| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 11,0027,001,เป็นปัจจัยแห่งความถือมั่นนั้น เป็นเหตุให้ทุกข์นั้นเกิด ความดับแห่ง | |
| 11,0027,002,ทุกข์ที่เป็นผลนั้น ย่อมมีเพราะความดับแห่งตัณหาที่เป็นเหตุ ปัญญา | |
| 11,0027,003,อันเห็นชอบพร้อมด้วยองค์ที่เป็นบริวาร คือ ความดำริชอบ วาจาชอบ | |
| 11,0027,004,การงานชอบ เลี้ยงชีวิตชอบ ความเพียรชอบ ระลึกชอบ ตั้งใจไว้ | |
| 11,0027,005,ชอบ เป็นทางให้ถึงความดับทุกข์ และทรงกำหนดรู้อาสวะ คือ | |
| 11,0027,006,กิเลสที่ไหลดองอยู่ในสันดาน เหตุให้เกิดอาสวะ ความดับอาสวะ | |
| 11,0027,007,และข้อปฏิบัติเป็นทางให้ถึงความดับอาสวะ แจ้งชัดตามเป็นจริงแล้ว | |
| 11,0027,008,อย่างไร เมื่อระองค์ทรงรู้เห็นอย่างนี้ จิตก็พ้นจากอาสวะทั้งปวง | |
| 11,0027,009,ไม่ถือมั่น ข้อนี้เป็นวิทยาที่ ๓ พรองค์ได้ตรัสรู้แล้วโดยลำพังพระองค์ | |
| 11,0027,010,เอง ในยามเป็นที่สุดแห่งราตรีนั้น กำจัดอวิทยาความไม่รู้แจ้ง ที่เป็น | |
| 11,0027,011,เหตุให้หลงมืดในอริยสัจทั้ง ๔ เสียได้ วิทยา ๓ อย่างนี้ พระองค์ | |
| 11,0027,012,ได้ตรัสรู้แล้วในราตรีแห่งวิสาขบุรณมีดิถีเพ็ญ พระจันทร์เต็มดวง | |
| 11,0027,013,เสวยวิสาขนักษัตรฤกษ์ ที่ใต้ร่มไม้อัสสัตถพฤกษ์โพธิ์ใบ เพราะตรัสรู้ | |
| 11,0027,014,วิทยา ๓ อย่างนี้ได้ โดยลำพังพระองค์เองแล้ว ทำจิตให้พ้นจาก | |
| 11,0027,015,กิเลสอาสวะได้สิ้นเชิง พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้พระนามโดยคุณนิมิต | |
| 11,0027,016,ว่า อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ แปลว่า ผู้ไกล ผู้ควร ผู้ตรัสรู้แล้วเอง | |
| 11,0027,017,โดยชอบ ข้อว่าพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นผู้ไกล ผู้ควรนั้น เพราะไกล | |
| 11,0027,018,จากกิเลสอาสวะ ๆ ใด ที่พระองค์ละได้ขาดแล้ว กิเลสอาสวะเหล่านั้น | |
| 11,0027,019,ไม่เกิดขึ้นครอบงำจิตได้อีก พระองค์ห่างไกลจากทุจริต ความ | |
| 11,0027,020,ประพฤติชั่วด้วยกาย วาจา ใจ ไม่ทรงประพฤติแม้ในที่ลับ มี | |
| 11,0027,021,พระหฤทัยเสมออยู่เช่นนั้น ไม่ยินดีในโลกธรรมซึ่งเป็นส่วนอันบุคคล | |