id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
474k
|
|---|---|---|---|
3462035 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Nepomuk%20%E2%80%93%20Blatn%C3%A1 | Linia kolejowa Nepomuk – Blatná | Linia kolejowa Nepomuk – Blatná (Linia kolejowa nr 191 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy stację Nepomuk i Blatná. Przebiega przez terytorium kraju pilzneńskiego i kraju południowoczeskiego.
Przypisy
Nepomuk – Blatná |
3462037 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bailey%20%28Teksas%29 | Bailey (Teksas) | Bailey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Fannin.
Przypisy
Miasta w stanie Teksas |
3462039 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Malhostovice | Malhostovice | Malhostovice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 949 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462040 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bailey%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Bailey (Karolina Północna) | Bailey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462042 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mar%C5%A1ov | Maršov | Maršov – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 491 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462043 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Medlov%20%28powiat%20Brno%29 | Medlov (powiat Brno) | Medlov – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 696 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462044 | https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C4%9Bl%C4%8Dany | Mělčany | Mělčany – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 485 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462045 | https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C4%9Bn%C3%ADn | Měnín | Měnín – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 828 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462047 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Moravsk%C3%A9%20Kn%C3%ADnice | Moravské Knínice | Moravské Knínice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 872 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462048 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Moutnice | Moutnice | Moutnice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 166 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462050 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nebovidy%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29 | Nebovidy (kraj południowomorawski) | Nebovidy – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 655 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462052 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nelepe%C4%8D-%C5%BDern%C5%AFvka | Nelepeč-Žernůvka | Nelepeč-Žernůvka – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 83 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462053 | https://pl.wikipedia.org/wiki/N%C4%9Bm%C4%8Di%C4%8Dky%20%28powiat%20Brno%29 | Němčičky (powiat Brno) | Němčičky – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 321 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Brno |
3462054 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sea%20Breeze | Sea Breeze | Sea Breeze – jednostka osadnicza w USA, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover
Sea Breeze – koktajl alkoholowy |
3462057 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Montpon-M%C3%A9nest%C3%A9rol | Gare de Montpon-Ménestérol | Gare de Montpon-Ménestérol – stacja kolejowa w Montpon-Ménestérol, w departamencie Dordogne, w regionie Nowa Akwitania, we Francji. Została otwarta w 1857 przez Compagnie du chemin de fer de Paris à Orléans. Obecnie jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura).
Stacja jest obsługiwana przez pociągi Intercités i TER Aquitaine.
Położenie
Stacja położona jest na linii Coutras – Tulle, w km 23,932 pomiędzy stacjami Saint-Seurin-sur-l'Isle i Mussidan.
Historia
Stacja Terrasson została otwarta 17 września 1860 przez Compagnie du Chemin de fer de Paris à Orléans (PO).
Linie kolejowe
Coutras – Tulle
Przypisy
Linki zewnętrzne
La gare de Montpon-Ménestérol na Gares en mouvement
La gare de Montpon-Ménestérol na ter.sncf.com Aquitaine
Montpon-Ménestérol |
3462063 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hundested%20%28stacja%20kolejowa%29 | Hundested (stacja kolejowa) | Hundested (duński: Hundested Station) – stacja kolejowa w miejscowości Hundested, w Regionie Stołecznym, w Danii. Znajduje się na Frederiksværkbanen i została otwarta w 1916 roku.
Stacja jest zarządzana i obsługiwana przez Lokalbanen.
Linie kolejowe
Frederiksværkbanen
Linki zewnętrzne
Lokalbanen
Stacje i przystanki kolejowe w Regionie Stołecznym |
3462065 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Otranto%20%28stacja%20kolejowa%29 | Otranto (stacja kolejowa) | Otranto (włoski: Stazione di Otranto) – stacja kolejowa w Otranto, w prowincji Lecce, w regionie Apulia, we Włoszech.
Stacja jak i linia kolejowa jest obsługiwana przez Ferrovie del Sud Est. Jest stacją końcową linii z Maglie.
Charakterystyka
Stacja posiada 2 tory wykorzystywane przez pociągi pasażerskie oraz jeden dla pociągów towarowych.
Linie kolejowe
Lecce – Otranto
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych w Apulii
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe w Apulii
Otranto (Włochy) |
3462066 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wrightsville%20Beach | Wrightsville Beach | Wrightsville Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462068 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kure%20Beach | Kure Beach | Kure Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462069 | https://pl.wikipedia.org/wiki/StreetDance%3A%20Za%C5%82oga%20gwiazd | StreetDance: Załoga gwiazd | StreetDance: Załoga gwiazd (ang. All Stars) – brytyjska komedia z 2013 roku wyreżyserowana przez Bena Gregora. Wyprodukowana przez wytwórnię Vertigo Films.
Premiera filmu miała miejsce 3 maja 2013 w Wielkiej Brytanii.
Opis fabuły
Dwóch nastoletnich dzieci – Ethan (Theo Stevenson) i Jaden (Akai Osei-Mansfield) chcą zapobiec likwidacji ich ulubionego klubu. Aby zdobyć pieniądze, postanawiają namówić ochotników do zaprezentowania na scenie swoich talentów.
Obsada
Źródło: Filmweb
Theo Stevenson jako Ethan
Akai Osei-Mansfield jako Jaden
Ashley Jensen jako Gina
Fleur Houdijk jako Amy
Dominic Herman-Day jako Tim
Amelia Clarkson jako Rebecca
Gamal Toseafa jako Brian
Hanae Atkins jako Lucy
Kimberley Walsh jako Trish
Kieran Lai jako Kurt
Ashley Walters jako Mark
Javine Hylton jako Kelly
Kevin Bishop jako Andy
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy komediowe
Brytyjskie filmy z 2013 roku |
3462072 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Carolina%20Beach | Carolina Beach | Carolina Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462073 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jaskinia%20Ok%C5%82adnikowa | Jaskinia Okładnikowa | Jaskinia Okładnikowa (ros. Пещера Окладникова) – jaskiniowe stanowisko archeologiczne, położone na obszarze południowo-wschodniej Syberii, u północnego podnóża rosyjskiej części Ałtaju. Odkryto w niej najdalej położone na wschód ślady pobytu neandertalczyka.
Jaskinia położona jest w wapiennym masywie, uformowanym w okresie dewonu. Wejście do niej znajduje się po stronie południowej, na wysokości 14 metrów. Swoją nazwę otrzymała na cześć radzieckiego archeologa Aleksieja Okładnikowa. W trakcie prac archeologicznych odkryto trzy warstwy zawierające narzędzia mustierskie, a także szczątki fauny plejstoceńskiej, m.in. koni, koziorożców syberyjskich, nosorożców włochatych, żubrów stepowych, lisów rudych, jeleni szlachetnych, hien jaskiniowych i dzikich owiec.
W latach 80. XX wieku w jaskini odkryto szczątki ludzkie: zęby i fragmenty kości szkieletu, należące do jednego (lub dwóch) młodzieńca żyjącego ok. 30-38 tys. lat temu i jednego osobnika dorosłego żyjącego ok. 24 tys. lat temu. Ich pozycja taksonomiczna jest obiektem sporów, należały albo do neandertalczyka, być może w późnym stadium jego rozwoju ewolucyjnego, albo do człowieka współczesnego. Przeprowadzone w 2007 roku badania materiału kostnego wykazały, że młodzieniec posiadał mtDNA typowe dla neandertalczyka.
Przypisy
Okładnikowa
Stanowiska archeologiczne w Rosji |
3462074 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miro%20%28hrabia%20Barcelony%29 | Miro (hrabia Barcelony) | Miró (I) (ur. w drugiej lub trzeciej dekadzie X wieku, zm. 31 października 966 roku w Barcelonie) – hrabia Barcelony, Girony i Osony w latach 947-966 razem ze swoim bratem Borrellem II.
Życiorys
Urodził się jako drugi lub trzeci syn (z pięciorga dzieci) Sunyera (Sunifreda) I, hrabiego Barcelony i jego żony Rycheldy z Tuluzy, córki Ermengola I z Rouergue. Nie jest jasne, dlaczego w jednym dokumencie (donacji dla klasztoru Lagrasse z 954) występuje jako starszy brat (jego podpis widnieje jako pierwszy - przywilej najstarszego), a w donacji z 934 roku wymieniony jest jedynie jego brat Borrell. Być może wiązało się to z jakąś formą wydziedziczenia, bowiem Miró po śmierci ojca objął mniej prestiżowe funkcje. Między 940 a 942 rokiem zmarł jego najstarszy brat Ermenegol, hrabia Ossony.
W 947 roku jego ojciec Sunyer abdykował i przeniósł się do klasztoru, rozdzielając władzę między dwóch najstarszych synów. Miró miał odpowiadać za sprawy wewnętrzne, natomiast brat Borrell II - za wojsko i sprawy zagraniczne. Ten drugi tytułował się także królem Gotów, a w 948 roku odziedziczył po bezdzietnym wuju Sunifredzie II hrabstwo Urgell. Miro okazał się ostatnim hrabią Barcelony feudalnie poddanym Karolingom. W 987 roku bowiem, gdy francuski tron obejmował Hugo Kapet z dynastii Kapetyngów i zażądał przysięgi wierności od Borrella II, ten odmówił. Tym samym, wobec braku reakcji Hugona, więź została zerwana, a hrabstwo Barcelony na trwale uwolniło się od frankońskich wpływów.
Zachowały się akty donacji z 955 i 965 oraz sprzedaży z 963, w których Miró wymieniany jest jako hrabia. Za jego rządów zbudowano lub odbudowano kanał irygacyjny doprowadzający do Girony wodę z rzeki Besòs, a także prawdopodobnie kanał z rzeki Llobregat do zamku Cervelló. Wiadomo, że zmarł w 966 roku.
Nie jest znane imię żony Miró, jest ona jednak wymieniona w jednym dokumencie. Nie wspomina o niej Borrell II w dokumencie z grudnia 966 roku, na miesiąc po śmierci Miró. Borrell II w swoim testamencie z 993 roku wymienia trzech synów-hrabiów jako nepos, co należy interpretować jako bratanków (synowie Borrella byli zbyt młodzi, by samodzielnie objąć władzę). Ponieważ brak informacji o dzieciach reszty rodzeństwa Borrela należy przypuszczać, że były to dzieci Miró. Brak informacji po 993 roku o tych synach sugeruje, że zmarli wkrótce potem bez potomków. Synami Miró byli:
Ramon;
Borrell;
Sunyer.
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac
Biografia
Genealogia Miró
Urodzeni w X wieku
Hrabiowie Barcelony
Zmarli w 966 |
3462075 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gwardia%20Miejska%20Starozakonna | Gwardia Miejska Starozakonna | Gwardia Miejska Starozakonna – paramilitarna jednostka milicji sformowana z ochotników wyznania mojżeszowego podczas powstania listopadowego.
20 grudnia 1830 reprezentanci społeczności żydowskiej Królestwa Polskiego zaapelowali do władz powstańczych, by żydom pozwolono wstępować do wojsk powstania na równi z obywatelami innych wyznań. Apel został przyjęty i wkrótce rozpoczął się napływ ochotników żydowskich do wszystkich jednostek wojskowych, w tym Wojska Polskiego, Straży Bezpieczeństwa i Gwardii Ruchomej. Jednakże ówczesne regulaminy wojskowe przewidywały konieczność golenia bród przez wszystkich umundurowanych, na co nie mogli zgodzić się ortodoksyjni wyznawcy judaizmu, którzy argumentowali, że „golenie bród – ani życzliwości dla kraju, ani waleczności nie dodaje”. Ostatecznie 28 lutego 1831 powołano do życia specjalną jednostkę dla żydów ortodoksyjnych: Gwardię Miejską Starozakonną z oddziałami we wszystkich miastach wojewódzkich. Do sierpnia 1831 tylko do warszawskiej jednostki zaciągnęło się 1098 żołnierzy wyznania mojżeszowego; wzięła ona udział w walkach podczas oblężenia Warszawy.
Przypisy
Bibliografia
Formacje powstania listopadowego
! |
3462082 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel%20Paradiso | Hotel Paradiso | Hotel Paradiso – brytyjska komedia z 1966 roku wyreżyserowana przez Petera Glenville’a, powstały na podstawie sztuki Maurice’a Desvallières'a i Georges’a Feydeau pt. Hôtel du libre échange z 1894 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Metro-Goldwyn-Mayer.
Premiera filmu miała miejsce w marcu 1966 w Wielkiej Brytanii.
Fabuła
Znudzona życiem u boku męża, architekta Henriego (Robert Morley), Marcelle Cotte (Gina Lollobrigida) umawia się na spotkanie ze swoim nieśmiałym sąsiadem, Benedictem Boniface'em (Alec Guinness). Angelique (Peggy Mount) – dominująca i zdystansowana małżonka mężczyzny – ma właśnie spędzić noc u swojej siostry. Po uroczystej kolacji w restauracji para udaje się do hotelu Paradiso. Tu niemal na każdym kroku spotykają kogoś znajomego.
Obsada
Źródło: Filmweb
Alec Guinness jako Benedict Boniface
Marie Bell jako La Grande Antoinette
Darío Moreno jako Turek
Akim Tamiroff jako Anniello, właściciel Hotelu Paradiso
Gina Lollobrigida jako Marcelle Cotte
Derek Fowlds jako Maxime
Leonard Rossiter jako inspektor
Ann Beach jako Victoire, pokojówka
Eddra Gale jako gość hotelowy
Peggy Mount jako ngelique Boniface
Robert Morley jako Henri Cotte
David Battley jako George
Douglas Byng jako pan Martin, adwokat
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy komediowe
Brytyjskie filmy z 1966 roku
Filmy wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer
Filmy w reżyserii Petera Glenville’a |
3462094 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Piergiorgio%20Bertoldi | Piergiorgio Bertoldi | Piergiorgio Bertoldi (ur. 26 lipca 1963 w Varese) – włoski duchowny katolicki, arcybiskup, od 2023 nuncjusz apostolski w Dominikanie.
Życiorys
11 czerwca 1988 otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do archidiecezji mediolańskiej. W 1991 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej. W 1995 rozpoczął pracę w nuncjaturze apostolskiej w Ugandzie. Następnie był sekretarzem nuncjatur w Kongu (1997-2000), Kolumbii (2000-2001), Serbii (2001-2004), Rumunii (2004-2007), Iranie (2007-2009). Od 2009 był radcą nuncjatury w Brazylii.
Episkopat
24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim w Burkina Faso i Nigrze oraz arcybiskupem tytularnym Hispellum. Sakry udzielił mu 2 czerwca 2015 kardynał Pietro Parolin, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej.
19 marca 2019 został mianowany nucjuszem apostolskim w Mozambiku.
18 maja 2023 ten sam papież przeniósł go na urząd nuncjusza apostolskiego w Republice Dominikany i delegata apostolskiego w Portoryku.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 24 kwietnia 2015
[dostęp 2015-04-24]
Włoscy biskupi katoliccy
Nuncjusze apostolscy
Urodzeni w 1963
Ludzie urodzeni w Varese |
3462099 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Northwich%20%28stacja%20kolejowa%29 | Northwich (stacja kolejowa) | Northwich (ang: Northwich railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Northwich, w hrabstwie Cheshire, w Anglii.
Stacja posiada 2 perony i znajduje się na Mid-Cheshire Line. Obsługuje ok. 124 416 pasażerów rocznie.
Połączenia
Od poniedziałku do soboty istnieją co godzinę kursy w kierunku zachodnim do Chester, w kierunku wschodnim do Manchester Piccadilly (z kilkoma dodatkowymi kursami w godzinach szczytu z / do Stockport). W niedziele kursują co dwie godziny pociągi do Chester i Manchesteru, ze ostatnimi kursami do Wigan Wallgate i Southport.
Istnieje również linia towarowa, który biegnie z toru nr 2, do Sandbach poprzez Middlewich.
Linie kolejowe
Mid-Cheshire Line
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Strona stacji na National Rail
Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Cheshire |
3462101 | https://pl.wikipedia.org/wiki/7%3A39 | 7:39 | 7:39 (ang. The 7.39) – brytyjski melodramat z 2014 roku w reżyserii Johna Alexandra. Scenariusz do filmu został napisany przez Davida Nichollsa, a jego realizacją zajęła się wytwórnia Carnival Films.
Premiera filmu miała miejsce w dwóch częściach 6 i 7 stycznia 2014 na brytyjskim kanale BBC One w Wielkiej Brytanii.
Opis fabuły
Film opisuje historię Carla Matthews (David Morrissey), który codziennie o godzinie 7:39 jeździ do pracy pociągiem. Pewnego poranka w trakcie walki o miejsce siedzące poznaje Sally Thorn (Sheridan Smith). Przypadkowe spotkanie przeradza się w romans.
Obsada
Źródło: Filmweb
David Morrissey jako Carl Matthews
Sheridan Smith jako Sally Thorn
Olivia Colman jako Maggie Matthews
Sean Maguire jako Ryan Cole
Izzy Meikle-Small jako Charlotte Matthews
Bill Milner jako Adam Matthews
Justin Salinger jako Grant Findlay
Lashana Lynch jako Kerry Wright
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2014 roku
Brytyjskie melodramaty |
3462113 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward%20Malesic | Edward Malesic | Edward Charles Malesic (ur. 14 sierpnia 1960 w Harrisburgu, Pensylwania) – amerykański duchowny katolicki, biskup Cleveland od 2020.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 30 maja 1987. Został inkardynowany do diecezji Harrisburg. Przez wiele lat pracował w sądzie biskupim jako m.in. audytor, obrońca węzła małżeńskiego, a także jako wikariusz sądowy. Był też kapelanem kilku szkół wyższych.
24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował do biskupem ordynariuszem diecezji Greensburg. Sakry udzielił mu 13 lipca 2015 metropolita Filadelfii - arcybiskup Charles Chaput.
16 lipca 2020 został mianowany biskupem ordynariuszem diecezji Cleveland. Ingres do katedry diecezjalnej odbył 14 września 2020 roku.
Przypisy
Bibliografia
[dostęp 2015-04-24]
Amerykańscy biskupi katoliccy
Urodzeni w 1960
Ludzie urodzeni w Harrisburgu |
3462116 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Severn%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Severn (Karolina Północna) | Severn – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462119 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Acireale%20%28stacja%20kolejowa%29 | Acireale (stacja kolejowa) | Acireale (wł. Stazione di Acireale) – stacja kolejowa w Acireale, w prowincji Katania, w regionie Sycylia, we Włoszech. Stacja znajduje się na linii Mesyna – Syrakuzy.
Według klasyfikacji RFI ma kategorią srebrną.
Historia
Pierwsza stacja Acireale została otwarta w ramach budowy odcinka Giardini-Catania, drugiego etapu linii Mesyna-Syrakuzy i została otwarta w pierwszych dniach stycznia 1867, (pierwsza część Messina-Giardini została otwarta w roku poprzednim). Stacja została wybudowana w pobliżu Terme di Acireale, w południowej części miasta, tuż obok Villa.
Prace budowlane zostały zainicjowane przez Società Vittorio Emanuele, znaną także jako Società per le Strade ferrate Calabro-Sicule. Później stacja (i linia) zostały wchłonięte przez Società per le strade ferrate della Sicilia, zwaną także Rete Sicula. Stacja zawsze obsługiwała duży ruch pasażerski i wszystkie kategorie pociągów, w tym najważniejsze direttissimi obsługujące ruch turystów do znanych ośrodków turystycznych.
Po rozbudowie linii na dwutorową na docinku Fiumefreddo-Catania Ognina stary dworzec został zamknięty i wybudowano nowy około 2 km na południe.
Linie kolejowe
Mesyna – Syrakuzy
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych na Sycylii
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe na Sycylii |
3462120 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81eonid%20Rodos | Łeonid Rodos | Łeonid Abramowycz Rodos, ukr. Леонід Абрамович (Аркадійович) Родос, ros. Леонид Аркадьевич Родос, Leonid Arkadjewicz Rodos (ur. 1 stycznia 1919, w Konstantynówka, w obwodzie donieckim, Ukraińska SRR, zm. ?, Niemcy) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Urodzony na Donbasie przeniósł się do Dniepropetrowska. Wychowanek zespołu Promkooperacja Dniepropetrowsk. W 1937 rozpoczął karierę piłkarską w klubie Spartak Dniepropetrowsk. W 1939 został zaproszony do Stali Dniepropetrowsk, która występowała w Klasie B Mistrzostw ZSRR. W 1940 dołączył do Dynama Dniepropetrowsk. W czasie wojny trenował się razem z piłkarzami Spartaka Moskwa. Po zakończeniu II wojny światowej występował w wojskowej drużynie ODO Swierdłowsk, w której zakończył karierę piłkarza w roku 1948.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Najpierw ukończył Lenigradzki Wojskowy Instytut Wychowania Fizycznego oraz Wyższą Szkołę Trenerów. Młody oficer został skierowany ponownie do Swerdłowska, gdzie pracował na różnych stanowiskach w wojskowym klubie ODO Swierdłowsk. Trenował również hokejową drużynę, która pod jego kierownictwem 4-krotnie zdobywała mistrzostwo ZSRR. W 1960 zwolnił się z wojska i potem kolejne trzy lata prowadził Urałmasz Swierdłowsk. W sierpniu 1963 powrócił do rodzimego już Dniepropetrowska, gdzie najpierw był dyrektorem sportowym, a w 1964 pomagał trenować Dnipro Dniepropetrowsk. Na początku 1965 został zaproszony na stanowisko starszego trenera Awanharda Żółte Wody. W lipcu 1965 został skierowany do Metałurha Zaporoże. W 1967 objął prowadzenie Dnipra Dniepropetrowsk, a w połowie następnego roku został zmieniony przez Wałerija Łobanowskiego. W 1969 roku kierował zespołem Krywbas Krzywy Róg. W 1971 został mianowany na stanowisko głównego trenera Awanharda Tarnopol, z którym pracował do połowy 1973. Potem stał na czele Rady Trenerskiej Dniepropetrowskiego Obwodowego Związku Piłki Nożnej oraz trenował amatorski zespół miejscowego Instytutu Metalurgicznego. Po rozpadzie ZSRR wyjechał na stałe do Niemiec.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Spartak Dniepropetrowsk
mistrz Ukraińskiej SRR: 1937
Sukcesy trenerskie
SKWO Swierdłowsk
mistrz Klasy B Mistrzostw ZSRR: 1958 (strefa 5), 1959 (strefa 1)
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR
tytuł Zasłużonego Trenera Rosyjskiej FSRR: 1963
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1919
Zmarli w XXI wieku
Ludzie urodzeni w Konstantynówce
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze FK Dnipro
Trenerzy piłkarzy Awanharda Żółte Wody
Trenerzy piłkarzy Budiwelnyka Tarnopol
Trenerzy piłkarzy FK Dnipro
Trenerzy piłkarzy Krywbasa Krzywy Róg
Trenerzy piłkarzy Metałurha Zaporoże
Trenerzy piłkarzy Urału Jekaterynburg |
3462121 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Acta%20Protozoologica | Acta Protozoologica | Acta Protozoologica – kwartalnik publikujący bieżące i kompleksowe teksty naukowe z zakresu szeroko pojętej protistologii.
W sferze zainteresowań wydawców są zarówno teksty badawcze jak i teoretyczne opisujące biologię komórek mikroorganizmów i organizmów eukariotycznych, w tym: zachowanie, biochemię i biologię molekularną, rozwój, ekologię, genetykę, parazytologię, fizjologię, fotobiologię, systematykę i filogenezę. Czasopismo publikuje oryginalne raporty badawcze, krytyczne opinie o aktualnych badaniach napisane przez zaproszonych ekspertów w danej dziedzinie, krótkie komunikaty, recenzje książek i listy do redakcji.
Linki zewnętrzne
Strona główna czasopisma Acta Protozoologica
Czasopisma anglojęzyczne
Czasopisma wydawane od 1963
Kwartalniki w Polsce
Polskie czasopisma botaniczne
Prasa w Krakowie (Polska Ludowa)
Prasa w Krakowie |
3462124 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Seaboard%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Seaboard (Karolina Północna) | Seaboard – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462127 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rich%20Square%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Rich Square (Karolina Północna) | Rich Square – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462128 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lasker | Lasker | Lasker – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462130 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20w%20Budapeszcie | Giełda Papierów Wartościowych w Budapeszcie | Giełda Papierów Wartościowych w Budapeszcie () – giełda papierów wartościowych w Budapeszcie na Węgrzech, założona w 1864 roku w Peszcie. Według stanu na 24 kwietnia 2015 na giełdzie notowane są akcje 47 spółek.
Giełda została założona 18 stycznia 1864 jako giełda papierów wartościowych. W 1868 działalność rozszerzono o obrót towarami. Po II wojnie światowej giełda została rozwiązana ze względu na znacjonalizowanie większości prywatnych przedsiębiorstw na Węgrzech, a jej majątek stał się własnością państwa.
Ponowne otwarcie giełdy nastąpiło 21 czerwca 1990 roku. W 1998 na giełdzie wprowadzono elektroniczny system obrotu Multi-Market Trading System (MMTS), a od 2013 roku giełda operuje w systemie Xetra. Obecnie kontrolę nad BSE sprawuje Narodowy Bank Węgier, który 20 listopada 2015 r. kupił pakiet 68,8% udziału, przez co łącznie posiada 75,8% udziału w tym podmiocie. Na koniec 2019 r. łączna kapitalizacja BSE wynosiła 85,9 mld EUR, na co w większości składały się obligacje rządowe (46,1 mld EUR), a w dalszej kolejności akcje spółek krajowych (29,4 mld EUR) a następnie obligacje hipoteczne (4 mld EUR) i bony skarbowe (3,3mld EUR).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa giełdy
Budapeszt
Gospodarka Węgier |
3462132 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Garysburg | Garysburg | Garysburg – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462134 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miejsce%20na%20g%C3%B3rze%20%28film%202012%29 | Miejsce na górze (film 2012) | Miejsce na górze (ang. Room at the Top) – brytyjski dramat z 2012 roku w reżyserii Aisling Walsh, powstał na podstawie powieści Johna Braine’a pt. Wielka kariera (Room at the Top) z 1957 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Great Meadow Productions.
Premiera filmu miała miejsce w dwóch częściach 26 i 27 września 2012 na brytyjskim kanale BBC Four w Wielkiej Brytanii.
Fabuła
Akcja filmu rozgrywa się w Yorkshire w latach 40. XX wieku. Młody robotnik Joe Lampton (Matthew McNulty) znajduje zakwaterowanie u bogatej rodziny. Dzięki temu wchodzi w świat towarzystwa z wyższych sfer. Mężczyzna miałby szanse na wygodnie życie u boku majętnej Susan Brown (Jenna Coleman), jednak on wbrew rozsądkowi zakochuje się w pewnej starszej od niego o dziesięć lat mężatce.
Obsada
Źródło: Filmweb
Matthew McNulty jako Joe Lampton
Maxine Peake jako Alice Aisgill
Jenna Coleman jako Susan Brown
Kevin McNally jako pan Brown
Julia Ford jako pani Thompson
Kevin Doyle jako pan Thompson
Peter Wight jako pan Hoylake
Tom Brooke jako Charles
Theo James jako Jack Wales
Zoe Telford jako Eva Storr
Paul Hilton jako Bob Storr
Daniel Flynn jako George Aisgill
Eithne Browne jako Esther
Lauren Crace jako Joan
Kate O’Flynn jako Beryl
Paul Tomblin jako Ray
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2012 roku
Brytyjskie dramaty filmowe |
3462138 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%82aw%20Witczak | Bolesław Witczak | Bolesław Witczak (ur. 8 marca 1966 w Szamotułach) – polski przedsiębiorca i polityk, prezes Unii Polityki Realnej w latach 2008–2011.
W 1981 roku skończył naukę w Szkole Handlowej, w 1988 roku został uczniem Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu. W latach 2001–2005 studiował logistykę w Wyższej Szkole Komunikacji i Zarządzania w Poznaniu, w której zdobył dyplom. W 2002 roku wziął udział w kursie „Teoria Ograniczeń” organizowany przez Institute/Velocity Management Group Abrahama Y. Goldratta.
W 1992 roku przystąpił do Unii Polityki Realnej, której struktury zorganizował w Szamotułach. W wyborach parlamentarnych w 2005 roku startował do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke (jak cała UPR), natomiast dwa lata później wystartował z listy Ligi Polskich Rodzin (w ramach porozumienia Liga Prawicy Rzeczypospolitej) w okręgu pilskim. Od 5 listopada 2007 roku przewodniczył wielkopolskim strukturom partii, a od 2 czerwca 2008 roku – podkarpackim.
7 czerwca 2008 roku Konwentykl wybrał go na prezesa partii w miejsce pełniącego obowiązki Stanisława Żółtka i jego poprzednika Wojciecha Popieli. W 2009 roku poprowadził kampanię wyborczą do Europarlamentu, doprowadzając do rejestracji list partii we wszystkich okręgach. Sam wystartował z pierwszego miejsca warszawskiej listy, co wywołało konflikt z Januszem Korwin-Mikkem. W tych wyborach partia osiągnęła na poziomie kraju wynik 1,1% (81 146 głosów). Bolesław Witczak wyraził zadowolenie z wyniku partii, mimo że był on słabszy niż w wyborach europejskich pięć lat wcześniej. W okresie wyborów liczba członków partii zaczęła maleć, ale nadal wynosiła ok. 650.
W 2009 roku były prezes UPR Janusz Korwin-Mikke zagroził odejściem z partii, jeśli ówczesne władze otrzymają absolutorium. Część działaczy wzywała Bolesława Witczaka do dymisji – do wniosku przychyliło się 9 z 13 członków Konwentyklu (potrzebna większość 4/5), ale w listopadzie 2009 roku organ ten odrzucił wniosek. Wkrótce potem Janusz Korwin-Mikke odszedł z UPR, argumentując swą decyzję małą medialnością prezesa i niegospodarnością przy kampanii wyborczej.
W wyborach samorządowych w 2010 roku zamierzał ubiegać się o stanowisko radnego sejmiku województwa wielkopolskiego, jednak partii nie udało się tam zarejestrować list.
9 stycznia 2010 roku Konwentykl UPR po raz pierwszy w historii powołał na prezesa kobietę, dotychczasową I wiceprezes partii – Magdalenę Kocik, jednak część działaczy UPR zakwestionowała legalność Konwentyklu. 17 lutego 2010 zwołali oni Konwentykl, na którym obrany na prezesa został Stanisław Żółtek. We wrześniu 2010 roku sąd rejestrowy uznał wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii za nieważny, pozostawiając w rejestrze jako prezesa Bolesława Witczaka. Kolejny Konwentykl z 19 lutego 2011 roku wybrał w jego miejsce na prezesa Bartosza Józwiaka. W marcu 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił wniosek o wpisanie Stanisława Żółtka do ewidencji jako prezesa partii. 12 lipca tego samego roku jego apelacja została odrzucona przez warszawski sąd apelacyjny. 12 września 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wpisał do ewidencji partii politycznych Bartosza Józwiaka jako prezesa UPR.
W 2014 roku Bolesław Witczak kandydował w wyborach samorządowych do sejmiku województwa wielkopolskiego z list Ruchu Narodowego, którego częścią stała się wcześniej UPR (pozostając odrębną partią).
Życie prywatne
Od 1996 roku jest żonaty, ma synów Antoniego i Jana.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Prezesi Unii Polityki Realnej
Politycy Ruchu Narodowego
Absolwenci poznańskich szkół i uczelni
Urodzeni w 1966
Ludzie urodzeni w Szamotułach |
3462141 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiat%20jest%20p%C5%82aski | Świat jest płaski | Teoria płaskiego świata (ang. The World Is Flat: A Brief History of the Twenty-First Century) – wydana w 2005 książka amerykańskiego dziennikarza i publicysty Thomasa Friedmana, w której autor dokonał analizy zjawisk zachodzących w globalizującym się świecie. Jak twierdzi Friedman, „świat stał się płaski” z powodu „internetowej globalizacji”. Według niego nowe technologie informacyjne umożliwiają specjalistom z krajów słabo rozwiniętych konkurowanie ze specjalistami z krajów wyżej rozwiniętych, co wpływa na zmniejszanie się różnic między poszczególnymi regionami świata. Określenie Friedemana „Świat jest płaski” nawiązuje do wprowadzonego w latach 60. XX w. przez Marshalla McLuhana pojęcia-zjawiska „globalnej wioski”.
Friedman ukazał spłaszczony świat jako efekt 10 sił spłaszczających:
upadek muru berlińskiego – 9 listopada 1989 jest to symboliczna data początku nowej ery, związanej z przyśpieszeniem osiągania przez świat płaskości; koniec starcia między kapitalizmem i komunizmem,
debiut spółki Netscape – 9 sierpnia 1995 jako pierwsza zaoferowała komercyjną i popularną przeglądarkę stron WWW,
rozwój technologii i oprogramowania do zarządzania pracą oraz wirtualnych sieci prywatnych – w produkcji mogą uczestniczyć specjaliści z całego świata,
uploading – eksperci i „specjaliści” pracują nad projektami dot. rozwiązań informatycznych, które udostępniają za darmo, ponadto są lepsze niż komercyjne, co wpływa na rozwój rynku np. oprogramowania,
outsourcing – tańsza siła robocza, głównie z Indii i Chin, wykonuje proste różne zadania,
offshoring – przenoszenie przez przedsiębiorstwo wybranych procesów strategicznych do innej o tańszej lokalizacji, np. międzynarodowa współpraca z Chinami i swobodną wymianę handlową Chin z resztą świata,
supply-chaining – przewaga konkurencyjna nad precyzyjnym, niezawodnym i szybkim łańcuchu dostaw,
Insourcing – przejmowanie części funkcji jednego przedsiębiorstwa przez drugie, które jest do tego lepiej przygotowane i dla którego stanowi to jedynie lekkie odchylenie od obecnie obowiązującej strategii, np. listonosz roznoszący pocztę oraz zbierający opłatę za abonament telewizyjny,
in-forming – rozwój wyszukiwarek internetowych (Google, Yahoo!, MSN Web Search), które mają nieograniczone zasoby sieci komputerowych,
„sterydy” – komunikowanie się urządzeń ze sobą oraz z człowiekiem w różnych miejscach na świecie; nieograniczone możliwości komunikowania się i współpracy świata m.in. przez telefonie mobilną, wifi, Bluetooth.
Przypisy
Bibliografia
Thomas L. Friedman, Świat jest płaski. Krótka historia XXI wieku, Wyd. 1, przeł. Tomasz Hornowski, Poznań, Dom Wydawniczy Rebis, 2006, s. 680, .
Elżbieta Mączyńska, Zarządzanie w warunkach ekonomii niepewności. Systemy wczesnego ostrzegania
Pindelski M., Czego boi się Thomas Friedman?, E-mentor nr 2 (19) / 2007
Linki zewnętrzne
http://www.thomaslfriedman.com
Utwory literackie z 2005
Utwory literackie o Internecie |
3462143 | https://pl.wikipedia.org/wiki/English%20Premier%20Ice%20Hockey%20League | English Premier Ice Hockey League | English Premier Ice Hockey League (EPIHL) – drugi poziom ligowy rozgrywek hokeja na lodzie w Wielkiej Brytanii.
Historia
Liga została założona w 1998 w wyniku podziału rozgrywek English League na Premier Division i Division 1. Do 2000 działała pod nazwą English League Premier Division. Po likwidacji British National League od 2006 liga EPIHL stanowi drugi poziom rozgrywkowy w Wielkiej Brytanii. Liga ma status zamknięty i nie dochodzi do awansów do rozgrywek najwyższego szczebla Elite Ice Hockey League oraz spadków z niej.
W ramach rozgrywek EPIHL rozgrywany jest sezon zasadniczy, runda play-off oraz rozgrywka o trofeum English Cup.
Triumfatorzy
Uczestnicy
Kluby w sezonie 2015/2016
Byli uczestnicy
Billingham Eagles (1997/1998)
Blackburn Hawks (1998/1999)
Britische U18/U20-Nationalmannschaft (2000–2003)
Chelmsford Chieftains (1998–2001, 2002–2008)
Haringey Greyhounds (2000–2003)
Hull Stingrays (1997–1998, 2005/06)
Invicta Dynamos (1997–2003)
Milton Keynes Kings (1998/99)
Nottingham Lions (2000–2003)
Oxford City Stars (1998/1999)
Romford Raiders (1998–2010)
Sheffield Scimitars (2005–2010)
Slough Jets (–2014)
Solihull Barons (1997–1999, 2000–2002, 2003–2007)
Sunderland Chiefs (1997/1998)
Whitley Bay Warriors (1997/1998)
Wightlink Raiders (1997–2009)
Linki zewnętrzne
Profil EPIHL na stronie EIHA
Wielka Brytania
Wielka Brytania
Hokej na lodzie w Wielkiej Brytanii |
3462147 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swansboro%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Swansboro (Karolina Północna) | Swansboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462148 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Josef%20Graf | Josef Graf | Josef Graf (ur. 30 czerwca 1957 w Riedenburgu) – niemiecki duchowny katolicki, biskup pomocniczy Ratyzbony od 2015.
Życiorys
Święcenia kapłańskie przyjął 10 października 1983 i został inkardynowany do diecezji ratyzbońskiej. Po święceniach pracował jako wikariusz jednej z ratyzbońskich parafii. W latach 1986–1989 odbył w Rzymie studia doktoranckie, a po powrocie do kraju objął funkcję ojca duchownego seminarium w Ratyzbonie.
24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji ratyzbońskiej ze stolicą tytularną Inis Cathaig. Sakry udzielił mu 7 czerwca 2015 ordynariusz ratyzboński - biskup Rudolf Voderholzer.
Bibliografia
[dostęp 2015-04-24]
Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 24 kwietnia 2015
Niemieccy biskupi katoliccy
Urodzeni w 1957 |
3462150 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gruzi%C5%84ska%20Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych | Gruzińska Giełda Papierów Wartościowych | Gruzińska Giełda Papierów Wartościowych – giełda papierów wartościowych w Tbilisi, stolicy Gruzji, założona w 1999 roku. Na giełdzie notowane są akcje 4 spółek oraz 31 obligacji.
Pierwsze notowania na giełdzie odbyły się w roku 2000.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa Giełdy
Gruzja
Gospodarka Gruzji |
3462155 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Drzwi%20otwarte | Drzwi otwarte | Drzwi otwarte (ang. Doors Open) – brytyjski film kryminalny z gatunku dramat z 2012 roku w reżyserii Marca Evansa, powstały na podstawie powieści Iana Rankina pt. Doors Open z 2008 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Sprout Pictures. Role główne w filmach zagrali Douglas Henshall, Stephen Fry, Lenora Crichlow i Kenneth Collard.
Premiera filmu miała miejsce 26 grudnia 2012 w Wielkiej Brytanii.
Opis fabuły
Film opowiada historię Mike'a Mackenzie (Douglas Henshall), milionera i konesera sztuki, który tęskni za swoją byłą partnerką, Laurą Stanton (Lenora Crichlow). Profesor historii sztuki, Robert Gissing (Stephen Fry) wyjawia mu, że część zbiorów narodowej galerii ma zostać wyprzedana. Zdenerwowany koncepcją Gissing proponuje milionerowi oraz znajomemu bankierowi Allanowi Cruickshankowi (Kenneth Collard) udział w kradzieży dzieł sztuki.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Edynburgu w Szkocji w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Stephen Fry jako profesor Robert Gissing
Douglas Henshall jako Mike Mackenzie
Kenneth Collard jako Allan Cruickshank
Paul McCole jako Glenno
Lenora Crichlow jako Laura Stanton
Elliot Cowan jako Bruce Cameron
Brian McCardie jako Charlie Calloway
Niall Greig Fulton jako Westie
Kenny Blyth jako Brighty
Rab Affleck jako Hate
Jordan Young jako Jonno
Gilly Gilchrist jako inspektor Ransome
Sarah McCardie jako Carol
i inni
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2012 roku
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy kryminalne
Filmy w reżyserii Marca Evansa |
3462157 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1827%20w%20muzyce | 1827 w muzyce |
Wydarzenia
7 stycznia – w rzymskim Teatro Valle miała miejsce premiera opery Olivo e Pasquale Gaetana Donizettiego
11 stycznia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „An schwager Kronos” D 369 Franza Schuberta
15 stycznia – w Teatrze Narodowym w Warszawie odbył się koncert Marii Szymanowskiej. Na widowni było 1200 osób
17 stycznia – w gdańskim Danzigertheater miała miejsce premiera opery Lucretia, op.67 Heinricha Marschnera
25 stycznia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Nachthelle” D 892 Franza Schuberta
29 stycznia – w Operze paryskiej miała miejsce premiera baletu Astolphe et Joconde ou Les Coureurs d'aventures Ferdinanda Hérolda
30 stycznia
w neapolitańskim Teatro San Carlo miała miejsce premiera „koncertu skrzypcowego No. 2” Niccola Paganininiego
w Operze paryskiej miała miejsce premiera opery L'artisan Fromentala Halévy’ego
8 lutego – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Lied des gefangenen Jägers” D 843 Franza Schuberta
8 marca – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera „Gott in der Natur” D 757 oraz „Normans Gesang” D 846 Franza Schuberta
9 marca – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery Le hussard de Felsheim Adolphe’a Adama
16 kwietnia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce publiczna premiera „Octet in F major” D 803 Franza Schuberta
22 kwietnia
w Wiedniu miała miejsce premiera „Kwartetu skrzypcowego”, op.130 (z nowym zakończeniem) Ludwiga van Beethovena
w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera „Nachtgesang im Walde” D 913 Franza Schuberta
25 kwietnia – w Wiedniu odbyła się premiera „Piano Trio no.1”, op.105 Carla Czernego
29 kwietnia – w berlińskim Royal Theatre miała miejsce premiera opery Die Hochzeit des Camacho Felixa Mendelssohna
6 maja – w Festsaal of Vienna University miała miejsce premiera pieśni „Im Freien” D 880 Franza Schuberta
12 maja – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery L'héritière et l'orpheline Adolphe’a Adama
13 maja – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Otto mesi in due ore, ossia Gli esiliati in Siberia Gaetana Donizettiego
15 maja – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatiquemiała miejsce premiera opery Perkin Warbeck, ou Le commis marchand Adolphe’a Adama
28 maja – w berlińskiej Königliches Opernhaus miała miejsce premiera pierwszego aktu opery Agnes von Hohenstaufen Gaspara Spontiniego
16 lipca – w paryskim domu A.-M. Aguado miała miejsce premiera „Cantata per il battesimo del figlio del banchiere Aguado” Gioacchina Rossiniego
11 sierpnia – w prywatnym domu Louise Gosmar w Döbling miała miejsce premiera „Ständchen” D 920 Franza Schuberta
19 sierpnia – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Il borgomastro di Saardam Gaetana Donizettiego
8 września – w paryskim Théâtre des Nouveautés miała miejsce premiera opery Mon ami Pierre Adolphe’a Adama
19 września – w Operze paryskiej miała miejsce premiera baletu La somnambule, ou L'arrivée d'un nouveau seigneur Ferdinanda Hérolda
13 października – w Kassel w Hoftheater miała miejsce premiera opery Pietro von Abano WoO 56 Louisa Spohra
27 października – w mediolańskiej La Scali miała miejsce premiera opery Pirat Vincenza Belliniego
3 listopada – w paryskiej Théâtre national de l’Opéra-Comique miała miejsce premiera opery Le Roi et le batelier Fromentala Halévy’ego
15 listopada – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery Monsieur Botte Adolphe’a Adama
21 listopada – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Le convenienze ed inconvenienze teatrali Gaetana Donizettiego
6 grudnia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Der Kampf” D 594 Franza Schuberta
12 grudnia – w paryskim Théâtre des Nouveautés miała miejsce premiera opery Le Caleb de Walter Scott Adolphe’a Adama
24 grudnia – w ie odbyło się pierwsze wykonanie „Kindersymphonie” Felixa Mendelssohna dla jego siostry Rebeki
28 grudnia – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery Le mal du pays ou La bâtelière de Brientz Adolphe’a Adama
Urodzili się
26 marca – Emanuel Kania, polski kompozytor, pianista, organista i krytyk muzyczny (zm. 1887)
18 czerwca – Gustaw Bernadotte, książę Szwecji, Norwegii i Upplandu, kompozytor (zm. 1852)
20 sierpnia – Josef Strauss, austriacki kompozytor, syn Johanna Straussa (ojca) i brat Johanna Straussa (syna) (zm. 1870)
5 września – Goffredo Mameli, włoski patriota, poeta, pisarz i autor hymnu narodowego Włoch
9 października – Max Seifriz, niemiecki skrzypek, dyrygent, kapelmistrz i kompozytor (zm. 1885)
12 listopada – Gustav Merkel, niemiecki organista i kompozytor (zm. 1885)
26 listopada – Hugo Ulrich, niemiecki romantyczny kompozytor, pianista, pedagog muzyczny i aranżer (zm. 1872)
31 grudnia – Caroline Miolan-Carvalho, francuska śpiewaczka operowa (sopran) (zm. 1895)
Data dzienna nieznana
Julia Niewiarowska-Brzozowska, polska kompozytorka (zm. 1891)
Zmarli
9 marca – Franz Xaver Gerl, austriacki kompozytor i śpiewak (bas) (ur. 1764)
26 marca – Ludwig van Beethoven, niemiecki kompozytor i pianista uznawany za jednego z największych twórców muzycznych wszech czasów (ur. 1770)
26 kwietnia – János Bihari, wywodzący się z węgierskich Cyganów skrzypek i kompozytor (ur. 1764)
9 maja – Friedrich Wilhelm Berner, niemiecki kompozytor i organista (ur. 1780)
6 listopada – Bartolomeo Campagnoli, włoski skrzypek i kompozytor (ur. 1751)
26 grudnia – Jan Dawid Holland, niemiecki muzyk i kompozytor osiadły w Polsce (ur. 1746)
Muzyka poważna
5 stycznia – Diabelli w Wiedniu publikuje pieśń „An die untergehende Sonne”, op.44 Franza Schuberta
2 marca – w Wiedniu wydawnictwo Cappi & Co. publikuje pieśń „Mignon” D 877 Franza Schuberta
11 kwietnia – okładka „Berliner Allgemeine musikalische Zeitung” przedstawia czarną ramkę i proste zdanie "Beethoven jest martwy"
23 kwietnia – w wiedeńskim „Wiener Zeitung” opublikowano „Quod quod in orbe”, op.88 oraz „Offertorium”, op.89a Johanna Nepomuka Hummla
16 maja – Haslinger publikuje dwie pieśni Franza Schuberta op. 79: „Das Heimweh” oraz „Die Allmacht”
25 maja – Haslinger publikuje trzy pieśni Franza Schuberta op. 80: „Der Wanderer an den Mond”, „Das Zügenglöcklein” i „Im Freien” oraz dwie pieśni op.81: „Alinde” i „An die Laute”
23 czerwca – wiedeński „Zeitschrift für Kunst” publikuje dwie pieśni Franza Schuberta: „Trost im Liede” D 546 oraz „Wandrers Nachtlied” D 756
6 sierpnia – Haslinger publikuje trzy pieśni Franza Schuberta op. 84 (potem skorygowane na op.87): „Der Unglückliche”, „Hoffnung” i „Der Jüngling am Bache”
12 września – Haslinger publikuje trzy włoskie pieśni op.83 Franza Schuberta
25 września – wiedeński „Zeitschrift für Kunst” publikuje pieśń „Der blinde Knabe” D 833 Franza Schuberta
12 grudnia – Weigl publikuje cztery pieśni Franza Schuberta op.88: „Abendlied für die Entfernte”, „Thekla: eine Geisterstimme”, „An die Musik” i „Um Mitternacht”
17 grudnia – w wiedeńskim „Wiener Zeitung” opublikowano „Fortsetzung des periodischen Werkes: Die Kunst des Fingrsatzes” cz. 21 i 22 Carla Czernego
Opera
Musicale
Nagrody
Przypisy
Kalendarium muzyczne
Wydarzenia 1827 |
3462158 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Richlands%20%28Wirginia%29 | Richlands (Wirginia) | Richlands – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wirginia, w hrabstwie Tazewell.
Przypisy
Miasta w stanie Wirginia |
3462163 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anders%20Wirgren | Anders Wirgren | Anders Wirgren – szwedzki brydżysta, World International Master (WBF), European Master (EBL).
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Szwedzcy brydżyści |
3462164 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Richlands%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Richlands (Karolina Północna) | Richlands – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462165 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anthony%20Ashley-Cooper%20%287.%20hrabia%20Shaftesbury%29 | Anthony Ashley-Cooper (7. hrabia Shaftesbury) | Anthony Ashley Cooper, 7. hrabia Shaftesbury (ur. 28 kwietnia 1801, zm. 1 października 1885) – angielski polityk, filantrop, reformator społeczny.
Życiorys
Był 7. hrabią (earlem) Shaftesbury. Ukończył studia na uniwersytecie w Oksfordzie. Od 1826 był członkiem parlamentu brytyjskiego. Działał na rzecz poprawy warunków pracy i życia najniższych klas społecznych. Zajmował się sprawami ochrony zdrowia osób psychicznie chorych. W 1845 stanął na czele powołanej z jego inicjatywy parlamentarnej Komisji do Spraw Chorób Psychicznych (Lunacy Commission). Doprowadził do uchwalenia w 1847 ustawy o 10-godzinnym dniu pracy (Ten-Hours Act), w 1874 chroniącej prawa pracownicze ustawy o fabrykach (Factory Act). Zabiegał o ograniczenie pracy dzieci i o poprawę warunków pracy kobiet. Był zaangażowany w tworzenie szkół dla dzieci z ubogich rodzin (Ragged Schools). W 1844 zorganizował unię takich szkół (Ragged School Union) i został jej prezesem; w połowie XIX wieku w całym Zjednoczonym Królestwie było już ponad 200 takich placówek.
Był przywódcą ewangelikalnego nurtu Kościoła Anglii. Sprzeciwiał się anglokatolicyzmowi, ale jednocześnie popierał przyjęcie w 1829 ustawy o wolności wyznania dla rzymskich katolików (Catholic Emancipation Act). Pełnił funkcję prezesa Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego.
Przypisy
Arystokracja brytyjska
Brytyjscy parlamentarzyści 1841–1847
Brytyjscy parlamentarzyści 1847–1852
Brytyjscy parlamentarzyści 1852–1857
Brytyjscy parlamentarzyści 1857–1859
Brytyjscy parlamentarzyści 1859–1865
Brytyjscy parlamentarzyści 1865–1868
Brytyjscy parlamentarzyści 1868–1874
Brytyjscy parlamentarzyści 1874–1880
Konserwatyści
Urodzeni w 1801
Zmarli w 1885
Torysi |
3462166 | https://pl.wikipedia.org/wiki/North%20Topsail%20Beach | North Topsail Beach | North Topsail Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462167 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Holly%20Ridge | Holly Ridge | Holly Ridge – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3462171 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Koliber%20%28film%29 | Koliber (film) | Koliber (ang. Hummingbird) – brytyjsko-amerykański film kryminalny z gatunku dramat z 2013 roku, w reżyserii Stevena Knighta. Wyprodukowany przez wytwórnię Lionsgate, IM Global, Shoebox Films, Hummingbird Film Investments i Longhouse Media. Główną rolę w filmie zagrał Jason Statham.
Fabuła
Joey (Jason Statham), weteran wojny w Afganistanie, trafia do środowiska londyńskich bezdomnych. Pewnego dnia dostaje szansę wykorzystania cudzej tożsamości, aby powrócić do normalnego życia. Znajduje pracę w restauracji i stopniowo układa sobie życie. Chce pomścić zamordowaną przyjaciółkę.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Londynie w Anglii w Wielkiej Brytanii i Seattle w Waszyngtonie w Stanach Zjednoczonych.
Obsada
Źródło: Filmweb
Jason Statham jako Joseph Smith / Joey Jones
Agata Buzek jako Cristina
Sang Lui jako Tony
Ger Ryan jako matka przełożona
Christian Brassington jako Max Forrester
Jason Wong jako chiński zabójca
Siobhan Hewlett jako Tracey
Vicky McClure jako Dawn
Benedict Wong jako pan Choy
Youssef Kerkour jako Bouzanis
Dai Bradley jako Billy
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie filmy akcji
Amerykańskie dramaty filmowe
Amerykańskie filmy kryminalne
Amerykańskie filmy z 2013 roku
Brytyjskie filmy akcji
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy kryminalne
Brytyjskie filmy z 2013 roku
Filmy wytwórni Lionsgate
Pełnometrażowe debiuty reżyserów |
3462176 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mats%20Nilsland | Mats Nilsland | Mats Nilsland (ur. 1951 – Vellinge) – szwedzki brydżysta, World Life Master oraz Senior Master (WBF), European Master (EBL).
Mats Nilsland jest teoretykiem brydża. Jest twórcą popularnego w Szwecji systemu .
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści
Urodzeni w 1951 |
3462182 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz%20Czerwi%C5%84ski | Janusz Czerwiński | Janusz Czerwiński (1936–2018) – polski geograf, geomorfolog, pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego
Janusz Czerwiński (ur. 1936) – polski trener piłki ręcznej, profesor, były rektor AWFiS w Gdańsku
Janusz Czerwiński (ur. 1964) – polski funkcjonariusz policji, Centralnego Biura Śledczego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego |
3462187 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20Narod%C3%B3w%20Pacyfiku%202012 | Puchar Narodów Pacyfiku 2012 | Puchar Narodów Pacyfiku 2012 – siódma edycja corocznego turnieju organizowanego pod auspicjami IRB dla drużyn z regionu Pacyfiku. Turniej odbył się pomiędzy 2 a 23 czerwca 2012 roku i wzięły w nim udział cztery reprezentacje.
Informacje ogólne
Japan Rugby Football Union otrzymał prawa do organizacji turnieju w kwietniu 2012 roku, pięć spotkań odbyło się w Japonii, jedynie mecz zamknięcia rozegrano na Fidżi. Sędziowie zawodów. Cztery uczestniczące zespoły rywalizowały systemem kołowym w ciągu czterech meczowych dni pomiędzy 2 a 23 czerwca 2012 roku. Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym.
W zawodach niepokonani okazali się reprezentanci Samoa. Najwięcej punktów w turnieju zdobył Tongijczyk Kurt Morath, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk David Lemi.
Tabela
Mecze
Runda 1
Runda 2
Runda 3
Przypisy
Bibliografia
Puchar Narodów Pacyfiku
2012 w rugby union
2012 w Japonii
2012 w Oceanii
Sport w Nagoi
Sport w Tokio
Lautoka
Fidżi w XXI wieku |
3462188 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20nr%206666%20%28Izrael%29 | Droga nr 6666 (Izrael) | Droga lokalna nr 6666 (hebr. 6666 כביש) – jest lokalną drogą położoną na Wzgórzach Gilboa na północy Izraela. Łączy ona drogę nr 669 w Dolinie Charod z drogą nr 667 na Wzgórzach Gilboa.
Przebieg
Droga nr 6666 przebiega przez Samorząd Regionu Ha-Gilboa w Poddystrykcie Jezreel Dystryktu Północnego Izraela. Biegnie południkowo z północy na południe, z Doliny Charod na Wzgórza Gilboa.
Swój początek bierze na skrzyżowaniu z drogą nr 669 pomiędzy kibucami Bet Alfa i Nir Dawid. Stąd kieruje się na południe, i wijąc się serpentynami wjeżdża z depresji -98 metrów p.p.m. na wysokość 330 metrów n.p.m. Kończy swój bieg na skrzyżowaniu z drogą nr 667, którą jadąc na południe dojeżdża się do kibucu Ma’ale Gilboa.
Zobacz też
Drogi w Izraelu
Przypisy
6666
6666 |
3462196 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz%20Czerwi%C5%84ski%20%28funkcjonariusz%29 | Janusz Czerwiński (funkcjonariusz) | Janusz Jacek Czerwiński (ur. 14 września 1964) – polski funkcjonariusz Policji, Centralnego Biura Śledczego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego, w latach 2006–2007 dyrektor CBŚ, w latach 2009–2015 zastępca szefa CBA.
Życiorys
Ukończył studia na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W 1990 rozpoczął służbę w Policji jako funkcjonariusz komendy wojewódzkiej w Olsztynie; od 2000 był naczelnikiem wydziału kryminalnego.
W 2004 został zastępcą dyrektora Centralnego Biura Śledczego. Pod jego nadzorem znajdował się pion kryminalny, a także zarządy ochrony świadka koronnego i operacji specjalnych. W styczniu 2006 został powołany na stanowisko dyrektora CBŚ. W styczniu 2007 podał się do dymisji.
W 2008 podjął służbę w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, był dyrektorem delegatury w Poznaniu. W październiku 2009 został powołany na stanowisko zastępcy szefa CBA. Pełnił tę funkcję do grudnia 2015.
Odznaczenia
Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi
Srebrna i Brązowa Odznaka „Zasłużony Policjant”
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
Przypisy
Funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego
Absolwenci Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie
Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Polscy policjanci
Urodzeni w 1964
Odznaczeni odznaką „Zasłużony Policjant” |
3462202 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Izabela%20de%20Coucy | Izabela de Coucy | Izabela (Izabela Angielska, Izabela de Coucy ur. 16 czerwca 1332. w Woodstock, zm. 17 czerwca lub 5 października 1382 lub jak podają inne źródła w kwietniu 1379) – angielska księżniczka, hrabina Cambridge, hrabina Soissons, Pani de Coucy. W 1376 odznaczona Orderem Podwiązki
Życiorys
Izabela urodziła się 16 czerwca 1332 w królewskim pałacu w Woodstock, jako córka królowej Filipy de Hainault i Edwarda III. W 1365 wyszła za mąż za o 7 lat młodszego Enguerranda VII de Coucy; z tego związku urodziła dwoje dzieci Marię de Coucy (1366–1404) i Filipa de Coucy (1367–1411).
Zmarła 17 czerwca lub 5 października 1382 lub jak podają inne źródła w kwietniu 1379 i została pochowana w kościele Greyriars w Newgate w Londynie.
Przypisy
Plantageneci
Urodzeni w 1332
Zmarli w XIV wieku
Odznaczeni Orderem Podwiązki |
3462204 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Konwencja%20Konstytucyjna | Konwencja Konstytucyjna | Konwencja Konstytucyjna także Konwencja Filadelfijska (ang. Constitutional Convention) – wydarzenie w historii Stanów Zjednoczonych, mające na celu opracowanie Konstytucji USA, zastępującej dotychczasowe Artykuły Konfederacji. Jej obrady trwały od 25 maja do 17 września 1787 roku w Filadelfii.
Historia powołania
Po zakończeniu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych w 1783, Zjednoczone Kolonie formalnie pozostawały luźno związanymi trzynastoma państwami. Od czasu sygnowania Deklaracji Niepodległości i uchwaleniu Artykułów Konfederacji w 1781 pozostawały one pod władzą II Kongresu Kontynentalnego zwanego Kongresem Konfederacyjnym. Nie miał on jednak władzy federalnej, która mogła podejmować decyzje w sprawie nałożenia podatków, przez co nie był w stanie wypełnić swoich zobowiązań finansowych. Do prerogatyw Kongresu nie należało także nakładanie sankcji na państwa europejskie, w celu wyegzekwowania rekompensat za restrykcje wobec Kolonii. Te słabości spowodowały kryzys „rządu federalnego”, a w konsekwencji zrodziły potrzebę zmodyfikowania Artykułów Konfederacji, a sam okres pomiędzy 1783 a 1789 rokiem nazywany jest „Okresem Krytycznym”. Dzięki spotkaniu delegatów stanów Maryland i Wirginia, w którym udział wzięli George Washington i James Madison, ustalono zwołanie spotkania w Annapolis. Konwencja odbyła się jesienią 1786 i przybyli na nią reprezentanci pięciu stanów: Wirginia, Delaware, Nowy Jork, New Jersey i Pensylwania. Pomimo że delegaci zgadzali się na umocnienie Artykułów Konfederacji, Konwencja byłą zbyt mało reprezentatywna, aby podjąć wiążące działania.
Jeszcze przed spotkaniem w Annapolis – latem 1786 w Massachusetts wybuchło powstanie, na którego czele stanął Daniel Shays – oficer z czasów wojny o niepodległość. Rebelia zrodziła się w wyniku sprzeciwu farmerów wobec wysokiego opodatkowania i braku ulg podatkowych (w celu spłacenia stanowego długu wewnętrznego). Powstanie zostało stłumione na początku 1787, jednak skłoniło ono Kongres Kontynentalny do zwołania Konwencji mającej dopracować Artykuły Konfederacji lub napisać nowy dokument – Konstytucję.
Delegaci
Na Konwencję Zjednoczone Kolonie powołały łącznie 70 kandydatów. Część z nich jednak odmówiła udziału lub nie zdołała dotrzeć, więc w Konwencji wzięło udział 55 delegatów. 39 osób było sygnatariuszami powstałej Konstytucji. Spośród trzynastu kolonii, jedynie stan Rhode Island nie przysłał na Konwencje żadnego swojego przedstawiciela.
Lista delegatów:
Opracowanie Konstytucji
Początek Konwencji
Konwencja została zwołana do Filadelfii i rozpoczęła się 25 maja 1787 roku. Wielu spośród Ojców założycieli, takich jak Thomas Jefferson, John Adams czy John Jay nie wzięło w niej udziału, ponieważ byli wówczas posłami amerykańskimi w Europie. Obecni delegaci zebrali się w Independence Hall, które było siedzibą legislatury Pensylwanii. W obawie przed naciskami z zewnątrz i możliwym zerwaniu rokowań, obrady Konwencji zostały utajnione.
Już na samym początku obrad uzgodniono, że dotychczasowe Artykuły Konfederacji są zbyt słabą formułą i wprowadzenie uzupełnień nie poprawi sytuacji. Delegaci zgadzali się co do ogólnych założeń mówiących o potrzebie napisania nowego dokumentu i stworzeniu nowego ustroju. Zakładał on monteskiuszowski trójpodział władz (legislatywa, egzekutywa, judykatywa) z silnym rządem federalnym.
Plan Wirginii
Propozycję Wirginii, której autorem był James Madison, wystosował 30 maja Edmond Randolph. W planie tym uwzględnione zostały wstępne ustalenia i zawarto propozycję by przestać traktować Zjednoczone Kolonie jako osobne państwa ale jako jedno, podporządkowane rządowi centralnemu. Dodatkowo, zakładał ordynację proporcjonalną w obu izbach Kongresu (każdy stan miał mieć liczbę reprezentantów adekwatną do liczby ludności). Mniejsze stany, na czele z New Jersey kategorycznie odmówiły podpisania takiej klauzuli i 11 czerwca nastąpił rozłam w obradach Konwencji. Po pięciu tygodniach intensywnych obrad, przegłosowano ordynację proporcjonalną w wyborach do Izby Reprezentantów. Odrzucono natomiast sposób wyborów do Senatu (dzięki wsparciu stanu Nowy Jork), stosunkiem głosów 5:6.
Rezolucja New Jersey
15 czerwca William Paterson w imieniu mniejszych stanów, przedstawił nową propozycję. Jego plan po części był zbieżny z planem Madisona, jednak w obawie przed dominacją większych stanów w Kongresie, Paterson sformułował postulat, według którego miałby powstać jednoizbowy parlament, wybierany na zasadzie ordynacji jednomandatowej (jeden stan ma jednego przedstawiciela}. Wnioskodawcy zdawali sobie sprawę, że plan ten nie miał szans na akceptację i został zgłoszony tylko po to by podkreślić sprzeciw wobec planu Wirginii i służyć jako pozycja wyjściowa do negocjacji. Cztery dni później, plan Wirginii został poparty przez 7 stanów, wobec 3 przeciwnych. Pod koniec czerwca głosowano ws. wyborów do Izby Reprezentantów i uzyskano wynik 6:4 za uchwaleniem (przy podzielonym głosie stanu Maryland).
Kompromis Connecticut
Wobec impasu jaki powstał, 16 lipca stan Connecticut zaproponował rozwiązanie pośrednie zwane także „Wielkim Kompromisem”. Autorem tej propozycji był Roger Sherman. Zakładała ona dwuizbowy parlament, złożony z Izby Reprezentantów i Senatu. Do izby niższej miały obowiązywać wybory oparte na ordynacji proporcjonalnej, natomiast do izby wyższej – na ordynacji jednomandatowej. Kompromis Connecticut został przegłosowany stosunkiem głosów 5:4 przy podzielonym głosie stanu Massachusetts. Propozycję poparły: Connecticut, Delaware, Karolina Północna, Maryland i New Jersey; przeciwni byli Georgia, Karolina Południowa, Pensylwania i Wirginia, natomiast reprezentanci Nowego Jorku i New Hampshire byli nieobecni.
Kwestia niewolnictwa
Pomimo uzgodnienia sposobu wyboru do izby niższej, w sierpniu powstał problem uwzględniania niewolników w szacowaniu liczby ludności danego stanu (zarówno przy wyborach, jak również przy opodatkowaniu). W obawie przed gwałtownym umocnieniem Południa i Zachodu, reprezentanci stanów północno-wschodnich sprzeciwili się wliczaniu liczby niewolników, zaznaczając że nie mają oni praw obywatelskich. Dodatkowy sprzeciw wzbudziły żądania stanów południowych, by zakazać opodatkowania handlu niewolnikami, znieść cła eksportowe, a wszelkie ustawy gospodarcze przegłosowywać większością 2/3 głosów. Ne czele protestów stanów Północy stanęli Gouverneur Morris i Rufus King.
W drugiej połowie miesiąca stany Connecticut i Massachusetts poparły postulat zniesienia cła eksportowego. 24 sierpnia zawarto porozumienie pomiędzy stanami południowymi a północnymi, które opierało się na zniesieniu spornego podatku i zakazu ingerencji w handel niewolnikami do 1800 roku, a także rezygnacji z większości 2/3 przy głosowaniu ustaw gospodarczych. Dzień później przedłużono okres nieingerencji w handel niewolnikami do 1808 roku. W sprawie liczebności stanów, podjęto uchwałę, według której Indianie nie będą brani pod uwagę, gdyż nie płacą podatków, natomiast wszyscy służący przypisani oraz 3/5 niewolników zostanie doliczonych do liczby ludności.
Ratyfikacja
Prace komisji merytorycznych zakończyły się 8 września, kiedy to przekazano projekt Konstytucji do opracowania stylistycznego. 17 września Konstytucja została podpisana przez 39, z 42 obecnych delegatów. Podpisu nie złożyli Edmond Randolph, Elbridge Gerry i George Mason. Następnie projekt został przesłany Kongresowi Konfederacyjnemu, który miał go ratyfikować poprzez aprobatę dziewięciu stanów. Aby wyjaśnić opinii publicznej istotę Konstytucji, James Madison, John Jay i Alexander Hamilton publikowali w prasie nowojorskiej serię artykułów zatytułowaną „Federalista”. Dzięki temu, pomiędzy 7 grudnia 1787 a 6 lutego 1788 stany Delaware, New Jersey, Massachusetts, Georgia, Connecticut i Pensylwania zaakceptowały dokument. W kwietniu i maju ratyfikacji dokonały także Maryland i Karolina Południowa. W czerwcu do stanów aprobujących Konstytucję dołączyły New Hampshire i Wirginia, a w lipcu zaakceptował ją Nowy Jork. Jedynie Karolina Północna odrzuciła dokument, a Rhode Island nawet nie zwołał konwencji stanowej w tej sprawie.
Przypisy
Bibliografia
Komisje Kongresu Stanów Zjednoczonych
Historia prawa amerykańskiego
Konstytucja Stanów Zjednoczonych |
3462209 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Daniel%20Auby | Daniel Auby | Daniel Auby (ur. 1955, zm. 2007) – szwedzki brydżysta, World International Master (WBF).
W latach 1999–2001 Daniel Auby był niegrającym kapitanem drużyny Szwecji.
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści
Urodzeni w 1955
Zmarli w 2007 |
3462217 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomas%20Brenning | Tomas Brenning | Tomas Brenning (ur. 1967) – szwedzki brydżysta, dziennikarz, programista, World International Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści
Urodzeni w 1967 |
3462221 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek%20w%20%C5%81%C4%99cznej | Zamek w Łęcznej | Zamek w Łęcznej – zamek obronny w Łęcznej, w województwie lubelskim. Wybudowany na przełomie XV i XVI w. lub na początku XVI w.
Położenie
Zamek historycznie położony był na wzgórzu zamkowym w widłach rzeki Wieprz i Świnki w Łęcznej. Obecnie pozostałości zamku znajdują się na terenie zabytkowego zespołu dworsko-parkowego na Podzamczu w Łęcznej.
Historia
Pradzieje
Pierwsze ślady osadnictwa pradziejowego na terenie wzgórza zamkowego datowane są na III tysiąclecie p.n.e. Podczas badań archeologicznych odnaleziono m.in. fragment ceramiki pradziejowej prawdopodobnie z ery neolitycznej kultury pucharów lejkowatych, dwa wyroby krzemienne stanowiące prawdopodobnie fragment wiórowca, oraz odłupek z gładzionej siekiery.
Średniowiecze
Wzgórze zamkowe we wczesnych okresach średniowiecza nosi ślady osadnictwa z okresu VIII-XII wieku. W wyniku badań archeologicznych potwierdzono również ślady osadnictwa sprzed budowy zamku z XIII-XV w. – znaleziono m.in. liczne materiały ceramiczne.
Dwór
Na wzgórzu zamkowym w Łęcznej przed budową zabudowań zamkowych stał murowany dwór. Pierwsze pisane wzmianki o nim pochodzą z 1442 r.
Budowa zamku
Pierwsza faza budowy zamku notowana jest na przełom XV i XVI wieku lub początek XVI wieku.
27 listopada 1525 r. Barbara Tęczyńska ówczesna właścicielka Łęcznej (wnuczka Jana z Tęczyna, kasztelana krakowskiego, fundatora Łęcznej) odkupuje od swojej siostry Agnieszki Tęczyńskiej cześć dóbr w Łęcznej, w tym zamek określony w dokumencie wykupu jako curia in Lanczna.
W latach 1531-1533 zamek w dokumentach pojawia się już jako Lanczna castri.
W 1659 sporządzono inwentarz rezydencji zamkowej spisany w dokumencie Inwentarz majętności Jej Mości Panny Anny z Noskowa Noskowskiej. Anna Noskowska była w 1659 r. właścicielką zamku.
Zamek posiadał dwie kondygnacje, w jego podziemiach znajdowało się więzienie sklepy ziemne trzy na Turki. Cały kompleks zamkowy otoczony był murami z kilkoma basztami. W jego skład wchodziły:
murowana piętrowa kamienica,
dwór, prawdopodobnie główny obiekt mieszkalny,
drewniany dworek,
budynek dla urzędników folwarcznych,
łaźnia,
murowana baszta ze skarbcem i piwnicami,
brama z drewnianym budynkiem bramnym,
drewniany dwukondygnacyjny budynek kuchenny,
stajnia z trzema wrotami zbudowana w drugim dziedzińcu za parkanem,
gumno, budynki gospodarcze (stodoła wielka z czterema wrotami, obora, spichlerz na zboże, szopa na siano).
Obok zamku na zachodniej stronie podwórza nad Wieprzem znajdowała się winiarnia z czterema baniami i kotłem piwnym.
Wiek XVII
Rozbudowa zamku
Zamek został rozbudowany w XVII wieku. W połowie XVII w. na terenie zamku znajdowało się co najmniej 12 pieców kaflowych zbudowanych z ozdobnych kafli płytowych. Piece ogrzewały po 2 lub 3 pomieszczenia zamkowe. Fragmenty kafli z pieców zamkowych z motywami m.in. postaci ludzkiej, lwa, syreny i orła znaleziono podczas badań archeologicznych na wzgórzu zamkowym w 1997 r.
Pod koniec XVII w. zamek w Łęcznej wspomina w dzienniku swojej podróży po Polsce z lat 1670-1672 fryzyjczyk Ulrich von Werdum.
Wiek XVIII
W 1712 r. zamek stał pusty i nie był zamieszkany.
Wiek XIX
Na początku XIX wieku zamek opisano jako:
Baszta zamkowa staroświecka, z cegły palonej na wapnie murowana przykryta okrągło spiczastym dachem; zbudowana była na podstawie ośmiokąta, boki budynku zwężały się ku górze, dach pokryty był gontem. Jedna z piwnic baszty służyła jako areszt i nazywana była skarbcem. W baszcie znajdowały się dwie izby, jedna z kominkiem szafiastym, druga z piecem z zielonych kafli.
Od strony południowej zamku fragmenty murów mury długie na trzydzieści i wysokie na dziesięć łokci.
Od północno-zachodniej strony nad samą przepaścią góry do Wieprza, znajdowały się dawne murzyska i drzwi do dwóch piwnic tak atoli gruzem zawalone, że bez niebezpieczeństwa pójść tam nie można.
Resztki zamku rozpadły się w połowie XIX w.
Wiek XX
Badania archeologiczne
1996 r. – Pierwszy etap badań sondażowych
Pierwszy etap sondażowych badań archeologicznych został zainicjowany przez Muzeum Regionalne w Łęcznej i trwał od 27 maja do 18 czerwca 1996 r. Urząd Miasta w Łęcznej zapewnił wsparcie finansowe badań i zatrudnił do realizacji zadania pięciu pracowników w ramach prac interwencyjnych. Badania nadzorowała Jolanta Michalak-Ścibior (Muzeum Regionalne w Łęcznej) i Irena Kutyłowska (Katedra Archeologii UMCS w Lublinie). W pierwszym etapie badań założono dwa wykopy sondażowe.
Wykop sondażowy nr 1/96
Długi wykop sondażowy założony został w południowej części wzgórza zamkowego nad doliną Świnki.
W wykopie odsłonięto fragment fundamentowej partii muru obwodowego zamku zbudowanego z kamienia wapiennego datowanego na przełom XV i XVI wieku lub początek XVI wieku. Mur składa się z dwóch części: właściwego muru o szerokości ok. 70 cm i niższej węższej ławy o szerokości 60 cm na której postawiono ceglaną przyporę dostawioną do muru od strony lica zewnętrznego. Przypora dobudowana została do muru później najprawdopodobniej w XVII w. Przy murze znaleziono pozostałości drewnianych zbutwiałych belek, najprawdopodobniej konstrukcji drewnianych przylegających do muru.
Od wewnętrznej strony muru odkryto warstwę budowlaną z materiałami ceramicznymi datowanymi na XVI - XVIII/XIX w. oraz warstwę rozbiórkową z XIX wieku.
Wykop sondażowy nr 2/96
Drugi wykop założony został na południowo-zachodnim krańcu wzgórza zamkowego nad ujściem Świnki do Wieprza.
W wykopie odsłonięto zagruzowane pomieszczenie otoczone w narożniku murem kamienno-ceglanym o grubości 70 cm. Wewnątrz pomieszczenia odkryto fragmenty ceramiki nowożytnej, cegieł palcówek, okruchy kamienne i grudki zaprawy.
Na końcu odsłoniętego muru od strony południowo-zachodniej odkryto ceglany mur usadowiony na kamiennym fundamencie, mur pełnił rolę przypory podpierającej budowlę od strony stoku. Cegły użyte do budowy tego muru wskazują na dwie fazy budowy tego fragmentu zabudowań zamku. Ściany powstały w XVI w. sama przypora powstała w XVII wieku.
Podczas badań murów zamkowych w drugim wykopie okryto starsze warstwy osadnicze na których znajduje się ten fragment zabudowań:
Najstarsza warstwa zawiera fragment ceramiki pradziejowej prawdopodobniej z ery neolitycznej kultury pucharów lejkowatych, dwa wyroby krzemienne stanowiące prawdopodobnie fragment wiórowca, oraz odłupek z gładzionej siekiery.
Kolejna warstwa zawiera nieliczne materiały z VIII-XII wieku.
Wyższa warstwa z materiałami średniowiecznymi od połowy XIII wieku do XV wieku.
Ponad tymi warstwami odkryto dwie warstwy budowlane z pierwszej i drugiej fazy budowy zamku.
Warstwa rozbiórkowa z XVIII-XIX wieku.
Najwyższa warstwa zawiera współczesne nawarstwienia z materiałami z XIX i XX wieku.
1996 r. – Drugi etap badań sondażowych
Drugi etap badań trwał od 15 lipca do 11 sierpnia 1996 r. W pracach badawczych nadzorowanych przez Irenę Kutyłowską uczestniczyła grupa studentów archeologii z UMCS w Lublinie. Podczas prac zostały założone trzy kolejne wykopy sondażowe.
Wykop sondażowy nr 3/96
Wykop założony został w południowo-zachodniej stronie wzgórza zamkowego pomiędzy wykopem nr 1/96 i nr 2/96.
W południowym krańcu tego wykopu odkryto fragmenty starego kamiennego muru obwodowego zamku. W odróżnieniu do fragmentu muru odsłoniętego w wykopie nr 1/96 nie posiadającego przypory.
W północnej części wykopu odsłonięto drugi narożnik budowli odkrytej wcześniej w wykopie nr 2/96.
Wykop sondażowy nr 4/96
Wykop założony został na północ od wykopu nr 2/96
W wykopie odkryto fragmenty zburzonych murów prawdopodobnie należące do muru obwodowego zamku. Odkryto również fundamenty budowli, której charakteru nie udało się ustalić.
Wykop sondażowy nr 5/96
Wykop założony został w południowo-zachodniej stronie wzgórza zamkowego pomiędzy wykopem nr 1/96 i nr 2/96.
W wykopie odkryto trzeci narożnik budowli sondowanej w wykopach nr 2/96 i nr 3/96 razem z warstwą spróchniałych belek.
1997 r. – Trzeci etap badań sondażowych
Kolejny etap badań sondażowych na wzgórzu zamkowym trwał od 25 czerwca do 23 lipca 1997 r. Badania nadzorowała Jolanta Michalak-Ścibior (Muzeum Regionalne w Łęcznej). Badania finansowane były przez Urząd Miasta w Łęcznej i Rejonowy Urząd Pracy w Łęcznej.
Wykop sondażowy nr 6/97
Badania w wykopie odkryły:
Mur I - konstrukcję kamienną zbudowaną z kamieni wapiennych spojoną zaprawą, mur uzupełniony cegłami w miejscach niewielkich luk; całość przypomina filar o podstawie 110 x 108 cm i wysokości 72 cm.
Fragment ceglanej posadzki.
Mur II i Mur III - kamienno-ceglane mury w zachodniej części wykopu.
Fragmenty kafli piecowych z geometrycznymi i maureskimi dekoracjami.
Wykop sondażowy nr 7/97
W wykopie odkryto zachodnią ścianę murów II i III oraz jamę wypełnioną wapnem i gruzem ceglanym i kamiennym. Jama najprawdopodobniej służyła do przygotowywania zaprawy podczas budowy zamku.
W najniższej warstwie wykopu odkryto miejscami zachowaną warstwę kulturową najprawdopodobniej z XIV w. Z tej warstwy pozyskano m.in.
Fragmenty dużego garnka, ułamki późnośredniowiecznych naczyń wykonane m.in. z białej glinki kaolinitowej.
Liczne zabytki z okresu nowożytnego (XVI-XVIII w.) m.in. fragmenty ceramiki pochodzące z naczyń - mis, garnków, kubków, pokrywek.
Duże skupisko kafli pochodzących z rozebranych pieców zamkowych z motywami m.in. syren, lwów, postaci ludzkich, orła z rozpostartymi skrzydłami.
Fragmenty płyt posadzkowych i licowych ściennych, ułamki naczyń szklanych i szyb okiennych, przedmioty żelazne i fragmenty naczyń porcelanowych datowane na XIX i XX w.
1998 r. – Odwierty archeologiczne
W 1998 r. przeprowadzono sondażowo-weryfikacyjne odwierty archeologiczne pod kierownictwem Ireny Kutyłowskiej (UMCS w Lublinie). Odwierty miały na celu sprawdzenie nawarstwień i rozpoznanie przyszłych stanowisk archeologicznych na terenie wzgórza zamkowego.
Badania pozwoliły m.in. na odkrycie fosy zamkowej z zabezpieczającym ją zewnętrznym murkiem o szerokości ok. 55 cm. zbudowanym z kamienia wapiennego i cegły palcówki.
1999 r. – Czwarty etap badań sondażowych
Czwarty etap badań sondażowych na terenie wzgórza zamkowego trwał od 9 czerwca do 6 lipca 1999 r. Badania przeprowadzono pod kierownictwem Anetty Chrzanowskiej (Muzeum Regionalne w Łęcznej) przy współpracy merytorycznej Ireny Kutyłowskiej (UMCS w Lublinie). Program badań obejmował założenie trzech rowów sondażowych, ze względu na ograniczoną ilość dostępnych pracowników wykonano tylko jeden wykop.
Wykop sondażowy 1/99
Wykop wykonano w centralnej części wzgórza zamkowego. W wyniku badań odkryto m.in.
fragmenty ceramiki z różnych okresów historycznych od XIII do XVIII w.
fragmenty kafli, ułamków tafli szkła okiennego,
silnie skorodowanych przedmiotów metalowych datowanych na XVI - XIX w.
Przypisy
Bibliografia
Zamek łęczyński opisany 16 maja 1659 roku, Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łęczyńskiej, Łęczna 1993
Architektura I Rzeczypospolitej (województwo lubelskie)
Zamki w województwie lubelskim
Obiekty budowlane w Łęcznej |
3462223 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Osorno%20%28wulkan%29 | Osorno (wulkan) | Osorno – wysoki na 2659 m n.p.m., stożkowaty stratowulkan w Andach Południowych. Leży na południowo-wschodnim brzegu jeziora Llanquihue, ale góruje również nad jeziorem Todos los Santos. Wulkan Osorno przecina granica między prowincjami Osorno i Llanquihue w regionie Los Lagos w Chile. Znany jest na świecie jako symbol tamtejszego krajobrazu i zauważono, że jest podobny z wyglądu do góry Fudżi.
Osorno jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów chilijskich południowych Andów ze względu na 11 historycznych erupcji zanotowanych między 1575 a 1869 r. Wypływy bazaltowej i andezytowej lawy dotarły zarówno do jeziora Llanquihue, jak i Todos los Santos. Górna część stoków pokryta jest prawie całkowicie przez lodowce pomimo niezbyt dużej wysokości i szerokości geograficznej. Spowodowane jest to znacznymi opadami śniegu w bardzo wilgotnym, morskim klimacie regionu.
Osorno znajduje się na szczycie pochodzącego sprzed 250 000 lat stratowulkanu La Picada z kalderą o średnicy 6 km.
Wulkan w kulturze
Karol Darwin widział wulkan Osorno z daleka w czasie swojej drugiej wyprawy na HMS Beagle i był świadkiem jego erupcji w styczniu 1835 r.
Wulkan Osorno został użyty jako tło dla promocyjnych zdjęć i spotów w światowej kampanii telefonu komórkowego Motorola PEBL U6 w 2005 r.
Galeria
Przypisy
Inne źródła
Linki zewnętrzne
Around Osorno Dokładny opis, mapa i zdjęcia z wędrówki podnóżami wulkanu Osorno
Wulkany w Chile
Stratowulkany
Aktywne wulkany
Szczyty Chile
Szczyty Andów |
3462224 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tibor%20Dud%C3%A1s | Tibor Dudás | Tibor Dudás (ur. 14 czerwca 1984) − węgierski bokser, brązowy medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2004 w Madrycie, brązowy medalista Mistrzostw Świata Juniorów 2002 w Santiago de Cuba, brązowy medalista Mistrzostw Europy Juniorów 2001 w Sarajewie, brązowy medalista Mistrzostw Europy Kadetów 2000 w Atenach, mistrz Węgier w roku 2004, 2005 oraz wicemistrz w roku 2003. W latach 2007 - 2008 bokser zawodowy.
Kariera
Na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2004 w Madrycie zdobył brązowy medal w kategorii lekkopółśredniej. W ćwierćfinale pokonał na punkty (35:18) Słowaka Pavola Hlavačka, a w półfinale przegrał z Hiszpanem José Alonso.
Nigdy nie reprezentował Węgier na międzynarodowych mistrzostwach typu mistrzostwa świata czy mistrzostwa Europy.
30 marca 2007 zadebiutował w Crawley jako bokser zawodowy, wygrywając w debiucie z Chrisem Longiem. Łącznie na zawodowym ringu stoczył 7. pojedynków, wygrywając wszystkie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Lista walk zawodowych na BoxRec.com
Urodzeni w 1986
Węgierscy bokserzy
Ludzie urodzeni w Budapeszcie |
3462227 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Csaba%20Kurtucz | Csaba Kurtucz | Csaba Kurtucz (ur. 3 marca 1982 w Gyuli) − węgierski bokser, brązowy medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2005 w Cagliari oraz na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2007 w Dublinie. W roku 2000, 2003, 2005, 2006, 2007 oraz w roku 2011 był mistrzem Węgier w kategorii superciężkiej.
Występy na mistrzostwach świata
W 2001 reprezentował Węgry w kategorii superciężkiej na Mistrzostwach Świata 2001 w Belfaście. Dotarł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Rusłanem Czagajewem. Na Mistrzostwach Świata 2005 w Mianyang odpadł już w pierwszej walce, przegrywając z Uzbekiem Rustamem Saidovem. Ostatni raz na mistrzostwach startował w 2007 roku, kończąc rywalizację na 1/32 finału, co było jego najgorszym wynikiem.
Przypisy
Urodzeni w 1982
Węgierscy bokserzy |
3462230 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Strategia%20dostaw%20zbiorczych | Strategia dostaw zbiorczych | Strategia dostaw zbiorczych – to połączenie realizowanego właśnie zamówienia i wydania z magazynu z zamówieniem, które przyszło później. Pozwala to na zwiększenie wielkości ładunku, co w konsekwencji wpływa na niższy koszt obsługi produktu. Ekonomiczną siłą tej strategii jest tworzenie dużych ładunków dla małych jednostek.
Przypisy
Logistyka |
3462231 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Alina%20Bakunowicz-%C5%81azarczyk | Alina Bakunowicz-Łazarczyk | Alina Iwona Bakunowicz-Łazarczyk (ur. 15 listopada 1955) – polska okulistka, strabolog, profesor medycyny. Specjalizuje się w okulistyce dziecięcej.
Życiorys
Dyplom lekarski zdobyła na Akademii Medycznej w Białymstoku (od 2008 roku Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni pracuje do dziś.
Habilitowała się w 1995 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem "Rola biologicznej aktywności płynu podsiatkówkowego w mechanizmach samoistnego odwarstwienia siatkówki". Jest profesorem zwyczajnym i kierownikiem w Klinice Okulistyki Dziecięcej z Ośrodkiem Leczenia Zeza Dziecięcego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (była wiceprzewodniczącą, działa m.in. w sekcji okulistyki dziecięcej). Tytuł naukowy profesora nauk medycznych został jej nadany w 2002 roku. Jest podlaskim konsultantem wojewódzkim w dziedzinie okulistyki.
Zasiada w radzie naukowej "Magazynu Lekarza Okulisty". Swoje prace publikowała w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Klinice Ocznej (członek redakcji), Okulistyce oraz Kontaktologii i Optyce Okulistycznej.
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (2000)
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Bibliografia publikacji w zasobach Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Spis publikacji w serwisie PubMed
Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Polscy okuliści
Wykładowcy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Urodzeni w 1955 |
3462232 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Czelinie | Placówka Straży Granicznej w Czelinie | Placówka Straży Granicznej w Czelinie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej na granicy z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Czelinie (PSG w Czelinie) z siedzibą w Czelinie, została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Strażnicy Straży Granicznej w Czelinie (Strażnica SG w Czelinie).
Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, 1 maja 2004 roku odcinek granicy ochranianej przez Pomorski Oddział Straży Granicznej stał się granicą wewnętrzną Unii. Dostosowując się do nowej sytuacji, 27 września 2007 roku wyłączono z systemu ochrony granicy państwowej Placówkę SG w Czelinie, powierzając jej rejon służbowej odpowiedzialności Placówce SG w Osinowie Dolnym
Ochrona granicy
Placówka SG w Czelinie ochraniała odcinek granicy państwowej:
Włącznie znak graniczny nr 568, wyłącznie znak gran. nr 615 – 24.08.2005.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Osinowie Dolnym – 24.08.2005.
Komendanci placówki
Roman Tyszkiewicz
mjr SG Dariusz Makowski (był 02.07.2007).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Czelin
Czelin |
3462235 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Szczecinie-Goleniowie | Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie | Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie powołana została 30 września 2006 roku, poprzez wydzielenie sił i środków z Placówki SG w Szczecinie-Porcie będącej w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, której podporządkowano lotnicze przejście graniczne Szczecin-Goleniów w porcie lotniczym Szczecin-Goleniów.
W związku z utworzeniem, w strukturach Pomorskiego Oddziału SG Placówki SG w Szczecinie 1 października 2009 roku zmienił się rejon działania Placówki SG w Szczecinie-Goleniowie .
Po rozformowaniu Pomorskiego Oddziału SG w Szczecinie, 1 stycznia 2010 roku Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie została włączona w struktury Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w Krośnie Odrzańskim.
Podczas kolejnej reorganizacji Straży Granicznej, Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie została zniesiona 1 października 2013 roku i na jej bazie oraz rozformowanych placówek SG w Szczecinie i Szczecinie-Porcie została utworzona nowa Placówka SG w Szczecinie w strukturach Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej.
Terytorialny zasięg działania
Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie miała terytorialny zasięg działania;
Poza strefą nadgraniczną: powiaty: łobeski, świdwiński, szczecinecki, z powiatu goleniowskiego gminy: Goleniów, Maszewo, Nowogard, Osina, Przybiernów.
Linia rozgraniczenia z:
Placówką Straży Granicznej w Świnoujściu: lądową granicą gmin Stepnica oraz Wolin.
Pomorskim Dywizjonem Straży Granicznej w Świnoujściu: linią brzegową Zalewu Szczecińskiego w gminie Stepnica do linii prostej łączącej brzegi Zalewu Szczecińskiego, przechodzącej przez boję „TN–C” północnego toru podejściowego do portu w Trzebieży i stawę „N” na wyspie Chełminek.
Placówką Straży Granicznej w Szczecinie: granicą Szczecina oraz gminy Goleniów.
(Stan na dzień 1 lutego 2012)
W zakresie odprawy granicznej na lotniskach:
Terytorialny zasięg działania placówki Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie obejmował: województwo zachodniopomorskie – powiaty: choszczeński, drawski, goleniowski, gryfiński, łobeski, myśliborski, policki, pyrzycki, stargardzki, szczeciński, świdwiński, wałecki, m.p. Szczecin, m.p. Świnoujście.
(Stan na dzień 1 lutego 2012)
Przejście graniczne
Szczecin-Goleniów – lotnicze.
(Stan na dzień 1 lutego 2012)
Placówki sąsiednie
Placówka Straży Granicznej w Szczecinie ⇔ Placówka Straży Granicznej w Świnoujściu – 01.02.2012.
Komendanci placówki
Stefan Ćmielewski (30.09.2006–25.06.2007)
Sławomir Szwaja (26.06.2007–13.03.2009)
kpt. SG Sławomir Szychowski (14.03.2009–30.04.2012)
ppłk SG Jerzy Grzymski (30.04.2012–01.10.2013).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Szczecin-Goleniów
Glewice |
3462236 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Julija%20Kutiukowa | Julija Kutiukowa | Julija Siergiejewna Kutiukowa (ur. 30 marca 1989 w Lipiecku) – rosyjska siatkarka, grająca na pozycji przyjmującej.
Sukcesy klubowe
Mistrzostwo Rosji:
2019
2014
Urodzeni w 1989
Ludzie urodzeni w Lipiecku
Rosyjskie siatkarki
Siatkarki Lokomotiwu Kaliningrad |
3462237 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Gryfinie | Placówka Straży Granicznej w Gryfinie | Placówka Straży Granicznej w Gryfinie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Gryfinie z siedzibą w Gryfinie (Placówka SG w Gryfinie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Strażnicy Straży Granicznej w Gryfinie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie.
1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Lubieszynie, Gryfinie i Osinowie Dolnym, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie.
Ochrona granicy
Stan z 24 sierpnia 2005
Placówka SG w Lubieszynie ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 730 do znaku granicznego nr 755.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Gryfinie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Od połowy maja 2008 roku PSG w Gryfinie wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów.
Podległe przejścia graniczne
Gryfino-Mescherin (rzeczne) – do 21 grudnia 2007
Gryfino-Mescherin (drogowe) – do 21 grudnia 2007.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Krajniku Dolnym ⇔ Placówka SG w Kołbaskowie – 24.08.2005
Placówka SG w Osinowie Dolnym ⇔ Placówka SG w Lubieszynie – 15.01.2008.
Komendanci placówki
Janusz Lasek
kpt. SG Bernard Szymkowiak (był 02.07.2007)
Grzegorz Borowik
Dariusz Kalczyński
Maciej Kiński.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Gryfino
Gryfino |
3462238 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Krajniku%20Dolnym | Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym | Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym z siedzibą w Krajniku Dolnym (Placówka SG w Krajniku Dolnym), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Krajniku Dolnym. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Krajniku Dolnym oraz Kołbskowie, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie.
Ochrona granicy
Placówka SG w Krajniku Dolnym ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 669 do znaku granicznego nr 730.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Krajniku Dolnym organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Podległe przejścia graniczne
Krajnik Dolny-Schwedt (drogowe) – do 21 grudnia 2007
Widuchowa-Gartz (rzeczne) – do 21 grudnia 2007.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Osinowie Dolnym ⇔ Placówka SG w Gryfinie – 24.08.2005.
Komendant placówki
mjr SG Jan Dzięcioł (24.08.2005–14.01.2008).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Krajnik Dolny
Krajnik Dolny |
3462240 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Ko%C5%82baskowie | Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie | Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie z siedzibą w Kołbaskowie (Placówka SG w Kołbaskowie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Kołbaskowie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie.
Ochrona granicy
Placówka SG w Kołbaskowie ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 755 do znaku granicznego nr 789.
W wyniku porozumienia między SG a BGS w PSG w Kołbaskowie funkcjonowała Polsko-Niemiecka Grupa Kontaktowa, z której działalności korzystało wiele instytucji sprawdzając dane o kradzionych lub zatrzymanych samochodach, rodzaju i ilości zajętego towaru, sprawcach przemytu i nielegalnego przerzutu osób.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Kołbaskowie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Podległe przejścia graniczne
Kołbaskowo-Pomellen (drogowe) – do 21 grudnia 2007
Szczecin Gumieńce-Tantow (kolejowe) – do 21 grudnia 2007
Szczecin Gumieńce-Grambow (kolejowe) – do 21 grudnia 2007
Rosówek-Rosow (drogowe) – do 21 grudnia 2007.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Lubieszynie – 24.08.2005.
Komendanci placówki
Janusz Góral (24.08.2005–24.02.2006)
ppłk SG Grzegorz Borowik (25.02.2006–14.01.2008).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Kołbaskowo
Kołbaskowo |
3462242 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Lubieszynie | Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie | Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie z siedzibą w Lubieszynie (Placówka SG w Lubieszynie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Lubieszynie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie.
1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Lubieszynie, Gryfinie i Osinowie Dolnym, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie.
Ochrona granicy
Stan z 24 sierpnia 2005
Placówka SG w Lubieszynie ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 789 do znaku granicznego nr 838.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Lubieszynie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Od połowy maja 2008 roku PSG w Lubieszynie wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów.
Podległe przejścia graniczne
Lubieszyn-Linken (drogowe) – do 21 grudnia 2007
Buk-Blankensee (mrg) – do 21 grudnia 2007
Bobolin-Schwennenz (mrg) – do 21 grudnia 2007.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Kołbaskowie ⇔ Placówka SG w Trzebieży – 24.08.2005
Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Trzebieży – 15.01.2008
Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Szczecinie-Porcie – 15.04.2008.
Komendanci placówki
Czesław Żołnowski
Janusz Lasek
Jarosław Burba.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Lubieszyn
Wąwelnica |
3462243 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Osinowie%20Dolnym | Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym | Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym z siedzibą w Osinowie Dolnym (Placówka SG w Osinowie Dolnym), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Osinowie Dolnym. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
27 września 2007 roku wyłączono z systemu ochrony granicy państwowej Placówkę SG w Czelinie, powierzając jej rejon służbowej odpowiedzialności PSG w Osinowie Dolnym.
Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie.
1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Osinowie Dolnym, Lubieszynie i Gryfinie, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie.
Ochrona granicy
Stan z 24 sierpnia 2005
Placówka SG w Osinowie Dolnym ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 615 do znaku granicznego nr 669.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Osinowie Dolnym organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Od połowy maja 2008 roku PSG w Osinowie Dolnym wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów.
Podległe przejścia graniczne
Osinów Dolny-Hohenwutzen (drogowe) – do 21 grudnia 2007
Osinów Dolny-Hohensaaten (rzeczne) – do 21 grudnia 2007
Gozdowice-Güstebieser Loose (rzeczne) – od 20 października 2007 do 21 grudnia 2007.
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Czelinie ⇔ Placówka SG w Krajniku Dolnym – 24.08.2005
Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Krajniku Dolnym – 27.09.2007
Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Gryfinie – 15.01.2008.
Komendanci placówki
ppłk SG Robert Sobas (24.08.2005–był 02.07.2007)
Jan Dzięcioł
Bernard Szymkowiak.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Osinowo Dolne
Osinów Dolny |
3462244 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Order%20Przyja%C5%BAni%20%28CSRS%29 | Order Przyjaźni (CSRS) | Order Przyjaźni (czes. Řád přátelství) – czechosłowackie odznaczenie państwowe.
Historia
Odznaczenie zostało ustanowione ustawą z dnia 14 grudnia 1976 r. nr 152/1976 Sb. dla nagrodzenia cudzoziemców zasłużonych w działalności na rzecz ustalania, umacniania i rozwijania współpracy z Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną oraz w działaniach zmierzających do pokojowego współdziałania pomiędzy narodami. Order mógł być nadawany tylko obywatelom innych państw.
Odznaczenie zostało zniesione w dniu 15 października 1990 r. na podstawie §17 pkt. 3 ustawy nr 404/1990 Sb. z dnia 2 października 1990 roku.
Zasady nadawania
Odznaczenie zgodnie z § 2 ustawy o jego ustanowieniu przyznawana obywatelom innych krajów, którzy przyczynili się do ustalenia, wzmocnienia i rozwój przyjaznych stosunków z Republiką Czechosłowacką, zwłaszcza we współpracy politycznej, gospodarczej, kulturalnej, naukowej i naukowo-technicznej lub którzy przyczynili się do rozwoju przyjaźni, współpracy i pokojowego współistnienia między narodami.
Opis odznaki
Odznaka orderu jest wykonana ze srebra i pozłacana, składa się z dwóch pięcioramiennych gwiazd wykonanych z promieni, ramiona gwiazd są prostokątami.
Na awersie odznaczenia w środku górnej gwiazdy znajduje się okrąg wypełniony szlifowanymi czeskimi granatami, takie same kamienie półszlachetne po trzy umieszczone są na końcach ramion górnej gwiazdy.
Rewers odznaki orderu jest gładki, znajduje się tam jedynie numer kolejny nadanego odznaczenia.
Medal zawieszony jest wstążce o szer. 38 mm, mającej kształt trapezu, u jej dołu znajduje się prostokątna metalowa zawieszka w kolorze złotym z napisem w języku czeskim ČSSR (skrót od Československá socialistická republika – pol. Czechosłowacka Republika Socjalistyczna). Wstążka jest koloru czerwonego, w środku znajduje się wąski pasek w barwach flagi Czechosłowackiej tj. niebieski – biały – czerwony ustawionych w pionie.
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowackie odznaczenia |
3462245 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Szczecinie-Porcie | Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie | Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy morskiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie (PSG w Szczecinie-Porcie), powstała 24 sierpnia 2005 roku w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, z przemianowania Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie (GPK SG w Szczecinie-Porcie).
30 września 2006 roku z placówki SG w Szczecinie-Porcie zostały wydzielenie siły i środki do utworzenia Placówki SG w Szczecinie-Goleniowie w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, której podporządkowano lotnicze przejście graniczne Szczecin-Goleniów w porcie lotniczym Szczecin-Goleniów.
Zniesienie kontroli we wszystkich przejściach na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa i 15 kwietnia 2008 roku z rozformowanej Placówki SG w Trzebieży, włączono do struktur organizacyjnych Placówki SG w Szczecinie-Porcie, porty morskie w Trzebieży i Nowym Warpnie.
W związku z utworzeniem, w strukturach Pomorskiego Oddziału SG Placówki SG w Szczecinie, 1 października 2009 roku zmienił się rejon działania Placówki SG w Szczecinie-Porcie.
Po rozformowaniu Pomorskiego Oddziału SG w Szczecinie, z dniem 1 stycznia 2010 roku Placówka SG w Szczecinie-Porcie została włączona w struktury Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w Krośnie Odrzańskim.
Podczas kolejnej reorganizacji Straży Granicznej, Placówka SG w Szczecinie-Porcie została zniesiona 1 października 2013 roku i na jej bazie oraz rozformowanych placówek SG w Szczecinie i Szczecinie-Goleniowie została utworzona nowa Placówka SG w Szczecinie w strukturach Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej.
Terytorialny zasięg działania
Placówka SG w Szczecinie-Porcie ochraniała obszar morskich wód wewnętrznych na południe od linii prostej łączącej brzegi Zalewu Szczecińskiego, przechodzącej przez boję „TN–C” północnego toru podejściowego do portu w Trzebieży i stawę „N” na wyspie Chełminek do linii biegnącej wzdłuż północnej krawędzi mostu Trasy Zamkowej i mostu Cłowego w Szczecinie oraz wody jezior Dąbie i Dąbie Małe.
Linia rozgraniczenia z:
Placówką Straży Granicznej w Szczecinie: granicą morskiego przejścia granicznego w Nowym Warpnie, granicą morskiego przejścia granicznego w Trzebieży, linią brzegową w gminie Police i dalej granicą portu morskiego w Szczecinie od strony lądu, następnie wzdłuż północnej krawędzi mostu Trasy Zamkowej i mostu Cłowego w Szczecinie, linią brzegową jezior Dąbie Małe i Dąbie.
(Stan na dzień 1 lutego 2012)
Podległe przejścia graniczne
Szczecin – morskie
Trzebież – morskie
Nowe Warpno – morskie.
(Stan na dzień 1 lutego 2012)
Komendanci placówki
ppłk SG Piotr Nowak (24.08.2005–31.07.2009)
Bernard Szymkowiak.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Szczecin-Port
Jednostki polskich formacji granicznych w Szczecinie |
3462246 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Trzebie%C5%BCy | Placówka Straży Granicznej w Trzebieży | Placówka Straży Granicznej w Trzebieży – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec i granicy morskiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka Straży Granicznej w Trzebieży z siedzibą w Trzebieży (Placówka SG w Trzebieży), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Trzebieży. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP.
Placówka SG w Trzebieży została zniesiona 15 kwietnia 2008 roku, a ochraniany odcinek granicy państwowej wraz z obsadą etatową i podległymi przejściami granicznymi zostały włączone do struktur organizacyjnych Placówki SG w Szczecinie-Porcie.
Ochrona granicy
Stan z 24 sierpnia 2005
Placówka SG w Trzebieży ochraniała odcinek granicy państwowej:
Od znaku granicznego nr 838 do znaku granicznego nr 892.
W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Trzebieży organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS).
Od połowy maja 2008 roku PSG w Trzebieży wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów.
Podległe przejścia graniczne
Trzebież (morskie)
Nowe Warpno (morskie).
Placówki sąsiednie
Placówka SG w Lubieszynie ⇔ Placówka SG w Szczecinie-Porcie – 24.08.2005.
Komendanci placówki
Andrzej Bałdyga.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Trzebież
Trzebież |
3462248 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Istv%C3%A1n%20Bern%C3%A1th | István Bernáth | István Bernáth (ur. 28 stycznia 1989) − węgierski bokser, zdobywca srebrnego medalu na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2008 w Cetniewie oraz na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2009 w Odense, mistrz Węgier w kategorii superciężkiej w roku 2009, 2014 oraz wicemistrz Węgier z roku 2008, 2011 i w 2013. W sezonie 2012/2013 reprezentował drużynę Astana Arlans w rozgrywkach World Series of Boxing.
Przypisy
Urodzeni w 1989
Węgierscy bokserzy |
3462252 | https://pl.wikipedia.org/wiki/H%C3%B6re%20die%20Stille | Höre die Stille | Höre die Stille, w wersji roboczej jako Als der Tod ins Leben wuchs – niemiecki wojenny film fabularny wyprodukowany w 2014 roku w reżyserii Eda Ehernberga.
Produkcja
Film jest pracą dyplomową 18 studentów Monachijskiej Akademii Filmowej (w sumie niemiecka ekipa pracująca na planie filmowym w Polsce liczyła 35 osób). Najstarszym statystą w filmie był Józef Smyka z Czerteża (86 lat), filmowy Rolf Kirchner, zmarły w styczniu 2015 roku. Oprócz monachijskich aktorów w produkcji wzięli udział także sanoccy statyści oraz mieszkańcy pobliskich miejscowości wyłonieni w drodze castingu. Twórcy filmu wykorzystali do zdjęć plenery sanockiego Skansenu oraz Galicyjskiego Rynku w tym zabytkowe zabudowania kościoła z Bączala Dolnego. W Sanoku oraz pobliskich górach Słonnych toczą się główne wątki filmu.
Polska premiera planowana jest na wiosnę 2015 roku. Projekt wsparli oraz pomocy filmowcom udzielili min. dyrektor skansenu Jerzy Ginalski, dr Hubert Ossadnik, burmistrz Sanoka dr Wojciech Blecharczyk oraz komendant sanockiej policji Grzegorz Matyniak.
Fabuła
Fabuła filmu rozgrywa się na radzieckiej Ukrainie, w pobliżu rozgraniczenia linii wojsk niemiecko-sowieckich, zimą 1941 roku. Do rosyjskiej wioski, gdzie żyją potomkowie niemieckich osadników osadzonych jeszcze przez carycę Katarzynę wchodzi rozproszony pododdział żołnierzy Wehrmachtu. Wioskę po deportacjach do obozów pracy i stalinowskich przesiedleniach zamieszkują tylko same dzieci, kobiety i osoby starsze, które przywitają nazistowskich żołnierzy jako "wyzwolicieli" z nadzieją na szczęśliwsze czasy. Między żołnierzami a miejscową ludnością panuje początkowo zgoda, do czasu kiedy pewnego dnia dowódca oddziału zabija kobietę ze wsi. W konsekwencji i on zostanie w odwecie zamordowany przez inną mieszkankę tej samej wioski. Teraz sytuacja się zmienia, mieszkańcy i żołnierze pozornie przyjaźni zaczynają patrzyć na siebie nieufnie. Kończą się w miarę poprawne relację z potomkami niemieckich osadników i krucha przyjaźń zamiera, a w codzienne życie wszystkich bohaterów wkraczają brutalne prawa wojny. Życie odmieni się raz na zawsze, tym bardziej, że na horyzoncie malutkiej wioski pojawią się sowieccy żołnierze.
Obsada
Vera Stadler,
Simon Hangartner,
Oliver Troska,
Maximilian Grüneisen,
Matthias Horn,
Marina Koch,
Maja Jötten,
Jessica Reichert,
Dominik Fenster,
Clarissa Molocher,
Antonia Langenohl,
Andreas Zahn,
Andreas Wilke,
Andreas Erb,
Ana Sanchez,
Lars Doppler,
Alexandra Grant,
Christa Schreiber,
David Jobda
Muzyka
Bajuschki Baju – Lauschet, Höret In Die Stille w wykonaniu Viktoria Hartmann (Violine)
Adoramus Te Christe w wykonaniu Hallelujah Children Berlin
O, Du Deutschland Ich Muss Marschieren w wykonaniu Hallelujah Children Berlin
Bajuschki Baju – Lauschet, Höret In Die Stille w wykonaniu Hallelujah Children Berlin, aranżer Johannes Hüttenmüller
Orgelsonate 6, d-moll, Opus 65 – 2.Fuga, Sostenuto E Legato
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalny trailer Kinofilm "Höre die Stille" (DE)
Filmy kręcone w Sanoku
Niemieckie filmy psychologiczne
Niemieckie filmy historyczne
Niemieckie filmy wojenne
Niemieckie filmy z 2015 roku |
3462255 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Powr%C3%B3t.%20Historia%20Howarda%20Winstone%27a | Powrót. Historia Howarda Winstone'a | Powrót. Historia Howarda Winstone’a (ang. Risen) – brytyjski film biograficzny z gatunku melodramat z 2010 roku w reżyserii Neila Jonesa, opowiadający o życiu walijskiego boksera Howarda Winstone’a, który po kontuzji wygrał 61 z 67 walk, w tym 27 przez nokaut. Wyprodukowana przez wytwórnię Burn Hand Film Productions i Templeheart Films.
Premiera filmu miała miejsce 29 lipca 2010 w Wielkiej Brytanii.
Opis fabuły
Film opowiada historię walijskiego gwiazdora wagi piórkowej w boksie, Howarda Winstone’a (Stuart Brennan), który podczas pracy w fabryce traci trzy palce. Jego nieszczęśliwy wypadek może przekreślić obiecującą karierę sportową. Pięściarz jednak powraca do treningów, zmienia styl walki i zaczyna zwyciężać na ringu.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Cardiff oraz w Merthyr Tydfil w Walii w Wielkiej Brytanii, a także w Melbourne w Australii..
Obsada
Źródło: Filmweb
Brian Blessed jako Mike Bassett
John Noble jako Eddie Thomas
Michael Bentt jako Archie Moore
Shane Richie jako Mike Barrett
Simon Phillips jako Mickey Duff
Stuart Brennan jako Howard Winstone
Kugan Cassius jako arbiter
Helen Griffin jako Katie Winstone
Emile Jansen jako Koen Verhoeff
Robin Reid jako Winstone Saldivar, arbiter
Boyd Clack jako Howard Winstone Senior
Grainne Joughin jako Bennita Winstone
Érik Morales jako Vicente Saldívar
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie melodramaty
Brytyjskie filmy biograficzne
Brytyjskie filmy z 2010 roku |
3462257 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cala%C3%B1as%20%28stacja%20kolejowa%29 | Calañas (stacja kolejowa) | Calañas (hiszp. Estación de Calañas) – stacja kolejowa w Calañas, w prowincji Huelva, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w Hiszpanii.
Jest obsługiwana przez pociągi Media Distancia Renfe oraz pociągi towarowe.
Położenie stacji
Znajduje się na linii kolejowej Zafra – Huelva o rozstawie iberyjskim w km 130, na wysokości 280 m n.p.m., pomiędzy stacjami El Tamujoso i Los Milanos.
Historia
Stacja została otwarta w dniu 23 lipca 1886 roku wraz z odcinkiem Huelva-Valdelamusa linii między Huelvą i Zafrą. Linia ta została wybudowana przez Compañía del Ferrocarril de Zafra a Huelva. Przedsiębiorstwo te zarządzało linią i stacją do 1941 roku, kiedy to miała miejsce nacjonalizacja kolei w Hiszpanii i doszło do utworzenia RENFE.
Od 31 grudnia 2004 roku infrastrukturą kolejową zarządza Adif.
Stacja
Stacja znajduje się na wschód od miejscowości. Posiada dwa perony: jeden boczny i jeden wyspowy oraz 3 tory do obsługi pasażerów. Są to tory nr 2 (przy peronie bocznym) oraz 1 i 3 (przy peronie wyspowym).
Linie kolejowe
Alcázar de San Juan – Kadyks
Połączenia
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Schemat stacji
Media Distancia Andalucía
Stacje i przystanki kolejowe w Andaluzji |
3462261 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maciej%20Klepacz | Maciej Klepacz | Maciej Klepacz (ur. 23 lutego 1964) – polski funkcjonariusz służb specjalnych, w latach 2010–2015 zastępca szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego.
Życiorys
Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie studiów w latach 80. należał do ugrupowania Ruch Wolność i Pokój. Angażował się wówczas m.in. w akcje protestacyjne przeciwko obowiązkowemu studium wojskowemu.
W 1992 podjął służbę w Urzędzie Ochrony Państwa, a następnie, po reorganizacji służb specjalnych w 2002, w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Od lutego 2008 był zastępcą dyrektora Biura Kolegium do Spraw Służb Specjalnych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W maju 2010 został powołany na stanowisko zastępcy szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Pełnił tę funkcję do grudnia 2015.
Odznaczony został Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi.
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego
Działacze Ruchu Wolność i Pokój
Funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego
Funkcjonariusze Urzędu Ochrony Państwa
Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Urodzeni w 1964 |
3462265 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeden%20dzie%C5%84%20w%20PRL | Jeden dzień w PRL | Jeden dzień w PRL – polski film dokumentalny z 2005 roku zrealizowany przez Macieja Drygasa. W filmie ukazane są archiwalne fragmenty audycji radiowych, milicyjne raporty, donosy, fragmenty listów, pamiętników itp. Wszystkie te materiały łączy jedno – powstały tego samego dnia, 27 września 1962 roku.
Film zdobył nagrodę „Srebrnego Smoka” dla najlepszego filmu dokumentalnego na Krakowskim Festiwalu Filmowym w 2006 roku. W tym samym roku film wziął udział w konkursie filmów dokumentalnych i animowanych Nowe Horyzonty, a także otrzymał specjalne wyróżnienie jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Tajpej. Rok później film otrzymał nagrodę „Platinum Remi” w kategorii: sprawy społeczno-ekonomiczne na WorldFest-Houston International Film Festival, a w 2008 roku – „Srebrną Muszlę” na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych, Krótkometrażowych i Animowanych w Bombaju.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Polskie filmy z 2005 roku
Polskie filmy dokumentalne |
3462266 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Shayne%20Whittington | Shayne Whittington | Shayne Mitchell Whittington (ur. 27 marca 1991 w Paw Paw) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach skrzydłowego oraz środkowego, posiadający także macedońskie obywatelstwo, po zakończeniu kariery zawodniczej trener koszykówki. Od 2023 zawodnik asystent trenera Indiany Pacers.
7 sierpnia 2016 roku związał się z klubem Río Natura Monbús Obradoiro.
26 lipca 2018 został zawodnikiem hiszpańskiego MoraBanc Andorra. 16 czerwca 2021 dołączył do Nagoja Diamond Dolphins.
2 czerwca 2023 został asystentem trenera Indiana Pacers.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej
NCAA
Uczestnik turnieju NCAA (2014)
Mistrz:
turnieju konferencji Mid-American (MAC – 2014)
sezonu regularnego Mid-American (2014)
Zaliczony do:
I składu:
MAC (2014)
turnieju MAC (2014)
II składu MAC (2013)
Drużynowe
Brąz ligi VTB (2018)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki z NBA na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na draftexpress.com
Profil na espn.go.com
Profil na sports.yahoo.com
Profil na rotoworld.com
Amerykańscy koszykarze
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Północnomacedońscy koszykarze
Koszykarze Fort Wayne Mad Ants
Koszykarze Indiana Pacers
Koszykarze Obradoiro CAB
Koszykarze BC Andorra
Koszykarze Zenitu Petersburg
Koszykarze CB Estudiantes
Koszykarze CB Sevilla
Koszykarze Nagoja Diamond Dolphins
Koszykarze SeaHorses Mikawa
Asystenci trenerów Indiana Pacers
Zawodnicy NBA niewybrani w drafcie
Urodzeni w 1991 |
3462271 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elisabeth%20Kulmann | Elisabeth Kulmann | Elisabeth Kulmann, z rosyjskiego Елисавета Борисовна Кульман/Jelissaweta Borissowna Kulman (ur. 17 lipca 1808 w Sankt Petersburgu, zm. 1 grudnia 1825, tamże), rosyjsko-niemiecka poliglotka, poetka, tłumaczka.
Życiorys
Córka Borisa Fiodorowicza Kulmanna, Rosjanina niemieckiego (alzackiego) pochodzenia i Niemki, Marii z domu Rosenberg. Ojciec był urzędnikiem i emerytowanym kapitanem. Zmarł gdy Elisabeth była małą dziewczynką, pozostawiając wdowę i dziewięcioro dzieci w biedzie. Elisabeth wcześnie okazała niezwykłe zdolności językowe, osiągając dwujęzyczność rosyjsko-niemiecką w wieku sześciu lat. Karl Friedrich von Großheinrich, przyjaciel rodziny, kontynuował edukację językową dziewczyny, która w wieku 15 lat płynnie operowała językiem francuskim, włoskim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim i współczesną greką. Elisabeth opanowała również łacinę, klasyczną grekę i staarocerkiewnosłowiański.
Pierwsze wiersze Kulmann ukazały się w wieku jedenastu lat. Pisała je po niemiecku; później tworzyła w swoich pozostałych ulubionych językach: po rosyjsku i włosku. Zajmowała się również tłumaczeniem – mając 12 lat przetłumaczyła dzieła starożytnego greckiego poety Anakreonta na osiem języków. Na krótko przed śmiercią tłumaczyła też w bezsenne noce współczesne greckie pieśni ludowe na niemiecki. Ze szczególnym upodobaniem poświęciła się jednak studiowaniu poezji helleńskiej.
Kiedy w listopadzie 1824 roku Sankt Petersburg nawiedziła poważna powódź, zapadła na suchoty. Chociaż nadal była aktywna jako pisarka (leżąc w łóżku napisała: Stjichotworenija Berenikje i Wołoszebnaja łampada), zmarła około rok później w wieku zaledwie 17 lat w swoim rodzinnym mieście. W ciągu sześciu lat napisała ponad 100 000 wersów poezji, różnej jakości. Na miejscowym cmentarzu smoleńskim jej miejsce spoczynku zdobi pomnik z marmuru kararyjskiego podarowany przez cesarzową Aleksandrę Fiodorownę i Wielką Księżną Helenę Pawłowną. Wyryte są na nim uroczyste napisy w jedenastu językach, którymi posługiwała się Kulmann.
Rosyjska Akademia Nauk opublikowała wiersze Kulmann po rosyjsku w trzech tomach (Petersburg 1833). Zbiór poezji po niemiecku został wydany w 1857 roku, a wybór jej utworów został opublikowany w Heidelbergu w 1875 roku, a wydanie jej włoskich wierszy Saggi poetici w Mediolanie w 1847 roku.
Przypisy
Ludzie urodzeni w Petersburgu
Ludzie związani ze Smoleńskiem
Niemieccy poeci XIX wieku
Poeci niemieckojęzyczni
Rosyjscy poeci XIX wieku
Rosyjscy tłumacze
Urodzeni w 1808
Zmarli w 1825 |
3462274 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Claude-Andr%C3%A9%20Paquelin | Claude-André Paquelin | Claude-André Paquelin (ur. 30 grudnia 1836 w Awinionie, zm. 1 maja 1905 w Paryżu) – francuski aptekarz i lekarz pracujący w szpitalu św. Łazarza w Paryżu.
Życiorys
W Paryżu studiował farmakologię, biochemię i medycynę. Był jednym z członków założycieli L’Association francaise de chirurgie. W 1876 roku wynalazł termokauter, który stał się alternatywą dla rozżarzonego żelaza używanego wcześniej do tamowania upływu krwi. Termokauter Paquelina miał kształt tuby (wykonanej z platyny), której końcówka była ogrzewana przez płomień lampy spirytusowej. Do jednego podłączona była gumowa gruszka medyczna, zaś do drugiego zbiornik z benzyną. Służyła do pompowania przez wnętrze tuby mieszaniny benzyny i powietrza. W przeciwieństwie do żelaza, które ochładzało się przy kontakcie z dużą ilością krwi, termokauter utrzymywał swoją temperaturę na końcu tak długo, na ile wystarczało benzyny. Według pierwszego opisu, który przedstawiono na posiedzeniu Académie des sciences w 1876 roku, 200 gramów benzyny wystarczyło na utrzymywanie ciepła rozżarzonej końcówki przez 5 godzin. Na tamtejszym posiedzeniu Paquelin nie pojawił się osobiście; jego notkę przedstawił M. Gosselin.
Oprócz termokautera zbudował także platynowy laryngoskop. W nekrologu z 1906 roku można odnaleźć informację o założeniu przez niego w roku 1872 pierwszej paryskiej polikliniki, którą ufundował z własnych środków. Określony został filantropem, człowiekiem niezwykle pracowitym i zarazem skromnym. Był także redaktorem naczelnym Gazette Médicale. W 1884 roku został odznaczony orderem Legii Honorowej za postawę w trakcie wojny francusko-pruskiej.
W 20. dzielnicy Paryża, w Quartier Saint-Fargeau znajduje się ulica jego imienia, rue du Docteur Paquelin, otwarta w 1910 roku.
Przypisy
Zobacz też
przyżeganie (medycyna)
Linki zewnętrzne
Zdjęcie zestawu do przyżegania według pomysłu Paquelina, ok. 1890–1910, ze zbiorów Medical History Museum w Melbourne
Ilustracje innej wersji termokautera Paquelina, Большая медицинская энциклопедия
Francuscy lekarze
Francuscy wynalazcy
Kawalerowie Legii Honorowej
Ludzie urodzeni w Awinionie
Urodzeni w 1836
Zmarli w 1905 |
3462276 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maraton%20w%20Londynie | Maraton w Londynie | Maraton w Londynie (ang. London Marathon) – maratoński bieg uliczny rozgrywany co roku na ulicach Londynu, w Wielkiej Brytanii.
Pierwsza edycja maratonu odbyła się 29 marca 1981 roku. W zawodach wzięło udział wówczas 7747 zawodników, z czego 6255 ukończyło bieg. Obecnie impreza zaliczana jest do największych maratonów na świecie i wchodzi w skład World Marathon Majors. W 2014 roku bieg ukończyło 35 817 zawodników. Od 1983 roku w ramach maratonu rozgrywane są również zawody dla zawodników i zawodniczek na wózkach, od tej samej edycji bieg ma rangę mistrzostw Wielkiej Brytanii w maratonie (kilkukrotnie także mistrzostw Walii). Tradycją imprezy są zbiórki pieniędzy na cele charytatywne.
Lista zwycięzców
Lista zwycięzców maratonu w Londynie:
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Lekkoatletyka w Wielkiej Brytanii
Londyn
Sport w Londynie |
3462282 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Riedstadt-Goddelau | Riedstadt-Goddelau | Riedstadt-Goddelau (niem: Bahnhof Riedstadt-Goddelau) – stacja kolejowa w Riedstadt, w regionie Hesja, w Niemczech. Znajduje się na linii Riedbahn i jest obsługiwana przez pociągi S-Bahn.
Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 4.
Historia
Stacja została otwarta w dniu 15 kwietnia 1869 roku pod nazwą Goddelau-Erfelden. nazwa stacji odnosiła się do dwóch dzielnic Riedstadt: Goddelau i Erfelden. W dniu 29 maja 1869 roku otwarto trasę Darmstadt Hbf poprzez Goddelau i Biblis do stacji Rosengarten, który leżał w Wormacji, na przeciwnym brzegu rzeki, zainaugurowaną przez wielkiego księcia Hesji Reinharda Carla Friedricha von Dalwigk. Rosengarten była stacją końcową do czasu kiedy wybudowano most na renie w 1900 roku.
Stacja zmieniła nazwę na obecną 1 stycznia 1977 r.
Połączenia
Rüdesheim jest obsługiwane przez pociągi Stadt-Express linii 10 (RheingauLinie) prowadzoną przez Rhein-Main-Verkehrsverbund co godzinę, oraz co półgodziny w szczycie ruchu.
Linie kolejowe
Riedbahn
Przypisy
Linki zewnętrzne
stacji na DB
Stacje i przystanki kolejowe w Hesji |
3462285 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaplica%20Zwiastowania%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20w%20Poznaniu | Kaplica Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu | Kaplica Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu – neogotycka kaplica na planie halowym. Znajduje się na Ostrowie Tumskim w Poznaniu.
Kaplica została wybudowana w latach 1894-1896 wraz z budynkiem seminarium, z którym jest połączona neogotyckim przejściem.
Przy zachodniej ścianie kaplicy znajduje się rzeźba z piaskowca przedstawiająca Chrystusa ze św. Piotrem autorstwa Władysława Marcinkowskiego z 1893 r., przeniesiona z rozebranego po II wojnie światowej barokowego ołtarza głównego w katedrze. Przy wieży stoi też inna rzeźba Jezusa.
Przypisy
Poznań
Kaplice w Poznaniu
Zwiastowania
Ostrów Tumski (Poznań)
Poznań
Zwiastowania
Kaplice w archidiecezji poznańskiej
Budynki w Polsce oddane do użytku w 1896 |
3462295 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20%C5%9Awiata%20w%20Hokeju%20na%20Lodzie%202016 | Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2016 | 80. Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2016 organizowane przez IIHF odbyły się w Rosji. Miastami goszczącymi najlepsze reprezentacje świata były Moskwa i Sankt Petersburg. Turniej elity rozegrano w dniach 6 – 22 maja 2016 roku. Zawody były jednocześnie kwalifikacją do następnego turnieju.
Elita
W tej części mistrzostw będzie uczestniczyło 16 najlepszych reprezentacji na świecie. System rozgrywania meczów jest inny niż w niższych dywizjach. Najpierw wszystkie drużyny będą uczestniczyły w fazie grupowej, w której będą podzielone na dwie 8-zespołowe grupy. Cztery czołowe drużyny z każdej grupy automatycznie zakwalifikują się do fazy pucharowej ukierunkowanej na wyłonienie mistrza świata. Ostatnie zespoły z obu grup zostaną zdegradowane do Dywizji I Grupy A. Mecze zostaną rozegrane w dniach od 6 do 22 maja 2016 roku w Moskwie i Sankt Petersburgu.
Pierwsza dywizja
Grupa A
Grupa B
Grupa A Dywizji I jest drugą klasą mistrzowską, z której dwie pierwsze drużyny uzyskują awans do Elity, a ostatni zespół jest degradowany do Grupy B Dywizji I. Grupa B Dywizji I stanowi trzecią klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji I Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji II Grupy A.
Turnieje I Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – od 23 do 29 kwietnia 2016 roku w hali Spodek w Katowicach, Polska
Grupa B – od 17 do 23 kwietnia 2016 roku w Zagrzebiu, Chorwacja
Druga dywizja
Grupa A
Grupa B
Grupa A Dywizji II jest czwartą klasą mistrzowską, z której pierwsza drużyna uzyskują awans do Dywizji I Grupy B, a ostatni zespół jest degradowany do Grupy B Dywizji II. Grupa B Dywizji II stanowi piątą klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji II Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji III.
Turnieje II Dywizji zostały rozegrane w dniach od 9 do 15 kwietnia 2016 roku:
Grupa A – Jaca, Hiszpania
Grupa B – Meksyk, Meksyk
Trzecia dywizja
Dywizja III jest szóstą klasą mistrzowską, z której pierwsza drużyna uzyskuje awans do Dywizji II Grupy B, pozostałe drużyny pozostają na tym poziomie rozgrywek.
Turniej III Dywizji został rozegrany w dniach od 31 marca do 9 kwietnia 2016 roku w Stambule, w Turcji. Na krótko przed rozpoczęciem turnieju z rozgrywek wycofała się reprezentacja Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Przypisy
Linki zewnętrzne |
3462304 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brud%20%28film%29 | Brud (film) | Brud (ang. Filth) – brytyjska komedia kryminalna z gatunku dramat z 2013 roku w reżyserii Jona S. Bairda, powstały na podstawie powieści Irvine'a Welsh pt. Ohyda (ang. Filth) z 1998 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Lionsgate.
Premiera filmu miała miejsce 27 września 2013 w Szkocji, a tydzień później 4 października w Wielkiej Brytanii. W Polsce premiera filmu odbyła się 17 października 2014.
Opis fabuły
Uzależniony od alkoholu, kokainy i seksu Bruce Robertson (James McAvoy) jest detektywem edynburskiej policji kryminalnej. Prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa japońskiego studenta i desperacko pragnie awansu. Wierzy, że stopień inspektora pozwoli mu odzyskać rodzinę. Żeby osiągnąć cel, manipuluje swoimi konkurentami i wciąga ich w brudne gierki. Wkrótce nałogi i spirala kłamstw doprowadzają Bruce'a na granicę szaleństwa.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Ostendzie w Belgii, Hamburgu w Niemczech, Trollhättan w Szwecji oraz w Glasgow, Stirling i Edynburgu w Szkocji w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
James McAvoy jako Bruce Robertson
Jamie Bell jako Ray Lennox
Eddie Marsan jako Bladesey
Imogen Poots jako Amanda Drummond
Brian McCardie jako Dougie Gillman
Emun Elliott jako Peter Inglis
Gary Lewis jako Gus Bain
John Sessions jako Bob Toal
Shauna Macdond jako Carole Robertson
Jim Broadbent jako doktor Rossi
Joanne Froggatt jako Mary
Kate Dickie jako Chrissie
Martin Compston jako Gorman
Iain De Caestecker jako Ocky
Shirley Henderson jako Bunty
Joy McAvoy jako Estelle
Jordan Young jako Lexo
Pollyanna McIntosh jako Size Queen
Bobby Rainsbury jako Stephanie
i inni.
Nagrody i nominacje
Źródło: Filmweb
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy komediowe
Brytyjskie filmy kryminalne
Brytyjskie filmy z 2013 roku
Filmy kręcone w Edynburgu
Filmy kręcone w Glasgow
Filmy kręcone w Hamburgu
Filmy kręcone w Ostendzie
Filmy kręcone w Stirling
Filmy kręcone w Szwecji
Filmy o zaburzeniach psychicznych
Filmy wytwórni Lionsgate |
3462306 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mattias%20Triandafilidis | Mattias Triandafilidis | Mattias Triandafilidis (; ur. w XIX wieku w Atenach, zm. w XX wieku) – grecki strzelec, olimpijczyk, uczestnik Olimpiady Letniej 1906.
Matias Triandafilidis uczestniczył w ośmiu indywidualnych konkurencjach podczas Olimpiady Letniej 1906. Nie zdobył żadnego medalu, najbliżej tego osiągnięcia był w konkurencji rewolwer wojskowy z 20 metrów, w którym był na siódmym miejscu. Wystąpił też dwa lata później na igrzyskach w Londynie, gdzie startował w dwóch drużynowych konkurencjach, Grekom nie powiodło się jednak w obu startach.
Wyniki olimpijskie (z Olimpiadą Letnią 1906)
Przypisy
Bibliografia
Greccy strzelcy
Greccy olimpijczycy
Uczestnicy Olimpiady Letniej 1906
Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908
Urodzeni w XIX wieku
Zmarli w XX wieku
Ludzie urodzeni w Atenach |
3462325 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol%20Mackiewicz | Karol Mackiewicz | Karol Mackiewicz (ur. 1 czerwca 1992 roku w Białymstoku) – polski piłkarz występujący w Jagiellonii Białystok na pozycji pomocnika. Karierę rozpoczynał w drużynie Hetmana Białystok, a w 2009 roku przeniósł się do drużyn młodzieżowych Jagiellonii. W Ekstraklasie zadebiutował roku w przegranym meczu przeciw Śląskowi Wrocław. W międzyczasie na rok był wypożyczony do Wigier Suwałki. 19 lipca 2017 ponownie został wypożyczony do pierwszoligowego Wigry Suwałki.
Sukcesy
Drużynowe
Jagiellonia Białystok
Wicemistrzostwo Polski (1): 2016/17
Wigry Suwałki
Mistrzostwo II ligi (grupa: wschodnia) (1): 2013/14
Przypisy
Bibliografia
w bazie Transfermarkt
Polscy piłkarze
Urodzeni w 1992
Piłkarze Jagiellonii Białystok
Piłkarze Wigier Suwałki
Ludzie urodzeni w Białymstoku |
3462327 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Krajnik%20Dolny | Graniczna Placówka Kontrolna Krajnik Dolny | Graniczna Placówka Kontrolna Krajnik Dolny – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy z Niemiecką Republiką Demokratyczną.
Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Krajniku Dolnym – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Graniczna Placówka Kontrolna Krajnik Dolny została sformowana w 1972 roku w strukturach 12 Pomorskiej Brygady WOP. W 1976 roku zniesiona została numeracja brygad WOP. Wówczas to zarządzeniem DWOP z 17 lutego 1976 roku i 25 lipca 1976 roku przyjęto tylko nazwę „regionalną” Pomorska Brygada WOP. GPK Krajnik Dolny podlegała bezpośrednio pod sztab Pomorskiej Brygady WOP w Szczecinie i tak funkcjonowała do 15 maja 1991 roku.
Straż Graniczna:
15 maja 1991 roku po rozwiązaniu Wojsk Ochrony Pogranicza, od 16 maja 1991 roku ochronę granicy państwowej przejęła nowo sformowana Straż Graniczna. Graniczna Placówka Kontrolna w Krajniku Dolnym weszła w podporządkowanie Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej i przyjęła nazwę Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Krajniku Dolnym (GPK SG w Krajniku Dolnym}.
W 2000 roku począwszy od Komendy Głównej SG, Oddziałów SG i na końcu strażnic SG oraz GPK SG, rozpoczęła się reorganizacja struktur Straży Granicznej związana z przygotowaniem Polski do wstąpienia do Unii Europejskiej i przystąpieniem do Traktatu z Schengen. Podczas restrukturyzacji wprowadzono kompleksową ochronę granicy już na najniższym szczeblu organizacyjnym, tj. strażnica i graniczna placówka kontrolna. Wprowadzona całościowa ochrona granicy zniosła podział na graniczne jednostki organizacyjne ochraniające tylko tzw. „zieloną granicę” i prowadzące tylko kontrole ruchu granicznego. W wyniku tego, 2 stycznia 2003 roku nastąpiło zniesie Strażnicy SG w Chojnie, a ochraniany odcinek granicy wraz z obsadą etatową, przejęła Graniczna Placówka Kontrolna SG w Krajniku Dolnym.
Jako Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Krajniku Dolnym funkcjonowała do 23 sierpnia 2005 roku i 24 sierpnia 2005 roku, Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., została przekształcona na Placówkę Straży Granicznej w Krajniku Dolnym (PSG w Krajniku Dolnym) w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej.
Ochrona granicy
Podległe przejścia graniczne
Krajnik Dolny-Schwedt (drogowe)
Widuchowa-Gartz (rzeczne)
Gryfino-Mescherin (rzeczne)
Gryfino-Mescherin (drogowe) – od 2 stycznia 1996.
2 stycznia 2003 roku GPK SG w Krajniku Dolnym przejęła pod ochronę odcinek granicy państwowej, po rozformowanej Strażnicy SG w Chojnie.
Dowódcy/Komendanci granicznej placówki kontrolnej
mjr Sylwester Achtielik (był w 1973)
kpt. Zygmunt Ostrowski
Ryszard Stefaniak
Komendanci granicznej placówki kontrolnej SG:
Kazimierz Wakuluk (26.04.1991–31.05.1997)
Jerzy Urbański (01.06.1997–09.03.1999)
Andrzej Lewandowski (04.05.1999–22.08.2001)
Jan Dzięcioł (23.08.2001–23.08.2005) – do przekształcenia.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Krajnik Dolny
Krajnik Dolny |
3462329 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Osinowie%20Dolnym | Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Osinowie Dolnym | Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Osinowie Dolnym – nieistniejąca obecnie graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściach granicznych na granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Osinowie Dolnym, z siedzibą w miejscowości Osinów Dolny została utworzona 1 marca 1993 roku w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej.
W 2000 roku rozpoczęła się reorganizacja struktur Straży Granicznej związana z przygotowaniem Polski do wstąpienia do Unii Europejskiej i przystąpieniem do Traktatu z Schengen. Podczas restrukturyzacji wprowadzono kompleksową ochronę granicy już na najniższym szczeblu organizacyjnym tj. strażnica i graniczna placówka kontrolna. Wprowadzona całościowa ochrona granicy zniosła podział na graniczne jednostki organizacyjne ochraniające tylko tzw. „zieloną granicę” i prowadzące tylko kontrole ruchu granicznego. W wyniku tego, 2 stycznia 2003 roku przejęła wraz z obsadą etatową pod ochronę odcinek, po rozformowanej strażnicy SG w Cedyni.
Jako Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Osinowie Dolnym funkcjonowała do 23 sierpnia 2005 roku i 24 sierpnia 2005 roku, Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej…, została przekształcona na Placówkę Straży Granicznej w Osinowie Dolnym (Placówkę SG w Osinowie Dolnym) w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej.
Ochrona granicy
2 stycznia 2003 roku GPK SG w Osinowie Dolnym przejęła pod ochronę odcinek granicy państwowej po rozwiązanej strażnicy SG w Cedyni.
Podległe przejścia graniczne
Osinów Dolny-Hohenwutzen
Osinów Dolny-Hohensaaten.
Sąsiednie graniczne jednostki organizacyjne
Strażnica SG w Czelinie ⇔ GPK SG w Krajniku Dolnym – 02.01.2003.
Komendanci granicznej placówki kontrolnej
Zygmunt Lachowski
Krzysztof Szaniec
Jan Dzięcioł
Robert Sobas.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Osinów Dolny
Osinów Dolny |
3462331 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Lubieszyn | Graniczna Placówka Kontrolna Lubieszyn | Graniczna Placówka Kontrolna Lubieszyn – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy z Niemiecką Republiką Demokratyczną.
Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Lubieszynie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób, towarów i środków transportu bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy z Republiką Federalną Niemiec
Formowanie i zmiany organizacyjne
Graniczna Placówka Kontrolna Lubieszyn została sformowana w 1972 roku w strukturach 12 Pomorskiej Brygady WOP. W 1976 roku zniesiona została numeracja brygad WOP. Wówczas to zarządzeniem DWOP z 17 lutego 1976 roku i 25 lipca 1976 roku przyjęto tylko nazwę „regionalną” Pomorska Brygada WOP. GPK Lubieszyn podlegała bezpośrednio pod sztab Pomorskiej Brygady WOP w Szczecinie i tak funkcjonowała do 15 maja 1991 roku.
Straż Graniczna:
15 maja 1991 roku po rozwiązaniu Wojsk Ochrony Pogranicza, od 16 maja 1991 roku ochronę granicy państwowej przejęła nowo sformowana Straż Graniczna. Graniczna Placówka Kontrolna w Lubieszynie weszła w podporządkowanie Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej i przyjęła nazwę Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Lubieszynie (GPK SG w Lubieszynie}.
W 2000 roku począwszy od Komendy Głównej SG, Oddziałów SG i na końcu strażnic SG oraz GPK SG, rozpoczęła się reorganizacja struktur Straży Granicznej związana z przygotowaniem Polski do wstąpienia do Unii Europejskiej i przystąpieniem do Traktatu z Schengen. Podczas restrukturyzacji wprowadzono kompleksową ochronę granicy już na najniższym szczeblu organizacyjnym, tj. strażnica i graniczna placówka kontrolna. Wprowadzona całościowa ochrona granicy zniosła podział na graniczne jednostki organizacyjne ochraniające tylko tzw. „zieloną granicę” i prowadzące tylko kontrole ruchu granicznego. W wyniku tego, 2 stycznia 2003 roku nastąpiło zniesie Strażnicy SG w Kościnie, a ochraniany odcinek granicy wraz z obsadą etatową, przejęła Graniczna Placówka Kontrolna SG w Lubieszynie.
Jako Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Lubieszynie funkcjonowała do 23 sierpnia 2005 roku i 24 sierpnia 2005 roku, Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., została przekształcona na Placówkę Straży Granicznej w Lubieszynie (PSG w Lubieszynie) w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej.
Ochrona granicy
Podległe przejścia graniczne
Lubieszyn-Linken (drogowe)
Buk-Blankensee (mrg) – od 2 stycznia 1996
Bobolin-Schwennenz (mrg) – od 2 stycznia 1996.
2 stycznia 2003 roku GPK SG w Lubieszynie przejęła pod ochronę odcinek granicy państwowej, po rozformowanej Strażnicy SG w Kościnie.
Dowódcy/komendanci granicznej placówki kontrolnej
Zbigniew Miś (16.05.1976–20.05.1979)
Adam Pawlak
Janusz Lasek
Andrzej Lewandowski
Czesław Żołnowski.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Lubieszyn
Wąwelnica |
3462341 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista%20artyst%C3%B3w%20z%20najwi%C4%99ksz%C4%85%20liczb%C4%85%20sprzedanych%20wydawnictw%20muzycznych | Lista artystów z największą liczbą sprzedanych wydawnictw muzycznych | Lista przedstawia artystów muzycznych, których płyty sprzedano w największej liczbie w historii na świecie. Aby znaleźć się w podsumowaniu, artysta musi sprzedać co najmniej 170 milionów nagrań (albumów, singli, wideoklipów, downloadów etc.), z czego co najmniej 15% stanowić muszą jednostki certyfikowane, tak aby szacowana liczba sprzedanych przez niego płyt była wiarygodna. Z tego powodu artyści tacy jak: Tino Rossi, Bing Crosby, Nana Mouskouri, A.R. Rahman, Johnny Mathis, The Drifters, Cliff Richard, Ałła Pugaczowa, Wei Wei, Helena Vondráčková, Herbert von Karajan, Charles Aznavour, Tetsuya Komuro, Hibari Misora, Dalida (i inni) nie zostali ujęci w zestawieniu, gdyż brak jest jednoznacznych danych na temat szacowanej sprzedaży ich płyt.
Artyści pogrupowani są według liczby sprzedanych wydawnictw (począwszy od największej). Przedstawione dane są zgodne z informacjami zawartymi w poszczególnych szczegółowych artykułach oraz wiarygodnych materiałach źródłowych.
Artyści według sprzedaży
Ponad 300 milionów płyt
240–300 milionów płyt
150–220 milionów płyt
75–100 milionów płyt
Zobacz też
Lista najlepiej sprzedających się albumów muzycznych
Lista najlepiej sprzedających się singli
Uwagi
Przypisy
Listy artystów z największą liczbą sprzedanych wydawnictw muzycznych |