| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 37,0009,001,ทุกข์จากด้วยประการต่าง ๆ ก็ไม่คิดหาทางทำร้ายตอบแทน แต่ยับยั้ง | |
| 37,0009,002,ไว้ด้วยขันติและเมตตา พิจารณาโดยรอบคอบ แสวงหาความดีความ | |
| 37,0009,003,ชอบของเขา ไม่คิดในทางชั่วร้ายหมายอาฆาต อันจะก่อให้เกิดความ | |
| 37,0009,004,วิวาทบาดหมาง ซึ่งเป็นทางก่อเวรภัยแก่กันและกันไม่มีวันสิ้นสุด เมื่อ | |
| 37,0009,005,หยุดใจไว้ได้ เวรภัยทั้งหลายอันเป็นฝ่ายอนัตถะก็จะสงบระงับดับสูญไป | |
| 37,0009,006,สมด้วยเทศนานัยวิธีซึ่งมีมาในสวดมนต์ฉบับหลวง อีกบทหนึ่งว่า | |
| 37,0009,007,<B>เกวลานํปิ ปาปานํ ขนฺติ มูลํ นิกนฺตติ | |
| 37,0009,008,ครหกลหาทีนํ มูลํ ขนติ ขนฺติโก</B> | |
| 37,0009,009,ขันติย่อมตัดรากเง่าแห่งบาปทั้งสิ้น ผู้มีขันติชื่อว่าย่อมขุดราก | |
| 37,0009,010,แห่งความติเตียนและความวิวาทเป็นต้นได้ ดังนี้ | |
| 37,0009,011,ธรรมภาษิตบทนี้ชี้ให้เห็นว่า บาปคือความชั่วร้ายที่เป็นไปทาง | |
| 37,0009,012,กาย เรียกว่ากายทุจริตเป็นต้น ย่อมจะเกิดขึ้นจากอกุศลมูลมีโลภะ | |
| 37,0009,013,เป็นต้น เมื่ออกุศลมูลเกิดขึ้นแล้วจำต้องใช้ขันติเป็นเครื่องตัดบั่นทอน | |
| 37,0009,014,ให้สงบ เมื่ออกุศลมูลสงบลงราบคาบ บาปทั้งหลายกล่าวคือความ | |
| 37,0009,015,ชั่วร้ายอันไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูลทั้งแก่ตนและคนอื่นก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้ | |
| 37,0009,016,ดังนั้นผู้ที่มีขันติเป็นวิหารธรรมประจำใจ จึงชื่อว่าย่อมขุดรากแห่งความ | |
| 37,0009,017,ตำหนิติเตียนเสียได้ เพราะตนเองก็ติเตียนตนเองว่าเป็นคนชั่วโดยศีล | |
| 37,0009,018,เป็นต้นไม่ได้ บัณฑิตผู้รู้ใคร่ครวญทั้งหลายก็ติเตียนไม่ได้ และได้ | |
| 37,0009,019,ชื่อว่าขุดรากแห่งความทะเลาะวิวาทเสียได้ เพราะได้ใช้ขันติอดกลั้นทน | |
| 37,0009,020,ทานต่อความชอบ ความชัง และความเข้าใจผิดกันแก่กันและกันเสียได้ | |
| 37,0009,021,เมื่อขุดรากแห่งความชั่วอันเป็นฝ่ายอนัตถะ คือสิ่งไม่เป็นประโยชน์ | |