text
stringlengths 1
534k
|
|---|
translate from English to Polish: en: The other penguins turned out to give him a big send-off. pl: inne pingwiny zebrały się aby go pożegnać. |
Banyumas adalah salah satu desa yang berada di wilayah Kecamatan Stabat, Kabupaten Langkat, Provinsi Sumatera Utara, Indonesia.
Referensi |
Rząd Centralny Wojskowy Tymczasowy Obojga Galicji (Rząd Centralny Wojskowy Tymczasowy Obydwóch Galicjów pod protekcją Najjaśniejszego Cesarza i Króla Wielkiego Napoleona) – polski rząd tymczasowy, ustanowiony przez Wodza Naczelnego Wojsk Polskich księcia Józefa Poniatowskiego na austriackich ziemiach Galicji Wschodniej i Zachodniej, wyzwolonych w czasie wojny polsko-austriackiej w 1809. Istniał od 2 czerwca do 31 grudnia 1809. Jego siedzibą były kolejno: Lwów (2-19 czerwca), Zamość (1-21 lipca) i ostatecznie Lublin.
Skład rządu
Prezesem rządu został Stanisław Kostka Zamoyski, sekretarzem generalnym Maksymilian Lewicki, a jego członkami byli: Marcin Badeni, Jan Bąkowski, Tomasz Dąmbski, Józef Dzierzkowski, Jacek Fredro, Franciszek Grabowski, Józef Szczepan Koźmian, Józef Kalasanty Lewicki, Tadeusz Matuszewicz, Ignacy Miączyński, Piotr Orzechowski, Izydor Pietruski, Jan Uruski, Jan Feliks Tarnowski, i Józef Wielhorski. Komendantem Wojskowym Obojga Galicji mianowany został gen. Kajetan Hebdowski.
Struktura
Rząd dzielił się na 5 wydziałów:
Wydział Sprawiedliwości
Wydział Spraw (Potrzeb) Wewnętrznych
Wydział Skarbu
Wydział Potrzeb Wojennych
Wydział Policji
Poszczególne wydziały nadzorowały pracę nowo utworzontch organów administracji centralnej: Administrację Dóbr Narodowych i Lasów, Komisję Nadzorczą nad Edukacją, Oświeceniem Publicznym i Sprawami Religijnymi, Komisję Dozorczą Poczt i Izbę Obrachunkową.
Zachowano w stanie niezmienionym struktury austriackiej administracji lokalnej i terenowej, obsadzając jedynie urzędy Polakami.
Rozwiązanie
Zgodnie z postanowieniami podpisanego 14 października 1809 pokoju w Schönbrunn, Nowa Galicja i cyrkuł zamojski zostały włączone do Księstwa Warszawskiego. 7 grudnia 1809 król Saksonii i książę warszawski Fryderyk August I wydał dekret o rozwiązaniu Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji. 20 grudnia Rada Stanu Księstwa Warszawskiego wydała odezwę do obywatelów i mieszkańców kraju nowo przyłączonego do tegoż Księstwa, w której wyraziła uznanie dla mieszkańców Galicji za ich determinację i zaangażowanie w walce. 28 grudnia książę Józef Poniatowski opublikował dekret królewski, tym samym rząd przestał istnieć z dniem 31 grudnia, a wszystkie jego wydziały przeszły pod kontrolę odpowiednich ministerstw Księstwa Warszawskiego.
Rządy w Polsce
Zabór austriacki w wojnie polsko-austriackiej 1809 |
translate from English to Indonesian: en: Your last name? id: Nama keluargamu? |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Mungkin kita kelupaan sesuatu. en: Maybe we forgot something. |
Kościół Polskokatolicki w Kanadzie (ang. Polish-Catholic Church of Canada) – historyczny Kościół polskokatolicki, który działał w Kanadzie w latach 2005–2009 i podlegał pod jurysdykcję Unii Utrechckiej, ale nie był jej pełnym członkiem. Zwierzchnikiem Kościoła Polskokatolickiego w Kanadzie był ks. Zbigniew Kozar.
Historia
Polski Narodowy Kościół Katolicki z którego wyłonił się Kościół Polskokatolicki w Kanadzie został założony ok. 1880 przez polskich katolików w Ameryce Płn., w wyniku sprzeciwu wobec dominacji duchownych pochodzenia niemieckiego i irlandzkiego. Wierni pragnęli wglądu w finanse parafii, a przede wszystkim liturgii w języku polskim. Kościół Polskokatolicki w Kanadzie powstał w 2006, kiedy to wierni Katedry św. Jana w Toronto nie zgodzili się na odłączenie Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w USA i Kanadzie (PNKK) od Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich (2003), którą opuścił w wyniku braku aprobaty dla małżeństw homoseksualnych i kapłaństwa kobiet. Międzynarodowa Konferencja Biskupów Starokatolickich Unii Utrechckiej postanowiła, że katedra zostanie umieszczona pod bezpośrednią jurysdykcją Arcybiskupa Utrechtu. W 2005 Unia Utrechcka postanowiła, że parafia zostanie uznana za Starokatolicką parafię Unii i zostanie nadana jej jurysdykcja biskupa episkopalnego Toronto.
W maju 2009 Kościół Polskokatolicki w Kanadzie pojednał się z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim, a budynek katedry św. Jana w Toronto wrócił do diecezji kanadyjskiej Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Kościół został rozwiązany.
Nauka Kościoła Polskokatolickiego w Kanadzie
Nauka Kościoła Polskokatolickiego opierała się na teologii starokatolickiej, w wersji polskokatolickiej. Wierni kościoła najwyższą cześć oddali Bogu, zaś komunia św. była udzielana pod dwiema postaciami: ciała i krwi Pańskiej. W okresie wielkiego postu odprawiana była droga krzyżowa i gorzkie żale. W Kościele istniał również kult Maryi Panny, jednak odrzucany był dogmat o jej Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu. Kościół Polskokatolicki w Kanadzie oddawał cześć także aniołom, apostołom, męczennikom i świętym. Kościół młodzieży do 18 roku życia nakazywał spowiedź w konfesjonale, pozostałym wiernym odpuszczało się grzechy na Mszy św. podczas spowiedzi powszechnej. Liturgia Kościoła Polskokatolickiego w Kanadzie była zbliżona do liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego. Społeczeństwo Kościoła odprawiało obrzędy religijne w dwóch językach: angielskim i polskim.
Zobacz też
polskokatolicyzm
starokatolicyzm
Kościół Polskokatolicki w RP
Polski Narodowy Kościół Katolicki
Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP
Kościół Starokatolicki w RP
Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich
P
Polskokatolicyzm
Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich
Historia starokatolicyzmu |
translate from English to Indonesian: en: Fourth floor. id: Keempat lantai. |
Lisbjerg – miasto w Danii, w regionie Jutlandia Środkowa, w gminie Aarhus.
Miasta w Jutlandii Środkowej |
translate from English to Indonesian: en: Font weight set id: Set bobot fonta |
translate from English to Polish: en: I can whip something up. pl: - Moge coś zrobić. |
Delbert Martin Shofner (December 11, 1934 – March 11, 2020) was an American football wide receiver. He played for eleven seasons with the Los Angeles Rams and the New York Giants from 1957 to 1967 in the National Football League (NFL).
Shofner died on March 11, 2020 in Los Angeles, aged 85.
References
1934 births
2020 deaths
American football wide receivers
Los Angeles Rams players
New York Giants players
Sportspeople from Texas |
Mistrzostwa Europy w hokeju na lodzie mężczyzn – turniej międzynarodowy w hokeju na lodzie mężczyzn, organizowany w latach 1910–1991 przez Międzynarodową Federację Hokeja na Lodzie (wówczas LIHG, obecnie IIHF).
Historia
Mistrzostwa Europy po raz pierwszy odbyły się w 1910 roku w szwajcarskim Les Avants, a w tych rozgrywkach triumfowała reprezentacja Wielkiej Brytanii. Do 1932 roku mistrzostwa Europy odbywał się jako samoistny turniej 14-krotnie, z wyjątkiem edycji 1928, 1930, 1931, kiedy te turnieje odbywały się w ramach igrzysk olimpijskich oraz mistrzostw świata, co na stałe wprowadzono od 1933 roku. Mistrzostwa w latach 1915–1920 oraz w latach 1940–1946 nie odbywały się z powodu działań wojennych. Turniej 1912 w Pradze po proteście Cesarstwa Niemieckiego został anulowany, gdyż reprezentacja Austrii nie była w tym czasie członkiem IIHF-u.
Edycje
W 1912 roku po proteście Niemiec, Mistrzostwa Europy zostały anulowane, gdyż zespół Austrii w tym czasie nie był jeszcze członkiem IIHF-u.
W 1921 roku w mistrzostwach wzięły udział tylko dwie drużyny.
Mistrzostwa Europy w latach od 1910 do 1927 oraz w 1929 i 1932 były rozgrywane jako samoistna impreza.
W latach 1928, 1930, 1931 oraz od 1933 do 1991 Mistrzostwa Europy odbywały się w ramach Mistrzostw Świata.
Klasyfikacja medalowa
Zobacz też
Mistrzostwa świata w hokeju na lodzie mężczyzn
Medaliści igrzysk olimpijskich w hokeju na lodzie mężczyzn
Mistrzostwa Europy w sporcie
Hokejowe rozgrywki międzynarodowe |
translate from English to Polish: en: Finally, cruel God sent someone who wasn't repulsed by me. pl: W końcu Bóg przysłał mi kogoś, kto się mną nie brzydzi. |
translate from English to Indonesian: en: It freaked me out... where'd you go? id: Ini menakutkan, kau kemana saja? |
Finał pucharu Europy w lekkoatletyce w 1970 kobiet odbył się 22 sierpnia w Budapeszcie. Wystąpiło sześć zespołów, które awansowały z trzech półfinałów.
Klasyfikacja generalna
Wyniki indywidualne
Kolorami oznaczono zawodniczki reprezentujące zwycięskie drużyny.
Bieg na 100 metrów
Bieg na 200 metrów
Bieg na 400 metrów
Bieg na 800 metrów
Bieg na 1500 metrów
Bieg na 100 metrów przez płotki
Sztafeta 4 × 100 metrów
Sztafeta 4 × 400 metrów
Skok wzwyż
Skok w dal
Pchnięcie kulą
Rzut dyskiem
Rzut oszczepem
Przypisy
Bibliografia
Finał kobiet
Lekkoatletyka na Węgrzech
Sport w Budapeszcie
1970 na Węgrzech |
Lancang merupakan salah satu gampong yang ada di kecamatan Jeunieb, Kabupaten Bireuen, provinsi Aceh, Indonesia. Kode Kemendagri gampong ini adalah 11.11.02.2019.
Referensi
Gampong di Aceh |
Miejscowości w Polsce:
Telążna Leśna
Telążna Stara |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Sesungguhnya Kami telah menyuruh mencatat apa yang telah kamu kerjakan". en: We have caused (all) that ye did to be recorded. |
Wróg u bram (, ) – film wojenny z 2001 roku w reż. Jean-Jacques’a Annauda, opowiadający o fikcyjnym pojedynku snajperskim Wasilija Zajcewa z niemieckim strzelcem wyborowym podczas bitwy stalingradzkiej w 1942 roku.
Fabuła
W prologu młody Wasilij Zajcew uczy się strzelać z karabinu myśliwskiego od swojego dziadka na Uralu. Po pierwszej scenie akcja przesuwa się od razu do 1942 roku. Zajcew jest teraz żołnierzem Armii Czerwonej i uczestniczy w bitwie o Stalingrad. Po ciężkiej przeprawie przez Wołgę zostaje zmuszony przez oddziały zaporowe NKWD do samobójczego ataku bez broni na niemieckie pozycje i ledwo przeżywa szarżę, która rozbija się o umocnienia Wehrmachtu.
Później w tej samej okolicy pocisk czołgowy uderza w jadący szybko samochód. Kierujący nim sowiecki politruk, starszy lejtnant Daniłow, ukrywa się przed wzrokiem przeciwnika wśród licznych ciał leżących w fontannie Barmalej, przypadkowo obok Zajcewa. Ten po ocknięciu się podnosi z ziemi karabin zabitego żołnierza i wykorzystuje swoje umiejętności strzeleckie, aby zabić kilku niemieckich żołnierzy w pobliżu i zapewnić sobie oraz Daniłowowi bezpieczną ucieczkę.
Komisarz Frontu Stalingradzkiego Nikita Chruszczow przybywa do Stalingradu, aby koordynować obronę miasta i żąda od swoich podwładnych pomysłów na poprawę morale czerwonoarmistów. Daniłow sugeruje, że ludzie potrzebują „przykładu do naśladowania” i kogoś, kto da im nadzieję. Kiedy Chruszczow pyta, czy zna takich ludzi, Daniłow poleca Zajcewa. Wkrótce potem politruk zaczyna publikować w dzienniku „Krasnaja zwiezda” opowieści o wyczynach młodego snajpera, które przedstawiają go jako bohatera narodowego i ikonę propagandy. Zajcew zostaje przeniesiony do dywizji snajperskiej i zaprzyjaźnia się z Daniłowem. Obaj są przy tym zainteresowani Tanią Czernową, mieszkanką Stalingradu, która na ochotnika wstąpiła do lokalnej milicji. W obawie o jej bezpieczeństwo, Daniłow wysyła ją do jednostki dekryptologów z daleka od pola bitwy, rzekomo po to, aby wykorzystać jej znajomość języka niemieckiego w tłumaczeniu przechwyconych meldunków nieprzyjaciela.
Ponieważ sowieccy snajperzy zbierają coraz większe żniwo wśród niemieckich żołnierzy, major Erwin König, znany strzelec wyborowy i szef niemieckiej szkoły snajperskiej w Zossen zostaje wysłany do Stalingradu, aby zabić Zajcewa i w ten sposób zniszczyć radzieckie morale. Tuż po przybyciu zwabia Zajcewa w pułapkę i uśmierca dwóch innych snajperów, lecz głównemu bohaterowi udaje się uciec. Kiedy dowództwo Armii Czerwonej dowiaduje się o misji Königa, wysyła jego byłego ucznia, Kulikowa, aby pomógł Zajcewowi go zlikwidować. König jednak wmanewrowuje Kulikowa i zabija go w biegu, co głęboko wstrząsa Zajcewem. Chruszczow naciska na Daniłowa, aby ten znalazł sposób na zneutralizowanie Königa, bo obecność skutecznego, niemieckiego strzelca wyborowego w mieście wywiera zły wpływ na psychikę sowieckich snajperów.
Sasza Filippow, młody chłopak i sąsiad Tani, którego dziewczyna zna od dzieciństwa, zgłasza się na ochotnika do działania jako podwójny agent, dzięki czemu będzie mógł przekazywać Königowi fałszywe informacje o miejscu pobytu Zajcewa, dając w ten sposób szansę na zorganizowanie zasadzki na majora. Zajcew wciąga Königa w pułapkę i udaje mu się go zranić, ale podczas drugiej próby zamachu zasypia po wielu nieprzespanych nocach, a jego dziennik snajperski zostaje skradziony przez wrogiego żołnierza. Niemieckie dowództwo traktuje dziennik jako dowód śmierci Zajcewa i planuje odesłać Königa do domu, lecz ten nie wierzy w to, aby ktokolwiek inny mógłby go zabić. Generał Friedrich Paulus, dowódca niemieckiej 6 Armii, zabiera nieśmiertelniki majora, aby uniemożliwić radzieckiej propagandzie wykorzystanie jego śmierci w przypadku zwycięstwa Zajcewa. König oddaje także generałowi Krzyż Zasługi Wojennej, pośmiertnie przyznany synowi niemieckiego snajpera, który jako porucznik 116 Dywizji Piechoty zginął w pierwszych dniach bitwy o Stalingrad. König nabiera podejrzeń co do roli Saszy i mówi mu, gdzie będzie przebywał, uważając, że chłopiec przekaże to Zajcewowi. W międzyczasie Tania i Zajcew zakochują się w sobie i uprawiają seks w sowieckich barakach. Zazdrosny Daniłow dyskredytuje Zajcewa w liście do swoich przełożonych.
König dostrzega Tanię i Zajcewa czekających na niego w następnym miejscu zasadzki, co potwierdza jego podejrzenia co do Saszy. Dlatego zabija chłopca, wieszając go na słupie, a Tania początkowo obwinia o jego śmierć Zajcewa. Główny bohater przysięga zabić Königa i pomścić Saszę. Wysyła Tanię i Daniłowa, aby ewakuowali matkę Saszy z miasta, lecz Tania zostaje ranna odłamkami pocisku w drodze do łodzi ewakuacyjnej. Myśląc, że dziewczyna nie żyje, Daniłow żałuje swojej zazdrości o nią i popada w zwątpienie co do sprawy komunistycznej, w którą wierzył. Znajdując Zajcewa czekającego w zasadzce na Königa, Daniłow celowo ujawnia się, aby sprowokować Niemca do oddania strzału w jego stronę i ujawnienia w ten sposób swojej pozycji, poświęcając przy tym własne życie. König, myśląc, że zabił Zajcewa, idzie przeszukać jego ciało, lecz zbyt późno zdaje sobie sprawę z tego, że wpadł w pułapkę i jest na celowniku swojego przeciwnika. Akceptując nieuchronną śmierć, König zdejmuje czapkę i zwraca się w stronę Zajcewa, który strzela mu prosto w czoło.
Dwa miesiące później, po zniszczeniu wojsk niemieckich w Stalingradzie, Zajcew odnajduje Tanię w szpitalu polowym.
Obsada
Jude Law – Wasilij Zajcew
Alexander Schwan – Wasilij Zajcew w dzieciństwie
Joseph Fiennes – komisarz Daniłow
Rachel Weisz – Tania Czernowa
Bob Hoskins – Nikita Chruszczow
Ed Harris – major Erwin König
Ron Perlman – Kulikow
Eva Mattes – pani Filippowa
Gabriel Thomson – Sasza Filippow
Matthias Habich – generał Friedrich Paulus
Sophie Rois – Ludmiła
Iwan Szwedow – Wołodia
Mario Bandi – Anton
Giennadij Wengerow – starszyna
Michaił Matwiejew – pradziadek
Clemens Schick – Voigt
Hans Martin Stier – generał Prudius
Gennadi Vengerov – Kusznir
Robert Stadlober – zwiadowca
Holger Handtke – Baumann
Werner Daehn – Anosow
Birol Ünel – Kuklin
Valentin Platareanu – gen. Arthur Schmidt
Tom Wlaschiha – żołnierz
Niezgodności historyczne
Mimo, że film przedstawia historię prawdziwej bitwy, a jego główny bohater to postać historyczna, duża część fabuły jest fikcyjna lub nietrzymająca się realiów historycznych. Fikcją filmową jest sama główna oś fabularna, czyli pojedynek snajperski Zajcewa z Königiem, który najprawdopodobniej nigdy nie miał miejsca. Nie ma żadnych historycznych dowodów na to, że Zajcew pojedynkował się z niemieckim snajperem w czasie bitwy o Stalingrad, ponadto ani jeden niemiecki dokument wojskowy z tamtych czasów nie wspomina o oficerze nazwiskiem König, stąd jest on prawdopodobnie postacią fikcyjną. W ostatnim dialogu z generałem Paulusem König mówi o swoim synu, poległym na początku bitwy jako żołnierz 116 Dywizji Piechoty. W rzeczywistości taka jednostka nie tylko nie walczyła w Stalingradzie, ale Niemcy nie mieli nawet dywizji o tym numerze.
Zajcewa ukazano w filmie jako zabłąkanego na polu bitwy poborowego, wziętego z poboru do Armii Czerwonej w 1942 roku. W rzeczywistości był on zawodowym żołnierzem, od 1937 roku służącym we Flocie Oceanu Spokojnego, natomiast w 1942 roku uzyskał przeniesienie do wojsk lądowych na własną prośbę, w stopniu starszego chorążego. Sasza Filippow, który w chwili śmierci w Stalingradzie miał 17 lat, w filmie jest 12-latkiem. Prawdopodobnie fikcyjny pojedynek dwójki snajperów ukazano jako kluczowy dla wyniku bitwy stalingradzkiej, w której starły się milionowe armie. Dzieło Annauda nie porusza też tematu jednej z najważniejszych przyczyn klęski Niemców, czyli surowej, rosyjskiej zimy. Kontrowersje wzbudziło także ukazanie sposobu użycia przez sowieckie NKWD oddziałów zaporowych. Po premierze w Rosji film wywołał protesty weteranów II wojny światowej i niektórych deputowanych do Dumy Państwowej, którzy domagali się jego zakazania jako fałszującego historię.
Przypisy
Bibliografia
Film w serwisie Onet.pl
Film w serwisie Gazeta.pl
Amerykańskie filmy o II wojnie światowej
Brytyjskie filmy o II wojnie światowej
Irlandzkie filmy historyczne
Irlandzkie filmy wojenne
Niemieckie filmy o II wojnie światowej
Filmy w reżyserii Jean-Jacques’a Annauda
Filmy wytwórni Paramount Pictures
Amerykańskie filmy z 2001 roku
Brytyjskie filmy z 2001 roku
Irlandzkie filmy z 2001 roku
Niemieckie filmy z 2001 roku |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Będziesz musiał za to zapłacić. en: I see its paying off for you. |
Cyrtopogon marginalis adalah spesies lalat yang tergolong famili Asilidae. Lalat ini juga merupakan bagian dari genus Cyrtopogon, ordo Diptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Lalat ini mempunyai insting predator yang agresif dan makanannya utamanya adalah serangga lain.
Referensi
Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (2011). "Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.". Species 2000: Reading, UK. Diakses pado 24 September 2012.
Asilidae |
How to Be a Latin Lover adalah sebuah film komedi Amerika Serikat tahun 2017 garapan Ken Marino, dan ditulis oleh Chris Spain dan Jon Zack. Film tersebut menampilkan Eugenio Derbez, Salma Hayek, Raphael Alejandro, Raquel Welch, Rob Riggle, Rob Huebel, Rob Corddry, Renée Taylor, Linda Lavin, Kristen Bell, dan Rob Lowe.
Referensi
Pranala luar
Film Amerika Serikat tahun 2017 |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Saat itu, dia tersenyum. en: It was his, uh, smile. |
translate from English to Indonesian: en: Hold your fire! id: Tahan tembakan ! |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Bicara , atau gue akan membunuhmu en: Talk, or I'll kill you. |
Jakubov u Moravských Budějovic – gmina w Czechach, w powiecie Třebíč, w kraju Wysoczyna. 1 stycznia 2014 liczyła 606 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Třebíč |
Ewangeliarz Dobromira – pisany cyrylicą pergaminowy manuskrypt z XII wieku, zawierający tekst przekładu czterech Ewangelii. Ewangeliarz uważany jest za przykład piśmiennictwa średniobułgarskiego.
Opis zabytku
Na Ewangeliarz składają się karty pergaminowe (starsze) z tekstem przekładu Ewangelii, oraz 14 kart papierowych, zawierających synaksarion, dodanych do kodeksu w XIV wieku. Do czasów współczesnych Ewangeliarz Dobromira zachował się ze znacznymi ubytkami w początkowej, środkowej i końcowej partii tekstu.
Tekst Ewangeliarza przepisywany był przez trzech skrybów, wśród nich – popa Dobromira, który podpisał się na karcie 121. Od imienia tego kopisty pochodzi także nazwa całego zabytku.
Charakterystyka językowa
Specyfika językowa wskazuje na to, iż Ewangeliarz Dobromira powstał na obszarze Macedonii. Dowodzi tego m.in. charakterystyczna dla dialektów macedońskich wokalizacja jerów ъ → o, ь → e, np. ložь 'kłamstwo', zam. lъžь; sо, vo zam. sъ, vъ; krestь, zam. krьstъ, jak również specyficzne słownictwo, np. košulja. Ze względu na archaizmy językowe i ortograficzne Ewangeliarz Dobromira wiązany jest z istniejącą na terenie Macedonii tradycją piśmiennictwa głagolickiego i najdawniejszymi głagolickimi przekładami Ewangelii. Tekst Ewangeliarza poświadcza jednak również liczne innowacje (np. błędy w stosowaniu znaków dla samogłosek nosowych, mieszanie znaków dla ĕ (jać) i ę, użycie formy zaimka ny zamiast my, itp.), które stanowią odstępstwo od norm, udokumentowanych w najstarszych tekstach staro-cerkiewno-słowiańskich. Z tego też względu Ewangeliarz Dobromira nie jest zaliczany do tzw. kanonu języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, lecz uznaje się go za dokument średniobułgarski.
Współczesność
W XVI wieku rękopis trafił do klasztoru św. Katarzyny na Synaju, gdzie został odkryty w 1872 roku przez archimandrytę Antonina (Kapustina). Ewangeliarz jest rozczłonkowany, na całość składają się cztery znane dziś fragmenty tekstu, przechowywane obecnie w trzech różnych miejscach. Większa część manuskryptu (182 karty pergaminowe i 14 papierowych) została zabrana z synajskiego klasztoru przez filologa Vatroslava Jagicia, który zaprezentował je w Wiedniu, a w 1899 roku podarował je Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu (Q.n.l.55). W klasztorze św. Katarzyny na Synaju znajdują się dwa odnalezione później fragmenty tekstu: 23 karty (no. 43), oraz 12 kart, zidentyfikowanych jako część Ewangeliarza w 1975 r. (sygn. Slav. 7/N). W zbiorach Francuskiej Biblioteki Narodowej w Paryżu znajdują się ponadto dwie karty tekstu, zidentyfikowane przez Krasimira Stanczewa w 1980 r. (Slave 65, fol. 3-4).
Faksymile tekstu opracował i wydał w 1973 roku prof. Mosze Altbauer.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Krótkie opisania Ewangeliarza Dobromira na stronie Bibliotheca Slavica z bibliografią i próbkami tekstu
Manuskrypty z XII wieku
Bułgarska literatura średniowieczna |
Fabryka Wyrobów Metalowych „Metalik” Józefa Rosenthala, także Garbarnia Braci Lejzerowicz – zabytkowe zabudowania pofabryczne zlokalizowane przy ulicy Lubelskiej 16 w warszawskiej dzielnicy Praga-Południe.
Historia
Hala fabryczna od strony ul. Berka Joselewicza powstała ok. 1904. Najpierw znajdowała się tam fabryka Józefa Rosenthala. Funkcją pierwotną miała być produkcja (głównie zawiasy). Od 1910 Paweł Moszkowski produkował tam białą blachę.
W 1919 zakład został kupiony przez rodzinę Lejzerowiczów, która zmieniając całkowicie profil działalności otworzyła w nim garbarnię. Zakład zatrudniał 30 osób. Wojnę przetrwał jeden budynek, który w 1947 został przekształcony na warsztat samochodowy i magazyn, a po nacjonalizacji – zakład naprawczy Polmozbytu. Funkcję warsztatu samochodowego budynek pełni do dzisiaj.
Opis
Budynek produkcyjny składa się z dwóch segmentów. Pierwszy z nich, parterowy, liczący trzynaście osi jest obecnie otynkowany i częściowo nadbudowany. Okna o typowym dla architektury przemysłowej szprosowaniu zamknięte są łukiem odcinkowym, natomiast na trzech ostatnich osiach ulokowane są przejazdy bramne, z których tylko jeden pełni dziś swoją funkcję.
Drugi segment, również parterowy i pierwotnie posiadający ceglane elewacje, otrzymał okna ulokowane pomiędzy lizenami dzielącymi go na sześć przęseł. Jest to budynek murowany. Początkowo posiadał ceglane elewacje obecnie otynkowane. Stan zachowania dobry: wtórne tynki zewnętrzne, małe ubytki tynków wewnętrznych małe stropy, niekompletna stolarka i ślusarka pierwotna.
W styczniu 1997 obiekt został wpisany do rejestru zabytków.
Przypisy
Zabytki nieruchome w Warszawie
Praga-Południe
Budynki przemysłowe i magazynowe w Warszawie |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: O, to mój adwokat rozwodowy. en: Oh, it's my divorce lawyer. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Tak boleh merokok di sini. en: There's no smoking in the shop. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Anda? en: And you're from? |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Może pan zadzwonić, wysłać sms. en: You can call me, uh, you could send me a text message. |
Tenjojaya adalah desa di kecamatan Cibadak, Sukabumi, Jawa Barat, Indonesia.
Referensi |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Dan kamu seharusnya lebih berhati2. en: And you should be more careful. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Mają się dobrze. en: They're fine. |
translate from English to Indonesian: en: - Yeah, yeah, yeah. id: - Yeah, yeah, yeah. |
Dario Dukáh − argentyński aktor filmowy i teatralny.
Kariera
Występował na scenie w sztukach: Que siga la milonga (1999), Abran cancha que aquí llega Don Quijote de la Mancha (1999), Un viaje a Chejov (2000), Tiempo Canal (2000), Raíces de tiempo (2000), Chachina la bastarda (2001), Bendito pájaros (2001), Mi última carta (2003), El hormiguero (2003) i Hotel Berlín 1933 (2004).
W komediodramacie Testosteron (2003) z Antonio Sabato Jr. i Davidem Sutcliffe'm wystąpił jako goniec hotelowy. Gościł w licznych produkcjach telewizyjnych.
Filmografia
filmy kinowe
2003: 10 pesos jako taksówkarz
2003: Testosteron (Testosterone) jako Guillermo
produkcje telewizyjne
2006: El Tiempo no Para
2005: Un Cortado
2005: Hombres de honor
2004: FM 2004 (Frecuencia .04) jako Guido
2003: Costumbres argentinas
2002: Franco Buenaventura, El profe
2000: Verano del 98
Przypisy
Linki zewnętrzne
Argentyńscy aktorzy filmowi
Argentyńscy aktorzy teatralni
Urodzeni w XX wieku |
translate from English to Polish: en: Mon pauvre Japp. pl: Całą noc zastanawiałem się nad tym. |
Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Leeds (The Leeds International Piano Competition, często potocznie The Leeds) – konkurs pianistyczny odbywający się co trzy lata od 1963. Jego założycielkami były Marion Stein, wówczas księżna Harewood, oraz Fanny Waterman, która była dyrektorem artystycznym i przewodniczącą jury konkursu. Przesłuchania konkursowe odbywają się w Wielkiej Sali Uniwersytetu Leeds oraz w miejskim ratuszu.
Laureatami konkursu byli m.in. Radu Lupu, Andras Schiff i Murray Perahia. Start w konkursie przyczynił się także do popularności Piotra Anderszewskiego.
Wśród polskich jurorów znalazła się m.in. Halina Czerny-Stefańska (1972, 1987).
Laureaci konkursu
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna
Muzyka w Wielkiej Brytanii
Konkursy muzyki poważnej
Leeds |
Johann Wenzel, hrabia Wratislaw (ur. 25 stycznia 1669 w Pradze, zm. 21 grudnia 1712 w Wiedniu) – czeski arystokrata i austriacki dyplomata.
W latach 1701-1703 i 1703-1704 był posłem dworu wiedeńskiego w Londynie. Cesarz Józef I Habsburg uczynił go w 1705 kanclerzem Czech. W 1701 doprowadził do sojuszu angielsko-austriackiego.
1 września 1717 zawarł ugodę w Altranstädt ze szwedzkim królem Karolem XII.
Zmarł w 1712 z powodu chorób związanych z otyłością.
Bibliografia
biogram hrabiego – aeiou.at (j. niem)
Andreas Pečar, Die Ökonomie der Ehre. Höfischer Adel am Kaiserhof Karls VI., Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2003, s. 47.
Austriaccy politycy
Urodzeni w 1669
Zmarli w 1712
Ambasadorowie Austrii w Wielkiej Brytanii
Ludzie urodzeni w Pradze |
Kropka nad i – polski program publicystyczny prowadzony przez Monikę Olejnik, nadawany od 3 października 1997 do 18 czerwca 2003, najpierw w TVN, a potem w TVN24, i ponownie od 11 września 2006 na antenie TVN24.
Program przyniósł sławę jego autorce, będącej symbolem dociekliwego i agresywnego dziennikarstwa, a także ciętego języka. Monika Olejnik określa swój program jako „wolne media”.
Historia programu
Wydanie premierowe zostało nadane 3 października 1997 na antenie TVN. Program początkowo emitowany był od poniedziałku do piątku w nieregularnych godzinach wieczornych (od godziny 22:45 do po północy). Od początku główną prowadzącą była Monika Olejnik, natomiast współprowadzącym był Bogdan Rymanowski (przyjmując założenie, że Olejnik prowadzi program od poniedziałku do środy, natomiast Rymanowski w czwartki i piątki). W późniejszym okresie zrezygnowano z emisji piątkowych ze względu na filmowy cykl Superkino. Ostatecznie pora emisji ustabilizowała się po wieczornych Faktach, około godziny 23:00.
W 2001 zdecydowano o przesunięciu programu na godzinę 19:30, nadawanie go od poniedziałku do piątku i zmianie współprowadzącego – Bogdana Rymanowskiego zastąpił Tomasz Sekielski, który prowadził piątkowe wydania. W 2002 postanowiono przywrócić wieczorne nadawanie programu na antenie TVN (w dotychczasowym czasie nadawania ruszył magazyn interwencyjny Uwaga!), natomiast sam program zaczęto emitować na żywo o godzinie 20:15 na antenie TVN24.
W 2003 program został zdjęty z anteny, a Monice Olejnik przedstawiono propozycję prowadzenia cotygodniowego programu publicystycznego, której jednak nie przyjęła. Dziennikarka skorzystała z propozycji pracy w TVP1, gdzie dostała możliwość prowadzenia podobnego w formule programu Prosto w oczy. Kłopoty przy ustaleniu godziny emisji w nowej ramówce spowodowały jego zakończenie w TVP1 i powrót do programu Kropka nad i (podobnie jak Prosto w oczy, całkowicie autorskiego i bez współprowadzącego), jednak w przeciwieństwie do tamtych programów zapraszany jest jeden lub dwóch najważniejszych w danym dniu polityków. Program ten jest ponownie emitowany od 11 września 2006 od poniedziałku do czwartku w TVN24 o godzinie 20:00 i trwa około 20 minut.
22 czerwca 2007 Kropkę nad i nadano pierwszy raz spoza studia. Było to w czasie protestu pielęgniarek przed Kancelarią Premiera na Alejach Ujazdowskich. 15 października 2008 program znów został nadany spoza studia. W związku z rozpoczynającym się wtedy spotkaniem Rady Europejskiej specjalne wydanie zrealizowano w Brukseli (gościem był wtedy prezydent Lech Kaczyński).
Oglądalność
Średnia oglądalność programu w 2015 roku wyniosła 490 tysięcy widzów, zaś w sezonie 2019/2020 to około 720 tysięcy widzów, dzięki czemu stacja TVN24 w czasie emisji była liderem wśród stacji informacyjnych.
W sezonie 2022/2023 emisję programu na antenach TVN24 i TVN24 BiS oglądało średnio 820 tys. widzów (654 tys. w TVN24 oraz 164 tys. w TVN24 BiS).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kropka nad i na portalu internetowym tvn24.pl
Programy TVN
Programy TVN24
Telewizyjne programy publicystyczne |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: -Bahasa Prancismu lancar- en: _ |
Suka Damai adalah sebuah desa di kecamatan Lebong Tengah, Kabupaten Lebong, Provinsi Bengkulu.
Referensi |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Selama ini, hal yang paling berarti bagi ku --- en: This whole time, the thing that matters to me the most-- |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Tidak. Ini bencana. en: No, no, no, this is a disaster. |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Seseorang hentikan dia ! en: Somebody, stop him! |
Pontiac Chieftain – samochód osobowy klasy pełnowymiarowej produkowany pod amerykańską marką Pontiac w latach 1949–1958.
Pierwsza generacja
Pontiac Chieftain I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1948 roku.
Model Chieftain został opracowany jako wyższej klasy model w ramach koncernu General Motors wraz z pokrewną konstrukcją Chevroleta. W dotychczasowej ofercie Pontiaka, samochód zastąpił linię modelową Torpedo.
Pierwsza generacja Chieftaina została utrzymana w charakterystycznych proporcjach dla modeli marki Pontiac, wyróżniając się obłymi, wyeksponowanymi nadkolami, a także masywną chromowaną atrapą chłodnicy i okrągłymi reflektorami. Tylne nadkole przyjęło charakterystyczny kształt z częściowym zakryciem koła.
Silniki
L6 3.9l L-head
L8 4.4l L-head
Druga generacja
Pontiac Chieftain II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1954 roku.
Druga generacja modelu Chieftain przeszła obszerny zakres modyfikacji, zyskując smuklejszą sylwetkę z bardziej obłymi błotnikami i większą atrapę chłodnicy. Tylne nadkola zyskały wyraźniej zarysowane krawędzie, z kolei nadwozie stało się dłuższe.
Kanada
Na rynku kanadyjskim samochód był oferowany jako Pontiac Pathfinder. Różnice wizualne były minimalne, ograniczając się do detali.
Silniki
V8 4.7l
V8 5.2l
V8 5.7l
Trzecia generacja
Pontiac Chieftain III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1957 roku.
Trzecia i ostatnia generacja linii modelowej Chieftain powstała tym razem w ramach koncernu General Motors we współpracy z firmami Chevrolet i Oldsmobile.
Nadwozie przeszło obszerne zmiany wizualne, odchodząc od proporcji stosowanych w przypadku poprzedników. Karoseria stała się masywniejsza, zyskując charakterystyczny element malowany w innym kolorze biegnący przez całą długość nadwozia.
Kanada
Podobnie jak poprzednik, trzecia generacja Chieftaina była sprzedawana i produkowana w Kanadzie pod inną nazwą jako Pontiac Pathfinder.
Silnik
V8 6.1l
Przypisy
Chieftain
Samochody tylnonapędowe
Samochody z lat 40.
Samochody z lat 50.
Coupé
Sedany
Kombi |
Southern Dreams merupakan sebuah album musik kedua karya penyanyi country Indonesia, Tantowi Yahya yang dirilis tahun 2001.
Daftar lagu
Rindu
Rintihan Hidup
Oh Dewi
Mengapa
All Night Long
There's Not Much Love Here anymore
When Will I Let Go
Real Lady's Man
Which Bridge To Cross (Which Bridge To Burn)
Kasih Kembalilah
Bye Bye Travelin' Blues
Restumu Kunantikan
You Take Me For Granted
Gone Gone Gone
Album tahun 2002 |
Niszczyciele min typu Hunt – typ trzynastu brytyjskich niszczycieli min zbudowanych dla Royal Navy w latach 80. XX wieku w stoczniach Vosper Thornycroft oraz Yarrow Shipbuilders. Okręty wykorzystywane są do wykrywania i zwalczania min morskich a także do działań patrolowych.
Okręty weszły do służby w latach 1980-1989 i łączyły początkowo funkcje niszczycieli min oraz trałowców. W latach 90. trzy jednostki – , i , zostały przebudowane na okręty patrolowe i oddelegowane do służby w Irlandii Północnej. W 2005 roku wszystkie trzy okręty zostały wycofane ze służby a dwa z nich trafiły na przełomie lat 2010/2011 do litewskiej marynarki wojennej. W 2001 roku ze służby wycofano dwie inne jednostki ( oraz ), sprzedane następnie greckiej marynarce wojennej. W ramach porozumienia ramowego MSDF (Maritime Support Delivery Framework) z 2014 o wartości 600 mln GBP przegląd naprawczy i modernizację przechodzą trzy okręty typu Hunt.
Okręty
(wycofany ze służby w 2005)
(wycofany ze służby w 2005 i sprzedany Litwie jako „Skalvis”)
(wycofany ze służby w 2005 i sprzedany Litwie jako „Kursis”)
(wycofany ze służby w 2001 i sprzedany Grecji jako „Europa”)
(wycofany ze służby w 2001 i sprzedany Grecji jako „Kallisto”)
„Europa” (M62) (ex-HMS „Bicester”)
„Kallisto” (M63) (ex-HMS „Berkeley”)
„Skalvis” (M53) (ex-HMS „Cottesmore”)
„Kursis” (M54) (ex-HMS „Dulverton”)
Przypisy
Bibliografia
Typy niszczycieli min |
Daisuke Matsushita (born 31 October 1981) is a former Japanese football player.
Club career statistics
|-
|2000||rowspan="2"|Júbilo Iwata||rowspan="2"|J. League 1||0||0||0||0||0||0||0||0
|-
|2001||0||0||0||0||0||0||0||0
|-
|2001||Shizuoka Sangyo University||Football League||20||0||colspan="2"|-||colspan="2"|-||20||0
|-
|2002||rowspan="2"|Júbilo Iwata||rowspan="2"|J. League 1||0||0||0||0||0||0||0||0
|-
|2003||0||0||0||0||0||0||0||0
|-
|2004||rowspan="3"|Ventforet Kofu||rowspan="2"|J. League 2||3||0||0||0||colspan="2"|-||3||0
|-
|2005||9||0||0||0||colspan="2"|-||9||0
|-
|2006||J. League 1||0||0||0||0||0||0||0||0
32||0||0||0||0||0||32||0
32||0||0||0||0||0||32||0
1981 births
Living people
Footballers from Shizuoka Prefecture |
Przydomek Raul nosiło lub nosi kilku piłkarzy, m.in.:
Raul Plassman – piłkarz brazylijski, grający na pozycji bramkarza; zdobywca m.in. Pucharu Interkontynentalnego i dwóch Copa Libertadores.
Raúl, właśc. Raúl González Blanco – piłkarz hiszpański grający na pozycji napastnika; wielokrotny reprezentant i kapitan Hiszpanii.
en:Raul
ko:라울 (동음이의)
ja:ラウル
ru:Рауль |
translate from English to Polish: en: Well, as a symbol, it should be replaced. pl: Cóż, jak to z symbolami, powinno być zastąpione. |
atau lebih dikenal , adalah seorang pengisi suara berasal dari Tokyo. Beberapa karakter yang ia isi seperti, Aoi di Wish Upon the Pleiades, juga ONA lalu mendapatkan adaptasi anime, Eila Ilmatar Juutilainen di Strike Witches, Adele di Horizon in the Middle of Nowhere, Oryō di Girls und Panzer, dan Anju Yuuki di Love Live! School Idol project. Ia memiliki kontrak agensi ToriTori hingga Juni 2015. Ia saat ini dibawah naungan Mausu Promotion.
Referensi
Pranala luar
Official agency profile
Pengisi suara perempuan Jepang |
translate from English to Polish: en: - You don't. pl: - Nie przewieziesz. / - To co? |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Zabierz ja w tamtą stronę! en: Take her that way! |
translate from English to Polish: en: I own you. pl: Jesteś mój. |
Krótkowzroczność (miopia, z gr. → myopia) – jedna z najczęściej spotykanych wad refrakcyjnych wzroku polegająca na tym, że układ optyczny oka nieprawidłowo skupia promienie świetlne. Oko miarowe to takie, które bez żadnego napięcia mięśni, a więc bez akomodacji, skupia równoległe promienie światła dokładnie na siatkówce, czyli dla obiektu nieskończenie odległego na siatkówce pojawi się jego ostry obraz. W oku krótkowzrocznym równoległe promienie ogniskowane są przed siatkówką. Przy akomodacji promienie te ogniskowane są jeszcze bliżej, więc – przeciwnie do dalekowidza – krótkowidz nie może sobie pomóc napięciem mięśni ocznych. Jeśli jednak jest wystarczająco jasno to pomaga sobie mrużąc oczy, zmniejszając rozproszenie obrazu na siatkówce poprzez zwiększenie głębi ostrości. Nazwa krótkowzroczności „miopia” pochodzi z języka greckiego (myōpía „krótkowzroczność”, od mýōps „krótkowidz”, dosłownie „mrużyok”, od mýein „zamykać” i ṓps „oko”). Przy patrzeniu na bliskie odległości, krótkowidz stara się zmniejszyć odległość między oczami a oglądanym przedmiotem, aby ten znalazł się w zakresie ostrego widzenia.
W celu poprawy ostrości widzenia krótkowidza stosuje się okulary korekcyjne lub soczewki kontaktowe. Są to soczewki rozpraszające wklęsło-wypukłe. Ich moc optyczną podaje się w dioptriach dodając znak minus. Przeprowadza się również zabiegi chirurgiczne pozwalające wyeliminować konieczność noszenia okularów, choć wiąże się to z pewnym ryzykiem wystąpienia efektów ubocznych.
Rodzaje krótkowzroczności
krótkowzroczność osiowa (zbyt długa oś gałki ocznej). Typ najczęściej spotykany – rozwija się zwykle w okresie dojrzewania płciowego i osiąga ostateczny poziom u kobiet między 15 a 17 rokiem życia i u mężczyzn w wieku 18–20 lat
krótkowzroczność krzywiznowa (zbyt wypukła krzywizna poszczególnych elementów układu optycznego oka, zwłaszcza rogówki i soczewki).
krótkowzroczność refrakcyjna (zbyt duży współczynnik załamania soczewki, najczęściej na skutek rozwijającej się cukrzycy lub zaćmy jądrowej).
Stopnie krótkowzroczności
Niska krótkowzroczność – do −3,0 dioptrii (widzenie z bliska przy wadzie −3 jest wręcz komfortowe, bo nie wymaga akomodacji)
Średnia krótkowzroczność – od −4,0 do −7,0 dioptrii
Wysoka krótkowzroczność – powyżej −7,0 dioptrii
Bardzo wysoka krótkowzroczność nie jest jedynie wadą refrakcji, którą w pełni można skorygować optycznie. Przy wydłużonej gałce ocznej na jej tylnym biegunie często występują zanikowe zmiany zwyrodnieniowe naczyniówki, siatkówki i ciała szklistego, zwłaszcza w późniejszym okresie życia. Zwiększa się też ryzyko odwarstwienia siatkówki. W przypadku osób dotkniętych zespołem Marfana w ogromnej liczbie przypadków ma się do czynienia z krótkowzrocznością wysoką (myopia alta), osiągającą wartości kilkunastu lub kilkudziesięciu dioptrii.
Patogeneza krótkowzroczności
Na rozwój krótkowzroczności mają wpływ zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe, przy czym te drugie w obecnych czasach mają dużo większe znaczenie.
W 1864 roku holenderski okulista Donders zauważył, że przedłużona praca z bliska sprzyja wydłużaniu się gałki ocznej. Praca z bliska wiąże się z napięciem akomodacji oraz z konwergencją (zbieżne ustawienie oczu). Początkowo o wydłużanie gałki ocznej posądzano ciśnienie wewnątrzgałkowe, które podwyższa się podczas patrzenia na blisko znajdujące się przedmioty, jednak z późniejszych badań wynika, że może ono nie mieć dużego znaczenia w rozwoju krótkowzroczności, a za wydłużanie gałki ocznej odpowiada raczej nacisk mięśni skośnych na tylną część twardówki.
Korekcja laserowa
Metoda SMILE
Krótkowzroczność może być leczona laserowo. Jedną z najnowszych metod jest procedura mikroinwazyjna z wykorzystaniem lasera femtosekundowego. Taki laser wykorzystywany jest w metodzie o nazwie ReLEx SMILE (skrót od ang. Refractive Lenticule Extraction – Small Incision Lenticule Extraction, pol. refrakcyjna ekstrakcja soczewki – ekstrakcja soczewki małym nacięciem). Urządzenie do tej procedury wyprodukował niemiecki koncern optyczny Carl Zeiss. W metodzie SMILE laser tworzy w rogówce soczewkę (ang. lenticule) o żądanych wymiarach stosownie do korygowanej wady pacjenta. Wycinek rogówkowy jest usuwany poprzez małe nacięcie (do 4 mm). Zabieg powoduje zmianę kształtu krzywizny rogówki (przy wadzie minusowej – spłaszczenie), co koryguje ostrość widzenia. W tej procedurze nie tworzy się płatka rogówki, jak w technice femtoLASIK.
Metoda SMILE pozwala korygować krótkowzroczność oraz astygmatyzm krótkowzroczny. Badania wykazały, że efekty leczenia metodą SMILE dla umiarkowanej i wysokiej krótkowzroczności są równie dobre jak w metodzie LASIK z laserem femtosekundowym. SMILE może być metodą technicznie wymagającą, o podobnych powikłaniach jak w przypadku metody LASIK. Metoda istotnie ingeruje w przednią część istoty właściwej rogówki. Jednocześnie jej wpływ na pooperacyjne wydzielanie łez czy wywołanie objawów zespołu suchego oka pozostaje nadal niejasny – za główny powód uznaje się nieodwracalne uszkodzenie nerwów w trakcie zabiegu. Przewlekły zespół suchego oka występuje ze zbliżoną częstotliwością (20–40%) u pacjentów po zabiegach metodami SMILE i LASIK. Dzięki minimalnemu naruszeniu struktur oka po zabiegu metodą SMILE rogówka pacjenta może być silniejsza niż po zabiegu laserowym, w którym tworzone są płatki rogówki (jak np. w metodzie femtoLASIK). Mimo to także po zabiegu metodą SMILE dochodziło do ektazji rogówki (patrz stożek rogówki), polegającej na odkształceniu osłabionej struktury rogówki. To niebezpieczne powikłanie może powodować konieczność przeszczepu rogówki, a nawet doprowadzić do utraty wzroku.
Dwaj naukowcy z Danii w podsumowaniu opisu metody ocenili SMILE jako niezawodną, wydajną i bezpieczną procedurę korekcji w przypadkach umiarkowanej i wysokiej krótkowzroczności. Metoda ta jednak nie może być zastosowana w skomplikowanych przypadkach u pacjentów z nieregularnymi kształtami rogówek. Przez doktora Morrisa Waxlera, który zatwierdzał urządzenia do przeprowadzania operacji w Stanach Zjednoczonych, by potem zmienić zdanie w obliczu narastającej ilości informacji o powikłaniach, chirurgia refrakcyjna uznawana jest za pełen manipulacji biznes, dzięki któremu chirurdzy bogacą się kosztem zdrowia nieświadomych pacjentów.
Przypisy
Choroby oczu |
Niemcy:
Rutsweiler am Glan – gmina w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, w powiecie Kusel
Rutsweiler an der Lauter – gmina w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, w powiecie Kusel |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Lihat Aku. en: Look at me. |
translate from English to Indonesian: en: My heart is fine. id: Jantungku baik-baik saja. |
translate from English to Polish: en: Try the blonde with the big bazookas. pl: Zapytaj tą blondynkę z wielkimi cyckami. |
Paleoscynk (Palaeoscincus) – wymarły rodzaj dużego gada należącego do rzędu dinozaurów ptasiomiednicznych (Ornithischia) i rodziny nodozaurów (Nodosauridae). Znany głównie ze skamieniałości zębów. Jego nazwa oznacza "pradawny scynk".
Wymiary
Paleoscynk osiągał prawdopodobnie długość 5-6 m, wysokość 1,6 m i wagę około 1 t.
Występowanie
Dinozaur ten żył w późnej kredzie, około 70 mln lat temu na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej. Skamieniałości przedstawicieli tego rodzaju znaleziono w stanie Wyoming w Stanach Zjednoczonych.
Opis
Prawdopodobnie jeden z większych przedstawicieli rodziny nodozaurów. Jako że jest stosunkowo wcześnie opisanym rodzajem, często pojawiał się na dawnych ilustracjach – nierzadko błędnie rekonstruowany z kostną maczugą na ogonie. Dziś uważa się raczej, że paleoscynk jest zbliżony – zarówno rozmiarami, jak i wyglądem – do edmontonii.
Gatunki
Do rodzaju Palaeoscincus włączanych było, od momentu jego opisania, siedem gatunków:
Palaeoscincus costatus Leidy, 1856
Palaeoscincus africanus (Broom, 1910) – obecnie Paranthodon africanus
Palaeoscincus asper (Lambe, 1902) = Palaeoscincus tutus (Lambe, 1902) – obecnie Euoplocephalus tutus
Palaeoscincus latus (Marsh, 1892) – obecnie uważany za gatunek pachycefalozaura
Palaeoscincus magoder (Henning, 1914) – nomen nudum
Palaeoscincus rugosidens (Gilmore, 1930) – obecnie Edmontonia rugosidens
Przypisy
Bibliografia
Nodozaury
Dinozaury Ameryki Północnej
Dinozaury kredy |
translate from English to Indonesian: en: Come on, babe, it's part of history. id: Ayo sayang, Ini bagian dari sejarah. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Gdzie byłaś, powiedzmy, 10 lat temu? en: -Where were you, say, 1 0 years ago? |
Michaił Markow (ros. Михаил Марков; ur. 17 lipca 1938, zm. 8 maja 2012 w Moskwie) – radziecki kolarz torowy, srebrny medalista mistrzostw świata.
Kariera
Największy sukces w karierze Michaił Markow osiągnął w 1967 roku, kiedy zdobył srebrny medal w wyścigu ze startu zatrzymanego amatorów podczas mistrzostw świata w Amsterdamie. W zawodach tych wyprzedził go jedynie Holender Piet de Wit, za trzecie miejsce zajął kolejny reprezentant Holandii - Dries Helsloot. Był to jedyny medal wywalczony przez Markowa na międzynarodowej imprezie tej rangi. Nigdy nie wystartował na igrzyskach olimpijskich.
Bibliografia
Profil na cyclingarchives.com
Radzieccy kolarze torowi
Urodzeni w 1938
Zmarli w 2012 |
TED Ankara Kolejliler – żeński klub piłki siatkowej z Turcji. Został założony w 1954 roku z siedzibą w Ankarze. Występuje w Voleybolun 1.Ligi.
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona klubu
Tureckie kluby siatkarskie
Kluby siatkarskie założone w 1954 |
Jerzy Janusz Maciuszko (ur. 15 lipca 1913 w Warszawie, zm. 3 marca 2011 w Berea (Ohio), Stany Zjednoczone) – polski historyk i krytyk literatury.
Życiorys
Studiował na Wydziale Filologii Angielskiej Uniwersytetu Warszawskiego, po uzyskaniu w 1936 magisterium pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. Walczył w kampanii wrześniowej, został pojmany i uwięziony w obozie jenieckim. Po zakończeniu działań wojennych podjął decyzję o pozostaniu na emigracji, wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie od 1946 do 1951 pracował jako inspektor tamtejszego Ministerstwa Oświaty. W 1951 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie został wykładowcą języka polskiego i literatury polskiej w Alliance College w Cambridge Springs w Pensylwanii. W 1962 przedstawił pracę doktorską na Case Western Reserve University w Cleveland w stanie Ohio, został tam jako wykładowca języka polskiego oraz pracował w dziale literatury obcej w bibliotece publicznej w Cleveland. W 1967 Jerzy Maciuszko został nagrodzony przez Fundację Kościuszkowską za najwyżej ocenioną dysertację doktorską, która została ogłoszona w 1968 pod tytułem The Polish Short Story in English. W 1969 został kierownikiem Wydziału Studiów Słowiańskich Alliance College w Cambridge Springs i pełnił tę funkcję do 1973, zainicjował program wymiany młodzieży między Uniwersytetem Jagiellońskim i Alliance College. Ponadto był organizatorem polskiego klubu uniwersyteckiego, który wydawał własne czasopismo Alatus. W 1974 zakończył pracę na uniwersytecie i objął stanowisko dyrektora biblioteki w Baldwin-Wallace College w Cleveland, cztery lata później przeszedł na emeryturę pozostając czynny zawodowo. Przeprowadził się wówczas do Berea w Ohio, gdzie podjął pracę w Baldwin Wallace College. Wiele czasu poświęcił na działalność w organizacjach polonijnych, m.in.: Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie, Cleveland Society of Poles, Cleveland Polish Society of Arts and Sciences Abroad, Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie, Polish American Congress, Fundacja Kościuszkowska, American Association of Slavic Studies, American Association of Teachers of Slavic and East European Languages and Literatures, regularnie publikował felietony w czasopismach naukowych m.in. prowadził dział recenzji nowości literatury polskiej w kwartalniku Books Abroad, który zmienił nazwę na World Literature Today.
Publikacje
Kilkadziesiąt recenzji, przedmów i posłowi na łamach książek;
Felietony na łamach „Books Abroad”, po zmianie nazwy „World Literature Today”;
Autorem antologii „The Polish Short Story in English” (1968);
Autor hasła Zbigniew Herbert w encyklopedii (1975);
Autor rozdziału w antologii „Polish Letters in America” (1978) i w „Polish-American Literature” (1983).
Nagrody i odznaczenia
Tytuł „Wybitny nauczyciel Ameryki” (Outstanding Educator of America) (1970);
Nagroda im. Hilberta T. Fickena (Hilbert T. Ficken Award) przyznawana przez Baldwin-Wallace College (1973);
II nagroda w konkursie literackim International YMCA w Genewie;
Złoty Krzyż Światowej Federacji Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (1988);
Krzyż Zasługi z okazji 50-lecia wysiłku wojennego, przyznany przez Stowarzyszenie Weteranów Armii Polskiej (1989);
Polish Heritage Award przyznany przez Polonia Foundation Cleveland (1989);
Człowieka Roku (American Biographical Institute) (1990);
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1993).
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego
Członkowie Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
Urodzeni w 1913
Działacze polonijni w Stanach Zjednoczonych
Polonia w Stanach Zjednoczonych (biografie)
Polscy jeńcy niemieckich obozów jenieckich
Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
Wykładowcy uczelni w Stanach Zjednoczonych
Zmarli w 2011
Ludzie urodzeni w Warszawie |
Powiat Burgenland (niem. Burgenlandkreis) – był do 1 lipca 2007 powiatem w niemieckim kraju związkowym Saksonia-Anhalt. Tereny powiatu Burgenland i Weißenfels zostały połączone w nowy powiat Burgenland (niem. Landkreis Burgenland).
Siedzibą powiatu Burgenland był Naumburg (Saale).
Miasta i gminy
Wspólnoty administracyjne
Dawne powiaty w Saksonii-Anhalcie |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Tak to bywa. en: Little of both. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Ale dzieci tutaj mają radość życia. en: And the joy of living, this is what the kids here have, |
KFC (dawniej Kentucky Fried Chicken) – amerykańska sieć barów szybkiej obsługi z siedzibą w Louisville w stanie Kentucky, założona 20 marca 1930 roku przez Harlanda Sandersa, który opracował także zestaw przypraw wykorzystywany do pieczonych kurczaków serwowanych w KFC. Przedsiębiorstwo wchodziło w skład koncernu PepsiCo, które wydzieliło swój dział restauracyjny jako Tricon Global Restaurants, który później zmienił nazwę na Yum! Brands. W logotypie firmy znajduje się portret Sandersa.
KFC w Polsce
W Polsce pierwszy bar sieci został otwarty w Szczecinie, w listopadzie 1995 roku. Obecnie funkcjonuje 210 barów Kentucky Fried Chicken (KFC), będących samodzielnymi jednostkami; funkcjonują także lokale „2 w 1”, zazwyczaj w połączeniu z Pizza Hut. W Polsce powstały również bary typu drive-through, w których klienci mogą zamawiać i odbierać dania bez wysiadania z samochodu. Wyłącznym franczyzobiorcą Kentucky Fried Chicken (KFC) w Polsce jest europejska spółka AmRest Holdings z siedzibą w Madrycie.
Krytyka
W 2003 r. organizacja broniąca praw zwierząt People for the Ethical Treatment of Animals (PETA) wezwała do bojkotu Kentucky Fried Chicken, oskarżając przedsiębiorstwo o niehumanitarny chów oraz uśmiercanie zwierząt będących źródłem mięsa.
Akcję Kentucky Fried Cruelty, namawiającą ludzi do bojkotu przedsiębiorstwa i niekorzystania z usług tej sieci, wsparli znani wegetarianie, m.in. Paul McCartney, Pamela Anderson, Phil Collins, Tenzin Gjaco oraz Bryan Adams.
Już od początków XXI wieku fast food był krytykowany za podejście do dobrostanu zwierząt, wpływ na otyłość i wpływ na klimat. Problemy te znalazły wyraz w książce Erica Schlossera „Fast Food Nation” i filmie „Super Size Me” Morgana Spurlocka. Od 2003 roku organizacja People for the Ethical Treatment of Animals (PETA) protestowała przeciwko wybieranym przez KFC dostawcom drobiu na całym świecie. Wyjątkiem jest kanadyjskie KFC, które podpisało ugodę zobowiązującą je do korzystania wyłącznie z „przyjaznych dla zwierząt” dostarczycieli.
W 2006 roku Greenpeace oskarżyło europejskie KFC o pozyskiwanie soi na paszę dla kurcząt z Cargill, koncernu posądzonego o wycinanie dużych połaci amazońskiej dżungli w celu uprawy tej rośliny.
W grudniu 2012 roku sieć została skrytykowana w Chinach, gdy odkryto, że wielu dostawców KFC stosowało w hodowli drobiu hormony wzrostu i nadmierną ilość antybiotyków w sposób sprzeczny z chińskim prawem. W lutym 2013 roku dyrektor generalny Yum! David Novak, przyznał, że skandal „trwał dłużej i miał większe znaczenie, niż moglibyśmy sobie pomyśleć”. Yum! niemal połowę swoich zysków czerpie właśnie z Chin, głównie poprzez markę KFC.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa Kentucky Fried Chicken (KFC)
Przedsiębiorstwa z siedzibą w Kentucky
Sieci fast food
Louisville |
Omięciny – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Joniec.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie ciechanowskim.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Świętego Stanisława Biskupa Męczennika w Starej Wronie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Joniec (gmina) |
Metsapere – wieś w Estonii, w prowincji Hiuma, w gminie Emmaste
Metsapere – wieś w Estonii, w prowincji Sarema, w gminie Lümanda |
Bradley is a city in the US state of Arkansas.
Cities in Arkansas |
Flicky is a platform video game made and published by Sega in 1984.
1984 video games
1991 video games
Sega arcade games
Sega Genesis games
SG-1000 games
MSX games
Platform games
Video games developed in Japan |
translate from English to Indonesian: en: How can we go away leaving everything behind, father? id: Bagaimana kita bisa pergi meninggalkan semuanya ini di belakang, ayah? |
Tobolice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Rzekuń.
Dawniej Kaczyny-Tobolice.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzekuniu.
Historia
W latach 1921–1939 wieś leżała w województwie białostockim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Rzekuń.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwały 164 osoby, 152 było wyznania rzymskokatolickiego, 12 mojżeszowego. Jednocześnie 152 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 12 żydowską. Było tu 25 budynków mieszkalnych. Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w m. Rzekuń. Podlegała pod Sąd Grodzki w Ostrołęce i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rzekuniach.
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. Od 22 lipca 1941 do 1945 włączona w skład Landkreis Scharfenwiese Regierungsbezirk Zichenau (rejencji ciechanowskiej) III Rzeszy. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Zobacz też
Tobolice
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rzekuń (gmina) |
Astragalus tshegemensis adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Fabaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Fabales. Spesies Astragalus tshegemensis sendiri merupakan bagian dari genus Astragalus. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh Galushko.
Referensi
Astragalus |
Kawkab al-Hawa (), adalah sebuah bekas desa Palestina yang dikosongkan dan berjarak 11 km dari utara Baysan. Kota tersebut dibangun di reruntuhan benteng pasukan Salibis Belvoir.
Referensi
Daftar pustaka
(Conder, 1874, pp. 179-180)
(Robinson and Smith, 1841, vol 3, pp. 177, 219)
(pp. 310, 314, 329, 339)
Pranala luar
Welcome to Kawkab-al-Hawa
Kawkab al-Hawa , Zochrot
Survey of Western Palestine, Map 9: IAA, Wikimedia commons
Kawkab al-Hawa, at Khalil Sakakini Cultural Center
Kawkab Al-Hawa photos from Dr. Moslih Kanaaneh
Distrik di Baysan |
translate from English to Indonesian: en: - Did you need me? - No. id: - Apakah Anda membutuhkan aku? |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Senang akhirnya bisa bertemu denganmu. en: It's nice to finally meet you. |
translate from English to Polish: en: See, picture a guy driving home from work on Christmas Eve. pl: Widzisz, wyobraź sobie jakiegoś gościa wracającego z pracy w Wigilię. |
translate from English to Polish: en: They would never do that. pl: Nigdy by tego nie zrobili. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Mam wam coś do powiedzenia. en: No. Hey! |
Dakota – plemię indiańskie
Dakota Południowa (amerykański stan)
Dakota Północna (amerykański stan)
Douglas Dakota – samolot
Dakota (skamieniałość) – sfozylizowane zwłoki edmontozaura znalezione w Północnej Dakocie.
Miejscowości w Stanach Zjednoczonych:
Dakota – miasto w stanie Illinois, w hrabstwie Stephenson
Dakota – miasto w stanie Minnesota, w hrabstwie Winona
Dakota – miasto w stanie Wisconsin, w hrabstwie Waushara
Gminy w Stanach Zjednoczonych:
Dakota (ang. Dakota Township) – gmina w stanie Illinois, w hrabstwie Stephenson
Dakota (ang. Dakota Township) – gmina w stanie Dakota Południowa, w hrabstwie Meade
Dakota (ang. Dakota Town) – gmina w stanie Wisconsin, w hrabstwie Waushara
Hrabstwa w Stanach Zjednoczonych:
hrabstwo Dakota (ang. Dakota County) – w stanie Minnesota
hrabstwo Dakota (ang. Dakota County) – w stanie Nebraska
sl:North Dakota |
translate from English to Indonesian: en: I think I know my son. id: Aku tahu sosok anakku. |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Brzmi nieźle! en: Sounds brilliant! |
(74423) 1999 AU37 – planetoida z pasa głównego asteroid okrążająca Słońce w ciągu 5,04 lat w średniej odległości 2,94 j.a. Odkryta 10 stycznia 1999 roku.
Zobacz też
lista planetoid 74001–75000
lista planetoid
Linki zewnętrzne
Planetoidy pasa głównego
Nienazwane planetoidy
Obiekty astronomiczne odkryte w 1999 |
Brett E. Crozier is an American naval officer. When he was captain of the aircraft carrier Theodore Roosevelt, he noticed that some of his crew had caught COVID-19, a disease that affects the lungs and breathing. Late in March, 2020, he wrote letters asking for permission to send his sick sailors off his ship to Guam. These letters were found and printed in a newspaper. A few days later, the Navy fired Crozier as the captain of the Theodore Roosevelt but did not fire him from the Navy entirely.
In late April, some leaders in the Navy asked that Crozier be reinstated and sent back as captain of the Theodore Roosevelt.
Career
Brett Crozier is from Santa Rosa, California. He graduated from the United States Naval Academy in 1992 and became a pilot for the Navy in 1994. He fought in Iraq in 2003. He later earned a Master's Degree in National Security and Strategic Studies at the Naval War College. He served in many different positions in the Navy, including Executive Officer of the USS Ronald Reagan. Brett Crozier was captain of the USS Blue Ridge from June 2017 to November 2018.
Letters
He wrote more than twenty copies of a four-page letter, dated March 30, 2020. He addressed it to senior officials in the military. He asked for permission to send 1000 of his crew off the ship. The ship had more than 4000 people on it. Someone found his messages and they were printed in the newspaper San Francisco Chronicle on March 31, 2020.
COVID-19 is very contagious, and people can catch it from other people easily. In the letter, Crozier said that the ship was too cramped to allow for sick sailors to do what the Centers for Disease Control and the Navy's own administration said people with COVID-19 should do: Keep away from other people for 14 days. He asked for permission to let his sick sailors go ashore to Guam, where the ship was docked at the time, and go into quarantine there instead of on board the ship. He copied part of a report about the Diamond Princess cruise ship, and said that even though the Diamond Princess'''s passengers had private rooms, more than 100 people still became infected. He said the Theodore Roosevelt only had a few private rooms.
Retired Admiral James Stavridis, who used to be NATO Supreme Allied Commander for Europe, agreed that it was not possible to perform social distancing on board a navy ship like the Theodore Roosevelt.
Firing
High-ranking leaders at the Navy said that removing Crozier from his ship was normal. They said Crozier should have asked for help by going through the chain of command instead of writing letters to other people in the military.
According to Acting Secretary of the Navy Thomas B. Modly, Crozier's letter caused naval crews and their families to panic: "It undermines our efforts and the chain of command's efforts to address this problem and creates a panic. And creates a perception that the Navy's not on the job, the government's not on the job."
According to The New York Times'', "a Navy official familiar with the situation but not authorized to speak publicly about it said that the captain had repeatedly asked his superiors for speedy action to evacuate the ship."
Kathleen H. Hicks, who worked at the Pentagon years earlier under President Barack Obama, said that the Navy did have the legal right to fire Crozier but that it might have been a bad idea to do so because it might make sailors and leaders less willing to trust each other.
References
Living people
COVID-19 pandemic
United States Navy |
Kapten Shatiel Semenovich Abramov adalah seorang Yahudi Pegunungan yang lahir di Derbent, Dagestan pada tanggal 11 November 1918 - 14 Mei 2004 . Setelah merampungkan pelatihan dalam sebuah sekolah infanteri pada 1940, ia masuk Angkatan Darat Uni Soviet dan berjuang dalam Perang Dunia II.
Referensi
Pranala luar
A Century of Ambivalence:The Jews of Russia and the Soviet Union, 1881 to the Present / Zvi Y. Gitelman
Photo of Shatiel Abramov in the Yad Vashem Photo Archive (originally from the USSR State Central Archive)
Article on Abramov at website dedicated to Heroes of the Soviet Union and Russia
Pahlawan Uni Soviet |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Dia bilang dia bisa memecahkan terjemahan itu? en: He says he can decrypt the translation? |
Janusz Stanisław Trzciński (ur. 1 lipca 1942 w Kuńkowcach) – polski prawnik, konstytucjonalista, profesor nauk prawnych, poseł na Sejm kontraktowy, sędzia i wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego, w latach 2004–2010 prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego.
Życiorys
Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Nowej Rudzie z 1960. W 1965 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1971 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych, w 1978 otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1986 został profesorem nadzwyczajnym, nominację profesorską otrzymał w 1994. Zajmował stanowiska prodziekana (1984–1987) i dziekana (1987–1993) Wydziału Prawa i Administracji UWr. Był profesorem zwyczajnym w Katedrze Prawa Konstytucyjnego na tej uczelni. Objął stanowisko profesora zwyczajnego w Instytucie Nauk o Państwie i Prawie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1999 został członkiem Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskali m.in. Małgorzata Masternak-Kubiak (1996), Ryszard Balicki (2001), Janusz Szymański (2001) i Marcin Wiącek (2009).
Od 1986 do 1988 był członkiem Rady Legislacyjnej, a w latach 2002–2004 pełnił funkcję jej przewodniczącego. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z ramienia partii sprawował mandat posła na Sejm X kadencji z okręgu Wrocław-Krzyki, trakcie kadencji przewodniczył Komisji Ustawodawczej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole do spraw reformy prawa i sądów. W latach 1993–2001 pełnił funkcję sędziego oraz wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego. Następnie zajmował stanowisko sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego, 22 maja 2004 objął funkcję prezesa NSA. Po zakończeniu sześcioletniej kadencji został wiceprezesem NSA.
W 2004 wybrano go na wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Rad Stanu i Naczelnych Sądów Administracyjnych Unii Europejskiej, w 2006 został przewodniczącym tej organizacji.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2001 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również Krzyż Kawalerski tego orderu (1987), a także Srebrny Krzyż Zasługi (1978) i Medal 40-lecia Polski Ludowej. W 2014 otrzymał Medal „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”, a w 2015 przyznaną przez premier Ewy Kopacz resortową Odznakę Honorową za Zasługi dla Legislacji.
W 2010 otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Przypisy
Bibliografia
Absolwenci Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego
Polscy administratywiści
Prezesi Naczelnego Sądu Administracyjnego
Wiceprezesi Trybunału Konstytucyjnego
Posłowie z okręgu Wrocław Krzyki (PRL)
Posłowie na Sejm kontraktowy
Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona partyjno-rządowa)
Wykładowcy Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego
Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego
Członkowie Komitetu Nauk Prawnych PAN
Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Działacze PZPR
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Medalem 40-lecia Polski Ludowej
Wyróżnieni Medalem „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”
Odznaczeni Odznaką Honorową za Zasługi dla Legislacji
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Urodzeni w 1942 |
translate from English to Indonesian: en: - All right, let's go. id: - Baiklah, mari kita lakukan. |
Agnieszka Przemyślidka, Agnieszka z Pragi zwana też Czeską (ur. ok. 1205–1211 w Pradze – zm. 2 lub 6 marca 1282) – czeska królewna, klaryska, święta Kościoła katolickiego.
Życiorys
Była najmłodszą córką króla Czech Przemysła Ottokara I i córki króla Węgier Konstancji. Planowano wydać ją za jednego z synów Henryka Brodatego, w związku z czym w 1216 r. wyjechała do Trzebnicy. Małżeństwo to nie doszło jednak do skutku. Podobnie późniejsze plany wydania jej za syna cesarza Fryderyka II również nie zostały zrealizowane. Następnie planowano wydać ją za samego cesarza Fryderyka II. Agnieszka zwróciła się jednak do papieża Grzegorza IX, w efekcie czego dostała wolną rękę co do dalszego życia i poświęciła się dobroczynności oraz pobożnym praktykom. Około 1233 r. ufundowała w Pradze szpital i pomogła utworzyć przy nim Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą oraz ufundowała klasztor klarysek (zwany czeskim Asyżem), do którego później wstąpiła. W 1234 r. złożyła śluby zakonne. Zdarzenie to odbiło się szerokim echem w ówczesnej Europie. Utrzymywała kontakt listowny ze św. Klarą z Asyżu i papieżem.
Kult
Agnieszka została beatyfikowana przez papieża błogosławionego Piusa IX w 1874 roku, a kanonizowana przez świętego Jana Pawła II 12 listopada 1989 roku.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 2 marca.
W ikonografii św. Agnieszka przedstawiana jest w habicie klariańskim lub jako ksieni w koronie na głowie, opiekująca się biednymi.
Zobacz też
beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II
Klasztor św. Agnieszki w Pradze
święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
Przypisy
Bibliografia
Czeskie zakonnice
Klaryski (biografie)
Przemyślidzi
Agnieszka Przemyślidka (1211–1282)
Agnieszka Przemyślidka (1211–1282)
Ludzie urodzeni w Pradze
Urodzeni w XIII wieku
Zmarli w 1282
Założyciele zakonów katolickich |
terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: aku kira aku, agak gila ... en: I suppose I'm, a little crazy... |
przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Urocze. en: Oh, that's sweet. |
translate from English to Indonesian: en: I keep telling you to leave it out, Kamajii. id: Saya dah beritahu awak jangan pedulikannya, Kamajii. |
Anabar – rzeka w Rosji (Jakucja). Płynie na zachód od Leny. Uchodzi w postaci estuarium do Zatoki Anabarskiej na Morzu Łaptiewów.
Rzeka ma długość 939 km oraz powierzchnię dorzecza 81600. Rejon dorzecza rzeki Anabar obfituje w złoża diamentów.
Rzeki w Jakucji
Zlewisko Morza Łaptiewów |
Keamiran Dubai (; pr. ) adalah salah satu dari tujuh keamiran di Uni Emirat Arab.
Ibu kota Keamiran Dubai ini adalah Dubai, di mana nama keamiran berasal. Keamiran ini terletak di Gurun Arab di pesisir Teluk Persia. Keamiran berbatasan di sisi selatan dengan Keamiran Abu Dhabi, di timur laut dengan Keamiran Sharjah, di tenggara dengan negara Oman, di barat dengan Keamiran Ajman, dan di utara dengan Keamiran Ras Al Khaimah. Pada bulan Desember 1971, ketujuh keamiran bersatu untuk membentuk Uni Emirat Arab sehingga mengakhiri kedudukan mereka sebagai protektorat Britania.
Penguasa keamiran adalah Syekh Mohammad bin Rasyid al-Maktoum dan keamiran diperintah oleh Pemerintah Dubai.
Keamiran terdiri dari berbagai kota dan desa lainnya. Daerah kantong daratan Hatta terletak sekitar 134 km di sebelah timur dari Kota Dubai. Hatta berbatasan dengan Oman di timur dan selatan, Desa Sayh Mudayrah dan Masfout di Ajman di sisi barat, dan Ras Al Khaimah di sisi utara.
Penguasa Dubai
9 Juli 1833-1836 Syekh Obeid bin Said bin Rashid (wafat 1836)
9 Juli 1833-1852 Syekh Maktoum bin Butti bin Suhail (wafat 1852)
1852-1859 Syekh Saeed bin Butti (wafat 1859)
1859-22 November 1886 Syekh Hasher bin Maktoum (wafat 1886)
22 November 1886-7 April 1894 Syekh Rashid bin Maktoum (wafat 1894)
7 April 1894-16 Februari 1906 Syekh Maktoum bin Hasher Al Maktoum (wafat 1906)
16 Februari 1906-November 1912 Syekh Butti bin Suhail Al Maktoum (kira-kira 1851–1912)
November 1912-September 1958 Syekh Saeed bin Maktoum bin Hasher Al Maktoum
September 1958-7 Oktober 1990 Syekh Rashid bin Saeed Al Maktoum (1912–1990)
7 Oktober 1990-4 Januari 2006 Syekh Maktoum bin Rashid Al Maktoum (kira-kira 1943–2006)
4 Januari 2006 Syekh Mohammad bin Rayid Al Maktoum (lahir 1949)
Referensi
Dubai |
Liédson, właśc. Liédson da Silva Muniz (ur. 17 grudnia 1977 w Cairu) – portugalski piłkarzbrazylijskiego pochodzenia występujący na pozycji napastnika. i
Kariera klubowa
Przed przybyciem do Sportingu grał tylko w Brazylii, w klubach Poções (1998–1999; tam zaczął profesjonalną karierę w wieku 22 lat, do tego czasu grał amatorsko w weekendy, a ciągu tygodnia pracował w supermarkecie), Prudentópolis (2000), Coritiba FBC, CR Flamengo, SC Corinthians. Od 2003 reprezentuje barwy Sportingu CP. W sezonie 2004/2005 był najlepszym strzelcem w lidze portugalskiej, mając na koncie 25 bramek. Sezon 2005/2006 zakończył z dorobkiem 15 goli w 31 meczach (w 28 zagrał pełne 90 minut, łącznie 2899 minut) i znalazł się na drugim miejscu klasyfikacji najlepszych strzelców. W sezonie 2006/2007 znów został królem strzelców. 24.01.2013 roku został wypożyczony na pół roku do FC Porto. Po zakończeniu wypożyczenia zawodnik wrócił do Brazylii, ale wkrótce zakończył karierę.
Reprezentacja
Liédson wyraził zainteresowanie grą w reprezentacji Portugalii, pomimo bycia Brazylijczykiem. Liédson powiedział: „Jeśli pewnego dnia zostanę powołany do gry, nie będę się zastanawiał nawet chwilę, ponieważ czuję się w Portugalii jak w domu.” Nigdy nie zagrał w reprezentacji Brazylii.
5 września 2009 zadebiutował w kadrze Portugalczyków w meczu z Danią. W przerwie przy stanie 0:1 zmienił Tiago, a cztery minuty przed końcem spotkania zdobył gola ustalając wynik na 1:1.
Przypisy
Bibliografia
Profil na stronie national-football-teams.com
Brazylijscy piłkarze
Reprezentanci Portugalii w piłce nożnej
Piłkarze Coritiby FBC
Piłkarze CR Flamengo
Piłkarze SC Corinthians Paulista
Piłkarze Sportingu CP
Piłkarze FC Porto
Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010
Urodzeni w 1977 |