| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 25,0026,001,"เป็นหัวหน้า, มอบให้มีอำนาจในการดูแลความสงบของหมู่ จัดการ " | |
| 25,0026,002,ปักปันเขตแดนให้แก่กันอย่างถูกต้อง จึงชื่อว่ากษัตริย์ ซึ่งแปลว่า | |
| 25,0026,003,"หัวหน้าแห่งการนา, และชื่อว่าราชา เพราะให้หมู่ชนพอใจในการ" | |
| 25,0026,004,ปกครอง. เช่นนี้เราจะเห็นได้ว่า ยิ่งโบราณขึ้นไปเท่าใด ความเป็น | |
| 25,0026,005,พระราชาอย่างมีอำนาจเด็ดขาดยิ่งหาได้ยากเท่านั้น พระราชาโดยมาก | |
| 25,0026,006,ย่อมทรงปกครองตามธรรมนูญของหมู่. แต่เมื่อถอยลงมาหาปัจจุบัน | |
| 25,0026,007,ก็พบการปกครองที่พระราชามีอำนาจเด็ดขาดมากขึ้น และพบว่า | |
| 25,0026,008,มีอำนาจเด็ดขาดอย่างที่ควรเรียกว่า สมบูรณาญาสิทธิราชเป็นครั้งแรก | |
| 25,0026,009,ในยุคอุปนิษัทกับยุคพุทธกาล เช่น ในแคว้นมคธ รัชกาลพระเจ้า | |
| 25,0026,010,พิมพิสาร ในยุคเดียวกันนั้นเอง มีการปกครองโดยสามัคคีธรรมอยู่ | |
| 25,0026,011,หลายแคว้น เช่นวัชชีและมัลละเป็นต้น และต่อมาจะพบพระราชา | |
| 25,0026,012,ที่มีอำนาจที่เด็ดขาดที่สุด กว้างขวางที่สุด และเป็นธรรมที่สุดคือพระ | |
| 25,0026,013,เจ้าอโศกมหาราช แห่งอินเดียในศตวรรษที่ ๓ ของพุทธศักราช. | |
| 25,0026,014,"เมื่อสังเกตจากบาลี, จะพบนามที่เป็นคำสำหรับเรียกผู้ปกครอง" | |
| 25,0026,015,แผ่นดิน ว่ามีต่าง ๆ กันเป็นชั้น ๆ พอที่จะหยั่งทราบถึงลักษณะการ | |
| 25,0026,016,ปกครองในสมัยนั้นได้บ้างเป็นเค้า ๆ คือคำว่า มหาราช<sup>๑</sup> ราชา<sup>๒</sup> | |
| 25,0026,017,และราชัญญะ<sup>๓</sup> ลงมาจนถึงการเรียกนามพวกนั้น ๆ อย่างลอย ๆ<sup>๔</sup> | |