Datasets:

teddy-f-47

/

phi-1_5-ml_pretraining

like 0

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Apa yg kaulakukan jika dia lari dari sini? en: What are you gonna do if he kicks off here?

Semulut adalah salah satu desa yang berada di Kecamatan Parittiga, Kabupaten Bangka Barat, Kepulauan Bangka Belitung, Indonesia. Referensi

Irae – portugalski jednoosobowy projekt wykonujący black metal powstały w Lizbonie w 2002. Dyskografia Albumy demo Spreading the Wrath of Satan (2003) Ave Sathanas I Was Born to Murder the World (2004) Anti Human Rehearsal (2005) Victims of My Insanity (2005) In the Veins of Satan (2011) Seven Hatred Manifestos (2012) Orgias de Maldade (2014) Splity Our Putrefacted Essence (2004) Destroying Your Existence (2005) From the Deepest Night... (2006) Black Throne of Disease (2006) Os Seis Caminhos para a Verdade... (2007) Contempt and Slander (2008) ... pelo Negro Holocausto (2009) Odium Generis Humani (2009) Irae / Jazigo (2011) Deceiver's Light (2012) Total Damnation (2012) From the Underworld with Hate (2013) Silva Nigra / Sardonic Witchery / Inner Helvete / Irae (2014) Albumy studyjne Terror 666 (2006) Hellnation (2008) Kompilacje To Those Who Stand... Evil Prevails (2012) Rites of Unholy Destruction (2013) Albumy live ...at Man's Ruin (2010) Live Terrorism (2014) Przypisy Portugalskie zespoły blackmetalowe Jednoosobowe zespoły muzyczne

Henryk Wittig (ur. 29 czerwca 1941 w Poznaniu, zm. 2 stycznia 1998 w Kilonii) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza. Życiorys W barwach poznańskiego Lecha w pierwszej i drugiej lidze rozegrał łącznie 95 spotkań. Trener m.in. rezerw Lecha, asystent, a także trener takich klubów jak Chojniczanka Chojnice, Goplania Inowrocław, Lechia Zielona Góra. Koordynator szkolenia juniorów PZPN w latach 1976–1978 Bibliografia Andrzej Gowarzewski, Jan Rędzioch, Lech Poznań, wydawnictwo GiA, Katowice 2003 (8. część cyklu Kolekcja Klubów) Polscy piłkarze Polscy trenerzy piłkarscy Piłkarze Lecha Poznań Trenerzy piłkarzy Chojniczanki Chojnice Trenerzy piłkarzy Lechii Zielona Góra Ludzie urodzeni w Poznaniu Urodzeni w 1941 Zmarli w 1998

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku akan mengucapkan selamat tinggal pada Detektif Kim. en: [I'm going to say my goodbyes and pay my respects to Detective Kim.]

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Meski ini hari paling beruntungku. en: Thought it was the luckiest day of my life.

translate from English to Polish: en: To who? pl: Komu?

Foeniculum adalah genus tumbuhan berbunga dalam famili Apiaceae. Di dalamnya termasuk Adas (Foeniculum vulgare) yang merupakan salah satu tumbuhan rempah dan obat yang populer. Referensi Apiaceae

Hipotermia (isl. Harðskafi) – powieść kryminalna islandzkiego pisarza Arnaldura Indriðasona, opublikowana w 2007, a w Polsce w 2016 (w tłumaczeniu Jacka Godka). Jest ósmą powieścią cyklu o detektywie Erlendurze Sveinssonie. Treść Akcja dotyczy samobójstwa Marii, żony Baldwina. Maria, której niedawno zmarła matka, była osobą bardzo religijną, interesowała ją też problematyka życia po śmierci (m.in. spotykała się z medium, tajemniczą Magdaleną). Większość osób nie podejrzewałoby jej o próby samobójcze. Erlendur, otrzymawszy od jej przyjaciółki pewne informacje, prowadzi nieoficjalne śledztwo w tej sprawie, które jest niechętnie przyjmowane przez zwierzchników. Dowiaduje się m.in., że ojciec Marii wiele lat temu utonął na jej oczach w jeziorze. Ówczesne śledztwo przeprowadzono wyjątkowo niedbale. W tym tomie powraca także temat brata Erlendura, którego ciała, po burzy śnieżnej, w dzieciństwie, nigdy nie odnaleziono. Przypisy Islandzkie powieści kryminalne i sensacyjne Powieści z 2007

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: I nawet kurwa nie obchodzi mnie co to będzie. en: And I don't even fucking care what it is.

Potokowość – technika budowy procesorów polegająca na podziale logiki procesora odpowiedzialnej za proces wykonywania programu (rozkazów procesora) na specjalizowane grupy w taki sposób, aby każda z grup wykonywała część pracy związanej z wykonaniem rozkazu. Grupy te są połączone sekwencyjnie – w potok (ang. pipe) – i wykonują pracę równocześnie, pobierając dane od poprzedniego elementu w sekwencji. W każdej z tych grup rozkaz jest na innym stadium wykonania. Można to porównać do taśmy produkcyjnej. W uproszczeniu potok wykonania instrukcji procesora może wyglądać następująco: pobranie instrukcji z pamięci – ang. instruction fetch (IF) zdekodowanie instrukcji – ang. instruction decode (ID) wykonanie instrukcji – ang. execute (EX) dostęp do pamięci – ang. memory access (MEM) zapisanie wyników działania instrukcji – ang. store; write back (WB). W powyższym pięciostopniowym potoku przejście przez wszystkie stopnie potoku (wykonanie jednej instrukcji) zabiera co najmniej pięć cykli zegarowych. Jednak ze względu na równoczesną pracę wszystkich stopni potoku, jednocześnie wykonywanych jest pięć rozkazów procesora, każdy w innym stadium wykonania. Oznacza to, że taki procesor w każdym cyklu zegara rozpoczyna i kończy wykonanie jednej instrukcji i statystycznie wykonuje rozkaz w jednym cyklu zegara. Każdy ze stopni potoku wykonuje mniej pracy w porównaniu do pojedynczej logiki, dzięki czemu może wykonać ją szybciej – z większą częstotliwością – tak więc dodatkowe zwiększenie liczby stopni umożliwia osiągnięcie coraz wyższych częstotliwości pracy. Podstawowym mankamentem techniki potoku są rozkazy skoku, powodujące w najgorszym wypadku potrzebę przeczyszczenia całego potoku i wycofania rozkazów, które następowały zaraz po instrukcji skoku i rozpoczęcie zapełniania potoku od początku od adresu, do którego następował skok. Taki rozkaz skoku może powodować ogromne opóźnienia w wykonywaniu programu – tym większe, im większa jest długość potoku. Dodatkowo szacuje się, że dla modelu programowego x86 taki skok występuje co kilkanaście rozkazów. Z tego powodu niektóre architektury programowe (np. SPARC) zakładały zawsze wykonanie jednego lub większej liczby rozkazów następujących po rozkazie skoku, tak zwany skok opóźniony. Stosuje się także skomplikowane metody predykcji skoku lub metody programowania bez użycia skoków. Zobacz też przetwarzanie potokowe wykonywanie spekulatywne superskalarność Linki zewnętrzne Przykład pipeliningu Architektury procesorów

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Adakah tempat pesta yang akan kau datangi? en: You got any party favors on you?

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: - Ayo lakukan. en: - Let's do it.

translate from English to Indonesian: en: "Please don't kill my good friend chuck." id: " Tolong jangan membunuh teman baik saya chuck . "

Maria dari Amnia (skt. 770 – setelah 823) adalah permaisuri Bizantium sebagai istri pertama Konstantinus VI. Dia adalah cucu perempuan Santo Filaretos, seorang tokoh terkemuka dari Thema Armeniakon yang dikenal karena kegiatan amalnya, hubungan yang disebutkan dalam hagiografinya. Nama ayahandanya tidak diketahui dan ibundanya dikenali sebagai Hypatia oleh Christian Settipani. Maria lahir di Amnia, Paflagonía. Keturunan Maria and Konstantinus VI memiliki dua putri: Eufrosyni (skt. 790 – setelah 836). Menikah dengan Mikhaēl II. Irene. Menjadi seorang biarawati pada 795. Terakhir muncul pada 796. Referensi Pranala luar Article about Irene by Lynda Garland, contains section on the marriage of Maria Kelahiran 770-an Kematian abad ke-9 Dinasti Isauria Maharani Bizantium Tokoh Bizantium abad ke-8

Wszechświatowa granica prawdopodobieństwa () – alternatywne nazwy to: uniwersalna granica prawdopodobieństwa, absolutna granica prawdopodobieństwa – jest to próg probabilistyczny, który stworzył matematyk William A. Dembski, wykorzystując go w swoich pracach odnoszących się do inteligentnego projektu. Granica ta została przez niego zdefiniowana jako: Wielkość prawdopodobieństwa, poniżej którego określone zdarzenie nie może być racjonalnie przypisane przypadkowi, niezależnie od wszystkich zasobów probabilistycznych znanego nam wszechświata. Dembski twierdzi, że można skutecznie oszacować wartość, która jest granicą prawdopodobieństwa absolutnie małego. Istnienie takiej granicy oznaczałoby, że pewne rodzaje zdarzeń losowych, których prawdopodobieństwo leży poniżej tej wartości, nie mogą występować w obserwowalnym wszechświecie, biorąc pod uwagę zasoby dostępne w czasie istnienia znanego nam wszechświata. Dlatego Dembski wykorzystuje ten próg do wykazania, że pewne określone zdarzenia nie mogły zaistnieć w sposób losowy. Ta wszechświatowa (absolutna) granica prawdopodobieństwa, wykorzystywana jest przez niego jako argument przeciwko możliwości zachodzenia ewolucji spontanicznej (jako zdarzenia losowe). Idea, że zdarzenia o niezmiernie małych, ale nie zerowych prawdopodobieństwach, są faktycznie pomijalnie mało prawdopodobne, została opisana przez francuskiego matematyka Émile Borela, przede wszystkim w kontekście kosmologii i mechaniki statystycznej. Obecnie jednak nie ma zgody środowiska naukowego, co do tego, że pewne niezerowe wartości są uniwersalnymi (absolutnymi) punktami granicznymi dającymi możliwość wykluczenia możliwości zajścia jakichś zdarzeń. W szczególności Borel zwrócił uwagę, że pominięcie określonych zdarzeń było związane z modelem prawdopodobieństwa dla konkretnego układu fizycznego. Na poparcie swojej tezy Dembski przytacza przykład z praktyki kryptograficznej zauważając, że kryptografowie czasami określają bezpieczeństwo algorytmów szyfrowania przed atakami brutalnej siły poprzez prawdopodobieństwo sukcesu przeciwnika wykorzystującego zasoby obliczeniowe ograniczone zasobami fizycznymi. Przykładem takiego ograniczenia jest założenie, że każdy atom w obserwowalnym wszechświecie jest komputerem określonego typu i komputery te testują każdy możliwy klucz szyfrujący. Chociaż przestrzeń kluczowa (możliwych kombinacji kluczy) jest bardzo duża, to jednak uniwersalne miary bezpieczeństwa są stosowane znacznie rzadziej niż asymptotyczne z uwagi na to, że zastosowany algorytm kryptograficzny ma luki, które czynią go podatnym na inne rodzaje ataków. Asymptotyczne podejścia i ukierunkowane ataki byłyby z definicji niedostępne w scenariuszach opartych na szansach, takich jak te odnoszące się do uniwersalnej granicy prawdopodobieństwa Dembskiego. Dlatego odwołanie się Dembskiego do kryptografii najlepiej jest rozumieć jako odnoszące się do ataków siłowych, a nie ataków ukierunkowanych. Estymacja Dembskiego Oryginalna wartość wszechświatowej granicy prawdopodobieństwa zaproponowana przez Dembskiego wynosi 1 na 10150 (czyli 10-150), wyliczona jako odwrotność iloczynu trzech następujących szacowanych wielkości:: 1080, liczba cząstek elementarnych w obserwowalnym wszechświecie, 1045, maksymalna liczba zmian stanów fizycznych w ciągu sekundy (czyli odwrotność czasu Plancka), 1025, liczba sekund miliard razy większa niż szacowany wiek wszechświata wyrażany w sekundach. Zatem mnożąc przez siebie te wielkości otrzymujemy 10150 = 1080 × 1045 × 1025. Wartość ta odpowiada górnej granicy liczby zdarzeń fizycznych, które mogły wystąpić w obserwowalnej części wszechświata licząc czas od Wielkiego Wybuchu. Niedawno (od 2005 r.) Dembski uściślił swoją definicję jako odwrotność złożenia dwóch różnych wielości: górnej granicy zasobów obliczeniowych wszechświata w całej jego historii. Którą to szacuje jako 10120 elementarnych operacji logicznych na rejestrze 1090 bitowym, (zmiennego) stopienia złożoności rozważanego zdarzenia. Jeżeli ta ostatnia wielkość wynosi 10150, wówczas łączna wszechświatowa granica prawdopodobieństwa odpowiada wartości pierwotnej. Krytyka Oszacowanie Dembskiego zależy od liczby protonów w obserwowalnym wszechświecie. Biorąc pod uwagę, że obserwowalny wszechświat jest tylko pewną częścią wielkości całego wszechświata, jest całkiem możliwe, że całkowita liczba protonów w całym wszechświecie jest większa niż używana przez Dembskiego. Z tego powodu granica prawdopodobieństwa Dembskiego możne nie być ograniczeniem tego, co może się zdarzyć w całym wszechświecie, a jedynie częścią tego co można zaobserwować z Ziemi. Przypisy Kreacjonizm

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Siap. en: Set.

Wei Qingkun (; ur. 7 października 1966) – chiński zapaśnik w stylu klasycznym. Dwukrotny olimpijczyk. Odpadł w eliminacjach w Seulu 1988, dziesiąty w Barcelonie 1992. Startował w kategorii 74 kg. Zajął jedenaste miejsce na mistrzostwach świata w 1987. Wicemistrz Azji w 1992, brązowy medalista z 1989 roku. Przypisy Linki zewnętrzne Chińscy olimpijczycy Chińscy zapaśnicy Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1988 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992 Urodzeni w 1966

Kiersztanowo (dawniej Kierstyn, Kierstynowo, niem. Kerstinowen, 1938–1945 Kersten) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Mrągowo, położona pomiędzy dwoma jeziorami Juno i Kiersztanowskim, które łączy rzeka Dajna. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego. Historia Nazwa miejscowości pochodzi od pierwotnej nazwy jeziora Kirsno (w dokumentach wymieniane już w 1326 r.), co wywodzi się od pruskiego Kirsnan - czarny. Stąd wzięła się pierwotna nazwa niemiecka jeziora Schwarzsee i wsi Schwarzburg. Osiadlający się tu Polacy nazwę zaczerpnęli od Prusów i początkowo wieś nazywali Kierstyn lub Kierstynowo. Niemiecka nazwa nie utrzymała się, gdyż w tym w rejonie przeważała w tamtym czasie ludność pruska. W 1422 r. wieś w dokumentach wymieniana była pod nazwą Schwarzenburg. W 1437 r. prokurator krzyżacki w Szestnie, Mikołaj Gorlitz, na prośbę mieszkańców i za zgodą wielkiego mistrza przesiedlił chłopów ze wsi Kerstinowen do odległego Muntowa. Kiersztanowo nie przestało istnieć, co znaczy, że nie wszystkich mieszkańców przesiedlono (być może przesiedlenie dotyczyło tylko Prusów). Wieś zamieszkana była przez ludność niemiecką, gdyż w księdze czynszów prokuratora szestneńskiego w 1450 r. występuje pod nazwą Schwartzenburgk. W okresie wojny trzynastoletniej (1454-1466) wieś została doszczętnie zniszczona i w ciągu niemal całego stulecia były tu pustki. Ponowna lokacja wsi nastąpiła 24 czerwca 1536 r., kiedy to starosta Szestna Wolf von Hennicke zapisał dotychczasowemu sołtysowi Polskiej Wsi Janowi Koszotowskiemu (Jahnen Koschotowski) 40 włók (ok. 668 ha) w celu założenia wsi czynszowej Schwartzenburgk. Poza 4 włókami sołeckimi (za które zasadźca zapłacił 50 grzywien), z pozostałych włók miał być płacony czynsz po upływie 6 lat wolnizny. Danina czynszowa wynosiła jedna grzywnę, po ćwierci korca żyta i pszenicy oraz dwie kury od każdej włóki. Wśród powinności chłopskich wymienia się też obowiązek zwózki drewna dla browaru zamkowego w Szestnie oraz innej "tłoki", co najmniej dwa dni od każdej włóki rocznie. Osadnikom przysługiwało wolne rybołówstwo dla potrzeb własnych w jeziorach Kiersztanowskim i Juno. Według Kętrzyńskiego osadnikami byli wówczas Polacy i Niemcy. W 1593 r. sołtysem był Jan Kiersztanowski. Jesienią 1657 r. Kiersztanowo zostało spalone przez Tatarów, a ludność częściowo wymordowana (zginęły 24 osoby). W 1693 r. była tu już wyłącznie ludność polska, o czym świadczą imiona i nazwiska chłopów (m.in. Jan Siwy, Jan Lepek, Jan Bieńczyk, Jorek Nora, Jan Pecyna, Tomek Bąk), z których każdy miał dwułanowe gospodarstwo (po ok. 33 ha). Przed 1740 r. powstała jednoklasowa szkoła. W 1785 r. we wsi było 14 domów. W 1818 r. do szkoły uczęszczało 29 dzieci, które uczył w języku polskim Michał Kolebko. W 1821 r. w Kiersztanowie mieszkały 184 osoby. W 1838 r.we wsi było 38 domów z 332 mieszkańcami. W 1849 r. wieś miała 36 domów, zamieszkałych przez 306 osób. W 1853 r. przeprowadzono separację gruntów. Zabudowa wsi ze zwartej zmieniła się w rozproszoną, z domami ulokowanymi nieregularnie, na przesmyku po obu stronach rzeczki, płynącej od jeziora Kiersztanowskiego do jeziora Juno. W 1928 r. była to wieś i wybudowanie, liczące łącznie 358 mieszkańców. We wsi istniała żwirownia, działała też reaktywowana w latach 30. spółka wodnomelioracyjna. W 1935 r. w szkole uczyło się 60 uczniów. W 1938 r. ówczesne władze niemieckie, w ramach akcji germanizacyjnej, zmieniły urzędowa nazwę miejscowości z Kerstinowen na Kersten. W 1939 r. we wsi było 344 mieszkańców. Na jej obszarze znajdowały się 83 gospodarstwa domowe, w tym 54 rolnicze, z których 14 miało wielkość w granicach 10-20 ha i 8 w granicach 20-100 ha. W 1973 roku do sołectwa w Kiersztanowie należały także: Lembruk, Pawłowięta (Paulienhof), Sobięcin (Kleinsruh). Zobacz też Kiersztanowo Kirsna Bibliografia Mrągowo. Z dziejów miasta i powiatu. Pojezierze, Olsztyn, 1975, 488 str. http://www.it.mragowo.pl/media/art/707/file/historia.pdf Historia miejscowości Gminy Mrągowo], (dostęp 1.08.2013) Przypisy Kiersztanowo (powiat mrągowski)

Flubber adalah sebuah film Amerika Serikat yang dirilis pada tahun 1997. Disutradarai oleh Les Mayfield dan ditulis oleh Hughes, berdasarkan skenario sebelumnya oleh Bill Walsh. Sebuah remake dari The Absent-Minded Professor (1961), film ini diproduksi oleh Walt Disney Pictures dan dibintangi Robin Williams, Marcia Gay Harden, Christopher McDonald, Ted Levine, Raymond J. Barry, Wil Wheaton, dan Clancy Brown dengan Jodi Benson sebagai pengisi suara. Film ini meraup $178 juta di seluruh dunia. Di bioskop-bioskop tertentu, episode Pepper Ann "Old Best Friend" ditampilkan sebelum film. Referensi Pranala luar Film Amerika Serikat tahun 1997

Javerlhac-et-la-Chapelle-Saint-Robert – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Nowa Akwitania, w departamencie Dordogne. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 1064 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 36 osób/km² (wśród 2290 gmin Akwitanii Javerlhac-et-la-Chapelle-Saint-Robert plasuje się na 404. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 285.). Bibliografia Miejscowości w departamencie Dordogne

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku meminta Mayor Foster untuk memperkenalkan kita karena ada sesuatu yang ingin kudiskusikan denganmu. en: I asked Major Foster to introduce us... because there's something I'd like to discuss with you.

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: /To szaleństwo! en: "It's fucking madness!"

Osoby o tym nazwisku: Christopher Perle – maurytyjski piłkarz Edmund Perle – polski malarz, rysownik-ilustrator, nauczyciel George Perle – amerykański kompozytor i teoretyk muzyki Jehoszua Perle – żydowski pisarz, publicysta i tłumacz

Hurra Torpedo – norweski zespół muzyczny, który wykonuje piosenki używając sprzętów kuchennych. Jego początki sięgają wczesnych lat 90. Jest częścią kolektywu artystycznego Duplex Records, a wszyscy członkowie grają w innych norweskich zespołach. Grupa zdobyła międzynarodową popularność, gdy na początku 2005 r. w Internecie rozprzestrzenił się klip utworu „Total Eclipse of the Heart” (autorstwa Bonnie Tyler) w ich niecodziennym wykonaniu. Nagranie pochodzi z norweskiego programu komediowego „Lille Lørdag” („Mała Sobota”) nadawanego we środy – „małą sobotę” w norweskim tygodniu. W klipie grupa otoczona jest sprzętami kuchennymi – lider zespołu Egil Hegerberg gra na gitarze i śpiewa, czasem nieco fałszując, z wyraźnym norweskim akcentem. Kristopher Schau wykonuje partię perkusji, uderzając rurką kuchenkę oraz trzaskając drzwiami zamrażalnika, podczas gdy Aslag Guttormsgaard dodaje wokal wspierający i w kulminacyjnym punkcie piosenki wali dużym kawałkiem metalu w kuchenkę elektryczną. Na przełomie października i listopada 2005 r. Hurra Torpedo stali się częścią kampanii wirusowej prowadzonej od jednego do drugiego wybrzeża USA, a która została opłacona przez Forda, by promować Forda Fusion. Zespół zagrał podczas kilku imprez muzycznych w Norwegii w pierwszej połowie 2006 r. oraz na Garorock Festival we francuskim Marmande. Odbył także trzytygodniowe tournée po Stanach Zjednoczonych (ta trasa nie miała żadnego związku z kampanią Forda). Członkowie Egil Hegerberg – gitara basowa, gitara, śpiew Kristopher Schau – perkusja, wokal wspierający Aslag Guttormsgaard – perkusja, gitara, śpiew Dyskografia To håndfaste burgere – kaseta (Duplex Records 1992) Stockholm – winyl 7” (Duplex Records 1995) Total Eclipse of the Heart (EP) – CD (Duplex Records 2005) Kollossus of Makedonia – CD (Duplex Records 2006) Linki zewnętrzne oficjalna strona zespołu strona Duplex Records Link do klipu Total Eclipse of the Heart Link do taba Total Eclipse of the Heart Norweskie zespoły rockowe Norweskie zespoły rocka alternatywnego

Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej w Tarnowskich Górach-Sowicach – należy do diecezji gliwickiej (dekanat Żyglin). Ulice należące do parafii 22 Stycznia, Czarnohucka, Grodzka, Grzybowa, Kolejowa, Mazowiecka, Poziomkowa, Reja, ks. Rudola, Skórki, Słowackiego, Wyzwolenia, Zakątek, Zawiśloka Linki zewnętrzne Parafie pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej Matki Boskiej Częstochowskiej

translate from English to Indonesian: en: Tate, honey? id: Tate, Sayang ?

Words of Silk atau Selembut Sutra adalah salah satu novel romantis karangan Sandra Brown Sinopsis Pada novel ini,diceritakan Laney McLeod (tokoh utama wanita) hidupnya berubah sejak klaustrofobia yang dialami sejak berada di dalam lift di Apartemen Manhattan. Ketika itu, Deke Sargent (tokoh utama pria yang menjadi Suaminya pada akhir kisah) menyadari bahwa ia harus menenangkan wanita itu. Sejak saat itu romantisme seolah menyatu dalam tubuh mereka. Unsur Intrinsik Plot Era cerita: Masa kini (2000-2010) Tema: Pencarian Cinta Karakter Pria Pekerjaan: Pengacara Umur: 42 tahun Indeks Romantisme: 5 Pendidikan dan Intelegensia: Paling pintar di antara semua tokoh Karakter Wanita Umur: 25 Pekerjaan: Guru Indeks Romantisme: 3 Pendidikan dan Intelegensia: Pendidikan Master dalam bidang pengajaran, termasuk paling pintar dalam cerita ini Tentang Indeks Romantisme 0: Sama sekali tidak romantis 1: Sedikit romantis 2: Agak Romantis 3: Cukup Romantis 4: Romantis 5: Sangat Romantis Setting Novel ini berlatar belakang di Amerika Serikat Sudut Pandang Orang ketiga tunggal Penerbit Warner Books Lihat pula Sandra Brown Pranala luar Ulasan para pembaca tentang buku ini SandraBrown.net Novel Amerika Serikat abad ke-20

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - Stąd tak nie wygląda. en: It doesn't look that way from here.

Roztwór Tyrode’a, płyn Tyrode’a – rodzaj roztworu fizjologicznego stosowany m.in. do przemywania jamy otrzewnej. Wykorzystywany jest również do symulowania środowiska chemicznego płynów ustrojowych człowieka w laboratoryjnych badaniach korozyjnych materiałów na implanty. Skład 1000 ml roztworu Tyrode’a zawiera : 8 g NaCl 0,2 g 0,2 g KCl 1 g 0,1 g D-glukozy 0,1 g 0,05 g Przypisy ATC-B05 Roztwory wodne

adalah sebuah stasiun kereta api pada Jalur Hachinohe di kota Kuji, Prefektur Iwate, Jepang. Stasiun tersebut dioperasikan oleh East Japan Railway Company (JR East). Jalur Stasiun Rikuchū-Natsui dilayani oleh Jalur Hachinohe, dan berjarak 38.1 kilometer dari terminus dari jalur tersebut di Stasiun Hachinohe. Referensi Pranala luar Kuji, Iwate

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - Ruszajmy. en: - Let's go.

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: - Aku khawatir untuk sementara waktu. en: I was just worried for a second.

Kefar Jedidja (hebr. כפר ידידיה) – moszaw położony w samorządzie regionu Emek Chefer, w Dystrykcie Centralnym, w Izraelu. Leży na równinie Szaron na północny wschód od miasta Netanja, w otoczeniu moszawów Bet Jicchak-Sza’ar Chefer, Awichajil, Giwat Szappira, Hadar Am i Kefar Monash. Historia Moszaw został założony 9 kwietnia 1935 przez żydowskich imigrantów z Niemiec. Budowę osady sfinansowali Żydzi z Aleksandrii w Egipcie. Nazwano go na cześć żydowskiego filozofa Filona z Aleksandrii, nazywanego także jako Jedidja. Kultura W moszawie jest ośrodek kultury i biblioteka. Gospodarka Gospodarka moszawu opiera się na intensywnym rolnictwie, sadownictwie i uprawach w szklarniach. Komunikacja Lokalną drogą prowadzącą w kierunku wschodnim można dojechać do drogi ekspresowej nr 4 (Erez–Kefar Rosz ha-Nikra) i moszawu Kefar Monash. Przez centrum moszawu przebiega droga nr 5700 , którą jadąc na południe dojedzie się do moszawu Bet Jicchak-Sza’ar Chefer, lub na północ do moszawu Hadar Am. Lokalna droga prowadzi na zachód do moszawu Awichajil. Linki zewnętrzne Zdjęcie satelitarne moszawu Kefar Jedidja Google Maps Mapa moszawu Kefar Jedidja Amudanan Samorząd Regionu Emek Chefer Moszawy K

Dzhamaldin Abdukhalitovich Khodzhaniyazov (, ; lahir 18 Juli 1996 diBaýramaly, Turkmenistan) adalah pemain sepak bola berkewarganegaraan Turkmenistan-Rusia. Sekarang ia bermain di Russian Football Premier League for Zenit St. Petersburg. Khodjaniyazov keturunan Uighur. Dia juga mempunyai kewarganegaraan Turkmenistan. Referensi Kelahiran 1996 Tanggal kelahiran 18 Juli Pemain sepak bola Rusia Pemain sepak bola Turkmenistan Pemain FC Zenit Saint Petersburg

Historia Ostrołęki Początki miasta Początków dzisiejszej Ostrołęki można upatrywać w osadzie targowej z piastowskim grodem obronnym z X wieku istniejącym w rejonie wsi Nowy Susk położonej ok. 6 km na południowy wschód od miasta. Odkryto tam w 2008 roku duży ośrodek rzemieślniczy, w pobliżu którego znajdował się otoczony fosą i wałami o wysokości czterech metrów gród mający około 90 metrów średnicy. Po zniszczeniu grodu, nastąpiła prawdopodobnie przerwa w osadnictwie, po czym lokowano nowe miasto w pobliżu dawnego grodu. Na obecnych terenach miasta istniało grodzisko – mały gród obronny pochodzący z XII lub XI w. Prawdopodobnie stanowił on ogniwo w łańcuchu nadnarwiańskich grodów (pozostałe znajdowały się w Starej Łomży, Nowogrodzie, Różanie i Pułtusku). Wokół gródka powstała osada rzemieślniczo-handlowa będąca zalążkiem dzisiejszej Ostrołęki. Dokładne dane na temat założenia miasta Ostrołęki nie istnieją. Wiadomo natomiast, iż pierwszym dokumentem, który wspomina o Ostrołęce był przywilej księcia mazowieckiego Siemowita III, który został wydany w Wyszogrodzie 12 maja 1373 roku. Tym dokumentem książę ustanowił formalnie Świętosława Romę wójtem Ostrołęki, co oznaczało niejako nadanie Ostrołęce praw miejskich. Ostrołęka w XV i XVI wieku Na początku XV wieku Ostrołęka stała się ważnym centrum ekonomicznym i handlowym. Przyczyniło się do tego m.in. położenie miasta – na skraju puszczy, koło przeprawy przez Narew i na ważnym szlaku handlowym (m.in. trakt Warszawa – Wilno). Wymianę handlową prowadzono przede wszystkim z zakonem krzyżackim. . W 1502 r. książę Konrad III Rudy nadał szewcom ostrołęckim przywilej ustanawiający cech szewski. Stał się on podstawą rozwoju najliczniejszego w Ostrołęce rzemiosła, które 60 lat później reprezentowane było przez 34 szewców (członków cechu). W latach 90. XV wieku powstała w Ostrołęce pierwsza szkoła, a w 1399 r. książę Janusz ufundował kościół farny, który jest do dziś najstarszym zabytkiem miasta. Przełomowy okazał się rok 1526, kiedy to reszta ziem Księstwa Mazowieckiego, w tym również Ostrołęka, została włączona do polskiej Korony i oddana pod władanie królowej Bonie. Rozpoczął się wówczas „Złoty wiek Ostrołęki” – szybki rozwój miasta, który trwał 40 lat. W tym czasie królowa obdarzyła miasto licznymi przywilejami; ufundowała m.in. folwark – duże gospodarstwo rolne zwane „Pomian”. Pomian do dziś jest częścią Ostrołęki. Pod koniec XVI w. Ostrołęka stanowiła duży administracyjny dystrykt, liczący 1980,5 km². Nie obyło się jednak bez tragicznych wydarzeń. Rok 1563 przyniósł miastu dwie duże katastrofy – epidemię oraz pożar, który spustoszył większość budynków miasta. Ogień i zaraza zniszczyły praktycznie cały dorobek Ostrołęki, na który tak mozolnie pracowano w ciągu dwóch poprzednich stuleci. W 1571 r. kolejna epidemia spowodowała wyludnienie miasta i okolicznych wiosek. Tym samym krótkie czasy świetności dobiegły końca. Ostrołęka w czasach potopu szwedzkiego Z katastrof, jakie nawiedziły miasto w XV i XVI wieku, Ostrołęka szybko się otrząsnęła. Ponowny wzrost gospodarczy trwał do połowy XVII w., aż do roku 1656, kiedy to miasto zostało zaatakowane przez Szwedów. W czasach „potopu” Ostrołęka została prawie całkowicie zniszczona. Liczyła wówczas tylko 400 mieszkańców. Niedługo po potopie szwedzkim powstał klasztor i kościół w stylu barokowym (kościół św. Antoniego) oraz zakon bernardynów. W początkach XVIII w., w czasach „III wojny północnej”, miasto zostało ponownie zniszczone. Powodem były liczne walki w mieście i okolicach oraz przemarsze polskich, rosyjskich i szwedzkich wojsk. Ostrołęka w czasach insurekcji kościuszkowskiej i zaboru pruskiego (1796-1806) W 1793 r. w Ostrołęce stacjonował sztab 1 brygady wraz z 10 szwadronem wielkopolskiej kawalerii narodowej dowodzonej przez brygadiera Antoniego Madalińskiego. Stąd, po zatwierdzeniu II rozbioru Polski, kiedy to zamierzano przeprowadzić redukcję wojsk polskich, Madaliński wyruszył na czele zgromadzonych szwadronów w kierunku Krakowa, dając tym hasło do wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. Mieszkańcy miasta przez ponad pół roku skutecznie opierali się atakom wojsk pruskich. W okresie insurekcji miasto poniosło znaczne straty w ludziach i budynkach. Zostało też obciążone dużymi podatkami związanymi z utrzymaniem wojsk. Wiele akcji mieszczan i Kurpiów świadczy o wysokim zaangażowaniu tutejszej ludności w sprawy ogólnonarodowe. Zrodzenie tak silnych uczuć patriotycznych wynikało z reform Sejmu Czteroletniego i prawie całkowitego zrównania mieszczan w prawach ze szlachtą. Po III rozbiorze Polski miasto weszło w skład zaboru pruskiego, stając się jednym z ośrodków miejskich Prus Nowowschodnich. Rozpoczęto m.in. wdrażanie pruskich rządów (sądy, podział administracyjny, język). Ostrołęka znowu zyskała szansę rozwoju, znajdując się na nowo utworzonej trasie handlowej nad Narwią. W tym czasie rozwinęła się również specyficzna gałąź przemysłu – burszytniarstwo. Bursztyn dostarczany był do Ostrołęki w dużych ilościach przez okolicznych Kurpiów. Dlatego też w 1798 roku w mieście powstała bursztyniarnia. Rządy pruskie w mieście trwały 11 lat. Ostrołęka w czasach wojen napoleońskich Na przełomie lat 1806–1807 Ostrołęka była okupowana przez Rosjan. 16 lutego 1807 r. została stoczona bitwa między wojskami francuskimi a rosyjskimi. Francuzi odnieśli w niej zwycięstwo upamiętnione wyryciem nazwy Ostrołęki na Łuku Triumfalnym w Paryżu (inne polskie nazwy miejscowości tam wyryte to Elbląg, Gdańsk i Pułtusk). Miasto i przedmieścia znajdowały się na linii frontu przez niemal pół roku, co stanowiło bardzo duże obciążenie. Było ono nieustannie przedmiotem ataków ze strony wojsk francuskich i rosyjskich, co w efekcie powodowało ogromne zniszczenia. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego Ostrołęka stała się miastem powiatowym departamentu płockiego. Rozwój miasta w czasach Królestwa Polskiego (do 1830 r.) Ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku dzięki osadnictwu w Zielonej Puszczy i potwierdzeniu przywilejów rzemieślniczych. Rozwój miasta, zapoczątkowany w roku 1789 przyniósł m.in. powstanie mostu na Narwi. Do ostrołęckiego starostwa należało wówczas 67 wsi, wójtostwo Omulew i trzy folwarki: Dylewo, Budne (województwo mazowieckie) i Łątczyn. W Królestwie Polskim Ostrołęka została miastem powiatowym. Na początku XIX w. opracowano plan regulacyjny, rozpoczęto budowę manufaktury włókienniczej i osady rękodzielniczej na prawym brzegu Narwi pomiędzy ujściem Omulwi, a drogą do Myszyńca. W 1825 r. na prawym brzegu Narwi została wydzielona działka rękodzielnicza nazywana Nowym Miastem, utworzono park spacerowy, a w 1826 r. wydzielono rejon żydowski w południowo-wschodniej części miasta. Przez Ostrołękę przebiegała wówczas droga z Warszawy do Petersburga. W roku 1829 Ostrołęka wraz z przedmieściami liczyła 2036 mieszkańców. Ostrołęka w czasie powstania listopadowego W czasie powstania listopadowego pod Ostrołęką miała miejsce jedna z najbardziej krwawych bitew. 26 maja 1831 r. doszło do starcia wojsk polskich pod dowództwem gen. Jana Skrzyneckiego z armią rosyjską dowodzoną przez Iwana Dybicza. Do ostatecznego rozbicia wojsk polskich nie dopuścił ppłk Józef Bem, dzięki szarży czwartej baterii artylerii lekkokonnej, którą osobiście dowodził. W wyniku bitwy nastąpiło całkowite zniszczenie prawobrzeżnej osady oraz duże zniszczenie miasta lewobrzeżnego. Bitwa pod Ostrołęką rozpoczęła okres upadku powstania. W bitwie zginęło ponad 6000 żołnierzy polskich, w tym duża liczba Kurpiów. Ostrołęka w latach 1831–1918 Po wojnie polsko-rosyjskiej Ostrołęka była jednym z najbardziej zniszczonych miast. Poważnym zniszczeniom uległy wówczas kościół farny, klasztor i kościół bernardynów. Mimo dużych strat miasto pozostało ośrodkiem powiatu i obwodu województwa a później guberni płockiej. Ostrołęka znacznie zbiedniała, co widoczne było wśród mieszkańców. Upadły prawie wszystkie zakłady rzemieślnicze, a te które pozostały, produkowały jedynie na potrzeby lokalne. Wyjątek stanowiły produkty ostrołęckiej bursztyniarni, które znane były wówczas nie tylko w Rosji, ale i w całej Europie. Z racji bliskości granicy pruskiej znacznie wzrósł przemyt (koni do Prus, a z Prus artykułów przemysłowych). Miasto z upadku dźwigało się bardzo powoli mimo refundacji otrzymanych ze skarbu carskiego. Kiedy w 1848 r. W Europie panowała Wiosna Ludów, Ostrołęka przeżywała liczne przemarsze wojsk rosyjskich. Cara niepokoił fakt wystąpień w Niemczech i w Poznańskiem. 17 października 1848 r. w Ostrołęce urodził się Wiktor Gomulicki, powieściopisarz, poeta i dramaturg. Zasłynął on również z tłumaczeń z francuskiego dzieł Wiktora Hugo. W 1847 r. wzniesiony został pomnik upamiętniający zwycięstwo wojsk rosyjskich w bitwie pod Ostrołęką. Na początku siódmego dziesięciolecia w Ostrołęce, jak i w innych miastach polskich, powstał ruch patriotyczny. W czasie powstania styczniowego w okolicy Ostrołęki nie odbywały się większe walki. Wynikało to głównie z umieszczenia w mieście dużych oddziałów rosyjskich w obawie przed wystąpieniami Kurpiów. Od 1865 roku naczelnikiem powiatu zawsze był Rosjanin. Burmistrz Polak nie miał właściwie żadnej władzy; wykonywał on jedynie zalecenia naczelnika. W 1864 roku pod naciskiem władz rosyjskich bernardyni opuścili miasto, a budynki klasztorne przeszły pod władzę proboszcza. W latach 70. XVIII wieku w Ostrołęce został ulokowany duży garnizon wojskowy. W latach 90. Ostrołęka przeżyła bardzo szybki napływ ludności, z powodu dużego zapotrzebowania na siłę roboczą (stawiano w tym czasie dużo nowych budynków). Na przełomie wieków w Ostrołęce zawiązała się działalność konspiracyjna, powstawały oddziały partii politycznych. W listopadzie 1904 r. w Ostrołęce strajkowali robotnicy. Były to jedne z pierwszych demonstracji, które wkrótce objęły całą Polskę. Na początku XIX w. powstała w mieście cerkiew, co było propagandowym akcentem carskiej władzy. Do czasów I wojny światowej miasto rozwinęło się nieco, ale nadal zostało małym, prowincjonalnym miasteczkiem na uboczu. Ostrołęka w czasie I wojny światowej I wojna światowa zburzyła monotonne życie miasta. Z racji obecności granicy niemieckiej Ostrołęczanie już w pierwszych dniach wojny przygotowywali się na nadejście Niemców i wysiedlenia. Liczne rekwizycje, przymus kopania okopów znacznie zubożyły ludność, spowodowały wzrost cen artykułów pierwszej potrzeby i ogólne zubożenie miasta. W 1915 r. działania wojenne na terenie Królestwa Polskiego nasiliły się. W lipcu miasto znalazło się na linii frontu, a w sierpniu 1915 r. Niemcy wkroczyli już do doszczętnie zniszczonego miasta. W czasie okupacji niemieckiej w Ostrołęce żyło się równie ciężko jak w czasie zaboru rosyjskiego. W latach 1916–1918 Niemcy silnie eksploatowali tereny Puszczy, wywożąc stąd głównie drewno. Aby ułatwić sobie transport zbudowali 40 km odcinek szosy Ostrołęka – Myszyniec i linię kolejki wąskotorowej. W 1918 roku w czasie rozbrajania Niemców doszło do pewnego incydentu. 700-osobowy oddział piechoty stacjonujący w Wojciechowicach nie chciał oddać broni i żądał zapewnienia sobie bezpiecznego odprowadzenia do granicy z bronią w ręku, grożąc zniszczeniem miasta i odcinka drogi. Ostatecznie odmaszerował zabierając część broni ze sobą. Tak skończył się ciężki okres I wojny światowej. Ostrołęka w czasie dwudziestolecia międzywojennego Po I wojnie światowej miasto znalazło się w województwie białostockim. Pierwsze 2 lata niepodległości były dla mieszkańców „walką o chleb i dach”, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Straty wojenne w Ostrołęce obliczono na 75% (budynków i innego mienia). Niemieccy okupanci, którzy zajęli miasto w 1915 r., trzy lata później zelektryfikowali Ostrołękę i odbudowali część budynków, przede wszystkim na własne potrzeby. Wybudowana została szosa do Myszyńca oraz linia kolei wąskotorowej do Prus. Kiedy w 1920 r. Armia Czerwona zaatakowała Polskę, Ostrołęka znów znalazła się na szlaku działań wojennych. Po wkroczeniu bolszewików do miasta w sierpniu 1920 r. rządy objął Tymczasowy Komitet Rewolucyjny. Trwało to zaledwie kilkanaście dni, gdyż po wygranej przez Polaków bitwie o Warszawę Armia Czerwona zaczęła się wycofywać. 24 sierpnia do Ostrołęki powróciły władze powiatowe i miejskie. Wkrótce po tym miasto wróciło do normalnego trybu życia. Na początku lat 20. miasto zamieszkiwane było przez ok. 9500 ludzi, z czego ponad 3 tys. stanowiła ludność żydowska. W 1923 roku powstało kino, w 1928 r. elektrownia, która była systematycznie rozbudowywana. Planowano również zbudować pomnik ku czci poległych w czasie bitwy pod Ostrołęką. Niestety z powodu braku funduszy budowa mauzoleum nie została ukończona. Natomiast zbudowano inny pomnik – poświęcony gen. Józefowi Bemowi, który odsłonięto w 100. rocznicę bitwy. W latach 1934–1939, w czasie dużego wzrostu koniunktury, Ostrołęka została znacznie rozbudowana. Powstawały bulwary nad Narwią, aleje w mieście, sadzono setki drzew. Wysiłkiem władz miasta wspieranym powszechnie przez mieszkańców odgruzowano miasto, przeprowadzono remonty budynków, odbudowano ratusz, zbudowano łaźnię. Otwarte zostały cztery szkoły powszechne oraz 8-klasowe państwowe Gimnazjum Męskie im. Króla Stanisława Leszczyńskiego, 8-klasowe Gimnazjum Żeńskie, a w 1921 r., głównie staraniem doktora J. Psarskiego, Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa. W 1924 r. odbudowano ratusz. W 1929 w Ostrołęce był jeden kościół i klasztor katolicki oraz synagoga. Pierwsza synagoga została zbudowana na początku XIX wieku. Był to budynek drewniany. Spalił się podczas powstania listopadowego. W 1856 zakończono budowę nowej, tym razem murowanej bożnicy. Podczas I wojny światowej (1915) została spalona i pozostawała w ruinie do 1916. W tym samym miejscu, w latach 1916–1918 wybudowano nowy budynek. W czasie okupacji, Niemcy, urządzili w nim magazyn i warsztaty. Obecnie nie istnieje. W 1936 r. nastąpiła zmiana granic administracyjnych miasta, zmianie wówczas uległy także granice województw. Ostrołęka życie w II Rzeczypospolitej zakończyła już w województwie warszawskim. Ostrołęka w czasie II wojny światowej Już od czerwca 1939 roku na odcinku 10 km wzdłuż Narwi po obu stronach Ostrołęki budowano umocnienia i schrony. Od momentu wybuchu wojny w Ostrołęce mieszkańcy pospiesznie przygotowywali się do opuszczania miasta. W pierwszych dniach wojny prawie cała tutejsza ludność opuściła Ostrołękę, chroniąc się w jej okolicach. Ewakuowano też Radę Miasta. Wojska niemieckie właściwie bez oporu dotarły pod Ostrołękę i zajęły ją 10 września. Na szczęście dla miasta zniszczone zostały jedynie 2 tartaki w jego pobliżu. Od 1940 r. Ostrołęka została przemianowana na Scharfenwiese i stała się siedzibą władz okupacyjnych małego regionu ostrołęckiego. Nie była jednak częścią Generalnego Gubernatorstwa, jedynie miastem peryferyjnym III Rzeszy, podlegającym pod utworzoną po klęsce wrześniowej jednostkę administracyjną o nazwie Rejencja ciechanowska wchodzącą w skład Prus Wschodnich. Niemcy rozpoczęli konfiskatę żywności, mebli, futer i metali. Ustalono rygorystyczne i poniżające wobec Polaków zasady. Żydom zamieszkującym Ostrołękę rozkazano opuścić ją w ciągu 2 godzin. Po przyjęciu delegacji żydowskiej przez landrata (starostę) termin przedłużono o 2 dni. Dzięki temu Żydzi opuścili Ostrołękę bezkrwawo. Większość z nich zginęła jednak później w Treblince i innych obozach zagłady. Jednak część z nich przetrwała, założyli nawet organizację ziomkowską Organisation of Immigrants from Ostroleka in Israel. Kościoły i szkoły polskie były zamieniane na magazyny, warsztaty i fabryki. Wkrótce też zaczęły powstawać grupy konspiracyjne. Największą z nich była komórka Komendy Obrońców Polski, na której czele stał dr Adam Kukliński. Reżim nazistowski w Ostrołęce skończył się 6 września 1944 r. Po dwudniowych walkach Niemcy opuścili miasto. Do Ostrołęki wkroczyły oddziały Armii Czerwonej pod dowództwem gen. Aleksandra Gorbatowa. Niemcy wycofali się na prawy brzeg Narwi i stamtąd przez 5 miesięcy ostrzeliwali miasto. Wobec tej sytuacji ludność cywilna została ewakuowana jeszcze we wrześniu. Wróciła do miasta dopiero w styczniu 1945 r., kiedy front się oddalił. W wyniku II wojny światowej zniszczenia Ostrołęki były wielkie, ale nie aż tak duże, jak po I wojnie. 19 września Ostrołęka stała się miastem powiatowym w województwie warszawskim. Ostrołęka w czasach PRL Ostrołęka bardzo powoli dźwigała się z ruin. Dopiero plan władz centralnych zmierzający do uprzemysłowienia Polski dał miastu szansę rozwoju. Ostrołęka stała się miastem centralnym podregionu warszawskiego. W 1959 r. powstały w zakłady celulozowo-papiernicze (obecnie StoraEnso – jeden z największych w Polsce producentów celulozy), wybudowano też oczyszczalnię ścieków. W 1961 r. uruchomiono budowę elektrowni, która jest w tej chwili jedną z ważniejszych w kraju. W 1973 r. powstał w Ostrołęce-Wojciechowicach zakład produkcji betonów komórkowych (obecnie „Xella”). W 1966 r. powstała mleczarnia, później proszkownia mleka, a w latach 70. Zakłady Mięsne (obecnie „Pekpol”). Powstały tu także państwowe zakłady wielobranżowe „Przyszłość” produkujące głównie artykuły drewniane. W latach 70. rozwinęła się również baza sportowa – zbudowano krytą pływalnię, stadion z widownią na 5 tysięcy osób, a także ośrodki wypoczynkowe nad Narwią. Powstał również szpital. 1 czerwca 1975 r., w związku ze zmianą podziału administracyjnego kraju z trzystopniowego na dwustopniowy Ostrołęka awansowała do rangi stolicy nowo powstałego województwa ostrołęckiego i pozostawała nią do końca roku 1998. Rozwój gospodarczy przyczynił się do napływu ludności do miasta. Okres wojewódzki zaznaczył się dużym, bo prawie dwukrotnym, przyrostem ludności (z około 28 tys. do około 55 tys.), znacznymi efektami w budownictwie mieszkaniowym, szczególnie wielorodzinnym, oraz rozwojem infrastruktury technicznej i społecznej, która zresztą i tak odbiegała od potrzeb mieszkańców. Na początku kwietnia 1979 r. Ostrołękę nawiedziła ogromna powódź. Wody Narwi osiągnęły wówczas poziom 6 metrów. Na skutek tego przez jakiś czas zamknięte były drogi z Ostrołęki do Warszawy i Myszyńca. W walce z powodzią brali udział żołnierze, milicjanci, straż pożarna, a także mieszkańcy miasta. W związku z zaistniałą sytuacją z wizytą do Ostrołęki przybyli Edward Gierek, Piotr Jaroszewicz, a także ówczesny minister obrony narodowej Wojciech Jaruzelski. Ostrołęka w latach 90. XX w. Po 1989 r. nastąpiła w Ostrołęce transformacja gospodarcza oraz polityczno-społeczna. Na przełomie lat. 80. i 90. XX w. Ostrołęka było miastem wojewódzkim leżącym w samym centrum regionu, co dawało jej przewagę np. nad Wyszkowem czy Ostrowią Mazowiecką. Coraz więcej ludzi przyjeżdżało do Ostrołęki z okolicznych miejscowości w celu podjęcia pracy. Nastąpiło pełne zaopatrzenie mieszkańców w towary zarówno przemysłowe, jak i spożywcze. Rok 1989 otworzył możliwości dla prywatnych przedsiębiorców. Rozwinął się przemysł budowlany. Powstały 3 duże pawilony handlowe i wiele innych prywatnych podmiotów gospodarczych. Pojawiły się nowe banki, supermarkety, stacje paliw, szkoły i uczelnie niepubliczne. Rozpoczęto budowę nowego szpitala, powstały nowe osiedla mieszkaniowe, rozwinęło się budownictwo jednorodzinne. Do użytku oddana została hala widowiskowo-sportowa (nazwana w 2006 r. imieniem Arkadiusza Gołasia), powstało Ostrołęckie Centrum Kultury. W 1996 r. do użytku został oddany drugi most na Narwi im. A. Madalińskiego – jest to jedna z niewielu tego typu konstrukcji w Polsce, wzorowany na moście Barqueta w Sewilli. Zbudowano nowe szkoły (m.in. SP nr 10, Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 5). W latach 1997–2000 powstał nowy kościół – parafia pw. Zbawiciela Świata. Wybudowano i zmodernizowano wiele kilometrów dróg i chodników, powstały w mieście ronda, wybudowano również obwodnicę. Budynki mieszkalne otrzymały nowe, kolorowe elewacje. W przeciągu ostatnich latach utworzono tzw. strefę rozwoju gospodarczego, gdzie na obszarze kilkunastu hektarów, wyposażonym w pełną infrastrukturę techniczną, stworzono dogodne warunki do prowadzenia działalności produkcyjnej i usługowej. W ramach strefy funkcjonuje już kilka firm, w tym „Lacroix-Opakowania” z kapitałem francuskim. W wyniku otwarcia obwodnicy miasta dostępne stały się kolejne tereny inwestycyjne. Równocześnie pojawiły się pewne negatywne zjawiska, takie jak bezrobocie i zróżnicowanie poziomu życia mieszkańców, np. zakłady celulozowo-papiernicze zaczęły masowo zwalniać pracowników po prywatyzacji w czasie unowocześniania produkcji. Zbankrutowały zakłady „Przyszłość”, a zakład produkcji betonów komórkowych został sprywatyzowany (obecnie występuje pod nazwą „Xella”) i zwolnił kolejnych pracowników. W 1999 roku, w wyniku kolejnej reformy administracyjnej kraju, miasto utraciło status wojewódzkiego i stało się miastem powiatowym grodzkim. Reaktywowano samorząd terytorialny (Rada Miejska, prezydent), który stał się autentycznym gospodarzem miasta. W 2002 r. odbyły się pierwsze powszechne wybory prezydenta miasta, w których zwyciężył Ryszard Załuska. Ostrołęka w XXI wieku Dzisiejsza Ostrołęka liczy ok. 53 tys. mieszkańców. Młode pokolenie ostrołęczan kształci się w siedmiu szkołach podstawowych, pięciu gimnazjach i siedmiu szkołach ponadgimnazjalnych, a także w szkołach niepublicznych. Na terenie miasta działają również Wyższa Szkoła Administracji Publicznej i oddziały innych szkół wyższych. Wśród największych ostrołęckich przedsiębiorstw należy wymienić: ENERGA Elektrownie Ostrołęka SA, firmę Stora Enso Poland SA – wiodącego w Polsce producenta celulozy oraz opakowań z papieru i tektury, Xella Polska Sp z o.o. – producenta materiałów budowlanych oraz Zakład Produkcyjny w Ostrołęce Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Piątnicy. Rozwojowi gospodarczemu miasta sprzyja fakt, że od 2007 r. obszar o powierzchni 86,1 ha w Ostrołęce – Wojciechowicach należy do Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W 2017 roku zmieniono nazwę ulicy Wiery Bielik i Tatiany Makarowej na ulicę Dywizjonu 303. 1 stycznia 2018 roku Ostrołęka poszerzyła swój obszar do 33,46 kilometrów kwadratowych w związku z planowaną budową nowej elektrowni węglowej. Odbyło się to kosztem pobliskiej Gminy Rzekuń (sołectw Ławy, Goworki i Nowa Wieś Wschodnia). Przypisy Bibliografia Z. Niedziałkowska, Ostrołęka. Dzieje miasta. Oficjalna strona Urzędu Miasta Ostrołęki

Moissey – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Burgundia-Franche-Comté, w departamencie Jura. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 426 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 40 osób/km² (wśród 1786 gmin Franche-Comté Moissey plasuje się na 358. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 397.). Bibliografia Miejscowości w departamencie Jura

Orthetrum boumiera – gatunek ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Przypisy Bibliografia Orthetrum Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1978 roku

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Nawiasem mówiąc, naprawdę mi przykro z powodu tego, co się stało. Mi też. en: I'm really sorry for what happened the other night. so am i.

Kompania graniczna KOP „Raków” – pododdział graniczny Korpusu Ochrony Pogranicza pełniący służbę ochronną na granicy polsko-radzieckiej. Geneza Do czasu zakończenia wojny polsko-bolszewickiej, czyli do jesieni 1920, wschodnią granicę państwa polskiego wyznaczała linia frontu. Dopiero zarządzeniem z 6 listopada 1920 utworzono Kordon Graniczny Ministerstwa Spraw Wojskowych. W połowie stycznia 1921 zmodyfikowano formę ochrony granicy i rozpoczęto organizowanie Kordonu Granicznego Naczelnego Dowództwa WP. Obsadzony on miał być przez żandarmerię polową i oddziały wojskowe. Latem 1921 ochronę granicy wschodniej postanowiło powierzyć Batalionom Celnym. W Rakowie rozmieszczono dowództwo i pododdziały sztabowe 32 batalionu celnego. W drugiej połowie 1922 przeprowadzono kolejną reorganizację organów strzegących granicy wschodniej. 1 września 1922 bataliony celne przemianowano na bataliony Straży Granicznej. W rejonie odpowiedzialności przyszłej kompanii granicznej KOP „Raków” służbę graniczną pełniły pododdziały 32 batalionu Straży Granicznej. Już w następnym zlikwidowano Straż Graniczną, a z dniem 1 lipca 1923 pełnienie służby granicznej na wschodnich rubieżach powierzono Policji Państwowej. W sierpniu 1924 podjęto uchwałę o powołaniu Korpusu Ochrony Pogranicza – formacji zorganizowanej na wzór wojskowy, a będącej w etacie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Formowanie i zmiany organizacyjne Na podstawie rozkazu szefa Sztabu Generalnego L. dz. 12044/O.de B./24 z 27 września 1924, w pierwszym etapie organizacji Korpusu Ochrony Pogranicza sformowano 6 batalion graniczny , a w jego składzie 13 kompanię graniczną KOP „Raków”. W 1930 kompanii nadano imię 41 Suwalskiego pułku piechoty. W 1934 w batalionie KOP „Iwieniec” dokonano pewnych zmian strukturalnych. Z dniem 1 grudnia 1934 kompanii przybyła strażnica „Kuczkuny”. Latem 1936 dowódca KOP polecił wyłączyć ze składu batalionu KOP „Iwieniec” 2 kompanię graniczną „Rubieżewicze” i włączyć ją jako 4 kompanię graniczną batalionu KOP „Stołpce”. Odcinek ochraniany przez kompanię włączono w rejon odpowiedzialności dowódcy batalionu KOP „Stołpce”. Dotychczasowa 4 kompania graniczna KOP „Raków” batalionu KOP „Iwieniec” otrzymała numer 2. W listopadzie 1936 kompania liczyła 2 oficerów, 7 podoficerów, 5 nadterminowych i 83 żołnierzy służby zasadniczej. W 1939 2 kompania graniczna KOP „Raków” podlegała nadal dowódcy batalionu KOP „Iwieniec”. Służba graniczna Podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej był batalion graniczny. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi. Miejscowość, w którym stacjonowała kompania graniczna, posiadała status garnizonu Korpusu Ochrony Pogranicza. 4 kompania graniczna „Raków” w 1934 ochraniała odcinek granicy państwowej szerokości 14 kilometrów 955 metrów. Po stronie sowieckiej granicę ochraniały zastawy „Nowe Pole” i „Malawki” z komendantury „Nowe Pole”. Wydarzenia 19 stycznia 1928 dowódca strażnicy Duszków sierż. zaw. Aleksander Ucikin zastrzelił żołnierza sowieckiego w pasie neutralnym. Dochodzenie prowadził posterunek żandarmerii KOP. W meldunku sytuacyjnym z 26 stycznia 1925 napisano: 21 stycznia 1925 o godz. 3.00 rano na pododcinku nr 13 Raków obok słupa 647 patrol zatrzymał dwóch osobników, którzy usiłowali przekroczyć granicę do Polski. Po zatrzymaniu próbowali przekupić żołnierzy. Przekazani zostali wraz z towarem do ekspozytury celnej w Rakowie. Kompanie sąsiednie: 1 kompania graniczna KOP „Dubrowa” ⇔ 1 kompania graniczna KOP „Żebrowszczyzna” – 1928, 1929, 1931, 1932, 1934, 1938 Struktura organizacyjna Dowódcy kompanii Uwagi Przypisy Bibliografia Raków Kompanie graniczne KOP rozmieszczone na granicy polsko-radzieckiej Rejon wołożyński Kompanie batalionu KOP „Iwieniec” Kompanie graniczne KOP w powiecie mołodeczańskim Jednostki organizacyjne wojska utworzone w 1924 Jednostki organizacyjne wojska rozwiązane w 1939

Wołodymyr Zubryćkyj (ur. 1888, data śmierci nieznana) – ukraiński działacz społeczny, nauczyciel gimnazjalny, poseł na Sejm II kadencji. Działacz Ukraińskiego Komitetu Krajowego (1941-1942), kierownik wydziału kultury. W 1928 uzyskał mandat posła na Sejm II Rzeczypospolitej II kadencji w okręgu wyborczym nr 48. Zasiadł w Ukraińsko-Białoruskim Klubie Sejmowym. W 1944 aresztowany przez NKWD, skazany na karę łagru. Bibliografia Енциклопедія українознавства, tom 3, s. 849, Lwów 2000, Ukraińscy działacze społeczni Ukraińscy pedagodzy Ukraińscy parlamentarzyści II Rzeczypospolitej Posłowie na Sejm II kadencji (1928–1930) Posłowie z okręgu Sanok (II Rzeczpospolita) Urodzeni w 1888 Więźniowie radzieckich łagrów

Oasis – jednostka osadnicza w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nevada, w hrabstwie Elko. CDP w stanie Nevada

translate from English to Indonesian: en: Zoe! id: Zoe !

translate from English to Polish: en: The genesis is manifested by material properties, but the material is not the defining property. pl: Geneza ujawnia się we właściwościach materiału, jednak właściwości te nie są parametrem definiującym.

translate from English to Indonesian: en: And I'm telling you, it was a kid. id: Dan aku yakin, itu tadi seorang anak kecil.

Lázně Libverda – gmina w Czechach, w powiecie Liberec, w kraju libereckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 449 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Liberec

translate from English to Polish: en: And you were stoned. pl: I jesteś nawalony.

translate from English to Indonesian: en: A very nervous man. id: Menjadi pria yang sangat gelisah.

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Kenapa hal yang seharusnya baik malah jadi buruk? en: Why does something so fragrant have to be so bad?

Salvia anguicoma adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Lamiaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Lamiales. Spesies Salvia anguicoma sendiri merupakan bagian dari genus Salvia. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh Epling. Referensi Salvia

– japońska tenisistka pochodzenia haitańskiego, zwyciężczyni US Open 2018 i 2020 oraz Australian Open 2019 i 2021, liderka rankingu WTA od 28 stycznia do 23 czerwca i od 12 sierpnia do 8 września 2019. Została uhonorowana tytułem Barbie Shero, jako kobieta wzór dla dziewcząt. Życie prywatne Jest w związku z amerykańskim raperem Cordae. W lipcu 2023 roku urodziła córkę Shai. Kariera tenisowa Najwyżej w rankingu WTA Tour była sklasyfikowana na 1. miejscu w singlu (28 stycznia 2019) oraz na 324. miejscu w deblu (3 kwietnia 2017). W 2015 uczestniczyła, a następnie triumfowała w zawodach WTA Rising Stars, które rozgrywane były podczas Turnieju Mistrzyń. W listopadzie tego samego roku awansowała do finału turnieju WTA 125K series w Hua Hin. We wrześniu 2016 w finale zawodów WTA Premier w Tokio przegrała z Caroline Wozniacki 5:7, 3:6. W marcu 2018 zdobyła swój pierwszy tytuł z cyklu WTA Premier Mandatory, pokonując w Indian Wells takie zawodniczki, jak: Marija Szarapowa, Agnieszka Radwańska, Karolína Plíšková i Simona Halep. 8 września 2018 Ōsaka zdobyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy, wygrywając US Open po pokonaniu w finale Sereny Williams 6:2, 6:4. Następnie osiągnęła finał w Tokio i półfinał w Pekinie, co pozwoliło jej awansować na najwyższe miejsce rankingowe w karierze. W 2019 wygrała wielkoszlemowy Australian Open. W meczu mistrzowskim pokonała Petrę Kvitovą wynikiem 7:6(2), 5:7, 6:4. We wrześniu tego samego roku zdobyła tytuł w Osace, zwyciężając z Anastasiją Pawluczenkową. Kolejne turniejowe zwycięstwo zanotowała w Pekinie, gdzie w ostatnim spotkaniu okazała się lepsza od liderki rankingu Ashleigh Barty. W sezonie 2020 osiągnęła finał rozgrywek przeniesionych z Cincinnati do Nowego Jorku. Mecz rozstrzygający o mistrzostwie oddała jednak walkowerem Azarance. Z Białorusinką Ōsaka zmierzyła się w finale US Open, pokonując ją wynikiem 1:6, 6:3, 6:3. W ten sposób stała się pierwszym zawodnikiem z Azji, który wygrał trzy singlowe turnieje wielkoszlemowe. Podczas zawodów okazywała poparcie dla ruchu Black Lives Matter, wychodząc na kort w czarnych maseczkach z imionami i nazwiskami osób czarnoskórych zabitych przez policjantów w Stanach Zjednoczonych. W 2021 roku ponownie zwyciężyła w Australian Open. W meczu mistrzowskim pokonała Jennifer Brady wynikiem 6:4, 6:3. Przed rozpoczęciem French Open zapowiedziała, że nie będzie brać udział w pomeczowych konferencjach prasowych w trosce o swoje zdrowie psychiczne. Organizatorzy turniejów Wielkiego Szlema ogłosili, że takie zachowanie może wiązać się z odpowiednimi karami, włącznie z dyskwalifikacją. W odpowiedzi Ōsaka wycofała się z zawodów po wygranym meczu pierwszej rundy. W swoim oświadczeniu przekazała też, że od wygranego US Open 2018 zmagała się z depresją. 23 lipca 2021 podczas ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2020 w Tokio oficjalnie zapaliła znicz olimpijski, zostając pierwszym przedstawicielem tenisa, który tego dokonał. W sezonie 2022 osiągnęła finał rozgrywek kategorii WTA 1000 w Miami, w którym uległa 4:6, 0:6 Idze Świątek. Historia występów wielkoszlemowych Legenda Występy w grze pojedynczej Występy w grze podwójnej Występy w grze mieszanej Naomi Ōsaka nigdy nie startowała w rozgrywkach gry mieszanej podczas turniejów wielkoszlemowych. Finały turniejów WTA Gra pojedyncza 11 (7–4) Finały turniejów WTA 125K series Gra pojedyncza 1 (0–1) Występy w Turnieju Mistrzyń W grze pojedynczej Występy w igrzyskach olimpijskich Gra pojedyncza Zwycięstwa nad zawodniczkami klasyfikowanymi w danym momencie w czołowej dziesiątce rankingu WTA Stan na 17.03.2023 Przypisy Bibliografia Japońskie tenisistki Ludzie urodzeni w Osace Triumfatorki Australian Open Triumfatorki US Open Sportowcy związani z Osaką Urodzeni w 1997 Liderki rankingu singlowego WTA Tenisiści ziemni na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 Osoby pochodzenia haitańskiego Laureatki nagrody Barbie Shero

Dr. (H.C.) Hj. Diah Pramana Rachmawati Soekarnoputri, S.H., M.H. () adalah pengacara dan politikus Indonesia sebagai pendiri, sekaligus Ketua Pembina Yayasan Pendidikan Bung Karno. Keaktifannya dalam dunia politik terakhir ketika tergabung dalam Partai Gerakan Indonesia Raya (Partai Gerindra). Ia dikenal sebagai seorang pendiri Partai Pelopor pada 2002. Rachmawati merupakan anak ketiga Presiden pertama Republik Indonesia, Soekarno dari pernikahannya dengan Fatmawati. Setelah jatuhnya Soeharto, Rachmawati mulai memasuki dunia politik pada pertengahan tahun 2001, ketika mendeklarasikan Forum Nasional yang menjadi cikal bakal terbentuknya Partai Persatuan Bangsa Indonesia. Bahkan, pada Pemilu Presiden 2004, ia dicalonkan oleh partai tersebut meskipun bukan sebagai pendiri. Pada 8 April 2015, ia termasuk dalam kepengurusan Partai Gerindra sebagai Wakil Ketua Umum Bidang Ideologi. Sebelum akhir hayatnya, ia dikukuhkan oleh Ketua Umum Partai Gerindra, Prabowo Subianto untuk menjadi Wakil Ketua Dewan Pembina pada 7 September 2020. Kehidupan pribadi Rachmawati memulai pendidikannya di Sekolah Dasar Perguruan Cikini, kemudian melanjutkan sekolah menengah di Sekolah Menengah Pertama Perguruan Cikini dan Sekolah Menengah Atas Santa Ursula, Jakarta. Ia menempuh pendidikan tinggi di Fakultas Hukum Universitas Indonesia. Akibat tekanan politik masa Orde Baru, ia terpaksa tidak menyelesaikan kuliahnya. Pada tahun 2002, Rachmawati kembali berkuliah S1 di Fakultas Hukum Universitas Bung Karno dan lulus meraih gelar Sarjana Hukum. Lalu, ia berkuliah S2 tahun 2017 dan meraih gelar Magister Hukum di kampus yang sama di tahun 2020. Rachmawati telah menikah dengan tiga suami. Pada tahun 1969, ia melangsungkan akad nikah dengan Martomo Pariatman Marzuki atau Tommy Marzuki. Saat itu, Soekarno menjadi tahanan politik di masa pemerintahan Orde Baru. Namun, hubungan pernikahannya tidak berlangsung lama. Pada 8 Oktober 1973, mereka bercerai di Pengadilan Negeri Jakarta Pusat. Rachmawati menikah kembali pada 1975 dengan seorang aktor film, Dicky Suprapto. Dari pernikahannya, mereka dikaruniai dua orang anak bernama Muhammad Marhaendra Putra dan Muhammad Mahardhika Putra. Bercerai dengan Dicky, dia menikah kembali pada tahun 1995 dengan Benny Sumarno. Benny meninggal pada 2 April 2018 dan dimakamkan di Taman Pemakaman Umum Karet Bivak. Penghargaan Akademik Sarjana Hukum dari Universitas Bung Karno (2004) Doktor Honoris Causa Bidang Ilmu Politik dari Pemerintah Korea Utara (2016) Magister Hukum dari Universitas Bung Karno (2020) Kematian Sebulan sebelum meninggal dunia, tepatnya 17 Juni 2021, Rachmawati sempat menziarahi Makam Soekarno di Blitar, Jawa Timur. Penziarahan ini dilakukan dengan upacara kemiliteran dan berbeda dari sebelumnya. Pada tanggal 3 Juli 2021 pukul 06.15 WIB, ia dinyatakan meninggal dunia di Rumah Sakit Pusat Angkatan Darat Gatot Soebroto, Jakarta Pusat disebabkan COVID-19 yang telah dideritanya sejak 26 Juni 2021. Ia dimakamkan di samping pusara ibundanya, Fatmawati di Taman Pemakaman Umum Karet Bivak. Galeri foto Referensi Pranala luar Data Mahasiswa Rachmawati Soekarnoputri, 2004 Data Mahasiswa Rachmawati Soekarnoputri, 2020 |- |- Kematian akibat pandemi COVID-19 di Indonesia Pengacara Indonesia Politikus wanita Indonesia Politikus Partai Gerakan Indonesia Raya Politikus Partai Nasional Demokrat Politikus Partai Pelopor Soekarno Tokoh Jawa Tokoh dari Jakarta Alumni Universitas Bung Karno

translate from English to Polish: en: There is no dream team without Grifter. pl: Nie ma dream team bez Grifter.

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: To co się stało? en: So what happened?

translate from English to Indonesian: en: What you need to do is get a demo. id: Yang kau butuhkan adalah sebuah demo.

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Dwa: ktoś ich uprowadził. en: Two:

Roaring Spring may refer to: Roaring Spring, Kentucky, an unincorporated community in Trigg County Roaring Spring, Pennsylvania, a borough in Blair County

Senat IX kadencji – skład Senatu IX kadencji wyłoniony został w wyborach do Sejmu i Senatu przeprowadzonych 25 października 2015. Kadencja Senatu Kadencja Senatu rozpoczęła się z dniem zwołania przez prezydenta RP Andrzeja Dudę pierwszego posiedzenia Senatu wyznaczonego na 12 listopada 2015. Posiedzenia Senatu Źródło Marszałek Senatu Obowiązki Marszałka Seniora w dniu 12 listopada 2015 do chwili podjęcia uchwały o wyborze Marszałka Senatu pełnił senator Michał Seweryński (Prawo i Sprawiedliwość). Marszałka seniora wyznaczył prezydent RP Andrzej Duda spośród grupy senatorów o najstarszym wieku. Zgodnie z rozporządzeniem prezydenta z dnia 5 listopada obowiązki Marszałka Seniora w dniu 12 listopada 2015 miała pełnić senator Barbara Borys-Damięcka (Platforma Obywatelska), ale zrezygnowała z powodu stanu zdrowia. Marszałek Senatu IX kadencji: Stanisław Karczewski (Prawo i Sprawiedliwość) od 12 XI 2015 do 11 XI 2019 Wicemarszałkowie Senatu Adam Bielan (Prawo i Sprawiedliwość) od 12 XI 2015 do 26 V 2019 Bogdan Borusewicz (Platforma Obywatelska-Koalicja Obywatelska) od 12 XI 2015 do 11 XI 2019 Maria Koc (Prawo i Sprawiedliwość) od 12 XI 2015 do 11 XI 2019 Michał Seweryński (Prawo i Sprawiedliwość) od 20 IV 2017 do 11 XI 2019 Marek Pęk (Prawo i Sprawiedliwość) od 26 VI 2019 do 11 XI 2019 Grzegorz Czelej (Prawo i Sprawiedliwość) od 12 XI 2015 do 20 IV 2017 Prezydium Senatu W skład Prezydium Senatu wchodzą marszałek oraz wicemarszałkowie Senatu RP: Stanisław Karczewski (Prawo i Sprawiedliwość) – marszałek Senatu RP Bogdan Borusewicz (Platforma Obywatelska-Koalicja Obywatelska) – wicemarszałek Senatu RP Maria Koc (Prawo i Sprawiedliwość) – wicemarszałek Senatu RP Marek Pęk (Prawo i Sprawiedliwość) – wicemarszałek Senatu RP Michał Seweryński (Prawo i Sprawiedliwość) – wicemarszałek Senatu RP Konwent Seniorów W skład Konwentu Seniorów wchodzą marszałek, wicemarszałkowie Senatu RP oraz senatorowie – przedstawicieli klubów senackich. Kluby i koła senackie Komisje W Senacie jest 16 komisji stałych. Oprócz nich Senat może powołać komisje nadzwyczajne. Komisje stałe Senatorowie Prace Senatu Rok 2015 12 XI – pierwsze posiedzenie Senatu 12 XI – podjęcie uchwały o wyborze Marszałka Senatu: Stanisław Karczewski – 93 głosów za, 1 głos przeciw, 1 głosy wstrzymujące się, większość bezwzględna – 48 12 XI – podjęcie uchwał o wyborze wicemarszałków Senatu (w tajnym głosowaniu oddano 96 głosów, a wymagana bezwzględna większość wynosiła 49): Adam Bielan (70 za) Bogdan Borusewicz (72 za) Grzegorz Czelej (86 za) Maria Koc (78 za) 13 XI – wybór sekretarzy Senatu oraz składów osobowych komisji senackich Rok 2016 Rok 2017 Rok 2018 Rok 2019 Uchwały okolicznościowe Rok 2015 20 XI – Uchwała Senatu w imię solidarności z Narodem Francuskim 18 XII – Uchwała Senatu w sprawie ustanowienia roku 2016 Rokiem Henryka Sienkiewicza Uchwała Senatu w sprawie 45. rocznicy tragicznych wydarzeń grudniowych na Wybrzeżu Uchwała Senatu w 10. rocznicę złożenia przysięgi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Rok 2016 17 II – Uchwała z okazji 35-lecia Niezależnego Zrzeszenia Studentów 19 II – Uchwała w 170. rocznicę Powstania Chochołowskiego Uchwała w sprawie ustanowienia roku 2016 Rokiem Solidarności Polsko-Węgierskiej 17 III – Uchwała w sprawie 80. rocznicy pierwszej deportacji ludności polskiej do Kazachstanu 7 IV – Uchwała z okazji 120. rocznicy urodzin Kazimierza Kuratowskiego – czołowego przedstawiciela warszawskiej szkoły matematycznej Uchwała w 360. rocznicę Ślubów Lwowskich Uchwała w 1050. rocznicę Chrztu Polski 14 IV – Uchwała w sprawie uczczenia pamięci Józefa Czapskiego 29 IV – Uchwała z okazji 225. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja Uchwała w 95. rocznicę wybuchu III Powstania Śląskiego 12 V – Uchwała w 35. rocznicę rejestracji Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Rolników Indywidualnych „Solidarność” 9 VI – Uchwała w sprawie uczczenia 40. rocznicy wydarzeń Czerwca 1976 w Radomiu, Ursusie i Płocku 15 VI – Uchwała w 75. rocznicę śmierci Ignacego Jana Paderewskiego 16 VI – Uchwała w sprawie uczczenia 60. rocznicy Poznańskiego Czerwca 1956 7 VII – Uchwała w 100. rocznicę powstania Związku Ziemian 4 VIII – Uchwała w 50. rocznicę śmierci gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego 4 XI – Uchwała w sprawie ustanowienia roku 2017 Rokiem Koronacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, Królowej Korony Polskiej w 300. rocznicę tego wydarzenia 29 XI – Uchwała w 35. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego w Polsce 13 XII – Uchwała w 25. rocznicę zakończenia działalności Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie 15 XII – Uchwała w 46. rocznicę tragicznych wydarzeń grudniowych na Wybrzeżu Uchwała w 35. rocznicę tragicznych wydarzeń w kopalni „Wujek” 20 XII – Uchwała w 100. rocznicę śmierci św. Brata Alberta Chmielowskiego Uchwała w 110. rocznicę powstania Polskiej Macierzy Szkolnej Rok 2017 1 II – Uchwała w sprawie upamiętnienia 500-lecia obecności protestantów na ziemiach polskich 30 III – Uchwała w 30. rocznicę śmierci ks. Franciszka Blachnickiego (1921–1987) 20 IV – Uchwała w 150. rocznicę powstania Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” 28 VI – Uchwała w 100. rocznicę śmierci Mariana Smoluchowskiego 19 VII – Uchwała w sprawie upamiętnienia polskich Ofiar zbrodni NKWD z lat 1937–1938 Uchwała w setną rocznicę utworzenia Komitetu Narodowego Polskiego Uchwała w sprawie w 25. rocznicę odwołania rządu Jana Olszewskiego 21 IX – Uchwała w 70. rocznicę urodzin błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki, kapelana ”Solidarności” 18 X – Uchwała w 55. rocznicę śmierci Arcybiskupa Eugeniusza Baziaka 19 X – Uchwała w 650. rocznicę nadania Ormianom pierwszego przywileju w Polsce 15 XI – Uchwała w 150. rocznicę urodzin prof. Ignacego Mościckiego, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1926–1939 Uchwała w sprawie uczczenia pamięci Bolesława Leśmiana Zobacz też Wybory parlamentarne w Polsce w 2015 roku Posłowie VIII kadencji Sejm Rzeczypospolitej Polskiej VIII kadencji Uwagi Przypisy Linki zewnętrzne Wybory do Sejmu VIII kadencji – serwis PKW Obwieszczenie PKW o wynikach wyborów do Senatu RP Senat 9 kadencji 2015 w Polsce 2016 w Polsce 2017 w Polsce 2018 w Polsce 2019 w Polsce

Anthony Lee Kok Hin () adalah seorang prelatus Katolik Roma Malaysia. Ditahbiskan menjadi imam pada 1966, Lee diangkat menjadi uskup Keuskupan Miri, Malaysia pada 30 Mei 1977 dan pensiun pada 30 Ojtober 2013. Ia digantikan oleh Uskup Richard Ng. Referensi Pranala luar Tokoh dari Sarawak

Ini adalah daftar Instansi di bawah Departemen Pertahanan (DoD) Amerika Serikat yang sebelumnya dan segera dikenal sebagai National Military Establishment. Tanggung jawab utamanya adalah untuk mengendalikan Angkatan Bersenjata Amerika Serikat. Departemen ini didirikan pada tahun 1947 dan saat ini dibagi menjadi tiga Departemen utama— Departemen Angkatan Darat, Departemen Angkatan Laut, dan Departemen Angkatan Udara — dan memiliki staf militer (terdiri dari personel aktif/cadangan/dll) sebanyak 1.418.542 (553.044 Angkatan Darat Amerika Serikat ; 329.304 Angkatan Laut Amerika Serikat ; 202.786 Korps Marinir Amerika Serikat ; 333.408 Angkatan Udara Amerika Serikat). Departemen Pertahanan dipimpin oleh Menteri Pertahanan. Saat ini, Departemen Pertahanan dipimpin oleh Menteri Pertahanan Lloyd Austin. Instansi Departemen Pertahanan, Kegiatan Lapangan, dan lain-lain Badan Proyek Penelitian Lanjutan Pertahanan (DARPA) Badan Komisaris Pertahanan (DeCA) Badan Audit Kontrak Pertahanan (DCAA) Badan Pengelola Kontrak Pertahanan (DCMA) Badan Kontra Intelijen dan Keamanan Pertahanan (DCSA) Layanan Keuangan dan Akuntansi Pertahanan (DFAS) Badan Kesehatan Pertahanan (DHA) Kegiatan Sumber Daya Manusia Pertahanan (DHRA) [Kegiatan Lapangan] Badan Sistem Informasi Pertahanan (DISA) Badan Intelijen Pertahanan (DIA) Badan Layanan Hukum Pertahanan (DLSA) Badan Logistik Pertahanan (DLA) Aktivitas Media Pertahanan (DMA) [Aktivitas Lapangan] Badan Akuntansi POW/MIA Pertahanan (DPAA) Badan Kerjasama Keamanan Pertahanan (DSCA) Pusat Informasi Teknis Pertahanan (DTIC) [Kegiatan Lapangan] Administrasi Keamanan Teknologi Pertahanan (DTSA) [Kegiatan Lapangan] Badan Pengurangan Ancaman Pertahanan (DTRA) Kegiatan Pendidikan Departemen Pertahanan (DOD EA) [Kegiatan Lapangan] Pusat Manajemen Sumber Daya Uji Departemen Pertahanan (DOD TRMC) [Kegiatan Lapangan] Badan Pertahanan Rudal (MDA) Badan Intelijen Geospasial Nasional (NGA) Kantor Pengintaian Nasional (NRO) Badan Keamanan Nasional/Layanan Keamanan Pusat (NSA/CSS) Kantor Kerjasama Komunitas Pertahanan Lokal (OLDCC), sebelumnya Kantor Penyesuaian Ekonomi (OEA) [Kegiatan Lapangan] Badan Perlindungan Pasukan Pentagon (PFPA) Badan Pengembangan Antariksa (SDA) Layanan Markas Besar Washington (WHS) [Kegiatan Lapangan] Komponen DOD lainnya: Dewan Banding Kontrak Angkatan Bersenjata Layanan Pertukaran Angkatan Darat dan Angkatan Udara Universitas Akuisisi Pertahanan (DAU) Layanan Investigasi Kriminal Pertahanan (DCIS) [komponen Kantor Inspektur Jenderal DOD) Badan Pemulihan Personil Gabungan (Kegiatan Terkendali Ketua) Badan Layanan Pos Militer Kelompok Penilai Nasional (NAG) Universitas Pertahanan Nasional (NDU) Biro Garda Nasional (NGB) Garda Nasional Angkatan Darat (ARNG) Pengawal Nasional Udara (ANG) Universitas Intelijen Nasional (NIU) (bagian dari DIA) Organisasi Kepala Staf Gabungan (termasuk NDU) Layanan Seragam Universitas Ilmu Kesehatan (USUHS) Pengadilan Banding Amerika Serikat untuk Angkatan Bersenjata Komando Pemrosesan Pintu Masuk Militer Amerika Serikat (USMEPCOM) Tim Lintas Fungsional Operasi Spektrum Elektromagnetik (EMSO CFT) Gugus Tugas Mematikan Tempur Jarak Dekat (CCLTF) Gugus Tugas Perlindungan Teknologi Kritis (PCTTF) Departemen Angkatan Darat Komando Investigasi Kriminal Angkatan Darat AS (CIC) Korps Insinyur Angkatan Darat AS Markas Besar Daerah Wilayah Danau Besar Kantor Pusat Regional Sungai Missouri (CENWD-MR) (Bekas Divisi Sungai Missouri) Markas Besar Regional Pasifik Utara (CENWD-NP)(Bekas Divisi Pasifik Utara) Kantor Digitalisasi Angkatan Darat (ADO) Departemen Medis Angkatan Darat (AMEDD) Laboratorium Penelitian Angkatan Darat (ARL) Badan Dewan Peninjau Angkatan Darat (ARBA) Manajemen Keuangan Angkatan Darat AS Jangkauan Rudal Pasir Putih (WSMR) Korps Insinyur Angkatan Darat: Divisi Danau Besar dan Divisi Sungai Ohio (CELRD) Divisi Lembah Mississippi (CEMVD) Divisi Atlantik Utara (CENAD) Divisi Barat Laut (CENWD) Divisi Samudra Pasifik (CEPOD) Divisi Atlantik Selatan (CESAD) Divisi Pasifik Selatan (CESPD) Divisi Barat Daya (CESWD) Korps Insinyur Angkatan Darat: Laboratorium Laboratorium Penelitian dan Rekayasa Daerah Dingin (CECRL) Laboratorium Penelitian Teknik Konstruksi (CECER) Stasiun Percobaan Saluran Air (CEWES) Pusat Rekayasa Topografi (CETEC) Departemen Angkatan Laut Layanan Investigasi Kriminal Angkatan Laut (NCIS) Divisi Investigasi Kriminal Korps Marinir Amerika Serikat (USMC CID) Angkatan laut Kantor Penelitian Angkatan Laut (ONR) Naval Research Laboratory (NRL) Kantor Intelijen Angkatan Laut (ONI) Akademi Angkatan Laut Amerika Serikat Komando Pengangkutan Laut Militer (MSC) Korps Marinir Unit Ekspedisi Laut (Amerika Serikat) Komandan Korps Marinir Asisten Komandan Korps Marinir Sersan Mayor Korps Marinir Markas Besar, Korps Marinir Amerika Serikat Departemen Angkatan Udara Angkatan Udara Laboratorium Penelitian Angkatan Udara Korps Pelatihan Perwira Cadangan Angkatan Udara (AFROTC) Kantor Investigasi Khusus Angkatan Udara (AFOSI) Perintah Utama (MAJCOM) Komando Tempur Udara (ACC) Angkatan Udara Pasifik (PACAF) Angkatan Udara Amerika Serikat di Eropa (USAFE) Komando Operasi Khusus Angkatan Udara (AFSOC) Komando Pendidikan dan Pelatihan Udara (AETC) Komando Mobilitas Udara (AMC) Komando Serangan Global Angkatan Udara (AFGSC) Komando Material Angkatan Udara (AFMC) Komando Cadangan Angkatan Udara (AFRC) Angkatan Luar Angkasa Perintah Lapangan Komando Operasi Luar Angkasa (SpOC) Komando Sistem Luar Angkasa (SSC) Komando Pelatihan dan Kesiapan Luar Angkasa (STARCOM) Komando Tempur Terpadu Amerika Serikat memiliki sebelas Komando Tempur (COCOM); tujuh Komando Tempur Geografis (GCC) & empat Komando Tempur Fungsional (FCC). GCC: Komando Afrika AS (USAFRICOM) Komando Pusat AS (USCENTCOM) Komando Eropa AS (USEUCOM) Komando Indo-Pasifik AS (USINDOPACOM) Komando Utara AS (USNORTHCOM) Komando Selatan AS (USSOUTHCOM) Komando Luar Angkasa AS (USSPACECOM) FCC: Komando Cyber ​​AS (USCYBERCOM) Komando Operasi Khusus AS (USSOCOM) Komando Strategis AS (USSTRATCOM) Komando Transportasi AS (USTRANSCOM) Lihat juga Agen dukungan tempur Departemen Pertahanan Amerika Serikat Komando Tempur Terpadu Amerika Serikat Estate Keempat (Departemen Pertahanan) Referensi "Personel Militer Departemen Pertahanan" Diarsipkan 2011-01-06 di Wayback Machine , diambil 16/02/2011. Sebagian besar informasi dalam daftar ini diambil dari Informasi Pemerintah [ tautan mati permanen ]. Beberapa bagian diambil dari USA.gov. Penting untuk dicatat bahwa DOD tidak secara langsung mengontrol badan federal yang bekerja di dalam negeri, misalnya CIA adalah badan intelijen yang bekerja di wilayah asing. Isaccdo, Poiymelo dan Drtechnovoid adalah semua nama kode untuk mata-mata di departemen intelijen Elite DOD.

"I'll Come Back as Another Woman" is a 1986 song by country singer Tanya Tucker and is the third single from her 15th studio album Girls Like Me. It went to number 2 on the Billboard Hot Country Songs chart and topped the Canadian RPM Country Songs chart. References 1986 songs Country songs Tanya Tucker songs

Kościół Najświętszej Maryi Królowej Polski w Zielonej Górze – świątynia Kościoła Polskokatolickiego w RP, znajdująca się na terenie diecezji wrocławskiej w dekanacie lubuskim. Jest to dawna kaplica staroluterańska przy placu dra Pieniężnego (dawniej Neustadtstraße). Historia Świątynia Najświętszej Maryi Królowej Polski w Zielonej Górze została zbudowana w 1866, w stylu neogotyckim. Jest to budynek ceglany, salowy na rzucie prostokąta. Bryła kaplicy nakryta jest dachem dwuspadowym. Fasada i przeciwległa elewacja posiadają czterostopniowe, schodkowe szczyty. Otwory okienne i wejściowy są półkoliście zamknięte. Początkowo kościół był wyposażony w organy zakupione z likwidowanego kościoła w Nietkowie. W 1884 zamontowano nowe, które zachowały się do dnia dzisiejszego i znajdują w ewangelickim kościele Jezusowym przy Placu Bohaterów w Zielonej Górze. Są to najstarsze organy w mieście. Krótko po wybudowaniu z uwagi na zły stan techniczny i wzrost liczby wiernych podjęto decyzję o budowie nowej świątyni. W 1911 oddano do użytku nowy kościół przy Placu Bohaterów, a kaplica opustoszała. w 1920 przystosowano ją do celów muzealnych dla potrzeb tzw. Heimatmuseum – stowarzyszenia zajmującego się tworzeniem zbiorów oraz ochroną i pielęgnacją dorobku narodowego w mieście i powiecie zielonogórskim. W 1927 poddasze adaptowano jako „wiejską izbę”. Życie liturgiczne parafii Kościół Matki Boskiej Królowej Polski w Zielonej Górze należy do parafii Kościoła Polskokatolickiego pod tym samym wezwaniem. Proboszczem parafii jest ks. mgr Stanisław Stawowczyk. Przypisy Bibliografia Barbara Bielenis-Kopeć – Zabytki Zielonej Góry. Wydanie drugie poszerzone i poprawione – Zielona Góra 2005. Stanisław Kowalski – Zabytki województwa zielonogórskiego. Lubuskie Towarzystwo Naukowe – Zielona Góra 1987. Zobacz też Kościół Polskokatolicki w Rzeczypospolitej Polskiej Diecezja wrocławska Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze Zielona Góra Kościoły w diecezji wrocławskiej (Kościół Polskokatolicki w RP) Świątynie pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Królowej Polski Najświętszej Najświętszej Architektura neogotycka w województwie lubuskim Budynki w Polsce oddane do użytku w 1866

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Itulah satu-satunya jawaban. en: Beer pong! That's the only answer.

translate from English to Polish: en: There's a hole here. Remember? Stop. pl: Pamiętaj tu jest dziura.

Parafia Dziesięciu Tysięcy Rycerzy Męczenników w Trzebieszowie – parafia rzymskokatolicka w Trzebieszowie. Kościół istniał już w 1418 r., uposażony przez króla Władysława Jagiełłę w 1430 r. Następny kościół był fundacji Adama Szaniawskiego, kasztelana lubelskiego z 1724 r. Uległ on pożarowi od pioruna w 1855 r. Obecny kościół parafialny murowany, wybudowany w 1863 r., staraniem ks. Alojzego Radzikowskiego, konsekrowany w 1901 r. przez Franciszka Jaczewskiego, biskupa lubelskiego. Kościół jest zbudowany w stylu eklektycznym z cechami neoklasycyzmu, a wystrój wnętrza jest barokowy. Do parafii należy również cmentarz grzebalny, oddalony o 1,5 km. Księgi metrykalne są prowadzone od 1585 r. Kościół był wizytowany w 1993 r. przez biskupa seniora diecezji siedleckiej Wacława Skomuruchę Zasięg parafii Do parafii należą wierni z miejscowości: Trzebieszów, I, II, III, IV, Dębowierzchy, Gołowierzchy, Jakusze, Karwów, Kurów, Leszczanka, Popławy-Rogale, Wierzejki i Wylany. Linki zewnętrzne Parafia na stronie diecezji siedleckiej Parafie diecezji siedleckiej Religia w gminie Trzebieszów Parafie pod wezwaniem Dziesięciu Tysięcy Męczenników Trzebieszów Drugi

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - Dostaje leki przeciwgoraczkowe. en: Although he is taking antipyretics.

Aliran Den Haag adalah sekumpulan seniman beraliran Realis yang tinggal dan berkarya di Den Haag antara 1860 dan 1890. Karya mereka sangat dipengaruhi oleh para pelukis realis dari aliran Barbizon Prancis. Perwakilan Catatan Pranala luar The Hague School and young Van Gogh. Dutch Art in the Nineteenth Century/The Forerunners of the Hague School. Dutch Art in the Nineteenth Century/The Hague School: Introduction. Dutch Art in the Nineteenth Century/Intermezzo. Dutch Art in the Nineteenth Century/The Hague School Sequel. Dutch Art in the Nineteenth Century/The Younger Masters of the Hague School. Dutch Art in the Nineteenth Century/Organization. Aliran seni rupa Seni di Belanda Sejarah Den Haag

Cawelo – obszar niemunicypalny w Kern County, w Kalifornii (Stany Zjednoczone), na wysokości 615 m. Kod pocztowy to 93306. Linki zewnętrzne Obszary niemunicypalne w stanie Kalifornia

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Co wyjaśnia dlaczego jestem tutaj sam. en: Which explains why I am here alone.

translate from English to Polish: en: I know it all only too well, show me the hand! What is it you've got there under the eiderdown? pl: Wyciągaj tę rękę spod pierzyny!

Potok – wieś w Słowenii, w gminie Straža. W 2018 roku liczyła 257 mieszkańców. Przypisy Miejscowości w gminie Straža

Daniel Saul Goldin (ur. 23 lipca 1940 w Nowym Jorku) – administrator amerykańskiej agencji kosmicznej NASA od 1 kwietnia 1992 do 17 listopada 2001. Funkcję tę pełnił przez trzy kolejne kadencje George’a Busha i Billa Clintona. Życiorys Uzyskał licencjat z zakresu nauk ścisłych (budowa maszyn) w City College of New York. Swoją karierę w NASA rozpoczął w 1962 w Lewis Research Center w Cleveland w stanie Ohio i tam pracował nad badaniami dotyczącymi napędów impulsowych do załogowych podróży międzyplanetarnych. Przez dwadzieścia pięć lat pracował w TRW Space and Technology Group w Redondo Beach, został wiceprezydentem i dyrektorem generalnym tej firmy. Kierował projektami na rzecz amerykańskiej obronności oraz zarządzał produkcją zaawansowanych telekomunikacyjnych statków kosmicznych, technologii kosmicznych i instrumentów naukowych. Dzięki jego pomysłom NASA zdołała ograniczyć koszty eksploracji kosmosu. Pod jego nadzorem znalazły się między innymi takie misje jak Mars Pathfinder czy naprawa teleskopu Hubble'a oraz misje na ISS. Największy rozgłos uzyskał jednak wtedy, gdy znaleziono meteoryt marsjański na Antarktydzie, który mógł zawierać ślady życia na Marsie. Dzięki Goldinowi udało się znacznie ograniczyć koszty wypraw kosmicznych. W 2005 założył firmę The Intellisis Corporation, którą nadal prowadzi. Bibliografia Biografia NASA Administratorzy NASA Amerykańscy inżynierowie Amerykańscy przedsiębiorcy Odznaczeni Orderem Zasługi Naukowej (Brazylia) Ludzie urodzeni w Nowym Jorku Urodzeni w 1940

Christoph Marius Ohrt (ur. 30 marca 1960 w Hamburgu) – niemiecki aktor filmowy i telewizyjny. Życiorys Wczesne lata Urodził się w Hamburgu jako syn żeglarza handlowego. W latach 1977-79 uczęszczał do Gymnasium Eppendorf. Uczył się aktorstwa Hamburgu pod kierunkiem Hedi Höpfner. W latach 1979-83 naukę kontynuował w Center for the Acting Process w Nowym Jorku. Dorabiał w legendarnym Studio 54. Kariera Już jako 16-latek wystąpił w Hamburgu w operze Leoša Janáčka Przygody lisiczki Chytruski. W 1980 debiutował na szklanym ekranie w dramacie telewizyjnym WDR Świat w lecie (Die Welt in jenem Sommer). W serialu ARD Tatort (1984) pojawił się jako asystent, a w serialu ARD Na osi (Auf Achse, 1987) jako Sigi. Prawdziwym przełomem w jego karierze okazał się udział w komediach Po moim trupie (Nur über meine Leiche, 1995), Tylko miłość (Nur aus Liebe, 1996) i Prawdziwi faceci (Echte Kerle, 1996). Popularność i Nagrodę Telewizji Niemieckiej jako "Najlepszy aktor serialu" przyniosła mu także postać inteligentnego prawnika Felixa Edela w serialu Sat.1 Edel i Starck (Edel & Starck, 2002–2005). W serialu akcji Sat.1 Helicops (HeliCops – Einsatz über Berlin, 1998–2000) grał pilota Karla „Charly’ego” Schumanna. Wystąpił potem w roli polityka Johannesa Wallera w serialu Sat.1 Samotny wśród rolników (Allein unter Bauern, 2007). Życie prywatne W latach 2002-2012 był żonaty ze Stevee DeNike, z którą ma córkę Lilly i syna Spencera. W latach 2012-2020 był związany z aktorką Daną Golombek. Filmografia Filmy fabularne 1980: Świat w lecie (Die Welt in jenem Sommer, TV) jako Dorn 1983: Dingo (TV) 1994: Chłopiec do bicia (The Whipping Boy) jako ambasador 1994: Jakub (Jacob, TV) jako Be'or 1995: Po moim trupie (Nur über meine Leiche) jako Fred Wischnewski 1996: Prawdziwi faceci (Echte Kerle) jako Christoph Schwenk 1996: Niebezpieczny posag (Nur aus Liebe) jako Andi 2008: Braciszek i siostrzyczka (Brüderchen und Schwesterchen, TV) jako ojciec 2014: Motywacja (Reach Me) jako Tommy Seriale TV 1984: Tatort jako kriminalny asystent Klose 1992: Nieśmiertelny (Highlander: The Series) jako Walter Reinhardt 1992: Tatort jako Markus Joest 1993: Eden jako Ian 1994: Faust jako Veltrup 1997: Tatort jako Cornelius Reusch 1998−2000: HeliCops – Einsatz über Berlin jako Karl 'Charly' von Schumann 2002–2005: Edel i Starck (Edel & Starck) jako Felix Edel 2007: Stolberg jako Manfred Herwig 2007: Die ProSieben Märchenstunde jako król 2013: Tatort jako Konrad Bauser 2014: Kobra – oddział specjalny jako Gregor Brecht Przypisy Bibliografia Niemieccy aktorzy dziecięcy Niemieccy aktorzy filmowi Niemieccy aktorzy głosowi Niemieccy aktorzy teatralni Niemieccy aktorzy telewizyjni Ludzie urodzeni w Hamburgu Urodzeni w 1960

Graniczna Placówka Kontrolna Dorohusk – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio przejściach granicznych na granicy z ZSRR. Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Dorohusku – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściach granicznych na granicy z Ukrainą. Formowanie i zmiany organizacyjne Przejściowy Punkt Kontrolny Dorohusk (PPK Dorohusk) kolejowy – kategorii B sformowany został w 1946 według etatu nr 7/11 w strukturach 7 Oddziału Ochrony Pogranicza, a następnie w latach 1946–1948 jako Graniczna Placówka Kontrolna Wojsk Ochrony Pogranicza w Dorohusku w strukturach 7 Lubelskiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza. W 1948 graniczna placówka kontrolna została przeformowana na etat 7/52 i przemianowana na Graniczną Placówkę Kontrolną Ochrony Pogranicza Dorohusk nr 30 (kolejowo-drogowa) w strukturach 13 Brygady OP. W tym samym pododdział przekazany został do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego). W 1950 Graniczna Placówka Kontrolna Dorohusk nr 30 (kolejowo-drogowa) przeformowana została na etat 096/23 będąca w strukturach 13 Brygady OP, a w 1952 GPK Dorohusk włączona została w etat 352/11 23 Brygady WOP, która została rozformowana w 1956. Na jej bazie powstała Grupa Manewrowa WOP Tomaszów (Chełm) Lubelski i Samodzielny Oddział Zwiadowczy WOP Tomaszów (Chełm) Lubelski do którego gpk została włączona. 1 maja 1957, na bazie Grupy Manewrowej i Samodzielnego Oddziału Zwiadowczego WOP zorganizowano 23 Chełmski Oddział WOP a od 1959 nadano 23 Oddziałowi nazwę regionalną: 23 Chełmski Oddział WOP. 1 lipca 1965 WOP podporządkowano Ministerstwu Obrony Narodowej, Dowództwo WOP przeformowano na Szefostwo WOP z podległością Głównemu Inspektoratowi Obrony Terytorialnej. Do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych odeszła cała kontrola ruchu granicznego oraz ochrona GPK. Tym samym naruszono jednolity system ochrony granicy państwowej. GPK Dorohusk weszła w podporządkowanie Wydziału Kontroli Ruchu Granicznego Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej, kontrolę graniczną wykonywali funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej podlegli MSW. 1 października 1971 WOP został podporządkowany pod względem operacyjnym, a od 1 stycznia 1972 pod względem gospodarczym MSW. Do WOP powrócił cały pion kontroli ruchu granicznego wraz z przejściami. Przywrócono jednolity system ochrony granicy państwowej. GPK Dorohusk podlegała bezpośrednio pod sztab Nadbużańskiej Brygady WOP w Chełmie. W rozkazie nr 03 dowódcy WOP z 30 stycznia 1989 zobowiązano dowódcę Nadbużańskiej Brygady WOP do sformowania drogowego GPK Dorohusk oraz przygotowania tego przejścia do odpraw granicznych obywateli PRL i ZSSR przy wykorzystaniu prowizorycznych obiektów. 1 października 1989 rozformowana została Nadbużańska Brygada WOP, na jej bazie powstał Nadbużański Batalion WOP, a GPK Dorohusk włączono w struktury Bieszczadzkiej Brygady WOP w Przemyślu i tak funkcjonowała do 15 maja 1991. Straż Graniczna: 16 maja 1991 ochronę granicy państwowej przejęła nowo sformowana Straż Graniczna. Graniczna Placówka Kontrolna w Dorohusku, w strukturach Nadbużańskiego Oddziału Straży Granicznej w Chełmie i przyjęła nazwę Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Dorohusku (GPK SG w Dorohusku). W 2000 począwszy od Komendy Głównej SG, Oddziałów SG i na końcu strażnic SG oraz GPK SG, rozpoczęła się reorganizacja struktur Straży Granicznej związana z przygotowaniem Polski do wstąpienia do Unii Europejskiej i przystąpieniem do Traktatu z Schengen. Podczas restrukturyzacji wprowadzono kompleksową ochronę granicy już na najniższym szczeblu organizacyjnym, tj. strażnica i graniczna placówka kontrolna. Wprowadzona całościowa ochrona granicy zniosła podział na graniczne jednostki organizacyjne ochraniające tylko tzw. „zieloną granicę” i prowadzące tylko kontrole ruchu granicznego. W wyniku tego nastąpiło zniesienie Strażnicy SG w Dorohusku, a ochraniany odcinek przejęła Graniczna Placówka Kontrolna SG w Dorohusku. Jako Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Dorohusku funkcjonowała do 23 sierpnia 2005 i 24 sierpnia 2005, Ustawą z 22 kwietnia 2005 O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., została przekształcona na Placówkę Straży Granicznej w Dorohusku (PSG w Dorohusku) w strukturach Nadbużańskiego Oddziału Straży Granicznej. Ochrona granicy Straż Graniczna: 2 stycznia 2003 GPK SG w Dorohusku przejęła pod ochronę odcinek granicy państwowej, po rozformowanej Strażnicy SG w Dorohusku. 9 grudnia 2004 w GPK SG rozpoczął funkcjonowanie Punkt Konsultacyjny Dorohusk-Jagodzin utworzony na podstawie Porozumienia między Komendantem Głównym Straży Granicznej Rzeczypospolitej Polskiej a Państwową Administracją Służby Granicznej Ukrainy w sprawie zasad tworzenia i funkcjonowania punktów konsultacyjnych z dnia 22 września 2004, który włączony został do struktury GPK SG w Dorohusku. Głównym zadaniem punktu jest wymiana informacji niezbędnych dla efektywnej współpracy służb, szczególnie w zakresie: zmian w ustawodawstwie stron, czynników utrudniających przekraczanie granicy, sytuacji nadzwyczajnych oraz przekroczeń granicy państwowej wbrew przepisom. Podległe przejścia graniczne Dorohusk-Jagodzin (drogowe) Dorohusk-Jagodzin (kolejowe). Dowódcy granicznej placówki kontrolnej Rudolf Jaworowski (01.07.1950–31.01.1954) kpt. Adam Jakubowicz mjr Mikołaj Syczewski mjr Ryszard Janiak kpt. Ryszard Jurek (17.07.1989–był 31.07.1990). Uwagi Przypisy Bibliografia Dorohusk Dorohusk Pododdziały Chełmskiego Oddziału WOP Dorohusk Jednostki organizacyjne wojska utworzone w 1946 Jednostki organizacyjne wojska rozwiązane w 2005

Harald Huber (lahir pada tahun 1912 - meninggal pada tahun 1998) adalah hakim Mahkamah Agung Federal Swiss. Ia mulai menjabat sebagai hakim di mahkamah tersebut pada tahun 1963. Masa baktinya sebagai hakim berakhir pada tahun 1981. Referensi Hakim Mahkamah Agung Federal Swiss Hakim Swiss

USS Hackleback (SS-295) – zbudowany w stoczni William Cramp & Sons amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp (122 metry). Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Bibliografia Amerykańskie okręty podwodne z okresu II wojny światowej Okręty podwodne typu Balao

A.S. Edera is a football club which plays in Italy. 1904 establishments in Europe 1900s establishments in Italy Italian football clubs

Vath Chamroeun (khmer. វ៉ាត់ ចំរើន;ur. 12 października 1972) – kambodżański zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Atlanty 1996, gdzie zajął dwudzieste miejsce w wadze piórkowej. Przewodniczący Kambodżańskiego Komiteto Olimpijskiego. Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996 Przypisy Kambodżańscy zapaśnicy Kambodżańscy olimpijczycy Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996 Urodzeni w 1972

translate from English to Polish: en: If we hadn't got used to it over the centuries, we'd find it downright bizarre. pl: Gdybyśmy nie byli do tego przyzwyczajeni przez wieki takich praktyk, uznalibyśmy to za absurdalne. Wirus wiary

Siddhapokhari – gaun wikas samiti we wschodniej części Nepalu w strefie Kośi w dystrykcie Sankhuwasabha. Według nepalskiego spisu powszechnego z 2001 roku liczył on 696 gospodarstw domowych i 3870 mieszkańców (1972 kobiet i 1898 mężczyzn). Przypisy Siddhapokhari

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: - Prosze! en: - Please!

translate from English to Indonesian: en: No? id: No?

Bogdan Petriceicu Hasdeu (ur. 16 lutego 1836, zm. 7 września 1907 r.) - był rumuńskim pisarzem i filologiem. Zapoczątkował wiele gałęzi rumuńskiej filologii i historii. Rumuńscy filolodzy Rumuńscy pisarze Urodzeni w 1836 Zmarli w 1907

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Będzie przy tobie przez kilka dni. en: She will stay with youfor a couple of days.

translate from English to Indonesian: en: I'd like to talk to him. id: Aku ingin bicara padanya.

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku janji. en: I promise.

Inercja gospodarki – odporność gospodarki na zakłócenia ze strony czynników zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych. W sferze realnej i regulacyjnej zjawisk i procesów społeczno-gospodarczych inercja zachodzi w skali mikro-, mezo- i makroekonomicznej. Występuje zależność: im większy układ, tym większa inercja. Szczególnie duża inercja dotyczy układów przestrzenno-osadniczych. Inercja gospodarki występuje częściej w obliczu działań człowieka zmierzających do przyśpieszenia aniżeli do opóźniania oczekiwanych zmian. Objawia się to tym, że zastosowanie odpowiednich instrumentów i środków nie przynosi skutków od razu, są one opóźnione w czasie. Bezwładność zwiększa się wraz ze skracaniem się czasu w jakim miałyby dokonać się przewidywane zmiany. Pomiar inercji Ze względu na duże zróżnicowanie czynników kształtujących poziom i rodzaj inercji, trudno jest je jednoznacznie nazwać i wymienić. Stąd wynikają próby pomiaru inercji, która wyraża się w sferze realnej, w konkretnych zmianach w gospodarce i jej strukturze oraz wybranych wielkościach makroekonomicznych. Do pomiaru inercji często postuluje się wykorzystanie amplitudy dochodu narodowego pozostającego w kraju oraz dynamiki stopy bezrobocia, gdyż te elementy są podstawowymi celami polityki gospodarczej. Miernikiem inercji rynku pracy jest czas poszukiwania pracy. Zasoby ludzkie zaangażowane w gospodarce są czynnikiem mocno warunkującym poziom dochodu narodowego. Jeśli więc uzna się teorię naturalnej stopy bezrobocia za słuszną, jej poziom można uznać za poziom inercji zasobów pracy. Obniżenie stopy bezrobocia pośrednio wskazuje na ożywienie gospodarcze i jednocześnie oznacza ograniczenie inercji gospodarczej. Gdy wzrost wskaźników określających inercję zbiega się w czasie z pogorszeniem się koniunktury, konieczne jest zastosowanie mocniejszych instrumentów polityki gospodarczej. Literatura "Polityka gospodarcza. Studia i przyczynki", pod red. Naukową Jerzego Tarajkowskiego, Oficyna Wydawnicza Garmond, Poznań 2005 Polityka gospodarcza

translate from English to Polish: en: - Social parasite. pl: Ty pasożycie społeczny.

Angkatan Bersenjata Haiti (), terdiri dari Angkatan Darat Haiti, Angkatan Laut Haiti, Angkatan Udara Haiti, Garda Pesisir Haiti, dan beberapa pasukan kepolisian (Kepolisian Port-au-Prince). Angkatan Bersenjata selalu menjadi penugasan dominan dengan lainnya utamanya bertugas dalam peran pendukung. Nama militer Haiti berubah dari Garde d'Haiti sampai Forces Armées d'Haïti—FAd'H pada 1958 saat masa pemerintahan François Duvalier. Setelah bertahun-tahun interfensi militer dalam politik, termasuk puluhan kudeta militer, Haiti meniadakan militernya pada 1995. Pada 17 November 2017, Angkatan Bersenjata Haiti diremobilisasikan oleh Presiden Jovenel Moise. Presiden menangguhkan perintah Eksekutif sebelumnya buatan Presiden Aristide yang menangguhkan dan meniadakan angkatan bersenjata pada 6 Desember 1995. Referensi Pranala luar dan daftar pustaka The US Navy in the Caribbean 1903–1920, Presence, prevention and persuasion – A Historical Analysis of Military Force Edward Rhodes, 2004 p 160–161 Haitian Air Force

przetłumacz z polskiego na angielski: pl: Bogatsza niż Bóg. en: Richer than God.

Keuskupan Agung St. John's () adalah sebuah keuskupan agung Gereja Katolik Roma yang berbasis di St. John's, Newfoundland dan Labrador, Kanada. Keuskupan Agung tersebut adalah tahta metropolitan dari Provinsi Gerejawi St. John's, yang juga meliputi keuskupan-keuskupan suffragan Grand Falls, dan Corner Brook dan Labrador. Daftar pustaka Archdiocese of St. John's, Newfoundland page at catholichierarchy.org retrieved July 14, 2006 Newfoundland Biographies - Newfoundland History retrieved November 30, 2007 Pranala luar Basilica Heritage Foundation website St. John's

Nappily Ever After adalah sebuah film komedi romansa Amerika Serikat tahun 2018 yang disutradarai oleh Haifaa al-Mansour dan ditulis oleh Adam Brooks dan Cee Marcellus. Film tersebut berdasarkan pada novel bernama sama karya Trisha R. Thomas. Film tersebut menampilkan Sanaa Lathan, Ernie Hudson, Lyriq Bent, Lynn Whitfield, Ricky Whittle, dan Camille Guaty. Film tersebut dirilis pada 21 September 2018, oleh Netflix. Pemeran Sanaa Lathan sebagai Violet Jones Ernie Hudson sebagai Richard Jones Lyriq Bent sebagai Will Wright Lynn Whitfield sebagai Paulette Jones Ricky Whittle sebagai Clint Conrad Camille Guaty sebagai Wendy Brittany S. Hall sebagai Natasha Daria Johns sebagai Zoe Wright Danielle Lyn sebagai Alicia Puff si Anjing sebagai Lola Referensi Pranala luar Film Amerika Serikat tahun 2018

Ochoża-Pniaki – kolonia w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Wierzbica. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego. Miejscowość funkcjonuje jako samodzielny byt osadniczy od roku 1952. Zobacz też Przypisy Bibliografia . Wierzbica (gmina w województwie lubelskim)

La Tour-d'Aigues is a commune. It is found in the region Provence-Alpes-Côte d'Azur in the Vaucluse department in the south of France. References Communes in Vaucluse

translate from English to Polish: en: - What do you think, Colonel? pl: - Co pan sądzi, pułkowniku?

Nikita Witiugow, ros. Никита Кириллович Витюгов (ur. 4 lutego 1987 w Leningradzie) – rosyjski szachista, arcymistrz od 2007 roku. Od sierpnia 2023 oficjalnie reprezentuje Anglię . Kariera szachowa W latach 1997–2007 wielokrotnie startował w mistrzostwach Rosji juniorów we wszystkich kategoriach wiekowych, w 2005 r. zdobywając tytuł mistrza kraju do 18 lat, w 2006 r. dzieląc I m. (wspólnie z Borysem Graczewem) w kategorii do 20 lat, natomiast w 2007 r. w tej samej grupie zajmując II m. (za Iwanem Popowem). Dzięki m.in. tym sukcesom, czterokrotnie reprezentował Rosję na mistrzostwach świata i Europy juniorów, na których zdobył dwa srebrne medale: w 2005 r. w Hercegu Novim (ME do lat 18) oraz w 2006 r. w Erywaniu (MŚ do lat 20). Reprezentant Rosji w turniejach drużynowych, m.in.: , ; pięciokrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie złoty (2010, 2013) oraz indywidualnie – dwukrotnie złoty (2010 – na VI szachownicy, 2011 – na V szachownicy) i brązowy (2013 – na V szachownicy). Normy na tytuł arcymistrza wypełnił w 2004 r. (Sankt Petersburg, memoriał Michaiła Czigorina, II m. za Siergiejem Iwanowem) i 2006 r. (Sankt Petersburg, turniej Rector Cup, I m. oraz Sewan, turniej Blue Sevan, I m.). Do jego innych sukcesów indywidualnych należą: 2002 – I m. w Sankt Petersburgu (memoriał Michaiła Botwinnika), 2005 – dz. I m. w Sankt Petersburgu (turniej White Nights, wspólnie z Denisem Jewsiejewem), 2007 – start w Pucharze Świata w Chanty-Mansyjsk (porażka w I rundzie z Konstantinem Sakajewem); VI m. w finale indywidualnych mistrzostw Rosji w Moskwie, 2008 – dz. I m. w Rønne (wspólnie z Borysem Sawczenko), I m. w Sierpuchowie (Puchar Rosji), 2009 – brązowy medal w indywidualnych mistrzostwach Rosji, rozegranych w Moskwie, 2011 – dz. I m. w turnieju Aerofłot Open w Moskwie (wspólnie z Lê Quang Liêmem i Jewgienijem Tomaszewskim), 2013 – dz. I m. w turnieju Gibraltar Chess Festival (wspólnie z Nigelem Shortem, Maximem Vachierm-Lagrave i Sandipanem Chandą). Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 listopada 2019 r., z wynikiem 2751 punktów zajmował wówczas 19. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 5. miejsce wśród rosyjskich szachistów. Przypisy Bibliografia ChessBase Megabase 2008 Title Applications (GM): Vitiugov, Nikita Linki zewnętrzne Интервью: Никита ВИТЮГОВ Arcymistrzowie szachowi Rosyjscy szachiści Urodzeni w 1987 Ludzie urodzeni w Petersburgu Szachiści 1. Novoborský ŠK Szachiści OSG Baden-Baden

translate from English to Indonesian: en: Yeah? id: Ya?

Well House (ros. ВеллХаус на Ленинском) – kompleks wieżowców o przeznaczeniu mieszkalnym w Moskwie w Rosji, zlokalizowany przy prospekcie Lenina, o wysokości 162 m. Budowa budynków rozpoczęła się w 2002 roku, a zakończenie prac nastąpiło w 2010 roku, posiadają 46 kondygnacji. Zobacz też Lista najwyższych budynków w Europie Linki zewnętrzne Opis budynku na stronie skyscraperpage.com Wieżowce w Moskwie

insert – klawisz na klawiaturze komputera architektury PC insert – fragment kwasu nukleinowego wstawiony do genu lub chromosomu insert – wstawka montażowa filmu InsERT – producent oprogramowania Insert EP – EP szczecińskiego duetu Łona i Webber

terjemahkan dari bahasa Indonesia ke bahasa Inggris: id: Aku tidak pernah bisa memakainya. en: I could never wear it: