title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Συμμαχικές ονομασίες αναφοράς των ιαπωνικών αεροσκαφών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
|
Bergerud, Eric M. (2000). Fire in the Sky: The Air War in the South Pacific. Boulder, CO, USA: Westview Press. ISBN 0-8133-3869-7. Dear, I. C. B. (General Editor) (1995). The Oxford Companion to World War II. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-866225-4. Dunnigan, James F.· Albert A. Nofi (1998). The Pacific War Encyclopedia. New York: Checkmark Books. ISBN 0-8160-4393-0. Francillon, René J. (1979). Japanese Aircraft of the Pacific War (2nd έκδοση). London: Putnam & Co. ISBN 0-370-30251-6. Gamble, Bruce (2010). Fortress Rabaul: The Battle for the Southwest Pacific, January 1942 - April 1943. Minneapolis, MN, USA: Zenith Press. ISBN 978-0-7603-2350-2. Mikesh, Robert C. (1993). Japanese Aircraft Code Names & Designations. Atglen, PA: Schiffer Publishing, Ltd. ISBN 978-0-88740-447-4. Tillman, Barrett (2010). Whirlwind: The Air War Against Japan, 1942-1945. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-4165-8440-7. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2010. War Department Technical Manual TM-E 30-480 (1944). Handbook on Japanese Military Forces. Washington, D.C.: United States Government Printing Office. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2010. Wieliczko, Leszek A.· Zygmunt Szeremeta (2004). Nakajima Ki 27 Nate (στα Polish and English). Lublin, Poland: Kagero. ISBN 83-89088-51-7.
|
Οι Σύμμαχοι απέδιδαν κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ονομασίες αναφοράς στα ιαπωνικά πολεμικά αεροσκάφη προκειμένου να διευκολύνεται η αναγνώριση και η ταυτοποίηση τους. Ο γενικός κανόνας που ακολουθούνταν ήταν να αποδίδονται ανδρικά ονόματα στα μαχητικά αεροσκάφη, γυναικεία ονόματα στα βομβαρδιστικά, τα μεταγωγικά και τα αναγνωριστικά, ονόματα πτηνών στα ανεμόπτερα και ονόματα δέντρων στα εκπαιδευτικά Οι ονομασίες αναφοράς ήταν σε ευρεία χρήση από την εισαγωγή τους το 1942 και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα στην σχετική βιβλιογραφία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%86%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%92%E2%80%99_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF
|
Επιβαρυμένη ισόβια κάθειρξη (Τουρκία)
|
Τα πρόσωπα τα οποία έχουν καταδικαστεί σε επιβαρυμένη ισόβια κάθειρξη εκτίουν την ποινή τους υπό συνθήκες εκτεταμένης ασφαλείας. Εφόσον οι καταδικασθέντες επιδεικνύουν καλή πίστη, η ποινή της επιβαρυντικής ισόβιας κάθειρξης είναι δυνατό να μετατραπεί σε σε απλή ποινή ισόβιας κάθειρξης. Η συγκεκριμένη μετατροπή εξαρτάται από τη συνολική συμπεριφορά του κατάδικου. Υφίσταται διαφοροποίηση μεταξύ των εγκλημάτων τα οποία επισύρουν τις ποινές της ισόβιας κάθειρξης και της επιβαρυμένης ισόβιας κάθειρξης.
|
Η επιβαρυμένη ισόβια κάθειρξη (τουρκικά: ağırlaştırılmış müebbet hapis) είναι, στην Τουρκία, ποινική κύρωση η οποία συνίσταται στην κράτηση ενός εγκληματία έως τον θάνατό του υπό αυστηρό καθεστώς ασφαλείας. Ορίζεται βάζει του άρθρου 47 του τουρκικού ποινικού κώδικα. Η ποινή της επιβαρυμένης ισόβιας κάθειρξης αντικατέστησε τη θανατική ποινή, η οποία καταργήθηκε το 2002. Αποτελεί την αυστηρότερη των ποινών βάσει του τουρκικού δικαίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%B1_%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BE%CE%B7_(%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1)
|
28 Ιουνίου
|
572 - Δολοφονείται ο Αλβοΐνος, βασιλιάς των Λομβαρδών. 1098 - Μαχητές της Α΄ Σταυροφορίας νικούν τον Κερμπογκά της Μοσούλης στη μάχη της Αντιόχειας. 1461 - Ο Εδουάρδος Δ΄ στέφεται βασιλιάς της Αγγλίας. 1519 - Ο Κάρολος Κουίντος γίνεται αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 1635 - Η Γουαδελούπη γίνεται γαλλική αποικία. 1838 - Η Βικτώρια στέφεται βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου. 1855 - Ιδρύεται στη Βόρεια Αμερική η αδερφότητα Σίγμα Χι. 1859 - Διεξάγονται στο Νιούκασλ της Αγγλίας τα πρώτα καλλιστεία σκύλων. 1881 - Υπογράφεται μυστική συνθήκη μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και της Σερβίας. 1902 - Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών εγκρίνει την Πράξη Σπούνερ, εξουσιοδοτώντας τον πρόεδρο Θεόδωρο Ρούζβελτ να αποκτήσει από την Κολομβία τα δικαιώματα για τη Διώρυγα του Παναμά. 1914 - Δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας: Ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας και η σύζυγός του, Σοφία, δολοφονούνται στο Σαράγεβο από το Σερβοβόσνιο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ, γεγονός που αποτέλεσε την αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 1917 - Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η Ελλάδα κηρύσσει τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις. 1919 - Υπογράφεται η Συνθήκη των Βερσαλλιών, τερματίζοντας τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων. 1921 - Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄ της Σερβίας ανακηρύσσει το νέο σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, γνωστό έκτοτε ως Σύνταγμα του Βίντοβνταν. 1922 - Αρχίζει ο Ιρλανδικός εμφύλιος πόλεμος με τον βομβαρδισμό των δικαστηρίων στο Δουβλίνο. 1926 - Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ και ο Καρλ Μπεντς συγχωνεύουν τις εταιρείες τους και δημιουργούν την Daimler-Benz AG. 1940 - Το Βασίλειο της Ρουμανίας παραχωρεί τη Βεσσαραβία (σημερινή Μολδαβία) στη Σοβιετική Ένωση, κατόπιν τελεσίγραφου. 1942 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η Ναζιστική Γερμανία ξεκινά τη στρατηγική θερινή επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. 1964 - Δημιουργείται η Οργάνωση Αφροαμερικάνικης Ενότητας από τον Μάλκολμ Χ. 2007 - Μεγάλη καταστροφή στην Πάρνηθα. Οι πυρκαγιές κατακαίουν χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης. 751 - Καρλομάν Α΄, βασιλιάς των Φράγκων 1444 - Καρλόττα, βασίλισσα της Κύπρου 1476 - Πάπας Παύλος Δ΄ 1491 - Ερρίκος Η΄, βασιλιάς της Αγγλίας 1577 - Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Φλαμανδός ζωγράφος 1703 - Τζον Γουέσλεϋ, Άγγλος θεολόγος, ιδρυτής του Μεθοδισμού 1712 - Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Ελβετός φιλόσοφος 1818 - Άντζελο Σέκι, Ιταλός αστρονόμος 1847 - Σβάινμπγιερν Σβάινμπγιερνσσον, Ισλανδός συνθέτης 1867 - Λουίτζι Πιραντέλλο, Ιταλός συγγραφέας 1873 - Αλεξίς Καρέλ, Γάλλος ιατρός 1883 - Πιερ Λαβάλ, Γάλλος πολιτικός 1906 - Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ, Γερμανίδα φυσικός 1909 - Κριστόφ Σολιό, στρατιωτικός και πολιτικός από το Μπενίν 1912 - Αμαλία Φλέμινγκ, Ελληνίδα ιατρός και πολιτικός 1914 - Άριμπερτ Χάιμ, Αυστριακός ιατρός 1926 - Μελ Μπρουκς, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης 1934 - Ζωρζ Βολίνσκυ, Γάλλος σκιτσογράφος 1940 - Μοχάμεντ Γιουνούς, οικονομολόγος από το Μπανγκλαντές 1941 - Ντέιβιντ Λόιντ Τζόνστον, Καναδός πολιτικός 1942 - Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, Άγγλος βιοχημικός 1944 - Λουίς Νικολάο, Αργεντινός κολυμβητής 1948 - Κάθι Μπέιτς, Αμερικανίδα ηθοποιός 1952 - Πιέτρο Μενέα, Ιταλός αθλητής 1952 - Μούσκα, Φινλανδή τραγουδίστρια 1957 - Γκεόργκι Παρβάνοφ, Βούλγαρος πολιτικός 1959 - Φρανσέσκ Αρένι Κασάλ, Ανδορρανός πολιτικός 1961 - Λεονάρντ Όρμπαν, Ρουμάνος πολιτικός 1971 - Ίλον Μασκ, Νοτιοαφρικανός επιχειρηματίας 1971 - Φαμπιάν Μπαρτέζ, Γάλλος ποδοσφαιριστής 1978 - Ελεάνα Βραχάλη, Ελληνίδα στιχουργός 1982 - Ιρακλί Γκαριμπασβίλι, Γεωργιανός πολιτικός 1991 - Γουίλ Στίβενς, Βρετανός οδηγός αγώνων 1993 - Τάσος Μπακασέτας, Έλληνας ποδοσφαιριστής 548 - Θεοδώρα, Βυζαντινή αυτοκράτειρα 572 - Αλβοΐνος, βασιλιάς των Λομβαρδών 683 - Πάπας Λέων Β΄ 767 - Πάπας Παύλος Α΄ 1061 - Φλόρις Α΄, κόμης της Ολλανδίας 1189 - Ματθίλδη της Αγγλίας, δούκισσα της Σαξωνίας 1385 - Ανδρόνικος Δ´ Παλαιολόγος, Βυζαντινός αυτοκράτορας 1389 - Μουράτ Α΄, Οθωμανός σουλτάνος 1389 - Μίλος Όμπιλιτς, Σέρβος ιππότης 1389 - Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς, πρίγκιπας της Σερβίας 1598 - Αβραάμ Ορτέλιους, Φλαμανδός χαρτογράφος 1796 - Θωμάς Μανδακάσης, Έλληνας λόγιος 1836 - Τζέιμς Μάντισον, 4ος πρόεδρος των Η.Π.Α. 1891 - Οδυσσέας Πετρόπουλος, Έλληνας πολιτικός 1892 - Διονύσιος Ροδοθεάτος, Έλληνας συνθέτης 1914 - Φραγκίσκος Φερδινάνδος, αρχιδούκας της Αυστρίας 1921 - Κάρολος Ιωσήφ Βοναπάρτης, Αμερικανός πολιτικός 1922 - Βελιμίρ Χλέμπνικωφ, Ρώσος συγγραφέας 1947 - Γεώργιος Ε. Γοργίας, Έλληνας πολιτικός 1950 - Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Β΄ 1971 - Φραντς Στανγκλ, Αυστριακός αξιωματικός των SS 1975 - Κωνσταντίνος Δοξιάδης, Έλληνας αρχιτέκτονας 1977 - Τάκης Ζενέτος, Έλληνας αρχιτέκτονας 1985 - Λάμπρος Κωνσταντάρας, Έλληνας ηθοποιός 1989 - Γιόρις Ίβενς, Ολλανδός σκηνοθέτης 1992 - Μιχαήλ Ταλ, Λετονός σκακιστής 2006 - Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, Σέρβος καλαθοσφαιριστής 2007 - Κιίτσι Μιγιαζάουα, Ιάπωνας πολιτικός 2007 - Γιουτζίν Φλάκυ, Αμερικανός υποναύαρχος 2012 - Κώστας Λιδωρίκης, Έλληνας πολιτικός 2012 - Νέστορας Μάτσας, Έλληνας συγγραφέας και σκηνοθέτης Εύρεση Τιμίων Λειψάνων Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου (412) Μαρτύρων Δονάγου επισκόπου Λιβύης, Μακεδονίου, Παππίου και Μωυσέως του αναχωρητού Οσίων Παύλου του ιατρού, Σεργίου δικαίου του «Μαγίστρου», ηγουμένου της μονής Νικητιάτου Των Αγίων δύο Παιδιών Των εν Σκυθοπόλει 70 Μαρτύρων Των 3 Μαρτύρων από την Γαλατία Οσίων Ουλκιανού, Σεργίου, Γερμανού, των Ρώσων Οσίων Μάγνου και Συμεώνος
|
27 Ιουνίου | 28 Ιουνίου | 29 Ιουνίου Η 28η Ιουνίου είναι η 179η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (180η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 186 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/28_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
GeCAD Software
|
Gecad Software — Η πρώτη εταιρεία του ομίλου. Ανέπτυξε το αντιϊκό RAV Antivirus το 1994. Το 2003, η εταιρεία εξαγοράστηκε από την αμερικάνικη Microsoft. Gecad ePayment — πρόγραμμα ηλεκτρονικού εμπορίου, ηγέτιδα μεταξύ των ρουμανικών ηλεκτρονικών συστημάτων πληρωμών. Το 2008, ο κύκλος εργασιών ανήλθε σε 1.05 εκατομμύρια ευρώ με απώλειες περίπου 900 χιλιάδες ευρώ. Είναι κύριος μέτοχος στην DotCommerce. Gecad Net — ο μοναδικός ρουμανικός διανομέας Trend Micro, συνεργάτης της Kaspersky και της IBM/ISS. Έχει συμβάλλει στην δημιουργία του λογισμικού ασφαλείας Sentinet, το οποίο παρακολουθεί την υποδομή των εταιρειών-πελατών, την ανάπτυξη υλικού και λογισμικού και προειδοποιεί το τμήμα πληροφορικής για καταστάσεις που είναι δυνητικά επικίνδυνες για την ασφάλεια της εταιρείας. Παραδίδει αναφορές διαχείρισης σε διάφορες παραμέτρους.. Το οικονομικό έτος 2007 έληξε με κύκλο εργασιών 5,5 εκατομμυρίων ευρώ. Gecad Technologies/Axigen — εταιρεία που ιδρύθηκε το 2001. Ασχολείται με την έρευνα στον τομέα των νέων τεχνολογιών, τη διαχείριση έργων και την ανάπτυξη λογισμικού. Αρχικά ασχολήθηκε με την ανάπτυξη λογισμικού προστασίας από ιούς και αργότερα άρχισε να προωθεί την πρώτη λύση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη Ρουμανία υπό την επωνυμία Axigen.. Avangate — εταιρεία που ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2005. Αποτέλεσε τμήμα της Gecad ePayment. Τον Ιούλιο του 2011 απασχολούσε 84 εργαζόμενους.. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η GECAD Software ιδρύθηκε το 1992 από τον Ράντου Τζεορτζέσκου ως εταιρεία ανάπτυξης λογισμικού για σχεδιασμό βοηθούμενο από υπολογιστή. Με την πάροδο του χρόνου, η εστίαση της GECAD μετατοπίστηκε από το λογισμικό CAD προς τα λογισμικά προστασίας και ασφάλειας, όπως τα λογισμικά προστασίας από ιούς. Το πιο εξέχον προϊόν, το Reliable Antivirus ή RAV, αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 1994. Το 2003, μετά συγκεντρώνοντας πάνω από 10 εκατομμύρια χρήστες σε 60 χώρες σε όλο τον κόσμο, η τεχνολογία της εταιρείας εξαγοράστηκε από την Microsoft. Το 2004, η GECAD Software αναδιαμόρφωσε το σύνολο των δραστηριοτήτων της και μετονομάστηκε σε όμιλος GECAD. Τώρα, ο όμιλος GECAD επενδύει σε εταιρείες με υψηλό δυναμικό ανάπτυξης, με την ικανότητα να καινοτομούν και να προσφέρουν νέες ιδέες και προϊόντα στις αγορές τους. Οι επενδύσεις επικεντρώνεται κυρίως για το λογισμικό και τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένης των εταιρειών παραγωγής λογισμικού ασφάλειας, των τεχνολογιών νέφους, του ηλεκτρονικού εμπορίου, του κρυπτοεμπορίου και των μεθόδων πληρωμής. Το 2005, ο όμιλος GECAD επένδυσε στην ίδρυση της πλατφόρμας πληρωμών ηλεκτρονικού εμπορίου Avangate . Ο όμιλος GECAD επενδύει μόνιμα σε νέες επιχειρήσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/GeCAD_Software
|
MTV Adria
|
Το κανάλι λειτούργησε για πρώτη φορά στις 1 Σεπτεμβρίου 2005, αντικαθιστώντας το MTV Europe σε όλη την περιοχή και εκπέμποντας το ελεύθερο σήμα του από τους δορυφόρους AMOS της Spacecom. Το MTV Adria αρχικά έδρευε στη Λιουμπλιάνα στη Σλοβενία, και 20% του προγράμματος δεσμευόταν για τοπικό περιεχόμενο. Τον Ιούνιο του 2009, το MTV άρχισε να δυναμώνει την παρουσία του εντός της περιοχής μέσω της επέκτασης των γραφείων του στις πόλεις Ζάγκρεμπ και Βελιγράδι, με τα τελευταία να γίνονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις του, σε συνεργασία με το MTV Networks Europe στο Λονδίνο, τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη. Η λειτουργία του σταθμού άρχισε να στοχεύει στις περιφέρειες και να επεκτείνεται ειδικά στην Κροατία, τη Σερβία και τη Σλοβενία, οδηγώντας στη δημιουργία τριών ξεχωριστών σταθμών μετάδοσης, ανεπισήμως γνωστοί ως MTV Croatia, MTV Slovenia και MTV Serbia, που επέτρεπαν την κοινοποίηση του ίδιου περιεχομένου, διαδικτυακής παρουσίας και τηλεοπτικών προγραμμάτων, με τοπικούς υπότιτλους, διαφημίσεις και χορηγίες, κάνοντας καθέναν από τους τρεις προσιτό σε μια από τις τρεις κύριες αγορές εντός της περιοχής. Ο Σέρβικος σταθμός ήταν επίσης διαθέσιμος στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, τη Βόρεια Μακεδονία και το Μαυροβούνιο. Στον ίδιο τον σταθμό, αναφερόταν μονάχα ως MTV από το επαναλανσάρισμα το 2009. Μέσα στους τέσσερις μήνες πριν το επαναλανσάρισμα του σταθμού, ο υπότιτλος «Adria» είχε αθόρυβα αφαιρεθεί από λογότυπα και προγράμματα (π.χ. με το «Adria Top 20» να μετονομάζεται απλώς σε «Top 20»). Στις 3 Αυγούστου 2009, το MTV κρυπτογράφησε το κύριο δορυφορικό αναμεταδότη του, που ήταν εξαρχής ελεύθερος σε σήμα, και έγινε έτσι μόνο διαθέσιμο σε και πελάτες καλωδιακής και συνδρομητικής τηλεόρασης στην περιοχή. Στις 16 Σεπτεμβρίου 2009, το MTV λάνσαρε τρεις τοπικούς ιστότοπους, διαθέσιμους στην Κροατική, Σλοβενική και Σέρβικη γλώσσα, με τον καθένα στο top-level domain της δικιάς του χώρας και με σχεδόν καθόλου αναφορές της λέξης Adria. Ήταν γνωστά ως MTV Hrvatska, MTV Slovenija και MTV Srbija. Παρ' όλα αυτά, ο τομέας MTV Adria συνέχισε να λειτουργεί, κατευθύνοντας στις τοπικές σελίδες στο Facebook και χρησιμοποιώντας το όνομα «Adria» ως καθολικό όρο περιλαμβάνοντας όλους τους. Οι τρεις σταθμοί-αναμεταδότες συνέχισαν να μοιράζονται το ίδιο πρόγραμμα μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2011. Στις 25 Αυγούστου 2011, το MTV χώρισε περαιτέρω τους τρεις σταθμούς του, όχι μόνο κατά τη διάρκεια διαφημιστικών διαλειμμάτων, αλλά επίσης περί προγραμμάτων. Για πρώτη φορά από την έναρξη του καναλιού, διαφορετικά προγράμματα μπορούν να παίζουν σε όλη την περιοχή. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνιση των τριών αυτών σταθμών παρέμεινε σχεδόν ίδια. Από την 1η Μαρτίου του 2015, οι σταθμοί MTV Slovenia και MTV Croatia μοιραζόντουσαν ίδιο σταθμό-αναμεταδότη, με μίξη Κροατικών, Σλοβενικών και Αγγλικών διαφημίσεων. Επίσης, ο ιστότοπος του MTV Slovenia είχε κλείσει, προσφέροντας στους επισκέπτες του ανακατευθύνσεις είτε στον Κροατικό είτε στον Βρετανικό ιστότοπο του MTV, με αυτές να αντικαθιστούν αργότερα το ίδιο έτος σε ανακατεύθυνση στον Σέρβικο. Από τις 18 Μαρτίου του 2015, το κανάλι άλλαξε σε προβολή και σε μορφή 16:9 (με παλιά βίντεο 4:3 να εκτείνονται σε 16:9, σε αντίθεση με άλλους σταθμούς MTV στην Ευρώπη, όπου τέτοια βίντεο μεγεθύνονται σε 14:9) και άρχισε να παρουσιάζει όλα τα κείμενα στα Αγγλικά - μοναδικές εξαιρέσεις ήταν οι υπότιτλοι για κάθε χώρα και Σερβοκροατική λέξη για διαφημίσεις που παρουσιάζονταν στην αρχή και το τέλος διαλειμμάτων. Στις 3 Ιουλίου 2017, το MTV Adria αντικατέστησε προγράμματα ριάλιτι με μουσικό περιεχόμενο, επαναφέροντας το κανάλι στην εικοσιτετράωρη μουσική μορφή του με έναν μόνο σταθμό-αναμεταδότη. Οι τοπικοί ιστότοποι έκλεισαν, με προσφερόμενες ανακατευθύνσεις σε τοπικές σελίδες Facebook. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2017, ο σταθμός σταμάτησε να προβάλλει τα περισσότερα από τα γραφικά οθόνης του (παίζοντας μονάχα ident του σταθμού και μουσικά βίντεο κλιπ), μαζί με την απόσυρση όλων των θεματικών ένθετων και chart. Τα μεσάνυχτα της 1ης Ιανουαρίου 2018, το MTV Adria σταμάτησε να εκπέμπει και αντικαταστάθηκε από το MTV Europe, προσφέροντας ωστόσο ακόμη τοπικές διαφημίσεις και υπότιτλους. Το τελευταίο τραγούδι που προβλήθηκε στον σταθμό ήταν το Beautiful Day των U2. Το MTV Adria θεωρήθηκε ως ένα πρώτο βήμα προς την εμπορευματοποίηση την πολυεθνικής μουσικής κουλτούρας της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
|
Το MTV Adria ήταν μια τοπική έκδοση του μουσικού και ψυχαγωγικού καναλιού MTV Europe και το δωδέκατο κανάλι MTV στην Ευρώπη, εξατομικευμένο για τις Βαλκανικές χώρες που ήταν πρώην συστατικά μέρη της Γιουγκοσλαβίας. Προβαλλόταν στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, την Κροατία, το Κόσοβο, τη Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Σλοβενία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/MTV_Adria
|
Κωνσταντία της Μείζονος Πολωνίας
|
Το 1255, η Κωνσταντία αρραβωνιάστηκε τον Κορράδο του Βρανδεμβούργου-Στένταλ, γιο του Ιωάννη Α΄, Μαργράβου του Βρανδεμβούργου. Στις 19 Δεκεμβρίου εκείνου του έτους, ο Πάπας Αλέξανδρος Δ΄ της έδωσε άδεια για να εορτάσει το γάμο, κάτι που ήταν απαραίτητο επειδή και η Κωνσταντία και ο Κορράδος ήταν δισέγγονα του Μιέσκο Γ΄ του Γηραιού (η Κωνσταντία μέσω του γιου του Μιέσκο Γ΄, Όντον του Πόζναν και ο Κορράδος μέσω της κόρης του Μιέσκο Γ΄, Ελισάβετ). Με αυτή τη συμμαχία, ο Δούκας Πσέμισλ Α΄ και ο αδελφός του, Μπολέσλαφ ο Ευσεβής, θέλησαν να δημιουργήσουν θερμότερες σχέσεις με το διευρυνόμενο Βρανδεμβούργο, το οποίο έγινε επικίνδυνο για τους Δούκες της Μείζονος Πολωνίας κατά τη δεκαετία του 1250. Ο επίσημος γάμος μεταξύ της Κωνσταντίας και του Κορράδου πραγματοποιήθηκε στη συνοριακή πόλη Σάντοκ το 1260, μετά το θάνατο του Πσέμισλ Α΄. Η προίκα της Κωνσταντίας ήταν το καστελανάτο του Σάντοκ, αν και χωρίς την κύρια πόλη, που παρέμεινε στην Μείζων Πολωνία, η οποία δόθηκε στο Μαργραβάτο του Βρανδεμβούργου με τη συγκατάθεση ενός βιέχ (wiec) και επανενώθηκε στη Μείζων Πολωνία, που έλαβε χώρα την 1η Ιουλίου του ίδιου έτους στο Πόζναν. Το καστελανάτο εγγυήθηκε το ποσό που υποσχέθηκε ο Πσέμισλ Α΄ ως προίκα για την κόρη του το 1255. Κατά τη διάρκεια του γάμου της, η Κωνσταντία γέννησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους (Ιωάννη Δ΄, Όθωνας Η΄ και Βάλντεμαρ) και μια κόρη (Αγνή, μετέπειτα σύζυγο του Αλβέρτου Α΄ του Άνχαλτ-Τσερμπστ). Ο γάμος μεταξύ της Κωνσταντίας και του Κορράδου δεν έφερε την αναμενόμενη ειρήνη μεταξύ των ηγεμόνων του Βρανδεμβούργου και της Μείζονος Πολωνίας: μέχρι το 1265, πολεμούσαν για την κατοχή του Σάντοκ αφού το Βρανδεμβούργο κατέλαβε την κύρια πόλη. Ο πόλεμος διεξήχθη κατά διαστήματα και τελείωσε μόνο το 1278, όταν η Μείζων Πολωνία ανέκτησε όλες τις χαμένες περιοχές της.Ο Μαργράβος Ιωάννης Α΄ πέθανε στις 4 Απριλίου 1266. Το Βρανδεμβούργο χωρίστηκε τότε σε δύο μέρη: το ένα κατείχε ο αδερφός του Ιωάννη Α' και συγκυβερνήτης, Όθωνας Γ΄ (ο οποίος επέζησε μόνο για ένα χρόνο), που ονομαζόταν Βρανδεμβούργο- Ζάλτσβεντελ, και το άλλο που διοικούνταν από τους γιους του Ιωάννη Α΄ (συμπεριλαμβανομένου του Κορράδου), ονόματι Βρανδεμβούργο-Στένταλ. Επειδή όλοι χρησιμοποίησαν από κοινού τον τίτλο του Μαργράβου, η Κωνσταντία έγινε Μαργραβίνα σύζυγος του Βρανδεμβούργου-Στένταλ, αφού ο σύζυγός της έγινε συγκυβερνήτης του Βρανδεμβούργου-Στένταλ. Η Κωνσταντία πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1281 και θάφτηκε στο μοναστήρι των Κιστερκιανών στο Κόριν. Ο σύζυγός της δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ και πέθανε το 1304. Οι μόνοι απόγονοι της Κωνσταντίας ήταν από την κόρη της, Αγνή, πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Τσερμπστ: μέσω αυτής, ήταν ένας από τους προγόνους της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας.
|
Η Κωνσταντία της Μείζονος Πολωνίας, γνωστή και ως Κωνσταντία του Πόζναν (πολωνικά: Konstancja wielkopolska (poznańska)) (1245/46 – 8 Οκτωβρίου 1281), ήταν πριγκίπισσα της Μείζονος Πολωνίας, μέλος του Οίκου των Πιαστ, και από γάμο σύζυγος το Μαργράβου του Βρανδεμβούργου–Στένταλ. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Πσέμισλ Α΄, δούκα της Μείζονος Πολωνίας και του Πόζναν, από τη σύζυγό του, Ελισάβετ, κόρη του Ερρίκου Β΄ του Ευσεβή, δούκα του Βρότσουαφ. Πιθανότατα πήρε το όνομά της από τη θεία της μητέρας της Κωνσταντίας, δεύτερη σύζυγο του Καζιμίρ Α΄, δούκα της Κουγιαβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βικτώρια (Λαμπουάν)
|
Από τον 15ο αιώνα, η περιοχή της πόλης, συμπεριλαμβανομένων άλλων περιοχών του Λαμπουάν, βρισκόταν υπό την Αυτοκρατορία του Μπρουνέι. Η ιστορία της χρονολογείται από τη στιγμή που το νησί παραχωρήθηκε από τον σουλτάνο Ομάρ Αλί Σαϊφουντίν ΙΙ στους Βρετανούς. Ο Rodney Mundy, ένας βρετανός αξιωματικός του ναυτικού, επισκέφθηκε αργότερα το νησί υπό το όνομα της βασίλισσας Βικτώριας. Το νησί καταλήφθηκε στη συνέχεια από την Ιαπωνία από τις 3 Ιανουαρίου του 1942 έως τον Ιούνιο του 1945 και κυβερνήθηκε ως τμήμα της στρατιωτικής μονάδας του Βόρειου Βόρνεο από τον Ιαπωνικό 37ο Στρατό. Κατά τη διάρκεια της μάχης της Λαμπουάν απελευθερώθηκε από το 9ο τμήμα της Αυστραλιανής Αυτοκρατορικής Δύναμης στις 10 Ιουνίου του 1945 και τέθηκε υπό βρετανική στρατιωτική διοίκηση μέχρι τις 15 Ιουλίου του 1946, όταν ενσωματώθηκε στη Βρετανική αποικία του Στέμματος του Βόρειου Βόρνεο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η κυβέρνηση της Βρετανική αποικίας αποκατέστησε μεγάλο μέρος της υποδομής που είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το νησί αργότερα έγινε μέλος του κρατιδίου του Σαμπάχ και της Μαλαισίας το 1963, πριν η τοπική κρατική κυβέρνηση του Σαμπάχ παραχωρήσει το νησί στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση το 1984. Το 1990 ανακηρύχθηκε διεθνές υπεράκτιο χρηματοπιστωτικό κέντρο και ζώνη ελεύθερων συναλλαγών για να βοηθήσει στην ανάπτυξη της Βικτώριας.
|
Η Βικτώρια ή η πόλη της Βικτώριας (μαλαισιανά: Bandar Victoria) είναι πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Επικράτειας της Λαμπουάν της Μαλαισίας. Βρίσκεται στο νησιωτικό σύμπλεγμα Λαμπουάν απέναντι από τη βόρεια ακτή του Βόρνεο και ειδικότερα στη νοτιοανατολική γωνία της νήσου Λαμπουάν και το Μαλαισιανό της όνομα, το Bandar Victoria, χρησιμοποιείται συνήθως προς τιμήν της βασιλείας της Βασίλισσας Βικτώριας. Η πόλη είναι μια αστική περιοχή και περιλαμβάνει το λιμάνι του Λαμπουάν, ένα προστατευμένο λιμάνι βαθέων υδάτων, το οποίο αποτελεί σημαντικό σημείο μεταφόρτωσης για το Μπρουνέι, το βόρειο Σαράουακ και το δυτικό Σαμπάχ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1_(%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD)
|
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1996
|
Το Όσλο είναι η πρωτεύουσα και η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Νορβηγίας. Αποτελεί κομητεία και δήμο. Για πρώτη φορά, η νορβηγική πρωτεύουσα φιλοξένησε το διαγωνισμό. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που η εκδήλωση διοργανώθηκε στη Νορβηγία, μετά το διαγωνισμό του 1986 στο Μπέργκεν. Το Oslo Spektrum, ένας εσωτερικός χώρος πολλαπλών χρήσεων, επιλέχθηκε ως χώρος διεξαγωγής. Άνοιξε τον Δεκέμβριο του 1990 και είναι κυρίως γνωστός για τη διοργάνωση μεγάλων εκδηλώσεων όπως η ετήσια συναυλία βραβείου Νόμπελ Ειρήνης και συναυλίες καλλιτεχνών εθνικής και διεθνούς φήμης. Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση συνέχισε να πειραματίζεται στις προσπάθειές της να βρει μια ευρέως αποδεκτή μέθοδο μείωσης του μεγάλου αριθμού πιθανών συμμετεχουσών χωρών σε μια πιο ρεαλιστική μορφή. Φέτος, επέστρεψαν στον προκριματικό γύρο που είχε χρησιμοποιηθεί για το διαγωνισμό του 1993, αλλά αυτή τη φορά με μια μόνο χώρα εξαιρούμενη από τη διαδικασία - την διοργανώτρια Νορβηγία. Ο μόνο ηχητικός προκριματικός γύρος, ο οποίος δεν μεταδόθηκε ποτέ τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά, χρησιμοποιήθηκε από την EBU για να κατατάξει τον αριθμό των συμμετεχόντων χωρών που θα συμμετάσχουν στον τηλεοπτικό μεγάλο τελικό. Με εξαίρεση τη διοργανώτρια Νορβηγία, ηχητικές συμμετοχές από είκοσι εννέα χώρες έπαιξαν σε εθνικές επιτροπές, εκ των οποίων μόνο είκοσι δύο προχώρησαν στον τηλεοπτικό τελικό στο Όσλο. Η Γερμανία, το Ισραήλ, η Δανία, η Ουγγαρία, η Ρωσία, η ΠΓΔΜ και η Ρουμανία δεν κατάφεραν να προκριθούν. Ως αποτέλεσμα, η υποβολή της ΠΓΔΜ δεν ταξινομήθηκε ποτέ ως ντεμπούτο από την EBU, το έθνος τελικά πήρε το επίσημο τηλεοπτικό ντεμπούτο τους το 1998.Γρήγορα έγινε προφανές ότι αυτό το σύστημα δεν ήταν πιο βιώσιμο από οποιοδήποτε άλλο που είχε δοκιμάσει η EBU, καθώς σήμαινε ότι αρκετές χώρες είχαν περάσει από την παραδοσιακή πλήρη εθνική διαδικασία επιλογής τους για να καταλήξουν σε μια συμμετοχή, μόνο για να υποστούν την αντι-κορύφωση και το σβήσιμο της συμμετοχής τους χωρίς να είχαν καν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το τραγούδι σε ένα διεθνές κοινό. Ως κορυφαίος χρηματοοικονομικός συντελεστής του διαγωνισμού, η Γερμανία θίχτηκε ιδιαίτερα από το γεγονός ότι η συμμετοχή τους, το techno τραγούδι "Planet of Blue" που ερμήνευσε ο Leon, ήταν ένα από τα επτά που κόπηκαν. Ήταν η μόνη χρονιά στην ιστορία του διαγωνισμού στην οποία η Γερμανία δεν συμμετείχε στον τελικό.Δύο σημαντικές καινοτομίες, που δεν ακολουθήθηκαν και σε όλους τους υπόλοιπους διαγωνισμούς, εισήχθησαν στο διαγωνισμό του 1996. Η πρώτη ήταν ένα μήνυμα-ευχή από κάποια πολιτική προσωπικότητα (πρόεδρος, πρωθυπουργός κλπ.) από την κάθε χώρα ή αξιωματούχο για καλή επιτυχία, στη γλώσσα της κάθε χώρας. Επίσης, ο πίνακας βαθμολογίας έγινε με τη μέθοδο εικονικής πραγματικότητας με γαλάζια οθόνη, που εξασφάλισε η Silicon Graphics. Η παρουσιάστρια Ίνγκφιλντ Μπριν παρουσίαζε στους θεατές το "γαλάζιο δωμάτιο", πάνω στο οποίο βρισκόταν ένας τρισδιάστατος πίνακας βαθμολογίας και εμφανίζονταν απόψεις από το πράσινο δωμάτιο, τους εκπροσώπους της κριτικής επιτροπής και τα γραφικά της κάθε χώρας. Τα μοναδικά φυσικά χαρακτηριστικά ήταν η ίδια η παρουσιάστρια και δύο πόντιουμ. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Eurovision, στη διάρκεια της ψηφοφορίας, εμφανίστηκε στη σκηνή ένας εκπρόσωπος βαθμολογίας (στο μπλε δωμάτιο), δίπλα στην παρουσιάστρια: ήταν η εκπρόσωπος της Νορβηγίας, Ράγκνχιλτ Σέλτουν Φιόρτοφτ (Ragnhild Sælthun Fjørtoft). Για κάθε ερμηνεία ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα. Οι χώρες που αναφέρονται παρακάτω υπέβαλαν συμμετοχές για τον ηχητικό μόνο προκριματικό γύρο, ο οποίος δεν προβλήθηκε ποτέ τηλεοπτικά και χρησιμοποιήθηκε από την EBU για να κατατάξει τον αριθμό των συμμετεχόντων χωρών που θα συμμετάσχουν στον τηλεοπτικό τελικό. Παρά την κατατεθείσα καταχώριση από την ΠΓΔΜ, δεν κατατάχθηκε ποτέ ως επίσημη εγγραφή στο ντεμπούτο, αν και το έθνος τελικά θα έκανε το επίσημο τηλεοπτικό ντεμπούτο του το 1998. Επιπλέον, τουλάχιστον δύο πηγές ισχυρίζονται ότι το όνομα της Βουλγαρίας εμφανίστηκε, διαγραμμένο, στα ψηφοδέλτια της κριτικής επιτροπής προκριματικών, υποδεικνύοντας ότι ενδέχεται να είχαν σκοπό να υποβάλουν πιθανή συμμετοχή στο ντεμπούτο πριν αφαιρεθούν από την ψήφο για άγνωστους λόγους (θα έκαναν τελικά το ντεμπούτο τους το 2005).Μόνο η Νορβηγία ως διοργανώτρια δεν έλαβε μέρος στον προκριματικό. 12 βαθμοί Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον προκριματικό γύρο: 12 βαθμοί Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον τελικό: Εκτός από τη διοργανώτρια χώρα του διαγωνισμού του 1997, την Ιρλανδία, οι 23 χώρες με τη μεγαλύτερη μέση βαθμολογία μεταξύ του 1993 και του 1996 επετράπη να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό του 1997. Υπόμνημα: Αυτόματος προκριθείς Προκριθείς Αντικαταστατικός προκριθείς Αποχώρησε Το 1996 ένας πολιτικός από κάθε χώρα ευχήθηκε καλή επιτυχία στη συμμετοχή της αντίστοιχης χώρας. Ήταν η μοναδική φορά στη Eurovision που ακούστηκαν τέτοιες ευχές: Τουρκία – Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, Πρόεδρος της Τουρκίας (τουρκικά) Ηνωμένο Βασίλειο – Βιρτζίνια Μποτομλέι, υπουργός Εθνικής Κληρονομιάς (αγγλικά) Ισπανία – Δον Αλμπέρτο Εσκουδέρο Κλαραμούντ, Ισπανός πρεσβευτής (ισπανικά) Πορτογαλία – Αντόνιο Γκουτέρες, πρωθυπουργός της Πορτογαλίας (πορτογαλικά) Κύπρος – Γλαύκος Κληρίδης, Πρόεδρος της Κύπρου (ελληνικά) Μάλτα – Έντι Φενέκ Ανταμί, πρωθυπουργός της Μάλτας (μαλτέζικα) Κροατία – Ζλάτκο Ματέσα, πρωθυπουργός της Κροατίας (κροατικά) Αυστρία – Ελίζαμπετ Γκέρερ, ομοσπονδιακή υπουργός Παιδείας, Επιστημών και Πολιτισμού της Αυστρία (γερμανικά) Ελβετία – Μισέλ Κοκόζ, Ελβετός Chargé d'affaires (γαλλικά) Ελλάδα – Κατερίνα Δημάκη, Ελληνίδα Chargé d'affaires (ελληνικά) Εσθονία – Τιίτ Βάχι, πρωθυπουργός της Εσθονίας (εσθονικά) Νορβηγία – Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ, πρωθυπουργός της Νορβηγίας (νορβηγικά) Γαλλία – Φιλίπ Ντουστ-Μπλαζί, υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας (γαλλικά) Σλοβενία – Μίλαν Κούτσαν, Πρόεδρος της Σλοβενίας (σλοβενικά) Ολλανδία – Άαντ Νούις, υπουργός Παιδείας και Επιστημών της Ολλανδίας (ολλανδικά) Βέλγιο – Λικ φαν ντεν Μπράντε, πρωθυπουργός της Φλάνδρας (ολλανδικά) Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Τζον Μπρούτον, Taoiseach (πρωθυπουργός της Ιρλανδίας) (αγγλικά) Φινλανδία – Ρίτα Οσουκάινεν, πρόεδρος του Κοινοβουλίου της Φινλανδίας, (φινλανδικά) Ισλανδία – Νταβίτ Όντσον, πρωθυπουργός της Ισλανδίας (ισλανδικά) Πολωνία – Αλεξάντερ Κβασνιέφσκι, Πρόεδρος της Πολωνίας (πολωνικά) Βοσνία και Ερζεγοβίνη – Αλία Ιζετμπέκοβιτς, επικεφαλής του Προεδρείου της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (βοσνιακά) Σλοβακία – Βλαντίμιρ Μετσιάρ, πρωθυπουργός της Σλοβακίας (σλοβακικά) Σουηδία – Γκόραν Πέρσον, πρωθυπουργός της Σουηδίας (σουηδικά) Ηνωμένο Βασίλειο – Τζέιμς Κοέν, Κέβιν Πίλεϊ Ισπανία – Μοντσεράτ Μαριάλ (επιχερηματίας), Χουάν Ντιέγκο Αράνς (ψυχολόγος και εκπαιδευικός), Ελβίρα Κιντίγια (ηθοποιός), Μαρία ντε Λούνα (ηθοποιός), Μόνικα Ποντ (ηθοποιός), Μίκελ Χέρτζογκ (τραγουδιστής, μελλοντικός εκπρόσωπος στο διαγωνισμό του 1998), Μαρία Μάιορ (μοντέλο), Χοσέ Μαρία Πουρόν (συνθέτης), Άναμπελ Κόντε (τραγουδίστρια, συμμετοχή της Ισπανίας το 1995), Χοσέ Σάντσο (ηθοποιός), Ασουνθιόν Εμπουόνα (τηλεπαρουσιάστρια), Πέδρο Βερμούδεθ "Αθουκίτα" (τραγουδιστής), Αντριάνα Βέγα (ηθοποιός), Αντόνιο Πινίγια (φοιτητής), Μέιμπελ Αλφόνσο (τραγουδιστής και συνθέτης), Μανουέλ Ρεντόντο (μακιγιέρ και ειδικός πολύτιμων λίθων) Μάλτα – Έντριαν Μούσκατ Ίνγκλοτ Κροατία – Ξένια Ούρλιτσιτς Ελλάδα: Αγνή Χατζηκοτάκη, Αντώνης Παπαϊωάννου, τη Λίτσα Σακελλαρίου, Γιάννης Δημητράς, Ανδρέας Χατζηαποστόλου, Σπύρος Παπαβασιλείου, Σταμάτης Μάζαρης, Νίκος Τσολάκης, Άρτεμη Πλέσσα, Σοφία-Μαρίνα Αθανασίου, Ελένη-Ζίνα Μπιλίση, Σωκράτης Ρουσόπουλος, Κυριακή Τζέκου, Νικόλαος Παπανικολάου, Ιωάννης Τραχανάς και Παναγιώτα Καίσαρη. Την ανοικοίνωση βαθμών της ελληνικής επιτροπής έκανε η υπάλληλος της ΕΡΤ, Νίκη Βενέγκα. Εσθονία – Ούρμας Λάτικας (μαέστρος της Εσθονίας στο διαγωνισμό του 1994) Ολλανδία – Κουτ βαν Ντούζμπουργκ , Φρανκ Γουέτστεϊν, Μίρον Κομαρνίτσκι, Μπαρτ ντε Βιτ Ισλανδία – Πολ Όσκαρ (μελλοντική συμμετοχή της Ιρλανδίας στο διαγωνισμό του 1997) Πολωνία – Γιουστίνα (Ρσυμμετοχή της Πολωνίας στο διαγωνισμό του 1995, Kaya, Grzegorz Ciechowski, Ewa Bem Βοσνία και Ερζεγοβίνη – Ισμέτα Κρβάβατς, Ντιγιάνα Γκρκόβιτς-Φόρετιτς Σλοβακία – Ελένα Κραϊτσιόβα, Μάρτιν Χούντετς, Ντάνα Γκαβαλόβα, Ράντοβαν Σλανίνκα, Νταγκμάρ Λιβόροβα, Γιουράι Ζακ, Ντανιέλ Κουτσέι, Στέφαν Μπάκσα, Εύα Τουνέγκοβα, Πάβολ Ζαγιάτσεκ, Τερέζια Βόιτκοβα, Μαρία Πουσκάροβα, Μάρτα Κρουζίκοβα, Γιόζεφ Τζούρντινα, Μπεάτα Χανουλίκοβα, Άντον Βράνκα Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)
|
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1996 ήταν η 41η έκδοση του ετήσιου διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Πραγματοποιήθηκε στο Όσλο της Νορβηγίας, μετά τη νίκη των Secret Garden στο διαγωνισμό του 1995 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας με το τραγούδι "Nocturne". Πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαΐου 1996 στο Oslo Spektrum. Οι παρουσιαστές ήταν οι Μόρτεν Χάρκετ και Ίνγκφιλντ Μπριν. Ο Χάρκετ, τραγουδιστής των A-ha, άνοιξε την παράσταση με ένα single του, το "Heaven's Not for Saints", το οποίο ήταν επιτυχία στη Νορβηγία εκείνη την εποχή. Είκοσι τρεις χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό, με την Ιμίαρ Χίνι της Ιρλανδίας να βγαίνει νικήτρια μετά την τελική ψηφοφορία, με το τραγούδι "The Voice". Το τραγούδι γράφτηκε από τον Μπρένταν Γκράχαμ, ο οποίος συνέθεσε επίσης το νικητήριο τραγούδι του 1994, το "Rock 'n' Roll Kids". Ήταν επίσης ένα ρεκόρ έβδομης - και πιο πρόσφατης - νίκης για την Ιρλανδία. Ένας μη-τηλεοπτικός μόνο ηχητικός προκριματικός γύρος διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), προκειμένου να καταχωριστεί ο αριθμός των συμμετεχόντων χωρών που θα συμμετάσχουν στον τηλεοπτικό μεγάλο τελικό από είκοσι εννέα, σε έναν πιο εύχρηστο αριθμό των είκοσι τριών χωρών. Η Γερμανία, το Ισραήλ, η Δανία, η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Βόρεια Μακεδονία και η Ρουμανία δεν κατάφεραν να προκριθούν. Η ΠΓΔΜ τελικά έκανε το ντεμπούτο της το 1998. Ο διαγωνισμός του 1996 παραμένει η μόνη Eurovision χωρίς γερμανική συμμετοχή στο Μεγάλο Τελικό του διαγωνισμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_1996
|
Κάτω Λιμνοχώρι Αχαΐας
|
Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό καθότι αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 19/03/1961. Ο οικισμός εθεωρείτο αρχικά τμήμα του παρακείμενου οικισμού του Λιμνοχωρίου και απογραφόταν σε αυτόν χωρίς να αποτελεί ξεχωριστό τμήμα του· Ωστόσο, απέκτησε τη μορφή ξεχωριστού οικισμού τη δεκαετία του 1960. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Λιμνοχώρι. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κάτω Λιμνοχωρίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/06/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Λιμνοχωρίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/06/2018.
|
Το Κάτω Λιμνοχώρι είναι πεδινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Λιμνοχωρίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Δυτικής Αχαΐας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Μόβρης ως τμήμα του πρώην δημοτικού διαμερίσματος Λιμνοχωρίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Πράχοβα
|
Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή της Πραχόβας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εσωτερική πολιτική εκτροπή της Χώρας αλλά και στην επέκταση του πολέμου στις Χώρες της Βαλκανικής και ειδικότερα στην έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Συγκεκριμένα τον Μάιο του 1940 η χιτλερική Γερμανία σύναψε με τη Ρουμανία στρατιωτικό σύμφωνο που θα εξασφάλιζε στον Χίτλερ τις πετρελαιοπηγές και τη συνεργασία του ρουμανικού στρατού. Όταν όμως τον Ιούνιο του ίδιου έτους η Σοβιετική Ένωση απαίτησε με τελεσίγραφο τη βόρεια Βουκοβίνα, τότε η Ρουμανία ζήτησε γερμανική στρατιωτική αποστολή και εγγύηση της Χώρας από τον Χίτλερ. Παρόμοιες όμως εδαφικές διεκδικήσεις άρχισαν να ζητούν και άλλα κράτη με συνέπεια η νότια Δοβρουτσά να εκχωρηθεί στη Βουλγαρία (Συνθήκη Κραϊόβας), και η βόρεια Τρανσυλβανία στην Ουγγαρία (Ρύθμιση Βιέννης). Αυτό είχε ως συνέπεια την κατακραυγή των Ρουμάνων που οδήγησε σε παραίτηση τη κυβέρνηση και τη παραίτηση του Βασιλέως Καρόλου υπέρ του διαδόχου Μιχαήλ, καθώς και τη γερμανική στρατιωτική αποστολή που έφθασε στη περιοχή στις 12 Οκτωβρίου του 1940. Η γερμανική αυτή στρατιωτική παρουσία στο χώρο της Βαλκανικής ανησύχησε έντονα τον δικτάτορα Μουσσολίνι ο οποίος με τη σειρά του και χωρίς να συνεννοηθεί με τον Χίτλερ εξαπέλυσε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 επτά μεραρχίες (155.000 στρατιώτες) κατά της Ελλάδας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Prahova County στο Wikimedia Commons
|
Η Πράχοβα αποτελεί διοικητικό διαμέρισμα, (νομό), στη νοτιοκεντρική Ρουμανία. Η έκτασή της φθάνει περίπου τα 4.700 τ.χλμ. και περιλαμβάνει τμήμα των ανατολικών Καρπαθίων και Υποκαρπαθίων Ορέων. Πρωτεύουσα της Πράχοβας είναι το Πλοέστι. Η περιοχή αυτή είναι γνωστή από τον μεγάλο αριθμό πετρελαιοπηγών και μεγάλων διυλιστηρίων, αποτελώντας κυρίαρχο κέντρο της ρουμανικής πετρελαϊκής βιομηχανίας. Κατά την απογραφή του 1989 αριθμούσε 876.053 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Τέρενς Τάο
|
Οι γονείς του Τέρενς Τάο ήταν Καντονέζοι, Αυστραλοί μετανάστες πρώτης γενιάς από το Χονγκ Κονγκ. Ο πατέρας του, Γουίλιαμ Ράντολφ Τάο (κινεζικό όνομα 陶象國, pinyin Táo Xiàngguó), ήταν παιδίατρος και η μητέρα του, πτυχιούχος φυσικής και μαθηματικών, δίδασκε μαθηματικά στο Χονγκ Κονγκ (εκτός από τα αγγλικά, ο Τάο μιλάει καντονέζικα, αλλά δεν τα γράφει). Έχει δύο αδέλφια: τον Νάιγκελ Τάο, ο οποίος είναι μέλος της ομάδας της Google Australia που δημιούργησε το Google Wave και τον Τρέβορ Τάο, ο οποίος έχει πτυχίο στα μαθηματικά και τη μουσική . Και οι δύο έχουν εκπροσωπήσει την Αυστραλία στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα. Ο Τέρενς Τάο ήταν ένα Παιδί-θαύμα. Ο πατέρας του αναφέρει στον Τύπο ότι σε ηλικία δύο ετών, κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού πάρτι, ο Τάο προσπαθούσε να εξηγήσει σε ένα άλλο παιδί (ηλικίας 5 ετών) στοιχεία γραφής και αριθμητικής. Όταν ο πατέρας του τον ρώτησε από πού τα ξέρει, εκείνος του απάντησε ότι τα έμαθε μόνος του βλέποντας 1 Sesame Street. Ο Τέρενς Τάο έδειξε εξαιρετική μαθηματική ικανότητα από μικρή ηλικία, παρακολουθώντας μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου από την ηλικία των εννέα ετών. Είναι το ένα από τα δύο μόνο παιδιά στην ιστορία του προγράμματος μελέτης εξαιρετικών ταλέντων του Πανεπιστημίου Johns-Hopkins που πέτυχε βαθμολογία 700 ή υψηλότερη (760 στην περίπτωσή του, από 800 δυνατά) στο τμήμα μαθηματικών του SAT (τεστ καταλληλότητας για την εισαγωγή στο κολέγιο, που συνήθως υποβάλλεται γύρω στην ηλικία των 18 ετών), όταν ήταν μόλις οκτώ ετών και δέκα μηνών. Το 1986, το 1987 και το 1988, ο Τέρενς Τάο ήταν ο νεότερος συμμετέχων στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα (ήταν δέκα ετών στην πρώτη του συμμετοχή), διαγωνιζόμενος για την Αυστραλία και κερδίζοντας χάλκινα, ασημένια και χρυσά μετάλλια αντίστοιχα- κέρδισε χρυσό μετάλλιο σε ηλικία 13 ετών, επίτευγμα που δεν έχει επιτευχθεί ποτέ ξανά από τότε. Σε ηλικία 17 ετών, ο Τέρενς Τάο πήρε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Φλίντερς της Αυστραλίας (με καθηγητή τον Γκαρθ Γκόντρι) και κέρδισε την υποτροφία Fulbright για μεταπτυχιακές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες, τις οποίες έκανε από το 1992 έως το 1996 στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον με καθηγητή τον Ελίας Στάιν, λαμβάνοντας το διδακτορικό του δίπλωμα το 2010. Το 1996, σε ηλικία 21 ετών, ο Τέρενς Τάο διορίστηκε καθηγητής στο UCLA και παραμένει ο νεότερος καθηγητής που προήχθη ποτέ σε αυτή τη βαθμίδα από το ίδρυμα. Έκτοτε έχει λάβει πολυάριθμα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του μεταλλίου Φιλντς το 2006. Είναι ενεργός υποστηρικτής του έργου Polymath Project από το 2009. Ο Τέρενς Τάο ζει στο Λος Άντζελες με τη σύζυγό του Λόρα, που εργάζεται ως μηχανικός στο Jet Propulsion Laboratory , και τα δύο τους παιδιά (ο Γουίλιαμ, που γεννήθηκε το 2004, και η Μαντλίν, που γεννήθηκε το 2012). Ο Τέρενς Τάο είναι γνωστός για το έργο του στην αρμονική ανάλυση, τη συνδυαστική, τη θεωρία αριθμών, τη θεωρία αναπαράστασης και τις μερικές διαφορικές εξισώσεις και συχνά περιγράφεται ως μαθηματική ιδιοφυΐα από τους συναδέλφους του- παραδείγματος χάριν, ο Τίμοθι Γκάουερς γράφει ότι "οι μαθηματικές γνώσεις του Τάο συνδυάζουν εξαιρετική ποικιλία και βάθος: μπορεί να γράψει με αυτοπεποίθηση θέματα τόσο διαφορετικά όσο οι μερικές διαφορικές εξισώσεις, η αναλυτική θεωρία αριθμών, η γεωμετρία τριών ποικιλιών, η μη τυποποιημένη ανάλυση, η θεωρία ομάδων, η θεωρία μοντέλων, η κβαντομηχανική, η πιθανότητα, η εργοδική θεωρία, η συνδυαστική, η αρμονική ανάλυση, η επεξεργασία εικόνας, η λειτουργική ανάλυση και πολλά άλλα. Έχει συμβάλει θεμελιωδώς σε ορισμένα από αυτά τα θέματα και φαίνεται να κατέχει τα υπόλοιπα στο βαθύ διαισθητικό επίπεδο του ειδικού, αν και δεν εργάζεται επίσημα πάνω σε αυτά. Το πώς το πετυχαίνει αυτό, καθώς και το να γράφει εργασίες και βιβλία με πρωτοφανή ρυθμό, είναι ένα απόλυτο μυστήριο", και καταλήγει λέγοντας ότι " λέγεται ότι ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που γνώριζε όλες τις πτυχές των μαθηματικών, αλλά δεν είναι εύκολο να βρει κανείς κενά στις γνώσεις του Τάο, και όταν αυτό συμβαίνει, συχνά ανακαλύπτεται ότι τα έχει καλύψει μέχρι τον επόμενο χρόνο ". Το 1986, το 1987 και το 1988, ο Τέρενς Τάο κατέκτησε χάλκινα, ασημένια και στη συνέχεια χρυσά μετάλλια στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα. Το 1999 έλαβε επιχορήγηση από το Ίδρυμα David and Lucile Packard. Το 2000 έλαβε το Βραβείο Σάλεμ, το 2002 το Βραβείο Μποσέρ (από κοινού με τους Ντανιέλ Ταταρού και Λιν Φανγκχουά) και το 2003 το Βραβείο Έρευνας Clay για τη συμβολή του στην ανάλυση, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας του για τους κυματικούς χάρτες. Το 2005, το βραβείο Levi Conant (από κοινού με τον Άλεν Κνάτσον),. Το 2006, μετάλλιο Φιλντς, και την ίδια χρονιά, βραβείο ΜακΑρθουρ. Το 2007 εξελέγη μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, το 2008 ανακηρύχθηκε ξένος συνεργάτης της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και το 2009 εξελέγη μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Στις 11 Ιανουαρίου 2010, το Ίδρυμα του Βασιλιά Φαϊζάλ ανακοίνωσε ότι ο Τάο είναι νικητής (μαζί με τον Ενρίκο Μπομπιέρι) του Διεθνούς Βραβείου Βασιλιά Φαϊζάλ για το μαθηματικό του έργο . Επίσης, έλαβε το βραβείο Nemmers στα Μαθηματικά το 2010. Το 2012 του απονεμήθηκε το βραβείο Crafoord και ήταν ένας από τους πέντε νικητές του πρώτου βραβείου Breakthrough στα Μαθηματικά , το 2015. Το 2019 ήταν ο πρώτος αποδέκτης του βραβείου Ρίμαν για το επίτευγμα ζωής. Το 2020 έλαβε το βραβείο Princess of Asturias (κατηγορία επιστημονικής και τεχνικής έρευνας) μαζί με τους Υβ Μάγιερ, Ίνγκριντ Νταουμπέκις και Εμμανουέλ Καντές. — (2006). Solving mathematical problems. A personal perspective (Second edition of 1992 original έκδοση). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-920560-8. MR 2265113. Zbl 1098.00006. — (2006). Nonlinear dispersive equations. Local and global analysis. CBMS Regional Conference Series in Mathematics. 106. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/cbms/106. ISBN 0-8218-4143-2. MR 2233925. Zbl 1106.35001. Van Vu — (2006). Additive combinatorics. Cambridge Studies in Advanced Mathematics. 105. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9780511755149. ISBN 978-0-521-85386-6. MR 2289012. Zbl 1127.11002. — (2008). Structure and randomness. Pages from year one of a mathematical blog. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/mbk/059. ISBN 978-0-8218-4695-7. MR 2459552. Zbl 1245.00024. — (2009). Poincaré's legacies, pages from year two of a mathematical blog. Part I. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/mbk/066. ISBN 978-0-8218-4883-8. MR 2523047. Zbl 1171.00003. — (2009). Poincaré's legacies, pages from year two of a mathematical blog. Part II. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/mbk/067. ISBN 978-0-8218-4885-2. MR 2541289. Zbl 1175.00010. — (2010). An epsilon of room, I: real analysis. Pages from year three of a mathematical blog (PDF). Graduate Studies in Mathematics. 117. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/117. ISBN 978-0-8218-5278-1. MR 2760403. Zbl 1216.46002. — (2010). An epsilon of room, II. Pages from year three of a mathematical blog (PDF). Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/mbk/077. ISBN 978-0-8218-5280-4. MR 2780010. Zbl 1218.00001. — (2011). An introduction to measure theory (PDF). Graduate Studies in Mathematics. 126. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/126. ISBN 978-0-8218-6919-2. MR 2827917. Zbl 1231.28001. — (2012). Topics in random matrix theory (PDF). Graduate Studies in Mathematics. 132. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/132. ISBN 978-0-8218-7430-1. MR 2906465. Zbl 1256.15020. — (2012). Higher order Fourier analysis (PDF). Graduate Studies in Mathematics. 142. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/142. ISBN 978-0-8218-8986-2. MR 2931680. Zbl 1277.11010. — (2013). Compactness and contradiction (PDF). Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/mbk/081. ISBN 978-0-8218-9492-7. MR 3026767. Zbl 1276.00007. — (2014). Analysis. I. Texts and Readings in Mathematics. 37 (Third edition of 2006 original έκδοση). New Delhi: Hindustan Book Agency. ISBN 978-93-80250-64-9. MR 3309891. Zbl 1300.26002. — (2014). Analysis. II. Texts and Readings in Mathematics. 38 (Third edition of 2006 original έκδοση). New Delhi: Hindustan Book Agency. ISBN 978-93-80250-65-6. MR 3310023. Zbl 1300.26003. — (2014). Hilbert's fifth problem and related topics. Graduate Studies in Mathematics. 153. Providence, RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/153. ISBN 978-1-4704-1564-8. MR 3237440. Zbl 1298.22001. — (2015). Expansion in finite simple groups of Lie type. Graduate Studies in Mathematics. 164. Providence,RI: American Mathematical Society. doi:10.1090/gsm/164. ISBN 978-1-4704-2196-0. MR 3309986. Zbl 1336.20015. Analysis I: Third Edition - Terence Tao An Introduction to Measure Theory - Terence Tao Additive Combinatorics - Terence Tao Nonlinear Dispersive Equations: Local and Global Analysis - Terence Tao Higher Order Fourier Analysis - Terence Tao 2019-20 MATRIX Annals - Terence Tao Poincare's Legacies, Part I: Pages from Year Two of a Mathematical Blog - Terence Tao Επίσημη ιστοσελίδα Blog του Τέρενς Τάο. Terence Tao: The Mozart of math
|
Ο Τέρενς Τσι-Σεν Τάο (κινεζικά: 陶哲軒), γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1975 στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας και είναι Αυστραλός μαθηματικός, βραβευμένος με το μετάλλιο Φιλντς. Εργάζεται κυρίως στους τομείς της αρμονικής ανάλυσης, των μερικών διαφορικών εξισώσεων, της συνδυαστικής, της αναλυτικής θεωρίας αριθμών και της θεωρίας αναπαραστάσεων. Από το 1992 έως το 1996 ήταν διδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον υπό την επίβλεψη του Ελίας Στάιν. Έκτοτε, είναι καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CE%BF
|
Ρογήρος του Σαλέρνο
|
Ήταν ανιψιός του Τανκρέδου αντιβασιλιά στο πριγκιπάτο της Αντιόχειας και όταν εκείνος απεβίωσε το 1112, τον διαδέχθηκε, μια και ο Βοϊμόνδος Β' πρίγκιπας της Αντιόχειας ήταν μόλις 4-5 ετών. Όπως και ο προκάτοχός του, ο Ρογήρος ήταν αδιάλειπτα σε πόλεμο με τους Μουσουλμάνους του Χαλεπίου (Αλέπο). Το 1114 ένας σεισμός κατέστρεψε πολλά από τα φρούρια του πριγκιπάτου· τα ξανάκτισε με επιμέλεια, ειδικά εκείνα που ήταν κοντά στα σύνορα. Νίκησε τον Μπουρσούκ μπιν Μπουρσούκ το 1115 στη μάχη του Τελ Ντανίθ. Μαζί με τον Ζοσλέν Α΄ της Έδεσσας πίεζαν στρατιωτικά το Χαλέπιο, ώσπου η πόλη ζήτησε σύμμαχο τον Ιλγκαζί Ορτουκιδών εμίρη της πόλης Μαρντίν (Μερίντα). Ο Ιλγκαζί εισέβαλλε στο πριγκιπάτο. Ο πατριάρχης τον παρότρυνε να περιμένει ενισχύσεις από την Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ρογήρος έδωσε μάχη στο Αζέρ Σανγκουίνις (κοντά στη Σάρμαντα), όπου ο εμίρης εξόντωσε το Ρογήρο και σχεδόν όλο το στρατό του: 3000 στρατιώτες, 700 ιππείς και 500 αρμένιους ιππείς. Oι εχθροί διεσπάρησαν λεηλατώντας τις γύρω περιοχές, δεν επιτέθηκαν πάντως στην Αντιόχεια. Ο Βαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ ανέλαβε την αντιβασιλεία του πριγκιπάτου. Χρονικογράφος του ήταν ο καγκελάριός του Βάλτερ.
|
Ο Ρογήρος (απεβ. 28 Ιουνίου 1119) ήταν αντιβασιλιάς στο πριγκιπάτο της Αντιόχειας (1112-19) από τον Οίκο των Ωτβίλ. Ήταν υιός του Ριχάρδου κυβερνήτη της Έδεσσας και της Αλτρούδης, κόρης του Όδονος του καλού, μαρκησίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B3%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%BF
|
Πολιτειακό Τάγμα του Αλφόνσου Ι΄ του Σοφού
|
Prieto Barrio, Antonio. «ORDEN CIVIL DE ALFONSO X EL SABIO». Colecciones Militares (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2019. «Celaá entrega las Placas de Honor de la Orden Civil Alfonso X el Sabio a seis centros educativos». 20 Minutos (στα Ισπανικά). Europa Press. 4 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2019.
|
Το Πολιτειακό Τάγμα του Αλφόνσου Ι΄ του Σοφού (ισπανικά: Orden Civil de Alfonso X el Sabio) είναι ισπανικό αστικό τάγμα που δημιουργήθηκε το 1939. Απονέμεται σε πρόσωπα ως αναγνώριση δραστηριοτήτων στους τομείς της εκπαίδευσης, της επιστήμης, του πολιτισμού, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της έρευνας. Δημιουργήθηκε στις 23 Μαΐου 1902.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%8D
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καταδύσεων 1933
|
Το ελληνικό Πρωτάθλημα Καταδύσεων αποτελούσε συνεχώς μέρος του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης από το 1929 και μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε, όπου τόσο η επιμέρους βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Υδατοσφαίρισης, όσο και αυτή των Καταδύσεων, προστίθετο στη Γενική Βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Κολύμβησης του ίδιου έτους. Τα μοναδικά χρόνια που δεν πραγματοποιήθηκε το Πρωτάθλημα καταδύσεων κατόπιν σχετικής απόφασης της Ομοσπονδίας Κολύμβησης - είτε λόγω έλλειψης συμμετοχών, είτε για διάφορους άλλους λόγους - ήταν οι διετίες 1936-1937, 1939-1940, 1945-1946 και 1950-1951 και φυσικά το χρονικό διάστημα 1940-1944 λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το τέλος των αγωνισμάτων, "συμπρωταθλητές" σύλλογοι στις Καταδύσεις για το 1933 ανακηρύχθηκαν οι ομάδες του Εθνικού Πειραιώς και του Ολυμπιακού Πειραιώς. Συγκεκριμένα, οι Α.Μίκος και Α.Σύρας κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στα αγωνίσματα των 3μ. και 5μ. αντίστοιχα συγκεντρώνοντας έξι (6) βαθμούς για τον σύλλογό τους, ενώ για τον Ολυμπιακό οι δύο δεύτερες θέσεις του Πανάγου και οι δύο τρίτες θέσεις του Ανδρέα Κουραχάνη στα δύο αυτά αγωνίσματα απέφεραν επίσης έξι (6) βαθμούς. Το να ισοβαθμίσουν δύο σύλλογοι στην βαθμολογία ήταν τόσο σπάνιο, που χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια για να ξανασυμβεί. Συγκεκριμένα, το 1975 οι ομάδες του Παναθηναϊκού και του Α.Σ. Βόλου συγκέντρωσαν τους ίδιους βαθμούς και ανακηρύχθηκαν επίσης "συμπρωταθλητές", ενώ από τότε και μέχρι σήμερα δεν έχει ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι στο εν λόγω κολυμβητικό πρωτάθλημα του 1933 συνέβη κάτι πρωτόγνωρο, καθώς ο Ολυμπιακός Πειραιώς κατετάγη πρώτος σε όλες τις ομαδικες βαθμολογίες, δηλαδή στη γενική βαθμολογία της κολύμβησης, στην υδατοσφαίριση αλλά και στις καταδύσεις (φυσικά ανακυρήχθηκε και πολυνίκης της διοργάνωσης), κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία των εγχώριων αγώνων υγρού στίβου. 1949 |1952 |1953 |1954 |1955 |1956 |1957 |1958 | 1959 | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 Σύμφωνα με το τότε ισχύον σύστημα βαθμολόγησης, το οποίο ήταν ίδιο με αυτό του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης, η 1η θέση στα αγωνίσματα των καταδύσεων έδινε στο σύλλογο του αθλητή τρεις (3) βαθμούς. Αντίστοιχα, η 2η θέση έδινε στο σύλλογό του δύο (2) βαθμούς και τέλος, η 3η θέση έδινε στο σύλλογό του ένα (1) βαθμό. Από την επιμέρους βαθμολογία των καταδύσεων προέκυπτε ο Πρωταθλητής σύλλογος καταδύσεων για εκείνη τη χρονιά, ενώ οι συνολικοί βαθμοί που συνέλεγαν οι αθλητές της εκάστοτε ομάδας προστίθεντο και στην τελική Γενική Βαθμολογία του συλλόγου τους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της ίδιας χρονιάς. Από το πρώτο επιμέρους Πρωτάθλημα Καταδύσεων που πραγματοποιήθηκε το 1929 και με την πάροδο των ετών, ο τρόπος βαθμολογίας των προσπαθειών των αθλητών, (όσον αφορά τις επιδόσεις τους στα επιμέρους αγωνίσματα) άλλαξε πολλές φορές. Όλα αυτά όμως μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων και έκτοτε εφαρμόστηκε μία σταθερή μορφή βαθμολογίας για πολλά χρόνια. Αρχείο Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Αρχείο Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού Αθλητικό Αρχείο Βουλής Αρχείο Ελληνικής Εθνικής Βιβλιοθήκης Αρχείο Βιβλιοθήκης Εφημερίδων & Περιοδικού Τύπου Αρχείο Εφημερίδας "Μακεδονία" Αρχείο Εφημερίδας "Αθλητικά Χρονικά" Αρχείο Εφημερίδας "Αθλητικό Βήμα" Αρχείο Εφημερίδας "Αθλητισμός" Αρχείο Εφημερίδας "Ακρόπολις" Αρχείο Εφημερίδας "Εμπρός"
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων για το έτος 1933 διεξήχθη στο Μώλο Αγίου Νικολάου (Εγκαταστάσεις Ν.Ο. Πατρών), στην Πάτρα, παράλληλα με το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης, δηλαδή από το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου μέχρι και τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου. Διεξήχθη υπό την αιγίδα της τότε "Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Φιλάθλων" (Ε.Κ.Ο.Φ.), η οποία μετονομάστηκε το 1999 και μέχρι σήμερα είναι γνωστή ως Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας (Κ.Ο.Ε). Για πρώτη φορά στην ιστορία του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Καταδύσεων, δύο ομάδες και συγκεκριμένα ο Εθνικός Πειραιώς και ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. συγκέντρωσαν χάρη στις επιδόσεις των αθλητών τους, τους ίδιους βαθμούς, με αποτέλεσμα να ανακυρηχθούν "συμπρωταθλητές". Για την ιστορία, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ανακυρήχθηκαν "συμπρωταθλητές" οι δύο αυτοί σύλλογοι, καθώς το ίδιο είχε συμβεί και στο ποδοσφαιρικό Πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 1929. Αυτός ήταν ο πρώτος ομαδικός τίτλος στις καταδύσεις και για τους δύο συλλόγους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_1933
|
Κάτω Ποταμιά Νάξου
|
Επειδή σε παλαιότερες απογραφές οι οικισμοί Άνω, Κάτω και Μέση Ποταμιά απογράφονταν ως Ποταμιά στον παρακάτω πίνακα αναφέρονται και οι τρεις, αλλά και το άθροισμά τους για να υπάρχει μια διαχρονική εικόνα. Το 1835, οι σημερινοί οικισμοί Άνω, Κάτω και Μέση Ποταμιά αναγνωρίζονται σαν ένας οικισμός με την ονομασία Ποταμιά, με 190 κατοίκους (57 οικογένειες) και προσαρτάται στον νεοϊδρυθέντα δήμο Βίβλου της επαρχίας Νάξου, με έδρα τον οικισμό Γαλανάδο. Το 1912, αποφασίζεται οι οικισμοί που έχουν πάνω από 300 κατοίκους και σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης, να αποτελέσουν αυτοτελείς κοινότητες. Οπότε ο οικισμός Ποταμιά, που αριθμούσε πάνω από 500 κατοίκους αποσπάται από το δήμο Βίβλου και ορίζεται έδρα της κοινότητας Ποταμιάς. Το 1928, στην απογραφή αναγνωρίζονται ξεχωριστά οι οικισμοί Άνω, Κάτω και Μέση Ποταμιά, οπότε ο οικισμός Ποταμιά καταργείται και στη θέση του δημιουργείται η κοινότητα Ποταμιάς, που περιλαμβάνει τους τρεις ξεχωριστούς οικισμούς και έδρα του ορίζεται η Άνω Ποταμιά. Το 1976, ο οικισμός (Άνω Ποταμιά) παύει από έδρα της κοινότητας Ποταμιάς και ορίζεται έδρα ο οικισμός Μέση Ποταμιά. Το 1997, με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας (νόμος 2539/97), ο οικισμός προσαρτάται στο δήμο Νάξου. Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), ο οικισμός προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Νάξου & Μικρών Κυκλάδων. Συγκεκριμένα, με το πρόγραμμα Καποδίστριας υπαγόταν στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ποταμιάς, του Δήμου Νάξου, του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους.Σήμερα, μετά τη τελευταία μεταβολή του 2010 (πρόγραμμα Καλλικράτης), αποτελεί μαζί με τους οικισμούς Άνω Ποταμιά ( 127 κ.) και Μέση Ποταμιά ( 99 κ.) την Τοπική Κοινότητα Ποταμιάς ( 285 κ.). Η τ.κ. Ποταμιάς υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Νάξου, του δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, της περιφερειακής ενότητας Νάξου (του πρώην νομού Κυκλάδων), στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου.
|
Η Κάτω Ποταμιά είναι χωριό της κεντρικής Νάξου, σε υψόμετρο 80-110 μέτρων και με 99 κατοίκους (απογραφή 2011). Αποτελεί τον δυτικό οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Ποταμιάς που συναποτελείται από τη Μέση Ποταμιά και τη Άνω Ποταμιά. Βρίσκεται στην ενδοχώρα του νησιού σε απόσταση 9 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Χώρα. Έχει χαρακτηριστεί από το 1988 παραδοσιακός οικισμός.Οι κάτοικοι της Ποταμιάς ασχολούνται με την γεωργία, τη κτηνοτροφία και η περιοχή είναι ξακουστή για τα κηπευτικά της αλλά και για τα τυριά. Στην περιοχή υπάρχουν παλιοί νερόμυλοι οι οποίοι σε συνδυασμό με το καταπράσινο περιβάλλον δημιουργούν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Στα νότια της Κάτω Ποταμιάς υπάρχει μια από τις 34 εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής, αυτή του Αγίου Μάμα, που χτίστηκε τον 9ο αι. μ.Χ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AC_%CE%9D%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85
|
Ράχαφ Μοχάμεντ αλ-Κούνουν
|
Η Μοχάμεντ γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 2000. Ο πατέρας της είναι ο διοικητής της πόλης του αλ-Σουλαϊμί στην περιοχή Επαρχία Χαΐλ. Έχει εννέα αδέλφια. Έχει δηλώσει ότι η οικογένειά της την εμπόδισε να φοιτήσει σε εκπαιδευτικό ίδρυμα, την είχε κλειδώσει για μήνες, υπέστη σε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση , σκόπευαν να την παντρέψουν σε κανονισμένο από τα πριν γάμο και απειλούταν με θάνατο επειδή δεν ακολουθούσε το Ισλάμ. Η αποστασία ενάντια στο Ισλάμ είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο σύμφωνα με το νόμο της Σαρία της Σαουδικής Αραβίας.
|
Η Ράχαφ Μοχάμεντ (πρώην γνωστή ως Ράχαφ Μοχάμεντ αλ-Κούνουν, αραβικά: رهف محمد مطلق القنون, γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 2000) είναι Σαουδαράβισσα που συνελήφθη από τις ταϊλανδικές αρχές στις 5 Ιανουαρίου 2019 ενώ βρισκόταν στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ στο δρόμο από το Κουβέιτ για την Αυστραλία. Στις 11 Ιανουαρίου έλαβε άσυλο από το Καναδά και έφτασε εκεί την επόμενη μέρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CF%87%CE%B1%CF%86_%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%B1%CE%BB-%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD
|
Μέγαρο Τσίλλερ-Λοβέρδου
|
Εγκαταστημένος μόνιμα στην Ελλάδα από το 1868, ο Ερνέστος Τσίλλερ υπήρξε εκ των κυριότερων νεοκλασικών αρχιτεκτόνων στη χώρα. Με σημείο εκκίνησης το 1875, κατοικούσε εντός μεγάλου κτήματος στην αγορά του οποίου και είχε προχωρήσει στην περιοχή του Πειραιά, σε κοντινή απόσταση του Λιμένα Ζέας. Το 1882, προχώρησε στην αγορά οικοπέδου σε κοντινή απόσταση του εργοταξίου ανέγερσης της Ακαδημίας Αθηνών, όπου και ξεκίνησε εργασίες ανέγερσης ιδιωτικού μεγάρου για λογαριασμό του ιδίου. Οι πόροι χρηματοδότησης της συγκεκριμένης κατασκευής προήλθαν, μεταξύ άλλων, από τον βαρόνο Σίμωνα Σίνα, με τον οποίον ο Τσίλλερ διατηρούσε φιλικές σχέσεις από την εποχή κατά την οποία ο ίδιος κατοικούσε στη Βιέννη. Ο Σίνας παραχώρησε, συνολικά, χρηματικό ποσό της τάξεως των 20.000 δραχμών στον Τσίλλερ μέσω της διαθήκης του, χρήματα τα οποία αντιστοιχούσαν, περίπου, στο ένα τέταρτο της αξίας κατασκευής ιδιωτικού μεγάρου εντός αστικού ιστού. Έπειτα από τον θάνατο του βαρόνου στη Βιέννη το 1876, ο Τσίλλερ χρειάστηκε αριθμό ετών διαπραγμάτευσης με τους κληρονόμους του, προκειμένου το παραχωρηθέν ποσό να περιέλθει υπό την κυριότητά του. Παράλληλα, ο Τσίλλερ υποχρεώθηκε σε πώληση έκτασης μεγαλύτερης των 4.000 m² του κτήματός του στον Πειραιά. Οι εργασίες ανέγερσης της αθηναϊκής έπαυλης ολοκληρώθηκαν το 1885. Το συγκεκριμένο κτίριο αποτέλεσε, παράλληλα, κύρια κατοικία του αρχιτέκτονα και της οικογένειάς του, εργαστήριο, καθώς και γραφείο του. Μεταξύ άλλων, περιελάμβανε αίθουσα μουσικής για λογαριασμό της συζύγου του Ερνέστου Τσίλλερ, Σοφίας Δούδου, εγνωσμένης αξίας πιανίστριας. Αριθμός καλλιτεχνικών και πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως, μεταξύ άλλων, οι Βίλελμ Ντέρπφελντ, Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και Παναγής Τσαλδάρης, οι οποίοι και υπήρξαν επισκέπτες του συγκεκριμένου κτιρίου κατόπιν σχετικής προσκλήσεως του ζεύγους Τσίλλερ. Έχοντας καταστραφεί από αποτυχημένες οικονομικές επιλογές το 1900, ο Τσίλλερ υποχρεώθηκε σε πώληση της οικίας του έναντι χρηματικού ποσού της τάξεως των 150.000 δραχμών, παρά τη μετατροπή τμήματος του κτιρίου σε οικοτροφείου με απώτερο σκοπό την ορισμένων επιπρόσθετων εσόδων μέσω ενοικιαστηρίου. Τελικώς, το 1912, αγοράστηκε από τον οικονομολόγο, τραπεζίτη και συλλέκτη έργων τέχνης, Διονύσιο Λοβέρδο. Ο τελευταίος προχώρησε σε ανακατασκευή του κυρίως τμήματος του κτιρίου, καθώς και, έπειτα από μερικά χρόνια, στην ανέγερση παρεκκλησίου εντός του κήπου του Τσίλλερ και στην ανακατασκευή του πρώην εργαστηρίου του αρχιτέκτονα με απώτερο σκοπό την έκθεση της ιδιωτικής συλλογής του η οποία αποτελείτο από, περίπου, 500 εικόνες. Το 1979, οι δύο κληρονόμοι του Διονυσίου Λοβέρδου, Μαρία Λοβέρδου και Ιωάννα Βασιλιάδη, παραχώρησαν τη συλλογή του πατέρα τους στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1980, το μέγαρο υπέστη καταστροφές ως αποτέλεσμα πυρκαγιάς ενώσω φιλοξενούσε το βεστιάριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Κατά τη διάρκεια του αμέσως επόμενου έτους, το κτίριο κατεγράφη εντός του καταλόγου των προστατευόμενων κτιρίων της Ελλάδας. Η δωρεά της ιδιοκτησίας, η οποία υλοποιήθηκε το 1992, επισημοποίησε την προσάρτησή της από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο και τη μετατροπή του κτιρίου σε μουσείο ανοιχτό προς το κοινό. Τα αρχικά σχέδια, κατά τα μέσα της δεκαετίας του 2000, προέβλεπαν την φιλοξενία εντός του χώρου συλλογής σχεδίων, χαρτών, καθώς και φωτογραφικών αρχείων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου. Ωστόσο, καθώς είχε υποστεί σημαντικές ζημιές από τους σεισμούς, την πυρκαγιά, τις λεηλασίες, καθώς και τη χρήση του ως τόπο τέλεσης σατανιστικών τελετών, το κτίριο παρέμεινε υπό καθεστώς εγκατάλειψης επί χρονικό διάστημα σχεδόν δύο δεκαετιών. Το 2011, μελέτες πραγματοποιήθηκαν από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού, ενώ το 2014 ξεκίνησαν εργασίες αναστήλωσης του κτιρίου. Έπειτα από αναμονή χρονικού διαστήματος διάρκειας πέντε ετών και συνολικό προϋπολογισμό της τάξεως των 5.220.696 ευρώ, το Μέγαρο Τσίλλερ-Λοβέρδου άνοιξε επισήμως στο κοινό τον Μάιο του 2021. Ως μέρος των εκθεμάτων του, φιλοξενεί μέρος των εικόνων, εικονοστασίων και ξύλινων γλυπτών της Κρητικής και της Επτανησιακής Σχολής τα οποία και αποτελούν τμήμα της Συλλογής Λοβέρδου. Το Μέγαρο Τσίλλερ-Λοβέρδου, το οποίο είναι έκτασης μεγαλύτερης των 1.000 m² επί τρία επίπεδα, ενώ διαθέτει και επιπρόσθετη έκταση της τάξεως των 573 m², αποτελείται από σύμπλεγμα κτιρίων εποχής και διαφορετικών λειτουργιών. Οι δύο ιδιώτες ιδιοκτήτες του οι οποίοι ήταν οι Ερνέστος Τσίλλερ και Διονύσιος Λοβέρδος προχώρησαν σε αριθμό μετατροπών του αρχικού αρχιτεκτονικού σχεδίου του κτιρίου. Βάσει των αρχικών αρχιτεκτονικών σχεδίων, το κυρίως τμήμα αποτελείτο από ένα υπερυψωμένο υπόγειο το οποίο λειτουργούσε ως αποθηκευτικός χώρος, καθώς και χώρος υπηρεσιακού προσωπικού, ενώ το ισόγειο προοριζόταν ως χώρος υποδοχής επισκεπτών και γραφείων, με τον όροφο να φιλοξενεί τα υπνοδωμάτια. Η πρόσοψή του, νεοκλασικού αρχιτεκτονικού ρυθμού, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, οκτώ ανάγλυφες προτομές καρυάτιδων οι οποίες και στηρίζουν τα προεξέχοντα υπέρθυρα των παραθύρων του ορόφου. Εντός του κτιρίου, το δάπεδο του ισογείου είναι διακοσμημένο με μάρμαρο προερχόμενο από τον Υμηττό, ενώ ο ζωγραφικός διάκοσμος αποτελεί έργο του Σλοβένου καλλιτέχνη Γιούρι Σούμπιτς. Η παρουσία των τοιχογραφιών γίνεται ιδιαιτέρως αισθητή εντός του σαλονιού γνωστού ως «της Πομπήιας», αποτελώντας παράδειγμα της νεοαναγεννησιακής αρχιτεκτονικής η οποία και ήταν ευρέως διαδεδομένη κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου, στις κυλινδρικές οροφές, καθώς και στις λεπτομέρειες των μονογραμμάτων του ζεύγους Τσίλλερ εντός των ιδιωτικών διαμερισμάτων του. Στα ανατολικά του κτιρίου, μία πτέρυγα σχημάτιζε μία βεράντα και επέτρεπε τη σύνδεση της κατοικίας και του εργαστηρίου, το οποίο και βρισκόταν στα νότια της ιδιοκτησίας. Μικρού μεγέθους σιντριβάνι βρισκόταν στο μέσον του κήπου. Σήμερα, τα αρχικά αρχιτεκτονικά σχέδια του Τσίλλερ φυλάσσονται εντός της Εθνικής Πινακοθήκης. Μεταξύ του 1900 και του 1905, ο αρχιτέκτονας προχώρησε σε ορισμένες μετατροπές ως προς τον σχεδιασμό του κτιρίου, όπως, μεταξύ άλλων, στη μετατροπή ορισμένων τμημάτων του υπογείου σε οικογενειακής χρήσεως σαλόνια. Μεταξύ του 1913 και του 1925, όντας πλέον ιδιοκτήτης του μεγάρου, ο Διονύσιος Λοβέρδος προχώρησε σε αριθμό σημαντικών τροποποιήσεων. Μεταξύ άλλων, ένας επιπρόσθετος όροφος κατασκευάστηκε εντός της ανατολικής πτέρυγας και μαγειρεία διαμορφώθηκαν, ενώ το πρώην εργαστήριο μετατράπηκε σε αίθουσα δεξιώσεων. Μεταξύ του 1925 και του 1930, εργασίες πραγματοποιήθηκαν με απώτερο σκοπό τη μετατροπή του μεγάρου σε ιδιωτικό μουσείο, υπό την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου και της ιστορικού Αγγελικής Χατζημιχάλη. Η συλλογή στεγάστηκε κυρίως εντός του πρώην εργαστηρίου του Τσίλλερ, στο οποίο και προστέθηκε κόγχη εμπνευσμένη από την αψίδα των εκκλησιών. Παράλληλα, παρεκκλήσιο με θόλο διακοσμημένο με βυζαντινής τεχνοτροπίας ψηφιδωτά, το οποίο επικοινωνούσε με το νότιο κλιμακοστάσιο της κατοικίας, ανεγέρθηκε εντός της δυτικής πτέρυγας της ιδιοκτησίας. Επιπλέον, υπήρξε τροποποίηση της διάταξης των διαδρόμων του κτιρίου και νέα άρτιας ποιότητας ξύλινα κλιμακοστάσια προστέθηκαν. Έπειτα από τον θάνατο του Διονυσίου Λοβέρδου το 1936, ορισμένες ελάσσονος σημασίας επιπρόσθετες τροποποιήσεις έλαβαν χώρα από τις κληρονόμους του, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν η μετατροπή ενός εκ των δύο δωματίων της Σοφίας Δούδου-Τσίλλερ σε μαγειρεία. Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Μέγαρο Μελά Μέγαρο Ψύχα
|
Το Μέγαρο Τσίλλερ-Λοβέρδου είναι αστικό παλάτι ανεγερθέν το 1882 στην Αθήνα της Ελλάδας. Σχεδιασμένο από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ, ο οποίος και το κατέστησε ως κύρια κατοικία του, καθώς και χώρο εργασίας του, το συγκεκριμένο κτίριο αγοράστηκε το 1912 από τον Έλληνα τραπεζίτη Διονύσιο Λοβέρδο. Ο τελευταίος προχώρησε σε μετατροπή τμήματος της οικίας προκειμένου να φιλοξενήσει εντός αυτής τη σημαντική συλλογή του έργων μεταβυζαντινής τέχνης. Το 1979, το μέγαρο παραχωρήθηκε στο Ελληνικό Δημόσιο από τους κληρονόμους του Λοβέρδου και σημαντικές εργασίες αναστήλωσης έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010 με απώτερο σκοπό τη μετατροπή του σε μουσείο. Με σημείο εκκίνησης τον Μάιο του 2021, το κτίριο φιλοξενεί τμήμα της συλλογής Λοβέρδου ως παράρτημα του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%81-%CE%9B%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Ολίβα Καβρέτα
|
Ο Ολίβα Καβρέτα ήταν ο τέταρτος γιος τού Μιρό Β΄ κόμη της Σερδάνια & Μπεζαλού και της Άβα, κόρης τού Φιδέλ ή τού Βερνάρδ Ουνιφρέδ των Ριβαγόρσα. Τον δευτερότοκο Βιφρέδο Β΄ κόμη τού Μπεζαλού κληρονόμησε το 957 ο τρίτος αδελφός του Μιρό Γ΄. Ο Μιρό Β΄ κληρονόμησε τη Σερδάνια από τον πρωτότοκο αδελφό του Σούνιφρεδ Β΄ το 968. Από το 927 που απεβίωσε ο πατέρας του, ήταν υπό την επιτροπεία της μητέρας του. Κατά τη διακυβέρνησή του πρόσθεσε τη Βέργα και το Ριπόλ στις κτήσεις του. Το 979 ο Ρογήρος Α΄ κόμης της Καρκασσόν τού παραχώρησε το Καπρίρ. Το 984 απεβίωσε και ο τελευταίος αδελφός του Μιρό Γ΄ άτεκνος και ο Ολίβα Καβρέτα ανέλαβε τη διοίκηση όλων των πατρικών κομητειών. Ταξίδευσε δύο φορές στη Ρώμη: το 968 με τον Γαρίν ηγούμενο τού Κουιξά και το 988 κατά τη διαδρομή του προς το Μοντεκασσίνο, μονή όπου και αποσύρθηκε. Διαίρεσε τις κτήσεις του μεταξύ των γιων του: ο Βερνάρδος Α΄ έλαβε το Μπεζαλού & Ρίπολ, ο Γουίλφρεδ Β΄ τη Σερδάνια και ο Ολίβα τη Βέργα. Η σύζυγός του ανέλαβε την επιτροπεία των τέκνων τους και έζησε στην Ιταλία ως το 990. Νυμφεύτηκε την 3η εξαδέλφη τού πατέρα του Έρμενγαρδ των Μπελλονιδών, κόρη τού Γάουσβερτ κόμη τού Εμπούριες & Ρουσσιγιόν και είχε τέκνα: Βερνάρδος Α΄ απεβ. 1020, κόμης τού Μπεζαλού. Βιφρέδο Β΄ π. 970-1050, κόμης της Σερδάνια. Ολίβα π. 971-1046, ηγούμενος, επίσκοπος τού Μπικ. Βερεγγάριος, επίσκοπος τού Έλνε. Αδελαΐδα, παντρεύτηκε τον Ιωάννη δ' Οριόλ, κύριο τού Σάλες.Από την ερωμένη του Ίνγεβεργα δε Βεσόρα είχε ένα φυσικό τέκνο: (νόθη) Ίνγεβεργα, ηγουμένη τού Σαντ Χοάν δε Ριπόλλ. Taylor, Nathaniel L. "A Early Catalonian Charter in the Houghton Library from the Joan Gili Collection of Medieval Catalonian Manuscripts", Harvard Library Bulletin Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Oliba Cabreta of Cerdanya στο Wikimedia Commons
|
Ο Ολίβα Καβρέτα, (Ισπανικά Oliba Cabreta, περί το 920 - 990) μέλος του Οίκου της Βαρκελώνης ήταν Κόμης της Σερδάνια (968 - 988) και Κόμης του Μπεζαλού (984 - 988).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1
|
Δυο Γίγαντες Συγκρούονται
|
Μετά την αποφυλάκισή του ο Μαξ Κέιντι (Ρόμπερτ Μίτσαμ), ένας εγκληματίας που πέρασε 8 χρόνια της ζωής του στη φυλακή, φτάνει στην πόλη που ζει ο πρώην δικηγόρος του, Σαμ Μπόουντεν (Γκρέγκορι Πεκ). Ο Κέιντι είχε καταδικαστεί για ένα σεξουαλικό έγκλημα. Ο Μπόουντεν ήταν κύριος μάρτυρας στη δίκη και οι μαρτυρίες του οδήγησαν τον Κέιντι στη φυλακή. Για τον δικηγόρο είναι φανερό πως ο πρώην κατάδικος θα ζητήσει εκδίκηση. Μια εκδίκηση που στόχος της θα είναι η οικογένεια του δικηγόρου, η γυναίκα του, Πέγκι (Πόλι Μπέργκεν), και η κόρη του, Νάνσυ (Λόρι Μάρτιν). Το 1961 ο Γκρέγκορι Πεκ απέκτησε τα δικαιώματα του μυθιστορήματος "The Executioners" του Τζον Ν. ΜακΝτόναλντ, χωρίς να έχει σκοπό να συμμετάσχει στην ταινία και θέλοντας να έχει μόνο την ιδιότητα του παραγωγού. Οι κινηματογραφικές εταιρείες όμως τον ήθελαν για το ρόλο του κακού της υπόθεσης του πρώην καταδίκου Μαξ Κέιντι. Ο Πεκ όμως θεωρούσε ότι το κοινό δεν θα τον δεχόταν ποτέ σε ρόλο κακού και αρνήθηκε το ρόλο, αναλαμβάνοντας αντ' αυτού το ρόλο του δικηγόρου Σαμ Μπόουντεν. Σκηνοθέτης της ταινίας θα ήταν ο Τζει Λι Τόμσον που είχε ήδη σκηνοθετήσει τον Πεκ στην ταινία "Τα κανόνια του Ναβαρόνε" (The Guns Of Navarone) το 1960. Οι δυο τους κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι καταλληλότερος για το ρόλο του Κέιντι ήταν ο Ρόμπερτ Μίτσαμ, ο οποίος είχε σκιαγραφήσει το χαρακτήρα ενός αναλόγου θηριώδους άνδρα το 1955, στην ταινία "Η Νύχτα του Κυνηγού" (The Night Of The Hunter). Ο Μίτσαμ αρχικά αρνήθηκε το ρόλο και οι Πεκ και Τόμσον του έστειλαν ένα μπουκάλι μπέρμπον και ένα σημείωμα, στο οποίο ο Μίτσαμ απάντησε Πήρα το μπέρμπον σας, είμαι μεθυσμένος, θα το κάνω. Η διανομή των ρόλων στην ταινία έλαβε πολλές επικρίσεις για το γεγονός ότι ο Πεκ που έχει τον πιο αδύναμο ρόλο στην ταινία ήταν ψηλότερος του Μίτσαμ.Η μικρή Λόρι Μάρτιν, που υποδυόταν την κόρη του Πεκ στην ταινία είχε εφιάλτες για πολλά βράδια μετά τα γυρίσματα των σκηνών που ο Μίτσαμ της επιτίθεται στο σχολείο ή αργότερα στην καμπίνα του σκάφους.Ο Τζέι Λι Τόμσον είχε οραματιστεί την ταινία ασπρόμαυρη και όντας θαυμαστής της δουλειάς του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ήθελε να χρησιμοποιήσει χιτσκοκικά στοιχεία στην ταινία, κοντινά πλάνα σε θλιμμένα πρόσωπα, φωτεινές γωνίες κι ένα ανατριχιαστικό μουσικό θέμα.Η ταινία γυρίστηκε στη Σαβάνα και η ερωτική σκηνή μεταξύ του Μίτσαμ και της Μπέργκεν αυτοσχεδιάστηκε απ' τους ίδιους τους ηθοποιούς (τα αυγά που τρίβει ο Μίτσαμ πάνω στη Μπέργκεν ήταν έμπνευση της στιγμής του Τόμσον).Η λέξη βιασμός αφαιρέθηκε εντελώς από το σενάριο και η ταινία προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της εμφανούς παιδοφιλίας του Κέιντι και το θέμα της παρενόχλησης της μικρής κόρης του Σαμ Μπόουντεν υπέστη λογοκρισία για αυτό το λόγο αφαιρέθηκαν σκηνές από την ταινία σε ορισμένες χώρες.Το 1991 ο Μάρτιν Σκορσέζε σκηνοθέτησε την επανεκτέλεση της ταινίας, με τον ίδιο τίτλο, Cape Fear (Το Ακρωτήρι του Φόβου). Στο ρόλο του Πεκ εμφανίστηκε ο Νικ Νόλτε, στο ρόλο του Μίτσαμ ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στο ρόλο της Μπέργκεν η Τζέσικα Λανγκ και στο ρόλο της Μάρτιν η Τζούλιετ Λιούις. Οι Ρόμπερτ Μίτσαμ, Γκρέγκορι Πεκ και Μάρτιν Μπάλσαμ, έκαναν σύντομο πέρασμα στην ταινία του Σκορσέζε σε διαφορετικούς ρόλους σε σχέση με εκείνους που είχαν ερμηνεύσει το 1962. Bergman, Paul; Asimow, Michael. (2006) Reel justice: the courtroom goes to the movies (Kansas City : Andrews and McMeel). ISBN 0-7407-5460-2; ISBN 978-0-7407-5460-9; ISBN 0-8362-1035-2; ISBN 978-0-8362-1035-4. Machura, Stefan and Robson, Peter, eds. Law and Film: Representing Law in Movies (Cambridge: Blackwell Publishing, 2001). ISBN 0-631-22816-0, ISBN 978-0-631-22816-5 176 pages. Thain, Gerald J., "Cape Fear, Two Versions and Two Visions Separated by Thirty Years." ISBN 0-631-22816-0, ISBN 978-0-631-22816-5 176 pages. Δυο Γίγαντες Συγκρούονται στην IMDb Δυο Γίγαντες Συγκρούονται στο cine.gr
|
Η ταινία (ελληνικός τίτλος) Δυο γίγαντες συγκρούονται , (ή ακριβής μετάφραση) Το ακρωτήρι του φόβου - (πρωτότυπος τίτλος Cape Fear) είναι ταινία θρίλερ Αμερικανικής παραγωγής του 1962 σε σκηνοθεσία Τζέι Λι Τόμσον, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Τζον Ν. ΜακΝτόναλντ. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι Γκρέγκορι Πεκ και Ρόμπερτ Μίτσαμ
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BF_%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9
|
Κάιλι Τζένερ
|
Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1997 στο Λος Άντζελες από τις Κρις Τζένερ και Κέιτλιν Τζένερ (πρώην Μπρους Τζένερ). Έχει μια μεγαλύτερη βιολογική αδελφή, την Κένταλ. Έχει επίσης τέσσερα ετεροθαλή αδέλφια από την πλευρά της μητέρας της - Κλοέ, Κόρτνεϊ, Κιμ και Ρομπ Καρντάσιαν καθώς και τέσσερα από την πλευρά του πατέρα της - Μπρόντι, Μπερτ, Μπράντον και Κέισι Τζένερ. Φοίτησε αρχικά στο ιδιωτικό σχολείο Sierra Canyon School ενώ το 2012 εγγράφηκε σε ένα πρόγραμμα κατ' οίκον εκπαίδευσης από το οποίο έλαβε απολυτήριο λυκείου τον Ιούλιο του 2015. Το 2007, μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια της, Κένταλ, Κλοέ, Κόρτνεϊ, Κιμ και Ρομπ, ξεκίνησαν να εμφανίζονται στο οικογενειακό τηλεοπτικό ριάλιτι σόου «Keeping Up With The Kardashians», το οποίο ακολουθεί τις προσωπικές και επαγγελματικές ζωές των μελών της οικογένειας. Παράλληλα, συμμετείχε και σε διάφορα spin-offs όπως τα «Kourtney & Kim Take Miami», «Khloe & Lamar» και «Kourtney & Kim Take New York». Το 2011, μαζί με την οικογένεια της, μπήκαν στη ετήσια λίστα "Style Stars" του περιοδικού Seventeen. Την ίδια χρονιά, η ίδια με την Κένταλ και τη μητέρα τους, Κρις, συμμετείχαν σε ένα επεισόδιο του ριάλιτι μόδας «America's Next Top Model». Το 2013, συνεργάστηκε με την εταιρεία «Nicole by OPI» και κυκλοφόρησε δύο δικά της μανό με τις ονομασίες "Wear Something Spar-kylie" και "Rainbow in the S-kylie". Από αυτή τη συνεργασία, έλαβε περίπου 100.000 δολάρια. Στις 15 Νοεμβρίου 2013, οι αδελφές Τζένερ, ανακοίνωσαν ότι θα ξεκινήσουν τη συλλογή ρούχων «The Kendall & Kylie Collection» σε συνεργασία με την εταιρία «PacSun». Παράλληλα, ξεκίνησαν και μια σειρά κοσμημάτων με την επωνυμία «Kendall & Kylie». Η Κάιλι δημιούργησε ένα λογαριασμό στο e-bay όπου πουλούσε παλιά της ρούχα για να συγκεντρώσει χρήματα για το Νοσοκομείο Παίδων του Λος Άντζελες. Επίσης προσχώρησε την οικογένεια της σε μια πώληση ναυπηγείων, όπου τα έσοδα δόθηκαν σε δωρεές για τους οργανισμούς "Share Our Strength" και "Greater Los Angeles Fisher House Foundation". Έπειτα, στις 19 Ιανουαρίου 2014, μαζί με τις αδελφές της, Κένταλ και Κλοέ αλλά και τον Λιλ Τουίστ, συμμετείχαν σε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι bowlling στο Studio City της Καλιφόρνια. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε για να συγκεντρώσει χρήματα για το ίδρυμα "Robin Hood" και μαζεύτηκαν 1 εκατομμύριο δολάρια. Αργότερα, το καλοκαίρι, οι αδελφές Τζένερ συμμετείχαν σε δύο συναυλίες του Κρις Μπράουν για φιλανθρωπικό σκοπό. Τέλος, η Κάιλι, έκανε δωρεά στην ομοφυλοφιλική κοινότητα των "Lesbian Gay Bisexual". Η Κάιλι έγινε πρεσβυτέρα της Nip + Fab τον Μάρτιο του 2015.Συνεργάστηκε επίσης με Seventeen magazine ως brand ambassador και ως μοντέλο για το Forever 21's Hello Kitty line. Τον Μάιο του 2015, σε ένα επεισόδιο του "Keeping Up With The Kardashians", η Κάιλι παραδέχθηκε ότι σκοπεύει να κάνει μια αυξητική χειλιών. Τα ενισχυμένα με εμφύτευση χείλη της, δημιούργησαν κερδοσκοπία και κέρδισαν τη δημοσιότητα της. Πριν την προβολή του επεισοδίου, η Κάιλι, έλεγε ότι χρησιμοποιεί lip liner για την ανάδειξη των χειλιών της. Αργότερα, η Κάιλι έδωσε τη δική της απάντηση σε αυτό λέγοντας: "Δεν είμαι εδώ για να προσπαθήσω να ενθαρρύνω ανθρώπους / νεαρά κορίτσια να μοιάζουν σαν εμένα ή να σκέφτονται ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος που θα πρέπει να δείχνουν." Τον Ιούνιο του 2015, οι αδελφές Τζένερ ξεκίνησαν τη δική τους σειρά ρούχων "Kendall & Kylie" σε συνεργασία με την βρετανική εταιρία Topshop. Αυτή η σειρά περιλάμβανε επίσης και μαγιό. Τον Αύγουστο του 2015, η Κάιλι ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη δική της σειρά με κραγιόν με την ονομασία "Kylie Cosmetics". Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, δημιούργησε την δική της ιστοσελίδα και εφαρμογή για κινητά. Τον Οκτώβριο, πρωταγωνίστησε στο βίντεοκλιπ του τότε συντρόφου της, Tyga, με τίτλο ""Dope'd Up" ως ζόμπι. Η Κάιλι κυκλοφόρησε ένα ολιγόλεπτο διαφημιστικό βίντεο με μια σειρά από lip glosses τον Μάρτιο του 2016. Τη σκηνοθεσία του βίντεο ανέλαβε η Collin Tilley και συμμετείχαν επίσης τα μοντέλα Karin Jinsui, Mara Teigen και Jasmine Sanders. Τον Μάιο του ίδιου έτους, έκανε ένα ντουέτο με το τραγούδι του παραγωγού Burberry Perry "Beautiful Day" μαζί με Lil Yachtly και τα μοντέλα Jordyn Woods και Justine Skye. Το φθινόπωρο του 2016, η Κάιλι ανακοίνωσε ότι είναι το νέο πρόσωπο της εταιρίας Puma μαζί με τον Rae Sremmurd. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ανακοίνωσε την κυκλοφορία δύο νέων συνόλων καλλυντικών σε συνεργασία με την αδελφή της, Κλοέ Καρντάσιαν και την Kylie Cosmetics KoKo collection. Αργότερα τον ίδιο μήνα, η Κάιλι κατηγορήθηκε ότι κλέβει σχέδια για μια σειρά αντικειμένων καμουφλάζ που κυκλοφόρησε στο ηλεκτρονικό της κατάστημα από την ανεξάρτητη ετικέτα σχεδιασμού PluggedNYC, του οποίου ο δημιουργικός διευθυντής υποστήριξε τις αξιώσεις. Αργότερα, η Κάιλι κατέκτησε την 59η θέση της στήλης του περιοδικού "Forbes", Forbes Celebrity 100, που υπολογίζει τις 100 πιο μεγάλες πληρωμές διασημοτήτων με τα κέρδη των τελευταίων 12 μηνών. Η Κάιλι υπολογίζεται ότι για την τελευταία χρονιά, κέρδισε περίπου 41 εκατομμύρια δολλάρια, κάνοντας την μάλιστα την πιο νεαρή διασημότητα, της λίστας αφού ήταν μόλις 19 ετών. Επίσης, το 2017 ξεκίνησε να συνεργάζεται με την εταιρία γυαλιών της Μελβούρνης "Quay Australia" και κυκλοφόρησε τη δική της σειρά με την ονομασία "Quay x Kylie". Επίσης μαζί με την Kylie Cosmetics κυκλοφόρησε την νέα της καλοκαιρινή συλλογή καλλυντικών "Summer 2017 Vacation Collection" και σε ένα από τα highlighters της νέα σειράς που περιέχονται μέσα στο πολυτελές χρυσό travel makeup kit της collection, έδωσε το όνομα του ελληνικού νησιού "Santorini". Στα μέσα της χρονιάς, η Κάιλι Τζένερ ανακοίνωσε ότι θα πρωταγωνιστήσει στη δική της τηλεοπτική σειρά, με όνομα ''Life of Kylie'' (Η ζωή της Κάιλι), η οποία τελικά έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο του 2017 από το E! Entertainment και ολοκληρώθηκε σε 8 επεισόδια. To 2018 μπήκε στην λίστα "America's Women Billionaires" του περιοδικού Forbes, έχοντας την 27η θέση και περιουσία 900 εκατομμύρια δολάρια Τον Φεβρουάριο του 2017 η Κάιλι Μινόγκ κέρδισε τη δικαστική τους διαμάχη για το εμπορικό όνομα "Kylie", το οποίο η Τζένερ είχε χρησιμοποιήσει για μια εμπορική εφαρμογή. Τον Ιανουάριο του 2017 η make up artist Vlada Haggarty ισχυρίστηκε μέσω των δικηγόρων της ότι η Τζένερ είχε κλέψει το δημιουργικό στυλ και την αισθητική της προσωπικής της δουλειάς για τα προϊόντα της δεύτερης και ότι η Τζένερ είχε ιστορικό κλοπής των πρωτότυπων κραγιόν της Haggerty τα οποία παρουσίαζε σαν δικά της. Η Τζένερ ευχαρίστησε την Vlada και την δουλειά της για την δημιουργία του λογοτύπου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και καταβλήθηκε ένα μεγάλο ποσό μέσα σε κλειστό φάκελο για την αποφυγή τυχόν μελλοντικών νομικών ζητημάτων. Η Σάρα Χόουπ, μια Βρετανίδα ζωγράφος της οποίας η δουλειά έχει παρουσιαστεί σε γκαλερί τέχνης σε πολλές πόλεις του κόσμου, κατέθεσε αγωγή εναντίον της Τζένερ και της NBC Universal για την χρήση ενός λογοτύπου για κραγιόν. Η Χόουπ δήλωσε ότι η Τζένερ είχε δημοσιεύσει στους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα μια εικόνα που έμοιαζε εκπληκτικά με το διασημότερο κομμάτι της Χόουπ "Temptation Neon" και ότι χρησιμοποίησε αυτή την φωτογραφία για να προωθήσει την τηλεοπτική σειρά της Life of Kylie. Η παραγωγή που είχε προσληφθεί για αυτήν την σειρά, συμπεριλαμβανομένου και του make-up artist για τα κραγιόν, δημιουργήθηκε από την αρχή και προσελήφθη ένας άγνωστος make-up artist και όχι από την ίδια την Τζένερ ή από κάποιον από το προσωπικό της. Από τον Νοέμβριο του 2014 μέχρι τον Απρίλιο του 2017 είχε σχέση με τον ράπερ Tyga. Από το 2017 έως το 2023, ήταν σε σχέση με τον ράπερ Travis Scott, με τον οποίο έχει αποκτήσει μια κόρη, την Stormi Webster (γενν. 1 Φεβρουαρίου 2018) και έναν γιο, τον Aire Webster (γενν. 2 Φεβρουαρίου 2022). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kylie Jenner στο Wikimedia Commons
|
Η Κάιλι Κρίστεν Τζένερ (Kylie Kristen Jenner, 10 Αυγούστου 1997) είναι Αμερικανίδα τηλεοπτική και διαδικτυακή προσωπικότητα, μοντέλο και επιχειρηματίας. Είναι περισσότερο γνωστή για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο οικογενειακό ριάλιτι σόου Keeping Up With The Kardashians, καθώς και για την εταιρία καλλυντικών της, Kylie Cosmetics. Το 2012, συνεργάστηκε με την εταιρεία ρούχων PacSun μαζί με την αδελφή της, Κένταλ, με την οποία δημιούργησαν τη δική τους συλλογή ρούχων, με το όνομα "Kendall & Kylie". Το 2015, ξεκίνησε τη δική της συλλογή με καλλυντικά, με την επωνυμία Kylie Cosmetics. Επίσης, δημιούργησε και μια εφαρμογή για κινητά η οποία ονομαζόταν "Kylie" και κατέλαβε την πρώτη θέση στο iTunes App Store. Το 2014 και 2015, το περιοδικό Time συμπεριέλαβε τις αδελφές Τζένερ στη λίστα με τους "Εφήβους με τη Μεγαλύτερη Επιρροή", για τη σημαντική επιρροή που προβάλλουν ανάμεσα στους έφηβους μέσω των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων. Το 2016, με πάνω από 95 εκατομμύρια ακόλουθους στο Instagram, έγινε μια από τις 10 κορυφαίες διάσημές προσωπικότητες με τους περισσότερους ακόλουθους στο Instagram. Το 2017 μπήκε στην λίστα Celebrity 100 του περιοδικού Forbes και έγινε το νεαρότερο άτομο που έχει μπει σε αυτή την λίστα. Στις 11 Απριλίου 2017, ανακοινώθηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στη δικό της τηλεοπτικό ριάλιτι σόου, με όνομα ''Life of Kylie", το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 6 Αυγούστου 2017 στο κανάλι E! To 2018 μπήκε στην λίστα "America's Women Billionaires" του περιοδικού Forbes, έχοντας την 27η θέση και περιουσία 900 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2020 ωστόσο το περιοδικό Forbes αποκάλυψε πως έγινε λάθος στο προϋπολογισμό περιουσίας της Κάιλι, με την ίδια να κατέχει μια εκ νεου περιουσία αξίας 700 εκατομμυρίων δολαρίων , χάνοντας έτσι το τίτλο "δισεκατομμυριούχος" που της ειχε απονεμηθεί πριν 2 χρόνια. .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%81
|
Στάδιο Βία ντελ Μάρε
|
Το Στάδιο Βία ντελ Μάρε εγκαινιάστηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1966, κατά τη διάρκεια ενός φιλικού μεταξύ της Λέτσε και της Σπαρτάκ Μόσχας. Το στάδιο αντικατέστησε το παλιό Στάδιο Κάρλο Πράντσο, το οποίο πήρε το όνομά του από έναν νεαρό στρατιώτη από το Λέτσε που σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 2 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας μεταξύ ομάδων από την Ιταλία, με τη Λέτσε να κερδίζει την Τάραντο ΦΚ 1927 με 1–0. Το 1967, η Λέτσε έπαιξε εδώ ένα φιλικό εναντίον της διάσημης Σάντος του Πελέ. Η αρχική χωρητικότητα ήταν 16.000 θεατές. Το 1976, η χωρητικότητα αυξήθηκε σε 20.500 θεατές. Με την ιστορική πρώτη άνοδο του Λέτσε στη Σέριε Α το 1985, το στάδιο ανακατασκευάστηκε σχεδόν πλήρως και η χωρητικότητα αυξήθηκε σημαντικά σε 55.000, γεγονός που το έκανε το 6ο στάδιο στην Ιταλία σε χωρητικότητα μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Τόσο η Curva Nord, τώρα η κερκίδα των οργανωμένων οπαδών με επικεφαλής την Ultrà Lecce, όσο και η Curva Sud, όπου εδρεύει η Gioventù, ξαναχτίστηκαν. Η tribuna και η Distinti αναβαθμίστηκαν επίσης και στη συνέχεια, για να διασφαλιστεί ότι όλες οι θέσεις ήταν αριθμημένες, η χωρητικότητα μειώθηκε στις 40.670 θέσεις. Τα καθίσματα είναι χρωματισμένα κόκκινο και κίτρινο (τα χρώματα της Λέτσε) και στην Tribuna Est υπάρχει μια επιγραφή "US Lecce". Μετά από αυτή τη σχεδόν ολική ανακαίνιση, το στάδιο στο Λέτσε, μαζί με το Στάδιο Φριούλι στο Ούντινε, ήταν το μοναδικό στάδιο έτοιμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Ωστόσο, η χρηματοδότηση για έναν χώρο που διατέθηκε στην περιοχή της Απουλίας πήγε στο Στάδιο Σαν Νικόλα στο Μπάρι, γεγονός που προκάλεσε κάποια διαμάχη. Κατά τη διάρκεια της πρώτης αγωνιστικής της Σέριε Β 2007–08, η αίθουσα τύπου του σταδίου πήρε το όνομα του ντόπιου δημοσιογράφου Σέτζιο Βαντατζάνο, ο οποίος πέθανε υπό τραγικές συνθήκες τον Αύγουστο του 2007. Την πλακέτα παρουσίασε ο γιος του, Μαρτίνο, παρουσία διαφόρων τοπικών αρχών, της διοίκησης της Λέτσε και ορισμένων δημοσιογράφων διαφορετικών εφημερίδων. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2009–10, το στάδιο φιλοξένησε τους εντός έδρας αγώνες του τότε συλλόγου της Σέριε Β, Γκαλίπολι Κάλτσιο, αφού το γήπεδό της κηρύχθηκε ακατάλληλο ως έδρα για αγώνες στη Σέριε Β.
|
Το Στάδιο Έτορε Τζιαρντινιέρο - Βία ντελ Μάρε (ιταλικά: Stadio Ettore Giardiniero - Via del Mare) είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων στο Λέτσε της Ιταλίας. Χρησιμοποιείται κυρίως για ποδοσφαιρικούς αγώνες και είναι η έδρα της ΟΣ Λέτσε. Το στάδιο χτίστηκε το 1966 και έχει χωρητικότητα 31.533 θεατών. Πήρε το όνομά του από τον δρόμο που οδηγεί στη θάλασσα και από τον δήμαρχο του Λέτσε την εποχή της πρώτης ανακαίνισης του σταδίου το 1985.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%AF%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B5
|
Moskauer Deutsche Zeitung
|
Το περιοδικό ιδρύθηκε από Theodor Ries και επικεντρώθηκε πρωταρχικώς σε πολιτικά και λογοτεχνικά θέματα. Στις 12 Απρίλιο του 1998, επανιδρύθηκε από τη Internationaler Verband der deutschen Kultur (Διεθνή Ομοσπονδία του γερμανικού πολιτισμού). Από το 2000 υπάρχει μια ιστοσελίδα. Οι συντάκτες είναι Olga και Heinrich Martens. Kratz, Gottfried (2005). Die Moskauer deutsche Zeitung (1870-1914): Eine Deutsche Zeitung aus dem Herzen Russlands und die Östlichste deutsche Zeitung Europas. Μόσχα: K. G. Saur. ISBN 9783598218415. http://www.mdz-moskau.eu ιστοσελίδα της „MDZ“ http://www.deutschsprachig.de Weltverband Deutschsprachiger Medien
|
Η Moskauer Deutsche Zeitung (ρωσ. Московская Немецкая газета) είναι μία από τις καθημερινές εφημερίδες της Ρωσίας και είναι η παλαιότερη γερμανική εφημερίδα στη Ρωσία, ιδρύθηκε το 1870. Το τιράζ το 2004 έφτανε τα 25.000 αντίτυπα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Moskauer_Deutsche_Zeitung
|
Φερνάντο Ρεδόντο
|
Γεννημένος στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, ο Ρεδόντο έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι στην κορυφαία κατηγορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, σε ηλικία μόλις 16 ετών για λογαριασμό της Αρχεντίνος Τζούνιορς, όπου παρέμεινε για 5 ακόμη χρόνια. Ο επιδέξιος μέσος έκανε το ντεμπούτο του στη Λα Λίγκα με την ομάδα της Τενερίφης, ενώ κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ομάδα, πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις στα παιχνίδια κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι λοιπόν, όταν ο προπονητής της Τενερίφης, Χόρχε Βαλντάνο, ανέλαβε τα ηνία της Ρεάλ, το καλοκαίρι του 1994, πήρε μαζί του τον Ρεδόντο. Η ποδοσφαιρική καριέρα του Ρεδόντο έφτασε στο ζενίθ της, στα χρόνια που ο Αργεντίνος βρέθηκε στη Μαδρίτη, όπου κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ το 1998 και το 2000. Μάλιστα, τη δεύτερη φορά που κατέκτησε με τη Ρεάλ την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης. Τον Απρίλιο του 2013 ανακηρύχθηκε από την ισπανική εφημερίδα Marca , ως μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας ξένων ποδοσφαιριστών της Ρεάλ Μαδρίτης όλων των εποχών. Το 2000, ο Ρεδόντο μεταγράφηκε στην Μίλαν, όπου σε μία από τις πρώτες του προπονήσεις με τον σύλλογο τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο, κάτι το οποίο δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί για τα επόμενα δυόμιση χρόνια. Ο Αργεντίνος κατάφερε να συμβάλλει στις επιτυχίες των "Ροσονέρι" από το 2002 έως το 2004, ενώ το 2005 σε ηλικία 35 ετών, αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο ταλαιπωρούμενος από έναν ακόμα τραυματισμό στο γόνατο. Ο Ρεδόντο αγωνίστηκε 29 φορές με το εθνόσημο της Αργεντινής, με τις περισσότερες από τις εμφανίσεις του να σημειώνονται από το 1992 έως το 1994. Το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1992, σε ένα φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο την Αυστραλία (2-0). Το 1999, όταν προπονητής της εθνικής Αργεντινής ήταν ο Μαρσέλο Μπιέλσα, ο Ρεδόντο κλήθηκε να αγωνιστεί για λογαριασμό της χώρας του σε δύο φιλικά παιχνίδια κόντρα στη Βραζιλία. Με αυτά τα δύο παιχνίδια έκλεισε η αυλαία του Αργεντίνου μέσου στην εθνική του ομάδα, καθώς αποφάσισε να επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο συλλόγων. Το 2015, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία ομάδα Αργεντινών ποδοσφαιριστών όλων των εποχών. Ο Ρεδόντο, ως γόνος οικογενείας που ασχολούταν με τη βιομηχανία, απόλαυσε μία πλουσιοπάροχη παιδική ηλικία. Σπούδασε νομική κατά τα πρώτα χρόνια της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας και στη συνέχεια παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Σαντιάγο Σολάρι. Έχει δύο γιους τον Φεντερίκο και τον Φερνάντο Τζούνιορ. "Fernando Carlos Redondo." Ανακτήθηκε 14 Ιανουαρίου 2022 https://www.bdfa.com.ar/jugadores-FERNANDO-CARLOS-REDONDO-2614.html
|
Ο Φερνάντο Κάρλος Ρεδόντο Νέρι (Fernando Carlos Redondo Neri , γεννήθηκε 6 Ιουνίου 1969) είναι Αργεντινός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόταν ως μέσος με επιθετικές και οργανωτικές ποδοσφαιρικές αρετές, για μία δεκαετία στην Πριμέρα Ντιβισιόν, κυρίως για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Ιταλία, φορώντας τη φανέλα της Μίλαν. Με τη "Βασίλισσα" κατέκτησε δύο φορές το ισπανικό πρωτάθλημα και ισάριθμες φορές το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ρεδόντο ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, εκπροσωπώντας τη χώρα του -μεταξύ άλλων και- στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Πόρτα Καπένα
|
Η κοιλάδα γύρω από τη σημερινή λεωφόρο των Λουτρών του Καρακάλλα ήταν στην αρχαιότητα καλυμμένη με δάση, σπηλιές και πηγές νερού. Σε αυτή την περιοχή (που ονομαζόταν κοιλάδα των νυμφών Camenae), που εθεωρείτο ιερή και μυστηριώδης, λέγεται (και ο Λίβιος αναφέρει με ακρίβεια) ότι ο ειρηνικός βασιλιάς Νουμάς Πομπίλιος, ο πρώτος διάδοχος του Ρωμύλου, είχε τις νυκτερινές του συναντήσεις με τη νύμφη Ηγερία, η οποία σε εκείνες τις περιπτώσεις του παρείχε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τη θεσμοθέτηση των τελετουργιών, που ήταν πιο ευάρεστες σε κάθε θεότητα, καθώς και τις σχετικές ιερατικές λειτουργίες. Είτε το έκανε με καλή πίστη, είτε όχι, με αυτό το τέχνασμα ο βασιλιάς κατάφερε να κρατήσει ήρεμο για αρκετά χρόνια έναν τραχύ και αδαή λαό, που δεν μπορούσε να αφήσει τον ορυμαγδό του πολέμου. Επομένως αυτή η περιοχή μπορεί να θεωρηθεί το λίκνο της θρησκείας της αρχαίας Ρώμης. Η θέση της και ορισμένες μαρτυρίες υποδηλώνουν, ότι η πύλη ονομαζόταν αρχικά Camena και ότι η κατασκευή της μπορεί να είναι ακόμη και προγενέστερη από αυτή των Σερβίων Τειχών. Η πρώτη ιστορική-μυθική αναφορά χρονολογείται από την εποχή του βασιλιά Τύλλου Οστίλιου (μέσα του 7ου αι. π.Χ.): αναφέρεται στο γεγονός ότι το ταφικό μνημείο της Καμίλλης –της αδελφής των Ορατίων, που σκοτώθηκε επειδή ήταν ένοχη για το ότι θρηνούσε για τον θάνατο του αρραβωνιαστικού της Κουριατίου, εχθρού της Ρώμης– ανεγέρθηκε κοντά στην πύλη.Το 489 π.Χ. ήταν από την Πόρτα Καπένα, που ένα πλήθος νεαρών Βολσκίων (Volsci) εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη, ενώ περίμεναν τους αγώνες, σύμφωνα με το σχέδιο του Γ. Μ. Κοριολανού για να υποδαυλιστεί η εχθρότητά τους προς τη Ρώμης και να προετοιμαστούν για τον επόμενο πόλεμο.Το 312 π.Χ. φτιάχτηκε η Αππία Οδός, ξεκινώντας από την Πύλη και έχοντας ως σημείο άφιξης την πόλη Κάπουα: για τον λόγο αυτό το όνομα της πύλης άλλαξε σε Καπένα και ολόκληρη η περιοχή, ήδη σημαντική για διάφορους λόγους, απέκτησε έναν πολύ καίριο ρόλο ως κύριο σημείο διέλευσης και επαφής με τη Nάπολη και τη νότια Ιταλία. Σε γραπτές πηγές η πύλη αναφέρεται επίσης για ένα άλλο σημαντικό γεγονός, που σημάδεψε βαθιά την ιστορία της Ρώμης: όπως αναφέρει ο Λίβιος, μετά την καταστροφική μάχη των Καννών, η Σύγκλητος συνεδρίασε για να αξιολογήσει την κατάσταση στην πόρτα Καπένα (ad portam Capenam), η οποία ήταν ένας από τους τρεις τόπους συνάντησης της συνέλευσης.Η πομπή που εισήγαγε για πρώτη φορά στη Ρώμη τη θεά Κυβέλη (τη Magna Mater), που η λατρείας της ήταν μία από τις πρώτες εκπροσώπους ξένων λατρειών και τελετουργιών, πέρασε επίσης από την Πόρτα Καπένα. Σύμφωνα με τον Ιουβενάλη, τον 1ο αι. μ.Χ. η περιοχή της Πόρτα Καπένα είχε χάσει την ιστορική και θρυλική της σημασία και είχε γίνει τόπος συνάντησης ζητιάνων, ιδιαίτερα εκείνων της εβραϊκής θρησκείας. Η τελευταία χρήση της πύλης ήταν ως τόξο στήριξης για το πέρασμα του υδραγωγείου Άκουα Μάρκια. Η Πόρτα Καπένα καταστράφηκε και ολόκληρη η περιοχή αναδιαρθρώθηκε από τον Αυτοκράτορα Καρακάλλα. Η πρόσβαση στη Ρώμη μεταφέρθηκε αργότερα λίγο πιο πέρα, μέσω της νέας Πόρτα Άππια στα Αυρηλιανά Τείχη. Τα απομεινάρια της ωστόσο δεν είναι πλέον ορατά σήμερα· εντοπίστηκαν κατά τις ανασκαφές, που έγιναν το 1867. Η Πόρτα Καπένα εμφανίζεται ως τοποθεσία, που επισκέφτηκε η οικογένεια των Κορνηλίων (Cornellii,) στη δημοφιλή σειρά λατινικών σχολικών βιβλίων Ecce Romani.
|
Η Πύλη Καπένα, λατιν.: Porta Capena, ήταν μία πύλη στο νότιο μέρος των Σερβίων Τειχών της Ρώμης, στην οδό προς την πόλη Κάπουα της νότιας Ιταλίας. Η πύλη βρισκόταν στην περιοχή Πιάτσα ντι Πόρτα Καπένα, όπου συναντώνται οι λόφοι Καίλιος, Παλατίνος και Aβεντίνος. Πιθανώς η ακριβής θέση της βρισκόταν μεταξύ της εισόδου της Βία ντι Βάλε ντελε Καμένε και της αρχής της Βία ντελε Τέρμε ντι Καρακάλα (περιοχή γνωστή ως «Αρχαιολογικός Περίπατος»), απέναντι από την κυρτή πλευρά του Μεγίστου Ιπποδρόμου. Σήμερα η Πιάτσα ντι Πόρτα Καπένα φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία του FAO (Food and Agriculture Organisation). Μεταξύ 1937 και 2004 ήταν το σημείο του οβελίσκου του Aξούμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1
|
Ομόλογα υψηλού κινδύνου
|
Τα junk bonds από τεχνικής απόψεως είναι ακριβώς τα ίδια με τα κανονικά ομόλογα. Οι ομολογίες αποτελούν χρεόγραφα που εκδίδονται από μια εταιρεία ή οργανισμό που δηλώνει το ποσό που θα πληρώσει στον αγοραστή, την ημερομηνία που θα τον αποζημιώσει (ημερομηνία λήξης) και τον τόκο (κουπόνι) για το δανεισμό των χρημάτων. Σε αυτό που διαφέρουν οι ομολογίες υψηλού κινδύνου, είναι στην πιστοληπτική ικανότητα των εκδοτών τους. Όλα τα ομόλογα χαρακτηρίζονται σύμφωνα με αυτή την πιστοληπτική ικανότητα και ως εκ τούτου εμπίπτουν σε μία από τις δύο κατηγορίες ομολόγων: Investment Grade - Αυτά τα ομόλογα έχουν εκδοθεί από χαμηλού έως μεσαίου κινδύνου δανειστές. Η αξιολόγηση της ποιότητας των ομολόγων που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία κυμαίνεται συνήθως από «ΑΑΑ» σε «BBB» και ενδέχεται να μην προσφέρουν τεράστιες αποδόσεις, αλλά ο κίνδυνος αθέτησης πληρωμών είναι πολύ μικρότερος. Ομόλογα Junk - Αυτά είναι τα ομόλογα που πληρώνουν υψηλές αποδόσεις προς τους κατόχους ομολογιών, επειδή οι εκδότες δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Αυτό συμβαίνει διότι η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας τους είναι πολύ χαμηλή, γεγονός που καθιστά για αυτούς δύσκολο να αποκτήσουν κεφάλαιο με μικρό κόστος. Οι ομολογίες υψηλού κινδύνου βαθμολογούνται με «BB»/ «Ba» ή λιγότερο.Το παρακάτω διάγραμμα απεικονίζει τις διαφορετικές κλίμακες αξιολόγησης ομολόγων από τους δύο σημαντικότερους οργανισμούς αξιολόγησης, Moody και η Standard and Poors: Ο κάτοχος οποιουδήποτε χρεογράφου υπόκειται σε ορισμένα είδη κινδύνων: τον κίνδυνο επιτοκίου (interest rate risk), πιστωτικό κίνδυνο (credit risk), πληθωριστικό κίνδυνο, συναλλαγματικό κίνδυνο, τον κίνδυνο της διάρκειας, τον κίνδυνο κυρτότητας (convexity risk), τον κίνδυνο εξόφλησης του κεφαλαίου, τον κίνδυνο μεταβολής του εισοδήματος, τον κίνδυνο ρευστότητας, τον κίνδυνο αθέτησης, το κίνδυνο απόδοσης στη λήξη, τον κίνδυνο επανεπένδυσης, τον κίνδυνο αγοράς, τον πολιτικό κίνδυνο, και τον κίνδυνο προσαρμογής της φορολογίας. Ο κίνδυνος επιτοκίων είναι ο κίνδυνος μεταβολής της αγοραίας αξίας ενός ομολόγου εξαιτίας της αλλαγής στη δομή ή στο επίπεδο των επιτοκίων ή των πιστωτικών περιθωρίων. Ο πιστωτικός κίνδυνος ομολόγων υψηλής απόδοσης αναφέρεται στην πιθανή απώλεια εξαιτίας κάποιου πιστωτικού γεγονότος (δηλαδή, την αθέτηση από πλευράς οφειλέτη στις τακτικές πληρωμές, ή την αναδιάρθρωση του ομολόγου), ή μια αλλαγή στην αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας από τους οργανισμούς αξιολόγησης (Moody’ s, ή Standard & Poor’s). Η αξία των junk bond επηρεάζεται σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι τα ομόλογα υψηλότερου επενδυτικού βαθμού από την πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων. Για παράδειγμα, μια υποχώρηση των επιτοκίων, τείνει να αυξήσει την αξία των ομολογιών κατηγορίας υψηλής επενδυτικής ποιότητας. Ωστόσο, η ύφεση τείνει να αυξήσει την πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων για τα junk bond. Οι ομολογίες υψηλού κινδύνου μπορούν να υποδιαιρεθούν σε δύο άλλες κατηγορίες : Fallen Angels - Αυτό είναι ένα ομόλογο που κάποτε ήταν κατάλληλο για επενδύσεις, αλλά έκτοτε υποβαθμίστηκε σε επισφαλές ομόλογο, λόγω της κακής πιστοληπτικής ποιότητας της εκδότριας εταιρίας του. Rising Stars - Το αντίθετο ενός Fallen Angel. Πρόκειται για ένα ομόλογο που έχει αναβαθμιστεί λόγω της βελτίωσης της πιστοληπτικής ικανότητας της εκδότριας εταιρίας του. Ένα Rising Star μπορεί ακόμα να είναι ομόλογο υψηλού κινδύνου, αλλά έχει τη δυνατότητα να γίνει βαθμού investment. Οι τιμές των junk bond αυξάνονται και μειώνονται ανάλογα με την περιουσία των εταιρειών-εκδοτών, κατά παρόμοιο τρόπο με τις τιμές των μετοχών. Όταν ένα ομόλογο εκδοθεί, το επιτόκιο του είναι συνήθως καθορισμένο μέχρι τη λήξη. Στη λήξη, ο επενδυτής λαμβάνει την πλήρη ονομαστική τους αξία. Μέχρι τότε, ένα ομόλογο είναι δυνατόν να διαπραγματεύεται στη δευτερογενή αγορά για περισσότερο ή λιγότερο από την ονομαστική του αξία, δηλαδή υπέρ ή υπό το άρτιο. Όταν όμως η πιστοληπτική ικανότητα του εκδότη μειώνεται, η τιμή του πέφτει ώστε να αντισταθμίσει τον πρόσθετο κίνδυνο κι έτσι το ομόλογο διαπραγρατεύεται υπό το άρτιο. Εάν ένας επενδυτής πιστεύει ότι ένα ομόλογο δεν θα αθετηθεί, μπορεί να το αγοράσει σε αξία κατά πολύ υπό του αρτίου και να το διακρατήσει μέχρι τη λήξη για την επίτευξη κεφαλαιουχικού κέρδους. Εναλλακτικά, ένας επενδυτής μπορεί να μεταπωλήσει το ομόλογο αργότερα για περισσότερο από όσο το αγόρασε . Ειδικότερα, η αγορά των junk bond εξαρτάται από τέσσερις μεταβλητές: το βαθμό αθέτησης, την οικονομική ανάπτυξη, τα επιτόκια και τις συνθήκες δανειοδότησης των τραπεζών. Βαθμός αθέτησης. Αυτή η μεταβλητή είναι η πλέον σημαντική για τον υπολογισμό της υψηλής απόδοσης. Η συσχέτιση της απόδοσης ενός junk bond και του βαθμού αθέτησης από πλευράς της εταιρείας είναι εντυπωσιακή. Οι θεσμικοί επενδυτές παρακολουθούν στενά τόσο τα ποσοστά αθέτησης και όσο και την άλλη όψη του νομίσματος: τα ποσοστά ανάκτησης. Η αξιολόγηση των ομολογιών προβλέπει την πιθανότητα όχι μόνο της αθέτησης, αλλά και της ανάκτησης των μετρητών. Από το 1981, το τυπικό junk bond έχει επιστρέψει 44 σεντς στο δολάριο μετά από αθέτηση.Ο βαθμός αθέτησης είναι με πιο απλά λόγια, η πιθανότητα πτώχευσης του εκδότη, δηλαδή η πιθανότητα ο εκδότης του ομολόγου να μην μπορέσει να αποπληρώσει το κουπόνι και την ονομαστική αξία του ομολόγου. Το πιο δημοφιλές πολυμεταβλητό μοντέλο πρόβλεψης πτώχευσης είναι το μοντέλο Z-Score του Altman, που υπολογίζεται ως εξής: Z = 1.2X1 + 1.4X2 + 3.3X3 + 0.6X4 + 1.0X5, μεX1 = Κεφάλαιο Κίνησης/Ενεργητικό [Working Capital / Total Assets, (WC/TA)] X2 = Παρακρατηθέντα Κέρδη/Ενεργητικό [Retained Earnings / Total Assets, (RE/TA)] X3 = Κέδρη προ φόρων και Τόκων/Ενεργητικό [Earnings Before Interest and Taxes / Total Assets, (EBIT/TA)] X4 = Αγοραία Αξία Κεφαλαίων/Σύνολο Υποχρεώσεων [Market Value Equity / Book Value of Total Liabilities, (MVE/TL)] X5 = Πωλήσεις/Ενεργητικό [Sales / Total Assets, (S/TA)]Ζ > 3,0: Η εταιρεία είναι ασφαλής βάσει των παραπάνω οικονομικών στοιχείων και μόνο. 1,81 ≤ Ζ ≤2,99: Ο Altman αυτή την περιοχή ως “grey area”. Οι επιχειρήσεις που βρίσκονται σ'αυτή την περιοχή θεωρούνται οριακές περιπτώσεις που θα πρέπει να παρακολουθούνται με προσοχή, καθώς είναι αβέβαιες σχετικά με τον πιστωτικό κίνδυνο. Ζ < 1,81: Σε αυτή την κατηγορία η πιθανότητα πτώχευσης είναι πολύ υψηλή και άρα και ο κίνδυνος αθέτησης είναι ιδιαίτερα υψηλός. Οι άλλες μεταβλητές. Το επιτόκιο, η οικονομική ανάπτυξη και οι δανειοδοτικές πολιτικές των τραπεζών άρχισαν να «δουλεύουν» υπέρ των επενδυτών σε junk bonds μόλις στις αρχές του 2003. Ο όρος «junk bonds» χρονολογείται στο 1920, και προέρχεται από τη διάλεκτο των εμπόρων. Ο John Moody εισήγαγε το λιγότερο υποτιμητικό όρο «high-yield bonds» (Ομόλογα Υψηλής Απόδοσης) ήδη από το 1919, αλλά δε δινόταν ιδιαίτερη προσοχή στους ομολογιακούς τίτλους με χαμηλό βαθμό αξιολόγησης – πέρα από κάποιους ειδικούς επαγγελματίες - πριν τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Για μερικά χρόνια κατά η διάρκεια αυτής της περιόδου, τα ομόλογα ψηλού κινδύνου χρησιμοποιούνταν εκτενώς στη χρηματοδότηση εξαγορών και συγχωνεύσεων, συμπεριλαμβανομένων και δύο αμφιλεγόμενων παραλλαγών αυτών – τις μοχλευμένες εξαγορές (leveraged buyouts [LBOs]) και τις εχθρικές εξαγορές. Τα junk bonds εξαιτίας του ονόματός τους και μόνο, έγιναν οι εύκολοι στόχοι για όσους επέκριναν την έκρηξη των συγχωνεύσεων και των εξαγορών και την αντιλαμβανόμενη υπερβολή τους. Η ενημέρωση του κοινού αυξανόταν συνεχώς καθώς ένας αριθμός υπερβολικά χρεωμένων LBOs κατέρρευσε, προκαλώντας διόγκωση των ποσοστών αθέτησης και μεγάλη πτώση των τιμών των ομολόγων αυτού του είδους. Παρά τη ξαφνική δυσφήμιση που απέκτησαν κατά τη δεκαετία του 1980, τα Ομόλογα Υψηλής Απόδοσης για αρκετές δεκαετίες έως τότε υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι των Κεφαλαιαγορών. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20 αντιπροσώπευαν περίπου το 15-20% του συνόλου των εταιρικών ομολογιακών εκδόσεων. Επιπλέον, οι «fallen angels» (βλ. παράγραφο 1.2) προσέφεραν μια ελκυστική εξειδικευμένη αγορά για μερικούς επενδυτές και διαμορφωτές της αγοράς. Η ζήτηση για τίτλους Υψηλού Κινδύνου και παράλληλα Υψηλότερης Απόδοσης ήταν εντούτοις περιορισμένη, μέχρι το 1969-70 και τη δημιουργία αρκετών νέων αγορών που ειδικεύονταν στον τομέα υψηλού κινδύνου. Τα στοιχεία του ενεργητικού των εν λόγω αγορών αυξήθηκαν εντυπωσιακά κατά τη διάρκεια της ανοδικής αγοράς των ομολόγων του 1975-76. Ταυτόχρονα, η προμήθεια σε εκδόσεις με χαμηλό βαθμό αξιολόγησης συρρικνώθηκε μέσω αναβαθμίσεων και αναχρηματοδοτήσεων. Οι επενδυτικές τράπεζες ανταποκρίθηκαν με την ενίσχυση των νέων εκδόσεων από το μέτριο επίπεδο που παρατηρήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο ετήσιος όγκος συναλλαγών ξεπέρασε τα 30 δισεκατομμύρια δολαρίων. Παρόλο που η τράπεζα Drexel Burnham Lambert δεν ήταν πρώτη που κεφαλαιοποίησε αυτή την ευκαιρία της αγοράς, κατόρθωσε να γίνει ο κυρίαρχος παίκτης στην αγορά των junk bonds. Υπό την ηγεσία του Michael Milken, ανέπτυξε την αγορά των junk bonds χρησιμοποιώντας το ανεπτυγμένο δίκτυο θεσμικών επενδυτών της. Το γεγονός ότι τα ομολογιακά επιτόκια στην αγορά των Η.Π.Α. εξαιρούνται της φορολογίας, σε συνδυασμό με τον υψηλότερο λόγο Δανείων προς Ίδια Κεφάλαια, έδρασαν αυξητικά στις μετά φόρων χρηματικές ροές, τόσο των δανειστών, όσο και των δανειζόμενων και αποτέλεσαν το έμβασμα για την πραγματοποίηση νέων συμφωνιών έκδοσης. Αν και η πορεία των junk bonds διαγραφόταν ανοδική, η χρεοκοπία της Drexel Burnham Lambert - προφανώς θύμα της υπερβολικής συγκέντρωσης σε μία μόνο γραμμή των επιχειρήσεων και σε επισφαλή κεφαλαιακή διάρθρωση - και η φυλάκιση του Michael Milken, αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για τη νεοσύστατη αγορά ομολόγων ενώ ταυτόχρονα η κριτική που αναπτύχθηκε σχετικά με το κατά πόσο η υψηλή μόχλευση αποτελεί λύση στα χρηματοδοτικά προβλήματα μιας επιχείρηση, φρέναραν την περαιτέρω ανάπτυξη της αγοράς των junk. Οι υποστηρικτές ωστόσο, διατείνονταν ότι ο Milken και η Drexel ανατράπηκαν εξαιτίας μιας «βεντέτας» εδραιωμένων εταιρικών στελεχών και κυβερνητικών ρυθμιστών, που αισθάνονταν να απειλούνται από την πιο ελεύθερη πρόσβαση σε κεφάλαια που τους παρείχαν τα junk bonds. Η ανάκαμψη της αγοράς επήλθε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των θεσμικών επενδυτών. Η συνολική απόδοση παρέμεινε ισχυρή για τα προσεχή έτη βοηθούμενη από τη μείωση των επιτοκίων και την αποκατάσταση πολλών εκδοτών. Η έκδοση των junk bonds αποτέλεσε ιδιαίτερα ελκυστικό εργαλείο για τη χρηματοδότηση των συγχωνεύσεων και την αναδιάρθρωση των εταιρειών. Η παγκόσμια έκδοση των ομολόγων υψηλού κινδύνου υπερδιπλασιάστηκε το 2003, σε περίπου 146 δισεκατομμύρια δολάρια 63 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2002, αν και αυτό εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο από το ρεκόρ των 150 δισ. δολαρίων το 1998. Η έκδοση είναι δυσανάλογα συγκεντρωμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλο που οι εκδότες στην Ευρώπη, την Ασία και τη Νότια Αφρική έχουν προσφάτως στραφεί σε έκδοση τίτλων υψηλού κινδύνου, στο πλαίσιο των αναχρηματοδοτήσεων και εξαγορών. Το 2006, οι ευρωπαϊκές εταιρείες εξέδωσαν Ομολογίες Υψηλής Απόδοσης συνολικής αξίας άνω των € 31δις. Στη σύγχρονη οικονομία τα ομόλογα διαπραγματεύονται όπως οποιοδήποτε χρηματοοικονομικό προϊόν. Οι επενδυτικές εταιρείες προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν το όφελός τους με την εξισορρόπηση της ασφάλειας μιας επένδυσης και του κόστους του ομολόγου στην αγορά. Έτσι, τα junk bonds μπορεί να είναι πολύ ελκυστικά για κάποιες επενδυτικές ομάδες εξαιτίας του χαμηλού τους κόστους. Ωστόσο, σε μερικές περιπτώσεις, ένας επενδυτής μπορεί να αποκλείεται από την επένδυση σε τέτοιου είδους ομόλογα από τους κανονισμούς της ομάδας στην οποία ανήκει, όπως για παράδειγμα τα συνταξιοδοτικά ή ασφαλιστικά ταμεία. Αυτός ο περιορισμός κάνει την αγορά των junk bonds σημαντικά πιο περιορισμένη από αυτή των investment grade ομολόγων. Η χρήση των junk bonds είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλους τους τομείς που απαιτούν σημαντικά κεφάλαια προκειμένου να λειτουργήσουν. Οι τομείς των τηλεπικοινωνιών και της ενέργειας είναι δύο βιομηχανίες που χρησιμοποιούν τα junk bond εκτενώς. Η χρήση των junk bonds είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλους τους τομείς που απαιτούν σημαντικά κεφάλαια προκειμένου να λειτουργήσουν. Οι τομείς των τηλεπικοινωνιών και της ενέργειας είναι δύο βιομηχανίες που χρησιμοποιούν τα junk bond εκτενώς. Πρόσφατα ήρθε στο φως ότι ορισμένες εταιρείες έχουν παραποιήσει την εμφάνιση των χρεών τους, ώστε να λάβουν μια υψηλότερη βαθμολογία για τους ομολογιακούς τίτλους τους, ώστε να μπορούν πιο εύκολα να τους διαπραγματεύονται στην αγορά. Επιπλέον, τα junk bonds διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στις μοχλευμένες εξαγορές (leveraged buyout [LBO]) και τις επιθετικές εξαγορές επιτρέποντας σε ομάδες επενδυτών τραπεζιτών να συγκεντρώνουν υψηλότατα κεφάλαια προς χρήση για την απόκτηση μίας εταιρείας-στόχου. Σε μία LBO ο αποκτών εκδίδει junk bonds που θα βοηθήσουν στην απόκτηση της εταιρείας-στόχου και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τις ταμειακές ροές της νεοαποκτηθείσας εταιρείας ώστε να πληρώσει τους τόκους στην πάροδο του χρόνου. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι επενδυτές με υψηλά κεφάλαια μπορούν να εξαναγκάσουν μία εταιρεία σε πτώχευση αν αυτή αδυνατίσει να πληρώσει τους τόκους και να απαιτήσουν -ως ομολογιούχοι- προτεραιότητα στα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης σε περίπτωση εξυγίανσης ή εκκαθάρισης. Εφόσον λοιπόν έχουν το δικαίωμα αυτό, μπορούν να ελέγξουν αποτελεσματικά τα επιχειρησιακά περιουσιακά στοιχεία και να υπαγορεύσουν τη μελλοντική πορεία των γεγονότων. Τα junk bonds μπορεί επίσης να αναδιαρθρωθούν σε Δομημένα Χρεωστικά Ομόλογα (Collateralized Debt Obligation [CDO]). Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αυξηθεί η επενδυτική αξία αυτών των ανώτερων τίτλων, η οποία θα υπερβαίνει αυτή των αρχικών. Έτσι τα ανώτερα CDOs μπορούσαν να καλύψουν τις ελάχιστες απαιτήσεις αξιολόγησης για τους διάφορους επενδυτές, παρά το σοβαρό κίνδυνο που ενυπήρχε στα αρχικά junk bonds. Επιπλέον, στην αμερικανική αγορά αναπτύχθηκε πολύ μια ιδιαίτερη κατηγορία στεγαστικών δανείων, τα λεγόμενα Δάνεια Χαμηλής Εξασφάλισης (Sub-Prime Loans, subprimes). Πρόκειται ουσιαστικά για δάνεια που χορηγούνταν χωρίς εγγύηση σε οικογένειες με ιδιαίτερα χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα, σε πολλές περιπτώσεις μη ευκατάστατες. Τα δάνεια αυτά δίνονταν με ευκολία και ανέρχονταν στο 13% της συνολικής στεγαστικής πίστης των ΗΠΑ. Τα προβλήματα που προέκυψαν από τη χορήγηση αυτών των δανείων οφείλονται στην καταστρατήγηση ενός βασικού κανόνα της τραπεζικής πίστης: την αναγκαιότητα διεξαγωγής της δέουσας πιστοληπτικής αξιολόγησης των δανειοληπτών ώστε να διαφοροποιηθούν οι επιτοκιακές χρεώσεις, ανάλογα με τον κίνδυνο. Όταν τα επιτόκια άρχιζαν να ανεβαίνουν, πολλοί δανειολήπτες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, πολλές φορές ακόμη και πριν τη μεταβολή τους.Συνεπώς, όταν τέτοια αναδιαρθρωμέναCDOs, τα οποία υποστηρίζονται από στοιχεία ενεργητικού αμφιβόλου αξίας, όπως τα Δάνεια Χαμηλής Εξασφάλισης, χάσουν τη ρευστότητα τους, τα ομόλογα και τα παράγωγά τους αναφέρονται επίσης ως «τοξικό» χρέος (toxic debt).Η διατήρηση αυτών των «τοξικών» στοιχείων ενεργητικού οδήγησε στην εξαφάνιση αρκετών επενδυτικών τραπεζών, όπως η Lehman Brothers και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κατά τη Διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και οδήγησαν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να επιδιώξει την αγορά αυτών των περιουσιακών στοιχείων από το Κογκρέσο το Σεπτέμβριο του 2008 για την αποφυγή μιας συνολικής κρίσης στο χώρο των τραπεζών. Οι εν λόγω τίτλοι αποτελούν σοβαρό πρόβλημα για τους επενδυτές, λόγω της πολυπλοκότητάς τους. Είναι δύσκολο και χρονοβόρο για τις εταιρείες αξιολόγησης επενδύσεων να καθορίσουν την πραγματική τους αξία, εφόσον πιθανότατα έχουν αναδιαρθρωθεί πολλές φορές. Με την ύφεση του 2008-09, η αξία τους μειώνεται περαιτέρω, αφού όλο και περισσότεροι οφειλέτες αδυνατούν να τα εξοφλήσουν, ώστε αποτελούν ταχύτατα υποτιμώμενα κεφάλαια. Ακόμη και τα στοιχεία που μακροπρόθεσμα θα μπορούσαν να έχουν αυξήσει την αξία τους τώρα υποτιμώνται γρήγορα και γίνονται «τοξικά» για τις τράπεζες που τα κατέχουν. Με απλά λόγια, τα τοξικά περιουσιακά στοιχεία, αυξάνοντας τη διακύμανση του τραπεζικού χαρτοφυλακίου, μπορεί να μετατρέψουν υγιείς οργανισμούς σε «ζόμπι». Δυνητικά αφερέγγυες τράπεζες κατορθώνουν να συνάψουν πολύ λίγα αξιόλογα δάνεια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόβλημα υπερβολικού χρέους. Εναλλακτικά, είναι πιθανό οι δυνητικά αφερέγγυες τράπεζες με τοξικά περιουσιακά στοιχεία, να επιδιώξουν πολύ επικίνδυνα κερδοσκοπικά δάνεια, με σκοπό να μετατοπίσουν τον κίνδυνο στους καταθέτες και σε άλλους πιστωτές. Στις 23 Μαρτίου του 2009, ο Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ ανακοίνωσε την συνεργασία μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτών επενδυτών (Public-Private Investment Partnership [PPIP]) για την αγορά τοξικών στοιχείων ενεργητικού από τους ισολογισμούς των τραπεζών. Οι μεγαλύτεροι χρηματιστηριακοί δείκτες στις Ηνωμένες Πολιτείες την ημέρα της ανακοίνωσης παρουσίασαν αύξηση άνω του 6%, με τις μετοχές των τραπεζών να ηγούνται. Η PPIP έχει δύο κύρια προγράμματα: Το Legacy Loans Program, το οποίο θα προσπαθήσει να αγοράσει στεγαστικά δάνεια από τους ισολογισμούς των τραπεζών. Ο οργανισμός FDIC θα παρέχει τη μη προσφυγή στις εγγυήσεις των δανείων για το 85% της τιμής αγοράς των κληροδοτημένων δανείων. Ο ιδιωτικός τομέας και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ θα παράσχει τα υπόλοιπα στοιχεία ενεργητικού. Το δεύτερο πρόγραμμα ονομάζεται Legacy Securities Program και θα αγοράσει τους τίτλους των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (RMBS), που είχαν βαθμολογηθεί αρχικά ΑΑΑ, τους εμπορικούς ενυπόθηκους τίτλους (CMBS) και τα περιουσιακά στοιχεία που προέρχονταν από τιτλοποίηση (ABS) και έχουν βαθμολογηθεί με ΑΑΑ. Τα κονδύλια θα προέλθουν σε πολλές περιπτώσεις ισομερώς από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς και από δάνεια από τη Federal Reserve's Term Asset Lending Facility (TALF).Το αρχικό μέγεθος της PPIP επένδυσης προβλεπόταν στα 500 δις δολάρια.Ο οικονομολόγος και νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν (Paul Krugman) ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για το πρόγραμμα. Υποστήριζε ότι η μη προσφυγή στις εγγυήσεις των δανείων θα οδηγήσει σε συγκάλυψη της επιδότησης, που θα μοιραστεί ανάμεσα στους διαχειριστές των περιουσιακών στοιχείων, τους μετόχους των τραπεζών και τους πιστωτές. Επιπρόσθετα, η τραπεζική αναλύτρια Meredith Whitney υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και δε θα λυθεί με την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων. Επισημαίνει ότι οι τράπεζες δε θα πωλούν τα τοξικά περιουσιακά στοιχεία σε εύλογες για την αγορά τιμές. Η κατάργηση των τοξικών περιουσιακών στοιχείων θα μειώσει την αστάθεια των τιμών των μετοχών των τραπεζών. Επειδή η μετοχή μπορεί να παρομοιαστεί με δικαίωμα προαίρεσης αγοράς για τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης, αυτή η χαμένη αστάθεια θα βλάψει την τιμή της μετοχής των προβληματικών τραπεζών. Ως εκ τούτου, οι τράπεζες θα πουλήσουν τοξικά περιουσιακά στοιχεία σε τιμές υψηλότερες από αυτές της αγοράς. Τα τελευταία δύο χρόνια η αγορά μετοχών παρουσιάζει έντονη μεταβλητότητα και τα επιτόκια που αποδίδουν τα ομόλογα βαθμού investment στους κατόχους τους βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Στις αρχές του 2010 παρουσιάστηκε έντονο ενδιαφέρον και ζήτηση για επενδύσεις που θα απέφεραν υψηλότερες αποδόσεις. Τα Ομόλογα Υψηλού Κινδύνου έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή εξαιτίας της αναζήτησης από πλευράς των επενδυτών υψηλότερων αποδόσεων, παράλληλα με τις προσδοκίες ότι η οικονομική ανάπτυξη των Η.Π.Α. θα επιταχυνθεί στο μέλλον. Το 2008, στα ομολογιακά αμοιβαία κεφάλαια εισήλθαν 36,6 δισ. δολάρια, σε αντίθεση με τα μετοχικά αμοιβαία –πάντα στις ΗΠΑ– όπου οι επενδυτές «μάζεψαν» 93 δισ. Δολάρια. Έτσι, όλο και περισσότεροι επενδυτές στρέφονται σήμερα προς τα αμοιβαία ομολογιακά υψηλού κινδύνου κεφάλαια. Τα χαρτοφυλάκιά τους αποτελούνται κατά κύριο λόγο από junk bonds τα οποία ενέχουν εμφανώς μεγαλύτερο ρίσκο αλλά μπορούν να προσφέρουν υψηλότερες αποδόσεις. Υπάρχουν περίπου 100 αμοιβαία ομολογιακά κεφάλαια διαθέσιμα για τους Αμερικανούς επενδυτές που πετυχαίνουν υψηλές αποδόσεις επενδύοντας στην αγορά junk bonds. Παρακάτω παρουσιάζονται τρία από αυτά που έχουν αξιολογηθεί υψηλότερα από τις αρμόδιες εταιρείες (Standard and Poor’s, Zacks, Lipper κλπ.): Το T. Rowe Price High-Yield Fund (PRHYX).Η αξία του ανέρχεται από τον Ιανουάριο του ’11 στα 8,15 δις δολάρια. Αυτά είναι επενδυμένα σε 559 διαφορετικά προϊόντα, ενώ το χαρτοφυλάκιό του αποτελείται κυρίως από Ομόλογα Υψηλού Κινδύνου.Το Fidelity Capital and Income Fund (FAGIX ) συνδυάζει σταθερά υψηλές επιδόσεις με χαμηλά κόστη και διαχειρίζεται από τον Ιανουάριο του 2011 13,4 δις δολάρια. Το χαρτοφυλάκιο του αποτελείται κατά 75% από ομολόγων υψηλού κινδύνου, εγχώριων αλλά και ξένων εκδοτών. Το υπόλοιπο αποτελείται από τραπεζικά δάνεια, κοινές και προνομιούχες μετοχές εγχώριων και ξένων εκδοτών.To Artio Global High Income Fund (BJBHX ) από τον Ιανουάριο του 2011 έχει αξία ύψους περίπου 3,14 δις δολαρίων επενδυμένη σε 274 διαφορετικά στοιχεία. Το χαρτοφυλάκιό του αποτελείται κυρίως από ομόλογα junk. Οι δείκτες για τα Ομόλογα Υψηλής Απόδοσης υπάρχουν για τους αφοσιωμένους σε αυτή την αγορά επενδυτές. Για την ευρεία αγορά Υψηλής Απόδοσης αυτοί οι δείκτες περιλαμβάνουν τους CSFB High Yield ΙΙ Index (CSHY), Citigroup US High-Yield Market Index, Merrill Lynch High Yield Master II (H0A0), Barclays High Yield Index, και Bear Stearns High Yield Index (BSIX). Ορισμένοι επενδυτές οι οποίοι προτιμούν επενδύσεις πιο αξιόπιστες, που ενέχουν μικρότερο κίνδυνο και αβεβαιότητα, χρησιμοποιούν ένα δείκτη που περιλαμβάνει μόνο αξιόγραφα που έχουν αξιολογηθεί ως BB ή B, όπως η Merrill Lynch Global High Yield ΒΒ-Β Rated Index (HW40). Άλλοι επενδυτές επικεντρώνονται σε αξιόγραφα χαμηλότερης ποιότητας που έχουν βαθμολογηθεί με CCC ή σε Distressed securities, που ορίζονται κοινώς ως αυτά που αποδίδουν 1500 μονάδες βάσης πάνω από τα ισοδύναμα κρατικά ομόλογα. Για πολλούς επενδυτές ο όρος junk bond προκαλεί σκέψεις επενδυτικής απάτης και φέρνει στο μυαλό περιπτώσεις όπως αυτή του Michael Milken. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραπλανεί τους ενδιαφερόμενους αυτός ο όρος. Τα junk bonds προσφέρουν στις επιχειρήσεις αρκετά πλεονεκτήματα έναντι άλλων τύπων χρηματοδότησης. Καταρχάς, μπορεί να αποφευχθεί η μείωση της καθαράς θέσης, που μπορεί να προκύψει με την έκδοση νέων μετοχών. Επιπλέον, μπορεί να αποτελέσουν μια λιγότερο δαπανηρή πηγή χρηματοδότησης σε μία μετά φόρων βάση, από ότι το μετοχικό κεφάλαιο. Σε σύγκριση με το ιδιωτικό χρέος (είτε με τη μορφή των εμπορικών τραπεζικών δανείων ή με ιδιωτικές τοποθετήσεις σε ασφαλιστικές εταιρείες ή άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα), τα ομόλογα υψηλού κινδύνου, επιβάλλουν συνήθως λιγότερο αυστηρές περιοριστικές ρήτρες για τον εκδότη. Επίσης, στην αγορά υψηλής απόδοσης προσφέρονται διάρκειες μεγαλύτερες από αυτές που προσφέρουν οι εμπορικές τράπεζες. Ωστόσο, ένα αντισταθμιστικό μειονέκτημα, σε σύγκριση με τη χρηματοδότηση μέσω ιδίων κεφαλαίων, είναι το υψηλό επίπεδο παγίων τελών που προκύπτει από την έκδοση τίτλων υψηλής απόδοσης. Επίσης, κάποιες εταιρείες δεν επιθυμούν, για λόγους ανταγωνισμού, να αποκαλύψουν τόσες πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητές τους, όσες απαιτεί η έκδοση ομολογιών υψηλής απόδοσης. Η ουσιαστική σταθερή απαίτηση επιβάρυνσης που δημιουργείται από την έκδοση ομολόγων με βαθμό non-investment, τα κάνει να ταιριάζουν καλύτερα στις καθιερωμένες, ισχυρές εταιρείες με αρκετά προβλέψιμα επίπεδα ταμειακών ροών. Από την πλευρά του επενδυτή, τα junk bonds και γενικότερα, τα ομόλογα υψηλής απόδοσης παρέχουν τόσο εισόδημα, όσο και δυνατότητες για πιθανά κεφαλαιακά κέρδη. Το τελευταίο τείνει να είναι περιορισμένο, λόγω των διατάξεων πρόωρης εξόφλησης, η οποία επιτρέπει στους εκδότες να αποποιούνται των υποχρεώσεών τους πριν από τη λήξη, για ομόλογα που διαπραγματεύονται σε μέτρια premium. Σημαντική ανατίμηση μπορεί να συμβεί, ωστόσο, σε ομόλογα που διαπραγματεύονται σε υπερβολικό discount, αντανακλώντας είτε την επιδείνωση της αξίας που είχε δεχτεί στο παρελθόν, ή την αύξηση του γενικού επιπέδου των επιτοκίων από τη μέρα της έκδοσης. Γενικά, τα non-investment βαθμού ομόλογα δίνουν έμφαση στο εισόδημα. Συνήθως προσφέρουν στους μικρούς επενδυτές υψηλότερες αποδόσεις από ότι μπορούν να κερδίσουν επιλέγοντας άλλες εναλλακτικές επενδυτικές λύσεις, όπως οι λογαριασμοί ταμιευτηρίου, τα πιστοποιητικά καταθέσεων, τα αμοιβαία κεφάλαια της χρηματαγοράς, ή τα ομόλογα βαθμού investment. Επιπλέον, μπορεί να προσφέρουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για διαφοροποίηση, το οποίο μπορεί να είναι αλλιώς ανέφικτο για έναν επενδυτή που διαθέτει λιγοστά μέσα για την επίτευξή του. Με τη διατήρηση διαφοροποιημένου χαρτοφυλακίου, ο επενδυτής προφυλάσσεται από ενδεχόμενη αθέτηση ή τις χαμηλές επιδόσεις των επιμέρους τίτλων. Παρά το όνομά τους, οι ομολογίες υψηλού κινδύνου μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμες επενδύσεις για σωστά ενημερωμένους επενδυτές. Ωστόσο, η δυνατότητα για υψηλές αποδόσεις συνυπάρχει με τον υψηλό κίνδυνο που εμπεριέχουν. Investopedia Yahoo! Finace
|
Οι Ομολογίες Υψηλού Κινδύνου ή , όπως είναι ευρέως γνωστές τα junk bonds («ομολογίες σκουπίδια»), είναι ομόλογα που έχουν βαθμολογηθεί ως speculative ή below investment grade από τους δύο κύριους φορείς διαχείρισης και αξιολόγησης επενδύσεων, τη Moody’s (με βαθμό κάτω του BBB) και τη Standard and Poor’s (με βαθμό κάτω του Baa). Η αξιολόγηση αυτή στηρίζεται κυρίως στην πιθανότητα για μία επιχείρηση να κηρυχθεί έκπτωτη, με βάση την ανάλυση των χρηματοοικονομικών και λογιστικών της δεικτών, όσο και την αξιολόγηση των επενδυτικών της σχεδίων. Επίσης, γίνεται αξιολόγηση των όρων και των προστατευτικών διατάξεων του δανειακού συμβολαίου, προκειμένου να διασφαλιστούν οι δανειστές σε περίπτωση πτώχευσης. Σκοπός αυτής της αξιολόγησης είναι να ενημερωθούν οι πιθανοί επενδυτές για την πιθανότητα που έχει μία επιχείρηση να αθετήσει τη συμφωνία και να μην καταφέρει να αποπληρώσει σε αυτούς το χρέος. Έτσι, όσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος αθέτησης για ένα ομόλογο, τηρουμένων των αναλογιών, τόσο χαμηλότερη είναι η βαθμολογία του. Αυτό που καθιστά τα junk bonds ελκυστικά για τους επενδυτές, είναι, ότι παρόλο που έχουν υψηλότερο κίνδυνο αθέτησης ή άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες πιστώσεων, συνήθως πληρώνουν υψηλότερες αποδόσεις απ’ ότι ομόλογα ανώτερης ποιότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1_%CF%85%CF%88%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%8D_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Google Ads
|
Οι διαφημιστές χρεώνονται όταν οι χρήστες του διαδικτύου οδηγούνται επιτυχώς (κάνουν κλικ) στις ιστοσελίδες των διαφημιζομένων μέσω των μηνυμάτων και οι συνεργαζόμενες ιστοσελίδες εισπράττουν ένα τμήμα του εισοδήματος που παράγεται. (Το Ads έχει εξελιχθεί στη βασική πηγή εσόδων της Google. Τα συνολικά διαφημιστικά έσοδα ανήλθαν στα 43,7 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ το 2012). Το ποσό που χρεώνεται ο διαφημιζόμενος καθορίζεται με βάση τον αριθμό των χρηστών που επιλέγουν την διαφήμιση (PPC - Pay Per Click), δηλαδή το κόστος ανά 100 κλικ (CPC), το κόστος ανά αγορά (CPA - Cost Per Acquisition) και το κόστος ανά 1.000 προβολές (CPM). Η μίνιμουμ χρέωση ανά 1.000 προβολές για τη συμμετοχή σε μια δημοπρασία είναι 25 σεντ. Δεν υπάρχει μίνιμουμ χρέωση αν κλικ (CPC). Το Google, επίσης, παρέχει μια λίστα σχετικών ιστοσελίδων για να διαλέξει ο διαφημιζόμενος και η χρέωση γίνεται με βάση τον αριθμό προβολών (CPI) ή των κλικ (CPC). Τα διαφημιστικά μηνύματα της Google είναι σύντομα και αποτελούνται από έναν τίτλο 25 χαρακτήρων, δύο γραμμές κειμένου των 35 χαρακτήρων έκαστη και μια διεύθυνση URL των 35 χαρακτήρων επίσης. Τα μεγέθη των διαφημιστικών μηνυμάτων ακολουθούν τα πρότυπα του Interactive Advertising Bureau (IAB). Το τμήμα πωλήσεων και υποστήριξης του Google Ads εδρεύει στο Μάουντεν Βιου της Καλιφόρνιας, διατηρεί δευτερεύοντα γραφεία στο Αν Άρμπορ του Μίσιγκαν και στη Νέα Υόρκη. Το τμήμα ανάπτυξης των Google Ads εδρεύει στο Μάουντεν Βιου της Καλιφόρνιας με δευτερεύοντα γραφεία στη Νέα Υόρκη. Επιπλέον της τοποθέτησης διαφημιστικών μηνυμάτων με βάση την περιοχή, την γλώσσα και το κοινό, η τοποθέτηση μπορεί να γίνει με αποκλεισμό συγκεκριμένων διευθύνσεων IP που ο χρήστης δεν επιθυμεί την προβολή τους. Ο αριθμός των αποκλειόμενων διευθύνσεων μπορεί να φτάσει και τις 500. Η στόχευση χρηστών μπορεί να γίνει και με αποκλεισμό συγκεκριμένων τοποθεσιών. Το Google Ads Express είναι μια υπηρεσία που απευθύνεται σε μικρές επιχειρήσεις και απλοποιεί τη διαχείριση διαφημιστικών δράσεων, αυτοματοποιώντας τη χρήση των λέξεων- κλειδιών και την τοποθέτηση διαφημιστικών μηνυμάτων. Το Google Ads Express (πρώην Google Boost) υποστηρίζει και επιχειρήσεις που δεν έχουν δική τους ιστοσελίδα κατευθύνοντας τους χρήστες σε σελίδες με καταχώρηση της επιχείρησης. Με τη χρήση του διαχειριστικού πίνακα του Google Ads, οι διαφημιστές μπορούν να καταχωρήσουν λέξεις-κλειδιά, θέματα, δημογραφικές προτιμήσεις κλπ. Ακολούθως, το Google τοποθετεί σχετικές διαφημίσεις σε ιστοσελίδες που θεωρεί σχετικές με βάση το περιεχόμενο. Ακόμη, υπάρχει η δυνατότητα τοποθέτησης διαφημιστικού μηνύματος σε ένα ολόκληρο διαφημιστικό μπλοκ αντί για το χωρισμό του τελευταίου σε 2 ή 4 διαφημίσεις με στόχο την υψηλότερη δυνατή προβολή. Το Remarketing είναι μία επιλογή στο Google Adds που επιτρέπει την προβολή διαφημίσεων σε όσους χρήστες έχουν ήδη επισκεφτεί μια ιστοσελίδα με στόχο τη δημιουργία ενός εξειδικευμένου κοινού. Το Remarketing του Google Ads έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μετατροπής χρηστών σε αγοραστές (conversion rates). Οι επεκτάσεις είναι μία επιλογή του Google Ads που ενισχύει μια εκστρατεία Ads, προβάλλοντας επιπλέον πληροφορίες εντός του διαφημιστικού μηνύματος. Οι πληροφορίες που μπορούν να προβληθούν μέσω επεκτάσεων είναι η διεύθυνση, το τηλέφωνο της επιχείρησης ή περισσότεροι σύνδεσμοι. Οι επεκτάσεις έχουν σχεδιαστεί για να μεγιστοποιούν τον αριθμό των κλικ. Εμφανίζονται στο Δίκτυο Αναζήτησης (πάνω από τα αποτελέσματα) και αναλόγως του είδους της επέκτασης μπορεί να εμφανιστούν στο Διαφημιστικό Δίκτυο. Τα Ads προβάλλουν τις επεκτάσεις μιας διαφήμισης όταν υπολογίζουν ότι αυτές θα ενισχύσουν την απόδοση της διαφημιστικής καμπάνιας ή όταν μια διαφήμιση έχει πολύ υψηλό ranking για να εμφανιστούν. Επεκτάσεις εφαρμογών: Ένας σύνδεσμος κάτω από το λεκτικό της διαφήμισης που οδηγεί τους χρήστες στην εφαρμογή τους για κινητές συσκευές (mobile app). Τηλεφωνικές επεκτάσεις: Ένας clickable αριθμός τηλεφώνου στη διαφήμιση. Επεκτάσεις τοποθεσίας: Η προβολή της διεύθυνσης, του τηλεφώνου και μιας σήμανσης σε χάρτη μαζί με το κείμενο της διαφήμισης. Επεκτάσεις κριτικών: Παρουσίαση θετικών κριτικών από τρίτους με υψηλό δείκτη αξιοπιστίας. Επεκτάσεις κειμένου: Επιπλέον περιγραφικό κείμενο στο διαφημιστικό μήνυμα. Επεκτάσεις εικόνας: Εμφάνιση εικόνων δίπλα από τον τίτλο και την περιγραφή στη διαφήμιση (Search Campaign) στη μηχανή αναζήτησης της Google. Επεκτάσεις δυναμικών εικόνων: Αυτόματη δημιουργία εικόνων με βάση τη σελίδα επιλογής - landing page. Επεκτάσεις προσφοράς: Επέκταση για μία προσφορά που μπορεί να έχετε σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μία συγκεκριμένη εορτή ή γενικά. Επεκτάσεις τιμής: Επέκταση τιμής για μια εκδήλωση, μία υπηρεσία, ένα brand κ.ά. Φόρμες πελατών: Πρόσφατη επέκταση από τη Google για lead generation extension πάνω σε Search Campaign. Δεν υποστηρίζει την ελληνική γλώσσα. Το Ads δημιουργεί και προβάλλει επεκτάσεις όταν το σύστημα προβλέπει ότι θα αυξήσουν την απόδοση της διαφήμισης. Οι αυτόματες επεκτάσεις περιλαμβάνουν: Βαθμολογίες καταναλωτών Βαθμολογίες πωλητών Προηγούμενες επισκέψεις Δυναμικές επεκτάσεις συνδέσμου Δυναμικά δομημένα αποσπάσματα Όλα τα διαφημιστικά μηνύματα Ads έχουν το δικαίωμα να προβληθούν στο www.google.com. Οι διαφημιζόμενοι έχουν την επιλογή να προβάλλουν τις διαφημίσεις τους στα συνεργαζόμενα με τη Google δίκτυα όπως το AOL search, το Ask.com, και το Netscape. Το Google Display Network (GDN) είναι ουσιαστικά η άλλη πλευρά του διαφημιστικού μοντέλου της Google. Το Google Display Network παρουσιάζει διαφημίσεις AdWords σε ιστοσελίδες που δεν είναι μηχανές αναζήτησης. Οι ιστοσελίδες περιεχομένου που υποστηρίζουν την προβολή AdWords είναι εκείνες που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες AdSense και DoubleClick. Το AdSense χρησιμοποιείται από τους ιδιοκτήτες ιστοσελίδων που επιθυμούν να δημιουργήσουν έσοδα από προβολή διαφημίσεων. Τα ποσοστά μετατροπής CTR (click through rates) στο Google Display Network είναι συνήθως αρκετά μικρότερα από το δίκτυο της αναζήτησης. Το Google καθορίζει αυτόματα το αντικείμενο των σελίδων και παρουσιάζει διαφημίσεις με βάση λίστες από λέξεις-κλειδιά του διαφημιστή. Υπάρχουν διάφορα είδη διαφημίσεων που "τρέχουν" στο Google Display Network συμπεριλαμβανομένων διαφημίσεων κειμένου, εικόνας (μπάνερ), διαφημίσεων κειμένου για κινητές συσκευές ακόμα και διαφημίσεις βίντεο εντός σελίδας. Ο βασικός ανταγωνιστής του Google Ads είναι το Yahoo! Search Marketing και το Bing Ads. Από το 2010, το Yahoo συνεργάζεται με τη Microsoft, παραχωρώντας τον έλεγχο της λειτουργίας των διαφημίσεων του Yahoo! Search Marketing. Και οι δύο λογαριασμοί λειτουργούν ως Bing Ads. Οι διαφημιστικές εταιρείες και οι σύμβουλοι επιχειρήσεων προσφέρουν τη διαχείριση ενός λογαριασμού Google AdWords ως επαγγελματική υπηρεσία. Αυτό επιτρέπει σε επαγγελματίες χωρίς εμπειρία στη διαφήμιση να αποκτήσουν ένα διεθνές κοινό. Η Google έχει υλοποιήσει και δύο ξεχωριστά προγράμματα, το Google Partner Program και το Google Individual Qualification Program για τον έλεγχο και την πιστοποίηση των ιδιωτών και των εταιρειών που διαχειρίζονται λογαριασμούς Google AdWords. Επιπλέον, η Google διαθέτει επίσης και το λογισμικό διαχείρισης λογαριασμού Ads Editor. Μια ακόμα υπηρεσία στο πλαίσιο του Google Ads είναι το My Client Center που είναι διαθέσιμη στους Google Professionals (ακόμα κι αν δεν πληρούν τα κριτήρια ή δεν έχουν περάσει τις εξετάσεις). Κάθε Google Professional μπορεί να διαχειρίζεται πολλούς λογαριασμούς χωρίς να χρειάζεται να συνδεθεί σε κάθε λογαριασμό ξεχωριστά. Το Google Ads Keyword Planner (πρώην Keyword Tool) δημιουργεί λίστες με λέξεις- κλειδιά για συγκεκριμένες ιστοσελίδες. Google Display Planner είναι ένα εργαλείο που αναγνωρίζει λέξεις- κλειδιά σε διάφορα δίκτυα προβολής και με αυτό τον τρόπο ενισχύει την αποτελεσματικότητα των διαφημιστικών δράσεων και εντοπίζει σχετικούς χρήστες για κάθε επιχείρηση. Το Google Click-to-Call ήταν μια υπηρεσία της Google που επέτρεπε στους χρήστες να τηλεφωνούν σε διαφημιζόμενους από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων. Το Google Click-to-Call ανακλήθηκε το 2007. Μια παρεμφερής υπηρεσία ήταν διαθέσιμη και στους Χάρτες Google. Στην έκδοση Froyo του λειτουργικού συστήματος Google Android, διάφορες διαφημίσεις περιελάμβαναν μια αντίστοιχη υπηρεσία όπου ο χρήσης μπορούσε εύκολα να καλέσει έναν διαφημιζόμενο. Στο λειτουργικό σύστημα iOS, οι αριθμοί τηλεφώνου αναγνωρίζονται αυτόματα και οι προγραμματιστές μπορούν να δημιουργήσουν άμεσους συνδέσμους προς τις εφαρμογές τηλεφώνου, παρέχοντας παρεμφερή -αν όχι ακριβώς την ίδια- λειτουργία. Search: Εμφάνιση στο δίκτυο αναζήτησης της Google. Display: Εμφάνιση στις εκατομμύρια συνεργαζόμενες σελίδες της Google. Performance Max: Εμφανίζεται σε όλα τα κύρια δίκτυα της Google (Δίκτυο Αναζήτησης, Δίκτυο προβολής, YouTube, Discovery, Gmail. Discovery: Εξατομικευμένες διαφημίσεις με πλούσιο οπτικό περιεχόμενο σε σημεία στο YouTube στο Watch Next Module αλλά και στο Gmail. Smart: Έξυπνες διαφημίσεις που χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη και προβάλλονται στα δίκτυα συνεργατών, στο δίκτυο αναζήτησης, στο You-Tube, τους Χάρτες Google αλλά και το Gmail. Video: Εμφάνιση στο δίκτυο προβολής τoυ YouTube. Shopping: Σύνδεση προϊόντων με Google Shopping και εμφάνιση στην κορυφή και την δεξιά πλευρά της σελίδας αναζήτησης.
|
Το Google AdWords είναι μια διαδικτυακή υπηρεσία διαφήμισης που λειτουργεί εν είδει δημοπρασίας για την προβολή μίας διαφήμισης σε ένα μικρό μέρος του επισκεπτόμενου ιστότοπου. Το διαφημιστικό μήνυμα πρέπει να οδηγεί σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες που ορίζουν οι διαφημιζόμενοι και εμφανίζεται στα αποτελέσματα αναζήτησης της αναζήτησης Google για συγκεκριμένες λέξεις κλειδιά. Οι ιστοσελίδες του Google και οι συνεργαζόμενες με το Google ιστοσελίδες είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να να επιλέγουν και να προβάλλουν κατάλληλα τα διαφημιστικά μηνύματα. Το Google προσφέρει επίσης στοχευμένη προς ιστοσελίδες διαφήμιση κειμένου, μπάνερ, εμπλουτισμένες διαφημίσεις και άλλα. Το πρόγραμμα AdWords καλύπτεται από τοπικά, εθνικά και διεθνή δίκτυα προβολής. Στις 24 Ιουλίου 2018, η ονομασία Google AdWords άλλαξε σε Google Ads. Η νέα επωνυμία Google Ads αντιπροσωπεύει το πλήρες εύρος των τύπων καμπάνιας που διατίθενται σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των καμπανιών για το δίκτυο αναζήτησης, των καμπανιών δικτύου προβολής και των καμπανιών βίντεο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Google_Ads
|
Ιλχάν Μπερκ
|
Ο Ιλχάν Μπερκ γεννήθηκε στη Μανίσα το 1918. Αποφοίτησε από το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Γκαζί. Μεταξύ των ετών 1945-1955, ο Μπερκ εργάστηκε ως δάσκαλος. Αργότερα άρχισε να εργάζεται για το εκδοτικό γραφείο της Τράπεζας Ζιραάτ ως μεταφραστής (1956-1969). Ο Ιλχάν Μπερκ πέθανε στο Μπόντρουμ των Μούγλων το 2008 όπου και ζούσε μέχρι τότε. Οι ρίζες της ποίησης του Μπερκ βρίσκονται στη μυθολογία, και σε μια σύνθεση Δυτικών και Ανατολικών ποιητικών παραδόσεων. Κατάφερε ωστόσο να δημιουργήσει μια μοναδική και μεταμοντέρνα προσέγγιση. Η ποίησή του τροφοδοτείται από την ιστορία, γεωγραφία, εικαστικές τέχνες, πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι και η Άγκυρα, και τα θέματά του υποστηρίζονται από ένα εκτεταμένο λεξιλόγιο που εμπεριέχει λέξεις της καθομιλουμένης αλλά και πολύ εξειδικευμένους όρους, όπως μουσική ορολογία και τοπικά ονόματα φυτών. Güneşi Yiyenlerin Selamı (1935) (αργότερα μετονομάστηκε σε Güneşi Yakanların Selamı) Istanbul (1947) Günaydın Yeryüzü (Καλημέρα Γη, 1952) Türkiye Şarkısı (Τραγούδι της Τουρκίας, 1953) Köroğlu (1955) Galile Denizi (1958) Çivi Yazısı (Σφηνοειδής Γραφή, 1960) Otağ (1961) Mısırkalyoniğne (1962) Âşıkane (1968) Taşbaskısı (1975) Şenlikname (1976) Atlas (1976) Kül (Ashes, 1978) İstanbul Kitabı (Το Βιβλίο της Κωνσταντινούπολης, 1980) Kitaplar Kitabı (Το Βιβλίο των Βιβλίων, 1981) Deniz Eskisi (1982) Delta ve Çocuk (Δέλτα και Παιδί, 1984) Galata (1985) Güzel Irmak (Όμορφος Ποταμός, 1988) Pera (1990) Dün Dağlarda Dolaştım Evde Yoktum (1993) Avluya Düşen Gölge (1996) Şeyler Kitabı Ev (Το Βιβλίο των Πραγμάτων: Σπίτι, 1997) Çok Yaşasın Sayılar (Μακροημερεύοντες Αριθμοί, 1998) 1979 Βραβείο Ένωσης Τουρκικής Γλώσσας 1980 Βραβείο Ποίησης Behçet Necatigil 1983 Βραβείο Ποίησης Yeditepe 1988 Βραβείο Λογοτεχνίας Sedat Simavi
|
Ο Ιλχάν Μπερκ (İlhan Berk) (Μαγνησία, 18 Νοεμβρίου 1918 - Αλικαρνασσός, 28 Αυγούστου 2008) ήταν σύγχρονος Τούρκος ποιητής. Ο Μπερκ ήταν κυρίαρχη μορφή της Μεταμοντέρνας Γενιάς (οι μεταμοντέρνοι καλλιτέχνες ονομάζονται στην Τουρκία "ikinci yeni" που σημαίνει "Η δεύτερη νέα γενιά"). Η επιρροή του έχει υπάρξει σημαντική ανάμεσα στους Τουρκικούς λογοτεχνικούς κύκλους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CF%87%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA
|
Λευκοθόη
|
Κάποτε, η Αφροδίτη καταράστηκε τον Ήλιο, κάνοντάς τον να ερωτευτεί τη θνητή πριγκίπισσα Λευκοθόη, επειδή φανέρωσε στον Ήφαιστο τη μοιχεία της με τον Άρη. Εκείνος ξέχασε όλες τις παλιές αγάπες του, όπως την σύντροφό του την Κλυτία, από έρωτα προς τη Λευκοθόη. Στο τέλος, λαμβάνοντάς τη μορφή της μητέρας της ώστε να μπει στο παλάτι της ανενόχλητος, την βρήκε στην κάμαρή της, και αφού έδιωξε τις υπηρέτριές της, της φανερώθηκε. Η Κλυτία όμως τον αγαπούσε ακόμα, και από ζήλια φανέρωσε το μυστικό στον πατέρα της Λευκοθόης, ο οποίος τιμώρησε την κόρη του θάβοντάς την ζωντανή ενώ η κοπέλα εκλιπαρούσε. Ο Ήλιος έφτασε πολύ αργά για να τη σώσει, αλλά σκορπώντας στο άψυχό κορμί της νέκταρ, τη μεταμόρφωσε σε λιβανωτή, ώστε να αναπνέει πάλι αέρα, αντί να μείνει βαθιά στη γη. Όσο για την Κλυτία, αν και ήλπιζε ότι έτσι ο Ήλιος θα γυρνούσε σε αυτήν, έκανε λάθος· δεν ήθελε να τη δει καθόλου, και έτσι εκείνη έκατσε γυμνή χωρίς τροφή ή νερό σε ένα βράχο κοιτώντας τον για μέρες, μέχρι που μεταμορφώθηκε σε ηλιοτρόπιο. Σύμφωνα με τον Λακτάντιο Πλάκιδο, ο Οβίδιος πήρε αυτή την ιστορία από τον Ησίοδο.ο Υγίνος ίσως ήξερε μια αρκετά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, καθώς γράφει πως ο Θέρσανων, ένας Αργοναύτης, ήταν γιος του Ήλιου και της Λευκοθόης, και την τοποθετεί στην Άνδρο αντί της Περσίας, αν και είναι πιθανό να μιλούσε για άλλη Λευκοθόη. Έχει προταθεί ότι αυτός ο μύθος χρησίμευε για να εξηγήσει τη χρήση λιβανιού στη λατρεία του θεού Ήλιου, όπως η ιστορία της Δάφνης. Ο θάνατος της Λευκοθόης με ταφή από τον άρρενα κηδεμόνα της, όμοια μοίρα με αυτή της Αντιγόνης, μπορεί να υποδηλώνει πανάρχαιες λατρευτικές πρακτικές που περιελαμβάναν ανθρωποθυσίες σε δεντροκεντρικές λατρείες. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις. Υγίνος, Μύθοι.
|
Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Λευκοθόη ήταν πριγκίπισσα της Περσίας, κόρη του Πέρση βασιλέως Ορχάμου και της συζύγου του Ευρυνόμης. Ήταν μια ερωμένη του θεού Ήλιου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%B7
|
Κάρολος Κωνσταντίνος του Βιεν
|
Όταν απεβίωσε ο πατέρας του (929), ο Ούγος της Προβηγκίας -ο οποίος ήταν βασιλιάς της Ιταλίας- κατέλαβε την Προβηγκία και την παρέδωσε στον Ροδόλφο Β΄ της Βουργουνδίας (933). Ο Κάρολος Κωνσταντίνος για κάποιον άγνωστο λόγο δεν κληρονόμησε τον αυτοκρατορικό θρόνο ή την Προβηγκία, αυτό θεωρήθηκε παράνομο. Ο Ροδόλφος της Γαλλίας του παραχώρησε σαν αποζημίωση την κομητεία του Βιέν (931). Ο Κάρολος-Κωνσταντίνος νυμφεύτηκε τη Θιμβέργη/Τευτμπέργκα του Τρουά, με την οποία απέκτησε τέκνα: Ριχάρδος. Ουμβέρτος. (;) Κωνσταντία της Προβηγκίας π.920 - 963-6, παντρεύτηκε τον Μπόζο Β΄ κόμη του Αρλ. Στα καταστατικά της κομητείας εμφανίζεται με το όνομα Κάρολος. Ο Φλόντοαρντ, στα Χρονικά που έγραψε την εποχή που ζούσε ο ίδιος ο κόμης, τον αποκαλεί "Κάρολος Κωνσταντίνος, γιος του Λουδοβίκου του Τυφλού"· με το ίδιο όνομα αναφέρεται για τον πρίγκιπα τον 10ο αιώνα ο ιστορικός Ριτσέρους, που χρησιμοποιούσε σαν πηγή τον Φλόντοαρντ. Το όνομα Κωνσταντίνος υπήρξε σοβαρό θέμα συζήτησης: ο Πουλ θεωρεί ότι είναι εφεύρεση του Φλόντοαρντ, η οποία έχει σχέση με την Αρλ, η οποία λεγόταν και Κωνσταντίνα, αλλά ο Πρεβιτέ-Ορτόν αναφέρει ότι το όνομα Κωνσταντίνος έχει σχέση με την καταγωγή της μητέρας του. Μία επιστολή της εποχής -που διασώθηκε- από τον πατριάρχη Νικόλαο Α΄ Μυστικό αναφέρει, ότι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός, πατέρας του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου, αρραβώνιασε μια από τις κόρες του με έναν Φράγκο πρίγκιπα, εξάδελφο της Μπέρτας της Τοσκάνης, ο οποίος είχε αργότερα μια μεγάλη ατυχία. Ο άτυχος πρίγκιπας ήταν ο Λουδοβίκος Γ΄, του οποίου η μητέρα Ερμενγκάρδη της Ιταλίας ήταν πρώτη εξαδέλφη της Μπέρτας και αυτός τυφλώθηκε στις 21 Ιουλίου 905· η νύφη αντίστοιχα ήταν η Άννα, κόρη του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού και της δεύτερης συζύγου του Ζωής Ζαούτζαινας, μεγαλύτερη ετεροθαλούς αδελφής του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου. Το όνομα Κωνσταντίνος με αυτόν τον τρόπο σχετίζεται με την καταγωγή της μητέρας του. Δεν γνωρίζουμε ωστόσο, αν ο γάμος έγινε τελικά και οι ιστορικοί συναντούν μεγάλες δυσκολίες για να καταγράψουν τα γεγονότα, επειδή πολλές ημερομηνίες δεν ταιριάζουν. Burgundy and Provence, Constance Brittain Bouchard, The New Cambridge Medieval History: Volume 3, C.900-c.1024, ed. Timothy Reuter, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999) C.W. Previte-Orton, The Early History of the House of Savoy, (Cambridge University Press, 1912) Constance Brittain Bouchard, Those of My Blood: Creating Noble Families in Medieval Francia, (University of Pennsylvania Press, 2001) Dictionnaire de Biographie Française. Roman d'Amat and R. Limousin-Lamothe (ed). Paris, 1967. Eleanor Shipley Duckett, Death and Life in the Tenth Century, (The University of Michigan Press, 1967) Reginald L. Poole, "Burgundian Notes", English Historical Review, 27(1912) Shepard, Jonathan, The Cambridge History of the Byzantine Empire, Cambridge University Press, 2008
|
Ο Κάρολος-Κωνσταντίνος (Charles-Constantin de Vienne, περί το 901 - 962) κόμης του Βιέν και μέλος του Οίκου των Μπιβινιδών, ήταν γιος του Λουδοβίκου του Τυφλού, βασιλιά της Προβηγκίας, της Λομβαρδίας και της Γερμανίας ("Ρωμαίου αυτοκράτορα") και της Άννας των Μακεδόνων, κόρης του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ΄ και της δεύτερης συζύγου του Ζωής Ζαούτζαινας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CE%BD
|
333 Βαδηνία
|
Η μέση διάμετρος της Βαδηνίας υπολογίσθηκε σε 78,2 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται από 350 ως 500 περίπου τρισεκατομμύρια τόνους για μέσες πυκνότητες 1,4 και 2 gr/cm³ αντιστοίχως. Ο φασματικός της τύπος είναι C (ανθρακούχος), ενώ το άλβεδό της είναι 0,0475 (από δεδομένα του IRAS). Η Βαδηνία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 9 ώρες και 58 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 115 ως 110 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν, αλλά η ανώτατη δυνατή φθάνει πιθανώς τους -26 βαθμούς Κελσίου. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Βαδηνία (Badenia) είναι αρκετά μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,46. Ανακαλύφθηκε το 1892 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από την περιοχή Βάδη της Γερμανίας. Η Βαδηνία ανήκει στην Οικογένεια αστεροειδών της Υγιείας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/333_%CE%92%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Guantanamera
|
Πρώτος ο Πιτ Σίγκερ χρησιμοποίησε τους στίχους του Μαρτί το 1963 στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Ακολούθησε και ο Χοσέ Φερνάντεζ Ντιάζ, με την αυτοσχέδια εκτέλεση το 1976 στο Πάρκο Λένιν στην Αβάνα. Το 1985 τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού πέρασαν στους κληρονόμους του Ντιάζ, ενώ το 1993 το Ανώτατο δικαστήριο της Κούβας με απόφαση του αναγνωρισε πάλι τον Ντιάζ κατόπιν ζωής ως μόνο κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων της σύνθεσης. Η διασκευή του Σίγκερ γνώρισε παγκόσμια επιτυχία και έγινε τραγούδι των συνδικαλιστών. La Canción Guantanamera στην επίσημη Κουβανική εγκυκλοπαίδεια EcuRed (ισπανικά) Origen de La Guantanamera Αρχειοθετήθηκε 2017-03-19 στο Wayback Machine. (ισπανικά) "Guantanamera": La canción curiosa (ισπανικά)
|
Guantanamera είναι ο τίτλος δημοφιλούς τραγουδιού που βασίζετια στη γουαχίρα (φλαμένκο) μελωδία της κουβανέζικης μουσικής. Οι στίχοι του είναι παρμένοι από τον κύκλο τραγουδιών Versos Sencillos (απλά στιχάκια) του κουβανού εθνικού ήρωα Χοσέ Μαρτί. Δημιουργήθηκε αυθόρμητα στα 1929-35 όταν ο José Fernández Díaz στο μικρόφωνο του ραδιοφώνου αυτοσχεδίαζε ενώ παρουσίαζε τα τρέχοντα γεγονότα της ημέρας, τα λεγόμενα Décimas, ενώ επαναλάμβανε εν είδη ρεφρέν Guantanamera, Guajira Guantanamera. Αργότερα έγινε γνωστό ανά τον κόσμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Guantanamera
|
Πεντάμορφη
|
Η Νατάλια Ρίος είναι ένα αξιαγάπητο κορίτσι που ζει με τη θεία της Ινές στην όμορφη πόλη Κομάλα, στη Μεξικάνικη πολιτεία της Κολίμα. Ο σύζυγος της θείας της, Αρκάδιο, είναι ένας άξεστος που προσπαθεί να βιάσει τη Νατάλια και καταλλήγει να κάνει εμπόριο λευκής σαρκός, πουλώντας την σε μια συμμορία αλητήριων. Ένας από αυτούς, ο Βαλέντε, λυπάται την νεαρή κοπέλα. Την σώζει και το σκάνε μαζί, αλλά σύντομα οι υπόλοιποι τους ξαναβρίσκουν. Ο Βαλέντε τους αντιμετωπίζει, δίνωντας στη Νατάλια άλλη μια ευκαιρία να το σκάσει και ξυλοκοπείται βαριά. Η Νατάλια καταφέρνει να φύγει μακριά και επιστρέφει στη θεία της, την οποία όμως βρίσκει στις τελευταίες της στιγμές. Η Νατάλια της λέει ότι από δω και πέρα πρέπει να ζει με την Δόνια Καρλότα στο σπίτι της πλούσιας οικογένειας Σερράνο. Όταν η Νατάλια φτάνει στη βίλα, ο Δον Τεοντόρο Σερράνο και η κόρη του Σάντρα την αγκαλιάζουν, μα η γυναίκα του Απολλόνια, η κόρη της Δόνια Καρλότα της κάνει τη ζωή δύσκολη. Ο Σεμπαστιάν ζει κοντά στη πόλη της Σάντα Κρους ντελ Μαρ με την οικογένεια που τον υιοθέτησε. Η Αμπάρο, που πάντοτε τον απέρριπτε, ο γιος της Εδουάρδο, που συμπαθεί τον Σεμπαστιάν, και τον θεωρεί πραγματικό αδερφό του, και η γιαγιά, Δόνια Κρους. Μια νύχτα, ένας μεθυσμένος επιτίθεται στον Εδουάρδο και ο Σεμπαστιάν τον υπερασπίζεται, αφήνοντάς τον μεθυσμένο λιπόθυμο στο δρόμο. Ένας αλήτης που παρακολουθούσε τον καυγά ληστεύει και δολοφονεί τον άντρα, αλλά ο Σεμπαστιάν κατηγορείται για τη δολοφονία και μπαίνει στη φυλακή. Χρόνια μετά, η Νατάλια και ο Εδουάρδο γίνονται φίλοι στο πανεπιστήμιο. Εκείνη τον θαυμάζει αλλά τον βλέπει μόνο σαν φίλο, σε αντίθεση με τον Εδουάρδο που την ερωτεύεται παράφορα. Ο Σεμπαστιάν αποφυλακίζεται λόγω καλής συμπεριφοράς και συναντάει τη Νατάλια κατά τη διάρκεια ενός περιστατικού που τον φέρνει σε αμηχανία, μιας και πρέπει να την υπερασπίσει από τους μεθυσμένους φίλους του. Παρότι δεν συναντιούνται ξανά μετά τη πρώτη τους γνωριμία, η Νατάλια και ο Σεμπαστιάν δεν μπορούν να σταματήσουν να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, ενώ ο Εδουάρδο κι ο Σεμπαστιάν δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν ερωτευτεί την ίδια γυναίκα. Ο Σεμπαστιάν είναι σε απόγνωση καθώς κανείς στη πόλη δεν προθυμοποιείται να του δώσει δουλειά, γι' αυτό αποφασίζει να δοκιμάσει τη τύχη του στην πόλη του Μεξικού. Εκεί όπου και η μοίρα θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τη Νατάλια ξανά, και εκεί τελικά θα αποδεχθούν την αγάπη τους. Η Νατάλια υπόσχεται να του βρει δουλειά στο εργοστάσιο κονσερβοποιίας τόνου της οικογένειας Σερράνο όπου δουλεύει και εκείνη, και έτσι οι δυο τους επιστρέφουν στην Κομάλα. Στο μεταξύ, η Απολλόνια ψάχνει τον νόθο γιο που απέκτησε στα νιάτα της και τον έδωσε για υιοθεσία στον σύζυγο της Αμπάρο. Η Αμπάρο βλέπει ότι είναι μια ευκαιρία να επωφεληθεί ο γιος της και λέει στην Απολλόνια ότι ο Εδουάρδο είναι το παιδί της. Σε μια προσπάθεια να κερδίσει την αγάπη του, η Απολλόνια του δίνει δουλειά στο εργοστάσιο και αποφασίζει να πραγματοποιήσει κάθε του επιθυμία. Όταν μαθαίνει ότι ο Εδουάρδο είναι ερωτευμένος με την Νατάλια, η Απολλόνια κάνει οτιδήποτε περνάει απ' το χέρι της για να τους παντρέψει, αλλά η αγάπη της Νατάλια ανήκει στον Σεμπαστιάν και ποτέ δεν πρόκειται να ενδώσει στις πιέσεις της Απολλόνια. Όταν όμως ο Εδουάρδο αρρωσταίνει βαριά και δεν έχει πολύ χρόνο ζωής όταν η Νατάλια πρέπει να αποφασίσει αν θα πρέπει να τον παντρευτεί για αυτό το λόγο, ή να είναι ντόμπρα με τον εαυτό της και υπερασπιστεί την αγάπη της για τον Σεμπαστιάν απέναντι στη καταιγίδα θυμού... Μαρλένε Φαβέλα ως Νατάλια Ρίος Σεμπαστιάν Ρούλι ως Σεμπαστιάν Καρδένας Κοντρέρας Αδριάνα Φονσέκα ως Σάντρα Σερράνο Ρουδέλ Ασέλα Ρόμπινσον ως Απολόνια Ρουδέλ ντε Σερράνο Κίκα Έδγαρ ως Ρεχίνα Κάμπος/Λούνα Χιτάνα Ερνέστο Ντ'Αλέσσιο ως Εδουάρδο Καρδένας Κοντρέρας Αρμάντο Αράισα ως Ιμανόλ Μπαλμασέδα Σαντοβάλ Αλμπέρτο Εστρέγια ως Βαλέντε Ορτιγόσα/Φράνκο Γκαγιάρδο Εβίτα Μουνιός ως Δόνια Κρους Καρδένας Μπεατρίς Σέρινταν ως Δόνια Καρλότα χηρ. ντε Ρουδέλ Λουίς Κουτουριέρ ως Δον Τεοντόρο Σερράνο Σίλβια Μανρίκες ως Αμπάρο Κοντρέρας ντε Καρδένας Αλέξις Αγιάλα ως Ρικάρδο Σαντοβάλ Ρομπέρτο Μπαγιεστέρος ως Αρκάδιο Χούλιο Τρέχο ως Σαούλ Τρέχο "Βενένο" Χουάν Κάρλος Σερράν ως Διοικητής Ρουίς Μαριάνα Άβιλα ως Σαρέλα Μπαλμασέδα Σαντοβάλ Μάρκο Μέντες ως Ρενάτο Αλντάϊ Γιολάντα Βεντούρα ως Ισαμπέλ Μιγκέλ Άνχελ Μπάγιο ως Κούκο Μίκι Μοντελίνι ως Κονστάνσα Σαντοβάλ ντε Μπαλμασέδα Κάρμεν Αμέσκουα ως Λουσία Κάμπος Σίλβια Σουάρες ως Αντελίνα Λουσέρο Λάντερ ως Ινές Φεδερίκο Πισάρρο ως Αλβάρο Κάμπος Αλέιδα Νουνιές ως Πέρλα Άλεξ Σιρβέντ ως Τσέμα Ντανιέλ Χαμπίφ ως Φράνκ Μπαλμασέδα Σαντοβάλ Ούρσουλα Μονσερράτ ως Ρίτα Αρτούρο Πενίτσε ως Νασάριο Χόρχε Πόσα ως Ματέο Λισάρραγα Φαμπιάν Ρόμπλες ως Χερόνιμο Ντάνα Πάολα ως Νατάλια (παιδί) Ντανιέλα Αέδο ως Σάντρα (παιδί) Άνχελ Μαρ ως Σεμπαστιάν (παιδί) Σεμπαστιάν ως Εδουάρδο (παιδί) Πεντάμορφη στην IMDb Official website στο Wayback Machine (αρχειοθετήθηκε 2013-05-22) at Esmas.com (Ισπανικά)
|
Η Πεντάμορφη (Ισπανικά: Contra Viento y Marea, Μετάφραση: Ενάντια σε όλους και σε όλα) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2005. Πρωταγωνιστούν Μαρλένε Φαβέλα, Σεμπαστιάν Ρούλι, Αδριάνα Φονσέκα, Ασέλα Ρόμπινσον και Κίκα Έδγαρ. Η τηλενουβέλα ήταν ο τελευταίος ρόλος της Μπεατρίς Σέρινταν, η οποία πέθανε το 2006 από καρδιακή προσβολή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B7
|
Χάριετ Μπίτσερ Στόου
|
Πρότυπο:External media Adams, Bluford (18 December 2014). «"A Word or Two on the Other Side": Harriet Beecher Stowe in the Debate Over Women's Health» (στα αγγλικά). ESQ: A Journal of the American Renaissance 60 (4): 593–633. doi:10.1353/esq.2014.0019. ISSN 1935-021X. https://muse.jhu.edu/article/564082/summary. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. DiMaggio, Kenneth (2014). «Uncle Tom's Cabin: Global Best Seller, Anti-slave Narrative, Imperialist Agenda». Global Studies Journal 7 (1). http://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&profile=ehost&scope=site&authtype=crawler&jrnl=18354432&AN=95942026&h=ZoJVJAqgPUvgmKypH7KVfWuQLSDqmYUouyU%2BxTzMVrnxnbeYbajvTSU4aN%2B752CRzxCeJuPyZtraeU%2BW3gztZw%3D%3D&crl=c. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. Hedrick, Joan D. (Αυγούστου 1997). «Harriet Beecher Stowe». Στο: Richard Kopley. Prospects for the Study of American Literature: A Guide for Scholars and Students (στα Αγγλικά). NYU Press. σελίδες 112–32. ISBN 978-0-8147-4698-1. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2018. Hedrick, Joan D. (1994). Harriet Beecher Stowe: A Life. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-506639-5. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2011. Holliger, Andrea (20 March 2015). «America's Culture of Servitude at War: The Servant Problem, The Soldier Problem, and Harriet Beecher Stowe's House and Home Papers» (στα αγγλικά). ESQ: A Journal of the American Renaissance 61 (1): 37–72. doi:10.1353/esq.2015.0004. ISSN 1935-021X. https://muse.jhu.edu/issue/31655/print. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. Kellow, Margaret M.R. (November 2013). «Women and Abolitionism in the United States: Recent Historiography» (στα αγγλικά). History Compass 11 (11): 1008–20. doi:10.1111/hic3.12100. ISSN 1478-0542. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-01-16. https://web.archive.org/web/20170116202012/http://library.pcw.gov.ph/sites/default/files/women%20and%20abolitionism%20in%20the%20US.pdf. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. Klein, Rachel N. (1 October 2001). «Harriet Beecher Stowe and the Domestication of Free Labor Ideology» (στα αγγλικά). Legacy 18 (2): 135–52. doi:10.1353/leg.2001.0026. ISSN 1534-0643. https://muse.jhu.edu/article/19574/summary. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. Koester, Nancy. Harriet Beecher Stowe: A Spiritual Life (Eerdmans, 2014). pp. xi, 371. Nichols, Anne (2016). «Harriet Beecher Stowe's Woman In Sacred History: Biblical Criticism, Evolution, and the Maternal Ethic.». Religion & Literature 47 (3). http://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&profile=ehost&scope=site&authtype=crawler&jrnl=08883769&AN=119242762&h=29uAPu%2FbpL1e3ybEQzojWHomD%2Bj6bbhS3wChLW6pf1LopaFZNDEGYLEu95WsQ7t%2FHRfQc6LuWNaHUBnVsL8OZQ%3D%3D&crl=c. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. Pelletier, Kevin (2013). «David Walker, Harriet Beecher Stowe, and the Logic of Sentimental Terror» (στα αγγλικά). African American Review 46 (2): 255–69. ISSN 1945-6182. https://muse.jhu.edu/article/550296/summary. Ανακτήθηκε στις 20 September 2018. https://www.britannica.com/biography/Harriet-Beecher-Stowe https://www.harrietbeecherstowecenter.org/ https://stowe.thefreelibrary.com/ https://www.womenshistory.org/education-resources/biographies/harriet-beecher-stowe
|
Η Χάριετ Μπίτσερ Στόου (Harriet Elisabeth Beecher Stowe, 1811 –1896) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας και υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας. Είναι γνωστή για το μυθιστόρημά της «Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», που το έγραψε το 1852, και περιγράφει τις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι Αφροαμερικανοί σκλάβοι, στην Αμερική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CF%84%CF%8C%CE%BF%CF%85
|
Ξενοφών Ζολώτας
|
Γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1904 στην Αθήνα. Ο πατέρας του Ευθύμιος ήταν γιός εμπόρου από τη Σπερχειάδα.Απόφοιτος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη Λειψία και οικονομικά στο Παρίσι. To 1924 πήρε πτυχίο από την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Λειψίας. Το 1925 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ των Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λειψίας με τη διδακτορική του διατριβή «Η Ελλάς εις το στάδιον της εκβιομηχανίσεως». Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία. Το 1928 έγινε Υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το ίδιο έτος εξελέγη, σε ηλικία μόλις 24 ετών, Καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο νεοϊδρυθέν τότε Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου παρέμεινε τρία χρόνια. Το 1931 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου απομακρύνθηκε από τη Δικτατορία το 1968. Η έναρξη της πανεπιστημιακής του καριέρας συνέπεσε με την τετραετία 1928-1932 του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος του πρότεινε να αναλάβει τη Γενική Γραμματεία του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου. Όμως, ο Ξενοφών Ζολώτας αρνήθηκε την πρόταση, προτιμώντας να συνεχίσει το πανεπιστημιακό του έργο. Έτσι, περιορίσθηκε στη συμμετοχή του στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο ως Μέλος. Ο Ξενοφών Ζολώτας επέδειξε πλούσιο συγγραφικό έργο, κυρίως οικονομικού περιεχομένου, ένα μεγάλο μέρος του οποίου έχει μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Το 1952 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Κατέλαβε κορυφαίες θέσεις σε ελληνικούς και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, τη Νομισματική Επιτροπή και την Οικονομική Επιτροπή της Ευρώπης. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του, ως Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, στη Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας- ΕΟΚ το 1962, σύμφωνα με την οποία η χώρα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο κράτος με την κοινότητα.Κυβερνητικό αξίωμα ανέλαβε για πρώτη φορά ως υπουργός Συντονισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημητρίου Κιουσόπουλου. Υπουργός Συντονισμού διετέλεσε επίσης από τον Ιούλιο του 1974 έως το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αμέσως μετά το 1974, διορίστηκε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος για τρίτη φορά, από την οποία αποχώρησε το 1981 με τον τίτλο του επίτιμου πρόεδρου της. Οι δύο προηγούμενες περίοδοι του ήταν μεταξύ Οκτωβρίου 1944 και Ιανουαρίου 1945 (διορισμένος από τον Γεώργιο Παπανδρέου) ως συνδιοικητής με τον Κυριάκο Βαρβαρέσο και μεταξύ Φεβρουαρίου 1955 και Αυγούστου 1967 (διορισμένος από τον Αλέξανδρο Παπάγο).Τέλος, στις 23 Νοεμβρίου του 1989 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας έως τις 11 Απριλίου του 1990 ως πρόεδρος της Οικουμενικής κυβέρνησης που στήριζαν από κοινού η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Ο Ξενοφών Ζολώτας απεβίωσε στις 10 Ιουνίου 2004 σε ηλικία 100 ετών. Ήταν παντρεμένος από το 1958 με την Καλλιρόη (Λόλα) Ρίτσου (1923-2016). Στον Ξενοφώντα Ζολώτα αποδίδεται η ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς αυτός κατάφερε με πρωτοποριακά νομισματικά μέτρα να στηρίξει ξανά την μεταπολεμική οικονομία. Ιστορικοί θεωρούνται δύο λόγοι που ο Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και διαχειριστής του ελληνικού Δημοσίου Χρέους, στην Ουάσινγκτον, στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959, η γλώσσα των οποίων ήταν η αγγλική, αλλά, με την εξαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων, όλες οι χρησιμοποιούμενες λέξεις ήταν ελληνικής προέλευσης. Ο λόγοι του έκαναν μεγάλη εντύπωση, ωστόσο επρόκειτο περισσότερο για ένα διανοητικό παιχνίδι, σχεδιασμένο για να τέρψει την ελίτ των τραπεζιτών και των ισχυρών της παγκόσμιας οικονομίας και να τους υπενθυμίσει την ύπαρξη της Ελλάδας, η οποία μόλις είχε βγει από τον Εμφύλιο πόλεμο εντελώς κατεστραμμένη. Κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα Ο Ξενοφών Ζολώτας στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Οι ιστορικοί λόγοι του
|
Ο Ξενοφών Ευθυμίου Ζολώτας (26 Απριλίου 1904 - 10 Ιουνίου 2004) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε τρεις φορές διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD_%CE%96%CE%BF%CE%BB%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Μάθιου Μπέλαμι
|
Γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1978 στο Κέμπριτζ της Αγγλίας. Ο πατέρας του Μπέλαμι, Τζορτζ, ήταν κιθαρίστας στο ποπ συγκρότημα The Tornados. Η μητέρα του Μπέλαμι, Μέριλιν, γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και μετακόμισε στην Αγγλία την δεκαετία του '70. Στην πρώτη της ημέρα στην Αγγλία γνώρισε τον Τζορτζ που εκείνη την εποχή δούλευε ως οδηγός ταξί. Αργότερα μετακόμισαν μαζί στο Κέμπριτζ, όπου και γεννήθηκε ο μεγαλύτερος αδερφός του Μάθιου, ο Πολ, και μετά από λίγα χρόνια γεννήθηκε και ο ίδιος ο Μάθιου. Ο Μπέλαμι άρχισε να παίζει πιάνο σε ηλικία 6 ετών, ενώ κιθάρα σε ηλικία 14 ετών. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 η οικογένεια μετακόμισε στο Τέινμαουθ. Μετά το διαζύγιο των γονιών του, έμενε με την γιαγιά του, η οποία τον έπεισε να μάθει να παίζει κιθάρα στην ηλικία των 14.
|
Ο Μάθιου Τζέιμς Μπέλαμι (Matthew James "Matt" Bellamy, 9 Ιουνίου 1978) είναι Άγγλος μουσικός και συνθέτης. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο τραγουδιστής, κιθαρίστας, πιανίστας και βασικός συνθέτης των τραγουδιών του alternative rock συγκροτήματος Muse.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9
|
Δημοτικό Γήπεδο Αχαρνών
|
Κατασκευάστηκε το 1953 και τελευταία φορά ανακατασκευάστηκε το 1987. Το 1978 κατασκευάστηκε το κεντρικό τμήμα της βόρειας κερκίδας και το 1983 κατασκευάστηκε η μικρή νότια κερκίδα. Το 1985 τοποθετήθηκε για πρώτη φορά φυσικός χλοοτάπητας, αντικαθιστώντας τον χωμάτινο αγωνιστικό χώρο που διέθετε έως τότε και τα εγκαίνια του φυσικού χλοοτάπητα έγιναν στον αγώνα Αχαρναϊκός - Ιωνικός Νίκαιας 1-1 για την 10η αγωνιστική της Β΄ Εθνικής στις 24 Νοεμβρίου 1985. Το 1987 προστέθηκαν τα 2 πλαϊνά τμήματα της βόρειας κερκίδας, παίρνοντας την τελική του μορφή. Σήμερα το γήπεδο διαθέτει προβολείς και σκέπαστρο στο κεντρικό τμήμα της βόρειας κερκίδας.Το ρεκόρ των εισιτηρίων κρατάει από το 1970, όταν στον αγώνα Αχαρναϊκός - Π.Α.Σ. Γιάννινα για την Β΄ Εθνική της περιόδου 1970-71, διατέθηκαν 6.750 εισιτήρια.
|
Το Δημοτικό Γήπεδο Αχαρνών είναι γήπεδο ποδοσφαίρου που βρίσκεται στις Αχαρνές Αττικής και ανήκει στο Δήμο Αχαρνών. Διαθέτει αγωνιστικό χώρο ποδοσφαίρου με φυσικό χλοοτάπητα και δύο κερκίδες, χωρητικότητας 4.450 θεατών. Είναι η φυσική έδρα του Αχαρναϊκού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%93%CE%AE%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%BF_%CE%91%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Πόλεμος της Λύττου
|
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων η Κνωσός και η Γόρτυνα αντιμάχονταν για την κυριαρχία στην Κρήτη. Προς τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ., οι δυο τους αποφάσισαν πως μια συμμαχία ανάμεσά τους θα ήταν πιο προσοδοφόρα. Ωστόσο, οι κάτοικοι της Γόρτυνας διασπάστηκαν με τους γηραιότερους να τάσσονται υπέρ της Κνωσού και τους νεότερους υπέρ της Λύττου. Έκπληκτη από την τροπή αυτή των πραγμάτων η Κνωσός ζήτησε τη βοήθεια των Αιτωλών, επικαλούμενη τη συμμαχία τους. Κατά συνέπεια οι γηραιότεροι κάτοικοι της Γόρτυνας πήραν τον έλεγχο του φρουρίου της πόλης, εξόρισαν ή θανάτωσαν τους νέους και παρέδωσαν την πόλη στην Κνωσό.Οι δύο σύμμαχοι, σε μια προσπάθεια να εδραιώσουν την ηγεμονία τους στο νησί αποφάσισαν να τιμωρήσουν την πόλη της Λύττου, που αντιστεκόταν σθεναρά. Αρχικά όλες οι υπόλοιπες κρητικές πόλεις τάχθηκαν εναντίον της Λύττου, ωστόσο συγκεκριμένες εσωτερικές διαμάχες οδήγησαν στη διάσπαση τους σε δύο στρατόπεδα. Οι πόλεις Πολυρρήνια, Κήρη και Λάππα, μαζί με τους Ορίους και τους Αρκάδες, διέκοψαν τις σχέσεις τους με τους κατοίκους της Κνωσού, συμμαχόντας με τη Λύττο.Τελικά οι δυνάμεις της Λύττου απουσίασαν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια εξαντλητική εκστρατεία κατά της Ιεράπυτνας, κάτι που έδωσε στην Κνωσό την ευκαιρία να πολιορκήσει την πόλη. Τα γυναικόπαιδα της Λύττου στάλθηκαν στην Κνωσό, ενώ η ίδια η πόλη μετατράπηκε σε ερείπια. Όταν οι υπερασπιστές της πόλης επέστραψαν από την εκστρατεία και αντιλήφθηκαν τι είχε γίνει, ξέσπασαν σε θρήνους και κανένας δεν τόλμησε να μπει στη γενέτειρα του. Τους άνδρες αυτούς δέχτηκε με εγκαρδιότητα η Λάππα (σημερινή Αργυρούπολη), προσφέροντας παράλληλα και τη βοήθειά της στον πόλεμο κατά της Κνωσού.Η Λάππα και η Πολυρρηνία στράφηκαν στο βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο Ε', για βοήθεια. Στο νησί κατεύθασαν 500 στρατιώτες, συνοδευόμενοι από 200 Αχαιούς. Οι πόλεις Ελεύθερνα, Άπτερα και Κυδωνία αποχώρησαν τότε από το στρατόπεδο της Κνωσού για να συμμαχήσουν με τους εχθρούς της. Με τον τρόπο αυτό ο Φίλιππος άρχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή στο δυτικό τμήμα του νησιού, το οποίο και έγινε μακεδονικό προτεκτοράτο το 216 π.Χ. Περίπου μια δεκαετία αργότερα, το νησί διαιρεμένο, ενεπλάκη στον Πρώτο Κρητικό Πόλεμο. Πολύβιος, «Ιστορίες» 4.52 (Αγγλικά) Θεοχάρης Δετοράκης, «Ιστορία της Κρήτης», Ηράκλειο, 1994, σελ. 73-74.
|
Ο Πόλεμος της Λύττου (221 έως 219 π.Χ.) ήταν σύρραξη που έλαβε χώρα στο νησί της Κρήτης κατά την ελληνιστική περίοδο. Αντιμαχόμενες παρατάξεις ήταν από τη μία η Κνωσός, κυρίαρχη δύναμη στο νησί και οι σύμμαχοί της (με πιο αξιόλογη στην περίπτωση αυτή τη Γόρτυνα), ενώ από την άλλη η Λύττος, μια αποικία των Σπαρτιατών, η αρχαιότερη πόλη στο νησί σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιστορικού Πολύβιου. Η Κνωσός, σύμμαχος της Γόρτυνας, είχε επιβάλλει την κυριαρχία της στο νησί με εξαίρεση την πόλη της Λύττου, τη μοναδική που αρνήθηκε να υποταχτεί. Για το λόγο αυτό η Κνωσός αποφάσισε να εμπλακεί σε πόλεμο, ώστε να την αφανίσει απομακρύνοντας τους κατοίκους από τις εστίες τους, παρέχοντας δε και μια γεύση φόβου στις υπόλοιπες πόλεις του νησιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%8D%CF%84%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Δαίμονες των κυμάτων (ταινία 1937)
|
Ο Χάρβεϊ Τσέιν (Φρέντι Μπαρθόλομιου) είναι ένα πλούσιο και κακομαθημένο δεκάχρονο σχολιαρόπαιδο, το οποίο λόγω του γεγονότος ότι έχει μεγαλώσει μόνο του σ'ένα σπίτι γεμάτο υπηρέτες κι ένα πατέρα (Μέλβιν Ντάγκλας) που είναι συνεχώς απών λόγω των επιχειρήσεων του, νομίζει ότι μπορεί να εξαγοράσει τους πάντες και τα πάντα. Όταν κάποια στιγμή ο καυχησιάρης μικρός προσπαθεί να δωροδοκήσει έναν απ´τους καθηγητές του, ο διευθυντής του σχολείου προτείνει στον πατέρα του, να περάσουν οι δυο τους λίγο χρόνο μαζί με σκοπό να δημιουργήσουν το δεσμό πατέρα γιου που λείπει από τη ζωές τους. Όταν όμως οι δυο τους ξεκινάνε για να πάνε ταξίδι στην Ευρώπη, ο μικρός πέφτει στη θάλασσα και τον σώζει ένας Πορτογάλος ψαράς ο Μάνουελ (Σπένσερ Τρέισι). Ο Μάνουελ πηγαίνει το μικρό στο ψαροκάικο που δουλεύει και μεταξύ των δυο τους δημιουργείται ο δεσμός που ο Χάρβεϊ δεν κατάφερε να δημιουργήσει με τον πατέρα του. Ο Χάρβεϊ βλέπει το Μάνουελ σαν πατέρα και μέντορά του κι η μεταμόρφωσή του αρχίζει. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ η ταινία χάρισε το πρώτο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου στον Σπένσερ Τρέισι για την ερμηνεία του Πορτογάλου ψαρά Μάνουελ Φιντέλο, ο οποίος αποτελεί πατρική φιγούρα σ' ένα κακομαθημένο μικρό. Ένα χρόνο αργότερα ο Τρέισι ξανακέρδισε το όσκαρ ερμηνείας για το "Αδέσποτα νιάτα" (The Boys Town, 1938) όπου ερμήνευσε το ρόλο του πατέρα Φλάναγκαν, ιδρυτή ενός χωριού που κατοικούνταν από ορφανά. Ο μοναδικός άλλος ηθοποιός που έχει καταφέρει δύο συνεχόμενες νίκες στην κατηγορία του α' ανδρικού ρόλου είναι ο Τομ Χανκς (για τις ταινίες Φιλαδέλφεια (Philadelphia, 1993) και Φόρεστ Γκαμπ (Forrest Gump, 1994)). Ο μικρός της ταινίας Φρέντι Μπαρθολομιού ήταν ένα παιδί ηθοποιός που είχε ανακαλύψει ο παραγωγός της Metro-Goldwin-Mayer Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Κάρολου Ντίκενς Δαυίδ Κόπερφιλδ (David Copperfield, 1935) σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ. Ο μικρός μέσα σε διάστημα δυο χρόνων εμφανίστηκε μια σειρά επιτυχημένων κλασικών ταινιών. Βράβευση: Α’ Ανδρικού Ρόλου – Σπένσερ ΤρέισιΥποψηφιότητα: Καλύτερης Ταινίας – Λιούις Ντι Λάιτον Διασκευασμένου Σεναρίου - Τζον Λι Μαχίν, Μαρκ Κόνελι και Ντέιλ Βαν Έβερι Μοντάζ - Έλμο Βέρον Η ταινία στην ιστοσελίδα imdb
|
Δαίμονες των κυμάτων (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά Captains Courageous) είναι ο τίτλος μιας ναυτικής περιπέτειας, αμερικανικής παραγωγής σε σκηνοθεσία του Βίκτορ Φλέμινγκ. Πρωταγωνιστές της ταινίας αυτής του 1937 είναι οι Σπένσερ Τρέισι, Μέλβιν Ντάγκλας, Λάιονελ Μπάριμορ και Φρέντι Μπαρθόλομιου. Η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, χάρισε στο Σπένσερ Τρέισι το πρώτο του όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1_1937)
|
Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε
|
Στην αρχή της ταινίας, η κάμερα εστιάζει σε μια πινακίδα έξω από την παλαιά φυλακή Μονλύκ στη Λυών στη μνήμη των 7.000 κρατουμένων που πέθαναν εκεί κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Το 1943, στο δρόμο προς τη φυλακή, ο Φονταίν (Φρανσουά Λετεριέ), μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, εκμεταλλεύεται μια ευκαιρία και διαφεύγει από τους Γερμανούς όταν το αυτοκίνητο που τον μεταφέρει αναγκάζεται να σταματήσει, αλλά σύντομα συλλαμβάνεται και με χειροπέδες μεταφέρεται στη φυλακή. Αρχικά φυλακίζεται σε ένα κελί στον πρώτο όροφο της φυλακής και μπορεί να επικοινωνεί με κρατούμενους που προαυλίζονται. Με τη βοήθειά τους καταφέρνει να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες του. Αυτό δεν τον βοηθά σε πιθανά σχέδια απόδρασης αλλά του επιτρέπει να αφαιρέσει τις χειροπέδες που φορούσε συνέχεια. Τελικά υπόσχεται στον Γερμανό διοικητή ότι δεν θα αποδράσει και μεταφέρεται σε ένα κελί στον τελευταίο όροφο χωρίς χειροπέδες.Μόλις βρέθηκε στο νέο κελί, ο Φονταίν αρχίζει να επιθεωρεί την πόρτα και ανακαλύπτει ότι οι σανίδες είναι φθαρμένες. Χρησιμοποιώντας ένα σιδερένιο κουτάλι, που παραμέλησε σκόπιμα να επιστρέψει μετά από ένα γεύμα, αρχίζει να τις σκάβει. Μετά από εβδομάδες εργασίας, καταφέρνει να αφαιρέσει τρεις σανίδες από την πόρτα, να περιπλανηθεί στο διάδρομο, να επιστρέψει στο κελί του και να αποκαταστήσει την εμφάνιση της πόρτας. Ο Φονταίν δεν είναι ο μόνος κρατούμενος που προσπαθεί να αποδράσει. Ένας άλλος επίσης προσπάθησε αλλά απέτυχε και εκτελέστηκε λίγες μέρες αργότερα. Παρόλα αυτά, ο Φονταίν δεν αποτρέπεται από το σχέδιό του και συνεχίζει τις προσπάθειες. Αφού μεταφέρθηκε στα κεντρικά γραφεία της Γκεστάπο και καταδικάστηκε σε εκτέλεση, μεταφέρεται πίσω στη φυλακή, στο ίδιο κελί. Σύντομα φέρνουν στο κελί του έναν άλλο κρατούμενο, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι. Ο Φονταίν δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί (φοβάται ότι είναι πράκτορας των Γερμανών γιατί τον βλέπει να μιλάει φιλικά με έναν φύλακα) και συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει είτε να τον σκοτώσει είτε να αποδράσουν μαζί. Στο τέλος, τον εμπιστεύεται και του εκμυστηρεύεται το σχέδιό του. Ένα βράδυ, δραπετεύουν μαζί ανεβαίνουν στην οροφή του κτηρίου, κατεβαίνουν στην αυλή με σχοινί, σκοτώνουν τον Γερμανό σκοπό και απομακρύνονται ανεμπόδιστοι. Η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο και δείχνει καθαρά την τάση του Ρομπέρ Μπρεσόν για λιτότητα και αυστηρότητα: πολύ μεγάλη οικονομία μέσων: ενότητα του τόπου (εκτός από την πρώτη και την τελευταία σκηνή και μια σύντομη έξοδο του φυλακισμένου, όλα διαδραματίζονται μέσα στη φυλακή όπου εμφανίζονται μόνο λίγα μέρη: κελί, σκάλα, χώρος περιπάτου. οπτική ανάλυση: τα ντεκόρ είναι εξαιρετικά απλά, όπως και τα πλάνα. σύντομοι διάλογοι. επανάληψη των ίδιων σκηνών και των ίδιων ήχων.Η δραματική κατάσταση έχει τραγικό χαρακτήρα: οι κύριοι χαρακτήρες περιμένουν το θάνατό τους σε αυστηρή απομόνωση (ακούγονται τουφεκισμοί από εκτελέσεις κρατουμένων και ο Φονταίν γνωρίζει, όπως και και οι άλλοι κρατούμενοι, ότι έρχεται η σειρά τους). Αλλά το συνολικό μήνυμα της ταινίας φαίνεται μάλλον αντι-τραγικό και αισιόδοξο: η επιτυχία της απόδρασης του Φονταίν μπορεί να θεωρηθεί ως ανάδειξη της ατομικής ανθρώπινης βούλησης. Η ταινία είναι μια εκπληκτική παραβολή για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, όπου η φυλακή εκπροσωπεί τον πτωτικό κόσμο ή την αμαρτία και η απόδραση την πνευματική αναγέννηση. Φεστιβάλ Καννών 1957: Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας Βραβείο της Γαλλικής Ένωσης Κριτικών 1957 Μεγάλο Βραβείο του Crystal Star 1957 Η ταινία κατατάχθηκε μεταξύ των 100 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών στη δημοσκόπηση των κριτικών του βρετανικού περιοδικού Sight and Sound το 2012. Πρωτότυπος τίτλος: Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε Σκηνοθέτης και σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν, βασισμένο στην ομώνυμη αυτοβιογραφική ιστορία του Αντρέ Ντεβινί (1956) Μουσική: Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ Ντεκόρ: Pierre Charbonnier Φωτογραφία: Léonce-Henri Burel Ήχος: Pierre-André Bertrand, Joseph Abjean και Guy Rophé Επιμέλεια: Raymond Lamy Παραγωγή: Alain Poiré και Jean Thuillier Εταιρείες παραγωγής: Gaumont και Nouvelles Éditions de films Εταιρεία διανομής: Gaumont Film Company Χώρα προέλευσης: Γαλλία Γλώσσα του πρωτοτύπου: Γαλλικά Μορφή: ασπρόμαυρη - 1,33: 1 - 35 mm - Μονοφωνικός ήχος (Western Electric Sound System) Είδος: δράμα, πολεμικό Διάρκεια: 95 λεπτά Ημερομηνία κυκλοφορίας: Γαλλία: 11 Νοεμβρίου 1956
|
Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε ή Ο άνεμος φυσάει όπου θέλει (γαλλικά: Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut) είναι γαλλική ταινία του 1956 σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Μπρεσόν. Βασίζεται στα απομνημονεύματα του μέλους της Γαλλικής Αντίστασης Αντρέ Ντεβινί, που κρατήθηκε στη φυλακή Μονλύκ της Λυών από τη Γκεστάπο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Μπρεσόν φυλακίστηκε από τους Γερμανούς ως μέλος της Γαλλικής Αντίστασης. Το δεύτερο μέρος του τίτλου προέρχεται από τη Βίβλο (Κατά Ιωάννην 3: 8). Η διάρκεια της ταινίας είναι 95 λεπτά. Η μουσική υπόκρουση της ταινίας είναι το «Κύριε ελέησον» της Μεγάλης Λειτουργίας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ σε ρε ελάσσονα, με αριθμό καταλόγου Κέχελ 427.Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1957 και απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%83%CE%B5_%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF_%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5
|
Άννα της Σαξονίας (1420-1462)
|
Ήταν η πρώτη (επιζήσασα) κόρη του Φρειδερίκου Α΄ εκλέκτορα της Σαξονίας και της Αικατερίνης των Γουέλφων, κόρης του Ερρίκου Α΄ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ. Παντρεύτηκε το 1433 τον Λουδοβίκο Α λάντγκραβο της Έσσης και είχε τέκνα: Λουδοβίκος Β΄ 1438-1471, λάντγκραβος της Κάτω Έσσης. Ερρίκος Γ΄ 1440-1483, λάντγκραβος της Άνω Έσσης. Χέρμαν Δ΄ 1450-1508, αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας. Ελισάβετ η ωραία 1453-1489, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Γ΄ κόμη του Νασσάου-Βάιλμπουργκ. Φρειδερίκος 1458-1463, απεβ. 5 ετών. Karl Wilhelm Böttiger: History of the Electorate and Kingdom of Saxony, p. 378 Carl Lorenz Collmann: History of the old town of Sontra in Lower Hesse, p. 28 Karl Florentin Leidenfrost: Elector Frederick II and his brothers, Duke Sigismund and Duke William, p. 31
|
H Άννα, γερμ. Anna von Sachsen von Wettin (5 Ιουνίου 1420 - 17 Σεπτεμβρίου 1462) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν κόρη του εκλέκτορα της Σαξονίας και με τον γάμο της έγινε λαντγκραβίνα της Έσσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1420-1462)
|
Ερμούπολη
|
Η αρχικά έρημη ακτή του νησιού κατοικήθηκε από Μικρασιάτες που προέρχονταν από τις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας, οι οποίοι ήλθαν ως πρόσφυγες λόγω των σφαγών από τους Τούρκους. Ακολούθησαν πρόσφυγες που ήρθαν σταδιακά στο νησί από τη Σμύρνη και άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας, τη Χίο, την Κάσο, τα Ψαρά, τη Μακεδονία και την Κρήτη από το 1822. Οι πρώτοι πρόσφυγες ήταν θύματα των σφαγών που είχε εξαπολύσει ο τουρκικός στόλος σε αυτές τις περιοχές το 1822 και το 1824. Αρχικά περί τους 30.000 πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί στην Τήνο, λόγω όμως της πανούκλας που είχε ενσκήψει μεταφέρθηκαν στη Σύρο σε καλύβες ή στην Άνω Σύρο. Τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης για μετεγκατάστασή τους σε άλλα μέρη δεν πραγματοποιήθηκαν και τελικά παρέμειναν στη Σύρο. Η ύπαρξη καθολικών στη Σύρο είχε θέσει το νησί υπό την προστασία των δυτικών μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Έτσι οι πρόσφυγες αναζήτησαν στο νησί της Σύρου κυρίως ασφάλεια. Από τις ποικίλες ομάδες των προσφύγων αυτών, εξάλλου, έχουν πάρει το όνομά τους κάποιες συνοικίες της Ερμούπολης, όπως το "Βροντάδο", τα "Αναβατούσικα", τα "Ψαριανά", τα "Κασιώτικα" κ.α. Το 1823 οι πρόσφυγες έκτισαν τον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος που σήμερα αποτελεί τη Μητρόπολη των Ορθοδόξων κατοίκων της Σύρου. Η ονομασία της πόλης αποφασίστηκε με πρωτότυπο τρόπο, σε συμβούλιο που έγινε το 1826 από τους πρώτους οικιστές της πόλης έξω από τον ναό και ονομάστηκε Ερμούπολη προς τιμήν του αρχαίου θεού του εμπορίου Ερμή. Η πρόταση του ονόματος κατατέθηκε από τον πρόσφυγα χιώτη Λουκά Ράλλη. Το 1828, μετά από απογραφή, ο πληθυσμός της πόλης αριθμούσε 13.805 κατοίκους Το 1833, 11 χρόνια από τη στιγμή που έφτασαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο νησί έκτισαν το πρώτο δημόσιο Γυμνάσιο της ελεύθερης Ελλάδας με γυμνασιάρχη το Νεόφυτο Βάμβα. Από το γυμνάσιο της Σύρου αποφοίτησε αρκετά χρόνια μετά ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Την ίδια εποχή ιδρύθηκε το πρώτο εργοστάσιο βυρσοδεψίας στη Σύρο και χτίστηκε το λιμάνι της πόλης. Τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους τα περισσότερα από τα ξένα πλοία έπιαναν μόνο Σύρο απ' όπου γινόταν το διαμετακομιστικό εμπόριο με την υπόλοιπη Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ανατολή. Η συμμετοχή της καθολικής κοινότητας στην αστική ανάπτυξη ήταν πολύ περιορισμένη: το 1879 εκπροσωπούσε το 1,7% του πληθυσμού, το 1907 το 3,1%, το 1928 το 6,4%, ενώ το 1961 είχε το 7,3%. Μεταξύ 1840 και 1880 η Ερμούπολη αναπτυσσόταν ραγδαία και μετατράπηκε σε κοσμοπολίτικη υδροκεφαλική πόλη, απόρροια μαζικής εξωτερικής εισόδου μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, με αναπτυγμένη αστική τάξη: το 1856 αναφέρεται ως η δεύτερη πόλη μετά την Αθήνα σε πληθυσμό. Το 1844 η αρτισύστατη Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ίδρυσε το πρώτο υποκατάστημά της στην Ερμούπολη. Το 1848 άρχισε να χτίζεται η αριστοκρατική συνοικία της Σύρου, τα Βαπόρια και ναός του Αγίου Νικολάου. Το 1864 εγκαινιάστηκε το θέατρο "Απόλλων". Είναι έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό. Το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης κτίστηκε από τον Ερνστ Τσίλλερ το 1876-1891. Το Φεβρουάριο του 1879 δημιουργήθηκε στην Ερμούπολη το πρώτο, στην Ελλάδα, εργατικό Σωματείο. Το 1880, με απόφαση του δήμου Ερμούπολης, στήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μνημείο στον άγνωστο στρατιώτη του αγώνα του 1821. Η Ερμούπολη άρχισε να παρακμάζει μετά το 1880 με την άνοδο του λιμανιού του Πειραιά, οπότε και ο κύριος όγκος του εμπορίου άρχισε να διεξάγεται από εκεί. Από τα μέσα του 19ου αιώνα στην ακτή της Ερμούπολης δημιουργείται μία μεγάλη βιομηχανική ζώνη με ναυπηγείο, βυρσοδεψεία, κλωστήρια, ατμόμυλους κ.α. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 έφθασαν στο νησί 7.800 Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες, από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας και οι περισσότεροι προέρχονταν από τη Σμύρνη. Για μεγάλο αριθμό προσφύγων η Σύρος αποτέλεσε ενδιάμεσο σταθμό πριν την οριστική τους εγκατάσταση σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Στην Ερμούπολη παρέμειναν και εγκαταστάθηκαν 2.800 πρόσφυγες οι οποίοι βρήκαν γνώριμο τόπο να εγκατασταθούν καθώς, έναν αιώνα πριν, πολλοί Μικρασιάτες των παραλίων είχαν και πάλι καταφύγει στην Ερμούπολη λόγω σφαγών και διώξεων. Το 1925 ιδρύονται δύο Σωματεία με την επωνυμία «Ένωσις Προσφύγων Νομού Αϊδινίου και ο «Μικρασιατικός Σύλλογος Κυκλάδων» τα οποία δύο έτη αργότερα συγχωνεύονται στην «Παμπροσφυγική Ένωση Κυκλάδων» με κύριο σκοπό την αποκατάσταση των προσφύγων. Τον Μάιο του 1929 θεμελιώνεται ο Προσφυγικός Συνοικισμός στην περιοχή του Ξηροκάμπου ενώ το ίδιο έτος ιδρύθηκε για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφυγικών οικογενειών το Δημοτικό Σχολείο του Ξηροκάμπου όπου δίδαξε και η Σμυρναία δασκάλα Ευγενία Λαζάρογλου.Στην καταγραφή του 1928 παρατηρείται αύξηση του πληθυσμού λόγω της εγκατάστασης των Μικρασιατών. Έκτοτε αρχίζει μία σταδιακή πληθυσμιακή πτώση: 1928-1949: 11,6%. 1940-1951: 10,3%,1951-1961: 15,1%. Τα αίτια της πτώσης αυτής οφείλονται στην πτώση των εμπορευματικών επιχειρήσεων, στον τερματισμό της ιστιοφόρου ναυσιπλοΐας, στη διακοπή των εμπορικών σχέσεων με Μαύρη Θάλασσα και Μικρά Ασία και στη ραγδαία ανάπτυξη της ηπειρωτικής Ελλάδας. Δημαρχείο Ερμούπολης Πλατεία Μιαούλη Θέατρο Απόλλων Αρχαιολογικό Μουσείο Ερμούπολης Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης Δημοτική Βιβλιοθήκη Ερμουπόλεως Στέγη Μικρασιατικής Μνήμης (ισόγειο Πνευματικού Κέντρου Ερμούπολης) Ο Δήμος Σύρου-Ερμουπόλης είναι ο μοναδικός Δήμος του νησιού. Παλαιότερα, μέχρι το 2010, το νησί ήταν χωρισμένο σε τρεις δήμους. Περιλαμβάνει διοικητικά και τη νήσο Γυάρο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού που διενήργησε το 2011 η Ελληνική Στατιστική Αρχή ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται σε 21.507 κατοίκους. Η πυκνότητα πληθυσμού ανέρχεται σε 209,91 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Έδρα του δήμου είναι η Ερμούπολη και ιστορική έδρα η Άνω Σύρος. Χωρίζεται σε τρεις δημοτικές ενότητες, Ερμουπόλεως, Ποσειδωνίας και Άνω Σύρου. Βαφιάς, Σταύρος (1971–1973). «Το Αʹ εν Ερμουπόλει ναυτιλιακόν συνέδριον του 1902». Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών 9: 585–598. Kolodny, Emile Y. (1969–1970). «Ερμούπολις-Σύρος. Γέννησις και εξέλιξις μιας Ελληνικής νησιωτικής πόλεως». Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών 8: 239–286. Λούκος, Χρήστος (1992). «Επιδημία και κοινωνία. Η χολέρα στην Ερμούπολη της Σύρου (1854)» (pdf). Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 14: 49–69. doi:10.12681/mnimon.166. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/7870. Χριστίνα Αγριαντώνη, «Οι μετασχηματισμοί της βιομηχανικής δομής της Ερμούπολης τον 19ο αιώνα» στο: E.M.N.E., Πρακτικά του διεθνούς συμποσίου ιστορίας, «Η νεοελληνική πόλη», Αθήνα 1985, 2ος τ., σ. 603-608 Χριστίνα Αγριαντώνη,«Η θέση της Ερμούπολης στην ελληνική οικονομία τον 19ο αιώνα. Οι παγίδες των πηγών», Τα Ιστορικά 1/1983, σελ. 193-199. Χριστίνα Αγριαντώνη-Αγγελική Φενερλή, Ερμούπολη-Σύρος. Ιστορικό Οδοιπορικό, Ολκός, Αθήνα 1999 Δήμος Ερμούπολης Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στην Ερμούπολη Ιστορία της Ερμούπολης Ερμούπολη Οδηγός πόλης Ερμούπολη. το πρώτο λιμάνι (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Άνω Χώρα, Ερμούπολη. Τα δύο πρόσωπα της Σύρου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εμμανουήλ Ροΐδης-Ερμούπολις (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Βασίλης Καρδάσης, Σύρος 1832-1857. Σταυροδρόμι της ανατολικής Μεσογείου.Διδακτορική Διατριβή, Αθήνα 1985 [1]
|
Η Ερμούπολη είναι ο μεγαλύτερος οικισμός της Σύρου, πρωτεύουσα των Κυκλάδων και έδρα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Βρίσκεται στη ανατολική πλευρά του νησιού και είναι γνωστή και για το ναυπηγείο της και τον σημαντικό λιμένα της. Παλιότερα υπήρξε βιομηχανικό, ναυτιλιακό και πολιτιστικό κέντρο της Ελλάδας, ενώ πλέον αποτελεί γραφικό θέρετρο. Έχει 11.407 κατοίκους. Στην Ερμούπολη λειτουργεί το τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Η Ερμούπολη βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του νησιού της Σύρου και συνδέεται ακτοπλοϊκά όλο τον χρόνο με τον Πειραιά (καθημερινά), με όλες τις υπόλοιπες Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, τη Χίο και τη Μυτιλήνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7
|
Νταμπίσα της Βοσνίας
|
Η σχέση του Νταμπίσα με την υπόλοιπη οικογένεια Kοτρομάνιτς είναι αβέβαιη. Σε μία επιστολή, ο Νταμπίσα αποκαλούσε τον εαυτό του νεότερο αδελφό του Tβρτκο Α΄, ο οποίος έγινε μπαν της Βοσνίας το 1353, αλλά αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά. Επηρεασμένη από τα γραπτά τού χρονικογράφου της Ραγκούζας του 16ου αι. Mαύρο Ορμπίνι, η ιστοριογραφία της εποχής του συνήθως περιγράφει τον Νταμπίσα ως νόθο γιο του Nινόσλαβ, ο οποίος ήταν αδελφός τού πατέρα τού Tβρτκο Α΄, Βλαντίσλαβ. Σύμφωνα με τον Oρμπίνι, ο Νταμπίσα κυβέρνησε την ζούπα(νια) (κομητεία) της Nερέτβα (που αντιστοιχεί στην περιοχή γύρω από τον Άνω Nερέτβα και την πόλη Kόνιτς) και, υποστηρίζοντας τον αδελφό τού Tβρτκo Α΄, Βουκ, συμμετείχε στην εξέγερση, που οδήγησε στην κατάθεση τού Τβρτκο Α΄ το 1366. Ωστόσο ο Νταμπίσα είναι ο μόνος επαναστάτης, που αναφέρεται από τον Oρμπίνι, του οποίου το όνομα δεν εμφανίζεται στις σύγχρονες αφηγήσεις της εξέγερσης. Ο Τβρτκo Α΄ επικράτησε το 1367 και εξόρισε τον Νταμίσα, ανακαλώντας τα εδάφη του. Ο Νταμπίσα πέρασε τις επόμενες δύο δεκαετίες στην αφάνεια, ενώ ο Tβρτκo Α΄ είχε στεφθεί ο ίδιος βασιλιάς της Βοσνίας το 1377. Ο Νταμπίσα φαίνεται να έχει επιδιορθώσει τις σχέσεις του με τον βασιλιά Tβρτκo Α΄ στα τέλη της δεκαετίας του 1380, καθώς καταγράφεται στη βασιλική Αυλή στη Σουτιέσκα τον Ιούνιο του 1390. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά το ξαφνικό τέλος τού Tβρτκo Α΄ στις 10 Μαρτίου 1391, ο Νταμπίσα εξελέγη βασιλιάς από τη συνέλευση (rusag). Ειδοποίησε αμέσως τις αρχές των γειτονικών δημοκρατιών της Βενετίας και της Ραγκούσας, οι οποίες αναγνώρισαν την ανάρρησή του την 1η και 15η Ιουνίου αντίστοιχα, καθώς και τους βασιλείς Σιγισμούνδο της Ουγγαρίας και Λαδίσλαο της Νάπολης. Ακολουθώντας τα βήματα τού προκατόχου του, ο Νταμπίσα άρχισε να χρησιμοποιεί το βασιλικό όνομα "Στέφαν". Στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, ο Νταμπίσα διατήρησε με επιτυχία την ακεραιότητα του βασιλείου της Βοσνίας του Tβρτκo Α΄, το οποίο περιλάμβανε όχι μόνο την ίδια τη Βοσνία, αλλά και την ίδια την Κροατία, τη Δαλματία, τη Ζαχλούμια και τη Ράσκια. Οι δύο πρώτες περιοχές είχαν κατακτηθεί από τον βασιλιά Σιγισμούνδο της Βοημίας & Γερμανίας και τη σύζυγό του Μαρία βασίλισσα της Ουγγαρίας, και οι άμεσες προσπάθειες της Δημοκρατίας της Ραγκούσας να πείσει τις πόλεις της Δαλματίας να επιστρέψουν στην επικυριαρχία του ουγγρικού στέμματος κατέληξαν σε αποτυχία. Ο Σιγισμούνδος και η Mαρία δεν ήταν οι μόνοι, που διεκδικούσαν τη Δαλματία ή γενικά τα ουγγρικά εδάφη. Επιμένοντας ότι ο Νταμπίσα δεν υποστήριξε την προσπάθειά του για τον ουγγρικό θρόνο τόσο αποτελεσματικά όσο ο προκάτοχός του, ο βασιλιάς Λαδίσλαος της Νάπολης άρχισε να επιβάλλει τη δική του αξίωση για τη Δαλματία και την Κροατία. Ο Tβρτκo Α΄ είχε δηλώσει ότι υποστήριζε τον Λαδίσλαο, όταν επέκτεινε το βασίλειό του για να συμπεριλάβει αυτές τις χώρες. O Νταμπίσα παρέμεινε στο πλευρό τού Λαδισλάου στον αγώνα του εναντίον τού Σιγισμούνδου. Από τον Tβρτκο Α΄, ο Νταμπίσα κληρονόμησε επίσης την εχθρότητα του Ούγγρου βασιλιά, ο οποίος προσπάθησε να ανακτήσει τα εδάφη που έχασε από τον Tβτκo Α΄. Η επιθυμία του Σιγισμούνδου να εξισωθεί ο πόλεμός του εναντίον της Βοσνίας με μία σταυροφορία, έλαβε την έγκριση του πάπα Βονιφάτιου Θ΄. Ο Νταμπίσα ήταν Ρωμαιοκαθολικός, αλλά ένας σημαντικός πληθυσμός τού βασιλείου του αποτελούνταν από οπαδούς της Βοσνιακής Εκκλησίας (Βογόμιλοι) και της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ονομάζοντo «αιρετικοί και σχισματικοί» αντίστοιχα στην επιστολή του Σιγισμούνδου προς τον Βονιφάτιο Θ΄. Δεν είναι γνωστό τι προέκυψε από αυτή την προγραμματισμένη επίθεση. Την άνοιξη του 1392 τα στρατεύματα του Νταμπίσα νίκησαν μία οθωμανική εισβολή, αναπολώντας τη νίκη του Tβρτκo Α΄ στη μάχη της Μπιλέτσα. Μέσα σε έναn χρόνο, ο Νταμπίσα και ο Σιγισμούνδος συμφώνησαν σε ανακωχή. Ενώ το βασίλειο της Βοσνίας διατήρησε τη θέση του μεταξύ των γειτονικών κρατών αμέσως μετά το τέλος του Tβρτκo Α΄, ήταν ήδη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νταμπίσα που οι συνθήκες στο κράτος άρχισαν να επιδεινώνονται. Η αριστοκρατία δυνάμωσε και για πρώτη φορά έδρασε ανεξάρτητα από τον βασιλιά, ξεκινώντας από την οικογένεια των Σανκόβιτς της Zαχλούμια. Ο Νταμπίσα περιόρισε τη δύναμη του Σανκόβιτς, αλλά η τάση ήταν μη αναστρέψιμη και τελικά οδήγησε στην αποδυνάμωση της βασιλικής εξουσίας. Ο Χρβόιε Βούκσιτς Χρβατίνιτς, ο κορυφαίος μεγιστάνας του βασιλείου, ο οποίος κυβέρνησε την Κροατία για λογαριασμό τού βοσνιακού στέμματος και σε πείσμα των ουγγρικών αξιώσεων, ήρθε σε συμφωνία με τον Σιγισμούνδο και τη Mαρία, αλλά παρέμεινε πιστός στον Νταμπίσα. Ο Νταμπίσα και οι άλλοι υποτελείς του πλησίαζαν επίσης σε συμφωνία με τον Σιγισμούνδο, και οι δύο βασιλείς αναμενόταν να κάνουν τον συμβιβασμό του Ντάκοβo τον Μάιο του 1393. Τελικά η συνάντηση δεν έγινε. Τον Ιούνιο του 1394 ο βασιλιάς Νταμπίσα βρισκόταν σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Ιωάννη Χόρβατ, ένθερμο υποστηρικτή του Λαδίσλαου και εχθρό του Σιγισμούνδου. Διέταξε να βοηθήσουν άνδρες από τα νησιά Μπρατς, Χβαρ και Κορτσούλα στην πολιορκία του Όμις, μίας πόλης που κυβερνούσε ο Χόρβατ. Ο Σιγισμούνδος, ο οποίος είχε συγκεντρώσει στρατό από τον Απρίλιο, εκμεταλλεύτηκε τη διχόνοια. Στη μάχη του Ντόμπορ επήλθε η ήττα και η εκτέλεση τού Ιωάννη Χόρβατ, καθώς και η καταστροφή της ομώνυμης πόλης στον ποταμό Βόσνα από τα στρατεύματα του Σιγισμούνδου. Λίγο αργότερα, σε ένα στρατόπεδο κοντά στα ερείπια της πόλης, ο Νταμπίσα υποτάχθηκε στον Σιγισμούνδο. Παραιτήθηκε από την Κροατία και τη Δαλματία υπέρ τού βασιλιά της Ουγγαρίας και, με τη συμφωνία των υποτελών του, τον αναγνώρισε ως φεουδάρχη του καθώς και ως διάδοχο του θρόνου της Βοσνίας. Δεν είναι σαφές τι ώθησε τον Νταμπίσα να συμφωνήσει με τόσο σκληρούς όρους. Σε αντάλλαγμα, όπως φαίνεται από μία συνθήκη που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1394, ο Σιγισμούνδος συμπεριέλαβε τον Νταμπίσα μεταξύ των υψηλόβαθμων Ούγγρων αξιωματούχων και τον ονόμασε κόμη (ispán) του Σομόγκυ. Η συμφωνία για την αναγνώριση του Σιγισμούνδου ως βασιλιά μετά τον Νταμπίσα δείχνει, ότι ο τελευταίος ήταν τότε σε προχωρημένη ηλικία. Πράγματι, η υγεία του βασιλιά Νταμπίσα επιδεινώθηκε στις αρχές του 1395. Στα τέλη Μαρτίου, γράφοντας από το Μπίστσε στη Zαχλούμια, ο Νταμπίσα ζήτησε από τις αρχές της Ραγκούζας να στείλουν έναν γιατρό. Τον επόμενο μήνα στη Σουτιέσκα, εξέδωσε καταστατικό παραχώρησης του χωριού Βελιάτσι της Ζαχλούμια στην κόρη του Στάνα, της οποίας η κόρη Βλαντίκα παντρεύτηκε τον ευγενή Γιουράι Ραντιβόιεβιτς. Απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 1395. Παρά το γεγονός ότι αρχικά είχε συναινέσει στη συμφωνία του Νταμπίσα με τον Σιγισμούνδο, η χήρα τού Νταμπίσα Ελένη ήταν αυτή, που κατάφερε να ανέβει στον θρόνο με την υποστήριξη των μεγιστάνων. Παρά το ευοίωνο ξεκίνημα, η βασιλεία του Νταμπίσα τελείωσε με το βασίλειο της Βοσνίας να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια παρακμής. Μεγάλο μέρος της εξαιρετικής κληρονομιάς του Tβρτκo Α΄ χάθηκε το καλοκαίρι του 1394 και το κράτος επανέλαβε τα προηγούμενα όριά του. Ο Νταμπίσα άφησε το κράτος της Βοσνίας πιο εξαρτημένο από την Ουγγαρία από ποτέ, και η επιρροή τού βασιλείου στα Βαλκάνια μειώθηκε. Νυμφεύτηκε την Ελένη Γκρούμπα από τον Οίκο των Νικόλιτς της Ζαχλούμια και είχε τέκνο: Στάνα, κυρία του Βελιάτσι της Ζαχλούμια. Βλαντίκα, παντρεύτηκε τον Γιουράι Ραντιβόιεβιτς. Ćirković, Sima (1964). Историја средњовековне босанске државе (στα Σερβοκροατικά). Srpska književna zadruga. Ćošković, Pejo (2005), «Dabiša (Stjepan Dabiša)», Kotromanići (Miroslav Krleža Institute of Lexicography), http://hbl.lzmk.hr/clanak.aspx?id=249#Dabisa Engel, Pál (1996). Magyarország világi archontológiája, 1301–1457, I. [Secular Archontology of Hungary, 1301–1457, Volume I] (στα Ουγγρικά). História, MTA Történettudományi Intézete. ISBN 963-8312-44-0. Fine, John Van Antwerp, Jr. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
|
Ο "Στέφαν" Νταμπίσα, σερβοκροατικά: Стјепан ή Стефан Дабиша / Stjepan ή Stefan Dabiša, ουγγρικά: Dabiša István, (απεβ. στις 8 Σεπτεμβρίου 1395) από τον Οίκο των Κοτρομάνιτς ήταν ο 2ος βασιλιάς της Βοσνίας, από τον Μάρτιο του 1391 μέχρι το τέλος του. Εκλεγμένος για να διαδεχθεί τον πρώτο βασιλιά, τον Tβρτκο Α΄, ο Νταμπίσα διατήρησε αρχικά την ακεραιότητα του βασιλείου της Βοσνίας. Αντιστάθηκε με επιτυχία στην Ουγγαρία, τη Νάπολη, ακόμη και στους Οθωμανούς. Ωστόσο το τελευταίο μέρος της βασιλείας του είδε την άνοδο μεγιστάνων και σημαντική απώλεια του εδάφους και της επιρροής της Βοσνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ιωάννης Φιλήμων
|
Ο Ιωάννης Φιλήμων γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1798 ή 1799. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Θράκη και ασκούσε στην Κωνσταντινούπολη το επάγγελμα του ζωγράφου ή ποικιλτή, ενώ αλλού αναφέρεται ότι ήταν Κυπριακής καταγωγής. Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή ενώ έμαθε και την τυπογραφία εργαζόμενος στο Πατριαρχικό Τυπογραφείο στη στοιχειοθέτηση του πρώτου τόμου της Κιβωτού της Ελληνικής Γλώσσας. Τότε επίσης έμαθε την τουρκική γλώσσα.Σύμφωνα με μια παράδοση, ο Φιλήμων σε μικρή παιδική ηλικία βρήκε ως πρόσφυγας καταφύγιο στο σπίτι της οικογένειας Υψηλάντη στην Κωνσταντινούπολη. Οι Υψηλάντηδες είχαν ένα παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα, από τον οποίο έδωσαν το επώνυμο στον μικρό Ιωάννη. Με τη βοήθεια της οικογένειας Υψηλάντη ο νεαρός Φιλήμων απέκτησε υψηλή μόρφωση. Από τον Οκτώβριο του 1821 που έφτασε στην Πελοπόννησο από την Κωνσταντινούπολη χρημάτισε γραμματέας του Δημήτριου Υψηλάντη, με την οικογένεια του οποίου συνδεόταν από παλιά. Το 1825 μπήκε στην υπηρεσία των Μαυρομιχαλαίων, για να επιστρέψει στις υπηρεσίες του Δημητρίου Υψηλάντη ως γραμματέας του επιτελείου του μέχρι το 1829. Όταν ήταν στην υπηρεσία του Υψηλάντη παρέστη στην αποτυχημένη πολιορκία του Ναυπλίου (στις 4 Δεκεμβρίου 1821) και στην παράδοση του Ακροκορίνθου από τους Τούρκους στις 14 Ιανουαρίου του 1822. Αρρώστησε από τύφο και δεν μπόρεσε να συνοδεύσει τον Υψηλάντη στην εκστρατεία του στην Ανατολική Ελλάδα το 1822. Έτσι, αφού ανάρρωσε, προσελήφθη ως γραμματέας του Εκτελεστικού από τον Θεόδωρο Νέγρη και αντέγραψε το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος το οποίο είχε ψηφιστεί από την Α' Εθνοσυνέλευση.Δύο μήνες αργότερα μετέβη στη Φθιώτιδα για να συναντήσει τον Υψηλάντη και στη συνέχεια γύρισαν μαζί στην Τρίπολη, όπου ανέλαβε ο Δ. Υψηλάντης, Πρόεδρος του Βουλευτικού. Με την εισβολή του Δράμαλη στην Πελοπόννησο στις 5 Ιουλίου,1822 παρείχε στον Κολοκοτρώνη ακριβείς πληροφορίες σχετικά με τις δυνάμεις της εμπροσθοφυλακής του εχθρού αλλά και ότι το φρούριο του Άργους Λάρισα ήταν κενό και έτσι μπορούσε να το καταλάβει. Έγινε αρχιγραμματέας του Δημήτριου Υψηλάντη, ενώ από 16 Ιουλίου έως 19 Ιουλίου 1822 κινδύνευσε η ζωή του στις μάχες με τον Δράμαλη. Συμμετείχε στη μάχη των Δερβενακίων. Εργάστηκε ως γραμματέας στην κυβέρνηση Γεώργιου Κουντουριώτη και την άνοιξη του 1825 γραμματέας του Π. Μαυρομιχάλη. Ο Φιλήμων δήλωνε αμέτοχος σε όλον τον αντικαποδιστριακό αναβρασμό ενώ μέχρι τις αρχές του 1831 έχαιρε της εμπιστοσύνης των Μαυρομιχαλαίων. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης μας πληροφορεί πως ήταν πρόθυμος να συμπράξει με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην καλύτερη οργάνωση της αντιπολίτευσης στη Μάνη. Ο Δεληγιάννης αναφέρει πως στη συνέχεια όμως υπαναχώρησε ο Φιλήμων και πρόδωσε τον Μαυρομιχάλη. Στην πραγματικότητα έγινε πρόταση στον Φιλήμονα να εκδώσει εφημερίδα αντικυβερνητική, αλλά αυτός αρνήθηκε. Αυτό συνάγεται από το ότι, όπως ομολογεί ο ίδιος, είχε ενταχθεί στο φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο ενώ είχε υποβάλει και έκθεση στον Κυβερνήτη αναφορικά με την έκρυθμη εσωτερική πολιτική κατάσταση και τον τρόπο υπέρβασής της. Όμως, η κύρια αιτία ήταν πως θέλησε να συμπράξει ενεργότερα κατά της αντιπολίτευσης με την έκδοση φιλοκυβερνητικής εφημερίδος. Ο Φιλήμων συμφωνούσε με τον Καποδίστρια πως προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος ήταν η διανομή εθνικών κτημάτων στους ακτήμονες. Υπήρχαν εμπόδια όμως που καθυστερούσαν αυτήν την εξέλιξη: έπρεπε να προηγηθεί η οροθεσία του νέου κράτους για την εξακρίβωση της δημογραφικής κατάστασης αλλά και του αριθμού των κτημάτων προς διανομή στους ακτήμονες. Οι σε βάρος του Καποδίστρια αιτιάσεις έπρεπε να ανασκευαστούν, γι' αυτό και πρότεινε στον Αυγουστίνο Καποδίστρια, στα τέλη Μάρτη αρχές Απριλίου 1831, την έκδοση εφημερίδος με τον τίτλο Ο Ειρηνικός. Προσβλήθηκε από ημιπληγία το 1870 και πάλι το 1871, και τρίτη φορά στις 28 Δεκεμβρίου 1873. Απεβίωσε στην Αθήνα την 1η Ιανουαρίου του 1874. Κηδεύθηκε την επομένη και του αποδόθηκαν τιμές ταγματάρχου της Φάλαγγος. Επιταφίους λόγους εκφώνησαν οι Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και Αθανάσιος Πετμεζάς. Ιωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας. Ναύπλιο, 1834. Ιωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Αθήνα 2021. Ιωάννης Φιλήμων (1859-1860), Δοκίμιον ιστορικόν περί της Eλληνικής Eπαναστάσεως, τόμοι 3 (Τα εκδοτικά στοιχεία των τόμων διαφέρουν). Ιωάννης Φιλήμων (1861), Δοκίμιον ιστορικόν περί της Eλληνικής Eπαναστάσεως, τόμος 4ος.Στον πρώτο τόμο του έργου του αυτού επανέρχεται στο θέμα της Φιλικής καθώς στο μεταξύ έχει κατορθώσει να εντοπίσει από έρευνες και από την εμπιστευτική σχέση που είχε με τον Δημήτριο Υψηλάντη ένα ακατάτακτο τμήμα του κεντρικού Αρχείου της Φιλικής Εταιρίας. Ο Φιλήμων δεν διστάζει να ομολογήσει το σφάλμα του αναφορικά με τις μειωτικές κρίσεις που διατύπωσε σχετικά με τον Εμμανουήλ Ξάνθο στο πρώτο του πόνημα, όπου τον κατηγόρησε ότι σπατάλησε τα χρήματα της Φιλικής και ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του Σκουφά. Μετά όμως από την ανάγνωση της Απολογίας του Ξάνθου αποκατέστησε την αλήθεια με άρθρο του στην εφημερίδα Αιών (19 Μαρτίου 1839).Ιωάννης Φιλήμων (1868), Ἡ κατὰ Ἰωάννην Φιλήμονα Σύντομος Βιογραφία τοῡ Ν. Σπηλιάδου ... Ἐν Ναυπλίῳ, Ἐκ τοῡ Τυπογραφείου Ὁ Κάδμος Κ. Ἰωαννίδου.Ο Ιωάννης Φιλήμων ήταν από τους πρώτους ιστορικούς που συνέλεξαν και δημοσίευσαν κάποια οθωμανικά έγγραφα αναγνωρίζοντας ρητά τη σημασία των τουρκικών αρχείων για τη συγγραφή της ιστορίας της Ελληνικής Επανάστασης. Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη, Ελένη (2003). «Ιστορικές πηγές του Αγώνα. Έγγραφα, απομνημονεύματα, πρώτες ιστορίες». Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770–2000. 3ος τόμος, Η Ελληνική Επανάσταση, 1821–1832. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. σελίδες 371–387. Δεσποτόπουλος, Αλέξανδρος (1967). Ιωάννης Φιλήμων. Αγωνιστής, δημοσιογράφος, ιστορικός. Αθήνα. Δέσποινα, Θεμελή-Κατηφόρη (1972): «Ενέργειες του Ιωάννου Φιλήμονος για την έκδοση φιλοκαποδιστριακής εφημερίδος» Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 2: 273–296. Καλλιόπη Κότσιρα, Από τη μυστικότητα της δράσης στη δημοσιότητα της μνήμης, Ο Ιωάννης Φιλήμων και η Φιλική Εταιρεία (Διπλωματική εργασία), Αθήνα, Ιούνιος 2013 Κώστας Λάππας: Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Αθήνα 2021.
|
Ο Ιωάννης Φιλήμων (1798/1799 – 1874) ήταν Έλληνας ιστορικός του 19ου αιώνα, αγωνιστής ο ίδιος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, μαχητικός δημοσιογράφος, ιδρυτής και εκδότης της εφημερίδας Αιών για πάνω από δεκαπέντε χρόνια, από το 1838 έως το 1854. Το έργο του “Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας” πρωτοεκδόθηκε το 1834, γεγονός που καθιστά τον Φιλήμονα έναν από τους πρώτους, χρονολογικά, ιστορικούς της νέας Ελλάδας. Για πρώτη φορά ο Φιλήμων το 1834, στο πλαίσιο του σχεδίου του για τη συγγραφή μιας γενικής ιστορίας της Ελληνικής Επανάστασης, θα επιχειρήσει να ξετυλίξει την ιστορία της μυστικής αυτής επαναστατικής οργάνωσης, με σκοπό να υπογραμμίσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στη σύλληψη και τη διάδοση της ιδέας της ελευθερίας και να αποκαταστήσει τη λησμονημένη σχέση της με την Επανάσταση του 1821. Αν και είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει αρκετές πηγές, ο ίδιος δήλωνε πως δεν επαρκούσαν προκειμένου να συγγράψει μια πραγματική ιστορία της.Το «Δοκίμιον» του Φιλήμονα αποτελεί έργο αναφοράς για την ιστορία της Φιλικής Εταιρείας και αποτέλεσε πηγή πληροφοριών για τους απομνημονευματογράφους και τους ιστορικούς της Ελληνικής Επανάστασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Κάρλο Τζελόζο
|
Γεννημένος στο Παλέρμο στις 20 Αυγούστου 1879 με γονείς τους Μποναβεντούρα Τζελόζο και Φορτουνάτα Μπούρτζιο ντι Βιλανόβα, ο Κάρλο Τζελόζο μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία Πυροβολικού και Μηχανικού του Τορίνου στις 27 Οκτωβρίου 1898. Αποφοίτησε στις 26 Αυγούστου 1901 ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού και συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Εφαρμογών Πυροβολικού και Μηχανικού του Τορίνο. Αποφοίτησε το 1903 και προάχθηκε σε υπολοχαγό στις 11 Αυγούστου, ενώ διορίστηκε στο 3ο Σύνταγμα Φρουριακού Πυροβολικού. Στις 28 Δεκεμβρίου 1907, παντρεύτηκε την Άντζελα Ροκάλια και τον Απρίλιο του 1909 μεταφέρθηκε στο 15ο Σύνταγμα Πυροβολικού Μάχης. Το 1910, ολοκλήρωσε με επιτυχία κύκλο μαθημάτων γενικών επιτελών στο Τορίνο και στις 30 Νοεμβρίου 1911, προάχθηκε σε λοχαγό κατ' επιλογή (δηλαδή πριν την κανονική περίοδο προαγωγής). Μέχρι το 1912 υπηρέτησε στο προσωπικό των Στρατιωτικών Περιφερειών της Ρώμης και της Νάπολης. Τον Ιούλιο του 1912, αναχώρησε για την Τριπολίτιδα, όπου ανέλαβε να οργανώσει τον εφοδιασμό για το Ιταλικό εκστρατευτικό σώμα στη Ζουάρα. Επέστρεψε στην Ιταλία στις 5 Αυγούστου, αλλά παρέμεινε διοικητής του εφοδιασμού μέχρι τον Απρίλιο του 1914, οπότε και διορίστηκε στο 9ο Σύνταγμα Φρουριακού Πυροβολικού. Μετά την είσοδο της Ιταλίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τζελόζο στάλθηκε για να υπηρετήσει σε θέση επιτελούς στο μέτωπο των Ιουλιανών Άλπεων και στις 9 Νοεμβρίου 1915 προάχθηκε σε ταγματάρχη. Τον Μάιο του 1916, διορίστηκε επικεφαλής της 31ης Μεραρχίας Πεζικού και η συμμετοχή του με τη μεραρχία στην Έκτη Μάχη του Ιζόντσο, του χάρισε το πρώτο Ασημένιο Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας. Τον Φεβρουάριο του 1917, μεταφέρθηκε στο γενικό επιτελείο. Τον Μάιο κέρδισε το δεύτερο Ασημένιο Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας για τη συμμετοχή του στη Δέκατη Μάχη του Ιζόντσο στην περιοχή του Μπόσκο Μάλο-Ποντ Χορίτε και, στις 31 Μαΐου, προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη. Ως επικεφαλής της 65ης Μεραρχίας Πεζικού από τον Ιούλιο, πολέμησε στην Ενδέκατη Μάχη του Ιζόντσο στην περιοχή Μέσνιακ, κερδίζοντας το τρίτο του Ασημένιο Μεταλλιο, κι έπειτα στην καταστροφική Μάχη του Καπορέττο. Από τον Απρίλιο του 1918 ήταν επικεφαλής της 34ης Μεραρχίας Πεζικού. Η οργανωτική του ικανότητα αναγνωρίστηκε τον Σεπτέμβριο κι του απονεμήθηκε το παράσημο του ιππότη στο Στρατιωτικό Τάγμα της Σαβοΐας. Μετά την ανακωχή, πέρασε κάποιο διάστημα στην περιοχή Τονάλε-Γκάρντα πριν πάρει τη θέση του διοικητή στην Πάντοβα κι έπειτα στη φρουρά της Ρώμης και του γενικού επιτελείου. Παρά τη διακεκριμένη, αν όχι ασυνήθιστη, καριέρα του, από τις 20 Ιουλίου 1920 μέχρι τις 7 Μαρτίου 1925 υποβιβάστηκε σε «Ειδική Βοηθητική Θέση», μία ειδική διευθέτηση που είχε ως σκοπό τη διάθεση του μεγάλου αριθμού των αξιωματικών μετά το τέλος του πολέμου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στις 4 Μαΐου 1921 έγινε μέλος του φασιστικού κινήματος, και στις 31 Δεκεμβρίου 1924 προάχθηκε σε συνταγματάρχη.Το 1925 και κατά την επιστροφή του στην ενεργό δράση, διορίστηκε στη Γενική Γραμματεία της Ανώτατης Επιτροπής Άμυνας όπου, τον Φεβρουάριο του 1926. έγινε επικεφαλής της υπηρεσίας. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι την 1η Μαρτίου 1928, οπότε και στάλθηκε να διοικήσει το 6ο Σύνταγμα Βαρέως Πεδινού Πυροβολικού.Στις 25 Ιανουαρίου 1931 προάχθηκε σε ταξίαρχο και τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, επέστρεψε στη Ρώμη ως επιτελάρχης του VIII Σώματος Στρατού. Έπειτα, το 1933, υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολικού του III Σώματος Στρατού στο Μιλάνο και στη συνέχεια, διορίστηκε ως προσωρινός επιτελάρχης του X Σώματος Στρατού στη Νάπολη και του VI Στρατού Σώματος στην Μπολόνια το 1934 και 1935 αντίστοιχα. Στις 25 Νοεμβρίου 1935, διορίστηκε στην υψηλού κύρους και περιζήτητη θέση του διοικητή της 21ης Μεραρχίας Πεζικού Γρεναδιέρων της Σαρδηνίας (Granatieri di Sardegna) στη Ρώμη. Τον Μάρτιο του 1936 στάλθηκε στην Ιταλική Σομαλιλάνδη για να διοικήσει το Ειδικό Τμήμα Πεζικού «Λάγκι» κατά τη διάρκεια του Β΄ Ιταλο-Αιθιοπικού Πολέμου. Εκεί κατέλαβε την περιοχή των λιμνών του ισημερινού και νίκησε τον Αιθίοπα Ντέστα Ντάμτου. Τον Οκτώβριο του 1936, έγινε κυβερνήτης της περιοχής που αποτελεί το σημερινό κυβερνείο Γκάλα-Σιντάμο, καθώς και διοικητής της τοπικής ιταλικής φρουράς. Για τις υπηρεσίες του προάχθηκε τον Δεκέμβριο σε στρατηγό μεραρχίας (υποστράτηγο) κι έλαβε μία επιπλέον διάκριση Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1938. Η βίαιη καταστολή της αιθιοπικής αντίστασης, ειδικά μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του αντιβασιλέα Ροντόλφο Γκρατσιάνι τον Φεβρουάριο του 1937, οδήγησε την κυβέρνηση της Αιθιοπίας να τον συμπεριλάβει στον κατάλογο των εγκληματιών πολέμου και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να τον εκδώσει στην Αιθιοπία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Το 1938 επέστρεψε στη Ρώμη, όπου μέχρι τις 3 Αυγούστου ήταν Επίτιμος Κυβερνήτης του Γκάλα-Σιντάμο, αλλά το 1939 προάχθηκε σε στρατηγό σώματος στρατού (αντιστράτηγο) και στάλθηκε να διοικήσει το Σώμα Στρατού του Μπάρι. Τον Οκτώβριο στάλθηκε να διοικήσει αρχικά το VII Σώμα Στρατού στην Τεργέστη και μετέπειτα, την 1η Δεκεμβρίου, το XXVI Σώμα Στρατού, το οποίο περιελάμβανε την Ιταλική φρουρά στην κατεχόμενη τότε από τους Ιταλούς Αλβανία.Ο Τζελόζο παρέμεινε στην Αλβανία μέχρι τις 6 Ιουνίου 1940. Κατά τη διάρκεια της θητείας του κατέστρωσε σχέδια επίθεσης στην Ελλάδα και στοιχεία των σχεδίων του χρησιμοποιήθηκαν στη μετέπειτα Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα αλλά, κάτω από τις συνθήκες και τις δυνάμεις που θα συμμετείχαν σε αυτήν, πολύ διαφοροποιημένα από αυτό που είχε οραματιστεί. Αν και ικανός οργανωτής, ήταν αδέξιος στους παρασκηνιακούς πολιτικούς ελιγμούς που χαρακτήριζαν το Φασιστικό καθεστώς. Στις 23 Απριλίου 1941, μετά τη διαφωνία του με τον Γκαλεάτσο Τσιάνο, Υπουργό Εξωτερικών και φυσικό κληρονόμο του Μουσολίνι, κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης για πιθανό πόλεμο με την Ελλάδα, αντικαταστάθηκε από τον Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα. Η είσοδος της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον βρήκε επικεφαλής της Τρίτης Στρατιάς, αλλά στις 15 Νοεμβρίου 1940 επέστρεψε στην Αλβανία για να αναλάβει τη διοίκηση της Ενδέκατης Στρατιάς, που μόλις είχε συσταθεί, στον πόλεμο κατά της Ελλάδας που ήταν σε εξέλιξη. Τον Σεπτέμβριο του 1941, μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα και την έναρξη της κατοχής στη χώρα, ονομάστηκε Ανώτατος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων στην Ελλάδα, ενώ παρέμεινε διοικητής της Ενδεκάτης Στρατιάς. Διατήρησε και τις δύο θέσεις μέχρι την απόλυσή του τον Μάιο του 1943. Τον Οκτώβριο του 1942, προάχθηκε σε στρατηγό στρατιάς (στρατηγό).Η θητεία του στην Ελλάδα προσέλκυσε επικρίσεις από πολλές πλευρές. Οι Έλληνες ως ήταν φυσικό τον μισούσαν ως τον επικεφαλής διοικητή των ιταλικών δυνάμεων κατοχής, που επέδειξαν βαρβαρότητα κατά τις αντιστασιακές επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα οι Γερμανοί σύμμαχοι των Ιταλών τον θεωρούσαν «αδύναμο» και αναποτελεσματικό, παρά τη φήμη που είχε ως αφοσιωμένος οπαδός της ιταλογερμανικής συμμαχίας του Άξονα. Ο Τζελόζο εναντιώθηκε στα αιτήματα των Γερμανών για πιο σκληρά αντίποινα, και μάλιστα εναντιώθηκε στις απαιτήσεις για εφαρμογή διακριτικών μέτρων εναντίον των Ελλήνων Εβραίων στην Ιταλική ζώνη κατοχής. Από την άλλη, την άνοιξη του 1943, ο Τζελόζο ενέκρινε τον θεσμό της συλλογικής τιμωρίας εναντίον του άμαχου πληθυσμού ως αντίποινα στις αντιστασιακές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων και μέτρων όπως «από αέρος βομβαρδισμοί και κανονιοβολισμούς», «λεηλασία των προμηθειών σε τροφές» και «μεταφορά των αρχηγών των χωριών και όλων των αντρών που απάρτιζαν τα κοινοτικά συμβούλια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Αυτή η διαταγή οδήγησε στο διάστημα των επόμενων μηνών σε σειρά θηριωδιών, όπως της Σφαγή του Δομένικου.Την ίδια στιγμή, η σχέση του με τους Γερμανούς γινόταν όλο και πιο τεταμένη, καθώς φρουρούσε με ζήλο τα ιταλικά προνόμια στην Ελλάδα εναντίον γερμανικής καταπάτησης, ειδικά μετά το διορισμό του στρατάρχη Αλεξάντερ Λερ ως του Γερμανού επικεφαλής Νοτιοανατολικής Ευρώπης τον Δεκέμβριο του 1942. Αυτός ο διορισμός ήρθε ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης της κατάστασης στο Βόρειοαφρικανικό μέτωπο, κάτι το οποίο έκανε την απόβαση Συμμάχων στην Ελλάδα όλο και πιο πιθανή. Οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν εμπιστεύονταν την ικανότητα των Ιταλών να αντικρούσουν μία τέτοια επίθεση, άρχισαν να μετακινούν περισσότερους από τους δικούς τους στρατιώτες στην Ελλάδα και προσπάθησαν να αντικαταστήσουν τους Ιταλούς σε μερικές στρατηγικές περιοχές, όπως η Αθήνα και ο Σιδηρόδρομος Αθηνών-Θεσσαλονίκης, με την αιτιολογία πως με αυτόν τον τρόπο καθιστούσαν διαθέσιμα επιπλέον Ιταλικά στρατεύματα για άμυνα στη Δυτική Ελλάδα. Ο Τζελόζο αρνήθηκε κατηγορηματικά να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο και πρότεινε πως οποιαδήποτε επιπλέον στρατιωτική Γερμανική δύναμη φτάσει στην Ελλάδα, θα πρέπει να βρίσκεται υπό τις δικές του διαταγές. Έχοντας την υποστήριξη της Ιταλικής ανώτατης διοίκησης, η κατάσταση δεν επιλύθηκε, με τον Τζελόζο να προτείνει μέχρι και τη δημιουργία μίας «Ομάδας Στρατιών Ανατολής», η οποία θα περιελάμβανε όλες τις Ιταλικές δυνάμεις που βρίσκονταν στις κατεχόμενες περιοχές των Βαλκανίων και της οποίας θα ήταν επικεφαλής ο ίδιος, ως αντιστάθμισμα των δυνάμεων των οποίων ήταν επικεφαλής ο Λερ.Αν και ο επικεφαλής του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου, Ούγκο Καβαλλέρο, τον επαίνεσε ως «ίσως ο καλύτερος από τους στρατηγούς μας, τεχνικά προετοιμασμένος, ενεργητικός και με τακτ», ο Τζελόζο απολύθηκε στις 3 Μαΐου 1943 και τέθηκε υπό τη διάθεση του Υπουργείου Πολέμου. Ο πιθανότερος λόγος της απόλυσής του ήταν η τελευταία του διαφωνία με τον Λερ σε μία συνάντηση που έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν την απόλυση. Ο Λερ απαίτησε από τους Ιταλούς μία σειρά μέτρων για τον περιορισμό της επέκτασης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων και των συλλήψεων αξιωματικών του τέως Ελληνικού Στρατού, της κατάσχεσης όλων των ραδιοφωνικών σταθμών και της παράδοσης όλων των Εβραίων που βρίσκονταν στην Ιταλική ζώνη στον έλεγχο των Γερμανών. Στις 20 Ιουνίου 1943, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, τοποθετήθηκε στην εφεδρεία, αλλά ανακλήθηκε για να υπηρετήσει στο Υπουργείο Πολέμου. Τις μέρες πριν την ανακωχή του Κασίμπιλε, τέθηκε ως διοικητής των στρατευμάτων που προορίζονταν να υπερασπιστούν τη Ρώμη, αλλά στην πραγματικότητα δεν άσκησε ποτέ διοίκηση. Συνελήφθη από τους Γερμανούς στις 23 Σεπτεμβρίου και στάλθηκε σε ένα Όφλαγκ στην πόλη Σκόκι. Απελευθερώθηκε με την άφιξη των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, στάλθηκε στο Χάρκοβο και κατόπιν, στις 9 Οκτωβρίου 1945, επέστρεψε στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Τζελόζο έγραψε στον τότε Υπουργό Πολέμου της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI), Ροντόλφο Γκρατσιάνι, ζητώντας του να μεσολαβήσει για την ασφαλή απελευθέρωσή του. Ωστόσο, δεν φαίνεται να είχε ενταχθεί στην RSI. Με την επιστροφή του στην Ιταλία, του ζητήθηκε να συντάξει έναν κατάλογο με τα ονόματα των συντρόφων του και των συνεργατών τους που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία.Την 1η Φεβρουαρίου 1946 τέθηκε σε άδεια, αλλά ανακλήθηκε για να υπηρετήσει προσωρινά από τις 27 Απριλίου μέχρι τις 30 Ιουνίου 1947. Στις 28 Μαΐου 1947, με την Ιταλική μοναρχία να έχει καταργηθεί την προηγούμενη χρονιά, έδωσε όρκο πίστης στη νέα Ιταλική Δημοκρατία. Την 1η Μαΐου 1954, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, τέθηκε σε μόνιμη άδεια και απεβίωσε περίπου τρία χρόνια αργότερα, στις 23 Ιουλίου 1957, στη Ρώμη. Bregantin, Lisa (2010). L’occupazione dimenticata. Gli italiani in Grecia 1941-1943 (PhD) (στα Ιταλικά). Università Ca’ Foscari di Venezia. (Ιταλικά) Massignani, Alessandro (1999). «GELOSO, Carlo». Dizionario Biografico degli Italiani, Volume 53: Gelati–Ghisalberti. Ρώμη: Istituto dell'Enciclopedia Italiana. http://www.treccani.it/enciclopedia/carlo-geloso_(Dizionario-Biografico)/. Dati carriera.
|
Ο Κάρλο Τζελόζο (ιταλικά: Carlo Geloso, 20 Αυγούστου 1879 - 23 Ιουλίου 1957) ήταν Ιταλός στρατηγός κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1939, ανέλαβε τη διοίκηση των Ιταλικών Δυνάμεων στην Αλβανία. Την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, τέλεσε ανώτατος διοικητής της 11ης Ιταλικής Στρατιάς. Ήταν διοικητής των ιταλικών δυνάμεων κατοχής στην Ελλάδα από το 1941 μέχρι το 1943. Όταν η Ιταλία εντάχθηκε στους Συμμάχους, ο Τζελόλο κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου από τους Γερμανούς. Μετά τη γερμανική παράδοση, κρατήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Σοβιετικούς και αφέθηκε ελεύθερος το 1946.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%B6%CE%BF
|
Ο Άνθρωπος από την Μασσαλία
|
Ο Στιβ Βεντούρα, ο οποίος πρόσφατα έγινε επικεφαλής του γραφείου του Αμερικανικής Διώξης Ναρκωτικών (DEA) του Παρισιού, βρίσκεται αντιμέτωπος με το θάνατο ενός πράκτορά του, του Φρανκ Μάθιους και της συζύγου του Ρίτας, με τους οποίους ο Στιβ διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Ο βασικός ύποπτος για τους θάνατους είναι ο Ζακ Μπρισάρ, ένας βαρώνος ναρκωτικών της Μασσαλίας με πολιτικές διανσύνδεσεις. Ο Βεντούρα έχοντας κάνει αρκετές προσπάθειες να στριμώξει τον Μπρισάρ για τους θάνατους διαπιστώνει ότι είναι ανώφελο και αποφασίζει με τη συμβολή του Γάλλου επιθεωρητή Μπριάκ, να προσλάβει έναν επαγγελματία δολοφόνο, τον Τζον Ντερέ, τον οποίο ο Βεντούρα προς μεγάλη του έκπληξή του, αναγνωρίζει ότι είναι ένας παλιός φίλος του, για να διεισδύσει στην οργάνωση του Μπρισάρ και να τον σκοτώσει. Ο Ντερέ καταφέρνει να μπει στο σπίτι του Μπρισάρ, μέσω της κόρης του Λουσιέν, η οποία θα τον προσκάλεσει μετά από έναν αγώνα με τα αυτοκίνητα τους που έκαναν σε μια δύσκολη διαδρομή. Σύντομα όμως η ταυτότητά του Ντερέ ως επαγγελματία δολοφόνου ανακαλύπτεται μέσω ενός διεφθαρμένου πράκτορα της διώξης ναρκωτικών, με τον Μπρισάρ να αποφασίζει να τον βγάλει από την μέση στελνόντας τον σε μια στημένη παραλαβή φορτίου ηρωίνης, όπου θα υπάρξει ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία. Ο Βεντούρα θα μάθει για το φορτίο ηρωίνης που προκείται να φτάσει και πηγαίνει στη Μασσαλία για να συναντηθεί με τον Ντερέ, ο οποίος κατορθώνει να ξεφύγει από την παγίδα που του έστησε ο Μπρισάρ και μαζί πηγαίνουν στον τόπο όπου ο Μπρισάρ επρόκειτο να παραλάβει το φορτίο ναρκωτικών για να τον σκοτώσουν. Εκεί διαπιστώνουν ότι ο επιθεωρητής Μπριάκ εργάζεται για τον Μπρισάρ και θα προσπάθησει να σκοτώσει αυτός για να κλέψει το φορτίο, αλλά θα αποτύχει καθώς οι άντρες που έχουν ακροβολιστεί στη περιοχή τον σώζουν εγκαίρως, όπου στη συνέχεια θα ανταλλάξουν πυρά με τον Βεντούρα και τον Ντερέ, ο οποίος τραυματίζεται και αργότερα πεθαίνει. Ο Βεντούρα για να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου του, πηγαίνει στο φιλανθρωπικό γκαλά που διοργάνωσε ο Μπρισάρ την ίδια μέρα για να καλύψει την συμπλοκή που υπήρξε νωρίτερα και τον σκοτώνει κατά τη διάρκεια ενός χορού και στη συνέχεια φεύγει και εξαφανίζεται. Η ταινία στη ιστοσελίδα κριτικών Rotten Tomatoes, έχει βαθμολογία θετικής έγκρισης σε ποσοστό 75%, με βάση 2 κριτικές και μέση βαθμολογία 8/10. Ο Άνθρωπος από την Μασσαλία στο AllMovie (Αγγλικά) Ο Άνθρωπος από την Μασσαλία στην IMDb (Αγγλικά) Ο Άνθρωπος από την Μασσαλία στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά)
|
Ο Άνθρωπος από την Μασσαλία (Πρωτότυπος τίτλος: The Marseille Contact) είναι ένα αστυνομικό θρίλερ ταινία Γαλλο-Βρετανικής παραγωγής του 1970 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Πάρις και σενάριο Τζουντ Μπερνάρντ. Πρωταγωνιστούν οι Άντονι Κουίν, Μάικλ Κέιν και Τζέιμς Μέισον.Η ταινία βασίζεται εν μέρει στον περίφημο Γαλλικό Σύνδεσμο που είδε το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και αφορούσε το έμποριο ηρωίνης που γινόταν από την Άπω Ανατολή προς την Ευρώπη, αλλά κυρίως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες με ενδιαμέση στάση την Μασσαλία, όπου υπήρχαν παράνομα εργαστήριο επεξεργασίας της ηρωίνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%86%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Η συμφιλίωση του Μέλμοθ
|
Γαλλία, 1835. Ο Καστανιέ, ένας ανέντιμος ταμίας του μεγαλοτραπεζίτη Νυσενζέν, έχει καταστραφεί οικονομικά από τα έξοδα της ερωμένης του και ετοιμάζεται να υπεξαιρέσει ένα μεγάλο ποσό και στη συνέχεια να εξαφανιστεί. Εκπλήσσεται από την άφιξη του μυστηριώδους Ιρλανδού Μέλμοθ, ο οποίος του προτείνει να τον απαλλάξει από τα βάσανά του με αντάλλαγμα την ψυχή του, μια προσφορά που είχε ήδη κάνει και σε άλλους που βρίσκονταν σε απελπιστική κατάσταση.Σε αντίθεση με την άρνηση όλων των προηγούμενων που είχε προσεγγίσει ο Μέλμοθ, ο Καστανιέ συμφωνεί αμέσως, αποκτώντας έτσι υπερφυσικές δυνάμεις. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι τον περιμένει στη μετά θάνατον ζωή και με τη σειρά του επιδιώκει να απαλλαγεί από τη σατανική συμφωνία. Αρχικά, ο Καστανιέ αποφασίζει να ψάξει για τον Μέλμοθ, αλλά ανακαλύπτει ότι ο Ιρλανδός πέθανε ως άγιος συμφιλιωμένος με τον Θεό και η ψυχή του τελικά σώθηκε.Ο Καστανιέ, όπως και ο Μέλμοθ στο παρελθόν, δεν έχει άλλη επιλογή από το να ψάξει για έναν νέο αντικαταστάτη, τον οποίο αναζητά ανάμεσα στους χρηματιστές. Η συμφωνία περνάει έτσι από πολλά χέρια, χάνοντας σταδιακά τη δύναμή της και αυτός που την κληρονομεί τελευταίος είναι ένας υπάλληλος συμβολαιογράφου. Ο Τζον Μέλμοθ είναι ο ρομαντικός αντιήρωας του γοτθικού μυθιστορήματος του Ιρλανδού συγγραφέα Τσαρλς Ματούριν του 1820 Μέλμοθ ο περιπλανώμενος, ένα έργο που θαύμαζε ο Μπαλζάκ. Ο Μέλμοθ έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο: θα ζήσει ακόμη 150 χρόνια και θα έχει τη δύναμη να πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες του. Μετανοώντας, προσπαθεί να βρει «αντικαταστάτη» για να λυτρωθεί, έχει όμως την ατυχία να συναντά μόνο καλούς Χριστιανούς που προτιμούν την αιώνια σωτηρία από τη δύναμη του πειρασμού. Κάθε του απόπειρα είναι ένα επεισόδιο του μυθιστορήματος που τελειώνει με τον θάνατο του Μέλμοθ: έπεσε στο γκρεμό και σκοτώθηκε, παρασυρμένος από κάποια άγνωστη δύναμη. Στο διήγημα-παρωδία του Μπαλζάκ αποκαλύπτεται ότι ο Μέλμοθ επέζησε από το τρομερό τέλος του και στο διεφθαρμένο περιβάλλον του παριζιάνικου οικονομικού κόσμου βρίσκει εύκολα αντικαταστάτη και πεθαίνει συμφιλιωμένος με τον Θεό.
|
Η συμφιλίωση του Μέλμοθ (γαλλικός τίτλος: Melmoth réconcilié) είναι διήγημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που δημοσιεύθηκε το 1835 και εντάσσεται στις Φιλοσοφικές μελέτες της Ανθρώπινης κωμωδίας. Είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος του Τσάρλς Ματούριν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CE%B8
|
Αρένα Παΐς Ιερουσαλήμ
|
Το ίδιο το εσωτερικό της αρένας καλύπτει 40.000 τετραγωνικά μέτρα και, σύμφωνα με τον δήμαρχο της Ιερουσαλήμ Νιρ Μπαρκάτ, η αρένα είναι ο μεγαλύτερος εσωτερικός χώρος στην Ιερουσαλήμ. Η αρένα μπορεί να φιλοξενήσει επαγγελματικά αθλήματα, συναυλίες παγκόσμιας κλάσης, διεθνή συνέδρια και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η αρένα περιλαμβάνει επίσης ένα ιατρικό αθλητικό κέντρο, αίθουσες κλαμπ, γραφεία και δύο επιπλέον αίθουσες. Ολόκληρο το συγκρότημα καλύπτει 47.370 τετραγωνικά μέτρα. Η αρένα είναι μέρος μιας σειράς αθλητικών εγκαταστάσεων στο Αθλητικό Συγκρότημα της Ιερουσαλήμ, που περιλαμβάνουν εσωτερική πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, γήπεδα αντισφαίρισης και παγοδρόμιο. Είναι επίσης ένας χώρος πολλαπλών χρήσεων, με ξενοδοχεία και κατοικίες για αθλητές με καταλύματα 240 δωματίων, που είναι σε θέση να παρέχει εγκαταστάσεις για εκθέσεις, πολιτιστικές και επιχειρηματικές εκδηλώσεις. Υπάρχει επίσης υπόγειος χώρος στάθμευσης για 1.700 αυτοκίνητα και εμπορικό κέντρο. Το 2004, ο δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, Εχούντ Ολμέρτ, δήλωσε ότι θα δημιουργηθεί μια νέα αρένα καλαθοσφαίρισης εντός ενός έτους. Τον Δεκέμβριο του 2005, τοποθετήθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος. Τον Ιούλιο του 2009, το δημαρχείο δημοσίευσε πρόσκληση στους ενδιαφερόμενους για την κατασκευή της υποδομής της αρένας. Το οικοδομικό έργο είχε αρχικά προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί στα τέλη του 2014, και αρχικά εκτιμήθηκε ότι θα κόρτιζε 240 εκατομμύρια ΝΙΣ. Εκ των οποίων, 187 εκατομμύρια ΝΙΣ επρόκειτο να καλυφθούν από την Mifal HaPayis, 20 εκατομμύρια ΝΙΣ από επιχορήγηση από το Ισραηλινό Εθνικό Συμβούλιο Στοιχημάτων Αθλητισμού και 33 εκατομμύρια ΝΙΣ από τον δήμο της Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, το τελικό τελικό κόστος του έργου διαμορφώθηκε σε πάνω από 400 εκατομμύρια ΝΙΣ.Με την ολοκλήρωση, η αρένα έγινε η νέα έδρα του ισραηλινού συλλόγου καλαθοσφαίρισης Χαπόελ Ιερουσαλήμ Μ.Κ., καθώς μετακόμισε σε αυτήν από τη μικρότερη Αρένα Μαλχά, που ήταν η προηγούμενη έδρα της. Η αρένα άνοιξε επίσημα στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jerusalem Arena στο Wikimedia Commons Αρένα Παΐς Ιερουσαλήμ, Πληροφορίες στον ιστότοπο της Χαπόελ Ιερουσαλήμ
|
Η Αρένα Ιερουσαλήμ (εβραϊκά: הארנה ירושלים, HaArena Yerushalayim), μετονομάστηκε από την χορηγό Εθνική Λοταρία Mifal HaPayis ως Αρένα Παΐς Ιερουσαλήμ (εβραϊκά: פיס ארנה ירושלים, HaPais Arena Yerushalayim), είναι μια κλειστή αθλητική αρένα πολλαπλών χρήσεων που χτίστηκε στην Ιερουσαλήμ από το δημοτικό συμβούλιο και την εθνική δωρεά της Mifal HaPais. Άνοιξε το Σεπτέμβριο του 2014 και βρίσκεται στο Αθλητικό Συγκρότημα της Ιερουσαλήμ, στη νοτιοδυτική γειτονιά της Μαλχά, δίπλα στο Στάδιο Τέντι. Η αρένα έχει χωρητικότητα 11.000 θεατών για αγώνες καλαθοσφαίρισης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%90%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC
|
Γρηγόριος Τιφέρνας
|
Σπούδασε τους Έλληνες Κλασικούς με τον Μανουήλ Χρυσολωρά και ήταν ο πρώτος καθηγητής Ελληνικών στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Φαίνεται ότι έμεινε μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα στο Παρίσι, αλλά αποδείχθηκε αρκετό για να εκπαιδεύσει αρκετούς μαθητές, που θα συνέχιζαν τη δουλειά του. Φυσική Θεοφράστου e greco στην latinam ab Gregorio Tifernio - λατινική μετάφραση του Θεόφραστου «Φυσική Γαλλικός ανθρωπισμός Έλληνες μελετητές στην Αναγέννηση
|
Ο Γρηγόριος Τιφέρνας, ιταλ.: Gregorio Tifernate (Κορτόνα, 1414 – Βενετία, 1462) ήταν Έλληνας ανθρωπιστής της Αναγέννησης από την ιταλική πόλη Σιτά ντι Καστέλλο (λατινικά:Tifernum, από όπου και το επώνυμό του).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Στήλη της Ευδοξίας
|
Η στήλη της Ευδοξίας βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά του Αυγουσταίου, στο σημείο το οποίο αργότερα θα γίνει γνωστό ως Πιττάκια,2 μπροστά από το κτήριο της Συγκλήτου.3 Ήταν κατασκευασμένη από πορφυρίτη και στην κορυφή της ήταν τοποθετημένο το αργυρό άγαλμα της αυτοκράτειρας Ευδοξίας. Στο βάθρο του αγάλματος, το οποίο βρέθηκε το 1847 στο επίπεδο της παλιότερης πλατείας, σε βάθος 3 μέτρων, κατά τη θεμελίωση του Οθωμανικού Εμπορικού Δικαστηρίου και το οποίο σήμερα φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, αναφέρεται ότι την πρωτοβουλία για την κατασκευή είχε ο έπαρχος της πόλης Σιμπλίκιος.4 Η στήλη της Ευδοξίας γειτνίαζε με αυτή του Λέοντα Α΄. Το κείμενο των επιγραφών αποτελείται από τέσσερις στίχους στην Ελληνική, χαραγμένους ψηλότερα και από τη λατινική επιγραφή κάτω από την ελληνική: Η στήλη και ιδίως η υπερβολή των εορτασμών για τα εγκαίνιά της στάθηκαν σε μεγάλο βαθμό αφορμή, ώστε να εξοριστεί για δεύτερη φορά ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καθώς πυροδότησαν σφοδρές αντιδράσεις και πύρινους λόγους εκ μέρους του κατά της Ευδοξίας, η οποία κατηγορήθηκε για ανηθικότητα και "διονυσιασμό". Γνωρίζουμε ότι το άγαλμα παρέμενε στη στήλη μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα, όταν ο Ιουστινιανός Α΄ το αντικατέστησε τοποθετώντας στη θέση του εκείνο της συζύγου του, Θεοδώρας.5 Comes Marcellinus. Chronicon. PL (Migne), 51, σελ. 922 (http://www.documentacatholicaomnia.eu/02m/0474-0534,_Marcellinus_Comes,_Chronicum,_MLT.pdf) Janin, Raymond (1964). Constantinople byzantine: développement urbain et répertoire topographique. Παρίσι: Institut Français d’Études Byzantines. σελ. 76. Gilbert Dagron (2001). Η γέννηση μιας πρωτεύουσας. Η Κωνσταντινούπολη και οι θεσμοί της (330-451). Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., σελ. 161. Janin, Raymond (1964), σελ. 77. Janin, Raymond (1964), σελ. 76.
|
Η στήλη της Ευδοξίας ήταν βυζαντινή τιμητική στήλη, η οποία ανεγέρθηκε το 403 μ.Χ.1 προς τιμήν της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, συζύγου του Αρκαδίου (395-408).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ευρωπαϊκή Οδός 86
|
Η ευρωπαϊκή οδός ανήκει στο πρωτεύων διευρωπαϊκό δίκτυο με μήκος περίπου 177 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Ο συνοριακός σταθμός της Κρυσταλλοπηγής αποτελεί μια από τις δύο κύριες πύλες εισόδου, μαζί με τον συνοριακό σταθμό στην Κακαβιά, των οδικών μεταφορών προς την Αλβανία και τα λιμάνια της Αδριατικής. Σε όλο το μήκος του από τα δυτικά προς τα ανατολικά, διατρέχει τα βόρεια τμήματα των περιφερειών της Δυτικής και της Κεντρικής Μακεδονίας, ενώ περνά από σημαντικές πόλεις και κωμοπόλεις της περιοχής, όπως η Φλώρινα, το Αμύνταιο, η Έδεσσα, η Σκύδρα, τα Γιαννιτσά και η Χαλκηδόνα. Ξεκινάει στα ελληνοαλβανικά σύνορα διασχίζοντας την κοιλάδα παραποτάμου του Λαδοπόταμου, διασχίζει την περιοχή των Πρεσπών, περνά από την στενωπό των ορέων Βαρνούντα και Βέρνου, διασχίζει την κοιλάδα του Σακουλέβα και την πόλη της Φλώρινας, περνά νότια των λιμνών Πετρών, Βεγορίτιδα και Άγρα, περνά από την στενωπό των ορέων Βόρα και Βέρμιου με τον ποταμό Εδεσσαϊκό, περνά από τον κάμπο των Γιαννιτσών και αφού περάσει τον Αξιό ποταμό, καταλήγει στην Γέφυρα. Στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελεί τμήμα της Εθνικής Οδού 2. Η συνέχειά της στο αλβανικό έδαφος, μπορεί να θεωρηθεί η αλβανική Εθνική Οδός 3 (SH3). Στην διαδρομή του συναντά άλλους σημαντικούς οδικούς άξονες από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Στην περιφερειακή ενότητα Φλώρινας συναντά την Εθνική Οδό 15 (μελλοντικά Αυτοκινητόδρομος 29) στο ύψος του Βατοχωρίου, με τον οποίο έχει κοινό τμήμα έως το Τρίγωνο, τα κοινά τμήματα της Ευρωπαϊκή Οδού 65 και της Εθνικής Οδού 3 (μελλοντικά Αυτοκινητόδρομος 27), με τους οποίους έχει κοινό τμήμα ανάμεσα από την Φλώρινα και το Αρμενοχώρι, στην περιφερειακή ενότητα Πέλλας και στο Μαυροβούνι την Εθνική Οδό 4 (μελλοντικά οδός ταχείας κυκλοφορίας Εθνική Οδό 4α) και την Εθνική Οδό 2 στα Γιαννιτσά, με την οποία έχει κοινό τμήμα από τα Γιαννιστά μέχρι την Γέφυρα. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του οδικού άξονα είναι διαφορετικά ανάλογα με την περιοχή της διέλευσής του. Από την Κρυσταλλοπηγή έως την Έδεσσα, ο οδικός άξονας έχει δίιχνη διατομή με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Από την Έδεσσα έως το Προάστιο, ο οδικός άξονας, που αναφέρεται και ως περιφερειακή οδός Έδεσσας, έχει τρίιχνη διατομή με δυο λωρίδες στο ρεύμα με κατεύθυνση προς τα δυτικά καιμια λωρίδα κατεύθυνσης προς τα ανατολικά, με λωρίδα έκτακτης ανάγκης (ΛΕΑ). Από το Προάστιο μέχρι την Γέφυρα, ο οδικός άξονας έχει δίιχνη διατομή με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση στο μεγαλύτερο μήκος του. Η Αλβανία είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει ενταχθεί στο διεθνές δίκτυο ευρωπαϊκών οδών. Η Αλβανική Κυβέρνηση, αν και έχει προσχωρήσει στο διεθνές δίκτυο ευρωπαϊκών οδών, δεν έχει κυρώσει την ευρωπαϊκή συμφωνία για τις κύριες διεθνείς οδικές αρτηρίες (αγγλικά: European Agreement on main international traffic arteries, AGR), πιθανώς λόγω της κατάστασης της οδικού δικτύου. Ως αποτέλεσμα, οι ευρωπαϊκοί οδικοί άξονες, μόνο τυπικά διέρχονται μέσω της χώρας. Έτσι, οι πληροφορίες για διέλευση εντός της αλβανικής επικράτειας είναι ενδεικτικές. Με αυτή την προοπτική, ο οδικός άξονας επεκτείνεται από την Κρυσταλλοπηγή δυτικά προς την Βίγλιστα, την Κορυτσά και το Πόγραδετς.Ο οδικός άξονας στον πλοηγό των Χαρτών Google, εμφανίζεται να επεκτείνεται από τον συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής προς της Αλβανία, περνώντας από τις πόλεις και τις κωμοπόλεις Βίγλιστα, Κορυτσά και Πόγραδετς, αποτελώντας έτσι τμήμα της Εθνικής Οδού 3 (SH3) έως τον κόμβο με την Εθνική Οδό 9 (SH9) και την Ευρωπαϊκή Οδό 852 (Ε852), κοντά στην συνοριακή ορεινή διάβαση του Κάφε Θάνε (αλβανικά: Qafë Thanë) στα αλβανοσκοπιανά σύνορα. Ο οδικός άξονας στον πλοηγό των Χαρτών Bing, δείχνει την οδό να σταματάει στην Κορυτσά. Μια άλλη εκδοχή, θέλει τον οδικό άξονα να προεκτείνετα προς τα Τίρανα, περνώντας από τις πόλεις Ελμπασάν και Λιμπράζντ.
|
Η Ευρωπαϊκή Οδός 86 (Ε86) είναι οδικός άξονας που ανήκει στο διεθνές δίκτυο ευρωπαϊκών οδών και διασχίζει την ελληνική επικράτεια. Ξεκινά από τον συνοριακό σταθμό κοντά στον οικισμό Κρυσταλλοπηγής της περιφερειακής ενότητας Φλώρινας στα σύνορα με την Αλβανία και καταλήγει στον κόμβο με την Εθνική Οδό 1 (ΕΟ1) κοντά στον οικισμό Γέφυρα της περιφερειακής ενότητας Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82_86
|
Κερατόκωνος
|
Τα άτομα με πρώιμο κερατόκωνο, συνήθως παρατηρούν ένα μικρό θόλωμα στην όραση τους και επισκέπτονται τον οφθαλμίατρο, αναζητώντας διορθωτικούς φακούς για ανάγνωση ή οδήγηση. Στα πρώιμα στάδια, τα συμπτώματα του κερατόκωνου μπορεί να μη διαφέρουν από αυτά των οποιωνδήποτε άλλων διαθλαστικών ελαττωμάτων του οφθαλμού. Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται, η όραση επιδεινώνεται, μερικές φορές γρήγορα. Η οπτική οξύτητα εξασθενεί σε όλες τις αποστάσεις και η νυχτερινή όραση είναι συχνά φτωχή. Ορισμένα άτομα έχουν όραση στο ένα μάτι, η οποία είναι αξιοσημείωτα χειρότερη από αυτή του άλλου. Η ασθένεια είναι συχνά διμερής, αν και ασύμμετρη. Κάποιοι αναπτύσσουν φωτοφοβία (ευαισθησία στο έντονο φως), καταπόνηση ματιών από το στραβισμό ώστε να καταφέρουν να διαβάσουν ή φαγούρα στο μάτι, αλλά συνήθως υπάρχει μικρή ή καθόλου αίσθηση του πόνου. Μπορεί να προκαλέσει την εμφάνιση φωτεινών αντικειμένων σε σχήμα κυλινδρικών σωλήνων με την ίδια ένταση σε όλα τα σημεία. Το κλασικό σύμπτωμα του κερατόκωνου είναι η αντίληψη πολλαπλών εικόνων «φαντασμάτων», γνωστή ως μονόφθαλμη πολυωπία. Αυτό το φαινόμενο είναι πιο εμφανές με ένα πεδίο υψηλής αντίθεσης, όπως ένα σημείο φωτός σε σκούρο φόντο. Αντί να δει μόνο ένα σημείο, ένα πρόσωπο με κερατόκωνο βλέπει πολλές εικόνες του σημείου, απλωμένες σε ένα χαοτικό μοτίβο. Αυτό το μοτίβο δεν αλλάζει συνήθως από μέρα σε μέρα, αλλά με την πάροδο του χρόνου παίρνει συχνά νέες μορφές. Συνήθως, οι άνθρωποι επίσης παρατηρούν ραβδώσεις και αναλαμπές παραμόρφωσης γύρω από πηγές φωτός. Μερικοί παρατηρούν ακόμη και τις εικόνες να κινούνται σε σχέση μεταξύ τους, με το ρυθμό του χτύπου της καρδιάς τους. Το κυρίαρχο σφάλμα φακών του οφθαλμού στον κερατόκωνο είναι το σφάλμα κόμης. Η οπτική παραμόρφωση που βιώνει το άτομο προέρχεται από δύο πηγές, η μία από τις οποίες είναι η ακανόνιστη παραμόρφωση της επιφάνειας του κερατοειδούς και η άλλη είναι οι ουλές που εμφανίζονται στα εκτεθειμένα σημεία. Αυτοί οι παράγοντες δρουν για να σχηματίσουν περιοχές στον κερατοειδή που χαρτογραφούν μια εικόνα σε διαφορετικές σημεία στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Η επίδραση μπορεί να επιδεινωθεί σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, καθώς η προσαρμοσμένη στο σκοτάδι κόρη διαστέλλεται για να εκθέσει περισσότερο την ακανόνιστη επιφάνεια του κερατοειδούς χιτώνα. Έξι γονίδια έχουν βρεθεί ότι σχετίζονται με την πάθηση. Πρόκειται για τα: BANP-ZNF469, COL4A4, FOXO1, FNDC3B, ΙΜΜΡ2L και RXRA-COL5A1. Πιθανόν να υπάρχουν και άλλα. Παρά τη σημαντική έρευνα, η αιτία του κερατόκωνου παραμένει ασαφής. Αρκετές πηγές υποδηλώνουν ότι ο κερατόκωνος πιθανότατα προέρχεται από διάφορους παράγοντες: γενετικό, περιβαλλοντικό ή κυτταρικό, οποιοσδήποτε από τους οποίους μπορεί να αποτελέσει τον πυροδότη για την εμφάνιση της νόσου. Μόλις ξεκινήσει, η νόσο αναπτύσσεται κανονικά με προοδευτική διάλυση της μεμβράνης του Μπόουμαν, που βρίσκεται μεταξύ του επιθηλιακού ιστού και του στρώματος του κερατοειδούς. Καθώς τα δύο έρχονται σε επαφή, κυτταρικές και δομικές μεταβολές στον κερατοειδή επηρεάζουν δυσμενώς την ακεραιότητά του και οδηγούν στη χαρακτηριστικά διόγκωσης και στις ουλές της διαταραχής. Εντός οποιουδήποτε μεμονωμένου κερατοκωνικού κερατοειδούς, μπορεί να βρεθούν περιοχές εκφυλιστικής λέπτυνσης που συνυπάρχουν με περιοχές που υποβάλλονται σε επούλωση τραύματος. Οι ουλές εμφανίζονται ως μια πτυχή της υποβάθμισης του κερατοειδούς. Ωστόσο, μία πρόσφατη, μεγάλη, πολυκεντρική μελέτη υποδηλώνει ότι η τριβή από τους φακούς επαφής μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα αυτού του ευρήματος κατά έναν από τους δύο παράγοντες.Ορισμένος αριθμός μελετών έχει δείξει ότι οι κερατοκωνικοί κερατοειδείς εμφανίζουν σημάδια αυξημένης δραστικότητας από πεπτιδάση, μία κατηγορία ενζύμων που διασπούν μερικές από τις εγκάρσιες συνδέσεις κολλαγόνου στο στρώμα, με ταυτόχρονη μειωμένη γονιδιακή έκφραση των αναστολέων πεπτιδάσης. Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι η μειωμένη δραστικότητα από το ένζυμο αλδεϋδη αφυδρογονάση μπορεί να είναι υπεύθυνη για τη συσσώρευση ελεύθερων ριζών και οξειδωτικών ειδών στον κερατοειδή χιτώνα. Όποια και αν είναι η παθογενετική διαδικασία, η βλάβη που προκαλείται από τη δραστηριότητα στον κερατοειδή μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του πάχους του και της βιομηχανικής αντοχής του. Σε υπερδομικό επίπεδο, η αποδυνάμωση του κερατοειδούς ιστού συνδέεται με μια διαταραχή της τακτικής διευθετήσεως των στρώσεων κολλαγόνου και του προσανατολισμού των ινίδιων κολλαγόνου. Ενώ ο κερατόκωνος θεωρείται μη-φλεγμονώδης διαταραχή, μία μελέτη δείχνει ότι όσοι φορούν άκαμπτους φακούς επαφής, μπορεί να προκαλέσουν υπερέκφραση προφλεγμονωδών κυτοκινών, όπως IL-6, TNF-α, ICAM-1 και VCAM-1 στο δακρυϊκό υγρό.Έχει παρατηρηθεί γενετική προδιάθεση για τον κερατόκωνο, με την ασθένεια να τρέχει σε ορισμένες οικογένειες και περιπτώσεις που αναφέρθηκαν για συσχέτιση σε πανομοιότυπα δίδυμα. Η συχνότητα εμφάνισης σε στενά μέλη της οικογένειας δεν είναι σαφώς καθορισμένη, αν και είναι γνωστό ότι είναι σημαντικά υψηλότερη από εκείνη του γενικού πληθυσμού και οι μελέτες έχουν αποκτήσει εκτιμήσεις που κυμαίνονται μεταξύ 6% και 19%. Δύο μελέτες που αφορούσαν απομονωμένες, σε μεγάλο βαθμό ομογενείς κοινότητες, έχουν αντιστοίχως χαρτογραφήσει θέσεις υποθετικών γονιδίων σε χρωμοσώματα 16q και 20q. Οι περισσότερες γενετικές μελέτες συμφωνούν σε ένα αυτοσωματικό κυρίαρχο μοντέλο κληρονομιάς. Μία σπάνια, αυτοσωματική κυρίαρχη μορφή σοβαρού κερατόκωνου με πρόδρομο πολικό καταρράκτη, προκαλείται από μια μετάλλαξη στην περιοχή σπόρου του mir-184, ένα microRNA που εκφράζεται έντονα στον κερατοειδή και τον πρόσθιο φακό. Ο κερατόκωνος διαγιγνώσκεται πιο συχνά σε άτομα με σύνδρομο Down, αν και οι λόγοι για αυτή την σύνδεση δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί.Ο κερατόκωνος έχει συσχετιστεί με ατοπικές ασθένειες που περιλαμβάνουν το άσθμα, τις αλλεργίες και το έκζεμα και δεν είναι ασυνήθιστο πολλές ή όλες αυτές οι ασθένειες να επηρεάσουν ένα άτομο. Ο κερατόκωνος συσχετίζεται επίσης με το σύνδρομο Alport, το σύνδρομο Down και το σύνδρομο Marfan. Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι η έντονη τριβή των ματιών συμβάλλει στην εξέλιξη του κερατόκωνου και οι άνθρωποι πρέπει να αποθαρρύνονται από την πρακτική. Ο κερατόκωνος διαφέρει από την εκτασία, που προκαλείται από τη χειρουργική επέμβαση ματιών LASIK. Η μετά-LASIK εκτασία έχει συσχετιστεί με την υπερβολική απομάκρυνση του στρωματικού ιστού του ματιού του οφθαλμού κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Πριν από οποιαδήποτε φυσική εξέταση, η διάγνωση του κερατόκωνου συχνά αρχίζει με την εκτίμηση του οφθαλμιάτρου ή του οπτομέτρη για το ιατρικό ιστορικό του ατόμου, ιδιαίτερα για το κύριο παράπονο και για άλλα οπτικά συμπτώματα, για την ύπαρξη οποιουδήποτε ιστορικού οφθαλμικής νόσου ή τραυματισμού που μπορεί να επηρεάσει την όραση και την παρουσία οποιουδήποτε οικογενειακού ιστορικού οφθαλμικής νόσου. Ένα διάγραμμα οφθαλμού, όπως ένα πρότυπο διάγραμμα Snellen με σταδιακά μικρότερα γράμματα, χρησιμοποιείται στη συνέχεια για τον προσδιορισμό της οπτικής οξύτητας του ατόμου. Η οφθαλμoλογική εξέταση μπορεί να προχωρήσει στη μέτρηση της εντοπισμένης καμπυλότητας του κερατοειδούς με χειροκίνητο κερατόμετρο, με ανίχνευση ακανόνιστου αστιγματισμού που υποδηλώνει πιθανότητα κερατόκωνου. Οι σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να υπερβούν την ικανότητα μέτρησης του οργάνου. Μία περαιτέρω ένδειξη μπορεί να παρασχεθεί με την αμφιβληστροειδοσκόπιση, στην οποία μια δέσμη φωτός επικεντρώνεται στον αμφιβληστροειδή του ατόμου και η ανάκλαση, ή αντανακλαστικό, παρατηρείται καθώς ο εξεταστής κλίνει την πηγή φωτός πέρα δώθε. Ο κερατόκωνος είναι μεταξύ των οφθαλμικών συνθηκών που παρουσιάζουν μια ψαλιδιστική αντανακλαστική δράση δύο ζωνών που κινούνται προς και μακριά από την κάθε μία σαν τις λεπίδες ενός ψαλιδιού.Εάν υποψιαστεί ο κερατόκωνος, ο οφθαλμίατρος ή ο οπτομέτρης θα ψάξει για άλλα χαρακτηριστικά ευρήματα της νόσου μέσω της εξέτασης με σχισμοειδή λυχνία του κερατοειδούς χιτώνα. Μια προχωρημένη περίπτωση είναι συνήθως άμεσα εμφανής στον εξεταστή και μπορεί να προσφέρει μια σαφή διάγνωση πριν από πιο εξειδικευμένες εξετάσεις. Κάτω από προσεκτική εξέταση, ένας δακτύλιος από κίτρινο-καστανό έως ελαιώδες πράσινο, που είναι γνωστός ως δακτύλιος Φλέισερ, μπορεί να παρατηρηθεί σε περίπου τα μισά κερατοκωνικά μάτια. Ο δακτύλιος Φλέισερ, που προκαλείται από την εναπόθεση οξειδίου σιδήρου αιμοσιδηρίνης στο επιθήλιο του κερατοειδούς, είναι λεπτός και μπορεί να μην είναι άμεσα ανιχνεύσιμος σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά γίνεται πιο εμφανής όταν παρατηρείται κάτω από ένα φίλτρο μπλε κοβαλτίου. Παρομοίως, περίπου το 50% των ασθενών εμφανίζουν ραγάδες του Vogt, λεπτές τονισμένες γραμμές στον κερατοειδή που προκαλούνται από τέντωμα και λέπτυνση. Οι ραγάδες εξαφανίζονται προσωρινά ενώ εφαρμόζεται ελαφρά πίεση στο βολβό του ματιού. Ένας ιδιαίτερα έντονος κώνος μπορεί να δημιουργήσει μια εσοχή σχήματος V στο κάτω βλέφαρο όταν το βλέμμα του προσώπου κατευθύνεται προς τα κάτω, γνωστό ως σημάδι του Μάνσον. Άλλα ιατρικά σημάδια του κερατόκωνου κανονικά θα έχουν παρουσιαστεί πολύ πριν εμφανιστεί το σημάδι του Μάνσον και έτσι αυτό το εύρημα, αν και κλασικό σημάδι της νόσου, τείνει να μην έχει πρωταρχική διαγνωστική σημασία. Ένα χειροκίνητο κερατοσκόπιο, μερικές φορές γνωστό ως «δίσκος του Placido», μπορεί να προσφέρει μια απλή μη επεμβατική απεικόνιση της επιφάνειας του κερατοειδούς χιτώνα, προβάλλοντας μια σειρά ομόκεντρων δακτυλίων φωτός στον κερατοειδή χιτώνα. Μια πιο οριστική διάγνωση μπορεί να επιτευχθεί με την τοπογραφία κερατοειδούς, στην οποία ένα αυτοματοποιημένο όργανο προβάλλει το φωτισμένο σχέδιο πάνω στον κερατοειδή και καθορίζει την τοπογραφία του από την ανάλυση της ψηφιακής εικόνας. Ο τοπογραφικός χάρτης υποδηλώνει οποιεσδήποτε στρεβλώσεις ή ουλές στον κερατοειδή, με τον κερατόκωνο να αποκαλύπτεται από μια χαρακτηριστική κλίση της καμπυλότητας που είναι συνήθως κάτω από τον κεντρικό άξονα του ματιού. Η τεχνική μπορεί να καταγράψει ένα στιγμιότυπο του βαθμού και της έκτασης της παραμόρφωσης ως δείκτη αναφοράς για την εκτίμηση του ρυθμού εξέλιξής της. Έχει ιδιαίτερη αξία στην ανίχνευση της διαταραχής στα πρώιμα στάδια της, όταν άλλα συμπτώματα δεν έχουν ακόμη παρουσιαστεί. Μόλις διαγνωσθεί ο κερατόκωνος, ο βαθμός του μπορεί να ταξινομηθεί με διάφορες μετρήσεις: Η απότομη μέγιστη καμπυλότητα από «ήπια» (<45 D), «προχωρημένη» (έως 52 D) ή «σοβαρή» (> 52 D). Η μορφολογία του κώνου:«θηλή» (μικρός: 5 mm και σχεδόν κεντρικά), «ωοειδές» (μεγαλύτερος, κάτω από το κέντρο και συχνά χαλαρωμένος) ή «σφαιρικός» (περισσότερο από το 75% του κερατοειδούς επηρεασμένο). Το πάχος του κερατοειδούς από ήπιο (> 506 μm) έως προχωρημένο (<446 μm).Η αυξανόμενη χρήση της τοπογραφίας κερατοειδούς οδήγησε σε μείωση της χρήσης αυτών των όρων. Στα πρώιμα στάδια του κερατόκωνου, τα γυαλιά ή οι μαλακοί φακοί επαφής μπορεί να επαρκούν για να διορθώσουν τον ήπιο αστιγματισμό. Καθώς η κατάσταση εξελίσσεται, αυτά δεν μπορούν πλέον να παρέχουν στο άτομο ικανοποιητικό βαθμό οπτικής οξύτητας και οι περισσότεροι επαγγελματίες θα προχωρήσουν για να διαχειριστούν την κατάσταση με άκαμπτους φακούς επαφής, γνωστούς ως άκαμπτοι αεροδιαπερατούς φακούς (RGP). Οι φακοί RGP παρέχουν ένα καλό επίπεδο οπτικής διόρθωσης, αλλά δεν σταματούν την εξέλιξη της κατάστασης.Στα άτομα με κερατόκωνο, οι άκαμπτοι φακοί επαφής βελτιώνουν την όραση με τη βοήθεια του δακρυϊκού υγρού που γεμίζει το διάκενο μεταξύ της ακανόνιστης επιφάνειας του κερατοειδούς και της ομαλής κανονικής εσωτερικής επιφάνειας του φακού, δημιουργώντας έτσι το αποτέλεσμα ενός ομαλότερου κερατοειδούς χιτώνα. Πολλοί εξειδικευμένοι τύποι φακών επαφής έχουν αναπτυχθεί για τον κερατόκωνο και οι επηρεασμένοι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν τόσο τους γιατρούς εξειδικευμένους σε συνθήκες κερατοειδούς, όσο και τους τεχνίτες φακών επαφής που έχουν εμπειρία στη διαχείριση ανθρώπων με κερατόκωνο. Ο ακανόνιστος κώνος παρουσιάζει μια πρόκληση και ο τεχνίτης θα προσπαθήσει να παράγει φακούς με τη βέλτιστη επαφή, σταθερότητα και κλίση. Μπορεί να αποδειχθεί απαραίτητη η τοποθέτηση δοκιμαστικών φακών. Υβριδικοί φακοί Παραδοσιακά, οι φακοί επαφής για τον κερατόκωνο είναι οι «σκληροί» ή οι RGP, αν και οι κατασκευαστές έχουν επίσης παράγει εξειδικευμένους «μαλακούς» ή υδρόφιλους φακούς και πιο πρόσφατα, φακούς σιλικονούχας υδρογέλης. Ένας μαλακός φακός έχει την τάση να προσαρμόζεται με το κωνικό σχήμα του κερατοειδούς, ελαττώνοντας έτσι την επίδρασή του. Για να αντιμετωπιστεί αυτό, έχουν αναπτυχθεί υβριδικοί φακοί οι οποίοι είναι σκληροί στο κέντρο και καλύπτονται από έναν μαλακό περίγυρο. Ωστόσο, οι μαλακοί ή οι προηγούμενοι υβριδικοί φακοί δεν αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί για κάθε άτομο. Οι φακοί πρώιμης γενιάς έχουν καταργηθεί. Η τέταρτη γενιά τεχνολογίας υβριδικών φακών έχει βελτιωθεί, προσφέροντας σε περισσότερους ανθρώπους μια επιλογή που συνδυάζει την άνεση ενός μαλακού φακού με την οπτική οξύτητα ενός φακού RGP. Φακοί σκληρού χιτώνα Οι φακοί σκληρού χιτώνα μερικές φορές συνταγογραφούνται για περιπτώσεις προχωρημένου ή πολύ ακανόνιστου κερατόκωνου. Αυτοί οι φακοί καλύπτουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό της επιφάνειας του ματιού και ως εκ τούτου μπορούν να προσφέρουν βελτιωμένη σταθερότητα. Ο ευκολότερος χειρισμός μπορεί να ευνοήσει άτομα με μειωμένη δεξιότητα, όπως οι ηλικιωμένοι. Piggybacking Μερικοί άνθρωποι πετυχαίνουν καλή διόρθωση όρασης και άνεση με ένα συνδυασμό piggyback (συνδεόμενου) φακού, στον οποίο οι φακοί RGP φοριούνται πάνω από τους μαλακούς φακούς, παρέχοντας και οι δύο ένα βαθμό διόρθωσης της όρασης. Μία μορφή piggyback φακού, κάνει χρήση ενός μαλακού φακού με μία διευρυμένη κεντρική περιοχή, για να δέχεται τον άκαμπτο φακό. Το ταίριασμα ενός συνδυασμού piggyback φακού απαιτεί εμπειρία από τον τεχνικό του φακού και ανοχή του ατόμου με κερατόκωνο. Μεταμόσχευση κερατοειδούς Μεταξύ 11% και 27% των περιπτώσεων κερατόκωνου, θα προχωρήσουν σε ένα σημείο όπου η διόρθωση της όρασης δεν είναι πλέον εφικτή, η λέπτυνση του κερατοειδούς γίνεται υπερβολική ή οι ουλές ως αποτέλεσμα της φθοράς του φακού επαφής προκαλούν προβλήματα από μόνες τους και απαιτείται μεταμόσχευση κερατοειδούς ή διεισδυτική κερατοπλαστική. Ο κερατόκωνος είναι ο συνηθέστερος λόγος για τη διεξαγωγή μιας διεισδυτικής κερατοπλαστικής, που γενικά αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τέταρτο αυτών των διαδικασιών. Ο χειρούργος της μεταμόσχευσης κερατοειδούς τρυπάει ένα φακίδιο κερατοειδούς ιστού και στη συνέχεια τοποθετεί το μόσχευμα κερατοειδούς του δότη στον υπάρχοντα οφθαλμικό ιστό, συνήθως χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό τρέχοντων και ανεξάρτητων ραμμάτων. Ο κερατοειδής χιτώνας δεν έχει άμεση παροχή αίματος, οπότε ο ιστός του δότη δεν απαιτείται να είναι συμβατός με την ομάδα αίματος του δέκτη. Οι τράπεζες ματιών ελέγχουν τους δότες κερατοειδούς για οποιαδήποτε ασθένεια ή κυτταρικές ανωμαλίες. Η οξεία περίοδος ανάκαμψης μπορεί να διαρκέσει τέσσερις έως έξι εβδομάδες και η πλήρης μετεγχειρητική σταθεροποίηση της όρασης συχνά διαρκεί ένα έτος ή και περισσότερο, αλλά τα περισσότερα μοσχεύματα είναι πολύ σταθερά μακροπρόθεσμα. Το Irvine Medical Center αναφέρει ότι η διεισδυτική κερατοπλαστική, έχει το πιο επιτυχημένο αποτέλεσμα από όλες τις επεμβάσεις μεταμόσχευσης και όταν εκτελείται για το κερατόκωνο σε ένα κατά τα άλλα υγιή μάτι, το ποσοστό επιτυχίας της μπορεί να είναι 95% ή μεγαλύτερο. Τα ράμματα που χρησιμοποιούνται συνήθως διαλύονται σε μία περίοδο τριών έως πέντε ετών, αλλά τα ατομικά ράμματα μπορούν να αφαιρεθούν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επούλωσης, αν προκαλούν ερεθισμό στο άτομο. Στις ΗΠΑ, οι μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς για τον κερατόκωνο, συνήθως εκτελούνται υπό καταστολή ως εξωτερική χειρουργική επέμβαση. Σε άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, η επέμβαση γίνεται συνήθως με το άτομο να υποβάλλεται σε γενική αναισθησία. Όλες οι περιπτώσεις απαιτούν μια προσεκτική παρακολούθηση από οφθαλμίατρο ή οπτομέτρη για αρκετά χρόνια. Συχνά, η όραση βελτιώνεται σε μεγάλο βαθμό μετά την επέμβαση, αλλά ακόμα και αν η πραγματική οπτική οξύτητα δεν βελτιωθεί, επειδή ο κερατοειδής έχει πιο φυσιολογικό σχήμα μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, οι άνθρωποι μπορούν πιο εύκολα να χρησιμοποιήσουν διορθωτικούς φακούς. Οι επιπλοκές των μοσχευμάτων του κερατοειδούς σχετίζονται κυρίως με την αγγείωση του κερατοειδούς ιστού και την απόρριψη του κερατοειδούς του δότη. Η απώλεια όρασης είναι πολύ σπάνια, αν και είναι πιθανή η κατάσταση όρασης που δε μπορεί να διορθωθεί. Όταν η απόρριψη είναι σοβαρή, συχνά επιχειρούνται επαναληπτικές μεταμοσχεύσεις και είναι συχνά επιτυχείς. Ο κερατόκωνος κανονικά δεν επανέρχεται στον μοσχευμένο κερατοειδή χιτώνα. Έχουν παρατηρηθεί τέτοια περιστατικά, αλλά συνήθως αποδίδονται στην ατελή εκτομή του αρχικού κερατοειδούς ή στην ανεπαρκή διαλογή του ιστού του δότη. Οι μακροπρόθεσμες προοπτικές για μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς που εκτελούνται για τον κερατόκωνο είναι συνήθως ευνοϊκές όταν ολοκληρωθεί η αρχική περίοδος επούλωσης και έχουν περάσει μερικά χρόνια χωρίς προβλήματα. Ένας τρόπος μείωσης του κινδύνου απόρριψης είναι η χρήση μιας τεχνικής που ονομάζεται βαθιά πρόσθια πτερυγική κερατοπλαστική (DALK, deep anterior lamellar keratoplasty). Σε ένα μόσχευμα DALK, αντικαθίστανται μόνο το εξωτερικό επιθήλιο και ο κύριος όγκος του κερατοειδούς, το στρώμα. Το τελευταίο στρώμα ενδοθηλίου του ατόμου και η μεμβράνη του Ντεσεμέτ παραμένουν, δίνοντας κάποια πρόσθετη δομική συνοχή στον μεταγενέστερο κερατοειδή. Επιπλέον, είναι δυνατή η μεταμόσχευση λυοφιλοποιημένου ιστού δότη. Η διαδικασία λυοφιλοποίησης εξασφαλίζει ότι ο ιστός είναι νεκρός, επομένως δεν υπάρχει πιθανότητα απόρριψης. Έρευνες από δύο δοκιμές στο Ιράν, παρέχουν χαμηλές έως μέτριες ενδείξεις ότι η απόρριψη μοσχεύματος είναι πιο πιθανό να συμβεί στη διεισδυτική κερατοπλαστική απ 'ότι στη τεχνική DALK, αν και η πιθανότητα αποτυχίας του μοσχεύματος ήταν παρόμοια και με τις δύο διαδικασίες. Επικερατοφακία Σπάνια, μπορεί να πραγματοποιηθεί μη διεισδυτική κερατοπλαστική, γνωστή ως επικερατοφακία (ή επικερατοπλαστική), σε περιπτώσεις κερατόκωνου. Το επιθήλιο του κερατοειδούς απομακρύνεται και ένα φακίδιο του κερατοειδους του δότη μεταμοσχεύεται πάνω από αυτό. Η διαδικασία απαιτεί μεγαλύτερο επίπεδο δεξιότητας εκ μέρους του χειρουργού και εκτελείται λιγότερο συχνά από μια διεισδυτική κερατοπλαστική, καθώς το αποτέλεσμα είναι γενικά λιγότερο ευνοϊκό. Εντούτοις, μπορεί να θεωρηθεί ως επιλογή σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως για τους νέους. Εμφυτεύματα δακτυλίου κερατοειδούς Μια πιθανή χειρουργική εναλλακτική λύση για τη μεταμόσχευση κερατοειδούς είναι η εισαγωγή ενδοκερατικών δακτυλίων. Μία μικρή τομή πραγματοποιείται στην περιφέρεια του κερατοειδούς και δύο λεπτά τόξα πολυμεθακρυλικού μεθυλεστέρα εισάγονται μεταξύ των στρωμάτων του στρώματος του κερατοειδή σε κάθε πλευρά της κόρης, πριν η τομή κλείσει με ράμμα. Τα τμήματα σπρώχνουν προς τα έξω την καμπυλότητα του κερατοειδούς χιτώνα, ισιώνουν την κορυφή του κώνου και την επιστρέφουν σε πιο φυσικό σχήμα. Η διαδικασία προσφέρει το πλεονέκτημα ότι είναι αναστρέψιμη και μάλιστα ενδεχομένως ανταλλάξιμη, καθώς δεν περιλαμβάνει απομάκρυνση των οφθαλμικών ιστών. Cross-linking Το cross-linking κολλαγόνου κερατοειδούς είναι μία αναπτυσσόμενη θεραπεία που στοχεύει στην ενίσχυση του κερατοειδούς, ωστόσο, σύμφωνα με μια αξιολόγηση του Cochrane το 2015, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να διαπιστωθεί εάν είναι χρήσιμη στον κερατόκωνο. Ακτινωτή κερατομή Η ακτινωτή κερατομή είναι μια διαδικασία διαθλαστικής χειρουργικής, όπου ο χειρούργος δημιουργεί ένα ακτινωτό μοτίβο τομών μέσα στον κερατοειδή, ώστε να τροποποιήσει το σχήμα του. Αυτή η πρώιμη χειρουργική επιλογή για τημυωπία έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τη μέθοδο LASIK και άλλες παρόμοιες διαδικασίες. Η LASIK αντενδείκνυται εντελώς στον κερατόκωνο και σε άλλες συνθήκες αραίωσης του κερατοειδούς, καθώς η αφαίρεση του στρωματικού ιστού του κερατοειδούς θα βλάψει περαιτέρω έναν ήδη λεπτό και ασθενή κερατοειδή. Για παρόμοιους λόγους, η ακτινωτή κερατομή γενικά δεν έχει χρησιμοποιηθεί για άτομα με κερατόκωνο. Οι ασθενείς με κερατόκωνο, γενικά παρουσιάζουν αρχικά ήπιο αστιγματισμό και μυωπία, συνήθως στην αρχή της εφηβείας και διαγιγνώσκονται στα τέλη της εφηβείας ή στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας ζωής τους. Η νόσος μπορεί, ωστόσο, να παρουσιαστεί ή να προχωρήσει σε οποιαδήποτε ηλικία. Σε σπάνιες περιπτώσεις, ο κερατόκωνος μπορεί να εμφανιστεί στα παιδιά ή και αργότερα στην ενήλικη ζωή. Η διάγνωση της νόσου σε νεαρή ηλικία μπορεί να υποδεικνύει μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρότητας στη μετέπειτα ζωή. Η όραση των ασθενών φαίνεται να παρουσιάζει διακυμάνσεις σε περίοδο μηνών, οδηγώντας τους στη συχνή αλλαγή των συνταγών φακών, αλλά καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται, οι φακοί επαφής απαιτούνται στις περισσότερες περιπτώσεις. Η πορεία της διαταραχής μπορεί να είναι αρκετά μεταβλητή, με ορισμένους ασθενείς να παραμένουν σταθεροί για χρόνια ή απεριόριστα, ενώ σε άλλους εξελίσσεται γρήγορα ή αντιμετωπίζουν περιστασιακές παροξύνσεις σε μια μακρά και κατά τα άλλα σταθερή πορεία. Συχνότερα, ο κερατόκωνος προχωράει για μια περίοδο 10 έως 20 ετών, πριν η πορεία της ασθένειας σταματήσει γενικά, κατά την τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής. Σε προχωρημένες περιπτώσεις, η διόγκωση του κερατοειδούς μπορεί να οδηγήσει σε τοπική ρήξη της μεμβράνης του Ντεσεμέτ, ενός εσωτερικού στρώματος του κερατοειδούς χιτώνα. Το υδατοειδές υγρό από τον πρόσθιο θάλαμο του ματιού, διεισδύει στον κερατοειδή πριν ξανακλείσει η μεμβράνη του Ντεσεμέτ. Ο ασθενής εμφανίζει πόνο και ξαφνική σοβαρή θόλωση της όρασης, με τον κερατοειδή να λαμβάνει μια ημιδιαφανή γαλακτώδη-λευκή εμφάνιση, γνωστή ως υδρογόνωση κερατοειδούς.Παρόλο που προκαλεί απογοήτευση στον ασθενή, το αποτέλεσμα είναι συνήθως προσωρινό και μετά από μία περίοδο έξι έως οκτώ εβδομάδων, ο κερατοειδής επιστρέφει συνήθως στην προηγούμενη διαφάνεια του. Η ανάκτηση μπορεί να υποβοηθηθεί μη χειρουργικά, επιδένοντας το μάτι επίδεσμο με ένα οσμωτικό αλατούχο διάλυμα. Αν και η υδρογόνωση συνήθως προκαλεί αυξημένο σχηματισμό ουλής στον κερατοειδή χιτώνα, περιστασιακά θα ωφελήσει έναν ασθενή δημιουργώντας έναν πιο επίπεδο κώνο, βοηθώντας την τοποθέτηση φακών επαφής. Η μεταμόσχευση κερατοειδούς δεν ενδείκνυται συνήθως κατά τη διάρκεια της υδρογόνωσης του κερατοειδούς. Το αμερικανικό National Eye Institute αναφέρει ότι ο κερατόκωνος είναι η πιο συνηθισμένη δυστροφία του κερατοειδούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, επηρεάζοντας περίπου 1 στους 2.000 Αμερικανούς, αλλά μερικές εκθέσεις τοποθετούν την τιμή τόσο υψηλή όσο 1 στις 500. Η ασυνέπεια μπορεί να οφείλεται σε διακυμάνσεις των διαγνωστικών κριτηρίων με μερικές περιπτώσεις σοβαρού αστιγματισμού που ερμηνεύονται ως εκείνες του κερατόκωνου και αντιστρόφως. Μία μακροχρόνια μελέτη έδειξε ένα μέσο ποσοστό συχνότητας 2 νέων περιπτώσεων ανά 100.000 πληθυσμό ανά έτος. Μερικές μελέτες έχουν υποδείξει υψηλότερη συχνότητα μεταξύ των γυναικών ή ότι οι άνθρωποι νοτιοασιατικής εθνικότητας είναι 4,4 φορές πιο πιθανό να υποφέρουν από κερατόκωνο από ότι οι καυκάσιοι και είναι επίσης πιθανότερο να επηρεαστούν νωρίτερα από την ασθένεια.Ο κερατόκωνος συνήθως είναι αμφίπλευρος (επηρεάζει και τα δύο μάτια), αν και η παραμόρφωση είναι συνήθως ασύμμετρη και σπάνια είναι εντελώς πανομοιότυπη και στους δύο κερατοειδείς χιτώνες. Οι μονομερείς περιπτώσεις τείνουν να είναι ασυνήθιστες και μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ σπάνιες, αν μία πολύ ήπια κατάσταση στο καλύτερο μάτι είναι απλά κάτω από το όριο της κλινικής ανίχνευσης. Είναι σύνηθες να διαγνωσθεί ο κερατόκωνος πρώτα στο ένα μάτι και αργότερα στο άλλο. Καθώς η κατάσταση εξελίσσεται και στα δύο μάτια, η όραση στο προγενέστερα διαγνωσμένο μάτι θα παραμείνει συχνά φτωχότερη από ότι στο άλλο μάτι. Ο Γερμανός οφθαλμίατρος Μπούρχαρντ Μάουχαρτ (Burchard Mauchart), παρείχε μία πρώιμη περιγραφή σε μια διδακτορική διατριβή του 1748 για μια περίπτωση κερατόκωνου, την οποία ονόμασε staphyloma diaphanum. Ωστόσο, μέχρι το 1854, ο Βρετανός γιατρός Τζον Νότινγκχαμ (John Nottingham, 1801–1856) περιέγραψε με σαφήνεια τον κερατόκωνο και το διέκρινε από άλλες εκτασίες του κερατοειδούς. Ο Νότινγκχαμ ανέφερε τις περιπτώσεις «κωνικού κερατοειδούς» που είχαν περιέλθει στην προσοχή του και περιέγραψε αρκετά κλασσικά χαρακτηριστικά της νόσου, όπως η διπλωπία, η αδυναμία του κερατοειδούς και η δυσκολία προσαρμογής των διορθωτικών φακών στην όραση του ασθενούς. Το 1859, ο Βρετανός χειρούργος Ουίλιαμ Μπόουμαν (William Bowman) χρησιμοποίησε ένα βυθοσκόπιο, που τότε είχε εφευρεθεί προσφάτως από τον Χέρμαν φον Χέλμχολτζ (Hermann von Helmholtz), για να διαγνώσει τον κερατόκωνο και περιέγραψε πώς να γωνιάσει τον καθρέφτη του οργάνου, έτσι ώστε να βλέπει καλύτερα το κωνικό σχήμα του κερατοειδούς. Ο Μπόουμαν προσπάθησε επίσης να αποκαταστήσει την όραση τραβώντας την ίριδα με ένα λεπτό άγκιστρο που εισήχθη μέσα από τον κερατοειδή και τεντώνοντας την κόρη σε μια κάθετη σχισμή, όπως αυτή μιας γάτας. Αναφέρει ότι είχε επιτυχία σε μεγάλο βαθμό με αυτή την τεχνική, αποκαθιστώντας την όραση σε μια 18χρονη γυναίκα, που προηγουμένως δεν κατάφερνε να μετρήσει τα δάχτυλά της σε απόσταση 20 εκατοστών. Το 1869, όταν ο πρωτοποριακός Ελβετός οφθαλμίατρος Γιόχαν Φρίντριχ Χόρνερ (Johann Friedrich Horner) έγραψε μία διατριβή με τίτλο «Σχετικά με τη θεραπεία του κερατόκωνου», η διαταραχή απέκτησε το σημερινό της όνομα. Η θεραπεία εκείνη την εποχή, που προωθήθηκε από τον κορυφαία Γερμανό οφθαλμίατρο Άλμπρεχτ φον Γκράφε (Albrecht von Graefe), ήταν μία προσπάθεια να αναδιαμορφωθεί φυσικά ο κερατοειδής χιτώνας με χημική καυτηρίαση με διάλυμα νιτρικού αργύρου και την εφαρμογή ενός παράγοντα που προκαλεί miosis με έναν επίδεσμο πίεσης. Το 1888, η θεραπεία του κερατόκωνου έγινε μία από τις πρώτες πρακτικές εφαρμογές του φακού επαφής, που εφευρέθηκε πρόσφατα, όταν ο Γάλλος γιατρός Εζέν Καλτ (Eugène Kalt), κατασκευάζει ένα γυάλινο κέλυφος σκληρού χιτώνα που βελτιώνει την όραση, συμπιέζοντας τον κερατοειδή σε πιο κανονικό σχήμα. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η έρευνα για τον κερατόκωνο έχει βελτιώσει την κατανόηση της νόσου και έχει επεκτείνει σημαντικά το φάσμα των θεραπευτικών επιλογών. Η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση κερατοειδούς για τη θεραπεία του κερατόκωνου έγινε το 1936 από τον Ραμόν Καστροβιέχο (Ramon Castroviejo). Σύμφωνα με τα ευρήματα της Συνεργατικής Διαχρονικής Αξιολόγησης του Κερατόκωνου (CLEK-Collaborative Longitudinal Evaluation of Keratoconus), οι άνθρωποι που έχουν κερατόκωνο θα μπορούσαν να αναμένουν να πληρώσουν περισσότερα από 25.000 δολάρια κατά τη διάρκεια της ζωής τους μετά τη διάγνωση, με τυπική απόκλιση 19.396 δολαρίων. Υπάρχουν λίγες ενδείξεις σχετικά με το κόστος του cross-linking, όμως μία μελέτη κόστους-αποτελεσματικότητας υπολόγισε το κόστος της συνολικής θεραπείας για ένα άτομο στα 928 £ (1.392 $) στην Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά αυτό μπορεί να φθάσει τα 2.500 $ ανά μάτι σε άλλες χώρες. Μια ανάλυση κόστους-οφέλους για το 2013 από τον Όμιλο UnitedHealth για την Eye Bank Association της Αμερικής, υπολογίζει ένα μέσο κόστος 16.500 $ για κάθε μεταμόσχευση κερατοειδούς. Διάφορες άλλες εκτατικές διαταραχές του κερατοειδούς επίσης προκαλούν λέπτυνση του κερατοειδούς: Κερατόσφαιρα: Είναι μια πολύ σπάνια κατάσταση που προκαλεί λέπτυνση του κερατοειδούς, κυρίως στα περιθώρια, με αποτέλεσμα ένα σφαιρικό, ελαφρώς διευρυμένο μάτι. Μπορεί να σχετίζεται γενετικά με τον κερατόκωνο. Περιφερειακή εκφύλιση Pellucid: Προκαλεί λέπτυνση μίας στενής λωρίδας (1-2 mm) του κερατοειδούς, συνήθως κατά μήκος του κατώτερου περιθωρίου του κερατοειδούς. Προκαλεί ακανόνιστο αστιγματισμό, που στα πρώτα στάδια της νόσου μπορεί να διορθωθεί με γυαλιά. Διαφοροποιημένη διάγνωση μπορεί να γίνει με σχισμοειδή λυχνία. Οπίσθιος κερατόκωνος: Μία ξεχωριστή διαταραχή παρά την παρόμοια ονομασία, είναι μια σπάνια ανωμαλία, συνήθως συγγενής, η οποία προκαλεί μία μη προοδευτική λέπτυνση της εσωτερικής επιφάνειας του κερατοειδούς, ενώ η καμπυλότητα της πρόσθιας επιφάνειας παραμένει κανονική. Συνήθως επηρεάζεται μόνο το ένα μάτι. Μετά-LASIK εκτασία: Είναι μια επιπλοκή της χειρουργικής επέμβασης ματιών LASIK. Κερατόκωνος στο Curlie
|
Ο κερατόκωνος (KC-Keratoconus) είναι διαταραχή του οφθαλμού, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την προοδευτική λέπτυνση και αύξηση της καμπυλότητας του κερατοειδούς χιτώνα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε θολή όραση, διπλή όραση, μυωπία, αστιγματισμό και ευαισθησία στο φως. Συνήθως επηρεάζονται και τα δύο μάτια. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να παρατηρηθούν ουλές στον κερατοειδή χιτώνα.Ενώ η αιτία είναι άγνωστη, πιστεύεται ότι προκαλείται λόγω ενός συνδυασμού γενετικών, περιβαλλοντικών και ορμονικών παραγόντων. Περίπου το 7% των ασθενών έχουν οικογενειακό ιστορικό της πάθησης. Οι προτεινόμενοι περιβαλλοντικοί παράγοντες περιλαμβάνουν το τρίψιμο των ματιών και τις αλλεργίες. Ο βασικός μηχανισμός περιλαμβάνει αλλαγή του κερατοειδούς σε σχήμα κώνου. Η διάγνωση γίνεται ύστερα από εξέταση με σχισμοειδή λυχνία (slit lamp).Αρχικά, η κατάσταση μπορεί συνήθως να διορθωθεί με γυαλιά ή μαλακούς φακούς επαφής. Καθώς επιδεινώνεται η ασθένεια, ενδέχεται να απαιτούνται ειδικοί φακοί επαφής. Στους περισσότερους ανθρώπους η ασθένεια σταθεροποιείται μετά από λίγα χρόνια, χωρίς σοβαρά προβλήματα όρασης. Σε μικρό αριθμό ατόμων δημιουργείται ουλή στον κερατοειδή και απαιτείται μεταμόσχευση κερατοειδούς.Ο κερατόκωνος επηρεάζει περίπου 1 στους 2.000 ανθρώπους. Εμφανίζεται, συχνότερα, στα τέλη της παιδικής ηλικίας έως την πρώιμη ενηλικίωση. Αν και εμφανίζεται σε όλους τους πληθυσμούς, μπορεί να είναι συχνότερη σε ορισμένες εθνοτικές ομάδες, όπως αυτές της ασιατικής καταγωγής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας
|
Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας αποτελούταν από ένα Υπουργικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε ως Αρχηγός του Κράτους, Πρωθυπουργός και Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικών Υποθέσεων . Η Λοχαγός Δόκτωρ Λακσχμί Σουαμιναντχάν (αργότερα παντρεύτηκε ως Λακσχμί Σαχγκάλ) ήταν η Υπουργός αρμόδια για τη Γυναικεία Οργάνωση. Κατείχε αυτή τη θέση μαζί με την διοίκηση του Συντάγματος Rani Jhansi, μιας ταξιαρχίας γυναικών στρατιωτών του Ινδικού Εθνικού Στρατού. Για έναν τακτικό Ασιατικό στρατό, αυτό το γυναικείο σύνταγμα ήταν αρκετά πρωτοποριακό: ήταν το πρώτο του είδους του που συγκροτήθηκε στην Ασιατική ήπειρο. Η Δρ Λακσχμί ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς και ευημερούσες γυναικολόγους στη Σιγκαπούρη πριν εγκαταλείψει την πρακτική της για να διοικήσει τα στρατεύματα του συντάγματος Ράνι του Τζάνσι . Άλλοι υπουργοί της Προσωρινής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ινδίας ήταν οι εξής: Κύριος Σ.Α. Άγιερ - Υπουργός Ραδιοτηλεόρασης και Δημοσιότητας Υπολοχαγός Έι Σι Τσάτερτζι - Υπουργός ΟικονομικώνΟ Ινδικός Εθνικός Στρατός εκπροσωπήθηκε από τους υπουργούς των Ένοπλων Δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων: Υπολοχαγός Αζίζ Αχμέντ Υπολοχαγός Ν. Σ. Μπαγκάτ Υπολοχαγός Τζαγκάναθ Ράο. Μπχόνσλ Υπολοχαγός Γκουιζάρα Σινγκ Υπολοχαγός Μοχάμεντ Ζαμάν Κιάνι Υπολοχαγός Μ. Ξ. Λογκανάθαν Υπολοχαγός Έχσαν Καντίρ Υπολοχαγός Σαχ Ναουάζ ΧανΗ Προσωρινή Κυβέρνηση περιελάμβανε επίσης και έναν αριθμό Γραμματέων και Συμβούλων του Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε, συμπεριλαμβανομένων: A. M. Σέιχεϊ - Γραμματέας Καρίμ Γκάνι Ντέμπανθ Ντα Ντ. Μ. Χαν A. Γιελάπα Τ. Θιβύ Σαντάρρ Ισαρ Σινγκ Νάρουλα A. Ν. Σάρκαρ - ο επίσημος νομικός σύμβουλος της κυβέρνησηςΌλοι αυτοί οι Γραμματείς και οι επίσημοι Σύμβουλοι κατείχαν υπουργική θέση στην προσωρινή κυβέρνηση. Η έκταση της καθημερινής διαχείρισης των υποχρεώσεων της Ελεύθερης Ινδίας δεν είναι πλήρως τεκμηριωμένη, επομένως οι συγκεκριμένες αρμοδιότητές τους ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι για το κράτος εκτός των θέσεών τους ως υπουργοί στήριξης για τον Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε είναι άγνωστες. Η Ελεύθερη Ινδία αναγνωρίστηκε ως νόμιμο κράτος από έναν μικρό αριθμό χωρών, κυρίως από τις δυνάμεις του Άξονα και τους συμμάχους τους. Η Ελεύθερη Ινδία είχε διπλωματικές σχέσεις με εννέα χώρες: τη Ναζιστική Γερμανία, την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας, την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία, το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας και την κυβέρνηση Γουάνγκ Τζινγκγουέι, την Ταϊλάνδη, το κράτος της Βιρμανίας, το Μαντσουκούο και τη Δεύτερη Δημοκρατία των Φιλιππίνων. Με τη δήλωση του σχηματισμού της κυβέρνησης στην κατεχόμενη Σιγκαπούρη, ο Τίσεχ της Ιρλανδίας, Έιμαν ντε Βαλέρα, έστειλε συγχαρητήρια στον Μπόσε. Η Γαλλία του Βισύ, ωστόσο, παρόλο που ήταν συνεργάτης του Άξονα, δεν έδωσε ποτέ επίσημη πολιτική αναγνώριση στην Ελεύθερη Ινδία. Η κυβέρνηση συμμετείχε ως παρατηρητής στη Διάσκεψη της Ευρύτερης Ανατολικής Ασίας τον Νοέμβριο του 1943. Σχεδόν όλη η ελεγχόμενη επικράτεια της Προσωρινής Κυβέρνησης βρισκόταν στα νησιά Ανταμάν, αν και επετράπηκε μερική εξουσία επί των Ινδικών κατεχόμενων από την Ιαπωνία εδαφών. Η αστική αρχή της Προσωρινής Κυβέρνησης δεν θεσπίστηκε ποτέ σε περιοχές που κατέλαβε ο INA. Αντίθετα, επικράτησε η ιαπωνική στρατιωτική αρχή και η ευθύνη για τη διοίκηση των κατεχόμενων περιοχών της Ινδίας μοιράστηκε μεταξύ των ιαπωνικών και των ινδικών δυνάμεων. Ως ο μόνος που έμεινε να υπερασπιστεί τη Γιανγκόν από τη Βρετανική προέλαση χωρίς υποστήριξη από τους Ιάπωνες, ο INA ηττήθηκε. Ο Μπόσε συμβουλεύτηκε στο να εγκαταλείψει τη Βιρμανία για να συνεχίσει τον αγώνα του για την ανεξαρτησία της Ινδίας και επέστρεψε στη Σιγκαπούρη πριν από την πτώση της Γιανγκόν. Η κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας που είχε ιδρύσει στα νησιά Ανταμάν και Νικομπάρ κατέρρευσε, όταν οι φρουρές των ιαπωνικών και ινδικών στρατευμάτων του νησιού ηττήθηκαν από τα βρετανικά στρατεύματα και τα ίδια τα νησιά απελευθερώθηκαν. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο Μπόσε σκοτώθηκε από πτώση αεροπλάνου που αναχώρησε από την Ταϊβάν, προσπαθώντας να δραπετεύσει στη Ρωσία. Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας έπαψε να υφίσταται με το τέλος του Άξονα, του ΙΝΑ και την εξαφάνιση του Μπόσε το 1945. Τα στρατεύματα που αποτελούσαν τις ταξιαρχίες του Ινδικού Εθνικού Στρατού συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι πολέμου από τους Βρετανούς. Ορισμένοι από αυτούς τους κρατούμενους μεταφέρθηκαν στην Ινδία και δικάστηκαν από Βρετανικά δικαστήρια για προδοσία, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων υψηλόβαθμων αξιωματικών, όπως ο συνταγματάρχης Γκουρμπάκσχ Σινγκ Ντίλον. Η υπεράσπιση αυτών των ατόμων από τη δίωξη των Βρετανών έγινε κεντρικό σημείο διαμάχης μεταξύ της Βρετανικής διοίκησης και του Ινδικού Κινήματος Ανεξαρτησίας στα μεταπολεμικά χρόνια. Ο πραγματικός βαθμός στον οποίο οι δραστηριότητες του ΙΝΑ επηρέασαν την ανεξαρτησία της Ινδίας, αντικατοπτρίζεται στις απόψεις του Κλέμεντ Άττλη, του Βρετανού πρωθυπουργού την περίοδο της ανεξαρτησίας της Ινδίας. Ο Άττλη αναφέρει αρκετούς λόγους, οι σημαντικότεροι από τους οποίους ήταν οι δραστηριότητες του INA του Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε, που εξασθένισαν τα ίδια τα θεμέλια της Βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, και η ανταρσία του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού της Ινδίας που έκανε τους Βρετανούς να συνειδητοποιήσουν ότι η υποστήριξη από τις Ινδικές ένοπλες δυνάμεις δεν ήταν πλέον εφικτή.
|
Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας (Arzi Hakumat-e-Azad Hind) ή, πιο απλά, Ελεύθερη Ινδία (Azad Hind), ήταν μια Ινδική προσωρινή κυβέρνηση που ιδρύθηκε στη κατεχόμενη από την Ιαπωνία Σιγκαπούρη, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και υποστηρίχθηκε-εξαρτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία. Ήταν μέρος ενός πολιτικού κινήματος που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1940 έξω από την Ινδία με σκοπό τη συμμαχία με τις δυνάμεις του Άξονα για να απελευθερώσει την Ινδία από τη Βρετανική κυριαρχία. Σχηματίστηκε από Ινδούς εξόριστους εθνικιστές, προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη Σιγκαπούρη με νομισματική, στρατιωτική και πολιτική βοήθεια από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία. Με ημερομηνία συγκρότησης την 21η Οκτωβρίου 1943, η κυβέρνηση προήλθε από τις ιδέες του Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε, ο οποίος ήταν επίσης ο επικεφαλής της κυβέρνησης και ο αρχηγός του κράτους. Η κυβέρνηση ανακήρυσσε εξουσία επί του Ινδικού πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού στη βρετανική αποικιακή επικράτεια της Νοτιοανατολικής Ασίας και προσδοκώμενη εξουσία επί του κατεχόμενου εδάφους της Ινδίας από τις Ιαπωνικές δυνάμεις και τον Ινδικό Εθνικό Στρατό κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής προώθησης προς την Ινδία . Η κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας είχε το δικό της νόμισμα, δικαστήριο και αστικό κώδικα και στα μάτια ορισμένων Ινδών, η ύπαρξή της έδωσε μεγαλύτερη νομιμότητα στον αγώνα ανεξαρτησίας ενάντια στους Βρετανούς. Η Ιαπωνία της παρέδωσε επίσης την ονομαστική εξουσία των Ιαπωνικά κατεχόμενων Νήσων Ανταμάν και Νικομπάρ το 1943, αν και η κυβέρνηση συνέχισε να εξαρτάται από την υποστήριξη των Ιαπώνων. Αμέσως μετά τον σχηματισμό της προσωρινής κυβέρνησης, η Ελεύθερη Ινδία κήρυξε πόλεμο ενάντια στις συμμαχικές δυνάμεις στο Μέτωπο Ινδίας-Βιρμανίας. Ο στρατός της, ο Ινδικός Εθνικός Στρατός (Azad Hind Fauj), ξεκίνησε να δραστηριοποιείται εναντίον του Βρετανικού Ινδικού Στρατού και των συμμαχικών δυνάμεων ως μέρος του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού στον τομέα Ιμπχάλ-Κοχίμα. Ο INA είχε την πρώτη του σημαντική συμπλοκή στη Μάχη του Ιμπχάλ όπου, υπό την ηγεσία του Ιαπωνικού Πέμπτου Στρατού, παραβίασε τις βρετανικές άμυνες στη Κοχίμα, φτάνοντας στα περίχωρα της Μοϊράνγκ πριν υποστεί μια καταστροφική ήττα από τις καλά αμυνόμενες Συμμαχικές δυνάμεις ενώ η συμμαχική κυριαρχία στον αέρα και οι περιορισμένες γραμμές ανεφοδιασμού ανάγκασαν τόσο τους Ιάπωνες όσο και τον ΙΝΑ να υποχωρήσουν. Η ύπαρξη της Ελεύθερης Ινδίας είχε την ίδια κατάληξη με εκείνη του Ινδικού Εθνικού Στρατού. Ενώ η ίδια η κυβέρνηση συνέχισε να υπάρχει έως ότου η πολιτική διοίκηση των Νήσων Ανταμάν επέστρεψε στη δικαιοδοσία των Βρετανών προς το τέλος του πολέμου, η περιορισμένη εξουσία της Ελεύθερης Ινδίας τελείωσε ουσιαστικά με την παράδοση του τελευταίου μεγάλου σώματος στρατευμάτων του INA στο Γιανγκόν. Ο θάνατος του Μπόσε θεωρείται το τέλος ολόκληρου του Κινήματος της Ελεύθερης Ινδίας. Η κληρονομιά της Ελεύθερης Ινδίας είναι ωστόσο, αμφιλεγόμενη. Μετά τον πόλεμο, οι Βρετανοί παρακολούθησαν με ανησυχία τη μετατροπή της αντίληψης προς τους ακολούθους της Ελεύθερης Ινδίας από προδότες και συνεργάτες «στους μεγαλύτερους μεταξύ των πατριωτών». Δεδομένης της παλίρροιας του μαχητικού εθνικισμού που πέρασε από την Ινδία και τη δυσαρέσκεια και τις εξεγέρσεις που ενέπνευσε, είναι συζητήσιμο ότι ο πρωταρχικός στόχος της, να αναπτύξει τη δημόσια δυσαρέσκεια και τις εξεγέρσεις εντός των ινδικών τάξεων του Βρετανικού Ινδικού Στρατού για την ανατροπή των Βρετανών, ήταν τελικά επιτυχής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μαυροβουνιακές βουλευτικές εκλογές (2020)
|
Τα 81 μέλη του Κοινοβουλίου εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση από μία ενιαία εκλογική περιφέρεια που καλύπτει όλην την επικράτεια της χώρας. Οι πολιτικοί συνδυασμοί, τα κόμματα, οι συμμαχίες ή οι πολιτικές ομάδες, συμμετέχουν στην ψηφοφορία με κλειστές λίστες υποψηφίων. Οι εκλογείς καλούνται να βάλουν σταυρό προτίμησης στην κλειστή λίστα ενός κόμματος, δηλαδή ψηφίζουν κόμμα και όχι μεμονωμένους υποψήφιους. Το εκλογικό όριο είναι 3% και η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ.Για τους πολιτικούς συνδυασμούς που εκπροσωπούν μειονότητες, δηλαδή εθνικές ομάδες των οποίων ο πληθυσμός είναι ως 15% του πληθυσμού μιας εκλογικής περιφέρειας, ισχύει διαφορετικό εκλογικό όριο. Αν κανένας από αυτούς δεν φτάσει το όριο του 3%, τότε θα έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν τρεις έδρες με εκλογικό όριο 0,7%. Οι πολιτικοί συνδυασμοί που εκπροσωπούν την Κροατική μειονότητα του Μαυροβουνίου δικαιούται να κερδίσει μία έδρα με εκλογικό όριο 0,35%.Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι πολίτες του Μαυροβουνίου ηλικίας άνω των 18 ετών, με την προϋπόθεση να είναι κάτοικοι της χώρας για τουλάχιστον 24 μήνες και να μην έχουν αποστερηθεί τα εκλογικά τους δικαιώματα λόγω δικαστικής απόφασης ή ιατρικής διάγνωσης. Η προσέλευση στην ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική. Από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, του 2016, μέχρι τις τρέχουσες έχουν γίνει αρκετές δημοσκοπήσεις στις οποίες οι ψηφοφόροι απάντησαν για τις προθέσεις τους. Την επόμενη ημέρα των εκλογών οι αρχηγοί των δύο μεγάλων συμμαχιών: ο Ζντράβκο Κριβοκάπιτς από το Μέλλον του Μαυροβουνίου και ο Άλεξα Μπέτσιτς από την Ειρήνη το Έθνος Μας, καθώς και ο Ντρίταν Αμπάζοβιτς του μικρού κόμματος Ενωμένη Μεταρρυθμιστική Δράση, συμφώνησαν να συνδυάσουν τις δυνάμεις τους για να σχηματίσουν τεχνοκρατική κυβέρνηση συνεργασίας, που θα αναλάβει να συνεχίσει τις εργασίες για την ένταξη του Μαυροβουνίου στην Ε.Ε., να καταπολεμήσει τη διαφθορά, να αντιμετωπίσει τα ζητήματα κοινωνικής πόλωσης και την οικονομική κρίση. Επίσης, να μεταρρυθμίσει τον αμφιλεγόμενο «Νόμο για την Ανεξιθρησκεία» ο οποίος, από το Δεκέμβριο του 2019, πυροδότησε πολιτική ανυπακοή και πολλές διαμαρτυρίες στο χώρο των κληρικών. Στις 9 Σεπτεμβρίου οι τρεις αρχηγοί υπέγραψαν τη συμφωνία στο Κέντρο Τύπου της Ποντγκόριτσα. Μεταξύ των άλλων, η συμφωνία προβλέπει ότι η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει με σεβασμό το τρέχων Σύνταγμα, δεν θα αναλάβει πρωτοβουλίες για να αλλαχθούν τα κρατικά σύμβολα της χώρας: η σημαία, το εθνόσημο ή ο εθνικός ύμνος και δεν θα ανακαλέσει την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.Στις 23 Σεπτεμβρίου 2020, στην πρώτη συνεδρίαση του νέου Κοινοβουλίου, ο Άλεξα Μπέτσιτς εξελέγη πρόεδρος της βουλής. Η νέα κυβέρνηση, που εξασφάλισε τις 41 από τις 81 έδρες του κοινοβουλίου, θα έχει Πρωθυπουργό τον Ζντράβκο Κριβοκάπιτς.
|
Την Κυριακή 30 Αυγούστου 2020 διεξήχθησαν εκλογές στο Μαυροβούνιο, για τα 81 μέλη του Κοινοβουλίου Το επί πολλά χρόνια κυβερνών κόμμα, το Δημοκρατικό Κόμμα Σοσιαλιστών, ήρθε πρώτο κερδίζοντας τις 30 έδρες του Κοινοβουλίου. Δεύτερη ήρθε η συμμαχία του Ζντράβκο Κριβοκάπιτς «Για το Μέλλον του Μαυροβουνίου». Συνολικά 8 κόμματα κατάφεραν να μπουν στο Κοινοβούλιο, από τα οποία δύο ήταν για τις μειονότητες. Κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε τις 41 έδρες που απαιτούνται για τον σχηματισμό κυβέρνησης πλειοψηφίας.Στις 9 Σεπτεμβρίου οι συμμαχίες Για το Μέλλον του Μαυροβουνίου (27 έδρες) και Ειρήνη το Έθνος Μας (10 έδρες), και το κόμμα Ενωμένη Μεταρρυθμιστική Δράση (4 έδρες), που μαζί εξασφάλισαν τις 41 έδρες που απαιτούνται για την πλειοψηφία, συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Ζντράβκο Κριβοκάπιτς και πρόεδρο της βουλής τον Άλεξα Μπέτσιτς. Ο Ζντράβκο Κριβοκάπιτς ανέλαβε καθήκοντα στις 4 Δεκεμβρίου και είναι ο πρώτος ανεξάρτητος πολιτικός που έγινε Πρωθυπουργός του Μαυροβουνίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2020)
|
Πετράλωνα Ηλείας
|
Το χωριό απαντάται ήδη στη βενετική απογραφή Corner του 1689 με το παλιό του όνομα και είχε πληθυσμό 119 κατοίκους. Στη βενετική απογραφή Grimani του 1700 είχε 157 κατοίκους. Επί τουρκοκρατίας υπαγόταν διοικητικά και δικαστικά στην επαρχία (καζάς) της Αρκαδίας ως μέρος της περιφέρειας (κόλι) της Ζούρτσας, γεγονός που ίσχυε διοικητικά και επί βενετοκρατίας. Τον Οκτώβρη του 1825 το χωριό, που είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του, πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε από τους Οθωμανούς. Βρισκόμενος στο ΝΑ τμήμα της πρώην επαρχίας Ολυμπίας, ο οικισμός υπαγόταν για διάφορα χρονικά διαστήματα στο Νομό Μεσσηνίας. Ο οικισμός απείχε δύο ώρες δρόμο στα 1885 από τη Ζούρτσα, την έδρα του τότε Δήμου Φιγαλείας. Στα 1870 ιδρύθηκε στο χωριό μονοτάξιο δημοτικό σχολείο αρρένων. Το 1911 λειτουργούσε στο χωριό και δημοτικό σχολείο θηλέων. Το τωρινό όνομα του χωριού οφείλεται στην ύπαρξη πλήθους πέτρινων αλωνιών που υπήρχαν παλιότερα στην ευρύτερη περιοχή του. Το παλιό του όνομα έχει σλαβική προέλευση και σημαίνει «τόπος με ιτιές», γεγονός που αντανακλά μάλλον μια πραγματικότητα του παρελθόντος της περιοχής. Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Φιγαλείας και ορίζεται ως έδρα του μέχρι και την 09/12/1840. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 ορίζεται ως έδρα της κοινότητας Βερβίτσης. Με το ΦΕΚ 306Α της 22/12/1927 το χωριό μετονομάστηκε από Βερβίτσα σε Πετράλωνα. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση «Καποδίστριας», προσαρτάται στο Δήμο Φιγαλείας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Ζαχάρως (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης». Η εξέλιξη του μόνιμου πληθυσμού του οικισμού τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Πολιούχος του χωριού είναι το «Γενέθλιον της Θεοτόκου» του οποίου ο ναός έχει παραδοσιακό λιθόκτιστο καμπαναριό. Στην περιφέρεια του χωριού υπάρχουν ακόμα, πέρα από τον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Νικολάου, ο Άγιος Αθανάσιος καθώς και τα ξωκλήσια της Αναλήψεως, του Αγίου Βασιλείου, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Παντελεήμονα, του Αγίου Χαραλάμπους και του Προφήτη Ηλία. Στην περιφέρεια του χωριού υπάρχουν επίσης παραδοσιακά λιθόκτιστα γεφύρια καθώς και παραδοσιακές πέτρινες βρύσες. Τα Πετράλωνα Ηλείας έχουν ένα μεσογειακό κλίμα (Köppen climate classification: Csa) με θερμά, ξηρά καλοκαίρια και δροσερούς, υγρούς χειμώνες. Στο χωριό έχει κατασκευαστεί από το 2011 ηρώο που μνημονεύει τους πεσόντες Πετραλωνίτες σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Επίσης, εκδίδεται στην Αθήνα από το 2007 κ.εξ. εφημερίδα επιγραφόμενη «Τα Πετράλωνα (Βερβίτσα)» που αποτελεί τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου Πετραλωνιτών. Από το χωριό επίσης κατάγεται ο φιλόλογος Γεώργιος Πολ. Μανουσόπουλος (γενικός γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων). Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Γεώργιος Π. Μανουσόπουλος, «Κοινά τοπωνύμια Φάριδος Λακαιδέμονος και Πετραλώνων Ολυμπίας», Η Φάρις. Τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου Αποφοίτων σχολείων Φάριδος, περίοδος Γ', τχ. 7 (Ιανουάριος 1994), σελ. 3-8 Γεώργιος Π. Μανουσόπουλος, «Κοινά τοπωνύμια Φάριδος Λακαιδέμονος και Πετραλώνων Ολυμπίας. Συνέχεια από το προηγούμενο», Η Φάρις. Τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου Αποφοίτων σχολείων Φάριδος, περίοδος Γ', τχ. 8 (Απρίλιος 1994), σελ. 9-17 Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885 Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Πληθυσμός και Οικισμοί της Πελοποννήσου: 13ος-18ος αιώνας, μετάφρ. Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμ. Αγγελική Κόκκου, Ιστορικό Αρχείο - Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 1987. ISBN 978-000-7059-21-8. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Πετραλώνων Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 14/04/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Πετραλώνων Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/09/2016. Πανδέκτης - Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας, pandektis.ekt.gr. Ανακτήθηκε: 14/04/2014. Ιστοσελίδα για τα Πετράλωνα Ηλείας Ιστοσελίδα για τη Νέα Φιγαλεία, σχετική και με τα Πετράλωνα Ηλείας Ιστολόγιο για τα Πετράλωνα Ηλείας με πλούσιο φωτογραφικό υλικό
|
Τα Πετράλωνα είναι μικρό χωριό της Ηλείας. Ανήκει στο Δήμο Ζαχάρως. Εγγύς του βρίσκονται τα χωριά Νέα Φιγαλεία και Λινίσταινα. Έχει ανατολικό προσανατολισμό και είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου που έχει ομαλή κλίση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B1_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κιστέρνα του Αετίου
|
Η δεξαμενή βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, στην περιοχή Φατίχ (στην εντός των τειχών πόλη), στη γειτονιά του Karagümrük, περίπου 300 μ. νοτιοανατολικά της Πύλης της Αδριανούπολης (Μεσαιωνικής Πύλης του Χαρισίου, αργότερα γνωστής ως Πύλης της Αδριανούπολης) στα τείχη της πόλης, κατά μήκος της Fevzi Paşa Caddesi. Βρίσκεται στο άνω άκρο της κοιλάδας που χωρίζει τον Ε΄ από τον ΣΤ΄ λόφο της Κωνσταντινούπολης. Αν και σύμφωνα με μία ύστερη παράδοση, η ανέγερση της δεξαμενής -η οποία βρισκόταν στη ΙΔ΄ περιοχή της Κωνσταντινούπολης- χρονολογείται από τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Βάλη (β.364-78), ωστόσο επιβεβαιώνεται ότι η κιστέρνα κτίστηκε το 421 από τον Αέτιο, praefectus urbi τηνς Κωνσταντινούπολη το 419 και praefectus praetorio Orientis το 425, επί του Αυτοκράτορα Θεοδόσιου Β΄ (β. 408–50). Η δεξαμενή μπερδεύτηκε από τους μελετητές για μεγάλο χρονικό διάστημα με τη δεξαμενή του Βώνου ή με εκείνη του Άσπαρος και μόνο τα τελευταία χρόνια έγινε με βεβαιότητα η ταύτισή της. Η γιγαντιαία δεξαμενή ήταν προσανατολισμένη παράλληλα με έναν κλάδο της Μέσης οδού, της κεντρικής οδού της Πόλης, ο οποίος συνέδεε την Πύλη του Χαρισίου με το κέντρο της πόλης και περνούσε κοντά από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Τροφοδοτείτο από την κύρια παροχή ύδατος, δηλ. ήταν συνδεδεμένη με το υδραγωγείο του Βάλη. Λόγω των τεράστιων διαστάσεων της, στη Ρωμαϊκή εποχή η δεξαμενή χρησιμοποιήθηκε συχνά ως σημείο αναφοράς για τον προσδιορισμό άλλων κτηρίων, όπως των μοναστηριών του Προδρόμου της Πέτρας, τα Ρωμαίου και τα Μάρα. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο Γάλλος ταξιδιώτης του 16ου αιώνα Pierre Gilles αναφέρει ότι περίπου το 1540 η δεξαμενή ήταν ήδη άδεια. Κατά την οθωμανική περίοδο, η ονομασία της Çukurbostan ("κοίλος κήπος") προδίδει ότι η κατασκευή χρησιμοποιήτο ως κήπος λαχανικών. Από τη δεκαετία του 1920 η κατασκευή έχει μετατραπεί σε γήπεδο και από το 1928 φιλοξενεί ένα χώρο ποδοσφαίρου, το γήπεδο Karagümrük (ή Vefa, από την ομάδα ποδοσφαίρου Βέφα ΣΚ), το οποίο είναι το γήπεδο της ομάδας Fatih Karagümrük SK. Οι προσπάθειες για τον εντοπισμό της θέσης της δεξαμενής του Αετίου ξεκίνησαν αρκετά αργά. Η δεξαμενή είχε ταυτιστεί διαδοχικά: με μία δεξαμενή που βρίσκεται κοντά στο Παλάτι του Πορφυρογενήτου (Tekfur Saray), που τώρα έχει εξαφανιστεί· με τη δεξαμενή που βρισκόταν στην αυλή του μικρού τζαμιού Κεφελί· με τη θολωτή δεξαμενή που βρίσκεται νοτιοανατολικά του Çukurbostan της Πύλης της Αδριανούπολης και γνωστής ως Zina Yokusu Bodrumi. Το κλειδί για την τελική ταύτιση της θέσης της ήταν η πληροφορία ότι η δεξαμενή του Αέτιου βρισκόταν κοντά στο μοναστήρι του Προδρόμου της Πέτρας, το οποίο ήταν σίγουρα στην κοιλάδα που χώριζε τον Ε΄ από το ΣΤ΄ λόφο: αυτό οδήγησε στην ταυτοποίησή της με την Çukurbostan κοντά στην Πύλη της Αδριανούπολης. Η δεξαμενή έχει ορθογώνιο σχέδιο με τεράστιες διαστάσεις, που είναι 244 μ. Χ 85 μ.: το μέσο βάθος της κυμαίνεται μεταξύ 13 μ. - 15 μ. Η χωρητικότητά της ήταν περίπου 250.000-300.000 κ.μ. νερού. Οι τοίχοι της, 5,2 μ. πάχους, και μερικώς ακόμη στη θέση τους, κατασκευάστηκαν σύμφωνα με τη ρωμαϊκή τεχνική οικοδόμησης που ονομάζεται opus listatum, στην οποία εναλλάσσονται τέσσερις σειρές τούβλων με δέκα σειρές πέτρας, ένα κομψό μοτίβο παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιείται στη δεξαμενή του Άσπαρος. Έχει υποτεθεί ότι αυτή η δεξαμενή χρησιμοποιήθηκε για να τροφοδοτεί με νερό την τάφρο των τειχών της Πόλης, αλλά είναι πιο πιθανό ότι ήταν μια κεντρική δεξαμενή, από την οποία το νερό διανεμόταν στην πόλη. Κατάλογος ρωμαϊκών δεξαμενών Mamboury, Ernest (1953). The Tourists' Istanbul. Istanbul: Çituri Biraderler Basımevi. Eyice, Semavi (1955). Istanbul. Petite Guide a travers les Monuments Byzantins et Turcs (στα French). Istanbul: Istanbul Matbaası. Janin, Raymond (1964). Constantinople Byzantine (στα French). Paris: Institut Français d'Etudes Byzantines. Müller-Wiener, Wolfgang (1977). Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn d. 17 Jh. Tübingen: Wasmuth. ISBN 978-3-8030-1022-3. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Cistern of Aetius στο Wikimedia Commons
|
Η δεξαμενή του Αέτιου (λατιν.: cistren Aetii) ήταν μια σημαντική ρωμαϊκή δεξαμενή νερού στην πόλη της Μεσαιωνικής Κωνσταντινούπολης. Κάποτε ήταν μία από τις μεγαλύτερες βυζαντινές δεξαμενές· τώρα είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Κωνσταντινούπολη. Από το 1928 είναι γνωστή ως Karagümrük stadyumu ή Vefa stadyumu, ενώ στην Οθωμανική περίοδο ήταν γνωστή ως Çukurbostan.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
432 Πυθία
|
Η διάμετρος της Πυθίας υπολογίσθηκε σε 47 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 108 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι 0,234 (από δεδομένα του IRAS). Η Πυθία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 8 ώρες και 15 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 100 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Πυθία (Pythia) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,84. Ανακαλύφθηκε το 1897 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε το όνομά της από την Πυθία του Μαντείου των Δελφών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/432_%CE%A0%CF%85%CE%B8%CE%AF%CE%B1
|
Ακόνιτο
|
Η ελληνική ονομασία ακόνιτο (ἀκόνιτον), πιθανόν προέρχεται από τη λέξη ἄκων, που σημαίνει ακόντιο, των οποίων ακοντίων τα άκρα ήταν δηλητηριασμένα με την ουσία ή από ακόνες, εξαιτίας του βραχώδους εδάφους στο οποίο πιστεύεται ότι αναπτυσσόταν το φυτό. Η ελληνική ονομασία λυκοκτόνο θεωρείται ότι υποδηλώνει τη χρήση του χυμού του για το δηλητηριασμό των ακοντίων για το σκότωμα λύκων. Aconitum × austriacum Aconitum × cammarum Aconitum × hebegynum Aconitum × oenipontanum (A. variegatum ssp. variegatum × ssp. paniculatum) Aconitum × pilosiusculum Aconitum × platanifolium (A. lycoctonum ssp. neapolitanum × ssp. vulparia) Aconitum × zahlbruckneri (A. napellus ssp. vulgare × A. variegatum ssp. variegatum)
|
Το ακόνιτο, επίσης λυκοκτόνο και ακονίτης, είναι γένος με πάνω από 250 είδη αγγειόσπερμων που ανήκουν στην οικογένεια Ρανουγκουλίδες. Αυτά τα ποώδη αιωνόβια φυτά είναι κυρίως ιθαγενή στα ορεινά τμήματα του Βόρειου Ημισφαιρίου και αναπτύσσονται στο έδαφος των ορεινών βοσκοτόπων που συγκρατεί την υγρασία αλλά είναι καλά στραγγιζόμενο. Τα περισσότερα είδη είναι άκρως δηλητηριώδη και πρέπει να αντιμετωπίζονται πολύ προσεκτικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%BF
|
Μπερνάρντο Μπελλόττο
|
Ο Μπελλότο γεννήθηκε στη Βενετία, ο γιος του Λορέντζο Αντόνιο Μπελότο και της Φιορέντζα Κανάλ, αδελφή του διάσημου Καναλέτο, και σπούδασε στο εργαστήριο του θείου του.Το 1742 μετακόμισε στη Ρώμη, όπου δημιούργησε πίνακες με όψεις της πόλης. Το 1744 και το 1745 ταξίδεψε βόρεια Ιταλία, και ζωγράφισε πάλι όψεις της κάθε πόλης. Μεταξύ άλλων, εργάστηκε για τον Κάρολο Εμμανουήλ Γ΄ της Σαβοΐας. Από το 1747 έως το 1758 μετακόμισε στη Δρέσδη, μετά από πρόσκληση του Βασιλιά Αυγούστου Γ΄ της Πολωνίας. Δημιούργησε πίνακες των πόλεων Δρέσδη και Πίρνα και τα περίχωρά τους. Σήμερα αυτοί οι πίνακες διατηρούν μια ανάμνηση της πρώην ομορφιάς της Δρέσδης, η οποία καταστράφηκε από βομβαρδισμό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η διεθνής φήμη του μεγάλωσε, και το 1758 δέχτηκε μια πρόσκληση από την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία να έρθει στη Βιέννη, όπου ζωγράφισε απόψεις των μνημείων της πόλης. Το 1761 ο Μπελότο έφυγε από τη Βιέννη για το Μόναχο, όπου έζησε σχεδόν ένα χρόνο. Σε μια επιστολή προς την ξαδέλφη της Μαρίας Αντωνίας της Βαυαρίας, η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρέσια είχε επαινέσει τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του Μπελλότο στην αυλή της Βιέννης. Λογικά, του ανατέθηκαν έργα από την άρχουσα οικογένεια της Βαυαρίας. Ζωγράφησε τη πανοραμική θέα του Μονάχου και δύο απόψεις του Ανακτόρου Νίμφενμπουργκ για τον εκλέκτορα της Βαυαρίας. Στο τέλος του 1761, ο Μπελτότο επέστρεψε στη Δρέσδη. Όταν ο Βασιλιάς Αύγουστος Γ΄ της Πολωνίας, επίσης Εκλέκτορας της Σαξονίας, που συνήθως ζούσε στη Δρέσδη, πέθανε το 1763, το έργο του Μπελτότο έγινε λιγότερο σημαντικό στη Δρέσδη. Κατά συνέπεια, άφησε τη Δρέσδη για αναζήτηση εργασίας στην Αγία Πετρούπολη στην αυλή της Αικατερίνης Β της Ρωσίας. Στο δρόμο του στην Αγία Πετρούπολη, ωστόσο, ο Μπελότο δέχτηκε πρόσκληση το 1764 από τον νέο βασιλιά της Πολωνίας, Στανίσλαβο Αύγουστο Πονιάτοφσκι, για να γίνει ζωγράφος του στη Βαρσοβία από το 1768. Εκεί παρέμεινε περίπου 16 χρόνια, για το υπόλοιπο της ζωής του, ως ζωγράφος του βασιλιά, για τον οποίο ζωγράφισε πολλές απόψεις της πολωνικής πρωτεύουσας και του περιβάλλοντος του Βασιλικού Κάστρου της Βαρσοβίας, συμπλήρωμα των μεγάλων ιστορικών έργων που ανέθεσε ο Πονιατόφσκι από τον Μαρτσέλλο Μπακιαρέλλι. Οι αρχικές του αναθέσεις περιελάμβαναν τη διακόσμηση του Κάστρου Ουγιαζντόβ μεταξύ 1767 και 1770, από την οποία μια μελέτη για την ψευδαίσθηση θησαυροφυλάκιο είναι το μόνο διατηρημένο παράδειγμα της διακόσμησης που χάθηκε το 1784 κατά τη μετατροπή του κάστρου σε στρατιωτικούς στρατώνες.Το 1769 ο ζωγράφος και ο γιος του Λορέντσο (1744-1770) πραγματοποίησαν μια άλλη μεγάλη βασιλική ανάθεση - δεκατέσσερις απόψεις της Ρώμης, αρχαίας και παπικής, με βάση τη συλλογή χαρακτικών από τον Τζοβάνι Μπατίστα Πιρανέζι με τίτλο Vedute di Roma. Η συλλογή διασκορπίστηκε στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και σήμερα διάφοροι πίνακες εκτίθενται σε διάφορα μουσεία στη Ρωσία - Το Ρωμαϊκό Φόρουμ όπως φαίνεται από το Καπιτώλιο στα νοτιοανατολικά και την Πιάτσα ντέλλα Ροτόντα με το Πάνθεον (Μουσείο Καλών Τεχνών στη Μόσχα), Άποψη της Πιάτσα Ναβόνα (Κρατικό Μουσείο στο Γκόρκυ), Άποψη της Σ. Μαρία Ματζόρε (Μουσείο Τέχνης στο Χαβαρόβσκ) και σε ιδιωτικές συλλογές.Οι πίνακες ζωγραφικής του στη Βαρσοβία, 26 απόψεις ζωγραφισμένοι μεταξύ 1770–80 για να εξωραΐσουν τη λεγόμενη Αίθουσα των Πανοραμάτων (αργότερα Αίθουσα Καναλέττο) στο Βασιλικό Κάστρο της Βαρσοβίας και που αργότερα μεταφέρθηκαν στη Ρωσία, αποκαταστάθηκαν στην πολωνική κυβέρνηση το 1921 και χρησιμοποιήθηκαν στην ανοικοδόμηση της πόλης μετά την σχεδόν πλήρη καταστροφή της από γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρώιμη δουλειά του Μπελότο έχει έντονα τα χαρακτηριστικά του στυλ του θείου του, γίνεται πιο ατομική και διακρίνεται τα τελευταία χρόνια με σαφή έμπνευση από την ολλανδική ζωγραφική τοπίου με σωρούς συννέφων, σκιές και πλούσιο φύλλωμα. Ο χρωματισμός του είναι πιο κρύος και χαρακτηρίζεται από το γκρι του ατσαλιού.Η τελευταία περίοδος του έργου του καλλιτέχνη εκτιμάται ως ξεχωριστή από τα προηγούμενα στάδια με έμφαση στην άμεση παρατήρηση, προσπαθώντας για γενική μεταχείριση του προσωπικού, ικανότητα να συλλάβει την ατμόσφαιρα του τόπου και ορατή μεταμόρφωση των πινάκων που γίνονται πιο πολύχρωμοι και με πιο ζεστούς τόνους. Για πρώτη φορά ανέλαβε επίσης ιστορικά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της εκλογής του Στάνισλαου Αυγούστου (1778) για τον βασιλιά και της εισόδου του Γιέζι Οσσολίνσκι στη Ρώμη το 1633 (1779) με ανάθεση από τον Γιόσεφ Μαξιμίλιαν Οσσολίνσκι. Ο Μπελτότο δημιούργησε μια σχολή ζωγραφικής, η οποία συνεχίστηκε αργότερα και αναπτύχθηκε από τους Ζίγμουντ Βόγκελ και Μάρκιν Ζαλέσκι.Ο Μπερνάρντο Μπελλόττο πέθανε στη Βαρσοβία το 1780 και θάφτηκε στην Εκκλησία των Καπουτσίνων στην οδό Μιόντοβα. Beddington, Charles. Bernardo Bellotto and His Circle in Italy. Part I: Not Canaletto but Bellotto. Burlington Magazine 146, no. 1216 (Cct. 2004): 665–674. "Belotto [sic] Bernardo, zwany [γνωστός ως] Canaletto", Encyklopedia Polski, p. 42. STEPHANE LOIRE, HANNA MALACHOWICZ, KRZYSTOF POMIAN, ANDRZEJ ROTTERMUND. "Bernardo Bellotto, Un pittore veneziano a Varsavia". Βιβλίο σε επιμέλεια Andrzej Rottermund, Διευθυντή του Βασιλικού Κάστρου της Βαρσοβίας, και του Henry Loirette, Διευθυντή του Λούβρου (Παρίσι), από την έκθεση του Λούβρου για τον Μπερνάρντο Μπελότο στο Βασιλικό Κ¨αστρο Βαρσοβίας από τις 7 Οκτωβρίου 2004 μέχρι 10 Ιανουαρίου 2005. 5 Continents Editions srl, Milano, (2004). (ISBN 88-7439-139-0). 134 σελίδες με τουλάχιστον 65 μεγάλου μεγέθους έγχρωμες φωτογραφίες
|
Ο Μπερνάρντο Μπελλόττο (Bernardo Bellotto, περ. 1721/2 ή 30 Ιανουαρίου 1721 - 17 Νοεμβρίου 1780) ήταν Ιταλός ζωγράφος αστικού τοπίου ή vedutista, και εκτυπωτής χαρακτικής διάσημος για τις απόψεις ευρωπαϊκών πόλεων (Δρέσδη, Βιέννη, Τορίνο και Βαρσοβία). Ήταν μαθητής και ανιψιός του διάσημου Τζοβάνι Αντόνιο Κανάλ Καναλέττο και μερικές φορές χρησιμοποίησε το διάσημο όνομα του τελευταίου, υπογράφοντας ως Bernardo Canaletto. Στη Γερμανία και την Πολωνία, ο Μπελότο αποκαλούσε τον εαυτό του με το όνομα του θείου του, Καναλέττο.Το στυλ του Μπελλόττο χαρακτηριζόταν από περίπλοκη αναπαράσταση αρχιτεκτονικών και φυσικών τοπίων, και από τη συγκεκριμένη ποιότητα του φωτισμού κάθε χώρου. Είναι πιθανό το ότι ο Μπελτότο, και άλλοι Βενετοί δάσκαλοι του Vedute, μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει σκοτεινό θάλαμο για να επιτύχουν ανώτερη ακρίβεια στα αστικά τοπία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF
|
Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα
|
Το 1945 μία ομάδα σοσιαλιστών λόγιων και πολιτικών, γύρω στα 63 άτομα, που ήταν αντιπολίτευση στο καθεστώς Νέου Κράτους του Ζετούλιο Βάργκας, ίδρυσαν τη Δημοκρατική Αριστερά ( Esquerda Democrática - ED ), ένα οργανωμένο κίνημα που υποστήριξε τις κοινωνικές αλλαγές, τις αστικές και πολιτικές ελευθερίες. Η ΔΑ διέφερε από την Εθνική Δημοκρατική Ένωση, (União Democrática Nacional - UDN), το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου, το οποίο υποστήριξε την ελεύθερη αγορά και τον οικονομικό φιλελευθερισμό, καθώς και από τους κομμουνιστές που υποστήριξαν τον Σταλινισμό. Το 1946 η Δημοκρατική Αριστερά έγινε πολιτικό κόμμα, και τον Αύγουστο του 1947 μετονομάστηκε σε Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πρώτος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Τζοάο Μαγνκαμπέιρα. Στο 1ο συνέδριο του κόμματος, το 1947, επιβεβαιώθηκε η σοσιαλιστική του ιδεολογία: υποστήριξε δομικές μεταρρυθμίσεις, την εθνικοποίηση των οικονομικά στρατηγικών τομέων, την επέκταση στα δικαιώματα των εργαζομένων και τη διασφάλιση υγείας και εκπαίδευσης. Στις εκλογές του 1950, υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Μανγκαμπέιρα, ο οποίος έχασε (0,12%) από τον Ζετούλιο Βάργκας (48,7%). Στις βουλευτικές εκλογές το ΒΣΚ κέρδισε μία έδρα στη Σερζίπε. Το κόμμα συμμετείχε στο κίνημα «Το πετρέλαιο είναι δικό μας», που οδήγησε στην ίδρυση της Πετρομπράς, το 1953. και στο κρατικό μονοπώλιο στην παραγωγή και διακίνηση πετρελαίου. Στις εκλογές του 1955, το ΒΣΚ υποστήριξε τον υποψήφιο της Εθνικής Δημοκρατικής Ένωσης, τον Ζουαρέζ Τάβορα, ο οποίος ήρθε δεύτερος (30,3%). Κατά την Προεδρία του Τζάνγκο Γκούλαρντ, η οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα επιδεινώθηκε. Το έτος 1964 άρχισε με διαδηλώσεις υπέρ και κατά του Τζάνγκο και του προγράμματός του για Βασικές Μεταρρυθμίσεις. Στις 31 Μαρτίου η κυβέρνηση ανατράπηκε με πραξικόπημα, ενώ ο Τζάνγκο εξορίστηκε στην Ουρουγουάη. Ακολούθησε μία περίοδος στρατιωτικής χούντας κατά την οποία περιορίστηκαν πολλές ελευθερίες και δικαιώματα. Τον Οκτώβριο του 1965, με τον 2ο Ιδρυτικό Νόμο, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξαλείφθηκαν, με συμπεριλαμβανόμενο το ΒΣΚ. Μόνο δύο κόμματα διατηρήθηκαν: το κυβερνών ΑΡΕΝΑ και το αντιπολιτευόμενο Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα, και οι σοσιαλιστές μοιράστηκαν μεταξύ αυτών. Στις 2 Ιουλίου 1985, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύθηκε εκ νέου από μία ομάδα φοιτητών και καθηγητών πανεπιστημίου, και με την υποστήριξη της παλιάς Δημοκρατικής Αριστεράς. Πρώτος πρόεδρος του επανιδρυμένου κόμματος ήταν ο λεξικογράφος Αντόνιο Χουάις. Το κόμμα παρέμεινε πιστό στην δημοκρατική σοσιαλιστική ιδεολογία του, και στόχευσε σε μία κεντροαριστερή θέση. Τον Μάιο του 1987 διεξήχθη το πρώτο Συνέδριο του επανιδρυμένου κόμματος, στο οποίο ο γερουσιαστής Τζαμίλ Χαντάτ εξελέγη πρόεδρος της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής και ο Ρομπέρτο Αμαράλ Γενικός Γραμματέας του κόμματος. Αποφάσισαν να αντιπολιτευτούν στην κυβέρνηση του Προέδρου Ζοζέ Σάρνεϊ και έθεσαν 10 άμεσους στόχους, όπως αγροτικές μεταρρυθμίσεις, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, άρση των απαγορεύσεων στις απεργίες, ενότητα στα συνδικάτα και το μέγιστο 40 ώρες εργασίας εβδομαδιαία.To ΒΣΚ είχε μία έδρα στη Συντακτική Συνέλευση του 1988 για το νέο Σύνταγμα. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο βουλευτής του κόμματος στην Παρά δολοφονήθηκε από γαιοκτήμονες. Στις προεδρικές εκλογές του 1989, το κόμμα στήριξε τον υποψήφιο του Κόμματος Εργαζομένων, τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα. Το 1990 ο Μιγκέλ Άραες, ο κυβερνήτης του Περναμπούκο, προσχώρησε στο ΒΣΚ δίνοντάς του μία ώθηση για τις επόμενες εκλογές. Το 1993, στο 4ο συνέδριο του ΒΣΚ, ο Άραες εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος. Το 1997, στο έκτο συνέδριο του ΒΣΚ στη Μπραζίλια εορτάστηκε η επέτειος των 50 χρόνων του κόμματος. Στις δημοτικές εκλογές του 2000 133 υποψήφιοι του κόμματος εκλέχτηκαν δήμαρχοι. Στις προεδρικές εκλογές του 2002 το ΒΣΚ παρουσίασε δικό του υποψήφιο, τον τότε κυβερνήτη του Ρίο ντε Τζανέιρο, Άντονι Γκαροτίνο, ο οποίος υποστηρίχθηκε και από τα άλλα τρία κόμματα της συμμαχίας «Βραζιλιάνικη Ελπίδα», συγκέντρωσε το 17,9% των ψήφων και ήρθε τρίτος. Το 2010 το ΒΣΚ αναδείχθηκε ως μεγάλη πολιτική δύναμη όταν από το κόμμα εκλέχτηκαν 6 κυβερνήτες κρατιδίων. Το 2012 το κόμμα κέρδισε 444 δημαρχεία, επιτυγχάνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό επανεκλογής δημάρχων: 71%.
|
Το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα ( πορτογαλικά: Partido Socialista Brasileiro) είναι ένα πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία. Ιδρύθηκε το 1947, το 1965 εξαλείφθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς μαζί με άλλα κόμματα, και ιδρύθηκε εκ νέου μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το 1985. Ήταν μέρος της κυβερνώσας συμμαχίας το 2007-2014, και συμμετείχε στην πολιτική συμμαχία «Για τη Συνεχή Αλλαγή της Βραζιλίας» που υποστήριξε την Ντίλμα Ρούσεφ, την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Βραζιλίας. Από το 2014 μέχρι σήμερα, το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1
|
Νιλ Ντε Πάου
|
Ο Ντε Πάου άρχισε τη σταδιοδρομία τους στις ακαδημίες νέων της Λόκερεν, πριν ενταχθεί στην πρώτη ομάδα τη σεζόν 2008-09. Την 1η Ιουλίου 2015, μετακινήθηκε στη γαλλική Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ, για 750.000 ευρώ.Την 1η Ιουλίου 2015, επέστρεψε στο Βέλγιο για τη Ζούλτε Βάρεγκεμ, για 350.000 ευρώ.Στις 26 Ιουλίου 2019, υπέγραψε με την τουρκική Ρίζεσπορ.Στις 25 Ιανουαρίου 2020, υπέγραψε συμβόλαιο έξι μηνών με τον Ατρόμητο, με την επιλογή ανανέωσης για ακόμη ένα έτος, με ελεύθερη μεταγραφή. Ο Ντε Πάου έχει αγωνιστεί στις «μικρές» Εθνικές ομάδες του Βελγίου U16, U17, U18, U19 και U21, έχοντας συνδυαστικά 68 συμμετοχές και 19 γκολ. Με την Εθνική Βελγίου U17, αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 του 2007 στη Νότια Κορέα. Λόκερεν Κύπελλο Βελγίου: 2011-12, 2013-14 (Αγγλικά) Προφίλ Νιλ Ντε Πάου στο Soccerway Στατιστικά στο Βέλγιο στο e-kickoff.com Προφίλ στο transfermarkt.com
|
Ο Νιλ Ντε Πάου (Nill De Pauw, προφέρεται: [ˈnɪl də ˈpʌu], γενν. 6 Ιανουαρίου 1990) είναι Βέλγος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος για τον Ατρόμητο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CE%B5_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Μεριέμ Χαντίντ
|
Έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα στο Πανεπιστήμιο Πωλ-Σαμπατιέ της Τουλούζης το 1996, με τη διατριβή της να επικεντρώνεται στην ανακάλυψη και στην ανάλυση των υπερευαίσθητων κυμάτων κλονισμού στους παλλόμενους αστέρες. Στη συνέχεια εργάστηκε στο "Centre national de la recherche scientifique"" στο Μονπελιέ. Από το 1998 έως το 2001, εργάστηκε στην εγκατάσταση του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου στη Χιλή και το 2002, προσχώρησε στο "Conseil national des Astronomes".Το 2006, ηγήθηκε της πρώτης αποστολής για την εγκατάσταση τηλεσκοπίων σε ένα νέο αστρονομικό παρατηρητήριο στη θέση "Dome C" στη καρδιά της Ανταρκτικής. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα αστρονόμος που εργάστηκε στην Ανταρκτική και η πρώτη που ύψωσε τη σημαία του Μαρόκου στο Νότιο Πόλο.
|
Η Μεριέμ Χαντίντ είναι Μαροκινή αστρονόμος, εξερευνήτρια και ερευνήτρια στο "Dome C" στην Ανταρκτική. Το 2006, ηγήθηκε μιας επιστημονικής ομάδας με σκοπό την εγκατάσταση ένα σημαντικό αστρονομικό παρατηρητήριο στην καρδιά της Ανταρκτικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BC_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CF%84
|
Ιουδαιορωμαϊκοί Πόλεμοι
|
Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος (66-74) (" המרד הגדול", Μεγάλη Επανάσταση): Κατά τον Πρώτο Ιουδαϊκό Πόλεμο καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και ο Ναός του Σολομώντα (τέλος Αυγούστου του 70). Δεύτερος Ιουδαϊκός Πόλεμος (115-117) (" מרד התפוצות ", Εξέγερση της Διασποράς): Η σύγκρουση αυτή που ξεκίνησε από την Ανατολική Μεσόγειο και κατέληξε στην Ιουδαία κατέστρεψε τις πολυάριθμες και ακμάζουσες ιουδαϊκές κοινότητες της Διασποράς στην Κύπρο, στην Κυρηναϊκή, στην Αίγυπτο και στη Μεσοποταμία. Τρίτος Ιουδαϊκός Πόλεμος (132-135) ( " מרד בר כוכבא ", Εξέγερση του Μπαρ Κόχμπα): Η σύγκρουση αυτή κατέληξε στην εκδίωξη του ιουδαϊκού λαού από τα εδάφη της Ιουδαίας που μετονομάστηκε σε Συρία-Παλαιστίνη, ενώ ταυτόχρονα η ειδωλολατρική ονομασία Αιλία Καπιτωλίνα αντικατέστησε την ιουδαϊκή Ιερουσαλήμ. Εβραίοι Ιουδαία (ρωμαϊκή επαρχία) Συρία-Παλαιστίνη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τομ. ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη Εκδοτική Αθηνών 1979 Ιστορία Εικονογραφημένη,Claude Aziza. Άρθρο – Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ.Τεύχος - 317. Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ 1994 Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού, Εκδόσεις Παπαδήμα 2005
|
Οι Ιουδαιορωμαϊκοί πόλεμοι (66-135) ήταν μια διαδοχική σειρά μεγάλων συγκρούσεων μεταξύ του Ρωμαϊκού κράτους και των Ιουδαίων που έλαβαν χώρα τόσο στην Ιουδαία και την ευρύτερη περιοχή της, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μεσοποταμία. Οι επιπτώσεις των πολέμων ήταν τραγικές για τους ηττημένους. Ο ιουδαϊκός λαός όχι μόνο έχασε το θρησκευτικό του κέντρο, τον Ναό του Σολομώντα, ο οποίος ερειπώθηκε, αλλά και την ιερή του πόλη την Ιερουσαλήμ που μετονομάστηκε σε Αιλία Καπιτωλίνα ενώ ταυτόχρονα εκδιώχτηκε και εκπατρίστηκε από το εθνικό του κέντρο, την Ιουδαία. Το γεγονός αυτό σήμανε το ουσιαστικό τέλος της ιουδαϊκής ανεξαρτησίας και την αρχή της πραγματικής διασποράς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9
|
Double Live Assassins
|
1. The Medley (Lawless) - 11:32 "On Your Knees" "I Don't Need No Doctor" (Armstead, Ashford, Simpson) "Hellion" "Chainsaw Charlie (Murders in the New Morgue)"2. Wild Child (Lawless, Holmes) - 6:033. Animal (Fuck Like a Beast) (Lawless) - 4:134. L.O.V.E. Machine (Lawless) - 4:165. Killahead (Lawless, Holmes) - 3:516. I Wanna Be Somebody (Lawless) - 6:277. U (Lawless, Holmes) - 5:348. The Real Me (Townshend) - 3:379. Kill Your Pretty Face (Lawless, Holmes) - 6:3410. The Horror (Lawless, Holmes) - 9:10 1. Blind in Texas (Lawless) - 5:342. The Headless Children (Lawless) - 5:463. The Idol (Lawless) - 6:144. The Crimson Idol Medley (Lawless) - 10:375. Little Death (Lawless, Holmes) - 4:176. Mean Man (Lawless) - 3:517. Rock and Roll to Death (Lawless) - 3:52 Το "Double Live Assassins" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Μπλάκι Λόουλες - φωνητικά, κιθάρα Κρις Χολμς - κιθάρα, φωνητικά Μάικ Ντούντα - μπάσο, φωνητικά Στετ Χάουλαντ - τύμπανα Double Live Assassins - WASP | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic W.A.S.P. - Double Live Assassins (album review ) | Sputnikmusic W.A.S.P. - Double Live Assassins - Encyclopaedia Metallum
|
Double Live Assassins είναι ο τίτλος του διπλού, ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος W.A.S.P., το οποίο κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου του 1998 μέσω της "Capitol Records". Στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1998. Η ηχογράφηση του πραγματοποιήθηκε κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ "Kill Fuck Die", το 1997.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Double_Live_Assassins
|
Μαζί ποτέ
|
Το κοινωνικό δράμα αναφέρεται στην ιστορία δυο ανθρώπων στο σύγχρονο Αμβούργο, με μόνο ίσως κοινό στοιχείο την τουρκική τους καταγωγή. Ο Τσάιτ, ένας σαραντάχρονος απεγνωσμένος αλκοολικός, καταλήγει σε ψυχιατρείο μετά από αυτοκαταστροφική πτώση με αυτοκίνητο σε έναν τοίχο. Εκεί γνωρίζει την Σιμπέλ, μια εικοσάχρονη όμορφη κοπέλα επίσης τουρκικής καταγωγής. Όπως και ο Τσάιτ βρίσκεται και αυτή εκεί επειδή αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει (έκοψε τις φλέβες τις), αφού δεν αντέχει την ζωή στην αυστηρά παραδοσιακή της οικογένεια. Με σκοπό να απελευθερωθεί από τους γονείς και τον αδερφό της, προτείνει στον Τσάιτ ψεύτικο γάμο για να μπορέσει να «ζήσει τη ζωή της». Ο Τσάιτ, ο οποίος όπως λέει ότι «έχει πετάξει» την μητρική του τουρκική γλώσσα και συντηρείται μαζεύοντας ποτήρια σε ένα κλαμπ, αρχικά διστάζει αλλά τελικά δέχεται. Μετά τον γάμο η Σιμπέλ απολαμβάνει την νεοκατακτηθείσα της ελευθερία στην νυχτερινή ζωή του Αμβούργου. Ο Τσάιτ αρχικά παρακολουθεί την ζωή της αδιάφορος. Σταδιακά όμως αναπτύσσονται τα αισθήματα μεταξύ τους με τραγικές συνέπειες. Η ταινία διαδραματίζεται στο Αμβούργο, όπου μεγάλωσε ο ίδιος ο Ακίν. Ο Αδάμ Μπουσδούκος έχει μια μικρή εμφάνιση στην ταινία στο ρόλο του μπάρμαν. Χρυσή Άρκτος στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου, 2004 Βραβείο FIPRESCI, 2004 5 βραβεία Lola in Gold του Deutscher Filmpreis Καλύτερη ταινία Καλύτερη σκηνοθεσία Καλύτερος Α' Γυναικείος ρόλος: Σιμπέλ Κεκιλί Καλύτερος Α' Αντρικός ρόλος: Μπιρόλ Ουνέλ Καλύτερη φωτογραφία: Ράινερ Κλάουσμαν Βραβείο Gilde-Filmpreis της Filmmesse Leipzig, 2004 Βραβείο Silver Mirror Award στο Φεστιβάλ Ταινιών του Όσλο Δυο Ευρωπαικά Βραβεία Κινηματογράφου (Europäischer Filmpreis), 2004Καλύτερη Ταινία 2004 Καλύτερη σκηνοθεσία Βραβείο Goya (καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία 2005) Ιστοσελίδα της ταινίας Μαζί ποτέ στο cine.gr
|
Μαζί ποτέ (πρωτότυπος τίτλος στα γερμανικά Gegen die Wand, στα αγγλικά Head-On, στα τουρκικά Duvara Karşı) είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας, σε σκηνοθεσία του Φατίχ Ακίν, παραγωγής του 2004.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%AF_%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD
|
Στεφανία του Μονακό
|
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1982, ενώ επέστρεφαν στο παλάτι από το αγρόκτημά τους στο Ροκαζέλ της Γαλλίας, η Στεφανία και η μητέρα της είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Γκρέις πέθανε την επόμενη μέρα 14 Σεπτεμβρίου, ενώ η Στεφανία υπέστη κάταγμα ενός σπονδύλου του λαιμού.Παρά το γεγονός ότι η επίσημη εκδοχή ήταν ότι η Γκρέις υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την οδήγηση, φημολογήθηκε ότι η Στεφανία ήταν αυτή που οδηγούσε στην πραγματικότητα. Η Στεφανία αρνήθηκε να μιλήσει δημοσίως για το θάνατο της μητέρας της, μέχρι το 1989, όταν έδωσε συνέντευξη στον συγγραφέα Τζέφρι Ρόμπινσον, επιμένοντας ότι οι φήμες ήταν αναληθείς. Τότε δήλωσε τα εξής: «Υπήρχε μεγάλη πίεση προς εμένα, επειδή όλοι έλεγαν ότι εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο, ότι ήταν δικό μου λάθος, ότι είχα σκοτώσει τη μητέρα μου... Δεν είναι εύκολο όταν είσαι στα 17 να ζεις με αυτό». Το 2002 σε συνέντευξή της επανήλθε στο θέμα, δηλώνοντας: «Όχι μόνο δεν έχω ξεπεράσει το φρικτό τραύμα της απώλειας της μητέρας μου σε πολύ νεαρή ηλικία, αλλά ήμουν δίπλα της τη στιγμή του ατυχήματος. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έχω υποφέρει και εξακολουθώ να υποφέρω». Η Στεφανία μιλάει άπταιστα γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Παρακολούθησε την σχολική της εκπαίδευση στο Νταμ ντε Σα-Μαρ του Μονακό και στη συνέχεια στο Ντουπανλούπ του Παρισιού. Το 1982 έλαβε το απολυτήριο λυκείου. Κατά τη διάρκεια των παιδικών της χρόνων έκανε μαθήματα χορού και πιάνου, και συμμετείχε σε αγώνες γυμναστικής και ιππασίας. Το 1983, μετά τη φυσική αποκατάστασή της από το ατύχημα που σκότωσε τη μητέρα της, η Στεφανία ξεκίνησε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα στον οίκο μόδας Κριστιάν Ντιόρ υπό την καθοδήγηση του Μαρκ Μποάν. Το επόμενο έτος έκανε το ντεμπούτο της ως μοντέλο υψηλής ραπτικής στο ισπανικό περιοδικό Όλα, ένα εγχείρημα που επανέλαβε και το 1990. Το 1985 φωτογραφήθηκε για τη γερμανική έκδοση του περιοδικού Βογκ και για το αμερικανικό περιοδικό Βάνιτι Φέαρ. Έγινε, επίσης, η εκπρόσωπος της ελβετικής εταιρείας καλλυντικών Λα Πρερί, για την οποία φωτογραφήθηκε. Ακόμα, εμφανίστηκε στο εξώφυλλο και της γαλλικής Βογκ, φωτογραφιζόμενη από τον Γερμανό φωτογράφο Χέλμουτ Νιούτον τον Σεπτέμβριο του 1986. Το 1986 η Στεφανία εγκαινίασε μια σειρά από μαγιό, τα οποία είχε σχεδιάσει μαζί με τον Αλίξ ντε λα Κομπλ, γνωστό της από την εκπαίδευσή της στον οίκο μόδας Ντιόρ. Η επίδειξη μόδας για την παρουσίαση των μαγιό έγινε στην Αθλητική Λέσχη του Μονακό και παρακολουθήθηκε από τον Πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄, τον Πρίγκιπα Αλβέρτο και την Πριγκίπισσα Καρολίνα. Ήταν ένα σημαντικό γεγονός που καλύφθηκε από μέσα ενημέρωσης διεθνώς. Το 1989 παρουσίασε το δικό της ομώνυμο άρωμα. Τον Δεκέμβριο του 2008 σύνταξε μέρος του περιοδικού Βογκ Παρί και φιλοξενήθηκε στο εξώφυλλό του.Η Στεφανία είναι η συνιδιοκτήτρια των καφετεριών και καταστημάτων Ριπλέι του Μονακό και της Βαρκελώνης. Τον Φεβρουάριο του 1986 η Στεφανία κυκλοφόρησε το πρώτο της τραγούδι με την γαλλική εταιρεία Καρέρ. Το τραγούδι της "Ουραγκά" (Ouragan, δηλ. τυφώνας) έγινε διεθνής επιτυχία, πουλώντας περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Το άλμπουμ της "Μπεσουά" (Besoin, δηλ. χρειάζομαι) πούλησε πάνω από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα, με 100.000 πωλήσεις να σημειώνει μόνο στη Γαλλία. Το τραγούδι της "Φλας" (Flash) σημείωσε κι αυτό πανευρωπαϊκή επιτυχία. Τον Ιανουάριο του 1987 η Στεφανία κυκλοφόρησε το τραγούδι "Νέοι Παντού" (Young Ones Everywhere) για φιλανθρωπικό σκοπό υπέρ της Γιούνισεφ. Την ίδια χρονιά μετακόμισε στο Λος Άντζελες για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ της. Ωστόσο, της πήρε πέντε χρόνια για να κυκλοφορήσει. Το άλμπουμ "Στέφανι" κυκλοφόρησε το 1991 και συνάντησε απογοητευτικές πωλήσεις και αρνητικές κριτικές, παρά τη διαφημιστική του προσπάθεια. Μετά τη συμμετοχή της στο τραγούδι Ιν δε κλόζετ του Μάικλ Τζάκσον αποφάσισε να τερματίσει τη μουσική της καριέρα. Εξαίρεση αποτελεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Λορ ντε νο βι" (L'Or de nos vies, δηλ. ο χρυσός της ζωής μας) το 2006 για την καταπολέμηση του Έιτζ. Η Στεφανία είναι η πρόεδρος αρκετών συλλόγων, όπως του "Κέντρου Νεολαίας του Μονακό" και του "Κέντρου Δράσης Πριγκίπισσα Στεφανία", ενώ είναι επίτιμο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Πριγκίπισσα Γκρέις. Έχει υπάρξει προστάτης του Διεθνούς Φεστιβάλ Τσίρκου του Μόντε Κάρλο, στο οποίο συνηθίζει να παρευρίσκεται, και τον Παγκόσμιο Σύνδεσμο των Φίλων Παιδιών, που ιδρύθηκε το 1963 από τη μητέρα της Γκρέις. Από το 1985 είναι η πρόεδρος του Μαγικού Γκραν Πριν του Μόντε Κάρλο και του Διεθνούς Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου.Το 2003 η Στεφανία δημιούργησε το σύλλογο Γυναίκες Εναντίον του Έιτζ και το 2004 την οργάνωση Καταπολέμηση του Έιτζ (Fight Aids Monaco) με αποστολή την ενημέρωση, την πρόληψη και υποστήριξη ατόμων που έχουν προσβληθεί από τον ιό. Από το 2006 είναι πρέσβειρα του Κοινού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το HIV/AIDS. Στις 26 Ιουνίου 2010, η Στεφανία εγκαινίασε, παρουσία του Πρίγκιπα Αλβέρτου, το Σπίτι της Ζωής (Maison de Vie) στο Καρπεντρά της Γαλλίας, που προσφέρει ψυχολογική και υλική βοήθεια σε άτομα που ζουν με τον ιό του Έιτζ και στις οικογένειές τους. Η Στεφανία έχει, επίσης, διοργανώσει διάφορες εκδηλώσεις, όπως δημοπρασίες, συναυλίες και γκαλά, για την υποστήριξη του ιδρύματός της. Η Στεφανία είχε αναπτύξει σχέσεις με τον Πολ Μπελμοντό, τον Άντονι Ντελόν, τον Ρομπ Λόου και τον Ζαν-Ιβ λε Φουρ, πριν να ξεκινήσει τη σχέση της με τον σωματοφύλακά της, Ντανιέλ Ντουκρουέ το 1992. Με τον Ντεκρουέ, η Στεφανία απέκτησε δύο παιδιά, τον Λουί και την Πολίν. Τα παιδιά τους περιλήφθησαν στη γραμμή για τη διαδοχή του θρόνου του Μονακό, όταν το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 1 Ιουλίου 1995. Ωστόσο, στις 4 Οκτωβρίου 1996 πήραν διαζύγιο. Στις 15 Ιουλίου 1998 η Στεφανία γέννησε το τρίτο της παιδί, την Καμίλ. Όμως, αρνήθηκε να αποκαλύψει το όνομα του πατέρα της Καμίλ, ενώ εξαιτίας του γεγονότος ότι αποκτήθηκε εκτός γάμου, η Καμίλ δεν περιλαμβάνεται στη γραμμή διαδοχής του θρόνου του Μονακό.Το 2001 η Στεφανία ξεκίνησε μια σχέση με τον παντρεμένο εκπαιδευτή ελεφάντων Φράνκο Κνι και μετακόμισε μαζί με τα τρία της παιδιά στο καραβάνι του τσίρκου του. Ωστόσο, αυτή η σχέση έληξε το 2002 και η Στεφανία με την οικογένειά της επέστρεψε στο Μονακό. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2003 παντρεύτηκε τον Πορτογάλο ακροβάτη Άντανς Λόπεζ Πέρες, με τον οποίο πήρε διαζύγιο το Νοέμβριο του 2004.Η Στεφανία έχει βαπτίσει τον Αντρέα Κασιράγκι, μεγαλύτερο γιο της αδελφής της Καρολίνας.
|
Η Πριγκίπισσα Στεφανία του Μονακό (Stéphanie Marie Élisabeth Grimaldi, 1 Φεβρουαρίου 1965) είναι το μικρότερο παιδί του πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄ του Μονακό και της Αμερικανίδας ηθοποιού Γκρέις Κέλι. Πήρε το όνομά της από την μακρινή πρόγονή της Στεφανία του Μπουαρνέ. Στο παρελθόν υπήρξε τραγουδίστρια, σχεδιάστρια ρούχων και μοντέλο. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει αποκτήσει τρία παιδιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%8C
|
Δήμος Ερμιόνης
|
Αναλυτικά τα δημοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί που αποτελούν τον δήμο Ερμιόνης: Δ.δ. Ερμιόνης [ 3.194 ] η Ερμιόνη [ 2.562 ] οι Άγιοι Ανάργυροι [ 427 ] η Αχλαδίτσα [ 205 ] Δ.δ. Ηλιοκάστρου -- το Ηλιόκαστρο [ 599 ] Δ.δ. Θερμησίας [ 761 ] η Θερμησία [ 437 ] η Αγία Αικατερίνη [ 17 ] η Ακτή Ύδρας [ 37 ] το Μετόχι [ 56 ] τα Πηγάδια [ 113 ] το Πλέπι [ 46 ] το Σωληνάρι [ 55 ] Ο δήμος Ερμιόνης σχηματίστηκε για πρώτη φορά το 1835 και περιλάμβανε τα χωριά Ερμιόνη, Σαμπάριζα, Θερμησία, Πλέπι, Μετόχι Ύδρας και τη Μονή Αγ. Αναργύρων. Το 1841 ο δήμος επεκτάθηκε καθώς συγχωνεύτηκε σε αυτόν ένα μέρος από τον καταργημένο Δήμο Διδύμων και επανήλθε στα προηγούμενα όριά του το 1866 με την επανασύσταση του δήμου Διδύμων. Ο δήμος Ερμιόνης διατηρήθηκε μέχρι το 1912 οπότε και καταργήθηκε. Η Κοινότητα Ερμιόνης συστάθηκε με τη διοικητική μεταρρύθμιση του 1912. Αρχικά περιλάμβανε την Ερμιόνη που ήταν έδρα της κοινότητας και τη Θερμησία. Το 1920 μέσα στα όρια της κοινότητας αναγνωρίστηκαν οι οικισμοί Σαμπάριζα, Δάρδιζα, Μετόχι, Κινέτα, Μεταλλεία και Φουρκαρία. Οι δύο τελευταίοι οικισμοί καταργήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα. Το 1955 αποσπάστηκαν από την κοινότητα οι οικισμοί Θερμησία, Πηγάδια και Μετόχι που εντάχθηκαν στη νεοσύστατη κοινότητα Θερμησίας. Τα επόμενα χρόνια αναγνωρίστηκαν μέσα στα όρια του δήμου και οι οικισμοί Κουβέρτα, Ποδάρι, Κάπαρη, Κάμπος και Πετροθάλασσα οι οποίοι καταργήθηκαν το 2001. Η κοινότητα Ερμιόνης ονομάστηκε δήμος το 1994, ενώ δημιουργήθηκε ξανά διευρυμένος δήμος Ερμιόνης, το 1999, με την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας με το οποίο συνενώθηκαν ο πρώην Δήμος Ερμιόνης και οι πρώην κοινότητες Θερμησίας και Ηλιοκάστρου. Δήμαρχοι κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου λειτουργίας του δήμου ήταν οι: Κωνσταντίνος Γκολεμάς (1877-1880, 1905-1911) Ιωάννης Νικολάου (1880-1888,1895-1896) Άγγελος Παπαβασιλείου (1888-1895, 1896-1905, 1911-1912) Λεμπέσης Ανάργυρος (1999-2010) Δήμος Ερμιόνης Κόμβος Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αργολίδας
|
Ο Δήμος Ερμιόνης ήταν δήμος του νομού Αργολίδας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Ο δήμος λειτούργησε την περίοδο 1999-2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στο νέο δήμο Ερμιονίδας. Βρισκόταν στα νότια του Νομού και συνόρευε με τους δήμους Κρανιδίου και Τροιζήνας. Ο πληθυσμός του δήμου ήταν 4.554 κάτοικοι. Ο Δήμος Ερμιόνης διαιρούταν σε τρία Δημοτικά Διαμερίσματα, στο δημοτικό διαμέρισμα Ερμιόνης, στο δημοτικό διαμέρισμα Ηλιοκάστρου και στο δημοτικό διαμέρισμα Θερμησίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Γιακιτόρι
|
Καθώς είναι σχεδιασμένα για ευκολία και φορητότητα, τα γιακιτόρι μαγειρεύονται συνήθως με μεθόδους βήμα προς βήμα. Παραδοσιακά, γινόταν χρησιμοποιώντας φορητές ψησταριές με κάρβουνο. Αυτή είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται συχνότερα από το γιατάι, ωστόσο, τα εστιατόρια μπορούν να χρησιμοποιούν σταθερές ψησταριές και, ανάλογα με την περίπτωση, κάρβουνο binchōtan υψηλότερης ποιότητας. Στο σπίτι, χρησιμοποιούνται συσκευές γνωστές ως τακούτζο κόνρο (takujō konro, 卓上コンロ, "μικρή ψηστιέρα") ή γιακιτόρι-κι (焼き鳥器, "συσκευή γιακιτόρι"). Τα γιακιτόρι-κι είναι μικρές ηλεκτρικές συσκευές, που χρησιμοποιούν ένα θερμαντικό στοιχείο παρόμοιο με αυτό μιας ψηστιέρας ή τοστιέρας, για να μαγειρέψουν το φαγητό, που έχει τοποθετηθεί από πάνω. Για να διευκολύνεται το ομοιόμορφο μαγείρεμα, το κρέας κόβεται σε μικρά, περίπου ομοιόμορφα σχήματα και στη συνέχεια σουβλίζεται με κούσι. Μετά τα γιακιτόρι καρυκεύονται και μαγειρεύονται. Το ψήσιμο στα κάρβουνα είναι η προτιμώμενη μέθοδος μαγειρέματος, καθώς παράγει υψηλή θερμότητα και ισχυρές φλόγες ενώ εκπέμπει ελάχιστους έως καθόλου υδρατμούς. Αυτό επιτρέπει στα συστατικά να μαγειρεύονται γρήγορα ενώ προσδίδουν μια τραγανή υφή στο δέρμα. Αν και μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο ψήσιμο υγραέριο και ηλεκτρική ενέργεια, δεν αναπτύσσουν τα ίδια αρώματα ή υφές με τα μαγειρεμένα με κάρβουνο γιακιτόρι. Τα καρυκεύματα για το γιακιτόρι χωρίζονται κυρίως σε δύο τύπους: αλμυρά ή αλμυρά-γλυκά. Ο αλμυρός τύπος συνήθως χρησιμοποιεί απλό αλάτι ως κύριο καρύκευμά του. Για την αλμυρή-γλυκιά ποικιλία χρησιμοποιείται τάρε, μια ειδική σάλτσα, που αποτελείται από μίριν, σάκε, σάλτσα σόγιας και ζάχαρη. Άλλα κοινά μπαχαρικά περιλαμβάνουν πιπέρι καγιέν σε σκόνη, σιτσίμι, ιαπωνικό πιπέρι, μαύρο πιπέρι και γουασάμπι, ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Τα γιακιτόρι-για (Yakitori-ya, 焼き鳥屋) είναι μικρά καταστήματα, που ειδικεύονται στα γιακιτόρι. Συνήθως έχουν τη μορφή ενός μικρού καταστήματος, που προσφέρει μόνο υπηρεσίες φαγητού σε πακέτο, αλλά τα εστιατόρια και οι αλυσίδες εστιατορίων είναι επίσης δημοφιλή.Το γιακιτόρι δεν περιορίζεται σε εξειδικευμένα καταστήματα: βρίσκεται εύκολα στα μενού των ιζακάγια (:Ιαπωνικά μπαρ) σε όλη την Ιαπωνία και πωλείται ως προμαγειρεμένο φαγητό, ως κατεψυγμένα πακέτα σε συσκευασία κενού αέρος ή ακόμα και σε κονσέρβα. Το τελευταίο έγινε δημοφιλές από την Hotei Foods Corporation, την πρώτη εταιρεία, που ξεκίνησε να πουλά την κονσέρβα με γιακιτόρι το 1970, με εννέα γεύσεις από το 2016. Το τηλεοπτικό τους διαφημιστικό τραγούδι ήταν εμβληματικό για την επωνυμία τους.Λόγω της ευκολίας προετοιμασίας και της φορητότητάς του, το γιακιτόρι είναι ένα πολύ δημοφιλές φαγητό δρόμου, που πωλείται συχνά από μικρά καροτσάκια και πάγκους γνωστά ως γιατάι. Τα γιατάι βρίσκονται, μεταξύ άλλων, σε διάσπαρτους δρόμους κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ ή σε διαδρομές με μεγάλη κίνηση κατά τη διάρκεια της βραδινής μετακίνησης, όπου οι πελάτες απολαμβάνουν μπύρα και σάκε με γιακιτόρι. Λόγω της μεγάλης ποικιλίας στα κοψίματα και τις μεθόδους προετοιμασίας, υπάρχουν πολλά είδη γιακιτόρι. Μερικά δημοφιλή παραδείγματα περιλαμβάνουν: μόμο (momo) (もも), μπούτι κοτόπουλου χασάμι (hasami) (はさみ), κοιλιά κοτόπουλου και φρέσκο κρεμμυδάκι σασάμι (sasami) (ささみ), στήθος νεγκίμα (negima) (ねぎま), κοτόπουλο και φρέσκο κρεμμυδάκι τσουκούνε (tsukune) (つくね), κεφτεδάκια κοτόπουλου τορικάβα (tori)kawa ((とり)かわ), δέρμα κοτόπουλου, ψημένο στη σχάρα μέχρι να γίνει τραγανό τεμπασάκι (tebasaki) (手羽先), φτερούγα κοτόπουλου μποντζίρι (bonjiri) (ぼんじり), ουρά κοτόπουλου σίρο (shiro) (シロ), λεπτό έντερο κοτόπουλου νανκότσου (nankotsu) (なんこつ), χόνδρος κοτόπουλου χάτο/χάτσου (hāto / hatsu) (ハート / ハツ) ή κοκόρο (kokoro) (こころ), καρδιά κοτόπουλου ρέμπαα (rebā) (レバー), συκώτι κοτόπουλου σουναγκίμο (sunagimo) (砂肝) ή ζούρι (zuri) (ずり), στομάχι κοτόπουλου τορινίκου (toriniku) (鶏肉), ολόλευκο κρέας στο σουβλάκι γιοτσούμι (yotsumi) (四つ身), κομμάτια από στήθος κοτόπουλου Ono, Tadashi; Salat Harris (2011). The Japanese Grill: From Classic Yakitori to Steak, Seafood, and Vegetables. Ten Speed Press. (ISBN 9781580087377) Itoh, Makiko (2015-08-21). «How yakitori went from taboo to salaryman snack». the Japan Times (Tokyo). http://www.japantimes.co.jp/life/2015/08/21/food/yakitori-went-taboo-salaryman-snack/. Ανακτήθηκε στις 2016-02-14. «Yakitori (Roast meat on skewers)». Gurunavi. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Γιακιτόρι άρθρο στον ιστότοπο www.japan-guide.com https://www.youtube.com/watch?v=JJAovp4-XZ0 βίντεο στο YouTube. https://www.youtube.com/watch?v=RoHou1lbOi8 βίντεο στο YouTube. https://www.youtube.com/watch?v=HiS_jDnlnbk βίντεο στο YouTube. https://www.youtube.com/watch?v=4oppGCKFwjY βίντεο στο YouTube.
|
Το γιακιτόρι (Ιαπωνικά: 焼き鳥) (κυριολεκτικά 'ψητό πουλί') είναι ιαπωνικό είδος σουβλιστού κοτόπουλου. Η προετοιμασία του περιλαμβάνει το σουβλάκι του κρέατος με κούσι (串), ένα είδος σουβλάκι συνήθως κατασκευασμένο από χάλυβα, μπαμπού ή παρόμοια υλικά. Στη συνέχεια τα σουβλάκια ψήνονται στη σχάρα σε φωτιά στα κάρβουνα. Κατά τη διάρκεια ή μετά το μαγείρεμα, το κρέας είναι συνήθως καρυκευμένο με σάλτσα τάρε ή αλάτι. Ο όρος μερικές φορές χρησιμοποιείται ανεπίσημα για το κουσιγιάκι (ψητά και σουβλιστά φαγητά) γενικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9
|
Συμεών της Μόσχας
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Ιβάν Α΄ τού πολυχρήματου πρίγκιπα της Μόσχας και της Ελένας. Συνέχισε την πολιτική τού πατέρα του, που στόχευε στη δύναμη και το κύρος τού κράτους. Η εξουσία του σημαδεύτηκε από στρατιωτικά και πολιτικά αδιέξοδα εναντίον της Δημοκρατίας τού Νόβγκοροντ και της Λιθουανίας. Οι σχέσεις του με τα γειτονικά πριγκιπάτα των Ρως έμειναν ειρηνικές: ο Συμεών έμεινα μακριά από τις έριδες μεταξύ των υποτελών πριγκίπων. Προσέφευγε στον πόλεμο, μόνο όταν αυτός ήταν αναπόφευκτος. Η σχετικά ήσυχη περίοδος για τη Μόσχα έληξε με την επιδημία πανώλης, που στέρησε τη ζωή τού Συμεών και των γιων του το 1353. Νυμφεύτηκε πρώτα την (Αυγούστα) Αναστασία, κόρη τού Γκεντιμίνας μεγάλου δούκα της Λιθουανίας και είχε τέκνα: Βασιλίσα απεβ. 1369, παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Βασίλιεβιτς πρίγκιπα τού Κασίν. μία κόρη, παντρεύτηκε τον Αλεξάντρ από τη Λιθουανία, γιο τού Καριγιότας δούκα τού Ναβαρούντακ (γιου τού Γκεντιμίνας).Το 1345 απεβίωσε η Αναστασία και ο Συμεών έκανε δεύτερο γάμο με την Ευπραξία τού Σμολένσκ, αλλά την έστειλε πίσω στην οικογένειά της, λέγοντας ότι "ήταν κάθε βράδυ σαν πεθαμένη". Έπειτα ο Συμεών έκανε τρίτο γάμο με τη Μαρία τού Τβερ και είχε τέκνα: Ιβάν 1351-53, απεβ. από την πανώλη. Συμεών 1352-53, απεβ. από την πανώλη. Curtin, Jeremiah (2002). The Mongols in Russia. Adamant Media Corporation. ISBN 9781402100307. Karamzin, N. M. (1815). Istoria gosudarstva rossiyskogo (История государства российского), volume 4 chapter 10. [1] Mouravieff, A. N. (2004). A History of the Church of Russia. Kessinger Publishing. ISBN 9781417912506.
|
Ο Συμεών Ιβανόβιτς ο υπερήφανος, ρωσ. Семён Иванович Гордый (7 Νοεμβρίου 1316 - 27 Απριλίου 1353) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν πρίγκιπας της Μόσχας (1340-53) και μεγάλος πρίγκιπας τού Βλαντίμιρ (1340-53).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82
|
Ρίτσαρντ Γουέστολ
|
Ο Ρίτσαρντ Γουέστολ ήταν ο πιο επιτυχημένος εκ των δύο ετεροθαλών αδελφών και των δύο γιων του Μπέντζαμιν Γουέστολ από το Νόργουιτς της Αγγλίας, οι οποίοι έγιναν και οι δύο ζωγράφοι. Ο νεότερος του αδελφός ήταν ο Γουίλιαμ Γουέστολ (1781-1850), ένας πολυταξιδεμένος ζωγράφος τοπίων. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1765 στο Ρήφαμ της Αγγλίας, όπου και βαπτίστηκε. Το 1772 μετακόμισε στο Λονδίνο μετά το θάνατο της μητέρας του και την πτώχευση του πατέρα του. Το 1779 εργάστηκε ως χαράκτης οικοσήμων και εμβλημάτων ασημιού, οπότε και ενθαρρύνθηκε να γίνει ζωγράφος από τον ζωγράφο πορτρέτων, John Alefounder. Έπειτα, ξεκίνησε να σπουδάζει στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου από τις 10 Δεκεμβρίου του 1785. Εξέθεσε εκεί ανελλιπώς από το 1784 έως το 1836, έγινε Συνέταιρος τον Νοέμβριο του 1972 και εξελέγη Ακαδημαϊκός στις 10 Φεβρουαρίου του 1794. Από το 1790 έως το 1795 έζησε μαζί με τον Τόμας Λόρενς (αργότερα σερ), μελλοντικό Πρόεδρο της Βασιλικής Σχολής, στον αριθμό 57 της Greek Street της πλατείας Σόχο, όπου οι δύο καλλιτέχνες τοποθέτησαν τα ονόματά τους σε μία από τις εισόδους του σπιτιού. Τα δημιουργήματά του -τα περισσότερα με υδροχρώματα- προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον στα τέλη του 18ου αιώνα όπου θεωρήθηκε από το αφεντικό και εργοδότη του, Ρίτσαρντ Πέιν Νάιτ, ότι είναι ένας απίστευτος καλλιτέχνης του αισθητικού ιδεώδους picturesque. Ζωγράφισε πίνακες σε νεοκλασικό στυλ για τη John Boydell's Shakespeare Gallery και τη Γκαλερί Γιόχαν Χάινριχ Φίσλι. Οι πίνακές του τού Τζον Μίλτον και των κορών του εκτίθεται στο Sir John Soane's Museum στο Λονδίνο. Ένας αριθμός έργων του Γουέστολ, όπου απεικονίζονται γεγονότα της ζωής του Οράτιου Νέλσον, εκτίθενται στο National Maritime Museum. «Westall, Richard» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) 1911 Richard Westall online (Artcyclopedia) Works by R. Westall (V&A) Portrait of a Woman seated in a Landscape with a spaniel Αρχειοθετήθηκε 2015-07-11 στο Wayback Machine. (1793 watercolour - British Museum) Έργα του/της Richard Westall στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Ρίτσαρντ Γουέστολ στο Internet Archive
|
Ο Ρίτσαρντ Γουέστολ (αγγλικά: Richard Westall, 2 Ιανουαρίου 1765 – 4 Δεκεμβρίου 1836) ήταν Άγγλος ζωγράφος και εικονογράφος πορτρέτων, ιστορικών και λογοτεχνικών γεγονότων, γνωστότερος για τα πορτρέτα του Λόρδου Βύρωνα. Ήταν αριστοτέχνης των πορτρέτων της Βασίλισσας Βικτωρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB
|
Οξικό οξύ
|
Το εμπειρικό όνομα «οξικό οξύ» χρησιμοποιείται πιο συχνά και είναι παραδεκτό και από την IUPAC. Το συστηματικό όνομα «οξικό οξύ» είναι η συστηματική ονομασία της ένωσης κατά IUPAC, και παράγεται σύμφωνα με την ονοματολογία υποκατάστασης. Η χρησιμοποιούμενη αγγλόφωνη εμπειρική ονομασία acetic acid προέρχεται από τη λατινική λέξη acetum, που είναι η λατινική λέξη για το ξύδι, και είναι συγγενική επίσης και με την (αγγλική) λέξη acid. Το ελληνόφωνο εμπειρικό όνομα «οξικό οξύ» προέρχεται, ομοίως, από την αρχαία ελληνική λέξη «ὄξος», που επίσης σημαίνει ξύδι στο νεοελληνικά και επίσης είναι συγγενική με την αντίστοιχη λέξη «ὀξύ». Ο όρος «παγόμορφο οξικό οξύ» είναι το εμπειρικό όνομα για το άνυδρο οξικό οξύ. Ομοίως, η γερμανόφωνη ονομασία Eisessig, που κυριολεκτικά στα ελληνικά σημαίνει «παγωμένο ξύδι», προέρχεται από τους παγόμορφους κρυστάλλους που σχηματίζει το οξικό οξύ σε θερμοκρασία 16,6 °C, λίγο μικρότερη από τη θερμοκρασία δωματίου (20 °C). Η παρουσία ύδατος σε συγκέντρωση 1‰ μειώνει την (κανονική) θερμοκρασία τήξης του οξικού οξέος κατά 0,2 °C. Μια συνηθισμένη συντομογραφία για το οξικό οξύ είναι AcOH, όπου το Ac αναφέρεται στην ακετυλομάδα (CH3CO), ενώ το οξικό ανιόν (CH3COO-) παριστάνεται συντομογραφικά ως AcO-. Σε αυτές τις συντομογραφίες το Ac δεν πρέπει να συγχέεται με το χημικό στοιχείο ακτίνιο. Για την καλύτερη απόδοση της δομή του, το οξικό οξύ συχνά παριστάνεται με τους ημισυντακτικούς τύπους CH3C(O)OH, CH3C(=O)OH, CH3COOH ή και CH3CO2H. Σε οξεοβασικές αντιδράσεις χρησιμοποιήθηκε επίσης μερικές φορές ο λίγο διαφορετικός συντομογραφικός συμβολισμός για το οξικό οξύ HAc, που μεταβάλλεται σε Ac-, για το οξικό ανιόν. Το οξικό ανιόν είναι το ανιόν που προκύπτει όταν το οξικό οξύ χάσει ένα πρωτόνιο. Ο όρος «οξικός» μπορεί επίσης να αναφέρεται σε άλατα ή εστέρες του οξικού οξέος. Το ξύδι ήταν γνωστό από νωρίς (τουλάχιστον) στον πολιτισμένο κόσμο, ως φυσικό προϊόν της έκθεσης στον ατμοσφαιρικό αέρα μπύρας ή κρασιού, εφόσον τα βακτήρια που μεταβολίζουν αιθανόλη σε οξικό οξύ βρίσκονται σ' όλον τον κόσμο. Η χρήση του οξικού οξέος στην αλχημεία επεκτάθηκε κατά τον 3ο π.Χ. αιώνας, όταν ο Έλληνας φιλόσοφος Θεόφραστος περιέγραψε πώς το ξύδι επιδρά πάνω στα μέταλλα, δημιουργώντας έτσι χρήσιμες (ιδιαίτερα στην τέχνη) χρωστικές, που περιλάμβαναν το «λευκό μόλυβδο» και τον «πράσινο χαλκό». Οι Ρωμαίοι έβραζαν ξινισμένο κρασί σε μολύβδινα (Pb) δοχεία για να παρασκευάσουν ένα πολύ γλυκό σιρόπι που ονομάζονταν «sapa». Η «sapa» ήταν πλούσια σε οξικό μόλυβδο, μια πολύ γλυκιά στη γεύση ουσία, που την απομόνωναν, την αποκαλούσαν «ζάχαρη του Κρόνου» και τη χρησιμοποιούσαν ως γλυκαντικό και ως φάρμακο, αλλά οδηγούσε σε μολυβδίαση τη ρωμαϊκή αριστοκρατία (κυρίως) που την κατανάλωνε. Κατά το 16ο αιώνα, ο Γερμανός αλχημιστής Ανδρέας Λιβάνιους (Andreas Libavius) περιέγραψε την παραγωγή ακετόνης με ξηρή απόσταξη οξικού μολύβδου, που αντιστοιχεί σε κετονική αποκαρβοξυλίωση. Η παρουσία νερού στο ξύδι έχει τόσο προφανείς επιπτώσεις στις ιδιότητες του οξικού οξέος, ώστε για αιώνες οι χημικοί πίστευαν (εσφαλμένα) ότι το παγόμορφο οξικό οξύ και το οξύ που βρίσκεται στο ξύδι είναι δυο διαφορετικές ουσίες, αλλά ο Γάλλος χημικός Πιερ Αντέτ (Pierre Adet) απέδειξε (τελικά) ότι είναι ταυτόσιμες. Το 1845 ο Γερμανός χημικός Χέρμαν Κολμπέ (Hermann Kolbe) συνέθεσε για πρώτη φορά οξικό οξύ από ανόργανες χημικές ενώσεις. Συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε αρχικά χλωρίωση του διθειάνθρακα (CS2, αμφιλεγόμενη ως ανόργανη ένωση) σε τετραχλωράνθρακα (CCl4). Στη συνέχεια ακολούθησε πυρόλυση του τετραχλωράνθρακα σε τετραχλωραιθένιο (Cl2C=CCl2), καταλήγοντας σε ηλεκτρολυτική αναγωγή του τελευταίου προς οξικό οξύ.Μέχρι το 1910, το περισσότερο παγόμορφο οξικό οξύ λαμβάνονταν από το πυρολιγνώδες υγρό, ένα προϊόν της απόσταξης ξύλου. Συγκεκριμένα, το οξικό οξύ απομονώνονταν από το υγρό αυτό μετά από επίδραση σε αυτό με «γάλα της ασβέστου» [Ca(OH)2], που οδηγούσε σε ενδιάμεση παραγωγή οξικού ασβεστίου [Ca(OAc)2], ακολουθούμενη από οξύνιση με θειικό οξύ (H2SO4), για την ανάκτηση του οξικού οξέος. Μέχρι εκείνη την εποχή η Γερμανία παρήγαγε 10.000 τόνους παγόμορφου οξικού οξέος, το 30% του οποίου αξιοποιούνταν στην παραγωγή ινδικής βαφής.Επειδή τόσο η μεθανόλη (MeOH), όσο και το μονοξείδιο του άνθρακα (CO) αποτελούν εμπορεύσιμες πρώτες ύλες, η καρβονυλίωση μεθανόλης φαίνονταν για μακρύ χρονικό διάστημα ως ελκυστική μέθοδος παραγωγής οξικού οξέος. Ο Βρετανός Χέντρι Ντρέυφους (Henri Dreyfus) στην (εταιρεία) British Celanese ανέπτυξε ένα πιλοτικό εργοστάσιο καρβοξυλίωσης μεθανόλης από το 1925. Ωστόσο, η έλλειψη πρακτικών υλικών που θα μπορούσαν να περιέχουν το σχετικό διαβρωτικό αντιδρών μείγμα υό τις υψηλές απαιτούμενες πιέσεις (≥ 200 atm) αποθάρρυναν την εμπορευματοποίηση τέτοιων διεργασιών. Η πρώτη εμπορικά εκμεταλλεύσιμη διεργασία καρβονυλίωσης μεθανόλης, που χρησιμοποιούσε καταλύτη κοβαλτίου, αναπτύχθηκε από τη Γερμανική χημική εταιρεία BASF, το 1963. To 1968, ανακαλύφθηκε ένας καταλύτης βασισμένος στο ρόδιο, {cis−[Rh(CO)2I2]−}, που μπορούσε να λειτουργεί αποτελεσματικά υπό χαμηλή πίεση, σχεδόν χωρίς παραπροϊόντα. Η Αμερικάνικη εταιρεία Monsanto Company έχτισε το πρώτο εργοστάσιο που χρησιμοποιούσε αυτήν τη μέθοδο το 1970. Έκτοτε η καταλυόμενη από ρόδιο καρβονυλίωση μεθανόλης έγινε η κυρίαρχη μέθοδος, με την επωνυμία «διεργασία Μονσάντο». Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η εταιρεία BP Chemicals εμπορευματοποίησε τον καταλύτη Cativa { [Ir(CO)2I2]–}, που βασίζεται στο ιρίδιο, με ακόμη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε σύγκριση με το κοβάλτιο, όντας επιπλέον φιλικότερη για το περιβάλλον, οπότε άρχισε να αντικαθιστά σταδιακά και σε μεγάλο βαθμό τη διεργασία Μονσάντο, ακόμη και μέσα στα ίδια παραγωγικά εργοστάσια. Διαστρικό οξικό οξύ ανακαλύφθηκε το 1996 από μια ομάδα υπό την ηγεσία του Ντέιβιντ Μέρινγκερ (David Mehringer) χρησιμοποιώντας την πρώην Berkeley-Illinois-Maryland Association array, που βρίσκεται στο Ραδιοτηλεσκόπιο Χατ Κρηκ (Hat Creek Radio Observatory) και την πρώην Millimeter Array, που βρίσκεται στο Ραδιοτηλεσκόπιο Όουενς Βάλλεϋ (Owens Valley Radio Observatory). Πρωτοανιχνεύτηκε στο βόρειο μοριακό νέφος Τοξότη Β2 (που είναι επίσης γνωστό ως Μεγάλη Μοριακή πηγή Χέιματ του Τοξότη Β2, Sgr B2 Large Molecule Heimat source). Το οξικό οξύ έχει τη διάκριση να είναι το πρώτο μόριο που ανακαλύφθηκε στο διαστρικό διάστημα χρησιμοποιώντας μόνο ραδιοϋπερερυθρόμετρα. Σε όλες τις προηγούμενες μοριακές ανακαλύψεις διαστρικού διαστήματος που έγιναν στις περιοχές μηκών κύματος χιλιοστομέτρων και εκατοστομέτρων, τα απλά ραδιοτηλεσκόπια δίσκων ήταν τουλάχιστον μερικώς υπεύθυνα για τις ανιχνεύσεις. Είναι το δεύτερο απλούστερο καρβονικό οξύ, μετά το μυρμηκικό οξύ. μυρμηκικός μεθυλεστέρας: Ένας καρβονικός εστέρας με τύπο: HCOOCH3. Υδροξυαιθανάλη: Μια υδροξυαλδεΰδη με τύπο: HOCH2CHO. 1,1-αιθενοδιόλη: Μια ασταθής αλκενοδιόλη, έλασσον ταυτομερές του οξικού οξέος, με τύπο: CH2=C(OH)2. 1,2-αιθενοδιόλη: Μια ασταθής αλκενοδιόλη, έλασσον ταυτομερές της υδροξυαιθανάλης, με τύπο: HOCH=CHOH. Έχει δύο (2) γεωμετρικά ισομερή. Οξιρανόλη: Μια ετεροκυκλική αλκοόλη με τύπο: 1,2-διοξετάνιο: Ένα ετεροκυκυκλικό υπεροξείδιο με τύπο: 1,3-διοξετάνιο: Ένας ετεροκυκλικός διαιθέρας με τύπο: Μεθυλοδιοξιράνιο: Ένα ετεροκυκυκλικό υπεροξείδιο με τύπο: Βινυλυδροϋπεροξείδιο ή βινυλοδιοξειδάνιο, με ημισυντακτικό τύπο CH2=CHO2H. 1-υδροϋπεροξυαιθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο CH3C(O2H):. 2-υδροϋπεροξυαιθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο :CHCH2O2H. Μεθυλυπεροξυμεθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο CH3O2CH:. 2,2-διυδροξυαιθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο :CHCH(OH)2. 1,2-διυδροξυαιθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο HOCH2C(OH):. Μεθοξυδροξυμεθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο CH3OC(OH):. Υδροξυμεθοξυμεθυλιδένιο, με ημισυντακτικό τύπο :CHOCH2OH.Έχει δηλαδή δεκαέξι (16) ισομερή θέσης. Αν συνυπολογιστούν και τα γεωμετρικά, έχει συνολικά δεκαεπτά (17) ισομερή. Το οξικό οξύ παράγεται τόσο συνθετικά όσο και βιοχημικά, δηλαδή με τη βοήθεια κάποιου ενζύμου. Ο δεύτερος τρόπος χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την παραγωγή ξυδιού, γιατί σε πολλές χώρες του κόσμου η νομοθεσία απαιτεί τόσο το επιτραπέζιο ξύδι, όσο και αυτό που χρησιμοποιείται με άλλους τρόπους στα τρόφιμα, να είναι βιολογικής προέλευσης. Αερόβια ζύμωση Με την οξική ζύμωση, δηλαδή την οξείδωση της αιθυλικής αλκοόλης που περιέχεται σε αλκοολούχα ποτά, παράγεται οξικό οξύ. Η οξείδωση αυτή γίνεται με τη βοήθεια ορισμένων βακτηρίων ή μυκήτων τα οποία μεταφέρουν το ένζυμο αιθανολοξειδάση που καταλύει την απευθείας αντίδραση της αιθανόλης (CH3CH2OH) με διοξυγόνο (O2), που προέρχεται από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Η συνολική στοχειομετρική εξίσωση της αντίδρασης που γίνεται είναι η εξής: Η χημικά καθαρή αλκοόλη δεν οξειδώνεται έτσι σε οξικό οξύ. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν περιέχει τους μύκητες που παράγουν την αιθανολοξειδάση. Οι μύκητες για να ζήσουν χρειάζονται κατάλληλες αζωτούχες θρεπτικές ουσίες, τις οποίες δεν περιέχει η χημικά καθαρή αλκοόλη. Επομένως για να γίνει η οξοποίηση, πρέπει να υπάρχει κρασί ή γενικότερα αλκοολούχο μείγμα που να συμπεριέχει τις κατάλληλες θρεπτικές ουσίες, μύκητες και (ανεκτή από τους τελευταίους) θερμοκρασία (συνήθως 18-35 °C). Επίσης η συγκέντρωση της αιθανόλης δεν πρέπει να είναι ούτε μικρότερη του 2% ούτε ανώτερη του 12%, γιατί τότε οι μύκητες αδρανοποιούνται. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι ζύμωσης, με απώτερο σκοπό την επιτάχυνση της διαδικασίας: Μέθοδος της Ορλεάνης: Το αλκοολούχο μείγμα μπαίνει σε μεγάλα δοχεία με τρύπες μαζί με έτοιμο ξύδι και αφήνεται για μεγάλο διάστημα. Ύστερα αφαιρείται μια ποσότητα ξυδιού και προστίθεται μια ίση ποσότητα ποτού. Αυτό συνεχίζεται όσο χρειάζεται. Γερμανική μέθοδος ή μέθοδος γρήγορης οξοποίησης: Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1823 και θεωρείται η πρώτη μοντέρνα εμπορική διαδικασία. Αποβλέπει στην γρήγορη μετατροπή του αλκοολούχου μείγματος σε ξύδι, με την αύξηση της επιφάνειας του διαλύματος που έρχεται σε επαφή με τον αέρα, ώστε να επιταχυνθεί η οξείδωση. Αυτό επιτυγχάνεται με τη διαβίβαση του διαλύματος, αναμεμειγμένου με ξύδι, από την κορυφή μέσα σε δρύινα βαρέλια που περιέχουν ροκανίδια εμποτισμένα με ξύδι. Από τον πυθμένα διαβιβάζεται ο αέρας είτε φυσικά είτε με κάποια μηχανική μέθοδο. Το μείγμα διαχωρίζεται σε σταγόνες, άρα αποκτά μεγάλη επιφάνεια επαφής με τον αέρα και η μετατροπή γίνεται πολύ γρήγορα, σε εβδομάδες αντί για μήνες της προηγούμενης μεθόδου. Σήμερα, η μεγαλύτερη ποσότητα ξυδιού παράγεται με μια μέθοδο που περιέγραψαν πρώτοι το 1949 οι Otto Hromatka και Heinrich Ebner. Το αλκοολούχο διάλυμα υφίσταται ζύμωση προς ξύδι σε μια δεξαμενή που αναδεύεται συνεχώς, ενώ το οξυγόνο τροφοδοτείται με μορφή φυσαλίδων μέσα στο διάλυμα. Με αυτό τον τρόπο, ξύδι με 15% οξικό οξύ μπορεί να παρασκευαστεί μέσα σε 2 – 3 ημέρες. Αναερόβια ζύμωση Ορισμένα είδη αναερόβιων βακτηρίων, όπως πολλά μέλη του γένους Clostridium, μπορούν να μετατρέψουν τη γλυκόζη που περιέχεται σε σάκχαρα, όπως η ζάχαρη ή το άμυλο, κατευθείαν σε οξικό οξύ, χωρίς την παρουσία ενδιάμεσης αιθανόλης. Η συνολική στοχειομετρική εξίσωση της αντίδρασης που γίνεται είναι η εξής: Τα βακτήρια όμως αυτά είναι λιγότερο ανθεκτικά στα οξέα με αποτέλεσμα να μπορούν να παράγουν ξίδι πολύ χαμηλής περιεκτικότητας σε οξικό οξύ, σε αντίθεση με τα αερόβια που μπορούν να φτάσουν μέχρι και 20%. Έτσι, παρόλο που αυτά τα βακτήρια ήταν γνωστά από το 1940, η βιομηχανική χρήση τους παραμένει περιορισμένη. Συνθετικά το οξικό οξύ παρασκευάζεται με τέσσερες (4) διαφορετικές μεθόδους: με οξείδωση του αιθενίου, οξείδωση του βουτανίου και καρβοξυλίωση της μεθανόλης: Οξείδωση αιθενίου Πρώτη ύλη της μεθόδου αυτής, είναι το αιθένιο (CH2=CH2), από το οποίο παρασκευάζεται η αιθανάλη (CH3CHO). Η ενός σταδίου διαδικασία Wacker, περιλαμβάνει τη χρήση χλωριούχου χαλκού (CuCl2), σε υδατικό διάλυμα, και μια μικρής ποσότητας χλωριούχου παλλαδίου (PdCl2), ως καταλύτη: Η απόδοση φτάνει το 95%, ενώ με περαιτέρω οξείδωση παράγεται οξικό οξύ: Ως καταλύτες χρησιμοποιούνται οξικό μαγγάνιο [(CH3COO)2Mn] ή κοβάλτιο [(CH3COO)2Co], σε θερμοκρασία 55 – 80 °C και πίεση 1 – 5 bar. Η απόδοση φτάνει στο 95%. Οξείδωση βουτανίου Η δεύτερη αυτή συνθετική μέθοδος χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη το βουτάνιο το οποίο παραλαμβάνεται ως κλάσμα του πετρελαίου, ενώ η οξείδωση γίνεται με ατμοσφαιρικό αέρα. Η διαδικασία κάνει χρήση οξικού κοβαλτίου, μαγγανίου ή χρωμίου [(CH3COO)3Cr], ως καταλύτη και πραγματοποιείται σε θερμοκρασία 50 – 250 °C και πίεση ~55 bar: Καρβονυλίωση μεθανόλης Η τρίτη και πιο σημαντική μέθοδος περιλαμβάνει την αντίδραση της μεθανόλης (CH3OH) με μονοξείδιο του άνθρακα (CO), με χρήση κοβάλτιου, ρόδιου, ιρίδιου ή υδροϊωδίου (HI), ως καταλύτη, σε θερμοκρασία 175 °C και πίεση 1 bar: Η απόδοση της μεθόδου φτάνει το 99% με βάση τη μεθανόλη και το 90% με βάση το μονοξείδιο του άνθρακα. Η διαδικασία περιλαμβάνει τρία (3) στάδια, όπως φαίνεται παρακάτω για την περίπτωση που χρησιμοποιείται ως «καταλύτης» το υδροϊώδιο: Με καρβοξυλίωση μεθυλαλογονιδίων Με καρβοξυλίωση με διοξείδιο του άνθρακα (CO2) μεθυλαλογονιδίων, μέσω οργανομαγνησιακών ενώσεων (αντιδραστήρια Grignard) παράγεται οξικό οξύ:: Με υδρόλυση αιθανονιτριλίου Με υδρόλυση αιθανονιτριλίου (CH3CN) σε όξινο περιβάλλον παράγεται οξικό οξύ: Με οξείδωση αιθανίου, 2-βουτενίου, αιθανόλης ή αιθανάλης 1. Καταλυτική οξείδωση αιθανίου παράγεται αιθανάλη, με παραπέρα οξείδωση της οποίας (παραπάνω και παρακάτω αναγράφονται αρκετές μέθοδοι) παράγεται οξικό οξύ: 2. Με οξείδωση βουτενίου-2 (CH3CH=CHCH3) παράγεται οξικό οξύ: 3. Με οξείδωση αιθανόλης (CH3CH2OH) παράγεται οξικό οξύ: 4. Με οξείδωση αιθανάλης (CΗ3CHO) παράγεται οξικό οξύ: Από μηλονικό οξύ Από μηλονικό οξύ παράγεται οξικό οξύ: Σε κανονικές συνθήκες είναι άχρωμο, διαβρωτικό και εύφλεκτο υγρό, με έντονη οσμή. Έχει σημείο τήξης στους 16,5 °C και κάτω από τη θερμοκρασία αυτή το καθαρό οξικό οξύ στερεοποιείται σχηματίζοντας κρυστάλλους, οπότε ονομάζεται παγόμορφο (glacial). Είναι πλήρως διαλυτό στο νερό και την αιθυλική αλκοόλη αλλά αδιάλυτο στον διθειάνθρακα. Στο στερεό (κρυσταλλικό) οξικό οξύ τα μόρια σχηματίζουν ζεύγη (παρουσιάζει δηλαδή το φαινόμενο της συζεύξεως). Η σύζευξη αυτή των δυο μορίων που σχηματίζουν κάθε ζεύγος γίνεται με δεσμούς υδρογόνου. Τα διμερή αυτά μόρια ανιχνεύονται και σε ατμούς της ένωσης, στους 120 °C. Τα διμερή μόρια υπάρχουν σε αρκετό βαθμό και στην υγρή φάση, καθώς και σε διαλύματα οξικού οξέος σε διαλύτες που δεν περιέχουν δεσμούς υδρογόνου, αλλά διασπώνται όταν το οξικό οξύ διαλύεται σε διαλύτες που περιέχουν δεσμούς υδρογόνου (όπως το νερό). Η ενέργεια διάσπασης του διμερούς μορίου εκτιμήθηκε σε 65-66 kJ/mol, ενώ η εντροπία διάσπασης σε 154-157 J mol−1 K−1. Άλλα κατώτερα καρβοξυλικά οξέα επίσης διμερίζονται ομοίως. Το υγρό οξικό οξύ είναι ένας υδρόφιλος πολικός πρωτικός διαλύτης παρόμοιος με το νερό και την αιθανόλη. Έχοντας μέτρια διηλεκτρική σταθερά (6,2) διαλύει όχι μόνο πολικές ενώσεις όπως τα ανόργανα άλατα και τα σάκχαρα, αλλά επίσης και μη πολικές χημικές ουσίες, όπως τα έλαια και κάποια χημικά στοιχεία όπως το θείο και το ιώδιο. Αναμιγνύεται ταχύτατα με άλλους πολικούς διαλύτες, όπως το νερό, αλλά και με μη πολικούς διαλύτες όπως το χλωροφόρμιο και το εξάνιο. Αλλά με ανώτερα αλκάνια, αρχίζοντας από το οκτάνιο, το οξικό οξύ δεν είναι πλέον τελείως αναμείξιμο και η αναμειξιμότητά του συνεχίζει να μειώνεται με την αύξηση του μήκους της ανθρακικής αλυσίδας των κανονικών αλκανίων. Η διαλυτική ικανότητα και η αναμειξιμότητα του οξικού οξέος το κάνει να βρίσκει συχνά βιομηχανικές εφαρμογές, όπως η χρήση του ως διαλύτης για την παραγωγή διμεθυλοτερεφθαλικού οξέος. Ο πυρήνας του ατόμου υδρογόνου του καρβοξυλίου στα καρβοξυλικά οξέα, όπως και το οξικό οξύ, μπορεί να αποσπαστεί από το μόριο με ιονισμό: Εξαιτίας της απελευθέρωσης υδρογονοκατιόντος (H+), το οξικό οξύ έχει όξινο χαρακτήρα. Το οξικό οξύ είναι ένα ασθενές μονοπρωτικό οξύ. Σε υδατικό περιβάλλον έχει pKa = 4,76. Η συζυγής του βάση είναι το οξικό ανιόν (CH3CO2−). Ένα υδατικό διάλυμα οξικού οξέος συγκέντρωσης 1 Μ, δηλαδή περίπου στη συγκέντρωση που έχει το οικιακό ξύδι, έχει pH = 2,4, δείχνοντας ότι μόλις το 4‰ των μορίων του οξικού οξέος έχει διασταθεί. Ωστόσο, σε ένα πολύ αραιό υδατικό διάλυμα οξικού οξέος (< 10−6 M), διίσταται περίπου το 90% των μορίων του. Το οξικό οξύ αντιδρά με ορισμένα μέταλλα μέταλλα και βάσεις σχηματίζοντας άλατα με σύγχρονη έκλυση υδρογόνου ή νερού αντίστοιχα: 1. Με θέρμανση οξικού νατρίου παίρνουμε διοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο:: 2. Με ηλεκτρόλυση οξικού νατρίου (μέθοδος Kolbe), παράγονται διοξείδιο του άνθρακα και αιθάνιο: 3. Με θέρμανση αλάτων του με ασβέστιο (ή βάριο) παράγεται προπανόνη: 4. Με επίδραση βρωμίου σε οξικό άργυρο παράγεται μεθυλοβρωμίδιο - Αντίδραση Hunsdiecker: Τo οξικό οξύ ανάγεται με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4) ή νατριοβοριοϋδρίδιο (NaBH4) προς αιθανόλη: Τo οξικό οξύ οξειδώνεται σε οξικό υπεροξύ από το υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), σε όξινο περιβάλλον: Με επίδραση αλκοολών παράγονται οξικοί εστέρες:: 1. Με επίδραση αλογόνων, παρουσία ερυθρού φωσφόρου, παράγεται αλοξικό οξύ: Η επίδραση φθορίου (F2) αποφεύγεται για λόγους ασφαλείας.2. Με επίδραση αλογονωτικών μέσων παράγονται ακετυλοαλογονίδια:: α. Με SOCl2: β. Με PCl5: γ. Με PX3, όπου X: Cl, Br, I. Για το ακετυλοφθορίδιο προτιμάται η υποκατάσταση σε ακετυλοχλωρίδιο: Με επίδραση καρβενίων παράγεται ένα μίγμα προϊόντων. Π.χ. με μεθυλένιο έχουμε περίπου την παρακάτω στοιχειομετρική εξίσωση: Η παραπάνω στοιχειομετρική εξίσωση είναι άθροισμα κατά μέλη των ακόλουθων δράσεων:Παρεμβολή στους τρεις (3) δεσμούς C-H. Παράγεται προπανικό οξύ, ένα καρβονικό οξύ. Παρεμβολή στον ένα (1) δεσμό O-H. Παράγεται οξικός μεθυλεστέρας, ο μεθυλεστέρας του οξικού οξέος. Κυκλοπροσθήκη στον ένα (1) δεσμό C=O. Παράγεται 2-μεθυλοξιρανόλη, μια ετεροκυκλική αλκοόλη.Συνολικά δηλαδή πέντε (5) παράγωγα προϊόντα, που είναι πρακτικά ισοδύναμα (σ' αυτήν την περίπτωση) σε παραγωγή, εξαιτίας της μεγάλης δραστικότητας του μεθυλενίου, που ως δίριζα κάνει σχεδόν απόλυτα κινητικές (δηλαδή όχι εκλεκτικές) τις αντιδράσεις του. Σε φυσιολογικά pH το οξικό οξύ βρίσκεται συνήθως σε μεγάλο βαθμό ιονισμένο, δηλαδή στη μορφή των οξικών ανιόντων. Η ακετυλομάδα, που παράγεται από το οξικό οξύ, είναι θεμελιώδης για όλες τις (γνωστές) μορφές ζωής. Όταν συνδέεται με το συνένζυμο Α, αποτελεί κεντρική για το μεταβολισμό των σακχάρων και των λιπών. Αντιθετα από τα μακρύτερης ανθρακικής αλυσίδας καρβοξυλικά οξέα (που ονομάζονται λιπαρά οξέα), το οξικό οξύ δεν βρίσκεται στη φύση με τη μορφή τριγλυκεριδίων του. Ωστόσο, το τεχνητό τριγλυκερίδιο του οξικού οξέος, που ονομάζεται τριακετίνη (τριοξικός γλυκερινεστέρας) είναι συνηθισμένο πρόσθετο τροφίμων και βρίσκεται σε κοσμιτικά υλικά και σε ορισμένα φαρμακευτικά προϊόντα. Η αρχαιότερη και πιο γνωστή, αν και όχι η μεγαλύτερη, χρήση του οξικού οξέος είναι με τη μορφή του ξυδιού. Το ξίδι είναι ένα αραιό διάλυμα του οξικού οξέος σε νερό, το οποίο παράγεται συνήθως με οξείδωση της αιθυλικής αλκοόλης. Το παραγόμενο ξίδι έχει κατά το περισσότερο δυνατόν, το άρωμα, τη γεύση και το χρώμα της πρώτης ύλης που χρησιμοποιήθηκε (κρασί, μπύρα κτλ). Τα διάφορα ξύδια έχουν οξύτητα η οποία εκφράζεται σε οξικό οξύ από 4%-12% με συνηθισμένες τιμές 5 – 8%. Πάνω από 12% δεν υπάρχουν ξίδια διότι θανατώνονται οι μικροοργανισμοί που τα παράγουν. Η μεγαλύτερη χρήση του οξικού οξέος είναι ως πρώτη ύλη για την παραγωγή του οξικού βινυλεστέρα. Στην αντίδραση επιπλέον συμμετέχει αιθυλένιο και οξυγόνο ή ακετυλένιο παρουσία παλλαδίου ως καταλύτη: Ο οξικός βινυλεστέρας χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη (μονομερές) για την παραγωγή είτε του ομοπολυμερούς του είτε συμπολυμερών με άλλα μονομερή όπως για παράδειγμα ο ακρυλικός βουτυλεστέρας. Τα πολυμερή αυτά έχουν ευρεία χρήση σήμερα ως συγκολλητικά (κυρίως για ξύλα) και ως επικαλυπτικά (πλαστικά χρώματα). Η αμέσως επόμενη μεγαλύτερη χρήση είναι στην παραγωγή του οξικού ανυδρίτη με αντίδραση συμπύκνωσης δύο μορίων οξικού οξέος. Το προϊόν στη συνέχεια χρησιμοποιείται για την παραγωγή οξικής κυτταρίνης, πρώτης ύλης στις μαγνητικές ταινίες, συνθετικών ινών ενώ με θέρμανσή του (οξικού ανυδρίτη) με σαλικυλικό οξύ παράγεται η ασπιρίνη (ακετυλοσαλικυλικό οξύ). Με παρόμοια αντίδραση η μορφίνη παράγει ηρωίνη. Επίσης χρησιμοποιείται στην παραγωγή άλλων σημαντικών οξικών εστέρων όπως ο οξικός αιθυλεστέρας και ο οξικός βουτυλεστέρας, σημαντικών διαλυτών βιομηχανικής χρήσης, ενώ το ίδιο χρησιμοποιείται ως διαλύτης στην παραγωγή του τερεφθαλικού οξέος, πρώτης ύλης των γνωστών πλαστικών μπουκαλιών PET. Ακόμα χρησιμοποιείται σαν πρόσθετο τροφίμων (Ε260), κυρίως ως μέσο οξίνισης και αντιβακτηριδιακό. Το πυκνό οξικό οξύ είναι εύφλεκτο και διαβρωτικό υγρό, γι' αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή τόσο στη χρήση του όσο και στο υλικό των δεξαμενών μέσα στο οποίο θα αποθηκευτεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κατατάξει τα διαλύματα του οξικού οξέος σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την περιεκτικότητά τους. Έτσι: Αντίθετα τα αραιά διαλύματα, όπως το ξύδι ή με τη μορφή που χρησιμοποιείται ως πρόσθετο στα τρόφιμα, είναι αβλαβές και δεν έχει αναφερθεί καμία παρενέργεια στους ανθρώπους. Πρέπει μόνο να αποφεύγεται από άτομα που έχουν (πολύ σπάνια) δυσανεξία στο ξύδι. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Πολυχρόνη Σ. Καραγκιοζίδη: Ονοματολογία οργανικών ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1991, Έκδοση Β΄. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985, Έκδοση Β΄. Δ. Νικολαΐδη: Ειδικά κεφάλαια Οργανικής Χημεία, Θεσσαλονίκη 1983.
|
Το οξικό οξύ (αγγλικά acetic acid, Ε260) είναι οργανική χημική ένωση, με μοριακό τύπο C2H4O2, αν και συνηθέστερα παριστάνεται με τους ημισυντακτικούς τύπους CH3COOH και CH3CO2H, ή και συντομογραφικά MeCOOH ή AcOH. Πιο συγκεκριμένα, το οξικό οξύ είναι το καρβοξυλικό οξύ που δίνει στο ξύδι τη γνωστή (ξινή) γεύση και οσμή. Το χημικά καθαρό οξικό οξύ, στις «κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος», δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο υγρό, που πολλές φορές αποκαλείται «παγόμορφο» (glacial). Το ξύδι αποτελείται από οξικό οξύ σε περιεκτικότητα που κυμαίνεται περίπου από 4% - 8% σε οξικό οξύ κατ' όγκο, οπότε το οξικό οξύ είναι το δεύτερο κυριότερο συστατικό του ξυδιού, μετά από το νερό. Εκτός από την παραγωγή του οικιακού ξυδιού, το οξικό οξύ παράγεται περισσότερο ως πρόδρομη ένωση για τον οξικό πολυβινυλεστέρα και για την οξική κυτταρίνη. Παρ' όλο που ταξινομείται σαν μετρίως ασθενές οξύ, παρουσιάζοντας δηλαδή μερική μόνο διάσταση σε υδατικό διάλυμα, το πυκνό οξικό οξύ είναι διαβρωτικό και προκαλεί επώδυνα (χημικά) εγκαύματα στο δέρμα. Το οξικό οξύ είναι το δεύτερο απλούστερο καρβοξυλικό οξύ, μετά από μόνο το μυρμηκικό οξύ (HCO2H). Δομικά, αποτελείται από μια μεθυλομάδα (CH3-) ενωμένη με μια καρβοξυλομάδα (-CO2H). Είναι σημαντικό χημικό αντιδραστήριο και σημαντικό βιομηχανικό χημικό, που χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή της οξικής κυτταρίνης, φωτογραφικών φιλμ, οξικού πολυβινυλεστέρα, για ξυλόκολλα, αλλά και συνθετικών ινών, από τις οποίες, με τη σειρά τους, παράγονται συνθετικά υφάσματα. Στα νοικοκυριά, διαλύματα οξικού οξέος συχνά χρησιμοποιούνται ως αφαιρετικά αλάτων. Στη βιομηχανία τροφίμων, το οξικό οξύ χρησιμοποιείται ως πρόσθετο με τον κωδικό E260, ως ρυθμιστής οξύτητας και ως καρύκευμα. Η χρήση του ως πρόσθετο τροφίμων, έχει εγκριθεί από πολλές χώρες, που ενδεικτικά συμπεριλαμβάνουν τον Καναδά, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Στη βιοχημεία, η ακετυλομάδα, που παράγεται από το οξικό οξύ, είναι θεμελιώδης για όλες τις (γνωστές) μορφές ζωής. Όταν συνδέεται με το συνένζυμο Α (CoA, CoASH), σχηματίζει το ακετυλοσυνένζυμο Α, που αποτελεί κεντρικό σημείο για το μεταβολισμό υδατανθράκων και λιπών. Η ετήσια παγκόσμια ζήτηση σε οξικό οξύ ήταν (το 2005) γύρω στους 6,5 εκατομμύρια τόνους, από τους οποίους 1,5 εκατομμύρια τόνοι προέρχονται από ανακύκλωση, ενώ η υπόλοιπη ζήτηση καλύπτεται κυρίως από υλικά με πετροχημική προέλευση. Οι βιολογικές πηγές οξικού οξέος έχουν ενδιαφέρον, αλλά γενικά είναι μη ανταγωνιστικές (οικονομικά). Το ξύδι είναι κυρίως αραιό υδατικό διάλυμα οξικού οξέος, που παράγεται συχνά από τη ζύμωση και την επακόλουθη οξείδωση της αιθανόλης. Το οξικό οξύ, με βάση το χημικό τύπο του, C2H4O2, ανήκει στους «τυπικούς» υδατάνθρακες, γιατί περιέχει άνθρακα και επιπλέον υδρογόνο και οξυγόνο στην αναλογία 2:1, που ισχύει για το νερό, αλλά δεν είναι σάκχαρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D
|
Δηνάριο Αλγερίας
|
Το 1964 κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά κέρματα ονομαστικής αξίας 1, 2, 5, 10, 20 και 50 σαντίμ, καθώς επίσης και του 1 δηναρίου. Αυτά των 1, 2 και 5 ήταν από αλουμίνιο και αυτά του 1 δηναρίου από χαλκονικέλιο. Η εμπρόσθια όψη απεικόνιζε το εθνόσημο της Αλγερίας ενώ η πίσω όψη είχε τις αξίες με αραβικούς αριθμητικούς χαρακτήρες. Τις επόμενες δεκαετίες κυκλοφόρησαν αναμνηστικά κέρματα. Ωστόσο, γενικά σε κυκλοφορία είναι σήμερα τα κέρματα των 5 δηναρίων και πάνω. Η νέα σειρά κερμάτων που κυκλοφόρησε το 1992 ήταν των ¼, ½, 1, 2, 5, 10, 20, 50 και 100 δηναρίων. Τα κέρματα των 10, 20, 50 και 100 δηναρίων είναι διμεταλλικά. Εξαιτίας του υψηλού πληθωρισμού τα κέρματα σαντίμ σύντομα εξαφανίστηκαν και σπάνια χρησιμοποιούνται τα κέρματα του 1 δηναρίου. Ωστόσο, στην καθημερινή ομιλία αναφέρονται οι αξίες των χρημάτων σε σαντίμ, π.χ. 100 δηνάρια διαβάζονται عشر الاف "δέκα χιλιάδες". Οι πρώτες σειρές χαρτονομισμάτων του δηναρίου κυκλοφόρησαν το 1964 και αποτελούνταν από τραπεζογραμμάτια αξίας των 5, 10, 50 και των 100 δηναρίων. Το 1970 τυπώθηκαν χαρτονομίσματα των 500 και το 1992 των 1000 δηναρίων. Η εμπρόσθια όψη αυτών των χαρτονομισμάτων είναι στα αραβικά και η πίσω όψη στα γαλλικά. Το χαρτονόμισμα των 100 δηναρίων αντικαταστάθηκε από κέρματα. Σήμερα κυκλοφορούν χαρτονομίσματα των 200, 500 και των 1000 δηναρίων. Το 1998 ένα επιπλέον ολόγραμμα ασφαλείας προστέθηκε στα χαρτονομίσματα των 500 και των 1000 δηναρίων. Krause, Chester L. and Clifford Mishler (2003). 2004 Standard Catalog of World Coins: 1901-Present. Colin R. Bruce II (senior editor) (31st ed. ed.). Krause Publications. ISBN 0-87349-593-4. Cuhaj, George S. (editor) (2006). Standard Catalog of World Paper Money: Modern Issues 1961-Present. (12th ed. ed.). Krause Publications. ISBN 0-89689-356-1.
|
Το δηνάριο (dinar, αραβικά: دينار) είναι το νόμισμα της Αλγερίας και έχει κωδικό ISO 4217 το DZD. Το όνομα προέρχεται από το ρωμαϊκό denarius. Υποδιαιρείται σε 100 σαντίμ (santeem , αραβικά سنتيم). Το δηνάριο εισήχθη το 1964 και αντικατέστησε το αλγερινό φράγκο, με το οποίο είχε την ίδια αξία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κριμαϊκή Ταταρική γλώσσα
|
Σήμερα, περισσότεροι από 260.000 Κριμαίοι Τάταροι ζουν στην Κριμαία και περίπου 150.000 στην Κεντρική Ασία (κυρίως Ουζμπέκοι). Εκτιμάται ότι περίπου 5.000.000 άνθρωποι κριμαϊκής καταγωγής ζουν στην Τουρκία, απόγονοι των μεταναστών του 19ου και πρώιμου 20ου αι.. Μικρότερες κοινότητες Κριμαίων Τατάρων βρίσκονται επίσης στη Ρουμανία (24.000), τη Βουλγαρία (3,000), την Πολωνία, τη Φινλανδία και τις ΗΠΑ. Θεωρείται από τις γλώσσες που κινδυνεύουν σοβαρά στην Ευρώπη . Κάθε μία από τις τρεις εθνικές υποομάδες των Τατάρων της Κριμαίας έχει τη δική του διάλεκτο. Τη διάλεκτο Νογαΐ (Noğay) -των πρώην κατοίκων της κριμαϊκής στέπας (δεν πρέπει να συγχέεται με τους Νογαΐ)- που είναι Κιπτσάκ προέλευσης, τη Γιαλιμπουλού (Yalıboylu), εκείνων δηλαδή που έζησαν στη νότιο ακτή της Κριμαίας πριν το 1944, και μιλούν μια Ογκούζ διάλεκτο συγγενή προς την Τουρκική, και τη μέση διάλεκτο Τατ από τα Κριμαϊκά Όρη που είναι μείξη των δύο. Τούτη η διάλεκτος είναι άμεση απόγονος της γλώσσας Κουμάν, αλλά έχει ισχυρές επιδράσεις από την Ογκούζ Τουρκική. Η σύγχρονη Κριμαία Ταταρική γραπτή γλώσσα βασίζεται στη μέση διάλεκτο, καθώς οι Τατ συνθέτουν περίπου το 55% του συνολικού κριμαϊκού ταταρικού πληθυσμού και η διάλεκτός τους είναι εύκολα κατανοητή από τους ομιλητές των άλλων δύο. Ο σχηματισμός των πρώτων ομιλούμενων διαλέκτων των Τατάρων της Κριμαίας άρχισε με τις πρώτες τουρκικές επιδρομές στην Κριμαία και τελείωσε μες την περίοδο του Χανάτου της Κριμαίας. Όμως οι επίσημες γραπτές γλώσσες του Χανάτου της Κριμαίας ήταν η Τσαγκατάι (Chagatai) και η Οθωμανική Τουρκική. Μετά τον Εξισλαμισμό, Οι Κριμαίοι Τάρταροι έγραφαν με αραβοπερσική γραφή. Το 1876, οι διαφορετικές τουρκικές κριμαϊκές διάλεκτοι συγχωνεύθηκαν σε μία ομοιόμορφη γραπτή γλώσσα από τον Ισμαήλ Γκασπιράλι (İsmail Gaspıralı). Προτεραιότητα δόθηκε στην Ογκούζ διάλεκτο του Γιαλιμπουλούς, προκειμένου να μη διασπαστεί ο δεσμός ανάμεσα στους Κριμαίους και τους Τούρκους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1928, η τελική διαμόρφωση της γλώσσας έγινε με επαναπροσανατολισμό στη μέση διάλεκτο. Το 1928, επίσης, η αραβοπερσική γραφή αντικαταστάθηκε από το Ομοιογενές Τουρκικό Αλφάβητο που στηρίχθηκε στο λατινικό αλφάβητο. Αυτό με τη σειρά του αντικαταστάθηκε το 1938 μες ένα τροποποιημένο Κυριλλικό αλφάβητο. Από τη δεκαετία του 1990, η γραφή είναι στη διαδικασία της αντικατάστασης με μια λατινική εκδοχή και πάλι, αλλά η κυριλλική μορφή χρησιμοποιείται ευρύτατα στη λογοτεχνία και τις εφημερίδες. Το παρόν λατινογενές κριμαϊκό ταταρικό αλφάβητο είναι ίδιο με το Τουρκικό με δύο επιπρόσθετους χαρακτήρες: Ñ ñ και Q q. Η Κριμαϊκη Ταταρική ήταν η αυτόχθων γλώσσα του ποιητή Μπεκίρ Κομπάν-ζάντε (Bekir Çoban-zade). Το σύμβολο Â â δε θεωρείται διακριτό γράμμα. Τα гъ, къ, нъ και дж είναι διακριτά γράμματα. Wiktionary's category of Crimean Tatar words Linguistic corpus of Crimean Tatar language Mejlis of the Crimean Tatar People Kırımtatar Dili Τουρκ. Wiktionary's category of Crimean Tatar words
|
Η κριμαϊκή ταταρική γλώσσα (που καλείται από τους ομιλητές της Κιριμτατάρ τιλί Къырымтатар тили) είναι μια γλώσσα τουρκικής προέλευσης, και ομιλείται από τους Τατάρους της Κριμαίας. Οι ομιλούντες αυτή τη γλώσσα βρίσκονται στην Χερσόνησο της Κριμαίας και στην Κριμαιοταταρική διασπορά του Ουζμπεκιστάν, της Τουρκίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Δεν πρέπει να συγχέεται με την Ταταρική γλώσσα, που ομιλητές της τοποθετούνται στη Ρωσία και έχει πιο πολλά κοινά στοιχεία με τη Ρωσική γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Χρυσό Σερρών
|
Σε ένα χαμηλό ύψωμα, που βρίσκεται σε απόσταση τριών περίπου χιλιομέτρων νότια από τη σημερινή κωμόπολη, έχει διαπιστωθεί η θέση ενός Ρωμαϊκού αγροτικού οικισμού. Στην πλαγιά του υψώματος αυτού βρέθηκαν παλιότερα όστρακα αγγείων, νομίσματα και επιτύμβιες επιγραφές αυτοκρατορικών χρόνων, ενώ σε κοντινή απόσταση σώζονταν λείψανα Ρωμαϊκής τοξωτής γέφυρας και τμήμα λιθόστρωτου δρόμου.Η ύπαρξη ενός άλλου Ρωμαϊκού γεωργικού οικισμού διαπιστώνεται επίσης στον βραχώδη λόφο Ζελί, που βρίσκεται ανάμεσα στο Χρυσό και το Άγιο Πνεύμα (συγκεκριμένα κοντά στα όρια των κτηματικών τους περιοχών), όπου βρέθηκαν όστρακα Ρωμαϊκών και βυζαντινών αγγείων, καθώς και μια επιτύμβια επιγραφή του 2ου-3ου μ.Χ. αιώνα. Τέλος, η ύπαρξη ενός ακόμη αρχαίου οικισμού εντοπίστηκε, με βάση την επιφανειακή κεραμική, σε ένα χαμηλό ύψωμα κοντά στο γειτονικό χωριό Μονόβρυση. Είναι ένα από τα πέντε Νταρνακοχώρια (Χρυσό, Πεντάπολη, Εμ. Παππάς, Άγιο Πνεύμα, Νέο Σούλι).Σήμερα, στο Χρυσό υπάρχει δημοτικό σχολείο στο οποίο φοιτούν και μαθητές από το Άγιο Πνεύμα Σερρών. Γεννήθηκαν στο ΧρυσόΚατερίνα Μπλιάμου, Ελληνίδα κολυμβήτρια και χάλκινη μεσογειονίκης Γεώργιος Σγουραμάνης, Έλληνας δημοσιογράφος και εκδότης Βαγγέλης Τσιρίκας, Έλληνας ποδοσφαιριστής
|
Το Χρυσό είναι κωμόπολη του νομού Σερρών και έδρα του δήμου Εμμανουήλ Παππά. Βρίσκεται 12 χλμ. νοτιοανατολικά των Σερρών και έχει πληθυσμό 1.006 κατοίκους, σύμφωνα με την ελληνική απογραφή του 2021.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Αγκιτπρόπ
|
Ο όρος προήλθε από τη σύντμηση των λέξεων агитация и пропаганда, δηλαδή αγκιτάτσια και προπαγάνδα. Ο Ρώσος μαρξιστής θεωρητικός Γκεόργκι Πλεχάνοφ (1857–1918) όρισε ως προπαγάνδα τη διάδοση πολλών ιδεών σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων και ως αγκιτάτσια τη διάδοση μιας ιδέας σε μια μεγάλη μάζα. Επομένως, γίνεται κατανοητό πως οι λέξεις αυτές δεν είχαν αρνητική χροιά στην επαναστατική και μετεπαναστατική Ρωσία. Οι αφίσες που δημιουργούσαν οι ομάδες καλλιτεχνών σε κάθε μεγάλη πόλη, ήταν γνωστές ως προθήκες Ρόστα και είχαν λαμπρά χρώματα. Οι ομιλίες και οι συγκεντρώσεις συνοδεύονταν από τις αφίσες αυτές.Στην ύπαιθρο, ειδικά τρένα, ζωγραφισμένα με επαναστατικές εικόνες, μοίραζαν τη μπολσεβίκικη φιλολογία. Τα τρένα αυτά μετέφεραν κινητά τυπογραφεία, ικανά να τυπώσουν εφημερίδες σε 15.000 αντίτυπα, αλλά και βιβλιοπωλεία. Επιπλέον, μερικά περιείχαν και κινηματογράφους, με 150 περίπου καθίσματα.Το 1920 υπήρχε κι ένα πλοίο αγκιτπρόπ, το οποίο έκανε περιηγήσεις στο Βόλγα και τον Κάμα.Παράλληλα, αναπτύχθηκε ένα είδος θεάτρου, το οποίο ήταν γνωστό για τους χονδροειδείς εμπαιγμούς του και τους μονόπλευρους χαρακτήρες. Το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αποτελεί η θεατρική κολεκτίβα Μπλε Μπλούζα (Синяя блуза, Sinyaya Bluza), που ιδρύθηκε το 1923 και μέχρι το 1927 περιλάμβανε 5.000 θιάσους με 100.000 μέλη, στη Σοβιετική Ένωση. Τα συνθήματα του χρησιμοποιούνταν ήταν απλοϊκά, ώστε να διαδώσουν τις μπολσεβίκικες θεωρίες στις μάζες, που ως επί το πλείστον ήταν αναλφάβητες. Για παράδειγμα υπήρχαν αφίσες που καλούσαν το λαό να εργαστεί με το όπλο παρά πόδας ή που ζητούσαν από τις εργάτριες και τις αγρότισσες να συνταχθούν με τους άντρες υπό την κόκκινη σημαία και να τρομοκρατήσουν την μπουρζουαζία. Encyclopaedia Britannica Drain, Richard. Twentieth-Century Theatre: A Sourcebook. Λονδίνο 1995. Routledge. ISBN 0415096197. Pipes, Richard. Russia Under the Bolshevik Regime: 1919-1924. 1993. ISBN 978-0394502427 Time-Life Παγκόσμια Ιστορία. Τόμος 18. Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος. Αθήνα 1993
|
Αγκιτπρόπ ή αγκίτ-προπ (ρωσικά: агитпроп) ονομάζεται η πολιτική στρατηγική που χρησιμοποιεί μια σειρά από τακτικές για τη διάδοση και προπαγάνδιση ιδεών και θέσεων, τεχνικές που αποσκοπούν στην επίδραση στην κοινή γνώμη και την κινητοποίησή της υπέρ κάποιων σκοπών ή στόχων. Αν και οι μέθοδοι αυτές είναι κοινές σε διάφορες περιστάσεις, ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως για αυτές που εφαρμόστηκαν στη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία και τη Σοβιετική Ένωση.Η μετάδοση των μαρξιστικών θεωριών είχε ανατεθεί στο Τμήμα Αγκιτάτσιας και Προπαγάνδας, το οποίο αποτελούσε τμήμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Το Ρωσικό Τηλεγραφικό Πρακτορείο (γνωστό ως Ρόστα), με έδρα τη Μόσχα, έγινε ο σημαντικότερος οργανισμός προπαγάνδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%84%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%80
|
Μάχη της Χαλανδρίτσας
|
Στις 25 Ιανουαρίου, λίγο μετά τον θάνατο του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ο τουρκικός στρατός του Χουρσίτ μπορεί πλέον ελεύθερα να κατευθυνθεί προς την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Λίγο αργότερα ο τουρκικός στόλος κατέπλευσε στην Πάτρα και αποβίβασε 8.000-9.000 Τούρκους, ερχόμενους για πρώτη φορά από τη Μικρά Ασία, αρχηγός των οποίων ήταν ο Μεχμέτ Πασάς. Αυτόν τον στρατό θα αντιμετωπίσουν σε λίγο οι Έλληνες. Η κατάσταση ήταν γι' αυτούς κρίσιμη. Στο διάστημα που προηγήθηκε, στις 20 Ιανουαρίου, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έφυγε από το στρατόπεδο της Κορίνθου και κατευθύνθηκε προς την Καρύταινα, για να συλλέξει στρατό με σκοπό να καταλήξει στην Πάτρα. Παρά τις αντιρρήσεις πολλών πολιτικών, ο επερχόμενος κίνδυνος δεν αφήνει περιθώρια λάθους, και έτσι με τη συνέλευση της Επιδαύρου ο Κολοκοτρώνης τίθεται αρχιστράτηγος της πολιορκίας των Πατρών. Ύστερα από τον διορισμό του ο Κολοκοτρώνης, αφού ήρθε σε συμβιβασμό με τους Δεληγιανναίους, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Καρύταινα. Στη συνέχεια, περνάει από τη Βυτίνα και κατευθύνεται προς την Πάτρα. Εκτός από τους άνδρες της Καρύταινας συγκέντρωσε άλλους 6.000. Πριν φτάσει ο ίδιος, διατάζει τον Δημήτριο Πλαπούτα να καταλάβει την καίρια θέση στο Σαραβάλι, τον Κωνσταντίνο Πετμεζά στον Παλαιόπυργο και τον Γενναίο Κολοκοτρώνη στην Οβριά, θέσεις και περιοχές που βρίσκονταν κοντά στην Πάτρα. Ο πολυάριθμος ανατολικός τουρκικός στρατός στις 26 Φεβρουαρίου βγαίνει από την πόλη με σκοπό να επιδοθεί σε λαφυραγωγία. Από αυτό το σώμα περίπου 2.000 άνδρες κατευθύνονται προς τη Χαλανδρίτσα. Οι Πατρινοί και οι Κουμανιώτες, οι οποίοι κατείχαν αυτή τη θέση, υποχρεώνονται να την εγκαταλείψουν, αφήνοντας έτσι τελικά τους Τούρκους ανενόχλητους να λεηλατούν την περιοχή. Στον γυρισμό προς την Πάτρα όμως έρχονται αντιμέτωποι με τον Γενναίο, τον Πετμεζά (800 άνδρες), τον Απόστολο Κολοκοτρώνη, τον Πλαπούτα (1.500 άνδρες)· οι Έλληνες οπλαρχηγοί συσπειρώνονται για να αντιμετωπίσουν τον κοινό κίνδυνο. Οι Έλληνες παρά την αριθμητική υπεροχή των Τούρκων, τη χρήση οθωμανικών πολυβόλων και την έλευση τουρκικού βοηθητικού σώματος από τα Τσουκαλά, κατάφεραν να τρέψουν τους αντιπάλους τους σε φυγή. Η μάχη της Χαλανδρίτσας εκτυλίχθηκε σε πραγματική καταστροφή για τους Τούρκους. Πάνω από 300 στρατιώτες έπεσαν νεκροί, ενώ πολλοί επίσης τραυματίστηκαν. Οι Έλληνες, έχασαν μόνο 20 πολεμιστές. Η σημασία της μάχης για τους Έλληνες, όμως, δεν εντοπίζεται μόνο στις μεγάλες απώλειες που κατάφεραν στους αντιπάλους τους. Με τη νίκη τους αυτή εναντίον των ανατολιτών Τούρκων, των Κακλαμάνων, όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά, άνοιξε ο δρόμος για την εκδίωξη των τουρκικών στρατευμάτων από την περιοχή. Κόκκινος, Δ. (1974). Η ελληνική επανάστασις, Τόμος 2. Αθήνα: Μέλισσα. Κρέμος, Γ. (1879). Χρονολόγια της ελληνικής ιστορίας – Τόμος 3: 1453-1830. Αθήνα: Τυπογραφείο Δημητρίου Ιασεμίδου. Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του ελληνικού έθνους – Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822) (σελ. 212-286). Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. Τρικούπης Σ. (1888). Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος 2. Αθήνα: Ώρα.
|
Η μάχη της Χαλανδρίτσας έλαβε χώρα στις 26 Μαΐου του 1822, στη ομώνυμη κωμόπολη της Αχαΐας στην Πελοπόννησο. Σε αυτή τη σύγκρουση, οι δυνάμεις των Ελλήνων υπό τους Δημήτριο Πλαπούτα, Γενναίο Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς, αντιμετώπισαν τα τουρκικά στρατεύματα του Μεχμέτ Πασά. Η έκβαση της μάχης ήταν νικηφόρα για τους Έλληνες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Σούπερ μάρκετ
|
Οι υπεραγορές στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη πωλούν πληθώρα ειδών σε ποικιλία ειδών και μεγεθών: Αλκοολούχα ποτά (όπως ορίζεται από το νόμο) Βρεφικά τρόφιμα και είδη, όπως πάνες Αρτοσκευάσματα και είδη αρτοποιίας Πρώτες ύλες αρτοποιίας Βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά Συσκευασμένα τρόφιμα Κονσερβοποιημένα τρόφιμα CD και κασέτες μουσικής, και DVD. Τσιγάρα και άλλα προϊόντα καπνίσματος (όπως οριζεται από το νόμο) Καραμέλες και σοκολάτες Καλλυντικά Γαλακτοκομικά προϊόντα και αυγά Έτοιμα γεύματα Διαιτητικά είδη, με χαμηλά λιπαρά. Σάλτσες, σιρόπια και γαρνιρίσματα Ηλεκτρικά είδη όπως λάμπες, καλώδια, κ.α. Προϊόντα γυναικείας υγιεινής. Οικονομικές υπηρεσίες, όπως πιστωτικές κάρτες, πληρωμή λογαριασμών και μεταφορά χρημάτων (που συνήθως προσφέρονται κατόπιν συνεργασίας με μία τράπεζα ή οικονομικό οργανισμό) Λουλούδια, γλάστρες και είδη κηπουρικής. Κατεψυγμένα είδη και παγάκια Φρέσκα προϊόντα, φρούτα και λαχανικά Ευχετήριες κάρτες Είδη οικιακού καθαρισμού Σκεύη μαγειρέματος, πιατικά και αξεσουάρ μαγειρικής. Απορρυπαντικά πλυντηρίου και μαλακτικά ρούχων. Λαχνοί λοταρίας Είδη ταξιδιού Κρεατικά είδη, ψάρια και θαλασσινά Παραφαρμακευτικά είδη και κάποια φάρμακα (όπως ορίζει ο νόμος) Αναψυκτικά, χυμούς και εμφιαλωμένο νερό. Είδη προσωπικής υγιεινής και προϊόντα ξυρίσματος. Τρόφιμα και είδη κατοικίδιων Εποχιακά είδη και διακοσμητικά Σνακ και μεζέδες Τσάι και καφέδες Παιχνίδια
|
Το Σούπερ μάρκετ (ή υπεραγορά) είναι μεγάλο κατάστημα λιανικής πώλησης τροφίμων και οικιακών προϊόντων. Είναι μεγαλύτερο από παντοπωλείο και μικρότερο από υπεραγορά. Τα είδη προς πώληση βρίσκονται τοποθετημένα σε ραφιέρες, οργανωμένες σε διαδρόμους, και ο πελάτης αυτοεξυπηρετείται. Τα σούπερ μάρκετ είναι αλυσίδες καταστημάτων με προμηθευτή τα κέντρα διανομής της μητρικής εταιρείας, επιτρέποντας οικονομίες κλίμακας. Κανονικά διαθέτουν προϊόντα σε καλύτερες τιμές επειδή με την αγοραστική τους δύναμη καταφέρνουν καλύτερες τιμές χονδρικής από τα μικρότερα καταστήματα. Και διευκολύνουν με δυνατότητες πίστωσης. Τα χαμηλά περιθώρια κέρδους αναπληρώνονται με μεγαλύτερο αριθμό πωλήσεων. Το σύστημα εξυπηρέτησης είναι σελφ σέρβις, δηλαδή ο πελάτης αυτοεξυπηρετείται, προσθέτοντας τα είδη που επιθυμεί να αγοράσει στο καρότσι ή καλάθι του. Όταν έχει ολοκληρώσει τις αγορές του κατευθύνεται προς το ταμείο, όπου ο υπεύθυνος υπάλληλος κοστολογεί τα είδη, εκτυπώνει την απόδειξη λιανικής πώλησης, ενημερώνει τον πελάτη για την αξία των αγορών και δέχεται την πληρωμή με μετρητά, πιστωτική κάρτα ή άλλο μέσο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%84
|
Toyota Industries
|
Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1926 ως Toyoda Automatic Loom Works, Ltd. από τον Τακίτσι Τογιόντα, εφευρέτη μιας σειράς εγχειριδίων και μηχανημάτων τροφοδοσίας αργαλειών. Το πιο εντυπωσιακό από αυτά ήταν το Toyoda Automatic Loom, Type G του 1924, ένας εντελώς αυτόματος αργαλειός υψηλής ταχύτητας που χαρακτηρίζονταν από τη δυνατότητα να αλλάζει λωρίδες χωρίς διακοπή και δεκάδες άλλες καινοτομίες. Εκείνη την εποχή ήταν ο πιο προηγμένος αργαλειός του κόσμου, παρέχοντας μια δραματική βελτίωση στην ποιότητα και κατά 20 φορές αύξηση της παραγωγικότητας. Το 2007, αυτή η μηχανή καταχωρήθηκε επίσημα ως το στοιχείο Νο. 16 στην Κληρονομιά Μηχανολόγων Μηχανικών της Ιαπωνίας ως «ένα επίτευγμα ορόσημο που προώθησε την παγκόσμια βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη του ομίλου Toyota».Το 1933, η εταιρεία ίδρυσε το τμήμα αυτοκινήτων της, με επικεφαλής τον Τογιόντα Κιιχίρο, μεγαλύτερο γιο του Τακίτσι Τογιόντα. Το τμήμα αυτό διαχωρίστηκε ως Toyota Motor Co. Ltd. το 1937 και σήμερα είναι γνωστό ως Toyota Motor Corporation. Η Toyota Industries είναι μία από τις 13 βασικές εταιρείες του ομίλου Toyota. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Toyota Industries Corporation (ιαπωνικά: 株式会社豊田自動織機, Χέπμπορν: Kabushiki-gaisha Toyota Jidō Shokki) είναι ιαπωνική εταιρεία κατασκευής μηχανών. Ξεκινώντας τη λειτουργία της αρχικά κατασκευάζοντας αυτόματους αργαλειούς, είναι η εταιρεία από την οποία προήλθε η Toyota Motor Corporation. Είναι η μεγαλύτερη κατασκευάστρια εταιρεία περονοφόρων οχημάτων στον κόσμο, όπως προκύπτει από τα κέρδη της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Toyota_Industries
|
Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 1986-1987
|
Συμμετείχαν οι ομάδες που κατέκτησαν τις θέσεις 7 έως 10. Το ζευγάρι Ηλυσιακού - Ιωνικού Νίκαιας έκρινε τον υποβιβασμό μίας ομάδας στην Α2. Υπολογίστηκαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου. * Αγώνες της κανονικής περιόδου. Συμμετείχαν οι δύο νικήτριες ομάδες της Α' φάσης, καθώς και οι δύο πρώτες ομάδες της Α2 κατηγορίας (Πανελλήνιος και Παγκράτι) που εισήλθαν στην διοργάνωση. Το ζευγάρι Ηλυσιακού - Παγκρατίου έκρινε ποια από τις δύο ομάδες θα αγωνιστεί την επόμενη περίοδο στην Α1. Συμμετείχαν οι δύο νικήτριες ομάδες της Β' φάσης, καθώς και οι 6 πρώτες ομάδες της κατάταξης που εισήλθαν στα play off. Υπολογίστηκαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου. * Αγώνες της κανονικής περιόδου. 1 Ο πρώτος αγώνας των play off Ηρακλή - Παναθηναϊκού έληξε με σκορ 86−89 υπέρ του Παναθηναϊκού, όμως μετά από ένσταση του Ηρακλή επαναλήφθηκε. Ο Παναθηναϊκός νίκησε και πάλι, με σκορ 82−94. Υπολογίστηκαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου. * Αγώνες της κανονικής περιόδου. Υπολογίστηκαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου. * Αγώνες της κανονικής περιόδου. Συμμετείχαν οι ηττημένες ομάδες των προημιτελικών. Όλοι οι αγώνες κρίθηκαν στη μία νίκη, ενώ και τα τρία παιχνίδια διεξήχθησαν σε ουδέτερα γήπεδα. Ημιτελικοί (Θέσεις 5 έως 8) Τελικός (Θέσεις 5 και 6) Νίκος Γκάλης Παναγιώτης Γιαννάκης Σλόμπονταν Σούμποτιτς Μιχάλης Ρωμανίδης Νίκος Φιλίππου Δημήτρης Κοκολάκης Χάρης Παπαγεωργίου Βασίλης Λυπηρίδης Γιώργος Δοξάκης Πέτρος Σταμάτης Τάσος Τσιτάκης Βαγγέλης Αθανασιάδης Γιώργος Κασμερίδης Ανδρέας Παρίσης Πρ. Γιάννης Ιωαννίδης Συλλογικό, 100 χρόνια μπάσκετ 1891–1991, έκδοση «Τρίποντο», Αθήνα 1991, σελίδα 217 Συλλογικό, Οδηγός Α1 1993−94, Έκδοση Galanis Sports Data, Αθήνα 1994, σελίδες 186, 187 Ψηφιακό αρχείο εφημερίδας Αθλητική Ηχώ pathfinder.gr: Ο Γκάλης και οι άλλοι
|
Το Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 1986−87 υπήρξε το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο υπήρξε διαχωρισμός της Α' εθνικής σε Α1 και Α2 κατηγορία, ενώ επακολούθησε για πρώτη φορά η διαδικασία των play off μετά την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου. Μάλιστα, στην διαδικασία αυτή συμμετείχαν και οι δύο πρώτες ομάδες της κατάταξης της Α2. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Άρης χωρίς να γνωρίσει ήττα, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι σε 12 από τους 18 αγώνες της κανονικής περιόδου πέτυχε πάνω από 100 πόντους. Πρώτος σκόρερ, για έβδομη συνεχόμενη χρονιά, αναδείχθηκε ο Νίκος Γκάλης πετυχαίνοντας 718 πόντους σε 18 αγώνες (μέσος όρος 39,9 ανά αγώνα), με ζενίθ τους 58 πόντους στην εκτός έδρας νίκη του Άρη εναντίον του Ιωνικού Νίκαιας με σκορ 107−124. Αξιοσημείωτη είναι η μεγάλη προσπάθεια της ομάδας του Πανιωνίου, η οποία κατέκτησε την τρίτη θέση στη κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος αλλά επικρατώντας του ΠΑΟΚ στην ημιτελική φάση των play off με μειονέκτημα έδρας, κατάφερε να τερματίσει δεύτερος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%911_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1986-1987
|
Στρεζεβόι
|
Ιδρύθηκε το 1966 ως οικισμός κοντά στο χωριό Στρεζεβόι και το καθεστώς πόλης χορηγήθηκε το 1978. Εντός του πλαισίου των διοικητικών διαιρέσεων, ενσωματώνεται ως πόλη υπό περιφερειακή δικαιοδοσία του Στρεζεβόι—διοικητική μονάδα με καθεστώς ίσο με αυτό των επαρχιών. Ως δημοτική διαίρεση, η πόλη υπό περιφερειακή δικαιοδοσία του Στρεζεβόι έχει ενσωματωθεί ως Αστικός Θύλακας του Στρεζεβόι. Η ΟΑΟ Τόμσκνεφτ, μια εταιρεία παραγωγής πετρελαίου που ανήκει στην Ρόσνεφτ, δραστηριοποιείται στο Στρεζεβόι και η πόλη ιδρύθηκε για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εταιρείας. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοικιών και όλες οι δημόσιες εγκαταστάσεις κατασκευάστηκαν για τις ανάγκες της εταιρείας το 1960 και το 1970. Εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο του Στρεζεβόι.
|
Το Στρεζεβόι (ρωσικά: Стрежево́й) είναι πόλη στην Περιφέρεια Τομσκ της Ρωσία, που βρίσκεται στις ακτές του καναλιού του ποταμού Ομπ. Ο πληθυσμός είναι 42.219 άτομα στην απογραφή του 2010, ενώ ήταν 43.815 το 2002 και 43.348 το 1989.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CE%B2%CF%8C%CE%B9
|
Ουίλιαμ Σίρερ
|
Ο Σίρερ γεννήθηκε στο Σικάγο στις 23 Φεβρουαρίου 1904. Ο πατέρας του, Σιούαρντ Σίρερ (Seward Shirer) ήταν νομικός και βοηθός Γενικού Εισαγγελέα, με πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία στην πολιτική. Απεβίωσε, όμως, από ρήξη σκωληκοειδίτιδας το 1913 σε ηλικία 42 ετών. Η μητέρα του Ουίλιαμ Τζόζεφιν Τάννερ - Σίρερ (Josephine Tanner - Shirer) αναγκάστηκε να μετακομίσει, μαζί με τα τρία τους παιδιά, στο Σένταρ Ράπιντς (Cedar Rapids) της Αϊόβα στο σπίτι των γονέων της. Ο μικρός Ουίλιαμ έπρεπε να μοιράζει εφημερίδες και να πωλεί αυγά, για να συμβάλει στα οικονομικά της οικογένειας. Το 1921 ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές και εγγράφηκε στο Coe College. Εκεί ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος, αρθρογραφώντας στην εφημερίδα "Cosmos" του Κολεγίου και, αργότερα, άρχισε να αρθρογραφεί στην τοπική εφημερίδα "Cedar Rapids Republican" ως αθλητικογράφος.Το 1925 αποφοίτησε από το Κολέγιο και αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στο Παρίσι. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, διέσχισε τον Ατλαντικό με πλοίο που μετέφερε βοοειδή και οραματιζόταν να σταδιοδρομήσει ως ποιητής και μυθιστοριογράφος. Εκείνη την εποχή το ίδιο όραμα είχαν και εκατοντάδες άλλοι νέοι Αμερικανοί και ο Σίρερ δεν κατάφερε να βρει εργασία σε κάποια από τις αμερικανικές εφημερίδες που διέθεταν ευρωπαϊκές εκδόσεις στο Παρίσι. Μια ημέρα πριν εγκαταλείψει το Παρίσι, δέχτηκε τηλεφώνημα από τον αρχισυντάκτη της ευρωπαϊκής έκδοσης της εφημερίδας "Chicago Tribune", ο οποίος του πρόσφερε θέση εργασίας, με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να βρίσκεται στα γραφεία της, καθισμένος πλάι στο γραφείο του αναγνωρισμένου ανταποκριτή της εφημερίδας Τζέιμς Θάρμπερ (James Thurber). Τα επόμενα δύο χρόνια σπούδασε ευρωπαϊκή ιστορία στο "College de France", ενώ τα ενδιαφέροντά του άλλαξαν: Δεν ενδιαφερόταν πλέον για την ποίηση και τη μυθιστοριογραφία, αντίθετα τον ενδιέφερε το "τι συμβαίνει στον κόσμο".Το φθινόπωρο του 1929 η εφημερίδα μετέθεσε τον Σίρερ στη Βιέννη, για να είναι σε θέση να κάνει ρεπορτάζ για την αυξανόμενη αναταραχή στη Βαλκανική χερσόνησο. Δεν είχε προλάβει να προσαρμοστεί στη νέα του θέση, όταν νέα μετάθεση τον στέλνει στην Ινδία για να καλύψει το κίνημα ανεξαρτησίας της χώρας από την αγγλική κυριαρχία, το οποίο αναπτυσσόταν από τον Μαχάτμα Γκάντι. Ο Σίρερ ανέπτυξε φιλία με τον Γκάντι, την οποία εξιστόρησε στο βιβλίο του "Gandhi: A Memoir" που εκδόθηκε το 1980. Το 1931 επέστρεψε στη Βιέννη και στις 31 Ιανουαρίου νυμφεύτηκε την Τερέζα "Τες" Στίμπεριτς (Theresa (Tess) Stiberitz) ενώ κατ' άλλες πηγές ο γάμος έγινε το 1933. Απέκτησαν δύο κόρες, την Αίλήν Ίνγκα (Eileen Inga) και την Λίντα Ελίζαμπεθ (Linda Elizabeth). Η θητεία του στην "Tribune" έληξε το καλοκαίρι του 1932. Ο Σίρερ αποφάσισε να περάσει το επόμενο έτος σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Ισπανίας, το Λιορέτ ντε Μαρ (Lloret de Mar) μαζί με τη σύζυγό του και, το 1934, δέχτηκε μια θέση στην εφημερίδα "Paris Herald", την οποία σύντομα εγκατέλειψε για να εργαστεί ως ξένος ανταποκριτής στην υπηρεσία διεθνών ειδήσεων του μεγαλοεπιχειρηματία Χηρστ (Hearst International News Service), αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Τον Αύγουστο του 1937 ο Χηρστ αποφάσισε να κλείσει την υπηρεσία αυτή, αλλά την ίδια ημέρα (24 Αυγούστου 1937) έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον διευθυντή ευρωπαϊκών υποθέσεων του CBS (Columbia Broadcasting System) Έντουαρντ Μάρροου (Edward R. Murrow), ο οποίος του ζητούσε να συναντηθούν στο Βερολίνο. Ο Μάρροου προσέλαβε τον Σίρερ ως επικεφαλής του ευρωπαϊκού γραφείου του CBS στη Βιέννη: Ήταν ο πρώτος από μια ομάδα ξένων ανταποκριτών που αποκλήθηκε "τα παιδιά του Μάρροου" (Murrow's Boys), η οποία επέφερε πραγματική επανάσταση αρχικά στις ραδιοφωνικές και αργότερα στις τηλεοπτικές ανταποκρίσεις. Ο Σίρερ βρισκόταν στη Βιέννη στις 11 Μαρτίου του 1938, όταν έγινε η Προσάρτηση της Αυστρίας από τη Ναζιστική Γερμανία (Anschluss). Ο ανταποκριτής του ανταγωνιστικού δικτύου NBC (National Broadcasting Company) Μαξ Τζόρνταν έτυχε να λείπει από την πόλη. Ο Σίρερ είχε τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, αλλά καθώς οι ναζί είχαν υπό την κατοχή τους το ραδιοφωνικό δίκτυο της πόλης, ήταν αδύνατο να δώσει ανταπόκριση. Τηλεφώνησε στον Μάρροου, ο οποίος του είπε να μεταβεί όσο πιο γρήγορα γινόταν στο Λονδίνο, ενώ ο ίδιος θα πήγαινε στη Βιέννη για να καλύψει την απουσία του Σίρερ. Ο Σίρερ πήγε πράγματι στο Λονδίνο μέσω Βερολίνου και, καθώς έγραψε κατόπιν στο Berlin Diary, το αεροπλάνο ήταν γεμάτο Εβραίους της Αυστρίας που ήθελαν να διαφύγουν από το ναζιστικό καθεστώς. Στο Λονδίνο μπόρεσε να δώσει ραδιοφωνική ανταπόκριση, μια από τις ελάχιστες χωρίς παρέμβαση λογοκρισίας, ως αυτόπτης μάρτυρας της προσάρτησης. Ήταν ο πρώτος ραδιοφωνικός ανταποκριτής που μετέδωσε ζωντανά την προσάρτηση της Αυστρίας στις ΗΠΑ. Την επόμενη ημέρα, από τα κεντρικά του CBS στη Νέα Υόρκη ζητήθηκε από τους Σίρερ και Μάρροου να κάνουν μια ραδιοφωνική εκπομπή με συλλογή ειδήσεων από πέντε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις: Βερολίνο, Βιέννη, Παρίσι, Ρώμη και Λονδίνο. Η ημίωρη αυτή εκπομπή σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία ήταν από μόνη της μεγάλο δημοσιογραφικό κατόρθωμα, ενώ οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούσαν όποιο μέσο προσφερόταν, από ραδιόφωνο ως τηλέφωνο. Η εκπομπή αυτή δημιούργησε "σχολή" στη δημοσιογραφία, η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, και αποτέλεσε την αφετηρία μιας εκπομπής του CBS με το όνομα "CBS World News Roundup", η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα και μεταδίδεται κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Ο Σίρερ, έχοντας πλέον ως βάση του το Βερολίνο, μετέδωσε τη Συμφωνία του Μονάχου και την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας από τη Γερμανία το 1938. Ευρισκόμενος εκεί, είχε τη δυνατότητα να παρακολουθεί τις ομιλίες του Χίτλερ αλλά και τα συνέδρια του Ναζιστικού κόμματος (Reichsparteitage) στη Νυρεμβέργη. Κατά την περίοδο ειρήνης οι ανταποκρίσεις του Σίρερ δεν υφίσταντο λογοκρισία, αν και ο ίδιος, όπως και άλλοι ξένοι ανταποκριτές, γνώριζαν ότι οι ιθύνοντες του υπουργείου προπαγάνδας του Γκέμπελς είχαν σοβαρές αντιρρήσεις σχετικά με τις ανταποκρίσεις τους και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αποσύρουν την παραχώρηση των κρατικών ραδιοφωνικών εγκαταστάσεων ή ακόμη και να τους απελάσουν. Όταν ξεκίνησαν οι πολεμικές επιχειρήσεις, οι Γερμανοί επέβαλαν λογοκρισία και ο Σίρερ γράφει ότι η λογοκρισία αυτή ήταν η ίδια που επιβαλλόταν σε ολόκληρο τον κόσμο σε παρόμοιες περιπτώσεις. Το πρόβλημα του Σίρερ ήταν οι λογοκριτικές παρεμβάσεις των Ναζί στις ανταποκρίσεις του, τις οποίες παρακολουθούσαν στενά (όπως και τον ίδιο), αλλά κατόρθωσε εν μέρει να το υπερκεράσει χρησιμοποιώντας περίπλοκη φρασεολογία, παρεμφατικό τόνο στη φωνή του και αμερικανικές εκφράσεις στην "αργκό", οι οποίες ήταν άγνωστες στους Ναζί "ακροατές" του, οι οποίοι είχαν εξοικείωση μόνο με την αγγλική γλώσσα που χρησιμοποιείται στη Βρετανία. Κατ' αυτό τον τρόπο κατάφερε να μεταδώσει την αυξανόμενη ένταση μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας και την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 και τις συνακόλουθες εξελίξεις. Το 1940 ο Σίρερ ήταν ένας από τους δώδεκα ανταποκριτές που επελέγησαν από τους Ναζί να ακολουθήσουν τη Βέρμαχτ στην εκστρατεία της εναντίον της Γαλλίας. Σημείωσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του όταν κατάφερε να μεταδώσει την είδηση της συνθηκολόγησης της Γαλλίας στο δάσος της Κομπιέν, κρυφακούγοντας συζητήσεις σε ένα γερμανικό φορτηγό με μεγάφωνα για την επικείμενη παράδοση της Γαλλίας, τρεις ώρες πριν αυτό γίνει γνωστό ακόμη και στα ηγετικά κλιμάκια του Βερολίνου.Όπως ήταν φυσικό, όλοι οι υψηλά ιστάμενοι Ναζί ήταν δυσαρεστημένοι με τις προσπάθειες του Σίρερ να αποφύγει τη λογοκρισία του καθεστώτος. Το καλοκαίρι του 1940 η ναζιστική κυβέρνηση πίεζε τον Σίρερ να μεταδίδει επίσημες ανακοινώσεις, για τις οποίες ο ίδιος γνώριζε ότι ήταν ή ελλιπείς ή και ψευδείς. Ειδοποίησε σχετικά τους εργοδότες του στη Νέα Υόρκη, αναφέροντας ότι η λογοκρισία εμπόδιζε όλο και περισσότερο το έργο του, καθιστώντας τον εν τέλει αναποτελεσματικό. Την ίδια εποχή, ένας Γερμανός φίλος του Σίρερ τον ειδοποίησε ότι σύντομα οι ναζιστικές υπηρεσίες θα του απάγγελλαν κατηγορία για κατασκοπεία υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Σίρερ άρχισε να προετοιμάζει την αναχώρησή του και, τελικά, αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα τον Δεκέμβριο του 1940, καταφέρνοντας να πάρει μαζί του το πολύτιμο ημερολόγιο που τηρούσε από το 1934, το οποίο εξέδωσε το 1941 στις ΗΠΑ και το οποίο έγινε αμέσως μπεστ-σέλλερ ("The Berlin Diary, 1934 - 1940"). Ο Σίρερ όταν έφθασε στις ΗΠΑ πραγματοποίησε περιοδεία στο εσωτερικό της χώρας δίνοντας διαλέξεις με τις οποίες προσπαθούσε να εξωθήσει τη χώρα του να παράσχει υποστήριξη και βοήθεια στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Σίρερ επέστρεψε στη Γερμανία το 1945, αμέσως μετά τη λήξη του Πολέμου, με αποστολή να καλύψει τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Στις ανταποκρίσεις του από εκεί περιέγραψε τις καταστροφές του Βερολίνου και άλλων γερμανικών πόλεων, καθώς και τα αποτελέσματα της Δίκης. Για το θέμα αυτό συνέγραψε το βιβλίο "Το τέλος του ημερολογίου του Βερολίνου" (End of Berlin Diary) το οποίο εκδόθηκε το 1947. Ο Σίρερ επέστρεψε στις ΗΠΑ και συνέχισε τις εκπομπές του στο CBS. Ο Μάρροου επέστρεψε επίσης στις ΗΠΑ και ανέλαβε αντιπρόεδρος δημοσίων σχέσεων στο δίκτυο. Φαίνεται ότι επηρέασε δυσμενώς τον Ουίλιαμ Πάλεϊ, τον επικεφαλής του δικτύου, ο οποίος επιθυμούσε την απομάκρυνση του Σίρερ από το δυναμικό του δικτύου. Οι σχέσεις τους ψυχράνθηκαν, όπως και αυτές μεταξύ του Σίρερ και του οικονομικού υποστηρικτή της εκπομπής του, ενώ ο Μάρροου υποστήριζε και τους δύο αντιπάλους του Σίρερ, ο οποίος, τελικά, εγκατέλειψε το CBS αισθανόμενος ότι ο Μάρροου τον πρόδωσε και δεν τον συγχώρησε μέχρι τον θάνατο του Μάρροου το 1965. Ο Σίρερ στράφηκε πλέον στην ιστοριογραφία και, το 1960, εξέδωσε το περίφημο βιβλίο του "Η Άνοδος και η Πτώση του Γ΄ Ράιχ", το οποίο έγινε απρόσμενα και σε μικρό χρονικό διάστημα μπεστ-σέλλερ και κέρδισε το βραβείο "National Book Award" το 1961 καθώς και το βραβείο "Carey - Thomas" το 1962.Έχοντας ζήσει, πριν τον πόλεμο, για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Παρίσι, συνέγραψε, το 1969 το βιβλίο "Η κατάρρευση της Τρίτης Δημοκρατίας. Έρευνα για την πτώση της Γαλλίας το 1940" ("The Collapse of the Third Republic: An Inquiry into the Fall of France in 1940". Καθώς μιλούσε καλά τη γαλλική γλώσσα, έκανε ο ίδιος έρευνα, παίρνοντας συνεντεύξεις από επιζώντες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες πριν και κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει στο βιβλίο του είναι ότι η Γαλλία κατάφερε, στη σύγκρουση αυτή, να νικήσει τον εαυτό της. Ακολούθησε το τρίτομο έργο, το οποίο κυκλοφόρησε σταδιακά, υπό τον γενικό τίτλο "Twentieth-Century Journey (1976, 1984, 1990)".Ο Σίρερ έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Λένοξ της Μασαχουσέτης. Τον Ιούλιο του 1970 διαζεύχθηκε την Μπες και νυμφεύτηκε την Ιρίνα Λουγκόβσκαγια (Irina Lugovskaya), με την οποία έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Απεβίωσε σε νοσοκομείο της Βοστώνης το 1993, σε ηλικία 89 ετών. 1941: Berlin Diary: The Journal of a Foreign Correspondent, 1934–1941 1947: End of a Berlin Diary 1952: Mid-century Journey 1955: The Challenge of Scandinavia 1960: The Rise and Fall of the Third Reich 1961: The Rise and Fall of Adolf Hitler 1962: The Sinking of the Bismarck 1969: The Collapse of the Third Republic 1976: 20th Century Journey * (autobiography, volume 1) 1980: Gandhi: A Memoir 1984: The Nightmare Years * (volume 2) 1990: A Native's Return * (volume 3) 1994: Love and Hatred: The Troubled Marriage of Leo and Sonya Tolstoy 1999: This is Berlin: Reporting from Nazi Germany, 1938–40: Πρόκειται για συμπίλημα των εκπομπών του Σίρερ στο CBS. The Traitor (1950) Stranger Come Home (1954) The Consul's Wife (1956)
|
Ο Ουίλιαμ Σίρερ (William Lawrence Shirer, 1904 - 1993) ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος, ιστοριογράφος και συγγραφέας, ιδιαίτερα γνωστός για το έργο του Η άνοδος και η πτώσις του Γ΄ Ράιχ (αγγλ. The Rise and Fall of the Third Reich), το οποίο υπήρξε σημείο αναφοράς σε πολλά έργα σχετικά με την εποχή στην οποία αναφέρεται για περισσότερα από 50 χρόνια. Αυτόπτης μάρτυρας σε πολλά από τα κρίσιμα γεγονότα στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930, έδωσε ανταποκρίσεις και κράτησε ημερολόγιο των εξελίξεων που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνέγραψε έργα σχετικά με τη Ναζιστική Γερμανία. Ο Σίρερ συνέγραψε και αρκετά άλλα έργα εκτός από το προαναφερόμενο, όπως το "Ημερολόγιο του Βερολίνου" ("Berlin Diary"), την "Κατάρρευση της Τρίτης Δημοκρατίας" (1969, αγγλ. "The Collapse of the Third Republic"), στο οποίο εκθέτει τις εμπειρίες που έζησε όταν εργαζόταν στη Γαλλία κατά την περίοδο 1925 - 1933, καθώς και μια τρίτομη αυτοβιογραφία "Ταξίδι στον 20ό Αιώνα, 1976 - 1990" (Twentieth Century Journey (1976 to 1990)),
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%A3%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%81
|
1298 Νοκτούρνα
|
Η μέση διάμετρος της Νοκτούρνας εκτιμάται σε 40,04 ± 2,0 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,0578 ± 0,006. Η Νοκτούρνα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 30 ως 40 ώρες περίπου, μία πολύ αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Νοκτούρνα (Nocturna) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,832. Ανακαλύφθηκε το 1934 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από τη λατινική λέξη που σημαίνει «νυχτερινή».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1298_%CE%9D%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B1
|
636 Έρικα
|
Η μέση διάμετρος της Έρικας εκτιμάται σε 74,3 ± 6,7 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0507. Η Έρικα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 14 ώρες και 36 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Έρικα (Erika) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,539. Ανακαλύφθηκε το 1907 από τον Αμερικανό αστρονόμο Τζόελ Χάστινγκς Μέτκαλφ, που παρατηρούσε από το Τάουντον της Μασαχουσέτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/636_%CE%88%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1
|
Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι
|
Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι (Άγιος Γερμανός στο Λαι) έχει την προέλευση και το όνομά του σε ένα αββαείο, που ίδρυσε ο βασιλιάς της Γαλλίας Ροβέρτος ο Ευσεβής (972-1031), το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Γερμανό, πιθανότατα τον Άγιο Γερμανό του Παρισιού, ιδρυτή του αββαείου του Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε στο Παρίσι, που έζησε στην περιοχή τον 6ο αιώνα.Η προέλευση του συμπληρωματικού προσδιορισμού αν-Λαι (en-Laye = στο Λαι) οφείλεται στον παλαιό τύπο Laye που σημαίνει «καταφύγιο στο δάσος». Σύμφωνα με άλλη άποψη γλωσσολόγων το αν-Λαι οφείλεται στην τοποθεσία του παλαιού αββαείου και της μετέπειτα πόλης στο αρχαίο δάσος Λίντα που κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή. Το πλήρες όνομα του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι μπορεί ως εκ τούτου να ερμηνευθεί ως «ο Άγιος Γερμανός στο δάσος Λίντα». Η κοινότητα Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι βρίσκεται στα βορειοανατολικά του νομού Ιβλίν, στη διοικητική περιοχή Ιλ-ντε-Φρανς, σε απόσταση 19,4 χιλιομέτρων από το Παρίσι, του οποίου αποτελεί τμήμα των δυτικών του προαστίων, και 11 χιλιομέτρων από τις Βερσαλλίες, την πρωτεύουσα του νομού Ιβλίν. Ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 39.982 κατοίκους (2016). Η κοινότητα περιλαμβάνει το εθνικό δάσος Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι και καλύπτει έκταση περίπου 52 τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι έτσι η μεγαλύτερη κοινότητα των Ιβλίν. Έχει κομψούς δενδροφυτευμένους δρόμους και είναι ένα από τα πιο εύπορα προάστια του Παρισιού. Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος μιας καμπής του ποταμού Σηκουάνα που καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από το ομώνυμο εθνικό δάσος. Ο ιστορικός χώρος της πόλης βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της, στην άκρη ενός ασβεστολιθικού οροπεδίου που δεσπόζει στον Σηκουάνα σε υψόμετρο 60 μέτρων και από όπου η θέα εκτείνεται σε μεγάλο τμήμα των δυτικών προαστίων του Παρισιού. Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι ιδρύθηκε μετά το 1020 όταν ο βασιλιάς Ροβέρτος Β΄ ο Ευσεβής (στον θρόνο το 996-1031) ίδρυσε ένα μοναστήρι στη θέση της σημερινής εκκλησίας Σαιν-Ζερμαίν και η πόλη σιγά-σιγά αναπτύχθηκε γύρω του. Πριν από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι υπήρξε βασιλική πόλη και το κάστρο του ήταν η κατοικία πολλών Γάλλων μοναρχών. Το παλιό κάστρο κατασκευάστηκε το 1348 από τον βασιλιά Κάρολο Ε' στα θεμέλια ενός παλιού κάστρου (κάστρο-φρούριο) που χρονολογείται από το 1238 στην εποχή του Αγίου Λουδοβίκου. Ο Φραγκίσκος Α' τέλεσε τον γάμο του με την Κλαυδία της Γαλλίας στο παρεκκλήσι του κάστρου το 1514 και αποκατέστησε και εξωράισε το κάστρο. Το 1599, ο Ερρίκος Δ' εξαίρεσε τους κατοίκους της πόλης από τους φόρους, προνόμιο που διήρκεσε έως το 1789. Το 1862, ο Ναπολέων Γ' ίδρυσε το Μουσείο των εθνικών αρχαιοτήτων στο παλιό βασιλικό κάστρο. Αυτό το μουσείο έχει εκθέματα που κυμαίνονται από την Παλαιολιθική έως την Κελτική εποχή. Η «Κυρία του Μπρασμπουί», γλυπτό σε ελεφαντόδοντο που χρονολογείται γύρω στα 23.000 χρόνια πριν, είναι ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του μουσείου. Οι βασιλείς Ερρίκος Δ΄ και Λουδοβίκος ΙΓ' άφησαν επίσης το σημάδι τους στην πόλη. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' γεννήθηκε στο κάστρο (το οικόσημο της πόλης απεικονίζει μια κούνια και την ημερομηνία της γέννησής του) και καθιέρωσε το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι ως κύρια κατοικία του από το 1661 έως το 1681. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' παραχώρησε το κάστρο στον εξόριστο βασιλιά της Αγγλίας και της Σκωτίας Ιάκωβο Β' μετά την εξορία του από τη Βρετανία μετά την ένδοξη επανάσταση το 1688. Ο Ιάκωβος έζησε στο κάστρο για 13 χρόνια έως τον θάνατό του και είναι θαμμένος στην εκκλησία του Αγίου Ζερμαίν. Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι φημίζεται για τους κήπους του που περιλαμβάνουν μεγάλη βεράντα μήκους 2,4 χιλιομέτρων που κατασκευάστηκαν από τον Αντρέ Λε Νοτρ από το 1669 έως το 1673. Η βεράντα προσφέρει θέα στην κοιλάδα του Σηκουάνα και στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το όνομα της πόλης άλλαξε, όπως και πολλά άλλα τοπωνύμια που είχαν θρησκευτική ή βασιλική αναφορά. Προσωρινά το όνομα της πόλης έγινε Μοντάνι-ντυ-Μπον-Αιρ (Βουνό με καθαρό αέρα). Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Ναπολέων Α' εγκατέστησε το σχολείο εκπαίδευσης αξιωματικών ιππικού στο παλιό κάστρο. Η συνθήκη του Σαιν-Ζερμαίν υπογράφηκε το 1919 στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι και εφαρμόστηκε στις 16 Ιουλίου 1920. Η συνθήκη κατέγραψε επίσημα τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, η οποία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής από το 1940 έως το 1944, η πόλη ήταν το αρχηγείο του γερμανικού στρατού. Την 1η Ιανουαρίου 2019, η πρώην κοινότητα Φουρκιέ συγχωνεύθηκε στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι. Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι είναι ένα σημαντικό κέντρο απασχόλησης με σχεδόν 19.000 θέσεις εργασίας το 1999 για πληθυσμό 38.000 κατοίκων ή μία δουλειά για δύο κατοίκους. Είναι ένα τριτογενές κέντρο με προσανατολισμό στο εμπόριο, την εκπαίδευση και τη διοίκηση. Ο τριτογενής τομέας αντιπροσωπεύει σχεδόν το 94% των θέσεων εργασίας ή 17.890 από τις 18.885 (1999). Οι κύριες δραστηριότητες παροχής εργασίας είναι οι υπηρεσίες για επιχειρήσεις και προσωπικές υπηρεσίες (20,7%), διοίκηση (17,4%), υγεία (17,2%), εκπαίδευση (16%) και εμπόριο (12,9%). Το ποσοστό ανεργίας το 2013 ήταν 9,3%, ποσοστό ελαφρώς χαμηλότερο από το μέσο όρο του νομού Ιβλίν (9,9%) και χαμηλότερο από τον γαλλικό εθνικό μέσο όρο (10,2%). Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι είναι παλαιά βασιλική πόλη, χαρακτηρισμένη επίσης πράσινη πόλη χάρη στο δάσος που την περιβάλλει, κοντά στο Παρίσι. Αγαπημένη κατοικία πολλών βασιλιάδων της Γαλλίας, γενέτειρα του Λουδοβίκου ΙΔ' που γεννήθηκε το 1638, το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι φημίζεται για την εξαιρετική ποιότητα ζωής του, το κάστρο του, το μουσείο του κάστρου και τη διάσημη βεράντα με θέα στον Σηκουάνα και στα δυτικά του Παρισιού. Η πόλη έχει διατηρήσει τον αστικό ιστό που κληρονόμησε από τον Μεσαίωνα, τους στενούς δρόμους και πολλούς πεζόδρομους που χρονολογούνται από πολύ πριν τον 17ο αιώνα. Ανάμεσα στα μουσεία της πόλης υπάρχει και το μουσείο Κλωντ Ντεμπυσύ, που είναι αφιερωμένο στο έργο του συνθέτη Κλωντ Ντεμπυσύ, που γεννήθηκε στην πόλη. Η επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (γαλλικά) Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι (επιλογή γλώσσας)
|
Το Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι (γαλλικά: Saint-Germain-en-Laye) είναι γαλλική κοινότητα στον νομό των Ιβλίν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς. Βρίσκεται στα δυτικά προάστια του Παρισιού, 19,4 χιλιόμετρα από το κέντρο του Παρισιού.Είναι μία από τις τρεις υπονομαρχίες του νομού Ιβλίν. Ο πληθυσμός ανέρχεται σε 39.982 κατοίκους (2016). Η ιστορία της πόλης συνδέεται από αιώνες με την παρουσία του κάστρου του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι, το οποίο αποτελούσε κατοικία των βασιλέων της Γαλλίας. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Σαιν-Ζερμανουά (γαλλικά: Saint-Germanois).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD-%CE%B1%CE%BD-%CE%9B%CE%B1%CE%B9
|
Ράντερς ΦΚ
|
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Δανίας 3η θέση (1): 2012-13 Κύπελλο Δανίας Κυπελλούχος: (2): 2006, 2021 Φιναλίστ: (1) 2013 Ειδική βαθμολογία Fair Play Νικήτρια: (2) 2009, 2010 Official site News about Randers FC Statistics site Αρχειοθετήθηκε 2019-09-17 στο Wayback Machine.
|
Η Ράντερς ΦΚ (δανικά: Randers FC) είναι δανική επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Ράντερς, η οποία αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Δανίας. Ιδρύθηκε την 1η Ιανουαρίου 2003. Έδρα της ομάδας είναι το AutoC Park Randers, χωρητικότητας 12000 θεατών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%A6%CE%9A
|
Συμβούλιο των Δέκα
|
Το Συμβούλιο των Δέκα ιδρύθηκε στις 10 Ιουλίου 1310. Αρχικώς, ο ρόλος του ήταν προσωρινός ώστε να καταστείλει την εξέγερση της οποίας ηγείτο ο Μπαχαμόντε Τιεπόλο ενάντια στον Δόγη, ενώ του δόθηκαν εξουσίες εκτάκτων αναγκών ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την εξέγερση. Αν και αρχικώς είχε ιδρυθεί με χρονοδιάγραμμα δύο μηνών, η εξουσία του δεν έπαψε να ανανεώνεται, μέχρις ότου έγινε μόνιμο κυβερνητικό όργανο της Δημοκρατίας το 1334. Το Συμβούλιο από καταβολής αποτελούνταν από δέκα μέλη, τα οποία εκλέγονταν για θητεία μονοετούς διάρκειας από το Μεγάλο Συμβούλιο. Στην πράξη, τα μέλη του επεκτάθηκαν στα 17 με την προσθήκη του Δόγη και άλλων αξιωματούχων προερχόμενων από την Σινιορία. Για τις σημαντικότερες υποθέσεις, ο αριθμός μπορούσε να αυξηθεί παραπάνω με την ορκωμοσία πρόσθετων Γερουσιαστών, η οποίοι αποτελούσαν την zonta. Ωστόσο, το συγκεκριμένο μέτρο χρησιμοποιούνταν σπάνια μετά το 1583. Τα μέλη του Συμβουλίου δεν μπορούσαν να εκλεγούν για δύο συνεχόμενες θητείες, ούτε ήταν δυνατό να εκλεγούν ταυτόχρονα δύο μέλη ίδιας οικογένειας. Την ηγεσία του Συμβουλίου είχαν τρεις Capi, οι οποίοι εκλέγονταν μεταξύ των δέκα μελών για θητεία μονομηνούς διάρκειας. Στη διάρκεια του μηνός κατά τον οποίο υπηρετούσαν, ήταν έγκλειστοι στο Παλάτι των Δόγηδων ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο διαφθοράς και χρηματισμού τους. Το Συμβούλιο είχε αρχικά την αρμοδιότητα της διατήρησης της ασφάλειας της Δημοκρατίας και την προστασία της κυβέρνησης από τις εξεγέρσεις και τον χρηματισμό και την διαφθορά. Ωστόσο, το μικρό του μέγεθος και η ικανότητά του να παίρνει σε σύντομο χρονικό διάστημα αποφάσεις το οδήγησε στο να έχει αυξημένες αρμοδιότητες, με αποτέλεσμα έως το 1457 να έχει σχεδόν τον πλήρη έλεγχο επί του συνόλου των κυβερνητικών υποθέσεων. Ειδικότερα, επέβλεπε τις διπλωματικές και μυστικές υπηρεσίες, διαχειριζόταν τις στρατιωτικές της υποθέσεις, και αναλάμβανε δικαστικές και νομοθετικές υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων των sumptuariae leges. Το Συμβούλιο πραγματοποίησε επίσης πολυάριθμες, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις αποτυχημένες, απόπειρες καταπολέμησης διάφορων αμαρτημάτων, ειδικότερα τα χαρτοπαίγνια, εντός της Δημοκρατίας. Το 1539, το Συμβούλιο ίδρυσε τους Κρατικούς Ανακριτές, ένα δικαστικό όργανο το οποίο αποτελείτο από τρεις δικαστές οι οποίοι είχαν επιλεγεί από τα μέλη του για να αντιμετωπίσουν υποθέσεις σχετικές με την ασφάλεια του κράτους. Οι Ανακριτές είχαν εξουσία ίση με αυτή του συνόλου του Συμβουλίου των Δέκα, ενώ μπορούσαν να δικάζουν και να τιμωρούν όσους κατηγορούνταν για προδοσία, ανεξάρτητα από το κυβερνητικό όργανο στο οποίο υπάγονταν. Ώστε να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία σε αυτές τους τις δραστηριότητες, οι Ανακριτές δημιούργησαν ένα ευρύ δίκτυο κατασκόπων και πληροφοριοδοτών, τόσο εντός της Βενετίας όσο και εκτός αυτής. Η αυξανόμενη δύναμη του Συμβουλίου των Δέκα προκάλεσε ανησυχία εντός των τάξεων των υπολοίπων κυβερνητικών οργάνων της Δημοκρατίας, ειδικότερα μετά την, κατόπιν πίεσης των Δέκα, παραίτηση του Δόγη Φραντσέσκο Φόσκαρι το 1457. Το 1468, το Μεγάλο Συμβούλιο επεχείρησε να χαλιναγωγίσει αυτό που θεωρούσε δεσποτικό τρόπο διακυβέρνησης από την πλευρά των Δέκα, περνώντας ένα νόμο που περιόριζε τους Δέκα στο να έχουν διοικητικές αρμοδιότητες μονάχα σε καιρούς κρίσεων, αλλά αυτοί οι περιορισμοί ποτέ δεν υλοποιήθηκαν στην πράξη. Το 1627, ο Ρενιέρ Ζεν, ένας από τους Capi των Δέκα, ξεκίνησε μια εκστρατεία ενάντια αυτού που θεωρούσε ως δεσποτισμό και χρηματισμό από την πλευρά του Συμβουλίου. Η άμεση δικαιολογία για την διαμαρτυρία του ήταν η αναποφασιστηκότητα του Συμβουλίου να τιμωρήσει συγγενικά πρόσωπα του Δόγη Τζοβάνι Κορνάρο τα οποία είχαν εκλεγεί σε ορισμένα πόστα σε πλήρη αντίθεση με τον ισχύοντα νόμο της Βενετίας. Στις 27 Οκτωβρίου, ο Ζεν προκάλεσε οχλαγωγία σε συνεδρίαση του Μεγάλου Συμβουλίου κατηγορώντας την οικογένεια των Κορνάρο για χρηματισμό. Αν και οι εκλογές για το αξίωμα του Δόγη τελικώς ακυρώθηκαν, δεν κατάφερε να επιτύχει περαιτέρω τιμωρία της οικογένειας. Στις 30 Δεκεμβρίου, ο Ρενιέρ Ζεν δέχτηκε επίθεση από μασκοφορεμένους δολοφόνους, στους οποίους βρέθηκε αργότερα ότι περιλαμβανόταν και ο Τζόρτζο Κορνάρο, ο γιος του Δόγη. Στη συνεδρίαση της 23ης Ιουλίου 1628, ο Ζεν απαίτησε την εφαρμογή των προβλεπόμενων από τον νόμο διαδικασιών, ισχυριζόμενος ότι ο Δόγης και οι Δέκα υπονόμευαν την διακυβέρνηση της Δημοκρατίας. Αργότερα την ίδια ημέρα, οι Δέκα συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν κατόπιν ψηφοφορίας την σύλληψη και εξορία του Ρενιέρ Ζεν. Σε εκείνο το σημείο το Μεγάλο Συμβούλιο άρχισε να κινητοποιείται, αναθέτοντας σε μια ειδική επιτροπή νομοθετών να εξετάσουν προτάσεις για μεταρρύθμιση. Έως τον Σεπτέμβριο, ωστόσο, είχε μεγάλο φόρτο από διαδικαστικά ζητήματα, κι ενώ αμνήστευσε τον Ζεν, απέτυχε να περάσει κάποια αξιόλογη μεταρρύθμιση. Οι Δέκα έχασαν το δικαίωμα ελέγχου των αποφάσεων του Μεγάλου Συμβουλίου, ενώ η zonta έπαψε να υφίσταται, αλλά οι υπόλοιπες εξουσίες τους παρέμειναν ως είχαν. Κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα η δύναμη του Συμβουλίου άρχισε να εξασθενεί. Αν και εξακολούθησε να διατηρεί τις τυπικές του αρμοδιότητες, κατέστη εξαιρετικά ανίκανο στην πρόληψη του χρηματισμού, τόσο εντός του ιδίων τάξεων όσο και εντός της ευρύτερης Δημοκρατίας. Έως τον 18ο αιώνα ο ρόλος του είχε περιοριστεί σημαντικά στο καταπνιγμό των διάφορων μικροσυνομοσιών των Barnabotti, αν και οι Δέκα συνέχισαν να επιδιώκουν την επανάκτηση της ισχύος τους μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας και την διάλυση του Συμβουλίου το 1797. Norwich, John Julius (1989). A History of Venice. New York: Vintage Books. ISBN 0-679-72197-5. Επειδή το παρόν λήμμα δεν έχει καμία σημείωση και μόλις μία δευτερογενή πηγή, όχι μόνο μπορεί η οπτική του γωνία να είναι μονομερής, αλλά και ορισμένες θέσεις που εκφράζονται εντός αυτούς ενδέχεται να είναι μονομερείς. Άλλες πηγές μπορεί να είναι χρήσιμες. Muir, Edward. "The Culture Wars of the Late Renaissance: Skeptics, Libertines, Opera". London: Cambridge University Press, 2007. (See especially Chapter 3.)
|
Το Συμβούλιο των Δέκα, ή απλώς γνωστό ως οι Δέκα, ήταν, από το 1310 ως το 1797, ένα από τα σημαντικότερα κυβερνητικά σώματα της Δημοκρατίας της Βενετίας του οποίου οι περισσότερες συνεδριάσεις ήταν μυστικές. Αν και ορισμένες πηγές φαίνεται να δείχνουν ότι το Συμβούλιο των Δέκα ήταν γενικώς αποδεχτό στην Βενετία, υπάρχει και ο αντίλογος. Για παράδειγμα, στα τέλη του 16ου αιώνα, συμμάχησε με την Εταιρεία του Ιησού και, μαζί της, πολέμησε τις φιλελεύθερες ιδέες που διαχέονταν από το Πανεπιστήμιο της Πάδοβας στα πλαίσια ενός ευρύτερου πολιτισμικού πολέμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%AD%CE%BA%CE%B1
|
Καταδρομικό κλάσης Capitani Romani
|
Τα σκάφη της κλάσης ταξινομούνταν αρχικά ως «ωκεανοπόρα αναγνωριστικά» (ιταλικά: Esploratori Oceanici), παρόλο που κάποιοι συγγραφείς θεωρούν πως επρόκειτο για βαρέα αντιτορπιλικά. Μεταπολεμικά δύο από τα σκάφη που παρέμειναν σε υπηρεσία επαναταξινομήθηκαν ως ναυαρχίδες στολίσκων (ιταλ. caccia conduttori). Επρόκειτο για ελαφρά πλοία με ελάχιστη θωράκιση, ισχυρό προωστικό σύστημα και βαρύ οπλισμό. Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 93,210 kW (125,000 hp), δηλαδή ισχύ που επαρκούσε ακόμα και για βαρέα καταδρομικά της τάξεως των 17.000 τόννων, με συνέπεια τα Capitani Romani να μπορούν να φτάσουν σε ταχύτητα τους 40 κόμβους (ακόμα και 41 ή 43 κόμβους κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων δοκιμών, ανάλογα με τις πηγές). Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από οκτώ πυροβόλα των 135 mm, ενώ ήταν εγκατεστημένοι και οκτώ τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Η μέγιστη ταχύτητα με φορτίο και εξοπλισμό για πολεμικές επιχειρήσεις ήταν μικρότερη κατά έναν έως πέντε κόμβους, παρέμενε όμως ιδιαίτερα υψηλή. Μόνον το Scipione Africano συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλιστα ήταν εξοπλισμένο με ραντάρ EC.3 Gufo, ιταλικής κατασκευής. Τη νύχτα της 17ης Ιουλίου 1943 το καταδρομικό εντόπισε τέσσερις βρετανικές τορπιλακάτους ενώ διέσχιζαν με μεγάλη ταχύτητα τα στενά της Μεσσήνης. Κατάφερε να βυθίσει μία εξ αυτών, την MTB 316, καθώς και να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στην MTB 313, με την επίθεση να διαρκεί μόλις τρία λεπτά. Αρκετοί Βρετανοί ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους. Το Scipione Africano υπέστη ελαφρές ζημιές όταν γερμανικές παράκτιες πυροβολαρχίες άνοιξαν πυρ εναντίον του λίγο αργότερα. Στις 9:46 AM έφτασε στο ναύσταθμο του Τάραντα. Η υψηλή ταχύτητα πλεύσης του θεωρείται αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης. Μαζί με το παλαιό καταδρομικό Luigi Cadorna πόντισαν ναρκοπέδια στον κόλπο του Τάραντα και στον Σκυλλητικό κόλπο το διάστημα 4ης-17ης Αυγούστου.Το Attilio Regolo τορπιλίστηκε από το βρετανικό υποβρύχιο HMS Unruffled στις 7 Νοεμβρίου 1942 και παρέμεινε σε δεξαμενισμό για πολλούς μήνες προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες επισκευές. Επειτα από τη συνθηκολόγηση, κρατήθηκε στη Μινόρκα. Τέσσερα από τα πλοία διαλύθηκαν για σκραπ πριν από την καθέλκυση τους και άλλα πέντε πέρασαν ανολοκλήρωτα στην κατοχή των Γερμανών τον Σεπτέμβριο του 1943. Και τα πέντε βυθίστηκαν εβρισκόμενα σε λιμένες, όμως ένα ανελκύστηκε και ολοκληρώθηκε. Τέλος τρία σκάφη εντάχθηκαν σε υπηρεσία με το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό πριν από τη συνθηκολόγηση του 1943. Attilio Regolo Caio Mario Claudio Druso Claudio Tiberio Cornelio Silla Giulio Germanico Ottaviano Augusto Paolo Emilio Pompeo Magno Scipione Africano Ulpio Traiano Vipsanio Agrippa Τα Attilo Regolo και Scipione Africano, που μετονομάστηκαν σε Chateaurenault και Guichen αντίστοιχα, δόθηκαν στη Γαλλία ως πολεμικές αποζημιώσεις. Στα 1951-54 πραγματοποιήθηκε ριζική ανακατασκευή τους. Τελικά παροπλίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τα Giulio Germanico και Pompeo Magno μετονομάστηκαν σε San Marco και San Giorgio αντιστοίχως και παρέμειναν σε υπηρεσία με το Ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό (Marina Militare). Στα 1951-55 εκσυγχρονίστηκαν με αμερικανικής προελεύσεως ραντάρ και οπλισμό, ενώ το San Marco τροποποιήθηκε εκ νέου στα 1963-65 προκειμένου να αξιοποιηθεί ως εκπαιδευτικό. Τελικά παροπλίστηκε το 1971, για να το ακολουθήσει το 1980 το San Giorgio. Gardiner, Robert· Brown, David K. (2004). The eclipse of the big gun: the warship 1906-1945. Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-953-0. Bishop, Chris (2002). The Encyclopedia of Weapons of WWII: The Comprehensive Guide to Over 1,500 Weapons Systems, Including Tanks, Small Arms, Warplanes, Artillery, Ships, and Submarines. Sterling Publishing Company, Inc. ISBN 1-58663-762-2. Chesnau, Roger, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7. Fraccaroli, Aldo (1968). Italian warships of World War 2. London: Ian Allan. σελίδες 9–10. Photos of Capitani Romani ships Details of Regia Marina ships captured by the Germans
|
Τα ελαφρά καταδρομικά της κλάσης Capitani Romani σχεδιάστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα μεγάλων διαστάσεων ταχέα αντιτορπιλικά των κλάσεων Le Fantasque και Mogador που ενέτασσε τότε σε υπηρεσία το Γαλλικό Ναυτικό. Παραγγέλθηκαν δώδεκα καταδρομικά στα τέλη του 1939, όμως μόνο τέσσερα από αυτά ολοκληρώθηκαν τελικά (τα τρία πριν από τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943). Όλα έλαβαν ονόματα μεγάλων προσωπικοτήτων από τη ρωμαϊκή ιστορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_Capitani_Romani
|
Οροσειρά της Αλάσκας
|
Η οροσειρά σχηματίζει τόξο με προσανατολισμό ανατολικά προς δυσμάς με το βορειότερο τμήμα της στο κέντρο. Από εκεί αλλάζει κατεύθυνση ΝΔ προς τη χερσόνησο της Αλάσκας και τις Αλεούτιες νήσους και ΝΑ προς της οροσειρές της ακτής του Ειρηνικού. Τα βουνά λειτουργούν ως φυσικό φράγμα στη ροή υγρού αέρα από τον κόλπο της Αλάσκας βόρεια και ως εκ τούτου διακρίνεται για τον πολύ άσχημο καιρό της. Η βαριά χιονόπτωση τροφοδοτεί μια σειρά μεγάλων παγετώνων. Την οροσειρά διασχίζουν μεγάλοι ποταμοί, ανάμεσα στους οποίους ο ποταμός Ντέλτα και ο ποταμός Νενάνα στο κέντρο της οροσειράς και οι ποταμοί Ναμπέσνα και Τζιζάνα ανατολικά. Η οροσειρά είναι τμήμα του Δακτύλιου της φωτιάς του Ειρηνικού και το Ρήγμα Ντενάλι που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπεύθυνο για αριθμό σεισμών. Το όρος Σπουρ είναι στρωματοηφαίστειο στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή Σπουρ και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα). Το όνομα "οροσειρά της Αλάσκας" φαίνεται ότι καταγράφτηκε για αυτά τα βουνά το 1869 από τον φυσιολόγο Γ. Χ. Νταλ. Το 1849 ο Κόνσταντιν Γκρέγουϊνγκ (Constantin Grewingk) έδωσε το όνομα "Τσιγκμίτ" στην οροσειρά. Χάρτης του General Land Office το 1869 ονομάζει το νοτιοδυτικό τμήμα της οροσειράς "όρη Τσιγκμίτ" και το βορειοανατολικό τμήμα "όρη Μπίβερ". Ωστόσο, τα όρη Τσιγκμίτ θεωρουνται πλέον τμήμα της Αλεούτιας οροσειράς. όρος ΜακΚίνλεϊ (6,168 m/20,237 ft) όρος Φορέικερ (5,304 m/17,400 ft) όρος Χάντερ (4,442 m/14,573 ft) όρος Χέιζ (4,216 m/13,832 ft) όρος Σίλβερθροουν (4,029 m/13,218 ft) όρος Ντέμπορα (3,761 m/12,339 ft) όρος Χάντιγκτον (3,730 m/12,240 ft) όρος Μπρουκς (3,624 m/11,890 ft) όρος Ράσελ (3,557 m/11,670 ft) όρη Νεακόλα όρη Ρεβελέισιον όρη Τεοκάλι όρη Κιτσάτνα Κεντρική οροσειρά της Αλάσκας/ορεινός όγκος Ντενάλι Ανατολική οροσειρά της Αλάσκας/οροσειρά Χέιζ όρη Ντέλτα όρη Μεντάστα όρη Νουτζότιν Λίμνη Μεντάστα έως τα όρη Κιτσάτνα (1981): Σκοτ Γούλαμς, Τζορτσ Μπέιλσταϊν, Στιν Εκ και Λέρι Κόξεν, πρώτη διάσχιση με σκι. 375 miles (604 km) σε 45 ημέρες. Από τον Καναδά έως τη λίμνη Κλαρκ (1996): Ρόμαν Ντάιαλ, Καρλ Τόμπιν και Πολ Άντκινς με ποδήλατο βουνού και φουσκωτή βάρκα: πρώτη πλήρης διάσχιση. 775 miles (1,247 km) σε 42 ημέρες. Από το Τοκ στη λίμνη Κλαρκ (1996): Κέβιν Άρμστρονγκ, Νταγκ Γούντι και Τζεφ Ότμερς με χιονοπέδιλα, πεζοπορία και φουσκωτή βάρκα: πρώτη πεζοπορική διάσχιση. 620 miles (1,000 km) σε 90 days. Churkin, M., Jr., and C. Carter. (1996). Stratigraphy, structure, and graptolites of an Ordovician and Silurian sequence in the Terra Cotta Mountains, Alaska Range, Alaska [U.S. Geological Survey Professional Paper 1555]. Washington, D.C.: U.S. Department of the Interior, U.S. Geological Survey.
|
Η οροσειρά της Αλάσκας είναι σχετικά στενή, 650-χλμ.-μήκος (400 mi) οροσειρά στην Νότια Κεντρική Αλάσκα των ΗΠΑ, με τη λίμνη Κλαρκ στο ΝΔ άκρο της έως τον Γουάιτ Ρίβερ στην περιοχή Γιουκόν του Καναδά νοτιοανατολικά. Το υψηλότερο βουνό της Βόρειας Αμερικής είναι το Ντενάλι (ή όρος ΜακΚίνλεϊ) και ανήκει στην οροσειρά της Αλάσκας. Πρόκειται για την υψηλότερη οροσειρά μετά της Άνδεις, εκτός Ασίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
De rerum natura
|
Ο κύριος σκοπός της εργασίας ήταν να ελευθερώσει το μυαλό των γιων του Γάιου Μέμιου, που το 58 π.Χ. ήταν Πραίτορας και στη συνέχεια διοικητής της Βιθυνίας, από το υπερφυσικό και από το φόβο του θανάτου και να τους εισαγάγει σε μια κατάσταση αταραξίας (ataraxia-sic) αναπτύσσοντας το φιλοσοφικό σύστημα του Επίκουρου, τον οποίο εξυμνεί ο Λουκρήτιος όπως ο ήρωας του επικού ποιήματός του. Αν επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε σε κάποια απλή μορφή λογικής τα επιχειρήματα του Λουκρητίου, η βασική του θέση βρίσκεται σ΄ ένα περίφημο στίχο του: Αφηγείται την ιστορία της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, την ιστορία αναρίθμητων ανθρωποθυσιών που προσφέρθηκαν σε θεούς και υπενθυμίζει τον τρόμο των απλοϊκών ανθρώπων ακόμα και νέων που χάνονται σε μία κόλαση από τους εκδικητικούς θεούς, όπως απεικονίζονται στην Ετρουσκική τέχνη. Υπάρχουν θεοί που κατοικούν «πέραν των φλεγομένων επάλξεων του κόσμου» (extra flammantia moenia mundi), εκεί που δεν μπορούν να τους φθάσουν οι θυσίες και οι προσευχές μας, ζουν ως οπαδοί του Επίκουρου αδιάφοροι για τις κοσμικές φροντίδες, ικανοποιημένοι από την ενατένιση της ωραιότητας και την άσκηση της φιλίας και της ειρήνης. Το απέραντο αυτό σύμπαν που αποτελείται από πολλούς κόσμους, είναι αυθύπαρκτο. Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος νέοι κόσμοι γεννούνται και παλαιοί φθίνουν. Η φύση ενεργεί πάντα αφεαυτής. «Γιατί ποιος είναι τόσο ισχυρός ώστε να κυβερνά το σύνολο των πραγμάτων, να κρατά στα χέρια του τα ισχυρά ηνία του αμέτρητου βάθους; ώστε να περιστρέφει συγχρόνως όλους τους κόσμους να συγκλονίζει συγχρόνως τον ήρεμο ουρανό με τη βροντή, να στέλνει τον κεραυνό που συχνά κρημνίζει ναούςβ[›] και κτυπά τον αθώο, ενώ αφήνει τον ένοχο;». «Ο τρόμος και η θλίψη του πνεύματος πρέπει να διασκορπισθούν, όχι από τις ακτίνες του ήλιου, αλλά από την όψη και τον νόμο της φύσης.» Tο Πρώτο βιβλίο αναφέρεται διεξοδικά στο μέγα πρότυπό του, τον Επίκουρο και στη συνέχεια αναπτύσσει τη βασική αρχή ότι:Τίποτε δεν προέρχεται από τo μηδέν και τίποτε δεν καταλήγει στο μηδέν και η καταστροφή είναι μόνον αλλαγή μορφής.γ[›] και προχωρεί στην εξήγηση της ατομικής θεωρίας για την ύλη, όπως την αντιλαμβάνονταν οι Επικούρειοι, αναφερόμενος στη διάρκεια και τη μορφή της. Ο κόσμος δεσμεύεται από τους μηχανικούς νόμους της φύσης (foedera naturae), όπως οι αναρίθμητοι άλλοι κόσμοι που βρίσκονται στο σύμπαν, προέρχεται από μια μέσα στο κενό τυχαία συσσώρευση «ατόμων με διαφορετικά σχήματα και μεγέθη το καθένα, που βρίσκονται σε μια αέναη κίνηση». Τα άτομα που αποκαλεί τα πρωταρχικά του τμημάτια primodia, elementia ή Semina (semen= σπόρος) υποδιαιρούνται σε μέρη, minima (ελάχιστα) που το καθένα τους είναι στερεό, αδιαίρετο και τελικό. Στην κίνησή τους υπάρχει μια ανυπολόγιστη απόκλιση, ως στοιχειώδης αυθορμητισμός, που διατρέχει όλα τα πράγματα και κορυφώνεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου αυτό δηλαδή που ονομάζουμε «απροσδιόριστον» που μερικοί φυσικοί της σύγχρονης εποχής αποδίδουν στα ηλεκτρόνια. Στο Δεύτερο βιβλίο του εγκωμιάζει τη φιλοσοφία και εκθέτει τη θεωρία της κίνησης των μερών (δεν χρησιμοποιεί τη λέξη άτομο) και της «παρέκκλισης» (clinamen) τους απομακρυνόμενος σε αυτό το σημείο από τον «ντετερμινισμό (Αιτιοκρατία)» του Δημόκριτου αφήνοντας έτσι χώρο για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Στη συνέχεια περιγράφει τα σχήματα, τη σύνθεση και τις ιδιότητες των ατόμων υποστηρίζοντας ότι είναι άχρωμα, άοσμα, αναίσθητα και αόρατα. Στο Τρίτο βιβλίο του πραγματεύεται την εξήγηση της φύσης της ψυχής. Θεωρεί ότι αποτελείται από δύο συνδεδεμένα μέρη: την "anima" που βρίσκεται σε όλο το ανθρώπινο σώμα και "animus" ή "mens" , που βρίσκεται στο στήθος του ανθρώπου και μ' αυτόν σκέπτεται και αισθάνεται. Η ψυχή δεν είναι ούτε άυλος ούτε αθάνατη. Δεν θα μπορούσε να κινήσει το σώμα, εκτός αν και αυτή ήταν υλική. Αναπτύσσεται και γηράσκει μαζί με το σώμα. Προσβάλλεται όπως και το σώμα από ασθένειες, επηρεάζεται από τα φάρμακα ακόμα και από το κρασί και προφανώς τα άτομά της διασκορπίζονται, όταν το σώμα πεθαίνει. Ο παράδεισος είναι εδώ στους ήρεμους ναούς των σοφών (sapientum templa serena) Στο Τέταρτο βιβλίο πραγματεύεται θέματα που αφορούν κυρίως τη ψυχολογία και καταλήγει στην εξήγηση του ερωτικού πάθους, που ο Λουκρήτιος προσδιορίζει ως κεντρίσματα που προέρχονται από εξωτερικά ερεθίσματα και επενεργούν πάνω σ΄ ένα σύστημα που υποφέρει ήδη από κάποια εσωτερική διαταραχή. Στο Πέμπτο βιβλίο εξηγούνται οι θεωρίες του Λουκρητίου για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Σύμφωνα με την άποψή του ο κόσμος δεν είναι ούτε τέλειος ούτε αιώνιος. Δεν κυβερνάται από τους θεούς που ζουν στα ενδιάμεσα 'intermudia" των κόσμων. Στο Έκτο βιβλίο του εξηγεί τα διάφορα φυσικά φαινόμενα: τις αστραπές, τoυς κεραυνούς, τους σεισμούς, το Ηφαίστειο της Αίτνας την πλημμύρα του Νείλου και τελειώνει με μια εκτενή περιγραφή του λοιμού της Αθήνας κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. ^ α: Ο Λουκρήτιος επέλεξε ένα φιλοσοφικό παρά ποιητικό τίτλο έχοντας υπόψη τις Περί φύσεως πραγματείες των Προσωκρατικών φιλοσόφων, όπως του Εμπεδοκλή Περί της φύσεως του όντος ή του Παρμενίδη Περί της φύσεως σε ποιητική μορφή που σήμερα σώζονται 190 μόνο στίχοι. ^ β: Σε μια εποχή που οι πολλοί πίστευαν ακόμη ότι τα ουράνια σώματα είναι θεοί, θεωρίες όπως αυτή του Αναξαγόρα για τον ήλιο για τον οποίο δίδασκε ότι είναι πυρακτωμένο πέτρωμα ή ότι το ουράνιο τόξο είναι φυσικό φαινόμενο ή ακόμα η ρήση του: ότι δεν υπάρχουν θεοί γιατί έτυχε να πέσει κεραυνός στο ναό του Δία, ήταν εύλογο να στοιχειοθετούν της κατηγορία της αθεΐας. Οι Αθηναίοι του επέβαλαν την θανατική ποινή αλλά με τη παρέμβαση του Περικλή εξορίστηκε στην Λάμψακο όπου δίδαξε μέχρι το τέλος της ζωής του. ^ γ: Το αξίωμα «Ότι από το τίποτε δεν μπορεί να γίνει τίποτε», ήταν βέβαια γνωστό πριν από τη γένεση της φιλοσοφίας και πάνω σ' αυτή τη βάση οι πρόδρομοι του Αναξαγόρα, οι παλαιότεροι Ίωνες φιλόσοφοι υποστήριζαν την αφθαρσία της ύλης και εξηγούσαν τη γένεση των σωμάτων από τις αλλοιώσεις της (από την πύκνωση και την αραίωση του αέρα ο Αναξιμένης από τις μεταμορφώσεις της φωτιάς ο Ηράκλειτος). Γουίλ Ντυράν, Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, Τόμ. Γ΄, σσ. 176-182 Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Λουκρήτιος, σε σύγχρονη επανέκδοση εκδ. οίκου Νεφέλη Τέοντορ Μόμσεν, Η ιστορία της Ρώμης Λουκρήτιος, Για την φύση των πραγμάτων (De Rerum Natura). Εκδόσεις Θύραθεν, ISBN 9789608097933 Χριστίνα Φίλη, «Μερικές σύγχρονες θεωρήσεις στο De Rerum Natura του Λουκρήτιου», 1990 Lucretius: On the Nature of Things (The Internet Classics Archive) (Αγγλικά) Lucretius: On the Nature of Things (Project Gutenberg) (Αγγλικά) Lucretius: De rerum natura libri sex (The Latin Library) (Λατινικά) M. F. Smith: Introduction to Lucretius: On the Nature of Things (Αγγλικά)
|
Το De rerum natura, Περί της φύσεως των πραγμάτων όπως αποδίδεται στα ελληνικάα[›], είναι διδακτικό ποίημα του Λουκρητίου γραμμένο στη Λατινική γλώσσα το 57 π.Χ. που αναφέρεται λεπτομερώς στη θέση του ανθρώπου απέναντι στο σύμπαν χωρίς την επιρροή των θεών με βάση την φιλοσοφία του Επίκουρου τον οποίο ο ποιητής τον υμνεί τακτικά στο έργο του. Αποτελείται από έξι άτιτλα βιβλία γραμμένο σε 7413 δακτυλικούς εξάμετρους και όλο το έργο πέραν του ποιητικού, φιλοσοφικού και επιστημονικού ενδιαφέροντος διακρίνεται από το λεκτικό πλούτο, τις μεταφορές και τα σύνθετα επίθετα που ο ίδιος δημιούργησε παραπονούμενος συχνά για τη φτώχεια της λατινικής γλώσσας. Από το έργο αυτό του Λουκρητίου γνώρισε η Ευρώπη την ατομική φυσική του Επίκουρου, όπου έχουν τη ρίζα τους πολλά θέματα που τελειοποίησε ή και καλείται ακόμη να τελειοποιήσει η νεότερη ατομική επιστήμη γιατί στην πραγματικότητα κρύβεται ένας ανάλογος προβληματισμός. Σύμφωνα με την κρίση του φιλολόγου Χέρμπερτ Τζένιγκς Ρόουζ αποτελεί «Το ωραιότερο διδακτικό ποίημα που σώζεται σήμερα σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου.»
|
https://el.wikipedia.org/wiki/De_rerum_natura
|
Αρχαιολογικό Μουσείο Ικονίου
|
Το μουσείο ιδρύθηκε το 1901 σε μια γωνιά του Γυμνασίου Κάρμα. Μεταφέρθηκε το 1927 στο Μουσείο Μεβλάνα και στο Τζαμί Ιπλικτσί το 1953. Το μουσείο άνοιξε ξανά σε νέο κτήριο στη σημερινή τοποθεσία το 1962. Βρίσκεται στο εσωτερικό της πόλης του Ικονίου, προσεγγίζεται από στενά σοκάκια, και βρίσκεται στο Σαχίπ Ατά Καντεσί. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ικονίου είναι ένα από τα οκτώ μουσεία στο Ικόνιο, που ανήκουν στο κράτος. Το κτήριο στεγάζει μια σειρά από εκθεσιακούς χώρους: Η Προϊστορική Αίθουσα διαθέτει α. αρχαιότητες της Νεολιθικής περιόδου (3000-1950 π.Χ.) από τις ανασκαφές στο Τσαταλχογιούκ, που αποτελείται από κεραμική από τερακότα και λίθινα εργαλεία, β. τεχνουργήματα της Παλαιάς Περιόδου του Χαλκού (1950-1750 π.Χ.), κυρίως κεραμική από τερακότα με ραβδώσεις, από τις αρχαιολογικές ανασκαφές στο Βίργιν, το Καραχογιούκ και το Μπεϊσεχίρ, και γ. τεχνουργήματα της Μέσης Εποχής του Χαλκού (1950-1750 π.Χ.) από τερακότα και χάλκινα δαχτυλίδια από το Καραχογιούκ του Ικονίου. Η Αίθουσα της Εποχής του Σιδήρου διαθέτει α. εκθέματα ζωγραφικής και άλλων ειδών κεραμικής σε διάφορα σχήματα από την Εποχή του Σιδήρου (8ος έως 6ος αιώνας π.Χ.) από το λόφο Αλααντίν του Ικονίου, τη Φρυγία και ειδώλια από το Ουραρτού, β. αρχαιότητες της Κλασικής Περιόδου, που είναι αρχαιολογικά ευρήματα από τις ανασκαφές στο Κιτζικισλά γ. τα εκθέματα της Ελληνιστικής Περιόδου, που χρονολογούνται στο 330-30 π.Χ. και αποτελούνται από αγγεία διαφόρων ποικιλιών, και δ. Ρωμαϊκής Περιόδου μικρά χάλκινα αντικείμενα του Ερμή, του Έρωτα και ενός ταύρου. Η Αίθουσα της Ρωμαϊκής Περιόδου έχει α. εκθέματα αρχαιοτήτων από το 30 π.Χ. έως το 395 μ.Χ. από το Ικόνιο όπως η «Μαρμάρινη Σαρκοφάγος του Ηρακλή τύπου Sidemara με κολώνες (250-260 μ.Χ.)», κεραμικά, γυάλινα σκεύη, αντικείμενα από ελεφαντόδοντο και διακοσμητικά, β. τεχνουργήματα Βυζαντινής Περίοδου (395-1453 μ.Χ.) όπως μωσαϊκά από την εκκλησία Τατκιόι στη Σύλλη Ικονίου, Τατκιόι, Τσούμρα, Αλιμπεϊχογιούκ και Κιλισέ, καθώς και χάλκινα ρόπτρα πόρτας, λαβές καζανιού, σταυρούς, βέλη αυτής της περιόδου. Τα εξέχοντα εκθέματα εδώ είναι η μαρμάρινη σαρκοφάγος του 3ου αιώνα με σκαλιστές σκηνές από τη ζωή του Ηρακλή, μια σαρκοφάγος από πηλό της ρωμαϊκής περιόδου, μια μαρμάρινη σαρκοφάγος με εγχάρακτα φεστιβάλ, ένα γλυπτό του Ποσειδώνα του 2ου αιώνα και οι θρησκευτικές πέτρες της θεάς Κυβέλης (η μητέρα θεά της Ανατολίας). Το μουσείο έχει επιγραφές, που έχουν συγκεντρωθεί από τοποθεσίες εντός της πόλης και κοντινές περιοχές. Αυτά αποτελούνται από 231 επιγραφές στα ελληνικά, εκ των οποίων οι 91 είναι από το Ικόνιο και οι υπόλοιπες από άλλα μέρη της περιοχής. Επιπλέον, υπάρχουν 10 επιγραφές στα λατινικά. Μια άλλη αξιοσημείωτη συλλογή, που εκτίθεται αποτελείται από έξι εμπορικούς αμφορείς, που κατασκευάστηκαν για την αποθήκευση κρασιού, γάρου και ελαιόλαδου για θαλάσσιο εμπόριο. Αυτά κατασκευάστηκαν ειδικά σε διάφορες υποομάδες σε σχήματα με μυτερό κάτω μέρος, έτσι ώστε ο μέγιστος αριθμός τους να μπορεί να τοποθετηθεί σε κενές θέσεις του πλοίου, για να διατηρήσει σε καλή κατάσταση τα αποθηκευμένα προϊόντα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Εκτός από τα εκθέματα μέσα στο μουσείο, οι εξωτερικοί χώροι περιέχουν μικρά γλυπτά, σαρκοφάγους, κιονόκρανα και επιγραφές. Τα εκθέματα διατηρούνται επίσης στη βεράντα της εισόδου και στον μπροστινό κήπο. Η βεράντα έχει εκθέματα της Βυζαντινής Περιόδου σε μορφή πέτρινων και μαρμάρινων αρχαιοτήτων από επιτύμβιες πέτρες από τη Σύλλη και το Ικόνιο και πλάκες νεκροταφείου της Ρωμαϊκής Περιόδου. Δύο σημαντικά γλυπτά, που εκτίθενται στην υπαίθρια αυλή του μουσείου είναι μία πέτρινη επιγραφή της Δέρβης, που αποδίδεται στην περίοδο του Αποστόλου Παύλου και δύο πέτρινα μνημεία με επιγραφές. Το ένα είναι μία πέτρινη επιγραφή με το όνομα της πόλης Δέρβης και το άλλο είναι ένα κομμάτι βωμού με το όνομα Λύστρα χαραγμένο πάνω του. Dural, Sadrettin· Hodder, Ian (2007). Protecting Çatalhöyük: Memoir of an Archaeological Site Guard. Left Coast Press. ISBN 978-1-59874-050-9. Fant, Clyde E.· Reddish, Mitchell G. (4 Σεπτεμβρίου 2003). A Guide to Biblical Sites in Greece and Turkey. Oxford University Press, USA. ISBN 978-0-19-988145-1. Hope-Simpson, Dermot (31 Ιουλίου 2014). Travels in My Eighties. Author House. ISBN 978-1-4969-8332-9.
|
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ικονίου είναι αρχαιολογικό μουσείο στο Ικόνιο της Τουρκίας. Ιδρύθηκε το 1901 και είχε μεταστεγαστεί δύο φορές πριν μετακομίσει στη σημερινή του θέση το 1962. Μία από τις πιο σημαντικές εκθέσεις στο μουσείο είναι σαρκοφάγοι και άλλες αρχαιότητες από την αρχαία πόλη Τσαταλχογιούκ. Άλλα εκθέματα σχετίζονται με τη Νεολιθική περίοδο, την Εποχή του Χαλκού ( παλαιά και τη μέση περίοδο του Χαλκού ), την Εποχή του Σιδήρου ( Φρυγική και την εποχή των Ουράρτιων ), την Κλασική, την Ελληνιστική, τη Ρωμαϊκή και τη Βυζαντινή περίοδο. Τα τεχνουργήματα αποτελούνται από κεραμικά σκεύη, πέτρινα και χάλκινα αντικείμενα, στολίδια και επιγραφές. Ανάμεσα στα αντικείμενα που εκτίθενται είναι μια μαρμάρινη σαρκοφάγος του 3ου αιώνα μ.Χ., με περίτεχνα ανάγλυφα γλυπτά, που απεικονίζουν τη ζωή του Ηρακλή. Στην εξωτερική ανοιχτή αυλή του μουσείου υπάρχουν διάφορα μικρά γλυπτά, σαρκοφάγοι, κιονόκρανα και δείγματα επιγραφών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%99%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Σ.Α. Στρατωνίου
|
Επιτυχίες σε τοπικό επίπεδο Ο σύλλογος κατά τη δημιουργία του εντάχθηκε στο δυναμικό του οικείου του τοπικού πρωταθλήματος, εκείνου της νεοσύστατης Ε.ΚΑ.Σ. Χαλκιδικής. Η ομάδα του Στρατωνίου κατέκτησε το Κύπελλο Ανδρών Χαλκιδικής τα έτη 2004, 2006, 2007, 2008, 2009. Τα τρόπαια αυτά αποκτήθηκαν ενώ ο σύλλογος αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας, όπου και είχε ανέβει μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος της Α' Κατηγορίας Ανδρών Χαλκιδικής την περίοδο 2002-03. Παραμονή στη Γ' Εθνική (2003-2010) Την περίοδο 2003-04, οπότε και το Στρατώνι έκανε το ντεμπούτο του στα πανελλαδικής εμβέλειας πρωταθλήματα, η Γ' Εθνική Κατηγορία συνετέθη από 4 Ομίλους των 14 συλλόγων. Η ομάδα της Χαλκιδικής αγωνίστηκε στα γήπεδα του 2ου Ομίλου Βορρά, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει 14 νίκες και 12 ήττες. Την ίδια επίδοση είχε και ο Πανσερραϊκός, που υστερούσε, όμως, στα μεταξύ τους αποτελέσματα. Στην τελική κατάταξη το Στρατώνι βρέθηκε στην 8η θέση, εξασφαλίζοντας χωρίς πίεση την παραμονή του.Στο τέλος της επόμενης χρονιάς, 2004-05, το Στρατώνι βρέθηκε στην ασυνήθιστη κατάσταση πενταπλής ισοβαθμίας από κοινού με το Β.Α.Ο., το Μεγάλο Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης, τον Ηρακλή Ποταμουδίων και τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη. Όλοι είχαν από 12 νίκες και 14 ήττες, ωστόσο το Στρατώνι βρέθηκε στην πιο μειονεκτική θέση σε σχέση με όλους μετά από την εξέταση των επόμενων κριτηρίων κατάταξης. Συνεπώς βρέθηκε στην 11η θέση, κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού. Προπονητής τη χρονιά αυτή ήταν ο Γιάννης Χατζούλης, στην πρώτη του θητεία στο Στρατώνι. Την αγωνιστική περίοδο 2005-06 η ομάδα βελτιώθηκε παρουσιάζοντας στο τέλος της χρονιάς 18 νίκες και 8 ήττες. Στον τελικό βαθμολογικό πίνακα σκαρφάλωσε μέχρι την 5η θέση, χωρίς να παρατηρηθεί ισοβαθμία.Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 2006-07, το Στρατώνι έκανε πρωταθλητισμό, χάνοντας τον Τίτλο και την άνοδο για μία μόλις νίκη. Ειδικότερα τερμάτισε στη 2η θέση, με 21 νίκες σε 26 αγωνιστικές, μία λιγότερη από την πρωτοπόρο Αναγέννηση Φλόγας.Την περίοδο 2007-08, στη δεύτερη θητεία του Χατζούλη στον πάγκο, ο σύλλογος διατήρησε την ορμητικότητά του. Στην τελική βαθμολογική κατάταξη βρέθηκε μια θέση χαμηλότερα, έχοντας καταταγεί 3ος. Ο απολογισμός της χρονιάς ήταν εκ νέου 21 νίκες και 5 ήττες.Την επόμενη χρονιά, 2008-09 η απόδοσή της ομάδας έμεινε σταθερά καλή, αν και ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις λίγο χαμηλότερα, στην 5η θέση της βαθμολογικής κατάταξης. Απολογισμός της περιόδου ήταν 17 νίκες και 9 ήττες.Τελικά ήταν την αγωνιστική περίοδο 2009-10 που ο σύλλογος κατέκτησε την κορυφή του ομίλου του στη Γ' Εθνική λαμβάνοντας το εισιτήριο για τη Β' Εθνική Κατηγορία. Το πέτυχε με 21 νίκες και 5 ήττες, ενώ υπερίσχυσε και σε ισοβαθμία με το Ασβεστοχώρι. Άνοδος στη Β' Εθνική (2010-σήμερα) Την αγωνιστική περίοδο 2010-11, με το Δημήτρη Μύθου στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, ο σύλλογος του Στρατωνίου αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας. Σε αυτό συμμετείχαν 16 σύλλογοι από ολόκληρη την Ελλάδα, οργανωμένοι σε έναν κοινό Όμιλο. Η ομάδα της Χαλκιδικής εξασφάλισε με σχετική άνεση την παραμονή της, έχοντας σκαρφαλώσει στην 7η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα. Ο απολογισμός της ήταν 17 νίκες και 13 ήττες, ενώ δεν παρατηρήθηκε ισοβαθμία με άλλη ομάδα. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε και την πρώτη της εμφάνιση στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος, όπου έδωσε μόλις ένα παιχνίδι. Σε αυτό ηττήθηκε στην έδρα της με σκορ 63-77 από τον Ερμή Λαγκαδά και αποκλείστηκε. Παραγωγικότερος σκόρερ αναδείχθηκε ο αθλητής της Δημήτρης Ντισλής.Την επόμενη χρονιά, 2011-12, η Β' Εθνική δεν άλλαξε οργανωτικό μοτίβο, ωστόσο το Στρατώνι είχε ελαφρώς μειωμένη επίδοση. Στην τελική βαθμολογική κατάταξη βρέθηκε στη 10η θέση χωρίς, ωστόσο, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο του υποβιβασμού. Είχε συγκεντρώσει 13 νίκες και 17 ήττες, υπερισχύοντας σε ισοβαθμία με τα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Σε ό,τι αφορά το Κύπελλο, προκρίθηκε άνευ αγώνος στη 2η Αγωνιστική της Α' Φάσης μετά από αποχώρηση του Παγκρατίου. Εκεί επέτρεψε να σπάσει η έδρα του από τους Ικάρους Σερρών με σκορ 68-70 με συνέπεια να αποκλειστεί.Το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας για την περίοδο 2012-13 χαρακτηρίστηκε από σημαντικές μεταβολές ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του, αφού διεξήχθη σε δύο ομίλους αντί για έναν, έπειτα από χρόνια. Συμμετείχαν σε αυτό 26 ομάδες χωρισμένες σε δύο ομίλους, Βόρειο και Νότιο, που παράλληλα δεν διέθεταν πια ούτε το δικαίωμα ούτε την υποχρέωση συμμετοχής στο Κύπελλο Ελλάδος. Στα πλαίσια του Ομίλου Βορρά, το Στρατώνι συγκέντρωσε 14 νίκες και 10 ήττες, με αποτέλεσμα να ολοκληρώσει τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 4η θέση της βαθμολογικής κατάταξης.Το μοντέλο διοργάνωσης της Β' Εθνικής σε δύο Ομίλους της προηγούμενης χρονιάς κρίθηκε επιτυχημένο ώστε να επαναληφθεί. Την αγωνιστική περίοδο 2013-14 ο αριθμός των ομάδων του Βορρά αυξήθηκε σε 14. Στο πλαίσιο αυτό ο σύλλογος της Χαλκιδικής έφτασε στη γραμμή του τερματισμού έχοντας στη συλλογή του 15 νίκες και 11 ήττες, με αποτέλεσμα να τοποθετηθεί στην 5η θέση της βαθμολογικής τελικής κατάταξης. Την ίδια επίδοση είχε και η Ευρώπη Πευκοχωρίου, η οποία βρέθηκε μία θέση υψηλότερα βάσει των μεταξύ τους αποτελεσμάτων. Εκ νέου οι ομάδες της Κατηγορίας δεν συμμετείχαν στο Κύπελλο. Το Φεβρουάριο του 2014 ανακοινώθηκε η αδελφοποίηση του συλλόγου με τον Α.Ο. Πολύγυρου, έτερη ομάδα του Νομού Χαλκιδικής με την οποία υπάρχει συνεργασία χρόνων.Την αγωνιστική περίοδο 2014-15 οι ομάδες του Ομίλου Βορρά παρέμειναν 14 και, όπως αναμενόταν, το Στρατώνι παρατάχθηκε μεταξύ τους. Ο τελικός βαθμολογικός πίνακας παρουσίαζε την εικόνα τριπλής ισοβαθμίας μεταξύ των ομάδων που συγκέντρωσαν 13 νίκες και 13 ήττες: το Στρατώνι, τον Αργοναύτη Καλαμαριάς και το Κολλέγιο Ανατόλια. Το πρώτο υπερείχε βάσει των μεταξύ τους αποτελεσμάτων με αποτέλεσμα να κλείσει τη χρονιά στην 6η θέση. Το Νοέμβριο του 2014 έληξε η πολυετής συνεργασία του Δημήτρη Μύθου με το σύλλογο, που ανακοίνωσε ως διαδοχό του τον πρώην καλαθοσφαιριστή Σωτήρη Νικολαΐδη.Την επόμενη χρονιά, 2015-16, οι διεκδικητές της ανόδου ανήλθαν σε 15 στον αριθμό. Αν και το Στρατώνι νίκησε στα δύο επιπλέον παιχνίδια, διαμορφώνοντας την επίδοσή του σε 15 νίκες και 13 ήττες, κατετάγη τελικά χαμηλότερα και συγκεκριμένα στην 7η θέση. Αυτή τη φορά δεν παρατηρήθηκε ισοβαθμία. Κορυφαίος σκόρερ της ομάδας αναδείχθηκε ο Γιάννης Δασκαλόπουλος. Μετά τη λήξη του Πρωταθλήματος ο προπονητής Νικολαΐδης αποχώρησε από τις τάξεις του συλλόγου.Για την αγωνιστική περίοδο 2016-17 στα γήπεδα του Ομίλου Βορρά επέστρεψαν 16 ομάδες. Ο σύλλογος της Χαλκιδικής παρουσίασε καλό αγωνιστικό πρόσωπο, ολοκληρώνοντας σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον τις υποχρεώσεις του στην 5η θέση της τελικής κατάταξης. Για να το πετύχει μάζεψε 17 νίκες σε 30 αγωνιστικές, ενώ δεν παρατηρήθηκε ισοβαθμία. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τους περισσότερους πόντους για λογαριασμό της ομάδας μάζεψε ο Δασκαλόπουλος. Νέος προπονητής από την περίοδο αυτή ήταν ο Γιάννης Χατζούλης, που επέστρεψε στο πόστο αυτό μετά από οκτώ χρόνια.
|
Ο Σύλλογος Αθλοπαιδιών Στρατωνίου είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στο Στρατώνι, παραθαλάσσιο οικισμό της Χαλκιδικής. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1991 και οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το μπλε και το κίτρινο. Ο σύλλογος διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης τόσο για ενήλικες όσο και για νεαρούς άρρενες αθλητές. Έχει νομική μορφή ερασιτεχνικού σωματείου. Ως έδρα χρησιμοποιεί το Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο κοντινής κωμόπολης, της Αρναίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3.%CE%91._%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ανδρέας Ευαγγελίου
|
Γεννήθηκε στην Πάτρα και είχε άλλα τρία αδέλφια. Έκανε τρεις γάμους και πρώτη του γυναίκα ήταν η Ιταλίδα καλλιτέχνης Έλενα Κανόνι με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Αριστοτέλη Ευαγγελίου. Δεύτερη γυναίκα του ήταν η ηθοποιός θεατρικός συγγραφέας και τραγουδίστρια Τούλα Ευαγγελίου με την οποία έπαιξαν μαζί σε πολλές παραστάσεις κι απέκτησαν μια κόρη την Βάνα επίσης ηθοποιό. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του Τούλας το 1952 έκανε και τρίτο γάμο, τα τελευταία χρόνια της ζωής τα πέρασε σε ευγηρίο στην Αθήνα. Ξεκίνησε το θέατρο αυτοδίδακτος και ήταν στην εποχή του ο μοναδικός Πατρινός ηθοποιός που είχε την ηθοποιία για αποκλειστικό επάγγελμα του. Αργότερα έκανε θεατρικές σπουδές στο Παρίσι και ειδικεύτηκε σε ρόλους γκραν γκινιόλ , στο Παρίσι έπαιζε ο Γάλλος Λεμάν όπου ήταν πρωτοπόρος σε αυτό είδος θεάτρου και τα θέατρα της πόλης ήταν ταυτόχρονα και σχολές αυτού του είδους παραστάσεων. Έπαιξε στο θέατρο για πολλά χρόνια αρχικά αποκλειστικά ξένα μεταφρασμένα έργα λόγω απουσίας ελληνικού δραματολογίου. Την πρώτη του παράσταση την έδωσε σαν ερασιτέχνης ηθοποιός το 1925 με το έργο "Ο φύλακας του φάρου", το 1927 στο θέατρο Απόλλων ανέβασε το θεατρικό έργο "κριτήριο" του Π. Δημητρακόπουλου κάνοντας τον υπόδικο. Το 1927 έπαιξε στο "Δίλλημα" του Αβδελόπουλου όπου έκανε τον ρόλο του "Νίκου". Το 1928 δίνει την πρώτη του παράσταση σαν επαγγελματίας ηθοποιός στο ίδιο θέατρο στο θεατρικό έργο "κριτήριο" του Π. Δημητρακόπουλου και μερικές μέρες μετά παίζει στο έργο "Το δίλλημα" του Αβδελά. Το 1929 έγιναν στην Πάτρα εκδηλώσεις , θεατρική παράσταση κυρίως , αφιερωμένες στον Ευαγγελίου με σκοπό τα έσοδα από τις εισπράξεις να του δοθούν για να τελείωσει τις σπουδές του. Το 1931 ανεβάζη στην Πάτρα το πρώτο γκραν γκινιόλ-ρομάντζο με τίτλο "Αμάντα" του Σ. Καρμέλη. Το 1933 και 1934 ανεβάζη στην Πάτρα τα έργα "η εκδίκηση" και ο "ο νυχτοφύλακας του φάρου". Την περίοδο 1935-1937 μετέχει σε θίασο που ανεβάζη στην Θεσσαλονίκη το έργο "Οιδίπους τύραννος" . Το 1943 βρίσκεται στην Αθήνα όπου σαν πρωταγωνιστής θιάσου δίνει παρατσάσεις γκραν γκινιόλ στο θέατρο Μακέδου. Μετά την λήξη του Β' παγκοσμίου πολέμου κάνει περιοδείες και δίνει παραστάσεις στην Λευκωσία Κωνσταντινούπολη Αθήνα και Αλεξάνδρεια, την δεκαετία του 1950 έδωσε πολλές παραστάσεις στην Πάτρα και Αθήνα όπου ήταν και οι τελευταίες του. Το 1961, 1962, και 1963, έδωσε παραστάσεις με μονόπρακτα, σκετς, γκραν γκινιόλ στο "Νέο Θέατρο" στην Αθήνα. Στον ελληνικό κινηματογράφο έπαιξε σε τρεις ταινίες θρίλερ με πρώτη του ταινία το "Κάιν και Άβελ" το 1930 σε σκηνοθεσία Σ. Διρμίκη, θεωρήται η πρώτη Πατρινή ταινία και γυρίστηκε εξ'ολοκλήρου στην Πάτρα και η πρώτη της προβολή έγινε στο Ιντεάλ στις 8 Δεκεμβρίου 1930 . Δεύτερη ταινία του τα "Χειροκροτήματα" το 1944 σε σκηνοθεσία και σενάριο Γιώργου Τζαβέλλα και τρίτη το 1963 "Η βαλίτσα με το πτώμα" σε σκηνοθεσία Γιώργου Λόη και σενάριο Κουρτεσόπουλου. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας Νεολόγος των Πατρών το 1928 ήταν να πάρει μέρος σε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας των αδελφών Γαζιάδη "Το λιμάνι των δακρύων" στον ρόλο του Ορέστη, τελικά για άγνωστο λόγω δεν έπαιξε. Οιδίπους τύραννός (1935) Ο νυχτοφύλακας (1934) Η εκδίκηση (1933) Κούκλες του θανάτου (193?) Αμάντα (1931) Κριτήριο (1) (1927) Το δίλλημα (1) (1927) Κριτήριο (2) (1928) Το δίλλημα (2) (1928) Ο φύλακας του φάρου (1925) Τούλα Ηλιάδου-Μανιάκη, Πάτρα 1913-1940. Πολιτιστικά, Θεατρικά, Καρναβάλι, Θέατρο Σκιών, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2006, ISBN 960-6684-07-5 Νίκος Ε. Πολίτης, Πατραϊκός Αθλητισμός, Α΄ Τόμος, Η πρώτη δεκαετία 1891-1900, Πάτρα: Αχαικές Εκδόσεις, 1994, ISBN 960-7164-91-1
|
Ο Ανδρέας Ευαγγελίου , Πάτρα 1907 - Αθήνα 1977, ήταν Έλληνας δραματικός ηθοποιός . Έπαιξε κυρίως στο θέατρο σε παραστάσεις Γκραν Γκινιόλ, έργα φρίκης και τρόμου, αλλά και στον Ελληνικό κινηματογράφο. Θεωρείται μοναδικός , μαιτρ, ερμηνευτής αυτού του είδους θεάτρου , του γκραν γκινιόλ, που πέρασε από την Ελλάδα. Έπαιξε σε πολλές πόλεις ανά την Ελλάδα, στην Αίγυπτο, Κύπρο, Τουρκία και στη Γαλλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Άντης Χατζηκωστής
|
Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε οικονομικά και στις πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Southampton στην Αγγλία όπου τελείωσε με “Άριστα”. Μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Εργάστηκε ως οικονομικός αναλυτής στη γενική διεύθυνση της Ευρωπαϊκής επιτροπής στις Βρυξέλλες (1992-1993). Επίσης διετέλεσε project manager στον συμβουλευτικό οίκο Kienbaum Consultants International Kienbaum στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας (1992-1993) και διευθυντής μάρκετινγκ του εκδοτικού οίκου ΔΙΑΣ και της τηλεόρασης ΣΙΓΜΑ (1994-1997). Επιπλέον, αποτέλεσε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος στην εταιρία IMH Creative Solutions Consulting (1996-2010) και διευθυντής αναπτύξεως νέων επιχειρήσεων (1997-1999). Ανέλαβε την διεύθυνση του συγκροτήματος ΔΙΑΣ κατά την περίοδο 1999-2002 και ακολούθως διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος της Τηλεόρασης ΣΙΓΜΑ και του εκδοτικού οίκου ΔΙΑΣ. Επιπλέον, συμμετείχε σε συμβούλια δημοσίων εταιρειών στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Διετέλεσε μέλος του European Publishers Association και διοικητικός σύμβουλος και πρεσβευτής των διεθνών τηλεοπτικών βραβείων Έμμυ. Μαζί με τον πατέρα του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, ήταν από τους μεγαλύτερους πολέμιους του σχεδίου Ανάν για την λύση του Κυπριακού προβλήματος και τάχθηκαν κατά της γραμμής στις συνομιλίες του τότε προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια με τους Τουρκοκυπρίους. Ο Άντης Χατζηκωστής δολοφονήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 2010 έξω από το σπίτι του στην περιοχή της Έγκωμης. Η δολοφονία του απασχόλησε για πολύ καιρό την κυπριακή κοινωνία και τα κυπριακά και ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.Τη Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010 το βράδυ, λίγο πριν τις 21:00, ο 43χρονος Άντης Χατζηκωστής επιστρέφει στο σπίτι του, στην περιοχή της Αμερικανικής Πρεσβείας, από το Συγκρότημα ΔΙΑΣ, σταθμεύει το αυτοκίνητο του έξω από την οικία του και με το που εξέρχεται από αυτό εκείνη τη στιγμή δέχεται δύο πυροβολισμούς εξ επαφής. Οι δύο δράστες, που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα, προσέγγισαν σε αρκετά κοντινή απόσταση το θύμα και ο ένας αφού κατέβηκε από το όχημα τον πυροβόλησε, με τον θάνατο να είναι ακαριαίος. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και τα Ελλαδικά μέσα, αφού εντός ολίγου από την ώρα του φονικού, οι πληροφορίες που έπεφταν βροχή, μεταδίδονταν από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Την επόμενη μέρα, ο ιατροδικαστής Σοφοκλής Σοφοκλέους, ο οποίος διενήργησε τη νεκροτομή επί της σορού του Άντη Χατζηκωστή, απεφάνθη ότι ο θάνατος προκλήθηκε από δύο τραύματα, ένα στη θωρακική χώρα και ένα στη ραχιαία επιφάνεια του κορμού. Κατά τη διάρκεια της νεκροτομής διαπιστώθηκε ότι ο φόνος διαπράχθηκε με κυνηγετικό όπλο και ήταν ακαριαίος, με τα δύο τραύματα να είναι τόσο σοβαρά που επέφεραν τον θάνατο. Ο ιατροδικαστής Μάριος Ματσάκης, ο οποίος ήταν παρών στη νεκροτομή, εκπροσωπώντας την οικογένεια του εκλιπόντος, είπε ότι ο πυροβολισμός ερρίφθη από κοντινή απόσταση.Για τη δολοφονία, μετά τη δίκη που διήρκεσε τρία χρόνια, κρίθηκαν ένοχοι και οι τέσσερις κατηγορούμενοι: ο Ανδρέας Γρηγορίου 33 χρόνων, κρεοπώλης από το Τσέρι, ο Τάσος Κρασοπούλης 37 χρόνων, δημόσιος υπάλληλος από τα Πέρα, η Έλενα Σκορδέλη 42 χρόνων, τηλεπαρουσιάστρια από τα Πέρα και ο Γρηγόρης Ξενοφώντος 29 χρόνων, υδραυλικός από τη Λευκωσία. Σύμφωνα με την απόφαση του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας, η ποινή ορίστηκε σε ισόβια κάθειρξη για όλους που σύμφωνα με την νομοθεσία της Κύπρου, μεταφράζεται σε φυλάκιση μέχρι το τέλος της ζωής του ενόχου. Κίνητρο για τη δολοφονία αναγνωρίστηκαν οι διαφορές των μετόχων του τηλεοπτικού σταθμού ΣΙΓΜΑ, Έλενας Σκορδέλη και Τάσου Κρασοπούλη με τον Άντη Χατζηκωστή. Τον Ιανουάριο του 2014, ο Δήμος Έγκωμης Λευκωσίας αφιέρωσε στη μνήμη του Άντη Χατζηκωστή, το πάρκο Ποιητών και Πνευματικών Δημιουργών, τοποθετώντας εντός του πάρκου μνημείο με την προτομή του.
|
Ο Άντης Χατζηκωστής (1968-2010) ήταν Κύπριος επιχειρηματίας, διευθύνων σύμβουλος του εκδοτικού ομίλου μέσων μαζικής ενημέρωσης ΔΙΑΣ και της τηλεόρασης Σίγμα στην Κύπρο. Ήταν ο δεύτερος γιος του κύπριου δικηγόρου, δημοσιογράφου, αρθρογράφου, συγγραφέα και εκδότη Κώστα Ν. Χατζηκωστή και ήταν νυμφευμένος με την κύπρια σχεδιάστρια μόδας Έφη Παπαϊωάννου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BA%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Κωνσταντίνος Κουρκουμπέτης
|
Διαδέχθηκε τον Γεώργιο Μαντζαρόπουλο ως πρόεδρος της Κοινότητας Κατερίνης το 1922. Το 1924 ήταν πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου της Κατερίνης και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς έθεσε πρώτος το θέμα του ηλεκτροφωτισμού της πόλης (η οποία φωτιζόταν με φανούς και λάμπες πετρελαίου κατά την περίοδο εκείνη), ο οποίος ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα έπειτα από δημοπρασία.Παραιτήθηκε από πρόεδρος της Κοινότητας την άνοιξη του 1925, εξαιτίας διαφωνιών που προέκυψαν ανάμεσα στο Κοινοτικό Συμβούλιο και στην Υποδιοίκηση της Κατερίνης. Μετά την παραίτηση του Κουρκουμπέτη πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου ανέλαβε ο Θεόδωρος Κάλφας και αποφασίστηκε η διεξαγωγή εκλογών την 1η Δεκεμβρίου 1925 με μυστική ψηφοφορία των νέων μελών του Κοινοτικού Συμβουλίου. Ο Κουρκουμπέτης εξελέγη πρόεδρος με 8 ψήφους έναντι 7 για τον Νικόλαο Κούλα. Αναπληρωτής πρόεδρος εξελέγη ο Αθανάσιος Βασιλειάδης. Επί προεδρίας του εγκαινιάστηκε στην Κατερίνη ο Ναός της Αγίας Παρασκευής στις 9 Μαΐου 1926 και την ίδια ημέρα ο ναός των Ευαγγελικών και η Ευαγγελική Σχολή της πόλης. Τον διαδέχθηκε ως πρόεδρος ο Νικόλαος Κούλας. Προσχώρησε στο Προοδευτικόν Κόμμα και μετέσχε στο συνέδριό του, το 1932. Απεβίωσε το 1951.
|
Ο Κωνσταντίνος Κουρκουμπέτης (πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 1951) ήταν Πρόεδρος της Κοινότητας Κατερίνης από το 1923 ως το 1927. Υπήρξε από τους παλαιότερους κοινοτικούς συμβούλους της Κατερίνης.Tο 1925 έγινε ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρός της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Παυσανίας Κατσώτας
|
Γεννήθηκε στα Σταμνά Αιτωλοακαρνανίας το 1896. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1916 ως ανθυπολοχαγός του πεζικού. Αποστρατεύτηκε το 1929 κατόπιν αίτησής του. Ανακλήθηκε το 1940 με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 όπου και ανέλαβε διοικητής συντάγματος. Μετά την γερμανική εισβολή και κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στην Αίγυπτο και συμμετείχε στην ανασυγκρότηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Εκεί έλαβε μέρος στη μάχη του Ελ Αλαμέιν ως διοικητής της 1ης ελληνικής ταξιαρχίας. Μετά την απελευθέρωση, διετέλεσε Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών αντικαθιστώντας τον Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο, από τις 25 Οκτωβρίου του 1944, ενώ το 1945 ανέλαβε παράλληλα και υπουργός Δημόσιας Τάξης. Αποστρατεύθηκε κατόπιν αίτησής του το 1946. Τον ίδιο χρόνο ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. Το 1949 ανακλήθηκε και πάλι στην ενέργεια και ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής της Στερεάς Ελλάδας. Αποστρατεύθηκε το 1950 με τον βαθμό του υποστράτηγου και τον ίδιο χρόνο επανεκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. Διορίσθηκε υπουργός Εσωτερικών και τον επόμενο χρόνο, το 1951, ανέλαβε υπουργός γενικός διοικητής της Βόρειας Ελλάδας. Στις δημοτικές εκλογές του 1954 εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων. Το 1956 δημιούργησε δικό του κόμμα, το Προοδευτικόν Εργατοτεχνικόν Κόμμα και το 1961 συντάχθηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου στην Ένωση Κέντρου, ως μέλος της οποίας διορίστηκε υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας. Τέλος μετά τη μεταπολίτευση, το 1977, πολιτεύθηκε για τελευταία φορά με το κόμμα της Εθνικής Παρατάξεως. Πέθανε το 1991 σε ηλικία 95 ετών. Ο Παυσανίας Κατσώτας είχε τιμηθεί από τον τότε Βασιλέα Γεώργιο Β΄ και τον τότε Βασιλέα Παύλο με τον Ανώτερο ταξιάρχη του Γεωργίου, και του Φοίνικα μετά ξιφών, το χρυσό αριστείο ανδρείας δύο φορές και τον πολεμικό Σταυρό τέσσερις φορές καθώς και με πολλά συμμαχικά. Είναι ο συντάκτης της αυτοβιογραφίας του με τίτλο "Η δεκαετία 1940-1950", η οποία ασχολείται με την πολιτική περίοδο από το 1940 έως και το 1950. Ο Παυσανίας Κατσώτας αναπαύεται στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Γιος του είναι ο Σπυρίδων Κατσώτας και δισέγγονός του ο Παυσανίας Παπαγεωργίου. "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.Γ΄(συμπλήρωμα), σελ.299.
|
Ο Παυσανίας Κατσώτας (1896 – 14 Φεβρουαρίου 1991) ήταν Έλληνας στρατιωτικός (υποστράτηγος), πολιτικός και αρχηγός κόμματος. Διετέλεσε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα (1946), το Κόμμα Φιλελευθέρων (1950) και με την Ένωση Κέντρου (1961, 63, 64), υπουργός Δημοσίας Τάξεως (1945), Εσωτερικών (1950) , Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδας (1951), υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (20/2/1964-5/6/64) και Δήμαρχος Αθηναίων (1954-59).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Μαουρίτσιο Μαλβεστίτι
|
Γεννήθηκε στο Μάρνε (Marne) του Φιλάγκο (Filago) στις 25 Αυγούστου 1953. Σπούδασε στη θεολογική σχολή του Μπέργκαμο (Bergamo), όπου χειροτονήθηκε ιερέας το 1977. Συνέχισε τις θεολογικές σπουδές του στη Ρώμη και ταυτόχρονα τελειοποίησε τις γνώσεις του στα γαλλικά και στα αγγλικά. Από το 1994 ως το 2009 ήταν αξιωματούχος στη Συνέλευση καρδιναλίων (Κονγκρεγκάτιο) για τις Ανατολικές Εκκλησίες (Congregation for the Oriental Churches). Στις 19 Ιουνίου 2009 έγινε υπογραμματέας του Κογκρεγκρατίου, καθώς επίσης και ιδιαίτερος γραμματέας των τριών «νομαρχών» (prefects), δηλαδή των Καρδιναλίων Ακίλλε Σιλβεστρίνι (Achille Silvestrini), Ιγνάτιος Μωυσής Α΄ Νταούντ (Ignace Moussa I Daoud) και Λεονάρντο Σάντρι (Leonardo Sandri). Στις 26 Αυγούστου 2014, ο Πάπας Φραγκίσκος τον υπέδειξε ως νέο επίσκοπο του Λόντι. Χειροτονήθηκε επίσκοπος στις 11 Οκτωβρίου 2014 από τον Καρδινάλιο Λεονάρντο Σάντρι στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και τοποθετήθηκε στο Λόντι στις 26 Οκτωβρίου 2014, όπου καλοσωρίστηκε και ανακηρύχθηκε επίσκοπος από τον Καρδινάλιο Άντζελο Σκόλα. Η πανηγυρική Θεία Λειτουργία εορτάστηκε από όλους τους ιερείς της επισκοπής (diocese), από το καθεδρικό «Σώμα» (cathedral chapter), τον Καρδινάλιο Σάντρι καθώς και από αρκετούς επισκόπους, που συμπεριλαμβάνουν τους Τζιάκομο Καπούτσι (Giacomo Capuzzi), Νίνο Σταφφιέρι (Nino Staffieri), Ντιέγκο Κολέττι (Diego Coletti) και Κλαούντιο Μπαγκίνι (Claudio Baggini). Στις 4 Ιουλίου 2015 ο επίσκοπος Μαλβεστίτι διόρισε τον πατέρα Μπασσιάνο Ουτζέ (Bassiano Uggè) νέο γενικό επίτροπο (vicario generale) της επισκοπής Λόντι (Lodi). Ιστότοπος της Επισκοπής του Λόντι Catholic Hierarchy
|
Ο σεβασμιότατος Μαουρίτσιο Μαλβεστίτι (ιταλικά: Maurizio Malvestiti. Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1953) είναι επίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, με έδρα στο Λόντι (Lodi) του Μιλάνου της Ιταλίας, όπου υποδείχθηκε στις 26 Αυγούστου 2014, αντικαθιστώντας τον Τζουζέππε Μερίζι (Giuseppe Merisi).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%B9
|
Πλαυτία Ουργουλανίλλα
|
Η δολοφονία, στην οποία υποτίθεται ότι είχε συμμετάσχει η Ουργουανίλα, ήταν της κουνιάδας της Απρονίας, η οποία ήταν η δεύτερη σύζυγος του Μάρκου Πλαύτιου Σιλβανού ΙΙ, αδελφού της Ουργουλανίλλας. Ωστόσο σε κανένα από τα υπάρχοντα αρχαία κείμενα δεν διευκρινίζεται πώς συμμετείχε, και οι λεπτομέρειες που παρέχονται από τον Τάκιτο φαίνεται να υπονοούν ότι δεν θα μπορούσε να είχε εμπλακεί προσωπικά. Ο Πλαύτιος Σιλβάνος είχε νυμφευτεί για πρώτη φορά τη Φαβία Νουμαντίνα. Όμως κάποια στιγμή πριν από το 24 μ.Χ., είχαν χωρίσει και είχε νυμφευτεί την Απρονία, κόρη του Λευκίου Απρονίου. Το 24 μ.Χ., ο Πλαύτιος Σιλβανός κατηγορήθηκε για δολοφονία της Απρονίας «για λόγους που δεν εξακριβώθηκαν», ρίχνοντάς την έξω από ένα παράθυρο, το ίδιο έτος. Ο Σιλβανός απάντησε ισχυριζόμενος ότι κοιμόταν, όταν είχε συμβεί το γεγονός και δεν γνώριζε εντελώς τις συνθήκες που οδήγησαν στο τέλος της, λέγοντας ότι ίσως αυτοκτόνησε. Η δολοφονία διερευνήθηκε από τον Αυτοκράτορα Τιβέριο, ο οποίος, αφού ερεύνησε το υπνοδωμάτιο του ζευγαριού, ανακάλυψε αποδεικτικά στοιχεία για μία σύγκρουση και ως εκ τούτου παρέπεμψε την υπόθεση στη Σύγκλητο για δίκη, υπονοώντας έτσι ότι πίστευε πως ο Σιλβανός είναι ένοχος. Ωστόσο η γιαγιά του Σιλβανού, η Ουργουλανία, του έστειλε ένα στιλέτο ενθαρρύνοντάς τον να αυτοκτονήσει, κάτι που έκανε. Λίγο μετά τη δολοφονία της Απρονίας, η Φαβία Νουμαντίνα "κατηγορήθηκε ότι προκάλεσε την παραφροσύνη τού συζύγου της με μαγικά ξόρκια και φίλτρα", αλλά αθωώθηκε. Η Ουργουλανίλλα ήταν μέλος του γένους των Πλαυτίων. Ήταν καταγωγής Ετρουσκικής. Γιαγιά της ήταν η Ουργουλανία, από την οποία πήρε το όνομά της. Ήταν στενή φίλη της Λιβίας, συζύγου του Αυγούστου. Πατέρας της ήταν ο Μάρκος Πλαύτιος Σιλβανός Ι, ύπατος για το έτος 2 π.Χ. και στρατηγός με διακρίσεις, τιμημένος με διάκοσμο θριάμβου για τις επιτυχίες του στο Bellum Batonianum (τη Μεγάλη Ιλλυρική Επανάσταση) το 12 μ.Χ. Η Ουργουλανίλλα είχε τρία τεκμηριωμένα αδέλφια: Μάρκος Πλαύτιος Σιλβανός ΙΙ, που αναφέρεται παραπάνω. Είναι πιθανό ότι υιοθέτησε τον Τιβέριο Πλαύτιο Σιλβανό Αιλιανό, ο οποίος ήταν ύπατος το 45 μ.Χ. και το 74 μ.Χ. Αύλος Πλαύτιος Ουργουλάνιος, απεβίωσε σε ηλικία 9 ετών. Πόπλιος Πλαύτιος Πούλχερ. Φίλος και ακόλουθος του ανιψιού του, Κλαύδιου Δρούσου. Έγινε quaestor (ταμίας) επί Τιβερίου, augur (ιερέας οιωνοσκόπος), κυβερνήτης της Σικελίας. Έγινε πατρίκιος από τον Κλαύδιο. Η Ουργουλανίλλα είχε δύο βεβαιωμένα παιδιά: Ένας γιος από τον Κλαύδιο, που ονομάστηκε Κλαύδιος Δρούσος, του οποίου ο γάμος με μία κόρη του Σηιανού ενέπνευσε μεγάλες προσδοκίες στον έπαρχο. Ο γάμος έμεινε ανεκπλήρωτος, όταν ο Κλ. Δρούσος απεβίωσε πρόωρα ως παιδί. Μία κόρη, η Κλαυδία, η οποία γεννήθηκε πέντε μήνες μετά το διαζύγιο της Ουργουλαντίλλας από τον Κλαύδιο. Καθώς η Κλαυδία πιστεύεται ευρέως ότι είναι η παράνομη κόρη του απελεύθερου Boter, ο Κλαύδιος απέρριψε το παιδί και το έβαλε στο κατώφλι της Ουργουλανίλλας. Η Ουργουλανίλλα εμφανίζεται ως σημαντικός χαρακτήρας στο έργο του Ρόμπερτ Γκρέιβς Εγώ, ο Κλαύδιος. Τον ρόλο της έπαιξε η Τζένιφερ Κρόξτον στην προσαρμογή του μυθιστορήματος στην οθόνη από το BBC TV.
|
Η Πλαυτία Ουργουλανίλλα, λατιν.: Plautia Urgulanilla (γενν. 9 π.Χ. - μετά το 24 μ.Χ.) ήταν η πρώτη σύζυγος του μέλλοντα Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κλαυδίου. Ήταν παντρεμένοι γύρω στο 9 μ.Χ., όταν αυτή ήταν 18 ετών. Η Σουητώνιος γράφει ότι διαζεύχθηκαν το 24 μ.Χ. λόγω των «ερωτικών σκανδάλων της και της υποψίας για συμμετοχή σε δολοφονία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1
|
Κάστρο του Ρίβολι
|
Το κάστρο κτίστηκε πιθανώς τον 9ο-10ο αι. Η ύπαρξή του αναφέρεται για πρώτη φορά το 1159, σε ένα δίπλωμα του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Α΄ του Μπαρμπαρόσα, που παραχώρησε τις περιοχές Ριβολέζε στους επισκόπους του Τορίνο. Ο Οίκος της Σαβοΐας απέκτησε το Ρίβολι τον 11ο αι. Αμέσως μετά, άρχισε μια διαμάχη με τους επισκόπους, η οποία το 1184 είχε ως αποτέλεσμα ζημιές στο κάστρο. Το 1273 τον επισκέφθηκε ο βασιλιάς Εδουάρδος Α' της Αγγλίας, καθ' οδόν από τη Σταυροφορία προς την Αγγλία, τον συνάντησαν οι αγγελιοφόροι του κόμη της Σαβοΐας πριν ταξιδέψει στα Σούσα και στο Mοντ Τσένις στον δρόμο για να επισκεφτεί στο Σαιν-Ζορζ ντ' Εσπεράνς.τον Φίλιππο Α' κόμη της Σαβοΐας. Το 1330 ο Aμεδαίος ΣΤ΄ της Σαβοΐας επέτρεψε στο ανώτερο διοικητικό συμβούλιο της υπαίθρου (Consiglio dei Principi) να το καταλάβει. Το κάστρο ήταν ο πρώτος χώρος δημόσιας λατρείας της Σινδόνης του Τορίνο. Το κάστρο γνώρισε τότε μια περίοδο παρακμής. Το 1559, η Συνθήκη του Κατώ-Καμπρεζί απαγόρευσε στον δούκα Eμμανουήλ-Φιλιβέρτο να διαμένει στο Τορίνο, μέχρι να αποκτήσει ένα άρρεν τέκνο. Ως εκ τούτου, διέμενε στο Κάστρο του Ρίβολι, μετά την αναστήλωσή του από τον αρχιτέκτονα Aσκάνιο Βιτότσι. Το 1562 γεννήθηκε ο κληρονόμος Κάρολος-Εμμανουήλ Α' και επέστρεψε στο Τορίνο. Έργα στα σχέδια του Βιτότσι έγιναν μέχρι το 1644 υπό τον Κάρλo και τον Aμεδαίο ντι Καστελαμόντε, με την κατασκευή του λεγόμενου Μακριού Μανικιού (Manica Lunga), που προοριζόταν να στεγάσει τη Στοά της Σαβοΐας, το μοναδικό τμήμα του 17ου αι. του οικοδομήματος ορατό ακόμα και σήμερα. Ωστόσο, πολλά έργα τέχνης κλάπηκαν από τα γαλλικά στρατεύματα τα επόμενα χρόνια. Στις αρχές του 18ου αι. τόσο το κάστρο, όσο και το Mακρύ Μανίκι πυρπολήθηκαν και λεηλατήθηκαν από τους Γάλλους, λόγω του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής. Μετά την πολιορκία του 1706, ο Βίκτωρ-Αμεδαίος Β΄ της Σαρδηνίας ανέκτησε τα εδάφη και διέταξε την αναδιάρθρωση των ζημιών που υπέστη, αναθέτοντας πρώτα το έργο στον Μικελάντζελο Γκαρόβε, ο οποίος μεγάλωσε το "Mακρύ Μανίκι" και μετά, μετά το τέλος του, στον Aντόνιο Μπερτόλα. Ο τελευταίος συνέχισε τα εργοτάξια για άλλα τρία χρόνια, έως ότου παρενέβη ο Φιλίππο Γιουβάρα το 1716. ο διάσημος αρχιτέκτονας είχε μάλιστα στο μυαλό του ένα μεγαλεπήβολο έργο, αλλά τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν. Μόνο οι προεκτάσεις των δύο ανατολικών συμμετρικών πτερύγων είχαν τελειώσει, αλλά έμεινε ημιτελής η πρόσοψη. Το 1730 ο Βίκτωρ-Αμεδαίος Β' έζησε την τρέλα του εδώ: παρόλο που παραιτήθηκε υπέρ του γιου του, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τις δουλειές του και προσπάθησε να εκδιώξει τον Κάρολο-Εμμανουήλ Γ' της Σαρδηνίας, ο οποίος, σε συνεννόηση με τον υπουργό του, τον μαρκήσιο Ορμέα, αποφάσισε να κλείσει τον πατέρα του στην κατοικία στο Ριβόλι. Για εκείνη την περίπτωση, το κτίριο τροποποιήθηκε ξανά: προστέθηκαν κιγλιδώματα στα παράθυρα και η πρόσβαση στο Manica Lunga έκλεισε. Στη συνέχεια, το 1794 έγιναν κάποιες μετατροπές από τον Κάρλο Ραντόνι, για τουλάχιστον μερική χρήση της κατοικίας. Ο Βίκτωρ-Αμεδαίος Β΄ ανέθεσε μια νέα πρόσοψη στον Φιλίππο Γιουβάρα, η οποία επίσης έμεινε ημιτελής. Μετά την παραίτησή του και την αποτυχημένη προσπάθειά του να ανακτήσει την εξουσία από τον γιο του Κάρολο-Εμμανουήλ Γ', ο Βίκτωρ-Αμεδαίος Β΄ έζησε εδώ ως φυλακισμένος με τη μοργκανατική σύζυγό του μαρκέζα ντι Σπίνιο. Μετά το τέλος του, το κάστρο παρέμεινε ως επί το πλείστον εγκαταλελειμμένο, μέχρι το 1863, όταν ο δήμος του Ρίβολι το μετέτρεψε σε στρατώνες. Είκοσι χρόνια αργότερα ένα τμήμα χρησιμοποιήθηκε ως βιβλιοθήκη. Το οικοδόμημα υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και παρέμεινε σε ουσιαστική εγκατάλειψη μέχρι το 1979, όταν ξεκίνησαν νέες εργασίες αποκατάστασης. Το 1984 το κάστρο άνοιξε ξανά ως ο χώρος του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης , το πρώτο μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Ιταλία. Το 2000 το κάστρο έγινε επίσης ο χώρος ενός εστιατορίου, βραβευμένου με αστέρι Mισελέν, όταν ο σεφ Nταβίντε Σκάμπιν μετέφερε εκεί το εστιατόριό του Κόμπαλ, μετονομάζοντάς το Combal.Zero. Οι πρώτες εργασίες ανακαίνισης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματοποιήθηκαν υπό τον αρχιτέκτονα του Τορίνο Aντρέα Μπρούνο. Δυστυχώς, η πρωτοβουλία δεν ολοκληρώθηκε, καθώς η διαθέσιμη χρηματοδότηση αρκούσε μόνο για την αποκατάσταση των δομικών ζημιών. Το 1967 ο Μπρούνο προχώρησε στο γκρέμισμα των αποσυντιθέμενων τμημάτων του αιθρίου, που είχε κτιστεί στις αρχές του 900. Από την έναρξή του, το Καστέλο ντι Ρίβολι έχει παρουσιάσει ένα συνεχές πρόγραμμα εντός της μπαρόκ αρχιτεκτονικής του και εκτός έδρας, που περιλαμβάνει ατομικές εκθέσεις, ειδικές παραγγελίες καθώς και ομαδικές εκθέσεις με σημαντικούς Ιταλούς και διεθνείς σύγχρονους καλλιτέχνες του 20ου και 21ου αι., όπως: Αατζιάo, Κάρλα Ατσάρντι, Φραντς Άκερμαν, Φράνσις Άλυς, Κάρλ Άντρε, Kάρελ Άπελ, Στέφανο Αριέντι, Eντ Άτκινς, Γιούρι Ανκαράνι, Τζιοβάνι Ανσέλμo, Φράνσις Μπέικον, Μπερντ & Χίλα Μπέχερ, Βανέσα Μπήκροφτ, Άννα Μπογκιγκουιάν, Καντίσε Μπράιτς Τζάνετ Κάρντιφ, Mαουρίτσιο Καστελάν, Τζιάνι Κολόμπο, Κλαούντια Κόμτε, Άντον Κορμπίγιν, Έντσο Κούτσι , Μέρκε Κούνινγκχαμ, Ρομπέρτο Κουόγκι, Tόμας Ντέμαντ, Ραϋμόντ Ντεπαρντόν, Γιαν Ντίμπετς, Πατρίτσιο ντι Μάσιμο, Mαρλένε Ντούμας, Όλαφουρ Ελίασον Eλαφουρίνο Φάμπρo, Λάρα Φαβαρέτo, Τερεσίτα Φερνάντεθ, Λοουτσιο Φοντάνα, Γιάνγκ Φούντονγκ, Άννα Γκάσκελ, Φρανκ Ο. Γκέρυ, Mάριο Τζιακομέλι, Aλμπέρτο Τζιακομέτι, Τζίλμπερτ & Τζορτζ, Nαν Γκόλντιν, Νταν Γκράχαμ, Aντρέας Γκούσκυ, Kέιθ Χάρινγκ, Mόνα Χατούμ, Σούζαν Χίλερ, Ρόνι Χορν, Πιέρ Χούυγκ, Άννε Χίμχοφ, Aράτα Ισοζάκι, Φραντσέσκο Γιοντίτσε, Γιόαν Γιόνας, Oν Καβάρα, Mάρτιν Περίτζε, Γουίλιαμ K. Kίρκεμπυ, Φραντς Κλίνε, Γιόζεφ Κόσουθ, Γιάννης Κουνέλλης, Τζέιμς Λη Μπάιαρς, Nαλίνι Μαλάνι, Πιέρο Μαντσόνι, Τζον ΜακΚράκεν, Άνα Μεντιέτα, Μπέρτραντ Λάβιερ, Ρενάτο Λεότα, Ρίτσαρντ Λονγκ, Mάριο Χερτς, Χοάν Mιρό, Κάρλο Μολίνο, Μπρθς Νάουμαν, Σιρίν Νεσάτ, Mαξ Νόιχαους, Πέδρο Νέβες Μάρκουες, Χέλμουτ Νιούτον, Κλάες Όλντενμπουργκ, Ούριελ Ορλόφ, Τζιούλιο Παολίνι, Φιλίπε Περάνο, Τζιουζέπε Πενόνε, Eλίζαμπεθ Πέιτον, Πάολα Πίβι, άρνουλφ Ράινερ, Mίκαελ Ράκοβιτς, Τόμας Ράκοβιτς, Ρόμπιν Ρίτσαρντς, Ντόρις Σαλκέντο, Ντέιβιντ Σέιλ, Tόμας Σάιτ, Mαρινέλα Σενατόρε, Βάελ Σάουκυ, Κάλυ Σπούνερ, Χάναχ Στάρκεϋ, Χάιμ Σ΄ταινμπαχ, Χίτο Στέιερλ, Kεΐχι Ταχάρα, Aλεσάντρα Τέσι, Aρμάντο Τέστα, Βόλφγκανγκ Τίλμανς, Γκράτσι Τοντέρι, Κούζιγιε φαν Μπρούγκεν, Παλόμα Βάργκα Βάιστς, Εμίλιο Βεντόβα, Γιαν Βερκρούιζε, Φραντσέσκο Βετσόλι, Άντυ Γουόρχολ, Λώρενς Βάινερ, Άντρο Βέκουα, Ζόελ-Πέτερ Γουίτκιν και Γκιλμπέρτο Τσόριo, μεταξύ άλλων. Η Μόνιμη Συλλογή καταγράφει κρίσιμες στιγμές στην ανάπτυξη της σύγχρονης τέχνης στην Ιταλία και στο εξωτερικό, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 έως τα τελευταία ρεύματα. Βρίσκεται στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων του Μουσείου και περιλαμβάνει μεγάλες μόνιμες εγκαταστάσεις, που παράγονται ειδικά για τα δωμάτια της ιστορικής Βασιλικής Κατοικίας. Περιλαμβάνει μερικά από τα πιο σημαντικά έργα των Arte Povera καλλιτεχνών, όπως οι Τζιοβάνι Ανσέλμo, Aλιγκιέρι Μποέτι, Mάριο Μερτς, Mαρίζα Μαρτς, Mικελάντζελο Πιστολέτo, θεμελιώδη έργα από σύγχρονους Ιταλούς καλλιτέχνες όπως ο Mαουρίτσιο Κατελάν, καθώς και σημαντικά έργα από την Tρανσαβαντγκάρντια, Λαντ Αρτ, και έργα τέχνης που αντανακλούν τις τελευταίες σύγχρονες διεθνείς εκφράσεις. Το 2021 ο γλύπτης της Arte Povera Τζιουζέπε Πενόνε δώρισε περισσότερα από 200 έργα σε χαρτί στο Καστέλο ντι Ρίβολι –συμπεριλαμβανομένων αυτόγραφων σημειώσεων εργασίας, χειρόγραφων στοχασμών, σχεδίων σχεδίων, αρχιτεκτονικών αποδόσεων και φωτογραφιών που συνδέονται με μεγάλα κομμάτια– καθώς και μια έκδοση του Svolgere la propria pelle – finestra ("Ξετυλίξτε το δικό σας δέρμα – Παράθυρο", 1970-2019), που παρουσιάστηκε αρχικά στο Fridericianum στο Κάσελ το 1972. Το 2017 το Καστέλο ντι Ρίβολι ανακοίνωσε την απόκτηση της συλλογής έργων τέχνης του F. Cerruti, η αξία της οποίας εκτιμάται στα 570 εκατομμύρια δολάρια. Ανάμεσα στα έργα που συγκέντρωσε ο Φεντερίκο Τσερούτι είναι πίνακες των Φράνσις Μπέικον, Τζιόρτζιο ντε Κίρικo, Ρενέ Μαργκρίτ, Aμεντέο Μοντιλιάνι, Πάμπλο Πικάσo, Ωγκύστ Ρενουάρ, Βασίλιυ Καντίνσκυ και Άντυ Γουάρχολ. Επιπλέον, η Βίλα Τσερούτι παίζει σημαντικό ρόλο στο συγκρότημα του Κάστρου του Ρίβολι χάρη και στο «πράσινο» στοιχείο της. Όσον αφορά το ίδιο το κάστρο, μόνο ένα μικρό μέρος του αρχαίου υπάρχοντος κήπου σώζεται ακόμη, δηλαδή το νυμφαίο. Πρόκειται για ένα τεχνητό σπήλαιο, που κατασκευάστηκε στα τέλη του 16ου αι. στην πλαγιά του λόφου, επενδεδυμένο με τούβλα, που τροφοδοτείται από μια υπόγεια δεξαμενή νερού και καλύπτεται από αυθόρμητη βλάστηση. Μέσα από μια ακριβή αποκατάσταση, αυτός ο τόπος είναι σήμερα ανοιχτός σε επισκέπτες που διασκεδάζουν με θαλάσσια παιχνίδια και μουσική. Εκτός από αυτή τη μικρή καταπράσινη περιοχή, η Βίλα Τσερούτι παρεμβαίνει με τον ιδιόμορφο και αρκετά σημαντικό κήπο της. Μάλιστα, παρουσιάζει ένα μέρος για μοναστηριακό διαλογισμό, έναν αγροτικό χώρο με ορνιθώνα και λαχανόκηπο, έναν παιδότοπο με αίθουσα μπόουλινγκ, μια πανοραμική θέα στις Άλπεις και στο δάσος. Το πιο οικείο μέρος ολόκληρης της ιδιοκτησίας βρίσκεται στο δάσος και αποτελείται από ένα νεκροταφείο σκύλων, στο οποίο ο Τσερούτι συνήθιζε να θάβει τα κατοικίδιά του. Το νυμφαίο μαζί με τον κήπο της Βίλα Τσερούτι παρέχουν στο Κάστρο του Ρίβολι έναν πνεύμονα πράσινου Η βιβλιοθήκη του Καστέλο ντι Ρίβολι είναι ανοιχτή στο κοινό από το 1999 και ειδικεύεται στην τέχνη και τη θεωρία του 20ου και 21ου αι., με επίκεντρο τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται στις συλλογές του μουσείου. Περιλαμβάνει περίπου 44.000 βιβλία και περιοδικά χωρισμένα στις ακόλουθες κατηγορίες: σύγχρονη τέχνη, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, σχέδιο και διαφήμιση από το 1960 έως σήμερα. Στεγάζει επίσης μια προσβάσιμη βιβλιοθήκη βίντεο με περισσότερα από 900 βίντεο. Από το 2009 η Βιβλιοθήκη Καστέλο ντι Ρίβολι αποτελεί μέρος ενός τοπικού δικτύου εξειδικευμένων βιβλιοθηκών, του Cobis Coordinamento delle Biblioteche Speciali e Specialistiche di Torino,. Πρόεδροι Τζιοβάνι Φερέρο (1984–1987) Antonio Maria Marocco (1987–1988) Marco Rivetti (1988-1994) Κλάρα Πάλμας (1994–1999) Cesare Annibaldi (1999–2009) Giovanni Minoli (2009–2015) Daniela Formento (2015–2017) Alberto Tazzetti (2017–2019) Fiorenzo Alfieri (2019–2020) Francesca Lavazza (2021–σήμερα)Διευθυντές Rudi Fuchs και Johannes Gachnang (1984–1991) Ida Giannelli (1991–2008) Carolyn Christov-Bakargiev (2009) Andrea Bellini και Beatrice Merz (2010–2014) Carolyn Christov-Bakargiev (2015–σήμερα) Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο Gianluca Ferrero (Αντιπρόεδρος και μέλος) Maria Sabrina Fichera (Μέλος) Marco Chiriotti (Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου) Alessandro Cian (Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου) Elvira Pozzo (Ελεγκτικό Συμβούλιο) Laura Schiavone (Ελεγκτικό Συμβούλιο) Luigi Scalise (Αναπληρωτής του Ελεγκτικού Συμβουλίου)Τρέχουσα Συμβουλευτική Επιτροπή Λάρα Φαβαρέτο Πήτερ Γκάλισον Τζόαν Τζόνας Ουίλιαμ Κέντριτζ Τσους Μαρτίνεθ Τζουζέπε Πενόνε Το παλάτι είναι το σκηνικό για το έργο King Victor and King Charles του Robert Browning. Επίσημος ιστότοπος (in αγγλική and ιταλική)
|
Το Κάστρο του Ρίβολι, ιταλ.: Castello di Rivoli, είναι μια πρώην κατοικία του Βασιλικού Οίκου της Σαβοΐας στο Ρίβολι (μητροπολιτική πόλη του Τορίνο, Ιταλία). Αυτή τη στιγμή είναι έδρα του Castello di Rivoli: Museo d'Arte Contemporanea, το μουσείο σύγχρονης τέχνης του Τορίνο. Το 1997 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO μαζί με άλλες 13 κατοικίες του Οίκου της Σαβοΐας .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9
|
Google
|
To Google ξεκίνησε τον Ιανουαρίου του 1996 ως ερευνητικό πρόγραμμα από τον Λάρρυ Πέιτζ και τον Σεργκέι Μπριν όταν έκαναν και οι δύο το διδακτορικό τους στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στο Στάνφορντ της Καλιφόρνια. Ενώ οι συμβατικές μηχανές αναζήτησης κατέτασσαν τα αποτελέσματά τους μετρώντας πόσες φορές οι όροι αναζήτησης εμφανίζονταν στην σελίδα, οι δύο τους δημιούργησαν ένα καλύτερο σύστημα που ανέλυε τις σχέσεις μεταξύ των ιστοσελίδων. Ονόμασαν τη νέα τεχνολογία PageRank, η οποία καθόριζε τη συνάφεια μιας ιστοσελίδας από τον αριθμό και τη σημαντικότητα των σελίδων που οδηγούν πίσω σε αυτήν. Ονόμασαν τη μηχανή αναζήτησής τους Google. Η λέξη «Γκούγκλ» προήλθε από αναγραμματισμό της λέξης «Γκούγκολ», τον μαθηματικό όρο που εισήγαγε ο Μίλτον Σιρότα για τον αριθμό 10100 που γράφεται: «1 ακολουθούμενο από 100 μηδενικά». Με τον όρο αυτόν η Google επιθυμεί να υποδηλώσει την αποστολή της εταιρίας να οργανώσει το τεράστιο πλήθος πληροφοριών του Ίντερνετ.Στην αρχή το Google έτρεχε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, με τα domain google.stanford.edu και z.stanford.edu. Το όνομα domain για την Google κατοχυρώθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1997 και δημιουργήθηκε η εταιρία στις 4 Σεπτεμβρίου του 1998. Είχε ως βάση το γκαράζ μιας φίλης τους στο Μένλο Παρκ της Καλιφόρνια. Έρευνες αγοράς έδειξαν ότι τον Απρίλιο του 2007, η Google Inc. ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία ως η διασημότερη εταιρία παγκοσμίως, εκτοπίζοντας έτσι τη Microsoft Corp. Η ταχεία ανάπτυξη της επιχείρησης από τη στιγμή της ίδρυση της προκλήθηκε από μια αλυσίδα προϊόντων, συγχωνεύσεων και συνεργασιών πέρα από τη μηχανή αναζήτησης της Google. Προσφέρει λογισμικό συμπεριλαμβανομένου email (Gmail), σουίτα γραφείου (Google Drive), και κοινωνικής δικτύωσης (Google +). Η εταιρία ηγείται της ανάπτυξης του λειτουργικού συστήματος για κινητές συσκευές Android. Η Google μετακινείται όλο και περισσότερο σε υλικό τηλεπικοινωνιών: συνεργάζεται με μεγάλους κατασκευαστές ηλεκτρονικών για την παραγωγή των συσκευών Nexus και εξαγόρασε την Μοτορόλα τον Μάιο του 2012. Σύμφωνα με τους ανεξάρτητους παρόχους στοιχείων επισκεψιμότητας Alexa και SimilarWeb, το Google.com είναι πρώτο και δεύτερο σε επισκεψιμότητα αντίστοιχα, έχει την υψηλότερη επισκεψιμότητα ανάμεσα στις μηχανές αναζήτησης, έχοντας περισσότερους από 16 δισεκατομμύρια επισκέπτες ανά μήνα για το Μάιο του 2015. Το Γκούγκλπλεξ είναι τα κεντρικά της Google, αφού όλες οι λειτουργίες της μηχανής αναζήτησης εμπνέονται και υλοποιούνται μέσα σ' αυτό το κτίριο. Το όνομα έχει διπλό συμβολισμό: αποτελεί λογοπαίγνιο του αριθμού googolplex(10^googol=10^10^100) είναι συνθετικό των λέξεων Google και complex (=συγκρότημα), σε μια πιο γλωσσολογική ερμηνεία.Το καινούργιο κτίριο που παραδόθηκε στην Google ειδικά διαμορφωμένο για τις ανάγκες της εταιρείας, βρίσκεται στο Μάουνταιν Βιού της Καλιφόρνια. Οι συνθήκες εργασίας χαρακτηρίζονται από τις καλύτερες που έχουν εφαρμοστεί σε εταιρείες, αφού η Google έχει προνοήσει για όλες τις ανάγκες των εργαζομένων, όπως είναι η ξεκούραση, τα τακτικά διαλείμματα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ή ακόμη και η ύπαρξη παιδότοπου για την φύλαξη των παιδιών των εργαζομένων. Σήμερα η μηχανή αναζήτησης Γκούγκλ είναι μια από τις δημοφιλέστερες, και οι φράσεις «κάνω γκούγκλ», «γκουγκλάρω», «γκουγκλίζω»,«google it» ή «μπαίνω στον γκούγκλη» είναι συνώνυμες με το «ψάχνω για πληροφορίες στο Διαδίκτυο». Αντίστοιχα, στην αγγλική γλώσσα το ρήμα "to google" έχει αποκτήσει πλέον ταυτόσημη έννοια με το ρήμα «αναζητώ», και, πρόσφατα, το ίδιο ρήμα προστέθηκε στο αγγλικό λεξικό Μέρριαμ-Γουέμπστερ με όλα τα παράγωγά του (to google > googling > googled) . Google στα Ελληνικά Google Labs - Υπηρεσίες υπο δημιουργία. Το blog της Google Συχνές ερωτήσεις σχετικά με το απόρρητο της Google Η φιλοσοφία της εταιρείας συνοψισμένη σε 10 κανόνες - προτάσεις Google Ping Service
|
H Google Inc. είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες διαδικτυακών υπηρεσιών. Iδρύθηκε από τον Λάρρυ Πέιτζ και τον Σεργκέι Μπριν το 1996, όταν αυτοί έκαναν το διδακτορικό τους στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1998 η Google ιδρύθηκε σαν ιδιωτική εταιρεία. Στις 19 Αυγούστου του 2004 έγινε η δημόσια εγγραφή της εταιρίας στο χρηματιστήριο. Ο στόχος της είναι να οργανώσει όλες τις πληροφορίες του κόσμου και να τις κάνει παγκόσμια διαθέσιμες. To 2006 η Google μετέφερε τα κεντρικά της γραφεία στο Μάουντεν Βιού της Καλιφόρνια, τα οποία ονομάζονται Γκούγκλπλεξ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Google
|
Αλκάλια
|
Όλα τα αλκαλιμέταλλα είναι στερεά σε συνθήκες δωματίου, είναι μονατομικά και έχουν αργυρόλευκο χρώμα, αν και για το φράγκιο ορισμένες πηγές δίνουν "άγνωστο" χρώμα λόγω της σπανιότητας και των πολύ μικρών ποσοτήτων του που έχουν απομονωθεί, άλλες αναφέρουν αργυρόλευκο. Είναι ελατά, όλκιμα, καλοί αγωγοί της θερμότητας και του ηλεκτρισμού και σχετικά χαμηλής σκληρότητας. Τα Αλκαλιμέταλλα, μαζί με το υδρογόνο, σχηματίζουν την «Ομάδα Ι» ή «1η Ομάδα» του Περιοδικού πίνακα. Ονομάσθηκαν έτσι (εκ της αραβικής λέξης Αλ Κάλι) γιατί αντιδρούν με το νερό και σχηματίζουν υδροξείδια. Καθένα τους έχει από ένα ηλεκτρόνιο στον εξωτερικό φλοιό, γεγονός που τα κάνει εξαιρετικά δραστικά όπως π.χ. αντιδρούν ακόμη και εκρηκτικά με το νερό και τα οξέα. Για το λόγο αυτό τα περισσότερα φυλάσσονται συνήθως σε ειδικά σφραγισμένα μεταλλικά δοχεία ή σε πετρέλαιο, όπου δεν μπορεί να τα φτάσει η υγρασία του αέρα. Σημειώνεται ότι η δραστικότητά τους αυτή είναι και η κύρια αιτία που τα αλκάλια δεν απαντώνται ως ελεύθερα μέταλλα στη φύση αλλά ενωμένα με άλλα στοιχεία σε μορφή απλών ή σύνθετων χημικών ενώσεων. Απλούστερες ενώσεις των αλκαλίων, που υπόψη είναι διαλυτές στο νερό με συνέπεια τον εύκολο διαχωρισμό και καθαρισμό τους, είναι τα ορυκτά αλίτης, (χλωριούχο νάτριο), ο συλβίνης (χλωριούχο κάλιο), και ο καρναλίτης (χλωριούχο καλιομαγνήσιο), που αποτελούν και τις κυριότερες εμπορικές πηγές των αλκαλίων. Σε μεγαλύτερη όμως αφθονία βρίσκονται στη φύση τα πλέον σύνθετα υδατοδιαλυτά ορυκτά των αλκαλίων. Γενικά τα αλκάλια έχουν όλες τις βασικές ιδιότητες των μετάλλων όπως αργυρόλευκη λάμψη, μεγάλη ελατότητα και αγωγιμότητα θερμοκρασίας και ηλεκτρισμού, είναι μαλακά μέταλλα (μπορούν να κοπούν με μαχαίρι), με ελαφρύτερο το λίθιο. Παρουσιάζουν χαμηλό σημείο τήξης (Σ.Τ.) από 179 °C στην περίπτωση του λιθίου, μέχρι τους 28,5 °C, (στην περίπτωση του καισίου). Κράματα, όμως, ορισμένων αλκαλίων παρουσιάζουν Σ.Τ. ακόμη χαμηλότερα π.χ. -78 °C. Η ονομασία τους παράγεται από την αραβική λέξη Αλ Κάλι που σημαίνει η τέφρα (στάχτη) φυτού από το οποίο και πρωτοπαρασκευάστηκαν αλκαλικές ουσίες. Επίσης με το αραβικό όνομα «αλ κάλγια» ονομάζονται όλες οι στάχτες φυτών από τις οποίες, με εκχύλιση με νερό λαμβάνονται άλατα, που αποτελούνται από ανθρακικά αλκάλια (σόδα ή ποτάσα) και των οποίων η αλκαλική γεύση ήταν γνωστή από την αρχαιότητα. Τα αλκάλια είναι χημικά στοιχεία που κατέχουν κάποιες από τις πρώτες θέσεις στην ηλεκτροχημική σειρά των μετάλλων (σειρά δραστικότητας μετάλλων). Το ρουβίδιο και το καίσιο κατέχουν τις δύο πρώτες θέσεις με το λίθιο και το κάλιο να τα ακολουθούν. Τρεις θέσεις πιο κάτω [μετά το βάριο (Ba) και το ασβέστιο (Ca)] βρίσκεται και το νάτριο. Όλα τα αλκάλια δίνουν αντιδράσεις με το νερό και αυτές του καλίου, του ρουβιδίου και του καισίου έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Άτομο Χημική ένωση Αλκαλικές γαίες Αλκαλιμετρία Ηλεκτροχημική σειρά των μετάλλων Αλκαλικές Γαίες Στοιχεία μετάπτωσης Λανθανίδες Ακτινίδες
|
Αλκάλια ή αλκαλιμέταλλα* ονομάζονται τα ακόλουθα έξι χημικά στοιχεία, κατ΄ αύξοντα ατομικό αριθμό: Λίθιο (Li), Νάτριο (Na), Κάλιο (K), Ρουβίδιο (Rb), Καίσιο (Cs) και Φράγκιο (Fr). Εκτός από το νάτριο και το κάλιο που θεωρούνται αντίστοιχα το έκτο και το έβδομο κατά σειρά αφθονίας στοιχείο στο φλοιό της Γης, τα υπόλοιπα θεωρούνται σπάνια με σπανιότερο το φράγκιο που αποτελεί φυσικό ραδιενεργό στοιχείο. (*) Στη πραγματικότητα τα αλκάλια είναι τα υδροξείδια των παραπάνω αλκαλίων ή αλκαλικών μετάλλων που ειδικότερα φέρουν το όνομα καυστικά αλκάλια. Στην πράξη όμως λέγονται όλα αλκάλια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Αθεϊκά του Βόλου
|
Από τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση του Βόλου τα εκάστοτε δημοτικά συμβούλια της πόλης είχαν ασχοληθεί με το θέμα της παροχής μέσης εκπαίδευσης στα κορίτσια. Η λύση που τελικά επιλέχθηκε ήταν η προσθήκη τριών τάξεων, που στη συνέχεια μειώθηκαν σε δύο, στο Α' Δημοτικό Σχολείο θηλέων (Α'Δημοτικό Παρθεναγωγείο) που ονομάστηκαν ελληνικαί τάξεις ή ελληνικό τμήμα του παρθεναγωγείου ή εν τω παρθεναγωγείω και στις οποίες δίδασκαν καθηγητές του Γυμνασίου Βόλου. Η προσπάθεια αυτή όμως για παροχή μέσης εκπαίδευσης στα κορίτσια δεν πέτυχε και έτσι όταν δήμαρχος Βόλου ήταν ο Κωνσταντίνος Γκλαβάνης το δημοτικό συμβούλιο ανέθεσε σε επιτροπή, στην οποία μετείχε και ο ιατρός Δημήτριος Σαράτσης, να ερευνήσει τις ατέλειες του συστήματος και να προτείνει μέτρα που θα είχαν ως αποτέλεσμα την παροχή ουσιαστικής εκπαίδευσης στα κορίτσια μετά το δημοτικό. Ο Σαράτσης υπέβαλε στο δημοτικό συμβούλιο έκθεση με την οποία εισηγούνταν την ίδρυση ανώτερης σχολής θηλέων με σκοπό την ευρυτέραν μόρφωσιν των νεανίδων και την πρακτικήν αυτών κατάρτισιν. Πρότεινε επίσης τα μαθήματα που θα έπρεπε να διδάσκονται στο σχολείο αυτό και τις μεθόδους διδασκαλίας που θα έπρεπε να ακολουθηθούν. Έτσι δίνει έμφαση στη γλωσσική διδασκαλία της νεότερης ελληνικής και την περιορισμένη σε ώρες διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής, διδασκαλία μαθηματικών, φυσιογνωστικών και θρησκευτικών σε συνδυασμό με τα μαθήματα γαλλικής γλώσσας, η οποία εθεωρείτο απαραίτητη για τη μόρφωση των κοριτσιών, αλλά και του μαθήματος των οικιακών, που επίσης θεωρούνταν απαραίτητο συμπλήρωμα της γυναικείας εκπαίδευσης, μαζί με τέχνες, όπως μουσική και ζωγραφική. Ακόμα αναφερόταν στο εκπαιδευτικό προσωπικό, στην οικονομική υπόσταση του σχολείου καθώς και στο πως και από ποιόν θα εποπτευόταν η λειτουργία του. Η εισήγηση του Σαράτση έγινε δεκτή και τον Οκτώβριο του 1908 ιδρύθηκε το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο του Βόλου στο οποίο τοποθετήθηκε διευθυντής ο Αλέξανδρος Δελμούζος. Την πρώτη χρονιά (1908-1909) στο Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο Βόλου λειτούργησε μια μόνο τάξη με 35 μαθήτριες. Την επόμενη είχε δύο τάξεις (Α' και Β') και την τρίτη τρεις. Στο σχολείο δίδαξαν ο ίδιος ο Δελμούζος και περίπου 10 καθηγητές από τους οποίους οι περισσότεροι δίδασκαν και σε άλλα σχολεία της πόλης. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της διδασκαλίας στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο, που το διαφοροποίησε από την τότε σχολική πραγματικότητα, ήταν η χρήση και η διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας. Επίσης το κέντρο του ενδιαφέροντος στο σχολείο αυτό, ήταν οι μαθήτριες και όχι οι δάσκαλοι και πολύ σημαντικός ήταν ο ρόλος, στη διδασκαλία, του διαλόγου ανάμεσα στο δασκάλο και τα παιδιά. Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο περιορίστηκε σε μια ώρα την εβδομάδα και για πρώτη φορά εντός του ελληνικού κράτους μαθητές δευτεροβάθμιου σχολείου διδάχθηκαν κείμενα κλασσικών συγγραφέων σε νεοελληνική μετάφραση. Αντίθετα δόθηκε ιδαίτερη έμφαση στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στη διάρκεια του οποίου οι μαθήτριες μελετούσαν έργα Νεοελλήνων συγγραφέων και ποιητών, έγραφαν εκθέσεις κ.α. Διδάσκονταν επίσης Μαθηματικά, Φυσιογνωστικά-Φυσικά, Ιστορία, Θρησκευτικά και Γεωγραφία ενώ έκαναν και Μουσική, Ιχνογραφία, Γυμναστική και Οικοκυρικά. Τέλος εισήχθησαν και νέα μαθήματα όπως Υγιεινή-Νοσηλευτική και Ιστορία της Τέχνης. Βιβλία χρησιμοποιούνταν μόνο για τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας ενώ στα υπόλοιπα οι μαθήτριες χρησιμοποιούσαν χειρόγραφα ή πολυγραφημένα βοηθήματα με βάση τις σημειώσεις που κρατούσαν στη διάρκεια των μαθημάτων. Στα Θρησκευτικά χρησιμοποιούσαν το κείμενο των Ευαγγελίων. Ακόμα ένα ή δύο απογεύματα κάθε εβδομάδα οι μαθήτριες με επικεφαλής τους καθηγητές έκαναν μορφωτικούς περιπάτους στην εξοχή. Ήδη από το 1908 που ο Σαράτσης εισηγήθηκε την ίδρυση του Ανώτερου Παρθεναγωγείου στο Βόλο υπήρχαν αντιδράσεις στην προοπτική ίδρυσης του συγκεκριμένου σχολείου. Ο δημοτικός σύμβουλος Σπ.Μουσούρης, ένας από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Εργατικού Κέντρου του Βόλου, πρότεινε την αναβολή ίδρυσης του σχολείου για έναν χρόνο υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για δύσκολο εγχείρημα. Ένας άλλος δημοτικός σύμβουλος, της συντηρητικής μερίδας, ο Περικλής Αποστολίδης διαφώνησε με την ανάγκη ύπαρξης αυτού του σχολείου προβάλλοντας ιδιαίτερα το γεγονός ότι διευθυντής σε σχολείο θηλέων είχε διοριστεί ένας νέος άνδρας (ο Δελμούζος τότε ήταν 28 χρονών). Σταδιακά και κυρίως με τη δημοσίευση διαφόρων άρθρων στην εφημερίδα Κήρυξ από το δημοσιογράφο Δημοσθένη Κούρτοβικ ο οποίος έκανε λόγο για μαλλιαρωσύνη, συμφυρμό γλωσσικών γούστων και προσωπικών εκτιμήσεων και διαίρεσιν της πόλεως εις αριστοκράτας και πληβείους, καθώς στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο φοιτούσαν κυρίως κορίτσια από πλούσιες οικογένειες, ενώ επέκρινε και το πρόγραμμα και τις μεθόδους διδασκαλίας, άρχισε η κοινή γνώμη στο Βόλο να βλέπει με επιφυλακτικότητα το εγχείρημα. Στο φύλλο της 25 Οκτωβρίου του 1908 ο Κούρτοβικ έγραψε για το Ανώτερο Παρθεναγωγείο: Δημιουργείται πρότυπον και πρωτότυπον εν όλη τη οικουμένη παρθεναγωγείο, κατά τερατώδη τρόπον διευθυνόμενον από ένα νεανίαν(...)δια να διδάξη (τις μαθήτριες) πως πρέπει να γίνουν οικοκυραί και πως πρέπει να γίνουν μητέρες και δέκα μέρες αργότερα: Ελληνίδες διδαχθείσαι μέχρι τούδε την λογίαν ελληνικήν γλώσσαν, εμπιστευθείσαι προς τελειοποίησιν αυτής εις ένα απόστολον του μαλλιαρικού φρενοκομείου. Μολονότι με δημοσιεύματα όπως τα προηγούμενα κλονίστηκε η εμπιστοσύνη πολλών γονέων με αποτέλεσμα να πάρουν τα παιδιά τους από το Ανώτερο Παρθεναγωγείο, η λειτουργία του συνεχίστηκε μέχρι το 1911 οπότε συνέβη ένα γεγονός που οδήγησε στο κλείσιμο του σχολείου και στη δίωξη του Σαράτση, του Δελμούζου και άλλων δέκα ατόμων. Στη 10 Φεβρουαρίου αυτής της χρονιάς ο μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης επισκέφτηκε το σχολείο απροειδοποίητα (μπήκε μάλιστα στο σχολείο κρυφά από την πίσω πόρτα) και ζήτησε από την επιστάτρια να τον οδηγήσει στην αίθουσα που δίδασκε εκείνη την ώρα η φιλόλογος Πηνελόπη Χριστάκου. Πριν την επίσκεψη του μητροπολίτη είχαν επισκεφθεί το Παρθεναγωγείο εκπρόσωποι του Υπουργείου Παιδείας και δημοτικοί σύμβουλοι της πόλης χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Ο μητροπολίτης ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι δε γινόταν πρωϊνή προσευχή στο σχολείο καθώς και από την άρνηση της εκπαιδευτικού να φιλήσει το χέρι του, η οποία χαρακτήρισε τέτοιες τυπικότητες ως υποκρισία και φαρισαϊσμό. Επιπλέον ο Γερμανός Μαυρομμάτης κατηγόρησε τη Χριστάκου ότι αφού έφυγε από το σχολείο εκείνη εκφράσθηκε για το πρόσωπό του στις μαθήτριες με ανάρμοστες εκφράσεις. Δύο μέρες μετά το συμβάν αυτό ο Κούρτοβικ έγραψε στον Κήρυκα: ο ελληνικός κλήρος απεκλήθη υπό των διδασκάλων στίφος κολασμένων δαιμόνων Αντίθετα με τον Κήρυκα μια άλλη εφημερίδα η Θεσσαλία έκανε λόγο για παρεξήγηση από την μεριά του μητροπολίτη (11 Φεβρουαρίου 1911). Μετά την ένταση που δημιουργήθηκε η Πηνελόπη Χριστάκου, προκειμένου να μην αντιμετωπίσει προβλήματα το σχολείο, πρότεινε να παραιτηθεί αλλά ο Σαράτσης και ο Δελμούζος δε δέχτηκαν κάτι τέτοιο. Τα δημοσιεύματα κατά του Παρθεναγωγείου και των διδασκόντων σε αυτό όπως και οι κατηγορίες για αθεϊα, μασονισμό, μαλλιαρισμό και αντεθνική συμπεριφορά, κυρίως από τις γραμμές του Κήρυκα, συνεχίστηκαν και εντάθηκαν. Ο βουλευτής Βόλου Μ.Μπουφίδης κατήγγειλε την λειτουργία του σχολείου στη Βουλή και ο σύλλογος Οι Τρεις Ιεράρχες εξέδωσε, στις 18 Φεβρουαρίου, ψήφισμα διαμαρτυρίας προς τον λαό του Βόλου, στο οποίο κατήγγειλε ότι διαστρεβλωνόταν η ελληνική γλώσσα και διδασκόταν η περιφρόνηση και η ασέβεια προς τον ιερόν ορθόδοξον κλήρον. Ο Δελμούζος, ο Σαράτσης και άλλα μέλη της εφορείας του σχολείου προσπάθησαν με δημοσιεύματά τους στην εφημερίδα Θεσσαλία να ανατρέψουν το αρνητικό για το σχολείο κλίμα χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Στις 2 Μαρτίου του 1911 έγινε στο Βόλο λαϊκό συλλαλητήριο κατά της λειτουργίας του Παρθεναγωγείου. Την ίδια μέρα συγκλήθηκε το δημοτικό συμβούλιο το οποίο ύστερα από μια φορτισμένη συζήτηση έκανε δεκτή την πρόταση του δημοτικού συμβούλου Ν.Ζαρλή και αποφάσισε τη διακοπή λειτουργίας του σχολείου. Το κλείσιμο του Παρθεναγωγείου ακολούθησε η δικαστική δίωξη των υπευθύνων του σχολείου. Από τα μέσα Μαρτίου ως τα τέλη Ιουνίου του 1911 ο εισαγγελέας Βόλου Γουλ.Τόμαν διενήργησε ανακρίσεις στη διάρκεια των οποίων έλαβε καταθέσεις από κατοίκους της περιφέρειας πολλοί από τους οποίους κατηγόρησαν και στελέχη του Εργατικού Κέντρου Βόλου, που κατηγορήθηκαν και από τον Κήρυκα, για αντιεθνική και αντιθρησκευτική προπαγάνδα και διδασκαλία. Στα πλαίσια των ανακρίσεων διερευνήθηκαν, πέραν των κατηγοριών που αφορούσαν καθηγητές του σχολείου και στελέχη του Εργατικού Κέντρου και κατηγορίες κατά τρίτων προσώπων που σύμφωνα με μάρτυρες είχαν διαπράξει παρόμοιες αξιόμεμπτες πράξεις την τριετία 1908-1911 (μεταξύ αυτών και ο τότε σχολάρχης στην Αργαλαστή Πηλίου Κώστας Βάρναλης). Τελικά και καθώς μεταξύ των κατηγορουμένων ήταν και δύο δικηγόροι (για τους οποίους ίσχυε ειδική δωσιδικία) το Πρωτοδικείο Βόλου κήρυξε εαυτό αναρμόδιο και παρέπεμψε την υπόθεση στο Εφετείο Λάρισας. Από τον Ιούλιο του 1911 ο εφέτης του Εφετείου Λάρισας Τιμ.Αμπελάς διενήργησε νέες ανακρίσεις και έλαβε καταθέσεις από τους ίδιους μάρτυρες και τους ενεχομένους στην υπόθεση. Στα πρόσωπα από το Βόλο που ενέχονταν στην υπόθεση προστέθηκαν και τρία στελέχη του Εργατικού Κέντρου Λάρισας τα οποίοια κατηγορήθηκαν για παρόμοιες δραστηριότητες, ανεβάζοντας τον αριθμό των εμπλεκομένων σε 23. Τελικά με το βούλευμα του Εφετείου Λάρισας που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1912 κατηγορήθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη για παράβαση των άρθρων 14 και 18 του νόμου περί εξυβρίσεων εν γένει και περί τύπου δώδεκα άτομα:ο Δημήτριος Σαράτσης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Ζάχος, οι εργάτες Γ.Κόσσυβας, Σ.Ραφαήλ, Κ.Σούλιος, Χ.Χαρίτος, Κ.Χειρογιώργος και Ν.Κατσιρέλος και τρία στελέχη του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ο δικηγόρος Ι.Ασπιώτης, ο Α.Φλώρος και ο Δ.Μπιτσάνης. Με το ίδιο βούλευμα παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο Πρωτοδικείο Βόλου 21 άτομα (εκτός από τους δύο δικηγόρους) για παραβάσεις άρθρων του Ποινικού Κώδικα (βλάβη ηθών, παρακώλυση προσευχής κ.α.). Η δίκη αυτή τελικά δεν έγινε ποτέ αφού μετά την ολοκλήρωση της πρώτης και τη διενέργεια νέων ανακρίσεων εκδόθηκε απαλλακτικό βούλευμα για αυτές τις κατηγορίες το 1915. Ο Σαράτσης, ο Δελμούζος και ο Ζάχος μετά την κοινοποίηση του παραπεμπτικού βουλεύματος άσκησαν προσφυγές και αιτήσεις ανακοπής και κατέθεσαν αίτηση κακοδικίας κατά του ανακριτή Αμπελά ο οποίος τελικά παραιτήθηκε. Οι προσφυγές και οι αιτήσεις ανακοπής των τριών απορρίφθηκαν και με απόφαση του Αρείου Πάγου τον Απρίλιο του 1914 οι δώδεκα κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν στο Εφετείο του Ναυπλίου. Το κατηγορητήριο είχε ως εξής: Κατηγορώ τους (...) ότι από κοινού συμφέροντος κινούμενοι απεφάσισαν την εκτέλεσιν των επομένων πράξεων και ένεκα ταύτης συνομολογήσαντες προς αλλήλους αμοιβαίαν συνδρομήν. Α. Κατά διαφόρους εποχάς (...) και ιδίως εν τω Εργατικώ Κέντρω και τω Ανωτέρω Παρθεναγωγείω Βόλου προσεπάθησαν δια ζώσης, δια διδασκαλίας και δι'εντύπων φυλλαδίων να ελκύσωσι προσηλύτους εις λεγόμενα θρησκευτικά δόγματα, τουτέστι την αθεϊαν, (...) διδάσκοντες ότι δεν υπάρχει θεός, ότι η θρησκεία αποτελεί την άρνησιν της σκέψεως, ότι, προ παντός πρέπει να εκριζωθεί η ρίζα του κακού η θρησκεία, ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη υπό πιθήκων, ότι ο θεός είναι αγγούρι, ότι η πατρίς είναι πόρνη και στρίγγλα μητριά και η θρησκεία μαστρωπός (...) Δικηγόροι υπεράσπισης για λογαριασμό κυρίως του Δελμούζου ήταν οι δικηγόροι από την Αθήνα Λουκάς Νάκος και Κων.Τριανταφυλλόπουλος, για λογαριασμό του Δ.Σαράτση και δευτερευόντως του Κ.Ζάχου ο δικηγόρος από το Βόλο Ν.Γάτσος και ο Ναυπλίωτης δικηγόρος Γεωργ.Πετρίδης (κατ'έθιμον ντόπιος συνήγορος). Και οι τέσσερις με τις ερωτήσεις και τις αγορεύσεις τους υπερασπίστηκαν στη διάρκεια της δίκης όλους τους κατηγορούμενους. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν μεταξύ άλλων ο μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός, ο βουλευτής Μιλτ.Μπουφίδης, ο δικηγόρος Ιωαν.Ιωαννίδης του οποίου η κόρη ήταν μαθήτρια στο Παρθεναγωγείο και ο δημοσιογράφος Δημοσθένης Κούρτοβικ ενώ ανάμεσα στους μάρτυρες υπεράσπισης ο καθηγητής πανεπιστημίου Ν.Πολίτης, ο εκπαιδευτικός Δημήτριος Γληνός, ο καθηγητής Μαθηματικών Δημ.Τσαμασφύρος κ.α. Από τους κατηγορούμενους οι Κόσσυβας, Σούλιος και Κατσιρέλος δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο και δικάστηκαν ερήμην. Η δίκη ξεκίνησε στο πενταμελές Εφετείο Ναυπλίου στις 16 Απριλίου του 1914 και ολοκληρώθηκε στις 28 του ίδιου μήνα. Η απόφαση του δικαστηρίου που ήταν αθωωτική για το σύνολο των κατηγορουμένων είχε ως εξής: Επειδή εκ της αποδεικτικής διαδικασίας και της συζυτήσεως δεν προέκυψεν, ότι οι κατηγορούμενοι είτε κατά σύστασιν είτε ιδία έκαστος καθ' οιονδήποτε τρόπον εζήτησαν κατά τον εν τω κατηγορητηρίω τόπον και χρόνον να ελκύσωσι προσηλύτους εις λεγόμενα θρησκευτικά δόγματα με τα οποία ενεργούμενα είνε ασυμβίβαστος η διατήρησις της πολιτικής τάξεως.(...) Δια ταύτα Κηρύττει αθώους πάντας τους κατηγορουμένους και επιβάλλει τα έξοδα της δίκης εις βάρος του Δημοσίου. Το 1915 εκδόθηκαν στην Αθήνα με πρωτοβουλία και δαπάναις των κατηγορουμένων τα πρακτικά της δίκης από τον εκδοτικό οίκο του Γεωργίου Βασιλείου. Τα επίσημα πρακτικά και το υπόλοιπο υλικό της δικογραφίας, που μεταφέρθηκαν με εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης από το Ναύπλιο στην Αθήνα, δεν είναι γνωστό τι απέγιναν. Έφη Γαζή, «Πατρίς θρησκεία, οικογένεια». Ιστορία ενός συνθήματος (1880-1930), Πόλις, Αθήνα 2011 ISBN 978-960-435-307-1 Ένθετο Ε/Ιστορικά της εφημερίδας Ελευθεροτυπία με αφιέρωμα "Τα Αθεϊκά του Βόλου και ο Δελμούζος", 22 Ιουνίου 2009 Χαράλαμπος Χαρίτος, Το Παρθεναγωγείο του Βόλου, εκδ. Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας, 1989, τ. Α΄ [1] Χαράλαμπος Χαρίτος, Το Παρθεναγωγείο του Βόλου, εκδ. Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας, 1989, τ. Β΄ [2]
|
Ως Αθεϊκά του Βόλου είναι γνωστά τα γεγονότα που οδήγησαν στο κλείσιμο του Ανώτερου Παρθεναγωγείου του Βόλου το 1911 και η δικαστική διώξη του ιδρυτή του σχολείου Δημητρίου Σαράτση, του διευθυντή του Αλέξανδρου Δελμούζου και άλλων δέκα ατόμων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B5%CF%8A%CE%BA%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.