Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Ντένζελ Ουάσινγκτον

Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του, Ντένζελ Χάγιες Ουάσινγκτον ο πρεσβύτερος, γηγενής της Βιρτζίνια, ήταν χειροτονημένος πάστορας, που εργάστηκε επίσης στην υπηρεσία ύδρευσης της Νέας Υόρκης και στο τοπικό πολυκατάστημα S. Klain. Η μητέρα του, Λένις Λιν, ήταν ιδιοκτήτρια ενός ινστιτούτου καλλονής, είχε καταγωγή από τη Τζόρτζια και εν μέρει μεγάλωσε στο Χάρλεμ. Ο Ουάσινγκτον φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Πένιγκτον-Γκράιμς στο Μάουντ Βέρνον μέχρι το 1968. Όταν ήταν 14 ετών, οι γονείς του χώρισαν και η μητέρα του τον έστειλε σε ένα ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο, στη στρατιωτική ακαδημία του Όκλαντ στο Νιου Ουίνσδορ της Νέας Υόρκης. "Αυτή η απόφαση άλλαξε τη ζωή μου", δήλωσε αργότερα ο Ουάσινγκτον, "γιατί δεν θα είχα επιβιώσει εάν συνέχιζα την κατεύθυνση που είχα πάρει. Οι τύποι με τους οποίους συναναστρεφόμουν εκείνη την περίοδο έχουν περάσει ίσως 40 χρόνια στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Ήταν ωραίοι τύποι αλλά η ζωή του δρόμου τούς κατέστρεψε". Μετά το Όκλαντ ο Ουάσινγκτον φοίτησε στο δημόσιο γυμνάσιο της Φλόριντας από το 1907 έως το 1971. Ενδιαφερόταν να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο του Τέξας: "Μεγάλωσα στο Μάουντ Βέρνον και θεωρούμασταν οι Κόκκινοι Επιδρομείς. Έτσι όταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, ήθελα να πάω στο Πανεπιστήμιο του Τέξας μόνο και μόνο επειδή αποκαλούνταν Κόκκινοι Επιδρομείς και οι στολές τους έμοιαζαν με τις δικές μας". Ο Ουάσινγκτον έλαβε πτυχίο στην υποκριτική και τη δημοσιογραφία από το Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ το 1977. Εκεί συμμετείχε στη φοιτητική ομάδα μπάσκετ με προπονητή τον Π. Καρλεσίμο. Μετά από μια περίοδο αναποφασιστικότητας, ο Ουάσινγκτον εργάστηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής στην κατασκήνωση Camp Sloane YMCA του Κονέκτικατ. Συμμετείχε σε μια εκπομπή ταλέντων για τους κατασκηνωτές και ένας συνάδελφος του πρότεινε να δοκιμάσει την υποκριτική. Επιστρέφοντας στο Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ το ίδιο φθινόπωρο, ο Ουάσινγκτον εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν για να σπουδάσει υποκριτική και εκεί έλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον "Οθέλλο" του Σαίξπηρ και στο "Αυτοκράτορας Τζόουνς" του Ευγένιου Ο' Νηλ. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο αμερικανικό Conservatory Theatre στο Σαν Φρανσίσκο, όπου έμεινε για ένα χρόνο προτού επιστρέψει στην Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Στις 25 Ιουνίου 1983 ο Ουάσινγκτον παντρεύτηκε την Πολέτα Πίρσον, την οποία συνάντησε στην πρώτη του δουλειά, την ταινία Wilma. Το ζευγάρι έχει τέσσερα παιδιά: τον Τζον Ντέιβιντ (28 Ιουλίου 1984), πρώην ποδοσφαιριστή της Sacramento Mountain Lions, την Κάτια (27 Νοεμβρίου 1986), απόφοιτο του Πανεπιστημίου Γέιλ με πτυχίο στις καλές τέχνες το 2010, και τα δίδυμα Ολίβια και Μάλκολμ (10 Απριλίου 1991). Ο Μάλκολμ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια με πτυχίο στον κινηματογράφο και η Ολίβια έπαιξε έναν ρόλο στην ταινία του Λι Ντάνιελς Ο μπάτλερ. Το 1995 το ζευγάρι ανανέωσε τους γαμήλιους όρκους του στη Νότια Αφρική. Ο Ουάσινγκτον είναι ευσεβής χριστιανός και έχει σκεφτεί να γίνει ιεροκήρυκας. Το 1999 ανέφερε "Ένα κομμάτι του εαυτού μου εξακολουθεί να λέει Ίσως Ντένζελ πρέπει να γίνεις ιεροκήρυκας. Ίσως ακόμα να συμβιβάζεσαι. Είχα την ευκαιρία να ενσαρκώσω σπουδαίους άνδρες και μέσα από τα λόγια τους να κηρύξω. Παίρνω στα σοβαρά το ρόλο που μου δίνεται και θέλω να τον χρησιμοποιήσω με σωστό τρόπο". Το 1995 δώρισε 2,5 εκατομμύρια δολάρια για να χτιστεί η Εκκλησία του Θεού στο δυτικό Λος Άντζελες. Ο Ουάσινγκτον έχει πει ότι διαβάζει τη Βίβλο καθημερινά. Ο Ουάσινγκτον έχει διατελέσει εκπρόσωπος της εταιρείας Boys & Girls Clubs της Αμερικής από το 1993 και έχει εμφανιστεί σε δημόσιες εκστρατείες ευαισθητοποίησης αυτής της εταιρείας. Επιπλέον έχει υπηρετήσει ως μέλος της εταιρείας Boys & Girls Clubs της Αμερικής από το 1995. Λόγω του φιλανθρωπικού του έργου με την Boys & Girls Club, ένα δημοτικό σχολείο στη Νέα Υόρκη αποφάσισε να ονομαστεί "Ντένζελ Ουάσινγκτον". Στα μέσα του 2004 ο Ντένζελ Ουάσινγκτον επισκέφτηκε το Ιατρικό Κέντρο Brooke Army στο Χιούστον, όπου συμμετείχε σε μια εκδήλωση απονέμοντας μετάλλια σε τρεις στρατιώτες που ανάρρωναν από τα τραύματα που είχαν υποστεί κατά τη θητεία τους στο Ιράκ. Επισκέφτηκε επίσης τις εγκαταστάσεις του Fisher House όπου έκανε μια σημαντική δωρεά στο ομώνυμο ίδρυμα. Οι υπόλοιπες φιλανθρωπικές συνεισφορές του Ουάσινγκτον περιλαμβάνουν 1 εκατομμύριο δολάριο στο Ταμείο Νέλσον Μαντέλα για Παιδιά το 1995 και 1 εκατομμύριο δολάρια στο κολέγιο Wiley για την αναζωογόνηση της ομάδας συζήτησης του κολεγίου. Ο Ουάσινγκτον είναι ψηφοφόρος των ανεξαρτήτων. Το 2008 υποστήριξε ανοιχτά τον Μπαράκ Ομπάμα. Είναι οπαδός των Dallas Cowboys και των Λος Άντζελες Λέικερς. Οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις Κολομβίας αποκάλεσαν τον Ουάσινγκτον έναν από τους τρεις ανθρώπους (οι άλλοι δυο ήταν οι σκηνοθέτες Όλιβερ Στόουν και Μάικλ Μουρ) με τους οποίους ήταν πρόθυμοι να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση των τριών υπερασπιστών της άμυνας τους οποίους κρατούσαν αιχμαλώτους από το 2003 έως το 2008. Στις 18 Μαρτίου 1991 το Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ απένειμε στον Ουάσινγκτον διδακτορικό επειδή "κατάφερε με εντυπωσιακό τρόπο να εξερευνήσει το πολύπλευρο ταλέντο του". Το 2011 δώρισε 2 εκατομμύρια δολάρια στο Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ για το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών και 250.000 δολάρια για τη θέσπιση υποτροφίας θεατρικών σπουδών στο πανεπιστήμιο. Στις 20 Μαΐου 2007 έλαβε διδακτορικό στις ανθρωπιστικές επιστήμες από το Morehouse College. Έγινε επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια στις 16 Μαΐου 2011. Το 2008 ο Ουάσινγκτον επισκέφτηκε το Ισραήλ με μια αντιπροσωπεία Αφροαμερικανών καλλιτεχνών προς τιμήν των 60ών γενεθλίων του κράτους. Τον Απρίλιο του 2014 ο Ουάσινγκτον παρουσίασε στο Μπρόντγουεϊ μια εκδήλωση για το AIDS μαζί με τους Μπράιαν Κράνστον, Ιντίνα Μέτζελ και Φραν Ντρέσλερ, αφού πρώτα έκανε δωρεές στο σόου του A Raisin in the Sun στο Μπρόντγουεϊ. Denzel Washington στο AllMovie Denzel Washington στο IMDb Denzel Washington Αρχειοθετήθηκε 2008-05-19 στο Wayback Machine. στο TCM Movie Database Denzel Washington στο Internet Broadway Database Denzel Washington στο Box Office Mojo Denzel Washington Αρχειοθετήθηκε 2017-01-16 στο Wayback Machine. στο Internet Off-Broadway Database Denzel Washington στο People.com Denzel Washington στο Moviefone Denzel Washington στο TVGuide.com Denzel Washington στο FutureMovies.co.uk

Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον ή Ντενζέλ Ουάσινγκτον (αγγλικά: Denzel Hayes Washington, Jr., γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου 1954) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός. Έχει λάβει τρεις Χρυσές Σφαίρες και δυο βραβεία Όσκαρ: Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την δραματική-πολεμική ταινία Glory (1989) και Καλύτερου Ηθοποιού για τον ρόλο του ως αστυνομικού στο θρίλερ Ημέρα εκπαίδευσης (2001). Ο Ουάσινγκτον έχει λάβει αρκετούς επαίνους από τους κριτικούς του κινηματογράφου για τις συμμετοχές του σε ταινίες από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα, συμπεριλαμβανομένων των ερμηνειών του σε πραγματικά πρόσωπα, όπως ο Νοτιοαμερικανός ακτιβιστής Στιβ Μπίκο στην ταινία Κραυγή ελευθερίας (1987), ο μουσουλμάνος υπουργός και ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μάλκομ Χ στην ομώνυμη ταινία του 1992, ο μποξέρ Ρούμπιν "Τυφώνας" Κάρτερ στην ταινία Ο Τυφώνας (1999), ο προπονητής αμερικανικού ποδοσφαίρου Χέρμαν Μπουν στην ταινία Σύγκρουση τιτάνων (2000), ο δάσκαλος και ποιητής Μέλβιν Τόλσον στην ταινία The Greate Debaters (2007) και ο διακινητής ναρκωτικών Φρανκ Λούκας στην ταινία American Gangster (2007). Υπήρξε ο πρωταγωνιστής στις ταινίες στις οποίες την παραγωγή έκανε ο Τζέρυ Μπρουκχάιμερ και έχει υπάρξει συχνός συνεργάτης των σκηνοθετών Σπάικ Λι, Αντουάν Φουκά και Τόνυ Σκοτ. Το 2016 ο Ουάσινγκτον επιλέχθηκε για το βραβείο Σεσίλ ντε Μιλ στην 73η απονομή των Χρυσών Σφαιρών. Το 2002 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τη βιογραφική ταινία Αντουάν Φίσερ. Η δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια ήταν η ταινία The Great Debaters, που προβλήθηκε το 2007. Η τρίτη σκηνοθετική του προσπάθεια ήταν στην ταινία Εμπόδια (Fences) όπου πρωταγωνίστησε ο ίδιος και η Βαϊόλα Ντέιβις, ταινία που προβλήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2016 και ήταν υποψήφια για βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B6%CE%B5%CE%BB_%CE%9F%CF%85%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD

Κινηματογραφική βιομηχανία

Η παγκόσμια κινμηατογραφική αγορά είχε ένα box office US$42.2 δισ. δολαρίων το 2019. Οι τρεις κορυφαίες ήπειροι/περιοχές με ακαθάριστα έσοδα ήταν: Ασία-Ειρηνικός με $17.8 δισ. δολάρια, ΗΠΑ και Καναδάς με $11.4 δισ. δολάρια και Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική με $10.3 δισ. δολάρια. Από το 2019, οι μεγαλύτερες αγορές ανά box office ήταν, με φθίνουσα σειρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία. Κατά το 2019 , οι χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό κινηματογραφικών παραγωγών ήταν η Ινδία, η Νιγηρία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, σημαντικά κέντρα παραγωγής ταινιών είναι η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο κινηματογράφος των Ηνωμένων Πολιτειών, που συχνά αναφέρεται γενικά ως Χόλυγουντ, είχε μια βαθιά επίδραση στον κινηματογράφο σε όλο τον κόσμο από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο κινηματογράφος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η παλαιότερη κινηματογραφική βιομηχανία στον κόσμο και επίσης η μεγαλύτερη κινηματογραφική βιομηχανία από άποψη εσόδων. Το Χόλυγουντ είναι ο κύριος σύνδεσμος της κινηματογραφικής βιομηχανίας των ΗΠΑ με καθιερωμένες εγκαταστάσεις κινηματογραφικών σπουδών όπως το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, η κινηματογραφική σχολή του Λος Άντζελες και η κινηματογραφική ακαδημία της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, τέσσερα από τα έξι μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο ανήκουν σε εταιρείες της Ανατολικής Ακτής. Τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένων των Metro-Goldwyn-Mayer, 20th Century Fox και της Paramount Pictures είναι η κύρια πηγή των πιο επιτυχημένων εμπορικά ταινιών στον κόσμο, όπως η μελωδία της ευτυχίας (1965), ο πόλεμος των άστρων (1977), ο Τιτανικός (1997) και το Avatar (2009). Τα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο σήμερα δημιουργούν συλλογικά αρκετές εκατοντάδες ταινίες κάθε χρόνο, καθιστώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες έναν από τους πιο παραγωγικούς παραγωγούς ταινιών στον κόσμο. Μόνο η Walt Disney Company — η οποία κατέχει τα Walt Disney Studios — έχει την έδρα της στη Νότια Καλιφόρνια. Και ενώ η Sony Pictures έχει την έδρα της στο Κάλβερ Σίτι της Καλιφόρνια, η μητρική της εταιρεία, η Sony Corporation, έχει την έδρα της στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Τα περισσότερα γυρίσματα τώρα λαμβάνουν χώρα στην Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη, στη Λουιζιάνα, στη Τζόρτζια και την Βόρεια Καρολίνα. Το Νέο Μεξικό, ειδικά στις περιοχές του Αλμπουκέρκη και της Σάντα Φε, έχει γίνει μια πολιτεία όλο και πιο δημοφιλής για τα γυρίσματα. Το Breaking Bad, το τηλεοπτικό σόου γυρίστηκε εκεί και ταινίες όπως το Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους και το Rust γυρίστηκαν εκεί. Μεταξύ 2009 και 2015, το Χόλυγουντ είχε σταθερά έσοδα 10 δισεκατομμύριων δολαρίων (ή περισσότερα) ετησίως. Η τελετή απονομής του Χόλυγουντ, τα Βραβεία Όσκαρ, επίσημα γνωστά ως Όσκαρ, πραγματοποιείται από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών κάθε χρόνο και μέχρι το 2019, έχουν απονεμηθεί περισσότερα από 3.000 Όσκαρ. Στις 27 Οκτωβρίου 1911, η Nestor Film Company ίδρυσε το πρώτο μόνιμο κινηματογραφικό στούντιο του Χόλυγουντ. Οι καλές καιρικές συνθήκες στην Καλιφόρνια επέτρεψαν τα γυρίσματα όλο το χρόνο. Το 1912, ιδρύθηκε η Universal Studios, συγχωνεύοντας τη Nestor και πολλές άλλες εταιρείες κινηματογραφικών ταινιών, συμπεριλαμβανομένης της Independent Moving Pictures. Η Γαλλία είναι η γενέτειρα του κινηματογράφου και ήταν υπεύθυνη για πολλές από τις σημαντικές συνεισφορές του στη μορφή τέχνης και στην ίδια τη διαδικασία δημιουργίας ταινιών. Αρκετά σημαντικά κινηματογραφικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένης της Νουβέλ Βαγκ, ξεκίνησαν στη χώρα. Σημειώνεται ότι έχει μια ιδιαίτερα ισχυρή κινηματογραφική βιομηχανία, εν μέρει λόγω της προστασίας που παρέχει η γαλλική κυβέρνηση. Ο γαλλικός κινηματογράφος είναι μερικές φορές συνυφασμένος με τον κινηματογράφο των ξένων εθνών. Σκηνοθέτες από διάφορες χώρες όπως η Πολωνία (Ρόμαν Πολάνσκι, Κσίστοφ Κιεσλόφσκι και Άντζεϊ Ζουουάφσκι), η Αργεντινή (Γκασπάρ Νοέ και Εντγκάρντο Κοζαρίνσκι), η Ρωσία (Αλεξάντρ Αλεξέγιεφ, Ανατόλ Λίτβακ), η Αυστρία (Μίχαελ Χάνεκε) και η Γεωργία (Οτάρ Ιοσελιάνι) κατέχουν εξέχουσα θέση στις τάξεις του γαλλικού κινηματογράφου. Αντίθετα, ορισμένοι Γάλλοι σκηνοθέτες έκαναν καριέρα σε άλλες χώρες, όπως ο Λυκ Μπεσσόν, ο Ζακ Τουρνέρ ή ο Φράνσις Βέμπερ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα άλλο στοιχείο που υποστηρίζει αυτό το γεγονός είναι ότι το Παρίσι έχει την υψηλότερη πυκνότητα κινηματογραφικών αιθουσών στον κόσμο, μετρούμενη με τον αριθμό των κινηματογραφικών αιθουσών ανά κάτοικο, και ότι στους περισσότερους κινηματογράφους στο κέντρο του Παρισιού, ξένες ταινίες που θα ήταν κανονικά απομονωμένες σε "κινηματογράφους των art houses" σε άλλα μέρη προβάλλονται παράλληλα με διαδραστικά έργα. Ο Φιλίπ Μπινάντ πραγματοποίησε, στις 2 Φεβρουαρίου 2000, την πρώτη προβολή ψηφιακού κινηματογράφου στην Ευρώπη, με την τεχνολογία DLP CINEMA που αναπτύχθηκε από τη Texas Instruments, στο Παρίσι. Το Παρίσι διαθέτει επίσης το Cité du cinéma, ένα μεγάλο στούντιο βόρεια της πόλης, και το Disney Studio, ένα θεματικό πάρκο αφιερωμένο στον κινηματογράφο και το τρίτο θεματικό πάρκο κοντά στην πόλη πίσω από τη Disneyland και το Parc Asterix. Το 2015, η Γαλλία εμφάνισε ένα ρεκόρ παραγωγής 300 ταινιών μεγάλου μήκους. Οι ταινίες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου αντιπροσώπευαν μόνο το 44,9% των συνολικών εισαγωγών το 2014. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εμπορική ισχύ των εγχώριων παραγωγών, οι οποίες αντιπροσώπευαν το 44,5% των εισακτέων το 2014 (35,5% το 2015· 35,3% το 2016). Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία είχε περιγραφεί ως «πιο κοντά στο να είναι πλήρως αυτάρκης από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη, ανακτώντας περίπου το 80 – 90% του προϋπολογισμού της σε έσοδα από την εγχώρια αγορά». Το 2018, οι γαλλικές ταινίες είχαν διεθνές έσοδα στο box office 237 εκατομμυρίων ευρώ με 40 εκατομμύρια εισιτήρια (μείωση 52% από το 2017), με την Ιταλία να είναι η κορυφαία ξένη αγορά. Allen J. Scott (2005) On Hollywood: The Place The Industry, Princeton University Press Robertson, Patrick (1988) The Guinness Book of Movie Facts & Feats. London: Guinness Publishing Limited Arnab Jan Deka (27 October 1996) Fathers of Indian Cinema Bhatawdekar and Torney, Dainik Asam Sanjit Narwekar (1995) Marathi Cinema : In Retrospect, Maharashtra Film, Stage & Cultural Development Corporation Ltd Firoze Rangoonwalla (1979) A Pictorial History of Indian Cinema, The Hamlyn Publishing Group Limited Barkin, Jordan. 25 April 2021. "When you enjoy Oscar Night, America Wins". USA Today.

Η κινηματογραφική βιομηχανία ή η βιομηχανία κινηματογραφικών ταινιών περιλαμβάνει τα τεχνολογικά και εμπορικά ιδρύματα κινηματογραφικής παραγωγής, π.χ. εταιρείες παραγωγής ταινιών, κινηματογραφικά στούντιο, κινηματογραφικές αίθουσες, κινούμενα σχέδια, παραγωγή ταινιών, σενάρια, προπαραγωγή και μετα -παραγωγή, φεστιβάλ κινηματογράφου, διανομή ταινιών και ηθοποιούς. Αν και οι δαπάνες για τη δημιουργία ταινιών σχεδόν αμέσως οδήγησαν την παραγωγή ταινιών να συγκεντρωθεί υπό την αιγίδα μόνιμων εταιρειών παραγωγής, η πρόοδος σε προσιτό εξοπλισμό κινηματογραφικής παραγωγής, καθώς και η επέκταση των ευκαιριών για απόκτηση επενδυτικού κεφαλαίου εκτός της ίδιας της κινηματογραφικής βιομηχανίας, επέτρεψαν την παραγωγή του ανεξάρτητου κινηματογράφου να εξελιχθεί. Το 2019, το παγκόσμιο box office είχε έσοδα $42.2 δισ. δολάρια. Συμπεριλαμβανομένων των εσόδων από το box office και την οικιακή ψυχαγωγία, η παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία είχε έσοδα $136 δισ. δολάρια το 2018. Το Χόλυγουντ είναι η παλαιότερη (ντε φάκτο) εθνική κινηματογραφική βιομηχανία στον κόσμο. Ωστόσο, το 2020, η Κίνα έγινε η μεγαλύτερη χώρα πώλησης εισιτηρίων, ξεπερνώντας τη Βόρεια Αμερική σε ακαθάριστο σύνολο. Η μετάβαση, την οποία περίμεναν εδώ και καιρό οι αναλυτές, επιταχύνθηκε από την πανδημία COVID-19. ΟΙνδικός κινηματογράφος είναι η μεγαλύτερη εθνική κινηματογραφική βιομηχανία όσον αφορά τον αριθμό των ταινιών που παράγονται, με 2.446 ταινίες μεγάλου μήκους που παράγονται ετησίως εώς το 2019 . Από το 2019, ο κινεζικός κινηματογράφος έχει τις υψηλότερες ετήσιες πωλήσεις εισιτηρίων με 1650 δισεκατομμύρια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Μεγάβυζος ο Ζωπύρου

Ο Μεγάβυζος του Ζωπύρου στα τέλη του 520 π.Χ. πήρε μέρος, ως στρατηγός του Δαρείου, στην πολύμηνη πολιορκία της Βαβυλώνας, βοήθησε με τέχνασμά του στην κατάληψή της και τελικά έγινε σατράπης της στη θέση του πατέρα του. Ο Ηρόδοτος τον αναφέρει ως έναν από τους διοικητές του στρατού που πήρε μέρος στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας. Διατάχθηκε να καταλάβει και να λεηλατήσει τους Δελφούς αλλά απέτυχε. Σε άλλη εκστρατεία των Περσών, στη Μέμφιδα της Αιγύπτου, αντιμετώπισε με επιτυχία τους Αθηναίους που είχαν εκστρατεύσει εκεί. Στασίασε κατά του Αρταξέρξη Α΄, όμως τελικά συμφιλιώθηκε μαζί του και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ως αυλικός. Νυμφεύτηκε την Αμύτιδα των Αχαιμενιδών, κόρη τού Ξέρξη Α΄ τού Μεγάλου. Πόλεμοι της Δηλιακής Συμμαχίας

Ο Μεγάβυζος ήταν γιος του Ζωπύρου, σατράπη της Βαβυλώνας, ο οποίος σκοτώθηκε στη διάρκεια μιας εξέγερσης των Βαβυλωνίων και έζησε τον 6ο προς 5ο π.Χ. αιώνα την εποχή που βασιλιάς της Περσικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Δαρείος Α΄.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%96%CF%89%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85

Dodge Viper

Η παραγωγή της πρώτης γενιάς της Viper ξεκίνησε το 1991, στο εργοστάσιο New Mack. Τα πρώτα αντίτυπα έφτασαν στις αντιπροσωπείες τον Ιούνιο του 1991, για τη σεζόν (model year) του 1992. Τον Οκτώβριο του 1995, με την έναρξη της δεύτερης γενιάς, η παραγωγή της Viper μεταφέρθηκε στο εργοστάσιο Conner Avenue, όπου και διατηρήθηκε μέχρι τη λήξη της παραγωγής της πέμπτης και τελευταίας γενιάς του, τον Αύγουστο του 2017. Και οι δύο μονάδες παραγωγής βρίσκονταν στο Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν, ΗΠΑ. Σε ολόκληρη τη διάρκεια παραγωγής όλων των γενεών της, προσφερόταν με έναν μόνο κινητήρα και μάλιστα πάντα V10 βενζίνης και αποκλειστικά με 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων. Μάλιστα στις 3 πρώτες γενιές της, δηλαδή από το 1991 έως το 2007, το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν σταθερά το ίδιο T-56 από την εταιρεία Borg-Warner. Ο αρχικός κυβισμός του κινητήρα ήταν 8.0 λίτρα (7.998 κυβικά εκατοστά, με αρχική ισχύ 400 hp στις 4.600 στροφές το λεπτό και ροπή 630 N·m στις 3.600 στροφές το λεπτό και με διαρκείς αυξήσεις της ιπποδύναμης στα επόμενα χρόνια) στην πρώτη και στη δεύτερη γενιά. Με την εισαγωγή της τρίτης γενιάς (παραγωγή : 2002 - 2007) αυξήθηκε στα 8.3 λίτρα, ενώ στην τέταρτη γενιά (παραγωγή : 2007 - 2010) στα 8.4 λίτρα, κυβισμός που διατηρήθηκε και στην πέμπτη γενιά της. Οι μεταγενέστερες εκδοχές των 8.3 και 8.4 λίτρων εξακολουθούν μέχρι σήμερα να κατέχουν και το ρεκόρ του μεγαλύτερου κυβισμού παγκοσμίως, σε αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής στη σύγχρονη ιστορία της αυτοκίνησης. Οι επιδόσεις της Viper ήταν πάντα εντυπωσιακές, καθώς η επιτάχυνση 0-60 μίλια την ώρα (0-97 χιλιόμετρα την ώρα) κυμαινόταν από 3,5 έως 4,5 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα από 160 μίλια την ώρα (257,5 χιλιόμετρα την ώρα) έως πάνω από 200 μίλια την ώρα (322 χιλιόμετρα την ώρα), αναλόγως με την έκδοση και την χρονολογία.Αν και η εμπορική τιμή της ήταν πάντα ιδιαίτερα υψηλή, ο εξοπλισμός των 4 πρώτων γενεών του μοντέλου ήταν εμφανώς λιτός, σε βαθμό που δεν εθεωρείτο πάντα ως αυτοκίνητο πολυτελείας. Το εντυπωσιακότερο παράδειγμα ήταν η πρώτη γενιά της (προσφέρθηκε μόνο ως καμπριολέ), που επειδή είχε σχεδιαστεί ως καθαρόαιμο αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων, δεν έφερε εξωτερικές χειρολαβές (άνοιγε μόνο από μέσα), Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS), αερόσακους και αρχικά κλιματισμό, όλα για λόγους μείωσης του βάρους, αν και ο κλιματισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά τη σεζόν 1994 - 1995 ως προαιρετική επιλογή. Στη δεύτερη γενιά της, κατά τους τελευταίους μήνες της σεζόν του 1996, προστέθηκε η έκδοση Viper GTS, η οποία ήταν η πρώτη στην ιστορία Viper με 2 μπροστινούς αερόσακους, εξ αρχής και οι 2 ως στάνταρ, ενώ επίσης έφερε στάνταρ κλιματισμό, ηλεκτρικά παράθυρα και κεντρικό κλείδωμα. Με την έναρξη της σεζόν (model year) του 1997, η Viper RT/10 απέκτησε στάνταρ 2 μπροστινούς αερόσακους και ηλεκτρικά παράθυρα. Από τη σεζόν του 1998, και οι δύο εκδόσεις της Viper απέκτησαν αερόσακους δεύτερης γενιάς. Από το 2001, προστέθηκε στάνταρ ABS σε όλες τις εκδόσεις. Ωστόσο, λόγω της ανυπαρξίας Συστήματος Ελέγχου Πρόσφυσης και Συστήματος Ελέγχου Ευστάθειας (ESP) στις 4 πρώτες γενιές, τα οποία προστέθηκαν στην πέμπτη γενιά, τα Viper των ετών 1991 - 2010 είναι δύσκολο να ελεγχθούν, ιδίως στις υψηλές ταχύτητες και στο βρεγμένο οδόστρωμα, επειδή λόγω της υψηλής ισχύος και ειδικά της ακόμα υψηλότερης ροπής, το αυτοκίνητο είναι πολύ επιρρεπές σε υπερστροφή (κοινώς, να «διώχνει ουρά»). Γενικότερα, έχει μείνει ακόμα και στο ευρύ κοινό μια ιστορικά αρνητική φήμη για το μοντέλο, για τους λόγους αυτούς.Στη συνέχεια όμως, η πέμπτη γενιά της Viper (2012 - 2017, προσφέρθηκε στις εκδόσεις «βασική» Viper και Viper GTS) βελτιώθηκε σημαντικά σε εξοπλισμό, οδική συμπεριφορά και ποιότητα των υλικών στο σαλόνι, και γενικώς η πληρέστερη έκδοση Viper GTS θεωρήθηκε ως γνήσιο πλέον μοντέλο πολυτελείας. Σημειωτέον όμως ότι πλευρικοί αερόσακοι υπήρξαν μόνο στις 3 τελευταίες σεζόν της συνολικής ιστορίας της Viper, δηλαδή τις σεζόν του 2015, του 2016 και του 2017, και τις τρεις σεζόν ως στάνταρ (για το είδος των αερόσακων, δείτε αναλυτικά παρακάτω). Η πρώτη γενιά της Viper κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε κάμπριο roadster εκδοχή αμαξώματος, ενώ οι 3 επόμενες γενιές της τόσο σε κάμπριο roadster όσο και σε κλειστό κουπέ. Αντιθέτως, η πέμπτη και τελευταία γενιά του μοντέλου διατέθηκε μόνο ως κλειστό κουπέ. Μέσα σε λίγα χρόνια από την εισαγωγή της, η Dodge Viper απέκτησε έναν εξαιρετικά φανατικό κύκλο οπαδών και ένα ξεχωριστό ίματζ της «εναλλακτικής αντι-Corvette». Ένα ιδιαίτερο γνώρισμα του μοντέλου είναι ότι φέρει σήμα με κεφάλι οχιάς, αντί για το σήμα της Dodge, καθώς Viper (Βάιπερ) στα αγγλικά σημαίνει οχιά. Όλες οι γενιές της, επίσης, απέσπασαν διαχρονικά σχόλια από τον Τύπο αυτοκινήτου και το ευρύ κοινό ότι είχαν πάντα μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που κανένα άλλο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής δεν έμοιαζε με την «οχιά» της Dodge, αν και οι τυπικοί ανταγωνιστές της ήταν η Chevrolet Corvette, η Porsche 911, το Acura NSX πρώτης γενιάς και, για ένα μικρό διάστημα, το Ford GT πρώτης γενιάς, το οποίο παρήχθη από το 2004 έως το 2006. Η Viper και πολλές βελτιωμένες εκδοχές της, συχνά εμφανίζονται σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες, αρκετά βιντεοπαιχνίδια (όπως τα Grand Theft Auto III, Grand Theft Auto IV και Grand Theft Auto V), τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, καθώς και βιντεοκλίπ τραγουδιών. Λόγω των οικονομικών προβλημάτων που δημιούργησε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η ηγεσία του Ομίλου Chrysler αποφάσισε το 2009 να σταματήσει την παραγωγή της Viper. Το τελευταίο αντίτυπο της Viper τέταρτης γενιάς, ένα μοντέλο με χρυσή εξωτερική βαφή, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 1 Ιουλίου 2010, παρουσία του Detroit Motor City Viper Club και της Εθνικής Λέσχης Viper των ΗΠΑ. Η συγκεκριμένη Viper αποκτήθηκε από την οικογένεια Rauch από το Τέξας, η οποία έχει την μεγαλύτερη συλλογή Viper παγκοσμίως, με 40 διαφορετικές Viper στα γκαράζ της τότε. Μετά την εξαγορά της Chrysler από τον Όμιλο της Fiat, ο Σέρτζιο Μαρκιόνε (Sergio Marchionne), ο τότε πρόεδρος του ομίλου Fiat Chrysler Automobiles, ανακοίνωσε την απόφαση της εταιρείας να αναβιώσει το μοντέλο. Κατά την ανακοίνωση αυτή, τον Σεπτέμβριο του 2010, δήλωσε ότι η 5η γενιά του θα κυκλοφορήσει το 2012. Η επίσημη παρουσίασή της έγινε τον Απρίλιο του 2012, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης, οπότε και μετονομάστηκε προσωρινά σε SRT Viper, καθώς το μοντέλο εντάχθηκε τότε στην εταιρεία SRT / Street and Racing Technology (Τεχνολογία Οδών και Αγώνων). Τον Μάιο του 2014 όμως, μετονομάστηκε εκ νέου σε Dodge Viper, καθώς η βραχύβια εταιρεία SRT επανεντάχθηκε τότε στην Dodge. Για πρώτη φορά εξοπλίστηκε με Σύστημα Ελέγχου Πρόσφυσης (traction control system), Σύστημα Ελέγχου Ευστάθειας (ESP), εξελιγμένες οθόνες, σύστημα δορυφορικής πλοήγησης και κάμερα οπισθοπορείας (τα δύο τελευταία ήταν στάνταρ στην έκδοση Viper GTS και έξτρα στη βασική έκδοση), καθώς και υλικά εμφανώς υψηλότερης ποιότητας στο σαλόνι, ενώ γενικότερα επωφελήθηκε από την τεχνογνωσία της Ferrari. Ωστόσο, δεν βασίστηκε σε κάποιο άλλο μοντέλο παραγωγής, διατηρώντας έτσι το ίματζ της ανεξαρτησίας της. Επίσης, συνέχισε να φέρει αποκλειστικά κινητήρα V10 βενζίνης (έναν εξ ολοκλήρου από αλουμίνιο, κυβισμού 8.382 cm³) και 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων (το κιβώτιο TR6060 της Tremec), κατά την παράδοση όλων των προηγούμενων γενεών της. Στα πλαίσια αυτού του σεβασμού στα παραδοσιακά της στοιχεία, ο κυβισμός του κινητήρα διατηρήθηκε στα 8.4 λίτρα, όσο ήταν και στην 4η γενιά, με την αρχική ισχύ του να ανέρχεται στους 640 ίππους και την ροπή στα 813 N⋅m, ενώ και η αισθητική της εξακολούθησε να παραπέμπει στις προηγούμενες γενιές της, αν και είχε εμφανώς εκσυγχρονιστεί ως προς το παρελθόν. Κατά την μετονομασία της σε Dodge Viper, τον Μάιο του 2014, ο κινητήρας V10 κέρδισε 5 ίππους σε ισχύ, φτάνοντας τους 645 ίππους. Ταυτόχρονα, με την έναρξη της σεζόν του 2015, προστέθηκαν και στάνταρ πλευρικοί αερόσακοι στο μοντέλο (προηγουμένως, δεν προσφέρονταν πλευρικοί αερόσακοι), αν και ήταν μόνο προστασίας πλευρών (torso airbags), ενώ αερόσακοι προστασίας κεφαλής δεν υπήρξαν ποτέ σε καμία Viper. Τον Οκτώβριο του 2015, ο όμιλος Fiat Chrysler Automobiles ανακοίνωσε επίσημα ότι η Viper θα αποσυρθεί οριστικά από την παραγωγή μέσα στο 2017 και αρχικά απέδωσε τη διακοπή στις πολύ χαμηλές πωλήσεις της πέμπτης γενιάς, καθώς το ημερολογιακό έτος 2014 πούλησε μόλις 760 αντίτυπα διεθνώς. Ωστόσο κάποιες άλλες πηγές, μεταξύ των οποίων το αμερικανικό περιοδικό αυτοκινήτου Motor Trend, που τον Ιανουάριο του 2016 επικαλέστηκε πηγή κοντά στην Fiat Chrysler, ανέφεραν ως πραγματική αιτία το ότι η Viper δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τα νέα ομοσπονδιακά πρότυπα ασφαλείας FMVSS #226 που απαίτησαν την τοποθέτηση στάνταρ πλευρικών αερόσακων τύπου κουρτίνας, στην οροφή, από την 1η Σεπτεμβρίου 2017 σε όλα τα μοντέλα που θα πωλούνται στις ΗΠΑ. Η σχετική πηγή ανέφερε ότι αν η Fiat Chrysler είχε τοποθετήσει τέτοιους αερόσακους στην Viper θα περιόριζε επικίνδυνα τον διαθέσιμο χώρο για τα κεφάλια των επιβατών. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι, όπως πρακτικώς φάνηκε τότε, η Fiat Chrysler δεν είχε υπολογίσει τους επερχόμενους κανονισμούς ασφαλείας όταν σχεδίαζε την 5η γενιά της Viper, με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί να προβεί σε υποχρεωτική διακοπή του μοντέλου. Λίγο μετά όμως, ο Σέρτζιο Μαρκιόνε, ο τότε πρόεδρος του ομίλου, ανακοίνωσε ότι υπήρχε ρεαλιστική πιθανότητα να εξελιχθεί μελλοντικά μια εντελώς νέα γενιά Viper, αλλά τελικώς απεβίωσε στις 25 Ιουλίου 2018 και από τότε δεν έχει ανακοινωθεί κάτι άλλο σχετικά με πιθανή νέα γενιά, από κανέναν. Μετά την ανακοίνωση της επερχόμενης διακοπής, οι πωλήσεις συνέχισαν να πέφτουν ακόμα εντονότερα και μάλιστα το έτος 2016 πωλήθηκαν μόλις 630 Viper, δηλαδή κατά 8,7% λιγότερες ως προς το 2015. Το τελευταίο αντίτυπο της Viper, μια κόκκινη κουπέ, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 16 Αυγούστου 2017 και κατέληξε απευθείας στο μουσείο της εταιρείας, ενώ η προτελευταία, και τελευταία που κατέληξε σε πελάτη, ήταν μια κίτρινη ACR με μαύρες λωρίδες να διατρέχουν το αμάξωμα. Επίσης, είχε ανακοινωθεί ήδη από τον Ιούλιο του 2017 ότι το εργοστάσιο κατασκευής της Viper, το Conner Avenue Assembly Plant στο Ντιτρόιτ της πολιτείας Μίσιγκαν, θα κλείσει οριστικά στις 31 Αυγούστου 2017 και οι 80 υπάλληλοι θα προσληφθούν σε άλλα εργοστάσια του ομίλου Fiat Chrysler, όπως και έγινε. Για την ιστορία, το εργοστάσιο Conner Avenue είχε κατασκευαστεί το 1966, ενώ το 1995 είχε εξαγοραστεί από την Chrysler, όπου και μεταφέρθηκε η παραγωγή της Viper τον Οκτώβριο του 1995, με την έναρξη της δεύτερης γενιάς της, ενώ πριν το κλείσιμό του ήταν το μικρότερο εργοστάσιο της FCA στη Βόρεια Αμερική.Ωστόσο, απέμειναν ελάχιστα αντίτυπα του μοντέλου που συνέχισαν να πωλούνται ως καινούρια σε αντιπροσωπείες, καθώς το 2018 πωλήθηκαν επίσημα 19 νέες Viper και το 2019 πωλήθηκαν επίσημα 5 νέες Viper, ενώ το 2020 σε ΗΠΑ και Καναδά πωλήθηκαν συνολικά 4 νέες Viper και το 2021 άλλες 4 Viper, ενώ το 2022 ακόμα μία νέα Viper. Kevin Smith. «Preview Test: Dodge Viper RT/10». Car and Driver (March 1992): p. 38–43. Holmes, Mark (2007). Ultimate Convertibles: Roofless Beauty. London: Kandour. pp. 64–67. ISBN 9781905741625. Flammang, James M./Kowalke, Ron: Standard Catalog of American Cars 1976–1999, Krause Publications, Iola, 1999, ISBN 0-87341-755-0. Robert Genat: 50 Jahre Muscle Cars. Chrysler Dodge Plymouth, Heel Verlag, Königswinter, 2005, ISBN 3-89880-490-9. 1992-2002 Dodge Viper: Overview 2003-2010 Dodge Viper: Overview 2013-2014 SRT Viper Viper Club of America Vipers Of The World

Η Dodge Viper ήταν ένα διθέσιο σπορ υπεραυτοκίνητο (supercar) υψηλών επιδόσεων, που παρήχθη από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Dodge. Αρχικά κατασκευάστηκαν 4 διαδοχικές γενιές, μεταξύ του 1991 και του 2010, ενώ τον Απρίλιο του 2012 παρουσιάστηκε η 5η γενιά της, η οποία διατηρήθηκε στην παραγωγή έως τις 16 Αυγούστου 2017. Η αρχική ονομασία της πέμπτης γενιάς ήταν SRT Viper έως και τον Μάιο του 2014, όταν και μετονομάστηκε εκ νέου σε Dodge Viper.

https://el.wikipedia.org/wiki/Dodge_Viper

Αλβέρτος της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτος Αύγουστος Κάρολος Εμμανουήλ γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1819 στο Κάστρο Ρόζεναου στο Κοβούργο της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ, στη Γερμανία. Ήταν ο δεύτερος γιος του Ερνέστου Α΄ της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα και της πρώτης συζύγου του Λουίζας της Σαξονίας-Γκότα-Αλτεμβούργου.Ο Αλβέρτος βαφτίστηκε σε Λουθηρανική Ευαγγελική Εκκλησία στις 19 Σεπτεμβρίου 1819 στην Μαρμάρινη Αίθουσα του Κάστρου Ρόζεναου με νερό που λήφθηκε από τον τοπικό ποταμό Ιτς.Ανάδοχοί του ήταν η Αυγούστα, Χήρα Δούκισσα της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ (γιαγιά από την πλευρά του πατέρα), ο Αύγουστος της Σαξονίας-Γκότα-Αλτεμβούργου (παππούς από την πλευρά της μητέρας), ο Φραγκίσκος Β´ της Αυστρίας, ο Αλβέρτος Καζίμηρος, Δούκας του Τέσσεν, και ο Εμμανουέλ, Κόμης του Μένσντορφ-Πουιγύ. Από το 1836 η ιδέα του γάμου μεταξύ του Αλβέρτου και της εξαδέλφης του Βικτωρίας ήταν μια σκέψη στο νου του φιλόδοξου θείου τους, Λεοπόλδου. Εκείνη τη στιγμή η Βικτωρία ήταν η διάδοχος του βρετανικού θρόνου, καθώς ο πατέρας της Εδουάρδος, Δούκας του Κεντ και του Στράθερν, τέταρτος γιος του Γεωργίου Γ΄, είχε αποβιώσει όταν η Βικτωρία ήταν βρέφος και ο ηλικιωμένος θείος της Γουλιέλμος Δ΄, δεν είχε νόμιμα παιδιά. Ο Λεοπόλδος κανόνισε με την αδελφή του Βικτωρία, Δούκισσα του Κεντ (μητέρα της Βικτωρίας), να καλέσει τον αδελφό τους Ερνέστο της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα και τους γιους του, Αλβέρτο και Ερνέστο, να την επισκεφθούν τον Μάιο του 1836, με σκοπό να συναντήσει την Βικτωρία. Ο Γουλιέλμος Δ΄ ωστόσο απέρριψε να δεχτεί οποιοδήποτε μέλος από τους Κοβούργους και αντ' αυτού ευνόησε τον Αλέξανδρο των Κάτω Χωρών, δευτερότοκο γιο του Γουλιέλμου, Πρίγκιπα της Οράγγης. Η Βικτωρία γνώριζε καλά τα διάφορα σχέδια περί γάμου και αξιολογούσε με κριτική την παρέλαση των υποψηφίων πριγκίπων. Έγραφε: «Ο Αλβέρτος είναι πολύ όμορφος. Τα μαλλιά του είναι περίπου το ίδιο χρώμα με το δικό μου. Τα μάτια του είναι μεγάλα και μπλε και έχει μια όμορφη μύτη και ένα πολύ γλυκό στόμα με ωραία δόντια, αλλά η γοητεία της όψης του είναι η έκφρασή του, η οποία είναι πιο ευχάριστη.» Τον Αλέξανδρο, από την άλλη πλευρά, τον περιέγραψε ως "πολύ απλό". Η Βικτωρία έγραψε στον θείο της Λεοπόλδο για να τον ευχαριστήσει «για την προοπτική μιας μεγάλης ευτυχίας που συνέβαλες να της δώσεις, στο πρόσωπο του αγαπητού Αλβέρτου... Κατέχει κάθε ποιότητα που θα μπορούσε να είναι επιθυμητή και να καταστεί μία απόλυτη ευχαρίστηση.» Η Βικτωρία ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών στις 20 Ιουνίου 1837.Ο Αλβέρτος επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τον Ερνέστο τον Οκτώβριο του 1839, για να επισκεφθεί τη Βασίλισσα με σκοπό την ανακοίνωση του γάμου. Ο Αλβέρτος και η Βικτωρία είχαν αμοιβαία αγάπη και η Βασίλισσα πρότεινε να αρραβωνιαστούν στις 15 Οκτωβρίου 1839. Η πρόθεση της Βικτωρίας να παντρευτεί ανακηρύχθηκε επισήμως από το Συμβούλιο της Επικρατείας στις 23 Νοεμβρίου, και το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1840 στο Βασιλικό Παρεκκλήσιο του Ανακτόρου του Αγίου Ιακώβου. Λίγο πριν το γάμο ο Αλβέρτος πολιτογραφήθηκε με νόμο του Κοινοβουλίου, και του χορηγήθηκε η προσφώνηση Αυτού Βασιλική Υψηλότητα με διάταγμα του Συμβουλίου. Στα 40 εγγόνια (και δύο θνησιγενή) του Αλβέρτου συμπεριλαμβάνονται τέσσερις μονάρχες: Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας, Ερνέστος Λουδοβίκος της Έσσης και Κάρολος Εδουάρδος της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, και πέντε σύζυγοι μοναρχών: Ματθίλδη της Νορβηγίας, Σοφία της Ελλάδας, Βικτωρία Ευγενία της Ισπανίας, Μαρία της Ρουμανίας και Αλίκη της Έσσης (Αλεξάνδρα Φιοντόροβνα). Πολλοί απόγονοι του Αλβέρτου είναι βασιλείς και ευγενείς σε όλη την Ευρώπη. Ο Αλβέρτος ήταν σοβαρά άρρωστος με κράμπες στο στομάχι τον Αύγουστο του 1859. Τον Μάρτιο του 1861 η μητέρα της Βικτωρίας και θεία του Αλβέρτου, Δούκισσα του Κεντ, πέθανε και η Βικτωρία είχε πληγεί από την οδύνη. Ο Αλβέρτος ανέλαβε τα περισσότερα από τα καθήκοντα της Βασίλισσας, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν άρρωστος με χρόνια προβλήματα στο στομάχι. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους η Βικτωρία και ο Αλβέρτος επέστρεψαν στο Κάστρο του Ουίνδσορ και ο Αλβέρτος Εδουάρδος, Πρίγκιπας της Ουαλίας, είχε επιστρέψει στο Καίμπριτζ, όπου ήταν φοιτητής. Δύο από τα ξαδέρφια του Αλβέρτου, ο Πέτρος Ε΄ της Πορτογαλίας και ο Φερδινάνδος της Πορτογαλίας, πέθαναν από τυφοειδή πυρετό. Εκτός από αυτή την είδηση, ο Αλβέρτος πληροφορήθηκε τα κουτσομπολιά που ακούγονταν σε κλαμπ κυρίων και τον ξένο τύπο ότι ο Πρίγκιπας της Ουαλίας ήταν ακόμα σε σχέση με την Νέλλι Κλίφντεν, μια νεαρή Ιρλανδή ηθοποιό. Ο Αλβέρτος και η Βικτωρία ήταν τρομοκρατημένοι από την αδιακρισία του γιου τους και φοβήθηκαν εκβιασμό, σκάνδαλο ή και εγκυμοσύνη. Αν και ο Αλβέρτος ήταν άρρωστος, ταξίδεψε στο Καίμπριτζ για να δει τον Πρίγκιπα της Ουαλίας στις 25 Νοεμβρίου για να συζητήσουν την υπόθεσή του. Στην τελευταίες εβδομάδες του ο Αλβέρτος υπέφερε από πόνους στην πλάτη και τα πόδια. Στις 9 Δεκεμβρίου ένας από τους γιατρούς του Αλβέρτου, ο Ουίλλιαμ Τζέννερ, διέγνωσε τυφοειδή πυρετό. Ο Αλβέρτος πέθανε στις 22:50 μ.μ. στις 14 Δεκεμβρίου 1861 στο Μπλε Δωμάτιο του Κάστρου του Ουίνδσορ, παρουσία της Βασίλισσας και πέντε, εκ των εννέα, παιδιών τους: του Αλβέρτου Εδουάρδου, της Αλίκης, της Λουίζας, της Έλενας και του Αρθούρου. Η τότε διάγνωση ήταν τυφοειδής πυρετός, αλλά σύγχρονοι συγγραφείς έχουν επισημάνει ότι ο Αλβέρτος ήταν άρρωστος για τουλάχιστον δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, το οποίο μπορεί να σημαίνει ότι μια χρόνια ασθένεια, όπως η Νόσος του Crohn, νεφρική ανεπάρκεια, ή κοιλιακός καρκίνος μπορεί να ήταν η αιτία του θανάτου. Τάφηκε στη Βασιλική Κρύπτη στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Ουίνδσορ στις 23 Δεκεμβρίου 1861. Ένα χρόνο μετά (18 Δεκεμβρίου 1872) η σορός του μεταφέρθηκε στο Βασιλικό Κοιμητήριο του Φρόγκμορ. 26 Αυγούστου 1819 - 12 Νοεμβρίου 1826: Η Αυτού Γαληνοτάτη Υψηλότητα ο Πρίγκιπας Αλβέρτος της Σαξονίας-Κοβούργου και Ζάαλφελντ, Δούκας της Σαξονίας 12 Νοεμβρίου 1826 - 6 Φεβρουαρίου 1840: Η Αυτού Γαληνοτάτη Υψηλότητα ο Πρίγκιπας Αλβέρτος της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα, Δούκας της Σαξονίας 6 Φεβρουαρίου 1840 - 25 Ιουνίου 1857: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα ο Πρίγκιπας Αλβέρτος της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα, Δούκας της Σαξονίας 25 Ιουνίου 1857 - 14 Δεκεμβρίου 1861: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα ο Πρίγκιπας Βασιλικός Σύζυγος Αλβέρτος Βρετανικές Ιππότης της Περικνημίδος, 16 Δεκεμβρίου 1839 Ιππότης της Ακάνθου Ιππότης του Αγίου Πατρικίου Τάγμα του Λουτρού Ιππότης του Μεγαλόσταυρου, 6 Μαρτίου 1840 Μεγάλος Κύριος, 25 Μαΐου 1847 Επιπλέον Ιππότης του Αστέρος της Ινδίας, 25 Ιουνίου 1861 Ιππότης Μεγαλόσταυρου των Αγίων Μιχαήλ και ΓεωργίουΞένες Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος, 27 Απριλίου 1841 Ιππότης του Ελέφαντα, 10 Ιανουαρίου 1843 Ιππότης του Σεραφείμ, Φεβρουάριος 1856 Albert of Saxe-Coburg and Gotha at the Royal Collection Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Albert (Francis Charles Augustus Albert Emmanuel)» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 495–496 Prince Albert (1819–1861), BBC History

Ο Αλβέρτος της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα (αγγλικά: Albert of Saxe-Coburg and Gotha, 26 Αυγούστου 1819 - 14 Δεκεμβρίου 1861) ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ερνέστου Α΄ της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα και σύζυγος της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Αλβέρτος πέθανε στη νεαρή ηλικία των 42 ετών, βυθίζοντας τη σύζυγό του σε βαθύ πένθος για το υπόλοιπο της ζωής της. Μετά το θάνατο της Βικτωρίας το 1901, ο μεγαλύτερος γιος τους ανέβηκε στο θρόνο ως Εδουάρδος Ζ΄ και έγινε ο πρώτος Βρετανός μονάρχης του Οίκου της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA_%26_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B1

Λίμνη Μπελέτσι

Πρόκειται για τεχνητή λίμνη η οποία δημιουργήθηκε με δαπάνες των Γεωργίου Νάστου και Αθανασίου Πάντου τη διετία 1973-75 (εποχής Χούντας και λίγο μετά) ως αποθεματικό δυναμικό νερού για έργα που τότε κατασκεύαζαν στη περιοχή αλλά και ως μελλοντικό βιότοπο. Ως συνέπεια της κατασκευής της ήταν η αλλαγή της χάραξης του δρόμου που συνέδεε τον Άγιο Μερκούριο με τις Αφίδνες (πρώην Κιούρκα). Το τεχνητό αυτό έργο συγκράτησε αφενός τα νερά της πηγής που βρίσκεται βόρεια, αφετέρου τα όμβρια ύδατα από τον υπερκείμενο λόφο με αποτέλεσμα το σχηματισμό της λίμνης. Η λίμνη έχει μέγιστη διάμετρο 130 μέτρα περίπου και μέγιστο βάθος 9 μέτρα, ενώ το συνολικό της εμβαδόν αγγίζει τα 7.000 τ.μ. Η λίμνη Μπελέτσι αποτελεί σημαντικό υδροβιότοπο της περιοχής καθώς απαντώνται αποδημητικά πουλιά όσο και μόνιμα νηκτικά (πάπιες, κύκνοι), ψάρια, κυρίως κυπρίνοι και χέλια. Επίσης ζουν στη λίμνη αρκετές νεροχελώνες, κυρίως οι λεγόμενες νεροχελώνες με κόκκινα μάγουλα (Trachemys scripta elegans), οι οποίες είναι παράδειγμα για χωροκατακτητικά είδη. Η αρχική καταγωγή τους είναι οι ΗΠΑ και το Μεξικό, αλλά είναι και παγκοσμίως οι πλέον εμπορεύσιμες χελώνες ως κατοικίδιο, και έτσι, ως παρατημένα πρώην κατοικίδια, καταφέρανε να κατακτήσουν παγκοσμίως διάφορους υδροβιότοπους όπως και τη λίμνη Μπελέτσι. Σήμερα ο οικισμός της Αγίας Τριάδας εντός του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου έκτασης 7.636 στρεμμάτων/1.876 οικοπέδων του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Υγειονομικών με την επωνυμία «Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία ΣΥΝΠΕ» που περιβάλλει την τεχνητή λίμνη Μπελέτσι, έχει πλέον αρκετές πολυτελείς μονοκατοικίες αλλά και ένα κατάλληλα διαμορφωμένο καταφύγιο που στο παρελθόν φιλοξενούσε ελάφια και άλλα ζώα. ^ Με το όνομα Κιθάρα αναφέρεται επίσης μία τεχνητή λίμνη που βρισκόταν στα βασιλικά κτήματα του Τατοΐου και είναι σήμερα αποξηραμένη [1] [2] Πληροφορίες για τον καιρό στην Αγία Τριάδα της κοινότητας Αφιδνών

Η λίμνη Μπελέτσι είναι μία μικρή λίμνη που βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων περίπου στις ανατολικές πλαγιές της Πάρνηθας, στην περιοχή Αγία Τριάδα της κοινότητας Αφιδνών, βορειοδυτικά της ομώνυμης κορυφής Μπελέτσι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9

Ιστορία της χημείας

Το πρώτο μέταλλο που χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους φαίνεται να είναι ο χρυσός, ο οποίος μπορεί να βρεθεί ελεύθερος ή αυτοφυής στη φύση. Σε ισπανικά σπήλαια βρέθηκαν μικρές ποσότητες φυσικού χρυσού της ύστερης παλαιολιθικής περιόδου, περίπου το 40.000 π.Χ. Ο άργυρος, ο χαλκός, ο κασσίτερος και ο σίδηρος των μετεωριτών μπορούν επίσης να βρεθούν σε αυτοφυή μορφή και έτσι επέτρεψαν μια περιορισμένη μεταλλουργία στους αρχαίους πολιτισμούς. Αιγυπτιακά όπλα κατασκευασμένα από μετεωρικό σίδηρο περίπου το 3000 π.Χ. ήταν ιδιαίτερης αξίας καθώς χαρακτηρίζονταν «Σπαθιά από τον Ουρανό».Αναμφισβήτητα η πρώτη χημική αντίδραση που χρησιμοποιήθηκε με ελεγχόμενο τρόπο ήταν η καύση (φωτιά). Ωστόσο, για χιλιετίες η φωτιά θεωρήθηκε ως μια μυστική δύναμη που μπορούσε να μετατρέψει μία ουσία σε μία άλλη (π.χ. καύση του ξύλου ή βράσιμο νερού), ενώ ταυτόχρονα παράγει θερμότητα και φωτεινή ενέργεια (φως). Η φωτιά επηρέασε πολλές δραστηριότητες των πρώιμων κοινωνιών. Αυτές ποικίλλουν από τις πιο απλές πτυχές της καθημερινής ζωής, όπως το μαγείρεμα και ο φωτισμός της διαμονής, έως τις πιο προηγμένες τεχνολογίες, όπως π.χ. το ψήσιμο των αγγείων και τούβλων, και η τήξη των μετάλλων για την κατασκευή σκευών, εργαλείων και όπλων. Εν τέλει, ήταν η φωτιά που οδήγησε στην ανακάλυψη του γυαλιού και στον καθαρισμό των μετάλλων, που με τη σειρά της έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας. Κατά τα πρώτα στάδια της μεταλλουργίας, αναζητήθηκαν μέθοδοι καθαρισμού των μετάλλων, και ο χρυσός -που ήταν ήδη γνωστός από το 2900 π.Χ. στην αρχαία Αίγυπτο- έγινε πολύτιμο μέταλλο. Ορισμένα μέταλλα μπορούν να εξαχθούν από τα μεταλλεύματα τους απλώς θερμαίνοντας τις πέτρες του μεταλλεύματος στη φωτιά. Μια διαδικασία που είναι γνωστή ως εκκαμίνευση και εφαρμόζεται κυρίως στο κασσίτερο, στο μόλυβδο και (σε υψηλότερη θερμοκρασία) στο χαλκό. Τα πρώτα στοιχεία αυτής της εξορυκτικής μεταλλουργίας χρονολογούνται την 5η και 6η χιλιετία π.Χ., και βρέθηκαν στους αρχαιολογικούς χώρους του Majdanpek, Yarmovac και Plocnik, στη Σερβία. Μέχρι σήμερα, η αρχαιότερη εκκαμίνευση του χαλκού βρίσκεται στη περιοχή του Belovode, όπου τα ευρήματα περιλαμβάνουν ένα χάλκινο τσεκούρι από το 5500 π.Χ. που ανήκει στον πολιτισμό Βίντσα. Άλλα ίχνη πρώιμων μέταλλων βρέθηκαν από την τρίτη χιλιετία π.Χ. σε μέρη όπως η Palmela (Πορτογαλία), το Los Millares (Ισπανία), και το Στόουνχεντζ (Ηνωμένο Βασίλειο). Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά με τη μελέτη των προϊστορικών χρόνων, η τελική πρώτη εμφάνιση δεν μπορεί να οριστεί με σαφήνεια καθώς οι νέες ανακαλύψεις είναι διαρκείς και συνεχείς. Αυτά τα πρώτα μέταλλα ήταν καθαρά μέταλλα ή μίγματα μετάλλων όπως ακριβώς βρέθηκαν. Με την ανάμειξη χαλκού και κασσίτερου, κατασκευάστηκε ένα ανώτερο μέταλλο, ένα κράμα που ονομάστηκε ορείχαλκος, και έτσι την εποχή του Χαλκού(περίπου το 3500 π.Χ.) ξεκίνησε μια σημαντική τεχνολογική καμπή. Η εποχή του Χαλκού ήταν η περίοδος στην ανθρώπινη πολιτιστική ανάπτυξη όπου ανακαλύφθηκε η πιο προηγμένη μεταλλουργία (τουλάχιστον σε συστηματική και διαδεδομένη χρήση). Επινοήθηκαν τεχνικές για την τήξη του χαλκού και κασσίτερου από φυσικώς απαντώμενα κοιτάσματα μεταλλευμάτων χαλκού, και στη συνέχεια η σύντηξη τους δημιούργησε τον ορείχαλκο. Αυτά τα φυσικώς απαντώμενα μεταλλεύματα τυπικά περιλαμβάνουν αρσενικό ως κοινή πρόσμιξη. Τα μεταλλεύματα χαλκού / κασσίτερου όμως είναι σπάνια, όπως αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν μπρούντζοι κασσίτερου στη δυτική Ασία πριν από το 3000 π.Χ. Μετά από την εποχή του Χαλκού, η ιστορία της μεταλλουργίας σημαδεύτηκε από τους στρατούς που αναζητούσαν καλύτερα όπλα. Οι χώρες στην Ευρασία(Eurasia) άκμασαν όταν δημιούργησαν ανώτερα κράματα, τα οποία, με τη σειρά τους, έκαναν καλύτερη πανοπλία και καλύτερα όπλα. Αυτό καθόριζε συχνά τα αποτελέσματα των μαχών. Σημαντική πρόοδος στη μεταλλουργία και την αλχημεία έγινε στην αρχαία Ινδία. Κύριο άρθρο: Εποχή του Σιδήρου Η εξαγωγή του σιδήρου από το μετάλλευμα του σε ένα μέταλλο που να μπορεί να υποστεί επεξεργασία είναι πολύ πιο δύσκολη από το χαλκό ή κασσίτερο. Φαίνεται να έχει εφευρεθεί από τους Χετταίους γύρω στο 1200 π.Χ., οπότε και τοποθετείται η έναρξη της Εποχής του Σιδήρου. Οι Χετταίοι έφεραν μαζί τους ή ανέπτυξαν επί τόπου στην κεντρική Μικρά Ασία την τέχνη επεξεργασίας του σιδήρου. Ήταν οι πρώτοι και οι μοναδικοί στην εποχή τους που γνώριζαν να επεξεργάζονται τον σίδηρο. Αυτό τους έδινε ισχυρή υπεροχή, αφού οι άλλες σύγχρονες τους φυλές πολιτισμικά βρίσκονταν ακόμα στην εποχή του χαλκού στην καλύτερη περίπτωση. Οι Χετταίοι μπόρεσαν και κράτησαν την τέχνη της επεξεργασίας του σιδήρου για εύλογους λόγους μυστική και γι' αυτό είχαν το μονοπώλιο της τέχνης και των προϊόντων του σιδήρου. Το μυστικό της εξόρυξης και επεξεργασίας του σιδήρου ήταν επίσης ένας βασικός παράγοντας για την επιτυχία των Φιλισταίων.Με άλλα λόγια, η Εποχή του Σιδήρου αναφέρεται στην έλευση της σιδηρουργίας (Ferrous metallurgy). Ιστορικές ανακαλύψεις στη σιδηρουργία μπορεί να βρεθούν σε πολλούς πολιτισμούς και κουλτούρες. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται τα αρχαία και μεσαιωνικά βασίλεια και αυτοκρατορίες της Μέσης Ανατολής και της Εγγύς Ανατολής, το αρχαίο Ιράν, η αρχαία Αίγυπτος, η αρχαία Νουβία, και η Ανατολία (Τουρκία), η Αρχαία κουλτούρα των Nok στη Νιγηρία, η Καρχηδόνα, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι της αρχαίας Ευρώπης, καθώς και η μεσαιωνική Ευρώπη, η αρχαία και μεσαιωνική Κίνα, η αρχαία και μεσαιωνικά Ινδία, και η αρχαία και μεσαιωνική Ιαπωνία μεταξύ άλλων. Πολλές από τις εφαρμογές, τις πρακτικές, και τις συσκευές που συνδέονται ή που εμπλέκονται στη μεταλλουργία ανακαλύφθηκαν και ανδρώθηκαν στην αρχαία Κίνα. Τέτοιες είναι η καινοτομία της υψικαμίνου, ο χυτοσίδηρος, οι υδραυλικές μηχανικές σφύρες, και τα φυσερά με έμβολο διπλής ενέργειας. Οι φιλοσοφικές προσπάθειες για να αιτιολογήσουμε το γιατί οι διάφορες ουσίες έχουν διαφορετικές ιδιότητες (χρώμα, πυκνότητα, οσμή), γιατί υπάρχουν σε διαφορετικές καταστάσεις (αέρια, υγρά και στερεά), και γιατί αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο όταν εκτίθενται σε διάφορα περιβάλλοντα, όπως για παράδειγμα στο νερό, στη φωτιά, ή στις θερμοκρασιακές αλλαγές, οδήγησε τους αρχαίους φιλόσοφους να διατυπώσουν τις πρώτες θεωρίες για τη φύση και τη χημεία. Πιθανώς όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί έχουν να επιδείξουν φιλοσοφικές θεωρίες που σχετίζονται με τη χημεία. Ο κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις θεωρίες ήταν η προσπάθεια να εντοπίσουν ένα μικρό αριθμό πρωτογενών κλασσικών στοιχείων που συνθέτουν το σύνολο των διαφόρων ουσιών στη φύση. Ουσίες όπως ο αέρας, το νερό και το έδαφος/γη, μορφές ενέργειας, όπως η φωτιά και το φως, και πιο αφηρημένες έννοιες όπως οι ιδέες, ο αιθέρας και ο ουρανός, ήταν κοινοί υποψήφιοι για τον θώκο των πρωτογενών κλασσικών στοιχείων σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ακόμη και όταν δεν υπήρχε καμία επαφή μεταξύ τους. Για παράδειγμα σε όλες τις φιλοσοφίες, την Ελληνική, Ινδική, την φιλοσοφία των Μάγια, και την αρχαία κινεζική ο αέρας, το νερό, η γη και η φωτιά θεωρούνται ως κύρια στοιχεία. Γύρω στο 420 π.Χ. ο Εμπεδοκλής δήλωσε ότι όλη η ύλη αποτελείται από τέσσερις στοιχειώδεις ουσίες - γη, φωτιά, αέρας και νερό. Η πρώιμη θεωρία του ατομισμού μπορεί να αναχθεί στην αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ινδία. Ο Ελληνικός ατομισμός χρονολογείται πίσω στον Έλληνα φιλόσοφο Δημόκριτο, ο οποίος περίπου το 380 π.Χ. δήλωσε ότι η ύλη αποτελείται από αδιαίρετα και άφθαρτα άτομα. Ο Λεύκιππος δήλωσε επίσης ότι τα άτομα ήταν το πιο αδιαίρετο μέρος της ύλης. Αυτό συνέπεσε με μια παρόμοια δήλωση από τον Ινδό φιλόσοφο Kanada στα γραπτά του, τις Vaisheshika σούτρα, περίπου την ίδια χρονική περίοδο. Με τον ίδιο τρόπο συζητήθηκε η ύπαρξη των αερίων. Αυτό που ο Kanada δήλωσε στους αφορισμούς του, στις σούτρα του, ο Δημόκριτος το δήλωσε με τον φιλοσοφικό του ρεμβασμό. Αλλά και οι δύο έπασχαν από έλλειψη εμπειρικών δεδομένων. Χωρίς επιστημονική απόδειξη, η ύπαρξη των ατόμων ήταν εύκολο να αμφισβητηθεί. Ο Αριστοτέλης, το 330 π.Χ., ήταν αντίθετος με την ύπαρξη των ατόμων. Νωρίτερα, το 380 π.Χ., σε ένα ελληνικό κείμενο που αποδόθηκε στον Πολύβους (μαθητή του Ιπποκράτη) διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από τέσσερις χυμούς. Γύρω στο 300 π.Χ., ο Επίκουρος διατύπωσε την αρχή ότι υπάρχει ένα σύμπαν αποτελούμενο από άφθαρτα άτομα μέσα στο οποίο ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την επίτευξη μιας ισορροπημένης ζωής. Με στόχο να εξηγήσει την επικούρεια φιλοσοφία στο ρωμαϊκό κοινό, ο Ρωμαίος ποιητής και φιλόσοφος Λουκρήτιος έγραψε το 50 π.Χ. το έργο «De Rerum Natura» (Η φύση των πραγμάτων). Στο έργο αυτό, ο Λουκρήτιος παρουσιάζει τις αρχές του ατομισμού, τη φύση του νου και της ψυχής, εξηγήσεις των αισθήσεων και της σκέψης, την ανάπτυξη του κόσμου και των φαινομένων του, και εξηγεί μια ποικιλία από ουράνια και τα γήινα φαινόμενα. Μεγάλο μέρος της πρώιμης ανάπτυξης των μεθόδων καθαρισμού (εξαγωγής και εμπλουτισμού των μετάλλων στη μεταλλουργία) περιγράφονται από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στην «φυσική ιστορία» του (Naturalis Historia). Προσπάθησε να εξηγήσει αυτές τις μεθόδους, καθώς επίσης και έκανε εύστοχες και ακριβείς παρατηρήσεις για την κατάσταση πολλών ορυκτών. Το σύστημα στοιχείων που χρησιμοποιείται στη μεσαιωνική αλχημεία αναπτύχθηκε κυρίως από τον πέρση αλχημιστή Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν (Jabir ibn Hayyan) και οι ρίζες του βρίσκονται στα κλασικά στοιχεία της ελληνικής παράδοσης. Το σύστημα του αποτελείται από τα τέσσερα Αριστοτελικά στοιχεία τον αέρα, τη γη, τη φωτιά και το νερό και επιπλέον από τα δύο φιλοσοφικά στοιχεία: το θείο, που χαρακτηρίζει την αρχή της ευφλεκτότητας καθ'όσων είναι "η πέτρα που καίει», και τον υδράργυρο, που χαρακτηρίζει την αρχή των μεταλλικών ιδιοτήτων. Αυτά τα στοιχεία είχαν θεωρηθεί από τους πρώτους αλχημιστές ως εξιδανικευμένες εκφράσεις των μη αναγωγίσιμων συστατικών του σύμπαντος και έτυχαν της μέγιστης μελέτης από την φιλοσοφική αλχημεία. Οι τρεις μεταλλικές αρχές: το θείο για την ευφλεκτότητα ή την καύση, ο υδράργυρος για την αστάθεια και τη σταθερότητα, και το αλάτι για την στερεότητα έγιναν η «πρωτεύουσα τριάδα» (tria prima) του Ελβετού αλχημιστή Παράκελσου. Το αιτιολόγησε υποστηρίζοντας ότι η θεωρία των τεσσάρων στοιχείων του Αριστοτέλη εμφανίζεται στα σώματα κάτω από το πρίσμα των τριών αρχών. Ο Παράκελσος είδε αυτές τις αρχές ως θεμελιώδεις και το δικαιολόγησε προσφεύγοντας στην περιγραφή του τρόπου με τον οποίο το ξύλο καίγεται στη φωτιά. Ο υδράργυρος συνεισφέρει την αρχή της συνεκτικότητας, έτσι όταν φεύγει από το ξύλο υπό μορφή καπνού το ξύλο καταρρέει. Ο καπνός εμπεριέχει την αστάθεια (υδραργυρική αρχή), οι φλόγες δίνοντας θερμότητα εμπεριέχουν την ευφλεκτότητα (θείο), και το υπόλοιπο η τέφρα εμπεριέχει την στερεότητα (αλάτι). Η Αλχημεία καθορίζεται από την «Ερμητική» αναζήτηση για την φιλοσοφική λίθο, η μελέτη της οποίας είναι πλούσια σε συμβολικό μυστικισμό, και διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τη σύγχρονη επιστήμη. Οι αλχημιστές μόχθησαν για να κάνουν μετασχηματισμούς τόσο σε εσωτερικό (πνευματικό) όσο και σε εξωτερικό (πρακτικό) επίπεδο. Αυτές οι πρωτοεπιστημονικές, εξωτερικές (πρακτικές) πτυχές της αλχημείας ηταν που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην εξέλιξη της χημείας στην ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο, στην Ισλαμική Χρυσή Εποχή, και στη συνέχεια στην Ευρώπη. Η αλχημεία και η χημεία διαμοιράζονται το ενδιαφέρον για τη σύνθεση και τις ιδιότητες της ύλης, και πριν από τον δέκατο όγδοο αιώνα δεν μπορούν να διαχωριστούν σε διακριτές ειδικότητες. Ο όρος χυμεία (chymistry) έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την ανάμειξη της αλχημείας και της χημείας που προϋπήρχε πριν από αυτήν την περίοδο. Οι πρώτοι δυτικοί αλχημιστές, που έζησαν κατά τους πρώτους αιώνες της κοινής περιόδου, εφηύραν συσκευές χημείας. Το μπεν μαρί, ή υδατόλουτρο ονομάστηκε από την Μαρία την Εβραία. Η δουλειά της δίνει επίσης τις πρώτες περιγραφές του τρίμπικου και της κηροτακίδας. Η Κλεοπάτρα η αλχημιστής περιγράφει τον κλίβανο και έχει πιστωθεί με την εφεύρεση του άμβυκα. Αργότερα, το πειραματικό πλαίσιο που θεσπίστηκε από τον Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν (Jabir ibn Hayyan) επηρέασε τους αλχημιστές καθώς η αλχημεία μετανάστευσε στον ισλαμικό κόσμο, στη συνέχεια, στην Ευρώπη του δωδέκατου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, η εξωτερική (πρακτική) αλχημεία παρέμεινε δημοφιλής, με τη μορφή της ιατροχημείας του Παράκελσου (Paracelsian iatrochemistry), ενώ η πνευματική αλχημεία άνθισε, παραμένοντας ευθυγραμμισμένη με τις πλατωνικές, Ερμητικές και Γνωστικές ρίζες της. Κατά συνέπεια, η συμβολική αναζήτηση για την φιλοσοφική λίθο δεν είχε αντικατασταθεί από τις επιστημονικές προόδους, και ήταν ακόμη ο τομέας των καταξιωμένων επιστημόνων και γιατρών μέχρι τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα. Στους πρώτους σύγχρονους αλχημιστές που φημίζονται για τις επιστημονικές τους παρεμβάσεις περιλαμβάνονται οι Jan Baptist van Helmont, Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle), και ο Ισαάκ Νεύτων. Υπήρχαν πολλά προβλήματα με την αλχημεία, όπως φαίνεται από τη σημερινή σκοπιά. Δεν υπήρχε συστηματική σύστημα ονοματοδοσίας για νέες ενώσεις, και η γλώσσα ήταν απόκρυφη και ασαφής σε σημείο που οι ορολογίες να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το «The Fontana Ιστορία της Χημείας» (Brock, 1992): Η γλώσσα της αλχημείας ανέπτυξε σύντομα ένα απόκρυφο και μυστικοπαθές τεχνικό λεξιλόγιο σχεδιασμένο να αποκρύπτει πληροφορίες από τους αμύητους. Σε ένα μεγάλο βαθμό, αυτή η γλώσσα είναι ακατανόητη για μας σήμερα, αν και είναι προφανές ότι οι αναγνώστες του «Canon's Yeoman's Tale» του Τζόφρι Σώσερ (Geoffery Chaucer) ή το κοινό του «Ο Αλχημιστής» του Μπεν Τζόνσον (Ben Jonson) ήταν σε θέση να τα κατανοήσουν αρκετά καλά ώστε να γελάσουν με αυτά. Το παραμύθι του Σώσερ περιγράφει την πιο δόλια πλευρά της αλχημείας, ειδικά την κατασκευή πλαστού χρυσού από φθηνές ουσίες. Λιγότερο από έναν αιώνα νωρίτερα, ο Δάντης Αλιγκέρι (Dante Alighieri) κατέδειξε επίσης την επίγνωση αυτής της δολιότητας, η οποία τον προκάλεσε στα γραπτά του να ξαποστείλει όλους τους αλχημιστές στην κόλαση. Λίγο μετά, το 1317, ο Πάπας Ιωάννης XXII της Αβινιόν διέταξε όλοι οι αλχημιστές να εγκαταλείψουν τη Γαλλία λόγω της κατασκευής πλαστών χρημάτων. Στην Αγγλία το 1403 ψηφίστηκε ένας νόμος που όρισε να τιμωρείται με θάνατο ο "πολλαπλασιασμός των μετάλλων" Παρόλα αυτά και άλλα φαινομενικά ακραία μέτρα, η αλχημεία δεν πέθανε. Οι βασιλείς και οι προνομιούχες τάξεις ακόμα εξακολουθούν να αναζητούν να ανακαλύψουν τη φιλοσοφική λίθο και το ελιξίριο της ζωής για τον εαυτό τους. Επίσης δεν υπήρχε συμφωνημένη επιστημονική μέθοδος ώστε η εκτέλεση των πειραμάτων να είναι αναπαραγώγιμη. Πράγματι, πολλοί αλχημιστές περιλαμβάνουν στις μεθόδους τους, άσχετες πληροφορίες, όπως ο χρόνος της παλίρροιας ή οι φάσεις της σελήνης. Η εσωτερική φύση και το κωδικοποιημένο λεξιλόγιο της αλχημείας φάνηκε να είναι χρήσιμα κυρίως στο να αποκρυβεί το γεγονός ότι δεν ήταν και πολύ σίγουροι σε όσα έλεγαν. Ήδη από τον 14ο αιώνα, φάνηκε να αυξάνονται οι ρωγμές στην πρόσοψη της αλχημείας, και οι άνθρωποι έγιναν επιφυλακτικοί. Είναι σαφές πλέον, ότι χρειάζεται να υπάρχει μια επιστημονική μέθοδος, όπου τα πειράματα να μπορούν να επαναληφθούν από άλλους ανθρώπους και τα αποτελέσματα θα έπρεπε να περιγράφονται με μια σαφή γλώσσα που να ξεκαθαρίζει τόσο αυτό που είναι γνωστό όσο και αυτό που είναι άγνωστο. Στον ισλαμικό κόσμο, οι μουσουλμάνοι μετέφρασαν τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων στα αραβικά και πειραματίζονταν με τις επιστημονικές ιδέες. Η ανάπτυξη της σύγχρονης επιστημονικής μεθόδου ήταν αργή και επίπονη, αλλά η πρώιμη επιστημονική μέθοδος για τη χημεία άρχισε να αναφύεται μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων χημικών, αρχίζοντας με τον χημικό 9ου αιώνα Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν (Jabir ibn Hayyan) (γνωστό και ως " Geber " στην Ευρώπη), ο οποίος θεωρείται ως "ο πατέρας της χημείας ». Αυτός εισήγαγε μια συστηματική και πειραματική προσέγγιση στην επιστημονική έρευνα βασισμένη στο εργαστήριο, σε αντίθεση με τους αρχαίους έλληνες και αιγύπτιους αλχημιστές των οποίων τα έργα ήταν σε μεγάλο βαθμό αλληγορικά και συχνά ακατανόητα. Ο ίδιος επίσης, ανακάλυψε και ονόμασε τον άμβυκα (al - Anbiq), έδωσε την χημική ανάλυση πολλών χημικές ουσίες, συνέθεσε τα lapidaries, έδωσε τη διάκριση μεταξύ αλκαλίων και οξέων, και κατασκεύασε εκατοντάδες φαρμάκων. Επίσης επεξέτεινε τη θεωρία των πέντε κλασικών στοιχείων στη θεωρία των επτά αλχημικών στοιχείων, μετά την ταυτοποίηση του υδραργύρου και θείου, σαν χημικά στοιχεία. Μεταξύ άλλων μουσουλμάνοι χημικοί με επιρροή, όπως ο Αμπού αλ - Rayhān al-Biruni, ο Αβικέννας και ο Αλ-Κίντι (Al-kindi) αντέκρουσαν τις θεωρίες της αλχημείας, ιδιαίτερα τη θεωρία της μεταστοιχείωσης των μετάλλων, και ο al-Tusi διατύπωσε μια εκδοχή της «διατήρησης μάζας», σημειώνοντας ότι ένα υλικό σώμα είναι μεν σε θέση να αλλάξει, αλλά δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί. Ο Rhazes αντέκρουσε για πρώτη φορά τη θεωρία του Αριστοτέλη για τα τέσσερα κλασικά στοιχεία, και δημιούργησε τα θεμέλια της σύγχρονης χημείας, χρησιμοποιώντας το εργαστήριο στη σύγχρονη έννοια του όρου, σχεδιάζοντας και περιγράφοντας περισσότερα από είκοσι όργανα, πολλά τμήματα των οποίων είναι ακόμα και σήμερα σε χρήση.Τέτοια είναι το χωνευτήρι, η κολοκύθα ή αποστακτήρας για την απόσταξη, και η κεφαλή ενός αποστακτήρα με σωλήνα απορροής (ambiq, Λατινική του άμβυκα), και διάφορα είδη φούρνων ή θερμαντήρων. Για τους γιατρούς της Ευρώπης, η αλχημεία έγινε μια διανοητική άσκηση όταν η πρώιμη αραβική αλχημεία έγινε διαθέσιμη μέσω της λατινικής μετάφρασης, και έτσι βελτιώθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Ο Παράκελσος (1493-1541), για παράδειγμα, απέρριψε την θεωρία των τεσσάρων στοιχείων και μόνο με μια ασαφή κατανόηση των χημικών ουσιών και φαρμάκων του, σχηματίζει ένα υβρίδιο αλχημείας και επιστήμης που θα αποκληθεί ιατροχημεία (iatrochemistry). Ο Παράκελσος δεν ήταν τέλειος στο να καταστήσει τα πειράματα του πραγματικά επιστημονικά. Για παράδειγμα, ως προέκταση της θεωρίας του ότι νέες ενώσεις θα μπορούσαν να γίνουν με το συνδυασμό του υδραργύρου και θείου, κάποια στιγμή παρασκεύασε μια ουσία που πίστευε ότι ήταν "το έλαιο του θείου». Αλλά αυτή στην πραγματικότητα ήταν ο διμεθυλαιθέρας, ο οποία δεν είχε ούτε υδράργυρο ούτε θείο. Πρακτικές προσπάθειες για τη βελτίωση του εμπλουτισμού των μεταλλευμάτων και η εξαγωγή των καθαρών μετάλλων ήταν μια σημαντική πηγή πληροφοριών για τους πρώτους χημικούς του 16ου αιώνα, μεταξύ των οποίων και ο Γκεόργκιους Αγκρικόλα (Georgius Agricola 1494-1555), ο οποίος δημοσίευσε το σπουδαίο έργο του «De re metallica» το 1556. Το έργο του περιγράφει τις ανεπτυγμένες και πολύπλοκες διαδικασίες της εξόρυξης μεταλλευμάτων, την εξαγωγή των μετάλλων και τη μεταλλουργία εποχής του. Η προσέγγιση του αφαίρεσαν το μυστικισμό που σχετίζονται με το θέμα, δημιουργώντας την πρακτική βάση πάνω στην οποία άλλοι θα μπορούσαν να οικοδομήσουν. Το έργο περιγράφει τα πολλά είδη φούρνων που χρησιμοποιούνται για την τήξη του μεταλλεύματος, και κέντρισε το ενδιαφέρον για τα μέταλλα και τη σύνθεσή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος δίνει πολλές αναφορές σε έναν αρχαίο συγγραφέα, τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και την «Naturalis Historia» του. Τον οποίο ο Αγκρικόλα έχει χαρακτηρίσει σαν τον «πατέρα της μεταλλουργίας». Το 1605, ο Σερ Φράνσις Μπέικον (Sir Francis Bacon) δημοσίευσε το «Η Ικανότητα και προώθηση της μάθησης» (The Proficience and Advancement of Learning), όπου περιλαμβάνεται μια περιγραφή αυτού που αργότερα θα γίνει γνωστό ως «επιστημονική μέθοδος». Το 1605, ο Michal Sedziwój δημοσιεύει την αλχημική πραγματεία «Ένα νέο φως της Αλχημείας» (A New Light of Alchemy) όπου πρότεινε την ύπαρξη της «τροφής της ζωής" στον αέρα που πολύ αργότερα θα αναγνωριζόταν ως το οξυγόνο. Το 1615 ο Jean Beguin δημοσίευσε το Tyrocinium Chymicum, ένα πρώιμο βιβλίο χημείας, και εκεί σχεδιάζει την πρώτη χημική εξίσωση. Το 1637 ο Καρτέσιος δημοσιεύει το «Discours de la méthode», το οποίο περιέχει ένα περίγραμμα της επιστημονικής μεθόδου. Η εργασία του ολλανδού χημικού Jan Baptist van Helmont το «Ortus medicinae» δημοσιεύθηκε μεταθανάτια το 1648. Το βιβλίο αναφέρεται από ορισμένους ως ένα σημαντικό μεταβατικό έργο από την αλχημεία στη χημεία, και ως σημαντική επιρροή στον Ρόμπερτ Μπόιλ. Το βιβλίο περιέχει τα αποτελέσματα πολλών πειραμάτων και καθιερώνει μια πρώιμη έκδοση του νόμου της διατήρησης της μάζας. Εργαζόμενος κατά το χρονικό διάστημα αμέσως μετά τον Παράκελσο και την ιατροχημεία, ο Jan Baptist van Helmont πρότεινε ότι υπάρχουν επουσιώδη ουσίες άλλες από τον αέρα και επινόησε γι' αυτές το όνομα "αέριο", από την ελληνική λέξη χάος. Εκτός από την εισαγωγή της λέξης «αέριο» στο λεξιλόγιο των επιστημόνων, ο van Helmont διεξήγαγε διάφορα πειράματα που αφορούν τα αέρια. Τον Jan Baptist van Helmont σήμερα τον θυμόμαστε επίσης σε μεγάλο βαθμό για τις ιδέες του σχετικά με «αυθόρμητη γέννηση» και το πείραμα του 5-ετούς δέντρου, καθώς και από το ότι θεωρείται ο ιδρυτής της χημείας των αερίων. Ο Άγγλος χημικός Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle 1627-1691) θεωρείται ότι εξειδίκευσε τη μοντέρνα «επιστημονική μέθοδο» για την αλχημεία και διαχώρισε τη χημεία από την αλχημεία ακόμη περισσότερο. Αν και η έρευνα του έχει σαφώς τις ρίζες της στην αλχημική παράδοση, ο Μπόιλ σε μεγάλο βαθμό σήμερα θεωρείται ο πρώτος σύγχρονος χημικός, και ως εκ τούτου, ένας από τους ιδρυτές της σύγχρονης χημείας, και ένας από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης πειραματικής επιστημονικής μεθόδου. Αν και ο Μπόιλ δεν ήταν αυτός που τον ανακάλυψε πρώτος, είναι περισσότερο γνωστός για το νόμο του Μπόιλ, τον οποίο παρουσίασε το 1662. Ο νόμος περιγράφει την αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ της απόλυτης πίεσης και όγκου ενός αερίου, εάν η θερμοκρασία διατηρείται σταθερή σε ένα κλειστό σύστημα. Ο Μπόιλ, επίσης, πιστώνεται με τη δημοσίευση ορόσημο του «The Sceptical Chymist» το 1661, το οποίο θεωρείται ως το βιβλίο ακρογωνιαίος λίθος στον τομέα της χημείας. Ο Μπόιλ παρουσιάζει την υπόθεσή του ότι κάθε φαινόμενο ήταν το αποτέλεσμα των συγκρούσεων των σωματιδίων σε κίνηση. Έκανε έκκληση στους χημικούς να πειραματιστούν και υποστήριξε ότι τα πειράματα απορρίπτουν τον περιορισμό των χημικών στοιχείων μόνο στα κλασικό τέσσερα: γη, φωτιά, αέρας και νερό. Ο ίδιος επίσης απηύθυνε έκκληση, ότι η χημεία θα πρέπει να πάψει να είναι υποταγμένη στην ιατρική ή στην αλχημεία, και θα πρέπει να ανέλθει στο καθεστώς της επιστήμης. Είναι σημαντικό το ότι υπερασπίστηκε μια αυστηρή προσέγγιση στο επιστημονικό πείραμα: πίστευε ότι όλες οι θεωρίες πρέπει να αποδεικνύεται πειραματικά προτού θεωρηθούν ως αλήθεια. Το έργο του περιέχει μερικές από τις πρώτες σύγχρονες ιδέες όπως των ατόμων, των μορίων και της χημικής αντίδρασης, και σηματοδοτεί την αρχή της ιστορίας της σύγχρονης χημείας. Ο Μπόιλ προσπάθησε να καθαρίσει από προσμίξεις τις χημικές ουσίες για να μπορούν να αναπαραχθούν οι αντιδράσεις. Ήταν ένας προβεβλημένος υπερασπιστής της μηχανικής φιλοσοφίας που πρότεινε ο Ρενέ Ντεκάρτ (René Descartes) για να εξηγήσει και να ποσοτικοποιήσει τις φυσικές ιδιότητες και τις αλληλεπιδράσεις των υλικών ουσιών. Ο Boyle ήταν υπέρμαχος της ατομικής θεωρίας, αλλά προτιμούσε τη λέξη corpuscle (σωματίδια-μόρια) περισσότερο από το άτομα. Ο ίδιος σχολίασε ότι η μικρότερη διαίρεση της ύλης, όπου οι ιδιότητες διατηρούνται είναι στο επίπεδο των σωματιδίων-μορίων. Εκτέλεσε επίσης πολυάριθμες έρευνες με αεραντλία, και σημείωσε ότι ο υδράργυρος του βαρομέτρου πέφτει όταν ο αέρας αντλείται έξω. Επισήμανε, επίσης, ότι η άντληση του αέρα από ένα δοχείο θα σβήσει μια φλόγα και θα σκοτώσει μικρά ζώα που είναι τοποθετημένα στο εσωτερικό, και επίσης θα προκαλέσει την πτώση του ύψους του βαρόμετρου. Ο Μπόιλ βοήθησε να τεθούν τα θεμέλια για την Χημική Επανάσταση με τη μηχανική σωματιδιακή φιλοσοφία του. Και επανέλαβε το πείραμα του 5-ετους δέντρου του van Helmont, και ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε δείκτες που άλλαζαν χρώματα όταν άλλαζε η οξύτητα. Το 1702, Γερμανός χημικός Γκέοργκ Σταλ (Georg Stahl) επινόησε το όνομα "Φλογιστό" για την ουσία που πίστευε ότι ελευθερώνεται κατά τη διαδικασία της καύσης. Γύρω στο 1735, Σουηδός χημικός Georg Brandt ανέλυσε μια σκούρα μπλε χρωστική ουσία που βρίσκεται στο μετάλλευμα του χαλκού. Ο Brandt έδειξε ότι η χρωστική ουσία περιείχε ένα νέο στοιχείο, που αργότερα θα ονομαζόταν κοβάλτιο. Το 1751, ένας Σουηδός χημικός και μαθητής του Σταλ ονομαζόμενος Axel Fredrik Cronstedt, ταυτοποίησε μια πρόσμειξη του μεταλλεύματος του χαλκού ως ξεχωριστό μεταλλικό στοιχείο, το οποίο ονόμασε νικέλιο. Ο Cronstedt είναι ένας από τους ιδρυτές της σύγχρονης ορυκτολογίας. Ο Cronstedt ανακάλυψε επίσης το ορυκτό σεελίτης το 1751, το οποίο ονόμασε βολφράμιο, που σημαίνει «βαριά πέτρα" στα σουηδικά. Το 1754, σκωτσέζος χημικός Τζόζεφ Μπλακ (Joseph Black) απομόνωσε το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο ονόμασε «σταθερό αέρα». Το 1757, ο Louis Claude Cadet de Gassicourt, ενώ ερευνά ενώσεις αρσενικού, δημιουργεί το «ατμίζον υγρό του Καντετ», που αργότερα ανακαλύφθηκε ότι είναι το οξείδιο του κακοδηλίου, θεωρείται ότι είναι η πρώτη συνθετική οργανομεταλλική ένωση. Το 1758, ο Τζόζεφ Μπλακ διατύπωσε την έννοια της λανθάνουσας θερμότητας για να εξηγήσει την θερμοχημεία των αλλαγών φάσης. Το 1766, ο άγγλος χημικός Χένρι Κάβεντις (Henry Cavendish) απομόνωσε το υδρογόνο, το οποίο ονόμασε «εύφλεκτο αέρα". Ο Κάβεντις ανακάλυψε το υδρογόνο ως ένα άχρωμο, άοσμο αέριο που καίγεται και μπορεί να σχηματίσει ένα εκρηκτικό μείγμα με τον αέρα, και δημοσίευσε ένα έγγραφο σχετικά με την παραγωγή νερού από την καύση του εύφλεκτου αέρα (δηλαδή, υδρογόνο) με «αποφλογισμένο αέρα» που τώρα είναι γνωστό ότι είναι το οξυγόνο, συστατικό του ατμοσφαιρικού αέρα (θεωρία του φλογιστού). Το 1773, ο Σουηδός χημικός Καρλ Βίλχελμ Σέελε (Karl Wilhelm Scheele) ανακάλυψε το οξυγόνο, το οποίο ονόμασε «αέρα της φωτιάς", αλλά δεν δημοσιεύει αμέσως το επίτευγμά του. Το 1774, ο άγγλος χημικός Τζόζεφ Πρίστλεϊ (Joseph Priestley) απομόνωσε, εργαζόμενος ανεξάρτητα από τον Σέελε, το οξυγόνο στην αέρια κατάστασή του, χαρακτηρίζοντάς το «αποφλογισμένο αέρα », και δημοσίευσε την εργασία του πριν από τον Σέελε. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, η επιστημονική φήμη του Πρίστλεϊ στηριζόταν κυρίως στην εφεύρεση του «αεριούχου νερού» δηλαδή της σόδας που σήμερα αποκαλούμε νερό με ανθρακικό, στα γραπτά του για τον ηλεκτρισμό, και την ανακάλυψη πολλών «αερίων» (gas), όπου το πιο διάσημο είναι το οξυγόνο. Ωστόσο, η αποφασιστικότητα Πρίστλεϊ να υπερασπιστεί τη θεωρία του φλογιστού και να απορρίψει αυτό που θα γινόταν η χημική επανάσταση τελικά τον άφησε απομονωμένο μέσα στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας. Το 1781, ο Καρλ Βίλχελμ Σέελε ανακάλυψε ότι ένα νέο οξύ, το βολφραμικό οξύ, θα μπορούσε να γίνει από σεελίτη του Cronstedt. Οι Σέελε και Τόρμπερν Μπέργκμαν (Torbern Bergman) πρότειναν ότι πιθανόν είναι δυνατό να παραχθεί ένα νέο μέταλλο με τη αναγωγή του οξέος αυτού. Το 1783, οι ισπανοί αδερφοί José και Fausto Elhuyar βρήκαν ένα οξύ που παράγεται από τον βολφραμίτη που ήταν ταυτόσημο με το βολφραμικό οξύ. Αργότερα εκείνο το έτος, στην Ισπανία, οι αδελφοί κατάφεραν να απομονώσουν το μέταλλο βολφράμιο με αναγωγή αυτού του οξέος με άνθρακα, και πιστώθηκαν με την ανακάλυψη του στοιχείου. Παρά το γεγονός ότι η χημική έρευνα βασίζεται σε εργασίες από την αρχαία Βαβυλώνα, την Αίγυπτο, και ιδιαίτερα στους Άραβες και Πέρσες μετά το Ισλάμ, η σύγχρονη χημεία άκμασε από την εποχή του Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ, ενός Γάλλου χημικού που έχει την φήμη του "πατέρα της σύγχρονης χημείας". Ο Λαβουαζιέ απέδειξε με προσεκτικές μετρήσεις ότι η μεταστοιχείωση του νερού σε χώμα δεν ήταν δυνατή, αλλά ότι το ίζημα που παρατηρήθηκε κατά το βράσιμο του νερού προερχόταν από το δοχείο. Έκαψε φωσφόρο και θείου στον ατμοσφαιρικό αέρα, και αποδείχθηκε ότι τα προϊόντα ζύγιζαν περισσότερο από το αρχικό υλικό. Παρ' όλα αυτά, το βάρος που αποκτήθηκε είχε χαθεί από τον αέρα που χρησιμοποιήθηκε για την καύση. Έτσι, το 1789, καθιέρωσε την αρχή διατήρησης της μάζας, ο οποίος καλείται επίσης «Νόμος του Λαβουαζιέ". Επαναλαμβάνοντας τα πειράματα του Πρίστλεϊ, έδειξε ότι ο αέρας αποτελείται από δύο μέρη, ένα από τα οποία ενώνεται με τα μέταλλα για να σχηματίσουν calxes, τα γνωστά οξείδια. Στο «Considérations Générales sur la Nature des acides» (1778), έδειξε ότι ο "αέρας" είναι υπεύθυνος για την καύση καθώς επίσης είναι η πηγή της οξύτητας. Το επόμενο έτος, ονόμασε αυτό το μέρος του αέρα οξυγόνο (από το ελληνικό οξύ-γεννώ), και το άλλο άζωτο (azote) (από το ελληνικό χωρίς ζωή). Έτσι ο Λαβουαζιέ είναι συνυποψήφιος για την ανακάλυψη του οξυγόνου, μαζί με τους Πρίστλεϊ και Σέελε. Ανακάλυψε επίσης ότι ο «εύφλεκτος αέρας" που ανακαλύφθηκε από τον Cavendish και ο οποίος τελικά ονομάστηκε υδρογόνο (από τα Ελληνικά ύδωρ-γεννώ), όταν ενώνεται με το οξυγόνο παράγει μια δροσιά, όπως είχε αναφέρει ο Πρίστλεϊ, η οποία φαίνεται να είναι το νερό. Στους «Reflexions sur le Phlogistique» (1783), ο Λαβουαζιέ έδειξε ότι η εφαρμογή της «θεωρίας του φλογιστόν» στην καύση είναι ασυνεπής. Ο Μιχαήλ Λομονόσοφ εργαζόμενος ανεξάρτητα δημιουργεί μια παράδοση χημείας στη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα. Ο επίσης Lomonosov απέρριψε τη θεωρία του φλογιστού, και προέβλεψε τη κινητική θεωρία των αερίων. Ο Λομονόσοφ θεωρηθεί την θερμότητα ως μια μορφή κίνησης, και ανέφερε την ιδέα της διατήρησης της ύλης. Ο Λαβουαζιέ εργάστηκε με τον Κλωντ Λουί Μπερτολέ (Claude Louis Berthollet) και άλλους για να επινοήσει ένα σύστημα χημικής ονοματολογίας που αργότερα χρησίμευσε ως βάση του σύγχρονου συστήματος ονοματολογίας των χημικών ενώσεων. Στο «Μέθοδοι της Χημικής ονοματολογίας» (Methods of Chemical Nomenclature, 1787), ο Λαβουαζιέ επινόησε αυτό το σύστημα της ονοματοδοσίας και ταξινόμησης που είναι ακόμη και σήμερα σε χρήση σε μεγάλο βαθμό, συμπεριλαμβανομένων ονομάτων όπως το θειικό οξύ, θειικά και θειώδη. Το 1785, ο Μπερτολέ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τη χρήση του αερίου χλωρίου σαν εμπορικό λευκαντικό. Την ίδια χρονιά προσδιορίζει για πρώτη φορά την στοιχειακή σύνθεση της αερίου αμμωνίας. Ο Μπερτολέ παράγεται πρώτος ένα σύγχρονο υγρό λευκαντικό το 1789 διαβιβάζοντας αέριο χλώριο διαμέσου ενός διαλύματος ανθρακικού νατρίου το αποτέλεσμα ήταν ένα ασθενές διάλυμα υποχλωριώδους νατρίου. Ένα άλλο ισχυρό οξειδωτικό με χλώριο και ταυτόχρονα λευκαντικό-απολυμαντικό που διερεύνησε και ήταν ο πρώτος που παρήγαγε ήταν το χλωρικό κάλιο (KClO3), που είναι γνωστό ως αλάτι του Μπερτολέ. Ο Μπερτολέ είναι επίσης γνωστός για την επιστημονική συμβολή του στη θεωρία της χημικής ισορροπίας μέσω του μηχανισμού της αντίστροφης χημικής αντίδρασης. Η Στοιχειώδης πραγματεία Χημείας του Λαβουαζιέ (Traité Élémentaire de Chimie, 1789) ήταν το πρώτο σύγχρονο βιβλίο χημείας, και παρουσίασε μια ενοποιημένη άποψη των νέων θεωριών της χημείας, περιείχε μια σαφή διατύπωση του νόμου της διατήρησης της μάζας, και αρνήθηκε την ύπαρξη του φλογιστού. Επιπλέον, περιείχε ένα κατάλογο των στοιχείων, ή ουσιών που δεν μπορούν να διασπαστούν περαιτέρω, η οποία περιελάμβανε το οξυγόνο, άζωτο, υδρογόνο, φώσφορο, τον υδράργυρο, τον ψευδάργυρος, και το θείο. Στην λίστα του, ωστόσο, περιλαμβάνονται επίσης το φως, και η θερμιδική, τα οποίο πίστευε ότι είναι υλικές ουσίες. Στο έργο του, ο Λαβουαζιέ υπογράμμισε την παρατηρησιακή βάση της χημείας του, δηλώνοντας "Έχω προσπαθήσει... να φτάσω στην αλήθεια, συνδέοντας τα γεγονότα και καταστέλοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τη χρήση της συλλογιστικής, η οποία είναι συχνά ένα αναξιόπιστο μέσο που μας εξαπατά, προκειμένου να ακολουθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τη δάδα της παρατήρησης και του πειράματος. "Παρ 'όλα αυτά, πίστευε ότι η πραγματική ύπαρξη των ατόμων ήταν φιλοσοφικά αδύνατη. Ο Λαβουαζιέ απέδειξε ότι οι οργανισμοί αποσυναρμολογούν και ανασυνθέτουν τον ατμοσφαιρικό αέρα (δηλ. καταναλώνουν το οξυγόνο) κατά τον ίδιο τρόπο όπως η καύση ενός σώματος. Με τον Πιερ Σιμόν Λαπλάς (Pierre - Simon Laplace), ο Λαβουαζιέ χρησιμοποίησε ένα θερμιδομετρητή για να εκτιμήσει τη θερμότητα που εκλύεται ανά μονάδα παραγομένου διοξειδίου του άνθρακα. Βρήκαν τον ίδιο λόγο για τη φλόγα και τα ζώα, δείχνοντας ότι τα ζώα παράγουν ενέργεια από ένα είδος καύσης. Ο Λαβουαζιέ πίστευε στην θεωρία των ριζών, πιστεύοντας ότι οι ρίζες, οι οποίες λειτουργούν ως ενιαία ομάδα σε μια χημική αντίδραση, ενώνονται με το οξυγόνο στις αντιδράσεις. Πίστευε ότι όλα τα οξέα περιέχουν οξυγόνο. Επίσης, ανακάλυψε ότι το διαμάντι είναι μια κρυσταλλική μορφή του άνθρακα. Ο Λαβουαζιέ έκανε πολλές θεμελιώδεις συνεισφορές στην επιστήμη της χημείας. Μετά από την εργασία του Λαβουαζιέ, η χημεία απέκτησε μια αυστηρή ποσοτική φύση, επιτρέποντας να γίνουν αξιόπιστες προβλέψεις. Η επανάσταση που έφερε στη χημεία ήταν αποτέλεσμα μια συνειδητής προσπάθειας για να ταιριάζουν όλα τα πειράματα στο πλαίσιο μιας ενιαίας θεωρίας. Επέβαλε τη χρήση του χημικού ζυγού, χρησιμοποίησε το οξυγόνο για να ανατρέψει τη θεωρία του φλογιστού, και ανέπτυξε ένα νέο σύστημα της χημικής ονοματολογίας. Ο Λαβουαζιέ αποκεφαλίστηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Ιταλός φυσικός Αλεσάντρο Βόλτα (Alessandro Volta) κατασκεύασε μια συσκευή για τη συγκέντρωση μεγάλου ηλεκτρικού φορτίου από μια σειρά επαγωγών και γειώσεων. Ερεύνησε τη ανακάλυψη του 1780 του «ζωικού ηλεκτρισμού» από τον Λουίτζι Γκαλβάνι (Luigi Galvani), και διαπίστωσε ότι το ηλεκτρικό ρεύμα παράγεται από την επαφή των ανόμοιων μετάλλων, και ότι το πόδι του βατράχου ενεργεί απλά σαν ανιχνευτής. Ο Βόλτα αποδεικνύει το 1794 ότι όταν τα δύο μέταλλα και πανί ή χαρτόνι εμποτισμένα σε άλμη διατάσσονται σε ένα κύκλωμα παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα. Το 1800, ο Βόλτα στοίβαξε αρκετά ζεύγη εναλλασσόμενων δίσκων χαλκού ή αργύρου και ψευδαργύρου (ηλεκτρόδια) που χωρίζονται από ύφασμα ή χαρτόνι εμποτισμένο με άλμη (ηλεκτρολύτη) για να αυξήσει την αγωγιμότητα του ηλεκτρολύτη. Όταν η άνω και κάτω επαφές συνδέθηκαν με ένα σύρμα, ένα ηλεκτρικό ρεύμα ρέει μέσα από τη βολταϊκή στοίβα και το καλώδιο σύνδεσης. Έτσι, ο Βόλτα πιστώνεται με την κατασκευή του πρώτου ηλεκτρικού συσσωρευτή για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Η μέθοδος του Βόλτα δηλαδή το στοίβαγμα δίσκων χαλκού και ψευδαργύρου διαχωριζόμενων από δίσκους από χαρτόνι εμποτισμένο με διάλυμα άλατος έχει ονομαστεί βολταϊκή στήλη. Έτσι, ο Βόλτα θεωρείται ο ιδρυτής της επιστήμης της ηλεκτροχημείας. Ένα γαλβανικό στοιχείο (ή βολταϊκό στοιχείο) είναι ένα ηλεκτροχημικό στοιχείο που αποδίδει ηλεκτρική ενέργεια από την αυθόρμητη αντίδραση οξειδοαναγωγής που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό του στοιχείου. Αποτελείται συνήθως από δύο διαφορετικά μέταλλα που συνδέονται με μια γέφυρα άλατος, ή μεμονωμένα ημιστοιχεία που διαχωρίζονται από μία πορώδη μεμβράνη. Το 1802, ο γαλλοαμερικανός χημικός και βιομήχανος Éleuthère Irénée du Pont, ο οποίος έμαθε την κατασκευή της πυρίτιδας και εκρηκτικών υλών υπό τον Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ, ίδρυσε μια εταιρία κατασκευής πυρίτιδας στο Delaware που είναι γνωστή ως EI du Pont de Nemours and Company. Η Γαλλική Επανάσταση ανάγκασε την οικογένειά του να μετοικήση στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο du Pont έφτιαξε ένα εργοστάσιο πυρίτιδας στις όχθες του ποταμού Brandywine στο Delaware. Θέλοντας να κάνει την καλύτερη δυνατή μπαρούτι, ο du Pont ήταν σχολαστικός σχετικά με την ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούνται. Για 32 χρόνια, ο du Pont διετέλεσε πρόεδρος της E.I. du Pont de Nemours and Company, η οποία τελικά εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες εταιρείες στην Αμερική. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η χημεία διαιρέθηκε μεταξύ εκείνων που ακολούθησαν την ατομική θεωρία του Τζων Ντάλτον (John Dalton) και εκείνων που διαφώνησαν, όπως Wilhelm Ostwald και Ερνστ Μαχ (Ernst Mach). Αν και τέτοιοι υποστηρικτές της ατομικής θεωρίας, όπως ο Αμεντέο Αβογκάντρο (Amedeo Avogadro) και ο Λούντβιχ Μπόλτσμαν (Ludwig Boltzmann) σημείωσαν μεγάλη πρόοδο στην εξήγηση της συμπεριφοράς των αερίων, η διαφωνία αυτή δεν καταλάγιασε παρά μόνον όταν ο Ζαν Μπατίστ Περέν (Jean Perrin) έκανε την πειραματική διερεύνηση της ατομικής εξήγηση του Αϊνστάιν για την Κίνηση Μπράουν στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Αλλά αρκετά πριν την τελική διευθέτηση της διαφωνίας πολλοί είχαν ήδη εφαρμόσει την έννοια του ατομισμού στη χημεία. Ένα σημαντικό παράδειγμα ήταν η θεωρία της ηλεκτρολυτικής διάστασης του Σβάντε Αρρένιους (Svante Arrhenius 1859 – 1927) που πρόβλεψε ιδέες για τον πυρήνα των ατόμων που δεν αναπτύχθηκαν πλήρως παρά μόνο τον 20ο αιώνα. Ο Μάικλ Φαραντέι (Michael Faraday 1791–1867) ήταν ένας άλλος πρώιμος εργάτης, του οποίου η σημαντική συμβολή στη χημεία ήταν η ηλεκτροχημεία, σύμφωνα με την οποία (μεταξύ άλλων) μια ορισμένη ποσότητα ηλεκτρισμού κατά την ηλεκτρόλυση ή ηλεκτροαπόθεση των μετάλλων αποδείχθηκε να συνδέεται με ορισμένη ποσότητα χημικών στοιχείων. Έτσι σταθερές ποσότητες στοιχείων αντιστοιχίζονται μεταξύ τους με συγκεκριμένες αναλογίες. Τα ευρήματα αυτά, όπως και εκείνο των «απλών πολλαπλασίων του Ντάλτον», ήταν από τις πρώτες ενδείξεις για την ατομική φύση της ύλης. Στα 1803, ο άγγλος μετεωρολόγος και χημικός Τζων Ντάλτον πρότεινε τον νόμο του Ντάλτον, ο οποίος περιγράφει τη σχέση μεταξύ των συστατικών ενός μίγματος αερίων και τη μερική πίεση καθενός. Η έννοια αυτή ανακαλύφθηκε το 1801, είναι επίσης γνωστή ως νόμο των μερικών πιέσεων του Ντάλτον. Ο Ντάλτον το 1803 επίσης πρότεινε μια σύγχρονη ατομική θεωρία στην οποία αναφέρεται ότι όλη η ύλη αποτελείται από μικρά αδιαίρετα σωματίδια που ονομάζονται άτομα, τα άτομα ενός συγκεκριμένου στοιχείου διαθέτουν μοναδικά χαρακτηριστικά και το βάρος, και υπάρχουν τρεις τύποι ατόμων: τα απλά (στοιχεία), οι ενώσεις (απλά μόρια ) και τα σύμπλοκα (σύνθετα μόρια). Το 1808 Ντάλτον, δημοσίευσε το πρώτο «Νέο Σύστημα της Χημικής Φιλοσοφίας» (1808-1827), στο οποίο καταγράφεται η πρώτη σύγχρονη επιστημονική περιγραφή της ατομικής θεωρίας. Το έργο αυτό έδωσε τον ορισμό των χημικών στοιχείων, σαν ένα συγκεκριμένο τύπο του ατόμου, και έτσι, απορρίπτει την θεωρία του Νεύτωνα για τις χημικές συγγένειες. Αντ' αυτού, ο Ντάλτον υπολογίζει τις αναλογίες των στοιχείων στις ενώσεις υπολογίζοντας τις αναλογίες των βαρών των αντιδρώντων σωμάτων, και θέτοντας το ατομικό βάρος του υδρογόνου για να είναι ίσο με ένα. Μετά Jeremias Benjamin Richter (γνωστός για την εισαγωγή του όρου στοιχειομετρία), πρότεινε ότι τα χημικά στοιχεία ενώνονται με ακέραιες αναλογίες. Αυτό είναι γνωστό ως ο νόμος των πολλαπλών αναλογιών ή νόμος του Ντάλτον, και ο Ντάλτον έδωσε τη σαφή περιγραφή του νόμου στο «Νέο σύστημα της Χημικής Φιλοσοφίας». Ο νόμος των πολλαπλών αναλογιών είναι ένας από τους βασικούς νόμους της στοιχειομετρίας που χρησιμοποιείται για την ατομική θεωρία. Παρά τη σημασία του έργου καθόσον περιέχει την πρώτη άποψη ότι τα άτομα είναι πραγματικές φυσικές οντότητες και την εισαγωγή ενός συστήματος χημικών συμβόλων, στο «Νέο Σύστημα της Χημικής Φιλοσοφίας» αφιέρωσε σχεδόν τόσο χώρο για την θερμιδική θεωρία όσο για τον ατομισμό. Ο Γάλλος χημικός Ζοζέφ Προυστ (Joseph Proust), με βάση διάφορα πειράματα που διεξήχθησαν μεταξύ 1797 και 1804, πρότεινε το νόμο των «σταθερών αναλογιών», στον οποίο αναφέρει ότι τα στοιχεία πάντα ενώνονται με μικρές, ακέραιες αριθμητικές αναλογίες για να σχηματίσουν ενώσεις. Μαζί με τον νόμο των πολλαπλών αναλογιών, ο νόμος των «σταθερών αναλογιών» αποτελεί τη βάση της στοιχειομετρίας. Ο νόμος των καθορισμένων αναλογιών και η σταθερή σύνθεση δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχουν άτομα, αλλά είναι δύσκολο να ερμηνευτούν χωρίς να υποθέσουμε ότι οι χημικές ενώσεις σχηματίζονται όταν τα άτομα συνδυάζονται σε σταθερές αναλογίες. Ένας Σουηδός χημικός και μαθητής του Ντάλτον, ο Γιονς Γιάκομπ Μπερζέλιους (Jöns Jacob Berzelius) ξεκίνησε ένα συστηματικό πρόγραμμα για να προσπαθήσουν να κάνουν ακριβείς και σαφείς ποσοτικές μετρήσεις και να διασφαλίσουν την καθαρότητα των χημικών ουσιών. Μαζί με τους Λαβουαζιέ, Μπόιλ, και Ντάλτον, ο Μπερζέλιους είναι γνωστός ως ο πατέρας της σύγχρονης χημείας. Το 1828 συνέταξε έναν πίνακα με τα σχετικά ατομικά βάρη, όπου για το οξυγόνο ορίστηκε σε 100, και ο οποίος περιελάμβανε όλα τα στοιχεία που ήταν γνωστά εκείνη την εποχή. Το πρόγραμμα αυτό προσκόμισε αποδεικτικά στοιχεία υπέρ της ατομικής θεωρίας του Ντάλτον: ότι δηλαδή οι ανόργανες χημικές ενώσεις που αποτελούνται από άτομα που ενώνονται σε ακέραιο αριθμό. Καθόρισε τα ακριβή στοιχειώδη συστατικά μεγάλου αριθμού ενώσεων. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν έντονα τον νόμο του Προυστ της «σταθερών αναλογιών». Για το βάρος, χρησιμοποίησε το οξυγόνο ως πρότυπο, στο βάρος του οποίου έδωσε την τιμή 100. Μέτρησε επίσης τα βάρη των 43 στοιχείων. Με την ανακάλυψη ότι τα ατομικά βάρη δεν είναι ακέραια πολλαπλάσια του βάρους του υδρογόνου, ο Μπερζέλιους διέψευσε επίσης την υπόθεση του Προυστ ότι τα στοιχεία είναι χτισμένα από άτομα υδρογόνου. Παρακινημένος από τους εκτεταμένους προσδιορισμούς των ατομικών βαρών που έκανε και την επιθυμία να βοηθήσει τα πειράματά του, ο ίδιος εισήγαγε το κλασσικό σύστημα των χημικών συμβόλων και την χημική γραφή με το έργο «Lärbok i Kemien» που δημοσίευσε το 1808, στο οποίο τα στοιχεία συντομογραφούνται με ένα ή δύο γράμματα από το Λατινικό τους όνομα. Αυτό το σύστημα της χημικής γραφής - στο οποίο στα στοιχεία δόθηκαν απλές ετικέτες, όπως Ο για το οξυγόνο, ή Fe για το σίδηρο, και οι αναλογίες σημειώνονται με αριθμούς - είναι το ίδιο βασικό σύστημα που χρησιμοποιείται σήμερα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί του δείκτη που χρησιμοποιείται σήμερα (π.χ. Η2Ο), ο Μπερζέλιους χρησιμοποιούσε εκθέτη (H2O). Ο Μπερζέλιους πιστώνεται με την ταυτοποίηση των χημικών στοιχείων: πυρίτιο, σελήνιο, θόριο και δημήτριο. Φοιτητές που εργάζονταν στο εργαστήριο του Μπερζέλιους ανακάλυψαν επίσης το λίθιο και το βανάδιο. Ο Μπερζέλιους ανέπτυξε τη θεωρία της χημικής ένωσης των ριζών, η οποία υποστηρίζει ότι οι αντιδράσεις εμφανίζονται καθώς σταθερές ομάδες ατόμων που τις ονόμασε ρίζες ανταλλάσσονται μεταξύ των μορίων. Πίστευε ότι τα άλατα είναι ενώσεις ενός οξέος και βάσεων, και ανακάλυψε ότι τα ανιόντα στα οξέα θα πρέπει να έλκονται από ένα θετικό ηλεκτρόδιο (άνοδος), ενώ τα κατιόντα μίας βάσης θα πρέπει να έλκονται από ένα αρνητικό ηλεκτρόδιο (κάθοδος). Ο Μπερζέλιους δεν πίστευε στη θεωρία του Βιταλισμού, αλλά, αντίθετα, σε μια ρυθμιστική δύναμη που επέφερε την οργάνωση των ιστών σε έναν οργανισμό. Ο Μπερζέλιους επίσης πιστώνεται με εισαγωγή των χημικών όρων "κατάλυση", "πολυμερές", «ισομερές», και αλλοτροπία, αν και οι αρχικοί ορισμοί του διαφέρουν δραματικά από τους σύγχρονους. Για παράδειγμα, ο ίδιος επινόησε τον όρο « πολυμερές» το 1833 για να περιγράψει οργανικές ενώσεις οι οποίες μοιράζονται τον ίδιο εμπειρικό τύπο, αλλά οι οποίες διέφεραν στο συνολικό μοριακό τους βάρος. Η μεγαλύτερη από τις ενώσεις περιγράφεται ως «πολυμερής» της μικρότερης. Με βάση αυτόν τον παλιό ορισμό που δεν ελάμβανε υπ’ όψιν του την συντακτική δομή, η γλυκόζη (C6H12O6) θεωρήθηκε ως ένα πολυμερές της φορμαλδεΰδης (CH2O). Ο Άγγλος χημικός Χάμφρι Ντέιβι (Humphry Davy) ήταν πρωτοπόρος στον τομέα της ηλεκτρόλυσης, χρησιμοποιώντας την βολταϊκή στήλη του Αλεσάντρο Βόλτα για να διασπάσει κοινές ενώσεις και έτσι να απομονώσει μια σειρά από νέα στοιχεία. Πήγε να ηλεκτρολύσει τήγματα αλάτων και ανακάλυψε διάφορα νέα μέταλλα, όπως το νάτριο και το κάλιο, ιδιαίτερα δραστικά στοιχεία γνωστά σαν αλκαλιμέταλλα. Το κάλιο, το πρώτο μέταλλο που απομονώθηκε με την ηλεκτρόλυση, ανακαλύφθηκε το 1807 από τον Ντέιβι, ο οποίος το απομόνωσε από την καυστική ποτάσα (ΚΟΗ). Πριν από τον 19ο αιώνα, δεν γίνεται καμία διάκριση μεταξύ καλίου και νατρίου. Το Νάτριο απομονώθηκε για πρώτη φορά από τον Ντέιβι το ίδιο έτος με τη διέλευση ηλεκτρικού ρεύματος διαμέσου τηγμένου υδροξειδίου του νατρίου (ΝαΟΗ). Όταν Ντέιβι άκουσε ότι οι Μπερζέλιους και Pontin παρασκεύασαν αμάλγαμα ασβεστίου ηλεκτρολύοντας ασβέστη σε υδράργυρο, το δοκίμασε και ο ίδιος. Ο Ντέιβι ήταν επιτυχής, και ανακάλυψε το ασβέστιο το 1808 από ηλεκτρόλυση ενός μείγματος ασβέστη και οξειδίου του υδραργύρου. Εργάστηκε με την ηλεκτρόλυση σε όλη τη ζωή του και το 1808, απομόνωσε το μαγνήσιο, το στρόντιο και το βάριο. Ο Ντέιβι επίσης πειραματίστηκε με τα αέρια εισπνέοντας τα. Αυτή η πειραματική διαδικασία αποδείχτηκε σχεδόν μοιραία σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά οδήγησε στην ανακάλυψη των ασυνήθιστων επιδράσεων του υποξειδίου του αζώτου, το οποίο έγινε γνωστό ως αέριο του γέλιου. Το χλώριο ανακαλύφθηκε το 1774 από τον Σουηδό χημικό Καρλ Βίλχελμ Σέελε (Carl Wilhelm Scheele), ο οποίος το αποκάλεσε «αποφλογισμένο θαλάσσιο οξύ» (βλ. θεωρία φλογιστού) και λανθασμένα πίστευε ότι περιείχε οξυγόνο. Ο Σέελε παρατήρησε αρκετές ιδιότητες του αερίου χλωρίου, όπως την λεύκανση της σκόνης ηλιοτροπίου, την θανατηφόρα επίδραση στα έντομα, το κίτρινο - πράσινο χρώμα, και την ομοιότητα της μυρωδιάς του με εκείνη του βασιλικού νερού (aqua regia). Ωστόσο, ο Σέελε δεν ήταν σε θέση να δημοσιεύσει τα ευρήματά του εγκαίρως. Το 1810, δόθηκε στο χλώριο το σημερινό όνομά του από τον Χάμφρι Ντέιβι (προέρχεται από την ελληνική λέξη για το χλωμό-πράσινο), ο οποίος επέμεινε ότι το χλώριο ήταν στην πραγματικότητα ένα νέο στοιχείο. Επίσης έδειξε ότι οξυγόνο δεν μπορούσε να ληφθεί από την ουσία γνωστή ως οξυμουριατικό οξύ (oxymuriatic acid -διάλυμα HCl). Αυτή η ανακάλυψη ανέτρεψε τον ορισμό του Λαβουαζιέ περί των οξέων, ότι είναι ενώσεις του οξυγόνου. Ο Ντέιβι ήταν ένας δημοφιλής ομιλητής και ικανός πειραματιστής. Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ και νόμος του Γκαι-Λυσάκ Ο γάλλος χημικός Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ (Joseph Louis Gay-Lussac) συμμερίστηκε το ενδιαφέρον του Λαβουαζιέ και άλλων στην ποσοτική μελέτη των ιδιοτήτων των αερίων. Από το πρώτο μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα του το 1801-1802, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ίσοι όγκοι όλων των αερίων διαστέλλονται εξίσου με την ίδια αύξηση της θερμοκρασίας: το συμπέρασμα αυτό που συνήθως ονομάζεται "Νόμος του Σαρλ", καθώς ο Γκαι-Λυσάκ έδωσε πίστωση στον Ζακ Σαρλ (Jacques Charles), ο οποίος είχε φθάσει σχεδόν στο ίδιο συμπέρασμα το 1780, αλλά δεν είχε δημοσιευθεί. Ο νόμος ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από τον Βρετανό φιλόσοφο-φυσικό Τζων Ντάλτον από το 1801, αν και η περιγραφή του Ντάλτον ήταν πιο επιφανειακή από αυτή του Γκαι-Λυσάκ. Το 1804 ο Γκαι-Λυσάκ έκανε αρκετές τολμηρές αναβάσεις σε ύψος πάνω από 7.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας με αερόστατα γεμισμένα με υδρογόνο, ένα κατόρθωμα που δεν ισοφαρίστηκε για τα επόμενα 50 χρόνια, και που του επέτρεψε να διερευνήσει και άλλες πτυχές των αερίων. Όχι μόνο συγκέντρωσε μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου της γης σε διάφορα ύψη, αλλά και πήρε την πίεση, τη θερμοκρασία, και μετρήσεις της υγρασίας αλλά και συνέλεξε και δείγματα του αέρα, τα οποία αργότερα ανέλυσε χημικά. Το 1808 ο Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ ανακοίνωσε αυτό που ίσως ήταν και το μεγαλύτερο επίτευγμα του. Από τα δικά του, αλλά και από τα πειράματα άλλων, συμπέρανε ότι τα αέρια σε σταθερή θερμοκρασία και πίεση ενώνονται με απλές αριθμητικές αναλογίες κατ' όγκο, και το προκύπτον προϊόν ή τα προϊόντα-αν είναι αέρια -και έχουν μια απλή αναλογία κατ' όγκο με τους όγκους των αντιδρώντων. Με άλλα λόγια, τα αέρια υπό ίδιες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης αντιδρούν μεταξύ τους σε αναλογίες μικρών ακέραιων αριθμών (κατ' όγκο). Το συμπέρασμα αυτό, στη συνέχεια έγινε γνωστό ως «νόμος του Γκαι-Λυσάκ» ή ως «Νόμος των συνδυασμένων όγκων". Με τον συνάδελφο του καθηγητή του στο École Polytechnique, Λουί Ζακ Τενάρ (Louis Jacques Thenard), ο Γκαι-Λυσάκ συμμετείχε επίσης στην πρώιμη ηλεκτροχημική έρευνα, διερευνώντας τα στοιχεία που ανακαλύφθηκαν με τη βοήθεια της. Μεταξύ των άλλων επιτευγμάτων τους, αποσύνθεσαν το βορικό οξύ χρησιμοποιώντας λιωμένο κάλιο, και έτσι ανακάλυψαν το στοιχείο βόριο. Οι δύο τους έλαβαν επίσης μέρος στις συζητήσεις της εποχής για να τροποποιήσουν τον ορισμό του Λαβουαζιέ περί οξέων και να προωθήσουν το πρόγραμμα του για την ανάλυση οργανικών ενώσεων για το οξυγόνο τους και το περιεχόμενο σε υδρογόνο. Το Ιώδιο, ο Μπερνάρ Κουρτουά και ο Χάμφρι Ντέιβι Το στοιχείο ιώδιο ανακαλύφθηκε από τον Γάλλο χημικό Μπερνάρ Κουρτουά (Bernard Courtois) το 1811. Ο Κουρτουά έδωσε δείγματα στους φίλους του, Charles Bernard Desormes (1777-1862) και στο Nicolas Clément (1779-1841), για να συνεχίσουν την έρευνα. Έδωσε, επίσης, αρκετή από την ουσία στον Γκαι-Λυσάκ και στον φυσικό Αντρέ Μαρί Αμπέρ. Στις 6 Δεκεμβρίου, 1813, ο Γκαι-Λυσάκ ανακοίνωσε ότι η νέα ουσία ήταν είτε ένα στοιχείο ή μια ένωση του οξυγόνου. Ο Γκαι-Λυσάκ ήταν αυτός που πρότεινε το όνομα "ιώδιο", από την ελληνική λέξη ιώδες για το βιολετί (λόγω του χρώματος των ατμών ιωδίου). Ο Αμπέρ είχε δώσει μερικά από τα δείγματα του στον Χάμφρι Ντέιβι. Ο Ντέιβι έκανε κάποια πειράματα με την ουσία και σημείωσε την ομοιότητά της με το χλώριο. Ο Ντέιβι έστειλε μια επιστολή με ημερομηνία 10 Δεκεμβρίου στο Royal Society του Λονδίνου δηλώνοντας ότι είχε εντοπίσει ένα νέο στοιχείο. Μεταξύ των Ντέιβι και Γκαι-Λυσάκ ξέσπασε πόλεμος από επιχειρήματα πάνω στο ποιος εντόπισε το ιώδιο πρώτος, αλλά και οι δύο επιστήμονες αναγνώρισαν τον Κουρτουά ως τον πρώτο που απομόνωσε το στοιχείο. Το 1815, ο Χάμφρι Ντέιβι εφηύρε τη λάμπα Ντέιβι, η οποία επέτρεψε στους ανθρακωρύχους να εργάζονται μέσα σε ανθρακωρυχεία με ασφάλεια παρά την παρουσία εύφλεκτων αερίων. Υπήρξαν πολλές εκρήξεις στα ορυχεία που προκαλούντο από τα εκρηκτικά αέρια ή το μεθάνιο που συχνά παίρνουν φωτιά από τις φλόγες των λαμπτήρων που χρησιμοποιούν οι ανθρακωρύχοι. Ο Ντέιβι συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσουν μια γάζα σιδήρου για να περικλείουν τη φλόγα του λαμπτήρα, και έτσι να προλαμβάνουν την μετάδοση της καύσης από το εσωτερικό του λαμπτήρα στην εξωτερική ατμόσφαιρα όπου πιθανώς υπήρχε μεθάνιο. Αν και η ιδέα του λαμπτήρα ασφαλείας έχει ήδη διατυπωθεί από τον William Reid Clanny και από τον τότε άγνωστο (αλλά αργότερα πολύ γνωστό) μηχανικό George Stephenson, η χρήση συρμάτινου πλέγματος από τον Ντέιβι για την πρόληψη της εξάπλωσης της φλόγας χρησιμοποιήθηκε από πολλούς άλλους εφευρέτες αργότερα στα δικά τους σχέδια. Υπήρξε κάποια συζήτηση ως προς το εάν ο Ντέιβι είχε ανακαλύψει τις θεωρητικές αρχές πίσω από το λάμπα του με ή χωρίς τη βοήθεια του έργου του Smithson Tennant, αλλά ήταν γενικά αποδεκτό ότι το έργο των δύο ανδρών ήταν ανεξάρτητο. Ο Ντέιβι αρνήθηκε να πατεντάρει τη λάμπα, και η εφεύρεσή του τον οδήγησε στο να λάβει το μετάλλιο Rumford το 1816. Αμεντέο Αβογκάντρο και ο Νόμος του Αβογκάντρο Αφού ο Ντάλτον δημοσίευσε την ατομική θεωρία του το 1808, ορισμένες από τις κεντρικές ιδέες του σύντομα υιοθετήθηκαν από τους περισσότερους χημικούς. Ωστόσο, για μισό αιώνα ακόμα συνεχίστηκε η αβεβαιότητα όσον αφορά το πώς θα διαμορφωθεί η ατομικής θεωρία και πως θα εφαρμοστεί σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Χημικοί σε διαφορετικές χώρες είχαν αναπτύξει ορισμένα δικά τους διαφορετικά και ασύμβατα ατομιστικά συστήματα. Ένα έγγραφο που πρότεινε μια διέξοδο από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, δόθηκε στη δημοσιότητα το 1811 από τον Ιταλό φυσικό Αμεντέο Αβογκάντρο (Amedeo Avogadro 1776-1856), ο οποίος υπέθεσε ότι ίσοι όγκοι αερίων στην ίδια θερμοκρασία και πίεση περιέχουν τον ίδιο αριθμό μορίων, και συνεπώς ο λόγος των σχετικών μοριακών βαρών δύο οποιονδήποτε αέρια είναι ίδιος με τον λόγο των πυκνοτήτων των δύο αερίων υπό τις ίδιες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Ο Αβογκάντρο διατύπωσε επίσης την άποψη ότι τα απλά αέρια δεν σχηματίζονται από μοναχικά άτομα, αλλά αντ' αυτού ήταν ενώσεις (μόρια) από δύο ή περισσότερα άτομα. Έτσι ο Αβογκάντρο ήταν σε θέση να ξεπεράσει τις δυσκολίες που ο Ντάλτον και άλλοι αντιμετώπισαν όταν Γκαι-Λυσάκ ανέφερε ότι πάνω από 100 °C, ο όγκος των υδρατμών ήταν δύο φορές ο όγκος του οξυγόνου που χρησιμοποιείται για να σχηματιστεί το νερό. Σύμφωνα με τον Αβογκάντρο, το μόριο του οξυγόνου είχε χωριστεί σε δύο άτομα στην διαδικασία σχηματισμού των υδρατμών. Η υπόθεση του Αβογκάντρο ότι ίσοι όγκοι αερίων περιέχουν τον ίδιο αριθμό μορίων είχε παραμεληθεί για μισό αιώνα μετά την πρώτη έκδοσή της. Έχουν αναφερθεί πολλοί λόγοι για αυτή την παραμέληση, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων θεωρητικών προβλημάτων, όπως ο «δυϊσμός» του Μπερζέλιους, ο οποίος υποστήριξε ότι οι ενώσεις σχηματίζονται από την έλξη των θετικών και αρνητικών ηλεκτρικών φορτίων, γεγονός που καθιστά αδιανόητο ότι ένα μόριο που αποτελείται από δύο ηλεκτρικά όμοια άτομα - όπως στο οξυγόνο - θα μπορούσε να υπάρχει. Ένα επιπλέον εμπόδιο για την αποδοχή ήταν το γεγονός ότι πολλοί χημικοί ήταν απρόθυμοι να υιοθετήσουν φυσικές μεθόδους (όπως προσδιορισμοί πυκνότητας ατμών) για να λύσουν τα προβλήματά τους. Μέχρι τα μέσα του αιώνα, ωστόσο, ορισμένες κορυφαίες προσωπικότητες είχαν αρχίσει να θεωρούν ανυπόφορη τη χαοτική πολλαπλότητα των ανταγωνιστικών συστημάτων ατομικών βαρών και μοριακών τύπων. Επιπλέον, άρχισαν να αναφύονται ξεκάθαρα χημικά δεδομένα που υπονοούσαν ότι η προσέγγιση του Αβογκάντρο μπορεί να ήταν σωστή. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1850, οι νεότεροι χημικοί, όπως ο Αλεξάντερ Γουίλιαμσον (Alexander Williamson) στην Αγγλία, ο Charles Gerhardt και ο Charles-Adolphe Wurtz στη Γαλλία, και ο Αύγουστος Κέκουλε στη Γερμανία, άρχισαν να υποστηρίζουν τη μεταρρύθμιση της θεωρητικής χημείας ώστε να είναι συνεπές με τη θεωρία του Αβογκάντρο. Το 1825, ο Φρήντριχ Βέλερ Friedrich Wöhler και ο Γιούστους φον Λήμπιχ (Justus von Liebig) πραγματοποίησαν την πρώτη επιβεβαιωμένη ανακάλυψη και επεξήγηση των ισομερών, όπως νωρίτερα ονομάστηκαν από τον Μπερζέλιους. Εργαζόμενοι με το κυανικό οξύ (H-O-C≡N) και fulminic οξύ(H-C=N-O), ορθώς συνήγαγαν ότι η ισομέρεια προκλήθηκε από τις διαφορετικές διάταξη των ατόμων μέσα σε μια μοριακή δομή. Το 1827, ο William Prout κατέταξε βιομόρια στις σύγχρονες ομάδες τους: τους υδατάνθρακες, τις πρωτεΐνες και τα λιπίδια. Αφού διακανονίστηκε η φύση της καύσης, ξεκίνησε μια άλλη διαφωνία, για τη ζωτικότητα και την ουσιαστική διάκριση μεταξύ οργανικών και ανόργανων ουσιών. Η αμφισβήτηση της ζωτικότητας το 1828 ήταν μια επανάσταση, όταν ο Φρήντριχ Βέλερ συνθέτει ουρία, τεκμηριώνοντας με αυτό το τρόπο ότι οι οργανικές ενώσεις θα μπορούσαν να παραχθούν από ανόργανες πρώτες ύλες και έτσι ανασκεύασε τη θεωρία της ζωτικότητας "ζωτική δύναμη". Ποτέ πριν δεν είχε συντεθεί μια οργανική ένωση από ανόργανα υλικά. Αυτό άνοιξε ένα νέο πεδίο έρευνας στη χημεία, και μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να συνθέσουν εκατοντάδες των οργανικών ενώσεων. Οι πιο σημαντικές από αυτές είναι το μωβ, η ματζέντα και άλλες συνθετικές χρωστικές ουσίες, καθώς και το ευρέως χρησιμοποιούμενο φάρμακο ασπιρίνη. Η ανακάλυψη της τεχνητής σύνθεσης της ουρίας συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη θεωρία της ισομέρειας, καθώς οι εμπειρικοί χημικοί τύποι, για την ουρία και το κυανικού αμμωνίου είναι ίδιες (βλ. σύνθεση Βέλερ). Το 1832, ο Φρήντριχ Βέλερ και ο Γιούστους φον Λήμπιχ ανακάλυψαν και εξήγησαν τις χαρακτηριστικές ομάδες και τις ρίζες σε σχέση με την οργανική χημεία, καθώς και τη πρώτη σύνθεση της βενζαλδεΰδη. Ο Λήμπιχ, ένας Γερμανός χημικός, έκανε σημαντικές συνεισφορές στη γεωργία και της βιολογικής χημείας, και εργάστηκε για την οργάνωση της οργανικής χημείας. Ο Λήμπιχ θεωρείται ο "πατέρας του κλάδου των λιπασμάτων" για την ανακάλυψη του αζώτου ως απαραίτητο θρεπτικό συστατικό των φυτών, και τη διατύπωση του νόμου του Ελαχίστου οποία περιγράφει το αποτέλεσμα των μεμονωμένων θρεπτικών συστατικών στις καλλιέργειες. Το 1840, ο Germain Hess πρότεινε το νόμο του Hess, μια πρώιμη δήλωση του νόμου της διατήρησης της ενέργειας, η οποία ορίζει ότι η ενεργειακή μεταβολή σε μία χημική διεργασία εξαρτάται μόνο από την αρχική και τελική κατάσταση και όχι από το συγκεκριμένο μονοπάτι που ακολούθησαν τα αντιδρώντα για να μεταβούν από την αρχική στην τελική κατάσταση. Το 1847, Hermann Kolbe παρασκεύασε οξικό οξύ από εντελώς ανόργανες πρώτες ύλες, αποδομώντας περαιτέρω τον βιταλισμό (ζωτικότητα). Το 1848, ο Ουίλιαμ Τόμσον (William Thomson), ο 1ος βαρώνος του Kelvin (κοινώς γνωστός ως Λόρδος Κέλβιν) καθιέρωσε την έννοια του απόλυτου μηδέν, η θερμοκρασία στην οποία παύει όλη η μοριακή κίνηση. Το 1849, ο Λουί Παστέρ (Louis Pasteur) ανακάλυψε ότι η ρακεμική μορφή του τρυγικού οξέος είναι ένα μείγμα της αριστερόστροφης και δεξιόστροφης μορφής, διευκρινίζοντας έτσι τη φύση της οπτικής στροφικής ικανότητας και ανοίγοντας έτσι το πεδίο της στερεοχημείας. Το 1852, Αύγουστος Beer πρότεινε το νόμο του Beer, ο οποίος εξηγεί τη σχέση μεταξύ της περιεκτικότητας ενός μείγματος και της ποσότητας του φωτός που θα απορροφήσει. Βασίστηκε εν μέρει σε προηγούμενες εργασίες των Pierre Bouguer και Γιόχαν Χάινριχ Λάμπερτ (Johann Heinrich Lambert), και καθιέρωσε την αναλυτική τεχνική γνωστή ως φασματομετρία. Το 1855, ο Benjamin Silliman Jr, πρωτοστάτησε στις μεθόδους πυρόλυσης του πετρελαίου, η οποία έκανε δυνατόν να αναπτυχθεί το σύνολο της σύγχρονης βιομηχανίας πετροχημικών. Ο Στανισλάο Κανιτζάρο και η σύσκεψη της Καρλσρούης Η υπόθεση Αβογκάντρο άρχισε να κερδίζει ευρεία αποδοχή μεταξύ των χημικών μόνο μετά το 1858 όταν ο συμπατριώτης και συνάδελφος του Αβογκάντρο, Στανισλάο Κανιτζάρο (Stanislao Cannizzaro) κατάφερε να αποδείξει την αξία της, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Αβογκάντρο. Τα χημικά ενδιαφέροντα του Κανιτζάρο αρχικά ήταν σε φυσικά προϊόντα και στις αντιδράσεις των αρωματικών ενώσεων. Το 1853 ανακάλυψε ότι όταν κατεργάζεται τη βενζαλδεΰδη με πυκνή βάση, παράγονται βενζοϊκό οξύ και βενζυλική αλκοόλη, ένα φαινόμενο που είναι γνωστό σήμερα ως αντίδραση Κανιτζάρο (Cannizzaro). Σε ένα φυλλάδιο του 1858, ο Κανιτζάρο έδειξε ότι η πλήρης αποδοχή των ιδεών του Αβογκάντρο θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην κατασκευή μιας συνεπούς και ισχυρής θεωρητικής δομής για τη Χημεία όπου να ταιριάζουν σχεδόν όλα τα διαθέσιμα εμπειρικά δεδομένα. Για παράδειγμα, τόνισε την σημασία των δεδομένων που υποδηλώνουν ότι δεν είναι διατομικά όλα τα αέρια στοιχεία άλλα αντίθετα σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν μονοατομικά, τα περισσότερα ήταν διατομικά, και λίγα ήταν πιο περίπλοκα. Ένα άλλο σημείο διαφωνίας ήταν οι χημικοί τύποι για τις ενώσεις των αλκαλίων (όπως το νάτριο) και των αλκαλικών γαιών (όπως το ασβέστιο), οι οποίοι, κατά την άποψη των περισσότερων χημικών που ακολουθούσαν αυστηρά το νόμο των χημικών αναλογιών, θα έπρεπε να έχουν την ίδια μορφή. Ο Κανιτζάρο υποστήριξε ότι η τοποθέτηση αυτών των μετάλλων σε διάφορες κατηγορίες θα είχε ευεργετικό αποτέλεσμα, επειδή απαλείφονται κάποιες ανωμαλίες που παρατηρούνται κατά τη χρήση των φυσικών τους ιδιοτήτων για τον υπολογισμό των ατομικών βαρών. Δυστυχώς, το φυλλάδιο του 1858 του Κανιτζάρο δημοσιεύθηκε αρχικά μόνο στην ιταλική γλώσσα και είχε μικρή άμεση επίπτωση. Η πραγματική επανάσταση ήρθε με ένα διεθνές χημικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη γερμανική πόλη της Καρλσρούης το Σεπτέμβριο του 1860, οπου ήταν παρόντες οι περισσότεροι από τους κορυφαίους χημικούς της Ευρώπης. Η σύσκεψη της Καρλσρούης οργανώθηκε από τον Κεκουλέ, τον Wurtz, και μερικούς άλλους που μοιράστηκαν την αίσθηση του Κανιτζάρο σχετικά με την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει η χημεία. Μιλώντας στα γαλλικά (όπως έκαναν και όλοι εκεί), ο Κανιτζάρο με την ευγλωττία του και τη λογική του άφησε μια ανεξίτηλη εντύπωση στους παρόντες. Επιπλέον, ο φίλος του Angelo Pavesi διένειμε στους συμμετέχοντες το φυλλάδιο του Κανιτζάρο στο τέλος της συνάντησης. Περισσότεροι από ένας χημικοί έγραψαν αργότερα για την αποφασιστική εντύπωση που τους έκανε η ανάγνωση του εγγράφου. Για παράδειγμα, ο Γιούλιους Λόταρ Μέγιερ έγραψε αργότερα ότι κατά την ανάγνωση του εγγράφου του Κανιτζάρο, «Η ζυγαριά φαίνεται να πέφτει από τα μάτια μου». Έτσι ο Κανιτζάρο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να κερδιθεί η μάχη για τη μεταρρύθμιση. Το σύστημα που υποστηρίχθηκε από αυτόν, και σύντομα έκτοτε υιοθετήθηκε από τους περισσότερους κορυφαίους χημικούς, είναι ουσιαστικά ταυτόσημο με αυτό που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Το 1856, ο Sir William Henry Perkin, ηλικίας 18, αποδεχόμενος μια πρόκληση από τον καθηγητή του, August Wilhelm von Hofmann, προσπάθησε να συνθέσει την κινίνη, που είναι ένα φάρμακο για την καταπολέμηση της ελονοσίας, από λιθανθρακόπισσα. Σε μία προσπάθεια, ο Perkin οξείδωσε ανιλίνη χρησιμοποιώντας διχρωμικό κάλιο, το οποίο περιείχε ακαθαρσίες τουλουϊδίνης που αντέδρασαν με την ανιλίνη και έδωσαν ένα μαύρο στερεό, ένδειξη ότι μια οργανική σύνθεση "απέτυχε". Κατά τον καθαρισμό της φιάλης με αλκοόλη, ο Perkin παρατήρησε μωβ χρώμα στο διάλυμα και έτσι ανακαλύφθηκε ότι ένα υποπροϊόν της αποτυχημένης προσπάθειας ήταν η πρώτη συνθετική βαφή, γνωστή ως μωβεΐνη ή μωβ του Perkin. Η ανακάλυψη του Perkin είναι το θεμέλιο της βιομηχανικής σύνθεσης χρωστικών, που είναι μια από τις πρώτες επιτυχημένες χημικές βιομηχανίες. Η σημαντικότερη μεμονωμένη συμβολή του γερμανού χημικού Άουγκουστ Κεκουλέ (August Kekulévon Stradonitz) ήταν δομική θεωρία του για την οργανική σύνθεση, που αναπτύσσεται σε δύο άρθρα που δημοσιεύτηκαν το 1857 και το 1858. Αναπτύσσονται κατόπιν με μεγάλη λεπτομέρεια στις σελίδες του εξαιρετικά δημοφιλούς «Εγχειρίδιο Οργανικής Χημείας" (Lehrbuch der organischen Chemie), του οποίου ο πρώτος τόμος εμφανίστηκε το 1859 και σταδιακά επεκτάθηκε σε τέσσερις τόμους. Ο Κεκουλέ υποστήριξε ότι τα άτομα του τετρασθενούς άνθρακα - ο οποίος σχηματίζει ακριβώς τέσσερις χημικούς δεσμούς - θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους για να σχηματίσουν αυτό που αποκάλεσε «ανθρακική αλυσίδα » ή «ανθρακικό σκελετό», και στον οποίο θα μπορούσαν να συνδεθούν άλλα άτομα με άλλα σθένη (όπως το υδρογόνο, το οξυγόνο, το άζωτο και το χλώριο). Ήταν πεπεισμένος ότι ήταν δυνατό για το χημικό να προσδιορίσει αυτή τη λεπτομερή μοριακή αρχιτεκτονική τουλάχιστον για τις απλούστερες οργανικές ενώσεις που ήταν γνωστές στην εποχή του. Ο Κεκουλέ δεν ήταν ο μόνος χημικός που έκανε τέτοιους ισχυρισμούς εκείνη την εποχή. Η σκωτσέζος χημικός Archibald Couper Scott δημοσίευσε μια ουσιαστικά παρόμοια θεωρία σχεδόν ταυτόχρονα, και ο Ρώσος χημικός Aleksandr Butlerov έκανε πολλά για να αποσαφηνίσει και να επεκτείνει τη δομική θεωρία. Ωστόσο, κατά κύριο λόγο οι ιδέες του Κεκουλέ ήταν εκείνες που επικρατούσαν στην κοινότητα χημικών. Ο Βρετανός χημικός και φυσικός Ουίλιαμ Κρουκς (William Crookes) είναι γνωστός για τις μελέτες των καθοδικών ακτίνων, το θεμέλιο της ανάπτυξης της ατομικής φυσικής. Οι έρευνές του στις ηλεκτρικές εκκενώσεις μέσα από ένα αραιό αέριο τον οδήγησε να παρατηρήσει τη σκοτεινό χώρο γύρω από την κάθοδο, που σήμερα ονομάζεται σκοτεινός χώρος Κρουκς. Απέδειξε ότι οι καθοδικές ακτίνες ταξιδεύουν σε ευθείες γραμμές και παράγουν φωσφορισμός και θερμότητα όταν χτυπήσουν ορισμένα υλικά. Όντας πρωτοπόρος των σωλήνων κενού, ο Κρουκς εφηύρε το σωλήνα Κρουκς - ένα πρώτο πειραματικό σωλήνα εκκένωσης, με μερικό κενό με τον οποίο μελέτησαν τη συμπεριφορά των καθοδικών ακτίνων. Με την εισαγωγή της ανάλυσης του φάσματος από τους Ρόμπερτ Μπούνσεν (Robert Bunsen) και Γκούσταβ Κίρχοφ (Gustav Kirchhoff 1859-1860), ο Κρουκς εφάρμοσε τη νέα τεχνική για τη μελέτη των ενώσεων του σεληνίου. Οι Μπούνσεν και Κίρχοφ είχαν χρησιμοποιήσει προηγουμένως τη φασματοσκοπία ως μέσο χημικής ανάλυσης για να ανακαλύψουν το καίσιο και το ρουβίδιο. Το 1861, ο Κρουκς χρησιμοποιώντας αυτή τη διαδικασία ανακάλυψε το θάλλιο σε ορισμένα ιζήματα σεληνίου. Συνέχισε την εργασία του σε αυτό το νέο στοιχείο, το απομόνωσε, μελέτησε τις ιδιότητες του, και το 1873 καθορίζει το ατομικό του βάρος. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο θάλλιο, ο Κρουκς ανακάλυψε την αρχή του ραδιόμετρου Κρουκς, μια συσκευή που μετατρέπει τη φωτεινή ακτινοβολία σε περιστροφική κίνηση. Η αρχή αυτού του ραδιόμετρου έχει βρει πολλές εφαρμογές στην ανάπτυξη ευαίσθητων οργάνων μέτρησης. Το 1862, ο Αλέξανδρος Parkes παρουσίασε την παρκεζίνη (Parkesine), ένα από τα πρώτα συνθετικά πολυμερή, στη Διεθνή Έκθεση στο Λονδίνο. Αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε το θεμέλιο της σύγχρονης βιομηχανίας πλαστικών. Το 1864, Cato Maximilian Guldberg και Peter Waage, με βάση τις ιδέες του Κλωντ Λουί Μπερτολέ, πρότειναν το νόμο δράσης των μαζών. Το 1865, ο Johann Josef Loschmidt προσδιορίζει τον ακριβή αριθμό των μορίων σε ένα mole, που αργότερα ονομάστηκε Αριθμός Αβογκάντρο. Το 1865, ο Αύγουστος Κεκουλέ, βασιζόμενος εν μέρει στο έργο του Loschmidt και άλλων, εδραίωσε τη δομή του βενζολίου ως ένα δαχτυλίδι με έξι άτομα άνθρακα με εναλλασσόμενους απλούς και διπλούς δεσμούς. Η νέα αυτή πρόταση του Κεκουλέ για κυκλική δομή του βενζολίου αμφισβητήθηκε πολύ, αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκε από μια ανώτερη θεωρία. Αυτή η θεωρία παρείχε την επιστημονική βάση για τη δραματική επέκταση της γερμανικής χημικής βιομηχανίας κατά το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα. Σήμερα, η μεγάλη πλειοψηφία των γνωστών οργανικών ενώσεων είναι αρωματικές, και όλες τους περιέχουν τουλάχιστον ένα εξαγωνικό βενζολικό δακτύλιο του είδους που υποστήριξε ο Κεκουλέ. Ο Κεκουλέ λοιπόν είναι γνωστός γιατί διευκρίνισε τη φύση των αρωματικών ενώσεων, οι οποίες είναι ενώσεις που βασίζονται στο μόριο του βενζολίου. Το 1865, ο Αδόλφος φον Μπάιερ (Adolf von Baeyer) άρχισε την εργασία του για το χρώμα ίντιγκο (λουλακί), ένα ορόσημο στην σύγχρονη βιομηχανική οργανική χημεία που έφερε επανάσταση στη βιομηχανία των χρωμάτων. Ο σουηδός χημικός και εφευρέτης Άλφρεντ Νόμπελ διαπίστωσε ότι όταν η νιτρογλυκερίνη ενσωματώθηκε σε ένα απορροφητικό αδρανές υλικό όπως το πυριτικό άλευρο (γη των διατόμων) έγινε ασφαλέστερο και πιο βολικό να την χειριστεί, και κατοχύρωσε αυτό το μείγμα ως δυναμίτη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1867. Ο Νόμπελ αργότερα συνδύασε την νιτρογλυκερίνη με διάφορες ενώσεις νιτροκυτταρίνης, παρόμοιες με το κολλόδιο, αλλά κατέληξε σε μια πιο αποτελεσματική συνταγή που χρησιμοποιεί ένα άλλο εκρηκτικό το νιτρικό νάτριο ή κάλιο (Νίτρο της Χιλής), και έλαβε μια διαφανή ουσία σαν ζελέ, η οποία ήταν μια πιο ισχυρή εκρηκτική ύλη από τον δυναμίτη. Η ζελατοδυναμίτιδα ή εκρηκτική ζελατίνη, όπως ονομάστηκε, είχε πατέντα το 1876, και ακολουθήθηκε από ένα πλήθος παρόμοιων συνδυασμών. Κύρια άρθρα: Ντμίτρι Μεντελέγιεφ, Περιοδικός Πίνακας, και η Ιστορία του περιοδικού πίνακα Μια σημαντική εξέλιξη στην κατανόηση της λίστας των γνωστών χημικών στοιχείων (καθώς και στην κατανόηση της εσωτερικής δομής των ατόμων), ήταν η ανάπτυξη από τον Ντμίτρι Μεντελέγιεφ του πρώτου σύγχρονου περιοδικού πίνακα, ή περιοδική κατάταξη των στοιχείων. Ο Μεντελέγιεφ, ένας Ρώσος χημικός, θεώρησε ότι υπήρχε κάποιο είδος τάξης με τα στοιχεία και ξόδεψε περισσότερα από δεκατρία χρόνια της ζωής του, για τη συλλογή δεδομένων και τη συναρμολόγηση της ιδέας του, ξεκινώντας με την επίλυση κάποιας από την αταξία που υπήρχε στον τομέα για χάρη των μαθητών του. Ο Μεντελέγιεφ διαπίστωσε ότι, όταν όλα τα γνωστά χημικά στοιχεία ήταν τοποθετημένα κατά σειρά αυξανόμενου ατομικού βάρους, ο πίνακας που προκύπτει εμφανίζει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ή μια περιοδικότητα ιδιοτήτων μεταξύ των στοιχείων. Ο νόμος του Μεντελέγιεφ, του επέτρεψε να δημιουργήσει ένα συστηματικό περιοδικό πίνακα όλων των 66 στοιχείων που ήταν τότε γνωστά, στηριζόμενος στην ατομική μάζα, και τον δημοσίευσε στο Αρχές της Χημείας το 1869. Ο πρώτος Περιοδικός Πίνακας του συντάχθηκε με βάση την διάταξη των στοιχείων σε αύξουσα σειρά ατομικού βάρους και την ομαδοποίησή τους με βάση την ομοιότητα των ιδιοτήτων. Ο Μεντελέγιεφ είχε τέτοια πίστη στην εγκυρότητα του περιοδικού νόμου του ώστε πρότεινε αλλαγές στις γενικά αποδεκτές τιμές για το ατομικό βάρος κάποιων στοιχείων, και στην έκδοση του περιοδικού πίνακα του 1871, προέβλεψε τις θέσεις στον πίνακα αγνώστων μέχρι τότε στοιχείων μαζί με τις ιδιότητές τους. Προέβλεψε τις πιθανές ιδιότητες των τριών ακόμη μη ανακαλυφθέντων στοιχείων, τα οποία ονόμασε εκαβόριο (Eb), εκααλουμίνιο (Ea) και εκαπιρίτιο (Es), η οποία αποδείχθηκε ότι είναι μια καλή πρόβλεψη των ιδιοτήτων του σκανδίου, γαλλίου, και γερμανίου, αντίστοιχα, και που το καθένα ήρθε να γεμίσει εκείνο το σημείο στον περιοδικό πίνακα που είχε μείνει κενό από τον Mendeleev. Κατά την πρώτη του το περιοδικό σύστημα δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον μεταξύ των χημικών. Ωστόσο, με την ανακάλυψη των προβλεπόμενων στοιχείων, γάλλιο το 1875, σκάνδιο το 1879, και γερμάνιο το 1886, άρχισε να κερδίζει ευρεία αποδοχή. Η επακόλουθη απόδειξη πολλών από τις προβλέψεις του κατά τη διάρκεια της ζωής του έφερε φήμη ως ιδρυτή του περιοδικού νόμου. Η οργάνωση αυτή ξεπέρασε τις προηγούμενες απόπειρες ταξινόμησης όπως αυτή του Alexandre-Émile Béguyer de Chancourtois, ο οποίος δημοσίευσε το τελλουρικό έλικα, μια πρώιμη, τρισδιάστατη έκδοση του περιοδικού πίνακα των στοιχείων το 1862, ή την άλλη του Τζων Νιούλαντς (John Newlands), ο οποίος πρότεινε τον νόμο των οκτάβων (πρόδρομος του περιοδικού νόμου) το 1864, ή αυτή του Γιούλιους Λόταρ Μέγιερ το 1864, ο οποίος επίσης ανέπτυξε μια πρώιμη έκδοση του περιοδικού πίνακα με 28 στοιχεία που διατάχθηκαν με βάση το σθένους. Ο Πίνακας του Μεντελέγιεφ δεν περιλαμβάνει κανένα από τα ευγενή αέρια, όμως, η οποία δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί. Σταδιακά ο περιοδικός νόμος και ο πίνακας έγιναν το πλαίσιο για ένα μεγάλο μέρος της θεωρίας της χημείας. Μέχρι τη στιγμή που ο Μεντελέγιεφ πέθανε το 1907, απολαμβάνει διεθνούς αναγνώρισης και έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία από πολλές χώρες. Το 1873, ο Ιάκωβος Ερρίκος βαν'τ Χοφ (Jacobus Henricus van 't Hoff) και ο Ζοζέφ λε Μπελ (Joseph Achille Le Bel), που εργάζονταν ανεξάρτητα, ανέπτυξαν ένα μοντέλο για τους χημικούς δεσμούς που εξηγεί τα πειράματα χειρομορφισμού (ασυμμετρία) του Παστέρ και παρείχε το φυσικό αίτιο για την οπτική δραστικότητα των χειραλικών ενώσεων. Η δημοσίευση του βαν'τ Χοφ, που ονομάζεται "Voorstel tot Uitbreiding der Tegenwoordige σε de Scheikunde gebruikte Structuurformules in de Ruimte", (Πρόταση για την ανάπτυξη των 3 διαστατών χημικών συντακτικών τύπων) και αποτελείται από δώδεκα σελίδες κειμένου και μια σελίδα με διαγράμματα, έδωσε την ώθηση για την ανάπτυξη της στερεοχημείας. Η έννοια των «ασύμμετρων ατόμων άνθρακα", που αναπτύσσεται στην παρούσα έκδοση, παρείχε μια εξήγηση για την εμφάνιση των πολυάριθμων ισομερών, που ήταν ανεξήγητη μέσω των μέχρι τότε συντακτικών τύπων. Ταυτόχρονα επεσήμανε την ύπαρξη σχέσης μεταξύ της οπτικής δραστικότητας και της παρουσίας ενός ασύμμετρου ατόμου άνθρακα. Κύρια άρθρα: Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς και η Στατιστική μηχανική Η εργασία του Αμερικανού μαθηματικού και φυσικού Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς (Josiah Willard Gibbs) σχετικά με τις εφαρμογές της θερμοδυναμικής έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μετατροπή της φυσικής χημείας σε μια αυστηρή επαγωγική επιστήμη. Κατά τη διάρκεια των ετών 1876-1878, ο Γκιμπς εργάστηκε στις αρχές της θερμοδυναμικής, εφαρμόζοντάς τες στις πολύπλοκες διαδικασίες που εμπλέκονται στις χημικές αντιδράσεις. Ανακάλυψε την έννοια του χημικού δυναμικού, ή αλιώς το "καύσιμο" που κινεί τις χημικές αντιδράσεις. Το 1876 δημοσίευσε τη πιο διάσημη συμβολή του, "Πάνω στην ισορροπία των ετερογενών ουσιών», μια συλλογή από το έργο του στην θερμοδυναμική και τη φυσικοχημεία όπου έθεσε την έννοια της ελεύθερης ενέργειας για να εξηγήσει τη φυσική βάση της χημικής ισορροπίας. Σε αυτά τα δοκίμια ήταν η εκκίνηση των θεωριών Γκιμπς για τις φάσεις της ύλης, που θεωρείται ότι κάθε κατάσταση της ύλης είναι μια φάση, και κάθε ουσία ένα συστατικό. Ο Γκιμπς πήρε όλες τις μεταβλητές που εμπλέκονται σε μια χημική αντίδραση - θερμοκρασία, πίεση, ενέργεια, όγκος και εντροπία - και τις συμπεριέλαβε σε μία απλή εξίσωση που είναι γνωστή ως ο κανόνας των φάσεων του Γκιμπς. Μέσα σε αυτό το έγγραφο ήταν ίσως η πιο σημαντική συμβολή του, η εισαγωγή της έννοιας της ελεύθερης ενέργειας, που τώρα καθολικά ονομάζεται ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς προς τιμήν του. Η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς αφορά την τάση ενός φυσικού ή χημικού συστήματος να μειώσει ταυτοχρόνως την ενέργεια του και να αυξήσει την αταξία του, ή εντροπία, σε μια αυθόρμητη φυσική διαδικασία. Η προσέγγιση του Gibbs επιτρέπει σε έναν ερευνητή να υπολογίσει τη μεταβολή της ελεύθερης ενέργειας σε μια διαδικασία, όπως σε μία χημική αντίδραση, αλλά και πόσο γρήγορα θα συμβεί. Δεδομένου ότι σχεδόν όλες οι χημικές διεργασίες αλλά και πολλές φυσικές διεργασίες αφορούν τέτοιου είδους αλλαγές, το έργο του επηρέασε σημαντικά τόσο τις θεωρητικές όσο και τις πειραματικές πτυχές αυτών των επιστημών. Το 1877, ο Λούντβιχ Μπόλτσμαν (Ludwig Boltzmann) εγκαθιστά τη παραγωγή από στατιστική ανάλυση πολλών σημαντικών φυσικών και χημικών εννοιών, συμπεριλαμβανομένων της εντροπίας, και των κατανομών των μοριακών ταχυτήτων στην αέρια φάση. Μαζί με τον Boltzmann και τον Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ (James Clerk Maxwell), ο Γκιμπς δημιούργησε ένα νέο κλάδο της θεωρητικής φυσικής που ονομάζεται στατιστική μηχανική (ένας όρος που έπλασε ο ίδιος), εξηγώντας τους νόμους της θερμοδυναμικής ως συνέπειες των στατιστικών ιδιοτήτων των μεγάλων συνόλων σωματιδίων. Ο Γκιμπς επίσης εργάστηκε για την εφαρμογή των εξισώσεων του Μάξγουελ σε προβλήματα φυσικής οπτικής. Παραγωγή των φαινομενολογικών νόμων της θερμοδυναμικής από τις στατιστικές ιδιότητες των συστημάτων με πολλά σωματίδια που έκανε ο Γκιμπς παρουσιάστηκε σε ένα βιβλίο με εξαιρετική επιρροή "Οι Βασικές Αρχές στη Στατιστική Μηχανική", το οποίο δημοσιεύθηκε το 1902, ένα χρόνο πριν το θάνατό του. Σε αυτό το έργο, ο Γκιμπς ανακεφαλαιώνει τη σχέση μεταξύ των νόμων της θερμοδυναμικής και της στατιστικής θεωρίας των μοριακών κινήσεων. Το φαινόμενο της υποκατάστασης της αρχικής συνάρτησης με μερικό άθροισμα των σειρών Φουριέ στα σημεία ασυνέχειας είναι γνωστό ως το φαινόμενο Γκιμπς. Ο Γερμανός μηχανικός Carl von Linde εφηύρε μια διαδικασία υγροποίησης αερίων σε μεγάλες ποσότητες και με συνεχή ροή. Έτσι σχηματίζεται η βάση για τη σύγχρονη τεχνολογία της ψύξης και παρέχεται η κινητήρια δύναμη και τα μέσα για τη διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας σε χαμηλές θερμοκρασίες και πολύ υψηλό κενό. Ανέπτυξε ένα ψυγείο που λειτουργούσε με μεθυλαιθέρα (1874) και ένα ψυγείο αμμωνίας (1876). Αν και άλλες μονάδες ψύξης είχαν αναπτυχθεί νωρίτερα, αυτή του Linde ήταν η πρώτη που σχεδιάστηκε με στόχο τους ακριβείς υπολογισμούς της απόδοσης. Το 1895 ίδρυσε ένα εργοστάσιο για την παραγωγή υγρού αέρα σε μεγάλη κλίμακα. Έξι χρόνια αργότερα ανέπτυξε μια μέθοδο για το διαχωρισμό καθαρού υγρού οξυγόνου από το υγρό αέρα που οδήγησε σε μεγάλη αλλαγή των βιομηχανικών διεργασιών που χρησιμοποιούν οξυγόνο (π.χ., στην κατασκευή χάλυβα). Το 1883, ο Σβάντε Αρρένιους (Svante Arrhenius) ανέπτυξε μια ιοντική θεωρία για να εξηγήσει την αγωγιμότητα στους ηλεκτρολύτες. Το 1884, ο Ιάκωβος Ερρίκος βαν'τ Χοφ δημοσίευσε το "Études de Dynamique chimique" (Μελέτες στη Δυναμική Χημεία), μια δημιουργική μελέτη για τη χημική κινητική. Με αυτό το έργο, ο βαν'τ Χοφ εισέρχεται για πρώτη φορά στο πεδίο της φυσικοχημείας. Ο ίδιος επίσης έδωσε την μεγάλης σημασίας σχέση της γενικής θερμοδυναμικής μεταξύ της θερμότητας της αντίδρασης και της μετατόπισης της θέσης της χημικής ισορροπίας, όταν μεταβάλλεται η θερμοκρασία. Σε σταθερό όγκο, η ισορροπία σε ένα σύστημα τείνει να μετατοπιστεί προς εκείνη τη κατεύθυνση που αναιρεί τη μεταβολή της θερμοκρασίας η οποία εφαρμόστηκε από το σύστημα. Έτσι, η μείωση της θερμοκρασίας οδηγεί στην έκλυση θερμότητας, ενώ αύξηση της θερμοκρασίας στην απορρόφηση θερμότητας. Αυτή η αρχή της δυναμικής ισορροπίας στη συνέχεια (1885), ετέθει σε μία πιο γενική μορφή από τον Henry Louis Le Chatelier, ο οποίος επέκτεινε την αρχή να καλύπτει την μεταβολή που θα προκύψει, από την αλλαγή του όγκου, η οποία επιβάλλεται από αλλαγή της πίεσης. Η αρχή van 't Hoff-Le Chatelier, ή απλά αρχή του Le Chatelier, εξηγεί την απόκριση της δυναμικής χημικής ισορροπίας στις εξωτερικές μεταβολές. Το 1884, Εμίλ Φίσερ (Hermann Emil Fischer) βρήκε τη δομή των πουρινών (αρωματικές ετεροκυκλικές ενώσεις όπως η αδενίνη και γουανίνη στο DNA), που αποτελούν τη βασική δομή πολλών βιομορίων, και το 1899 συνέθεσε την πρώτη πουρίνη. Άρχισε επίσης τις εργασίες για τη χημεία της γλυκόζης και των συναφών σακχάρων. Το 1885, ο Ευγένιος Γκολντστάιν (Eugene Goldstein) ονόμασε τις καθοδικές ακτίνες που αργότερα ανακαλύφθηκε ότι αποτελούνται από ηλεκτρόνια, και τις ανοδικές ακτίνες ή θετική ακτίνα ή ακτίνες καναλιού, που αργότερα ανακαλύφθηκε ότι είναι τα θετικά ιόντα υδρογόνου που έχουν απογυμνωθεί από τα ηλεκτρόνια τους. Οι θετικές ακτίνες ανακαλύφθηκαν σε λαμπτήρα αερίου, ανάλογο με τον σωλήνα Κρουκς, όπου η κάθοδος ήταν διάτρητη (είχε κανάλια) και αργότερα θα ονομαστούν πρωτόνια. Το έτος 1885 χαρακτηρίστηκε επίσης από την δημοσίευση του βαν'τ Χοφ με τίτλο "L'Equilibre chimique dans les Systèmes gazeux ou à dissous I'État dilué" (Χημική ισορροπία σε αέρια συστήματα ή πολύ αραιωμένα διαλύματα), όπου ασχολήθηκε με χημική ισορροπία αραιών διαλυμάτων. Εδώ αποδεικνύεται ότι η «οσμωτική πίεση" σε διαλύματα τα οποία είναι επαρκώς αραιά είναι ανάλογη με τη συγκέντρωση και την απόλυτη θερμοκρασία, έτσι ώστε αυτή η πίεση μπορεί να βρεθεί από τον τύπο της καταστατικής εξίσωσης των αερίων με μόνο μια διαφορά κατά ένα συντελεστή i. Προσδιορίστηκε επίσης την τιμή του i με διάφορες μεθόδους, για παράδειγμα μέσω της πίεσης των ατμών (τάση ατμών) και των αποτελεσμάτων του Φρανσουά - Μαρί Ραούλ (François-Marie Raoult) για την ελάττωση του σημείου πήξης. Έτσι ο βαν'τ Χοφ μπόρεσε να αποδείξει ότι οι θερμοδυναμικοί νόμοι δεν ισχύουν μόνο για τα αέρια, αλλά και για αραιά διαλύματα. Οι νόμοι του για την πίεση, που πήραν γενικευμένη ισχύ με την θεωρία ηλεκτρολυτικής διάστασης του Αρρένιους (1884-1887) - ο πρώτος ξένος που ήρθε να δουλέψει μαζί του στο Άμστερνταμ (1888) - θεωρούνται οι πιο ολοκληρωμένοι και σημαντικοί στο χώρο των φυσικών επιστημών. Το 1893, ο Alfred Werner ανακάλυψε την οκταεδρική δομή των συμπλόκων του κοβαλτίου, καθιερώνοντας έτσι το πεδίο της χημείας των συμπλόκων. Οι πιο γνωστές ανακαλύψεις του Σκώτου χημικού Ουίλιαμ Ράμσεϊ (William Ramsay) έγιναν στην ανόργανη χημεία. Ο Ράμσεϊ το 1892 ξεσηκώθηκε από την ανακάλυψη του Βρετανού φυσικού Τζον Ουίλιαμ Στρατ (John Strutt, 3ου Βαρώνος του Ρέιλι) που δήλωσε ότι το ατομικό βάρος του αζώτου στις χημικές ενώσεις ήταν χαμηλότερο από εκείνο του αζώτου που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα. Ο Ρέιλι απέδωσε αυτή την διαφορά σε ένα ελαφρύ αέριο που υπέθεσε ότι υπήρχε στις χημικές ενώσεις του αζώτου, ενώ ο Ράμσεϊ εξέφρασε υπόνοιες για ένα μέχρι στιγμής άγνωστο βαρύ αέριο στον ατμοσφαιρικό αέρα. Χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές μεθόδους για να απομακρύνει όλα τα γνωστά αέρια από τον αέρα, ο Ράμσεϊ και ο Λόρδος Ρέιλι ανακοίνωσαν το 1894 ότι είχαν βρει ένα μονοατομικό, χημικά αδρανές αέριο στοιχείο που αποτελούσε σχεδόν το 1 τοις εκατό της ατμόσφαιρας. Το ονόμασαν αργό. Το επόμενο έτος, ο Ράμσεϊ απελευθέρωσε ένα άλλο αδρανές αέριο από ένα ραδιενεργό ορυκτό του ουρανίου που ονομάζεται κλεβεΐτης (cleveite). Αυτό αποδείχθηκε ότι είναι το ήλιο, που παλαιότερα ήταν γνωστό μόνο στο ηλιακό φάσμα. Στο βιβλίο του "Τα αέρια της Ατμόσφαιρας" (1896), ο Ράμσεϊ έδειξε ότι οι θέσεις του ηλίου και του αργού στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων υποδεικνύουν ότι μπορεί να υπάρχουν τουλάχιστον τρία ακόμα ευγενή αέρια. Το 1898 ο Ράμσεϊ και ο βρετανός χημικός Morris W. Travers απομόνωσε τα στοιχεία αυτά που ονομάζονται νέον, κρυπτό, και ξένο, από τον ατμοσφαιρικό αέρα σε υγρή κατάσταση σε χαμηλή θερμοκρασία και υψηλή πίεση. Ο Ουίλιαμ Ράμσεϊ συνεργάστηκε με τον Φρέντερικ Σόντυ (Frederick Soddy) να αποδείξει, το 1903, ότι τα σωματίδια άλφα (πυρήνες ηλίου) παράγονται συνεχώς κατά την ραδιενεργό διάσπαση ενός δείγματος ραδίου. Στον Ράμσεϊ απονεμήθηκε το 1904 το βραβείο Νόμπελ Χημείας σε αναγνώριση των "υπηρεσιών του στην ανακάλυψη των στοιχείων των αδρανών αερίων στον αέρα, και τον προσδιορισμό της θέσης τους στο περιοδικό σύστημα". Το 1897, ο Τζόζεφ Τζον Τόμσον (J.J. Thomson) ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο χρησιμοποιώντας το σωλήνα καθοδικών ακτίνων. Το 1898, Βίλχελμ Βίεν (Wilhelm Wien) απέδειξε ότι οι ακτίνες καναλιού (θετικές ακτίνες δηλ. ροές θετικών ιόντων που ανακάλυψε ο Ευγένιος Γκολντστάιν το 1885) μπορεί να εκτρέπονται από το μαγνητικό πεδίο, και ότι η εκτροπή είναι ανάλογη προς το λόγο μάζας προς φορτίο. Αυτή η ανακάλυψη θα οδηγήσει στην σημερινή αναλυτική τεχνική γνωστή ως φασματομετρία μάζας. Η Μαρία Κιουρί (Marie Skłodowska-Curie) ήταν πολωνικής καταγωγής Γαλλίδα φυσικός και χημικός η οποία είναι διάσημη για την πρωτοποριακή έρευνά της σχετικά με τη ραδιενέργεια. Αυτή και ο σύζυγός της, θεωρούνται ότι έχουν θέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της πυρηνικής εποχής. Η Μαρία Κιουρί ήταν γοητευμένη από το έργο του Ανρί Μπεκερέλ (Henri Becquerel), ενός Γάλλου φυσικού που ανακάλυψε το 1896 ότι το ουράνιο εκπέμπει ακτίνες παρόμοιες με τις ακτίνες Χ που είχαν ανακαλυφθεί από τον Βίλχελμ Κόνραντ Ρέντγκεν (Wilhelm Conrad Röntgen). Η Κιουρί προχώρησε το έργο του Μπεκερέλ μερικά βήματα παραπέρα, εκτελώντας πειράματα για την ακτινοβολία του ουρανίου. Η Μαρία Κιουρί άρχισε να μελετά το ουράνιο στα τέλη του 1897 και διατύπωσε τη θεωρία, σύμφωνα με το άρθρο που έγραψε το 1904 για το περιοδικό Century, "ότι η εκπομπή των ακτίνων από τις ενώσεις του ουρανίου είναι μια ιδιότητα του μετάλλου του ίδιου - δηλ. ότι είναι μια ατομική ιδιότητα του στοιχείου ουρανίου ανεξάρτητη της χημικής ή φυσικής κατάστασης του." Ανακάλυψε ότι η ακτινοβολία παρέμεινε σταθερή. Δηλαδή προέρχεται από την ατομική δομή του στοιχείου. Αυτή η επαναστατική ιδέα δημιούργησε στον τομέα της ατομικής φυσικής και το ζεύγος Κιουρί έπλασαν τη λέξη ραδιενέργεια για να περιγράψουν το φαινόμενο. Ο Πιερ και η Μαρία Κιουρί διερεύνησαν περαιτέρω τη ραδιενέργεια εργαζόμενοι για το διαχωρισμό των ουσιών από μεταλλεύματα ουρανίου και στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρόμετρο για να κάνουν μετρήσεις της ακτινοβολίας ώστε να ανιχνεύσουν το ελάχιστο άγνωστο ραδιενεργό στοιχείο μεταξύ των κλασμάτων που προέκυψαν. Δουλεύοντας με το ορυκτό πισσουρανίτη, το ζευγάρι ανακάλυψε το 1898 ένα νέο ραδιενεργό στοιχείο. Ονόμασαν το στοιχείο αυτό πολώνιο, από την πατρίδα της Μαρίας, την Πολωνία. Στις 21 Δεκεμβρίου 1898, το ζεύγος Κιουρί ανιχνεύουν τη παρουσία ενός άλλου ραδιενεργού υλικού στον πισσουρανίτη. Παρουσίασαν το εύρημα αυτό στην Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών στις 26 Δεκεμβρίου, προτείνοντας το νέο στοιχείο να ονομάζεται ράδιο. Το ζεύγος Κιουρί στη συνέχεια πήγαν στη δουλειά απομονώνοντας το πολώνιο και το ράδιο από φυσικά συστατικά για να αποδείξουν ότι επρόκειτο για νέα στοιχεία. Το 1902, το ζεύγος Κιουρί ανακοίνωσαν ότι είχαν συλλέξει ένα δέκατο γραμμαρίου καθαρού ραδίου, αποδεικνύοντας την ύπαρξή του ως ένα ανεξάρτητο χημικό στοιχείο. Αν και χρειάστηκαν τρία χρόνια για να απομονώσουν το ράδιο, δεν μπόρεσαν ποτέ να απομονώσουν το πολώνιο. Μαζί με την ανακάλυψη των δύο νέων στοιχείων και των τεχνικών για την απομόνωση ραδιενεργών ισοτόπων, η Κιουρί επέβλεψε τις πρώτες μελέτες του κόσμου για την θεραπεία των νεοπλασιών, με χρήση ραδιενεργών ισοτόπων. Μαζί με τον Ανρί Μπεκερέλ και τον σύζυγός της, Πιερ Κιουρί, της απονεμήθηκε το 1903 το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Ήταν ο μοναδικός νικητής του 1911 για το βραβείο Νόμπελ για τη Χημεία. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε ένα βραβείο Νόμπελ, και είναι η μόνη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο σε δύο διαφορετικά πεδία. Παρά την εργασία του με τη Μαρία Κιουρί για να εξαγάγουν καθαρές ουσίες από τα μεταλλεύματα, μια επιχείρηση που πραγματικά απαιτεί βιομηχανικούς πόρους, αλλά αυτοί το επέτυχαν με σχετικά πρωτόγονες συνθήκες, ο ίδιος ο Πιερ Κιουρί επικεντρώθηκε στην φυσική μελέτη των νέων ακτινοβολιών, συμπεριλαμβανομένων των φωτεινών και χημικών επιδράσεων. Μέσω της δράσης των μαγνητικών πεδίων στις ακτίνες που εκπέμπονται από το ράδιο, απέδειξε την ύπαρξη σωματιδίων ηλεκτρικά φορτισμένων θετικά, αρνητικά και ουδέτερα. Αυτά ήταν που Έρνεστ Ράδερφορντ (Ernest Rutherford) αργότερα ονόμασε ακτίνες άλφα, βήτα και γάμμα. Ο Πιερ στη συνέχεια μελέτησε αυτές τις ακτινοβολίες με θερμιδομετρία και παρατήρησε επίσης τις επιδράσεις του ραδίου στη φυσιολογία των οργανισμών, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη ραδιοθεραπεία. Μεταξύ των ανακαλύψεων του Πιερ Κιουρί ήταν ότι οι σιδηρομαγνητικές ουσίες εμφανίζουν μια κρίσιμη μεταβατική θερμοκρασία, πάνω από την οποία οι ουσίες χάνουν τη σιδηρομαγνητική συμπεριφορά τους - αυτό είναι γνωστό ως το "Σημείο Κιουρί". Εκλέχτηκε στην Ακαδημία των Επιστημών (1905), έχοντας λάβει από κοινού με την Μαρί από τη Royal Society το υψηλού κύρους Μετάλλιο Ντέιβι το 1903 και από κοινού μαζί της και με τον Μπεκερέλ το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Τον χτύπησε μια άμαξα στη λεωφόρο Dauphine στο Παρίσι το 1906 και πέθανε ακαριαία. Ολοκληρωμένα τα έργα του δημοσιεύτηκαν το 1908. Γεννημένος στη Νέα Ζηλανδία ο χημικός και φυσικός Έρνεστ Ράδερφορντ (Ernest Rutherford) θεωρείται «ο πατέρας της πυρηνικής φυσικής." Ο Ράδερφορντ είναι γνωστός για την επινόηση των ονομάτων άλφα, βήτα, γάμμα για να ταξινομήσει τις διάφορες μορφές ραδιενεργών «ακτίνων» που ήταν ελάχιστα κατανοητές στην εποχή του. Οι άλφα και βήτα ακτίνες είναι δέσμες σωματιδίων, ενώ οι ακτίνες γάμμα είναι μια μορφή υψηλής ενέργειας ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία). Ο Ράδερφορντ εκτρέπει τις ακτίνες άλφα με ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία το 1903. Σε συνεργασία με τον Φρέντερικ Σόντυ (Frederick Soddy), ο Ράδερφορντ εξήγησε ότι η ραδιενέργεια οφείλεται στη μεταστοιχείωση των στοιχείων, που σήμερα είναι γνωστό ότι οφείλεται σε πυρηνικές αντιδράσεις. Παρατήρησε επίσης ότι η ένταση της ραδιενέργειας ενός ραδιενεργού στοιχείου μειώνεται με την πάροδο ενός μοναδικού και κανονικού χρονικού διαστήματος και εισήγαγε το χρόνο "ημιζωής» των ραδιενεργών στοιχείων. Το 1901 και 1902 εργάστηκε με τον Φρέντερικ Σόντυ να αποδείξει ότι το άτομο ενός ραδιενεργού στοιχείου, θα μετατραπεί αυτόματα σε ένα άλλο, αποβάλλοντας ένα κομμάτι του ατόμου με μεγάλη ταχύτητα. Το 1906 στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, ο Ράδερφορντ επέβλεψε ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές του Χανς Γκάιγκερ (Hans Geiger) (γνωστό για το μετρητή Γκάιγκερ) και τον Ernest Marsden. Στο πείραμα Geiger-Marsden, μια δέσμη των σωματιδίων άλφα, που παράγεται από τη ραδιενεργό διάσπαση του ραδονίου, κατευθύνθηκε σε ένα πολύ λεπτό φύλλο χρυσού σε ένα κενό θάλαμο. Σύμφωνα με το επικρατούν μοντέλο του σταφιδόψωμου για τη δομή του ατόμου, τα σωματίδια άλφα έπρεπε όλα να έχουν περάσει από το φύλλο και να χτυπήσουν την οθόνη του ανιχνευτή, ή έχουν εκτραπεί από την ευθεία, το πολύ, λίγες μοίρες. Όμως, τα πραγματικά αποτελέσματα εξέπληξαν τον Rutherford. Παρά το γεγονός ότι πολλά από τα σωματίδια περάσει μέσα από το φύλλο χρυσού, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά άλλα εκτράπηκαν σε μικρές γωνίες, ενώ άλλα αντανακλάστηκαν πίσω στην πηγή άλφα. Παρατήρησαν ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό των σωματιδίων εκτράπηκε σε γωνίες πολύ μεγαλύτερες από 90 μοίρες. Το πείραμα του φύλλου χρυσού έδειξε μεγάλες εκτροπές για ένα μικρό κλάσμα των προσπιπτόντων σωματιδίων. Ο Ράδερφορντ συνειδητοποίησε ότι, επειδή ορισμένα από τα σωματίδια άλφα έχουν εκτραπεί ή αντανακλαστεί, το άτομο είχε ένα πυκνό κέντρο θετικού φορτίου και σχετικά μεγάλης μάζας που ο Ράδερφορντ αργότερα ονόμασε "ατομικό πυρήνα". Τα σωματίδια άλφα είτε είχαν χτυπήσει το θετικό κέντρο άμεσα ή είχαν περάσει αρκετά κοντά ώστε να επηρεαστούν από το θετικό φορτίο του. Δεδομένου ότι πολλά άλλα σωματίδια διήλθαν μέσα από το φύλλο χρυσού, το θετικό κέντρο θα πρέπει να έχει σχετικά μικρό μέγεθος σε σύγκριση με το υπόλοιπο του ατόμου - πράγμα που σημαίνει ότι το άτομο είναι ως επί το πλείστον ανοιχτός χώρος. Από τα αποτελέσματά του, ο Ράδερφορντ ανέπτυξε ένα μοντέλο του ατόμου που ήταν παρόμοιο με το ηλιακό σύστημα, γνωστό ως μοντέλο Ράδερφορντ. Όπως οι πλανήτες, έτσι και τα ηλεκτρόνια περιφέρονται σε τροχιά γύρω από ένα κεντρικό πυρήνα, σαν τον ήλιο μας. Για το έργο του με την ακτινοβολία και τον ατομικό πυρήνα, ο Ράδερφορντ έλαβε το βραβείο Νόμπελ Χημείας του 1908. Το 1903, ο Μιχαήλ Tsvet εφηύρε τη χρωματογραφία, μια σημαντική αναλυτική τεχνική. Το 1904, ο Hantaro Nagaoka προτείνει ένα πρώτο πυρηνικό μοντέλο για το άτομο, όπου τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από ένα πυκνό πυρήνα με μεγάλη μάζα. Το 1905, οι Fritz Haber και Carl Bosch ανέπτυξαν τη διαδικασία Haber για την παραγωγή αμμωνίας, ένα ορόσημο στη βιομηχανική χημεία με βαθιές συνέπειες στη γεωργία. Η διαδικασία Haber, ή διαδικασία Haber-Bosch, σε χρησιμοποιούσε την αντίδραση αζώτου και υδρογόνου για το σχηματισμό αμμωνίας σε βιομηχανικές ποσότητες για την παραγωγή λιπασμάτων και πυρομαχικών. Η παραγωγή τροφίμων για το ήμισυ του παγκόσμιου τρέχοντος πληθυσμού εξαρτάται από αυτή τη μέθοδο για την παραγωγή λιπασμάτων. Ο Haber, μαζί με τον Max Born, προτείνει τον κύκλο Born-Haber ως μέθοδο για τον υπολογισμό της ενέργειας πλέγματος ενός ιονικού στερεού. Ο Haber έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ο «πατέρας του χημικού πολέμου" λόγω των εργασιών για την ανάπτυξη του και την εφαρμογή του χλωρίου και άλλων δηλητηριωδών αερίων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1905, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν εξήγησε την κίνηση Brown με έναν τρόπο που αποδεικνύει οριστικά την ατομική θεωρία. Ο Leo Baekeland εφηύρε τον βακελίτη, ένα από τα πρώτα εμπορικά επιτυχημένα πλαστικά. Το 1909, Αμερικανός φυσικός Robert Andrews Millikan - που είχε σπουδάσει στην Ευρώπη υπό των Walther Nernst και Max Planck - μετράει το φορτίο των μεμονωμένων ηλεκτρονίων με πρωτοφανή ακρίβεια μέσω του πειράματος της σταγόνας λαδιού, στο οποίο μέτρησε τα ηλεκτρικά φορτία σε μικροσκοπικά σταγονίδια νερού και αργότερα λαδιού. Η μελέτη του διαπίστωσε ότι το ηλεκτρικό φορτίο κάθε συγκεκριμένου σταγονιδίου είναι πολλαπλάσιο μιας συγκεκριμένης, θεμελιώδους τιμής - φορτίο του ηλεκτρονίου - και ως εκ τούτου αποτελεί επιβεβαίωση ότι όλα τα ηλεκτρόνια έχουν το ίδιο φορτίο και τη ίδια μάζα. Αρχίζοντας το 1912, πέρασε αρκετά χρόνια ερευνώντας και τελικά αποδεικνύει τη γραμμική σχέση, που πρότεινε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, μεταξύ της ενέργειας και της συχνότητας, και παρέχει την πρώτη άμεση φωτοηλεκτρική επιβεβαίωση για τη σταθερά του Planck. Το 1923 ο Millikan τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Το 1909, ο S.P.L. Sørensen επινόησε την έννοια του pH και αναπτύσσει μεθόδους για τη μέτρηση της οξύτητας. Το 1911, ο Antonius Van den Broek πρότεινε την ιδέα ότι τα στοιχεία στον περιοδικό πίνακα είναι πιο σωστά τακτοποιημένα αν χρησιμοποιηθεί το θετικό πυρηνικό φορτίο (δηλ. ο σημερινός ατομικός αριθμός) και όχι το ατομικό βάρος. Το 1911, το πρώτο Συνέδριο Solvay, πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, συγκεντρώνοντας τους περισσότερους από τους πιο εξέχοντες επιστήμονες της εποχής. Το 1912, ο William Henry Bragg και ο William Lawrence Bragg πρότειναν το νόμο του Bragg και καθιέρωσαν το πεδίο της κρυσταλλογραφίας ακτίνων Χ, ένα σημαντικό εργαλείο για την κατανόηση της κρυσταλλικής δομής των ουσιών. Το 1912, ο Peter Debye αναπτύσσει την έννοια του μοριακού διπόλου για να περιγράψει τη ασύμμετρη κατανομή φορτίου σε ορισμένα μόρια. Το 1913, ο Νιλς Μπορ, ένας δανός φυσικός, εισήγαγε τις έννοιες της κβαντικής μηχανικής στην ατομική δομή προτείνοντας αυτό που είναι τώρα γνωστό ως το ατομικό μοντέλο του Bohr, όπου τα ηλεκτρόνια υπάρχουν μόνο σε αυστηρά καθορισμένες κυκλικές τροχιές γύρω από τον πυρήνα όπως τα σκαλοπάτια σε μια σκάλα. Το μοντέλο του Bohr είναι ένα πλανητικό μοντέλο στο οποίο, τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από ένα μικρό, θετικά φορτισμένο πυρήνα παρόμοια με τους πλανήτες που περιστρέφονται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο (εκτός από το ότι οι τροχιές δεν είναι επίπεδες) - η βαρυτική δύναμη του ηλιακού συστήματος είναι μαθηματικά ίδια με την ελκτική ηλεκτρική δύναμη Coulomb μεταξύ του θετικά φορτισμένου πυρήνα και των αρνητικά φορτισμένων ηλεκτρονίων. Στο μοντέλο του Bohr όμως, τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα σε τροχιές που έχουν ένα συγκεκριμένο μέγεθος και ενέργεια - τα ενεργειακά επίπεδα λέγεται ότι είναι κβαντισμένα, πράγμα που σημαίνει ότι επιτρέπονται μόνο ορισμένες τροχιές με ορισμένες ακτίνες. Ενδιάμεσες τροχιές απλά δεν υπάρχουν. Η ενέργεια της τροχιάς σχετίζεται με το μέγεθός της - δηλαδή, η χαμηλότερη ενέργεια βρίσκεται στη μικρότερη τροχιά. Ο Bohr έθεσε επίσης ως αξίωμα, ότι όταν ένα ηλεκτρόνιο μετακινείται από μία τροχιά σε άλλη, απορροφάται ή εκπέμπεται ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Επειδή είναι μόνο ορισμένες οι επιτρεπόμενες τροχιές των ηλεκτρονίων η εκπομπή του φωτός που συνοδεύει το άλμα ενός ηλεκτρονίου από μια διεγερμένη ενεργειακή κατάσταση στην θεμελιώδη κατάσταση παράγει ένα μοναδικό φάσμα εκπομπής για κάθε στοιχείο. Ο Neils Bohr εργάστηκε επίσης πάνω στην αρχή της συμπληρωματικότητας (διυσμός), η οποία αναφέρει ότι ένα ηλεκτρόνιο μπορεί να ερμηνευθεί με δύο αμοιβαία αλληλοαναιρούμενους και έγκυρους τρόπους. Το ηλεκτρόνιο μπορεί να ερμηνευθεί ως κύμα ή ως σωματίδιο. Διατύπωσε την υπόθεση ήταν ότι ένα εισερχόμενο σωματίδιο θα χτυπήσει τον πυρήνα και να δημιουργήσει έναν διεγερμένο πυρήνα. Έθεσε τη βάση για το μοντέλο υγρής σταγόνας για τον πυρήνα και αργότερα έδωσε την βασική θεωρία για την εξήγηση της πυρηνικής σχάσης. Το 1913, ο Henry Moseley, εργαζόμενος πάνω στην προηγούμενη ιδέα του Van den Broek, εισάγει την έννοια του ατομικού αριθμού για να διορθώσει τις ανεπάρκειες του περιοδικού πίνακα του Μεντελέγιεφ, η οποία είχε βασιστεί σε ατομικό βάρος. Το απόγειο της καριέρας του Frederick Soddy στην ραδιοχημεία ήταν το 1913 με την σύνθεση της έννοιας των ισοτόπων, η οποία ανέφερε ότι ορισμένα στοιχεία υπάρχουν σε δύο ή περισσότερες μορφές που έχουν διαφορετικό ατομικό βάρος, αλλά οι οποίες μορφές δεν μπορούν να διακριθούν χημικά. Τον θυμόμαστε για την απόδειξη της ύπαρξης των ισοτόπων ορισμένων ραδιενεργών στοιχείων, και επίσης πιστώνεται, μαζί με άλλους, με την ανακάλυψη του στοιχείου πρωτακτίνιο το 1917. Το 1913, ο J.J. Thomson, επεκτείνοντας στις εργασίες που έκανε ο Wien το 1887, έδειξε ότι τα φορτισμένα υποατομικά σωματίδια μπορούν να διαχωριστούν με βάση την μάζα προς φορτίο αναλογία τους, μια τεχνική γνωστή ως φασματομετρία μάζας. Ο Αμερικανός φυσικός χημικός Gilbert Ν. Lewis έθεσε τα θεμέλια της θεωρίας του δεσμού σθένους. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας θεωρίας για την ένωση των ατόμων με βάση τον αριθμό των ηλεκτρονίων της εξωτερικής στιβάδας ή της στιβάδας σθένους των ατόμων. Το 1902, ενώ ο Lewis προσπαθούσε να εξηγήσει το σθένος στους μαθητές του, απεικόνισε τα άτομα σαν κύβους με τα ηλεκτρόνια τοποθετημένα στις κορυφές. Αυτό το «κυβικό άτομο», εξηγούσε τις οκτώ ομάδες του περιοδικού πίνακα και αντιπροσωπεύει την ιδέα του Λιούις ότι οι χημικοί δεσμοί σχηματίζονται με μεταβίβαση ηλεκτρονίων από το ένα άτομο του δεσμού στο άλλο. Έτσι κάθε άτομο θα αποκτήσει ένα πλήρες σύνολο οκτώ εξωτερικών ηλεκτρονίων (κανόνας της "οκτάδας"). Η θεωρία των χημικών δεσμών του Lewis συνέχισε να εξελίσσεται και, το 1916,αυτός δημοσίευσε το πολυσυζητημένο άρθρο του «Το Άτομο του Μορίου», όπου πρότεινε ότι ο χημικός δεσμός είναι ένα ζεύγος ηλεκτρονίων που το διαμοιράζονται δύο άτομα. Το μοντέλο του Λιούις ταύτισε τον κλασικό χημικό δεσμό με τη συνιδιοκτησία ενός ζεύγους ηλεκτρονίων μεταξύ των δύο συνδεδεμένων ατόμων. Ο Lewis σε αυτό το άρθρο εισήγαγε τους ηλεκτρονιακούς τύπους Λιούις "electron dot diagrams" για να συμβολίσει τις ηλεκτρονιακές δομές των ατόμων και των μορίων. Τώρα είναι γνωστοί ως δομές Lewis, και συζητούνται σχεδόν σε κάθε εισαγωγικό βιβλίο χημείας. Λίγο μετά τη δημοσίευση του άρθρου του το 1916, ο Lewis ασχολήθηκε με τη στρατιωτική έρευνα. Δεν επανήλθε στο θέμα των χημικών δεσμών μέχρι το 1923, όταν ο ίδιος εύστοχα συνόψισε το μοντέλο του σε μια σύντομη μονογραφία με τον τίτλο "Σθένος και η δομή των ατόμων και μορίων" ("Valence and the Structure of Atoms and Molecules"). Η ανανέωση του ενδιαφέροντός του για το Σθένος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις δραστηριότητες του αμερικανού χημικού και ερευνητή της General Electric, του Irving Langmuir, ο οποίος μεταξύ του 1919 και 1921 διέδωσε και ανέπτυξε περαιτέρω το μοντέλο του Λιούις. Στη συνέχεια ο Langmuir εισήγαγε τον όρο ομοιοπολικός δεσμός. Και το 1921, οι Otto Stern και Walther Gerlach καθιέρωσαν την κβαντομηχανική έννοια του σπιν στα υποατομικά σωματίδια, στα ηλεκτρόνια. Το 1923 ο Lewis ανέπτυξε τη θεωρία ζεύγους ηλεκτρονίων των οξέων και βάσεων. Επαναπροσδιόρισε ένα οξύ, ως κάθε άτομο ή μόριο με μη συμπληρωμένη οκτάδα εξωτερικών ηλεκτρονίων που έτσι είναι ικανό να δέχεται ηλεκτρόνια από ένα άλλο άτομο. Βάσεις φυσικά είναι οι δότες ηλεκτρονίων. Η θεωρία του είναι γνωστή ως η "θεωρία οξέων βάσεων κατά Lewis". Το 1923, ο G.N. Lewis και ο Merle Randall δημοσίευσαν το "Θερμοδυναμική και η Ελεύθερη Ενέργεια των Χημικών Ουσιών", τη πρώτη σύγχρονη πραγματεία για τη χημική θερμοδυναμική. Η δεκαετία του 1920 είδε την ταχεία υιοθέτηση και εφαρμογή του μοντέλου του δεσμού ζεύγους ηλεκτρονίων του Λιούις στους τομείς της οργανικής χημείας και της χημείας των συμπλόκων. Στην οργανική χημεία, οφειλόταν κυρίως στις προσπάθειες των βρετανών χημικών Arthur Lapworth, Robert Robinson, Thomas Lowry, και Christopher Ingold. Ενώ στη χημεία των συμπλόκων, το μοντέλο δεσμού του Lewis προωθήθηκε από τις προσπάθειες του αμερικανού χημικού Maurice Huggins και του Βρετανού χημικού Nevil Sidgwick. Το 1924, ο γάλλος κβαντικός φυσικός Louis de Broglie δημοσίευσε τη διατριβή του, στην οποία εισήγαγε την επαναστατική θεωρία του ηλεκτρονίου-κύματος στηριγμένος στη δυαδικότητα κύματος-σωματιδίου της διατριβής του. Στην εποχή του, η κυματική και η σωματιδιακή ερμηνεία του φωτός και της ύλης θεωρούνταν ότι βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους, αλλά ο de Broglie πρότεινε ότι αυτά τα φαινομενικά διαφορετικά χαρακτηριστικά είναι η ίδια συμπεριφορά που απλά την παρατηρούμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Συνεπώς κατέληξε ότι τα σωματίδια μπορούν να συμπεριφέρονται σαν κύματα, και τα κύματα (ακτινοβολία) μπορούν να συμπεριφέρονται σαν σωματίδια. Η πρόταση του Broglie προσέφερε μια εξήγηση στο γιατί η κίνηση των ηλεκτρονίων είναι περιορισμένη μέσα στο χώρο του ατόμου. Οι πρώτες δημοσιεύσεις της ιδέας του Broglie για τα "κύματα ύλης" έτυχαν μικρής προσοχής από τους άλλους φυσικούς, αλλά όταν ένα αντίγραφο της διδακτορικής του διατριβής του έτυχε να φτάσει στον Αϊνστάιν, η απόκρισή του ήταν ενθουσιώδης. Ο Αϊνστάιν τόνισε τη σημασία του έργου του Broglie, τόσο ρητά όσο και περαιτέρω οικοδομώντας πάνω σ' αυτήν. Το 1925, ο γεννημένος στην Αυστρία φυσικός Wolfgang Pauli ανέπτυξε την απαγορευτική αρχή του Pauli, η οποία αναφέρει ότι δεν υπάρχουν δύο ηλεκτρόνια γύρω από έναν πυρήνα σε ένα άτομο που μπορεί να καταλάβουν ταυτόχρονα την ίδια κβαντική κατάσταση, όπως αυτή περιγράφεται από τους τέσσερις κβαντικούς αριθμούς. Ο Pauli έκανε σημαντικές συνεισφορές στην κβαντική μηχανική και την κβαντική θεωρία πεδίου - του απονεμήθηκε το 1945 το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για την ανακάλυψη της απαγορευτικής αρχής του Pauli - καθώς και στη φυσική στερεάς κατάστασης, και επίσης υπέθεσε επιτυχώς την ύπαρξη του νετρίνο. Εκτός από το πρωτότυπο έργο του, συνέγραψε αριστοτεχνικές συνθέσεις πολλών τομέων της φυσικής θεωρίας που θεωρούνται κλασικά της επιστημονικής βιβλιογραφίας. Το 1926 στην ηλικία των 39 ετών, ο Αυστριακός θεωρητικός φυσικός Έρβιν Σρέντιγκερ παρήγαγε τα άρθρα που θεμελίωσαν την κβαντική κυματομηχανική. Σε αυτά τα άρθρα περιέγραψε την μερική διαφορική εξίσωσή του, μια εξίσωση για την ολική ενέργεια (Χαμιλτωνιανή) με μερικά διαφορικά. Αυτή είναι η βασική εξίσωση της κβαντομηχανικής και φέρει το ίδιο βάρος για τη μηχανική του ατόμου όσο οι εξισώσεις του Νεύτωνα για το πλανητικό αστρονομία. Υιοθετώντας την πρόταση του Louis de Broglie από το 1924 ότι τα σωματίδια της ύλης έχουν διττό χαρακτήρα και σε ορισμένες περιπτώσεις συμπεριφέρονται σαν κύματα, ο Σρέντιγκερ εισήγαγε μια θεωρία που περιγράφει τη συμπεριφορά ενός τέτοιου συστήματος με μια κυματική εξίσωση που είναι γνωστή σήμερα ως την εξίσωση του Σρέντιγκερ. Οι λύσεις για την εξίσωση του Σρέντιγκερ, σε αντίθεση με τις λύσεις στις εξισώσεις του Νεύτωνα, είναι κυματοσυναρτήσεις που μπορεί να σχετίζονται μόνο με την πιθανή εμφάνιση των φυσικών γεγονότων. Η άμεσα ορατή αλληλουχία των γεγονότων των πλανητικών τροχιών του Νεύτωνα, στην κβαντική μηχανική αντικαθίσταται από την πιο αφηρημένη έννοια της πιθανότητας. (Αυτή η πτυχή της κβαντικής θεωρίας έκανε τον Schrödinger όπως και πολλούς άλλους φυσικούς να νοιώθουν μη ευτυχείς, και αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της μετέπειτα ζωής του στη διαμόρφωση φιλοσοφικών ενστάσεων εναντίον της γενικώς αποδεκτής ερμηνείας της θεωρίας του που είχε κάνει τόσα πολλά για να δημιουργήσει.) Ο Γερμανός θεωρητικός φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ ήταν ένας από τους βασικούς δημιουργούς της κβαντικής μηχανικής. Το 1925, ο Heisenberg ανακάλυψε έναν τρόπο να μορφοποιήσει την κβαντομηχανική πάνω στη θεωρία πινάκων των μαθηματικών. Για την ανακάλυψη του αυτή, του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής για το 1932. Το 1927 δημοσίευσε την αρχή της αβεβαιότητας, πάνω στην οποία έχτισε τη φιλοσοφία του και για την οποία είναι κυρίως γνωστός. Ο Heisenberg μπόρεσε να αποδείξει ότι αν μελετούσες ένα ηλεκτρόνιο σε ένα άτομο θα μπορούσες να πεις είτε πού ήταν (θέση του ηλεκτρονίου), είτε που πήγαινε (ταχύτητα του ηλεκτρονίου), αλλά είναι αδύνατο να εκφράσεις και τα δύο για την ίδια στιγμή. Έκανε επίσης σημαντικές συνεισφορές στις θεωρίες της υδροδυναμικής για την τυρβώδη ροή, τον ατομικό πυρήνα, το σιδηρομαγνητισμό, τις κοσμικές ακτίνες και τα υποατομικά σωματίδια, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα της Δυτικής Γερμανίας στην Καρλσρούη, μαζί με ένα ερευνητικό αντιδραστήρα στο Μόναχο, το 1957. Σημαντική διαμάχη περιβάλλει το έργο του για την έρευνα της ατομικής ενέργειας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποιοι θεωρούν ότι η γέννηση της κβαντικής χημείας είναι η ανακάλυψη της εξίσωσης του Schrödinger και η εφαρμογή της στο άτομο του υδρογόνου το 1926. Εντούτοις, το άρθρο του Walter Heitler και του Fritz London το 1927, συχνά αναγνωρίζεται ως το πρώτο ορόσημο στην ιστορία της κβαντικής χημείας. Αυτή είναι η πρώτη εφαρμογή της κβαντικής μηχανικής στο διατομικό μόριο υδρογόνου, και συνεπώς και στο φαινόμενο του χημικού δεσμού. Στα επόμενα χρόνια μεγάλη πρόοδος επιτεύχθηκε από τους Edward Teller, Robert S. Mulliken, Max Born, J. Robert Oppenheimer, Linus Pauling, Erich Hückel, Douglas Hartree, Vladimir Aleksandrovich Fock, για να αναφέρουμε μερικούς. Ακόμα, παραμένει ο σκεπτικισμός ως προς τη γενική ισχύ της κβαντικής μηχανικής για πολύπλοκα χημικά συστήματα. Η κατάσταση γύρω στο 1930 περιγράφεται από τον Paul Dirac:. Οι βασικοί φυσικοί νόμοι που απαιτούνται για τη μαθηματική θεωρία ενός μεγάλου μέρους της φυσικής και ολόκληρης της χημείας είναι πλήρως γνωστοί, και η δυσκολία είναι μόνο ότι η πιστή εφαρμογή των νόμων αυτών οδηγεί σε εξισώσεις πάρα πολύ περίπλοκες για να επιλυθούν. Συνεπώς κρίνεται σκόπιμο να αναπτυχθούν πρακτικές προσεγγιστικές μέθοδοι για να εφαρμοστεί η κβαντική μηχανική, οι οποίες θα οδηγήσουν στην εξήγηση των κύριων χαρακτηριστικών των πολύπλοκων ατομικών συστημάτων χωρίς μεγάλους υπολογισμούς.Ως εκ τούτου, οι κβαντομηχανικές μέθοδοι που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του 1930 και του 1940 αναφέρονται συχνά ως θεωρητική μοριακή ή ατομική φυσική για να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι ήταν κυρίως η εφαρμογή της κβαντομηχανικής στη χημεία και φασματοσκοπία και όχι απαντήσεις σε ερωτήσεις χημικού ενδιαφέροντος. Το 1951, ένα άρθρο ορόσημο στην κβαντική χημεία είναι η πρωτοποριακή εργασία του Clemens C.J. Roothaan για εξισώσεις Roothaan στη θεωρία Hartree Fock. [91] Έτσι άνοιξε η λεωφόρος για την επίλυση των εξισώσεων αυτο-συνεπούς πεδίου για μικρά μόρια όπως το υδρογόνο ή άζωτο. Αυτοί οι υπολογισμοί έγιναν με τη βοήθεια αρχείων με ολοκληρώματα που υπολογίστηκαν για τους πιο προηγμένους υπολογιστές της εποχής. Στη δεκαετία του 1940 πολλοί φυσικοί το γύρισαν από τη μοριακή ή ατομική φυσική στην πυρηνική φυσική (όπως ο J. Robert Oppenheimer ή ο Edward Teller). Ο Glenn T. Seaborg ήταν ένας αμερικανός πυρηνικός χημικός γνωστός για τη δουλειά του στην απομόνωση και ταυτοποίηση υπερουράνιων στοιχείων (αυτά που είναι βαρύτερα από το ουράνιο). Μοιράστηκε το 1951 το βραβείο Νόμπελ Χημείας με τον Edwin McMillan Mattison για τις ανεξάρτητες μεταξύ τους ανακαλύψεις τους στα υπερουράνια στοιχεία. Το στοιχείο Seaborgium ονομάστηκε προς τιμήν του, κάνοντας τον το μόνο πρόσωπο, μαζί με τον Albert Einstein, για τους οποίους ένα χημικό στοιχείο ονομάστηκε με το όνομά τους κατά τη διάρκεια της ζωής του Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, η αξιωματική ολοκλήρωση της φυσικής και της χημείας ήταν εκτεταμένη. Οι χημικές ιδιότητες αιτιολογήθηκαν σαν αποτέλεσμα της ηλεκτρονικής δομής του ατόμου. Το βιβλίο του Linus Pauling "Σχετικά με τη φύση του χημικού δεσμού" χρησιμοποίησε τις αρχές της κβαντικής μηχανικής για βρει τις γωνίες των δεσμών σε ολοένα και πιο πολύπλοκα μόρια. Ωστόσο, αν και ορισμένες αρχές που εξάγονται από την κβαντική μηχανική ήταν σε θέση να προβλέψουν ποιοτικά κάποια χημικά χαρακτηριστικά για βιολογικά μόρια, μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, ήταν περισσότερο μια συλλογή κανόνων, παρατηρήσεων και συνταγών παρά αυστηρές ab initio ποσοτικές μέθοδοι. Αυτή η ευριστική προσέγγιση θριάμβευσε το 1953, όταν οι James Watson και Francis Crick συνάγουν τη διπλή ελικοειδή δομή του DNA. Κατασκεύασαν το μοντέλο τους περιοριζόμενοι μεν αλλά και ταυτόχρονα αντλώντας πληροφορίες από την γνώση της χημείας των συστατικών μερών και τα μοτίβα της περίθλασης των ακτίνων-Χ που ελήφθησαν από τον Rosalind Franklin. [92 ] Αυτή η ανακάλυψη οδήγησε σε έκρηξη της έρευνας στην βιοχημεία της ζωής. Κατά το ίδιο έτος, το πείραμα Miller-Urey απέδειξε ότι τα βασικά συστατικά των πρωτεϊνών, τα απλά αμινοξέα, θα μπορούσαν να σχηματιστούν από απλούστερα μόρια σε μια προσομοίωση των αρχέγονων διαδικασιών στη Γη. Αν και παραμένουν πολλά ερωτήματα σχετικά με την πραγματική φύση της προέλευσης της ζωής, αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα από τους χημικούς να μελετήσουν υποθετικές διεργασίες στο εργαστήριο κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες. Το 1983 ο Kary Mullis επινόησε μια μέθοδο για τον in-vitro πολλαπλασιασμό του DNA, που είναι γνωστή ως η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR), η οποία έφερε επανάσταση στις χημικές διεργασίες που χρησιμοποιούνται στο εργαστήριο για να το χειριστούν. Η PCR μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνθέσει συγκεκριμένα τμήματα του DNA και κατέστη δυνατή η εύρεση της αλληλουχίας του DNA των οργανισμών, η οποία κορυφώθηκε με το τεράστιο έργο του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ένα σημαντικό κομμάτι στο παζλ της διπλής έλικας λύθηκε από έναν από τους μαθητές του Pauling τον Μάθιου Meselson και τον Frank Stahl. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν το πείραμα Meselson-Stahl που έχει χαρακτηριστεί ως «το πιο όμορφο πείραμα στη βιολογία". Χρησιμοποίησαν μια τεχνική φυγοκέντρησης όπου τα μόρια ταξινομούνται σύμφωνα με τις διαφορές τους στο βάρος. Τα άτομα αζώτου που είναι ένα συστατικό του DNA, σημάνθηκαν χρησιμοποιώντας Ν14 και Ν15 και έτσι παρακολούθησαν τον αναδιπλασιασμό του DNA στα βακτήρια. Το 1970, ο John Pople ανέπτυξε το πρόγραμμα Gaussian που διευκολύνει πολύ τους υπολογισμούς στην υπολογιστική χημεία. Το 1971, Yves Chauvin προσφέρει μια εξήγηση του μηχανισμού της αντίδρασης των αντιδράσεων μετάθεσης στις ολεφίνες. Το 1975, ο Karl Barry Sharpless και η ομάδα του ανακάλυψαν τις στερεοεπιλεκτικές αντιδράσεις οξείδωσης, συμπεριλαμβανομένης της εποξείδωσης Sharpless, της ασύμμετρης διυδροξυλίωσης. Το 1985, ο Harold Kroto, ο Robert Curl και ο Richard Smalley ανακάλυψαν τα φουλερένια, μια κατηγορία μεγαλομορίων από άνθρακα που μοιάζει με το γεωδαιτικό θόλο που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα R. Buckminster Fuller. Το 1991, ο Sumio Iijima χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για να ανακαλύψει ένα είδος κυλινδρικού φουλερενίου γνωστό ως νανοσωλήνες άνθρακα, αν και προηγούμενη εργασία είχε γίνει ήδη στον τομέα από το 1951. Το υλικό αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο στον τομέα της νανοτεχνολογίας. Το 1994, ο Robert Α. Holton και η ομάδα του πέτυχε την πρώτη ολική σύνθεση της ταξόλης. Το 1995, ο Eric Cornell και ο Carl Wieman παρήγαγαν το πρώτο συμπύκνωμα Bose-Einstein, μια ουσία που εμφανίζει κβαντομηχανικές ιδιότητες στη μακροσκοπική κλίμακα Κλασικά, πριν από τον 20ο αιώνα, η χημεία ορίζεται ως η επιστήμη της φύσης της ύλης και των μετασχηματισμών της. Επομένως, ήταν σαφώς διακριτή από τη φυσική που δεν ασχολούνταν με τέτοια δραματική μεταμόρφωση της ύλης. Επιπλέον, σε αντίθεση με τη φυσική, η χημεία δεν χρησιμοποιεί πολλά μαθηματικά. Ακόμη μερικοί ήταν ιδιαίτερα απρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τα μαθηματικά στη χημεία. Για παράδειγμα, ο Auguste Comte έγραψε το 1830: Κάθε προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν μαθηματικές μέθοδοι για τη μελέτη των χημικών ερωτήματα πρέπει να θεωρηθεί βαθέως παράλογη και αντίθετη με το πνεύμα της χημείας.... αν η μαθηματική ανάλυση θα μπορούσε κάποτε να κατέχει μια περίοπτη θέση στη χημεία - ένας παραλογισμός που ευτυχώς είναι σχεδόν αδύνατος - θα προκαλέσει ταχεία και εκτεταμένη εκφύλιση της εν λόγω επιστήμης.Ωστόσο, στο δεύτερο μέρος του 19ου αιώνα, η κατάσταση άλλαξε και ο Αύγουστος Κέκουλε έγραψε το 1867. Μάλλον περιμένω ότι κάποια μέρα θα βρούμε μια μαθηματικο-μηχανική εξήγηση για αυτό που τώρα λέμε άτομα που θα δώσει έναν απολογισμό των ιδιοτήτων τους. Τελικά η Χημεία ασχολείται με εκείνες τις πτυχές της φύσης της ύλης που σχετίζονται με το σύννεφο των ηλεκτρονίων γύρω από τον ατομικό πυρήνα που εδώ πάλλεται στην s-μορφή (s-τροχιακά) Μετά την ανακάλυψη από τον Rutherford και τον Bohr της ατομικής δομής το 1912, και από τη Marie και Pierre Curie της ραδιενέργειας, οι επιστήμονες έπρεπε να αλλάξουν την άποψή τους σχετικά με τη φύση της ύλης. Η εμπειρία που αποκτήθηκε από τους χημικούς δεν ήταν πλέον σχετική με τη μελέτη του συνόλου της φύσης της ύλης, αλλά μόνο στις πτυχές που σχετίζονται με το σύννεφο των ηλεκτρονίων γύρω από τον ατομικό πυρήνα και την κίνηση του μέσα στο ηλεκτρικό πεδίο των πυρήνων (βλ. προσέγγιση Born-Oppenheimer). Το εύρος της χημείας ως εκ τούτου περιορίζεται στη φύση της ύλης γύρω μας σε συνθήκες που δεν είναι πολύ μακριά (ή εξαιρετικά μακριά) από τις κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης και σε περιπτώσεις όπου η έκθεση σε ακτινοβολία δεν είναι πολύ διαφορετική από τα φυσικά μικροκυμάτων, ή την ορατή και υπεριώδη ακτινοβολία στη Γη. Χημεία, συνεπώς, ορίζεται εκ νέου ως η επιστήμη της ύλης που ασχολείται με τη σύνθεση, τη δομή και τις ιδιότητες των ουσιών και με τους μετασχηματισμούς που υφίστανται. Ωστόσο, η έννοια της ύλης που χρησιμοποιείται εδώ αναφέρεται ρητά σε ουσίες που αποτελούνται από άτομα και μόρια, παραβλέποντας το τι συμβαίνει μέσα στους ατομικούς πυρήνες και στις πυρηνικές αντιδράσεις ή στην ύλη σε υψηλώς ιονισμένο πλάσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η χημεία στις μέρες μας δεν εμπλέκεται ποτέ με το πλάσμα ή τις πυρηνικές επιστήμες ή ακόμα και με τα μποζονιακά πεδία δεδομένου ότι τομείς όπως η Κβαντική Χημεία και Πυρηνική Χημεία είναι σήμερα καλά ανεπτυγμένοι και αναγνωρίζονται ως επίσημα υπο-πεδία μελέτης κάτω από τις Χημικές επιστήμες (Χημεία). Αλλά αυτό που τώρα αναγνωρίζεται επίσημα ως αντικείμενο μελέτης υπό την κατηγορία χημεία ως επιστήμη βασίζεται πάντα στη χρήση των εννοιών που περιγράφουν ή εξηγούν τα φαινόμενα που είτε προέρχονται από την ύλη είτε κατευθύνονται προς την ύλη σε ατομική ή μοριακή κλίμακα, συμπεριλαμβανομένης της μελέτης της συμπεριφοράς των πολλών μορίων ως σύνολο ή τη μελέτη των επιπτώσεων ενός μόνο πρωτονίου όπως το υδρογονοκατιόν σε ένα μόνο άτομο. Αλλά εξαιρούνται τα φαινόμενα που ασχολούνται με διαφορετικά (πιο «εξωτικά») τα είδη της ύλης (π.χ. συμπύκνωμα Bose-Einstein, Higgs Boson, η σκοτεινή ύλη, γυμνή ιδιομορφία, κ.λπ.) και επίσης εξαιρούνται οι επιστήμες που αναφέρονται στους εγγενείς αφηρημένους νόμους της φύσης στους οποίους οι έννοιες μπορούν να διαμορφωθούν πλήρως χωρίς την ακριβή τυπική μοριακή ή ατομική όψη όπως π.χ. η Κβαντική Χρωμοδυναμική, η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, η Θεωρία Χορδών, τμήματα της Κοσμολογίας (βλ. κοσμοχημεία), ορισμένες περιοχές της Πυρηνικής Φυσικής (βλέπε Πυρηνικής Χημεία), κ.λ.π.. Παρ' όλα αυτά το πεδίο της χημείας εξακολουθεί να είναι, σε ανθρώπινη κλίμακα μας, πολύ ευρύ και ο ισχυρισμός ότι "η χημεία είναι παντού" είναι ακριβής. Το τελευταίο μέρος του δέκατου ένατου αιώνα είδε μια τεράστια αύξηση στην εκμετάλλευση του πετρελαίου που εξάγεται από τη γη για την παραγωγή μιας σειράς από χημικές ουσίες. Έτσι αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό η χρήση του λίπους της φάλαινας, της λιθανθρακόπισσας και των φυσικών ρητινών που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως. Η παραγωγή μεγάλης κλίμακας και η διύλυση του πετρελαίου προσφέρουν τις πρώτες ύλες για υγρά καύσιμα όπως η βενζίνη και το πετρέλαιο ντίζελ, διαλύτες, λιπαντικά, άσφαλτος, κηροί, και για την παραγωγή πολλών από τα κοινά υλικά του σύγχρονου κόσμου, όπως συνθετικές ίνες, πλαστικά, χρώματα, απορρυπαντικά, φαρμακευτικά προϊόντα, κόλλες και αμμωνία ως λίπασμα και για άλλες χρήσεις. Πολλά από αυτά απαιτούν νέους καταλύτες και την αξιοποίηση της χημικής μηχανικής για την οικονομικά αποδοτική παραγωγή τους. Στα μέσα του εικοστού αιώνα, ο έλεγχος της ηλεκτρονικής δομής των ημιαγωγών υλικών έγινε ακριβής με τη δημιουργία μεγάλων ράβδων εξαιρετικά καθαρών και μονών κρυστάλλων πυριτίου και γερμανίου. Ακριβή έλεγχο της χημικής σύνθεσής τους και ακριβές ντόπινγκ με άλλα στοιχεία επέτρεψε την παραγωγή των τρανζίστορ στερεάς κατάστασης το 1951 και έκανε δυνατή την παραγωγή των μικροσκοπικών ολοκληρωμένων κυκλωμάτων για χρήση σε ηλεκτρονικές συσκευές, και ιδιαίτερα στους υπολογιστές.

Η ιστορία της χημείας περιλαμβάνει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που φθάνει από την αρχαία ιστορία μέχρι σήμερα. Ήδη από το 1000 π.Χ. οι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούν τεχνολογίες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η βάση των διαφόρων κλάδων της σημερινής χημείας. Για παράδειγμα, η εξόρυξη μετάλλων από μεταλλεύματα, η αγγειοπλαστική και επισμάλτωση, η ζύμωση για παραγωγή μπύρας και κρασιού, η εξαγωγή χημικών ουσιών από φυτά για την ιατρική και τα αρώματα, η μετατροπή του λίπους σε σαπούνι, η παραγωγή γυαλιού, η παρασκευή ξυλάνθρακα από καυσόξυλα (βλ. ανθρακοποίηση), και η παραγωγή κραμάτων όπως π.χ. ορείχαλκος. Η πρόγονος της χημείας, η αλχημεία, δεν κατάφερε να εξηγήσει τη φύση της ύλης και των μετασχηματισμών της. Ωστόσο, με την εκτέλεση πειραμάτων και την καταγραφή των αποτελεσμάτων, οι αλχημιστές έθεσαν τις βάσεις για τη σύγχρονη χημεία. Η μεταξύ τους διάκριση άρχισε να αναδύεται όταν ο Ρόμπερτ Μπόιλ (1627-1691) στο έργο του "The Sceptical Chymist" (1661) έκανε σαφή διαφοροποίηση μεταξύ της χημείας και της αλχημείας. Ενώ αμφότερες αναφέρονται στην ύλη και στους μετασχηματισμούς της, οι χημικοί διαφοροποιούνται επειδή στην εργασία τους εφαρμόζουν την επιστημονική μέθοδο. Η χημεία θεωρείται ότι έγινε μια πλήρως ανεπτυγμένη επιστήμη με το έργο του Γάλλου χημικού Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ, ο οποίος διατύπωσε το νόμο διατήρησης της μάζας, που απαιτούσε προσεκτικές μετρήσεις και ποσοτικές παρατηρήσεις των χημικών φαινομένων. Η ιστορία της χημείας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της θερμοδυναμικής (History of thermodynamics), κυρίως μέσα από το έργο του Τζοσάια Γουίλαρντ Γκιμπς (Josiah Willard Gibbs).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σάουθεντ Γιουνάιτεντ

Η Σάουθεντ Γιουνάιτεντ (το Κοινό του Σάουθεντ) ιδρύθηκε το 1906 και εντάχθηκε στη Σάουθερν Λιγκ, όπου και αγωνίστηκε μέχρι το 1920, όταν η Σάουθερν Λιγκ εντάχθηκε στη Φούτμπολ Λιγκ αποτελώντας την Τρίτη Κατηγορία της και τρίτη κατηγορία του ενιαίου πλέον αγγλικού πρωταθλήματος. Εκείνη τη χρονιά τερμάτισε στη 17η θέση ενώ την αμέσως επόμενη, η Τρίτη Κατηγορία χωρίστηκε σε Βορρά και Νότο με τη Σάουθεντ Γιουνάιτεντ να συμμετέχει στο πρωτάθλημα του Νοτίου Ομίλου όπου και παρέμεινε μέχρι την αναδιάρθρωση της Λίγκας το 1958. Δύο χρονιές πλησίασε στην άνοδο, όταν τερμάτισε 3η το 1932 και το 1950, οι υψηλότερες θέσεις της ομάδας στη Λίγκα έως το 1991. Το 1958 συμμετείχε στη νέα εθνική Τρίτη Κατηγορία, όπου παρέμεινε έως το 1966 όταν και υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην Τέταρτη Κατηγορία. Εκεί αγωνίστηκε έξι σεζόν μέχρι το 1972 οπότε και ανέβηκε για πρώτη φορά κατηγορία τερματίζοντας 2η πίσω από τη Γκρίμσμπι Τάουν. Το 1976 υποβιβάστηκε ξανά για να προαχθεί πάλι το 1978 ως 2η πίσω από τη Γουότφορντ. Το 1980 επήλθε νέος υποβιβασμός για να ακολουθήσει μια από τις πιο επιτυχημένες σεζόν, με την κατάκτηση του τίτλου στην Τέταρτη Κατηγορία το 1981, με μια σειρά ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας σε στατιστικές κατηγορίες. Παρόλα αυτά όμως, τα εισιτήρια παρέμεναν χαμηλά, αντανακλώντας μια εικόνα παρακμής ως προς τη ζωτικότητα της πόλης, δείγμα της οποίας πάντα αποτελεί ο αθλητισμός.

Η Σάουθεντ Γιουνάιτεντ (αγγλικά: Southend United Football Club) είναι αγγλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της περιοχής Πρίτγουελ της πόλης Σάουθεντ στην κομητεία Έσσεξ, έχει έδρα το στάδιο Ρουτς Χωλ και παίζει αυτή τη στιγμή στη Φούτμπολ Λιγκ 2 της Αγγλίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84

Οχυρώσεις των Χανίων

Στην αρχαιότητα στη θέση των σύγχρονων Χανίων υπήρχε οικισμός γνωστός ως Κυδωνία. Κατά την ελληνιστική περίοδο, γύρω στον 3ο αι. π.Χ., η Κυδωνία περιβαλλόταν από τείχη. Αυτά ενισχύθηκαν από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ., πριν η πόλη καταστραφεί από τους Σαρακηνούς το 828. Τελικά οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν την πόλη και έκτισαν ένα νέο φρούριο στο λόφο Καστέλι τον 10ο αι., για να αποτρέψουν μία δεύτερη Αραβική εισβολή. Ορισμένα τμήματα του Βυζαντινού τείχους υπάρχουν ακόμη στην οδό Σήφακα. Η Κρήτη καταλήφθηκε από τη Δημοκρατία της Βενετίας τον 13ο αι. Αρχικά οι Βενετοί εγκαταστάθηκαν εντός των Βυζαντινών τειχών στο λόφο του Καστελίου, αλλά ο οικισμός τελικά αναπτύχθηκε και πλήθος γειτονιών (burgs) αναπτύχθηκε έξω από τα τείχη της πόλης. Το 1336 αποφασίστηκε να κτιστούν τείχη γύρω από τις γειτονιές και οι οχυρώσεις ολοκληρώθηκαν μέσα σε 20 χρόνια. Τα τείχη τροποποιήθηκαν με την πάροδο του χρόνου και το ύψος τους αυξήθηκε. Στις αρχές του 16ου αι. η επεκτεινόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε μεγάλη απειλή για τους Βενετούς και αποφάσισαν να κτίσουν νέες οχυρώσεις στα Χανιά, καθώς και στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο. Οι εργασίες για τις νέες οχυρώσεις ξεκίνησαν το 1536, σε σχέδιο του Mικέλε Σανμικέλι και ολοκληρώθηκαν το 1568. Η κατασκευή των οχυρώσεων των Χανίων, καθώς και ενός φρουρίου στη νήσο Θοδωρού κόστισε συνολικά 87.000 δουκάτα. Το 1620 κτίστηκε το φρούριο Φιρκάς για να προστατεύσει το λιμάνι των Χανίων. Το 1630 η πόλη οπλίστηκε με 319 κανόνια, 30.695 οβίδες και 413.274 λίβρες πυρίτιδας. Ο Ε΄ Οθωμανο-Βενετικός Πόλεμος ξεκίνησε, όταν το Οθωμανικό Νναυτικό έφτασε στα ανοιχτά της Κρήτης στις 23 Ιουνίου 1645. Οι Οθωμανοί αποβιβάστηκαν πρώτα 15 μίλια δυτικά των Χανίων και η τοπική πολιτοφυλακή τράπηκε σε φυγή μπροστά τους. Αυτοί πολιόρκησαν την πόλη για 56 ημέρες και τα Χανιά έπεσαν στις 22 Αυγούστου μετά την παραβίαση των τειχών στο νοτιοδυτικό τμήμα της πόλης. Μετά την πολιορκία, οι Οθωμανοί αποκατέστησαν τα παραβιασμένα τείχη και αργότερα τα εκσυγχρονίστηκαν και τα ανακαίνισαν. Τα Χανιά παρέμειναν υπό Οθωμανικό έλεγχο μέχρι τον Νοέμβριο του 1898 . Τμήματα των τειχών στη νότια πλευρά κατεδαφίστηκαν από την Κρητική Πολιτεία στις αρχές του 20ου αι., αφού περιόριζαν την ανάπτυξη της πόλης. Η ένωση της Κρητικής Πολιτείας με την Ελλάδα εορτάστηκε στο φρούριο Φιρκάς την 1η Δεκεμβρίου 1913 . Οι οχυρώσεις των Χανίων είχαν περίπου τετράγωνο σχήμα και οι γωνίες ενισχύονταν από τους εξής προμαχώνες: προμαχώνας Σαν Σαλβατόρε/San Salvatore (επίσης γνωστός ως Προμαχώνας Γκρίτι/Gritti), στη βορειοδυτική γωνία προμαχώνας Σαν Ντιμίτριο/San Dimitrio (επίσης γνωστός ως Προμαχώνας Σκιάβο/Schiavo ή Προμαχώνας Λάντο/Lado), στη νοτιοδυτική γωνία προμαχώνας Σάντα Λουτσία/Santa Lucia, στη νοτιοανατολική γωνία προμαχώνας Μοτσενίγκο/Mocenigo (επίσης γνωστός ως προμαχώνας Σαμπιονέρα/Sabionera), στη βορειοανατολική γωνίαΤο φρούριο Φιρκάς βρίσκεται κοντά στον προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε. Υπήρχαν επίσης τρεις κύριες πύλες: Πόρτα Σαν Σαλβατόρε (του Σωτήρος), στη δυτική πλευρά Πόρτα Ρετιμιότα (προς το Ρέθυμνο), στη νότια πλευρά Πόρτα Σαμπιονάρα (της Αμμουδιάς), στην ανατολική πλευράΟι τοίχοι ήταν μέχρι 20 μ. υψηλοί και περιβάλλονταν από μία τάφρο, που ήταν 60 μ. πλατιά και 15 μ. βαθιά. Χάρτης Pianta della Canea από τον Marco Boschini

Οι οχυρώσεις των Χανίων είναι μία σειρά από αμυντικά τείχη και άλλες οχυρώσεις, που περιβάλλουν την πόλη των Χανίων στην Κρήτη. Τα τείχη της εσωτερικής πόλης κτίστηκαν για πρώτη φορά στην αρχαιότητα και ξανακτίστηκαν από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τα εξωτερικά τείχη κτίστηκαν τον 16ο αι. από τη Δημοκρατία της Βενετίας. Ορισμένες από τις οχυρώσεις κατεδαφίστηκαν τον 20ο αι., αλλά τμήματα τόσο του Βυζαντινού, όσο και του Βενετικού τείχους παραμένουν ανέπαφα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%87%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD

Βουδαπέστη

Οι προηγουμένως ξεχωριστές πόλεις Βούδα, Όμπουντα και Πέστη ενοποιήθηκαν επίσημα το 1873 και τους δόθηκε το νέο όνομα Βουδαπέστη. Πριν από αυτό οι πόλεις μαζί μερικές φορές αναφέρονταν στην καθομιλουμένη ως "Πέστη-Βούδα". Το Πέστη χρησιμοποιείται για ολόκληρη την πόλη στη σύγχρονη καθομιλουμένη ουγγρική. Η προέλευση των ονομάτων "Βούδα" και "Πέστη" είναι ασαφής· Buda ήταν: πιθανώς το όνομα του πρώτου άρχοντα του φρουρίου που χτίστηκε στο Λόφο του Κάστρου τον 11ο αιώνα ή παράγωγο του Bod ή Bud, ονόματος τουρκικής προέλευσης, που σημαίνει «κλαδί» ή ένα σλαβικό όνομα, Buda, συντμημένη μορφή του Budimír ή Budivoj.Γλωσσικά ωστόσο γερμανική προέλευση μέσω του σλαβικού παραγώγου вода (βόντα, νερό) δεν είναι πιθανή και δεν υπάρχει βεβαιότητα ότι μια τουρκική λέξη προέρχεται πραγματικά από τη λέξη buta ~ buda «κλάδος, κλαδί».Σύμφωνα με έναν θρύλο που καταγράφεται στα χρονικά του Μεσαίωνα, το "Buda" προέρχεται από το όνομα του ιδρυτή του, Μπλέντα, αδελφού του κυβερνήτη των Ούννων, Αττίλα. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το "Πέστη". Η μία είναι ότι το όνομα προέρχεται από τη Ρωμαϊκή εποχή, καθώς υπήρχε ένα τοπικό φρούριο (Contra-Aquincum) που ονομάστηκε από τον Πτολεμαίο "Πέσσιον", iii.7.§ 2. Μία άλλη υποστηρίζει ότι το "Πέστη" προέρχεται από τη σλαβική λέξη για τη σπηλιά, пещера ή peštera. Μία τρίτη παραπέμπει στο пещ, ή pešt, αναφερόμενο σε μια σπηλιά όπου ανάβονται φωτιές ή σε ασβεστοκάμινο. Ο πρώτος οικισμός, χτισμένος από Κέλτες τον πρώτο αιώνα π.Χ., καταλάμβανε περίπου 300 στρέμματα στις πλαγιές του λόφου Γκέλερτ. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι πρέπει να ήταν πυκνοκατοικημένος οικισμός με ξεχωριστή συνοικία τεχνιτών (κεραμικών και χυτηρίων ορείχαλκου). Πρέπει να ήταν επίσης και εμπορικό κέντρο, όπως δείχνουν κέρματα από διαφορετικές περιοχές. Η πόλη καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους στην αρχή των Χριστιανικών χρόνων. Οι κάτοικοί της μετακόμισαν στις πεδιάδες του Δούναβη, σε μια πόλη που διατήρησε το κελτικό όνομα (Ακουίνκο) τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Το 106 μ.Χ. η πόλη έγινε πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Κάτω Παννονίας. Εκεί ήταν η έδρα του κυβερνήτη και στάθμευαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις και ο πληθυσμός της ήταν περίπου 20.000. Εμπλεκόταν συχνά σε πολέμους στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που σχημάτιζε ο ποταμός Δούναβης). Σήμερα αυτή η περιοχή αντιστοιχεί στην Όμπουντα. Οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν δρόμους, αμφιθέατρα, λουτρά και σπίτια με θερμαινόμενο δάπεδο. Το Ακουίνκο είναι ο καλύτερα διατηρημένος αρχαίος ρωμαϊκός αρχαιολογικός χώρος στην Ουγγαρία και έχει μετατραπεί σε ανοιχτό μουσείο. Οι Ρωμαίοι αποσύρθηκαν από τις ουγγρικές πεδιάδες τον 5ο αιώνα μ. Χ. για να τους διαδεχθούν οι Ούννοι, μετά από σφοδρούς πολέμους. Μετά τον κατακερματισμό των Ούννων, αποτέλεσμα του θανάτου του ηγέτη τους Αττίλα, γερμανικά φύλα (όπως οι Λομβαρδοί) και οι Άβαροι κατέλαβαν την περιοχή κατά τη δεύτερη Περίοδο των Νεταναστεύσεων. Το Χαγανάτο των Αβάρων κυριάρχησε στην Παννονία από τον 6ο ως και τον 8ο αιώνα. Με τη συνθήκη ειρήνης του 829, η Παννονία έγινε τμήμα της Βουλγαρίας, μετά την κατάρρευση του Χαγανάτου των Αβάρων και την ήττα των δυνάμεων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό το Λουδοβίκο τον Ευσεβή από το Βουλγαρικού στρατό του Ομουρτάγ. Οι Βούλγαροι έχτισαν δύο μεθοριακά φρούρια, τη Βούδα και την Πέστη, στις απέναντι όχθες του ποταμού Δούναβη. Ενώ άλλες φυλές εξαπλώθηκαν σε όλη τη Λεκάνη των Καρπαθίων η φυλή του Άρπαντ εγκαταστάθηκε στο Τσέπελ, ένα μεγάλο νησί στο Δούναβη, που αποτέλεσε καταφύγιο για τους έποικους, που άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία στο νότιο τμήμα της σημερινής Βουδαπέστης, στο τέλος του 9ου αιώνα. Υπό τη δυναστεία του Αρπαντ η Ουγγαρία έγινε χριστιανικό βασίλειο, με πρωτεύουσα πρώτα το Εστερχομ και στη συνέχεια το Σέκεσφεχερβαρ. Μετά τους Βουλγαροουγγρικούς πολέμους η Βούδα και η Πέστη άρχισαν να αναπτύσσονται οικονομικά το 12ο αιώνα, κυρίως χάρις στους Γάλλους, Βαλλόνους και Γερμανούς εποίκους, που μετανάστευσαν εκεί για εργασία και εμπόριο υπό τη βασιλική προστασία στις όχθες του Δούναβη. Και οι δύο πόλεις καταστράφηκαν κατά τη Μογγολική εισβολή στην Ευρώπη το 1241-1242 και στη συνέχεια ανοικοδομήθηκαν από Γερμανούς εποίκους, που μετονόμασαν τη Βούδα σε Ofen (κλίβανος, φούρνος), από τις πολλές ασβεστοκαμίνους. Το όνομα της Πέστης, σλαβικής προέλευσης, σημαίνει επίσης κλίβσνος-φούρνος. Η εισβολή των Τατάρων τον 13ο αιώνα σύντομα απέδειξε ότι η άμυνα σε μια πεδιάδα είναι δύσκολη, και έτσι ο βασιλιάς Μπέλα Δ΄ της Ουγγαρίας διέταξε την κατασκευή ενισχυμένων πέτρινων τειχών γύρω από τις πόλεις και έχτισε το βασιλικό του ανάκτορο στην κορυφή των προστατευμένων λόφων της Βούδας. Κατά το 14ο αιώνα οι Ανδεγαυοί βασιλιάδες της Ουγγαρίας (που προέρχονταν από τη Γαλλία) καθιέρωσαν τη Βούδα ως βασιλική έδρα της συγκεντρωτικής εξουσίας τους. Εχτισαν μια σειρά ανάκτορα στο Βάρχεγκυ (Λόφος του Κάστρου) και έφτασαν στο αποκορύφωμα της εξουσίας και του κύρους τους κατά την Αναγέννηση υπό τον "Αγαθό Βασιλιά" Ματθία Κορβίνο, που βασίλεψε από το 1458 ως το 1490. Μαζί με τη γεννημένη στην Ιταλία σύζυγό του, Βασίλισσα Βεατρίκη της Νεάπολης, βασίλεψαν σε μια εποχή ευημερίας και προστασίας των τεχνών. Ο πολιτιστικός ρόλος της Βούδας ήταν ιδιαίτερα σημαντικός κατά τη βασιλεία του. Η ιταλική Αναγέννηση είχε σπουδαία επιρροή στην πόλη. Η βιβλιοθήκη του, η Κορβινιανή Βιβλιοθήκη (Bibliotheca Corviniana), ήταν η σημαντικότερη συλλογή ιστορικών χρονικών και φιλοσοφικών και επιστημονικών έργων του 15ου αιώνα στην Ευρώπη, και δεύτερη σε μέγεθος πίσω μόνο από την Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Μετά την ίδρυση του πρώτου ουγγρικού πανεπιστημίου στο Πετς το 1367 (Πανεπιστήμιο του Πετς), το δεύτερο ιδρύθηκε στην Όμπουντα το 1395. Το πρώτο ουγγρικό βιβλίο τυπώθηκε στη Βούδα το 1473. Η Βούδα είχε περίπου 5.000 κατοίκους περί το 1500.Η συντριπτική ήττα της Ουγγαρίας στη Μάχη του Μόχατς το 1526 από τους Τούρκους με επικεφαλής το Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή άνοιξε το δρόμο για την Οθωμανική κατοχή της Ουγγαρίας, που διέκοψε την ανάπτυξη της πόλης: Η Βούδα και η Πέστη πέρασαν στα χέρια των εισβολέων το 1541 και ενώ η Βούδα παρέμεινε η έδρα ενός Τούρκου πασά και διοικητικό κέντρο, η Πέστη ήταν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλελειμμένη μέχρι την κατάκτησή της το 1686 από τους Αψβούργους, που από το 1526 παρέμεναν βασιλείς της Ουγγαρίας παρά την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της χώρας. Οι Τούρκοι κατασκεύασαν λουτρά στην πόλη, από τα οποία κάποια, όπως τα λουτρά Ρούντας και Κιράλι, λειτουργούν μέχρι σήμερα. Το 1686, μετά από δύο χρόνια ανεπιτυχούς πολιορκίας της Βούδας, μια νέα εκστρατεία άρχισε για την κατάληψη της Ουγγρικής πρωτεύουσας. Ο Ιερός συνασπισμός είχε συγκεντρώσει στράτευμα 76.000 ανδρών και μέσα σε λίγα χρόνια είχε καταλάβει όλες τις πρώην ουγγρικές εκτάσεις, με την εξαίρεση της Τιμισοάρα, από τους Τούρκους. Η πόλη καταστράφηκε κατά την πολιορκία. Το 1699 με τη Συνθήκη του Κάρλοβιτς αυτές οι εδαφικές αλλαγές επισημοποιήθηκαν. Στη συνέχεια η Ουγγαρία ενσωματώθηκε στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Κατά το 18ο αιώνα, επί της βασιλείας του Κάρολου ΣΤ΄, της Μαρίας Θηρεσίας και του γιου της Ιωσήφ Β΄, η Βουδαπέστη ήταν μια ασήμαντη επαρχιακή πόλη. Η Βιέννη έλεγχε τις εξωτερικές υποθέσεις, την άμυνα, τη φορολογία και άλλες λειτουργίες του βασιλείου της Ουγγαρίας. Μία, κυρίως τυπική, Δίαιτα (συνέλευση), που συνήθως συγκαλείτο κάθε τρία χρόνια στο Πόζονυ (Μπρατισλάβα), κυβερνούσε τη λεγόμενη "Βασιλική Ουγγαρία". Τις πρώτες δεκαετίες του επόμενου αιώνα η Πέστη έγινε το κέντρο του Μεταρρυθμιστικού κινήματος υπό τον Κόμη Σέτσενυ, του οποίου το όραμα της προόδου έλαβε σάρκα και οστά με την κατασκευή της Λάντσιντ (Γέφυρα των Αλυσίδων). Ήταν η πρώτη σταθερή γέφυρα μεταξύ Βούδας και Πέστης, που μέχρι τότε εξυπηρετούνταν από πλωτές γέφυρες ή φορτηγίδες και πορθμεία, και έγινε το πρώτο πέρασμα για πεζούς επί του Δούναβη.Η Ουγγρική Επανάσταση του 1848 έγινε στο ευρύτερο πλαίσιο των επαναστάσεων εκείνης της χρονιάς στην επικράτεια των Αψβούργων. Με την ηγεσία του Λάγιος Κόσουτ (1802-94) και του κοινοβουλίου, που ελεγχόταν από τους "φιλελεύθερους των λαϊκών δικαιωμάτων", ο Σάντορ Πέτεφι (1823-1849), επίσης διάσημος ποιητής, και οι επαναστάτες σύντροφοί του άρχισαν να συνωμοτούν για την ανατροπή των Αψβούργων στη Βουδαπέστη, στο Cafe Pilvax (που υπάρχει και σήμερα στο κέντρο της Πέστης). Από εκεί οργάνωσαν και κινητοποίησαν τα πλήθη στους δρόμους της Πέστης, οδηγώντας τα στις σκάλες του Εθνικού Μουσείου, όπου ο Πέτεφι απάγγειλε το διεγερτικό του "Εθνικό Ποίημα", που ξεσήκωσε τα πλήθη και έδωσε ώθηση στο λαϊκό αίσθημα, δημιουργώντας πάθος για την επανάσταση, παρόμοια με εκείνη που είχε προηγηθεί στη Γαλλία. Όταν ο εμφύλιος πόλεμος του αγώνα για την ανεξαρτησία τερματίστηκε με την ήττα των Ούγγρων, σύμβολο της καταστολής των Αψβούργων έγινε η νεόδμητη Citadella (Ακρόπολη), στην κορυφή του Λόφου Γκέλερτ, χτισμένη για να τρομάζει τους πολίτες με τα κανόνια της και τη στρατιωτική της φρουρά, δεσπόζοντας πάνω από την πόλη. Ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός του 1867 καθιέρωσε τη δυαδική μοναρχία της Αυστροουγγαρίας, γνωστή στα γερμανικά ως k.u.k. (από τα αρχικά του "αυτοκράτορας και βασιλιάς", ksiserlich und koniglich). Οι δίδυμες πόλεις γνώρισαν γρήγορη ανάπτυξη και επέκταση και τελικά συνενώθηκαν επίσημα. Το 1870, υπό τον Πρωθυπουργό Γκιούλα Αντρασι, δημιουργήθηκε το Μητροπολιτικό Συμβούλιο Δημοσίων Έργων (στα πρότυπα εκείνου του Λονδίνου), για να επιβάλει αυστηρότερα κατασκευαστικά πρότυπα και μακροπρόθεσμο σχέδιο για την πόλη. Η Πέστη ανοικοδομήθηκε εκτεταμένα στα πρότυπα του Παρισιού, με την κύρια αρτηρία Nagykorut (Μεγάλη Λεωφόρος) και Λεωφόρο Αντρασι, που οδηγεί στην Πλατεία Ηρώων και ένα μεγάλο πάρκο με συντριβάνια και λίμνες. Οι εορτασμοί της Βουδαπέστης για τη χιλιοστή επέτειο της εγκατάστασης των Μαγυάρων στην περιοχή το 1896 έφερε ένα νέο κατασκευαστικό και αναπτυξιακό κύμα, περιλαμβανομένου του ανοίγματος της πρώτης γραμμής του Μετρό της Βουδαπέστης, κάτω από τη Λεωφόρο Αντρασι. Η Πλατεία Ηρώων και το Κάστρο Βαινταχούνιαντ, που βρίσκεται στο τέρμα της Λεωφόρου Αντρασι, είναι δύο μόνο τέλεια παραδείγματα της μνημειακής κλίμακας και του ύφους αυτής της περιόδου. Νέα προάστια δημιουργήθηκαν για να χωρέσουν και να στεγάσουν τον ταχέως αναπτυσσόμενο και οικονομικά επεκτεινόμενο πληθυσμό. Οι εθνικά Ούγγροι ξεπέρασαν σε πληθυσμό τους Γερμανούς στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, καθώς μετανάστευαν από πυκνοκατοικημένες αγροτικές περιοχές της Υπερδουνάβιας και της μεγάλης Ουγγρικής πεδιάδας. Μεταξύ 1851 και το 1910 το ποσοστό των Ούγγρων αυξήθηκε από 35,6% σε 85,9%, και τα ουγγρικά έγιναν κύρια γλώσσα. Το ποσοστό των Εβραίων έφτασε στο μέγιστό του το 1900, όταν οι Εβραίοι αποτελούσαν το 23,6% των κατοίκων.Στα τέλη του 19ου αιώνα η Βουδαπέστη είχε γίνει ένα από τα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης. Στις αρχές του 20ού αιώνα η πολιτιστική άνθηση και η λαμπερή ενέργεια αφθονίας και ευημερίας της Βουδαπέστης συναγωνιζόταν εκείνη της Βιέννης και η κοινωνία των καφέ της εκείνη του Παρισιού, μια Μπελ Επόκ, που την εξαφάνισε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μετά τον πόλεμο αυτό, που οδήγησε στην κατάρρευση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, η Ουγγαρία ανακηρύχθηκε αυτόνομο κράτος (Δημοκρατία της Ουγγαρίας), αλλά με τη συνθήκη του Τριανόν, η χώρα έχασε τα δύο τρίτα των εδαφών της και ο μισός Ουγγρικός πληθυσμός αποκόπηκε από τη χώρα και βρέθηκε σε γειτονικά κράτη. Το 1918-19 η Βουδαπέστη συγκλονίστηκε από δύο επαναστάσεις: την Επανάσταση των Χρυσανθέμων, που έφερε την Ουγγρική Λαϊκή Δημοκρατία, και την ακολούθησε η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία, ένα βραχύβιο κομμουνιστικό καθεστώς υπό την ηγεσία του Μπέλα Κουν, που το ακολούθησαν δύο χρόνια Λευκής τρομοκρατίας. Ο Ουγγρορουμανικός Πόλεμος του 1919 τελείωσε με τη ρουμανική κατοχή τμήματος της κυρίως Ουγγαρίας, περιλαμβανομένης της Βουδαπέστης τον Αύγουστο του 1919, και την παλινόρθωση του Βασιλείου της Ουγγαρίας, υπό το Μίκλος Χόρτυ, αυτοδιορισμένο αντιβασιλέα του εξόριστου Βασιλιά Κάρολου Δ΄. Η διακυβέρνηση και αντιβασιλεία του χαρακτηρίστηκαν από κοσμικούς χορούς, καθώς και πορείες πείνας από τους φτωχούς, εθνικισμό και συστράτευση πάλι στη λάθος πλευρά (τους Ναζί), που υποσχέθηκε την ποθητή ανταμοιβή της επανένωσης του Ουγγρικού έθνους συνολικά στη μετά το Τριανόν εποχή. Πάντως ο Χόρτυ θεωρείτο μετριοπαθής, συγκρινόμενος με το φασιστικό Κόμμα του Σταυρού του Βέλους, που η δύναμή του αυξανόταν, ενώ ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν σε όλη την Ευρώπη. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βουδαπέστη καταστράφηκε εν μέρει από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Βρετανών και των Αμερικάνων (πρώτη επίθεση 4 Απριλίου 1944). Προβλέποντας και γνωρίζοντας την επικοινωνία του Χόρτυ με τους Συμμάχους και την πιθανή αποσκίρτηση από τη συμμαχία του Άξονα το 1944 οι Ναζί οργάνωσαν την Επιχείρηση Πάντσερφαουστ, ένα πραξικόπημα κατά του Χόρτυ, και τοποθέτησαν μια κυβέρνηση του Σταυρού του Βέλους υπό τον Φέρεντς Σάλασι, για να επιτρέψει την απρόσκοπτη σφαγή των Εβραίων της Βουδαπέστης. Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ζούσαν στη Βουδαπέστη περίπου 200.000 Εβραίοι, καθιστώντας τη κέντρο της πολιτιστικής ζωής του Ουγγρικού Εβραϊσμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές εκείνης του 1940 η Βουδαπέστη ήταν ένα ασφαλές καταφύγιο για τους Εβραίους πρόσφυγες. Πριν από τον πόλεμο περίπου 5.000 πρόσφυγες, κυρίως από τη Γερμανία και την Αυστρία, έφτασαν στη Βουδαπέστη. Με την έναρξη των απελάσεων Εβραίων από τη Σλοβακία το Μάρτιο του 1942 περίπου 8.000 Σλοβάκοι Εβραίοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν επίσης στη Βουδαπέστη. Η Ουγγαρία ήταν σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας. Παρά τη νομοθεσία των διακρίσεων κατά των Εβραίων και το διαδεδομένο αντισημιτισμό η εβραϊκή κοινότητα της πόλης ήταν σχετικά ασφαλής μέχρι την κατάληψη της Ουγγαρίας από τη Γερμανία το Μάρτιο του 1944 (Επιχείρηση Μαργαρίτα). Με την κατοχή οι Γερμανοί επέβαλαν τη δημιουργία ενός Εβραϊκού συμβουλίου και σημαντικούς περιορισμούς στη ζωή των Εβραίων. Τα διαμερίσματα που κατείχαν Εβραίοι κατασχέθηκαν. Εκατοντάδες Εβραίοι συνελήφθησαν και κλείστηκαν στο στρατόπεδο μεταγωγών Κίσταρτσα (που είχε αρχικά ιδρυθεί από τις Ουγγρικές αρχές), 25 χλμ. βορειοανατολικά της Βουδαπέστης. Από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο του 1944 οι Γερμανοί και οι Ούγγροι εκτόπιζαν Εβραίους από τις επαρχίες της Ουγγαρίας. Στα τέλη του Ιουλίου οι Εβραίοι της Βουδαπέστης ήταν ουσιαστικά οι μόνοι που είχαν απομείνει στην Ουγγαρία. Δεν γκετοποιήθηκαν αμέσως, αντιθέτως τον Ιούνιο του 1944 οι Ουγγρικές αρχές υποχρέωσαν τους Εβραίους να διαμείνουν σε πάνω από 2000 καθορισμένα κτίρια, διεσπαρμένα σε όλη την πόλη, σημαδεμένα με το Άστρο του Δαβίδ. Περίπου 25.000 Εβραίοι από τα προάστια της Βουδαπέστης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Αουσβιτς-Μπίρκεναου. Οι Ουγγρικές αρχές ανέστειλαν τις εκτοπίσεις τον Ιούλιο του 1944, σώζοντας τους εναπομείναντες Εβραίους, τουλάχιστον προσωρινά. Πολλοί από αυτούς έψαχναν για μέρη να κρυφτούν και προστασία και βοηθήθηκαν από ξένους διπλωμάτες, όπως ο Νούντσιος Αντζελο Ρότα, ο Ραούλ Βάλενμπεργκ κ.ά., που τους εξασφάλισαν πλαστές ταυτότητες και κρησφύγετα. Αυτές οι ενέργειες διέσωσαν δεκάδες χιλιάδες Εβραίους. Τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί ενορχήστρωσαν ένα πραξικόπημα και εγκατέστησαν μια νέα Ουγγρική κυβέρνηση του φασιστικού Κόμματος του Σταυρού του Βέλους υπό το Φέρεντς Σάλασι. Οι εναπομείναντες Εβραίοι της Βουδαπέστης βρέθηκαν πάλι σε μεγάλο κίνδυνο. Ο Σταυρός του Βέλους εγκαινίασε βασίλειο τρόμου στη Βουδαπέστη και εκατοντάδες τους εκτελέστηκαν, ενώ πολλοί στρατολογήθηκαν για εξαντλητική καταναγκαστική εργασία. Στις 8 Νοεμβρίου 1944 η πολιτοφυλακή του Σταυρού του Βέλους συγκέντρωσε περισσότερους από 70.000 Εβραίους - άνδρες, γυναίκες και παιδιά - στα κεραμοποιεία Ούιλακι της Ομπουντα και από εκεί τους υποχρέωσαν να πάνε με τα πόδια σε στρατόπεδα της Αυστρίας. Χιλιάδες εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα ή από το κρύο. Οι κρατούμενοι που επέζησαν από την πορεία του θανάτου έφτασαν στην Αυστρία στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1944. Εκεί οι Γερμανοί τους μετέφεραν σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ιδιαίτερα στο Νταχάου στη νότια Γερμανία και στο Μαουτχάουζεν στη βόρεια Αυστρία, και στη Βιέννη, όπου απασχολήθηκαν στην κατασκευή οχυρώσεων γύρω από την πόλη. Το Νοέμβριο του 1944 ο Σταυρός του Βέλους διέταξε την παραμονή των υπόλοιπων Εβραίων της Βουδαπέστης σε κλειστό γκέτο. Οι Εβραίοι που δεν είχαν έγγραφα εκδοθέντα από ουδέτερη δύναμη έπρεπε να μετακινηθούν στο γκέτο μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου. Μεταξύ Δεκεμβρίου 1944 και τέλους Ιανουαρίου 1945 ο Σταυρός του Βέλους συνέλαβε Εβραίους από το γκέτο σε νυχτερινές επιδρομές, καθώς και λιποτάκτες από τον ουγγρικό στρατό και πολιτικούς αντιπάλους, τους πυροβόλησε στις όχθες του Δούναβη και έριξε τα πτώματά τους στο ποτάμι. Από τις 24 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου 1945, η πόλη βρισκόταν υπό πολιορκία. Η δίμηνη πολιορκία της Βουδαπέστης άφησε ολόκληρη την πόλη, αλλά κυρίως τη Συνοικία του Κάστρου σε ερείπια, καθώς είχε ανατεθεί στον κυρίως ουγγρικό στρατό υπό γερμανική ηγεσία να την υπερασπιστεί και να «κρατήσει». Οι περισσότερες στέγες στη Βουδαπέστη ανατινάχτηκαν από σοβιετικές βόμβες, οι τοίχοι έπεσαν από σοβιετικές δεξαμενές. Οι κάτοικοι αναζήτησαν καταφύγιο σε κελάρια και έφαγαν νεκρό κρέας που βρέθηκε στους δρόμους για να επιβιώσουν. Περίπου 38.000 πολίτες έχασαν τη ζωή τους. Υποχωρώντας οι Γερμανοί ανατίναξαν επίσης όλες τις γέφυρες του Δούναβη για να παρεμποδίσουν την προέλαση του Κομμουνιστικού Κόκκινου Στρατού των Σοβιετικών. Περίπου το 20% με 40% των Εβραίων της πόλης πέθαναν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας από τους Ναζί, από το 1944 μέχρι το 1945. Ο Σουηδός διπλωμάτης Ραούλ Βάλενμπεργκ κατάφερε να σώσει αρκετές χιλιάδες Εβραίους δίνοντάς τους σουηδικά διαβατήρια. Οι Σοβιετικές δυνάμεις κατέλαβαν τη Βουδαπέστη στις 13 Φεβρουαρίου 1945. Περισσότεροι από 100.000 Εβραίοι παρέμειναν στην πόλη τη στιγμή της κατάληψης. Μετά το 1945 διεξήχθησαν ελεύθερες εκλογές, στις οποίες ψηφίστηκαν στο Κοινοβούλιο αρκετά κόμματα (μεταξύ των οποίων οι Μικροϊδιοκτήτες, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Κομμουνιστές). Λόγω της σοβιετικής πίεσης ο κυβερνητικός συνασπισμός, με επικεφαλής τους Σοσιαλδημοκράτες, δέχτηκε στους κόλπους του το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις επόμενες εκλογές οι περισσότεροι από τους πρώην κυβερνητικούς βουλευτές εντάχθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις εκλογές του 1949, το κόμμα, με σοβιετικούς εφεδρικούς πόρους, χρησιμοποίησε την αδυναμία του λεγόμενου εκλογικού συστήματος της «μπλε κάρτας», από το οποίο πήραν το όνομά τους οι εκλογές, για να μεταφέρουν τους ψηφοφόρους τους με φορτηγά σε όλα τα κέντρα ψηφοφορίας, όπου με αναπαραχθείσες μπλε κάρτες μπορούσαν να ψηφίσουν μακριά από την περιοχή κατοικίας τους. Οι Κομμουνιστές κέρδισαν την εξουσία ενώ ο Σοβιετικός στρατός στήριζε το Ουγγρικό κράτος. Υπό την αιγίδα τους οι πρώην θάλαμοι βασανιστηρίων του Σταυρού του Βέλους στις φυλακές γέμισαν με τους αντιπάλους τους. Συλλήψεις, ξυλοδαρμοί ή συνοπτικές εκτελέσεις χρησιμοποιήθηκαν ως τυπικό εργαλείο από τη μυστική αστυνομία, που απασχολούσε ένα εκτεταμένο δίκτυο πληροφοριοδοτών. Τυχαίες συλλήψεις χωρίς κατηγορίες συνήθως ξεκινούσαν από πληροφοριοδότες του καθεστώτος και ορισμένων από τους συλληφθέντες χάθηκαν τα ίχνη. Τότε η διοίκηση αποτελείτο κυρίως από σκληρούς κομμουνιστές ή καριερίστες, που αποτελούσαν τους αποδεκτούς από τους Σοβιετικούς διαχειριστές πλούτου και εξουσίας. Υλικά κατάσχονταν τακτικά από τον ουγγρικό λαό και μεταφέρονταν στην ΕΣΣΔ για "Πολεμικές Αποζημιώσεις". Οι ενέργειες αυτών των διαχειριστών ανταμείφθηκαν με θέσεις και εύνοιες. Στη Βουδαπέστη αυτή η προσέγγιση της διοίκησης συνδυάστηκε με επιθετική εκβιομηχάνιση, στρατιωτικοποίηση, κολεκτιβοποίηση και πολιτικοποίηση της οικονομίας. Εργοστάσια, υψικάμινοι, γέφυρες και σιδηρόδρομοι κατασκευάζονταν εντατικά. Οι εργαζόμενοι κατά το χρόνο ανάπαυσής τους συχνά υφίσταντο τη σοβιετική προπαγάνδα και έπρεπε να ασκούν αυτοκριτική σε δημόσιες συναντήσεις, αξιολογώντας αρνητικά την απόδοσή τους. Η κυβέρνηση του Ράκοσι ήταν μια από τις πιο δικτατορικές και εκμεταλλευτικές των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η πολιτική κατάσταση επικεντρώθηκε στην προώθηση των συμφερόντων των άτυπων αυτών φατριών, που είχαν κύριο στόχο την ευζωία τους. Στη φάση αυτή εξελέγη επόμενος πρωθυπουργός ο Ίμρε Νάγκυ. Είχε κερδίσει ευρεία δημοτικότητα διανέμοντας γη στους αγρότες και την υποστήριξη των ελίτ, ασκώντας αυτοκριτική και υλοποιώντας κομματικά προγράμματα, ακόμη και αν ήταν αντίθετα με τις προτάσεις του. Κινήθηκε προς τη δημιουργία πολυκομματικού συστήματος, κερδίζοντας την υποστήριξη της πλειοψηφίας των μελών του Κοινοβουλίου. Διακήρυξε την κυριαρχία και την αυτοκυβέρνηση της Ουγγαρίας, την αποχώρησή της από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την πρόθεσή της να συνεργαστεί με όλες τις χώρες. Την περίοδο αυτή το Radio Free Europe/Radio Liberty, που χρηματοδοτείτο από τη CIA, προπαγάνδιζε μεθόδους αστικού πολέμου, όπως τη δημιουργία οδοφραγμάτων και την παρασκευή εκρηκτικών. Στη Βουδαπέστη φοιτητές και καθηγητές πανεπιστημίων και διανοούμενοι οργάνωσαν ειρηνικές διαμαρτυρίες ζητώντας την αποχώρηση των Σοβιετικών, ελευθεροτυπία, ελευθερία της έκφρασης και ελεύθερες εκλογές. Ο Σοβιετικός Υπουργός Πολέμου διέταξε τις ταξιαρχίες να εισέλθουν στην πόλη. Αντιδρώντας οι διαδηλωτές οργάνωσαν την άμυνά τους. Όταν τα τανκς και οι επίλεκτες δυνάμεις άνοιξαν πυρ κατά της μαζικής διαδήλωσης μπροστά από το Κοινοβούλιο προκάλεσαν ολονύκτια εθνική εξέγερση. Υπήρξαν περιπτώσεις Σοβιετικών στρατιωτών, επί χρόνια σταθμευόντων στη χώρα, που αρνήθηκαν να υπακούσουν στους αξιωματικούς τους και προσχώρησαν στις δυνάμεις των επαναστατών. Οι Σοβιετικοί αρχικά ηττήθηκαν και όλες οι δυνάμεις τους διατάχθηκαν να επιστρέψουν στις στρατιωτικές τους βάσεις στην ύπαιθρο. Ο Ιμρε Νάγκυ κήρυξε την Ουγγαρία ουδέτερη, δήλωσε ότι θα συνεργαζόταν με όσες χώρες το επιθυμούσαν και προκήρυξε ελεύθερες εκλογές, ενώ στην πόλη ιδρύθηκαν ή επανιδρύθηκαν κόμματα. Οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι η ουδετερότητα δεν επηρέαζε την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Η Σοβιετική Ένωση, που φοβόταν την επέκταση του ΝΑΤΟ, το εξέλαβε ως άδεια να εισβάλει στην Ουγγαρία. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ ήθελαν να διασφαλίσουν ότι η Ουγγαρία δεν θα υφίστατο εισβολή, διατηρώντας την ουδετερότητά της. Οι Σοβιετικές δυνάμεις διατάχθηκαν να εισβάλουν μαζί με εκείνες των γύρω χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, με τις οποίες η Ουγγαρία είχε ήδη ιστορικά προηγούμενα. Στις 4 Νοεμβρίου οι δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας εξαπέλυσαν την επίθεσή τους. Ο Ιμρε Νάγκυ κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβική Πρεσβεία, αρνούμενος να αναλάβει την ευθύνη να κηρύξει αντίσταση. Ο επόμενος ηγέτης του υποσχέθηκε ελεύθερη διέλευση από τα σύνορα, αλλά συνελήφθει από το Σοβιετικό στρατό και αργότερα προσήχθει μυστικά σε δίκη. Μετά την καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης οι Σοβιετικοί, αντί να διορίσουν ένα σκληροπυρηνικό Ούγγρο ή ένα Σοβιετικό στρατηγό, έδωσαν μια ευκαιρία στο Γιάνος Κάνταρ, έναν πρώην απαχθέντα υπουργό της επανάστασης. Αυτός κατέστειλε τις απομένουσες δυνάμεις των εξεγερθέντων και επιδόθηκε σε προσεκτικές μεταρρυθμίσεις για τη δημιουργία ενός «Κομμουνισμού του Γκούλας», που διαφοροποίησε την Ουγγαρία από τους γείτονές της του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Λόγω των προσπαθειών συνεργασίας του Κάνταρ και των τεράστιων δανείων που έλαβε από τη Δύση για να αντισταθμίσει την αποτυχημένη οικονομία, η Ουγγαρία έγινε το αγαπημένο κομμουνιστικό κράτος της Δύσης στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Μια δεκαετία αργότερα η πόλη ήταν το κέντρο αντιπολιτευτικής δράσης, συγκεντρώσεων, εκτύπωσης και πώλησης μη εγκεκριμένου υλικού και παρακολούθησης των μυστικών υπηρεσιών. Επιπλέον εδώ γίνονταν οι συνομιλίες μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβερνητικών εκπροσώπων (που ονομάστηκαν "Διαβουλεύσεις στρογγυλής τραπέζης"). Τέλος η πλειοψηφία του πολυμερούς καθεστώτος αποφάσισε να αποστεί από τη γραμμή Γκορμπατσώφ και να ανοίξει τα σύνορα (η πρώτη επίσημη ρωγμή του Σιδηρού Παραπετάσματος), κήρυξε την Ουγγαρία Δημοκρατία στις 23 Οκτωβρίου 1989 και στη συνέχεια προκήρυξε ελεύθερες εκλογές. Ενώ ο κομμουνισμός ανατράπηκε στο Βερολίνο και την Πράγα, στην Ουγγαρία το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα απλώς καταψηφίστηκε, ξεκινώντας μια ειρηνική μετάβαση από το ένα πολιτικό σύστημα στο άλλο. Οι Ούγγροι απλώς αναφέρονται σε όλα όσα έχουν συμβεί έκτοτε ως "μετά την αλλαγή του συστήματος" Οι Επαναστάσεις του 1989 επέφεραν το τέλος της σοβιετικής κατοχής, που σήμαινε το τέλος του κομμουνισμού, στην Ουγγαρία. Η Βουδαπέστη κατάφερε να εκμεταλλευτεί νέες οικονομικές δυνατότητες και να αναπτυχθεί περισσότερο από τις άλλες περιοχές της χώρας. Μετά το κλείσιμο των σοσιαλιστικών εργοστασίων, δημιουργήθηκαν πολλοί νέοι χώροι εργασίας, ειδικά στους τομείς των υπηρεσιών και του εμπορίου. Στην περιοχή της Βουδαπέστης η ανεργία είναι η χαμηλότερη και το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα το υψηλότερο της χώρας. Ο νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση που θεσπίστηκε μετά τη μετάβαση παρείχε νέα δικαιώματα ή ελευθερίες για τις περιοχές της Βουδαπέστης, όπως το δικαίωμα να κατέχουν και να χρηματοδοτούν τις δημόσιες υπηρεσίες του δήμου αν θέλουν και να αποφασίζουν για την πυκνότητα και το σχεδιασμό των περιοχών που καθορίζονται από τη Μητροπολιτική Διοίκηση. Τοπικές μειονοτικές αρχές επίσης αναπτύχθηκαν, δραστηριοποιούμενες κυρίως σε πολιτιστικούς τομείς. Η Βουδαπέστη είναι η πολυπληθέστερη πόλη της Ουγγαρίας και μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αυξανόμενο αριθμό κατοίκων, εκτιμώμενο σε 1.763.913 το 2019, όπου η εσωτερική μετανάστευση υπερβαίνει την εξωτερική. Αυτές οι τάσεις παρατηρούνται επίσης σε ολόκληρη τη μητροπολιτική περιοχή της Βουδαπέστης, που φιλοξενεί 3,3 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό ανέρχεται στο 34% περίπου του πληθυσμού της Ουγγαρίας. Το 2014 η πόλη είχε πυκνότητα πληθυσμού 3.314 ανθρώπων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, καθιστάμενη ο πιο πυκνοκατοικημένος από όλους τους δήμους της Ουγγαρίας. Η πληθυσμιακή πυκνότητα του Ερζεμπετβαρος-Δήμος VII είναι 30.989 / km², που είναι η υψηλότερη πυκνότητα πληθυσμού στην Ουγγαρία και μια από τα υψηλότερες στον κόσμο, για σύγκριση η πυκνότητα στο Μανχάταν είναι 25.846 / km².Η Βουδαπέστη είναι η τέταρτη πιο «δυναμικά αναπτυσσόμενη πόλη» πληθυσμιακά στην Ευρώπη και το Euromonitor προβλέπει αύξηση του πληθυσμού σχεδόν 10% μεταξύ του 2005 και του 2030. Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Παρατήρησης για την Εδαφική Ανάπτυξη και Συνοχή αναφέρει ότι ο πληθυσμός της Βουδαπέστης θα αυξηθεί κατά 10% ως 30% μόνο λόγω της μετανάστευσης ως το 2050. Η συνεχής εισροή μεταναστών τα τελευταία χρόνια τροφοδότησε την αύξηση του πληθυσμού στη Βουδαπέστη. Τα κέρδη παραγωγικότητας και το σχετικά μεγάλο οικονομικά ενεργό μερίδιο του πληθυσμού εξηγούν γιατί τα εισοδήματα των νοικοκυριών αυξήθηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι σε άλλα μέρη της Ουγγαρίας. Τα υψηλότερα εισοδήματα στη Βουδαπέστη αντικατοπτρίζονται στο χαμηλότερο μερίδιο των δαπανών που οι κάτοικοι της πόλης κατανέμουν στις αναγκαίες δαπάνες, όπως τρόφιμα και μη αλκοολούχα ποτά. Στη μικρή απογραφή του 2016 υπήρχαν 1.764.263 άτομα, σε 907.944 κατοικίες, που ζούσαν στη Βουδαπέστη. Περίπου 1,6 εκατομμύρια άτομα από τη μητροπολιτική περιοχή ενδέχεται να βρίσκονται εντός των ορίων της Βουδαπέστης κατά τις ώρες εργασίας και κατά τη διάρκεια ειδικών εκδηλώσεων. Αυτή η διακύμανση των ανθρώπων προκαλείται από εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους των προαστίων που ταξιδεύουν στην πόλη για εργασία, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και ειδικές εκδηλώσεις.Κατά εθνικότητα υπήρχαν 1.697.039 (96,2%) Ούγγροι, 34.909 (2%) Γερμανοί, 16.592 (0,9%) Ρομά, 9.117 (0,5%) Ρουμάνοι και 5.488 (0,3%) Σλοβάκοι. Στην Ουγγαρία οι άνθρωποι μπορούν να δηλώσουν πολλαπλές εθνικές ταυτότητες, επομένως το ποσό μπορεί να υπερβαίνει το 100%. Το μερίδιο των εθνικά Ούγγρων στη Βουδαπέστη (96,2%) είναι ελαφρώς χαμηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο (98,3%) λόγω της διεθνούς μετανάστευσης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 1.712.153 άτομα (99.0%) μιλούν Ουγγρικά, εκ των οποίων 1.692.815 άτομα (97.9%) το μιλούν ως μητρική, ενώ 19.338 άτομα (1.1%) τα μιλούν ως δεύτερη γλώσσα. Άλλες ομιλούμενες (ξένες) γλώσσες ήταν: Αγγλικά (536.855 ομιλητές, 31,0%), Γερμανικά (266.249 ομιλητές, 15,4%), Γαλλικά (56.208 ομιλητές, 3,3%) και Ρωσικά (54.613 ομιλητές, 3,2%). Σύμφωνα με την ίδια απογραφή 1.600.585 άτομα (92,6%) γεννήθηκαν στην Ουγγαρία, 126.036 άτομα (7,3%) εκτός Ουγγαρίας, ενώ η γενέτειρα 2.419 ατόμων (0,1%) ήταν άγνωστη. Αν και μόνο το 1,7% του πληθυσμού της Ουγγαρίας το 2009 ήταν αλλοδαποί, το 43% από αυτούς ζούσαν στη Βουδαπέστη, καθιστώντας τους το 4,4% του πληθυσμού της πόλης (από 2% το 2001). Σχεδόν τα δύο τρίτα των αλλοδαπών που ζουν στην Ουγγαρία ήταν κάτω των 40 ετών. Το κύριο κίνητρο για αυτή την ηλικιακή ομάδα που ζούσε στην Ουγγαρία ήταν η απασχόληση. Η Βουδαπέστη φιλοξενεί μια από τις πολυπληθέστερες χριστιανικές κοινότητες στην Κεντρική Ευρώπη, 698.521 άτομα (40,4%) το 2011. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 υπήρχαν 501.117 (29,0%) Ρωμαιοκαθολικοί, 146,756 (8,5%) Καλβινιστές, 30,293 (1,8%) Λουθηρανοί, 16,192 (0,9%) Ανατολικοί Καθολικοί, 7,925 (0,5%) Εβραίοι και 3,710 (0,2%) Ορθόδοξοι στη Βουδαπέστη. 395.964 άτομα (22,9%) ήταν άθρησκοι, ενώ 585.475 άτομα (33,9%) δεν δήλωσαν τη θρησκεία τους. Η πόλη φιλοξενεί επίσης μια από τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη. Η Βουδαπέστη, στρατηγικά τοποθετημένη στο κέντρο της Λεκάνης των Καρπαθίων, βρίσκεται σε μια αρχαία διαδρομή που συνδέει τους λόφους της Υπερδουναβίας με τη Μεγάλη Πεδιάδα. Οδικώς, βρίσκεται 216 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από τη Βιέννη, 545 χιλιόμετρα νότια από τη Βαρσοβία, 443 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Πράγα, 1.122 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας και 1.565 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας. Η Βουδαπέστη έχει έκταση 525 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται στην κεντρική Ουγγαρία. Περιβάλλεται από την περιφέρεια Πεστ. Εκτείνεται σε μήκος 25 χιλιομέτρων στην κατεύθυνση βορράς-νότος και 29 χιλιόμετρα στην κατεύθυνση ανατολή-δύση. Ο Δούναβης εισέρχεται στην πόλη από τα βόρεια και σχηματίζει δύο νησιά, το Όμπουντα και το Νησί της Μαργαρίτας. Ένα τρίτο νησί, το νησί Τσέπελ, είναι το μεγαλύτερο από τα νησιά της Βουδαπέστης, αλλά μόνο το βόρειο άκρο του νησιού βρίσκεται εντός των ορίων της πόλης. Ο Δούναβης έχει ελάχιστο πλάτος στη Βουδαπέστη 230 μέτρα. Ο πλατύς Δούναβης ήταν πάντα διαβατός σε αυτό το σημείο λόγω ενός μικρού αριθμού νησιών στη μέση του ποταμού. Η πόλη χαρακτηρίζεται από τοπογραφικές αντιθέσεις: η Βούδα είναι κτισμένη στους λόφους στη δυτική όχθη, ενώ η σημαντικά μεγαλύτερη Πέστη εκτείνεται σε μια επίπεδη αμμώδη έκταση στην απέναντι όχθη. Συνολικά στη Βούδα βρίσκονται 20 λόφοι, οι οποίοι είναι τμήμα του ορεινού όγκου της Τρανσδουναβίας. Οι λόφοι της Βούδας αποτελούνται κυρίως από ασβεστόλιθο και δολομίτη, με το νερό να δημιουργεί σπηλαιοαποθέσεις, με πιο διάσημα να είναι τα σπήλαια Πάλβελγκι (συνολικό μήκος 7.200 μ.) και το σπήλαιο Σέμλεχεγκι (συνολικό μήκος 2.200 μ.. Οι λόφοι σχηματίστηκαν κατά την Τριαδική Περίοδο. Το ψηλότερο σημείο της πόλης είναι ο λόφος Γιάνος, με ύψος 527 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Το χαμηλότερο σημείο είναι οι όχθες του Δούναβη, με υψόμετρο 96 μέτρα. Η Βουδαπέστη διαθέτει επίσης θερμές πηγές. Περίπου 125 πηγές παράγουν 70 εκατομμύρια λίτρα ζεστού νερού την ημέρα, με θερμοκρασία που φτάνει μέχρι τους 58°C. Κάποιες από αυτές έχουν χαρακτηριστεί ως ιαματικές. Οι θερμές πηγές οφείλουν την παρουσία τους σε ένα ρήγμα το οποίο εκτείνεται παράλληλα στον Δούναβη και χωρίζει τη Βούδα από την Πέστη και έχουν σχηματίσει υπόγεια σπήλαια. Η Βουδαπέστη είναι επίσης πλούσια σε καταπράσινες περιοχές. Από τα 525 τετραγωνικά χιλιόμετρα (203 τετραγωνικά μίλια) που καταλαμβάνει η πόλη, τα 83 τετραγωνικά χιλιόμετρα (32 τετραγωνικά μίλια) είναι καταπράσινη περιοχή, πάρκο και δάσος. Τα δάση των λόφων της Βούδας είναι περιβαλλοντικά προστατευόμενες.Η σημασία της πόλης από την άποψη της κυκλοφορίας είναι πολύ κεντρική, επειδή πολλοί μεγάλοι Ευρωπαϊκοί δρόμοι και Ευρωπαϊκές σιδηροδρομικές γραμμές οδηγούν στη Βουδαπέστη. Ο Δούναβης ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας σημαντικός υδάτινος δρόμος και αυτή η περιοχή στο κέντρο της Καρπάθιας λεκάνης βρίσκεται στα σταυροδρόμια των εμπορικών οδών. Η Βουδαπέστη είναι μία από τις τρεις πρωτεύουσες στον κόσμο με ιαματικές πηγές (η άλλη είναι το Ρέικιαβικ στην Ισλανδία και η Σόφια στη Βουλγαρία). Περίπου 125 πηγές παράγουν 70 εκατομμύρια λίτρα θερμικού νερού την ημέρα, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται έως 58 Κελσίου. Μερικά από αυτά τα νερά έχουν φαρμακευτικές ιδιότητες λόγω της ιατρικά πολύτιμης περιεκτικότητάς τους σε μεταλλικά στοιχεία. Η Βουδαπέστη έχει υγρό υποτροπικό κλίμα (Cfa στην Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν), με σχετικά κρύους χειμώνες (κοντά σε υγρό ηπειρωτικό κλίμα όταν χρησιμοποιείται η ισοθερμική 0° C) και ζεστά καλοκαίρια (κοντά σε ωκεάνιο κλίμα) σύμφωνα με τους κλιματολογικός κανόνες 1971–2000. Ο χειμώνας (Νοέμβριος ως αρχές Μαρτίου) μπορεί να είναι κρύος και η πόλη δέχεται λίγη ηλιοφάνεια. Οι χιονοπτώσεις είναι αρκετά συχνές τα περισσότερα χρόνια, και οι νυχτερινές θερμοκρασίες -10° C δεν είναι ασυνήθιστες από τα μέσα Δεκεμβρίου ως τα μέσα Φεβρουαρίου. Οι ανοιξιάτικοι μήνες (Μάρτιος και Απρίλιος) έχουν μεταβλητές συνθήκες, με ταχεία αύξηση της μέσης θερμοκρασίας. Ο καιρός στα τέλη Μαρτίου και τον Απρίλιο είναι συχνά πολύ ευχάριστος κατά τη διάρκεια της ημέρας και δροσερός τη νύχτα. Το μακρύ καλοκαίρι της Βουδαπέστης - που διαρκεί από το Μάιο ως τα μέσα Σεπτεμβρίου - είναι ζεστό ή πολύ ζεστό. Εμφανίζονται επίσης ξαφνικές βροχές, ιδιαίτερα το Μάιο και τον Ιούνιο. Το φθινόπωρο στη Βουδαπέστη (μέσα Σεπτεμβρίου ως τέλη Οκτωβρίου) χαρακτηρίζεται από λίγες βροχές και μέρες με μέτριες θερμοκρασίες. Οι θερμοκρασίες συχνά γίνονται απότομα πιο κρύες στα τέλη Οκτωβρίου ή στις αρχές Νοεμβρίου. Η μέση ετήσια βροχόπτωση στη Βουδαπέστη είναι περίπου 596,9 mm. Κατά μέσο όρο υπάρχουν 84 ημέρες με βροχόπτωση και 1988 ώρες ηλιοφάνειας (επί συνόλου 4383) κάθε χρόνο. Από το Μάρτιο ως τον Οκτώβριο τα μέσα σύνολα ηλιοφάνειας είναι περίπου ίσα με αυτά που παρατηρούνται στη βόρεια Ιταλία (Βενετία). Η Βουδαπέστη διαθέτει αρχιτεκτονικά αξιοσημείωτα κτίρια μεγάλου φάσματος ρυθμών και διαφόρων χρονικών περιόδων, από την αρχαιότητα ως Ρωμαϊκή Πόλη του Ακουίνκουμ στην Ομπουντα (Συνοικία III), που χρονολογείται γύρω στο 89 μ.Χ., ως το τελείως πρόσφατο Παλάτι των Τεχνών (2005), το σύγχρονο μουσείο τεχνών και αίθουσα συναυλιών.Τα περισσότερα κτίρια στη Βουδαπέστη είναι σχετικά χαμηλά: στις αρχές της δεκαετίας του 2010 υπήρχαν περίπου 100 κτίρια υψηλότερα από 45 μέτρα. Ο αριθμός των πολυώροφων κτιρίων διατηρείται χαμηλός βάσει της κτιριοδομικής νομοθεσίας, που αποσκοπεί στη διατήρηση του ιστορικού αστικού τοπίου και στην κάλυψη των απαιτήσεων του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αυστηροί κανόνες ισχύουν για το σχεδιασμό, την έγκριση και την κατασκευή πολυώροφων κτιρίων και κατά συνέπεια μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης δεν έχει τέτοια κτίρια. Ορισμένοι σχεδιαστές θα ήθελαν να χαλαρώσουν οι κανόνες για την κατασκευή ουρανοξυστών και έχει αυξηθεί η πιθανότητα κατασκευής ουρανοξυστών έξω από τον ιστορικό πυρήνα της πόλης.Η Βουδαπέστη εκπροσωπείται στο σύνολο της χρονολογικής σειράς των αρχιτεκτονικών ρυθμών, ξεκινώντας με τη Ρωμαϊκή Πόλη του Ακουίνκουμ, που αντιπροσωπεύει την αρχαία αρχιτεκτονική. Ο επόμενος καθοριστικός ρυθμός στη Βουδαπέστη είναι η γοτθική αρχιτεκτονική. Τα λίγα σωζόμενα γοτθικά κτίρια βρίσκονται στη Συνοικία του Κάστρου. Τα κτήρια 18, 20 και 22 στην οδό Országház χρονολογούνται από το 14ο αιώνα και το 31 της οδού Úri έχει μια γοτθική πρόσοψη που χρονολογείται από το 15ο αιώνα. Άλλα κτίρια με γοτθικά υπολείμματα είναι η Ενοριακή Εκκλησία του Κέντρου της Πόλης, που χτίστηκε το 12ο αιώνα και η εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, που ολοκληρώθηκε το 15ο αιώνα. Τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια γοτθικού ρυθμού είναι στην πραγματικότητα νεογοτθικά, όπως τα πιο γνωστά τοπόσιμα της Βουδαπέστης, το Κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου και η Εκκλησία του Ματθία, όπου χρησιμοποιήθηκε μεγάλο μέρος του αρχικού υλικού (αρχικά χτισμένη σε ρομανικό ρυθμό το 1015).Το επόμενο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης αρχιτεκτονικής είναι η αναγεννησιακή αρχιτεκτονική. Ένα από τα πρώτα μέρη που επηρεάστηκαν από τον αναγεννησιακό ρυθμό της αρχιτεκτονικής ήταν η Ουγγαρία και ειδικότερα η Βουδαπέστη. ΤΟ ρυθμός εμφανίστηκε μετά το γάμο του Βασιλιά Ματθία Κόρβινου με τη Βεατρίκη της Νάπολης το 1476. Πολλοί Ιταλοί καλλιτέχνες, τεχνίτες και κτίστες ήρθαν στη Βούδα με τη νέα βασίλισσα. Σήμερα πλέον πολλά από τα αρχικά αναγεννησιακά κτίρια έχουν εξαφανιστεί κατά τη μακραίωνη ποικίλη ιστορία της Βούδας, αλλά η Βουδαπέστη εξακολουθεί να είναι πλούσια σε αναγεννησιακά και νεοαναγεννησιακά κτίρια, όπως η περίφημη Ουγγρική Κρατική Όπερα, η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου και η Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών. Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής κατοχής (1541–1686) άνθισε στη Βουδαπέστη ο Ισλαμικός πολιτισμός. Χτίστηκαν στην πόλη πολλά τζαμιά και λουτρά. Αυτά ήταν σπουδαία παραδείγματα της οθωμανικής αρχιτεκτονικής, που επηρεάστηκε από μουσουλμάνους από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων Τούρκων, Ιρανών και Αράβων και, σε μεγαλύτερο βαθμό, από τη Βυζαντινή αρχιτεκτονική καθώς και τις ισλαμικές παραδόσεις. Μετά την κατάκτηση της Βουδαπέστης από τον Ιερό Συνασπισμό τα περισσότερα τζαμιά αντικαταστάθηκαν από εκκλησίες και οι μιναρέδες μετατράπηκαν σε καμπαναριά και σπείρες καθεδρικών. Η ξεχωριστή επικλινής κεντρική πλατεία της Βουδαπέστης είχε γίνει πολυσύχναστο ανατολίτικο παζάρι, γεμάτο με "τη φασαρία των καραβανιών από καμήλες στο δρόμο τους προς την Υεμένη και την Ινδία". Η Βουδαπέστη είναι στην πραγματικότητα ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο με λειτουργικά αυθεντικά τουρκικά λουτρά που χρονολογούνται από το 16ο αιώνα, όπως τα λουτρά Ρούντας και Κίραλυ. Η Βουδαπέστη φιλοξενεί το βορειότερο μουσουλμανικό τάφο Τούρκου με επιρροή, του Γκιουλ Μπάμπα. Διάφοροι πολιτισμοί που συνέκλιναν στην Ουγγαρία φάνηκε να συνυπάρχουν, καθώς όλοι αυτοί οι πολιτισμοί και αρχιτεκτονικοί ρυθμοί συγχωνεύτηκαν με τον ιδιαίτερο τρόπο πολιτιστικής μείξης της Ουγγαρίας. Μετά το 1686 η μπαρόκ αρχιτεκτονική αποτέλεσε τον κύριο ρυθμό της τέχνης στη χώρα και για το 18ο αιώνα. Στη Βουδαπέστη υπάρχουν πολλά κτίρια ρυθμού μπαρόκ και ένα από τα καλύτερα δείγματα σωζόμενης μπαρόκ αρχιτεκτονικής είναι η Εκκλησία της Αγίας Αννας στην Πλατεία Μπάτιανυ. Ενδιαφέρον μέρος της Βουδαπέστης είναι η λιγότερο τουριστική Ομπουντα, η κεντρική πλατεία της οποίας έχει διατηρημένα μερικά ωραία ιστορικά κτίρια με μπαρόκ προσόψεις. Η Συνοικία του Κάστρου είναι μια ακόμη επισκέψιμη περιοχή, όπου χτίστηκαν σε ρυθμό μπαρόκ το πιο γνωστό τοπόσημο, το Βασιλικό Ανάκτορο της Βούδας και πολλά άλλα κτίρια. Στο χρονοδιάγραμμα έπονται η κλασική και η νεοκλασική αρχιτεκτονική. Η Βουδαπέστη δεν είχε έναν αλλά δύο αρχιτέκτονες, που υπήρξαν μεγάλοι μάστορες του ρυθμού. Ο Μίχαλυ Πόλακ (1773-1855) και ο Γιόζεφ Χιλντ (1789-1867) έχτισαν στην πόλη πολλά όμορφα κτίρια κλασικού ρυθμού. Μερικά από τα καλύτερα παραδείγματα είναι το Εθνικό Ουγγρικό Μουσείο, η Λουθηρανή Εκκλησία του Μπούνταβαρ και η έδρα του Ούγγρου προέδρου, το Μέγαρο Σάντορ. Το πιο εμβληματικό και ευρύτερα γνωστό αξιοθέατο κλασικού ρυθμού στη Βουδαπέστη είναι η Γέφυρα των Αλυσίδων. Τα δύο ωραιότερα κτίρια Ρομανικής αρχιτεκτονικής της Βουδαπέστης είναι η Μεγάλη Συναγωγή στην Οδό Ντόχανυ και το Μέγαρο Μουσικής Βίγκαντο στον Παράδρομο του Δούναβη, σχεδιασμένα από τον αρχιτέκτονα Φρίγκυες Φεσλ (1821-1884). Μια άλλη αξιόλογη κατασκευή είναι ο Δυτικός Σιδηροδρομικός Σταθμός, που σχεδιάστηκε από τον Ωγκύστ ντε Σερ και κατασκευάσθηκε από την Εταιρεία Άιφελ του Παρισιού του 1877.Η Αρ Νουβό έγινε μόδα στη Βουδαπέστη με τις εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στην πόλη και γύρω από αυτή το 1896 και συνδυάσθηκαν με τους εορτασμούς της Χιλιετίας της Ουγγαρίας. Η Αρ Νουβό στην Ουγγαρία (Szecesszió στα Ουγγρικά) είναι ένα μείγμα αρκετών αρχιτεκτονικών ρυθμών, με εστίαση στις ιδιαιτερότητες της Ουγγαρίας. Ένας από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες της Αρ Νουβό, ο Εντεν Λέχνερ (1845-1914), εμπνεύσθηκε από την Ινδική και τη Συριακή αρχιτεκτονική, καθώς και από τα παραδοσιακά ουγγρικά μοτίβα. Ένα από τα ωραιότερα κτίριά του στη Βουδαπέστη είναι το Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών. Άλλα παραδείγματα Αρ Νουβό στη Βουδαπέστη είναι το Μέγαρο Γκρέσαμ μπροστά στη Γέφυρα των Αλυσίδων, το Ξενοδοχείο Γκέλερτ, η Ακαδημία Μουσικής Φραντς Λιστ και ο Ζωολογικός και Βοτανικός Κήπος της Βουδαπέστης. Το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έγινε επίσης, υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, κατασκευή πολυκατοικιών (panelház), όπως και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τον 21ο αιώνα η Βουδαπέστη αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις στην αρχιτεκτονική της. Η πίεση για πολυώροφα κτίρια είναι ξεκάθαρη μεταξύ των σημερινών παγκόσμιων πόλεων, αλλά η διατήρηση του μοναδικού αστικού τοπίου της Βουδαπέστης και η πολύ διαφορετική αρχιτεκτονική της, μαζί με τις πράσινες περιοχές, αναγκάζουν την πόλη να ισορροπεί μεταξύ των δύο. Η σύγχρονη αρχιτεκτονική έχει μεγάλο πεδίο δράσης στην πόλη. Οι δημόσιοι χώροι προσελκύουν μεγάλες επενδύσεις τόσο από επιχειρήσεις όσο και από την κυβέρνηση, έτσι ώστε η πόλη να έχει αποκτήσει εντελώς νέες (ή ανακαινισμένες και επανασχεδιασμένες) πλατείες, πάρκα και μνημεία, για παράδειγμα την κεντρική Πλατεία Κόσουτ Λάγιος, την Πλατεία Ντέακ Φέρεντς και την Πλατεία Ελευθερίας. Το αστικό τοπίο της Βουδαπέστης έχει μοντέρνα και σύγχρονη αρχιτεκτονική. Πολλά τοπόσημα δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία στη Βουδαπέστη, όπως το Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο των Τεχνών, η Γέφυρα Ράκοσι, η Γέφυρα Μέγκιερι, το Κτίριο του Αεροδρομίου της Βουδαπέστης και εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα νέων κτιρίων γραφείων και διαμερισμάτων. Ωστόσο εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες για ανάπτυξη ακινήτων στην πόλη. Το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Βουδαπέστης είναι το αποτέλεσμα μιας ανοικοδόμησης στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά οι φαρδειές λεωφόροι, που διανοίχθηκαν τότε, απλώς όρισαν και διχοτόμησαν πολύ παλιότερες συνοικίες δραστηριοτήτων, δημιουργημένες επί αιώνες εξέλιξης της πόλης της Βουδαπέστης. Η τεράστια αστική περιοχή της Βουδαπέστης περιγράφεται συνήθως με τη χρήση ενός συνόλου ονομάτων συνοικιών. Αυτά είναι άτυπες ονομασίες, που αντικατοπτρίζουν τα ονόματα χωριών, που έχουν απορροφηθεί από την (οικιστική) επέκταση, είτε διοικητικές ενότητες πρώην δήμων. Τέτοια ονόματα έχουν παραμείνει σε χρήση μέσω της παράδοσης, αναφερόμενα το καθένα σε μια τοπική περιοχή, με το δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα, αλλά χωρίς επίσημα όρια. Αρχικά η Βουδαπέστη είχε 10 συνοικίες, όταν δημιουργήθηκε με τη συνένωση των τριών πόλεων το 1873. Το 1950 η Μείζων Βουδαπέστη χωρίστηκε σε 22 δήμους (και 23 το 1994). Τότε υπήρξαν αλλαγές τόσο στη σειρά των δήμων όσο και στα μεγέθη τους. Σήμερα η πόλη αποτελείται από 23 δήμους, 6 στη Βούδα, 16 στην Πέστη και 1 στο Νησί Τσέπελ, ανάμεσά τους. Το κέντρο της πόλης με την ευρύτερη έννοια περιλαμβάνει τους δήμους V, VI, VII, VIII, IX και XIII στην πλευρά της Πέστης και τους I, II, XI και XII στην πλευρά της Βούδας. Ο Δήμος Ι είναι μια μικρή περιοχή στην κεντρική Βούδα, που περιλαμβάνει το ιστορικό Κάστρο της Βούδας. Ο Δήμος ΙΙ είναι πάλι στη Βούδα, στα βορειοδυτικά και ο Δήμος ΙΙΙ εκτείνεται κατά μήκος του βορειότερου τμήματος της Βούδας. Για να φθάσουμε στο Δήμο IV πρέπει να διασχίσουμε το Δούναβη, για να τον βρούμε στην Πέστη (την ανατολική πλευρά), επίσης στα βόρεια. Με το Δήμο V, που βρίσκεται στο απόλυτο κέντρο της Πέστης, ξεκινάει ένας νέος κύκλος. Οι Δήμοι VI, VII, VIII και XI είναι οι γειτονικές περιοχές στα ανατολικά, πηγαίνοντας προς νότο, ο ένας μετά τον άλλο. Ο Δήμος Χ είναι ένας νέος, πιο εξωτερικός κύκλος, επίσης στην Πέστη, ενώ πρέπει να περάσουμε πάλι στην πλευρά της Βούδας για να βρούμε τους Δήμους XI και XII, πηγαίνοντας προς τα βόρεια. Καθώς δεν απομένουν άλλοι δήμοι στη Βούδα σε αυτό τον κύκλο, πρέπει να οδηγήσουμε πάλι τα βήματά μας πάλι στην Πέστη, για να βρούμε τους Δήμους XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX και XX (κατά το πλείστον εξωτερικά τμήματα της πόλης), σχεδόν σε κανονικό ημικύκλιο, πηγαίνοντας πάλι προς νότον. Ο Δήμος ΧΧΙ είναι η επέκταση της παραπάνω διαδρομής, πάνω από ένα κλάδο του Δούναβη, το βορειότερο άκρο ενός μακρόστενου νησιού, νότια της Βουδαπέστης. Ο Δήμος ΧΧΙΙ είναι ακόμη στην ίδια διαδρομή στη νοτιοδυτική Βούδα και τελικά ο Δήμος XXIV είναι πάλη στη νοτιότερη Πέστη και ανήκε στο Δήμο ΧΧ ως το 1994. Η Βουδαπέστη είναι σημαντικός οικονομικός κόμβος, χαρακτηρισμένη ως παγκόσμια πόλη Βήτα+ από το Δίκτυο Έρευνας Παγκοσμιοποίησης και Παγκόσμιων Πόλεων και είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη αστική οικονομία της Ευρώπης, καθώς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της πόλης το 2014 αυξήθηκε κατά 2,4% και η απασχόληση κατά 4,7%, σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Σε εθνικό επίπεδο η Βουδαπέστη είναι ηγέτιδα πόλη της Ουγγαρίας όσον αφορά τις επιχειρήσεις και την οικονομία, παράγοντας το 39% του εθνικού εισοδήματος, και η μητροπολιτική της περιοχή είχε το 2015 ακαθόριστο προϊόν 100 δισ. $, που την καθιστά μια από τις μεγαλύτερες τοπικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με τη Eurostat το κατά κεφαλή ΑΕΠ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης της Βουδαπέστης είναι το 147% του μέσου της ΕΕ, που σημαίνει 37.632€ κατά κεφαλή. Η Βουδαπέστη είναι επίσης στις TOP100 πόλεις του κόσμου κατά την PricewaterhouseCoopers. Η πόλη κατατάχτηκε ως 52ο σημαντικότερο εμπορικό κέντρο στον κόσμο, μπροστά από το Πεκίνο, το Σάο Πάολο και το Σεντσέν και 3η (από 65 πόλεις) στο Δείκτη Αναδυόμενων Αγορών της MasterCard. Η πόλη είναι 48η στη λίστα της UBS Ακριβότερες και πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, μπροστά από πόλεις όπως η Πράγα, η Σαγκάη, η Κουάλα Λουμπούρ και το Μπουένος Άιρες. Σε μια παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας πόλεων της EIU η Βουδσπέστη βρίσκεται μπροστά από το Τελ Αβίβ, Λισαβόνα, Μόσχα και Γιοχάνεσμπουργκ.Η πόλη είναι σημαντικό κέντρο τραπεζικής και χρηματοοικονομικών ακινήτων, λιανικής, εμπορίου, μεταφορών, τουρισμού, νέων καθώς και παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης, διαφήμισης, νομικών υπηρεσιών, λογιστικής, ασφάλισης, μόδας και τεχνών, τόσο για την Ουγγαρία όσο και περιφερειακά. Η Βουδαπέστη φιλοξενεί όχι μόνο σχεδόν όλους τους εθνικούς φορείς και κυβερνητικούς οργανισμούς, αλλά επίσης πολλές εγχώριες και διεθνείς εταιρείες, το 2014 υπήρχαν στην πόλη καταγεγραμμένες 395.804 εταιρείες. Οι περισσότερες από αυτές έχουν την έδρα τους στην Κεντρική Επιχειρηματική Περιοχή (ΚΕΠ) της Βουδαπέστης, τους Δήμους V και VIII. Η λιανική αγορά της πόλης (και της χώρας) είναι επίσης συγκεντρωμένη στο κέντρο της, μεταξύ άλλων τα δύο μεγαλύτερα κέντρα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, το WestEnd City Center, 186.000 τ.μ. και το Arena Plaza, 180.000 τ.μ.Η Βουδαπέστη έχει σημαντικές προοπτικές καινοτομίας ως κέντρο τεχνολογίας και νεοφυών επιχειρήσεων. Πολλές νεοσύστατες εταιρείες έχουν την έδρα τους και ξεκινούν τις εργασίες τους στην πόλη, μερικά από τα πιο γνωστά παραδείγματα είναι οι Prezi, LogMeIn και NNG. Η Βουδαπέστη είναι η υψηλότερα κατατασσόμενη πόλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στον κατάλογο των Κορυφαίων 100 Πόλεων Καινοτομίας. Ένας καλός δείκτης του δυναμικού της πόλης για καινοτομία και έρευνα επίσης, είναι ότι το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Καινοτομίας και Τεχνολογίας επέλεξε τη Βουδαπέστη για έδρα του, μαζί με τα Ηνωμένα Έθνη, των οποίων βρίσκεται στην πόλη το Γραφείο Περιφερειακής Αντιπροσωπείας για την Κεντρική Ευρώπη, υπεύθυνο για επτά χώρες. Επιπλέον η παγκόσμια πτυχή της ερευνητικής δραστηριότητας της πόλης φαίνεται μέσω της ίδρυσης εκεί του Ευρωπαϊκού Κινεζικού Ινστιτούτου Έρευνας. Άλλοι σημαντικοί τομείς είναι επίσης η έρευνα φυσικών επιστημών, η τεχνολογία πληροφοριών και η ιατρική έρευνα, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα και πανεπιστήμια. Οι κορυφαίες επιχειρηματικές σχολές και πανεπιστήμια της Βουδαπέστης, η Σχολή Επιχειρήσεων της Βουδαπέστης, η Σχολή Επιχειρήσεων CEU και το Πανεπιστήμιο Κορβίνος της Βουδαπέστης προσφέρουν μια ολόκληρη σειρά μαθημάτων στα οικονομικά και το μάνατζμεντ στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ουγγρικά. Το ποσοστό ανεργίας στη Βουδαπέστη είναι μακράν το χαμηλότερο στην Ουγγαρία, ήταν 2,7%, εκτός από τις πολλές χιλιάδες εργαζόμενους αλλοδαπούς πολίτες.Η Βουδαπέστη συγκαταλέγεται μεταξύ των 25 πόλεων με τους περισσότερους επισκέπτες στον κόσμο, η πόλη δέχεται περισσότερους από 4,4 εκατομμύρια διεθνείς επισκέπτες κάθε χρόνο, καθώς ο παραδοσιακός και ο συνεδριακός τουρισμός συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομία της πόλης. Η πρωτεύουσα διαθέτει πολλά συνεδριακά κέντρα και χιλιάδες εστιατόρια, μπαρ, καφέ και χώρους εκδηλώσεων, εκτός από τα πλήρη ξενοδοχεία. Σε προσφορά εστιατορίων υπάρχουν ανώτατης ποιότητας εστιατόρια με αστέρι Michelin, όπως τα Onyx, Costes, Tanti ή Borkonyha. Η πόλη κατατάχθηκε ως η πιο ζωντανή πόλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης βάσει του δείκτη ποιότητας ζωής της EIU το 2010. Το Χρηματιστήριο της Βουδαπέστης (BSE), βασικό ίδρυμα προσφερόμενων στο κοινό τίτλων στην Ουγγαρία και την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, βρίσκεται στην ΚΕΠ της Βουδαπέστης, στην Πλατεία Ελευθερίας. Στο BCE διαπραγματεύονται επίσης άλλοι τίτλοι, κρατικά ομόλογα και παράγωγα, όπως και δικαιώματα προαίρεσης. Μεγάλες ουγγρικές πολυεθνικές εταιρείες με έδρα τη Βουδαπέστη είναι εισηγμένες στο BSE, για παράδειγμα η εταιρεία MOL Group του Fortune Global 500, η OTP Bank, η FHB Bank, η Gedeon Richter Plc, η Magyar Telecom, η CIG Pannonia, η Zwack Unicum και άλλες.Σήμερα σχεδόν όλοι οι βιομηχανικοί κλάδοι εκπροσωπούνται στη Βουδαπέστη, δεν υπάρχει κάποια βιομηχανία που να ξεχωρίζει στην οικονομία της πόλης, αλλά ο ρόλος του χρηματοοικονομικού κέντρου της είναι ισχυρός, σχεδόν 40 μεγάλες τράπεζες είναι παρούσες στην πόλη, μεταξύ αυτών η Bank of China, η KDB Bank και η Hanwha Bank, μοναδική στην περιοχή. Το χρηματοπιστωτικό κλάδο της Βουδαπέστης υποστηρίζουν, οι εταιρείες διεθνών τραπεζών και παρόχων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, όπως η Citigroup, η Morgan Stanley, η GE Capital, η Deutsche Bank, η Sberbank, η ING Group, η Allianz, η KBC Group, η UniCredit και η MSCI. Μια άλλη ιδιαίτερα ισχυρή βιομηχανία στην πρωτεύουσας είναι η βιοτεχνολογία και η φαρμακευτική βιομηχανία, που είναι επίσης παραδοσιακά ισχυρές στη Βουδαπέστη, με εγχώριες εταιρείες, όπως οι Egis, Gedeon Richter, Chinoin και με διεθνείς εταιρείες βιοτεχνολογίας, όπως οι Pfizer, Teva, Novartis και Sanofi, που έχει επίσης εδώ τμήμα Ε & Α και παραγωγής. Περαιτέρω βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας, όπως η ανάπτυξη λογισμικού και μηχανική, οι Nokia, Ericsson, Bosch, Microsoft και IBM απασχολούν στην πόλη χιλιάδες μηχανικούς στην έρευνα και ανάπτυξη. Ο σχεδιασμός παιχνιδιών εκπροσωπείται επίσης από τις έδρες των εγχώριων Digital Reality και Black Hole και των στούντιο των Crytek και Gameloft. Πέρα από τα παραπάνω υπάρχουν περιφερειακά κεντρικά γραφεία παγκόσμιων εταιρειών, όπως οι Alcoa, General Motors, GE, ExxonMobil, BP, British Telecom, Flextronics, Panasonic Corp, Huawei, Knorr-Bremse, Liberty Global, Tata Consultancy, Aegon, Wizz Air, TriGránit, MVM Group, Graphisoft, υπάρχει μια βάση των Nissan CEE, Volvo, Saab, Ford και όχι μόνον. Ως πρωτεύουσα της Ουγγαρίας η Βουδαπέστη είναι η έδρα της εθνικής κυβέρνησης της χώρας. Ο Πρόεδρος της Ουγγαρίας κατοικεί στο Μέγαρο Σάντορ στο Δήμο I (Δήμος του Κάστρου της Βούδας), ενώ το γραφείο του Πρωθυπουργού της Ουγγαρίας βρίσκεται στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Τα κυβερνητικά υπουργεία βρίσκονται σε διάφορα μέρη της πόλης, τα περισσότερα στο Δήμο V, στο Λίποτβαρος. Η Εθνοσυνέλευση εδρεύει στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο, που βρίσκεται επίσης στο Δήμο V. Ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, ο τρίτος υψηλότερος αξιωματούχος στην Ουγγαρία, εδρεύει επίσης στο μεγαλύτερο κτίριο της χώρας, το Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Τα ανώτατα δικαστήρια της Ουγγαρίας βρίσκονται στη Βουδαπέστη. Η Κουρία (ανώτατο δικαστήριο της Ουγγαρίας), το ανώτατο δικαστήριο, που εξετάζει ποινικές και αστικές υποθέσεις, βρίσκεται στο Δήμο V, στο Λίποτβαρος. Διαθέτει τρία τμήματα: ποινικό, αστικό και διοικητικό - εργατικό. Κάθε τμήμα διαθέτει διάφορα σώματα. Η Κουρία εγγυάται την ομοιόμορφη εφαρμογή του νόμου. Οι αποφάσεις της για ενιαία δικαιοδοσία είναι δεσμευτικές για τα άλλα δικαστήρια. Η δεύτερη πιο σημαντική δικαστική αρχή, το Εθνικό Δικαστικό Συμβούλιο, στεγάζεται επίσης στο Δήμο V, με αντικείμενο τον έλεγχο της οικονομικής διαχείρισης της δικαστικής διοίκησης και των δικαστηρίων και τη γνωμοδότηση σχετικά με τις ενέργειες του προέδρου της Εθνικής Υπηρεσίας για το Δικαστικό σώμα και την Κουρία, αποφασίζοντας, μεταξύ άλλων, για τις αναφορές δικαστών και προέδρων δικαστηρίων. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ουγγαρίας είναι ένας από τους υψηλότερου επιπέδου παράγοντες της χώρας, ανεξάρτητους από την πολιτική. Το Συνταγματικό Δικαστήριο αποτελεί το κύριο όργανο για την προστασία του Συντάγματος, με αποστολή του τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων. Το Συνταγματικό Δικαστήριο επιτελεί τα καθήκοντά του ανεξάρτητα. Με τον δικό του προϋπολογισμό και τους δικαστές του να εκλέγονται από το Κοινοβούλιο, δεν αποτελεί μέρος του συνήθους δικαστικού συστήματος. Το συνταγματικό δικαστήριο αποφαίνεται για τη συνταγματικότητα των νόμων και δεν υπάρχει δικαίωμα προσφυγής για αυτές τις αποφάσεις.Η Βουδαπέστη φιλοξενεί επίσης την κύρια και περιφερειακή έδρα πολλών διεθνών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένης της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, της Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Καινοτομίας και Τεχνολογίας, της Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Ακαδημίας, του Διεθνούς Κέντρου για τη Δημοκρατική Μετάβαση, του Ινστιτούτου Διεθνούς Εκπαίδευσης, της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, του Περιφερειακού Περιβαλλοντικού Κέντρου για την Κεντρικής και την Ανατολική Ευρώπη, της Επιτροπής του Δούναβη και άλλων. Η πόλη φιλοξενεί επίσης περισσότερες από 100 πρεσβείες και αντιπροσωπευτικά όργανα ως διεθνής πολιτικός παράγοντας. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα έχουν υψηλή προτεραιότητα στην πολιτική της Βουδαπέστης. Ιδρύματα όπως το Περιφερειακού Περιβαλλοντικού Κέντρου για την Κεντρικής και την Ανατολική Ευρώπη, που βρίσκεται στη Βουδαπέστη, είναι πολύ σημαντικά. Για να μειώσει τη χρήση του αυτοκινήτου και τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου η πόλη έχει εργαστεί για τη βελτίωση των δημόσιων μεταφορών και σήμερα έχει μια από τις υψηλότερες χρήσεις μαζικών μεταφορών στην Ευρώπη. Η Βουδαπέστη διαθέτει ένα από τα καλύτερα συστήματα δημόσιων μεταφορών στην Ευρώπη με ένα αποτελεσματικό δίκτυο λεωφορείων, τρόλεϊ, τραμ και μετρό. Η Βουδαπέστη έχει ποσοστό πάνω από το μέσο όρο για ευρωπαϊκές πόλεις ατόμων, που ταξιδεύουν με δημόσια μέσα μεταφοράς, περπατούν ή ποδηλατούν. Η κίνηση με ποδήλατο σε ποδηλατόδρομους είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να δείτε τη Βουδαπέστη - υπάρχουν περίπου 180 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων στην πόλη, ενταγμένοι στο EuroVelo.Το έγκλημα στη Βουδαπέστη αντιμετωπίζεται από διάφορους φορείς. Το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα σημειώνει στην Παγκόσμια Μελέτη του 2011 για τις Ανθρωποκτονίες ότι, σύμφωνα με πηγές της ποινικής δικαιοσύνης, το ποσοστό ανθρωποκτονιών στην Ουγγαρία, που υπολογίστηκε με βάση τις εκτιμήσεις πληθυσμού του ΟΗΕ, ήταν 1,4 το 2009, σε σύγκριση με το ποσοστό 1,8 του Καναδά το ίδιο έτος. Το ποσοστό ανθρωποκτονιών στη Βουδαπέστη είναι επίσης χαμηλότερο από το μέσο όρο των πρωτευουσών της ΕΕ σύμφωνα με τον ΠΟΥ. Ωστόσο το οργανωμένο έγκλημα συνδέεται με την πόλη, το Ινστιτούτο Άμυνας σε μια μελέτη του ΟΗΕ που αναφέρει τη Βουδαπέστη ως «παγκόσμια επίκεντρα» παράνομης πορνογραφίας, ξεπλύματος χρήματος και λαθρεμπορίου τσιγάρων, καθώς κέντρο διαπραγματεύσεων για τους ηγέτες των διεθνών εγκληματικών ομάδων. Η Βουδαπέστη είναι μητροπολιτικός δήμος με μια μορφή διοίκησης δήμαρχου-συμβουλίου από την ενοποίησή της το 1873, αλλά έχει επίσης ένα ειδικό καθεστώς ως κυβέρνηση επίπεδου περιφέρειας και επίσης ιδιαίτερο εντός αυτής, καθώς έχει εδαφικό καθεστώς πρωτεύουσας-πόλης. Στη Βουδαπέστη η κεντρική κυβέρνηση είναι υπεύθυνη, μεταξύ άλλων, για τον πολεοδομικό σχεδιασμό, τις δημόσιες συγκοινωνίες, τη στέγαση, τη διαχείριση των αποβλήτων, τους δημοτικούς φόρους, τα σωφρονιστικά ιδρύματα, τις βιβλιοθήκες, τη δημόσια ασφάλεια, τις εγκαταστάσεις αναψυχής. Ο Δήμαρχος είναι υπεύθυνος για όλες τις αστικές υπηρεσίες, την αστυνομία και την πυροπροστασία, την επιβολή όλων των νόμων της πόλης και του κράτους εντός της πόλης, καθώς και τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και των περισσότερων δημόσιων υπηρεσιών. Εξάλλου κάθε ένας από τους είκοσι τρεις δήμους της Βουδαπέστης έχει το δημαρχείο της και ένα άμεσα εκλεγμένο συμβούλιο και τον άμεσα εκλεγμένο δήμαρχό του. Δήμαρχος της Βουδαπέστης είναι ο Γκέργκελι Κάρακσονυ, που εξελέγη στις 13 Οκτωβρίου 2019. Ο δήμαρχος και τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης εκλέγονται με πενταετή θητεία. Η Γενική Συνέλευση της Βουδαπέστης είναι ένα σώμα που αποτελείται από 33 μέλη, συγκεκριμένα από τους 23 δημάρχους των δήμων, 9 από τους εκλογικούς καταλόγους των πολιτικών κομμάτων, καθώς και το Δήμαρχο της Βουδαπέστης (ο Δήμαρχος εκλέγεται άμεσα). Η υποβολή του προϋπολογισμού της Βουδαπέστης είναι ευθύνη του Δημάρχου και του αντιδήμαρχου που είναι υπεύθυνος για τα οικονομικά. Ο τελευταίος προϋπολογισμός του 2014 εγκρίθηκε με 18 ψήφους υπέρ του κυβερνώντος κόμματος Φίντες και 14 ψήφους κατά των αντιπροσώπων της αντιπολίτευσης. Η Βουδαπέστη είναι ευρέως γνωστή για το καλοδιατηρημένο προπολεμικό αστικό της τοπίο, με μια μεγάλη ποικιλία από δρόμους και τοπόσιμα της κλασικής αρχιτεκτονικής. Το πιο γνωστό αξιοθέατο της πρωτεύουσας είναι το νεογοτθικό κοινοβούλιο, το μεγαλύτερο κτίριο στην Ουγγαρία με μήκος 268 μέτρα, όπου επίσης βρίσκονται (από το 2001) και τα Κοσμήματα του Ουγγρικού Στέμματος. Η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου είναι το πιο σημαντικό θρησκευτικό κτίριο της πόλης, όπου επίσης εκτίθεται και Η Άγια Δεξιά Χειρ του πρώτου βασιλιά της Ουγγαρίας, Άγιου Στέφανου. Την ουγγρική κουζίνα και την κουλτούρα του καφέ μπορείτε να δείτε και να δοκιμάσετε σε πολλά μέρη, όπως τα Καφέ Ζερμπώ, Százéves, Biarritz, Fortuna, Alabárdos, Arany Szarvas, Kárpátia και τα παγκοσμίου φήμης εστιατόρια Mátyás-pince και μπυραρίες. Ρωμαϊκά αντικείμενα υπάρχουν στο Μουσείο του Ακουίνκουμ και ιστορικά έπιπλα στο Μουσείο του Κάστρου Νάγκυτετενυ, μόλις 2 από τα 223 μουσεία της Βουδαπέστης. Ένα άλλο ιστορικό μουσείο είναι το Σπίτι του Τρόμου, που φιλοξενείται στο κτίριο που ήταν ο χώρος του Αρχηγείου των Ναζί. Ο Λόφος του Κάστρου, τα αναχώματα του Ποταμού Δούναβη και το σύνολο της λεωφόρου Αντρασυ έχουν αναγνωριστεί επίσημα ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ο Λόφος του Κάστρου και ο ομώνυμος Δήμος: υπάρχουν εδώ τρεις εκκλησίες, έξι μουσεία και μια σειρά από ενδιαφέροντα κτίρια, δρόμους και πλατείες. Τα πρώην Βασιλικά Ανάκτορα είναι ένα από τα σύμβολα της Ουγγαρίας - και υπήρξε σκηνή μαχών και πολέμων από το 13ο αιώνα. Σήμερα στεγάζει δύο εντυπωσιακά μουσεία και την Εθνική Βιβλιοθήκη Σέτσενι. Το γειτονικό Μέγαρο Σάντορ περιέχει τα γραφεία και την επίσημη κατοικία του Προέδρου της Ουγγαρίας. Η επτακοσίων ετών Εκκλησία του Αγίου Ματθία είναι ένα από τα κοσμήματα της Βουδαπέστης, σε νεογοτθικό στιλ, διακοσμημένη με χρωματιστά βότσαλα και κομψές κορυφές. Δίπλα της είναι ένα άγαλμα έφιππου του πρώτου βασιλιά της Ουγγαρίας, του Βασιλιά Αγίου Στεφάνου, και πίσω από αυτό ο Προμαχώνας του Ψαρά, που χτίστηκε το 1905 από τον αρχιτέκτονα Φρίγκυες Σούλεκ. Ο Προμαχώνας του Ψαρά οφείλει το όνομά του στην ομώνυμη συντεχνία που κατά το Μεσαίωνα ήταν υπεύθυνη για την υπεράσπιση αυτού του τμήματος των επάλξεων, από όπου ανοίγει μια πανοραμική θέα ολόκληρης της πόλης. Αγάλματα του Τούρουλ, του μυθικού πουλιού-φύλακα της Ουγγαρίας, βρίσκονται τόσο στο Δήμο του Κάστρου όσο και στο Δωδέκατο Δήμο. Στην Πέστη αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό αξιοθέατο είναι η λεωφόρος Αντρασυ. Αυτή η Λεωφόρος είναι ένας κομψός πλαισιωμένος με δένδρα δρόμος μήκους 2,5 χιλιομέτρων που καλύπτει την απόσταση από την πλατεία Ντέακ Φέρεντς ως την Πλατεία Ηρώων. Σε αυτή τη Λεωφόρο δεσπόζουν πολλά σημαντικά αξιοθέατα. Είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μέχρι την πλατεία Κόνταλυ και το Οκτογκον (Oktogon) οι δύο πλευρές της πλαισιώνονται από μεγάλα καταστήματα και πολυκατοικίες. Από εκεί ως την Πλατεία Ηρώων τα σπίτια είναι ανεξάρτητα και σαφώς μεγαλύτερα. Κάτω από τη λεωφόρο περνάει ο παλαιότερος Υπόγειος σιδηρόδρομος της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι περισσότεροι από τους σταθμούς του οποίου διατηρούν την αρχική τους εμφάνιση. Στην Πλατεία των Ηρώων δεσπόζει το Μνημείο της Χιλιετηρίδας, με μπροστά του τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη. Στα πλάγια βρίσκεται το Μουσείο Καλών Τεχνών και το Μέγαρο Τέχνης της Βουδαπέστης και πίσω από το City Park ανοίγει, με το Κάστρο Βάϊνταχουνιαντ. Ένα από τα κοσμήματα της λεωφόρου Αντρασυ είναι η Ουγγρική Κρατική Όπερα. Το Πάρκο Μνήμης, ένα θεματικό πάρκο με εντυπωσιακά αγάλματα της κομμουνιστικής εποχής, βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης και είναι προσβάσιμο με τη δημόσια συγκοινωνία. Η Συναγωγή της Οδού Ντόχανυ είναι η μεγαλύτερη συναγωγή της Ευρώπης και η δεύτερη εν λειτουργία μεγαλύτερη συναγωγή στον κόσμο. Η συναγωγή βρίσκεται στην εβραϊκή συνοικία και καταλαμβάνει αρκετά τετράγωνα της κεντρικής Βουδαπέστης και περιβάλλεται από τις οδούς Κίραλυ, Βέσελενι, Μεγάλη Λεωφόρο και Μπάιτσι Ζίλινσκυ. Κατασκευάστηκε σε νεομαυριτανικό ρυθμό το 1859 και έχει χωρητικότητα 3.000 ατόμων. Δίπλα της είναι ένα γλυπτό που αναπαριστά ένα δέντρο ιτιάς από χάλυβα για να τιμήσει τους Ούγγρους-θύματα του Ολοκαυτώματος. Στην πόλη είναι επίσης τα μεγαλύτερα ιαματικά λουτρά της Ευρώπης (Széchenyi gyógyfürdő) και τρίτο μεγαλύτερο ανάλογο κτίριο στον κόσμο, κάποτε το μεγαλύτερο. Άλλα αξιοθέατα είναι οι γέφυρες της πρωτεύουσας. Επτά γέφυρες επιτρέπουν τη διέλευση πάνω από το Δούναβη και από βορρά προς νότο είναι: η γέφυρα Árpád (χτίστηκε το 1950 στα βόρεια του νησιού της Μαργαρίτας). η Γέφυρα της Μαργαρίτας (χτίστηκε το 1901, καταστράφηκε κατά τo B΄ Π.Π. από μια έκρηξη και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε το 1948), η Γέφυρα των Αλυσίδων (χτίστηκε το 1849, καταστράφηκε κατά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και ξαναχτίστηκε το 1949), η Γέφυρα της Ελισάβετ (ολοκληρώθηκε το 1903 αφιερωμένη στη δολοφονημένη Βασίλισσα Ελισάβετ, καταστράφηκε από τους Γερμανούς κατά τον πόλεμο και αντικαταστάθηκε με νέα γέφυρα το 1964), η Γέφυρα της Ελευθερίας (άνοιξε το 1896 και ξαναχτίστηκε το 1989 σε στιλ αρ νουβό), η Γέφυρα Πέτεφι (ολοκληρώθηκε το 1937, καταστράφηκε κατά τον πόλεμο και ξαναχτίστηκε το 1952), η Γέφυρα Ράκοτσι (ολοκληρώθηκε το 1995). Πιο αξιοσημείωτες για την ομορφιά τους είναι η Γέφυρα της Μαργαρίτας, η Γέφυρα των Αλυσίδων και η Γέφυρα της Ελευθερίας. Η μεγαλύτερη πανοραμική φωτογραφία στον κόσμο δημιουργήθηκε στη Βουδαπέστη το 2010.Οι τουρίστες που επισκέπτονται τη Βουδαπέστη μπορούν να λάβουν δωρεάν χάρτες και πληροφορίες από το μη κερδοσκοπικό Φεστιβάλ της και το Κέντρο Τουρισμού της Βουδαπέστης στα κέντρα πληροφοριών του. Αυτά διαθέτουν επίσης την Κάρτα της Βουδαπέστης που επιτρέπει δωρεάν δημόσια συγκοινωνία και εκπτώσεις για πολλά μουσεία, εστιατόρια και άλλα σημεία ενδιαφέροντος. Διατίθενται κάρτες για διάρκεια 24-, 48- ή 72-ωρών. Η πόλη είναι επίσης γνωστή για τα μπαρ της τόσο της ημέρας όσο και της νύχτας. Στη Βουδαπέστη υπάρχουν πολλές μικρότερες και μεγαλύτερες πλατείες, οι σημαντικότερες από τις οποίες είναι οι πλατείες Ηρώων, Κόσουτ, Ελευθερίας, Αγίου Στεφάνου, Φέρεντς Ντέακ, Βέρεσμαρτυ, Ερζεμπετ, Αγίου Γεωργίου και Σέτσενι Ιστβαν. Η Πλατεία Ηρώων στο τέλος της Λεωφόρου Αντρασυ είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη πλατεία της πρωτεύουσας, με το Μνημείο της Χιλιετηρίδας στο κέντρο της και το Μουσείο Καλών Τεχνών και το Μέγαρο Τέχνης. Η Πλατεία Κόσουτ είναι ένας συμβολικός τόπος της Ουγγρικής πολιτείας, με το κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου, το Δικαστικό Μέγαρο και το Υπουργείο Γεωργίας. Η πλατεία Ελευθερίας βρίσκεται στην περιοχή Μπέλβαρος-Λίποτβαρος (Εσωτερική Πόλη), μια από τις πιο όμορφες πλατείες της Βουδαπέστης. Υπάρχουν κτίρια όπως η Εθνική Τράπεζα της Ουγγαρίας, η Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών, το Μέγαρο του Χρηματιστηρίου, καθώς και πολλά αγάλματα και μνημεία όπως το Σοβιετικό Πολεμικό Μνημείο, το Άγαλμα του Ρόναλντ Ρήγκαν ή το αμφιλεγόμενο Μνημείο για τα θύματα της Γερμανικής κατοχής. Στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου βρίσκεται η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, η πλατεία συνδέεται με έναν πεζόδρομο, την οδό Ζρίνι, με την πλατεία Σέτσενι Ιστβαν στη βάση της Γέφυρας των Αλυσίδων. Εδώ βρίσκονται επίσης η Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών και το Μέγαρο Γκρέσαμ και το Υπουργείο Εσωτερικών. Η Πλατεία Ντέακ Φέρεντς είναι μια κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, ένας σημαντικός κόμβος μεταφορών, όπου συναντιούνται τρεις γραμμές μετρό της Βουδαπέστης. Εδώ είναι η παλαιότερη και πιο γνωστή Ευαγγελική (Λουθηρανική) Εκκλησία της Βουδαπέστης. Η Πλατεία Βέρεσμαρτυ βρίσκεται στην περιοχή Μπέλβαρος-Λίποτβαρος (Εσωτερική Πόλη) πίσω από το Βίγκαντο της Πέστης ως ένα από τα τελικά σημεία της οδού Βάτσι. Εδώ είναι το Ζαχαροπλαστείο Ζερμπώ και στην πλατεία πραγματοποιείται η ετήσια Χριστουγεννιάτικη Έκθεση καθώς και η Εβδομάδα Γιορτής Βιβλίου. Η Βουδαπέστη διαθέτει πολλά δημοτικά πάρκα και τα περισσότερα έχουν παιδικές χαρές για παιδιά και εποχιακές δραστηριότητες, όπως πατινάζ το χειμώνα και βαρκάδα το καλοκαίρι. Η πρόσβαση από το κέντρο της πόλης είναι γρήγορη και εύκολη με τη Millennium Underground γραμμή του μετρό. Η Βουδαπέστη διαθέτει ένα περίπλοκο σύστημα πάρκων, που διαχειρίζεται η Budapest City Gardening Ltd.. Η αφθονία πράσινου που προσφέρουν από τα πάρκα της Βουδαπέστης αυξάνεται περαιτέρω από ένα δίκτυο ανοιχτών χώρων που περιέχουν δάση, ρέματα και λίμνες, που προστατεύονται ως φυσικές περιοχές, που δεν βρίσκονται πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του Ζωολογικού Κήπου της Βουδαπέστης και του Βοτανικού Κήπου 1866) στο Δημοτικό Πάρκο. Τα πιο αξιοσημείωτα και δημοφιλή πάρκα στη Βουδαπέστη είναι το Δημοτικό Πάρκο που ιδρύθηκε το 1751 (302 στρέμματα) μαζί με τη Λεωφόρο Αντρασυ, το Νησί της Μαργαρίτας στο Δούναβη (238 στρέμματα), το Λαϊκό Πάρκο, η Παραλία Ρόμαϊ και το Φράγμα Κοπάσι.Οι Λόφοι της Βούδας προσφέρουν επίσης μια ποικιλία υπαίθριων δραστηριοτήτων και θέας. Ένα μέρος που συχνάζουν οι ντόπιοι είναι η Nόρμαφα, προσφέροντας δραστηριότητες για όλες τις εποχές. Με μια μέτρια πίστα σκι χρησιμοποιείται επίσης από σκιέρ και χιονοδρόμους - αν υπάρχει αρκετή χιονόπτωση το χειμώνα. Στο Δούναβη βρίσκονται πολλά νησιά της Βουδαπέστης: Το Νησί της Μαργαρίτας (Ουγγρικά: Margit-sziget) είναι ένα νησί μήκους 2,5 χλμ. και έκτασης 0,965 τετρ. χιλ.. Το νησί αποτελείται κυρίως από ένα πάρκο και είναι ένας δημοφιλής χώρος αναψυχής για τουρίστες και ντόπιους. Βρίσκεται ανάμεσα στις Γέφυρες Μαργαρίτας (νότια) και Αρπαντ (βόρεια). Κλαμπ χορού, πισίνες, υδάτινο πάρκο, αθλητικά κέντρα γυμναστικής, πίστες για ποδήλατα και τρέξιμο βρίσκονται σε όλο το νησί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας το νησί καταλαμβάνεται από ανθρώπους που κάνουν σπορ ή απλά ξεκουράζονται. Το καλοκαίρι (γενικά τα σαββατοκύριακα) οι περισσότεροι νέοι πηγαίνουν στο νησί τη νύχτα για πάρτι ή για να αναδημιουργήσουν με ένα μπουκάλι αλκοόλ σε ένα παγκάκι ή στο γρασίδι (αυτή η μορφή διασκέδασης μερικές φορές αναφέρεται ως πάρτι πάγκου). Το Νησί Τσέπελ (Ουγγρικά: Csepel-sziget) είναι το μεγαλύτερο νησί του ποταμού Δούναβη στην Ουγγαρία. Έχει μήκος 48 χλμ., το πλάτος του είναι 6 έως 8 km και η έκτασή του είναι 257 km². Ωστόσο μόνο το βόρειο άκρο του νησιού βρίσκεται εντός των ορίων της πόλης. Το Νησί Χάγιογκιαρι(Ουγγρικά: Hajógyári-sziget), επίσης γνωστό ως νησί Ομπουντα (Ουγγρικά: Óbudai-sziget), είναι ένα τεχνητό νησί που βρίσκεται στον Τρίτο Δήμο. Αυτό το νησί φιλοξενεί πολλές δραστηριότητες όπως: υδάτινο σκι, τζετ σκι κατά τη διάρκεια της ημέρας και χορού σε νάιτ κλαμπ κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτό είναι το νησί όπου πραγματοποιείται το περίφημο Φεστιβάλ Σίγκετ, που φιλοξενεί εκατοντάδες παραστάσεις ετησίως και περίπου 400.000 επισκέπτες. Πολλά οικοδομικά έργα πραγματοποιούνται για να κάνουν αυτό το νησί ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα ψυχαγωγίας της Ευρώπης. Το σχέδιο είναι η κατασκευή πολυκατοικιών, ξενοδοχείων, καζίνο και μαρίνας. Το Νησί Mόλναρ (Ουγγρικά: Molnár-sziget) είναι ένα νησί στο κανάλι του Δούναβη που διαχωρίζει το νησί Τσέπελ από την ανατολική όχθη του ποταμού.Τα νησιά Πάλοταϊ, Νεπ και Χάρος υπήρχαν στο παρελθόν στην πόλη, αλλά έχουν ενωθεί με την ηπειρωτική χώρα. Το Ρόκνσεγκ (Ουγγρικά: Ínség-szikla) είναι ένας ύφαλος στο Δούναβη κοντά στην ακτή κάτω από το Λόφο Γκέλερτ. Ξεπροβάλλει σε περιόδους ξηρασίας μόνο όταν η στάθμη του ποταμού είναι πολύ χαμηλή. Ακριβώς έξω από το όριο της πόλης στα βόρεια βρίσκεται το μεγάλο Νησί Σέντεντρε (Ουγγρικά: Szentendrei-sziget) και το πολύ μικρότερο νησί Λούπα (Ουγγρικά: Lupa-sziget). Ένας από τους λόγους που οι Ρωμαίοι αποίκησαν για πρώτη φορά την περιοχή στα δυτικά του ποταμού Δούναβη και ίδρυσαν την περιφερειακή τους πρωτεύουσα στο Ακουίνκουμ (σήμερα τμήμα της ομπουντα, στη βόρεια Βουδαπέστη) είναι ότι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και να απολαύσουν τις ιαματικές πηγές. Υπάρχουν ακόμη ερείπια που είναι ορατά σήμερα από τα τεράστια λουτρά που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τα νέα λουτρά που κατασκευάστηκαν κατά την Τουρκική περίοδο (1541–1686) εξυπηρετούσαν τόσο το μπάνιο όσο και ιατρικούς σκοπούς και μερικά από αυτά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.Η Βουδαπέστη απέκτησε τη φήμη της ως πόλη των ιαματικών λουτρών τη δεκαετία του 1920, μετά την πρώτη συνειδητοποίηση του οικονομικού δυναμικού των ιαματικών νερών στο να προσελκύει επισκέπτες. Πράγματι το 1934 η Βουδαπέστη χαρακτηρίστηκε επίσημα ως "Πόλη των Σπα". Σήμερα στα λουτρά συχνάζει κυρίως η παλαιότερη γενιά, καθώς, με εξαίρεση τις υδροντισκοτέκ "Magic Bath" και "Cinetrip", οι νέοι τείνουν να προτιμούν τις υπαίθριες πισίνες, που είναι ανοιχτές το καλοκαίρι. Η κατασκευή των Λουτρών Κίραλυ ξεκίνησε το 1565 και το μεγαλύτερο μέρος των σημερινών εγκαταστάσεων χρονολογείται από την Τουρκική περίοδο, συμπεριλαμβανομένης κυρίως της εξαιρετικής πισίνας με τρούλο. Τα Λουτρά Ρούντας βρίσκονται σε κεντρική τοποθεσία - στη στενή λωρίδα γης μεταξύ του Λόφου Γκέλερτ και του Ποταμού Δούναβη - ένα εξαιρετικό παράδειγμα αρχιτεκτονικής που χρονολογείται από την Τουρκική περίοδο. Το κεντρικό χαρακτηριστικό είναι μια οκταγωνική πισίνα πάνω από την οποία λάμπει φως από τρούλο διαμέτρου 10 μέτρων, υποστηριζόμενο από οκτώ πυλώνες. Τα Λουτρά και το Ξενοδοχείο Γκέλερτ χτίστηκαν το 1918, παρόλο που υπήρχαν κάποτε τούρκικα λουτρά στην περιοχή και κατά το Μεσαίωνα ένα νοσοκομείο. Το 1927 τα Λουτρά επεκτάθηκαν για να συμπεριλάβουν την πισίνα με κύματα και το λουτρό με φυσσαλίδες προστέθηκε το 1934. Το καλά διατηρημένο αρ νουβό εσωτερικό περιλαμβάνει πολύχρωμα ψηφιδωτά, μαρμάρινες κολώνες, βιτρό παράθυρα και αγάλματα. Τα Λουτρά Λούκατς βρίσκονται επίσης στη Βούδα και είναι επίσης Τουρκικής προέλευσης, αν και αναβίωσαν μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε επίσης ιδρύθηκε το κέντρο σπα και θεραπείας. Υπάρχει ακόμη εκεί κάτι από ατμόσφαιρα fin-de-siècle (τέλους του 19ου αιώνα) και γύρω από την εσωτερική αυλή υπάρχουν μαρμάρινες πινακίδες που μνημονεύουν τις ευχαριστίες των θαμώνων που θεραπεύτηκαν εκεί. Από τη δεκαετία του 1950 θεωρείται κέντρο διανοούμενων και καλλιτεχνών. Τα Λουτρά Σέτσενι είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα λουτρών σε όλη την Ευρώπη και τα μόνα "παλιά" ιαματικά λουτρά που βρίσκονται στην πλευρά της Πέστης της πόλης. Τα εσωτερικά ιαματικά λουτρά χρονολογούνται από το 1913 και οι εξωτερικές πισίνες από το 1927. Υπάρχει εκεί μια ατμόσφαιρα μεγαλείου με τις φωτεινές, μεγαλύτερες πισίνες που προσομοιάζουν με τα ρωμαϊκά λουτρά, τους μικρότερους λουτήρες που θυμίζουν την κουλτούρα λουτρών των Ελλήνων και τις σάουνες και τις πισίνες καταδύσεων, δανεισμένες από παραδόσεις προερχόμενες από τη βόρεια Ευρώπη. Οι τρεις εξωτερικές πισίνες (μία εκ των οποίων είναι μια πισίνα διασκέδασης) είναι ανοιχτές όλο το χρόνο, συμπεριλαμβανομένου του χειμώνα. Σε εσωτερικούς χώρους υπάρχουν πάνω από δέκα ξεχωριστές πισίνες και διατίθεται επίσης πλήθος ιατρικών θεραπειών. Τα Λουτρά Σέτσενι είναι χτισμένα σε σύγχρονο αναγεννησιακό ρυθμό. Η Βουδαπέστη εξυπηρετείται από το Διεθνές Αεροδρόμιο Φέρεντς Λιστ της Βουδαπέστης (BUD) (που πήρε το όνομά του από το Φραντς Λιστ, το σπουδαίο Ούγγρο συνθέτη), ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που βρίσκεται 16 χιλιόμετρα ανατολικά-νοτιοανατολικά του κέντρου της πόλης, στο Δήμο XVIII. Το αεροδρόμιο προσφέρει διεθνείς συνδέσεις μεταξύ όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, καθώς και προς τη Βόρεια Αμερική, την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Ως το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Ουγγαρίας χειρίζεται σχεδόν το σύνολο της εναέριας κυκλοφορίας της χώρας. Διαχειρίστηκε περίπου 250 προγραμματισμένες πτήσεις καθημερινά το 2013 και ένα ολοένα αυξανόμενο αριθμό πτήσεων τσάρτερ. Το Λονδίνο, οι Βρυξέλλες, η Φραγκφούρτη, το Μόναχο, το Παρίσι και το Άμστερνταμ είναι οι πιο πολυσύχναστες διεθνείς συνδέσεις, ενώ το Τορόντο, το Μόντρεαλ, το Ντουμπάι, η Ντόχα και το Αλικάντε είναι οι λιγότερο. Σήμερα το αεροδρόμιο λειτουργεί ως βάση των Ryanair, Wizz Air, Budapest Aircraft Service, CityLine Hungary, Farnair Hungary Travel Service Hungary κ.ά. Το αεροδρόμιο είναι προσβάσιμο με τη δημόσια συγκοινωνία από το κέντρο της πόλης με τη γραμμή 3 του μετρό και στη συνέχεια με το λεωφορείο του αεροδρομίου 200Ε.Στο πλαίσιο ενός στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης έχουν δαπανηθεί 561 εκατομμύρια ευρώ για την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό της υποδομής του αεροδρομίου ως το Δεκέμβριο του 2012. Οι περισσότερες από αυτές τις βελτιώσεις έχουν ήδη ολοκληρωθεί, σε εκκρεμότητα είναι η νέα περιοχή φορτίου και οι νέες προβλήτες για τον τερματικό σταθμό 2Α και 2Β, αλλά η ανάπτυξή τους θα ξεκινήσει αμέσως, όταν η κίνηση του αεροδρομίου θα φτάσει στο απαιτούμενο επίπεδο. Το SkyCourt είναι το νεότερο, υπερσύγχρονο κτίριο μεταξύ των τερματικών 2Α και 2Β με 5 επίπεδα. Οι έλεγχοι ασφαλείας των επιβατών μετακινήθηκαν εδώ μαζί με νέους ταξινομητές αποσκευών και τα νέα μπίζνες σαλόνια των Malév και SkyTeam, καθώς και το πρώτο MasterCard σαλόνι στην Ευρώπη. Η δημόσια συγκοινωνία στη Βουδαπέστη παρέχεται από το Κέντρο Μεταφορών της Βουδαπέστης (BKK, Budapesti Közlekedési Központ), μια από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες μεταφορών στην Ευρώπη. Η BKK λειτουργεί 4 γραμμές μετρό (συμπεριλαμβανομένης της ιστορικής γραμμής 1, του παλαιότερου υπόγειου σιδηροδρόμου στην ηπειρωτική Ευρώπη), 5 προαστιακές γραμμές, 33 γραμμές τραμ, 15 γραμμές τρόλεϊ, 264 γραμμές λεωφορείων (συμπεριλαμβανομένων 40 νυχτερινών διαδρομών), 4 υπηρεσίες σκαφών και το BuBi, ένα έξυπνο δίκτυο κοινής χρήσης ποδηλάτων. Κατά μέσο όρο τις καθημερινές οι γραμμές της BKK μεταφέρουν 3,9 εκατομμύρια επιβάτες. Το 2014 το 65% της επιβατικής κίνησης στη Βουδαπέστη ήταν με τις δημόσιες συγκοινωνίες και το 35% με ιδιωτικό αυτοκίνητο. Ο στόχος είναι 80% –20% ως το 2030 σύμφωνα με τη στρατηγική της BKK.Η ανάπτυξη σύνθετου ευφυούς συστήματος μεταφοράς στην πόλη προχωρά. Η εφαρμογή έξυπνων φωτεινών σηματοδοτών είναι ευρέως διαδεδομένη, ελέγχονται από GPS και υπολογιστή και δίνουν προτεραιότητα στα οχήματα δημόσιων συγκοινωνιών που συνδέονται με το GPS αυτόματα, καθώς και η κίνηση μετριέται και αναλύεται στους δρόμους και οι οδηγοί αυτοκινήτων ενημερώνονται για τον αναμενόμενο χρόνο ταξιδιού και την κυκλοφορία από έξυπνες οθόνες (έργο EasyWay). Οι χρήστες των δημόσιων συγκοινωνιών ενημερώνονται αμέσως για τυχόν αλλαγές στις δημόσιες συγκοινωνίες στο διαδίκτυο, σε smartphone και σε οθόνες PIDS, καθώς και οι οδηγοί αυτοκινήτων μπορούν να παρακολουθούν τις αλλαγές στην διαχείριση της κυκλοφορίας και της οδικής κυκλοφορίας σε πραγματικό χρόνο σε απευθείας σύνδεση και σε smartphone μέσω των πληροφοριών της BKK. Επίσης όλα τα οχήματα μπορούν να παρακολουθούνται σε απευθείας σύνδεση και σε smartphone σε πραγματικό χρόνο σε όλη την πόλη με το σύστημα Futár PIDS, ενώ η συνεχής εισαγωγή ολοκληρωμένου συστήματος ηλεκτρονικών εισιτηρίων θα βοηθήσει στη μέτρηση του αριθμού των επιβατών σε κάθε γραμμή και τον ευφυή έλεγχο της συχνότητας των υπηρεσιών. Η ανάπτυξη του Futár, του συστήματος πληροφοριών επιβατών σε πραγματικό χρόνο σε ολόκληρη την πόλη και του προγραμματιστή διαδρομών σε πραγματικό χρόνο έχει ήδη ολοκληρωθεί και τώρα όλα τα οχήματα των μέσων μαζικής μεταφοράς είναι συνδεδεμένα μέσω δορυφορικού συστήματος. Οι πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο για τραμ, λεωφορεία και τρόλεϊ διατίθενται τόσο για τους χειριστές στην αίθουσα ελέγχου όσο και για όλους τους επιβάτες σε όλες τις στάσεις σε smartphone και σε οθόνες δρόμου της πόλης. Η εφαρμογή αυτόματης συλλογής ναύλων τελευταίας γενιάς και συστήματος ηλεκτρονικών εισιτηρίων με συμβατότητα NFC και επαναχρησιμοποιήσιμες ανέπαφες έξυπνες κάρτες για πραγματοποίηση ηλεκτρονικών πληρωμών σε διαδικτυακά και offline συστήματα στη Βουδαπέστη ξεκίνησε το 2014, το έργο υλοποιείται και λειτουργεί από τον χειριστή Octopus card του Χονγκ Κονγκ από κοινού με μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές εταιρείες ηλεκτρονικών εισιτηρίων και αυτόματης συλλογής ναύλων, τη Scheidt & Bachmann. Η ανάπτυξη 300 νέων ανέπαφων ψηφιακών μηχανημάτων πώλησης εισιτηρίων θα ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2014 σε εναρμόνιση με το σύστημα ηλεκτρονικών εισιτηρίων. Οι γραμμές τραμ 4 και 6 είναι οι πιο πολυσύχναστες γραμμές τραμ στον κόσμο, με ένα από τα μεγαλύτερα τραμ του κόσμου (Siemens Combino μήκους 54 μέτρων) με δρομολόγια ανά 2-3 λεπτά την ώρα αιχμής και 4-5 λεπτά εκτός αιχμής. Οι καθημερινές υπηρεσίες είναι συνήθως από τις 4 π.μ. μέχρι τις 11 μ.μ. ως 0:30. Ο Ουγγρικός Κρατικός Σιδηρόδρομος διαθέτει ένα εκτεταμένο δίκτυο σιδηροδρομικών μεταφορών, των οποίων η σημασία στην προαστιακή κυκλοφορία επιβατών είναι σημαντική, αλλά για διαδρομές εντός της πόλης είναι περιορισμένη. Συντονιστής των δημόσιων μεταφορών στη Βουδαπέστη είναι το Δημοτικό Κέντρο Μεταφορών της Βουδαπέστης (Budapesti Közlekedési Központ - BKK), που είναι υπεύθυνο για τον προγραμματισμό και την οργάνωση δικτύων και υπηρεσιών, το σχεδιασμό και την ανάπτυξη αρχών τιμολόγησης, τα λειτουργικά συστήματα ελέγχου και παρακολούθησης, τον καθορισμό και την παρακολούθηση των επιπέδων εξυπηρέτησης που σχετίζονται με τις δημόσιες μεταφορές, την παρακολούθηση της εξυπηρέτησης πελατών, την πώληση και παρακολούθηση εισιτηρίων, την παρακολούθηση ολοκληρωμένων ενεργειών πληροφόρησης επιβατών, τον ενοποιημένο έλεγχο της κυκλοφορίας στη Βουδαπέστη των δημόσιων συγκοινωνιών, την παρακολούθηση που σχετίζεται με την πλοήγηση στον ποταμό, καθώς και τη διαχείριση των δρόμων της Βουδαπέστης, τους σταθμούς ταξί, τον ενοποιημένο έλεγχο της ανάπτυξης της κυκλοφορίας ποδηλάτων στην πρωτεύουσα, την προετοιμασία στρατηγικής στάθμευσης και την ανάπτυξη μιας επιχειρησιακής ιδέας, την προετοιμασία της διαχείρισης της οδικής κυκλοφορίας, την ανάπτυξη ενός βέλτιστου συστήματος διαχείρισης της κυκλοφορίας, την οργάνωση και συντονισμό της ανακατασκευής δρόμων και περισσότερο, εν συντομία, ό, τι σχετίζεται με τις μεταφορές στην πόλη. Η Βουδαπέστη είναι ο πιο σημαντικός οδικός τερματικός σταθμός της Ουγγαρίας, όλοι οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι και οι σιδηρόδρομοι καταλήγουν στα όρια της πόλης. Το οδικό σύστημα της πόλης έχει σχεδιαστεί με παρόμοιο τρόπο με αυτό του Παρισιού, με αρκετούς περιφερειακούς δρόμους και λεωφόρους που εξακτινώνονται από το κέντρο. Ο περιφερειακός δρόμος M0 γύρω από τη Βουδαπέστη έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, με μόνο ένα τμήμα να λείπει στη δυτική πλευρά λόγω τοπικών διαφορών. Ο περιφερειακός δρόμος έχει μήκος 80 χιλιόμετρα και μόλις τελειώσει θα έχει μήκος 107 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου. Η πόλη είναι ένας ζωτικός κόμβος κυκλοφορίας επειδή όλοι οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί δρόμοι και οι ευρωπαϊκές σιδηροδρομικές γραμμές οδηγούν στη Βουδαπέστη. Ο Δούναβης ήταν και εξακολουθεί να είναι σήμερα ένας σημαντικός υδάτινος δρόμος και αυτή η περιοχή στο κέντρο της Καρπάθιας λεκάνης βρίσκεται στα σταυροδρόμια των εμπορικών οδών. Υπάρχουν τρεις κύριοι σιδηροδρομικοί σταθμοί στη Βουδαπέστη, ο Kέλετι (Ανατολικός), ο Nύουγκατι (Δυτικός) και ο Ντέλι (Νότιος), που εξυπηρετούν τόσο εσωτερικές όσο και διεθνείς σιδηροδρομικές υπηρεσίες. Η Βουδαπέστη είναι μια από τις κύριες στάσεις της γραμμής της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Υπάρχει επίσης μια προαστιακή σιδηροδρομική υπηρεσία μέσα και γύρω από τη Βουδαπέστη, τρεις γραμμές της οποίας λειτουργούν με το όνομα HÉV. Ο ποταμός Δούναβης διασχίζει τη Βουδαπέστη στη ροή του από τη Γερμανία προς τη Μαύρη Θάλασσα. Ο ποταμός είναι εύκολα πλωτός και έτσι η Βουδαπέστη είχε από το παρελθόν ένα σημαντικό εμπορικό λιμάνι στο Δήμο Τσέπελ και επίσης στο Δήμο Nέα Πέστη. Η πλευρά της Πέστης είναι επίσης διάσημη λιμενική περιοχή με διεθνή λιμάνια μεταφοράς φορτίων και επιβατηγών πλοίων. Τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί στο Δούναβη μια προγραμματισμένη υπηρεσία ιπτάμενων δελφινιών, που συνδέει την πόλη με τη Βιέννη. Το BKK (μέσω του φορέα εκμετάλλευσης BKV) παρέχει επίσης στις δημόσιες συγκοινωνίες υπηρεσία σκαφών εντός των συνόρων της πόλης. Δύο διαδρομές, με την ένδειξη D11 και D12, συνδέουν τις δύο όχθες με το Νησί της Μαργαρίτας και το Νησί Ομπουντα, από το Ρόμαϊφίρντε (πλευρά της Βούδας, βόρεια προς το Νησί Ομπουντα) ή τη γέφυρα Αρπαντ (πλευρά της Πέστης) με τη γέφυρα Ράκοτσι, με συνολικά 18 στάσεις, ενώ η διαδρομή D2 κυκλοφορεί στο κέντρο της πόλης. [208] Η γραμμή D14 είναι μια υπηρεσία πορθμείων, που συνδέει το Κίραλιερντε στο Νησί Τσέπελ με το νησί Mόλναρ στην πλευρά της Πέστης, νότια με το κέντρο της πόλης. Επιπλέον αρκετές εταιρείες παρέχουν εκδρομές με σκάφος στα αξιοθέατα και επίσης ένα αμφίβιο όχημα (λεωφορείο και σκάφος) λειτουργεί συνεχώς. Η ποιότητα του νερού στα λιμάνια της Βουδαπέστης βελτιώθηκε θαματικά τα τελευταία χρόνια και οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων ήδη το 2010 επεξεργάζονταν το 100% των παραγόμενων λυμάτων. Οι κάτοικοι της Βουδαπέστης κάνουν τακτικά καγιάκ, κανό, τζετ-σκι και ιστιοπλοοία στο Δούναβη, που έχει γίνεται όλο και περισσότερο σημαντικός χώρος αναψυχής για την πόλη. Ειδικά οχήματα στη Βουδαπέστη, εκτός του μετρό, περιλαμβάνουν προαστιακά τρένα, τραμ και σκάφη. Υπάρχουν μερικά λιγότερο κοινά οχήματα στη Βουδαπέστη, όπως τα τρόλεϊ σε πολλές γραμμές της Πέστης, το Τελεφερίκ του Λόφου του Κάστρου μεταξύ της Γέφυρας των Αλυσίδων και του Κάστρου της Βούδας, τα ποδήλατα-αυτοκίνητα προς ενοικίαση στο Νησί της Μαργαρίτας, τα τσέρλιφτ, ο Οδοντωτός Σιδηρόδρομος της Βουδαπέστης και ο παιδικός σιδηρόδρομος. Τα τελευταία τρία κινούνται ανάμεσα στους λόφους της Βούδας. Ο πολιτισμός της Βουδαπέστης αντικατοπτρίζεται στο μέγεθος και την ποικιλομορφία της. Τα περισσότερα πολιτιστικά κινήματα της Ουγγαρίας εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην πόλη. Η Βουδαπέστη είναι σημαντικό κέντρο μουσικής, κινηματογράφου, θέατρου, χορού και εικαστικών τεχνών. Οι καλλιτέχνες συρρέουν στην πόλη, καθώς η δημοτική κυβέρνηση χρηματοδοτεί τις τέχνες με επαρκείς οικονομικούς πόρους. Η Βουδαπέστη είναι η έδρα της ουγγρικής κοινότητας ΛΟΑΤ. Η Βουδαπέστη ονομάστηκε "Πόλη του Ντιζάιν" το Δεκέμβριο του 2015 και έκτοτε είναι μέλος του Δικτύου Δημιουργικών Πόλεων της UNESCO. Η Βουδαπέστη είναι γεμάτη με μουσεία και γκαλερί. Η πόλη επαίρεται για 223 μουσεία και γκαλερί, που παρουσιάζουν πολλές τάσεις, δίπλα στις ουγγρικές και εκείνες του παγκόσμιου και του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της επιστήμης. Τα καλύτερα παραδείγματα μεταξύ αυτών είναι: το Εθνικό Μουσείο της Ουγγαρίας, η Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας, το Μουσείο Καλών Τεχνών (όπου μπορεί κανείς να δει τους πίνακες Ούγγρων ζωγράφων, όπως ο Βικτώρ Βαζαρελί και ο Μίχαλυ Μούνκατσυ και μια μεγάλη συλλογή για ιταλικής, ολλανδικής, ισπανικής και βρετανικής τέχνης πριν από το 19ο αιώνα και γαλλικής, βρετανικής, γερμανικής και αυστριακής τέχνης μετά το 19ο αιώνα), το Σπίτι του Τρόμου, το Ιστορικό Μουσείο της Βουδαπέστης, το Μουσείο Ακοιίνκουμ, το Πάρκο Μνήμης, το Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών και η έκθεση σύγχρονης τέχνης στο Μέγαρο Τεχνών της Βουδαπέστης. Στη Βουδαπέστη υπάρχουν 837 μνημεία, που αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ρυθμών. Εξαιρετικά είναι τα κλασικά και μοναδικά Ουγγρικής Αρ Νουβό κτίρια. Πολλές βιβλιοθήκες έχουν μοναδικές συλλογές στη Βουδαπέστη, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη Σέτσενι, που διατηρεί ιστορικά κειμήλια από την εποχή πριν την τυπογραφία. Η Μητροπολιτική Βιβλιοθήκη Σάμπο Ερβιν διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη γενική εκπαίδευση του πληθυσμού της πρωτεύουσας. Άλλες βιβλιοθήκες είναι η Βιβλιοθήκη της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών, η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ετβες, η Βιβλιοθήκη του Κοινοβουλίου, η Βιβλιοθήκη της Κεντρικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ουγγαρίας και η Εθνική Βιβλιοθήκη Ξένων Λογοτεχνιών. Στη Βουδαπέστη υπάρχουν σαράντα θέατρα, επτά αίθουσες συναυλιών και μια όπερα. Υπαίθρια φεστιβάλ, συναυλίες και διαλέξεις εμπλουτίζουν την πολιτιστική προσφορά του καλοκαιριού και πραγματοποιούνται συχνά σε ιστορικά κτίρια. Οι μεγαλύτερες θεατρικές εγκαταστάσεις είναι η Οπερέτα της Βουδαπέστης και το Μουσικό Θέατρο, το Θέατρο Γιόζεφ Ατιλα, το Θέατρο Κάτον Γιόζεφ, το Θέατρο Μάντατς, η Ουγγρική Κρατική Όπερα, το Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής Βίγκαντο, το Θέατρο Ράντνοτι Μίκλος, το Θέατρο Κωμωδίας και το Μέγαρο Τεχνών, γνωστό ως MUPA. Ο Χορός της Όπερας της Βουδαπέστης είναι μια ετήσια εκδήλωση της Ουγγρικής κοινωνίας που πραγματοποιείται στο κτίριο της Όπερας της Βουδαπέστης (Operaház) το τελευταίο Σάββατο της καρναβαλικής περιόδου, συνήθως στα τέλη Φεβρουαρίου. Υπάρχουν 11 καζίνο στην Ουγγαρία (το 11 είναι ο μέγιστος αριθμός καζίνο που επιτρέπεται από το νόμο) και 5 από αυτά βρίσκονται στην πρωτεύουσα. Και τα 5 ανήκουν στην LVC Diamond Játékkaszinó Üzemeltető Kft, την εταιρεία τυχερών παιχνιδιών του αείμνηστου Βάινα Αντρας (περισσότερο γνωστού ως Αντυ Βάινα). Το μεγαλύτερο καζίνο στη Βουδαπέστη και σε όλη την Ουγγαρία είναι το Las Vegas Casino Corvin sétány. Στη Βουδαπέστη πραγματοποιούνται αρκετά ετήσια φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ Σίγκετ είναι ένα από τα μεγαλύτερα υπαίθρια φεστιβάλ μουσικής στην Ευρώπη. Το Φεστιβάλ Άνοιξης της Βουδαπέστης περιλαμβάνει συναυλίες σε διάφορους χώρους σε όλη την πόλη. Το Σύγχρονο Φεστιβάλ Τεχνών Καφέ Μπούνταπεστ (πρώην Φθινοπωρινό Φεστιβάλ της Βουδαπέστης) προσφέρει δωρεάν μουσική, χορό, τέχνη και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης. Τα Φεστιβάλ Κρασιού και Παλίνκα της Βουδαπέστης, που πραγματοποιούνται κάθε Μάιο, είναι γαστρονομικά φεστιβάλ με επίκεντρο τις γαστρονομικές απολαύσεις. Το Budapest Pride (ή PridePride Φεστιβάλ Ταινιών και Πολιτισμού της Βουδαπέστης) πραγματοποιείται κάθε χρόνο σε όλη την πόλη και συνήθως περιλαμβάνει παρέλαση στη λεωφόρο Αντρασυ. Άλλο φεστιβάλ είναι το Περιθωριακό Φεστιβάλ, που φέρνει περισσότερους από 500 καλλιτέχνες σε περίπου 50 παραστάσεις για να παράγουν ένα ευρύ φάσμα έργων σε εναλλακτικό θέατρο, χορό, μουσική και κωμωδία εκτός του mainstream. Το LOW Festival είναι ένα διεπιστημονικό σύγχρονο πολιτιστικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται στην Ουγγαρία στις πόλεις Βουδαπέστη και Πετς από το Φεβρουάριο ως το Μάρτιο. Το όνομα του φεστιβάλ αναφέρεται στις Κάτω Χώρες (Low Countries), την περιοχή που περιλαμβάνει την Ολλανδία και τη Φλάνδρα. Το Εβραϊκό Θερινό Φεστιβάλ της Βουδαπέστης, στα τέλη Αυγούστου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Στη Βουδαπέστη υπάρχουν πολλές συμφωνικές ορχήστρες, με δεσπόζουσα τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βουδαπέστης. Ιδρύθηκε το 1853 από τον Φέρεντς Ερκελ και εξακολουθεί να παρουσιάζει τακτικά συναυλίες στην Ουγγρική Κρατική Όπερα και στο Εθνικό Θέατρο. Η Βουδαπέστη έχει επίσης μία από τις πιο ενεργές σκηνές τζαζ στην Κεντρική Ευρώπη.Η χορευτική παράδοση της λεκάνης των Καρπαθίων είναι μοναδική στην ευρωπαϊκή κουλτούρα του χορού και η περιοχή αυτή είναι επίσης ιδιαίτερα μεταβατική μεταξύ των Βαλκανίων και των περιοχών της Δυτικής Ευρώπης. Η πόλη φιλοξενεί πολλά αυθεντικά σύνολα λαϊκού χορού της Ουγγαρίας που κυμαίνονται από μικρά σύνολα ως επαγγελματικά συγκροτήματα. Η Βουδαπέστη είναι μια από τις λίγες πόλεις του κόσμου με γυμνάσιο εκμάθησης παραδοσιακών χορών. Η Βουδαπέστη φιλοξενεί μια εβδομάδα μόδας δύο φορές το χρόνο, όπου οι σχεδιαστές και οι οίκοι μόδας της πόλης παρουσιάζουν τις συλλογές τους και παρέχουν χώρο συνάντησης για εκπροσώπους της βιομηχανίας μόδας. Η Εβδομάδα Μόδας της Βουδαπέστης επιπλέον δίνει την ευκαιρία σε σχεδιαστές από άλλες χώρες να παρουσιάσουν τις συλλογές τους στη Βουδαπέστη. Μοντέλα της Ουγγαρίας, όπως η Μπάρμπαρα Πάλβιν, η Ενιμε Μίχαλικ, η Ντιάνα Μέσαρος και η Βικτόρια Βάμοσι εμφανίζονται συνήθως σε αυτές τις εκδηλώσεις μαζί με διεθνείς συμμετέχουσες. Επωνυμίες μόδας όπως οι Zara, H&M, Mango, ESPRIT, Douglas AG, Lacoste, Nike και άλλες μάρκες μόδας λιανικής βρίσκονται στα εμπορικά κέντρα και στους δρόμους της πόλης.Σημαντικές μάρκες μόδας πολυτελείας, όπως οι Roberto Cavalli, Dolce & Gabbana, Gucci, Versace, Φεραγκάμο, Moschino, Prada και Hugo Boss βρίσκονται στους πιο διάσημους εμπορικούς δρόμους της πόλης, την οδό Μόδας, την οδό Βάτσι και τη Λεωφόρο Αντρασυ στην κύρια περιοχή μόδας πολυτελείας της Βουδαπέστης, το Λίποτβαρος. Η Βουδαπέστη αποτελεί δεσπόζουσα θέση της ουγγρικής βιομηχανίας ψυχαγωγίας, με πολλές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία και άλλα μέσα ενημέρωσης. Η Βουδαπέστη είναι το μεγαλύτερο κέντρο παραγωγής ταινιών και τηλεόρασης στην Ουγγαρία. Το 2011 απασχολούσε περισσότερα από 50.000 άτομα και παρήγαγε το 63,9% των εσόδων του κλάδου των μέσων ενημέρωσης της χώρας. Η Βουδαπέστη είναι το κέντρο των μέσων ενημέρωσης της Ουγγαρίας και η κεντρική έδρα της Ουγγρικής Τηλεόρασης και άλλων τοπικών και εθνικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, όπως οι M1, M2, Duna TV, Duna World, RTL Klub, TV2, EuroNews, Comedy Central, MTV Hungary, VIVA Hungary, Viasat 3, Cool TV και Pro4, καθώς και πολιτικών και καναλιών ειδήσεων όπως οι Hír TV, ATV και Echo TV. Τα κανάλια ντοκιμαντέρ περιλαμβάνουν τα Discovery Channel, Discovery Science, Discovery World, το National Geographic Channel, Nat Geo Wild, Spektrum και BBC Entertainment. Αυτά είναι λιγότερο από το ένα τέταρτο των καναλιών που μεταδίδονται από τη Βουδαπέστη.. Το 2012 στην Ουγγαρία υπήρχαν 7,2 εκατομμύρια χρήστες του διαδικτύου (72% του πληθυσμού) και 2,3 εκατομμύρια συνδρομές για ευρυζωνικές συνδέσεις κινητών. Στη σύγχρονη εποχή η Βουδαπέστη ανέπτυξε τη δική της ιδιαίτερη κουζίνα, βασισμένη σε προϊόντα της περιοχής της, όπως αρνί, χοιρινό και λαχανικά ειδικά της περιοχής. Η σύγχρονη ουγγρική κουζίνα είναι μια σύνθεση αρχαίων ασιατικών συστατικών αναμεμιγμένων με γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και σλαβικά στοιχεία. Το φαγητό της Ουγγαρίας μπορεί να θεωρηθεί χωνευτήρι της ηπείρου, με μια μαγειρική βάση σχηματισμένη από τη δική της, αυθεντική μαγυάρικη κουζίνα. Σημαντικός αριθμός Σαξόνων, Αρμενίων, Ιταλών, Εβραίων και Σέρβων εγκαταστάθηκαν στην Ουγγρική λεκάνη και στην Τρανσυλβανία, συμβάλλοντας επίσης με διαφορετικά νέα πιάτα. Στοιχεία της αρχαίας τουρκικής κουζίνας υιοθετήθηκαν κατά την οθωμανική εποχή, με τη μορφή γλυκών (για παράδειγμα, διάφορων μαντολάτων, όπως το λευκό που ονομάζεται törökméz), το κυδώνι (birsalma), το λουκούμι, ο τούρκικος καφές ή πιάτα ρυζιού όπως πιλάφι, κρέας και λαχανικά όπως η μελιτζάνα, που χρησιμοποιείται σε μελιτζανοσαλάτες και ορεκτικά, γεμιστές πιπεριές και γεμιστό λάχανο που ονομάζεται töltött káposzta. Η ουγγρική κουζίνα επηρεάστηκε από την αυστριακή επί της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, πιάτα και μέθοδοι παρασκευής φαγητού συχνά δανείστηκαν από την αυστριακή κουζίνα και το αντίστροφο.Τα εστιατόρια της Βουδαπέστης αντικατοπτρίζουν την ποικιλομορφία, με μενού παραδοσιακής τοπικής κουζίνας, συνδυασμούς διαφόρων γαστρονομικών επιρροών ή καινοτομίες αιχμής των νέων τεχνικών. Τα καταστήματα τροφίμων της Βουδαπέστης έχουν επίσης μια σταθερή φήμη για την προμήθεια ποιοτικών εξειδικευμένων μαγειρικών προϊόντων και αγαθών, φήμη που συχνά δημιουργούνται από γενιά σε γενιά. Αυτά περιλαμβάνουν πολλά καταστήματα, όπως το Καφέ Ζερμπώ, μια από τις μεγαλύτερες και πιο παραδοσιακά καφετέριες στην Ευρώπη ή το εστιατόριο Gundel και το γαστρονομικό κατάστημα στο Δημοτικό Πάρκο. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν επίσης να βρουν τα τρόφιμα υψηλότατης ποιότητας που σερβίρονται σε πολλά εστιατόρια με αστέρια Michelin, όπως τα Onyx, Costes, Borkonyha και Tanti. Η Βουδαπέστη φιλοξένησε πολλές παγκόσμιες αθλητικές εκδηλώσεις στο παρελθόν, μεταξύ άλλων το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανώμαλου Δρόμου της IAAF του 1994, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ερασιτεχνικής [[Πυγμαχία]]ς του 1997, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ξιφασκίας του 2001, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πατινάζ ταχύτητας του 2001, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάντι του 2004, τους Παγκόσμιους Διεπιστημονικούς Αγώνες του 2008, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοντέρνου Πένταθλου του 2008, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τρίαθλου του 2010, το Παγκόσμιο πρωτάθλημα χόκεϊ επί πάγου του 2011, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πατινάζ ταχύτητας του 2012, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ξιφασκίας του 2013, Παγκόσμια Πρωταθλήματα Πάλης του 2013, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Αθλητών άνω των 30 το 2014, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου 2017 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο του 2017, μόνο την τελευταία εικοσαετία. Εκτός από αυτά η Βουδαπέστη φιλοξένησε πολλά τουρνουά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου το 2006 και το 2010, το Πρωτάθλημα Ποδόσφαιρου Σάλας της UEFA το 2010, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τζούντο το 2013, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καράτε το 2013 και θα είναι οικοδεσπότης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου το 2023 και 4 αγώνων του Euro 2020, που θα διεξαχθούν στο νέο στάδιο πολλαπλών χρήσεων Πούσκας Φέρεντς 67.215 θέσεων, για να αναφέρουμε μερικά. Το 2015 η Συνέλευση της Ουγγρικής Ολυμπιακής Επιτροπής και η Γενική Συνέλευση της Βουδαπέστης αποφάσισαν να θέσουν υποψηφιότητα για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Η Βουδαπέστη έχει ατυχήσει σε αρκετές απόπειρές να φιλοξενήσει τους αγώνες, το 1916, το 1920, το 1936, το 1944 και το 1960, που κέρδισαν το Βερολίνο, η Αμβέρσα, το Λονδίνο και η Ρώμη, αντίστοιχα. Το Ουγγρικό κοινοβούλιο ψήφισε επίσης να υποστηρίξει την υποψηφιότητα στις 28 Ιανουαρίου 2016, αργότερα το Δημοτικό Συμβούλιο της Βουδαπέστης ενέκρινε τον κατάλογο των εγκαταστάσεων και η Βουδαπέστη έγινε επίσημος υποψήφιος για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Ωστόσο αποχώρησαν πρόσφατα και μόνο το Παρίσι και το Λος Άντζελες παραμένουν υποψήφιοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Στην πόλη κατοικούν πολλοί νικητές και μεταλλιούχοι Ολυμπιακών, Παγκόσμιων και Πανευρυρωπαϊκών Αγώνων, αποτέλεσμα της 8ης θέσης της Ουγγαρίας μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου στον πίνακα μεταλλίων Ολυμπιακών Αγώνων όλων των εποχών. Οι Ούγγροι ήταν πάντα δεινοί αθλητές: στην ιστορία των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων αποκόμισαν 476 μετάλλια, εκ των οποίων τα 167 χρυσά. Τα κορυφαία αθλήματα στα οποία οι Ούγγροι έχουν διακριθεί είναι η ξιφασκία, η κολύμβηση, η υδατοσφαίριση, το κανό, η πάλη και ο στίβος. Εκτός από τα κλασικά αθλήματα δημοφιλή στη Βουδαπέστη είναι μοντέρνα ψυχαγωγικά αθλήματα όπως το μπόουλινγκ, το μπιλιάρδο, τα βελάκια, τα γκο καρτ, και το σκουός και τα εξτρίμ σπορ κερδίζουν έδαφος. Επιπλέον ο Μαραθώνιος και ο Ημιμαραθώνιος της Βουδαπέστης προσελκύουν επίσης πολλά άτομα κάθε χρόνο. Το μεγαλύτερο γήπεδο ποδοσφαίρου της πόλης πήρε το όνομά του από τον Φέρεντς Πούσκας, αναγνωρισμένο ως τον κορυφαίος σκόρερ του 20ού αιώνα και από τον οποίο ονομάστηκε το Βραβείο Πούσκας (Χρυσή Μπάλα) της FIFA. Ένα από τα πιο δημοφιλή αθλήματα της Βουδαπέστης είναι το ποδόσφαιρο και έχει πολλούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Ουγγαρίας στο κορυφαία κατηγορία, όπως η Φερεντσβάρος (29 τίτλοι ουγγρικού πρωταθλήματος), η ΜΤΚ Βουδαπέστης (23 τίτλοι), η Ούιπεστ ΦΚ (20 τίτλοι) ), η Χόνβεντ Βουδαπέστης (13 τίτλοι), η Βάσας ΣΚ (6 τίτλοι), η Τσέπελ ΣΚ (4 τίτλοι) και η Budapesti TC (2 τίτλοι). Το Ουγγρικό Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 πραγματοποιείται στο Hungaroring λίγο έξω από την πόλη, του οποίου η πίστα διαθέτει άδεια της FIA Τάξης 1. Από το 1986 ο αγώνας είναι διαδρομή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Φόρμουλα 1 της FIA. Στο Ουγγρικό Γκραν Πρι του 2013 επιβεβαιώθηκε ότι η Ουγγαρία θα συνεχίσει να φιλοξενεί αγώνα της Φόρμουλα 1 ως το 2021. Η πίστα επανεπιστρώθηκε πλήρως για πρώτη φορά στις αρχές του 2016 και ανακοινώθηκε ότι η συμφωνία του Γκραν Πρι επεκτάθηκε για άλλα 5 χρόνια, μέχρι το 2026.Η Βουδαπέστη διαθέτει τρία στάδια τεσσάρων αστέρων της UEFA: Puskás Aréna, Groupama Aréna και δύο στάδια τριών αστέρων: Hidegkuti Nándor Stadion και Bozsik Aréna. Η Βουδαπέστη έχει πάνω από 35 ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πολλά από τα οποία είναι πανεπιστήμια. Σύμφωνα με τη Συμφωνία της Μπολόνια πολλά εκδιδόμενα πτυχία αναγνωρίζονται σε χώρες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ιατρική, η οδοντιατρική, η φαρμακευτική, η κτηνιατρική και η μηχανική είναι από τους πιο δημοφιλείς τομείς για τους αλλοδαπούς που φοιτούν στη Βουδαπέστη. Τα περισσότερα πανεπιστήμια της Βουδαπέστης προσφέρουν μαθήματα στα αγγλικά, καθώς και σε άλλες γλώσσες όπως τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα ολλανδικά, που απευθύνονται ειδικά σε αλλοδαπούς. Πολλοί μαθητές από άλλες ευρωπαϊκές χώρες περνούν ένα ή δύο εξάμηνα στη Βουδαπέστη μέσω του Προγράμματος Erasmus. Γκέοργκ φον Μπέκεσυ – Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1961), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Ράουλ Μποτ – Βραβείο Βολφ Μαθηματικών (2000), Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ Πολ Έρντος – Βραβείο Βολφ Μαθηματικών (1984), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Ντένις Γκέιμπορ – Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1971), Τεχνολογικό και Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Τζον Χάρσανι – Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών (1994), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Βάτσλαβ Χάβελ- (Επ. πολίτης) Τζωρτζ ντε Χέβεσι – Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1943), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Ίμρε Κέρτες – Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (2002), Βραβείο Γκαίτε(2004) Πέτερ Λαξ – Βραβείο Άμπελ (2005), Βραβείο Βολφ Μαθηματικών (1987), Πανεπιστήμιο Στάνφορντ Φίλιπ Λέναρντ – Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1905), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Λάσλο Λοβάς – Βραβείο Βολφ Μαθηματικών (1999), Βραβείο Φούλκερσον (1982, 2012), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης, Πανεπιστήμιο Γέιλ Τζωρτζ Άντριου Όλαχ– Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1994), Τεχνολογικό και Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Τζον Τσαρλς Πόλανι – Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1986), Βραβείο Βολφ (1982), Πανεπιστήμιο του Πρίνστον Έλβις Πρίσλεϊ – (Επ. πολίτης) Κάτι Κοβάτς – (Επ. πολίτις) Έρνο Ρούμπικ – εφευρέτης του ομώνυμου Κύβου Γκάμπορ A. Σόμοργιαϊ – Βραβείο Βολφ Χημείας (1998), Τεχνολογικό και Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Εντρε Σέμερεντι – Βραβείο Άμπελ (2012), Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Άλμπερτ Σεντ-Γκιέργκι – Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1937), Πανεπιστήμιο Σέμελβαϊς Έντουαρντ Τέλερ – (Επ. πολίτης) Λεχ Βαλέσα – (Επ. πολίτης) Ραούλ Βάλενμπεργκ – (Επ. πολίτης) Γιουτζίν Γουίγκνερ – Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1963), Βραβείο Ενρίκο Φέρμι (1958), Τεχνολογικό και Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης Η Βουδαπέστη έχει αρκετές αδελφές πόλεις και πολλές πόλεις εταίρους σε όλο τον κόσμο. Όπως η Βουδαπέστη, πολλές από αυτές είναι οι πιο σημαντικές και μεγαλύτερες πόλεις της χώρας και της περιοχής τους, οι περισσότερες είναι η πρωτεύουσα πόλη και η πολιτική, οικονομική, πολιτιστική πρωτεύουσα της χώρας τους. Ο Δήμαρχος της Βουδαπέστης λέει ότι ο στόχος της βελτίωσης των σχέσεων των αδελφών πόλεων είναι να επιτρέψει και να ενθαρρύνει την αμοιβαία ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειριών, καθώς και τη συνεργασία στους τομείς της διαχείρισης της πόλης, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, του τουρισμού, των μέσων ενημέρωσης και της επικοινωνίας, του εμπορίου και ανάπτυξη επιχειρήσεων. (Αγγλικά) Επίσημη σελίδα Βουδαπέστης

Η Βουδαπέστη είναι η πρωτεύουσα και η πολυπληθέστερη πόλη της Ουγγαρίας και η ένατη μεγαλύτερη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πληθυσμό εντός των ορίων της πόλης. Η πόλη έχει πληθυσμό (εκτίμηση 2017) 1.752.286 σε μια έκταση περίπου 525 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Βουδαπέστη είναι πόλη και περιφέρεια και αποτελεί το κέντρο της μητροπολιτικής περιοχής της, που έχει έκταση 7.626 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 3.303.786, που αποτελεί το 33% του πληθυσμού της Ουγγαρίας.Η ιστορία της Βουδαπέστης ξεκίνησε όταν ένας αρχαίος Κελτικός οικισμός μετατράπηκε στη Ρωμαϊκή πόλη Ακουίνκο (Aquincum), την πρωτεύουσα της Κάτω Παννονίας. Οι Ούγγροι έφτασαν εκεί στα τέλη του 9ου αιώνα, αλλά η περιοχή λεηλατήθηκε από τους Μογγόλους το 1241–42. Η επανιδρυμένη Βούδα έγινε ένα από τα κέντρα της αναγεννησιακής ουμανιστικής κουλτούρας το 15ο αιώνα. Τη Μάχη του Μόχατς το 1526 ακολούθησαν σχεδόν 150 χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας. Μετά την ανακατάληψη της Βούδας το 1686 η περιοχή εισήλθε σε μια νέα εποχή ευημερίας, με την Πέστη-Βούδα να γίνεται παγκόσμια πόλη μετά την ενοποίηση Βούδας, Όμπουντας και Πέστης στις 17 Νοεμβρίου 1873, με το όνομα «Βουδαπέστη» που δόθηκε στη νέα πρωτεύουσα. Η Βουδαπέστη έγινε επίσης συμπρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, μιας μεγάλης δύναμης που διαλύθηκε το 1918, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πόλη ήταν το επίκεντρο της Ουγγρικής Επανάστασης του 1848, της Μάχης της Βουδαπέστης το 1945, και της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956.Η Βουδαπέστη είναι μια παγκόσμια πόλη Βήτα+ (η Αθήνα είναι Βήτα) με δυνατότητες στο εμπόριο, τα χρηματοοικονομικά, τα μέσα ενημέρωσης, τη μόδα, την τέχνη, την έρευνα, την τεχνολογία, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία. Είναι το χρηματοοικονομικό κέντρο της Ουγγαρίας και κατατάχθηκε δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη αστική οικονομία της Ευρώπης. Η Βουδαπέστη είναι η έδρα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Καινοτομίας και Τεχνολογίας, της Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Ακαδημίας και του πρώτου γραφείου εξωτερικού του Οργανισμού Προώθησης Επενδύσεων της Κίνας. Στην πόλη βρίσκονται πάνω από 40 κολέγια και πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο Ετβες Λόραντ, το Πανεπιστήμιο Κορβίνος, το Πανεπιστήμιο Σέμελβαϊς και το Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Οικονομικών της Βουδαπέστης. Σε λειτουργία από το 1896 το Μετρό της πόλης εξυπηρετεί 1,27 εκατομμύρια και το Δίκτυο Τραμ 1,08 εκατομμύρια επιβάτες ημερησίως.Η κεντρική περιοχή της Βουδαπέστης κατά μήκος του ποταμού Δούναβη αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και διαθέτει πολλά μνημεία κλασικής αρχιτεκτονικής, όπως το Ουγγρικό Κοινοβούλιο και το Κάστρο της Βούδας. Η πόλη διαθέτει επίσης περίπου 80 γεωθερμικές πηγές, το μεγαλύτερο σύστημα σπηλαίων ζεστού νερού, τη δεύτερη μεγαλύτερη συναγωγή και το τρίτο μεγαλύτερο κτίριο κοινοβουλίου στον κόσμο. Η Βουδαπέστη προσελκύει ετησίως περίπου 12 εκατομμύρια ξένους τουρίστες, που την καθιστούν πολύ δημοφιλή προορισμό στην Ευρώπη. Η πόλη επιλέχτηκε ως ο καλύτερος ευρωπαϊκός προορισμός το 2019, σε μεγάλη δημοσκόπηση του EBD, τουριστικού οργανισμού που συνεργάζεται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ήταν επίσης στην κορυφή της λίστας των καλύτερων ευρωπαϊκών προορισμών το 2020 του Big7Media. Η Βουδαπέστη κατατάχθηκε επίσης τρίτη καλύτερη ευρωπαϊκή πόλη σε παρόμοια δημοσκόπηση του Which?.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B7

666 (αριθμός)

Το 666 είναι ένας σύνθετος αριθμός, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 667. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 666 = 2 · 32· 37 Είναι ένα απλό άθροισμα και διαφορά των πρώτων τριών έκτων δυνάμεων: 666 = 16 – 26 + 36. Ισούται με το άθροισμα των ψηφίων του συν το άθροισμα των κύβων των ψηφίων του: 666 = 6 + 6 + 6 + 6³ + 6³ + 6³. Υπάρχουν μόνο πέντε άλλοι φυσικοί αριθμοί με αυτή την ιδιότητα. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (13:18), ο Ιωάννης αναφέρεται στον αριθμό του θηρίου 666 (χξς). «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξϛ΄», ή όπως αποδίδει το τελευταίο μέρος η πλειονότητα των αρχαιότερων χειρογράφων «καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ ἑξακόσιοι ἑξήκοντα ἑξ».Η χριστιανική εκκλησία ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ερμηνεία των συμβόλων της Αποκάλυψης, περιλαμβανομένου του «αριθμού του θηρίου», ήδη από τους πρώτους αιώνες της εμφάνισής της. Κάποιες από τις απόπειρες ερμηνείας βασίστηκαν στην αριθμολογία και ταύτισαν τον αριθμό 666 με το όνομα διάφορων ανθρώπων, όπως Ρωμαίων αυτοκρατόρων (Νέρων, Δομιτιανός), παπών, πολιτικών ηγετών μέχρι και ληστών. Ο αριθμός χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος για το διάσημο άλμπουμ 666 (1972) του ελληνικού ροκ συγκροτήματος Aphrodite's Child. Η Αγία Γραφή, Μετάφραση από τα Πρωτότυπα Κείμενα. Κριτικό κείμενο της Καινής Διαθήκης Novum Testamentum Graece, των Nestle-Aland, 27η έκδοση, 8η ανατύπωση, 2001. Ιστοσ. Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης-Σύστημα Παρουσίασης Διδακτορικών Διατριβών, Ευαγγελία Αμοιρίδου, Ιστορία της ερμηνείας του αριθμού του θηρίου χξϛ' (666) (ΑΠΟΚ.13,18), (Διδακτορική διατριβή), εκδ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Σχολή Θεολογική, Τμήμα Θεολογίας, 1998.

Το 666 (εξακόσια εξήντα έξι) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 665 και πριν από το 667. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 666:2 = 333, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 666 συμβολίζεται ως DCLXVI στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως χξϛ΄ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.

https://el.wikipedia.org/wiki/666_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)

Σιγιβέρτος Α΄

Νυμφεύτηκε τη Μπρουνχίλντα, κόρη τού Αθαναγίλδος ηγεμόνα των Βησιγότθων της Ισπανίας και της Σεπτιμανίας (567), ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει σχετικά με τον γάμο : "Όταν ο Σιγιβέρτος Α΄ είδε ότι οι αδελφοί του νυμφευόταν ανάξιες προς αυτούς γυναίκες, ακόμη και σκλάβες, έστειλε πρεσβεία στην Ισπανία με δώρα και ζήτησε την Μπρουνχίλντα, κόρη τού Αθαναγίλδος βασιλιά των Βησιγότθων. Η Μπρουνχίλντα ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, ενάρετη με ευγενική συμπεριφορά, ο πατέρας της του την πρόσφερε με μεγάλη ευχαρίστηση και με πολλά δώρα. Ο γάμος που ακολούθησε ήταν μεγαλοπρεπής με πολλά πανηγύρια, η ίδια αν και πίστευε στον Αρειανισμό άκουσε με μεγάλη χαρά το κήρυγμα των επισκόπων και βαπτίστηκε στην Αγία Τριάδα".Ο Χιλπέριχος Α΄ πήγε αμέσως από ζήλεια στην αυλή του Αθαναγίλδος και ζήτησε σύζυγο την άλλη του κόρη Γκαλσβίνθα, εγκατέλειψε όλες τις προηγούμενες συζύγους του και την ερωμένη του Φρεδεγόνδη. Ο Χιλπέριχος σύντομα την βαρέθηκε και τη φόνευσε για να νυμφευτεί την Φρεδεγόνδη, η Μπρουνχίλντα παρότρυνε τον σύζυγό της που ζήτησε εκδίκηση. Οι δύο αδελφοί ήταν ήδη σε έριδα αλλά το γεγονός αυτό ενδυνάμωσε την αντιπαλότητα, από τότε προκλήθηκε μακρά και σκληρή διαμάχη μεταξύ τους που συνεχίστηκε από τους απογόνους τους. Ο Σιγιβέρτος Α΄ κατέλαβε το Πουατιέ, το Τουραίν και κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος τού βασιλείου τού αδελφού του (573). Ο Χιλπέριχος Α΄ κρύφτηκε στο Τουρναί, ο Σιγιβέρτος Α΄ ανακηρύχθηκε από τους υπηκόους τού αδελφού του βασιλιάς στο Βιτρύ-αν-Αρτουά. Ο θρίαμβος του ήταν στιγμιαίος, δολοφονήθηκε από δύο πληρωμένους δολοφόνους που έστειλε η Φρεδεγόνδη. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Χιλδεβέρτος Β΄ υπό την επιτροπεία της Μπρουνχίλντας, οι δύο τους σύντομα έθεσαν τους εαυτούς τους υπό την προστασία του Γκούντραμ ο οποίος υιοθέτησε τον Χιλδεβέρτο Β΄ ως γιο και κληρονόμο. Νυμφεύτηκε τη Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας, κόρη τού Αθαναγίλδος ηγεμόνα των Βησιγότθων της Ισπανίας & Σεπτιμανίας και είχε τέκνα: Ινγούνδη γενν. 567/8, παντρεύτηκε τον άγιο Ερμινίγγελδος πρίγκιπα των Βησιγότθων. Χλοδοσίνδη. Χιλδεβέρτος Β΄ 570-595, βασιλιάς της Αυστρασίας (Ρενς) & της Προβηγκίας. Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο Δ΄ Dahmus, Joseph Henry. Seven Medieval Queens. 1972 Oman, Charles. The Dark Ages, 476-918, Rivingtons, 1908 Thomas Charles-Edwards (2003). "Anglo-Saxon Kinship Revisited". The Anglo-Saxons from the Migration Period to the Eighth Century. John Hines (ed.). Boydell Press.

Ο Σιγιβέρτος Α΄ (Sigebert Ier, περί το 535 - περί το 575) μέλος του Οίκου των Μεροβιγγείων ήταν Βασιλιάς της Αυστρασίας και του Ρενς (561 - 575) 561-575. Ο Σιγιβέρτος Α΄ ήταν ο τρίτος επιζήσας γιος τού Χλωτάριου Α΄ βασιλιά της Σουασόν & μετά όλων των Φράγκων και της Ινγούνδη, κόρης τού Μπαντέρικ ηγεμόνα των Θουριγγίων. Η βασιλεία του κύλισε με την εμφύλια διαμάχη με τον αδελφό του Χιλπέριχο Α΄, που ήταν επιτυχής. Ο πατέρας του απεβίωσε (561) και σύμφωνα με το έθιμο των Φράγκων το βασίλειο διαιρέθηκε μεταξύ των αδελφών: ο Χαριβέρτος Α΄ έλαβε το Παρίσι, τη Νευστρία, το Πουατιέ, την Ακουιτανία και την Τουλούζη, ο Γκούντραμ την Ορλεάνη και τη Βουργουνδία, ο Σιγιβέρτος Α΄ την Αυστρασία (Ρενς) και ο Χιλπέριχος Α΄ το Σουασόν. Οι Άβαροι μια βαρβαρική νομαδική φυλή που σχετίζεται με τους Ούννους προχώρησε σε καταστροφικές επιδρομές, ο Σιγιβέρτος Α΄ μετακίνησε την πρωτεύουσα του από το Ρενς στην Μετς και τους απέκρουσε δύο φορές (562, 568).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84

Ραφαϊέλ Ισραελιάν

Γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1908 στην Τιφλίδα της Γεωργίας (η οποία τότε αποτελούσε κομμάτι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) και προερχόταν από οικογένεια Αρμένιων εκπαιδευτικών. Από την πλευρά του πατέρα του, Σαρκίς, καταγόταν από την Σουσά του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ενώ η μητέρα του, Μαριάμ, γεννήθηκε στο Ναχιτσεβάν του σημερινού Αζερμπαϊτζάν. Αφού ολοκλήρωσε το 1925 τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του, εισήχθη το ίδιο έτος στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Ακαδημίας Επιστημών της Τιφλίδας, από όπου αποφοίτησε το 1928. Ακολούθως μετέβη στο Λένινγκραντ, πραγματοποιώντας περαιτέρω σπουδές στην αρχιτεκτονική, αλλά και στις εικαστικές τέχνες. Το 1936 εγκαταστάθηκε στο Γερεβάν της ΣΣΔ Αρμενίας, όπου εργάστηκε σε διάφορους κρατικούς αρχιτεκτονικούς οργανισμούς. Παράλληλα, διετέλεσε από το 1941 μέχρι το 1963 καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Γερεβάν. Όντας εν ενεργεία αρχιτέκτονας από το 1936 μέχρι και τον θάνατό του, ο Ισραελιάν σχεδίασε πληθώρα δημόσιων κτιρίων, μνημείων, εκκλησιών, εργοστασίων κλπ, τόσο στην Αρμενία, όσο και στο εξωτερικό. Αντιπροσωπευτικά έργα του Ισραελιάν θεωρούνται μεταξύ άλλων το Μνημείο της Νίκης (νυν Μητέρα Αρμενία), το μνημείο της μάχης του Σαρνταραπάτ και το παρακείμενο Εθνογραφικό Μουσείο στο Αράκς, το μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Ετσμιαντζίν, η Λέαινα του Γκεγάρντ, η Δυτική Είσοδος του Γερεβάν κ.ά. Άλλα έργα του είναι το Κτίριο #2 στην Πλατεία Δημοκρατίας του Γερεβάν, η Αψίδα του Χαρέντς, ο ναός των Αγίων Σαράντα στο Μιλάνο και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βαρντάν στη Νέα Υόρκη. Παράλληλα, συμμετείχε και στην αναστήλωση θρησκευτικών μνημείων, όπως ο ναός του Αγίου Σαρκίς στη συνοικία Κέντρον του Γερεβάν. Απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1973 στο Γερεβάν. Ήταν παντρεμένος από το 1934 με τη Σοφία Μουραντιάν, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά (τρεις κόρες και δύο γιους). To 2011 η οικία του Ισραελιάν στο Γερεβάν κατεδαφίστηκε προκειμένου να ανεγερθεί στη θέση της ξενοδοχείο, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις. Ο Ισραελιάν αναφέρεται ως συνεχιστής του Αλεξάντρ Ι. Ταμανιάν και αρχιτέκτονας που κατάφερε να συγκεράσει την παραδοσιακή αρμενική αρχιτεκτονική με τις σύγχρονες τάσεις της εποχής του, αλλά και με στοιχεία από την αρχιτεκτονική των αρχαίων λαών της Μεσοποταμίας. Για το έργο του έλαβε διάφορες τιμητικές διακρίσεις όπως το Κρατικό Βραβείο της Ε.Σ.Σ.Δ., το βραβείο του Αρχιτέκτονα του Λαού, του Τιμημένου Καλλιτέχνη της ΣΣΔ Αρμενίας κ.ά. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα της Αρμενίας αναδρομική έκθεση προς τιμήν του, ενώ παρόμοια έκθεση διεξήχθη και το 1975 στο Λένινγκραντ. Adalian, Rouben Paul (2010). Historical Dictionary of Armenia (β΄ έκδοση). Scarecrow Press. Dolukhanian, Lola (2008). Rafael Israelyan. Yerevan: Graber Publishers.

Ο Ραφαϊέλ «Ράφο» Ισραελιάν (αρμενικά: Ռաֆայել Իսրայելյան, Τιφλίδα, Ρωσική Αυτοκρατορία, 17 Σεπτεμβρίου 1908 – Γερεβάν, ΕΣΣΔ, 8 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν διακεκριμένος Αρμένιος αρχιτέκτονας και γλύπτης που άκμασε στη σοβιετική Αρμενία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%B1%CF%8A%CE%AD%CE%BB_%CE%99%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD

Μουσείο Μπόιμανς - φαν Μπένινγκεν

Το μουσείο ιδρύθηκε το 1849 υπό το όνομα "Μουσείο Μπόιμανς" από το όνομα του Φρανς Μπόιμανς που δώρησε τη συλλογή του στην πόλη. Μεγάλο μέρος της αρχικής συλλογής, όμως, καταστράφηκε σε πυρκαγιά το 1864. Η συλλογή του επιχειρηματία φαν Μπένινγκεν προστέθηκε στο μουσείο το 1958, οπότε και αυτό μετονομάστηκε σε "Μουσείο Μπόιμανς - φαν Μπένινγκεν" (Museum Boymans-van Beuningen). Η γραφή του ονόματος άλλαξε σε Museum Boijmans Van Beuningen το 1996. Τα εκθέματα του μουσείου αποτελούνται από πολλές μικρότερες συλλογές, απαρτιζόμενες από έργα τέχνης του Μεσαίωνα, με κάποια έμφαση στη Φλαμανδική τέχνη. Μεγάλο μέρος της συλλογής του μουσείου προήλθε από τις δύο ιδιωτικές συλλογές που προαναφέρθηκαν, αλλά η συλλογή εμπλουτίστηκε και από τις συνεισφορές πολλών άλλων με την πάροδο του χρόνου. Μεταξύ των πλέον γνωστών καλλιτεχνών, έργα των οποίων εκτίθενται στο μουσείο, είναι οι Ιερώνυμος Μπος, Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος, Ρέμπραντ, Κλωντ Μονέ, Βασίλι Καντίνσκι, Βίνσεντ βαν Γκογκ, Μαουρίτσιο Καττελάν, Πωλ Σεζάν, Ρενέ Μαγκρίτ, Σαλβαδόρ Νταλί, Μαρκ Ρότκο, Έντβαρτ Μουνκ και Βίλεμ ντε Κόονινγκ. Στα εκθέματα του μουσείου περιλαμβάνεται επίσης μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων σε χαρτί (χαρακτικά, σχέδια, λιθογραφίες κτλ.) στον κόσμο, με χρονική έκταση από τον Μεσαίωνα ως τη σύγχρονη εποχή. Η εξύμνηση της Θεοτόκου (π. 1490–95) του Χέρτχεν τοτ Σιντ Γιανς Ο Οδοιπόρος (περ. 1500) του Ιερώνυμου Μπος Φωλιά με κουκουβάγιες (περ. 1510) του Ιερώνυμου Μπος Ο Πύργος της Βαβέλ (περ. 1563) του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβυτέρου Ο Τίτους στο γραφείο του (1655) του Ρέμπραντ Το καλύβι των τελωνειακών και η Βαρενζβίλ (1882) του Κλωντ Μονέ Πορτρέτο του Αρμάν Ρουλέν (1888) του Βίνσεντ βαν Γκογκ Στο κατώφλι της Ελευθερίας (1929) του Ρενέ Μαγκρίτ Να μην αναπαραχθεί (1937) του Ρενέ Μαγκρίτ Εντυπώσεις από την Αφρική (1938) του Σαλβαδόρ Νταλί Σίρλεϊ Τεμπλ, το νεότερο και πιο λατρευτό τέρας του κινηματογράφου στην εποχή της (1939) του Σαλβαδόρ Νταλί Το πρόσωπο του πολέμου (1940) του Σαλβαδόρ Νταλί Το μορφωτικό τμήμα του μουσείου οργανώνει δραστηριότητες για παιδιά, διαλέξεις, σεμινάρια και περιηγήσεις. Το ARTtube Αρχειοθετήθηκε 2015-11-21 στο Wayback Machine. είναι ιστότοπος σχετικά με την τέχνη και το ντιζάιν. Παραγωγοί του είναι το μουσείο Μπόιμανς, το MHKA της Αμβέρσας, το Gemeentemuseum της Χάγης, το Stedelijk Museum (δημοτικό μουσείο) του Άμστερνταμ, το De Pont, το κεντρικό μουσείο της Ουτρέχτης και το Centrum Beeldende Kunst του Ροτερνταμ. Σε συνεργασία με την TV Rijnmond, το μουσείο Μπόιμανς προβάλει μια τηλεοπτική σειρά τέχνης. Η Boijmans TV βασίζεται σε μια ιδέα του Βίλφριντ ντε Γιόνγκ (Wilfried de Jong). Η σειρά δημιουργείται από μια ομάδα ειδικών διαφορετικών κλάδων. Είναι κάτι περισσότερο από ένα περιοδικό τέχνης: Εκτός από τους καλλιτέχνες, εμφανίζονται στη σειρά επισκέπτες του μουσείου, υπάλληλοι του τεχνικού τμήματος και συνοδοί του μουσείου. Κάθε επεισόδιο της σειράς είναι διαθέσιμο στο κανάλι ArtTube αφού παιχτεί κανονικά. Από το 2004 διευθυντής του μουσείου είναι ο Σιάρελ Εξ (Sjarel Ex).Το 2013 το μουσείο το επισκέφθηκαν 292.711 άτομα. Κατά το έτος αυτό ήταν το πλέον επισκέψιμο μουσείο στο Ρότερνταμ καθώς και το 14ο πλέον επισκέψιμο μουσείο σε ολόκληρη τη χώρα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Museum Boijmans Van Beuningen στο Wikimedia Commons

Το Μουσείο Μπόιμανς - φαν Μπένινγκεν (Ολλανδικά:Museum Boijmans Van Beuningen, προφορά: [myzeːjʏm bɔjmɑns vɑn bøːnɪŋən]) είναι μουσείο τέχνης στο Ρότερνταμ στην Ολλανδία. Βρίσκεται στο Museumpark στην περιοχή Centrum (κέντρο), κοντά στο Kunsthal και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Το μουσείο άνοιξε το 1849. Στεγάζει τις συλλογές του Φρανς Γιάκομπ Όττο Μπόιμανς (1767 - 1847) και Ντάνιελ Ζορζ φαν Μπένινγκεν (Daniël George van Beuningen) (1877 - 1955). Στη συλλογή, που εκτείνεται από τη μεσαιωνική έως τη σύγχρονη τέχνη, περιλαμβάνονται, μεταξύ πολλών άλλων, έργα των Ρέμπραντ, Κλωντ Μονέ, Βίνσεντ βαν Γκογκ και Σαλβαδόρ Νταλί. Το 2013 το μουσείο δέχτηκε 292.711 επισκέπτες και ήταν το 14ο μουσείο της Ολλανδίας σε επισκεψιμότητα. Η είσοδος στο μουσείο γίνεται καθημερινά πλην Δευτέρας και στοιχίζει 17€ κατ' άτομο (Οκτώβριος 2015).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%82_-_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD

Μαρία Παλάσκα

Ήταν σύζυγος του Χρήστου Πάλασκα, με τον οποίο διέμεναν προεπαναστατικά στα Ιωάννινα. Μετά την αυτομόληση του συζύγου της στη πλευρά των επαναστατών, διέφυγε από τα Ιωάννινα μαζί με την οικογένειά της.Στις 25 Μαΐου 1822, ο σύζυγός της, Χρήστος Παλάσκας, σκοτώθηκε από άνδρες του Ανδρούτσου όταν είχε πάει μαζί με τον Αλέξη Νούτσο με εντολές από τη κυβέρνηση να τον αιχμαλωτίσει ή να το σκοτώσει και το σχέδιο αυτό αποκαλύφθηκε. Από μερίδα συγγραφέων υποστηρίζεται με βάση κείμενο του στρατηγού Μακρυγιάννη αλλά και άλλα κείμενα (του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Αναγνώστη Κοντάκη) ότι ο θάνατος του Παλάσκα - αλλά και του Νούτσου - προκλήθηκε από ενέργειες του Ιωάννη Κωλέττη, ο οποίος θα ήταν ωφελημένος είτε κατάφερναν να εξοντώσουν τον Ανδρούτσο, είτε έχαναν τη ζωή τους οι ίδιοι. Όσον αφορά τη περίπτωση του Παλάσκα, υποστηρίζεται ότι αιτία ήταν η επιθυμία του Κωλέττη να καταστήσει τη γυναίκα του Παλάσκα ερωμένη του, κάτι που πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατο του συζύγου της. Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Μαρία και η οικογένειά της περιήλθαν υπό την προστασία του Κωλέττη.. Το πρόσωπό της ενέπνευσε το Θανάση Πετσάλη - Διομήδη στο διήγημα "ο Φόνος".Στις 4 Ιουνίου 1823 η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδας παραχώρησε ισόβια σύνταξη στη Μαρία Παλάσκα ενώ στις 4 Μαΐου 1845 η Βουλή της ενέκρινε νέα τιμητική σύνταξη.Παιδιά της, από το γάμο της με το Χρήστο Παλάσκα, ήταν ο Λεωνίδας Παλάσκας, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και υπουργός Ναυτικών, και η Ανθούσα Παλάσκα, μετέπειτα Ανθούσα Ρουζού (ή Ρουζιού), σύζυγος του Γάλλου επιχειρηματία και διπλωμάτη Αλεξάνδρου Ρουζιού. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει «...τον Παλάσκα δια το κέφι μου καλό είναι να χαθή, να κάμω την γυναίκα του μορόζα. Καθώς την έκαμε και την έχει ως την σήμερον μέσα-εις το σπίτι του σαν γυναίκα του» στα Απομνημονεύματά του τα οποία έγραψε μεταξύ του 1829 και του 1851, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες για το πότε γράφτηκε το συγκεκριμένο τμήμα. Επιπλέον, η Παλάσκαινα αναφέρεται στο κείμενο του Ιωάννη Φιλήμονα, σχετικά με την αναχώρηση από το Άργος των πολιτικών και επιβίβασή τους σε υδραΐικα πλοία, όταν προήλαυνε ο Δράμαλης στην περιοχή. Εκεί αναφέρεται συγκεκριμένα ο Κωλέττης «με τας τρεις οθωμανίδας παλλακίδας του και την εταίραν του, γυναίκα του φονευθέντος Παλάσκα τάς οποίας όλας είχε ένδεδυμένας με φορέματα ευρωπαϊκά καί διά τούτο έλάνθανον τούς στρατιώτας». Ο Κάρπος Παπαδόπουλος, σύντροφος του Οδυσσέα Ανδρούτσου γράφει ότι η σύζυγος του Παλάσκα «είχε προσκολληθεί στον Κωλέττη ως παλλακίς», τον οποίο αναφέρει ως εραστή τηςΣε νεώτερες δημοσιεύσεις, αναφέρεται ότι ο Κωλέττης είχε ερωτικές σχέσεις με τη Μαρία Παλάσκα μετά τη δολοφονία του άνδρα της και ότι συζούσαν για αρκετά χρόνια. Ο Κωλέττης προστάτευε τα παιδιά της ως υιοθετημένα, αν και δεν την παντρεύτηκε ποτέ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υιοθετείται αυτούσια η άποψη του Μακρυγιάννη Σιμόπουλος, Κυριάκος (1981). Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21. σελ. 308, 318 Τα απομνημονεύματα των αγωνιστών του '21, Τόμ. 11. Πρωτοψάλτης Εμμανουήλ, Γ. Τσουκαλάς, Εκδοτ. Οίκος Χ. Κοσμαδάκη και Σια, 1968, σελ. 51 Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821 , Τάκης Αργ.,Σταματόπουλος, Κάλβος, 1979, σελ. 83 και 86 Παπαφλέσσας, Τομ.2, Σόλων Ν. Γρηγοριάδης, 1982, σελ. 373 Πράματα και οράματα Στρατηγού Μακρυγιάννη: εις δόξαν και εις κρίσιν. Νικηφόρος Κ. Βρεττάκος, 1912-1991. Ευθύνη, 1990, σελ. 57 Μπάμπης Άννινος, 2007, Η απολογία του Οδυσσέως Ανδρουτσου, εκδ. Εκάτη, σελ. 169 Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Η μεγάλη ελληνική επανάσταση 1821-1829: Η εσωτερική κρίση 1822 - 1825: Στρατιωτικές επιχειρήσεις, διπλωματικές και πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις, ο πρώτος διχασμός, φυσικό περιβάλλον, παραδοσιακοί οικισμοί και λαός, Ηρόδοτος, 1982, σελ. 793 Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός. σελ. 69, 97-98. ISBN 9789605223105. Θεόδωρος Δημοσθ. Παναγόπουλος, Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας, εκδόσεις: "Ενάλιος", Αθήνα 2009, ISBN 978-960-536-385-7 Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Capitaine du vaisseau de la marine royale hellénique par Ch. Mélétopoulo, Athènes, imprimerie de la philocalie, 1880 Τάκης Αργ. Σταματόπουλος (1979). Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την Επανάσταση του 1821, τόμος 2. Κάλβος.

Η Μαρία Παλάσκα (αναφερόμενη και «Παλάσκαινα» ή «χήρα Χρήστου Παλάσκα») ήταν σύζυγος του Χρήστου Παλάσκα, γνωστή για την υποστηριζόμενη από μερίδα συγγραφέων, αποστολή του συζύγου της από τον Ιωάννη Κωλέττη που κατέληξε σε παγίδευση και το θάνατο του άνδρα της, αλλά και για την μετέπειτα σχέση της με τον Κωλέττη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1

Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ

Η θέση του ουρανοξύστη ήταν αρχικά το αγρόκτημα του Τζον Τζόνσον, που δημιουργήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ένα ρυάκι περνούσε από εκεί και χυνόταν στη Sunfish Pond (τη «Λιμνούλα του Ηλιόψαρου»), ένα τετράγωνο μακρύτερα. Στο τετράγωνο κτίσθηκε το πολυτελές Ξενοδοχείο Γουόλντορφ-Αστόρια στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο ουρανοξύστης σχεδιάσθηκε από τον Γκρέγκορι Τζόνσον και την αρχιτεκτονική του εταιρεία «Shreve, Lamb and Harmon» μέσα σε μόλις 2 εβδομάδες, μάλλον χρησιμοποιώντας ως αρχή το σχέδιο του Πύργου R.J. Reynolds στο Winston-Salem της Βόρειας Καρολίνας. Η κατασκευή χρηματοδοτήθηκε από τον John J. Raskob. Πρόεδρος της εταιρείας κατασκευής ήταν ο Άλφρεντ Ε. Σμιθ, πρώην Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Οι εργασίες εκσκαφής των θεμελίων άρχισαν στις 22 Ιανουαρίου 1930. Στην οικοδομή εργάζονταν 3.400 εργάτες, οι περισσότεροι μετανάστες από την Ευρώπη, αλλά και εκατοντάδες Ινδιάνοι Μοχώκ. Κατά τον επίσημο απολογισμό, 3,399 εργάτες σκοτώθηκαν σε εργατικά δυστυχήματα κατά την ανέγερση. Τα εγγόνια του Σμιθ έκοψαν την κορδέλα των εγκαινίων. Υπήρξε έντονος ανταγωνισμός στην πόλη για τον τίτλο του υψηλότερου κτηρίου στον κόσμο. Δύο άλλα οικοδομήματα που πάλεψαν γι' αυτόν, αυτό της Γουώλ Στρητ 40 και το Κτήριο Κράισλερ, ήταν ήδη υπό κατασκευή όταν άρχισε να κτίζεται το Εμπάιαρ Στέιτ. Αμφότερα έμελλε να κρατήσουν τον τίτλο για λιγότερο από 1 έτος. Οι οικοδόμοι του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ αμείβονταν με σχεδόν διπλάσιο ημερομίσθιο από αυτούς των άλλων κτιρίων, αλλά υποχρεώνονταν να εργάζονται με ταχύτατους ρυθμούς, στα όρια της αντοχής. Οποιοσδήποτε καθυστερούσε έστω και ελάχιστα απολυόταν αμέσως, για να αντικατασταθεί μέσα σε λίγη ώρα με κάποιο από τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους της εποχής της Μεγάλης Οικονομικής Υφέσεως. Ως αποτέλεσμα, η κατασκευή διάρκεσε μόνο 410 ημέρες. Ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χέρμπερτ Χούβερ άναψε για πρώτη φορά τα φώτα του ουρανοξύστη κατά τα επίσημα εγκαίνια την Πρωτομαγιά του 1931, με το πάτημα ενός κουμπιού από την πρωτεύουσα Ουάσινγκτον. Εξαιτίας της οικονομικής υφέσεως, μεγάλο μέρος του ενοικιαζόμενου χώρου παρέμενε αρχικά ξενοίκιαστο: Στον πρώτο χρόνο κερδήθηκαν τόσα χρήματα από αυτούς που πήγαιναν να δουν τη θέα από την κορυφή, όσα και από τα ενοίκια, απ' όπου και το παρατσούκλι "Empty State Building". Το 1951 ο ουρανοξύστης πωλήθηκε στον Ρότζερ Στίβενς και τους συνεταίρους του για 51 εκατομμύρια δολάρια, την υψηλότερη τιμή που είχε ποτέ πληρωθεί ως τότε για μεμονωμένο κτήριο στην ιστορία των ΗΠΑ. Η χαρακτηριστική μύτη-κορυφή του κτηρίου σε ρυθμό Αρ Ντεκό σχεδιάσθηκε αρχικά ως ιστός για την πρόσδεση πηδαλιοχούμενων αεροστάτων («ζέπελιν»). Ο 102ος όροφος ήταν αρχικώς αεραποβάθρα. Ιδιαίτερος ανελκυστήρας, που θα εκινείτο ανάμεσα στον 86ο και τον 102ο όροφο, θα μετέφερε τους επιβάτες μετά το τσεκ-ιν στον 86ο. Ωστόσο, η ιδέα αποδείχθηκε επικίνδυνη μετά από λίγες προσπάθειες με αερόπλοια, εξαιτίας των ισχυρών ανοδικών ρευμάτων αέρα που προκαλούσε το ίδιο το μέγεθος του κτηρίου. Η κεραία του ραδιοτηλεοπτικού πομπού προστέθηκε το 1952. Στις 9:40 π.μ. του Σαββάτου, 28 Ιουλίου 1945, ένα βομβαρδιστικό αεροσκάφος τύπου B-25 Mitchell οδηγούμενο από τον αντισμήναρχο Ουίλιαμ Φ. Σμιθ Τζούνιορ (William F. Smith Jr.) μέσα σε πυκνή ομίχλη, έπεσε πάνω στη βόρεια πλευρά του ουρανοξύστη, μεταξύ 79ου και 80ού ορόφου. Ο ένας από τους κινητήρες του αεροπλάνου βγήκε από την αντίθετη πλευρά, ενώ ένας άλλος έπεσε μέσα σε ένα φρεάτιο ανελκυστήρα. Προκλήθηκε πυρκαγιά που κατασβέστηκε μέσα σε 40 λεπτά της ώρας. Σκοτώθηκαν 14 άνθρωποι, ενώ η χειρίστρια ανελκυστήρα Μπέτι Λου Όλιβερ (Betty Lou Oliver) επέζησε από πτώση 75 ορόφων μέσα σε ανελκυστήρα, ύψος που παραμένει το παγκόσμιο ρεκόρ για τέτοια περίπτωση. Την επόμενη Δευτέρα, το κτήριο ήταν ανοικτό και λειτουργούσε κανονικά στους περισσότερους ορόφους του. Το Κτήριο Εμπάιαρ Στέιτ κηρύχθηκε από την Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών ως ένα από τα «Επτά Θαύματα του Σύγχρονου Κόσμου». Ανακηρύχθηκε ως Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο (National Historic Landmark) στις 24 Ιουνίου 1986. Το 2007 κατέλαβε την πρώτη θέση στον «Κατάλογο των Επιφανέστερων Αρχιτεκτονημάτων» κατά την AIA. Σήμερα ο ουρανοξύστης είναι ιδιοκτησία της εταιρείας του Harold Helmsley. Το Κτήριο Εμπάιαρ Στέιτ παρέμεινε ο υψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο επί 41 χρόνια, επίδοση που αποτελεί ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ, ενώ υπήρξε το υψηλότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα πάνω στη Γη για 23 χρόνια. Το ύψος της ταράτσας του είναι 1250 πόδια ακριβώς, ή 381 μέτρα, η κορυφή 442,9 μέτρα, ενώ το άκρο της κεραίας στην κορυφή φθάνει σε ύψος τα 448,67 μέτρα πάνω από το πεζοδρόμιο (για την ακρίβεια υπάρχουν αρκετές κεραίες-πομποί, αλλά η υψηλότερη είναι απλώς ένα αλεξικέραυνο). Σήμερα το Εμπάιαρ Στέιτ (μετά και την καταστροφή των πύργων του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001) παραμένει το δεύτερο υψηλότερο κτήριο σε όλες τις ΗΠΑ. Από τα εγκαίνιά του μέχρι σήμερα, πάνω από τριάντα άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει πέφτοντας από την κορυφή του Κτηρίου Εμπάιαρ Στέιτ. Ο φράκτης γύρω από την ταράτσα-παρατηρητήριο μπήκε το 1947, μετά από 5 απόπειρες σε διάστημα τριών εβδομάδων. Παρόλα αυτά, αυτοκτονίες σημειώθηκαν το 2004 και το 2006, ενώ η πιο πρόσφατη έγινε τον Ιανουάριο του 2010, οπότε ένας δικηγόρος έπεσε από τον 69ο όροφο. Το Κτήριο Εμπάιαρ Στέιτ διαθέτει 86 ορόφους για εμπορική χρήση, ενώ οι υπόλοιποι 16 αντιπροσωπεύουν την κορυφή-πύργο αρ ντεκό. Πάντως το Εμπάιαρ Στέιτ υπήρξε το πρώτο κτήριο στην ιστορία που είχε περισσότερους από 100 ορόφους. Ο ουρανοξύστης έχει 6.500 παράθυρα και 73 ανελκυστήρες (67 στον κεντρικό πυρήνα και 6 περιφερειακούς). Τα σκαλοπάτια από το πεζοδρόμιο μέχρι τον 102ο όροφο είναι 1.860. Το ολικό εμβαδό των ορόφων είναι 257.210 τετραγωνικά μέτρα. Η βάση του κτηρίου έχει έκταση περίπου 8 στρέμματα, αλλά η διατομή μειώνεται προς την κορυφή. Το Κτήριο Εμπάιαρ Στέιτ στεγάζει σήμερα (2007) περί τους 20 χιλιάδες εργαζόμενους και έχει τον δικό του ιδιαίτερο ταχυδρομικό κωδικό: 10118. Η άνοδος χρειάζεται λιγότερο από ένα λεπτό με ανελκυστήρα μέχρι τον 86ο όροφο, όπου και το παρατηρητήριο θέας. Το κτήριο περιέχει σωλήνες συνολικού μήκους 113 χιλιομέτρων και ηλεκτρικά καλώδια συνολικού μήκους 762 χιλιομέτρων. Η κεντρική θέρμανση γίνεται με ατμό χαμηλής πιέσεως (0,14 ως 0,21 της ατμόσφαιρας). Το όλο κτήριο ζυγίζει περίπου 370.000 τόνους. Η κατασκευή του στοίχισε 40.948.900 δολάρια ΗΠΑ. Το 1964 προστέθηκαν προβολείς για τον νυκτερινό φωτισμό της κορυφής του κτηρίου, με χρώματα αναλόγως της εποχής του έτους και περιστάσεων όπως τα Χριστούγεννα. Σε ειδικές περιπτώσεις, όπως τα ογδοηκοστά γενέθλια και τον επακολουθήσαντα θάνατο του Φρανκ Σινάτρα, το κτήριο φωτίστηκε μπλε σε αναφορά του ψευδωνύμου του τραγουδιστή "Ol' Blue Eyes." Οι προβολείς φώτιζαν το κτήριο με τα χρώματα της αμερικανικής σημαίας επί αρκετούς μήνες μετά την καταστροφή του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου, και μετά επανήλθαν στον συνήθη φωτισμό. Επίσης, το κτήριο φωτίζεται κίτρινο με το κίτρινο χρώμα της μπάλας του τένις κατά τη διεξαγωγή του «Αμερικανικού Open» τουρνουά τένις στα τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτεμβρίου. Το κτήριο επίσης φωτίζεται μωβ και λευκό μία φορά το χρόνο προς τιμή των αποφοιτούντων φοιτητών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Τον Οκτώβριο του 2007, φωτίστηκε πράσινο επί τριήμερο για τη μουσουλμανική εορτή Eid ul-Fitr, ο πρώτος φωτισμός που έγινε ποτέ για εορτή του Ισλάμ. Η πρόθεση είναι να γίνεται αυτό κάθε χρόνο. Το Κτήριο Εμπάιαρ Στέιτ έχει ένα από τα δημοφιλέστερα εξωτερικά παρατηρητήρια θέας σε όλο τον κόσμο, με πάνω από 110 εκατομμύρια εισιτήρια από τότε που πρωτολειτούργησε ως τα σήμερα. Το κυρίως παρατηρητήριο, στον 86ο όροφο (υπαίθριο), και το δεύτερο, στον 102ο (κλειστού χώρου), προσφέρουν εντυπωσιακές εικόνες της Νέας Υόρκης προς όλες τις πλευρές (360 μοίρες). Ο αγώνας ανόδου του Κτηρίου Εμπάιαρ Στέιτ («Empire State Building Run-Up») είναι ένας αγώνας ανόδου με τα πόδια από τον δρόμο μέχρι το παρατηρητήριο στον 86ο όροφο, που γίνεται μία φορά τον χρόνο από το 1978. Οι συμμετέχοντες αναφέρονται τόσο ως δρομείς όσο και ως αναρριχητές. Ο αγώνας καλύπτει μία κάθετη απόσταση 320 μέτρων και περιλαμβάνει 1.576 σκαλοπάτια. Το ρεκόρ είναι 9 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα, του Αυστραλού επαγγελματία ποδηλάτη Paul Crake, από το 2003 (ταχύτητα ανόδου 2.010 κάθετα μέτρα την ώρα). Η διασημότερη απεικόνιση του κτηρίου σε κινηματογραφική ταινία θεωρείται γενικώς εκείνη στο τέλος της ταινίας Κινγκ Κονγκ του 1933, όπου ο γιγαντιαίος πίθηκος Κινγκ Κονγκ σκαρφαλώνει ως την κορυφή για να ξεφύγει από τους διώκτες του, αλλά πέφτει και σκοτώνεται. Το 1983, για την πεντηκοστή επέτειο της ταινίας, ένας φουσκωτός Κινγκ Κονγκ τοποθετήθηκε στο αληθινό κτήριο (η σκηνή ξαναγυρίστηκε για τη νέα ταινία Κινγκ Κονγκ του 2005, ενώ μια τρίτη ταινία Κινγκ Κονγκ, του 1976, έχει την τελική σκηνή στους δύο πύργους του Εμπορικού Κέντρου).Ο ουρανοξύστης καταστρέφεται στην ταινία Μέρα Ανεξαρτησίας από ένα διαστημόπλοιο εξωγήινων. Αυτή η σκηνή απέτιε φόρο τιμής σε μία παρόμοια, που περιγράφεται στο διήγημα επιστημονικής φαντασίας Publicity Campaign του Άρθουρ Κλαρκ.Η βωβή και μαυρόασπρη ταινία του Άντυ Γουόρχολ Empire (1964) δεν είναι παρά ένα συνεχές οκτάωρο πλάνο του Κτηρίου Εμπάιαρ Στέιτ τη νύχτα. Το 2004, το Εθνικό Αρχείο Ταινιών (National Film Registry) των ΗΠΑ έκρινε την «πολιτιστική σημασία» αυτής της ταινίας αρκετή ώστε να διατηρηθεί στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.Το παρατηρητήριο υπήρξε ο χώρος για ρομαντικά ραντεβού σε αρκετές ταινίες: Love Affair, An Affair to Remember, Elf και Άγρυπνος στο Σιάτλ.Στο λατινοαμερικανικό μυθιστόρημα Empire of Dreams (1994) της Giannina Braschi, η κορυφή του ουρανοξύστη καταλαμβάνεται από βοσκούς που χορεύουν και τραγουδούν «Τώρα κάνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι θέλουμε.» The Empire State Building Book, του Jonathan Goldman, St. Martin's Press, 1980. Unbuilding, του David Macaulay, Houghton Mifflin, 1986. The Empire State Building - The making of a landmark, του John Tauranac, Scribner, 1995. Construction: Building the Impossible, του Nathan Aaseng, The Oliver Press, Inc., 2000. Empire: A Tale of Obsession, Betrayal, and the Battle for an American Icon, του Mitchell Pacelle, Wiley, 2002 Higher: A Historic Race to the Sky and the Making of a City, του Neal Bascomb, Doubleday, 2003 Building The Empire State, επιμέλεια της Carol Willis, Norton, 1998. Empire State Building, ο επίσημος ιστοτόπος Πρόγραμμα του εξωτερικού φωτισμού Τα «περίεργα» του Empire State Building Η ανέγερση του Empire State Building, 1930-1931 Αρχειοθετήθηκε 2014-10-09 στο Wayback Machine., Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης Ζωντανή μετάδοση από Webcam Τριδιάστατο μοντέλο του ουρανοξύστη για χρήση στο πρόγραμμα Google Earth VIVA2, αρχείο με πάνω από 500 φωτογραφίες από την ανέγερση του ουρανοξύστη από το Μουσείο των Ουρανοξυστών

Το Κτήριο Εμπάιρ Στέιτ ή Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ (The Empire State Building = «Το Κτήριο της Αυτοκρατορικής Πολιτείας», δηλαδή της Νέας Υόρκης) είναι ένας από τους υψηλότερους και ιστορικότερους ουρανοξύστες στον κόσμο. Βρίσκεται στην πόλη της Νέας Υόρκης (στη διασταύρωση της 5ης Λεωφόρου, νο. 350, και της 34ης δυτικής οδού) και έχει 102 ορόφους. Υπήρξε ο υψηλότερος ουρανοξύστης στη Γη για 41 χρόνια, από την ολοκλήρωσή του το 1931 ως το χτίσιμο του Βόρειου Πύργου του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου το 1972. Μετά την καταστροφή των πύργων του Κέντρου αυτού από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Εμπάιαρ Στέιτ ξανάγινε και παρέμεινε το υψηλότερο κτήριο σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη μέχρι τις 30 Απριλίου 2012, όταν το ξεπέρασε το υπό κατασκευή Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 1. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του είναι Αρ Ντεκό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CF%81_%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%B9%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA

Θεοβούλη

Διόδωρος Σικελιώτης, Η Βιβλιοθήκη της Ιστορίας σε μετάφραση Charles Henry Oldfather . Δώδεκα τόμοι. Loeb Classical Library . Cambridge, Μασαχουσέτη: Harvard University Press; Λονδίνο: William Heinemann, Ltd. 1989. Τομ. 3. Βιβλία 4.59–8. Ηλεκτρονική έκδοση στον ιστότοπο του Bill Thayer Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica. Τόμος 1-2 . Immanel Bekker. Ludwig Dindorf. Φρίντριχ Βόγκελ. σε aedibus BG Teubneri. Λειψία. 1888-1890. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα . Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus σε μετάφραση και επιμέλεια Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online έκδοση στο Topos Text Project. Homer, The Iliad with an English Translation by AT Murray, Ph.D. σε δύο τόμους. Cambridge, MA., Harvard University Press; Λονδίνο, William Heinemann, Ltd. 1924.(ISBN 978-0674995796)ISBN 978-0674995796 . Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα. Όμηρος, Όπερα Ομήρου σε πέντε τόμους. Oxford, Oxford University Press. 1920.(ISBN 978-0198145318)ISBN 978-0198145318 . Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα . Τζέτζες, Ιωάννης, Αλληγορίες της Ιλιάδας μτφρ. Goldwyn, Adam J. και Κοκκίνη, Δήμητρα. Dumbarton Oaks Medieval Library, Harvard University Press, 2015.(ISBN 978-0-674-96785-4)ISBN 978-0-674-96785-4

Στην ελληνική μυθολογία, το όνομα Θεοβούλη (από το θεός + βουλή , δηλ. «θείο θέλημα» ή «θεϊκή συμβουλή») αναφέρεται στις: 1. Θεοβούλη, μητέρα του Μυρτίλου από τον Ερμή. 2.Θεοβούλα, μητέρα του Αρκεσίλαου και του Προθοήνορα από τον Αρειλύκο (Αρχίλυκο ). Ο γιος τους ήταν ένας από τους Βοιωτούς ηγέτες στον Τρωικό πόλεμο. Σε μια αφήγηση, ο Αλέκτωρ ήταν ο πατέρας του Αρκεσίλαου από την Κλεόβουλη και του Προθόηνορα από την Άρτηίδα. Αυτό το όνομα θεωρήθηκε επίσης ότι προκάλεσε τη Σίβυλλα από τον Βάρρο, έναν Ρωμαίο άνδρα των γραμμάτων. Ο ιστορικός Ιερώνυμος εξήγησε με παρόμοιο τρόπο τη Θεοβούλη ως την αττική μορφή της δωρικής Σιβύλλας (Siobolla), μια παραλλαγή του Sibulla (Σίβυλλα στα ελληνικά)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7

Θέατρο στην Ιταλία

Είναι πάντα δύσκολο να βρούμε μια σαφή προέλευση για ένα φαινόμενο όπως η δραματική τέχνη. Αν εννοούμε Ιταλία ολόκληρη τη σημερινή χερσόνησο, συμπεριλαμβανομένων των νησιών, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η προέλευση του ιταλικού θεάτρου προέρχεται από τη Μεγάλη Ελλάδα. Οι Έλληνες άποικοι της Σικελίας, αλλά και της Καμπανίας και της Απουλίας, έφεραν επίσης την τέχνη του θεάτρου από την πατρίδα τους. Τα θέατρα των Συρακουσών,των Εγέστων, των Τινδάρων, το Θέατρο των Ιππάνων, το Θέατρο Ακρών, το Θέατρο του Όρους Ιετάς, το Θέατρο της Μοργκαντίνης και το πιο διάσημο Ελληνικό Θέατρο Ταυρομένιον (Ταορμίνα), το αποδεικνύουν. Δεν γνωρίζουμε τις παραστάσεις αυτών των θεάτρων, ακόμη και αν έχουν απομείνει θραύσματα πρωτότυπων δραματουργικών έργων, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι δεν υπήρχε έλλειψη κλασικών, όπως οι τραγωδίες των τριών μεγάλων γιγάντων Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη και οι κωμωδίες του Αριστοφάνη. Το ρωμαϊκό θέατρο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το θέατρο που προήλθε από τη Μεγάλη Ελλάδα. Μερικοί διάσημοι συγγραφείς της ελληνικής γλώσσας προέρχονται από τη Μεγάλη Ελλάδα. Άλλοι, όπως ο Αισχύλος και ο Επίχαρμος, εργάστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Σικελία. Ο Επίχαρμος μπορεί να θεωρηθεί Συρακούσιος από κάθε άποψη, έχοντας δουλέψει όλη του τη ζωή για τους τυράννους των Συρακουσών. Οι κωμωδίες του προηγήθηκαν των πιο διάσημων του Αριστοφάνη, καθώς σκηνοθετεί για πρώτη φορά θεούς σε αυτές. Ενώ ο Αισχύλος, μετά από μακρά παραμονή στις αποικίες της Σικελίας, πέθανε επίσης στη Σικελία στην αποικία της Γέλας το 456 π.Χ. Ο Επίχαρμος και ο Φόρμις, και οι δύο τον 6ο αιώνα π.Χ., αποτέλεσαν τη βάση, για τον Αριστοτέλη, ώστε να εφεύρει την ελληνική κωμωδία, όπως λέει στο βιβλίο του για τη Θεατρική Ποιητική. "Όσον αφορά τη σύνθεση των ιστοριών (Επίχαρμος και Φορμίδης) ήρθαν στην αρχή από τη Σικελία" (Βλέπε Αριστοτέλης, Θεατρική Ποιητική) Άλλοι ντόπιοι δραματικοί συγγραφείς της Μεγάλης Ελλάδας, εκτός από τον Συρακούσιο Φορμίδη που έχουμε αναφέρει, είναι: ο Αχαιός ο Συρακούσιος, ο Απολλόδωρος της Γέλας, ο Φιλήμων των Συρακουσών και ο γιος του ο Φιλήμων ο νεότερος. Από την Καλαβρία, συγκεκριμένα από την αποικία των Θουρίων, κατάγονταν οι θεατρικοί συγγραφείς κωμωδιών Άλεξις και Ηρακλείδης. Ενώ ο Ρίνθων αν και Σικελός από τις Συρακούσες, εργάστηκε σκληρά στα πονήματά του για την αποικία του Τάραντα.

Το θέατρο στην Ιταλία έχει ιστορία δύο χιλιάδων ετών και χρονολογείται από την εποχή της αρχαίας Ρώμης, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί της αποικίας της Μεγάλης Ελλάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1

Κοινή Χίου

Ο κάτοικος της Κοινής ονομάζεται Κοινούσης (και η κάτοικος Κοινούσαινα) στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, λέξη που έγινε γνωστή από το όνομα του Χιώτη τραγουδιστή Γιώργου Κοινούση. Το χωριό ήταν στοιχειωδώς οχυρωμένο κατά τα πρότυπα των άλλων χωριών-κάστρων (π.χ. τα Μεστά), όπως διαφαίνεται από τα τοπωνύμια «Κουλάς» και «Κάτω Πόρτα». Από τα πολλά μεσαιωνικά τοπωνύμια, φαίνεται ότι υπήρξε τοπικό θρησκευτικό κέντρο κατά τη βυζαντινή περίοδο με πολλούς ναούς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι σήμερα ερειπωμένοι. Η Κοινή είναι ένα από τα χωριά που καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από τον μεγάλο σεισμό της Χίου το 1881, οπότε αναφέρεται οτι σκοτώθηκαν οι μισοί κάτοικοί του. Μέσα στο χωριό υπάρχουν οι εκκλησιές Παναγία (Ζωοδόχος Πηγή), `Αγιος Γεώργιος, Ταξιάρχες και `Αγιος Δημήτριος, ενώ έξω από αυτό παλαιά ξωκλήσια του Αγίου Κωνσταντίνου, του Αγίου Ιωάννη, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Ισιδώρου (με παλιό πύργο), των Αγίων Βικτώρων, δύο του Προφήτη Ηλία, η Παναγιά η Καμπούσαινα, ο `Αγιος Φίλιππος, η Αγία Ειρήνη (ερειπωμένο), η Παναγιά η Δάφνη (προς τα Πατρικά), οι `Αγιοι Απόστολοι, τα Εισόδια, ο `Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ταξιάρχης, η Υπαπαντή και ο ναός των Επιλογχίων. Δυτικά του χωριού βρίσκεται η τοποθεσία Μουσταράς με πηγή νερού (όπου και το ένα από τα δύο ξωκλήσια του Προφήτη Ηλία).Επίσης ένα χιλιόμετρο Νοτιοδυτικά του Μουσταρά, ευρίσκεται η τοποθεσία, Νουμάς, με επίσης πηγή νερού και ερειπωμένο πύργο από την εποχή της Μαόνας. Στην Κοινή γεννήθηκε ο ιεράρχης του 19ου αιώνα Γρηγόριος Κωνσταντινίδης (απεβίωσε το 1856), ο οποίος διετέλεσε μητροπολίτης Χίου και Βιζύης. Η Κοινή δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν μεγάλο χωριό, όπως φαίνεται από τις σημειώσεις των περιηγητών, οι οποίοι ανεβάζουν τον πληθυσμό του σε 300 κατοίκους περίπου. Η εξέλιξη του πληθυσμού της Κοινής στις επίσημες απογραφές φαίνεται στον πίνακα. Οι κάτοικοι της Κοινής ασχολούνται με τη γεωργία. Ο ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») τιμάται στο όνομα της Ζωοδόχου Πηγής. Το χωριό υπάγεται εκκλησιαστικώς στην αρχιερατική εποπτεία Νενήτων της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. Ο ταχυδρομικός κωδικός της Κοινής είναι 82102. Σύντομη περιγραφή με εικόνα Αρχειοθετήθηκε 2012-08-14 στο Wayback Machine. Γεωργίου Ι. Ζολώτα: Ιστορία της Χίου, τόμος Α΄ («Ιστορική Τοπογραφία και Γενεαλογία»). Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1921, σελ. 608.

Η Κοινή είναι ένα μικρό χωριό της νότιας Χίου, σε οδική απόσταση 22 περίπου χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου. Παλαιότερα ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας, ενώ σήμερα υπάγεται στο ομώνυμο δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χίου. Το μεσοσταθμικό υψόμετρο του χωριού είναι 190 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, από την οποία απέχει 2,5 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή. Η Κοινή βρίσκεται πολύ κοντά σε αρκετά άλλα μικρά χωριά: Κοντινότερα (περίπου ένα χιλιόμετρο) είναι τα Βουνό και Παγίδα, ενώ λίγο νοτιότερα βρίσκονται τα Φλάτσια και τα Πατρικά, και ελάχιστα μακρύτερα τα δύο μεγάλα χωριά της περιοχής αυτής του νησιού, η Καλαμωτή και τα Νένητα. Η γειτνίαση αυτή σχετίζεται και με το όνομα του χωριού, που προέρχεται από το «κοινή γη των περικειμένων χωρίων» (Ζολώτας). Ακόμα κοντύτερα (περίπου μισό χιλιόμετρο προς τα νότια) βρίσκεται η Μονή Επισκέψεως, γυναικείο μοναστήρι που ιδρύθηκε το 1667. Η Κοινή είναι Μαστιχοχώρι, δηλαδή ένα από τα 24 χωριά της νότιας Χίου όπου καλλιεργείται το μαστιχόδεντρο ή μαστιχοφόρος σχίνος (Pistacia lentiscus, var. Chia) από το οποίο εξάγεται η μαστίχα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85

ΒΚΜΑ Γερεβάν

Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου στην Αρμενία, ιδρύθηκε το 1948 στο Γερεβάν ο Κεντρικός Στρατιωτικός Αθλητικός Όμιλος του Γερεβάν. Ήταν δε ευρέως γνωστός, με τη ρωσική συντομογραφία του ως ΤΣΣΚΑ Ερεβάν. Κατά τη διάρκεια των ετών, η ομάδα άλλαξε πολλές φορές επωνυμία: • 1948 — 1953 . «Οίκος Αξιωματικών» (ST), Γερεβάν • 1951 — 1956 . «Οίκος των Αξιωματικών της Περιφέρειας» (SSHT), Γερεβάν • 1957 — 1959 . "Στρατιωτικός Αθλητικός Όμιλος" (ZSHMA), Γερεβάν • 1960 — 1991 . «Αθλητικός όμιλος του Στρατού» (BMA), Γερεβάν • 1991 — 1997 . "Κεντρικός Αθλητικός όμιλος της Αρμενίας" (CSC), Γερεβάν Μετά την ανεξαρτησία της Αρμενίας, η ομάδα πραγματοποίησε (1994) το επαγγελματικό της ντεμπούτο στις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις στη Β' Εθνική Κατηγορία της χώρας, όπου και τερμάτισε 3η. Τη επόμενη σεζόν, 1995-96, τερμάτισε 2η πίσω από ΦΚ Αραμπκίρ, και νίκησε την Αραγκάτς Γκιουμρί σε αγώνα πλέι οφ ανόδου, κερδίζοντας έτσι τον προβιβασμό στη Αρμενική Πρέμιερ Λιγκ της επόμενης σεζόν. Ωστόσο, στα μισά της σεζόν 1997-98, η BKMA αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα να καταλάβει την 12η και τελευταία θέση και να υποβιβαστεί. ΄Εκτοτε η ομάδα παρέμεινε ανενεργήΤο 2019, η BKMA αναβίωσε χάρη στις άοκνες προσπάθειες του τότε υπουργού Άμυνας της Αρμενίας, Νταβίτν Τονογιάν. Επικεφαλής προπονητής της ομάδας ανέλαβε ο Ραφαέλ Ναζαριάν, με βοηθό τον Βαραζντάτ Αβετισιάν.Τη σεζόν 2023-24, η ομάδα συνεχίζει να αγωνίζεται στην κορυφαία κατηγορία του Αρμενικού ποδοσφαίρου. Πρωτάθλημα Β’ κατηγορίας (1) 1995 footballfacts.ru transfermarkt.com ffa.am Επίσημο κανάλι του συλλόγου στο instagram

Η BKMA Γερεβάν (αρμενικά: ԲԿՄԱ Երևան‎ ή αλλιώς αρμενικά: Բանակի Կենտրոնական Մարզական Ակումբ Երևան; Banaki Kentronakan Marzakan Akumb Yerevan)‎, που σημαίνει Κεντρικός Στρατιωτικός Αθλητικός Όμιλος, Γερεβάν, είναι ένας αρμενικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Γερεβάν. Το σημερινό γήπεδο της ομάδας είναι το Στάδιο Ακαδημίας Ποδοσφαίρου του Γερεβάν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%9A%CE%9C%CE%91_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD

Αγία Μαρίνα Καβάλας

Η Αγία Μαρίνα είναι κτισμένη δίπλα στην Ε.Ο. Θεσσαλονίκης - Καβάλας, ανάμεσα στην Παραλία Ελαιοχωρίου και τον Άγιο Αθανάσιο, σε υψόμετρο 5 μέτρων, σε παραθαλάσσια περιοχή. Βρίσκεται σε απόσταση 26 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης της Καβάλας και 5 χλμ. από τη Νέα Πέραμο. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1971 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Νέας Περάμου. Αργότερα υπήχθη στον καποδιστριακό δήμο Ελευθερών, ενώ σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τη Νέα Πέραμο και τον Άγιο Αθανάσιο αποτελεί τη δημοτική κοινότητα Νέας Περάμου της δημοτικής ενότητα Ελευθερών του δήμου Παγγαίου.

Για οικισμούς με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Αγία Μαρίνα Η Αγία Μαρίνα είναι παραθαλάσσιος οικισμός του δήμου Παγγαίου στον νομό Καβάλας της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Σύμφωνα με την απογραφή 2011, ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 5 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82

Rock You to Hell

1. Rock You to Hell (Bowcott, Grimmet) - 4:01 2. Night of the Vampire (Bowcott, Grimmet) - 3:45 3. Lust for Freedom (Bowcott, Grimmet) - 4:26 4. When Heaven Comes Down (Bowcott) - 4:23 5. Suck It and See (Bowcott, Grimmet) - 2:34 6. Rock Me 'till I Die (Bowcott, Grimmet) - 4:43 7. You'll Wish That You Were Never Born (Bowcott, Grimmet) - 4:06 8. Waysted Love (Bowcott, DeMercado) - 4:18 9. I Want More (Bowcott, Grimmet) - 4:52 Rock You to Hell (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 5 Σεπτεμβρίου 1987 Το Rock You to Hell ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Στιβ Γκρίμετ - φωνητικά Νικ Μπάουκοτ - κιθάρα Ντέιβ Γουάνκλιν - μπάσο Μαρκ Σάιμον - τύμπανα Rock You to Hell - Grim Reaper | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Grim Reaper - Rock You to Hell - Encyclopaedia Metallum

Το Rock You to Hell είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Grim Reaper, το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 Σεπτεμβρίου 1987 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "RCA". Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από τον Γκάρι Σαρπ, ενώ ένα βίντεο κλιπ γυρίστηκε για το ομώνυμο κομμάτι.Αυτός ήταν ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησαν οι Grim Reaper κατά την δεκαετία του '80, αφού διαλύθηκαν λόγω προβλημάτων με την προηγούμενη δισκογραφική τους εταιρεία, "Ebony Records". Το άλμπουμ ανέβηκε στο # 93 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες.

https://el.wikipedia.org/wiki/Rock_You_to_Hell

Ιωακείμ Βαλαβάνης

Η οικογένειά του ήταν φτωχή. Ο πατέρας του, Δημήτρης Μπαλαμπάν, μετέφερε ψάρια από μια λίμνη κοντά στο Ικόνιο στο Μεταλλείο του Ταύρου (Μπουγάμαντεν) και τα πουλούσε στους μεταλλωρύχους. Είχε μεγάλη αγάπη για την παιδεία και φρόντισε να μάθουν γράμματα όλα τα παιδιά του, ακόμα και οι κόρες του, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή του. Ο Ιωακείμ Βαλαβάνης πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταλλείο του Ταύρου της Καππαδοκίας και ύστερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του πηγαδά. Τον ενδιέφεραν όμως πιο πολύ οι σπουδές, κι έτσι πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό που είχε προκηρύξει ο πατριάρχης Ιωακείμ Β΄ για μια υποτροφία στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, όπου ήρθε πρώτος. Ακολούθησαν σπουδές Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου κατάφερε να κερδίσει και άλλη υποτροφία, και το 1889 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας. Παράλληλα με τις σπουδές εργάστηκε στην Αθήνα ως διορθωτής, ενώ έδινε και συνεργασίες σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, και ιδιαίτερα στον Παρνασσό, δημοσιεύοντας μελέτες και μεταφράσεις. Μετά το τέλος των σπουδών του ο Ιωακείμ Βαλαβάνης δίδαξε σε ιδιωτικά σχολεία στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη (Ζωγράφειο Γυμνάσιο, Ελληνογαλλικό Λύκειο Χατζηχρήστου, Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο), όπου φαίνεται ότι επέστρεψε λίγο πριν από το 1890. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την αδελφή του Κ. Γεράρδου, ιδιοκτήτη της πολίτικης εφημερίδας Ταχυδρόμος, Πολυξένη Γεράρδου, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά. Το 1891 δημοσίευσε τα Μικρασιατικά (Αθήνα, Αδελφών Περρή), στα οποία περιγράφονται τα αραβανιώτικα και καππαδόκικα ήθη και τα έθιμα. Το 1903 διορίστηκε καθηγητής στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Στην Κωνσταντινούπολη δημοσιεύει το Αναγνωσματάριον εκ του Ηροδότου, για το οποίο βραβεύτηκε από τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως στον Καραπάνειο αγώνα το 1894, τη Νεοελληνική κιβωτό, τρίτομη ανθολόγηση έργων νέων Ελλήνων πεζογράφων και ποιητών και τα Απανθίσματα ελληνικών γραμμάτων, που περιέχουν την Κύρου Ανάβασι και τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα, την προς Δημόνικον παραίνεσι του Ισοκράτη, τον Επιτάφιο του Λυσία και τον Αρεοπαγητικό του Ισοκράτη. Αργότερα, το 1919, αναφέρεται ότι επιδίωξε να διοριστεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε προσωπική συνάντηση μαζί του, τον απέτρεψε από το να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, που «θα κατελαμβάνετο υπό της Ελλάδος». 1889 Η αλληλογραφία παρά τοις Μικρασιανοίς 1889 Η καμπάνα του χωριού μου 1891 Μικρασιατικά 1895 Νεοελληνική κιβωτός 1908 Αναγνωσματάριον εκ του Ηροδότου: Μετ’ εικόνων, προς χρήσιν των μαθητών και μαθητριών της Δ΄ τάξεως των αστικών σχολείων Όλγα Σαπκίδη, «Ιωακείμ Βαλαβάνης», βιογραφικό σημείωμα, Encyclopaedia of the Hellenic World, Asia Minor, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, 22.11.2002

Ο Ιωακείμ Βαλαβάνης (1858–1921) ήταν Καππαδόκης λόγιος και δάσκαλος της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Γεννήθηκε το 1858 στο Αραβάνι της Καππαδοκίας και πέθανε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 63 ετών. Υπήρξε από τους σημαντικότερους συλλέκτες «ζώντων μνημείων» της ιδιαίτερης πατρίδας του στα τέλη του 19ου αιώνα. Βραβεύτηκε δύο φορές από τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως για το εκπαιδευτικό και το συλλεκτικό έργο του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82

Γουίλμπουρ Ρος

Ο Ρός γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1937 στο Weehawken του New Jersey και μεγάλωσε στο κοντινό North Bergen του Νιου Τζέρσεϋ. Ο πατέρας του, Γουίλμπουρ Λούις Ρος, ήταν δικηγόρος, ο οποίος αργότερα έγινε δικαστής και η μητέρα του, Agnes (née O'Neill), απόγονος Iρλανδικού λαού, ήταν βουλευτής της Ακαδημίας Ιεράς Καρδιάς στο Hoboken και δίδασκε τρίτη τάξη στο Βόρειο Μπέργκεν για 40 χρόνια. Ο Ρος φοιτούσε στο Λύκειο "Xavier", ένα καθολικό λύκειο και σχολή προετοιμασίας κολεγίου στο Μανχάταν. Έκανε στίβο και ήταν αρχηγός της ομάδας σκοποβολής. Αποφοίτησε το 1955.Το 1959, έλαβε πτυχίο από το κολέγιο Yale, εκεί που φοιτούσε και ο πατέρας του. Στο Yale, ο Ρος επεξεργάστηκε ένα από τα λογοτεχνικά περιοδικά και εργάστηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό. Το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας. Εγγράφηκε σε μια αγγλική σειρά μαθημάτων που απαιτούσε τη σύνταξη χίλιων λέξεων στις 10 το πρωί κάθε μέρα. Ύστερα από δύο εβδομάδες, ξέμεινε από θέματα για να γράψει και παράτησε το μάθημα. Ο σύμβουλος-διδάκτωρ του στο Yale τον βοήθησε να πάρει την πρώτη του καλοκαιρινή δουλειά στη Wall Street. Το 1961, έλαβε το μεταπτυχιακό του πάνω στην διοίκηση επιχειρήσεων από τη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ. Το 1963, εντάχθηκε στο πλέον Wood, Struthers & Winthrop. Εκεί, ρευστοποίησε το χαρτοφυλάκιο της θυγατρικής του επιχειρηματικού κεφαλαίου.Στη συνέχεια εργάστηκε για τη "Faulkner, Dawkins & Sullivan", μια θεσμική, ερευνητική εταιρεία τίτλων, στην οποία ανήλθε σε πρόεδρος της επενδυτικής τραπεζικής επιχείρησης. Η επιχείρηση πωλήθηκε και μετατράπηκε στη πλέον Shearson Lehman. Το 1976, ο Ross ξεκίνησε την 24ετή απασχόλησή του στο γραφείο της Rothschild & Co της Νέας Υόρκης, όπου είχε την θέση της συμβουλευτικής πρακτικής αναδιάρθρωσης της πτώχευσης. Μέχρι το 1998, ο Ross συμμετείχε σε οκτώ από τις 25 μεγαλύτερες πτωχεύσεις μέχρι σήμερα, μεταξύ των οποίων αυτές των Drexel Burnham Lambert, Texaco, της Δημόσιας Υπηρεσίας του New Hampshire (νην Eversource Energy) και της Eastern Air Lines. Εκπροσώπηση επενδυτών σε καζίνο ιδιοκτησίας του Donald Trump Στη δεκαετία του 1980, τα τρία καζίνο του Donald Trump στην Ατλάντικ Σίτυ απειλούνταν με κατάσχεση από τους δανειστές. Ο Ρος, ο οποίος ήταν τότε ο διευθύνων σύμβουλος της Rothschild & Co, εκπροσώπησε τους επενδυτές στο καζίνο. Μαζί με τον Carl Icahn, ο Ross έπεισε τους ομολογιούχους να πετύχουν μια συμφωνία που επέτρεψε στον Trump να κρατήσει τον έλεγχο των καζίνο. Το Νοέμβριο του 1997, υπό την Rothschild & Co, ο Ross ξεκίνησε ένα κεφάλαιο ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων για επενδύσεις σε τίτλους κινδύνου. Κατά το πρώτο έτος είχε απόδοση 15,2%. Τον Απρίλιο του 2000, λίγο πριν σπάσει η φούσκα dot-com, ο Ross ίδρυσε την WL Ross & Co και μάζεψε 450 εκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει το ταμείο από την Rothschild και να πραγματοποιήσει πρόσθετες επενδύσεις. Μέχρι το 2003, το κεφάλαιο είχε κατά μέσο όρο απόδοση 30%.Το 2006, ο Ross πώλησε την WL Ross & Co στην Amvescap (νην Invesco). International Steel Group (ISG) Τον Φεβρουάριο του 2002, η WL Ross & Co ίδρυσε τη International Steel Group. Συμφώνησε πρώτα να αγοράσει τα περιουσιακά στοιχεία της χρεοκοπημένης "Ling-Temco-Vought" για 325 εκατομμύρια δολάρια, καταβάλλοντας 11 δολάρια ανά τόνο παραγωγικής ικανότητας όταν άλλες επιχειρήσεις διαπραγματεύονταν για $ 200 ανά τόνο παραγωγικής ικανότητας. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο George W. Bush χτύπησε ένα τιμολόγιο 30% για πολλούς τύπους εισαγόμενου χάλυβα. Ένα χρόνο αργότερα, η WL Ross & Co απέκτησε τα περιουσιακά στοιχεία της χρεοκοπημένης Bethlehem Steel. Στο πλαίσιο των αναδιοργανώσεων της πτώχευσης, οι εταιρείες αυτές μετατόπισαν τις τεράστιες συνταξιοδοτικές τους υποχρεώσεις προς την κρατική υπηρεσία συνταξιοδοτικών παροχών (Guaranty Corporation).Ο Ross είχε υποστήριξη από την Ένωση Μεταλλουργών, διαπραγματεύοντας μια συμφωνία για να σώσει κάποιες δουλειές.Τον Απρίλιο του 2005, η WL Ross & Co πούλησε τη International Steel Group στην Mittal Steel Company για 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια, το ήμισυ σε μετρητά και το ήμισυ σε μετοχές, και της επιστράφηκε σε κέρδος 12,5 φορές η αρχική της επένδυση. Ο Ross έκανε προσωπικό κέρδος ύψους 260 εκατομμυρίων δολαρίων από την επένδυση ύψους 3 εκατομμυρίων δολαρίων και κέρδισε μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο της Mittal Steel. International Textile Group (ITG) Μετά την ήττα του Warren Buffett, ο οποίος αποπειράθηκε να προσφέρει 579 εκατομμύρια δολάρια, η WL Ross & Co εξαγόρασε την Burlington Industries για 620 εκατομμύρια δολάρια και τη συνένωσε με την Cone Mills το 2004 για να σχηματίσει την International Textile Group.Το 2005, ο Ρος απέκτησε το 77,3% των Διεθνών Υπηρεσιών Ασφαλείας για 51,2 εκατομμύρια δολάρια.Τον Οκτώβριο του 2006, ο Ρος έκανε την International Textile Group να αποκτήσει την Safety Components International. Ο Ρος ελέγχει και τις δύο εταιρείες και τον Φεβρουάριο του 2014, ο Ρος πλήρωσε 81 εκατομμύρια δολάρια για να διευθετήσει μια δίκη που άσκησαν οι μέτοχοι ότι ο Ρος παραβίασε το καθήκον του ως εμπιστευματοδόχος κατά τη διάρθρωση της συγχώνευσης. H International Textile Group αγοράστηκε από την εταιρία ιδιωτικών μετοχών "Platinum Equity" το 2016. International Automotive Components Group (IAC) Η International Automotive Components Group ιδρύθηκε το 2006 από την WL Ross & Co και τα επενδυτικά κεφάλαια του διαχειρίζεται η Franklin Templeton Investments. Το 2006, η εταιρεία απέκτησε τις ευρωπαϊκές δραστηριότητες της Lear Corporation και το 2007 απέκτησε τις εσωτερικές δραστηριότητες της Lear στη Βόρεια Αμερική. International Coal Group (ICG) Η WL Ross & Co ίδρυσε την International Coal Group (ICG) το 2004, μετά την απόκτηση των περιουσιακών στοιχείων πολλών εταιρειών άνθρακα που είχαν χρεοκοπήσει. Η Ένωση Ανθρακωρύχων της Αμερικής (United Mine Workers of America) διαμαρτυρήθηκε για την αναδιοργάνωση, καθώς οδήγησε σε αλλαγές στην υγειονομική περίθαλψη και στις συντάξεις των υπαρχόντων υπαλλήλων.Το 2006, η καταστροφή του ορυχείου Sago, με μια έκρηξη σε ένα ανθρακωρυχείο, που ήταν έμμεσα ιδιοκτησία της International Coal Group, που προκλήθηκε πιθανότατα από κάποιον κεραυνό, οδήγησε στο θάνατο 12 ανθρακωρύχων. Το ορυχείο είχε 12 οροφές που κατέρρευσαν το 2005 και τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας των Ηνωμένων Πολιτειών έδειξαν 208 παραβιάσεις ασφαλείας την ίδια περίοδο, συμπεριλαμβανομένων 21 φορές για τοξικά αέρια. Οι ανθρακωρύχοι και οι οικογένειές τους κατηγόρησαν τον Ρος ότι αγνόησε τις παραβιάσεις ασφάλειας. Ο Ρος υπερασπίστηκε τη διαχείριση της επιχείρησής του για το ορυχείο. Το 2011, η Arch Coal απέκτησε την International Coal Group για 3,4 δισ. Δολάρια. Navigator Gas Μέχρι τον Ιανουάριο του 2016, η WL Ross & Co ήταν ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Navigator Gas, ναυτιλιακή εταιρεία υγροποιημένου αερίου. Αρχή Στις 30 Νοεμβρίου του 2016, ο τότε εκλεγμένος πρόεδρος Donald Trump ανακοίνωσε ότι θα ορίσει τον Ρος Υπουργό Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Στις 27 Φεβρουαρίου 2017, η Γερουσία εξέλεξε τον Ρος με ψήφους 72 έναντι 27. Ο Ρος ορκίστηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 2017.Ο Ρος ανέλαβε τα καθήκοντά του στην ηλικία των 79 ετών, καθιστώντας τον γηραιότερο πρωθυπουργό του αμερικανικού ιστορικού. Ο προηγούμενος κάτοχος ρεκόρ ήταν ο Philip Klutznick, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντα του σε ηλικία 72 ετών. Σχόλια σχετικά με την εμπορική συμφωνία post-Brexit Το 2017, ο Ross είπε ότι μια εμπορική συμφωνία με το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν χαμηλή προτεραιότητα για τη διοίκηση του Trump. Ωστόσο, περιέγραψε πιθανούς όρους. Προτάσεις τιμολογίων Τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Ρος ταξίδεψε στο Πεκίνο ως μέρος των προσπαθειών για την κατεύναση του 2018 εμπορικού πολέμου μεταξύ της Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών.Τον Φεβρουάριο του 2018, το Υπουργείο Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών πρότεινε την αύξηση των δασμών στις εισαγωγές αλουμινίου και χάλυβα. Την 1η Μαρτίου του 2018, ο Trump εφάρμοσε δασμό 25% για τις εισαγωγές χάλυβα και δασμό 10% για τις εισαγωγές αλουμινίου.Τον Σεπτέμβριο του 2018, ο Ρος δήλωσε ότι οι δασμοί του Trump προορίζονται για να "τροποποιήσουν τη συμπεριφορά της Κίνας". Το ταξίδι στο Καζακστάν Τον Οκτώβριο του 2018, ο Ρος διεξήγαγε την πρώτη εμπορική αποστολή των ΗΠΑ στο Καζακστάν. Η αποστολή περιλάμβανε 16 εταιρείες των ΗΠΑ που συνήψαν εμπορικές συμφωνίες με τις επιχειρήσεις στο Καζακστάν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. Ο Ρος συναντήθηκε με τον πρόεδρο Nursultan Nazarbayev και άλλους αξιωματούχους υψηλού επιπέδου. Η απαγόρευση της Huawei Τον Ιανουάριο του 2019, ο Ρος ήταν παρών μαζί με άλλους Αμερικανούς πολιτικούς, όταν ανακοινώθηκαν 23 κατηγορίες εναντίον της Huawei και του CFO Meng Wanzhou, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής απάτης, της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, της συνωμοσίας εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, της βιομηχανικής κατασκοπείας, και την παραβίαση των κυρώσεων κατά του Ιράν. Τον Ιούλιο του 2019, ο Ρος δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα διατηρήσουν τη Huawei στη μαύρη λίστα τους, αλλά θα επιτρέψουν πωλήσεις με άδεια. Τον Φεβρουάριο του 2017, η Forbes ανέφερε ότι ο Ρος έχει καθαρή αξία ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων Δολαρίων. Ωστόσο, η οικονομική αποκάλυψη των δημοσίων εντύπων που υπέβαλε ο Ρος μετά την υποψηφιότητά του για το Υπουργείο Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, έδειξε λιγότερα από 700 εκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία και η Forbes αναθεώρησε αργότερα την καθαρή του αξία στα 600 εκατομμύρια δολάρια. Τον Αύγουστο του 2018, η Forbes ανέφερε ότι οι επιχειρηματικοί εταίροι και οι εργαζόμενοι του Ρος τον κατηγορούσαν για παράνομη παρακράτηση ή κλοπή συνολικά 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Κατά τη διάρκεια του τερματισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των 2018-19 Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ross κατηγορήθηκε ότι δεν έρχεται σε επαφή με τους μέσους Αμερικανούς πολίτες, αφού εξέφρασε την απορία του για το λόγο για τον οποίο οι ανειλημμένοι εργαζόμενοι και οι εργολάβοι επέλεξαν να επισκεφθούν τις τράπεζες τροφίμων αντί να υποβάλουν αίτηση για προσωπικό δάνειο. Τον Φεβρουάριο του 2019, η οικονομική δήλωση του Ρος απορρίφθηκε από το Γραφείο Κυβερνητικής Δεοντολογίας των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού ανέφερε ότι είχε πωλήσει τραπεζικό απόθεμα, κάτι που ερχόταν σε σύγκρουση με άλλες γνωστοποιήσεις που έκανε. Τον Ιούνιο του 2018, μια έρευνα από τη Forbes διαπίστωσε ότι ο Ρος, ενώ ο Αμερικανός Υπουργός Εμπορίου κατείχε "μερίδια σε εταιρείες που ανήκουν στην κινεζική κυβέρνηση, μια ναυτιλιακή εταιρεία που συνδέεται με τον εσωτερικό κύκλο του Βλαντιμίρ Πούτιν, μια κυπριακή τράπεζα που εμπλεκόταν στην έρευνα του Robert Mueller" και ότι ο Ρος δήλωσε τα οικονομικά του μερίδια, αντίθετα τα εναπόθεσε στα μέλη της οικογένειάς του, κάτι που αντικρούει τη γραπτή δήλωση του Ρος τον Νοέμβριο του 2017, ότι είχε αποτινάξει όλα του τα χρηματοοικονομικά μερίδια. Ο Ρος μπορεί να έχει παραβιάσει το νόμο με αυτόν τον τρόπο. Αυτά τα μερίδια αποτελούσαν σύγκρουση συμφερόντων για τον Ρος, καθώς η διοίκηση του Trump ήταν σε θέση να επηρεάσει την αξία των μεριδίων.Ο Ρος επιβεβαιώθηκε από τη Γερουσία τον Φεβρουάριο του 2017 και συμφώνησε να πουλήσει τις μετοχές του πριν από τα τέλη Μαΐου του 2017. Τον Ιούλιο του 2018, αναφέρθηκε ότι ο Ρος αποχώρησε από τις μετοχές του στην Invesco, αρχικά αξίας μεταξύ 10 και 50 εκατομμυρίων δολαρίων, το Δεκέμβριο του 2017 . Μεταξύ του τέλους Μαΐου και της ημερομηνίας πώλησης τον Δεκέμβριο, η αξία των μεριδίων του Ρος στην Invesco αυξήθηκε κατά περίπου 1,2 εκατομμύρια δολάρια στα 6 εκατομμύρια δολάρια, ανάλογα με τον αριθμό των μετοχών που κατείχε, κάτι το οποίο δεν αποκαλύφθηκε. Ο Ρος δήλωσε ότι "πίστευε λανθασμένα ότι το σύνολο των μετοχών του στην Invesco που κατείχε προηγουμένως, είχε πωληθεί". Στις 13 Ιουλίου 2018, αφού έλαβε επιστολή από τον κορυφαίο εκπρόσωπο της κυβέρνησης για την ηθική, προειδοποιώντας για "πιθανότητα σοβαρής εγκληματικής παραβίασης", ο Ρος ανακοίνωσε ότι θα πουλήσει όλα τα μερίδια του.Τον Οκτώβριο του 2018, τα έγγραφα έδειξαν ότι ο Ross είχε συμμετάσχει σε μια συνάντηση με στελέχη της Chevron Corporation όπου συζήτησαν τις εξελίξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, τη φορολογική μεταρρύθμιση και τα εμπορικά θέματα. Η σύζυγος του Ross κατείχε ένα μερίδιο στο Chevron αξίας τουλάχιστον 250.000$ εκείνη την εποχή.Τον Οκτώβριο του 2020, αναφέρθηκε ότι ο Ross συνέχισε να υπηρετεί στο διοικητικό συμβούλιο μιας κινεζικής κοινοπραξίας μέχρι τον Ιανουάριο του 2019 (που ήταν σχεδόν δύο χρόνια στη θητεία του ως Υπουργός Εμπορίου). Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα συμμετείχαν σε εμπορικό πόλεμο. Ενώ ήταν Υπουργός Εμπορίου, ο Ρος σόρταρε τουλάχιστον πέντε μετοχές. Τον Ιούνιο του 2018, αποκαλύφθηκε ότι ο Ρος σόρταρε τη μετοχή αφού γνώριζε κάποιες πληροφορίες πληροφορίες που βρίσκονταν σε μια επερχόμενη αναφορά που θα επηρέαζαν αρνητικά την εταιρεία, αλλά πριν από τη δημοσίευση της ιστορίας. Ο Ρος έκλεισε αργότερα τη θέση με σημαντικό κέρδος μετά τη δημοσίευση της ιστορίας. Οι ειδικοί δεοντολογίας δήλωσαν ότι το πρόβλημα ήταν ανησυχητικό δεδομένου ότι απαγορεύεται στους ομοσπονδιακούς κατόχους γραφείων να επωφελούνται από μη δημόσιες πληροφορίες. Ο Ρος αρνείται ότι εκμεταλλεύτηκε εσωτερικές πληροφορίες προς όφελός του. Ο Ρος είχε σορτάρει δύο επιπλέον μετοχές τον Ιούνιο του 2018 και δύο επιπλέον μετοχές τον Ιούλιο του 2018. Συναντήσεις της Chevron Corporation Τον Οκτώβριο του 2018, έγγραφα έδειξαν ότι ο Ρος είχε συμμετάσχει σε συνάντηση με στελέχη της Chevron Corporation, όπου συζήτησαν τις εξελίξεις στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, τη φορολογική μεταρρύθμιση και τα εμπορικά θέματα. Η σύζυγος του Ρος είχε στην κατοχή της ένα μερίδιο στην Chevron αξίας τουλάχιστον 250.000 δολαρίων την εποχή εκείνη. Ανοιχτή πώληση μετοχών Όσο έχει υπάρξει Υπουργός Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ρος προχώρησε στην ανοιχτή πώληση τουλάχιστον πέντε μετοχών. Τον Ιούνιο του 2018, αποκαλύφθηκε ότι ο Ρος προχώρησε στην ανοιχτή πώληση των μετοχών, αφού γνώριζε μια επικείμενη έκθεση με πληροφορίες που θα επηρέαζαν αρνητικά την εταιρεία, αλλά προτού δημοσιευτεί η ιστορία. Ο Ρος αργότερα πώλησε τη θέση του με σημαντικό κέρδος μετά την δημοσίευση της ιστορίας. Οι εμπειρογνώμονες της ηθικής δήλωσαν ότι η ανοιχτή πώληση ήταν ανησυχητική δεδομένου ότι απαγορεύεται στους ομοσπονδιακούς κατόχους γραφείων να επωφελούνται από τις μη δημόσιες πληροφορίες. Ο Ρος αρνήθηκε ότι είχε εμπλακεί σε εσωτερικές συναλλαγές. Ο Ρος είχε προβεί στην ανοιχτή πώληση δύο επιπλέον μεριδίων τον Ιούνιο του 2018 και δύο ακόμα μεριδίων τον Ιούλιο του 2018. Τράπεζα της Ιρλανδίας Τον Δεκέμβριο του 2017, ο Ιρλανδός πολιτικός και βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Λουκά Μινγκ Φλαλανγκάν, κατηγόρησε τον Ross για εσωτερικές συναλλαγές ως μέρος της πώλησης μετοχών στην Τράπεζα της Ιρλανδίας από την WL Ross & Co. Τον Αύγουστο του 2016, ο Ρος συμφώνησε να αποδώσει στους επενδυτές 11,8 εκατομμύρια δολάρια και να καταβάλει πρόστιμο ύψους 2,3 εκατομμυρίων δολαρίων για να διακανονίσει έναν έλεγχο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς σχετικά με την υπερχρέωση των τελών από την WL Ross & Co. Η εταιρεία είχε αναφέρει αυτοπροσώπως το θέμα και δεν παραδέχτηκε καμία ευθύνη.Στις 7 Αυγούστου του 2018, πέντε πρώην εργαζόμενοι και επενδυτές της WL Ross & Co., ισχυρίστηκαν ότι η εταιρεία χρέωνε τους επενδυτές της για τα χρήματα που είχε χάσει, συμπεριλαμβανομένης της δήθεν χρέωσης τελών σε μια επένδυση που ήταν ουσιαστικά άχρηστη. Τον Μάιο του 2017, ο Ρος συνόδευσε τον Trump στην πρώτη ξένη επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία, όπου ο Ρος δημιούργησε αντιπαράθεση μετά την δήλωση ότι η επίσκεψη του προέδρου ήταν επιτυχής λόγω έλλειψης διαμαρτυριών, αγνοώντας ότι οι Σαουδάραβες απαγόρευσαν δημόσιες διαδηλώσεις και διαδηλώσεις από το 2011. Ως Υπουργός Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ρος επιβλέπει την απογραφή των Ηνωμένων Πολιτειών του 2020 και ενέκρινε την προσθήκη της αμφιλεγόμενης ερώτησης: «Είναι αυτό το πρόσωπο πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών;» Αγωγή σχετικά με την υπηκοότητα Η γενική εισαγγελέας της Νέας Υόρκης, Barbara Underwood, οδήγησε μια δίκη που υποβλήθηκε από 18 πολιτείες και πολλές πόλεις για να προσπαθήσει να σταματήσει τη διοίκηση Trump από την προσθήκη ενός ερωτήματος σχετικά με την υπηκοότητα για την απογραφή του 2020. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης υποστήριξε το Υπουργείο Εμπορίου. Ο ομοσπονδιακός δικαστής των Ηνωμένων Πολιτειών, Jesse M. Furman, απέρριψε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και τον Γουίλμπουρ Ρος, δηλώνοντας ότι αν η δίκη καθυστερήσει, η διαδικασία των εφέσεων δεν μπορεί να γίνει μέχρι το καλοκαίρι του 2019, την προθεσμία εκτύπωσης της απογραφής. Ο Φουρμάν μπλόκαρε την πρόταση για την ερώτηση στην απογραφή στις 15 Ιανουαρίου 2019, λέγοντας ότι ο Ρος είχε παραβιάσει τους ομοσπονδιακών κανόνων, υποστηρίζοντας ότι ο Ρος και οι βοηθοί του έκαναν ψευδείς ή παραπλανητικές δηλώσεις υπό ορκωμοσία.Στις αρχές Ιουνίου του 2019, η Κοινοβουλευτική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών για την εποπτεία και τη μεταρρύθμιση κινήθηκε για να κρατήσει τον Ρος στο Κογκρέσο, επειδή αψήφησε κλήτευση σχετικά με πληροφορίες για τις προσπάθειες να προστεθεί ένα ερώτημα υπηκοότητας στην απογραφή των ΗΠΑ για το 2020.Στις 27 Ιουνίου του 2019, το Ανώτατο Δικαστήριο άφησε το ερώτημα της υπηκοότητας να αποκλειστεί από την απογραφή του 2020, εν μέρει λόγω της εξήγησης της κυβέρνησης για τον λόγο για τον οποίο προστέθηκε. Τον Νοέμβριο του 2017, τα έγγραφα Paradise έδειξαν ότι, κατά τη διάρκεια των ακροάσεών επιβεβαίωσης του, ο Ρος δεν αποκάλυψε σαφώς ένα οικονομικό ενδιαφέρον προς την Navigator Gas, μια ναυτιλιακή εταιρεία που μεταφέρει πετροχημικά για τη Ρωσική εταιρεία αερίου και πετροχημικών, Sibur. Ο Ρος δεν κατάφερε να αποκαλύψει με σαφήνεια τους δεσμούς του με τα Ρωσικά συμφέροντα κατά τη διάρκεια των ακροάσεων επιβεβαίωσης του.Ενώ εκκρεμούσε η επιβεβαίωσή του, ο Ρος υποσχέθηκε σε μια επιστολή του προς την Υπηρεσία Ηθικής του Κογκρέσου να διακόψει τις σχέσεις του "με περισσότερες από 80 χρηματοπιστωτικές οντότητες στις οποίες έχει συμφέροντα". Αυτή η επιστολή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξασφάλιση της επιβεβαίωσής του. Ωστόσο, σύμφωνα με τα διαρρεύσαντα έγγραφα, ενώ εκποίησε κάποιες συμμετοχές, δεν αποκάλυψε το πλήρες εύρος αυτών που διατήρησε. Μιλώντας για τους οικονομικούς δεσμούς του με την Navigator, ο Ρος είπε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έκαναν "πολύ περισσότερη φασαρία από αυτή που αξίζει" και "Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτό. Το γεγονός ότι πρόκειται για μια εταιρεία που αποκαλείται Ρωσική, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κακό σε αυτό". Ένας εκπρόσωπος του Ρος, δήλωσε ότι ο Ρος δεν συναντήθηκε ποτέ με τον Shamalov, τον Timchenko ή τον Mikhelson και ότι ο Ρος "αποφεύγει να ασχοληθεί με οποιοδήποτε θέμα επικεντρωμένο σε υπερωκεάνια σκάφη, αλλά υποστήριζε γενικά τις κυρώσεις της κυβέρνησης για ρωσικές και βενεζουέλικες οντότητες". Ο Ρος δεν γνωστοποίησε μια αγωγή από τον πρώην επιχειρηματικό εταίρο του, David Storper, σχετικά με τα οικονομικά του έντυπα γνωστοποίησης. Ο Ρος εγκατέλειψε την αγωγή για 9 εκατομμύρια δολάρια αφού κλήθηκε να αποκαλύψει πληροφορίες που δεν ήθελε να αποκαλύψει. Το "Politico" ανέφερε ότι υπήρξε σημαντική δυσλειτουργία στο Υπουργείο Εμπορίου. Μια εξωτερική πηγή, καθώς και πολλοί ανώτεροι υπάλληλοι, ισχυρίστηκαν τον Ιούλιο του 2019, ότι ο Ρος «...θεωρείται κάπως άσχετος. Το ηθικό είναι πολύ χαμηλό επειδή δεν υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον γραμματέα». Ο Ρος φέρεται να εγκατέλειψε το τμήμα του χωρίς επικεφαλείς, λόγω του μεγάλου χρόνου που πέρασε στο Λευκό Οίκο, προσπαθώντας να κερδίσει την υποστήριξη του Προέδρου Tραμπ. Επίσης, ο Ρος φέρεται να τείνει να κοιμάται στις συναντήσεις στο βαθμό που οι ανώτεροι υπάλληλοι έχουν αποφύγει να τον βάλουν σε κρίσιμες συναντήσεις όπου θα μπορούσε να κοιμηθεί. Οι αναφορές για την ανικανότητα του Ρος να παραμείνει ξύπνιος αρχίζουν από το Μάιο του 2017, όπου σε μια συνάντηση στο Ριάντ με την Αραβο-Ισλαμικής-Αμερικανική σύνοδο, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο Ρος φαινόταν να έχει τελείως κοιμηθεί. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2019 οι "New York Times" ανέφεραν ότι, στις 6 Σεπτεμβρίου, ο Ρος είχε απειλήσει να πυρπολήσει υψηλού επιπέδου προσωπικό της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA), εκτός εάν ο οργανισμός επίλυε την αντίφαση του με τον Πρόεδρο Tραμπ. Προηγουμένως, την 1η Σεπτεμβρίου, ο Tραμπ ισχυρίστηκε ότι ο τυφώνας "Dorian" μπορεί να χτυπήσει την πολιτεία της Αλαμπάμα, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ο κλάδος της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας του Birmingham, της Αλαμπάμα, δήλωσε ότι η Αλαμπάμα δεν κινδύνευε. Οι "New York Times" ανέφεραν επίσης ότι η απειλή του Ρος οδήγησε στη δήλωση της NOAA της 6ης Σεπτεμβρίου από έναν άγνωστο εκπρόσωπο που υποστήριξε τη θέση του Tραμπ και δήλωσε ότι ο κλάδος της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας στο Birmingham, της Αλαμπάμα, έκανε λάθος που επιχείρησε να διαψεύσει τον πρόεδρο Τραμπ. Η Υπηρεσία Επιθεωρητών του Τμήματος Εμπορίου διερευνά το περιστατικό. Το Τμήμα Εμπορίου εξέδωσε αργότερα μια μερική άρνηση, λέγοντας ότι "ο Γραμματέας Ρος δεν απειλεί να πυρπολήσει κανένα προσωπικό της NOAA για προβλέψεις και δημόσιες δηλώσεις που αφορούν τον τυφώνα Dorian". Αργότερα η αναφορά επισήμανε ότι ο Ρος έκανε την κλήση από την Ελλάδα, όπου ταξίδευε, αφού του είχε ανατεθεί να "διορθώσει το πρόβλημα" από τον επικεφαλή του στελέχους του Λευκού Οίκου, Mick Mulvaney, σύμφωνα με πληροφορίες σχετικά με τις εντολές του Tραμπ. Η Επιτροπή Επιστημών, Διαστήματος και Τεχνολογίας, η οποία επιβλέπει τη NOAA, ερευνά το ρόλο του Ρος στην έκδοση της δήλωσης NOAA, λέγοντας σε επιστολή του ότι θέλουν να δουν όλες τις επικοινωνίες μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Εμπορίου σχετικά με το θέμα. Το 1999, ο Ρος έλαβε το μετάλλιο με τίτλο «Βραβείο της βιομηχανικής υπηρεσίας» από τον Πρόεδρο της Νότιας Κορέας "Kim Dae Jung" για τη βοήθειά του κατά τη διάρκεια της ασιατικής χρηματοοικονομικής κρίσης του 1997. Ο Ρος άρχισε να συνεργάζεται με την Ιρλανδία και τους ιρλανδικούς-αμερικανικούς σκοπούς, ξεκινώντας από το 2011 με μια επένδυση στην τότε αγωνιζόμενη Τράπεζα της Ιρλανδίας. Σε αναγνώριση για τις προσπάθειές του, στις 6 Νοεμβρίου του 2014, ο Ρος τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της αμερικανικής-ιρλανδικής ιστορικής κοινωνίας στο "Waldorf Astoria Hotel" της Νέας Υόρκης. Το μετάλλιο απονέμεται σε "άτομα που προσφέρουν μια ιδιαίτερα αξιόλογη συμβολή στην ιρλανδική-αμερικανική ζωή". Στις 2 Φεβρουαρίου του 2015, ο Ρος τιμήθηκε με το μετάλλιο του Τάγματος του Ανατέλλοντος Ήλιου, του Χρυσού και του Ασημιού Αστέρα για την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένης της θητείας του ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ιαπωνικής Εταιρείας της Νέας Υόρκης, της εργασίας του για την προώθηση και ενίσχυση της Ιαπωνικής οικονομίας και τις προσπάθειες ανακούφισης της χώρας μετά τον σεισμό και το τσουνάμι Tōhoku το 2011. Ο Ρος είναι μέλος του Hall of Fame και πρώην διευθυντής του Συλλόγου Διοίκησης "Turnaround". Ο Ρος ήταν ο αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Τράπεζας Κύπρου, της μεγαλύτερης τράπεζας στην Κύπρο, αφού αυτός και οι επενδυτές του είχαν επενδύσει 400 εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα, το 2014. Από τον Ιανουάριο του 2012, ο Ρος είναι ο ηγέτης (ή "Grand Swipe") της μυστικής αδελφότητας της Wall Street, "Kappa Beta Phi" (ΚΒΦ). Ο Ρος υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος "Brookings". Είναι επίσης μέλος του συμβουλίου της "Yale School of Management" και είναι πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Πινακοθήκης του Πανεπιστημίου "Yale". Διετέλεσε διεθνής σύμβουλος του "Musée des Arts Décoratifs" του Παρισιού και πρόεδρος των αμερικανικών φίλων του Μουσείου "René Magritte" στις Βρυξέλλες. Ο Ρος είναι επίσης και στο διοικητικό συμβούλιο της Navigator Gas από τον Μάρτιο του 2012. Παρόλο που ήταν ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της προεκλογικής εκστρατείας του Donald Trump, ο Ρος ήταν προηγουμένως δημοκράτης, υπηρετούσε ως αξιωματούχος της δημοκρατικής επιτροπής της Νέας Υόρκης και έκανε έρανο για τους Δημοκρατικούς υποψηφίους στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Υπηρέτησε υπό τον Πρόεδρο Bill Clinton στο διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου Επενδύσεων των ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 1998, χρηματοδότησε κεφάλαια ύψους 2,25 εκατομμυρίων δολαρίων στην εκστρατεία της τότε συζύγου του, Betsy McCaughey, που ζητούσε υποψηφιότητα ως Δημοκράτης για κυβερνήτης της Νέας Υόρκης.Από το 2011 τουλάχιστον, ο Ρος έχει δωρίσει σε Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους και οργανισμούς. Ο Ρος έγινε επισήμως ρεπουμπλικανός το Νοέμβριο του 2016. Ο Ρος παντρεύτηκε την Judith Nodine το 1961. Χώρισαν το 1995. Μετά το διαζύγιο, η Nodine μήνυσε τον Ρος για αποτυχία μεταβίβασης μετοχών εντός της συμφωνηθείσας προθεσμίας και ο Ρος την μήνυσε πίσω. Έκαναν δύο παιδιά, την Τζέσικα Κολμπι Ρος (γεν. 1962) και την Αμάντα Κόλμπι Ρος (γεν. 1965). Η Αμάντα παρακολούθησε το Γαλλικό Ινστιτούτο Μαγειρικής και ίδρυσε μια εταιρεία αρτοπαρασκευής, ενώ η Τζέσικα εργάστηκε για τη Sotheby's. Το 1995, ο Ρος παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, υπολοχαγό κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Μπέτσεϊ ΜακΚάιν. Χώρισαν το 2000. Στις 9 Οκτωβρίου του 2004, ο Ρος παντρεύτηκε την τρίτη σύζυγό του, τη Χίλαρι Γκάρυ Ρος, μια συγγραφέα του περιοδικού Quest.Τον Δεκέμβριο του 2016, ο Ρος αγόρασε ένα σπίτι 929 τετραγωνικών μέτρων στη γειτονιά της Massachusetts Heights της Ουάσιγκτον, από την Adrienne Arsht για 10.750.000 δολάρια. Το 2018, αγόρασε ένα σπίτι αξίας 3,2 εκατομμυρίων δολαρίων στο The Berkshires. Έχει επίσης δύο ιδιοκτησίες αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στο Palm Beach της Φλόριντα. Ο Ρος διαθέτει μια συλλογή έργων τέχνης αξίας 150 εκατομμυρίων δολαρίων που περιλαμβάνει κομμάτια που κυμαίνονται από δυτικούς σουρεαλιστές έως σύγχρονα ανατολικά γλυπτά. Ο Ross διαθέτει 25 έργα του Ρενέ Μαγκρίτ, αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους πιο πολύτιμους πίνακες του καλλιτέχνη, όπως το The Pilgrim.

Ο Γουίλμπουρ Λούις Ρος Jr. (γεννημένος στις 28 Νοεμβρίου του 1937) είναι Αμερικανός επενδυτής και από το 2017, Υπουργός Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Στις 30 Νοεμβρίου του 2016, ο τότε εκλεγμένος πρόεδρος Donald Trump ανακοίνωσε ότι θα ορίσει τον Ross για τη θέση αυτή. Στις 27 Φεβρουαρίου του 2017, η Γερουσία τον επιβεβαίωσε με 72 έναντι 27 ψήφων. Ορκίστηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 2017. Πριν διοριστεί, ο Ross ήταν γνωστός τραπεζίτης για την απόκτηση και την αναδιάρθρωση προβληματικών εταιρειών σε κλάδους όπως ο χάλυβας, ο άνθρακας, οι τηλεπικοινωνίες και τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, αργότερα τους πώλησε με κέρδος μετά τη βελτίωση των εργασιών, ένα ρεκόρ με το οποίο και κατέκτησε τον τίτλο: "ο βασιλιάς της πτώχευσης".Ο Ρος ήταν Δημοκράτης μέχρι να ενταχθεί στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τον Νοέμβριο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%A1%CE%BF%CF%82

Έκκριση

Τα κύτταρα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων κυττάρων, έχουν μια πολύ εξελιγμένη διαδικασία έκκρισης. Οι πρωτεΐνες καθώς συντίθενται μετατοπίζονται στον αυλό ER. Ο βιοχημικός έλεγχος διατηρείται σε αυτήν την ακολουθία με χρήση pH. Υπάρχουν πολλές πρωτεΐνες όπως FGF1, FGF2, interleukin-1 κλπ. που δεν έχουν αλληλουχία σήματος. Δε χρησιμοποιούν το κλασσικό ER-Golgi. Αυτά εκκρίνονται μέσω διαφόρων μη κλασσικών οδών. Οι πρωτεΐνες μπορούν να απελευθερωθούν από κύτταρα μέσω παροδικών πόρων στην πλασματική μεμβράνη πλάσματος and through nonlethal, transient oncotic pores in the plasma membrane induced by washing cells with serum-free media or buffers.. Πολλοί τύποι ανθρώπινων κυττάρων έχουν τη δυνατότητα να είναι εκκριτικά κύτταρα. Έχουν τη συσκευή Golgi για την εκπλήρωση αυτής της λειτουργίας. Η έκκριση υπάρχει επίσης και στα βακτήρια. Ορισμένες εκκρινόμενες πρωτεΐνες μετατοπίζονται κατά μήκος της πλασματικής μεμβράνης των κυττάρων από το SecYEG, ένα σύστημα μετατόπισης. Άλλοι μετατοπίζονται κατά μήκος της κυτταροπλασματικής μεμβράνης μέσω της οδού μετατόπισης. Υπάρχουν τουλάχιστον έξι εξειδικευμένα συστήματα έκκρισης. Η έκκριση τύπου I είναι ένα σύστημα έκκρισης που εξαρτάται από τη συγγένεια. Η διαδικασία ξεκινά ως οδηγός της πρωτεΐνης.

Έκκριση είναι η κίνηση ενός υλικού από το ένα σημείο στο άλλο, όπως μια εκκρινόμενη χημική ουσία από ένα κύτταρο ή έναν αδένα. Αντίθετα, η απέκκριση είναι η απομάκρυνση ορισμένων ουσιών από ένα κύτταρο ή οργανισμό. Ο κλασσικός μηχανισμός της έκκρισης των κυττάρων γίνεται μέσω εκκριτικών πυλών στην κυτταρική πλασματική μεμβράνη. Οι εκκριτικές πύλες είναι μόνιμη δομή σε σχήμα κυπέλλου στη πλασματική κυτταρική μεμβράνη. Εκκριτικό σύστημα στα βακτήρια σημαίνει μεταφορά ή μετατόπιση μορίων όπως πρωτεΐνες, ένζυμα ή τοξίνες (όπως τοξίνη χολέρας σε παθογόνα βακτήρια όπως Vibrio cholerae) από το εσωτερικό ενός κυττάρου στο εξωτερικό του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BA%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7

Artpop

Η επίσημη ανακοίνωση της δισκογραφικής εταιρείας για το νέο άλμπουμ αναφέρει: «Το άλμπουμ "ARTPOP" αντικατοπτρίζει την δημιουργική διαδικασία και φάση που περνά αυτό τον καιρό η Gaga. Παίρνοντας τα καλά στοιχεία κάθε συνεργασίας, συνεργάζεται με μεγάλους παραγωγούς για να αφήσει το αποτύπωμα της σε αυτό το ταξίδι. Πρόκειται για ένα "οργισμένο" ηλεκτρονικό πάθος και θα αντικατοπτρίζει την πορεία του καλλιτέχνη από την αρχή έως το τέλος. Για εκείνη είναι η γιορτή της εμμονής». Η ιδέα ή αλλιώς το "concept’’ γύρω από το νέο άλμπουμ είναι η ενσωμάτωση της υψηλής τέχνης, που στοχεύει στις υψηλότερες αξίες ενός πολιτισμού, στην pop κουλτούρα. Η Lady Gaga επηρεασμένη από το κίνημα της Pop Art και τον Άντι Γουόρχολ θα το πετύχει αυτό με ένα καινοτόμο τρόπο που υπόσχεται να “φέρει τη μουσική βιομηχανία σε μια νέα εποχή”. Η ίδια περιέγραψε το δίσκο ως " μια γιορτή και ένα ποιητικό μουσικό ταξίδι" που εμφανίζει μια "έλλειψη ωριμότητας και ευθύνης", σε αντίθεση με το σκοτεινό και επαναστατικό Born This Way και παραδέχτηκε ότι ένιωθε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ενώ έγραφε υλικό για το "ARTPOP" σε σύγκριση με τα προηγούμενα στούντιο άλμπουμ της, χαρακτηρίζοντάς το ως την πρώτη της "πραγματική" προσπάθεια να ενσαρκώσει έναν "φοίνικα που αναδύεται από τις στάχτες". Το άλμπουμ περιέχει πλήθος πειραματικών στοιχείων. Συγκεκριμένα διαθέτει στοιχεία complextro, J-pop, και trap. Ο παραγωγός Zedd δήλωσε: "Υπάρχει ενα τραγούδι στο δίσκο που ξεκίνησε με την Gaga να μου δίνει δέκα λέξεις για να περιγράψει ένα συναίσθημα, και στη συνέχεια έπρεπε να τα μετατρέψω σε μουσική." Στις 7 Οκτωβρίου του 2013 η Lady Gaga αποκάλυψε το εξώφυλλο του "ARTPOP". Το εξώφυλλο φέρει την υπογραφή του εικαστικού Jeff Koons, που δημιούργησε το άγαλμα της 27χρονης τότε τραγουδίστριας. Ανάμεσα στα πόδια της βρίσκεται μια μπλε σφαίρα με τον τίτλο του νέου της άλμπουμ, ενώ στο φόντο διακρίνονται διάσημα έργα τέχνης, όπως ο πίνακας του Σάντρο Μποτιτσέλι με τίτλο "Η Γέννηση της Αφροδίτης". Η Gaga αποκάλυψε κομμάτι–κομμάτι το εξώφυλλο του τέταρτου δίσκου της, με τίτλο "ARTPOP", μέσα από τις γιγαντοοθόνες που υπάρχουν στην "Times Square" της Νέας Υόρκης. Τα μεταλλικά αυτα φύλλα αντιπροσωπεύουν τον πραγματικό σχεδιασμό του εξωφύλλου του album, όπως τον φαντάστηκε ο καλλιτέχνης Jeff Koons. Στις 9 Οκτωβρίου του 2013 παρουσίασε επίσημα την πλήρη λίστα κομματιών του καινούργιου της άλμπουμ. Ανέθεσε επίσης μια ομάδα θαυμαστών της να σχεδιάσει μια γκράφιτι στυλ τοιχογραφία με τα ονόματα όλων των κομματιών. Το "ARTPOP" κυκλοφόρησε παγκοσμίως στις 11 Νοεμβρίου 2013, σε φυσική και ψηφιακή μορφή, καθώς και μέσα από μια εφαρμογή που αναπτύχθηκε από το Haus of Gaga . Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για όλα τα iPad, iPod, iPhone, Android και για τους χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών και συνδυάζει μουσική, τέχνη, μόδα και τεχνολογία. Το κοινό θα μπορεί να φτιάχνει και να μοιράζεται τα δικά του "projects", να συνομιλεί και να παρακολουθεί τη «μουσική έκρηξη» που εγινε στις 11 Νοεμβρίου. Η κοινότητα θα ονομάζεται the "auras". Στόχος είναι η μουσική βιομηχανία να εκσυγχρονιστεί και να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στον ψηφιακό κόσμο. Οι προπαραγγελίες του album και της εφαρμογής ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου του 2013. Η επίσημη ανακοίνωση της album στις 12 Ιουλίου, ανέφερε ότι η Gaga θα κάνει ένα πάρτι (artRave party) το βράδυ πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ στο οποίο θα γίνει παρουσίαση project και έργων τέχνης τα οποία δημιούργησε σε συνεργασία με το Haus of Gaga, το φωτογραφικό δίδυμο Inez van Lamsweerde και Vinoodh Matadin, τον θεατρικό σκηνοθέτη Robert Wilson, την Μαρίνα Αμπράμοβιτς και τον καλλιτέχνη Jeff Koons. Η φωτογραφία που συνοδεύει την επίσημη ανακοίνωση απεικονίζει την Gaga που φοράει μια γυάλινη μάσκα έργο της αποφοίτου του London College of Fashion Isabell Yalda Hellysazι να καλύπτει τα γυμνά της στήθη με τα χέρια και να δείχνει το τατουάζ της με τη λέξη "ARTPOP" στο αριστερό της χέρι. Ένα άλλο promo απεικονίζει την Gaga με μακριά καστανά μαλλιά να κάθεται εντελώς γυμνή σε μια καρέκλα από μητρικές κάρτες και να δείχνει το τατουάζ μονόκερο στο μηρό της. Η Lady Gaga ερμήνευσε το "Applause" στα 2013 MTV Video Music Awards, στις 25 Αυγούστου, όπου έκανε μια αναδρομή της καριέρας της μέχρι σήμερα, φορώντας διαφορετικά κοστούμια και περούκες, αντιπροσωπευτικά όλων των δίσκων της εως τώρα (The Fame, The Fame Monster, Born This Way και Artpop). Επίσης συμμετείχε το iTunes Festival στις 1 Σεπτεμβρίου του 2013, όπου ερμήνευσε οκτώ τραγούδια του δίσκου (αυτά είναι τα εξής : "Applause", "Artpop", "Aura", "I Wanna Be With U" το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε "DOPE", "Jewels N' Drugs", "Manicure", "Sexxx Dreams" και "Swine"). To lyric video του τραγουδιού "Aura " σε σκηνοθεσία Robert Rodriguez το οποίο περιέχει σκηνές διαλόγους από την ταινία Machete Kills στην οποία η Gaga κάνει το πρώτο της κινηματογραφικό ντεμπούτο κυκλοφόρησε στις 9 Οκτωβρίου. Το πρώτο single με το όνομα "Applause" κυκλοφόρησε στις 12 Αυγούστου του 2013 και το βίντεοκλιπ του "ανέβηκε" στο youtube στις 19 Αυγούστου κάνοντας πρεμιέρα στην εκπομπή Good Morning America. To τραγούδι “Applause” εντάσσεται στα είδη "electro pop" και "euro dance”. Η Lady Gaga έγραψε στο twitter: "Το Applause είναι ένα κομμάτι με πολύ βαθύ νόημα για εμένα γιατί μιλάει γι’ αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι για τις διασημότητες σήμερα ότι οτιδήποτε κάνουμε το κάνουμε για να τραβήξουμε την προσοχή. Αλλά κάποιοι από μας μέσα σε αυτό το γκρουπ που αποκαλούν διασημότητες είμαστε καλλιτέχνες και ότι δημιουργούμε δεν έχει νόημα εκτός και αν υπάρχει κοινό που να το θυμάται. Χρειάζομαι την προσοχή σας στην αρχή για να σας τραγουδήσω τα κομμάτια μου αλλά είναι το χειροκρότημα στο τέλος που μου δείχνει αν έχω καταφέρει να σας κάνω να περάσετε καλά. Η ψυχαγωγία κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους και εγω ζω για το χειροκρότημα για να ξέρω οτι διαδίδω αυτήν ακριβώς την χαρά και ψυχαγωγία. Ζω για να σας ακούω χαρούμενους και να ξέρω ότι είμαι μέρος αυτού. Πιστεύω στη "showbusiness". Το χειροκρότημα δημιουργεί αυτό το πράγμα που αγαπώ. Όταν ξέρω οτι σας έκανα χαρούμενους. Όταν ξέρω ότι ήταν καλό. " Το "Applause" έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία και έγινε το 12ο single της Lady Gaga που μπήκε στo top ten τον Η.Π.Α φθάνοντας εως τώρα στη θέση #4 της κατάταξης του Billboard Hot 100. Έχει βρεθεί στο Top 10 σε 30 διαφορετικές χώρες και στο Top 20 ακόμα 5 χωρών.Ενώ έκανε και μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Ειδικότερα στην Αμερική έγινε το τραγούδι με τα περισσότερα airplays για την Gaga. Το κομμάτι έχει καταφέρει να πουλήσει πάνω από 4 εκ.αντίτυπα παγκοσμίως εκ των ωποίων τα 2,6 εκ. προέρχονται απ'τις Η.Π.Α. Δεύτερο single του άλμπουμ ήταν το "Do What U Want" σε συνεργασία με τον R. Kelly.Το κομμάτι έχει πουλήσει πάνω από 2 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως. Aura Venus G.U.Y. Sexxx Dreams Jewels N' Drugs MANiCURE Do What U Want ARTPOP Swine Donatella Fashion! Mary Jane Holland Dope Gypsy Applause

Το άλμπουμ Artpop (στυλιζαρισμένο ως "ARTPOP") είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ από την Lady Gaga, που κυκλοφόρησε πρώτα στη Γερμανία στις 8 Νοεμβρίου 2013 μέσω της Interscope Records. Έως το 2015 άλμπουμ έχει πουλήσει περίπου 2.500.000 αντίτυπα σύμφωνα με το Billboard και το περιοδικό Forbes, και έχει λάβει γενικά καλές κριτικές για την συνδιαστική φύση τέχνης και μουσικής αλλά και του απελευθερωτικού πνεύματος που το διακατέχει.

https://el.wikipedia.org/wiki/Artpop

Σίρο Αλεγρία

Ο Αλεγρία γεννήθηκε στο χωριό Σαρτιμπάμπα (Sartimbamba) του Διαμερίσματος Ουαματσούκο. Εξέθεσε τα προβλήματα των ιθαγενών πληθυσμών («Ινδιάνων») του Περού, ενώ ταυτοχρόνως μάθαινε τον τρόπο ζωής τους. Η κατανόηση του πώς καταπιέζονταν οι Ινδιάνοι απετέλεσε τη βάση των μυθιστορημάτων του. Ο Αλεγρία παρακολούθησε μαθήματα στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Τρουχίγιο και εργάσθηκε για λίγο ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα El Norte. Το 1930 ο Αλεγρία εντάχθηκε στη Λαϊκή Επαναστατική Συμμαχία («κίνημα Απρίστα»), που είχε στόχους την κοινωνική μεταρρύθμιση και τη βελτίωση της ζωής των Περουβιανών Ινδιάνων. Φυλακίσθηκε αρκετές φορές για τις πολιτικές δραστηριότητές του και τελικώς εξορίσθηκε στη Χιλή το 1934. Παρέμεινε εξόριστος στη Χιλή, ενώ μετά έζησε στις ΗΠΑ μέχρι το 1948. Αργότερα δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο και κατόπιν έγραψε για την Κουβανική Επανάσταση ζώντας ο ίδιος εκείνη την εποχή στην Κούβα. Το γνωστότερο μυθιστόρημά του, το El mundo es ancho y ajeno (= «Ο κόσμος είναι πλατύς και ξένος»), κέρδισε το Λατινοαμερικανικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1941 και προσέλκυσε την παγκόσμια προσοχή στο πρόσωπό του. Το έργο αυτό περιγράφει μια κοινότητα των περουβιανών Άνδεων. Αργότερα εκδόθηκε στις ΗΠΑ (έχει επανεκδοθεί πολλές φορές εκεί) και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ έχει μεταφρασθεί και εκδοθεί και σε αρκετές άλλες γλώσσες. Ο Αλεγρία επέστρεψε στο Περού το 1960. Εντάχθηκε στο κόμμα του μετέπειτα Προέδρου Φερνάντο Μπελαούνδε «Λαϊκή Δράση» και εκλέχθηκε βουλευτής το 1963. Πέθανε απροσδόκητα τέσσερα χρόνια αργότερα στη Λίμα, σε ηλικία 57 ετών. Μετά τον θάνατό του η χήρα του Δόρα Βαρόνα, με την οποία ήταν παντρεμένοι από το 1957, εξέδωσε πολλά από τα δοκίμιά του και ρεπορτάζ που είχε γράψει ο Αλεγρία για διάφορες εφημερίδες. La serpiente de oro (= «το χρυσό φίδι», 1935) Los perros hambrientos (= «τα πεινασμένα σκυλιά») El mundo es ancho y ajeno (= «πλατύς και ξένος είναι ο Κόσμος», 1941) Duelo de caballeros (= «μονομαχία κυρίων») La leyenda del nopal (= «ο θρύλος του κάκτου») Las aventuras de Machu Picchu (= «περιπετειώδεις ιστορίες του Μάτσου Πίτσου») Βιογραφικά στοιχεία στο «Books and Writers» Νεκρολογία στους New York Times, 17/2/1967 (κείμενο διαθέσιμο με συνδρομή)

Ο Σίρο Αλεγρία Μπαζάν (ισπαν. Ciro Alegría Bazán, 4 Νοεμβρίου 1909 – 17 Φεβρουαρίου 1967) ήταν Περουβιανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και πολιτικός. Το «Σίρο» (ιβηρική προφορά Θίρο) είναι από το αρχαίο όνομα Κύρος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CF%81%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%AF%CE%B1

Χρυσή Αυγή (πλοίο)

Στις 23 Φεβρουαρίου 1983 το Χρυσή Αυγή, πλοίο επιβαταγωγό το οποίο παράνομα λειτουργούσε ο πλοιοκτήτης του ως φορτηγό-οχηματαγωγό, αναχώρησε από το λιμάνι της Ραφήνας κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες με προορισμό τα νησιά Άνδρο-Πάρο-Νάξο μεταφέροντας 9 βυτιοφόρα οχήματα με φορτίο υγρών καυσίμων, 4 φορτηγά, 14 οδηγούς και 23 μέλη πλήρωμα.Η αναχώρηση συνέβη υπό της πιέσεις του πλοιοκτήτη και σημαντικών παραγόντων των νησιών για να μην υπάρξουν προβλήματα ανεφοδιασμού σε αυτά, καθώς ο πλοίαρχος ήταν αντίθετος στην αναχώρηση λόγο των ισχυρών ανέμων. Γύρω στις 18:30, 2 μίλια μακριά από τη νησίδα «Μαντήλι» και ενώ έπνεαν άνεμοι 8 μποφώρ, το πλοίο πήρε απότομα κλίση εξαιτίας της μετατόπισης των οχημάτων στο γκαράζ. Ο πλοίαρχος, ο υποπλοίαρχος, και ένας ακόμη αξιωματικός γέφυρας μετέβησαν στο γκαράζ του πλοίου για να διευθετήσουν την κατάσταση αλλά κατά την προσπάθεια τους να μετακινήσουν τα φορτηγά και λόγω ανεπαρκούς εξαερισμού του πλοίου (καθώς ήταν επιβαταγωγό και όχι φορτηγό-οχηματαγωγό πλοίο) υπήρξε ανάφλεξη καυσίμων και έκρηξη με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ακαριαία όσοι βρίσκονταν στο γκαράζ. Πολλοί για να γλυτώσουν από τις φλόγες έπεσαν στο νερό. Εικάζεται ότι την ανάφλεξη-έκρηξη των αναθυμιάσεων των καυσίμων και των ίδιων των καυσίμων δημιούργησαν οι σπινθήρες του εκκινητή ( μίζα ) ενός από τα οχήματα που οι αξιωματικοί επιχείρησαν να μετακινήσουν εντός του γκαράζ ή η χρίση αναπτήρα των ευρισκόμενων στο γκαράζ ή σπινθήρες που δημιουργήθηκαν από την ίδια την μετατόπιση του φορτίου. Το Χρυσή Αυγή αναποδογύρισε τελικώς, κάτι που το οδήγησε στο να χάσει τον φωτισμό του και να εγκλωβίσει ανθρώπους στο εσωτερικό του. Στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το πλοίο ανταποκρίθηκαν το «Χρυσή Άμμος 3», το ρωσικό αλιευτικό «Σάμπυ Ράμπατ», το ρουμανικό «Μπολντεϊν» καθώς και το «Καστριανή Κέας». Το «Χρυσή Άμμος 3» τραγικά στην προσπάθεια εύρεσης του ναυαγίου έπεσε πάνω στο αναποδογυρισμένο <<Χρυσή Αυγή>> δημιουργώντας του ρήγμα και βυθίζοντας το, πιθανός σκοτώνοντας ταυτόχρονα ναυαγούς με τις προπέλες του που είχαν πέσει στην θάλασσα για να σωθούν. Το ρωσικό αλιευτικο «Σάμπυ Ράμπατ» έριξε τα δίχτυα του στην θάλασσα με τους ναυαγούς να σκαρφαλώνουν πάνω σε αυτά και να ανεβαίνουν στο αλιευτικό, έσωσε τους περισσότερους ναυαγούς. Το ρουμανικό «Μπολντεϊν» καθώς και το «Καστριανή Κέας» στην δική τους προσπάθεια διάσωσης τραυμάτισαν θανατηφόρα μερικούς ναυαγούς με τις προπέλες τους στην προσπάθεια των ναυαγών να επιβιβαστούν σε αυτά αφού δημιούργησαν υδάτινη δύνη. Συνολικά 4 άτομα σκοτώθηκαν από τις προσπάθειες διάσωσης των άλλων πλοίων. Αργότερα έφθασαν στο σημείο του ατυχήματος και δυο πλοία του πολεμικού ναυτικού. Από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες σώθηκαν μόνον οι 14.

Το επιβατικό πλοίο Χρυσή Αυγή κατασκευάστηκε το 1970 στην Ιαπωνία για λογαριασμό της εταιρίας Kyoei Unyu K.K.. και ονομάστηκε HAYABUSA. Το 1977 αγοράστηκε από την εταιρεία «Γραμμή Ηπείρου Ε.Π.Ε.», του Αύγουστου Πολέμη, μετονομάστηκε σε Χρυσή Αυγή. Βυθίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1983 στην περιοχή του Κάβο Ντόρο, με αποτέλεσμα 28 άτομα να χάσουν τη ζωή τους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%AE_(%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF)

Ηλιακή κηλίδα

Οι βασικοί ορισμοί και στοιχεία των ηλιακών κηλίδων είναι Σκιά κηλίδας: ονομάζεται το σκιερό κέντρο του σχηματισμού. Σκιόφως κηλίδας: ονομάζεται η στεφάνη της κηλίδας. Άχυρα κηλίδας: ονομάζονται εκ της μορφής τους οι φερόμενες ίνες του σκιόφωτος. Ομάδα κηλίδων: η συνήθης κατ΄ ομάδες παρουσία των κηλίδων Ηγουμένη κηλίδα: η φερόμενη ως πρώτη εκάστης ομάδας κηλίδων που κατά την παρατήρηση είναι η δυτικότερη. Επόμενη κηλίδα: η φερόμενη αμέσως μετά της προηγουμένης κηλίδα. Διάμετρος κηλίδας: που φθάνει πολλές φορές τα 80.000 χλμ. Κηλίδες με διάμετρο μεγαλύτερη των 40.000 χλμ. (τριπλάσια της γήινης) καθίστανται ορατές με γυμνό μάτι (με προστατευτικά γυαλιά). Βάθος κηλίδας: Οι κηλίδες παρουσιάζοντας μορφή στροβιλίζουσας χοάνης, όπως οι σίφωνες στη Γη, παρουσιάζουν βάθος ή ύψος 800 χλμ. Θερμοκρασία κηλίδας: Υπολογίζεται περίπου στους 4.700 βαθμούς Κελσίου, δηλαδή πολύ χαμηλότερη της φωτόσφαιρας Ζωή κηλίδας: Υπολογίζεται από την αρχή της βαθμιαίας ανάπτυξης και ομοίως της βαθμιαίας ελάττωσης μέχρι της τελείας εξαφάνισης που κυμαίνεται από λίγες ημέρες μέχρι και δύο μήνες, ανάλογα του μεγέθους της. Προκαλούνται από μαγνητική δραστηριότητα, η οποία παρεμποδίζει τα ρεύματα μεταφοράς θερμότητας από το ηλιακό εσωτερικό, δημιουργώντας έτσι περιοχές με μειωμένη επιφανειακή θερμοκρασία. Παρότι μία ηλιακή κηλίδα έχει θερμοκρασία ως και 5000 βαθμών K, η αντίθεση με το περιβάλλον υλικό των 5800 K την καθιστά εύκολα ορατή ως σκοτεινή κηλίδα, καθώς η ένταση ακτινοβολίας που εκπέμπει ένα θερμό σώμα (βλ. ακτινοβολία μέλανος σώματος) είναι ανάλογη της θερμοκρασίας του υψωμένης στην τέταρτη δύναμη. Αν μία ηλιακή κηλίδα μπορούσε να παρατηρηθεί απομονωμένη από την περιβάλλουσα φωτόσφαιρα, θα ήταν φωτεινότερη από το νήμα ενός αναμμένου λαμπτήρα πυρακτώσεως. Μία ηλιακή κηλίδα διαστέλλεται και συστέλλεται καθώς εξελίσσεται στην ηλιακή επιφάνεια. Μπορεί να φθάσει σε διάμετρο 80.000 χλμ. ή εξαπλάσια της Γης, πράγμα που καθιστά τις μεγαλύτερες κηλίδες ορατές ακόμα και με γυμνό μάτι κατά την ανατολή ή τη δύση του Ηλίου. Οι ηλιακές κηλίδες, ως εκδήλωση έντονης μαγνητικής δραστηριότητας, συνοδεύονται με δευτερογενή φαινόμενα, όπως είναι οι στεμματικοί βρόχοι και γεγονότα επανασύνδεσης. Οι περισσότερες ηλιακές εκλάμψεις και στεμματικές εκτοξεύσεις μάζας γεννώνται σε μαγνητικώς ενεργές περιοχές γύρω από ορατές ομάδες κηλίδων. Παρόμοιες κηλίδες παρατηρούνται έμμεσα και σε άλλους αστέρες, στους οποίους αποκαλούνται αστρικές κηλίδες, και μπορεί να είναι φωτεινές («θερμές») ή σκοτεινές («ψυχρές»). Ο αριθμός των κηλίδων στην ηλιακή επιφάνεια αυξάνεται γρήγορα και μετά μειώνεται με βραδύτερο ρυθμό κάθε περίπου 11 χρόνια. Αυτή η περιοδικότητα, την οποία ακολουθεί η γενικότερη ηλιακή δραστηριότητα, αποκαλείται «ενδεκαετής ηλιακός κύκλος» ή «ενδεκαετής κύκλος της ηλιακής δραστηριότητας». Επιπρόσθετες, πιο μακροπρόθεσμες, μεταβολές πάνω σε αυτό τον βασικό κύκλο είναι γνωστές: Π.χ. από το έτος 1900 ως τη δεκαετία του 1960 ο αριθμός κηλίδων στα μέγιστα της ηλιακής δραστηριότητας αυξανόταν, ενώ από τότε μέχρι σήμερα έχει μειωθεί κάπως. Ο αριθμός των κηλίδων συνδέεται με την ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας από το 1979, οπότε και έγιναν διαθέσιμες ακριβείς δορυφορικές μετρήσεις της απόλυτης ροής ακτινοβολίας. Επειδή οι κηλίδες είναι σκοτεινότερες από τη μέση ηλιακή φωτόσφαιρα, θα ήταν αναμενόμενο περισσότερες κηλίδες να συνοδεύονται από λιγότερη ηλιακή ακτινοβολία και μειωμένη ηλιακή σταθερά. Ωστόσο, ισχύει το αντίθετο: συνολικά, περισσότερες και μεγαλύτερες κηλίδες αυξάνουν τη λαμπρότητα του Ηλίου. Η μεταβολή που προκαλεί ο κύκλος των κηλίδων στην ηλιακή σταθερά είναι μικρή, της τάξεως του 0,1% από μέγιστο στο ελάχιστο (ή 1,3 W m−2 από τα 1366 W m−2 της μέσης ηλιακής σταθεράς). Στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα μ.Χ., κατά το λεγόμενο «Ελάχιστο Μώντερ», σπάνια εμφανίζονταν ηλιακές κηλίδες. Αυτό συμπίπτει με το μέσο και ψυχρότερο τμήμα μιας περιόδου παγκόσμια ψυχρού κλίματος που είναι γνωστή ως «Μικρή Εποχή Παγετώνων». Πρόσφατα, έχει προταθεί μια σχέση ανάμεσα στον κύκλο των κηλίδων και στη μέση παλιρροϊκή βαρυτική δύναμη που ασκούν οι πλανήτες στην ηλιακή φωτόσφαιρα. Αναφορές στις ηλιακές κηλίδες έγιναν από Κινέζους αστρονόμους το 28 π.Χ.. Μία μεγάλη ηλιακή κηλίδα παρατηρήθηκε την εποχή του θανάτου του Καρλομάγνου, το 813 μ.Χ.. Στις 17 Μαρτίου 807 ο Βενεδικτίνος μοναχός Άντελμος είδε μία μεγάλη κηλίδα που ήταν ορατή επί οκταήμερο. Ο Άντελμος νόμισε ότι παρατηρούσε τον πλανήτη Ερμή να περνά μπροστά από τον Ήλιο, δηλαδή μια διάβαση του Ερμή. Ο Αβερρόης περιέγραψε επίσης ηλιακές κηλίδες τον 12ο αιώνα. Ωστόσο, αυτές οι προ-τηλεσκοπικές παρατηρήσεις ερμηνεύονταν λανθασμένα, μέχρι που ο Γαλιλαίος έδωσε τη σωστή εξήγηση το 1612. Οι πρώτες τηλεσκοπικές παρατηρήσεις ηλιακών κηλίδων πάντως έγιναν από τους Φλαμανδούς αστρονόμους Γιοχάνες και Δαβίδ Φαμπρίκιους και τον Άγγλο Τόμας Χάρριοτ στα τέλη του 1610. Ο Δ. Φαμπρίκιους μάλιστα δημοσίευσε και μία περιγραφή τους τον Ιούνιο 1611. Την εποχή που ο Γαλιλαίος έδειχνε τις κηλίδες με το τηλεσκόπιό του σε αστρονόμους στη Ρώμη, ο Κριστόφ Σάινερ τις παρατηρούσε ήδη επί δύο ή τρεις μήνες. Η διαμάχη σχετικά με την ανακάλυψή τους μεταξύ του Γαλιλαίου και του Σάινερ που επακολούθησε, καθώς κανείς τους δεν γνώριζε τη δημοσίευση του Φαμπρίκιους ήταν έτσι χωρίς νόημα. Οι ηλιακές κηλίδες διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη συζήτηση για τη φύση του Ηλιακού Συστήματος, αφού χάρη σε αυτές ανακαλύφθηκε η περιστροφή του Ηλίου περί τον άξονά του, ενώ η παροδική τους εμφάνιση απεδείκνυε ότι η ηλιακή επιφάνεια μεταβαλλόταν, αντίθετα με τις απόψεις του Αριστοτέλη. Οι λεπτομέρειες της φαινόμενης κινήσεώς τους μπορούσαν να εξηγηθούν άμεσα μόνο με το ηλιοκεντρικό σύστημα. Η περιοδική διακύμανση του αριθμού των ηλιακών κηλίδων ανακαλύφθηκε από τον Γερμανό αστρονόμο Χάινριχ Σβάμπε μεταξύ του 1826 και του 1843, πράγμα που οδήγησε τον Ρούντολφ Βολφ στη διεξαγωγή συστηματικών παρατηρήσεων από το 1848. Ο λεγόμενος αριθμός Wolf είναι ένα μέτρο της δραστηριότητας των κηλίδων και των ομάδων τους. Ο Βολφ μελέτησε επίσης τα ιστορικά αρχεία σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει μία βάση δεδομένων για τις περιοδικές διακυμάνσεις του παρελθόντος. Η βάση του εκτεινόταν μόνο ως το 1700, παρότι οι τεχνικές για προσεκτικές ηλιακές παρατηρήσεις υπήρχαν ήδη από το 1610. Ο Γκούσταφ Σπέρερ (Gustav Spörer) ανακάλυψε αργότερα μία εποχή διάρκειας 70 ετών πριν το 1716 κατά την οποία δεν εμφανίζονταν σχεδόν καθόλου κηλίδες, ως την αιτία της αδυναμίας του Βολφ να επεκτείνει το αρχείο του. Το 1934 ο οικονομολόγος Γουίλιαμ Στάνλεϋ Τζέβονς πρότεινε ότι υπάρχει μία σχέση ανάμεσα στις ηλιακές κηλίδες και στις περιοδικές οικονομικές κρίσεις, υποστηρίζοντας ότι οι κηλίδες επηρεάζουν τον γήινο καιρό και εξαιτίας αυτού και τις σοδειές με την οικονομία. Ο Έντουαρντ Μώντερ πρότεινε αργότερα ότι μία περίοδος κατά την οποία οι κηλίδες είχαν σχεδόν εξαφανισθεί ακολουθήθηκε από μία επανέναρξη του ενδεκαετούς κύκλου τους το 1700. Προσεκτικές μελέτες επαλήθευσαν ότι αυτή η έλλειψη ήταν πραγματική και δεν οφείλεται σε ανυπαρξία παρατηρησιακών δεδομένων, αφού υπήρχαν αναφορές αρνητικών παρατηρήσεων. Η απουσία των κύκλων ηλιακής δραστηριότητας φαίνεται και από την απουσία βόρειου σέλαος κατά την ίδια περίοδο, η οποία ονομάσθηκε «Ελάχιστο Μώντερ» (1645-1717), παρότι όπως είδαμε ανακαλύφθηκε πρώτα από τον Spörer. Από το 1991 το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Βελγίου φιλοξενεί το Παγκόσμιο Κέντρο Δεδομένων για τον «Δείκτη Ηλιακών Κηλίδων». Παρότι οι λεπτομέρειες της δημιουργίας των ηλιακών κηλίδων είναι ακόμα αντικείμενο ερευνών, φαίνεται ότι οι κηλίδες είναι τα ορατά αντίστοιχα σωλήνων μαγνητικής ροής στη ζώνη ρευμάτων μεταφοράς θερμότητας στο ηλιακό εσωτερικό, οι οποίοι «τυλίγονται» από τη διαφορική περιστροφή του Ηλίου. Μόλις η τάση που ασκείται στους σωλήνες φθάσει ένα όριο, τινάζονται σαν μια λαστιχένια ταινία και ξεπροβάλλουν στη φωτόσφαιρα. Η μεταφορά θερμότητας από το εσωτερικό παρεμποδίζεται στα σημεία αυτά της ηλιακής επιφάνειας, οπότε η επιφανειακή θερμοκρασία μειώνεται εκεί. Το Φαινόμενο Γουίλσον υποδηλώνει ότι οι κηλίδες αντιστοιχούν σε βυθίσματα της ηλιακής επιφάνειας. Παρατηρήσεις του Φαινομένου Zeeman δείχνουν ότι οι κηλίδες εμφανίζονται συνήθως σε ζεύγη με αντίστροφη μαγνητική πολικότητα. Ανάλογα με τη θέση τους ως προς την ηλιακή περιστροφή, οι δύο κηλίδες ενός ζεύγους ονομάζονται «ηγούμενη» (= αυτή που προηγείται) και «επόμενη» (= αυτή που ακολουθεί). Από τον ένα ηλιακό κύκλο στον άλλο, οι πολικότητες των κηλίδων που εμφανίζονται ως ηγούμενες και επόμενες την κάθε φορά εναλλάσσονται. Οι κηλίδες συνήθως εμφανίζονται σε ομάδες. Η κάθε κηλίδα υποδιαιρείται σε δύο μέρη: Τη σκιά, που είναι το κεντρικό και σκοτεινότερο μέρος, όπου το μαγνητικό πεδίο είναι περίπου κάθετο στην ηλιακή επιφάνεια. Την παρασκιά, που περιβάλλει τη σκιά και είναι θερμότερη και φωτεινότερη από αυτή. Οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου εδώ είναι πιο πλάγιες.Ο μέσος χρόνος ζωής μιας ηλιακής κηλίδας είναι περίπου δύο εβδομάδες. Πρόσφατες παρατηρήσεις από το διαστημόπλοιο SOHO δείχνουν ότι κάτω από την κηλίδα υπάρχει ισχυρό καθοδικό ρεύμα που σχηματίζει μία δίνη, η οποία συγκεντρώνει το μαγνητικό πεδίο. Επομένως οι κηλίδες είναι ένα ανάλογο των γήινων κυκλώνων. Σε κάθε ενδεκαετή κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας, οι κηλίδες εμφανίζονται αρχικώς σε μεγαλύτερα ηλιογραφικά πλάτη και όσο ο κύκλος πλησιάζει στο μέγιστο, εμφανίζονται όλο και πλησιέστερα στον ηλιακό ισημερινό. Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται Νόμος του Spörer. Οι ηλιακές κηλίδες παρατηρούνται τόσο από επίγεια όσο και από διαστημικά ηλιακά τηλεσκόπια. Εκτός από την καταγραφή της οπτικής εικόνας των κηλίδων, αυτά τα τηλεσκόπια συνδυάζονται με εξειδικευμένα όργανα όπως φασματοσκόπια και φασματοηλιοσκόπια για την εξέταση των κηλίδων και των περιοχών τους. Τεχνητές εκλείψεις επιτρέπουν την παρατήρηση της ηλιακής περιφέρειας καθώς οι κηλίδες εμφανίζονται ή εξαφανίζονται πίσω από τον ορίζοντα. Επειδή η απευθείας παρατήρηση του ήλιου με γυμνό μάτι προκαλεί βλάβες στην όραση, η ερασιτεχνική παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων διεξάγεται γενικώς έμμεσα με τη χρήση προβαλλόμενων ειδώλων του Ηλίου, ή και απευθείας μέσα από προστατευτικά φίλτρα. Ο αστροφυσικός Ευστάθιος Ηλονίδης έχει προχωρήσει στην ανίχνευση Ηλιακών κηλίδων εν τη γενέσει, βαθιά στο εσωτερικό του Ήλιου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να γίνεται πρόβλεψη δύο ημερών για την εμφάνισή τους. Νόμος του Joy Ηλιακός κύκλος Ηλιακή περιστροφή Διαστημικός καιρός Παγκόσμιο Κέντρο Δεδομένων για για τον «Δείκτη Ηλιακών Κηλίδων» στο Βέλγιο Αρχειοθετήθηκε 2017-08-03 στο Wayback Machine. Εικόνα ηλιακών κηλίδων σε υψηλή ανάλυση Εικόνες ηλιακών κηλίδων σε υψηλή ανάλυση - εντυπωσιακή συλλογή εικόνων κηλίδων NOAA Solar Cycle Progression: ο ηλιακός κύκλος Sun|trek website - εκπαιδευτικός ιστότοπος για δασκάλους και σπουδαστές σχετικά με τον `Ηλιο και την επίδρασή του στη Γη Propfire - δείχνει τον σημερινό αριθμό των ηλιακών κηλίδων σε browser status bar Ιστοτόπος με ημερήσια ενημέρωση για τις κηλίδες με εικόνα του Ηλίου Εξήγηση των ηλιακών κηλίδων στη φωτόσφαιρα Αρχειοθετήθηκε 2011-08-10 στο Wayback Machine. Solar activity graph over the last 400 years

Οι ηλιακές κηλίδες είναι παροδικά φαινόμενα που εμφανίζονται στην επιφάνεια του Ηλίου, τη λεγόμενη φωτόσφαιρα, της οποίας και θεωρούνται οι περισσότερο εντυπωσιακοί και ενδιαφέροντες σχηματισμοί της. Είναι ορατές ως σκοτεινές μικρές ή μεγαλύτερες κυκλικές επιφάνειες - κηλίδες, σε σχέση με τις γειτονικές περιοχές της φωτόσφαιρας, που περιβάλλονται από λιγότερο σκοτεινές στεφάνες ινώδους υφής. Οι ηλιακές κηλίδες κατατάσσονται στους φωτοσφαιρικούς σχηματισμούς που περιλαμβάνονται στα ηλιακά φαινόμενα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1

Ισλάμ στο Μαυροβούνιο

Τον 15ο αιώνα ο Μαυροβούνιος κυβερνήτης Ιβάν Κρνόγεβιτς (1465 - 1490) ήταν σε πόλεμο με τους διεισδυτικούς Βενετούς. Αδυνατώντας να διατηρήσει τον πόλεμο και στα δύο μέτωπα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κατακτήσει μεγάλο μέρος του εδάφους του Μαυροβουνίου και εισήγαγε το Ισλάμ. Ο τρίτος γιος του Ιβάν, ο Στάνισα Κρνόγεβιτς, ήταν ο πρώτος εξέχων Μαυροβούνιος μουσουλμανικής πίστης και έκτοτε το Ισλάμ δεν ήταν ασυνήθιστη θρησκεία για την κυρίαρχη δυναστεία της αριστοκρατικής οικογένειας Κρνόγεβιτς. Ο Στάνισα Κρνόγεβιτς υιοθέτησε το όνομα Σκέντερμπεγκ Κρνόγεβιτς (Skenderbeg Crnojević) και κυβέρνησε από την πρωτεύουσά Τσέτινιε. Είναι γνωστός ως ένας από τους σημαντικότερους Μουσουλμάνους διοικητές Σλαβικ΄ςη καταγωγής στα βόρεια άκρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σουλτάνου Σελίμ Α΄. Ο Σκέντερμπεγκ Κρνόγεβιτς είναι γνωστό ότι είχε διοικήσει έναν στρατό περίπου 3000 ακιντζί (στρατός επιδρομών) και διατηρούσε επίσης αλληλογραφία με γειτονικούς διοικητές, όπως ο Γκάζι Χουσρέφ Μπέης. Οι Μουσουλμάνοι του Μαυροβουνίου είναι ως επί το πλείστον Βόσνιοι Μουσουλμάνοι και Αλβανοί από εθνικότητα, αλλά και ορισμένοι έχουν δηλωθεί ως Μουσουλμάνοι και Μαυροβούνιοι. Οι ακόλουθοι του Ισλάμ στο Μαυροβούνιο βρίσκονται κυρίως στην περιοχή Σάντζακ, καθώς και στο Ούλτσιν, στο Μπαρ και στην Ποντγκόριτσα. Οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι έχουν παρόμοιο εθνικό υπόβαθρο με τους Μουσουλμάνους, αλλά διαφέρουν ως προς την ιδεολογία της εθνικότητας στην οποία ανήκουν. Στο Μαυροβούνιο έχουν δημιουργηθεί 13 Συμβούλια Ισλαμικής Κοινότητας στις πόλεις: Ποντγκόριτσα, Τούζι, Ντίνοσα, Bar, Όστρος, Ούλτσιν, Πλιέβλια, Μπιέλο Πόλιε, Μπέρανε, Πέτνγιτσα, Ρόζαγιε, Πλαβ και Γκούσινιε. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, υπάρχουν 118.477 ακόλουθοι του Ισλάμ στο Μαυροβούνιο. Παρακάτω είναι η εθνοτική σύνθεση των Μουσουλμάνων (ακολούθων του Ισλάμ) στο Μαυροβούνιο: 53.453 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι 22.267 Αλβανοί 20.270 Μουσουλμάνοι (διακριτική εθνοτική ομάδα) 12.758 Μαυροβούνιοι 5.034 Ρομά 2.003 Αιγύπτιοι (διακριτική εθνοτική ομάδα) 256 Μουσουλμάνοι/ Μαυροβούνιοι 195 Γκοράνοι 183 Μουσουλμάνοι/ Βόσνιοι Μουσουλμάνοι 181 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι/ Μουσουλμάνοι 172 Μαυροβούνιοι/ Μουσουλμάνοι 169 Βόσνιοι 101 Τούρκοι άλλοι (κάτω των 100 μελών ανά κοινότητα) και εθνοτικά αδήλωτοι Υπάρχουν μεγάλες περιφερειακές διαφορές στην κατανομή του μουσουλμανικού πληθυσμού. Ο Δήμος Ρόζαγε, για παράδειγμα, κατοικείται σχεδόν αποκλειστικά από ακολούθους του Ισλάμ, ενώ στο Δήμο Πλούζινε δεν υπάρχει κανένας Μουσουλμάνος. Θρησκεία στο Μαυροβούνιο Ισλαμική Κοινότητα του Μαυροβουνίου Ντίμιτροβα, Μποχντάνα (2001). «Bosniak or Muslim? Dilemma of one Nation with two Names». Southeast European Politics 2 (2): 94–108. http://www.seep.ceu.hu/issue22/dimitrovova.pdf. Τζέσεβιτς, Μεχμέντ; Βούκοβιτς-Τσάλασαν, Ντανιγέλα; Κνέζεβιτς, Σάσα (2017). «Re-designation of Ethnic Muslims as Bosniaks in Montenegro: Local Specificities and Dynamics of This Process». East European Politics and Societies and Cultures 31 (1): 137–157. doi:10.1177/0888325416678042. Κουρπέγιοβιτς, Αβντούλ (2018). Ko smo mi Muslimani Crne Gore (PDF). Podgorica: Matica muslimanska Crne Gore. http://www.monteislam.com/ https://web.archive.org/web/20090416174648/http://www.seher-tuzi.org/ http://www.almanah.co.me/ http://www.savjetmuslimanacg.com Αρχειοθετήθηκε 2020-09-18 στο Wayback Machine.

Το Ισλάμ στο Μαυροβούνιο αναφέρεται σε ακόλουθους, κοινότητες και θρησκευτικούς θεσμούς του Ισλάμ στο Μαυροβούνιο. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία στη χώρα, μετά τον Χριστιανισμό. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, οι 118.477 Μουσουλμάνοι του Μαυροβουνίου αποτελούν το 20% του συνολικού πληθυσμού. Οι Μουσουλμάνοι του Μαυροβουνίου ανήκουν κυρίως στο σουνιτικό παρακλάδι. Σύμφωνα με την εκτίμηση του Ερευνητικού Κέντρου Pew, οι Μουσουλμάνοι είχαν πληθυσμό 130.000 (20,3%) κατοίκων το 2020.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BC_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Εξοχή Αχαΐας

Η Εξοχή είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.100 μέτρων στις πλαγιές της κορυφής Μαρμάρι των Αροανίων, ανατολικά της Πάτρας. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν γνωστή ως Αράχωβα ή Ράχωβα και στα τέλη του 18ου αιώνα ήταν διαιρεμένη σε δύο συνοικίες (άνω και κάτω), οι οποίες χωρίζονταν από ένα μικρό ποτάμι. Λόγω της μορφολογίας του εδάφους, η πλειοψηφία των κατοίκων ασχολείτο διαχρονικά κυρίως με την κτηνοτροφία. Γύρω στο 1830 αναφέρεται ότι στο χωριό υπήρχαν αλληλοδιδακτικό σχολείο και ελληνική σχολή που λειτουργούσαν με πρωτοβουλία του ντόπιου ευεργέτη Ανδρούτσου Σπανού. Το 1853 η Εξοχή αναφέρεται στον δεύτερο τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του δήμου Φελλόης όπου κατοικούσαν 563 άτομα, κατανεμημένα σε 116 οικογένειες. Σταδιακά αρκετοί κτηνοτρόφοι της Αράχωβας που περνούσαν τους χειμερινούς μήνες κοντά στη Ακράτα, εγκαταστάθηκαν εν τέλει μόνιμα σε χωριά όπως η Άμπελος, ο Ριζόμυλος, το Βέλο Κορινθίας κ.ά. Στη διάρκεια της Κατοχής, οι γερμανικές δυνάμεις εκτέλεσαν στην Εξοχή τέσσερις κατοίκους των Αμπελόκηπων. Το 1940 το όνομα του οικισμού τροποποιήθηκε σε Αράχοβα Φελλόης, ενώ το 1955 έλαβε τη σημερινή του ονομασία. Εκκλησιαστικά, η Εξοχή υπάγεται στη μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και η ενοριακή εκκλησία της είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο. Ακόμη, στο χωριό υπάρχουν οι ναοί της Κοίμησης της Θεοτόκου, των Ταξιαρχών, του Αγίου Αθανασίου, το εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία κ.ά. Διοικητικά αναγνωρίστηκε το 1912 ως έδρα κοινότητας της επαρχίας Καλαβρύτων και το 1944 περιήλθε στην επαρχία Αιγιαλείας, όπου παρέμεινε μέχρι το 1997. Έπειτα ανήκε στον δήμο Αιγείρας, ενώ από το 2011 υπάγεται στη δημοτική ενότητας Αιγείρας του δήμου Αιγιαλείας. Στην Εξοχή γεννήθηκαν ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος Β΄ (1641-1707), ο γεωγράφος Εμμανουήλ Σκαρπέτης (18ος αιώνας), ο τοπικός ευεργέτης Ανδρούτσος Σπανός (δολοφονήθηκε το 1830) και ο Ελληνοαμερικανός ζωγράφος Τζορτζ Κόνσταντ (1892-1978). Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Περικλής Α. Τρακαδάς, Περικαλλής Αχαϊκή Γη. Οδοιπορικό, Έκδοση Πέτρος Κούλης, Πάτρα 2010. ISBN 978-960-93-2120-4.

Για την παλαιότερη ονομασία "Αράχωβα", δείτε Αράχωβα (αποσαφήνιση). Η Εξοχή (πρώην Αράχωβα και Ράχωβα) είναι ορεινό χωριό του δήμου Αιγιαλείας στην Αχαΐα της Πελοποννήσου. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ανέρχεται στους 34 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Yours Truly

Το « The Way » κυκλοφόρησε σε ψηφιακούς εμπόρους λιανικής μέσω της Republic Records στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 26 Μαρτίου 2013, ως επίσημο πρώτο single του άλμπουμ της . Γράφτηκε από τον παραγωγό του τραγουδιού, Harmony Samuels , μαζί με τους Amber Streeter , Al Sherrod Lambert, Jordin Sparks , Brenda Russell και Mac Miller , ο οποίος εμφανίζεται επίσης στο τραγούδι. Επτά ώρες μετά την κυκλοφορία του στο iTunes Store , το "The Way" έφτασε στην κορυφή του διαγράμματος Top Singles. Ξεκίνησε στο νούμερο δέκα στο US Billboard Hot 100 , έγινε το πρώτο τραγούδι των Grande και Miller στο Top 10 του συγκεκριμένου chart. Το τραγούδι έφτασε στο νούμερο εννέα στο Billboard Hot 100. Το "The Way" πούλησε πάνω από 120.000 units τις πρώτες σαράντα οκτώ ώρες κυκλοφορίας. Το τραγούδι έλαβε τριπλή πιστοποίηση πλατίνας από την Ένωση Βιομηχανιών Ηχογραφήσεων της Αμερικής (RIAA). Το " Baby I " κυκλοφόρησε σε ψηφιακούς εμπόρους λιανικής από την Republic Records στις 22 Ιουλίου 2013, ως το δεύτερο single του άλμπουμ. Γράφτηκε και δημιουργήθηκε από τους Kenneth "Babyface" Edmonds , Antonio Dixon και Patrick "J. Que" Smith . Το τραγούδι πούλησε 141.000 αντίγραφα την πρώτη του εβδομάδα και έκανε το ντεμπούτο του στην 21η θέση του Billboard Hot 100 chart, που έγινε το δεύτερο τραγούδι της που βρέθηκε στο Top 40 της κατάταξης. Επίσης, έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο έξι στο γράφημα Hot Digital Songs , καθιστώντας την Ariana Grande τη πρώτη γυναίκα που τα πρωτα της δύο τραγούδια έκαναν ντεμπούτο στην δεκάδα του γραφήματος Hot Digital Songs κατά τη διάρκεια του 2013. Η μαγνητοσκόπηση για το μουσικό βίντεο του τραγουδιού πραγματοποιήθηκε στις 28-29 Ιουλίου 2013. Ο Γκράντε υπαινίχθηκε ότι το βίντεο θα «ταξιδέψει» πίσω στη δεκαετία του 1990 και ότι θα υπήρχαν «πολλά χρώματα» και «πολλά φαρδιά ρούχα». Το " Right There ", με το Big Sean , κυκλοφόρησε σε ψηφιακούς εμπόρους λιανικής από την Republic Records στις 6 Αυγούστου 2013, ως το τρίτο και τελευταίο single. Γράφτηκε από τους: Grande, Carmen Reece , Lonny Bereal , James "J-Doe" Smith, Trey Starxx, Al Sherrod Lambert, Sean Anderson , Jeff Lorber και Harmony Samuels , οι οποίοι χειρίστηκαν επίσης την παραγωγή του τραγουδιού. Το "Right There" έκανε το ντεμπούτο του στο US Billboard Hot 100 στον αριθμό 84. Το " Almost Is Never Enough " (με τον Nathan Sykes ) κυκλοφόρησε στις 19 Αυγούστου 2013 ως προωθητικό single από το άλμπουμ. Δόθηκε επίσης στο The Mortal Instruments: City of Bones . Honeymoon Avenue Baby I Right There(with Big Sean) Tattooed Heart Lovin' It Piano Daydreamin' The Way(with Mac Miller) You'll Never Know Almost Is Never Enough(with Nathan Sykes) Popular Song(with MIKA) Better left unsaid

Το Yours Truly είναι το πρώτο άλμπουμ της Αμερικανίδας τραγουδίστριας Ariana Grande.Κυκλοφόρησε στις 3 Σεπτεμβρίου 2013 από την δισκογραφική εταιρία Republic Records.Συμπεριλαμβανόμενη και η R&B(Rythm and blues)το Yours Truly είναι επηρεασμένο από την Whitney Houston,Amy Winehouse.Christina Aguilera and Mariah Carey καθώς και άλλους αγαπημένους καλλιτέχνες της Ariana.Η Ariana περιγράφει το πρώτο μισό του άλμπουμ ως ένα ταξίδι πίσω στη R&B μουσική των 90s και το δεύτερο μισό ως μοναδικό και ιδιαίτερο ανάμεσα σε όσα έχω γράψει το οποίο είναι τελείως πρωτότυπο.Στο άλμπουμ,η Ariana έγραψε σε συνεργασία με άλλους 6 από τα 12 τραγούδια που συμπεριλαμβάνει το άλμπουμ.Στο άλμπουμ συνείσφεραν οι Harmony Samuels,Kenneth Babyface Edmonds.Patrick J. Que Smith και ο συμπρωταγωνιστής της στη σειρά Victorious Leon Thomas III,καθώς επίσης και άλλοι,που διαχειρίστηκαν την παραγωγή του άλμπουμ.Η Ariana ηχογράφησε μερικά από τα τραγούδια του άλμπουμ στην περίοδο των τριών χρόνων.Για το άλμπουμ συνεργάστηκε με τον ράπερ Big Sean,τον τραγουδιστή Mika και τον ράπερ Mac Miller,καθώς επίσης και με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος ,Nathan Sykes,ο οποίος συνεργάστηκε με την Ariana για το τραγούδι "Almost Is Never Enough" το οποίο συμπεριλήφθηκε στην λίστα soundtrack της ταινίας The Mortal Instruments:City Of Bones .Περιστασιακά το άλμπουμ συμπεριλαμβάνει και άλλα είδη μουσικής όπως adult contemporary music και dance music. Το Yours Truly έχει λάβει θετικά σχόλια από τους κριτικούς και πολλούς επαίνους για τα φωνητικά του, με τους κριτικούς να τα συγκρίνουν με εκείνα της Mariah Carey. Το άλμπουμ μας ταξιδεύει πίσω στην R&B μουσική της δεκαετίας του '90. Το Yours Truly έφτασε το νούμερο ένα στα Billboard 200 και έγινε το πρώτο άλμπουμ της Αριάνας που φτάνει το νούμερο ένα. Η Αριάνα είναι η 15η γυναίκα καλλιτέχνης που το άλμπουμ της έφτασε στα τοπ των chart και επίσης η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνης που το άλμπουμ της έφτασε στα τοπ των chart από το 2010 όταν το άλμουμ της Ke$ha έφτασε στο νούμερο ένα. To Yours Truly προωθήθηκε με live ερμηνείες των τραγουδιών του άλμπουμ κατά την διάρκεια του Τhe Listening Sessions Tour.To βασικό τραγούδι του άλμπουμ είναι το τραγούδι "The Way" σε συνεργασία με τον ράπερ Mac Mille,το οποίο κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου 2013.Έγινε ένα top-ten hit στο US Billboard Hot 100 chart,φτάνοντας στην 9η θέση.Το δεύτερο τραγούδι που κυκλοφόρησε είναι το "Baby I" στις 22 Ιουλίου 2013.

https://el.wikipedia.org/wiki/Yours_Truly

Μαρία Χριστίνα της Ισπανίας (1833-1902)

Η Μαρία Χριστίνα Ισαβέλλα ήταν η τέταρτη κόρη του Φραγκίσκου ντε Πάουλα, Δούκα του Κάδιθ, και της Λουίζας Καρλόττας των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών, κόρης του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών. Παντρεύτηκε το 1860 τον 2ο εξάδελφό της Σεβαστιανό της Ισπανίας και είχε τέκνα: Φραγκίσκος (1861 - 1923), Δούκας της Μαρτσένα. Πέτρος ντ' Αλκαντάρα (1862 - 1892), Δούκας του Ντούρκαλ. Αλφόνσος (1866 - 1934), Πρίγκιπας της Ισπανίας. Γαβριήλ (1869 - 1889), Πρίγκιπας της Ισπανίας. Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 9.

Η Μαρία Χριστίνα (ισπαν. Maria Cristina de Borbón y de las Dos Sicilias, 5 Ιουνίου 1833 - 19 Ιανουαρίου 1902) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ισπανίας ήταν κόρη του Πρίγκιπα της Ισπανίας & Δούκα του Κάδιθ και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Ισπανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1833-1902)

Γιόργκεν Γιούβε

Ο Γιούβε ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο για τον αθλητικό σύλλογο της πόλης του σε ηλικία 16 ετών. Το 1926 μετακόμισε στο Όσλο, όπου άρχισε να παίζει για τον σύλλογο Λιν Φούτμπολ. Ο Γιούβε έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Νορβηγίας για τη Λιν το 1928, αλλά η ομάδα έχασε με 2–1. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1930–31 έπαιξε 12 παιχνίδια για την Βασιλεία της Ελβετίας στην οποία σκόραρε 10 γκολ.Έκανε 45 εμφανίσεις και σημείωσε 33 γκολ με την εθνική ομάδα της Νορβηγίας μεταξύ 1928 και 1937. Ο πρώτος του αγώνας για την εθνική ομάδα ήταν με αντίπαλο τη Φινλανδία στις 3 Ιουνίου του 1928 και ο 45ος αγώνας του ήταν εναντίον της Δανίας στις 13 Ιουνίου του 1937. Σημείωσε τα πρώτα του γκολ για τη Νορβηγία το 1929, όταν σημείωσε χατ-τρικ με αντίπαλο την Ολλανδία. Έπαιξε ως επιθετικός μόνο σε 22 από αυτά τα παιχνίδια. Το 33ο και τελευταίο του γκολ το σημείωσε στην 27η εμφάνιση το 1934.Ήταν αρχηγός της ομάδας που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Στον πρώτο γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων, στις 3 Αυγούστου, η νορβηγική ομάδα συνάντησε την Τουρκία και κέρδισε τον αγώνα με 4–0. Στον δεύτερο γύρο συνάντησαν τη Γερμανία και κέρδισαν τον αγώνα με 2–0. Μεταξύ των θεατών ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, η πρώτη και τελευταία φορά που ο Γερμανός δικτάτορας παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα. Στον ημιτελικό, στις 10 Αυγούστου, η νορβηγική ομάδα έχασε 1–2 από την Ιταλία μετά από παράταση. Τελικά οι Νορβηγοί κέρδισαν με 3–2 την Πολωνία στον τελικό για την τρίτη θέση. Ο Γιούβε θεωρείται ως ο σημαντικότερος συντελεστής στο μοναδικό μετάλλιο της Νορβηγίας σε διεθνές πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών.Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση έγινε περιστασιακά προπονητής, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα

Ο Γιόργκεν Γιούβε (νορβηγικά: Jørgen Juve, 22 Νοεμβρίου 1906–12 Απριλίου 1983) ήταν Νορβηγός ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Νορβηγίας με 33 γκολ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B5

Τηλεόραση στην Πολωνία

Η επίγεια τηλεόραση στην Πολωνία εκπέμπει χρησιμοποιώντας ψηφιακό σύστημα DVB-T. Η πρώτη δοκιμή εκπομπής DVB-T πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία στις 9 Νοεμβρίου 2001. Τον Απρίλιο του 2004, ο πρώτος πομπός DVB-T κοντά στο Ζέσουφ ξεκίνησε τη λειτουργία του και το τοπικό τμήμα της Telewizja Polska (TVP) άρχισε να εμπορεύεται αποκωδικοποιητές που επιτρέπουν τη λήψη του. Από τον Ιούλιο του 2016, υπάρχουν περίπου 250 πομποί DVB-T που λειτουργούν στην Πολωνία, οι οποίοι εκπέμπουν έως και τρεις πολυπλέκτες (εκτός από τοπικούς σταθμούς), όπου όλοι χρησιμοποιούν συμπίεση MPEG-4 AVC. Έξι κανάλια, TVP1, TVP2, TVP Info, TVP Sport, TVP Kultura και Antena HD είναι διαθέσιμα σε HD σε όλη την Πολωνία, ενώ αρκετά άλλα (Polsat, TVN, TVN 7 και TTV) μεταδίδονται σε HD σε ορισμένες τοπικές πολυπλέξεις. Οι αναλογικές επίγειες μεταδόσεις τερματίστηκαν το 2013. Οι πρώτες προσπάθειες εισαγωγής του DVB-T στην Πολωνία έγιναν το 1997 στο Γκντανσκ, με πρωτοβουλία του TVP (πολωνική δημόσια ραδιοτηλεόραση). Στη διάσκεψη του 2006 στη Γενεύη, γνωστή ως GE06, η Πολωνία έλαβε οκτώ πολυπλέκτες DVB-T — επτά σε συχνότητες UHF 470÷862 MHz (κανάλια 21÷69) και ένα σε συχνότητα VHF 174÷230 MHz (κανάλια 6÷12). Δεδομένου ότι ορισμένες από αυτές τις συχνότητες χρησιμοποιούνται επί του παρόντος για αναλογική επίγεια τηλεοπτική μετάδοση PAL, είναι δυνατή η εκτέλεση μόνο δύο πολυπλεκτών σε εθνικό επίπεδο (MUX1, MUX2) και ενός (MUX3) που καλύπτει μέρος της χώρας (58% του πληθυσμού). Η εισαγωγή όλων των πολυπλεκτών θα είναι δυνατή μετά την απενεργοποίηση της αναλογικής μετάδοσης. Ένα κυβερνητικό έγγραφο με τίτλο «Πρόγραμμα ψηφιοποίησης της χώρας», ημερομηνίας Ιανουαρίου 2009, καθόριζε το σχέδιο για την ενεργοποίηση της ψηφιακής εκπομπής σε τρία βήματα και την απενεργοποίηση αναλογικής μετάδοσης σε έξι βήματα. Η πρώτη τακτική ψηφιακή μετάδοση ξεκίνησε στις 30 Σεπτεμβρίου 2010. Η απενεργοποίηση της αναλογικής μετάδοσης ξεκίνησε στις 7 Νοεμβρίου 2012 και η μετάβαση στην ψηφιακή μετάδοση ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου 2013. Το MUX1 καλύπτει το 98,8% του πληθυσμού. Το MUX2 καλύπτει περισσότερο από το 98,8% του πληθυσμού. Το MUX3 καλύπτει το 99,5% του πληθυσμού. Το MUX8 καλύπτει το 97,4% του πληθυσμού. Το σχέδιο από τον Ιανουάριο του 2009 περιελάμβανε τρεις πολυπλέκτες σε εθνικό επίπεδο με επτά κανάλια τηλεόρασης τυπικής ευκρίνειας σε καθένα: MUX1 – Δωρεάν εμπορικά κανάλια (Polsat, TVN, TV4, TV Puls). Μετά την απενεργοποίηση της αναλογικής εκπομπής, το MUX3 κάλυψε ολόκληρο τον πληθυσμό της χώρας και τα δημόσια κανάλια μεταφέρθηκαν σε αυτήν. Υπήρχε διαγωνισμός για τρία ελεύθερα κανάλια. MUX2 – ανοιχτός διαγωνισμός MUX3 – Δημόσια κανάλια. μετά την αναλογική απενεργοποίηση, το MUX3 θα καλύπτει όλο τον πληθυσμό της χώρας και τα δημόσια κανάλια θα μετακινηθούν σε αυτό από το MUX1. Θα υπάρξει διαγωνισμός για τρία δωρεάν κανάλια στο MUX1.Τον Ιανουάριο του 2010 παρουσιάστηκε νέο σχέδιο για την εισαγωγή του DVB-T. Η αντιστοίχιση των πολυπλεκτών άλλαξε: MUX1 – δημόσια ραδιοτηλεοπτικά κανάλια (συμπεριλαμβανομένων των TVP1, TVP2 και TVP3) MUX2 – Εμπορικά δωρεάν κανάλια (Polsat, TVN, TV4, TV Puls) συν ένα επιπλέον από κάθε ραδιοτηλεοπτικό φορέα.Τον Ιούνιο του 2010 λήφθηκε η τελική απόφαση για την κατανομή των πολυπλεκτών: MUX1 – τέσσερα κανάλια που επιλέχθηκαν σε ανοιχτό διαγωνισμό (επιλέχθηκαν: ATM Rozrywka, TTV, Eska TV και Polo TV) και προσωρινά τρία κανάλια δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης (TVP1, TVP2, TVP3). Μετά την απενεργοποίηση της αναλογικής εκπομπής (στις 23 Ιουλίου 2013) και μετά την κάλυψη του MUX3 όλου του πληθυσμού της χώρας, τα δημόσια κανάλια διαγράφηκαν από το MUX1. Έγινε διαγωνισμός για τα υπόλοιπα τέσσερα κανάλια που απελευθερώθηκαν (επιλέχθηκαν: Telewizja Trwam, TVP ABC, Stopklatka TV και Fokus TV). MUX2 – τέσσερα τρέχοντα επίγεια αναλογικά εμπορικά δωρεάν κανάλια (Polsat, TVN, TV4, TV Puls) συν ένα επιπλέον από κάθε ραδιοτηλεοπτικό φορέα, επί του παρόντος: Super Polsat (παλαιότερα Polsat Sport News), TVN 7, TV6 και Puls 2. MUX3 – δημόσια ραδιοτηλεοπτικά κανάλια (επί του παρόντος έξι: TVP1, TVP2, TVP3, TVP Info, TVP Kultura, TVP Historia, TVP Sport – παλαιότερα TVP Rozrywka). Το 1998, άρχισαν να λειτουργούν δύο πάροχοι DVB-S, η Cyfra+ και η Wizja TV. Το 2001, η Wizja TV συγχωνεύτηκε στο Cyfra+. Το 1999, παρουσιάστηκε μια άλλη πλατφόρμα, το Polsat 2 Cyfrowy (αργότερα μετονομάστηκε σε Polsat Cyfrowy και τελικά Cyfrowy Polsat), που ανήκει στο Polsat, ένα μεγάλο πολωνικό εμπορικό τηλεοπτικό δίκτυο. Αυτές οι πλατφόρμες γίνονται πολύ δημοφιλείς και σήμερα, δεν υπάρχουν πολωνικά κανάλια διαθέσιμα σε αναλογικό δορυφόρο (το τελευταίο, το TVN, απενεργοποιήθηκε το 2008). Ωστόσο, οι περισσότερες από τις δορυφορικές εκπομπές στην Πολωνία είναι σε ανάλυση SDTV. Στις 12 Οκτωβρίου 2006, η ITI κυκλοφόρησε την πλατφόρμα N με μερικά διαθέσιμα κανάλια HD, καθώς και — επίσης νέα στην Πολωνία — λειτουργία κατ'απαίτηση βίντεο. Αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, η Cyfra+ ξεκίνησε επίσης εκπομπές HD. Η Cyfrowy Polsat ξεκίνησε τις εκπομπές HD το δεύτερο εξάμηνο του 2007. Στις 21 Μαρτίου 2013, ως μέρος της βαθύτερης συνεργασίας μεταξύ του Ομίλου Canal+ και της ITI, η Cyfra+ και η N συγχωνεύτηκαν σε NC+. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2019, το NC+ άλλαξε όνομα σε Platforma Canal+. Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους φορείς καλωδιακής τηλεόρασης άρχισαν να παρέχουν κανάλια DVB-C σε λίγες πόλεις. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα καλωδιακά δίκτυα που λειτουργούν επί του παρόντος στην Πολωνία είναι αμιγώς αναλογικά. Η μεγαλύτερη εταιρεία τηλεφωνίας, Telekomunikacja Polska, εισήγαγε μια νέα επιλογή στην προσφορά της Neostrada, τη Videostrada. Επιτρέπει τη λήψη ψηφιακής τηλεόρασης, όπου είναι διαθέσιμα τα περισσότερα κανάλια της Cyfra+ (η πλατφόρμα είναι γνωστή ως Cyfra+DSL), καθώς και κατ'απαίτηση βίντεο. Προς το παρόν είναι διαθέσιμο μόνο σε λίγες μεγάλες πόλεις της Πολωνίας. Πολλά τηλεοπτικά κανάλια, καθώς και κατ'απαίτηση βίντεο, είναι διαθέσιμα στα πολωνικά δίκτυα κινητής τηλεφωνίας. Δεν υπάρχουν επί του παρόντος λειτουργικοί αποκλειστικοί πομποί κινητής τηλεόρασης. Οι 10 τηλεοπτικές εκπομπές με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στην Πολωνία από το 1998 σύμφωνα με την Nielsen Media Research: What's On?, Warsaw Voice, 14 Φεβρουαρίου 2003 Historia Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji przez II wojną światową (πολωνικά)

Η τηλεόραση στην Πολωνία εισήχθη το 1937. Ήταν κρατική και διακόπηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1939. Η τηλεόραση επέστρεψε στην Πολωνία το 1952 και για αρκετές δεκαετίες ελεγχόταν από την κομμουνιστική κυβέρνηση. Η έγχρωμη τηλεόραση εισήχθη στην Πολωνία το 1971. Οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί στην Πολωνία εμφανίστηκαν την εποχή της πτώσης του κομμουνισμού, με το PTV Echo (κάποτε μέλος των τοπικών καναλιών του Polonia 1) να γίνεται ο πρώτος ιδιωτικός σταθμός στην Πολωνία (και στο πρώην Ανατολικό Μπλοκ).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Μάρκους Ράσφορντ

Ο Ράσφορντ ανήκει στο δυναμικό της Γιουνάιτεντ από εφτά ετών. Σκόραρε τόσο στο ντεμπούτο του σε ευρωπαϊκή διοργάνωση εναντίον της ΦΚ Μίντιλαντ τον Φεβρουάριο του 2016, όσο και στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα τρεις ημέρες μετά εναντίον της Άρσεναλ. Επίσης σκόραρε στην πρώτη συμμετοχή του σε ντέρμπι του Μάντσεστερ, στον πρώτο του αγώνα κυπέλλου και στον πρώτο του αγώνα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έχει κατακτήσει το Γιουρόπα Λιγκ (2017), το FA Cup, το FA Community Shield και το Λιγκ Καπ Αγγλίας. Έχει σκοράρει 41 γκολ σε 133 εμφανίσεις. Ο Ράσφορντ σκόραρε στο ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα αντρών της Αγγλίας, τον Μάιο του 2016, και κατέστη ο νεότερος Άγγλος παίκτης που σκόραρε στο ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα αντρών. Συμμετείχε τόσο στο Euro 2016, όπου ήταν ο νεαρότερος παίκτης της διοργάνωσης, όσο και στο Μουντιάλ 2018. Έχει 38 συμμετοχές και 10 γκολ με το εθνόσημο.

Ο Μάρκους Ράσφορντ, MBA (αγγλικά: Marcus Rashford, γενν. στις 31 Οκτωβρίου 1997) είναι Άγγλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την εθνική ομάδα της Αγγλίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CF%83%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84

Φθοροχλωράνθρακες

Όπως και στα απλούστερα αλκάνια, η μοριακή δομή των ατόμων άνθρακα και των ατόμων που σε συνδέονται σε καθένα από αυτά είναι τετραεδρική και στους φθοροχλωράνθρακες. Εφόσον τα άτομα φθορίου και χλωρίου διαφέρουν πολύ σε μέγεθος και ηλεκτραρνητικότητα και από το υδρογόνο και μεταξυ τους, οι φθοροχλωράνθρακες που είναι παράγωγα του μεθανίου διαφέρουν επίσης από την τέλεια τετραεδρική συμμετρία. Οι φυσικές ιδιότητες των φθοροχλωρανθράκων έχουν αξιοσημείωτες διαφορές ανάλογα με τον αριθμό και την ταυτότητα των ατόμων των αλογόνων που περιέχουν. Σε γενικές γραμμές, είναι οι φθοροχλωράνθρακες είναι πτητικοί, αλλά λιγότερο από τα μητρικά τους αλκάνια. Η μειωμένη πτητικότητα αποδίδεται στη μοριακή πολικότητα, που οφείλεται στην παρουσία των αλογόνων, και προκαλεί διαμοριακές αλληλεπιδράσεις. Έτσι, ενώ το μεθάνιο βράζει στους −161 °C, τα φθορομεθάνια βράζουν μεταξύ -51,7°C (διφθορομεθάνιο) και -128°C (τετραφθοράνθρακας). Οι φθοροχλωράνθρακες έχουν ακόμη μεγαλύτερα σημεία βρασμού, γιατί περιέχουν επιπλέον και χλώριο, που είναι περισσότερο πολώσιμο από το φθόριο. Εξαιτίας ακριβώς της πολικότητάς τους, οι φθοροχλωράνθρακες είναι χρήσιμοι διαλύτες, και, με τα σημεία βρασμού που έχουν, είναι κατάλληλα για ψυκτικά. Οι φθοροχλωράνθρακες είναι πολύ λιγότερο εύφλεκτοι σε σύγκριση με το μεθάνιο, εν μέρει γιατί περιέχουν λιγότερους δεσμούς C-H και εν μέρει γιατί, στην περίπτωση των χλωροπαραγώγων και των βρωμοπαραγώγων, απελευθερώνουν ελεύθερες ρίζες αλογονιδίων, που δεν υποστηρίζουν τις φλόγες. Οι πυκνότητες των φθοροχλωρανθράκων είναι υψηλότερες εκείνων των αντίστοιχων αλκανίων. Γενικά οι πυκνότητες αυτών των ενώσεων συσχετίζεται με τον αριθμό των ατόμων χλωρίου που περιέχουν ανά μόριο. Επεξηγηματική είναι η σύνθεση του διφθοροχλωρομεθάνιου από χλωροφόρμιο: Αν είναι επιθυμητή η παρουσία και βρωμίου, τα σχετικά παράγωγα παράγονται με αντιδράσεις ελευθέρων ριζών από φθοροχλωράνθρακες, αντικαθιστώντας δεσμούς C-Η με δεσμούς C-Br. Επεξηγηματική είναι η σύνθεση 2-βρωμο-1,1,1-τριφθορο-2-χλωραιθάνιου, που χρησιμεύει ως αναισθητικό: Η πιο σημαντική αντίδραση των φθοροχλωρανθράκων είναι η φωτόλυση του δεσμού C-Cl. Για παράδειγμα:: Το ατομικό χλώριο, που γράφεται συχνά ως Cl●, συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από το μοριακό χλώριο (δηλαδή το «διχλώριο», Cl2). Οι ελεύθερες ρίζες χλωρίου (Cl●) είναι (σχετικά) πολύ μακρόβια στην ανώτερη ατμόσφαιρα, όπου καταλύει τη μετατροπή του όζοντος (O3) σε διοξυγόνο (O2). Το όζον απορροφά μέρος από τη UVB ακτινοβολία, περιορίζοντας την υψηλής ενέργειας ακτινοβολία που φθάνει ως την επιφάνεια της Γης. Οι ελεύθερες ρίζες βρωμίου (Br●) είναι ακόμη πιο αποτελεσματικοί καταλύτες για τη διάσπαση του όζοντος και γι' αυτό τα βρωμιούχα παράγωγα επίσης ελέγχονται από το πρωτόκολλο του Μόντρεαλ. Οι εφαρμογές των φθοροχλωρανθράκων εκμεταλλεύονται τη χαμηλή τοξικότητα, τη χαμηλή χημική δραστικότητα και τη χαμηλή ευφλεκτότητα των ενώσεων αυτών. Κάθε συνδυασμός φθορίου, χλωρίου και υδρογόνου σε παράγωγα του μεθανίου και του αιθανίου έχουν εξετασθεί και οι περισσότεροι έχουν ήδη εμπορικές εφαρμογές. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά αντίστοιχα παραδείγματα για ενώσεις με περισσότερα άτομα άνθρακα ή που περιέχουν και βρώμιο. Οι εφαρμογές περιλαμβάνουν ψυκτικά, παράγοντες διογκώσεως, προωθητικά αέρια, ιδιαίτερα σε ιατρικές εφαρμογές, και απογρασωτικούς διαλύτες. Εκατομμύρια τόννοι διφθοροχλωρομεθάνιου παράγονται ετησίως, ως πρόδρομη ένωση για το τετραιθένιο, το μονομερές που μετατρέπεται σε τεφλόν. Υπάρχουν οι ακόλουθες ομάδες αλυδρογονανθράκων που ταξινομούνται κανονικά ή και καταχρηστικά στους φθοροχλωράνθρακες, με την «ευρεία έννοια»: Οι φθοροχλωράνθρακες (ChloroFluoroCarbons, CFCs, κυριολεκτικά). Όταν προέρχονται από το μεθάνιο ή το αιθάνιο, οι ενώσεις αυτής της ομάδας έχουν γενικούς τύπους CClxF4-x και C2ClxF6-x, αντίστοιχα, όπου x μη μηδενικός φυσικός αριθμός. Οι υδροφθοροχλωράνθρακες (HydroChloroFluoroCarbons, ΗCFCs). Όταν προέρχονται από το μεθάνιο ή το αιθάνιο, οι ενώσεις αυτής της ομάδας έχουν γενικούς τύπους CH4-x-yClxFy και C2H6-x-yClxFy, αντίστοιχα, όπου x,y μη μηδενικοί φυσικοί αριθμοί, με x + y < 4, για τα παράγωγα του μεθανίου, και x + y < 6, για τα παράγωγα του αιθανίου. Οι (υδρο)βρωμοφθοροχλωράνθρακες ((Hydro)BromoChloroFluoroCarbons, (H)ΒCFCs). Έχουν αντίστοιχους τύπους, αλλά περιλαμβάνουν και βρώμιο. Οι (υδρο)βρωμοχλωράνθρακες ((Hydro)BromoChloroCarbons, (H)ΒCCs). Έχουν αντίστοιχους τύπους με τους (H)ΒCFCs, αλλά δεν περιλαμβάνουν φθόριο. Οι (υδρο)φθοράνθρακες ((Hydro)FluoroCarbons, (H)FCs). Οι γενικοί τύποι των υδροφθορανθρακούχων παραγώγων από μεθάνιο, αιθάνιο, προπάνιο και βουτάνιο είναι αντιστοιχως CΗ4-xFx, C2Η6-xFx, C3Η8-xFx και C4Η10-xFx, όπου x μη μηδενικός φυσικός αριθμός. Υπάρχει ένα σύστημα κωδικής αρίθμησης που χρησιμοποιείται για φθοριωμένα παράγωγα αλκανίων, που συνήθως ακολουθεί ένα από τα προθέματα Freon-, R-, CFC-, και HCFC-. Το δεξιό ψηφίο του κωδικού αριθμού αντιπροσωπεύει τον αριθμό των ατόμων φθορίου ανά μόριο της ένωσης, το επόμενο αντιπροσωπεύει τον αριθμό των ατόμων υδρογόνου της ένωσης συν 1, και το τελευταίο αντιπροσωπεύει τον αριθμό των ατόμων άνθρακα μείον ένα, με το μηδέν (0) να μην σημειώνεται. Τα υπόλοιπα άτομα είναι αυτά του χλωρίου. Έτσι, για παράδειγμα το Freon-12 δείχνει ότι η ένωση είναι παράγωγο του μεθανίου (αφού περιέχει μόνο δυο ψηφία), περιέχει δυο άτομα φθορίου και κανένα άτομο υδρογόνου. Πρόκειται, δηλαδή, για το διφθοροδιχλωρομεθάνιο (CCl2F2). Ένας άλλος, ευκολότερος τρόπος, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βρει κανείς το χημικό τύπο της ένωσης από τον κωδικό αριθμό της, είναι να προσθέσει στον κωδικό αριθμό τον αριθμό 90. Το αποτέλεσμα δίνει, με τα ψηφία του, ακριβώς τον αριθμό των ατόμων άνθρακα, υδρογόνου και φθορίου, αντίστοιχα, του μορίου της ένωσης. Τα υπόλοιπα, αν υπάρχουν, και πάλι είναι άτομα χλωρίου. Επομένως, για το ίδιο παράδειγμα, δηλαδή του Freon-12, έχουμε: 12 + 90 = 102, δηλαδή 1 άτομο άνθρακα, 0 άτομα υδρογόνου και 2 άτομα φθορίου, ενώ επειδή σε άτομο άνθρακα αντιστοιχούν σε τέσσερα (4) άτομα υποκατάστατων, περισσεύουν και 4 - 2 = 2 άτομα χλωρίου. Άρα ο χημικός τύπος του Freon-12 είναι CCl2F2. Αν έχουμε κάποιο φρέον που περιέχει και βρώμιο, ο αριθμός των ατόμων του σημειώνεται με ένα τέταρτο ψηφίο. Ακόμη, επειδή η ύπαρξη ισομερών είναι συνηθισμένη για τα παράγωγα του αιθανίου, του προπανίου και του βουτανίου, αυτά δείχνονται με γράμματα που ακολουθούν την κωδική αρίθμηση. Ακολουθεί ένας πίνακας με τους κυριότερους φθοροχλωράνθρακες: Ο τετραχλωράνθρακας (CCl4) χρησιμοποιήθηκε στην πυροσβεστική και σε γυάλινες «πυροσβεστικές χειροβομβίδες» από τα τέλη του 19ου αιώνα έως γύρω στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τη δεκαετία του 1920 άρχισε ο πειραματισμός στη χρήση χλωραλκανίων για πυροσβεστική χρήση σε πολεμικά αεροσκάφη. Το Freon ήταν το εμπορικό όνομα για μια ομάδα των φθοροχλωρανθράκων που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως ψυκτικά, αλλά επίσης και σε πυροσβεστικές συσκευές και ως προωθητικά σε δοχεία αερολυμάτων. Το βρωμομεθάνιο χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα ως απολυμαντικό. Το διχλωρομεθάνιο είναι ένας ευέλικτος βιομηχανικός διαλύτης. Ο Βέλγος επιστήμονας Φρέντερικ Σβαρτς (Frédéric Swarts) πρωτοπόρησε στη σύνθεση φθοροχλωρανθράκων από τη δεκαετία του 1890. Ανέπτυξε ένα αποτελεσματικό μέσο ανταλλαγής ατόμων χλωρίου από φθόριο σε τετραχλωράνθρακα, επιτρέποντας έτσι τη σύνθεση του CFC-11, δηλαδή του τριχλωροφθορομεθάνιου (CCl3F), και του CFC-12, δηλαδή του διφθοροδιχλωρομεθάνιου (CCl2F2). Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Τόμας Μίντγκελυ ο Νεώτερος (Thomas Midgley, Jr.) βελτίωσε τη διεργασία της σύνθεσης και οι προσπάθειές του απέδωσαν τη χρήση των φθοροχλωρανθράκων ως ψυκτικά, αντικαθιστώντας την αμμωνία (NH3), το χλωρομεθάνιο (CH3Cl) και το διοξείδιο του θείου (SO2), που χρησιμοποιούνταν ως τότε, αλλά ήταν τοξικά. Η έρευνα για νέα ψυκτικά, απαιτούσε για τις υποψήφιες ενώσεις τις ακόλουθες ιδιότητες: Χαμηλό σημείο βρασμού. Χαμηλή τοξικότητα. Χαμηλή χημική δραστικότητα.Σε μια επίδειξη για την Αμερικανική Χημική Κοινότητα (American Chemical Society), ο Μίντγκελυ επέδειξε όλες τις παραπάνω ιδιότητες εισπνέοντας αέριο φθοροχλωράνθρακα και εκπνέοντάς το πάνω σε ένα αναμμένο κερί το 1930. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά χλωραλκάνια είχαν καθιερωμένες εφαρμογές σε πολεμικά αεροσκάφη, παρόλο που αυτά τα πρώτα σε εφαρμογές αλοπαράγωγα είχαν εξαιρετική τοξικότητα. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο, με βραδύ ρυθμό, άρχισε να γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη η χρήση τους και στην πολιτική αεροπορία. Στη δεκαετία του 1960 άρχισαν να γίνονται διαθέσιμα τα φθοραλκάνια και τα βρωμοφθοραλκάνια, που γρήγορα αναγνωρίστηκαν ως πολύ ικανά πυροσβεστικά υλικά. Από σχετικά νωρίς, η έρευνα έγινε από το στρατό των ΗΠΑ έδωσε το Halon 1301, δηλαδή το βρωμοτριφθορομεθάνιο (CBrF3), ενώ το Halon 1211, δηλαδή το βρωμοδιφθοροχλωρομεθάνιο (CBrClF2), τελικά αναπτύχθηκε κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν καθιερωμένες πολλές εφαρμογές στις οποίες το νερό και κάποια ξηρά πυροσβεστικά υλικά αποτελούσαν μια απειλή για βλάβες στην περιουσία που κανονικά έπρεπε να προστατέψουν. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για αίθουσες ηλεκτρονικών υπολογιστών, τηλεπικοινωνιακούς ρυθμιστές, εργαστήρια, μουσεία και συλλογές έργων τέχνης. Αρχίζοντας τη χρήση τους σε πολεμικά πλοία, κατά τη δεκαετία του 1970, τα βρωμοφθοραλκάνια επίσης προοδευτικά άρχισαν να σχετίζονται με την ταχεία πυρόσβεση πολλών πυρκαγιών σε κλειστούς χώρους, με ελάχιστο κίνδυνο για το προσωπικό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, βρωμοφθοαλκάνια ήταν για συνηθισμένη χρήση σε αεροσκάφη, πλοία, και μεγάλα οχήματα, όπως και σε αίθουσες υπολογιστικών συστημάτων, αλλά και έργων τέχνης. Επίσης, άρχισε να εκφράζεται ανησυχία για τις επιπτώσεις των χλωραλκανίων και των βρωμαλκανίων στο στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος. Στη Σύμβαση της Βιέννης για την προστασία του στρώματος του όζοντος (Vienna Convention for the Protection of the Ozone Layer) δεν καλύφθηκαν με μέτρα τα βρωμοφθοραλκάνια, γιατί σκέφτηκαν, ότι για την εποχή, οι έκτακτες καταστάσεις στις οποίες χρησιμοποιούνταν πυροσβεστικά συστήματα παρήγαγαν πολύ μικρό όγκο εκπομπών, ώστε να αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για το στρώμα του όζοντος, και ότι ήταν πολύ σημαντική η χρήση τους για την ανθρώπινη ασφάλεια για να τεθούν υπό απαγόρευση. Από τέλη της δεκαετίας του 1970, η χρήση φθοροχλωρανθράκων άρχισε να τίθεται υπό έντονους περιορισμούς, εξαιτίας της καταστροφικής τους επίδρασης στο στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος. Ύστερα από την ανάπτυξη του ανιχνευτή σύλληψης ηλεκτρονίων, ο Τζέιμς Λάβλοκ (James Lovelock) ήταν ο πρώτος που ανίχνευσε την ευρύτατη παρουσία φθοροχλωρανθράκων στον ατμοσφαιρικό αέρα, βρίσκοντας μια αναλογία μορίων της τάξης των 60 ppt του CFC-11, δηλαδή του τριχλωροφθορομεθάνιου (CCl3F), πάνω από την Ιρλανδία. Κατά την ερευνητική εκστρατεία, που ο ίδιος χρηματοδότησε, και που τερματίστηκε το 1973, ο Λάβλοκ πήγε και μέτρησε το CFC-11 στην Αρκτική και στην Ανταρκτική, βρίσκοντας την παρουσία του αερίου σε κάθε ένα από τα 50 δείγματα αέρα που συνέλεξε, και καταλήγοντας ότι οι φθοροχλωράνθρακες δεν είναι βλαβεροί για το περιβάλλον. Η εκστρατεία του, όμως, πρόσφερε τα πρώτα χρήσιμα δεδομένα για την παρουσία φθοροχλωρανθράκων στην ατμόσφαιρα. Η βλάβη που προκαλούν οι φθοροχλωράνθρακες ανακαλύφθηκε από τους Σέρρυ Ρόουλαντ (Sherry Rowland) και Μάριο Μολίνα (Mario Molina), που έπειτα από μια διάλεξη σχετικά με το θέμα στην εργασία του Λάβλοκ, ενεπλάκησαν στην έρευνα καταλήγοντας στην πρώτη τους δημοσίευση που πρότεινε τη σύνδεση των φθοροχλωρανθράκων με τη βλάβη στο στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος, το 1974. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ένα από τα πλεονεκτήματα των φθοροχλωρανθράκων, η χαμηλή χημική δραστικότητά τους, είναι το κομβικό στοιχείο για την καταστροφικότητά τους: Η μειωμένη χημική δραστικότητα των φθοροχλωρανθράκων τους δίνει μεγάλη «διάρκεια ζωής» στην ατμόσφαιρα, που μπορεί να επεκταθεί ως τα 100 χρόνια, δίνοντάς τους άφθονο χρόνο για να καταλύσουν τη διάσπαση του στρατοσφαιρικού όζοντος στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Από τη στιγμή που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα, η υπεριώδης ακτινοβολία του ήλιου δίνει αρκετή ενέργεια για την ομολυτική φωτοδιάσπαση των δεσμών C-Cl, των φθοροχλωρανθράκων. Μέχρι το 1987, σε αντίδραση με μια δραματική εποχιακή αραίωση του στρατοσφαιρικού στρώματος όζοντος πάνω από την Ανταρκτική, διπλωμάτες συγκεντρώθηκαν στο Μόντρεαλ και επεξεργάστηκαν μια διεθνή συνθήκη, το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, που απαίτησε δραστικές μειώσεις στην παραγωγή και χρήση των φθοροχλωρανθράκων. Στις 2 Μαρτίου του 1989, τα 12 τότε μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, συμφώνησαν να πάψουν ολόκληρη την παραγωγή τους σε φθοροχλωράνθρακες μέχρι το τέλος του αιώνα. Το 1990, διπλωμάτες συναντήθηκαν στο Λονδίνο και ψήφισαν σημαντικές ενισχύσεις στο Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, απαιτώντας την ολοκληρωτική εκμηδένιση της παραγωγής και χρήσης των φθοροχλωρανθράκων μέχρι το έτος 2000. Μέχρι το έτος 2010, οι φθοροχλωράνθρακες έπρεπε να έχουν και οι αναπτυσσόμενες χώρες εκμηδενίσει την παραγωγή και χρήση φθοροχλωρανθράκων. Επειδή η μόνη ποσότητα από φθοροχλωράνθρακες που είναι πλέον διαθέσιμη στις χώρες που είναι προσκολλημένες στη συνθήκη είναι από ανακύκλωση, οι τιμές τους αυξάνονται αξιοσημείωτα. Ένας παγκόσμιος τερματισμός της παραγωγής τους θα τερμάτιζε επίσης και το λαθρεμπόριο αυτών των υλικών. Ωστόσο, τα υπάρχοντα θέματα λαθρεμπορίου φθοροχλωρανθράκου αναγνωρίζονταν το 2006 από το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNEP) με τον τίτλο «παράνομο εμπόριο ουσιών που καταστρέφουν το όζον». Το UNEP εκτίμησε ότι 16.000 - 38.000 τόννοι φθοροχλωρανθράκων πέρασσαν μέσω της μαύρης αγοράς στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η αναφορά εκτίμησε ότι 7.000 - 14.000 τόννοι φθοροχλωρανθράκων διακινούνται μέσω λαθρεμπορίου ετησίως σε αναπτυσσόμενες χώρες. Ασιατικές χώρες περιλαμβάνονται ανάμεσα σε αυτές που είναι κορυφαίες σε αυτό το λαθρεμπόριο: Συγκεκριμένα, Κίνα, Ινδία και Νότια Κορέα βρέθηκαν να πιστώνονται περίπου το 70% της παγκόσμια παραγωγής φθοροχλωρανθράκων. Πιθανοί λόγοι για το συνεχιζόμενο λαθερεμπόριο φθοροχλωρανθράκων έχουν επίσης εξεταστεί: Η αναφορά σημείωνε ότι πολλά απαγορευμένα παραγόμενα προϊόντα φθοροχλωρανθράκων έχουν μεγάλες «διάρκειες ζωής» και συνεχίζουν να λειτουργούν. Το κόστος αντικατάστασης αυτού του εξοπλισμού αυτών των ειδών είναι συχνά φθηνότερο από τον εξοπλισμό τους με εφαρμογές φιλικότερες προς το όζον. Επιπρόσθετα, το θέμα του λαθρεμπορίου των φθοροχλωρανθράκων δεν θεωρείται ένα σημαντικό θέμα, και οι ποινές για το λαθρεμπόριο αυτό είναι μικρές. Ενώ το ενδεχόμενο σταδιακής κατάργησης των φθοροχλωρανθράκων είναι πιθανό, προσπάθειες έχουν αναληφθεί ώστε να σταματήσουν αυτά τα τρέχοντα προβλήματα μη συμμόρφωσης. Μέχρι την εποχή του Πρωτόκολλου του Μόντρεαλ είχε συνειδητοποιηθεί ότι σκόπιμες ή μη διαφυγές φθοροχλωρανθάκων, κατά τη διάρκεια ελέγχων των συστημάτων και της συντήρησής τους ευθύνονταν ουσιαστικά για μεγαλύτερες ποσότητες εκπομπής των αερίων, παρά οι χρήσεις ανάγκης, και συνεπώς τα αλοπαράγωγα μπήκαν στη συνθήκη, αλλά με πολλές εξαιρέσεις. Ρυθμιστικό κενό Ενώ η παραγωγή και η κατανάλωση των φθοροχλωρανθράκων περιορίστηκε από το Πρωτόκολλο του Μὀντρεαλ, οι εκπομπές των αερίων αυτών από ήδη υπάρχουσες πηγές δεν περιορίστηκαν από τη συνθήκη. Από το 2002, εκτιμήθηκε ότι 5.791 χιλιάδες τόννοι φθοροχλωρανθράκων υπήρχαν σε προϊόντα όπως ψυγεία, κλιματιστικά, φιάλες αερολυμάτων και άλλα. Κατά προσέγγιση, το 1/3 αυτών των φθοροχλωρανθράκων προβλέπεται να απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα μέσα σε μια δεκαετία, αν δεν ληφθεί καμία μέριμνα, αποτελώντας μια σοβαρή απειλή τόσο για το στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος, όσο και για τη λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Ένα ποσοστό από αυτούς του φθοροχλωράνθρακες μπορεί να συλλεχθεί με ασφάλεια και να καταστραφεί. Περιορισμοί και ΝτουΠοντ Το 1978, οι ΗΠΑ απαγόρευσαν τη χρήση των φθοροχλωρανθράκων όπως τα φρεόν στα εμφυαλωμένα αερολύματα, αρχίζοντας από μια μακρά σειρά περιοριστικών ενεργειών κατά της χρήσης τους. Η κρίσιμη, για τον τομέα, κατασκευαστική πατέντα ΝτουΠοντ (DuPont) για φρεόν (διεργασία για φθορίωση αλυδρογονανθράκων, πατέντα ΗΠΑ #3258500) ήταν να λήξει το 1979. Σε συνδυασμό με άλλους βιομηχανικούς συναδέλφους, η ΝτουΠοντ χρηματοδότησε προσπάθειες όπως τη «Συμμαχία για μια υπεύθυνη πολιτική φθοροχλωρανθράκων» (Alliance for Responsible CFC Policy), για να φέρει αντιρρήσεις στην αντιφθοροχλωρανθρακική επιστήμη, αλλά σε μια μεταστροφή της το 1986 η ΝτουΠοντ, με νέες πατέντες στα «χέρια» της, δημοσίως καταδίκασε τους φθοροχλωράνθρακες. Οι εκπρόσωποι της ΝτουΠοντ φάνηκαν πριν από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ να προτρέπουν την παγκόσμια απαγόρευση των φθοροχλωρανθράκων και δήλωναν ότι οι νέοι υδροφθοροχλωράνθρακες (HCFCs), των οποίων τις πατέντες κατείχαν, μπορούν να καλύψουν την παγκόσμια ζήτηση σε ψυκτικά. Η χρησιμοποίηση ορισμένων χλωραλκανίων ως διαλύτες σε μεγάλης κλίμακας εφαρμογές, όπως το στεγνό καθάρισμα, σταδιακά καταργήθηκε, για παράδειγμα, με την ντιρεκτίβα IPPC για τα αέρια του θερμοκηπίου το 1994 και από την ντιρεκτίβα του 1997 της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις πτητικές οργανικές ενώσεις. Επιτράπηκε η χρήση των φθοροχλωραλκανίων μόνο για ιατρικές χρήσεις. Τα βρωμοφθοραλκάνια έχουν σταδιακά σε μεγάλο βαθμό καταργηθεί, και η κατοχή εξοπλισμού για αυτά απαγορεύεται σε κάποιες χώρες όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο, από την 1η Ιανουαρίου 2004, με βάση το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η παραγωγή νέων αποθεμάτων παύθηκε στις περισσότερες (πιθανώς σε όλες) τις χώρες ως το 1994. Ωστόσο, πολλές χώρες ακόμη χρειάζονται να γεμίζουν αεροσκάφη με αλοπαράγωγα για να σβήνουν πυρκαγιές, σε ορισμένα συστήματα πυρόσβεσης, γιατί δεν έχει ανακαλυφθεί ασφαλή και πλήρως ικανοποιητική εναλλακτική λύση για αυτήν την εφαρμογή. Υπάρχουν ακόμη λίγες ακόμη, πολύ εξειδικευμένες εφαρμογές. Αυτά τα προγράμματα ανακυκλώνουν αλοπαράγωγα μέσω των «τραπεζών αλοπαραγώγων» (halon banks), που συντονίζονται από την Εταιρεία Ανακύκλωσης Αλοπαραγώγων (Halon Recycling Corporation) για να εξασφαλιστεί ότι έκλυση στην ατμόσφαιρα υπάρχει μόνο σε γνήσια επείγοντες καταστάσεις και να διαφυλαχθούν τα υπάρχοντα αποθέματα από σπατάλες. Οι ενδιάμεσες αντικαταστάσεις για τους φθοροχλωράνθρακες είναι οι υδροφθοροχλωράνθρακες (HCFCs), που όμως επίσης καταστρέφουν το στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό από τους φθοροχλωράνθρακες. Τελικά, οι υδροφθοράνθρακες θα αντικαταστήσουν τους υδροφθοροχλωράνθρακες. Οι υδροφθοράνθρακες έχουν μηδενικό δυναμικό καταστροφής όζοντος (Ozon Depletion Potential, ODP). Η ΝτουΠοντ άρχισε να παράγει υδροφοράνθρακες ως εναλλακτικούς για τα φρέον κατά τη δεκαετία του 1980. Οι υδροφθοράνθρακες περιλαμβάνουν τα ψυκτικά Suva και τα προωθητικά Dymel. Φυσικά ψυκτικά και κλιματικώς φιλικές λύσεις έχουν μια αυξανόμενη υποστήριξη από μεγάλες εταιρείες και κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται να μειώσουν τις εκπομπές από ψυγεία και κλιματιστικά που συμβάλλουν στην παγκόσμια θέρμανση. Οι υδροφθοράνθρακες περιλαμβάνονται στο Πρωτόκολλο του Κυότο, επειδή έχουν πολύ υψηλό δυναμικό παγκόσμιας θέρμανσης και αντιμετωπίζουν εκλύσεις για περιορισμούς ανάλογους με το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, εξαιτίας την αναγνώρισης της συνεισφοράς των αλανθράκων στην κλιματική αλλαγή. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2007, ακριβώς 200 χώρες συμφώνησαν να επιταχύνουν την πλήρη εξάλειψη των υδροφθοροχλωρανθράκων μέχρι το 2020, και τα Ηνωμένα Έθνη υποστήρηξαν τη διάσκεψη κορυφής του Μόντρεαλ. Στις αναπτυσσόμενες χώρες δώθηκε ένα μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο, για εξάλειψη των υδροφθοροχλωρανθράκων μέχρι το 2030. Πολλές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, που είχαν αντισταθεί προηγουμένως σε τέτοιες προσπάθειες, συμφώνησαν με την επιτάχυνση του προγράμματος σταδιακής κατάργησης. Η έρευνα για εναλλακτικές ουσίες, για την αντικατάσταση των φθοροχλωρανθράκων στα ψυκτικά άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μετά τη δημοσίευση των πρώτων προειδοποιήσεων στη ζημιά που προκαλούν οι φθοροχλωράνθρακες στο στρατοσφαιρικό όζον. Οι υδροφθοροχλωράνθρακες είναι λιγότερο σταθεροί στην κατώτερη ατμόσφαιρα, επιτρέποντας έτσι τη διάσπασή τους πριν φθάσουν στο στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος. Ωστόσο, ένα σημαντικό κλάσμα τους δεν διασπάται όταν φθάσει στη στρατόσφαιρα και συνεισφέρουν στην παραγωγή περισσότερων ριζών χλωρίου εκεί (στη στρατόσφαιρα) από ότι είχε αρχικά προβλεφθεί. Μετά, οι έρευνες στράφηκαν σε ενώσεις που δεν περιέχουν χλώριο, δηλαδή στους υδροφθοράνθρακες, που έχουν άλλωστε ακόμη μικρότερες διάρκειες ζωής στην κατώτερη ατμόσφαιρα. Μια από αυτές τις ενώσεις, ο HFC-134a, δηλαδή το 1,1,1,2-τετραφθοραιθάνιο (CF3CH2F), χρησιμοποιείται στις μέρες μας ως αντικαταστάτρια ένωση του CFC-12, δηλαδή του διφθοροδιχλωρομεθάνιου (CF2Cl2), στα κλιματιστικά των αυτοκινήτων. Τα ψυκτικά υδρογονανθράκων, όπως μίγματα προπανίου - μεθυλοπροπανίου, χρησιμοποιήθηκαν επίσης εκτεταμένα στα κινητά κλιματιστικά συστήματα στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες, καθώς έχουν άριστες θερμοδυναμικές ιδιότητες και συμπεριφέρονται ιδιαίτερα καλά σε υψηλές θερμοκρασίες περιβάλλοντος. Ένα από τα «φυσικά» ψυκτικά, μαζί με την αμμωνία και το διοξείδιο του άνθρακα, οι υδρογονάνθρακες έχουν σχεδόν μηδενικές περιβαντολλογικές επιπτώσεις και χρησιμοποιήθηκαν παγκοσμίως σε οικιακές και εμπορικές ψυκτικές εφαρμογές, και γίνονται διαθέσιμα σε νέα διαιρούμενα συστήματα κλιματισμού. Πολλοί άλλοι διαλύτες και μέθοδοι έχουν αντικαταστήσει τη χρήση των φθοροχλωρανθράκων στην εργαστηριακή ανάλυση. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι φθοροχλωράνθρακες βρίσκονται υπό σταδιακή κατάργηση, μέσω του Πρωτόκολλου του Μόντρεσλ, εξαιτίας της συνεισφοράς στην καταστροφή του στρατοσφαιρικού στρώματος του όζοντος. Ωστόσο, οι ατμοσφαιρικές επιπτώσεις των φθοροχλωρανθράκων δεν περιορίζονται μόνο στο ενεργό ρόλο τους στην αναγωγή του όζοντος. Αυτές οι ανθρωπογενείς ενώσεις είναι επίσης αέρια του θερμοκηπίου, και μάλιστα με δυναμικό συνεισφοράς σε αυτό πολύ υψηλότερο κατά μάζα σε σύγκριση με το διοξείδιο του άνθρακα. Οι ζώνες απορρόφησης υπέρυθρης ακτινοβολίας παγιδεύουν θερμότητα, μην επιτρέποντας τη διαφυγή της έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα. Στην περίπτωση των φθοροχλωρανθράκων, το εύρος με την ισχυρότερη απορρόφηση βρίσκεται στη φασματική περιοχή 7,8 - 15,3 μm, αναφερόμενο ως «ατμοσφαιρικό παράθυρο», εξαιτίας της σχετικά υψηλής διαφάνειας της ατμόσφαιρας για τη συγκεκριμένη φασματική περιοχή. Η ισχύς των ζωνών απορρόφησης των φθοροχλωρανθράκων, στις οποίες (ζώνες) οι ενώσεις αυτές απορροφούν ή και εκπέμπουν ακτινοβολία, σε συνδυασμό με τη μοναδική ευαισθησία της ατμόσφαιρας, είναι οι δυο παράγοντες που καθιστούν τους φθοροχλωράνθρακες να έχουν υπερσυνεισφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ένας άλλος τέτοιος παράγοντας είναι η σχετικά χαμηλές συγκεντρώσεις αυτών των ενώσεων. Συγκριτικά, επειδή το διοξείδιο του άνθρακα έχει πολύ υψηλότερη συγκέντρωση, χρειάζεται μεγάλη επιπλέον ποσότητά του, για να υπάρξει εμφανής διαφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αντίθετα, η σχετικά χαμηλές συγκεντρώσεις των φθοροχλωρανθράκων, επιτρέπουν σχετικά μεγάλη γραμμική αύξηση στο φαινόμενο, με μικρή κατά μάζα αύξηση των συγκεντρώσεών τους στην ατμόσφαιρα. Αφού η χρονική ιστορία των συγκεντρώσεων των φθοροχλωρανθράκων στην ατμόσφαιρα είναι σχετικά καλά γνωστή, έχουν παράσχει ένα σημαντικό περιορισμό στην ωκεάνια κυκλοφορία. Οι φθοροχλωράνθρακες διαλύονται στο θαλάσσιο νερό της επιφάνειας των ωκεανών και στη συνέχεια μεταφέρονται και στο εσωτερικό των ωκεανών. Εφόσον οι φθοροχλωράνθρακες είναι συντηρητικοί, η συγκέντρωσή τους στο εσωτερικό των ωκεανών αντανακλά απλώς το συνδυασμό της χρονικής εξέλιξης της συγκέντρωσής τους στην ατμόσφαιρα και της ανάμειξης από την ωκεάνια κυκλοφορία. Οι φθοροχλωράνθρακες είναι ανθρωπογενείς ενώσεις που άρχισαν να απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα της Γης από τη δεκαετία του 1930, λόγω χρήσης τους σε διάφορες εφαρμογές, όπως κλιματιστικά, ψυγεία, διογκωτικά μέσα σε αφρούς, μονώσεις και υλικά συσκευασίας, προωθητικά σε φυάλες αερολυμάτων και διαλύτες. Η εισχώρηση των φθοροχλωρανθράκων στους ωκεανούς τους έκανε εξαιρετικά χρήσιμους ως παροδικούς ιχνηθέτες για να εκτιμηθούν ρυθμοί και διαδρομές της ωκεάνιας κυκλοφορίας και των διεργασιών ανάμειξης στους ωκεανούς. Ωστόσο, εξαιτίας των περιορισμών παραγωγής των φθοροχλωρανθράκων, από τη δεκαετία του 1980 οι ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις των CFC-11 και CFC-12 σταμάτησαν να αυξάνονται, και η αναλογία αυτών των ενώσεων στην ατμόσφαιρα άρχισε σταδιακά να μειώνεται, κάνοντας τη χρονολόγηση των μαζών του νερού πιο προβληματική. Τυχαία, η παραγωγή και η έκλυση του εξαφθοριούχου θείου (SF6) άρχισε γρήγορα να αυξάνεται στην ατμόσφαιρα από τη δεκαετία του 1970. Όμοια με τους φθοροχλωράνθρακες, το εξαφθοριούχο θείο είναι επίσης ένα σχετικά αδρανές αέριο και ένας ιχνηθέτης που εξυπηρετεί τη χρονολόγηση των στρωμάτων νερού, παρά τη μείωση των συγκεντρώσεων των φθοροχλωρανθράκων. Έτσι, χρησιμοποιώντας φθοροχλωράνθρακες σε συνδυασμό με το εξαφθοριούχο θείο ως ιχνηθέτες λύνονται τα προβλήματα χρονολόγησης του νερού, παρά τις ελαττούμενες συγκεντρώσεις των φθοροχλωρανθράκων. Η χρησιμοποίηση των φθοροχλωρανθράκων ή του εξαφθοριούχο θείου ως ιχνηλάτες στην ωκεάνια κυκλοφορία επιτρέπει τον προσδιορισμό των ρυθμών των ωκεάνιων διεργασιών, χάρη στην εξαρτώμενη από το χρόνο συνάρτηση προέλευσης. Ο χρόνος που πέρασε από τότε που μια υποθαλάσια μάζα νερού είχε έρθει για τελευταία φορά σε επαφή με την ατμόσφαιρα αποτελεί την ιχνοθετικά προσδιορισμένη «ηλικία» του. Εκτιμήσεις της ηλικίας μπορούν να βασίζονται στη μερική πίεση μιας ανεξάρτητης ένωσης και στην αναλογία της μερικής πίεσης των φθοροχλωρανθράκων προς μια άλλη. Τα ίδια ισχύουν και για τη συσχέτηση με τη μερική πίεση του εξαφθοριούχου θείου. Τεχνικές χρονολόγησης Η ηλικία ενός στρώματος νερού μπορεί να εκτιμηθεί από την ηλικία που προκύπτει με βάση τη μερική πίεση ενός φθοροχλωρανθράκα (pCFC) ή αντίστοιχα από την ηλικία που προκύπτει με βάση τη μερική πίεση του εξαφθοριούχου θείου (pSF6). Η ηλικία pCFC σε ένα δείγμα νερού ορίζεται από τον παρακάτω τύπο: όπου [CFC] η μετρούμενη συγκέντρωση φθοροχλωρανθράκα (εκφρασμένη σε pmol/kg) και F η διαλυτότητα του φθοροχλωράνθρακα στο αλατόνερο, ως μι συνάρτηση που εξαρτάται από τη θερμοκρασία (T) και την αλατότητα (S), του συγκεκριμένου δείγματος. Η μερική πίεση του φθοροχλωράνθρακα εκφράζεται σε μονάδες 10-12 atm ή σε ppt. Η μετρήσεις διαλυτότητας για το CFC-11 και το CFC-12 έγιναν προηγουμένως από τους Γουόρνερ (Warner) και Γουίς (Weiss). Επιπρόσθετα, η μέτρηση της διαλυτότητας του CFC-113 μετρήθηκε από τους Μπου (Bu) και Γουόρνερ (Warner) και η διαλυτότητα του εξαφθοριούχου θείου από την ομάδα Γουάννινκοφ (Wanninkhof et al) και από την ομάδα Μπούλιστερ (Bullister et al.). Αυτοί οι συγγραφείς που αναφέρθηκαν παραπάνω εξέφρασαν τη διαλυτότητα σε ολική πίεση 1 atm με την παρακάτω συνάρτηση: όπου F: η διαλυτότητα εκφρασμένη σε mol/lit ή mol/(kg·atm), T: η απόλυτη θερμοκρασία, S: η αλατότητα ‰, a1, a2, a3, b1, b2 και b3 είναι σταθερές που καθορίστηκαν από την τιμή των ελαχίστων τετραγώνων των μετρήσεων διαλυτότητας. Αυτή η εξίσωση προήλθε από την ολοκληρωμένη εξίσωση Βαν'τ Χοφφ (Van 't Hoff equation) και τη λογαριθμική εξάρτηση αλατότητας Σέτσενοφ (logarithmic Setchenow salinity dependence). Η διαλυτότητα των φθοροχλωρανθράκων αυξάνεται με την αύξηση της θερμοκρασίας κατά περίπου 1% ανά βαθμό Κελσίου. Όταν παραχθεί η μερική πίεση ενός φθοροχλωράνθρακα ή του εξαφθοριούχου θείου, μετά συγκρίνεται με τα ατμοσφαιρικά ιστορικά συγκεντρώσεων των αντίστοιχων ενώσεων. Η διαφορά μεταξύ του υπολογιζόμενης ημερομηνίας και της ημερομηνίας συλλογής του δείγματος δίνει τη μέση ηλικία του υδάτινου στρώματος. Η ηλικία ενός στρώματος ύδατος μπορεί επίσης να υπολογιστεί από την αναλογία των μερικών πιέσεων δυο φθοροχλωρανθράκων ή από την αναλογία μερικών πιέσεων του εξαφθοριούχου θείου και ενός φθοροχλωράνθρακα, αντίστοιχα. Σύμφωνα με τα φύλλα δεδομένων ασφαλείας των υλικών αυτών, οι φθοροχλωράνθρακες και οι υδροφθοροχλωράνθρακες είναι άχρωμα, πτητικά, τοξικά υγρά και αέρια με απαλή γλυκιά αιθέρια οσμή. Η υπερέκθεση σε συγκεντρώσεις της τάξης του 11% ή παραπάνω, μπορεί να προκαλέσει ζαλάδα, έλλειψη προσοχής, κατάθλιψη του κεντρικού νευρικού συστήματος ή και καρδιακή αρυθμία. Οι ατμοί τους εκτοπίζουν τον αναπνεύσιμο αέρα και γι' αυτό μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία σε κλειστούς χώρους. Παρόλο που δεν είναι εύφλεκτα, όσα από αυτά καίγονται παράγουν με την καύση τους προϊόντα που περιλαμβάνουν υδροφθόριο, υδροχλώριο και συγγενικά χημικά είδη. Είναι σημαντικό ότι κανονική περιστασιακή έκθεση μετρούμενη στο επίπεδο των 700 ppm δε συνιστά σοβαρούς κινδύνους υγείας.

Οι φθοροχλωράνθρακες (αγγλικά ChloroFluoroCarbons, CFCs), γνωστοί στα ελληνικά και ως χλωροφθοράνθρακες, είναι ομάδα οργανικών χημικών ενώσεων, που κανονικά περιέχουν μόνο άνθρακα, φθόριο και χλώριο, αλλά συχνά συμπεριλαμβάνονται σε αυτές και αυτές που περιέχουν και υδρογόνο, αν και στην περίπτωση αυτή κανονικά οι ενώσεις ονομάζονται «υδροφθοροχλωράνθρακες». Επίσης, συνήθως ως φθοροχλωράνθρακες εννοούνται μόνο τα πτητικά φθοροχλωριούχα παράγωγα του μεθανίου, του αιθανίου και του προπανίου. Τέλος, ορισμένοι συγγραφείς δεν αποκλείουν τη συμμετοχή και του βρωμίου, αν και πάλι, κανονικά, αλλάζει η ονομασία σε (υδρο)βρωμοφθοροχλωράνθρακες. Είναι επίσης κοινώς γνωστά με τη γενική ονομασία «φρεόν». Ο πιο αντιπροσωπευτικός φθοροχλωράνθρακας είναι το διφθοροδιχλωρομεθάνιο (R-12, ή φρεόν-12). Πολλοί φθοροχλωράνθρακες χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα ως ψυκτικά, ως προωθητικά αέρια για καταναλωτικά αερολύματα (αεροζόλ), καθώς και ως διαλύτες. Η παραγωγή τέτοιων ενώσεων έχει τεθεί κάτω από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, και η χρήση τους έχει σε μεγάλο ποσοστό αντικατασταθεί με αντίστοιχα προϊόντα που περιέχουν υδροφθοράνθρακες (HydroFluoroCarbons, HFCs), όπως το μίγμα R-410A, κατάλληλους υδρογονάνθρακες και διοξείδιο του άνθρακα, γιατί βρέθηκε ότι οι φθοροχλωράνθρακες συνεισέφεραν στην καταστροφή του στρατοσφαιρικού στρώματος του όζοντος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82

Δήμος Μεγαρέων

Ο Δήμος Μεγαρέων συστάθηκε το 1835 με την εφαρμογή της πρώτης διοικητικής διαίρεσης του ελληνικού κράτους. Παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητος μέχρι το 1912 οπότε από το μεγαλύτερο τμήμα του αποτέλεσε την νεοσύστατη κοινότητα Μεγάρων. Η κοινότητα Μεγάρων αναγνωρίστηκε σε δήμο το 1924. Το 1929 αποσπάστηκε από τον δήμο η Νέα Πέραμος που αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα. Τα επόμενα χρόνια τα όρια του δήμου παρέμειναν αμετάβλητα και διατηρήθηκαν αμετάβλητα και μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας το 1997. Την περίοδο που ίσχυε το σχέδιο Καποδίστριας ο δήμος Μεγάρων περιλάμβανε τους οικισμούς Μέγαρα, Αγία Τριάδα, Αιγειρούσες, Βλυχάδα, Ήρεμο Κύμα, Κινέτα, Κουμίντρι, Λάκκα Καλογήρου, Πάχη, Σπάρτα και Στίκας. Η έκτασή του ήταν 325 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του 28.195 κάτοικοι. Με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης το 2011, ο δήμος συνενώθηκε με τον δήμο Νέας Περάμου και σχημάτισε τον νέο δήμο Μεγαρέων. 1835-1838 Σπυρίδων Μπερδελής 1838 Αθανάσιος Μάρκελλος 1838-1842 Διονύσιος Πανούσης 1843-1847 Αναστάσιος Μαυροειδής 1847-1851 Αναγνώστης Πανούσης 1851-1856 Δημήτριος Μπερδελής 1857-1861 Αναγνώστης Οικονομόπουλος 1862-1866 Καλκούνης 1859, 1867-1870 Γεώργιος Μπερδελής 1870-1874 Δημήτριος Γκίκας 1874-1879 Δημήτριος Σακελλάριος ή Μανίκας 1881-1884 Σπυρίδων Σχοινάς 1884-1887 Δημήτριος Γκίκας 1887-1891 Ισίδωρος Αραπάκης 1891-1895 Βασίλειος Γεωργακής 1895-1899 Νικόλαος Ξεκούκης 1899-1903 Δημήτριος Μιχόπουλος 1903-1907 Βασίλειος Γεωργακής 1907-1913 Σχοινάς Δημήτριος 1914-1915 Βασίλειος Γεωργακής (Κοινότητα) 1916 Τιμολέων Γκέλης 1917-1920 Σπυρίδων Μιχόπουλος 1921 Αναστάσιος Παπαγιάννης 1922 Στυλιανός Στεντούμης 1922-1925 Σπυρίδων Μιχόπουλος 1925-1929 Χρήστος Μωραΐτης 1929-1934 Σπυρίδων Μιχόπουλος 1934-1941 Γεώργιος Εμμ. Μαυρουκάκης (απεβίωσε στις 6 Ιανουαρίου 1957) 1941-1942 Δημήτριος Κοτρότσος 1942-1943 Σπυρίδων Καλλιόστρας 1943-1945 Θεόδωρος Τσεκές 1945-1950 Σπυρίδων Σχοινάς του Εμμανουήλ (δικηγόρος, απεβίωσε το 1987). 1950-1951 Νικόλαος Ρήγος (Ειρηνοδίκης) 1951-1955 Γεώργιος Μενιδιάτης 1955-1958 Νικόλαος Παπαηλίας (1912-1995) Δικηγόρος, βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Αττικής 1963, Υπολ. Αττικής 64) και με την ΕΔΗΚ (Υπολ. Αττικής 1974). Κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής Μεγάρων στις 8 Ιουνίου 1995. 1958-1959 Χαράλαμπος Μπογάς 1959 Γεώργιος Μ. Σχοινάς (απεβίωσε τον Νοέμβριο του 1980) 1959-1974 Κωνσταντίνος Σωτηρίου 1974 Αναστάσιος Παπαπανούσης (Δημαρχεύων Διευθυντής του Δήμου) 1975 Γεώργιος Σταύρακας (Δημαρχεύων Ειρηνοδίκης) 1975-1978 Γεώργιος Μ. Σχοινάς 1979-1982 Ευάγγελος Κιούσης (19??-1995) Κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής Μεγάρων στις 17 Οκτωβρίου 1995. 1983-1998 Γεώργιος Καστάνης 1999-2002 Δημήτριος Στρατιώτης 2003-2006 Χρυστόστομος Σύρκος 2007-2010 Δημήτριος Στρατιώτης 2011-2014 Ιωάννης Μαρινάκης 2014-2023 Γρηγόριος Σταμούλης 2024- Παναγιώτης ΜαργέτηςΠηγή: ΕΕΤΑΑ και Δήμος Μεγαρέων Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Υπουργείο Εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης Δήμος Μεγαρέων

Ο Δήμος Μεγαρέων είναι δήμος της περιφέρειας Αττικής που προέκυψε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Μεγαρέων και Νέας Περάμου. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 330,11 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 38.033 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Έδρα του δήμου θα είναι τα Μέγαρα. Ο δήμος Μεγαρέων βρίσκεται στο δυτικότερο τμήμα της Αττικής και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της επαρχίας Μεγαρίδας. Βρέχεται στα βόρεια από τα νερά του Κορινθιακού κόλπου και στα νότια από τον Σαρωνικό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%89%CE%BD

Κήποι Τύμφης Ιωαννίνων

Διατηρούν αρκετά στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της περιοχής, με λιθόστρωτα καλντερίμια, χαγιάτια με τα τοξοειδή ανοίγματα και λίθινα σπίτια. Στους Κήπους βρίσκεται, επίσης, το μουσείο του Αγάπιου Τόλη, το οποίο φιλοξενεί συλλογή λαογραφικού υλικού, ενώ λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται τρίτοξο γεφύρι, η αρχιτεκτονική του οποίου χαρακτηρίζεται από την συμμετρία των τόξων του. Πέραν του τρίτοξου γεφυριού (Πλακίδα ή Καλογηρικό), το χωριό των Κήπων, ευρισκόμενο σε υψόμετρο χαμηλότερο συγκριτικά με τα υπόλοιπα χωριά του Ζαγορίου, περιστοιχίζεται από αριθμό πέτρινων γεφυριών, τα οποία, ιστορικά, αποτελούσαν την μοναδική οδό πρόσβασης. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη, ενώ, σε κοντινή απόσταση, βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι του Μύλου, ενώ στην έξοδο του χωριού βρίσκεται το γεφύρι του Πετσώνη. Επίσης, στους Κήπους εδρεύουν το υποθηκοφυλακείο, καθώς και η αστυνομία Ζαγορίου. Τέλος, επί του κεντρικού δρόμου με κατεύθυνση το Ζαγόρι, βρίσκεται το γεφύρι του Κόκορη.

Οι Κήποι είναι οικισμός της δημοτικής ενότητας Τύμφης,του δήμου Ζαγορίου στο Νομό Ιωαννίνων. Βρίσκεται σε απόσταση 39 χιλιομέτρων από τα Ιωάννινα, ενώ είναι χτισμένοι επί βραχώδους λόφου. Οφείλουν το όνομά τους στους πολλούς κήπους που υπάρχουν στην περιοχή. Η παλαιά σλαβική ονομασία του οικισμού ήταν «Μπάγια», η οποία μεταφράζεται ως «λουτρό».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AE%CF%80%CE%BF%CE%B9_%CE%A4%CF%8D%CE%BC%CF%86%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

1-βουτανόλη

Η ονομασία «1-βουτανόλη» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα «βουτ-» δηλώνει την παρουσία τεσσάρων (4) ατόμων άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-όλη» φανερώνει ότι περιέχει ένα υδροξύλιο ως κύρια χαρακτηριστική ομάδα, δηλαδή ότι πρόκειται για αλκοόλη. Τέλος, στην αρχή τοποθετείται ο αριθμός θέσης του ατόμου άνθρακα στο οποίο συνδέεται το υδροξύλιο (1-), ώστε να υπάρχει διαχωρισμός των ισομερών προπανολών. Κάποιες φερμομόνες κινδύνου που ανακαλύφθηκαν από τον αδένα μελιού Koschevnikov των μελισσών περιέχουν 1-βουτανόλη. Η 1-βουτανόλη υπάρχει φυσικά ως ένα παραπροϊόν της ζύμφωσης σακχάρων σε έναν αριθμό οινοπνευματωδών ποτών, που περιλαμβάνουν τη μπύρα, το κονιάκ, το κρασί και το ουΐσκυ. Ακόμη έχει ανιχνευθεί σε αναθυμιάσεις του λυκίσκου, κάποιους καρπούς, γάλακτος θερμικής επεξεργασίας musk melon,, μοσχοπέπονων, τυριών, μπιζέλια και μαγιρευμένου ρυζιού n-Butanol is also formed during deep frying of corn oil, cottonseed oil, trilinolein, and triolein.. Ακόμη, η 1-βουτανόλη σχηματίζεται στα ακόλουθα έλαια κατά το τηγάνισμα: καλαμποκελαιο, βαμβακέλαιο, τριλινολεΐνη και τριολεΐνη. Η 1-βουτανόλη χρησιμοποιήθηκε ακόμη ως συστατικό σε επεξεργασμένες και τεχνητές αρωματικές ουσίες, για την εκχύλιση αποβουτυρωμένης πρωτεΐνης από κρόκο αυγού, φυσικών αρωματικών υλικών, φυτικών ελαίων, μπυρομαγιάς, καθώς και ως ένας διαλύτης για αφαίρεση χρωστικών ουσιών από υγρό στρώμα πρωτεΐνης από πηγμένο γάλα για τυρί. Η 1-βουτανόλη παράγεται βιομηχανικά από το προπένιο, που είναι μια πετροχημική πρώτη ύλη . Το προπένιο αρχικά υδροφορμυλιώνεται (με προσθήκη μονοξειδίου του άνθρακα και υδρογόνου), παρουσία ενός ομογενούς καταλύτη με βάση το ρόδιο, παράγοντας βουτανάλη. Στη συνέχεια, η παραγώμενη βουτανάλη υδρογονώνεται σχηματίζοντας 1-βουτανόλη: Οι παρακάτω μέθοδοι πρακτικά δεν εφαρμόζονται, παρά μόνο για την ακαδημαϊκή μελέτη τους: Από 1-βουτένιο Από το 1-βουτένιο (παράγωγο του πετρελαίου) με υδροβορίωση και στη υδρόλυση παράγεται 1-βουτανόλη: Προσθήκη διβορανίου έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Από προπυλαλογονίδια 1. Με υδρόλυση βουτυλαγολογονιδίων (CH3CH2CH2CH2X) παράγεται 1-βουτανόλη: Ισχυρές βάσεις, όπως το υδροξείδιο του νατρίου, παράγουν 1-βουτένιο, αποσπώντας υδραλογόνο. Ως AgOH στην πράξη χρησιμοποιείται υδατικό εναιώρημα οξειδίου του αργύρου (Ag2O).2. Με επίδραση καρβοξυλικών αλάτων (RCOONa) παράγονται αρχικά καρβοξυλικοί βουτυλεστέρες (RCOOCH2CH2CH2CH3), που υδρολόνται προς προπανόλη-1: Από προπυλεστέρες Με υδρόλυση βουτυλεστέρων (RCOOCH2CH2CH2CH3) παράγεται 1-βουτανόλη: Από βουτανάλη Με αναγωγή βουτανάλης (CH3CH2CH2CHO) παράγεται 1-βουτανόλη: 1. Με καταλυτική υδρογόνωση: 2. Με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4): Από βουτανικό οξύ Με αναγωγή βουτανικού οξέος με LiAlH4 παράγεται 1-βουτανόλη: Από βουτανικό βουτυλεστέρα Ο βουτανικός βουτυλεστέρας δίνει αντιδράσεις οξειδοαναγωγής, σχηματίζοντας 1-βουτανόλη: 1. Με νάτριο (Na) και αιθανόλη (CH3CH2OH): 2. Με διυδρογόνο (H2) και νικέλιο (Ni): 3. Με λιθιοαργιλιοτετραϋδρίδιο (LiAlH4): Από 1-βουταναμίνη Με επίδραση νιτρώδους οξέος (ΗΝΟ2) σε 1-βουταναμίνη παράγεται 1-βουτανόλη:: Από μεθανόλη Αρχίζει με την παραγωγή μεθυλοϊωδίδιου και μετά, με επίδραση οξετανίου σε μεθυλομαγνησιοϊωδίδιο, παράγεται 1-βουτανόλη: Από αιθανόλη Αρχίζει με την παραγωγή βρωμαιθάνιου και μετά, με επίδραση οξιρανίου σε αιθυλομαγνησιοϊωδίδιο, παράγεται 1-βουτανόλη: Από 1-προπανόλη Υπάρχουν δύο (2) μέθοδοι για ανοικοδόμηση 1-προπανόλης προς 1-βουτανόλη: Αρχίζουν και οι δύο με την παραγωγή 1-βρωμοπροπάνιου και μετά βουτανονιτρίλιου: 1. Υδρόλυση βουτανονιτριλίου προς βουτανικό οξύ και μετά αναγωγή προς 1-βουτανόλη: 2. Αναγωγή προς 1-βουταναμίνη και μετατροπή της τελευταίας σε 1-βουτανόλη: Από 1-πεντανόλη Με αποικοδόμιση της ανθρακικής αλυσίδας της 1-πεντανόλης προς 1-βουτανόλη: 1. Αντίδραση με αλκαλιμέταλλα: 2. Αντίδραση με αμίδια μετάλλων:: 3. Αντίδραση με αιθινικά μέταλλα:: 4. Αντίδραση με αντιδραστήρια Grignard:: Ενδεικτική σειρά οξύτητας ορισμένων ενώσεων: νερό (H2O) > 1-βουτανόλη (CH3CH2CH2CH2OH) > αιθίνιο (HC ≡ CH) > αμμωνία (NH3) > μεθάνιο (CH4). 1. Αντίδραση με υδροϊώδιο: 2. Αντίδραση με άλλα υδραλογόνα (X: F, Cl, Br): 3. Αντίδραση με ισχυρά χλωριωτικά μέσα: 1. Με PCl5: 2. Με PCl3: Η συγκεκριμένη μέθοδος εφαρμόζεται επίσης για την παραγωγή 1-βρωμοβουτάνιου από 1-βουτανόλη, με την ανάλογη χρήση του τριβρωμιούχου φωσφόρου.3. Με SOCl2: Με ενδομοριακή αφυδάτωση 1-βουτανόλης παράγεται 1-βουτένιο. Η αντίδραση ευνοείται σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, >150 °C. Σε χαμηλότερες ευνοείται η διαμοριακή αφυδάτωση που δίνει διβουτυλαιθέρα, ενώ χωρίς καθόλου θέρμανση παράγεται ο όξινος θειικός βουτυλεστέρας (CH3CH2CH2CH2OSO3H), που αποτελεί την ενδιάμεση ένωση για τις αφυδατώσεις.: Παραγωγή διβουτυλαιθέρα: Αντίδραση με ακυλιωτικά μέσα: 1. Εστεροποίηση με καρβοξυλικό οξύ: 2. Εστεροποίηση με ανυδρίτη καρβοξυλικού οξέος: 3. Εστεροποίηση με ακυλαλογονίδιο: Όπου Py: πυριδίνη. 1. Με υπερμαγγανικό κάλιο (KMnO4). Παράγεται βουτανικό οξύ: 2. Με τριοξείδιο του χρωμίου (CrO3). Παράγεται αρχικά βουτανάλη και στη συνέχεια, με περίσσεια τριοξειδίου του χρωμίου, βουτανικό οξύ: Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση #2, η οξείδωση μπορεί να σταματήσει στην βουτανάλη. Με αποικοδόμηση της ανθρακικής αλυσίδας της αιθανόλης παράγεται 1-προπανόλη:: Υπάρχουν δύο (2) μέθοδοι για ανοικοδόμηση 1-βουτανόλης προς 1-πεντανόλη: Αρχίζουν και οι δύο με την παραγωγή 1-ιωδοβουτάνιου και μετά πεντανονιτρίλιου: 1. Υδρόλυση πεντανονιτριλίου προς πεντανικό οξύ και μετά αναγωγή προς 1-πεντανόλη: 2. Αναγωγή προς 1-πενταναμίνη και μετατροπή της τελευταίας σε 1-πεντανόλη: Αρχίζει με την παραγωγή 1-ιωδοβουτάνιου και μετά, με επίδραση οξιρανίου σε βουτυλομαγνησιοϊωδίδιο, παράγεται 1-εξανόλη: Με επίδραση σε εποξυαιθάνιο παράγεται 2-βουτοξυαιθανόλη: Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου παράγονται 1-πεντανόλη, 2-πεντανόλη, 2-μεθυλο-1-βουτανόλη, 3-μεθυλο-1-βουτανόλη και βουτυλομεθυλαιθέρας: Η 1-βουτανόλη είναι ένα βιομηχανικό ενδιάμεσο για την παραγωγή προπενικού βουτυλεστέρα, σιθανικού βουτυλεστέρα, φθαλικού διβουτυλοδιεστέρα, σεβακικού διβουτυλοδιεστέρα , καθώς και άλλων χρήσιμων βουτυλεστέρων και βουτυλαιθέρων. Άλλες βιομηχανικές χρήσεις της 1-βουτανόλης περιλαμβάνουν την παραγωγή φαρμακευτικών, πολυμερών, ζιζανιοκτόνων, καθώς και κάποιων ρητινών. Η 1-βουτανόλη χρησιμοποιήθηκε ως ένα συστατικό σε αρώματα και ως ένας διαλύτης για την εκχύλιση αιθέριων ελαίων. Χρησιμοποιήθηκε ακόμη ως ένας εκχυλιστής στην παραγωγή αντιβιοτικών, ορμονών και βιταμινών. Χρησιμοποιήθηκε ακόμη ως διαλύτης για μπογιές, επιστρώσεις, φυσικές ρητίνες, μαστίχες, συνθετικές ρητίνες, βερνίκια, αλκαλοειδή και καμφορά. Διάφορες άλλες εφαρμογές της 1-βουτανόλης είναι ως μέσο διόγκωσης σε υφάσματα, ως συστατικό του υγρού φρένων, ως συστατικό καθαριστικών, απογρασωτικών, εντομοαπωθητικών, μέσων επίπλευσης μεταλλευμάτων και ξυλοθεραπευτικών συστημάτων. Η 1-βουτανόλη προτάθηκε ως ένα υποκατάστατο ντίζελ και βενζίνης. Παράγεται σε μικρές ποσότητες ως παραπροϊόν σχεδόν σε όλες τις ζυμώσεις, αλλά κάποια είδη του κλωστρίδιου (Clostridium) την παράγουν σε υψηλότερες αποδόσεις, ενώ υπάρχουν σε εξέλιξη έρευνες για ακόμη μεγαλύτερη παραγωγή βιο-1-βουτανόλης από βιομάζα. Η παραγωγή ή η χρήση κάποιων από τα ακόλουθα προϊόντα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα στην έκθεση σε 1-βουτανόλη: τεχνητό δέρμα, βουτυστέρες, «λαστιχένιο τσιμέντο», βερνίκια, εκχυλίσματα φρούτων, λικέρ, κινηματογραφικές ταινίες, φωτογραφικά φιλμ, αδιάβροχα, αρώματα, τεχνητό μετάξι, γυαλιά ασφάλειας, γομαλάκα βερνίκια και αδιάβροχα ρούχα. Η 1-βουτανόλη απορροφάται γρήγορα μέσω της πεπτικής οδού και των πνευμόνων, καθώς επίσης και από κάποια επαφή από το δέρμα. Μεταβολίζεται τελείως στα σπονδυλωτά παρόμοια με την αιθανόλη: Η αλκοολική δεϋδρογονάση μετατρέπει την 1-βουταβόλη σε βουτανάλη. Αυτή μετατρέπεται σε βουτανικό οξύ από τη δεϋδρογονάση της αιθανάλης. Το παραγώμενο βουτανικό οξύ μπορεί να μεταβολιστεί πλήρω; σε διοξείδιο του άνθρακα και νερό από την μεταβολική οδό της β-οξείδωσης, της οποίας άλλωστε αποτελεί το προτελευταίο στάδιο. Πειράματα που έγιναν σε ποντίκια έδειξαν ότι μόλις το 0,03% μιας δόσης 2 g/kg 1-βουτανόλης αποβλήθηκε ανέπαφο από τα ούρα τους. Η ακριβής τοξικότητα της 1-βουτανόλης είναι σχετικά χαμηλή, με την LD50 να κυμαίνεται από 2290 – 4360 mg/kg, δηλαδή συγκρίσιμη μ' αυτήν της αιθανόλης, που αντίστοιχα είναι 7000–15000 mg/kg.. Δεν αναφέρθηκε κανένας θάνατος μετά από εισπνοή 1-βουτανόλης με συφκέντρωση 8000 ppm επί τετράωρο από ποντίκια. Σε δόσεις μικρότερες από τη θανατηφόρα, η 1-βουτανόλη δρα με παρόμοιο δυσάρεστο τρόπο στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Μια σχετική έρευνα σε ποντίκια έδειξε ότι η μέθη από 1-βουτανόλη είναι εξαπλάσια από αυτήν από αιθανόλη, πιθανότατα γιατί η εξουδετέρωσή της από την αλκοολική δεϋδρογονάση είναι πιο αργή. Η 1-βουτανόλη είναι ένα φυσικό συστατικό σε πολλά οινοπνευματώδη ποτά, αν και σε χαμηλές αλλά κυμαινόμενες συγκεντρώσεις. Μαζί με άλλα παρόμοια ζυμέλαια είναι υπεύθυνη για σοβαρές περιπτώσεις μέθης, αν και πειράματα σε ζώα δεν έδωσαν ενδείξεις γι' αυτό. Η υγρή 1-βουτανόλη είναι, όπως είναι πολύ συνηθισμένο με τους περισσότερους οργανικούς διαλύτες, είναι εξαιρετικά ερεθιστική για τα μάτια, αλλά επαναλαμβανόμενη επαφή μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό και στο δέρμα. Αυτό πιστεύεται ότι είναι το γενικό αποτέλεσμα από την αφαίρεση του υποδόρειου λίπους. Ωστόσο, δεν έχει παρατηρηθεί ευαισθητοποίηση του δέρματος. Ο ερεθισμός στις αναπνευστικές οδούς συμβαίνει μόνο σε πολύ υψηλές συγκεντρώσεις (>2400 ppm).. Έχοντας ως ελάχιστη θερμοκρασία ανάφλεξης τους 29 °C, η 1-βουτανόλη παρουσιάζει ένα μέτριο κίνδυνο ανάφλεξης. Είναι λίγο πιο εύφλεκτη από την κηροζίνη ή το ντίζελ, αλλά λιγότερο εύφλεκτη από τους περισσότερους άλλους οργανικούς διαλύτες. Η δυσάρεστη επίδραση της 1-βουτανόλης στον εγκέφαλο (παρόμοια με τη μέθη από την αιθανόλη) είναι ένας δυνητικός κίνδυνος όταν κάποιοι εργάζονται χρησιμοποιώντας 1-βουτανόλη σε κλειστούς χώρους, αν και το κατώφλι όσφρησης για την 1-βουτανόλη (0,2–30 ppm) είναι πολύ χαμηλότερο από τις συγκεντρώσεις με κάποιο νευρολογικό αποτέλεσμα. Η 1-βουτανόλη έχει (σχετικά) χαμηλή τοξικότητα για την υδάτινη χλωρίδα και πανίδα. Βιοαποικοδομείται γρήγορα στο νερό, ενώ στον αέρα δημιουργεί ελεύθερες ρίζες υδροξυλίου με ημιζωή 1,2 - 2,3 ημέρες. Επίσης έχει χαμηλό δυναμικό βιοσυσσώρευσης. Ένας δυνητικός κίνδυνος που δημιουργεί η παρουσία της σε υδάτινα περιβάλλοντα είναι η αυξημένη χημική απαίτηση οξυγόνου (C.O.D.) που σχετίζεται με τη βιοαποικοδόμησή της. Βάρβογλης Α. "Χημεία Οργανικών Ενώσεων", Θεσσαλονίκη 1986. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία οργανικής χημείας", Έκδοση 13η, Αθήνα 1985. Αλεξάνδρου Ν. Ε. "Γενική Οργανική Χημεία, Δομή-Φάσματα-Μηχανισμοί", Τόμοι 1ος και 2ος, Θεσσαλονίκη 1985. Τσακιστράκης Α. "Οργανική Χημεία", Αθήνα 1993 Κεχαγιόγλου Α. Χ. "Βιομηχανική Οργανική Χημεία", Θεσσαλονίκη 1989. Morrison R. T., Boyd R. N. "Οργανική Χημεία" Τόμοι 1ος,2ος,3ος, Μετάφραση:Σακαρέλλος-Πηλίδης-Γεροθανάσης, Ιωάννινα 1991. Meislich H., Nechamkin H., Sharefkin J. "Οργανική Χημεία", Μετάφραση:Βάρβογλης Α., Αθήνα 1983. Ιακώβου Π. "Οργανική Χημεία. Σύγχρονη Θεωρία και Ασκήσεις", Θεσσαλονίκη 1995. Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροχημικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985

Η 1-βουτανόλη είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο, με χημικό τύπο C4H10O, αν και παριστάνεται συχνά και με τους τύπους C4H9OH, CH3CH2CH2CH2OH και BuOH. Είναι μια πρωτοταγής αλκοόλη με τέσσερα (4) άτομα άνθρακα ανά μόριο. Με βάση το χημικό τύπο της, C4H10O, έχει τα ακόλουθα 6 ισομερή θέσης (+ 1 οπτικό = 7 συνολικά ισομερή): 2-βουτανόλη ή δευτεροταγής βουτανόλη, με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2CH(OH)CH3, σε δύο (2) οπτικά ισομερή. Μεθυλο-1-προπανόλη ή ισοβουτανόλη, με σύντομο συντακτικό τύπο: (CH3)2CHCH2OH. Μεθυλο-2-προπανόλη ή τριτοταγής βουτανόλη, με σύντομο συντακτικό τύπο: (CH3)3COH. 1-μεθοξυπροπάνιο ή μεθυλοπροπυλαιθέρας, με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2CH2ΟCH3. 2-μεθοξυπροπάνιο ή ισοπροπυλομεθυλαιθέρας, με σύντομο συντακτικό τύπο: (CH3)2CHΟCH3. Αιθυοξυαιθάνιο ή διαιθυλαιθέρας, με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2ΟCH2CH3.Η βουτανόλη ανήκει στην ομάδα των ζυμελαίων (αγγλόφωνος όρος: fusel alcohols, γερμανόφωνος όρος: bad likör), δηλαδή των αλκοολών που έχουν περισσότερων από δύο (2) άτομα άνθρακα ανά μόριο και έχουν σημαντική διαλυτότητα στο νερό. Η βουτανόλη βρίσκεται φυσικά ως ένα παραπροϊόν της αλκοολικής ζύμωσης ζάχαρης και άλλων σακχάρων. Γι' αυτό είναι φυσικά παρούσα σε πολλά τρόφιμα και ποτά. Είναι επίσης επιτρεπτό τεχνητό αρωματικό πρόσθετο στις ΗΠΑ, που χρησιμοποιήθηκε στο βούτυρο, σε κρέμες, σε φρούτα, σε ρούμι, σε ουΐσκι, σε παγωτά, σε γρανίτες, σε ζαχαρώδη, σε αρτοσκευάσματα, σε λικέρ, καθώς και σε μεγάλο εύρος άλλων καταναλωτικών προϊόντων. Η μεγαλύτερη χρήση της βουτανόλης είναι ως ένα βιομηχανικό ενδιάμεσο, ειδικότερα για την παραγωγή αιθανικού βουτυλεστέρα, που χρησιμοποιείται ως τεχνητό αρωματικό πρόσθετο και ως βιομηχανικός διαλύτης. Η βουτανόλη είναι είναι πετροχημικό προϊόν, παραγώμενο από το προπένιο και συνήθως χρησιμοποιείται κοντά στη μονάδα παραγωγής της. Η εκτιμώμενη ετήσια παραγωγή της ήταν το 1997 784.000 τόννοι από τις ΗΠΑ, 575.000 τόννοι από τη Δυτική Ευρώπη και 225.000 τόννοι από την Ιαπωνία.

https://el.wikipedia.org/wiki/1-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B7

Live At The Marquee

1. Metropolis-Part I: "The Miracle and the Sleeper (Petrucci, LaBrie, Moore, Myung, Portnoy) - 9:33 2. A Fortune in Lies (Petrucci, Dominici, Moore, Myung, Portnoy) - 5:15 3. Bombay Vindaloo (Petrucci, LaBrie, Moore, Myung, Portnoy) - 6:48 4. Surrounded (Petrucci, LaBrie, Moore, Myung, Portnoy) - 6:00 5. Another Hand - The Killing Hand (Petrucci, Dominici, Moore, Myung, Portnoy) - 10:47 6. Pull Me Under (Petrucci, LaBrie, Moore, Myung, Portnoy) - 8:22 Live At The Marquee (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 3 Σεπτεμβρίου 1993 Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Live At The Marquee" ήταν οι εξής: Τζέιμς ΛαΜπρι - φωνητικά Τζον Πετρούτσι - κιθάρα Κέβιν Μουρ - πλήκτρα Τζον Μιανγκ - μπάσο Μάικ Πορτνόι - τύμπανα Live At The Marquee - Dream Theater | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Dream Theater Discography list Dream Theater - Live At The Marquee - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives

Το Live At The Marquee είναι ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του αμερικάνικου progressive metal συγκροτήματος Dream Theater, το οποίο κυκλοφόρησε στις 3 Σεπτεμβρίου 1993 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας "Atco Records". Η ιαπωνική έκδοση του άλμπουμ περιελάμβανε το κομμάτι "Another Day" στην θέση του "Surrounded".Αυτό είναι το μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος στο οποίο συμπεριλήφθηκε το ορχηστρικό κομμάτι "Bombay Vindaloo", το οποίο δεν ηχογραφήθηκε ποτέ σε στούντιο και εκτελέστηκε ζωντανά μόλις σε έξι συναυλίες. Κομμάτι των φωνητικών του Τζέιμς ΛαΜπρι ηχογραφήθηκε στο στούντιο, όπως και μέρος από τις κιθάρες που συμπεριλαμβάνονται εδώ.Το "Live At The Marquee" μπήκε στους καταλόγους επιτυχιών της Ιαπωνίας, φθάνοντας στο # 36 των Oricon Charts και παραμένοντας στις λίστες για τέσσερις εβδομάδες, με τις πωλήσεις του να ξεπερνούν τις 23.000 αντίτυπα στην χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/Live_At_The_Marquee

Άγιοι Απόστολοι Πετριών Εύβοιας

Οι Άγιοι Απόστολοι αναγνωρίστηκαν ως οικισμός το 1920. Αρχικά λέγονταν Παραλία Πετριών, αλλά το 1940 το όνομά τους άλλαξε στο σημερινό. Εντάχθηκαν στην κοινότητα Πετριών, της επαρχίας Καρυστίας. Με το σχέδιο Καποδίστριας προσαρτήθηκε στον δήμο Δυστίων και με το σχέδιο Καλλικράτης προσαρτήθηκε στον δήμο Κύμης-Αλιβερίου.Οι Άγιοι Απόστολοι είναι ψαροχώρι το όποιο όπως γνωρίζει τα τελευταία χρόνια έντονη τουριστική ανάπτυξη και διαθέτει τουριστικά καταλύματα και καταστήματα. Είναι κτισμένο σε ένα κόλπο που σχηματίζουν οι ανατολικές ακτές της Εύβοιας στο Αιγαίο. Απέναντι από το χωριό βρίσκεται η νησίδα Γκαμήλα. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Στον ίδιο δήμο υπάρχει ο συνώνυμος οικισμός Άγιοι Απόστολοι Μετοχίου Διρφύων.

Οι Άγιοι Απόστολοι είναι παραθαλάσσιο χωριό του δήμου Κύμης-Αλιβερίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν 636 κατοίκους. Είναι κτισμένοι σε υψόμετρο 20 μ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82

Ολιμπίκ Λυών (ποδόσφαιρο γυναικών)

Το 1970 ιδρύθηκε το ποδοσφαιρικό τμήμα γυναικών της ΦΚ Λιόν. Το 2004 η ομάδα εντάχθηκε στον αθλητικό σύλλογο Ολιμπίκ Λιονναί. Πρωτάθλημα Γαλλίας Πρωταθλήτρια (14): 1990–91, 1992–93, 1994–95, 1997–98, 2006–07, 2007–08, 2008–09, 2009–10, 2010–11, 2011–12, 2012–13, 2013–14, 2014–15, 2015–16Κύπελλο Γαλλίας Κυπελλούχος (8): 2003, 2004, 2008, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών Νικήτρια (7): 2010–11, 2011–12, 2015–16, 2016-2017, 2017-2018, 2018-2019, 2019-2020 Φιναλίστ (2): 2009–10, 2012–13 Επίσημος ιστότοπος

Το ποδοσφαιρικό τμήμα γυναικών της Ολιμπίκ Λιονναί (γαλλικά: Olympique Lyonnais, ελληνικά: Ολιμπίκ Λυών) είναι γαλλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος γυναικών με έδρα τη Λιόν. Η ομάδα έχει επιτυχίες σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BA_%CE%9B%CF%85%CF%8E%CE%BD_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)

Άβυσσος του πάθους

Ο Αγούστο και η Εστεφανία ντε Καστανιόν είναι γονείς της Ελίσα. Μαζί τους και η Καρμίνα, αδερφή της Εστεφανία, η οποία σχεδιάζει να φύγει από την πόλη με τη Ροσέντο Αράνχο, τον σύζυγο της Αλφονσίνα Μονδραγόν και τον πατέρα του Νταμιάν. Η Αλφονσίνα το ανακαλύπτει και λέει αμέσως στον Αγούστο. Η Εστεφανία πλησιάζει τον Ροσέντο για να του ζητήσει να μην εγκαταλείψει την οικογένειά του, αλλά η μοίρα τους παγιδεύει και αφού πεθαίνουν σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Καρμίνα εκμεταλλεύεται αυτήν την κατάσταση και κάνει τον Αγούστο να πιστέψει ότι η σύζυγός του τον εξαπατούσε με τη Ροσέντο και ότι η Ελίσα δεν είναι η κόρη του. Ο Αγούστο αποφασίζει να παντρευτεί την Καρμίνα. Η Αλφονσίνα έχει συσσωρεύσει μεγάλη δυσαρέσκεια από το ατύχημα και προσπαθεί με κάθε κόστος να αποτρέψει τη Νταμιάν, τον γιο της, να έχει φιλία με την Ελίσα. Για να το αποφύγει αυτό, στέλνει τον Νταμιάν να σπουδάσει έξω από την πόλη. Χρόνια αργότερα, ο Νταμιάν επιστρέφει στην πόλη που μαζί με την κοπέλα του Φλορένσια, ένα κορίτσι που γνώρισε στην Ιταλία. Η αγάπη του Νταμιάν για την Ελίσα αναβιώνει από τη στιγμή που την βλέπει να προκαλεί τον θυμό της Φλορένσια. Η αγάπη του Νταμιάν για την Ελίσα είναι αμοιβαία. Αυτό δημιουργεί μια άλλη σύγκρουση με τον Γκαέλ, παιδικό του φίλο, την ερωτεύτηκε από τότε που τη συνάντησε. Ο Αγούστο θα γίνει επίσης ένα ισχυρό εμπόδιο για αυτούς καθώς δεν μπορεί να ξεχάσει την προδοσία της γυναίκας του. Αντζελίκ Βογιέρ ως Ελίσα Καστανιόν Μπουβιέρ Νταβίντ Σεπέδα ως Νταμιάν Αράνχο Μονδραγόν Αλεχάντρο Καμάτσο ως Αγούστο Καστανιόν Μπλάνκα Γκέρρα ως Αλφονσίνα Μονδραγόν χηρ. ντε Αράνχο Λίβια Μπρίτο ως Παλόμα Γκονσάλες Μαρκ Τάτσερ ως Γκαέλ Μονδραγόν/Γκαέλ Αράνχο Ναβάρρο Σαμπίνε Μουσιέρ ως Καρμίνα Μπουβιέρ ντε Καστανιόν Αλταϊρ Χαράμπο ως Φλορένσια Λαντούτσι Καντού Φρανσίσκο Γκατόρνο ως Μπραούλιο Τσινρίος Σαλβαδόρ Σερμπόνι ως Γκαμπίνο Μεντόσα Αλέξις Αγιάλα ως Ιατ. Εντμούντο Τοβάρ Έρικ ντελ Καστίγιο ως Δον Λούσιο "Νίνο" Ελισόντο Εουχένια Καουδούρο ως Ντολόρες "Λολιτα" Μαρτίνες Ρακέλ Ολμέδο ως Δόνια Ραμόνα Γκονσάλες Ισαμπέλα Καμίλ ως Ίνγκριντ Ναβάρρο χηρ. ντε Χάσο Ρενέ Κασάδος ως Πάδρε Γουαδαλούπε "Λούπε" Μονδραγόν Ναϊλέα Νόρβιντ ως Μπεγόνια Ναρβάες ντε Τοβάρ Αρμάντο Αράισα ως Οράσιο Ραμίρες Ισάουρα Εσπινόσα ως Δόνια Μαρού Σέρχιο Μέγιερ ως Πάολο Λαντούτσι Βανέσα Αρίας ως Αντόνια "Τόνια" Μεντόσα ντε Τσινρίος Αλμπέρτο Αγνέσι ως Ενρίκε Τοβάρ Ναρβάες Λούρδες Μουνγκία ως Καρολίνα "Καρίτο" Μεράς Ρικάρδο Νταλμάτσι ως Δον Γκουίντο Λαντούτσι Εσμεράλδα Πιμεντέλ ως Κένια Χάσο Ναβάρρο Χάντε Φράσερ ως Σαμπρίνα Τοβάρ Ναρβάες Αδριάνο Σεντέχας ως Βισέντε Ταινρίος/Βισέντε Μεντόσα Μαρικάρμεν Βέλα ως Δόναι Εδουβίγες ΜπελτράνΓκεστ εμφανίσεις Ντάσια Γκονσάλες ως Δόνια Μπλάνκα "Νίνα/Μπλανκίτα" Μουριέλ ντε Ελισόντο Λουντβίκα Παλέτα ως Εστεφανία Μπουβιέρ ντε Καστανιόν Σέσαρ Έβορα ως Ροσέντο Αράνχο Άφρικα Σαβάλα ως Ρεμέδιος Γκονσάλες Αντρέα Μολινάρι ως Μαρσέλα Καντού ντε Λαντούτσι Γουστάβο Ρόχο ως Επίσκοπος Μπριγκίτ Μπόσο ως Ελίσα Καστανιόν Μπουβιέρ (παιδί) Ρόμπιν Βέγα ως Νταμιάν Αράνχο Μονδραγόν (παιδί) Ντιέγο Βελάσκες ως Γκαέλ Μονδραγόν (παιδί) Μαριλίζ Λεόν ως Παλόμα Γκονσάλες (παιδί) Ρόλλι ως Φίλη της Αλφονσίνα Αλεχάντρο Άβιλα ως Ιατ. Μανρίκε Η Τηλενουβέλα βραβεύτηκε με τα εξής βραβεία: 9 Βραβεία Bravo (Τηλενουβέλα, Πρωταγωνίστρια, Πρωταγωνιστής, Ανταγωνίστρια, Κορυφαίος Ηθοποιός, Γυναίκα Αποκάλυψη, Άνδρας Αποκάλυψη, Παιδική Ηθοποιός, Παιδικός Ηθοποιός) 6 Βραβεία TVyNovelas (Πρωταγωνιστής, Κορυφαία Ηθοποιός, Κορυφαίος Ηθοποιός, Δευτεραγωνίστρια, Νεαρή Ηθοποιός, Μουσικό Θέμα) 3 Βραβεία Los Favoritos del Público TVyNovelas (Αγαπημένη Τηλενουβέλα, Η πιο όμορφη γυναίκα, Ο πιο όμορφος άντρας) Άβυσσος του πάθους στην IMDb

Η Άβυσσος του πάθους (Ισπανικά: Abismo de pasión) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2012. Είναι ριμέικ της Μεξικάνικη τηλενουβέλας του 1996, Cañaveral de Pasiones ("Γοητευμένος από το πάθος").Πρωταγωνιστούν Αντζελίκ Βογιέρ, Νταβίντ Σεπέδα, Αλεχάντρο Καμάτσο, Μπλάνκα Γκέρρα, Λίβια Μπρίτο και Μαρκ Τάτσερ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B2%CF%85%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82

Επαρχία Μεντόσα

Τα κρασιά της Μεντόσας είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο και οι τοπικοί οινοπαραγωγοί δίνουν 70% της συνολικής ποσότητας κρασιού που παράγεται στην Αργεντινή. Εκτός από το αμπέλι στην επαρχία καλλιεργούνται μηλιές, αχλαδιές, ντομάτες, κρεμμύδια, δαμασκηνιές, ελιές, βυσσινιές, ροδακινιές και κυδωνιές. Η μελισσοκομία είναι άλλος ένας κλάδος της γεωργίας που αναπτύσσεται τελευταία χρόνια. Ο αριθμός των κυψελών ανέρχεται στις 30 000 κυψέλες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Mendoza Province στο Wikimedia Commons

Η επαρχία Μεντόσα (ισπ. Mendoza) είναι μία από τις 23 επαρχίες της Αργεντινής και βρίσκεται στα δυτικά του κεντρικού μέρους της χώρας, στην περιοχή Κούγιο. Η πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η πόλη Μεντόσα. Συνορεύει με τις επαρχίες Σαν Χουάν, Σαν Λούις, Λα Πάμπα και Νεουκέν. Δυτικά συνορεύει με τη Χιλή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%B1

Γιώργος Χ. Γεωργιάδης

Η οικογένειά του μετά τη γέννησή του μετανάστευσε στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας, όπου ο νεαρός Γιώργος έκανε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο. Επέστρεψε στην Ελλάδα ως έφηβος και υπέγραψε στην ερασιτεχνική ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, τον Κεραυνό Κρηνίδων. Σύντομα τον ανακάλυψε η Δόξα Δράμας και τον απέκτησε σε ηλικία 17 χρονών. Μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό τον Δεκέμβριο του 1992 όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1998. Το 1995 ήταν η καλύτερη χρονιά του, όταν κατέκτησε το νταμπλ με την ομάδα του και παράλληλα ανακηρύχθηκε παίκτης της χρονιάς. Ήταν μέλος της ομάδας που έφθασε στον ημιτελικό του Champions League το 1995-96, αποκλειόμενη τελικά από τον Άγιαξ. Το 1998 αποδέχτηκε την προσφορά της αγγλικής Νιούκαστλ, όπου υπήρξε συμπαίκτης με τον Νίκο Νταμπίζα. Επέστρεψε στην Ελλάδα έναν χρόνο αργότερα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, από το 1999 έως το 2003, κατακτώντας δύο φορές το Κύπελλο. Το 2003 μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, με τον οποίο πανηγύρισε το νταμπλ του 2005. Μετά από ένα 18μηνο πέρασμα από τον Ηρακλή, τον Ιανουάριο του 2007 επέστρεψε στον ΠΑΟΚ, για να κλείσει την καριέρα του. Κρέμασε τελικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το καλοκαίρι του 2008. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Ελλάδα στις 10 Μαρτίου 1993 στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση εναντίον της Αυστρίας. Παρά το γεγονός ότι ο τότε τεχνικός της Ελλάδας Αλκέτας Παναγούλιας τον είχε καλέσει στα φιλικά προετοιμασίας εν όψει του Μουντιάλ 1994, δεν τον επέλεξε τελικά στην αποστολή που ταξίδεψε στις ΗΠΑ, προτιμώντας παίκτες με μεγαλύτερη εμπειρία. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία με τη γαλανόλευκη φανέλα, συμμετέχοντας στην αποστολή της Ελλάδας για το Euro 2004 στην Πορτογαλία, κατά το οποίο ο Γεωργιάδης έφτασε μαζί με το συγκρότημα του Ότο Ρεχάγκελ στην κορυφή της Ευρώπης. Μετείχε συνολικά σε 61 αγώνες της Ελλάδας σημειώνοντας 11 τέρματα. Μαζί με τον συντοπίτη του και συμπαίκτη του στην εθνική ομάδα της Ελλάδας Θοδωρή Ζαγοράκη συμμετείχαν στην Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία 2004. Την περίοδο 2008-09 εκτέλεσε χρέη σκάουτερ του ΠΑΟΚ και παράλληλα ανέλαβε προπονητής της ομάδας Νέων του συλλόγου. Τον Ιούλιο του 2009 υπήρξε μαζί με τον Κώστα Τσάνα τεχνικό δίδυμο της εθνικής Νέων, για να συνεχίσει την επόμενη χρονιά στην εθνική Ελπίδων. Το 2012 επέστρεψε στον ΠΑΟΚ εκτελώντας χρέη τεχνικού διευθυντή, ενώ το 2013 βρέθηκε προσωρινά στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου αντικαθιστώντας τον Γιώργο Δώνη, με την έναρξη όμως της περιόδου 2013-14 ανέλαβε και πάλι καθήκοντα τεχνικού διευθυντή. Τον Μάρτιο του 2014 επανήλθε στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ αντί του Χουμπ Στέφενς, κάτι που επαναλήφθηκε για τρίτη συνεχή χρονιά ακριβώς έναν χρόνο αργότερα (Μάρτιος 2015) όταν αντικατέστησε τον Άγγελο Αναστασιάδη.Το καλοκαίρι του 2015 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Βέροιας, θέση από την οποία αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2016. Την επόμενη περίοδο (2016-17) ανέλαβε τα Τρίκαλα, αποχωρώντας μερικούς μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2017. Πρωτάθλημα: 1995, 1996, 2005 Κύπελλο: 1993, 1994, 1995, 2001, 2003, 2005 Πρωταθλητής Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004. Καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής ελληνικού πρωταθλήματος: 1994-95 Η καριέρα του Γιώργου Χ. Γεωργιάδη στο national-football-teams Το προφίλ του Γιώργου Χ. Γεωργίαδη στο transfermarkt

Ο Γιώργος Χ. Γεωργιάδης (Γ. Χ. Γεωργιάδης) ή Γιώργος Γεωργιάδης του Χαραλάμπους (Καβάλα, 8 Μαρτίου 1972) είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής. Την εποχή που αγωνιζόταν επικράτησε να συνοδεύεται το όνομά του από το αρχικό γράμμα ή ολόκληρο το πατρώνυμό του (Χαράλαμπος), γιατί συνέπεσε στη Δόξα Δράμας και αργότερα στον Παναθηναϊκό να έχει συμπαίκτη τον συνονόματο πρώτο του ξάδερφο Γιώργο Γεωργιάδη του Σάββα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A7._%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82

Γιάννης Στεφανέλλης

Ο Γιάννης Στεφανέλλης γεννήθηκε το 1915 στη Μυτιλήνη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Προερχόταν από αστική οικογένεια και ο πατέρας του ασχολούνταν με το εμπόριο. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Δημοτικό Σχολείο του Κωνσταντινίδη και στο Γυμνάσιο του Κολεγίου Αθηνών. Ως εικαστικός καλλιτέχνης ήταν αυτοδίδακτος και δεν φοίτησε σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή ή εργαστήριο ζωγραφικής. Αρχικά, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική ερασιτεχνικά. Καθοριστικός παράγοντας για την ενασχόλησή του με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία ήταν η γνωριμία του με τον Κάρολο Κουν και τον Γιάννη Τσαρούχη. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας στο θέατρο, σημαντικό σταθμό για την εξέλιξή του αποτέλεσε ένα ταξίδι μαθητείας στις Η.Π.Α. το 1952, με αφορμή έναν διαγωνισμό σκηνογραφίας, όπου και κέρδισε. Το ταξίδι αυτό τού έδωσε τη δυνατότητα να μελετήσει και να εξοικειωθεί με τη σύγχρονη για την εποχή εκείνη θεατρική τεχνολογία και κυρίως με τον σκηνικό φωτισμό. Από το 1942 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, με αφετηρία και σημείο αναφοράς το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» του Καρόλου Κουν, επιμελήθηκε την όψη παραστάσεων όλων των μεγάλων κρατικών θεάτρων της χώρας (Εθνικό Θέατρο, Λυρική Σκηνή, Κ.Θ.Β.Ε.) αλλά και μεγάλου αριθμού θιάσων του ελεύθερου θεάτρου (Κατερίνας Ανδρεάδη, Κώστα Μουσούρη κ.ά.). Παράλληλα, εργάστηκε και στο εξωτερικό, κυρίως σε λυρικά θέατρα. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παρουσίας του στο ελληνικό θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς και σημαντικούς σκηνοθέτες τής μεταπολεμικής περιόδου (Κάρολο Κουν, Σπύρο Ευαγγελάτο, Αλέξη Σολομό, Τάκη Μουζενίδη, Πέλο Κατσέλη, Μήτσο Λυγίζο, Μιχάλη Κακογιάννη, Κωστή Μιχαηλίδη κ.ά.). Δίδαξε σκηνογραφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και ιστορία της παγκόσμιας σκηνογραφίας–ενδυματολογίας σε διάφορα σεμινάρια θεάτρου. Υπήρξε μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Πέθανε στις 18 Ιουλίου 2001 και τάφηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η εκκίνηση της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του Γ. Στεφανέλλη ταυτίστηκε με τη δημιουργία και λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης, το 1942, όταν φιλοτέχνησε σκηνικά και κοστούμια για την παράσταση του έργου Η αγριόπαπια του Χένρικ Ίψεν. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» κράτησε τρεις δεκαετίες και απέδωσε σαράντα περίπου παραστάσεις σημαντικών έργων της παγκόσμιας και της ελληνικής δραματουργίας (Βρικόλακες, Στον βυθό, Γυάλινος κόσμος, Πόθοι κάτω από τις λεύκες, Στέλλα Βιολάντη κ.ά.). Γρήγορα καθιερώθηκε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος, με αποτέλεσμα, παράλληλα με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40 να συνεργαστεί με αρκετούς θιάσους εκείνης της εποχής. Συνέχισε τη συνεργασία του με τον Κ. Κουν και στον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη (Φαύλος κύκλος, Οι μικρές αλεπούδες, Αντιγόνη κ.ά.), ενώ εργάστηκε σε θιάσους, όπως η Νέα Σκηνή της Μελίνας Μερκούρη και του Νίκου Χατζίσκου (Ανατολικά του Σουέζ, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι), οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες (Θάψτε τους νεκρούς, Φον Δημητράκης, Αδελφοί Καραμάζοφ, Το ξύπνημα κ.ά.), ο θίασος Βάσως Μανωλίδου – Γιώργου Παππά (Βαθιές είναι οι ρίζες), ο θίασος του Κώστα Μουσούρη (Η κληρονόμος, Το προσκήνιο) κ.ά. Το 1950, με τον Ερρίκο Δ΄ (σκηνοθεσία Καρόλου Κουν) άρχισε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο. Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε για δεκατρείς παραστάσεις μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια (Ανθή, Ένας ιδανικός σύζυγος, Το φιντανάκι, Οθέλλος κ.ά.). Ευρύτερα, η δεκαετία του '50 αποτέλεσε περίοδο κατά την οποία ο Γ. Στεφανέλλης εργάστηκε —παράλληλα πάντα με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν»— για πλήθος παραστάσεων σε θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, τόσο σε έργα ρεπερτορίου όσο και σε σύγχρονες κωμωδίες. Ενδεικτικά αναφέρονται οι: θίασος Κατερίνας Ανδρεάδη (Έντα Γκάμπλερ, Η κυρά της θάλασσας κ.ά.), θίασος Κώστα Μουσούρη (Ο αρχισιδηρουργός, Λουίζα Μίλερ, Ο ποπολάρος κ.ά.), θίασος Αδαμάντιου Λεμού (Οι θεατρίνοι), θίασος Έλλης Λαμπέτη – Δημήτρη Χορν (Ζιζή, Ο βροχοποιός κ.ά.), θίασος Αλέκου Αλεξανδράκη (Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Η έκτη εντολή), Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη (Ο ηλίθιος), θίασος Δημήτρη Μυράτ (Το κράτος του θεού), θίασος Μαίρης Αρώνη – Ντίνου Ηλιόπουλου (Η κυρία του κυρίου, Φωνάζει ο κλέφτης), θίασος Μίμη Φωτόπουλου (Ο καλός μας άγγελος, Ο θηριοδαμαστής κ.ά.), θίασος Σοφίας Βέμπο – Ορέστη Μακρή (Εν πλω, Στουρνάρα 288), θίασος Χρήστου Ευθυμίου (Ο χρυσός και ο τενεκές), θίασος Σοφίας Βέμπο – Νίκου Σταυρίδη – Διονύση Παπαγιανόπουλου (Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια). Η επόμενη δεκαετία βρήκε τον Γ. Στεφανέλλη τεχνικό διευθυντή στην Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ), όπου καθιέρωσε μια σειρά από καινοτομίες στον τομέα των σκηνικών υποδομών και στους φωτισμούς με την υιοθέτηση νέων τεχνολογιών, «οργάνωσε και λειτούργησε την τεχνική διεύθυνση, διηύθυνε τα σκηνογραφικά εργαστήρια και έκανε την πρώτη οργάνωση του φωτογραφικού αρχείου». Στη μακρά θητεία του στην ΕΛΣ (1959–1995) «σχεδίασε σκηνικά και κουστούμια για σαράντα τρεις όπερες, δύο οπερέτες και πέντε χοροδράματα σε 184 παραγωγές και αναβιώσεις παραγωγών» (Ναμπούκκο, Ερνάνης, Τραβιάτα, Έτσι κάνουν όλες, Νόρμα, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κ.ά.). Παράλληλα με τη σκηνογραφική του δουλειά στην ΕΛΣ, συνέχισε να εργάζεται και στο ελεύθερο θέατρο (Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», Ηνωμένοι Καλλιτέχναι, θίασος Δημήτρη Χορν, θίασος Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου, θίασος Έλλης Λαμπέτη, θίασος Λάμπρου Κωνσταντάρα – Μαίρης Χρονοπούλου, θίασος Μήτσου Μυράτ κ.α.). Το 1964, η παράσταση Ο επιθεωρητής υπήρξε η αφετηρία της συνεργασίας του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), τόσο σε έργα πρόζας όσο και σε όπερες, κυρίως υπό τη «σκηνοθετική μπαγκέτα» των Μήτσου Λυγίζου και Σπύρου Ευαγγελάτου, αντίστοιχα. Κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80 κυριαρχούν οι συνεργασίες του με τις τρεις μεγάλες κρατικές σκηνές και με τον θίασο του Κώστα Μουσούρη —ως τον θάνατο του τελευταίου το 1976—, ενώ εργάστηκε και με το Αμφι–Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου (Του Κουτρούλη ο γάμος, 1983 και Το ρωμαϊκό λουτρό, 1987), με το Άρμα Θέσπιδος (Φλαντρώ, 1980/81), με το Θέατρο Παλκοσένικο (Περιμένοντας τον Γκοντό, 1982), με το Θέατρο Αποθήκη της Αλίκης Γεωργούλη (Κάζο κλίνικο, 1983/84) κ.ά. Επιπλέον, στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο Γ. Στεφανέλλης επανέρχεται —έπειτα από μακροχρόνια συνειδητή αποχή— στην επιμέλεια της όψης σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Η πρώτη του απόπειρα είχε γίνει το 1945 με την παράσταση Χοηφόροι του Θεάτρου Τέχνης, για την οποία ο Γ. Σιδέρης μεταγενέστερα έγραψε: «σκηνογράφημα που δεν ήτανε καθόλου τυπικό αρχαίο [...] μία ενθύμηση γλυκιά, με ήρεμο κάπως κεραμιδί χρώμα, μέσα στο μικρό χώρο του θεάτρου Αλίκης». Υπό την αιγίδα του Εθνικού Θεάτρου, φιλοτέχνησε σκηνικά και κοστούμια για τις Ικέτιδες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου (1977) και για την τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους τύραννος σε σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη (1981). Επίσης, την περίοδο 1980/81 επιμελήθηκε την όψη της παράστασης της τραγωδίας του Ευριπίδη Εκάβη σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυράτ. Οι τελευταίες σκηνογραφικές του εργασίες, κατά τη δεκαετία του ΄90, αφορούσαν έργα όπερας στην ΕΛΣ. Στο πέρασμα των χρόνων συνεργάστηκε και με λυρικά θέατρα εκτός Ελλάδας, όπως η Κρατική Όπερα του Βελιγραδίου (Ιούλιος Καίσαρ του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, 1966/67), της Νοτίου Αφρικής (Ντον Τζοβάνι του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ 1971/72, Αΐντα του Τζουζέπε Βέρντι και Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελίνι 1972/73), της Ολλανδίας (Ο πρόξενος του Τζιανκάρλο Μενότι, 1978/79) και του Κλάγκενφουρτ (Οθέλλος του Τζουζέπε Βέρντι σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, 1970/71).Τέλος, σκηνογράφησε και δύο κινηματογραφικές ελληνικές ταινίες: την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου Μαρίνα (1947) και την ταινία του Μάριου Νούσια Να πεθερός, να μάλαμα! (1959), ενώ είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση στην ταινία του Μανώλη Σκουλούδη Ένας ντελικανής (1963). Η σκηνογραφική και ενδυματολογική δουλειά του Γ. Στεφανέλλη γνώρισε την ευρεία αποδοχή των θεατρικών κριτικών της εποχής του. Από τις απαρχές της πορείας του θεωρήθηκε ότι εργάστηκε με εκφραστική δύναμη και τολμηρότητα, ότι με το έργο του υπογραμμίστηκε η λιτότητα των λύσεων, η υπαινικτικότητα και η λειτουργικότητα των κατασκευών. Ως χαρακτηριστικό του γνώρισμα θεωρήθηκε το «αφηρημένο» σύνθετο σκηνικό – ένδυμα, αλλά και η χρήση του σκηνικού φωτισμού για την απόδοση των ψυχογραφικών καταστάσεων των ηρώων ενός έργου. Κατά τις πρώτες δεκαετίες της σκηνογραφικής του πορείας, ο Γ. Στεφανέλλης υλοποίησε τα σκηνικά του εντός του παραδοσιακού box–set, με τους περιορισμούς και τα τετριμμένα στοιχεία που ενείχε αυτού του είδους η σκηνογραφία. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό κατέφευγε σε μικρά οπτικά τεχνάσματα, όπως η χρήση έντονων χρωμάτων σε σκηνικά κοστούμια —όταν το επέτρεπε η ατμόσφαιρα του έργου— και κυρίως οι εναλλαγές του φωτισμού. Ενδεικτική ως προς τη χρήση του φωτισμού από τον Γ. Στεφανέλλη υπήρξε η τελική σκηνή στην παράσταση Η κληρονόμος (Θέατρο Μουσούρη, 1949), όπου το δραματικό φινάλε υπογραμμιζόταν με την απόλυτη συσκότιση της σκηνής και με μοναδική πηγή φωτός επί σκηνής τη λάμπα που κρατούσε η πρωταγωνίστρια καθώς ανέβαινε αργά τη σκάλα του σκηνικού. Στις περιπτώσεις όπου η μορφή τής σκηνής δεν επέτρεπε τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος «των τριών τοίχων», όπως η σκηνή στο θέατρο Ορφέας του Θεάτρου Τέχνης, ο Γ. Στεφανέλλης επέλεξε τη λύση της κατάργησης οποιουδήποτε φόντου και την υποδήλωση του εκάστοτε χώρου με τη χρήση επίπλων και άλλων σκηνικών αντικειμένων, σε συνδυασμό πάντα με τον υποβλητικό φωτισμό. Μέσα από το εικαστικό θεατρικό του έργο, η κριτική διέγνωσε ως βασικά στοιχεία της καλλιτεχνικής του φυσιογνωμίας την ευαισθησία, τη δημιουργική ευφυΐα, την πειθαρχημένη φαντασία, την ιστορική αντίληψη, τη διεισδυτικότητα. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις τού αναγνώρισε ότι πέτυχε να εκφράσει εικαστικά τη βαθύτερη ποίηση των κειμένων, ανεξάρτητα από το δραματικό είδος στο οποίο αυτά ανήκαν. Κατάλογος ελληνικών θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ο Γ. Στεφανέλλης εργάστηκε ως σκηνογράφος ή/και ενδυματολόγος. Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου. Αλτουβά, Αλεξία. «Το Αμφι–Θέατρο ως πυρήνας υποδοχής, διαμόρφωσης κι ανάδειξης νέων ηθοποιών», στο Σκηνή και ΑμφιΘέατρο. Αφιέρωμα στον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο (Πρακτικά συνεδρίου, Μάρτιος 2016). Αθήνα: ΕΚΠΑ–Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, 2018. Βαρβέρης, Γιάννης. «Δεύτερος Στρατίεβ στο "Αμφι–Θέατρο" (Ρωμαϊκό λουτρό)», στο Γ. Βαρβέρης Η κρίση του θεάτρου, Β': κείμενα θεατρικής κριτικής (1984–1989). Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1991. Βαρίκας, Βάσος. «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», στο Β. Βαρίκας Κριτική θεάτρου: επιλογή 1961–1971. Αθήνα: [χ.ό.], [1972]. Έλληνες σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι και αρχαίο δράμα (Έκθεση, 1999). Αθήνα: ΕΚΠΑ – Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. 1999. Ενδυμασία Θεάτρου: Εθνικό Θέατρο (Έκθεση, 2003). Αθήνα: Εθνικό Θέατρο, [2003]. Ίχνη του εφήμερου: θεατρικά κοστούμια. Θεσ/νίκη: Κ.Β.Θ.Ε. [2018]. Κοντογιώργη, Αναστασία. Η σκηνογραφία του ελληνικού θεάτρου 1930–1960. Θεσ/νίκη: University Studio Press, 2000. Ματθιόπουλος Ευγένιος (επίμ.). Λεξικό Ελλήνων καλλιτεχνών: ζωγράφοι –γλύπτες – χαράκτες , 16ος – 20ος αιώνας. Τόμος 4: Πατ–Ω. Αθήνα: Μέλισσα, 2000. Πλωρίτης, Μάριος. «Το θέατρο. Ερρίκος Δ’ του Λουίτζι Πιραντέλλο, Εθνικό θέατρο», Ελευθερία [Αθήνα], 24/11/1950. Σιδέρης, Γιάννης. «Το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» του Καρόλου Κουν», στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» 1942–1972. Αθήνα: [χ.ό.], 1972. Τσούχλου, Δ. και Μπαχαριάν, Α. Η σκηνογραφία στο νεοελληνικό θέατρο. Αθήνα: Άποψη, 1985. Εθνική Λυρική Σκηνή – Εικονικό Εκπαιδευτικό Μουσείο Εθνικό Θέατρο Ελλάδας – Ψηφιοποιημένο Αρχείο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.) Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» Καρόλου Κουν – Αρχείο Παραστάσεων Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος – Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Ταινιοθήκη της Ελλάδος – Ψηφιακή Συλλογή Αρχειοθετήθηκε 2020-09-16 στο Wayback Machine.

Ο Γιάννης (Τζων) Στεφανέλλης (Μυτιλήνη, 1915 – Αθήνα, 18/07/2001) υπήρξε σημαντικός Έλληνας σκηνογράφος, με πληθωρική παρουσία στο ελληνικό θέατρο της μεταπολεμικής περιόδου. Φιλοτέχνησε σκηνικά και κοστούμια για έργα ενός ευρύτατου δραματολογικού φάσματος —κυρίως για έργα σύγχρονης ξένης και ελληνικής δραματουργίας— και για πολλές όπερες. Η ενασχόλησή του με έργα του αρχαίου δράματος και της κλασικής δραματουργίας υπήρξε αναλογικά με το σύνολο του έργου του, περιορισμένη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82

Μαρσέλα Τεμέρ

Γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1983 στην Παουλίνια, στη πολιτεία του Σάο Πάολο, κόρη του Κάρλος Αντόνιο ντε Αραούζο και της Νόρμα Τεντέσκι. Μετά την αποφοίτησή της από την Εσκόλα Εσταντουάλ Πορφίριο ντα Παζ στην Παουλίνια, η Μαρσέλα εργάστηκε ως ρεσεψιονίστ στην εφημερίδα O Momento. Το 2002, κέρδισε τον τίτλο της Μις Παουλίνια και στη συνέχεια προχώρησε για να μοιραστεί τον πολιτειακό τίτλο Μις Σάο Πάολο.Το 2002, η Μαρσέλα συνόδευσε τον θείο της Ζεράλντο, έναν δημοτικό υπάλληλο της Παουλίνια, στην ετήσια πολιτική συνδιάσκεψη του Βραζιλιάνικου Κόμματος Δημοκρατικού Κινήματος. Εκεί, η Μαρσέλα γνώρισε τον Μισέλ Τέμερ. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 26 Ιουλίου 2003 σε μικρή τελετή.Το 2009, η Μαρσέλα αποφοίτησε με πτυχίο νομικής από το Fadisp, ιδιωτική σχολή του Σάο Πάολο. Σε μια συνέντευξη, η Μαρσέλα δήλωσε ότι δεν έδωσε εξετάσεις για να γίνει δικηγόρος λόγω της γέννησης του γιου του ζευγαριού Μισέλ (γνωστός ως "Μισελζίνιο"). Στις 12 Μαΐου 2016, η αστυνομία της Βραζιλίας συνέλαβε τρία άτομα για την προσπάθεια απόσπασης χρημάτων από τη Μαρσέλα μετά το χακάρισμα του προσωπικού λογαριασμού της στο διαδίκτυο. Το συντηρητικό βραζιλιάνικο εβδομαδιαίο περιοδικό Veja περιείχε ένα προφίλ της Μαρσέλα Τεμέρ στην έκδοση της 18ης Απριλίου 2016. Ο τίτλος, "Bela, recatada, e do lar'" (μεταφράζεται ως "όμορφη, σεμνή και νοικοκυρά") απεικόνιζε τη Μαρσέλα ως θηλυκό βοήθημα της κυβέρνησης., κάτι πυ οδήγησε σε επικρίσεις.

Η Μαρσέλα Τεντέσκι ντε Αραούζο Τέμερ (πορτογαλικά: Marcela Tedeschi de Araújo Temer) (γεν. 16 Μαΐου 1983) ήταν Πρώτη Κυρία της Βραζιλίας μεταξύ 2016 και 2018, παντρεμένη με τον Μισέλ Τέμερ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B1_%CE%A4%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CF%81

Κάρλος Βέιγκα

Γεννήθηκε στο Μιντέλο του νησιού Σάο Βισέντε στις 21 Οκτωβρίου του 1949. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Πράια. Στη συνέχεια συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Λισαβώνα. Το 1971 απέκτησε ντοκτορά στις Νομικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Κλασικών Σπουδών της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Την περίοδο 1972-74 εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στην Αγκόλα. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1975 και ανέλαβε διάφορες δικαστικές θέσεις. Το 1982 εξαιτίας διαφωνιών με την κυβέρνηση επέστρεψε στην εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Το 1985 εξελέγη βουλευτής και επανεξελέγη το 1988. Την περίοδο αυτή ζήτησε σθεναρά τη διεξαγωγή πολυκομματικών εκλογών και τον τερματισμό του μονοκομματισμού. Έτσι, δύο χρόνια αργότερα, το 1990 , ιδρύθηκε το Κόμμα της Αντιπολίτευσης, που ονομάστηκε MpD (Κίνημα για τη Δημοκρατία). Τον Οκτώβριο του 1990 ο Βέιγκα εξελέγη πρόεδρος του κόμματος αυτού, κατά το πρώτο συνέδριό του. Στις πρώτες πολυκομματικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 13 Ιανουαρίου του 1991 το MpD κατήγαγε μεγάλη εκλογική νίκη, εξασφαλίζοντας τις 56 επί συνόλου 79 εδρών στην Εθνοσυνέλευση. Έτσι, εξελέγη πρωθυπουργός και σχημάτισε την πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στη χώρα. Το 1995 κέρδισε και νέα εκλογική νίκη και παρέμεινε στην πρωθυπουργία. Κυβέρνησε από τις 4 Απριλίου του 1991 ως τις 29 Ιουλίου του 2000. Το 2000 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, για να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2001. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γκουαλμπέρτο ντο Ροζάριο. Στις προεδρικές εκλογές του 2001 ο Βέιγκα έχαε με διαφορά 17 ψήφων στον 2ο γύρο από τον Πέντρο Πίρες. Στις επόμενες εκλογές, ήταν ξανά υποψήφιος και ηττήθηκε πάλι από τον Πίρες. Οι εκλογές στο Πράσινο Ακρωτήριο το Μάρτιο του 2001 από το BBC Βιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2005-12-25 στο Wayback Machine. Ιστότοπος

Ο Κάρλος Βέιγκα (Carlos Alberto Wahnon de Carvalho Veiga ) είναι πολιτικός από το Πράσινο Ακρωτήριο. Υπήρξε ο δεύτερος και ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός του νησιωτικού κράτους από το 1991 ως το 2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%AD%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1

Ιωσίας

Στο θρόνο ανήλθε μόλις σε ηλικία 8 ετών και η βασιλεία του διακρίθηκε από τη δρομολόγηση μιας σχολαστικής θρησκευτικής αναμόρφωσης μέσα από το πλήθος και την έκταση των μεταρρυθμίσεων τις οποίες και εφάρμοσε ως ηγεμόνας όταν ενηλικιώθηκε.Ο Ιωσίας θεωρείται ένας από τους καλύτερους Βασιλείς του Ιούδα εκτελώντας πλήρη θρησκευτική αναμόρφωση μεταξύ των οποίων επανέφερε την εορτή του Πάσχα που είχε εγκαταλειφθεί. (Δ' Βασ. 23:21) Στην εποχή του ανακαλύπτεται κάποιος παλαιός Νόμος, πιθανώς αντίγραφο του Δευτερονομίου, και η δημόσια ανάγνωσή του ακολουθείται με ανανέωση συμβολαίου - Διαθήκης (συμφωνίας) με τον Θεό και εκκαθάριση των δημόσιων χώρων από κάθε τι ειδωλολατρικό. Επίσης ιδιωτικά αδικήματα γρήγορα τακτοποιούνται. Ο Ιωσίας φονεύθηκε σε μια ασήμαντη σύγκρουση με τον Φαραώ Νεχώ όταν προχωρούσε για να ενώσει τις δυνάμεις του με την Ασσυρία μετά την πτώση της Ασσυριακής πρωτεύουσας (Νινευή) στους Βαβυλώνιους. (Δ'Βασ. 23:28-30)Η διήγηση για το θάνατο του Ιωσία (Β΄ Βασ.23:29) είναι περιορισμένη και σκοτεινή με συνέπεια να μην έχουμε σαφή εικόνα για τα πραγματικά γεγονότα. Αλλά και η παράλληλη διήγηση του Β΄ Χρον.35,20-24 αναφέρεται πράγματι σε μία μάχη, η οποία παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με μία άλλη που έγινε στη Ρεμμάθ Γαλαάδ (Α΄ Βασ.22,34-37) και κατέληξε στον θάνατο του βασιλιά Αχαάβ. Ο δευτερονομιστής συγγραφέας στο Β΄ Βασιλέων καλύπτει με μία περίεργη σιωπή το τέλος του Ιωσία και προσπαθεί να το δικαιολογήσει θεολογικά επιρρίπτοντας τις ευθύνες στο Μανασσή. (Β΄ Βασ.23,26) ΄Ομως ο Χρονικογράφος συνδέει το θάνατο του Ιωσία με το πραγματικό γεγονός της μάχης μεταξύ του Νεχώ και του Ιωσία, πράγμα που θεωρείται και ως το πλέον πιθανό. Τον θάνατό του θρήνησε ο Ιερεμίας. Μετά από τον θάνατό του, στη θέση του Ιωσία ως βασιλιάς χρίστηκε ο γιος του Ιωάχαζ. Μούρτζιος Ιωάννης, «Το τέλος του βασιλιά Ιωσία», ΚΑΙΡΟΣ, Αφιέρωμα στον καθηγητή Δ. Δόϊκο, τ. Α΄, Θεσσαλονίκη 1994, 251-258. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα King Josiah στο Wikimedia Commons

Ο Ιωσίας είναι πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης και φέρεται ως γιος του Αμών. (Δ' Βασ. 21:26) Υπήρξε βασιλιάς του Ιούδα από το 639 μέχρι 608 π.Χ. όπου και φονεύθηκε στη Μεγιδδώ ή Μαγεδδή πολεμώντας κατά του Βασιλιά της Αιγύπτου (Φαραώ) Νεχώ Β'.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σάμμερ Μπίσιλ

Η Σάμμερ Μπίσιλ γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1988, στη Πασαδένα της Καλιφόρνιας. Η μητέρα της κατάγεται από την Αμερική ενώ ο πατέρας της από την Ινδία. Το 1991, η οικογένεια της μετακόμισε στη Σαουδική Αραβία και αργότερα στο Μπαχρέιν, όπου μαζί με τον αδερφό της σπούδασε στο Αγγλικό Σχολείο του Μπαχρέιν. Μετά, όταν η Σάμμερ ήταν 14 χρονών, επέστρεψε στη Καλιφόρνια, όπου τελείωσε τις σπουδές της. Η Σάμμερ ήταν 14 χρονών όταν για πρώτη φορά έλαβε μάθημα ηθοποιάς. Μετά από 9 μήνες της πρότειναν συμβόλαιο. Η πρώτη της εμφάνιση στη τηλεόραση έγινε στην εκπομπή Just for Kicks της Nickelodeon. Το 2006, επιλέχτηκε να εκτελέσει το ρόλο της Ζαρίσα στη ταινία του Άλαν Μπολ, Towelhead, η οποία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλλα. Ο κριτικός Νάνα Στήβενς, του περιοδιοκύ Slate, είπε ότι «η εμφάνιση της ήταν το πιο αληθινό πράγμα στην ταινία, η οποία παρά τις καλές προθέσεις της, είναι ενοχλητική και μοιάζει με ανακοίνωση δημόσιων υπηρεσιών για το ακατάλληλο άγγιγμα». 2008 - Young Hollywood Awards, Ηθοποιός για να δεις: Towelhead 2008 - Independent Spirit Awards, Καλύτερη Ηθοποιός: Towelhead 2007 - Το περιοδικό Variety την συμπεριλαμβάνει στον κατάλογο των 10 Καλύτερων Ηθοποιών Για να Δεις. 2008 - Το περιοδικό Vanity Fair της έδωσε θέση στον κατάλογο Young Hollywood Ρortfolio. Summer Bishil στην IMDb

Η Σάμμερ Μπίσιλ (αγγλική γλώσσα: Summer Yasmine Bishil, 17 Ιουλίου 1988) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Έγινε για πρώτη φορά γνωστή χάρη στο ρόλο της Ζαρίσα στη ταινία Towelhead. Επιλέχθηκε να παίξει τον ρόλο της Αζούλα στην σειρά ταινιών The Last Airbender.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BB

Γερακαριό Κιλκίς

Το Γερακαριό βρίσκεται προς στα βορειοδυτικά όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Σερρών σε απόσταση 15 χλμ. (οδηγικά - μέσω Ζαχαράτου και Ευκαρπίας) ΒΑ. της πόλης του Κιλκίς και 75 χλμ. Β. από τη Θεσσαλονίκη. Είναι κτισμένο στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας από τα Κρούσσια Όρη σε υψόμετρο 354 μέτρα. Βόρεια του χωριού περνάει ο χείμαρρος Γυαλός ο οποίος καταλήγει στον ποταμό Σπανό (δυτικά). Οι κάτοικοι του χωριού είναι Σαρακατσάνοι και Πόντιοι (που αποτελούν πλέον την πλειοψηφία). Συγκεκριμένα, οι πρόσφυγες από τον Πόντο προέρχονται κυρίως από την περιοχή της Αργυρούπολης Πόντου και συγκεκριμένα από τα Ελληνικά χωριά της κοιλάδας Δερενας-Νίβενας. Από το 2008 στο χωριό δραστηριοποιείται ο Πολιτιστικός Προοδευτικός Σύλλογος Γερακαριού. Ασχολία κατοίκων Οι μόνιμοι κάτοικοι του Γερακαριού ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Οι βασικές καλλιέργειες των γεωργών είναι το σιτάρι και ο καπνός. Τα τελευταία χρόνια καλλιεργούνται και αναπτύσσονται βιολογικά προϊόντα. Βιβλιοθήκη Το 1961 ιδρύθηκε στην κοινότητα βιβλιοθήκη που σήμερα έχει 6.000 περίπου τόμους βιβλία. Η βιβλιοθήκη διαθέτει συλλεκτικές εκδόσεις, σπάνιας αξίας ιστορικά αρχεία και είναι ενταγμένη στο δίκτυο εθνικών βιβλιοθηκών. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο ιδρύθηκε κοντά στο χωριό, η μονή της Παναγίας της Κρουσσιώτισσας. Η μονή ήταν χτισμένη πάνω σε αρχαίο ναό του Διονύσου, ερείπια του οποίου απαντώνται ακόμα και σήμερα. Η περιοχή, που βρίσκεται στα βορειοανατολικά του οικισμού, από το 1937 έχει κηρυχθεί ως αρχαιολογικός χώρος, ενώ το 1984 επαναπροσδιορίστηκαν τα όριά της. Το χωριό κατά την Τουρκοκρατία κατοικούνταν από Τούρκους και λίγους χριστιανούς. Παρά την ίδρυση της Βουλγαρικής εξαρχίας το 1870 οι κάτοικοι της Δογάντζας παρέμειναν πιστοί στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το 1879 με την εγκατάσταση του Βούλγαρου ουνίτη επισκόπου στο Κιλκίς, Νείλου Ισβόρωφ, οι κάτοικοι του χωριού ασπάστηκαν την Ουνία. Το 1881 προκλήθηκαν επεισόδια όταν οι Ουνίτες αρνήθηκαν να παραδώσουν στη Μητρόπολη Πολυανής μέρος της συγκομιδής των σιτηρών από τα κτήματα της Μονής της Παναγίας της Κρουσσιώτισσας που καλλιεργούσαν. Επιτέθηκαν δε, κατά του Μητροπολίτη Πολυανής, Θεόκλητου με σκοπό να τον φονεύσουν. Το 1887 η μονή καταστράφηκε από Ουνίτες και Εξαρχικούς. Μετά το 1893, όταν ο νέος Βουλγαρουνίτης επίσκοπος, Λάζαρος Μλαντένωφ προσχώρησε στην Βουλγαρική εξαρχία, οι Δογαντζιώτες προσχώρησαν και αυτοί στη Βουλγαρική εκκλησία. Μετά την συνθήκη του Νεϊγύ, το 1919, και το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ του 1924 οι κάτοικοι αποχώρησαν στη Βουλγαρία.Την περίοδο της κατοχής, στις 2 Οκτωβρίου 1943, Γερμανοί και Βούλγαροι κατακτητές περικύκλωσαν το χωριό και συγκέντρωσαν τους άντρες του στην πλατεία, οι οποίοι αντιδρώντας άρχισαν να τρέχουν προς τις δυο ρεματιές που περιβάλλουν το χωριό. Τρεις από αυτούς που κατάφεραν να συλλάβουν τελικά του εκτέλεσαν την επομένη με απαγχονισμό στις 3 Οκτωβρίου στην αγορά του Κιλκίς. Το χωριό αναφέρεται επίσημα το 1919, μετά την απελευθέρωση, ως Δογάτζα στο ΦΕΚ 48Α - 05/03/1919 να ορίζεται έδρα της νεοϊδρυθείσας ομώνυμης κοινότητας που τότε ανήκε στο νομό Θεσσαλονίκης. Το 1926 με το ΦΕΚ 346Α - 04/10/1926 μετονομάστηκε σε Γερακαρειό και το 1934 αποσπάστηκε στο νομό Κιλκίς. Το 1940 το όνομα του οικισμού διορθώθηκε σε Γερακάριον. Από το 2010, σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» μαζί με το Παλατιανό αποτελούν την τοπική κοινότητα Γερακαρίου που ανήκει στη δημοτική ενότητα Κρουσσών του δήμου Κιλκίς και σύμφωνα με την απογραφή 2011, ως κοινότητα έχει πληθυσμό 210 μόνιμους κατοίκους, ενώ ως οικισμός 168. Στην απογραφή του 2001 το χωριό είχε πραγματικό πληθυσμό 354 κατοίκους. Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς το υπέδαφος της περιοχής είναι πολύ πλούσιο σε μεταλλεύματα. Στα έργα τους χαρακτηρίζεται η ευρύτερη περιοχή ως χρυσοφόρον «Δύσωρον». Μια παράδοση λέει ότι την περίοδο της Τουρκοκρατίας γινόταν εκτεταμένη εκμετάλλευση κοιτασμάτων χρυσού. Το 1890 η τουρκική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον Ούγγρο μηχανικό Λαδίσλαο Κασβίνσκυ να τοπογραφήσει τη Μακεδονία. Κατά τις εργασίες του στην περιοχή του Γερακαριού ισχυρίστηκε ότι βρήκε κοιτάσματα αντιμονίου. Ζήτησε και πήρε άδεια εκμετάλλευσης μεταλλείου αντιμονίου. Επειδή όμως εγκατέστησε μεταλλουργικό καμίνι και ζούσε πλουσιοπάροχα, κίνησε τις υποψίες όλων ότι βρήκε φλέβα χρυσού. Οι Τούρκοι, αφού κήρυξαν έκπτωτο τον Ούγγρο μηχανικό, πήραν οι ίδιοι το δικαίωμα της εκμετάλλευσης. Στις έρευνες όμως που έκαναν δεν βρήκαν απολύτως τίποτα. Οι Νεότουρκοι χαρακτήρισαν εθνικό το μυστηριώδες αυτό μεταλλείο. Στη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 1913 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία το εξαίρεσαν από την παραχώρηση εδαφών κι έτσι δεν πέρασε στην κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου. Αργότερα, το 1920, ψηφίστηκε ο νόμος 2414 για την παραχώρησή του. Το ελληνικό Δημόσιο έδωσε χρήματα στον Κασβίνσκυ να κάνει νέες έρευνες. Και αυτή τη φορά όμως οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Οι προσπάθειες να βρεθεί η φλέβα χρυσού συνεχίσθηκαν για πολλές δεκαετίες χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.. Η περιοχή που διαδραματίζεται η όλη προσπάθεια μισού αιώνα περί εκμεταλλεύσεως του μεταλλείου αντιμονίου του Αβρέτ Χισάρ και του Λαντισλάβ Κασβίνσκυ συνορεύει περίπου με το σημερινό Γυναικόκαστρο αλλά και την ευρύτερη περιοχή των Κρουσσίων (Ποντοκερασιά, Βάθη και Γερακαριό) όπου το ΙΓΜΕ έχει ορίσει ως περιοχή έρευνας χρυσοφόρων κοιτασμάτων. Κι ακόμη με την περιοχή του Δημόσιου Μεταλλευτικού Χώρου (ΔΜΧ) Βάθης –Γερακαρίου του Κιλκίς για τον οποίον προκηρύχθηκε Δημόσιος Διεθνής ανοικτός Πλειοδοτικός Διαγωνισμός το 2011-2012, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Δημόσιος Μεταλλευτικός Χώρος (Δ.Μ.Χ.) Βάθης – Γερακαρίου

Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Γερακάρι Το Γερακαριό ή Γερακάρι, επίσημα Γερακάριον, είναι ημιορεινό χωριό της πρώην επαρχίας Κιλκίς στην Περιφερειακή Ενότητα Κιλκίς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8C_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82

Οικογένεια Καράτσι

Η καλλιτεχνική και θεωρητική δραστηριότητα των Καράτσι αναγνωρίζεται από κριτικούς και ιστορικούς, όπως ο Αντρέ Σαστέλ και ο Τζούλιο Κάρλο Αργκάν, ότι συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση τού εικονιστικού μπαρόκ και σε νέες εικαστικές λύσεις, που βασίζονται στην ανάκτηση της κλασικής και αναγεννησιακής παράδοσης, με ανανεωμένη μελέτη της φύσης. «Από κοινού πραγματοποίησαν μία καλλιτεχνική μεταρρύθμιση, που ανέτρεψε τη μανιεριστική αισθητική και ξεκίνησε το μπαρόκ». Η κρίση της κουλτούρας τού Καθολικισμού επισημάνθηκε μετά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση (το 1517 ο Μαρτίνος Λούθηρος εξέθεσε τις 95 θέσεις του στη Βιτεμβέργη) και τη διαδοχική "λεηλασία της Ρώμης" από τα στρατεύματα τού Καρόλου Ε΄ το 1527, γεγονότα που έκαναν την παπική πρωτεύουσα περισσότερο ανασφαλή και ασταθή και λιγότερο ελκυστική για τους καλλιτέχνες της εποχής, που στα τέλη του 16ου αι. ήταν λιγότερο διατεθειμένοι να δημιουργήσουν ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα. Η μανιεριστική τέχνη που αναπαρήγαγε κουρασμένα το στυλ των διδασκάλων της Αναγέννησης, δίνοντας έμφαση στις επίσημες περιπλοκές και τη δεξιοτεχνία, δεν υπάκουε πλέον στην ανάγκη για σαφήνεια και αφοσίωση. Η Μπολόνια βρισκόταν στο κέντρο μίας περιοχής, στην οποία το έργο των καλλιτεχνών είχε παραδοσιακά έντονο λατρευτικό και ευσεβή χαρακτήρα και επηρεάστηκε από τη βορειοϊταλική και βενετική τέχνη. Πάνω σε αυτές τις πολιτιστικές και αισθητικές βάσεις, οι Καράτσι ανέπτυξαν το έργο τους ως θεωρητικοί της καλλιτεχνικής ανανέωσης, δίνοντας έμφαση στην ανθρωπιά των θεμάτων και στη σαφήνεια των ιερών σκηνών. Ο εκλεκτικισμός της τέχνης τους, ο σεβασμός στην παράδοση και μία γλώσσα προσαρμοσμένη στους δημόσιους χώρους, που σύχναζαν οι εργατικές τάξεις, ικανοποίησαν τις επιθυμίες της Εκκλησίας της Αντιμεταρρύθμισης, που χρειαζόταν έναν νέο τρόπο, για να εκφράσει την υπεροχή της έναντι των άλλων θρησκειών και να επιβεβαιώσει, ότι η τέχνη μπορούσε και έπρεπε να είναι όχημα προς την πίστη. Οι Καράτσι ταίριαζαν τέλεια στην πολιτική και καλλιτεχνική στιγμή της εποχής: αναγνώρισαν την ανάγκη για ένα καλλιτεχνικό στυλ, που θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τις νέες επιθυμίες και που να είναι απαλλαγμένο από την τεχνοτροπία και την πολυπλοκότητα τού μανιερισμού. Μία άλλη αρχή τού δόγματος Καράτσι ήταν η λατρευτική πτυχή, ο σεβασμός της ορθότητας της αναπαριστώμενης ιστορίας. Οι Καράτσι ακολούθησαν τις οδηγίες, που περιέχονταν στο έργο των θεωρητικών της εποχής, όπως τού καρδινάλιο Γκαμπριέλε Παλεότι, συγγραφέα το 1582 τού De sacris et profanis imaginibus («για τις ιερές και βέβηλες εικόνες»), που υποστήριξε τον έλεγχο από την πλευρά της εκκλησιαστικής εξουσίας τού περιεχομένου των ιερών σκηνών (οι άγιοι και οι ιδιότητές τους έπρεπε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και να σέβονται την παράδοση, επιπλέον οι ιστορίες έπρεπε να επιδεικνύουν πιστότητα στα ιερά κείμενα), ενώ οι καλλιτέχνες διατηρούσαν την «ελευθερία» να επιλέξουν το πιο κατάλληλο στυλ. Ένα άλλο σημείο αναφοράς ήταν το έργο του Τζιοβάνι-Αντρέα Τζίλιο, συγγραφέα τού Due Dialoghi...degli errori dei pittori («δύο διάλογοι...για τα λάθη των ζωγράφων») το 1564, στο οποίο επέκρινε τις υπερβολές της τελειοποίησης, των αλληγοριών και τις περίεργες εφευρέσεις της μανιεριστικής τέχνης. Οι ιστορίες και οι χαρακτήρες που αποδίδονται ζωντανά με μίμηση της φύσης, έπρεπε στη συνέχεια να εξευγενιστούν με την άσκηση της τέχνης και να τελειοποιηθούν στο παράδειγμα των μεγάλων διδασκάλων τού παρελθόντος, όπως ο Ραφαήλ και ο Μιχαήλ-Άγγελος, αλλά και οι Τιτσιάνο, Βερονέζε, Τιντορέτο, Κορρέτζιο, και Παρμιτζανίνo. Ο Aγκοστίνo ήταν επίσης ένας σημαντικός αντιγραφέας, αναπαράγοντας έργα διδασκάλων από τον 16ο αι. (κυρίως Κορέτζιo και Βερονέζε) ως παραδείγματα προς μίμηση για τους πολυάριθμους μαθητές της σχολής τους. Ο Aνίμπαλε ήταν ο πιο ταλαντούχος και αυτός που -μετά το ταξίδι του στη Ρώμη το 1595, όπου τα έργα θα εκτίθεντο μέχρι το τέλος του το 1609- άσκησε καθοριστική επίδραση στη μοίρα της ιταλικής ζωγραφικής στην αυγή τού 17ου αι. Καθοδηγούμενη από την επιθυμία να εξερευνήσουν και να μοιραστούν τη νέα προσέγγισή τους στη ζωγραφική, η οικογένεια Καράτσι ίδρυσε συλλογικά μία σχολή τέχνης στη Μπολόνια γύρω στο 1582. Αρχικά ονομαζόταν Accademia dei Desiderosi ("Ακαδημία των επιθυμητών"), και η σχολή πιθανότατα ξεκίνησε ως μία άτυπη συγκέντρωση νέων καλλιτεχνών στο στούντιο τού Λουντοβίκο Καράτσι. Γύρω στο 1590, η Ακαδημία μετονομάστηκε σε Accademia degli Incamminati ("Ακαδημία των προοδευτικών" ή "Ακαδημία των ταξιδιωτών") και υιοθέτησε ένα πιο διδακτικό ακαδημαϊκό πρόγραμμα. Υπάρχει κάποια συζήτηση σχετικά με την οργάνωση και την ακαδημαϊκή δομή της σχολής. Ωστόσο, είναι πιθανό η Ακαδημία να λειτουργούσε ως συνδυασμός εργαστηρίου ζωγράφων και επίσημου ιδρύματος, και την παρακολούθησαν τόσο φοιτητές όσο και καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Κάθε μέλος της οικογένειας Καράτσι έκανε μία μοναδική συνεισφορά στην ακαδημία. Πιστεύεται ότι ο Λουντοβίκο κατείχε διοικητική θέση, ενώ ο Aγκοστίνo ήταν υπεύθυνος για τη συλλογή νέων πληροφοριών και ο Aνίμπαλε για την παροχή δημιουργικότητας, έμπνευσης και μαθημάτων για την τεχνική της ζωγραφικής. Ο Λουντοβίκo συγκέντρωσε και ενοποίησε νέα υλικά, για να τα χρησιμοποιήσει ως βοηθήματα διδασκαλίας, συμπεριλαμβανομένης μίας συλλογής γύψινων εκμαγείων κλασικών έργων. Ο Aγκοστίνo έφερε στο σχολείο έναν πλούτο γνώσεων σε μία ποικιλία θεμάτων, όπως η τέχνη, η μουσική, η φιλοσοφία, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η γεωγραφία, η χαρτογραφία, η ανθρωπολογία και η φυσική ιστορία. Χρησιμοποίησε τις γνώσεις του στην ανατομία για να κατασκευάσει λεπτομερή σχέδια της ανθρώπινης μορφής και παρείχε βιβλία και μετάλλια από τη δική του συλλογή προς όφελος των μαθητών. Ο Aνίμπαλε, ο πιο έμπειρος καλλιτέχνης της ομάδας, μοιράστηκε τις γνώσεις του στη ζωγραφική μέσω συνεργατικών έργων με τους μαθητές του. Οι Καράτσι σκόπευαν να παράσχουν στην μορφωμένη επόμενη γενιά καλλιτεχνών μία εκπαίδευση, που θα ήταν έγκυρη τόσο από πρακτική, όσο και από θεωρητική άποψη. Οι μαθητές εκπαιδεύτηκαν σε διάφορα θέματα για να δημιουργήσουν ένα πνευματικό υπόβαθρο, από το οποίο θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις καλλιτεχνικές τους δεξιότητες. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στη μελέτη της φύσης και οι μαθητές ενθαρρύνθηκαν να εξασκηθούν στο σχέδιο από τη ζωή. Οι Καράτσι οδήγησαν τους μαθητές τους στη μελέτη τού πειραματικού σχεδίου, της καρικατούρας, της ζωγραφικής τοπίου, της μίμησης, της ανατομίας, της προοπτικής και της καλλιτεχνικής θεωρίας. Οι μαθητές διδάσκονταν επίσης ιστορία, μύθους και ποιητικές επινοήσεις, από τις οποίες αντλούσαν έμπνευση. Αξιοσημείωτοι μαθητές της Ακαδημίας Καράτσι περιλαμβάνουν Φραντσέσκο Αλμπάνι, Γκουίντο Ρένι, Ντομένικο Τζαμπιέρι (Ντομενιτσίνο), Τζιοβάνι Λανφράνκo, Aντόνιο Καράτσι, και Σίστο Μπανταλότσιo. Το άνοιγμα της Accademia degli Incamminati έφερε το όνομα Καράτσι σε μεγάλη φήμη και προσέλκυσε πολλές παραγγελίες. Αυτά τα έργα συνήθως κατανέμονταν στην οικογένεια από τον Λουντοβίκo ή ολοκληρώθηκαν από κοινού από τους τρεις Καράτσι. Υπάρχουν πολλές εικασίες και συζητήσεις μεταξύ των ιστορικών τέχνης, σχετικά με το ποιο από τα μέλη της οικογένειας Καράτσι σχεδίασαν και εκτέλεσαν διάφορες πτυχές των τοιχογραφιών, που ζωγράφισαν. Τα σωζόμενα προπαρασκευαστικά σκίτσα για τις τοιχογραφίες δείχνουν ότι για κάθε έργο τέχνης, τα προκαταρκτικά σκίτσα πιθανότατα δημιουργήθηκαν από όλους τους Καράτσι από κοινού. Ομοίως, οι έτοιμες τοιχογραφίες θα είχαν ζωγραφιστεί και από τους τρεις Καράτσι, αλλά «παρά τη μεγάλη συζήτηση, δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των μελετητών ως προς την απόδοση πολλών σκηνών». «Όταν ρωτήθηκαν ποιος είχε κάνει κάθε σκηνή, οι Καράτσι, έχοντας ελεύθερα ανταλλαγές ιδεών και σκίτσων, και έχοντας δουλέψει αγκώνα με αγκώνα, ισχυρίζονται ότι απάντησαν, «είναι από τους Καράτσι, το κάναμε μαζί». Μία τέτοια οικεία συνεργασία, στην οποία το ατομικό ύφος έφθινε προς όφελος ενός απρόσκοπτου, ζωηρού και άκρως ιλουζιονιστικού αποτελέσματος, είναι χαρακτηριστικό της πρώιμης περιόδου των Καράτσι» Από το 1583 έως το 1594, οι Aνίμπαλε, Aγκοστίνo και Λουντοβίκo συνεργάστηκαν για να ζωγραφίσουν τοιχογραφίες σε οροφές και τοίχους ανακτόρων στη Μπολόνια και τη Φεράρα. Μία από τις πρώτες κοινές επιτροπές τους ήταν το Παλάτσο Φάβα στη Μπολόνια. Εδώ οι Καράτσι ζωγράφισαν τοιχογραφίες με τις Ιστορίες της Ευρώπης (1583–84), τις Ιστορίες τού Ιάσονα (1583–84) και τις Ιστορίες τού Αινεία (1586). Το αριστούργημα της οικογένειας Καράτσι, Ιστορίες της ίδρυσης της Ρώμης, ολοκληρώθηκε περί το 1589–90 και βρίσκεται στο κεντρικό σαλόνι στο Οαλάτσο Μανιάνι-Σαλέμ στη Μπολόνια. Το 1592, οι Καράτσι πήγαν στη Φεράρα, για να διακοσμήσουν την οροφή τού Παλάτσο ντέι Ντιαμάντι με σκηνές των «Θεών τού Ολύμπου». Τα επόμενα χρόνια, 1593–94, ανατέθηκε στους Καράτσι να ζωγραφίσουν τοιχογραφίες σκηνών και μορφών της Καινής Διαθήκης σε τρία δωμάτια τού Παλάτσο Σαμπιέρι-Ταλόν στη Μπολόνια. Η δημοτικότητα των τοιχογραφιών των Καράτσι σε αυτά τα ιταλικά παλάτια (ιδιαίτερα οι πίνακες στο Παλάτσο Μανιάνι) τράβηξε την προσοχή μίας άλλης οικογένειας ευγενών, των Φαρνέζε. Ο δούκας της Πάρμας και της Πιατσέντσα, Ρανούτσιο ΣΤ΄ και ο αδελφός του καρδινάλιος Οντοάρντο πλησίασαν τους Καράτσι το 1593 και τους κάλεσαν να έρθουν στη Ρώμη, για να διακοσμήσουν το Παλάτσο Φαρνέζε. Το 1594 ο Aνίμπαλε και ο Aγκοστίνo πήγαν στη Ρώμη, ενώ ο Λουντοβίκo έμεινε στη Μπολόνια. «Αυτή η πρόσκληση σηματοδότησε το τέλος τού κοινού στούντιο των Καράτσι». Κεφάλι ενός φαύνου σε μία έγκοιλη εσοχή (σχέδιο σε στρογγυλή εσοχή, π. 1595, National Gallery of Art, Washington DC) Η μετανοούσα Μαγδαληνή (ιδιωτική συλλογή) Ο Ευαγγελισμός, Mουσείο τού Λούβρου, Παρίσι The Lamentation, Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη Αμοιβαία Αγάπη, Μουσείο Τέχνης της Βαλτιμόρης Τα ερωτικά έργα των Καράτσι Antonio Marziale Carracci Γενικά Κείμενα CC Malvasia, Felsina Pittrice. Vite de' pittori bolognesi divise in due tomi Roma, 1678 Denis Mahon, Studies in seicento art and theory Λονδίνο, 1947 Mostra dei Carracci: disegni catalogo kritiko a cura di Dennis Mahon, Μπολόνια 1956 Maestri della pittura del Seicento emiliano catalogo della mostra a cura di Giulio Carlo Cavalli, Francesco Arcangeli, Andrea Emiliani, Maurizio Calvesi e Carlo Volpe, Μπολόνια 1959 The Carracci: σχέδια και πίνακες, κατάλογος della mostra a cura di Ralph Holland, 1961 Donald Posner, The Roman style of Annibale Carracci and his school, Νέα Υόρκη 1962 Le incisioni dei Carracci catalogo della mostra a cura di Maurizio Calvesi e Vittorio Casale, Roma 1965 Le arti di Bologna di Annibale Carracci a cura di Alessandro Marabottini, Roma 1966 Anna Ottani Cavina, Gli affreschi dei Carracci στο Palazzo Fava, Μπολόνια 1966 Carlo Volpe, Il fregio dei Carracci ei dipinti di Palazzo Magnani στη Μπολόνια, Μπολόνια 1972 Anton WA Boschloo, Annibale Carracci στη Μπολόνια: ορατή πραγματικότητα στην τέχνη μετά το Συμβούλιο του Trent, 's-Gravenhage 1974 Pittori bolognesi del Seicento nelle Gallerie di Firenze, κατάλογος della mostra a cura di Evelina Borea, Firenze 1975 L'opera completa di Annibale Carracci a cura di Gianfranco Malafarina, Μιλάνο 1976 Charles Dempsey, Annibale Carracci και οι απαρχές του μπαρόκ στυλ, Glückstad 1977 Diane De Grazia, Εκτυπώσεις και σχετικά σχέδια από την οικογένεια Carracci: a catalog raisonné, Bloomington 1979 Le Palais Farnèse, Roma 1980 Μπολόνια 1584: gli esordi dei Carracci e gli affreschi di Palazzo Fava, catalogo della mostra, Bologna 1984 Gail Feigenbaum, Lodovico Carracci: μια μελέτη της μετέπειτα καριέρας του και ένας κατάλογος των έργων του, Πρίνστον 1984 Sydney J. Freedberg, Circa 1600: Annibale Carracci, Caravaggio, Ludovico Carracci: una rivoluzione stilistica nella pittura italiana, Μπολόνια 1984 Cesare Gnudi, L'ideale classico: saggi sulla tradizione classica nella pittura del Cinquecento e del Seicento, Μπολόνια 1984 Annibale Carracci ei suoi incisori, catalogo della mostra, Roma 1986 Nell'età di Correggio e dei Carracci, κατάλογος mostra, Μπολόνια, 1986 Gli amori degli dei: nuove indagini sulla Galleria Farnese, a cura di Giuliano Briganti, André Chastel και Roberto Zapperi. Roma 1987 Dall'avanguardia dei Carracci al secolo barocco: Μπολόνια 1580 – 1600 κατάλογος della mostra a cura di Andrea Emiliani, Μπολόνια, 1988 Les Carrache et les decors profanes, Atti del colloquio (Roma, 2–4 ottobre 1986), Roma 1988 Roberto Zapperi, Annibale Carracci, Τορίνο, 1988 Gli scritti dei Carracci: Ludovico, Annibale, Agostino, Antonio, Giovanni Antonio a cura di Giovanna Perini, Μπολόνια 1990 Ludovico Carracci, catalogo della mostra a cura di Andrea Emiliani, Μπολόνια 1993 Rudolf Wittkower, Arte e architettura in Italia 1600–1750, Τορίνο, 1993 Emilio Negro e Massimo Pirondini, La scuola dei Carracci: dall'Accademia alla bottega di Ludovico, Μόντενα 1994 Il chiostro dei Carracci a San Michele in Bosco a cura di Maria Silvia Campanini, Μπολόνια 1994 Silvia Ginzburg Carignani, Annibale Carracci a Roma: gli affreschi di Palazzo Farnese, Roma 2000 Claudio Strinati, Annibale Carracci, Roma, 2001 Alessandro Brogi, Ludovico Carracci (1555–1619), Ozzano Emilia 2001 Κατάλογος Annibale Carracci della mostra a cura di Daniele Benati και Eugenio Riccòmini, Μιλάνο 2006Άρθρα, Δοκίμια και Συνεισφορές Alfredo Petrucci, L'incisione carraccesca στο "Bollettino d'arte" n. 35, σελ. 131–144, 1950 Lionello Venturi, L'"eclettismo" ei Carracci: un post-scriptum in "Commentari" n.3, pp. 163–171, 1950 Francesco Arcangeli, Sugli inizi dei Carracci στο "Paragone" n.79, pp. 17–48, 1956 Maurizio Calvesi, Note ai Carracci στο "Commentari" n. 7, σελ. 263–276, 1956 Augusta Ghidiglia Quintavalle, I Carracci e Parma στο "Aurea Parma" n. 4, σελ. 284–288, 1956 Roberto Longhi, Annibale, 1584; στο "Paragone" n.89, pp. 33–42, 1957 Alessandro Del Vita, L'animosità di Agostino Carracci contro il Vasari in "Il Vasari" σελ. 64–78, 1958 Stephen E. Ostrow, Note sugli affreschi con "Storie di Giasone" στο Palazzo Fava στο "Arte antica e moderna" n. 9, pp. 68–75, 1960 A. Richard Turner, The Genesis of a Carracci Landscape στο "The Art τρίμηνο" n. 3, σελ. 249–258, 1961 Guido L. Luzzatto, Le succés des Carraches et de l'école Bolonaise στο «Gazette des beaux-arts» n. 103, σελ. 85–92, 1961 Stephen Pepper, Annibale Carracci ritrattista στο "Arte illustrata" n. 6, σελ. 127–137, 1973 Carlo Volpe, Sugli inizi di Ludovico Carracci στο "Paragone" n.317/319, pp. 115–129, 1976 Silvana Macchioni, Annibale Carracci, Ercole al bivio: dalla volta del Camerino Farnese alla Galleria Nazionale di Capodimonte. Genesi e interpretazioni in "Storia dell'arte" n. 41/43, σσ. 151–170, 1981 Roberto Zapperi, Per la datazione degli affreschi della Galleria Farnese in Mélanges de l'École française de Rome n. °93, σελ. 821–822, 1981 Diane de Grazia, Η επιρροή του Parmigianino στα σχέδια των Agostino και Annibale Carracci στο Le arti a Bologna e in Emilia dal XVI al XVII secolo a cura di Andrea Emiliani, pp. 141–150, 1982 Luigi Spezzaferro, I Carracci tra Naturalismo e Classicismo in Le arti a Bologna e in Emilia dal XVI al XVII secolo, pp. 203–228, 1982 Luigi Grassi, I luoghi determinanti nella vicenda kritika dei Carracci ei disegni relativi al fregio di Palazzo Magnani in Studi in onore di Giulio Carlo Argan, pp. 207–218, 1984 Eugenio Riccòmini, I Carracci in Storia illustrata di Bologna a cura di Walter Tega, pp. 201–220, 1989 Charles Dempsey, Gli studi sui Carracci: lo stato della questione στο «Arte a Bologna» n. 1, σελ. 21–31, 1991 Andrea Emiliani, Gli esordi dei Carracci in La pittura in Emilia e in Romagna. Il Seicento σελ. 77–112, 1992 Ann Sutherland Harris, Ludovico, Agostino, Annibale: "... l'abbiam fatta tutti noi" στο "Atti e memorie dell'Accademia Clementina" n. 33/34, σσ. 69–84, 1995 Charles Dempsey, Annibale Carracci in L'idea del bello: viaggio per Roma nel Seicento con Giovan Pietro Bellori catalogo della mostra a cura di Evelina Borea e Carlo Gasparri σελ. 199–211, Roma 2000 Ann Sutherland Harris, Agostino Carracci in L'idea del bello ... σελ. 212–228, Roma 2000 Charles Dempsey, I Carracci a Palazzo Farnese in L'idea del bello ... σελ. 229–257, Roma 2000 Silvia Ginzburg, Sulla datazione e sul significato degli affreschi della Galleria Farnese in Studi di storia dell'arte in onore di Denis Mahon a cura di MG Bernardini, S. Danesi Squarzina e C. Strinati, σελ. 95–108, 200L'arte in Emilia e in Romagna: da Correggio a Morandi catalogo della mostra a cura di Andrea Emiliani e Michela Scolaro, pp.

Οι Καράτσι, ιταλ.: Carracci , ήταν μία οικογένεια καλλιτεχνών της Μπολόνια. που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη τού στυλ μπαρόκ στη ζωγραφική. Οι αδελφοί Aνίμπαλε (1560–1609) και Aγκοστίνo (1557–1602) μαζί με τον εξάδελφό τους Λουντοβίκo (1555–1619) εργάστηκαν συλλογικά. Η οικογένεια Καράτσι άφησε την κληρονομιά της στη θεωρία της τέχνης, ξεκινώντας μία σχολή για καλλιτέχνες το 1582. H σχολή ονομαζόταν Accademia degli Incamminati και ο κύριος στόχος της ήταν να αντιταχθεί και να αμφισβητήσει τις μανιεριστικές καλλιτεχνικές πρακτικές και αρχές, προκειμένου να δημιουργήσει μία ανανεωμένη τέχνη νατουραλισμού και εκφραστικής πειθούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9

Στρόπωνες Εύβοιας

Η Λάμαρη είναι ένα χωριό με παλιά παραδοσιακά σπίτια, όπου λειτουργεί και Λαογραφικό Μουσείο. Η Χιλιαδού αποτελεί ραγδαία αναπτυσσόμενο τουριστικός οικισμό, λόγω της παραλίας της, ενώ η Παναγία Χιλιαδού είναι βυζαντινός σταυρεπίστεγος ναός ιστορικής σημασίας. Το καθολικό του χωριού είναι η Αγία Τριάδα, στην περιοχή του οποίου άκμαζε η βυζαντινή ομώνυμη μονή που καταστράφηκε από πειρατές κατά τον 14ο αιώνα. Ο σημερινός ναός βρίσκεται πάνω στα θεμέλια του παλιού και διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1847. Γύρω από τον οικισμό βρίσκονται δάση με έλατα, ενώ τη χαράδρα διασχίζει ο Στροπωνιάτης, ο αρχαίος Διρφωσσός. Το όνομα είναι προελληνικό και σημαίνει ποτάμι που πηγάζει από τη Δίρφη. Γιάννης Ντεγιάννης (1914 - 28 Μαΐου 2006) ήταν Έλληνας ανώτατος δικαστικός, Βουλευτής και λογοτέχνης. Στρόπωνες | Στην Δίρφυ με θέα προς το Αιγαίο στο https://www.youtube.com/ Δήμος Διρφύων: Γύρω Χωριά - Στρόπωνες

Οι Στρόπωνες, με πληθυσμό 498 κατοίκους το 2011, είναι από τα μεγαλύτερα χωριά του Δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων της Εύβοιας. Είναι χτισμένο ανάμεσα στο υψηλότερο βουνό της Ευβοίας, τη Δίρφυ με υψόμετρο 1743μ., το Ξεροβούνι και άλλα. Απέχει 13 χλμ. από την παραλία της Χιλιαδούς, στην Εύβοια, και 48 περίπου χλμ. από την πρωτεύουσα του νομού, Χαλκίδα. Με τους οικισμούς Αγία Ειρήνη, Λάμαρη και Παραλία Χιλιαδούς συγκροτούν την Τοπική Κοινότητα Στροπώνων, με συνολικό πληθυσμό 650 κατοίκους.Η εμπορική δραστηριότητα του χωριού επικεντρώνεται σε κρέατα, κάστανα και κηπευτικά: καλλιεργούνται κερασιές, καρυδιές, μηλιές, ενώ παράγονται και λαχανικά, φασόλια,ντοματες, ρίγανη και κτηνοτροφικά προϊόντα. Υδρεύεται από πηγαία νερά με υδραγωγείο. Το 1836 εμφανίζεται για πρώτη φορά στη διοικητική διαίρεση της Εύβοιας, ως έδρα του Δήμου Διρφύων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82

Πήτερ Ο' Τουλ

Ο Πήτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932, με μερικές πηγές να δίνουν ως τόπο γέννησής του την Κονεμάρα της Ιρλανδίας και άλλες το Λιντς της Αγγλίας, όπου μεγάλωσε. Ο ίδιος δεν ήταν βέβαιος για τον τόπο ή την ημερομηνία γέννησής του, σημειώνοντας στην αυτοβιογραφία του ότι, ενώ δέχεται ως ημερομηνία γέννησής του την 2 Αυγούστου, κατέχει πιστοποιητικά γέννησης και από τις δύο χώρες, με το ιρλανδικό να αναφέρει ως ημερομηνία γέννησής του τον Ιούνιο του 1932.Μητέρα του ήταν η Κόνστανς Τζέιν (πατρικό Φέργκιουσον), νοσοκόμα σκωτικής καταγωγής, και πατέρας του ο Πάτρικ Τζόζεφ Ο' Τουλ, ένας Ιρλανδός μεταλλουργός, παίκτης ποδοσφαίρου και πράκτορας στοιχημάτων ιπποδρόμου. Όταν ήταν ενός έτους, η οικογένειά του ξεκίνησε μια πενταετή περιήγηση στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας, στις οποίες διεξάγονταν ιπποδρομιακοί αγώνες. Στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από το Λιντς και παρακολούθησε ένα καθολικό σχολείο για επτά ή οκτώ χρόνια, όπου υποχρεώθηκε να γίνει δεξιόχειρας.Όταν τελείωσε το σχολείο, άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος και φωτογράφος στην εφημερίδα Yorkshire Evening Post, έως ότου κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως σηματωρός στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Ο ίδιος είχε δηλώσει, σε συνέντευξη το 2006, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής ή ηθοποιός. Παρακολούθησε με υποτροφία μαθήματα υποκριτικής στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης, από το 1952 έως το 1954, αφού νωρίτερα είχε απορριφθεί από τη σχολή δραματικής τέχνης του Θεάτρου Abbey, από τον διευθυντή Έρνεστ Μπλάιθ, επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει Ιρλανδικά. Συμφοιτητές του στην Ακαδημία ήταν οι Άλμπερτ Φίνεϊ, Άλαν Μπέιτς και Μπράιαν Μπέντφορντ. Ο Πήτερ Ο' Τουλ άρχισε να εργάζεται στο θέατρο, κερδίζοντας την αναγνώριση ως σαιξπηρικός ηθοποιός στο θέατρο Bristol Old Vic και στη Βρετανική Θεατρική Εταιρεία (English Stage Company), πριν κάνει το ντεμπούτο του το 1954 στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο το 1959, σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε όταν επιλέχθηκε να ερμηνεύσει τον Τόμας Έντουαρντ Λόρενς στην ταινία του Ντέιβιντ Λην, Ο Λόρενς της Αραβίας, το 1962, αφού ο Μάρλον Μπράντο δεν ήταν διαθέσιμος και ο Άλμπερτ Φίνεϊ απέρριψε τον ρόλο. Η ερμηνεία του αξιολογήθηκε ως η κορυφαία μεταξύ των 100 μεγαλύτερων ερμηνειών όλων των εποχών από το περιοδικό Premiere. Αυτός ο ρόλος τον έκανε γνωστό στους θεατές των Η.Π.Α. και του απέφερε την πρώτη από τις οκτώ υποψηφιότητες για το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου. Ο Ο' Τουλ ήταν ένας από τους ελάχιστους υποψήφιους για Όσκαρ ηθοποιούς που προτάθηκε δύο φορές για τον ίδιο ρόλο, σε δύο διαφορετικές ταινίες, ερμηνεύοντας τον Ερρίκο Β' της Αγγλίας στις ταινίες Μπέκετ (Becket, 1964) και Το λιοντάρι του χειμώνα (The Lion in Winter, 1968). Κατά τη δεκαετία του '60 συμμετείχε επίσης στις ταινίες: Χαρέμι για δυο (What's New Pussycat), πλάι στον Γούντι Άλλεν, Πώς να κλέψετε 1.000.000 δολάρια (How to Steal a Million, 1966) πλάι στην Όντρεϊ Χέπμπορν και Η νύχτα των στρατηγών (The Night of the Generals, 1967) πλάι στον Ομάρ Σαρίφ. Έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στον Άμλετ, σε σκηνοθεσία του Λόρενς Ολίβιε, στην παρθενική παραγωγή του Βασιλικού Εθνικού Θεάτρου (Royal National Theatre) το 1963. Εμφανίστηκε, επίσης, στο Θέατρο Gaiety του Δουβλίνου, στο Η Ήρα και το παγόνι του Σον Ο' Κέισι, ενώ η επιθυμία του να παίξει στο Θέατρο Abbey, της ίδιας πόλης, εκπληρώθηκε το 1970, όταν εμφανίστηκε στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, μαζί με τον Ντόναλ ΜακΚαν. Το 1980 έτυχε ευρείας αποδοχής από τους κριτικούς για την ερμηνεία του ως σκηνοθέτης στην ταινία Στάντμαν, ο ριψοκίνδυνος δραπέτης (The Stunt Man). Η ερμηνεία του ως Μάκβεθ, το 1980, θεωρείται συχνά ως μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στη θεατρική ιστορία, όμως ανάκτησε τη θεατρική υπόληψή του με τις ερμηνείες του ως Τζον Τάνερ στο Άνθρωπος και υπεράνθρωπος και ως Χένρι Χίγκινς στον Πυγμαλίωνα, και κέρδισε ένα Βραβείο Ολίβιε για την ερμηνεία του στο έργο Jeffrey Bernard is Unwell, το 1989. Άλλος ρόλος για τον οποίο προτάθηκε για Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου ήταν στην ταινία του 1982 Η τυχερή μου χρονιά (My Favorite Year), μια ελαφρή, ρομαντική κωμωδία σχετικά με όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια ενός κωμικού βαριετέ σόου της τηλεόρασης, στη δεκαετία του 1950, κατά πολλά όμοιου με το σόου Your Show of Shows, στο οποίο ο Πήτερ Ο' Τουλ παίζει ένα γηραλέο καυχησιάρη κινηματογραφικό αστέρα, που θυμίζει, εσκεμμένα, έντονα τον Έρολ Φλιν. Το 1972 έπαιξε τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες και τον ήρωά του Δον Κιχώτη στο Δον Κιχώτης, ο άνθρωπος απ' την Μάντσα (Man of La Mancha), την κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου πετυχημένου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, μαζί με τη Σοφία Λόρεν. Επικρίθηκε ευρέως επειδή χρησιμοποίησε κυρίως μη τραγουδιστές ηθοποιούς και "κέρδισε" την αδιαφορία του κοινού της εποχής. Παρ' όλα αυτά, η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία όταν κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα και DVD, αν και υπάρχουν ακόμη εκείνοι που την κατακρίνουν. Ο Ο' Τουλ τραγουδούσε ντουμπλαρισμένος από τον τενόρο Σάιμον Τζίλμπερτ, όμως οι υπόλοιποι ηθοποιοί τραγούδησαν με την πραγματική τους φωνή. Ο Ο' Τουλ και ο συμπρωταγωνιστής του Τζέιμς Κόκο, που υποδυόταν τον υπηρέτη του Θερβάντες και τον Σάντσο Πάντσα, κέρδισαν υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες για την ερμηνεία τους. Ο Πήτερ Ο' Τουλ κέρδισε ένα βραβείο Έμμυ για τον ρόλο του στη μίνι σειρά Ιωάννα της Λωραίνης το 1999. Το 2004 ερμήνευσε τον Πρίαμο στην κινηματογραφική ταινίαΤροία, που ήταν μεγάλη επιτυχία σε εισπρακτικό επίπεδο. Το 2005 εμφανίστηκε στην τηλεόραση ως ο Τζιάκομο Καζανόβα σε προχωρημένη ηλικία, στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του BBC. Ο ρόλος του ήταν να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του σε μια υπηρέτρια. Ο νεαρός Καζανόβα ερμηνεύτηκε από τον Ντέιβιντ Τέναντ, που χρειάστηκε να φορέσει μπλε φακούς επαφής για να μοιάζουν τα μάτια του με του Πήτερ Ο' Τουλ. Το 2006 προτάθηκε για όγδοη φορά για το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου για τον ρόλο του Μορίς στην ταινία Venus, που σκηνοθέτησε ο Ρότζερ Μίτσελ. Αργότερα, ο Πήτερ Ο' Τουλ συμπρωταγωνίστησε, ως ο κριτικός κουζίνας Άντον Ίγκο, στην ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar Ο Ρατατούης, στην οποία ένας αρουραίος ονειρεύεται να γίνει ο μεγαλύτερος σεφ του Παρισιού. Ο Πήτερ Ο' Τουλ εμφανίστηκε στη δεύτερη περίοδο της τηλεοπτικής σειράς Οι Τυδώρ, ως πάπας Παύλος Γ΄, ο οποίος αφορίζει τον βασιλιά Ερρίκο Η' από την Εκκλησία, γεγονός που οδηγεί σε αναμέτρηση μεταξύ των δύο ανδρών στα επτά από τα δέκα συνολικά επεισόδια. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη στο Ραδιόφωνο BBC τον Ιανουάριο του 2007, ο Ο' Τουλ είπε ότι είχε μελετήσει τις γυναίκες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προσπαθώντας όσο μπορούσε περισσότερο να τις καταλάβει, αλλά τελικά δεν γνώριζε τίποτε. Το 1959 παντρεύτηκε την Ουαλή ηθοποιό Σαν Φίλιπς, με την οποία απέκτησε δύο κόρες: το 1961 τη βραβευμένη ηθοποιό Κέιτ Ο' Τουλ και αργότερα την Πατρίσια. Ο Πήτερ και η Σαν πήραν διαζύγιο το 1979. Η πρώην γυναίκα του έχει αποκαλύψει στις δύο αυτοβιογραφίες της ότι ο Ο' Τουλ την κακομεταχειριζόταν ψυχικά εξαιτίας του ποτού και, επίσης, ότι ήταν αποδέκτης υπερβολικών κρίσεων ζήλειας εκ μέρους του, όταν τελικά τον άφησε για ένα νεότερο εραστή. Ο Ο' Τουλ και η φιλενάδα του, το μοντέλο Κάρεν Μπράουν, έχουν ένα γιο, τον Λόρκαν Πάτρικ Ο' Τουλ, που γεννήθηκε το 1983, όταν ο Ο' Τουλ ήταν 50 ετών. Ο Λόρκαν, ο οποίος έγινε ηθοποιός, ήταν μαθητής στο Σχολείο Harrow, ζώντας σε οικοτροφείο από το 1996. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από σοβαρές ασθένειες, εξαιτίας της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Εγχειρίστηκε το 1976 και του αφαιρέθηκε το πάγκρεας και μεγάλο μέρος του στομαχιού του, γεγονός το οποίο οδήγησε σε ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη. Το 1978 έφτασε ένα βήμα από τον θάνατο εξαιτίας αιματολογικής διαταραχής. Τελικά ανάρρωσε και επέστρεψε στη δουλειά, αν και πλέον έβρισκε δυσκολότερα ρόλους σε ταινίες, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται περισσότερο στην τηλεόραση και σποραδικά στο θέατρο. Παρ' όλα αυτά εμφανίστηκε στην πολυβραβευμένη ταινία Ο τελευταίος αυτοκράτορας το 1987. Διέμενε από το 1963 στο Κλίφντεν, της κομητείας Γκόλγουεϊ της Ιρλανδίας. Όταν βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας του απέκτησε σπίτια στο Δουβλίνο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, από τα οποία τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε μόνον αυτό στο Λονδίνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 συμμετείχε ενεργά στις διαμαρτυρίες εναντίον του Πολέμου της Κορέας και αργότερα, στη δεκαετία του 1960, ήταν ενεργά αντίθετος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Πήτερ Ο' Τουλ ήταν ίσως ο μοναδικός από τους Βρετανούς ηθοποιούς της γενιάς του, που είχαν ως κέντρο των θεατρικών εμφανίσεών τους το Λονδίνο, που δεν έχει τιμηθεί ως ιππότης του Βρετανικού στέμματος. Σύμφωνα με την εφημερίδα του Λονδίνου Ντέιλι Μέιλ, του έχει προσφερθεί ο τίτλος του ιππότη ή του ιππότη επί τιμή το 1987, όμως αυτός τον αρνήθηκε εξαιτίας των προσωπικών και των πολιτικών του πεποιθήσεων. Σε μια συνέντευξή του στο National Public Radio τον Δεκέμβριο του 2006, ο Ο' Τουλ αποκάλυψε ότι γνωρίζει σε αποστήθιση και τα 154 σονέτα του Σαίξπηρ, τα οποία ο ίδιος διάβαζε καθημερινά, και θεωρούσε ότι αυτά συγκαταλέγονται μεταξύ των καλύτερων αγγλικών ποιημάτων. Στην ταινία Venus απαγγέλει το σονέτο αριθμός 18, "Shall I Compare Thee To A Summer's Day". Ο Ο' Τουλ είχε γράψει δύο αυτοβιογραφικά βιβλία. Στο πρώτο, με τον τίτλο Loitering With Intent: The Child, περιγράφει αναμνήσεις από την παιδική ηλικία του καλύπτοντας χρονικά την περίοδο μέχρι τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε από την εφημερίδα The New York Times ως αξιόλογο βιβλίο του έτους 1992. Στο δεύτερο, με τον τίτλο Loitering With Intent: The Apprentice, περιγράφει τα χρόνια που έζησε στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής τέχνης μαζί με τους φίλους του όταν σπούδαζε τη θεατρική τέχνη. Τα βιβλία έχουν επαινεθεί από κριτικούς όπως ο Τσαρλς Σάμπλιν των Los Angeles Times. Ο Ο'Τουλ ήδη συγγράφει το τρίτο μέρος της αυτοβιογραφίας του, στο οποίο, όπως ο ίδιος περιγράφει, θα περιέχεται το "ζουμί", δηλαδή οι πιο αξιοσημείωτες στιγμές από τη θεατρική και την κινηματογραφική του καριέρα. Ο Ο'Τουλ παρέμεινε στενός φίλος με τον συμπρωταγωνιστή του στον Λόρενς της Αραβίας Ομάρ Σαρίφ και με τον συμφοιτητή του Άλμπερτ Φίνεϊ. Ήταν γνωστός οπαδός του ράγκμπι 15 παικτών, και συνήθιζε να παρακολουθεί αγώνες μαζί με τους φίλους του Ρίτσαρντ Χάρις, Κένεθ Γκρίφιθ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Επίσης υπήρξε, σε όλη του τη ζωή, παίκτης, προπονητής και λάτρης του κρίκετ, για το οποίο έχει δίπλωμα διδασκαλίας και προπονητικής σε παιδιά. Ο Ο' Τουλ ήταν οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας Σάντερλαντ ΑΦΚ, όπως δήλωσε το 1996. Ο Ο' Τουλ είχε δηλώσει σε συνέντευξη το 2007 ότι ο ηθοποιός που τον επηρέασε περισσότερο ήταν ο Έρικ Πόρτερ. Επίσης, είχε πει ότι η διαφορά μεταξύ των ηθοποιών του χθες και του σήμερα είναι ότι οι ηθοποιοί της γενιάς του εκπαιδεύονταν για "θέατρο, θέατρο, θέατρο". Ακόμη πίστευε ότι η πρόκληση για τον ηθοποιό είναι "να χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να συνδεθεί με το συναίσθημά του" και ότι "οι καλοί ρόλοι κάνουν καλούς ηθοποιούς". Ο Ο' Τουλ είχε δηλώσει ότι η ηθοποιός με την οποία ευχαριστιόταν να δουλεύει μαζί της ήταν η στενή φίλη του Κάθριν Χέπμπορν. Ο Ο' Τουλ είχε προταθεί οκτώ φορές για το βραβείο Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, χωρίς όμως να έχει κερδίσει ποτέ, γεγονός που τον καθιστά τον ηθοποιό με τις περισσότερες υποψηφιότητες χωρίς νίκη. Το 2003, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών τον τίμησε με τιμητικό Όσκαρ για τον συνολικό όγκο της δουλειάς του και την ισόβια προσφορά του στον κινηματογράφο. Ο Ο' Τουλ αρχικά αρνήθηκε να το δεχθεί και έγραψε ένα γράμμα στην Ακαδημία λέγοντας ότι "αφού είμαι ακόμη στο παιχνίδι και θα μπορούσα να κερδίσω τον αγαπητό λεχρίτη στα ίσια, θα μπορούσε παρακαλώ η Ακαδημία να αναβάλλει την τιμή μέχρι να γίνω 80;" Η Ακαδημία τον πληροφόρησε ότι θα του απένειμαν το βραβείο είτε το ήθελε είτε όχι. Εκτός από αυτό, τα παιδιά του τον επέπληξαν λέγοντας ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε κάποιος να λάβει στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ο Ο' Τουλ τελικά συμφώνησε να εμφανιστεί στην τελετή και να δεχθεί το τιμητικό του Όσκαρ, το οποίο του παραδόθηκε από την Μέριλ Στριπ, η οποία είχε τις περισσότερες υποψηφιότητες από κάθε ηθοποιό. Παρ' όλα αυτά ο παλιός του φίλος Κένεθ Γκρίφιθ απογοητεύτηκε πικρά επειδή είχε ταπεινώσει τον εαυτό του δεχόμενος ένα τόσο "γελοίο βραβείο."

Ο Πήτερ Ο' Τουλ (πλήρες όνομα: Πήτερ Σέιμους Λόρκαν Ο' Τουλ, Peter Seamus Lorcan O'Toole, 2 Αυγούστου 1932 - 14 Δεκεμβρίου 2013) ήταν Ιρλανδός ηθοποιός, ο οποίος έγινε διάσημος το 1962 ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντισυνταγματάρχη Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (T. E. Lawrence) στην ταινία Ο Λόρενς της Αραβίας. Στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ένα Βραβείο Έμμυ και ένα Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ το 2003 για το συνολικό του έργο. Αντίθετα, παρότι είχε προταθεί οκτώ φορές για Όσκαρ, δεν κατάφερε ποτέ να το κερδίσει, κατέχοντας ένα μοναδικό ρεκόρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9F%27_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%BB

Μάχη του Σορ

Τρεις μήνες μετά την μάχη του Χόενφρίντμπεργκ, oι Πρώσοι είχαν στρατοπεδεύσει έξω από το χωριό Μπούρκερσντορφ. Ο Κάρολος Αλέξανδρος αποφάσισε να επωφεληθεί από την απρόσεκτη παράταξη του πρωσικού στρατοπέδου και να επιτεθεί αιφνιδιαστικά, στον μειωμένο αριθμητικά πρωσικό στρατό. Ο στρατός του Φρειδερίκου είχε ελαττωθεί καθώς ο βασιλιάς άφησε πολλά αποσπάσματα στρατού, κατά την διάρκεια της πορείας στην Βοημία, με αποτέλεσμα να διαθέτει μόνο 22.500 ετοιμοπόλεμους άντρες. Ο Κάρολος Αλέξανδρος είδε πως οι Πρώσοι είχαν αφήσει ελεύθερο τον λόφο βόρεια του χωριού, με το όνομα Γκράνερ-Κόπε (Graner-Koppe) που κυριαρχούσε ανατολικά και νότια του τοπίου. Ο Αυστριακός διοικητής επάνδρωσε τον λόφο με πεζικό της γραμμής, γρεναδιέρους, ιππικό και 16 κανόνια. Τον υπόλοιπο στρατό τον επέκτεινε νότια σε σχηματισμό γραμμής. Οι Πρώσοι τελικά εντόπισαν τους αντιπάλους τους και αποφάσισαν να επιτεθούν πρώτοι παρά τα εδαφικά πλεονεκτήματα των Αυστριακών. Ο Φρειδερίκος παρέταξε τον στρατό του σε στήλη και τον κατεύθυνε βόρεια όπου η μάχη άρχισε με κανονιοβολισμό των Αυστριακών εναντίον του πρωσικού ιππικού, καθώς περνούσε κάτω από τον λόφο. Έχοντας απώλειες από τα αυστριακά κανόνια, το ιππικό των Πρώσων παρατάχθηκε βόρεια του λόφου. Το ιππικό του στρατηγού Μπούντενμπροκ, ξεκίνησε την επίθεση και εκδίωξε το αυστριακό ιππικό από το υπερυψωμένο έδαφος αλλά στην συνέχεια δέχθηκαν πυκνά πυρά από το αντίπαλο πεζικό και υποχώρησε. Την ίδια ώρα το πρωσικό πεζικό επιτίθονταν στον λόφο. Επίλεκτοι γρεναδιέροι βάδισαν κατευθείαν στις κάννες των κανονιών, αποδεκατιζόμενοι από συνδυασμένες ομοβροντίες κανονιών και μουσκέτων. Η δεύτερη γραμμή του πεζικού εφόρμησε μπροστά νικώντας τους Αυστριακούς γρεναδιέρους και κυριεύοντας την κορυφή του λόφου, βάζοντας τέλος στις βολές του αυστριακού πυροβολικού. Στο μεταξύ το δεξιό πλευρό των Αυστριακών πολεμούσε την δική του μάχη καθώς οι Πρώσοι κινούνταν για να καταλάβουν το Μπούρκεσντορφ. Η πρωσική επίθεση παραλίγο αποτύχει εξαιτίας ακόμη μιας αυστριακής πυροβολαρχίας κοντά στο χωριό. Τελικά οι Πρώσοι τα κατάφεραν με αποτέλεσμα να προκληθεί ρήγμα στο αυστριακό κέντρο και οι Αυστριακοί να υποχωρήσουν. Ο Φρειδερίκος ξεπέρασε την πιο δύσκολη κατάσταση μέχρι τότε στην καριέρα του, λέγοντας «Ήμουν μες στην σούπα μέχρι τα αυτιά». Chandler, David: The Art of Warfare in the Age of Marlborough. Spellmount Limited, (1990). ISBN 0-946771-42-1 Asprey, Robert B.: "Frederick the Great: TheMagnificent Enigma" Ticknor & Fields (1986). pp 333–338 ISBN 0-89919-352-8 Duffy, Christopher: "The Army of Frederick the Great" The Emperor's Press (1996) pp 243–245. ISBN 1-883476-02-X Duffy, Christopher: "Frederick the Great, A Military Life" Routledge (1985) pp 69–71 ISBN 0-415-00276-1 http://obscurebattles.blogspot.com/2013/02/the-battle-of-soor-1745_23.html

Η Μάχη του Σορ, (γερμανικά: Schlacht bei Soor, Sohr, Sorr), στις 30 Σεπτεμβρίου 1745, αναφέρεται στην μάχη μεταξύ του πρωσικού στρατού υπό τον Φρειδερίκο Β΄ και του ενωμένου αυστροσαξωνικού στρατού, υπό τον Κάρολο Αλέξανδρο της Λωρραίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BF%CF%81

Λούπος Γ΄ Σεντούλε της Γασκώνης

Ήταν είτε γιος τού Γκαρθία Α΄ είτε του Σεντούλε, αδελφού του Σάντσο Α΄. Ο Λούπος Γ΄ ήταν επαναστάτης της Γασκώνης ενάντια στην εξουσία του Πεπίνου στην Ακουιτανία. Το 818 το τέλος του Γκαρθία άφησε ένα κενό εξουσίας στη Γασκώνη, το οποίο ο Λούπος Γ΄ προσπάθησε να καλύψει. Ωστόσο, ο Πεπίνος απάντησε γρήγορα και μπήκε στη Γασκώνη, εκδίδοντας δίπλωμα στο Καστιγιόν-συρ-Ντορντόν τον επόμενο χρόνο. Καθαίρεσε επίσημα τον Λούπο Γ΄ και έστειλε τον Βερεγγάριο της Τουλούζης και τον Γκερέν του Ωβέρν στην περιοχή, για να τον απομακρύνουν από την εξουσία. Ο Λούπος Γ΄ αντικαταστάθηκε από τον Aθνάρ Σάντσεθ, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία και στην Αραγόνα. Higounet, Charles. Μπορντό μενταγιόν le haut moyen ηλικίας . Μπορντό, 1963. Lewis, Archibald R. The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050 . University of Texas Press: Austin, 1965. Zurita, Gerónimo . Anales de la Corona de Aragón I . Επιμέλεια: Antonio Ubieto Arteta και Desamparados Pérez Soler. Βαλένθια: 1967.

Ο Λούπος Γ΄, γαλλ.: Lupo III Centule, βασκικά: Otsoa Wasco, γαλλικά: Loup Centulle, γασκωνικά: Lop Centullo, λατινικά: Lupus Centullus, ισπανικά: Lope ή Lobo Centulo, καταλανικά: Llop Centule (απεβ. π. 820) ήταν δούκας της Γασκώνης για λίγο, από το 1888 μέχρι την εκτόπισή του από τον Πεπίνο Α' της Ακουιτανίας το 819.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82

Καλιμαντάν

Το όνομα Καλιμαντάν, το οποίο λέγεται συχνά Κλεμαντάν, προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη Καλαμανθάνα (कालमंथन), που σημαίνει «νησί με καυτό καιρό» ή νησί με πολύ ζεστή θερμοκρασία, για να περιγράψει το ζεστό και υγρό του τροπικού κλίματος. Αποτελείται από τις δύο λέξεις καλ[α] (χρόνος, εποχή, περίοδος) και το μανθάν[α] (βρασμός, ανατίναξη, καύση). Η λέξη Καλαμανθάνα προφέρεται Καλμαντάν, και έπειτα οι αυτόχθονες το έκαναν Κλεμαντάν. Η ινδονησιακή περιοχή αποτελεί το 73% της επιφάνειας του νησιού και το 69,5% (13.772.543 κάτοικοι στην απογραφή του 2010 της Ινδονησίας) του πληθυσμού. Τα μη ινδονησιακά τμήματα του Βόρνεο είναι το Μπρουνέι (450.000 κατ.) και της Ανατολικής Μαλαισίας (5.625.000 κατ.), η οποία περιλαμβάνει τα κρατίδια Σαμπάχ, Σαράουακ και την Ομοσπονδιακή Επικράτεια της Λαμπουάν. Η περιοχή στην Ινδονησία είναι επίσης γνωστή και ως ινδονησιακό Βόρνεο. Η συνολική έκταση του Καλιμαντάν είναι 544.150 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Καλιμαντάν ονομάζεται το ινδονησιακό κομμάτι του νησιού Βόρνεο. Το Καλιμαντάν αποτελεί το 73% της επιφάνειας του νησιού. Τα μη ινδονησιακά μέρη του Βόρνεο είναι το Μπρουνέι και η Ανατολική Μαλαισία. Στην Ινδονησία, ως «Καλιμαντάν» αναφέρεται ολόκληρο το νησί του Βόρνεο. Το 2019, ο ινδονήσιος πρόεδρος Τζόκο Ουιντόντο πρότεινε να μετακινηθεί η πρωτεύουσα της Ινδονησίας στο Καλιμαντάν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD

Ουκρανοί

Οι περισσότεροι Ουκρανοί ζουν στην Ουκρανία όπου αποτελούν το 77% περίπου του πληθυσμού. Η μεγαλύτερη κοινότητα Ουκρανών εκτός Ουκρανίας ζουν στη Ρωσία, με πάνω από 1,9 εκατομμύρια Ρώσους να δηλώνουν Ουκρανοί, ενώ λόγω του εκρωσισμού και της μετανάστευσης από τον 18ο-19ο αιώνα μέχρι σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άτομα με κάποια ουκρανική καταγωγή στη νότια Ρωσία και τη Σιβηρία. Οι κάτοικοι του Κουμπάν έχουν κινηθεί ανάμεσα σε τρεις ταυτότητες: την ουκρανική, τη ρωσική (που ευνόησε το σοβιετικό καθεστώς) και την "κοζάκικη". Στη Ρωσική Άπω Ανατολή, και συγκεκριμένα στην αυτοαποκαλούμενη "Πράσινη Ουκρανία", ζουν περίπου 800.000 άτομα ουκρανικής καταγωγής.Σε μια έρευνα του 2011, το 49% των Ουκρανών που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι είχαν τουλάχιστον ένα συγγενή που ζούσε στη Ρωσία.Σύμφωνα με προηγούμενες υποθέσεις περίπου 2,4 εκατομμύρια άτομα ουκρανικής καταγωγής ζουν στη Βόρεια Αμερική (1.359.655 στον Καναδά και 1.028.492 στις ΗΠΑ). Μεγάλες κοινότητες ζουν στη Βραζιλία (600.000), στο Καζακστάν (338.022), στη Μολδαβία (325.235), στην Αργεντινή (305.000), στη Γερμανία (272.000), στην Ιταλία (234.354), στη Λευκορωσία (225.734), στο Ουζμπεκιστάν (124.602), στη Τσεχία (110.245), στην Ισπανία (90.530 με 100.000) και στη Ρουμανία (51.703 με 200.000). Στη Λετονία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία, την Αυστραλία, την Παραγουάη, τη Βρετανία, το Ισραήλ, τη Σλοβακία, το Κιργιστάν, την Αυστρία, την Ουρουγουάη και την πρώην Γιουγκοσλαβία ζουν μεγάλες κοινότητες. Έτσι παρατηρείται ότι οι ουκρανικές κοινότητες σε διάφορες χώρες είναι τόσο αποτέλεσμα της εσωτερικής μετανάστευσης επί τσαρικής εποχής και κατά κύριο λόγο επί Σοβιετικής Ένωσης, λόγω της μεγάλης μετανάστευσης Ρωσοεβραίων και ρωσογερμανών με συγγενείς τους στις αντίστοιχες χώρες και λόγω της πρόσφατης μετανάστευσης. Το 2011, σύμφωνα με την πολωνική απογραφή, περίπου 51.000 Ουκρανοί ζούσαν στην Πολωνία. Από το 2014, η χώρα έχει δει μια μεγάλη είσοδο Ουκρανών. Το 2016 ζούσαν 1.2 με 1.3 εκατομμύρια ουκρανοί εργάτες στη Πολωνία, σύμφωνα με εκτιμήσεις.Στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, πολλοί Ουκρανοί υποχρεώθηκαν από το τσαρικό καθεστώς να μετακομίσουν στην ασιατική Ρωσία, δημιουργώντας τη βάση για τις μεγάλες ουκρανικές κοινότητες (που είναι σε μεγάλο βαθμό εκρωσισμένες), ενώ πολλοί Σλάβοι της Αυστροουγγαρίας έφυγαν για την Αμερική. Σήμερα οι μεγαλύτερες κοινότητες Ουκρανών εκτός Ουκρανίας ζουν στη Ρωσία, τον Καναδά, την Αμερική, τη Βραζιλία, το Καζακστάν, την Ιταλία και την Αργεντινή. Σύμφωνα με εκτίμηση, περίπου 20 εκατομμύρια άτομα εκτός Ουκρανίας αναγνωρίζουν ότι έχουν ουκρανική καταγωγή, ενώ αν υπολογίσουμε μαζί τα επίσημα δεδομένα οι Ουκρανοί εκτός της Ουκρανίας δεν ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια. Η ουκρανική διασπορά είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Wilson, Andrew (2002). The Ukrainians: Unexpected Nation (2nd έκδοση). New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-09309-4. Magocsi, Paul R. (1996). A History of Ukraine. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 978-0-300-09309-4. Vasyl Balushok, "How Rusyns Became Ukrainians", Zerkalo Nedeli (the Mirror Weekly), July 2005. Available in Russian and in Ukrainian. Vasyl Balushok, "When was the Ukrainian nation born?", Zerkalo Nedeli (the Mirror Weekly), 23 April – 6 May 2005. Available in Russian and in Ukrainian. Dmytro Kyianskyi, "We are more "Russian" then they are: history without myths and sensationalism", Zerkalo Nedeli (the Mirror Weekly), 27 January – 2 February 2001. Available in Russian and in Ukrainian. Oleg Chirkov, "External migration – the main reason for the presence of a non-Ukrainian ethnic population in contemporary Ukraine". Zerkalo Nedeli (the Mirror Weekly), 26 January – 1 February 2002. Available in Russian and in Ukrainian. Halyna Lozko, "Ukrainian ethnology. Ethnographic division of Ukraine" Available in Ukrainian Αρχειοθετήθηκε 7 April 2022 στο Wayback Machine. Ukrainian World Congress. Ukrainian diaspora in Canada and the U.S. Αρχειοθετήθηκε 9 December 2014 στο Wayback Machine. Ukrainians at Encyclopedia of Ukraine Races of Europe 1942–1943 Hammond's Racial map of Europe, 1919 "National Alumni" 1920, vol.7 Peoples of Europe / Die Voelker Europas 1914 (in γερμανική) Ethno-Linguistic Map of Europe Before 1914 Linguistic Divisions of Europe in 1914 (in γερμανική) Illuminating Ukrainian Anthropology: Typical Physical Traits of Ukrainians (in English) June, 2023.

Οι Ουκρανοί είναι ανατολική σλαβική εθνικότητα που κατοικούν κυρίως στη σημερινή Ουκρανία. Είναι η 7η μεγαλύτερη εθνικότητα σε πληθυσμό της Ευρώπης και η 3η μεγαλύτερη σλαβική, μετά τους Ρώσους και τους Πολωνούς. Το Σύνταγμα της Ουκρανίας ορίζει ως Ουκρανούς όλους τους κατοίκους της χώρας ανεξαρτήτως καταγωγής. Οι Ουκρανοί ήταν παλαιότερα γνωστοί με ονόματα όπως Ρουθήνοι, Μικρορώσοι και Κοζάκοι. Οι Ουκρανοί μιλούν τα ουκρανικά κατά κύριο λόγο ως μητρική γλώσσα, αλλά σημαντικό μέρος τους μιλά ρωσικά κατά κύριο λόγο, ενώ οι ουκρανικές κοινότητες σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι σε μεγάλο βαθμό εκρωσισμένες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF

Στάνλεϋ Προύζινερ

Ο Προύζινερ γεννήθηκε στο Ντε Μόιν (Αϊόβα), και ήταν γιος της Μίριαμ (το γένος Σπίγκελ) και του αρχιτέκτονα Λώρενς Προύζινερ. Πέρασε την παιδική του ηλικία στο Ντε Μόιν και στο Σινσινάτι, όπου πήγαινε στο Γυμνάσιο Γουόλνατ Χιλς, στο οποίο ήταν γνωστός ως «η μικρή ιδιοφυΐα» εξαιτίας της πρωτοποριακής μελέτης του για ένα εντομοαπωθητικό της αφίδας του σφενδαμιού. Ο Προύζινερ πήρε πτυχίο χημείας από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και αργότερα το δίπλωμα της ιατρικής από την Ιατρική Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου. Στη συνέχεια προσλήφθηκε ως ερευνητής στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH) των ΗΠΑ, όπου μελέτησε τις γλουταμινάσες του E. coli στο εργαστήριο του Ερλ Στάντμαν. Μετά από τρία χρόνια στα NIH, ο Προύζινερ πήγε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο για να πάρει ειδικότητα στη νευρολογία και τελειώνοντας το 1974, έγινε λέκτορας του Τμήματος Νευρολογίας. Από τότε δίδαξε σε διάφορες θέσεις στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, τόσο στο Σαν Φρανσίσκο, όσο και στο Μπέρκλεϋ. Σήμερα (2015) είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Νευροεκφυλιστικών Ασθενειών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, ερευνώντας τις ασθένειες που οφείλονται στα πριόνια, τη νόσο Αλτσχάιμερ και τις ταυοπάθειες. Ο Προύζινερ είναι νυμφευμένος με τη Σάντυ Τέρκ και έχουν δύο παιδιά. Ο Στάνλεϋ Προύζινερ κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1997 για την εύρεση του αιτίου της «νόσου των τρελών αγελάδων» σπογγοειδής εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών) και του αντιστοίχου της στον άνθρωπο, του συνδρόμου Creutzfeldt-Jakob. Σε αυτή την έρευνά του επινόησε τον όρο «πριόνιο», από τις λέξεις «πρωτεϊνικός» και «μολυσματικός» (infectious) το 1982, αναφερόμενος σε μία μορφή μολύνσεως που δεν είχε περιγραφεί ως τότε και οφειλόταν στην κακή αναδίπλωση μιας πρωτεΐνης. «Βραβείο Ποτάμκιν για έρευνα στη νόσο Αλτσχάιμερ», της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας (1991) Βραβείο Ρίτσαρντ Λούνσμπερυ για Ασυνήθιστη Επιστημονική Έρευνα στη Βιολογία και Ιατρική, από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών (1993) Διεθνές Βραβείο Gairdner ιατρικής (Καναδάς, 1993) Βραβείο Βασικής Ιατρικής Έρευνας Άλμπερτ Λάσκερ (1994) Βραβείο Πάουλ `Ερλιχ και Λούντβιχ Νταρμστέντερ (Γερμανία, 1995) Βραβείο Ιατρικής Βολφ (Ισραήλ, 1996) Διεθνές Βραβείο Keio για την Ιατρική Επιστήμη (1996) Βραβείο Λουίζα Γκρος Χόρβιτς από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια (1997) Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1997) Μετάλλιο Βενιαμίν Φραγκλίνου του Ιδρύματος Φραγκλίνου (1998) Εθνικό Μετάλλιο Επιστήμης (2010) Το 1992 ο Προύζινερ εκλέχθηκε μέλος της Εθνική Ακαδημία Επιστημών και το 2007 μέλος του διοικητικού της συμβουλίου. Είναι επίσης εκλεγμένο μέλος της Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών (1993), εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας το 1997, μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (1998), της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών (2003) και της αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας Ιατρικής. Ο Προύζινερ στον οδηγό Βραβείων Νόμπελ

Ο Στάνλεϋ Μπέντζαμιν Προύζινερ (Stanley Benjamin Prusiner, γενν. 28 Μαΐου 1942) είναι Αμερικανός νευρολόγος και βιοχημικός. Ο Προύζινερ ανεκάλυψε τα πριόνια, μία τάξη μολυσματικών αυτοαναπαραγόμενων πρωτεϊνών, και το 1997 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BB%CE%B5%CF%8B_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%81

Κώστας Σούκουλης

Ο Σούκουλης και οι συνεργάτες του στο Εργαστήριο Έιμς του Πολιτιακού Πανεπιστημίου της Αϊόβα πρότειναν το 1990 και το 1994, τον φωτονικό κρυσταλλικό σχεδιασμό (δικτύωμα διαμαντιού και δομή από σωρό ξύλου, αντίστοιχα), ο οποίος έδωσε το μεγαλύτερο αμφικατευθυντικό φωτονικό φάσμα. Πολλές επιστημονικές ομάδες ανά τον κοσμό χρησιμοποιούν ακόμη τη δομή του με σωρούς ξύλου για την κατασκευή φωτωνικών κρυστάλλων σε οπτικά μήκη κύματος, την ενίσχυση της τυχαίας εκπομπής και την παραγωγή νανολέιζερ με χαμηλή τιμή κατωφλίου. Ο Σούκουλης και ο Βέγκενερ (Wegener) αναπαριστούν μαγνητικές αποκρίσεις και αρνητικό δείκτη διάθλασης σε οπτικές συχνότητες σε μετα-υλικά, που δεν υπάρχουν σε φυσική ύλη. Σε άλλα πεδία έρευνας του περιλαμβάνονται το φως και ο εντοπισμός Άντερσον, τυχαία λέιζερ, η γραφίνη και η πλασμονική. Είναι συνεργάτης της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικών (APS), της Αμερικανικής Εταιρείας Οπτικών (OSA) και του Αμερικανικού Συνδέσμου για την Πρόοδο της Επιστήμης (AAAS). Είναι κάτοχος του Βραβείου Έρευνας Χούμπολτ (2002) και ο πρώτος κάτοχος της τιμητικής έδρας Φυσικής "Frances M. Craig" του Πολιτιακού Πανεπιστημίου της Αϊόβα (2007). Μοιράστηκε το Βραβείο Ντεκάρτ από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τους Τζον Πέντρι, Ντέιβιντ Σμιθ, Εκμέλ Οζμπάι και Βέγκενερ το 2005, για τη συνεισφορά του στα μετα-υλικά. Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Βρίγιε στις Βρυξέλλες (2011). Σούκουλης, Πέντρυ και Σμιθ είναι κάτοιχοι του Βραβείου APS James C. McGroddy Prize του 2013 για την «ανακάλυψη των μετα-υλικών». Κάτοχος του Βραβείου Μαξ Μπορν 2014 από την Αμερικανική Εταιρεία Οπτικών. Το 2014 και το 2015 εξελέγη στους καλύτερους ερευνητές από το Reuters. Κάτοχος του Μεταλλίου Rolf Landauer της Διεθνούς Εταιρείας ETOPIM (2015). Επιστημονική Ομάδα Κώστα Σούκουλη - Ames LAB-ISU Επιστημονική Ομάδα Κώστα Σούκουλη - IESL-FORTH Βίντεο: Ο Κώστας Σούκουλης για τα μετα-υλικά

Ο Κώστας Σούκουλης είναι Συνεργαζόμενος Ερευνητής στο Εργαστήριο Έιμς (Ames Laboratory) και Διακεκριμένος Ομότιμος Καθηγητής Φυσικής στο Πολιτιακό Πανεπιστήμιο της Άιοβα στον τομέα της Θεωρητικής Φυσικής Συμπυκνωμένης Ύλης και Οπτικής. Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1951, στον Άγιο Ιωάννη Κορινθίας. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1974, το μεταπτυχιακό (1975) και το διδακτορικό (1978) του στη Φυσική από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Από το 1978 έως το 1981 εργαζόταν στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια. Στη συνέχεια, για τρία χρόνια (1981-84) εργάστηκε στην εταιρεία Exxon Research and Engineering Co, και από το 1984 εργάζεται στο Πολιτιακό Πανεπιστήμιο της Αϊόβα και το Εργαστήριο Έιμς. Επίσης, από το 1984 είναι μέλος του Ινστιτούτου Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΗΔΛ-ΙΤΕ) στο Ηράκλειο Κρήτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%82

Φούτμπολ Λιγκ Του

Οι τρεις πρώτες ομάδες της βαθμολογίας στην Λιγκ Του προβιβάζονται κατευθείαν στην Φούτμπολ Λιγκ Ουάν, ενώ οι ομάδες από την θέση 4 έως 7 μπαίνουν σε διαδικασία πλέι οφ με διπλούς ημιτελικούς και τους νικητές να αγωνίζονται σε τελικό με έπαθλο το τέταρτο εισιτήριο του προβιβασμού. Οι 2 τελευταίες ομάδες υποβιβάζονται στην Κόνφερενς Πρέμιερ.

Η Λιγκ Του (αγγλικά: League Two) είναι η τέταρτη ποδοσφαιρική κατηγορία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ακόμη, αποτελεί την τρίτη κατά σειρά από τις τρεις κατηγορίες της Αγγλικής Φούτμπολ Λιγκ. Είναι επίσης γνωστή ως Sky Bet League 2, από την στιγμή που χορηγός της είναι η Sky Bet. Περιλαμβάνει 24 ομάδες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_%CE%A4%CE%BF%CF%85

Συγκρότημα εκτοξεύσεων 20

Μαζί με τα συγκροτήματα LC-15, LC-16 και LC-19, το συγκρότημα LC-20 κατασκευάστηκε στις αρχές του 1959 για τις εκτοξεύσεις του προγράμματος Τιτάνας Ι, τροποποιήθηκε το 1964 για τους πυραύλους Τιτάνας ΙΙΙ, και τροποποιήθηκε ξανά προς το τέλος της δεκαετίας του '80 για τους πυραύλους Starbird στα πλαίσια της αποστολής Starlab. Στις 1 Ιουλίου 1960 έγινε η πρώτη εκτόξευση, ένας πύραυλος Τιτάνας Ι, ο οποίος ανατινάχτηκε σε ύψος 90 μέτρων πάνω από την εξέδρα. Στους επόμενους μήνες εκτοξεύθηκαν άλλοι δεκαπέντε Τιτάνες Ι καθώς και τέσσερις ή πέντε Τιτάνες ΙΙΙ. Το συγκρότημα σταμάτησε να λειτουργεί στις 6 Μαΐου 1964 και έκλεισε το 1996 για να επαναλειτουργήσει το 1999 υπό την διεύθυνση της υπηρεσίας εμπορικών εκτοξεύσεων Florida Spaceport για να υποβοηθήσει νέες εγκαταστάσεις εκτοξεύσεων. Με την επανενεργοποίηση διεξάχθηκαν διάφορες βελτιώσεις της εξέδρας εκτοξεύσεων Α και την οικοδόμηση ενός νέου κτηρίου κατά μήκος του περιμετρικού δρόμου, βορειοανατολικά του οχυρού καταφύγιου. Νέα ηλεκτρονικά συστήματα για την εκτόξευση μικρών πυραύλων εγκαταστάθηκαν απευθείας στο έδαφος. Περαιτέρω κτίστηκε και δεύτερη εξέδρα. Σήμερα το συγκρότημα χρησιμοποιείται από το Κέντρο Ανάπτυξης Προηγμένης Τεχνολογίας (ATDC) της NASA, ένα πρόγραμμα υπό την καθοδήγηση της NASA για την ανάπτυξη υποδομής δοκιμών, επίδειξης και αξιολόγησης νέας τεχνολογίας διαστημοδρομίων. LC-20 από τον Astronautix.com (αγγλ.) Περιγραφή των εργασιών αναμόρφωσης (αγγλ.) Spaceport Authority Selects Lockheed Martin to Operate Launch Pads (αγγλ.) Webcams του συγκροτήματος Αρχειοθετήθηκε 2019-10-19 στο Wayback Machine. Φωτογραφίες

Το συγκρότημα εκτοξεύσεων πυραύλων με τον αριθμό LC-20 στο ακρωτήριο Κανάβεραλ είναι διαστημική βάση της Πολεμικής Αεροπορίας στην περιοχή του νησιού Merritt στην Φλόριντα. Βρίσκεται μεταξύ των συγκροτημάτων LC-19 και LC-34, στο βόρειο τέρμα του συμπλέγματος συγκροτημάτων εκτόξευσης διηπειρωτικών βαλλιστικών βλημάτων (αγγλ. Intercontinental Ballistic Missile, ICBM). Στο σύμπλεγμα των ICBM, το συγκρότημα αυτό έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από τα άλλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_20

Τζέισον Ντερούλο

Είναι γεννημένος στις 21 Σεπτεμβρίου του 1989 στο Μίραμαρ της Φλόριντα. Έχει έναν αδερφό, τον Τζόελ και μια αδερφή, την Κιμ. Οι γονείς του είναι από την Αϊτή. Σπούδασε στο American Musical and Dramatic Academy (μουσική και δραματική ακαδημία) της Νέας Υόρκης, ενώ από μικρός παρακολουθούσε μαθήματα σε σχολές τεχνών της Φλόριντα. Δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής από το 2006. Έκανε το ντεμπούτο του στη μουσική βιομηχανία, όταν υπέγραψε με την Warner Bros/ Beluga Heights, αφού μέχρι το 2009 έγραφε στίχους. Έγινε γνωστός το καλοκαίρι αυτής της χρονιάς με το κομμάτι "Whatcha say" που παίχτηκε στη σειρά California Teens και στο Saturday Night Live, στην Αμερική, ανεβαίνοντας πολύ ψηλά στα charts όπως του Καναδά, της Αυστραλίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας. Τα άλλα δυο κορυφαία του κομμάτια ήταν το "In my head" και "Don't wanna go home". Έγραψε το πρώτο του τραγούδι στα οκτώ χρόνια ενώ τραγουδούσε από πολύ νεαρή ηλικία. Έχει συνεργαστεί με την κόκα-κόλα για ένα διαφημιστικό. Talk DirtyΠέντε από τα κομμάτια του "Talk Dirty" έγιναν πλατινένια. Πουλήθηκαν 16 εκατομμύρια παγκοσμίως συμπεριλαμβανομένων των "Trumpets", "The other side", "Talk dirty" (featuring 2 Chainz), "Marry me" και το "Wiggle" (featuring Snoop Dog). Κατά συνέπεια ο Ντερούλο κατατάχθηκε ανάμεσα στους κορυφαίους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα η Τέιλορ Σουίφτ, η Ριάννα, η Μπιγιόνσε, ο Ντρέικ, επιπλέον η Κέιτι Πέρι και ο Μπρούνο Μαρς, λόγω του γεγονότος ότι πέντε κομμάτια από ένα μόνο άλμπουμ τους έγιναν πλατινένια. Everything is 4To 2015 τον Ιούνιο κυκλοφόρησε το "Everything is 4" (Waner Bros Records) με κορυφαίο κομμάτι το "Want to want me". Σημειώθηκαν οι συνεργασίες των Τζένιφερ Λόπεζ, Στίβι Γουόντερ, Κέιθ Ούρμπαν σε αυτό. Talk dirty (feat. 2 Chainz)Παγκοσμίως, το "Talk dirty" σαν κομμάτι έφτασε τις 6 εκατομμύρια πωλήσεις το 2014 και μάλιστα το νούμερο 1 στα charts, επίσης παγκοσμίως. Αυτό το γεγονός του εξασφάλισε την θέση ενός καλλιτέχνη που φτάνει ως και την κορυφή τους. Want to want meΜέσα από αυτό αναδεικνύεται η ποπ, χορευτική, urban και ευαίσθητη πλευρά του Ντερούλο, αλλά και το είδος το οποίο αντιπροσωπεύει. Το κομμάτι "ορόσημο" θυμίζει δεκαετίες του '80 και είναι παραγωγή του Ian Kirkpatrick, ο οποίος έχει βραβευθεί με Grammy και έγραψε και τους στίχους μαζί με τον εν λόγω καλλιτέχνη και τους Sam Martin, Mitch Allan, Lilly Robins. Γράφτηκε στην ιστορία του Top 40 των Ηνωμένων Πολιτειών, κερδίζοντας ακόμη και τις λεγόμενες βασίλισσες της ποπ, Ριάννα, Κέιτι Πέρι, Τέιλορ Σουίφτ και Μαντόνα. Κατέρριψε ακόμη το ρεκόρ του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και από τους 126, βρέθηκε να παίζεται σε 156 ποπ σταθμούς ως το μεγαλύτερο hit στην ιστορία του Top 40 των ΗΠΑ. The other side (2013) Swalla (με τη Νίκι Μινάζ και τον Ty Dolla $ign, 2017) Πέντε φορές βραβεύτηκε από τα BMI Pop Awards και μάλιστα το 2011 πήρε το βραβείο του καλύτερου στιχουργού. Ακόμη έχει κερδίσει τον τίτλο του "Teen choice awards" τρεις φορές, όπως και διάφορες άλλες διακρίσεις στα Billboard Latin Music, MTV Video Music, MTV Europe Music, American Music, ARIA Music, MOBO Awards και NAACP Image. Σχετικά και πάλι με το κομμάτι "Talk dirty" κέρδισε βραβείο καλύτερης συνεργασίας στα iHeart Radio Music Awards, με τον 2 Chainz. Το 2018 το κομμάτι "Colors" επιλέχθηκε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα-κύπελλο FIFA (FIFA World Cup 2018). Σύμφωνα με την ενημερωμένη βάση δεδομένων του who dates who, από το 2016 μέχρι σήμερα έχει συνάψει σχέση με την Ragon Miller η οποία ήταν μέλος της χορευτικής ομάδας του το 2016. Στο παρελθόν έχει συνάψει σχέση με την Daphne Joy η σχέση τους κράτησε 7 μήνες (2015 - 2016), την Τζόρντιν Σπάρκς (Jordin Sparks 2011 - 2014). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jason Derulo στο Wikimedia Commons

Ο Τζέισον Τζόελ Ντερσολόου (αγγλικά: Jason Joel Dersouleaux, γενν. 21 Σεπτεμβρίου 1989) ευρύτερα γνωστός με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο Τζέισον Ντερούλο (Jason Derulo) είναι Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, στιχουργός και χορευτής. Η μουσική του μπορεί να χαρακτηριστεί ποπ και urban. Εντάσσεται στους καλλιτέχνες που κυριαρχούν στο ραδιόφωνο και είναι πλέον από τους πιο καταξιωμένους και εμπορικούς καλλιτέχνες της εποχής. Πριν το ξεκίνημα της καριέρας του είχε γράψει τραγούδια για καλλιτέχνες όπως ο Pitbull, o Lil Wayne, o Sean Kingston, ο Pleasure P. και ο P. Diddy. Έντεκα από τα κομμάτια του έφτασαν το "Top 10" (την δέκατη θέση) στο "Top 40 charts", από τα οποία τα τέσσερα ήρθαν στην πρώτη θέση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF

Σετνακτέ

Ο Σετνακτέ δεν ήταν γιος, αδελφός ή απευθείας απόγονος των προκατόχων του, της Τουοσρέτ, τού Σιπτά ή τού Σέτι Β΄, των οποίων ο Σετνακτέ θεωρείται επίσημα ο τελευταίος νόμιμος διάδοχος. Είναι δυνατό να ήταν σφετεριστής, που κατέλαβε τον θρόνο σε μία περίοδο κρίσης και πολιτικής αναστάτωσης, ή μπορεί να είναι μέλος ενός πλαγίου κλάδου της βασιλικής οικογένειας των Ραμσιδών, που ανήλθε ως φαραώ. Ο Σενακτέ νυμφεύτηκε την Τιύ-Μερενέσε, ίσως κόρη τού Μερνεπτά. Μία σύνδεση μεταξύ των διαδόχων τού Σετνακτέ και της προηγούμενης 19ης δυναστείας προτείνεται από το γεγονός ότι ένα από τα τέκνα τού Ραμσή Β΄ επίσης έφερε το όνομα αυτό και ότι όμοια ονόματα υπήρχαν στους απογόνους τού Σετνακτέ, όπως Ραμεσής, Αμούν-ερ-κεπσέφ, Σετ-ερ-κεπσέφ και Μοντού-ερ-κεπσέφ. James H. Breasted, Ancient Records of Egypt, Vol No.4,(1906) Erik Hornung, Untersuchungen zur Chronologie und Geschichte des Neuen Reiches (1964) J. Von Beckerath, Chronologie des Pharaonischen Ägypten, Philip Von Zabern, (Mainz: 1997), pp. 94–98 and pp. 201–202

Ο Σετνακτέ, αρχ. αιγυπτ. Setnakhte, Setnakht ή Sethnakht ήταν ο πρώτος φαραώ της 20ης δυναστείας της Αιγύπτου, τελευταίας τού Νέου Βασιλείου. Το όνομα που έλαβε κατά την ενθρόνισή του ήταν Userkhaure-setepenre· γιος του ήταν ο Ραμσής Γ΄.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%84%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AD

Κυβέρνηση Μάργκαρετ Θάτσερ 1979

Το Συντηρητικό Κόμμα της Μάργκαρετ Θάτσερ κέρδισε τις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 3 Μαΐου 1979, τερματίζοντας την πενταετή διακυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος υπό τον πρωθυπουργό Τζέιμς Κάλαχαν. Η νίκη της Θάτσερ σηματοδότησε ένα σημείο καμπής στη βρετανική πολιτική, καθώς η κυβέρνησή της ξεκίνησε ένα πρόγραμμα οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που θα γινόταν γνωστό ως Θατσερισμός. Η κυβέρνηση της Θάτσερ ακολούθησε μια σειρά συντηρητικών οικονομικών πολιτικών με στόχο τη μείωση του ρόλου του κράτους και την προώθηση των αρχών της ελεύθερης αγοράς. Αυτό περιελάμβανε την ιδιωτικοποίηση κρατικών βιομηχανιών, όπως η British Telecom, η British Gas και η British Airways, για την ενθάρρυνση του ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας. Η κυβέρνηση εφάρμοσε επίσης μέτρα για τον περιορισμό του πληθωρισμού, τη μείωση των κρατικών δαπανών και την προώθηση της επιχειρηματικότητας και της ατομικής ευθύνης. Μια από τις καθοριστικές πτυχές της κυβέρνησης Θάτσερ ήταν η συγκρουσιακή της προσέγγιση απέναντι στα συνδικάτα. Η κυβέρνηση ψήφισε νομοθεσία που περιόριζε τη δύναμη των συνδικάτων, συμπεριλαμβανομένου του εξαιρετικά αμφιλεγόμενου Trade Union Act του 1984. Τα μέτρα αυτά αποσκοπούσαν στον περιορισμό των απεργιών, στην ενίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και στη μείωση της επιρροής των συνδικάτων στις βιομηχανικές διαφορές. Η κυβέρνηση Θάτσερ ακολούθησε μια διεκδικητική εξωτερική πολιτική, προωθώντας τα βρετανικά συμφέροντα στη διεθνή σκηνή. Η κυβέρνηση διαδραμάτισε βασικό ρόλο στον Ψυχρό Πόλεμο, διατηρώντας στενή συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και προωθώντας μια ισχυρή αντισοβιετική στάση. Επί κυβέρνησης Θάτσερ διεξήχθη επίσης ο πόλεμος των Φόκλαντ το 1982, κατά τη διάρκεια του οποίου το Ηνωμένο Βασίλειο υπερασπίστηκε με επιτυχία τα νησιά Φόκλαντ από την εισβολή της Αργεντινής. Η κυβέρνηση της Θάτσερ εισήγαγε κοινωνικές πολιτικές που έδιναν έμφαση στην ατομική ευθύνη και την προσωπική επιλογή. Οι πολιτικές αυτές περιελάμβαναν μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, με έμφαση στην επιλογή των γονέων και την εισαγωγή τυποποιημένων εξετάσεων, και στην κοινωνική πρόνοια, με στόχο τη μείωση της εξάρτησης από τα κρατικά επιδόματα. Η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ είχε βαθύ και διαρκή αντίκτυπο στη βρετανική πολιτική και κοινωνία. Οι πολιτικές και το στυλ ηγεσίας της Θάτσερ προκάλεσαν τόσο θαυμασμό όσο και αντιπαραθέσεις. Οι υποστηρικτές της της πιστώνουν την αναζωογόνηση της βρετανικής οικονομίας, τη μείωση του πληθωρισμού και την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές της επιδείνωσαν τις κοινωνικές ανισότητες και αποδυνάμωσαν ορισμένες βιομηχανίες. Παρ' όλα αυτά, η κληρονομιά της ως μετασχηματιστική προσωπικότητα στη βρετανική πολιτική παραμένει αναμφισβήτητη. Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπηρέτησε ως πρωθυπουργός μέχρι τις 28 Νοεμβρίου 1990, όταν τη διαδέχθηκε ο Τζον Μέιτζορ μετά από μια διαμάχη για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος. Ο Μέιτζορ συνέχισε πολλές από τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης Θάτσερ, υιοθετώντας παράλληλα μια πιο μετριοπαθή προσέγγιση σε ορισμένους τομείς.

Η κυβέρνηση Μάργκαρετ Θάτσερ αναφέρεται στην κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου από τις 4 Μαΐου 1979 έως τις 28 Νοεμβρίου 1990. Η κυβέρνηση της Θάτσερ, κοινώς γνωστή ως Υπουργείο Θάτσερ, σηματοδότησε μια σημαντική αλλαγή στη βρετανική πολιτική, δίνοντας έμφαση στις συντηρητικές οικονομικές πολιτικές, την απορρύθμιση και μια ισχυρή στάση στην εθνική ασφάλεια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%84_%CE%98%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81_1979

Σαντζάκι της Γκιουμουλτζίνας

Δημιουργήθηκε το 1878 σε τμήμα των σαντζακίων Καλλίπολης, Φιλιππούπολης, Δράμας και Αδριανούπολης, διοικητικά ανήκε στο βιλαέτι της Αδριανούπολης. Το 1913 καταργήθηκε όταν η Βουλγαρία κατέλαβε την Δυτική Θράκη και άλλαξε την διοικητική διαίρεση της περιοχής. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 245 072. Από αυτούς, 206 914 είναι μουσουλμάνοι, 15 241 είναι Έλληνες, 20 671 είναι Βούλγαροι, 360 είναι Αρμένιοι, 739 είναι Εβραίοι, 912 είναι Κόπτες και 235 είναι αλλοδαποί. Το σαντζάκι διοικητικά χωριζόταν σε επτά καζάδες που διαιρούνταν σε ναχαγιέ. Οι διοικητικές διαιρέσεις του σαντζακίου ήταν οι εξής: Καζάς Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής), με τους νεχαγιέ: Σεΐχ Tζουμαγιά, Kιρλί, Tσακάλ, Nτζελεμπιέ, Σεχίρ, Σαπχανέ, Γιασί, Mαρωνείας και Kουρά ι Nτζεντίντ. Καζάς Σουλτάν Γερί (Κρούμοβγκραντ), με τους νεχαγιέ: Aντά, Tασλή, Γκιουβέ, Tεκέ και Mαστανλή. Καζάς Αχί Τσελεπί (Σμόλιαν), με τους νεχαγιέ: Σμιλιάν, Tσιτάκ, Kαρσιλί, Πασαβήκ, Tουζ Mπουρούν και Σουγιουτζίκ. Καζάς Ιξλαντέ (Ξάνθης), με τους νεχαγιέ: Γενιτζέ, Σακάρ Kαγιά, Tζελεπλί, Nτζεντίντ και Γιασή Oρέν. Καζάς Εγρί Δερέ (Αρντίνο), με τους νεχαγιέ: Mεσγκουλλί, Kιουτσούκ Bιράν, Nταούντ, Xοσατλή και Nτολαστίρ. Καζάς Δαρί Δερέ (Ζλάτογκραντ), με τους νεχαγιέ: Σαχίν και Aκ Mπουνάρ Καζάς Pούπτσοζ, δημιουργήθηκε το 1886. Παρασκευάς Kονόρτας, Γκιουμουλτζίνας Σαντζάκι (1878 - 1912), Θρακικός ηλεκτρονικός οδηγός. Διονύσης Βοργιάς (25 Οκτωβρίου 2017). «Η εκπαίδευση στην Κομοτηνή την ύστερη οθωμανοκρατία». Δημοσιογραφικός Οργανισμός Χρόνος. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2018.

Το σαντζάκι της Γκιουμουλτζίνας (τουρκικά: Sancak-i Gümülcine) ήταν διοικητική διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην δυτική Θράκη. Διοικητική του έδρα ήταν η πόλη Γκιουμουλτζίνα, η σημερινή Κομοτηνή και καταλάμβανε εδάφη που σήμερα ανήκουν σε Ελλάδα και Βουλγαρία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82

Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών

Τον καιρό που η Βουλγαρία ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ορισμένοι Βούλγαροι μετανάστες ίδρυσαν τη Βουλγαρική Λογοτεχνική Εταιρεία την 26 Σεπτεμβρίου 1869 στη Βραΐλα του Βασιλείου της Ρουμανίας. Τα πρώτα καταστατικά που θεσπίστηκαν ήταν: Διοικητικό συμβούλιο Νικολάι Τσένοφ – Πρόεδρος Βασιλάκη Μιχαηλίδη Πετράκη Σιμόφ Κωστάκη Πόποβιτς Στέφαν ΜπερόνΕνεργά μέλη: Μαρίν Ντρίνοφ (1838-1906) – Πρόεδρος Βασίλης Ντρουμέφ (1840-1901) – Μέλος Βασίλης Στογιανόφ (1839-1910) – ΓραμματέαςΤο επόμενο έτος η Λογοτεχνική Εταιρεία άρχισε να εκδίδει το Περιοδικό Εφημερίδα και το 1871 εξέλεξε το πρώτο επίτιμο μέλος της, τον πολιτικό-ιστορικό Γαβριήλ Κράστεβιτς. Το 1878, λίγο μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την Οθωμανική κυριαρχία, η Γενική Συνέλευση ψήφισε να μεταφερθεί η έδρα της Εταιρείας από τη Βραΐλα στη Σόφια, και την 1η Μαρτίου 1893 μετακόμισαν σε ιδιόκτητο κτίριο, του οποίου η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1892, ακριβώς δίπλα στην έδρα του Βουλγαρικού Κοινοβουλίου. Το κτίριο ήταν σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Χέρμαν Μάγιερ και επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920.Η Βουλγαρική Λογοτεχνική Εταιρεία υιοθέτησε τη σημερινή της ονομασία το 1911, και πρώτος πρόεδρος της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών ήταν ο Ιβάν Γκεσόφ. Το 1913 η Ακαδημία εντάχθηκε στην Ένωση των Σλαβικών Ακαδημιών και Επιστημονικών Κοινοτήτων, και το 1931 έγινε δεκτή ως μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Επιστημονικών Ενώσεων. Η Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών έχει 9 κύρια τμήματα: Φυσικής, Μαθηματικών, Μηχανικών, Βιολογίας, Ιατρικής, Γεωργίας, Τεχνών, Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών επιστημών. Έκαστο περιλαμβάνει ανεξάρτητα επιστημονικά ινστιτούτα και εργαστήρια, και διακρίνεται σε κλάδους. Η Κορυφή Ακαδημία και η Κατασκήνωση Ακαδημία της Νήσου Λίβινγκστον στα Νότια Σέτλαντ της Ανταρκτικής ονομάστηκαν προς τιμήν της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών, ως ένδειξη εκτίμησης για τη συνεισφορά της Ακαδημίας στην εξερεύνηση της Ανταρκτικής.

Η Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών (Βουλγαρικά: Българска академия на науките, σύντμηση: БАН) είναι η Εθνική Ακαδημία της Βουλγαρίας που ιδρύθηκε το 1869. Βρίσκεται στη Σόφια, είναι αυτόνομη και διαθέτει μια Κοινότητα Ακαδημαϊκών, ανταποκριτών και Εξωτερικών συνεργατών. Ο εκδοτικός της οίκος εκδίδει και κυκλοφορεί διάφορα επιστημονικά συγγράμματα, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά και περιοδικά. Από το 2012, Πρόεδρος της Ακαδημίας διατελεί ο μηχανικός Στέφαν Βοντενιτσάροφ. Ο προϋπολογισμός της το 2009 ήταν 84 εκατ. Λέβ ή 42,7 εκατ. Ευρώ. Η Βουλγαρική Υπηρεσία Διαστήματος που υπάγεται στην Ακαδημία έχει προϋπολογισμό 1 εκατ. ευρώ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD

Γεώργιος Σκουταρίδης

Γεννήθηκε το 1885 στην Κύπρο και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε σπουδές στον τομέα της οινοβιομηχανίας. Το 1904 συμμετείχε στο Τρίτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας από 6 έως 9 Μαΐου, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στα 110 μέτρα με εμπόδια. Ο Σκουταρίδης τερμάτισε πρώτος με επίδοση 19.0 μπροστά από τον Γεώργιο Ισηγόνη του Πανιωνίου Γ.Σ.Σ. με επίδοση 19.8. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου του 1906 που πραγματοποιήθηκε στις 16 έως 19 Μαρτίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, κατέκτησε την δεύτερη θέση στο ίδιο αγώνισμα με επίδοση 19.4 πίσω από τον Αλέξανδρο Τουφερή του Εθνικού Γ.Σ. που έκανε χρόνο 19.2. Τον ίδιο χρόνο πήρε μέρος στους Μεσοολυμπιακούς Αγώνες που έλαβαν τόπο στις 22 Απριλίου έως τις 2 Μαΐου στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας. Στις 29 Μαρτίου του 1907, συμμετείχε στους αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του βασιλιά της Ιταλίας Βιτόριο Εμμανουέλε που διοργανώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, ο οποίος πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα. Ο Σκουταρίδης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 110 μέτρα με εμπόδια με επίδοση 19.2 μπρόστα από τον Α. Ραγκαβόπουλο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Την ίδια χρονιά κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας στις 24 έως 29 Απριλίου, στα αγωνίσματα 110 μέτρα με εμπόδια και άλμα εις μήκος. Στα 110 μέτρα με εμπόδια τερμάτισε με χρόνο 17.8 μπροστά από τους Αλέξανδρο Τουφερή του Πανελλήνιου Γ.Σ., με επίδοση 18.0 και Γεώργιο Κασσάρ του Πανιωνίου Γ.Σ.Σ. που κατέλαβαν την δεύτερη και την τρίτη θέση αντίστοιχα. Στο άλμα εις μήκος ο Σκουταρίδης κατέκτησε την πρώτη θέση με επίδοση 6.01. Τη δεύτερη θέση κέρδισε ο Π. Οικονομίδης του Πανελλήνιου Γ.Σ, με επίδοση 5,965 και την τρίτη ο Νικόλαος Ανδρεαδάκης του Πανιωνίου Γ.Σ.Σ., με επίδοση 5.93. 110 μέτρα με εμπόδια – 16.6 (1908) Άλμα εις μήκος – 6.35 (1908) Βιογραφικό του Γεωργίου Σκουταρίδη στον Γ.Σ. Τα Παγκύπρια Λευκωσίας

Ο Γεώργιος Σκουταρίδης (1885–1962) ήταν Κύπριος αθλητής ο οποίος ειδικευόταν στα 110 μέτρα με εμπόδια και στο άλμα εις μήκος. Το προσωπικό ρεκόρ του στα 110 μέτρα με εμπόδια ήταν 16.6 και στο άλμα εις μήκος 6.35, που τα πραγματοποίησε το 1908. Συμμετείχε σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς να έχει διακρίσεις. Σε εθνικό επίπεδο, ο Σκουταρίδης κέρδισε επτά μετάλλια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου και τέσσερα στους Πανιώνιους Αγώνες. Ο Σκουταρίδης σε όλα τα χρόνια της σταδιοδρομίας του αγωνιζόταν για την Ελλάδα, και ανήκε στο τμήμα στίβου του Πανελλήνιου Γ.Σ. έως το τέλος της καριέρας του το 1909.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Συμεών Χαραλαμπίδης

Γεννήθηκε στον Κούκο της Πιερίας το 1933 και γονείς του ήταν ο Παναγιώτης (1900-1977) και η Ησαΐα Χαραλαμπίδου. Είναι νυμφευμένος με τη Μαρία Χαραλαμπίδου και έχουν δύο ενήλικα παιδιά. Φοίτησε στο Γυμνάσιο της Κατερίνης από το 1946 έως το 1951 και τρία χρόνια αργότερα εισήχθη στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών και το 1955 εισήχθη με εξετάσεις στο ΕΜΠ, από όπου έλαβε το δίπλωμά του το 1960. Την ίδια περίοδο συνεργάστηκε με τη Δομική ΑΤΕ για το έργο «Γέφυρα του Ποταμού Αλιάκμονα στην Παλαιά Εθνική Οδό Κατερίνης - Θεσσαλονίκης». Από το 1960 έως το 1962 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και απολύθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Η ενασχόλησή του με τα κοινά ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του '60, οπότε ορίστηκε μέλος της νομαρχιακής επιτροπής στην Ένωση Κέντρου από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Το 1963 εξελέγη μέλος στην ίδια επιτροπή, αναλαμβάνοντας την οργάνωση της νεολαίας. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα εναντίον της αποστασίας και έπειτα από την κατάλυση της δημοκρατίας το 1967 τέθηκε σε περιορισμό, με την αφαίρεση διαβατηρίου, ενώ απειλήθηκε πολλαπλά με παραπομπή στο Στρατοδικείο. Την ίδια περίοδο ανεστάλη η επαγγελματική του δραστηριότητα στα δημόσια έργα στην Πιερία και ανέλαβε διάφορα έργα στην Ημαθία. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας κατήλθε ως υποψήφιος στις εκλογές του 1975 με τον συνδυασμό Ένωση-Δημιουργία λαμβάνοντας 5.864 ψήφους (42,37%) έναντι 4.650 (33,60%) για τον υποψήφιο της Νέα Πορείας, Κλέαρχο Γώττα στον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών επικράτησε ο συνδυασμός του Σίμου Χαραλαμπίδη με 7.041 ψήφους (ποσοστό 50,70%) έναντι 6.853 για τη «Νέα Πορεία» του Κλέαρχου Γώττα (49,30%). Ως δήμαρχος ήταν πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων νομού Πιερίας (1976). Επανεξελέγη δήμαρχος το 1978 με 57,04% από τον πρώτο γύρο και το 1982 με 56,72% στον δεύτερο γύρο, υπηρετώντας συνεχώς επί 12 χρόνια, έως τις 31 Δεκεμβρίου 1986.Κατά τη δημαρχιακή του θητεία συντελέστηκαν πολλά και σημαντικά έργα, με κυριότερα την κατασκευή δημοσίων κτηρίων (Δημαρχείο, Δημοτικό Ωδείο, παιδικοί σταθμοί, σχολεία, γήπεδα, Αθλητικό Κέντρο κλπ.), τα αντιπλημμυρικά έργα (επικάλυψη του Μοσχοποτάμου, περιφερειακή τάφρος και τις διευθετήσεις του Πέλεκα, του Μαυρονερίου και του ρέματος Βύθισμα), υδρευτικά και αποχετευτικά έργα και την επέκταση του σχεδίου πόλεως (διάνοιξη δρόμων, πλατειών). Μετά τη δημαρχία εργάστηκε (από το 1987) ως ελεύθερος επαγγελματίας με κύρια δραστηριότητα στη μελέτη και την κατασκευή ιδιωτικών και δημοσίων έργων. Το 2015 τιμήθηκε σε εκδήλωση από τον δήμο Κατερίνης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Αικατερίνεια», για το σύνολο του έργου του.

Ο Συμεών Χαραλαμπίδης, γνωστότερος και ως Σίμος Χαραλαμπίδης, (23 Οκτωβρίου 1933-) είναι Έλληνας διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός, ο οποίος υπηρέτησε ως Δήμαρχος Κατερίνης από το 1975 έως το 1986. Κατά την περίοδο της χούντας ετέθη σε δυσμένεια από το καθεστώς και του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα. Μετά τη Μεταπολίτευση εξελέγη ως ο πρώτος δήμαρχος Κατερίνης στις εκλογές του 1975 και ήταν ο μακροβιότερος στην ιστορία του εν λόγω δήμου, έχοντας επανεκλεγεί το 1978 και το 1982.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%8E%CE%BD_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Συμφωνία της Ντόχας (2020)

Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποχρεούνται να αποσύρουν από το Αφγανιστάν τις ένοπλες δυνάμεις αυτών, των συμμάχων τους και των συνασπισμών τους καθώς και όλο το μη διπλωματικό προσωπικό, δηλαδή τους ιδιώτες εκτελεστές συμβολαίων ασφαλείας, εκπαιδευτές, συμβούλους και γενικά όλο το βοηθητικό προσωπικό μέσα σε 14 μήνες από την υπογραφή της συμφωνίας.Δεσμεύσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους : α) μέσα στις πρώτες 135 ημέρες, α) οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους υποχρεούνται να μειώσουν τον συνολικό αριθμό των στρατευμάτων σε 8.600 στρατιώτες, και να εκκενώσουν πλήρως 5 στρατιωτικές τους βάσεις . β) Τα εναπομείναντα στρατεύματα θα εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα στους επόμενους 9.5 μήνες και θα εκκενώσουν πλήρως όλες τις στρατιωτικές τους βάσεις. γ) Με την έναρξη των συνομιλιών μεταξύ της Αφγανικής κυβέρνησης και των Ταλιμπάν, που καθορίστηκε για τις 10 Μαρτίου του 2020, και ως ένδειξη καλής πίστης και από τις δυο πλευρές θα πρέπει να αποφυλακιστούν 5.000 Ταλιμπάν, κρατούμενοι της αφγανικής κυβέρνησης και 1000 κρατούμενοι των Ταλιμπάν. Μέσα στο διάστημα των επόμενων 3 μηνών θα πρέπει να αποφυλακιστούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι και από τις δυο πλευρές. δ) Με την έναρξη των συνομιλιών μεταξύ των δυο πλευρών οι Η.Π.Α. θα ζητήσουν την άρση των κυρώσεων κατά των Ταλιμπάν που έχει επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.. Οι κυρώσεις θα αρθούν σταδιακά μέχρι τις 27 Αυγούστου του 2020. ε) Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεσμεύονται στην μη χρήση βίας και στην μη περαιτέρω ανάμιξή τους σε ότι αφορά τη χώρα του Αφγανιστάν.Οι Ταλιμπάν υποχρεώνονται να μην επιτρέψουν ούτε σε μεμονωμένα άτομα ούτε σε ομάδες, συμπεριλαμβανομένης και της Αλ Κάιντα, τη χρησιμοποίηση του αφγανικού εδάφους ως μέσο για την απειλή της ασφάλειας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Πιο συγκεκριμένα :Δεσμεύσεις των Ταλιμπάν: α) Οι Ταλιμπάν υποχρεούνται να καταστήσουν σαφές προς όλες τις πλευρές - τόσο δηλαδή στην Αλ Κάιντα όσο και σε μέλη της οργάνωσής τους - ότι δεν θα επιτρέψουν με κανένα τρόπο να χρησιμοποιηθεί το Αφγανιστάν ως ορμητήριο για επιθέσεις εναντίον της ασφάλειας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους β) Οι Ταλιμπάν οφείλουν να γνωστοποιήσουν προς όλες τις πλευρές ότι οποιοδήποτε άτομο ή οργάνωση συνιστά απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν θα έχει θέση στο Αφγανιστάν. γ) Οι Ταλιμπάν δεν θα επιτρέψουν οποιαδήποτε δραστηριότητα θα περιλαμβάνει, προσηλυτισμό, εκπαίδευση ή και χρηματοδότηση ομάδων ή ατόμων που επιβουλεύονται της ασφάλεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. δ) Οι Ταλιμπάν θα επιτρέψουν τον επαναπατρισμό των προσφύγων που οι αιτήσεις τους πληρούν τα κριτήρια του διεθνούς μεταναστευτικού δικαίου και τις δεσμεύσεις αυτής της συμφωνίας ε) Οι Ταλιμπάν δεν θα εκδώσουν κανενός είδους βίζα, διαβατήρια, ή οποιουδήποτε είδους ταξιδιωτικό έγγραφο σε άτομα που έχουν χαρακτηριστεί ως απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της αφγανικής κυβέρνησης και των Ταλιμπάν, εξελίχτηκαν αργά και δύσκολα. Η μεν αφγανική κυβέρνηση προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αναβάλλει τις διαπραγματεύσεις, οι δε Ταλιμπάν εξαπολύοντας συχνά - πυκνά επιθέσεις κατά κυβερνητικών στόχων, δυναμίτιζαν την οποιαδήποτε προσπάθεια εδραίωσης αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Ο αφγανικός στρατός αν και εξοπλισμένος και εκπαιδευμένος από τους Αμερικανούς αδυνατούσε να περιορίσει τη δράση των Ταλιμπάν, και η βία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ ήταν αποφασισμένες να τελειώσουν με αυτόν τον πολύχρονο και κοστοβόρο πόλεμο. Πολιτικοί αναλυτές αναγνώριζαν ήδη από τον Μάρτιο του 2021, τα σημάδια της κατάρρευσης της αφγανικής κυβέρνησης και του επερχόμενου εμφύλιου πολέμου. Ανάλυση του νομικού καθεστώτος της Συμφωνίας

Η συμφωνία της Ντόχας (29 Φεβρουαρίου 2020) γνωστή επίσης και ως Συμφωνία για την ειρήνευση στο Αφγανιστάν, η οποία τερμάτισε τον πολύχρονο πόλεμο του Αφγανιστάν, συνομολογήθηκε μεταξύ της κυβέρνησης των Η.Π.Α και των Ταλιμπάν στη Ντόχα του Κατάρ τον Φεβρουάριο του 2020. Η συμφωνία υπεγράφη από μέρους των Η.Π.Α. από τον ειδικό διαπραγματευτή τους, Ζαλμάι Χαλιλζάντ και από μέρους των Ταλιμπάν, από τον Αμπντούλ Γκάνι Μπαραντάρ.Ανάμεσα στα δυο μέρη συμφωνήθηκε η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, με παράλληλη δέσμευση των Ταλιμπάν να μην υποθάλψουν την επανα - δραστηριοποίηση της Αλ Κάιντα στην περιοχή, αλλά και να αρχίσουν συζητήσεις με την υφιστάμενη αφγανική κυβέρνηση. Οι Η.Π.Α ανέλαβαν την υποχρέωση να ξεκινήσουν τη σταδιακή μείωση των δυνάμεών τους από τις 13.000 σε 8.000 στρατιώτες μέσα στις πρώτες 135 ημέρες (δηλαδή περίπου μέχρι τον Ιούλιο του 2020), διάστημα κατά το οποίο θα έκλειναν και 5 στρατιωτικές τους βάσεις και την ολοκληρωτική αποχώρηση (εφ΄όσον οι Ταλιμπάν ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους) σε διάστημα 14 μηνών (δηλαδή τον Ιούλιο του 2021). Οι Η.Π.Α. δεσμεύτηκαν επίσης να άρουν τις οικονομικές κυρώσεις έναντι των Ταλιμπάν μέχρι τέλους Αυγούστου του 2020. Την ίδια ημέρα υπογράφηκε επίσης και η «Κοινή Διακήρυξη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν και των Ηνωμένων Πολιτειών» με την οποία οι δυο χώρες επανα-επιβεβαιώνουν τις κοινούς τους στόχους για την πάταξη της τρομοκρατίας Η συμφωνία είχε την ισχυρή υποστήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, και επιδοκιμάστηκε και από τις κυβερνήσεις του Πακιστάν, της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας. Στις 14 Απριλίου του 2021 και λόγω της συνεχιζόμενης στρατιωτικής ανακατάληψης του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, η κυβέρνηση Μπάιντεν, ανέβαλλε την αποχώρηση των τελευταίων στρατευμάτων για το τέλος Αυγούστου του 2021, όπως πράγματι έγινε. Κριτική για τα αποτελέσματα της συμφωνίας έχει ασκηθεί μετά την ανακατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν και την επανίδρυση του Ισλαμικού Εμιράτου. Ο Άντριου Γουότκινς, ειδικός αναλυτής για το Αφγανιστάν θεωρεί ότι «Η συμφωνία της Ντόχα έδωσε στους Ταλιμπάν ένα χρόνο αναστολή. Μπόρεσαν έτσι να ανασυνταχθούν, να σχεδιάσουν, να ενισχύσουν τις γραμμές εφοδιασμού τους, να έχουν ελευθερία κινήσεων, χωρίς το φόβο του αμερικανικού βομβαρδισμού».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B1%CF%82_(2020)

Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης ανδρών 2012-13

Στην προημιτελική φάση οι οκτώ ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους σε τέσσερα ζευγάρια και έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας). Οι τέσσερις νικήτριες προκρίθηκαν στην ημιτελική φάση. Στην ημιτελική φάση οι ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους και τα δύο ζευγάρια έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας) με τις δύο νικήτριες να προκρίνονται στον τελικό. Στις δύο αυτές φάσεις, αν κάθε ομάδα ενός ζευγαριού είχε από μία νίκη, στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των αποκτηθέντων και απολεσθέντων και στους δύο αγώνες σετ. Σε περίπτωση που είχαν την ίδια διαφορά (π.χ. κάθε ομάδα είχε από μια νίκη με 3-0), στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα με την μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των αποκτηθέντων και απολεσθέντων και στους δύο αγώνες πόντων. Σε περίπτωση που η διαφορά αυτή ήταν η ίδια, στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα η οποία στον νικηφόρο της αγώνα είχε μεγαλύτερο λόγο στο κλάσμα που είχε σαν αριθμητή τους αποκτηθέντες και παρονομαστή τους απολεσθέντες πόντους της. Σε περίπτωση που και οι λόγοι του κλάσματος των δύο ομάδων ήταν ίδιοι διεξαγόταν επαναληπτικός αγώνας σε ουδέτερη έδρα.Ο τελικός ήταν μονός και διεξήχθη σε ουδέτερη έδρα. Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην ημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στον τελικό προκρίθηκαν η ΑΕΚ Καραβά και η Αναγέννηση Δερύνειας. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 26 Απριλίου 2013 στο Κίτιον στη Λάρνακα. Νικήτρια ήταν η ΑΕΚ Καραβά με σκορ 3-0 σετ (25-19, 25-18, 26-24). ΚΟΠΕ, επιμ. (26 Φεβρουαρίου 2013) (pdf). ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ OΠΑΠ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2012 – 2013. Λευκωσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2013. https://web.archive.org/web/20130823101311/http://www.volleyball.org.cy/docs/201213/cupmenA_201213.pdf. «Κύπελλο ΟΠΑΠ Α΄ Κατηγορίας Ανδρών 2012-13 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 21 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2021.

Το Κύπελλο Κύπρου 2012-13 ήταν η 39η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (36η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι οκτώ ομάδες της Α΄ κατηγορία 2012-13. Νικήτρια ήταν η ΑΕΚ Καραβά για 3η φορά στην ιστορία της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2012-13

Αυθεντία Θεοδωρούς

Ο πληθυσμός της ήταν ένα μείγμα Ελλήνων, Γότθων της Κριμαίας, Αλανών, Βουλγάρων, Κουμάνων, Κιπτσάκων και άλλων εθνολογικών ομάδων, οι οποίοι ασπάστηκαν τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Επίσημη γλώσσα του πριγκιπάτου ήταν τα ελληνικά. Το έδαφος ήταν αρχικά υπό τον έλεγχο της Τραπεζούντας, και αποτελούσε μέρος της Περατείας. Η ηγεμονία της Γοτθίας αναφέρεται για πρώτη φορά στις αρχές του 14ου αιώνα, από τον μεταβυζαντινό ιστορικό Θεόδωρο Σπανδουγίνο, που έχει καταγράψει την ύπαρξη μιας «Ηγεμονίας Γοτθίας» κατά τη βασιλεία του Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου (1328-1341). Περαιτέρω αναφορές υπάρχουν κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, με αρκετούς μελετητές να ταυτίζουν τον «Ντμίτρι», έναν από τους τρεις πρίγκιπες των Τατάρων στη Μάχη των Γαλανών Νερών (π. 1362/3), με έναν ηγεμόνα της Γοτθίας. Το όνομα σε αυτή την περίπτωση μπορεί ενδεχομένως να είναι το βαπτιστικό όνομα του Τατάρου άρχοντα του Μανγκούπ, που ονομαζόταν Khuitani. Η ονομασία «Θεοδωρούς» εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ελληνική επιγραφή που χρονολογείται γύρω στο 1361/2, και στη συνέχεια και πάλι ως «Theodoro Mangop» σε γενουατικό έγγραφο του 1374. Προτάθηκε από τον Άντζελο Μερκάτι ότι το γενουατικό έγγραφο είναι παραφθορά του ελληνικού πληθυντικού «οι Θεόδωροι», «των Θεοδώρων», που πιθανόν θα εννοεί τους αγίους Θεόδωρο τον Στρατηλάτη και Θεόδωρο τον Τήρωνα, αλλά ο Νικολάε Μπανέσκου (Nicolae Bănescu) πρότεινε την εναλλακτική εξήγηση ότι αυτή προέκυψε από την οριστική του ελληνικού ονόματος «το Δόρος» ή «το Δόρυ», που ήταν πρώιμη μεσαιωνική ονομασία της περιοχής. Ανεξάρτητα από την προέλευσή του, το όνομα καθιερώθηκε: το 1420 η επίσημη ονομασία του ηγεμόνα ήταν «αὐθέντης πόλεως Θεοδωροῦς και παραθαλασσίας», ενώ στην καθομιλουμένη ονομαζόταν Θεοδωρίτσι («μικρή Θεοδωρούς») από τους κατοίκους της. Beyer, Hans-Veit (2001). История крымских готов как интерпретация Сказания Матфея о городе Феодоро (στα ρωσικά). Yekaterinburg: Ural University Press. ISBN 5-7525-0928-9. Bryer, Anthony M. (1970). "A Byzantine Family: The Gabrades, c. 979 – c. 1653". University of Birmingham Historical Journal (Birmingham) XII: 164–187. (Αγγλικά) Pritsak, Omeljan (1991). «Dory». Στο: Kazhdan, Alexander, επιμ. The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press, σσ. 654–655. ISBN 0-19-504652-8. Vasiliev, Alexander A. (1936). The Goths in the Crimea. Cambridge, Massachusetts: The Mediaeval Academy of America. Vasilyev, A. V.; Avtushenko, M. N. (2006). Загадка княжества Феодоро (στα Ρωσικά). Sevastopol: Bibleks. ISBN 9789668231643. Fadeyeva, Tatiana M.; Shaposhnikov, Aleksandr K. (2005). Княжество Феодоро и его князья (στα Ρωσικά). Simferopol: Biznes-Inform. ISBN 9789666480616.

Η Αυθεντία Θεοδωρούς και Παραθαλασσίας, επίσης γνωστή και ως Γοτθία, ήταν μικρή ηγεμονία στα νοτιοδυτικά της Κριμαίας, από τις αρχές του 14ου αιώνα μέχρι την κατάληψή της από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1475. Πρωτεύουσα της ηγεμονίας ήταν το Δόρος ή Θεοδωρούς, σήμερα γνωστό ως Μανγκούπ. Η ηγεμονία ήταν στενά συνδεδεμένη με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82

Άμα Νταμπλάμ

1961 Νοτιοδυτική Κόψη (VI 5.9 60deg 1500 μ.) Μάικ Γκιλ, Μπάρι Μπίσοπ, Μάικ Γουόρντ και Γουόλι Ρομάνες. 1979 Νοτιοδυτική Κόψη από τους Μάρτιν Μπόισεν, Τομ Φροστ, Ντέιβιντ Μπρεσίρς, Γκρεκ Λόου, Τζεφ Λόου, Πήτερ Πιλάφιαν, Τζόναθαν Ράιτ και Λάκπα Ντόρτζε στις 22 Απριλίου. 1979 Διαδρομή Λόου στη Νότια Όψη (VI AI4 M5 1200m), μοναχική Τζεφ Λόου, 30 Απριλίου 1979. 1979 Βόρεια Κόψη (VI 5.7 70deg 1600 μ) από μεγάλη γαλλική αποστολή με αρχηγούς τους Ρεϊμόν Ρενό και Υβάν Εστιέν, 21-23 Οκτωβρίου 1979. 1981 Νοτιοανατολικός Πύργος στη Βόρεια Κόψη (VI 5.7 70deg 1500 μ.) από τους Τιμ Μακάρτνι-Σνέιπ, Λίνκολν Χολl και Άντριου Χέντερσον. 1983 Ανατολική Κόψη (VI 80deg 1500 μ.) από τους Αλαίν Υμπέρ και Αντρέ Ζορζ. 1984 Νοτιοδυτική Κόψη μοναχική από τον Ναόε Σακασίτα. 1985 Αριάκι-Σακασίτα στη δυτική όψη (VI 5.7 65deg 1400m) από τους Μασαγιούκι Αριάκι και Ναόε Σακασίτα. 1985 Βορειοανατολική Όψη (VI μικτή 90deg 1400m) χειμερινή ανάβαση από Μάικλ Κένεντι και Κάρλος Μπάχλερ. 1996 Διαδρομή Στέιν Στέλακ Στράουφ στη Νοτιοδυτική Όψη (VI 5.7 AI5 A2+ 1650m) από τους Βάνια Φούρλαν και Τόμας Χούμαρ, που κέρδισαν Χρυσό Πιολέ του 1996 . 1996 Βόρεια Κόψη Αυστρογερμανικό αλπικό στιλ από τους Φριντλ Χούμπερ, Μαξ Μπέργκερ, Λούις Μπαντεργκρούμπερ και Ρόμαν Ντίρνμποκ. 2001 Νοτιοδυτική Κόψη (VI Scottish 7, 2000 μ.) από τους Τζουλς Καρτράιτ και Ριτς Κρος. 2003 Νοτιοδυτική Κόψη Σοφία Τβαράντζε, Μπένεντικτ Κασακασβίλι, Άφι Γκίγκανι και Τζέλα Οταρασβίλι (29 Μαΐου). Η Τβαράντζε έγινε η πρώτη Γεωργιανή που αναρριχήθηκε στην κορυφή. 2011 Νοτιοδυτική Κόψη (Πρώτη επιτυχής ινδική αποστολή), Αμίτ Σινγκχ και Βεντ Παρκάς. 2012 Νοτιοδυτική Κόψη Τζον Γκούπτα. Τη νύχτα της 13/14 Νοεμβρίου 2006, ένα μεγάλο σεράκ κατέρρευσε, παρασέρνοντας αρκετές σκηνές στην Κατασκήνωση 3, σκοτώνοντας έξι ορειβάτες και σέρπα. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι η "Κατασκήνωση 3" δε βρισκόταν σε κάποιο ασύνηθες ή επικίνδυνο σημείο και ότι η αποκόλληση σεράκ τέτοιου μεγέθους θα είχε θανατηφόρο κατάληξη οπουδήποτε και αν είχε στηθεί η "Κατασκήνωση 3". Nepal Expedition Trips 2009 – Ama Dablam Expedition. Ama Dablam on Globetrooper Ama Dablam on Summitpost Ama Dablam on Peakware

Το Άμα Νταμπλάμ είναι βουνό της οροσειράς των Ιμαλαΐων στο ανατολικό Νεπάλ. Η υψηλότερη κορυφή είναι 6.856 μ. και η χαμηλότερη δυτική κορυφή είναι 6.170 μ. Το όνομα του βουνού σημαίνει το περιδέραιο της μητέρας. Οι μακριές κορυφογραμμές μοιάζουν με τα προστατευτικά χέρια της μητέρας (άμα) και ο παγετώνας ανάμεσά τους συμβολίζει το νταμπλάμ, το παραδοσιακό διπλό περιδέραιο που περιέχει εικόνες των θεών και φορούν οι γυναίκες Σέρπα. Η πρώτη ανάβαση στο Άμα Νταμπλάμ έγινε στις 13 Μαρτίου 1961 από τον Νεοζηλανδό Μάικ Γκιλ, τον Αμερικανό Μπάρι Μπίσοπ, τον Βρετανό Μάικ Γουόρντ και τον επίσης Νεοζηλανδό Γουόλι μέσω της Νοτιοδυτικής Κόψης. Εγκλιματίστηκαν πολύ καλά στο υψόμετρο, καθώς έμειναν στα 5.800 μέτρα, κοντά στη βάση της κορυφής ως μέλη της επιστημονικής αποστολής Silver Hut το 1960-61, με αρχηγό Έντμουντ ΧίλαριΤο Άμα Νταμπλάμ είναι η τρίτη δημοφιλέστερη κορυφή των Ιμαλαΐων για ορειβατικές αποστολές. Η δημοφιλέστερη διαδρομή είναι η Νοτιοδυτική Κόψη. Οι ορειβάτες τυπικά διαμορφώνουν τρεις κατασκηνώσεις κατάμήκος της ράχης με την Κατασκήνωση 3 ακριβώς κάτω και δεξιά από τον κρεμάμενο παγετώνα, τον Νταμπλάμ. Τυπικά ο πάγος που αποκολλάται από τον παγετώνα κυλάει αριστερά, μακριά από τις κατασκηνώσεις, κάτι που δεν συνέβη με τη χιονοστιβάδα του 2006. Οι καλύτεροι μήνες για ανάβαση είναι οι Απρίλιος-Μάιος (πριν τους Μουσώνες) και Σεπτέμβριος-Οκτώβριος. Την Άνοιξη του 1987 έγινε και η πρώτη επιτυχημένη Ελληνική ορειβατική αποστολή στο Άμα Νταμπλάμ και στα Ιμαλάια γενικότερα. Στην κορυφή έφτασαν οι ορειβάτες Μιχάλης Τσουκιάς, Κώστας Μανάλης και Χρήστος Λάμπρης ακολουθώντας την Νοτιοδυτική Κόψη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BC

Μάρτιν Μιούρσεπ

Ο Μιούρσεπ ξεκίνησε να αγωνίζεται από την παιδική του ηλικία και συμμετείχε στις ομάδες εφήβων της σοβιετικής Εσθονίας. Ο Στάνισλαβ Ερέμιν τον επέλεξε για την εθνική νέων της Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με ονόματα όπως ο Ζακάρ Πασούτιν, ο Ρόμπερτς Στελμάχερς και ο Βιτάλι Ποταπένκο.Αγωνίστηκε επαγγελματικά στην Κάλεβ Τάλιν, με την οποία κατέκτησε το νταμπλ στην Εσθονία το 1992, συνεχίζοντας την σεζόν 1992-93 στην Άλβικ. Φόρεσε για δύο χρόνια την φανέλα της Μακάμπι Τελ Αβίβ, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Ισραήλ.Αφου επανήλθε για έναν χρόνο στην πατρίδα του, υπέγραψε στους Μαϊάμι Χιτ για το 1996-97, με τους οποίους έπαιξε σε δέκα αγώνες με μέσους όρους 1,7 πόντων και 0,5 ριμπάουντ. Συνέχισε στους Ντάλας Μάβερικς, όπου αγωνίστηκε σε 73 παιχνίδια με μέσο όρο 5,1 πόντων και 2,4 ριμπάουντ.Το 1999, μεταγράφηκε στην ομάδα του Άρη, παίζοντας σε επτά αγώνες της κανονικής σεζόν με 17,1 πόντους ανά αγώνα, ενώ στα πλέι-οφ είχε μέσο όρο 14,0 πόντων σε επτά ματς, αλλά στιγματίστηκε από το γεγονός ότι βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ στον αγώνα εναντίον του ΠΑΟΚ στις 8 Μαΐου 1999.Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η ΑΕΚ, στην οποία παρέμεινε για δύο χρόνια, κατακτώντας δύο φορές το κύπελλο Ελλάδας, όπως και το κύπελλο Σαπόρτα της σεζόν 1999-2000.Ακολούθησε μία πενταετία όπου ο Μιούρσεπ έπαιξε σε ρωσικές ομάδες, φορώντας τις φανέλες των Ούνικς Καζάν, Ντιναμό Μόσχας, Ουράλ Γκρέιτ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Κατέκτησε το νταμπλ με την ΤΣΣΚΑ το 2005, όπως και το EuroChallenge με την Ούνικς Καζάν το 2004, κερδίζοντας στον τελικό την ομάδα του Αμαρουσίου με 87-63.Έκλεισε την καριέρα του το 2010, αγωνιζόμενος στην πατρίδα του, ενώ το 2007 έπαιξε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στους Τάιγκερς της Μελβούρνης. Κάλεβ Τάλιν 3x Πρωταθλήματα Εσθονίας: 1992, 1996, 2009 2x Κύπελλα Εσθονίας: 1992, 1996 Α.Ε.Κ. 2x Κύπελλα Ελλάδας: 2000, 2001 Κύπελλο Σαπόρτα: 2000 Ούνικς Καζάν EuroChallenge: 2004 ΤΣΣΚΑ Μόσχας Πρωτάθλημα Ρωσίας: 2005 Κύπελλο Ρωσίας: 2005 Τορτού Ροκ Πρωταθλήματα Εσθονίας: 2007 MVP τελικών του EuroChallenge: 2004 4x Εσθονός παίκτης τη χρονιάς: 1996, 2001, 2004, 2005 Martin Muursepp Stats | Basketball-Reference.com Αρχειοθετήθηκε 2017-06-08 στο Wayback Machine. MUURSEPP, MARTIN - Welcome to EUROLEAGUE BASKETBALL Martin Muursepp Stats, Bio - ESPN

Ο Μάρτιν Μιούρσεπ (Τάλιν, 26 Σεπτεμβρίου 1974), είναι Εσθονός πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής Έχει ύψος 2,08 μέτρα και αγωνιζόταν στην θέση του πάουερ φόργουορντ. Θεωρείται ο κορυφαίος Εσθονός αθλητής καλαθοσφαίρισης καθώς και ο μόνος από την χώρα του που έχει αγωνιστεί στο ΝΒΑ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%80

Μαρία Λάουρα της Αυστρίας-Έστε

Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1988 στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Άγιος Λουκάς του Γολουβί Σαιν Λαμπέρ, προάστειο των Βρυξελλών και είναι το δεύτερο παιδί και η πρώτη κόρη του Λορέντζ, Αρχιδούκα της Αυστρίας-Έστε και της Πριγκίπισσας Άστριντ του Βελγίου. Ανάδοχοι της ήταν ο πατρικός θείος της Αρχιδούκας Γεράρδος της Αυστρίας-Έστε, και η πατρική θεία της Αρχιδούκισσα Μαρία Βεατρίκη της Αυστρίας-Έστε, Κόμισσα του Άρκο-Σίννερμπεργκ. Όλοι οι παππούδες της και οι προ-παππούδες της είναι βασιλικής και ευγενικής καταγωγής. Προέρχεται από τις βασιλικές οικογένειες της Αυστρίας, του Βελγίου, της Ιταλίας, της Σουηδίας, της Γαλλίας, της Δανίας, της Βρετανίας, της Πορτογαλίας, της Γερμανίας και της Γερμανίας. Μέσω της γιαγιάς της, της πρώην βασίλισσας Πάολα, προέρχεται από μια σειρά από ιταλικών ευγενών οικογενειών. Η Μαρία Λάουρα μεγάλωσε μέχρι το 1993 στη Βασιλεία της Ελβετίας, όταν οι γονείς της μετακόμισαν στο Βέλγιο. Εκπαιδεύτηκε, όπως τα αδέλφια της και τα νεότερα ξαδέλφια της, σε σχολείο Ιησουιτών στο Κολέγιο Άγιος Ιωάννης Μπέρτσμαν στις Βρυξέλλες. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της στο Διεθνές Σχολείο του Αγίου Ιωάννη στο Βατερλώ, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε ένα μικρό ατύχημα (βλέπε παρακάτω). Στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο και παρακολούθησε SOAS στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Κινέζικα. Το 2007-2008, πέρασε το χρόνο της στην Κίνα ως μέρος των σπουδών της. Στη συνέχεια, συμμετείχε στο Εθνικό Ινστιτούτο Εκπαίδευσης και Πολιτισμού του Παρισιού το 2008, όπου σπουδάζει μέχρι σήμερα.Η Μαρία Λάουρα μιλάει άπταιστα Γαλλικά, Ολλανδικά και Γερμανικά, τις τρεις επίσημες γλώσσες του Βελγίου, καθώς και τα αγγλικά. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2005, η Μαρία Λάουρα, μαζί με άλλους έξι φοιτητές, έτρεχαν προς το σπίτι τους, από το Διεθνές Σχολείο του Αγίου Ιωάννη στο Βατερλώ, όταν το λεωφορείο συγκρούστηκε σε τρία αυτοκίνητα και αναποδογύρισε αρκετές φορές. Όλοι οι φοιτητές κατάφεραν να ξεφύγουν πριν το λεωφορείο τυλιχθεί στις φλόγες. Η Μαρία Λάουρα δεν είχε τραυματιστεί, αλλά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους και έφυγε μαζί με τους γονείς της μετά από λίγες ώρες. 26 Αυγούστου 1988 – 2 Δεκεμβρίου 1991: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Υψηλότητα Αρχιδούκισσα Μαρία Λάουρα της Αυστρίας-Έστε, Βασιλική Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας 2 Δεκεμβρίου 1991 – 7 Φεβρουαρίου 1996: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μαρία Λάουρα του Βελγίου, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε, Βασιλική Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας 7 Φεβρουαρίου 1996 – μέχρι σήμερα: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μαρία Λάουρα του Βελγίου, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε, Βασιλική Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας, Πριγκίπισσα της ΜόντεναΌλα τα παιδιά του Αρχιδούκα της Αυστρίας-Έστε, Πρίγκιπα Λορέντζ, φέρουν τον τίτλο "Πρίγκιπας/Πριγκίπισσα του Βελγίου" σύμφωνα με το Βελγικό Βασιλικό Διάταγμα στις 2 Δεκεμβρίου 1991, εκτός από τους παραδοσιακούς αυστριακούς τίτλους "Αρχιδούκας/Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε, Βασιλικός/Βασιλική Πρίγκιπας/Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας, Πρίγκιπας/Πριγκίπισσα της Μόντενα". Regine ___. "Les 20 ans de la Princesse Maria Laura de Belgique" 26 August 2008. Contains a photo of Princess Maria Laura. Maria Laura with her mother in 2005. Contains a photo of the princess with her mother in 2005.

Η Πριγκίπισσα Μαρία Λάουρα του Βελγίου, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε (Prinzessin Maria Laura von Belgien, Erzherzogin von Österreich-Este, 26 Αυγούστου 1988 -) είναι το τέταρτο παιδί του Λορέντζ, Αρχιδούκα της Αυστρίας-Έστε.Είναι όγδοη στην γραμμή διαδοχής του βελγικού θρόνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%88%CF%83%CF%84%CE%B5

Εστιακός μηχανισμός

Focal Mechanisms Αρχειοθετήθηκε 2019-09-18 στο Wayback Machine. – United States Geological Survey A Primer on Focal Mechanism Solutions for Geologists – Baylor University Focal Mechanisms – enter fault parameters and a 'beachball' diagram is created Focal Mechanisms Explained: What are those “beach balls”? – IRIS Consortium

Ο Εστιακός μηχανισμός είναι μία πληροφορία της ολίσθησης του ρήγματος από ένα σεισμό. Μπορεί να αναλυθεί γραφικά είτε με γραφική αναπαράσταση ή "πλοκή μπάλας θαλάσσης" ή με υπολογιστή μπάλας θαλάσσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Ρομπίνιο

Ο Ρομπίνιο γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1984 στο Σάο Βισέντε του Σάο Πάολο στη Βραζιλία. Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής επειδή εμπνεύστηκε από τον ποδοσφαιριστή-θρύλο Πελέ. Κατέκτησε δύο φορές τον τίτλο του ισπανικού πρωταθλήματος όπου βρισκόταν στη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Βραζιλίας κατέκτησε δύο φορές το πρωτάθλημα με τη Σάντος. Την αγωνιστική περίοδο 2010-11 αγωνίστηκε με τα χρώματα της ιταλικής ομάδας, ΑΚ Μίλαν. Επίσης έχει κερδίσει άλλες δύο φορές το Κύπελλο Συνομοσπονδιών ΦΙΦΑ με την Εθνική Βραζιλίας. Ο πρώτος ποδοσφαιρικός του σταθμός ήταν η Σάντος όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Στην πρώτη του ποδοσφαιρική περίοδο έκανε 24 εμφανίσεις εκ των οποίων σε μια έβαλε ένα γκολ. Επίσης το 2003 συμμετείχε στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες με αντίπαλο την Μπόκα Τζούνιορς αλλά έχασε. Το 2004 ο Ρομπίνιο σε 37 παιχνίδια σκόραρε 24 γκολ, δείχνοντας πως υπάρχει σπουδαίο μέλλον για αυτόν τον παίκτη. Τέλος, κατάφερε στα τρία χρόνια που έμεινε να κατακτήσει με την ομάδα του το Πρωτάθλημα Βραζιλίας. Το 2005 έληξε το συμβόλαιο του και άρχισε να ψάχνει για νέα ομάδα. Τελικά, δεν χρειάστηκε να ψάξει για πολύ μια νέα ομάδα καθώς δέχτηκε την πρόταση που του έκανε μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο, η Ρεάλ Μαδρίτης. Υπέγραψε τριετές συμβόλαιο και φόρεσε το νούμερο 10. Στην πρώτη του σεζόν σε 37 αγώνες σκόραρε 14 φορές. Το 2006 μαζί με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, αποτέλεσαν το δυναμικό της ομάδας. Επίσης ήταν ο τρίτος τίτλος που κατέκτησε συνολικά στην καριέρα του. Στα τρία αυτά χρόνια που έμεινε στη Ρεάλ ήταν βασικός στα τρία ματς του El Classico (έτσι αποκαλούνται οι αγώνες Ρεάλ-Μπαρτσελόνα). Ωστόσο, η φήμη του άρχιζε να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη και παγκοσμίως. Χαρακτηρίστηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης στον κόσμο τη χρονιά του 2007. Το 2008 έληξε το συμβόλαιο του και οι μέτοχοι της Ρεάλ ήρθαν σε συμφωνία του Ρομπίνιο για να πάει στην Τσέλσι. Ο Ρομπίνιο όμως αρνήθηκε και δέχτηκε συμφωνία με τη Μάντσεστερ Σίτι για δύο χρόνια. Ο Ρομπίνιο ταξίδεψε στην Αγγλία και συγκεκριμένα στην πόλη του Μάντσεστερ. Αγωνίστηκε στην Αγγλική Πρέμιερ Λιγκ. Η ομάδα της Τσέλσι όταν έμαθε ότι ο Ρομπίνιο υπέγραψε στην αντίπαλο της, Μάντσεστερ Σίτι,προκάλεσε πολλές αντιδράσεις με αποτέλεσμα να γραφτεί αυτό το γεγονός στις εφημερίδες. Επίσης, η εφημερίδα The Guardian έγραψε πως ο Ρομπίνιο σοκάρισε όλη τη χώρα αλλά και παγκοσμίως με το <<όχι>> που είπε στην Τσέλσι, και πως πήγε στη Μάντσεστερ Σίτι επειδή έπαιζαν εκεί δύο φίλοι του, ο Τζόι και ο Ελάνο. Άλλος ένας λόγος είναι το υψηλό συμβόλαιό του (κάθε εβδομάδα θα παίρνει 160.000 λίρες). Παρ' όλα αυτά, ο Ρομπίνιο χρησίμευσε αρκετά στα παιχνίδια της Μάντσεστερ, όπως το γκολ πού έβαλε στο τελευταίο λεπτό με αντίπαλο την Έβερτον κάνοντας το 2-1, ή το ματς με την Μπλάκμπερν όπου σκόραρε και τα τρία γκολ, συμβάλλοντας στη νίκη της ομάδας του με 3-1. Τον Ιανουάριο του 2010 έληξε το συμβόλαιο και έτσι έφυγε από την ομάδα. Αργότερα, έκανε την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη ως δανεικός όπου δεν παρέμεινε και πολύ καθώς έφυγε τον Ιούλιο του 2010. Εκανε δύο εμφανίσεις επειδή ήρθε την τελευταία στιγμή. Τον Αύγουστο του 2010 επέστρεψε στην Ευρώπη. Οι ομάδες που προσφέρθηκαν να τον αποκτήσουν ήταν κυρίως οι Φενέρμπαχτσέ και Μπεσίκτας αλλά αυτός επέλεξε την προσφορά της ΑΚ Μίλαν. Ο Ρομπίνιο υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο στην ομάδα της Μίλαν, φορώντας το νούμερο 7.

Ο Ρόμπσον Ντε Σόουζα (Robson de Souza, 25 Ιανουαρίου 1984), γνωστός ως Ρομπίνιο, είναι πρώην Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής που έπαιζε ως επιθετικός. Ο Ρομπίνιο από το 2003 έως το 2017 αγωνίστηκε σε 100 αγώνες με την Εθνική Βραζιλίας. Είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της τελευταίας δεκαετίας.Είναι καταδικασμένος με απόφαση που έχει επικυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας για συμμετοχή σε ομαδικό βιασμό και έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης και έκδοσης από την ιταλική εισαγγελία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Πανελλήνιο πρωτάθλημα πετοσφαίρισης ανδρών 1968

Η τελική φάση διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη 1 εώς 7 Ιουλίου 1968. Συμμετείχαν επτά ομάδες, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, το Παγκράτι και ο Πανελλήνιος από το πρωτάθλημα Κέντρου, ο Άρης και ο Ηρακλής από το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και η Ολυμπιάς Πατρών από το Πανεπαρχιακό. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε αήττητος το πρωτάθλημα και μάλιστα χωρίς να χάσει ούτε σετ. Συνολικά σε όλη τη σαιζόν, η μόνη ήττα που γνώρισε ο Ολυμπιακός, ήταν η απροσδόκητη ήττα μέσα στην έδρα του από το Νηρέα με 2−3 για το πρωτάθλημα Κέντρου. Αθλητική Ηχώ, 12 Ιουλίου 1968 σελίδα 5, αποτέλεσματα Πανελλήνιου πρωταθλήματος και τελική βαθμολογία. https://archive.today/20120723045221/www.athlitikihxo.gr/ http://www.nlg.gr Δυναμικό Ολυμπιακού 1968 www.olympiacossfp.gr Δυναμικό Ολυμπιακού 1968-1994 Αρχειοθετήθηκε 2020-04-12 στο Wayback Machine. www.greekvolley.gr

Το πανελλήνιο πρωτάθλημα πετοσφαίρισης 1968, διοργανώθηκε, όπως όλα τα πανελλήνια πρωταθλήματα, σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση διεξήχθησαν τα τοπικά πρωταθλήματα, από τα οποία επτά ομάδες εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στην τελική φάση (4 ομάδες από το πρωτάθλημα Κέντρου, 2 ομάδες από το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και 1 ομάδα από το Πανεπαρχιακό). Η τελική φάση διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά στην ιστορία του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1968

Νήρτζα Μπάνοτ

Η Μπάνοτ γεννήθηκε στην πόλη Τσαντίγκαρ της βόρειας Ινδίας, αλλά μεγάλωσε στη Βομβάη. Οι γονείς της, ο δημοσιογράφος Χαρίς Μπάνοτ και η σύζυγός του Ράμα ήταν Βραχμάνοι Παντζάμποι. Είχε δύο αδελφούς, τον Αχίλ και τον Ανής. Η Νήρτζα σπούδασε στο Ρωμαιοκαθολικό Κολέγιο του Αγίου Ξαβιέ στη Βομβάη. Στην ίδια πόλη άρχισε μια σταδιοδρομία στο μόντελινγκ.Οι γονείς της απεβίωσαν δεκαετίες μετά τον θάνατο της κόρης τους, ο πατέρας το 2008 και η μητέρα το 2015, και οι δύο σε ηλικία 86 ετών.Η Μπάνοτ υπέβαλε αίτηση προσλήψεως ως αεροσυνοδός στην Pan Am το 1985, όταν η εταιρεία απεφάσισε να έχει αποκλειστικά ινδικό πλήρωμα θαλάμου επιβατών για τα δρομολόγια Φραγκφούρτης-Ινδίας. Μετά την επιλογή της στάλθηκε από την εταιρεία στο Μαϊάμι για εκπαίδευση, αλλά αντί απλή αεροσυνοδός επέστρεψε ως μια προϊσταμένη πληρώματος θαλάμου επιβατών (flight purser). Ταυτοχρόνως με τη νέα της εργασία, συνέχισε τη σταδιοδρομία της στο μόντελινγκ. Η Μπάνοτ ήταν η «Senior Flight Purser» στην Πτήση 73 της Pan Am, που θα πετούσε από τη Βομβάη μέχρι τη Νέα Υόρκη με ενδιάμεσους σταθμούς το Καράτσι και τη Φραγκφούρτη. Στην πτήση πραγματοποιήθηκε αεροπειρατεία από 4 ένοπλους άνδρες στις 5 Σεπτεμβρίου 1986 στο Αεροδρόμιο του Καράτσι. Στο αεροσκάφος, μετά τις απο/επιβιβάσεις στο Καράτσι, βρίσκονταν 380 επιβάτες και 13 μέλη πληρώματος. Οι αεροπειρατές ανήκαν στην παλαιστινιακή οργάνωση του Αμπού Νιντάλ, που υποστηριζόταν από τη Λιβύη, και ήθελαν το αεροσκάφος να μεταβεί στην Κύπρο με σκοπό να απελευθερώσουν Παλαιστίνιους φυλακισμένους στο νησί. Μόλις οι αεροπειρατές επιβιβάσθηκαν υποδυόμενοι προσωπικό ασφαλείας του αεροδρομίου, η Μπάνοτ τους αντιλήφθηκε αμέσως και, καθώς ήταν εκτός του οπτικού πεδίου τους, μπόρεσε να πληκτρολογήσει τον κωδικό αεροπειρατείας στο πιλοτήριο οπότε το πλήρωμά του (ο κυβερνήτης, ο συγκυβερνήτης και ο ιπτάμενος μηχανικός) διέφυγαν από το σκάφος από μια καταπακτή στην οροφή του πιλοτηρίου. Ως το πιο υψηλόβαθμο μέλος του πληρώματος που απέμενε στο αεροσκάφος, η Μπάνοτ ανέλαβε να αντιμετωπίσει την κατάσταση.Οι αεροπειρατές διέταξαν την Μπάνοτ να συλλέξει τα διαβατήρια όλων των επιβατών, ώστε να μπορέσουν να ταυτοποιήσουν τους Αμερικανούς πολίτες (είχαν ήδη σκοτώσει έναν από αυτούς). Η Μπάνοτ και τα άλλα μέλη του πληρώματος έκρυψαν τα διαβατήρια των υπόλοιπων 43 Αμερικανών που επέβαιναν στο σκάφος.Μετά από 17 ώρες ομηρίας, οι αεροπειρατές, φοβούμενοι επικείμενη επιδρομή Πακιστανών κομάντο, άνοιξαν πυρ και πυροδότησαν εκρηκτικά. Τότε η Μπάνοτ άνοιξε μία από τις θύρες του αεροσκάφους και, μολονότι θα μπορούσε να ήταν η πρώτη που θα διέφευγε, δεν το έπραξε. Αντί αυτού, άρχισε να βοηθεί τους επιβάτες να διαφύγουν. Σύμφωνα με επιβάτη που επέζησε: «Καθοδηγούσε τους επιβάτες προς την έξοδο κινδύνου. Ταυτοχρόνως οι τρομοκράτες πυροβολούσαν συνεχώς, φοβούμενοι επίθεση κομάντος. Είδαν τη Νήρτζα να προσπαθεί να βοηθήσει μεταξύ άλλων τρία ασυνόδευτα παιδιά να βγουν έξω, και τότε ήταν που την άρπαξαν από τα μαλλιά της και την πυροβόλησαν σχεδόν εξ επαφής». Ένα επτάχρονο τότε παιδί που επέβαινε στο αεροσκάφος, έγινε αργοτερα πιλότος σε μεγάλη αεροπορική εταιρεία και δήλωσε ότι η Μπάνοτ υπήρξε η έμπνευσή του, και ότι της χρωστά την κάθε ημέρα της ζωής του. Αναγνωρίσθηκε διεθνώς ως «η ηρωίδα της αεροπειρατείας».Εκτός από τη διάσωση πολλών εκ των επιβατών, η Μπάνοτ απέτρεψε την απογείωση του αεροσκάφους. Ο τελικός απολογισμός της αεροπειρατείας ήταν 21 νεκροί επιβάτες και 120 τραυματίες. Μετά τον θάνατό της η Νήρτζα Μπ(χ)άνοτ τιμήθηκε από την Κυβέρνηση της Ινδίας με το Παράσημο Ασόκα Τσάκρα, που είναι το κορυφαίο (στρατιωτικό) παράσημο της Ινδίας που απονέμεται για εξαιρετική γενναιότητα σε καιρό ειρήνης. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που τιμήθηκε με αυτή τη διάκριση και παραμένει το νεότερο σε ηλικία πρόσωπο που τιμήθηκε ποτέ με αυτή. Μετά τον θάνατο της Νήρτζα, με χρήματα της ασφαλίσεώς της, η οικογένειά της συνέστησε το «Καταπίστευμα Νήρτζα Μπάνοτ», που απονέμει δύο βραβεία κάθε έτος. Με το ένα βραβεύεται ένα μέλος ιπτάμενου πληρώματος από οποιαδήποτε χώρα που έδρασε πέρα από τα όρια του καθήκοντος για τη βοήθεια στον συνάνθρωπο. Το άλλο, αποκαλούμενο Βραβείο Νήρτζα Μπ(χ)άνοτ, απονέμεται σε Ινδή γυναίκα, που όταν ήλθε αντιμέτωπη με κοινωνική αδικία αντιμετώπισε με θάρρος την κατάσταση και επιπλέον βοήθησε άλλες γυναίκες που βρίσκονταν σε παρόμοια θέση. Το βραβείο περιλαμβάνει χρηματικό ποσό 150.000 ινδικές ρουπίες (περίπου 2.000 ευρώ), έπαθλο και περγαμηνή. Το βιβλίο Η Νήρτζα που γνώριζα (2016) είναι μια ιδέα του αδελφού της ηρωίδας, του Ανής Μπάνοτ, και αποτελείται από αρκετά κεφάλαια, το καθένα από τα οποία είναι γραμμένο από έναν διαφορετικό άνθρωπο που γνώριζε τη Νήρτζα Μπάνοτ. Η ταινία Neerja (2016) είναι ινδικό βιογραφικό δραματικό έργο στη γλώσσα σε σενάριο Σαϊγουίν Καντράς και σκηνοθεσία Ραμ Μαντβάνι. Πρωταγωνιστεί η Σονάμ Καπούρ στον ρόλο της Νήρτζα Μπάνοτ. Η Καπούρ τιμήθηκε το 2017 με ένα «εθνικό βραβείο ειδικής μνείας» για την ηθοποιία της στην ταινία αυτή. The Smile of Courage (= «Το χαμόγελο του θάρρους», 2016), βιβλίο γραμμένο από τον Ανής Μπάνοτ. Εκτός από το Παράσημο Ασόκα Τσάκρα, στη Νήρτζα Μπάνοτ αποδόθηκαν μεταθανατίως και οι εξής διακρίσεις: Παράσημο Τάγμα του Πακιστάν το 1987, από το πακιστανικό κράτος, «για την επίδειξη απίστευτης ανθρώπινης μεγαλοψυχίας» Βραβείο Ηρωισμού (Heroism Award) του 1987 από το Ίδρυμα Ασφαλείας Πτήσεων των ΗΠΑ Βραβείο «Justice for Crimes» του 2005 από την Εισαγγελία του Διαμερίσματος της Κολούμπια των ΗΠΑ «Ειδικό Βραβείο Θάρρους» (Special Courage Award), 2006, Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Βραβείο Υπουργείου Πολιτικής Αεροπορίας της Ινδίας (2011) Βραβείο Μπαράτ Γκαουράβ, που δόθηκε στους συγγενείς της σε τελετή στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων στις 2 Ιουλίου 2016. Φοιτητικός κοιτώνας του Πανεπιστημίου του Παντζάμπ στη γενέτειρα της Μπάνοτ πόλη Τσαντίγκαρ, που εγκαινιάσθηκε στις 30 Μαΐου 2018, φέρει το όνομά της. Chhibber, Maneesh (8 May 2004). «Neerja's killer may get 160 years in prison». The Tribune (Tribune Trust). http://www.tribuneindia.com/2004/20040509/main2.htm. Από τη δίκη του αρχηγού των αεροπειρατών Zaid Hassan Abd Latif Safarini. Επιζών περιγράφει τα γεγονότα Δεδομένα σχετικώς με την Πτήση Pam Am 73 Αρχειοθετήθηκε 2017-12-10 στο Wayback Machine. Η ιστορία της Νήρτζα Μπάνοτ

Η Νήρτζα Μπ(χ)άνοτ (αγγλ. Neerja Bhanot. 7 Σεπτεμβρίου 1963 – 5 Σεπτεμβρίου 1986) ήταν Ινδή υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας, που έχασε τη ζωή της σε ηλικία 23 ετών διασώζοντας επιβάτες αεροσκάφους που είχε καταληφθεί από τρομοκράτες στο Καράτσι του Πακιστάν. Μεταθανατίως της απονεμήθηκε το ανώτερο παράσημο της Ινδίας για ηρωισμό εκτός του πεδίου της μάχης, το Ασόκα Τσάκρα, του οποίου παραμένει μέχρι σήμερα ο νεαρότερος αποδέκτης, καθώς και αρκετές άλλες τιμητικές διακρίσεις. Η ζωή και ο θάνατός της ενέπνευσαν τη βιογραφική κινηματογραφική ταινία Neerja (2016) με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό Σονάμ Καπούρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AE%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%84

Power Rangers

Σύμφωνα με τη σειρά, Power Ranger θεωρείται ένα άτομο, το οποίο μεταμορφώνεται σε ένα παντοδύναμο υπερήρωα. Ο ranger φοράει μια στολή μάχης (συνήθως φτιαγμένη από spandex) και ένα κράνος, το οποίο και προστατεύει την μυστική του ταυτότητα. Ένας ranger διαθέτει μεγάλη σωματική δύναμη και αντοχή, αλλά και άλλες υπερφυσικές δυνάμεις, όπως η τηλεκίνηση. Οι Ρower Rangers συνήθως ξεκινούν ως ομάδες των πέντε ή των τριών ατόμων και όσο προχωρούν τα επεισόδια αποκτούν περισσότερα μέλη. Η στολή του κάθε ranger έχει διαφορετικό χρώμα από των άλλων της ομάδας. Αυτό το χρώμα είναι που δίνει όνομα στον κάθε Power Ranger (π.χ. Ροζ ranger, Μπλε ranger). Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, εκτός από το χρώμα του, ένας Power Ranger μπορεί να χαρακτηρίζεται και από τον αριθμό του ή από κάποια ιδιότητα του (π.χ. στους Power Ranger: Time Force, επειδή υπήρχαν δύο Rangers με κόκκινη στολή, ο ένας ονομαζόταν κόκκινος Ranger του χρόνου και ο άλλος Quantum Ranger). Επίσης, οι στολές των rangers του κάθε κύκλου είναι πανομοιότυπες, εκτός από το χρώμα και το σχέδιο του κράνους. Κάθε ομάδα Power Rangers, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπακούει σε κάποιους γενικούς κανόνες: απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για προσωπικό όφελος και να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους στην κοινωνία. Συνήθως, όλοι οι Rangers είναι εφοδιασμένοι με όπλα όπως πιστόλια ή ξίφη, αλλά και με ένα προσωπικό όπλο, το οποίο ενώνεται με τα όπλα των άλλων Rangers και όλα μαζί σχηματίζουν ένα μεγαλύτερο όπλο (συνήθως ένα κανόνι η ξίφος). Κάποιοι rangers (συνήθως ο αρχηγός) αποκτούν και εξαρτήματα που δεν έχουν οι άλλοι. Επίσης, καθώς ο κάθε κύκλος επεισοδίων εξελίσσεται, οι Power Rangers αποκτούν την προσωπική τους μοτοσυκλέτα (όχι σε όλες τις περιπτώσεις) και το προσωπικό τους Zord, τεράστιων διαστάσεων όχημα το οποίο ενώνεται με τα Zords των υπολοίπων ranger για να σχηματίσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο, το Megazord, και να νικήσουν ένα γιγαντιαίο τέρας. Μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει οι εξής κύκλοι επεισοδίων (σεζόν) με θέμα τους Power Rangers: Mighty Morphin Power Rangers (1993) Mighty Morphin Power Rangers (1994) Mighty Morphin Power Rangers (1995) Power Rangers Zeo (1996) Power Rangers Turbo (1997) Power Rangers In Space (1998) Power Rangers Lost Galaxy (1999) Power Rangers Lightspeed Rescue (2000) Power Rangers Time Force (2001) Power Rangers Wild Force (2002) Power Rangers Ninja Storm (2003) Power Rangers Dino Thunder (2004) Power Rangers S.P.D. (2005) Power Rangers Mystic Force (2006) Power Rangers Operation Overdrive (2007) Power Rangers Jungle Fury (2008) Power Rangers R.P.M. (2009) Power Rangers Samurai (2011) Power Rangers Super Samurai (2012) Power Rangers Megaforce (2013) Power Rangers Super Megaforce (2014) Power Rangers Dino Charge (2015) Power Rangers Dino Super Charge (2016) Power Rangers Ninja Steel (2017) Power Rangers Super Ninja Steel (2018) Power Rangers Beast Morphers (2019-2020) Power Rangers Dino Fury (2021-2022) Power Rangers Cosmic Fury (2023) Mighty Morphin Power Rangers The Movie (1995) Turbo, A Power Rangers Movie (1997) Power Rangers (2017) Mighty Morphin Power Rangers Once And Always (2023) Από το 1993 και έπειτα έχουν κυκλοφορήσει διάφορα παιχνίδια για τις κονσόλες της Nintendo, για το Game Boy, τα PlayStation και τα PC. Για iOS και Android υπάρχουν τα Power Rangers Legacy Wars (2017) και Power Rangers All Stars (2018). Στην Ελλάδα, oι κύκλοι του Power Rangers άρχισαν να προβάλλονται τον Σεπτέμβριο του 1994 από τον ΑΝΤ1, ο oποίος πρόβαλλε μέχρι και τον 11ο κύκλο (Power Rangers: Wild Force). Έπειτα, το Power Rangers: Ninja Storm προβλήθηκε από το Alter Channel. Τη σειρά πρόβαλλε ταυτόχρονα και το Fox Kids (έπειτα Jetix και πλέον Disney XD) όπου πρόβαλλε μέχρι και τον 17ο κύκλο (Power Rangers: Jungle Fury). Κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής περιόδου 2010-2011, το Star Channel προέβαλλε τους κύκλους Mystic Force Operation Overdrive. To 2012 προβλήθηκαν οι κύκλοι Samurai/Super Samurai από το Nickelodeon. Το 2014 το Power Rangers: Jungle Fury προβλήθηκε και στο E TV αλλά και στο Smile TV.Το 2018-2019 προβλήθηκαν οι κύκλοι Dino Charge/ Dino Super Charge από το Smile TV. Από τον Σεπτέμβρη του 2019 προβάλλεται ο 26ος κύκλος (Power Rangers: Beast Morphers) από το Nickelodeon αυτή την φορά. Οι κύκλοι 20ος και 21ος (Power Rangers Megaforce/ Super Megaforce) δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Επίσημη ιστοσελίδα

Το Power Rangers είναι αμερικανική δικαιόχρηση (franchise) ψυχαγωγίας και προϊόντων που επικεντρώνεται στην τηλεοπτική σειρά υπερηρώων με το ίδιο όνομα, εμπνευσμένη από την ιαπωνική σειρά τοκουσάτσου, Super Sentai, παραγωγής Toei Company. Ο πρώτος κύκλος της σειράς ξεκίνησε να προβάλλεται από το τηλεοπτικό δίκτυο Fox Kids στις 28 Αυγούστου του 1993 υπό τον τίτλο Mighty Morphin Power Rangers. Η Bandai κυκλοφόρησε φιγούρες δράσης και άλλα παιχνίδια, κάνοντας τους Power Rangers κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού. Η Saban Entertainment ήταν ιδιοκτήτης της σειράς από την δημιουργία της το 1993 έως το 2002. Το 2002 έγινε η αγορά από την The Walt Disney Company μέχρι το 2010 που την ξαναγόρασε η Saban Entertainment. Το 2018 πουλήθηκε ξανά στην εταιρία Hasbro.

https://el.wikipedia.org/wiki/Power_Rangers

Αχλάδες Χανίων

Οι Αχλάδες είναι ορεινός οικισμός στο ανατολικοκεντρικό τμήμα του νομού Χανίων. Βρίσκεται στο υψίπεδο κοντά στις βόρειες παρυφές των Λευκών Ορέων και ανατολικά απο το φαράγγι Θερίσου, πάνω στην επαρχιακή οδό Γερολάκκου-Μουρνιών και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 385. Απέχει 14 χλμ. περίπου Ν. των Χανίων. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1925 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γερωλάκκου (Γερολάκκου) του νομού Χανίων. Το 1996 αποσπάστηκε από την κοινότητα Παππαδιανών και προσαρτήθηκε στον δήμο Κεραμιών. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Κεραμιών και προσαρτήθηκε στον δήμο Χανίων. Η κοιμητηριακή εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο νότιο τμήμα του οικισμού Ιστορικό δημοτικό σχολείο Αχλάδων Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr

Οι Αχλάδες (επίσημη ονομασία Αχλάδαι) είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Παππαδιανών, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κεραμειών, του δήμου Χανίων, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Χανίων, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Κυδωνίας του νομού Χανίων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD

Στεατίτης

Από πετρολογική άποψη, ο στεατίτης αποτελείται κυρίως από τάλκη, με μεταβλητές ποσότητες χλωρίτη και αμφιβόλων (συνήθως τρεμολίτη, ανθοφυλλίτη και κουμινγκτονίτη και ίχνη οξειδίων χρωμίου και σιδήρου. Μπορεί να έχει σχιστολιθική ή συμπαγή μορφή . Ο σαπωνόλιθος σχηματίζεται από τη μεταμόρφωση των υπερμαφικών πρωτολίθων (για παράδειγμα, δουνίτη ή σερπεντινίτη ) και μεταμόρφωση πυριτικών δολομιτών . Κατά μάζα, ο «καθαρός» στεατίτης αποτελείται περίπου από 63,37% πυρίτιο, 31,88% μαγνησία και 4,74% νερό. Γενικά περιέχει μικρές ποσότητες άλλων οξειδίων όπως CaO ή Al 2 O 3 . Ο πυροφυλλίτης, ένα ορυκτό πολύ παρόμοιο με τον τάλκη, ονομάζεται μερικές φορές σαπωνόλιθος με τη γενική έννοια, καθώς τα φυσικά χαρακτηριστικά του και οι βιομηχανικές χρήσεις του είναι παρόμοιες, και επειδή χρησιμοποιείται επίσης συνήθως ως υλικό για γλυπτική. Ωστόσο, αυτό το ορυκτό γενικά δεν έχει τόσο σαπουνοειδή αίσθηση όσο ο στεατίτης. Ο στεατίτης είναι σχετικά μαλακός λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε τάλκη, ο οποίος έχει τιμή 1 στην κλίμακα σκληρότητας Mohs . Οι μαλακότερες ποιότητες μπορεί να μοιάζουν με σαπούνι όταν αγγίζονται, εξ ου και η ονομασία του. Για τον στεατίτη δεν αναφέρεται σταθερή σκληρότητα, επειδή η ποσότητα τάλκη που περιέχει ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό, από 30% για τις ποιότητες που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται στους πάγκους κουζίνας, έως 80% για τις ποιότητες που χρησιμοποιούνται για σκαλίσματα. Ο στεατίτης χρησιμοποιείται συχνά ως ηλεκτρικός μονωτής σε κτίρια και ηλεκτρικά εξαρτήματα, λόγω της αντοχής και των ηλεκτρικών χαρακτηριστικών και επειδή μπορεί να συμπιεστεί σε πολύπλοκα σχήματα πριν την όπτηση. Ο στεατίτης, όταν θερμαίνεται σε θερμοκρασίες 1.000−1.200 °C, υφίσταται μετασχηματισμό σε ενστατίτη και κριστοβαλίτη. Στην κλίμακα Mohs, αυτό αντιστοιχεί σε αύξηση της σκληρότητας σε 5,5–6,5 . Οι φυσικές του ιδιότητες είναι: Σκληρότητα Mohs : από 1 (αν περιέχει 100% τάλκη) Πυκνότητα : 2,75 g/cm³ Θερμική αγωγιμότητα : λ = 3,3 W/(K·m) (στα 20 °C) Ειδική ηλεκτρική αντίσταση : ρ = 10 11 Ω·m²/m (στα 20 °C); ρ = 10 3 έως 10 5 Ω·m²/m (στα 600 °C) Ειδική θερμότητα : c = 0,98 kJ / (kg Δθ) ή 0,98 J/(g Δθ) Ο σχηματισμός και η εναπόθεση αυτού του τύπου πετρώματος απαιτεί ειδικές συνθήκες, γεγονός που εξηγεί τη σπανιότητά του (λιγότερο από 1% των αλπικών πετρωμάτων). Η πρωταρχική προέλευση είναι από το μανδύα, υπό συνθήκες υψηλής πίεσης και θερμοκρασίας. Κατά τη διάρκεια των διαφόρων μετακινήσεων που σχετίζονται με το σχηματισμό του Αλπικού Τόξου, ορισμένα από αυτά τα πετρώματα ενδέχεται να έφτασαν στην επιφάνεια. Οι ισχυρές τεκτονικές πιέσεις που συνοδεύουν την επιφανειακή μετατόπιση προκαλούν γενικά φακοειδείς και ζωνοποιημένες γεωμετρίες, ενώ η ζώνη αντίδρασης μεταξύ του υπερμαφικού μητρικού πετρώματος και της στρωματογραφίας αντιπροσωπεύει αυτό που συνήθως αναφέρεται ως στεατίτης. Διαδικασίες μεταφοράς αερίων, πετροχημικής επανεξισορρόπησης και γεωμετρικών αλλαγών λαμβάνουν χώρα σε βάθη περίπου 10 km, ενώ η διάβρωση και η άνοδος ορισμένων πτυχώσεων και ορεινών όγκων φέρνουν τελικά το υλικό αυτό στην επιφάνεια. Η εκμετάλλευση του σαπωνόλιθου μαρτυρείται από την Ανώτερη Παλαιολιθική (ιδιαίτερα η Αφροδίτη του Σαβινιάνο και η Αφροδίτη Γκριμάλντι) και από τη Νεολιθική περίοδο (περιδέραια, ειδώλια). Χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή μικρών και μεγάλων αγγείων (Jiroft στο Ιράν, χερσόνησος του Ομάν, για παράδειγμα), σφραγίδων ( Κοιλάδα του Ινδού, Μπαχρέιν, Faïlaka ) ή αγαλμάτων ( Bactria, Susa στο Ιράν, Mohenjo Daro στο Πακιστάν). Η αρχαία εμπορική πόλη Tepe Yahya στο νοτιοανατολικό Ιράν ήταν κέντρο παραγωγής και διανομής στεατίτη από την 5η έως την 3η χιλιετία. Στην Αρχαία Αίγυπτο τα φυλαχτά /σφραγίδες σκαραβαίων κατασκευάζονταν συχνά με στιλβωμένο στεατίτη . Χρησιμοποιήθηκε και στη Μινωική Κρήτη. Η χρήση του στεατίτη μαρτυρείται ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ. στην Κνωσό, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές ανέσυραν ένα υπέροχο δίσκο σπονδής από στεατίτη από το ανάκτορο της Κνωσού. Χρησιμοποιήθηκε επίσης στην αρχαία πόλη Μαρί της σημερινής Συρίας, για τη δημιουργία αγαλμάτων αφιερωμένων στον κυβερνήτη της πόλης ή στους θεούς. Από την 1η χιλιετία π.Χ. παρατηρείται η πραγματική χρήση του στην Ευρώπη, σε χειροποίητα ή γυριστά αγγεία. Η μορφοποίηση αυτών των δοχείων σηματοδοτεί την έναρξη της παραγωγής μεγάλης κλίμακας, η μία Βίκινγκ και η άλλη τυπικά αλπική (όπως και για τον ορυκτό κρύσταλλο). Η χειροτεχνία του στεατίτη εξαπλώθηκε σε όλο το αλπικό τόξο, ανταγωνιζόμενη τοπικά την κεραμική κατά τη διάρκεια της Κάτω Αυτοκρατορίας και, σε μικρότερο βαθμό, κατά τη διάρκεια του Πρώιμου Μεσαίωνα, και είχε ευρεία κυκλοφορία κατά τις περιόδους αυτές στις γειτονικές περιοχές. Από τον Μεσαίωνα έως τον 20ό αιώνα, η χρήση του στεατίτη φαίνεται να περιορίζεται στις περιοχές των Άλπεων και στην παραγωγή κλιβάνων και αγγείων (Μουσείο του Cevio, Καντόνι Τιτσίνο, Ελβετία). Λόγω της ευκολίας του να σκαλίζεται, ο στεατίτης έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ευρέως στη γλυπτική, κυρίως για σφραγίδες, όπως οι κινεζικές σφραγίδες. Οι Βίκινγκς έκοβαν τον στεατίτη απευθείας από την επιφάνεια της πέτρας, τον διαμόρφωναν σε αγγεία και τα πωλούσαν στην πατρίδα τους και στο εξωτερικό. Οι Ινουίτ χρησιμοποιούσαν συχνά στεατίτη για παραδοσιακά γλυπτά. Ορισμένες φυλές και ομάδες ιθαγενών Αμερικανών κατασκεύαζαν κύπελλα, μαγειρικά πιάτα και άλλα αντικείμενα από στεατίτη - ιστορικά, αυτό ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο κατά την αρχαιολογική περίοδο της ύστερης αρχαϊκής περιόδου. . Οι Γιορούμπα της Δυτικής Νιγηρίας χρησιμοποιούσαν στεατίτη για διάφορα αγάλματα, ιδίως στο Έσι, όπου οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει εκατοντάδες ανδρικά και γυναικεία αγάλματα σε μισό φυσικό μέγεθος. Οι Γιορούμπα του Ιφέ κατασκεύασαν επίσης έναν οβελίσκο μινιατούρα από στεατίτη με μεταλλικά καρφιά που ονομάστηκε από δεισιδαιμονία "το ραβδί του Ορανμιάν".. Μερικοί ιθαγενείς Αμερικανοί χρησιμοποιούν σαπουνόπετρα για πίπες καπνίσματος. Πολυάριθμα παραδείγματα έχουν βρεθεί μεταξύ των τεχνουργημάτων διαφορετικών πολιτισμών και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα. Η χαμηλή θερμική αγωγιμότητά του επιτρέπει το παρατεταμένο κάπνισμα χωρίς το στέλεχος να ζεσταίνεται υπερβολικά. Τα τοπικά λατομεία στεατίτη χρησιμοποιήθηκαν από τους χαράκτες επιτύμβιων λίθων τον 19ο αιώνα στη βορειοανατολική Γεωργία των ΗΠΑ, γύρω από το Dahlonega και το Cleveland, . Μικρά κομμάτια στεατίτη θερμαίνονταν σε σόμπες ή κοντά σε φωτιά και χρησιμοποιούνταν ως θερμάστρες για να ζεσταίνουν τα κρύα κλινοσκεπάσματα ή για να κρατούν τα χέρια και τα πόδια ζεστά ενώ ταξίδευαν σε έλκηθρα. Ο στεατίτης χρησιμοποιείται στην Ινδία εδώ και αιώνες ως υλικό για γλυπτική. Ακόμα και σήμερα, η εξόρυξη για την κάλυψη της παγκόσμιας ζήτησης για στεατίτη απειλεί τον βιότοπο των τίγρεων της Ινδίας. Στη Βραζιλία, ειδικά στο Minas Gerais, λόγω της αφθονίας των ορυχείων στεατίτη στην εν λόγω πολιτεία της Βραζιλίας, οι ντόπιοι τεχνίτες εξακολουθούν να κατασκευάζουν αντικείμενα από αυτό το υλικό, όπως κατσαρόλες και τηγάνια, ποτήρια κρασιού, αγάλματα, κοσμηματοθήκες, σουβέρ και βάζα. Αυτά τα χειροτεχνήματα πωλούνται συνήθως στις λαϊκές αγορές που βρίσκονται στις πόλεις της πολιτείας. Ορισμένες από τις παλαιότερες πόλεις, ιδίως η Congonhas, η Τιραντέντες και η Όρου Πρέτο, έχουν ακόμη μερικούς από τους δρόμους τους στρωμένους με στεατίτη της αποικιακής εποχής. Σήμερα, ο στεατίτης χρησιμοποιείται μερικές φορές για την κατασκευή περιβλημάτων τζακιών, επενδύσεων ξύλινων κουζινών και ως προτιμώμενο υλικό για θερμάστρες τοιχοποιίας που λειτουργούν με καύση ξύλου, επειδή μπορεί να απορροφήσει, να αποθηκεύσει και να εκπέμψει ομοιόμορφα τη θερμότητα λόγω της υψηλής πυκνότητάς του και της περιεκτικότητάς του σε μαγνησίτη (MgCO3) και είναι πολύ ανθεκτικός στη φωτιά. .Ο στεατίτης χρησιμοποιήθηκε επίσης για καυστήρες λαμπτήρων ασετυλίνης, με βάση από ορείχαλκο, χαλκό ή αλουμίνιο. Η υψηλή θερμοχωρητικότητά του τον καθιστά επίσης ιδανική πέτρα για κουζίνες, διανέμοντας τη θερμότητα με τρόπο που είναι ιδανικός για τη θέρμανση ενός σπιτιού. Χρησιμοποιείται επίσης σε ορισμένους ηλεκτρικούς θερμοσίφωνες ως φράγμα μεταξύ της ηλεκτρικής αντίστασης και του νερού που πρόκειται να θερμανθεί, καθώς και για να είναι δυνατή η αλλαγή της αντίστασης χωρίς αποστράγγιση του νερού. Χρησιμοποιούνται επίσης για αρχιτεκτονικές εφαρμογές, όπως πάγκους και πλάκες μπάνιου, βάσεις ντους και εσωτερικές επιφάνειες, λόγω της ευκολίας επεξεργασίας του υλικού και της ιδιότητάς του ως "αθόρυβη πέτρα". Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αυξάνεται η πατίνα, αποκτούν φυσικά μια διαβρωμένη ή γερασμένη εμφάνιση. Τα ενεργά ορυχεία στεατίτη στη Βόρεια Αμερική περιλαμβάνουν ένα νότια της πόλης του Κεμπέκ με προϊόντα που διατίθενται στην αγορά από την Canadian Soapstone, τα ορυχεία Treasure και Regal στην κομητεία Beaverhead της Μοντάνα, τα οποία εκμεταλλεύεται η Barretts Minerals Company, και ένα άλλο στην κεντρική Βιρτζίνια, το οποίο εκμεταλλεύεται η Alberene Soapstone Company. Ο αρχιτεκτονικός στεατίτης εξορύσσεται στον Καναδά, τη Βραζιλία, την Ινδία και τη Φινλανδία και εισάγεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.. Ο στεατίτης χρησιμοποιείται από τους συγκολλητές και τους χαλκουργούς ως δείκτης λόγω της θερμικής του αντοχής- παραμένει ορατός όταν εφαρμόζεται θερμότητα. Χρησιμοποιείται επίσης εδώ και πολλά χρόνια από ράφτες, ξυλουργούς και άλλους τεχνίτες ως εργαλείο σήμανσης, επειδή τα σημάδια του είναι ορατά και όχι μόνιμα. Ο στεατίτης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή καλουπιών για τη χύτευση μαλακών μεταλλικών αντικειμένων, από κασσίτερο ή ασήμι. Η μαλακή πέτρα σκαλίζεται εύκολα και δεν αλλοιώνεται κατά τη θέρμανση. Η ολισθηρή επιφάνεια του στεατίτη επιτρέπει την εύκολη αφαίρεση του τελικού αντικειμένου. Οι στεατίτες μπορούν να τοποθετηθούν στην κατάψυξη και στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν αντί για παγάκια για την ψύξη αλκοολούχων ποτών χωρίς να τα αραιώνουν. Μερικές φορές αποκαλούνται «πέτρες ουίσκι» και πρωτοεμφανίστηκαν γύρω στο 2007. Οι περισσότερες πέτρες ουίσκι έχουν ημι-γυαλισμένο φινίρισμα, το οποίο διατηρεί την ομαλή εμφάνιση του φυσικού στεατίτη, ενώ άλλες είναι ιδιαίτερα γυαλισμένες. Τα κεραμικά από στεατίτη είναι πορσελάνες χαμηλού κόστους με ονομαστική σύνθεση (MgO)3 (SiO2) 4. Ο στεατίτης χρησιμοποιείται κυρίως για τις διηλεκτρικές και θερμομονωτικές του ιδιότητες σε εφαρμογές όπως πλακάκια, υποστρώματα, ροδέλες, δακτύλιοι, καλούπια και χρωστικές ουσίες. Χρησιμοποιείται επίσης ως μονωτικό σε εγκαταστάσεις υψηλής τάσης που πρέπει να αντέχουν υψηλά μηχανικά φορτία. Η έκθεση σε στεατίτη στο χώρο εργασίας, με εισπνοή, επαφή με το δέρμα ή με τα μάτια, ρυθμίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Υπηρεσία Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία έχει θέσει το νόμιμο όριο (επιτρεπόμενο όριο έκθεσης) για την έκθεση στο χώρο εργασίας σε στεατίτη στα 20 εκατομμύρια σωματίδια ανά κυβικό πόδι κατά τη διάρκεια μιας εργάσιμης ημέρας 8 ωρών. Το Εθνικό Ινστιτούτο για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία των ΗΠΑ έχει καθορίσει ένα συνιστώμενο όριο έκθεσης 6 mg/m³ συνολικής έκθεσης και 3 mg/m³ αναπνευστικής έκθεσης κατά τη διάρκεια μιας 8ωρης εργάσιμης ημέρας. Σε επίπεδα 3.000 mg/m³, ο στεατίτης αποτελεί κίνδυνο για τη ζωή και την υγεία. (Γαλλικά)(Γερμανικά)(Ιταλικά) Musée du Valmaggia (Γαλλικά) Maison de la pierre ollaire, Bagnes (Suisse) Soapstone Calculated Refractory Data w/ Technical Properties Converter (Incl. Soapstone Volume vs. Weight measuring units) Ancient soapstone bowl (The Central States Archaeological Journal) Soapstone Native American quarries, Maryland (Geological Society of America) Prehistoric soapstone use in northeastern Maryland (Antiquity Journal) The Blue Rock Soapstone Quarry, Yancey County, NC (North Carolina Office of State Archaeology) CDC - NIOSH Pocket Guide to Chemical Hazards Steatite historical marker in Decatur (Georgia).

Ο στεατίτης, γνωστός και ως σαπωνόλιθος (αγγλ. soapstone γερμανικά speckstein), είναι ένα πολύ μαλακό μεταμορφωμένο πέτρωμα, κυρίως υπερμαφικού τύπου που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ορυκτό τάλκη, γεγονός που το καθιστά πλούσιο σε μαγνήσιο και με μικρές ποσότητες χλωρίτη, αμφιβόλων, πυρόξενων, οξειδίων (πυρίτη, μαγνητίτη ), ανθρακικών αλάτων, ολιβίνη, σερπεντίνη και μαύρων μαρμαρυγιών . Παράγεται από μεταμόρφωση σε περιοχές όπου οι τεκτονικές πλάκες είναι σε μεγάλα βάθη, μεταβάλλοντας τα πετρώματα με θερμότητα και πίεση, με εισροή υγρών, αλλά χωρίς τήξη. Από φυσικής άποψης, έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καθώς είναι ταυτόχρονα ανθεκτικοί και μαλακοί και επομένως σχετικά εύκολος ο χειρισμός τους με απλά εργαλεία, ενώ αποτελούν υλικό που χρησιμοποιείται για σκάλισμα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Επιπλέον, αυτά τα πετρώματα έχουν υψηλή θερμοχωρητικότητα, γι' αυτό και χρησιμοποιούνται σε φούρνους και τζάκια. Είναι επίσης καλός ηλεκτρικός μονωτής .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Λογοτεχνική Σχολή του Τάρνοβο

Ο κύριος στόχος για τη Λογοτεχνική Σχολή του Τάρνοβο ήταν η πολιτιστική αναβίωση την εποχή του τέλους του 14ου αιώνα. Η δημιουργία του ευνοήθηκε λόγω κυρίως του ενδιαφέροντος του αυτοκράτορα Ιβάν Αλεξάνδρου (1331-1371) προς τη λογοτεχνία, τις τέχνες και τις παραδόσεις, κάτι που κληροδότησε στους γιους και διαδόχους του Ιβάν Σισμάν και Ιβάν Σρατσιμίρ. Ο πατριάρχης Θεοδόσιος του Τάρνοβο είχε και εκείνος μερίδιο συμμετοχής στη δημιουργία της Σχολής.Η Σχολή ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα της βουλγαρικής αυτοκρατορίας, το Τάρνοβο, από τον Άγιο Ευθύμιο του Τάρνοβο. Καθιέρωσε τους κανόνες ορθογραφικής και γλωσσολογικής μεταρρύθμισης της βουλγαρικής γλώσσας και διόρθωσε τα λάθος μεταφρασμένα κείμενα, δημιουργώντας πρότυπα για τις Ορθόδοξες εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Βλαχίας, της Μολδαβίας και της Ρωσίας, που χρησιμοποιούσαν επίσης την Εκκλησιαστική Σλαβική Γλώσσα.Το κύριο έργο των συγγραφέων της Λογοτεχνικής Σχολής του Τάρνοβο περιλαμβάνει συγγραφή πρωτότυπης λογοτεχνίας, μετάφραση βιβλίων από την ελληνική γλώσσα και δημιουργία συλλογών. Η λογοτεχνία της λογοτεχνικής Σχολής χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη - θρησκευτικό και κοσμικό. Η θρησκευτική λογοτεχνία αντιπροσωπεύεται από επαινετικές επιστολές, μαρτυρολόγια, ύμνους και άλλα. Το κύριο καθήκον για τους συγγραφείς μαρτυρολογίων ήταν να δοξάσουν τους Αγίους, ενώ στο έργο τους υπάρχει έντονη έμφαση στο στοιχείο των θαυμάτων που είναι υποχρεωτική σε αυτό το είδος γραφής για τους περισσότερους συγγραφείς του είδους, όπως ο Ευθύμιος και ο Evtimiy και ο Τσαμπλάκος. Η στάση απέναντι στα διάφορα αιρετικά κινήματα, όπως ο Μπογκομιλισμός, ο Βαρλααμισμός ή ο Αδαμισμός, είναι ιδιαίτερα εχθρική αντικατοπτρίζοντας την επίσημη θέση του Πατριαρχείου του Τάρνοβο. Η κοσμική λογοτεχνία της Σχολής περιλαμβάνει διηγήματα, μυθιστορήματα, νεοελληνίσματα, ποίηση και χρονικά. Σύμφωνα με τον τύπο των ιστοριών, τα νεοελληνίσματα μπορούν να χωριστούν σε τρία βασικά τμήματα: αντίκες («Αλεξάνδρεια», «Τροϊκός θρύλος» και άλλα, που απεικονίζουν σκηνές από την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας), τα ανατολικά νεολεκτικά («Βίος Βαρλαάμ και Ιωάσαφ», «Ακίρ Πρεμάντρι», κείμενα της ινδικής και ασσυριακής-βαβυλωνιακής λογοτεχνίας) και τα μεσαιωνικά («Τεοφάνα - Η Ιδιοκτήτρια», γεγονότα της βουλγαρικής και βυζαντινής ιστορίας). Τα μυθιστορήματα είναι ποικίλου περιεχομένου, αλλά μπορούν επίσης να χωριστούν σε τρεις ομάδες: τα χρονικά (ιστορίες για ιστορικά γεγονότα), μικρές ιστορίες και τα αρχαία-λαογραφικά («Οι Μύθοι του Αισώπου», με θέματα από τη βουλγαρική μυθολογία και την αρχαία ιστορία). „Страници из историята на Търновската книжовна школа“, Георги Данчев, издателство „Наука и изкуство“, София, 1983 г. „Григорий Цамблак“, Константин Мечев, издателство „Наука и изкуство“, София, 1969 г. "Старобългарска литература", БАН, София, 1971

Η Λογοτεχνική Σχολή του Τάρνοβο (βουλγαρικά: Търновска книжовна школа) των τελών του 14ου και του 15ου αιώνα ήταν μια σημαντική μεσαιωνική πολιτιστική ακαδημία της Βουλγαρίας με σημαντική συνεισφορά στη μεσαιωνική βουλγαρική λογοτεχνία, που ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας Τάρνοβο. Ήταν μέρος της Σχολής Τεχνών του Τάρνοβο, χαρακτηριστικής για τον πολιτισμό της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.Με την ορθογραφική μεταρρύθμιση του Αγίου Ευθυμίου του Τάρνοβο και εξέχοντες εκπροσώπους, όπως ο Γρηγόριος Τσαμπλάκος ή ο Κωνσταντίνος του Κόστενετς, η σχολή επηρέασε τη μεσαιωνική κουλτούρα της Ρωσίας, της Σερβίας, της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Είναι, επίσης, διάσημη στη Ρωσία για την μεγάλη επιρροή τους στους Νοτιοσλάβους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF

Μαγδαληνή της Σουηδίας

Η Μαγδαληνή γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου 1982 στο Κάστρο Ντρότνινγκχολμ. Η βάπτισή της έγινε στις 31 Αυγούστου 1982 στην εκκλησία των ανακτόρων. Ανάδοχοι ήταν ο Ανδρέας της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, ο Βάλτερ Σόμερλαθ, η Βενεδίκτη της Δανίας και η Χριστίνα της Σουηδίας.Από το 1985 έως το 1989 η Μαγδαληνή παρακολουθούσε μαθήματα στο σχολείο Βέστερλεντ. Η εκπαίδευσή της συνεχίστηκε και σε άλλα ιδρύματα της χώρας. Το 2001 ολοκλήρωσε την μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευσή της με την αποφοίτησή της από το σχολείο Ενσκίλντα της Στοκχόλμης.Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 2001, η Πριγκίπισσα έζησε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε αγγλική φιλολογία. Την άνοιξη του 2002, ξεκίνησε μελέτη στην Εισαγωγή του Σουηδικού Δίκαιου, ενώ την ίδια περίοδο απέκτησε την πιστοποίηση γνώσης ηλεκτρονικών υπολογιστών ECDL. Τον Ιανουάριο του 2003 η Πριγκίπισσα εντάχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης όπου ξεκίνησε σπουδές στην ιστορία της τέχνης. Το φθινόπωρο του 2004 η πριγκίπισσα ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα εθνολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Αποφοίτησε στις 23 Ιανουαρίου 2006 με μπάτσελορ στην ιστορία της τέχνης, την εθνολογία και τη σύγχρονη ιστορία. Το 2007 σπούδασε παιδική ψυχολογία.Η Μαγδαληνή μιλάει άπταιστα αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά, αλλά και μεσαίου επιπέδου γαλλικά. Η Πριγκίπισσα Μαγδαληνή απολαμβάνει το σκι και την ιππασία, ενώ έχει διαγωνισθεί στο αγώνισμα υπερπήδησης εμποδίων με άλογο. Η ίδια ενθαρρύνει και υποστηρίζει τους νέους που συμμετέχουν στην ιππασία. Δείχνει πολύ ενδιαφέρον για τον πολιτιστικό κόσμο, ιδιαίτερα για το θέατρο, το χορό και την τέχνη. Η πριγκίπισσα αναλαμβάνει ορισμένα επίσημα καθήκοντα εκ μέρους του πατέρα της και του λαού της Σουηδίας. Τα καθήκοντά της περιλαμβάνονται με την συμμετοχή της την ημέρα της Εθνικής Επετείου της Σουηδίας, στα γενέθλια του Βασιλιά και της Βασίλισσας, στις εκδηλώσεις των βραβείων Νόμπελ, σε δείπνα και επίσημες επισκέψεις μαζί με άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας της χώρας. Είναι ο προστάτης της οργάνωσης Min Stora Dag (Μεγάλη Μου Μέρα) και είναι επίσης συνδεμένη με τους οργανισμούς Europa Nostra, Carl Johan-League και Royal Motorboat Club. Το 2006 έκανε εκπαίδευση για έξι μήνες στην έδρα της UNICEF στη Νέα Υόρκη και εργάστηκε πάνω στις Υπηρεσίες Παιδικής Προστασίας. Το 2012 υπήρξε συνιδρυτής του οργανισμού ThankYou by Childhood, ο οποίος εργάζεται για την ευαισθητοποίηση γύρω από τα ζητήματα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών. Στις 11 Αυγούστου 2009, η Μαγδαληνή, ανακοίνωσε τον αρραβώνα της με τον δικηγόρο Τζόνας Μπέργκστρομ, με τον οποίον βρισκόταν σε σχέση από το 2002. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2010 ανακοινώθηκε ότι ο γάμος είχε ακυρωθεί και ότι ο αρραβώνας έπαψε να ισχύει.Στις 25 Οκτωβρίου 2012 τα σουηδικά ανάκτορα ανακοίνωσαν τον νέο αρραβώνα της, αυτή τη φορά με τον επιχειρηματία Κρίστοφερ Ο'Νηλ. Ο γάμος διεξήχθη στις 8 Ιουνίου 2013 στη Στοκχόλμη, παρουσία πολλών ξένων επισήμων.Το πρώτο παιδί του ζευγαριού, η κόρη τους Πριγκίπισσα Ελεονώρα, Δούκισσα του Γκότλαντ, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 20 Φεβρουαρίου 2014.Στις 19 Δεκεμβρίου 2014 ανακοινώθηκε ότι η Μαγδαληνή ήταν έγκυος με το δεύτερο παιδί τους, που αναμένετο να γεννηθεί το καλοκαίρι του 2015. Το παιδί αυτό, ο γιος τους Πρίγκιπας Νικόλαος, Δούκας του Όνγκερμανλαντ, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 2015 στη Στοκχόλμη. Στις 27 Αυγούστου 2017 ανακοινώθηκε ότι η πριγκίπισσα και ο σύζυγός της, περιμένουν το τρίτο τους παιδί τον Μάρτιο του 2018. Στις 9 Μαρτίου 2018, η Μαγδαληνή γέννησε το τρίτο της παιδί, ένα κορίτσι την Πριγκίπισσα Αδριανή, Δούκισσα του Μπλεκίνιε, στο νοσοκομείο Νταντέρουντ.

Η Μαγδαληνή της Σουηδίας (Σουηδικά: Madeleine av Sverige, 10 Ιουνίου 1982) είναι το νεότερο από τα τρία παιδιά του Βασιλιά Καρόλου ΙΣΤ΄ Γουσταύου και της Βασίλισσας Σίλβιας. Κατά την γέννησή της βρισκόταν στην τρίτη θέση της γραμμής διαδοχής του σουηδικού θρόνου, ενώ σήμερα είναι στην όγδοη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Γ Όφεως

Ο γ Όφεως είναι ένας συνηθισμένος αστέρας της Κύριας ακολουθίας φασματικού τύπου F6 V. Ο δείκτης χρώματος (B−V) του αστέρα είναι +0,48, που αντιστοιχεί σε επιφανειακή θερμοκρασία 6.200 έως 6.500 K. Είναι μεγαλύτερος σε διάμετρο (κατά 55% περίπου) και σε μάζα (κατά 15% έως 45%) από τον Ήλιο, ενώ η απόλυτη λαμπρότητά του είναι τριπλάσια της ηλιακής, δηλαδή αντιστοιχεί σε απόλυτο μέγεθος +3,60. Είναι νεότερος αστέρας από τον Ήλιο, έχοντας ηλικία που εκτιμάται σε 3,5 δισεκατομμύρια έτη.Οι αστρονόμοι υποπτεύονται ότι ο γ Όφεως είναι ίσως ελαφρώς μεταβλητός αστέρας. Μερικές φορές αναφέρεται ότι έχει δύο συνοδούς αστέρες δέκατου μεγέθους σε απόσταση περίπου τριών λεπτών της μοίρας από αυτόν, που μάλλον εμφανίζονται απλώς ότι είναι κοντά του από την οπτική γωνία της Γης, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν σχέση με τον γ Όφεως. Ο αστέρας απομακρύνεται από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με μέση ταχύτητα 6,8 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (24.500 χιλιόμετρα την ώρα), ενώ εμφανίζει και σημαντική ιδία κίνηση. Στους αρχαίους Άραβες ο γ Όφεως μαζί με τους β Ηρακλέους (πιθανώς), γ Ηρακλέους και β Όφεως σχημάτιζαν τον μικρό αστερισμό al-Nasaq al-Sha'āmī, δηλαδή «η Βόρεια Γραμμή», μέρος του αστερισμού al-Nasaqān (= «Οι Δύο Γραμμές») Αργότερα, υπό την επίδραση της ελληνικής και ρωμαϊκής ονοματολογίας, ο γ Όφεως έλαβε το ιδιαίτερο όνομα Ainalhai, από την αραβική φράση عين الحية (Ayn al-Ḥayyah), δηλαδή το «Μάτι του Όφεως». Στην παραδοσιακή κινεζική αστρονομία, ο όρος 天市右垣 (Tiān Shì Yòu Yuán), δηλαδή «το δεξί περιτείχισμα της Ουράνιας Αγοράς» αναφέρεται μια μικρή ομάδα αστέρων, η οποία αντιπροσώπευε ένδεκα αρχαίες επαρχίες-κρατίδια της Κίνας και την οποία αποτελούσαν οι γ Όφεως, β, γ και κ Ηρακλέους, β, δ, α και ε Όφεως, και δ, ε και ζ Οφιούχου. Ο ίδιος ο γ Όφεως ήταν έτσι γνωστός ως 天市右垣四 (Tiān Shì Yòu Yuán sì), δηλαδή «ο τέταρτος (αστέρας) του δεξιού περιτειχίσματος της Ουράνιας Αγοράς», και αντιπροσώπευε την επαρχία-κρατίδιο Τζενγκ (鄭) ή Τσινγκ). Ο γ Ser από τον Jim Kaler

Ο γ (γάμμα) Όφεως (Gamma Serpentis, γ Ser) είναι αστέρας στον αστερισμό Όφι, στο τμήμα του που αντιπροσωπεύει την κεφαλή του όφεως (Serpens Caput). Με φαινόμενο μέγεθος 3,85, είναι υπό κανονικές συνθήκες εύκολα ορατός με γυμνό μάτι. Παρά το όνομά του πάντως δεν είναι ο τρίτος, αλλά μόλις ο ένατος σε φωτεινότητα αστέρας του Όφι. Με βάση την ετήσια ηλιοκεντρική (αστρική) του παράλλαξη όπως αυτή μετρήθηκε από την αποστολή HIPPARCOS, απέχει από τη Γη περί τα 36,7 έτη φωτός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93_%CE%8C%CF%86%CE%B5%CF%89%CF%82

Θεοδόσιος Παυλίδης

Ο Θ. Παυλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από όπου το 1957 πήρε πτυχίο ηλεκτρολόγου μηχανικού. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ, από όπου πήρε μεταπτυχιακό τίτλο Master of Science το 1962 και διδακτορικό το 1964. Ο Παυλίδης δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, προσληφθείς ως επίκουρος καθηγητής το 1964, και προαχθείς σε αναπληρωτή καθηγητή το 1968 και σε καθηγητή α΄ βαθμίδας το 1975. Το 1980 έγινε μέλος του τεχνικού προσωπικού των Εργαστηρίων AT&T Bell στο Μάρεϊ Χιλ του Νιου Τζέρσεϊ. Το 1982 έγινε αρχισυντάκτης του ερευνητικού περιοδικού IEEE Transactions on Pattern Analysis and Machine Intelligence (PAMI) και παρέμεινε σε αυτή τη θέση ως το 1986. Ο Παυλίδης επέστρεψε στη διδασκαλία το 1986 και το 1995 έγινε Διακεκριμένος Καθηγητής, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2001.Ο Θεοδόσιος Παυλίδης πραγματοποίησε θεμελιώδη έρευνα σε αρκετές περιοχές της αναπτύξεως λογισμικού υπολογιστών, όπως στην αναγνώριση προτύπων (π.χ. αναγνώριση φωνής), την ανάλυση εικόνας, την επιμέλεια εικόνας, την OCR, τη μηχανική όραση και τους ραβδωτούς κώδικες. Συνεισέφερε στο διδιάστατο πρότυπο ISO PDF417 για ραβδωτούς κώδικες, που τους επέτρεψε να έχουν πολύ υψηλή πυκνότητα πληροφοριών και αυτοδιόρθωση λαθών. Η εργασία του στη μηχανική (ή υπολογιστική ή τεχνητή) όραση απέφερε έναν αλγόριθμο που μπορεί να διαβάζει ραβδωτούς κώδικες των οποίων μερικές ράβδοι λείπουν.Ο Παυλίδης έχει συγγράψει αρκετά βιβλία και πολλά άρθρα και ερευνητικές εργασίες σε κορυφαία περιοδικά της ειδικότητάς του. Επιπλέον, το όνομά του εμφανίζεται σε 15 θεμελιωμένα διπλώματα ευρεσιτεχνίας στις ΗΠΑ. 1979: Εταίρος του IEEE 1994: Εταίρος της Διεθνούς Ενώσεως Αναγνωρίσεως Προτύπων (IAPR) για συνεισφορές στα γραφικά υπολογιστών και την επεξεργασία εικόνας 1996: Βραβείο «Golden Core» της IEEE Computer Society 2000: Βραβείο Κινγκ-Σουν Φου της IAPR «για θεμελιώδεις συνεισφορές στη θεωρία και τη μεθοδολογία της δομικής αναγνωρίσεως προτύπων Biological Oscillators: Their Mathematical Analysis, Academic Press, 1973 Structural Pattern Recognition, Springer-Verlag, 1977 Algorithms for Graphics and Image Processing, Computer Science Press, 1981 Interactive Computer Graphics in X, PWS Publishing, 1995 Fundamentals of X Programming, Kluwer Academic/Plenum Publishers, 1999

Ο Θεοδόσιος Παυλίδης (Theodosios Pavlidis, γενν. 8 Σεπτεμβρίου 1934) είναι Ελληνοαμερικανός επιστήμονας υπολογιστών, σήμερα Διακεκριμένος Ομότιμος Καθηγητής της επιστήμης υπολογιστών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Στόνυ Μπρουκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Άγιος Νικόλαος Βολιμών Ζακύνθου

Ο Άγιος Νικόλαος είναι παράλιος οικισμός στη ΒΑ. Ζάκυνθο. Βρίσκεται στον μυχό μικρού όρμου που τον κλείνει η φερώνυμη νησίδα του Αγίου Νικολάου (Σκινάρι), σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 20. Απέχει 32 χλμ. περίπου ΒΔ. της πόλης της Ζακύνθου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Βολιμών. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Βολιμών και προσαρτήθηκε στον δήμο Ελατίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ελατίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Ζακύνθου. Ο Άγιος Νικόλαος είναι το κύριο λιμάνι της Β. Ζακύνθου που συνδέει το νησί με την Κεφαλονιά (Πεσάδα), καθώς και η αφετηρία για εκδρομικές εξορμήσεις στην περιοχή. Για το μέγεθός του έχει αξιόλογη τουριστική υποδομή (ξενοδοχεία, διαμερίσματα, επιπλωμένες κατοικίες). Οι Γαλάζιες Σπηλιές, βορειοανατολικά του οικισμού και κοντά στο ακρωτήριο Σκινάρι. Είναι προσβάσιμες και από το Κορίθι και αποτελούν ένα από τα αξιολογότερα αξιοθέατα του νησιού αλλά και όλων των Επτανήσων. Οι σπηλιές δημιουργού θαυμάσιους υδάτινους χρωματισμούς με την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων Η «Δρακοσπηλιά», πολύ κοντά στο Σκινάρι Το ακρωτήριο Σκινάρι, που είναι το απώτατο βόρειο σημείο της Ζακύνθου, και ο φάρος του Το νησάκι του Αγίου Νικολάου, στην είσοδο του όρμου του οικισμού, με ερείπια παρατηρητηρίου («Βαρδιόλα») στην κορυφή του Η παραλία του οικισμού και η παραλία «Μαντράκια», νότια του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Ζάκυνθος 1:60.000) eetaa.gr

Ο Άγιος Νικόλαος είναι οικισμός της Ζακύνθου. Διοικητικά υπάγεται στην τοπική κοινότητα Βολιμών, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ελατίων, του δήμου Ζακύνθου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ζακύνθου, στην περιφέρεια Ιονίων Νήσων, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Ζακύνθου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ιονίων Νήσων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%8E%CE%BD_%CE%96%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85

Άνα Μάρτιν

Ταινίες El gángster - 1965 Pánico - 1966 Marcelo y María - 1966 El ángel y yo - 1966 Acapulco a go-go - 1967 La muerte es puntual - 1967 Return of the Gunfighter - 1967 Corona de lágrimas - 1968 Blue Demon contra cerebros infernales - 1968 Blue Demon contra las diabólicas - 1968 Tú eres mi destino - 1969 Romance sobre ruedas - 1969 El golfo - 1969 Faltas a la moral - 1970 ¿Por qué nací mujer? - 1970 La rebelion de las hijas - 1970 Los corrompidos - 1971 Siempre hay una primera vez - 1971 En esta cama nadie duerme - 1971 Trampa mortal - 1972 Fin de fiesta - 1972 Tacos al carbón - 1972 Victoria - 1972 Hoy he soñado con Dios - 1972 Trio y cuarteto - 1972 Lágrimas de mi barrio - 1973 El profeta Mimi - 1973 El primer paso... de la mujer - 1974 La mujer del diablo - 1974 El pacto - 1976 Mil caminos tiene la muerte - 1977 El lugar sin límites - 1978 Ratas del asfalto - 1978 Los indolentes - 1979 Cadena perpetua - 1979 Verano salvaje - 1980 Vivir para amar - 1980 Ángela Morante, ¿crimen o suicidio? - 1981 Dulces compañías - 1996 Un boleto para soñar - 1998 Corazones rotos - 2001 In the Time of the Butterflies - 2001 Las viudas - 2004 Molinos de viento - 2005 Me han destrozado la vida - 2005 Canela - 2012Τηλενουβέλες Tú eres mi destino - 1969 Mi primer amor - 1973, ως Μπέιμπι El manantial del milagro - 1974, ως Μπλάνκα El milagro de vivir - 1975/76, ως Τζένι Γκόρντον Mundos opuestos - 1976/77, ως Μόνικα ντε λα Μόρα Muchacha de barrio - 1979, ως Λάουρα La llama de tu amor - 1979/80, ως Άνα Σεσίλια Gabriel y Gabriela - 1982/83, ως Γκαμπριέλα ντε Ρέγες/Γκαμπριέλα Ρέγες/Γκαμπριέλ La pasión de Isabela - 1984/85, ως Ισαμπέλα Ερνάντες Γκαγιάρδο El pecado de Oyuki - 1988, ως Ογιούκι Ογίνο La culpa - 1996, ως Κουκίτα Λεόν ντε Μεντισάβαλ Gente bien - 1997, ως Αλίσια Ντούμας ντε Κλιν Ángela - 1998/99, ως Ντέλια Μπελάτι Ρολντάν Alma Rebelde - 1999, ως Κλάρα Ερνάντες (γκεστ εμφάνιση) Atrévete a Olvidarme - 2001, ως Σαμπίνα Amor real - 2003, ως Ροσάριο Αράντα Amar otra vez - 2003/04, ως Γιολάντα Μπελτράν Rubí - 2004, ως Δόνια Ρεφούχιο Οτσόα χηρ. ντε Πέρες La madrastra - 2005, ως Σοκόρρο ντε Μόντες Duelo de pasiones - 2006, ως Λούμπα Λόπεζ Destilando Amor - 2007, ως Κλάρα "Κλαρίτα" Ερνάντες Γκαρσία Un gancho al corazón - 2008/09, ως Νιέβες Οτσόα Mañana es para siempre - 2008/09, ως Ρεφούχιο Ροσάριο Los Exitosos Pérez - 2009/10, ως Ρενάτα Μανσίγια ντε λα Κρους (γκεστ εμφάνιση) Soy tu dueña - 2010, ως Μπενίτα Γκαρρίδο La que no podia amar - 2011/12, ως Μαρία Γκόμεζ Amores Verdaderos - 2012, ως Καντελάρια Κορόνα Por siempre mi amor - 2013/14, ως Μαρία Λουίσα "Τίτα" Βαλβέρδε χηρ. ντε Εσκουδέρο Simplemente María - 2015/16, ως Δόνια Φελισίτας "Φέλι" Νούνιες χηρ. ντε Σερβάντες Sin tu mirada - 2017/18, ως Ανγούστιας Γκαλβές Los pecados de Bárbara - 2019/20, ως Ινές La mexicana y el güero - 2021, ως ΤονίταΤηλεόραση Navidad sin fin - 2001, ως Τεοφίλα Mujer, casos de la vida real - 2002 Desde Gayola - 2003/04, ως Λα Τσάτα La rosa de Guadalupe - 2008, ως ΓιόγιαΩς παραγωγός Morir para vivir - 1989 El pecado de Oyuki - 1988 Βραβεία TVyNovelasΒραβεία TV Adicto GoldenΒραβεία Laurel de Oro (España)Βραβεία ACE (New York) Άνα Μάρτιν στην IMDb

Η Άνα Μάρτιν (Ana Martín, γεννημένη ως Άνα Μπεατρίς Μαρτίνες Σολορσάνο Ana Beatriz Martínez Solórzano, 14 Μαΐου 1946 -) είναι Μεξικανή ηθοποιός, τραγουδίστρια, παραγωγός και πρώην μοντέλο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD

Ισιδώρα Ντάνκαν

Η Ισιδώρα, μετά τα 22, έζησε κυρίως στην Ευρώπη. Ήρθε στην Ελλάδα. Το 1903 έχτισε στο Βύρωνα μία κατοικία όπου τώρα έχει μετατραπεί σε σχολή χορού με το όνομα της, με σχέδια του αδελφού της Ραϋμόνδου, βασισμένη σε αρχαιοελληνικά πρότυπα. Απέκτησε μία κόρη (1906) με τον Γκόρντον Γκρεγκ και έναν γιό (1910) με τον Πάρις Σίνγκερ (έναν από τους απογόνους του Ισαάκ Σίνγκερ). Τα δύο παιδιά πέθαναν νωρίς, το 1913, με τραγικό τρόπο: καθώς γυρνούσαν με την νταντά τους, ο οδηγός αναγκάστηκε να σταματήσει για να αποφύγει ένα τρακάρισμα. Όταν βγήκε για να βάλει μπροστά με τη μανιβέλα ξέχασε να βάλει χειρόφρενο και το αμάξι κινήθηκε και έπεσε στο Σηκουάνα. Μετά το δυστύχημα, πήγε στην Κέρκυρα, όπου έζησε αρκετούς μήνες με την Ιταλίδα ομοφυλόφιλη ηθοποιό Ελεονώρα Ντούζε. Το 1922 παντρεύτηκε τον Σεργκέι Γιεσένιν, έναν πολύ μικρότερό της Ρώσο ποιητή. Την πολυτάραχη, παραβατική και τραγική ζωή της, ακολούθησε ένας τραγικός θάνατος. Αποκεφαλίστηκε όταν το φουλάρι της πιάστηκε σε μία από τις πίσω ρόδες του σπορ αυτοκινήτου όπου επέβαινε, και της έσπασε τον αυχένα.

Η Ισιδώρα Ντάνκαν (αγγλικά: Isadora Duncan, 27 Μαΐου 1877 – 14 Σεπτεμβρίου 1927) υπήρξε χορεύτρια και θεωρείται από πολλούς σαν η μητέρα του σύγχρονου χορού. Υπήρξε γνωστή και σαν "ξυπόλητη χορεύτρια". Η χορογραφία της είναι εμπνευσμένη από την αρχαία ελληνική χορογραφία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CE%BD

Φλοράν Μπαλμόν

Ο Φλοράν Μπαλμόν ξεκίνησε την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο στην ηλικία των πέντε ετών από την ΚΣ Οζόν, ομάδα της πόλης του Σαιν-Συμφοριάν-ντ'Οζόν απ'όπου κατάγεται, ενώ, τότε, αγωνιζόταν ως επιθετικός. Σε ηλικία δώδεκα ετών, εντάχθηκε στην ΚΑΣΚΟΛ του Ουλέν, προτού ενταχθεί στην ηλικία των δεκαεπτά ετών στα τμήματα υποδομής της Ολιμπίκ Λυών. Κατέκτησε με την ομάδα νέων της Λυών το Κύπελλο Γκαμπαρντελά του 1997. Ο Φλοράν Μπαλμόν αποκαλύφθηκε στο γαλλικό ποδοσφαιρικό κοινό στη διάρκεια της σεζόν που πέρασε ως δανεικός στην Τουλούζ ΦΚ. Στη συνέχεια, μεταγράφηκε στην ΟΖΚ Νις το 2004, αφότου κατέκτησε το Πρωτάθλημα Γαλλίας του 2003 και το Γαλλικό Σούπερ Καπ του 2004. Ο Γάλλος μέσος υπέγραψε για λογαριασμό της Λιλ ΟΣΚ τον Ιούνιο του 2008. Δίπλα στους Ρίο Μαβούμπα και Γιοάν Καμπάιγ, αποτέλεσε έναν από τους σταθερότερους σε απόδοση μέσους της Λιγκ 1, βοηθώντας την ΛΟΣΚ να πετύχει το νταμπλ Κύπελλο-Πρωτάθλημα το 2011. Τραυματίας, ωστόσο, απέτυχε να συμμετάσχει στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας εκείνης της σεζόν. Ευρισκόμενος δεσμευμένος με συμβόλαιο με την ΛΟΣΚ ως τον Ιούνιο του 2013, ο Μπαλμόν ανανέωσε το συμβόλαιό του για δύο πρόσθετα έτη, στις 8 Ιουνίου 2012. Στην Λιλ, υπάρχει ένα τραγούδι που του είναι αφιερωμένο από τους Y'est d'dins , μία λέσχη οπαδών της ομάδας. Ο τίτλος του είναι, απλώς, Florent Balmont, ενώ αποτελεί το σημαντικότερο τραγούδι του Album τους, το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 : Y'est d'dins, leurs meilleurs chansons (VOL.1). Ολιμπίκ Λυών Πρωταθλητής Γαλλίας το 2003 και το 2005 Νικητής του Γαλλικού Σούπερ Καπ το 2004. ΟΖΚ Νις Φιναλίστ του Λιγκ Καπ το 2006 Λιλ ΟΣΚ Πρωταθλητής Γαλλίας το 2011. Στατιστικά του Μπαλμόν Αρχειοθετήθηκε 2012-10-06 στο Wayback Machine. στο lfp.fr

Ο Φλοράν Μπαλμόν, γεννημένος στις 2 Φεβρουαρίου 1980 στην Σαιντ-Φουά-λε-Λυών, είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται στην θέση του μέσου για λογαριασμό της Λιλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CF%8C%CE%BD

Γεώργιος του Κάρτλι

Γεννημένος από τον βασιλιά Βαχτάνγκ ΣΤ΄ τού Κάρτλι τού Οίκου Μπαγκρατιόνι, τού κλάδου Μουχράνι και τη βασίλισσα Ρουσουδάν, ο Γεώργιος ακολούθησε τον πατέρα του στην εξορία στη Ρωσία μετά την οθωμανική κατοχή της Γεωργίας το 1724. Εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και εισήλθε στη ρωσική στρατιωτική υπηρεσία. Κατά τη διάρκεια τού Ρωσο-σουηδικού πολέμου (1741-1743), έγινε στρατηγός και διοικούσε μία μοίρα γαλερών. Διακρίθηκε στην εκστρατεία τού Ρήνου κατά τη διάρκεια τού Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής (1740–1748) και προήχθη σε υποστράτηγο το 1750. Πολέμησε επίσης νωρίς στον Επταετή Πόλεμο (1756–1763) και αποσύρθηκε το 1759 με τον βαθμό τού στρατηγού. Ο πρίγκιπας συμμετείχε επίσης σε πολιτιστικές επιχειρήσεις της γεωργιανής αποικίας στη Μόσχα, επικεφαλής της οποίας έγινε μετά τον θάνατο τού αδελφού του Μπακάρ (1750). Ο ίδιος ποιητής με κάποιο ταλέντο, ο Γεώργιος χρηματοδότησε λογοτεχνικές και επιστημονικές δραστηριότητες, τόσο στη Γεωργία, όσο και στη Ρωσία. Το 1785 δώρισε 10.000 ρούβλια στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Απεβίωσε στη Μόσχα το 1786 και ενταφιάστηκε στο οικογενειακό ταφικό μέρος στο μοναστήρι Ντονσκόι. Ήταν νυμφευμένος με την πριγκίπισσα Mαρία Ιάκοβνα Ντολγκορούκοβνα από την οποία απέκτησε 3 παιδιά: Βασίλι (1749-1764). Γιάκομπ (1751-1768). Άννα (1754–1779). (in ρωσική) History of the District of Koptevo, Moscow. Accessed on February 13, 2008.

Ο Γεώργιος, πρίγκιπας της Γεωργίας, γεωργιανά: გიორგი ბატონიშვილი Γιόργι Μπατονισβίλι, ρωσικά: царевич Георгий Вахтангович Грузинский‎ Tσάρεβιτς Γκεόργι Βαχτάνγκοβιτς Γρουζίνσκι, (2 Αυγούστου 1712 – 19 Δεκεμβρίου 1786) ήταν Γεωργιανός βασιλικός πρίγκιπας και στρατηγός στη ρωσική υπηρεσία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%BB%CE%B9

Σημαία της Ανδόρρας

Η σημαία της Ανδόρρας έχει τα ίδια χρώματα με τη σημαία του Τσαντ και της Ρουμανίας. Είναι επίσης παρόμοια και με τη σημαία της Μολδαβίας, η οποία όμως έχει διαφορετικό εθνόσημο. Κανονισμοί για την απεικόνιση των εθνικών συμβόλων της Ανδόρρας- αρχείο .pdf η Ανδόρρα στις "Σημαίες του Κόσμου".

Η σημαία της Ανδόρρας υιοθετήθηκε το 1866 (επίσημα από τις 20 Ιουνίου 1996). Είναι τρίχρωμη, με μπλε, κίτρινο και κόκκινο και έχει στο κέντρο το εθνόσημο της χώρας. Η χώρα έχει Σύνταγμα από τις 28 Απριλίου του 1993.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%B1%CF%82

Χάλαμ ΦΚ

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1860, η Χάλαμ αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη Σέφιλντ Φ.Κ. σε ένα τοπικό ντέρμπι, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αποτελεί το αρχαιότερο τοπικό ποδοσφαιρικό ντέρμπι και ένα από τα παλαιοτέρα τοπικά ντέρμπι όλων των σπορ. Το 1867 ο σύλλογος κατέκτησε το "Youdan Cup", το οποίο θεωρείται η πρώτη παγκοσμίως ποδοσφαιρική διοργάνωση. Έτσι μπήκε στην ιστορία ως η πρώτη νικήτρια επίσημης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Στον τελικό που διεξήχθη στο Bramall Lane του Σέφιλντ νίκησε τη Norfolk. Η Χάλαμ συμμετέχει στην "Northern Counties East League" από την ίδρυσή της το 1982 και η καλύτερη θέση που έχει καταλάβει είναι η 3η στην ανώτερη κατηγορία (Premier Division) το 2002-03. Το 2006-07 προκρίθηκε ως τον 2ο προκριματικό γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας και ως τα προημιτελικά του Λιγκ Καπ της N.C.E.League. Το σωματείο συμμετείχε στο φιλμ "When Saturday Comes".

Η Χάλαμ ΦΚ (αγγλικά: Hallam F.C.) είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Αγγλίας, από την περιοχή του Σέφιλντ. Ιδρύθηκε το 1860 και είναι ο δεύτερος αρχαιότερος σύλλογος παγκοσμίως μετά τη Σέφιλντ Φ.Κ.. Αγωνίζεται στην Ανώτερη κατηγορία (Premier Division) της "Northern Counties East League". Η Χάλαμ αγωνίζεται στο αρχικό της στάδιο το Sandygate Road, το οποίο επισήμως αναγνωρίζεται από το Βιβλίο Γκίνες ως το παλιότερο γήπεδο στον κόσμο. Το Sandygate βρίσκεται στο δυτικό Σέφιλντ, στην περιοχή Crosspool και έχει χωρητικότητα 800 θεατών (248 καθημένων). Το σωματείο έχει το παρατσούκλι "The Countrymen", δηλαδή "Επαρχιώτες". Η στολή του αποτελείται από οριζόντιες μπλε-άσπρες ρίγες και μπλε παντελόνι. Πρόεδρος είναι ο Ernest Forrest και μάνατζερ ο Darren Bland΄

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC_%CE%A6%CE%9A

Ερριέττα Καρλόττα του Νάσσαου-Ίντσταϊν

Ήταν η δεύτερη κόρη του Γεωργίου Αυγούστου, κόμη του Νάσσαου-Ίντσταϊν και της Ερριέττας Δωροθέας, κόρης του Αλβέρτου Ερνέστου Α΄, πρίγκιπα του Έτινγκεν-Έτινγκεν. Παντρεύτηκε μυστικά το 1711 τον Μαυρίκιο Γουλιέλμο των Βέττιν, δούκα της Σαξονίας-Μέρσεμπουργκ και είχε τέκνα: Φρειδερίκη Ουλρίκα 1720, απεβίωσε μερικές ώρες μετά τη γέννηση Manfred Wilde: Zwischen Ehebruch und Staatsräson. Das außereheliche Verhältnis von Herzogin Henriette Charlotte von Sachsen-Merseburg als diplomatisches Ränkespiel [in:] Martina Schattkowsky/Manfred Wilde (ed.): Sachsen und seine Sekundogeniturfürstentümer. Schriften zur Sächsischen Geschichte und Volkskunde, vol. 33. Leipziger University, Leipzig 2010, pp. 257−287.

H Ερριέττα Καρλόττα, γερμ. Henriette Charlotte von Nassau-Idstein (9 Νοεμβρίου 1693 - 8 Απριλίου 1734) από τον Οίκο του Νάσσαου ήταν κόρη του κόμη του Νάσσαου-Ίντσταϊν και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας-Μέρσεμπουργκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%8A%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD

Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι

Ένας πλοίαρχος, ο Λεωνίδας Πετρόχειλος, διευθυντής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, που είναι χήρος με τρεις γιους, τον Κίμωνα που είναι φοιτητής, τον Αντρέα που είναι μαθητής και τον μικρό Μπάμπη, που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με μια μοτοσικλέτα. Στο σπίτι επικρατεί το απόλυτο χάος, μέχρι τη στιγμή που, με τη βοήθεια του φίλου του, του Ξενοφώντα, βρίσκει και προσλαμβάνει ως οικονόμο την κυρία Μαίρη, η οποία με τη συμπεριφορά της θα τους αλλάξει τη ζωή. Και ενώ ο άντρας του σπιτιού είναι σκέτος "στρίγγλος" και οι τρεις γιοι του σωστά θηρία, καταφέρνει να τους βάλει σε μια τάξη και να ανοίξει την καρδιά τους. Κάποια στιγμή όμως αποκαλύπτεται το πραγματικό της κίνητρο και τότε όλα αλλάζουν. Στην πραγματικότητα, η Μαίρη πλησίασε τον πλοίαρχο για να ζητήσει μια χάρη εκ μέρους του αδελφού της, ο οποίος πρόκειται να αποβληθεί διά παντός από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων λόγω κάποιας νεανικής επιπολαιότητας. Ο Λεωνίδας θεωρεί απαράδεκτη αυτήν την εξαπάτηση και διώχνει τη Μαίρη, ενώ προσλαμβάνει ως οικονόμο τη Δέσποινα Ανυφαντούλη, η οποία συνεχώς κλαίγεται και παραπονιέται, ενώ δεν φαίνεται να τα καταφέρνει με τις δουλειές του σπιτιού. Στο τέλος, ο Λεωνίδας αποφασίζει να συγχωρήσει τη Μαίρη για τον πλάγιο τρόπο με τον οποίο μπήκε στο σπίτι του και να της ζητήσει να τον παντρευτεί, ενώ το ζευγάρι αποφασίζει να κρατήσει τη Δέσποινα ως οικιακή βοηθό. Λάμπρος Κωνσταντάρας (Λεωνίδας Πετρόχειλος) Μάρω Κοντού (Μαίρη Χατζηθωμά-Κωνσταντινίδου) Σταύρος Ξενίδης (Ξενοφών) Παύλος Λιαρός (Κίμων Πετρόχειλος) Μήτση Κωνσταντάρα (Δέσποινα Ανυφαντούλη) Θανάσης Παπαδόπουλος (Ανδρέας Πετρόχειλος) Βαγγέλης Ιωαννίδης (Μπάμπης Πετρόχειλος) Κώστας Παπαχρήστος (αξιωματικός) Νίκος Τσουκαλάς (αξιωματικός) Γιώργος Κυριακίδης (ναυτικός δόκιμος) Γιώργος Σαλάχας (ναυτικός δόκιμος) Το θεατρικό των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου στο οποίο βασίστηκε η ταινία έχει τίτλο "Μια κυρία ατυχήσασα" και είχε ανέβει τον Αύγουστο του 1947 στο Θέατρο Κατερίνας, από τον θίασο Κατερίνας-Λογοθετίδη. Η Κοντού με τον Κωνσταντάρα τραγουδούν ντουέτο το τραγούδι "Το ταβερνάκι" του Γιώργου Κατσαρού. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους τη σεζόν 1967-1968 και, κόβοντας 360.407 εισιτήρια, κατατάχθηκε 17η σε σύνολο 99 ταινιών της ίδιας σεζόν. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 22 Νοεμβρίου 2010. Λεωνίδας (Λάμπρος Κωνσταντάρας)(προς τους γιους του) Τον νου σας, ρεμάλια! Τον νου σας, μη μας φύγει!Διάλογος: κ. Δέσποινα (Μήτση Κωνσταντάρα) & Λεωνίδας–Δέσποινα: Του κυρίου Πετροχείλου; –Λεωνίδας: Μάλιστα. –Δέσποινα: Ο κύριος Πετροχείλος; –Δέσποινα: Άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα! (4 φορές) –Δέσποινα: Είχα εγώ σπίτι, που ντρεπόσουν να βάλεις το πόδι σου. Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα, που αλλάξανε τη ζήση μας φύρδην! –Λεωνίδας: Πώς την αλλάξανε; –Δέσποινα: Φύρδην! –Λεωνίδας: Σιγά μην την αλλάξανε μίγδην! –Δέσποινα: Κύριε Πετροχείλο: Κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολύ! –Λεωνίδας: Τι πουλί να ήσουνα, τρομάρα να σου 'ρθει; Το πολύ-πολύ να 'σουνα καρακάξα!Διάλογος: Λεωνίδας και οι τρεις γιοι του–Λεωνίδας: (πνίγεται) ...λίγο νερό, ρε παιδιά, λίγο νερό... –Κίμων (στον Αντρέα): Αντρέα! –Αντρέας: Τι είναι «Αντρέα» πάλι; –Κίμων: Σάλτα γέμισ' την κανάτα νερό. –Αντρέας (Στον Μπάμπη): Δεν άκουσες ρε; –Μπάμπης: Τι ν' «ακούσω ρε»; –Αντρέας: Πήγαινε να φέρεις λίγο νερό! –Μπάμπης: Πάλι εγώ; –Λεωνίδας: Άντε βρε παιδιά. Συνεννοηθείτε προτού γκαργκανιάσουμε εδώ μέσα! –Μπάμπης: Μα όλα θα τα κάνω εγώ εδώ μέσα; Εγώ για το ψωμί, εγώ για το μπουρνούζι, εγώ για το νερό, εγώ όλα; –Αντρέας: Και τη σαλάτα ποιος την έκοψε ρε; Ποιος έβαλε λάδι; –Κίμων: Και το σαλάμι ρε ποιος το έκοψε; Κι έστρωσα ολόκληρο τραπέζι! –Μπάμπης: Εγώ μια φορά δεν πάω πουθενά! –Λεωνίδας: Άντε βρε παιδιά να φέρετε λίγο νερό! Να πεθάνει κανείς από δίψα στην καρδιά της Σαχάρας πάει κι έρχεται! Σαχάρα είν' αυτή! Αλλά να πεθάνει κανείς από δίψα στην καρδιά της Αθήνας, πάει στον διάολο! –Κίμων: Ρε τι είσαστε 'σεις; Ο πατέρας σας ρε, ο πατέρας σας... Τι σας ζήτησε; Ένα ποτήρι νερό σάς ζήτησε... –Λεωνίδας: Παλιόπαιδα! –Κίμων: Άντε βρε πατέρα να πιεις μόνος σου. Κι άμα θα ´ρθεις, φέρε μου κι εμένα ένα ποτήρι... Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι στην RetroDb Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι Αρχειοθετήθηκε 2013-11-03 στο Wayback Machine. στο 90lepta.com Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι στην IMDb ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΑΤΥΧΗΣΑΣΑ… Η Πολιτική και η Ιστορία στην οθόνη του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου

Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1968, σε παραγωγή Καραγιάννης - Καρατζόπουλος και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου. Το σενάριο γράφτηκε από τον σκηνοθέτη, ο οποίος διασκεύασε ένα θεατρικό, δικό του και του Χρήστου Γιαννακόπουλου. Πρωταγωνιστούν οι Λάμπρος Κωνσταντάρας και Μάρω Κοντού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5_%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9

Κλεμάν Μερίκ

Ο Κλεμάν Μερίκ ήταν γιος δύο διδακτόρων Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βρετάνης στη Βρέστη. Ήταν μαθητής στο Lycée de l'Harteloire της ίδιας πόλης, όπου έλαβε το baccalauréat scientifique με έπαινο « καλά », ενώ επρόκειτο για έναν « πολύ καλό μαθητή » αν και « ένας λίγο επαναστατημένος νέος » που όμως « δρούσε πάντοτε σύμφωνα με τους κανονισμούς του σχολείου », σύμφωνα με τον παλιό του διευθυντή Ζαν-Ζακ Ιλιόν στο Lycée de l'Harteloire. Ξεκίνησε να ενεργοποιείται πολιτικά στην ηλικία των 15 ετών από την Εθνική Εργατική Συνομοσπονδία. Σε αυτά τα πλαίσια, ηγήθηκε, σε τοπικό επίπεδο, κινήματος κατά της μεταρρύθμισης στα λύκεια που περάστηκε το 2010. Στη συνέχεια, έκανε τις σπουδές του στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, και ξεκίνησε τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό εντός της Solidaires Étudiant (παλαιότερα γνωστής ως SUD Étudiant), ενώ έγινε μέλος του Kop Bauer των οπαδών της Ρεντ Σταρ. Συμμετείχε, επίσης, σε αντιδιαδηλώσεις ως απάντηση στις διαδηλώσεις κατά του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων στις αρχές του 2013. Ήταν « ήρεμος, δεν έψαχνε την βία », σύμφωνα με έναν εκ των καθηγητών του. Τραυματίστηκε σοβαρά στη διάρκεια βίαιης σύγκρουσης με μέλη της Ακροδεξιάς στην rue de Caumartin στο Παρίσι, στις 5 Ιουνίου 2013, με την ευκαιρία μιας ιδιωτικής πώλησης ρούχων των εταιρειών Fred Perry και Ben Sherman, δύο οίκων ένδυσης με ιδιαίτερη πέραση μεταξύ των ακτιβιστών της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς. Βίαια σύγκρουση έλαβε χώρα έξω από το κατάστημα. Σύμφωνα με φίλο του που ήταν παρόν, πέντε skinheads κατευθύνθηκαν προς το μέρος τους, τους περικύκλωσαν προτού χτυπήσουν τον Κλεμάν. Σύμφωνα με έναν άλλο μάρτυρα, ένας νεαρός από την ομάδα των Αντιφασιστών ώθησε τον Κλεμάν Μερίκ να επιτεθεί, ενώ η ομάδα των ακροδεξιών προσπαθούσε να αποφύγει την βίαια σύγκρουση. Ο Κλεμάν Μερίκ γρονθοκοπήθηκε από τον φερόμενο ως Εστεμπάν Μορίγιο, ισπανικής καταγωγής και ηλικίας 20 ετών, ο οποίος τον πέταξε πάνω σε έναν μεταλλικό πάσσαλο, ο οποίος χτύπησε το πίσω μέρος του κρανίου του. Ο Εστεμπάν συνοδευόταν από τους Σεντρίκ Κ., Στεφάν Κ. και Κατιά Βελοσό. Ο Κλεμάν Μερίκ μεταφέρθηκε στο Hôpital de la Pitié-Salpêtrière σε κατάσταση κλινικού θανάτου. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε την επόμενη, σε ηλικία 18 ετών . Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα της αυτοψίας που πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουνίου, ο Κλεμάν Μερίκ, πέθανε από χτυπήματα που δέχτηκε στο πρόσωπο και όχι λόγω της πρόσκρουσής του στον πάσσαλο. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, « δεν υπάρχει καμία αμφιβολία » για το γεγονός ότι ο βασικός κατηγορούμενος της υπόθεσης « είναι υπεύθυνος γι'αυτά τα χτυπήματα, όμως η πρόθεση φόνου εκ μέρους του δεν έχει ακόμη αποδειχτεί ».. Από τις 6 Ιουνίου, κιόλας, στο Παρίσι, ο Γάλλος Υπουργός Εσωτερικών, Μάνουελ Βαλλς εξέφρασε την πλήρη αποφασιστικότητά του να θέσει ένα τέλος σε αυτή την βία που προέρχεται και φέρει τα διακριτικά της Ακροδεξιάς. Ερωτηθείσα στον αέρα του RTL, η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λε Πεν, αρνήθηκε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι το κόμμα της δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτές τις μη-αποδεκτές κοινωνικά και απαράδεκτες ενέργειες. Την ίδια ημέρα, ο Πρωθυπουργός, Ζαν-Μαρκ Αιρώ ανακοίνωσε ενώπιον της Γερουσίας ότι επιθυμεί ως Κυβέρνηση να βρει τρόπο να « κομματιάσει », « με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο », όλες αυτές τις ακροδεξιές πολιτικές ομάδες-οργανώσεις που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μετά την δολοφονία του Κλεμάν Μερίκ. Από την πλευρά του, ο Σερζ Αγιούμπ, ηγέτης των Εθνικιστικών Επαναστατικών Νεολαίων (JNR), αρνήθηκε κάθε εμπλοκή της οργάνωσής του σε αυτή την συμπλοκή . Σε πλήρη αντιπαράθεση με τις διαβεβαιώσεις του Σερζ Αγιούμπ, ο Υπουργός Σχέσεων με το Κοινοβούλιο, Αλαίν Βινταλί, ανακοίνωσε ότι η ταυτότητά τους [των ατόμων που συνελήφθησαν μετά την δολοφονία του Κλεμάν Μερίκ] καταδεικνύει ότι ανήκουν σε μια οργάνωση της ακροδεξιάς και, πιο συγκεκριμένα, στις Εθνικιστικές Επαναστατικές Νεολαίες (JNR). Την Πέμπτη 6 Ιουνίου, συγκεντρώσεις εις μνήμη του Κλεμάν Μερίκ έλαβαν χώρα σε αρκετές πόλεις της Γαλλίας, ανάμεσά τους οι Μπρεστ, Ναντ, Μασσαλία, Παρίσι, Ρεν, Στρασβούργο, Λιλ. Οι διαδηλώσεις αυτές συγκέντρωσαν κοντά στις 15.000 κόσμο. Στις 8 Ιουνίου 2013, ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ζαν-Μαρκ Αιρώ ζήτησε από τον Υπουργό Εσωτερικών Μάνουελ Βαλλς « να ξεκινήσει άμεσα » διαδικασίες για την διάλυση της ακροδεξιάς-νεοναζί οργάνωσης των Εθνικιστικών Επαναστατικών Νεολαίων (JNR) μετά την δολοφονία του Κλεμάν Μερίκ. Gérard, Mathilde. «Mort de Clément Méric : un « élève modèle tué pour ses idées »». Le Monde. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2013. Schmitt, Amandine. «Qui est Clément Méric ?». nouvelobs.com. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2013.

Ο Κλεμάν Μερίκ, (απεβίωσε στις στις 6 Ιουνίου 2013) ήταν φοιτητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, μέλος της Αντιφασιστικής Δράσης Παρισιού-Προαστίων και ακτιβιστής στην SUD Étudiant, χωρίς κάποια "κομματική ταμπέλα", με καταγωγή από την Βρέστη. Ο θάνατός του, σε ηλικία 18 ετών, έπειτα από βίαια σύγκρουση μεταξύ ακροαριστερών και skinheads πολιτικά προσκείμενων στην Ακροδεξιά προκάλεσε θύελλα αγανάκτησης και διαδηλώσεις οργής στις περισσότερες πόλεις της Γαλλίας. Αριθμός πολιτικών προσωπικοτήτων της Γαλλίας του απέτισαν φόρο τιμής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA

Έλβιο Μάνα

Ο Έλβιο Μάνα γεννήθηκε το 1950 στο Μπουένος Άιρες, όπου ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην ομάδα Κίλμες μαζί με τον Σέρτζιο Εσπινόζα που επίσης ήρθε στην Ελλάδα. Το 1971 που η Κίλμες υποβιβάστηκε πραγματοποίησε ανανέωση και ο Μάνα προωθήθηκε στην α΄ ομάδα του συλλόγου. Τη σεζόν 1972-73 έπειτα από παρότρυνση του προπονητή Γκόμεζ Ντε Φαρία, ο οποίος εργαζόταν στον ΠΑΣ Γιάννινα, ήρθε στην Ελλάδα και αγωνίστηκε στην ομάδα της Καλαμάτας, που μόλις είχε ανέβει στην Α΄ Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η ομάδα τον παρουσίασε ως ελληνικής καταγωγής χωρίς να είναι, μαζί με άλλους τέσσερις Αργεντίνους, τους: Ραούλ Βάλιαν, Σέρτζιο Εσπινόζα, Λουίς Καντίχεβιτς και Αρμάντο Τζιλιότι, κάτι που πολλοί σύλλογοι συνήθιζαν εκείνη την περίοδο, που ακόμα απαγορεύονταν οι μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών. Αγωνίστηκε τρεις σεζόν στη Καλαμάτα, βοηθώντας την να ανεβεί ξανά στην Α΄ εθνική, από όπου υποβιβάστηκε. Διακρινόταν για την επιβλητικότητά του στην αμυντική γραμμή, με αποτέλεσμα να ενδιαφερθούν διάφορες ομάδες όταν η Καλαμάτα υποβιβάστηκε ξανά. Τελικά πήγε στην Παναχαϊκή, όπου έπαιξε τρεις σεζόν κι έπειτα στον Α.Ο. Καβάλα, όπου αγωνίστηκε άλλες τρεις χρονιές. Τα επόμενα χρόνια έπαιξε σε μικρότερες ομάδες, πήρε την ελληνική υπηκοότητα, δημιούργησε οικογένεια με Ελληνίδα σύζυγο και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καλαμάτα, όπου εργάζεται ως προπονητής σε τοπικά σωματεία της Ε.Π.Σ. Μεσσηνίας και της Ε.Π.Σ. Λακωνίας. Το καλοκαίρι του 2010 ανέλαβε για τρίτη φορά την ομάδα του Π.Σ. Καλαμάτα. Ποδοσφαιριστής είναι και ο γιος του Στέφανος Μάνα (γεν. 1977), ο οποίος έχει αγωνιστεί ως επιθετικός σε διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες των τοπικών κατηγοριών Ε.Π.Σ. Μεσσηνίας και Ε.Π.Σ. Λακωνίας (Λεωνίδας Σπάρτης, Αίας Καλαμάτας, Σπερχογεία, Δόξα Καλαμάτας, Άρhς, Ομόνοια Καλαμάτας κ.ά.). Σημείωση : τα στοιχεία προέρχονται από: http://www.rsssf.com/tablesg/grk73.html http://www.rsssf.com/tablesg/grk75.html http://www.rsssf.com/tablesg/grk76.html http://www.rsssf.com/tablesg/grk77.html http://www.rsssf.com/tablesg/grk78.html http://www.rsssf.com/tablesg/grk79.html http://www.rsssf.com/tablesg/grkhist.html#81 Πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής (1): 1974 Ματιές στα σπορ, τεύχη: 1977 ως 1982. "Ο Έλβιο Μάνα μιλά για το χθες και το σήμερα", εφ. NotoSport/Ελευθερία Καλαμάτας, φ. 241 (1 Αυγούστου 2010), σ. 9.

Ο Έλβιο Μάνα, (πλήρες όνομα Έλβιο Εστέμπαν Μάνα, γενν. 6 Νοεμβρίου 1950) είναι παλαίμαχος αμυντικός ποδοσφαιριστής από την Αργεντινή, που αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες της Α΄ Εθνικής και Β΄ Εθνικής τη δεκαετία του ’70, αρχικά ως ελληνικής καταγωγής και αργότερα ως Έλληνας. Ζει στην Καλαμάτα και εργάζεται ως προπονητής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B1

Γ΄ Σταυροφορία

Τα χρόνια πριν το 1187 υπήρξε αύξηση της ισχύος ενός μουσουλμάνου ηγέτη, του Σαλαντίν, που κατάφερε μέχρι το 1186 να ενώσει όλους τους μουσουλμάνους, από την Αίγυπτο μέχρι τη Μεσοποταμία και να αναδειχθεί στον πιο επικίνδυνο ηγέτη, που είχαν να αντιμετωπίσουν οι σταυροφόροι μέχρι τότε. Αντίθετα με την πρωτοφανή σύμπνοια και ενότητα που είχαν οι μουσουλμάνοι, το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ σπαρασσόταν από εσωτερικές αντιπαλότητες. Ο Βαλδουίνος Δ΄ απεβίωσε το 1185. Μην έχοντας εμπιστοσύνη στον επ' αδελφή γαμπρό του, Γκυ των Λουζινιάν, μετά την άρνηση εκείνου να τον βοηθήσει σε μία επίθεση κατά των μουσουλμάνων, είχε ορίσει διάδοχό του τον πεντάχρονο ανιψιό του, τον Βαλδουίνο Ε΄ το 1183. Ο Βαλδουίνος Ε΄ ανέβηκε στον θρόνο, αλλά επειδή ήταν ανήλικος, ο θείος του πριν αποβιώσει όρισε αντιβασιλιά, τον Ραϋμόνδο της Τρίπολης. Το 1186 όμως ο Βαλδουίνος Ε΄ απεβίωσε. Ο Ραϋμόνδος προσπάθησε να σταματήσει την άνοδο στον θρόνο της μητέρας του Βαλδουίνου Ε΄, Σιβύλλας, και του συζύγου της, Γκυ των Λουζινιάν. Σε αυτό συμφωνούσαν οι περισσότεροι φεουδάρχες και αξιωματούχοι του βασιλείου. Ο υποψήφιος, που ο Ραϋμόνδος πρότεινε για το θρόνο της Ιερουσαλήμ, ήταν ο σύζυγος της Ισαβέλλας, αδελφής της Σιβύλλας και του Βαλδουίνου Δ΄, ο Ονφρουά ντε Τορόν. Η προσπάθεια του Ραϋμόνδου όμως δεν απέδωσε. Ο Ονφρουά δήλωσε πίστη στον Γκυ, και αυτό ανάγκασε τους περισσότερους φεουδάρχες να δεχθούν ως βασιλιά τους τον Γκυ. Ο Ραϋμόνδος αποσύρθηκε στην Τρίπολη. Την ίδια περίοδο ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές του Γκυ, ο Ραϋνάλδος του Σατιγιόν, κύριος του Κεράκ και παλαιότερα πρίγκιπας της Αντιόχειας, άρχισε να επιτίθεται στα καραβάνια των προσκυνητών -που περνούσαν από το Κεράκ προς την Μέκκα- και να τα λεηλατεί. Ο Σαλαντίν διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε από τον Γκυ να σταματήσει τις επιθέσεις του Ραϋνάλδου και να ελευθερώσει τους αιχμάλωτους προσκυνητές. Ο Γκυ συμφώνησε και διέταξε την απελευθέρωση των αιχμαλώτων, αλλά ο Ραϋνάλδος αρνήθηκε να υπακούσει. Έτσι ξεκίνησε νέα σύγκρουση μεταξύ του Σαλαντίν και των σταυροφόρων. Στις αρχές του 1187 ο στρατός του Σαλαντίν στρατοπέδευσε στην Τιβεριάδα. Ο Ραϋμόνδος, μπροστά στον κίνδυνο μίας νέας μουσουλμανικής επίθεσης, συμφιλιώθηκε με τον Γκυ και τον αναγνώρισε ως βασιλιά. Τότε ο Γκυ αποφάσισε να συγκεντρώσει όλο τον σταυροφορικό στρατό και να εκστρατεύσει εναντίον του Σαλαντίν. Ο Ραϋμόνδος προσπάθησε να τον αποτρέψει, με το επιχείρημα ότι ο Σαλαντίν αυτό ακριβώς ήθελε να κάνουν οι σταυροφόροι. Τον συμβούλεψε να συγκρατηθεί και να διατάξει τον στρατό να κρατήσει τις θέσεις του στα κάστρα. Έτσι ο Σαλαντίν θα αναγκαζόταν να υποχωρήσει, διότι θα ήταν πολύ δύσκολο να συντηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τον στρατό του σε εχθρικό έδαφος. Ο Ραϋμόνδος κατηγορήθηκε γι' αυτές του τις συμβουλές για δειλία, και αναγκάστηκε να δεχθεί το σχέδιο του Γκυ. Το σύνολο του σταυροφορικού στρατού με όλους τους σημαντικούς αρχηγούς του και τον Τίμιο Σταυρό προέλασε στην Τιβεριάδα εκτός των σταυροφορικών ταγμάτων, τα οποία πήγαν στην Αντιόχεια και από εκει στις χώρες τους, καθώς κατάλαβαν πως θα έχαναν. Όμως στις 3 Ιουλίου του 1187 ο σταυροφορικός στρατός εγκλωβίστηκε από τομ στρατό του Σαλαντίν σε μία άνυδρη πεδιάδα. Την επόμενη ημέρα, οι μουσουλμάνοι άναψαν φωτιές γύρω από τις θέσεις των σταυροφόρων και -προστατευμένοι από τον καπνό- τούς έριχναν συνεχώς βέλη. Όλες οι προσπάθειες του σταυροφορικού στρατού να σπάσει τον κλοιό των μουσουλμάνων απέτυχαν και στο τέλος της ημέρας παραδόθηκαν όλοι, εξαντλημένοι από τη δίψα. Ελάχιστοι γλύτωσαν από αυτήν την καταστροφή. Ο Σαλαντίν χάρισε στον Γκυ τη ζωή του, αλλά όχι και στον Ραϋνάλδο, τον οποίο σκότωσε ο ίδιος. Ο Σαλαντίν, μετά από αυτή τη σημαντική του επιτυχία, κατέλαβε τα περισσότερα κάστρα και όλες σχεδόν τις πόλεις που κατείχαν οι σταυροφόροι, εκτός από την Τύρο, την Τρίπολη και την Αντιόχεια. Μπήκε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ στις 2 Οκτωβρίου, που παραδόθηκε μετά από σύντομη πολιορκία. Έτσι 88 χρόνια μετά την κατάληψη της πόλης από Χριστιανούς στη διάρκεια της Α΄ Σταυροφορίας, η Ιερουσαλήμ έπεσε ξανά στα χέρια των μουσουλμάνων. Ο Σαλαντίν είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος. Τα νέα της πτώσης της Ιερουσαλήμ συντάραξαν την Ευρώπη. Όπως λέγεται, ο Πάπας Ουρβανός Γ΄ απεβίωσε συγκλονισμένος από την είδηση αυτή. Ο νέος πάπας, Γρηγόριος Η΄, εξέδωσε παπικό διάταγμα (βούλα) για μία νέα σταυροφορία και κάλεσε τους Χριστιανούς σε νηστεία και μετάνοια. Ιταλοί υπό τον μαρκήσιο του Μομφερράτου, Κορράδο, έσπευσαν να βοηθήσουν τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης, ενώ ο πάπας Γρηγόριος Η΄ έστειλε ως λεγάτο τον καρδινάλιο Ερρίκο του Αλμπάνο στη Γαλλία και στη Γερμανία. Ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα, που ήταν και βετεράνος της Β΄ Σταυροφορίας, απάντησε θετικά στο κάλεσμα του πάπα και ανέλαβε τον σταυρό το Μάρτιο του 1188. Στο μεταξύ, το φθινόπωρο του 1187 ο Γουλιέλμος Β΄ της Σικελίας έστειλε στόλο αποτελούμενο από 60 πλοία μαζί με 200 ιππότες, υπό τη διοίκηση τού ναυάρχου του Μαργαριτώνη, να περιπολεί τα παράλια της Παλαιστίνης συστηματικά, για να μην επιτρέψει στον Σαλαντίν να κατακτήσει κανένα από τα λιμάνια, που είχαν τόσο ζωτική σημασία για το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Ο Μαργαριτώνης υποχρέωσε το 1188 τον Σαλαντίν να λύσει την πολιορκία του κάστρου Κρακ του Ιωαννιτών Ιπποτών, κοντά στην Τρίπολη της Συρίας. Τον επόμενο χρόνο έλυσε πολιορκίες στο κάστρο του Μαργκάτ, στη Λαττάκια (Λαοδίκεια) και στην Τύρο. Παράλληλα, ο αρχιεπίσκοπος της Τύρου Γιόσκιους (Ιωσίας) πήγε στην Ευρώπη, για να ζητήσει βοήθεια. Στις 22 Ιανουαρίου του 1189 στη Νορμανδία κήρυξε τη Σταυροφορία μπροστά στον βασιλιά της Αγγλίας, Ερρίκο Β΄, τον Γάλλο βασιλιά, Φίλιππο Β΄ και άλλους ισχυρούς φεουδάρχες από την Αλσατία, τις Κάτω Χώρες, και αλλού. Ο Άγγλος βασιλιάς άρχισε αμέσως τις προετοιμασίες για τη Σταυροφορία και μάλιστα επέβαλλε στους υπηκόους του έναν καινούργιο φόρο, τη δεκάτη του Σαλαδίνου, αλλά απεβίωσε πολύ σύντομα. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιος του, Ριχάρδος Α΄, που συνέχισε τις προετοιμασίες. Ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα ξεκίνησε τον Μάιο του 1189 ως επικεφαλής ενός ισχυρού στρατεύματος που περιελάμβανε Τεύτονες Ιππότες, έχοντας προηγουμένως κάνει συμφωνία με τον βασιλιά Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας και τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ισαάκιο Β΄ Άγγελο. Ο Φρειδερίκος Α΄ διέσχισε ειρηνικά την Ουγγαρία. Τα γερμανικά στρατεύματα πέρασαν στη Μικρά Ασία από την Καλλίπολη, με τη βοήθεια του βυζαντινού στόλου. Οι Γερμανοί συνέχισαν την πορεία τους με κάποιες μικροσυμπλοκές με τους Βυζαντινούς, μέχρι που εισήλθαν στην τουρκική επικράτεια. Ο Φρειδερίκος Α΄ νίκησε τους Σελτζούκους του Ικονίου σε τρεις μάχες, στο Φιλομήλιο, στο Γιγκλάριο και στο Ικόνιο. Στις αρχές Ιουνίου οι Γερμανοί στρατοπέδευσαν στην όχθη του ποταμού Καλύκαδνου. Όμως στις 10 Ιουνίου ο Φρειδερίκος Α΄ πνίγηκε στο ποτάμι προσπαθώντας να το διαβεί έφιππος. Την ηγεσία του στρατεύματος ανέλαβε ο γιος του Φρειδερίκος της Σουαβίας και οι σταυροφόροι κατάφεραν να φτάσουν στην Αντιόχεια. Μετά πήγαν στην Άκρα, όπου συνάντησαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και ενίσχυσαν την πολιορκία. Οι δύο άλλοι Ευρωπαίοι βασιλείς που επρόκειτο να συμμετάσχουν στη σταυροφορία, ο Ριχάρδος Α΄ και ο Φίλιππος Β΄ ήταν δύο ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες. Είχαν καταφέρει όμως να συμβιβάσουν τις αγγλο-γαλλικές διαφορές και ξεκίνησαν από τη νότια Γαλλία ως φίλοι. Στη συνέχεια ακολούθησαν διαφορετικές πορείες: ο Ριχάρδος Α΄ συναντήθηκε με τον στόλο του στην Μασσαλία, ενώ ο Φίλιππος Β΄ με τον στρατό του κατευθύνθηκε στη Γένοβα, και βρέθηκαν πάλι στην Μεσσήνη της Σικελίας τον Σεπτέμβριο του 1190. Ο προηγούμενος βασιλιάς της Σικελίας, Γουλιέλμος Β΄, που είχε αποβιώσει τον προηγούμενο χρόνο, ήταν σύζυγος της αδελφής του Ριχάρδου Α΄, Ιωάννας. Όταν έφτασε ο Ριχάρδος Α΄ και ο Φίλιππος Β΄ στη Σικελία άφησαν τα μισά στρατεύματα να επιστρέψουν στις χώρες τους, ανάμεσά τους και τα σταυροφορικά τάγματα, αφού είχαν 100.000 στρατιώτες ο καθένας. Τελικά τον Μάρτιο του 1191 ο Ταγκρέδος (εξάδελφος του Γουλιέλμου Β΄), ο Ριχάρδος Α΄ και ο Φίλιππος Β΄ ήρθαν σε συμφωνία, με την οποία οι αξιώσεις του Ριχάρδου Α΄ σχετικά με την Ιωάννα ικανοποιούνταν· ο Ριχάρδος Α΄ και ο Φίλιππος Β΄ αναγνώριζαν ως βασιλιά της Σικελίας τον Ταγκρέδο (αν και η νόμιμη διάδοχος ήταν η θεία του Γουλιέλμου, Κωνσταντία) και τέλος, ο Ριχάρδος Α΄ αναγνώριζε ως νόμιμο διάδοχό του τον ανιψιό του, Αρθούρο της Βρετάνης, ο οποίος μόλις ενηλικιωνόταν θα νυμφευόταν με μία κόρη του Ταγκρέδου. Ο Ριχάρδος Α΄ και ο Φίλιππος Β΄ είχαν ιππότες από όλη την Ευρώπη αλλά και από τα σταυροφορικά τάγματα, που επίσης προέρχονταν από όλη την Ευρώπη. Οι δύο στρατοί, αφού τακτοποιήθηκαν οι εκκρεμότητες στη Σικελία, αναχώρησαν από εκεί για την Παλαιστίνη, στις 30 Μαρτίου ο Γαλλικός, και στις 10 Απριλίου ο Αγγλικός. Ο στόλος του Ριχάρδου Α΄, μετά από μία καταιγίδα, προσορμίστηκε στην Κύπρο. Είχαν χάσει μερικά καράβια από την καταιγίδα και σε ένα από αυτά βρίσκονταν η Ιωάννα, η Βερεγγάρια (μέλλουσα σύζυγος του Ριχάρδου Α΄) και ένα μεγάλο τμήμα των χρημάτων, που είχαν συγκεντρωθεί για τη σταυροφορία. Λίγες ημέρες αργότερα ανακάλυψαν ότι οι επιβάτες (και μαζί τους τα χρήματα) είχαν αιχμαλωτιστεί από τον ηγεμόνα της Κύπρου, τον Ισαάκιο Κομνηνό, τον άνθρωπο που απέσπασε την Κύπρο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Ριχάρδος Α΄ τότε κυρίευσε την Κύπρο, απελευθέρωσε τους δικούς του, αιχμαλώτισε τον Ισαάκιο Κομνηνό και πώλησε αμέσως το νησί στους Ναΐτες Ιππότες. Πριν φύγει από την Κύπρο, ο Ριχάρδος Α΄ τέλεσε τους γάμους του με την Βερεγγάρια. Ο Φίλιππος Β΄ έφτασε στην Άκρα στις 20 Μαΐου 1191 για να ενισχύσει τους σταυροφόρους, που ήδη πολιορκούσαν την πόλη. Ο Ριχάρδος :Α΄ έφτασε στην Άκρα στις 8 Ιουνίου 1191. Η Άκρα ήταν ένα σπουδαίο λιμάνι και πολύ πλούσιο κέντρο του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, που είχε πέσει αμαχητί στα χέρια του Σαλαντίν το Σεπτέμβριο του 1187. Τον Απρίλιο του 1189 ο Σαλαντίν απελευθέρωσε τον Γκυ των Λουζινιάν, του οποίου η χρησιμότητα είχε εκμηδενιστεί. Αφού απελευθερώθηκε, ο Γκυ προσπάθησε να εγκαταστήσει την έδρα του στην Τύρο. Ο Κορράδος του Μομφερράτου, ο οποίος είχε ηγηθεί της επιτυχημένης άμυνας στην πολιορκία από τον Σαλαντίν, αρνήθηκε να του την παραδώσει, με τη δικαιολογία ότι μαζί με την Ιερουσαλήμ ο Γκυ είχε χάσει και το βασιλικό αξίωμά. Μετά την αποτυχία του στην Τύρο, ο Γκυ αποφάσισε να επιτεθεί στην Άκρα. Η αιφνιδιαστική επίθεση του Γκυ απέτυχε και αποφάσισε να πολιορκήσει την Άκρα. Η είδηση της πολιορκίας της Άκρας εξαπλώθηκε με μεγάλη ταχύτητα σε όλη την Ευρώπη και πολλοί ξακουστοί και ισχυροί φεουδάρχες έσπευδαν να λάβουν μέρος σε αυτή. Ταυτόχρονα ο ίδιος ο Σαλαντίν έσπευσε στην Άκρα, για να βοηθήσει την πολιορκούμενη φρουρά της. Στρατοπέδευσε στα περίχωρα της Άκρας προσπαθώντας να περνά τρόφιμα και εφόδια μέσα στην πόλη, ενώ εμπόδιζε τον δια ξηράς ανεφοδιασμό των πολιορκητών από την Τύρο. Οι σταυροφόροι προσπάθησαν να τον απωθήσουν, αλλά απέτυχαν. Εν τω μεταξύ ενισχύσεις κατέφθαναν συνεχώς από την Ευρώπη. Στο στρατόπεδο των σταυροφόρων άρχισαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα σίτισης και πολλές αρρώστιες εκδηλώθηκαν ανάμεσα στους πολιορκητές. Από ασθένεια απεβίωσε η σύζυγος του Γκυ, βασίλισσα Σιβύλλα, γεγονός που πυροδότησε νέες δυναστικές έριδες. Ο Κορράδος του Μομφερράτου νυμφεύθηκε την αδελφή της, Ισαβέλλα, για να αποκτήσει δικαιώματα στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Από ασθένεια απεβίωσαν τον χειμώνα του 1190-1191 ο Λατίνος πατριάρχης της Ιερουσαλήμ Ηράκλειος, ο Φρειδερίκος της Σουαβίας -το τέλος του οποίου άφησε προσωρινά τα γερμανικά στρατεύματα χωρίς ηγεσία- και πολλοί άλλοι διοικητές και απλοί στρατιώτες. Τον Απρίλιο του 1191 έφτασε στην Άκρα ο Λεοπόλδος δούκας της Αυστρίας και ανέλαβε την ηγεσία του γερμανικού στρατεύματος. Ο Ερρίκος της Καμπανίας μόλις που γλύτωσε. Στις 20 Μαΐου έφτασε στο στρατόπεδο των πολιορκητών ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ με το κύριο σώμα των 50.000 Γάλλων σταυροφόρων και στις 8 Ιουνίου του 1191 ο Ριχάρδος Α΄ με τους με άλλους 50.000 Άγγλους σταυροφόρους. Οι δυσκολίες συνεχίστηκαν, αλλά όλα έδειχναν ότι το τέλος της πολιορκίας πλησίαζε. Η φρουρά της αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει την Άκρα στις 12 Ιουλίου του 1191. Έτσι τελείωσε η επική πολιορκία. Η νίκη όμως κηλιδώθηκε από τη σφαγή 2.700 αιχμαλώτων τον Αύγουστο από τον Ριχάρδο Α΄. Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄, μετά το τέλος της πολιορκίας, αποφάσισε να επιστρέψει στη Γαλλία. Αλλά και ο δούκας Λεοπόλδος γύρισε πίσω στην Αυστρία προσβεβλημένος από τον Ριχάρδο Α΄. Έτσι ο Ριχάρδος Α΄ έμεινε ο μοναδικός ανώτατος διοικητής των σταυροφορικών δυνάμεων. Μετά την πολιορκία της Άκρας οι σταυροφόροι αποφάσισαν να προχωρήσουν νότια και να καταλάβουν τη Γιάφα, από όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν προς το εσωτερικό της Παλαιστίνης και την Ιερουσαλήμ. Στις 7 Σεπτεμβρίου ο Σαλαντίν επιτέθηκε στο στρατό των σταυροφόρων στο Αρσούφ, λίγο πιο βόρεια από τη Γιάφα. Οι σταυροφόροι κράτησαν τις θέσεις τους και προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στο στρατό του Σαλαντίν, που αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η μάχη έληξε με νίκη των σταυροφόρων δίνοντας τους μεγάλη υπερηφάνια, αφού ήταν η πρώτη φορά που νικούσαν τους Σαρακηνούς σε μάχη μετά το Χαττίν. Ο δρόμος για τη Γιάφα ήταν ανοικτός. Ο Ριχάρδος Α΄, όταν έφτασε στην Γιάφα, προσπάθησε να διαπραγματευθεί με τον Σαλαντίν. Οι διαπραγματεύσεις ήταν μία ευκαιρία ανασυγκρότησης και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Οι σταυροφόροι θα ξεκουράζονταν για λίγο καιρό και οι μουσουλμάνοι θα αναπλήρωναν τις απώλειές τους. Η πρότασή του ήταν να νυμφευτεί ο αδελφός του Σαλαντίν, Ελ Αντίλ, την αδελφή του Ριχάρδου, Ιωάννα, και να κυβερνήσουν τις περιοχές του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ που κατείχαν και οι σταυροφόροι και οι μουσουλμάνοι. Η Ιερουσαλήμ θα ήταν ανοικτή τόσο στους μουσουλμάνους όσο και στους χριστιανούς προσκυνητές. Η άρνηση της Ιωάννας γι' αυτόν τον γάμο έθεσε τέλος στις διαπραγματεύσεις. Μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων, και ενώ είχε φτάσει ο Νοέμβριος του 1191, ο Ριχάρδος Α΄ αποφάσισε να προχωρήσει στο εσωτερικό, για να επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ. Φτάνοντας κοντά στην Ιερουσαλήμ άλλαξε γνώμη, καθώς θα ήταν ασύνετο να πολιορκήσει την πόλη στη διάρκεια του χειμώνα, ενέργεια που θα έπληττε κυρίως τους σταυροφόρους, αφού θα ήταν αναγκασμένοι να μείνουν στην ύπαιθρο γύρω από την πόλη, για όσο διαρκούσε η πολιορκία. Αποφάσισε την επιστροφή στα παράλια και, δουλεύοντας μαζί με το στρατό του, έκτισαν ξανά το κάστρο της Ασκαλώνος. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στο πρώτο μισό του 1192. Παράλληλα, τους σταυροφόρους απασχολούσε η διαμάχη του Γκυ με τον Κορράδο για τον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Ο Ριχάρδος Α¨ κατάλαβε ότι κανένας αξιωματούχος του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ δεν ήθελε να έχει ξανά για βασιλιά του τον Γκυ και απέσυρε την υποστήριξή του από αυτόν. Τον Απρίλιο του 1192 οι Ναΐτες Ιππότες επέστρεψαν την Κύπρο στον Ριχάρδο Α΄, επειδή ο τοπικός πληθυσμός είχε εξεγερθεί εναντίον της σκληρής διακυβέρνησής τους και της βαριάς φορολογίας που είχαν επιβάλει. Λίγο αργότερα ο Ριχάρδος Α΄ πώλησε την Κύπρο στον έκπτωτο Γάλλο βασιλιά της Ιερουσαλήμ Γκυ των Λουζινιάν, με αντάλλαγμα την παραίτηση του Γκυ από τα δικαιώματά του στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Στις 28 Απριλίου του 1192, λίγες ημέρες μετά την αναγνώρισή του ως βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ο Κορράδος δολοφονήθηκε από δύο Ασασίνους. Οι Ασασίνοι είχαν διαφορές μαζί του. Ο Κορράδος λίγο καιρό νωρίτερα είχε αρπάξει εμπόρευμα, που ανήκε στους Ασασίνους και αρνιόταν να το επιστρέψει. Αρκετοί σταυροφόροι κατηγόρησαν τον Ριχάρδο Α΄ ότι βρισκόταν πίσω από τη δολοφονία. Τίποτε όμως δεν αποδείχθηκε. Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία η Ισαβέλλα παντρεύτηκε τον Ερρίκο της Καμπανίας, για να μη μείνουν οι σταυροφόροι της περιοχής ξανά χωρίς βασιλιά. Τον Ιούνιο του 1192 ο Ριχάρδος Α΄ προχώρησε ξανά προς την Ιερουσαλήμ. Στρατοπέδευσε στην Χεβρώνα, όπου ήταν αρκετά κοντά ώστε να μπορεί να βλέπει την Ιερουσαλήμ. Ο Σαλαντίν όλον αυτόν τον καιρό είχε ενισχύσει τα τείχη της Ιερουσαλήμ, είχε επιχωματώσει τα πηγάδια και είχε καταστρέψει τις πηγές γύρω από την πόλη, ώστε οι σταυροφόροι να μην μπορούν να βρουν πόσιμο νερό. Ο Σαλαντίν βρισκόταν με ένα μέρος του στρατού μέσα στην πόλη και ο υπόλοιπος στρατός του ήταν στα βουνά της γύρω περιοχής. Οι σταυροφόροι αντιμετώπιζαν ένα σοβαρό δίλημμα, την υποχώρηση και την ντροπή ή την επίθεση και την καταστροφή. Το μόνο που είχε να κάνει ο Σαλαντίν ήταν να περιμένει. Τελικά ο Ριχάρδος Α¨, αντιλαμβανόμενος ότι ακόμη και αν κατάφερνε να καταλάβει την Ιερουσαλήμ δεν θα κατάφερνε να την κρατήσει, διέταξε υποχώρηση. Ένα σχέδιο να κατευθυνθεί στην Αίγυπτο και να καταλάβει το Κάιρο απέτυχε. Στην οπισθοχώρηση η πειθαρχία χαλάρωσε υπερβολικά, πολλοί σταυροφόροι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε επίθεση στην Αίγυπτο και έτσι ο στρατός επέστρεψε στην Άκρα. Σχεδόν ταυτόχρονα με την υποχώρηση των σταυροφόρων ο Σαλαντίν βγήκε από την Ιερουσαλήμ και επιτέθηκε στη Γιάφα. Η πόλη κατελήφθη γρήγορα από τους Σαρακηνούς και η φρουρά της κλείστηκε στο κάστρο της πόλης. Τα νέα έφτασαν στην Άκρα και όταν τα έμαθε ο Ριχάρδος Α΄, επέλεξε κάποιους από τους άνδρες του και επιβιβάστηκαν σε 7 πλοία με κατεύθυνση τη Γιάφα. Ο υπόλοιπος στρατός θα έφτανε από την ξηρά. Φτάνοντας στη Γιάφα ο Ριχάρδος Α΄ με τους άντρες του αποβιβάστηκαν και κατάφεραν μέχρι να πέσει η νύχτα να διώξουν τους μουσουλμάνους από την πόλη. Το πρωί έφτασε ο υπόλοιπος σταυροφορικός στρατός. Ο Σαλαντίν διέταξε ξανά επίθεση και η μάχη έξω από τη Γιάφα διήρκεσε αρκετές ώρες, μέχρι να διατάξει τους άντρες του να υποχωρήσουν. Η μάχη τελείωσε με νίκη των σταυροφόρων. Είχαν διατηρήσει τις θέσεις τους και είχαν σιγουρέψει την κυριαρχία τους στη Γιάφα. Γι' αυτούς τους λόγους το ηθικό και η αυτοπεποίθησή τους ήταν αρκετά υψηλά, ενώ των Σαρακηνών και του Σαλαντίν είχαν πέσει πάρα πολύ, καθώς συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν αρκετά ισχυροί ώστε να εκδιώξουν μια και καλή τους σταυροφόρους από την Παλαιστίνη. Η μάχη έδειξε και στους δύο αντιπάλους ότι ήταν ισοδύναμοι. Οι σταυροφόροι κατείχαν σταθερά τα παράλια και οι Σαρακηνοί το εσωτερικό, αλλά κανένας δεν ήταν τόσο ισχυρός, ώστε να κυριαρχήσει και στα παράλια και στην ενδοχώρα. Ο Ριχάρδος Α΄ αποφάσισε ότι ήταν ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αλλά και ο Σαλαντίν είχε πολεμήσει για πολλά χρόνια και χρειαζόταν την ειρήνη για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του και να αναπληρώσει τις απώλειές του. Έτσι έκαναν συμφωνία στις 2 Σεπτεμβρίου του 1192 με τους εξής όρους: Οι δύο αντιμαχόμενοι συμφωνούσαν σε ανακωχή, που θα διαρκούσε για τρία χρόνια.Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ θα εκτεινόταν στην παράλια ζώνη από την Τύρο μέχρι και τη Γιάφα.Οι οχυρώσεις της Ασκαλώνος θα γκρεμίζονταν και η πόλη θα επέστρεφε ανοχύρωτη στην κυριαρχία του Σαλαντίν.Οι Χριστιανοί προσκυνητές και επισκέπτες θα μπορούσαν ανεμπόδιστα και με ασφάλεια να πηγαίνουν στην Ιερουσαλήμ.Ο Ριχάρδος Α΄ με τον όρο της τρίχρονης ανακωχής προσπαθούσε να μην χάσει σε γόητρο, αφού αν ήταν διαφορετικά διατυπωμένος, ως όρος για ειρήνη, θα αποδεχόταν ότι δεν μπορούσε να καταλάβει την Ιερουσαλήμ. Θεωρητικά τρία χρόνια ήταν αρκετά για να γυρίσει στη χώρα του, να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του και να επιστρέψει στην Παλαιστίνη με ακόμη μεγαλύτερο στρατό. Ο Σαλαντίν απεβίωσε το 1193 στη Δαμασκό της Συρίας. Όταν άνοιξαν το θησαυροφυλάκιό του διαπίστωσαν ότι μέσα δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για την κηδεία του. Είχε μοιράσει όλη του την περιουσία στους φτωχούς υπηκόους του. Μετά το τέλος του ξέσπασε διαμάχη, αρχικά μεταξύ των γιων του και αργότερα και του αδελφού του, Ελ Αντίλ, που αναδείχθηκε ο τελικός κυρίαρχος σε όλη την επικράτεια του Σαλαντίν το 1200. Ο Γκυ ετελεύτησε στην Κύπρο το 1194. Την Κύπρο κληρονόμησε ο αδελφός του Γκυ, ο Αμορί (ή Αμαλάριχος). Το 1197 η Κύπρος αναγνωρίστηκε ως Βασίλειο. Ο Ερρίκος της Καμπανίας απεβίωσε το 1197 από ατύχημα: έπεσε από το μπαλκόνι του παλατιού του στην Άκρα, στη διάρκεια μίας παρέλασης. Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε σε τέταρτο γάμο τον Αμορί/Αμάλριχο της Κύπρου το 1198. Ο Ριχάρδος Α΄ δεν επέστρεψε ποτέ στην Παλαιστίνη. Έφυγε από τους Αγίους Τόπους και προσπάθησε να φτάσει στην Αγγλία μέσω Γερμανίας μεταμφιεσμένος σε προσκυνητή. Κοντά στη Βιέννη αιχμαλωτίστηκε από τον Λεοπόλδο της Αυστρίας, που δεν είχε ξεχάσει την προσβολή του από τον Ριχάρδο Α΄ στην Άκρα. Στη συνέχεια παραδόθηκε στον Γερμανό αυτοκράτορα και γιο του Φρειδερίκου Α¨, Ερρίκο ΣΤ΄. Η συμφωνία που είχε κάνει ο Ριχάρδος Α΄ με τον Τανκρέδο της Σικελίας το 1191 αγνοούσε τα δικαιώματα της Κωνσταντίας, συζύγου του Ερρίκου ΣΤ΄, στον Σικελικό θρόνο. Μία άλλη κατηγορία που προσάφθηκε στον Ριχάρδο Α΄ ήταν η δολοφονία του Κορράδου του Μομφερράτου. Ο Ριχάρδος Α΄ απελευθερώθηκε το 1194, αφού συμφώνησε να πληρώσει ως λύτρα 150.000 ασημένια μάρκα. Τα επόμενα χρόνια συμφιλιώθηκε με τον αδελφό του, Ιωάννη τον Ακτήμονα, που αναγνώρισε τη βασιλική εξουσία του Ριχάρδου Α΄ και προσπάθησε να διατηρήσει τις κτήσεις του στη Γαλλία απέναντι στις βλέψεις του Φιλίππου Β¨. Το 1199 τραυματίστηκε στον ώμο από ένα βέλος κατά την πολιορκία του Σαλύ, στη Γαλλία. Απεβίωσε από γάγγραινα λίγο αργότερα. Μετά το τέλος του βασιλιάς της Αγγλίας και κληρονόμος των Γαλλικών κτήσεών του έγινε ο αδελφός του, Ιωάννης. Όμως απέτυχε να υπερασπίσει την επικράτειά του ενάντια στον Φίλιππο Β΄, που κατάφερε τελικά να κυριαρχήσει σε όλη τη βόρεια Γαλλία. Η αποτυχία της Γ΄ Σταυροφορίας να καταληφθεί η Ιερουσαλήμ οδήγησε στη διεξαγωγή της Δ΄ Σταυροφορίας, λίγα χρόνια αργότερα. Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ επέζησε μέχρι το 1291, όταν η Άκρα καταλήφθηκε από τους Μαμελούκους. Λήμμα Σταυροφορίες, Παγκόσμια Ιστορία Τόμος Β΄, Εκδοτική Αθηνών. Η πολιορκία της Άκρας (1189-1191), άρθρο του Δημήτρη Σταυρόπουλου, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία,τεύχος 106, Ιούνιος 2005 Reston James Jr., Οι πολεμιστές του Θεού, εκδ. Ψυχογιός, 2007, σελ. 580, ISBN 978-960-453-192-9, DDC: 909.07 (Σταυροφορίες) Ιστοσελίδα με τη βιογραφία του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου που περιέχει πολλές πληροφορίες και για τη δράση του ως σταυροφόρου. (Αγγλικά) Ιστοσελίδα με ημερολογιακό πίνακα σημαντικών γεγονότων της Γ' Σταυροφορίας. Αρχειοθετήθηκε 2007-02-16 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)

Η Τρίτη Σταυροφορία (1189 - 1192), γνωστή και ως Σταυροφορία των Βασιλέων, ήταν μία προσπάθεια των Ευρωπαίων ηγετών να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους από τον Σαλαντίν. Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη, αλλά δεν επέτυχε τον απώτερο σκοπό της, που ήταν η ανάκτηση της Ιερουσαλήμ. Μετά την αποτυχία της Β΄ Σταυροφορίας, η Δυναστεία των Ζενγκιδών είχε υπό τον έλεγχό της μία ενωμένη πλέον Συρία και συμμετείχε σε συγκρούσεις με τους ηγέτες της Αιγύπτου, γεγονός το οποίο οδήγησε στην απόλυτη ένωση των αιγυπτιακών και συριακών δυνάμεων υπό τις διαταγές του Σαλαντίν, ο οποίος τις χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει τα Χριστιανικά κράτη και να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ το 1187. Ωθούμενοι από θρησκευτικό ζήλο, ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας και ο Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας σταμάτησαν τη μεταξύ τους σύγκρουση, για να οδηγήσουν μία νέα Σταυροφορία· με το τέλος του Ερρίκου Β΄ το 1189 το αγγλικό στράτευμα τέθηκε υπό την ηγεσία του Ριχάρδου Α΄ του Λεοντόκαρδου. Ο ηλικιωμένος αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα απάντησε στο κάλεσμα των όπλων και οδήγησε έναν τεράστιο στρατό μέσα από τη Μ. Ασία, αλλά πνίγηκε σε ένα ποτάμι στη Μικρά Ασία στις 10 Ιουνίου 1190, πριν φτάσει στους Αγίους Τόπους. Το τέλος του δημιούργησε τη μεγαλύτερη θλίψη στους Γερμανούς Σταυροφόρους. Οι περισσότεροι από τους αποθαρρυμένους πλέον στρατιώτες έφυγαν για την πατρίδα. Αφού έδιωξαν τους Μουσουλμάνους από την Άκρα, ο διάδοχος του Φρειδερίκου Α΄, ο Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας και ο Φίλιππος Β΄ άφησαν τους Αγίους Τόπους τον Αύγουστο του 1191. Ο Σαλαντίν δεν κατάφερε να νικήσει τον Ριχάρδο Α΄ σε καμία ένοπλη σύγκρουση και ο Ριχάρδος Α΄ διασφάλισε ακόμη περισσότερες σημαντικές παραλιακές πόλεις. Παρ'όλα αυτά στις 2 Σεπτεμβρίου 1192 ο Ριχάρδος Α΄ οριστικοποίησε μία συνθήκη με τον Σαλαντίν, κατά την οποία η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε κάτω από μουσουλμανικό έλεγχο, αλλά θα επιτρέπονταν σε άοπλους Χριστιανούς προσκυνητές και σε εμπόρους να επισκέπτονται την πόλη. Ο Ριχάρδος Α΄ αποχώρησε από τους Αγίους Τόπους στις 9 Οκτωβρίου. Οι επιτυχίες της Γ΄ Σταυροφορίας θα επέτρεπαν στους Σταυροφόρους να διατηρήσουν ένα σημαντικό βασίλειο με βάση την Κύπρο και τη συριακή ακτή. Η αποτυχία όμως της ανακατάληψης της Ιερουσαλήμ θα οδηγούσε στο κάλεσμα για την Δ΄ Σταυροφορία έξι χρόνια αργότερα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1

Ηλικία συναίνεσης σε σεξουαλική επαφή στην Ευρώπη

Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης πρότειναν κάποια συγκεκριμένη ηλικία συναίνεσης και μέχρι στιγμής δεν έχει καταβληθεί καμία προσπάθεια για την τυποποίηση της ηλικίας σε όλα τα κράτη μέλη. Ωστόσο, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν πλέον δεσμευτικές νομικές υποχρεώσεις όσον αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ηλικίας κάτω των 18 ετών. Η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της σεξουαλικής κακοποίησης ή Σύμβασης του Λανζαρότε, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2011, υποχρεώνει τις χώρες που την επικυρώνουν να ποινικοποιήσουν ορισμένες πράξεις που αφορούν παιδιά κάτω των 18 ετών, όπως η συμμετοχή τέτοιων παιδιών στην πορνεία και την πορνογραφία. Άλλες πράξεις που πρέπει να ποινικοποιηθούν περιλαμβάνουν: "Η συμμετοχή σε σεξουαλικές δραστηριότητες με ένα παιδί (το παιδί ορίζεται στο άρθρο 3 ως "άτομο ηλικίας κάτω των 18 ετών ") όπου: Χρησιμοποιείται εξαναγκασμός, βία ή απειλές. ή Κατάχρηση γίνεται από αναγνωρισμένη θέση εμπιστοσύνης, εξουσίας ή επιρροής πάνω στο παιδί, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας. ή Καταστρατηγείται μια ιδιαίτερα ευάλωτη κατάσταση του παιδιού, ιδίως λόγω μιας ψυχικής ή σωματικής αναπηρίας ή μιας κατάστασης εξάρτησης ».Η ηλικία της συναίνεσης ονομάζεται "νόμιμη ηλικία για σεξουαλικές δραστηριότητες" και πρέπει να επιλέγεται από τα κράτη σε ηλικία που θεωρούν κατάλληλη. (Δεν συνιστάται συγκεκριμένη ηλικία.) Τον Δεκέμβριο του 2016, η σύμβαση έχει επικυρωθεί από 42 κράτη, ενώ άλλα πέντε κράτη έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν ακόμη επικυρώσει τη σύμβαση.Στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ 28), υπάρχει οδηγία Οδηγία (Ευρωπαϊκή Ένωση) σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ηλικίας κάτω των 18 ετών, η οποία είναι γνωστή ως «οδηγία» 2011/92 / ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας " . Από το 2001, η ηλικία συναίνεσης στην Αλβανία είναι «14», ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Στην περίπτωση ενός κοριτσιού, ωστόσο, το σεξ είναι παράνομο αν έχει ξεπεράσει τα 14 αλλά δεν έχει φτάσει σε "σεξουαλική ωριμότητα", όπως προβλέπεται στο άρθρο 100 του ποινικού κώδικα : Η διάπραξη σεξουαλικής ή ομοφυλοφιλικής επαφής με ανήλικα τέκνα, που δεν έχουν συμπληρώσει το δέκατο τέταρτο έτος της ηλικίας τους, ή με ανήλικο κορίτσι που δεν έχει ωριμάσει τη γενετήσια ωριμότητα, τιμωρείται με φυλάκιση επτά έως δεκαπέντε ετών. Η ηλικία της συναίνεσης στην Ανδόρρα είναι «14», όπως ορίζεται στο άρθρο 147 του ποινικού κώδικα, το οποίο έχει ως εξής: «Όποιος ασκεί σεξουαλική πράξη με πρόσωπο ηλικίας κάτω των δεκατεσσάρων ετών», τιμωρείται με φυλάκιση μεταξύ τριών μηνών και τριών ετών." Η ηλικία συναίνεσης στην Αρμενία είναι 16. Άρθρο 141. Σεξουαλικές πράξεις με πρόσωπο κάτω των 16 ετών. Σεξουαλική επαφή ή άλλες σεξουαλικές πράξεις με πρόσωπο προφανώς «κάτω των 16» από άτομο που έφθασε σε ηλικία 18 ετών, ελλείψει στοιχείων εγκληματικότητας που προβλέπονται στα άρθρα 138, 139 ή 140 του παρόντος κώδικα, τιμωρείται με διορθωτική εργασία για περίοδο έως 2 ετών, ή με φυλάκιση για διάστημα έως 2 ετών. Η γενική ηλικία συναίνεσης στην Αυστρία είναι '14' , όπως ορίζεται στην Ενότητα 206 of the penal code. (The term unmündig is specified in Section 74 of the penal code.) Η παράγραφος 4 του άρθρου 206 ορίζει μια εξαίρεση ηλικίας μικρότερη από το μέγιστο. τρία χρόνια. Ωστόσο, στο τμήμα 207β του ποινικού κώδικα περιέχει εξαίρεση από τη γενική ηλικία συγκατάθεσης: εάν ένας από τους συντρόφους είναι "μικρότερος των 16 ετών" και "δεν είναι αρκετά ώριμος για να κατανοήσει τη σημασία της πράξης", τότε η πράξη τιμωρείται. Το αδίκημα "σεξουαλικές επαφές με ανηλίκους κάτω των 14 ετών μέσω της χρήσης υπολογιστή" τιμωρείται με φυλάκιση δύο ετών (Τμήμα 208α του Ποινικού Κώδικα) Η ηλικία συναίνεσης στο Αζερμπαϊτζάν είναι 16. Άρθρο 152 Η σεξουαλική επαφή με το πρόσωπο κάτω από την ηλικία των 16 ετών, καθώς και τα ίδια αδικήματα που συνδέονται με την ικανοποίηση του σεξουαλικού πάθους με διεστραμμένες μορφές, θα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 3 χρόνια Η ηλικία συναίνεσης στη Λευκορωσία είναι 16, όπως ορίζεται στα Άρθρα 168 και 169, οι οποίες έχουν ως εξής: «Οι σεξουαλικές σχέσεις, η σοδομία, οι λεσβιακές πράξεις ή άλλες πράξεις σεξουαλικού χαρακτήρα ενός ενήλικα, ηλικίας δεκαοκτώ χρονών με άτομο που προφανώς δεν έχει φτάσει τα δεκαέξι χρόνια της ηλικίας, ελλείψει χαρακτηριστικών των εγκλημάτων που προβλέπονται από τα άρθρα 166 και 167 παρουσιάζουν κώδικες, τιμωρούνται με περιορισμό της ελευθερίας από δύο έως τέσσερα χρόνια ή με φυλάκιση δύο ετών έως πέντε ετών. Διαφορετικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν από ένα άτομο, ηλικίας δεκαοκτώ ετών, σχετικά με πρόσωπο που προφανώς «δεν έχει φτάσει τα δεκαέξι χρόνια», των χαρακτηριστικών των εγκλημάτων που προβλέπονται από τα άρθρα 166, 167 και 168 του παρόντος κώδικα τιμωρούνται με σύλληψη περίπου έξι μηνών ή με φυλάκιση ενός έτους έως τριών ετών." Η ηλικία συναίνεσης στο Βέλγιο είναι 16, όπως ορίζεται στο άρθρο 372 του Ποινικού Κώδικα (Code pénal/Strafwetboek), που αναφέρει: "Οποιαδήποτε άσεμνη επίθεση που διαπράττεται χωρίς βία ή απειλή για το πρόσωπο ή με τη συνδρομή του προσώπου παιδιού και των δύο φύλων, ηλικίας κάτω των δεκαέξι ετών, τιμωρείται με φυλάκιση (πέντε ετών έως δέκα ετών). Ο βελγικός ποινικός κώδικας είχε καθορίσει προηγουμένως την ηλικία συγκατάθεσης των 18 για το ομοφυλοφιλικό φύλο. Η διάταξη αυτή - άρθρο 372α - προστέθηκε το 1965 και καταργήθηκε το 1985. Η σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά μικρότερα των 14 ετών είναι παράνομη σύμφωνα με το άρθρο 207, το οποίο απαγορεύει τις σεξουαλικές πράξεις με "παιδί" και το "παιδί" ορίζεται στο άρθρο 2 παράγραφος 8 ως πρόσωπο κάτω των 14 ετών. Άρθρο 207, Σεξουαλική επαφή με ένα παιδί: (1) Όποιος ασκεί σεξουαλική πράξη ή ανάλογη σεξουαλική πράξη σε παιδί, τιμωρείται με φυλάκιση για περίοδο μεταξύ ενός και οκτώ ετών. Άρθρο 208, Σημασία των όρων που χρησιμοποιούνται στον παρόντα κώδικα: (8) Ένα παιδί, όπως αναφέρεται στον παρόντα Κώδικα, είναι ένα πρόσωπο που «δεν έχει συμπληρώσει δεκατέσσερα χρόνια». Άρθρο 209, Ικανοποίηση της Σεξουαλικής επιθυμίας με την παρουσία παιδιού ή ανηλίκου: Όποιος, παρουσία ενός παιδιού ή ενός νεαρού, εκτελεί πράξεις που αποσκοπούν στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ή της επιθυμίας ενός τρίτου προσώπου, ή όποιος αναγκάζει ένα παιδί να υποβληθεί σε τέτοιες πράξεις με την παρουσία του ή με την παρουσία τρίτου, τιμωρείται με φυλάκιση για περίοδο μεταξύ τριών μηνών και τριών ετών. Άρθρο 205: (2) απαγορεύει τη σεξουαλική επαφή με ανηλίκους (που ορίζονται ως άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών) με "κατάχρηση θέσης". Η ηλικία συναίνεσης στη Βουλγαρία είναι 14, όπως ορίζεται στα άρθρα 149 και 151 (1). Εντούτοις, το άρθρο 151 παράγραφος 2 προβλέπει διατάξεις για άτομα άνω των 14 ετών και δεν κατανοούν τα χαρακτηριστικά ή τη σημασία της πράξης Art. 151. (1) A person who has sexual intercourse with a person who has not completed the age of 14 years, insofar as the act does not constitute a crime under Article 152, shall be punished by deprivation of liberty for two to six years.Art. 149. (1) A person who performs an act for the purpose of arousing or satisfying sexual desire, without copulation, with a person under 14 years of age, shall be punished for lewdness by deprivation of liberty for one to six years. Η ηλικία συναίνεσης για όλες τις σεξουαλικές συμπεριφορές στη Κροατία στο πλαίσιο του νέου ποινικού κώδικα που ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2013 είναι 15 «ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή φύλου, που ρυθμίζεται από το άρθρο 158.(1) Whoever performs sexual intercourse with a child under fifteen years of age or induces a child to commit sexual intercourse with a third person, shall be liable to a term of imprisonment of one to ten years. (2) Whoever commits lewd act with a child under fifteen years of age or induces a child to commit lewd act on itself or with a third person, shall be punished by imprisonment for a term between six months and five years. However, there is a close-in-age exemption of three years. Before the year 2013, the legal age of consent in Croatia was 14. Homosexual acts were illegal until 1977, when Croatia, then as a Yugoslav Federal Republic, changed its Penal Code. Age of consent was equalised in 1998. Η ηλικία συναίνεσης για όλες τις σεξουαλικές συμπεριφορές στην Κύπρο βάσει του Ποινικού Κώδικα του 2002 είναι 17, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή φύλου. Και για τις δύο αυτές περιοχές κυρίαρχων βάσεων (βρετανικοί στρατιωτικοί θύλακες) στη νήσο της Κύπρου, η ηλικία συναίνεσης είναι 16. Η ηλικία της συναίνεσης στη Τσεχική Δημοκρατία είναι 15. Επιπλέον, το τμήμα του νέου τσεχικού ποινικού κώδικα 40/2009 Sb. σχετικά με τα «εγκλήματα κατά της οικογένειας και των παιδιών» περιέχει το άρθρο 202 που ποινικοποιεί την προσέλκυση σε σεξουαλική επαφή που απευθύνεται σε άτομα κάτω των 18 ετών με οποιαδήποτε υπόσχεση ή παροχή πληρωμής, κέρδος για σεξουαλική επαφή, αυνανισμό, έκθεση ή παρόμοια συμπεριφορά. Αυτός ο κανονισμός προστέθηκε στον παλαιό ποινικό κώδικα της Τσεχοσλοβακίας (140/1961 Sb.) Που υιοθέτησε η Τσεχική Δημοκρατία ως § 217α με την τροπολογία Τσεχική πράξη αριθ. 218/2003 Sb. σε ισχύ από την 1 Ιανουαρίου 2004. Αυτός καλύπτει επίσης περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποιο είδος εμπιστοσύνης / εξάρτησης, για παράδειγμα, δάσκαλος-φοιτητής, εργοδότης-υπάλληλος κλπ. Η ηλικία συναίνεσης στο Βασίλειο της Δανίας είναι 15 όπως ορίζεται στην Ενότητα 222: § 222. Όποιος έχει σεξουαλική επαφή με παιδί ηλικίας κάτω των 15 ετών, τιμωρείται με φυλάκιση έως και 8 ετών, εκτός εάν η κατάσταση καλύπτεται από την § 216, παράγραφος 2. Κατά τον καθορισμό της ποινής, είναι επιβαρυντική περίσταση εάν ο δράστης έχει κερδίσει συνουσία εκμεταλλευόμενος τη σωματική ή διανοητική υπεροχή του. Το άρθρο 223, μέρος 1, έχει ως εξής: Κάθε πρόσωπο που έχει σεξουαλική επαφή με οποιοδήποτε παιδί κάτω των 18 ετών, ο οποίος είναι υιοθετημένο παιδί, θετό ή υιοθετημένο παιδί ή που έχει ανατεθεί στο εν λόγω πρόσωπο για εκπαίδευση ή ανατροφή, σε φυλάκιση για οποιαδήποτε περίοδο που δεν υπερβαίνει τα τέσσερα χρόνια. Αυτό ισχύει, π.χ., για τους εκπαιδευτικούς. Περαιτέρω, το μέρος 2 του άρθρου 223 ορίζει ότι η ίδια τιμωρία ισχύει και για κάθε πρόσωπο που διαπιστώνεται ότι εκμεταλλεύτηκε σοβαρά την ανωτερότητα της ηλικίας και της πείρας του σε ένα άτομο ηλικίας κάτω των 18 ετών για να αποπλανήσει τον εν λόγω ανήλικα σε συνουσία. Οι νόμοι στις Νήσους Φερόε και τη Γροιλανδία είναι ισοδύναμοι, αν και ρυθμίζονται σε ξεχωριστούς ποινικούς κώδικες για αυτές τις αυτόνομες χώρες Η ηλικία της συναίνεσης στην Εσθονία είναι 14, όπως ορίζεται στην Ενότητα 145 (σεξουαλική επαφή με ένα παιδί), η οποία έχει ως εξής: Ένας ενήλικας που κάνει σεξουαλική επαφή με πρόσωπο μικρότερο των 14 ετών τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 5 έτη. Το άρθρο 141 ορίζει το βιασμό ως σεξουαλική επαφή με ένα άτομο κατά της θέλησής του χρησιμοποιώντας βία ή εκμεταλλευόμενοι μια κατάσταση στην οποία το άτομο δεν είναι σε θέση να ξεκινήσει αντίσταση ή να κατανοήσει την κατάσταση. και το άρθρο 147 αναφέρει: Άρθρο 147. Αδυναμία του ατόμου κάτω των 10 ετών να κατανοήσει Κατά την έννοια των αδικημάτων που προβλέπονται στο παρόν Τμήμα, ένα πρόσωπο θεωρείται ότι είναι ανίκανο να κατανοήσει αν είναι κάτω των 10 ετών. Η ηλικία συναίνεσης στη Φινλανδία είναι 16, όπως ορίζεται στην Ενότητα 6 Η ηλικία συναίνεσης στη Γαλλία είναι 15, όπως ορίζεται στο άρθρο 227-25 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο έχει ως εξής: Το γεγονός της διάπραξης χωρίς βία, περιορισμό, απειλή ή έκπληξη ενός σεξουαλικού αδικήματος από ενήλικα για το πρόσωπο ενός ανήλικου κάτω των δεκαπέντε ετών τιμωρείται με φυλάκιση πέντε ετών και πρόστιμο 75.000 ευρώ. Η ηλικία της συναίνεσης στη Γεωργία είναι 16 σύμφωνα με τον γεωργιανό Ποινικό Κώδικα. 140, και 141. Η ηλικία της συναίνεσης στη Γερμανία είναι 14, εφόσον ένα άτομο ηλικίας άνω των 21 ετών δεν εκμεταλλεύεται την έλλειψη ικανότητας του ατόμου ηλικίας 14 έως 15 ετών για σεξουαλική αυτοδιάθεση, οπότε η καταδίκη ενός ατόμου ηλικίας άνω των 21 ετών απαιτεί καταγγελία από το νεότερο άτομο. Αν είναι άνω των 21 ετών και συμμετέχει σε σεξουαλικές σχέσεις με ανηλίκους της ηλικίας αυτής, δεν αποτελεί αδίκημα από μόνη της. Διαφορετικά, η ηλικία συγκατάθεσης είναι 16, αν και οι διατάξεις για την προστασία των ανηλίκων από κατάχρηση ισχύουν μέχρι την ηλικία των 18 ετών (σύμφωνα με το Άρθρο 182 (1), είναι παράνομο να ασκείται σεξουαλική δραστηριότητα με ένα άτομο κάτω των 18 "εκμεταλλευόμενος μια κατάσταση"). Η ηλικία της συναίνεσης στην Ελλάδα είναι 15.Η γενική διάταξη για την ηλικία συγκατάθεσης στην Ελλάδα είναι 15, όπως ορίζεται στο άρθρο 339, καθώς και στα άρθρα 337, 348B του ελληνικού ποινικού κώδικα. Το 2015, μαζί με τη νομιμοποίηση των συμφωνητικών συμβίωσης του ίδιου φύλου, το άρθρο 347, το οποίο προέβλεπε μια περαιτέρω απαγόρευση για αποπλάνηση άνδρα κάτω των 17 ετών αν ο δράστης είναι ενήλικος άνδρας, καταργήθηκε, εξισώνοντας έτσι την ηλικία συγκατάθεσης για ομοφυλοφιλικές πράξεις.Υπάρχουν επίσης αρκετές άλλες απαγορεύσεις όσον αφορά τις θέσεις εξουσίας και τις πράξεις αγριότητας, όπως ορίζεται στα άρθρα 342 και 343. Επιπλέον, υπάρχει εξαίρεση σε περιπτώσεις με διαφορά ηλικίας εώς 3 ετών, για άσεμνες ενέργειες μεταξύ ατόμων ηλικίας κάτω των 15 ετών. Η ηλικία συναίνεσης στη Ουγγαρία είναι 14. Μια απαλλαγή επιτρέπει σεξουαλικές πράξεις από την ηλικία των 12 ετών, εάν το μεγαλύτερο άτομο είναι κάτω των 18 ετών. Ο νέος ποινικός κώδικας που ισχύει από την 1η Ιουλίου 2013 έχει ως εξής: Το πρόσωπο που έχει συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος έχει σεξουαλική επαφή με πρόσωπο που δεν έχει ακόμη συμπληρώσει το δέκατο τέταρτο έτος του, διαπράττει κακούργημα και τιμωρείται με φυλάκιση από ένα έτος σε πέντε χρόνια. Το πρόσωπο που έχει σεξουαλική επαφή με πρόσωπο που δεν έχει ακόμη συμπληρώσει το δωδέκατο έτος του, διαπράττει κακούργημα και τιμωρείται με φυλάκιση από πέντε έτη έως δέκα χρόνια. Η ηλικία συναίνεσης στην Ισλανδία είναι «15», όπως ορίζεται στο άρθρο 202 του Ισλανδικού Ποινικού Κώδικα, το οποίο έχει ως εξής: «Όποιος έχει σωματική επαφή ή άλλη σεξουαλική οικειότητα με παιδί μικρότερο των 15 ετών», υπόκειται σε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και μέχρι 15 ετών. Η ηλικία συναίνεσης αυξήθηκε από 14 σε 15 το 2007. Η ηλικία συναίνεσης στην Ιταλία είναι 14 ετών με εξαίρεση κοντά στην ηλικία που επιτρέπει σε άτομα ηλικίας 13 ετών να συμμετάσχουν σε σεξουαλική δραστηριότητα με συνεργάτες ηλικίας κάτω των 18 ετών, υπό τον όρο ότι το ηλικιακό χάσμα μεταξύ είναι λιγότερο από 3 χρόνια. Η ηλικία συγκατάθεσης ανέρχεται σε 16 εάν ένας από τους συμμετέχοντες έχει κάποια επιρροή στην άλλη (π.χ. καθηγητής, δάσκαλος, υιοθετημένος γονέας κ.λπ.). Μη γνωρίζοντας ότι το θύμα είναι ανήλικος δεν είναι νομική υπεράσπιση, εκτός αν ήταν αναπόφευκτη άγνοια. Εάν ο ανήλικος είναι κάτω από την ηλικία των 11 ετών, το έγκλημα μπορεί να τιμωρηθεί ακόμη και χωρίς καταγγελία και η τιμωρία επιδεινώνεται. Είναι επίσης παράνομο να εκτελούνται σεξουαλικές πράξεις με την παρουσία ανήλικου ηλικίας μικρότερης των 14 ετών, με σκοπό να επιτρέπεται στον ανήλικο να παρακολουθεί τις πράξεις, ακόμη και αν δεν λαμβάνουν ενεργό μέρος. Η ηλικία συναίνεσης στο Καζακστάν είναι 16, σύμφωνα με το άρθρο 122 του Ποινικού Κώδικα Άρθρο 122. Σεξουαλική επαφή και άλλες πράξεις σεξουαλικού χαρακτήρα με πρόσωπο κάτω των δεκαεπτά ετών Η σεξουαλική επαφή, η σοδομία ή η λεσβία ή άλλες πράξεις σεξουαλικής φύσης, με πρόσωπο που δεν έφθασε τα δεκαέξι χρόνια , ο ένοχος γνωρίζει το γεγονός αυτό, τιμωρείται με περιορισμό της ελευθερίας για περίοδο έως τριών ετών ή με σύλληψη υπό κράτηση για περίοδο έως έξι μηνών ή στέρηση της ελευθερίας για περίοδο έως πέντε ετών. Η ηλικία συναίνεσης στη Λετονία είναι 16. Τα τμήματα 159 και 160 παρέχουν αυστηρότερες κυρώσεις για βιασμό και βίαιη σεξουαλική επίθεση νεαρών. Η ηλικία συναίνεσης στο Λιχτενστάιν είναι 14. Η σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά ηλικίας 14-15 ετών είναι γενικά νόμιμη, αλλά μπορεί ακόμα να τιμωρηθεί εάν η σεξουαλική πρόσβαση στα παιδιά αυτά έχει ληφθεί με την εκμετάλλευση της έλλειψης σεξουαλικής αυτοδιάθεσης. Η ηλικία συναίνεσης στη Λιθουανία είναι 16, όπως ορίζεται από τον λιθουανικό ποινικό κώδικα §151.1, introduced by the bill of 2 July 2010. Η ηλικία συναίνεσης είναι 16 ετών. Η ηλικία συναίνεσης στη Μολδαβία είναι 16 σύμφωνα με το άρθρο 174- Σεξουαλική επαφή με πρόσωπο κάτω των 16 και το άρθρο 175- Διακεκριμένες ενέργειες. Η ηλικία συναίνεσης στο Μονακό είναι 15. Η ηλικία συναίνεσης στη Νορβηγία είναι 16, όπως ορίζεται από τον Ποινικό Κώδικα του 2005 §304: Η ηλικία συγκατάθεσης στην Πολωνία είναι 15 «όπως καθορίζεται από τον ποινικό κώδικα για την ποινική εγκληματικότητα στην Πολωνία, το άρθρο 200, Η ηλικία της συναίνεσης στον Σαν Μαρίνο είναι 14, Άρθρο 173. It is also illegal, under Article 177, to "incite a minor under 18 years to sexual corruption". Η ηλικία συναίνεσης στην Ισπανία είναι 16, σύμφωνα με έναν νέο νόμο ο οποίος τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2015. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελείται από τις δικαιοδοσίες της Αγγλίας, της Ουαλίας, της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Η εθνική νομοθεσία περί ηλικίας συναίνεσης του Ηνωμένου Βασιλείου δεν ισχύει για τις εξαρτήσεις της, αλλά όλοι τις έχουν ορίσει στα 16. Worldwide ages of consent (last updated 23 August 2010)

Η ηλικία συναίνεσης και η ηλικία συναίνεσης ποικίλλουν ανάλογα με τη δικαιοδοσία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ηλικία συναίνεσης ορίζεται σήμερα μεταξύ 14 και 18. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που έχουν ηλικία από 14 έως 16 ετών. Μόνο τέσσερεις χώρες, η Κύπρος (17), η Ιρλανδία (17), η Τουρκία (18) και η Πόλη του Βατικανού (18), δεν εντάσσονται σε αυτό το μοτίβο. Οι νόμοι μπορούν επίσης να ορίζουν τις ειδικές δραστηριότητες που επιτρέπονται ή να καθορίζουν διαφορετικά την ηλικία κατά την οποία μπορεί να συμμετέχει ένα συγκεκριμένο φύλο. Ακολουθεί μια συζήτηση σχετικά με τους διάφορους νόμους που ασχολούνται με αυτό το θέμα. Η αναφερόμενη ηλικία είναι εκείνη στην οποία, ή πάνω από την οποία, ένα άτομο μπορεί να ασκεί αταίριαστες σεξουαλικές σχέσεις με κάποιον άλλον που βρίσκεται επίσης ή πάνω από αυτήν την ηλικία. Όλες οι δικαιοδοσίες στην Ευρώπη έχουν ένα όριο ηλικίας ίσο και ουδέτερο με το φύλο. Τα παρακάτω είναι ένας κατάλογος όλων των δικαιοδοσιών στην Ευρώπη όπως αναφέρονται στον κατάλογο των κυρίαρχων κρατών και των εξαρτώμενων εδαφών στην Ευρώπη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82_%CF%83%CE%B5_%CF%83%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7