| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 13,0049,001,ปกครองเนื่องด้วยอุปัชฌายะก็ชอบอยู่ เมื่อท่านไปแล้ว นิสัย | |
| 13,0049,002,อาจารย์กลับติดอีก กิจด้วยจะต้องขอใหม่ไม่มี ตลอดเวลาอยู่ใน | |
| 13,0049,003,ปกครองของท่าน ต่อเมื่อออกจากปกครองของท่านด้วยองค์ ๕ | |
| 13,0049,004,ข้างต้นอย่างใดอย่างหนึ่ง นิสัยจึงระงับ เช่นอันเตวาสิกลาอาจารย์ | |
| 13,0049,005,ไปอยู่วัดอื่น ถือภิกษุอื่นเป็นอาจารย์ในวัดนั้น ภายหลังกลับมาวัด | |
| 13,0049,006,เดิมอีก เช่นนี้ของนิสัยใหม่ก็ชอบแก่เหตุ. ถ้าเข้าใจอย่างว่ามานี้ | |
| 13,0049,007,จะเปลื้องความลำบากของอาจารย์และอันเตวาสิกลงได้ จะทำให้ | |
| 13,0049,008,อันเตวาสิกพอใจจะเข้าหน้าอุปัชฌายะของตน ทั้งจะเป็นผลอันดีแก่ | |
| 13,0049,009,การปกครอง. | |
| 13,0049,010,ภิกษุมีพรรษาหย่อน ๕ เป็นนวกะอยู่ แม้เป็นผู้มีความรู้ทรง | |
| 13,0049,011,ธรรมทรงวินัย จะไม่ถือนิสัยอยู่ในปกครองของอุปัชฌายะหรือของ | |
| 13,0049,012,อาจารย์ไม่ชอบ ทรงห้ามไว้ ไม่ต้องกล่าวถึงภิกษุผู้ยังไม่รู้อะไร | |
| 13,0049,013,เว้นไว้แต่ภิกษุผู้ยังไม่ตั้งลงเป็นหลักแหล่ง ที่แสดงไว้ในบาลีว่า ภิกษุ | |
| 13,0049,014,เดินทาง ภิกษุผู้ไข้ ภิกษุผู้พยาบาลผู้ได้รับขอของคนไข้เพื่อให้อยู่ ภิกษุ | |
| 13,0049,015,ผู้เข้าป่า เพื่อเจริญสมณธรรมชั่วคราว. ในที่ใด หาท่านผู้ให้นิสัยมิได้ | |
| 13,0049,016,และมีเหตุขัดข้องที่จะไปอยู่ในที่อื่นไม่ได้ จะอยู่ในที่นั้นด้วยผูกใจว่า | |
| 13,0049,017,เมื่อใดมีท่านผู้ให้นิสัยได้มาอยู่ จักถือนิสัยในท่าน ก็ใช้ได้. | |
| 13,0049,018,ภิกษุผู้มีพรรษาได้ ๕ แล้ว แต่ยังหย่อน ๑๐ ได้ชื่อว่ามัชฌิมะ | |
| 13,0049,019,แปลว่าผู้ปานกลาง มีองคสมบัติพอรักษาตนผู้อยู่ตามลำพังได้ ทรง | |
| 13,0049,020,พระอนุญาตให้พ้นจากนิสัยอยู่ตามลำพังได้ เรียกว่า นิสสัยมุตตกะ | |
| 13,0049,021,ฝ่ายภิกษุผู้มีความรู้ไม่พอจะรักษาตน แม้พ้น ๕ พรรษาแล้ว ก็ต้อง | |