title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Τάιγκα
|
Σχηματίζει μια ζώνη βλάστησης που απλώνεται ως σχεδόν συνεχής κύκλος 12.000 χλμ περίπου και καλύπτει ευρεία ζώνη της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής. Διακόπτεται από τον Βερίγγειο πορθμό και τον Ατλαντικό ωκεανό. Στην Ευρασία, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Σουηδίας, της Φινλανδίας, μεγάλο μέρος της Νορβηγίας, ορισμένες πεδινές / παράκτιες περιοχές της Ισλανδίας, ένα μεγάλο μέρος της Ρωσίας από την Καρελία στα δυτικά μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό, το μεγαλύτερο μέρος της Σιβηρίας και περιοχές του βόρειου Καζακστάν, της βόρειας Μογγολίας και βόρεια της Ιαπωνίας (στο νησί Χοκκάιντο). Στη Βόρεια Αμερική καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της ενδοχώρας του Καναδά και της Αλάσκας, καθώς και τμήματα των βόρειων Ηνωμένων Πολιτειών. Η τάιγκα οριοθετείται στα βόρεια από τη τούνδρα και στα νότια από τη στέπα. Αντιστοιχεί με περιοχές πολικού ψύχους και κρύο ηπειρωτικό κλίμα. Οι εποχές χωρίζονται σε σύντομα, υγρά και μετρίως ζεστά καλοκαίρια και μακρείς δριμείς χειμώνες (έως έξι μήνες με μέσες θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν). Οι θερμοκρασίες κατά μέσο όρο το καλοκαίρι είναι μεταξύ 10 και 15 °C, αλλά η μέση ελάχιστη χειμώνα μπορεί να πέσει κάτω από -30 °C. Το επίπεδο των υδατωδών κατακρημνισμάτων κυμαίνεται στα 250-750mm στη διάρκεια του έτους, κυρίως με τη μορφή βροχής κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών αλλά και χιονιού. Η ομίχλη επικρατεί ιδιαίτερα σε περιοχές με χαμηλό υψόμετρο, κατά τη διάρκεια και μετά το ξεπάγωμα των αρκτικών θαλασσών, γεγονός που σημαίνει ότι η ηλιοφάνεια δεν είναι άφθονη στην τάιγκα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των μεγάλων καλοκαιρινών ημερών. Δεδομένου των χαμηλών ποσοστών εξάτμισης για το μεγαλύτερο μέρος του έτους, η βροχόπτωση υπερβαίνει την εξάτμιση και έτσι είναι επαρκής για να στηρίξει την έντονη ανάπτυξη της βλάστησης. Το χιόνι μπορεί να παραμείνει στο έδαφος για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των εννέα μηνών, επίσης είναι πολύ μικρή (περίπου 50 έως 100 ημέρες) η περίοδος χωρίς παγετό. Αποτελείται κυρίως από κωνοφόρα που αναπτύσσονται κοντά μεταξύ τους για να προστατευτούν από το κρύο και τον αέρα. Είναι χαμηλότερα στο ύψος από τους συγγενείς τους των νοτιότερων περιοχών (τα δάση των βουνών της Ευρώπης λ.χ.) εξ αιτίας των φτωχών εδαφών στα οποία αναπτύσσονται. Τα κωνοφόρα (κυρίως πεύκα, έλατα, ερυθρελάτη και λάριξ) επικρατούν λόγω της μεγαλύτερης αντοχής τους στο κρύο. Στη τάιγκα υπάρχουν επίσης κάποια μικρά πλατύφυλλα φυλλοβόλα δέντρα, όπως σημύδα, ιτιές και λεύκες ως επί το πλείστον σε περιοχές μακριά από το ακραίο κρύο του χειμώνα. Τα πολύ νοτιότερα τμήματα της τάιγκα μπορεί να έχουν τα δέντρα όπως δρυς, σφενδάμι, φτελιές και φίλυρα διάσπαρτα ανάμεσα στα κωνοφόρα, όπως και πολλά είδη μούρων. Τo έδαφος της τάιγκα είναι λεπτό, φτωχό σε θρεπτικά συστατικά και όξινο. Στερείται τα βαθιά, οργανικά εμπλουτισμένα προφίλ που επικρατούν σε εύκρατα δάση φυλλοβόλων. Η λεπτότητα του εδάφους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο κρύο, γεγονός που παρεμποδίζει την ανάπτυξη του εδάφους και την ευκολία με την οποία τα φυτά μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα θρεπτικά συστατικά του. Οι πευκοβελόνες και τα βρύα μπορεί να παραμείνουν στο δάπεδο του δάσους για μεγάλο χρονικό διάστημα σε δροσερό, υγρό κλίμα, γεγονός που περιορίζει τη βιολογική συμβολή τους στο χώμα· οξέα από βελόνες αειθαλών εκλύονται περαιτέρω στο έδαφος, δημιουργώντας ποντσόλ. Δεδομένου ότι το έδαφος είναι όξινο λόγω της πτώσης των πευκοβελόνων, στην επιφάνεια του δάσους αναπτύσσονται μόνο λειχήνες και βρύα. Σε ξέφωτα μέσα στο δάσος και σε περιοχές με περισσότερα αρκτικά φυλλοβόλα δέντρα, υπάρχουν περισσότερα βότανα και μούρα. Η ποικιλομορφία των οργανισμών του εδάφους στα δάση τάιγκα είναι υψηλή, παρόμοια με το τροπικό δάσος. Τα εδάφη της τάιγκας δεν είναι κατάλληλα για τη γεωργία αλλά μας προμηθεύουν με τεράστιες ποσότητες ξυλείας. Η τάιγκα, υποστηρίζει ένα ευρύ φάσμα ζώων. Τα αρκτικά δάση του Καναδά περιλαμβάνουν 85 είδη θηλαστικών, πάνω από 300 είδη πουλιών, 130 είδη ψαριών, και κατ' εκτίμηση 32.000 είδη εντόμων. Τα ζωικά είδη περιλαμβάνουν μεγάλα φυτοφάγα θηλαστικά, όπως ταράνδους, άλκες, ελάφια και ζαρκάδια, μεγαλύτερα θηλαστικά όπως αρκούδες και πολλά αρπακτικά όπως λύκους, τσακάλια, τίγρη της Σιβηρίας , νυφίτσες, κουνάβια. Τα περισσότερα είδη έχουν μέτριο μέγεθος, όπως τα τρωκτικά, οι λαγοί και οι λύγκες. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία πουλιών που μετακινούνται νοτιότερα για να διαχειμάσουν και λίγα αμφίβια και ερπετά. Βόρεια Δάση/Τάιγκα (WWF) Αρχειοθετήθηκε 2012-01-03 στο Wayback Machine. Αρκτική και Τάιγκα (Canadian Geographic) Χερσαία οικοσυστήματα Αρχειοθετήθηκε 2012-06-28 στο Wayback Machine.
|
Η τάιγκα (Ρωσικά: тайга́, προφορά [tɐjˈɡa], ταταρικής αρχής), επίσης γνωστή ως βόρειο δάσος, είναι ένα μεγαοικοσύστημα (διάπλαση) του βορείου ημισφαιρίου που χαρακτηρίζεται από δάση κωνοφόρων. Είναι η μεγαλύτερη επίγεια διάπλαση του πλανήτη, αποτελεί το 29% των δασικών εκτάσεων της γης (περίπου 13,5 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα) και από μόνη της καταλαμβάνει το 11% της έκτασης του βόρειου ημισφαιρίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Νιοταϊμόρι
|
Η προέλευση του νιοταϊμόρι μπορεί να εντοπιστεί στο παιχνίδι φαγητού ουακαμεζάκε που πραγματοποιούνταν στα Γιούκακου (Yūkaku) κατά την περίοδο Έντο, όπου το σάκε χυνόταν στην ηβική περιοχή των εργαζομένων του σεξ για λόγους κατανάλωσης. Τροφοδοτούμενη από την οικονομική ανάπτυξη της Ιαπωνίας στη δεκαετία του 1960, αυτή η πρακτική εξελίχθηκε περαιτέρω από τη βιομηχανία όνσεν στην Περιφέρεια Ισικάβα, όπου η ερωτική φύση του νιοταϊμόρι χρησιμοποιήθηκε ως διαφημιστική τακτική από τα θέρετρα ιαματικών πηγών για να προσελκύσει άνδρες πελάτες που ήταν σε εταιρικά ταξίδια. Η πρακτική του νιοταϊμόρι μειώθηκε καθώς τα οικογενειακά και ιδιωτικά ταξίδια στους προορισμούς όνσεν έγιναν όλο και πιο δημοφιλή στη δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τα καταστήματα εστίασης και σεξ ως εξωτικό αξιοθέατο.Λόγω της έλλειψης πρωτογενών πηγών, οι εσφαλμένες αντιλήψεις για την προέλευση του νιοταϊμόρι συνεχίστηκαν όταν η πρακτική έγινε διεθνώς γνωστή μέσω του λαϊκού πολιτισμού. Στο παραδοσιακό νιοταϊμόρι, το μοντέλο γενικά αναμένεται να ξαπλώνει ανά πάσα στιγμή και να μη μιλά με τους καλεσμένους. Το σούσι τοποθετείται σε απολυμασμένα φύλλα στο σώμα του μοντέλου για να αποτρέψει την επαφή του δέρματος με το ψάρι και σε αρκετά επίπεδες περιοχές του σώματος από τις οποίες το σούσι δεν θα κυλήσει. Το νιοταϊμόρι θεωρείται μια μορφή τέχνης.Συνήθως σαμπάνια και σάκε σερβίρονται σε γυμνά εστιατόρια σούσι. Οι επισκέπτες πρέπει να σέβονται και να τηρούν την πιο αυστηρή ευπρέπεια. Η συζήτηση με τα μοντέλα αποθαρρύνεται ιδιαίτερα. Ακατάλληλες χειρονομίες ή σχόλια δεν γίνονται ανεκτά και οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν σούσι μόνο με ξυλάκια, αν και οι κανόνες σε ορισμένα εστιατόρια είναι λιγότερο αυστηροί. Για παράδειγμα, σε ορισμένα εστιατόρια, οι επισκέπτες μπορούν να δαγκώσουν ρολά από τις θηλές αν το επιλέξουν. Η πρακτική έχει περιγραφεί ως παρακμιακή, ταπεινωτική, εξευτελιστική, σκληρή, απαρχαιωμένη και αντικειμενιοποιητική. Η αρθρογράφος της The Guardian, Τζούλι Μπίντελ, σημειώνει ότι η γυναίκα που χρησιμοποιείται για να σερβιριστεί το φαγητό, τουλάχιστον σε μια περίσταση στο Λονδίνο, έμοιαζε «σαν να ήταν στο νεκροτομείο, περιμένοντας μια νεκροψία».Η παγκόσμια υποδοχή ποικίλλει καθώς αρκετές χώρες έχουν απαγορεύσει την πρακτική. Το 2005, η Κίνα απαγόρευσε το νιοταϊμόρι σε γυμνά σώματα, καταδικάζοντάς το για λόγους δημόσιας υγείας και ηθικά ζητήματα. Στο Χονγκ Κονγκ, οι διοργανωτές μιας εκδήλωσης δεκατιανού με νιοταϊμόρι συνάντησαν αντίδραση από το κοινό και κατηγορήθηκαν για σεξισμό υπό την προσποίηση της τέχνης, μετά την οποία το νιοταϊμόρι ακυρώθηκε για την εκδήλωση.Το πάρτι γενεθλίων του Νοτιοαφρικανού επιχειρηματία Κένι Κουνένε στις 21 Οκτωβρίου 2010, όπου φιλοξένησε τον Πρόεδρο της Ένωσης Νέων Αφρικανικού Εθνικού Συνεδρίου, Τζούλιους Μαλέμα και περιελάμβανε νιοταϊμόρι, επικρίθηκε από τον γενικό γραμματέα του Συνεδρίου των Συνδικάτων Νοτίου Αφρικής, Ζουελινζίμα Βάβι και οδήγησε σε μια πολιτική διένεξη. Η Ένωση Γυναικών Αφρικανικού Εθνικού Συνεδρίου, καταδίκασε το νιοταϊμόρι στο πάρτι του Κουνένε ως επίθεση στη σωματική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια των γυναικών στη Νότια Αφρική. Breastaurant Παιχνίδι με φαγητό Ανθρώπινο έπιπλο Playboy Club Sushi Girl Βίντεο Nyotaimori "Τι είναι το Nyotaimori;"
|
Το Νιοταϊμόρι (女体盛り, δηλ. «σερβίρισμα φαγητού σε γυναικείο σώμα»), συχνά αναφέρεται ως «σούσι σώματος», είναι ιαπωνική πρακτική σερβιρίσματος σασίμι ή σούσι στο γυμνό σώμα μιας γυναίκας. Το Νανταϊμόρι (男体盛り) είναι το αντίστοιχο σε αντρικό σώμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B9
|
Βουλή των Λαών της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
|
Η Βουλή των Λάων ιδρύθηκε την 18η Μαρτίου 1994 με τη Συμφωνία της Ουάσιγκτον. Στο Σύνταγμα της Ομοσπονδίας του 1994, η αρχική σύσταση της Βουλής περιλάμβανε 30 εκπρόσωπους των Βόσνιων και 30 των Κροατών. Από τότε μέχρι τα τέλη του 2008 έχουν γίνει 109 συνταγματικές τροποποιήσεις με τις οποίες άλλαξε η οργάνωση της Βουλής. Συνοπτικά, οι Σέρβοι αναγνωρίστηκαν ως τρίτο συστατικό έθνος της Ομοσπονδίας και οι έδρες της Βουλής μοιράστηκαν ισότιμα μεταξύ των τριών εθνών. Οι ομοεθνείς εκπρόσωποι απαρτίζουν τους αντίστοιχους συλλόγους: Σύλλογος των Βόσνιων εκπροσώπων, με 17 μέλη. Σύλλογος των Κροατών εκπροσώπων, με 17 μέλη. Σύλλογος των Σέρβων εκπροσώπων, με 17 μέλη.Έκαστος σύλλογος ορίζει έναν Πρόεδρο. Το διοικητικό συμβούλιο της Βουλής των Λαών αποτελείται από τον Ομιλητή, τους δύο αντιπρόεδρους και τον Γραμματέα της Βουλής, και τους Προέδρους των συλλόγων των εκπροσώπων. Η Βουλή των Λάων έχει 19 επιτροπές εργασίας που συνεισφέρουν στο έργο της: Επιτροπή συνταγματικών υποθέσεων Νομοθετική και Νομική επιτροπή Διοικητική επιτροπή Επιτροπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες Επιτροπή ασφαλείας Επιτροπή διορισμών και εκλογών Επιτροπή πληροφοριών Επιτροπή γλωσσικών θεμάτων Επιτροπή για την ισότητα των φύλων Επιτροπή για θέματα εξουσίας-ασυλίας Επιτροπή οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, οικονομικών και προϋπολογισμού Επιτροπή για την Οικονομία Επιτροπή για τον αστικό σχεδιασμό, την οικολογία και την δόμηση. Επιτροπή γεωργίας, διαχείρισης υδάτων και δασοκομίας. Επιτροπή αποκρατικοποίησης και ιδιωτικοποίησης Επιτροπή δικαιοσύνης, διακυβέρνησης και τοπικής αυτοδιοίκησης Επιτροπή για την επιστροφή προσφύγων, εξόριστων και εκτοπισμένων ανθρώπων Επιτροπή για την εκπαίδευση, την επιστήμη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και τη νεολαία. Επιτροπή εργασίας, υγείας και μέριμνας για τους ανάπηρους. Μετά τις Βοσνιακές γενικές εκλογές της 7ης Οκτωβρίου 2018, η σύσταση της Βουλής των Λαών είναι η ακόλουθη:
|
H Βουλή των Λαών της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης είναι η άνω βουλή του διθάλαμου Κοινοβουλίου της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, ενώ κάτω βουλή είναι η Βουλή των Αντιπροσώπων της Ομοσπονδίας. Είναι νομοθετικό όργανο του οποίου η αποστολή είναι να εξετάζει τους νόμους που παρουσιάζονται και να τους εγκρίνει ή να τους απορρίπτει. Για να εφαρμοστεί ένας νόμος πρέπει να εγκριθεί και από τις δύο βουλές, την άνω και την κάτω.Η Βουλή των Λαών έχει 58 έδρες που μοιράζονται ισότιμα μεταξύ των τριών συστατικών εθνών της Ομοσπονδίας (Βόσνιοι, Κροάτες, Σέρβοι). Έκαστο έθνος εκπροσωπείται από 17 μέλη, και 7 έδρες δίνονται στις μειονότητες τις Ομοσπονδίας. Η θητεία τους είναι τετραετής. Από τα μέλη της Βουλής εκλέγεται ένας Πρόεδρος που είναι ο Ομιλητής, και δύο αντιπρόεδροι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%B1%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αγιωργίτικα Αρκαδίας
|
Τα Αγιωργίτικα είναι ένα όμορφο και πράσινο χωριό της Μαντινείας, 9 χιλ. από την Τρίπολη. Είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Κτενιάς στην είσοδο του λεκανοπέδιου της Μαντινείας. Είναι το πρώτο χωριό που συναντάμε ερχόμενοι από το Άργος. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και κτηνοτροφία. Τα Αγιωργίτικα είναι ένας από τους τόπους των Δρόμων του Κρασιού. Ξεχωρίζουν η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και το πετρόκτιστο Συρεγγέλιο Σχολείο, με ονομασία προς τιμή του Γεωργίου ΣυρεγγέλαΚάθε χρόνο την παραμονή της γιορτής της Αγίας Κυριακής, πραγματοποιείται το καθιερωμένο πανηγύρι στα Αγιωργίτικα Αρκαδίας προς τιμήν της Αγίας. Τελείται Εσπερινός στην αυλή στο ομώνυμο εξωκλήσι που συμμετέχει πλήθος κόσμου από το χωριό και τις γύρω περιοχές. Έπειτα ακολουθεί παραδοσιακό γλέντι υπό τη διοργάνωση του πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής. Την δεκαετία του 1980 έγιναν ανασκαφές του Εφόρου Αρχαιοτήτων Δρ. Θ. Σπυρόπουλου, που αποκάλυψαν ένα μεγάλο κλίβανο και οι εγκαταστάσεις πλυντηρίων. Προορίζονταν για καμίνευση και επεξεργασία χαλκούχου μεταλλεύματος που εξωρυσσόταν στην περιοχή. Χρονολογούνται στους πρωτοελλαδικούς και μεσοελλαδικούς χρόνους. Στην γύρω περιοχή υπάρχουν τα ερείπια του κάστρου Μουχλίου (4 χιλιόμετρα προς Αργολίδα) και η Μονή Βαρσών, παλαιό βυζαντινό μοναστήρι. Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος (αγωνιστής του αγώνα του 1821). Κωνσταντίνος Θ. Μπακόπουλος (1889-1950), στρατηγός του Ελληνικού Στρατού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
|
Τα Αγιωργίτικα (Τοπική Κοινότητα Αγιωργιτίκων- Δημοτική Ενότητα Κορυθίου), ανήκει στον δήμο Τρίπολης της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας που βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”. Η επίσημη ονομασία ειναι τα Αγιωργίτικα. Έδρα του δήμου είναι η Τρίπολη και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, τα Αγιωργίτικα ανήκαν στο Τοπικό Διαμέρισμα Αγιωργιτίκων, του πρώην Δήμου Κορυθίου του Νομού Αρκαδίας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 17,601 χμ² (2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Repsol
|
Το 1927 η CAMPSA (Compañía Arrendataria del Monopolio de Petróleos S.A.), με επικεφαλής τον Μιγέλ Πρίμο ντε Ριβέρα ι Ορμπανέχα, δημιουργήθηκε με στόχο τη διαχείριση των εταιρειών πετρελαιοειδών του κρατικού μονοπωλίου. Αρχικά η εταιρεία είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε το κράτος να έχει μειοψηφική συμμετοχή. Η δημιουργία της CAMPSA ενέτεινε την πρόοδο της ισπανικής βιομηχανίας διύλισης. Το 1941 η ισπανική κυβέρνηση υπό τον Φρανθίσκο Φράνκο δημιούργησε το INH (Instituto Nacional de Hidrocarburos), με σκοπό τη χρηματοδότηση και την προώθηση της ισπανικής βιομηχανίας. Το INI υποστήριζε την CAMPSA στην εξερεύνηση υδρογονανθράκων στην Τουδάνκα της Κανταβρίας, σε μια μνημειώδη στιγμή για την εξερεύνηση υδρογονανθράκων στην Ιβηρική χερσόνησο. Το έτος 1947 σηματοδότησε το τέλος μιας 20ετούς σύμβασης μεταξύ του ισπανικού κράτους και της CAMPSA, με την αποκέντρωση των υπηρεσιών, ενώ την ίδια στιγμή δίνονταν ειδικά δικαιώματα στο κράτος ούτως ώστε να παρεμβαίνει στις υποθέσεις της εταιρείας, εκτός από τη διανομή και την εμπορία, οι οποίες παρέμειναν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία της CAMPSA.Το 1948, συστάθηκε η ανώνυμη εταιρεία REPESA (Refinería de Petróleos de Escombreras S.A.) με σκοπό την εγκατάσταση ενός διυλιστηρίου στην κοιλάδα του Εσκομπρέρας (Καρταχένα). Η «REPESA έγινε το σύμβολο της αυξανόμενης βιομηχανικής ενοποίησης στον τομέα της διύλισης, καθώς ανέλαβε την παραγωγή και την εμπορία βενζίνης, λαδιών και λιπαντικών με το εμπορικό σήμα της». Εξ αρχής, η REPSOL ήταν σημαντική μάρκα πετρελαίου της REPESA.Η ισπανική κυβέρνηση δημιούργησε την INH το 1981 ως δημόσιο οργανισμό για να ενσωματώσει τις διάφορες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου οι οποίες ήταν κρατικές. Η INH δημιούργησε τη Repsol τον Οκτώβριο του 1987 ως θυγατρική εταιρεία, συγκεντρώνοντας τις εταιρείες, στις οποίες η ισπανική κυβέρνηση είχε την πλειοψηφία των μετοχών, στους τομείς της εξερεύνησης και παραγωγής (πρώην Hispanoil), διύλισης (πρώην ENPETROL), χημικών ουσιών και υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), βουτανίου (πρώην Butano S.A.), CAMPSA και Petronor και Repsol Química (Alcudia). Το 1989, η ΙΝΗ ιδιωτικοποίησε μερικώς τη Repsol, με αρχική δημόσια εγγραφή του 26% του κεφαλαίου της Repsol. Οι μετοχές της Repsol S.A. εισήχθησαν στα χρηματιστήρια της Ισπανίας και στη Νέα Υόρκη. Η ιδιωτικοποίηση ολοκληρώθηκε το 1997, όταν η ισπανική κυβέρνηση πούλησε το υπόλοιπο 10% του κεφαλαίου της Repsol. Το 1999, η Repsol αγόρασε το 97,81% της αργεντίνικης εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου YPF SA, η οποία εκείνη την εποχή ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Λατινική Αμερική. Η εξαγορά βελτίωσε τη θέση της Repsol ως πολυεθνική εταιρεία. Η εξαγορά της YPF από τη Repsol αύξησε επίσης το κεφάλαιό της σε 288 εκατομμύρια μετοχές σε όλο τον κόσμο. Η παρουσία της Repsol στη Λατινική Αμερική ήταν ένα από τα κλειδιά για την εταιρική ανάπτυξη. Ήταν το πρώτο πλήρες έτος μετά την εξαγορά της YPF και την εδραίωση της Gas Natural SDG από την παγκόσμια ολοκλήρωση. Η επιχειρηματική δομή της εταιρείας ήταν πιο ισορροπημένη και διεθνείς. Το 2013 η Repsol έλαβε 5 δισεκατομμύρια δολάρια αποζημίωση για την επανακρατικοποίηση της YPF από την αργεντίνικη κυβέρνηση το 2012. Στη συνέχεια, το Δεκέμβριο του 2001 η Repsol ολοκλήρωσε μια συμφωνία ανταλλαγής περιουσιακών στοιχείων με την Petrobras, καθιστώντας την έτσι τη δεύτερη μεγαλύτερη ενοποιημένη επιχείρηση πετρελαίου στη Βραζιλία. Την ίδια χρονιά η Repsol ανακοίνωσε νέες ανακαλύψεις κοιτασμάτων στη Λιβύη, την Ινδονησία, την Ισπανία, τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή, τη Βολιβία, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη και την εμπορία των επιχειρήσεων ηλεκτρικής ενέργειας της μέσω Gas Natural SDG. Το 2003, η Repsol τριπλασίασε τα αποθέματα και την παραγωγή υδρογονανθράκων στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Με την επέκταη στη Βόρεια Αμερική το 2008, η Repsol δημιούργησε ένα τεράστιο εργοστάσιο επαναεριοποίησης στην ανατολική ακτή του Καναδά, με αρκετή χωρητικότητα για να παρέχει έως και 20% της ζήτησης φυσικού αερίου για τη Νέα Υόρκη και τη Νέα Αγγλία. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Repsol S.A. (στα ισπανικά προφέρεται: [repˈsol]) είναι παγκόσμια εταιρεία ενέργειας με έδρα τη Μαδρίτη της Ισπανίας. Η εταιρεία έχει περισσότερους από 24.000 εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο και δραστηριοποιείται σε πολλές χώρες. Δραστηριοποιείται σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου, συμπεριλαμβανομένης της εξερεύνησης και παραγωγής, διύλισης, διανομής και εμπορίας, πετροχημικών, παραγωγής και εμπορίας ηλεκτρικής ενέργειας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Repsol
|
Άννα Αμαλία του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ
|
Ήταν η δεύτερη κόρη του Καρόλου Α΄ του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ και της Φιλιππίνας Καρλόττας των Χοεντσόλλερν, κόρης του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄ της Πρωσίας. Παντρεύτηκε το 1756 τον Ερνέστο Αύγουστο Β΄ της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ και είχε τέκνα: Κάρολος Αύγουστος (1757 - 1828), Μέγας Δούκας της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ. Φρειδερίκος Φερδινάνδος Κωνσταντίνος (1758 - 1793), Πρίγκιπας της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Anna Amalia". Encyclopædia Britannica. 2 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 59. This cites F. Bornhak, Anna Amalia Herzogin von Saxe-Weimar-Eisenach (Berlin. 1892).
|
H Άννα Αμαλία (γερμ. Anna Amalia von Braunschweig-Wolfenbüttel, 24 Οκτωβρίου 1739 - 10 Απριλίου 1807) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν κόρη του Δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BB
|
Σιμόνε Σκουφφέτ
|
Θεωρούμενος ως ένας από τους πλέον ελπιδοφόρους νεαρούς ποδοσφαιριστές της γενιάς του, έχει συγκριθεί αρκετές φορές με τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν λόγω του νεαρού της ηλικίας του, καθώς πραγματοποίησε όπως και τον τελευταίο το ντεμπούτο του στην Σέριε Α σε ηλικία 17 ετών. Έχει δεχθεί κολακευτικά σχόλια για τα αντανακλαστικά του και τις ικανότητές του, καθώς και για την σιγουριά που εμπνέει στις εξόδους του. Πρότυπό του είναι ο πρώην τερματοφύλακας της Ουντινέζε Σαμίρ Χαντάνοβιτς. Προερχόμενος από την Πριμαβέρα της μεγάλης ομάδας της γενέτειράς του, Ουντινέζε, προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα του συλλόγου στις αρχές της σεζόν 2013-14. Έγινε ο πρώτος παίκτης προερχόμενος από την ευρύτερη περιοχή του Φρίουλι που να φορά την φανέλα των bianconeri, κάτι περισσότερο από είκοσι χρόνια μετά τον Φάμπιο Ροσσίττο, ενώ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Σέριε Α στις 1 Φεβρουαρίου 2014 σε ηλικία 17 ετών, στη διάρκεια μιας εκτός έδρας νίκης με σκορ 0-2 απέναντι στην Μπολόνια, αντικαθιστώντας τον βασικό τερματοφύλακα του συλλόγου Ζέλικο Μπρίκιτς ο οποίος είχε τραυματιστεί. Έπειτα από σταθερές εμφανίσεις, διατήρησε την θέση του ως βασικός και μετά την επιστροφή από τον τραυματισμό του Μπρίκιτς. Με την Εθνική Ιταλίας U-17, πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 του 2013, διακρινόμενος ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες της azzurra. Από τις 10 ως τις 12 Μαρτίου 2014, έλαβε μέρος σε ολιγοήμερη προπονητική προετοιμασία υπό τον Τσέζαρε Πραντέλλι, ομοσπονδιακό τεχνικό της Ιταλίας, η οποία διοργανώθηκε με στόχο την καλύτερη παρακολούθηση νεαρών παικτών ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Προφίλ του Σιμόνε Σκουφφέτ στο footballdatabase.eu
|
Ο Σιμόνε Σκουφφέτ (γεννημένος στις 31 Μαΐου 1996 στο Ούντινε του Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια) είναι Ιταλός ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως τερματοφύλακας για λογαριασμό της Ουντινέζε Κάλτσιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B5_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%86%CE%AD%CF%84
|
Καρλ Σίγκμουντ
|
Ο Σίγκμουντ φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της Βιέννης. Από το 1963 έως το 1968 σπούδασε στο Ινστιτούτο Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Βιέννης και έλαβε το διδακτορικό του υπό την επίβλεψη του Λεοπόλντ Σμέτερ. Πέρασε τα μεταδιδακτορικά του χρόνια (1968-1973) στο Μάντσεστερ ('68-'69), στο Ινστιτούτο Επιστημονικών Μελετών στο Μπυρ-συρ-Ιβέτ κοντά στο Παρίσι ('69-'70), στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ (1970-'71), στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης (1971-'72) και στην Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών (1972-'73). Το 1972 έλαβε τη διατριβή για υφηγεσία. Το 1973, ο Σίγκμουντ διορίστηκε C3-καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και το 1974 έγινε τακτικός καθηγητής στο Ινστιτούτο Μαθηματικών της Βιέννης. Το κύριο επιστημονικό του ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ήταν η εργοδική θεωρία και τα δυναμικά συστήματα. Από το 1977 και μετά, ο Σίγκμουντ άρχισε να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για διάφορα πεδία της βιομαθηματικής, και συνεργάστηκε με τον Πέτερ Σούστερ και τον Γιόζεφ Χοφμπάουερ στη μαθηματική οικολογία, τη χημική κινητική και τη γενετική πληθυσμών, αλλά κυρίως στο νέο πεδίο της εξελικτικής δυναμικής παιγνίων και των εξισώσεων αντιγραφέων. Μαζί με τους Μάρτιν Νόβακ, Κρίστοφ Χάουερτ και Χανελόρε Μπραντ, εργάστηκε πάνω σε προσεγγίσεις δυναμικής παιγνίων σε ζητήματα που σχετίζονται με την εξέλιξη της συνεργασίας σε βιολογικούς και ανθρώπινους πληθυσμούς. Από το 1984, ο Σίγκμουντ εργάζεται επίσης ως επιστήμονας μερικής απασχόλησης στο Διεθνές Ινστιτούτο Εφαρμοσμένης Ανάλυσης Συστημάτων (IIASA) στο Λάξενμπουργκ της Κάτω Αυστρίας. Ο Σίγκμουντ ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Βιέννης από το 1983 έως το 1985, αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού Monatshefte für Mathematik (Μηνιαία ενημερωτικά δελτία για τα μαθηματικά) από το 1991 έως το 2001, αντιπρόεδρος (1995 έως 1997) και πρόεδρος (1997 έως 2001) της Αυστριακής Μαθηματικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος (1996) και τακτικό μέλος (1999) της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών και μέλος της Λεοπολδίνας (2003). Παράλληλα, έδωσε πολυάριθμες διαλέξεις ολομέλειας, π.χ. στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών το 1998 και τιμήθηκε με το Βραβείο Gauss το 2003. Το 2010 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας (Doctor Philosophiae Honoris Causa) από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. Το 2012 έλαβε το βραβείο Ισαάκς. Κατά την τελευταία δεκαετία, ο Σίγκμουντ άρχισε να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για την ιστορία των μαθηματικών και ειδικότερα για τον Κύκλο της Βιέννης. Συν-εξέδωσε τα μαθηματικά έργα των Χανς Χαν και Καρλ Μένγκερ και οργάνωσε το 2001 μια έκθεση για την έξοδο των Αυστριακών μαθηματικών που διέφυγαν από τους Ναζί και το 2006 μια έκθεση για τον Κουρτ Γκέντελ. Από το 2003 έως το 2005 ήταν αντιπρόεδρος του Αυστριακού Επιστημονικού Ταμείου (FWF). Λόγω της στενής του γνώσης του Κύκλου της Βιέννης, ο Σίγκμουντ προσκλήθηκε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ιλινόις για να μιλήσει στην εναρκτήρια εκδήλωση για την ανάμνηση του Μένγκερ στις 9 Απριλίου 2007. Ο Σίγκμουντ δημοσίευσε 133 επιστημονικές εργασίες, εκ των οποίων 18 στο περιοδικό Nature, 11 συλλογικούς τόμους, 25 δοκίμια και 5 βιβλία με συνεργασία. Εργοδική θεωρία σε συμπαγείς χώρους με τους Manφρεντ Ντένκερ και Κρίστιαν Γκριλενμπέργκερ, Σπέργκερ, 1976. Παιχνίδια ζωής: Πανεπιστημιακές εκδόσεις της Οξφόρδης, 1993. ISBN 0-19-854665-3 Κουρτ Γκέντελ: Το άλμπουμ - Το άλμπουμ με τους Τζον Γ. Ντόσον Τζούνιορ και Κουρτ Μούλμπεργκερ, Vieweg+Teubner Verlag, 2006. ISBN 978-3-8348-0173-9 Ο υπολογισμός του εγωισμού, Εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, 2010. ISBN 9780691142753 2016 pbk reprint Ακριβής σκέψη σε τρελούς καιρούς O κύκλος της Βιέννης και η επική αναζήτηση των θεμελίων της επιστήμης, Basic Books, 2017. Με πρόλογο από τον Ντάγκλας Χόφσταντερ, ο οποίος βοήθησε επίσης στη μετάφρασητου του έργου. ISBN 9781541697829
|
Ο Καρλ Ζίγκμουντ (Karl Sigmund, γεννηθείς στις 26 Ιουλίου 1945) είναι καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ένας από τους πρωτοπόρους της εξελικτικής θεωρίας παιγνίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%A3%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84
|
Γ.Σ. Μεσσήνης
|
Ο σύλλογος της Μεσσήνης την αγωνιστική περίοδο 2001-02 κατέκτησε το Πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π., λαμβάνοντας το δικαίωμα συμμετοχής για πρώτη φορά στη Γ' Εθνική Κατηγορία. Έτσι, την περίοδο 2002-03, αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε εθνικό επίπεδο, καταλαμβάνοντας την 14η θέση στην τελική βαθμολογία του ομίλου του.Η κακή αυτή επίδοση οδήγησε την ομάδα και πάλι στο τοπικό πρωτάθλημα, το οποίο, όμως, κατέκτησε εκ νέου την περίοδο 2003-04. Κατά συνέπεια, συμμετείχε και πάλι στη Γ' Εθνική την περίοδο 2004-05, όπου και κατάλαβε ξανά τη 14η θέση με μόλις δύο νίκες στο ενεργητικό της.Ο σύλλογος διαθέτει μία επιπλέον συμμετοχή στη Γ' Εθνικής, κατά την αγωνιστική περίοδο 2007-08, οπότε και τερμάτισε και πάλι στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα.Την περίοδο 2011-12, στα πλαίσια του Πρωταθλήματος της Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΝΟ.Π. ισοβάθμισε στην 7η και 8η θέση με τον Σ.Α.Κ. Άτλαντα. Την επόμενη χρονιά, 2012-13, συνέλεξε 20 νίκες και 2 ήττες και η βελτιωμένη αυτή επίδοση προσέφερε στην ομάδα ένα ακόμη Πρωτάθλημα και ένα νέο εισιτήριο στη Γ' Εθνική. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2013-14, o Γ.Σ. Μεσσήνης διαγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας που διοργάνωσε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και συγκεκριμένα στον 1ο Όμιλο Νότου. Έχοντας συγκεντρώσει 4 νίκες και 20 ήττες, κατέλαβε τη 13η και τελευταία θέση της τελικής βαθμολογίας γνωρίζοντας τον υποβιβασμό.Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Μεσσήνης, χωρητικότητας 200 θεατών. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου από τον Ιούλιο του 2013 είναι ο Κώστας Κρεμμυδάς, ενώ καθήκοντα πρώτου προπονητή διατηρεί από το Φεβρουάριο του 2014 ο Παύλος Νόντας. Το ρόστερ της Μεσσήνης για την αγωνιστική περίοδο 2013-14 συνέθεσαν οι παρακάτω αθλητές:
|
Ο Γυμναστικός Σύλλογος Μεσσήνης είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην κωμόπολη της Μεσσήνης, στη Μεσσηνία, όπου και βρίσκεται η έδρα του, το Κλειστό Γυμναστήριο Μεσσήνης. Επίσημο έτος ιδρυσής του είναι το 1984, το έμβλημά του κοσμεί ένας ταύρος και αγωνίζεται με χρώματα το μαύρο και το κίτρινο. Διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης για αθλητές όλων των ηλικιακών βαθμίδων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%A3._%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Οι Iερόσυλοι
|
Ο Γερμανός αρχαιολόγος Χανς Γκέριγκ, έρχεται στην Ελλάδα, μαζί με τη σύντροφο του Λίντα Ούλντριχ, με σκοπό να δημιουργήσει μια συμμορία από Έλληνες μικροκακοποιούς, οι οποίοι και θα αναλάβουν να φέρουν εις πέρας το σχέδιο του, που δεν είναι τίποτε άλλο από την κλοπή διαφόρων βυζαντινών και θρησκευτικών εικόνων μεγάλης αξίας, όπου στη συνέχεια ο Γκέρινγκ θα αναλάβει την πώλησή τους στο εξωτερικό. Μεταξύ των μελών της συμμορίας των ιερόσυλων, είναι ο πρώην οδηγός αγώνων Λευτέρης Μακράκης, ο αποτυχημένος ζωγράφος Γεράσιμος Βέργος, ο κλειδαράς Κώστας Βαγιανός, ο υποτιθεμένος εργαζόμενος σε λούνα παρκ, αλλά στην ουσία «μπράβος» και τραμπούκος Κυριάκος Ακυλίνας και τέλος ο στυγνός δολοφόνος όταν αυτό απαιτείται Κοσμάς Καραπάλης. Για να μπορέσουν να δράσουν ανενόχλητοι η συμμορία αποφασίζει να βρει ενα εξιλαστήριο θύμα, όπου θα χρησιμοποιηθεί για τον αποπροσανατολισμό της αστυνομίας. Αυτό το θύμα θα είναι ο Μηνάς Θεοδώρου, ο οποίος μόλις πρόσφατα έχει αποφυλακιστεί μετά από χρόνια για μια υπόθεση ληστείας. Ο Θεοδώρου πιάνει δουλειά ως οδηγός ταξί, όπου η Λίντα Ούλντριχ και ο Κυριάκος Ακυλίνας θα εμφανιστούν ως πελάτες και θα ξεχάσουν επίτηδες μια βαλίτσα στο πορτ- μπαγκάζ του αυτοκινήτου, η οποία περιέχει μέσα θρησκευτικές εικόνες. Η αστυνομία μετά από ένα έλεγχο που θα κάνει στο ταξί θα εντοπίσει τις κλεμμένες εικόνες και ο Θεοδώρου θα συλληφθεί εκ νέου, ο οποίος θα αρνηθεί κάθε ανάμιξη στην κλοπή. Ο δημοσιογράφος μιας εφημερίδας Άρης Μαρτέλης μαθαίνοντας την είδηση ότι ο Θεοδώρου έχει συλληφθεί και πάλι για μια νέα υποθεση ληστείας, αποφασίζει να κάνει ρεπορτάζ για να διαπιστώσει αν ο Θεοδώρου είναι και πάλι μπλεγμένος για να το δημοσιεύσει. Ο Μαρτέλης θα ζητήσει μια συνάντηση με τον Θεοδώρου για να μάθει από πρώτο χέρι αν ο ίδιος όντως έκλεψε τις εικόνες κι αν όχι, ποιος υποψιάζεται ότι μπορεί να το έχει κάνει. Ταυτόχρονα, η συμμορία του Γκέριγκ κάνει την πρώτη κλοπή μιας βυζαντινής εικόνας, όπου μόλις γίνει αντιλιπτή η κλοπή η αστυνομία θα εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό των δραστών, χωρίς όμως να κατάφερει τίποτα. Ο Άρης Μαρτέλης πείθεται τελικά από την επιμονή του Θεοδώρου ότι δεν ξέρει τίποτε για τις κλεμμένες εικόνες που βρέθηκαν στο ταξί του και ξεκινά μόνος του μια έρευνα για ν’ ανακαλύψει ποιοι κρύβονται πίσω από αυτήν την ιστορία. Η υπόθεση θα αρχίσει να ξετυλίγεται όταν τα μέλη της συμμορίας θα κόψουν την κλεμμένη εικόνα σε κομμάτια, όπου κάθε μέλος της θα πάρει ένα κομμάτι για ασφάλεια, μέχρι ο Γκέρινγκ να βρει έναν αγοραστή στο εξωτερικό. Το καθένα απ’ αυτά τα κομμάτια της εικόνας κοστίζει 15 εκατομμύρια δραχμές, όσα δηλαδή θα πάρει το κάθε μέλος ως αμοιβή. Ο Κοσμάς Καραπάλης όμως θα σκοτώσει τον Κώστα Βαγιανό για να του πάρει το κομμάτι που έχει κι έτσι να διεκδικήσει διπλά τα χρήματα, χωρίς όμως να μπορέσει να το βρει. Ξαφνικά βρίσκεται νεκρός και το άλλο μέλος της συμμορίας, ο ζωγράφος Γεράσιμος Βέργος, ενώ ο Καραπάλης σκοτώνεται σε μπλόκο της αστυνομίας στα Μετέωρα. Ο Κυριάκος Ακυλίνας γλιτώνει τη σύλληψη τελευταία στιγμή, αλλά λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται κι εκείνος νεκρός στο σπίτι του. Η αστυνομία σιγά-σιγά όμως, ανακαλύπτει τα ίχνη του Χανς Γκέριγκ και της Λίντας Ούλντριχ, καθώς και του Λεωνίδα Μακράκη, που είναι πλέον ο μόνος επιζών από τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας του Γερμανού αρχαιολόγου. Ο Γκέρινγκ με την Ούλντριχ, συλλαμβάνονται τη στιγμή που είναι έτοιμοι να φύγουν μεταμφιεσμένοι στο εξωτερικό, έχοντας στις βαλίτσες τους πολύτιμες εικόνες αλλά και αρχαιολογικούς θησαυρούς, ενώ ο Μακράκης συλλαμβάνεται κατά την επιστροφή του από την Ίο. Όμως, παρά τις πιέσεις των ανακριτικών αρχών όλοι τους αρνούνται κατηγορηματικά ότι σκότωσαν τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας. Παράλληλα, αποφυλακίζεται ο Θεοδώρου, καθώς αποδεικνύεται ότι δεν είχε καμία ανάμιξη με τις κλοπές των εικόνων κι ότι υπήρξε θύμα της συμμορίας του Γερμανού. Οι συνεργάτες του Γκέρινγκ στη Γερμανία θα ενοχληθούν από τη σύλληψη του και θα στείλουν στην Ελλάδα τον Στέφαν Χάινερ και προσλαμβάνουν τον διακεκριμένο Έλληνα δικηγόρο Δημητρίου, για την υπεράσπιση του Γκέρινγκ καθώς και των άλλων δύο κατηγορουμένων. Η πρώτη κίνηση του Χάινερ μόλις έρθει στην Ελλάδα είναι να βρει τον Μαρτέλη και να μάθει τις κινήσεις του, ώστε να τον βγάλει από τη μέση με κάθε τρόπο. Όταν μαθαίνει ότι ο Μαρτέλης θα ταξιδέψει στη Ζυρίχη και στο Μόναχο προσποιούμενος τον συλλέκτη για να επισκεφθεί τις εκεί γκαλερί που πωλούν εικόνες και άλλους θησαυρούς προερχόμενοι από την Ελλάδα, ο Χάινερ θα βάλει τους συνεργούς του, οι οποίοι ταξιδεύουν μαζί με τον Μαρτέλη στο ίδιο αεροπλάνο να οργανώσουν απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Ωστόσο, ο Μαρτέλης κατορθώνει και γλυτώνει την τελευταία στιγμή και επιστρέφει στην Ελλάδα. Εν τω μεταξύ, ξεκινά η δίκη των κατηγορουμένων, αλλά ένα πυκνό μυστήριο καλύπτει τις δολοφονίες του Ακυλίνα και του Βέργου. Την τελευταία ημέρα, όπου και ανακοινώνεται η απόφαση του δικαστηρίου για τους κατηγορουμένους με σχετικά ελαφρές ποινές λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, ο Τηλέμαχος Βαγιανός (γιος του κλειδαρά) που παρακολουθεί τη δίκη βγάζει ένα πιστόλι και προσπαθεί να σκοτώσει τους κατηγορούμενους. Η αστυνομία αμέσως επεμβαίνει και τον αφοπλίζει αλλά γίνεται φανερό ότι ο Βαγιανός χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας, καθώς δεν ήταν σε θέση να ξεπεράσει τη δολοφονία του πατέρα του. Ο Άρης Μαρτέλης που έχει καλές σχέσεις μαζί του, ωστόσο καταφέρνει να του αποσπάσει την ομολογία ότι εκείνος σκότωσε τον Βέργο και τον Ακυλίνα, επειδή κομμάτιασαν το Χριστό και σκότωσαν τον πατέρα του. Το τέλος της σειράς βρίσκει τις αρχές να παραλαμβάνουν όλες τις κλεμμένες εικόνες και θυσαυρούς από το εξωτερικό και ο Άρης Μαρτέλης να ψάχνει νέες υποθέσεις. Θάνος Λειβαδίτης ως Άρης Μαρτέλης Δημήτρης Μυράτ ως Χανς Γκέρινγκ Νίκος Γαλανός ως Μηνάς Θεοδώρου Μυρτώ Παράσχη ως Λίντα Ούλντριχ Στέλιος Λιονάκης ως Ταγματάρχης Μαγκλής Σωτήρης Τσόγκας ως Γεράσιμος Βέργος Σπύρος Μπιμπίλας ως Τηλέμαχος Βαγιανός Χρήστος Δακτυλίδης ως Ανακριτής Δημήτρης Ιωακειμίδης ως Κοσμάς Καραπάλης Γιάννης Κάσδαγλης ως Πέτρος Βρανάς (διευθυντής της εφημερίδας) Χρήστος Μπίρος ως Κυριάκος Ακυλίνας Σπύρος Μαβίδης ως Λευτέρης Μακράκης Νέλλη Γκίνη ως Μάρθα (φίλη του Μακράκη) Χριστίνα Θεοδωροπούλου ως Μαρία (σύζυγος του Θεοδώρου) Κωστής Μαλκότσης ως Στέφαν Χάινερ Αθηνόδωρος Προύσαλης ως Κώστας Βαγιανός Ελένη Φιλίνη ως Χριστίνα (συνεργάτιδα του Μαρτέλη στην εφημερίδα) Ελευθερία Σπανού ως Τασούλα (σύζυγος του Βαγιανού) Τάκης Βουλαλάς ως Γρηγόρης (αδελφός Καραπάλη) Γιώργος Ζαϊφίδης ως (αστυνόμος) Ζωή Βουδούρη ως μητέρα Ακυλίνα Νίκος Βανδώρος ως δικηγόρος Δημητρίου Νίκη Κρεούζη ως Μαρίνα Μπαλτάση (φίλη του ζωγράφου Βέργου) Γιώργος Βασιλείου ως δημοσιογράφος Τσουκάτος Σταμάτης Τζελέπης ως Φλας (φωτογράφος της εφημερίδας)Στη σειρά εμφανίζονται επίσης σε υποστηρικτικούς ρόλους οι ηθοποιοί: Τα γυρίσματα της σειράς πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιοχές, όπως είναι τα Μετέωρα στην Καλαμπάκα, ενώ έγιναν και στο Μόναχο της Γερμανίας. Η μουσική των τίτλων της σειράς προέρχεται από το τραγούδι "Lovin, Livin And Givin" της Ντάιανα Ρος του 1978. Το ίδιο τραγούδι είχε χρησιμοποιηθεί ξανά σαν μουσική τίτλων στην προηγούμενη σειρά του Θάνου Λειβαδίτη "Οι αξιόπιστοι", αλλά και στην επόμενη σειρά "Η βεντέτα". Οι Iερόσυλοι στην IMDb
|
Οι Ιερόσυλοι (γνωστή και με τον τίτλο Οι αρχαιοκάπηλοι) ήταν μια Ελληνική τηλεοπτική αστυνομική σειρά που προβλήθηκε για την ΕΡΤ2 και δημιουργήθηκε από τον Θάνο Λειβαδίτη. Η σκηνοθεσία της σειράς ήταν του Κώστα Λυχναρά Πρωταγωνιστούν οι Θάνος Λειβαδίτης, Δημήτρης Μυράτ, Νίκος Γαλανός και η Μυρτώ Παράσχη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_I%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B9
|
Δαπαγλιφλοζίνη
|
Η δαπαγλιφλοζίνη χρησιμοποιείται μαζί με τη διατροφή και την άσκηση για τη βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου σε ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 και για τη μείωση του κινδύνου νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια μεταξύ ενηλίκων με διαβήτη τύπου 2 και γνωστών καρδιαγγειακών παθήσεων ή άλλων παραγόντων κινδύνου. Φαίνεται όμως ότι η μείωση που προκαλεί να είναι μικρότερη από αυτή της εμπαγλιφλοζίνης.Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενδείκνυται σε ενήλικες για τη θεραπεία ανεπαρκούς ελεγχόμενου σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 ως συμπλήρωμα στη διατροφή και την άσκηση: ως μονοθεραπεία όταν η μετφορμίνη θεωρείται ακατάλληλη λόγω δυσανεξίας. εκτός από άλλα φαρμακευτικά προϊόντα για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2.και για τη θεραπεία ανεπαρκούς ελεγχόμενου σακχαρώδους διαβήτη τύπου 1 ως συμπλήρωμα της ινσουλίνης σε ασθενείς με ΔΜΣ ≥ 27 kg/m², όταν η ινσουλίνη από μόνη της δεν παρέχει επαρκή γλυκαιμικό έλεγχο παρά τη βέλτιστη θεραπεία με ινσουλίνη. Η δαπαγλιφλοζίδη έχει εγκριθεί για χρήση σε ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης για τη μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακού θανάτου και νοσηλεία για καρδιακή ανεπάρκεια. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι στην καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης, η δαπαγλιφλοζίνη μείωσε τον κίνδυνο επιδείνωσης της καρδιακής ανεπάρκειας ή εξέλιξης σε θάνατο από καρδιαγγειακές αιτίες, ανεξάρτητα από τη διαβητική κατάσταση.Η νταπαγλιφλοζίνη παρουσιάστηκε σε κλινική δοκιμή για βελτίωση της επιβίωσης και μείωση της ανάγκης για νοσηλεία σε ενήλικες με καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης. Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα της δαπαγλιφλοζίνης αξιολογήθηκαν σε μια τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη 4.744 συμμετεχόντων. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν 66 ετών και περισσότεροι συμμετέχοντες ήταν άνδρες (77%). Για να προσδιοριστεί η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, οι ερευνητές εξέτασαν την εμφάνιση καρδιαγγειακού θανάτου, νοσηλεία για καρδιακή ανεπάρκεια και επείγουσες επισκέψεις λόγω καρδιακής ανεπάρκειας. Στους συμμετέχοντες δόθηκε τυχαία να λαμβάνουν μια δόση μία φορά την ημέρα είτε 10 mg δαπαγλιφλοζίνης είτε εικονικού φαρμάκου (αδρανή θεραπεία). Μετά από περίπου 18 μήνες, τα άτομα που έλαβαν δαπαγλιφλοζίνη είχαν λιγότερους καρδιαγγειακούς θανάτους, νοσηλεία για καρδιακή ανεπάρκεια και επείγουσες επισκέψεις καρδιακής ανεπάρκειας από εκείνους που έλαβαν εικονικό φάρμακο. Δεδομένου ότι η δαπαγλιφλοζίνη οδηγεί σε έντονη γλυκοζουρία (μερικές φορές έως και περίπου 70 γραμμάρια την ημέρα) μπορεί να οδηγήσει σε γρήγορη απώλεια βάρους και κόπωση. Η γλυκόζη δρα ως οσμωτικό διουρητικό (αυτό το αποτέλεσμα είναι η αιτία της πολυουρίας στον διαβήτη) που μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση. Η αυξημένη ποσότητα γλυκόζης στα ούρα μπορεί επίσης να επιδεινώσει τις λοιμώξεις που σχετίζονται ήδη με τον διαβήτη, ιδίως λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος και μυκητίαση (καντιντίαση). Σπάνια, η χρήση ενός φαρμάκου SGLT2, συμπεριλαμβανομένης της δαπαγλιφλοζίνης, σχετίζεται με νεκρωτική φασίτιδα του περινέου, που ονομάζεται επίσης γάγγραινα του Φουρνιέρ.Η δαπαγλιφλοζίνη σχετίζεται επίσης με υποτασικές αντιδράσεις. Υπάρχουν ανησυχίες ότι μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο διαβητικής κετοξέωσης.Η δαπαγλιφλοζίνη μπορεί να προκαλέσει αφυδάτωση, σοβαρές λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος και μυκητιασικές λοιμώξεις των γεννητικών οργάνων. Ηλικιωμένοι, άτομα με νεφρικά προβλήματα, άτομα με χαμηλή αρτηριακή πίεση και άτομα που λαμβάνουν διουρητικά πρέπει να αξιολογούνται για την κατάσταση του όγκου τους και τη νεφρική τους λειτουργία. Τα άτομα με σημεία και συμπτώματα μεταβολικής οξέωσης ή κετοξέωσης (συσσώρευση οξέος στο αίμα) πρέπει επίσης να αξιολογούνται. Για μείωση του κινδύνου εμφάνισης κετοξέωσης (μια σοβαρή κατάσταση στην οποία ο οργανισμός παράγει υψηλά επίπεδα οξέων αίματος που ονομάζονται κετόνες) μετά από χειρουργική επέμβαση, ο FDA ενέκρινε αλλαγές στις πληροφορίες συνταγογράφησης για τα φάρμακα τύπου αναστολέα SGLT2 για να συστήσει την προσωρινή διακοπή τους πριν από την προγραμματισμένη χειρουργική. Η καναγλιφλοζίνη, η δαπαγλιφλοζίνη και η εμπαγλιφλοζίνη θα πρέπει η καθεμία να σταματήσει τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν και η ερτουγλιφλοζίνη θα πρέπει να σταματήσει τουλάχιστον τέσσερις ημέρες πριν από την προγραμματισμένη χειρουργική επέμβαση.Τα συμπτώματα της κετοξέωσης περιλαμβάνουν ναυτία, έμετο, κοιλιακό άλγος, κόπωση και δυσκολία στην αναπνοή. Η δαπαγλιφλοζίνη αναστέλλει τον υπότυπο 2 των πρωτεϊνών μεταφοράς νατρίου-γλυκόζης ( SGLT2 ) οι οποίες είναι υπεύθυνες για τουλάχιστον 90% της επαναπορρόφησης της γλυκόζης στο νεφρό. Ο αποκλεισμός αυτού του μηχανισμού μεταφοράς προκαλεί την αποβολή της γλυκόζης στο αίμα μέσω των ούρων. Σε κλινικές δοκιμές, η δαπαγλιφλοζίνη μείωσε την HbA 1c κατά 0,6 έναντι ποσοστιαίων μονάδων εικονικού φαρμάκου όταν προστέθηκε στη μετφορμίνη.Όσον αφορά τα προστατευτικά αποτελέσματά του στην καρδιακή ανεπάρκεια, αυτό αποδίδεται κυρίως σε αιμοδυναμικές επιδράσεις, όπου οι αναστολείς SGLT2 μειώνουν δραστικά τον ενδοαγγειακό όγκο μέσω της οσμωτικής διούρησης και της νατριουρίας, καθώς ο αποκλεισμός του συμμεταφορέα οδηγεί και σε απώλεια νατρίου. Αυτό συνεπώς μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του προφορτίου και του μεταφορτίου, μειώνοντας έτσι τον καρδιακό φόρτο εργασίας και βελτιώνοντας τη λειτουργία της αριστερής κοιλίας.Το IC50 για τον SGLT2 είναι μικρότερο από το ένα χιλιοστό του IC 50 για SGLT1 (1,1 έναντι 1390 nmol / L), έτσι ώστε το φάρμακο να μην παρεμβαίνει στην εντερική απορρόφηση γλυκόζης. Το 2012, η Επιτροπή Φαρμάκων για Ανθρώπινη Χρήση (CHMP) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA) εξέδωσε θετική γνώμη για το φάρμακο.Η δαπαγλιφλοζίνη βρέθηκε αποτελεσματική σε αρκετές μελέτες σε συμμετέχοντες με διαβήτη τύπου 2 και τύπου 1. Ο κύριος δείκτης μέτρησης της αποτελεσματικότητας ήταν το επίπεδο γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c), το οποίο δίνει μια ένδειξη για το πόσο καλά ελέγχεται η γλυκόζη στο αίμα. Μια μακροχρόνια μελέτη, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 17.000 συμμετέχοντες με διαβήτη τύπου 2, εξέτασε τις επιδράσεις της δαπαγλιφλοζίνης στην καρδιαγγειακή νόσο (καρδιά και κυκλοφορία). Η μελέτη έδειξε ότι οι επιδράσεις της δαπαγλιφλοζίνης ήταν σύμφωνες με εκείνες άλλων φαρμάκων για το διαβήτη που λειτουργούν επίσης εμποδίζοντας το SGLT2. Η νταπαγλιφλοζίνη εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Νοέμβριο του 2012. Διατίθεται στο εμπόριο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.Η νταπαγλιφλοζίνη εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιανουάριο του 2014.Το 2020, η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) επέκτεινε τις ενδείξεις της δαπαγλιφλοζίνης για να συμπεριλάβει τη θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας με μειωμένο κλάσμα εξώθησης λόγω της μείωσης του κινδύνου καρδιαγγειακού θανάτου και νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια. Είναι η πρώτη σε αυτή τη συγκεκριμένη κατηγορία φαρμάκων, αναστολείς συν-μεταφορέα νατρίου-γλυκόζης 2 (SGLT2), που εγκρίθηκε για τη θεραπεία ενηλίκων με λειτουργική καρδιακή ανεπάρκεια κατηγορίας II-IV κατά NYHA με μειωμένο κλάσμα εξώθησης. Τον Ιούλιο του 2020, η FDA χορήγησε στην AstraZeneca μια ταχεία άδεια στις ΗΠΑ για την ανάπτυξη της δαπαγλιφλοζίνης για τη μείωση του κινδύνου νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια ή καρδιαγγειακού θανάτου σε ενήλικες μετά από καρδιακή προσβολή.
|
Η δαπαγλιφλοζίνη, που πωλείται με την εμπορική ονομασία Fοrxiga, μεταξύ άλλων, είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2 και, με ορισμένους περιορισμούς, του διαβήτη τύπου 1. Χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία ενηλίκων με καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης για τη μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακού θανάτου και νοσηλεία για καρδιακή ανεπάρκεια.Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 είναι η υπογλυκαιμία, ειδικά όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με σουλφονυλουρία ή ινσουλίνη. Η πιο συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια σε άτομα με διαβήτη τύπου 1 είναι η μόλυνση των γεννητικών οργάνων, ειδικά στις γυναίκες και μια συχνή ανεπιθύμητη ενέργεια είναι η διαβητική κετοξέωση. Είναι της κατηγορίας γλιφλοζίνης (αναστολέας SGLT2).Αναπτύχθηκε από την Bristol-Myers Squibb σε συνεργασία με την AstraZeneca. Το 2017, ήταν η 259η πιο συχνά συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από ένα εκατομμύριο συνταγές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CF%86%CE%BB%CE%BF%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Ροδρίγο Κάρο
|
Τα κύρια έργα του περιλαμβάνουν: Antiguedades y Principado de la illustrissima Ciudad de Sevilla, y chorographia de suvento juridico, o antigua chancilleria (Σεβίλλη, 1654, folio) Relacion de las inscripciones y antiguedad de la villa de Utrera, (quarto με λατινικό ποίημα που επαινεί την πόλη) Veterum Hispaniae deorum manes sive reliquiae (βιβλίο) Trattati De ludis puerorum De los nombres y sitios de los vientos (Από τα ονόματα και τις θέσεις των ανέμων) De los santos de Sevilla Del Principado de Cordova De la antiguedad del appellido Caro (Από την αρχαιότητα του επώνυμου Κάρο), αφιερωμένο στον Don Fernando Caro, κυβερνήτη της Καρμόνα Το Χρονικό αποδίδεται ψευδώς στους Flavio Lucio Dexter, Elecano και San Braulion (Σεβίλλη, 1627) Works by Rodrigo Caro at WorldCat Έργα της/του ή για την/τον Ροδρίγο Κάρο στο Internet Archive
|
Ο Ροδρίγο Κάρο (ισπανικά: Rodrigo Caro, γεννημένος το 1573 στην Ουτρέρα και αποβιώσας στις 10 Αυγούστου 1647 στη Σεβίλλη) ήταν Ισπανός ιερέας, ιστορικός, αρχαιολόγος, δικηγόρος, ποιητής και συγγραφέας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BF_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF
|
Όττο Γκρος
|
Ο Καρλ Γιούνγκ απέδωσε στον Γκρος ότι περιέγραψε δύο γενικούς τύπους – «κατωτερότητα με ρηχή συνείδηση» και «κατωτερότητα με συσπασμένη συνείδηση» – που μοιάζουν πολύ με αυτό που ο Γιούνγκ περιέγραψε ως τύπους εξωστρεφούς συναισθήματος και εσωστρεφούς σκέψης μια δεκαετία αργότερα. Παρά το γεγονός ότι είχε προβλήματα με τις θεωρητικές παραδοχές του Γκρος για μια δευτερεύουσα κυτταρική λειτουργία και την «ατομική» φύση του πάθους ενός ατόμου, ο Γιούνγκ απέδωσε στον Γκρος σημαντικές προόδους στην τυπολογική και ψυχολογική θεωρία. Στο έργο του 1913 Συμβολή στη Μελέτη Ψυχολογικών Τύπων, ο Γιούνγκ αφιέρωσε μια παράγραφο στις συνεισφορές του Όττο Γκρος.Η σχέση που δημιούργησε ο [Γκρος] μεταξύ της μανιοκαταθλιπτικής παραφροσύνης και του τύπου με ρηχή συνείδηση δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με εξωστρέφεια, ενώ η σχέση μεταξύ της ψυχολογίας του παρανοϊκού και του τύπου με μια συσπασμένη συνείδηση υποδηλώνει την ταυτότητα με την εσωστρέφεια (Jung, [1921] 1971: παρ. 879).Στο μνημειώδες έργο του Γιούνγκ Ψυχολογικοί Τύποι, όλο το κεφάλαιο VI, Το Πρόβλημα των Τύπων στην Ψυχοπαθολογία, αναλύει και συμφιλιώνει τη θεωρία του Γκρος όπως εκφράζεται στα έργα Η δευτερογενής λειτουργία του εγκεφάλου (Die zerebrale Sekundärfunktion) (1902) και Περί ψυχοπαθητικής κατωτερότητας (Über psychopathische Minderwertigkeit) (1903).Ο Γκρος αξίζει την πλήρη αξιοπιστία, επειδή ήταν ο πρώτος που δημιούργησε μια απλή και συνεπή υπόθεση, για να εξηγήσει αυτόν τον [εξωστρεφή] τύπο (Jung, [1921] 1971: παρ. 466). Ο Όττο Γκρος, τον οποίο υποδύεται ο Βενσάν Κασέλ, είναι ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας Μία Επικίνδυνη Μέθοδος του 2011, η οποία επικεντρώθηκε στις σχέσεις μεταξύ Γιούνγκ , Σαμπίνα Σπιλρέιν και Φρόυντ. Όπως απεικονίζεται στην ταινία, ο Γκρος επηρέασε σημαντικά τις θεωρίες του Γιούνγκ καθώς και την ιδιωτική ζωή του Γιούνγκ , βοηθώντας τον Γιούνγκ να αποβάλει τις αναστολές του και να ξεκινήσει μια εξωσυζυγική σχέση με την Σπιλρέιν, την ασθενή του Γιούνγκ που έγινε συνάδελφός του και μία από τις πρώτες γυναίκες ψυχαναλύτριες. Ο Γκρος πέθανε από πνευμονία, πιθανώς σχετιζόμενη με τον εθισμό στα ναρκωτικά, στο Βερολίνο στις 13 Φεβρουαρίου 1920, αφού βρέθηκε στο δρόμο, σχεδόν πεινασμένος και παγωμένος. Jung, CG (1971 [1921]). Psychological Types, Collected Works, Volume 6, Princeton, NJ: Princeton University Press.(ISBN 0-691-01813-8)ISBN 0-691-01813-8 . Le Rider, Jacques (1993). Modernity and Crises of Identity: Culture and Society in Fin-de-siecle Vienna. Verlag: Polity Press. ISBN 0-7456-0970-8. Η ευθύνη της Otto Gross Society είναι να ερευνήσει τον κοινωνικό αντίκτυπο της δραστηριότητας του γιατρού, του επιστήμονα και του επαναστάτη Όττο Γκρος, να απεικονίσει την επιρροή του στην ανάπτυξη της πνευματικής ιστορίας τον 20ό αιώνα και να κάνει τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας δημόσια προσβάσιμα μέσω δημοσιεύσεων και συναντήσεων κάθε είδους. Gross, Otto Die Zerebrale Sekundärfunction. Λειψία : FCW Vogel, 1902. Otto Gross Society
|
Ο Όττο Χανς Άντολφ Γκρος (17 Μαρτίου 1877 – 13 Φεβρουαρίου 1920) ήταν Αυστριακός ψυχαναλυτής. Πρώιμος μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ, έγινε αναρχικός και εντάχθηκε στην ουτοπική κοινότητα Ασκόνα. Ο πατέρας του Χανς Γκρος ήταν δικαστής, που έγινε πρωτοπόρος εγκληματολόγος. Ο Όττο αρχικά συνεργάστηκε μαζί του και στη συνέχεια στράφηκε ενάντια στις ντετερμινιστικές ιδέες του για τον χαρακτήρα. Υπέρμαχος μιας πρώιμης μορφής αντιψυχιατρικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, ανέπτυξε επίσης μια αναρχική μορφή ψυχολογίας του βάθους (η οποία απέρριψε την εκπολιτιστική αναγκαιότητα της ψυχολογικής καταστολής, που πρότεινε ο Φρόυντ). Υιοθέτησε μια τροποποιημένη μορφή των πρωτοφεμινιστικών και νεοπαγανιστικών θεωριών του Γιόχαν Γιάκομπ Μπαχόφεν με την οποία προσπάθησε να επαναφέρει τον πολιτισμό σε μια «χρυσή εποχή» της μη ιεραρχίας. Ο Γκρος εξοστρακίστηκε από το ευρύτερο ψυχαναλυτικό κίνημα και δεν συμπεριλήφθηκε στις ιστορίες των ψυχαναλυτικών και ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Πέθανε στη φτώχεια. Επηρεασμένος πολύ από τη φιλοσοφία του Μαξ Στίρνερ και του Φρίντριχ Νίτσε και τις πολιτικές θεωρίες του Πιοτρ Κροπότκιν, επηρέασε με τη σειρά του τον Ν.Χ. Λώρενς (μέσω της σχέσης του Γκρος με τη Φρίντα φον Ριχτόφεν), τον Φραντς Κάφκα και άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Φραντς Γιούνγκ και άλλων ιδρυτών Ντανταϊσμού του Βερολίνου. Η επιρροή του στην ψυχολογία ήταν πιο περιορισμένη. Ο Καρλ Γιούνγκ ισχυρίστηκε ότι ολόκληρη η κοσμοθεωρία του άλλαξε, όταν προσπάθησε να αναλύσει τον Γκρος και εν μέρει αντέστρεψε τα επιχειρήματα εναντίον του. Εθίστηκε στα ναρκωτικά στη Νότια Αμερική όπου υπηρέτησε ως ιατρός του ναυτικού. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές λόγω εθισμού στα ναρκωτικά, και μερικές φορές ο πατέρας του ανέλαβε την κηδεμονία του στη διάρκεια της ζωής του. Ως χρήστης ναρκωτικών της Βοημίας από νεαρή ηλικία, καθώς και υπέρμαχος της ελεύθερης αγάπης, μερικές φορές θεωρείται ως ο ιδρυτής της αντικουλτούρας του 20ού αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CF%84%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Σφαγή της Τόχνης
|
Σύμφωνα με μαρτυρίες, μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ αιχμαλώτισαν, με τη συνδρομή αστυνομικών, περισσότερους από 80 Τουρκοκύπριους άνδρες από την Τόχνη και το Ζύγι (συμπεριλαμβανομένων και ανήλικων αγοριών άνω των 13 ετών) και, αφού τους κράτησαν για ένα βράδυ στο ελληνικό σχολείο, τους επιβίβασαν σε δύο λεωφορεία με κατεύθυνση - θεωρητικά - προς τη Λεμεσό. Κατά την αφήγηση του μοναδικού επιζήσαντα της σφαγής - του δεκαεννιάχρονου, τότε, Σουάτ Καφαντάρ - οι αιχμάλωτοι που επέβαιναν στο ένα λεωφορείο οδηγήθηκαν σε τοποθεσία κοντά στην Παλώδια όπου εκτελέστηκαν με ριπές αυτόματων όπλων, ενώ στη συνέχεια οι εκτελεστές αποτελείωσαν με χαριστικές βολές όσους ήταν ακόμη ζωντανοί. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων ανήλθε στα 83 ή 84 άτομα (78 κάτοικοι της Τόχνης και άλλοι έξι από το Ζύγι). Σύμφωνα με τον Καφαντάρ, κατά τη διάρκεια της ομηρείας τους στο δημοτικό σχολείο, οι κρατούμενοι συνάντησαν Ελλαδίτη αξιωματικό, ο οποίος τους καθησύχασε, τονίζοντάς τους πως «στον στρατό, δεν υπάρχει κακομεταχείριση των αιχμαλώτων». Η σφαγή της Τόχνης έγινε την ίδια μέρα με τις σφαγές στη Μαράθα, τον Σανταλάρη και την Αλόα. Η σφαγή της Τόχνης, όπως και τα αντίστοιχα εγκλήματα κατά αμάχων σε Μαράθα, Σανταλάρη και Αλόα, δεν ερευνήθηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε σχολιάζονταν επί σειρά ετών, καθώς υπήρχε η εκτίμηση πως θα ενισχυόταν η τουρκική προπαγάνδα. Μέχρι τον Μάρτιο του 2014 η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων είχε καταφέρει να ταυτοποιήσει τα οστά 46 εκ των θυμάτων. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας Πολίτης, οι εισαγγελικές αρχές είναι απρόθυμες να διερευνήσουν το συγκεκριμένο έγκλημα.Στις 16 Αυγούστου του 2016, η πρώην υπουργός Εξωτερικών (επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Χριστόφια), Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, με ανάρτηση της σε μέσο κοινωνικής Δικτύωσης, απολογήθηκε δημόσια προς την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η ανάρτηση της σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών με κύριο σημείο αναφοράς τις αντίστοιχες τουρκικές θηριωδίες. Ακόμη, ειπώθηκαν απόψεις περί πολιτικής κίνησης, υποκινούμενης από τη θέλησή της για λύση του Κυπριακού, περί πρόκλησης κατά των Ελληνοκυπρίων προσφύγων κ.ά. Μετά τα γεγονότα του 1974 και την μετεγγατάσταση των τουρκοκυπρίων στην βόρεια Κύπρο, οι γυναίκες των τουρκοκύπριων θυμάτων, μετέφεραν συμβολικά πετρες για ανέγερση της μεγάλης τουρκοκυπριακής σημαίας στον πενταδάκτυλο.
|
Η σφαγή της Τόχνης αναφέρεται στην εκτέλεση 83 ή 84 Τουρκοκύπριων αιχμαλώτων, προερχόμενων κυρίως από το χωριό Τόχνη της επαρχίας Λάρνακας, από ενόπλους της ΕΟΚΑ Β΄, στις 14 Αυγούστου 1974, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%8C%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
5 Σεπτεμβρίου
|
1590 – Ο στρατός του Αλέξανδρου Φαρνέζε αναγκάζει τον Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας να άρει την πολιορκία του Παρισιού.1661 – Ο Νικολά Φουκέ, υπουργός Οικονομικών του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, συλλαμβάνεται στη Νάντη από τον Ντ' Αρτανιάν, αρχηγό των σωματοφυλάκων του βασιλιά. 1666 – Κατασβήνεται η μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου: Δέκα χιλιάδες κτίρια, συμπεριλαμβανομένου και του Καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου, καταστράφηκαν, αλλά μόνο έξι άνθρωποι είναι γνωστό ότι έχουν χάσει τη ζωή τους. 1697 – Εννεαετής Πόλεμος: Ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο νικά μια αγγλική μοίρα στη ναυμαχία του κόλπου Χάντσον. 1698 – Σε μία προσπάθεια δυτικοποίησης της αριστοκρατίας του, ο τσάρος Πέτρος Α΄ της Ρωσίας επιβάλλει φόρο στις γενειάδες για όλους τους άνδρες εκτός από τους κληρικούς και τους αγρότες. 1725 – Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας παντρεύεται τη Μαρία Λεστσίνσκα. 1774 – Συνέρχεται στη Φιλαδέλφεια (Πενσυλβάνια) το πρώτο Ηπειρωτικό Κογκρέσο. 1781 – Αμερικανική Επανάσταση: Το βρετανικό ναυτικό απωθείται από το γαλλικό ναυτικό κατά τη ναυμαχία του Τσέσαπικ, συμβάλλοντας στην παράδοση των Βρετανών στο Γιόρκταουν. 1793 – Γαλλική Επανάσταση: Η Συμβατική Εθνοσυνέλευση ξεκινά τη Βασιλεία της Τρομοκρατίας. 1812 – Αγγλοαμερικανικός πόλεμος του 1812: Αρχίζει η πολιορκία του Φορτ Γουέιν. 1836 – Ο Σαμ Χιούστον εκλέγεται ως ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας του Τέξας. 1839 – Πρώτος Πόλεμος του Οπίου: Το Ηνωμένο Βασίλειο κηρύσσει τον πόλεμο στη δυναστεία Τσινγκ της Κίνας. 1840 – Κάνει πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου η Μια Μέρα βασιλείας του Τζουζέπε Βέρντι. 1877 – Ο Ινδιάνος αρχηγός Τρελό Άλογο λογχίζεται από Αμερικανό στρατιώτη σε ένα φυλάκιο στη Νεμπράσκα. 1882 – Ιδρύεται η ποδοσφαιρική ομάδα Τότεναμ Χότσπερ (ως Hotspur F.C.). 1887 – Φωτιά στο Βασιλικό Θέατρο του Έξετερ στην Αγγλία σκοτώνει 186 άτομα. 1905 – Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος: Με τη μεσολάβηση του Αμερικανού προέδρου Θεόδωρου Ρούζβελτ, υπογράφεται στο Νιου Χάμσαϊρ των Η.Π.Α. η συνθήκη του Πόρτσμουθ, με την οποία τερματίζεται ο πόλεμος. 1914 – Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Αρχίζει η Πρώτη Μάχη του Μάρνη. Βορειοανατολικά του Παρισιού, οι Γάλλοι επιτίθενται και νικούν τις γερμανικές δυνάμεις που προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα. 1932 – Η Γαλλική Άνω Βόλτα διασπάται μεταξύ της Ακτής Ελεφαντοστού, του Γαλλικού Σουδάν και του Νίγηρα. 1941 – Ολόκληρη η επικράτεια της Εσθονίας καταλαμβάνεται από τη Ναζιστική Γερμανία. 1944 – Το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο δημιουργούν τη Μπενελούξ. 1944 – Γερμανοί εκτελούν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής 50 Έλληνες, μεταξύ των οποίων και τη 17χρονη Ηρώ Κωνσταντοπούλου. 1948 – Στη Γαλλία, ο Ρομπέρ Σουμάν γίνεται πρόεδρος του Συμβουλίου ενώ είναι υπουργός Εξωτερικών και με αυτή την ιδιότητα είναι ο διαπραγματευτής των σημαντικών συνθηκών στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 1960 – Ο Μοχάμεντ Άλι (τότε γνωστός ως Κάσιους Κλέι) κερδίζει χρυσό μετάλλιο στην πυγμαχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. 1967 – Δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη: δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη με ριπή όπλου από όργανα της χούντας ο γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη της Επταλόφου, Γιάννης Χαλκίδης. 1972 – Κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, Άραβες τρομοκράτες της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης επιτίθενται στο Ολυμπιακό Χωριό σκοτώνοντας δύο μέλη της ισραηλινής ολυμπιακής ομάδας, συλλαμβάνοντας πολλούς ομήρους. Αργότερα εννιά Ισραηλινοί όμηροι, πέντε τρομοκράτες και ένας Δυτικογερμανός αστυνομικός, σκοτώνονται στις συγκρούσεις που ακολούθησαν στο αεροδρόμιο του Μονάχου κατά τη διάρκεια διαχείρισης αιτημάτων και την άρνηση της Γκόλντα Μέιρ να ικανοποιήσει έστω και μερικό αίτημα απελευθέρωσης Παλαιστινίων. 1970 – Ο Γιόχεν Ριντ σκοτώνεται στα δοκιμαστικά του ιταλικού γκραν πρι της Φόρμουλα 1 για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1970. 1975 – Εκδηλώνεται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του προέδρου των ΗΠΑ Τζέραλντ Φορντ από τη Λινέτ Φρομ. 1977 – Εκτοξεύεται στο Διάστημα η διαστημοσυσκευή «Βόγιατζερ 1». 1980 – Στις ελβετικές Άλπεις, ανοίγει η μεγαλύτερη σήραγγα για αυτοκίνητο στον κόσμο (του Αγίου Γοτθάρδου, μήκους 16,32 χλμ.). 1984 – Η Δυτική Αυστραλία γίνεται το τελευταίο κρατίδιο της Αυστραλίας που καταργεί τη θανατική ποινή. 1986 – Αεροπειρατεία με 20 νεκρούς σε αεροσκάφος της «Πανάμ» λαμβάνει χώρα στο Καράτσι του Πακιστάν. 1996 – Θεμελιώνεται το νέο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Σπάτα. 1997 - Η Αθήνα και επίσημα πλέον επιλέγεται για να φιλοξενήσει την 28η Ολυμπιάδα, το 2004. 2002 – Παραδίδεται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής ο Δημήτριος Κουφοντίνας, ο οποίος ήταν συνεργός στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». 2005 – Συντριβή επιβατηγού αεροσκάφους σε κατοικημένη περιοχή στη Σουμάτρα, σκοτώνονται 104 επιβάτες και 39 κάτοικοι. 2008 – Την πρώτη επίσκεψη επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας στη Λιβύη από το 1953 πραγματοποιεί η Αμερικανίδα υπουργός εξωτερικών Κοντολίζα Ράις. 2008 – Η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα του Γενικού Διοικητή στην Αυστραλία γίνεται η Κουέντιν Μπράις. 2009 – Η Δανία γιορτάζει την πρώτη εθνική εορτή της σημαίας, στη μνήμη των πεσόντων Δανών σε πολέμους στο εξωτερικό από το 1948. 1187 – Λουδοβίκος Η΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1201 – Αλίκη, δούκισσα της Βρετάνης 1249 – Αμεδαίος Ε΄, κόμης της Σαβοΐας 1568 – Τομάζο Καμπανέλα, Ιταλός θεολόγος, φιλόσοφος και ποιητής 1638 – Λουδοβίκος ΙΔ΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1667 – Τζοβάνι Τζιρόλαμο Σακέρι, Ιταλός μαθηματικός 1771 – Αρχιδούκας Κάρολος, Αυστριακός στρατάρχης 1774 – Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ, Γερμανός ζωγράφος 1791 – Τζάκομο Μέγιερμπερ, Γερμανός συνθέτης 1827 – Γκοφρέντο Μαμέλι, Ιταλός συγγραφέας 1847 – Τζέσε Τζέιμς, Αμερικανός κακοποιός 1850 – Ευγένιος Γκολντστάιν, Γερμανός φυσικός 1876 – Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ, Γερμανός στρατάρχης 1905 – Άρθουρ Κέσλερ, Ούγγρος συγγραφέας και δημοσιογράφος 1912 – Κριστίνα Σέντερμπαουμ, Σουηδέζα ηθοποιός και φωτογράφος 1912 – Τζων Κέιτζ, Αμερικανός συνθέτης 1921 - Διονύσιος Ίκκος, Έλληνας γιατρός 1934 – Φρέντυ Γερμανός, Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας 1935 – Ανδρέας Λεντάκης, Έλληνας πολιτικός 1940 – Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, Έλληνας γενετιστής και πανεπιστημιακός 1946 – Φρέντι Μέρκιουρι, Βρετανός τραγουδιστής (Queen) 1951 – Βιλσόν Αχμέτι, Πρωθυπουργός της Αλβανίας 1951 – Μάικλ Κίτον, Αμερικανός ηθοποιός 1966 – Μίλινκο Πάντιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής 1967 – Ματίας Ζάμμερ, Γερμανός ποδοσφαιριστής 1973 – Ρόουζ Μακ Γκάουαν, Αμερικανίδα ηθοποιός 1976 – Δημήτρης Μάζης, Έλληνας υδατοσφαιριστής 1976 – Καρίς φαν Χάουτεν, Ολλανδή ηθοποιός 1988 – Νουρί Σαχίν, Τούρκος ποδοσφαιριστής 2002 – Αλέξανδρος Λώλης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 590 – Αυθάριος, βασιλιάς των Λομβαρδών 1235 – Ερρίκος Α΄, δούκας της Βραβάντης 1803 – Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό, Γάλλος στρατιωτικός και συγγραφέας 1857 – Ογκίστ Κοντ, Γάλλος κοινωνιολόγος 1867 – Γουλιέλμος, πρίγκιπας της Έσσης–Κάσσελ 1877 – Τρελό Άλογο, Ινδιάνος αρχηγός 1902 – Ρούντολφ Βίρχοβ, Γερμανός επιστήμονας και πολιτικός 1906 – Λούντβιχ Μπόλτσμαν, Αυστριακός φυσικός 1931 – Νικόλαος Βότσης, Έλληνας υποναύαρχος 1944 – Ηρώ Κωνσταντοπούλου, Ελληνίδα αντιστασιακή 1953 – Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ, Γερμανός πολιτικός 1962 - Λεωνής Καλβοκορέσης, Έλληνας πολιτικός 1970 – Γιόχεν Ριντ, Αυστριακός οδηγός αγώνων 1979 – Κώστας Κολιγιάννης, Έλληνας πολιτικός 1991 – Φαχρελνισά Ζεΐντ, Τουρκάλα ζωγράφος 1997 – Μητέρα Τερέζα, Αλβανή ιεραπόστολος 1998 – Βέρνερ Πάντον, Δανός σχεδιαστής επίπλων 1998 – Τάκης Παπουλίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 2002 – Στέφανος Τσαπάρας, Έλληνας πολιτικός 2006 – Απόστολος Σουγκλάκος, Έλληνας παλαιστής 2007 – Νίκος Νικολαΐδης, Έλληνας σκηνοθέτης και συγγραφέας 2010 – Γκιγιώμ Κορνέλις βαν Μπέβερλοο, Ολλανδός ζωγράφος 2011 – Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης, Έλληνας πολιτικός 2013 – Ρόχους Μις, Γερμανός αξιωματούχος των SS 2014 – Γιάννης Κερδεμελίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής Προφήτου Ζαχαρίου, πατρός του Προδρόμου, και της συζύγου του Ελισάβετ Ιερομαρτύρων Αβδαίου επισκόπου Περσίδας καί Θεοδώρου Μαρτύρων Θεοδώρου, Μεδίμνου καί Ουρβανού Αθανασίου, ηγουμένου μονής Μπρεστ
|
4 Σεπτεμβρίου | 5 Σεπτεμβρίου | 6 Σεπτεμβρίου Η 5η Σεπτεμβρίου είναι η 248η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (249η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 117 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/5_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κρατιδιακές εκλογές της Θουριγγίας (2019)
|
Σύμφωνα με το νόμο της Θουριγγίας για το Λάνταγκ (κρατιδιακό κοινοβούλιο), η εκλογή πρέπει να λάβει χώρα μια Κυριακή ή σε μια δημόσια αργία το νωρίτερο 57 μήνες μετά την αρχή της τρέχουσας θητείας του κοινοβουλίου στις 14 Οκτωβρίου 2014 και το αργότερο 61 μήνες μετά, δηλαδή εκλογές μπορούσαν να λάβουν χώρα το νωρίτερο στις 21 Ιουλίου 2019 και το αργότερο στις 10 Νοεμβρίου 2019. Στις 28 Αυγούστου 2018, η τοπική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη διεξαγωγή των εκλογών στις 27 Οκτωβρίου 2019. Η Αριστερά έγινε το μεγαλύτερο κόμμα σε μια κρατιδιακή εκλογή για πρώτη φορά μετά τη γερμανική επανένωση. Το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα επέστρεψε σε κοινοβούλιο κρατιδίου της πρώην Ανατολικής Γερμανίας για πρώτη φορά αφού κέρδισε έδρες στη Θουριγγία και το Βρανδεμβούργο το 2009. Με 1.108.338 συνολικές έγκυρες ψήφους, το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα πέρασε το εκλογικό όριο (55.417) πολύ οριακά, έχοντας πέντε ψήφους παραπάνω από το όριο εισόδου στη βουλή. Το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, το οποίο κυβερνά σε ομοσπονδιακό επίπεδο σε συνασπισμό με το Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα της Βαυαρίας (αδελφό κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών) και τους Σοσιαλδημοκράτες, είχε τη μεγαλύτερη απώλεια από οποιαδήποτε άλλο κόμμα στις εκλογές, χάνοντας πάνω από 11 ποσοστιαίες μονάδες και υποχωρώντας στο 22,5% των ψήφων. Η συνηγέτιδα των Πρασίνων Αναλένα Μπέρμποκ δήλωσε ότι απογοητεύθηκε από την απόδοση του κόμματος της και ότι "καταστράφηκε" από τα μεγάλα κέρδη για την Εναλλακτική για τη Γερμανία, αναφέροντας το ως "φασιστικό". Είπε ότι το αποτέλεσμα ενισχύει την ανάγκη επένδυσης περισσότερου χρόνου και ενέργειας στην ανατολικογερμανική κοινωνία.
|
Οι κρατιδιακές εκλογές της Θουριγγίας έλαβαν χώρα στη Θουριγγία της Γερμανίας στις 27 Οκτωβρίου 2019 και ήταν η έβδομη εκλογή για το κοινοβούλιο της Θουριγγίας μετά την επανένωση το 1990. Γύρω στα 1,73 εκατομμύρια ψηφοφόροι (συμπεριλαμβανομένων 75.000 ατόμων που είχαν για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου), ψήφισαν για περί τους 400 υποψηφίους σε 44 περιφέρειες. Η Αριστερά κέρδισε τις περισσότερες ψήφους, ωστόσο ο συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Αριστεράς έχασε την πλειοψηφία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_(2019)
|
Μανιφέστο του Βίμποργκ
|
Το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα (Καντέτ) ιδρύθηκε στη Μόσχα από 12-18 Οκτωβρίου 1905 στο αποκορύφωμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1905, όταν ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ αναγκάστηκε να υπογράψει το Μανιφέστο του Οκτωβρίου παραχωρώντας βασικές πολιτικές ελευθερίες. Οι Καντέτ ήταν ακριβώς στην αριστερά των Οκτωβριστών, άλλο φιλελεύθερο κόμμα οργανωμένο την ίδια εποχή. Σε αντίθεση με τους Οκτωβριστές, οι οποίοι είχαν πάρει θέση υπέρ της συνταγματικής μοναρχίας από την αρχή, οι Καντέτ στην αρχή ήταν ασαφείς για το ζήτημα, ζητώντας καθολική ψήφο, (ακόμη και για τις γυναίκες) και Συντακτική Συνέλευση που θα καθόριζε την μορφή διακυβέρνησης της χώρας. Οι Καντέτ ήταν ένα από τα κόμματα που κλήθηκαν από τον μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό Σεργκέι Βίτε να μπει στην κυβέρνησή του τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1905, αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν λόγω των ριζοσπαστικών αιτημάτων των Καντέτ και της άρνησης του Βίτε να αφήσει έξω από την κυβέρνηση περιβόητους αντιδραστικούς, όπως ο Πετρ Νικολάγιεβιτς Ντούρνοβο. Με κάποια σοσιαλιστικά και επαναστατικά κόμματα να μποϊκοτάρουν τις εκλογές για την Πρώτη Κρατική Δούμα τον Φεβρουάριο του 1906, οι Καντέτ έλαβαν το 37% των αστικών ψήφων και κέρδισαν πάνω από το 30% των εδρών στην Δούμα. Ερμήνευσαν την εκλογική τους νίκη σαν εντολή και συμμάχησαν με την αποκλίνουσα αριστερά αγροτική Τρουντοβική παράταξη, σχηματίζοντας πλειοψηφία στη Δούμα. Όταν η διακήρυξή τους για νομοθετικό έργο απορρίφθηκε από την κυβέρνηση στην έναρξη της κοινοβουλευτικής συνόδου τον Απρίλιο, υιοθέτησαν ριζοσπαστική αντιπολιτευτική στάση, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία. Στις 9 Ιουλίου η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η Δούμα ήταν δυσλειτουργική και την διέλυσε. Σε απάντηση, 120 Καντέτ και 80 Τρουντοβικοί και Σοσιαλ-Δημοκράτες βουλευτές πήγαν στο Βίμποργκ (τότε τμήμα του αυτόνομου Μεγάλου Δουκάτου της Φινλανδίας και έτσι εκτός αρμοδιότητας της Ρωσικής αστυνομίας) και απάντησαν με το Μανιφέστο του Βίμποργκ (ή την “Έκκληση Βίμποργκ”), γραμμένο από τον Πάβελ Μιλιουκόφ. Στο μανιφέστο, καλούσαν σε παθητική αντίσταση, μη πληρωμή των φόρων και αποφυγή κατάταξης. Η έκκληση απέτυχε να έχει επίδραση στον πληθυσμό γενικά και αποδείχτηκε αναποτελεσματική και αντιπαραγωγική, οδηγώντας στον αποκλεισμό συμμετοχής των συγγραφέων του, περιλαμβανομένης ολόκληρης της ηγεσίας των Καντέτ, από τις μελλοντικές Δούμες. Μόνο από το 1906, με την επανάσταση σε υποχώρηση, οι Καντέτ εγκατέλειψαν τις επαναστατικές και δημοκρατικές φιλοδοξίες και δήλωσαν την στήριξή τους στην συνταγματική μοναρχία. Η κυβέρνηση, ωστόσο, παρέμεινε φιλύποπτη για τους Καντέτ ως την πτώση της μοναρχίας το 1917. Gross, David (2 Απριλίου 2008). We Won’t Pay!: A Tax Resistance Reader. Paperback. σελίδες 307–312. ISBN 1-4348-9825-3. Lee, Stephen J. (2003). Lenin and Revolutionary Russia. Routledge. ISBN 978-0415287180. Phillips, Steve (2000). Lenin and the Russian Revolution. Heinemann. ISBN 0-435-32719-4. Text of Vyborg Manifesto (Russian)«Выборгское воззвание». www.hrono.ru. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2016.
|
Η Έκκληση του Βίμποργκ (γνωστή επίσης ως Μανιφέστο του Βίμποργκ) ήταν μια διακήρυξη που κυκλοφόρησε από Καντέτ και Τρουντοβίκους πολιτικούς, πρώην βουλευτές της διαλυμένης Ρωσικής Πρώτης Κρατικής Δούμας στις 22 Ιουλίου 1906 (9 Ιουλίου με το τότε εν ισχύ Ρωσικό ημερολόγιο
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Pulp Fiction
|
Η ταινία αποτελείται από 4 ιστορίες (σε πραγματική χρονολογική σειρά): Την ανάκτηση ενός μυστηριώδους χαρτοφύλακα από τους δύο γκάνγκστερ εκτελεστές Βίνσεντ Βέγκα (Τζον Τραβόλτα) και Τζουλς Ουίνφιλντ (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον) και "Η Περίπτωση της Μπόνι", "Το Δείπνο" (και τα δύο μισά, όπως εμφανίζονται στην ταινία), "Μία Γουάλας" "Το Χρυσό Ρολόι".Ο Τζουλς Ουίνφιλντ και ο Βίνσεντ Βέγκα δουλεύουν σαν εκτελεστές για τον γκάνγκστερ Μαρσέλους Ουάλας. Σε μια «δουλειά» σώζονται σαν από θαύμα και ο Τζουλς αποφασίζει να τα παρατήσει. Ο Ουάλας κλείνει συμφωνία με τον μποξέρ Μπουτς Κούλιτζ (Μπρους Ουίλις), να χάσει σε αγώνα που είναι να δώσει και τον πληρώνει γι' αυτό. Τελικά όμως δεν τηρείται η συμφωνία και ο μποξέρ σχεδιάζει να φύγει από την πόλη. Αναγκάζεται όμως να γυρίσει μια τελευταία φορά στο διαμέρισμά του για να πάρει μαζί το ρολόι του πατέρα του, γνωρίζοντας ότι, πιθανώς, θα τον περιμένουν εκεί οι εκτελεστές του Ουάλας. Ο Ταραντίνο αρχικά δεν είχε αποφασίσει εάν θα παίξει τον ρόλο του Τζίμι ή του Λανς. Επέλεξε τελικά τον Τζίμι, για να βρίσκεται πίσω από την κάμερα στη σκηνή με την υπερβολική δόση. Οι ρόλοι των Χάνι Μπάνι και Πάμπκιν γράφτηκαν ειδικά για τους Αμάντα Πλάμερ και Τιμ Ροθ. Ο Τζουλς χρησιμοποιεί στο σύνολο δυο φορές ένα δήθεν εδάφιο της Αγίας Γραφής που αναφέρει (Ιεζεκιήλ 25:17): μια φορά πριν πυροβολήσει τον Μπρετ και μια άλλη όταν εξηγεί τον Πάμπκιν γιατί αποφάσισε να αλλάξει την ζωή του. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για εδάφιο της Αγίας Γραφής αλλά για υπαινιγμό για την ταινία Karate Kiba όπου αναφέρεται το ίδιο κείμενο ως εδάφιο του Βιβλίου Ιεζεκιήλ. Προέλευση Πράγματι υπάρχει στο Κεφάλαιον ΚΕ' του Βιβλίου Ιεζεκιήλ της Αγίας Γραφής το εδάφιο 17, το κείμενο του οποίου όμως είναι το εξής: «καὶ ποιήσω ἐν αὐτοῖς ἐκδικήσεις μεγάλας, καὶ ἐπιγνώσονται διότι ἐγὼ Κύριος ἐν τῷ δοῦναι τὴν ἐκδίκησίν μου ἐπ' αὐτούς.». Το κείμενο του Pulp Fiction προφανώς αποτελεί σύνθεση διάφορων φράσεων από διαφορετικά σημεία της Αγίας Γραφής: «Το μονοπάτι των ενάρετων ανθρώπων (Ψαλμοί 1:6, 23:3, 37:5, Παροιμίαι 2:20) περιστοιχίζεται απ' όλες τις μεριές από τις αδικίες των εγωιστών και την τυραννία των σατανικών ανθρώπων (Ψαλμοί 52:3, 53:2 και 6:71). Ευλογημένος είναι αυτός, που στο όνομα της φιλανθρωπίας και της καλής θελήσεως, οδηγεί τους αδύναμους (Παροιμίαι 14:21) ανάμεσα από την κοιλάδα του σκότους (Ψαλμοί 23:4), γιατί είναι πραγματικά ο φύλακας του αδερφού του (Γένεσις 4:9) και ο ευρετής χαμένων παιδιών (Ψαλμοί 79:11, 102:21, Ιερεμίας 3:14 και 22) [βλ. επίσης Ιεζεκιήλ 34:16] Και θα κεραυνοβολήσω αυτούς με μεγάλη εκδικητικότητα και μανιώδη θυμό αυτούς που επιχειρούν να δηλητηριάσουν και να καταστρέψουν τα αδέρφια Μου! (Δευτερονόμιον 32:40), Και θα ξέρεις ότι το όνομά Μου, είναι Κύριος όταν θα στρέψω την εκδικητικότητα Μου πάνω σ' αυτούς!» (Ιεζεκιήλ 25:17). Δεν γράφτηκε μουσική για το Pulp Fiction. Ο Ταραντίνο χρησιμοποίησε ένα σύνολο surf, rock and roll, soul, και pop μουσικής. Στο CD της ταινίας βρίσκονται επίσης αποσπάσματα διαλόγων όπως π.χ. η συζήτηση για τα ευρωπαϊκά χάμπουργκερ ή το εδάφιο Ιεζεκιήλ. Ακολουθεί το περιεχόμενο του soundtrack: Pumpkin And Honey Bunny 2:27 ομιλητές: Tim Roth & Amanda Plummer Misirlou μουσική: Dick Dale & His Del-Tones Royale With Cheese 1:42 ομιλητές: Samuel L. Jackson & John Travolta Jungle Boogie 3:05 μουσική: Kool & The Gang Let's Stay Together 3:15 μουσική: Al Green Bustin' Surfboards 2:26 μουσική: The Tornadoes Lonesome Town 2:13 μουσική: Ricky Nelson Son of a Preacher Man 2:25 μουσική: Dusty Springfield Zed's Dead, Baby 2:39 ομιλητές: Maria de Medeiros & Bruce Willis Bullwinkle Part II μουσική: The Centurians Jack Rabbit Slims Twist Contest 3:12 You never can tell ομιλητές: Jerome Patrick Hoban & Uma Thurman μουσική: Chuck Berry Girl, You'll be a Woman Soon 3:09 μουσική: Urge Overkill If Love is a Red Dress (Hang me in rags) 4:55 μουσική: Maria McKee Bring Out The Gimp 2:10 ομιλητές: Peter Green & Duane Whitaker Comanche μουσική: The Revels Flowers on the Wall 2:23 μουσική: The Statler Brothers Personality Goes A Long Way 1:00 gesprochen von: Samuel L. Jackson & John Travolta Surf Rider 3:18 μουσική: The Lively Ones Ezekiel 25:17 0:51 ομιλητές: Samuel L. Jackson Bailey, Jason (2013). Pulp Fiction: The Complete Story of Quentin Tarantino's Masterpiece. Voyageur Press. ISBN 978-0-7603-4479-8. Barker, Martin· Austin, Thomas (2000). From Antz to Titanic: Reinventing Film Analysis. Pluto Press. ISBN 0-7453-1579-8. Bart, Peter (2000). The Gross: The Hits, the Flops—The Summer That Ate Hollywood. New York: St. Martin's. ISBN 0-312-25391-5. Bell, David (2000). «Eroticizing the Rural». Στο: Shuttleton, David· Watt, Diane· Phillips, Richard. De-Centering Sexualities: Politics and Representations Beyond the Metropolis. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-19466-0. Biskind, Peter (2004). Down and Dirty Pictures: Miramax, Sundance, and the Rise of Independent Film. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-684-86259-X. Brooker, Peter· Brooker, Will (1996). «Pulpmodernism: Tarantino's Affirmative Action». Στο: Simpson, Philip· Utterson, Andrew· Shepherdson, Karen J. Film Theory: Critical Concepts in Media and Cultural Studies. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-25971-1. Charyn, Jerome (2006). Raised by Wolves: The Turbulent Art and Times of Quentin Tarantino. New York: Thunder's Mouth Press. ISBN 1-56025-858-6. Christopher, Nicholas (2006). Somewhere in the Night: Film Noir and the American City. Emeryville, Calif.: Shoemaker & Hoard. ISBN 1-59376-097-3. Conard, Mark T. (2006). «Symbolism, Meaning, and Nihilism in Pulp Fiction». The Philosophy of Film Noir. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-2377-1. Constable, Catherine (2004). «Postmodernism and Film». Στο: Connor, Steven. The Cambridge Companion to Postmodernism. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-64840-8. Dancyger, Ken (2002). The Technique of Film and Video Editing: History, Theory, and Practice (3rd έκδοση). New York: Focal Press. ISBN 0-240-80420-1. Dargis, Manohla (1994a). «Pulp Instincts». Sight and Sound 4 (5): 6–11. https://archive.org/details/Sight_and_Sound_1994_05_BFI_GB/page/n7/mode/2up. collected in Peary, Gerald, επιμ. (1998). Quentin Tarantino: Interviews. Jackson: University Press of Mississippi. ISBN 1-57806-051-6. Dargis, Manohla (1994b). «Quentin Tarantino on Pulp Fiction». Sight and Sound 4 (11). Davis, Todd F.; Womack, Kenneth (1998). «Shepherding the Weak: The Ethics of Redemption in Quentin Tarantino's Pulp Fiction». Literature/Film Quarterly 26 (1). Dawson, Jeff (1995a). Quentin Tarantino: The Cinema of Cool. New York and London: Applause. ISBN 1-55783-227-7. Desser, David (2003). «Global Noir: Genre Film in the Age of Transnationalism». Στο: Grant, Barry Keith. Film Genre Reader III. Austin: University of Texas Press. ISBN 0-292-70185-3. Dinshaw, Carolyn (1997). «Getting Medieval: Pulp Fiction, Gawain, Foucault». Στο: Frese, Dolores Warwick· O'Keeffe, Katherine O'Brien. The Book and the Body. Notre Dame: University of Notre Dame Press. ISBN 0-268-00700-4. Ebert, Roger (1997). Questions for the Movie Answer Man. Kansas City, Mo.: Andrews McMeel. ISBN 0-8362-2894-4. Fraiman, Susan (2003). Cool Men and the Second Sex. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-12962-9. Fulwood, Neil (2003). One Hundred Violent Films that Changed Cinema. London and New York: Batsford/Sterling. ISBN 0-7134-8819-0. Gallafent, Edward (2006). Quentin Tarantino. London: Pearson Longman. ISBN 0-582-47304-7. Giroux, Henry A. (1996). Fugitive Cultures: Race, Violence, and Youth. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-91577-5. Gormley, Paul (2005). The New-Brutality Film: Race and Affect in Contemporary Hollywood Cinema. Bristol, UK, and Portland, Ore.: Intellect. ISBN 1-84150-119-0. Groth, Gary (1997). «A Dream of Perfect Reception: The Movies of Quentin Tarantino». Στο: Frank, Thomas· Weiland, Matt. Commodify Your Dissent: Salvos from The Baffler. New York: W.W. Norton. ISBN 0-393-31673-4. Hirsch, Foster (1997). «Afterword». Στο: Clarens, Carlos. Crime Movies (revised έκδοση). Cambridge, Mass.: Da Capo. ISBN 0-306-80768-8. Hoffman, David (2005). The Breakfast Cereal Gourmet. Kansas City, Mo.: Andrews McMeel. ISBN 0-7407-5029-1. King, Geoff (2002). Film Comedy. London: Wallflower Press. ISBN 1-903364-35-3. Kolker, Robert (2000). A Cinema of Loneliness: Penn, Stone, Kubrick, Scorsese, Spielberg, Altman. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-512350-6. Miklitsch, Robert (2006). Roll Over Adorno: Critical Theory, Popular Culture, Audiovisual Media. SUNY Press. ISBN 978-0791467343. Miller, Stephen Paul (1999). The Seventies Now: Culture As Surveillance. Durham, N.C: Duke University Press. ISBN 0-8223-2166-1. Mottram, James (2006). The Sundance Kids: How the Mavericks Took Back Hollywood. New York: Macmillan. ISBN 0-571-22267-6. O'Brien, Geoffrey (1994). «Quentin Tarantino's Pulp Fantastic». Castaways of the Image Planet: Movies, Show Business, Public Spectacle. Washington, D.C.: Counterpoint. ISBN 1-58243-190-6. Parker, Philip (2002). The Art and Science of Screenwriting (2nd έκδοση). Bristol, UK: Intellect. ISBN 1-84150-065-8. Polan, Dana (2000). Pulp Fiction. London: BFI. ISBN 0-85170-808-0. Rabinowitz, Paula (2002). Black & White & Noir: America's Pulp Modernism. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-11480-X. Real, Michael R. (1996). Exploring Media Culture: A Guide. Thousand Oaks, Calif., London, and New Delhi: Sage. ISBN 0-8039-5877-3. Reinhartz, Adele (2003). Scripture on the Silver Screen. Louisville: Westminster John Knox Press. ISBN 0-664-22359-1. Rubin, Martin (1999). Thrillers. Cambridge, New York, and Melbourne: Cambridge University Press. ISBN 0-521-58839-1. Silver, Alain· Ursini, James (2004). Film Noir. Cologne: Taschen. ISBN 3-8228-2261-2. Tarantino, Quentin (1994). Pulp Fiction: A Screenplay. New York: Hyperion/Miramax. ISBN 0-7868-8104-6. Thomas, Brian (2003). VideoHound's Dragon: Asian Action & Cult Flicks. Canton, Mich.: Visible Ink Press. ISBN 1-57859-141-4. Tincknell, Estella (2006). «The Soundtrack Movie, Nostalgia and Consumption». Στο: Conrich, Ian· Tincknell, Estella. Film's Musical Moments. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 0-7486-2344-2. Walker, David (2005). «Tarantino, Quentin». Στο: Sim, Stuart. The Routledge Companion to Postmodernism' (2nd έκδοση). London and New York: Routledge. ISBN 0-415-33358-X. Waxman, Sharon (2005). Rebels on the Backlot: Six Maverick Directors and How They Conquered the Hollywood Studio System. New York: HarperCollins. ISBN 0-06-054017-6. White, Glyn (2002). «Quentin Tarantino». Στο: Tasker, Yvonne. Fifty Contemporary Filmmakers. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-18973-X. Willis, Sharon (1997). High Contrast: Race and Gender in Contemporary Hollywood Film. Durham, N.C.: Duke University Press. ISBN 0-8223-2041-X. Το Pulp Fiction στην IMDb Το Pulp Fiction στο Cine.gr Pulp Fiction essay by Jami Bernard at National Film Registry Επίσημος ιστότοπος Pulp Fiction στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Pulp Fiction στο AllMovie Pulp Fiction στο Box Office Mojo Pulp Fiction στο Metacritic Pulp Fiction στο Rotten Tomatoes Pulp Fiction bibliography (via UC Berkeley) Discussion of Pulp Fiction use of Ezekiel 25:17 at Bibledex.com
|
Το Pulp Fiction είναι αμερικανική αστυνομική νεο-νουάρ κινηματογραφική ταινία μαύρης κωμωδίας του 1994 που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο, βασισμένη σε μια ιστορία του Ταραντίνο και του Ρότζερ Άβαρυ. Η σκηνοθεσία της ταινίας χαρακτηρίζεται από το έντονο στυλ της. Η πλοκή της ταινίας αφορά τις διασταυρούμενες ιστορίες συμμοριτών, ατόμων του υποκόσμου, μικροεγκληματιών και ενός μυστηριώδους χαρτοφύλακα. Ο τίτλος της ταινία αναφέρεται στα περιοδικά pulp και τις hardboiled crime νουβέλες, που ήταν δημοφιλείς στα μέσα του 20ού αιώνα, γνωστά για την εικονογραφημένη βία και τους δυναμικούς διαλόγους. Το σενάριο του Pulp Fiction γράφτηκε μεταξύ των ετών 1992 και 1993, και υιοθέτησε κάποιες σκηνές που γράφτηκαν αρχικά από τον Άβαρυ για την ταινία True Romance (1993). Το σενάριό του, όπως και άλλες δουλειές του Ταραντίνο, παρουσιάζεται εκτός χρονολογικής σειράς. Επίσης, στην ταινία γίνονται αυτοαναφορές στο σημείο της έναρξής της, όπου δίνεται μια κάρτα δύο ερμηνειών του "pulp". Αφιερώνεται αρκετός χρόνος σε μονολόγους και απλές συζητήσεις με έντονο διάλογο, που αποκαλύπτουν τις οπτικές γωνίες κάθε χαρακτήρα για διάφορα θέματα, ενώ η ταινία διαθέτει ένα συνδυασμό ειρωνείας και έντονης βίας. Το σενάριό της απορρίφθηκε από την Columbia TriStar επειδή θεωρήθηκε "υπερβολικά τρελό". Ωστόσο, ο συν-προεδρεύων της Miramax, Χάρβι Ουάινστιν, σαγηνεύτηκε αμέσως από αυτό, και η ταινία έγινε η πρώτη που χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Miramax. Το 2013 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Pulp_Fiction
|
Ντάνιελ Λάρσον
|
Ο Λάρσον ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2002 με τη Χέκεν στην Σούπερεταν, τη δεύτερη κατηγορία της Σουηδίας. Τα δώδεκα γκολ του στην τελευταία του σεζόν με την Χέκεν βοήθησαν το σύλλογο να προβιβαστεί στην Αλσβένσκαν. Το 2009, έφυγε από την Χέκεν και πήρε μεταγραφή στην Μάλμε ΦΦ. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τη Μάλμε στις 19 Απριλίου 2009, στον δεύτερο αγώνα εντός έδρας της σεζόν, έχοντας αντίπαλο την Τρέλεμποργκς ΦΦ. Για τη σεζόν 2009 ήταν ο κορυφαίος σκόρερ για την ομάδα του με 11 τέρματα, ενώ ήταν και ο τρίτος καλύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος. Στην Αλσβένσκαν 2010 (πρώτη κατηγορία Σουηδίας) ο Λάρσον ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της πρωταθλήτριας Μάλμε ΦΦ. Για άλλη μια φορά σκόραρε 10 γκολ και βοήθησε σε άλλα 10.Ο Λάρσον σκόραρε το γκολ της ομάδας του στο πρώτο παιχνίδι του τρίτου προκριματικού γύρου στο Τσάμπιονς Λιγκ 2011-12 όπου η ομάδα του κέρδισε τους Ρέντζερς Γλασκώβης στο στάδιο Άιμπροξ. Ήταν ο πρώτος σκόρερ στην σεζόν 2011 για τη Μάλμε, με 6 γκολ και 9 ασίστ, ενώ στη σεζόν 2012 είχε μόνο 4 γκολ σε 30 αγώνες. Στις 7 Νοεμβρίου 2012, ανακοινώθηκε ότι ο Λάρσον θα κάνει ελεύθερη μεταγραφή στην Ρεάλ Βαγιαδολίδ, όταν το συμβόλαιο του με την Μάλμε θα έληγε την 1η Ιανουαρίου 2013. Στην Ρεάλ Βαγιαδολίδ αγωνίστηκε το 2013-2014, κάνοντας 46 εμφανίσεις και σκοράροντας 3 γκολ. Αλσβένσκαν: 2010 (Μάλμε ΦΦ) Κύπελλο Τουρκίας: 2017-18 (Ακχισάρσπορ)
|
Ο Ντάνιελ Λάρσον (γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1987) είναι Σουηδός ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως δεξιός πλάγιος επιθετικός για τον Απόλλωνα Λεμεσού. Ο νεότερος αδερφός του είναι ο Σαμ Λάρσον παίκτης της Φέγενορντ. Αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία για 1 1/2 χρόνο στον Άρη Θεσσαλονίκης και σε 39 συμμετοχές σημείωσε 6 τέρματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BB_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα
|
Η δυσλειτουργία και οι κακώσεις του Αχίλλειου τένοντα συμβαίνουν κυρίως σε δύο ομάδες αθλητών. Η πρώτη ομάδα είναι ηλικίας 35-50 ετών, ερασιτέχνες και κυρίως αθλητές του Σαββατοκύριακου. Η δεύτερη ομάδα είναι νεαροί αθλητές υψηλού επιπέδου, οι οποίοι συνήθως πριν τη ρήξη του Τένοντος αναπτύσσουν πρόδρομα συμπτώματα τενοντίτιδος του Αχίλλειου. Το 75% των ρήξεων συμβαίνουν σε άρρενες αθλητές ηλικίας 30-50 ετών. Είναι κυρίως δρομείς μεγάλων αποστάσεων και τενίστες, και προσφάτως είναι μεσήλικες «ποδοσφαιριστές του Σαββατοκύριακου» σε γήπεδα 5Χ5. Πολλές φορές φλεγμαίνει ο Οπισθοπτερνικός θύλακος (bursa), ο οποίος βρίσκεται στο πίσω και άνω μέρος της πτέρνας μεταξύ της κατάφυσης του Αχίλλειου Τένοντα και της πτέρνας, οπότε μπορούμε να έχουμε οπισθοπτερνική θυλακίτιδα. Αυτή μπορεί vα εξελιχθεί στο σύνδρομο Haglood με σταδιακή αποκόλληση ή επιμήκυνση του οπίσθιου άνω τμήματος της πτέρνας. Η Τενοντίτις του Αχιλλείου Τένοντα (Αchilles Tendonitis) είναι μία επώδυνη πάθηση με ή χωρίς φλεγμονώδη αντίδραση, με ή χωρίς οίδημα, εντός και γύρω από τον Αχίλλειο τένοντα. Θεωρείται σοβαρή πάθηση, γιατί πέραν του ότι ενοχλεί και είναι δύσκολη στή θεραπεία της, ενέχει και τον κίνδυνο της ολικής ρήξης του τένοντα, ιδίως σε μεσήλικες, κάτι που χρειάζεται εγχείρηση. .Γι’αυτό είναι και είναι σημαντική η πρόληψη, ή η έγκαιρη θεραπεία της. Ο Αχίλλειος τένοντας, ΔΕΝ διαθέτει τενόντιο έλυτρο (Synovial sheath), αλλά περιβάλλεται από έναν παρατένοντα (paratenon). Τρέφεται με την μέθοδο της ωσμωτικής διάχυσης. Μιά οξεία μορφή τενοντίτιδας, προσβάλλει συνήθως τον παρατένοντα, και όχι αυτόν τον ίδιο τον Αχίλλειο τένοντα αλλά σε περιπτώσεις σοβαρής ή χρόνιας τενοντίτιδας, δημιουργείται εντός του Αχιλλείου τένοντα, ένας όζος (nodule) από μικρορήξεις ινών του τένοντα, με βλεννοειδή εκφύλιση (mucoid degeneration), επιμήκεις σχισμές (longitudinal fissures), και δημιουργία ουλώδους ιστού (scartissue). Ειδικότερα,είτε οι αθλοπάθειες, είτε οι τραυματισμοί, είτε η τοξική δράση της Σιπροφλοξασίνης, προκαλούν ρήξεις ινών του κολλαγόνου του τένοντα. Οι ρήξεις αυτές είναι αδύνατο να "κολλήσουν" ακριβώς, "ίνα πρός ίνα". Στόν οπισθοπτερνικό θύλακο συσσωτεύονται ινοκύτταρα που προκαλούν δημιουργία "κόλλας" ινώδους και έτσι έχουμε άτυπη συγκόλληση με τη μέθοδο της "Cross link chain" (κόλλημα σε διασταυρούμενες αλυσίδες) που προκαλεί διόγκωση στον τένοντα και φυσικά ποτέ δεν αποκτά αυτός τη σταθερότητα και ελαστικότητα που είχε πριν τη βλάβη. Σε γενικές γραμμές, οι επαναλαμβανόμενες διατάσεις του Αχίλλειου τένοντα προκαλούν εκφύλισή του, είτε τοπική στα 4cm από την κατάφυση στην πτέρνα, είτε διάχυτη καθ΄ όλο τό μήκος του. Επιπλέον, δημιουργούνται συμφύσεις μεταξύ του τένοντα και του παρατένοντα, πού μετατρέπονται σε συσφιγκτικές δεσμίδες (constricting bands). Η αγγείωση του Αχίλλειου τένοντα, προέρχεται από αρτηρίδια του Παρατένοντα, και είναι ελάχιστη και ανεπαρκής. Γι’αυτό εύκολα ισχαιμεί και εκφυλίζεται. Πρακτικά έχει παρατηρηθεί ότι η συχνότερη αιτία Τενοντίτιδος του Αχιλλείου είναι η απότομη μεταπήδηση από βραχύ Γαστροκνήμιο σε Διατεταμένο Γαστροκνήμιο, δηλαδή από υποδήματα με ψηλό τακούνι σε υποδήματα με χαμηλό τακούνι και μάλιστα όταν αυτό συνδυάζεται και με άθληση. Για παράδειγμα, μια κυρία με καθημερινή χρήση τακουνιού τύπου «γόβας στιλέτο» με ύψος 5cm, εάν αποφασίσει το Σαββατοκύριακο να κάνει τζόκινγκ με παπούτσια χαμηλά αθλητικά, είναι υποψήφια για Τενοντίτιδα του Αχιλλείου., . Μηχανική Τενοντίτις Αχιλλείου (σε νέα άτομα): Λανθασμένος τρόπος άθλησης και ιδίως ανωμαλίες του εδάφους. Λανθασμένη χρήση, ή κακή ποιότητα αθλητικών υποδημάτων. Ύπαρξη εμβιομηχανικών προβλημάτων στο πόδι του αθλητή. Υπερχρησιμοποίηση τού ποδιού (Overuse Syndromes). Οι πιο πολλές περιπτώσεις Τενοντίτιδας Αχιλλείου είναι άνδρες και γυναίκες μεταξύ 35-50 ετών πού υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους στην καταπόνηση (άθλημα, γυμναστήριο, ποδόσφαιρο, ορθοστασία, σκάλες, παχυσαρκία) ή αλλάζουν υποδήματα από το ψηλό στο χαμηλό και αντιστρόφως. Εκφυλιστική Τενοντίτις Αχιλλείου (σε μεσήλικες εκ καταπόνησης) Ρευματολογική Τενοντίτις Αχιλλείου: Επί Συνδρόμου Reiter, Ρευματοειδούς Αρθρίτιδος (R.A), Συστηματικού Λύκου, κλπ Φαρμακευτική Τενοντίτις Αχιλλείου: Προκαλούν σπάνια οι Κινολόνες Ciprofloxacin (Ciproxin®) και Levofloxacin (Τavanic®).. Η βλάβη που προκαλεί η Σιπροφλοξασίνη και οι άλλες Κινολόνες, είναι σπάνια, κάτω του 1% των λαμβανόντων το αντιβιοτικό, αλλά επειδή το αντιβιοτικό αυτό χορηγείται κυρίως σε μεσήλικες και ηλικιωμένους γιά Προστατίτιδες και Ουρολοιμώξεις, αυτοί είναι πιο ευπαθείς ομάδες σε τενοντίτιδα του Αχιλλείου. Ο μηχανισμός που οι Κινολόνες προκαλούν τοξική Τενοντίτιδα του Αχιλλείου Τένοντος και σπανιότατα ρήξη αυτού, δεν έχει εξηγηθεί μέχρι σήμερα, αλλά μάλλον πρόκειται για αποσταθεροποίηση της αλύσου του κολλαγόνου με ρήξη ινών αυτού. Στη συνέχεια επέρχεται η επούλωση που προαναφέρθηκε ανωτέρω και η οποία διαρκεί περί τους 3 μήνες. Εννοείται ότι η Κινολόνη πρέπει να διακοπεί πάραυτα , να τεθεί νάρθηκας ή γύψος με τακούνι γιά 15-20 μέρες και στη συνέχεια μέχρι να κλείσει τρίμηνο, ο ασθενής πρέπει να περπατάει με υποπτέρνια Σιλικόνης 10mm στα υποδήματα και να αποφεύγει άλματα και άθληση. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα και οι φυσικοθεραπείες απεδείχθησαν άνευ δραστικότητας στην περίπτωση αυτή, και δεν ενδείκνυνται. Ο κρουστικός υπέρηχος επίσης μπορεί να φανεί επικίνδυνος γιατί διασπά τις επουλωτικές διασταυρούμενες αλύσους(cross link chain). Κατασκευαστικές ανωμαλίες του ποδιού ευθύνονται συχνά για εκδήλωση Τενοντίτιδας Αχιλλείου. Εμβιομηχανικά προβλήματα, όπως η Ραιβογονία (Genu varum), η Λειτουργική Ραιβοϊπποποδία (Fuctional Talipes Equinus), οι Σφιχτοί Οπίσθιοι Μηριαίοι και Γαστροκνήμιοι μύες, και η Κοιλοποδία (Pes Cavus, Cavus Foot), είναι επίσης συνυφασμένα με πρόκληση Τενοντίτιδας του Αχιλλείου. Κατ' εξοχή, οι αθλητές με δύσκαμπτη Κοιλοποδία, είναι επιρρεπείς για πρόκληση Τενοντίτιδας του Αχιλλείου. Η Ραιβοπτερνία (Varus Heel), ή η Ραιβοποδία (Varus Forefoot), έχουν ως αποτέλεσμα την "προσγείωση" του ποδιού στο έδαφος σε υπερ-υπτιασμό, πού ακολουθείται από υπερ-πρηνισμό στο μέσο της Στηρικτικής φάσης (midstance) για επαναφορά, πράγμα πού εξασκεί στροφική βία στον τένοντα, . Εμβιομηχανικά, ένας παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε τενοντίτιδα ή ρήξη του Αχίλλειου, αν συνυπάρχει βέβαια με άλλους παράγοντες, είναι ο υπερπρηνισμός του άκρου πόδα και η σύσπαση του συμπλέγματος γαστροκνήμιου και υποκνημίδιου. Ενας δρομέας (Runner) μπορεί να παρουσιάσει φλεγμονή στον Αχίλλειο τένοντα, όταν φορά ψηλοτάκουνα παπούτσια καθημερινά, ενώ αθλείται με χαμηλά αθλητικά, ή, όταν κάνει αλλαγή από αθλητικά παπούτσια προπόνησης (training shoes) σε παπούτσια αγώνων (competition shoes) χωρίς υποπτέρνια. Τό ίδιο μπορεί να συμβεί και όταν ο αθλητής, μεταπηδά από προπόνηση σε χωματόδρομο, σε προπόνηση σε τάπητα ελαστικής αναπήδησης (Τartan). Σε κάθε περίπτωση, επισυμβαίνει αυξημένη διάταση στον Αχίλλειο τένοντα. . , .Επί πλέον, εάν ο αθλητής έχει επώδυνη καμάρα, ο Αχίλλειος τένοντας διατείνεται, καθώς η ποδοκνημική κάμπτεται ραχιαία για αποφυγή πρηνισμού του ποδιού. Η αυξημένη πρόσκρουση κατά το τρέξιμο σε κατωφέρεια, εξασκεί πρόσθετες πιέσεις στον Αχίλλειο τένοντα, καθώς επίσης και η φάση ανύψωσης πτέρνας-δακτύλων (Toeigoff), στο τρέξιμο ανηφορικού δρόμου. Το ίδιο συμβαίνει, όταν ο αθλητής φορά υποδήματα με δύσκαμπτη εξωτερική σόλα (outer sole). Μιά κακώς τοποθετημένη σφήνα πτέρνας (heel wedge), ή ένα μαλακό αντέρεισμα πτέρνας (heel counter), πού δεν την σταθεροποιεί, μπορούν να συμβάλλουν στην πρόκληση τενοντίτιδας. Ο συνδυασμός υπερπρηνισμού της πτέρνας και ύπαρξης μαλακού αντερείσματος πτέρνας στο παπούτσι, αποτελούν ισχυρό προδιαθεσικό παράγοντα για Τενοντίτιδα του Αχιλλείου. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει συχνά σε ποδηλάτες, πού υπερλειτουργούν την ποδοκνημική άρθρωση, αλλά ο πόνος και η διόγκωση συνήθως μετριάζονται, όταν μειώνουν το εύρος των κινήσεων στα πεντάλ. Συνεπώς μια αλλαγή της διαμέτρου (απόστασης) των πεντάλ προφυλάσσει από τενοντίτιδα του Αχιλλείου. Ο αθλητής νοιώθει συνήθως ένα καυστικό πόνο στον Αχίλλειο Τένοντα, μόλις αρχίσει να τρέχει, που γίνεται εντονότερος καθώς συνεχίζει, ενώ είναι αρκετά έντονος μετά τη λήξη τής άθλησης. Ο πόνος επίσης μπορεί να εμφανίζεται τό πρωί, με ή χωρίς δυσκαμψία, μόλις ο αθλητής σηκώνεται από τό κρεβάτι του, αλλά με την πάροδο της ημέρας σταδιακά κοπάζει.. Κλινικά, παρατηρείται τοπική ευαισθησία 3-5cm κεντρικότερα της κατάφυσης του τένοντα στην Πτέρνα, ή κατά μήκος του τένοντα. Η δοκιμασία βάδισης στις μύτες των ποδιών, είναι θετική. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις, υπάρχει κριγμός, διόγκωση ή ψηλαφητό επώδυνο οζίδιο.. Σε λεπτομερή εξέταση μπορεί να εντοπισθούν ένα ή περισσότερα από τα προαναφερθέντα εμβιομηχανικά προβλήματα, ενώ παρατηρείται ενίοτε μείωση του εύρους υπαστραγαλικού υπτιασμού. Η εξέταση μπορεί να περιλαμβάνει απαραιτήτως Πελματογράφημα (foot print) και αδρή κινησιολογική μελέτη της βαδίσεως.. Η διάκριση μεταξύ Οξείας Τενοντίτιδας του Αχιλλείου Τένοντος και ρήξης του Αχιλλείου Τένοντος γίνεται με το Τest Thomson, δηλαδή ο ασθενής πρηνής ή η Κνήμη Πρηνής και το πέλμα ελεύθερο. Ψηλαφούμε τη γάμπα. Το πέλμα οφείλει να κάνει κάμψη. Εάν δεν κάνει έχουμε ολική ρήξη Αχιλλείου Τένοντος.. Η Τενοντίτιδα του Αχιλλείου, συγχέεται ενίοτε διαγνωστικά, αλλά εύκολα διαχωρίζεται κλινικά από τις εξής κλινικές οντότητες, που απαιτούν εντελώς διαφορετική θεραπεία: Μερική ή Ολική ρήξη του Αχίλλειου τένοντα (Αchilles Tendon Rupture, or Tear). Η διάκριση μπορεί να γίνει με το Τest Thomson, αλλά αν πρόκειται για μερική ρήξη, αυτό δεν επαρκεί, χρειάζεται Μαγνητική Τομογραφία ή έστω Υπερηχογράφημα. Οπισθοπτερνική Θυλακίτιδα (Retrocalcaneal Bursitis). Η διάκριση είναι εύκολη με την ψηλάφηση.. Τενοντοελυτρίτιδα του Οπίσθιου Κνημιαίου, ή των Περονιαίων Μυών. Ομοίως η διάκριση είναι εύκολη με την ψηλάφηση.. Σύνδρομο του Ταρσιαίου Σωλήνος (Tarsal Tunnel Syndrome). Έχει εντελώς διαφορετικά συμπτώματα και κλινική εικόνα. Σύνδρομο του Έξω διαμερίσματος της Κνήμης (Lateral Compartment Syndrome). Εύκολη η διάκριση από την κλινική εικόνα. Ρήξη ινών του Γαστροκνημίου, στη μυοτενόντια συμβολή. Ομοίως εύκολη η διάκριση με την ψηλάφηση και μόνο.. Οστεοχονδρίτιδα-Επιφυσίτιδα της Πτέρνας (Νόσος του Sever, σε έφηβους). Η περιοχή πόνου είναι διαφορετική. Οστεομυελίτιδα της Πτέρνας. Η διάκριση είναι εύκολη, αλλά οι δύο περιοχές απέχουν κάποια εκατοστά. Συνοπτικά, η θεραπεία της Τενοντίτιδας του Αχίλλειου Τένοντα είναι κυρίως συντηρητική και σε σπάνιες περιπτώσεις χειρουργική. Ανάλογα με τη βαρύτητα της Τενοντίτιδας, αλλά και ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς έχουμε τις εξής θεραπευτικές επιλογές: Απλή Θεραπεία: Υποπτέρνια Σιλικόνης για ανύψωση της Πτέρνας (χαλαρώνουν τον Αχίλλειο Τένοντα)+ Διακοπή άθλησης + Παυσίπονα φάρμακα + Φυσικοθεραπείες (ιδίως μασάζ και laser). Οι εντριβές με παγάκια (Ice massage) 3-4 φορές την ημέρα για 3-5 μέρες είναι παλιά εμπειρική θεραπεία, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά σήμερα δεν είναι ευρέως αποδεκτή θεραπεία, γιατί μειώνει την τοπική αιμάτωση μέσω αγγειοσύσπασης.. Ακινητοποίηση: Φορετός κηδεμόνας (νάρθηκας) Ποδοκνημικής ή Γύψος Ρητίνης με τακούνι για 30-45 μέρες. Έχει πολύ καλά αποτελέσματα.. Κορτιζόνη: ΔΕΝ επιτρέπεται ένεση Κορτιζόνης στή μεσότητα του Αχίλλειου Τένοντα. Τον αδυνατίζει και μπορεί να υποστεί ρήξη. Γίνεται όμως άφοβα Κορτιζόνη στην κατάφυση του Τένοντα στην Πτέρνα, ιδίως αν υπάρχουν ασβεστοποιήσεις. Στη φάση ανάρρωσης: Όταν υποχωρήσει η οξεία φλεγμονή, συνεχίζουμε με ασκήσεις διατάσεως και ενίσχυση του αχίλλειου και του γαστροκνήμιου, και χρήση ορθοπεδικών πελμάτων που ελέγχουν τον υπερπρηνισμό. Από αθλητικές δραστηριότητες ενδείκνυται το κολύμπι και το ποδήλατο. Μόλις τά συμπτώματα μειωθούν, ο ασθενής πρέπει να αρχίσει ήπιες διατατικές ασκήσεις του Αχίλλειου Τένοντα (βαθύ κάθισμα). Ταυτόχρονα με αυτές, ο αθλητής πρέπει να κάνει ασκήσεις εκγύμνασης των μυών του πρόσθιου διαμερίσματος τής Κνήμης (βάδιση στις Πτέρνες). Χειρουργική επέμβαση: Σε περίπτωση εμμονής των ενοχλημάτων, μπορεί να εφαρμοστεί χειρουργική θεραπεία με αφαίρεση του φλεγμαίνοντα τενοντώδη ιστού καθώς και του παρατένοντα, και επιμελή επιμήκη συρραφή του τένοντα. Οι αθλητές είναι έτοιμοι να επανέλθουν σταδιακά στις δραστηριότητές τους σε ένα μήνα Η χρόνια μορφή Τενοντίτιδας του Αχίλλειου, μπορεί να απαιτήσει χειρουργική θεραπεία με τενοντόλυση (Tenolysis), ή διαχωρισμό ινών (Fibres Dividing), ή αφαίρεση υπάρχοντος οζιδίου (Nodule excising). Η απογύμνωση-αποκόλληση (Strip) του τένοντα από τον παρατένοντα είναι συνήθως απαραίτητη. Eάν όμως η επιφάνεια του τένοντα φαίνεται ομαλή, πρέπει να διανοίγεται επιμήκως, να επιθεωρείται για τυχόν τοπικές εκφυλίσεις, και να αφαιρούνται τεμάχια κοκκιώδους ιστού. Ενας «επαγγελματίας» αθλητής, με χρόνια τενοντίτιδα του Αχιλλείου, δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει υψηλές επιδόσεις χωρίς αυτή την εγχείρηση. Θεραπεία Οπισθοπτερνικής Θυλακίτιδας: Η οπισθοπτερνική θυλακίτιδα και το σύνδρομο Haglood δεν ανταποκρίνονται καλά στη συντηρητική θεραπεία. Θεραπεία εκλογής είναι η αφαίρεση του θυλάκου καθώς και της οπίσθιας άνω απόφυσης της πτέρνας, η οποία κατά τη ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής τρίβεται στην έσω επιφάνεια του αχίλλειου τένοντα. Είναι γνωστό ότι κάθε άθλημα χρειάζεται και ειδικά υποδήματα. Αυτό προβλέπεται τόσο από το είδος του αθλήματος, αλλά και από το έδαφος του αγωνιστικού χώρου (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, 5Χ5, αναρρίχηση, beach Volley, Tennis, κλπ, αλλά και από τις διαφημιστικές καμπάνιες των πολυεθνικών εταιρειών αθλητικών υποδημάτων. Οι ειδικοί αθλητίατροι (ιατρική ειδικότητα μή αναγνωρισμένη στην Ελλάδα) και οι ειδικοί των αθλητικών κακώσεων Ορθοπεδικοί συμφωνούν ότι "Τα χρησιμοποιούμενα αθλητικά παπούτσια θα πρέπει να έχουν τις εξής ιδιότητες: Εύκαμπτο πάτο (Flexible sole), ενσωματωμένη σφήνα ανύψωσης της πτέρνας (Heel wedge) περί τά 1.7 cm, και σκληρό οπίσθιο αντέρεισμα πτέρνας (Heel counter). Μαλακά υποπτέρνια ανύψωσης της πτέρνας από Σιλικόνη (Ηeel Pads), τοποθετούνται στά καθημερινά υποδήματα, με σκοπό τη χαλάρωση του τένοντα, και την απόσβεση των κραδασμών. Εάν διαπιστωθεί υπερβολικός πρηνισμός, μπορεί να διορθωθεί με ειδικά ορθωτικά πέλματα. Η ύπαρξη κοιλοποδίας είναι ένα δυσκολώτερο πρόβλημα, πού απαιτεί τη μόνιμη ένθετη τοποθέτηση μιας μαλακής σφήνας τύπου Schuster μεταξύ έξω και έσω σόλας, στο αθλητικό παπούτσι, με σκοπό την απόσβεση κραδασμών κατά τη φάση πρόσκρουσης της πτέρνας στο έδαφος. Ταυτόχρονα, αν υπάρχει κοιλοποδία, στό καθημερινό παπούτσι πρέπει να τοποθετηθούν ειδικά πέλματα κοιλοποδίας".. Πάντως, αυτό καθ' εαυτό τό τρέξιμο (Running) σπανιώτατα ευθύνεται για ρήξη του Αχιλλείου Τένοντα, πράγμα που συμβαίνει σε αθλήματα ή δραστηριότητες πού απαιτούν άλματα (π.χ. μπάσκετ, βόλλεϋ, δρόμος μετ'εμποδίων, αλμα εις τριπλούν, κλπ). Η Οξεία και η Χρόνια Τενοντίτιδα του Αχιλλείου, αποτελεί μια σοβαρή αθλητική πάθηση, αφενός μέν γιατί είναι βασανιστική και αφετέρου γιατί δεν θεραπεύεται εύκολα, και σπάνια μπορεί να οδηγήσει σε Ρήξη του Αχίλλειου Τένοντα. Τα προληπτικά μέτρα περιλαμβάνουν τη χρήση σωστών αθλητικών υποδημάτων, τον σωστό τρόπο προπόνησης του αθλητή, και εκ μέρους του γιατρού, τη διόρθωση των εμβιομηχανικών προβλημάτων του άκρου ποδός, πού τυχόν υπάρχουν. Τέλος, μια σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση της τενοντίτιδας αμέσως με την εκδήλωσή της, μπορεί να απαλλάξει τον αθλητή από τα ενοχλήματα μέσα σε λίγες μέρες, ενώ σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να ταλαιπωρηθεί μέχρι και για δύο χρόνια, με ανάλογες επιπτώσεις στην αθλητική του καρριέρα.-
|
Τενοντίτιδα του Αχίλλειου Τένοντα (Achilles Tendonitis) ονομάζουμε την άσηπτη φλεγμονή του Αχίλλειου τένοντα λόγω ενδοτενοντικών αλλοιώσεων. Συνήθως πρόκειται για ρήξεις ινών, ενώ αν συνυπάρχει βλάβη του υμένα ή του παρατένοντα τότε έχουμε τενοντοϋμενίτιδα. Όταν τα ενοχλήματα χρονολογούνται από λίγες μέρες έως ένα μήνα θεωρείται Οξεία Τενοντίτις του Αχίλλειου Τένοντα ενώ όταν τα ενοχλήματα χρονολογούνται πάνω από ένα μήνα η πάθηση λέγεται Χρόνια Τενοντίτις του Αχιλλείου Τένοντα. Πρόκειται για πάθηση πού ανήκει στις αθλοπάθειες (overuse syndromes) και μάλιστα εκδηλώνεται σε κάθε ηλικία, ενώ συχνότερη είναι μεταξύ 35-50 ετών.. Πέραν της Κλασσικής Τενοντίτιδας του Αχίλλειου στο κύριο σώμα αυτού, υπάρχει και η Καταφυτική Τενοντίτιδα του Αχίλλειου Τένοντα, του η οποία συνδυάζεται ενίοτε με ασβεστοποιήσεις επί της Πτέρνας και εκδηλώνεται με τοπική διόγκωση και πόνο στο πέρας του τένοντα επί της Πτέρνας. Η μορφή αυτή είναι πλέον εύκολη στη θεραπεία γιατί επιτρέπεται να γίνει εκεί τοπικά ένεση Κορτιζόνης., .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1_%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Βίλλεμ Πίτερσζον Μπόιτεβεχ
|
Ο Μπόιτεβεχ γεννήθηκε και πέθανε στο Ρότερνταμ. Ήταν γιος του Πίτερ Γιάκομπσζ, μπαλωματή και κηροπλάστη. Έμαθε την τέχνη του στο Χάαρλεμ, όπου και έγινε μέλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά το 1612, μαζί με τον Χέρκουλες Σέγκερς και τον Εσάιας φαν ντε Φέλντε. Ο Φρανς Χαλς, ο οποίος είχε γίνει μέλος στη Συντεχνία από το 1610, άσκησε μεγάλη επιρροή στα έργα του Μπόιτεβεχ, όπως δείχνουν τα πολυάριθμα σχέδια του αυτός έφτιαξε με βάση τους πίνακες του Χαλς. Μετά τον γάμο του, στις 10 Νοεμβρίου 1613, με την Έλτγιε φαν Αμερόνχεν (Aeltje van Amerongen), από οικογένεια πατρικίων, επέστρεψε στο Ρότερνταμ. Εκεί ο Χέντρικ Μάρτενσζοον Σοργκ έγινε ένας από τους μαθητές του. Ο Μπόιτεβεχ ήταν, κατά κύριο λόγο, τοπιογράφος και ρωπογράφος, αλλά ευκαιριακά ζωγράφισε και βιβλικά και αλληγορικά θέματα. Από τα έργα του μόνον οκτώ έχουν διασωθεί, όλα ρωπογραφίες που απεικονίζουν χαρούμενες συντροφιές. Απεβίωσε σε ηλικία μόλις 32 ή 33 ετών από άγνωστα αίτια. Ο γιος του, Βίλλεμ Βίλεμσζ Μπόιτεβεχ (1625–1670), ο οποίος γεννήθηκε μετά τον θάνατό του, έγινε και αυτός ζωγράφος. Υπάρχει η υπόθεση ότι ο Χέρμαν φαν Σβάνεφελντ διετέλεσε, επίσης, μαθητής του. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Willem Pietersz. Buytewech στο Wikimedia Commons Gary Schwartz on the Merry Companies http://www.wga.hu/frames-e.html?/bio/b/buytewec/biograph.html About his son The Maps of Willem Buytewech Works and literature at PubHist
|
Ο Βίλλεμ Πίτερσζον Μπόιτεβεχ (ολλανδικά: Willem Pieterszoon Buytewech (1591/1592 – 23 Σεπτεμβρίου 1624) ήταν Ολλανδός ζωγράφος, σχεδιαστής και χαράκτης. Ήταν ένας από τους πρώτους που ειδικεύτηκε στο είδος της ζωγραφικής που αποκλήθηκε "χαρούμενη συντροφιά". Οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν "Gheestige Willem" (= ο εμπνευσμένος Βίλλεμ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%BC_%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%87
|
Μανώλης Σφακιανάκης
|
Γεννήθηκε στα Χανιά, Κρήτη, τελείωσε το Τεχνικό Λύκειο Χανίων, τμήμα ηλεκτρονικών, και το 1982 εισήλθε στη 10-μηνών εκπαίδευσης Σχολή Ενωμοταρχών Ρόδου της τότε Ελληνικής Χωροφυλακής. Σπούδασε, προγραμματισμό υπολογιστών στο δύο ετών πρόγραμμα σπουδών στη ιδιωτική σχολή ΚΟΡΕΛΚΟ (τώρα Ιδιωτικό ΙΕΚ ΚΟΡΕΛΚΟ) στη Αθήνα, από 1986–1990 στη Σχολή Αξιωματικών της Ακαδημίας της Ελληνικής Αστυνομίας, και 2014–2016 μεταπτυχιακό πτυχίο στις Ποινικές Επιστήμες του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε από 3 Μαρτίου 2004 έως 17 Φεβρουαρίου 2016 ως προϊστάμενος της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία στεγάζεται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής (ΓΑΔΑ), Αθήνα. Το 2013 τοποθετήθηκε υποδιευθυντής στη Υπηρεσία Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε.) της Ελληνικής Αστυνομίας όπου τη διατηρούσε ταυτόχρονα μαζί με τη θέση του προϊστάμενου στη υποδιεύθυνση Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.Από το 2011 συμμετείχε ως ομιλητής σε τηλε-διασκέψεις μέσω διαδικτύου, ημερίδες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος, και συνέδρια με ταυτόγχρονη ζωντανή αναμετάδοση μέσω διαδικτύου στη Αθήνα, που διοργάνωσε η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος υπό την αιγίδα του Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Έχει δώσει διάφορες συνεντεύξεις αναφερόμενος στου κινδύνους και προσφέροντας συμβουλές σε οποιονδήποτε χρησιμοποιεί το διαδίκτυο.Υπόθεση Παναγιώτη Βήχου Το 1998 ο Παναγιώτης Βήχος κατήγγειλε κύκλωμα σωματεμπορίας στην Σαντορίνη στο οποίο εμπλεκόταν ο διοικητής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Σαντορίνης, καθώς και ιδιοκτήτες νυκτερινού κέντρου για εκμετάλλευση και σωματεμπορία αλλοδαπών κοριτσιών. Τότε παραπέμφθηκε ο εν λόγω διοικητής και ακόμη δύο άνθρωποι. Οι δίκες αναβλήθηκαν τρεις φορές, χωρίς οι κατηγορούμενοι να εμφανίζονται στο δικαστήριο. Πέντε ημέρες πριν την τέταρτη δίκη και συγκεκριμένα στις 21 Φεβρουαρίου 2003, κλιμάκιο της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος με επικεφαλής τον Μανώλη Σφακιανάκη, εισέβαλε στο σπίτι του κ. Βήχου παρουσία εισαγγελέα. Όπως ανέφεραν, ενεργούσαν στα πλαίσια προκαταρκτικής εξέτασης καθώς υπήρχε καταγγελία ότι από τον υπολογιστή του γινόταν διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Κατέσχεσε τους υπολογιστές και με αστραπιαίες κινήσεις κατήγγειλε για υπόθεση πορνογραφίας τον κ. Βήχο. Την επόμενη μέρα η εφημερίδα Espresso έβγαλε πρωτοσέλιδο για την κατηγορία του κ. Βήχου και με αυτό το πρωτοσέλιδο αθωώθηκε ο διοικητής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Σαντορίνης. Ο Βήχος αθωώθηκε 4 φορές και πήγε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια όπου η Ελλάδα καταδικάστηκε και υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση στον κ. Βήχο. Σχέσεις με Σωκράτη Γκιόλια Σύμφωνα με αμετάκλητο βούλευμα του Αρείου Πάγου, ο Μανώλης Σφακιανάκης διατηρούσε επαφές με το Σωκράτη Γκιόλια, διαχειριστή του ιστολογίου troktiko.gr, καθώς «του παρείχε αρωγή για την επίλυση διαφόρων τεχνικών ζητημάτων του ιστολογίου και όχι μόνο» και «οδηγίες για τη διατήρηση της ανωνυμίας του και τη διαχείριση των παραπόνων των πολιτών, σε σχέση με τις αναρτήσεις του, οι οποίες ήταν συχνά συκοφαντικές». Επιπλέον, σύμφωνα με το βούλευμα, «λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του [Γκιόλια], ο [Σφακιανάκης] τον προειδοποίησε να είναι πολύ προσεκτικός για το επόμενο διάστημα». Ο Άρειος Πάγος παρέπεμψε το Σφακιανάκη σε δίκη για κατάχρηση εξουσίας σχετικά «με την ενημέρωση του [Γκιόλια] για την επικείμενη κατ' οίκον έρευνα, ώστε να προλάβει αυτός να εξαφανίζει τις αποδείξεις ενοχής του και να απαλλαγεί από την τιμωρία για την πράξη της συκοφαντικής δυσφήμισης». Η παραπομπή ωστόσο δεν εκτελέστηκε λόγω απαλλαγής με βάση τον τότε νέο Ποινικό Κώδικα. 22 Δεκεμβρίου 2015, από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Άνευ Αντιστοίχου Προκηρύξεως της Τάξης των Πολιτικών και Ηθικών Επιστημών για το έργο που επιτελεί στη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. 20 Νοεμβρίου 2014, με αφορμή τον εορτασμό της 25ης επετείου της Σύμβασης Δικαιωμάτων του Παιδιού, εκπροσωπώντας τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΔΙ.ΔΙ.Η.Ε.), μαζί με τη ΔΙ.ΔΙ.Η.Ε. από τη UNICEF, για τη σημαντική συμβολή τους στη προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού. 13 Φεβρουαρίου 2006 μαζί με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος με τιμητική διάκριση από το Υπουργείο Παιδείας, ως αναγνώριση του κοινωνικού έργου που επιτελείται στη υπηρεσία. Ο κώδικας του διαδικτύου, Εκδόσεις All About Internet, 2016, (ISBN 978-618-82425-0-0) Τα κλειδιά του διαδικτύου, μαζί με τον Ιωάννη Μακρυπούλια, Εκδόσεις All About Internet, 2016, (ISBN 978-618-82425-1-7) Εθισμός στο διαδίκτυο και άλλες διαδικτυακές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου, μαζί με τους Κωνσταντίνο Σιώμο και Γεώργιο Φλώρο, Εκδόσεις Λιβάνη, 2012, (ISBN 978-960-14-2501-6)
|
Ο Μανώλης Σφακιανάκης (Χανιά, 9 Φεβρουαρίου 1963) είναι πρώην αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας όπου υπηρέτησε ως προϊστάμενος της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της ΕΛ.ΑΣ., ο οποίος αποστρατεύθηκε το 2017 με τον βαθμό του υποστρατήγου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
A Place in the Sun (άλμπουμ των Lit)
|
Στις 9 Δεκεμβρίου του 2013, η μπάντα ανακοίνωσε μέσω της σελίδας της στο Facebook ότι θα κάνει μια επετειακή εμφάνιση για την 15η επέτειο του άλμπουμ, όπου θα παίξει ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος στις 28 Φεβρουαρίου του 2014, στο House of Blues στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνια Το "A Place in the Sun" συμπεριλήφθηκε στην ταινία "American Pie 2". Το "Zip-Lock" συμπεριλήφθηκε στην ταινία "The Replacements" στο επεισόδιο της σειράς "Η τρελή οικογένεια του Μάλκολμ", "Francis Escapes". Το "Lovely Day" συμπεριλήφθηκε στο επεισόδιο της σειράς "Η τρελή οικογένεια του Μάλκολμ", "Home Alone 4". "My Own Worst Enemy" συμπεριλήφθηκε στις ταινίες "American Pie: Reunion" και "Χαμός Στο Ρινγκ". Το "Quicksand" συμπεριλήφθηκε στην ταινία "Clockstoppers". Υπάρχει ένα κρυφό κομμάτι που μπορεί να ακουστεί πηγαίνοντας το πρώτο κομμάτι 2 λεπτά προς τα πίσω μόλις αρχίσει "Money" "Snowblind" "Down (Acoustic Version) A. Jay Popoff - φωνή Jeremy Popoff - κιθάρα, φωνητικά, Moog synthesizer Kevin Baldes - μπάσο Allen Shellenberger – ντραμς, κρουστά Don Gilmore – επιπλέον φωνητικά, χειροκρότημα, παραγωγός, μηχανικός Larry Williams – σαξόφωνο Reggie C. Young – τρομπόνι Gary Grant - τρομπέτα Jerry Hey - τρομπόνι Ruta E. Sepetys – μάνατζμεντ Bruce Flohr, Ron Fair – A&R Direction Patty McGuire – A&R Relations Matt Griffin – βοηθός μηχανικός Daniel Mendez – music editing, μηχανικός Michael "Elvis" Baskette, Cameron Webb – βοηθοί μηχανικοί George Marino – mastering Brian Malouf – μίξινγκ Brian Young – βοηθός μίξινγκ Brett Kilroe – καλλιτεχνικός διευθυντής Kalynn Campbell – σχέδια Jon Gipe – φωτογράφος Dennis Hallinan – φωτογραφία εξωφύλλου
|
Το A Place in the Sun είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ από το αμερικανικό ροκ συγκρότημα Lit. Παραγωγός ήταν ο Don Gilmore. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 23 Φεβρουαρίου του 1999 από την RCA Records. Είναι η πρώτη τους κυκλοφορία με μια μεγάλη δισκογραφική. Το άλμπουμ έφτασε στο # 31 του Billboard 200 και έβγαλε τα επιτυχημένα singles "My Own Worst Enemy", το οποίο ήταν στο # 1 του Billboard Modern Rock Tracks chart για έντεκα εβδομάδες, το "Zip-Lock" και το "Miserable". Το τραγούδι "No Big Thing", το οποίο ήταν αρχικά στο προηγούμενο άλμπουμ τους, "Tripping the Light Fantastic", ηχογραφήθηκε ξανά για αυτό το άλμπουμ. Το "A Place in the Sun" έχει ανακηρυχθεί πλατινένιο από την RIAA, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/A_Place_in_the_Sun_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC_%CF%84%CF%89%CE%BD_Lit)
|
Ελευθέριος Σερεπίσος
|
Ο Σερεπίσος σπούδασε στο Rongotai College, όπου συνδέθηκε με τον θρύλο του νεοζηλανδικού ποδοσφαίρου Wynton Rufer. Δραστηριοποιήθηκε στις οικοδομικές επιχειρήσεις και η εταιρεία του "Century City" κατέχει μεγάλο αριθμό ακινήτων στην ευρύτερη περιφέρεια του Γουέλινγκτον: εμπορικά καταστήματα, τραπεζικά κτίρια, κατοικίες, διαμερίσματα και οικόπεδα. Μεταξύ αυτών και τον Century City Tower, όπου στεγάζονται οι επιχειρήσεις του. Στα μελλοντικά σχέδιά του είναι να κτίσει το υψηλότερο κτίριο στο Γουέλινγκτον. Το 2007, που η επαγγελματική "Α-Λιγκ" της Αυστραλίας ανακοίνωσε τη δυνατότητα ένταξης στη Λίγκα μιας ομάδας από τη Νέα Ζηλανδία, αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί στις αθλητικές μπίζνες. Δημιούργησε την επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα Γούελινγκτον Φοίνιξ (Wellington Phoenix) με αρχικό κεφάλαιο ένα εκατομμύριο δολάρια ΝΖ. Η ομάδα έχει στενή συνεργασία με την "Τιμ Γουέλινγκτον" (Team Wellington) που αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα, ώστε οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της πόλης να μεταπηδούν στην Φοίνιξ. Η δημιουργία της ομάδας αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο στη χώρα και πολλοί παίκτες της είναι παίκτες της εθνικής Νέας Ζηλανδίας που προκρίθηκε στην τελική φάση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010 στη Νότια Αφρική. Το 2010 ο Σερεπίσος επέκτεινε την επιχειρηματική του δράση στις τηλεοπτικές μπίζνες. Έγινε παραγωγός του δημοφιλούς ριάλιτι σόου "The Apprentice". To άρθρο βασίστηκε στο αντίστοιχο Terry Serepisos της Αγγλικής Βικιπαίδειας.
|
Ο Ελευθέριος (Τέρι) Σερεπίσος (Terry Serepisos) γεννήθηκε το 1963 στην Ελλάδα αλλά από την ηλικία των δύο ετών ζει στη Νέα Ζηλανδία, όπου μετανάστευσε η οικογένειά του. Ζει στο Γουέλινγκτον και είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας. Μεταξύ άλλων είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας Century City και της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής ομάδας Γουέλινγκτον Φοίνιξ. Η περιουσία του υπολογίζεται σε 140 εκατομμύρια δολλάρια ΝΖ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Ευδαμίδας Α΄
|
Ο Ευδαμίδας Α΄ ήταν μικρότερος γιος του Αρχίδαμου Γ΄, γιου του διάσημου βασιλιά Αγησίλαου Β΄ από την Δυναστεία των Ευρυποντιδών την μία από τις δυο βασιλικές δυναστείες της Σπάρτης, η άλλη ήταν η Δυναστεία των Αγιαδών. Η μητέρα του ήταν κόρη του Ευδαμίδα αδελφού του Φοιβίδα, ενός Σπαρτιάτη στρατηγού που κυρίευσε την Ακρόπολη της Θήβας (382 π.Χ.). Ο βασιλιάς Αγησίλαος Β΄ σαν φίλος του Φοιβίδα τακτοποίησε τον γάμο της ανεψιάς του με τον γιο του, από τότε ο Ευδαμίδας καταγράφεται στην λίστα των Ευρυποντιδών. Ο Αρχίδαμος Γ΄ είχε άλλους δυο γιους, τον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του Άγις Γ΄ και τον Αγησίλαο για τον οποίο δεν υπάρχουν πηγές. Με δεδομένο ότι το όνομα του Αγησίλαου είναι πολύ βαρύ οι ιστορικοί υποθέτουν ότι ήταν ο δεύτερος γιος του Αρχίδαμου Γ΄ και έπεσε μαζί με τον Άγις Γ΄ στην μάχη της Μεγαλόπολης οπότε τον διαδέχθηκε ο Ευδαμίδας.Η βασιλεία του Ευδαμίδα ήταν ειρηνική, αρνήθηκε την συμμετοχή του στην εξέγερση των νοτίων απέναντι στους Μακεδόνες όταν πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος που είχαν καταλάβει τις πόλεις τους από την Μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.). Η Σπάρτη προσπαθούσε να ανακάμψει από την καταστροφική μάχη της Μεγαλόπολης (331 π.Χ.) από την οποία οι Μακεδόνες κρατούσαν 50 Σπαρτιάτες ομήρους. Στον Συνασπισμό εναντίον των Μακεδόνων συμμετείχαν εχθροί της Σπάρτης στην Πελοπόννησο όπως το Άργος και η Αρχαία Μεσσήνη. Την εποχή που ο γιος του Αντίπατρου Κάσσανδρος επιτέθηκε στην Μεσσήνη (317 π.Χ.) η Σπάρτη έκτισε για πρώτη φορά στην ιστορία της τείχος, αυτό δείχνει ότι είχε εξασθενήσει σημαντικά. Ο Ευδαμίδας Α΄ επέτρεψε ωστόσο στον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο να στρατολογήσει άνδρες εναντίον του Κασσάνδρου στο Ακρωτήριο Ταίναρο που βρισκόταν στην περιοχή του (314 π.Χ.). Ο Ευδαμίδας Α΄ επισκέφτηκε την Αρχαία Αθήνα την εποχή που ο Ξενοκράτης ήταν διευθυντής στην Ακαδημία Πλάτωνος (339 π.Χ. - 314 π.Χ.). Ο λόγος της επίσκεψης του στην Αθήνα επίσημα θεωρείται διπλωματικός, στην πραγματικότητα ήταν το μεγάλο ενδιαφέρον του για την φιλοσοφία, κάτι ασυνήθιστο για τους Σπαρτιάτες βασιλείς. Η ημερομηνία του θανάτου του Ευδαμίδα Α΄ δεν είναι γνωστή, πιθανότατα ήταν ζωντανός την χρονιά που ο Διόδωρος Σικελιώτης δεν τον καταγράφει στους θανόντες βασιλείς (302 π.Χ.). Το βιβλίο του έχει χαθεί στα γεγονότα μετά από αυτή την ημερομηνία οπότε δεν φαίνεται ο θάνατος του. Το βέβαιο είναι ότι είχε πεθάνει την χρονιά που ο γιος του Αρχίδαμος Δ΄ αναφέρεται σαν βασιλιάς (294 π.Χ.), πιθανότατα είχε πεθάνει την διετία 302 π.Χ./300 π.Χ.. Νυμφεύτηκε την πλούσια Αρχιδάμεια και είχαν παιδιά τον διάδοχο του Αρχίδαμο Δ', τον έφορο Αγησίαλο και την Αγησιστράτη που υπανδρεύτηκε τον ανεψιό της Ευδαμίδα Β'. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος. Paul Cartledge, Sparta and Lakonia, A Regional History 1300–362 BC, London, Routledge, 2001 (originally published in 1979). ——, Agesilaos and the Crisis of Sparta, Baltimore, Johns Hopkins University Press, 1987. George L. Cawkwell, "Agesilaus and Sparta", The Classical Quarterly 26 (1976). Paul Cloché, "La politique extérieure de Lacédémone depuis la mort d'Agis III jusqu'à celle d'Acrotatos, fils d'Areus Ier", Revue des Études Anciennes, 1945 47 n°3-4. Ephraim David, Sparta between Empire and Revolution (404-243 B.C.), Internal Problems and Their Impact on Contemporary Greek Consciousness, New York, 1981. Ioanna Kralli, The Hellenistic Peloponnese: Interstate Relations, A Narrative and Analytic History, from the Fourth Century to 146 BC, Swansea, The Classical Press of Wales, 2017. E. I. McQueen, "Some Notes on the Anti-Macedonian Movement in the Peloponnese in 331 B.C.", Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Bd. 27, H. 1 (1st Qtr., 1978). ——, "The Eurypontid House in Hellenistic Sparta", Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Bd. 39, H. 2 (1990). Graham J. Shipley, The Early Hellenistic Peloponnese: Politics, Economies, and Networks 338-197 BC, Cambridge University Press, 2018. C. G. Thomas, "On the Role of the Spartan Kings", Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Bd. 23, H. 3 (3rd Qtr.,1974)
|
Ο Ευδαμίδας Α΄ (πέθανε το 300 π.Χ.), Βασιλεύς της Σπάρτης από την Δυναστεία Ευρυποντιδών (331 π.Χ. - 300 π.Χ.) ήταν μικρότερος γιος του βασιλέως Αρχίδαμου Γ΄. Διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Άγις Γ΄ που έπεσε σε μάχη στην Μεγαλόπολη απέναντι στον Μακεδόνα στρατάρχη Αντίπατρο. Η βασιλεία του Ευδαμίδα ήταν ειρηνική, επανάφερε την ευημερία στην Αρχαία Σπάρτη ύστερα από την καταστροφή που προηγήθηκε στην πόλη τα προηγούμενα χρόνια. Αρνήθηκε την συμμετοχή του στην Ομοσπονδία των νότιων Ελληνικών κρατών όταν πέθανε ο Αλέξανδρος ο Μέγας και ξέσπασε ο Λαμιακός Πόλεμος (323 π.Χ.), έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την φιλοσοφία κάτι ασυνήθιστο για Σπαρτιάτη βασιλιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%84
|
Λαράχα
|
Δέντρα από πορτοκαλιές της ποικιλίας Βαλένθια (Valencia orange) που μεταφυτεύτηκαν το 1527, στη νήσο Κουρασάο (Curaçao) από την Ισπανία, αλλά δεν ευδοκίμησαν στο ξηρό κλίμα και το φτωχό σε θρεπτικά συστατικά έδαφος αυτού του νησιού στη Νότιο Καραϊβική. Καθώς τα δέντρα εγκαταλείφθηκαν, ο καρπός εξελίχθηκε από γλυκιάς γεύσης με φωτεινό πορτοκαλί χρώμα, σε ένα πικρό πρασινωπό μη βρώσιμο καρπό λαράχα. Το 1634 οι Ολλανδοί, επισήμως αποικίζουν τη νήσο και ο Lucas Bols, ιδρυτής των εταιριών Bols liqueurs και Bols Genever, έχοντας έντονο ενδιαφέρον για μοναδικά ανά τον κόσμο μπαχαρικά και καρπούς, βλέποντας τα πικρά πορτοκάλια, τα οποία ήσαν σε αφθονία και που τα είχαν παρατήσει, πριν από 110 περίπου χρόνια οι Ισπανοί, έλαβε ορισμένα δείγματα από αυτά. Πειραματιζόμενος, ανακάλυψε ότι ενώ ο χυμός και η σάρκα του καρπού ήταν εντελώς ακατάλληλες για βρώση, τα έλαια από την φλούδα του καρπού, ήταν εξόχως πικάντικα και αρωματικά. Οι πειραματισμοί από αυτές τις φλούδες, κατέληξαν στη δημιουργία του λικέρ Κουρασάο. Το δέντρο λαράχα υπάρχει και στο εθνόσημο του Κουρασάο όπου φαίνονται: στο αριστερό μισό του εθνοσήμου, απεικονίζεται να πλέει σε μια καταγάλανη ήρεμη θάλασσα, μια γαλέρα με ανοιχτά όλα της τα πανιά και στο ψηλότερο ιστίο της να κυματίζει η σημαία της Ολλανδίας, στο δεξιό μισό του εθνοσήμου, απεικονίζεται επάνω στο βουνό, το δέντρο λαράχα πλήρες καρπών, στο μέσον (μεταξύ των δυο μισών), υπάρχει ο θυρεός, που φέρει το οικόσημο του Άμστερνταμ, Ολλανδίας. Νεραντζιά Benjamin, Alan Fredric (2002). Jews of the Dutch Caribbean. Routledge. ISBN 0-415-27439-7. Gastmann, Albert (1978). Historical Dictionary of the French and Netherlands Antilles. Scarecrow Press. σελ. 110. ISBN 0-8108-1153-7.
|
Το λαράχα (Laraha) (Citrus aurantium currassuviencis, ελλην. Κιτρέα η χρυσομηλέα η εκ Κουρασάο) είναι εσπεριδοειδές δέντρο που φυτρώνει στη νήσο Κουρασάο (Curaçao) καθώς επίσης και οι καρποί του. Απόγονος της οικόσιτης πορτοκαλιάς, ο καρπός του λαράχα είναι πολύ πικρός και πολύ ινώδης για να θεωρηθεί βρώσιμος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B1
|
Λαύρα Τρόιτσε-Σέργκιεβα
|
Η μονή ιδρύθηκε το 1337 ή το 1345, από έναν εκ των πλέον σεβαστών Ρώσων αγίων, τον Σέργιο του Ράντονεζ, ο οποίος έκτισε αρχικώς μια ξύλινη εκκλησιά αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα πάνω στον λόφο Μακοβέτς. Η αρχική ανάπτυξη της μοναστικής κοινότητας είναι καλά τεκμηριωμένη στους βίους του Αγίου Σεργίου και των μαθητών του. Το 1355 ο Σέργιος έθεσε έναν κανονισμό που απαιτούσε την ανέγερση βοηθητικών κτισμάτων: τραπεζαρία, κουζίνα και φούρνο. Αυτός ο κανονισμός απετέλεσε το πρότυπο για τους πολλούς ακόλουθους του Σεργίου, οι οποίοι ίδρυσαν περισσότερα από 400 μοναστήρια σε όλη τη Ρωσία, μεταξύ των οποίων το Σολοβιέτσκι, το Σίμονοφ και τη Μονή Κιριλο-Μπελοζέρσκι. Ο Άγιος Σέργιος υπεστήριξε τον Ντμίτρι Ντονσκόι στον αγώνα του εναντίον των Τατάρων και απέστειλε δύο από τους μοναχούς του να συμμετάσχουν στη Μάχη του Κουλίκοβο το 1380. Μια μονάδα των Τατάρων επέδραμε στην περιοχή της Μονής το 1408 και η Μονή καταστράφηκε από τη φωτιά. Ο Σέργιος του Ράντονεζ ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος του ρωσικού κράτους το 1422. Το ίδιο έτος ανεγέρθηκε ο πρώτος πέτρινος ναός-καθολικό της Μονής από μια ομάδα Σέρβων μοναχών, που είχαν βρει καταφύγιο εκεί μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Το σκήνωμα του Αγίου Σεργίου μπορεί και σήμερα να το επισκεφθεί κάποιος μέσα σε αυτόν τον ναό, που είναι αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα και αποτελεί το παλαιότερο από όλα τα σωζόμενα σήμερα κτίσματα της Μονής. Οι μεγαλύτεροι αγιογράφοι της μεσαιωνικής Ρωσίας, οι Αντρέι Ρουμπλιόφ και Δανιήλ Τσιόρνι, κλήθηκαν να αγιογραφήσουν το καθολικό με νωπογραφίες. Παραδοσιακά, τα μέλη των οικογενειών των ηγεμόνων της Μοσχοβίας βαπτίζονταν μέσα σε αυτόν τον ναό και οργάνωναν λειτουργίες για την απόδοση ευχαριστιών στον Θεό μετά από σημαντικά γεγονότα. Το 1476 ο Ιβάν Γ΄ προσεκάλεσε αρκετούς αρχιτεχνίτες από το Πσκοφ για να ανεγείρουν τον Ναό του Αγίου Πνεύματος στη Μονή. Ο ναός αυτός αποτελεί ένα από τα λίγα σωζόμενα δείγματα ρωσικού ναού με καμπαναριό στην κορυφή της. Το εσωτερικό του περιέχει τα πρώτα δείγματα χρήσεως επισμαλτωμένων πλακιδίων για διακόσμηση. Στις αρχές του 16ου αιώνα ο Βασίλειος Γ΄ προσέθεσε το προσάρτημα του Νίκωνος. Χρειάσθηκαν 26 έτη για να ανεγερθεί το νέο καθολικό της Μονής, ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που παραγγέλθηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό το 1559. Το καθολικό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το πρότυπό του, τον ομώνυμο ναό μέσα στο Κρεμλίνο της Μόσχας. Τα θαυμαστό τέμπλο του 16ου έως 18ου αιώνα περιλαμβάνει το αριστούργημα του Σίμωνος Ουσακόφ, το εικόνισμα του Μυστικού Δείπνου. Οι τοίχοι του εσωτερικού φέρουν γαλάζιες και μοβ τοιχογραφίες αγιογραφημένες από μια ομάδα από το Γιαροσλάβλ το 1684. Η κρύπτη του ναού περιέχει τους τάφους του Μπορίς Γκοντουνόφ, της οικογένειάς του και αρκετών πατριαρχών του 20ού αιώνα. Καθώς η Μονή εξελίχθηκε σε έναν από τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες γης σε όλη τη Ρωσία, η δασική περιοχή εντός της οποίας βρισκόταν υλοτομήθηκε και ένα χωριό («ποσάντ») δημιουργήθηκε κοντά στα τείχη της Μονής. Αυτό βαθμιαία μεγάλωσε και είναι η σημερινή πόλη Σέργκιεφ Ποσάντ των εκατό χιλιάδων κατοίκων. Η Μονή καθεαυτή ήταν αξιοσημείωτο κέντρο χρονικογραφίας και αγιογραφίας. Απέναντι από τα τείχη της ιδρύθηκε το κοινόβιο της Αγίας Παρασκευής, από το οποίο σώζονται ακόμα ο Ναός της Αγίας Παρασκευής (1547) και ο Ναός των Εισοδίων (1547). Τη δεκαετία 1550-1559 ένα αμυντικό περιτείχισμα από ξύλινους πασσάλους γύρω από το μοναστήρι αντικαταστάθηκε με πέτρινα τείχη μήκους 1,5 χιλιομέτρου, με 12 πύργους, που βοήθησε τη Μονή να ανθέξει μια περίφημη δεκαεξάμηνη πολιορκία από τους Πολωνολιθουανούς το 1608-1610. Η οπή που άνοιξε μια οβίδα στις πύλες του καθολικού διατηρείται ως ενθύμηση από μια λίγο μεταγενέστερη, σύντομη πολιορκία από τον Βλαδίσλαο Δ΄ της Πολωνίας το 1618. Στα τέλη του αιώνα, όταν ο νεαρός Πέτρος Α΄ βρήκε δύο φορές καταφύγιο μέσα στη Μονή από τους εχθρούς του, είχαν ήδη προστεθεί πολλά κτίσματα, όπως ένα μικρό μπαρόκ μέγαρο για τους πατριάρχες, αξιοσημείωτο για το πολυτελές εσωτερικό του, και ένα μέγαρο για τους τσάρους (όταν επισκέπτονταν τη Μονή) με τις προσόψεις του χρωματισμένες με σχέδιο σκακιέρας. Η τραπεζαρία του Αγίου Σεργίου, που καλύπτει 510 τετραγωνικά μέτρα και είναι επίσης βαμμένη με έντονο σχέδιο σκακιέρας, ήταν κάποτε η μεγαλύτερη αίθουσα σε όλη τη Ρωσία. Ο πεντάτρουλλος Ναός του Γενεσίου του Ιωάννη του Προδρόμου (1693-1699) ανατέθηκε από τους Στρόγκανοφ και κτίσθηκε πάνω από μία εκ των πυλών. Τον 17ο αιώνα προστέθηκαν επίσης κελλιά για τους μοναχούς, ένα νοσοκομείο στην οροφή του οποίου υπήρχε ναός με τέντα, και ένα παρεκκλήσιο πάνω από το «πηγάδι της Αγίας Παρασκευής», το οποίο ανακαλύφθηκε το 1644. Το 1744 η Τσαρίνα Ελισάβετ «απένειμε» στη Μονή τον τίτλο της Λαύρας. Από τότε ο εκάστοτε Μητροπολίτης Μόσχας είχε επίσης τον τίτλο του αρχιμανδρίτη της Λαύρας. Η Ελισάβετ είχε σε μεγάλη εύνοια τη Μονή και κάθε χρόνο πήγαινε εκεί με τα πόδια για προσκύνημα από τη Μόσχα, συνοδευόμενη από τον κρυφό της σύζυγο Αλεξέι Ραζουμόφσκι. Ανέθεσε την ανέγερση ενός ναού σε ρυθμό μπαρόκ αφιερωμένο στην Παναγία του Σμόλενσκ. Αυτό θα ήταν ο τελευταίος μεγάλος ναός που ανεγέρθηκε στη Λαύρα. Μια άλλη απόδειξη της στοργής της Ελισάβετ για τη Μονή είναι το γαλανόλευκο καμπαναριό, που με ύψος 88 μέτρα ήταν ένα από τα υψηλότερα κτίσματα που είχαν ανεγερθεί μέχρι τότε σε ολόκληρη τη Ρωσία. Οι αρχιτέκτονές του ήταν ο Ιβάν Μιτσούριν και ο Ντμίτρι Ούχτομσκι. Σε όλο τον 19ο αιώνα η Λαύρα διετήρησε τη θέση της ως το πλουσιότερο ρωσικό μοναστήρι. Μια ιερατική σχολή που ιδρύθηκε εκεί το 1742 αντικαταστάθηκε από μια εκκλησιαστική ακαδημία το 1814. Η Λαύρα είχε και μια υπέροχη συλλογή χειρογράφων και βιβλίων. Επίσης οι μεσαιωνικές συλλογές του σκευοφυλακίου της προσέλκυαν χιλιάδες περιηγητές. Στο Σέργκιεφ Ποσάντ η Λαύρα διατηρούσε αρκετές σκήτες, μία εκ των οποίων έγινε ο τόπος ταφής των συντηρητικών φιλοσόφων Κονσταντίν Λεόντιεφ και Βασίλι Ρόζανοφ. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 η σοβιετική κυβέρνηση έκλεισε τη Λαύρα το 1920. Τα κτήριά της έγιναν μουσεία ή διατέθηκαν σε διάφορα ιδρύματα. Μέρος της χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση ηλεκτρολόγων μηχανικών που ειδικεύονταν στο ραδιόφωνο. Τον Μάιο του 1923 ο Τσαρλς Άσλεϊ ανέφερε το πώς η μεγάλη αίθουσα της τραπεζαρίας χρησίμευσε για μια επίδειξη της νέας τότε τεχνολογίας του ραδιοφώνου, σε ένα ακροατήριο που αποτελείτο κυρίως από αγρότες και στρατιώτες. Το 1930 οι καμπάνες της Λαύρας, μαζί και η «Καμπάνα του Τσάρου» που ζύγιζε 65 τόνους, καταστράφηκαν. Ο Πάβελ Φλορένσκι και οι ακόλουθοί του απέτρεψαν τις αρχές από το να λεηλατήσουν και να πουλήσουν τη συλλογή του σκευοφυλακίου, αλλά γενικότερα πολλά μεγάλης αξίας αντικείμενα χάθηκαν ή μεταφέρθηκαν σε άλλες συλλογές. Το 1945, με την προσωρινή ανοχή της θρησκείας (μόνο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησιας) από τον Ιωσήφ Στάλιν εξαιτίας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Λαύρα αποδόθηκε και πάλι στη διοίκηση της Εκκλησίας, και στις 16 Απριλίου 1946 λειτουργήθηκε και πάλι μετά από δεκαετίες ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η Λαύρα συνέχισε να αποτελεί την έδρα του Πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσίας μεχρι το 1983, οπότε επιτράπηκε στον πατριάρχη να εγκατασταθεί στη Μονή Ντανίλοφ στη Μόσχα. Η Λαύρα συνέχισε ως βασικό κέντρο θρησκευτικής εκπαιδεύσεως. Σημαντικά έργα αναστηλώσεων και αποκαταστάσεως έγιναν επί κομμουνιστικού καθεστώτος, τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Το 1993 η Λαύρα της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Σεργίου εγγράφηκε στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Λαύρα διαθέτει έναν αριθμό από μετόχια (παντβόριε) στην περιοχή της και σε όλη τη Ρωσία. Ιερομόναχοι της Λαύρας έχουν επανδρώσει αρκετές σκήτες σε απομακρυσμένους τόπους (όπως στη Νήσο Άνζερ του Αρχιπελάγους Σολόφκι στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό), καθώς και τον Ναό της Αγίας Τριάδας στη Νήσο Βασιλέως Γεωργίου της Ανταρκτικής. Η Λαύρα της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Σεργίου βρίσκεται σε χαμηλό λόφο, έχοντας έκταση εντός τειχών 227,5 στρέμματα, ενώ γύρω από τα τείχη της υπάρχει μια προστατευτική ζώνη άλλων 155,7 στρεμμάτων. Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του κέντρου της είναι 56°18΄37΄΄ Βόρειο πλάτος και 38°07΄52΄΄ Ανατολικό μήκος, δηλαδή βρίσκεται σε απόσταση 71 χιλιομέτρων από το Κρεμλίνο της Μόσχας σε ευθεία γραμμή, προς τα βόρεια-βορειοανατολικά του. Το μέσο υψόμετρο της Λαύρας πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας είναι 208 μέτρα. Σέργιος του Ράντονεζ Ιννοκέντιος της Αλάσκας Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Α΄ Τσάρος Μπορίς Γκοντουνόφ και η οικογένειά του, όπως ο: Θεόδωρος Β΄ William Craft Brumfield: A History of Russian Architecture, Cambridge University Press, 1993, ISBN 978-0-521-40333-7 Scott M. Kenworthy: The Heart of Russia: Trinity-Sergius, Monasticism, and Society after 1825, Oxford University Press, Νέα Υόρκη 2010 David B. Miller: Saint Sergius of Radonezh, His Trinity Monastery, and the Formation of Russian Identity, Northern Illinois University Press, 2010 Επίσημος ιστότοπος Η Λαύρα ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO The Holy Trinity-St. Sergius Lavra at Google Cultural Institute
|
Η Λαύρα της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Σεργίου ή Λαύρα Τρόιτσε-Σέργκιεβα (ρωσ. Тро́ице-Се́ргиева ла́вра) είναι το σημαντικότερο ρωσικό μοναστήρι και το πνευματικό κέντρο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βρίσκεται στην πόλη Σέργκιεφ Ποσάντ, περίπου 70 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μόσχας, πάνω στον δρόμο που οδηγεί στο Γιαροσλάβλ. Σήμερα έχει περισσότερους από 300 μοναχούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CF%8C%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5-%CE%A3%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B1
|
Κλαυδία του Σαλόν
|
Ήταν η μόνη κόρη του Ιωάννη Δ΄ πρίγκιπα της Οράγγης και της Φιλιβέρτας του Οίκου του Λουξεμβούργου, κόρης του Αντωνίου Α΄ κόμη του Λινύ. Το 1530 απεβίωσε ο αδελφός της Φιλιβέρτος, τελευταίος του κλάδου των Σαλόν-Αρλαί και τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Ρενέ των Νασσάου, γιος της Κλαυδίας· έτσι το πριγκιπάτο της Οράγγης πέρασε στον Οίκο του Νασσάου. Παντρεύτηκε το 1515 τον Ερρίκο Γ΄ των Νασσάου-Ντίλεμπουργκ βαρόνο της Μπρέντα και κύριο του Ντητς και είχε τέκνα: Ρενέ 1519-1544, πρίγκιπας της Οράγγης, κυβερνήτης (stadholder) της Ολλανδίας, Ζηλανδίας, Ουτρέχτης, Χέλρε. Grew, Marion Ethel, "The House of Orange" ( Methuen & Co. Ltd., 36 Essex Street, Strand, London W.C.2, 1947) Rowen, Herbert H., "The princes of Orange: the stadholders in the Dutch Republic", (Cambridge University Press, 1988).
|
Η Κλαυδία, γαλλ. Claudia de Chalon-Arlay (1498 - 31 Μαΐου 1521) από τον Οίκο της Ιβρέας - Σαλόν-Αρλαί ήταν κόρη του πρίγκιπα της Οράγγης και με τον γάμο της έγινε βαρόνη της Μπρέντα και κυρία του Ντητς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%85%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%BD
|
127 Ιωάννα
|
Η μέση διάμετρος της Ιωάννας ήταν γνωστή ως 122 χλμ. Κατά το 2001 ο αστεροειδής παρατηρήθηκε με τη μέθοδο ραντάρ από το Ραδιοτηλεσκόπιο του Αρεσίμπο και το αποτέλεσμα έδειξε ισοδύναμη διάμετρο 117 ± 21 χλμ. Μία μελέτη του 2012 έδωσε μία επεξεργασμένη τιμή για τη μέση διάμετρο ίση με 116,14 ± 3,93 χλμ. Η μάζα της εκτιμάται σε 2 ως 4 τετράκις εκατομμύρια τόνους, ενώ ο φασματικός τύπος της είναι C (ανθρακούχος), για την ακρίβεια CX ή Ch, με τον πρώτο υπότυπο να υποδεικνύει και παρουσία μετάλλων. Το άλβεδό της είναι 0,056, οπότε η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε –105 βαθμούς C. Η Ιωάννα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ώρες και 48 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ιωάννα (Johanna) είναι ένας μεγάλος και πολύ σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,3. Ανακαλύφθηκε το 1872 από τους Γάλλους οπτικούς και αστρονόμους αδελφούς Πωλ και Προσπέρ Ανρί, που παρατηρούσαν από το Παρίσι, και πιστεύεται ότι πήρε το όνομά της από την Ιωάννα της Λωραίνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/127_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1
|
Σχολή Γεωπονίας, Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Α.Π.Θ.
|
Η ιστορία της σχολής Γεωπονίας, Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος είναι συνυφασμένη με την ιστορία των τμημάτων που την αποτελούν, του τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος και του τμήματος Γεωπονίας, καθώς από την ίδρυση τους συγχωνεύονταν σε ενιαίες σχολές ή ανεξαρτητοποιούνταν σύμφωνα με τις αντίστοιχες ανακατατάξεις στον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Ίδρυση της Ανωτάτης Δασολογικής Σχολής στην Αθήνα το 1917 (Ν. 893/14-9-1917) Μεταφορά στην Θεσσαλονίκη ως μοναδικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Α.Π.Θ. το 1927 (Π.Δ. 9-12-1927) ενώ την επόμενη χρονιά προστίθενται 3 νέα τμήματα μεταξύ των οποίων και το τμήμα Γεωπονίας. Το 1937 τα τμήματα Δασολογίας και Γεωπονίας διαχωρίζονται από την Φυσικομαθηματική σχολή για να αποτελέσουν τμήματα μιας νέας σχολής: της Δασολογικής και Γεωπονικής (Α.Ν. 835/1937 ) To 1981 τα 2 τμήματα της Δασολογικής και Γεωπονικής Σχολής διαχωρίζονται, και συνθέτουν 2 νέες αντίστοιχες σχολές, τη σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος και τη σχολή Γεωπονίας. (Π.Δ. 86 / 6-4-1981 ) Ιδρύεται η Σχολή Γεωτεχνικών Επιστημών το 1983 στην οποία υπάγεται τόσο το τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος όσο και το τμήμα Γεωπονίας () Η σχολή Γεωτεχνικών Επιστημών καταργείται το 2004 και τα τμήματα ανεξαρτητοποιούνται και δημιουργούναι 2 αντίστοιχες σχολές, η σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος και η σχολή Γεωπονίας. (Π.Δ. 247/30-11-04 ) Το 2013, με το σχέδιο "ΑΘΗΝΑ" οι σχολές Γεωπονίας και Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος συγχωνεύονται στη σχολή Γεωπονίας, με 2 τμήματα, το Γεωπονίας και το Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος. (Π.Δ. 98/5-6-2013) Το Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος περιλαμβάνει πέντε τομείς (ΦΕΚ 231/Τεύχος Β/29.4.1983 και Υ.Α. Β1/420 ): Δασικής Παραγωγής - Προστασίας Δασών - Φυσικού Περιβάλλοντος Λιβαδοπονίας και Άγριας Πανίδας - Ιχθυοπονίας Γλυκέων Υδάτων Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Φυσικών Πόρων Δασοτεχνικών και Υδρονομικών Έργων Συγκομιδής και Τεχνολογίας Δασικών Προϊόντων Το Τμήμα Γεωπονίας περιλαμβάνει εφτά τομείς (): Φυτά Μεγάλης Καλλιέργειας και Οικολογία (ΦΜΚ) Οπωροκηπευτικών και Αμπέλου (ΟΠ) Φυτοπροστασία (ΦΥ) Αγροτική Οικονομία (ΑΟ) Ζωική Παραγωγή (ΖΠ) Έγγειες Βελτιώσεις, Εδαφολογία και Γεωργική Μηχανική (ΕΒ) Επιστήμη και Τεχνολογία Τροφίμων (ΕΤΤ) Ιστοσελίδα της Σχολής Γεωπονίας, Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος στην κεντρική σελίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ιστοσελίδα Τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Α.Π.Θ. Ιστοσελίδα Τμήματος Γεωπονίας Α.Π.Θ.
|
Η Σχολή Γεωπονίας, Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος είναι μία από τις έντεκα σχολές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η Σχολή περιλαμβάνει το Τμήμα Γεωπονίας Α.Π.Θ. και το Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Α.Π.Θ. που προσφέρουν εκπαίδευση σε προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο πάνω στα επιστημονικά πεδία της Γεωπονίας και της Δασολογίας. Η σημερινή μορφή της σχολής διαμορφώθηκε σύμφωνα με το σχέδιο «Αθηνά» και το Προεδρικό Διάταγμα 98/5-6-2013 για την αναδιοργάνωση του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82,_%CE%94%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91.%CE%A0.%CE%98.
|
Πελάγρα
|
Τα κλασικά συμπτώματα της πέλλαγρας είναι η διάρροια, η δερματίτιδα, η άνοια και ο θάνατος. Μια πιο ολοκληρωμένη λίστα συμπτωμάτων περιλαμβάνει: Ευαισθησία στο φως του ήλιου Δερματίτιδα (χαρακτηριστικό εξάνθημα "φαρδύ κολάρο" γνωστό ως ρινικό κολάρο ) Απώλεια μαλλιών Πρήξιμο Ομαλή, κόκκινη γλωσσίτιδα (φλεγμονή της γλώσσας) Δυσκολία στον ύπνο Αδυναμία Ψυχική σύγχυση ή επιθετικότητα Αταξία (έλλειψη συντονισμού), παράλυση των άκρων, περιφερική νευρίτιδα (νευρική βλάβη) Διάρροια Διασταλμένη καρδιομυοπάθεια (διευρυμένη, εξασθενημένη καρδιά) Τελικά άνοιαΟ Τζ. Φρόστιγκ και ο Τομ Σπάις- σύμφωνα με τους Cleary and Cleary περιέγραψαν πιο συγκεκριμένα ψυχολογικά συμπτώματα της πέλλαγρας ως: Ψυχοαισθητηριακές διαταραχές (εντυπώσεις ως πόνου, ενοχλητικές λαμπρά φώτα, δυσανεξία σε οσμές που προκαλεί ναυτία και έμετο, ζάλη μετά από ξαφνικές κινήσεις) Ψυχοκινητικές διαταραχές (ανησυχία, ένταση και επιθυμία διαμάχης, αυξημένη ετοιμότητα για κινητική δράση), καθώς και Συναισθηματικές διαταραχέςΑνεξάρτητα από τα κλινικά συμπτώματα, το επίπεδο στο αίμα των τρυπτοφάνων ή των μεταβολιτών των ούρων όπως η αναλογία 2-πυριδόνης / Ν-μεθυλνινναμίδης <2 ή η αναλογία NAD / NADP στα ερυθρά αιμοσφαίρια μπορεί να διαγνώσει τη πελλάγρα. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται από ταχείες βελτιώσεις στα συμπτώματα μετά από δόσεις νιασίνης (250–500 mg / ημέρα) ή εμπλουτισμένη με νιασίνη τροφή. Η πελλάγρα μπορεί να αναπτυχθεί σύμφωνα με διάφορους μηχανισμούς, κλασικά ως αποτέλεσμα της ανεπάρκειας νιασίνης (βιταμίνη Β3), η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του νικοτιναμίδιο του δινουκλεοτιδίου αδενίνης (NAD). Δεδομένου ότι το NAD και η φωσφορυλιωμένη μορφή του NADP είναι συμπαράγοντες που απαιτούνται σε πολλές διαδικασίες του σώματος, η παθολογική επίδραση της πελλάγρας είναι ευρεία και οδηγεί σε θάνατο εάν δεν αντιμετωπιστεί. Ο πρώτος μηχανισμός είναι απλή διατροφική έλλειψη νιασίνης. Δεύτερον, μπορεί να προκύψει από την ανεπάρκεια τρυπτοφάνης, ένα βασικό αμινοξύ που βρίσκεται στο κρέας, τα πουλερικά, τα ψάρια, τα αυγά και τα φιστίκια που χρησιμοποιεί το σώμα για να παράγει νιασίνη. Τρίτον, μπορεί να προκληθεί από περίσσεια λευκίνης, καθώς αναστέλλει την κινολινική φωσφοριβοζυλ τρανσφεράση (QPRT) και αναστέλλει το σχηματισμό νιασίνης ή νικοτινικού οξέος σε μονο νουκλεοτίδιο νικοτιναμιδίου (NMN) προκαλώντας συμπτώματα όπως της πελλάγρας.Ορισμένες καταστάσεις μπορούν να αποτρέψουν την απορρόφηση της διατροφικής νιασίνης ή της τρυπτοφάνης και να οδηγήσουν σε πελλάγρα. Η φλεγμονή της νήστιδας ή του ειλεού μπορεί να αποτρέψει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, οδηγώντας σε πελλάγρα και αυτό με τη σειρά του μπορεί να προκληθεί από τη νόσο του Crohn. Η γαστρεντεροστομία μπορεί επίσης να προκαλέσει πελλάγρα. Ο χρόνιος αλκοολισμός μπορεί επίσης να προκαλέσει κακή απορρόφηση που συνδυάζεται με μια δίαιτα ήδη χαμηλή σε νιασίνη και τρυπτοφάνη με αποτέλεσμα πελλάγρα. Η νόσος Hartnup είναι γενετική διαταραχή που μειώνει την απορρόφηση τρυπτοφάνης, οδηγώντας σε πελλάγρα. Αρκετά θεραπευτικά φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν πελλάγρα. Αυτά περιλαμβάνουν τα αντιβιοτικά ισονιαζίδη, η οποία μειώνει τη διαθέσιμη Β 6 συνδεόμενη με αυτήν και καθιστώντας την ανενεργό, έτσι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε σύνθεση με νιασίνη, και χλωραμφενικόλη, τον αντικαρκινικό παράγοντα φθοροουρακίλη και την ανοσοκατασταλτική μερκαπτοπουρίνη. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, η πελλάγρα μπορεί να σκοτώσει μέσα σε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Η θεραπεία γίνεται με νικοτιναμίδη, η οποία έχει την ίδια λειτουργία βιταμινών με τη νιασίνη και παρόμοια χημική δομή, αλλά έχει χαμηλότερη τοξικότητα. Η συχνότητα και η ποσότητα της νικοτιναμίδης που χορηγείται εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο έχει προχωρήσει η κατάσταση. Η πελλάγρα μπορεί να είναι κοινή σε άτομα που λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της διατροφικής του ενέργειας από καλαμπόκι, κυρίως στην αγροτική Νότια Αμερική, όπου ο αραβόσιτος είναι βασική τροφή. Εάν ο αραβόσιτος δεν είναι ειδικά επεξεργασμένος, είναι κακή πηγή τρυπτοφάνης, καθώς και νιασίνης. Η επεξεργασία του αραβοσίτου γνωστή ως νισταμαλισμός διορθώνει την ανεπάρκεια νιασίνης και είναι μια συνήθης πρακτική σε καλλιέργειες ιθαγενών της Αμερικής που καλλιεργούν καλαμπόκι. Μετά τον κύκλο καλαμποκιού, τα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως κατά την άνοιξη, αυξάνονται το καλοκαίρι λόγω μεγαλύτερης έκθεσης στον ήλιο και επιστρέφουν την επόμενη άνοιξη. Πράγματι, η πελλάγρα ήταν κάποτε ενδημική στις φτωχότερες πολιτείες του Νότου των ΗΠΑ, όπως το Μισισιπή και η Αλαμπάμα, όπου η κυκλική εμφάνισή της την άνοιξη μετά από χειμωνιάτικες δίαιτες με έντονο κρέας οδήγησε στο να είναι γνωστή ως «ανοιξιάτικη ασθένεια» (ιδιαίτερα όταν εμφανίστηκε μεταξύ πιο ευάλωτα παιδιά), καθώς και μεταξύ των κατοίκων φυλακών και ορφανοτροφείων, όπως μελετήθηκε από τον Δρ Τζόζεφ Γκόλντμπεργκερ.Η πελλάγρα είναι συχνή στην Αφρική, την Ινδονησία και την Κίνα. Σε εύπορες κοινωνίες, η πλειονότητα των ασθενών με κλινική πελλάγρα είναι φτωχοί, άστεγοι, εξαρτώμενοι από το αλκοόλ ή ψυχιατρικοί ασθενείς που αρνούνται το φαγητό. Η πελλάγρα ήταν κοινή στους κρατούμενους των σοβιετικών στρατοπέδων εργασίας (Γκουλάγκ). Επιπλέον, η πελλάγρα, ως ασθένεια ανεπάρκειας μικροθρεπτικών συστατικών, επηρεάζει συχνά πληθυσμούς προσφύγων και άλλων εκτοπισμένων λόγω των μοναδικών, μακροχρόνιων συνθηκών κατοικίας τους και της εξάρτησής τους από την επισιτιστική βοήθεια. Οι πρόσφυγες βασίζονται συνήθως σε περιορισμένες πηγές νιασίνης που τους παρέχονται, όπως οι αραχίδες. Η αστάθεια στο θρεπτικό περιεχόμενο και η διανομή της επισιτιστικής βοήθειας μπορεί να είναι η αιτία της πελάγρας σε εκτοπισμένους πληθυσμούς. Στη δεκαετία του 2000, σημειώθηκαν κρούσματα σε χώρες όπως η Αγκόλα, η Ζιμπάμπουε και το Νεπάλ. Στην Αγκόλα συγκεκριμένα, πρόσφατες αναφορές δείχνουν παρόμοια επίπτωση της πελλάγρας από το 2002 με κλινική πελλάγρα σε 0,3% των γυναικών και 0,2% των παιδιών και ανεπάρκεια νιασίνης στο 29,4% των γυναικών και 6% των παιδιών που σχετίζονται με την υψηλή κατανάλωση καλαμποκιού χωρίς θεραπεία. Σε άλλες χώρες όπως η Ολλανδία και η Δανία, ακόμη και με επαρκή πρόσληψη νιασίνης, έχουν αναφερθεί περιστατικά. Στην περίπτωση αυτή η ανεπάρκεια μπορεί να συμβεί όχι μόνο λόγω της φτώχειας ή υποσιτισμού αλλά δευτερογενώς προς τον αλκοολισμό, αλληλεπίδραση φαρμάκων (ψυχοτρόπα, κυτταροστατικά, φυματιοστατικά ή αναλγητικά), HIV, βιταμίνη Β 2 και Β 6 ανεπάρκεια, ή δυσαπορρόφηση σύνδρομα όπως ασθένεια Hartnup και καρκινοειδή. Οι γηγενείς καλλιεργητές του Νέου Κόσμου που εξημερώσαν για πρώτη φορά καλαμπόκι ( αραβόσιτος ) το ετοίμασαν με νισταμαλισμό, στην οποία ο σπόρος επεξεργάζεται με ένα διάλυμα αλκαλίων όπως ο ασβέστης. Ο νισταμαλισμός καθιστά τη νιασίνη διαθέσιμη διατροφικά και αποτρέπει την πελάγρα. Όταν ο αραβόσιτος καλλιεργήθηκε σε όλο τον κόσμο και καταναλώθηκε ως βασικό στοιχείο χωρίς νικομαλοποίηση, η πελάγρα έγινε κοινή. Η πελλάγρα περιγράφηκε για πρώτη φορά για τη δερματολογική του επίδραση στην Ισπανία το 1735 από τον Γασπάρ Κασάλ. Εξήγησε ότι η ασθένεια προκαλεί δερματίτιδα σε εκτεθειμένες περιοχές του δέρματος όπως τα χέρια, τα πόδια και το λαιμό και ότι η προέλευση της νόσου είναι η κακή διατροφή και οι ατμοσφαιρικές επιδράσεις. Το έργο του που δημοσιεύθηκε το 1762 από τον φίλο του Χουάν Σεβιλιάνο με τίτλο «Historia Natural y Medicina del Principado de Asturias» ή Φυσικό και Ιατρικό Ιστορικό του Πριγκιπάτου των Αστουριών (1762). Αυτό οδήγησε στην ασθένεια να είναι γνωστή ως "Αστουριανή λέπρα" και αναγνωρίζεται ως η πρώτη σύγχρονη παθολογική περιγραφή ενός συνδρόμου. Ήταν μια ενδημική ασθένεια στην βόρεια Ιταλία, όπου ονομάστηκε, από τα λομβαρδικά, ως «Pell Agra» (Agra = σαν-αρκουδοπουρνάρι ή σαν-ορός και Pell = δέρμα) του Φραντσέσκο Φραπόλι του Μιλάνου. Με την πελάγρα να επηρεάζει πάνω από 100.000 άτομα στην Ιταλία μέχρι το 1880, οι συζητήσεις εντάθηκαν ως προς τον τρόπο ταξινόμησης της νόσου (ως μορφή σκορβούτου, ελεφάντιασης ή ως κάτι καινούργιου) και για την αιτία της. Τον 19ο αιώνα, ο Ρουσέλ ξεκίνησε μια εκστρατεία στη Γαλλία για τον περιορισμό της κατανάλωσης αραβοσίτου και την εξάλειψη της νόσου στη Γαλλία, αλλά παρέμεινε ενδημική σε πολλές αγροτικές περιοχές της Ευρώπης. Επειδή τα κρούσματα πελλάγρας εμφανίστηκαν σε περιοχές όπου ο αραβόσιτος ήταν κυρίαρχη τροφή, η πιο πειστική υπόθεση στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως υποστηρίζει ο Τσέζαρε Λομπρόζο, ήταν ότι ο αραβόσιτος είτε είχε μια τοξική ουσία είτε ήταν φορέας ασθένειας. Ο Λούις Σάμπον, ένας Αγγλο-ιταλός γιατρός που εργαζόταν στη Σχολή Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, ήταν πεπεισμένος ότι η πελλάγρα μεταφέρθηκε από ένα έντομο, σαν την ελονοσία. Αργότερα, η έλλειψη εστιών πελλάγρας στη Μεσοαμερική, όπου ο αραβόσιτος είναι μια σημαντική καλλιέργεια τροφίμων, οδήγησε τους ερευνητές να ερευνήσουν τεχνικές επεξεργασίας σε αυτήν την περιοχή. Η πελλάγρα μελετήθηκε κυρίως στην Ευρώπη μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν έγινε επιδημία, ιδίως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Στις αρχές του 1900, η πελλάγρα έφτασε σε επιδημικές αναλογίες στον Αμερικανικό Νότο. Μεταξύ 1906 και 1940 περισσότεροι από 3 εκατομμύρια Αμερικανοί επηρεάστηκαν από πελλάγρα με περισσότερους από 100.000 θανάτους, ωστόσο η επιδημία επιλύθηκε αμέσως μετά τη διατροφική ενίσχυση της νιασίνης. Οι θάνατοι από πελλάγρα στη Νότια Καρολίνα ανήλθαν σε 1.306 τους πρώτους δέκα μήνες του 1915. 100.000 Νότιοι επηρεάστηκαν το 1916. Αυτή τη στιγμή, η επιστημονική κοινότητα έκρινε ότι το πελλάγρα πιθανότατα προκλήθηκε από μικρόβιο ή κάποια άγνωστη τοξίνη στο καλαμπόκι. Το νοσοκομείο Σπάρτανμπουργκ Πελλάγρα στο Σπάρτανμπουργκ της Νότιας Καρολίνας, ήταν η πρώτη εγκατάσταση στις ΗΠΑ αφιερωμένη στην ανακάλυψη της αιτίας της πελλάγρα. Ιδρύθηκε το 1914 με ειδική πίστωση του Κογκρέσου στην Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ (PHS) και ιδρύθηκε κυρίως για έρευνα. Το 1915, ο Τζόζεφ Γκόλντμπεργκερ, ο οποίος ανέλαβε να μελετήσει την Πέλαγκρα από τον Επικεφαλής Στρατιωτικό Χειρουργό των Ηνωμένων Πολιτειών, έδειξε ότι συνδέεται με τη διατροφή παρατηρώντας τα κρούσματα της πελλάγρας σε ορφανοτροφεία και ψυχιατρεία. Ο Γκόλντμπεργκερ σημείωσε ότι παιδιά ηλικίας μεταξύ 6 και 12 ετών (αλλά όχι μεγαλύτερα ή μικρότερα παιδιά στα ορφανοτροφεία) και ασθενείς στα ψυχιατρικά νοσοκομεία (αλλά όχι γιατροί ή νοσηλευτές) ήταν αυτοί που φαινόταν πιο ευαίσθητοι στην πελλάγρα. Ο Γκόλντμπεργκερ θεωρούσε ότι η έλλειψη κρέατος, γάλακτος, αυγών και οσπρίων έκανε αυτούς τους συγκεκριμένους πληθυσμούς ευαίσθητους στην πελλάγρα. Τροποποιώντας τη διατροφή που σερβιρόταν σε αυτά τα ιδρύματα με «σημαντική αύξηση στα φρέσκα ζωικά και τα όσπρια», ο Γκόλντμπεργκερ μπόρεσε να δείξει ότι η πελλάγρα θα μπορούσε να προληφθεί. Μέχρι το 1926, ο Γκόλντμπεργκερ διαπίστωσε ότι μια δίαιτα που περιλάμβανε αυτά τα τρόφιμα, ή μια μικρή ποσότητα ζύμης μπύρας, απέτρεψε την πελάγρα. Ο Γκόλντμπεργκερ πειραματίστηκε σε 11 κρατούμενους (ένας απορύθηκε λόγω προστατίτιδας ). Πριν από το πείραμα, οι κρατούμενοι έτρωγαν το φαγητό της φυλακής που δινόταν σε όλους τους κρατούμενους στο Rankin Prison Farm στο Μισισιπή. Ο Γκόλντμπεργκερ άρχισε να τους ταΐζει μια περιορισμένη διατροφή από πλιγούρι, σιρόπι, μανιτάρια, μπισκότα, λάχανο, γλυκοπατάτες, ρύζι και καφέ με ζάχαρη (χωρίς γάλα). Υγιείς λευκοί άνδρες εθελοντές επιλέχθηκαν επειδή οι τυπικές δερματικές βλάβες ήταν ευκολότερες να εντοπιστούν σε Καυκάσιους και αυτός ο πληθυσμός θεωρήθηκε ότι είναι οι λιγότερο ευάλωτοι στην ασθένεια, και έτσι παρέχει την ισχυρότερη απόδειξη ότι η ασθένεια προκλήθηκε από διατροφική ανεπάρκεια. Τα άτομα εμφάνισαν ήπια, αλλά τυπικά γνωστικά και γαστρεντερικά συμπτώματα και εντός πέντε μηνών υπό αυτήν τη δίαιτα με βάση τα δημητριακά, 6 από τα 11 άτομα εμφάνισαν τις δερματικές βλάβες που είναι απαραίτητες για την οριστική διάγνωση της πελλάγρας. Οι βλάβες εμφανίστηκαν πρώτα στο όσχεο. Ο Γκόλντμπεργκερ δεν είχε την ευκαιρία να αντιστρέψει πειραματικά τις επιπτώσεις της πελλάγας που προκαλείται από τη διατροφή, καθώς οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν λίγο μετά την επιβεβαίωση των διαγνώσεων της πελλάγρας. Τη δεκαετία του 1920 συνέδεσε την πελλάγρα με τις δίαιτες αγροτικών περιοχών με βάση το καλαμπόκι και όχι τη μόλυνση, όπως προτείνει η σύγχρονη ιατρική γνώμη. Ο Γκόλντμπεργκερ πίστευε ότι η βασική αιτία της πελλάγρας στους αγρότες του Νότου ήταν η περιορισμένη διατροφή που προέκυψε από τη φτώχεια και ότι η κοινωνική και αγροτική μεταρρύθμιση θα θεραπεύσει την επιδημία της πελάγρας. Οι μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά η διαφοροποίηση των καλλιεργειών στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες και η συνοδευτική βελτίωση της διατροφής, μείωσαν δραματικά τον κίνδυνο πελλάγρας. Ο Γκόλντμπεργκερ θεωρείται πλέον «αδιαμφισβήτητος ήρωας της αμερικανικής κλινικής επιδημιολογίας». Αν και διαπίστωσε ότι ένα ελλείπον θρεπτικό στοιχείο ήταν υπεύθυνο για την πελλάγρα, δεν ανακάλυψε τη συγκεκριμένη υπεύθυνη βιταμίνη. Το 1937, ο Κόνραντ Ελβέιμ, καθηγητής βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν-Μάντισον, έδειξε ότι η βιταμίνη νιασίνη θεραπεύει την πελάγρα (εκδηλωμένη ως μαύρη γλώσσα ) σε σκύλους. Μετέπειτα μελέτες από τους Δρ. Τομ Σπάις, Μάριον Μπλάνκενχορν και Κλαρκ Κούπερ διαπίστωσαν ότι η νιασίνη θεραπεύει επίσης την πελάγρα στους ανθρώπους, ανακάλυψη για την οποία το περιοδικό Time τους χαρακτήρισε άνδρες της χρονιάς το 1938 στην ολοκληρωμένη επιστήμη. Η έρευνα που διεξήχθη μεταξύ του 1900 και του 1950 διαπίστωσε ότι ο αριθμός των περιπτώσεων γυναικών με πελλάγρα ήταν διπλάσιος από τον αριθμό των περιπτώσεων προσβεβλημένων αντρών. Αυτό πιστεύεται ότι οφείλεται στην ανασταλτική επίδραση των οιστρογόνων στη μετατροπή του αμινοξέος τρυπτοφάνης σε νιασίνη. Μερικοί ερευνητές της εποχής έδωσαν μερικές εξηγήσεις σχετικά με τη διαφορά. Η λέξη πελλάγρα είναι πιθανώς ένας επιστημονικός όρος που βασίζεται σε λατινικά pellis, που σημαίνει δέρμα και το ελληνικό επίθημα -άγρα, που καταλαμβάνεται όπως στην ποδάγρα. Ο Casimir Funk, ο οποίος βοήθησε στην αποσαφήνιση του ρόλου της θειαμίνης στην αιτιολογία του beriberi, ήταν πρώιμος ερευνητής του προβλήματος της πελλάγρας. Ο Φουνκ πρότεινε ότι μια αλλαγή στη μέθοδο άλεσης του καλαμποκιού ήταν υπεύθυνη για το ξέσπασμα της πελλάγρας αλλά δεν δόθηκε προσοχή στο άρθρο του σχετικά με αυτό το θέμα.
|
Η πελάγρα ή πελλάγρα είναι ασθένεια που προκαλείται από την έλλειψη της βιταμίνης νιασίνη (βιταμίνη Β3). Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν φλεγμονή του δέρματος, διάρροια, άνοια και πληγές στο στόμα. Οι περιοχές του δέρματος που εκτίθενται είτε στο ηλιακό φως είτε στην τριβή συνήθως επηρεάζονται πρώτα. Με την πάροδο του χρόνου το προσβεβλημένο δέρμα μπορεί να γίνει πιο σκούρο, σκληρό, ξεφλουδισμένο ή αιμορραγικό.Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι πελλάγρας, πρωτογενής και δευτερογενής. Η πρωτογενής πελλάγρα οφείλεται σε δίαιτα που δεν περιέχει αρκετή νιασίνη και τρυπτοφάνη. Η δευτερογενής πελλάγρα οφείλεται στην κακή ικανότητα χρήσης της νιασίνης στη διατροφή. Αυτό μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα του αλκοολισμού, μακροχρόνιας διάρροιας, του συνδρόμου καρκινοειδών, της νόσου Hartnup και ορισμένων φαρμάκων όπως η ισονιαζίδη. Η διάγνωση βασίζεται συνήθως σε συμπτώματα και μπορεί να υποβοηθηθεί από τον έλεγχο ούρων.Η θεραπεία γίνεται είτε με συμπλήρωμα νιασίνης είτε νικοτιναμίδης. Οι βελτιώσεις ξεκινούν συνήθως μέσα σε μερικές ημέρες. Συνιστάται επίσης γενικές βελτιώσεις στη διατροφή. Η μείωση της έκθεσης στον ήλιο μέσω αντηλιακού και κατάλληλου ρουχισμού είναι σημαντική ενώ το δέρμα θεραπεύεται. Χωρίς θεραπεία μπορεί να συμβεί θάνατος. Η ασθένεια εμφανίζεται συχνότερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, συγκεκριμένα στην υποσαχάρια Αφρική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B1
|
Πιστωτική κάρτα
|
Πιστωτικές κάρτες Business ονομάζονται οι εξειδικευμένες πιστωτικές κάρτες που εκδίδονται στο όνομα των καταχωρημένων επιχειρήσεων και συνήθως μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για επαγγελματικούς σκοπούς. Η χρήση τους έχει αυξηθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1998 στην Αμερική, για παράδειγμα, το 37% των μικρών επιχειρήσεων ανέφερε ότι χρησιμοποιούσε πιστωτική κάρτα. Το 2009, ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 64%. Οι πιστωτικές κάρτες Business προσφέρουν μια σειρά από χαρακτηριστικά ειδικά για τις επιχειρήσεις. Συχνά προσφέρουν ειδικές ανταμοιβές σε τομείς όπως στη ναυτιλία, στις προμήθειες γραφείων, στα ταξίδια και στην τεχνολογία των επιχειρήσεων. Οι πιστωτικές κάρτες Business προσφέρονται από σχεδόν όλους τους μεγάλους εκδότες καρτών—όπως η American Express, η Visa και η MasterCard εκτός από τις τοπικές τράπεζες.
|
Μια πιστωτική κάρτα διαφέρει από μια κάρτα ανάληψης μετρητών. Και οι δύο μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν νόμισμα από τον ιδιοκτήτη της κάρτας. Σε μια χρεωστική κάρτα υπάρχουν τα χρήματα σε έναν συνδεδεμένο τραπεζικό λογαριασμό. Σε μια πιστωτική κάρτα υπάρχει ένας τρίτος (τράπεζα ή πιστωτικός οργανισμός), που πληρώνει τον πωλητή και τα χρήματα εισπράττονται αργότερα από τον αγοραστή, λαμβάνοντας υπόψη ότι η χρέωση της κάρτας μεταθέτει την πληρωμή από τον αγοραστή σε μια μεταγενέστερη ημερομηνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1
|
Τάε κβον ντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Στο τάε κβον ντο οι αθλητές αγωνίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το βάρος τους. Το 1988 και το 1992, που ήταν άθλημα επίδειξης, έγιναν αγώνες σε οκτώ κατηγορίες ανδρών και γυναικών (σύνολο δεκαέξι). Από το 2000, που εντάχθηκε στο επίσημο ολυμπιακό πρόγραμμα, γίνονται τέσσερις κατηγορίες ανδρών και γυναικών (σύνολο οκτώ). Η Ελλάδα έχει κατακτήσει τέσσερα μετάλλια: ένα χρυσό και τρία ασημένια. Άλλο ένα μετάλλιο, χάλκινο, είχε πάρει το 1992, όταν το ταεκβοντό ήταν άθλημα επίδειξης. Χρυσό Μιχάλης Μουρούτσος: 2000 κατηγορία μύγας (-58 κ.). Ασημένια Αλέξανδρος Νικολαΐδης: 2004 κατηγορία βαρέων βαρών (+80 κ.) Ελισάβετ Μυστακίδου: 2004 κατηγορία μεσαίων βαρών (57-67 κ.) Αλέξανδρος Νικολαΐδης: 2008 κατηγορία βαρέων βαρών (+80 κ.) Χάλκινο (σε αγώνα επίδειξης) Μόρφω Δροσίδου: 1992 μεσαία βάρη (65-70 κ.)
|
Το τάε κβον ντο εντάχθηκε επίσημα στο πρόγραμμα των θερινών ολυμπιακών αγώνων στην ολυμπιάδα του 2000 στο Σίδνεϊ τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Παλαιότερα, είχε διεξαχθεί ως άθλημα επίδειξης στις Ολυμπιάδες του 1988 στη Σεούλ και του 1992 στη Βαρκελώνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B5_%CE%BA%CE%B2%CE%BF%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Repentless
|
Στις 2 Μαΐου 2013, ο κιθαρίστας Τζεφ Χάνεμαν πέθανε λόγω κίρρωσης του ήπατος. Σε δηλώσεις του τραγουδιστή και μπασίστα Τομ Αράγια τον Μάρτιο του 2015, αποκαλύφθηκε ότι είχαν ηχογραφήσει ένα νέο κομμάτι πριν τον θάνατο του Χάνεμαν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνονταν στο νέο άλμπουμ. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα "Henson Studios" του Χόλιγουντ με παραγωγό τον Τέρι Ντέιτ, τον Μάρτιο του 2014 και από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Τον Απρίλιο του 2014, το συγκρότημα κυκλοφόρησε δωρεάν το κομμάτι "Implode" και τον Σεπτέμβριο του 2015 κυκλοφόρησε ο δίσκος, με τίτλο "Repentless". Στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του πούλησε 50.000 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανεβαίνοντας στη τέταρτη θέση του Billboard, την υψηλότερη θέση από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ του συγκροτήματος. Παράλληλα, ανέβηκε στο Top-10 σε δεκαοκτώ χώρες, αποτελώντας τον πρώτο # 1 δίσκο των Slayer, αφού σκαρφάλωσε στην κορυφή των γερμανικών τσαρτ. Οι κριτικές για το "Repentless" υπήρξαν μέτριες, με το "Allmusic" να του δίνει τρία αστέρια με άριστα τα πέντε, το "Sputnik Music" μέσο όρο βαθμολογιών 2,9 / 5, η "The Guardian" τέσσερα αστέρια με άριστα τα πέντε, το "Record Collector" 2 / 5 και το "Metal Archives" 52%.Για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη μαζί με τους Anthrax και Kvelertak και ανακοίνωσε μία βορειοαμερικανική περιοδεία για τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2016, με τους Testament και Carcass να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους. 1. Delusions of Saviour (King) - 1:55 2. Repentless (King) - 3:19 3. Take Control (King) - 3:14 4. Vices (King) - 3:32 5. Cast the First Stone (King) - 3:43 6. When the Stillness Comes (King) - 4:21 7. Chasing Death (King) - 3:45 8. Implode (King) - 3:49 9. Piano Wire (Hanneman) - 2:49 10. Atrocity Vendor (King, Araya) - 2:55 11. You Against You (King) - 4:21 12. Pride in Prejudice (King) - 4:14 Repentless (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 11 Σεπτεμβρίου 2015 Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Repentless" είχε την εξής μορφή:Τομ Αράγια - φωνητικά, μπάσοΚέρι Κινγκ - κιθάραΓκάρι Χολτ - κιθάραΠολ Μπόσταφ - τύμπανα Repentless - Slayer | Songs, Reviews, Credits | AllMusic Slayer - Repentless (album review ) | Sputnikmusic Slayer - Repentless - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
Repentless είναι ο τίτλος του ενδέκατου στούντιο δίσκου του αμερικανικού thrash metal συγκροτήματος Slayer, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2015 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Nuclear Blast".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Repentless
|
Αλχεθίρας
|
Η Αλχεθίρας είναι η αρχαία ελληνική πόλη Καρτηία όπως περιγράφει ο Στράβων (115, 44 Διδότου). Η πόλη κατά τη ρωμαϊκή περίοδο οναμαζόταν "Πόρτους Άλμπους". Αργότερα κατελήφθη από τους Μαυριτανούς (ή Βερβέρους) Άραβες (το 711) και αποτέλεσε το ορμητήριό τους για τη ταχεία κατάληψη όλης της Ισπανίας, τότε και ονομάσθηκε Αλ Τζαζίρα αλ Χαντρά, προς διάκριση της Αλ Τζαζίρα (Αλγέρι), εξ ου και η σημερινή παραφραστική ονομασία της πόλης. Υπό την κυριαρχία των Αράβων παρέμεινε μέχρι το 1344, οπότε την ανακατέλαβε ο Βασιλεύς Αλφόνσος ΙΑ' της Καστίλλης μετά από μικρή πολιορκία χρησιμοποιώντας πυροβόλα. Ο Αλφόνσος μετά την κατάληψη κατέστρεψε την παλαιά αραβική πόλη. Στη συνέχεια ανακαταλήφθηκε από τους Μαυριτανούς όπου και καταστράφηκε ολοσχερώς. Η πόλη επανιδρύθηκε από Ισπανούς πρόσφυγες στο Γιβραλτάρ το 1704 και ανοικοδομήθηκε το 1760 επί Βασιλέως Καρόλου Γ΄, στο σημερινό υφιστάμενο πολεοδομικό σχέδιο. Στις 6 Ιουλίου του 1801 στη θαλάσσια περιοχή της πόλης αυτής έγινε η γνωστή Ναυμαχία της Αλχεθίρας μεταξύ του Αγγλικού και Ισπανικού στόλου. Επίσης η πόλη έγινε διεθνώς γνωστή από την λεγόμενη Συνθήκη Αλχεθίρας του 1906. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Algeciras στο Wikimedia Commons
|
Η Αλχεθίρας είναι νότια ισπανική παράλια πόλη - λιμένας στην επαρχία του Κάδιθ, στην Ανδαλουσία, στη δυτική πλευρά του κόλπου του Γιβραλτάρ, της αρχαίας ελληνικής Κάλπης. Η Αλχεθίρας είναι κυρίως εμπορική πόλη με καλή εμπορική κίνηση παρότι επισκιάσθηκε από το Γιβραλτάρ, με το οποίο και επικοινωνεί αρκετές φορές την ημέρα ατμοπλοϊκά και ιδίως τις ώρες ανταπόκρισης των τραίνων Μαδρίτης - Σεβίλης - Κάδιθ και των ατμοπλοϊκών γραμμών Θέουτας και Ταγγέρης Μαρόκου. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Ρίο ντελ Μιέλ ο οποίος και την χωρίζει στην παλιά πόλη (Βίγια Βιέχα) και στη νέα πόλη (Βίγια Νουέβα) που συνδέονται με γέφυρες. Η έκτασή της φθάνει τα 85 τ.χλμ. Είναι πλούσια σε επαύλεις κτισμένη με εξωευρωπαϊκό μαυριτανικό ρυθμό με πλούσιους κήπους και πάρκα όπου κυριαρχούν οι ροδιές. Στο λιμάνι της υφίστανται ψυγεία - παγοποιεία και βιομηχανικές μονάδες κονσερβοποιίας. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η αλιεία, η πάστωση αλιευμάτων, η κτηνοτροφία και η γεωργία. Οι κάτοικοι της Αλχεθίρας το 1950 ήταν 20.000. Το 1970 ανήλθαν στις 81.000 και το 1981 έφθασαν τις 86.000. Σήμερα αριθμεί τις 115.000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%B8%CE%AF%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Άλις Γκόριουπ
|
Το 1916, η Γκόριουπ, με μια διατριβή σχετικά με το έργο του φιλολόγου Γκάμπορ Ντομπρεντέι, η Γκόριουπ απέκτησε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Φραγκίσκος Ιωσήδ στην Κολοσβάρ της τότε Αυστροουγγαρίας. Μετά την Ένωση της Τρανσυλβανίας με τη Ρουμανία, η πόλη έγινε γνωστή ως Κλουζ, και στη συνέχεια ως Κλουζ-Ναπόκα. Το 1917 η Γκόριουπ απέκτησε επάρκεια για να διδάσκει την ουγγρική και τη γερμανική γλώσσα, έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα στο Πανεπιστήμια της Βιέννης και στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας με μερική υποτροφία. Στη συνέχεια συνέχισε περαιτέρω τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το 1917-1918, η Γκόριουπ δίδαξε γερμανική γλώσσα στο πανεπιστήμιο από το οποίο είχε πάρει πτυχίο. Το 1918 ξεκίνησε να απασχολείται ως ασκούμενη στην Εθνική Βιβλιοθήκη Σέτσενι (Országos Széchényi Könyvtár) στη Βουδαπέστη και το 1922 έγινε βοηθός διευθυντή της ίδιας βιβλιοθήκης. Καθώς το τμήμα της βιβλιοθήκης που ήταν αφιερωμένο στις εφημερίδε ήταν σε κακή κατάσταση μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γκόριουπ συνέταξε κανόνες καταλογογράφησης των εφημερίδων το 1923 και διηύθυνε την ίδρυση μιας νεόδμητης αποθήκης το 1926. Την περίοδο μεταξύ 1928-29, η Γκόριουπ ταξίδεψε στην Αυστρία για ένα χρόνο περαιτέρω σπουδών στο εξωτερικό και ταξίδεψε ξανά το 1935 στη Γερμανία. Έχοντας μελετήσει το νέο σύστημα καταλογογράφησης των εθνικών βιβλιοθηκών της Γερμανίας που εισήχθη στο Βερολίνο, το Γκέτινγκεν, τη Φρανκφούρτη και το Ντάρμσταντ, η Γκόριουπ δημιούργησε ένα νέο σύστημα καταλογογράφησης στην Εθνική Βιβλιοθήκη Σέτσενι το 1936. Η μεταρρύθμιση εισήγαγε την καθολική δεκαδική ταξινόμηση και έλυσε το πρόβλημα της δημιουργίας πολλαπλών καταλόγων ευρετηριασμένων ανά συγγραφέα, τίτλο, θέμα κ.λπ. Το 1944 η Γκόριουπ έγινε υπεύθυνη των συλλογών της εθνικής βιβλιοθήκης, με την ανησυχία της να επικεντρώνεται κυρίως στην ασφάλεια της συλλογής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1945 και το 1946 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μεταπολεμική αποκατάσταση και αναδιοργάνωση της βιβλιοθήκης. Το 1946 η Γκόριουπ ίδρυσε την Εθνική Βιβλιογραφία της Ουγγαρίας (Magyar Nemzeti Bibliográfia). Παρέμεινε επιμελήτριά της μέχρι το 1954. Από το 1948 έως το 1953 ήταν βιβλιοθοικονόμος στο Πανεπιστήμιο Eötvös Loránd και δίδασκε μαθήματα καταλογογράφησης και επιμέλειας βιβλιογραφίας.
|
Η Άλις Γκόριουπ (18 Αυγούστου 1894 στο Μπουζιασφούρντο – 4 Φεβρουαρίου 1979 στη Βουδαπέστη ) ήταν Ουγγαρέζα βιβλιοθοικονόμος, ιστορικός μέσων ενημέρωσης και βιβλιογράφος. Δημοσίευσε αρκετές εργασίες για τη βιβλιογραφία καθώς και για άλλες πτυχές της βιβλιοθηκονομίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%80
|
Barrington Atlas of the Greek and Roman World
|
Ο κύριος άτλαντας διαθέτει 102 τοπογραφικούς χάρτες, καλύπτοντας την περιοχή από τις Βρετανικές νήσους έως τις Αζόρες στη δύση, και στην ανατολή από το Αφγανιστάν έως τη δυτική Κίνα. Το μέγεθος του τόμου είναι 33 x 48 εκατοστά, και εντός του έργου συμπεριλαμβάνεται επίσης και ένα 45σέλιδο γεωγραφικό λεξικό. Συνοδευτικά με το έργο, υπάρχει και ένα ψηφιοποιημένο ευρετήριο τοποθεσιών το οποίο διατίθεται σε μορφή PDF σε οπτικό δίσκο, το οποίο υπάρχει και σε δίτομη έντυπη έκδοση 1.500 σελίδων. Σύμφωνα με τον εκδότη του έργου, ο σκοπός του κάθε χάρτη είναι να προσφέρει μια επίκαιρη παρουσίαση των σημαντικών χαρακτηριστικών της περιοχής, βάσει όλων των διαθέσιμων λογοτεχνικών, επιγραφικών, και αρχαιολογικών δεδομένων που διασώζονται από την αρχαιότητα.Οι περισσότεροι χάρτες είναι σε κλίμακα 1:1.000.000 ή 1:500.000. Ωστόσο για τις μεγάλες πόλεις της αρχαιότητας όπως η αρχαία Αθήνα, Ρώμη, και Κωνσταντινούπολη η κλίμακα είναι 1:150.000 αποτυπώνοντας σημαντικά περισσότερες λεπτομέρειες. Χάρτες με μικρότερη λεπτομέρεια -1:5.000.000- είναι αυτοί των απομακρυσμένων περιοχών όπου οι Έλληνες και Ρωμαίοι ταξίδεψαν και διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις, όπως η Βαλτική, Αραβία, ανατολική Αφρική, Ινδία, Σρι Λάνκα, και άλλοι. Λόγω της φύσης των χαρτών και οικονομικούς περιορισμούς σε σχέση με τον διαθέσιμο χρόνο, το ύψος στις γραμμές ανύψωσης στους χάρτες αναγράφεται σε πόδια εκτός από τους λεπτομερείς χάρτες της κλίμακας 1:150.000 όπου αναγράφονται ως μέτρα. Η χαρτογραφική προβολή είναι τύπου Λάμπερτ. Υπήρξε προσπάθεια όπου ήταν δυνατό ώστε το φυσικό τοπίο να αποτυπωθεί στην εκτιμώμενη αρχαία μορφή του παρά στη σύγχρονη, ή τουλάχιστον να απαλειφθούν τα χαρακτηριστικά τα οποία ήταν γνωστό πως δημιουργήθηκαν κατά την νεότερη εποχή.Η δημιουργία του άτλαντα διήρκεσε 12 έτη και το προσωπικό που ασχολήθηκε ήταν πάνω από 200 άτομα. Χρηματοδοτήθηκε με 4.500.000 δολάρια με πόρους από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ καθώς και ιδιωτικές δωρεές. Άλλα παρόμοια έργα, αποτελούν το An historical atlas of ancient geography, biblical and classical (1872–1874) του Ουίλιαμ Σμιθ, καθώς και το εγχείρημα Pleiades Project το οποίο ασχολείται με την επικαιροποίηση και συντήρηση των δεδομένων του χάρτη. Η χρονική περίοδος που καλύπτεται αντιστοιχεί στο 1000 π.Χ. έως και το 640 μ.Χ., στις παρακάτω κατηγορίες: Αρχαϊκή περίοδος (προ του 550 π.Χ.) Κλασική περίοδος (550 - 330 π.Χ.) Ελληνιστική περίοδος / Ρωμαϊκή δημοκρατία (330 π.Χ. - 30 π.Χ.) Πρώιμη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (30 π.Χ. - 300 μ.Χ.) Ύστερη αρχαιότητα (300 - 640)Όλες οι περίοδοι περιέχονται με ειδική σήμανση σε κάθε χάρτη, και δεν υπάρχουν ξεχωριστοί χάρτες για κάθε περίοδο. Οι λατινικοί τίτλοι των τοπικών κατηγοριών και του κάθε χάρτη αποτελούν γενικές αποδόσεις, π.Χ. Internum Mare (εσωτερική θάλασσα) ως η Μεσόγειος θάλασσα.Εντός των χαρτών, οι αρχαίες ονομασίες υπογραμμίζονται με συγκεκριμένους χρωματισμούς ανάλογα με την εποχή, ενώ η παράθεση των σύγχρονων ονομασιών γίνεται με διαφορετική γραμματοσειρά. Για τα διάφορα φυσικά χαρακτηριστικά χρησιμοποιούνται λατινικοί όροι (π.χ. Lacus ως Λίμνη, Mons ως Όρος). Όταν είναι αμφίβολη η ακριβής ονομασία παρατίθεται ερωτηματικό δίπλα από το όνομα, ενώ όταν μόνο η γενική τοποθεσία είναι γνωστή η ονομασία αναγράφεται με πλαγιογράμματη γραφή. Παράθεση συνεισφερόντων, επιμελητών, χαρτογράφων Πρόλογος, Εισαγωγή, Οδηγίες χρήσης Περιγραφή των δεδομένων MapQuest, και άλλες βάσεις δεδομένων 6 συνοπτικοί χάρτες λεπτομέρειας 1:5.000.000: Map Key, Internum Mare (Μεσόγειος θάλασσα) Hibernia-Scandinavia (βόρεια Ευρώπη και Σκανδιναβία) Asia Occidentalis (νοτιοανατολική Ασία) Arabia-Azania (Αραβία και ανατολική Αφρική) India (Ινδική υποήπειρος) Asia Orientalis (Βακτριανή, Σογδιανή, Αραχωσία, Κοιλάδα του Ινδού) Ακολουθούν 93 χάρτες οι οποίοι κατανέμονται σε 6 τοπικές κατηγορίες: Part 1: Europa Septentrionalis (βόρεια Ευρώπη) Part 2: Hispania-Libya (Ιβηρική χερσόνησος και βόρεια Αφρική) Part 3: Italia (Ιταλική χερσόνησος) Part 4: Graecia-Asia Minor (Χερσόνησος του Αίμου και Ιωνία) Part 5: Syria-Meroe (Λεβάντες) Part 6: Pontus Euxinus-Persicus Sinus-Bactria (Εύξεινος Πόντος, Περσία, Βακτριανή) Κατόπιν παρουσιάζονται οι επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε 3 χάρτες κλίμακας 1:10.000.000: Επαρχίες κατά τον θάνατο του αυτοκράτορα Τραϊανού (117) Διοικήσεις και επαρχίες σύμφωνα με τον κατάλογο της Βερόνας (303 - 324) Διοικήσεις και επαρχίες σύμφωνα με το έργο Συνέκδημος του Ιεροκλή του Γραμματικού (τέλη 5ου με αρχές 6ου αιώνα) Gazeteer (γεωγραφικό λεξικό) Οι 2 τόμοι του ευρετηρίου (και η ψηφιοποιημένη έκδοση του οπτικού δίσκου) περιέχουν: Οδηγίες χρήσης Συντομογραφίες Ξεχωριστό ευρετήριο για κάθε χάρτη όπου αποτελείται από: εισαγωγικό κείμενο παράθεση ονομασιών και χαρακτηριστικών μαζί με πληροφορίες για την περίοδο, σύγχρονη ονομασία και πηγές σχετική βιβλιογραφία Τον Νοέμβριο του 2013, διατέθηκε σε σημαντικά χαμηλότερη τιμή η ψηφιακή έκδοση του χάρτη για συσκευές iPad 2+. Barrington Atlas of the Greek and Roman World, Hardback (cloth) with CD-ROM Map-by-Map Directory, 2000, ISBN 0-691-03169-X Barrington Atlas of the Greek and Roman World, Hardback (cloth) with CD-ROM & two-volume 1,500 page Map-by-Map Directory, 2000, ISBN 0-691-04962-9 Barrington Atlas of the Greek and Roman World, Hardback (cloth) two-volume Map-by-Map Directory, 2000, ISBN 0-691-04945-9 Barrington Atlas of the Greek and Roman World, Digital (iPad 2+ App), 2013 Επίσημος ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2010-10-21 στο Wayback Machine. Πληροφορίες προϊόντος Ancient World Mapping Center Pleiades Project
|
Με την ονομασία Barrington Atlas of the Greek and Roman World (μτφ. άτλαντας Μπάρινγκτον του ελληνορωμαϊκού κόσμου) είναι γνωστός ο μεγάλων διαστάσεων γεωγραφικός άτλαντας της αρχαίας Ευρώπης, Ασίας και βόρειας Αφρικής. Η χρονική περίοδος που αποτυπώνει καλύπτει από την αρχαϊκή Ελλάδα (1000 π.Χ.) έως και την ύστερη αρχαιότητα (640 μ.Χ.). Το έργο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο του πανεπιστημίου του Πρίνσετον το 2000, και το ίδιο έτος βραβεύτηκε από τον σύνδεσμο των Αμερικανών εκδοτών ως το καλύτερο ακαδημαϊκό έργο αναφοράς στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Barrington_Atlas_of_the_Greek_and_Roman_World
|
Little Walter
|
Ο Τζέικομπς γεννήθηκε το 1930 στη Λουιζιάνα και μετακόμισε σε ηλικία δώδεκα ετών στη Νέα Ορλεάνη. Αργότερα, έμεινε για μικρά διαστήματα στις πόλεις του Μέμφις και του Σαιντ Λούις, πριν φθάσει στο Σικάγο το 1946. Μέχρι τότε έμαθε να παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα, συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως ο Sonny Boy Williamson II, ο Sunnyland Slim, ο Ντέιβιντ Έντουαρντς, κ.α.. Οι πρώτες του κυκλοφορίες πραγματοποιήθηκαν το 1947 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Ora-Nelle και τελειοποίησε το στυλ παιξίματος του υπό την επιρροή του Sonny Boy Williamson I.Την επόμενη χρονιά, εντάχθηκε στην μπάντα του Muddy Waters, παίζοντας φυσαρμόνικα για τις ηχογραφήσεις του τραγουδιστή στην Chess Records. Πρώτο σινγκλ που κυκλοφόρησε με τον Waters ήταν το "Country Boy", το οποίο ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 1951. Αν και δεν παρέμεινε στο συγκρότημα, η Chess προσλάμβανε τον Little Walter για τις ηχογραφήσεις του Waters καθ' όλη τη δεκαετία του '50.Τον Μάιο του 1952, κυκλοφόρησε το σινγκλ "Juke", το οποίο σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των R&B Charts, παραμένοντας στην κορυφή για οκτώ εβδομάδες, όντας το μοναδικό ορχηστρικό κομμάτι που έγινε # 1 στο συγκεκριμένο κατάλογο επιτυχιών. Παράλληλα, τα σινγκλ "Off the Wall", "Roller Coaster" και "Sad Hours" ανέβηκαν στο Top-10, όσο το "Jude" βρισκόταν ακόμη στον κατάλογο επιτυχιών. Το 1955, γνώρισε μία ακόμη πολύ μεγάλη επιτυχία, όταν το "My Babe", μία ακόμη σύνθεση του Γουίλι Ντίξον, αποτέλεσε το δεύτερο # 1 κομμάτι του.Μετά την αποχώρηση του από το συγκρότημα του Waters, ο Little Walter προσέλαβε τους Aces για δικό του σχήμα, οι οποίοι μέχρι τότε έπαιζαν με τον Junior Wells. Με τους Ντέιβιντ και Λούις Μάιερς στις κιθάρες και τον Φρεντ Μπέλοου στα τύμπανα, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Jukes. Μέχρι το 1955, τις κιθάρες είχαν αναλάβει οι Ρόμπερτ Λόκγουντ και Λούθερ Τάκερ και τα τύμπανα ο Όντι Πέιν. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, είχε διαλύσει το προσωπικό του σχήμα και προσλάμβανε περιστασιακά μουσικούς όταν χρειαζόταν. Κατά τη διάρκεια τις πολυετούς καριέρας του, συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Ότις Ρας, ο Ρέι Τσαρλς, η Memphis Minnie, ο Τζίμι Ρότζερς, ο Louisiana Red, κ.α..Τα προβλήματα αλκοολισμού, τον οδήγησαν σε παρακμή κατά τη δεκαετία του '60, αν και περιόδευσε στην Ευρώπη το 1964 και το 1967. Κατά τη δεύτερη περιοδεία του, έπαιξε στην Κοπενχάγη, στη μοναδική του εμφάνιση που βιντεοσκοπήθηκε, στις 11 Οκτωβρίου του 1967. Η εμφάνιση αυτή κυκλοφόρησε σε DVD το 2004, ενώ ανέκδοτο υλικό από μία συναυλία του στη Γερμανία εκδόθηκε πέντε χρόνια αργότερα. Την ίδια χρονιά, συμμετείχε στον δίσκο "Super Blues" μαζί με τον Muddy Waters και τον Bo Diddley.Μερικούς μήνες μετά τη δεύτερη του ευρωπαϊκή περιοδεία, είχε ένα καβγά στο διάλειμμα από μία ζωντανή του εμφάνιση, όπου υπέστη κάποια χτυπήματα. Αυτά επιδείνωσαν κάποιους παλιότερους τραυματισμούς του, με αποτέλεσμα να πεθάνει στον ύπνο του, το επόμενο πρωί, στις 15 Φεβρουαρίου του 1968. Η αιτία θανάτου ήταν θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας και θάφτηκε στο κοιμητήριο St. Mary's, στο Έβεργκριν Παρκ του Ιλινόι, μία εβδομάδα αργότερα. 1986 – Blues Hall of Fame: "Juke" (Classics of Blues Recordings – Singles or Album Tracks) 1991 – Blues Hall of Fame: Best of Little Walter (Classics of Blues Recordings – Albums) 1995 – Rock and Roll Hall of Fame: "Juke" (500 Songs That Shaped Rock and Roll) 2008 – Βραβεία Γκράμι: "Juke" (Grammy Hall of Fame Award) 2008 – Rock and Roll Hall of Fame: Little Walter inducted (Sideman category) 2008 – Blues Hall of Fame: "My Babe" (Classics of Blues Recordings — Singles or Album Tracks) 2009 – Βραβεία Γκράμι: The Complete Chess Masters: 1950–1967 (Best Historical Album) 2010 – Rolling Stone: Best of Little Walter (# 198 στη λίστα με "Τα 500 Καλύτερα Άλμπουμ όλων των εποχών") Best of Little Walter (1958) The Blues World of Little Walter (1993) His Best: Chess 50th Anniversary Collection (1997) Confessing the Blues (2004) Hate to See You Go (2004) Best of Little Walter (2007) The Complete Chess Masters: 1950–1967 (2009) Little Walter - Singer - Biography.com Little Walter | Biography, Albums, Streaming Links | AllMusic The Bluesharp Page:Legends: Little Walter Little Walter Foundation Little Walter - The Blues Harmonica Legend - YouTube
|
Ο Μάριον Γουόλτερ Τζέικομπς, γνωστός ως Little Walter (Marion Walter Jacobs, 1 Μαΐου 1930 - 15 Φεβρουαρίου 1968) ήταν Αμερικανός μουσικός της μπλουζ σκηνής του Σικάγου. Από το 1952 ως το 1958, 14 σινγκλ του Little Walter μπήκαν στο Top-10 των R&B Charts του Billboard, γεγονός που τον έκανε τον πιο επιτυχημένο καλλιτέχνη της σκηνής του Σικάγου. Οι εκτελέσεις του στη φυσαρμόνικα θεωρούνται πρωτοποριακές και γι' αυτό τον λόγο εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 2008.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Little_Walter
|
Πράξη τακτοποίησης
|
Η Πράξη καθορίζει ποιες μεταβιβάσεις οικοπέδων ή τμημάτων οικοπέδων πρέπει να γίνουν, ώστε να υλοποιηθεί ο πολεοδομικός σχεδιασμός (το σχέδιο πόλης). Καθορίζονται επακριβώς τα οικόπεδα ή τα τμήματα οικοπέδων που δεσμεύονται για να γίνουν δρόμοι, πάρκα, σχολεία κ.λπ. Καθορίζει ποιος πρέπει να τα αποζημιώσει (αναλογισμοί). Επίσης καθορίζονται ποια οικόπεδα ή τμήματα οικοπέδων πρέπει να ενσωματωθούν σε άλλα οικόπεδα (προσκυρώσεις) ώστε τα δεύτερα να γίνουν άρτια (να αποκτήσουν κατάλληλο εμβαδόν και σχήμα) για να μπορέσουν να οικοδομηθούν. Αποτελεί το βασικό εργαλείο εφαρμογής του σχεδίου πόλης από το έτος 1923 έως το 1983 οπότε με το Ν.1337 αντικαταστάθηκε από την, περισσότερο δίκαιη και περισσότερο περίπλοκη, «Πράξη Εφαρμογής». Αν και η «Πράξη Εφαρμογής» αποτελεί πιο πρόσφατο και εξελιγμένο εργαλείο, σε όλες τις περιοχές που εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης με νομοθεσία προγενέστερες του Ν. 1337/83, απαιτείται η χρήση της «Πράξης Τακτοποίησης» ακόμα και σήμερα. Σκοπός της «Πράξης Τακτοποίησης» είναι αφενός η υλοποίηση του σχεδίου πόλης και η τακτοποίηση (αρτιοποίηση) των οικοπέδων. Η υλοποίηση του σχεδίου πόλης αφορά στην απόδοση σε κοινή χρήση των εδαφικών τμημάτων που προβλέπονται για κοινόχρηστες και κοινωφελείς χρήσεις. Η ιδιοκτησία προστατεύεται με το άρθρο 18 του Συντάγματος. Έτσι εκτάσεις που προβλέπονται να γίνουν κοινόχρηστες όπως οι δρόμοι, τα πάρκα και οι πλατείες δεν μπορούν να διαμορφωθούν στην τελική τους μορφή για χρήση από το κοινό, αν δεν αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες τους που πρέπει να τα αποστερηθούν. Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωφελείς χρήσεις όπως οι χώροι που προβλέπονται για ανέγερση κτιρίων εκπαίδευσης, αθλητισμού, πρόνοιας, υγείας κ.λπ. Η τακτοποίηση οποιουδήποτε οικοπέδου επηρεάζει τα γειτονικά του (όμορα). Αυτό συμβαίνει διότι μπορεί να ανταλλάσουν μεταξύ τους οικοπεδικά τμήματα ή το ένα να οφείλει αποζημίωση στο άλλο. Για το λόγο αυτό εάν απαιτείται πράξη τακτοποίησης σε ένα οικόπεδο, η ανάγκη αυτή μπορεί να παρεμποδίσει την οικοδόμηση του όμορου (γειτονικού) του, διότι δεν έχει καθοριστεί το οριστικό του σχήμα και εμβαδόν. Η απόφαση για την οικοδόμηση ή μη άρτιου οικοπέδου το οποίο γειτνιάζει με οικόπεδο που χρήζει πράξη τακτοποίησης λαμβάνεται από την υπηρεσία του κράτους που είναι επιφορτισμένη με τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Σήμερα είναι οι Υπηρεσίες Δόμησης των Δήμων. ν.δ. 17.7.1923 (ΦΕΚ 228) ν.δ. 690/1948 (ΦΕΚ 133) Ν.1577/1985 (ΦΕΚ 210Α) Νομοθεσία Τακτοποίησης και Προσκύρωσης Οικοπέδων στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ΓΟΚ 1985 (βλ άρθρο 24) (pdf)
|
Η «Πράξη Τακτοποίησης» (πλήρης τίτλος: «Πράξη Τακτοποίησης και Αναλογισμού») αποτελεί απόφαση της Διοίκησης (διοικητική πράξη) με την οποία διενεργείται η τακτοποίηση των οικοπέδων που είναι ενταγμένα σε σχέδιο πόλης που έχει εγκριθεί με παλαιότερες διατάξεις. Αλλάζει το σχήμα και το εμβαδόν των οικοπέδων μέσω μεταβιβάσεων τμημάτων οικοπέδων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7_%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννα Ζαχαράκη
|
Όταν ήταν οκτώ ετών, η μητέρα της ήρθε στο Άαχεν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στο πλαίσιο του γερμανικού προγράμματος πρόσληψης Gastarbeiter (φιλοξενούμενων εργαζομένων). Το 1978, ο πατέρας της ήρθε επίσης στη Γερμανία, οπότε η Ιωάννα Ζαχαράκη ήταν ήδη μόνη της σε ηλικία 15 ετών. Αφού τελείωσε το σχολείο στην Καλαμπάκα, ακολούθησε τους γονείς της στη Γερμανία. Σπούδασε κοινωνιολογία και γερμανική φιλολογία στο RWTH Aachen και έλαβε το πτυχίο της το 1987. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Η Ζαχαράκη είναι εισηγήτρια για θέματα μετανάστευσης και προσφύγων στο Diakonisches Werk Rheinland-Westfalen-Lippe. Επίσης διδάσκει ως εντεταλμένη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Bochum σε θέματα Διαπολιτισμικότητας και Διανθρωπίνων Σχέσεων. Στο πλαίσιο αυτού του έργου, έχει εκδώσει τα ακόλουθα βιβλία με τον εκδοτικό οίκο Wochenschau Verlag: Interkulturelle Kompetenz Fortbildung - Transfer - Organisationsentwicklung, Praxishandbuch Interkulturelle Kompetenz vermitteln, vertiefen, umsetzen και Praxishandbuch Interkulturelle Kompetenz Handbuch für soziale und pädagogische Berufe. Το 2015 ίδρυσε την Ακαδημία Αξιών, ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα αφιερωμένο στην εκπαίδευση με βάση τις αξίες. Σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Wuppertal και σχολεία της περιοχής, διοργανώνονται ημέρες δράσης για μαθητές. Η Ζαχαράκη είναι δημοτική σύμβουλος του SPD στο Σόλινγκεν από το 1999. Δραστηριοποιείται σε διάφορες επιτροπές του δημοτικού συμβουλίου, κυρίως στον κοινωνικό, μεταναστευτικό και εκπαιδευτικό τομέα, και είναι ειδική σε θέματα προσφύγων, μετανάστευσης και ένταξης σε διάφορες επιτροπές του κρατιδίου και του κράτους. Είναι συμβουλευτικό μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του SPD Σόλινγκεν και εκπρόσωπος για τη μεταναστευτική πολιτική. Είναι επίσης μέλος της επιτροπής για τα σχολεία και την περαιτέρω εκπαίδευση, μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Bergische VHS και εκπρόσωπος του Φόρουμ Γυναικών του Σόλινγκεν. Το 2020 εκλέχθηκε ως επίτιμη δήμαρχος της πόλης Σόλινγκεν.Η Ιωάννα Ζαχαράκη είναι πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Αιρετών Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, Ηνίοχος. Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου, έχει μιλήσει αρκετές φορές ενώπιον της ελληνικής Βουλής στην Αθήνα. Το 1994, μαζί με τον σύζυγό της και την πρωτοβουλία γερμανοελληνικών γονέων, ίδρυσε το νηπιαγωγείο ESTIA, το οποίο ακολουθεί δίγλωσση εκπαίδευση. Από το 2015 εργάζεται εθελοντικά στο πλαίσιο της βοήθειας προς τους πρόσφυγες στη Λέσβο. Για τη συνεισφορά της, η τοπική μη κυβερνητική οργάνωση Συνύπαρξη και επικοινωνία στο Αιγαίο την ανακήρυξε επίτιμη πρόεδρό της. Το 2020, η δέσμευση αυτή τιμήθηκε με το βραβείο Agenda της πόλης Σόλινγκεν. Η Ιωάννα Ζαχαράκη είναι επίσης μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Το 2019 της απονεμήθηκε το Τάγμα της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, η υψηλότερη τιμητική διάκριση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, για την κοινωνική της δράση.
|
Η Ιωάννα Ζαχαράκη (Χρυσομηλιά Τρικάλων, 19 Ιουλίου 1963) είναι πολιτικός του SPD και από το 2020 διατελεί επίτιμη δήμαρχος της πόλης Σόλινγκεν στη Γερμανία. Το 2019 τιμήθηκε με το Τάγμα της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για την πολιτική της δράση και το ανθρωπιστικό της έργο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Κάρλο του Φερδινάνδου των Μεδίκων
|
Γεννήθηκε στη Φλωρεντία και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Φερδινάνδου Α΄ μεγάλου δούκα της Τοσκάνης και της Χριστίνας, κόρης του Καρόλου Γ΄ δούκα της Λωρραίνης. Ο Πάπας Παύλος Ε΄ τον έκανε καρδινάλιο διάκονο στο εκκλησιαστικό συμβούλιο το 1615 της Σάντα Μαρία ιν Ντομνίκα. Ήταν εκλέκτορας στις Συσκέψεις (Conclave) για την εκλογή πάπα το 1621, όπου εκλέχθηκε ο Γρηγόριος ΙΕ΄ και το 1623, όπου εκλέχθηκε ο Πάπας Ουρβανός Η΄. Το 1623 μετέφερε τη θέση του και έγινε καρδινάλιος διάκονος στον Σαν Νικόλα ιν Κάρτσερε. Ήταν καρδινάλιος πρωτοδιάκονος στη Σύσκεψη για την εκλογή πάπα το 1644, όπου εκλέχθηκε ο Ιννοκέντιος Ι΄. Έγινε για σύντομο διάστημα καρδινάλιος διάκονος στον Σαντ' Εουστάκιο και μετά, το 1644, προάχθηκε σε καρδινάλιο ιερέα στον Σαν Σίστο. Το επόμενο έτος προάχθηκε σε καρδινάλιο επίσκοπο της Σαμπίνα, μακριά από τη Ρώμη· επτά μήνες αργότερα αντάλλαξε την επισκοπή με αυτήν του Φρασκάτι σε προάστιο της Ρώμης. Το 1652 έγινε καρδινάλιος επίσκοπος του Πόρτο ε Σάντα Ρουφίνα και αντιπρύτανης του Συμβουλίου των καρδιναλίων. Πέντε μήνες αργότερα προάχθηκε σε πρύτανη του Συμβουλίου των καρδιναλίων και καρδινάλιος επίσκοπος της Όστια ε Βελέτρι. Προήδρευσε στη Σύσκεψη για την εκλογή πάπα το 1655, όπου εκλέχθηκε ο Αλέξανδρος Ζ΄. Απεβίωσε στη Φλωρεντία το 1666 και τάφηκε στην κρύπτη των Μεδίκων, στη βασιλική του Αγίου Λαυρεντίου στη Φλωρεντία. Strathern, Paul The Medici: Godfathers of the Renaissance, Vintage books, London, 2003, ISBN 978-0-09-952297-3 Hale, J.R. Florence and the Medici, Orion books, London, 1977, ISBN 1-84212-456-0
|
O Κάρολος (ιταλ.: Carlo di Ferdinando de' Medici, 19 Μαρτίου 1595 - 17 Ιουνίου 1666) από τον Οίκο των Μεδίκων, ήταν καρδινάλιος, επίσκοπος της Όστια και πρύτανης του Συμβουλίου των καρδιναλίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%85_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD
|
Κάθριν Άστον
|
Γεννήθηκε στο Απόλαντ του Λανκασάιρ , στις 20 Μαρτίου του 1956. Σπούδασε Οικονομικά στο κολέγιο του Μπέντφορντ, στο Λονδίνο και απέκτησε μπάτσελορ (BSc) στην κοινωνιολογία το 1977. Είναι παντρεμένη με τον Πίτερ Κέλνερ από το 1988 και έχουν έναν γιο και μία κόρη , καθώς επίσης και τρία ακόμα θετά παιδιά. Η Άστον έγινε μέλος της Βουλής των Λόρδων το 1999 ως Βαρόνη Άστον της Απόλαντ. To 2007 διορίστηκε επικεφαλής της Βουλής των Λόρδων από τον πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν και υπό το αξίωμα αυτό προώθησε τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Διορίστηκε στο αξίωμά της στην ΕΕ κατά τη σύνοδο κορυφής των 27 ηγετών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες, στις 19 Νοεμβρίου του 2009 και ανέλαβε καθήκοντα την 1η Δεκεμβρίου 2009. Επίσης, πρόεδρος του Συμβουλίου διορίστηκε ο Βέλγος πρωθυπουργός, Χέρμαν βαν Ρομπουί. Η Άστον ορίστηκε παράλληλα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Βουλή των Λόρδων Επιτροπή Γιούνκερ Βιογραφία από το Τμήμα Συνταγματικών Θεμάτων Announcement of her introduction at the House of Lords, 10 Οκτωβρίου 1999 Προφίλ BBC News (19-11-2009): Προφίλ της Κάθι Άστον
|
Η Κάθριν Άστον (Catherine Margaret Ashton, 20 Μαρτίου 1956) είναι Βρετανίδα πολιτικός,ενώ ήταν εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας από το 2009, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας. και επίτροπος για θέματα εμπορίου και από το 1999 μέλος της Βουλής των Λόρδων. Είναι μέλος του Εργατικού Κόμματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BD_%CE%86%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Δουκάτο του Αμάλφι
|
Το 839, στο πλαίσιο των πολέμων μεταξύ των Λομβαρδών και των Βυζαντινών, η βυζαντινή Αμάλφι, σαν τμήμα του Δουκάτου της Νάπολης, δέχθηκε επίθεση και κατακτήθηκε από τον Λομβαρδό πρίγκιπα του Μπενεβέντο, Σικάρδο. Μετά τον τραγικό θάνατο του Σικάρντο και τον αγώνα για τη διαδοχή του Πριγκιπάτου του Μπενεβέντο, ο λαός της Αμάλφι εξεγέρθηκε και κατάφερε να διώξει τη Λομβαρδική φρουρά. Την 1η Σεπτεμβρίου 839 η Αμάλφι απέκτησε διοικητική αυτονομία (ακόμη και αν υπήρχε επίσημη προστασία του Βυζαντίου μέσω του Δουκάτου της Νάπολης). ήταν μια de facto ελευθερία. Στην αρχή, υπήρχε ένα σύστημα Κομητών και Επάρχων. Οι Κόμητες κυβερνούσαν για ένα χρόνο, και μερικές φορές δύο ή τρία, ενώ οι έπαχοι, υπεύθυνοι των Κομητιών, παρέμειναν περισσότερο. Ο έπαρχος Μαρίνος προσπάθησε να εγκαινιάσει μια δυναστεία, αλλά η προσπάθεια απέτυχε με τον διάδοχό του. Το 849, η Αμάλφι, συμμετείχε με το στόλο της στη Μάχη της Ουσίας, εναντίον των Σαρακηνών. Το 954, όταν το Μαστάλο Β' ονομάστηκε δούκας, αλλά πέθανε το 958. Ο νέος δούκας, ο Σέργιος Β΄, στη συνέχεια ίδρυσε μια δυναστεία, που προοριζόταν να βασιλεύει χωρίς διακοπή για τα επόμενα 115 χρόνια, εκτός στην περίοδο 1039-1052, όταν ο πρίγκιπας του Σαλέρνο κατέκτησε το Δουκάτο της Αμάλφης. Το 1131 ο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας κατέλυσε οριστικά το δουκάτο ενσωματώνοντας το στο Βασίλειο της Σικελίας, αλλά ο τίτλος του δούκα έμεινε τιμητικός. 840 - 841 Πέτρος 841 Μαρίνος 841-842 Σέργιος Α΄ 860–866 Μάουρο 866–872 Μαρίνος 872–879 Πουλχάριος 883 Σέργιος της Νάπολης 898 Στέφανος 898–914 Μάνσο 914–953 Μάσταλος Α΄ 920–931 Λέων 939–947 Ιωάννης 948-952 Αντρόσα 953–957 Μάσταλος Β΄ 841-84? 1º Κομητεία, Ούρσο 84?-84? 2º Κομητεία, Κουνάρι 84?-84? 3º Κομητεία, Σέργιος 84?-842 4º Κομητεία, Πουλχάριος 842-843 5° Κομητεία, Λούπο & Γιακουίντο 843-844 6º Κομητεία, Μαρίνος 844-845 7° Κομητεία, Ούρσο & Σέργιος ή ο Φλούρο 845-846 8° Κομητεία, Μούσκο & Σέργιος 846-847 9° Κομητεία, Λεόνε & Μάουρο 847-848 10° Κομητεία, Λουπίνο & Ιωάννης 848-849 11° Κομητεία, Μάουρο & Ούρσο 849-850 12° Κομητεία, Ούρσο & Σέργιος 850-851 13° Κομητεία, Τάουρο & Κωνσταντίνος 851-854 14º Κομητεία, Σέργιος 854-868 15° Κομητεία, Μαρίνος & Σέργιος 868-8?? 16° Κομητεία, Μάουρο & Σέργιος 8??-8?? 17° Κομητεία, Μπουόνο & Ιωάννης 8??-8?? 18° Κομητεία, Πανταλεόνε & Ούρσο 8??-8?? 19° Κομητεία, Σέργιος & Ιωάννης 8??-8?? 20° Κομητεία, Μαρίνος & Γκουεμάριο & Ιωάννης 8??-8?? 21° Κομητεία, Ούρσο & Σέργιος & Μάνσο 8??-8?? 22º Κομητεία, Σέργιος 8??-872 23° Κομητεία, Βιτάλε & Σέργιος & Μάουρο 872-873 24º Κομητεία, Σέργιος & Μάουρο 873-874 25° Κομητεία, Ούρσο 873-874 26° Κομητεία, Ούρσο & Σέργιος 874-874 27º Κομητεία, Ούρσο 874-874 28º Κομητεία, Ούρσο 874-877 29º Κομητεία, Μαρίνος 877-881 30° Κομητεία, Μαρίνος & Πουλχάριος 881-888 31º Κομητεία, Πουλχάριος 888-889 32° Κομητεία, Σέργιος & Πέτρος 889-892 33º Κομητεία, Σέργιος 892-892 34º Κομητεία, Μάνσο 892-898 35º Κομητεία, Μαρίνος της Νάπολης 898-898 36º Κομητεία, Λέων της Νάπολης 957–958 Μάσταλος Β΄ 958–966 Σέργιος Β 966–1004 Μάνσο Α΄ 984–986 Αδελφέριος 1004–1007 Ιωάννης Α΄ 1007–1028 Σέργιος Γ΄ 1028–1029 Μάνσο Β΄ 1028–1029 Μαρία 1029–1034 Ιωάννης Β΄ 1034–1039 Μαρία 1034–1038 Μάνσο Β΄ 1038–1039 Ιωάννης Β΄ 1039–1052 Γουαϊμάρος Α΄ 1043–1052 Μάνσο Β΄ 1047–1052 Γουαϊμάρος Β΄ 1052–1069 Ιωάννης Β΄ 1069–1073 Σέργιος Δ΄ 1073 Ιωάννης Γ΄ 1073-1088 Ροβέρτος Γυισκάρδος 1088–1089 Γισούλφος*1077 - 1096 Μάνσο, Αντιδούκας1096–1100 Μαρίνος Σεβαστός 1101-1111 Ρογήρος Μπόρσα 1111-1127 ΓουλιέλμοςΕναλλακτική : 1073-1088 Γουίδων ντι Αλταβίλλα 1088–1089 Γισούλφος 1089-1096 Γουίδων ντι Αλταβίλλα 1096–1100 Μαρίνος Σεβαστός 1100-1108 Γουίδων ντι Αλταβίλλα 1398–1405 Βενσεσλάος Σανσεβερίνο 1405–1438 Γκιορντάνο Κολόννα 1438–1459 Ραϊμόνδος Β΄ ντελ Μπάλζο Ορσίνι 1461–1493 Αντόνιο Τοντεσκίνι Πικολομίνι 1493–1498 Αλφόνσο Α΄ Πικκολόμινι 1498–1559 Αλφόνσο Β΄ Πικκολόμινι 1498-1510 Ιωάννα της Αραγωνίας 1559–1575 Καίσαρ Α΄ της Γκουαστάλα 1584–1630 Φερράντε Β΄ Γκοντζάγκα 1630-1632 Καίσαρ Β΄ της Γκουαστάλα 1632-1642Φερράντε Γ΄ της Γκουαστάλα 1642–1656 Οτάβιο Πικολομίνι 1656–1673 Ενέα Σίλβιο Πικολομίνι 1902–1912 Φουλγκένσιο Φούστερ ντι Φόντες 1912–1945 Αντόνιο ντι Ζάγιας 1945–1959 Λουίς Μορένο ντι Ζάγιας 1959–1996 Μαρία ντελ Κάρμεν Κοτονέρ ντι Κοτενέρ] 1996–2004 Ινίγκο Σεοάνε ντι Κοτονέρ 2004–σήμερα Ινίγκο Σεοάνε Γκαρσία
|
Το Δουκάτο του Αμάλφι, αρχικά σαν Δημοκρατία του Αμάλφι, ήταν μεσαιωνικό κρατίδιο της Ιταλικής χερσονήσου που άκμασε μεταξύ του ένατου και του δωδέκατου αιώνα, κυβερνήθηκε από μια σειρά δουκών (στα λατινικά: duces), που μερικές φορές αποκαλούνται δόγηδες κατ ' αναλογία με την αντίπαλη Δημοκρατία της Βενετίας. Μαζί με την Πίζα, τη Γένοβα και τη Βενετία, είναι μια από τις πιο γνωστές θαλάσσιες δημοκρατίες και είναι παρούσα με το οικόσημο της σήμερα στη σημαία του ιταλικού ναυτικού. Ήταν η παλαιότερη και, για δύο αιώνες, η πιο ισχυρή από τις ναυτιλιακές δημοκρατίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CF%86%CE%B9
|
Ελεονόρα Ρόις τσου Κέστριτς
|
Η Ελεονώρα Καρολίνα Γασπαρίνα Λουίζα γεννήθηκε στο Κάστρο Τρέμπσεν, στην πρωσική επαρχία του Βραδεμβούργου (σημερινή Πολωνία), κόρη του Ερρίκου Δ΄ Ρόις του Καίστριτς και της Λουίζας Καρολίνας Ρόις του Γκράιτς. Ήταν, επίσης, η νεότερη αδερφή του Ερρίκου ΚΔ΄ Ρόις του Καίστριτς και πρώτη ξαδέλφη της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας Πάβλοβνας της Ρωσίας. Ο πατέρας της Ελεονώρας, Ερρίκος Δ΄, και η μητέρα της Μαρίας, Αυγούστα, ήταν αδελφός και αδελφή. Περιγράφηκε ως «μία απλή αλλά πρακτική ... ικανή και καλοκάγαθη γυναίκα». Μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, Μαρία Λουίζα των Βουρβόνων-Πάρμας, ο τσάρος Φερδινάνδος αναζήτησε μία άλλη γυναίκα για να εκτελεί τα επίσημα καθήκοντα που απαιτούνται από τη σύζυγο ενός αρχηγού κράτους. Ως άντρας που δεν ήταν πλέον υποχρεωμένος να παράγει κληρονόμους, ο Φερδινάνδος όρισε στον βοηθό του ότι ήθελε μία νύφη που δεν περίμενε στοργή ή προσοχή. H λίστα υποψηφίων έφτασε στο όνομα της Ελεονώρας και εκείνη και ο Φερδινάνδος στη συνέχεια παντρεύτηκαν σε μία Καθολική τελετή στις 28 Φεβρουαρίου 1908 στην εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου στο Κοβούργο και σε μία Προτεσταντική τελετή την 1η Μαρτίου 1908 στο Κάστρο Όστερσταϊν. Αρχικά έχοντας τον τίτλο Πριγκίπισσα της Βουλγαρίας, η Ελεονώρα ανέλαβε τον τίτλο Τσαρίτσα ("Αυτοκράτειρα") στις 5 Οκτωβρίου 1908 μετά τη διακήρυξη ανεξαρτησίας της Βουλγαρίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ελεονώρα παρέμενε παραμελημένη από τον Φερδινάνδο καθ' όλη τη διάρκεια του γάμου τους, αφήνοντας την να μεγαλώσει τα παιδιά του και να αφιερωθεί στην ευημερία του βουλγαρικού λαού. Η Ελεονώρα αναδείχθηκε κατά τη διάρκεια των Βαλκανίκων Πολέμων και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου όταν, εργαζόμενη ακούραστα ως νοσοκόμα, ήταν μία πηγή μεγάλης φροντίδας για πολλούς τραυματίες και ετοιμοθάνατους Βούλγαρους στρατιώτες. Λέγεται ότι είχε "ένα ιδιαίτερο δώρο για την ανακούφιση από τα δεινά". Η τσαρίτσα Ελεονώρα αρρώστησε σοβαρά κατά τα τελευταία χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πέθανε στο Ευξείνογκραντ της Βουλγαρίας στις 12 Σεπτεμβρίου 1917. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να ταφεί στο νεκροταφείο μίας εκκλησίας του 12ου αιώνα στη Μπογιάνα, κοντά στη Σόφια. Ωστόσο, κατά τη σοσιαλιστική περίοδο, ο τάφος διαρρήχθηκε, τα κοσμήματά της κλάπηκαν και στη συνέχεια η πέτρα του μνημείου πιέστηκε μέσα στον τάφο, χωρίς να υπάρχουν σημάδια πάνω στο έδαφος. Ωστόσο, μετά τις δημοκρατικές αλλαγές το 1989, το αρχικό πέτρινο μνημείο ανασκάφηκε και ο χώρος αποκαταστάθηκε στην αρχική του κατάσταση. Aronson, T. (1986) Στέμμα σε σύγκρουση: ο θρίαμβος και η τραγωδία της ευρωπαϊκής μοναρχίας, 1910-1918, J. Murray, Λονδίνο(ISBN 0-7195-4279-0) Constant, S. (1979) Foxy Ferdinand, 1861-1948, Tsar of Bulgaria, Sidgwick and Jackson, London.(ISBN 0-283-98515-1)ISBN 0-283-98515-1 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Queen Eleonore of Bulgaria στο Wikimedia Commons Newspaper clippings about Eleonore Reuss of Köstritz in the 20th Century Press Archives of the ZBW
|
Η Ελεονώρα Ρόις του Καίστριτς (γερμ. Eleonore Reuß zu Köstritz, 22 Αυγούστου 1860 - 12 Σεπτεμβρίου 1917) ήταν η Τσαρίτσα (Βασίλισσα) της Βουλγαρίας και η δεύτερη σύζυγος του Φερδινάνδου Α΄ της Βουλγαρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%A1%CF%8C%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Germanwings
|
Το 1997, η Eurowings δημιούργησε ένα τμήμα χαμηλού κόστους, το οποίο κατέστη ξεχωριστό με την επωνυμία Germanwings στις 27 Οκτωβρίου 2002. Στις 7 Δεκεμβρίου 2005, η αεροπορική εταιρεία υπέγραψε συμφωνία για την αγορά 18 αεροσκαφών Airbus A319-100, με προγραμματισμένες παραδόσεις από τον Ιούλιο του 2006 μέχρι το 2008. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα 2004-2005, η Germanwings μίσθωσε δύο αεροσκάφη Boeing 717-200 από την Aerolíneas de Baleares για να ελέγξει τον τύπο του αεροσκάφους, αλλά δεν έγινε καμιά παραγγελία. Το 2008 καταρτίστηκαν αρχικά σχέδια συγχώνευσης της Germanwings, της Eurowings και της TUIfly σε μία αεροπορική εταιρεία που ανταγωνίζεται την Air Berlin στη γερμανική αγορά και με τις εταιρείες easyJet και Ryanair σε διεθνείς γραμμές. Ωστόσο, αυτά τα σχέδια δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αντ 'αυτού, η Germanwings έγινε θυγατρική κατά 100% της Lufthansa την 1η Ιανουαρίου 2009. Η Germanwings έχει κάνει συμφωνίες κοινού κωδικού με τις εξής αεροπορικές εταιρείες: Από τον Φεβρουάριο του 2019, ο στόλος της Germanwings αποτελείται από τα ακόλουθα αεροσκάφη: Η Germanwings χρησιμοποίησε στο παρελθόν διάφορα διαφορετικά ειδικά χαρακτηριστικά. Ορισμένα αεροσκάφη είχαν ειδικά ποτάμια που προωθούσαν γερμανικές πόλεις (π.χ. το σχέδιο ζωγραφικής του Bearbus εμπνευσμένο από το οικόσημο του Βερολίνου ) ή ως διαφημίσεις (π.χ. μια ροζ ετικέτα για την T-Mobile ). Αυτά εγκαταλείφθηκαν κατά την ανακατασκευή του 2013. Από τη στιγμή της συγχώνευσης, η Germanwings είχε εμπλακεί σε ένα σημαντικό περιστατικό, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα 150 θανάτους. Στις 24 Μαρτίου 2015, το αεροσκάφος A320-211 D-AIPX έκανε πτήση 9525 από τη Βαρκελώνη στο Ντίσελντορφ όταν συνετρίβη στη νότια Γαλλία κοντά στο Digne-les-Bains, χωρίς επιζώντες. Η πτήση μετέφερε 144 επιβάτες, δύο πιλότους και τέσσερις πληρώματα θαλάμου. Η σύγκρουση προκλήθηκε σκόπιμα από τον συγκυβερνήτη, τον 27χρονο Andreas Lubitz . Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Germanwings στο Wikimedia Commons Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Germanwings GmbH είναι μια γερμανική αεροπορική εταιρεία χαμηλού κόστους που ανήκει εξ ολοκλήρου στην Lufthansa οποία λειτουργεί με την επωνυμία Eurowings.Η Germanwings λειτούργησε ανεξάρτητα ως μεταφορέας χαμηλού κόστους της Lufthansa έως τον Οκτώβριο του 2015, όταν η Lufthansa αποφάσισε να μεταβιβάσει την ταυτότητα του εμπορικού σήματος στην Eurowings. Η ονομασία Germanwings δεν έχει χρησιμοποιηθεί παρόλο που ο κώδικας IATA "4U" εξακολούθησε να λειτουργεί υπό την επωνυμία Eurowings μέχρι τον Μάρτιο του 2018, όταν εγκαταλείφθηκε ο ίδιος ο κωδικός IAT της Germanwings 4U και αντικαταστάθηκε με τον EW .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Germanwings
|
Αρχές της ισλαμικής νομολογίας
|
Το ουσούλ αλ-φικχ περιλαμβάνει τον συνδυασμό δύο αραβικών όρων, ουσούλ και φικχ. Το ουσούλ προέρχεται από τα ριζικά γράμματα χαμζά, σαντ και λαμ τα οποία αναφέρονται στη βάση. Το φικχ αναφέρεται γλωσσολογικά στη βαθιά γνώση και κατανόηση.
|
Οι αρχές της ισλαμικής νομολογίας, γνωστές και ως ουσούλ αλ-φικχ (αραβικά: أصول الفقه), είναι η μελέτη και η κριτική ανάλυση των πηγών και των αρχών στις οποίες βασίζεται η ισλαμική νομολογία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πρέσοβ
|
Η πόλη έφερε πολλά διαφορετικά ονόματα, πράγμα που αντανακλά τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα. Οι Γερμανοί την αποκαλούσαν Eperies ή Preschau, οι Ούγγροι Eperjes, οι Ρωμαίοι Fragopolis, ενώ γενικώς στις σλαβικές γλώσσες είχε το ίδιο περίπου όνομα (κοινή ρίζα): Preszów στους Πολωνούς και Пряшів/Пряшyв (Priashiv/Priashuv) στους Ουκρανούς. Το Πρέσοβ είναι χτισμένο στην κοιλάδα του ποταμού Τόρισα, στη συμβολή του με τον παραπόταμο Σέκτσοβ. Απέχει μόνο 33 χιλιόμετρα βόρεια του Κόσιτσε. Η βιομηχανία του Πρέσοβ περιλαμβάνει εταιρείας κατασκευής μηχανών και ηλεκτρικών ειδών, ενώ η Solivary, η μόνη επιχείρηση εξορύξεως και επεξεργασίας ορυκτού άλατος στη Σλοβακία σήμερα, επίσης έχει την έδρα της εδώ. Πάνω από 10.000 φοιτητές και σπουδαστές παρακολουθούν μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Πρέσοβ, που έχει 8 σχολές, και στη Σχολή Μεταποιητικών Τεχνολογιών, παράρτημα του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Κόσιτσε. Το Πρέσοβ είναι έδρα επισκοπής των Ουνιτών, των Λουθηρανών και των Ορθόδοξων Χριστιανών. Η πολιτιστική παράδοση του Πρέσοβ του έδωσε το προσωνύμιο «Αθήναι επί του Τόρισα». Πολλές συναυλίες, όπερες, οπερέτες και θεατρικά έργα ανεβαίνουν στο θέατρο Γιόνας Ζάμπορσκι της πόλεως (Divadlo Jonáša Záborského), τόσο στη νέα, όσο και στην παλαιά του στέγη. Το Πρέσοβ αποτελεί αληθινή βιτρίνα Μπαρόκ, Ροκοκό και γοτθικής Αρχιτεκτονικής. Στην παλιά πόλη, η κεντρική οδός πλαισιώνεται από ναούς και άλλα οικοδομήματα αυτών των αρχιτεκτονικών ρυθμών. Στα προάστια, αντιθέτως, η Σοβιετική επίδραση είναι εμφανής, με τις ογκώδεις τσιμεντένιες πολυκατοικίες. Η περιοχή κατοικείται από την Παλαιολιθική εποχή. Τα αρχαιότερα εργαλεία και οστά από μαμούθ που ανακαλύφθηκαν έχουν ηλικία 28.000 χρόνια. Οι Σλάβοι εποίκισαν την περιοχή από τον 4ο ή τον 5ο αιώνα μ.Χ.. Πριν το τέλος του 11ου αι. μ.Χ., το Πρέσοβ είχε καταστεί τμήμα του Βασιλείου της Ουγγαρίας, και Ούγγροι στρατιώτες εγκαταστάθηκαν στην πόλη. Τον 13ο αι. πολλοί Γερμανοί εποικιστές ήρθαν από την περιοχή του Σπις. Το πρώτο γραπτό κείμενο του Πρέσοβ ανάγεται στο 1247. Το 1299, η πόλη απέκτησε τα προνόμια δήμου, ενώ το 1374 ανακηρύχθηκε ελεύθερη βασιλική πόλη. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στην άνθηση των πρακτικών τεχνών και του εμπορίου (ιδίως στην εξαγωγή κρασιών από την περιοχή του Τίσα προς την Πολωνία). Τον 15ο αιώνα το Πρέσοβ έγινε μέλος της Πενταπολιτάνα (Pentapolitana), μιας συμμαχίας πέντε πόλεων της ανατολικής Σλοβακίας (Μπάρντεγιοφ, Λέβοτσα, Κόσιτσε, Πρέσοβ και Σάμπινοβ). Η πρώτη μνεία σχολείου ανάγεται στο 1429. Το 1572 άρχισε η εξόρυξη ορυκτού αλατιού στο Σολιβάρ (σήμερα μέρος της πόλης του Πρέσοβ). Η αυξημένη σημασία του Πρεσόβ οδήγησε στο να γίνει πρωτεύουσα της επαρχίας Σάρις το 1647. Ονομαστή ως σήμερα είναι η ζυθοποιία Σάρις (Šariš) στην πόλη. Το Πρέσοβ είχε σημαντικό ρόλο στην προτεσταντική μεταρρύθμιση. Βρισκόταν στη γραμμή του μετώπου κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης Μποτσκάι (1604-1606), όπου ο Αψβούργος στρατηγός Τζιόρτζιο Μπάστα υποχώρησε στην πόλη, αφού απέτυχε να ανακαταλάβει το Κόσιτσε από τους Προτεστάντες επαναστάτες. Το 1667 ιδρύθηκε το Ευαγγελικό Λουθηρανό Κολέγιο του Πρεσόβ. Το 1687, 24 εξέχοντες πολίτες και ευγενείς εκτελέσθηκαν ως υποστηρικτές της εξεγέρσεως του Ίμρε Τέκελι. Στην αρχή του 18ου αιώνα ο πληθυσμός αποδεκατίσθηκε από επιδημία πανούκλας και πυρκαγιές σε μόλις 2.000 κατοίκους. Μέχρι το 1750 η πόλη είχε συνέλθει, οι τεχνίτες και οι έμποροι δραστηριοποιήθηκαν και πάλι, και κτίσθηκαν εργοστάσια. Το 1752 το αλατωρυχείο στο Σολιβάρ πλημμύρισε, και από τότε μέχρι σήμερα το αλάτι εξάγεται από την άλμη που προέκυψε, με βρασμό. Το 1873 ήρθε ο πρώτος σιδηρόδρομος. Στο τέλος του 19ου αιώνα, η πόλη είχε ήδη ηλεκτρισμό, τηλέφωνο, τηλέγραφο και αποχετευτικό σύστημα. Το 1887 φωτιά κατέστρεψε και πάλι μεγάλο μέρος της πόλεως. Το 1918 το Πρέσοβ υπάχθηκε στην Τσεχοσλοβακία. Μετά το 1948, η πόλη έγινε βιομηχανικό κέντρο και ο πληθυσμός της αυξήθηκε γρήγορα από 28.000 το 1950 σε 52.000 το 1970 και 91.000 το 1990. Οι κάτοικοι του Πρέσοβ, κατά την απογραφή του 2001, είναι 93,7% Σλοβάκοι, 1,4% Ρομά, 1,2% Ρουθηνοί, 1,1% Ουκρανοί, 0,8% Τσέχοι και 0,2% Ούγγροι. Από θρησκευτικής πλευράς, το 66,8% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 13,6% άθεοι, το 8,9% Ουνίτες και το 4,8% Λουθηρανοί. Το Πρέσοβ είναι «αδελφοποιημένο» με τις παρακάτω δέκα πόλεις: Κερατσίνι, Ελλάδα Νόβισατς, Πολωνία Πίτσμπουργκ, ΗΠΑ Πράγα, Τσεχία Ρέμσαϊντ, Γερμανία Κομούνε ντι Μπρουγκέριο, Ιταλία Λα Κουρνέβ, Γαλλία Μουκάτσεβο, Ουκρανία Νιρεγκίχαζα, Ουγγαρία Ρισόν Λε Ζιόν, Ισραήλ «Επίσημη» ιστορία του Πρέσοβ Ιστοσελίδα του Πρέσοβ Πληροφορίες από το Slovakia.org Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 19
|
Το Πρέσοβ (σλοβακικά: Prešov) είναι πόλη της ανατολικής Σλοβακίας, πρωτεύουσα ομώνυμης περιφέρειας (Prešovský kraj). Ο πληθυσμός του είναι 91.621 κάτοικοι (απογραφή 31/12/2005), πράγμα που το κατατάσσει τρίτο σε πληθυσμό ανάμεσα στις πόλεις της Σλοβακίας. Η έκταση του δήμου του Πρέσοβ είναι 70,408 τ.χλμ..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%BF%CE%B2
|
1039 Ζοννεμπέργκα
|
Η μέση διάμετρος της Ζοννεμπέργκας εκτιμάται σε 36,7 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι X, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0476. Η Ζοννεμπέργκα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 34 ώρες και 12 λεπτά, μία πολύ αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ζοννεμπέργκα (Sonneberga) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,26. Ανακαλύφθηκε το 1924 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Αστεροσκοπείου Ζόννεμπεργκ στη Θουριγγία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1039_%CE%96%CE%BF%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Τσάρνι Σουούπσκ
|
Τον Ιούλιο του 1945, δημιουργήθηκε η αρχική ομάδα Τσάρνι Σουούπσκ, από εργάτες του σιδηροδρόμου που μετακόμισαν από την Κρακοβία στο Σουούπσκ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σύλλογος δημιουργήθηκε ως ποδοσφαιρικός σύλλογος, αλλά το 1989 ιδρύθηκε το τμήμα καλαθοσφαίρισης. Τη σεζόν 1998–99, η ομάδα προβιβάστηκε στην κορυφαία κατηγορία Πολωνίας (PLK). Τη σεζόν 2005–06, η ομάδα τερμάτισε στην 3η θέση. Τη δεκαετία του 2010, η Τσάρνι Σουούπσκ ήταν σταθερή ανταγωνίστρια για το Πρωτάθλημα, με αρκετές εμφανίσεις στα πλέι οφ. Στις 31 Ιανουαρίου 2018, ο σύλλογος αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα και διαλύθηκε λόγω οικονομικής κατάρρευσης.Το 2018, αποφασίστηκε να ξαναρχίσουν οι δραστηριότητες καλαθοσφαίρισης για το σύλλογο και πριν από τη σεζόν 2021–22, προβιβάστηκαν στην κορυφαία κατηγορία Πολωνίας. Πρωτάθλημα Πολωνίας:3η θέση (4): 2005–06, 2010–11, 2014–15, 2015–16
|
Η Τσάρνι Σουούπσκ (πολωνικά: Czarni Słupsk), ευρύτερα γνωστή ως Grupa Sierleccy Τσάρνι Σουούπσκ για λόγους χορηγίας, είναι πολωνική ομάδα καλαθοσφαίρισης, με έδρα το Σουούπσκ. Αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα κορυφαίας κατηγορίας Πολωνίας (PLK). Η έδρα του συλλόγου είναι η Χάλα Γκρίφια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B9_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BF%CF%8D%CF%80%CF%83%CE%BA
|
Ρίτα Όρα
|
Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1990 στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου απο Αλβανούς-Κοσοβάρους γονείς. Η μητέρα της, Βέρα Σαχατσίου Μπαϊρακτάρι (Vera Sahatçiu Bajraktari) είναι Αλβανίδα Ψυχίατρος, ενώ ο πατέρας της, Μπεσνίκ Σαχατσίου (Besnik Sahatçiu) είναι Κοσοβάρος Οικονομολόγος & ιδιοκτήτης μιάς παμπ. Η μητέρα της, είναι Καθολική στην θρησκεία, ενώ ο πατέρας της, Μουσουλμάνος. Η Όρα έχει άλλα δύο αδέρφια. Μια μεγαλύτερη αδερφή, την Έλενα (Elena) και έναν μικρότερο αδερφό, τον Ντον (Don). Το όνομα της, είναι εμπνευσμένο απο την ηθοποιό Ρίτα Χέιγουορθ, η οποία ήταν η αγαπημένη ηθοποιός του παππού της, Μπεσίμ Σαχατσίου (Besim Sahatçiu) ο οποίος ήταν σκηνοθέτης. Γεννήθηκε ως Rita Sahatçiu (Ρίτα Σαχατσίου), που το επώνυμο της σημαίνει "Ωρολογοποιός" στα Τουρκικά. Αργότερα, ο πατέρας της, αποφάσισε να την φωνάζει Όρα, που στα αλβανικά σημαίνει το ίδιο, απλά γιατί έτσι θα ήταν πιο εύκολο να το προφέρουν οι άλλοι. Το 1991, σε ηλικία μόλις ενός έτους, μετακόμισε με την οικογένεια της, στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Μεγάλωσε στις γειτονιές της λεωφόρου Πορτομπέλο, στο Δυτικό Λονδίνο και φοίτησε αρχικά στο δημοτικό σχολείο St Matthias CE Primary School, ενώ αργότερα παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου απο την Σύλβια Γιανγκ καθώς επίσης, φοίτησε και στο St Charles Catholic Sixth Form College. Ξεκίνησε να τραγουδάει απο πολύ μικρή ηλικία. Η Όρα ξεκίνησε αρχικά να τραγουδάει στο μαγαζί του πατέρα της, στο Λονδίνο, ανοίγοντας το πρόγραμμα του μαγαζιού. Το 2007, έκανε την πρώτη της επαγγελματική συνεργασία, συμμετέχοντας στο videoclip του Craig David για το τραγούδι "Awkward", ενώ το 2008, συμμετείχε ξανά σε videoclip ενός των τραγουδιών του, με τίτλο "Where Is The Love". Το 2009, πέρασε απο οντισιόν για να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο, στο Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2009. Αρχικά, είχε επιλεγεί για να περάσει στην επόμενη φάση (εφόσον η BBC έκρινε οτι μπορεί να διαγωνιστεί) εν τέλει όμως, αποσύρθηκε οικειοθελώς, αφού αποφάσισε οτι αυτή η πρόκληση δεν είναι για αυτήν. Η μάνατζερ της, Sarah Stennett (δουλεύει επίσης για καλλιτέχνες όπως Ellie Goulding, Jessie J και Connor Maynard) ανέφερε αργότερα στην ραδιοφωνική εκπομπή HitQuarters, οτι η Όρα είχε αποφασίσει να δηλώσει συμμετοχή στην Eurovision, εφόσον πίστευε οτι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία γι αυτήν και την καριέρα της. Λίγο αργότερα, η Stennett ήρθε σε επαφή με τον Jay Brown και την δισκογραφική εταιρία Roc Nation, μιλώντας τους για την Όρα. Τελικά, η Όρα υπέγραψε συμβόλαιο με την Roc Nation, τον Δεκέμβριο του 2009 όπου και αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Την ίδια χρονιά, συμμετείχε και στο videoclip του Jay-Z για το τραγούδι "Young Forever". Το 2010, έκανε μια σύντομη εμφάνιση στο videoclip του τραγουδιού "Over" του ράπερ Drake. Τo 2011, η Όρα ανέβασε στο YouTube ένα βίντεο, στο οποίο μιλούσε για την εργασία πάνω στο πρώτο της άλμπουμ. Αυτό το βίντεο, τράβηξε την προσοχή του DJ Fresh, ο οποίος έψαχνε τότε για μια γυναικεία νεανική φωνή. Τελικά, το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2012 όπου έγινε #1 στο UK και εκείνη την χρονιά η Ριτα ήταν η καλλιτέχνης με τα περισσότερα νούμερο #1 στη χώρα (3) και αμέσως μετά, ακολούθησε τον DJ Fresh στην περιοδεία του. Εκείνη τη χρονιά συνεργάστηκε με αρκετούς καλλιτέχνες. Μετά απο αρκετά singles που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2012, η έγινε γνωστό, οτι στις 28 Νοεμβρίου 2012, δύο μέρες μετά τα 21α γενέθλια της, θα εμφανιστεί ως special guest στη συναυλία για 100η επέτειο της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας, που πραγματοποίηθηκε στα Τίρανα. Το 2013, ήταν υποψήφια στα Brit Awards. Το 2013, ξεκίνησε πολύ δυναμικά για την Όρα, αφού κυκλοφόρησαν κι άλλες επιτυχίες της αλλά και νέες συνεργασίες. Το 2014,κυκλοφόρησε το ‘I will never let you down’ το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία φτάνοντας #1 στα Βρετανικά Charts. Επιπλεον συμμετείχε, στο τραγούδι της Ίγκι Αζάλια "Black Widow", το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία, φτάνοντας την τρίτη θέση στα Αμερικανικά charts εκείνης της χρονιάς. Ανάμεσα στο πολλά singles που κυκλοφόρησαν, η Όρα κυκλοφόρησε το ‘Poison’ το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία.Εκεινη την χρόνια το καλοκαίρι του 2015, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι σε συνεργασία με τον Chris Brown "Body on me" και μετά λόγω πολλών προβλημάτων με την δισκογραφική της εταιρεία πήρε ένα μεγάλο διάλειμμα από την μουσική. Στις 26 Μαΐου 2017, κυκλοφόρησε το τραγούδι "Your Song" το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα ‘comeback’ της προηγούμενης δεκαετίας Στις 11 Αυγούστου 2017, συμμετείχε στο τραγούδι του Avicii "Lonely Together" από το EP Avīci (01). Στις 20 Οκτωβρίου 2017, κυκλοφόρησε το τραγούδι "Anywhere",ένα τραγούδι που γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία από τα προηγούμενα της τραγούδια,είχε περισσότερες από 6 εκατομμύρια πωλήσεις και πάνω από 900 εκατομμύρια streams. Στις 5 Ιανουαρίου 2018, συμμετείχε στο τραγούδι του Λίαμ Πέιν "For You", το οποίο είχε συμπεριληφθεί αρχικά στο soundtrack της ταινίας "Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση" και στη συνέχεια στο πρώτο άλμπουμ του Λίαμ Πέιν με τίτλο LP1. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, κυκλοφόρησε το τραγούδι "Let You Love Me".Το συγκεκριμένο τραγούδι γνώρισε τεράστια επιτυχία και είναι ένα σημαδιακό τραγούδι στην καριέρα της. Έφτασε τα Top 10 σε περισσότερα από 20 charts. Στο Λονδίνο έφτασε #4 και έσπασε το ρεκόρ 30 χρόνων κάνοντας την Ρίτα την πρώτη γυναίκα με τα περισσότερα τοπ 10(συγκεκριμένα 13). Το τραγούδι κατάφερε να ξεπεράσει τα 1 δισεκατομμύριο στρεαμς παγκοσμίως Τα παραπάνω τραγούδια περιλαμβάνονται στο δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Phoenix. Η Όρα ανακοίνωσε το άλμπουμ στις 18 Σεπτεμβρίου 2018 και στις 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, το άλμπουμ κυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία. Παρότι δεν έφτασε υψηλές θέσεις έχει περισσότερα από 2,7 δισεκατομμύρια στρεαμς και είναι στα τοπ 20 των άλμπουμ με τα περισσότερα στρεαμς Τον Ιανουάριο του 2019 κυκλοφόρησε το τελευταίο Single από το άλμπουμ Phoenix ‘Only Want You’ μαζί με τον αμερικανό ράπερ 6lack. Τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το R.I.P. μαζί με την κολομβιανή Anita και την μεξικανική Sofia Reyes.Τον Απρίλιο κυκλοφόρησε το ‘Carry On’ μαζί με το δημοφιλή DJ ‘Kygo’. Τέλος στις 31 Μαΐου κυκλοφόρησε το τελευταίο τραγούδι για εκείνη την χρόνια με τίτλο ‘Ritual’ μαζί με τον DJ Tiësto και Jonas Blue. Το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και έχει περισσότερα από 300 εκατομμύρια streams παγκοσμίως.Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους η ίδια ανακοίνωσε ότι είχε ξεκινήσει να δουλεύει στο τρίτο της άλμπουμ και σκοπεύει να το κυκλοφορήσει μέσα στο 2021. Τον Μάρτιο του 2020 κυκλοφόρησε το ‘How to be lonely’ το οποίο έγραψε ο βρετανός τραγουδιστής Lewis Capaldi μαζί με τον Tomas Man Τον Φεβρουάριο του 2021 η Όρα κυκλοφόρησε το EP με τίτλο Bang, που περιελάμβανε συνεργασίες με τον Imanbek και τον Γάλλο DJ Νταβίντ Γκετά. Ora (2012) Phoenix (2018) Ρίτα Όρα στο Instagram Ρίτα Όρα, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. Ρίτα Όρα, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
|
Η Ρίτα Σαχατσίου (αλβανικά: Rita Sahatçiu, 26 Νοεμβρίου 1990, Κόσοβο), ευρύτερα γνωστή και ως Ρίτα Όρα, είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Το πρώτο της studio album, με τίτλο "Ορα" κυκλοφόρησε το 2012 και έγινε no1 σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Το συγκεκριμένο άλμπουμ περιείχε τα singles "R.I.P." και "How We Do (Party)". Η Όρα πήρε τον τίτλο της καλλιτέχνιδας όπου όλα της τα τραγούδια ήταν no1 στα Αμερικανικά charts για το 2012. Το πρώτο της single απο το δεύτερο άλμπουμ της "I Will Never Let You Down" κατέκτησε την τέταρτη θέση στα Αμερικανικά charts το 2014 καθώς επίσης, την ίδια χρονιά, η Όρα συνεργάστηκε με την Ίγκι Αζάλια για το τραγούδι "Black Widow", το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία, φτάνοντας την τρίτη θέση στα Αμερικανικά charts εκείνης της χρονιάς. Το 2015, έγινε coach στο Βρετανικό "The Voice" ενώ αργότερα, την ίδια χρόνια, έγινε και κριτής στο Βρετανικό X Factor. Το 2017 παρουσίασε το American's Next Top Model αντικαθιστώντας την επί πολλά χρόνια παρουσιάστρια και δημιουργό του show Τάιρα Μπανκς. Τον Ιανουάριο του 2020 συμμετείχε στην κριτική επιτροπή του The Masked Singer του Ηνωμένου Βασιλείου το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία στη χώρα. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτος ανακοινώθηκε ότι η Όρα θα είναι κριτής στην επερχόμενη σεζόν του The Voice της Αυστραλίας, η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται τον Ιούλιο του 2021.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%8C%CF%81%CE%B1
|
'74 Jaibreak
|
Jailbreak (A. Young, M. Young, Scott) - 4:40 You Ain't Got a Hold on Me (A. Young, M. Young, Scott) - 3:31 Show Business (A. Young, M. Young, Scott) - 4:46 Soul Stripper (A. Young, M. Young) - 6:25 Baby, Please Don't Go (Williams) - 4:50 '74 Jaibreak (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 15 Αυγούστου 1983 '74 Jaibreak (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά τις ηχογραφήσεις του '74 Jailbreak είχε την εξής μορφή: Μπον Σκοτ - κύρια φωνητικά Άνγκους Γιανγκ - κιθάρα Μάλκολμ Γιανγκ - κιθάρα, φωνητικά Τζορτζ Γιανγκ - παραγωγή, μπάσο, τύμπανα, φωνητικά Ρομπ Μπέιλι - μπάσο Μαρκ Έβανς - μπάσο στο Jailbreak Φιλ Ραντ - τύμπανα και κρουστά στο Jailbreak Τόνι Καρέντι - τύμπανα και κρουστά στα κομμάτια 2-4 Πίτερ Κλακ - τύμπανα και κρουστά στο Baby, Please Don't Go Χάρι Βάντα - παραγωγή '74 Jaibreak - AC/DC | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic AC/DC - '74 Jaibreak (album review) | Sputnikmusic Prindle Record Reviews - ACDC - Mark's Record Reviews
|
Το '74 Jaibreak είναι ΕΡ σινγκλ του Αυστραλιανού hard rock συγκροτήματος AC/DC, το οποίο κυκλοφόρησε στις 15 Οκτωβρίου του 1984 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Atlantic Records". Οι ηχογραφήσεις των πέντε τραγουδιών της συγκεκριμένης κυκλοφορίας πραγματοποιήθηκαν από το 1974 μέχρι το 1976 στην Αυστραλία σε παραγωγή των Χάρι Βάντα και Τζορτζ Γιανγκ. Το τραγούδι "Jailbreak" κυκλοφόρησε σε μορφή σινγκλ για το οποίο γυρίστηκε και βίντεο κλιπ. Τα τραγούδια αυτά είχαν κυκλοφορήσει στο παρελθόν, στις Αυστραλιανές εκδόσεις των πρώτων δίσκων του συγκροτήματος. Σε αυτά συμμετείχαν διάφοροι μουσικοί στο μπάσο και τα τύμπανα, μεταξύ αυτών και ο παραγωγός των AC/DC και αδελφός των Άνγκους και Μάλκολμ Γιανγκ, Τζορτζ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%2774_Jaibreak
|
Ιωάννης του Μπράουνσβαϊγκ-Γκρούμπενχαγκεν
|
Ήταν ο έβδομος γιος του Ερρίκου Α΄ του Θαυμάσιου δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Γκρούμπενχαγκεν και της συζύγου του Αγνής των Βέττιν, κόρης του Αλβέρτου Β΄ μαργράβου του Μάισσεν. Αδέλφια του ήταν η Αδελαΐδα σύζυγος του Ερρίκου της Βοημίας, ο Ερρίκος Β΄ δούκας του Μπ.Γκρούμπενχαγκεν, η Ειρήνη σύζυγος του Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, ο Ερνέστος Α΄ δούκας του Μπ.Γκρούμπενχαγκεν, ο Γουλιέλμος δούκας του Μπ.Γκρούμπενχαγκεν, κ.ά. Έγινε ο κοσμήτορας του Συλλόγου του μοναστηριακού ναού Σανκτ Αλεξάντρι στο Άινμπεκ. Απεβίωσε το 1367 σε ηλικία 45 ετών.
|
Ο Ιωάννης, γερμ: Johann von Braunschweig-Grubenhagen von Welfen (πριν από το 1322 - 23 Μαΐου 1367) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν ο κοσμήτορας του Συλλόγου του μοναστηριακού ναού Σανκτ Αλεξάντρι στο Άινμπεκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA-%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Μυριάποδα
|
Τα μυριάποδα έχουν ένα ζεύγος κεραιών και, στις περισσότερες περιπτώσεις, απλούς οφθαλμούς. Το στόμα βρίσκεται στην κάτω πλευρά του κεφαλιού. Ένα ζεύγος γνάθων βρίσκεται μέσα στο στόμα. Τα μυριάποδα αναπνέουν μέσω σπειραμάτων τα οποία συνδέονται με τραχειακό σύστημα παρόμοιο με αυτό των εντόμων. Έχουν επιμήκη σωληνόμορφη καρδιά η οποία εκτείνεται κατά μήκος του σώματος, αλλά λίγα, έως καθόλου, αιμοφόρα αγγεία. Τα χιλιόποδα διαφέρουν από τις άλλες ομάδες, καθώς τμήματα του σώματός τους έχουν συγχωνευθεί, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι κάθε τμήμα έχει δύο ζεύγη ποδιών. Τα μαλπιγιανά σωληνάρια εκκρίνουν αζωτούχες ουσίες στο πεπτικό σύστημα το οποία αποτελεί ένα μακρύ σωλήνα. Αν και η κοιλιακή νευρική χορδή έχει ένα γάγγλιο σε κάθε τμήμα, ο εγκέφαλος είναι σχετικά φτωχά ανεπτυγμένος.Κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος, τα αρσενικά μυριάποδα παράγουν ένα πακέτο σπέρματος, το σπερματοφόρο, το οποίο πρέπει να μεταφέρουν στο θηλυκό εξωτερικά. Αυτή η διαδικασία είναι περίπλοκη και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη. Τα θηλυκά γεννούν αυγά τα οποία εκκολάπτονται ως μικρές εκδοχές των ενηλίκων, με λίγα τμήματα και σταδιακά προσθέτουν επιπλέον τμήματα και άκρα καθώς αναπτύσσονται, μέχρι να φτάσουν στην ενήλικη μορφή. Τα μυριάποδα είναι περισσότερο άφθονα σε υγρά δάση, όπου έχουν αναλάβει το ρόλο να διασπούν τη αποσυντιθέμενη φυτική ύλη, αν και μερικά ζουν σε λιβάδια, ημιερημικά περιβάλλοντα ή ακόμη και ερήμους. Ένα πολύ μικρό ποσοστό είναι παραλιακό. Τα περισσότερα είναι σαπροφάγα, με την εξαίρεση των σαραντοποδαρουσών, οι οποίες είναι κυρίως νυκτόβιοι θηρευτές. Τα παυρόποδα και τα σύμφυλα είναι μικρά ζώα τα οποία ζουν στο έδαφος. Αν και γενικά δεν θεωρούνται επικίνδυνα για τους ανθρώπους, πολλά χιλιόποδα παράγουν επιβλαβείς εκκρίσεις (οι οποίες συχνά περιλαμβάνουν βενζοκινόνες) οι οποίες σε σπάνιες περιπτώσεις μπορούν να προκαλέσουν φουσκάλες και αποχρωματισμό του δέρματος. Οι μεγάλες σαρανταποδαρούσες, αν και μπορούν να προκαλέσουν επίπονο δήγμα, οι θάνατοι είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Υπάρχει διχογνωμία σχετικά με ποια ομάδα αρθρόποδων συγγενεύει εγγύτερα με τα μυριάποδα. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα μυριάποδα είναι θυγατρικός κλάδος των πανκαρκινοειδών, μια ομάδα που περιλαμβάνει τα καρκινοειδή και τα εξάποδα. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η οποία υποστηρίζεται από γενετικές μελέτες, η συγγενέστερη ομάδα είναι τα χηλικέρατα.Υπάρχουν τέσσερις ομοταξίες μυριάποδων, οι οποίες περιλαμβάνουν πάνω από 12.000 είδη: Εκατόποδα (σαρανταποδαρούσες) Διπλόποδα Παυρόποδα ΣύνφυλαΑν και κάθε ομοταξία μυριάποδων θεωρείται μονοφυλετική, οι σχέσεις μεταξύ τους είναι αβέβαιες.
|
Τα μυριάποδα είναι υποσυνομοταξία των αρθρόποδων η οποία περιλαμβάνει τα χιλιόποδα και τις σαρανταποδαρούσες και άλλα. Η ομάδα περιλαμβάνει πάνω από 13.000 είδη, τα οποία είναι όλα χερσαία. Αν και το όνομά τους υποδεικνύει ότι έχουν μύρια (10.000) πόδια, ο αριθμός των ποδιών ποικίλει από 750 μέχρι λιγότερα από 10. Το αρχείο απολιθωμάτων των μυριάποδων φτάνει μέχρι την ύστερη Σιλούρια, αν και γενετικές μελέτες υποδεικνύουν ότι διαφοροποιήθηκαν στο Κάμβριο, και υπάρχουν απολιθώματα της Κάμβριας εποχής τα οποία μοιάζουν με μυριάποδα. Το παλαιότερο απολίθωμα που αποδίδεται σε μυριάποδο είναι το χιλιόποδο Pneumodesmus newmani, από την ύστερη σιλούρια (428 εκατομμύρια χρόνια πριν). Το P. newmani είναι επίσης το παλαιότερο γνωστό χερσαίο ζώο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B1
|
Καυκάς
|
Η Β. Καυκάς Α.Ε. ξεκίνησε τις δραστηριότητές της το 1975 με το πρώτο εμπορικό κατάστημα στο Μαρκόπουλο. Το 1985 μετατρέπεται σε Ανώνυμη Εταιρεία. Από το 2004 γίνεται μια από τις κύριες εταιρείες ηλεκτρολογικού υλικού στην Ελλάδα, καθώς εμφανίζει τον υψηλότερο κύκλο εργασιών στον κλάδο. Το 2006 εξαγόρασε την εταιρεία Καστρήσιος Τεχνική Α.Ε. και εισήλθε στον τομέα της συναρμολόγησης και κατασκευής ηλεκτρονικών πινάκων. Από το 2012 λειτουργεί ινστιτούτο of Training and Development Kafkas, το οποίο αποτελεί σημείο συνάντησης ηλεκτρολόγων. Το 2013 εντάσσεται στον πανευρωπαϊκό όμιλο Fegime και μεταφέρει την έδρα σε νέες εγκαταστάσεις. Το 2014 ίδρυσε νέο εργοστάσιο κατασκευής ηλεκτρικών πινάκων στην Θεσσαλονίκη. Το 2016 δημιούργησε νέες εγκαταστάσεις Logistics στην Αττική ενώ δύο χρόνια μετά εγκαινιάζει 2 καταστήματα στην Κύπρο. https://corporate.kafkas.gr/d/i-istoria-mas-322.htm?lang=el&path=217774223https://www.economistas.gr/epiheiriseis/10598_ena-foteino-success-story-sta-hronia-tis-krisis
|
Η εταιρεία Καυκάς είναι ελληνική αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών με έδρα την Παιανία. Ιδρύθηκε το 1975 από τον Βασίλη Καυκά. Την ίδια χρονιά έγινε το άνοιγμα του πρώτου εμπορικού καταστήματος στο Μαρκόπουλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82
|
Υγραέριο κίνησης
|
Η Toyota κατασκεύασε έναν αριθμό μηχανών μόνο με LPG τη δεκαετία του 1970 στις οικογένειες μηχανών Toyota M engine, Toyota R engine και Toyota Y engine. Ένας αριθμός κατασκευαστών οχημάτων —Citroën, Fiat, Ford, Hyundai, General Motors (συμπεριλαμβάνοντας τις Daewoo, Holden, Opel/Vauxhall Motors, SAAB Automobile), Suzuki, Peugeot, Renault (συμπεριλαμβανομένων των Dacia), Skoda, Tata Motors, Toyota, Volvo και πιο πρόσφατα Volkswagen —έχουν μοντέλα OEM διπλού καυσίμου που κινούνται εξίσου καλά και με υγραέριο κίνησης και με βενζίνη. Η Holden Special Vehicles (HSV) προσφέρει επίσης μοντέλα οχημάτων διπλού καυσίμου (Bi-fuel vehicle)· όμως, τα οχήματα χρησιμοποιούν διαφορετικό σύστημα από αυτό των δοτικών οχημάτων τους από την Holden, χρησιμοποιώντας τεχνολογία HSV από την Orbital Autogas Systems, που εγχέει το υγραέριο κίνησης στη μηχανή ως υγρό αντί για αέριο για να έχει αυξημένη αποτελεσματικότητα. Από το 2011, η σειρά Commodore της Holden προσφέρει επίσης οχήματα LPG, με δεξαμενή καυσίμου από αργίλιο (αλουμίνιο) αντί για τη δεξαμενή βενζίνης. Τα οχήματα με βενζίνη που δεν έχουν ενσωματωμένα συστήματα LPG/υγραερίου κίνησης από τους κατασκευαστές μπορούν συνήθως να αποδεχθούν συστήματα τρίτων για να ενεργοποιήσουν τη χρήση είτε υγραερίου κίνησης είτε βενζίνης. Το υγραέριο κίνησης έχει υψηλή δημοτικότητα σε αρκετές χώρες συμπεριλαμβανομένων των: Αυστραλίας, Ευρωπαϊκής Ένωσης, Χόνγκ Κόνγκ, Ινδίας, Φιλιππίνες, FYROM, Νότια Κορέα, Σερβία, Σρι Λάνκα και Τουρκία. Είναι επίσης διαθέσιμο στα μεγαλύτερα πρατήρια καυσίμων σε πολλές χώρες. Στη Δημοκρατία της Αρμενίας, π.χ. το υπουργείο μεταφορών υπολογίζει ότι το 20 έως 30% των οχημάτων χρησιμοποιούν υγραέριο κίνησης, επειδή προσφέρει μια πολύ φτηνή εναλλακτική λύση και στο ντίζελ και στη βενζίνη, έχοντας λιγότερο από τη μισή τιμή της βενζίνης και περίπου το 60% του ντίζελ. Το υγραέριο κίνησης παρά το ότι υπάρχει για πάνω από τριάντα χρόνια στην Ελλάδα (αρχικά χρησιμοποιήθηκε μόνο σε ταξί και το 1999 νομιμοποιήθηκε για όλα τα οχήματα), έχει γίνει δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της αύξησης των τιμών της βενζίνης και του ντίζελ. Ο αριθμός των σημείων ανεφοδιασμού καθώς και τα εργαστήρια μετατροπής αυξάνονται ταχύτητα. Το 2012 υπήρχαν περίπου 404 πρατήρια ανεφοδιασμού. Μερικές εταιρείες (π.χ., Fiat, Toyota, Subaru, Opel, Chevrolet) προσφέρουν κάποια μοντέλα με δυνατότητα διπλού καυσίμου. Η τιμή του στο τέλος του 2012 ήταν περίπου το 55% της τιμής της βενζίνης. Τα διάφορα συστήματα υγραερίου κίνησης χρησιμοποιούν, γενικά, τον ίδιο τύπο πληρωτών, δεξαμενών, γραμμών και εξαρτημάτων, αλλά χρησιμοποιούν διαφορετικά συστατικά στον χώρο της μηχανής. Τα συστήματα υγρής έγχυσης χρησιμοποιούν ειδικές δεξαμενές με αντλίες κυκλοφορίας και επιστρέφουν τις γραμμές παρόμοια με τα συστήματα έγχυσης καυσίμου βενζίνης. Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι συστημάτων υγραερίου κίνησης. Ο πιο παλιός τύπος είναι το συμβατικό σύστημα μετατροπέα και μείκτη (converter-and-mixer), που υπάρχει από τη δεκαετία του 1940 και χρησιμοποιείται ακόμα πλατιά. Οι άλλοι δύο τύποι είναι γνωστοί ως συστήματα έγχυσης, αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Ένα σύστημα μετατροπέα-μείκτη χρησιμοποιεί έναν μετατροπέα για να αλλάξει το υγρό καύσιμο από τη δεξαμενή σε ατμό και έπειτα τροφοδοτεί αυτόν τον ατμό στον μείκτη όπου αναμειγνύεται με τον εισερχόμενο αέρα. Αυτό είναι επίσης γνωστό ως σύστημα βεντούρι ή "απλού σημείου". Τα συστήματα έγχυσης φάσης ατμών χρησιμοποιούν επίσης έναν μετατροπέα, αλλά αντίθετα με το σύστημα μείκτη, το αέριο φεύγει από τον μετατροπέα σε ρυθμισμένη πίεση. Το αέρια εγχέεται έπειτα στον πολλαπλό σωλήνα εισόδου αέρα μέσω μιας σειράς ηλεκτρικά ελεγχόμενων εγχυτήρων. Οι φορές που ανοίγει ο εγχυτήρας ελέγχονται από τη μονάδα ελέγχου του υγραερίου κίνησης. Αυτή η μονάδα δουλεύει περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως μια μονάδα ελέγχου έγχυσης βενζίνης. Αυτό επιτρέπει πολύ πιο ακριβή μέτρηση του καυσίμου προς τη μηχανή από ότι είναι δυνατό με μείκτες, βελτιώνοντας την οικονομία και/ή την ισχύ, ενώ μειώνονται οι εκπομπές. Τα συστήματα έγχυσης υγρής φάσης δεν χρησιμοποιούν μετατροπέα, αλλά παρέχουν το υγρό καύσιμο στη γραμμή καυσίμου (fuel rail) με περίπου τον ίδιο τρόπο όπως τα συστήματα έγχυσης βενζίνης. Αυτά τα συστήματα είναι ακόμα κατά πολύ στα αρχικά τους στάδια. Επειδή το καύσιμο εξατμίζεται στην είσοδο, ο αέρας γύρω του ψύχεται σημαντικά. Αυτό αυξάνει την πυκνότητα του αέρα εισαγωγής και μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε σημαντικές αυξήσεις στην έξοδο ισχύος της μηχανής, σε τέτοια έκταση που σε τέτοια συστήματα συνήθως μειώνεται η απόδοση για να αποφευχθεί βλάβη άλλων τμημάτων της μηχανής. Η έγχυση υγρής φάσης έχει τη δυνατότητα να πετύχει πολύ καλύτερη οικονομία και ισχύ και επιπλέον χαμηλότερα επίπεδα εκπομπών από τους μείκτες και τους εγχυτήρες φάσης ατμών. Το καύσιμο μεταφέρεται σε δεξαμενή οχήματος ως υγρό συνδέοντας τη δεξαμενή (bowser) στο πρατήριο καυσίμων με τη σύνδεση του πληρωτή στο όχημα Ο τύπος του χρησιμοποιούμενου πληρωτή ποικίλει από χώρα σε χώρα και σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται διαφορετικοί τύποι και στην ίδια χώρα.Οι τρεις τύποι είναι: Τραπεζοειδές σπείρωμα (ACME thread). Αυτός ο τύπος έχει σύνδεση με σπείρωμα (threaded fitting) στο οποίο βιδώνεται το ακροφύσιο της δεξαμενής πριν τραβηχτεί το έναυσμα για να στεγανοποιήσει τη μεταφορά καυσίμου. Αυτός ο τύπος χρησιμοποιείται στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, Την Αυστρία, το Βέλγιο και την Ιρλανδία. 'Ολλανδική' λόγχη. Αυτός ο τύπος πραγματοποιεί μια αεροστεγή στεγανοποίηση με ώθηση και συστροφή. Αυτός ο τύπος χρησιμοποιείται στο Ενωμένο Βασίλειο, τις Κάτω Χώρες και την Ελβετία. 'Ιταλικό' πιάτο. Αυτός ο τύπος χρησιμοποιείται στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Σκανδιναβία και την Πορτογαλία.Υπάρχουν διαθέσιμοι προσαρμογείς που επιτρέπουν σε όχημα που είναι εφοδιασμένο με συγκεκριμένο σύστημα να ανεφοδιαστεί σε πρατήριο με άλλο σύστημα. Η βαλβίδα πλήρωσης περιέχει βαλβίδα ελέγχου έτσι ώστε το υγρό στη γραμμή μεταξύ του πληρωτή και της δεξαμενής να μην διαφεύγει όταν αποσυνδέεται το ακροφύσιο της αντλίας. Σε εγκαταστάσεις όπου προσαρμόζεται περισσότερες από μια δεξαμενές, μπορεί να χρησιμοποιηθούν σύνδεσμοι Τ για να συνδεθούν οι δεξαμενές με έναν πληρωτή έτσι ώστε οι δεξαμενές να γεμίζουν ταυτόχρονα. Σε κάποιες εφαρμογές, μπορεί να προσαρμοστούν περισσότεροι από ένας πληρωτές, όπως στην απέναντι πλευρές του οχήματος. Αυτοί μπορεί να συνδεθούν με ξεχωριστές δεξαμενές, ή μπορεί να συνδεθούν με τις ίδιες δεξαμενές χρησιμοποιώντας συνδέσμους Τ κατά τον ίδιο τρόπο όπως στη σύνδεση πολλαπλών δεξαμενών σε έναν πληρωτή. Οι πληρωτές κατασκευάζονται συνήθως από ορείχαλκο για να αποφευχθεί η πιθανότητα σπιθών κατά την προσάρτηση ή αφαίρεση της δεξαμενής που μπορεί να συμβεί εάν χρησιμοποιηθούν χαλύβδινοι σύνδεσμοι. Ο σωλήνας μεταξύ του πληρωτή και της δεξαμενής λέγεται σωλήνας πλήρωσης (fill hose) ή γραμμή πλήρωσης (fill line). Ο σωλήνας ή λάστιχο μεταξύ της δεξαμενής και του μετατροπέα λέγεται γραμμή υπηρεσίας (service line). Και τα δυο μεταφέρουν υγρό υπό πίεση. Ο εύκαμπτος σωλήνας μεταξύ του μετατροπέα και του μείκτη σωλήνας ατμών (vapour hose) ή γραμμή ατμών (vapour line). Αυτή η γραμμή μεταφέρει ατμό σε χαμηλή πίεση και έχει πολύ μεγαλύτερη διάμετρο προσαρμογής. Όπου οι βαλβίδες δεξαμενής είναι τοποθετημένες μέσα σε κλειστό χώρο όπως στη σκευοφόρο (πορτ-μπαγκάζ) οχήματος τύπου σεντάν, χρησιμοποιείται ένας πλαστικός σωλήνας συγκράτησης για να δώσει ένα αεροστεγές παρέμβυσμα μεταξύ των συστατικών του αερίου και του εσωτερικού του οχήματος. Οι σωλήνες υγρών για LPG είναι ειδικά σχεδιασμένοι και βαθμονομημένοι για τις πιέσεις που υπάρχουν σε συστήματα LPG, ενώ κατασκευάζονται από υλικά σχεδιασμένα να είναι συμβατά με το καύσιμο. Κάποιοι σωλήνες κατασκευάζονται με πτυχωτούς συνδέσμους, ενώ άλλοι κατασκευάζονται χρησιμοποιώντας τους επαναχρησιμοποιήσιμους συνδέσμους που πιέζονται ή βιδώνονται στο τέλος του σωλήνα. Τα δύσκαμπτα τμήματα της γραμμής του υγρού κατασκευάζονται συνήθως χρησιμοποιώντας χάλκινη σωλήνωση, αν και σε κάποιες εφαρμογές, χρησιμοποιούνται χαλύβδινοι σωλήνες. Τα άκρα των σωλήνων είναι πάντοτε διπλά και συνδεμένα με παξιμάδια εκχείλωσης (flare nuts) για να ασφαλίζουν στις συνδέσεις. Οι συνδέσεις γραμμής υγρού κατασκευάζονται συνήθως από ορείχαλκο. Οι σύνδεσμοι συνήθως προσαρμόζονται από ένα σπείρωμα σε ένα συστατικό, όπως κοχλιωτές οπές τύπου BSP ή NPT σε δεξαμενές, σε ένα σύνδεσμο SAE για να ταιριάζει με τα άκρα των σωλήνων ή των λάστιχων. Τα οχήματα συνδέονται συνήθως με μια δεξαμενή, αλλά χρησιμοποιούνται πολλαπλές δεξαμενές σε κάποιες εφαρμογές. Σε εφαρμογές επιβατικών οχημάτων, η δεξαμενή είναι συνήθως είτε κυλινδρική, κατασκευασμένη από χάλυβα, προσαρτημένη στη σκευοφόρο (πορτμπαγκάζ) του οχήματος ή μια δακτυλιοειδής δεξαμενή (επίσης χαλύβδινη) ή ένα σύνολο από μόνιμα διασυνδεμένους κυλίνδρους τοποθετημένους στο φρεάτιο του εφεδρικού τροχού. Στις εφαρμογές εμπορικών οχημάτων, οι δεξαμενές είναι γενικά κυλινδρικές δεξαμενές προσαρτημένες είτε στον χώρο φορτίου ή στο αμάξωμα κάτω από το δάπεδο. Με αυξανόμενους ρυθμούς, η δεξαμενή γίνεται από συμβατό αλουμίνιο, που είναι πιο ελαφρύ, έχει περισσότερη χωρητικότητα και δεν σκουριάζει. Οι δεξαμενές έχουν συνδέσμους για πλήρωση, έξοδο υγρού, επείγουσα εκτόνωση της πλεονάζουσας πίεσης, μέτρηση επιπέδου καυσίμου και μερικές φορές έξοδο ατμού. Αυτοί μπορεί να είναι ξεχωριστές βαλβίδες προσαρτημένες σε σειρά από 3 έως 5 οπές σε συγκολλημένη πλάκα στο κέλυφος της δεξαμενής, ή μπορεί να είναι συναρμολογημένη σε μια μονάδα πολυβαλβίδας (multi-valve) που είναι βιδωμένη σε μια μεγάλη οπή σε συγκολλημένη πλήμνη, ή στην περίπτωση αλουμινένιας δεξαμενής, εξηλασμένη ως τμήμα του κελύφους της δεξαμενής. Οι σύγχρονες βαλβίδες (δικλείδες) πλήρωσης προσαρμόζονται συνήθως με έναν αυτόματο περιοριστή πλήρωσης automatic fill limiter ή (AFL) για να αποτρέψει την υπερπλήρωση. Ο AFL έχει έναν βραχίονα πλωτήρα που περιορίζει σημαντικά τη ροή αλλά δεν τον κλείνει ολότελα. Αυτό αποσκοπεί στη σημαντική ανύψωση της πίεσης στη γραμμή για να σταματήσει η αντλία την άντληση, αλλά χωρίς να προκαλέσει επικίνδυνα υψηλές πιέσεις. Πριν την εισαγωγή των AFLs, ήταν συνηθισμένο ο πληρωτής (με ενσωματωμένη βαλβίδα ελέγχου) να βιδώνεται απευθείας στη δεξαμενή, καθώς ο χειριστής έπρεπε να ανοίξει μια βαλβίδα διάκενου (ullage) στη δεξαμενή κατά την πλήρωση, επιτρέποντας την έξοδο του ατμού από την κορυφή της δεξαμενής και σταματώντας την πλήρωση όταν το υγρό αρχίσει να βγαίνει από τη βαλβίδα διακένου ώστε να δείξει ότι η δεξαμενή είναι γεμάτη. Αυτό δεν συμβαίνει στις σύγχρονες δεξαμενές Η έξοδος του υγρού χρησιμοποιείται συνήθως για να εφοδιάσει καύσιμα στη μηχανή και αναφέρεται συνήθως ως βαλβίδα υπηρεσίας. Οι σύγχρονες βαλβίδες υπηρεσίας ενσωματώνουν ένα ηλεκτρικό σωληνοειδές διακοπής. Σε εφαρμογές που χρησιμοποιούν πολύ μικρές μηχανές όπως μικρές γεννήτριες, ατμός μπορεί να ληφθεί από την κορυφή της δεξαμενής αντί για υγρό από τον πυθμένα της δεξαμενής. Βαλβίδα (δικλείδα) επείγουσας εκτόνωσης πίεσης στη δεξαμενή λέγεται μια βαλβίδα ανακούφισης υδροστατικής πίεσης. Είναι σχεδιασμένη να ανοίγει εάν η πίεση στη δεξαμενή είναι επικίνδυνα υψηλή, ελευθερώνοντας κάποιον ατμό στην ατμόσφαιρα για να μειωθεί η πίεση στη δεξαμενή. Η απελευθέρωση μικρών ποσοτήτων ατμού μειώνει την πίεση στη δεξαμενή, που προκαλεί την εξάτμιση κάποιας ποσότητας υγρού στη δεξαμενή για να επαναποκατασταθεί η ισορροπία μεταξύ υγρού και ατμών. Η λανθάνουσα θερμότητα εξάτμισης (latent heat of vaporisation) προκαλεί την ψύξη της δεξαμενής, που μειώνει παραπέρα την πίεση. Ο μετρητής κατανάλωσης (gauge sender) είναι συνήθως μια μαγνητικά συζευγμένη διάταξη, με βραχίονα πλωτήρα μέσα στη δεξαμενή που περιστρέφει έναν μαγνήτη, ο οποίος περιστρέφει έναν εξωτερικό μετρητή. Ο εξωτερικός μετρητής είναι συνήθως αναγνώσιμος άμεσα και οι περισσότεροι ενσωματώνουν επίσης ένα ηλεκτρονικό σήμα για να λειτουργεί ένας μετρητής καυσίμου στον πίνακα οργάνων. Υπάρχει ένας αριθμός τύπων βαλβίδων που χρησιμοποιούνται στα συστήματα υγραερίου κίνησης. Οι πιο συνηθισμένοι τύποι βαλβίδων είναι οι διακοπής (shut-off) και οι κλειδώματος φίλτρου (filter-lock), που χρησιμοποιούνται για να διακόψουν τη ροή στη γραμμή υπηρεσίας. Αυτές μπορούν να λειτουργούν με κενό ή ηλεκτρισμό. Σε συστήματα διπλού καυσίμου με εξαερωτήρα βενζίνης, μια παρόμοια βαλβίδα διακοπής προσαρμόζεται συνήθως στη γραμμή βενζίνης μεταξύ της αντλίας και του εξαερωτήρα. Οι ρυθμιστικές βαλβίδες (Check valves) προσαρμόζονται στον πληρωτή και στην εισαγωγή πλήρωσης της δεξαμενής καυσίμου για να αποτρέψουν την εσφαλμένη οπισθορροή. Οι βαλβίδες υπηρεσίας προσαρμόζονται στην έξοδο από τη δεξαμενή προς τη γραμμή υπηρεσίας. Αυτές έχουν μια στρόφιγγα για να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί το καύσιμο. Η στρόφιγγα είναι συνήθως κλειστή μόνο όταν επισκευάζεται. Σε μερικές χώρες, υπάρχει μια ηλεκτρική βαλβίδα διακοπής στη γραμμή υπηρεσίας. Όταν προσαρμόζονται πολλαπλές δεξαμενές, εγκαθίσταται συνήθως ένας συνδυασμός βαλβίδων ελέγχου και υδροστατικών βαλβίδων εκτόνωσης για να αποτρέψει τη ροή του καυσίμου από τη μια δεξαμενή σε άλλη. Στην Αυστραλία, υπάρχει μια κοινή διάταξη σχεδιασμένη για αυτόν τον σκοπό. Είναι μια συνδυαστική διάταξη δίδυμης βαλβίδας ελέγχου και υδροστατικής εκτόνωσης ενσωματωμένη με τη μορφή συνδέσμου Τ, έτσι ώστε οι γραμμές από τις δεξαμενές να έρχονται στις πλευρές της βαλβίδας και η εξαγωγή στον μετατροπέα βγαίνει στο τέλος. Επειδή υπάρχει μόνο μια κοινή μάρκα από αυτές τις βαλβίδες, είναι γνωστές κοινώς ως βαλβίδες Sherwood. Ο μετατροπέας (γνωστός και ως εξατμιστής (vaporiser) ή μειωτής (reducer)) είναι μια διάταξη σχεδιασμένη να αλλάζει το καύσιμο από πεπιεσμένο υγρό σε ατμό γύρω στην ατμοσφαιρική πίεση για διανομή στον μείκτη ή στους εγχυτές της φάσης του ατμού. Λόγω των ψυκτικών χαρακτηριστικών του καυσίμου, θα πρέπει να προστεθεί θερμότητα στο καύσιμο από τον μετατροπέα. Αυτό συνήθως επιτυγχάνεται έχοντας ψυκτικό μηχανής να κυκλοφορεί μέσω ενός εναλλάκτη θερμότητας που μεταφέρει θερμότητα από αυτό το ψυκτικό στο LPG. Υπάρχουν δύο διακριτοί διαφορετικοί βασικοί τύποι μετατροπέα για χρήση με συστήματα τύπου μείκτη. Η ευρωπαϊκή τεχνοτροπία είναι μια πιο σύνθετη συσκευή που ενσωματώνει ένα αδρανές κύκλωμα και είναι σχεδιασμένο να χρησιμοποιηθεί με ένα απλό σταθερό μείκτη βεντούρι. Η αμερικάνικη τεχνοτροπία μετατροπέα έχει μια πιο απλή σχεδίαση που σκοπεύει να χρησιμοποιηθεί με έναν μεταβλητό μείκτη βεντούρι που ενσωματώνει ένα αδρανές κύκλωμα. Οι μηχανές με χαμηλή έξοδο ισχύος όπως: βέσπες, τετράτροχες μοτοσυκλέτες και γεννήτριες μπορούν να χρησιμοποιήσουν έναν πιο απλό τύπο μετατροπέα (γνωστός και ως ρυθμιστής (governor ή regulator)). Αυτοί οι μετατροπείς τροφοδοτούνται με καύσιμο σε μορφή ατμού. Η εξάτμιση λαμβάνει χώρα στη δεξαμενή όπου συμβαίνει ψύξη καθώς το υγρό καύσιμο βράζει. Οι δεξαμενές με μεγάλο εμβαδόν επιφάνειας που εκτίθενται σε θερμοκρασία του περιβάλλοντος αέρα σε συνδυασμό με χαμηλή έξοδο ισχύος (χαμηλή απαίτηση καυσίμου) της μηχανής καθιστούν αυτόν τον τύπο συστήματος βιώσιμο. Η ψύξη της δεξαμενής καυσίμου είναι ανάλογη με την απαίτηση καυσίμου και συνεπώς αυτή η διάταξη χρησιμοποιείται μόνο σε μικρότερες μηχανές. Αυτός ο τύπος μετατροπέα μπορεί να τροφοδοτηθεί είτε με ατμό σε πίεση δεξαμενής (που λέγεται ρυθμιστής δύο σταδίων (2-stage regulator)) είτε να τροφοδοτηθεί μέσω ενός ρυθμιστή προσαρτημένου στη δεξαμενή σε σταθερή μειωμένη πίεση (που λέγεται ρυθμιστής ενός σταδίου (single stage regulator). Μείκτης είναι η συσκευή που αναμειγνύει το καύσιμο στη ροή του αέρα προς τη μηχανή. Ο μείκτης ενσωματώνει μια αντλία βεντούρι σχεδιασμένη να αντλεί το καύσιμο στη ροή του αέρα λόγω της κίνησης του αέρα. Τα συστήματα τύπου μείκτη υπάρχουν από τη δεκαετία του 1940 και κάποια σχέδια έχουν αλλάξει λίγο με το πέρασμα του χρόνου. Οι μείκτες καταργούνται τώρα με αυξανόμενους ρυθμούς από τους εγχυτές. Τα περισσότερα συστήματα έγχυσης φάσης ατμού προσαρτούν τα σωληνοειδή σε μια πολλαπλή ομάδα ή γραμμή έγχυσης (manifold block ή injector rail), έπειτα χρησιμοποιούν λάστιχα σε ακροφύσια, που βιδώνονται σε οπές τρυπημένες και βιδωμένες στους δρομείς της πολλαπλής εισόδου. Υπάρχει συνήθως ένα ακροφύσιο για κάθε κύλινδρο. Κάποια συστήματα έγχυσης ατμού μοιάζουν με έγχυση βενζίνης, έχοντας ξεχωριστούς εγχυτές που ταιριάζουν στην πολλαπλή ή την κεφαλή με τον ίδιο τρόπο όπως οι εγχυτές βενζίνης και τροφοδοτούνται μέσω γραμμής καυσίμου. Οι εγχυτές υγρής φάσης προσαρτώνται στη μηχανή με τρόπο παρόμοιο με τους εγχυτές βενζίνης, προσαρτώμενοι απευθείας στην είσοδο της πολλαπλής και τροφοδοτούνται με υγρό καύσιμο από τη γραμμή καυσίμου. Υπάρχουν τέσσερα διακριτά ηλεκτρικά συστήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε συστήματα υγραερίου κίνησης - μετρητής κατανάλωσης καυσίμου (fuel gauge sender), διακόπτης παροχής καυσίμου (fuel shut-off), ελέγχου μείγματος ανατροφοδότησης κλειστού βρόχου (closed loop feedback mixture control) και ελέγχου έγχυσης (injection control). Σε κάποιες εγκαταστάσεις, ο μετρητής καυσίμου προσαρμοσμένος σε δεξαμενή υγραερίου κίνησης προσαρμόζεται στον αρχικό μετρητή καυσίμου στο όχημα. Σε άλλες εγκαταστάσεις, προστίθεται ένας επιπλέον μετρητής για να εμφανίζει το επίπεδο του καυσίμου στη δεξαμενή του υγραερίου κίνησης ξεχωριστά από τον υφιστάμενο μετρητή καυσίμου. Στις περισσότερες σύγχρονες εγκαταστάσεις, μια ηλεκτρονική συσκευή που λέγεται ταχομετρικός ηλεκτρονόμος (tachometric relay) ή διακόπτης ασφαλείας (safety switch) χρησιμοποιείται για τη λειτουργία ηλεκτρικών σωληνοειδών διακοπής. Αυτοί δουλεύουν αισθανόμενοι ότι η μηχανή κινείται ανιχνεύοντας παλμούς ανάφλεξης. Κάποια συστήματα χρησιμοποιούν έναν αισθητήρα πίεσης λαδιού της μηχανής. Σε όλες τις εγκαταστάσεις, υπάρχει κλείδωμα φίλτρου (που αποτελείται από διάταξη φίλτρου και σωληνοειδές κενού ή ηλεκτρικό που λειτουργεί με βαλβίδα διακοπής) τοποθετημένο στην είσοδο του μετατροπέα. Στους ευρωπαϊκούς μετατροπείς, υπάρχει επίσης ένα σωληνοειδές στον μετατροπέα για να κλείνει το ανενεργό κύκλωμα. Αυτές οι βαλβίδες είναι συνήθως συνδεμένες και οι δυο στην έξοδο του ταχομετρικού ηλεκτρονόμου ή του διακόπτη πίεσης λαδιού. Όπου τα σωληνοειδή προσαρμόζονται στις εξόδους των δεξαμενών καυσίμου, αυτά συνδέονται επίσης με τις εξόδους του ταχομετρικού ηλεκτρονόμου ή με τον διακόπτη πίεσης λαδιού. Σε εγκαταστάσεις με πολλαπλές δεξαμενές, ένας διακόπτης ή ηλεκτρονόμος μετατροπής μπορεί να προσαρμοστεί για να επιτρέπει στον οδηγό να επιλέξει από ποια δεξαμενή θα πάρει καύσιμο. Σε οχήματα διπλού καυσίμου (Bi-fuel vehicle), ο διακόπτης που χρησιμοποιείται για να αλλάξει μεταξύ των καυσίμων χρησιμοποιείται και για να κλείσει τον ταχομετρικό ηλεκτρονόμο. Τα συστήματα ανάδρασης κλειστού βρόχου χρησιμοποιούν έναν ηλεκτρονικό ελεγκτή που λειτουργεί περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως στα συστήματα βενζίνης με έγχυση καυσίμου, χρησιμοποιώντας έναν αισθητήρα οξυγόνου για να μετρά αποτελεσματικά το μείγμα αέρα/καυσίμου μετρώντας το περιεχόμενο του οξυγόνου της εξόδου και της βαλβίδας ελέγχου στον μετατροπέα ή στη γραμμή ατμού για να ρυθμίσει το μείγμα. Τα συστήματα τύπου μείκτη που δεν έχουν προσαρμοσμένη ανάδραση κλειστού βρόχου αναφέρονται μερικές φορές ως συστήματα ανοικτού βρόχου. Τα συστήματα έγχυσης χρησιμοποιούν ένα ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου που είναι πολύ παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιείται στα συστήματα έγχυσης βενζίνης. Σε όλα σχεδόν τα συστήματα, το σύστημα ελέγχου έγχυσης ενσωματώνει τον ταχομετρικό ηλεκτρονόμο και τις λειτουργίες ανάδρασης κλειστού βρόχου. Πολλοί εγκαταστάτες εξοπλισμού LPG συνιστούν την εγκατάσταση των αποκαλούμενων συστημάτων προστασίας βαλβίδας. Αυτά μπορούν να αποτελούνται στην πιο απλή περίπτωση από μια φιάλη που περιέχει υγρό προστασίας της βαλβίδας. Το υγρό αντλείται στο σύστημα εισόδου του αέρα και διανέμεται στους κυλίνδρους των μηχανών μαζί με το καύσιμο και τον αέρα. Πιο σύνθετα συστήματα μπορεί να αποτελούνται από συνδεμένη μονάδα ελέγχου κινητήρα που είναι συγχρονισμένη με τη μονάδα ελέγχου εγχυτή LPG. Αυτό καταλήγει σε μια πιο ακριβή έγχυση του υγρού προστασίας της βαλβίδας. Τα σχέδια των μετατροπέων και των μεικτών ταιριάζουν μεταξύ τους με προσαρμόζοντας μεγέθη και σχήματα των δύο συστατικών. Αντί για μετατροπέας χρησιμοποιούνται επίσης οι όροι ρυθμιστής ή μειωτής ή εξατμιστής, επειδή έχει τρεις κύριες λειτουργίες: Μειωτής: μειώνει την υψηλή πίεση της εισερχόμενης υγρής φάσης LPG στην ατμοσφαιρική πίεση. Ρυθμιστής: ρυθμίζει τη ροή του αερίου σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μηχανής. Εξατμιστής: εξατμίζει την υγρή μορφή LPG σε αέρια χρησιμοποιώντας τη θερμή κυκλοφορία του ψυκτικού της μηχανής.Στα ευρωπαϊκά συστήματα, το μέγεθος και το σχήμα του σωλήνα Βεντούρι του εξαερωτήρα σχεδιάζεται ώστε να ταιριάζει με τον μετατροπέα. Στα συστήματα στις ΗΠΑ, η βαλβίδα αέρα και οι ακροδέκτες μέτρησης στον μείκτη παίρνουν τέτοιο μέγεθος που να ταιριάζει με το μέγεθος του διαφράγματος και τη σκληρότητα του ελατηρίου στον μετατροπέα. Και στις δύο περιπτώσεις, τα συστατικά ταιριάζονται από τους κατασκευαστές και μόνο βασικές ρυθμίσεις απαιτούνται κατά την εγκατάσταση και τη ρύθμιση. Ένας εξαερωτήρας (καρμπιρατέρ) υγραερίου κίνησης μπορεί να αποτελείται απλά από στραγγαλιστικό και μείκτη, μερικές φορές προσαρμοσμένα μαζί με προσαρμογέα, ενώ ο σωλήνας βεντούρι δεν χρειάζεται. Ο εμπλουτισμός της κρύας εκκίνησης επιτυγχάνεται από το γεγονός ότι το ψυκτικό της μηχανής είναι κρύο όταν η μηχανή είναι κρύα. Αυτό προκαλεί στον πιο πυκνό ατμό να παραδίνεται στον μείκτη. Καθώς η μηχανή θερμαίνεται, η θερμοκρασία του ψυκτικού ανεβαίνει μέχρι η θερμοκρασία της μηχανής να πάει στη θερμοκρασία λειτουργίας και το μείγμα στην κανονική σύνθεση λειτουργίας του μείγματος. Ανάλογα με το σύστημα, το στραγγαλιστικό μπορεί να χρειάζεται να κρατηθεί ανοικτό παραπέρα, όταν η μηχανή είναι κρύα κατά τον ίδιο τρόπο όπως με τον εξαερωτήρα βενζίνης. Σε άλλα συστήματα, το κανονικό μείγμα αποσκοπεί να είναι κάπως φτωχό και δεν απαιτείται αύξηση του στραγγαλιστικού σε κρύα εκκίνηση. Λόγω του τρόπου επίτευξης του εμπλουτισμού, δεν απαιτείται επιπρόσθετη πεταλούδα εμφράκτη (choke) για κρύα εκκίνηση με LPG. Κάποιοι εξατμιστές έχουν μια ηλεκτρική βαλβίδα εμφράκτη, που ενεργοποιεί αυτήν τη βαλβίδα, πριν να ξεκινήσει η μηχανή και ψεκάζει κάποιον ατμό LPG στον εξαερωτήρα για να βοηθήσει την κρύα εκκίνηση. Η θερμοκρασία της μηχανής είναι κρίσιμη για τη ρύθμιση του συστήματος υγραερίου κίνησης. Ο θερμοστάτης της μηχανής ουσιαστικά ελέγχει τη θερμοκρασία του μετατροπέα, επηρεάζοντας συνεπώς άμεσα το μείγμα. Ένας εσφαλμένος θερμοστάτης, ή ένας θερμοστάτης με εσφαλμένη περιοχή θερμοκρασιών για τη σχεδίαση του συστήματος μπορεί να μην λειτουργεί σωστά. Η ικανότητα παραγόμενης ισχύος ενός συστήματος περιορίζεται από τη δυνατότητα του μετατροπέα να παραδίνει σταθερή ροή ατμού. Μια θερμοκρασία ψυκτικού χαμηλότερη από τη σκοπούμενη θα μειώσει τη μέγιστη δυνατή παραγόμενη ισχύ, όπως θα κάνει μια φυσαλίδα αέρα παγιδευμένη στο κύκλωμα ψύξης, ή θα προκαλέσει πλήρη απώλεια του ψυκτικού. Όλοι οι μετατροπείς έχουν ένα όριο, πέρα από το οποίο τα μείγματα γίνονται ασταθή. Τα ασταθή μείγματα περιέχουν συνήθως μικρά σταγονίδια υγρού καυσίμου που δεν θερμάνθηκαν αρκετά στον μετατροπέα και θα εξατμιστούν στον μείκτη ή στην είσοδο για να σχηματίσουν ένα υπερβολικά πλούσιο μείγμα. Όταν συμβεί αυτό, το μείγμα θα γίνει τόσο πλούσιο που η μηχανή θα υπερχειλίσει και θα κολλήσει. Επειδή το εξωτερικό του μετατροπέα θα είναι στους 0 °C ή κάτω από αυτούς όταν αυτό θα συμβεί, ο ατμός του νερού από τον αέρα θα παγώσει στο εξωτερικό του μετατροπέα, σχηματίζοντας μια παγωμένη λευκή στοιβάδα. Μερικοί μετατροπείς είναι πολύ ευπαθείς σε θραύση όταν συμβαίνει αυτό. Το LPG μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συμπληρωματικό καύσιμο για ντίζελ όλων των μεγεθών. Το ντίζελ περιέχει 128.700 BTU ανά γαλόνι ΗΠΑ, ενώ το προπάνιο περιέχει 91.690 BTU ανά γαλόνι ΗΠΑ. Εάν το LPG είναι 30-40% πιο φτηνό, μπορεί να υπάρχει μια σημαντική εξοικονόμηση. Οποιαδήποτε πραγματική εξοικονόμηση εξαρτάται από το σχετικό κόστος του ντίζελ ως προς το LPG. Τα παραπάνω συστήματα προσθέτουν μικρές ποσότητες LPG με κύριο σκοπό τη βελτίωση της οικονομίας, αλλά πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από LPG μπορεί να εγχυθούν για να αυξηθεί η ισχύς. Ακόμα και σε πλήρη ισχύ μια μηχανή ντίζελ κινείται με περίπου 50% φτωχό στοιχειομετρική μείγμα για να αποφύγει την παραγωγή μαύρου καπνού, έτσι υπάρχει σημαντική ποσότητα οξυγόνου στο φορτίο εισαγωγής που δεν καταναλώνεται από τη διεργασία καύσης. Αυτό το οξυγόνο είναι συνεπώς διαθέσιμο για την καύση σημαντικής ποσότητας LPG με αποτέλεσμα μεγάλη αύξηση στην παραγόμενη ισχύ. European LPG Association LPG Information World LP Gas Association
|
Υγραέριο κίνησης (Autogas) είναι το συνηθισμένο όνομα για το υγραέριο (LPG) όταν χρησιμοποιείται ως καύσιμο σε μηχανές εσωτερικής καύσης σε οχήματα καθώς και σε στατικές εφαρμογές όπως σε γεννήτριες. Είναι μείγμα προπανίου και βουτανίου. Το υγραέριο κίνησης χρησιμοποιείται πλατιά ως "πράσινο" καύσιμο, επειδή η χρήση του μειώνει τις εκπομπές καυσαερίων του διοξειδίου του άνθρακα κατά περίπου 15% συγκρινόμενο με τη βενζίνη. Ένα λίτρο βενζίνης παράγει 2,3 kg CO2 όταν καίγεται, ενώ η ισοδύναμη ποσότητα υγραερίου κίνησης (1,33 λίτρα λόγω της πιο χαμηλής πυκνότητας του υγραερίου κίνησης) παράγει 1,5 * 1,33 = 2 kg of CO2 όταν καεί. Έχει αριθμό οκτανίου (MON/RON) που είναι μεταξύ 90 και 110 και περιεκτικότητα ενέργειας υψηλότερης θερμαντικής αξίας (higher heating value—HHV) που είναι μεταξύ 25,5 MJ ανά λίτρο (για καθαρό προπάνιο) και 28,7 MJ/L (για καθαρό βουτάνιο) ανάλογα με την ενεργή σύσταση του καυσίμου. Το υγραέριο κίνησης είναι το τρίτο πιο δημοφιλές καύσιμο αυτοκινήτων στον κόσμο, με περίπου 16 εκατομμύρια από τα συνολικά 600 εκατομμύρια επιβατικά αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν καύσιμο και αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 3% του συνολικού μεριδίου της αγοράς. Περίπου τα μισά από όλα τα επιβατικά οχήματα με καύσιμο υγραερίου κίνησης βρίσκονται στις πέντε μεγαλύτερες αγορές (με φθίνουσα σειρά): Τουρκία, Νότια Κορέα, Πολωνία, Ιταλία και Αυστραλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Εσμεράλδα
|
Το όνομα γέννησης της Εσμεράλδα ήταν Αγνή. Είναι το αγαπημένο παιδί της Πακέτ Γκουϊμπερτό, ορφανή κόρη μιας πλανόδιας καλλιτέχνιδας που ζει στη Ρενς. Η Πακέτ έγινε πόρνη αφότου την παραπλάνησε ένας νεαρός ευγενής, και ζει μια μίζερη ζωή μέσα στην πείνα και τη μοναξιά. Η γέννηση της Αγνής κάνει την Πακέτ ξανά χαρούμενη, και επιδίδει προσοχή και φροντίδα στο πολυαγαπημένο της παιδί: ακόμη και οι γείτονες συγχωρούν την Πακέτ για την παρελθοντική συμπεριφορά της όταν τις βλέπουν μαζί. Πάντως η τραγωδία ξεσπά, όταν οι τσιγγάνοι απαγάγουν το μωρό, και αφήνουν ένα αποκρουστικά παραμορφωμένο παιδί (ο Κουασιμόδος μωρό) στη θέση του. Οι κάτοικοι βγάζουν το συμπέρασμα ότι οι τσιγγάνοι έχουν κανιβαλίσει την Αγνή: η μητέρα το σκάει απεγνωσμένη από τη Ρενς, και το παραμορφωμένο παιδί εξορκίζεται και στέλνεται στο Παρίσι, για να αφεθεί σε ένα εγκαταλελειμένο κρεβάτι στην Παναγία των Παρισίων. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η Αγνή-πλέον ονόματι Εσμεράλδα, το οποίο αναφέρεται στον πολύτιμο λίθο σμαράγδι (emerald) που φοράει στο λαιμό-ζει ευτυχισμένη ανάμεσα στους τσιγγάνους στο Παρίσι. Εργάζεται ως δημόσια χορεύτρια. Το κατοικίδιό της, η κατσίκα Τζαλί, παρουσιάζει διάφορα κόλπα με ντέφι, ένα μαγικό τρικ το οποίο θα χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη δικαστηρίου ότι η Εσμεράλδα είναι μάγισσα. Ο Κλαύδιος Φρολό στέλνει τον υιοθετημένο γιο του Κουασιμόδο να απαγάγει την Εσμεράλδα από τους δρόμους. Η Εσμεράλδα σώζεται από τον αξιωματικό Φοίβο ντε Σατοπέρ, με τον οποίον απευθείας ερωτεύεται σε σημείο ψύχωσης. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, ο Κλοπέν Τρουϊγιεφού, ο βασιλιάς των Τρουάντ, ετοιμάζεται να εκτελέσει έναν ποιητή ονόματι Πιερ Γκρενγκουάρ για την παραβίαση της επικράτειας των Τρουάντ, που είναι γνωστή ως Το Δικαστήριο των Θαυμάτων. Όντας συμπονετική η Εσμεράλδα, δέχεται να τον παντρευτεί, για να του σώσει τη ζωή. Όταν ο Κουασιμόδος καταδικάζεται στον κυφώνα για την απόπειρα απαγωγής, το άτομο που τον λυπάται και του σερβίρει νερό είναι το θύμα του, η Εσμεράλδα. Λόγω αυτού, την ερωτεύεται βαθιά, ακόμη και αν αηδιάζεται και εκείνη από την ασχήμια του, τον αφήνει να της φιλήσει το χέρι. Εκεί, η Πακέτ, πλέον γνωστή ως Αδελφή Γκιουντούλ, αναχωρήτρια, καταριέται την Εσμεράλδα, λέγοντας ότι εκείνη και οι υπόλοιποι τσιγγάνοι έφαγαν το χαμένο της παιδί. Δύο μήνες αργότερα, η Εσμεράλδα περπατά στο δρόμο όταν η Φλερ-ντε-Λι, η αρραβωνιαστικιά του Φοίβου, και οι πλούσιες αριστοκράτισσες φίλες της, εντοπίζουν την τσιγγάνα από το σπίτι Γκοντελοριέ. Η Φλερ-ντε-Λι ζηλεύει την ομορφιά της Εσμεράλδα και παριστάνει ότι δεν τη βλέπει, αλλά οι φίλες της Φλερ καλούν την Εσμεράλδα από περιέργεια. Όταν η Εσμεράλδα μπαίνει στο δωμάτιο, εμφανίζεται ταραχή-οι πλούσιες νεαρές γυναίκες, οι οποίες όλες φαίνονται ισοδύναμα όμορφες όταν συγκρίνονται μεταξύ τους, είναι άχαρες συγκριτικά με την Εσμεράλδα. Ξέροντας ότι η ομορφιά της Εσμεράλδα ξεπερνά κατά πολύ τη δική τους ομορφιά, οι αριστοκράτισσες κοροϊδεύουν τα ρούχα της αντ' αυτού. Ο Φοίβος προσπαθεί να κάνει την Εσμεράλδα να νιώσει καλύτερα, αλλά η Φλερ τραβάει την τσάντα της Εσμεράλδα και την ανοίγει. Κομμάτια ξύλου με γράμματα γραμμένα πάνω πέφτουν κάτω, και η Τζαλί μετακινεί τα γράμματα, για να σχηματίσει τη λέξη "Φοίβος". Η Φλερ, συνειδητοποιώντας ότι έχει ανταγωνισμό, αποκαλεί την Εσμεράλδα μάγισσα και λιποθυμά. Η Εσμεράλδα το βάζει στα πόδια, και ο Φοίβος την ακολουθεί. Αργότερα τον ίδιο μήνα, η Εσμεράλδα συναντιέται με το Φοίβο και του δηλώνει τον έρωτά της για εκείνον. Ο Φοίβος βρίσκει την ευκαιρία να τη φιλήσει ενώ μιλάει, και παριστάνει ότι την αγαπά. Ρωτά την Εσμεράλδα ποιο είναι το νόημα του γάμου (δεν έχει καμία πρόθεση να αφήσει την αρραβωνιαστικιά του Φλερ-ντε-Λι, απλώς θέλει να κάνει σεξ με την Εσμεράλδα), το οποίο πληγώνει την κοπέλα. Ο Φοίβος βλέποντας την αντίδραση του κοριτσιού, παριστάνει τον λυπημένο και λέει στην Εσμεράλδα ότι πρέπει να σταματήσει να τον αγαπά. Έπειτα η Εσμεράλδα λέει ότι τον αγαπά πραγματικά και ότι θα κάνει ό, τι της ζητήσει. Ο Φοίβος αρχίζει να ξεκουμπώνει την μπλούζα της Εσμεράλδα και την φιλά ξανά. Ο Φρολό, ο οποίος παρακολουθούσε πίσω από μία πόρτα, εισβάλλει μέσα στο δωμάτιο σε έκρηξη ζήλειας, μαχαιρώνει το Φοίβο, και το σκάει. Η Εσμεράλδα λιποθυμά με το που βλέπει το Φρολό, και όταν επανέρχεται, βρίσκει τον εαυτό της κατηγορούμενο για φόνο, λόγω κακής επικοινωνίας κάνει την επιτροπή να πιστέψει ότι ο Φοίβος είναι στ' αλήθεια νεκρός. Η Εσμεράλδα υποστηρίζει την αθωότητά της, αλλά όταν απειλείται ότι θα της συνθλίψουν το πόδι με μέγγενη, ομολογεί. Το δικαστήριο την καταδικάζει σε θάνατο για δολοφονία και μαγεία (το δικαστήριο είδε το μαγικό κόλπο της Τζαλί), και φυλακίζεται σε κελί. Ο Φρολό την επισκέπτεται, και η Εσμεράλδα κρύβεται στη γωνία (πριν από αυτό το κομμάτι του βιβλίου, οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι λάγνα ψύχωση του Φρολό με το κορίτσι τον οδήγησαν στη δημόσια καταγγελία και στο να την παρακολουθεί κρυφά). Ο Φρολό λέει στην Εσμεράλδα για την εσωτερική του διαμάχη, και της δίνει ένα τελεσίγραφο: να του δωθεί ολοκληρωτικά ή να αντιμετωπίσει το θάνατο. Η Εσμεράλδα, απωθείται από το γεγονός ότι ο Φρολό θα την έβλαπτε σε τέτοιο βαθμό για τον εγωισμό του, αρνείται. Ο Φρολό, βαθιά εκνευρισμένος, εγκαταλείπει την πόλη. Την επόμενη μέρα, λεπτά αργότερα προτού κρεμαστεί, ο Κουασιμόδος φτάνει δραματικά από την Παναγία των Παρισίων, αρπάζει την Εσμεράλδα, και τρέχει πίσω φωνάζοντας "Άσυλο!". Ενώ μένει στο κελί της Παναγίας των Παρισίων, σιγά-σιγά γίνεται φιλική με τον Κουασιμόδο και είναι ικανή να κοιτάξει πέρα από τη δύσμορφη εμφάνισή του. Ο Κουασιμόδος της κάνει ένα δυνατό σφύριγμα, ένα από τα λίγα πράγματα που μπορεί πλέον να ακούσει, και της λέει να το χρησιμοποιήσει όποτε χρειαστεί βοήθεια. Μια ημέρα, η Εσμεράλδα εντοπίζει τον Φοίβο να περνάει μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Ζητάει από τον Κουασιμόδο να ακολουθήσει τον αξιωματικό, αλλά όταν ο Κουασιμόδος βρίσκει που είναι ο Φοίβος, βλέπει τον Φοίβο να φεύγει από το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του. Ο Κουασιμόδος του λέει ότι η Εσμεράλδα θέλει να τον δει: Ο Φοίβος, νομίζοντας ότι η Εσμεράλδα είναι νεκρή, πιστεύει ότι ο Κουασιμόδος είναι ο διάβολος που τον καλεί στην Εσμεράλδα στην Κόλαση, και φεύγει τρομοκρατημένος. Ο Κουασιμόδος επιστρέφει και της λέει ότι δε βρήκε το Φοίβο. Για εβδομάδες η Εσμεράλδα και ο Κουασιμόδος ζουν μια ήσυχη ζωή, παρόλο που ο Φρολό κρύβεται σε μία από τις ιδιωτικές του κάμαρες σκεπτόμενος για το τι να κάνει μετά. Το κορίτσι ξυπνάει έντρομο μέχρι που ο Φρολό την ακινητοποιεί στο κρεβάτι με το κορμί του και προσπαθεί να τη βιάσει. Ανήμπορη να τον αντιμετωπίσει, η Εσμεράλδα αρπάζει τη σφυρίχτρα και τη φυσάει. Προτού ο Φρολό συνειδητοποιήσει την κίνησή της, ο Κουασιμόδος τον αρπάζει, τον ρίχνει στον τοίχο, και τον χτυπάει με σκοπό να τον σκοτώσει. Προτού ο Κουασιμόδος τελειώσει, ο Φρολό σκοντάφτει στο σεληνόφως που χύνεται από ένα μακρινό παράθυρο. Ο Κουασιμόδος βλέπει τον επιτιθέμενο της Εσμεράλδα, και τον αφήνει κατ' έκπληξη. Ο Φρολό αφρίζει από οργή, και λέει στην Εσμεράλδα ότι αν δεν την έχει αυτός, τότε κανείς δεν μπορεί, προτού αφήσει τον καθεδρικό ναό. Ο Φρολό βρίσκει τον Γκρενγκουάρ και τον πληροφορεί ότι το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε να διαγράψουν την Εσμεράλδα από το άσυλο, και προτίθεται να διατάξει τους στρατιώτες να επιτευχθεί δια της βίας το έργο. Ο Γκρενγκουάρ απρόθυμα συμφωνεί να σώσει το κορίτσι και διατυπώνει ένα σχέδιο με το Φρολό. Την επόμενη νύχτα ο Γκρενγκουάρ οδηγεί όλους τους παριζιάνους τσιγγάνους στην Παναγία των Παρισίων, για να σώσουν την Εσμεράλδα. Αντιδρώντας εσφαλμένα σε αυτήν την επίθεση, ο Κουασιμόδος αντεπιτίθεται και χρησιμοποιεί την άμυνα της Παναγίας των Παρισίων, για να πολεμήσει τους τσιγγάνους, πιστεύοντας ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να καταδώσουν την Εσμεράλδα. Τα νέα φτάνουν σύντομα στον Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας, και στέλνει στρατιώτες (συμπεριλαμβανομένου του Φοίβου) να δώσουν ένα τέλος στα επεισόδια και να κρεμάσουν την Εσμεράλδα. Φτάνουν στην Παναγία των Παρισίων, για να σώσουν τον Κουασιμόδο, ο οποίος είναι μόνος και αδυνατεί να αποτρέψει τους τσιγγάνους από την καταστροφή της Γκαλερί των Βασιλέων. Οι τσιγγάνοι σφάζονται από τους άνδρες του βασιλιά, ενώ ο Κουασιμόδος (που δεν έχει αντιληφθεί ότι οι στρατιώτες θέλουν να κρεμάσουν την Εσμεράλδα) τρέχει στο δωμάτιο της Εσμεράλδα. Πανικοβάλλεται όταν δεν τη βρίσκει πουθενά. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ο Γκρενγκουάρ και ένας άγνωστος με μανδύα μπαίνουν μέσα στην Παναγία των Παρισίων και βρίσκουν την Εσμεράλδα να προσπαθεί να το σκάσει από τον καθεδρικό ναό (φοβόταν ότι οι στρατιώτες προσπαθούσαν να την πάρουν όταν άκουσε τη μάχη). Όταν ο Γκρενγκουάρ προσφέρεται να σώσει το κορίτσι, συμφωνεί και πηγαίνει με τους δύο άνδρες. Οι τρεις τους μπαίνουν σε μια γειτονική βάρκα και πηγαίνουν κάτω από το Σηκουάνα, και λιποθυμά όταν ακούει πολλούς ανθρώπους να εύχονται το θάνατό της. Όταν η Εσμεράλδα ξυπνά, βλέπει ότι ο Γκρενγκουάρ λείπει, και ο άγνωστος είναι ο Φρολό. Ο Φρολό για μια ακόμη φορά θέτει στην Εσμεράλδα δίλημμα: να μείνει μαζί του ή να οδηγηθεί στους στρατιώτες. Το κορίτσι ζητά να εκτελεσθεί. Θυμωμένος, ο Φρολό την οδηγεί στα χέρια της Γκιουντούλ (Πακέτ). Εκεί, οι δύο γυναίκες συνειδητοποιούν ότι η Εσμεράλδα είναι η χαμένη κόρη της Γκιουντούλ. Οι φύλακες φτάνουν και η Γκιουντούλ τους εκλιπαρεί να δείξουν και στις δύο ελεημοσύνη. Η Γκιουντούλ ακολουθεί τους φύλακες στο ικρίωμα, κλωτσώντας τους και δαγκώνοντάς τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ένας φύλακας ρίχνει την Γκιουντούλ στο έδαφος: τη χτυπά στο κεφάλι και πεθαίνει. Πίσω στην Παναγία των Παρισίων, ο Κουασιμόδος ψάχνει μανιωδών τη φίλη του. Πηγαίνει στην κορυφή του βόρειου πύργου και βρίσκει το Φρολό εκεί. Ο Κουασιμόδος παρατηρεί την παραφροσύνη του Φρολό και ακολουθεί το βλέμμα του, όπου βλέπει την Εσμεράλδα με ένα λευκό φόρεμα, να κρέμεται από το ικρίωμα ενώ πεθαίνει. Πολλές κινηματογραφικές προσαρμογές της Παναγίας των Παρισίων έχουν εκτελεσθεί, που παίρνουν διάφορους βαθμούς ελευθερίας με το μυθιστόρημα και το χαρακτήρα. Για παράδειγμα, στις περισσότερες ταινίες, η σεξουαλική σκηνή μεταξύ του Φοίβου και της Εσμεράλδα δεν παρουσιάζεται τόσο έντονη, αν όχι καθόλου. Στην εκδοχή της Disney, η Εσμεράλδα παρουσιάζεται ευγενική, συμπονετική, ανεξάρτητη και έξυπνη τσιγγάνα, που προτίθεται να βοηθήσει όσους χρειάζονται. Η μεγαλύτερη ευχή της Εσμεράλδα είναι να δει άτομα στο περιθώριο όπως ο Κουασιμόδος και άλλοι τσιγγάνοι να τους αποδεχτεί η κοινωνία και να τους συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. Ζωντανή κινηματογραφική μορφή της Εσμεράλδα είναι σε ανάπτυξη.Συνήθως, κάθε προσαρμογή παρουσιάζει την Εσμεράλδα ως νέα, αλλά μεγαλύτερη γυναίκα, και όχι ως μια δεκαεξάχρονη όπως στο μυθιστόρημα του Βίκτωρ Ουγκώ. Ανάμεσα στις ηθοποιούς που την υποδύθηκαν με τα χρόνια είναι: Κλαύδιος Φρολό Κουασιμόδος Λοχαγός Φοίβος
|
Η Εσμεράλδα, γεννημένη Αγνή, είναι φανταστικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος του Βίκτωρ Ουγκώ, Η Παναγία των Παρισίων, το 1831. Είναι μια νεαρή Γαλλίδα τσιγγάνα (στο τέλος του βιβλίου αποκαλύπτεται ότι η βιολογική της μητέρα ήταν Γαλλίδα). Συχνά ελκύει άνδρες με τους δελεαστικούς χορούς της, και σπάνια εκθειάζεται χωρίς την έξυπνη κατσίκα της Τζαλί. Είναι περίπου 16 ετών και έχει αγνή και γενναιόδωρη καρδιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B4%CE%B1
|
Το νησί των θησαυρών
|
Το μυθιστόρημα διαιρείται σε 6 μέρη και 34 κεφάλαια: Ο Τζιμ Χώκινς, είναι ο αφηγητής σε όλα εκτός από τα κεφάλαια 16 – 18, που διηγούνται από τον Δόκτωρα Λάιβζι. Η νουβέλα ξεκινά σε ένα παραλιακό χωριό στη νοτιοδυτική Αγγλία, στα μέσα του 18ου αιώνα. Ο αφηγητής, Τζέημς “Τζιμ” Χώκινς, είναι ο νεαρός μοναχογιός του ιδιοκτήτη του πανδοχείου “Ο Ναύαρχος Μπένμποου”. Ένας γέρος, μεθυσμένος θαλασσόλυκος, ονόματι Μπίλλυ Μπόουνς γίνεται μόνιμος θαμώνας στο πανδοχείο. Ο Τζιμ αντιλαμβάνεται ότι ο Μπόουνς κρύβεται. Μερικούς μήνες αργότερα, ο Μπόουνς δέχεται την επίσκεψη ενός μυστηριώδους ναυτικού που ονομάζεται Μαύρος Σκύλος. Η συνάντησή τους παίρνει βίαιη τροπή και ο Μαύρος Σκύλος εγκαταλείπει τη σκηνή, ενώ ο Μπόουνς παθαίνει εγκεφαλικό. Ενώ ο Τζιμ τον φροντίζει, ο Μπόουνς ομολογεί ότι κάποτε ήταν μέλος του πληρώματος του διαβόητου πειρατή, Κάπτεν Φλιντ και ότι οι παλιοί του σύντροφοι θέλουν το σεντούκι του. Λίγο αργότερα ένας τυφλός ονόματι Πιού, εμφανίζεται στο πανδοχείο και αναγκάζει με τη βία τον Τζιμ να τον οδηγήσει στον Μπόουνς και του δίνει ένα χαρτί. Αφότου φύγει, ο Μπόουνς ανοίγει το χαρτί, για να ανακαλύψει ότι είναι σημειωμένο με τη Μαύρη Βούλα, ένα πειρατικό τελεσίγραφο, με την προειδοποίηση ότι έχει ως τις δέκα η ώρα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Ο Μπόουνς μένει ξερός στο σημείο από αποπληξία. Ο Τζιμ και η μητέρα του ανοίγουν το σεντούκι του Μπόουνς, για να μαζέψουν όσα τους όφειλε όλους αυτούς τους μήνες. Αλλά πριν προλάβουν να τα μετρήσουν, ακούνε τους πειρατές να πλησιάζουν και αναγκάζονται να κρυφτούν. Όχι όμως πριν ο Τζιμ προλάβει να πάρει από το σεντούκι ένα μυστηριώδες πέτσινο πακέτο. Οι πειρατές βρίσκουν το σεντούκι καθώς και τα χρήματα, αλλά κάνουν άνω κάτω το πανδοχείο καθώς δεν υπάρχει πουθενά ίχνος της “Γροθιάς του Φλιντ”. Καθώς έφιπποι τελωνειακοί πλησιάζουν, οι πειρατές το σκάνε για το σκάφος τους. Ο Τζιμ πηγαίνει το μυστηριώδες πακέτο στον Δρ. Λάιβζι. Αυτός, ο Άρχων Τριλώνεϋ και ο Τζιμ Χώκινς το εξετάζουν, ανακαλύπτοντας ότι περιέχει ένα ημερολόγιο που περιγράφει τις πειρατείες του Κάπτεν Φλιντ και έναν λεπτομερή χάρτη ενός νησιού, με το ακριβές σημείο του θησαυρού του. Ο άρχοντας Τριλώνεϋ αμέσως ξεκινά τα σχέδια για τον εξοπλισμό ενός ιστιοφόρου για το κηνύγι του θησαυρού, με τη βοήθεια το Δρ. Λάιβζι και του Τζιμ. Ο Λάιβζι προειδοποιεί τον Τριλώνεϋ να μη του ξεφύγει τίποτε σχετικά με τον σκοπό του ταξιδιού τους. Πηγαίνοντας στο λιμάνι του Μπρίστολ, ο Τριλώνεϋ αγοράζει μία σκούνα με το όνομα Ισπανιόλα και προσλαμβάνει τον Κάπτεν Σμόλετ ως κυβερνήτη της και τον Λονγκ Τζον Σίλβερ, έναν τέως μάγειρα πλοίου και νυν ιδιοκτήτη της ταβέρνας “Το τηλεσκόπιο” στο λιμάνι του Μπρίστολ. Ο Σίλβερ είναι που βοηθά τον Τριλώνεϋ να βρει και άλλους άντρες. Όταν ο Τζιμ φτάνει στο Μπρίστολ και επισκέπτεται τον Σίλβερ στο “Τηλεσκόπιο” αρχίζει να υποψιάζεται: Ο Σίλβερ έχει ένα ξύλινο πόδι, όπως ο άντρας για τον οποίο τον είχε προειδοποιήσει ο Μπόουνς και ένας από τους θαμώνες της ταβέρνας είναι ο Μαύρος Σκύλος. Μόλις βλέπει τον Τζιμ το βάζει στα πόδια και ο Σίλβερ αρνείται ότι γνωρίζει τον φυγά τόσο πειστικά, που κερδίζει την εμπιστοσύνη του Τζιμ. Παρά τις αμφιβολίες του Κάπτεν Σμόλετ για την αποστολή και για το πλήρωμα που επέλεξε ο Σίλβερ, η Ισπανιόλα αποπλέει για την Καραϊβική. Καθώς πλησιάζουν στον προορισμό τους, ο Τζιμ κρυφακούει τον Σίλβερ να μιλά με μερικά μέλη του πληρώματος. Ο Σίλβερ παραδέχεται ότι ήταν ναύκληρος του Κάπτεν Φλιντ, ότι αρκετοί άλλοι από το πλήρωμα ήταν κάποτε άντρες του και στρατολογεί και άλλους άντρες για να έρθουν με το μέρος τους. Αφού ανακαλυφθεί ο θησαυρός, ο Σίλβερ σκοπεύει να δολοφονήσει τους αξιωματικούς της Ισπανιόλα και να κρατήσει τα λάφυρα για τον ίδιο και τους άντρες του. Μόλις οι άντρες επιστρέψουν στις κουκέτες τους, ο Τζιμ προειδοποιεί τον Σμόλετ, τον Τριλώνεϋ και τον Λάιβζι για την επικείμενη ανταρσία. Με την άφιξη στο νησί, η πλειοψηφία των αντρών του Σίλβερ βγαίνουν στην ακτή. Αν και ο Τζιμ το αγνοεί, οι άντρες του Σίλβερ θέλουν να βάλουν στο χέρι το θησαυρό το συντομότερο δυνατόν, απορρίπτοντας το πιο προσεκτικό σχέδιο του Σίλβερ, για να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους αφού βρεθεί ο θησαυρός και μεταφερθεί στο πλοίο. Ο Τζιμ βγαίνει στην ακτή μαζί με τους άντρες του Σίλβερ, αλλά στην πρώτη ευκαιρία τους ξεφεύγει. Κυνηγημένος και τρέχοντας για τη ζωή του, συναντά τον Μπεν Γκαν, ένα άλλο πρώην μέλος του πληρώματος του Φλιντ, που είχε εγκαταλειφθεί στο νησί για τρία χρόνια. Στο μεταξύ ο Τριλώνεϋ, ο Λάιβζι και οι υπόλοιποι έντιμοι άντρες του πληρώματος αιφνιδιάζουν τους λίγους πειρατές που έχουν μείνει στην Ισπανιόλα. Έχοντας ξεφύγει από τους στασιαστές κωπηλατούν προς την ακτή και καταφεύγουν σε μία εγκαταλειμένη, οχυρωμένη καλύβα, όπου τους βρίσκει ο Τζιμ Χώκινς, που στο μεταξύ έχει αφήσει τον Μπεν Γκαν. Ο Σίλβερ πλησιάζει υπό λευκή σημαία και επιχειρεί να διαπραγματευτεί την παράδοση του Σμόλετ και των αντρών του. Ο Σμόλετ τον αποστομώνει, εξοργίζοντας τον Σίλβερ, που αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο, υποσχόμενος να επιτεθεί: “Αυτοί που θα πεθάνουν θα είναι οι τυχεροί”, απειλεί καθώς αποχωρεί ωρυώμενος. Οι πειρατές επιτίθενται, αλλά μετά από μία σκληρή μάχη, με απώλειες και από τις δύο πλευρές, απωθούνται. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Τζιμ φεύγει, παίρνει τη σχεδία του Μπεν Γκαν και πλησιάζει την Ισπανιόλα υπό την κάλυψη του σκότους. Κόβει τα σκοινιά με τα οποία το πλοίο είναι αγκυροβολημένο, αφήνοντας την παλίρροια να το παρασύρει στα ανοιχτά και μακρυά από τα χέρια των πειρατών που βρίσκονται στην ακτή. Μετά το ξημέρωμα, κατορθώνει να προσεγγίσει τη σκούνα. Από τους δύο πειρατές που είχαν μείνει πάνω στο πλοίο, μόνο ένας είναι ζωντανός: ο βαριά τραυματίας πηδαλιούχος, ο Ισραήλ Χεντς, που έχει δολοφονήσει το σύντροφό του, μετά από καυγά για ένα μπουκάλι ρούμι. Ο Χεντς συμφωνεί να βοηθήσει τον Τζιμ να οδηγήσει το πλοίο σε μία ασφαλή παραλία με αντάλλαγμα ιατρική βοήθεια και μπράντυ, αλλά μόλις το πλοίο πλησιάζει επιχειρεί να τον σκοτώσει. Ο Τζιμ σκαρφαλώνει στα ξάρτια και όταν ο Χεντς του πετά ένα μαχαίρι για να τον καρφώσει, ο Τζιμ τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Η Ισπανιόλα έχει εξωκείλει και ο Τζιμ υπό την κάλυψη της νύχτας επιστρέφει στην καλύβα. Λόγω του σκότους δεν καταλαβαίνει ότι έχει καταληφθεί από τους πειρατές και έτσι είναι πλέον αιχμάλωτός τους. Ο Σίλβερ, του οποίου η αρχηγία κρέμεται από μία λεπτή κλωστή, αρπάζει τον Τζιμ ως όμηρο και αρνείται στους εξαγριωμένους άντρες του τις απαιτήσεις τους για να τον σκοτώσουν ή να τον βασανίσουν για να αποσπάσουν πληροφορίες. Οι στασιαστές, που οδηγούνται από τον Τζωρτζ Μέρρυ, επιδίδουν στον Σίλβερ τη Μαύρη Βούλα και ψηφίζουν την αποπομπή του. Ο Σίλβερ καταφέρνει να ανατρέψει για την ώρα την απόφασή τους, παίζοντας με τις δεισιδαιμονίες τους και κατακεραυνώνοντάς τους για την καταστροφή μιας Βίβλου για να του επιδώσουν τη Μαύρη Βούλα. Τους αποκαλύπτει ότι έχει λάβει το χάρτη του θησαυρού από τον Δρ. Λάιβζι, επανακτώντας την εμπιστοσύνη τους. Την επόμενη οι πειρατές ξεκινούν τις έρευνες για το θησαυρό. Παρακολουθούνται από τον Μπεν Γκαν, ο οποίος με ψιθύρους και στοιχεία που έχει σκορπίσει ενισχύει τους φόβους τους για στοιχειώματα και κατάρες. Όμως, ο Σίλβερ δεν πτοείται και κρατώντας με νύχια και με δόντια την ψυχραιμία όλου του πληρώματος εντοπίζει το σημείο όπου είναι θαμμένος ο θησαυρός. Μόνο και μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με τους εξοργισμένους πειρατές, μόλις αντιληφθούν ότι η κρυψώνα έχει σκαφεί και ο θησαυρός έχει κάνει φτερά. Οι πειρατές, επιτίθενται στον Σίλβερ και στον Τζιμ, αλλά εμφανίζονται και τους επιτίθενται ο Μπεν Γκαν, ο Δρ. Λάιβζι και ο Αβραάμ Γκρέι, σκοτώνοντας άλλους δύο και διασκορπίζοντας τους υπόλοιπους. Ο Σίλβερ παραδίδεται στον Δρ. Λάιβζι. Πηγαίνουν στη σπηλιά του Μπεν Γκαν, όπου ο τελευταίος έχει μεταφέρει και κρύψει το θησαυρό εδώ και μήνες. Ο θησαυρός μοιράζεται ανάμεσα στον Τριλώνεϋ και τους άντρες του και ξεκινούν για την Αγγλία, εγκαταλείποντας τους υπόλοιπους επιζώντες πειρατές στο νησί. Ο Σίλβερ κατορθώνει να δραπετεύσει με μία λέμβο του πλοίου και ένα μικρό μέρος του θησαυρού. Ενθυμούμενος τον Σίλβερ, ο Τζιμ συνοψίζει ότι “... τολμώ να πιστεύω ότι συνάντησε την παλιά νέγρα γυναίκα του και ότι ζει άνετα μαζί της και με τον Κάπτεν Φλιντ (τον παπαγάλο του). Υποθέτω, ότι πρόκειται απλά για μια ελπίδα, καθώς οι πιθανότητες για να ευτυχήσει τέτοιος άνθρωπος σε έναν άλλο κόσμο θα ήταν πολύ μικρές”. Το νησί των Θησαυρών περιέχει αναφορές σε ιστορικά στοιχεία, που αποκαλύπτονται σταδιακά, ρίχνοντας φως στη κεντρική πλοκή. Αναφορές γίνονται στον πειρατή Κάπτεν Τζ. Φλιντ, “τον πιο αιμοδιψή μπουκανιέρο που έζησε ποτέ”, ο οποίος είναι νεκρός πριν από την έναρξη της ιστορίας. Ο Φλιντ ήταν καπετάνιος του Ιππόκαμπου, με μακρά θητεία στις Δυτικές Ινδίες και κατά μήκος των ακτών των αποικιών της Νοτίου Αμερικής. Το πλήρωμά του συμπεριελάμβανε μερικούς από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ιστορία: Ο κυβερνήτης του Φλιντ, ο Γουίλλιαμ (Μπίλλυ) Μπόουνς, ο ναύκληρός του Τζον Σίλβερ, ο πυροβολητής Ισραήλ Χεντς και μεταξύ άλλων ναυτών οι εξής: Τζωρτζ Μέρρυ, Τομ Μόργκαν, Πιού, ο “Μαύρος Σκύλος” και ο Άλλαρνταϊς (που έχει γίνει “δείκτης” του Φλιντ για το θησαυρό). Πολλά άλλα πρώην μέλη του πληρώματος του Φλιντ είχαν επιβιβαστεί και στην Ισπανιόλα αν και δεν είναι εφικτό να ταυτοποιηθούν ποιοι ήταν άντρες του Φλιντ και ποιοι συμφώνησαν αργότερα να μετέχουν στην ανταρσία, όπως ο λοστρόμος Ιώβ Άντερσον και ο στασιαστής “Τζον” που σκοτώθηκε από τα μουσκέτα του Δρ. Λαιβζι και του Αβραάμ Γκρέι, στο σημείο που ήταν θαμμένος ο θησαυρός. Ο Φλιντ και το πλήρωμά του ήταν αδίστακτοι, φοβεροί (“το πιο σκληροτράχηλο πλήρωμα της θάλασσας”) και ζάπλουτοι, αν μπορούσαν να βάλουν χέρι στα λάφυρα. Ο κύριος όγκος του θησαυρού του Φλιντ από την πειρατική του ζωή – χρυσός και ασημένιες πλάκες αξίας 700.000 αγγλικών λιρών, μαζί με ένα κρυφό οπλοστάσιο – είχε ταφεί σε ένα απόμακρο ερημονήσι της Καραϊβικής. Ο Φλιντ μετέφερε το θησαυρό στο νησί από τον Ιππόκαμπο με τη βοήθεια έξι ναυτών και κατασκεύασε μία οχυρή καλύβα στο νησί για άμυνα. Μόλις έθαψαν το θησαυρό, ο Φλιντ επέστρεψε μόνος του στο πλοίο – έχοντας δολοφονήσει και τους έξι ναύτες του. Τον χάρτη με την τοποθεσία του θησαυρού τον είχε κρατήσει για τον εαυτό του, μέχρι και τις τελευταίες του στιγμές. Δε διευκρινίζεται η ακριβής πορεία του Φλιντ και του πληρώματός του μετά το θάψιμο του θησαυρού, αλλά είναι γνωστό ότι κατέληξαν στην πόλη Σαβάννα, στην πολιτεία της Τζόρτζια. Ο Φλιντ αρρώστησε. Δε βοήθησε στην αποκατάσταση της υγείας του το γεγονός ότι έπινε ρούμι χωρίς μέτρο. Έτσι παρέμεινε ως και το νεκροκρέβατό του, όπου σιγοτραγουδούσε το ναυτικό τραγούδι “Δεκαπέντε Άντρες”, ζητώντας ακατάπαυστα κι άλλο ρούμι, ώσπου το πρόσωπό του είχε γίνει μπλε. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν “Ντάρμπυ Μακ Γκρω! Ντάρμπυ Μακ Γκρω!” και μετά από κάποια στερνή βρισιά “Φέρε το ρούμι, Ντάρμπυ”. Λίγο πριν ξεψυχήσει, έδωσε το χάρτη του θησαυρού στον κυβερνήτη του Ιππόκαμπου, τον Μπίλλυ Μπόουνς. Μετά το θάνατο του Φλιντ, το πλήρωμα σκόρπισε, με τους περισσότερους να επιστρέφουν στην Αγγλία. Όλοι ξόδεψαν τα χρήματα που προέκυψαν από τη μοιρασιά όσων χρημάτων απέμεναν στο πλοίο. Χαρακτηριστικά ο Τζον Σίλβερ κράτησε 2.000 λίρες Αγγλίας που κατέθεσε σε τράπεζες και έγινε ταβερνιάρης στο λιμάνι του Μπρίστολ. Ο Πιού ξόδεψε 1.200 λίρες μέσα σε ένα μόλις χρόνο και για τα επόμενα δύο έτη ζητιάνευε και ψωμολυσσούσε. Ο Μπεν Γκαν επέστρεψε στο Νησί των Θησαυρών με μερικούς άλλους άντρες του πληρώματος σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρει το θησαυρό χωρίς χάρτη. Καθώς δεν τα κατάφερε, οι σύντροφοί του, τον τιμώρησαν εγκαταλείποντάς τον στο νησί. Ο Μπόουνς, αντιλαμβανόμενος ότι είχε στοχοποιηθεί, εξαιτίας της κατοχής του χάρτη, αναζήτησε καταφύγιο σε ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Τα ταξίδια του τον έφεραν στην αγροτική, στο παραθαλάσσιο χωριό του Όρμου του Μαύρου Λόφου και τελικά στο πανδοχείο “Ναύαρχος Μπένμποου”. Κος και κα Χώκινς: Οι γονείς του Τζιμ Χώκινς. Ο κος Χώκινς πεθαίνει σύντομα μετά την έναρξη της ιστορίας. Άλλαρνταϊς: Ένας από τους έξι ναύτες του Φλιντ, που δολοφονήθηκε από τον πειρατή, αφού κατασκεύασε το φυλάκιο και έθαψε το θησαυρό. Το πτώμα του είχε τοποθετηθεί ως “πυξίδα” που έδειχνε προς τα λεφτά. “Μαύρος Σκύλος”: Πρώην μέλος του πληρώματος του Φλιντ. Σύντροφος του Πιού που επισκέπτεται την ταβέρνα “Το τηλεσκόπιο”. Εντοπίζεται από τον Τζιμ και εξαφανίζεται, διωκόμενος από δύο άντρες του Σίλβερ. Τόμας “Τομ” Ρέντρουθ: Ο θηροφύλακας του άρχοντα Τριλώνεϋ. Συνοδεύει τον άρχοντα στο νησί, αλλά κατά τη διάρκεια της εφόδου στο φυλάκιο δέχεται εχθρικά πυρά και σκοτώνεται. Πιού: Ένας διαβολικός όσο και επικίνδυνος τυφλός ζητιάνος, που ποδοπατείται από άλογα στην αρχή της ιστορίας. Ο Στίβενσον απέφυγε να είναι προβλέψιμος καθιστώντας έναν άντρα με ένα ξύλινο πόδι και έναν τυφλό τους πιο τρομακτικούς χαρακτήρες της αφήγησης. Ρίτσαρντ Τζόις: Ένας από τους υπηρέτες του άρχοντα Τριλώνεϋ, τον συνοδεύει στο νησί, αλλά σκοτώνεται κατά τη συμπλοκή στο φυλάκιο. Τζον Χάντερ: Ο άλλος υπηρέτης του άρχοντα Τριλώνεϋ. Τον ακολουθεί και αυτός στο νησί. Τραυματίζεται κατά τη συμπλοκή στο φυλάκιο και αργότερα υποκύπτει στα τραύματά του. Αβραάμ Γκρέϋ: Ξυλουργός της Ισπανιόλα. Δέχεται μεγάλες πιέσεις από τους στασιαστές και σχεδόν υποκύπτει για να πάρει το μέρος τους, αλλά ο αποφασιστικός Κάπτεν Σμόλετ, γέρνει την πλάστιγγα για να παραμείνει πιστός στον άρχοντα Τριλώνεϋ. Κατά τη διάρκεια της εφόδου στο φυλάκιο, σώζει τη ζωή του Χώκινς, σκοτώνοντας τον Ιώβ Άντερσον και τέλος βοηθά να τραπούν σε φυγή οι τελευταίοι απομείναντες πειρατές στο σημείο που ήταν θαμμένος ο θησαυρός. Επιζεί της περιπέτειας στο νησί των θησαυρών και ξοδεύει το μερίδιό του για να μορφωθεί, να παντρευτεί και να γίνει ευυπόληπτος ιδιοκτήτης ενός ιστιοφόρου. Τζωρτζ Μέρρυ: Μαζί με τον Άντερσον και τον Χεντς ανάγκασαν τον Σίλβερ να επιτεθούν στο φυλάκιο, αντί να περιμένουν την εύρεση του θησαυρού. Τελικά σκοτώνεται στο τέλος της ιστορίας, καθώς αποπειράται να σκοτώσει τον Σίλβερ και τον Χώκινς. Τομ Μόργκαν: Πρώην πειρατής από το παλιό πλήρωμα του Φλιντ. Καταλήγει εξόριστος στο ερημονήσι. Ιώβ Άντερσον: Λεμβούχος του πλοίου. Σκοτώνεται κατά την έφοδο στο φυλάκιο. Ντικ Τζόνσον: Στασιαστής που κατέχει μια Βίβλο. Οι πειρατές σκίζουν μία από τις σελίδες της για να σχεδιάσουν τη Μαύρη Βούλα. Άρρωστος και καταβεβλημένος από την ελονοσία, τελικά εγκαταλείπεται στο ερημονήσι μετά τους θανάτους των υπόλοιπων στασιαστών. Κος Άρροου: Ύπαρχος της Ισπανιόλα. Πίνει όντας αλκοολικός, παρά την απαγόρευση κατανάλωσης αλκοόλ στο σκάφος. Γενικά είναι άχρηστος ως ύπαρχος. Εξαφανίζεται μυστηριωδώς εν πλω για το νησί και αντικαθίσταται από τον Ιώβ Άντερσον. (Ο Σίλβερ του παρείχε κρυφά αλκοόλ, για να υποκύψει στο πάθος του και τελικά όντας μεθυσμένος, πέφτει στη θάλασσα μία τρικυμισμένη νύχτα με καταιγίδα). Τομ: Ένας έντιμος ναύτης. Απορρίπτει την πρόταση του Σίλβερ για να ακολουθήσει τους στασιαστές για να αντιμετωπίσει τη δολιότητά του. Ο Σίλβερ του σπάει την πλάτη με την πατερίτσα του και τον σκοτώνει μαχαιρώνοντάς τον πισώπλατα. Άλαν: Ένας ακόμη ναύτης που δε στασιάζει. Απομονώνεται όμως από τους στασιαστές και δολοφονείται. Ισραήλ Χέντς: Ο πλοηγός του πλοίου και ο παλιός πυροβολητής του Φλιντ. Σκοτώνεται στο κατάστρωμα της Ισπανιόλα, από τον αμυνόμενο για τη ζωή του Τζιμ. Μπέντζαμιν “Μπεν” Γκαν: Πρώην μέλος του πληρώματος του Φλιντ, που έχει μισοτρελαθεί μετά από τρία χρόνια εγκατάλειψης στο νησί των θησαυρών. Τον είχαν εγκαταλείψει μέλη ενός άλλου πληρώματος, τους οποίους είχε πείσει να καταπλεύσουν στο νησί για να βρουν (μάταια) το θησαυρό. Σκοτώνει δύο στασιαστές και βοηθά τον Τζιμ. Αποκαλύπτει στον Δρ. Λάιβζι την τοποθεσία, όπου έκρυψε το θησαυρό για λίγα τρόφιμα (τυρί). Βοηθά τον Σίλβερ να αποδράσει και όταν φτάνει στην Αγγλία ξοδεύει το μερίδιό του (περίπου 1.000 λίρες Αγγλίας) σε 18 μόλις ημέρες, για να γίνει ζητιάνος και τελικά ψάλτης.Υπάρχουν φυσικά και άλλοι ελάσσονες χαρακτήρες, των οποίων τα ονόματα δεν αποκαλύπτονται. Υπάρχουν διάφορα νησιά που ενδεχομένως αποτέλεσαν την έμπνευση για το Νησί των Θησαυρών. Στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους βρίσκεται το Νησί του Σεντουκιού του Νεκρού, που ο Στίβενσον εντόπισε σε ένα βιβλίο του Τσαρλς Κίνγκσλεϋ. Ο χάρτης του νησιού στο βιβλίο φέρει μία έστω και μακρινή ομοιότητα με τη νήσο Έρνστ στα Σέτλαντς. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του νησιού ο Στίβενσον συνέγραψε το Νησί των Θησαυρών μετά από επίσκεψή του στο νησί. Στο βιβλίο αναφέρονται πέντε πραγματικοί πειρατές: ο Γουίλλιαμ Κίντ, ο Μαυρογένης, ο Έντουαρντ Ίνγκλαντ, ο Χάουελ Ντέιβις και ο Μπαρθόλομιου Ρόμπερτς. Ο Κίντ έθαψε πραγματικά τον θησαυρό του στο νησί Γκάρντινερς αν και σύντομα τα λάφυρα επανακτήθηκαν από τις αρχές. Το όνομα «Ισραήλ Χεντς», αφορά σε πραγματικό πειρατή που ανήκε στο πλήρωμα του Μαυρογένη και υπέστη ακρωτηριασμό στο πόδι (αφού ο Μαυρογένης τον πυροβόλησε στο γόνατο, απλά και μόνο για να διασφαλίσει ότι το πλήρωμα του θα τον φοβόταν). Σύμφωνα με μαρτυρίες ο Χεντς μεταφέρθηκε στην ξηρά, για να φροντιστεί το τραύμα του και για αυτό και μόνο το λόγο γλίτωσε την αγχόνη, καθώς δεν ήταν παρών στην τελευταία μάχη του Μαυρογένη. Πέθανε αργότερα στην Αγγλία, όντας ζητιάνος. Ο Σίλβερ αναφέρει 350.000 νομίσματα των οκτώ κατά το "ψάρεμα των ναυαγισμένων πλοίων". Αυτό το σχόλιο συγχωνεύει δύο σχετικά γεγονότα:Την εύρεση του θησαυρού από τον ναυαγισμένο από τυφώνα του 1715 Ισπανικό στόλο, κοντά στις ακτές της Φλόριντα και Την αρπαγή την επόμενη χρονιά 350.000 νομισμάτων των οκτώ (από σύνολο αρκετών εκατομμυρίων) από τον κουρσάρο Χένρι Τζέννινγκς.Αυτό το γεγονός αναφέρεται στην εισαγωγή του "Γενική Ιστορία των Πειρατών" του Τζόνσον. Ο Σίλβερ αναφέρει τον χειρούργο του πλοίου από το πλήρωμα του Ρόμπερτς, που ακρωτηρίασε το πόδι του και αργότερα κρεμάστηκε στο Κάστρο του Ακρωτηρίου της Ακτής (Cape Coast), ένα Βρετανικό οχυρό στη Χρυσή Ακτή της Αφρικής (σημερινή Γκάνα). Τα αρχεία της δίκης των αντρών του Ρόμπερτς, αναφέρουν τον Πίτερ Σκούνταμορ ως τον αρχίατρο στο πλοίο του Ρόμπερτς Βασιλική Τύχη. Ο Σκούνταμορ βρέθηκε ένοχος οικειοθελούς υπηρεσίας με τους πειρατές του Ρόμπερτς και αντίστοιχων κακουργηματικών πράξεων, όπως και ένοχος απόπειρας ηγεσίας στασιασμού μετά τη σύλληψή του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σίλβερ, κρεμάστηκε το 1722. Ο Στίβενσον αναφέρεται στον Αντιβασιλέα των Ινδιών, ένα πλοίο που έπλεε από την Γκόα, στην Ινδία (τότε Πορτογαλική αποικία), το οποίο κατέλαβε ο Έντουαρντ Ήνγκλαντ ανοιχτά του Μάλαμπαρ, ενώ ο Τζον Σίλβερ υπηρετούσε στο Αγγλικό πλοίο Κασσάνδρα. Δεν είναι γνωστό αυτό το κατόρθωμα ούτε και υπάρχουν στοιχεία ότι υπήρξε πλοίο με το όνομα Αντιβασιλέας των Ινδιών. Παρόλα αυτά, τον Απρίλιο του 1721 ο καπετάνιος του Κασσάνδρα, Τζον Ταίηλορ (αρχικά δεύτερος στην ιεραρχία πίσω από τον Ήνγκλαντ, που είχε αφεθεί σε ερημονήσι επειδή δεν ήταν αρκετά αδίστακτος), μαζί με τον πειρατικό συνεργάτη του, Ολιβιέ Λεβασέ (Olivier Levasseur), κατέλαβαν το σκάφος Η Παναγία του Ακρωτηρίου (Nostra Senhora do Cabo), κοντά στη νήσο Ρεϊνιόν, στον Ινδικό Ωκεανό. Η Πορτογαλική γαλέρα επέστρεφε από την Γκόα στη Λισαβόνα, με επιβάτη τον Κόμη ντα Εριθέιρα (da Ericeira), που μόλις είχε παραιτηθεί από το αξίωμα του Αντιβασιλέα της Πορτογαλικής Ινδίας. Ο απόμαχος Αντιβασιλέας μετέφερε μαζί του το θησαυρό του, καθιστώντας την μία από τις μεγαλύτερες πειρατικές λείες όλων των εποχών. Ο Στίβενσον προφανώς αναφέρεται σε αυτό το συμβάν αν και υπάρχει κάποια σύγχυση στον τρόπο που το θυμάται (ή ο Σίλβερ) φέρεται να το θυμάται. Τελευταία φορά που ακούστηκε το Κασσάνδρα, ήταν το 1723 στο Πορτομπέλο, στον Παναμά, ένα μέρος που αναφέρεται εν συντομία και στο μυθιστόρημα. Βέβαια οι προηγούμενες δύο αναφορές είναι ιστορικά ασύμβατες, καθώς το Κασσάνδρα (και σύμφωνα με το μυθιστόρημα και ο Σίλβερ) βρισκόταν στον Ινδικό Ωκεανό, την ίδια περίοδο που ο Σκούνταμορ ήταν χειρούργος στο Βασιλική Τύχη, στον κόλπο της Γουινέας. 1702: Το πανδοχείο «Ο Ναύαρχος Μπένμποου» όπου ζει ο Τζιμ με τη μητέρα του, έχει ονομαστεί από τον πραγματικό Ναύαρχο Τζον Μπένμποου (1653-1702). 1733: Ο κάπταιν Φλιντ όντως πέθανε στη Σαβάννα, της πολιτείας της Τζόρτζια των Η.Π.Α. που ιδρύθηκε το 1733. 1745: Ο Δόκτωρ Λάιβζι πολέμησε στη Μάχη του Φοντενουά. 1747: Ο Άρχων Τριλώνεϋ και Λονγκ Τζον Σίλβερ αναφέρουν και οι δύο τον «Ναύαρχο Χωκ», δηλαδή τον Εδουάρδο Χωκ, 1ο Βαρώνο Χωκ (1705-1781), που προήχθη σε Υποναύαρχο το 1747. 1749: Η νουβέλα αναφέρεται στους «Κυνηγούς της οδού Μπόου» (Bow Street Runners), την πρώτη επαγγελματική αστυνομική δύναμη του Λονδίνου, που ιδρύθηκε το 1749 και διαλύθηκε το 1839. «Το Κοραλλένιο νησί» του Ρ.Μ. Μπάλλανταϋν αποτέλεσε εν μέρει την έμπνευση για το Νησί των Θησαυρών, που ο Στήβενσον θαύμαζε για τις αρετές του. Ο Στίβενσον αφήνει επίτηδες την ακριβή χρονολογία των γεγονότων στη νουβέλα αδιευκρίνιστη. Μέσω του Χώκινς αναφέρει ότι η συγγραφική του πένα ξεκίνησε την εξιστόρηση “το έτος του Κυρίου 17--”. Παρόλα αυτά είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί σύνδεση της δράσης με χρονολογίες αν και τελικά είναι άγνωστο αν ο Στίβενσον είχε θέσει στο μυαλό του ένα ακριβές χρονοδιάγραμμα. Η πρώτη χρονολογία είναι το 1745, καθώς ορίζεται από την υπηρεσία του Δρ. Λάιβζι στη Μάχη του Φοντενουά αλλά και στο ημερολόγιο του Μπίλλυ Μπόουνς. Η αναφορά του ναύαρχου Χωκ, υπονοεί κάποια χρονολογία μετά το 1747, οπότε και ο Χωκ προήχθη σε ναύαρχο, μετά τη δράση του στη Μάχη του Ακρωτηρίου Φινιστέρ, αλλά πριν το θάνατό του, το 1781.Άλλο ένα δυσεύρευτο στοιχείο σχετικά με τη χρονολογία, συνιστά το γράμμα του Άρχοντα Τριλώνεϋ από το Μπρίστολ στο έβδομο κεφάλαιο, όπου αναφέρει την επιθυμία του να στρατολογήσει αρκετούς ναύτες για να αντιμετωπίσουν τους “ντόπιους, τους μπουκανιέρους ή τους μισητούς Γάλλους”. Μία φρασεολογία που υπαινίσσεται ότι εκείνον τον καιρό η Μεγάλη Βρεττανία βρισκόταν σε πόλεμο με τη Γαλλία, π.χ. κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, από το 1756 ως το 1763. Δεν έχουν βρεθεί αποδείξεις ότι κάποιος πειρατής είχε ή δημιούργησε χάρτη θησαυρού, σημειώνοντας το σημείο με X. Παρόλα αυτά φαντάζει λογικό ότι οποιοσδήποτε χάρτης ή γράφημα με κάποιο σημάδι θα λειτουργούσε ως βοήθημα για να οδηγήσει στην όποια κρυψώνα. Η έννοια ότι “Το Χ δείχνει και την κρυψώνα του θησαυρού” έχει συνδεθεί για πάντα με το πειρατικό φολκλόρ και φαίνεται ως επινόηση του Στίβενσον. Έχουν υπάρξει περισσότερες από 50 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές προσαρμογές του μυθιστορήματος. Ακολουθούν ορισμένες από τις πιο σημαντικές: Το Νησί των Θησαυρών (1918), ταινία βωβού κινηματογράφου, παραγωγής 20th Century Fox και σκηνοθεσίας Σίντνεϋ Φράνκλιν. Το Βlack Sails είναι η τηλεοπτική σειρά που βασίζεται στην ιστορία του Καπετάνιου Φλιντ πριν από τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο βιβλίο. (2014-2017) Τα μισά απο τα πρωτότυπα χειρόγραφα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον έχουν χαθεί συμπεριλαμβανομένου και αυτού του Νησιού των Θησαυρών. Οι κληρονόμοι του Στίβενσον πούλησαν τα έγγραφά του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τα περισσότερα δημοπρατήθηκαν το 1918. Ελεύθερο βιβλίο Treasure Island στο Project Gutenberg Treasure Island, ηχητικό ντοκουμέντο αφήγησης (αγγλ. audiobook) από το Librivox
|
Το Νησί των Θησαυρών είναι περιπετειώδες μυθιστόρημα από τον Σκωτσέζο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, όπου αφηγείται μία ιστορία “πειρατών και θαμμένου χρυσού”. Αρχικά κυκλοφόρησε σε σειρά τευχών του παιδικού περιοδικού Νεαροί Φίλοι μεταξύ του 1881 και 1882 υπό τον τίτλο το Νησί των Θησαυρών ή Η Ανταρσία της Ισπανιόλα, με τον Στίβενσον να υιοθετεί το ψευδώνυμο Κάπτεν Τζωρτζ Νορθ. Εκδόθηκε για πρώτη φορά ως βιβλίο στις 23 Μαΐου 1883. Το Νησί των Θησαυρών είναι μία πλέον κλασική ιστορία περιπέτειας και ενηλικίωσης, γνωστή για την ατμόσφαιρά της, τους χαρακτήρες και τη δράση καθώς και ως ένα σαρκαστικό δοκίμιο αναφορικά με τον δυισμό της ηθικής – όπως παρατηρείται στην περίπτωση του Λονγκ Τζον Σίλβερ – κάτι ασυνήθιστο για την παιδική λογοτεχνία τότε αλλά και τώρα. Πρόκειται για μία από τις πιο συχνά δραματοποιημένες νουβέλες. Το βιβλίο είχε καθοριστικό ρόλο στη ρομαντικοποίηση και τη σταδιακή εξιδανίκευση της περιπετειώδους ζωής των πειρατών η οποία φυσικά σήμερα κατέχει υψηλότατη θέση στη δημοφιλή κουλτούρα με αμέτρητα μυθιστορήματα, ταινίες, κινούμενα σχέδια και άλλες μορφές τέχνης να τους αφορούν. Όπως επίσης η επιρροή του Νησιού των Θησαυρών σε δημοφιλείς αντιλήψεις σχετικά με τους πειρατές είναι τεράστια όπως για παράδειγμα, χάρτες θησαυρών με ένα “Χ” να σημειώνει το μέρος όπου είναι κρυμμένος ο θησαυρός, σκούνες, τη Μαύρη Βούλα, τροπικά νησιά και ναυτικούς με ένα ξύλινο πόδι και έναν παπαγάλο στον ώμο τους
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Ανατολική Ισλανδία
|
Η Ανατολική Ισλανδία βρίσκεται βορειοανατολικά της Ισλανδίας. Συνορεύει στα βορειοδυτικά με την Βορειοανατολική και στα νοτιοδυτικά με τη Νότια. Έχει έκταση 22.721 τ. χλμ.. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη περιφέρεια της Ισλανδίας μετά τη Νότια. Στα νοτιοδυτικά βρέχεται από τη Λίμνη Θόρισβατν. Οι σημαντικότερες λίμνες είναι η Χάλσλον και η Λαγκαρφιγιότ. Η Ανατολική Ισλανδία συμπεριλαμβάνει τρεις επαρχίες: την Άουστουρ-Σκαφταφελλσσίσλα, την Νόρδουρ-Μουλασίσλα και την Σούδουρ-Μουλασίσλα. Η Ανατολική Ισλανδία συμπεριλαμβάνει 9 δήμους: Μποργκαρφιαρδαρεπούρ Μπρεϊδνταλσρεπούρ Ντιουπαβογκσρεπούρ Φιαρδαμπίγκδ Φλιοτσνταλσρεπούρ Φλιοτσν6αλρεέραδ Χορναφιορδούρ Σεϋδισφιορδούρ Βοπναφιαρδαρεπούρ Σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση του 2016, η Βορειοανατολική Ισλανδία έχει 12.452 κατοίκους με πυκνότητα 0,5 κατοίκων ανά τ. χλμ. Πρωτεύουσα είναι η Έγκιλσταδιρ με πληθυσμό 2.306 κατοίκων. Έγκιλσταδιρ Μιντφιορδούρ Μπακκαφιορδούρ Σαουρμπαίρ Σκεγγιασταδίρ Χαμουντασταδίρ Περιφέρειες της Ισλανδίας Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Austurland στο Wikimedia Commons
|
Η Ανατολική Ισλανδία (ισλανδικά: Austurland) είναι μια από τις οχτώ περιφέρειες της Ισλανδίας. Η πρωτεύουσά της είναι η Έγκιλσταδιρ. Έχει έκταση 22.721 τ. χλμ. και πληθυσμό 12.452 κατοίκων (2016) με πυκνότητα 0,5 κατοίκων ανά τ. χλμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1
|
Αρχαιοαστρονομία
|
Πολλά από τα μεγάλα μνημεία και τελετουργικά οικοδομήματα των αρχαίων πολιτισμών ήσαν αστρονομικά προσανατολισμένα. Ο ακριβής προσανατολισμός της μεγάλης πυραμίδας της Γκίζας στην Αίγυπτο ή η ευθυγράμμιση προς την Αφροδίτη του ανακτόρου του κυβερνήτη του Ουξμάλ στο Γιουκατάν είναι σημαντικά παραδείγματα. Μαθαίνουμε πολλά για την ανάπτυξη της επιστήμης και της κοσμολογικής σκέψης από τη μελέτη τόσο των αρχαίων αστρονομικών πεποιθήσεων όσο και από τις επιζούσες γηγενείς παραδόσεις σε όλο τον κόσμο. Με τις ρίζες τους να αναζητούνται στις ανακαλύψεις του Στόουνχεντζ στη δεκαετία του 1960, η αρχαιοαστρονομία και η εθνοαστρονομία (η μελέτη των σύγχρονων γηγενών αστρονομικών δοξασιών) έγιναν ενεργά διεπιστημονικά πεδία γνώσης που παρέχουν νέες προοπτικές για την ιστορία της αλληλεπίδρασης του είδους μας με τον κόσμο. Σφραγίδα τούτης της νέας έρευνας είναι η ενεργός συνεργασία μεταξύ επαγγελματιών και ερασιτεχνών από πολλούς κλάδους και πολιτισμούς. Το όφελος αυτής της συνεργασίας είναι ότι η αρχαιοαστρονομία επεκτάθηκε, ώστε να συμπεριλαμβάνει πληροφορίες για τα αρχαία και γηγενή ημερολογιακά συστήματα, τις έννοιες του χρόνου και του χώρου, τα μαθηματικά, τα υπολογιστικά συστήματα και τη γεωμετρία, τις τεχνικές της ναυσιπλοΐας, όπως επίσης τη γεωμαντεία και τις απαρχές του αστικού σχεδιασμού. Η αρχαιοαστρονομία παρήγαγε απ’ ό,τι φαίνεται αλλαγές στη θεώρηση πoλιτισμικών όψεων όπως είναι η θρησκεία, η τέχνη, και η ιστορία. Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε τους επιστημονικούς κλάδους της θρησκειολογίας της φιλοσοφίας και των ανθρωπιστικών επιστημών εν γένει. Όσον αφορά στη φιλοσοφία, παρουσιάζει μια ειδική σχέση με την ιστορία της φιλοσοφίας, την κοσμολογία, τη φιλοσοφία της επιστήμης, την πολυπολιτισμική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία της θρησκείας και του πολιτισμού. Η φιλοσοφία παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στις διάφορες όψεις του πολιτισμού, δίνοντας νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη, και παρόλο που η αρχαιοαστρονομία αφεαυτής δεν επιλύει φιλοσοφικά προβλήματα, εν τούτοις ρίχνει αρκετό φως στο πώς προσπάθησαν να τα επιλύσουν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Η φύση και η σημασία της αρχαίας αστρονομίας έχει παραμεληθεί ιστορικά από τους φιλοσόφους, αλλά αυτό φαίνεται να αλλάζει. Πολλοί πολιτισμοί διατηρούν τις παραδοσιακές κοσμολογίες τους, και η γνώση βασικών συγκριτικών στοιχείων για την αρχαία αστρονομία είναι ζωτικής σημασίας για τον πολιτισμολόγο. Το μεγαλύτερο κομμάτι της επιστημολογίας από την εποχή του Φρίντριχ Νίτσε (Friedrich Nietzsche) (1844-1900) υπήρξε σχετικιστικό (η ιδέα δηλαδή πως η γνώση είναι σχετική, μη απόλυτη). Η Αρχαιοαστρονομία είναι η προοπτική, σχετικιστική έρευνα μιας κεντρικής όψης της ανθρώπινης ιστορίας και των συνθηκών υπό τις οποίες οι ανθρώπινες υπάρξεις έγιναν αυτό που είναι σήμερα. Η αξία της αστρονομίας σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται –όπως και όλα τα πράγματα άλλωστε- από τα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα της σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή. Εδώ η αρχαιοαστρονομία μας βοηθά να εκτιμήσουμε την αξία των αστρονομικών παρατηρήσεων στους αρχαίους χρόνους. Το ζήτημα της αλήθειας των κοσμολογικών ερμηνειών παραμένει ξεχωριστό θέμα. Σε ζητήματα εγκυρότητας και αλήθειας οι ενοράσεις της αρχαιοαστρονομικής επιστήμης μπορούν να βοηθήσουν του φιλόσοφους στην αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος. Η αρχαιοαστρονομία ρίχνει φως στις πηγές του αρχέγονου μύθου και της θρησκείας, αναδεικνύοντας τον άνθρωπο με ένα νέο τρόπο. Παρέχει μια γοητευτική παραλλαγή της ρήσης του Λούντβιχ Φόιερμπαχ (Ludwig Feuerbach) ότι η αλήθεια της θρησκείας είναι η ανθρωπολογία, το λάθος της είναι η θεολογία. Μέσω της αρχαιοαστρονομίας, αρχίζουμε να ξεκλειδώνουμε τα μυστικά μιας αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη θρησκευτική φαντασία και τη φυσική παρατήρηση Αν και η ευρωπαϊκή αρχαιοαστρονομία δεν υπάρχει ως ανεξάρτητη προσέγγιση, εντούτοις υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά σε όλα τα έργα που έχουν εκδοθεί ως τώρα. Ως πρόσφατα η ευρωπαϊκή αρχαιοαστρονομία (στις περισσότερες περιπτώσεις περιορισμένη στη μελέτη ημερολογιακών συστημάτων και της αστρονομίας του παρελθόντος) υπήρξε το αντικείμενο μελέτης μιας μικρής ομάδας ακαδημαϊκών διασκορπισμένων, που εργάζονταν σε σχετική απομόνωση. Κρίνοντας από τις βιβλιογραφικές αναφορές, κανονική έρευνα φαίνεται πως έγινε στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Τσεχία, την Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία. Σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ελβετία, η Σουηδία, η Ρουμανία, η Λιθουανία, η Ρωσία και η Αρμενία η έρευνα γίνεται σε μικρότερη έκταση, ενώ στις υπόλοιπες -εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων- είναι ανύπαρκτη. Ιδιαίτερα στην Πολωνία, μια ομάδα επιστημόνων που ενδιαφέρεται για τη λατινοαμερικανική αρχαιοαστρονομία και εθνοαστρονομία, έδωσε σημαντική ώθηση στην πολωνική αρχαιοαστρονομική έρευνα. Aveni Anthony F., (ed), World Archaeoastronomy, (Cambridge University Press, 1989) Belmonte Juan and Esteban César, (eds), Astronomy and Cultural Diversity, (Organismo de Museos del Cabildo de Tenerife, La Laguna, Tenerife, 2000) Ruggles Clive, Astronomy in Prehistoric Britain and Ireland, (Yale University Press, 1999) Hoskin Michael, Tombs, Temples and their Orientations: A New Perspective on Mediterranean Prehistory, by (Ocarina/Oxbow Books, 2001) Ruggles Clive & Saunders Nicholas, (eds), Astronomies and Cultures, (University Press of Colorado, 1993) Ruggles Clive, Prendergast Frank and Ray Tom (eds), Astronomy, Cosmology, and Landscape, (Ocarina Books, 2001) Ιστορία της Αστρονομίας: Παλαιολιθική - Μεσολιθική - Νεολιθική - Πολιτισμός των μεγαλίθων (Γερμανικά) επιστημονική έρευνα για την προϊστορική αστρονομία (Γερμανικά)
|
Αντικείμενο της αρχαιοαστρονομίας είναι η μελέτη των αστρονομικών πρακτικών, της ουράνιας γνώσης, των μυθολογιών, των θρησκειών και των κοσμολογικών πεποιθήσεων σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ουσιαστικά του ρόλου που έπαιξε η αστρονομία και οι αστρονόμοι στη διαμόρφωση γηγενών πολιτισμών. Ουσιαστικά η αρχαιοαστρονομία περιγράφεται καλύτερα ως "ανθρωπολογία της αστρονομίας", προκειμένου να διακρίνεται από την "ιστορία της αστρονομίας".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1
|
Αικατερίνη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ
|
Ήταν η δεύτερη κόρη του Φιλίππου Ε΄ και της συζύγου του Λουδοβίκας-Μαργαρίτας των Τσβάιμπρυκεν (1540–1569), κόρης του Φρειδερίκου Γ¨ κόμη του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς. Παντρεύτηκε τον Σενκ-Έμπερχαρντ του Λίμπουργκ-Σπέκφελντ (3 Οκτωβρίου 1560 - 26 Φεβρουαρίου 1622) και είχε τουλάχιστον δύο γιους: Λουδοβίκος-Φίλιππος (1588–1627). Γεώργιος-Φρειδερίκος (1596–1651), παντρεύτηκε την Μαγδαληνή-Ελισάβετ του Χάναου-Μύντσενμπεργκ-Σβάρτσενφελς.
|
Η Αικατερίνη, γερμ.: Katharina von Hanau-Lichtenberg (30 Ιανουαρίου 1568 στο Μπούσβαϊλερ (τώρα Μπουξβιλέρ) - 6 Αυγούστου 1636) ήταν κόρη του κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ και με τον γάμο της έγινε (κόμισσα;) του Λίμπουργκ-Σπέκφελντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1949-50
|
Στο κύπελλο Κύπρου 1949-50 συμμετείχαν οι 8 ομάδες του πρωταθλήματος Α΄ κατηγορίας 1949-50. Διεξήχθη σε 3 γύρους με το σύστημα νοκ-άουτ. Οι αγώνες ήταν μονοί και διεξάγονταν στην έδρα της ομάδας που είχε κληρωθεί ως γηπεδούχος. Σε περίπτωση ισοπαλίας διεξαγόταν επαναληπτικός στην έδρα της άλλης ομάδας. Στον τελικό προκρίθηκαν η ΕΠΑ και η Ανόρθωση. Ο τελικός διεξήχθη στις 19 Μαρτίου 1950 στο Παλιό Γ.Σ.Π. στη Λευκωσία. Οκτώ λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης η Ανόρθωση προηγείτο με 1-0. Η ΕΠΑ κέρδισε πέναλτι, με το οποίο κατάφερε να ισοφαρίσει. Ο διαιτητής διέταξε επανάληψη της εκτέλεσης του πέναλτι και ο ποδοσφαιριστής της ΕΠΑ αστόχησε. Αυτό στάθηκε αφορμή να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο οπαδοί της ΕΠΑ. Ο αγώνας διακόπηκε. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αποφάσισε την επανάληψη του αγώνα στο ίδιο γήπεδο στις 23 Απριλίου. Νικήτρια ήταν η ΕΠΑ με σκορ 2-1. Α΄ τελικός (19 Μαρτίου 1950)Διαιτητής: Βάσος Αϊβαλιώτης ΕΠΑ: Σταύρος Σπύρου «Μαύρος», Τάκης Χριστοδουλίδης, Χουσεΐν Αχμέτ, Τάκης Νεοφύτου, Στέφος Μεταξάς, Θαλής Παπαδόπουλος, Ανδρέας Δρουσιώτης, Ντερβίς Πατούνας «Άραπ», Κόκος Χειμωνίδης, Αράμ Τερζιάν, Αράμ Τσατιρτσιάν Ανόρθωση: Κώστας Χατζηγεωργίου «Κώτσιος», Ξάνθος Σαρρής, Μωυσής Μάντζαλος, Ανδρέας Λαζαρίδης, Άριστος Ραφαήλ, Φικρέτ Αχμέτ, Τζώρτζης Αβετισιάν, Κώστας Βασιλείου, Ανδρέας Στυλιανίδης, Ευάγγελος Βατίστας, Κώστας Μελετίου Σκόρερ: 79΄ 1-0 Κώστας Βασιλείου Β΄ τελικός (23 Απριλίου 1950)Διαιτητής: Φαΐκ Μουφτιζατέ ΕΠΑ: Σταύρος Σπύρου «Μαύρος», Τάκης Χριστοδουλίδης, Χουσεΐν Αχμέτ, Τάκης Νεοφύτου, Στέφος Μεταξάς, Θαλής Παπαδόπουλος, Ανδρέας Δρουσιώτης, Κωστάκης Μάμας, Κόκος Χειμωνίδης, Αράμ Τερζιάν, Αράμ Τσατιρτσιάν Ανόρθωση: Κώστας Χατζηγεωργίου «Κώτσιος», Μωυσής Μάντζαλος, Ξάνθος Σαρρής, Ευγένιος Ζερβίδης «Βοσκαρής», Άριστος Ραφαήλ, Φικρέτ Αχμέτ, Αντώνης Παπαδόπουλος, Ανδρέας Λαζαρίδης, Ανδρέας Στυλιανίδης, Τζώρτζης Αβετισιάν, Κώστας Μελετίου Σκόρερ: 14΄ 1-0 Ανδρέας Δρουσιώτης, 35΄ 1-1 Αντώνης Παπαδόπουλος, 88΄ 2-1 (π.) Αράμ Τερζιάν «1949/50 Cyprus Cup». RSSSF. 24 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2017. «Ιστορίες... κυπέλλου». goal.philenews.com. 18 Μαΐου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2015. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 53. ISBN 9963-8720-1-8. Μελετίου, Γιώργος (2011). Κυπριακό ποδόσφαιρο 1900-1960. Λευκωσία: Power Publishing. σελίδες 159, 286. ISBN 978-9963-688-87-6. Κύπελλο Κύπρου (ποδόσφαιρο ανδρών) Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1949-50
|
Το Κύπελλο Κύπρου 1949-50 ήταν η 13η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου. Συμμετείχαν οι ομάδες της Α΄ κατηγορίας 1949-50. Νικήτρια ήταν η ΕΠΑ για τρίτη φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1949-50
|
Δολοφονίες της Λόρια Μπάιμπλ και της Άσλει Φρίμαν
|
Η Λόρια Μπάιμπλ και η Άσλεϊ Φρίμαν ήταν φίλες από το νηπιαγωγείο, και ζούσαν στην Κομητεία Κρεγκ, σε μια αγροτική περιοχή στη βορειοανατολική Οκλαχόμα. Η Φρίμαν ήταν παίκτρια μπάσκετ, ενώ η Μπάιμπλ ήταν μαζορέτα. Σύμφωνα με την Λορίν Μπάιμπλ, την μητέρα της Λόρια, οι δυο φίλες τηλεφωνούσαν η μία στην άλλη τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Επίσης δήλωσε ότι: "Αυτό που σκεφτόταν η μία, το σκεφτόταν και η άλλη. Ήταν σαν η μία να ξεκινούσε μια πρόταση και να την ολοκλήρωνε η άλλη". Στις 29 Δεκεμβρίου του 1999, οι δυο κολλητές φίλες πέρασαν το βράδυ μαζί γιορτάζοντας τα δέκατα έκτα γενέθλια της Άσλεϊ. Η Λόρια έλαβε άδεια από τους γονείς της για να περάσει τη νύχτα στο σπίτι των Φρίμαν, με την υπόσχεση ότι το μεσημέρι της επόμενης μέρας θα επέστρεφε στο σπίτι της. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, τα κορίτσια είχαν περάσει χρόνο σε μια τοπική πιτσαρία με τη μητέρα της Άσλεϊ, την Κάθι. Στο πάρτι βρισκόταν και το αγόρι της Άσλεϊ, ο Τζέρεμι Χερστ, ο οποίος έφυγε από το σπίτι στις 21:30. Περίπου στις 5:30 το πρωί στις 30 Δεκεμβρίου του 1999, ένας περαστικός τηλεφώνησε στην πυροσβεστική αναφέροντας ότι το σπίτι της οικογένειας Φρίμαν τυλίχθηκε στις φλόγες. Αργότερα, οι αρχές επιβολής του νόμου διαπίστωσαν ότι η φωτιά ήταν προϊόν εμπρησμού. Πολύ σύντομα, μέσα στο σπίτι, ανακαλύφθηκε το απανθρακωμένο πτώμα της Κάθι Φρίμαν στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας της. Η αιτία θανάτου ήταν πυροβολισμός στο κεφάλι. Αρχικά, δεν εντοπίστηκαν άλλα νεκρά σώματα, με αποτέλεσμα οι τοπικές αρχές επιβολής του νόμου να πιστέψουν ότι ο πατέρας της Άσλεϊ, ο Ντάνι Φρίμαν, είχε σκοτώσει τη γυναίκα του και είχε τραπεί σε φυγή μαζί με τα δύο κορίτσια. Το αυτοκίνητο της Λόρια ήταν σταθμευμένο έξω από το σπίτι των Φρίμαν με τα κλειδιά πάνω στην μίζα. Στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, οι γονείς της Μπάιμπλ, η Λορίν και ο Τζέι, πήγαν ξανά στη σκηνή του εγκλήματος, ελπίζοντας να βρουν τυχόν πρόσθετες ενδείξεις που μπορεί να είχαν λησμονήσει οι αρχές επιβολής του νόμου. Καθώς περπατούσαν γύρω από τα καμένα ερείπια, παρατήρησαν ότι υπήρχε εκεί ένα άλλο πτώμα και ειδοποίησαν αμέσως την αστυνομία. Αυτό σύντομα αναγνωρίστηκε ότι ανήκει στον Ντάνι Φρίμαν. Όπως και η σύζυγος του, είχε επίσης πυροβοληθεί στο κεφάλι. Μετά από αυτή την ανακάλυψη, η σκηνή του εγκλήματος επανεξετάστηκε, αλλά δεν βρέθηκε κανένα σημάδι της Λόρια και της Άσλεϊ. Ωστόσο, βρέθηκε μια σημαντική ένδειξη: το πορτοφόλι της Λόρια, το οποίο περιείχε το δίπλωμα οδήγησης της και 200 δολάρια. Αυτό υπέδειξε ότι τα κορίτσια μπορεί να είχαν απαχθεί και οδήγησε την αστυνομία να αποκλείσει τη ληστεία ως κίνητρο. Οι γονείς της Λόρια άφησαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι μετά την εξαφάνιση της κόρης τους, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα επέστρεφε στο σπίτι και η οικογένεια θα μπορούσε να κατεβάσει τα γιορτινά στολίδια μαζί. Το δέντρο έμεινε στην θέση του ως το 2006 μέχρι που διαλύθηκε. Το 2009, το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Παιδιά έδωσε στη δημοσιότητα επεξεργασμένες φωτογραφίες των κοριτσιών που απεικόνιζαν πως θα έμοιαζαν στην ηλικία των 26 ετών. Το 2010, η οικογένεια Φρίμαν κίνησε δικαστικές διαδικασίες για να κηρυχθεί νομικά νεκρή η Άσλεϊ. Στη δεκαετία που ακολούθησε από την εξαφάνιση της Μπάιμπλ και της Φρίμαν, δύο καταδικασμένοι δολοφόνοι — ο Τόμι Λιν Σελς και ο θανατοποινίτης Τζέρεμι Τζόουνς — ομολόγησαν ότι τις δολοφόνησαν, αλλά στη συνέχεια απέσυραν τις ομολογίες τους. Ο Τζόουνς είχε ισχυριστεί ότι δολοφόνησε τους γονείς της Άσλεϊ ως χάρη σε έναν φίλο του για χρέη ναρκωτικών, στη συνέχεια μετέφερε τα κορίτσια στο Κάνσας, όπου τα πυροβόλησε και έπειτα πέταξε τα σώματα τους σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο. Ωστόσο, οι έρευνες στο ορυχείο αποδείχθηκαν άκαρπες, και στη συνέχεια ο Τζόουνς παραδέχτηκε ότι είχε κατασκευάσει την ιστορία για να αποκτήσει καλύτερο φαγητό και επιπλέον προνόμια τηλεφώνου στη φυλακή. Το 2001, η τηλεοπτική εκπομπή Unsolved Mysteries, αναφέρθηκε σε φήμες που είχαν κυκλοφορήσει μεταξύ των ντόπιων ότι το αστυνομικό τμήμα της Κομητείας Κρεγκ είχε τσακωθεί με τους Φρίμαν το 1998 για τον θάνατο του 17χρονου γιου τους, Σέιν, ο οποίος πυροβολήθηκε από έναν αναπληρωτή αστυφύλακα επειδή έκλεψε το αυτοκίνητο και το όπλο ενός γείτονα, το οποίο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει εναντίον του αστυνομικού. Ενώ ο θάνατος του κρίθηκε δικαιολογημένος λόγω αυτοάμυνας, οι Φρίμαν είχαν απειλήσει να καταθέσουν μήνυση. Ο αδελφός του Φρίμαν, ο Ντουέιν, ισχυρίστηκε ότι ο Ντάνι του είχε εκμυστηρευτεί ότι οι αρχές προσπάθησαν να τον εκφοβίσουν. Οι αναπληρωτές του σερίφη προσφέρθηκαν εθελοντικά να απομακρυνθούν από την έρευνα και να παραδώσουν το θέμα στο Γραφείο Ερευνών της Πολιτείας της Οκλαχόμα. Συνεργάστηκαν και πέρασαν τεστ πολυγραφίας. Αργότερα αποκλείστηκε το ενδεχόμενο εμπλοκής του σερίφη σε αυτή την υπόθεση. Μια άλλη θεωρία υποστήριζε ότι ο Ντάνι ήταν βαποράκι ναρκωτικών. Σύμφωνα με πληροφοριοδότη, είχε συναντηθεί με δύο άγνωστους άνδρες δύο εβδομάδες πριν από τις δολοφονίες. Ωστόσο, αυτή η θεωρία δεν ταίριαζε με την εξαφάνιση των κοριτσιών. Θα φαινόταν απίθανο οι δολοφόνοι να τις απήγαγαν και όχι απλώς να τις σκοτώσουν επιτόπου. Άλλοι πίστευαν ότι η Άσλεϊ σκότωσε τους γονείς της λόγω της τριβής μεταξύ Κάθι και του Ντάνι για την υπόθεση των ναρκωτικών. Εντούτοις, η οικογένεια της Λόρια και οι αρχές δεν έβρισκαν πιθανό ότι τα κορίτσια θα μπορούσαν να διαπράξουν φόνο και πόσο μάλλον να κρυφτούν για πολύ αν γινόταν πιστευτή αυτή η θεωρία. Παρόλα αυτά οι οικογένειες των κοριτσιών πρόσφεραν ανταμοιβή 50.000 δολάρια σε όποιον έδινε πληροφορίες που θα έλυνε την υπόθεση. Τον Απρίλιο του 2018, αναφέρθηκε ότι ο Ρόνι Ντιν Μπούσικ, ηλικίας 66 ετών, είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί για τέσσερις κατηγορίες για φόνο πρώτου βαθμού για τους θανάτους της Λόρια Μπάιμπλ και της οικογένειας Φρίμαν. Δύο άλλοι ύποπτοι — ο Γουόρεν Φίλιπ "Φιλ" Γουέλτς II (πέθανε το 2007) και ο Ντέιβιντ Πένινγκτον (πέθανε το 2015) — βρέθηκε να εμπλέκονται στην υπόθεση. Σύμφωνα με την εφημερίδα The Washington Post, "τουλάχιστον δώδεκα" μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι και οι τρεις άνδρες καυχιόνταν ότι βίασαν και δολοφόνησαν την Λόρια και την Άσλεϊ και ότι τις τράβηξαν φωτογραφίες τύπου Πόλαροϊντ. Αρκετοί μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι οι τρεις άνδρες σκότωσαν το ζεύγος Φρίμαν για χρήματα από ναρκωτικά και ότι τα κορίτσια κρατήθηκαν αιχμάλωτα στο τροχόσπιτο του Γουέλτς για αρκετές ημέρες πριν δολοφονηθούν. Άλλοι πάλι υπέγραψαν ένορκες βεβαιώσεις ότι είχαν δει βιντεοκασέτα με τα κορίτσια να δέχονται επίθεση. Μια γυναίκα μάρτυρας που έζησε με τον Φιλ Γουέλτς λίγο μετά τις εξαφανίσεις έδωσε μια ένορκη κατάθεση ισχυριζόμενη ότι εκείνος ήταν ο εγκέφαλος του εγκλήματος και οι άλλοι δύο συνένοχοι του. Μάλιστα «άκουσε συνομιλίες μεταξύ των τριών ανδρών όπου αποκάλυψαν ότι τα θύματα της δολοφονίας τους χρωστούσαν χρήματα» και ότι ο Φιλ κρατούσε ένα δερμάτινο χαρτοφύλακα που περιείχε τις φωτογραφίες Πόλαροϊντ. Σε αυτές απεικονίζονταν τα δύο κορίτσια ξαπλωμένα σε ένα κρεβάτι» ενώ ήταν «δεμένα και φιμωμένα με μονωτική ταινία. Μάλιστα σε μερικές από αυτές είχε φωτογραφηθεί και ο Φιλ μαζί τους. Σύμφωνα με την ένορκη κατάθεση, ο Γουόρεν Φίλιπ "Φιλ" Γουέλτς II, ο Ντέιβιντ Πένινγκτον και ο Ρόνι Ντιν Μπούσικ είχαν ισχυριστεί ότι είχαν βιάσει, βασανίσει και στραγγαλίσει τα κορίτσια πριν πετάξουν τα πτώματα τους «σε έναν λάκκο» ή σε ορυχείο στο Πίτσερ της Οκλαχόμα. Η μάρτυρας ανακάλυψε επίσης ότι αφού ο Γουέλς φυλακίστηκε επειδή την ξυλοκόπησε λίγους μήνες μετά τις δολοφονίες των κοριτσιών, εκείνη πέταξε τις φωτογραφίες στο πορτμπαγκάζ ενός εγκαταλελειμμένου αυτοκινήτου, κοντά στο τροχόσπιτο και στη συνέχεια διέφυγε στο σπίτι ενός φίλου της. Όταν ο Γουέλς βγήκε από τη φυλακή, της τηλεφώνησε ζητώντας να μάθει πού ήταν οι Πόλαροϊντ. Κατόπιν την απείλησε ότι αν μιλούσε σε κανέναν για όλα αυτά « θα κατέληγε σε ένα λάκκο… όπως αυτά τα δύο κορίτσια». Οι αρχές δήλωσαν αργότερα ότι πίστευαν ότι τα λείψανα των κοριτσιών θα μπορούσαν να είχαν «ριχτεί σε ένα κελάρι που αργότερα καλύφθηκε με μπετόν».Σε μια δημόσια ομιλία, η οικογένεια της Λόρια δήλωσε ότι γνώριζε για τις φωτογραφίες «εδώ και χρόνια» και ότι «αυτή τη στιγμή όλη η προσοχή τους είναι εστιασμένη στην εύρεση των σορών της Λόρια και της Άσλεϊ». Συγκεκριμένα ανέφεραν: «Όλες τις πληροφορίες που οδηγούν στην ανάκτηση των οστών είναι ευπρόσδεκτες. Μέχρι να είναι σπίτι μαζί μας, αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ». Μετά τη σύλληψη του, ο Μπίσικ είπε στους δημοσιογράφους ότι ήθελε να μιλήσει στην οικογένεια Μπάιμπλ. Στις 26 Απριλίου του 2018, η Λορίν Μπάιμπλ, επιβεβαίωσε ότι μίλησε με τον κατηγορούμενο, αλλά εκείνος αρνήθηκε ότι γνώριζε πού βρίσκεται η κόρη της Λόρια και η Άσλεϊ. Ο Μπίσικ ομολόγησε την ενοχή του στις 15 Ιουλίου του 2020 ως βοηθός σε φόνο πρώτου βαθμού για τους θανάτους του Ντάνι και της Κάθι Φρίμαν, την πυρπόληση του σπιτιού τους και την απαγωγή και τις δολοφονίες των δύο κοριτσιών. Παραδέχτηκε ότι απέκρυψε πληροφορίες σχετικά με την εμπλοκή του Γουέλτς και του Πένινγκτον. Σε αντάλλαγμα για την αποφυγή κατηγοριών δολοφονίας και εμπρησμού πρώτου βαθμού, ο Μπίσικ χρειάστηκε να βοηθήσει τους ερευνητές να εντοπίσουν τα λείψανα της Λόρια και της Άσλεϊ με προθεσμία την 31η Αυγούστου του 2020. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανένα ίχνος τους. Καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση και πέντε χρόνια με αναστολή. Το Τμήμα Σωφρονιστικών Υπηρεσιών της Οκλαχόμα (DOC) είπε ότι ο Μπίσικ ήταν κρατούμενος επιπέδου 4, πράγμα που σημαίνει ότι είχε τον σεβασμό του προσωπικού του σωφρονιστικού ιδρύματος, δεν αντιμετώπιζε προβλήματα, ακολούθησε πιστά όλες τις εντολές και δεν είχε εκτεταμένο ποινικό ιστορικό. Έτσι, πήρε 60 μονάδες ανά μήνα, ή πίστωση δύο ημερών για κάθε ημέρα που υπηρετούσε, συν την πίστωση για το χρόνο που υπηρέτησε στη φυλακή. Θα απελευθερωθεί στις 19 Μαΐου 2023. Οι εξαφανίσεις της Λόρια Μπάιμπλ και της Άσλεϊ Φρίμαν παρουσιάστηκαν στις εκπομπές America's Most Wanted το 2000, στο Unsolved Mysteries το 2001, στη σειρά Vanished και το 2013 στη σειρά ντοκιμαντέρ Disappeared του τηλεοπτικού σταθμού Investigation Discovery.Στις 6 Οκτωβρίου 2017, αυτή η υπόθεση καλύφθηκε στο podcast 'Unfound' και περιλάμβανε μια συνέντευξη στην Λορέν Μπάιμπλ, την μήτερα της Λόρια. Τον Σεπτέμβριο του 2018, ένας από τους κύριους μάρτυρες στην υπόθεση εναντίον του Ρόνι Μπίσικ, καθώς και οι ανακριτές ψυχρής υπόθεσης που κατέθεσαν τις κατηγορίες, έδωσαν τις πρώτες τους συνεντεύξεις, σε μια ειδική αναφορά στην εφημερίδα Tulsa World. Στις 2 Ιουνίου 2019, η υπόθεση εμφανίστηκε σε μια νέα σειρά τεσσάρων επεισοδίων στο τηλεοπτικό σταθμό HLN με τίτλο Hell In The Heartland (Κόλαση στην Χέρτλαντ), η οποία ήλπιζε να ρίξει περισσότερο φως στις εξαφανίσεις των κοριτσιών και των βασικών υπόπτων. Παρουσιαστής της εκπομπής ήταν ο δημιουργός του σόου και συγγραφέας αστυνομικών Τζάξ Μίλερ, ο οποίος έγραψε και ένα βιβλίο για τις εξαφανίσεις των κοριτσιών. Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2020 και τιτλοφορείται Hell in the Heartland: Murder, Meth and the case of Two Missing Girls (Κόλαση στην Χέρτλαντ: Φόνος, Μέθη και η υπόθεση των δυο Εξαφανισμένων Κοριτσιών) .
|
Η Λόρια Τζέιλιν Μπάιμπλ (Αγγλικά: Lauria Jaylene Bible, γεννημένη στις 18 Απριλίου 1983 ) και η Άσλει Ρενέ Φρίμαν (Αγγλικά: Ashley Renae Freeman, γεννημένη στις 29 Δεκεμβρίου 1983 ) ήταν δύο Αμερικανίδες εφηβικής ηλικίας που εξαφανίστηκαν μεταξύ της νύχτας της 29ης Δεκεμβρίου και των πρώτων πρωινών ωρών της 30ης Δεκεμβρίου του 1999, από το σπίτι της οικογένειας Φρίμαν στο Γουέλτς της Οκλαχόμα. Οι ίδιες δεν βρέθηκαν ποτέ ζωντανές ή νεκρές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BB_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%86%CF%83%CE%BB%CE%B5%CE%B9_%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Y&T
|
Οι Y&T σχηματίστηκαν στο Σαν Φρανσίσκο το 1973 από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Ντέιβ Μενικέτι, τον μπασίστα Φιλ Κένεμορ και το ντράμερ Λέοναρντ Χέιζ. Το 1974, εντάχθηκε στο συγκρότημα ο κιθαρίστας Τζόι Άλβες και κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ "Yesterday and Today" και "Struck Down" μέσω της δισκογραφικής εταιρείας London Records, μέχρι το 1978. Η London διέκοψε την συνεργασία της μαζί τους, όταν οι δύο αυτές κυκλοφορίες δεν κατάφεραν να μπουν στους καταλόγους επιτυχιών και τελικά υπέγραψαν στην A&M το 1981. Μέσα στη χρονιά, κυκλοφόρησαν το "Earthshaker" κερδίζοντας δημοτικότητα, γεγονός που τους έδωσε την ευκαιρία να εμφανίζονται ως support συγκρότημα στις περιοδείες συγκροτημάτων όπως οι AC/DC και οι Kiss, ενώ έπαιξαν και στο Pink Pop festival της Ολλανδίας.Το 1982, ηχογράφησαν στη Αγγλία τον δίσκο "Black Tiger" με παραγωγό τον Μαξ Νόρμαν, άλμπουμ το οποίο μπήκε στον βρετανικό κατάλογο επιτυχιών. Ακολούθησε το "Mean Streak" με τον Κρις Τσανγκαρίδη στην παραγωγή, που ανέβηκε στο αγγλικό Top-40 και στο # 103 του αμερικάνικου Billboard, ενώ παράλληλα το ομώνυμο σινγκλ όπως και το "Midnight in Tokyo" γνώρισαν διεθνή επιτυχία.Την υψηλότερη θέση τους στον αμερικάνικο κατάλογο επιτυχιών γνώρισαν με τον δίσκο "In Rock We Trust", ο οποίος σκαρφάλωσε στο Top-50 του Billboard και το # 33 στο Ηνωμένο Βασίλειο και συνοδευόμενος από το σινγκλ "Don't Stop Runnin'" πούλησε 450.000 αντίτυπα παγκοσμίως. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ εμφανίστηκαν ζωντανά στο φεστιβάλ Monsters of Rock, με την Α&Μ να κυκλοφορεί το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ "Open Fire" και το συγκρότημα να μπαίνει και πάλι στο Top-100 του Billboard. Το κομμάτι "Summertime Girls" έδωσε στους Y&T την μεγαλύτερη σινγκλ επιτυχία τους στην Βόρεια Αμερική, φθάνοντας ως την 55η θέση των αμερικάνικων τσαρτ, ένα τραγούδι που ακουγόταν συχνά στην τηλεοπτική σειρά "Baywatch". Ακολούθησαν οι περιοδείες με τους Motley Crue και τους Aerosmith, αλλά το συγκρότημα αποχώρησε από την A&M μετά την κυκλοφορία του "Down for the Count".Στους Υ&Τ προσφέρθηκε συμβόλαιο από την Geffen Records, ενώ την θέση του ντράμερ Λέοναρντ Χέιζ πήρε ο Τζίμι ΝτεΓκράσο. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1987, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Contagious" και το 1989 ο Στεφ Μπερνς πήρε την θέση του Τζόι Άλβες. Η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε το "Ten" στις αρχές του 1990 μπαίνοντας στις χαμηλές θέσεις του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών και διαλύθηκε ένα χρόνο αργότερα μετά την κυκλοφορία του ζωντανού άλμπουμ "Yesterday & Today Live". Το 1995, η σύνθεση των Μενικέτι, Μπερνς, Κένεμορ και ΝτεΓκράσο ένωσε και πάλι τις δυνάμεις της, ηχογραφώντας τον δίσκο "Musically Incorrect", όπως και το "Endangered Species" δύο χρόνια αργότερα. Αφού πέρασαν σε αδράνεια το 1998, η ίδια σύνθεση με τον Λέοναρντ Χέιζ στην θέση του ΝτεΓκράσο επανενώθηκε το 2001. Το 2003, ο Μπερνς αντικαταστάθηκε από τον Τζον Νάιμαν, ενώ τρία χρόνια αργότερα ο Μάικ Βαντερχουλ ανέλαβε καθήκοντα ντράμερ.Το 2009, υπέγραψαν στην Frontiers Records, κυκλοφορώντας το "Facemelter" τον Μάιο του 2010 και παίζοντας σε φεστιβάλ όπως τα Sweden Rock, Download και Hellfest. Την ίδια περίοδο, ο μπασίστας Φιλ Κένεμορ διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα, με τον ίδιο να ζητάει από τον Μενικέτι να βρει τον αντικαταστάτη του. Ο Κένεμορ έχασε τη ζωή του από καρκίνο στις 7 Ιανουαρίου 2011, σε ηλικία 57 ετών.Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, το μπάσο ανέλαβε ο Μπραντ Λανγκ, από τον οποίο ζητήθηκε στην συνέχεια να παραμείνει ως μόνιμο μέλος των Y&T. Ο Λανγκ αποχώρησε από το συγκρότημα τον Απρίλιο του 2016 λόγω προβλήματος αλκοολισμού, δίνοντας την θέση του στον Άαρον Λάιχ.Λίγους μήνες αργότερα, ο Λέοναρντ Χέιζ πέθανε σε ηλικία 61 ετών, από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Stiw 12 Mart;ioy 2017, πέθανε και ο Τζόι Άλβες, ο οποίος υπέφερε από ελκώδη κολίτιδα. Επίσημη ιστοσελίδα Y&T | Biography & History | AllMusic
|
Οι Y&T (αρχικά γνωστοί ως Yesterday & Today) είναι αμερικανικό χαρντ ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Όουκλαντ της Καλιφόρνια το 1974 και γνώρισε επιτυχία την δεκαετία του '80.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Y%26T
|
Ντέηβιντ Γουάλλας
|
Στο Κάιρο, μετά από συζητήσεις με μέλη του Φόρειν Όφις και ειδικότερα με τον Βρετανό πρέσβη στην Ελληνική κυβέρνηση Λίπερ ολοκληρώσε στις 29 Αυγούστου 1943 αναφορά η οποία αποστέλεται στον Βρετανό αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών μέσω του πρέσβη Λίπερ. Ο ίδιος ο πρέσβης Λίπερ ισχυριζόταν ότι τον μετέπεισε για την εσφαλμένη θεώρηση των Ελληνικών πραγμάτων από την πλευρά των αξιωματικών της Βρετανικής Αποστολής. Η έκθεση αποτελέσε στροφή προς την πολιτική της Βρετανίας ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και απομόνωσε τη μέχρι τότε θεωρούμενη ως φιλοεαμική τακτική των στρατιωτικών της SOE (Special Operations Executive) ενώ έθεσε τα θεμέλια για νέες εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων. Η έκθεση του Ντέηβιντ Γουάλλας πρωτοεκδόθηκε το 2002 στα Αγγλικά μετά και τον θάνατο όλων των Βρετανών πρωταγωνιστών της περιόδου καθώς περιείχε κρίσεις ενάντιον τους, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της έκθεσης εκδόθηκε στα Ελληνικά το 2009 από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ. Τα κυριότερα σημεία της Έκθεσης : Η κατοχή αφορούσε κυρίως τις πόλεις και τα πεδινά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος ήταν ανταρτοκρατούμενο. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ήταν κακά εξοπλισμένοι και απειθάρχητοι ενώ δεν είχαν θέληση για να πολεμήσουν τους κατακτητές. Στη Δυτική Θεσσαλία, οι πολίτες ανησυχούσαν για τη παραμονή του ΕΑΜ και όχι των κατακτητών. Ο ΕΔΕΣ ήταν ανίσχυρος. Η ΕΚΚΑ και ο ΕΔΕΣ αν και αντιβασιλικές οργανώσεις, θα υποτάσοταν στη θέληση της Βρετανικής πολιτικής σε περίπτωση επιστροφής του Έλληνα βασιλιά. Τη συμβιβαστική υπερ του ΕΑΜ διάθεση του αρχηγού της Βρετανικής αποστολής Tαξιάρχου Myers. Τη μεγάλη αντιδημοτικότητα του Έλληνα Βασιλιά. Την πλήρη απουσία φιλοβασιλικών αντιστασιακών κινήσεων. Προτάση για πλήρη στήριξη του Έλληνα βασιλιά, επ' απειλή διακοπής της στήριξης σε όποιους αρνηθούν την επιστροφή του. Πρόταση για διακοπή της βοήθειας προς το ΕΑΜ σε περίπτωση διαφοροποιήσης της πολιτικής του. Πρόταση για σκλήρυνση της στάσης της Βρετανικής αποστολής. Πρόταση για στήριξη του προσώπου του Πλαστήρα καθώς ήταν αντικομμουνιστής καθώς και μη βασιλόφρων. Πρόταση για ευνουχισμό της SOE καθώς δημιουργούσε μαζικά κινήματα που ξέφευγαν από τα όρια της Βρετανικής πολιτικής. Τον Ιούλιο του 1944 γύρισε στην Ελλάδα στην περιοχή της Ηπείρου που έλεγχε ο ΕΔΕΣ ώστε να σχηματίσει άποψη για τη ποιότητα της αντιστασιακής οργάνωσης και ειδικότερα για το ενδεχόμενο σύγκρουσης με τον ΕΛΑΣ. Έστειλε αναφορά όπου μετέφερε απογοητευτικά συμπεράσματα για τους διοικητές μεραρχιών του ΕΔΕΣ, ενώ στην επόμενη αναφορά του ανάφερε ότι ο ΕΔΕΣ χτυπούσε δυνάμεις του ΕΛΑΣ ενώ παράλληλα το τμήμα του ΕΛΑΣ χτυπούσαν και δυνάμεις των Γερμανών στα πλαίσια της επιχείρησης "Οχιά" . Πήρε μέρος στη Μάχη της Μενίνας εναντίον των Γερμανών όπου και σκοτώθηκε. Κηδευτηκε και θάφτηκε στην Παραμυθιά στο νεκροταφείο της Παναγίας όπου υπάρχει και μνημείο. Στη Παραμυθιά υπάρχει οδός που φέρει το όνομα του, ενώ υπάρχει ανοιχτό ζήτημα μετονομασίας της.
|
Ο Ντέηβιντ Γουάλλας ή Δαυίδ Ουάλας (αγγλικά: David Wallace) (1914-1944) ήταν Βρετανός αξιωματικός της περιόδου του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια με πατέρα βουλευτή και κυβερνητικό αξιωματούχο και μητέρα Λαίδη. Σπούδασε αρχαία Λατινική και Ελληνική γραμματεία. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής ήταν για τα φράγκικα κάστρα στην Ελλάδα. Την περίοδο του Ελληνοϊταλικόυ πολέμου (1940-1941) διορίστηκε ακόλουθος Τύπου στη Βρετανική Πρεσβεία. Κατά την αποχώρηση των Συμμαχικών στρατευμάτων τον Απρίλη του 1941 μετάβηκε στη Μέση Ανατολή όπου κατατάχθηκε στο Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων. Το 1943 το Φόρειν Οφις τον απέστειλε στην Ελλάδα με στόχο την διερεύνηση της Ελληνικής πραγματικότητας καθώς και τον έλεγχο στον αρχηγό της Βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα ο οποίος θεωρείτο ως υποχωρητικός στο ΕΑΜ. Παράλληλα προήχθη σε Ταγματάρχη και στην Ελλάδα μετέβη με αλεξίπτωτο στις 14 Ιούλη του 1943 όπου γνωρίσε σταδιακά όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα των αντιστασιακών ομάδων (ΕΛΑΣ, ΕΚΚΑ, ΕΔΕΣ). Μετά από παραμονή περίπου 25 ημερών στην Ελλάδα, στις 9 Αυγούστου του 1943 φεύγει για το Κάιρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B7%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Γεώργιος Παπαδόπουλος
|
Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας και ήταν πρωτότοκος γιος του Χρήστου Παπαδόπουλου, δασκάλου, και της Χρυσούλας Παπαδοπούλου, κόρης του κτηματία Αλκιβιάδη ή Σταματίου Παπαδόπουλου. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από το Καλούσι Αχαΐας και η απώτερη καταγωγή της οικογένειας του λέγεται ότι είναι ηπειρώτικη και ίσως από την περιοχή του Σουλίου. Προπάππους ήτανε ο ιερέας Αθανάσιος Σταμόπουλος όπου στο Καλούσι ήταν γνωστός σαν παπα-Θάνος. Παππούς του ήταν ο Γεώργιος Παπαθάνου ο οποίος μαζί με τα αδέρφια του άλλαξαν το επώνυμο τους εις μνήμην του γονιού τους. Ο πατέρας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Χρήστος, γεννημένος στο Καλούσι το 1886 και ο οποίος επέλεξε να μεταβάλει το επώνυμο του σε Παπαδόπουλος από Παπαθάνου, λόγω του επαγγέλματος σαν δημοδιδάσκαλος είχε μεταβεί στο Ελαιοχώρι όπου και γνώρισε την Χρυσούλα Παπαδοπούλου, μετέπειτα σύζυγό του. Ο πατέρας του, Χρήστος, υπήρξε φίλος και πολιτικός υποστηρικτής του Γεωργίου Παπανδρέου, με τον οποίον είχαν φοιτήσει σαν συμμαθητές στο σχολαρχείο Χαλανδρίτσας. Ο Στυλιανός Παττακός, καθώς και άλλοι, έχουν υποστηρίξει ότι ο Παπαδόπουλος ήταν βαφτισιμιός του Γεωργίου Παπανδρέου, πράγμα όμως που ο «Γέρος της Δημοκρατίας» έχει αρνηθεί. Άλλες πληροφορίες θέλουν νονό του, έναν ιατρό από την Πάτρα, επονομαζόμενο Μυλωνόπουλο. Αδέρφια του ήταν οι Κωνσταντίνος, Χαράλαμπος και Αθηνά, ενώ είχε και έναν ετεροθαλή αδελφό, τον Τάκη, από τον πρώτο γάμο της μητέρας του με τον Κωνσταντίνο Βαγενά, ο οποίος δεύτερος, σκοτώθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Μεγάλωσε στο Ελαιοχώρι και εν συνεχεία, περί το 1930, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Πάτρα, όπου και αποφοίτησε με άριστα από το Γ' Γυμνάσιο Πατρών. Το 1937 εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε στις 10 Αυγούστου του 1940, ολοκληρώνοντας εσπευσμένα την τριετή φοίτησή του, λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου το '40. Αν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέφερε δημόσια ότι αποφοίτησε πρώτος στη σειρά του, στην πραγματικότητα αποφοίτησε δέκατος. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπου και παρασημοφορήθηκε. Εν συνεχεία πραγματοποίησε σπουδές στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου ενώ τον Απρίλιο του 1941 εγγράφηκε στη σχολή πολιτικών μηχανικών του Πολυτεχνείου, χωρίς ωστόσο να αποφοιτήσει. Έχει υποστηριχθεί από αρκετές πηγές χωρίς όμως να υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις για αυτό, ότι υπήρξε μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πάτρα υπό τη διοίκηση του Νικολάου Κουρκουλάκου, ισχυρισμός με τον οποίο όμως διαφωνεί ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου αλλά και ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης. Υποστηρίζεται, επίσης, ότι κατά το τέλος της κατοχικής περιόδου, το 1943, εντάχθηκε στην «Οργάνωση Χ» του Γεωργίου Γρίβα, πληροφορία όμως, που δεν έχει αποδειχτεί κατά τον Καλλιβρετάκη. Κατά τον Καλλιβρετάκη, που συμφωνεί με την άποψη του Φοίβου Γρηγοριάδη, κατά τη διάρκεια της κατοχής ο Παπαδόπουλος υπηρετούσε με πολιτικά στο επισιτιστικό γραφείο Πατρών προκειμένου να ωφελείται από τον κατοχικό μισθό χωρίς όμως να εκτίθεται με στρατιωτική στολή. Αυτό φαίνεται πως ήταν ένα μυστικό πού γνώριζε ο Κουρκουλάκος, διοικητής του 2ου ευζωνικού συντάγματος Πατρών την εποχή εκείνη, και εκβίασε με αυτό τον διορισμό του ως διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας τον Φεβρουάριο του 1969.Έλαβε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) και τιμήθηκε με χρυσό αριστείο ανδρείας, μετάλλιο εξαίρετων πράξεων και πολεμικό σταυρό. Κατά τη δεκαετία του '50 υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες σε υψηλή θέση και μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. Το 1952 στην υπόθεση καταδίκης του Νίκου Μπελογιάννη, ήταν στρατοδίκης. Κατά τη δεκαετία του 1950 υπήρξε μέλος του ΙΔΕΑ και αργότερα της Ένωσης Ελλήνων Νεαρών Αξιωματικών, παρακλάδι του ΙΔΕΑ, μέλη του οποίου ήταν μεταξύ άλλων οι Λαδάς, Ιωαννίδης και άλλοι. Αν και οι ενέργειες αυτών των αξιωματικών ήταν γνωστές στην ηγεσία του στρατού, με παρέμβαση του παλατιού αποφασίστηκε η μετάθεσή τους και όχι η αποστράτευσή τους, όπως και αρχικά είχε αποφασιστεί. Έτσι, το 1957, μετατέθηκε στο Κιλκίς, στο οποίο, όμως, δεν παρέμεινε πολύ καθώς το 1959 τοποθετήθηκε στην ΚΥΠ έχοντας την ευθύνη της επικοινωνίας με τις ξένες μυστικές υπηρεσίες. Το 1961 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και το ίδιο έτος ανέλαβε την προεδρία της παράνομης οργάνωσης Ένα στον Στρατό. Ως στέλεχος της ΚΥΠ συμμετείχε στη διαμόρφωση του σχεδίου «Περικλής», για την άσκηση συστηματικής βίας ώστε να μειωθεί η επιρροή της ΕΔΑ και να ευνοηθεί η η δεξιά παράταξη ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά τις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961. Ο στόχος εξειδικευόταν ως εξής: "Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστή κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%". Η συμμετοχή του αποκαλύφθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1965 από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Οι αποκαλύψεις βασίστηκαν σε ανακριτικό πόρισμα του αντιστράτηγου Χ. Λουκάκη, σύμφωνα με τις οποίες η διαμόρφωση του σχεδίου "Περικλής" (είχε συνταχθεί ήδη από το 1959 επί Καραμανλή από την ΚΥΠ) ολοκληρώθηκε στις 12 Αυγούστου 1961, σε ειδική συνεδρίαση της δευτεροβάθμιας επιτροπής πληροφοριών και διαφωτίσεως του ΓΕΕΘΑ, υπό την προεδρία του Α/ΓΕΣ Β. Καρδαμάκη. Ως στέλεχος της ΚΥΠ διατηρούσε επαφές με τα στελέχη της CIA. Στις αρχές του Ιουνίου 1965, ο Παπαδόπουλος βρισκόταν υπό πίεση λόγω των ανακρίσεων της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης για την υπόθεση του "Σχεδίου Περικλής". Στις 11 Ιουνίου, δύο ημέρες μετά την άσκηση δίωξης για την υπόθεση αυτή, ξέσπασε η υπόθεση του «σαμποτάζ του Έβρου». Συγκεκριμένα, οχήματα της 117ης ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού), η οποία έδρευε στην Ορεστιάδα και είχε διοικητή τον τότε αντισυνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο, είχαν ακινητοποιηθεί λόγω βλαβών από κακή συντήρηση. Ο Παπαδόπουλος βρέθηκε υπό την πίεση των προϊσταμένων του στρατηγών Τσολάκα, Μανέτα και Βαρδουλάκη οι οποίοι ζητούσαν εξηγήσεις για τις βλάβες. Απολογούμενος, ο Παπαδόπουλος απέδωσε τα προβλήματα στην εντατική χρήση των φορτηγών αλλά και σε ενδεχόμενη δολιοφθορά (σαμποτάζ) για την οποία θα προχωρούσε σε έρευνες. Στη συνέχεια, έστησε προβοκάτσια σε συνεργασία με το τμήμα Α2 της μονάδας, αξιωματικός του οποίου παρακίνησε έναν στρατιώτη με γονείς αριστερών φρονημάτων να προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε ένα όχημα. Ο στρατιώτης συνελήφθη την ώρα της δολιοφθοράς ενώ την επόμενη μέρα συνελήφθησαν και άλλοι φαντάροι, στα οχήματα των οποίων είχαν παρουσιαστεί βλάβες. Μετά από σειρά βίαιων ανακρίσεων με χρήση βασανιστηρίων, ο Παπαδόπουλος πρόβαλε τη θεωρία της κομμουνιστικής συνωμοσίας, οργανωμένης από παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Την ίδια ημέρα που ο Παπαδόπουλος έστειλε το πόρισμα στο ΓΕΣ, και πριν καν αυτό φτάσει στον προορισμό του, τρεις εφημερίδες του δεξιού πολιτικού χώρου (Ακρόπολις, Εθνικός Κήρυξ, Ελληνικός Βορράς) δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους την είδηση. Στην τρίτη μόνο από αυτές, το ρεπορτάζ ανέφερε εσφαλμένα ότι, σύμφωνα με το πόρισμα, χρησιμοποιήθηκε ζάχαρη για το σαμποτάρισμα τεθωρακισμένων. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου δημοσιεύματος ήταν να δημιουργηθεί ένας αρκετά διαδεδομένος σχετικός μύθος, παρ' όλο που το ίδιο το Υπουργείο Άμυνας επίσημα διέψευσε τα περί ζάχαρης και τεθωρακισμένων.Στις επόμενες ημέρες ένα όργιο φημών κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ακολούθησαν συλλήψεις συγγενών των στρατιωτών που φέρονταν αναμεμειγμένοι στη δολιοφθορά. Όμως σύντομα οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής δικαιοσύνης (ο λοχαγός Νικόλαος Νικολαΐδης και ο βασιλικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γκόπης) θεώρησαν ότι οι ομολογίες των στρατιωτών ήταν προϊόν βασανισμών, απαλλάσσοντας τελικά τους περισσότερους από τους συλληφθέντες. Στις 20 Ιουλίου, ασκήθηκε δίωξη κατά των αξιωματικών που ήταν φυσικοί αυτουργοί των βασανισμών, και εναντίον του Παπαδόπουλου για ηθική αυτουργία. Τελικά ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε από τον αντισυνταγματάρχη στρατιωτικής δικαιοσύνης Θεμιστοκλή Δηματάτη με απαλλακτικό βούλευμα στις 29 Νοεμβρίου 1965, δύο ημέρες πριν από την έναρξη της δίκης του. Η απαλλαγή αυτή συνέβη την περίοδο που αρχηγός ΓΕΣ είχε αναλάβει ο μετέπειτα πραξικοπηματίας Γρηγόριος Σπαντιδάκης, ενώ το πολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από την αστάθεια που ακολούθησε την Αποστασία του 1965. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι η απόφαση του Δηματάτη είχε σχέση με τον κατοπινό διορισμό του ως προέδρου του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.Το 1966 διορίστηκε από το ΓΕΣ τμηματάρχης στο 4ο Επιτελικο γραφείο του ΓΕΣ. Έκτοτε άρχισε την προπαρασκευή και οργάνωση του πραξικοπήματος, μαζί με τους Παττακό, Μακαρέζο και άλλους 26 αξιωματικούς. Με την επικράτηση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, συμμετείχε στην κυβέρνηση Κ. Κόλλια, που ορκίστηκε την ίδια ημέρα ώρα 19.30, στα Ανάκτορα Αθηνών, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Προεδρίας και τον Δεκέμβριο του 1967 ορκίστηκε "πρωθυπουργός" και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Για ένα διάστημα ανέλαβε και Υπουργός Παιδείας και Εξωτερικών. Το 1968 διέφυγε απόπειρα δολοφονίας του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε και ο Παναγούλης παρέμεινε επί πενταετία στη φυλακή. Στις 21 Μαρτίου 1972 παύθηκε με κυβερνητική απόφαση ο αντιβασιλιάς Γεώργιος Ζωιτάκης και τον αντικατέστησε ο ίδιος. Τον Μάιο 1973 αποκαλύφθηκε η ύπαρξη εκτεταμένης συνωμοσίας στους κόλπους του Πολεμικού Ναυτικού και με την αφορμή αυτή καταργήθηκε η συνταγματική μοναρχία, που μέχρι τότε ίσχυε τυπικά, και την 1η Ιουνίου 1973 ανακηρύχθηκε ως νέο πολίτευμα η Προεδρική Δημοκρατία με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο. Ακολούθησε η διεξαγωγή νόθου κυρωτικού δημοψηφίσματος («ΝΑΙ» 78,4%, «ΟΧΙ» 21,6%), σύμφωνα με το οποίο ο δικτάτορας Παπαδόπουλος εκλεγόταν πρόεδρος της νεοσύστατης Ελληνικής Δημοκρατίας και ο στρατηγός Οδυσσέας Αγγελής αντιπρόεδρος. Λίγο αργότερα, στις 8 Οκτωβρίου 1973, επέλεξε τον παλαιό πολιτικό αρχηγό Σπύρο Μαρκεζίνη ως διάδοχό του στην πρωθυπουργία, με την εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές, αμνηστεύοντας όλους τους πολιτικούς κρατουμένους και δίνοντας ειδική χάρη στον Παναγούλη. Κατά τον Δ' αραβοϊσραηλινό πόλεμο ή πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τον Οκτώβριο του 1973 η δικτατορική κυβέρνηση παρόλο που, όμοια με το σύνολο των δυτικοευρωπαϊκών κρατών του ΝΑΤΟ πλην της Πορτογαλίας, αρνήθηκε δημόσια να επιτρέψει τη διέλευση αμερικανικών αεροπλάνων ή τον ανεφοδιασμό τους σε ελληνικό έδαφός, ουσιαστικά επέτρεψε την περιορισμένη χρήση του ελληνικού εναέριου χώρου και ελληνικών αεροδρομίων από αμερικανικά αεροσκάφη καθώς του λιμανιού της Σούδας από τον 6ο Στόλο, σε αεροπλανοφόρα του οποίου ανεφοδιάζονταν τα αμερικανικά αεροσκάφη που μετέφεραν πολεμικό υλικό προς το Ισραήλ. Ακολούθησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973 και στη συνέχεια το Πραξικόπημα του Ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973, κατά το οποίο ο Παπαδόπουλος ετέθη σε κατ' οίκον περιορισμόν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορικής διακυβέρνησής του διέμενε σε υπερπολυτελή έπαυλη στο Λαγονήσι, ιδιοκτησίας του Αριστοτέλη Ωνάση, την οποία είχε παραχωρήσει στον Παπαδόπουλο έναντι οικονομικών εξυπηρετήσεων.Συνέπεια του πραξικοπήματος στην Κύπρο που επιχείρησε η Χούντα των Αθηνών και της τουρκικής εισβολής πέντε ημέρες μετά, ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε πολιτικούς, από τον τότε χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως πρωθυπουργό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ο Παπαδόπουλος επιδίωξε να συμμετάσχει με δικό του κόμμα στις πρώτες βουλευτικές εκλογές, το 1974, αλλά η τότε πολιτική ηγεσία του το απαγόρευσε. Στη συνέχεια, βάσει της Συντακτικής Πράξης της 3ης Οκτωβρίου 1974, τόσο ο Γ. Παπαδόπουλος όσο και οι άλλοι πρωτεργάτες της Δικτατορίας χαρακτηρίστηκαν ως πρωταίτιοι πολιτικών αδικημάτων, εξαιρουμένων του στρατηγού Φ. Γκιζίκη που παρέμενε ακόμα πρόεδρος της Δημοκρατίας (παρέμεινε μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου 1974), της υφιστάμενης στρατιωτικής ηγεσίας, του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ καθώς και όλων των πολιτικών προσώπων των κυβερνήσεων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Έτσι ως παραβάτες του Ποινικού Κώδικα, οι φερόμενοι ως πρωτεργάτες υπήχθησαν στην αρμοδιότητα του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, ενώ περί τα τέλη Οκτωβρίου του ίδιου έτους οι παραπάνω εκτοπίστηκαν στην Κέα σε ένα ξενοδοχείο, υπό τη φύλαξη μικρής ομάδας χωροφυλάκων συνεπικουρούμενης από ένα μικρό σκάφος του Λιμενικού Σώματος, περιορισμένων δυνατοτήτων με τριμελές πλήρωμα. Ακολούθησαν πολιτικές διεργασίες και στις 15 Ιανουαρίου 1975 εκδόθηκε το Δ΄ Ψήφισμα της Ε΄ Αναθεωρητικής Βουλής που όριζε τη διενέργεια δίκης των "Απριλιανών" μετά από μήνυση του δικηγόρου Α. Λυκουρέζου, που είχε καταθέσει πρώτος από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Η Δίκη των πρωταιτίων της Χούντας τελικά ξεκίνησε, χωρίς ιδιαίτερα αλεξίσφαιρα μέτρα ασφαλείας π.χ. γυάλινους κλωβούς κ.λπ., έξι μήνες μετά, στις 28 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, στη δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, όπου στο μεταξύ από τις 21 Ιανουαρίου (έξι ημέρες μετά το ψήφισμα), είχε γίνει η μεταγωγή των Απριλιανών από την Κέα και διήρκεσε ακριβώς ένα μήνα, μέχρι 29 Αυγούστου. Κρίθηκε ένοχος στάσης και εσχάτης προδοσίας για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (στον οποίο αποδίδεται, σχετικά, η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»). Κατόπιν, καθαιρέθηκε με Προεδρικό Διάταγμα από τον στρατιωτικό του Βαθμό και υποβιβάστηκε στο βαθμό του έφεδρου στρατιώτη. Στις 30 Ιανουαρίου 1984, ίδρυσε μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού την Εθνική Πολιτική Ένωση. Το 1992, η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη αποφάσισε να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, επίσης άνευ προηγουμένου σχετικού αιτήματος, αλλά ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, άσκησε βέτο. Πέθανε στις 27 Ιουνίου 1999 μετά από καρκίνο στο ουροποιητικό σύστημα στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, υπερασπιζόμενος το πραξικόπημα και τη δικτατορία και αρνούμενος να κάνει χρήση των νομικών δυνατοτήτων (λόγοι υγείας, αίτηση χάριτος) για να αποφυλακιστεί, σε αντίθεση με άλλους συγκατηγορούμενούς του. Ο τάφος του βρίσκεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από σκάνδαλα και πολλές περιπτώσεις χρηματισμού και ευνοιοκρατίας. Τα πιο γνωστά είναι το σκάνδαλο με τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά, που έμεινε κοροϊδευτικά στην ιστορία ως «ο κύριος καθαρά χέρια», το σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του συνταγματάρχη Μπαλόπουλου και οι τεράστιες χρηματικές δαπάνες για τα κοσμικά πάρτι και την πολυτελή ζωή του αντισυνταγματάρχη (ο Παπαδόπουλος τον έκανε υποστράτηγο) Μιχάλη Ρουφογάλη, που του είχε ανατεθεί η διεύθυνση της ΚΥΠ, δηλαδή του εθνικά κρίσιμου τομέα των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος επίσης εξασφάλιζε τη χορήγηση δανείων σε υποστηρικτές της χούντας, επιβαρύνοντας τις ελληνικές δημόσιες τράπεζες . Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι επί χούντας γιγαντώθηκαν: ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του στρατηγό και διοικητή της ΑΣΔΕΝ και έναν άλλο ξάδερφό του Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, ο στρατηγός Βασίλης Καρδαμάκης διορίστηκε διοικητής της ΔΕΗ και ο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας (πρώην αρχηγός ΚΥΠ με τεράστιες ευθύνες για το σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ και το παρακράτος) διορίστηκε Πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος διόρισε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως, περιφερειακό διοικητή Αττικής και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ διαδοχικά. Τον άλλο αδελφό του, Χαράλαμπο, τον διόρισε Γενικό Γραμματέα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ο Χαράλαμπος αποκαλούνταν ειρωνικά "μπον φιλέ" από τους αξιωματικούς της Χωροφυλακής, επειδή συνήθιζε να τρώει καθημερινά στα εστιατόρια ακριβών ξενοδοχείων μαζί με τη φρουρά του και τους υπαλλήλους του.Μετά την καταδίκη του Γ. Παπαδόπουλου ακολούθησαν κατόπιν μηνύσεων (Νοέμβριος 1975) διάφορες έρευνες για σκάνδαλα παράνομου πλουτισμού Από τις έρευνες διαπιστώθηκε ότι ο Γ. Παπαδόπουλος είχε αγοράσει τρία ακίνητα: ένα πολυτελές διαμέρισμα 5 κυρίων δωματίων στη Νέα Σμύρνη, μία πολυτελή μονοκατοικία 5 κυρίων δωματίων, στην Αθήνα στην οδό Τζουμέρκων, με την οποία προικοδότησε τον γαμβρό του Β. Ζάπα, και ένα διαμέρισμα 5 κυρίων δωματίων, στην Αθήνα, το τελευταίο αντί 1.300.000 δρχ. Η Δέσποινα Παπαδοπούλου είχε αγοράσει επίσης ένα διαμέρισμα 6 κυρίων δωματίων επί της οδού Σορβόλου στην Αθήνα, αντί ποσού 1.700.000 δρχ. Για όλα τα παραπάνω που δόθηκαν προικώα των παιδιών τους, τίποτε μεμπτό δεν βρέθηκε και κανένα δεν δημεύτηκε. Το 1976 η Δέσποινα Παπαδοπούλου αθωώθηκε από την κατηγορία της απάτης της αργομισθίας εις βάρος του Δημοσίου. Το δικαστήριο δέχτηκε ότι διαπράχτηκε η απάτη, αλλά αθώωσε την Παπαδοπούλου επειδή έκρινε ότι επέδειξε έμπρακτη μεταμέλεια επιστρέφοντας το σύνολο της παράνομης μισθοδοσίας (περίπου 750.000 δραχμές) κατά το στάδιο της προδικασίας της υπόθεσης. Ο Παπαδόπουλος διατηρούσε επαφή με στελέχη της CIA ήδη από τη δεκαετία του 1950 όταν συμμετείχε σε κοινές επιχειρήσεις της ΚΥΠ και της CIA στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το 1963 υπηρετούσε ως σύνδεσμος της ΚΥΠ με τις μυστικές υπηρεσίας μεταξύ άλλων και με την CIA. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Παπαδόπουλος πήγε μεταπολεμικά στην Αμερική για να εκπαιδευτεί σε θέματα πληροφοριών κι έγινε πράκτορας της CIA. Κατά τον ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου ο ισχυρισμός ότι ο Παπαδόπουλος εκπαιδεύτηκε από την CIA ή υπήρξε πράκτοράς της είναι αστήρικτος. Κατά τον Αμερικανό δημοσιογράφο David Binder, ο Παπαδόπουλος ήταν πράκτορας της CIA και εισέπραττε παχυλό μισθό ήδη από το 1952. Την 1η Ιουλίου 1973 σε άρθρο της εφημερίδας Observer εμφανίστηκε ο ισχυρισμός από ανώνυμη πηγή της εφημερίδας ότι ο Παπαδόπουλος ήταν έμμισθος πράκτορας της CIA. Σε επίσημη ακρόαση στην Αμερικάνικη Γερουσία, η CIA αρνήθηκε ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξε ποτέ πράκτοράς της και ισχυρίστηκε ότι η οποιαδήποτε σχέση είχαν αυτή ήταν στα πλαίσια της πάγιας συνεργασίας (από την εποχή του εμφυλίου πολέμου) CIA και ΚΥΠ την περίοδο που ο Παπαδόπουλος υπηρετούσε στην ΚΥΠ. Στην ίδια ακρόαση ενώπιον της Γερουσίας ο διευθυντής της CIA ισχυρίστηκε ότι ο Παπαδόπουλος ουδέποτε εκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ (από την CIA). Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε τελέσει δύο γάμους. Από τον πρώτο του γάμο με τη Νίκη Βασιλειάδη (1942) απέκτησε έναν γιο, το Χρήστο που μετά την αποφοίτηση του από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ όπου και εγκαταστάθηκε, και μία κόρη, τη Χρυσούλα, μετέπειτα σύζυγο του Βασιλείου Ζάππα. Παράλληλα όμως φέρεται από το 1957-1958 να διατηρούσε δεσμό με τη Δέσποινα Σερέτη, πρώην πολιτική υπάλληλο στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού (ΓΥΣ) απ' όπου ήταν αποσπασμένη στη Διεύθυνση Α2 του ΓΕΣ. Όταν διατάχθηκε η επάνοδός της στη ΓΥΣ απολύθηκε, πλην όμως επί εποχής Νάτσινα προσελήφθη στην ΚΥΠ. Την ίδια εκείνη εποχή ο Γ. Παπαδόπουλος ήταν αποσπασμένος στη Διεύθυνση πυροβολικού της VI Μεραρχίας. Οι διάφορες κινήσεις της και οι ύποπτες έξοδοί της από το ΓΕΣ είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον της παρακολούθησής της από την ίδια την υπηρεσία κατ' εντολή του τότε Α/ΓΕΣ Πέτρου Νικολόπουλου. Πολύ αργότερα, μετά από 10 περίπου χρόνια παράνομου δεσμού, ο Γ. Παπαδόπουλος χωρίζοντας τη γυναίκα του νυμφεύθηκε τη Δέσποινα Σερέτη (εκ του επιθέτου του συζύγου της αστυνομικού, τον οποίον επίσης χώρισε). Ο γάμος τους τελέσθηκε το 1968, σε κλειστό κύκλο, τον οποίον και ευλόγησε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α'. Το ζεύγος Παπαδόπουλου απέκτησαν μία κόρη, τη Μάχη (Υπερμαχεία), σήμερα σύζυγο του Γιώργου Καλογιάννη. H EΛΛAΔA TON 20ό AIΩNA 1965-1970, Καθημερινή - 7 Ημέρες, 12-12-1999 (pdf) Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Το «σαμποτάζ» του Έβρου χωρίς ζάχαρη. Μια απόπειρα αναψηλάφησης, Περιοδικό Αρχειοτάξιο (τ.12), Εκδόσεις Θεμέλιο, 2010 (pdf) Despina Papadimitriou, George Papadopoulos and the Dictatorship of the Colonels, συμβολή στο Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South Eastern Europe, επιμ. Bernd Jürgen Fischer, Purdue University Press, 2007, σ. 393 κ.ε. ISBN 1-55753-455-1 Συνέντευξη του Γ. Παπαδόπουλου στον Γ. Βότση, από τη φυλακή, Ελευθεροτυπία, 23/04/2007 Οι Φάκελοι του Αλέξη Παπαχελα-Γεώργιος Παπαδόπουλος Αρχειοθετήθηκε 2013-05-01 στο Wayback Machine. Έναρξη δίκης των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις Φυλακές Κορυδαλλού (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (Ελαιοχώρι Αχαΐας, 5 Μαΐου 1919 - Αθήνα, 27 Ιουνίου 1999) ήταν Έλληνας δικτάτορας και αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού που ηγήθηκε του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, με το οποίο ανέτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση εγκαθιδρύοντας στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα, γνωστή και ως Χούντα των Συνταγματαρχών ή Επταετία. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην χώρα, ακολούθησε η Δίκη των πρωταιτίων της Χούντας, όπου κρίθηκε ένοχος στάσης και εσχάτης προδοσίας για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα. Καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη με παρέμβαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ καθαιρέθηκε και υποβιβάστηκε στρατιωτικά στον βαθμό του έφεδρου στρατιώτη. Αν και αρχικά ορκίστηκε υπουργός Προεδρίας στην Κυβέρνηση Κόλλια, υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της Χούντας ενώ μετά το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία και μερικά χρόνια αργότερα, το 1973, ορκίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στην επίσημη προπαγανδιστική ρητορεία του χουντικού καθεστώτος αναφερόταν ως «Αρχηγός της Επανάστασης» και «Πρόεδρος της Εθνικής Κυβερνήσεως». Τον Νοέμβριο του 1973 ανατράπηκε από τον Δημήτριο Ιωαννίδη και τέθηκε σε περιορισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αντινοόπολις
|
Κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου στη πόλη υπήρχε ναός του Ραμσή Β΄ αφιερωμένος στους θεούς Κνούμ και της Ηλιουπόλεως. Η πόλη είχε ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική σε άμεση αντίθεση με το αιγυπτιακό στυλ και ήταν το κέντρο της επίσημης λατρείας του Αντίνοου. Ιδρύθηκε επίσημα στις 30 Οκτωβρίου του έτους 130 την ημέρα του θανάτου του Αντίνοου. Αρχικά ανήκε στην 4η νομή αλλά υπό Διοκλητιανού (286 μ.Χ.) έγινε η πρωτεύουσα της νομής της Θηβαΐδας. Ως πολιτιστικό κέντρο, ήταν η γενέθλια πόλη του μαθηματικού του 4ου αιώνα Σερένου. Σε διασωθέν έγγραφο απόφασης διαζυγίου του 569 μ.Χ. αναφέρεται η "πιο λαμπρή πόλη". Η Αντινόη ήταν έδρα χριστιανού επισκόπου από τον 4ο αιώνα, αρχικά βοηθός επίσκοπος της μητρόπολης της Πτολεμαΐδας στην Θηβαΐδα αλλά αργότερα έγινε μητρόπολη κατά τον 5ο αιώνα που είχε βοηθούς επισκόπους στις επισκοπές Ερμούπολις, Κουσάι, Λυκόπολις, Κυψέλης, Απολλινόπολις, Ανταιόπολις, Πανόπολις και Θεοδοσιούπολις. Σήμερα ο τίτλος του επίσκοπου Αντινόης είναι εισηγμένος από την Καθολική Εκκλησία ως τιμητικός. Η πόλη εγκαταλείφθηκε γύρω στο 10ο αιώνα. Συνέχισε να φιλοξενήσει έναν τεράστιο ελληνορωμαϊκό ναό μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν καταστράφηκε για να τροφοδοτήσει μία τσιμεντοβιομηχανία. Η πόλη διοικούνταν από γερουσία κι πρύτανη. Σύμφωνα με την "Ιστορία Lausiac" του Παλλαδίου της Γαλατίας, στις αρχές του 5ου αιώνα η πόλη είχε 1.200 μοναχούς και δώδεκα μοναστήρια. Ο αρχαιολογικός χώρος με τα ερείπια της πόλης βρίσκεται στο σημερινό χωριό Ελ Σέιχ Ιμπαντάν 38 χλμ από την Μίνια. Διασώζονται ερείπια του ναού που χτίστηκε την εποχή του Ραμσή Β΄και λείψανα της ελληνικής και ρωμαϊκής περιόδου.
|
Η Αντινοόπολις ή Αντινόη ή Αντινώ (αρχαία ελληνικά : Ἀντινόου πόλις) ήταν αρχαία ρωμαϊκή πόλη της Αιγύπτου. Η πόλη ιδρύθηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό για τον εορτασμό του θεοποιημένου νεαρού αγαπημένου του Αντίνοου, στην ανατολική όχθη του Νείλου, όπου Αντίνοος πνίγηκε το 130 μ.Χ.. Η πόλη ήταν λίγο νότια της Βήσσα γνωστής για το μαντείο της, χτίστηκε στους πρόποδες ενός λόφου πάνω που είχε έδρα τη Μπέσα. Η πόλη βρίσκεται απέναντι από την Ερμούπολις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82
|
Κρατικός Αερολιμένας Νέας Αγχιάλου
|
Το νέο κτήριο του αεροσταθμού λειτουργεί από το τέλος του 2010. Στο νέο κτήριο λειτουργούν κατάστημα αφορολογήτων ειδών (duty free), γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, κατάστημα ειδών περιπτέρου καθώς και κυλικείο. Στον σχεδιασμό που έχει γίνει περιλαμβάνει το ισόγειο όπου είναι η αίθουσα αναμονής και 10 θύρες εισόδου και εξόδου καθώς και άνω όροφο, όπου στεγάζεται το εστιατόριο. Ο περιβάλλον χώρος έχει εμβαδόν 24.000 τ.μ. ενώ διατίθεται φυλαγμένος χώρος στάθμευσης. Το αεροδρόμιο βρίσκεται σε υψόμετρο 25 μέτρων από τη στάθμη της θάλασσας. Έχει έναν διάδρομο με διεύθυνση 08/26 και ασφάλτινη επιφάνεια. Το μήκος του διαδρόμου είναι 2.759 μέτρα, ενώ το πλάτος του 45 μ. Σχεδιάζεται η επέκταση του κατά τα ακόλουθα χρόνια ώστε να εξυπηρετεί τις αυξανόμενες ανάγκες του. Το σχέδιο εκπονείται σε πλαίσιο έξι φάσεων. Οι παρακάτω πτήσεις ισχύουν για την θερινή περίοδο 2023 (από 13-5 έως 28-10). Για να δείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα των πτήσεων πατήστε εδώ: http://www.thessalyairport.gr/index.php?option=com_sppagebuilder&view=page&id=37&Itemid=203&lang=el . Με αυτοκίνητο η πρόσβαση στον αερολιμένα είναι εύκολη ακολουθώντας τη ειδική σήμανση που υπάρχει κατά μήκος της εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, με την είσοδο του επιβατικού αεροσταθμού να είναι από τη πλευρά της εθνικής οδού. Το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Βόλου έχει καθιερώσει ειδικά δρομολόγια, τα οποία ξεκινούν από τον Βόλο, 2 ώρες πριν από κάθε πτήση. Για να δείτε τα δρομολόγια του Υπεραστικού ΚΤΕΛ Βόλου για την θερινή περίοδο 2023 πατήστε εδώ: https://ktelvolou.gr/el/routes/map/&map=airport Ελληνικά αεροδρόμια - Κρατικός Αερολιμένας Ν. Αγχιάλου
|
Ο Κρατικός Αερολιμένας Νέας Αγχιάλου (συντομογραφίες IATA: VOL, ICAO: LGBL, ΥΠΑ: ΚΑΝΑ) είναι κρατικός αερολιμένας στην Ελλάδα, κοντά στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Η λειτουργία του ξεκίνησε το 1991. Βρίσκεται 24 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το κέντρο της πόλης του Βόλου, ανάμεσα από Νέα Αγχίαλο και Αλμυρό και είναι εύκολα προσβάσιμος από τον αυτοκινητόδρομο 1 (Αθηνών - Θεσσαλονίκης). Το αεροδρόμιο έχει εξυπηρετήσει στο παρελθόν την αεροπορική σύνδεση Βόλου - Αθήνας καθώς και ναυλωμένες πτήσεις (charter) από πολλά μέρη της Ευρώπης. Η ολοκλήρωση του νέου αεροσταθμού 9.000 τ.μ. τον Σεπτέμβριο του 2010, έδωσε ώθηση στην περαιτέρω ανάπτυξη του αερολιμένα και πλέον ο Βόλος διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%87%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Άλλιον το σχοινόπρασον
|
Το σχοινόπρασο είναι ένας βολβός ο οποίος σχηματίζει ποώδες πολυετές φυτό, φτάνοντας σε ύψος τα 30–50 cm (12–20 in). Οι βολβοί είναι λεπτοί, κωνικοί, μήκους 2–3 cm (0,79–1,18 in), πλάτους 1 cm (0,39 in) και αναπτύσσονται σε πυκνές συστάδες από τις ρίζες. Οι μίσχοι (ή στελέχη) είναι κοίλα και σωληνοειδή, μήκους έως 50 cm (20 in) και πλάτους 2–3 mm (0,079–0,118 in), με μαλακή υφή, αν και πριν από την εμφάνιση του άνθους, μπορεί να φαίνεται πιο σκληρή απ'ότι συνήθως. Τα φύλλα, τα οποία είναι κοντύτερα από ό,τι οι μίσχοι (scapes), είναι κούφια και σωληνοειδή ή terete, (στρογγυλά σε διατομή), η οποία τα ξεχωρίζει με μια ματιά από το σκόρδο σχοινόπρασο Άλλιον το κονδυλόρριζον (Allium tuberosum). Τα λουλούδια είναι ανοιχτό μοβ και σχήματος αστεριού με έξι πέταλα, πλάτους 1–2 cm (0,39–0,79 in) και παράγονται σε πυκνή ταξιανθία 10-30 μαζί, πριν από το άνοιγμα, η ταξιανθία περιτριγυρίζεται από ένα χαρτοειδές βράκειο (bract). Οι σπόροι παράγονται σε μια μικρό, κάψουλα τριών βαλβίδων, οι οποίοι ωριμάζουν το καλοκαίρι. Το βότανο ανθίζει από τον Απρίλιο έως τον Μάιο στα νότια τμήματα των ζωνών οικοτόπων και τον Ιούνιο στα βόρεια τμήματα.Το σχοινόπρασο είναι το μοναδικό είδος του γένους Άλλιον (Allium) το οποίο είναι ενδημικό τόσο στο Νέο όσο και στον Παλαιό Κόσμο. Μερικές φορές, τα φυτά που βρίσκονται στη Βόρεια Αμερική, ταξινομούνται ως Α. schoenoprasum ποικ. sibiricum, αν και αυτό αμφισβητείται. Οι διαφορές μεταξύ των δειγμάτων είναι σημαντικές. Ένα δείγμα βρέθηκε στο βόρειο Μέιν φυτρώνοντας μοναχικά, αντί σε συστάδες, επίσης, επιδεικνύει σκοτεινά γκρι άνθη.Αν και τα σχοινόπρασα σε γενικές γραμμές είναι εντομοαπωθητικά, λόγω των θειούχων ενώσεών τους, τα άνθη τους προσελκύουν τις μέλισσες και μερικές φορές κρατούνται για να αυξήσουν την επιθυμητή ζωή των εντόμων. Τα σχοινόπρασα καλλιεργούνται για τους μίσχους (scapes), οι οποίοι χρησιμοποιούνται στη μαγειρική ως αρωματικό βότανο και παρέχουν μια κάπως ηπιότερη γεύση από εκείνη των άλλων ειδών Άλλιον (Allium). Το σχοινόπρασο έχει μια μεγάλη ποικιλία από γαστρονομικές χρήσεις, όπως σε παραδοσιακά πιάτα στη Γαλλία, Σουηδία και αλλού. Ο Retzius στο βιβλίο του «Προσπάθεια Χλωρίδα»ς («Attempt at a Flora» [Försök til en flora]) του 1806, περιγράφει πώς τα σχοινόπρασα χρησιμοποιούνται με τηγανίτες, σούπες, ψάρια και σάντουιτς. Είναι επίσης ένα συστατικό της σάλτσας gräddfil με το παραδοσιακό πιάτο ρέγγας που σερβίρεται στις μεσοκαλοκαιρινές εορτές της Σουηδίας. Επίσης, τα άνθη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το γαρνίρισμα των πιάτων. Στην Πολωνία και τη Γερμανία, τα σχοινόπρασα σερβίρονται με τυρί κουάρκ (quark). Το σχοινόπρασο είναι ένα από τα «εκλεπτυσμένα χορταρικά» (fines herbes) της Γαλλικής κουζίνας, η οποία περιλαμβάνει επίσης το εστραγκόν, το μυρώνι και το μαϊντανό. Τα σχοινόπρασα μπορούν να βρεθούν φρέσκα στις περισσότερες αγορές καθ'όλο το χρόνο, καθιστώντας τα άμεσα διαθέσιμα· μπορούν, επίσης, να καταψυχθούν αφυδατωμένα χωρίς μεγάλη ελάττωση της γεύσης, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους οικιακούς καλλιεργητές, να αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες της συγκομιδής από τους κήπους τους. Ο Retzius, επίσης περιγράφει πώς οι αγρότες θα φύτευαν ανάμεσα στα βράχια σχοινόπρασα, κάνοντάς τα σύνορα των παρτεριών, για να κρατήσουν τα φυτά απαλλαγμένα από τα παράσιτα (όπως τα Ιαπωνικά σκαθάρια). Το αναπτυσσόμενο φυτό απωθεί τα ανεπιθύμητα έντομα και ο χυμός από τα φύλλα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον ίδιο σκοπό, καθώς και για την καταπολέμηση μυκητιασικών λοιμώξεων, του ωίδιου (mildew) και του φουζικλάδιου (scab). Οι φαρμακευτικές ιδιότητες του σχοινόπρασου είναι παρόμοια με εκείνες του σκόρδου, αλλά ασθενέστερη· το αχνό αποτελέσματα σε σύγκριση με το σκόρδο είναι ίσως ο κύριος λόγος για την περιορισμένη χρήση του ως φαρμακευτικό βότανο. Περιέχει πολλές ενώσεις organosulfur όπως αλλυλο σουλφίδια και αλκυλο- σουλφοξειδίων, το σχοινόπρασο αναφέρεται ότι έχει ευεργετική επίδραση στο κυκλοφορικό σύστημα. Έχει επίσης, ήπιες διεγερτικές, διουρητικές και αντισηπτικές ιδιότητες. Το σχοινόπρασο προσφέρει επίσης ενδυνάμωση των οστών λόγω της περιεκτικότητας σε ασβέστιο και βιταμίνη Κ, και σημαντική προστασία της όρασης από εκφυλιστικές ασθένειες. Καθώς το σχοινόπρασο συνήθως σερβίρεται σε μικρές ποσότητες και ποτέ ως κύριο πιάτο, σπανίως συναντώνται αρνητικές επιπτώσεις, αν και μπορεί να προκύψουν πεπτικά προβλήματα μετά από υπερκατανάλωση. Το σχοινόπρασο είναι μια πλήρης και πλούσια τροφή γεμάτη θρεπτικά συστατικά. Λεπτομερέστερα, βιταμίνη Κ, βιταμίνη Β9, βιταμίνη Β2, βιταμίνη Β6, βιταμίνη Β5, βιταμίνη Β1, βιταμίνη Α, βιταμίνη C, κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, μαγγάνιο και φώσφορο. Το σχοινόπρασο περιέχει ίχνη από θειάφι και αλλισίνη συστατικό που περιέχεται σε όλα τα φυτά της ίδιας οικογένειας όπως το κρεμμύδι και το σκόρδο. Τα σχοινόπρασα καλλιεργούνται τόσο για μαγειρική τους χρήση όσο και για την διακοσμητική τους αξία· συχνά τα ιώδη άνθη, χρησιμοποιούνται σε διακοσμητικές ξηρές ανθοδέσμες.Το σχοινόπρασο ευδοκιμεί σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη, πλούσια σε οργανική ύλη, με pH 6-7 και πλήρη ήλιο. Η ανθεκτικότητα του σε ξηρασία και σε μεγάλη ποικιλία χωμάτων, καθιστά το σχοινόπρασο ένα φυτό εύκολα καλλιεργήσιμο. Μπορεί να καλλιεργηθεί από σπόρους και ωριμάζουν το καλοκαίρι ή νωρίς την επόμενη άνοιξη. Κατά κανόνα, το σχοινόπρασο για να βλαστήσει, χρειάζεται μία θερμοκρασία από 15 έως 20 °C (60-70 °F) και να διατηρείται υγρό. Μπορούν επίσης να φυτευτούν κάτω από ένα κλος (cloche) ή σε ψυχρότερα κλίματα, να βλαστήσουν σε εσωτερικούς χώρους και αργότερα να φυτευτούν εξωτερικά. Μετά από τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες, οι νεαροί βλαστοί πρέπει να είναι έτοιμοι για να φυτευθούν έξω. Επίσης, πολλαπλασιάζονται εύκολα με τη διαίρεση.Το χειμώνα, στις κρύες περιοχές, τα σχοινόπρασα πεθαίνουν στους υπόγειους βολβούς, με τα νέα φύλλα να εμφανίζονται στις αρχές της άνοιξης. Τα σχοινόπρασα που αρχίζουν να φαίνονται παλαιά, μπορούν να περικοπούν περίπου 2–5 cm. Κατά τη συγκομιδή, ο απαιτούμενος αριθμός από τα κοτσάνια, θα πρέπει να κοπεί στη βάση. Κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, το φυτό συνεχώς επανεκφύει φύλλα, επιτρέποντας μια συνεχόμενη συγκομιδή. Τα σχοινόπρασα καλλιεργούνται στην Ευρώπη από τον Μεσαίωνα (από τον 5ο μέχρι τον 15ο αιώνα), αν και οι ημερομηνίες χρήσης τους, πηγαίνουν πίσω 5000 χρόνια. Ορισμένες φορές, είχαν αναφερθεί ως «rush leeks» (από το Ελληνικό σχοίνος (Λατινικά juncus) που σημαίνει βούρλο (φυτό) και πράσον). Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι το σχοινόπρασο μπορούσε να ανακουφίσει τον πόνο από τα ηλιακά εγκαύματα ή και τον πονόλαιμο. Πίστευαν ότι τρώγοντας σχοινόπρασο, θα μπορούσε να αυξηθεί η πίεση του αίματος και να δρα ως διουρητικό.Οι Ρομά έχουν κάνει χρήση του σχοινόπρασου σε μαντείες. Τα τσαμπιά από τα αποξηραμένα σχοινόπρασα, κρεμόνται γύρω από το σπίτι, όπου πιστεύεται ότι αποκρούουν τις ασθένειες και το κακό. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) Nutritional Information (Αγγλικά) Mrs. Grieve's "A Modern Herbal" @ Botanical.com Βότανα - Σχοινόπρασο Allium Schoenoprasum
|
Το σχοινόπρασο είναι η κοινή ονομασία για το Άλλιον το σχοινόπρασον (Allium schoenoprasum), βρώσιμο είδος του γένους Άλλιον (Allium).Είναι πολυετές (perennial) φυτό, ευρέως διαδεδομένο στην φύση σε ολόκληρη την Ευρώπη, Ασία και τη Βόρεια Αμερική.To A. schoenoprasum είναι το μοναδικό είδος του γένους Άλλιον (Allium) το οποίο είναι ενδημικό σε όλο τον πλανήτη. Η ονομασία του είδους προέρχεται από το Ελληνικό σχοίνος (σπαθόχορτο) και πράσον (πράσο). Η Αγγλική ονομασία, chives, προέρχεται από την Γαλλική λέξη cive, από την cepa, την Λατινική λέξη για το κρεμμύδι.Το σχοινόπρασο, το οποίο κοινώς ονομάζεται και αγριόπρασο, συνήθως χρησιμοποιείται ως χορταρικό και μπορεί να βρεθεί στα οπωροπαντοπωλεία ή να αναπτυχθεί στον σπιτικό κήπο. Στην μαγειρική χρήση, οι μίσχοι (scapes) και οι κλειστοί, ανώριμοι ανθοφόροι οφθαλμοί (μπουμπούκια) τεμαχίζονται σε κύβους και χρησιμοποιούνται ως συστατικό για ψάρια, πατάτες, σούπες, σαλάτες, αυγά, σάλτσες και άλλα πιάτα. Τα σχοινόπρασα έχουν εντομοαπωθητικές ιδιότητες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε κήπους για τον έλεγχο των παρασίτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CF%84%CE%BF_%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ισλαμική αρχιτεκτονική
|
Η ισλαμική αρχιτεκτονική είναι ένα παραμελημένο θέμα στις ιστορικές μελέτες της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής βιβλιογραφίας. Πολλοί μελετητές, που ασχολούνται με την μελέτη της ιστορικής αρχιτεκτονικής συχνά αποσιωπούν ή αγνοούν εντελώς τις ισλαμικές κατασκευές. Αυτό οφείλεται σε πολλαπλές αιτίες, μια από τις οποίες είναι ότι υπάρχουν ελάχιστα ιστορικά λογοτεχνικά έργα, που εκφράζουν τα κίνητρα ενός ισλαμικού αρχιτέκτονα με τις κατασκευές του. Λόγω του μεγάλου γεωγραφικού εύρους της ισλαμικής θρησκείας, υπάρχει μεγάλη ποικιλία μεταξύ χιλιάδων υφιστάμενων τζαμιών με μικρή συνοχή μεταξύ τους. Τέλος δεδομένου ότι η ειδωλοποίηση γήινων όντων είναι ενάντια στην ισλαμική πίστη, όλες οι απεικονίσεις των γήινων όντων στερούνται θρησκευτικής σύνδεσης. Αν τα χαρακτηριστικά συνδυαστούν, καθιστούν δύσκολο για τους ιστορικούς το έργο σχηματισμού συμβολικών συνδέσεων ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και τους ισλαμικούς τόπους λατρείας. Ορισμένοι συγγραφείς έχουν προσπαθήσει να αποδώσουν μυστικιστικούς ή μαθηματικούς συμβολισμούς σε διάφορες πτυχές της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Ωστόσο ενώ οι συμβολικές σημασίες μπορεί να είναι εύλογες για ορισμένα κτήρια, δεν εφαρμόζονται απαραίτητα στην υπόλοιπη ισλαμική αρχιτεκτονική. Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, το Ισλάμ δεν επιχειρεί να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους, επειδή αυτό θεωρείται ότι εναντιώνεται και συγκρούεται με το Κοράνι. Από την ισλαμική πλευρά, οτιδήποτε δημιουργήθηκε από τον Θεό τελεί υπό την εντολή του και συνεπώς δεν πρέπει να ειδωλοποιείται. Αυτό αφήνει εκτός τα τυπικά θρησκευτικά δυτικά σύμβολα και τα αντικαθιστά με πολύπλοκα γεωμετρικά σύμβολα και μοτίβα.Υπάρχουν αρκετές πτυχές της ισλαμικής αρχιτεκτονικής, που κατά την σύγχρονη βιβλιογραφία δεν έχουν συμβολική θιρησκευτική σημασία αλλά υπάρχουν συσχετισμοί οι οποίοι υφίστανται. Ένα σημαντικό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα τζαμιά είναι η καλλιγραφία, που παίζει τεράστιο ρόλο στην παροχή θρησκευτικών συνδέσεων μέσω του καλλιτεχνικού σχεδιασμού. Η καλλιγραφία σε ένα τζαμί χρησιμοποιείται, για να παραπέμπει σε αποσπάσματα από το Κοράνι και τις διδασκαλίες του Μωάμεθ. Αυτές οι αναφορές είναι μια από τις λίγες θρησκευτικές συνδέσεις, που περιλαμβάνουν οι αρχιτέκτονες στο έργο τους. Η ισλαμική αρχιτεκτονική ποικίλει σε μεγάλο βαθμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, ορισμένα τζαμιά έχουν διαφορετικούς στόχους και σκοπούς από άλλα. Αυτοί οι σκοποί συχνά αναδεικνύουν θρησκευτικές και κοινωνικές ιεραρχίες εντός του τζαμιού. Τα τζαμιά σχεδιάζονται ώστε τα λιγότερο σημαντικά τμήματα της διάταξης να βρίσκονται πιο κοντά στην είσοδο ενώ καθώς οι πιστοί προχωρούν βαθύτερα στο κτήριο αποκαλύπτονται οι σημαντικότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η ιεραρχία είναι, επίσης, παρούσα επειδή ορισμένοι ισλαμιστές αρχιτέκτονες έχουν αναλάβει να σχεδιάσουν για βασιλικά πρόσωπα, παρόλο που κατά την ισλαμική πίστη όλοι οι μουσουλμάνοι είναι ίσοι στο τζαμί. Οι θέσεις έχουν καθοριστεί προσεκτικά στο τζαμί προκειμένου να τονίσουν την κοινωνική θέση ενός ατόμου. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με το να βρίσκεται το συγκεκριμένο άτομο σε οπτική επαφή με όλους τους παρευρισκόμενους ή με το να τοποθετείται στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η διατήρηση μιας κοινωνιολογικής ιεραρχίας μέσα στο τζαμί αντιπροσωπεύει συνήθως μια αναγνώριση σε ένα ανώτερο ον, που έχει επίγνωση της ανάθεσης της εξουσίας. Αυτή η ιεραρχία υπάρχει, αλλά όχι με την μορφή θρησκευτικού μηνύματος, όπως επισημαίνει ο Hillenbrand : «σε καμιά από τις δυο περιπτώσεις αυτή η ιεραρχία δεν χρησιμοποιείται για ιδιαίτερα δυσοίωνους σκοπούς». Η ιεραρχία υπάρχει στην εκκλησία με διάφορες μορφές αλλά προορίζεται για καθαρά λειτουργικούς σκοπούς. Τα βαθύτερα νοήματα στην ισλαμική αρχιτεκτονική παίρνουν συχνά μορφή λειτουργικών σκοπών. Για παράδειγμα, τα τζαμιά χτίζονται γύρω από την ιδέα ότι δεν πρέπει να είναι απλά ένας τόπος αισθητικής αλλά ένας τόπος όπου η ρευστότητα της αισθητικής καθοδηγεί το άτομο προς την σωστή λατρεία.Ένα βασικό χαρακτηριστικό του τζαμιού είναι το μιχράμπ, ένα καθολικό μέρος σε όλους τους ισλαμικούς χώρους λατρείας. Το μιχράμπ είναι εύκολα αναγνωρίσιμο μέσω ενός τοίχου, που υποχωρεί και ενός αετώματος που συχνά περιλαμβάνει περίπλοκα μοτίβα. Στην είσοδο η κίμπλα εξυπηρετεί την κυριότερη θρησκευτική λειτουργία. Είναι απαραίτητη για την σωστή ισλαμική λατρεία ενώ αποκαλύπτεται με αρχιτεκτονικά μέσα. Ορισμένα εξέχοντα παραδείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, όπως η ακρόπολη και το μεγάλο τζαμί του Χαλεπίου, έχουν υποστεί σημαντικές ζημιές κατά τον συνεχιζόμενο συριακό εμφύλιο πόλεμο και κατά την διάρκεια άλλων πολέμων στην Μέση Ανατολή. Fletcher, Banister (1996) [1896]. Cruickshank, Dan, επιμ. Sir Banister Fletcher's a History of Architecture (20th έκδοση). Architectural Press. ISBN 978-0-7506-2267-7. Abdullahi, Yahya; Bin Embi, Mohamed Rashid (2013). «Evolution of Islamic geometric patterns». Frontiers of Architectural Research 2 (2): 243–251. doi:10.1016/j.foar.2013.03.002. Abdullahi, Yahya; Bin Embi, Mohamed Rashid (2015). «Evolution Of Abstract Vegetal Ornaments on Islamic Architecture». International Journal of Architectural Research: ArchNet-IJAR 9: 31. doi:10.26687/archnet-ijar.v9i1.558. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-01-21. https://web.archive.org/web/20190121175132/http://www.archnet-ijar.net/index.php/IJAR/article/view/558. Ανακτήθηκε στις 2023-02-07. ARCHITECTURE OF ISLAM by Takeo Kamiya (Half in English and half in Japanese) ARCHNET Open access, online resource on architecture and art of Muslim societies, globally and throughout history to our times Fatimid-era Ayyubid Wall of Cairo Digital Media Archive (creative commons-licensed photos, laser scans, panoramas), data from an Aga Khan Foundation/CyArk research partnership Islamic Arts and Architecture website Tehranimages. Contemporary photos taken in some of the oldest districts of Tehran. 10,000+ Architectural collections worldwide Αρχειοθετήθηκε 2020-05-07 στο Wayback Machine. Islamic Art And Architecture designs worldwide.
|
Η Ισλαμική αρχιτεκτονική περιλαμβάνει τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς των κτιρίων, που συνδέονται με το Ισλάμ. Περιλαμβάνει τόσο το κοσμικό όσο και το θρησκευτικό ύφος από την πρώιμη ιστορία του Ισλάμ μέχρι σήμερα. Ο ισλαμικός κόσμος περιλαμβάνει ιστορικά μια ευρεία γεωγραφική περιοχή, που εκτείνεται από την δυτική Αφρική και την Ευρώπη έως την ανατολική Ασία. Η ισλαμική αρχιτεκτονική σε όλες αυτές τις περιοχές μοιράζονται ορισμένα κοινά στοιχεία, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου οι διάφορες περιοχές ανέπτυξαν τους δικούς τους ρυθμούς σύμφωνα με τα τοπικά υλικά και τις τεχνικές, τις τοπικές δυναστείες και τους προστάτες, τα διαφορετικά περιφερειακά κέντρα καλλιτεχνικής παραγωγής και μερικές φορές τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις.Η πρώιμη ισλαμική αρχιτεκτονική επηρεάστηκε από την ρωμαϊκή, την βυζαντινή, την ιρανική και την μεσοποταμιακή αρχιτεκτονική και όλες τις υπόλοιπες χώρες, που κατέκτησαν οι πρώιμοι μουσουλμανικοί λαοί κατά τον έβδομο και όγδοο αιώνα. Στα ανατολικά, επηρεάστηκε επίσης από την κινεζική και την ινδική αρχιτεκτονική καθώς το Ισλάμ εξαπλώθηκε στην νότια και νοτιοανατολική Ασία. Αργότερα ανέπτυξε διακριτά χαρακτηριστικά ως προς την μορφή των κτηρίων και την διακόσμηση των επιφανειών με ισλαμική καλλιγραφία, αραβουργήματα και γεωμετρικά μοτίβα. Νέα αρχιτεκτονικά στοιχεία επινοήθηκαν όπως οι μιναρέδες, οι μουκάρνες και οι πολύπλευρες καμάρες. Οι συνήθεις ή σημαντικοί τύποι κτηρίων στην ισλαμική αρχιτεκτονική περιλαμβάνουν τζαμιά, τάφους, παλάτια, χαμάμ (δημόσια λουτρά), ξενώνες των σούφι (πχ χάνκα ή ζαουίγια), συντριβάνια, εμπορικά κέντρα (πχ παζάρια και καραβανσεράι) και στρατιωτικές οχυρώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Κλάους Ερνστ
|
Το 1970 μαθαίνει την τέχνη του ηλεκτρομηχανικού και ψηφίζεται αντιπρόσωπος νεολαίας στο εργατικό συμβούλιο. Το 1972 γίνεται μέλος του συνδικάτου IG Metall, το 1974 μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD). Από το 1974 μέχρι το 1979 είναι πρόεδρος της τοπικής συνδικαλιστικής οργάνωσης νέων του Μονάχου. Το 1979 αρχίζει σπουδές στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου και τελειώνει το 1984 πολιτική οικονομία. Το ίδιο έτος συμβάλλει στην Στουτγκάρδη για επτά εβδομάδες ως βοηθός στην απεργία εργατών της μεταλλοβιομηχανίας. Εκεί γίνεται μισό χρόνο αργότερα Γραμματέας του συνδικάτου (μέχρι το 1995), με αρμοδιότητα την οργάνωση, εργασία εκπαίδευσης και κοινωνικά προγράμματα. Την άνοιξη του 2004 ο Ερνστ υποστηρίζει με έξι φίλους δημοσίως την πρωτοβουλία για εργασία και κοινωνική δικαιοσύνη. Την κίνηση του αυτή δικαιολογεί ως απάντηση στην φιλελευθεροποίηση της γερμανικής οικονομίας μέσο της κυβέρνησης Σρέντερ, την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επίσης υποστηρίζει την δημιουργία πολιτικής συμμαχίας, επιλέξιμη κοινωνική εναλλακτική λύση για τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006. Εντός μιας εβδομάδας βρίσκει 300 υποστηρικτές, μετά από έξι εβδομάδες 2.200. Το καλοκαίρι του 2004 αποκλείεται από το SPD με πρωτοβουλία του προεδρείου. Το ίδιο έτος γίνεται πρόεδρος του Συλλόγου Εκλογική Εναλλακτική για Εργασία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη (WAsG e.V. ). Μέσα από τον σύλλογο αυτό ιδρύεται τον Ιανουάριο 2005 το κόμμα WASG. Ο Ερνστ είναι μέλος του ιδρυτικού συμβουλίου και πρόεδρος του κόμματος μέχρι τη συγχώνευσή του με το (PDS) στις 16 Ιουνίου 2007. Επίσης είναι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του. Ιστοσελίδα στο Συνδικάτο (γερμανικά)
|
Ο Κλάους Ερνστ (Klaus Ernst, Μόναχο, 1 Νοεμβρίου 1954) είναι Γερμανός συνδικαλιστής και πολιτικός (Η Αριστερά). Πριν ο οικονομολόγος Ερνστ ήταν από το 2005 μέχρι το 2007 πρόεδρος του αριστερού κόμματος Εκλογικής Εναλλακτικής για την Κοινωνική Δικαιοσύνη (WASG), μέχρι που αυτό ενώθηκε με το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%BD%CF%83%CF%84
|
Ιωάννης του Σαλόν
|
Ήταν ο μόνος γιος του Στεφάνου Γ΄ κόμη του Ωξόν και της Βεατρίκης, κόρης και κληρονόμου του Γουλιέλμου κόμη του Σαλόν. Το 1237 αντάλλαξε το Ωξόν και το Σαλόν με τον Ούγο Δ΄ των Καπετιδών δούκα της Βουργουνδίας, που του έδωσε τις πόλεις Σαλίν (η δεύτερη μεγάλη πόλη της Βουργουνδίας τότε), Μπελβουάρ, Βυιλαφάν, Ορνάν, Μονφωκόν, Αρλαί και τα κάστρα Κλεέ, Σωσίν, Ορζελέ. Έτσι έγινε ένας από τους πιο ισχυρούς ευγενείς της χώρας. Έδωσε καταστατικούς χάρτες προνομίων στις πόλεις της περιοχής του και δέχθηκε Δομινικανούς μοναχούς ως ιεροεξεταστές. Τα αλατορυχεία του Σαλίν με την παραγωγή τους του έδωσαν πλούτο, που τον χρησιμοποίησε για την επέκταση της περιοχής του. Για την προστασία των εμπορικών οδών έκτισε τα κάστρα Λε Πιν, Μονμαού, Σαντ-Αν, Αργκουέλ και Νοζερουά, στο οποίο διέμενε συνήθως. Για να αποφύγει τους δασμούς, που επέβαλλε ο κόμης του Πονταρλιέ, αγόρασε τα δάση γύρω από το Πονταρλιέ και το Ζουν (Jougne) και τα συνέδεσε, δημιουργώντας δρόμους. Ίδρυσε τις πόλεις Σατελμπλάν, Σω-Νεφ και Ροχεζάν· η τελευταία περιέχει στο όνομά της το δικό του όνομα. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Μαχώ των Καπετιδών, κόρη του Ούγου Γ΄ δούκα της Βουργουνδίας και είχε τέκνα: Ελισάβετ 1210-1277, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ ντε Βερζύ. Λευκή απεβ. 1306, παντρεύτηκε πρώτα τον Ζισάρ Ε΄ ντε Μπωζέ και μετά τον Μπερώ Θ΄ ντε Μερκέρ. Ούγος 1220-1266, κόμης της Βουργουνδίας. Μαργαρίτα απεν. 1262, παντρεύτηκε τον Ερρίκο ντε Μπριέν.Το 1242 απεβίωσε η Μαχώ και ο Ιωάννης έκανε δεύτερο γάμο, με την Ιζαμπώ/Ισαβέλλα, κόρη του Ροβέρτου Α΄ του Κουρτεναί και είχε τέκνα: Ιωάννης Α΄ 1243-1309, κύριος του Ροσφόρ. Νυμφεύτηκε την Αδελαΐδα/Αλίκη των Καπετιδών-Βουργουνδίας, κόμισσα του Ωσέρ. Στέφανος απεβ. 1302, κύριος του Ρουβρ. Πέτρος απεβ. 1273, κύριος του Σατέλ-Μπελίν. Νυμφεύτηκε τη Βεατρίκη, κόρη του Αμεδαίου Δ΄ κόμη της Σαβοΐας.Το 1257 απεβίωσε η Ιζαμπώ και ο Ιωάννης έκανε τρίτο γάμο, με τη Λάουρα/Λωρέτ, κόρη του Σίμωνα Β΄ κυρίου του Κομμερσύ και είχε τέκνα: Ιωάννης Α΄ 1258-1315, κύριος του Αρλαί. Ούγος π. 1260-π. 1312, αρχιεπίσκοπος του Μπεζανσόν. Μαργαρίτα απεβ. 1328, παντρεύτηκε τον Ούγο της Βουργουνδίας. Αγνή απεβ. 1350, παντρεύτηκε τον Αμεδαίο Β΄ κόμη της Γενεύης. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα John of Chalon στο Wikimedia Commons
|
Ο Ιωάννης ο Παλαιός, γαλλ. Jean l' Αntique (1190 - 30 Σεπτεμβρίου 1267) από τον Οίκο της Ιβρέας ήταν κόμης του Σαλόν (Chalon-sur-Saône) και του Ωξόν (Auxonne).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%BD
|
Μεσούντ Α΄
|
Ο αδελφός του Μαλίκ Σαχ σφετερίστηκε τον θρόνο αλλά ο Μεσούντ κατέλαβε το Ικόνιο με την βοήθεια των Δανισμενδιδών, νίκησε τον Μαλίκ Σαχ (1116) τον θανάτωσε και τον τύφλωσε. Ο Μεσούντ Α΄ αργότερα στράφηκε εναντίον των Δανισμενδινών και κατέκτησε τα εδάφη τους, ξεκίνησε κατόπιν να οικοδομεί το Τζαμί του Αλαεντίν στο Ικόνιο που ολοκληρώθηκε το 1221. Στα τέλη της βασιλείας του ο Μεσούντ Α΄ βρέθηκε αντιμέτωπος με τους δυτικούς Σταυροφόρους που ξεκίνησαν την Β΄ Σταυροφορία με δύο μεγάλους στρατούς, τον έναν οδηγούσε ο Κορράδος Γ΄ της Γερμανίας και τον δεύτερο ο Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας. Ο Μεσούντ Α΄ νίκησε και τους δύο στρατούς, τον πρώτο στο Δορύλαιον κοντά στο σημερινό Εσκίσεχιρ (1147) και τον δεύτερο στην Λαοδίκεια κοντά στο σημερινό Ντενιζλί (1148). Ο Μεσούντ Α΄ πέθανε (1156) και τον διαδέχτηκε ο γιος του Κιλίτζ Αρσλάν Β΄. Η μία από τις κόρες του Καμερώ παντρεύτηκε τον Τζελέπη Κομνηνό από την Δυναστεία των Κομνηνών που μεταστράφηκε στο Ισλάμ. Απόγονοι τους ίσως ήταν η Οθωμανική Δυναστεία. Anatolia in the Period of the Seljuks and the Beyliks, Osman Turan, The Cambridge History of Islam, Ed. Peter Malcolm Holt, Ann K. S. Lambton and Bernard Lewis, (Cambridge University Press, 1970) Konya, Julie A. Miller, International Dictionary of Historic Places: Southern Europe, Ed. Trudy Ring, Robert M. Salkin, Sharon La Boda, (Fitzroy Dearborn Publishers, 1995) Martin Sicker, The Islamic World in Ascendancy: From the Arab conquests to the siege of Vienna, (Praeger Publishers, 2000) The Turkish Element in Byzantium, Eleventh-Twelfth Centuries, Charles M. Brand, Dumbarton Oaks Papers, Vol. 43
|
Ο Μεσούντ Α΄ (Σύγχρονα Τουρκικά : Rukneddin Mesud or Rukn al-Din Mas'ud, περί το 1095 - 1156) ήταν Σουλτάνος του Ρουμ (1116 - 1156). Ο πατέρας του Κιλίτζ Αρσλάν Α΄ ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τον Φαχρ αλ-Μουλκ Ραντβάν που κυβερνούσε το Χαλέπι σε μάχη στον ποταμό Αβώρ (1107).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84_%CE%91%CE%84
|
Αικατερίνη του Χέλρε
|
Ήταν η τρίτη κόρη του Άρνολντ δούκα του Χέλρε (1410-1473) και της Αικατερίνης των Λα Μαρκ (1417–1479), κόρης του Αδόλφου Α΄ δούκα της Κλέβης. Μέχρι το 1477 ζούσε μία αφανή ζωή, στη σκιά του αδελφού της Aδόλφου, ο οποίος ήταν σε πόλεμο με τον πατέρα του. Από τις αδελφές της η Μαρία παντρεύτηκε τον Ιάκωβο Β΄ της Σκωτίας και η Mαργαρίτα παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Α΄ κόμη του Παλατινάτου-Ζίμμερν. Παρά τις προσπάθειες του πατέρα της, δεν βρέθηκε κατάλληλος σύζυγος για την Αικατερίνη. Οι θεωρίες του 17ου αιώνα ότι παντρεύτηκε κρυφά με τον Λουδοβίκο των Βουρβόνων επίσκοπο της Λιέγης, πιστεύεται ότι είναι ψευδείς. Όλα άλλαξαν για την Αικατερίνη το 1477, όταν ο Κάρολος ο Τολμηρός, δούκας της Βουργουνδίας σκοτώθηκε στη μάχη του Νανσί. Το Χέλρε ήταν υπό τον έλεγχο του Καρόλου από το 1473 και τώρα είδε την ευκαιρία να ανακτήσει την ανεξαρτησία του. Καθώς ο αδελφός της Aδόλφος ήταν στη Φλάνδρα, η Συνέλευση των ευγενών τον έπεισαν να διορίσει την αδελφή του Αικατερίνη ως επίτροπο, εν αναμονή της επιστροφής του. Η Αικατερίνη συμφώνησε απρόθυμα. Η επιτροπεία της διήρκεσε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, επειδή ο Aδόλφος σκοτώθηκε σε μάχη στις 27 Ιουνίου 1477. Η Αικατερίνη συνέχισε να κυβερνά ως επίτροπος για τον γιο του Κάρολο Β΄, που εκρατείτο με την αδελφή του Φίλιππα από τους Βουργουνδούς. Η Αικατερίνη συμμετείχε στον Πόλεμο για την ανεξαρτησία του Χέλρε από τον Μαξιμιλιανό Α΄ αρχιδούκα της Αυστρίας. Το 1482 αναγκάστηκε να συνάψει ειρήνη με τον Μαξιμιλιανό Α΄ και να αποσυρθεί από την πολιτική. Το 1492 είδε την ανεξαρτησία του Χέλρε, που ανακτήθηκε από τον ανιψιό της Κάρολο Β΄ δούκα του Χέλρε]]. Η Αικατερίνη απεβίωσε το 1497 και τάφηκε στην εκκλησία του Χέλρε, όπου μπορεί να δει κανείς το επιτύμβιο μνημείο της.
|
Η Αικατερίνη, ολλανδ.: Catherine van Gelre, γερμ.: von Gueldern (π. 1440 - Χέλρε, 25 Ιανουαρίου 1497) από τον Οίκο του Έχμοντ, ήταν κόρη του δούκα του Χέλρε. Έγινε επίτροπος του δουκάτου του Χέλρε μεταξύ 1477 και 1492, πρώτα κατά την απουσία του αδελφού της και μετά για τον όμηρο ανιψιό της..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CF%81%CE%B5
|
Φίλιππος της Αρμενίας
|
Νυμφεύτηκε το 1222 την Ισαβέλλα των Ρουπενιδών, κόρη του Λέοντα Β΄ της Αρμενίας και της Σιβύλλας των Λουζινιάν. Ο Φίλιππος έδωσε όρκο «πως θα ζούσε με τον Αρμενικό τρόπο ζωής, θα ασπαζόταν την πίστη και τα έθιμα των Αρμενίων, ενώ θα σεβόταν τα προνόμια του συνόλου αυτών». Ωστόσο ο νεαρός βασιλέας δεν τήρησε τον όρκο του και επιχείρησε να αντικαταστήσει τους πλέον ισχυρούς ευγενείς της Αυλής με συμπατριώτες του. Επιχείρησε επίσης την επιβολή του λατινικού τελετουργικού και εθιμοτυπικού στον Αρμενικό κλήρο και λαό, με αποτέλεσμα να εξεγερθεί η χώρα υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου κυρίου του Μπαμπερόν. Αρπάχτηκε από τα χέρια της γυναίκας του, η οποία τον αγαπούσε με στοργή, φυλακίστηκε, ενώ στην συνέχεια δολοφονήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1226 και ο Χετούμ Α΄, γιος του Κωνσταντίνου, νυμφεύτηκε την χήρα του ως δεύτερος σύζυγός της. Έτσι το βασίλειο της Μικρής Αρμενίας (Κιλικίας) πέρασε από τον Οίκο των Ρουπενιδών στον Οίκο των Χετουμιδών.
|
Ο Φίλιππος, (δολοφονήθηκε το 1226) από τον Οίκο του Πουατιέ ήταν βασιλιάς της Αρμενίας από το 1222 έως το 1226. Ήταν γιος του Βοημούνδου Δ΄ πρίγκιπα της Αντιόχειας και της Πλαιζάνς του Ζιμπλέ/Βίβλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γκαστόν Τονγκ Σανγκ
|
Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1949 στην Μπόρα Μπόρα, της οποίας είναι δήμαρχος. Έχει κινεζικές ρίζες και είναι ιδρυτικό μέλος του γαλλόφιλου πολιτικού κόμματος Tahoera'a Huiraatira. Ο Τονγκ Σανγκ υπήρξε υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές με το κόμμα Tahoera'a Huiraatira τον Μάρτιο του 2005, όμως ηττήθηκε από τον Όσκαρ Τεμαρού με 29 ψήφους έναντι 26. Στις 26 Δεκεμβρίου 2006 ο Τονγκ Σανγκ εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Πολυνησίας, με 31 ψήφους υπέρ έναντι 26 κατά. Στις 18 Ιανουαρίου 2007 η νέα κυβέρνηση επέζησε πρότασης μομφής, την οποία είχε εγείρει ο πρώην Πρόεδρος, Όσκαρ Τεμαρού. Μόνο 26 βουλευτές παρουσιάστηκαν στην ψηφοφορία, για την οποία απαιτούνταν τρεις επιπλέον βουλευτές για να εγκριθεί. Τον Ιούλιο του 2007 ο ισχυρός γαλλόφιλος πολιτικός Γκαστόν Φλος άσκησε δριμύτατη κριτική στον Τονγκ Σανγκ, κατηγορώντας τον ότι αγνοούσε τις πραγματικές ανάγκες του κόμματός του. Μάλιστα, ιδρυτής του Tahoeraa Huiraatira ήταν ο ίδιος ο Φλος. Οι επικριτές του Φλος έκαναν λόγο για προσπάθειες του πρώην Προέδρου να επανακτήσει την προεδρία. Οι καταγγελίες τους δυνάμωσαν, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Φλος είχε διεξαγάγει "μυστικές συνομιλίες" με τον Όσκαρ Τεμαρού, έναν σημαίνοντα πολιτικό που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας και υπήρξε στο παρελθόν πολιτικός του αντίπαλος. Η Ένωση για τη Δημοκρατία (UPLD) του Τεμαρού κατέθεσε πρόταση μομφής στις 29 Αυγούστου του 2007. Το ίδιο το κόμμα του ζήτησε από τον Τονγκ Σανγκ να παραιτηθεί, κάτι που αρνήθηκε να πράξει ο πολιτικός. Τελικά, στις 31 Αυγούστου 2007 έπειτα από πρόταση μομφής, η κυβέρνηση του Τονγκ Σανγκ κατέρρευσε. Η πρόταση μομφής εγκρίθηκε από το 57μελές Κοινοβούλιο, με 35 υπέρ. Η ενέργεια αυτή ήταν η πρώτη πολιτική ενέργεια δύο κομμάτων (του Τεμαρού και του Φλος) να συστήσουν συμμαχία με σκοπό την ανατροπή μιας κυβέρνησης. Ο Τονγκ Σανγκ συνέχισε να ασκεί υπηρεσιακά τα προεδρικά καθήκοντα, ως τη διεξαγωγή νέων εκλογών για πρόεδρο, στις 10 Σεπτεμβρίου 2007. Τελικά, στις 14 Σεπτεμβρίου 2007, ο Τεμαρού εξελέγη Πρόεδρος, για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, με 27 επί συνόλου 44 ψήφων στη Συνέλευση της Ταϊτής. Ο Τονγκ Σανγκ ίδρυσε ένα νέο πολιτικό κόμμα, με το όνομα Ο Porinetia To Tatou Ai'a, στις 1 Οκτωβρίου 2007. Στις 15 Απριλίου 2008 ο Τονγκ Σανγκ έγινε ξανά Πρόεδρος έπειτα από πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης του Γκαστόν Φλος. Το Δεκέμβριο του 2008 έχασε την οριακή πλειοψηφία που είχε η κυβέρνησή του έπειτα από την αποχώρηση ενός βουλευτή από τον οκτακομματικό συνασπισμό. Παραιτήθηκε ξανά στις 8 Φεβρουαρίου του 2009. Στις 12 Φεβρουαρίου 2009 πρόεδρος εξελέγη για μία ακόμη φορά ο Όσκαρ Τεμαρού. Στον πρώτο γύρο των εκλογών ο Τονγκ Σανγκ ήρθε 2ος με 20 ψήφους,ο Τεμαρού έλαβε 24 ψήφους, ο Φριτς 12 και η Αγκαμί μία ψήφο. Έτσι, ο πρώτος γύρος δεν οδήγησε σε εκλογή προέδρου. Για το λόγο αυτό διεξήχθη το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο δεύτερος γύρος. Σε αυτόν αναμετρήθηκαν οι Τεμαρού και Τονγκ Σανγκ. Η Συνέλευση της Γαλλικής Πολυνησίας εξέλεξε τον Τεμαρού νέο πρόεδρο στο δεύτερο γύρο, με 37 ψήφους έναντι 20 για τον Τονγκ Σανγκ. Έγινε ξανά πρόεδρος μετά την πτώση της κυβέρνησης του Τεμαρού, με πρόταση μομφής, στις 25 Νοεμβρίου του 2009.Ο Τονγκ Σανγκ ανατράπηκε έπειτα από πρόταση δυσπιστίας, την 1η Απριλίου 2011, και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, Όσκαρ Τεμαρού, έγινε πρόεδρος για 5η φορά σε 7 χρόνια. Την πρόταση δυσπιστίας υπερψήφισαν τα 29 επί συνόλου 57 μελών του Κοινοβουλίου. Σ Στις 17 Μαΐου 2018 εξελέγη Πρόεδρος του Κοινοβουλίου (Εδαφική Συνέλευση) (επίσης αρχηγός της Κυβέρνησης). New Zealand Herald: French Polynesia elects new president
|
Ο Γκαστόν Τονγκ Σανγκ (Gaston Tong Sang) είναι πολιτικός από τη Γαλλική Πολυνησία, , ο οποίος χρημάτισε τρεις φορές Πρόεδρος, με τελευταία την περίοδο από τον Νοέμβριο του 2009 ως τον Απρίλιο του 2011 . Ήταν επίσης πρόεδρος την περίοδο από το 2006 ως το 2007 και από το 2008 ως τον Φεβρουάριο του 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Ινδικό Κοινοβούλιο
|
Η - πρωθύστερη του Κοινοβουλίου- Συντακτική Συνέλευση της Ινδίας εξελέγη προκειμένου να συντάξει το Σύνταγμα της Ινδίας. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Βρετανία το 1947, τα μέλη της λειτουργούσαν ως το πρώτο Κοινοβούλιο του έθνους. Στις 13 Δεκεμβρίου 2001 το Ινδικό Κοινοβούλιο έγινε στόχος επίθεσης από ισλαμιστές τρομοκράτες. Σκοτώθηκαν πέντε τρομοκράτες, 6 αστυνομικοί του Νέου Δελχί, δύο μέλη του προσωπικού των υπηρεσιών ασφαλείας του κοινοβουλίου και ένας κηπουρός, συνολικά 14 θύματα. Το κτίριο του Ινδικού κοινοβουλίου χτίστηκε το 1927 από τους Βρετανούς αρχιτέκτονες σερ Έντουιν Λίτιενς και Χέρμπερτ Μπέικερ με τέτοιον τρόπο ώστε να μοιάζει με τους αρχαίους κυκλικούς ναούς της χώρας. Η εσκεμμένη ομοιότητα με τους ναούς υποατηρίζεται και από το γεγονός πως τους τοίχους του κοινοβουλίου κοσμούν Βεδικά μάντρα. Κατά πάσα πιθανότητα εκείνο που γοήτευσε τους αρχιτέκτονες ήταν η στατική ικανότητα αυτών των ναών που το κυκλικό επίπεδο σχήμα τους τούς καθιστά ιδιαίτερα αντισεισμικούς και αυτό διαφαίνεται στο γεγονός πως ελάχιστες ζημιές από σεισμούς έχουν υποστεί παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι βρίσκονται σε σεισμογενείς περιοχές. Η επέκταση του Ινδικού κοινοβουλίου που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή ανιτγράφει και αυτή έναν άλλον αρχαίο ναό, εκείνον του Μπιτζαμαντάλ που έχτισε ο αυτοκράτορας Ναραβαρμάν τον 8ο αι. μ.Χ. προς τιμήν της θεάς Τσαρτσίκα γνωστή και ως Βιτζάγια.
|
Το Κοινοβούλιο της Ινδίας (στη χίντι: :Bhāratīya sansad) είναι το ανώτατο νομοθετικό σώμα της Δημοκρατίας της Ινδίας. Πρόκειται για ένα νομοθετικό σώμα δύο κοινοβουλίων που αποτελείται από τον Πρόεδρο της Ινδίας και τα δύο κοινοβούλια: το Ράτζια Σάμπα (Συμβούλιο των Κρατιδίων) και το Λοκ Σάμπα (Οίκος του Λαού). Ο Πρόεδρος στο ρόλο του ως επικεφαλής της νομοθετικής εξουσίας έχει όλες τις εξουσίες να καλέσει και να εκπονήσει νομοσχέδιο για κάθε κοινοβούλιο ή να διαλύσει την Λοκ Σάμπα. Ο πρόεδρος μπορεί να ασκήσει αυτές τις αρμοδιότητες μόνο με τη συμβουλή του πρωθυπουργού και του Συμβουλίου Υπουργών της Ένωσης της Ινδίας . Τα εκλεγμένα ή διορισμένα από τον πρόεδρο μέλη στα δύο κοινοβούλια αναφέρονται ως βουλευτές. Η Λοκ Σάμπα αποτελείται από 543 εκλεγμένους βουλευτές και 2 μέλη της αγγλικής κοινότητας που προτείνονται από τον πρόεδρο, σε ένα σύνολο 545 βουλευτών. Η Ράτζια Σάμπα αποτελείται από 245 μέλη, συμπεριλαμβανομένων 12 μελών από τομείς όπως αυτούς της επιστήμης, του πολιτισμού, της τέχνης και της ιστορίας. Το Κοινοβούλιο συνεδριάζει στο Σανσάντ Μπαβάν στο Νέο Δελχί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Ξιφοφόρα
|
Για καλύτερη εκτίμηση των ταξινομικών σχέσεων αναφέρουμε πρώτα τα χαρακτηριστικά, που στο σύνολό τους, ξεχωρίζουν τα ορθόπτερα από τα υπόλοιπα έντομα και συνεπώς είναι επίσης χαρακτηριστικά των ξιφοφόρων. Οι μπροστινές μακρόστενες πτέρυγες είναι πιο σκληρυμένες από τις οπίσθιες (περγαμηνοειδείς), αλλά λιγότερew από τα έλυτρα των κολεοπτέρων. Επομένως λέγονται ψευδέλυτρα ή και τέγματα. Αντίθετα για τις πιο φαρδιές οπίσθιες πτέρυγες χρησιμοποιείται η λατινική λέξη για την πτέρυγα, alae. Η νεύρωση των πτερύγων επίσης επιτρέπει τη διαίρεση των ορθοπτέρων από τα άλλα έντομα. Τα οπίσθια πόδια είναι πηδητικού τύπου με τρία ή τέσσερα ταρσομερή. Οι κνήμες των οπίσθιων ποδιών παριστάνουν δυο σειρές δοντιών (Εικ. 1). Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου. Είναι υπόγναθα, δηλαδή δείχνουν προς τα κάτω. Το πρόνωτο είναι εξαιρετικά μεγάλο και εκτεταμένο στις πλευρές σε σχήμα σέλας. Διαθέτουν όργανα ακοής και όργανα για την παραγωγή ήχων. Στο τελευταίο ουρομερές υπάρχουν κέρκοι. Τα τρήματα του αναπνευστικού συστήματος στον προθώρακα είναι οριζόντια διαιρούμενα.Με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά τα ξιφοφόρα διαχωρίζονται από τα άλλα ορθόπτερα. Οι κέρκοι είναι καλά ανεπτυγμένοι, και στα αρσενικά μερικών ειδών έχουν μετατραπεί σε όργανο πένσας. Ο ωοθέτης είναι μεγάλος και έχει τη μορφή ξίφους, στα καιλίφερα είναι κοντός. Οι κεραίες είναι νηματοειδείς και πολύ μακριές με πάνω από τριάντα άρθρα. Κατά κανόνα οι κεραίες ξεπερνούνν το μήκος του σώματος. Τα όργανα ακοής είναι στις κνήμες των μπροστινών ποδιών (Εικ. 2). Το πρόσθιο έντερο έχει μόνο δύο αποφύσεις, όχι έξι. Οι βοηθητικοί αδένες των γεννητικών οργάνων των θηλυκών δεν ανοίγουν στον ωαγωγό, αλλά στη βάση του ωοθέτη. Όπως τα άλλα ορθόπτερα, τα ξιφοφόρα παρουσιάζουν μια ατελή μεταμόρφωση της νύμφης στο ακμαίο. Αυτό φαίνεται καλύτερα στη βαθμιαία μεγέθυνση των πτερύγων σε κάθε νυμφικό στάδιο. Ενώ τα καιλίφερα είναι φυτοφάγα, στα ξυφοφόρα συναντούμε και παμφάγα και κρεοφάγα. Στα ορθόπτερα το σπέρμα μεταφέρεται όχι άμεσα στα γεννητικά όργανα του θηλυκού, αλλά μέσω σπερματοφόρων. Στα ξιφοφόρα κάθε αρσενικό κατά κανόνα κατασκευάζει μόνο έναν μεγάλο σπερματοφόρο, ενώ στα καιλίφερα κατασκευάζει από έναν έως πολλούς μικρούς σπερματοφόρους. Στα ξιφοφόρα ο σπερματοφόρος μετά το άδειασμα από το σπέρμα τρώγεται από τα θηλυκά. Παίζει σημαντικό θρεπτικό ρόλο στην εξέλιξη των αυγών. Τα αυγά τοποθετούνται μόνιμα ή σε μικρές ομάδες με τον ωοθέτη σε φύλλα, χαλαρό χώμα (Εικ. 3) ή σε σχισμές. Τα ξιφιφόρα θεωρούνται πιο πρωτόγονα από τα καιλίφερα. Πιθανώς εξελίχτηκαν από κοινούς προγόνους με τα φασματώδη στην Πέρμια περίοδο. Η διαίρεση μεταξύ ξιφοφόρων και καιλίφερων θεωρείται πως έγινε στο τέλος της λιθανθρακοφόρου περιόδου. Οι περισσότερες οικογένειες των ξιφοφόρων εμφανίστηκαν κατά την Ιουρασική περίοδο. Σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη από τους κοινούς προγόνους εξελίχτηκαν στη μία περίπτωση τα ορθόπτερα σε ξιφοφόρα και καιλίφερα και στην άλλη στις δυο τάξεις μαντοφασματώδη και φασματώδη (Πιν. 1). Μερικοί εντομολόγοι όμως υποστηρίζουν πως τα ξιφοφόρα αποσπάστηκαν από όλες τις άλλες ταξινομικές ομάδες των ορθοπτεροειδών, και μόνο αργότερα τα φασματώδη με τα μάντοφασματώδη χωρίστηκαν από τα καιλίφερα (Πιν. 2). Τα ξιφοφόρα διαιρούνται σε τέσσερις υπεροικογένειες. Τα Hagloidea και τα Tettigonioidea περιέχουν από μόνο μια οικογένεια, τις Haglidae και τις Tettingoniidae. Στα Grylloidea κατατάσσονται δυο οικογένειες, Gryllidae και Oecanthidae. Οι υπόλοιπες τρεις οικογένειες Stenopelmatidae, Gryllacrididae και Phaphidophoridae αποτελούν την υπεροικογένεια Gryllacridoidea. Μια ευρέως αποδεκτή άποψη για τις ταξινομικές σχέσεις δίνει ο Πιν. 3. "'Gillott'" Entomology Third Edition Springer ISBN 1-4020-3182-3 Grzimek's Animal Life Encyclopedia Vol. 3 Thomson Gale ISBN 0-7876-5779-4
|
Σύμφωνα με πολλούς σημερινούς ειδικούς τα Ξιφοφόρα αποτελούν μια τάξη ημιμετάβολων εντόμων. Στην παραδοσιακή άποψη τα ξιφοφόρα είναι μια υπόταξη των ορθοπτέρων (Πιν.1 και 2). Το επιστημονικό όνομα των ξιφοφόρων είναι Ensifera (ενσίφερα) από το λατινικό ēnsis (= ξίφος) και ferre (= φέρω). Το όνομα αναφέρεται στον ωοθέτη των θηλυκών, ο οποίος μοιάζει με ξίφος. Στα ξιφοφόρα κατατάσσονται περίπου 1.900 γένη με 11.000 καταγεγραμμένα είδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B1
|
Αντουανέτ ντε Μαινιελαί
|
Η Αντουανέτ ήταν η κόρη του Ζαν Β΄ ντε Μαινιελαί και της Μαρί ντε Ζουά. Μέσω του πατέρα της ήταν η πρώτη ξαδέρφη της Αγνής Σορέλ, η οποία υπηρέτησε τον Κάρολο Ζ΄ ως κυρίαρχη ερωμένη του από το 1441 έως τον ξαφνικό θάνατό της το 1450. Ακόμα και πριν από το θάνατο του ξαδέλφου της, η Αντουανέτ είχε τραβήξει την προσοχή του βασιλιά. Το 1448, όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών, της έδωσε τα εδάφη του Μαινιελαί, τα οποία είχαν αποτελέσει αντικείμενο μιας μακράς αγωγής μεταξύ του προγόνου της, Ραούλ ντε Μαινιελαί, και του Δούκα των Βουρβόνων. Στο τέλος, το κτήμα παρέμεινε στην κατοχή του δούκα. Στο δεκαέξι της, λίγο μετά το θάνατο της Αγνής, η Αντουανέτ έγινε βασιλική ερωμένη του Κάρολου Ζ΄. Επιπλέον, ο Κάρολος πάντρεψε την Αντουανέτ με τον Αντρέ, Βαρώνο του Βιλεκιέρ. Με την ευκαιρία αυτή, ο βασιλιάς έδωσε στην Αντουανέτ τα νησιά Oleron, Marennes και Arvert ως τμήμα γάμου, και σύνταξη 6.000 λιβρών το χρόνο για όλη της την ζωή. Για αυτήν και τον σύζυγό της, ο βασιλιάς διέταξε την κατασκευή του Château de la Guerche.Το 1458, ο Κάρολος προίκισε στην κόρη της, την Ιωάννα, με 8.250 φράγκα μετά το γάμο της με το Κύριο του Ροσεφόρ. Η Αντουανέτ είχε άλλη μια κόρη. Ο Κάρολος Ζ΄ δεν αναγνώρισε καμία από τις δύο. Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως βασιλικής ερωμένης στη Γαλλία, η Αντουανέτ συνεργάστηκε με τον Δελφίνο (το μελλοντικό Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας) με τον οποίο ο Βασιλιάς ήταν σύγκρουση, και ενημέρωνε τον Δελφίνο για τις ενέργειες του πατέρα του, ενεργώντας άρα ως κατάσκοπος του Δελφίνου. Όταν ο βασιλιάς πέθανε το 1461, η Αντουανέτ έγινε ερωμένη του Φραγκίσκου Β΄, Δούκα της Βρετάνης. Της δόθηκε μεγάλη αποζημίωση από τον Δούκα και κατοικούσε στο Κάστρο του Σολέ, όπου φιλοξένησε έναν πολιτιστικό κύκλο και δημιουργώντας ένα κέντρο πολιτισμού στη Βρετάνη. Με τον Φραγκίσκο έκανε πέντε παιδιά : Φραγκίσκος Α΄ του Ωβεγκούρ, παντρεύτηκε τη Μανταλένα του Μπρος και είχε απογόνους Αντώνιος, πέθανε άγαμος Φραγκίσκη, που ανατράφηκε μαζί με την Άννα της Βρετάνης Δύο γιοι, που πέθαναν σε παιδική ηλικίαΌταν έγινε ερωμένη του Δούκα της Βρετάνης, ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας περίμενε να συνεχίσει να ενεργεί ως κατάσκοπος, αυτή τη φορά στον Δούκα της Βρετάνης. Αρχικά, εκπλήρωσε αυτήν την προσδοκία, αλλά τελικά, άλλαξε γνώμη σχετικά με την αφοσίωσή της. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Βρετάνης, η Αντουανέτ ντε Μενιελαί πούλησε τα κοσμήματά της για να χρηματοδοτήσει τον στρατό της Βρετάνης εναντίον της Γαλλίας. Όταν το άκουσε αυτό, ο Λουδοβίκος κατάσχεσε την περιουσία της στη Γαλλία.Πέθανε ειρηνικά στο δουκάτο του Φραγκίσκου Β΄ το 1474. Roy, Émile (1970). La vie et les oeuvres de Charles Sorel, Sieur de Souvigny:(1602-1674). Slatkine Reprints. Vale, Malcolm Graham Allan (1974). Charles the Seventh. University of California Press. Wellman, Kathleen (2013). Queens and Mistresses of Renaissance France. Yale University Press. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Antoinette de Maignelais στο Wikimedia Commons
|
Η Αντουανέτ ντε Μαινιελαί (1434–1474) ήταν η επίσημη ερωμένη του Καρόλου Ζ΄ της Γαλλίας από το 1450 μέχρι το θάνατό του. Βαρόνη του Βικιελιέ μέσω γάμου, αντικατέστησε την ξαδέλφη της Αγνή Σορέλ ως αγαπημένη ερωμένη του βασιλιά μετά τον ξαφνικό θάνατο της Σορέλ το 1450. Αργότερα στη ζωή της ήταν η ερωμένη του Φραγκίσκου Β΄, Δούκα της Βρετάνης. Ενήργησε ως κατάσκοπος στον Κάρολο Ζ΄ για λογαριασμό του γιου του, Λουδοβίκου ΙΑ΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%84_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%AF
|
Ίγκορ Μιλάνοβιτς
|
Ο Μιλάνοβιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι, στη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Έπαιξε συνολικά 349 παιχνίδια με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας, σημειώνοντας 540 γκολ. Ως παίκτης, κέρδισε πολλά τρόπαια: ήταν δύο φορές χρυσός Ολυμπιονίκης, δύο φορές νικητής Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, νικητής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, δύο φορές νικητής του Κυπέλλου FINA και τρεις φορές νικητής του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Του δόθηκε η τιμή να είναι ο σημαιοφόρος της Ο.Δ. Γιουγκοσλαβίας στην τελετή έναρξης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 στην Ατλάντα, και έγινε ο 18ος παίκτης υδατοσφαίρισης που ήταν σημαιοφόρος στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 13 Μαΐου 2006, εισήχθη στο Διεθνές Hall of Fame Κολύμβησης στο Φορτ Λόντερντεϊλ. Τον Ιούνιο του 2009, ο Μιλάνοβιτς διορίστηκε προπονητής της Παρτιζάν μετά την παραίτηση του Ντέγιαν Ουντόβιτσιτς. Το 2011 ως προπονητής της Παρτιζάν Ραϊφάιζεν, κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, καθώς και το 2015 ως προπονητής της Προ Ρέκο. ΠαρτιζάνΚύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 2010–11 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 2011 Eurointer League: 2009–10, 2010–11 Πρωτάθλημα Σερβίας: 2009–10, 2010–11, 2011–12 Κύπελλο Σερβίας: 2009–10, 2010–11, 2011–12 Κύπελλο Τομ Χόουντ: 2011Προ Ρέκο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 2014–15 Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2014–15 Κύπελλο Ιταλίας: 2014–15Γαλατασαράι Πρωτάθλημα Τουρκίας: 2016–17Νόβι Μπέογκραντ Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: φιναλίστ 2021–22 Αδριατική Λίγκα: 2021–22 Πρωτάθλημα Σερβίας: 2021–22 ΠαρτιζάνΠρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας: 1983–84, 1986–87, 1987–88 Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας: 1981–82, 1984–85, 1986–87, 1987–88 Μεσογειακό Κύπελλο: 1989ΜλάντοστΠρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας: 1989–90 Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1989–90, 1990–91 Σούπερ Καπ LEN: 1990. Μεσογειακό Κύπελλο: 1991Ερυθρός ΑστέραςΠρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας: 1991–92ΚαταλούνιαΠρωτάθλημα Ισπανίας: 1992–93ΡόμαLEN Trophy: 1993–94ΜπούντβαΠρωτάθλημα Σερβίας και Μαυροβουνίου: 1993–94
|
Ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς (σερβικά κυριλλικά: Игор Милановић) (γενν. 18 Δεκεμβρίου 1965) είναι Σέρβος, πρώην Γιουγκοσλάβος, επαγγελματίας προπονητής υδατοσφαίρισης και πρώην παίκτης. Είναι ο τωρινός προπονητής του Ολυμπιακού. Ο Μιλάνοβτς θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες υδατοσφαίρισης όλων των εποχών. Είχε μια λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία, διάρκειας 20 ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Κωνσταντίνος Δουρούτης
|
Ο Κωνσταντίνος Δουρούτης γεννήθηκε στις Καλαρρύτες της Ηπείρου στις 14 Νοεμβρίου 1809. Εκπαιδεύτηκε πρώτα στο σχολείο των ομογενών στην Τεργέστη, και μετά στην Ανκόνα. Το 1828 πήγε στην Κέρκυρα όπου και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο. Στην Ελλάδα επανήρθε το 1825 και με την βοήθεια της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων ανέπτυξε το εμπόριο στη Μάνη. Το 1837 επανέφερε την βιομηχανία του μεταξοσκώληκα στην Ελλάδα. Υπήρξε πολλά έτη μέλος του συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας, μέλος της Βιομηχανικής Επιτροπής και επανειλημμένα έγινε δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα. Το Μεταξουργείο που ίδρυσε στην Αθήνα θεωρήθηκε «δείγμα άλματος της βιομηχανικής προόδου». Η Ελληνική κυβέρνηση τον τίμησε το 1856 με το χρυσό παράσημο του Σωτήρα, ενώ το 1862 έλαβε τιμητικό παράσημο από τον βασιλιά της Ιταλίας για όσα πρόσφερε στην εγκατάσταση της πρώτης Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 1880. Ιωάννης Αρσένης, Μιχαήλ Ραφαήλοβιτς, επιμ. (1881). Ποικίλη Στοά: Εθνική εικονογραφημένη επετηρίς, Έτος 1/16, 1881-1914. Αθήνα: Εστία. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2010.
|
Ο Κωνσταντίνος Δουρούτης (14 Νοεμβρίου 1809 - 24 Σεπτεμβρίου 1880) ήταν Έλληνας βιομήχανος και ιδρυτής της μεταξουργίας στην Ελλάδα. Το μέρος που είχε παλαιότερα την βιομηχανία του, ονομάζεται σήμερα Μεταξουργείο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82
|
NGC 768
|
Δεδομένα για το NGC 768 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 768 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 768 στο Wikimedia Commons
|
Ο NGC 768 είναι ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό Κήτος και απέχει περίπου 314 εκατομμύρια έτη φωτός από τον Γαλαξία μας. Ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Λιούις Α. Σουίφτ (Lewis A. Swift) το 1885.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_768
|
Βαρβάρα Χριστίνα φον Μπέρνχολντ
|
Ήταν η κόρη τού ευγενούς, και αξιωματούχου της Έσσης, Γιόχαν-Λούντβιχ φον Μπέρνχολντ και της Άννας-Λουκρητίας φον Στάιν. Μετά το τέλος της Μαρίας-Αμαλίας της Κουρλάνδης (συζύγου του Καρόλου Α΄) το 1711, έγινε η επίσημη ερωμένη του Καρόλου Α΄. Είχε μία καλή σχέση με τους γιους του και μετά το τέλος του το 1730, της επετράπη να παραμείνει στην Αυλή. Έγινε επικεφαλής της Αυλής του Γουλιέλμου Η΄ το 1730 και επειδή η σύζυγός του Δωροθέα-Βιλελμίνη της Σαξονίας-Τσάιτς "φυλακίστηκε" λόγω ψυχικής ασθένειας, ενεργούσε στις τελετές ως η πρώτη κυρία της Αυλής. Άσκησε επίσης πολιτική επιρροή στον Γουλιέλμο Η΄, καθώς την έκανε πολιτικό σύμβουλο. Διέμενε στο ανάκτορο Μπελβιού. Susanne Köttelwesch: Barbara Christine von Bernhold. Σε: Jahrbuch des Landkreises Kassel 2001, Kassel, S. 17 ff. Uta Löwenstein: Höfisches Leben und höfische Αναπαράσταση στο Hessen-Kassel im 18. Jahrhundert (pdf; 58 kB), S. 40 Peter Naumann: Die landgräfliche Nebenfrau Barbara Christine von Bernhold: Eine Verbindung zum Kupferbergbau und zur Kupferverhüttung στο Nordhessen. σε: * PN Geo-Jahreschronik Nordhessen, Nr. 8, Selbstverlag, 2001
|
Η Βαρβάρα-Χριστίνα, γερμ.: Barbara Christine von Bernhold (1690 - 1756), ήταν Γερμανίδα αυλικός. Ήταν η επίσημη βασιλική ερωμένη του Καρόλου Α΄ λαντγκράβου της Έσσης-Κάσσελ το 1711-1730 και η πολιτική σύμβουλος, πρώτη κυρία και επικεφαλής της Αυλής τού γιου του Γουλιέλμου Η΄ λαντγκράβου της Έσσης-Κάσσελ μεταξύ 1730-1756.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Ο Ταχυδρόμος
|
Ο Μάριο είναι ένας νεαρός που ζει στο απομονωμένο νησί Σαλίνα κατά τα τέλη της δεκαετίας του '50 και ονειρεύεται να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, προσπαθώντας να μη γίνει ψαράς σαν τον πατέρα του. Τελικά του δίνεται μια άλλη ευκαιρία, όταν προσλαμβάνεται στο ταχυδρομείο για να διακινεί την αλληλογραφία του Χιλιανού Πάμπλο Νερούδα, ο οποίος διώκεται από τις αυταρχικές κυβερνήσεις της πατρίδας του κι έχει λάβει πολιτικό άσυλο απ' την Ιταλία, υπό τον όρο ότι θα μένει μόνιμα σε μια ερημική περιοχή της Σαλίνα. Σύντομα ο Μάριο διαπιστώνει πως το μεγαλύτερο μέρος των επιστολών προέρχεται από θαυμάστριες και μολονότι σχεδόν αγράμματος, ξεκινά να διαβάζει τα ποιήματα του Νερούδα και να συζητά όσο γίνεται περισσότερο μαζί του, ελπίζοντας ότι θα βρει λύση στο μεγάλο του πρόβλημα: ντρέπεται να φλερτάρει. Σιγά-σιγά μυείται στα μυστικά της ποίησης, την οποία χρησιμοποιεί για να γοητεύσει την Μπεατρίτσε που εργάζεται στο καφενείο της θείας της στο λιμάνι. Παράλληλα αναπτύσσει μια πρωτόλεια ταξική συνείδηση και αρχίζει να αμφισβητεί το δεξιό πολιτευτή που κρατά την περιοχή στην καθυστέρηση, ώστε να εκμεταλλεύεται πολιτικά και οικονομικά τους αφελείς νησιώτες. Κάποια στιγμή η πολιτική κατάσταση στη Χιλή αλλάζει με την εκλογή του προέδρου Σαλβαδόρ Αγιέντε και ο ποιητής διορίζεται πρέσβης στο Παρίσι. Φεύγει με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει - καθώς όμως τα χρόνια περνούν και ο Νερούδα δεν εμφανίζεται, ο Μάριο μένει με την πίκρα ότι ο παλιός του φίλος τον ξέχασε. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Νερούδα θα ξαναφτάσει στη Σαλίνα, αυτή τη φορά ως επισκέπτης. Ανακαλύπτει ότι ο Μάριο κι η Μπεατρίτσε απέκτησαν έναν γιο, τον οποίο ονόμασαν Παμπλίτο προς τιμήν του. Δυστυχώς όμως ο Μάριο δεν ζει: δολοφονήθηκε από την αστυνομία στη Νάπολη, καθώς ανέβαινε στο βήμα μιας πολιτικής συγκέντρωσης για να εκφωνήσει ένα ποίημα. Αν και ταινία χαμηλών τόνων με «σινεφίλ» χαρακτηριστικά, ο Ταχυδρόμος γνώρισε απροσδόκητα θερμή υποδοχή από το ευρύ κοινό και κέρδισε διεθνείς διακρίσεις. Έλαβε το Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής στην 68η Απονομή των Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφια σε τέσσερις ακόμα κατηγορίες που συνήθως περιλαμβάνουν μόνο αμερικανικές παραγωγές: Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Α' Ανδρικός Ρόλος, Καλύτερο Προσαρμοσμένο Σενάριο. Η υποψηφιότητά του για Καλύτερη Ταινία του στέρησε το δικαίωμα να διεκδικήσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, για το οποίο θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Επίσης το 1996 έλαβε τρία Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (τα λεγόμενα βρετανικά Όσκαρ): Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας. Ο πρωταγωνιστής Μάσιμο Τροΐζι είχε μυστικά αναβάλει μία εγχείρηση καρδιάς για να προχωρήσουν ομαλά τα γυρίσματα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από έμφραγμα λίγο πριν την ολοκλήρωσή τους, σε ηλικία 41 ετών. Με τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ (ως πρωταγωνιστής και ένας εκ των σεναριογράφων) είναι ένας από τους μόλις επτά που έχουν προταθεί για το βραβείο μετά θάνατον. Η ταινία συνέβαλε στην παγκόσμια προβολή της Σαλίνα και ειδικά της παραλίας Πολάρα, η οποία όμως έχει υποστεί ζημιές τα τελευταία χρόνια λόγω του τουριστικού ρεύματος. Σε πολλές αγγλόφωνες χώρες η ταινία κυκλοφορεί με το πρωτότυπο ιταλικό όνομά της, ώστε να μη συγχέεται με την ταινία The postman του Κέβιν Κόστνερ που κυκλοφόρησε το 1997.
|
Ο Ταχυδρόμος (Il Postino) είναι ιταλική κινηματογραφική ταινία παραγωγής 1994, σκηνοθετημένη από το Μάικλ Ράντφορντ. Η ταινία αφηγείται τη φιλία του νεαρού ταχυδρόμου Μάριο Ρουόπολο (Τροΐζι) με το Χιλιανό κομμουνιστή ποιητή Πάμπλο Νερούδα (Νουαρέ) και τον έρωτα του πρώτου για την όμορφη Μπεατρίτσε Ρούσο (Κουτσινότα). Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα Ardiente Paciencia του Αντόνιο Σκάρμετα (1985) και ακολουθεί αρκετά πιστά την πλοκή του, με τη διαφορά ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ιταλία του '50 αντί για τη Χιλή του '60.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%85%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Λουίζα Ντιόγκο
|
Γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1958. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Μαπούτο, απέκτησε μπάτσελορ το 1983 και στη συνέχεια απέκτησε Μάστερ από το Τμήμα Αφρικανικών και Ανατολικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το 1980 ξεκίνησε να εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομικών της χώρας της. Επίσης εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα . Το 1994 έγινε μέλος της κυβέρνησης του FRELIMO και ανέλαβε υφυπουργός Οικονομικών. Έπειτα διορίστηκε Υπουργός Οικονομικών και Σχεδιασμού, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 2005. Στις 17 Φεβρουαρίου του 2004 διορίστηκε πρωθυπουργός από τον πρόεδρο Ζοακίμ Τσισάνο. Διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Πασκάλ Μοκουμπί, ο οποίος θήτευσε στο αξίωμα επί 9 χρόνια. Ως πρωθυπουργός κάλεσε τους υπουργούς Υγείας των χωρών της Αφρικής να προσφέρουν υγειονομικές υπηρεσίες αναφορικά με τη σεξουαλική υγεία και την αναπαραγωγή δωρεάν σε όλη την ήπειρο. Με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί η βρεφική θνησιμότητα κατά τα δύο τρίτα και επίσης θα μειωθεί η θνησιμότητα των γυναικών κατά τον τοκετό, όπως επίσης και η εξάπλωση του AIDS. Ο στόχος των Ηνωμένων Εθνών είναι να επιτευχθούν αυτά ως το έτος 2015.Τον Αύγουστο του 2007 η Ντιόγκο, η οποία ζητά την καταπολέμηση φτώχειας και την καλύτερη περίθαλψη, ήταν στην 89η θέση στον κατάλογο με τις 100 πιο ισχυρές γυναίκες του πλανήτη, στο περιοδικό Forbes . Πιο πρόσφατα ενδιαφέρθηκε για την ισότητα των δύο φύλων και τις γυναίκες στην πολιτική. ιδρύοντας το "Δίκτυο των Γυναικών - Υπουργών και Βουλευτών" (MUNIPA).Το Σεπτέμβριο του 2005 υπήρξε επίσημη ομιλήτρια από το εξωτερικό στο συνέδριο του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Τον Ιανουάριο του 2010 αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από τον Άιρες Αλί. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Luisa Diogo στο Wikimedia Commons
|
Η Λουίζα Ντιόγκο (Luísa Dias Diogo, 11 Απριλίου 1958) είναι πολιτικός, η οποία χρημάτισε πρωθυπουργός της Μοζαμβίκης από το Φεβρουάριο του 2004 ως τις 16 Ιανουαρίου του 2010. Είναι η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας αυτής. Ανήκει στο κόμμα FRELIMO (Μέτωπο Απελευθέρωσης της Μοζαμβίκης), το οποίο κυβερνάει τη χώρα από την ανεξαρτησία, το 1975. Είναι επίσης μέλος του Συμβουλίου Χριστιανικών Εκκλησιών Γυναικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BF
|
Eastpak
|
Η εταιρία Eastpak ιδρύθηκε το 1952, από τον Monte Goldman, με το όνομα Eastern Canvas Products USA. Στις πρώτες δραστηριότητές της περιλαμβάνεται η παραγωγή μιας σειράς τσαντών από μάλλινο ύφασμα, σακιδίων και εξοπλισμού ασφαλείας για το στρατό των ΗΠΑ. Η πορεία της εταιρίας άλλαξε ριζικά, όταν ο γιος του Monte Goldman, Mark Goldman, προσχώρησε σε αυτήν, το 1976. Μετασχημάτισε τη σειρά των προϊόντων λιανικής πώλησης και λάνσαρε την πρώτη σειράαπό τσάντες και σακίδια σε μία αθλητική εμπορική έκθεση, στο Σικάγο, το 1977. Το 1980, προσχώρησε στην εταιρία ο Norman Jacobs, και μαζί με τον Mark Goldman, κατέκτησαν την ηγετική θέση στην αμερικανική κολεγιακή αγορά στην Ανατολική Ακτή, στα περισσότερα χρόνια της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90. Το 1985, η Eastpak χρησιμοποίησε φωτεινά χρώματα και στάμπες στις τσάντες, επιβεβαιώνοντας την εξέλιξη της σε μία εμπορική, αστική μάρκα. Η εταιρεία διατήρησε την εικόνα και τη φήμη της για την ποιότητα και την αντοχή των προϊόντων, με το να γίνει η καλύτερη εταιρία στις τσάντες, προσφέροντας εγγύηση για ό,τι παράγει ( για νομικούς λόγους, η εγγύηση περιορίζεται στα 30 έτη).Η εξέλιξη προς ένα τολμηρό, πιο πρωτότυπο στυλ, επίσης σημειώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 από προκλητικές διαφημιστικές εκστρατείες, όπως ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας κόμικ Andy Capp. Η Eastpak εισήλθε στην αγορά των αποσκευών, το 1999 με το πρώτο τροχοφόρο καρότσι που παράχθηκε για την καταναλωτική αγορά. Η εταιρία εξαγοράστηκε, το 2000, από την VF Corporation, το γίγαντα της ενδυμασίας, όπου εντάχθηκαν και άλλες μάρκες, όπως η Jansport, η The North Face, η Kipling, η Lee και η Wrangler. Οι πρώτες εξαγωγές της Eastpak ήταν στην Ασία, με πρώτες επιτυχίες στην Ιαπωνία, την Κορέα, τη Σιγκαπούρη και τις Φιλιππίνες. Η Eastpak εισήχθη για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή αγορά το 1986 από τον Γάλλο Kostia Belkin, ο οποίος συναντήθηκε με τον Mark Goldman και τον Norman Jacobs στη Βοστώνη και τους έπεισε να αρχίσουν να διανέμουν τα προϊόντα Eastpak στην Ευρώπη. Η μάρκα κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο Παρίσι, σχεδόν αμέσως με τα πρώτα προϊόντα που πωλήθηκαν από την ημέρα που τα λάνσαραν. Σύντομα ακολούθησαν και άλλες χώρες και επιτυχημένες συνεργασίες με εταιρείες όπως η Airwalk, οπότε άνοιξαν νέες πόρτες στην αγορά για την Eastpak. Η Eastpak παράγει ένα ευρύ φάσμα από τσάντες ώμου, σακίδια, πορτοφόλια, ταξιδιωτικά εργαλεία και εξαρτήματα. Όλα αυτά διατίθενται σε μια μεγάλη ποικιλία στυλ,χρωμάτων, σχεδίων και υφασμάτων. Οι συλλογές είναι εποχιακές και έχουν σχεδιαστεί για μέγιστη δυνατή οργάνωση. Αναμφισβήτητα τα πιο δημοφιλή και αναγνωρίσιμα προϊόντα της μάρκας,τα Padded Pak'r®, παρέμειναν ουσιαστικά αμετάβλητα στη μορφή από την ανάπτυξη της εταιρίας, το 1976.Η διαφήμιση ισχυριζόταν ότι τα Padded Pak'r® έρχονταν με ένα μαξιλαράκι στην πλάτη. Η τσάντα ήταν το πρώτο από αυτά τα προϊόντα που προσέφερε μια επενδυμένη πλάτη και ιμάντες ώμου. Σήμερα, το είδος Padded Pak'r® είναι ένα από τα πολλά είδη σακιδίων που πωλούνται από την Eastpak σε όλον τον κόσμο και έρχεται με διάφορα χαρακτηριστικά, όπως θήκη για φορητό υπολογιστή, τσέπες πολλαπλών χρήσεων και μικρά τσαντάκια.Επιπλέον,η Eastpak έχει δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικά στυλ σακιδίων πόλης και τσαντών ώμου και ήταν η πρώτη εταιρεία που παρήγαγε τσάντες ώμου με ενιαία θήκη. Η Eastpak ήταν, επίσης η πρώτη εταιρεία που παρήγαγε τροχοφόρες αποσκευές για την καταναλωτική αγορά. Από τότε, η εταιρεία έχει επεκτείνει σημαντικά το εύρος του ταξιδιωτικού εξοπλισμού. Υπάρχουν απλοί ταξιδιωτικοί σάκοι, τσάντες με ενιαίες θήκες με δύο ή ακόμη και τέσσερις ρόδες και μονές ή διπλές τσέπες, σε μία ποικιλία μεγεθών από μικρό, σε μεσαίο και ακόμη μεγαλύτερο. Τα περισσότερα προϊόντα διαθέτουν χαρακτηριστικά όπως ρυθμιζόμενους ιμάντες ώμου, θήκες organizer, θήκες για φορητό υπολογιστή και άλλα gadget, φερμουάρ και ιμάντες που επεκτείνονται, επιπρόσθετες θήκες και κλειδαριές ασφαλείας. Το 2003, η Eastpak επιβεβαίωσε την πρώτη της συνεργασία, όσον αφορά στο σχεδιασμό, με τον Ολλανδό καλλιτέχνη τατουάζ Hendrikus ("Hanky Panky") Johannes Everhardus Schiffmacher. Ακολούθησε η πρώτη συνεργασία μόδας, ένα χρόνο μετά, το 2004, με το Βέλγο σχεδιαστή μόδας Walter Van Beirendonck. Από τότε, έχουν παραχθεί από την Eastpak συλλογές σε συνεργασία με διάσημους σχεδιαστές, συμπεριλαμβανομένου του Kris Van Assche, Christopher Shannon, Raf Simons και πολλών άλλων. Το 2012, ιδρύθηκε το Eastpak Artist Studio, το οποίο προσκαλεί καλλιτέχνες, σχεδιαστές, και άλλες δημιουργικές προσωπικότητες από όλον τον κόσμο, για να γνωρίσουν ή/και να μετατρέψουν κενά Padded Pak'r σακίδια σε πρωτότυπα έργα τέχνης, τα οποία αργότερα, θα τεθούν σε πλειστηριασμό για φιλανθρωπικό σκοπό. Από την πρωτοβουλία αυτή, όλα τα έσοδα έχουν διατεθεί στο φιλανθρωπικό οργανισμό "Designers against AIDS" στην προσπάθεια αύξησης της ευαισθητοποίησης για τον ιό HIV και το AIDS. https://web.archive.org/web/20170130015731/http://www.eastpak.com/eu-en/about_eastpak/ https://web.archive.org/web/20170130015731/http://www.eastpak.com/eu-en/about_eastpak/ https://web.archive.org/web/20170130015731/http://www.eastpak.com/eu-en/about_eastpak/ http://krisvanassche.eastpak.com/ Αρχειοθετήθηκε 2016-02-04 στο Wayback Machine. http://rafsimons.eastpak.com/ Αρχειοθετήθηκε 2016-01-15 στο Wayback Machine. https://web.archive.org/web/20150905092454/http://artiststudio.eastpak.com/
|
Eastpak είναι το όνομα μίας αμερικανικής, διεθνούς φήμης εταιρίας, η οποία ιδρύθηκε στη Βοστόνη, στις ΗΠΑ. Ειδικεύεται στο σχεδιασμό, την ανάπτυξη, την παραγωγή και την παγκόσμια διάθεση και διανομή μιας σειράς προϊόντων, όπως τσάντες, σακίδια, ταξιδιωτικά εργαλεία και αξεσουάρ. Η εταιρία αυτή ξεκίνησε ως Eastern Canvas Products USA, το 1952, παράγοντας τσάντες και σακίδια για το στρατό των ΗΠΑ, πριν αρχίσει να εστιάζει στην καταναλωτική αγορά, το 1976, με το εμπορικό σήμα Eastpak. Είναι θυγατρική εταιρία της VF Corporation.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Eastpak
|
Ρομπέρτα Πινότι
|
Η Πινότι γεννήθηκε στη Γένοβα και σπούδασε ιταλική φιλολογία. Ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ως περιφερειακή σύμβουλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αργότερα εντάχθηκε διαδοχικά στο Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς, στους Δημοκράτες της Αριστεράς και στο Δημοκρατικό Κόμμα. Εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 2001, ενώ το 2008 τέθηκε στα κύρια στελέχη της αντιπολιτευόμενης παράταξης του Βάλτερ Βελτρόνι. Το 2013 διορίστηκε ως υπογραμματέας του υπουργείου άμυνας στην Κυβέρνηση Λέτα. Στις 21 Φεβρουαρίου 2014 ανέλαβε το αξίωμα της Υπουργού Άμυνας της Ιταλίας. Το ίδιο έτος έλαβε βραβείο από το Ίδρυμα Ιταλία ΉΠΑ. Η Πινότι είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ρομπέρτα Πινότι (ιταλικά: Roberta Pinotti) (γεννημένη στις 20 Μαΐου 1961) είναι μια Ιταλίδα πολιτικός. Από τις 22 Φεβρουαρίου 2014 κατέχει το αξίωμα της Υπουργού Άμυνας της Ιταλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B1_%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B9
|
Βιντσέντσο Μαρία Κορονέλλι
|
Γεννήθηκε το 1650 πιθανώς στη Βενετία και ήταν το πέμπτο παιδί ενός ράφτη με το όνομα Μάφιο Κορονέλλι. Στη μικρή ηλικία των 10, ο Βιντσέντζο στάλθηκε στην πόλη της Ραβέννας όπου και εκπαιδεύτηκε στην ξυλογραφία. Το 1663 έγινε δεκτός ως μαθητευόμενος στο τάγμα των Φραγκισκανών, και έγινε μέλος τους το 1665. Κατόπιν στην ηλικία των 16 εξέδωσε το πρώτο από τα 140 συνολικά έργα της καριέρας του και το 1671 έγινε μέλος της μονής της Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι στη Βενετία. Το 1672 ο Κορονέλλι στάλθηκε από τη μονή στο κολλέγιο του Σάντα Μποναβεντούρα ε Σάντα Απόστολι στη Ρώμη, από και όπου αποφοίτησε παίρνοντας το διδακτορικό του στη θεολογία το 1674. Αρίστευσε τόσο στις σπουδές της αστρονομίας όσο και της γεωμετρίας του Ευκλείδη. Λίγο πριν από το 1678, ο Κορονέλλι άρχισε να εργάζεται ως γεωγράφος και του ανατέθηκε η κατασκευή μιας ομάδας επίγειων και ουράνιων υδρόγειων για τον Ρανούτσιο Β΄ Φαρνέζε (Ranuccio II Farnese) τον δούκα της Πάρμα. Κάθε μια από τις άρτια κατασκευασμένες σφαίρες ήταν 5 πόδια (1.524 μέτρα) σε διάμετρο, ενώ ο Φαρνέζε εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που διόρισε τον Κορονέλλι ως θεολόγο της αυλής του. Από εκεί και πέρα η φήμη του Κορονέλλι ως θεολόγου αυξήθηκε με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου το 1699 έγινε ο Γενικός Πατέρας της τάξης των Φραγκισκανών.Το 1681, ο καρδινάλιος Σεζάρ ντ'Εστρέ (César d'Estrées), φίλος και σύμβουλος του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας και πρεσβευτής του στη Ρώμη, έχοντας δει τις υδρόγειους του Κορονέλλι, επικοινώνησε μαζί του και τον κάλεσε στο Παρίσι για να κατασκευάσει δύο υδρογείυος για τον βασιλιά. Ο Κορονέλλι πήγε στο Παρίσι και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια. Κάθε μια από τις υδρογείους του αποτελούνταν από ξύλινα λυγισμένα δοκάρια με ύψος περίπου στα 10 πόδια (περίπου 3 μέτρα) και μήκος 4 ίντσες (10.16 εκατοστά). Το ξύλο καλύπτονταν από γύψο πάχους μιας ίντσας (2.5 εκατοστά), και κατόπιν καλύπτονταν με ένα στρώμα ενός σκληρού ακατέργαστου υφάσματος. Αυτό με τη σειρά του τυλίγονταν με ένα επιπλέον στρώμα από λεπτότερα υφάσματα υψηλής ποιότητας τα οποία εξυπηρετούσαν ως το κύριο υπόβαθρο για τις απεικοινίσεις της υδρογείου.Οι συγκεκριμένες υδρόγειοι, έχουν διάμετρο 3 μέτρα και 84 εκατοστά, και ζυγίζουν περίπου 2 τόνους η μια, και σήμερα εκθέτονται στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας στο Παρίσι. Οι υδρόγειοι αναπαριστούν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις και πληροφορίες σχετικά με τις εξερευνήσεις ανά τον κόσμο της εποχής του Κορονέλλι, ιδιαίτερα αυτές των γαλλικών εξερευνήσεων στη βόρεια Αμερική, και συγκεκριμένα τις εξερευνήσεις του Ρενέ-Ρομπέρ Καβελιέ (René-Robert Cavelier). Μετά από τη φήμη που απέκτησε δουλεύοντας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης κατά τα χρόνια που ακολούθησαν, επέστρεψε στη Βενετία οριστικά το 1705. Εκεί ξεκίνησε την δική του κοσμολογική έρευνα και εξέδωσε τους τόμους του Βενετικού Άτλαντα (Atlante Veneto), καθώς και ίδρυσε τον πρώτο γεωγραφικό σύλλογο, την Κοσμογραφική Ακαδημία των Αργοναυτών (Accademia Cosmografica degli Argonauti). Επίσης την περίοδο αυτή απέκτησε το επίσημο πόστο του Κοσμογράφου της Δημοκρατίας της Βενετίας. Επίσης, ο Κορονέλλι αφιέρωσε 30 χρόνια από τη ζωή του στη συγγραφή της Μπιμπλιοτέκα Ουνιβερσάλε Σάκρο-Προφάνα (Biblioteca Universale Sacro-Profana), ένα είδος εγκυκλοπαίδειας, με τις καταχωρήσεις να είναι σε αλφαβητική σειρά και να στοχεύει στη δημιουργία 45 τόμων. Ωστόσο μόνο οι 7 πρώτοι δημιουργήθηκαν από το γράμμα A έως το C. Ο Κορονέλλι πέθανε το 1718 στην ηλικία των 68 ετών στη Βενετία, έχοντας δημιουργήσει εκατοντάδες χάρτες κατά τη διάρκεια της ζωής του, με αρκετούς από αυτούς να βρίσκονται σήμερα σε διάφορες συλλογές. Morea, Negroponte & Adiacenze (1686), περιγραφή της Πελοποννήσου(Μορέας), Εύβοιας (Negroponte) και Atlante Veneto (1691 - 1696), γεωγραφικός άτλαντας της Βενετίας Ritratti de celebri Personaggi (1697). Lo Specchio del Mare (1698). Singolarità di Venezia (1708-1709). Roma antico-moderna (1716) Υδρόγειοι του Κορονέλλι CORONELLI, Vincenzo - Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη , πλήθος χαρτών και σχεδίων του Κορονέλλι Αρχείο Χαρτογραφίας - Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, περιέχει αρκετούς από τους χάρτες του Κορονέλλι σε σχέση με την Ελλάδα (Γαλλικά) Les globes du Roi Soleil, exposition de la BNF (Γαλλικά) Hall des Globes Αρχειοθετήθηκε 2008-05-06 στο Wayback Machine. (bibliothèque nationale de France)
|
Ο Βιντσέντζο Μαρία Κορονέλλι ή Κορονέλι (ιταλικά: Vincenzo Maria Coronelli, 16 Αυγούστου 1650 – 9 Δεκεμβρίου 1718) ήταν θεολόγος, Φραγκισκανός μοναχός, κοσμογράφος, χαρτογράφος, εκδότης και εγκυκλοπαιδιστής, κυρίως γνωστός για τους γεωγραφικούς άτλαντες και τις υδρόγειες σφαίρες που κατασκεύαζε. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βενετία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B9
|
Σφαγή του Τσακούλι
|
Στη δεκαετία του 1950, η μαφία είχε αναπτύξει ενδιαφέρον για την ιδιοκτησία ακινήτων, την κερδοσκοπία, την κατασκευή δημόσιων έργων, τις εμπορικές μεταφορές και τις χονδρικές αγορές φρούτων, λαχανικών, κρέατος και ψαριών που εξυπηρετούσαν την αναδυόμενη πόλη του Παλέρμο, του οποίου ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 100.000 μεταξύ 1951 και 1961. Μια σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των μαφιόζων και μιας νέας γενιάς πολιτικών του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Σάλβο Λίμα και ο Βίτο Τσιανσίμινο. Ο Λίμα συνδέθηκε με τον Αντζέλο Λα Μπαρμπέρα, τον Τομάζο Μπουσκέτα και τον κορυφαίο επιχειρηματία οικοδομικών κατασκευών Φρανσίσκο Βασάλο. Την περιόδο 1958-1964, που ο Λίμα ήταν δήμαρχος του Παλέρμο και ο Τσιανσίμινο ήταν αξιολογητής των δημόσιων έργων, υπεγράφησαν συνολικά 4.000 άδειες οικοδόμησης, με περισσότερες από τις μισές ήταν στα ονόματα τριών συνταξιούχων που δεν είχαν καμία σχέση με τις οικοδομικές κατασκευές. Η κατασκευαστική έκρηξη οδήγησε στην καταστροφή της πράσινης ζώνης της πόλης, και οι χαρακτηριστικές βίλες αντικαταστάθηκαν από μεγάλες πολυκατοικίες. Ο πόλεμος της μαφίας πυροδοτήθηκε από μια διαμάχη για ένα χαμένο φορτίο ηρωίνης και τη δολοφονία του Καλτσέντονιο Ντε Πίζα, σύμμαχο του Σαλβατόρε Γκρέκο τον Δεκέμβριο του 1962. Ο Γκρέκο υποψιαζόταν τους αδελφούς Αντζέλο και Σαλβατόρε Λα Μπαρμπέρα για την επίθεση. Η Βόμβα του Τσιάκουλι προκάλεσε τις πρώτες εναρμονισμένες προσπάθειες κατά της μαφίας από το κράτος στην μεταπολεμική Ιταλία. Σε διάστημα δέκα εβδομάδων συνελήφθησαν 1.200 μαφιόζοι, πολλοί από τους οποίους θα παραμείνουν εκτός δράσης για πέντε ή έξι χρόνια. Η Σικελική Επιτροπή της Μαφίας διαλύθηκε και οι μαφιόζοι που είχαν ξεφύγει από τη σύλληψη, μεταξύ των οποίων και ο Τομάζο Μπουσκέτα, πολλοί πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα. Ο Σαλβατόρε Γκρέκο διέφυγε στο Καράκας τις Βενεζουέλας. Παράλληλα στο ιταλικό κοινοβούλιο ψηφίστηκε ένας νόμος τον Δεκέμβριο του 1962 για τη σύσταση μιας επιτροπής κατά της μαφίας, η οποία άρχισε τις εργασίες της για πρώτη φορά στις 6 Ιουλίου του 1963. Η τελική έκθεσή της επιτροπής υποβλήθηκε το 1976. Τα επτά θύματα της εκρήξης ήταν ο Μάριο Μαλαούζα, Σιλβίο Κοράο, ο Καλοτζέρο Βακάρο, ο Εουτζένιο Αλτομάρε και ο Μάριο Φαρμπέλι από το σώμα των Καραμπινιέρι και ο Πασκουάλε Νούτσιο και Τζόρτζιο Τσιάκι από τον Ιταλικό στρατό. Dickie, John (2004). Cosa Nostra. A history of the Sicilian Mafia, London: Coronet (ISBN 0-340-82435-2) Jamieson, Alison (2000). The Antimafia: Italy’s fight against organized crime, London: Macmillan, (ISBN 0-333-80158-X). Schneider, Jane T. & Peter T. Schneider (2003). Reversible Destiny: Mafia, Antimafia, and the Struggle for Palermo, Berkeley: University of California Press (ISBN 0-520-23609-2) Servadio, Gaia (1976). Mafioso. A history of the Mafia from its origins to the present day, London: Secker & Warburg (ISBN 0-440-55104-8) Stille, Alexander (1995). Excellent Cadavers. The Mafia and the Death of the First Italian Republic, New York: Vintage, (ISBN 0-09-959491-9)
|
Η Σφαγή του Τσακούλι(αγγλ.: "Ciaculli Massacre") όπως ιστορικά αναφέρεται έγινε στις 30 Ιουνίου 1963 και προκλήθηκε από εκρήξη βόμβας που ήταν τοποθετήμενη μέσα σε αυτοκίνητο, σκοτώνοντας επτά αστυνομικούς και στρατιωτικούς που είχαν πάει στο Τσακούλι, ένα προάστιο του Παλέρμο για να εκκενώσουν την περιοχή μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα. Η βόμβα προοριζόταν για τον Σαλβατόρε Γκρέκο, επικεφαλής της Σικελικής Επιτροπής και αφεντικό της μαφίας του Τσακούλι. To αφεντικό της μαφίας Πιέτρο Τορέτα θεωρήθηκε ότι ήταν ο άνθρωπος πίσω από τη βομβιστική επίθεση. Η Σφαγή του Τσακούλι ήταν το αποκορύφωμα ενός αιματηρού πολέμου της μαφίας ανάμεσα σε αντίπαλες φατρίες στο Παλέρμο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 (γνωστός και ως ο πρώτος πόλεμος της μαφίας), για τον έλεγχο των κερδοφόρων ευκαιριών που προκάλεσε η γρήγορη αστική ανάπτυξη και το παράνομο εμπόριο ηρωίνης στη Βόρεια Αμερική. Η αγριότητα αυτού του πολέμου ήταν άνευ προηγουμένου, και είχε σαν αποτέλεσμα 68 νεκρούς από το 1961 έως το 1963.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9
|
Εμφύλιος Πόλεμος της Ανγκόλας
|
Τα τρία επαναστατικά κινήματα της Ανγκόλας είχαν τις ρίζες τους στα αντιαποικιακά κινήματα της δεκαετίας του 1950. Το MPLA ήταν πρωτίστως ένα αστικό κίνημα στη Λουάντα και τη γύρω περιοχή. Αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη της φυλής Αμπούντου. Αντίθετα, τα άλλα δύο μεγάλα αντιαποικιακά κινήματα, το FNLA και η UNITA, ήταν ομάδες με βάση την ύπαιθρο. Το FNLA αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη της φυλής Μπακόνγκο από τη Βόρεια Ανγκόλα. Η UNITA, παρακλάδι του FNLA, απαρτιζόταν κυρίως από μέλη της φυλής Οβιμπούντου από τα κεντρικά υψίπεδα. Από τη δημιουργία του τη δεκαετία του 1950, η κύρια κοινωνική βάση του MPLA ήταν μεταξύ της φυλής των Αμπούντου και της πολυφυλετικής διανόησης πόλεων όπως η Λουάντα, η Μπενγκέλα και το Χουάμπο. Κατά τη διάρκεια της αντιαποικιακής μάχης του 1962–1974, το MPLA υποστηρίχθηκε από αρκετές αφρικανικές χώρες, καθώς και από τη Σοβιετική Ένωση. Η Κούβα έγινε ο ισχυρότερος σύμμαχος του MPLA, στέλνοντας σημαντικές ομάδες στρατιωτικών και υποστηρικτικών στην Ανγκόλα. Αυτή η υποστήριξη, όπως και αρκετές άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, π.χ. Ανατολική Γερμανία, διατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Η Γιουγκοσλαβία παρείχε οικονομική στρατιωτική υποστήριξη στο MPLA, συμπεριλαμβανομένων 14 εκατομμυρίων δολαρίων το 1977, καθώς και γιουγκοσλαβικό προσωπικό ασφαλείας στη χώρα και διπλωματική εκπαίδευση για τους Ανγκολανούς στο Βελιγράδι. Ο Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γιουγκοσλαβία έγραψε για τη γιουγκοσλαβική σχέση με το MPLA και σημείωσε: «Ο Τίτο απολαμβάνει σαφώς τον ρόλο του ως πατριάρχη του απελευθερωτικού αγώνα των ανταρτών». Ο Αγκοστίνιο Νέτο, ηγέτης του MPLA κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, δήλωσε το 1977 ότι η γιουγκοσλαβική βοήθεια ήταν συνεχής και σταθερή και τη χαρακτήρισε εξαιρετική. Σύμφωνα με μια ειδική ανακοίνωση του Νοεμβρίου 1978, τα πορτογαλικά στρατεύματα ήταν μεταξύ των 20.000 στρατευμάτων του MPLA τα οποία συμμετείχαν σε μια μεγάλη επίθεση στην κεντρική και νότια Ανγκόλα. Το FNLA σχηματίστηκε παράλληλα με το MPLA, και αρχικά είχε στόχο την προάσπιση των συμφερόντων των Μπακόνγκο και την υποστήριξη της αποκατάστασης της ιστορικής αυτοκρατορίας του Κονγκό. Ωστόσο, γρήγορα εξελίχθηκε σε εθνικιστικό κίνημα, το οποίο υποστηρίχθηκε στον αγώνα του κατά της Πορτογαλίας από την κυβέρνηση του Μομπούτου Σέσε Σέκο στο Ζαΐρ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το FNLA υποστηρίχθηκε επίσης από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, αλλά όταν ιδρύθηκε η UNITA στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Κίνα έστρεψε την υποστήριξή της σε αυτό το νέο κίνημα, επειδή το FNLA είχε δείξει ελάχιστη πραγματική δραστηριότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να δώσουν την υποστήριξη τους στο FNLA κατά τη διάρκεια του πολέμου του κινήματος εναντίον της Πορτογαλίας, η οποία ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, το FNLA έλαβε αμερικανική βοήθεια κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Η κύρια κοινωνική βάση της UNITA ήταν οι Οβιμπούντου της κεντρικής Ανγκόλας, οι οποίοι αποτελούσαν περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας, αλλά η οργάνωση είχε επίσης ρίζες μεταξύ αρκετών λιγότερο πολυάριθμων φυλών της ανατολικής Ανγκόλας. Η UNITA ιδρύθηκε το 1966 από τον Τζόνας Σαβίμπι, ο οποίος μέχρι τότε ήταν εξέχων ηγέτης του FNLA. Κατά τη διάρκεια του αντιποικιακού πολέμου, η UNITA έλαβε μερική υποστήριξη από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να υποστηρίξουν την UNITA και αύξησαν σημαντικά τη βοήθειά τους σε αυτήν τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ωστόσο, την τελευταία περίοδο, ο κύριος σύμμαχος της UNITA ήταν το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Η Ανγκόλα, όπως και οι περισσότερες αφρικανικές χώρες, δημιουργήθηκε ως έθνος μέσω αποικιοκρατικής επέμβασης. Στην περίπτωση της Ανγκόλας, η αποικιακή της δύναμη - η Πορτογαλία - ήταν παρούσα και ενεργή στην επικράτειά της, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για πάνω από τέσσερις αιώνες. Ο αρχικός πληθυσμός αυτής της περιοχής ήταν διασκορπισμένες ομάδες Χοϊσάν. Αυτές απορροφήθηκαν ή ωθήθηκαν προς τα νότια, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν υπολειπόμενες ομάδες, μετά από μια μαζική εισροή ανθρώπων Μπαντού που ήρθαν από τον βορρά και την ανατολή.Η εισροή των Μπαντού ξεκίνησε γύρω στο 500 π.Χ., και μερικοί συνέχισαν τις μεταναστεύσεις τους εντός του εδάφους μέχρι και τον 20ό αιώνα. Δημιούργησαν μια σειρά σημαντικών πολιτικών μονάδων, εκ των οποίων η σημαντικότερη ήταν η Αυτοκρατορία του Κονγκό, το κέντρο της οποίας βρισκόταν στα βορειοδυτικά της σημερινής Ανγκόλας και που εκτεινόταν βορειότερα στα δυτικά της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (ΛΔΚ), νότια και δυτικά της σύγχρονης Δημοκρατίας του Κονγκό, ακόμη και το νοτιότερο τμήμα της Γκαμπόν.Επίσης, ιστορικής σημασίας ήταν τα βασίλεια Εντόνγκο και Ματάμπα στα νότια της αυτοκρατορίας του Κονγκό, στην περιοχή των Αμπούντου. Επιπλέον, η αυτοκρατορία της Λούντα, στα νοτιοανατολικά της σημερινής ΛΔΚ, κατέλαβε ένα τμήμα της σημερινής βορειοανατολικής Ανγκόλας. Στα νότια της επικράτειας, και βόρεια της σημερινής Ναμίμπια, βρισκόταν το βασίλειο των Κουανιάμα, μαζί με μικρά βασίλεια στα κεντρικά υψίπεδα. Όλες αυτές οι πολιτικές μονάδες ήταν μια αντανάκλαση των εθνοτικών σχισμών που αναπτύχθηκαν αργά μεταξύ των πληθυσμών των Μπαντού και συνέβαλαν στην παγίωση αυτών των σχισμών και στην προώθηση της εμφάνισης νέων και ξεχωριστών κοινωνικών ταυτοτήτων. Στα τέλη του 15ου αιώνα, Πορτογάλοι άποικοι ήρθαν σε επαφή με την αυτοκρατορία του Κονγκό, διατηρώντας μια συνεχή παρουσία στο έδαφός της και απολαμβάνοντας σημαντική πολιτιστική και θρησκευτική επιρροή στη συνέχεια. Το 1575, η Πορτογαλία δημιούργησε έναν οικισμό και φρούριο ο οποίος ονομάστηκε Άγιος Παύλος της Λουάντα στην ακτή νότια της αυτοκρατορίας του Κονγκό, σε μια περιοχή που κατοικούνταν από άτομα της φυλής Αμπούντου. Ένα άλλο φρούριο, η Μπενγκέλα, ιδρύθηκε στην ακτή νοτιότερα, σε μια περιοχή που κατοικούνταν από προγόνους της φυλής Οβιμπούντου.Καμία από αυτές τις πορτογαλικές προσπάθειες εποικισμού δεν ξεκίνησε με σκοπό την εδαφική κατάκτηση. Είναι αλήθεια ότι και οι δύο σταδιακά κατέλαβαν και καλλιεργούσαν μια ευρεία περιοχή γύρω από τα αρχικά τους προγεφύρωμα (στην περίπτωση της Λουάντα, κυρίως κατά μήκος του κάτω ποταμού Κουάνζα). Ωστόσο, η κύρια λειτουργία τους ήταν το εμπόριο - συντριπτικά το εμπόριο σκλάβων. Οι σκλάβοι αγοραζόταν από Αφρικανούς μεσάζοντες και πωλούνταν σε πορτογαλικές αποικίες στη Βραζιλία και στην Καραϊβική. Επιπλέον, η Μπενγκέλα ανέπτυξε το εμπόριο ελεφαντόδοντου, κεριού και μελιού, τα οποία αγόραζε από καραβάνια Οβιμπούντου που έφεραν αυτά τα αγαθά από άτομα της φυλής Γκανγκέλα στο ανατολικό τμήμα της σημερινής Ανγκόλας. Παρ' όλα αυτά, η πορτογαλική παρουσία στην ακτή της Ανγκόλας παρέμεινε περιορισμένη για μεγάλο μέρος της αποικιακής περιόδου. Ο βαθμός της πραγματικής αποικιακής εγκατάστασης ήταν μικρός και, με λίγες εξαιρέσεις, οι Πορτογάλοι δεν αναμείχθηκαν με άλλα μέσα πέρα από τα εμπορικά στην κοινωνική και πολιτική δυναμική των αυτοχθόνων λαών. Δεν υπήρχε πραγματική οριοθέτηση εδάφους. Η Ανγκόλα, από κάθε άποψη, δεν υπήρχε ακόμη. Τον 19ο αιώνα, οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν ένα πιο σοβαρό πρόγραμμα προόδου στην ενδοχώρα. Ωστόσο, η πρόθεσή τους ήταν λιγότερο εδαφική κατοχή και περισσότερο η εγκαθίδρυση μιας de facto κυριαρχίας που τους επέτρεψε να δημιουργήσουν εμπορικά δίκτυα καθώς και μερικούς οικισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο, κινήθηκαν επίσης νοτιότερα κατά μήκος της ακτής και ίδρυσαν το «τρίτο προγεφύρωμα» του Μοσάμεντες. Κατά τη διάρκεια αυτής της επέκτασης, ήρθαν σε σύγκρουση με αρκετές αφρικανικές πολιτικές μονάδες.Η εδαφική κατοχή έγινε κεντρικό μέλημα για την Πορτογαλία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της «Διαμάχης για την Αφρική» από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, ειδικά μετά τη Διάσκεψη του Βερολίνου του 1884. Ορισμένες στρατιωτικές αποστολές οργανώθηκαν ως προϋποθέσεις για την απόκτηση εδάφους που αντιστοιχούσε κατά προσέγγιση με αυτό της σημερινής Ανγκόλας. Ωστόσο, μέχρι το 1906 μόνο περίπου το 6% αυτού του εδάφους καταλήφθηκε ουσιαστικά και οι στρατιωτικές εκστρατείες έπρεπε να συνεχιστούν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, τα όρια της επικράτειας οριστικοποιήθηκαν και η τελευταία «πρωταρχική αντίσταση» καταργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Είναι συνεπώς λογικό να γίνεται αναφορά στην Ανγκόλα ως καθορισμένη εδαφική οντότητα από αυτό το σημείο και μετά. Το 1961, το FNLA και το MPLA, με έδρα τις γειτονικές χώρες, ξεκίνησαν μια ανταρτική εκστρατεία κατά της πορτογαλικής κυριαρχίας σε πολλά μέτωπα. Ο Πορτογαλικός Αποικιακός Πόλεμος, στον οποίο περιλαμβανόταν ο πόλεμος ανεξαρτησίας της Ανγκόλας, διήρκεσε μέχρι την ανατροπή του πορτογαλικού καθεστώτος το 1974 μέσω ενός αριστερού στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Λισαβόνα. Όταν έγινε γνωστό το χρονοδιάγραμμα για την ανεξαρτησία, οι περισσότεροι από τους περίπου 500.000 εθνοτικούς Πορτογάλους Ανγκολανούς εγκατέλειψαν το έδαφος τις εβδομάδες πριν ή μετά από αυτήν την προθεσμία. Η Πορτογαλία άφησε πίσω της μια πρόσφατα ανεξάρτητη χώρα της οποίας ο πληθυσμός απαρτιζόταν κυρίως από Αμπούντου, Οβιμπούντου και Μπακόνγκο. Οι Πορτογάλοι που ζούσαν στην Ανγκόλα αποτελούσαν την πλειοψηφία των ειδικευμένων εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, τη γεωργία και τη βιομηχανία. Μόλις εγκατέλειψαν τη χώρα, η εθνική οικονομία άρχισε να βυθίζεται σε ύφεση.Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμμετείχε αρχικά σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της κινεζικής παρουσίας στην Ανγκόλα, η οποία φοβόταν ότι μπορεί να κλιμακώσει τη σύγκρουση σε τοπικό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1975, ο πρωθυπουργός της Νότιας Αφρικής Τζον Φόρστερ ενέκρινε την επιχείρηση Σαβάνα, η οποία ξεκίνησε ως προσπάθεια προστασίας μηχανικών που κατασκευάζουν το φράγμα στο Καλέκε, αφότου ανέλαβαν απείθαρχοι στρατιώτες της UNITA. Το φράγμα, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τη Νότια Αφρική, θεωρήθηκε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Η Νοτιοφρικανική Αμυντική Δύναμη (SADF) απέστειλε μια τεθωρακισμένη ομάδα εργασίας για να εξασφαλίσει το Καλέκε, και από αυτήν η επιχείρηση Σαβάνα κλιμακώθηκε, δεν υπήρχε επίσημη κυβέρνηση και έτσι δεν υπήρχαν σαφείς γραμμές εξουσίας. Οι Νοτιοαφρικανοί ήρθαν για να εμπλακούν με χιλιάδες στρατιώτες στην επέμβαση και τελικά συγκρούστηκαν με τις κουβανικές δυνάμεις που βοηθούσαν το MPLA. Μετά την Επανάσταση των Γαριφάλων στη Λισαβόνα και το τέλος του Αγώνα της Ανγκόλας για την Ανεξαρτησία, τα μέρη της σύγκρουσης υπέγραψαν τις Συμφωνίες του Αλβόρ στις 15 Ιανουαρίου 1975. Τον Ιούλιο του 1975, το MPLA ανάγκασε βίαια το FNLA να φύγει από τη Λουάντα και η UNITA αποχώρησε οικειοθελώς στο προπύργιο της στο νότο. Μέχρι τον Αύγουστο, το MPLA είχε τον έλεγχο 11 από τις 15 επαρχιακών πρωτευουσών, συμπεριλαμβανομένων της Καμπίντα και της Λουάντα. Η Νότια Αφρική παρενέβη στις 23 Οκτωβρίου, στέλνοντας μεταξύ 1.500 και 2.000 στρατευμάτων από τη Ναμίμπια στη νότια Ανγκόλα προκειμένου να υποστηρίξουν το FNLA και την UNITA. Το Ζαΐρ, σε μια προσπάθεια να εγκαταστήσει μια κυβέρνηση υπέρ της Κινσάσα και να ματαιώσει την προσπάθεια του MPLA για εξουσία, ανέπτυξε τεθωρακισμένα οχήματα, αλεξιπτωτιστές και τρία τάγματα πεζικού στην Ανγκόλα για την υποστήριξη του FNLA. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, οι δυνάμεις της Νοτίου Αφρικής και της UNITA είχαν καταλάβει πέντε επαρχιακές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένων των Νόβο Ρεντόντο και Μπενγκέλα. Σε απάντηση στη νοτιοαφρικανική επέμβαση, η Κούβα έστειλε 18.000 στρατιώτες στο πλαίσιο μιας μεγάλης κλίμακας στρατιωτικής επέμβασης με το ψευδώνυμο Επιχείρηση Καρλότα για την υποστήριξη του MPLA. Η Κούβα είχε χορηγήσει αρχικά στο MPLA 230 στρατιωτικούς συμβούλους πριν από τη νοτιοαφρικανική επέμβαση. Επιπλέον, η Γιουγκοσλαβία έστειλε δύο πολεμικά πλοία του Γιουγκοσλαβικού Πολεμικού Ναυτικού στις ακτές της Λουάντα για να βοηθήσουν το MPLA και τις κουβανικές δυνάμεις. Η κουβανική και γιουγκοσλαβική επέμβαση αποδείχτηκε αποφασιστική για την απόκρουση της προέλασης της Νότιας Αφρικής-UNITA. Το FNLA καταστράφηκε επίσης στη μάχη του Κιφανγκόντο και αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς το Ζαΐρ. Η ήττα του FNLA επέτρεψε στο MPLA να εδραιώσει την εξουσία του επί της πρωτεύουσας Λουάντα. Ο Αγκοστίνιο Νέτο, ο ηγέτης του MPLA, κήρυξε την ανεξαρτησία της Πορτογαλικής Υπερπόντιας Επαρχίας της Ανγκόλας ως Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας στις 11 Νοεμβρίου 1975. Η UNITA κήρυξε την ανεξαρτησία της Ανγκόλας ως Σοσιαλδημοκρατική Δημοκρατία της Αγκόλας με έδρα το Χουάμπο και το FNLA κήρυξε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας με έδρα το Αμπρίζ. Το FLEC, οπλισμένο και υποστηριζόμενο από τη γαλλική κυβέρνηση, κήρυξε την ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Καμπίντα από το Παρίσι. Το FNLA και η UNITA συμμάχησαν στις 23 Νοεμβρίου, ανακηρύσσοντας τη δική τους κυβέρνηση συνασπισμού, τη Δημοκρατική Λαϊκή Δημοκρατία της Ανγκόλας, με έδρα το Χουάμπο με προέδρους τους Χόλντεν Ρομπέρτο και Τζόνας Σαβίμπι καθώς και τους Ζοζέ Εντελέ και Τζόνι Πίνοκ Εντουάρντο ως Πρωθυπουργούς.Στις αρχές Νοεμβρίου 1975, η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής προειδοποίησε τον Σαβίμπι και τον Ρομπέρτο ότι η Νοτιοφρικανική Αμυντική Δύναμη (SADF) σύντομα θα τερματίσει τις επιχειρήσεις της στην Ανγκόλα παρά την αποτυχία του συνασπισμού να καταλάβει τη Λουάντα και συνεπώς να εξασφαλίσει διεθνή αναγνώριση για την κυβέρνησή τους. Ο Σαβίμπι, απελπισμένος για να αποφύγει την απόσυρση της Νότιας Αφρικής, ζήτησε από τον στρατηγό Κονστάντ Βίλχοεν να του κανονίσει μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Τζον Βόρστερ, ο οποίος ήταν σύμμαχος του Σαβίμπι από τον Οκτώβριο του 1974. Τη νύχτα της 10ης Νοεμβρίου, μία ημέρα πριν από την επίσημη κήρυξη της ανεξαρτησίας, ο Σαβίμπι πέταξε κρυφά στην Πρετόρια για να συναντήσει τον Βόρστερ. Σε μια ανατροπή της πολιτικής, ο Βόρστερ όχι μόνο συμφώνησε να διατηρήσει τα στρατεύματά του στην Ανγκόλα μέχρι τον Νοέμβριο, αλλά επίσης υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τη Νοτιοαφρικανική Αμυντική Δύναμη μόνο μετά τη συνάντηση της Αφρικανικής Ένωσης στις 9 Δεκεμβρίου. Ενώ Κουβανοί αξιωματικοί ηγήθηκαν της αποστολής και παρείχαν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης των στρατευμάτων, 60 Σοβιετικοί αξιωματικοί στο Κονγκό προσχώρησαν στους Κουβανούς στις 12 Νοεμβρίου. Η σοβιετική ηγεσία απαγόρευσε ρητά τους Κουβανούς να παρέμβουν στον εμφύλιο πόλεμο της Ανγκόλας, εστιάζοντας την αποστολή στον περιορισμό της Νότιας Αφρικής. Οι Κουβανοί υπέστησαν σημαντικές ανατροπές, μεταξύ των οποίων μία στην Κατόφε, όπου οι δυνάμεις της Νότιας Αφρικής τους αιφνιδίασαν και προκάλεσαν πολλές απώλειες.Το 1975 και το 1976 οι περισσότερες ξένες δυνάμεις, με εξαίρεση την Κούβα, αποχώρησαν. Τα τελευταία στοιχεία του πορτογαλικού στρατού αποσύρθηκαν το 1975 και ο στρατός της Νότιας Αφρικής αποχώρησε τον Φεβρουάριο του 1976. Η στρατιωτική δύναμη της Κούβας στην Ανγκόλα αυξήθηκε από 5.500 τον Δεκέμβριο του 1975 σε 11.000 τον Φεβρουάριο του 1976. Στην Καμπίντα, οι Κουβανοί ξεκίνησαν μια σειρά επιτυχημένων επιχειρήσεων κατά του αυτονομιστικού κινήματος FLEC.Η Σουηδία παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια τόσο στη Λαϊκή Οργάνωση Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWAPO) όσο και στο MPLA στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και έθεσε τακτικά το ζήτημα της UNITA στις πολιτικές συζητήσεις μεταξύ των δύο κινημάτων. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζέραλντ Φορντ ενέκρινε την κρυφή βοήθεια προς στην UNITA και το FNLA μέσω της επιχείρησης IA Feature στις 18 Ιουλίου 1975, παρά την έντονη αντίθεση των αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA). Ο Φορντ είπε στον Γουίλιαμ Κόλμπι, τον Διευθυντή της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, να σχεδιάσει την επιχείρηση, παρέχοντας ένα αρχικό ποσό των 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Έδωσε επιπλέον 8 εκατομμύρια δολάρια στις 27 Ιουλίου και άλλα 25 εκατομμύρια δολάρια τον Αύγουστο. Δύο ημέρες πριν από την έγκριση του προγράμματος, ο Ναθάνιελ Ντέιβις, Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, ανέφερε στον Χένρυ Κίσινγκερ, Υπουργό Εξωτερικών, ότι πιστεύει ότι η διατήρηση του απορρήτου της IA Feature θα ήταν αδύνατη. Ο Ντέιβις προέβλεψε σωστά ότι η Σοβιετική Ένωση θα απαντούσε αυξάνοντας την εμπλοκή στη σύγκρουση στην Ανγκόλα, οδηγώντας σε περισσότερη βία και αρνητική δημοσιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν ο Φορντ ενέκρινε το πρόγραμμα, ο Ντέιβις παραιτήθηκε. Ο Τζον Στόκγουελ, επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, επανέλαβε την κριτική του Ντέιβις λέγοντας ότι η επιτυχία απαιτούσε την επέκταση του προγράμματος, αλλά το μέγεθός της είχε ήδη ξεπεράσει αυτό που θα μπορούσε να διατηρηθεί απόρρητο. Ο αναπληρωτής του Ντέιβις, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Χιλή, Έντουαρντ Μούλκαχι, αντιτάχθηκε επίσης στην άμεση ανάμειξη. Ο Μούλκαχι παρουσίασε τρεις επιλογές για την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ανγκόλα στις 13 Μαΐου 1975. Ο Μούλκαχι πίστευε ότι η διοίκηση του Φορντ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διπλωματία για να κάνει εκστρατεία κατά της ξένης βοήθειας στο κομμουνιστικό MPLA, να αρνηθεί να πάρει μέρος σε φατρίες ή να αυξήσει την υποστήριξη για το FNLA και την UNITA. Προειδοποίησε, ωστόσο, ότι η υποστήριξη προς την UNITA δεν έβρισκε σύμφωνο τον Μομπούτου Σέσε Σέκο, τον πρόεδρο του Ζαΐρ.Ο Ντικ Κλαρκ, Δημοκρατικός γερουσιαστής από την Άιοβα, ανακάλυψε την επιχείρηση κατά τη διάρκεια αποστολής διερεύνησης γεγονότων στην Αφρική, αλλά ο Σέιμουρ Χερς, δημοσιογράφος των New York Times, αποκάλυψε την επιχείρηση IA Feature στο κοινό στις 13 Δεκεμβρίου 1975. Ο Κλαρκ πρότεινε μια τροπολογία στον νόμο για τον έλεγχο των εξαγωγών όπλων, απαγορεύοντας τη βοήθεια σε ιδιωτικές ομάδες που συμμετέχουν σε στρατιωτικές ή παραστρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ανγκόλα. Η Γερουσία ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 54–22 στις 19 Δεκεμβρίου 1975 και η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 323–99 στις 27 Ιανουαρίου 1976. Ο Φορντ υπέγραψε το νομοσχέδιο στις 9 Φεβρουαρίου 1976. Ακόμα και μετά την τροποποίηση της τροπολογίας Κλαρκ, ο τότε διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Τζορτζ Μπους, αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι είχε σταματήσει κάθε βοήθεια των ΗΠΑ στην Ανγκόλα. Σύμφωνα με την αναλυτή εξωτερικών υποθέσεων Τζέιν Χάντερ, το Ισραήλ μπήκε ως διαμεσολαβητικός προμηθευτής όπλων για τη Νότια Αφρική μετά την έναρξη ισχύος της τροπολογίας Κλαρκ. Το Ισραήλ και η Νότια Αφρική δημιούργησαν μια μακροχρόνια στρατιωτική συμμαχία, στην οποία το Ισραήλ παρείχε όπλα και εκπαίδευση, καθώς και τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.Η αμερικανική κυβέρνηση έθεσε βέτο στην είσοδο της Ανγκόλας στα Ηνωμένα Έθνη στις 23 Ιουνίου 1976. Η Ζάμπια απαγόρευσε στην UNITA να πραγματοποιεί επιθέσεις από το έδαφός της στις 28 Δεκεμβρίου 1976 αφού η Ανγκόλα υπό την κυριαρχία του MPLA έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Σύμφωνα με τον πρέσβη Γουίλιαμ Σκράντον, οι Ηνωμένες Πολιτείες απείχαν από την ψηφοφορία για το ζήτημα της Ανγκόλας να γίνει κράτος μέλος του ΟΗΕ «λόγω του σεβασμού των συναισθημάτων που εκφράζουν οι αφρικανοί φίλοι της [μας]». Περίπου 1.500 μέλη του Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση του Κονγκό (FNLC) εισέβαλαν στην επαρχία Σάμπα (σημερινή επαρχία Κατάνγκα) στο Ζαΐρ από την ανατολική Ανγκόλα στις 7 Μαρτίου 1977. Το FNLC ήθελε να ανατρέψει τον Μομπούτου και η κυβέρνηση του MPLA, η οποία αντιμετώπιζε προβλήματα από την υποστήριξη του Μομπούτου στο FNLA και την UNITA, δεν προσπάθησε να σταματήσει την εισβολή. Το FNLC απέτυχε να καταλάβει το Κολουέζι, την οικονομική καρδιά του Ζαΐρ, αλλά κατέλαβε το Κασάτζι και το Μουτσάτσα. Ο στρατός του Ζαΐρ ηττήθηκε εύκολα και το FNLC συνέχισε να προελαύνει. Στις 2 Απριλίου, ο Μομπούτου έκανε έκκληση στον Γουίλιαμ Ετέκι του Καμερούν, Πρόεδρο του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας, για βοήθεια. Οκτώ ημέρες αργότερα, η γαλλική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε στην παράκληση του Μομπούτου και μετέφερε με αεροσκάφος 1.500 στρατιώτες από το Μαρόκο στην Κινσάσα. Αυτή η δύναμη συνεργάστηκε με τον στρατό του Ζαΐρ, το FNLA και τους Αιγύπτιους πιλότους που πετούσαν μαχητικά αεροσκάφη Mirage γαλλικής κατασκευής του Ζαΐρ για να νικήσουν το FNLC. Η δύναμη αντεπίθεσης έσπρωξε τον τελευταίο από τους μαχητές, μαζί με πολλούς πρόσφυγες, στην Ανγκόλα και τη Ζάμπια τον Απρίλιο του 1977.Ο Μομπούτου κατηγόρησε το MPLA, την κουβανική και τη σοβιετική κυβέρνηση για συνένοχη στον πόλεμο. Ενώ ο Νέτο όντως υποστήριξε το FNLC, η υποστήριξη της κυβέρνησης του MPLA ήρθε ως απάντηση στη συνεχιζόμενη υποστήριξη του Μομπούτου προς το FNLA της Ανγκόλας. Η προεδρία Κάρτερ, η οποία δεν πείστηκε για την κουβανική εμπλοκή, απάντησε προσφέροντας μη στρατιωτική βοήθεια αξίας 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Η αμερικανική δειλία κατά τη διάρκεια του πολέμου προκάλεσε μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική του Ζαΐρ προς μεγαλύτερη εμπλοκή με τη Γαλλία, η οποία έγινε ο μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων του Ζαΐρ μετά την παρέμβαση. Ο Νέτο και ο Μομπούτο υπέγραψαν μεθοριακή συμφωνία στις 22 Ιουλίου 1977.Ο Τζον Στόκγουελ, επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, παραιτήθηκε μετά την εισβολή, εξηγώντας σε άρθρο της Washington Post με τίτλο «Γιατί φεύγω από τη CIA» τον Απρίλιο του 1977 ότι είχε προειδοποιήσει τον υπουργό Εξωτερικών Χένρυ Κίσινγκερ ότι η συνέχιση της αμερικανικής υποστήριξης προς τους αντικυβερνητικούς αντάρτες στην Ανγκόλα θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο με το Ζαΐρ. Είπε επίσης ότι η κρυφή εμπλοκή των Σοβιετικών στην Ανγκόλα ήρθε μετά, και σε απάντηση, της αμερικανικής εμπλοκής.Το FNLC εισέβαλε ξανά στη Σάμπα στις 11 Μαΐου 1978, καταλαμβάνοντας το Κολουέζι σε δύο ημέρες. Ενώ η προεδρία Κάρτερ είχε αποδεχτεί την επιμονή της Κούβας για τη μη ανάμειξή της στη Σάμπα, και ως εκ τούτου δεν στάθηκε στο πλευρό του Μομπούτου, η αμερικανική κυβέρνηση κατηγόρησε τώρα τον Κάστρο για συνενοχή. Αυτή τη φορά, όταν ο Μομπούτου έκανε έκκληση για ξένη βοήθεια, η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε με τους Γάλλους και τους Βέλγους στρατιωτικούς για να αποκρούσει την εισβολή, την πρώτη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων επανακατέλαβε το Κολουέζι μετά από μάχη επτά ημερών και μετέφερε αεροπορικώς 2.250 Ευρωπαίους πολίτες στο Βέλγιο, αλλά όχι πριν από το FNLC σφαγιάσει 80 Ευρωπαίους και 200 Αφρικανούς. Σε μια περίπτωση, το FNLC σκότωσε 34 Ευρωπαίους πολίτες που είχαν κρυφτεί σε ένα δωμάτιο. Το FNLC υποχώρησε στη Ζάμπια, υποσχόμενο να επιστρέψει στην Ανγκόλα. Ο στρατός του Ζαΐρ έπειτα έδιωξε βίαια πολίτες κατά μήκος των συνόρων της Σάμπα με την Αγκόλα. Ο Μομπούτου, θέλοντας να αποτρέψει κάθε πιθανότητα νέας εισβολής, διέταξε τα στρατεύματά του να ανοίξουν πυρ άμεσα.Οι διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ μεταξύ του MPLA και των κυβερνήσεων του Ζαΐρ οδήγησαν σε ειρηνευτική συμφωνία το 1979 και τερματισμό της υποστήριξης των ανταρτών στις αντίστοιχες χώρες του άλλου. Το Ζαΐρ διέκοψε προσωρινά την υποστήριξη του FLEC, του FNLA και της UNITA και η Ανγκόλα απαγόρευσε περαιτέρω δραστηριότητα από το FNLC. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο υπουργός Εσωτερικών Νίτο Άλβες είχε γίνει ισχυρό μέλος της κυβέρνησης του MPLA. Ο Άλβες είχε καταργήσει επιτυχώς την Ανατολική Εξέγερση του Ντάνιελ Τσιπέντα και την Επανάσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας της Ανγκόλας. Ο φραξιονισμός μέσα στο MPLA έγινε μια μεγάλη πρόκληση για την εξουσία του Νέτο στα τέλη του 1975 και ο Νέτο όρισε τον Άλβες υπεύθυνο να καταπολεμήσει για άλλη μια φορά τη διαφωνία. Ο Άλβες έκλεισε τις επιτροπές Καμπράλ και Χέντα, ενώ επέκτεινε την επιρροή του στο MPLA μέσω του ελέγχου του στις κρατικές εφημερίδες και στην κρατική τηλεόραση. Ο Άλβες επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση τον Οκτώβριο του 1976 και μπορεί να είχε λάβει τη σοβιετική υποστήριξη για πραξικόπημα κατά του Νέτο. Μέχρι να επιστρέψει, ο Νέτο είχε υποψιαστεί την αυξανόμενη ισχύ του Άλβες και προσπάθησε να εξουδετερώσει αυτόν και τους οπαδούς του, τους Νίτιστας. Ο Νέτο συγκάλεσε συνεδρίαση ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του MPLA. Ο Νέτο όρισε επίσημα το κόμμα ως μαρξιστικό-λενινιστικό, κατάργησε το υπουργείο Εσωτερικών (του οποίου ο Άλβες ήταν επικεφαλής) και ίδρυσε μια Επιτροπή Ερευνών. Ο Νέτο χρησιμοποίησε την επιτροπή για να στοχεύσει τους Νιτίστας και διέταξε την επιτροπή να εκδώσει μια έκθεση των ευρημάτων της τον Μάρτιο του 1977. Ο Άλβες και ο αρχηγός του επιτελείου Χοσέ Βαν-Ντουνέμ, ο πολιτικός του σύμμαχος, άρχισαν να σχεδιάζουν πραξικόπημα κατά του Νέτο. Ο Άλβες και ο Βαν-Ντουνέμ σχεδίαζαν να συλλάβουν τον Νέτο στις 21 Μαΐου πριν φτάσει στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και πριν η επιτροπή δημοσιεύσει την έκθεσή της για τις δραστηριότητες των Νίτιστας. Ωστόσο, το MPLA άλλαξε την τοποθεσία της συνάντησης λίγο πριν από την προγραμματισμένη έναρξή της, ακυρώνοντας τα σχέδια των συνωμοτών, αλλά ο Άλβες παραβρέθηκε στη συνάντηση και αντιμετώπισε την επιτροπή ούτως ή άλλως. Η επιτροπή δημοσίευσε την έκθεσή της, κατηγορώντας τον για φραξιονισμό. Ο Άλβες αντεπιτέθηκε, καταγγέλλοντας τον Νέτο ότι δεν ευθυγράμμισε την Ανγκόλα με τη Σοβιετική Ένωση. Μετά από δώδεκα ώρες συζήτησης, το κόμμα ψήφισε 26 υπέρ και 6 κατά της απομάκρυνσης των Άλβες και Βαν-Ντουνέμ από τις θέσεις τους.Προς υποστήριξη του Άλβες και του πραξικοπήματος, η 8η Ταξιαρχία των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (FAPLA) εισέβαλε στις φυλακές του Σάο Πάολο στις 27 Μαΐου, σκοτώνοντας τον φύλακα και απελευθερώνοντας περισσότερους από 150 Νίτιστας. Στη συνέχεια, η 8η ταξιαρχία ανέλαβε τον έλεγχο του ραδιοφωνικού σταθμού στη Λουάντα και ανακοίνωσε το πραξικόπημα, αποκαλώντας τον εαυτό της Επιτροπή Δράσης του MPLA. Η ταξιαρχία ζήτησε από τους πολίτες να δείξουν την υποστήριξή τους στο πραξικόπημα διαδηλώνοντας μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Οι Νιτίστας συνέλαβαν τους Μπούλα και Ντανζερό, στρατηγούς πιστούς στον Νέτο, αλλά ο Νέτο είχε μεταφέρει τη βάση των επιχειρήσεων του από το παλάτι στο Υπουργείο Άμυνας φοβούμενος μια τέτοια εξέγερση. Τα κουβανικά στρατεύματα που ήταν πιστά στον Νέτο κατέλαβαν το παλάτι και προχώρησαν προς τον ραδιοφωνικό σταθμό. Οι Κουβανοί πέτυχαν να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό και προχώρησαν στο στρατώνα της 8ης Ταξιαρχίας, ανακαταλαμβάνοντάς τον μέχρι τη 1:30 μετα μεσημβριας. Ενώ η κουβανική δύναμη κατέλαβε το παλάτι και τον ραδιοφωνικό σταθμό, οι Νιτιίστας απήγαγαν επτά ηγέτες εντός της κυβέρνησης και του στρατού, πυροβολώντας και σκοτώνοντας έξι.Η κυβέρνηση του MPLA συνέλαβε δεκάδες χιλιάδες ύποπτους Νιτίστας από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο και τους δίκασε σε μυστικά δικαστήρια υπό την επίβλεψη του υπουργού Άμυνας Ίκο Καρέιρα. Όσοι κρίθηκαν ένοχοι, μεταξύ των οποίων ο Βαν-Ντουνέμ, ο Ζάκομπο Καετάνο, επικεφαλής της 8ης Ταξιαρχίας και ο πολιτικός επίτροπος Εντουάρντο Εβαρίστσο, πυροβολήθηκαν και θάφτηκαν σε μυστικούς τάφους. Τουλάχιστον 2.000 οπαδοί (ή υποτιθέμενοι οπαδοί) του Νίτο Άλβες εκτιμήθηκε ότι σκοτώθηκαν από στρατεύματα από την Κούβα ή του MPLA στη συνέχεια, με ορισμένες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για 90.000 νεκρούς. Η Διεθνής Αμνηστία εκτιμά ότι 30.000 σκοτώθηκαν στην εκκαθάριση. Η απόπειρα πραξικοπήματος είχε διαρκή επίδραση στις εξωτερικές σχέσεις της Ανγκόλας. Ο Άλβες είχε αντιταχθεί στην εξωτερική πολιτική του Νέτο για μη συμμόρφωση, εξελικτικό σοσιαλισμό και πολυφυλετισμό, ευνοώντας ισχυρότερες σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, στην οποία ο Άλβες ήθελε να παραχωρήσει στρατιωτικές βάσεις στην Ανγκόλα. Ενώ οι Κουβανοί στρατιώτες βοήθησαν ενεργά τον Νέτο να σταματήσει το πραξικόπημα, ο Άλβες και ο Νέτο πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση αντιτάχθηκε στον Νέτο. Ο υπουργός Ενόπλων Δυνάμεων της Κούβας, Ραούλ Κάστρο έστειλε επιπλέον τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες για να αποτρέψει περαιτέρω διχόνοια στις τάξεις του MPLA και συναντήθηκε με τον Νέτο τον Αύγουστο σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αντίθετα, η δυσπιστία του Νέτο στη σοβιετική ηγεσία αυξήθηκε και οι σχέσεις με την ΕΣΣΔ επιδεινώθηκαν. Τον Δεκέμβριο, το MPLA πραγματοποίησε το πρώτο κομματικό συνέδριο και άλλαξε το όνομά του σε MPLA-Εργατικό Κόμμα (MPLA-PT). Η απόπειρα πραξικοπήματος της Νιτίστας είχε αντίκτυπο στα μέλη του MPLA. Το 1975, το MPLA είχε φτάσει τα 200.000 μέλη, αλλά μετά το πρώτο συνέδριο του κόμματος, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 30.000. Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να αυξήσουν την επιρροή τους, θέλοντας να δημιουργήσουν μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην Ανγκόλα αλλά παρά την συνεχιζόμενη πίεση, ειδικά από τον σοβιετικό επιτετραμμένο, Γκ. Α. Ζβέρεφ, ο Νέτο στάθηκε στο ύψος του και αρνήθηκε να επιτρέψει την κατασκευή μόνιμων στρατιωτικών βάσεων. Με τον Άλβες να μην αποτελεί πλέον πιθανότητα, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε τον πρωθυπουργό Λόπο ντο Νασίμεντο εναντίον του Νέτο για την ηγεσία του MPLA. Ο Νέτο κινήθηκε γρήγορα, κάνοντας την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος να απομακρύνει τον Νασιμέντο από τις θέσεις του ως Πρωθυπουργού, Γραμματέα του Πολιτικού Γραφείου, Διευθυντή της Εθνικής Τηλεόρασης και Διευθυντή του Jornal de Angola. Αργότερα τον ίδιο μήνα, οι θέσεις του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου καταργήθηκαν.Ο Νέτο διαφοροποίησε την εθνοτική σύνθεση του πολιτικού γραφείου του MPLA καθώς αντικατέστησε την σκληροπυρηνική παλαιά φρουρά με νέο αίμα, συμπεριλαμβανομένου του Ζοζέ Εντουάρντο ντος Σάντος. Όταν πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου 1979, η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ψήφισε ομόφωνα την εκλογή του Ντος Σάντος ως Προέδρου. Υπό την ηγεσία του ντος Σάντος, τα στρατεύματα της Ανγκόλας πέρασαν τα σύνορα με τη Ναμίμπια για πρώτη φορά στις 31 Οκτωβρίου, πηγαίνοντας στο Καβάνγκο. Την επόμενη μέρα, ο ντος Σάντος υπέγραψε σύμφωνο μη επιθετικότητας με τη Ζάμπια και το Ζαΐρ. Στη δεκαετία του 1980, οι μάχες εξαπλώθηκαν έξω από τη νοτιοανατολική Ανγκόλα, όπου οι περισσότερες μάχες είχαν λάβει χώρα τη δεκαετία του 1970, καθώς ο Εθνικός Στρατός του Κονγκό (ANC) και η SWAPO αύξησαν τη δραστηριότητά τους. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής απάντησε στέλνοντας στρατεύματα πίσω στην Ανγκόλα, επεμβαίνοντας στον πόλεμο από το 1981 έως το 1987, ωθώντας τη Σοβιετική Ένωση να παραδώσει τεράστιες ποσότητες στρατιωτικής βοήθειας από το 1981 έως το 1986. Η ΕΣΣΔ έδωσε στο MPLA περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε ενισχύσεις το 1984. Το 1981, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις αφρικανικές υποθέσεις του νεοεκλεγέντος προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρόναλντ Ρήγκαν, Τσέστερ Κρόκερ ανέπτυξε μια πολιτική διασύνδεσης, συνδέοντας την ανεξαρτησία της Ναμίμπια με την κουβανική απόσυρση και ειρήνη στην Ανγκόλα.Ξεκινώντας από το 1979, η Ρουμανία εκπαίδευσε αντάρτες της Ανγκόλας. Κάθε 3-4 μήνες, η Ρουμανία έστελνε δύο αεροσκάφη στην Ανγκόλα, με το καθένα να επιστρέφει με 166 νεοσύλλεκτους. Αυτοί επέστρεφαν στην Ανγκόλα αφού ολοκλήρωσαν την εκπαίδευσή τους. Εκτός από την εκπαίδευση των ανταρτών, η Ρουμανία εκπαίδευσε επίσης νεαρούς Αγκολανούς ως πιλότους. Το 1979, υπό τη διοίκηση του Ταγματάρχη Αουρέλ Νικουλέσκου, η Ρουμανία ίδρυσε αεροπορική ακαδημία στην Ανγκόλα. Υπήρχαν περίπου 100 Ρουμάνοι εκπαιδευτές σε αυτήν την ακαδημία, με περίπου 500 Ρουμάνους στρατιώτες να φυλάσσουν τη βάση, η οποία υποστήριζε 50 αεροσκάφη που χρησιμοποιήθηκαν για την εκπαίδευση πιλότων από την Ανγκόλα. Τα μοντέλα αεροσκαφών που χρησιμοποιήθηκαν ήταν: IAR 826, IAR 836, EL-29, MiG-15 και An-24. Η καθοριζόμενη ως «Εθνική Στρατιωτική Αεροπορική Σχολή Διοικητής Μπούλα», ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1981 στο Νεγκάγκε. Η εγκατάσταση εκπαίδευσε πιλότους της αεροπορίας, τεχνικούς και αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου. Το ρουμανικό διδακτικό προσωπικό αντικαταστάθηκε σταδιακά από Ανγκολανούς.Ο στρατός της Νότιας Αφρικής επιτέθηκε στους αντάρτες στην επαρχία Κουνένε στις 12 Μαΐου 1980. Το Υπουργείο Άμυνας της Ανγκόλας κατηγόρησε τη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση ότι τραυμάτισε και σκότωσε πολίτες. Εννέα ημέρες αργότερα, ο στρατός επιτέθηκε ξανά, αυτή τη φορά στο Κουάντο-Κουμπάνγκο και το MPLA απείλησε να απαντήσει στρατιωτικά. Ο στρατός εξαπέλυσε μια πλήρους κλίμακας εισβολή στην Ανγκόλα μέσω του Κουνένε και του Κουάντο-Κουμπάνγκο στις 7 Ιουνίου, καταστρέφοντας το επιχειρησιακό αρχηγείο της SWAPO στις 13 Ιουνίου, σε αυτό που ο πρωθυπουργός Πίτερ Βίλεμ Μπότα χαρακτήρισε «σοκαριστική επίθεση». Η κυβέρνηση του MPLA συνέλαβε 120 Αγκολανούς που σχεδίαζαν να πυροδοτήσουν εκρηκτικά στη Λουάντα, στις 24 Ιουνίου, ματαιώνοντας ένα σχέδιο που φέρεται να ενορχηστρώθηκε από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής. Τρεις ημέρες αργότερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών συνήλθε μετά από εντολή του πρέσβη της Ανγκόλας στον ΟΗΕ, Ε. Ντε Φιγκερίντο, και καταδίκασε τις εισβολές της Νότιας Αφρικής στην Ανγκόλα. Ο πρόεδρος Μομπούτου του Ζαΐρ τάχθηκε επίσης στο πλευρό του MPLA. Η κυβέρνηση του MPLA κατέγραψε 529 περιπτώσεις στις οποίες ισχυρίζονται ότι οι δυνάμεις της Νοτίου Αφρικής παραβίασαν την εδαφική κυριαρχία της Ανγκόλας μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου 1980.Η Κούβα αύξησε τις δυνάμεις της στην Ανγκόλα από 35.000 το 1982 σε 40.000 το 1985. Οι δυνάμεις της Νότιας Αφρικής προσπάθησαν να καταλάβουν το Λουμπάνγκο, πρωτεύουσα της επαρχίας Ουίλα, στην επιχείρηση Ασκάρι τον Δεκέμβριο του 1983.Στις 2 Ιουνίου 1985, Αμερικανοί συντηρητικοί ακτιβιστές συγκάλεσαν τη Δημοκρατική Διεθνή, μια συμβολική συνάντηση των αντικομμουνιστών μαχητών, στα κεντρικά γραφεία της UNITA στην Τζάμπα. Αρχικά χρηματοδοτήθηκε από τον ιδρυτή της Rite Aid Λιούις Λέρμαν και οργανώθηκε από τους αντικομμουνιστές ακτιβιστές Τζακ Αμπράμοφ και Τζακ Γουίλερ, οι συμμετέχοντες ήταν οι Σαβίμπι, Αντόλφο Καλέρο, ηγέτης των Contras της Νικαράγουας, Πα Κάο Χερ, ηγέτης ανταρτών Χμονγκ από το Λάος, ο αντισυνταγματάρχης των ΗΠΑ Όλιβερ Νορθ, Νοτιοαφρικανικές δυνάμεις ασφαλείας, ο Αμπντουραχίμ Ουαρντάκ, ηγέτης των Αφγανών Μουτζαχεντίν, ο Τζακ Γουίλερ, Αμερικανός συντηρητικός υποστηρικτής και πολλοί άλλοι. Η διοίκηση του Ρήγκαν, αν και δεν ήταν πρόθυμη να υποστηρίξει δημόσια τη συνάντηση, εξέφρασε ιδιωτική έγκριση. Οι κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Νότιας Αφρικής υποστήριξαν την ιδέα, αλλά και οι δύο αντίστοιχες χώρες κρίθηκαν ανεπιθύμητες για τη φιλοξενία του συνεδρίου.Οι συμμετέχοντες εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν στο οποίο αναφέρονταν: Εμείς, οι ελεύθεροι λαοί που αγωνιζόμαστε για την εθνική μας ανεξαρτησία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, συγκεντρωμένοι στην Τζάμπα, δηλώνουμε αλληλεγγύη σε όλα τα κινήματα ελευθερίας στον κόσμο και δηλώνουμε τη δέσμευσή μας να συνεργαστούμε για την απελευθέρωση των εθνών μας από τους Σοβιετικούς ιμπεριαλιστές. Η Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών ψήφισε με 236 ψήφους υπέρ έναντι 185 κατά για την κατάργηση της τροπολογίας του Κλαρκ στις 11 Ιουλίου 1985. Η κυβέρνηση του MPLA άρχισε να επιτίθεται στην UNITA αργότερα εκείνο το μήνα από τη Λουένα προς το Καζόμπο κατά μήκος του Σιδηροδρόμου της Μπενγκέλα σε μια στρατιωτική επιχείρηση με το όνομα Κονγκρέσο II, καταλαμβάνοντας το Καζόμπο στις 18 Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση του MPLA προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει την αποθήκη ανεφοδιασμού της UNITA στη Μαβίνγκα από το Μενόνγκουε. Ενώ η επίθεση απέτυχε, προέκυψαν πολύ διαφορετικές ερμηνείες της επίθεσης. Η UNITA ισχυρίστηκε ότι οι Σοβιετικοί αξιωματικοί που μιλούσαν πορτογαλικά ηγήθηκαν των στρατευμάτων των ενόπλων δυνάμεων της Ανγκόλας ενώ η κυβέρνηση είπε ότι η UNITA βασίστηκε σε αλεξιπτωτιστές της Νότιας Αφρικής για να νικήσει την επίθεση του MPLA. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής παραδέχτηκε ότι πολεμούσε στην περιοχή, αλλά είπε ότι τα στρατεύματά της πολεμούσαν τους μαχητές της SWAPO. Μέχρι το 1986, η Ανγκόλα άρχισε να αναλαμβάνει έναν πιο κεντρικό ρόλο στον Ψυχρό Πόλεμο, με τη Σοβιετική Ένωση, την Κούβα και άλλα έθνη του Ανατολικού Μπλοκ να ενισχύουν την υποστήριξη τους στην κυβέρνηση του MPLA και τους Αμερικανούς συντηρητικούς να αρχίζουν να αυξάνουν την υποστήριξή τους στην UNITA του Σαβίμπι. Ο Σαβίμπι ανέπτυξε στενές σχέσεις με σημαντικούς Αμερικανούς συντηρητικούς, οι οποίοι τον θεώρησαν ως βασικό σύμμαχο στην προσπάθεια των ΗΠΑ να αντιταχθούν και να ανατρέψουν τις αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις που υποστηριζόταν από τη Σοβιετική Ένωση σε όλο τον κόσμο. Η σύγκρουση κλιμακώθηκε γρήγορα, με την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα να τη θεωρούν κρίσιμη στρατηγική σύγκρουση στον Ψυχρό Πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση έδωσε επιπλέον 1 δισεκατομμύρια δολάρια βοήθεια προς την κυβέρνηση του MPLA και η Κούβα έστειλε επιπλέον 2.000 στρατιώτες στην δύναμη της Ανγκόλας για την προστασία των πλατφορμών πετρελαίου της Chevron. Ο Σαβίμπι είχε αποκαλέσει την παρουσία της Chevron στην Ανγκόλα, που ήδη προστατευόταν από κουβανικά στρατεύματα, «στόχο» της UNITA σε συνέντευξή του στο περιοδικό Foreign Policy στις 31 Ιανουαρίου.Στην Ουάσινγκτον, ο Σαβίμπι συνέστησε στενές σχέσεις με συντηρητικούς με επιρροή, όπως ο Μάικλ Τζονς (αναλυτής εξωτερικής πολιτικής του The Heritage Foundation και βασικός υποστηρικτής του Σαβίμπι), ο Γκρόβερ Νόρκουιστ (Πρόεδρος των Αμερικανών για Φορολογική Μεταρρύθμιση και οικονομικός σύμβουλος του Σαβίμπι) και άλλοι, οι οποίοι έπαιξαν κρίσιμους ρόλους στην ενίσχυση της κλιμακούμενης μυστικής βοήθειας των ΗΠΑ στην UNITA και επισκέφτηκε τον Σαβίμπι στην έδρα του στην Τζάμπα, στην Ανγκόλα για να δώσει στον ηγέτη των ανταρτών της Ανγκόλας στρατιωτική, πολιτική και άλλη καθοδήγηση στον πόλεμό του κατά της κυβέρνησης του MPLA. Με την ενισχυμένη υποστήριξη των ΗΠΑ, ο πόλεμος κλιμακώθηκε γρήγορα, τόσο ως προς την ένταση της σύγκρουσης όσο και ως προς την αντίληψή του ως βασική σύγκρουση στον Ψυχρό Πόλεμο συνολικά.Εκτός από την κλιμάκωση της στρατιωτικής υποστήριξής της για την UNITA, η κυβέρνηση Ρήγκαν και οι συντηρητικοί σύμμαχοί της εργάστηκαν επίσης για να επεκτείνουν την αναγνώριση του Σαβίμπι ως βασικού συμμάχου των ΗΠΑ σε έναν σημαντικό αγώνα του Ψυχρού Πολέμου. Τον Ιανουάριο του 1986, ο Ρήγκαν κάλεσε τον Σαβίμπι σε μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο. Μετά τη συνάντηση, ο Ρήγκαν μίλησε για την UNITA που κέρδισε μια νίκη που «ηλεκτρίζει τον κόσμο». Δύο μήνες αργότερα, ο Ρήγκαν ανακοίνωσε την παράδοση πυραύλων εδάφους-αέρος Stinger ως μέρος της βοήθειας 25 εκατομμυρίων δολαρίων προς την UNITA από την αμερικανική κυβέρνηση. Ο Τζερεμίας Τσιτούντα, εκπρόσωπος της UNITA στις ΗΠΑ, έγινε Αντιπρόεδρος της UNITA τον Αύγουστο του 1986 στο έκτο συνέδριο του κόμματος. Ο Φιντέλ Κάστρο έκανε πρόταση στον Κρόκερ για την απόσυρση ξένων στρατευμάτων από την Ανγκόλα και τη Ναμίμπια ως προϋπόθεση για την αποχώρηση της Κούβας από την Ανγκόλα στις 10 Σεπτεμβρίου. Οι δυνάμεις της UNITA επιτέθηκαν στην Καμαμπατέλα στην επαρχία Κουάνζα Νόρτε στις 8 Φεβρουαρίου 1986. Το πρακτορείο ειδήσεων της Ανγκόλας ισχυρίζεται ότι η UNITA σφαγίασε αμάχους στη Ντάμπα στην επαρχία Ουίγκε αργότερα εκείνο τον μήνα, στις 26 Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμφώνησε κατ' αρχήν με τους όρους του Κρόκερ στις 8 Μαρτίου. Ο Σαβίμπι πρότεινε ανακωχή σχετικά με τον σιδηρόδρομο της Μπενγκέλα στις 26 Μαρτίου, λέγοντας ότι τα τρένα του MPLA θα μπορούσαν να περάσουν όσο μια διεθνής ομάδα επιτήρησης τα παρακολουθούσε για να αποτρέψει τη χρήση τους για αντεπαναστατική δραστηριότητα. Η κυβέρνηση δεν απάντησε. Τον Απρίλιο του 1987, ο Φιντέλ Κάστρο έστειλε την Πεντηκοστή Ταξιαρχία της Κούβας στη νότια Ανγκόλα, αυξάνοντας τον αριθμό των κουβανικών στρατευμάτων από 12.000 σε 15.000. Το MPLA και οι αμερικανικές κυβερνήσεις άρχισαν τις διαπραγματεύσεις τον Ιούνιο του 1987. Οι δυνάμεις της UNITA και της Νοτίου Αφρικής επιτέθηκαν στη βάση του MPLA στο Κουίτο Κουαναβάλε στην επαρχία Κουάντο Κουμπάνγκο από τις 13 Ιανουαρίου έως τις 23 Μαρτίου 1988, στη δεύτερη μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία της Αφρικής, μετά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν, μεγαλύτερη στην υποσαχάρια Αφρική από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σημασία του Κουίτο Κουαναβάλε δεν προήλθε από το μέγεθος ή τον πλούτο του αλλά από τη θέση του. Οι αμυντικές δυνάμεις της Νότιας Αφρικής διατηρούσαν μονάδα επιτήρησης στην πόλη χρησιμοποιώντας νέα κομμάτια πυροβολικού G5. Και οι δύο πλευρές διεκδίκησαν τη νίκη στη μάχη του Κουίτο Κουαναβάλε που ακολούθησε. Μετά τα ασαφή αποτελέσματα της μάχης του Κουίτο Κουαναβάλε, ο Φιντέλ Κάστρο ισχυρίστηκε ότι το αυξημένο κόστος συνέχισης των αγώνων για τη Νότια Αφρική είχε θέσει την Κούβα στην πιο επιθετική θέση μάχης του πολέμου, υποστηρίζοντας ότι ετοιμαζόταν να φύγει από την Ανγκόλα με τους αντιπάλους του αμυνόμενους. Σύμφωνα με την Κούβα, το πολιτικό, οικονομικό και τεχνικό κόστος για τη Νότια Αφρική από τη διατήρηση της παρουσίας της στην Ανγκόλα αποδείχθηκε υπερβολικό. Αντίθετα, οι Νοτιοαφρικανοί πιστεύουν ότι έδειξαν την αποφασιστικότητά τους στις υπερδυνάμεις προετοιμάζοντας μια πυρηνική δοκιμή που τελικά ανάγκασε τους Κουβανούς να παραμείνουν.Τα κουβανικά στρατεύματα φέρεται να χρησιμοποίησαν νευρικό αέριο κατά των στρατευμάτων της UNITA κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο Βέλγος τοξικολόγος εγκλημάτων Δρ. Ωμπέν Χέιντριξ, μελέτησε υποτιθέμενα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων δειγμάτων «κιβωτίων αναγνώρισης πολεμικού αερίου» που βρέθηκαν μετά τη μάχη στο Κουίτο Κουαναβάλε, υποστήριξε ότι «δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι οι Κουβανοί χρησιμοποιούσαν νευρικά αέρια εναντίον των στρατευμάτων του κ. Τζόνας Σαβίμπι».Η κουβανική κυβέρνηση συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις στις 28 Ιανουαρίου 1988 και τα τρία μέρη πραγματοποίησαν ένα γύρο διαπραγματεύσεων στις 9 Μαρτίου. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις στις 3 Μαΐου και τα εμπλακόμενα μέρη συναντήθηκαν τον Ιούνιο και τον Αύγουστο στη Νέα Υόρκη και τη Γενεύη. Όλα τα μέρη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός στις 8 Αυγούστου. Εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της Ανγκόλας, της Κούβας και της Νότιας Αφρικής υπέγραψαν τις Συμφωνίες της Νέας Υόρκης, δίνοντας ανεξαρτησία στη Ναμίμπια και τερματίζοντας την άμεση εμπλοκή ξένων στρατευμάτων στον εμφύλιο πόλεμο, στη Νέα Υόρκη στις 22 Δεκεμβρίου 1988. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε το ψήφισμα 626 αργότερα εκείνη την ημέρα, δημιουργώντας την Αποστολή Εξακρίβωσης της Ανγκόλας των Ηνωμένων Εθνών (UNAVEM), μια ειρηνευτική δύναμη. Τα στρατεύματα της UNAVEM άρχισαν να φτάνουν στην Ανγκόλα τον Ιανουάριο του 1989. Καθώς ο εμφύλιος πόλεμος της Ανγκόλας άρχισε να λαμβάνει διπλωματικά στοιχεία, εκτός από το στρατιωτικό, δύο βασικοί σύμμαχοι του Σαβίμπι, ο Χάουαρντ Φίλιπς της Συντηρητικής Συνέλευσης και ο Μάικλ Τζονς του Heritage Foundation επισκέφθηκαν τον Σαβίμπι στην Ανγκόλα, όπου προσπάθησαν να τον πείσουν να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες την άνοιξη του 1989 για να βοηθήσει τη Συντηρητική Συνέλευση, το Heritage Foundation και άλλους συντηρητικούς στην προετοιμασία της συνέχισης της βοήθειας των ΗΠΑ στην UNITA.Ο Πρόεδρος Μομπούτου κάλεσε 18 Αφρικανούς ηγέτες, τον Σαβίμπι και τον ντος Σάντος στο ανάκτορό του στο Γκμπαντόλιτ τον Ιούνιο του 1989 για διαπραγματεύσεις. Ο Σαβίμπι και ο ντος Σάντος συναντήθηκαν για πρώτη φορά και συμφώνησαν με τη Διακήρυξη του Γκμπαντόλιτ, κατάπαυση του πυρός, στις 22 Ιουνίου, ανοίγοντας το δρόμο για μια μελλοντική ειρηνευτική συμφωνία. Ο πρόεδρος της Ζάμπια, Κένεθ Καούντα, ανέφερε λίγες ημέρες μετά τη δήλωση ότι ο Σαβίμπι συμφώνησε να εγκαταλείψει την Ανγκόλα και να φύγει στην εξορία, έναν ισχυρισμό που αμφισβήτησαν οι Μομπούτου, Σαβίμπι και η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο ντος Σάντος συμφώνησε με την ερμηνεία των διαπραγματεύσεων από τον Καούντα, λέγοντας ότι ο Σαβίμπι συμφώνησε να εγκαταλείψει προσωρινά τη χώρα.Στις 23 Αυγούστου, ο ντος Σάντος κατήγγειλε ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Νότιας Αφρικής συνέχισαν να χρηματοδοτούν την UNITA, προειδοποιώντας ότι μια τέτοια δραστηριότητα θέσει σε κίνδυνο την ήδη εύθραυστη κατάπαυση του πυρός. Την επόμενη μέρα ο Σαβίμπι ανακοίνωσε ότι η UNITA δεν θα τηρήσει πλέον την κατάπαυση του πυρός, επικαλούμενη την επιμονή του Καούντα να φύγει ο Σαβίμπι από τη χώρα και να διαλυθεί η UNITA. Η κυβέρνηση του MPLA απάντησε στη δήλωση του Σαβίμπι μεταφέροντας στρατεύματα από το Κουίτο Κουαναβάλε, υπό τον έλεγχο του MPLA, στο κατεχόμενο από την UNITA Μαβίνγκα. Η κατάπαυση του πυρός έσπασε με τον ντος Σάντος και την αμερικανική κυβέρνηση να κατηγορούν η μία την άλλη για την επανάληψη των ένοπλων συγκρούσεων. Οι πολιτικές αλλαγές στο εξωτερικό και οι στρατιωτικές νίκες στο εσωτερικό επέτρεψαν στην κυβέρνηση να μεταβεί από ένα ονομαστικά κομμουνιστικό κράτος σε ένα ονομαστικά δημοκρατικό. Η δήλωση ανεξαρτησίας της Ναμίμπια, διεθνώς αναγνωρισμένη την 1η Απριλίου, εξάλειψε την απειλή για το MPLA από τη Νότια Αφρική, καθώς οι Νοτιοαφρικανικές Δυνάμεις Ασφαλείας αποχώρησαν από τη Ναμίμπια. Το MPLA κατάργησε το μονοκομματικό σύστημα τον Ιούνιο και απέρριψε τον μαρξισμό-λενινισμό στο τρίτο συνέδριό του τον Δεκέμβριο, αλλάζοντας επίσημα το όνομα του κόμματος από MPLA-PT σε MPLA. Η Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον νόμο 12/91 τον Μάιο του 1991, που συμπίπτει με την απόσυρση των τελευταίων κουβανικών στρατευμάτων, ορίζοντας την Ανγκόλα ως «δημοκρατικό κράτος βασισμένο στο κράτος δικαίου» με πολυκομματικό σύστημα. Οι παρατηρητές αντιμετώπισαν τέτοιες αλλαγές με σκεπτικισμό. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Καρλ Μάιερ έγραψε: «Στη Νέα Ανγκόλα η ιδεολογία αντικαθίσταται από την ουσία, καθώς η ασφάλεια και η πώληση τεχνογνωσίας στον οπλισμό έχουν γίνει μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Με τον πλούτο της σε πετρέλαιο και διαμάντια, η Ανγκόλα είναι σαν ένα μεγάλο πρησμένο σφάγιο και τα όρνια γυρίζον από πάνω. Οι πρώην σύμμαχοι του Σαβίμπι αλλάζουν πλευρά, παρασυρμένοι από το άρωμα του σκληρού νομίσματος.» Ο Σαβίμπι, επίσης, φέρεται να απομάκρυνε μερικά από τα μέλη της UNITA τα οποία ενδεχομένως θεωρούσε ως απειλές για την ηγεσία του ή ως αμφισβήτηση της στρατηγικής του πορείας. Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν στην εκκαθάριση ήταν ο Τίτο Τσινγκούντζι και η οικογένειά του το 1991. Ο Σαβίμπι αρνήθηκε τη συμμετοχή του στη δολοφονία του Τσινγκούντζι και κατηγόρησε τους αντιφρονούντες της UNITA. Τα κυβερνητικά στρατεύματα τραυμάτισαν τον Σαβίμπι σε μάχες τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1990, αλλά όχι αρκετά για να περιορίσουν την κινητικότητά του. Πήγε στην Ουάσινγκτον τον Δεκέμβριο και συναντήθηκε ξανά με τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους στο τέταρτο από τα πέντε ταξίδια που έκανε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Σαβίμπι πλήρωσε τους Μπλακ, Μάναφορτ, Στόουν και Κέλι, μια εταιρεία λόμπι με έδρα την Ουάσινγκτον, με 5 εκατομμύρια δολάρια για να πιέσουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για βοήθεια, να παρουσιάσουν την UNITA ευνοϊκά στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και να αποκτήσουν υποστήριξη μεταξύ πολιτικών στην Ουάσινγκτον. Ο Σαβίμπι ήταν πολύ επιτυχημένος σε αυτήν την προσπάθεια. Τα όπλα που θα κέρδιζε από τον Μπους βοήθησαν την UNITA να επιβιώσει ακόμη και μετά τη διακοπή της υποστήριξης των ΗΠΑ.Οι γερουσιαστές Λάρι Σμιθ και Ντάντε Φάσελ, ανώτερο μέλος της εταιρείας, συνεργάστηκαν με το Κουβανοαμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα, τον αντιπρόσωπο Κλοντ Πέπερ της Φλόριντα, το Free the Eagle του Νηλ Μπλερ και τη Συντηρητική Συνέλευση του Χάουαρντ Φίλιπς για να καταργήσουν την τροπολογία Κλαρκ το 1985. Από την κατάργηση της τροπολογίας το 1985 έως το 1992, η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε στον Σαβίμπι 60 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, συνολικά 420 εκατομμύρια δολάρια. Ένα μεγάλο ποσό της βοήθειας πήγε στα προσωπικά έξοδα του Σαβίμπι. Ο Πρόεδρος ντος Σάντος συναντήθηκε με τον Σαβίμπι στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας και υπέγραψε τις Συμφωνίες Μπισέσε, την πρώτη από τις τρεις μεγάλες ειρηνευτικές συμφωνίες, στις 31 Μαΐου 1991, με τη μεσολάβηση της πορτογαλικής κυβέρνησης. Οι συμφωνίες προέβλεπαν μια μετάβαση στην πολυκομματική δημοκρατία υπό την επίβλεψη της αποστολής UNAVEM II των Ηνωμένων Εθνών, με τις προεδρικές εκλογές να διεξάγονται εντός ενός έτους. Η συμφωνία επιχείρησε να αποστρατεύσει τους 152.000 ενεργούς μαχητές και να ενσωματώσει τα εναπομείναντα κυβερνητικά στρατεύματα και τους αντάρτες της UNITA στις ένοπλες δυνάμεις της Ανγκόλας (FAA) που αποτελούνταν από 50.000 άτομα. Οι FAA θα αποτελούνταν από έναν εθνικό στρατό με 40.000 στρατιώτες, ναυτικό με 6.000 ναύτες και αεροπορία με 4.000 αεροπόρους. Ενώ η UNITA σε μεγάλο βαθμό δεν αφοπλίστηκε, η FAA συμμορφώθηκε με τη συμφωνία και αποστρατεύτηκε, αφήνοντας την κυβέρνηση σε μειονεκτική θέση.Η Ανγκόλα διεξήγαγε τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της το 1992 στις 29–30 Σεπτεμβρίου. Ο Ντος Σάντος έλαβε επίσημα το 49,57% των ψήφων και ο Σαβίμπι το 40,6%. Καθώς κανένας υποψήφιος δεν έλαβε το 50% ή περισσότερο των ψήφων, ο εκλογικός νόμος υπαγόρευε έναν δεύτερο γύρο ψηφοφορίας μεταξύ των δύο πρώτων υποψηφίων. Ο Σαβίμπι, μαζί με οκτώ κόμματα της αντιπολίτευσης και πολλούς άλλους εκλογικούς παρατηρητές, είπε ότι οι εκλογές δεν ήταν ούτε ελεύθερες ούτε δίκαιες. Επίσημος παρατηρητής έγραψε ότι υπήρχε μικρή εποπτεία του ΟΗΕ, ότι 500.000 ψηφοφόροι της UNITA στερήθηκαν το δικαίωμα ψήφου και ότι υπήρχαν 100 λαθραία εκλογικά τμήματα. Ο Σαβίμπι έστειλε τον Τζερεμίας Τσιτούντα, Αντιπρόεδρο της UNITA, στη Λουάντα για να διαπραγματευτεί τους όρους του δεύτερου γύρου. Η εκλογική διαδικασία διακόπηκε στις 31 Οκτωβρίου, όταν κυβερνητικά στρατεύματα στη Λουάντα επιτέθηκαν στην UNITA. Πολίτες, χρησιμοποιώντας όπλα που είχαν λάβει από την αστυνομία λίγες μέρες νωρίτερα, πραγματοποίησαν επιδρομές από σπίτι σε σπίτι με την Αστυνομία Ταχείας Επέμβασης, σκοτώνοντας και κρατώντας εκατοντάδες υποστηρικτές της UNITA. Η κυβέρνηση μετέφερε πολίτες με φορτηγά στο νεκροταφείο Καμάμα και στη χαράδρα του Μόρο ντα Λουζ, τους πυροβόλησε και τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους. Οι δράστες επιτέθηκαν στη συνοδεία του Τσιτούντα στις 2 Νοεμβρίου, βγάζοντάς τον από το αυτοκίνητό του και πυροβολώντας αυτόν και δύο άλλους στα πρόσωπά τους. Το MPLA σφαγίασε πάνω από δέκα χιλιάδες ψηφοφόρους της UNITA και του FNLA σε όλη τη χώρα μέσα σε λίγες μέρες στο γεγονός που έγινε γνωστό ως Σφαγή των Αποκριών. Ο Σαβίμπι είπε ότι οι εκλογές δεν ήταν ούτε ελεύθερες ούτε δίκαιες και αρνήθηκε να συμμετάσχει στον δεύτερο γύρο. Στη συνέχεια προχώρησε στην επανέναρξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στο MPLA. Στη συνέχεια, σε μια σειρά από επιβλητικές νίκες, η UNITA ανέκτησε τον έλεγχο των Κασίτο, Χουάμπο, Εμπάνζα Κόνγκο, Νταλατάντο και Ουίγκε, πρωτεύουσες επαρχιών που δεν κατείχε από το 1976, και κινήθηκε εναντίον των Κουίτο, Λουένα και Μαλάνζε. Αν και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Νότιας Αφρικής είχαν σταματήσει να βοηθούν την UNITA, οι προμήθειες συνέχισαν να προέρχονται από τον Μομπούτο στο Ζαΐρ. Η UNITA προσπάθησε να αφαιρέσει τον έλεγχο της Καμπίντα από το MPLA τον Ιανουάριο του 1993. Ο Έντουαρντ Ντεζαρνέτ, Επικεφαλής του Γραφείου Διασύνδεσης των ΗΠΑ στην Ανγκόλα για την κυβέρνηση Κλίντον, προειδοποίησε τον Σαβίμπι ότι, εάν η UNITA εμπόδιζε ή σταματούσε την παραγωγή πετρελαίου της Καμπίντα, οι ΗΠΑ θα τερμάτιζαν την υποστήριξή τους προς την UNITA. Στις 9 Ιανουαρίου, η UNITA ξεκίνησε μια μάχη 55 ημερών πάνω από το Χουάμπο, τον «Πόλεμο των Πόλεων». Εκατοντάδες χιλιάδες τράπηκαν σε φυγή και 10.000 σκοτώθηκαν προτού η UNITA αποκτήσει τον έλεγχο στις 7 Μαρτίου. Η κυβέρνηση συμμετείχε σε μια εθνοκάθαρση των Μπακόνγκο και, σε μικρότερο βαθμό των Οβιμπούντου, σε πολλές πόλεις, κυρίως στη Λουάντα, στις 22 Ιανουαρίου στη σφαγή της Ματωμένης Παρασκευής. Η UNITA και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι συναντήθηκαν πέντε ημέρες αργότερα στην Αιθιοπία, αλλά οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν να αποκαταστήσουν την ειρήνη. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών επέβαλε κυρώσεις στη UNITA μέσω του ψηφίσματος 864 στις 15 Σεπτεμβρίου 1993, απαγορεύοντας την πώληση όπλων ή καυσίμων στην UNITA. Ίσως η πιο ξεκάθαρη αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έλαβε χώρα όταν ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον εξέδωσε το Εκτελεστικό Διάταγμα 12865 στις 23 Σεπτεμβρίου, χαρακτηρίζοντας την UNITA ως «συνεχή απειλή για τους στόχους εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ». Μέχρι τον Αύγουστο του 1993, η UNITA είχε αποκτήσει έλεγχο σε πάνω από το 70% της Ανγκόλας, αλλά οι στρατιωτικές επιτυχίες της κυβέρνησης το 1994 ανάγκασαν την UNITA να ζητήσει ειρήνη. Μέχρι τον Νοέμβριο του 1994, η κυβέρνηση είχε τον έλεγχο του 60% της χώρας. Ο Σαβίμπι χαρακτήρισε την κατάσταση ως τη «βαθότερη κρίση» της UNITA από τη δημιουργία της. Υπολογίζεται ότι ίσως 120.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν τους πρώτους δεκαοκτώ μήνες μετά τις εκλογές του 1992, σχεδόν το ήμισυ του αριθμού των θυμάτων των προηγούμενων δεκαέξι ετών του πολέμου. Και οι δύο πλευρές της σύγκρουσης συνέχισαν να διαπράττουν εκτεταμένες και συστηματικές παραβιάσεις των κανόνων του πολέμου με την UNITA, κυρίως για αδιάκριτους βομβαρδισμούς πολιορκημένων πόλεων με αποτέλεσμα μεγάλο αριθμό νεκρών σε αμάχους. Οι κυβερνητικές δυνάμεις του MPLA χρησιμοποίησαν την εναέρια δύναμη αδιακρίτως με αποτέλεσμα επίσης μεγάλους θανάτους αμάχων. Το Πρωτόκολλο της Λουσάκα του 1994 επιβεβαίωσε τις Συμφωνίες του Μπισέσε. Ο Σαβίμπι, απρόθυμος να υπογράψει προσωπικά μια συμφωνία, έβαλε τον πρώην Γενικό Γραμματέα της UNITA, Εουτζένιο Μανουβακόλα, να εκπροσωπήσει την UNITA στη θέση του. Ο Μανουβακόλα και ο υπουργός Εξωτερικών της Ανγκόλας Βενάνσιο ντε Μόουρα υπέγραψαν το Πρωτόκολλο της Λουσάκα, στη Λουσάκα της Ζάμπια στις 31 Οκτωβρίου 1994, συμφωνώντας να ενσωματώσουν και να αφοπλίσουν τη UNITA. Και οι δύο πλευρές υπέγραψαν κατάπαυση του πυρός ως μέρος του πρωτοκόλλου στις 20 Νοεμβρίου. Με βάση τη συμφωνία, η κυβέρνηση και η UNITA θα έπαυαν το πυρ και θα αποστρατεύονταν. 5.500 μέλη της UNITA, συμπεριλαμβανομένων 180 μαχητών, θα εντασσόταν στην εθνική αστυνομία της Ανγκόλα, 1.200 μέλη της UNITA, συμπεριλαμβανομένων 40 μαχητών, θα εντασσόταν στην αστυνομική δύναμη ταχείας αντίδρασης και οι στρατηγοί της UNITA θα γινόταν αξιωματικοί στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ανγκόλας. Ξένοι μισθοφόροι θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους και όλα τα μέρη θα σταματούσαν να αποκτούν ξένα όπλα. Η συμφωνία έδωσε στους πολιτικούς της UNITA σπίτια και ένα αρχηγείο. Η κυβέρνηση συμφώνησε να διορίσει μέλη της UNITA ως επικεφαλής των Υπουργείων Ορυχείων, Εμπορίου, Υγείας και Τουρισμού, εκτός από επτά αναπληρωτές υπουργούς, πρεσβευτές, τις κυβερνήσεις των Ουίγκε, Λούντα Σουλ και Κουάντο Κουμπάνγκο, αναπληρωτές κυβερνήτες, δημοτικούς διοικητές, αναπληρωτές διαχειριστές, και κοινοτάρχες. Η κυβέρνηση θα απελευθέρωνε όλους τους κρατούμενους και θα έδινε αμνηστία σε όλους τους αγωνιστές που εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε και ο Νοτιοαφρικανός πρόεδρος Νέλσον Μαντέλα συναντήθηκαν στη Λουσάκα στις 15 Νοεμβρίου 1994 για να ενισχύσουν συμβολικά την υποστήριξη στο πρωτόκολλο. Ο Μουγκάμπε και ο Μαντέλα είπαν και οι δύο ότι θα ήταν πρόθυμοι να συναντηθούν με τον Σαβίμπι και ο Μαντέλα του ζήτησε να μεταβεί στη Νότια Αφρική, αλλά ο Σαβίμμπι δεν το πραγματοποίησε. Η συμφωνία δημιούργησε μια κοινή επιτροπή, αποτελούμενη από αξιωματούχους της κυβέρνησης της Ανγκόλας, της UNITA και του ΟΗΕ με τις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας να παρακολουθούν, για να επιβλέπουν την εφαρμογή της. Οι παραβιάσεις των διατάξεων του πρωτοκόλλου θα συζητούνταν και θα εξετάζονταν από την επιτροπή. Οι διατάξεις του πρωτοκόλλου, η ενσωμάτωση της UNITA στον στρατό, η κατάπαυση του πυρός και η κυβέρνηση συνασπισμού, ήταν παρόμοιες με εκείνες της Συμφωνίας Αλβόρ που έδωσε στην Ανγκόλα ανεξαρτησία από την Πορτογαλία το 1975. Πολλά από τα ίδια περιβαλλοντικά προβλήματα, η αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ της UNITA και του MPLA, η χαλαρή διεθνής εποπτεία, η εισαγωγή ξένων όπλων και η υπερβολική έμφαση στη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων, οδήγησαν στην κατάρρευση του πρωτοκόλλου. Τον Ιανουάριο του 1995, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον έστειλε τον Πολ Χέιρ, τον απεσταλμένο του στην Ανγκόλα, για να υποστηρίξει το Πρωτόκολλο της Λουσάκα και να επισημάνειε τη σημασία της κατάπαυσης του πυρός στην κυβέρνηση της Ανγκόλας και στην UNITA, που χρειάζονται εξωτερική βοήθεια. Τα Ηνωμένα Έθνη συμφώνησαν να στείλουν ειρηνευτική δύναμη στις 8 Φεβρουαρίου. Ο Σαβίμπι συναντήθηκε με τον Νοτιοαφρικανό Πρόεδρο Μαντέλα τον Μάιο. Λίγο αργότερα, στις 18 Ιουνίου, το MPLA πρόσφερε στον Σαβίμπι τη θέση του Αντιπροέδρου υπό τον ντος Σάντος με έναν άλλο Αντιπρόεδρο που επιλέχθηκε από το MPLA. Ο Σαβιμπί είπε στον Μαντέλα ότι ένιωθε έτοιμος να «υπηρετήσει με κάθε ιδιότητα που θα βοηθήσει το έθνος μου», αλλά δεν αποδέχθηκε την πρόταση μέχρι τις 12 Αυγούστου. Οι επιχειρήσεις και η ανάλυση του Υπουργείου Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών για την Ανγκόλα επεκτάθηκαν σε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι αποστολές όπλων, παραβίαση του πρωτοκόλλου, με περιορισμένη επιτυχία. Η κυβέρνηση της Ανγκόλας αγόρασε έξι Mil Mi-17 από την Ουκρανία το 1995. Η κυβέρνηση αγόρασε επιθετικά αεροσκάφη L-39 από την Τσεχική Δημοκρατία το 1998 μαζί με πυρομαχικά και στολές από την αμυντική βιομηχανία της Ζιμπάμπουε και πυρομαχικά και όπλα από την Ουκρανία το 1998 και το 1999. Η παρακολούθηση των ΗΠΑ μειώθηκε σημαντικά το 1997 καθώς τα γεγονότα στο Ζαΐρ, το Κονγκό και στη συνέχεια τη Λιβερία απασχόλησαν περισσότερο την προσοχή της αμερικανικής κυβέρνησης. Η UNITA αγόρασε περισσότερους από 20 αυτοκινούμενους εκτοξευτές πυραύλων FROG-7 (TEL) και τρεις πυραύλους FOX 7 από την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας το 1999.Ο ΟΗΕ παρέτεινε την εντολή του στις 8 Φεβρουαρίου 1996. Τον Μάρτιο, ο Σαβίμπι και ο ντος Σάντος συμφώνησαν επίσημα να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού. Η κυβέρνηση απέλασε 2.000 Δυτικοαφρικανούς και Λιβανέζους Ανγκολάνους στην επιχείρηση Καρκίνος Δύο, τον Αύγουστο του 1996, με την αιτιολογία ότι οι επικίνδυνες μειονότητες ήταν υπεύθυνες για το αυξανόμενο ποσοστό εγκληματικότητας. Το 1996 η κυβέρνηση της Ανγκόλας αγόρασε στρατιωτικό εξοπλισμό από την Ινδία, δύο επιθετικά ελικόπτερα Mil Mi-24 και τρία Sukhoi Su-17 από το Καζακστάν τον Δεκέμβριο και ελικόπτερα από τη Σλοβακία τον Μάρτιο.Η διεθνής κοινότητα βοήθησε να εγκατασταθεί μια Κυβέρνηση Ενότητας και Εθνικής Συμφιλίωσης τον Απρίλιο του 1997, αλλά η UNITA δεν επέτρεψε στην περιφερειακή κυβέρνηση του MPLA να εγκατασταθεί σε 60 πόλεις. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ψήφισε στις 28 Αυγούστου 1997, την επιβολή κυρώσεων στην UNITA μέσω του Ψηφίσματος 1127, απαγορεύοντας στους ηγέτες της UNITA να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, κλείνοντας τις πρεσβείες της UNITA στο εξωτερικό και καθιστώντας τις ελεγχόμενες από την UNITA περιοχές ως ζώνες απαγόρευσης πτήσεων. Το Συμβούλιο Ασφαλείας επέκτεινε τις κυρώσεις με το Ψήφισμα 1173 στις 12 Ιουνίου 1998, απαιτώντας κρατική πιστοποίηση για την αγορά διαμαντιών από την Ανγκόλα και δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών της UNITA.Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Κονγκό, η κυβέρνηση της Ανγκόλα εντάχθηκε στον συνασπισμό για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μομπούτου λόγω της υποστήριξής του στην UNITA. Η κυβέρνηση του Μομπούτου έπεσε από τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης στις 16 Μαΐου 1997. Η κυβέρνηση της Ανγκόλας επέλεξε να δράσει κυρίως μέσω των χωροφυλάκων της Κατανγκέζε οι οποίοι ονομάζονταν Tigres, που ήταν ομάδες πληρεξουσίων που σχηματίστηκαν από τους απογόνους των αστυνομικών μονάδων που είχαν εξοριστεί από το Ζαΐρ και έτσι αγωνίζονταν για την επιστροφή στην πατρίδα τους. Η Λουάντα ανέπτυξε επίσης τακτικά στρατεύματα. Στις αρχές Οκτωβρίου 1997, η Ανγκόλα εισέβαλε στη Δημοκρατία του Κονγκό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και βοήθησε τους αντάρτες του Σασού Νγκουέσεσο να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Πασκάλ Λισουμπά. Η κυβέρνηση του Λισουμπά είχε επιτρέψει στην UNITA τη χρήση πόλεων στη Δημοκρατία του Κονγκό προκειμένου να παρακάμψει τις κυρώσεις. Μεταξύ 11 και 12 Οκτωβρίου 1997, μαχητικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας της Ανγκόλας πραγματοποίησαν πληθώρα αεροπορικών επιδρομών σε κυβερνητικές θέσεις εντός της Μπραζαβίλ. Στις 16 Οκτωβρίου 1997 πολιτοφυλακές ανταρτών υποστηριζόμενες από τεθωρακισμένα και μια δύναμη 1.000 στρατιωτών της Ανγκόλας ενίσχυσαν τον έλεγχο της Μπραζαβίλ αναγκάζοντας τον Λισουμπά να απομακρυνθεί. Τα στρατεύματα της Ανγκόλας παρέμειναν στη χώρα πολεμώντας δυνάμεις πολιτοφυλακής πιστές στον Λισουμπά που συμμετείχαν σε ανταρτοπόλεμο εναντίον της νέας κυβέρνησης.Ο ΟΗΕ ξόδεψε 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1994 έως το 1998 για τη διατήρηση μιας ειρηνευτικής δύναμης. Ο στρατός της Ανγκόλας επιτέθηκε στις δυνάμεις της UNITA στα Κεντρικά Υψίπεδα στις 4 Δεκεμβρίου 1998, την ημέρα πριν από το τέταρτο συνέδριο του MPLA. Ο Ντος Σάντος είπε στους αντιπροσώπους την επόμενη μέρα ότι πίστευε ότι ο πόλεμος ήταν ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί τελικά ειρήνη, απέρριψε το Πρωτόκολλο της Λουσάκα και ζήτησε από την ειρηνευτική δύναμη MONUA να αποχωρήσει. Τον Φεβρουάριο του 1999, το Συμβούλιο Ασφαλείας απέσυρε το τελευταίο προσωπικό της MONUA. Στα τέλη του 1998, αρκετοί διοικητές της UNITA, δυσαρεστημένοι με την ηγεσία του Σαβίμπιι, σχημάτισαν τη νέα UNITA, μια αποσχισθείσα μαχητική ομάδα. Χιλιάδες άλλοι εγκατέλειψαν την UNITA το 1999 και το 2000.Ο στρατός της Ανγκόλας εξαπέλυσε την Επιχείρηση Επαναφορά, μια μαζική επίθεση, τον Σεπτέμβριο του 1999, ανακαταλαμβάνοντας την Ενχαρέα, το Μούνγκο, το Αντούλο και το Μπαϊλούντο, την τοποθεσία του αρχηγείου του Σαβίμπι μόλις ένα χρόνο πριν. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε το Ψήφισμα 1268 στις 15 Οκτωβρίου, δίνοντας εντολή στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν να ενημερώνει το Συμβούλιο Ασφαλείας για την κατάσταση στην Ανγκόλα κάθε τρεις μήνες. Ο ντος Σάντος πρόσφερε αμνηστία στους μαχητές της UNITA στις 11 Νοεμβρίου. Μέχρι τον Δεκέμβριο, ο Αρχηγός του Επιτελείου Στρατηγός Ζοάο ντε Μάτος ανέφερε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ανγκόλας είχαν καταστρέψει το 80% της μαχητικής πτέρυγας της UNITA και κατέλαβαν 15.000 τόνους στρατιωτικού εξοπλισμού. Μετά τη διάλυση της κυβέρνησης συνασπισμού, ο Σαβίμπι υποχώρησε στην ιστορική του βάση στο Μοξίκο και προετοιμάστηκε για μάχη. Προκειμένου να απομονώσει την UNITA, η κυβέρνηση ανάγκασε τους πολίτες σε επαρχιακές περιοχές που υπόκεινταν στην επιρροή της UNITA να μετεγκατασταθούν σε μεγάλες πόλεις. Η στρατηγική ήταν επιτυχής απομόνωση στην UNITA αλλά είχε δυσμενείς ανθρωπιστικές συνέπειες. Η ικανότητα της UNITA να εξορύσσει διαμάντια και να τα πουλά στο εξωτερικό παρείχε χρηματοδότηση για τη συνέχιση του πολέμου, ακόμη και όταν η υποστήριξη του κινήματος στον δυτικό κόσμο και στον τοπικό πληθυσμό εξαφανίστηκε. Η De Beers και η Endiama, ένα κρατικό μονοπώλιο εξόρυξης διαμαντιών, υπέγραψαν σύμβαση που επέτρεπε στη De Beers να χειρίζεται τις εξαγωγές διαμαντιών της Ανγκόλα το 1990. Σύμφωνα με την έκθεση Fowler των Ηνωμένων Εθνών, ο Τζο Ντε Ντέκερ, πρώην μέτοχος της De Beers, συνεργάστηκε με την κυβέρνηση του Ζαΐρ για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην UNITA από το 1993 έως το 1997. Ο αδερφός του Ντε Ντέκερ, Ρόνι, φέρεται να πέταξε από τη Νότια Αφρική στην Ανγκόλα, κατευθύνοντας όπλα που προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη Σε αντάλλαγμα, η UNITA έδωσε στον Ρόνι μόδια με διαμάντια αξίας 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Ντε Ντέκερ έστειλε τα διαμάντια στο γραφείο αγορών της De Beers στην Αμβέρσα του Βελγίου. Η De Beers αναγνωρίζει ανοιχτά ότι ξόδεψε 500 εκατομμύρια δολάρια σε νόμιμα και παράνομα διαμάντια της Ανγκόλας μόνο το 1992. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι η Ανγκόλα έλαβε από τρία έως τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια μέσω του εμπορίου διαμαντιών μεταξύ 1992 και 1998. Ο ΟΗΕ εκτιμά επίσης ότι από αυτό το ποσό, η UNITA έλαβε τουλάχιστον 3,72 δισεκατομμύρια δολάρια, ή το 93% του συνόλου των πωλήσεων διαμαντιών, παρά τις διεθνείς κυρώσεις.Η Executive Outcomes (EO), μια ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του ρεύματος για το MPLA, με έναν Αμερικανό εμπειρογνώμονα στον τομέα της άμυνας να αποκαλεί την EO «τα καλύτερα πενήντα ή εξήντα εκατομμύρια δολάρια που ξόδεψε ποτέ η κυβέρνηση της Ανγκόλας». Η Heritage Oil and Gas, και δήθεν η De Beers, προσέλαβε την EO για να προστατεύσει τις δραστηριότητές τους στην Ανγκόλα. Η Executive Outcomes εκπαίδευσε έως και 5.000 στρατιώτες και 30 πιλότους μάχης σε στρατόπεδα στη Λούντα Σουλ, στο Κάμπο Λέντο και στο Ντόντο. Το έδαφος της Καμπίντα βρίσκεται βόρεια της Ανγκόλας και χωρίζεται από μια λωρίδα εδάφους μήκους 60 χλμ από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Το πορτογαλικό Σύνταγμα του 1933 όρισε την Ανγκόλα και την Καμπίντα ως υπερπόντιες επαρχίες. Κατά τη διάρκεια των διοικητικών μεταρρυθμίσεων από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1950, η Ανγκόλα χωρίστηκε σε περιφέρειες και η Καμπίντα έγινε μία από τις περιφέρειες της Ανγκόλας. Το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (FLEC) δημιουργήθηκε το 1963 κατά τη διάρκεια του ευρύτερου πολέμου για την ανεξαρτησία από την Πορτογαλία. Σε αντίθεση με το όνομα της οργάνωσης, η Καμπίντα είναι ένας αποσπασμένο έδαφος, και όχι περίκλειστο. Το FLEC αργότερα χωρίστηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις της Καμπίντα (FLEC-FAC) και FLEC-Renovada (FLEC-R). Αρκετές άλλες, μικρότερες φατρίες του FLEC αργότερα αποχώρησαν από αυτά τα κινήματα, αλλά το FLEC-R παρέμεινε το πιο σημαντικό λόγω του μεγέθους του και της τακτικής του. Τα μέλη του FLEC-R έκοψαν τα αυτιά και τη μύτη των κυβερνητικών αξιωματούχων και των υποστηρικτών τους, με παρόμοιο τρόπο με το Επαναστατικό Ενωμένο Μέτωπο της Σιέρα Λεόνε τη δεκαετία του 1990. Παρά το σχετικά μικρό μέγεθος της Καμπίντα, οι ξένες δυνάμεις και τα εθνικιστικά κινήματα ποθούσαν την περιοχή για τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της, το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Ανγκόλας τότε και τώρα. Στον πόλεμο για την ανεξαρτησία, η διαίρεση των αφομοιωμένων εναντίον των ιθαγενών συγκάλυψε τη διεθνική σύγκρουση μεταξύ των διαφόρων αυτόχθονων φυλών, μια διαίρεση που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η Λαϊκή Ένωση της Ανγκόλας, ο προκάτοχος του FNLA, ήλεγχε μόνο το 15% της επικράτειας της Ανγκόλας κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας, εξαιρουμένης της Καμπίντα που ελεγχόταν από το MPLA. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας υποστήριξε ανοιχτά την UNITA μετά την ανεξαρτησία της παρά την αμοιβαία υποστήριξη από τον αντίπαλό της τη Νότια Αφρική και τη φιλοδυτική κλίση της UNITA. Η υποστήριξη της ΛΔΚ στον Σαβίμπι ήρθε το 1965, ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του από το FNLA. Η Κίνα θεώρησε τον Χόλντεν Ρομπέρτο και το FNLA ως το σκάφος της Δύσης και το MPLA ως πληρεξούσιο της Σοβιετικής Ένωσης. Με τη σινο-σοβιετική ρήξη, η Νότια Αφρική αποτέλεσε τους λιγότερο απεχθείς συμμάχους της ΛΔΚ.Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, οι αντάρτες της Καμπίντα απήγαγαν και ζητούσαν λύτρα για ξένους εργάτες πετρελαίου για να χρηματοδοτήσουν με τη σειρά τους περαιτέρω επιθέσεις κατά της εθνικής κυβέρνησης. Οι μαχητές της FLEC σταμάτησαν λεωφορεία, αναγκάζοντας τους εργάτες της Chevron Oil να βγουν έξω και πυρπόλησαν τα λεωφορεία στις 27 Μαρτίου και στις 23 Απριλίου 1992. Μια μεγάλης κλίμακας μάχη έλαβε χώρα μεταξύ της FLEC και της αστυνομίας στο Μαλόνγκο στις 14 Μαΐου, κατά την οποία 25 βολίδες όλμου έπληξαν κατά λάθος ένα κοντινό συγκρότημα της Chevron. Η κυβέρνηση, φοβούμενη την απώλεια της κύριας πηγής εσόδων της, άρχισε να διαπραγματεύεται με εκπροσώπους του FLEC-R, των Ενόπλων Δυνάμεων της Καμπίντα (FLEC-FAC) και του Δημοκρατικού Μετώπου της Καμπίντα (FDC) το 1995. Η υποστήριξη και η δωροδοκία δεν κατάφεραν να κατευνάσουν την οργή των FLEC-R και FLEC-FAC και οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν. Τον Φεβρουάριο του 1997, η FLEC-FAC απήγαγε δύο υπαλλήλους της εταιρείας ξυλείας Inwangsa SDN, σκοτώνοντας τον έναν και ελευθερώνοντας τον άλλον αφού έλαβε λύτρα 400.000 δολάρια. Η FLEC-FAC απήγαγε έντεκα άτομα τον Απρίλιο του 1998, εννέα Ανγκολανούς και δύο Πορτογάλους, οι οποίοι απελευθερώθηκαν έναντι λύτρων 500.000 δολαρίων. Η FLEC-R απήγαγε πέντε μηχανικούς της Byansol, δύο Γάλλους, δύο Πορτογάλους και έναν Αγκολανό, τον Μάρτιο του 1999. Ενώ οι μαχητές απελευθέρωσαν την Ανγκόλα, η κυβέρνηση περιέπλεξε την κατάσταση υποσχόμενη στην ηγεσία των ανταρτών 12,5 εκατομμύρια δολάρια για τους ομήρους. Όταν εμφανίστηκε ο Αντόνιο Μπέντο Μπέμπε, ο Πρόεδρος του FLEC-R, ο στρατός της Ανγκόλας συνέλαβε αυτόν και τους σωματοφύλακές του. Ο στρατός της Ανγκόλας απελευθέρωσε βίαια τους άλλους ομήρους στις 7 Ιουλίου. Μέχρι το τέλος του έτους η κυβέρνηση είχε συλλάβει την ηγεσία και των τριών ανταρτικών οργανώσεων. Το παράνομο εμπόριο όπλων χαρακτήρισε πολλά από τα τελευταία χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου της Ανγκόλας, καθώς κάθε πλευρά προσπάθησε να κερδίσει το πάνω χέρι αγοράζοντας όπλα από την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Το Ισραήλ συνέχισε τον ρόλο του ως αντιπρόσωπος όπλων για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2000, ένα ρωσικό φορτηγό παρέδωσε 500 τόνους ουκρανικών πυρομαχικών 7,62 mm στη Simportex, τμήμα της κυβέρνησης της Ανγκόλας, με τη βοήθεια ενός ναυτιλιακού πράκτορα στο Λονδίνο. Ο καπετάνιος του πλοίου δήλωσε το φορτίο του «εύθραυστο» για να ελαχιστοποιηθεί η επιθεώρηση. Την επόμενη μέρα, το MPLA άρχισε να επιτίθεται στην UNITA, κερδίζοντας νίκες σε πολλές μάχες από τις 22 έως τις 25 Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση απέκτησε τον έλεγχο σε στρατιωτικές βάσεις και ορυχεία διαμαντιών στη Λούντα Νόρτε και στη Λούντα Σουλ, βλάπτοντας την ικανότητα του Σαβίμπι να πληρώνει τα στρατεύματά του.Η Ανγκόλα συμφώνησε να ανταλλάξει πετρέλαιο με όπλα με τη Σλοβακία, αγοράζοντας έξι επιθετικά αεροσκάφη Sukhoi Su-17 στις 3 Απριλίου 2000. Η ισπανική κυβέρνηση στα Κανάρια Νησιά εμπόδισε ένα ουκρανικό φορτηγό πλοίο να παραδώσει 636 τόνους στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ανγκόλα στις 24 Φεβρουαρίου 2001. Ο καπετάνιος του πλοίου είχε αναφέρει ανακριβώς το φορτίο του, ισχυριζόμενος ψευδώς ότι το πλοίο μετέφερε ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Η κυβέρνηση της Ανγκόλας παραδέχτηκε ότι η Simportex είχε αγοράσει όπλα από τη Rosvooruzhenie, τη ρωσική κρατική εταιρεία όπλων, και αναγνώρισε ότι ο καπετάνιος μπορεί να παραβίασε την ισπανική νομοθεσία αναφέροντας εσφαλμένα το φορτίο του, μια κοινή πρακτική στο λαθρεμπόριο όπλων στην Ανγκόλα.Η UNITA πραγματοποίησε αρκετές επιθέσεις εναντίον αμάχων τον Μάιο του 2001 ως επίδειξη δύναμης. Οι μαχητές της UNITA επιτέθηκαν στο Κασίτο στις 7 Μαΐου, σκοτώνοντας 100 άτομα και απήγαγαν 60 παιδιά και δύο ενήλικες. Στη συνέχεια, η UNITA επιτέθηκε στο Μπάια-ντο-Κούιο και ακολούθησε επίθεση στο Γκολούνγκο Άλτο, μια πόλη 200 χλμ. ανατολικά της Λουάντα, λίγες μέρες αργότερα. Οι μαχητές προέλασαν στο Γκολούνγκο Άλτο στις 2:00 μ.μ. στις 21 Μαΐου, παραμένοντας μέχρι τις 9:00 μ.μ. στις 22 Μαΐου, όταν ο στρατός της Ανγκόλας ανακατέλαβε την πόλη. Λεηλάτησαν τοπικές επιχειρήσεις, παίρνοντας τρόφιμα και αλκοολούχα ποτά πριν αρχίσουν να τραγουδούν μεθυσμένοι στους δρόμους. Περισσότεροι από 700 χωρικοί διένυσαν 6 χλμ. από το Γκολούνγκο Άλτο στο Νταλατάντο, την πρωτεύουσα της επαρχίας Κουάνζα Νόρτε, χωρίς τραυματισμό. Σύμφωνα με έναν αξιωματούχο στο Νταλατάντο, ο στρατός της Ανγκόλας απαγόρευσε την κάλυψη του περιστατικού από τα μέσα ενημέρωσης, επομένως οι λεπτομέρειες της επίθεσης είναι άγνωστες. Ο Τζόφρε Τζουστίνο, εκπρόσωπος της UNITA στην Πορτογαλία, δήλωσε ότι η UNITA επιτέθηκε στο Γκούνγκο Άλτο μόνο για να δείξει τη στρατιωτική κατωτερότητα της κυβέρνησης και την ανάγκη να κλείσει μια συμφωνία. Τέσσερις μέρες αργότερα η UNITA απελευθέρωσε τα παιδιά σε μια καθολική αποστολή στην Καμαμπατέλα, μια πόλη 200 χλμ. από όπου τους απήγαγε η UNITA. Η εθνική κυβέρνηση ανέφερε ότι η απαγωγή παραβίαζε την πολιτική της για τη μεταχείριση αμάχων. Σε επιστολή του προς τους επισκόπους της Ανγκόλας, ο Τζόνας Σαβίμπι ζήτησε από την Καθολική Εκκλησία να ενεργήσει ως διαπραγματευτής μεταξύ της UNITA και της κυβέρνησης στις συνομιλίες. Οι επιθέσεις είχαν τον αντίκτυπό τους στην οικονομία της Ανγκόλα. Στα τέλη Μαΐου 2001, η De Beers, η διεθνής εταιρεία εξόρυξης διαμαντιών, ανέστειλε τις δραστηριότητές της στην Αγνκόλα, με το σκεπτικό ότι οι διαπραγματεύσεις με την εθνική κυβέρνηση κατέληξαν σε αδιέξοδο.Μαχητές άγνωστης προέλευσης εκτόξευσαν ρουκέτες εναντίον αεροπλάνων του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNWFP) στις 8 Ιουνίου κοντά στη Λουένα και ξανά κοντά στο Κουίτο λίγες μέρες αργότερα. Καθώς το πρώτο αεροπλάνο, ένα Boeing 727, πλησίασε τη Λουένα, κάποιος εκτόξευσε έναν πύραυλο στο αεροσκάφος, προκαλώντας ζημιά σε έναν κινητήρα αλλά όχι κρίσιμη καθώς το τριμελές πλήρωμα προσγειώθηκε με επιτυχία. Το ύψος του αεροπλάνου, 5.000 μέτρα, πιθανότατα εμπόδισε τον δράστη να αναγνωρίσει τον στόχο του. Καθώς οι πολίτες της Λουένα είχαν αρκετό φαγητό για να τους κρατήσει αρκετές εβδομάδες, το UNFWP ανέστειλε προσωρινά τις πτήσεις του. Όταν οι πτήσεις ξεκίνησαν ξανά λίγες μέρες αργότερα, μαχητές πυροβόλησαν ένα αεροπλάνο που πετούσε προς το Κουίτο, την πρώτη επίθεση που στόχευε εργάτες του ΟΗΕ από το 1999. Το UNWFP ανέστειλε ξανά τις πτήσεις επισιτιστικής βοήθειας σε όλη τη χώρα. Αν και δεν ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση, ο εκπρόσωπος της UNITA Τζουστίνο δήλωσε ότι τα αεροπλάνα μετέφεραν όπλα και στρατιώτες αντί για τρόφιμα, γεγονός που τα καθιστά αποδεκτούς στόχους. Η UNITA και η κυβέρνηση της Αγκόλας δήλωσαν και οι δύο ότι η διεθνής κοινότητα έπρεπε να πιέσει την άλλη πλευρά να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Παρά την επικείμενη ανθρωπιστική κρίση, καμία πλευρά δεν εγγυήθηκε την ασφάλεια των αεροπλάνων του UNWFP. Το Κουίτο, το οποίο βασιζόταν στη διεθνή βοήθεια, είχε αρκετά τρόφιμα για να θρέψει τον πληθυσμό των 200.000 ατόμων μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Το UNFWP αναγκάστηκε να πετάξει με κάθε βοήθεια στο Κουίτο και στα υπόλοιπα Κεντρικά Υψίπεδα επειδή οι μαχητές έστησαν ενέδρα σε φορτηγά. Περιπλέκοντας περαιτέρω την κατάσταση, οι λακκούβες στη λωρίδα του αεροδρομίου του Κουίτο επιβράδυναν τις παραδόσεις βοήθειας. Το γενικό χάος μείωσε την ποσότητα του διαθέσιμου πετρελαίου στο σημείο που ο ΟΗΕ έπρεπε να εισάγει τα καύσιμα των αεροσκαφών.Τα κυβερνητικά στρατεύματα κατέλαβαν και κατέστρεψαν τη βάση Επονγκολόκο της UNITA στην επαρχία Μπενγκέλα και τη βάση Μουφούμπο στην Κουάνζα Σουλ τον Οκτώβριο του 2001. Η κυβέρνηση της Σλοβακίας πούλησε μαχητικά αεροσκάφη στην κυβέρνηση της Ανγκόλας το 2001 κατά παράβαση του Κώδικα Συμπεριφοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις εξαγωγές όπλων. Κυβερνητικά στρατεύματα σκότωσαν τον Τζόνας Σαβίμπι στις 22 Φεβρουαρίου 2002, στην επαρχία Μοξίκο. Ο Αντιπρόεδρος της UNITA Αντόνιο Ντέμπο ανέλαβε, αλλά, αποδυναμωμένος από τα τραύματα που υπέστη στην ίδια αψιμαχία που σκότωσε τον Σαβίμπι, πέθανε από διαβήτη 12 ημέρες αργότερα, στις 3 Μαρτίου, και ο Γενικός Γραμματέας Πάουλο Λουκάμπα έγινε αρχηγός της UNITA. Μετά το θάνατο του Σαβίμπι, η κυβέρνηση βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι για το πώς να προχωρήσει. Αφού αρχικά υποδείκνυε ότι η αντι-εξέγερση μπορεί να συνεχιστεί, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στις 13 Μαρτίου. Στρατιωτικοί διοικητές της UNITA και του MPLA συναντήθηκαν στην Κασάμπα και συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός. Ωστόσο, ο Κάρλος Μοργκάντο, εκπρόσωπος της UNITA στην Πορτογαλία, ανέφερε ότι η πτέρυγα της UNITA στην Πορτογαλία είχε την εντύπωση ότι ο στρατηγός Καμορτέιρο, ο στρατηγός της UNITA που συμφώνησε στην κατάπαυση του πυρός, είχε συλληφθεί περισσότερο από μια εβδομάδα νωρίτερα. Ο Μοργκάντο είπε ότι δεν είχε νέα από την Ανγκόλα από τον θάνατο του Σαβίμπι. Οι στρατιωτικοί διοικητές υπέγραψαν ένα Μνημόνιο Κατανόησης ως προσθήκη στο Πρωτόκολλο της Λουσάκα στη Λουένα στις 4 Απριλίου, με τους Σάντος και Λουκάμπο να έχουν ρόλο παρατηρητή.Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το ψήφισμα 1404 στις 18 Απριλίου, επεκτείνοντας τον μηχανισμό παρακολούθησης των κυρώσεων κατά έξι μήνες. Τα ψηφίσματα 1412 και 1432, που ψηφίστηκαν στις 17 Μαΐου και στις 15 Αυγούστου αντίστοιχα, ανέστειλαν την ταξιδιωτική απαγόρευση του ΟΗΕ στους αξιωματούχους της UNITA για 90 ημέρες το καθένα, καταργώντας τελικά την απαγόρευση μέσω του Ψηφίσματος 1439 στις 18 Οκτωβρίου. Το UNAVEM III, που παρατάθηκε για δύο επιπλέον μήνες με το ψήφισμα 1439, έληξε στις 19 Δεκεμβρίου.Η νέα ηγεσία της UNITA ανακήρυξε την ανταρτική ομάδα ως πολιτικό κόμμα και αποστράτευσε επίσημα τις ένοπλες δυνάμεις της τον Αύγουστο του 2002. Τον ίδιο μήνα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αντικατέστησε το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών στην Ανγκόλα με την Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην Ανγκόλα, μια μεγαλύτερη, μη στρατιωτική, πολιτική παρουσία. Ο εμφύλιος πόλεμος προκάλεσε μια καταστροφική ανθρωπιστική κρίση στην Αγκόλα, εκτοπίζοντας εσωτερικά 4,28 εκατομμύρια ανθρώπους – το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της Ανγκόλας. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολόγισαν το 2003 ότι το 80% των κατοίκων της Ανγκόλας δεν είχαν πρόσβαση σε βασική ιατρική περίθαλψη, το 60% δεν είχαν πρόσβαση σε νερό και το 30% των παιδιών της Ανγκόλας θα πέθαιναν πριν από την ηλικία των πέντε ετών, με συνολικό εθνικό προσδόκιμο ζωής μικρότερο από 40 ετών. Πάνω από 100.000 παιδιά χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους.Υπήρξε φυγή από αγροτικές περιοχές στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Σήμερα ο αστικός πληθυσμός αντιπροσωπεύει λίγο περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι πήγαιναν σε πόλεις εκτός της παραδοσιακής περιοχής της εθνοτικής τους ομάδας. Υπάρχουν τώρα σημαντικές κοινότητες Οβιμπούντου στη Λουάντα, τη Μαλάνζε και το Λουμπάνγκο. Υπήρξε ένας βαθμός επιστροφής, αλλά με αργό ρυθμό, ενώ πολλοί νεότεροι άνθρωποι διστάζουν να επιστρέψουν σε μια αγροτική περιοχή που δεν γνώρισαν ποτέ.Πάνω από 156 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από το 2018 σε 70 ατυχήματα ναρκών ξηράς και άλλες εκρήξεις που προκλήθηκαν από εκρηκτικά που εγκαταστάθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ανγκόλα. Τα θύματα ναρκών ξηράς δεν λαμβάνουν καμία κρατική υποστήριξη. Η κυβέρνηση ξόδεψε 187 εκατομμύρια δολάρια για τα εσωτερικά εκτοπισμένα άτομα μεταξύ 4 Απριλίου 2002 και 2004, μετά την οποία η Παγκόσμια Τράπεζα έδωσε 33 εκατομμύρια δολάρια για να συνεχιστεί η διαδικασία διακανονισμού. Το Γραφείο του ΟΗΕ για τον Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) εκτίμησε ότι οι μάχες το 2002 εκτόπισαν 98.000 ανθρώπους μόνο από την 1η Ιανουαρίου έως τις 28 Φεβρουαρίου. Οι εκτοπισμένοι αποτελούσαν το 75% όλων των θυμάτων ναρκών ξηράς. Οι εκτοπισμένοι, που δεν γνώριζαν το περιβάλλον τους, έπεφταν συχνά και κατά κύριο λόγο θύματα αυτών των όπλων. Οι μαχητικές δυνάμεις έβαλαν περίπου 15 εκατομμύρια νάρκες μέχρι το 2002. Το HALO Trust ξεκίνησε την αποναρκοθέτηση της Ανγκόλας το 1994 και είχε καταστρέψει 30.000 νάρκες ξηράς μέχρι τον Ιούλιο του 2007. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εκτιμά ότι η UNITA και η κυβέρνηση απασχολούσαν πάνω από 6.000 και 3.000 παιδιά στρατιώτες, αντίστοιχα, ορισμένα με τη βία, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επιπλέον, αναλυτές ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαπίστωσαν ότι μεταξύ 5.000 και 8.000 ανήλικων κοριτσιών παντρεύτηκαν μαχητές της UNITA. Κάποια κορίτσια διατάχθηκαν να πάνε και να αναζητήσουν τροφή για να προμηθεύσουν τα στρατεύματα – τα κορίτσια δεν λάμβαναν φαγητό εάν δεν έφερναν πίσω αρκετό για να ικανοποιήσουν τον διοικητή τους. Μετά τις νίκες, οι διοικητές της UNITA θα ανταμείβονταν με γυναίκες, οι οποίες συχνά κακοποιούνταν σεξουαλικά. Η κυβέρνηση της Ανγκόλας και οι υπηρεσίες του ΟΗΕ εντόπισαν 190 παιδιά στρατιώτες στον στρατό της Ανγκόλας και είχαν απομακρύνει 70 από αυτά μέχρι τον Νοέμβριο του 2002, αλλά η κυβέρνηση συνέχισε να απασχολεί εν γνώσει της άλλους ανήλικους στρατιώτες. "Angola Retrospective: Long Road to Peace." New African, February 2016, 50+. Nelson Mandela & Fidel Castro, How Far We Slaves Have Come!, New York:Pathfinder Press, 1991 Adunbi, Omolade. Oil Wealth and Insurgency in Nigeria (Indiana UP, 2015). Brittain, Victoria, and Peter Whittaker. "Death of Dignity: Angola's Civil War." New Internationalist (August 1998). Collelo, Thomas. Angola, a Country Study (3η έκδ. US State Dept. 1991). Fernando Andresen Guimarães, The Origins of the Angolan Civil War: Foreign Intervention and Domestic Political Conflict, Houndsmills & London: Macmillan, 1998 French, Howard H. "How America Helped Savimbi and Apartheid South Africa. (for the Record: Angola)." New African (June 2002) . Gleijeses, Piero. "Moscow's Proxy? Cuba and Africa 1975–1988." Journal of Cold War Studies 8.4 (2006): 98–146. Gleijeses, Piero. Conflicting Missions: Havana, Washington, and Africa, 1959–1976 (U of North Carolina Press, 2002). Gleijeses, Piero. Visions of Freedom: Havana, Washington, Pretoria and the Struggle for Southern Africa, 1976–1991 (U of North Carolina Press, 2013). Hanhimaki, Jussi M. The Flawed Architect: Henry Kissinger and American Foreign Policy (2004) σελ. 398=426. Hill, Alexander (2021). «"We Carried Out Our [International] Duty!": The Soviet Union, Cuito Cuanavale, and Wars of National Liberation in Southern Africa». The Journal of Slavic Military Studies 34 (1): 139–158. doi:10.1080/13518046.2021.1923993. Isaacson, Walter. Kissinger: A Biography (2005) σελ. 672–92. W. Martin James III (2011). A Political History of the Civil War in Angola 1974–1990. Piscataway: Transaction Publishers. σελ. 34. ISBN 9781412815062. Kennes, Erik, and Miles Larmer. The Katangese Gendarmes and War in Central Africa: Fighting Their Way Home (Indiana UP, 2016). Klinghoffer, Arthur J. The Angolan War: A Study of Soviet Policy in the Third World, (Westview Press, 1980). Malaquias, Assis. Rebels and Robbers: Violence in Post-Colonial Angola, Ουψάλα: Nordiska Afrikainstitutet, 2007 McCormick, Shawn H. The Angolan Economy: Prospects for Growth in a Postwar Environment. (Westview Press, 1994). McFaul, Michael. "Rethinking the 'Reagan Doctrine' in Angola." International Security 14.3 (1989): 99–135. Minter, William. Apartheid's Contras: An Inquiry into the Roots of War in Angola and Mozambique, Johannesburg: Witwatersrand Press, 1994 Niederstrasser, R. O. "The Cuban Legacy in Africa." Washington Report on the Hemisphere, (30 November 2017). Onslow, Sue. «The battle of Cuito Cuanavale: Media space and the end of the Cold War in Southern Africa» στο Artemy M. Kalinovsky, Sergey Radchenko. eds., The End of the Cold War and the Third World: New Perspectives on Regional Conflict (2011 ) σελ. 277–96. Pazzanita, Anthony G, "The Conflict Resolution Process in Angola." The Journal of Modern African Studies, Vol. 29 No 1 (Μάρτιος 1991): σσ. 83–114. Saney, Isaac, "African Stalingrad: The Cuban Revolution, Internationalism and the End of Apartheid," Latin American Perspectives 33#5 (2006): σσ. 81–117. Saunders, Chris. "The ending of the Cold War and Southern Africa" in Artemy M. Kalinovsky, Sergey Radchenko. eds., The End of the Cold War and the Third World: New Perspectives on Regional Conflict (2011) σσ. 264–77. Sellström, Tor, ed. Liberation in Southern Africa: Regional and Swedish Voices : Interviews from Angola, Mozambique, Namibia, South Africa, Zimbabwe, the Frontline and Sweden (Uppsala: Nordic Africa Institute, 2002). Stockwell, John. In Search of Enemies: A CIA Story, New York: W.W. Norton, 1978. Thornton, Richard. Nixon Kissinger Years: Reshaping America's Foreign Policy (2η εκδ. 2001) σσ. 356–92. Tvedten, Inge. Angola: Struggle for Peace and Reconstruction (Westview Press, 1997) μια σημαντική επιστημονική ιστορία. UN. "Security Council Again Condemns South Africa for 'Unprovoked Aggression' against Angola." UN Chronicle, November–December 1985. Windrich, Elaine. The Cold War Guerrilla: Jonas Savimbi, the U. S. Media, and the Angolan War (Greenwood Press, 1992). Wolfers, Michael, & Bergerol, Jane. Angola in the Front Line (London: Zed Books, 1983) Wright, George The Destruction of a Nation: United States Policy Towards Angola Since 1945, (London: Pluto Press, 1997).
|
Ο εμφύλιος πόλεμος της Ανγκόλας (πορτογαλικά: Guerra Civil Angolana) ήταν εμφύλιος πόλεμος στην Ανγκόλα, ο οποίος ξεκίνησε το 1975 και συνεχίστηκε, με διακοπές, μέχρι το 2002. Ο πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά την ανεξαρτητοποίηση της Ανγκόλας από την Πορτογαλία τον Νοέμβριο του 1975. Ο πόλεμος ήταν αγώνας εξουσίας ανάμεσα σε δύο πρώην αντιαποικιακά αντάρτικα κινήματα, το κομμουνιστικό Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (MPLA) και την αντικομμουνιστική Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας (UNITA). Ο πόλεμος χρησιμοποιήθηκε ως διαμεσολαβητικό πεδίο μάχης για τον Ψυχρό Πόλεμο από αντίπαλα κράτη όπως η Σοβιετική Ένωση, η Κούβα, η Νότια Αφρική και οι Ηνωμένες Πολιτείες.Το MPLA και η UNITA είχαν διαφορετικές ρίζες στην κοινωνία της Ανγκόλας και αμοιβαία ασύμβατες ηγεσίες, παρά τον κοινό στόχο τους να τερματίσουν την αποικιοκρατία. Ένα τρίτο κίνημα, το Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (FNLA), έχοντας πολεμήσει το MPLA με την UNITA κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία, δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στον Εμφύλιο Πόλεμο. Επιπλέον, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (FLEC), μια ένωση αυτονομιστικών μαχητικών ομάδων, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της επαρχίας Καμπίντα από την Ανγκόλα. Με τη βοήθεια Κουβανών στρατιωτών και τη σοβιετική υποστήριξη, το MPLA κατάφερε να κερδίσει την αρχική φάση των συμβατικών μαχών, να εκδιώξει το FNLA από τη Λουάντα και να γίνει η de facto κυβέρνηση της Ανγκόλας. Το FNLA διαλύθηκε, αλλά η UNITA που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική συνέχισε τον άτακτο πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης του MPLA από τη βάση της στα ανατολικά και νότια της χώρας. Ο 27ετής πόλεμος μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους μεγάλων συγκρούσεων-από το 1975 έως το 1991, το 1992 έως το 1994 και από το 1998 έως το 2002-με εύθραυστες περιόδους ειρήνης. Μέχρι τη νίκη του MPLA το 2002, περισσότεροι από 800.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει και πάνω από ένα εκατομμύριο είχαν εκτοπιστεί εσωτερικά. Ο πόλεμος κατέστρεψε την υποδομή της Ανγκόλας και έπληξε σοβαρά τη δημόσια διοίκηση, την οικονομία και τα θρησκευτικά ιδρύματα. Ο εμφύλιος πόλεμος της Ανγκόλας ήταν αξιοσημείωτος λόγω του συνδυασμού της βίαιης εσωτερικής δυναμικής της Ανγκόλας και του εξαιρετικού βαθμού ξένης στρατιωτικής και πολιτικής εμπλοκής. Ο πόλεμος θεωρείται ευρέως μια διαμεσολαβητική σύγκρουση του Ψυχρού Πολέμου, καθώς η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τους αντίστοιχους συμμάχους τους, παρείχαν βοήθεια στις αντίπαλες παρατάξεις. Η σύγκρουση συνδέθηκε στενά με τον Β΄ Πόλεμο του Κονγκό στη γειτονική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και τον πόλεμο στα σύνορα της Νότιας Αφρικής. Οι νάρκες εξακολουθούν να βρίσκονται στην ύπαιθρο και συμβάλλουν στα συνεχιζόμενα θύματα αμάχων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Μείζων θωρακικός μυς
|
Στην πρόσθια επιφάνεια του μείζονος θωρακικού μυός βρίσκεται ο μαστός. Ο μείζων θωρακικός μυς έχει τριγωνικό σχήμα όταν ο βραχίονας βρίσκεται σε οριζόντια θέση (απαγωγή) και τετράπλευρο σχήμα όταν ο βραχίονας βρίσκεται στα πλάγια του κορμού. Ο μείζων θωρακικός μυς εμφανίζει τρείς εκφυτικές μοίρες: την κλειδική μοίρα (ίνες οι οποίες εκφύονται από τα δύο έσω τρίτα της κλείδας), την στερνοπλευρική μοίρα (ίνες οι οποίες εκφύονται από το δεύτερο ως έκτο πλευρικό χόνδρο και τον στερνικό υμένα) και την κοιλιακή μοίρα (ίνες οι οποίες εκφύονται από την πρόσθια επιφάνεια του άνω τμήματος της θήκης του ορθού κοιλιακού μυός). Οι τρείς αυτές εκφυτικές μοίρες καταλήγουν σε πλατύ τένοντα με κατάφυση στην ακρολοφία του μείζονος βραχιόνιου ογκώματος του βραχιόνιου οστού. Ο μυς νευρώνεται από τα πρόσθια θωρακικά νεύρα. Ο μείζων θωρακικός μυς με ενέργειές του είναι κύριος υπεύθυνος για την κίνηση του ώμου. Κατεβάζει τον βραχίονα που ανυψώθηκε, προκαλεί έσω στροφή στον βραχίονα ή τον προσηλώνει στα πλάγια. Φέρνει τον βραχίονα μπροστά και τον έλκει προς τον κορμό ή το αντίθετο. Τέλος, ο μείζων θωρακικός μυς δρά κατά τη διάρκεια της εισπνοής, ανυψώνοντας τις πλευρές (εισπνευστικός μυς). Ο μείζων θωρακικός μυς μπορεί να γυμναστεί μέσα απο μια ποικιλία αθλημάτων, όπως οι ασκήσεις των κολυμβητών, πυγμάχων και παλαιστών, οι οποίοι γυμνάζουν κυρίως τον κορμό και τους βραχίονες. Καθώς επίσης και στους αθλητές της άρσης βαρών, ενοργάνου γυμναστικής, δρομείς και εμποδιστές γιατί περιλαμβάνει επιπλέον και την ενέργεια του αναπνευστικού μυός. Συντακτική ομάδα Care. «Μυς του κορμού». care.gr. ΑΝΝΑ ΤΣΙΛΙΓΚΙΡΟΓΛΟΥ-ΦΑΧΑΝΤΙΔΟΥ (1989). Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. UNIVERSITY STUDIO PRESS A.E. σελίδες 160–1. ISBN 960-12-0243-9.
|
Ο μείζων θωρακικός μυς είναι πλατύς μυς, ο οποίος καλύπτει το εμπρόσθιο και άνω τμήμα του θώρακα και συμβάλλει στη διαμόρφωση του πρόσθιου τοιχώματος του θώρακα και της μασχάλης. Εκφύεται από την κλείδα, το στέρνο και τη θήκη του ορθού κοιλιακού μυός και καταφύεται στο βραχιόνιο οστό. Με ενέργειά του προκαλεί προσαγωγή, έκταση, κάμψη και έσω στροφή του βραχίονα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CF%89%CE%BD_%CE%B8%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CF%85%CF%82
|
Άννα του Ίζενμπουργκ-Μπύντινγκεν
|
Ήταν κόρη του Λουδοβίκου Β΄ κόμη του Ίζενμπουργκ-Μπύντινγκεν και της Μαρίας, κόρης του Ιωάννη Β΄ κόμη του Νάσσαου-Βίζμπαντεν-Ίντσταϊν. Παντρεύτηκε τον Φίλιππο Β΄ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ στις 9 Σεπτεμβρίου 1480. Χρειαζόταν μία παπική άδεια εξαίρεσης για τον γάμο της, επειδή ήταν συγγενής 4ου βαθμού του Φιλίππου. Έφερε προίκα 4.500 φιορίνια. Έλαβε από τον σύζυγό της πρόσοδο 1.000 φιορίνια εφ'άπαξ και 450 φιορίνια ετησίως από τα έσοδα του κάστρου Σάαφχαϊμ. Και οι δύο παραιτήθηκαν από τη διεκδίκησή τους για την κυριότητα του Μπύντινγκεν. Η Άννα απεβίωσε στις 27 Ιουλίου 1522 και τάφηκε στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου στο Μπάμπενχαουζεν, μπροστά από τον βωμό. Παντρεύτηκε το 1480 τον Φίλιππο Β΄ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ]] και είχαν μαζί τα ακόλουθα παιδιά: Φίλιππος Γ΄ (18 Οκτωβρίου 1482 - 15 Μαΐου 1538), κόμης του Χάναου-Λίχτενμπεργκ. Άννα (1485 - 11 Οκτωβρίου 1559), μοναχή στο αβαείο Mαρίενμπορν. Μαργαρίτα (1486 - 6 Αυγούστου 1560, Μπάμπενχαουζεν), μοναχή στο αβαείο Mαρίενμπορν, απασχολήθηκε ισόβια στο κάστρο Μπάμπενχαουζεν, λόγω ενός «ολισθήματος» . Τάφηκε στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου στο Μπάμπενχαουζεν. Λουδοβίκος (5 Οκτωβρίου 1487, Μπούσβαϊλερ - 3 Δεκεμβρίου 1553, Βίλστατ) κληρικός, τάφηκε στην εκκλησία του Αγ. Αδόλφου στο Nόιβαϊλερ. Μαρία (π. 1487 - πιθανώς το 1526), ηγουμένη του αβαείου Κλάρενταλ από το 1512 έως το 1525. Aμαλία (7 Ιουνίου 1490, Μπούσβαϊλερ - 11 Μαρτίου 1552, Πφάφενχοφεν) μοναχή, τάφηκε στην εκκλησία του Αγ. Αδόλφου στο Nόιβαϊλερ). Ράινχαρντ (19 Φεβρουαρίου 1494, Kλίνγκερμπεργκ αμ Μάιν - 7 Ιουνίου 1490, Μπούσβαϊλερ), κληρικός, τάφηκε στον Άγ. Αδόλφο στο Nόιβαϊλερ. JG Lehmann: Urkundliche Geschichte der Grafschaft Hanau-Lichtenberg im unteren Elsasse, 2 vols, 1862, reprinted: Pirmasens 1970 Sebastian Scholz: Die Inschriften der Stadt Darmstadt und des Landkreises Darmstadt-Dieburg und Groß-Gerau, στη σειρά Die deutschen Inschriften vol. 49, Mainzer series, τόμος. 6, εκδ. από το Akademie der Wissenschaften Mainz, Βισμπάντεν 1999 Reinhard Suchier: Genealogie des Hanauer Grafenhausen, σε: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. Αύγουστος 1894, Χάναου, 1894 Ernst J. Zimmermann, Hanau Stadt und Land, 3rd ed., Hanau, 1919, επανεκτύπωση 1978
|
Η Άννα, γερμ.: Anna von Isenburg-Büdingen (1460 - 27 Ιουλίου 1522 στο Μπάμπενχαουζεν) ήταν Γερμανίδα ευγενής, κόρη του κόμη του Ίζενπουργκ-Μπύντινγκεν. Με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Χάναου-Λίχτενμπεργκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8A%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%9C%CF%80%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Ειρήνη Νικολοπούλου
|
Σπούδασε Νομικά, Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1976 – 1981). Παράλληλα συμμετέχοντας στο θεατρικό τμήμα το Πανεπιστημίου έκανε μαθήματα ορθοφωνίας, μορφοφωνολογίας και θεάτρου. Σκόπευε να γίνει διερμηνέας, αλλά τα σχέδια της ανατράπηκαν οπότε αναζήτησε νέο επαγγελματικό δρόμο και τελειοποίησε τις γνώσεις της στην Γαλλική, Αγγλική και Ιταλική γλώσσα, με σπουδές στην Οξφόρδη, τη Νίκαια και τη Νανσύ της Γαλλίας και το Λουξεμβούργο (Universite de Νancy, Universite des Sciences et des Lettres – Nice, Oxford University – Bletchington Park College, Institut Universitaire de Luxembourg). Επίσης έλαβε υποτροφία από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για το College d’ Europe (Bruges). Το 1980 ξεκίνησε την συνεργασία της με την ΕΡΤ2 ως ηλεκτρονική δημοσιογράφος. Έπειτα, το 1989, η Νικολοπούλου παίρνει μεταγγραφή στο MEGA όπου συμπαρουσίασε με την Ρίκα Βαγιάνη, την εκπομπή "Studio 5" και στην συνέχεια στο STAR όπου παρουσίασε επίσης πρωινή ενημερωτική εκπομπή ονόματι "Μέρα με τη μέρα" στο ίδιο κανάλι για μία σεζόν. Το 2003, παίρνει μετεγγραφή στον Alpha TV και αναλαμβάνει την παρουσίαση δελτίων ειδήσεων έως το 2005. Το 2005, επιστρέφει στην ΕΡΤ όπου παρουσίασε τις εκπομπές "Ολυμπιάδα όλη η Ελλάδα", δελτία ειδήσεων και τηλεμαραθωνίους του καναλιού ενώ απέκτησε και δική της εκπομπή στην ERT World έως και το 2010 με τίτλο "Ελληνικό Πανόραμα". Το 1995 έκανε ραδιοφωνική εκπομπή στην ΕΡΑ2, το "Παρίσι - Αθήνα" με γαλλικά τραγούδια. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά όπως "Το βήμα" και το "Top Woman" Σήμερα, είναι διευθύντρια του site www.eirinika.gr. Το 1990 η Ειρήνη Νικολοπούλου παντρεύτηκε με τον αρχιτέκτονα Μύρωνα Τουπογιάννη και το 1993 απέκτησαν μια κόρη, την Έλενα Τουπογιάννη, η οποία σπουδάζει οικονομικά.
|
Η Ειρήνη Νικολοπούλου γεννήθηκε το 1958 στον Πειραιά. Είναι δημοσιογράφος, από τις μακροβιότερες παρουσιάστριες δελτίων ειδήσεων και εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης. Διακρίθηκε για τις αποκλειστικές συνεντεύξεις που έλαβε από διεθνείς προσωπικότητες και ήταν η βασική παρουσιάστρια των δύο επίσημων εκπομπών της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας - 2004. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη συνοικία του Προφήτη Ηλία στον Πειραιά, πήγε στο 47ο Δημοτικό Σχολείο και φοίτησε στο Α’ Δημόσιο Γυμνάσιο Θηλέων, ενώ από 6 ετών έλαβε και Γαλλική παιδεία. Με ιδιαίτερη κλίση στα καλλιτεχνικά, ασχολήθηκε με το τραγούδι και το θέατρο καθ’ όλη την διάρκεια των Γυμνασιακών και των πρώτων Πανεπιστημιακών σπουδών της. Λόγω της καταγωγής της μητέρας της, Αικατερίνης Ταγκάλου από την Ερμιόνη πέρασε τα καλοκαίρια των νεανικών της χρόνων στη χερσόνησο της Αργολίδας, ενώ τακτικά επισκεπτόταν επίσης τα Τρόπαια και τα Λαγκάδια Γορτυνίας στην Αρκαδία, τα δύο χωριά του παππού και της γιαγιάς της από την πλευρά του πατέρα της, Λεωνίδα. Αγάπησε το σινεμά από παιδί, αφού ο κινηματογραφιστής πατέρας της, την είχε πάντα κοντά του, στο θερινό «Σινέ Αλάμπρα» στους Αμπελοκήπους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Der Stürmer
|
Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου 1923. Και αυτό και τα επόμενα φύλλα που ακολούθησαν δεν περιείχε τα βασικά στοιχεία που επρόκειτο να κάνουν την εφημερίδα πολύ δημοφιλή στο μέλλον. Το σχήμα της ήταν μικρό, ήταν μόνο τετρασέλιδη και τα άρθρα της εστίαζαν κυρίως στους πολιτικούς εχθρούς του εκδότη της παρά στον αντισημιτισμό του. Δεν περιείχε παρά ελάχιστα σκίτσα (για τα οποία αργότερα θα γινόταν περιζήτητη) και είχε πολύ λίγες διαφημίσεις. Ο βασικός λόγος έκδοσής της ήταν ακριβώς ο έλεγχος των Ναζιστών της Νυρεμβέργης και ο Στράιχερ είχε κατηγηρηθεί από τους αντιπάλους του ότι ήταν δειλός και ψεύτης, είχε ανήθικους φίλους, κακομεταχειριζόταν τη γυναίκα του και φλερτάριζε με πολλές άλλες γυναίκες. Ο Στράιχερ, σε απάντηση, εξέδωσε την εφημερίδα. Στο πρώτο φύλλο ανασκεύασε, με αρκετά επιτυχημένο τρόπο, τους ισχυρισμούς των αντιπάλων του, σε κάποιο άρθρο, όμως, αναφερόταν και στους Εβραίους, λέγοντας ότι θα πρέπει να εκδιωχθούν. Το επόμενο φύλλο περιείχε σφοδρή επίθεση κατά του Δημάρχου της Νυρεμβέργης Λούππε (Luppe), επίθεση που συνεχίστηκε στα δύο επόμενα φύλλα. Το 5ο φύλλο διαφοροποιήθηκε: Περιείχε επίθεση εναντίον του Βάλτερ Ράτεναου (Walther Rathenau) σε άρθρο με τίτλο: «Βάλτερ Ράτεναου: Ποιος ήταν. Τι ήθελε. Τι έπραξε». Ο Ράτεναου ήταν Εβραίος πολιτικός που ήταν μόνιμος στόχος των Ναζιστών και είχε δολοφονηθεί ένα χρόνο πριν. Ήταν το πρώτο βήμα της μετεξέλιξης της εφημερίδας σε όπλο του Στράιχερ και των Ναζιστών κατά των Εβραίων.Τον Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ επεχείρησε το «Πραξικόπημα της μπιραρίας» στο Μόναχο. Το πραξικόπημα απέτυχε, ο Χίτλερ και όσοι συμμετείχαν σε αυτό συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης. Ο Στράιχερ, ενεργός Ναζί, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δίμηνη φυλάκιση, εγκλειόμενος στη φυλακή του Λάντσμπεργκ. Όπως ήταν φυσικό, η έκδοση της εφημερίδας ανεστάλη, όχι όμως για πολύ: Ο Στράιχερ εξέτισε την ποινή του και, τον Μάρτιο του 1924, η έκδοση επαναλήφθηκε. Τον επόμενο κιόλας μήνα η εφημερίδα περιείχε το πρώτο σκίτσο με σαφή αντιεβραϊκό προσανατολισμό. Ο Στράιχερ ήθελε, με το έντυπό του, να προσελκύσει τον κοινό μέσο άνθρωπο, τον εργαζόμενο που δεν μπορούσε να διαθέσει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για να διαβάσει μια εφημερίδα. Τα κείμενα της εφημερίδας αποτελούνταν από μικρές, σύντομες προτάσεις και το λεξιλόγιό τους ήταν απλό. Οι τίτλοι των άρθρων ήταν έτσι φτιαγμένοι, ώστε να προσελκύουν άμεσα την προσοχή του αναγνώστη και οι ιδέες επαναλαμβάνονταν συνεχώς. Τα σκίτσα ήταν εύπληπτα από όλους. Η συμπερίληψη των σκίτσων αρχικά δεν έγινε δεκτή με ευμένεια. Η κατάσταση αυτή άλλαξε με την συμβολή του σκιτσογράφου Φίλιπ Ρούπρεχτ (Philipp Rupprecht), ο οποίος υπέγραφε τα σκίτσα του ως «Fips». Το πρώτο του σκίτσο δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1925. Τα σκίτσα του «Φιπς» ήταν απλές καρικατούρες, πάντα, όμως, με αντισημιτικό θέμα. Σχεδίαζε τους Εβραίους με μεγάλη, γαμψή μύτη, εξογκωμένα μάτια, αξύριστους, κοντούς και χοντρούς. Συχνά τους έδινε τη «μορφή» σκουληκιών, φιδιών ή αραχνών. Ήταν πολύ επιδέξιος στη σχεδίαση γυναικείων μορφών, τις οποίες σχεδόν πάντα εμφάνιζε γυμνές ή ημίγυμνες. Συχνά οι γυμνόστηθες «άρειες» κοπέλες εμφανίζονταν ως θύματα κάποιων Εβραίων. Τα γυμνά αυτά σκίτσα έκαναν το έντυπο ιδιαίτερα δημοφιλές στη νεολαία. Η αρθρογραφία άρχισε να επεκτείνεται σε ιστορίες με σκάνδαλα, με σεξουαλικό περιεχόμενο και διάφορα εγκλήματα. Ο Ουΐλιαμ Σίρερ αποκαλεί τον Στράιχερ «διάσημο πορνογράφο», αναφέροντας ότι «το έντυπό του προκαλούσε ναυτία ακόμη και σε πολλούς Ναζί» Μερικές από τις ιστορίες του ίσως βασίζονταν σε πραγματικά γεγονότα, αλλά σχεδόν πάντα τα γεγονότα αυτά μεγαλοποιούνταν και διαστρέφονταν. Τα άρθρα συνέγραφε ο ίδιος ο Στράιχερ με έναν ή δύο βοηθούς και συχνά δημοσιεύονταν «ιστορίες αναγνωστών», ενώ τα στοιχεία των «εγκλημάτων» τα έδινε η Γκεστάπο. Η εφημερίδα πωλούνταν, εκτός από τους χώρους πώλησης όλων των άλλων εφημερίδων, και σε ειδικά «περίπτερα», τα οποία έστησαν οι κατά τόπους υποστηρικτές της σε ολόκληρη τη Γερμανία σε ειδικά επιλεγμένα σημεία, στα οποία υπήρχε συγκέντρωση πλήθους, όπως στάσεις λεωφορείων, γωνίες λεωφόρων, εισόδους πάρκων κτλ. Συχνά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ξύλινα κουτιά, πάνω στα οποία υπήρχαν επιγραφές με φράσεις - σλόγκαν της εφημερίδας, η χαρακτηριστικότερη των οποίων ήταν «Die Juden sind unser Unglück» (Οι Εβραίοι είναι η δυστυχία μας). Η φράση αυτή εμφανιζόταν με μεγάλα στοιχεία ως υπότιτλος της πρώτης σελίδας κάθε φύλλου. Κατάλογος με την ακριβή θέση κάθε σημείου πώλησης υπήρχε σε κάθε σχεδόν φύλλο του εντύπου, μερικές φορές, στην περίπτωση εντυπωσιακών κατασκευών, συνοδευόμενος από φωτογραφίες. Η κυκλοφορία του εντύπου ήταν αρχικά λίγες χιλιάδες φύλλα. Το 1927 είχε ανέβει στις 14.000, το 1933 έφτασε τις 27.000, την επόμενη χρονιά ανέβηκε στις 47.000. Η άνοδος συνεχίστηκε σταθερά, φθάνοντας σχεδόν τις 500.000 φύλλα το 1938. Αυτό οφειλόταν τόσο στην υποστήριξη του Κόμματος όσο και στα γυμνά σκίτσα που δημοσιεύονταν. Ωστόσο, στην πραγματικότητα το έντυπο διαβαζόταν από πολύ περισσότερους, λόγω των περιπτέρων στα οποία αναρτάτο, αλλά και επειδή οι νέοι εργαζόμενοι το δάνειζαν ο ένας στον άλλο. Τα περίπτερα, μάλιστα, στην αρχή προστατεύονταν από εθελοντές για τυχόν βανδαλισμούς από εθελοντές ή τοπικούς υποστηρικτές που αποκαλούνταν «οι φρουροί του Stürmer». Όπως προαναφέρθηκε, η επίδραση που άσκησε το έντυπο στην κοινή γνώμη για τον αντισημιτισμό που καλλιέργησε το Ναζιστικό Κόμμα στη χώρα ήταν πάρα πολύ μεγάλη, μολονότι οι επιδράσεις στην κοινή γνώμη της εποχής είναι πάρα πολύ δύσκολο να μετρηθούν. Ο Στράιχερ, σε αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε στον Χίτλερ και στο Κόμμα διορίστηκε Γκαουλάιτερ της Νυρεμβέργης και ο ίδιος ο Χίτλερ τον επισκέφτηκε στη Νυρεμβέργη για να τον τιμήσει στα 50ά του γενέθλια και η συνάντηση αυτή δημοσιεύτηκε με σχόλια στον «Λαϊκό Παρατηρητή» της 13ης Φεβρουαρίου 1934. Τον μνημόνευσε επίσης σε ανεπίσημο λόγο του (table talk) της 15ης Δεκεμβρίου 1941, δηλαδή στα λογύδρια που έβγαζε μεταξύ των (ελάχιστων) προσκεκλημένων του κάθε βράδυ και επαίνεσε τον Στράιχερ για όσα είχε προσφέρει. Με την έναρξη του Πολέμου η κυκλοφορία του εντύπου μειώθηκε σημαντικά. Η μείωση αυτή δεν συνέβη λόγω των περιορισμών που επιβλήθηκαν στο δημοσιογραφικό χαρτί, καθώς ο Χίτλερ διαβεβαίωσε τον Στράιχερ ότι θα είχε όσο χαρτί του χρειαζόταν. Ήταν συνέπεια δύο κυρίως λόγων: Της στράτευσης του μεγαλύτερου μέρους των αναγνωστών του αλλά και της εξαφάνισης των Εβραίων από την καθημερινή ζωή των Γερμανών, καθώς ξεκίνησε ο εκτοπισμός τους, που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα. Η εφημερίδα συνέχισε να εκδίδεται μέχρι την 1η Φεβρουαρίου 1945. Στο τελευταίο αυτό φύλλο ο Στράιχερ στηλίτευε τους Συμμάχους ως εργαλεία της Παγκόσμιας Σιωνιστικής συνωμοσίας. Ο Στράιχερ συνελήφθη και παραπέμφθηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. Franco Ruault: "Neuschöpfer des deutschen Volkes". Julius Streicher im Kampf gegen "Rassenschande" (Dissertation, Universität Innsbruck, grundlegende wissenschaftliche Untersuchung zu antijüdischen Feindbildkonstruktionen in "Der Stürmer") Frankfurt am Main u.a. 2006. ISBN 978-3-631-54499-0 Wahler I. E.: An Exposé of 'Der Stuermer' German Anti-Semitic Weekly. In: Ein Streifzug durch Frankens Vergangenheit (= Bad Neustädter Beiträge zur Geschichte und Heimatkunde Frankens, Band 2). Bad Neustadt a. d. Saale 1982. ISBN 978-3-9800482-1-7. Fred Hahn: Lieber Stürmer. Leserbriefe an das NS-Kampfblatt 1924 - 1945. Eine Dokumentation aus dem Leo-Baeck-Institut. Seewald, Stuttgart 1978. ISBN 3-512-00481-4 Carsten Pietsch: Die Entfesselung des Hasses: Antijüdische Stereotype in den Karikaturen und Hetzartikeln des "Stürmers" Αρχειοθετήθηκε 2009-06-17 στο Wayback Machine. (Hausarbeit, Carl von Ossietzky Universität Oldenburg, WS 2001/2002 - PDF, 40 S., 740 kB) Αποσπάσματα (1928-1931) Αποσπάσματα Αποσπάσματα
|
Η εφημερίδα Der Stürmer (γερμ. «επιδρομέας», «καταδρομέας») ήταν εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδιδόταν στη Νυρεμβέργη και αποτελούσε το όργανο της αντισημιτικής προπαγάνδας των Ναζιστών κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για την εξουσία αλλά και κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους. Εκδότης της εφημερίδας ήταν ο δάσκαλος και προσωπικός φίλος του Χίτλερ, Γιούλιους Στράιχερ. Η εφημερίδα δεν είχε την σοβαρότητα του επίσημου οργάνου του Κόμματος, του «Völkischer Beobachter» (Λαϊκός Παρατηρητής), απευθυνόταν σε λαϊκότερα στρώματα και σε αναγνώστες που δεν διέθεταν πολύ χρόνο για την ανάγνωση εφημερίδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Der_St%C3%BCrmer
|
Απόστολος Παπαγεωργίου
|
Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος. Υπήρξε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης και υποδιοικητής ΕΤΒΑ. Στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη διορίστηκε υπουργός Ενεργείας. Στις ευρωεκλογές του 1981 εξελέγη ευρωβουλευτής με το Κόμμα Προοδευτικών. Πέθανε εν ενεργεία ευρωβουλευτής το Σεπτέμβριο του 1982 και αντικαταστάθηκε στην έδρα από τον Ηλία Γλυκοφρύδη.
|
Ο Απόστολος Παπαγεωργίου (1906- 9 Σεπτεμβρίου 1982) ήταν υπουργός Ενεργείας στην Κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ευρωβουλευτής με το Κόμμα Προοδευτικών από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι το θάνατό του το Σεπτέμβριο του 1982.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γιουσού Ν’ Ντουρ
|
Ο Ν’ Ντουρ γεννήθηκε στο Ντακάρ. Η μητέρα του ήταν μία γκριότ – παραδοσιακή Σενεγαλέζα μουσικός - και του έμαθε τα βασικά της τοπικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένων των τάσσο (ένα είδος ραπ) και μπακού (παραδοσιακός ύμνος). Ο Γιουσού ξεκίνησε να τραγουδά σε θεατρικές ομάδες και σε χορωδίες παραδοσιακής μουσικής στην ηλικία των 12. Στα 15 μπήκε στο Σενεγαλέζικο συγκρότημα Super Diamono, και έκανε περιοδεία στη Δυτική Αφρική. Τον επόμενο χρόνο, το 1976, ξεκίνησε την μουσική του καριέρρα με το συγκρότημα Star Band No. 1, και το 1977 έφτιαξε το δικό του συγκρότημα, τους Étoile de Dakar, που το 1981 το μετονόμασε σε Super Étoile de Dakar. Οι Super Étoile de Dakar περιόδευσαν το 1984 στην Ευρώπη, παίζοντας μια μοντέρνα μορφή mbalax (ένας παραδοσιακός Σενεγαλέζικος ρυθμός). Το συγκρότημα πρωτοεμφανίστηκε το 1985 και στην Βόρεια Αμερική. Μετά την ηχογράφηση των τραγουδιών Immigrés και Nelson Mandela, ο Ν’ Ντουρ κέρδισε την προσοχή του Βρετανού τραγουδιστή και τραγουδοποιού της ροκ, Πήτερ Γκάμπριελ. Έπαιξε στο επιτυχημένο άλμπουμ του Γκάμπριελ, So (1986) και το 1987 στην περιοδεία του, σε Ηνωμένες Πολιτείες, Ιαπωνία, και Ευρώπη. Τραγούδησε επίσης στο Graceland (1986), το ιδιαίτερα επιτυχημένο άλμπουμ του αμερικανού τραγουδιστή και τον τραγουδοποιού Πωλ Σάιμον, και το 1988 έπαιξε στη συναυλία γενεθλίων του Νέλσον Μαντέλα που έγινε στο Λονδίνο. Το 1989 ο Ν’ Ντουρ έκανε μια περιοδεία υπέρ της Διεθνούς Αμνηστίας, μιας οργάνωσης ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τον Οκτώβριο του 2020, ο Youssou N'Dour εντάχθηκε στην περίφημη Βασιλική Σουηδική Ακαδημία, σύμφωνα με το ίδρυμα. Bitim Rew (1984) Nelson Mandela (1986) Immigrés (1988) The Lion (1989) - considered his breakthrough album Set (1990) Eyes Open (1992) Guide (Wommat) (1994) Djamil (1996) Inedits 84-85 (1997) Special Fin D'annee Plus (1999) Lii (2000) Joko: The Link (2000) Rewmi (2000) Le Grand Bal (2000) St. Louis (2000) Le Grand Bal a Bercy (2001) Ba Tay (2002) Nothing's In Vain (2002) Youssou N'Dour and His Friends (2002) Kirikou (2004) Egypt (2004) Alsaama Day (2007) Rokku Mi Rokka (2007) Special Fin D'annee : Salagne-Salagne (2009) Dakar - Kingston (2010) Mbalakh Dafay Wakh (2011) Fatteliku (2014) #Senegaal Rek (2016) Africa Rekk (2016) Seeni Valeurs (2017) The Best Of Youssou N'Dour (1995) Euleek Sibir with Omar Pene (You et Pene) (1996) Immigrés/Bitim Rew (1997) Best of the 80's (1998) Hey You: The Essential Collection 1988–1990 (1998) Birth Of A Star (2001) The Rough Guide To Youssou N'Dour & Etoile de Dakar (2002) 7 Seconds: The Best Of Youssou N'Dour (Remastered) (2004) Instant Karma: The Amnesty International Campaign to Save Darfur — John Lennon's "Jealous Guy" (2007) From Senegal to the world (2012) Επίσημη σελίδα
|
Ο Γιoυσού Ν’ Ντουρ (Youssou Madjiguène N'Dour, 1 Οκτωβρίου 1959) είναι Σενεγαλέζος τραγουδιστής της μουσικής world, ο οποίος είναι κυρίως γνωστός για την ανάμιξη των παραδοσιακών Σενεγαλέζικων μουσικών τεχνικών με Κουβανέζικες και τζαζ επιρροές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D_%CE%9D%E2%80%99_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81
|
Φυλακωπή
|
Η Φυλακωπή ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από το 1896, και οι ανασκαφές συνεχίστηκαν έως το 1899, υπό τη Βρετανική Σχολή Αθηνών. Η ανασκαφή ήταν εντυπωσιακά μπροστά από την εποχή του, με τον Ντούκαν Μακκένζ (τον τελευταίο εργοδηγό του Άρθουρ Έβανς στην Κνωσό) να καταγράφει λεπτομερείς στρωματογραφικές πληροφορίες. Η ανασκαφή αποκάλυψε έναν μέχρι σήμερα άγνωστο κυκλαδικό οικισμό της Εποχής του Χαλκού με συνέχεια σε όλη την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού μέχρι τα τέλη της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Από την ανασκαφή αυτή προτάθηκε η στρωματογραφία τριών φάσεων, η δεύτερη και η τρίτη φάση που αφορούσαν περιόδους μινωικής και μυκηναϊκής επιρροής αντίστοιχα. Ο οικισμός ανασκάφηκε το 1910-11 με επίκεντρο τη διύλιση της κεραμικής χρονολογίας. Η πιο πρόσφατη ανασκαφή στην περιοχή πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή Κόλιν Ρένφριου. Οι ανασκαφές καλύφθηκαν σε δύο μονογραφίες και αποκάλυψαν ένα άγνωστο προηγουμένως Ιερό. Η πρώτη φάση του χώρου (Φυλακωπή Ι: 2300-2000 π.Χ.) χρονολογείται από τα μέσα της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού μέχρι τα μέσα της Μέσης Εποχής του Χαλκού. Η Αρχιτεκτονική βρίσκεται αρχικά στην Φυλακωπή Ι και ο οικισμός αναπτύχθηκε σε όλη τη φάση της Φυλακωπης Ι. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης (Φυλακωπή ΙΙ: 2000-1550 π.Χ.) ο οικισμός ευδοκιμεί και γίνεται σημαντικός παίκτης στις Κυκλάδες. Η Φυλακωπή Β ήταν πιο πυκνοκατοικημένη, με τετράγωνα σπίτια χωρισμένα από μακριές και ευθείες οδούς. Αυτή η φάση είναι γνωστή για την κυκλαδίτικη καλλιτεχνική αίσθηση. Τα αγγεία περιέχουν συχνά στυλιζαρισμένα φυτικά και ζωικά μοτίβα σε μαύρο και κόκκινο ματ χρώμα. Προς το τέλος της περιόδου εντοπίστηκαν στην περιοχή αυξανόμενες ποσότητες μινωικής κεραμικής, σημειώνοντας την έναρξη μιας περιόδου «μινωικοποιήσεως», η οποία είναι πιο ορατή στην αρχή της Φυλακωπης ΙΙΙ. Η Φυλακωπή ΙΙΙ (1550-1100 π.Χ) κατασκευάστηκε μετά την πλήρη καταστροφή της Φυλακωπή ΙΙ, πιθανότατα λόγω της σεισμικής δραστηριότητας. Η φάση μπορεί να χωριστεί σε τρεις υπο-φάσεις. Ο οικισμός εγκαταλείφθηκε στο τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού και δεν ξανακατοικήθηκε. Σήμερα η θάλασσα έχει διαβρώσει πολύ μεγάλο μέρος της πόλης. Λίγο πριν από τις πρώτες ανασκαφές, υπήρξαν αναφορές λεηλασίας αρχαιοτήτων στον χώρο.
|
Η Φυλακωπή, που βρίσκεται στη βόρεια ακτή της Μήλου, είναι ένας από τους σημαντικότερους οικισμούς της εποχής του Χαλκού στο Αιγαίο και ιδιαίτερα στις Κυκλάδες. Η σπουδαιότητα της Φυλακωπής συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού (δηλαδή από το ήμισυ της 3ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 12ο αιώνα π.Χ.) και γι' αυτό είναι ο τύπος για τη διερεύνηση αρκετών χρονολογικών περιόδων του Αιγαίου της Εποχής του Χαλκού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%89%CF%80%CE%AE
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών 1934
|
Σύμφωνα με την προκήρυξη του ΣΕΓΑΣ, στο ομαδικό βαθμολογούνταν οι τρεις καλύτεροι δρομείς από κάθε ομάδα, αλλά μπορούσαν να μετέχουν περισσότεροι. Ως βαθμός λογίζονταν η σειρά κατάταξης και νικήτρια ομάδα αναδείχθηκε εκείνη με τη μικρότερη αθροιστική βαθμολογία των τριών καλύτερων αθλητών της. Στα περιφερειακά πρωταθλήματα βραβεύτηκαν οι τρεις πρώτοι αθλητές και η νικήτρια ομάδα. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μετείχαν το πολύ πέντε αθλητές από κάθε σύλλογο αλλά βαθμολογούνταν πάλι οι τρεις καλύτεροι, ενώ βραβεύτηκαν οι έξι πρώτοι αθλητές και οι τρεις πρώτες ομάδες. Τα περιφερειακά πρωταθλήματα διεξήχθησαν την Κυριακή 18 Μαρτίου σε διαδρομές 7 χλμ, σε όλη τη χώρα με διοργανωτές τοπικούς συλλόγους, ως εξής: Αττικοβοιωτίας: Παναθηναϊκός Θεσσαλονίκης: ΒΑΟ Θεσσαλίας: Γ.Σ. Βόλου Αν. Μακεδονίας-Θράκης: Ορφέας Ξάνθης Νήσων Αιγαίου: Πανσαμιακός (Σάμος) - Παλλεσβιακός (Λέσβος-Χίος) Κρήτης: Γ.Σ. Τάλως Χανίων Αιτωλοακαρνανίας: Γ.Σ. Αστήρ Αγρινίου Άρτης: Κερκυραϊκός Γ.Σ. Β. Πελοποννήσου: Παναχαϊκή Ν. Πελοποννήσου: Σπαρτιατικός Γ.Σ. Κύπρου: ΓΣ Ολύμπια Λεμεσού Η εκκίνηση του αγώνα δόθηκε στο γυμναστήριο της Νήαρ Ηστ Καισαριανής και οι δρομείς ακολούθησαν το δρόμο προς τον Υμηττό μέχρις αποστάσεως 4.500μ. Στη συνέχεια έκαναν αναστροφή και επέστρεψαν ως το γυμναστήριο της Νήαρ Ηστ, όπου τερμάτισαν. Στους αγώνες μετείχαν οι νικητές των περιφερειακών αγώνων ανώμαλου δρόμου που είχαν προηγηθεί καθώς και οι νικήτριες ομάδες. Εφημερίδα "Αθλητικά Χρονικά", 23-2-1934. Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. Εφημερίδα "Αθλητικά Χρονικά", 23-3-1934. Εφημερίδα "Αθλητικά Χρονικά", 28-3-1934.
|
Tο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών του 1934 διεξήχθη στην Αθήνα, στην εξοχική περιοχή της Καισαριανής με διοργανωτή τον ΣΕΓΑΣ στις 25 Μαρτίου. Νικητής σύλλογος αναδείχθηκε ξανά ο Παναθηναϊκός Α.Ο..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1934
|
Ρέντε
|
Η Ρέντε ιδρύθηκε από τους Οινωτρίους που της έδωσαν το όνομα "Πανδοσία", αργότερα μερικοί κάτοικοι μετακινήθηκαν σε γειτονική ασφαλή περιοχή και ίδρυσαν μία νέα πόλη με το όνομα "Αρουντία". Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η πόλη κατοικείται από Βρέττιους με καταγωγή από την Οινωτρία. Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η ιστορία του Ρέντε ταυτίζεται με την γειτονική πόλη Κοζέντσα, όταν ξέσπασαν οι Γοτθικοί Πόλεμοι την λεηλάτησε ο Τωτίλας (547). Την Ρέντε λεηλάτησαν οι Σαρακηνοί (8ος - 10ος αιώνας) και ένα τμήμα του πληθυσμού μετακινήθηκε, αργότερα την κατέκτησαν οι Νορμανδοί μαζί με ολόκληρη την νότια Ιταλία. ISTAT Αρχειοθετήθηκε 2019-06-30 στο Wayback Machine.
|
Η Ρέντε είναι Δήμος της Ιταλικής επαρχίας της Κοζέντσα, στην Ιταλική Περιφέρεια Καλαβρία στην νότια Ιταλία. Η Ρέντε είναι έδρα του Πανεπιστημίου της Καλαβρίας, ο πληθυσμός της πόλης είναι 35.000 κάτοικοι αλλά μαζί με τους φοιτητές όταν λειτουργεί το Πανεπιστήμιο φτάνει τις 60.000. Διαιρείται σε δύο μέρη : η παλιά βρίσκεται ψηλά στον λόφο και η νέα στην πεδιάδα, η νέα αποτελεί κέντρο της οικονομίας της Ρέντε και αποτελεί τμήμα του αστικού συγκροτήματος της Κοζέντσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν
|
Ο ανώτατος ηγέτης σκιαγραφεί και επιβλέπει την εφαρμογή των «γενικών πολιτικών κατευθύνσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν». Αναπληρώνεται από το Συμβούλιο των Κηδεμόνων, μία επιτροπή σημαινόντων ιερωμένων. Ο Ανώτατος Ηγέτης είναι και αρχιστράτηγος του στρατού όπως και αρχηγός των υπηρεσιών ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών και είναι ο μόνος που δικαιούται να κηρύξει πόλεμο. Ηγείται προσωπικά του αυτόνομου στρατού των Φρουρών της ισλαμικής επανάστασης. Επίσης διορίζει και απομακρύνει τους επικεφαλής της δικαιοσύνης και των κρατικών ΜΜΕ. Τέλος, διορίζει επίσης έξι από τα δώδεκα μέλη του Συμβουλίου των Κηδεμόνων. Θεωρητικά, ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν και τα μέλη του Συμβουλίου των Κηδεμόνων διορίζονται από μία Συνέλευση Εμπειρογνωμόνων, με βάση τα προσόντα και τη δημοτικότητα. Ωστόσο, όλοι οι υποψήφιοι για τη συνέλευση των εμπειρογνωμόνων, ο πρόεδρος και το κοινοβούλιο (Majlis), επιλέγονται από το Συμβούλιο των Φρουρών, του οποίου τα μέλη επιλέγονται από τον Ανώτατο Ηγέτη. Η συνέλευση ποτέ δεν έχει αμφισβητήσει τον Ανώτατο Ηγέτη. Οποιαδήποτε προσβολή ή κριτική σε βάρος του Ανωτάτου Ηγέτη επισείει ποινή. Σε ορισμένες περιπτώσεις μέλη της συνέλευσης που άσκησαν κριτική στον Ανώτατο Ηγέτη έχασαν το αξίωμά τους και συνελήφθησαν.
|
Σύμφωνα με το ιρανικό σύνταγμα ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν (περσικά: |رهبر معظم ایران| rahbar-e mo'azzam-e irān) είναι ο αρχηγός κράτους του Ιράν. Ονομάζεται επίσης Ανώτατος Αρχηγός της Ισλαμικής Επανάστασης και Ανωτάτη Ηγετική Αρχή. Αποτελεί την ανώτατη διοικητική και θρησκευτική αρχή του Ιράν. Υπό τον έλεγχό του βρίσκονται ανάμεσα στα άλλα οι Ένοπλες Δυνάμεις, το Δικαστικό Σύστημα και η Κρατική Τηλεόραση. Είναι ανώτερος από τον Πρόεδρο του Ιράν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Κλεομένης Οικονομόπουλος
|
Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Ακολούθησε νομικές σπουδές και σπουδές κοινωνικών και πολιτικών- οικονομικών επιστημών στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Σπούδασε Νομικά, Πολιτικές, Οικονομικές και Κοινωνικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Αθηνών, Στρασβούργου, Νανσύ, Λουξεμβούργου, Τουλούζης και Καίμπριτζ. Επίσης σπούδασε στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης, στη Διεθνή Σχολή Συγκριτικού Δικαίου του Στρασβούργου και στο Πανεπιστημιακό Φεδεραλιστικό Κολλέγιο της Αόστης, με υποτροφίες. Διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Στρασβούργου . Διετέλεσε επιμελητής της Νομικής Σχολής Αθηνών.Από το 1969 ως το 1979 ήταν επιμελητής της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1974 έγινε δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Δίδαξε ως καθηγητής στο Κέντρο Δημοσιογραφίας, στη Θεσσαλονίκη. Δημοσίευσε πολλά άρθρα και επιστημονικές μελέτες. Ήταν παντρεμένος, με 2 παιδιά. Χρυσό Μετάλλιο Μακεδονικής Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας (1980) Βραβείο Ποίησης της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας (1991) Τιμητικά βραβεία από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Βιογραφικά στοιχεία
|
Ο Κλεομένης Οικονομόπουλος (17 Μαρτίου 1934 - 22 Σεπτεμβρίου 2013) ήταν Έλληνας δικηγόρος και οικονομολόγος, ο οποίος διετέλεσε επιμελητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νομάρχης Καστοριάς (1976-81) και Χαλκιδικής (1981-82).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.