| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 06,0030,001,สัตว์เหล่าอื่นก็จะไม่พึงรู้ทั่วถึงธรรมของเรา ข้อนั้น จะพึงเป็นความเหน็ด | |
| 06,0030,002,เหนื่อยเปล่าแก่เรา จะพึงเป็นความลำบากเปล่าแก่เรา. | |
| 06,0030,003,อนึ่ง อนัจฉริยคาถาเหล่านี้ ที่ไม่เคยได้สดับ ในกาลก่อน ปรากฏแก่ | |
| 06,0030,004,พระผู้มีพระภาคเจ้า ว่าดังนี้:- | |
| 06,0030,005,<H2>อนัจฉริยคาถา</H2> | |
| 06,0030,006,<B>บัดนี้ เรายังไม่ควรจะประกาศธรรม | |
| 06,0030,007,ที่เราได้บรรลุแล้วโดยยาก เพราะธรรมนี้อัน | |
| 06,0030,008,สัตว์ผู้อันราคะและโทสะครอบงำแล้วไม่ตรัส | |
| 06,0030,009,รู้ได้ง่าย สัตว์ผู้อันราคะย้อมแล้วถูกกอง | |
| 06,0030,010,อวิชชาหุ้มห่อแล้ว จักไม่เห็นธรรมอันละ- | |
| 06,0030,011,เอียดลึกซึ้ง ยากที่จะเห็น ละเอียดยิ่ง อัน | |
| 06,0030,012,จะยังสัตว์ให้ถึงธรรมที่ทวนกระแส คือพระ | |
| 06,0030,013,นิพพาน.</B> | |
| 06,0030,014,เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพิจารณาเห็นอยู่ ดังนี้ พระทัยก็น้อมไป | |
| 06,0030,015,เพื่อความขวนขวายน้อย ไม่น้อมไปเพื่อทรงแสดงธรรม. | |
| 06,0030,016,<H1>พรหมยาจนกถา</H1> | |
| 06,0030,017,<H1>เรื่องพรหมทูลอารธนา</H1> | |
| 06,0030,018,[๘] ครั้งนั้น ท้าวสหัมบดีพรหมทราบพระปริวิตกแห่งจิตของพระผู้- | |
| 06,0030,019,มีพระภาคเจ้าด้วยใจของตนแล้วเกิดความปริวิตกว่า ชาวเราผู้เจริญ โลกจักฉิบ | |
| 06,0030,020,หายหนอ โลกจักวินาศหนอ เพราะตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงน้อม | |
| 06,0030,021,พระทัยไปเพื่อความขวนขวายน้อย ไม่ทรงน้อมพระทัยไปเพื่อทรงแสดงธรรม. | |