| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 07,0042,001,พระโบราณอรรถกถาจริยเจ้าหากนิยมไว้ว่า มหามงคลสมัย วิศาขบุรณมี | |
| 07,0042,002,ดิถีเพ็ญพระจันทร์เสวยวิศาขนักขัตฤกษ์แล้ว ล่วงเข้าเวลาราตรีจับเดิม | |
| 07,0042,003,แต่พลบค่ำ พระมหาบุรุษเสด็จนั่งด้วยบัลลังก์อันเดียว ณ ภูมิสถานลาด | |
| 07,0042,004,ด้วยติณชาติเป็นปัจจัตถรณ์ ณ ภายใต้ไม้อัสสัตถพฤกษ์มหาโพธิสถาน | |
| 07,0042,005,ฝั่งแห่งแม่น้ำเนรัญชรา ผันพระพักตร์ ต่อด้านบุรพาทิศาภาค ทรง | |
| 07,0042,006,พระอธิษฐานความเพียรจาตุรงคมหาปาน มีองค์ ๔ อย่าง ตั้งพระ | |
| 07,0042,007,หฤทัยว่า หนังและเอ็นและอัฐิและมังสะโลหิตในกายจงเหือดแห้งไป | |
| 07,0042,008,เถิด คุณพิเศษอันล้ำเลิศใด ที่เป็นวิสัยบุคคลจะพึงได้ด้วยเรี่ยวแรงและ | |
| 07,0042,009,ความเพียรแห่งบุรุษ เมื่อไม่บรรลุถึงคุณพิเศษนั้น จักไปสละมละความ | |
| 07,0042,010,เพียรเสีย จิตเรายังไม่วิมุตติหลุดถอนพ้นพิเศษไปจากอาสวะทั้งหลาย | |
| 07,0042,011,ไม่ถือมั่นด้วยอุปาทานเพียงใดแล้ว เราจักไม่ทำลายบัลลังก์นั่งขัดสมาธิ | |
| 07,0042,012,อันนี้เลยเพียงนั้น ทรงตั้งจาตุรงคมหาปธานด้วยกุศลฉันท์อันกล้าหาญ | |
| 07,0042,013,ฉะนี้แล้ว จิตพระองค์ตั้งมั่นด้วยจตุตถฌานแล้ว เป็นจิตบริสุทธิ์ | |
| 07,0042,014,ผ่องใส ไม่มีอังคณะปราศจากอุปกิเลสแล้ว เป็นจิตอ่อน ควรแก่ | |
| 07,0042,015,ภาวนากรรม เป็นจิตหยุดมั่น ถึงซึ่งความไม่หวั่นไหวด้วยนีวรณ์ทั้ง ๕ | |
| 07,0042,016,และวิตกวิจาร ปีติสุขแล้ว ประหนึ่งทองคำที่หลอมไล่ให้สิ้นโทษมลทิน | |
| 07,0042,017,ไม่เจือปนด้วยเงินและเหล็กทองแดงสังกะสีดีบุกแล้ว นายช่างทองอาจ | |
| 07,0042,018,น้อมนำไป เป็นเครื่องประดับหลากต่าง ๆ ได้ตามปรารถนาฉะนั้น | |
| 07,0042,019,พระมหาบุรุษเจ้าจึงน้อมจิตไปเฉพาะหน้า เพื่อปุพเพนิวาสานุสสติญาณ | |
| 07,0042,020,ปัญญาตามระลึกขันธสันดานที่ตนได้อาศัยอยู่แล้ว ณ กาลก่อน ๆ ก็ได้ | |
| 07,0042,021,บรรลุปุพเพนิวาสญาณนั้นตามปรารถนา พระองค์มาตามระลึกได้ซึ่ง | |