Split (3)

train · 83.4k rows

title stringlengths 1 108	article stringlengths 150 266k	summary stringlengths 126 13.8k	url stringlengths 31 613
Κρητικός Ιχνηλάτης	Η καταγωγή του Κρητικού Ιχνηλάτη ως πανάρχαιας φυλής, χάνεται στα βάθη τεσσάρων χιλιετιών. Όπως και η καταγωγή του Ελληνικού Ιχνηλάτη, οι λαγωνικοί της αρχαίας Ελλάδος και κατόπιν οι λαγωνικοί της Μεσογειακής Ευρώπης, κατάγονται από τους πανάρχαιους λαγωνικούς (σκύλους δρόμωνες) της Αιγύπτου. Οι σκύλοι αυτοί ήταν μεγαλόσωμοι, με σπαθάτο και κομψό κορμό, σκέλη υψηλά, λεπτά, αλλά πολύ ισχυρά , με όρθια αυτιά και κουλουριασμένη ουρά, τους οποίους χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι της γαζέλας, όπως μαρτυρούν οι απεκονίσεις στους τάφους των πρώτων 8 Δυναστειών (2895-2160 π.Χ.) και ιδίως του τάφου του Μέττεν, ο οποίος στην αυλή του μεγάλου βασιλιά Χέοπα της 4ης Δυναστείας (γύρω στο 2720 π.Χ.) είχε το αξίωμα του «Μεγάλου κυνηγού». Οι περίφημοι αυτοί Λαγωνικοί προέρχονταν από 2 στελέχη, αφρικανικής και ασιατικής προέλευσης, τον άγριο Αβησσυνό σκύλο Σίμειο κ.Καμπερού (Κάνις Σιμένσις) και από τον Ασσύριο Λαγωνικό. Πλην αυτών των μεγαλόσωμων λαγωνικών στην αρχαία Αίγυπτο και μάλιστα πριν από 4.000-5.000 χρόνια υπήρχε και μια άλλη κυνηγετική φυλή, αλλά μικρόσωμη (λίγο μεγαλύτερη από το μισό ύψος των μεγαλόσωμων λαγωνικών), με όρθια αυτιά, κουλουριασμένη ουρά και ρυτίδες στο πρόσωπο, που είχαν τα χαρακτηριστικά του σημερινού αφρικανικού σκύλου Μπασέντζι όπως απεικονίζεται σε τάφους και σε ζωγραφιές πάνω σε βράχους. Τα σκυλιά αυτά οι αρχαιολόγοι τα ονόμασαν «σκυλιά του Χέοπα». Με την πτώση της βασιλείας των Φαραώ, εξαφανίστηκε και αυτή η φυλή. Στα μέσα του περασμένου αιώνα, Άγγλοι που εξερευνούσαν την κεντρική Αφρική, ανακάλυψαν το 1834 σε μερικές φυλές του νοτίου Σουδάν και του Κογκό σκυλιά που έμοιαζαν με τα πανάρχαια σκυλιά του Χέοπα. Από αιώνες η φυλή αυτή ζούσε στην καρδιά της Αφρικής σε απόλυτη καθαροαιμία, χωρίς επιμειξίες και διατήρησε την αρχαία μορφή της. Οι ιθαγενείς την χρησιμοποιούσαν και την χρησιμοποιούν στο κυνήγι. Η φυλή αυτή ονομάζεται Μπασέντζι (ή σκύλος του Κογκό, ή σκύλος βουβός, ή άφωνος). Είναι σκυλί μικρομεσαίο σε μέγεθος (λίγο ψηλότερο απ' το Κόκερ Σπάνιελ) αλλά πολύ λεπτότερο με εμφάνιση χαριτωμένη, λιπόσαρκη αλλά ισχυρή και ευκίνητη. Χαρακτηριστικά του είναι η σχολαστική καθαριότητά του (γλείφει όλο το τρίχωμα του όπως κάνει ο γάτος), δεν λερώνει ποτέ στο σπίτι, δεν εκπέμπει άσχημη μυρωδιά, καθώς και δεν γαβγίζει. Τα βασικά μορφολογικά του στοιχεία είναι, ύψος 40–43 cm, βάρος 10-11 κιλά, αυτιά όρθια, ουρά με ένα ή δύο δακτυλίδια. Τρίχωμα βραχύ λευκό – υπόξανθο, λευκό – μαύρο, καστανό και τρίχρωμο (μαύρο κοκκινωπό και λευκό). Έχουν εξαιρετικά κυνηγετικά προσόντα. Ακολουθεί με ακρίβεια και σιωπηλά τα ίχνη του τριχωτού θηράματος (Αντιλόπης, λαγού), κυνηγά και το πτερωτό θήραμα και είναι άριστος θηραματοφόρος. Ειδοποιεί τον κυνηγό με την συμπεριφορά του (αφού δεν βγάζει φωνή) για την παρουσία θηρίου. Είναι επίσης πολύ καλό σκυλί συντροφιάς, καθόσον όχι μόνο είναι σκυλί πολύ καθαρό, αλλά και έξυπνο, προσεκτικό, ζωηρό και εύθυμο, και γίνεται μεγάλος φίλος των παιδιών, καθώς και αφοσιώνεται στον κύριο του και στο σπίτι. Μεταξύ αυτών των δύο αρχαίων φυλών, του Μπασέντζι και του Κρητικού Ιχνηλάτη, παρότι ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και χωρίς καμία επικοινωνία, σε εντελώς και από κάθε πλευράς διαφορετικές βιοτικές συνθήκες και έχουν περάσει χιλιετίες, υπάρχουν σημαντικά κοινά σημεία όπως γενική μορφολογική εμφάνιση, οξύληκτο ρύγχος, μαύρο ακρορρίνιο, παρόμοια σκέλη, κυρίως όρθια αυτιά και προπάντων κουλουριασμένη ουρά. Αναφορικά με την ουρά καμία κυνηγετική φυλή της Ευρώπης, τύπου λαγωνικοειδούς ή λαγωνικού, ούτε οι πολύ κατά τα άλλα όμοιες με τον Κρητικό Ιχνηλάτη μεσογειακές και νησιώτικες φυλές, Τσιρνέκο και Ποτένκο ιμπιζένκο, έχουν κουλουριασμένη ουρά όπως την έχει διατηρήσει κουλουριασμένη ο Κρητικός Ιχνηλάτης επι χιλιετίες, κληρονομώντας την από τους λαγωνικούς της αρχαίας Αιγύπτου. Όλοι οι λαγωνικοί και λαγωνικοειδείς έχουν μακριά ουρά, κατεβασμένη σχεδόν ευθυτενή ή ελαφρώς κυρτή. Ομοίως και οι λαγωνικοί της αρχαίας Ελλάδος δεν είχαν κουλουριασμένη ουρά. Την 2η προ Χριστού χιλιετία, ίσως και προγενέστερα, δηλαδή πριν από 4.000 και πλέον χρόνια, οι Κρήτες και αργότερα οι Φοίνικες, μέσω του εμπορίου με την Αίγυπτο εισήγαγαν τον Αιγυπτιακό Λαγωνικό στην Ελλάδα. Ο αρχικός τύπος του Αιγυπτιακού Λαγωνικού προσαρμόστηκε στις εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες της Ελλάδας και εξελίχθηκε στον τύπο των Ελληνικών λαγωνικών, που αναπαρίστανται σε τοιχογραφίες των ανακτόρων της Τίρυνθας στην Αργολίδα (1500 π.χ.) πολύ αργότερα σε κρατήρες (Τιμωρία της Άρτεμης, Σκυλιά του Ακταίονα) και αγγειογραφίες, οι οποίοι πλην των άλλων δεν είχαν περιτυλισσόμενη ουρά και γυρισμένη στο πάνω μέρος των γλουτών. Η ουρά τους, αντίθετα, ήταν μακρύτερη, ελεύθερη, ημίκυρτη και σε ορισμένα μαλλιαρή στην κάτω επιφάνεια. Αυτοί οι λαγωνικοί ύστερα από χίλια περίπου χρόνια (κυρίως με διασταυρώσεις) εξελίχθηκαν στους λαγοθήρες ή ιχνηλάτες της εποχής του Ξενοφώντα. Από αυτούς τους ιχνηλάτες κατάγεται ο σημερινός Ελληνικός Ιχνηλάτης (λαγόσκυλο) ο οποίος δεν ανήκει πλέον στον λαγωνικό ή λαγωνικοειδή τύπο, αλλά στον Βρακχοειδή (πράκ), στον οποίο ανήκουν τα πλείστα λαγόσκυλα και όλα τα πουλόσκυλα. Κατά την ρωμαϊκή κατοχή του Ελληνικού χώρου, Ελληνικά σκυλιά (και όχι μόνο κυνηγετικά) είχαν μεταφερθεί στην Ιταλία, Γαλλία, (Γαλατία), Ελβετία, όπου ομοίως εξελίχθηκαν στους σημερινούς ιχνηλάτες (Ιταλικός. ιχνηλάτης «σεγκούτσιο», Ελβ. Ιχνηλάτης Ιούρα τύπου υπομέλανος κ.λ.π) οι οποίοι μοιάζουν αρκετά με τον Ελληνικό Ιχνηλάτη. Πλην των μεγαλόσωμων λαγωνικών της Τύρινθας της εποχής του Ακταίονα υπήρχε και ένας μικρο-μετριόσωμος λαγωνικός, ο περίφημος Λακωνικός σκύλος, που χαρακτηριζόταν ο καλύτερος κυνηγετικός σε όλη την Ελλάδα. Δεν αποκλείεται οι δύο αυτοί τύποι λαγωνικών, διαφορετικοί κυρίως στο ανάστημα να διασταυρώθηκαν μεταξύ τους και να δημιούργησαν ένα μετριόσωμο λαγωνικό τύπο αρχικά ο οποίος με την παρέλευση των αιώνων εξελίχθηκε στον σημερινό Ελληνικό Ιχνηλάτη. Οι Λαγωνικοί της Αιγύπτου, όπως ελέχθη μεταφέρθηκαν στην Κρήτη από τους εμπόρους της εποχής (Κρήτες, Φοίνικες) όπως έγινε από τον ίδιο χώρο και στην νότια ηπειρωτική Ελλάδα. Όμως μεταξύ των εισαγωγών αυτών, υπάρχει διαφορά κυρίως ως προς το ανάστημα των εισαγομένων λαγωνικών. Συγκεκριμένα στην ηπειρωτική Ελλάδα εισάγονταν γενικά ψηλόσωμοι λαγωνικοί οι οποίοι ως μακροσκελείς και ταχύποδες και με το σπαθάτο σώμα, ανέπτυσσαν μεγάλη ταχύτητα στις ανοικτές πεδιάδες και συχνά άρπαζαν το λαγό στο τρέξιμο, αφού κυνηγούσαν με την όραση και όχι με την όσφρηση. Είχαν επίσης μεγάλη μυϊκή δύναμη και έτσι αντεπεξέρχονταν επιτυχώς στο κυνήγι του αγριόχοιρου καθώς και του λύκου (όπως τον κυνηγούν ο σημερινός ρώσικος λυκοθήρας – μπορζόι και ο Ιρλανδικός λυκοθήρας- γουλφχάουντ). Παρατηρώντας τις τοιχογραφίες των ανακτόρων της Τίρυνθας και συγκρίνοντας το ανάστημα των λαγωνικών εκείνων με το ανάστημα των κυναγωγών τους, θα πρέπει να είχαν ύψος που θα έφτανε τα 90 εκ. δηλαδή ανώτερο από των υψηλότερων λαγωνικών. Στην Κρήτη αντίθετα, κυρίως μετά (τις κατά πάσα πιθανότητα) πρώτες ανεπιτυχείς εισαγωγές ψηλόσωμων λαγωνικών, συνέχισαν να φέρνουν κατά το πλείστον (τουλάχιστον) μικρόσωμα σκυλιά που ανήκαν στην προλεχθείσα φυλή των λεγομένων «σκυλιών του Χέοπα» και την σημερινή Μπασέντζι. Η εκδοχή αυτή στηρίζεται στα εξής: Η μαρτυρία του αγαλματιδίου μικρόσωμου σκύλου που βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο του Ηρακλείου, με όρθια αυτιά και κουλουριασμένη ουρά, που μοιάζει με το Μπασέντζι και το σημερινό Κρητικό Ιχνηλάτη. Το κατά το πλείστον ορεινό και τραχύ και προπάντων βραχώδες και κρημνώδες έδαφος της Κρήτης είναι εντελώς ακατάλληλο για τον ορμητικό και ταχύτατο καλπασμό των μακρόποδων λαγωνικών. Δεν υπήρχαν λύκοι, ούτε αλεπούδες, για την δίωξή τους, αλλά και αν υπήρχαν, θα προστατεύονταν στα αφιλόξενα και επικίνδυνα για τους λαγωνικούς ορεινά εδάφη. Ακόμη πιο δύσκολα θα ήταν να κυνηγηθούν οι κρητικοί αίγαγροι, διότι, όχι μόνο διαβιούν σε ψηλά βραχώδη και κρημνώδη μέρη, αλλά, κυνηγημένοι, ανεβαίνουν σε ψηλότερα και απρόσιτα εδάφη, πηδώντας από τον ένα βράχο στον άλλο ή περνώντας γρήγορα από δύσβατους κρημνούς.Κατόπιν αυτών, γίνεται φανερό ότι στην Κρήτη, λόγω των εδαφικών θηραματικών και γενικότερα περιβαλλοντικών συνθηκών, δεν ήταν εύκολο να ευδοκιμήσουν οι μεγαλόσωμοι λαγωνικοί, οι οποίοι, κατά συνέπεια γρήγορα εξαφανίστηκαν, αφού δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν από τους Κρήτες κυνηγούς. Αναπτύχθηκαν οι μικρομετριόσωμοι λαγωνικοί τύπου Μπασέντζι (όπως απεικονίζεται στο αγαλματίδιο του μουσείου Ηρακλείου), οι οποίοι, διατηρώντας βασικά στοιχεία του αρχαίου τύπου (όρθια αυτιά, περιτυλισσόμενη ουρά κ.λ.π), με την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκαν στο σημερινό Κρητικό Ιχνηλάτη. Ο Κρητικός ιχνηλάτης επί 4.000 χρόνια διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε ανταποκρινόμενος πλήρως στις εδαφοκλιματολογικές συνθήκες και θηραματικές συνθήκες της μεγαλονήσου, έχοντας αποκτήσει ισχυρή όσφρηση και ιχνηλασία, χωρίς να χάσει την λαγωνικοειδή μορφολογία του, όπως έγινε με τον Ελληνικό ιχνηλάτη, που έγινε βρακχοειδής τύπος λόγω της πολύ ευρύτερης κυκλοφορίας του στην Ηπειρωτική Ελλάδα και επικοινωνίας του με άλλες φυλές σκύλων. Η διατήρηση του λαγωνικοειδούς τύπου του οφείλεται στην νησιωτική απομόνωση του και στην διαβίωση του στις ορεινές περιοχές της ενδοχώρας, όπου δεν ήταν εύκολο να διασταυρωθούν με σκυλιά διαφορετικών φυλών, εκτός από τυχαίες διασταυρώσεις με ποιμενόσκυλα των ορεσίβιων κτηνοτρόφων. Ομοίως διατήρησαν το λαγωνικοειδή τύπο οι συγγενείς με τον κρητικό ιχνηλάτη ξένες νησιωτικές φυλές, Τσιρνέκο της Σικελίας και το Ποτέγκο ιμπιζενγκο των Βαλεαρίδων νήσων. Από την αρχαία εποχή, ο Κρητικός Ιχνηλάτης, λόγω της νησιωτικής απομόνωσης του, παρά τα άριστα κυνηγετικά προσόντα του, ιδίως στα ορεινά εδάφη, δεν ήταν γνωστός στην ηπειρωτική Ελλάδα, συνεπώς ελάχιστα, σχεδόν μηδαμινά, αναφέρονται για τον κρητικό σκύλο σε αρχαία ελληνικά κείμενα. Πρώτος ο Ξενοφώντας απλώς σημειώνει για την φυλή αυτή μεταξύ μερικών άλλων φυλών στον «Κυνηγετικό» του: «Προς δε τον ην τον άγριων κέκτησθε κύνας Ινδικάς, Κρητικάς, Λοκρίδας, Λάκαινας, άρκυς, ακόντια (κεφ.χ)». Στο απόσπασμα αυτό του «Κυνηγετικού» αναφέρεται ότι για τον αγριόχοιρο θα χρησιμοποιούνται σκύλοι Ινδικοί, Κρητικοί, Λοκρίδας και Λάκωνες. Ο ίδιος ο Ξενοφών υποδιαίρεσε στοιχειωδώς τα κυνηγετικά σκυλιά (που όλα ήταν καταδιωκτικά) σε δύο τύπους: «τα δε γένη δισσά, Αι μεν Καστοριά, αι δε αλωπεκίες». Στον ένα τύπο ανήκαν τα μεγαλόσωμα, που τα χρησιμοποιούσαν κυρίως στο κυνήγι του χοντρού θηράματος (αγριόχοιρου, ελαφιού κ.λ.π) και στον άλλο τύπο ανήκαν τα μικρόσωμα που χρησιμοποιούσαν κυρίως στο κυνήγι του μικρού τριχωτού θηράματος (λαγού, αλεπούς, κουναβιού κ.λ.π). Παραδόξως ο Αριστοτέλης που απαρίθμησε επτά φυλές, προβαίνοντας σε μία απλή ταξινόμηση, με κριτήριο καθαρά γεωγραφικό, λαμβάνοντας υπόψη την γενέτειρα χώρα κάθε φυλής, δεν αναφέρει καθόλου την Κρητική φυλή: οι Ηπειρώτικοι, οι Λακωνικοί, οι Μολοσσοί, οι της Κυρήνης (Κυρηναϊκοί), οι Αιγυπτιακοί, οι Ινδικοί και οι Μελιταίοι (της Μάλτας). Ακόμη πιο παράδοξο είναι ότι σημειώνει μεν το σκύλο της Κυρήνης (Λιβύη), τον Κυρηναϊκό πρόγονο του σημερινού Ιταλικού Τσιρνέκο και εξάδελφο του σημερινού Κρητικού Ιχνηλάτη, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Κρητικό σκύλο. Αν τα αρχαία κείμενα πληροφόρησης (ελληνικά και μεταγενέστερα λατινικά), σχετικά με την καταγωγή και την ιστορία του Κρητικού Ιχνηλάτη, είναι σχεδόν μηδαμινά, υπάρχουν διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία μαρτυρούν την αρχαία καταγωγή και την ιστορία του Κρητικού Ιχνηλάτη, η οποία συνδέεται με την ιστορία της Κρήτης. Το πανάρχαιο αγαλματίδιο του Κρητικού σκύλου που βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο του Ηρακλείου με όρθια αυτιά και κουλουριασμένη πάνω στα νώτα ουρά, που μοιάζει με τον σημερινό Κρητικό Ιχνηλάτη, είναι μία αναμφισβήτητη μαρτυρία. Για την μελέτη του Κρητικού σκυλιού, κατά την Μινωική εποχή, για την οποία δεν υπάρχουν γραπτές πηγές, αντλούμε στοιχεία από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, που φέρουν απεικονίσεις του σκυλιού (σφραγίδες πηλού, σφραγιδόλιθοι) όπως αυτά παρουσιάζονται και αναλύονται από το βιβλίο του Έβανς «Το ανάκτορο του Mίνωα». Από τα ευρήματα αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια πυξίδα που προέρχεται από την Zάκρο και ένα πώμα πυξίδας από το Mόχλο στην θέση της λαβής του πώματος κατέχει μια ανάγλυφη μορφή σκύλου ξαπλωμένου με την κοιλιά. Η απεικόνιση αυτή μας δίνει με μεγάλη πιθανότητα τα γενικά χαρακτηριστικά του σκυλιού που ζούσε στην Κρήτη μεταξύ του 2700 και 2500 π.X. Με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε, η περιγραφή του Μινωϊκού σκυλιού που ακολουθεί θα πρέπει να είναι κοντά στην πραγματικότητα. Σώμα επίμηκες με εκλεπτυσμένη μορφή, κεφάλι μακρύ με ρύγχος λεπτό, αυτιά μικρά συνήθως όρθια, αλλά πολλές φορές γυρισμένα προς τα πίσω, μέση λεπτή με σκέλη μακριά και λεπτά, ουρά μακριά χοντρή, συχνά γυρισμένη προς τα πάνω. Τα χαρακτηριστικά αυτά φέρνουν μορφολογικά το σκυλί πολύ κοντά στο Αιγυπτιακό λαγωνικό, από το οποίο πιθανότατα προέρχεται. Ο ίδιος τύπος σκύλου θα πρέπει να εξακολουθούσε να ζει στην Κρήτη και στην πρώιμη γεωμετρική περίοδο (900-650 π.X), αν κρίνουμε από σχετική απεικόνιση σε χάλκινο έλασμα, που βρέθηκε στο Ιδαίο Άντρο και φυλάσσεται στο μουσείο του Ηρακλείου.Την μεγαλύτερη φήμη παραγωγής γνήσιων Κρητικών σκύλων είχε η δυτική Κρήτη και κυρίως η περιοχή της Κυδωνιάς (των σημερινών Χανίων). Λέγεται μάλιστα ότι ο Κύδων, ο ιδρυτής της πόλης, είχε ανατραφεί από μία Κρητική σκύλα. Μιά άλλη μαρτυρία είναι η απεικόνιση σ’ ένα σάρδιο του 4ου και 3ου π.X. αιώνα ενός σκύλου με τα ίδια χαρακτηριστικά που βρίσκεται στο μουσείο του Ηρακλείου. Επίσης ο Οππιανός (2ος μ.X. αιώνας) στο έργο του «Κυνηγετικά» (κεφ.1,401) περιγράφει ένα σκύλο με χαρακτηριστικά όμοια του σημερινού Κρητικού Ιχνηλάτη. Ακόμα υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες επισκεπτών που βρέθηκαν στην Κρήτη μετά την κατάκτηση της από τους Τούρκους (1700-1800 μ.X.) που όλοι συμφωνούν στις περιγραφές οι οποίες επιβεβαιώνουν την παρουσία του Κρητικού σκύλου ακόμα στην Κρήτη. Ο ζωολόγος K. Κέλερ, ο οποίος μελέτησε βαθιά τους λαγωνικούς-λεβριεροειδείς σκύλους, συγκεντρώνοντας τους σε μία ομάδα που προέρχεται από τον πανάρχαιο αβησσυνό σκύλο (Kάνις Σιμένσις) κ. Καμπερού θεωρεί τον Κρητικό σκύλο σαν γνήσιο λαγωνικό που διατήρησε τα αρχικά χαρακτηριστικά του: Λεπτή και μακριά κεφαλή, αιχμηρό ρύγχος, ευρύ στήθος, ανασυρμένες λαγόνες και σκέλη υψηλά και νευρώδη. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, οι αρετές και οι χρήσεις του Μινωικού αυτού σκύλου ήσαν πολλές: εύρωστος και γενναίος χρησιμοποιείτο για το κυνήγι του αγριόχοιρου (εκτός την λαγοθηρία). Ταχύς στο τρέξιμο, μπορούσε να τρέξει άνετα πλάι στους ίππους και γι' αυτό αποκαλείτο και «πάριππος» Πολυδεύκης. Προικισμένος με μεγάλη αντοχή (από εδώ και «διάπονος») μπορούσε να κυνηγά σε απότομους βραχώδεις και δασώδεις κυνηγότοπους. Χρησιμοποιείτο και σαν ποιμενικός, σαν φύλακας και σαν συνοδός στις οδοιπορίες. Στην αρχαιότητα, όπως μας πληροφορεί ο Οβίδιος, δεν εννοείτο αγέλη κυνηγετικών (καταδιωκτικών) σκυλιών, χωρίς ένα καλό Κρητικό σκυλί. Φτάνοντας στην περίοδο του Μεσοπολέμου και ακριβώς το 1933, που πρώτος ο αρχαιολόγος και έφορος αρχαιοτήτων Ηρακλείου, Σπ. Μαρινάτος, μανιώδης κυνηγός και κυνόφιλος, δημοσίευσε στα «Κυνηγετικά Nέα» ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Αι περίφημοι Κρητικαί Kύνες της αρχαιότητος». Θέση στην επιστημονική ταξινόμηση Σκύλος που ανήκει στην λαγωνική (γραιοειδή) ομάδα και ακριβέστερα στον λαγωνικοειδή τύπο. Θέση στην ωφελιμιστική ταξινόμιση Κυνηγετικός σκύλος δίωξης Καταγωγή Γνήσια Ελληνική. Γενέτειρα του η Κρήτη, όπου ζει επί 4.000 χρόνια. Eίναι η αρχαιότερη κυνηγετική φυλή της Ευρώπης. Σκύλος λαγονικοειδούς τύπου, υποδολιχόμορφος, ραδινής, αλλά ισχυρής διάπλασης, βραχύτριχος, ορθόωτος, με ουρά κατά προτίμηση περιτυλισσόμενη δακτυλιοειδώς πάνω στα νώτα ή ημικύκλια και ανασηκωμένη. Σκύλος ζωηρός, έξυπνος, προσεκτικός, ευκίνητος και ευλύγιστος, με πολύ λεπτή όσφρηση και μεγάλη αντοχή, εργάζεται δραστήρια και επιμελώς στο κυνήγι του λαγού, καθώς και του αγριοκούνελου, συνήθως μόνος ή σε ζεύγος και είναι κατάλληλος σε όλα τα εδάφη, ακόμη και στα πιο βραχώδη, τραχέα και δύσβατα. Η δίωξη του είναι ταχύτατη αλλά όχι διαρκής. Η φωνή του όχι ισχυρή, ακούγεται κυρίως στην εφόρμηση του για το «ξεφώλιασμα» του λαγού. Το Ύψος στο ακρώμιο είναι στους αρσενικούς από 52 έως 60 εκ. και στους θηλυκούς από 50 έως 58 εκ. Το Βάρος από 15 έως 19 κιλά. Δέρμα: Λεπτό ελαφρά σκληρό, καλά δεμένο στο σώμα χωρίς ρυτίδες στο κεφάλι και χωρίς λωγάνιο (καταλαίμι). Η χρωστική του δέρματος είναι ανάλογη με το χρώμα του τριχώματος. Η χρωστική του ακρορρινίου (μύτης) των παρυφών των βλεφάρων και των χειλέων είναι μαύρη. Τρίχωμα: Υαλοειδούς υφής, δασύ, καλά δεμένο στο δέρμα, βραχύ στην κεφαλή, αυτιά, πλάγια του κορμού, σκέλη, ημίμακρο στο λαιμό, άνω τμήμα του κορμού, πίσω επιφάνεια των μηρών, ουρά. Το ημίμακρο είναι λείο (ίσιο) και ποτέ βοστρυχωδές ή κυματοειδές. Απλά (ενιαία) χρώματαΚατάλευκο, ήτοι λευκό πλήρες, χωρίς μικρές κηλίδες ή αποχρώσεις άλλου χρώματος (προτιμότερο). Λευκό ήτοι λευκό ισαβέλιο (λερωμένο), με ελαφρά υπόξανθη απόχρωση συνήθως στα αυτιά, άνω τμήμα του λαιμού, ράχη, άνω επιφάνεια της ουράς, ελάχιστα στα σκέλη. Κατάμαυρο, ήτοι μαύρο πλήρες με ή χωρίς λευκή μικρή κηλίδα στο στήθος (προτιμότερο). Μαύρο ήτοι μαύρο με μικρές λευκές κηλίδες στο στήθος, ακροπόδια άκρη της ουράς. Υπόξανθο, με μαύρο ή όχι (προσωπείο) με τις αποχρώσεις του (από το χρώμα του άχυρου ως το χρώμα της δορκάδας) με ή χωρίς μικρή λευκή κηλίδα στο στήθος (προτιμότερο λευκές). Υπόξανθο (με τις αποχρώσεις του) με μερικές κηλίδες στο ρύνχος, στήθος, άκρα των σκελών, άκρη της ουράς, Καστανόξανθο.Σύνθετα χρώματαΛευκό - μαύρο Λευκό – υπόξανθο καστανόξανθο Ραβδωτό (Υπόξανθο με μαύρες ραβδώσεις) Μαυρο-κοκκινωπό, ήτοι η βάση του τριχώματος είναι μαύρη και φέρει κατά το πλείστον, μεγάλες κοκκινωπές κηλίδες, οι οποίες έχουν συνήθως σταθερές θέσεις: στο ρύγχος, στήθος σχεδόν από το αντιβράχιο και την κνήμη έως και τα ακροπόδια, στο περίνεο, καθώς και 2 μικρές πάνω από τα μάτια (ορφνές “Γαζίες”). Μακριά (δολιχοκεφαλία), κωνικού σχήματος. Το ολικό μήκος της φθάνει το 39% του ύψους στο ακρώμιο. Το μήκος του κρανίου είναι μεγαλύτερο του μήκους του ρύγχους και αντιστοιχεί κατά 54,5% προς το ολικό μήκος της κεφαλής, ενω το μήκος του ρύγχους αντιστοιχεί κατά 45.5%. Το διζυγωματικό πλάτος του κρανίου είναι περί το 47,5% και, πάντως, πρέπει να είναι μικρότερο από το μισό του ολικού μήκους της κεφαλής, ήτοι ο ολικός κεφαλικός δείκτης να είναι κάτω του αριθμού 50. Οι άνω επιμήκεις γραμμές του κρανίου και του ρύγχους (κρανιοπροσωπικοί άξονες) είναι κατά τι διισταμένες (υποκινούσες), ήτοι σχεδόν παράλληλες. ΚρανίοΣτρογγυλοειδές στο σύνολό του, αρκετά πλατύ στην άνω επιφάνεια και ελαφρά συμπιεσμένο στα πλάγια. Το μήκος του είναι μεγαλύτερο του μήκους του ρύγχους, όπως το 12 προς το 10, ήτοι στο μήκος του κρανίου είναι το 54,5% περίπου του ολικού μήκους της κεφαλής. Ινιακή υπόφυση («κόκαλο») λίγο εμφανής, μέτωπο ευρύ, μετωπικοί κόλποι λίγο αναπτυγμένοι, οφρυακά τόξα λίγο ανεπτυγμένα, μετωπική ραφή λίγο εμφανής. MάτιαΚανονικού μεγέθους, τοποθετημένα ημιπλάγια (λοξά), ώστε η γραμμή που ενώνει την εσωτερική και εξωτερική γωνία τους, να μην είναι οριζόντια και επομένως να μην σχηματίζει ορθή γωνία, αλλά οξεία, με την κάθετη άνω επιμήκη κρανιοπροσωπική γραμμή. Ίριδα βαθύχρωμη, με ζωηρή, ενεργητική και έξυπνη έκφραση. Βλεφαρικές παρυφές μαύρες. ΑυτιάΜικρό-μέτριου μεγέθους, τριγωνικού σχήματος, όρθια, χωρίς πτυχές, ανοιχτά προς τα εμπρός, με άκρη στενή και γωνιώδη και όχι ευρεία και στρογγυλωμένη. Το μήκος του φτάνει ως το μήκος του ρύγχους, αλλά είναι ανεκτό έως το μισό μήκος της κεφαλής. Προτιμώνται τα μικρότερα ως πιο δύσκαμπτα και ορθοτενή. Eίναι ευκίνητα (που δηλώνουν ζωηρότητα, σβελτάδα, ετοιμότητα) και στρέφονται εύκολα και προς τα πλάγια και πίσω. Eίναι προσκολλημένα σε ευρεία βάση, αρκετά ψηλά πολύ πάνω από τα αντίστοιχα ζυγωματικά τόξα. Οι ζωτικοί μύες πρέπει να είναι εύρωστοι, καθώς και η βάση της προσκόλλησης να είναι ευρεία και ο χόνδρος αρκετά χονδρός και σκληρός, ώστε να εξασφαλίζουν ζωτικά πτερύγια ορθοτενή, αλλά και ευκίνητα. PύγχοςΚωνικού σχήματος, οξύληκτο, καθόσον οι πλάγιες πλευρές του είναι συγκλίνουσες. Το μήκος του είναι μικρότερο του μήκους του κρανίου και αντιστοιχεί από το 10 προς το 12 και κατά 45,5% προς το μήκος της κεφαλής. Ο ρινικός κάλαμος (άνω επιφάνεια του ρύγχους) είναι ευθύγραμμος. Ρινομετωπικό κοίλωμα: Αβαθές. Ακρορρίνιο (μύτη)Πάνω στην ίδια γραμμή του ρινικού καλάμου, αρκετά μεγάλο, εξέχει από την πρόσθια κάθετη γραμμή των χειλέων. Eίναι υγρό, ευκίνητο και μαύρου χρώματος χωρίς κηλίδες. Τα ρουθούνια είναι καλά ανοιγμένα. ΣιαγόνεςΣιαγόνες ισχυρές, οδοντοστοιχίες τελείως συναπτόμενες μεταξύ τους σε είδος λαβίδας η ψαλίδας (λαβίδα-ψαλιδοδοντία). Το οστό της κάτω σιαγόνας είναι -σχετικά με το οστό της άνω σιαγόνας- μικρό σε μέγεθος ώστε να φαίνεται η σιαγόνα λίγο ανεπτυγμένη, αλλά είναι ισχυρή. Δόντια ισχυρά λευκά. ΧείληΛεπτά και καλά εφαρμοσμένα, χωρίς να εξέχουν, η δε πρόσθια γραμμή τους βρίσκεται πίσω από την πρόσθια γραμμή του ακρορρινίου (καθόσον τα χείλη είναι ελλιπή και το ακρορρίνιο αξύλυγκτο). Η στοματική σχισμή είναι βαθιά και η συναφή των χειλέων λίγο εμφανής. Τα χείλη είναι μαύρου χρώματος. Eύρωστος, μυώδης, αλλά στεγνός, ελαφρώς τοξοειδής, χωρίς λωγάνιο (καταλαίμι) κατέρχεται και συνδέεται αρμονικά με τον κορμό. Το μήκος του είναι περίπου ίσο με το μήκος της κεφαλής. Ο κορμός είναι ραδινός, αλλά ισχυρός. Το μήκος του είναι κατά 3-5% μικρότερο του ύψους στο ακρώμιο. Προτιμάται το ισομέγεθες, ώστε ο κορμός να βρίσκεται στο τετράγωνο. Η άνω γραμμή του κορμού είναι ευθεία και ελαφρώς κυρτή στη μέση. Η κάτω γραμμή του κορμού, κατέρχεται στην χώρα του στέρνου, έως τον αγκώνα και ανέρχεται αρκετά ψηλά στις χώρες της κοιλιάς και των λαγόνων. ΑκρώμιοΕξέχει λίγο από την ραχιαία γραμμή. Οι άκρες των ωμοπλατών είναι καλά ενωμένες μεταξύ τους. ΘώρακαςΗ θωρακική κοιλότητα πρέπει να είναι καλά αναπτυγμένη σε ύψος και σε μήκος (ή βάθος), αλλά όχι πολύ σε πλάτος (όχι “βαρελοειδής”), έτσι ώστε να υπάρχει επαρκής χωρητικότητα για την κανονική ανάπτυξη και λειτουργία των πνευμόνων και της καρδίας. Το μήκος του θώρακα είναι το 58% του ύψους στο ακρώμιο, η δε περίμετρος του είναι το 115%. ΠλευρέςΛίγο κυκλωτές, με ευρεία μεσοπλεύρια διαστήματα. ΣτήθοςΣτενό, αλλά καλά ανεπτυγμένο βαθύ. Το στέρνο κατέρχεται μέχρι τον αγκώνα, αλλά όχι πέραν αυτού. PάχηΣχετικά μακριά, ευθεία ισχυρή. ΟσφύςΒραχεία, ελαφρά κυρτή, μυώδης ισχυρή. NώταΡωμαλέα επίπεδα, επικλινή (κατωφερή). Το μήκος τους αντιστοιχεί κατά 30,5% προς το Υφός στο ακρώμιο. ΚοιλιάΞεκινώντας από το πίσω μέρος του στέρνου ανέρχεται αρκετά ψηλά (κοιλιά ανασυρμένη λαγωνικοειδής) ΛαγόνεςΟι λαγόνες (κ.Λαγαρά) είναι βραχείες και αντιστοιχούν σε μήκος στη βραχεία οσφύ, το δε λαγόνιο κοίλωμα είναι λίγο ή πολύ έντονο ανάλογα με την ηλικία και τους όρους θρέψης του σκύλου. Βραχεία, η άκρη της δεν φτάνει στο ακροτάρσιο. Προσκολλημένη χαμηλά (λόγω της κλίσης προς τα κάτω των νώτων) είναι χοντρή στη βάση και βαθμηδόν λεπτύνεται, αλλά λίγο προς την άκρη, η οποία είναι αρκετά λεπτή. Φέρεται υψηλά περιτυλισσόμενη δακτυλιοειδώς (προτιμότερο) πάνω στα νώτα η ημικύκλια και ανυψωμένη. Το μήκος της είναι περί το 53% του ύψους στο ακρώμιο. Καλή ευστάθεια παρατηρούμενα από εμπρός και πλάγια. Επαρκώς μυώδη νευρώδη και ισχυρά. ΩμοπλάτηΜακριά, το μήκος της φτάνει στο 32,5% του ύψους στο ακρώμιο. Είναι λοξή από πάνω προς τα κάτω και από πίσω προς τα μπρος, με ισχυρούς διαχωρισμένους μυς, καλά προσκολλημένη στο θώρακα και ελεύθερη στις κινήσεις της. ΒραχίοναςΤο μήκος του φτάνει το 25,3% του ύψους στο ακρώμιο. Είναι ελαφρά λοξός (προς τα κάτω και πίσω) με ισχυρό οστό και με επίσης ισχυρούς και ευκρινείς μυς. Στο κάτω ένα τρίτο του μήκους του είναι ελεύθερο από τον κορμό. ΑντιβράχιοΕυθυτενές νευρώδες ισχυρό και αρκετά μακρύ. Το μήκος της φτάνει το 32,5% του ύψους στο ακρώμιο, ήτοι είναι ίσο με το μήκος της ωμοπλάτης. ΚαρπόςΙσχνός, δεν εξέχει από την κάθετη γραμμή του αντιβραχίου. ΑγκώναςΣτην ίδια κάθετη γραμμή του αντιβραχίου, δεν πρέπει να στρέφεται ούτε προς τα μέσα , ούτε προς τα έξω. Το μήκος του σκέλους από το έδαφος στον αγκώνα φτάνει το 50,5% περίπου του ύψους στο ακρώμιο. ΜετακάρπιοΜακρύ, στεγνό, ισχυρό. ΑκροπόδιαΣτρογγυλά σαν του γάτου, (αιλουροειδή) συμπαγή δάκτυλα καλά ενωμένα, ισχυρά κυρτά, νύχια ισχυρά, γαμψά, πέλματα στεγνά και σκληρά. Καλή ευστάθεια παρατηρούμενα από πίσω και πλάγια, επαρκώς μυώδης ρωμαλέα. ΜηρόςΜακρός, το μήκος τους φτάνει το 32,5% του ύψους στο ακρώμιο. Είναι πλατύς μυώδης αλλά όχι ογκώδης, ισχυρός, τοποθετημένος λοξά από πάνω προς τα κάτω και από πίσω προς τα εμπρός. ΚνήμηΜακριά, το μήκος της φτάνει στο 31,5% περίπου του ύψους στο ακρώμιο. Με ελαφρό αλλά ισχυρό σκελετό, ευρεία και λιπόσαρκη στο κάτω μέρος. Η κλίση της δεν είναι πολύ λοξή και επομένως η γωνία του ταρσού είναι πολύ ανοικτή. Η κνημιαία αύλακα είναι έντονη και εμφανής, η σαφηνής φλέβα ευδιάκριτη. ΤαρσόςΣτεγνός και ισχυρός, δεν πρέπει να στρέφεται προς τα μέσα ή προς τα έξω. Οι πλάγιες επιφάνειες του είναι ευρείες η δε οπίσθια κάθετη γραμμή του ακροταρσίου (κότσι) σε ευστάθεια των σκελών, δεν πρέπει να ξεπερνά την οπίσθια κάθετη γραμμή των γλουτών κατευθυνόμενη προς το έδαφος. Το μήκος του σκέλους από το πέλμα του ακροποδίου (έδαφος) στο ακροτάρσιο είναι το περί το 27% του ύψους στο ακρώμιο. ΜετατάρσιοΙσχυρό, στεγνό, αρκετά μακρύ, σχεδόν ορθό, χωρίς ψευδοδάκτυλο (παρανύχο). Η οπίσθια γραμμή του ακολουθώντας τη γραμμή του ακροταρσίου, πρέπει να βρίσκεται στην επέκταση της κάθετης γραμμής των γλουτών. ΑκροπόδιαΌπως των πρόσθιων σκελών. Συνήθως πηδητικός τροχασμός (τροκ). Στην ιχνηλασία ζωηρός και γρήγορος τροχασμός εναλλασσόμενος με σύντομο καλπασμό και στη δίωξη ταχύτατος καλπασμός αλλά μικρής διάρκειας. Με βάση τις αναφερόμενες μετρήσεις και αναλογίες σ’ ένα Κρητικό ιχνηλάτη ύψους (στο ακρώμιο) 56,5 εκ. οι διαστάσεις τους σε αριθμούς, έχουν ως εξής: Σοβαρά Κεφαλή Κρανιο-προσωπικές γραμμές αρκετά διισταμένες (σοβαρότατο ελάττωμα). Κρανίο κυρτό θολοειδές στην άνω επιφάνεια και ευρύ η χοντρό στα πλάγια. Ρινο-μετωπικό κοίλωμα βαθύ (σοβαρότατο ελάττωμα). Μάτια μικρά ανοιχτόχρωμα, βλέμμα άγριο η φιλύποπτο. Αυτιά πολύ μικρά ή μακριά, φαρδιά με λεπτό χόνδρο με πτυχές στην πίσω επιφάνεια, τοποθετημένα χαμηλά ή σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο, σχεδόν κρεμασμένα, ιδίως στους αρσενικούς (ήτοι όρθια στη βάση μέχρι 3 εκ. και από εκεί κρεμασμένα). Άκρες αυτιών αρκετά φαρδιές και στρογγυλεμένες (σοβαρότατο ελάττωμα). Ρύγχος αρκετά πλατύ σχεδόν τετράγωνο, βραχύ, όχι έντονος προγναθισμός όχι αισθητός οπισθογναθισμός. Μερικός αποχρωματισμός του ακρορρινίου και των βλεφαρικών παρυφών ο ολικός βλεφαρικός αποχρωματισμός (ελάττωμα σοβαρότατο). Λαιμός Κοντός, πολύ λεπτός ή χονδρός με λωγάνιο. Κορμός Άνω γραμμή του κορμού πολύ κυρτή ή κοίλη, κάτω γραμμή στη χώρα της κοιλιάς, πολύ κατεβασμένη (σοβαρότατο ελάττωμα) ή υπερβολικά ανασυρμένη. Μήκος του μεγαλύτερο απ’ το ύψος του στο ακρώμιο. Ακρώμιο πολύ χαμηλό, άκρες των ωμοπλατών χωρισμένες μεταξύ τους. Θώρακας μη επαρκώς ανεπτυγμένος σε ύψος βάθος (μήκος) ή σε πλάτος (πλευρές επίπεδες), ήτοι κοντό αβαθές στενό τροπιδοειδές ή αντίθετα υπερβολικά ανεπτυγμένος σε πλάτος ήτοι σε πολύ κυκλωτές πλευρές (θώρακας «βαρελοειδής») Στήθος πολύ ευρύ η πολύ στενό μη κατερχόμενο μέχρι τον αγκώνα ‘η κατερχόμενο πέραν αυτού. Νώτα (καπούλια) βραχέα, στενά σχεδόν οριζόντια. Ουρά:Λεπτή η πολύ χοντρή (σοβαρότατο ελάττωμα), πολύ μαλλιαρή. Πρόσθια σκέλη Ωμοπλάτη βραχεία, όχι επικλινής, ισχνή, όχι ελεύθερη, βραχίονας πολύ λοξός, αντιβράχιο χονδροειδές, αγκώνες στρεφόμενοι προς τα μέσα ή προς τα έξω, καρπός χονδρός, μετακάρπιο πολύ βραχύ ή πολύ μακρό, στρεφόμενο προς τα μέσα ή προς τα έξω (ραιβοσκελία), ακροπόδια ωοειδή, μακριά (λαγοποδία) πλατειά, επίπεδα, δάκτυλα ανοικτά. Οπίσθια σκέλη Μηρός Βραχύς, στενός ή ογκώδης, όχι λοξός. Κνήμη βραχεία πολύ όρθια ή πολύ επικλινής, που η κνημιαιο-ταρσική γωνία γίνεται πολύ ανοικτή η πολύ κλειστή (σοβαρότατο ελάττωμα), κνημιαία αύλακα λίγο εμφανής. Ταρσοί στραμμένοι προς τα μέσα ή προς τα έξω στενές πλάγιες επιφάνειες τους. Μετατάρσια και ακροπόδια όπως τα αντίστοιχα των πρόσθιων σκελών. Σοβαρά που συνεπάγονται τον αποκλεισμό Ύψος υπερβολικό ή ανεπαρκές (ανοχή στα αρσενικά μέχρι 2 εκ. και στα θηλυκά μέχρι 3 εκ.). Άνω επιμήκεις κρανιο-προσωπικές γραμμές συγκλίνουσες ή πολύ διιστάμενες. Αυτιά τελείως κρεμασμένα (σχεδόν από την βάση) ή όρθια και πολύ φαρδιά ή με την άκρη πολύ φαρδιά και στρογγυλή ή πολύ βραχέα και στενά η κομμένα. Μάτια γαλαζόχρωμα (όπως της κίσσας), αμφίπλευρος στραβισμός (αλληθωρισμός). Ρινικός κάλαμος κοίλος. Ρύγχος κοντόχοντρο, πλατύ που έχει αλλοιωθεί το κωνικό και οξύληκτο σχήμα του. Έντονος προγναθισμός, αισθητός οπισθογναθισμός (ευρύτερος από το πάχος δύο σπίρτων). Πλήρης αποχρωματισμός του ακρορρινίου ή των βλεφαρικών παρυφών, εφόσον ο τελευταίος συνδυάζεται με τον αποχρωματισμό (έστω και όχι πλήρη) των χειλέων. Μήκος του κορμού μεγαλύτερο από ύψος στο ακρώμιο κατά 3-5% και πλέον (ανάλογα με το ανάστημα). *Έντονη κύρτωση (καμπούρα) ή κοίλωση (σέλα) της ράχης. Κακή ευστάθεια των σκελών. Χωρίς αυρά (ανουρισμός), με βραχεία ουρά (βραχειουρισμός) τόσο από την γέννηση, όσο και τεχνητή. Παρουσία ψευδοδάκτυλου (παράνυχου) στα πισινά σκέλη. Κρυψορχιδία, μονορχιδία. Το Επίσημο Πρότυπο του Κρητικού Λαγωνικού [1] Αρχειοθετήθηκε 2013-12-03 στο Wayback Machine. Ιστοσελίδα για τον Κρητικό Ιχνηλάτη	Ο Κρητικός Ιχνηλάτης ή κουλούκι είναι φυλή κυνηγητικών σκύλων που απαντάται στην Κρήτη. Θεωρείται μία από τις παλαιότερες κυνηγητικές ράτσες στην Ευρώπη, με περισσότερα από 4.000 χρόνια ιστορίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%99%CF%87%CE%BD%CE%B7%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82
Κνέσετ	Ως νομοθετική εξουσία της ισραηλινής κυβέρνησης, η Κνέσετ θεσπίζει νόμους, εκλέγει τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό (αν και τον τελευταίο εθιμοτυπικά διορίζει ο Πρόεδρος), επιβλέπει το έργο της κυβέρνησης, διατηρεί την αρμοδιότητα για την καθαίρεση του προέδρου του κράτους και του ελεγκτή του κράτους από τα καθήκοντά τους, ενώ μπορεί να διαλυθεί η ίδια και να προκηρύξει νέες εκλογές. Η Κνέσετ έχει de jure κοινοβουλευτική υπεροχή και μπορεί να περάσει οποιοδήποτε νόμο με απλή πλειοψηφία. Το σημερινό κτήριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Τζόζεφ Κλάρβαϊν (Joseph Klarwein) και είναι δωρεά του ευεργέτη Βαρώνου Τζέιμς Ρότσιλντ (James A. de Rothschild). Τα έργα τέχνης είναι δημιουργίες του καλλιτέχνη Μαρκ Σαγκάλ. Δυο τουλάχιστον βουλευτές που είχαν την ελληνική υπηκοότητα και γεννήθηκαν στην Ελλάδα υπηρέτησαν στην Κνέσετ. Ο πρώτος ήταν ο Αβραάμ Ρεκανάτι που γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και υπήρξε μάλιστα αντιδήμαρχος της από το 1925 μέχρι το 1933. Ο δεύτερος είναι ο Μπαρούχ Ουζιέλ που και αυτός γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μεταφορά Θεσσαλονικέων λιμενεργατών στην Χάιφα. Επίσημη ιστοσελίδα	Η Κνέσετ (εβραϊκά: הכנסת‎) είναι το κοινοβούλιο του Ισραήλ. Συγκλήθηκε σε σώμα για πρώτη φορά το 1949 και έχει έδρα την Ιερουσαλήμ. Οι συνολικά 120 βουλευτές της Κνέσετ εκλέγονται για 4 χρόνια από τους ισραηλινούς πολίτες, οι οποίοι έχουν δικαίωμα ψήφου από την ηλικία των 18 ετών. Η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει να εγκριθεί από την πλειοψηφία της Κνέσετ κατά τη σχετική ψηφοφορία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BD%CE%AD%CF%83%CE%B5%CF%84
Κυπριακές προεδρικές εκλογές 2003	Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλεγόταν (και εκλέγεται) άμεσα από τον λαό με καθολική και μυστική ψηφοφορία. Η θητεία του προέδρου είναι πενταετής. Ξεκινά την ημέρα εγκαταστάσεως του ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπου ο εκλεγμένος πρόεδρος δίνει τη νενομισμένη διαβεβαίωση.Όταν μόνο ένας υποψήφιος υποβάλλει υποψηφιότητα, τότε ανακηρύσσεται ως εκλεγείς Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς ψηφοφορία. Όταν οι υποψήφιοι είναι περισσότεροι από έναν, τότε εκλέγεται ο υποψήφιος που εξασφαλίζει πάνω από το 50% των έγκυρων ψήφων. Αν κανένας από τους υποψήφιους δεν εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, τότε διεξάγεται επαναληπτική εκλογή την αντίστοιχη μέρα της αμέσως επόμενης βδομάδας ανάμεσα στους δυο υποψηφίους που πήραν τις περισσότερες ψήφους. Ο υποψήφιος που παίρνει, κατά την επαναληπτική εκλογή, το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων θεωρείται εκλεγείς.Η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται πριν από τη λήξη της θητείας του απερχόμενου προέδρου, έτσι ώστε ο νεοεκλεγόμενος πρόεδρος να είναι σε θέση να αναλάβει τα καθήκοντα του όταν η θητεία αυτή λήξει.Σε περίπτωση που η θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει κενή, διεξάγεται αναπληρωματική εκλογή εντός 45 ημερών από την ημέρα που η θέση παρέμεινε κενή. Η θητεία του εκλεγομένου με αναπληρωματική εκλογή προέδρου είναι ίση με τη μη εκπνεύσασα περίοδο της θητείας του προηγούμενου προέδρου.Σε περίπτωση προσωρινής απουσίας ή προσωρινού κωλύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον αναπληροί ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Οι υποψηφιότητες για τις προεδρικές εκλογές υπεβλήθησαν στις 17 Ιανουαρίου 2003. Οι υποψήφιοι ήταν: Γλαύκος Κληρίδης: πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας την περίοδο 1993-2003. Είχε τη στήριξη του ΔΗΣΥ, των ΕΔΗ και του ΑΔΗΚ.Τάσσος Παπαδόπουλος: πρόεδρος του ΔΗΚΟ, βουλευτής, πρώην Πρόεδρος της Βουλής και πρώην υπουργός. Είχε τη στήριξη του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, του ΚΙΣΟΣ (ΕΔΕΚ), των Οικολόγων, της Έπαλξης Ανασυγκρότησης Κέντρου και του ΚΕΑ.Αλέκος Μαρκίδης: Γενικός Εισαγγελέας της Κυπριακής Δημοκρατίας και πρώην βουλευτής. Μέλος του ΔΗΣΥ που διαφώνησε με την υποψηφιότητα Γλαύκου Κληρίδη.Νίκος Κουτσού: πρόεδρος Νέων Οριζόντων. Είχε τη στήριξη του κόμματος του.Κώστας Κυριάκου: ανεξάρτητος υποψήφιοςΑνδρέας Ευστρατίου: ανεξάρτητος υποψήφιοςΑδάμος Κατσαντώνης: ανεξάρτητος υποψήφιοςΧρίστος Ιωσηφίδης: ανεξάρτητος υποψήφιοςΓεώργιος Μαυρογένης: ανεξάρτητος υποψήφιος Παντελής Σοφοκλέους: ανεξάρτητος υποψήφιοςΚυρίαρχα θέματα της προεκλογικής εκστρατείας ήταν κυρίως το κυπριακό πρόβλημα και το Σχέδιο Ανάν. Άλλα θέματα που απασχόλησαν ήταν η εσωτερική διακυβέρνηση, η διαχείριση της οικονομίας και η ανάδειξη σκανδάλων.Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 16 Φεβρουαρίου 2003. Νικητής ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος ο οποίος εκλέχθηκε στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας με ποσοστό 51,51%. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των εκλογών: Κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου 2003 Νικόλα, Νικόλας (28 Ιανουαρίου 2018). «Από τον Μακάριο στο σήμερα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. «Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο». www.kathimerini.gr. 25 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2020. «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (PDF). Υπουργείο Εσωτερικών. 1 Νοεμβρίου 2017. σελ. 8. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο 1960-2013 - Ιστορικό αφιέρωμα Προεδρικές εκλογές - Ιστορικό αφιέρωμα - 2018	Οι Προεδρικές Εκλογές του 2003 ήταν οι ένατες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Κύπρο μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας. Πρόεδρος ανακηρύχθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2003
Avro 627 Mailplane	Το Avro 608 Hawk ήταν μαχητικό βασισμένο στο Antelope με κινητήρα Bristol Jupiter. Παρόλο που ξεκίνησε η κατασκευή του πρωτοτύπου, αυτό παρέμενε ημιτελές όταν αποφασίστηκε επανασχεδιασμός με χρήση του κινητήρα Armstrong Siddeley Panther των 540 hp (με την ονομασία Avro 622). Οι Canadian Airways είχαν την περίοδο εκείνη ανάγκη νέου αεροσκάφους αεροπορικού ταχυδρομείου. Έτσι, ο αρχισχεδιαστής της Avro Ρόυ Τσάντγουικ (Roy Chadwick) επανασχεδίασε εκ νέου το ημιτελές πρωτότυπο, πλέον με την ονομασία Avro 627 Mailplane. Το 627 ήταν ένα μονοκινητήριο διπλάνο με κινητήρα Panther των 525 hp. Διέθετε συμβατικό σύστημα προσγείωσης για προσαπογείωση σε αεροδρόμια ενώ ήταν δυνατή η τοποθέτηση πλωτήρων για χρήση σαν υδροπλάνο. Το μοναδικό πρωτότυπο (G-ABJM) πιστοποιήθηκε στις 2 Αυγούστου 1931 και στην συνέχεια στάλθηκε στον Καναδά για δοκιμές. Παρόλο που οι δοκιμές ήταν επιτυχείς, η εταιρεία δεν αγόρασε αεροσκάφη διότι η καναδική κυβέρνηση έκανε περικοπές στις επιδοτήσεις της πολιτικής αεροπορίας με συνέπεια οι Canadian Airways να αδυνατούν οικονομικά να αγοράσουν νέα αεροσκάφη. Το Mailplane στάλθηκε πίσω στην Μεγάλη Βρετανία.Το 1932, μετά από την επιστροφή του από τον Καναδά, το αεροσκάφος συμμετείχε στον King's Cup Race, όπου κατέγραψε την υψηλότερη ταχύτητα (283 km/h), Στην συνέχεια μετατράπηκε σε αεροσκάφος δοκιμών για τον κινητήρα με την ονομασία Avro 654. Η επιχειρησιακή του ζωή σε αυτό τον ρόλο ήταν σύντομη: το 1934 διαλύθηκε. Avro 608 Hawk Σχέδιο ανάπτυξης διθέσιου μαχητικού με κινητήρα Bristol Jupiter των 425 hp. Το πρωτότυπο παρέμεινε ημιτελές. Avro 622 Το επανασχεδιασμένο Avro 608, με κινητήρα Armstrong Siddeley Panther II των 540 hp. Το πρωτότυπο επίσης παρέμεινε ημιτελές και μετατράπηκε αργότερα στο Avro 627. Avro 627 Mailplane Μονοθέσιο αεροσκάφος μεταφοράς αεροπορικού ταχυδρομείου με κινητήρα Armstrong Siddeley Panther IIA των 525 hp. Ολοκληρώθηκε ένα πρωτότυπο. Avro 654 Μετατροπή του Avro 627 σε αεροσκάφος δοκιμών υψηλών ταχυτήτων για τον κινητήρα Armstrong Siddeley Tiger. Avro Antelope Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Avro 627 Mailplane στο Wikimedia Commons	Το Avro 627 Mailplane ήταν μονοκινητήριο αεροσκάφος μεταφοράς αεροπορικού ταχυδρομείου που ανέπτυξε η Avro το 1931 με βάση το διπλάνο βομβαρδιστικό Avro Antelope. Κατασκευάστηκε μονάχα ένα αεροσκάφος, το οποίο αξιοποιήθηκε τελικά στην διεξαγωγή δοκιμών σε υψηλές ταχύτητες.	https://el.wikipedia.org/wiki/Avro_627_Mailplane
Α.Ο. Δάφνης	Η ποδοσφαιρική ομάδα του Α.Ο. Δάφνης υπήρξε το πρώτο αθλητικό τμήμα του σωματείου. Επισημοποιήθηκε το 1939 και μετείχε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Ως ανεπίσημο σωματείο πρωτοαναφέρεται τον Οκτώβριο του 1938 σε αγώνα με τον Άρη Ψυρρή με την παρακάτω σύνθεση: Στεφάτος, Μπεκιάρης, Παπαντωνίου, Δεστούνης Ι και ΙΙ, Γκούφας, Σωτηρόπουλος, Μπαλιτσάρης, Δριμάκης, Σιγανός.Το αρχικό όνομα της ομάδας ήταν "Αθλητική Ένωσις Αγίου Δημητρίου" ή "Ένωσις Φιλάθλων Αγ. Δημητρίου", λόγω του ότι τότε ο Δήμος Δάφνης (Κατσιπόδι) ονομαζόταν "Δήμος Αγ. Δημητρίου" και περιλάμβανε και το Μπραχάμι (Άγιος Δημήτριος). Ο σύλλογος αυτός δεν έχει σχέση με τον μεταγενέστερο Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου που ιδρύθηκε επίσημα το 1959. Η απόσπαση του Μπραχαμίου (αυτόνομος Δήμος Αγίου Δημητρίου) από το παλιό Δήμο που έγινε το 1953, η μετονομασία του Κατσιποδίου σε Δάφνη και του δήμου σε "Δήμο Δάφνης", είχε ως αποτέλεσμα την μετονομασία κατ' επέκταση και της ομάδας σε "Α.Ε. Δάφνης" ή "Ένωσις Δάφνης" από τον Ιανουάριο του 1954. Το 1967 μετονομάστηκε σε "Α.Ο. Δάφνης', λόγω της γενικής εμμονής της χουντικής κυβέρνησης να μετονομάζει τις "Ενώσεις" σε "Ομίλους". Από το 1945-46 ως το 1949-50 αγωνίστηκε στη Β΄ κατηγορία της ΕΠΣΑ. Ακολούθως βρέθηκε να αγωνίζεται στη νέα Β΄ κατηγορία, η οποία έγινε η τρίτη κατά σειρά τοπική κατηγορία λόγω της δημιουργία της ενδιάμεσης κατηγορίας Α2΄. Παρέμεινε στην Β΄ (που αργότερα μετονομάστηκε σε Β1΄) ως τη σεζόν 1958-59 που ανέβηκε στην Α2΄. Το 1961 ανέβηκε στην Α1΄, που ήταν η δεύτερη κατηγορία μετά την Α΄ και το 1962 ανέβηκε στην Α΄ για πρώτη φορά στην ιστορία της. Τη σεζόν 1962-63 τερμάτισε στην 4η θέση μόλις δύο βαθμούς πίσω από τους δύο πρώτους που προήχθησαν στη Β΄ Εθνική. Αυτή υπήρξε η καλύτερη σεζόν στην ποδοσφαιρική ιστορία της. Όμως, δεν υπήρξε συνέχεια αφού την επόμενη χρονιά υποβιβάστηκε στην Α1, όπου έμεινε ως το 1967, οπότε με την αναδιάρθρωση που επέβαλε ο χουντικός Γεν. Γραμματέας Αθλητισμού Ασλανίδης βρέθηκε στη Β΄ κατηγορία. Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να αγωνιστεί στην Α΄ κατηγορία τις σεζόν 1969-70, 1972-73 ως 1975-76 και από το 1978-79 και εξής για μία δεκαετία περίπου, χωρίς να καταφέρει να προαχθεί σε εθνική κατηγορία. Ακολούθησαν υποβιβασμοί και ανεβοκατεβάσματα και σήμερα αγωνίζεται στην Γ' κατηγορία της ΕΠΣ Αθήνας. Ανέδειξε αρκετούς ποδοσφαιριστές που διακρίθηκαν σε μεγαλύτερους συλλόγους. Ο κορυφαίος όλων υπήρξε ο διεθνής επιθετικός και μεγάλος σκόρερ Νίκος Αναστόπουλος, που ξεκίνησε από εδώ την καριέρα του. Το 1967 ιδρύθηκε το τμήμα καλαθοσφαίρισης από το Μάριο Ηλιόπουλο το οποίο συστεγάστηκε διοικητικά με το τμήμα ποδοσφαίρου. Πρώτη έδρα της ομάδας ήταν το γήπεδο μπάσκετ της γυμναστικής ακαδημίας της Δάφνης. Το 1968 κατακτά το δικαίωμα ανόδου στη Β' Εθνική και την επόμενη χρονιά προβιβάζεται στην Α1 όπου αγωνίστηκε έως το 1975. Τις δεκαετίες 1980 και 1990 γνώρισε την καταξίωση αφού υπήρξε ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα της Α1. 1992 11η θέση, 7 νίκες - 15 ήττες 1993 10η θέση, 9 νίκες - 17 ήττες 1994 12η θέση, 6 νίκες - 20 ήττες 1995 14η θέση, 6 νίκες - 20 ήττες 1998 13η θέση, 6 νίκες - 20 ήττες 2000 12η θέση, 8 νίκες - 18 ήττες 2001 9η θέση, 10 νίκες - 16 ήττες 2002 14η θέση, 6 νίκες - 20 ήττες Θανάσης Χριστοφόρου Φάνης Χριστοδούλου Σπύρος Κατσαφούρης Ντίνος Αγγελίδης Γιάννης Μυλωνάς Θοδωρής Παπαλουκάς Γιάννης Σιούτης Τζαννής Σταυρακόπουλος Γιάννης Γκαγκαλούδης Μπλου Έντουαρντς Μπακ Τζόνσον Μάικ Σμρεκ https://web.archive.org/web/20141023001354/http://basketblog.gr/index.php?option=com_content https://web.archive.org/web/20071028091017/http://www.stadia.gr/dafni/dafni-gr.html	Ο Α.Ο. Δάφνης είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο με έδρα τη Δάφνη Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1939, χρώματα το κίτρινο και το μαύρο και σύμβολο το κλαδί δάφνης. Παρόλο που τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σωματείου η ποδοσφαιρική ομάδα της Δάφνης είχε τις μεγαλύτερες διακρίσεις σταδιακά τα σκήπτρα πήρε η ομάδα μπάσκετ του Συλλόγου η οποία ανέδειξε μεγάλους παίκτες με πρώτο και καλύτερο τον φοβερό "Μπέμπη του Ελληνικού Μπάσκετ", Φάνη Χριστοδούλου ενώ από την ομάδα πέρασαν μεγάλοι Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι παίκτες, όπως ένας από τους κορυφαίους πλέι-μέικερ όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο Θοδωρής Παπαλουκάς αλλά και σπουδαίοι Αμερικανοί όπως οι Μπλου Έντουαρντς, Μπακ Τζόνσον κλπ. Έδρα του σωματείου είναι το Κλειστό της Δάφνης Μιχάλης Μουρούτσος, το οποίο έχει πάρει το όνομα του από τον κορυφαίο Έλληνα άθλητη και Χρυσό Ολυμπιονίκη του Taekwondo στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ που γεννήθηκε, μεγάλωσε και κατοικεί στη Δάφνη. Από τον Αύγουστο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2015, με αφορμή τη συνένωση των Δήμων Δάφνης και Υμηττού σύμφωνα με το "σχέδιο Καλλικράτης" και με την σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου Υμηττού-Δάφνης, το τμήμα μπάσκετ του σωματείου, το οποίο είναι το μόνο ενεργό τα τελευταία χρόνια, συγχωνεύτηκε με το αντίστοιχο του Α.Ο. Αμύντα Υμηττού, με σκοπό τη δημιουργία ανταγωνιστικότερης ομάδας. Η συγχώνευση ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε τυπικά ποτέ και έτσι τον Ιούνιο του 2015, η παλιά διοίκηση της ομάδας μαζί με νέα μέλη επαναδραστηριοποίησαν το τμήμα καλαθοσφαίρισης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7%CF%82
Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης	Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, γεννήθηκε στο ιστορικό χωριό Αλώνες Ρεθύμνου Κρήτης, το έτος 1872 - κατ΄ άλλους το έτος 1874, την εποχή όπου στη Μεγαλόνησο εντείνονταν οι ηρωικοί αγώνες των επαναστατημένων Κρητών για την ελευθερία τους έναντι της πολύχρονης τουρκικής κυριαρχίας, αλλά και για την επίτευξη του πάγκοινου σκοπού, την ενσωμάτωση της Κρήτης στον κεντρικό εθνικό κορμό, δηλαδή στο ελληνικό κράτος - το οποίο ήδη υφίστατο ελεύθερο από το 1830 - ως ανήκε τόσο εθνικά, όσο ψυχικά, ιστορικά, φυλετικά, πολιτισμικά και φυσικά γεωγραφικά. Πατέρας του υπήρξε ο φλογερός πατριώτης και αγωνιστής, σημαιοφόρος των Κρητικών Επαναστάσεων, Σπυρίδων Νουφράκης, με καταγωγή από τις Αλώνες και μητέρα του η Ελένη Κυριακάκη, με καταγωγή από το παρακείμενο χωριό Αρολίθι Ρεθύμνου, απόγονοι και οι δύο των ηρωικών εν πολέμοις οικογενειών, Βρανάδων και Γαβαλάδων από τα Σφακιά Χανίων. Το επώνυμο "Νουφράκης" εικάζεται ως τοπικό παλαιόθεν προσωνύμιο, σχετιζόμενο - τιμής ένεκεν - με την προ αιώνων δεσπόζουσα θέση στο κέντρο των Αλωνών, Ιερού Ναού αφιερωμένου στον Άγιο Ονούφριο τον εν Αιγύπτω.Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το οικογενειακό περιβάλλον επηρέασε καθοριστικά τον ψυχισμό, τη σκέψη και τον χαρακτήρα του Εμμανουήλ, με αποτέλεσμα να σημαδέψουν απόλυτα τη ζωή του, καθώς το πατριωτικό του φρόνημα πολύ νωρίς συνυφάνθηκε με τα υψηλά ιδεώδη των οσίων και ιερών του Ελληνικού Γένους. To έτος 1880 και σε ηλικία 6/8 ετών, με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων και κατόπιν παραίνεσης του νονού του, μετέβη στα Ρούστικα, κεφαλοχώρι της ευρύτερης περιοχής των Αλωνών, προκειμένου να μάθει τα πρώτα του γράμματα στο σχολείο που λειτουργούσε εντός της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία - πιθανόν άτυπα, δεδομένου του γεγονότος ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δε λειτουργούσε κανονικό σχολείο τόσο στις Αλώνες όσο στα Ρούστικα - έχοντας για δασκάλους φωτισμένους μοναχούς της Μονής, με προεξάρχοντα τον Ιερομόναχο διδάσκαλο Αγαθάγγελο Βερνάδο. Η ιστορική Μονή του Προφήτη Ηλία στα Ρούστικα, ιδρυθείσα κατά την εποχή της Βενετοκρατίας, υπήρξε πνευματικός φάρος της Ορθοδοξίας, θεματοφύλακας και μάρτυρας των εθνικών ιδεωδών και παραδόσεων σε παγκρήτια κλίμακα. Κατά τη διάρκεια δε της Τουρκοκρατίας βρισκόταν σε πνευματική ακμή, έχοντας σημαντικότατο ρόλο σε όλες τις Επαναστάσεις των Κρητών κατά των Τούρκων.Σ΄αυτό, λοιπόν, το μοναστήρι προσερχόμενος ο μικρός Εμμανουήλ Νουφράκης, μαθαίνοντας τα πρώτα γράμματα της ζωής του καλλιέργησε και την ψυχή του, σφυρηλατώντας παράλληλα το εθνικό και το θρησκευτικό του φρόνημα, ασκούμενος και παιδαγωγούμενος έως το έτος 1887, έχοντας πλέον συμπληρώσει την ηλικία των 15 ετών. Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή κατά την οποία, απόφοιτος πια, εξέφρασε την επιθυμία να ακολουθήσει τον βίο των μοναχών, έχοντας πρότυπο το παράδειγμα της αδελφότητας της Μονής. Ακολουθώντας, λοιπόν, την "άνωθεν κλήσιν", αναχώρησε από την Κρήτη, πιθανόν περί το 1890, με προορισμό το Άγιον Όρος στο οποίο εγκαταβίωσε ως δόκιμος μοναχός σε κάποιο από τα Μοναστήρια του Άθω, ίσως σε κάποια Καλύβη, σε κάποια Σκήτη, Ησυχαστήριο ή Ερημητήριο (δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία). Η ζωή και η εν γένει δραστηριότητα του Εμμανουήλ για το διάστημα μεταξύ των ετών 1890 - 1905, περίοδος της εγκαταβίωσής του στον Άθω, δεν παρουσιάζει λεπτομερείς αναφορές. Στο περιβάλλον αυτό και ως δόκιμος μοναχός του Αγίου Όρους "την αρωγή" κάποιας Μονής, εγγράφηκε στην Αθωνιάδα Σχολή, στην οποία συνέχισε τις σπουδές του στο πνεύμα εκείνων που σπούδασε στην Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού στα Ρούστικα, ενώ σε παράλληλο χρόνο ασκούμενος και ως δόκιμος, εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Παϊσιος. Να σημειωθεί δε ότι, συνέπεια των πνευματικών και γνωστικών του αναζητήσεων, πάντα στο πλαίσιο της αναφερόμενης δεκαπενταετίας, φοίτησε και στο σχολείο της Αγιοταφικής Αδελφότητας στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου, στην Κωνσταντινούπολη, στοχεύοντας να συνεχίσει σε ανώτερες σπουδές φοιτώντας στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στόχος ο οποίος εν τέλει δεν επιτεύχθηκε. Η ενεργή του σχέση ως μοναχός του Αγίου Όρους τόσο με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όσο και με τη Μητρόπολη Μυτιλήνης, σηματοδότησε την πορεία του στον πόθο να διακονήσει την Εκκλησία του Τριαδικού Θεού κοντά στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα σε κάποιον απ΄ αυτούς τους σταθμούς να λάβει χειροτονία και τον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, με την καρδιά να χτυπά στον ρυθμό της εθνικής αποκατάστασης των αλύτρωτων πατρίδων του Ελληνισμού, γράφτηκε το έτος 1905 ως εξωτερικός ιεροσπουδαστής στα μαθητολόγια της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών, στην οποία και φοίτησε έως το 1907, υπό τη διεύθυνση του Επισκόπου Πενταπόλεως, Νεκταρίου Κεφαλά (1894 - 1908), του εν συνεχεία μεγάλου σύγχρονου Αγίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σε αυτό το παιδαγωγικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό περιβάλλον ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης ανδρώθηκε ως σπουδαστής, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στις ιερές ακολουθίες, προεξάρχοντος του Αγίου Πενταπόλεως. Την ίδια χρονική περίοδο και στο πλαίσιο της ευρύτερης αθηναϊκής κοινωνίας, η Ριζάρειος είχε αναδειχθεί ως κέντρο ορθοδόξου πνεύματος και πατριωτισμού, με αποτέλεσμα στις τάξεις των σπουδαστών της να δημιουργηθεί και να καλλιεργηθεί έντονο ρεύμα υπέρ του Μακεδονικού Αγώνα (1904 - 1908) που διεξήγαγε τότε το Ελληνικό Έθνος με σκοπό τη διάσωση της Μακεδονίας, την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό και την ένταξή της στον κεντρικό εθνικό κορμό στον οποίο και προαιώνια ανήκε, ρεύμα το οποίο από την πρώτη στιγμή εξέφρασε έναν πολυμορφικό αγώνα, μετουσιωμένο στη χορήγηση υποτροφιών της Ριζαρείου περιουσίας εκ μέρους του Συμβουλίου της Σχολής σε νέους Μακεδονόπαιδες υποψηφίους κληρικούς, στη διενέργεια εράνων υπέρ των Μακεδόνων και στην τέλεση μνημοσύνων υπέρ των πεσόντων Μακεδονομάχων. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, μετά την αποφοίτησή του από τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, εισήχθη το έτος 1907 στη Θεολογική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο και κρίθηκε πτυχιούχος το 1911. Στη συνέχεια διορίστηκε το ίδιο έτος ή το επόμενο (1912) ως ελληνοδιδάσκαλος στο ελληνικό σχολείο Αιτωλικού του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στο οποίο εντοπίστηκε να υπηρετεί κατά τη διάρκεια της έναρξης του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τον Οκτώβριο του έτους 1912. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, με την έναρξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου ζήτησε άδεια από την υπηρεσία του προκειμένου να καταταγεί στον ελληνικό στρατό, με αποτέλεσμα να λάβει το επίσημο φύλλο πορείας και να σπεύσει αμέσως στο μέτωπο. Γράφει ο ίδιος, απευθυνόμενος στη μητέρα του: "Ο Νόμος της Πατρίδας μας μ΄ εμπόδισε, Μητέρα, ν΄ακολουθήσω τον στρατό με όπλον εις την χέρα. Και με πολλά προσκόμματα έτυχον ευκαιρίας να αποσπάσω επίσημον το φύλλον της πορείας. Αφού δ΄ επρομηθεύτηκα τα της Διακονίας έσπευσ΄ αμέσως αρωγός Πατρίδος μας αγίας"Από την Αθήνα αναχώρησε την 2 Οκτωβρίου για τη Λάρισα, για να προωθηθεί στην Ελασσόνα, την οποία είχαν ήδη ελευθερώσει την 6 Οκτωβρίου οι ελληνικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο του Ελληνικού Στρατού, διάδοχο Κωνσταντίνο τον Α΄. Την 7 Οκτωβρίου, ο ελληνικός στρατός προχώρησε προς τα στενά του Σαραντάπορου, στα οποία νωρίτερα είχαν οχυρωθεί ισχυρές τουρκικές δυνάμεις. Στην αποφασιστική και θρυλική μάχη του Σαραντάπορου (9/10 Οκτωβρίου 1912), η οποία έστεψε με την πρώτη μεγάλη νίκη τα όπλα των Ελλήνων ανοίγοντας έτσι διάπλατα τον δρόμο τους προς τα Σέρβια (10/10/1912), τον Αλιάκμονα ποταμό και την Κοζάνη - την οποία και κατέλαβαν την 11 Οκτωβρίου 1912 - ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης έλαβε το "βάπτισμα του πυρός". Στα απομνημονεύματά του, αναφέρει γλαφυρά: "Και με την αύριο είχαμεν μάχην Σαρανταπόρου καθ΄ όλην κείνην έδρασα, ως είδος οδοιπόρου. Να τρέχω, Μάνα μου, παντού παρηγοριά να δίδω στες τουφεκιές και κανονιές πεντάρα να μη δίδω. Να κοινωνώ τ΄ αδέλφια μας κι άλλους να ενταφιάζω, άλλους δε πάλιν να καλώ, εμπρός πάντα να κράζω [...]Μετά τις νικηφόρες μάχες στα Σέρβια, στην Καστανιά και την κατάληψη της Κοζάνης, των Γρεβενών και της Κατερίνης (16 Οκτ.), ακολούθησε η αποφασιστική για την περαιτέρω εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, Μάχη των Γιαννιτσών (18/20 Οκτ.), στην οποία ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης επέδειξε ανυπέρβλητο ηρωισμό και ανδρεία, όχι μόνο εμψυχώνοντας τους συμπολεμιστές του, αλλά πολεμώντας ο ίδιος στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στη Μάχη των Γιαννιτσών, τη φονικότερη και σημαντικότερη ίσως του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης έλαβε το πρώτο παράσημο, το πρώτο αριστείο ανδρείας. Μετά την κατάληψη της πόλεως των Γιαννιτσών από τον ελληνικό στρατό, άνοιξε ελεύθερα ο δρόμος για την προέλαση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων προς την καρδιά της Μακεδονίας και τη Θεσσαλονίκη, την οποία και ελευθέρωσαν την 26 Οκτωβρίου 1912, ανήμερα του πολιούχου της, Αγίου Δημητρίου. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης ήταν κι εκεί παρών, αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων εκείνων επικών και ανεπανάληπτων στιγμών του Ελληνισμού. Γράφει: "[...] Κατά το δείλι, Μάνα μου, οι Πρέσβεις κατεβήκαν Θεσσαλονίκη ολότελα εις χείρας μας αφήκαν. Και ΄μεις την περισφύγξαμεν μέχρι μεσονυκτίου έξι και είκοσι μηνός αυτού του Οκτωβρίου. Όπου, ως γνωστόν, γιορτάζομεν γιορτήν του Δημητρίου γιορτήν του Μυροβλήτου μας, γιορτήν μεγάλου Αγίου. [...] Και με την αύριον πρωί τ΄ αδέλφια μας εξήλθον όπου ημείς εμείναμεν, άνδρες, γυναίκες, ήλθον. Κλαίοντας και φιλούντας μας για την Ελευθερίαν, όπου τοις εδωρήσαμεν μετά πολλήν θυσίαν. [...] Eπόμενος σταθμός του Ιεροδιακόνου Παϊσίου Νουφράκη υπήρξε το Όστροβο, με σκοπό κι εκεί να ενισχύσει το ηθικό και το φρόνημα των Ελλήνων στρατιωτών. Μετά το Όστροβο, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης συμμετείχε στη νικηφόρα επίθεση που εξαπέλυσε ο ελληνικός στρατός για την απελευθέρωση του Γκορνίτσοβου, ενώ στη Μπάνιτσα κήδευσε με τιμές τους 20 πεσόντες Έλληνες στρατιώτες. Στη συνέχεια και καθώς προωθήθηκε στη Φλώρινα, ανήμερα της εορτής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (8/11) - η οποία είχε απελευθερωθεί την αμέσως προηγούμενη μέρα - επισκέφθηκε για λίγο και τις αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους, νήσους Λέσβο και Χίο, τις οποίες απελευθέρωσε ο ελληνικός στόλος στις 11 και 13 Νοεμβρίου 1912, αντίστοιχα. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος συμμετείχε και στην πολιορκία του Μπιζανίου στην Ήπειρο, τον Φεβρουάριο του 1913, επιτελώντας - πέρα από τα στρατιωτικά - και τα θρησκευτικά του καθήκοντα, εμψυχώνοντας τους Έλληνες στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στον αγώνα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, στην πόλη των οποίων ο ελληνικός στρατός τελικά εισήλθε πανηγυρικά ελευθερωτής την 21/22 Φεβρουαρίου 1913. Αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο ίδιος: "Μόλις, Μητέρα μου, έμαθον Σέρβους στο Μοναστήρι, όπερ για τον Ελληνισμόν είχε πολύ χατήρι, τον δρόμον μου ανέκοψα διήλθον Μυτιλήνη, εκείθεν εις την Χίον μας κι εις χάνι του Εμίνη. Παντού και πάντοτ΄ ομιλών τα δέοντα προς άνδρας με γλώσσα και με αίσθημα πύρινον υπό λαύρας.[...] Εκεί μπροστά παρέμεινα επ΄ είκοσιν ημέρας, διδάσκων τε και νουθετών ημέρας τε κι εσπέρας. Τον θάνατον περιφρονών πήγαινα και ηρχόμην όπου οι άνδρες εν νυκτί (ήλασσον τας προφυλακάς) μαζί των προσηυχόμην [...] Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης μετά και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, συμμετείχε και στους νικηφόρους απελευθερωτικούς αγώνες που διεξήγαγε ο Ελληνικός Στρατός στο Αργυρόκαστρο και στους Αγίους Σαράντα, την 27/2 και 3/3/1913 αντίστοιχα, εξελίξεις οι οποίες ιστορικά οδήγησαν στο τέλος του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου με την υπογραφή - μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών - της Συνθήκης του Λονδίνου (17 Μαΐου 1913), σύμφωνα με την οποία η Τουρκία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στους Βαλκανικούς συμμάχους όλα τα εδάφη δυτικά από τη γραμμή Αίνου - Μήδειας και επιπλέον να παραιτηθεί κάθε δικαιώματος και στην Κρήτη, γεγονός που προκάλεσε ανείπωτη συγκίνηση και φρενίτιδα ενθουσιασμού στον Ιεροδιάκονο Παϊσιο Νουφράκη, στους Κρήτες και σ΄όλους γενικά τους Έλληνες, μια και ο δρόμος της ενσωμάτωσης της Μεγαλονήσου με τη Μητέρα Ελλάδα ήταν πια ανοιχτός. Όμως, η ειρήνη στα Βαλκάνια δε διατηρήθηκε για πολύ, δεδομένης της διάθεσης εκ μέρους των Βουλγάρων, να σφετεριστούν κυρίως την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη προκειμένου να εξασφαλίσουν πρόσβαση στο Αιγαίο Πέλαγος, επιδίωξη που ιστορούσε από την εποχή του Βυζαντίου. Αποτέλεσμα όλων αυτών, την 16 Ιουνίου 1913, να ξεσπάσει σφοδρός ο Β΄Βαλκανικός Πόλεμος, η έκβαση του οποίου θα είχε καθοριστική σημασία για τον Ελληνισμό. Όπως ήταν φυσικό, η εξέλιξη αυτή δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον Ιεροδιάκονο Παϊσιο, ο οποίος εξασφάλισε εγκαίρως επίσημη άδεια εκ μέρους του Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητου Α΄ Μηνόπουλου, με ημερομηνία "εν Αθήναις τη 19η Ιουνίου 1913, [...] ίνα αδεία του Υπουργείου των Στρατιωτικών παρακολουθήση τον στρατόν παρέχων τας εκ του αξιώματος αυτού εκκλησιαστικάς υπηρεσίας" [...].O Iεροδιάκονος Παϊσιος, κατόπιν τούτων, προωθήθηκε στο Ιστίπ μετέχοντας ενεργά του αγώνα για την ανακατάληψή του από τον Ελληνικό Στρατό, σημειώνοντας επίσης εμβληματική την παρουσία του και στην επική μάχη του Λαχανά. Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος που ξέσπασε την 16 Ιουνίου 1913, έληξε οριστικά την 28 Ιουλίου του ίδιου έτους, με την υπογραφή - μεταξύ των εμπολέμων - της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, ολοκληρώνοντας έτσι τον θρίαμβο των Ελλήνων σε διπλωματικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, δημιουργώντας ένα ισχυρό και με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης ελληνικό κράτος. Γράφει ο Παϊσιος, "επί τη υπογραφή της εν Βουκουρεστίω ειρήνης του Ελληνοβουλγαρικού Πολέμου": [...] "Ερχόμεθ΄ απ΄τα Σύνορα αυτής της Βουλγαρίας που απαιτούσε μια φορά την γην Μακεδονίας. Και την Θεσσαλονίκην μας χρυσήν κληρονομίαν να μας αρπάση ήθελε με πάσαν ατιμίαν. Φέρομεν πάλιν με τιμήν του Έθνους τας ασπίδας δεν διεψεύσαμεν χρυσάς πατρίδος τας ελπίδας. Ο όρκος "Ταν ή επί Τας" μητρός ημών Ελλάδος είναι για μας παντοτεινά της δάφνης μας ο κλάδος ....Την γαλανή Σημαία μας άστρον της ΄λευθερίας την ΄στησαμεν στα σύνορα αυτής της Βουλγαρίας. Και τώρα την Σημαίαν μας στο αίμα μας βαμμένη, σας φέρομεν αδέλφια μας δαφνοστεφανωμένη" [...] Μετά το πέρας των Βαλκανικών Πολέμων, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης επανέκαμψε στην υπηρεσία του ως ελληνοδιδάσκαλος στο Σχολαρχείο Αιτωλικού του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στο οποίο εξακολούθησε να διδάσκει έως τη λήξη του σχολικού έτους 1915 - 1916. Το διάστημα αυτό προχώρησε και στην έκδοση πονήματος με ακριβή τίτλο: "Παϊσίου Σ. Νουφράκη, Αρχιδιακόνου - Θεολόγου, Πολεμικαί Αναμνήσεις ήτοι Εν σμικρώ ιστορική έκθεσις των όσων κατά τον Ελληνοτουρκικόν πόλεμον αντελήφθημεν και Συλλογή επικαίρων ποιημάτων εκ των εντυπώσεων των δύο δαφνηφόρων Αγώνων μας, Αθήνησι 1914", αφιερωμένο "Τη Ιερά Σκιά των πολυφίλητών μοι Πατρός Σπυρίδωνος και Μητρός Ελένης". Κατά την ίδια χρονική περίοδο, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης χειροτονήθηκε σε Πρεσβύτερο - Ιερομόναχο λαμβάνοντας παράλληλα το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη, μετονομασθείς από Παϊσιος σε Ελευθέριο. Η συγκεκριμένη μετονομασία διόλου τυχαία ήταν. Ο πόθος του για ελευθερία των απανταχού αλύτρωτων Ελλήνων ήταν κυρίαρχο συναίσθημα που καθόρισε την πορεία, τη σκέψη και τη φιλοσοφία του, στοιχεία που συνέθεσαν εν γένει τη ζωή του. Επιπλέον, επέλεξε το όνομα "Ελευθέριος", τιμώντας με αυτόν τον τρόπο και τον μεγάλο εθνικό ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο, στο πρόσωπο του οποίου η Κρήτη "είδε" να πραγματώνεται το αιώνιο όνειρο της ενσωμάτωσή της με τη Μητέρα Ελλάδα, ενώ παράλληλα σαρκώθηκαν οι προσδοκίες ολόκληρου του Γένους για την επίτευξη της Μεγάλης Ιδέας. Η κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (15 Ιουλίου 1914) με αφορμή την επίθεση της Αυστρίας κατά της Σερβίας, σήμανε για την Ελλάδα και τον Μείζονα Ελληνισμό απερίγραπτα δεινά και οδυνηρές περιπέτειες, αποτέλεσμα της διάστασης απόψεων μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλέως Κωνσταντίνου του Α΄ σχετικά με την εθνική στάση έναντι των εμπολέμων (χώρες της Αντάντ - Αυτοκρατορίες του Άξονα). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υποστήριζε την ανάγκη συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο ως συμμαχική δύναμη μ΄εκείνες της Αντάντ, με την πεποίθηση ότι αυτό επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Αντίθετα, ο Κωνσταντίνος σθεναρά προέκρινε την ουδετερότητα της Ελλάδας, γεγονός που εμμέσως πλην σαφώς λειτούργησε προς όφελος των δυνάμεων του Άξονα. Η εξέλιξη αυτής της διαφωνίας, είχε ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση στις σχέσεις τους με αποκορύφωμα τη δημιουργία του "Κινήματος Εθνικής Άμυνας" (16 Αυγούστου 1916) και τον σχηματισμό κυβέρνησης (26 Σεπτεμβρίου 1916) από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, υπηρετώντας την περίοδο εκείνη ως ελληνοδιδάσκαλος στο Σχολαρχείο του Αιτωλικού, παρακολουθούσε την Ελλάδα να έχει οδηγηθεί σε διχασμό, διηρημένη σε δυο αντιμαχόμενα κράτη. Έτσι, ακολουθώντας το φρόνημά του, αναχώρησε εσπευσμένα την 20 Αυγούστου 1916 για τη Θεσσαλονίκη προσχωρώντας στο "Κίνημα Εθνικής Άμυνας", τάσσοντας τον εαυτό του στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ακολούθως, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, εισχωρώντας στις τάξεις του 1ου Συντάγματος Πεζικού της Μεραρχίας Σερρών, έλαβε ενεργό μέρος στις επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις οποίες συμμετείχαν ή διεξήγαγαν και ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Στο πλαίσιο των ετών 1917 - 1918 διέπρεψε στις μάχες που έγιναν στο μέτωπο της Μακεδονίας και ιδιαίτερα στη Μάχη της Δοϊράνης (8 Σεπτεμβρίου 1918). Στο ποίημα που φέρει τον τίτλο: "Μούσα Εις τον ερχομόν Ελευθερίου Νουφράκη Αρχιμανδρίτου", τυπωμένο "Εν Αθήναις" στο τυπογραφείο Αφών Μπλαζουδάκη με την υπογραφή κάποιου εκ των συναγωνιστών του με τα αρχικά Π.Γ., δηλώνεται και εμφατικά εξυμνείται η συμμετοχή του Αρχιμανδρίτη Ελευθερίου Νουφράκη στις επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τα έτη 1917 - 1918 (Ραβινέ, Σκρα, Δοϊράνη κ.ά.)Παρατίθενται αποσπασματικά οι στίχοι: "Μας ήλθ΄ από το μέτωπον ο Γίγας της Ιδέας της Εθνικής Ελευθεριάς χωρίς λέξεις ματαίας, Ατρόμητος, καρτερικός, τρέχει στα μιτιρίζια και συμβουλεύει τους σκοπούς άγρυπνος 'μερονύκτια. Εκείθεν πάλι ακούραστος στας εφεδρείας φεύγει για κήρυγμα και λειτουργιές όλους τους συμμαζεύει. Ναι' σαν αιτός πετά ψηλά, παρηγοριά σκορπίζει, με κάθε λέξιν κι έργον του όλους μας συνετίζει, να φέρωμεν αγόγγυστα κάθε κακόν και πόνον, γιατί έτσιδά θα δοξασθή πάλι η Πατρίς μας μόνον [...] Στας επιθέσεις πάντοτε ως πρώτος κινδυνεύει και της Ελλάδος την τιμήν πολύ τρανήν θηρεύει! Κι οι στρατιώτες βλέποντες την τόσην του ανδρείαν κι ακούοντές του τας κραυγάς με τόσην ψυχραιμίαν τρέχουσι κατά πόδας του για να τον βοηθήσουν, τον Βούλγαρον και Γερμανόν γρήγορα να τσακίσουν! Ποιος άλλος πρώτος ΄πέρασε τον λόφον του Δογάνη Ποιος άλλος εις το 'Ραβινέ, στο Σκρα, στη Δοϊράνη, που όλους μας εξέπληξε ν΄ ακούμε τας κραυγάς του, να ιδούμε την ταχύτητα, τα κατορθώματά του! Εκατοντάδες έπιασε τους πρώτους αιχμαλώτους σ΄ ολίγους τους παρέδωκε κι έτρεξε με τους πρώτους. Αφού τα νώτα εκτύπησε Βουλγάρων πολεμούντων κι έτρεξαν εις τα πόδια του, το έλεος ζητούντων! [...] O Aρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, υπήρξε μέλος του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος το οποίο απέστειλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Κριμαία κατόπιν αίτησης εκ μέρους των Γάλλων και γενικότερα των δυτικών συμμάχων, προκειμένου αυτό να συμμετάσχει στον αγώνα εναντίον των Ρώσων επαναστατών και στο πλαίσιο της γενικότερης επέμβασης της Αντάντ στη νότια Ρωσία, με σκοπό να εμποδιστούν οι Μπολσεβίκοι να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή, μετά και την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Στην εκστρατεία αυτή συμμετείχαν πέραν των ελληνικών, γαλλικές και πολωνικές στρατιωτικές δυνάμεις και Λευκορώσοι εθελοντές. Η απόφαση για τη συμμετοχή της Ελλάδας σ΄αυτή την πολεμική επέμβαση ελήφθη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατόπιν επίσημης δέσμευσης εκ μέρους του Γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, Άθω Ρωμανό ότι " η Γαλλία θα λάβει πρωτοβουλίαν επί εδαφικής επεκτάσεως της Ελλάδος εις Θράκην και εκθύμως θα υποστηρίξει υπέρ της Ελλάδος λύσιν του ζητήματος της Σμύρνης, αν προταθεί υπό της Αγγλίας ή Αμερικής". Προφανώς με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο της Κριμαίας, ο Βενιζέλος επεδίωκε την εξασφάλιση ευνοϊκότερης στάσης των δυνάμεων της Αντάντ προς τις εθνικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, δίχως όμως να υπολογίσει την αντίδραση των Ρώσων επαναστατών, που όπως εντέλει απέδειξαν τα γεγονότα, υπήρξε καταστροφική για τον Ελληνισμό. Η μεταφορά των πρώτων ελληνικών στρατιωτικών μονάδων στην Κριμαία, στο σύνολο των δυο Μεραρχιών με τις οποίες η Ελλάδα συμμετείχε στο συμμαχικό εκστρατευτικό σώμα, ξεκίνησε την 1 Ιανουαρίου 1919 και ολοκληρώθηκε την 21 Μαρτίου 1919. Παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις των Ρώσων επαναστατών κατόρθωσαν να μετατρέψουν τη δράση των συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων σε μια σειρά υποχωρητικών αγώνων οπισθοφυλακής, οι ελληνικές δυνάμεις διακρίθηκαν για τον ηρωισμό και την πειθαρχία τους. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης ανήκε στο 34ο Σύνταγμα Πεζικού της 2ης Μεραρχίας. Ήταν η πρώτη μονάδα που αναχώρησε για την Κριμαία και έλαβε μέρος στη μάχη της Μπερόζβκας, στη μάχη της Κρεμμυδόβκας και στην άμυνα της Οδησσού. Μάλιστα, στην άμυνα της Κριμαίας υπήρξε η σημαντικότερη συμμαχική στρατιωτική μονάδα. Την 10 Μαρτίου 1919 μεταφέρθηκε στη Σεβαστούπολη λαμβάνοντας μέρος στις μάχες του Γιουσούν (23 Μαρτίου) και Εσκήκιοϊ Ζάμα (25 Μαρτίου), ενώ την 14 Απριλίου 1919 πέρασε στο έδαφος της Ρουμανίας για να υπερασπίσει την άμυνα της Βεσσαραβίας από ενδεχόμενη επίθεση του Ερυθρού Στρατού. Η μονάδα, στην οποία απ΄ αρχής ανήκε ο φλογερός Αρχιμανδρίτης, παρέμεινε έως τα τέλη του 1919 στη Ρουμανία, απ΄ όπου στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Σμύρνη. Για τη συμμετοχή του σ΄ αυτή την εκστρατεία, σημειώνει στη "Μούσα" ο συναγωνιστής του Π.Γ., χαρακτηριστικά: " [...] Και σαν την ειδ΄ ελεύθερη έτρεξε στην Ρωσίαν, την χώραν που μας έδειξεν πολλήν την προστασίαν! Κι αφήσας πλειά την Άμυναν 'πήγε στην Μεραρχίαν την Δεύτερη, των Αθηνών, δια την σωτηρίαν των ευγενών μας προστατών κι αγίας μας θρησκείας [...] Κι εκεί εφάνη πρότυπον υπέρ Ελευθερίας της θείας, όπου κι ο Θεός ως άνθρωπος ετάφη, δια να δείξει την τιμήν και δόξαν που θε νάχη εκείνος που σκοτώνεται, άλλους ελευθερώνων κι από την άτιμον σκλαβιάν Πατρίδα του γλυτώνων! ..." Η συμμετοχή της Ελλάδας στην πλήρως αποτυχημένη στρατιωτική επέμβαση της Αντάντ στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Ρωσίας, κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες του ρωσικού νότου, οι οποίες δυστυχώς, θεωρήθηκαν ως "αμφίβολης νομιμοφροσύνης" στο πλαίσιο της νέας πολιτικής που επικράτησε στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), καθώς ταυτόχρονα, θεωρήθηκε "εχθρική ενέργεια" εις βάρος της χώρας προδιαθέτοντας δυσμενώς τους Ρώσους έναντι της παρουσίας του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, με αποτέλεσμα αυτοί να στραφούν προς τον Μουσταφά Κεμάλ, συμβάλλοντας στην τελική επικράτησή του στην εγγύς Ανατολή, η οποία οδήγησε εν τέλει στη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του Ελληνισμού. Στο πλαίσιο της διαδικασίας για τη μεταφορά μονάδων του Ελληνικού Στρατού προκειμένου να συμμετάσχουν στις πολεμικές συμμαχικές επιχειρήσεις στην Κριμαία, τα μεταγωγικά πολεμικά πλοία "Tigre" και Normandie", συνοδεία του ελληνικού στόλου με ναυαρχίδα το θωρηκτό "Γ. Αβέρωφ" κατάφορτα από Έλληνες στρατιώτες, αγκυροβόλησαν την 5 Ιανουαρίου 1919 ανοιχτά της Κωνσταντινούπολης, η οποία εκείνη την εποχή και μετά τη συνθηκολόγηση της ηττημένης Τουρκίας στο πλαίσιο των αποτελεσμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρισκόταν υπό την επικυριαρχία των δυνάμεων της Αντάντ. Ένα από τα προαναφερόμενα πλοία μετέφερε και το 34ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον διοικητή Χρήστο Τσολακόπουλο, στο οποίο επίσης μετείχε και ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Μεταξύ των στρατιωτών επικρατούσε μεγάλος ενθουσιασμός και απερίγραπτη συγκίνηση, καθώς η θέα στο θάμβος της Αγίας Σοφίας συγκλόνιζε τις καρδιές τους. Τότε "ο Τσολακόπουλος διατάζει όλους τους άνδρες του Συντάγματος που βρίσκονται στο πλοίο να παραταχθούν ένοπλοι στο κατάστρωμα. Αφού δίνει τις απαραίτητες οδηγίες, ανεβαίνει στη γέφυρα. Οι σαλπιγκτές σαλπίζουν το παράγγελμα να τοποθετηθούν οι λόγχες στα όπλα. Και μετά το "παρουσιάστε όπλα". Σε αυτή τη θέση και ενώ παιανίζει το σάλπισμα του χαιρετισμού της Σημαίας, ο συνταγματάρχης Τσολακόπουλος ξεδιπλώνει την πολεμική Σημαία του Συντάγματος ... Στη θέα της ο πλοίαρχος Χατζηκυριάκος, κυβερνήτης του θωρηκτού "Γ. Αβέρωφ" και ο πλωτάρχης Θεοχάρης, κυβερνήτης του αντιτορπιλικού "Κεραυνός", διατάσσουν την παράταξη των πληρωμάτων των σκαφών τους και υψώνουν στους πρωραίους ιστούς τους τιμητικά κι αυτά την Ελληνική Σημαία και ακούγεται να παιανίζει ο Εθνικός μας Ύμνος. Στρατιώτες και πληρώματα ξεσπούν σε ζητωκραυγές υπέρ του Έθνους".Το νέο για την άφιξη των Ελλήνων στρατιωτών στον Βόσπορο διαδόθηκε ταχύτατα σ΄όλη την Πόλη, με αποτέλεσμα εκατοντάδες Ρωμιοί να ξεχυθούν στους δρόμους και να συγκεντρωθούν στις προκυμαίες παρακολουθώντας με ανείπωτη συγκίνηση τα τεκταινόμενα. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν με λέμβους να πλησιάσουν τα πολεμικά πλοία και να χαιρετίσουν από κοντά τους Έλληνες στρατιώτες. Μάλιστα, μια επιτροπή αποτελούμενη από μεγαλόσχημους 'Ελληνες της Πόλης με επικεφαλής τον καθηγητή Γιαγκίτση, χαιρέτησε με έντονο πατριωτικό πάθος τους αφιχθέντες, ζητώντας από τον συνταγματάρχη Χρήστο Τσολακόπουλο να δώσει άδεια στους άνδρες του να επισκεφθούν την Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά, ο επικεφαλής του 34ου Συντάγματος Πεζικού, έδωσε άδεια να εξέλθουν του πλοίου μερικοί αξιωματικοί και όσοι στρατιώτες είχαν συγγενείς στην Πόλη. Το κλιμάκιο αυτό ακολούθησε και ο στρατιωτικός ιερέας του Συντάγματος, Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Ο "όμιλος" αυτός των Ελλήνων στρατιωτικών επρόκειτο επίσης να επισκεφθεί στο Πατριαρχείο και τον τοποτηρητή του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτη Προύσσης Δωρόθεο.Η επίσκεψή τους στη Βασιλεύουσα με οδηγό τον φλογερό Αρχιμανδρίτη Νουφράκη, δε θα μπορούσε να είχε ως πρώτο σταθμό άλλον από τον Ναό της του Θεού Σοφίας, το Μέγα αυτό και αιώνιο Σύμβολο του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης, που τότε ήταν τζαμί.Σε λίγο, όλοι οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στ΄ αυτιά τους όταν άκουσαν αρχικά τον παπα Λευτέρη να ψέλνει μεγαλόφωνα ύμνους, τροπάρια, δοξολογίες και παρακλήσεις, στη συνέχεια να φορά το πετραχήλι του, να βάζει το "Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ..." και να αρχίζει τη Θεία Λειτουργία κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους και τον ουρανογείτονα τρούλο της Μεγάλης Εκκλησίας, πρώτη φορά μετά από 466 ολόκληρα χρόνια. Οι τέσσερις Έλληνες αξιωματικοί του κλιμακίου, ο ταξίαρχος Φραντζής, ο ταγματάρχης Λιαρομάτης, ο λοχαγός Σταματίου κι ο υπολοχαγός Νικολάου, καθώς επίσης λιγοστοί Ρωμιοί που βρέθηκαν εκείνη την ώρα στην Αγία Σοφία, αφού συνήλθαν από την έκπληξη που τους προκάλεσε αυτό το απίστευτο γεγονός, ενστερνίστηκαν με ενθουσιασμό την ηρωική απόφαση του πατρός Ελευθερίου και συμμετείχαν ως ιεροψάλτες με μεγάλη ευλάβεια και απερίγραπτη συγκίνηση στη Θεία Λειτουργία!Το γεγονός, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε σύγχυση, αμηχανία και εν συνεχεία την έντονη λεκτική αντίδραση του φύλακα αλλά και των άλλων παρευρισκομένων Τούρκων, που ωστόσο στην αρχή, δεν τολμούσαν να αντιδράσουν στη θέα των στρατιωτικών. Σε λίγο, η Αγία Σοφία γέμισε με Ρωμιούς που δε μπορούσαν να πιστέψουν το μεγαλειώδες γεγονός που εξελισσόταν μπροστά τους. Ο παπα Λευτέρης συνέχιζε ατάραχος τη Θεία Μυσταγωγία με τη συνδρομή αξιωματικών και στρατιωτών στους ρόλους των ιεροψαλτών και των λαμπαδαρίων. Έτσι, η Θεία Λειτουργία κόντευε να ολοκληρωθεί. Όμως οι Τούρκοι και πολλοί εκ μέρους του κινήματος των νεότουρκων του Ατατούρκ, άρχισαν ξαφνικά να αντιδρούν δυναμικά. Οι Έλληνες υπερασπίστηκαν όσα τελούνταν με αποτέλεσμα - την τελευταία στιγμή - να αποφευχθεί γενικευμένη σύρραξη εντός του Ναού, αν δεν παρενέβαιναν εν αρχή οι Αγγλογάλλοι κι αν δεν παρουσιαζόταν ένας Τούρκος επίσημος, ο οποίος εν τέλει διέταξε τους ομόπιστούς του να ηρεμήσουν και να αφήσουν τους Έλληνες να αποχωρήσουν ασφαλείς από τη Μεγάλη Εκκλησία. Όντως, αφού ολοκληρώθηκε η Θεία Λειτουργία, ο παπα Λευτέρης, οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες αλλά και οι Ρωμιοί που βρίσκονταν στην Αγία Σοφία, αποχώρησαν χωρίς εμπόδια. Όμως, την ώρα που ο παπα Νουφράκης βρισκόταν στον περίβολο της Μεγάλης Εκκλησίας, δέχτηκε την άνανδρη επίθεση κάποιου Τούρκου, ο οποίος τον τραυμάτισε στον ώμο, όχι όμως ιδιαίτερα σοβαρά. Το γεγονός ότι ο παπα Λευτέρης λειτούργησε στην Αγία Σοφία, έγινε αμέσως ευρύτατα γνωστό στους Ρωμιούς της Πόλης, στους στρατιώτες που όδευαν προς την Κριμαία και φυσικά στους εκπροσώπους των δυνάμεων της Αντάντ στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι κατόπιν διαβήματος εκ μέρους του σουλτάνου Μεχμέτ Στ΄, διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Ελευθέριο Βενιζέλο για την πρόκληση που προκάλεσε το γεγονός. Εξαιτίας αυτής της αντίδρασης λίγο έλειψε να δημιουργηθεί σοβαρότατο διπλωματικό επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας, γεγονός που ανάγκασε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αποδοκιμάσει δημόσια και να αποκηρύξει διεθνώς τόσο το συμβάν όσο και τον πρωταγωνιστή του, Αρχιμανδρίτη Ελευθέριο Νουφράκη. Όμως, στη συνέχεια, όχι μόνο τον επαίνεσε αλλά τον παρασημοφόρησε για την ηρωική και ύψιστης σημασίας πράξη του, που έκανε πραγματικότητα το πιο ιερό όνειρο του Γένους των Ελλήνων. Ο πολεμικός ανταποκριτής του Εκστρατευτικού Σώματος της Ουκρανίας, Κώστας Μισαηλίδης, αναφέρει στα "Πολεμικά Φύλλα" του, μεταξύ των άλλων: "Όταν τα ελληνικά καράβια στα 1919 περνούσαν από την Πόλη μεταφέροντα τη 2α και τη 13η μεραρχίες μας στη Ρωσία, ο Νουφράκης μ΄ έναν όμιλον αξιωματικών της 2ας Μεραρχίας βγήκαν στην Πόλη, τράβηξαν ίσια στην Αγια-Σοφιά. Μόλις βρέθηκαν εκεί μέσα, ο παπα Νουφράκης φορεί ευθύς το πετραχήλι του κι αρχινά τη Λειτουργία. Οι Τούρκοι φύλακες της Αγια-Σοφιάς ξαφνιάζονται, αγριεύουν, ειδοποιούν κι άλλους και σε λίγο γεμίζει η Εκκλησία από Τούρκους με πιστόλια στο χέρι. Ο Νουφράκης δεν ταράζεται κι εξακολουθεί τη Λειτουργία του. Οι αξιωματικοί μας βγάζουν όλοι τα πιστόλια, αποφασισμένοι να σκοτωθούν όλοι εκεί μέσα. Και ποιος ξέρει τι θα γινότανε μέσα στην Αγια-Σοφιά, αν δεν πρόφταιναν Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί να χωρίσουν τους έτοιμους να πετσοκοπηθούν Έλληνας και Τούρκους". Ο αντιστράτηγος Δημήτριος Βακάς, συμπληρώνει για το πρόσωπο και την εν γένει πατριωτική δράση του Αρχιμανδρίτη Ελευθερίου Νουφράκη: "Το επεισόδιον της λειτουργίας στην Αγια-Σοφιά που προκάλεσε αναβρασμό μεταξύ των Τούρκων, περιήλθε εις γνώσιν του αειμνήστου Κυβερνήτου Βενιζέλου, όστις βραδύτερον καλέσας τούτον, τον επετίμησεν, αλλά συγχρόνως τον συνεχάρη δια την πατριωτικήν του πρωτοβουλίαν, ειπών εις αυτόν: "Άν είχα ακόμα δέκα παπάδες σαν και σένα, θα μπορούσα να κατορθώσω πολλά πράγματα". Ο αξέχαστος ούτος στρατιωτικός ιερεύς ήτο γνωστός εις όλον τον τότε στρατιωτικόν κόσμον και φυσικά και εις τον Μεγαλουργόν Κυβερνήτην δια την υπέροχον πατριωτικήν του δράσιν. Ο ατρόμητος παπα Νουφράκης κατά την μάχη της Δοϊράνης, φέρων ένα τεράστιο πιστόλι "Μάνλιχερ", με κοντάκι και αορτήρα, λάφυρο βουλγαρικό προηγούμενης μάχης, μεταβαίνει από λόχον σε λόχο και από τάγμα σε τάγμα, ενθαρρύνων και ενθουσιάζων τους άνδρας, αλλά και τιθέμενος επί κεφαλής τμήματος, του οποίου ο ηγήτωρ είχε τεθεί εκτός μάχης. Από τα τμήματα πάλιν της πρώτης γραμμής μετέβαινεν εις τον σταθμόν Διοικήσεως του Συντάγματος (1ου Σερρών) πληροφορών περί της θέσεως των διαφόρων τμημάτων, χρησιμεύων ούτω ως σύνδεσμος μεταξύ των τμημάτων της πρώτης γραμμής και της Διοικήσεως του Συντάγματος. Κατά τας ημέρας που ο στρατός ευρίσκετο εις καταυλισμούς αναπαυόμενος, ο παπα Νουφράκης ήτο πάλιν αεικίνητος, μεταβαίνων διαδοχικώς εις όλα τα τμήματα δις και τρις του μηνός δια να τελέση λειτουργίας εις τα τμήματα της δικαιοδοσίας του, αλλά και εις τα γειτονικά των άλλων μονάδων. Εις την εκστρατείαν της Ρωσίας εζήτησεν επιμόνως να λάβη μέρος, παρουσιασθείς εις το Γενικόν Στρατηγείον και αξιώσας τούτο ως ρουσφέτι, γιατί ο ατρόμητος αυτός λειτουργός του Υψίστου είχεν οραματισθεί την Αγια-Σοφιά!". Στο προσωπικό του ανέκδοτο αυτόγραφο "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ", το οποίο φυλάσσεται στο Ιστορικό Μουσείο της γενέτειράς του, στις Αλώνες Ρεθύμνου, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης αναφέρεται ρητά στο ανδραγάθημά του στην Αγια Σοφιά, σε δυο τουλάχιστον σημεία. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο αναφέρει ότι είναι ευγνώμων που τον αξίωσε ο Παντοδύναμος Θεός και του "έλαχε ο κλήρος" να μπει στην Αγιά Σοφιά νικητής και τροπαιούχος "μ΄ άλλα πλείστα παιδιά της 2ης Μεραρχίας" και να αναπέμψει "ύμνους, θούρεια και ευχαριστίας εξ όλης ψυχής και ευσεβείας στον Πανάγαθο, Φιλεύσπλαχνο και κραταιό Θεό". Στο δεύτερο σημείο της αναφοράς του γίνεται πιο αναλυτικός και ταυτόχρονα διδακτικός. Συγκεκριμένα αποσπασματικά: "Και μόλις εις την Πόλιν μας (εις το Βυζάντιον) εφθάσαμεν αισίως με μια φωνή ετραβήξαμεν εις τον Ναόν οσίως. Η ημέρα ήτο βροχερή ως και συννεφιασμένη μα εμείς απ΄ ενθουσιασμόν όλοι μας θεργιεμένοι. Έχοντες επί κεφαλής Λάκωνα Γαργαλίδην (Π.Δ.Μ.Π) ευθυτενείς τραβήξαμεν πεζή και διαρρήδην. Ναι!! στον Ναόν ετρέξαμεν χριστιανικά αμέσως και μέσα ευρεθήκαμεν! χωρίς κανένα μέσον. Κι εψάλαμεν τα θούρεια, ύμνους κι ευχαριστήσεις στην πανσοφία του Θεού δια τας προτιμήσεις να πέση ο κλήρος εις ημάς με ξίφη μας να ΄μπούμεν εις τον Ναόν τον θρυλικόν και να προσευχηθούμεν. Κι όταν οι Χοτζάδες άρχισαν πολύ να αγριεύουν εγώ πλειά εβροντοφώνησα ήσυχοι για να μένουν ώσπου να συμπληρώσωμεν όλην την προσευχήν μας κι έπειτα θα ζητήσωμεν για Οδησσόν γραμμήν μας. Αυτά όλα έγιναν προς δόξαν του Σταυρού μου του απαρχής καλού εμπνευστού για λύπην του εχθρού μου. Ναι!! ουδέποτε εκάκιωσα για τόσας τας πικρίας ούτε δε και απήργησα για πλείστας αδικίας για αμοιβάς ατομικάς προς χάριν του συνόλου που υπηρετούν ...πιστά, αγνά και άνευ δόλου. Γιατί εθεώρουν σκύβαλα την ύλην, τους επαίνους παρέμενα απτόητος με τ΄ ανθηρού του μένους. Έτσι κι όταν στην κάθοδον τσ΄ άκουσα να μου ψάλλουν!! παράπονα παράλογα και να με διαβάλλουν πως δήθεν ΄γω δυσχαίρανα επίσκεψιν Ναού μας!! εύκολα τσ΄ απεστόμωσα προς δόξαν του Σταυρού μας! Τότε των είπα πως εγώ είμαι έτοιμος! εμπρός των! ... τους βάλω για καλά κι εκτοπισθεί ο εχθρός των! Αρκεί καρδιά να δείξουνε για να μ΄ ακολουθήσουν και μην τα νώτα στρέψουνε και ματαιοπονήσουν! Τότε πλειά με αφήκανε κι άλλαξαν ομιλία κι έτσι επροσπεράσαμεν για την Μικράν Ασίαν. .......................................................................... Αυτήν την γλώσσαν εύρηκα να ομιλώ σταράτα και δεν τα μετανόησα που πήρα αυτήν την στράτα. Πικρά είναι η αλήθεια μα πρέπει να λαλήται διότι μόνον με αυτήν ο κόσμος ωφελείται ..." Η πράξη του Αρχιμανδρίτη Ελευθέριου Νουφράκη μέσα στον Ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, αναπτέρωσε τις ελπίδες και ενδυνάμωσε τους αγώνες των Ελλήνων για πλήρη δικαίωση των εθνικών τους πόθων. Στο πλαίσιο της διασυμμαχικής εκστρατείας στην Κριμαία, η συμμετοχή της Ελλάδας ήταν απ΄αρχής έντιμη και στεφανωμένη την ευθιξία της ένδοξης αιώνιας αγωνιστικής ιστορίας της. Όταν τα δεκαοχτώ μεταγωγικά και άλλα πολεμικά πλοία, στα οποία είχαν επιβιβαστεί μονάδες του Ελληνικού Στρατού (Α΄ Σ.Σ.), απέπλευσαν από το λιμάνι Ελευθερών Καβάλας την 30 Απριλίου 1919, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ζαφειρίου εξέδωσε την ημερήσια διαταγή της 1ης Μεραρχίας του Α΄ Σώματος, στην οποία ανέφερε τα εξής: "Οπουδήποτε και αν διευθυνθώμεν, πάντως πρόκειται να ελευθερώσωμεν υποδούλους αδελφούς μας. Ο ενθουσιασμός υπό του οποίου πάντες πληρούμεθα είναι λίαν δικαιολογημένος, είναι όμως αδικαιολόγητος οιοσδήποτε απρεπής τρόπος εκδηλώσεως αυτού", απευθυνόμενος στους στρατιώτες του οι οποίοι δε γνώριζαν ακόμη σε ποιο ακριβώς λιμάνι κατευθύνονταν. Η νηοπομπή έφτασε την 1 Μαΐου στη Γέρα της Λέσβου και τα ξημερώματα της 2 Μαΐου, με επίσημο διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού και υπουργού Στρατιωτικών Ελευθερίου Βενιζέλου, ανακοινώθηκε η Σμύρνη της τρισχιλιετούς ελληνικής ιστορίας ως ο τελικός προορισμός της. Η αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού άρχισε την επομένη το πρωί στην προκυμαία της Σμύρνης, εν μέσω θυελλώδους ενθουσιασμού εκ μέρους πυκνού πλήθους Ελλήνων που είχε συγκεντρωθεί από πολύ νωρίς για να τον υποδεχτεί. Η μεγαλύτερη ιστορική περιπέτεια και τραγωδία του Ελληνικού Γένους μόλις είχε αρχίσει και μάλιστα μ΄αυτόν τον μεγαλειώδη, συγκινητικό και με ανείπωτη πατριωτική έξαρση τρόπο. Δυστυχώς, η εντολή των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ προς την Ελλάδα, περί της ασφάλειας της Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής της από τον Ελληνικό Στρατό, ήταν νεφελώδης, διότι όπως σημειώνουν και οι έγκριτοι καταξιωμένοι ιστορικοί Κ. Μεγαλοκονόμος και Κ. Φωτιάδης, οι σύμμαχοι της Ελλάδας απέστειλαν εκεί τους Έλληνες στρατιώτες όχι για να αποκαταστήσουν τα πατρώα δίκαια του Ελληνισμού στις προαιώνιες ρίζες του, αλλά για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα. Η απόφασή τους αυτή "επρόκειτο περισσότερο για απόρροια των ενδοσυμμαχικών συγκρούσεων παρά για συνειδητή απόφαση στήριξης των ελληνικών διεκδικήσεων στη Μικρά Ασία".Οι Έλληνες όμως πίστεψαν σ΄αυτό το ελπιδοφόρο φτερούγισμα του Ελληνισμού στην ιερή γη της Ιωνίας, στη γη των πατέρων τους. Πήγαν εκεί, στο όνομα της εθνικής τους συνείδησης να δώσουν έναν ακόμα απελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος όμως υπονομεύτηκε από τους συμμάχους που στήριξαν την ανέλιξη του Μουσταφά Κεμάλ στην εξουσία και το Κίνημα των Νεότουρκων. Tην πορεία του ελληνικού στρατεύματος στη γη της Ιωνίας ακολούθησε και ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, αφού φτάνοντας στη Σμύρνη την 3 Ιουλίου 1919, έχοντας πλέον επιστρέψει από την εκστρατεία στην Κριμαία, εντάχθηκε αμέσως στη Στρατιά Μικράς Ασίας. Ο ίδιος στο ανέκδοτο χειρόγραφο "Ημερολόγιόν" του αναφέρει τα εξής: "Στην Σμύρνην απεβιβάσθημεν στας τρεις του Ιουλίου (1919) κι ετύχαμεν υποδοχής λόγου πολλού αξίου. Στο Φρουραρχείον εύρηκα άνδρα Γερωνυμάκην γίγαντα εις το φρόνημα κι ατρόμητον στην μάχην. Αλλά κι εις το Σεβδίκιοϊ με δώρα εις τα χέρια μικροί μεγάλοι εβγήκανε και μας υποδεχθήκαν με λόγια και με τρόπους των έκθαμβους μας αφήκαν. .................................................................................... Για σένα Ιωνία μας επήγαμε Ρωσσία αίμα κι εκεί εδώκαμε να βγεις από δουλείαν του Τούρκου του απαίσιου και άπιστου θηρίου του αιμοβόρου κι άθλιου δια παντός του βίου. Στο Δνείστερο εμείναμε μια νύκτα και μια μέρα ώσπου να τον περάσομεν και νάρθωμε από πέρα. Το ρεύμα όλο επλήθαινε, κόντεψε να πνιγούμεν και να μην φθάσωμεν εδώ νάρθωμεν να σε ιδούμεν. Μα τώρα απού σε είδαμεν χαρά ΄χωμεν μεγάλην να βλέπωμεν Σε ελεύθερη και τιμημένην πάλιν. Όπως Συ ήσουν απαρχής στον κόσμο ξακουσμένη πολύ δε υπερήφανη και πολυτιμημένη. Συ εγέννησας την ποίησιν και την φιλοσοφίαν, Συ ήνοιξας τας αγκάλας σου στην άγια θρησκείαν του Ιησού που έφερε εις τον κόσμον την ειρήνην την θεσπεσίαν λευτεριάν και την δικαιοσύνην ..." Ως τις αρχές Δεκεμβρίου 1919 η στάση των Ελλήνων ήταν αμυντική στις επιθέσεις που δέχονταν από τους Τούρκους. Την άνοιξη όμως του 1920 άρχισε η προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην ενδοχώρα. Ο παπα Λευτέρης έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, όχι μόνο ως ιερέας ανταποκρινόμενος στο ιερατικό του καθήκον αλλά και ως εμψυχωτής των στρατιωτών, καθώς και ο ίδιος μετείχε πολεμιστής στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στην τρομερή μάχη της 27 Μαρτίου 1921 που έδωσε το 34ο Σύνταγμα Πεζικού για την υπεράσπιση του Τομλού-Μπουνάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ, που σήμανε την άτακτη υποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων προς την Κιουτάχεια, επιτρέποντας μάλιστα στο Α΄ Σώμα Στρατού να φτάσει στο Ουσάκ, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο 1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Σμύρνης. Παρά την αρκετά μακρά παραμονή του στο νοσοκομείο (πλέον του μήνα), αποφασίστηκε από τους θεράποντες γιατρούς να μεταφερθεί στην Αθήνα για περαιτέρω θεραπεία. Εκεί "ο χειρουργός Χρυσοσπάθης με μεγάλο επιτελείον, με εντριβάς και ηλεκτρισμούς ..." (απόσπασμα από το χειρόγραφο ανέκδοτο "Ημερολόγιόν" του) κατόρθωσε να βελτιώσει την κατάστασή του, προκειμένου σε συνέχεια της θεραπείας να μεταβεί στην Αιδηψό για ιαματικά λουτρά. Μετά από μικρό διάστημα και με έντονο τον πόθο να επιστρέψει στα πεδία των μαχών, ο ίδιος σημειώνει: "Τας βακτηρίας άφησα κι άρπαξα το ραβδί μου κι από λίγο κουτσαίνοντας έφυγα για τιμή μου, το Σύνταγμά μου για να βρω στην Άγκυρα να πάω κι από αυτό ολότελα πλειά να μην αλαργάρω". Έτσι έφτασε στη Σμύρνη και παρουσιαζόμενος στο Φρουραρχείο ζήτησε να αναχωρήσει αμέσως για τη μονάδα του. "Μ΄ απέτρεψαν τον δύσμοιρο και μου ΄λεγαν λυπήσου ο πόδας σου δεν ειν΄ καλά, τα νειάτα σου σπλαχνίσου ...". Τον Σεπτέμβριο του 1921 και παρά την επιμονή του Φρουραρχείου για το αντίθετο, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης επαναπροωθήθηκε στο 34ο Σύνταγμα Πεζικού και στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου και συμμετείχε στην τελευταία σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στη Μικρά Ασία, την απόκρουση από τον Ελληνικό Στρατό της τουρκικής επίθεσης στο Αφιόν Καραχισάρ την περίοδο από 17 έως 25 Σεπτεμβρίου 1921, διακρινόμενος ιδιαίτερα στην κατάληψη του υψώματος Ίν-Τεπέ. Φτάνοντας ο Αύγουστος του 1922, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης έγινε μάρτυρας της απερίγραπτης βιβλικής καταστροφής και του ξεριζωμού που υπέστη ο Ελληνισμός στη Μικρά Ασία και συγχρόνως του "θανάτου" της Μεγάλης Ιδέας του Γένους που "τάφηκε" στην κοιλάδα του Αλή Βεράν. Οι Τούρκοι τσέτες μπήκαν στη Σμύρνη, την 27 Αυγούστου 1922. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, δοκιμάζοντας την ύψιστη συντριβή από την ανείπωτη αυτή τραγωδία του Ελληνισμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με τους άλλους Έλληνες στρατιώτες την ιερή Ιωνία γη, την 1η Σεπτεμβρίου 1922. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζήτησε αμέσως να μεταβεί στον Έβρο και να ενσωματωθεί στις στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονταν εκεί, ενώπιον του κινδύνου να χαθεί και η Ανατολική Θράκη. Αποτέλεσμα ήταν να ενταχθεί στη δύναμη του Δ΄ Σώματος Στρατού. Οι αποφάσεις όμως της Αντάντ είχαν ήδη ληφθεί κι έτσι η Ανατολική Θράκη παραχωρήθηκε αμαχητί στον Μουσταφά Κεμάλ. Είχε προηγηθεί η υπογραφή της Ελλάδας στη "Συνθήκη Ειρήνης" (24 Ιουλίου 1923) μεταξύ των Συμμάχων και της Τουρκίας, σημαίνοντας τη σύγχρονη ιστορία της. Κατόπιν όλων αυτών, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης επέστρεψε στην Αθήνα. Με αίτησή του μονιμοποιήθηκε ως στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας στον Ελληνικό Στρατό, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε μονάδες της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών ασκούμενος στην αρετή, στη νηστεία, στην προσευχή, ιερουργώντας και βοηθώντας εκείνους που είχαν πνευματική αλλά και υλική ανάγκη, διατηρώντας ο ίδιος ακραία ασκητική ζωή για τον εαυτό του σε χώρο που του παραχωρήθηκε εντός στρατοπέδου στην περιοχή των Αμπελοκήπων. Την 14 Οκτωβρίου 1929 (Εγκύκλιος 462/1929), "επεστρατεύθη εκουσίως δυνάμει του νόμου 4191, απονεμομένης αυτώ συντάξεως ανωτέρου βαθμού", απόφαση η οποία του κοινοποιήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1929 (Α.Π. 226844/25.11.1919). Την 26 Φεβρουαρίου 1934 "μετετάχθη εις την κατάστασιν της αυτεπαγγέλτου αποστρατείας λόγω σωματικής ικανότητος" (Ν.5617 Δ.Ε.Δ.1934, 26 Φεβρουαρίου, Εγκύκλιος 161/34) με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Ήταν τότε περίπου 60 ετών. Η ολέθρια κατάληξη της Μικρασιατικής περιπέτειας για τον Ελληνισμό, ήταν το γεγονός από το οποίο δε μπόρεσε να συνέλθει ποτέ. Κι όμως, παρά το ότι ο παπα Νουφράκης πλησίαζε την ηλικία των 70 ετών τις ώρες όπου οι Ιταλοί κήρυτταν τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας (28 Οκτωβρίου 1940), δεν παρέμεινε άπρακτος. Έτσι και παρά την κλονισμένη υγεία του, με "ανακαινισθείσαν ως αετού νεότητα" (Ψαλμ. 102,5), παρουσιάστηκε στο Φρουραρχείο Αθηνών και ζήτησε να ανακληθεί στην υπηρεσία ώστε να προωθηθεί στο Μέτωπο και να αναλάβει δράση. Αρχικά οι υπεύθυνοι για την επιστράτευση αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν το αίτημά του, προφανώς λόγω της κατάστασης της υγείας του. Όμως μπροστά στο σθένος και την ιερή επιμονή του, κατόρθωσε τελικά να λάβει φύλλο πορείας. Στα βουνά της Βορείου Ηπείρου ο παπα Λευτέρης σήκωσε και πάλι ψηλά τη Σημαία του Αγώνα ευλογώντας και ενθαρρύνοντας με κουράγιο, πίστη και δύναμη τους πολεμιστές κι όταν το καλούσε η περίπτωση πολεμούσε κι εκείνος στο πλευρό τους ως απλός στρατιώτης. Οι κακουχίες όμως του χειμώνα 1940-41 ήταν περισσότερες από κείνες που θα μπορούσε να αντέξει, με αποτέλεσμα να πάθει σοβαρά κρυοπαγήματα, να αποσυρθεί στα μετόπισθεν και εν τέλει να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου και νοσηλεύτηκε. Όμως παρά τη διθυραμβική νίκη των ελληνικών δυνάμεων έναντι του φασισμού, ο παπα Νουφράκης είδε τους Γερμανούς κατακτητές να εισέρχονται στην Αθήνα, την 27 Απριλίου 1941 και να καταλαμβάνουν εν τέλει, παρά τον επικό αμυντικό της αγώνα (20-29 Μαΐου), την Κρήτη, την 29 Μαΐου 1941. Κάθε στιγμή διαλαλούσε και κήρυττε πως "κάθε θυσία ποτίζει το δέντρο του αγώνα και της λευτεριάς που ξανανθίζει για να ξανακαρπίσει" κι ας βίωνε ο ίδιος αβάσταχτη τη λύπη στη ψυχή του. Τα παράσημα ανδρείας και οι διακρίσεις που έλαβε απ΄τις συνολικά 27 μάχες της συμμετοχής του την περίοδο 1912-1922, μαρτυρούσαν το γενναίο και ακατάβλητο του χαρακτήρα του. Είχαν περάσει τέσσερις περίπου μήνες από την ημέρα που οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και η υγεία του ολοένα χειροτέρευε. Η δύσκολη ψυχοσωματική του κατάσταση οδήγησε αυτή την εμβληματική μορφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στον ειρηνικό του θάνατο στην Αθήνα, την 5 Αυγούστου 1941, περνώντας στην αιωνιότητα μετεωριζόμενος στους ουρανούς του θρύλου και του ιδανικού. Η νεκρώσιμος ακολουθία για την κηδεία του έγινε την επομένη 6 Αυγούστου 1941 στον Άγιο Θεράποντα Ζωγράφου παρουσία των αδερφών του Μαρία Αλεβυζάκη και Δέσποινα Καλλιτσουνάκη καθώς και των ανηψιών του πατέρα Ιωσήφ Νουφράκη και Βαρδή Αλεβυζάκη όπως φαίνεται σε νεκρώσιμο αγγελία που δημοσιεύτηκε στην Ακρόπολη στις 6 Αυγούστου 1941. Αργότερα και κατόπιν εκπεφρασμένης επιθυμίας του, τα οστά του μεταφέρθηκαν στη γενέτειρά του, στις Αλώνες Ρεθύμνου, όπου ενταφιάστηκαν πλησίον εκείνων των γονέων και των αδελφών του. "Παϊσίου Σ. Νουφράκη, Αρχιδιακόνου - Θεολόγου, Πολεμικαί Αναμνήσεις ήτοι Εν σμικρώ ιστορική έκθεσις των όσων κατά τον Ελληνοτουρκικόν πόλεμον αντελήφθημεν και Συλλογή επικαίρων ποιημάτων εκ των εντυπώσεων των δύο δαφνηφόρων Αγώνων μας, Αθήνησι 1914", αφιερωμένο "Τη Ιερά Σκιά των πολυφίλητών μοι Πατρός Σπυρίδωνος και Μητρός Ελένης" Π.Γ "Μούσα Εις τον ερχομόν Ελευθερίου Νουφράκη Αρχιμανδρίτου", "Εν Αθήναις 1919" στο τυπογραφείο Αφών Μπλαζουδάκη. Βακάς Δημήτριος, Αντιστράτηγος "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πολεμικός ηγέτης - Ιστορικαί σελίδες από τη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος 1910-1920", Αθήνα 1949. Βαστάκης Κωνσταντίνος Πρωτ., "Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαετία του ΄40", Αθήνα 1996. Βλαβογιλάκης Μιχαήλ Π., "Εκκλησία και αγώνες της Κρήτης (1856-1905)", Χανιά 2011. Βοβολίνης Κωνσταντίνος, "Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας", Αθήναι, χ.χ. Γενικό Επιτελείο Στρατού - Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων. Θεωρημένο φωτοαντίγραφο του πιστοποιητικού στρατολογικής καταστάσεως Αρχιμ. Ελευθερίου Νουφράκη. Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας - Στρατολογική Υπηρεσία Κρήτης. Πιστοποιητικό τύπου Α΄, Νο 148654/6.12.2012. Δετοράκης Θεοχάρης, 'Ιστορία της Κρήτης", Αθήνα 1986. Ζαμπετάκης Εμμανουήλ, "Η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία Ρουστίκων", Αμάλθεια 1973, 4. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμοι ΙΔ΄ ΙΕ΄, Αθήναι 1977. Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, Χανιά (Έγγραφα Ιστορικής Περιόδου 1866-1908 και Νόμοι Κρητικής Πολιτείας 81, 137, 208, 438, 561, 749). Ι.Ι.Ν., Ελευθέριος Νουφράκης [...], έκδ. γ΄, Αθήναι 1969 (Η α΄ έκδ. έγινε "Εν Αθήναις 1942"). Κασιμάτης Π., "Ιστορική Επισκόπησιςτης εν Κρήτη εκπαιδεύσεως", Αθήναι 1953. Κέντρο Κρητικού Πολιτισμού, "Η εθελοντική συμμετοχή των Κρητών στον Μακεδονικό Αγώνα 1903-1908", Αθήνα 2003. Κουράκλης Μελέτιος, Αρχιμ., "Θρησκευτικοί λειτουργοί στο στράτευμα δια μέου των αιώνων", Αθήνα 2010. Κυριακού Ανδρέας, "Λειτουργία στην Αγία Σοφία το Γενάρη του 1919", Πάτρα 1996, 4-5 (Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ορθόδοξη Μαρτυρία", Κύπρος). Μισαηλίδης Κώστας, "Πολεμικά Φύλλα από τη Μικρασιατικήν Εκστρατείαν", σειρά πρώτη, Αθήναι 1923. Μπερερής Διονύσης, "Η εκπαίδευση στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας (1640-2012"), Αθήνα 2012. Μπουρνέλης Απόστολος, "Η Ορθόδοξη Μαρτυρία της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία Ρουστίκων Ρεθύμνης", Ηράκλειο1999. Νουφράκης Παϊσιος, Αρχιδιάκονος, "Πολεμικαί Αναμνήσεις", Αθήνησι 1914. Παναγιωτάκης Γεώργιος, "Η οικουμενική Κωνσταντινούπολη και οι τελευταίοι Κρήτες υπερασπιστές της", Πατρίς 18.7.1911. Παπαδάκης Χρυσόστομος, Αρχιμ. "Κρήτες Μαθητές του Αγίου Νεκταρίου στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή", Μεσόγειος1999, 8916. Πελαγίδης Ευστάθιος, "Μικρασιατικός και Ποντιακός Ελληνισμός", Εκδόσεις Σταμούλης, Αθήνα 2004. Πολιτιστικός Σύλλογος Αλωνών "Ο Κρυονερίτης", Ημερολόγια 1999, 2000, 2001, 2002, 2004. Σκουλάτου Β., Δημακοπούλου Ν., Κόνδη Σ., "Ιστορία νεότερη και σύγχρονη", τεύχος Γ΄, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1984. Στιβακτάκης Αντώνιος, "Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Μια εμβληματική μορφή του Ελληνισμού", εκδ. Πολιτιστικός Σύλλογος Αλωνών "Ο Κρυονερίτης", Δεκέμβριος 2015. Bareilles Bertrand, "Το Ανατολικό Ζήτημα - Από την Αθήνα στην Άγκυρα", Ηράκλειο 2013 (α΄ έκδοση, Παρίσι 1923). Horton George, "Η Μάστιγα της Ασίας (1922) - Μικρασιατική Καταστροφή", ειδική έκδοση, Αθήνα 2009 (έκδ. Βιβλιοπωλείο "Εστία", 2007. Η α΄ έκδοση έγινε στις ΗΠΑ το 1926 υπό τον τίτλο: "Blight of Asia" - Η Μάστιγα της Ασίας. "Αλώνες Ρεθύμνου: Το χωριό του ήρωα της Πόλης συνέχισε να βγάζει ήρωες!" Συντάκτης: Γεώργιος Μιμίκος, 3/8/2020 www.neakriti.gr	Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης (ο κατά κόσμον Εμμανουήλ, ενώ ως μετέπειτα Ιεροδιάκονος έφερε αρχικά το εκκλησιαστικό όνομα Παΐσιος), υπήρξε στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας της Ορθόδοξης Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στον Ελληνικό Στρατό, με εμβληματική δράση στους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού έθνους τον 20ο αιώνα (Α΄ κ΄ Β΄ Βαλκανικοί πόλεμοι 1912 - 1913, Μικρασιατική εκστρατεία 1919 - 1922, Ελληνοϊταλικός πόλεμος 1940 - 1941). Επίσης, έγινε γνωστός για την τολμηρή πράξη του να τελέσει τη μοναδική Θεία Λειτουργία εντός του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, μετά την Άλωση της Πόλης το 1453.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Μοναχός στην θάλασσα	Η ευρεία έκταση της θάλασσας και του ουρανού δίνουν έμφαση στο πενιχρό σχήμα του μοναχού που στέκεται μπροστά στην απεραντοσύνη της φύσης. Μία φιγούρα, ντυμένη με ένα μακρύ ένδυμα και με το ένα χέρι στο πηγούνι του, στέκεται πάνω σε ένα χαμηλό αμμόλοφο με αραιά βλάστηση. Το σχήμα, που συνήθως χαρακτηρίζεται ως μοναχός εντελώς μακριά από το θεατή φαίνεται να ερευνά την ταραγμένη θάλασσα, ενώ ένα γκρίζο κενού ουρανού καταλαμβάνει περίπου τα τρία τέταρτα της εικόνας. Ο πίνακας παρουσιάζει ένα παραθαλάσσιο τοπίο, στο οποίο ένας επιβλητικός ουρανός κυριαρχεί. Η γραμμή του ορίζοντα είναι τοποθετημένη πολύ πιο χαμηλά από το μέσο του πίνακα, ενώ ακολουθεί η σκοτεινή επιφάνεια της θάλασσας και τελικά η αμμουδερή ακρογιαλιά. Στην άκρη του νερού στέκει όρθιος ένας μοναχός (καλόγερος) του τάγματος των Καπουτσίνων. Φοράει καλογερική κάπα και έχει γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό. Στην αμμουδιά φυτρώνει λίγο χορτάρι. Ο ουρανός καλύπτει τα τρία τέταρτα της επιφάνειας του πίνακα. Είναι σχεδόν συμπαγής χωρίς δομή, ενώ ένα απειλητικό σκοτάδι τον πλαισιώνει. Η ακρογιαλιά δεν μπορεί να καθοριστεί. Δεν ξέρουμε αν είναι ρηχή παραλία, ή απότομος γκρεμός. Σχηματίζει όμως μια γεωμετρική επιφάνεια αμβλούς τριγώνου, με τον άνθρωπο τοποθετημένο στην κορυφή του. Εκτός από την μοναχική ανθρώπινη μορφή ανακαλύπτουμε μόνο μερικούς γλάρους, δεκατέσσερις τον αριθμό. Ένας γλάρος στέκει σε μικρή απόσταση δίπλα στον μοναχό, ενώ οι υπόλοιποι πετούν απομακρυνόμενοι. Ο Φρίντριχ ξεκίνησε τις εργασίες πάνω στον πίνακα το 1808 στην Δρέσδη. Η εποχή αυτή συμπίπτει με το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, αφού λίγο πιο πριν είχε παρουσιάσει το έργο του «Σταυρός στην βουνοκορφή». Πρώτη φορά αναφέρει το έργο του σε επιστολή τον Φεβρουάριο του 1809, όπου περιγράφει τον πίνακα. Σύγχρονες αναλύσεις υποδεικνύουν ότι αρχικά είχε ζωγραφίσει δύο ιστιοφόρα στον ορίζοντα μακρυά, τα οποία αργότερα επικάλυψε. Συνέχισε να το επεξεργάζεται κάνοντας μικρές αλλαγές μέχρι που το παρουσίασε στην έκθεση του 1810. Ο πίνακας δίχασε το κοινό. Ο γνωστός Κλέμενς Μπρεντάνο έγραψε το 1810 κριτική του έργου ειρωνική και διόλου κολακευτική,, ενώ ο Χάινριχ φον Κλάιστ αντιπαράθεσε ότι «το έργο αυτό ανοίγει τα μάτια του παρατηρητή», και αναγκάστηκε λίγο αργότερα να ζητήσει συγγνώμη απολογούμενος για την αυθόρμητη έξαρσή του. Heinz-Georg Held: Romantik, Dumont, Köln 2003; ISBN 3832176012 Norbert Wolf: Friedrich, Taschen, Köln 2003; ISBN 3822819581 H. Th. Schulze Altcappenberg: An der Wiege der Romantik, Caspar David Friedrichs Jahreszeiten von 1803, Staatliche Museen zu Berlin 2006; ISBN 3-88609-561-4 Caspar David Friedrich: Die Briefe. Hrsg. und komm. von Herrmann Zschoche. ConferencePoint Verlag, Hamburg 2005; ISBN 3-936406-12-X. Helmut Börsch-Supan & Karl Wilhelm Jähnig: Caspar David Friedrich. Gemälde, Druckgraphik und bildmäßige Zeichnungen, Prestel Verlag, München 1973; ISBN 3-7913-0053-9 Christian Begemann: Brentano und Kleist vor Friedrichs Mönch am Meer. Aspekte eines Umbruchs in der Geschichte der Wahrnehmung (17. Februar 2006). In: Goethezeitportal. (PDF-Datei; 700 KB)	Ο Μοναχός στην θάλασσα (γερμ. Der Mönch am Meer) είναι αριστουργηματικός πίνακας του Γερμανού ζωγράφου Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη φορά στην Έκθεση της Ακαδημίας του Βερολίνου το 1810 μαζί με το «Μονή στο δάσος με τις βελανιδιές» και αγοράστηκε από τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο ΙΙΙ για τη συλλογή του. Φιλοξενείται σήμερα στην Alte Nationalgalerie του Βερολίνου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1
NBA 2018-19	Η μεταγραφική περίοδος στο NBA ξεκινάει την 5η Ιουλίου. Φέτος ξεκίνησε την 5η Ιουλίου 2018. Οι ομάδες έχουν το δικαίωμα να κάνουν προσφορά σε παίκτες οι οποίοι δεν έχουν συμβόλαιο με κάποια ομάδα και άρα είναι ελεύθεροι. Οι ομάδες έχουν ένα ανώτατο όριο στα χρήματα που μπορούν να σπαταλήσουν για συμβόλαια παικτών (και νυν και νέων), γνωστό και ως Salary Cup. Το όριο φέτος ανεβαίνει στα 102 εκατομμύρια δολάρια (πέρυσι ήταν στα 93 εκατομμύρια). Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των συμβολαίων όλων των παικτών μιας ομάδας, δεν μπορει να ξεπεράσει τα 102 εκατομμύρια δολάρια. Οι ελεύθεροι παίκτες χωρίζονται σε Restricted και Unrestricted. Οι unrestricted είναι ελεύθεροι να διαπραγματευτούν με όποιον θέλουν. Από την άλλη, οι restricted ανήκουν ακόμα στην πρώην ομάδα τους. Έτσι αν κάποια άλλη ομάδα τους κάνει μια προσφορά τότε η ομάδα του restricted μπορεί να ισοφαρίσει αυτή τη προσφορά ακόμα και αν ξεπερνάει το Salary Cup. Αυτή είναι η μία και μοναδική περίπτωση κατά την οποία μια ομάδα μπορεί να ξεπεράσει το ανώτατο όριο συμβολαίων. Επίσης στο NBA υπάρχουν και κάποια ειδικά συμβόλαια στα οποία οι παίκτες αφού λήξει το συμβόλαιό τους έχουν τη δυνατότητα να υπογράψουν για 1 ακόμη χρόνο με την ίδια ομάδα ή να σπάσουν το συμβόλαιο και να γίνουν ελεύθεροι παίκτες. Μεταγραφές ελεύθερων παικτών Το NBA Draft είναι μια διαδικασία κατά την οποία οι 30 ομάδες που συμμετέχουν στο NBA, επιλέγουν 2 παίκτες από αυτούς που τελειώσανε το κολλέγιο και εχουν αποφασίσει να ξεκινήσουν την καριέρα τους στο NBA. Για να είναι πιο δίκαιο υπάρχει ένας κανόνας για το με ποια σειρά θα επιλέξουν οι ομάδες. Οι χειρότερες ομάδες της προηγούμενης σεζόν παίρνουν τις πρώτες επιλογές ενω οι καλύτερες ομάδες της προηγούμενης σεζόν παίρνουν τις τελευταιες επιλογές. Για να καθοριστεί ποιες ομάδες θα πάρουν τις 14 πρώτες επιλογές γίνεται κλήρωση στην οποία συμμετέχουν οι 14 ομάδες που δεν συμμετείχαν στα πλέι οφ της προηγούμενης σεζόν. Οι ομάδες με τα χειρότερα ρεκόρ έχουν πάντα πιο πολλές πιθανότητες να πάρουν τις πρώτες 3 επιλογές. Στη φετινή κλήρωση, οι Φοίνιξ Σανς κέρδισαν την 1η επιλογή του φετινού NBA Draft. Οι Σακραμέντο Κινγκς έχουν το 2ο πικ για το φετινό draft. Το 3ο πικ το είχαν οι Ατλάντα Χοκς όμως αντάλλαξαν το πικ τους στους Ντάλας Μάβερικς. Το NBA Draft αποτελείται από 2 γύρους. Στον 1ο γύρο η σειρά αποφασίζεται με τον προαναφερθέντα τρόπο ενώ στον 2ο γύρο η σειρά ειναι η ακριβώς αντίθετη από αυτή του 1ου γύρου. Δηλάδη αυτός που είχε την 30η (δηλαδή τελευταία) επιλογή στον 1ο γύρο, θα έχει την 1η επιλογή στον 2ο γύρο και πάει λέγοντας. Στην 1η επιλογή επίλεγεται ο καλύτερος παίκτης από αυτούς που έχουν δηλώσει συμμετοχή στο Draft. Στο παρελθόν στην 1η επιλογή έχουν επιλεχθεί μεγάλοι παίκτες, όπως για παράδειγμα ο Magic Johnson, ο Allen Iverson, ο LeBron James κτλ. Ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία ο οποίος είχε επιλεγεί εκτός 10αδας ήταν ο Kobe Bryant ο οποίος είχε επιλεγεί στην 13η επιλογή από τους Σάρλοτ Χόρνετς (και ανταλλάχθηκε στους Λος Άντζελες Λέικερς αμέσως μετά το Draft). Το NBA Draft 2018 διεξήχθη στις 21 Ιουνίου 2018 στο Barclays Center του Μπρούκλιν. ΣΗΜ.: Μερικές ομάδες μπορεί να έχουν ανταλλάξει τις επιλογές τους για το φετινό Draft οπότε ενδέχεται μερικές ομάδες να έχουν συνολικά πάνω από 2 επιλογές ή ενδέχεται να υπάρχει στις πρώτες επιλογές μια ομάδα που συμμετείχε στα πλέι οφ της προηγούμενης σεζόν. Οι 30 ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα χωρίζονται σε 2 περιφέρειες, δυτική και ανατολική, και η κάθε περιφέρεια χωρίζεται σε 3 κατηγορίες. Οι κατηγορίες της δυτικής περιφέρειας είναι: Βορειοδυτική, Ειρηνικός, Νοτιοδυτική. Οι κατηγορίες της ανατολικής περιφέρειας είναι: Ατλαντική, Κεντρική, Νοτιοανατολική. Τα ονόματα των περιφερειών και των κατηγοριών ορίζουν την γεωγραφική τους τοποθεσία στις ΗΠΑ. Με αυτό το κριτήριο επιλέγεται και ποιες ομάδες θα έχει η κάθε περιφέρεια και κατηγορία. Δυτική Περιφέρεια Ανατολική Περιφέρεια Δυτική Περιφέρεια Βορειοδυτική Κατηγορία Κατηγορία Ειρηνικού Νοτιοδυτική Κατηγορία Ανατολική Περιφέρεια Κατηγορία Ατλαντικού Κεντρική Κατηγορία Νοτιοανατολική Κατηγορία Τελευταία ενημέρωση: 11 Απριλίου 2019. Πηγή: Τα Πλέι-Οφ της σεζόν 2018-19 ξεκίνησαν στις 13 Απριλίου 2019. Στα Πλέι-Οφ προκρίνονται οι πρώτες 8 ομάδες από κάθε περιφέρεια. Οι ομάδες παίζουν μόνο με ομάδες της δικιάς τους περιφέρειας ώσπου στο τέλος μένει 1 ομάδα από κάθε περιφέρεια και παίζουν στους Τελικούς του NBA. Σε κάθε περιφέρεια διεξάγονται 3 φάσεις Πλέι-Οφ. Η πρώτη φάση (ή αλλιώς προημιτελικά), η 2η φάση (ή αλλιώς ημιτελικά) και οι τελικοί της περιφέρειας και στο τέλος έχουμε τους τελικούς του NBA (όπου συμμετέχει η νικήτρια ομάδα της κάθε περιφέρειας). Στους προημιτελικούς της κάθε περιφέρειας αγωνίζονται: ο 1ος με τον 8ο, ο 2ος με τον 7ο, ο 3ος με τον 6ο και ο 4ος με τον 5ο. Το πλεονέκτημα έδρας το έχει πάντα η ομάδα που τερμάτισε υψηλότερα στην κανονική διάρκεια. Η κάθε ομάδα χρειάζεται 4 νίκες για να προκριθεί στην επόμενη φάση (δηλ. μάξιμουμ 7 αγώνες). Οι πρώτοι 2 αγώνες διεξάγονται στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα, οι 2 επόμενοι είναι στην έδρα της άλλης ομάδας και μετά αν χρειαστούν και άλλα ματς πάει ως εξής: 5ο ματς στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα, 6ο ματς στην έδρα της άλλης ομάδας και 7ο ματς στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα.	Το NBA 2018-19 είναι το 73ο αγωνιστικό έτος της κορυφαίας διοργάνωσης καλαθοσφαίρισης των ΗΠΑ. Η κανονική περίοδος ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου του 2018. Το All Star Game του 2019 διεξήχθη στο Spectrum Center στη Σάρλοτ (Βόρεια Καρολίνα). Η κανονική περίοδος ολοκληρώθηκε στις 10 Απριλίου 2019 και τα Πλέι Οφ ξεκίνησαν στις 13 Απριλίου.	https://el.wikipedia.org/wiki/NBA_2018-19
Προσωπικότητα	Η συστηματική ενασχόληση με την έννοια της προσωπικότητας προϋπήρχε της σύγχρονης ψυχολογίας στη Φιλοσοφία, στη φυσιολογία, στη νομική επιστήμη, καθώς και στη λογοτεχνία. Σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους η σύγχρονη επιστημονική ψυχολογία διερευνά την προσωπικότητα απ' τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, έχουν αναπτυχθεί τρεις βασικές προσεγγίσεις, καθεμιά απ' τις οποίες έχει τα δικά της χαρακτηριστικά: ο παραδοσιακός τρόπος προσέγγισης της προσωπικότητας το ρεύμα της κριτικής ψυχολογίας και ο κοινωνικός δομισμός.Η προσέγγιση της κριτικής ψυχολογίας και ο κοινωνικός δομισμός αποτελούν τις σύγχρονες απόψεις σχετικά με τη διερεύνηση της προσωπικότητας. Ο παραδοσιακός τρόπος διερεύνησης της προσωπικότητας τοποθετείται χρονικά απ' τα τέλη του 19ου αιώνα έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Κεντρικό χαρακτηριστικό αυτού του τρόπου προσέγγισης αποτελεί η έννοια του χαρακτηριστικού. Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, σύμφωνα πάντα μ' αυτή την άποψη είναι σταθερά, παγιωμένα, με τρόπο ώστε να ορίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα και να διαφοροποιούν το ένα άτομο από το άλλο. Η προσωπικότητα, συνεπώς, αποτελεί ένα σύνολο τέτοιων χαρακτηριστικών π.χ. εξωστρέφεια, επιθετικότητα, πείσμα, γενναιοδωρία κλπ. Στα πλαίσια μιας τέτοιας θεώρησης της προσωπικότητας, η έρευνα χρησιμοποιεί κατ' εξοχήν ψυχομετρικά τεστ προσωπικότητας. Επίσης, γίνεται αντιληπτό πως η έννοια του χαρακτηριστικού της προσωπικότητας, οδηγεί στην αρχή των ατομικών διαφορών. Αυτό σημαίνει πως κάθε άτομο διαθέτει μια τέτοια σύνθεση χαρακτηριστικών που είναι μοναδική και τον διαφοροποιεί απ' τον παρακείμενό του (η έννοια της μοναδικότητας). Οι όροι κριτική ψυχολογία και κοινωνικός δομισμός είναι παρεμφερείς αλλά όχι ταυτόσημοι. Ο κοινωνικός δομισμός αποτελεί μια ευρύτερη έννοια που κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχει και το ρεύμα της κριτικής ψυχολογίας. Βασικό χαρακτηριστικό και των δύο προσεγγίσεων είναι η κριτική τους στάση απέναντι στις κοινωνικές επιστήμες και βέβαια στην ψυχολογία. Σύμφωνα με τον κοινωνικό δομισμό, δεν υπάρχει αντικειμενική γνώση και αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον εαυτό μας βασίζεται σε υποκειμενικές παρατηρήσεις. Συνεπώς, θα πρέπει να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στην υπάρχουσα γνώση. Όσον αφορά την προσωπικότητα, ο κοινωνικός δομισμός υποστηρίζει ότι η προσωπικότητα αποτελεί απόρροια των αλληλεπιδράσεων και σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των ατόμων. Αυτό σημαίνει πως η προσωπικότητα δομείται κοινωνικά και δεν υπαγορεύεται από εσωτερικές δυνάμεις. Η κριτική ψυχολογία ασκεί κριτική στον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η παραδοσιακή ψυχολογία και ασκείται η κλινική πρακτική. Το ρεύμα αυτό διαδόθηκε κατά τη δεκαετία του 1990.	Προσωπικότητα είναι το σύνολο των ιδιαίτερων ψυχικών και πνευματικών χαρακτηριστικών και των τρόπων συμπεριφοράς ενός ατόμου. Αυτό το σύνολο συμβάλλει στη μοναδικότητα ενός ατόμου. Η προσωπικότητα περιλαμβάνει το σύνολο των διανοητικών και εκπαιδευτικών χαρακτηριστικών, τη συγκινησιακή διάθεση, τις τάσεις συμπεριφοράς, το χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου και διαμορφώνεται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των κληρονομικών χαρακτηριστικών και του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα αυτού της πρώτης παιδικής ηλικίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
Μπαλτσίκ	Η πόλη πήρε το όνομά της από το μεσαιωνικό ηγεμόνα Μπαλίκ, αδελφό του Ντομπρότιτσα, από τον οποίο πήρε το όνομά της η πόλη του Ντόμπριτς. Ιδρυθείσα ως Θρακικός οικισμός, αργότερα αποικίστηκε από τους Ίωνες με το όνομα Κρουνοί τον 5ο π.Χ. αιώνα στη δυτική παραλία του Ευξείνου Πόντου, ανάμεσα στη Βιζώνη και την Οδησσό. Η ονομασία Κρουνοί προερχόταν από τα πλούσια νερά και τις ιαματικές πηγές που υπήρχαν στην περιοχή. Μετονομάστηκε αργότερα Διονυσόπολις προς τιμήν του θεού Διονύσου, όταν κάποια θυελλώδη νύχτα έβγαλε η θάλασσα στις ακτές της ένα άγαλμα του Διονύσου, όπως μνημονεύει ο Βυζαντινός γραμματικός Στέφανος Βυζάντιος. Η Διονυσόπολη ήταν μια πλούσια και ισχυρή πόλη, που αποτελούσε τον 3ο π.Χ. αιώνα μέλος της Θρακικής Πεντάπολης και αργότερα μέλος της Εξάπολης του Ευξείνου Πόντου. Μεταξύ των ετών 200 π.Χ και 72 π.Χ. η πόλη εμφανίζεται ανεξάρτητη και κόβει δικά της νομίσματα με την επιγραφή «Διονυσοπολιτών», όπως επιβεβαιώνεται από νομισματικά και άλλα ευρήματα. Κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια η Διονυσόπολη ανήκε στην επαρχία της Κάτω Μοισίας και μετά το Διοκλητιανό περιήλθε στην επαρχία της Σκυθίας. Αργότερα έγινε Βυζαντινό και Βουλγαρικό φρούριο. Επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η πόλη έγινε γνωστή με το σημερινό της όνομα, που ίσως προέρχεται από μια Γκαγκαούζικη λέξη που σημαίνει «μικρή πόλη». Μια άλλη άποψη είναι ότι το πραγματικό όνομά της προέρχεται από εκείνη του τοπικού ευγενούς - Μπαλίκ. Μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας το 1878 το Μπαλτσίκ αναπτύχθηκε ως κέντρο μιας πλούσιας γεωργικής περιοχής, λιμάνι εξαγωγής σιτηρών και επαχιακή πόλη και αργότερα ως σημαντικός τουριστικός προορισμός με το παραλιακό θέρετρο Αλμπένα στο νότιο τμήμα της. Η εθνοτική σύνθεση άλλαξε σταδιακά από κυρίως Γκαγκαούζικη και Ταταρική/Τουρκική σε κυρίως Βουλγαρική. Σύμφωνα με εκτίμηση της Βουλγάρας ιστορικού Ράινα Γκαβρίλοβα ο βουλγαρικός πληθυσμός πριν το 1878 ήταν μόνο περίπου 10%. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011 η εθνοτική σύνθεση του Μπαλτσίκ είναι η εξής: Βούλγαροι: 7.916 (72,9%) Τούρκοι: 1.715 (15,8%) Ρομά: 954 (8,8%) Αλλοι: 191 (1,8%) Ακαθόριστοι: 79 (0,7%) Μη δηλώσαντες: 755 (6,5%)Μετά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913, η πόλη έγινε μέρος του Βασιλείου της Ρουμανίας. Επανακτήθηκε από τη Βουλγαρία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1916-1919), αλλά η Ρουμανία αποκατέστησε την εξουσία της όταν οι εχθροπραξίες στην περιοχή σταμάτησαν. Το 1940, λίγο πριν το ξέσπασμα στην περιοχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Μπαλτσίκ παραχωρήθηκε από τη Ρουμανία στη Βουλγαρία με τους όρους της Συνθήκης της Κραϊόβα. Κατά τη διάρκεια της διοίκησης της Ρουμανίας το Παλάτι του Μπαλτσίκ ήταν η αγαπημένη θερινή κατοικία της Βασίλισσας Μαρίας της Ρουμανίας και της άμεσης οικογένειάς της. Στην πόλη βρίσκεται η Ανατολίτικη Επαυλη της Μαρίας, τον τόπο όπου φυλασσόταν η καρδιά της, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της, μέχρι το 1940 (οπότε η Συνθήκη της Κραϊόβα επέστρεψε την περιοχήστη Βουλγαρία). Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Κάστρο Μπραν, στην κεντρική Ρουμανία. Σήμερα, το Παλάτι του Μπαλτσίκ και ο παρακείμενο Βοτανικός Κήπος είναι τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης. Κατά το Μεσοπόλεμο το Μπαλτσίκ ήταν επίσης αγαπημένος προορισμός Ρουμάνων αβάν-γκαρντ ζωγράφων, δανείζοντας το όνομά του σε μια άτυπη σχολή μετα-ιμπρεσιονιστών ζωγράφων - η Σχολή Ζωγραφικής του Μπαλτσίκ - που ήταν σημαντική για την ανάπτυξη της ρουμανικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα. Πολλά έργα των καλλιτεχνών που αποτελούσαν την ομάδα απεικονίζουν τα σπίτια της πόλης και τους Τούρκους κατοίκους, καθώς και τη θάλασσα. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα πέρασε 11 μέρες στο παλάτι του Μπαλτσίκ τραβώντας σκηνές της ταινίας Youth Without Youth Το, για την ώρα σε αχρησία, Αεροδρόμιο του Μπαλτσίκ προβλέπεται να λειτουργήσει για εταιρείες χαμηλού κόστους, ιδιαίτερα από τη Ρωσία. Ο διάσημος Τούρκος ποιητηής Ναζίμ Χικμέτ έγραψε το γνωστό του ποίημα "Μαβί Λιμάν" (Το Μπλε Λιμάνι) στο μπαλτσίκ. Κατά τη διάρκεια της υπαγωγής και διοίκησης του Μπαλτσίκ από τη Ρουμανία, η πόλη ήταν προσφιλές θέρετρο της βασίλισσας Μαρίας της Ρουμανίας (1875 – 1938), συζύγου του βασιλιά Φερδινάνδου Α' της Ρουμανίας, η οποία έχτισε εδώ τη θερινή κατοικία της, γνωστής ως «Ήσυχη Φωλιά» (Tenha Yuva). Το μικρό αυτό βασιλικό παλάτι άρχισε να χτίζεται το έτος 1924 σε σχέδια των Ιταλών αρχιτεκτόνων Augustino και Americo, με μορφολογικά στοιχεία ανατολίτικης και βαλκανικής αρχιτεκτονικής. Στο ανάκτορο αυτό συνυπάρχει ένας μουσουλμανικός μιναρές με ένα χριστιανικό παρεκκλήσιο, που αντανακλούν τις θρησκευτικές περί μπαχαϊσμού πεποιθήσεις της βασίλισσας. Ο πέτρινος θρόνος της βασίλισσας Μαρίας, που υπάρχει στους κήπους του παλατιού και αγναντεύει την ανοικτή θάλασσα, είναι σήμερα προσφιλές σημείο φωτογράφησης των επισκεπτών του ανακτόρου. Το δαιδαλώδες πάρκο του παλατιού απομιμείται το μυθικό λαβύρινθο της Κρήτης. Περίφημος είναι και ο Βοτανικός Κήπος του Μπαλτσίκ, με 3.000 περίπου είδη φυτών, μια σπάνια συλλογή κάκτων και αιωνόβια άνω των 300 ετών δένδρα. Κάθε χρόνο πραγματοποιείται στη πόλη του Μπαλτσίκ το Φεστιβάλ ταινιών Μικρού μήκους IN THE PALACE Αρμουταλάν - Τουρκία Σούλογλου - Τουρκία Μπραν - Ρουμανία Μαγκάλια - Ρουμανία Στάρα Λιούμποβνα - Σλοβακία Χαγκφορς - Σουηδία Τσέσυν - Πολωνία Τάμποφ - Ρωσία Γκάλιτς - Ρωσία "BULGARIA: Tour Guide", pp. 475 – 476, TANGRA TanNakRa Publisher, Sofia, 2006. Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα", λήμμα "Διονυσόπολις", τόμ. 21, σελ. 145 - 146, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Balchik στο Wikimedia Commons	Το Μπαλτσίκ (βουλγαρικά: Балчик, Balchik) είναι παραλιακή πόλη της βορειοανατολικής Βουλγαρίας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στην περιοχή της Νότιας Δοβρουτσάς. Βρίσκεται στην Επαρχία Ντόμπριτς. Η πόλη απλώνεται γραφικά σε λοφώδεις επίπεδα που κατεβαίνουν από το οροπέδιο της Δοβρουτσάς στη θάλασσα και είναι από τις πιο γραφικές πόλεις και ένα από τα πιο πολυσύχναστα και δημοφιλή παραθεριστικά κέντρα της Βουλγαρίας. Έχει πληθυσμό 12.196 κατοίκους (2009) και βρίσκεται 42 χλμ. βορειοανατολικά της Βάρνας και 501 χλμ. βορειοανατολικά της Σόφιας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA
Βαλεντίνος	Γεννήθηκε στην Αίγυπτο περίπου το 100 μ.Χ. και μορφώθηκε επί Αδριανού (117-138) στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδαξε το σύστημα του, και ταξίδεψε στη Ρώμη (135), στην Εκκλησία της οποίας προσπάθησε να σταδιοδρομήσει χωρίς επιτυχία. Εκεί τελικά δημιούργησε δική του εκκλησία και σχολή, στην οποία δίδαξε μέχρι την εποχή του Ανίκητου (154-165) και κατόπιν επισκέφθηκε την Κύπρο όπου αφού συνέστησε ισχυρή ομάδα μαθητών, πέθανε. Χάρη στα διανοητικά του χαρίσματα, και στη γνώση της ελληνικής φιλοσοφίας, από την οποία επηρεάσθηκε, χρησιμοποίησε την Καινή Διαθήκη και δίδαξε με τρόπο τέτοιο, ώστε να δημιουργήσει στους κόλπους της Εκκλησίας μία σημαντική κρίση, στην έξοδο από την οποία βοήθησε πολύ ο Ειρηναίος, στον οποίο οφείλεται η πρώτη περιγραφή και προσπάθεια αναίρεσης του συστήματος του Βαλεντίνου. Οι γνώσεις που υπάρχουν σήμερα για τον ίδιο και τη γνωστική του σχολή, αντλούνται κυρίως από δύο εκκλησιαστικούς συγγραφείς: Τον Ειρηναίο που αποτελεί και την πιο αρχαία πηγή (περίπου το 180 μ.Χ.) και παρουσιάζει μια σχετικά λεπτομερή περιγραφή του θεολογικού συστήματος του Βαλεντινιανισμού διανθισμένη βέβαια από έντονο απολογητικό λόγο. Τον Κλήμη Αλεξανδρείας που γράφει περίπου το 200 μ.Χ. και παραθέτει αποσπάσματα από το έργο του Βαλεντίνου που προέρχονται από φιλοσοφικές πραγματείες, κηρύγματα με θέμα την κατάλυση του θανάτου ("απ' αρχής αθάνατοι έστε και τέκνα ζωής έστε αιωνίας και τον θάνατον ηθέλετε μερίσασθαι εις εαυτούς, ίνα δαπανήσητε αυτόν και αναλώσητε, και αποθάνη ο θάνατος εν ύμίν") και την παρουσία της αλήθειας στα παγανιστικά κείμενα, καθώς και μια ομιλία με θέμα τον Αδάμ. Στον Βαλεντίνο αποδίδονται διάφορα έργα (Επιστολές, Ομιλίες, Ψαλμοί κ.ά.) από τα όποια σώζονται μόνο αποσπάσματα. Υπάρχει πάντως ένα Γνωστικό κείμενο που ανακαλύφθηκε στο Ναγκ Χαμαντί της Αιγύπτου το 1945/46 και οι περισσότεροι των ειδικών ερευνητών ταυτίζουν με το Ευαγγέλιο της Αληθείας, το οποίο, όπως αναφέρει ο Ειρηναίος ("Κατά Αιρέσ." 3.11.9) θεωρούσαν οι οπαδοί του Βαλεντίνου σαν πέμπτο Ευαγγέλιο. Θεωρείται πιθανό ότι γράφτηκε στα μέσα ή προς το τέλος του δεύτερου αιώνα, ίσως από κάποιο μέλος της σχολής του Βαλεντίνου αν όχι από τον ίδιο, όπως υποστηρίζουν αρκετοί μελετητές. Κατά τον Βαλεντίνο, στην αρχή προϋπήρχε ένας Αιών (που στη γλωσσά των γνωστικών είναι τα ενδιάμεσα πνευματικά όντα, που γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου), ο Προπάτωρ που συνυπήρχε με την Έννοια ή Σιγή αποτελώντας την πρώτη συζυγία, από την οποία προήλθε άλλη συζυγία, ο Νους και η Αλήθεια. Από αυτήν προήλθε ο Λόγος και η Ζωή και από αυτούς, ο Άνθρωπος και η Εκκλησία. Κατ' αυτόν τον τρόπο συγκροτείται το "πλήρωμα" που αποτελείτο από τριάντα αιώνες. Ο Βαλεντίνος δε αποδεχόταν πολλές σειρές "αιώνων", αλλά μόνο μία σειρά, η οποία περιείχε ζεύγη αρσενικού-θηλυκού.Βεβαίως ο όρος "πλήρωμα" είναι παλαιότερος του Βαλεντίνου και χρησιμοποιήθηκε από τον Γνωστικισμό με δυαρχικό περιεχόμενο όπου το "πλήρωμα του καλού" αντιτίθεται στο "πλήρωμα του κακού". Σύμφωνα με τους ερευνητές άλλωστε, ο Απόστολος Παύλος σε παρόμοιες απόψεις απαντούσε αναφέροντας για τον Ιησού ότι: "εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς" (Κολ. 2:9)Ο τελευταίος, τριακοστός Αιώνας στο σύστημα του Βαλεντίνου, που ήταν η Σοφία επαναστάτησε και άφησε τον σύζυγό της από επιθυμία να πλησιάσει τον Προπάτορα. Επανήλθε μεν στην τάξη, αλλά είχε γίνει ήδη η κακή αρχή, που μπορούσε να διατάραξει την τάξη του πληρώματος. Ο Προπάτορας καλείται να βοηθήσει και προστάζει το Νου να ζευγαρώσει με τη Σοφία. Από την ένωση τους γεννήθηκε ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα, οι δύο νέοι "Αιώνες". Μετά την επαναφορά της τάξης, το σύνολο του πληρώματος των αιώνων, δημιούργησε το Νέο Αιώνα, τον άζυγο Ιησού Σωτήρα. Αυτός διαχώρισε τη Σοφία από τα πάθη της και δημιουργήθηκε έτσι, η Ουράνια και Επίγεια Σοφία. Η Επίγεια Σοφία (ή Αχαμώθ) εξεβλήθη από το πλήρωμα και έδωσε τα πρώτα σπέρματα ζωής του παρόντος εμπαθούς κόσμου (που βρίσκεται σε αντίθεση με το απαθές πλήρωμα).Από τα σπέρματα αυτά προέκυψε ο Δημιουργός θεός της Παλαιάς Διαθήκης, πλάσμα ανάμεικτο από θεία και υλική φύση. Στη συνέχεια ο Δημιουργός έπλασε τον άνθρωπο από ύλη και ψυχή, ενώ η Αχαμώθ τον προίκισε με το πνεύμα, που έχει θεία προέλευση. Για να επανέλθουν πίσω στο πλήρωμα όλα τα ανώτερα πνευματικά στοιχεία, κατέβηκε στη Γη, απεσταλμένος του Πληρώματος, ο Ιησούς-Σωτήρας με επιπλέον σκοπό την καταστροφή του υλικού κόσμου (εκπύρωση) και την αποκατάσταση των πάντων. Επιπλέον ήταν προορισμένος να δράσει ως Λυτρωτής του κόσμου, να αποκαλύψει στους ανθρώπους το Χριστό και να τους γλιτώσει από την καταπίεση του Δημιουργού. Την ώρα της Σταύρωσης ο Αιώνας-Χριστός εγκατέλειψε τον Ιησού με τον οποίο είχε ενωθεί κατά τη βάπτιση στον Ιορδάνη.Καθώς κάποιοι δεν κατανόησαν το θείο μήνυμα του, δεν πήραν όλοι οι άνθρωποι μέρος στο λυτρωτικό του έργο και έτσι χωρίστηκαν σε υλικούς, που ήταν τα τέκνα του διαβόλου, σε ψυχικούς, που είχαν ελεύθερη βούληση και μπορούσαν να σωθούν ή να απολεσθούν, και στους πνευματικούς, που ήταν ανώτεροι όλων, προορισμένοι από τη φύση τους για τη σωτηρία. Αυτοί ήταν οι Γνωστικοί, οι οποίοι κατείχαν τη μυστική, θεία γνώση, και γνώριζαν τη θεία ιεραρχία. Ο Βαλεντίνος πέτυχε μεγάλη εξάπλωση της σχολής του με τη βοήθεια μάλιστα σπουδαίων μαθητών, οι οποίοι συχνά διαφοροποίησαν σε πολλά σημεία τη διδασκαλία του. Συγχρόνως όμως οι αρχαίες πηγές δεν κάνουν πάντοτε διάκριση μεταξύ των προσωπικών αντιλήψεων του Βαλεντίνου και των ιδεών των μαθητών του, οι γνωστότεροι από τους οποίους ήταν: ο Πτολεμαίος, ο Ηρακλέων, ο Φλωρίνος, ο Σεκούνδος, ο Ιούλιος Κασσιανός κ.ά. Martin, R. P., & Davids, P. H., "Dictionary of the later New Testament and its developments", InterVarsity Press, 1997, λήμμα: Gnosis, Gnosticism "Journal of the Evangelical Theological Society", Volume 24 (24:250-264), 1981 "Το Ευαγγέλιο του Ιούδα", National Geographic, Αθήνα, 2006 Παπαδόπουλου Σ., "Πατρολογία", Τόμος Α', Αθήνα, 2000 "Απόκρυφα κείμενα της Καινής Διαθήκης", Τόμος ΣΤ', Πύρινος Κόσμος, 1993 Εγκυκλοπαίδεια "ΔΟΜΗ" 2003, λήμματα: Βαλεντίνος, Γνωστικισμός Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος-Larous-Britannica", λήμματα: Βαλεντίνος, Γνωστικισμός	Ο Βαλεντίνος (ή Ουαλεντίνος) ήταν Αιγύπτιος γνωστικός του 2ου μ.Χ. αιώνα και ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του χριστιανίζοντος Γνωστικισμού, ιδρυτής του συστήματος του Βαλεντινιανισμού.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
Τουλίπα	Οι τουλίπες είναι βολβόριζα φυτά και ο βολβός τους είναι ωοειδής και καλύπτεται από διάφορους μεμβρανοειδείς χιτώνες καστανού χρώματος. Ο πολλαπλασιασμός τους γίνεται με τους βολβούς αυτούς, οι οποίοι δημιουργούν υπόγεια ριζώματα και, με τη σειρά τους, τα ριζώματα αυτά νέους βολβούς, και έτσι μπορούν να δημιουργηθούν ολόκληρες αποικίες. Τα φύλλα της τουλίπας είναι μακριά και σαρκώδη, αυλακωτά με σχήμα λογχοειδές ή ωοειδές. Από το κέντρο των φύλλων βγαίνει ένας μακρύς βλαστός που φτάνει σε ύψος τα 70 εκατοστά και φέρει στην κορυφή του ένα μόνο μεγάλο άνθος, σχήματος κυπέλλου, μονόχρωμο σε ποικίλους χρωματισμούς. Τα κύρια χρώματα των ανθέων της τουλίπας είναι το κίτρινο και το κόκκινο, αλλά βρίσκουμε και λευκά, πορφυρά και ροζ άνθη. Ο καρπός της τουλίπας είναι κάψα τριγωνικού σχήματος που φέρει πολλά μικρά σπόρια. Οι τουλίπες φύονται σε βραχώδεις περιοχές, ορεινές και ημιορεινές, εκεί όπου αναπτύσσονται και άλλα ποώδη φυτά. Ορισμένα είδη τουλίπας έχουν σχέση με καλλιεργούμενες περιοχές, ιδιαίτερα αυτές όπου φύονται και σιτηρά. Μεγάλες οργανωμένες καλλιέργειες του φυτού βρίσκονται στην Ολλανδία, που καλύπτουν τεράστιες εκτάσεις γι' αυτό η Ολλανδία ονομάζεται και «χώρα της τουλίπας». Στην Ελλάδα βρίσκονται ως αυτοφυή 9 είδη. Τα πιο σημαντικά είναι: Τουλίπα η κυματόφυλλος (Tulipa undulatifolia) ή Τουλίπα η βοιωτική (Tulipa boeotica). Θεωρείται η πιο ωραία από τις Ελληνικές τουλίπες. Τα άνθη της είναι σχήματος κουδουνιού, και εσωτερικά έχουν βαθύ πορφυρό χρώμα με μία στενή ζώνη χρυσοκίτρινου χρώματος. Βρίσκεται σε περιοχές της Πελοποννήσου και στην κεντρική Ελλάδα ανάμεσα σε άλλα καλλιεργούμενα φυτά. Καλλιεργείται επίσης ως καλλωπιστικό φυτό σε κήπους και διάφορα πάρκα.Τουλίπα η νότια (Tulipa australis) ή πρώιμη. Έχει στενά φύλλα και χρυσοκίτρινα εσωτερικά άνθη, κόκκινα εξωτερικά. Ανθίζει κατά τους μήνες Απρίλιο-Ιούνιο σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές.Κρητική τουλίπα (Tulipa cretica). Το φυτό φτάνει σε ύψος τα 15 εκατοστά, έχει 2-3 λεία φύλλα επίπεδα, ενώ τα άνθη της είναι κατάλευκα με ροζ άκρες. Βρίσκεται σε όλες τις περιοχές της Κρήτης, κυρίως σε βουνά, αλλά και σε χαμηλότερα ημιορεινά.Τουλίπες της Χίου: Στη Χίο φύονται τέσσερα είδη τουλίπας, τα τρία από τα οποία φύονται αποκλειστικά στη Χίο. Οι ντόπιοι τις ονομάζουν Λαλάδες. Τα είδη της τουλίπας στη Χίο είναι η Tulipa praecox, η Tulipa agenesis, η Tulipa clusiana και η Tulipa undulatifolia. Τις συναντάμε κυρίως στο κεντρικό και ίσως και στο νοτιοανατολικό μέρος του νησιού. Το πότε αρχίζουν να ανθίζουν εξαρτάται από το πόσο καλός είναι ο καιρός. Τα άνθη της τουλίπας δεν διατηρούνται πάνω από 7 με 10 μέρες.Τουλίπα της ΠελοποννήσουΣτην Πελοπόννησο συναντάμε την κιτρινοπορτοκαλί τουλίπα στον Μαλέα και στο Χιονοβούνι, η οποία μοιάζει με φλόγα και τη λέμε "φαναράκι". Η ελληνική χλωρίδα περιέχει εννέα είδη του ίδιου γένους: τη χαγερεία, την κλουσιανή, τη νότια, την ορφανίδεια, την ορεινή, την πρώιμη, την κρητική, τη βραχοφυή και τη βοιωτική. Σε πολλούς Ελληνικούς μύθους αναφέρεται η λέξη τουλίπα. Μύθοι που σχετίζονται με την ιστορία της γέννησής της. Ένας από αυτούς τους μύθους: Στην Ανατολή (Κουρδιστάν) κάποτε ήταν ένας πρίγκιπας Κούρδος που τον έλεγαν (Φαρχάντ) (Farhad). Ήταν πολύ ερωτευμένος με τη (Σιρίν) (Shirin). Μια μέρα η αγαπημένη του σκοτώθηκε, ο Φαρχάντ τότε έπεσε με το άλογό του σε έναν γκρεμό θέλοντας να αυτοκτονήσει. Το αίμα του απλώθηκε στο έδαφος και κάθε σταγόνα του έγινε τουλίπα. Από εκείνη τη στιγμή η τουλίπα έγινε το έμβλημα της απόλυτης αγάπης.	Η Τουλίπα είναι αγγειόσπερμο, μονοκοτυλήδονο φυτό το οποίο ανήκει στην τάξη Λειριώδη (Liliales) και στην οικογένεια Λειριοειδή (Liliaceae). Υπάρχουν 100 περίπου είδη τουλίπας που είναι όλα πολυετή ποώδη φυτά των περιοχών της Ευρώπης και της δυτικής και κεντρικής Ασίας. Η τουλίπα καλλιεργείται συστηματικά κυρίως στη βόρεια και δυτική Ευρώπη όπου έφτασε στις αρχές του 16ου αιώνα και αναπτύχθηκαν πάμπολλες ποικιλίες. Η εισαγωγή ορισμένων μορφών τουλίπας στην Ολλανδία κατά το 17ο αιώνα, οδήγησε σε πραγματική μανία και επανάσταση, καθώς πληρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά από καλλιεργητές-συλλέκτες για κάποιο βολβό στην αναζήτηση σπανίων χρωμάτων και σχημάτων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%80%CE%B1
Τομάς Σκουχραβί	Σε επίπεδο συλλόγων, ο Σκουχραβί έπαιξε ως επί το πλείστον στην ιταλική Σέριε Α στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη Τζένοα, έχοντας υπογραφεί από τη Σπάρτα Πράγας, σχηματίζοντας ένα παραγωγικό δίδυμο με τον Ουρουγουανό Κάρλος Αγκιλέρα. Ο ψηλός και δυνατός Σκουχραβί συνήθως αποκτούσε πλήρη φόρμα και ικανότητα αργότερα στη σεζόν, ενώ ο μικρότερος και ταχύτερος Αγκιλέρα έδινε τον καλύτερό του εαυτό στους πρώτους αγώνες και μαζί κατάφεραν να δώσουν στη Τζένοα μια ισχυρή επίθεση όλο το χρόνο. Τη σεζόν 1990–1991, οι δύο παίκτες σημείωσαν 15 γκολ ο καθένας, αρκετά για την ισοβαθμία στην τρίτη θέση στη βαθμολογία των σκόρερ, οδηγώντας την Τζένοα στην τέταρτη θέση στην τελική κατάταξη, αναμφισβήτητα το καλύτερο αποτέλεσμα στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Την επόμενη χρονιά βοήθησε την ομάδα του να φτάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου τελικά αποκλείστηκαν από τον μετέπειτα πρωταθλητή Άγιαξ. Ο Σκουχραβί σημείωσε συνολικά 57 γκολ με τη Τζένοα και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ του συλλόγου στη Σέριε Α. Έφυγε από τη Τζένοα το 1995 για να ενταχθεί στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας, όπου τελείωσε την καριέρα του. Σε διεθνές επίπεδο, ο Σκουχραβί έπαιξε για την Τσεχοσλοβακία και αργότερα την Τσεχία, παίζοντας συνολικά σε 49 αγώνες, σημειώνοντας 17 γκολ. Για την Τσεχοσλοβακία έπαιξε 43 αγώνες και σημείωσε 14 γκολ, ενώ για την Τσεχία έπαιξε 6 αγώνες, σημειώνοντας 3 γκολ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου σκόραρε 5 γκολ και έγινε ο δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης. Αυτό περιελάμβανε ένα χατ τρικ εναντίον της Κόστα Ρίκα. Μετά τη αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, ο Σκουχραβί επέστρεψε στη Λιγυρία, όπου εργάζεται ως ιδιοκτήτης εστιατορίου και ειδήμονας ποδοσφαίρου για ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο ξάδερφός του, Ρομάν Σκουχραβί, είναι πρώην ποδοσφαιριστής και σήμερα προπονητής ποδοσφαίρου. Τομάς Σκουχραβί στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com Προφίλ στο Transfermarkt.com	Ο Τομάς Σκουχραβί (τσέχικα: Tomáš Skuhravý) (γενν. 7 Σεπτεμβρίου 1965) είναι Τσέχος πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Είναι διάσημος για το ότι σημείωσε 5 γκολ με κεφαλιά για την Τσεχοσλοβακία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%87%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AF
Βαγράτιος Γ΄ της Γεωργίας	Ήταν γιος του Γκούργκεν πρίγκιπα του Κάρτλι και της συζύγου του Γκουραντούχτ, που ήταν κόρη του Γεωργίου Β΄ της Αμπχαζίας. Όντας ακόμη ανήλικος, ο Βαγράτ υιοθετήθηκε από τον άτεκνο συγγενή του Δαβίδ Γ΄ τον Κουροπαλάτη (βασ. 990–1000), ηγεμονεύοντα πρίγκιπα του Τάο και τον πιο ισχυρό ηγεμόνα στον Καύκασο. Το βασίλειο της Αμπχαζίας βρισκόταν τότε υπό την κυριαρχία του Θεοδοσίου Γ΄ του Τυφλού, ενός αδύναμου και δυσοίωνου βασιλιά, ο οποίος ήταν θείος του Βαγράτ Γ΄ από την πλευρά της μητέρας του. Το βασίλειο είχε βυθιστεί σε απόλυτο χάος και φεουδαρχικό πόλεμο. Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση, ο πρίγκιπας Kβιρίκε Β΄ του Καχέτι (939–976), περιοχής που είναι τώρα το ανατολικότερο μέρος της Γεωργίας, επιτέθηκε στο Kάρτλι, μέχρι τότε υπό την εξουσία των βασιλέων της Αμπχαζίας, και πολιόρκησε το λαξευμένο σε βράχο οχυρό του Ουπλιστσίχε. Ο Ιοάνε Μαρούσις-ντζε, ο ενεργητικός κυβερνήτη (eristavi) του Kάρτλι, παρότρυνε το 976 τον Δαβίδ Γ΄ του Tάο να πάρει τον έλεγχο της επαρχίας ή να την δώσει στον Bαγράτ Γ΄ ως κληρονομική κτήση. Ο Δαβίδ Γ΄ απάντησε δυναμικά και οι Καχέτιοι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν, για να αποφύγουν την αναμέτρηση. Ο Δαβίδ Γ΄ έδωσε το Κάρτλι στον Βαγράτ Γ΄ και τοποθέτησε τον Γκούργκεν ως αντιβασιλιά του. Οι Καχέτιοι επέστρεψαν γρήγορα στην επιθετικότητά τους και συνέλαβαν τον Βαγράτ Γ΄ και τους γονείς του. Ωστόσο ο Δαβίδ Γ΄ επενέβη αμέσως και αποκατέστησε τον θετό του γιο στο Κάρτλι. Το 978 ο Iοάνε Μαρούσις-ντζε, με τη βοήθεια του Δαβίδ Γ΄, ανάγκασε τον Θεοδόσιο Γ΄ της Αμπχαζίας να παραιτηθεί από τον θρόνο υπέρ του ανιψιού του Βαγράτ Γ΄. Ο τελευταίος άφησε τη μητέρα του Γκουραντούχτ να κυβερνήσει το Κάρτλι και προχώρησε στο Κουτάισι, για να στεφθεί βασιλιάς των Αμπχαζίων. Η αταξία ήταν ακόμα ανεξέλεγκτη στο βασίλειο, αλλά η καταγωγή του Βαγράτ Γ΄, τόσο από τη δυναστεία των Βαγκρατιδών, όσο και από τις Αμπχαζιανές δυναστείες, τον έκανε αποδεκτή επιλογή για τους ευγενείς του βασιλείου, που είχαν πια κουραστεί από τις εσωτερικές διαμάχες. Μέσα σε δύο χρόνια ο Βαγράτ Γ΄ ανέλαβε πλήρως τις κυβερνητικές εξουσίες. Αποδείχθηκε ικανός ηγεμόνας και επέτυχε να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη στο βασίλειό του. Ενώ βρισκόταν στο Κουτάισι, οι αντιπολιτευόμενοι ευγενείς του Κάρτλι, με επικεφαλής τον Κάβταρ Τμπέλι, αγνόησαν την εξουσία της Γκουραντούχτ και διοικούσαν τα φέουδά τους ως ημι-ανεξάρτητοι ηγεμόνες. Όταν ο Βαγράτ Γ΄ επέστρεψε στο Κάρτλι, για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, οι ευγενείς αντέταξαν ένοπλη αντίσταση, αλλά ο βασιλιάς κέρδισε τη μάχη στο Μογκχρίσι και ανάγκασε τους επαναστάτες να υποταχθούν. Τελικά έστρεψε την προσοχή του στον Κλντεκάρι στο Κάτω Κάρτλι, του οποίου ο δούκας Ράτι συνέχιζε να αγνοεί τη βασιλική εξουσία και κυβερνούσε μάλλον ανεξάρτητα. Οι προετοιμασίες γι' αυτή την αποστολή το 989 προκάλεσαν μεγάλη σύγχυση, καθώς ο Δαβίδ Γ΄ του Τάο είχε παραπληροφορηθεί για τις αληθινές προθέσεις του θετού γιου του. Πεπεισμένος ότι ο τελευταίος σκόπευε να τον απομακρύνει και να τον σκοτώσει, ο Δαβίδ Γ΄ εξαπέλυσε μία αιφνιδιαστική επίθεση και διέλυσε τις δυνάμεις με επικεφαλής τον φυσικό πατέρα τού Βαγράτ Γ΄, τον Γκούργκεν, προτού φτάσει ο ίδιος ο βασιλιάς της Αμπχαζίας. Σύμφωνα με τα Γεωργιανά χρονικά, «Ο Βαγράτ μετά πήγε [στον Δαβίδ] μόνος του, έπεσε στα πόδια του και ορκίστηκε, ότι πήγαινε εναντίον του Ράτι. [Ο Δαβίδ] το πίστεψε και τον άφησε εν ειρήνη».Μετά τη συμφιλίωση με τον πατριό του, ο Βαγράτ Γ΄ μπόρεσε τελικά να δεχτεί υποτέλεια από τον Ράτι, ο οποίος εγκατέλειψε το δουκάτο του με το ξίφος του και αποσύρθηκε στη μικρή κληρονομιά του στο Αργκβέτι, στη δυτική Γεωργία. Ο Δαβίδ Γ΄ δολοφονήθηκε από τους ευγενείς του το 1000 και οι κτήσεις του, σύμφωνα με την προηγούμενη συμφωνία, πέρασαν στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ των Μακεδόνων. Ο Βαγράτ Γ΄ και ο Γκούργκεν, που ο δεύτερος βασίλευε τώρα ως βασιλιάς των βασιλέων των Γεωργιανών σε μέρη των νοτιοδυτικών εδαφών του Κάρτλι (994–1008), συναντήθηκαν με τον Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο, αλλά, ανίκανοι να αποτρέψουν την προσάρτηση του βασιλείου του Δαβίδ Γ΄, αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τα νέα σύνορα. Με την ευκαιρία αυτή, στον Βαγράτ Γ΄ απονεμήθηκε ο Βυζαντινός τίτλος του κουροπαλάτη και στον Γκούργκεν αυτός του μαγίστρου, που στην πραγματικότητα ήταν ανταγωνιστικοί τίτλοι, αφού το αξίωμα που απονεμήθηκε στον γιο ήταν μεγαλύτερο, από εκείνο που απονεμήθηκε στον πατέρα. Αυτό έγινε από τον Αυτοκράτορα, όπως αναφέρουν τα Γεωργιανά χρονικά, για να στραφεί ο Γκούργκεν εναντίον του Βαγράτ Γ΄, αλλά δεν υπολόγισε σοβαρά: "καθώς ο Γκούργκεν ήταν ειλικρινής και έντιμος και έτσι ο [Βασίλειος Β΄] δεν μπόρεσε να υποκινήσει τον φθόνο στην καρδιά εκείνου, αφού ο [Γούργκεν] δεν υπέκυψε στο τέχνασμα [του Βασιλείου] ». Αργότερα όμως την ίδια χρονιά, ο Γκούργκεν προσπάθησε να πάρει τη διαδοχή του Δαβίδ Γ΄ του Κουροπαλάτη με τη βία, αλλά έπρεπε να υποχωρήσει μπροστά στον Βυζαντινό διοικητή Νικηφόρο Ουρανό, δούκα της Αντιόχειας. Το 1008 ο Γκούργκεν απεβίωσε και ο Βαγκάτ Γ΄ τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς των βασιλέων των Γεωργιανών και έγινε έτσι ο πρώτος βασιλιάς ενός ενοποιημένου βασιλείου της Αμπχαζίας και της Ιβηρίας (με την ευρεία τους έννοια αυτές οι δύο περιοχές περιλάμβαναν την ίδια την Αμπχαζία/Aβασγία (αρχ. Κολχίδα, Eγκρίσι/Σαμεγκρέλο, Iμερέτι, Σβανέτι, Ράχα-Λεχούμι, Γκούρια, Ατζαρία, κανονικό Kάρτλι, εντεύθεν Τάο, Kλαρτζέτι, Σαβσέτι, Mεσχέτι, και Τζαβαχέτι), ό,τι ήταν εφεξής γνωστό ως Σακαρτβέλο - "όλη η Γεωργία". Αφού εξασφάλισε την κληρονομιά του, ο Βαγράτ Γ΄ προχώρησε σε διεκδίκηση τού ανατολικότερου Γεωργιανού πριγκιπάτου του Καχέτι και το προσάρτησε το 1010 περίπου, μετά από δύο χρόνια μαχών και επιθετικής διπλωματίας. Αυτό το σημαντικό απόκτημα έφερε το βασίλειο του Βαγράτ Γ΄ στη γειτονιά του εμιράτου των Σαδαδιδών του Aρράν στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν, του οποίου ο ηγεμόνας αλ-Φαντλ Α΄ ιμπν Μουχάμαντ (986–1031) επιτέθηκε στο Καχέτι μετά την ενσωμάτωση του Καχέτι στη Γεωργία. Ο Βαγράτ Γ΄ απώθησε αυτή την εισβολή και, σε συμμαχία με τον Γκαγκίκ Α΄ της Αρμενίας (989–1020), εκστράτευσε επιτυχώς εναντίον της πόλης Σαμκίρ των Σαδαδιδών, επιβάλλοντας φόρο υποτέλειας σε αυτή. Ωστόσο η εξωτερική πολιτική του Μπαγκράτ Γ΄ ήταν γενικά ειρηνική και ο βασιλιάς έκανε επιτυχείς ελιγμούς, για να αποφύγει τις συγκρούσεις τόσο με τους Βυζαντινούς, όσο και με τους Μουσουλμάνους γείτονες, παρόλο που το εκείθεν Tάο παρέμεινε σε Βυζαντινά και η Τιφλίδα σε Αραβικά χέρια. Η βασιλεία του Βαγράτ Γ΄, μία περίοδος υψίστης σημασίας στην ιστορία της Γεωργίας, επέφερε την τελική νίκη των Βαγρατιδών-Γεωργίας στις αιώνιες διαμάχες για την εξουσία. Ανυπομονώντας να δημιουργήσει πιο σταθερή και συγκεντρωτική μοναρχία, ο Βαγράτ Γ΄ εξάλειψε ή τουλάχιστον μείωσε την αυτονομία των δυναστικών πριγκίπων. Στα μάτια του, ο πιο πιθανός εσωτερικός κίνδυνος προερχόταν από τη γραμμή Kλαρτζέτι των Βαγρατιδών, που αντιπροσώπευαν τα εξαδέλφια του βασιλιά Σουμπάτ και Γκούργκεν. Αν και φαίνεται ότι αναγνώριζαν την εξουσία του Βαγράτ Γ΄, συνέχισαν να χαρακτηρίζονται ως βασιλείς και κυρίαρχοι του Κλαρτζέτι. Για να εξασφαλίσει τη διαδοχή τού γιου του Γεωργίου Α΄, ο Βαγράτ Γ΄ παρέσυρε τα εξαδέλφια του -με το πρόσχημα μίας συμφιλιωτικής συνάντησης- στο Κάστρο Πανασκέρτι και τους έριξε στη φυλακή το 1010. Τα παιδιά αυτών κατάφεραν να διαφύγουν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο Σουμπάτ και ο Γκούργκεν απεβίωσαν υπό κράτηση μέχρι το 1012. Ο Βαγράτ Γ΄ ήταν επίσης γνωστός ως μεγάλος υποστηρικτής τοης Γεωργιανής Ορθόδοξης παράδοσης. Όχι μόνο ενθάρρυνε τη μάθηση και την προστασία των καλών τεχνών, αλλά έκτισε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια σε όλο το βασίλειό του με τον «Καθεδρικό Ναό του Μπαγκράτι» στο Κουτάισι, τώρα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, τον καθεδρικό ναό της Μπέντια στην Αμπχαζία και τον καθεδρικό ναό Νικορτσμίντα στη Ράχα να είναι τα πιο σημαντικά. Ο Βαγράτ Γ΄ απεβίωσε το 1014 στο Κάστρο Πανασκέρτι στο Τάο και ενταφιάστηκε στον καθεδρικό ναό της Μπέντια. Αγιοποιήθηκε από τη Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία στις 22 Δεκεμβρίου 2016, με την ημέρα της εορτής του να ορίστηκε στις 7 Μαΐου (N.Η. 21 Μαΐου). Βυζαντινο-Γεωργιανοί πόλεμοι Διβάνι των Αμπχαζίων Βασιλέων Ιστορία της Γεωργίας Ταο-Κλαρτζέτι Eastmond, A (1998), Royal Imagery in Medieval Georgia, Penn State Press,(ISBN 0-271-01628-0) Lordkipanidze, Mariam (1967), Georgia in the XI-XII αιώνα, Ganatleba, επιμέλεια George B. Hewitt. Διατίθεται επίσης διαδικτυακά στο [1] Rapp, SH (2003), Studies In Medieval Georgian Historiography: Early Texts And Eurasian Contexts, Peeters Bvba(ISBN 90-429-1318-5) Suny, RG (1994), The Making of the Georgia Nation (2nd Edition), Bloomington and Indianapolis,(ISBN 0-253-35579-6)	Ο Βαγράτ/Παγκράτιος Γ΄, γεωργιανά: ბაგრატ III Bagrat III, (π. 960 – 7 Μαΐου 1014), από τον Οίκο των Βαγρατιδών-Ιβηρίας (Γεωργίας), ήταν βασιλιάς της Αμπχαζίας από το 978 και μετά (ως Βαγράτ Β΄) και βασιλιάς της Γεωργίας από το 1008 και μετά (ως Βαγράτ Γ΄). Ένωσε αυτούς τους δύο τίτλους, ώστε να κληρονομούνται δυναστικά και -μέσω της κατάκτησης και της διπλωματίας- πρόσθεσε περισσότερα εδάφη στο βασίλειό του, έτσι στην πράξη έγινε ο πρώτος ηγεμόνας του βασιλείου της Γεωργίας. Πριν στεφθεί ο Βαγράτ ως βασιλιάς, είχε επίσης βασιλεύσει στο Κάρτλι ως συγκυβερνήτης με τον πατέρα του Γκούργκεν από το 976 έως το 978.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
Φράγκο Κομορών	Έπειτα από την ανακήρυξη των Κομόρων σε γαλλικό προτεκτοράτο, το 1886, το γαλλικό φράγκο έγινε νόμισμα των νησιών. Το 1891, ο Σουλτάνος Σαΐντ Αλί του Ανζουάν κατασκεύασε κέρματα, σε αξία σαντίμ και φράγκων, τα οποία κυκλοφόρησαν από κοινού με το γαλλικό νόμισμα. Το 1912 οι Κομόρες έγιναν επαρχία της Μαδαγασκάρης, η οποία ήταν γαλλική αποικία. Ως το 1925 με μια εξαίρεση το 1920, κυκλοφορούσαν μόνο γαλλικά νομίσματα. Την 1η Ιουλίου του 1925 η γαλλική κυβέρνηση σύναψε συμφωνία με την τράπεζα Banque de Paris et des Pays-Bas και δημιουργήθηκε η Τράπεζα της Μαδαγασκάρης ( Banque de Madagascar), με έδρα το Παρίσι. Σε αυτήν παραχωρήθηκε ιδιωτικό μονοπώλιο για αποκλειστική εκτύπωση νομισμάτων για την αποικία της Μαδαγασκάρης. Το μαλαγασικό φράγκο (στα γαλλικά: franc malgace) ήταν ίσο σε αξία με το γαλλικό φράγκο και γαλλικά κέρματα εξακολούθησαν να κυκλοφορούν στο νησί, καθώς η Μαδαγασκάρη δεν απέκτησε δικά της κέρματα, παρά μόνο το 1943. Το 1945 οι Κομόρες έγιναν ξεχωριστό έδαφος της Γαλλίας, με συνέπεια τη μετονομασία της Τραπεζας σε Banque de Madagascar et des Comores (πάντα με έδρα το Παρίσι). Ένα υποκατάστημα άνοιξε στις Κομόρες το 1953. Ενώ τα χαρτονομίσματα άλλαξαν και συμπεριέλαβαν τις Κομόρες, τα κέρματα έγραφαν ακόμα το όνομα της Μαδαγασκάρης . Στις 26 Δεκεμβρίου του 1945 κυκλοφόρησε το φράγκο Μαδαγασκάρης-Κομόρων (CFA franc) και η αξία του ήταν σταθερή στα 1,7 γαλλικά φράγκα. Παράλληλα εξακολούθησαν να κυκλοφορούν τα παλαιά χαρτονομίσματα και κέρματα της Μαδαγασκάρης. Στις 17 Οκτωβρίου του 1948 η αξία του φράγκου CFA αναπροσαρμόστηκε στα 2 γαλλικά φράγκα. Το 1950 την ιδιοκτησία της Τράπεζας Μαδαγασκάρης-Κομόρων ανέλαβε η γαλλική κυβέρνηση. Στις αρχές του 1960 η αξία του γαλλικού φράγκου άλλαξε, με τα 100 παλαιά φράγκα να ισούνται με 1 νέο φράγκοΗ νέα ισοτιμία έγινε 1 Madagascar-Comores φράγκο CFA = 0,02 γαλλικά φράγκα (50 Madagascar-Comores φράγκα CFA = 1 γαλλικό φράγκο). Τον Ιούνιο του 1960 η Μαδαγασκάρη απέκτησε ανεξαρτησία από τη Γαλλία και ιδρύθηκε το Institut d'Émission Malgache (με έδρα την Ανταναναρίβο) με σκοπό να τυπώσει νομίσματα μόνο για τη Μαδαγασκάρη. Αρχομένης από την πρώτη μέρα του Ιουλίου του 1973, η Μαδαγασκάρη έφυγε από τη ζώνη του φράγκου CFA. Στις 23 Νοεμβρίου του 1979 η κυβέρνηση των Κομόρων υπέγραψε συμφωνία με τη Γαλλία για νομισματική συνεργασία ( Accord de coopération monétaire entre la République Française et la République fédérale islamique des Comores). Με τη συμφωνία αυτή, η νησιωτική χώρα εισήχθη στη ζώνη του φράγκου. Με βάση τη συμφωνία αυτή, ιδρύθηκε Κεντρική Τράπεζα στις Κομόρες και καθιερώθηκε σταθερή ισοτιμία και μετατρεψιμότητα ανάμεσα στο νόμισμα των Κομόρων και στο γαλλικό νόμισμα. Ως το 1994 η ισοτιμία των δύο νομισμάτων ήταν της τάξης των 50 κομοριανών φράγκων προς 1 γαλλικό φράγκο. Ακολούθησαν υποτιμήσεις και το 1999 το κομοριανό νόμισμα απέκτησε ισοτιμία έναντι του ευρώ. Η ισοτιμία αυτή το 2008 ήταν 491,96775 κομοριανά φράγκα προς 1 ευρώ. Το 1890 ο τότε Σουλτάνος του Ανζουάν κυκλοφόρησε νομίσματα των 5 και των 10 σαντίμ από χαλκό και των 5 φράγκων από άργυρο. Το 1964 εισήχθησαν κέρματα για ιδιαίτερη χρήση στις Κομόρες, αντικαθιστώντας τα ως τότε μαλαγασικά. Κυκλοφόρησαν αλουμινένια κέρματα των 1, 2 και 5 φράγκων και από αλουμίνιο-χαλκό, των 10 και των 20 φράγκων. Το 1975 εισήχθησαν νικέλινα κέρματα των 50 φράγκων και έπειτα των 100 φράγκων το 1977 και των 25 φράγκων το 1981, όλα από νικέλιο. Το 1981 την κοπή των κερμάτων ανέλαβε η Κεντρική Τράπεζα των Κομόρων. Από το 1975 χρησιμοποιείται η αραβική γλώσσα στα νομίσματα (μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν η γαλλική). Σήμερα κυκλοφορούν κέρματα του 1 φράγκου και των 2, 5, 10, 25, 50 και των 100 φράγκων. Τα πρώτα κομοριανά χαρτονομίσματα κυκλοφόρησαν το 1920. Η Κεντρική Τράπεζα ανέλαβε το έργο της εκτύπωσης των χαρτονομισμάτων το 1984. Το 1997 εισήχθησαν τραπεζογραμμάτια των 2.500 (αποσύρονται από την κυκλοφορία) και των 10.000 φράγκων και ακολούθησαν αυτά των 2.000 φράγκων το 2005. Τα τραπεζογραμμάτια των Κομόρων τυπώνονται από την Τράπεζα της Γαλλίας. Τα νέα χαρτονομίσματα των 500, 1000 και των 2.000 φράγκων περιέχουν τον αστερισμό του ευρώ, που αποτελείται από πέντε δακτυλίους (και έτσι είναι πιο ασφαλή). Κεντρική Τράπεζα Κομόρων -επίσημος ιστότοπος (στα γαλλικά) Κεντρική Τράπεζα Μαδαγασκάρης Αρχειοθετήθηκε 2018-10-29 στο Wayback Machine. (στα γαλλικά) Εικόνες με χαρτονομίσματα από τις Κομόρες στο Islamic Banknotes Numismatics of Comoros Κατάλογος με μετατροπές ισοτιμιών του ευρώ και του φράγκου Κομόρων	Το φράγκο (στα γαλλικά: franc comorien, αραβικά: فرنك قمري) είναι το νόμισμα στα νησιά Κομόρες, που αποτελούν ανεξάρτητο κράτος από το 1975. Υποδιαιρούνται σε 100 σαντίμ (centimes), παρ' όλο το γεγονός ότι δε χρησιμοποιούνται πλέον τα σαντίμ. Ο κωδικός (ISO 4217 του φράγκου Κομόρων είναι το KMF.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD
Ιστόγραμμα	Σε πολλές ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, το ιστόγραμμα χρησιμοποιείται ως μέτρο αξιολόγησης της κατανομής των διαφορετικών χρωματικών τόνων μίας εικόνας. Το συνολικό Ιστόγραμμα είναι ο μέσος όρος των Ιστογραμμάτων κάθε καναλιού χρώματος (κόκκινο, πράσινο, μπλε- RGB) μιας εικόνας. Σε ένα ιστόγραμμα, ο Χ άξονας αντιπροσωπεύει την κλίμακα έντασης (0 έως 255 σε ένα σύστημα των 8 bit). Ο Υ άξονας μετρά τον αριθμό από pixels στην εικόνα που έχουν μια ορισμένη τιμή έντασης (την αντίστοιχη του Χ άξονα). Τα ιστογράμματα επεξηγούν, με μορφή γραφήματος, τη φωτεινότητα και τα χαρακτηριστικά αντίθεσης μιας εικόνας, δηλαδή αν υπάρχουν και πόσα pixel με κάποια δεδομένη τιμή έντασης. Όμως δεν δίνει πληροφορίες για την θέση των pixel μέσα στην εικόνα. http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C100/493/3203,13011/ Αρχειοθετήθηκε 2014-12-20 στο Wayback Machine.	Το ιστόγραμμα είναι γραφική απεικόνιση στατιστικών συχνοτήτων περιοχών τιμών ενός μεγέθους. Σχηματίζεται από παρακείμενα ορθογώνια. Η επιφάνεια κάθε ορθογωνίου είναι μέτρο της συχνότητας εμφάνισης της συγκεκριμένης περιοχής τιμών ενώ το ύψος του ισούται με το λόγο της συχνότητας προς το εύρος των τιμών που αντιπροσωπεύει το ορθογώνιο. Πρόκειται για τη συνηθέστερη επιλογή γραφικής παράστασης συνεχών μεταβλητών.Στα συνεχή δεδομένα, οι τιμές της μεταβλητής ομαδοποιούνται και οι ομάδες διατάσσονται στον οριζόντιο άξονα κατ΄αύξουσα σειρά. Στη συνέχεια από κάθε ομάδα υψώνουμε ορθογώνια ,το ύψος των οποίων αντιστοιχεί στη συχνότητα κάθε ομάδας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1
Αθανάσιος Παπαδόπουλος – Κεραμεύς	Ο πατέρας του Αθανασίου, ιερέας Ιωάννης Παπαδόπουλος–Κεραμεύς, επίσης λόγιος, καταγόταν από τις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας, όπου και επέστρεψε το 1858, δύο χρόνια μετά τη γέννηση του γιου του. Έτσι, ο Αθανάσιος μεγάλωσε και έμαθε τα πρώτα του γράμματα στις Κυδωνίες και στο Αδραμύττιο. Ανώτερη γυμνασιακή μόρφωση έλαβε στη Σμύρνη, όπου και συνέχισε τις σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, καθώς και στη Γερμανική Ευαγγελική Σχολή της ιδίας πόλεως. Το 1873, δεκαεπταετής ακόμη, ο Αθανάσιος Παπαδόπουλος–Κεραμεύς διορίσθηκε διδάσκαλος της γραμματικής στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής. Το ίδιο έτος διορίσθηκε επιμελητής του αρτισύστατου Μουσείου και της Βιβλιοθήκης της ίδιας σχολής. Η υπηρεσία του υπήρξε ευδόκιμος, αφού, σύμφωνα με τον ίδιο, το μουσείο επί των ημερών του κατέστη «κέντρον αρχαιομαθείας και ικανής αρχαιολογικής δημοσιότητος». Κατά το διάστημα 1874–1879 επεδόθη σε αρχαιολογικές περιηγήσεις σε πολλά μέρη της Μικράς Ασίας, σε νήσους του Αιγαίου και σε αυτή την Αθήνα προς όφελος του μουσείου. Το 1879 υπέβαλε παραίτηση από τη θέση του επιμελητού του μουσείου και της βιβλιοθήκης της Ευαγγελικής Σχολής και περιηγήθηκε επί διετίαν τις Σποράδες και τη Μ. Ασία χάριν αρχαιολογικών και τοπογραφικών μελετών. Έχοντας μεγάλο πόθο για ευρύτερη δράση, ο Αθανάσιος Παπαδόπουλος–Κεραμεύς εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χρησιμοποιήθηκε από τον «Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο» για να καταγράψει τα χειρόγραφα των περισσότερων βιβλιοθηκών της τουρκοκρατούμενης Ανατολής. Έτσι, κατά τα έτη 1882-1887 περιηγήθηκε τη Μακεδονία, τη Λέσβο, τη Θράκη, τον Πόντο και τα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως και επεδόθη στην αντιγραφή, σχολιασμό και καταλογογράφηση πάμπολλων βυζαντινών εγγράφων και φιλολογικών κειμένων. Το ογκώδες υλικό των ερευνών του Παπαδοπούλου–Κεραμέως μπορούσε να καλύψει τέσσερις τόμους, εκ των οποίων όμως εξεδόθη μόνο ο ένας από τη Μαυρογορδάτειο Βιβλιοθήκη το 1884. Το 1887 ο Κεραμεύς εκλήθη στα Ιεροσόλυμα ως αρχιγραμματεύς του Πατριάρχου Νικοδήμου Α´. Εκεί, κατόπιν εξονυχιστικής έρευνας και διετών μόχθων του οτρηρού μελετητή ήλθαν στο φως της δημοσιότητος οι πνευματικοί θησαυροί των βιβλιοθηκών του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι περιελήφθησαν στην πεντάτομη Ιεροσολυμιτική Βιβλιοθήκη (1891-1915) και στο επίσης πεντάτομο έργο Ανάλεκτα Ιεροσολυμιτικής Σταχυολογίας (1891-1898). Αμφότερα τα έργα εξεδόθησαν στην Αγία Πετρούπολη από τον «Εν Πετρουπόλει Αυτοκρατορικόν Παλαιστινόν Σύλλογον». Ο από το 1888 εγκατεστημένος στην Αγία Πετρούπολη προς επιμέλεια των μελλόντων να εκδοθούν έργων του Κεραμέως σκέφθηκε αρχικώς να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, καθότι είχε εγκαταλείψει σύζυγο και θετή θυγατέρα στη Χάλκη. Ωστόσο, το 1892 διορίσθηκε υφηγητής της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρουπόλεως, ενώ αργότερα διορίσθηκε και τμηματάρχης στη Δημόσια Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη της Πετρουπόλεως. Έκτοτε το επιστημονικό το κύρος ανέρχεται, ενώ συνεχίζει ακατάπαυστα να διδάσκει, να μελετά, να συγγράφει και να εκδίδει τα έργα του. Αναγνωρίζεται πλέον ως διεθνούς εμβελείας επιστήμων, και οι ανά την Ευρώπη πύλες των επιστημονικών καθιδρυμάτων είναι γι᾿ αυτόν ανοιχτές. Λόγω δε της συναναστροφής του με Ευρωπαίους επιστήμονες και της ευρείας αποδοχής του απ᾿ αυτούς, έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίζει πιστά αντίγραφα από αρχαίους κώδικες και να τους μελετά χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύει στο εξωτερικό. Παρ᾿ όλ᾿ αυτά, η κόπωση από τις πολύμηνες κατά καιρούς επιστημονικές του περιηγήσεις, ο ατυχής οικογενειακός βίος, η εξαντλητική εργασία, η χρόνια πενία, και το διαρκώς εντεινόμενο άγχος του να προφτάσει να εκδώσει τα φιλολογικά του ευρήματα υπέσκαψαν όχι μόνο τη σωματική, αλλά και την ψυχική του υγεία. Οι κεφαλαλγίες, η διατάραξη του νευρικού του συστήματος και η σωματική και ψυχική κόπωση επέδρασαν αναμφιβόλως και κατ᾿ αυτής της πνευματικής του διαύγειας. Κατά τα τελευταία δύο-τρία χρόνια της ζωής του, ενώ δεν εγκατέλειπε τη μελέτη και το γράψιμο, υπέπιπτε πολλές φορές σε ακατανόητα σφάλματα. Στο τέλος, ο επιστήμων που τόσα είχε ακόμη να προσφέρει, πέθανε το 1912 σε ηλικία 56 μόλις ετών, αφού εκδαπανήθηκε χάριν της επιστήμης σε ξένη χώρα, μακριά από την οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους και τους ομογενείς του. Ο Αθανάσιος Παπαδόπουλος–Κεραμεύς υπήρξε πολυγραφότατος. Τα δημοσιεύματά του, πολυπληθή και ετερόκλητα, αναφέρονται στην κλασική, βυζαντινή και χριστιανική αρχαιολογία, στην κλασική, βυζαντινή και νεοελληνική γραμματεία, στην παλαιογραφία, στην υμνογραφία, στην αγιολογία, στην εκκλησιαστική ιστορία, στην πατρολογία και στην παλαιστινολογία. Πάμπολλες, επίσης, είναι οι βιβλιοκρισίες του. Μιλούσε και έγραφε εκτός της Ελληνικής τη Λατινική, την Τουρκική, την Εβραϊκή, την Αρμενική, την Αγγλική, τη Γαλλική, τη Γερμανική, την Ιταλική και τη Ρωσική. Αθανάσιος Παπαδόπουλος Κεραμεύς - Ψηφιακή βιβλιοθήκη Ανέμη Νικόλαος Τωμαδάκης, Κλεις της Βυζαντινής Φιλολογίας, εκδ. αδελφών Μυρτίδη, Αθήναι 19653 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα, τ.48, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1996 Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, τ.9, εκδ. Αθ. Μαρτίνος, Αθήναι 1966	Ο Παπαδόπουλος-Κεραμεύς, Αθανάσιος (Δράκεια Πηλίου 1856 – Αγία Πετρούπολη, Ρωσία 1912) υπήρξε εκ των κορυφαίων Ελλήνων λογίων των τελών του 19ου αιώνος, ο οποίος έδρασε αποδοτικά μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνος. Βυζαντινολόγος και πανεπιστημιακός, υφηγητής της μεσαιωνικής και νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρουπόλεως.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%E2%80%93_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%8D%CF%82
Α.Ε.Ο. Πρωτέας Βούλας	Το πρώτο τμήμα καλαθοσφαίρισης του Πρωτέα Βούλας δημιουργήθηκε το 1980 στην περιοχή του Πανοράματος Βούλας. Μετά τη δημιουργία ανοικτού γηπέδου στο Αθλητικό Κέντρο της Βούλας στην οδό Βασιλέως Παύλου, ο σύλλογος μετέφερε τις δραστηριότητές του στην περιοχή της Κάτω Βούλας. Από το 1997 έδρα του είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Βούλας «Γεώργιος Γεννηματάς».Τα τμήματα του Πρωτέα υπάγονταν αρχικά στη δικαιοδοσία της Ε.Σ.Κ. Αττικής και από το καλοκαίρι του 1995 πέρασαν στο δυναμικό της νεοσύστατης Ε.Σ.Κ. Νότιας Αττικής. Το τμήμα ανδρικής καλαθοσφαίρισης ήταν το πρώτο που λειτούργησε ταυτόχρονα με την ίδρυση του συλλόγου. Μετά από δραστηριότητα 35 ετών στα γήπεδα της Αττικής, κατάφερε να περάσει για πρώτη φορά το κατώφλι των εθνικών κατηγοριών το καλοκαίρι του 2015. Την επόμενη άνοιξη κατέκτησε και το πρώτο του πανελλαδικό τίτλο, αυτό του Πρωταθλητή Γ' Εθνικής. Το τμήμα γυναικείας καλαθοσφαίρισης λειτούργησε λίγο αργότερα από το αρχικό και ειδικότερα το 1986. Αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε εθνική κατηγορία το φθινόπωρο του 1997 και την τελευταία δεκαετία συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων γυναικείων ομάδων της χώρας. Η επιφανέστερη επιτυχία του είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος την άνοιξη του 2013, καθώς και η δεύτερη θέση στην Α1 Εθνική Κατηγορία της περιόδου 2013-14. Επιπλέον τα τμήματα υποδομής του συγκαταλέγονται στα πιο επιτυχημένα πανελλαδικά με πολλές πρόσφατες διακρίσεις. Ο σύλλογος διοργανώνει εδώ και δύο δεκαετίες το εσωτερικό τουρνουά «Αγγέλα Μικεδάκη». Παράλληλα εκδίδει το περιοδικό «ΠΡΩΤΕΑΣ εν δράσει» με τη συμβολή των εμπλεκομένων με το σύλλογο προσώπων. Α.Ε.Ο. Πρωτέας, επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.	Ο Αθλητικός Επιμορφωτικός Όμιλος Πρωτέας Βούλας είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Βούλας, στην Αθήνα. Οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το σκούρο μπλε και το κόκκινο. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1980 και δραστηριοποείται αποκλειστικά στο χώρο της καλαθοσφαίρισης. Χρησιμοποιεί ως έδρα το Κλειστό Γυμναστήριο Βούλας «Γεώργιος Γεννηματάς», χωρητικότητας 190 θεατών.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95.%CE%9F._%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82
El Sueño de Morfeo	Το συγκρότημα δημιουργήθηκε αρχικά το 2002 με το όνομα Xemá, με σαφή επιρροή της αστουριανής λαϊκής μουσικής. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, Del interior, κυκλοφόρησε το ίδιο έτος, αλλά απέτυχε να δημιουργήσει εμπορική επιτυχία. Αυτό το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ενώ ο Νταβίδ Φέιτο, ο οποίος είναι από τις Αστούριες, και η Ρακέλ ντελ Ροσάριο από τα Κανάρια Νησιά, βρισκόταν στο Colegio Internacional Meres στο Siero της Αστούριας, μαζί με τους δασκάλους Αντρές Αλόνσο (πλήκτρα και ακορντεόν) και Αντόν Φερνάντεθ (μπάσο και κιθάρα). Μετά την κυκλοφορία αυτού του πρώτου άλμπουμ, το συγκρότημα έπρεπε να αποφασίσει αν θα συνεχίσει ως Xemá ή θα δημιουργήσει ένα νέο έργο, επιλέγοντας το τελευταίο. Αφού ο Χουάν Λούις Σουάρεθ ένωσε τους Νταβίδ και Ρακέλ το 2003, αποφάσισαν να βρουν ένα νέο όνομα για το συγκρότημα. Θεωρούσαν ονόματα όπως "Pupitre Azul" (Μπλέ Γραφείο) ή "La Hija del Caos" (Η κόρη του χάους), και τελικά επέλεξαν το El Sueño de Morfeo. Το 2004, η Ρακέλ έκανε ακρόαση για την ισπανική τηλεοπτική σειρά Los Serrano και έδωσε μια επίδειξη των τραγουδιών τους. Η εταιρεία παραγωγής Globomedia τους ζήτησε να καλύψουν το θεματικό τραγούδι της σειράς, "1+1 son 7", μαζί με τον Φραν Περέα σε ένα επεισόδιο που θα κυκλοφορούσε στις 30 Ιουλίου 2004. Η ομάδα έλαβε σημαντική ώθηση στην καριέρα τους από αυτήν την εμφάνιση. Έλαβαν μια συμφωνία ηχογράφησης από το μουσικό κλάδο της εταιρείας παραγωγής, Globomedia Música.Το πρώτο τους άλμπουμ ως El Sueño de Morfeo, ένα επώνυμο άλμπουμ, κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2005, σε παραγωγή του Μάνελ Σαντιστέμπαν. Το πρώτο τους σινγκλ "Nunca volverá" κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2005, και έγινε άμεση επιτυχία στην Ισπανία. Κατατάχθηκε τρίτο στο single chart στο τέλος του έτους. Τα ακόλουθα single τους, "Ojos de cielo", "Okupa de tu corazón" και "Esta soy yo" ενίσχυσαν τη δημοτικότητά τους. Έκαναν περιοδείες στην Ισπανία με περισσότερες από 100 συναυλίες και έκαναν μια περιοδεία promo στη Λατινική Αμερική. Την ίδια χρονιά συμμετείχαν σε ένα άλμπουμ αφιέρωμα στον Duncan Dhu, όπου διασκεύασαν το "Una calle de París". Το 2006, ηχογράφησαν μια διασκευή του "I Will Survive" για ένα σποτ του Cruzcampo, με τίτλο "Tómate la vida". Η Ρακέλ ηχογράφησε ένα ντουέτο με τον Ντιέγο Μαρτίν, το "Déjame verte" και οι El Sueño de Morfeo ηχογράφησαν την ισπανική έκδοση των "Our Town" και "Reencontrar", για την ισπανική έκδοση του σάουντρακ της ταινίας κινουμένων σχεδίων, Cars. Η εκστρατεία έναρξης του τηλεοπτικού καναλιού La Sexta τους χαρακτήρισε επίσης, με το τραγούδι τους "Sonrisa especial". Το τρίτο στούντιο άλμπουμ, δεύτερο ως El Sueño de Morfeo, Nos vemos en el camino, ηχογραφήθηκε το 2006 και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007. Ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ, "Un tunel entre tú yo", παρουσιάστηκε σε μια περαιτέρω εμφάνιση στο Los Serrano. Το πρώτο single από αυτό το άλμπουμ ήταν το "Para toda la vida", ακολουθούμενο από το "Demasiado tarde". Τα δύο παρακάτω single ήταν συνεργασίες με τον Nek: "Para ti sería" και "Chocar". Το άλμπουμ επανεκδόθηκε με ένα DVD και περιλαμβάνει νέα κομμάτια και τις συνεργασίες με τον Nek. Το συγκρότημα περιόδευσε στην Ισπανία το 2007 και έκανε μια μίνι περιοδεία το 2008 επίσης. Στις αρχές του 2009, ηχογράφησαν ένα νέο άλμπουμ στο Λος Άντζελες. Το πρώτο single, "Si no estás" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2009 και το άλμπουμ, Cosas que nos hacen sentir bien, τον Μάιο του 2009. Το πρώτο single ακολούθησαν τα "No sé dónde voy" και "Gente". Το συγκρότημα περιόδευσε στην Ισπανία το 2009 και το 2010. Το 2010, συνεργάστηκαν με τους Cómplices, ηχογραφώντας ενός από τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους, το "Es por ti", για το άλμπουμ των 20 χρόνων. Στις αρχές του 2011, συνεργάστηκαν με το La Musicalité σε ένα νέο τραγούδι, "Cuatro elementos", το οποίο ήταν το νούμερο 9 στα τσάρτ των Ισπανικών Singles. Τον Φεβρουάριο του 2011, η Ρακέλ συμμετείχε μαζί με τη Luca Barbarossa στο Φεστιβάλ Μουσικής Sanremo 2011, όπου τερμάτισαν στην 8η θέση με τη σύνθεση του "Fino in fondo". Το 4ο άλμπουμ τους ως El Sueño de Morfeo, με τίτλο Buscamos sonrisas ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες, σε παραγωγή του Thom Russo. Κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2012, με το πρώτο single "Depende de ti" να κυκλοφορεί εκ των προτέρων στα μέσα Νοεμβρίου 2011. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το συγκρότημα ξεκίνησε μια περιοδεία ακουστικών συναυλιών μέσω της Ισπανίας σε θέατρα και αμφιθέατρα. Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, αποκαλύφθηκε ότι το συγκρότημα είχε επιλεγεί εσωτερικά από τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό RTVE για να εκπροσωπήσει την Ισπανία στον 2013 που θα διεξαγόταν στο Μάλμε της Σουηδίας, όπου διαγωνίστηκαν ως ESDM, το αρκτικόλεξο τους. Η μπάντα παρουσίασε τέσσερα υποψήφια τραγούδια για το διαγωνισμό. Η συμμετοχή τους στην Eurovision επιλέχθηκε μέσω ειδικής τηλεοπτικής εκπομπής που προβλήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου. Το "Contigo hasta el final" επιλέχθηκε από την κριτική επιτροπή (που είχε το 50% του τελικού αποτελέσματος) και την τηλεοπτική ψηφοφορία (που είχε το υπόλοιπο 50%). Τελικά, στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision που φιλοξενήθηκε στο Μάλμε της Σουηδίας, το τραγούδι ψηφίστηκε μόνο από 2 χώρες (Αλβανία και Ιταλία) και κατέλαβε την 25η θέση από τις 26 συμμετοχές που συμμετείχαν. Το "Contigo hasta el final" και τα άλλα τρία υποψήφια τραγούδια για το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision συμπεριλήφθηκαν σε ένα νέο άλμπουμ με τίτλο Todos tenemos un sueño, το οποίο κυκλοφόρησε στις 7 Μαΐου 2013. Αυτό το άλμπουμ αποτελείται κυρίως από συνεργασίες με διάσημους καλλιτέχνες όπως η Παστόρα Σολέρ, Άλεξ Ουμπάγο, Λάουρα Παουσίνι, La Musicalité και Giorgina που διασκεύασαν τα πιο δημοφιλή τραγούδια των El Sueño de Morfeo. Φωνητικά: Ρακέλ ντελ Ροσάριο Ακουστική κιθάρα και δευτερεύων φωνητικά: Νταβίδ Φέιτο Ροδρίγκεθ Ηλεκτρική κιθάρα: Χουάν Λούις Σουάρεθ ΓκαρρίδοΣυνεργάτες Βιολί: Μπελίντα Άλβαρεθ Λόπεθ Μπάσο: Χάβι Μέντεθ Ντράμς: Ίσραελ Σάντσεθ Άσκαυλος και φλογέρα: Ρικάρντο Σομπεράδο Στούντιο άλμπουμ Ως κύριος καλλιτέχνης Featured singles «Nunca volverá» (2005) «Okupa de tu corazón» (2005) «Ojos de cielo» (2005) "Dejame verte" (feat. Diego Martin, 2005) "Reencontrar" (the Cars soundtrack, 2006) «Para ti sería» (feat. Nek) (2007) «Ésta soy yo» (2008) «Demasiado tarde» (2008) «Para toda la vida» (2008) «Chocar» (feat. Nek) (2008) «Gente» (2009) «Si no estás» (2009) «No sé donde voy» (2009) «Ven» (2010) «Cuatro elementos» (feat. La Musicalité, 2010) «Depende de ti» (2011) «Lo mejor está por llegar» (2012) «Contigo hasta el final» (2013) Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2020-01-23 στο Wayback Machine. El Sueño de Morfeo στο Allmusic El Sueño de Morfeo στην IMDb El Sueño de Morfeo στο Discogs	Οι El Sueño de Morfeo (Ελληνικά: Το Όνειρο του Μορφέα) είναι ένα ισπανικό συγκρότημα από τις Αστούριες. Το μουσικό τους στυλ είναι ποπ ροκ συνηγμένο με κελτικά, λαϊκά ροκ και indie pop στοιχεία. Εκπροσώπησαν την Ισπανία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2013 με το τραγούδι "Contigo hasta el final" (Μαζί σου μέχρι το τέλος).	https://el.wikipedia.org/wiki/El_Sue%C3%B1o_de_Morfeo
Ιερά Μητρόπολις Ικονίου	Ο Χριστιανισμός έφθασε στο Ικόνιο πολύ νωρίς, από τους αποστολικούς χρόνους. Ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στο Ικόνιο κατά την πρώτη αποστολική περιοδεία του, μεταξύ των ετών 44-45 μ.Χ . Κατά την παράδοση ο Παύλος διόρισε επίσκοπους ή πρεσβυτέρους κατά την επίσκεψή του. Η Αγία Θέκλα γεννήθηκε στο Ικόνιο. Ήταν νεαρή ευγενούς καταγωγής, η οποία παρακολούθησε το κήρυγμα του Παύλου. Κατά την παράδοση, καθόταν επί τρεις ημέρες στο παράθυρό της ακούγοντας τις διδαχές του Παύλου, καθώς εκείνος κήρυττε από τη γειτονική οικία του Ονησιφόρου. Η Θέκλα ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, έγινε ακόλουθος του Αποστόλου και κήρυξε και η ίδια μέχρι το μαρτύριό της, αποτελώντας την πρώτη γυναίκα χριστιανή μάρτυρα. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται Ισαπόστολος και Πρωτομάρτυς. Οι Άγιοι Κήρυκος και Ιουλίττα ήταν επίσης από το Ικόνιο και μαρτύρησαν κατά τους διωγμούς. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. επίσκοπος στο Ικόνιο ήταν ο Αμφιλόχιος, σημαντικός θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας. Από το 370 περίπου, η επισκοπική έδρα του Ικονίου έγινε Μητρόπολη. Τον 9ο αι. ιδρύθηκε η ορθόδοξη Μονή Αγίου Χαρίτωνος στη Σύλλη κοντά στο Ικόνιο. Είναι λαξευμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους βράχους μίας χαράδρας του όρους του Αγίου Φιλίππου (σήμερα Τεκελί-Ντάγ). Η πόλη κατακτήθηκε από τους Σελτζούκους το 1084 και έγινε πρωτεύουσα του Σουλτανάτου του Ρουμ, εκτός από μια σύντομη ανάκτηση από την Πρώτη Σταυροφορία το 1097. Η τύχη της έδρας στις αρχές της Οθωμανικής περιόδου δεν είναι σαφής. Ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος αναφέρεται ότι κατείχε την έδρα μέχρι το 1488, αλλά δεν είναι σαφές κατά πόσο οι επίσκοποι πράγματι κατοικούσαν στην πόλη, καθώς αυτό δεν μαρτυρείται στα πατριαρχικά διατάγματα (μπεράτια) του 1483 και 1525. Η Μικρασιατικής καταγωγής ιστορικός Ελισάβετ Ζαχαριάδου υποστήριξε ότι η έδρα του μητροπολίτη μεταφέρθηκε εκείνη την περίοδο στο Εγκιρντίρ, αλλά αυτό δεν μπορεί να επαληθευτεί. Η Μητρόπολη αναβίωσε οπωσδήποτε τον 17ο αιώνα, καθώς πατριαρχικό μπεράτι του 1625 αναφέρεται και πάλι στην πόλη ως έδρα μητροπολίτη. Το Ικόνιο παρέμεινε έδρα της μητρόπολης μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε μεταφέρθηκε στη Νίγδη, όπου το ελληνορθόδοξο στοιχείο ήταν ισχυρότερο. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, ο Μητροπολίτης Ικονίου ανέλαβε επίσης την πρώην μητρόπολη Τυάνων, και έτσι ο πλήρης τίτλος του ήταν «Μητροπολίτης Ικονίου και Τυάνων, υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λυκαονίας και Δευτέρας Καππαδοκίας ». Κοντά στο Ικόνιο βρισκόταν η Μονή του Αγίου Χαρίτωνος. Πριν την ανταλλαγή πληθυσμών κατοικούσαν στο Ικόνιο 4.000 χριστιανοί ορθόδοξοι, τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι. Η ελληνική κοινότητα αριθμούσε περίπου 2.500 άτομα που διατηρούσαν με δικά τους έξοδα, εκκλησία, σχολείο αρρένων και παρθεναγωγείο. Το 1911 εξελέγη Μητροπολίτης Ικονίου ο Προκόπιος (Λαζαρίδης), ο οποίος ανέπτυξε πολύπτυχη δράση σε ποιμαντικό, εθνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Συνέστησε νέες ελληνικές κοινότητες, ίδρυσε πολλά σχολεία και ανήγειρε ναούς. Προασπιζόμενος την ορθή χριστιανική πίστη, πρωτοστάτησε στην αναχαίτιση της προσπάθειας των Νεότουρκων να οργανώσουν τουρκο-ορθόδοξη «Εκκλησία», ανεξάρτητη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η οποία χρησιμοποιούσε αποκλειστικά την τουρκική γλώσσα προς παραπλάνηση των πιστών. Μάλιστα το χριστιανικό ποίμνιο προσπαθούσαν να το παραπλανήσουν ή να το προσεταιριστούν με τη βία. Τελικά, ο Μουσταφά Κεμάλ διέταξε την φυλάκισή του και έτσι στις 20 Σεπτεμβρίου 1920 ο Προκόπιος, μαζί με τον επίσκοπο των Αρμενίων και πάνω από 200 μουσουλμάνους προύχοντες της περιοχής, φυλακίστηκε με την κατηγορία ότι είχε δήθεν υποστηρίξει το αντικεμαλικό κίνημα του Μεχμέτ Ντελημπάς στο Ικόνιο. Ο Προκόπιος ακολούθως εξορίστηκε στο Ερζερούμ από τον Οκτώβριο του 1920 έως τον Μάιο του 1922. Μετά από πολλές έντονες ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες στις οποίες είχε υποβληθεί, παρέδωσε την ψυχή του απομονωμένος στη Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Ζιντζίντερε (Φλαβιανά) κοντά στην Καισάρεια, στις 20 Απριλίου 1923. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών οι χριστιανοί ορθόδοξοι του Ικονίου εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Επίσης δύο οικισμοί που δημιουργήθηκαν από τους Κονιαλήδες πρόσφυγες έλαβαν το όνομά τους από την πόλη του Ικονίου: το Νέο Ικόνιο Περάματος Αττικής και το Νέο Ικόνιο Καρδίτσας. Χαριτόπουλος, Ευάγγελος (15 Σεπτεμβρίου 2005). «Ικονίου Μητρόπολις (Οθωμανική περίοδος)». Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού - Μικρά Ασία. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2022. (Αγγλικά) Foss, Clive (1991). «Ikonion». Στο: Kazhdan, Alexander, επιμ. The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press, σελ. 985. ISBN 0-19-504652-8. Le Quien, Michel (1740). «Ecclesia Iconii». Oriens Christianus, in quatuor Patriarchatus digestus: quo exhibentur ecclesiæ, patriarchæ, cæterique præsules totius Orientis. Tomus primus: tres magnas complectens diœceses Ponti, Asiæ & Thraciæ, Patriarchatui Constantinopolitano subjectas (στα Λατινικά). Παρίσι: Ex Typographia Regia. 1065–1074. OCLC 955922585. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2022. Ράλλης, Γ.Α.· Ποτλῆς, Μ. (1855). Σύνταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων τῶν τε Ἁγίων καὶ πανευφήφων Ἀποστόλων, καὶ τῶν Ἱερῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, καὶ τῶν κατὰ μέρος Ἁγίων Πατέρων. Τόμος Πέμπτος. Αθήνα: Ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος. Kiminas, Demetrius (31 Μαρτίου 2009). The Ecumenical Patriarchate: A History of Its Metropolitanates with Annotated Hierarch Catalogs. Wildside Press LLC. σελίδες 99–100. ISBN 978-1434458766. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2022. Αποστολόπουλος, Δημήτρης Γ. (1987). Η Νομική Συναγωγή Του Δοσιθέου. Μία Πηγή Και Ένα Τεκμήριο. Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών.	Η Ιερά Μητρόπολις Ικονίου είναι παλαιά Μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με έδρα το Ικόνιο της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Λυκαονίας. Άκμασε κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Αυτοκρατορία, συνέχισε κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία έως τις αρχές του 20ού αιώνα και μέχρι την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923, η οποία οδήγησε στην εξαφάνιση του τοπικού χριστιανικού πληθυσμού. Η μητρόπολη είναι ενεργή ως επισκοπικός τίτλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Σημερινός της επίσκοπος είναι ο Θεόληπτος Φενερλής, ο οποίος χειροτονήθηκε το 2000.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%99%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
Οθέλλος	Ο μαύρος Οθέλλος είναι αξιωματικός του στρατού της Δημοκρατίας της Βενετίας. Κρυφά παντρεύτηκε την όμορφη νεαρή και εύγλωττη Δυσδαιμόνα χωρίς τη συναίνεση του πατέρα της, Βραβάντιου. Όταν ο Ιάγος, ένας κακόβουλος στρατιώτης που είχε όνειρα προαγωγής του, βλέπει ότι ο Οθέλλος αντί αυτού προάγει τον άπειρο Κάσσιο, βάζει το εκδικητικό του σχέδιο σε εφαρμογή. Ο Οθέλλος εντελώς ανυποψίαστος πέφτει θύμα. Ο Ιάγος χρησιμοποιεί τον Ροδρίγο, ένα νεαρό, βαθιά ερωτευμένο με τη Δυσδαιμόνα, η οποία όμως δεν του ανταποκρίνεται. Ο Βραβάντιος μαθαίνει για τον κρυφό γάμο και τον Οθέλλο και απευθύνεται στα δικαστήρια κατηγορώντας τον για μάγια, μια και ποτέ δεν πιστεύει ότι θα μπορούσε η κόρη του εθελοντικά να αγαπήσει «αυτόν τον ασχημομούρη». Ο Οθέλλος και η Δυσδαιμόνα εκλιπαρούν τον πατέρα της να τους δώσει την ευχή του, γιατί αγαπιούνται αληθινά. Ο Οθέλλος στέλνεται στην Κύπρο να πολεμήσει τους Τούρκους. Μαζί του ταξιδεύουν και η Δυσδαιμόνα, καθώς και ο Κάσσιος μαζί με τον Ιάγο που ακολουθείται από τη γυναίκα του Αιμιλία. Ο Ιάγος δηλητηριάζει τη σχέση του Οθέλλου, λέγοντάς του ότι η γυναίκα του τον απατά με τον Κάσσιο δείχνοντάς του για αποδεικτικό στοιχείο ένα μαντηλάκι που είχε δήθεν βρει. Ο Οθέλλος γεμάτος καχυποψία κατηγορεί τη γυναίκα του για συζυγική απάτη και την σκοτώνει. Η Αιμιλία όμως του εκμυστηρεύεται την αλήθεια πριν την δολοφονήσει ο Ιάγος. Ο Ιάγος τελικά θα συλληφθεί και το σχέδιό του θα αποκαλυφθεί, ο Οθέλλος όμως αυτοκτονεί από τις τύψεις. Ο πρωταγωνιστής Οθέλλος είναι ευγενής, ακέραιος χαρακτήρας. Το μαύρο του δέρμα καθώς και το όνομά του (Moore σημαίνει «Άραβας της Μαυριτανίας», συνεπώς και Μουσουλμάνος) είναι εκείνα που του κάνουν τη ζωή του δύσκολη. Οι έτσι ονομαζόμενοι «μαύροι» είχαν κακό όνομα στη εποχή του Σαίξπηρ: θεωρούντο κακοποιά και βάρβαρα στοιχεία. Έτσι ο Οθέλλος, αν και τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης πολεμιστής, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια εχθρική μισητή και άδικη κοινωνία, η οποία ακόμα και την αγάπη της Δυσδαιμόνας δεν του επιτρέπει. Η ιστορία του έργου βασίζεται σε παλαιότερη νουβέλα του 1565 παρμένη από τη συλλογή Εκατόμυθοι (Hecatommithi) του Ιταλού Τζιράλντο Σίνθιο. Ο Σαίξπηρ ή διάβασε κάποια μετάφραση που σήμερα αγνοείται, ή κάποιος τρίτος του διηγήθηκε την ιστορία. Οι φιγούρες της ιταλικής νουβέλας είναι η Δυσδαιμόνα καθώς και μερικά πρόσωπα δίχως όνομα, ο κακός στρατιώτης, ο καπετάνιος και ο Μαύρος. Το δίδαγμα της ιστορίας του Σίνθιου ήταν πάντως κάποιο άλλο: «Οι Ευρωπαίες γυναίκες να μην ξενοπαντρεύονται». Ο κακός Ιάγος θυμίζει κάποιον θρυλικό Σαντιάγκο, το εξολοθρευτή των Μαυριτανών. Με κίνητρα την κακία, τον φθόνο και αυτόν τον ρατσισμό κάνει ό,τι κάνει εν γνώσει των πράξεων του. Το έργο αυτό ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του συγγραφέα στην εποχή του 17ου και 18ου αιώνα. Το γαλλικό κοινό του 1800 όμως το απέρριψε, αν και ο μεταφραστής του το μετέτρεψε και άλλαξε το τέλος του σε πιο ευχάριστο. Την εποχή του ρομαντισμού όμως, το κοινό κατάλαβε το τραγικό περιεχόμενο και πολλοί καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από το έργο (π.χ. Ευγένιος Ντελακρουά, Alexandre-Marie Colin, Robert Alexander Hillingford). Το έργο του Σαίξπηρ μεταφέρθηκε δυο φορές σε όπερα: Στις 4 Δεκεμβρίου 1816 έγινε η πρεμιέρα του Οθέλλου, ossia Il moro di Venezia του Ροσσίνι στο Teatro del Fondo, στη Νεάπολη της Ιταλίας, Στις 5 Φεβρουαρίου 1887 έγινε η πρεμιέρα του Οθέλλου του Βέρντι στη Σκάλα του Μιλάνου. Η όπερα του Βέρντι είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. 1908 ΗΠΑ 1922 Γερμανία (Emil Jannings) 1952 Othello με τον Όρσον Ουέλς σεναριογράφο και πρωταγωνιστή 1955 Othello του Σεργκέι Γιούτκεβιτς 1965 Othello με τους Λώρενς Ολιβιέ, Μάγκι Σμιθ, Φ. Φίνλεϊ και Τζόις Ρέντμαν 1979 Othello με τον Μάικλ Γκρος 1981 Othello με τον Άντονι Χόπκινς 1995 Othello του Όλιβερ Πάρκερ, με τους Κένεθ Μπράνα, Λώρενς Φίσμπερν και Ιρέν Ζακόμπ 2001 O, με τους Τζούλια Στάιλς και Τζος Χάρτνετ 2001 Othello με τους Έμον Γουόκερ, Κρίστοφερ Έκλεστον και Κήλυ Χόους) 2006 Omkara σε Ινδική γλώσσα (Vishal Bharadwaj με τους Ajay Devgan και Saif Ali Khan) επίσης 1961, Die Heisse Nacht με τον Ρίτσαρντ Ατένμπορο Κατάλογος βασικών πληροφοριών ελληνικών θεατρικών αναπαραστάσεων του έργου "Οθέλλος". Έλληνες ηθοποιοί που έχουν ερμηνεύσει τον ρόλο του Οθέλλου. Έλληνες ηθοποιοί που έχουν ερμηνεύσει τον ρόλο του Ιάγου. Οθέλος στην Αγγλική γλώσσα Spark Notes (Αγγλικά) Η έκδοση του 1623 (Αγγλικά) Giraldi Cinthio: Hecatommithi (1565) (PDF, 31 KB) (Αγγλικά)	Ο Οθέλλος [[ˌɒˈtɛlo]] ή [[əˈtɛləʊ]], ο Μαύρος της Βενετίας είναι ένα θεατρικό έργο εκ των σημαντικότερων του σπουδαίου Άγγλου συγγραφέα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Γράφτηκε γύρω στα 1603 και μαζί με τον Άμλετ, τον Μάκβεθ και τον Βασιλιά Ληρ, κατατάσσεται στην ύστερη και πλέον ώριμη περίοδο του συγγραφέα. Πρώτη φορά δημοσιεύθηκε το 1622 από τον Τόμας Ουώκλυ σε μορφή κουάρτο (τυπογραφικό χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα) ενώ η πρεμιέρα του έργου έγινε στις 1 Νοεμβρίου του 1604 στο Ανάκτορο Ουάιτχολ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82
Τοκαμάτσι	Η πόλη Τοκαμάτσι βρίσκεται μέσα σε κοιλάδα, στα μεσόγεια του νοτιοδυτικού μέρους του Νομού Νιιγκάτα. Γειτονεύει με το Εθνικό Πάρκο Τζοσινέτσου-κογκέν. Κοντινότερες μεγάλες πόλεις είναι η Ναγκαόκα στα βόρεια και η Τζοέτσου στα δυτικά. Σύμφωνα με τα δεδομένα των απογραφών, ο πληθυσμός της Τοκαμάτσι μειώνεται συνεχώς από το 1970 (οπότε ήταν 85.365 κάτοικοι) και μετά. Το κλίμα της Τοκαμάτσι είναι υγρό, με ζεστά και υγρά καλοκαίρια, αλλά και ψυχρούς χειμώνες με βαριές χιονοπτώσεις. Η μέση ετήσια θερμοκρασία στην πόλη είναι 12,5 °C. Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 2.077 χιλιοστόμετρα, με τον Σεπτέμβριο να είναι ο πιο βροχερός μήνας. Οι θερμοκρασίες είναι υψηλότερες κατά μέσο όρο τον Αύγουστο (περίπου 25,6 °C) και χαμηλότερες τον Ιανουάριο (0,4 °C). Η σηροτροφία και η παραγωγή μεταξιού αποτελούν παραδοσιακό στυλοβάτη της τοπικής οικονομίας. Οι φυτικές καλλιέργειες, ιδίως της τοπικής ποικιλίας ρυζιού κοσιχικάρι είναι επίσης σημαντικές. Υπάρχουν 18 δημόσια δημοτικά σχολεία και εννέα δημόσια γυμνάσια στην πόλη, καθώς και από ένα ιδιωτικό δημοτικό και γυμνάσιο. Επίσης τέσσερα δημόσια λύκεια και τρία σχολεία ειδικής εκπαιδεύσεως. Στην πόλη γίνεται κάθε Φεβρουάριο η «Γιορτή Χιονιού του Τοκαμάτσι» (η παλαιότερη στη Ιαπωνία και δεύτερη μεγαλύτερη μετά από αυτή του Σαππόρο) και μία φορά κάθε τρία χρόνια (από το έτος 2000 και μετά) το διεθνές Φεστιβάλ Μοντέρνας Τέχνης Ετσίγκο-Τσουμάρι. Αξιοθέατα στα περίχωρα αποτελούν το Φαράγγι Κιγιότσου και οι βαθμιδωτοί ορυζώνες στο Χοσιτόγκε, στο Γκίμιο και στο Γκάμο. Τα ιαματικά λουτρά Ματσουνογιάμα προσελύουν επίσης επισκέπτες. Το Τοκαμάτσι είναι «αδελφοποιημένο» από το 1975 με την πόλη Κόμο της Ιταλίας. Επίσης, από τον Αύγουστο του 2004, με άλλες 4 πόλεις της Ιαπωνίας, τις Σαππόρο, Γιοκοχάμα, Σιμπούσι και Γουακό. Επίσημος ιστότοπος (στην αγγλική) Επίσημος ιστότοπος της Τουριστικής Ενώσεως του Τοκαμάτσι	Το Τοκαμάτσι (十日町市, Tōkamachi-shi) είναι πόλη στον Νομό Νιιγκάτα της Ιαπωνίας. Το 2019 η πόλη είχε πληθυσμό 50.754 κατοίκους και 19.823 νοικοκυριά.. Το όνομά της προέρχεται από το γεγονός ότι ένα παζάρι γινόταν στην πόλη κάθε δέκατη μέρα του μήνα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9
Σχέδιο Περικλής	Το σχέδιο αρχικά είχε εκπονηθεί από την ΚΥΠ το 1955 για να αναθεωρηθεί το 1959 από τον αρχηγό της, στρατηγό Αλέξανδρο Νάτσινα. Το σχέδιο Περικλής αποτελούσε ενέργεια στο πλαίσιο εκστρατείας που είχαν αρχίσει οι ελληνικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και περιελάμβανε άμεση παρέμβαση του στρατού και της αστυνομίας στα τότε πολιτικά πράγματα της χώρας με τη χρήση «διαφωτιστικού υλικού» (προπαγάνδας) και την ίδρυση παρακρατικών οργανώσεων από «εθνικόφρονες πολίτες» με σκοπό τον περιορισμό του ποσοστού της ΕΔΑ η οποία είχε καταφέρει να αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 1958. Ανάλογο σχέδιο είχε καταρτίσει και ο διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας, στρατηγός Νικόλαος Γωγούσης. Σε σύσκεψη (11-12 Αυγούστου 1961) στην οποία μετείχαν οι στρατηγοί Αλέξανδρος Νάτσινας (αρχηγός ΚΥΠ), Βασίλειος Καρδαμάκης (αρχηγός ΓΕΣ), Νικόλαος Γωγούσης (διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας), Αθανάσιος Φροντιστής (αρχηγός ΓΕΕΘΑ) και οι αρχηγοί της Αστυνομίας Πόλεων Θεόδωρος Ρακιντζής και της Χωροφυλακής Γεώργιος Βαρδουλάκης, αποφασίστηκαν οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του σχεδίου. Γραμματέας αυτής της ad hoc επιτροπής ήταν ο στενός συνεργάτης του Νάτσινα, τότε κλαδάρχης Αντικατασκοπείας της ΚΥΠ και αργότερα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.Το σχέδιο καταγγέλθηκε δημοσίως στη Βουλή από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, στις 23 Φεβρουαρίου 1965, ενώ τα απόρρητα πρακτικά της συνεδρίασης της «Συντονιστικής Επιτροπής» στις 11 και 12 Αυγούστου 1961 δόθηκαν από την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου προς δημοσίευση στις εφημερίδες.Υπεύθυνη για την συλλογή των στοιχείων, την αποκάλυψη του σχεδίου και την δημοσιοποίηση των μυστικών συνεδριάσεων και πρακτικών ήταν ειδική επιτροπή αξιωματικών την οποία αποτελούσαν οι έμπιστοι του Γεωργίου Παπανδρέου αξιωματικοί Χαράλαμπος Λουκάκης (αντιστράτηγος, διοικητής ΑΣΔΕΝ), Αλέξανδρος Παπατέρπος (συνταγματάρχης, υπαρχηγός ΚΥΠ) και Χαρίλαος Τσεπαπαδάκης (ταξίαρχος, διευθυντής 2ου Επιτελικού Γραφείου ΓΕΣ). Η αποκάλυψη του σχεδίου προκάλεσε σάλο και αμαύρωσε την εικόνα του πρωθυπουργού της επίμαχης περιόδου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ύπαρξη του σχεδίου, ισχυρίστηκε όμως ότι δεν προοριζόταν να εφαρμοστεί στις εκλογές του 1961, παρά μόνο σε περίπτωση εξωτερικού ή εσωτερικού κινδύνου.Στις 9 Ιουνίου 1965 ασκήθηκε κακουργηματική ποινική δίωξη στους εμπλεκόμενους στο «Σχέδιο Περικλής», στους οποίους περιλαμβάνονταν οι Αθανάσιος Φροντιστής, Βασίλειος Καρδαμάκης, Αλέξανδρος Νάτσινας, Ανάργυρος Μπάλλας, Γεώργιος Βάλλης και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, «επί παραβάσει καθήκοντος, εκδόσει αθεμίτων διαταγών και ηθική αυτουργία εις πράξεις αποβλεπούσας την νόθευσιν του εκλογικού φρονήματος του λαού». 1-1-4 Σχέδιο Προμηθεύς Σχέδιο Ακρόπολις Μακαρθισμός Σπύρος Λιναρδάτος, Από τον εμφύλιο στη χούντα, τ. Δ' (1961-1964), Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1986, σσ. 39 κ.εξ. Τα ΝΕΑ Ιστορία: "Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974", από τη σειρά "Έξι στιγμές του 20ου αιώνα" Αθήνα 2010.	Το σχέδιο Περικλής ήταν ειδικό επιτελικό σχέδιο ανάληψης στρατιωτικών επιχειρήσεων με συνεπικουρία και άλλων αρχών, κυρίως αστυνομικών, αλλά και κάποιων παρακρατικών οργανώσεων με απώτερο στόχο την ποδηγέτηση των βουλευτικών εκλογών του 1961, υπέρ της τότε δεξιάς παράταξης ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι εκλογές τελικά έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας».	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82
Δουκάτο του Λουξεμβούργου	Η πρώτη γνωστή αναφορά στην περιοχή έγινε από τον Ιούλιο Καίσαρα στα Σχόλια περί του Γαλατικού Πολέμου. Η ιστορική περιοχή του Λουξεμβούργου ανήκε στη ρωμαϊκή επαρχία Belgica Prima. Μετά την εισβολή των γερμανικών φυλών από την Ανατολή, το Λουξεμβούργο έγινε μέρος της Φραγκικής αυτοκρατορίας. Με τη Συνθήκη του Βερντέν του 843, έγινε μέρος της επαρχίας της Μέσης Φραγκίας (Λοθαριγγίας)). Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Ριμπεμόν το 880, είχε τελικά περιέλθει στην Ανατολική Φραγκία (Γερμανία). Οι σύγχρονοι ιστορικοί εξηγούν την ετυμολογία της λέξης Λουξεμβούργο, ότι προέρχεται από τη λέξη Letze, που σημαίνει οχύρωση, που μπορεί να αναφερόταν είτε σε ερείπια ρωμαϊκής σκοπιάς, είτε σε πρωτόγονο καταφύγιο του Πρώιμου Μεσαίωνα. Μέχρι τη διαίρεση της Λοθαριγγίας το 959, η περιοχή του Λουξεμβούργου είχε περάσει στον Φρειδερίκο Α΄ δούκα της Άνω Λωρραίνης του Οίκου της Αρντέν-Μπαρ, γιο του παλατινού κόμη Βίγκερικ της Λοθαριγγίας. Το 963, ο κόμης Ζήγκφρηντ, πιθανότατα νεότερος αδελφός του δούκα Φρειδερίκου Α΄, αγόρασε λίγη γη από τον ηγούμενο Βίκερους του Αγίου Μαξιμίνου στο Τρηρ. Αυτή η γη ήταν επικεντρωμένη σε ένα ερειπωμένο (υποτίθεται ρωμαϊκό) οχυρό με το παλαιό ανω-γερμανικό όνομα Lucilinburhuc (κοινώς μεταφράζεται ως "μικρό κάστρο"). Τα επόμενα χρόνια, ο κόμης Ζήγκφρηντ έκτισε ένα νέο κάστρο στη θέση αυτών των ερειπίων, σε έναν βράχο που αργότερα θα ονομαζόταν Bock Fiels. Αυτό το κάστρο δέσποζε σε ένα τμήμα του παλαιού ρωμαϊκού δρόμου, που ένωνε το Ρενς, το Aρλόν και το Tρηρ, και άνοιξε κάποιες προοπτικές για το εμπόριο και τη φορολογία. Παρά τη νέα αυτή κατασκευή, φαίνεται ότι ο Ζήγκφρηντ και οι άμεσοι διάδοχοί του δεν έκαναν το κάστρο την κύρια κατοικία τους. Η ιστορία του Λουξεμβούργου ξεκίνησε με την κατασκευή αυτού του κάστρου. Τα επόμενα χρόνια, μια μικρή πόλη και μια αγορά αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κάστρο. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν πιθανότατα υπηρέτες του κόμη Ζήγκφρηντ και κληρικοί της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ. Αυτός ο οικισμός έλαβε σύντομα πρόσθετη προστασία με την κατασκευή ενός πρώτου, μερικού τείχους και τάφρου της πόλης. Εκτός από τη μικρή πόλη κοντά στο Bock Fiels και τον ρωμαϊκό δρόμο, ένας άλλος οικισμός σχηματίστηκε στην κοιλάδα του Aλζέτ (σήμερα η συνοικία Γκρουντ). Μέχρι το 1083, αυτή η κάτω πόλη περιείχε δύο εκκλησίες, δύο γέφυρες των ποταμών Aλζέτ και Πέτρους. Οι κάτοικοί της άσκησαν διάφορα επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων την αλιεία, η αρτοποιία και το άλεσμα. Την ίδια χρονιά, το αβαείο των Βενεδικτίνων του Άλτμυνστερ ιδρύθηκε από τον κόμη Κορράδο στο λόφο πίσω από το κάστρο του Λουξεμβούργου. Ο Ερρίκος Γ΄ ήταν ο πρώτος κόμης, που ήταν γνωστός, ότι ίδρυσε τη μόνιμη κατοικία του στο κάστρο του Λουξεμβούργου. Σε ένα έγγραφο τού έτους 1089, αναφέρεται ως ο Ερρίκος ντε Λούτσελεμπουργκ, γεγονός που τον καθιστά επίσης τον πρώτο τεκμηριωμένο κόμη του Λουξεμβούργου. Γύρω από αυτό το φρούριο, η πόλη σταδιακά αναπτύχθηκε και έγινε το κέντρο ενός μικρού, αλλά σημαντικού κράτους μεγάλης στρατηγικής αξίας για τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες. Το φρούριο του Λουξεμβούργου διευρύνθηκε και ενισχύθηκε σταθερά με τα χρόνια από διαδοχικούς ιδιοκτήτες, καθιστώντας το Φρούριο του Λουξεμβούργου ένα από τα ισχυρότερα στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η τρομερή άμυνα και η στρατηγική του θέση το έκαναν γνωστό ως το Γιβραλτάρ του Βορρά. Ο Οίκος του Λουξεμβούργου παρείχε αρκετούς αυτοκράτορες της Γερμανίας, βασιλείς της Βοημίας και αρχιεπισκόπους του Τρηρ και του Μάιντς. Από τον Πρώιμο Μεσαίωνα έως την Αναγέννηση, το Λουξεμβούργο έφερε πολλά ονόματα, όπως Lucilinburhuc, Lutzburg, Lützelburg, Luccelemburc και Lichtburg, μεταξύ άλλων. Το Λουξεμβούργο παρέμεινε ανεξάρτητο φέουδο (κομητεία) της Γερμανίας, όταν, το 1354, ο αυτοκράτορας Κάρολος Δ΄ το ανέδειξε σε δουκάτο για τον αδελφό του Βεγκέσλαο Α΄. Τα εδάφη των δουκών είχαν διαμορφωθεί το 1353 με την ενσωμάτωση της παλαιάς κομητείας του Λουξεμβούργου, της μαρκιωνίας του Aρλόν, των κομητειών Ντυρμπυύ και Λαρός και των περιοχών Tιονβίλ, Μπίτμπουλ και Mαρβίλ. Η κομητεία του Βιάντεν μπορεί επίσης να συμπεριλαμβανόταν, καθώς ήταν υποτελής των κομήτων και των δουκών του Λουξεμβούργου από τις 31 Ιουλίου 1264 περίπου. Το 1411, ο Σιγισμούνδος του Οίκου του Λουξεμβούργου έχασε το δουκάτο από την ανιψιά του Ελισάβετ, επειδή αθέτησε ένα δάνειο. Η Ελισάβετ πώλησε αργότερα το δουκάτο στον Φίλιππο Γ΄ τον Καλό, δούκα της Βουργουνδίας, του Οίκου των Βαλουά-Βουργουνδίας, ο οποίος την πλήρωσε το 1444. Οι δούκες της Βουργουνδίας είχαν αποκτήσει προηγουμένως μια σειρά από άλλες κτήσεις στις Κάτω Χώρες, όπως τη Φλάνδρα, το Αρτουά, το Αινώ, τη Βραβάνδη, τη Ζηλανδία, την Ολλανδία και το Ναμύρ. Το Λουξεμβούργο και αυτές οι άλλες κτήσεις της Βουργουνδίας στις Κάτω Χώρες αναφέρονται συλλογικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου (1384–1482) ως οι Βουργουνδικές Κάτω Χώρες. Η ανδρική γραμμή των δουκών της Βουργουνδίας εξέλιπε το 1477, όταν ο γιος του Φίλιππου Γ΄, Κάρολος ο Τολμηρός απεβίωσε στη μάχη του Νανσύ, αφήνοντας τη Μαρία της Βουργουνδίας, το μοναχοπαίδι του, ως κληρονόμο. Μετά το τέλος του, η Μαρία παντρεύτηκε τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό Α΄ της Αυστρίας, του Οίκου των Αψβούργων, ο οποίος αργότερα έγινε αυτοκράτορας της Γερμανίας. Στη συνέχεια, η Βουργουνδική Ολλανδία τέθηκε υπό την κυριαρχία του Οίκου των Αψβούργων, ξεκινώντας την περίοδο των Αψβουργικών Κάτω Χωρών (1482–1581). Με την παραίτηση το 1555 του αυτοκράτορα της Γερμανίας Καρόλου Ε΄ (επίσης βασιλιά της Ισπανίας ως Καρόλου Α΄), οι Κάτω Χώρες των Αψβούργων πέρασαν στον γιο του, βασιλιά Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια της Ολλανδικής Εξέγερσης ή του Ογδοηκονταετούς Πολέμου, οι επτά βόρειες επαρχίες των Αψβούργων Κάτω Χωρών αποσχίστηκαν από την Ισπανία, για να σχηματίσουν την Ολλανδική Δημοκρατία το 1581, ενώ οι υπόλοιπες δέκα νότιες επαρχίες (συμπεριλαμβανομένου του Λουξεμβούργου ) παρέμειναν υπό ισπανική κυριαρχία μέχρι το 1714. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι υπόλοιπες νότιες επαρχίες αναφέρονταν ως Ισπανικές Κάτω Χώρες (ή Νότιες Κάτω Χώρες, ένα όνομα που συνεχίστηκε υπό την αυστριακή κυριαρχία). Ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής, ο οποίος διεξήχθη μετά την εξάλειψη της ισπανικής γραμμής των Αψβούργων το 1700, είχε ως αποτέλεσμα οι ισπανικές Κάτω Χώρες να τεθούν υπό την κυριαρχία της μοναρχίας των Αψβούργων της Αυστρίας το 1714, ξεκινώντας έτσι την περίοδο της Αυστριακής Ολλανδίας. Η περιοχή παρέμεινε υπό αυστριακή κυριαρχία μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, όταν την κατέλαβε η Γαλλία το 1795. Η Αυστρία επιβεβαίωσε την απώλειά της στη Συνθήκη του 1797 του Κάμπο Φόρμιο. Το Φορέτ (Forêts) ήταν ένα διαμέρισμα της Γαλλικής Πρώτης Δημοκρατίας και αργότερα της Πρώτης Γαλλικής αυτοκρατορίας στο σημερινό Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Γερμανία. Το όνομά του, που σημαίνει «δάση», προέρχεται από τα δάση των Αρδεννών. Δημιουργήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1795, μετά την προσάρτηση των Νοτίων Κάτω Χωρών από τη Γαλλία την 1η Οκτωβρίου. Πριν από την κατοχή των Γάλλων, η επικράτεια αποτελούσε τμήμα του δουκάτου του Λουξεμβούργου και του δουκάτου του Μπουγιόν. Το Λουξεμβούργο έχασε ένα μικρό μέρος τού εδάφους του από την Πρωσία το 1813. Πρωτεύουσά του ήταν η πόλη του Λουξεμβούργου. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα Α΄ το 1814, το μεγαλύτερο μέρος του έγινε τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών, με το τμήμα στην ανατολική πλευρά των ποταμών Oυρ και Σάουερ να αποτελεί μέρος της Πρωσίας (τώρα Γερμανία). Στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815, μέρος της γης του πρώην δουκάτου του Λουξεμβούργου δόθηκε στην Πρωσία, για να ικανοποιήσει μια δυναστική αξίωση και το υπόλοιπο δημιουργήθηκε ως νέο μεγάλο δουκάτο του Λουξεμβούργου, το οποίο έγινε επίσης μέλος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και δόθηκε στην βασιλιά Γουλιέλμος Α΄ των Κάτω Χωρών σε προσωπική ένωση με το Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών. Σε αντίθεση με τις Κάτω Χώρες, ωστόσο, το Λουξεμβούργο ήταν μέρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας που ιδρύθηκε το 1815 και μια φρουρά του βασιλείου της Πρωσίας βρισκόταν εκεί. Αφού το βασίλειο του Βελγίου κέρδισε την ανεξαρτησία του από τις Κάτω Χώρες το 1830, το Λουξεμβούργο διαιρέθηκε το 1839, με το μεγαλύτερο δυτικό τμήμα του μεγάλου δουκάτου να πηγαίνει στο Βέλγιο, έτσι ώστε το μεγάλο δουκάτο να αποτελεί μόνο το μικρότερο ανατολικό τμήμα. Η προσωπική ένωση μεταξύ του θρόνου του Λουξεμβούργου και του ολλανδικού θρόνου συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Γουλιέλμου Γ΄ το 1890, οπότε ο θρόνος της Ολλανδίας πέρασε στην κόρη του Βιλελμίνη και ο θρόνος του Λουξεμβούργου στον Aδόλγο του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ. Η επικράτεια του πρώην δουκάτου του Λουξεμβούργου διαιρείται τώρα μεταξύ του μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου, της βελγικής επαρχίας του Λουξεμβούργου, του γερμανικού ομόσπονδου κράτους της Ρηνανίας-Παλατινάτου και των γαλλικών διαμερισμάτων Αρδεννών, Μεύση (Μεζ) και Μοζέλα (Μοζέλ), το τελευταίο τμήμα αναφέρεται ως Γαλλικό Λουξεμβούργο από τη Συνθήκη των Πυρηναίων του 1659. Ermesinde et l'affranchissement de la ville de Luxembourg; Etudes sur la femme, le pouvoir et la ville au XIIIe siècle, sous la direction de Michel Margue, Publications du Musée d'Histoire de la Ville de Luxembourg, Publications du CLUDEM tome 7, Λουξεμβούργο 1994. Tatsachen aus der Geschichte des Luxemburger Landes, Dr. PJ Müller, Λουξεμβούργο 1963, Verlag "de Frendeskres", Imprimerie Bourg-Bourger. Vivre au Moyen Age: Λουξεμβούργο, Metz et Trèves; Etudes sur l'histoire et l'archéologie urbaines, sous la direction du Musée d'Histoire de la Ville de Luxembourg, Publications Scientifiques du Musée d'Histoire de la Ville de Luxembourg, tome 2, Luxembourg 1998.	Το Δουκάτο του Λουξεμβούργου (γερμανικά και ολλανδικά: Luxemburg‎, γαλλικά: Luxembourg‎, , λουξεμβουργιανά: Lëtzenbuerg ) ήταν κράτος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η προγονική πατρίδα του ευγενούς Οίκου του Λουξεμβούργου. Ο Οίκος του Λουξεμβούργου, τώρα δούκας του Λίμπουργκ, έγινε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές δυνάμεις τον 14ο αι., ανταγωνιζόμενος τον Οίκο των Αψβούργων για την υπεροχή στην Κεντρική Ευρώπη. Έγιναν οι κληρονόμοι της δυναστείας των Πρεμυσλιδών στο βασίλειο της Βοημίας, διαδεχόμενοι το βασίλειο της Ουγγαρίας και συνεισφέροντας τέσσερις αυτοκράτορες της Γερμανίας, έως ότου η δική τους σειρά αρρένων κληρονόμων έληξε και ο Οίκος των Αψβούργων πήρε τις κτήσεις των δύο Οίκων, όπως αρχικά συμφωνήθηκε στη Συνθήκη του Μπρυνν το 1364. Το 1443 το δουκάτο πέρασε στον δούκα Φίλιππο Γ΄ τον Καλό της Βουργουνδίας του Γαλλικού Οίκου των Βαλουά και, το 1477, με τον γάμο της εγγονής του Μαρίας με τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό Α΄ της Αυστρίας του Οίκου των Αψβούργων. Οι Δεκαεπτά Επαρχίες της πρώην Βουργουνδικής Ολλανδίας σχηματίστηκαν σε μια αναπόσπαστη ένωση από τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάρολο Ε΄ με την Πραγματική Κύρωση του 1549. Το 1795, οι Γάλλοι επαναστάτες τερμάτισαν αυτή την κατάσταση.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85
Θείελπις Λευκίας	Ήταν γιος γιατρού, του αρχαιολάτρη Προκόπη Μπεγιάζη από την Αγιάσο της Λέσβου (μπεγιάζ στα τούρκικα είναι το άσπρο), που όταν ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει άλλαξε το επίθετό του σε Λευκίας (δηλ. εξελλήνισε το όνομά του). Ο Θείελπης που ήταν δημοτικιστής, κράτησε σαν ψευδεπίθετο το επώνυμο Λευκίας ενώ είχε το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Βρανάς Μπεγιάζης. Πάντως στους επίσημους καταλόγους ήταν γραμμένος ως "Θείελπης Λευκίας" και μ' αυτό το όνομα εκλέχτηκε βουλευτής. Εργάστηκε σε οικονομικές υπηρεσίες και ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία. Ήταν εκδότης της εφημερίδας "Ταχυδρόμος", μαζί με το Μυριβήλη. Ο ίδιος έγραφε στη δημοτική γλώσσα. Ο Βρανάς Μπεγιάζης έγραψε ποιήματα, από τα οποία το πιο γνωστό είναι η "Βαγγελιώ". Στη λογοτεχνία, εκτός από το Λεφκίας εμφανίζεται και με το ψευδώνυμο "Γ. Μοριάς". Εξελέγη βουλευτής δύο φορές, στις εκλογές του 1936 με το Κόμμα Φιλελευθέρων και στις εκλογές του 1950 με το Σοσιαλιστικό Κόμμα-Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΣΚΕΛΔ). Για την πολιτική του δράση συνελήφθη από το καθεστώς του Μεταξά, φυλακίστηκε και εν συνεχεία εκτοπίστηκε. Πέθανε στα γραφεία της επανεκδοθείσης εφημερίδας "Ταχυδρόμος" όπου εργαζόταν ενώ στοιχειοθετούσε ένα δικό του κείμενο και το όνομα του έχει δοθεί σε οδό της Μυτιλήνης.	Ο Θείελπις Λευκίας (ο ίδιος το έγραφε και ως Θείελπης Λεφκίας, 25 Φεβρουαρίου 1898 - 21 Ιανουαρίου 1958) γεννημένος στη Μυτιλήνη, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής , ο οποίος υπηρέτησε και ως βουλευτής το 1936 και το 1950. Θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους της "Λεσβιακής Άνοιξης", στους οποίους ανήκει και ο Στρατής Μυριβήλης, με τον οποίο ήταν συνεργάτες σε εφημερίδες.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
Όριο (μαθηματικά)	Θεωρούμε την ακολουθία: a n = 1 n {\displaystyle a_{n}={\frac {1}{n}}} με όρους: a 1 = 1 , . . . , a 10 = 1 10 , . . . , a 100 = 1 100 , . . . , a 1000 = 1 1000 . . . {\displaystyle a_{1}=1,...,a_{10}={\frac {1}{10}},...,a_{100}={\frac {1}{100}},...,a_{1000}={\frac {1}{1000}}...} Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς ότι οι όροι της ακολουθίας πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο το 0 καθώς ο δείκτης της n αυξάνεται. Για τη συγκεκριμένη ακολουθία μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε ότι για καμιά τιμή του n δεν θα υπάρξει όρος (ίσος ή) μικρότερος του μηδενός. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι η ακολουθία μας δεν μπορεί να ξεπεράσει το μηδέν, με άλλα λόγια ότι έχει όριο τον αριθμό 0. Ένας άτυπος ορισμός του ορίου ακολουθίας είναι ο εξής: μια ακολουθία λέμε ότι έχει όριο ή ότι συγκλίνει σε ένα αριθμό L, όταν οι όροι της πλησιάζουν όλο και περισσότερο τον αριθμό αυτό καθώς ο δείκτης της αυξάνεται απεριόριστα. Ο αυστηρός ορισμός της σύγκλισης μιας ακολουθίας ( a n ) {\displaystyle (a_{n})} σε πραγματικό αριθμό είναι ο εξής:λέμε ότι ο αριθμός L είναι όριο της ακολουθίας ( a n ) {\displaystyle (a_{n})} αν για κάθε ε > 0 υπάρχει (τουλάχιστον ένας) φυσικός αριθμός n0 τέτοιος, ώστε για κάθε n>n0 να ισχύει: \| a n − L \| < ϵ {\displaystyle \|a_{n}-L\|<\epsilon } και το συμβολίζουμε με: lim n → ∞ a n = L {\displaystyle \lim _{n\to \infty }a_{n}=L} Διασθητικά ο ορισμός λέει ότι: αν μια ακολουθία ( a n ) {\displaystyle (a_{n})} συγκλίνει σε ένα αριθμό L τότε οποιαδήποτε περιοχή του L και αν επιλέξουμε, μετά από κάποιον όρο της ακολουθίας όλοι οι επόμενοι θα βρίσκονται μέσα στην περιοχή αυτή. Σύμφωνα με τον ορισμό, αυτό μπορεί να γίνει για οσοδήποτε μικρή περιοχή του L. Φυσικά είναι δυνατόν μια ακολουθία να μην συγκλίνει σε πραγματικό αριθμό. Μπορεί για παράδειγμα να αποκλίνει στο + ∞ {\displaystyle +\infty } ή στο ― ∞ {\displaystyle \infty } ή ακόμα να μην έχει όριο καθόλου. Παράδειγμα ακολουθίας που δεν έχει όριο είναι η ( − 1 ) n {\displaystyle (-1)^{n}} . Αν όμως μια ακολουθία έχει όριο είτε πραγματικό αριθμό είτε άπειρο, τότε αποδεικνύεται ότι αυτό είναι μοναδικό. Στη γενική περίπτωση ένος μετρικού χώρου Μ, και όχι συγκεκριμένα του R {\displaystyle \mathbb {R} } , ο ορισμός είναι αντίστοιχος και η απόσταση ορίζεται από τη μετρική του χώρου αυτού. Η έννοια του ορίου ακολουθίας και του ορίου συνάρτησης είναι πολύ στενά συνδεδεμένα. Μάλιστα ο ορισμός του ορίου ακολουθίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ορίσουμε γενικά το όριο συνάρτησης. Έστω ότι f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } είναι μια συνάρτηση με A ⊆ R {\displaystyle A\subseteq \mathbb {R} } και x 0 {\displaystyle x_{0}} είναι ένας πραγματικός αριθμός. Η έκφραση: lim x → x 0 f ( x ) = L {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=L} σημαίνει ότι το f(x) παίρνει τιμές όσο θέλουμε κοντά στο L αρκεί το x να πλησιάσει αρκετά κοντά το x 0 {\displaystyle x_{0}} . Όταν γίνεται αυτό, λέμε ότι το όριο της f καθώς το x τείνει στο x 0 {\displaystyle x_{0}} είναι L. Να σημειώσουμε ότι η πιο πάνω έκφραση μπορεί να είναι αληθής ακόμα και όταν το L δεν είναι η τιμή της συνάρτησης στο x 0 {\displaystyle x_{0}} , δηλαδή f ( x 0 ) ≠ L {\displaystyle f(x_{0})\neq L} ή ακόμα και όταν το L δεν είναι τιμή της συνάρτησης για κανένα x του πεδίου ορισμού της. Επίσης η έκφραση αυτή έχει νόημα μόνο καθώς το x πλησιάζει συγκεκριμένα σημεία x 0 {\displaystyle x_{0}} . Τα σημεία αυτά ενδέχεται να μην ανήκουν στο πεδίο ορισμού της f, δηλαδή η πιο πάνω έκφραση μπορεί να έχει νόημα και για σημεία x 0 {\displaystyle x_{0}} στα οποία η f δεν ορίζεται καν. Τα επόμενα παραδείγματα ξεκαθαρίζουν κάπως την κατάσταση. Θεωρείστε την συνάρτηση f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με f ( x ) = x x 2 + 1 {\displaystyle f(x)={\frac {x}{x^{2}+1}}} και ας δούμε πως συμπεριφέρεται καθώς το x πλησιάζει τον αριθμό 2. Καθώς το x πλησιάζει το 2, η τιμή της συνάρτησης, f(x) πλησιάζει το 0.4 και για αυτό λέμε ότι το όριο της f καθώς το x τείνει στο 2 είναι 0.4 και γράφουμε: lim x → c f ( x ) {\displaystyle \lim _{x\to c}f(x)} Σε αυτή την περίπτωση η συνάρτηση f ορίζεται στο σημείο x = 2 και ισχύει: lim x → c f ( x ) = f ( x 0 ) {\displaystyle \lim _{x\to c}f(x)=f(x_{0})} Θεωρείστε τη συνάρτηση f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με: g ( x ) = { x x 2 + 1 , if x ≠ 2 0 , if x = 2 {\displaystyle g(x)=\left\{{\begin{matrix}{\frac {x}{x^{2}+1}},&{\mbox{if }}x\neq 2\\\\0,&{\mbox{if }}x=2\end{matrix}}\right.} Το όριο της g καθώς το x πλησιάζει το 2 είναι 0.4 όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα αλλά, εδώ αν και η f ορίζεται στο σημείο x = 2 ισχύει: lim x → 2 g ( x ) ≠ g ( 2 ) {\displaystyle \lim _{x\to 2}g(x)\neq g(2)} Στα προηγούμενα δύο παραδείγματα μελετήσαμε το όριο της συνάρτησης σε ένα σημείο x 0 {\displaystyle x_{0}} του πεδίου ορισμού της. Θεωρείστε τώρα τη συναρτηση f R − { 1 } → R {\displaystyle f\mathbb {R} -\lbrace 1\rbrace \rightarrow \mathbb {R} } με: f ( x ) = x − 1 x − 1 {\displaystyle f(x)={\frac {x-1}{{\sqrt {x}}-1}}} Σε αυτή την περίπτωση η f δεν ορίζεται στο σημείο 1 αλλά καθώς το x πλησιάζει το 1 η f πλησιάζει τον αριθμό 2. Η f αν και δεν ορίζεται στο σημείο 1 έχει όριο καθώς το x τείνει στο 1, τον αριθμό 2. Γράφουμε: lim x → 1 f ( x ) = 2 {\displaystyle \lim _{x\to 1}f(x)=2} Μέχρι τώρα έχουμε χρησιμοποιήσει εκφράσεις όπως πλησιάζει, τείνει, γίνεται όσο θέλουμε κοντά οι οποίες φυσικά δεν είναι αυστηρές. Η έννοια του ορίου ορίζεται αυστηρά παρακάτω. Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και x0 ένα σημείο συσσώρευσης του Α. Λέμε ότι το όριο της f στο σημείο x0 είναι ίσο με τον πραγματικό αριθμό L, αν για μια οποιαδήποτε ακολουθία xn στο Α που συγκλίνει στο x0 η ακολουθία (f(xn)) συγκλίνει στο L. lim x → x 0 f ( x ) = L ⇔ ( ∀ ( x n ) : ( x n → x 0 ) → ( f ( x n ) → L ) ) {\displaystyle \lim _{x\to x_{0}}f(x)=L\Leftrightarrow {\Big (}\forall (x_{n}):(x_{n}\rightarrow x_{0})\rightarrow (f(x_{n})\rightarrow L){\Big )}} Ο παραπάνω ορισμός του ορίου μπορεί να διατυπωθεί και με την χρήση των ε και δ. Ο ε-δ ορισμός του ορίου συνάρτησης είναι ο εξής: Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και x0 ένα σημείο συσσώρευσης του Α. Λέμε ότι το όριο της f στο σημείο x0 είναι ίσο με τον πραγματικό αριθμό L, αν: για κάθε ε>0 υπάρχει (τουλάχιστον ένα) δ = δ(ε)>0 τέτοιο ώστε: αν x ∈ A {\displaystyle x\in A} και 0 < \| x − x 0 \| < δ {\displaystyle 0<\|x-x_{0}\|<\delta } , τότε \| f ( x ) − L \| < ϵ {\displaystyle \|f(x)-L\|<\epsilon } .Φυσικά είναι δυνατόν μια συνάρτηση να μην έχει όριο στο x0 κάποιο πραγματικό αριθμό αλλά να έχει όριο το + ∞ {\displaystyle +\infty } ή το − ∞ {\displaystyle -\infty } ή ακόμα να μην έχει όριο καθόλου. Αντίστιχοι ορισμοί μπορούν να δοθούν για μη πεπερασμένο όριο συνάρτησης στο x0.. Ορισμένες φορές επιθυμούμε να δούμε πως συμπεριφέρεται μια συνάρτηση όταν η ανεξάρτητη μεταβλητή μεγαλώνει απεριόριστα. Για αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η έννοια του όριου της συνάρτησης το άπειρο. Για παράδειγμα για τη συνάρτηση: f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R} } με f ( x ) = 1 x {\displaystyle f(x)={\frac {1}{x}}} έχουμε τα εξής: f(1) = 1 f(10) = 0.1 f(100) = 0.01 ⋮ {\displaystyle \vdots } f(100000) = 0.00001Είναι εύκολο να δούμε ότι οι τιμές της f πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο το 0 καθώς το x αυξάνεται, χωρίς όμως να το φτάνουν ή να το ξεπερνούν ποτέ. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το όριο της f στο + ∞ {\displaystyle +\infty } είναι μηδέν. Ο αυστηρός ορισμός είναι ο εξής: Έστω f : A → R {\displaystyle f:A\rightarrow \mathbb {R} } μια συνάρτηση και έστω ότι το + ∞ {\displaystyle +\infty } είναι σημείο συσσώρευσης του Α. Λέμε ότι το όριο της f στο σημείο x0 είναι ίσο με τον πραγματικό αριθμό L, αν: για κάθε ε>0 υπάρχει (τουλάχιστον ένα) δ = δ(ε)>0 τέτοιο ώστε: αν x ∈ A {\displaystyle x\in A} και x > δ {\displaystyle x>\delta } , τότε \| f ( x ) − L \| < ϵ {\displaystyle \|f(x)-L\|<\epsilon } . Ακολουθία Κωσύ	Με τον όρο «όριο» στα μαθηματικά, νοείται η διαρκής προσέγγιση ενός σημείου ή, διαφορετικά, η διαρκής μείωση μιας απόστασης, χωρίς όμως ποτέ αυτή να μηδενίζεται. Συνήθως, η έννοια του ορίου χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η συμπεριφορά μιας συνάρτησης καθώς το όρισμά της πλησιάζει κάποιο σημείο ή καθώς μεγαλώνει (αντίστοιχα μικραίνει) απεριόριστα. Η έννοια του ορίου συνάρτησης περιλαμβάνει και την έννοια του ορίου ακολουθίας όπου εκεί η έννοια του ορίου χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε τη συμπεριφορά της ακολουθίας καθώς ο δείκτης της αυξάνεται απεριόριστα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_(%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC)
Χάρολντ Αλεξάντερ	Ο Αλεξάντερ γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1891 στο Λονδίνο με καταγωγή από ευγενείς της Β. Ιρλανδίας. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα και όπως όλοι οι στρατηγοί της Βρετανίας ανατράφηκε στο Χάροου και σπούδασε στο Σάνχορστ. Όταν ξέσπασε ο Α' Π.Π. κατείχε ήδη το βαθμό του υπολοχαγού του ιππικού, όπου επικεφαλής τάγματος είχε επανειλημμένα συμμετάσχει σε μάχες τραυματισθείς δύο φορές αλλά και διακριθείς πέντε. Όταν έληξε ο πόλεμος ήταν 26 ετών και στο μεσοπόλεμο 1919 – 1920 πολέμησε κατά των Μπολσεβίκων μέσα από τις τάξεις του μικρού Λετονικού στρατού. Στη συνέχεια συνεχίζοντας σπουδές στην Αυτοκρατορική Σχολή Αμύνης ανέλαβε διοικητής ταξιαρχίας στην Ινδία. Το 1939, όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανέλαβε διοικητής της 1ης Μεραρχίας στο γαλλικό μέτωπο. Στη δε επιχείρηση της Δουνκέρκης ορίσθηκε πλέον διοικητής του 1ου Σώματος Στρατού με το οποίο είχε αναλάβει την κάλυψη της επιβίβασης - εκκένωσης των στρατευμάτων. Ήταν από τους τελευταίους Βρετανούς που εγκατέλειψαν το γαλλικό έδαφος. Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, του ανατέθηκε η διοίκηση της άμυνας όλης της νότιας ζώνης της Αγγλίας (Νότιας Διοίκησης) από ενδεχόμενη εχθρική απόβαση. Όταν τον Μάρτιο του 1942 "έσπασε" ένα μέρος στο μέτωπο της Βιρμανίας στην Άπω Ανατολή, όπου και απαιτήθηκε τότε ν΄ αναλάβει κάποιος που με την ψυχραιμία του ν΄ αποτρέψει ολοκληρωτική ήττα – κατάρρευση μετώπου, επιλέχθηκε ο Αλεξάντερ, ο οποίος φθάνοντας εκεί και εφαρμόζοντας σπουδαία τακτική ελιγμών μέσα στη ζούγκλα, αν και υπέστη την απώλεια του Μανταλαίυ, κατόρθωσε να ανακαταλάβει προκεχωρημένες θέσεις, ανατρέποντας έτσι το προηγούμενο βεβαρημένο σκηνικό της έκβασης των εκεί επιχειρήσεων. Η επιτυχία του αυτή του ανέδειξε ιδιαίτερα το κύρος στο βρετανικό στρατό και λίγους μήνες αργότερα ο Τσώρτσιλ τον κάλεσε και του ανέθεσε τη διαδοχή του Ώκινλεκ στη διοίκηση της Μέσης Ανατολής, κατά το χρόνο που οι δυνάμεις του Άξονα απειλούσαν την Αίγυπτο. Έτσι αναλαμβάνοντας ο Χ. Αλεξάντερ τη διοίκηση της Μ.Α. στην οποία συμμετείχαν και ανασυγκροτημένες ένοπλες δυνάμεις και των τριών όπλων του Βασιλείου της Ελλάδας, μαζί με τον Μοντγκόμερυ που είχε αναλάβει την 8η Στρατιά πέτυχαν από κοινού τη νίκη στο Ελ Αλαμέιν σώζοντας την Αίγυπτο και προελαύνοντας στην Τύνιδα. Αναλαμβάνοντας στο μεταξύ βοηθός του Αϊζενχάουερ στην Αφρική του δόθηκε στη συνέχεια η διοίκηση και διεύθυνση των επιχειρήσεων της διασυμμαχικής 15ης ομάδας στρατιών στη Σικελία και την Ιταλία. Τον Νοέμβριο του 1944 διαδέχθηκε τον στρατηγό Χένρυ Μαίτλαντ Ουΐλσων στην Ανωτάτη Διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου και υπό την ιδιότητά του αυτή στις 29 Απριλίου του 1945 παρευρέθηκε στη συνθηκολόγηση των γερμανικών δυνάμεων της Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας στη Καζέρτα της Ιταλίας. Την 1η Μαρτίου του 1946 ο Βασιλεύς Γεώργιος ΣΤ΄ της Αγγλίας τον ανέδειξε στη τάξη των ευπατριδών, αποδίδοντάς του τον τίτλο του 1ου Κόμη της Τύνιδας. Μετά τον Β΄ Π.Π. ανέλαβε Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά, ο τελευταίος που είχε τον τίτλο του αντιβασιλέα στη θέση αυτή. Το 1952 διορίστηκε υπουργός Αμύνης στη νέα κυβέρνηση του Τσώρτσιλ. Το 1954 διαφωνώντας με τον πρωθυπουργό του προτίμησε να παραιτηθεί και να αποσυρθεί διακριτικά της πολιτικής, συνταξιοδοτηθείς, αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο του στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του, ενώ στη θέση του ανέλαβε ο Χ. Μακμίλαν. Ο Χ. Αλεξάντερ είχε νυμφευθεί την Μαργαρίτα Μπρίνχαμ (Οκτώβριο 1931) με την οποία απέκτησε δύο γιους και μια κόρη. Είχε τιμηθεί με πλείστα παράσημα βρετανικά και συμμαχικά μεταξύ των οποίων και με τον Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄ που του απένειμε ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Β΄ στη Μέση Ανατολή. Ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής δύο Πανεπιστημίων, ενώ δύο σχολεία φέρουν τιμής ένεκεν το όνομά του. Πέθανε στο Λονδίνο στις 16 Ιουνίου 1969. Χ. Αλεξάντερ (3 Φεβρουαρίου 1948): "Η Αφρικανική Εκστρατεία από Ελ Αλαμέιν στην Τύνιδα, από τις 10 Αυγ. 1942 έως τις 13 Μαΐου 1943» . Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King's Printer) ((συμπλήρωμα) 38196): 839-887 .Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009. Χ. Αλεξάντερ (10 Φεβρουαρίου 1948): «Η κατάκτηση της Σικελίας, 10 Ιούλη, 1943 έως τις 17 Αυγούστου 1943» .Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King's Printer) ((συμπλήρωμα) 38205): 1009-1025. Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009. Χ. Αλεξάντερ (6 Ιουνίου 1950): "Οι συμμαχικοί στρατοί στην Ιταλία, από τις 3 Σεπτεμβρίου του 1943 έως τις 12 Δεκεμβρίου 1944" . Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King's Printer) ((συμπλήρωμα) 38937): 2879-2975 . Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμ. 6ος, σελ. 340	Ο Χάρολντ Αλεξάντερ (Harold Rupert Leofric George Alexander, 1st Earl Alexander of Tunis, 10 Δεκεμβρίου 1891 – 16 Ιουνίου 1969) ήταν Άγγλος στρατάρχης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τιμηθείς με τον τίτλο του 1ου Κόμητος της Τύνιδας, και αργότερα Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά και υπουργός Αμύνης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
Άγιος Νικόλαος Μητάτου Λασιθίου	Ο Άγιος Νικόλαος είναι πεδινός οικισμός στο ανατολικό τμήμα του νομού Λασιθίου. Βρίσκεται στις υπώρειες της κορυφής «Μόδι» (539 μ.), νοτιοδυτικά του Παλαικάστρου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 150. Απέχει 35 χλμ. περίπου ΒΔ. του Αγίου Νικολάου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μητάτου του νομού Λασιθίου. Το 1994 αποσπάστηκε από την κοινότητα Μητάτου και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Παλαικάστρου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Παλαικάστρου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ιτάνου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ιτάνου και προσαρτήθηκε στον δήμο Σητείας. Με το ΦΕΚ 104Α - 26/07/2017 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Παλιακάστρου του δήμου Σητείας Ο αρχαιολογικός χώρος της εποχής του Χαλκού, με ιερό κορυφής, στη θέση «Μόδι». Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, νοτιοανατολικά του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr	Ο Άγιος Νικόλαος είναι οικισμός της κοινότητας Παλαικάστρου, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ιτάνου, του δήμου Σητείας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λασιθίου, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Σητείας του νομού Λασιθίου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός καταγράφηκε χωρίς κατοίκους.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
2-προπεν-1-αμίνη	Με επίδραση αμμωνίας (NH3) σε αλλυλαλογονίδιο (μέθοδος Hofmann) παράγεται προπεν-2-αμίνη-1: Συμπαράγονται διαλλυλαμίνη και τριαλλυλαμίνη. Η χημική κινητική καθορίζει την τελική αναλογία αυτών των προϊόντων. Με αποικοδόμηση βουτεν-3-αμιδίου (CH2=CHCH2CONH2, μετάθεση Hofmann) παράγεται προπεν-2-αμίνη-1: Το BrOK παράγεται επιτόπου («in citu») με την αντίδραση: Με επίδραση χλωραμίνης (NH2Cl) σε αλλυλομαγνησιοαλογονίδιο (CH2=CHCH2MgX) παράγεται προπεν-2-αμίνη-1: Με ενδομοριακή αφυδάτωση 3-αμινοπροπανόλης-1 παράγεται προπεν-2-αμίνη-1. Η αντίδραση ευνοείται σε σχετικά υψηηλές θερμοκρασίες, >150 °C: Με απόσπαση υδραλογόνου (HX) από 3-αλοπροπαναμίνη-1 παράγεται προπεν-2-αμίνη-1: Με απόσπαση αλογόνου (X2) από 2,3-διαλοπροπαναμίνη-1 παράγεται προπεν-2-αμίνη-1: Με μερική καταλυτική υδρογόνωση προπιν-2-αμίνης-1 παράγεται προπεν-2-αμίνη-1 Η χημική συμπεριφορά της, ως εναμίνη που είναι, συνδυάζει εκείνες των αμινών και των αλκενίων. Παράγει άλατα με οξέα. Π.χ.: Η αλλυλική θέση του δεσμού της εξασθενεί τη βασική της συμπεριφορά. Περίσσεια υδροχλωρικού οξέος δίνει υδροχλωρική 2-χλωροπροπαναμίνη-1: Παράγει δευτεροταγείς αλλυλαμίνες με αλκυλαλογονίδια (RX). Π.χ.: Παράγει δευτεροταγή αμίδια με ακυλαλογονίδια (RCOX). Π.χ.: Με καρβονυλικές ενώσεις δείνει ιμίνες. Π.χ. με αλδεΰδες (RCHO) δίνει: Οξειδώνεται προς 3-νιτροπροπένιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, Οργανική Χημεία, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982	Η προπεν-1-αμίνη-2 ή 1-αμινοπροπένιο-2 ή αλλυλαμίνη-1 ή 1-αζαβουτένιο-3 είναι η χημική ένωση με σύντομο συντακτικό τύπο CH2=CHCH2NH2. Είναι η απλούστερη σταθερή αλκεναμίνη (ή και γενικότερα εναμίνη), δηλαδή άκυκλη μονοαμίνη με ένα διπλό δεσμό. Με βάση το χημικό τύπο της, C3H7N, έχει τα ακόλουθα ένδεκα (11) ισομερή θέσης: Προπεν-1-αμίνη-1 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH=CHNH2 (σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή). Προπεναμίνη-2 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(NH2)=CH2. N-μεθυλαιθεναμίνη ή βινυλομεθυλαμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3NHCH=CH2. Προπανιμίνη-1 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2CH=NH. Προπανιμίνη-2 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(=NH)CH3. N-μεθυλαιθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3N=CHCH3. Ν-αιθυλομεθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=NCH2CH3. Κυκλοπροπαναμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . Αζετιδίνη ή επαζωπροπάνιο-1,3 με σύντομο συντακτικό τύπο . 2-μεθυλαζιριδίνη ή επαζωπροπάνιο-1,2 με σύντομο συντακτικό τύπο . N-μεθυλαζιριδίνη ή Ν-μεθυλεπαζαιθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο .	https://el.wikipedia.org/wiki/2-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD-1-%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7
Σαγκρί-Μπεγκ	Μέχρι το 1025 ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν για τον Σαγκρί και τον αδελφό του Τογκρούλ, μεγάλωσαν μέχρι τα 15 τους με τον παππού τους Σελτζούκ και πολεμούσαν με τον Αλί Τιγκίν εναντίον του Σουλτάνου Μαχμούτ των Γαζνί. Οι παλιότερες καταγραφές περιγράφουν επιδρομές του Σαγκρί στα ανατολικά όπου λεηλατούσε τα κάστρα στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο ιστορικός Κλαύδιος Καεν το αμφισβητεί σαν υπερβολικό ή μύθο. Τη διετία 1035 - 1037 ο Σαγκρί πολεμούσε με τον αδελφό του εναντίον του Μεσούντ Α΄ των Γαζνί και κατέλαβε την Μερβ μια σημαντική ιστορική πόλη στο Τουρκμενιστάν. Την περίοδο 1038 - 1040 ο Σαγκρί πολέμησε εναντίον των Γαζναβιδών με κλεφτοπόλεμο, η σύγκρουση έφτασε στο αποκορύφωμα της με την "μάχη του Νταντανακάν". Ο Τογκρούλ ήταν διστακτικός και προτιμούσε να συνεχίσουν τον κλεφτοπόλεμο, ο Σαγκρί αντίθετα πρότεινε μία άμεση σύγκρουση. Οι Σελτζούκοι νίκησαν στην "μάχη του Νταντανακάν" τον υπεράριθμο στρατό των Γαζναβιδών. Τα αδέλφια μοίρασαν στη συνέχεια την αυτοκρατορία μεταξύ τους : ο Τογκρούλ κυβέρνησε το Ιράκ, το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν στα δυτικά, ο Σαγκρί αντίστοιχα το Τουρκμενιστάν και το Αφγανιστάν γνωστά σαν Χορασάν. Ο Σαγκρί κατόπιν κατέκτησε το Μπαλχ στο βόρειο Αφγανιστάν, το Κέρμαν στο νότιο Ιράκ (1048) και το Σιστάν στο ανατολικό Ιράν (1056). Όταν οι Σελτζούκοι κατέκτησαν σχεδόν ολόκληρο το Χαλιφάτο των Αββασιδών ο Σαγκρί-Μπεγκ πάντρεψε την κόρη του Αρσλάν Χατούν Χαντίτζα με τον χαλίφη (1056). Ο Σαγκρί-Μπεγκ πέθανε στο βορειοανατολικό Ιράν, οι ιστορικές καταγραφές σχετικά με την ημερομηνία του θανάτου του διαφέρουν, έχουν προταθεί διάφορες ημερομηνίες μεταξύ 1059 - 1062. Τα νομίσματα διαφωτίζουν καλύτερα τα γεγονότα, αν κρίνουμε ότι το 1059 κόπηκαν στο δικό του όνομα και την επόμενη χρονιά στο όνομα του γιου Καβούρτ είναι προφανές ότι πέθανε μάλλον το 1059. Διάδοχος του σαν κυβερνήτης του Χορασάν ήταν ο γιος του Αλπ Αρσλάν. Ο Σαγκρί και ο αδελφός του Τογκρούλ συμμετείχαν στις κυβερνητικές υποθέσεις και την ίδρυση της αυτοκρατορίας, πήρε τον τίτλο του "Σουλτάνου" Ο Σαγκρί-Μπεγκ άφησε έξι γιους και τέσσερις κόρες, ο σημαντικότερος από τους γιους του ήταν ο Αλπ Αρσλάν που έγινε Σουλτάνος (1064), όλα τα υπόλοιπα μέλη της αυτοκρατορίας των Σελτζούκων ανήκαν στο γενεαλογικό του δέντρο. Ο άλλος γιος του Καβούρτ έγινε κυβερνήτης του Κέρμαν που ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως και ένας τρίτος γιος του ο Γιακουτί έγινε κυβερνήτης του Αζερμπαϊτζάν. Arthur Koestler: The thirteenth Tribe (translated by Belkıs Çorakçı), Say, İstanbul, 1984 Dailamīs in Central Iran: The Kākūyids of Jibāl and Yazd, C. E. Bosworth, Iran, Τόμος. 8, (1970) 'Izz al-D in Ibn al-Athir, The Annals of the Saljuq Turks, transl. D.S. Richards, ed. Carole Hillenbrand, (Routledge, 2002) Prof. Yaşar Yüce-Prof. Ali Sevim: Türkiye tarihi Cilt I, AKDTYKTTK Yayınları, İstanbul, 1991 The Political and Dynastic History of the Iranian World, C.E. Bosworth, The Cambridge History of Iran, Vol. 5, ed. J. A. Boyle, (Cambridge University Press, 1968) Ümit Hassan (ed. Sina Akşin) Türkiye Tarihi I, CemYayınevi, İstanbul,2009	Ο Τσαγκρί-Μπεγκ (Τουρκικά : Abu Suleiman Dawud Chaghri-Beg ibn Mikail, 989 - 1060) ήταν συγκυβερνήτης της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων την εποχή της δημιουργίας της μαζί με τον αδελφό του Τογκρούλ-Μπεγκ. Το όνομα του "Σαγκρί" είναι Τουρκικής προέλευσης και μεταφράζεται ως "μικρό γεράκι". Ο Σαγκρί-Μπεγκ ήταν ένας από τους γιους του Μιχαήλ ιμπν Σελτζούκ και εγγονός του Σελτζούκ του γενάρχη της Δυναστείας των Σελτζούκων. Η Μεγάλη Αυτοκρατορία των Σελτζούκων δημιουργήθηκε από μία Τουρκική φυλή που την αποτελούσαν Χάζαροι ή Ογούζοι Τούρκοι. Στις αρχές του 11ου αιώνα μετακινήθηκαν κατά μήκος του ποταμού Συρ Ντάρια, δέχτηκαν να γίνουν υποτελείς στο Χανάτο των Καραχανιδών που βρισκόταν στην Υπερωξιανή, στο σημερινό Ουζμπεκιστάν και νότιο Καζακστάν. Μετά την ήττα των Καραχανιδών από τους Γαζναβίδες κέρδισαν την ανεξαρτησία τους.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF-%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%B3%CE%BA
Λαγκούβαρδος Μεσσηνίας	Ο οικισμός βρίσκεται δυτικά των Γαργαλιάνων και βόρεια από τον Μάραθο, σε υψόμετρο 20 μέτρων από τη θάλασσα. Είναι πολύ κοντά στις ακτές του Ιονίου Πελάγους και βρίσκεται διαγώνια απέναντι από τη νήσο Πρώτη, ενώ σε κοντινή απόσταση βρίσκονται οι οικισμοί Λαγκουβάρδος προς τα βόρεια, Γεφυράκι προς τα νότια και Βατιάς προς τα ανατολικά. Η απόστασή του οικισμού από τους Γαργαλιάνους είναι περίπου 7,5 χιλιόμετρα και από τον Μάραθο περίπου 2,5 ως 3,5 χιλιόμετρα. Ο Λαγκούβαρδος είναι οικισμός, ο οποίος αναγνωρίστηκε το 1940 (με επίσημη ονομασία τότε Λαγκουβάρδος και πληθυσμό 32 μόνιμων κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 1940) και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γαργαλιάνων. Το 1951 είχε 80 μόνιμους κατοίκους, με βάση την απογραφή του 1951, ενώ το 1956 μετονομάζεται σε Κρυσταλλοπηγή, και μόλις 5 χρόνια μετά, το 1961, ο οικισμός καταργείται. Το 2011 αναγνωρίζεται εκ νέου και μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας. Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 110 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται με τον τουρισμό και σε διάφορες αγροτικές εργασίες, καθώς στη περιοχή γύρω από τον οικισμό υπάρχουν, εκτός από ελαιώνες, διάφορες ποτιστικές καλλιέργειες και θερμοκήπια. Ο οικισμός αποτελείται κυρίως από αγροικίες και εξοχικά και δεν διαθέτει κτίρια διαφόρων κοινωνικών δραστηριοτήτων ή εκκλησία, καθώς οι καθημερινές ανάγκες των κατοίκων εξυπηρετούνται συνήθως στους Γαργαλιάνους και τον Μάραθο. Αξιοθέατα για τον οικισμό εκτός από την παραλία της περιοχής, αποτελεί και η νήσος Πρώτη, την οποία έχει αντίκρυ, σε διαγώνια θέα. Στην περιοχή του οικισμού υπάρχουν επίσης τουριστικές εγκαταστάσεις με ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα. Σε απόσταση περίπου 3,5 ως 2,5 χιλιομέτρων, προς τα νότια, από τον οικισμό βρίσκεται το λιμάνι και οι παραλίες του Μαράθου, ενώ σε απόσταση μερικών μέτρων προς τα δυτικά από τον οικισμό βρίσκεται η Παραλία του Λαγκουβάρδου, η οποία διαθέτει «χρυσή» αμμώδη παραλία, η οποία εκτείνεται σε μήκος περίπου 2 χιλιομέτρων και είναι φημισμένη, ως μια από τις συνηθισμένες επιλογές, για τους ενασχολούμενους του surf. Γαργαλιάνοι Δήμος Τριφυλίας Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας πρώην Δήμος Γαργαλιάνων Λαγκουβάρδος Δήμος Τριφυλίας, από την ιστοσελίδα: www.dimostrifylias.gr του Δήμου Τριφυλίας.	Ο Λαγκούβαρδος (παλαιότερες ονομασίες: Λαγκουβάρδος, Κρυσταλλοπηγή) είναι παραθαλάσσιος οικισμός κοντά στους Γαργαλιάνους και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Τριφυλίας, του Νομού Μεσσηνίας. Ο ποταμός Λαγκούβαρδος (ή Λαγκουβάρδος, ενίοτε χειμαρρώδης), είναι αυτός που ξεχωρίζει τον οικισμό αυτόν, ο οποίος υπάγεται στην δημοτική κοινότητα Γαργαλιάνων, από τον αντίστοιχο, ομώνυμο (επίσημα υπάρχει μια μικρή διαφορά στον τονισμό) Λαγκουβάρδο, ο οποίος υπάγεται στην δημοτική κοινότητα Φιλιατρών, του ίδιου δήμου.Πολύ γνωστή και δημοφιλής, κυρίως στους κατοίκους της περιοχής, είναι η παραλία του οικισμού, γνωστή ως η Παραλία του Λαγκουβάρδου, η οποία εκτείνεται σε μήκος περίπου 2 χιλιομέτρων. Το ποτάμι του Λαγκουβάρδου, από το οποίο πήρε το όνομα της και η γνωστή παραλία, εκβάλλει στη βόρεια πλευρά της παραλίας, αφού πρώτα διασχίσει το δαιδαλώδες ομώνυμο φαράγγι του Λαγκουβάρδου, το οποίο είναι καταπράσινο από την πυκνή βλάστηση.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
127 ώρες	Ο Άρον Ράλστον εξερευνούσε τα βουνά στο Canyonlands National Park στη Γιούτα. Σε μια προσπάθειά του να περάσει ένα φαράγγι, γλιστράει και πέφτει μέσα. Το δεξί χέρι του συνθλίβεται από μια πέτρα με αποτέλεσμα να παγιδευτεί. Για τις επόμενες πέντε μέρες ο Ράλστον επανεξετάζει ολόκληρη τη ζωή του και καταφέρνει να ανακαλύψει ότι διαθέτει όλο το κουράγιο για να μπορέσει να επιβιώσει κάνοντας οτιδήποτε είναι απαραίτητο. Για να ελευθερωθεί κόβει το χέρι του και περπατάει 8 μίλια μέσα στην έρημο, μέχρι να βρει άλλους οδοιπόρους και τελικά να σωθεί. Κατά τη διάρκειά του εγκλωβισμού του, ο Ράλστον αναπολεί, φίλους, ερωμένες και τις δύο οδοιπόρους που συνάντησε λίγο πριν το ατύχημά του. Τζέιμς Φράνκο στο ρόλο του Άρον Ράλστον Άμπερ Τάμπλιν στο ρόλο της Μέγκαν Κέιτ Μάρα στο ρόλο της Κρίστι Κλεμένς Ποεσί στο ρόλο της Ράνα Λίζι Κάπλαν στο ρόλο της Σόνια, αδερφή του Ράλστον Τριτ Γουίλιαμς στο ρόλο του πατέρα του Ράλστον Κέιτ Μπάρτον στο ρόλο της μητέρας του Ράλστον Ο Ντάνι Μπόιλ ήθελε πολλά χρόνια να κάνει ταινία την ιστορία του Ράλστον. Ο Μπόιλ έγραψε ένα προσχέδιο και το έδωσε στον Σάιμον Μπόφοϊ να γράψει το σενάριο. Ο Μπόιλ περιγράφει την ταινία ως "μια πολύ βρετανική" και "μια περιπέτεια με έναν τύπο που δεν μπορεί να κουνηθεί". Το Νοέμβριο του 2009 ανακοινώθηκε ότι πρώτη επιλογή του Μπόιλ για το ρόλο του Ράλστον ήταν ο Κίλιαν Μέρφι. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ επίσης φημολογούνταν ότι ήταν υποψήφιος. Τελικά, τον Ιανουάριο του 2010, το ρόλο πήρε ο Τζέιμς Φράνκο. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το Μάρτιο του 2010 στη Γιούτα. Ο Μπόιλ ήθελε να σκηνοθετήσει το πρώτο μέρος της ταινίας χωρίς διαλόγους. Με προϋπολογισμό 18.000.000 δολάρια, η ταινία 127 Ώρες έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 25η θέση με 264.800 δολάρια. Συνολικά συγκέντρωσε 18,3 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό box office και 42,4 εκατομμύρια δολάρια στον υπόλοιπο κόσμο. Παγκοσμίως απέφερε 60,7 εκατομμύρια δολάρια. Στην Ελλάδα έκοψε 37.435 εισιτήρια Επίσημη ιστοσελίδα 127 Ώρες στο IMDb	Το 127 Ώρες (αγγλικά: 127 Hours) είναι αμερικανική/αγγλική βιογραφική δραματική περιπέτεια παραγωγής 2010 σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Ντάνι Μπόιλ. Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Σάιμον Μπόφοϊ και είναι βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Άρον Ράλστον "Between a Rock and a Hard Place". Πρωταγωνιστεί ο Τζέιμς Φράνκο στο ρόλο του ορειβάτη Ράλστον, ο οποίος παγιδεύτηκε σε ένα φαράγγι στη Γιούτα και έμεινε εκεί για περισσότερο από πέντε μέρες το 2003. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 12 Νοεμβρίου 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις 7 Ιανουαρίου 2011 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Απέσπασε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς και έλαβε έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία και Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Φράνκο.	https://el.wikipedia.org/wiki/127_%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82
Ερυθρά Ρουθηνία	Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι της βόρειας Ερυθράς Ρουθηνίας ήταν οι Λένδιοι και οι Λευκοί Κροάτες, ενώ υποομάδες όπως οι Ρουθήνιοι, οι Μποΐκοι και οι Λέμκοι, ζούσαν στα νότια. Αργότερα, οι Walddeutsche («Γερμανοί του Δάσους»), Εβραίοι, Αρμένιοι και Πολωνοί αποτελούσαν επίσης μέρος του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον Μάρτσιν Μπιέλσκι, αν και ο Μπολέσλαφ Α΄ ο Γενναίος εγκατέστησε Γερμανούς στην περιοχή για να υπερασπιστούν τα σύνορα απέναντι στην Ουγγαρία και το Ρως του Κιέβου, οι άποικοι έγιναν αγρότες. Ο Μάτσεϊ Στριικόφσκι περιέγραψε τους Γερμανούς χωρικούς κοντά στο Ζέσουφ, στο Πσέμισλ, στο Σάνοκ και στο Γιαρόσουαφ ως καλούς αγρότες. Ο Καζίμιρ ο Μέγας εγκατέστησε Γερμανούς πολίτες στα σύνορα της Ελάσσονος Πολωνίας και της Ερυθράς Ρουθηνίας για να ενταχθούν στο αποκτημένο έδαφος με το υπόλοιπο βασίλειό του. Για τον προσδιορισμό του πληθυσμού της ύστερης μεσαιωνικής Πολωνίας, ο εποικισμός και η πολωνική μετανάστευση στην Ερυθρά Ρουθηνία, το Σπις και την Ποντλάχια (τους οποίους οι Ουκρανοί ονόμαζαν Μαζούριους - φτωχούς μετανάστες χωρικούς, κυρίως από τη Μασοβία) θα πρέπει να εξετάζεται. Κατά το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, οι Βλάχοι έφτασαν από τα νοτιοανατολικά Καρπάθια και εγκαταστάθηκαν γρήγορα στη νότια Ερυθρά Ρουθηνία. Παρόλο που κατά τον 15ο αιώνα οι Ρουθήνιοι κέρδισαν τη θέση τους, ήταν μόλις τον 16ο αιώνα που ο βλαχικός πληθυσμός στα Όρη Μπιεστσάντι και στα Κάτω Μπεσκίντι ρουθηνοποιήθηκε. Από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα, η Ερυθρά Ρουθηνία υπέστη ταχεία αστικοποίηση, με αποτέλεσμα πάνω από 200 νέες πόλεις να χτίστηκαν με το γερμανικό μοντέλο (ουσιαστικά άγνωστες πριν από το 1340, όταν η Ερυθρά Ρουθηνία ήταν το ανεξάρτητο Βασίλειο του Χάλιχ). Ρουθηνία Λευκή Ρουθηνία Μαύρη Ρουθενία Όμπλαστ του Ιβάνο-Φρανκίβσκ Σλοβακική εισβολή στην Πολωνία Βοεβοδάτο Στανισουάβουφ Ανατολική Γαλικία "Monumenta Poloniae Historica" Akta grodzkie και ziemskie z archiwum ziemskiego. Lauda sejmikowe. Tom XXIII, XXIV, XXV. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego (ψηφιακή έκδοση) Lustracja województwa ruskiego, podolskiego i bełskiego, 1564-1565 Warszawa, (I) έκδοση 2001, σελίδες 289.(ISBN 83-7181-193-4) Lustracje dóbr królewskich XVI-XVIII wieku. Lustracja województwa ruskiego 1661—1665. Część III ziemie halicka i chełmska. Polska Akademia Nauk - Instytut Historii. 1976 Lustracje województw ruskiego, podolskiego i bełskiego 1564 - 1565, wyd. K. Chłapowski, H. Żytkowicz, cz. 1, Βαρσοβία-Λοτζ 1992 Lustracja województwa ruskiego 1661-1665, cz. 1: Ziemia przemyska i sanocka, wyd. K. Arłamowski i W. Kaput, Βρότσουαφ-Βαρσοβία-Κρακοβία. 1970 Αλέξανδρος Γιαμπιονόφσκι. Polska wieku XVI, t. VII, Ruś Czerwona, Βαρσοβία 1901 και 1903.	Η Ερυθρά Ρουθηνία ή Ερυθρά Ρως (λατινικά: Ruthenia Rubra, Russia Rubra, ουκρανικά: Червона Русь, πολωνικά: Ruś Czerwona, Ruś Halicka, ρώσικα: Червонная Русь, ρουμανικά: Rutenia Roșie) είναι όρος που χρησιμοποιείται από τον Μεσαίωνα για τα νοτιοδυτικά πριγκιπάτα του Ρως του Κιέβου, δηλαδή το Πριγκιπάτο του Περέμισλ και το Πριγκιπάτο του Μπελς. Σήμερα η περιοχή περιλαμβάνει τμήματα της δυτικής Ουκρανίας και γειτονικά τμήματα της νοτιοανατολικής Πολωνίας. Ενίοτε έχει συμπεριλάβει και τμήματα της Ελάσσονος Πολωνίας, της Ποδολίας, της Δεξιάς Όχθης της Ουκρανίας και της Βολυνίας. Με επίκεντρο το Πσέμισλ (Περέμισλ) και το Μπελς, έχει συμπεριλάβει μεγάλες πόλεις όπως οι: Χέουμ, Ζάμοστς, Ζέσουφ, Κρόσνο και Σάνοκ (τώρα όλες στην Πολωνία), καθώς και τις Λβιβ και το Τερνόπιλ (στην Ουκρανία). Η Ερυθρά Ρουθηνία αναφέρθηκε για πρώτη φορά με αυτό το όνομα σε ένα πολωνικό χρονικό του 1321 και ήταν το τμήμα της Ρουθηνίας που ενσωματώθηκε στην Πολωνία από τον Καζίμιρ Γ΄ το Μέγα κατά τον 14ο αιώνα. Με τη διάσπαση της Ρως, η Ερυθρά Ρουθηνία διεκδικήθηκε από το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, το Βασίλειο της Πολωνίας (Πιαστ), το Βασίλειο της Ουγγαρίας και το Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας. Μετά τους Πολέμους Γαλικίας -Βολυνίας, για περίπου 400 χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της Ερυθράς Ρουθηνίας έγινε μέρος της Πολωνίας ως Βοεβοδάτο Ρουθηνίας. Μια μειονότητα εθνοτικών Πολωνών ζει από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας στα βόρεια μέρη της Ερυθράς Ρουθηνίας. Το εξώνυμο «Ρουθήνιοι» αναφέρεται συνήθως σε μέλη της ρωσικής και/ή ουκρανικής εθνότητας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CE%AC_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Αρτυστώνη	Ήταν κόρη τού Κύρου Β΄ τού Μεγάλου της Περσίας. Τον Κύρο Β΄, ιδρυτη της Περσικής αυτοκρατορίας, διαδέχθηκαν οι γιοί του Καμβύσης Β΄ (530-522 π.Χ.) και Σμέρδις (522-521 π.Χ.) και αυτούς ο 3ος εξάδελφός τους Δαρείος Α΄ (521-486 π.Χ.). Εκείνος, για να ισχυροποιήσει τη θέση του, παντρεύτηκε τις (ίσως ετεροθαλείς) κόρες τού Κύρου Β΄ Άτοσσα και Αρτυστώνη, καθώς και την κόρη τού Σμέρδη Παρμύς. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ηρόδοτο, η Αρτυστώνη ήταν η ευνοούμενη σύζυγός του. Αυτή αναφέρεται στις πινακίδες των διοικητικών αρχείων της Περσέπολης. Παντρεύτηκε τον 3ο εξάδελφό της Δαρείο Α΄ τον Μεγάλο και είχε τέκνα: Αρσάμης άκμασε 454-404 π.Χ., σατράπης της Αιγύπτου. Γωβρύας. Αρταζώστρη άκμασε 498-492 π.Χ., παντρεύτηκε τον Μαρδόνιο στρατηγό της μάχης των Πλαταιών. Brosius, M: Women in Ancient Persia, 559-331 BC, Clarendon Press, Oxford, 1998. Kellens, J: "Artazostra", in Encyclopaedia Iranica Lendering, J: "Mardonius", in http://www.livius.org. Lewis, D: "Persians in Herodotus", in Selected Papers in Greek and Near Eastern History, pp. 345–362, Cambridge University Press, 1997. [1] Persepolis Fortification Archive Project	Η Αρτυστώνη, ελαμιτικά Ir-taš-du-na, Ir-da-iš-du-na, από τα παλιά περσικά *Artastūnā δηλ. στήλη της Arta = θεϊκής αλήθειας, από τη Δυναστεία των Αχαιμενιδών γεννήθηκε πριγκίπισσα της Περσίας και με τον γάμο της με τον Δαρείο Α΄ τον Μεγάλο, έγινε βασίλισσα της Περσίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CF%85%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7
Χανς Λέβυ	Ο Λέβυ γεννήθηκε στο Μπρέσλαου της Σιλεσίας στις 20 Οκτωβρίου 1904. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν το 1922, αφού τον συμβούλεψαν να αποφύγει τον τοπικό πανεπιστήμιο του Μπρέσλαου επειδή ήταν πολύ παλιομοδίτικο, ενώ κατά τη διάρκεια του υπερπληθωρισμού της Βαϊμάρης συντηρούσε τον εαυτό του με μια παράλληλη εργασία στη συντήρηση σιδηροδρόμων. Στο Γκέτινγκεν σπούδασε τόσο μαθηματικά όσο και φυσική- στους καθηγητές του συγκαταλέγονταν οι Μαξ Μπορν, Ρίτσαρντ Κουράν, Τζέιμς Φρανκ, Ντέιβιντ Χίλμπερτ, Έντμουντ Λαντάου, Έμι Νέτερ και Αλεξάντερ Οστρόφσκι. Πήρε το διδακτορικό του το 1926, όταν μαζί με τον φίλο του Κουρτ Ότο Φρίντριχς έγιναν βοηθοί του Κουράν και ιδιωτικοί διδάκτορες στο Γκέτινγκεν. Η περίφημη συνθήκη Κουράν-Φρίντριχς-Λιούι χρονολογείται από αυτή την περίοδο, το 1928. Με σύσταση του Κουράν, ο Λέβυ έλαβε υποτροφία Ροκφέλερ, την οποία χρησιμοποίησε το 1929 για να ταξιδέψει στη Ρώμη και να μελετήσει αλγεβρική γεωμετρία με τους Τούλιο Λέβυ-Κιβίτα και Φεντερίγκο Ενρίκες, και στη συνέχεια το 1930 στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε το σεμινάριο του Ζακ Χανταμάρ. Μετά την εκλογή του Χίτλερ ως καγκελάριου το 1933, ο Λέβυ συμβουλεύτηκε από τον Χέρμπερτ Μπούσεμαν να εγκαταλείψει και πάλι τη Γερμανία. Του προσφέρθηκε μια θέση στη Μαδρίτη, αλλά την απέρριψε, φοβούμενος για το μέλλον του υπό τον Φρανσίσκο Φράνκο. Επέστρεψε στην Ιταλία και τη Γαλλία και στη συνέχεια, μετά από πρόσκληση της Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης για την Ενίσχυση των Εκτοπισμένων Ξένων Επιστημόνων και με τη βοήθεια του Χανταμάρ, βρήκε μια διετή θέση στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο Μπράουν. Στο τέλος αυτής της θητείας, το 1935, μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ . Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λέβυ πήρε δίπλωμα πιλότου, αλλά στη συνέχεια εργάστηκε στο Aberdeen Proving Ground. Παντρεύτηκε την Έλεν Κρόσμπι το 1947. Το 1950 ο Λέβυ απολύθηκε από το Μπέρκλεϊ επειδή αρνήθηκε να υπογράψει όρκο πίστης. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1952 και το 1953 , πριν αποκατασταθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια στην υπόθεση Τόλμαν κατά Άντερχιλ. Συνταξιοδοτήθηκε από το Μπέρκλεϊ το 1972 και το 1973 έγινε ένας από τους δύο καθηγητές μαθηματικών Ordway στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Πέθανε στις 23 Αυγούστου 1988 στο Μπέρκλεϊ. Ο Λέβυ είναι περισσότερο γνωστός για τη συμβολή του στις μερικές διαφορικές εξισώσεις. Το 1957, το περίφημο παράδειγμά του για μια γραμμική μερική διαφορική εξίσωση δεύτερης τάξης ήταν τόσο εντυπωσιακό και απροσδόκητο που ολόκληρο το πεδίο πήρε νέα κατεύθυνση και διαμόρφωσε τη σύγχρονη ανάλυση με σημαντικό τρόπο. Με βάση αυτό το παράδειγμα, ο Λουίς Νίρενμπεργκ, ο Λαρς Χερμάντερ και άλλοι σκιαγράφησαν ορισμένες σημαντικές αλλαγές στη θεωρία και τη δομή του πεδίου. Πολλοί αναλυτές και μαθηματικοί το είδαν αυτό ως μια σημαντική εξέλιξη. Εργάστηκε επίσης πάνω σε διάφορες μιγαδικές μεταβλητές σε σχέση με μη γραμμικές υπερβολικές και ελλειπτικές εξισώσεις, πάνω στην αξία των προβλημάτων αρχικών τιμών κυματομετώπου (που σήμερα είναι ευρέως γνωστά ως χώροι Sobolev) στις αρχές της δεκαετίας του 1930, πάνω στις λύσεις των κλασικών προβλημάτων Χέρμαν Βάιλ και Χέρμαν Μινκόφσκι για αναλυτικά δεδομένα (το αρχικό πρόβλημα λύθηκε από τον Λουίς Νίρενμπεργκ το 1949 στο πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής), την επεκτασιμότητα των ελάχιστων επιφανειών και την αναλυτική φύση των ορίων τους που είναι εντελώς ελεύθερα ή μερικώς ελεύθερα, τα προβλήματα ελεύθερων ορίων των κυματικών μετώπων στην υδροδυναμική, και την απόδειξη του τετραγωνικού θεωρήματος αμοιβαιότητας στη θεωρία αριθμών από "υδροδυναμική" άποψη. Ο Λέβυ εξελέγη στην Εθνική Ακαδημία Επιστημών το 1964 και ήταν επίσης μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών . Έγινε ξένο μέλος της Ακαδημίας των Λιντσέων το 1972. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Leroy P. Steele το 1979 και το Βραβείο Βολφ στα Μαθηματικά το 1986 για το έργο του στις μερικές διαφορικές εξισώσεις.Το 1986, το Πανεπιστήμιο της Βόννης τον αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα. Constance Reid: Hans Lewy - 1904–1988. In: Michael Atiyah u. a.: Miscellanea Mathematica, Springer Verlag, 1991. D. Kinderlehrer (Hrsg.): Selecta Hans Lewy, 2 Bände, Birkhäuser, Boston, Massachusetts 2001 (mit Beiträgen von François Treves, Louis Nirenberg, Jean Leray, dem Beitrag von Constance Reid und von Hans Lewy selbst) Donald J. Albers, G. L. Alexanderson, Constance Reid: More Mathematical People - Contemporary Conversations, Academic Press, 1994. Lewy, Hans, in: Joseph Walk (Hrsg.): Kurzbiographien zur Geschichte der Juden 1918–1945. München : Saur, 1988, ISBN 3-598-10477-4, S. 232	Ο Χανς Λέβυ (Hans Lewy, 20 Οκτωβρίου 1904 - 23 Αυγούστου 1988) ήταν Αμερικανοεβραίος μαθηματικός, γνωστός για το έργο του στις μερικές διαφορικές εξισώσεις και τη θεωρία των συναρτήσεων πολλών μιγαδικών μεταβλητών	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%9B%CE%AD%CE%B2%CF%85
Κατάλογος των κυβερνητών του Μομφερράτου	Γουλιέλμος Α΄ του Μομφερράτου (933) Αλεράμο του Μομφερράτου (933 - 967), συμβασιλέας ο γιος του Γουλιέλμος Β΄ του Μομφερράτου Όθων Α΄ του Μομφερράτου (967 – 991) Γουλιέλμος Γ΄ του Μομφερράτου (991 – 1042) Όθων Β΄ του Μομφερράτου (1042 – 1084), συμβασιλέας ο αδελφός του Ερρίκος του Μομφερράτου (απεβ. το 1045) Γουλιέλμος Δ΄ του Μομφερράτου (1084 - 1100) Ρενιέ, μαρκήσιος του Μομφερράτου (1100 - 1136) Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου (1136 - 1191) Κορράδος του Μομφερράτου (1191 - 1192) Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός (1192 - 1207) Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Μομφερράτου (1207 - 1225) Βονιφάτιος Β΄ του Μομφερράτου (1225 - 1255) Γουλιέλμος Ζ΄ του Μομφερράτου (1255 - 1292) Ιωάννης Α΄ του Μομφερράτου (1292 - 1305) Θεόδωρος Α΄ του Μομφερράτου (1306 - 1338), ανιψιός του Ιωάννη Α΄ Ιωάννης Β΄ του Μομφερράτου (1338 - 1372) Όθων Γ΄ του Μομφερράτου (1372 - 1378) Ιωάννης Γ΄ του Μομφερράτου (1378 - 1381) Θεόδωρος Β΄ του Μομφερράτου (1381 - 1418) Ιωάννης-Ιάκωβος του Μομφερράτου (1418 - 1445) Ιωάννης Δ΄ του Μομφερράτου (1445 - 1464) Γουλιέλμος Η΄ του Μονφεράτου (1464 - 1483) Βονιφάτιος Γ΄ του Μομφερράτου (1483 - 1494) Γουλιέλμος Θ΄ του Μομφερράτου (1494 - 1518) Βονιφάτιος Δ΄ του Μομφερράτου (1518 - 1530) Ιωάννης-Γεώργιος του Μομφερράτου (1530 - 1533), ακολούθησε Ισπανική κατοχή (1533 - 1536) Ο Κάρολος Ε΄ των Αψβούργων της Γερμανίας παραχώρησε τη μαρκιωνία στους Γκοντζάγκα, παρά το γεγονός ότι την διεκδικούσαν η Σαβοΐα και η μαρκιωνία του Σαλούτσο· κατοχυρώθηκε με την ειρήνη του Kατώ-Καμπρεζί. Φρειδερίκος Β΄ Γκοντζάγκα (1536 - 1540) Φραγκίσκος Γ΄ της Μάντουα (1540 - 1550) Γουλιέλμος της Μάντουα (1550 - 1587) Βιντσέντσο Α΄ Γκοντζάγκα (1587 - 1612) Φραγκίσκος Δ΄ Γκοντζάγκα (1612) Φερδινάνδος Γκοντζάγκα (1612 - 1626) Βιντσέντσο Β΄ Γκοντζάγκα (1626 - 1627) Πόλεμος της διαδοχής των Μάντουα (1627 - 1631) Μαρία Γκοντζάγκα, δούκισσα του Μομφερράτου (1612 - 1661) Κάρολος Α΄ της Μάντουα (1627 - 1637) Κάρολος Β΄ Γκοντζάγκα-Νεβέρ (1637 - 1665) Φερδινάνδος Κάρολος της Μάντουα (1665 - 1708) Μαυρίκιος Ιωσήφ της Σαβοΐας (1762 - 1799) Οντόνε (1846 - 1866) Haberstumpf, Walter (2009). Regesti dei Marchesi di Monferrato (secoli IX-XVI). Alessandria: San Giorgio Editrice. Circolo Culturale I Marchesi del Monferrato (external link to website devoted to dynastic history) Haberstumpf, Walter. Dinastie europee nel Mediterraneo orientale. I Monferrato e i Savoia nei secoli XII–XV, 1995 (external link to downloadable text). The Margraves of Montferrat and Kings of Thessalonica, 961–1573 AD Usseglio, Leopoldo. I Marchesi di Monferrato in Italia ed in Oriente durante i secoli XII e XIII, 1926.	Οι Μαρκήσιοι και οι Δούκες του Μομφερράτου ήταν κυβερνήτες μιας περιοχής στο Πεδεμόντιο νότια του Πάδου και ανατολικά από το Τορίνο, που ονομάστηκε Μαρκιωνία του Μομφερράτου. Η μαρκιωνία ιδρύθηκε από τον Βερεγγάριο Β΄ της Λομβαρδίας (950) στην διάρκεια μιας ανακατανομής των εξουσιών στα βορειοδυτικά του βασιλείου· κυβερνήθηκε μερικούς αιώνες από τον Οίκο των Αλεράμιτσι και μετά περιήλθε στον Οίκο των Παλαιολόγων. Ο Μαξιμιλιανός Β΄ των Αψβούργων της Γερμανίας προήγαγε τη μαρκιωνία σε Δουκάτο του Μομφερράτου (1574)	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BC%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85
Ξινό Νερό Φλώρινας	Ξινό Νερό Φλώρινας Το Ξινό Νερό διαθέτει πλούσιες πηγές οξυανθρακούχου ασβεστούχου φυσικού μεταλλικού νερού. Τα νερά που αναβλύζουν από τις πηγές του χωριού εμφιαλώνονται στο τοπικό εργοστάσιο αυτόματης εμφιάλωσης. Κύρια χαρακτηριστικά του νερού είναι η διαύγεια και η περιεκτικότητα σε ιχνοστοιχεία μετάλλων ασβεστίου, καλίου και μαγνησίου, απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Στο φυσικό εμπλουτισμό των πηγών με ελεύθερο διοξείδιο του άνθρακα οφείλεται η καθαρότητα και η ιδιαιτερότητα της γεύσης του νερού. Το Ξινό Νερό ανήκει στην κατηγορία των ιαματικών πηγών, με έρευνες να έχουν επιβεβαιώσει την ευεργετική του δράση στο συκώτι και τα νεφρά, ενώ είναι γνωστό ότι είναι διουρητικό και βοηθά στην πέψη. Στην κορυφή Ραντόσι υπάρχει διαμορφωμένος χώρος αναψυχής. Στο χωριό υπάρχουν 4 εκκλησίες των Αγ. Γεωργίου, Αγ. Αθανασίου, Αγ. Νικολάου και Αγ. Βαρβάρας. Το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου είναι ένα από τα σημαντικότερα οικοδομήματα της περιοχής και κοσμεί την πλατεία του χωριού, χτίστηκε πριν το 1880 και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο. Στο χωριό, οι διάλεκτοι των Ανατολικών Νοτιοσλαβικών γλωσσών εισάχθηκαν μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, γεγονός που το κατέστησαν στόχο των Βουλγαρικών διεκδικήσεων. Στα χρόνια αυτά χτίστηκε και το σχολείο με τη συνδρομή των κατοίκων του χωριού και τεχνίτες από την Πελαγονία. Σχεδιάστηκε δε, από Γάλλους. Παλαιότερα υπήρχε και ο νερόμυλος του χωριού, ο οποίος καταστράφηκε από το πέρασμα του χρόνου. Ο παράγοντας που κάνει γνωστό το Ξινό Νερό σε όλη την Ελλάδα, είναι οι εκδηλώσεις του καρναβαλιού που γίνονται κάθε χρόνο στα τέλη Φεβρουαρίου και αρχές Μαρτίου. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι γνωστές για το κέφι, το χορό, την πρωτοτυπία αλλά και την ζωντάνια αυτών που λαμβάνουν μέρος κάθε χρόνο αφιλοκερδώς. Οι εκδηλώσεις αυτές ξεκινούν την Τσικνοπέμπτη όπου γίνεται χορός μασκέ με ορχήστρα και παραδοσιακή μουσική. Επίσημα όμως ξεκινούν την επόμενη Πέμπτη με χορό στην πλατεία του χωριού και διαγωνισμό καλύτερης αμφίεσης σε επίπεδο γκρουπ. Το ίδιο γίνεται την Παρασκευή και το Σάββατο ενώ την Κυριακή το μεσημέρι διεξάγεται η παρέλαση των αρμάτων και των πεζοπόρων τμημάτων που πολλές φορές τα μέλη του κάθε γκρουπ ξεπερνούν τα είκοσι! Ξινό νερό FLORINA HISTORY	Το Ξινό Νερό, παλαιότερη ονομασία Εκσί Σου και Άνω Βέρμπιανη είναι χωριό του νομού Φλώρινας που ανήκει στον Δήμο Αμύνταιου. Το χωριό είναι χτισμένο σε ύψος 550 μέτρων και είναι ένα από τα κεφαλοχώρια του Νομού Φλώρινας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται σε 1081 κατοίκους. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Απέχει 34 χιλιόμετρα από την Φλώρινα και 5 από το Αμύνταιο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%9D%CE%B5%CF%81%CF%8C_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
Συγκρούσεις στην Αλεξάνδρεια επί Κλαύδιου	Όλοι αυτοί οι απεσταλμένοι δεν κατάφεραν τίποτα. Ο Κλαύδιος έστειλε μια επιστολή που απευθύνονταν στους κατοίκους της πόλης με την οποία τους ζητούσε να ομονοήσουν. Ο Κλαύδιος κατοχύρωσε τα προνόμια της πλευράς των Ιουδαίων , τους αρνήθηκε όμως το δικαίωμα της αλεξανδρινής πολιτείας και το δικαίωμα συμμετοχής σε γυμνικούς αγώνες . Ταυτόχρονα σε ότι αφορούσε την πλευρά των Ελλήνων απάντησε αρνητικά στο αίτημα τους για επανίδρυση της Βουλής τους και διπλωματικά παρέπεμψε το ζήτημα στον έπαρχο . Η εχθρότητα μεταξύ των δυο κοινοτήτων παρέμενε αμείωτη . Οι ηγέτες της ελληνικής κοινότητας ο Ισίδωρος που ήταν γυμνασίαρχος και ο Λάμπων έφτασαν μέχρι του σημείου να κατηγορήσουν μπροστά στον αυτοκράτορα τον Ηρώδη Αγρίππα Β΄ ως υπεύθυνο για την κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη και να ζητήσουν την παραπομπή του σε δίκη. Ο Κλαύδιος τους τιμώρησε με θάνατο για την θράσος τους ( 53) . Οι Έλληνες τους θεώρησαν μάρτυρες της αντιστάσεως εναντίον των Ρωμαίων και κυκλοφόρησαν πολλά κείμενα με τους τολμηρούς λόγους τους . Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη. Εκδοτική Αθηνών (1979)	Ύστερα από την δολοφονία του Καλιγούλα με παρέμβαση του Ηρώδη Αγρίππα αποκαταστάθηκαν τα προνόμια των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας με δυο διατάγματα που εξέδωσε ο νέος αυτοκράτορας Κλαύδιος. Οι συγκρούσεις όμως συνεχίζονταν ασταμάτητες και συνεχώς κατέφθαναν στην Ρώμη πρεσβείες και από τις δυο κοινότητες ζητώντας από τον αυτοκράτορα να ικανοποιήσει τα αιτήματα τους .	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%B5%CF%80%CE%AF_%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%85
Μπάσα μπους	Το έθιμο τεκμηριώνεται τουλάχιστον πριν από τον 20ό αιώνα, αλλά είναι πιθανό να είναι πολύ παλαιότερο και εξακολουθεί να εφαρμόζεται σήμερα. Μπορεί να ξεκίνησε με τις γυναίκες να μεταμφιέζονται σε άνδρες για να πολεμήσουν ή για να προστατευτούν σε περιόδους πολέμου.Η ιστορικός Νάνσι Ντουπρί είπε σε δημοσιογράφο από το The New York Times ότι θυμήθηκε μια φωτογραφία που χρονολογείται από τις αρχές του 1900 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαμπιμπουλάχ Χαν, στην οποία γυναίκες ντυμένες άντρες φύλαγαν το χαρέμι του βασιλιά, επειδή επισήμως, το χαρέμι δεν μπορούσε να το φυλάνε ούτε γυναίκες ούτε άνδρες. «Ο διαχωρισμός απαιτεί δημιουργικότητα», είπε, «Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την πιο εκπληκτική ικανότητα αντιμετώπισης».Το μπάσα μπους μπορεί να προέρχεται από την προτίμηση για έναν γιο στην αφγανική κοινωνία. Στο Αφγανιστάν, υπάρχει κοινωνική πίεση για τις οικογένειες να αποκτήσουν έναν γιο για να διατηρήσουν το οικογενειακό όνομα και να κληρονομήσουν την περιουσία του πατέρα. Ελλείψει γιου, οι οικογένειες μπορεί να ντύνουν μια από τις κόρες τους ως αρσενικό, με κάποιες να πιστεύουν ότι η ύπαρξη ενός μπάσα μπους θα κάνει πιο πιθανό για μια μητέρα να γεννήσει έναν γιο σε μια επόμενη εγκυμοσύνη.Ένα κορίτσι που ζει ως αγόρι θα ντυθεί με χαρακτηριστικά ανδρικά ρούχα, θα κουρέψει κοντά τα μαλλιά και θα χρησιμοποιήσει ένα αντρικό όνομα. Ο σκοπός της πρακτικής δεν είναι η εξαπάτηση και πολλοί άνθρωποι, όπως δάσκαλοι ή οικογενειακοί φίλοι, θα γνωρίζουν ότι το παιδί είναι στην πραγματικότητα κορίτσι. Στην οικογένειά της, θα κατέχει ένα ενδιάμεσο καθεστώς στο οποίο δεν αντιμετωπίζεται ούτε ως κόρη ούτε ως πλήρως γιος, αλλά δεν θα χρειάζεται να μαγειρεύει ή να καθαρίζει όπως τα άλλα κορίτσια. Ως μπάσα μπους, ένα κορίτσι είναι πιο εύκολα σε θέση να πηγαίνει στο σχολείο, να κάνει δουλειές, να κυκλοφορεί ελεύθερα δημόσια, να συνοδεύει τις αδερφές της σε μέρη όπου δεν θα μπορούσαν να είναι χωρίς έναν άντρα για συντροφιά, να αθλούνται και να βρουν δουλειά.Η ιδιότητα του κοριτσιού ως μπάσα μπους συνήθως τελειώνει όταν μπαίνει στην εφηβεία. Οι γυναίκες που έχουν μεγαλώσει ως μπάσα μπους συχνά δυσκολεύονται να κάνουν τη μετάβαση από τη ζωή ως αγόρι και να προσαρμοστούν στους παραδοσιακούς περιορισμούς που τίθενται στις γυναίκες στην αφγανική κοινωνία.Η Αζίτα Ραφάατ, νομοθέτης που εκλέχθηκε στην Εθνοσυνέλευση του Αφγανιστάν για να εκπροσωπήσει την Επαρχία Μπαντγκίς, δεν είχε γιους και μεγάλωσε μια από τις κόρες της ως μπάσα μπους. Είπε ότι κατανοούσε ότι «είναι πολύ δύσκολο για σένα να πιστέψεις γιατί μια μητέρα κάνει αυτά τα πράγματα στη μικρότερη κόρη της» και ότι «συμβαίνουν πράγματα στο Αφγανιστάν που πραγματικά δεν μπορείς να φανταστείς για σένα ως δυτικό λαό». Η πολιτιστική πρακτική του μπάσα μπους αρχικά δεν είχε δημοσιευτεί εκτός της Μέσης Ανατολής. Ωστόσο, ως αποτέλεσμα των παραγωγών των μέσων ενημέρωσης, ο μπάσα μπους και ο ρόλος τους στην κοινωνία αποκαλύπτεται σιγά σιγά. Δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για το πόσες οικογένειες έχουν κόρες «ντυμένες σαν αγόρι», λόγω της κάπως μυστικής φύσης της πρακτικής. Μόνο η κύρια οικογένεια, οι οικογενειακοί φίλοι και οι απαραίτητοι υπάλληλοι υγείας και εκπαίδευσης γνωρίζουν το βιολογικό φύλο του μπάσα μπους. Είναι ανεκτή και αναγνωρίζεται από την κοινωνία κυρίως, και θεωρείται ως πρακτική λύση για όσους δεν έχουν κληρονόμο ή συνοδευτική ανδρική φιγούρα. Αν και είναι ανεκτός, ένας μπάσα μπους μπορεί να εκφοβιστεί και να πειραχτεί επειδή δεν συμμορφώνεται με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα κοινωνικά πρότυπα όταν ανακαλυφθεί ότι είναι γυναίκα. Μόλις αποκαλυφθεί, ένας μπάσα μπους μπορεί να λάβει στιγματισμό παρόμοιο με αυτόν που αισθάνεται η κοινότητα ΛΟΑΤ, χωρίς στην πραγματικότητα να ταυτίζεται ως τέτοιος. Η αναπτυξιακή και κλινική ψυχολόγος Νταϊάν Έρενσαφτ, θεωρεί ότι, με το να συμπεριφέρονται σαν αγόρια, οι μπάσα μπους δεν εκφράζουν την πραγματική τους ταυτότητα φύλου, αλλά απλώς συμμορφώνονται με τις ελπίδες και τις προσδοκίες των γονιών. Επικαλείται τους γονείς που προσφέρουν στις κόρες τους προνόμια που διαφορετικά δεν θα είχαν τα κορίτσια, όπως την ευκαιρία να κάνουν ποδήλατο και να παίξουν ποδόσφαιρο και κρίκετ, καθώς και οι μπάσα μπους που παραπονιούνται ότι δεν αισθάνονται άνετα με τα αγόρια και προτιμούν να ζήσουν ως κορίτσι.Ωστόσο, αφού έζησαν ως μπάσα μπους για αρκετό καιρό, οι περισσότεροι δυσκολεύονται να συναναστραφούν ξανά με κορίτσια, καθώς έχουν βολευτεί με την συναναστροφή με αγόρια. Η Ελάχα, η οποία ήταν μπάσα μπους για 20 χρόνια, αλλά επέστρεψε στη ζωή ως κορίτσι όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο, είπε στο BBC ότι επέστρεψε μόνο λόγω των παραδόσεων της κοινωνίας. Ένας λόγος που είναι τόσο δύσκολο για ένα μπάσα μπους να επιστρέψει στην κοριτσίστικη ζωή είναι ότι παίζουν τον ρόλο ενός αγοριού όταν υποτίθεται ότι αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους, έτσι καταλήγουν να αναπτύσσουν πιο στερεότυπα αντρικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Μερικοί μπάσα μπους νιώθουν σαν να έχουν χάσει τις βασικές παιδικές αναμνήσεις και την ταυτότητά τους ως κορίτσια. Άλλοι πιστεύουν ότι ήταν καλό να βιώσουν τις ελευθερίες που δεν θα είχαν αν ήταν κανονικά κορίτσια που μεγάλωναν στο Αφγανιστάν. Η ίδια η αλλαγή μπορεί επίσης να είναι πολύ δύσκολη, καθώς τα περισσότερα, αν όχι όλα, δικαιώματα και προνόμια των «αγοριών» αφαιρούνται κατά τη μετάβαση ξανά σε γυναικείο ρόλο. Πολλές γυναίκες δεν επιθυμούν να επιστρέψουν όταν βιώνουν τις ελευθερίες ενός αγοριού. Η Τζένι Νόρντμπεργκ, συγγραφέας του Υπόγεια κορίτσια της Καμπούλ, είπε ότι πολλοί δεν επιστρέφουν για να ζήσουν ως γυναίκες και ότι είναι «πολύ περίπλοκο ψυχολογικά» σε ατομικό επίπεδο.Όταν ένα μπάσα μπους φτάσει σε ηλικία γάμου, συνήθως στα 15-17, και/ή όταν οι γυναικείες του μορφές γίνονται πιο έντονες, συνήθως τότε ο πατέρας αποφασίζει να επιστρέψει το μπάσα μπους στη γυναικεία του μορφή. Παρ΄ όλα αυτά, επειδή οι γυναίκες έχουν ηλικία γάμου, μπορούν να έχουν λόγο για την απόφαση. Ωστόσο, εάν αυτό σημαίνει ότι πηγαίνουν ενάντια στις επιθυμίες του πατέρα τους (και ως εκ τούτου, στις επιθυμίες της οικογένειας), οι νεαροί μπάσα μπους μπορεί να καταλήξουν περαιτέρω περιθωριοποιημένοι, χωρίς οικογενειακή υποστήριξη σε μια κοινωνία υψηλού προσανατολισμού προς την οικογένεια. Καθώς η πλειοψηφία των μπάσα μπους περνούν τα προεφηβικά τους χρόνια σε ανδρικό ρόλο, πολλοί παραλείπουν να μάθουν τις απαραίτητες δεξιότητες για να γίνουν η ιδανική σύζυγος. Στη συνέχεια, πολλοί βιώνουν άγχος σχετικά με τη μετάβαση στη γυναικεία ηλικία.Η καρδιά της διαμάχης σχετικά με αυτήν την πρακτική, όσον αφορά το πρόσφατο κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν, είναι εάν η πρακτική του μπάσα μπους ενδυναμώνει τις γυναίκες και τις βοηθά να επιτύχουν ή εάν η πρακτική είναι ψυχολογικά επιζήμια. Πολλές από τις γυναίκες που έχουν περάσει από τη διαδικασία λένε ότι αισθάνονται ότι η εμπειρία ήταν ενδυναμωτική όσο και πνιγμένη. Το πραγματικό πρόβλημα, λένε οι ακτιβιστές, δεν είναι η ίδια η πρακτική, αλλά τα δικαιώματα των γυναικών σε αυτήν την κοινωνία. Ορκισμένες Παρθένες Νάντια Γκουλάμ	Ο μπάσα μπους (αραβικά: باشا بوش‎, ούρντου: بچہ پوش‎, περσικά: بچه‌پوشی‎, κυριολεκτικά «ντυμένος σαν αγόρι») είναι αφγανική παράδοση, στην οποία ορισμένες οικογένειες χωρίς γιους θα διαλέξουν μια κόρη για να ζήσει και να συμπεριφερθεί ως αγόρι. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να συμπεριφέρεται πιο ελεύθερα: πηγαίνει στο σχολείο, συνοδεύει τις αδερφές του δημόσια και εργάζεται.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B1_%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
Μάνδαλο Πέλλας	Η ονομασία του χωριού Μάνδαλο προέρχεται κατά μία άποψη από το ρήμα "μανδαλώνω" (=ασφαλίζω, δένω), γιατί το Μάνδαλο ήταν αρχικά παραθαλάσσιο και έπειτα παραλίμνιο χωριό. Μανδάλωμα ονομαζόταν το δέσιμο που γίνονταν στις βάρκες και στα άλλα σκάφη στις όχθες της λίμνης. Η ιστορία της περιοχής που σήμερα στεγάζεται το Μάνδαλο ξεκινάει από πάρα πολύ παλιά. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν ερείπια νεολιθικού οικισμού που κατοικήθηκε από το 4600 μέχρι το 4000 π.Χ. Ο οικισμός επανακατοικήθηκε μετά το 3000 π.Χ. στην πρώιμη εποχή του. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει ιστορική μαρτυρία για την κατάσταση στην περιοχή έως τα χρόνια των Μακεδόνων Βασιλέων γύρω στο 400 π.Χ., όπου η περιοχή πιθανολογείται ότι ανήκε στο Μακεδονικό βασίλειο. Ο οικισμός του Μανδάλου ανασκάφηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της ΄δεκαετίας του '80. Διαθέτει έκταση περίπου 5 στρέμματα και ύψος 8 μέτρων. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρχαν δύο μικρά χωριά, το Μαντάλοβο (ή Μανδάλοβο) και το Μαυρίνεβο ή Μαύρο, που ανήκαν στην κοινότητα Ασιάρ Βέη. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή ήρθαν στο χωριό πρόσφυγες που κατάγονταν από την κωμόπολη Άργος, νοτιοδυτικά του Πόντου. Οι κάτοικοι της ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Το 1925 ξεκίνησε το χτίσιμο δηλαδή των πρώτων πρόχειρων σπιτιών. Δημοτικό σχολείο ιδρύθηκε το 1925. Ο πληθυσμός του χωριού κατά την απογραφή του 1928 ανέρχονταν σε 485 κατοίκους. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, το χωριό μετονομάστηκε από Μανδάλοβο σε Μάνδαλος. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Νοεμβρίου του 1946, ισχυρή δύναμη ανταρτών του ΔΣΕ επιτέθηκε κατά της κωμόπολης την οποία υπεράσπιζε δύναμη 64 ανδρών της χωροφυλακής. Μετά από σφοδρή σύγκρουση που κράτησε μέχρι το μεσημέρι, οι αντάρτες επικράτησαν με τους χωροφύλακες ( οι απώλειές του ανήλθαν σε 13 νεκρους ) να υποχωρούν. Μετά την κατάληψη του Μανδάλου, οι αντάρτες προχώρησαν στην εκτέλεση 24 κατοίκων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν είκοσι γυναικόπαιδα . Το χωριό έχει νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, βασιλική, χτίστηκε γύρω στο 1855 και ήταν αρχιτεκτονικού ρυθμού Βασιλικής. Κάηκε από τους Τούρκους, αλλά ξαναχτίστηκε από τους κατοίκους μετά την απελευθέρωσή τους. Στον οικισμό Μαύρο χτίστηκε περίπου το 1915 η τρίκλιτη βασιλική της Αναλήψεως του Κυρίου. Η κοινότητα ιδρύθηκε στο χωριό το 1931. Η πρώτη γεωργική παραγωγή ήταν το σιτάρι και αργότερα ο καπνός. Το 1934 ιδρύθηκε ο γεωργικός συνεταιρισμός Μανδάλου. Την πενταετία 1980-85 άρχισε η συστηματική δεντροφύτευση ροδακινιών και άρχισε να εγκαταλείπεται ο παραδοσιακός καπνός και το σιτάρι. Ακόμη καλλιεργούνται τα βερίκοκα και λιγότερο οι ελιές και τα κεράσια. Η ομάδα του χωριού ονομάζεται «Δόξα Μανδάλου». Αγωνίζεται στην Α1 Ερασιτεχνική, ενώ στη Δ΄ Εθνική Κατηγορία ανέβηκε κατά την περίοδο 1997-1998. Παπανθίμου Αικατερίνη, Πιλάλη-Παπαστερίου Αγγελική, "Ο προϊστορικός οικισμός στο Μάνδαλο: Νέα στοιχεία στην Προϊστορία της Δ.Μακεδονίας". Πρακτικά Ε’ Συνεδρίου για την Αρχαία Μακεδονία. ΙΜΧΑ. Θεσσαλονίκη 1989, 1207-1216. Νεολιθικός οικισμός στο Μάνδαλο Δήμος Μενηίδος - Εκκλησίες Δημοτικό σχολείο Μανδάλου	Το Μάνδαλο είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας και υπάγεται διοικητικά στον δήμο Σκύδρας. Παλαιότερα, έως το 1928, ονομαζόταν Μανδάλοβο. Βρίσκεται 25 χιλιόμετρα νότιο ανατολικά της πρωτεύουσας του νομού, Έδεσσας, και έχει πληθυσμό 1.080 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
Πέπε ο βάτραχος	Ο Πέπε ο βάτραχος δημιουργήθηκε από τον Αμερικανό καλλιτέχνη Ματ Φιούρι το 2005. Η εικόνα που χρησιμοποιείται στα μιμίδια προέρχεται από το κόμικ του Boy's Club #1. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στο διαδικτυακό περιοδικό Playtime, το οποίο περιελάμβανε τον χαρακτήρα του Πέπε ζωγραφισμένο με το Microsoft Paint. Αργότερα ο Φιούρι άρχισε να δημοσιεύει τα κόμικ του στην ιστοσελίδα Myspace.Στο Κόμικ ο Πέπε φαίνεται να ουρεί με το παντελόνι του κατεβασμένο μέχρι τους αστραγάλους, λέγοντας τη γνωστή του έκφραση Feels good man. Αυτό το καρέ αφαιρέθηκε από την έντυπη έκδοση που δημοσιεύτηκε το 2006. Το 2008 αυτό το καρέ ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα 4chan. Το μιμίδιο προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον στους χρήστες του 4chan, ο οποίοι το προσάρμοσαν ώστε να εκφράζει συναισθήματα όπως μελαγχολία, θυμό και έκπληξη. Επίσης προστέθηκε χρώμα στο αρχικά ασπρόμαυρο κόμικ, στο εξής ο Πέπε έγινε πράσινος με καφέ χείλη και μπλε μπλουζάκι. Το «feels guy», ένα άλλο μιμίδιο που χρησιμοποιείται για να εκφράσει μελαγχολία ταίριαξε με τον Πέπε και από τότε εμφανίζονται συχνά μαζί σε διαδικτυακά κόμικ. Το 2014 διασημότητες όπως η Κέιτι Πέρι και η Νίκι Μινάζ κοινοποίησαν εικόνες του Πέπε στους λογαριασμούς τους σε κοινωνικά δίκτυα. Καθώς ο Πέπε άρχισε να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, οι χρήστες του 4chan άρχισαν να αναφέρονται σε ορισμένες ιδιαίτερα δημιουργικές και πρωτότυπες παραλλαγές του μιμιδίου ως «σπάνιοι Πέπε». Αυτές οι εικόνες άρχισαν να πωλούνται και να δημοπρατούνται στο eBay και το Craiglist. Το 2015 ο Πέπε έγινε το μιμίδιο με τα περισσότερα retweets στο Twitter. Κατά την Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών το 2016 ο Πέπε συνδέθηκε με την εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ το 2015 ανέβασε στο Twitter τον εαυτό του με τη μορφή του Πέπε. Πολλοί ειδησεογραφικοί οργανισμοί δημοσίευσαν άρθρα για τον συσχετισμό του Πέπε με το κίνημα της Εναλακτικής δεξιάς και τον εθνικισμό των λευκών στις ΗΠΑ.Τον Σεπτέμβριο του 2016 η Χίλαρι Κλίντον δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της εκστρατείας της ένα άρθρο που περιέγραφε τον Πέπε ως «σύμβολο της λευκής υπεροχής». Το Anti-Defamation League, ένας αμερικανικός οργανισμός κατά του αντισημιτισμού συμπερίλαβε τον Πέπε στη βάση δεδομένων του με σύμβολα μίσους. Τον Ιανουάριο του 2017 η Ρωσική πρεσβεία στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέβασε μια εικόνα του Πέπε στο Twitter, σαν αντίδραση σε όσους καλούσαν την Τερέζα Μέι να παροτρύνει τον Τραμπ να διακόψει τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Η «θρησκεία του Κεκ» είναι μια παρωδία θρησκείας που λατρεύει τον Πέπε. Το όνομα προέρχεται από το «κεκ» μια φράση της αργκό που δηλώνει γέλιο, καθώς και από τον Αιγυπτιακό θεό του χάους που απεικονίζεται με μορφή βατράχου, τον Κεκ. Η θρησκεία ξεκίνησε στην ιστοσελίδα 4chan και, όπως ο Πέπε, συσχετίστηκε με την εναλλακτική δεξιά και τον Ντόναλντ Τραμπ. Σύμφωνα με τους χρήστες του 4chan, τα μιμίδια με τον Πέπε, ο οποίος αποκαλείται ο «θεός των μιμιδίων», μπορούν να επηρεάσουν την πραγματικότητα. Το Κεκιστάν είναι μια φανταστική χώρα που δημιουργήθηκε από τους χρήστες του 4chan και έγινε πολιτικό μιμίδιο και διαδικτυακό κίνημα. Το όνομα προέρχεται από τη λέξη «κεκ» και την κατάληξη «-σταν» που σημαίνει «σπίτι» στη Περσική γλώσσα και είναι οι κατάληξη των ονομάτων χωρών της Κεντρικής Ασίας. Οι κεκιστανοί όπως αποκαλούν τον εαυτό τους δηλώνουν ότι είναι shitposters (άτομα που δημοσιεύουν προσβλητικά σχόλια και περιεχόμενο χαμηλής ποιότητας στο διαδίκτυο) και πολέμιοι της πολιτικής ορθότητας. Οι αυτοαποκαλούμενοι κεκιστανοί έχουν δημιουργήσει ένα είδος μυθολογίας όπου το φανταστικό κράτος τους, το αρχαίο βασίλειο του Κεκιστάν, απειλείται από την εισβολή του «Normistan» και του «Cuckistan». Μέλη του κινήματος υποστηρίζουν ότι αν πάνω από 10,000 άτομα δηλώσουν την εθνικότητα τους ως «Κεκιστανοί» στην απογραφή του Ηνωμένου Βασιλείου το 2021, θα μπορέσει να γίνει επίσημη εθνικότητα της Βρετανίας.Η σημαία του Κεκιστάν (Βασισμένη στην πολεμική σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας, όπου το κόκκινο χρώμα αντικαταστάθηκε με πράσινο, ο σιδηρούς σταυρός με ένα τριφύλλι, το έμβλημα του 4chan και η σβάστικα με τη λέξη «ΚΕΚ») άρχισε να χρησιμοποιείται από ακτιβιστές της εναλλακτικής δεξιάς σε διαδηλώσεις εναντίων της πολιτικής ορθότητας και υπέρ της ελευθερίας του λόγου, όπως οι διαδηλώσεις στο Μπέρκλι της Καλιφόρνια το 2017. Τον Αύγουστο του 2019, αναφέρθηκε πως διάφοροι διαδηλωτές στο Χονγκ Κονγκ χρησιμοποιούσαν τον Πέπε ως σύμβολο αντίστασης.Εικόνες του βατράχου με τραυματισμένο μάτι εμφανίστηκαν αφού μια νεαρή γυναίκα είχε το μάτι της βγαλμένο από έκρηξη ριγμένη από αστυνομικούς.	O Πεπέ ο βάτραχος είναι δημοφιλές διαδικτυακό μιμίδιο. Είναι ένας πράσινος ανθρωπόμορφος βάτραχος. Πρωτοεμφανίστηκε σαν ένας χαρακτήρας σε ένα κόμικ του Αμερικανού σκιτσογράφου Ματ Φιούρι με το όνομα Boy's club. Έγινε γρήγορα διαδικτυακό μιμίδιο και άρχισε να εξαπλώνεται σε ιστοσελίδες όπως το Myspace και το 4chan. Από το 2015 ο Πέπε έγινε σύμβολο του κινήματος της Εναλλακτικής δεξιάς και χαρακτηρήστικε ως σύμβολο μίσους, παρόλο που δεν είναι όλα τα μιμίδια με τον Πέπε ρατσιστικά. Από τότε ο δημιουργός του Πέπε έχει εκδηλώσει δημόσια την απογοήτευση για τα του για τη χρήση του ως σύμβολο ακροδεξιου μίσους.Το μιμίδιο συναντάται στο διαδίκτυο με διάφορα ονόματα όπως: Pepe the frog, Sad frog, You will never... frog.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%80%CE%B5_%CE%BF_%CE%B2%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82
Δήμος Κρουσσών	Ήταν ο πέμπτος μεγαλύτερος δήμος του σχεδίου Καποδίστριας, με έκταση 588,877 τ.χ. και καταλάμβανε το δυτικό τμήμα των Κρουσσίων. Ο πληθυσμός του ήταν 6.770 (απογραφή 2001). Η έδρα του ήταν η Τέρπυλλος (πληθυσμός 600). Άλλα χωριά που ανήκαν στον δήμο ήταν το Μελισσουργείο και ο Άγιος Αντώνιος. Τα μεγαλύτερα χωριά ήταν η Ευκαρπία (πληθυσμός 618), η Επτάλοφος (πληθυσμός 521) και η Βάθη (πληθυσμός 433). Στο Παλατιανό βρίσκεται ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος της Βόρειας Ελλάδας. Είναι η αρχαία πόλη Ίωρον. Το αρχαίο Ίωρον αποτελεί το βορειότερο οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο στη Μακεδονία, με συνεχή κατοίκηση από την εποχή Σιδήρου (10ος αιών π.Χ.) μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια (3ος αιών μ.Χ.). Κατά το Μακεδονικό Αγώνα, οι κάτοικοι των Κρουσσίων διακρίθηκαν στη μάχη για την ελευθερία, κατά των Οθωμανών και Βουλγάρων. Οι σημαντικότεροι Μακεδονομάχοι των Κρουσσίων είναι ο Ιωάννης Βίλιογλου, γνωστός ως "Καπετάν Ράμναλης" από το Ίσωμα, (1885 - 1923), ο πατήρ Δημήτριος Παπαδημητρίου, επίσης από το Ίσωμα και ο Νικόλαος Καπούλας από την Κορωνούδα. Ο δήμος περιλάμβανε τα εξής 19 δημοτικά διαμερίσματα: Δ.δ. Τερπύλλου η Τέρπυλλος ο Διπόταμος το Μεταξοχώρι Δ.δ. Αγίου Μάρκου ο Άγιος Μάρκος ο Άγιος Αντώνιος Δ.δ. Αναβρυτού το Αναβρυτό το Πλαγιοχώρι Δ.δ. Αντιγόνειας η Αντιγόνεια η Γάβρα το Μονολίθι το Μυλοχώρι Δ.δ. Βάθης -- η Βάθη Δ.δ. Γερακαρίου το Γερακαριό το Παλατιανό Δ.δ. Ελληνικού -- το Ελληνικό Δ.δ. Επτάλοφου -- ο Επτάλοφος Δ.δ. Ευκαρπίας -- η Ευκαρπία Δ.δ. Θεοδοσίων -- τα Θεοδόσια Δ.δ. Ισώματος το Ίσωμα τα Ριζανά Δ.δ. Κάτω Θεοδωρακίου το Κάτω Θεοδωράκι το Άνω Θεοδωράκι Δ.δ. Κεντρικού το Κεντρικό η Μαυροπλαγιά οι Πετράδες Δ.δ. Κοιλαδίου το Κοιλάδι το Καλολίβαδο το Χειμαδιό Δ.δ. Κοκκινιάς η Κοκκινιά το Μελισσουργείο Δ.δ. Κορωνούδας -- η Κορωνούδα Δ.δ. Ποντοκερασιάς η Ποντοκερασιά το Λαγκαδοχώρι το Παρόχθιο Δ.δ. Τριποτάμου το Διβούνι ο Τριπόταμος Δ.δ. Φύσκας η Φύσκα οι Κατασκηνώσεις ο Σπουργίτης 1999- 2006 Γεώργιος Γαβριηλίδης (εξελέγη για πρώτη φορά το 2002, επανεξελέγη το 2006). 2007 - 31 Δεκεμβρίου 2010: Νεόφυτος Παπαδόπουλος (1954-2014) (εξελέγη το 2006, ήταν ο τελευταίος δήμαρχος πριν τη διάλυση του Δήμου- απεβίωσε στις 23 Φεβρουαρίου 2014). Η επίσημη ιστοσελίδα του δήμου Πληροφορίες για το δήμο Κρουσσών από το υπουργείο Εσωτερικών Αρχειοθετήθηκε 2008-06-11 στο Wayback Machine. Ιωάννης Βίλιογλου "Καπετάν Ράμναλης"	Ο Δήμος Κρουσσών ή Κρουσσίων, ήταν δήμος του νομού Κιλκίς που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Κιλκίς. Βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά του νομού, συνορεύοντας ανατολικά με το νομό Σερρών και νότια με το νομό Θεσσαλονίκης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%83%CF%8E%CE%BD
Νομός Αχαΐας	Η Αχαΐα συνορεύει στα ανατολικά με το νομό Κορινθίας, στα νότια με το νομό Αρκαδίας και στα νοτιοδυτικά με το νομό Ηλείας, ενώ στα βόρεια βρέχεται από τον Πατραϊκό κόλπο και τον Κορινθιακό κόλπο και στα δυτικά από το Ιόνιο Πέλαγος. Από το 2004 συνδέεται μέσω της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου με την Στερεά Ελλάδα. Το έδαφος του νομού είναι κατά 60% ορεινό, 24% πεδινό και 16% ημιορεινό. Οι σπουδαιότεροι ορεινοί όγκοι του, είναι ο Χελμός (2.355 μ.), ο Ερύμανθος (2.224 μ.) και το Παναχαϊκό όρος (1.928 μ.). Στο δυτικό τμήμα του νομού υπάρχει μια σημαντική λοφώδης περιοχή με χαμηλά βουνά, που γίνεται εξολοκλήρου πεδινή στην άκρη της και φτάνει μέχρι την παράκτια ζώνη. Οι κυριότεροι ποταμοί του νομού, είναι ο Σελινούντας, ο Πείρος, ο Βουραϊκός, ο Γλαύκος ο και ο Κράθης, ενώ στην Αχαΐα πηγάζουν και ρέουν αρχικά οι ποταμοί Ερύμανθος και Λάδωνας που εκβάλουν στον Αλφειό, τον μεγαλύτερο ποταμό της Πελοποννήσου. Στο βορειοδυτικό άκρο της Αχαΐας, κοντά στο ακρωτήριο του Αράξου και τα Μαύρα Βουνά (249 μ.), σχηματίζεται ένα δίκτυο λιμνοθαλασσών, με την λιμνοθάλασσα Πάπα, περισσότερο γνωστή και ως λιμνοθάλασσα του Αράξου, την λιμνοθάλασσα του Προκόπου, γνωστότερη ως λιμνοθάλασσα της Καλογριάς και την λιμνοθάλασσα Κοτυχίου, αλλά και την λίμνη Λάμια. Στο ορεινό ανατολικό τμήμα του νομού, και συγκεκριμένα στον Δήμο Αιγιαλείας, υπάρχει η λίμνη Τσιβλού, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 710 μέτρων και δημιουργήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1913 έπειτα από μια μεγάλη κατολίσθηση που έφραξε την κοίτη του ποταμού Κράθη στην περιοχή. Πέρα από το ακρωτήριο στον Άραξο, άλλα ακρωτήρια του Νομού είναι η Βάρδια (δίπλα σε αυτό του Αράξου), η Μαύρη Μύτη στη Λακκόπετρα, ο Μύτικας στα Ροΐτικα, η Αγυιά στην Πάτρα, το Ρίο, ο Μύτικας στον Άγιο Βασίλειο, το Δρέπανο, ο Σαλμενίκος στη Μπούκα Λαμπιρίου, η Γύφτισσα στην Αλυκή Αιγίου, τα Τρυπιά κοντά στον Ελαιώνα, η Πούντα και η Ακράτα. Ο Νομός Αχαΐας, από το 2011, με την εφαρμογή του Προγράμματος «Καλλικράτης», αποτελεί επίσημα την Περιφερειακή Ενότητα Αχαΐας (με πρωτεύουσα την Πάτρα) της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Με την συνένωση και συγχώνευση των Δήμων από 21 σε 5, όπως προέβλεπε το Πρόγραμμα, οι νέοι δήμοι που προέκυψαν είναι οι: Οι δήμοι οι οποίοι προέκυψαν με το πρόγραμμα Καλλικράτη : 1.Δήμος Πατρών με έδρα την Πάτρα αποτελούμενος από τους δήμους α. Πατρών β. Βραχναίικων γ. Ρίου δ. Μεσσάτιδος και ε. Παραλίας, οι οποίοι καταργούνται. 2. Δήμος Ερυμάνθου με έδρα τη Χαλανδρίτσα αποτελούμενος από τους δήμους α. Τριταίας β. Φαρρών και τις κοινότητες α. Καλεντζίου β. Λεόντιου, οι οποίοι καταργούνται. 3. Δήμος Δυτικής Αχαΐας με έδρα την Κάτω Αχαΐα αποτελούμενος από τους δήμους α. Ωλενίας β. Μόβρης γ. Δύμης και δ. Λαρισσού, οι οποίοι καταργούνται. 4. Δήμος Καλαβρύτων με έδρα τα Καλάβρυτα αποτελούμενος από τους δήμους α. Καλαβρύτων β. Αροανίας γ. Παϊων και δ.Λευκασίου, οι οποίοι καταργούνται. 5. Δήμος Αιγιαλείας με έδρα το Αίγιο αποτελούμενος από τους δήμους α. Αιγίου β. Συμπολιτείας γ. Ερινεού δ. Διακόπτου ε. Ακράτας και στ. Αιγείρας, οι οποίοι καταργούνται. (άρθρο 1 νόμου 3852/2010 ΦΕΚ τεύχος Α 87 Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης) Για την παλιά διοικητική διαίρεση του νομού, όπως ίσχυσε έως το 2010 και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καποδίστριας», δείτε: Διοικητική διαίρεση νομού Αχαΐας.Για την πλήρη διοικητική διαίρεση της Π.Ε. Αχαΐας, όπως ισχύει από το 2011 σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης», δείτε: Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Αχαΐας. Το κλίμα της Αχαΐας χαρακτηρίζεται κυρίως ως εύκρατο μεσογειακό αλλά ποικίλει και διαφέρει ανάλογα με το υψόμετρο, την απόσταση από την θάλασσα και διάφορα τοπικά χαρακτηριστικά κάθε περιοχής. Στις παράκτιες περιοχές το κλίμα είναι τυπικό μεσογειακό με ήπιους χειμώνες, πιο υγρούς στα δυτικά και λιγότερο στα ανατολικά και θερμά, ξηρά καλοκαίρια, με κάποιες βροχοπτώσεις στα δυτικά και ελάχιστες στα ανατολικά. Η μέση θερμοκρασία του έτους γι΄ αυτές τις περιοχές είναι περίπου 17°-18°C. Στα ενδότερα του νομού και όσο ανεβαίνει το υψόμετρο το κλίμα είναι περισσότερο ψυχρό με δριμύτερους χειμώνες και πιο δροσερά καλοκαίρια με περισσότερες βροχοπτώσεις κυρίως στα ορεινά, με εξαίρεση τα χαμηλά πεδινά της ενδοχώρας που έχουν πιο θερμά καλοκαίρια από ότι οι παράκτιες περιοχές. Η ιστορία της Αχαΐας ξεκινάει από τους αρχαίους χρόνους, ενώ πολιτισμός στην περιοχή εμφανίστηκε από το τέλος της νεολιθικής εποχής, όπως μαρτυρούν τα ευρήματα. Πρώτοι κάτοικοι υπήρξαν οι Πελασγοί, οι οποίοι είχαν ιδρύσει πολλούς οικισμούς στην περιοχή η οποία τότε ονομαζόταν Αιγιάλεια, όπως αναφέρει και ο Παυσανίας. Αργότερα ήρθαν στην περιοχή τα ελληνικά φύλα, κατ' αρχήν οι Ίωνες από την Αττική γύρω στο 1406 π.Χ., οι οποίοι επιβλήθηκαν διαιρώντας την σε δώδεκα πόλεις με πρωτεύουσα την Ελίκη, μετονομάζοντας ταυτόχρονα την μέχρι τότε Αιγιάλεια σε Ιωνία. Η περιοχή ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τα σημαντικότερα κέντρα του μεγάλου Μυκηναϊκού πολιτισμού, ενώ μετά τον Τρωικό πόλεμο, στον οποίο έλαβαν μέρος και αρκετές πόλεις της, οι Δωριείς την χρησιμοποίησαν ως πέρασμα από την κεντρική Ελλάδα (1100 π.Χ.), ώστε να εξαπλωθούν στην Πελοπόννησο. Οι Δωριείς επικράτησαν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο εκτός από την λεγόμενη τότε Ιωνία, αναγκάζοντας τους Αχαιούς της ευρύτερης περιοχής της Σπάρτης και του Άργους να ζητήσουν άσυλο στην χώρα των Ιώνων. Οι Αχαιοί κατέλαβαν τελικά την περιοχή το 1088 π.Χ. και της έδωσαν το όνομά τους που διατηρείται μέχρι σήμερα, δηλαδή Αχαΐα. Οι Αχαιοί μετασχημάτισαν τους οικισμούς σε πόλεις, κάθε μία από τις οποίες αποτελείτο από επτά ή οχτώ δήμους, τις οποίες θωράκισαν. Ίδρυσαν επίσης την Πάτρα και το Λεόντιο. Η ίδρυση της Πάτρας πιθανολογείται στο 1082 ή 1041 π.Χ. με την συνένωση των οικισμών Αρόη, Άνθεια και Μεσσάτιδα, με προτροπή του Πρευγένη και του γιου του, Πατρέα. Παρόλα αυτά, οι Αχαιοί διατήρησαν δύο θεσμούς των Ιώνων, τον διοικητικό, δηλαδή την ένωση των δώδεκα πόλεων με πρωτεύουσα την Ελίκη, και τον θρησκευτικό που ήταν ο λεγόμενος αμφικτιονικός θεσμός, ο οποίος συσπείρωνε όλους τους κατοίκους της χώρας στην Ελίκη για κοινή θυσία στο ιερό του Ελικώνιου Ποσειδώνα. Γύρω στο 800 π.Χ. ανατράπηκε από την εξουσία ο οίκος των Ατρειδών και εγκαθιδρύθηκε η "Δημοκρατία των Γαιοκτημόνων", που λεγόταν και Αριστοκρατία. Τότε ιδρύθηκε από τους Αχαιούς η πρώτη ομοσπονδιακή οργάνωση της ανθρωπότητας, το "Κοινό των Αχαιών"΄, η λεγόμενη "Α' Αχαϊκή Συμπολιτεία", της οποίας η έδρα ήταν η πρωτεύουσα Ελίκη. Αργότερα η έδρα μεταφέρθηκε στο Αίγιο. Εκεί συγκεντρώνονταν οι αντιπρόσωποι των δώδεκα πόλεων και συσκέπτονταν ώστε να ρυθμίζουν τα κοινά τους συμφέροντα. Ο θεσμός του "Κοινού των Αχαιών" αποτελούσε υπόδειγμα δημοκρατικής ομοσπονδίας των πόλεων τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους ξένους, αφού ακόμα και οι Ρωμαίοι ενδιαφέρθηκαν ώστε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον 5ο αιώνα π.Χ. έστειλε πρέσβεις στο "Κοινό" για να παρακολουθήσουν τις διαδικασίες. Από τον 7ο μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. παρατηρείται παρακμή και απομόνωση στην χώρα των Αχαιών, αφού είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έλαβαν μέρος στους Περσικούς πολέμους, οι οποίοι είχαν τεράστια σημασία τόσο για τον ελληνισμό όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αντίθεση όμως με τις Αχαϊκές πόλεις, οι τότε αρκαδικές, δηλαδή η Κυναίθη (σημερινά Καλάβρυτα), οι Λουσοί, ο Κλείτορας, η Πάος, η Νώνακρις και η Ψωφίδα (Τριπόταμα), που σήμερα ανήκουν στο Νομό Αχαΐας, μετείχαν σε όλες τις δραστηριότητες των υπόλοιπων Ελλήνων. Ο αξιοπερίεργος απομονωτισμός που τους διέκρινε την περίοδο εκείνη, φαίνεται και από το γεγονός ότι μετά τους Περσικούς πολέμους, όταν άρχισε η διαμόρφωση των δύο πολιτικό-στρατιωτικών κέντρων στην Ελλάδα, της Αθηναϊκής Ηγεμονίας και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας, οι Αχαιοί και πάλι απουσίαζαν, ασχολούμενοι κυρίως με την οργάνωση των οικονομικών της χώρας τους, η οποία είχε ήδη φανεί από το 480 π.Χ. όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα ασημένια νομίσματά τους, τα οποία έκοψε η πόλη Αιγές, ενώ αργότερα ακολούθησαν η Δύμη, η Πελλήνη, η Αιγείρα και η Ελίκη καθώς και άλλες πόλεις τις σημερινής Αχαΐας, οι οποίες τότε ήταν αρκαδικές όπως ο Κλείτορας και η Ψωφίδα. Εκείνη την περίοδο η Αχαΐα παρουσιάζει αξιόλογη ακμή στην γλυπτική, την αρχιτεκτονική και σε άλλες μορφές τέχνης. Αργότερα οι Αχαιοί είχαν αρχίσει να βγαίνουν από τον απομονωτισμό και να συμμετέχουν στα ελληνικά πράγματα συμμετέχοντας στον Κορινθιακό (395-387 π.Χ.), τον Θηβαϊκό (371-362 π.Χ.) και τον Ιερό πόλεμο (355-345 π.Χ.). Η κατάκτηση της Αχαΐας από τους Μακεδόνες, είχε σαν αποτέλεσμα να τοποθετηθούν φρουρές στις αχαϊκές πόλεις οι οποίες είχαν διχαστεί, ενώ διαλύθηκε το πανάρχαιο "Κοινό των Αχαιών". Επίσης άλλαξε το δημοκρατικό πολίτευμα, εξορίστηκαν πολίτες και παρατηρήθηκε αποσάθρωση στις παραγωγικές διαδικασίες με αποτέλεσμα την οικονομική αποδιοργάνωση. Ακολούθησαν οι καταστροφικές επιδρομές των Γαλατών, οι οποίες όμως εξάντλησαν και νίκησαν τον μακεδονικό στρατό το 281 π.Χ., κάτι το οποίο οι αχαϊκές πόλεις εκμεταλλεύτηκαν και επαναστάτησαν εναντίον της μακεδονικής εξουσίας. Τότε με πρωτοβουλία της Δύμης, ιδρύεται νέα ομοσπονδία των Αχαιών, η "Β' Αχαϊκή Συμπολιτεία", η οποία στόχευε στην ενοποίηση όλων των ελληνικών πόλεων. Σε αυτή προσχώρησαν μετά από προσπάθειες χρόνων 43 πόλεις και σχεδόν ολόκληρη η Πελοπόννησος εκτός από την Σπάρτη η οποία προσχώρησε αργότερα. Οχυρώθηκαν πολλές βασικές πόλεις της περιοχής, εκτός από την Πάτρα η οποία οχύρωσε μόνο την ακρόπολη της. Όταν στην Σπάρτη επικράτησε ο μεταρρυθμιστής Κλεομένης, το μίσος των Λακεδαιμόνιων για τους Αχαιούς αναζωπυρώθηκε και εξαιτίας της εξάπλωσης της Συμπολιτείας τους, το οποίο ενθάρρυνε τους Αιτωλούς οι οποίοι ήρθαν σε ρήξη με τους Αχαιούς, ενώ ακολούθησε μια σειρά πολέμων οι οποίοι αποδυνάμωσαν τις ελληνικές πόλεις, με αποτέλεσμα οι Ρωμαίοι να εμπλακούν στα ελληνικά πράγματα και να προσπαθήσουν να μειώσουν την δύναμη της "Β' Αχαϊκής Συμπολιτείας", της οποίας τις στρατιωτικές δυνάμεις συνέτριψαν το 147 π.Χ. στη Σκάρφεια της Λοκρίδας. Τον επόμενο χρόνο ολόκληρη η Ελλάδα βρισκόταν υπό την εξουσία των Ρωμαίων, την οποία μάλιστα ονόμασαν Αχαΐα. Καταστράφηκαν πολλές αχαϊκές πόλεις όπως η Δύμη, αλλά κάποιες, ιδιαίτερα η Πάτρα, ωφελήθηκαν ιδιαίτερα. Κατά την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο η Αχαΐα γνώρισε οικονομική ανάπτυξη, η οποία ανακόπηκε πολλές φορές από τις επιδρομές των Γότθων, αλλά κυρίως των Σλάβων τον 8ο αιώνα μ.Χ. οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την μείωση του εγχώριου πληθυσμού και κατέλαβαν πολλούς αχαϊκούς οικισμούς, από τους οποίους εκδιώχθηκαν και για τον λόγο αυτό επαναστάτησαν το 783 μ.Χ. Νέα εισβολή Σλάβων υπήρξε λίγο αργότερα, το 805 μ.Χ., η οποία τελικά αποκρούστηκε. Μετά την ήττα τους λίγοι από τους Σλάβους που παρέμειναν στην Αχαΐα, περιορίστηκαν στα ορεινά, στα λεγόμενα Νεζεροχώρια και θεωρούνται μάλλον οι πρώτοι οικιστές της περιοχής των σημερινών χωριών που υπάρχουν εκεί. Στις αρχές του 13ου αιώνα η Αχαΐα ακολουθώντας την τύχη και πολλών άλλων ελληνικών περιοχών, καταλήφθηκε από τους Φράγκους. Τότε η Αχαΐα χωρίστηκε σε 48 φέουδα, εκ των οποίων τα 28 ανήκαν στη Βαρωνία των Πατρών, τα 12 στη Βαρωνία των Καλαβρύτων και τα υπόλοιπα 8 αποτέλεσαν τη Βαρωνία της Βοστίτσας (του Αιγίου). Από τους Φράγκους απελευθερώθηκε ολοκληρωτικά το 1430 όταν ο μετέπειτα αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος κατέλαβε το Κάστρο της Πάτρας. Ακολούθησε όμως το 1460 η κατάκτησή της από τους Τούρκους, οι οποίοι έδωσαν προσωρινά τη θέση τους στους Ενετούς το 1687, για να πάρουν πάλι την εξουσία το 1715 μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1828. Σπουδαίο γεγονός της εποχής, εκτός από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, υπήρξαν τα Ορλωφικά, αφού στις 29 Μαρτίου 1770, ο μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος, συγκέντρωσε τους προκρίτους στο Αίγιο και κήρυξε την επανάσταση εναντίον του κατακτητή, η οποία είχε άδοξο τέλος και δυσμενείς επιπτώσεις για τον ελληνικό πληθυσμό. Όσον αφορά την ίδια την επανάσταση του 1821, λίγα χρόνια πριν την έναρξή της, εκπρόσωπος της Φιλικής Εταιρίας, ο Αντώνιος Πελοπίδας, έφτασε στην Πάτρα από την Κωνσταντινούπολη για να παρακινήσει επιφανείς Αχαιούς να γίνουν μέλη της οργάνωσης. Τελικά η επανάσταση ξεκίνησε με την απελευθέρωση των Καλαβρύτων στις 21 Μαρτίου 1821 αφού προηγούμενος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄ ύψωσε το λάβαρο του Αγώνα στην Αγία Λαύρα, ενώ στις 23 Μαρτίου άρχισε η πολιορκία του κάστρου της Πάτρας. Η Αχαΐα όμως γνώρισε την μανία των κατακτητών κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, αφού καταστράφηκαν τα Καλάβρυτα το 1943 ενώ είχε σφαγιαστεί ο άμαχος πληθυσμός της Πάτρας το 1940 από τους Ιταλούς. 2011-2019 Γρηγόρης Αλεξόπουλος 2019-σήμερα: Χαράλαμπος Μπονάνος Ο πληθυσμός της Αχαΐας έχει καταγράψει αύξηση σε όλες τις απογραφές μέχρι το 2011 ενώ έκτοτε έχει υπάρξει μείωση. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός της Αχαΐας καταγράφτηκε το 2001 (318.928) ενώ ο μικρότερος το 1856 (90.354). Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή αύξηση σημειώθηκε το το 1879 (17,7%) ενώ η μικρότερη το 1971 (0,3%). Η μεγαλύτερη μείωση του πληθυσμού καταγράφτηκε το 2011 (2,9%) και η μικρότερη το 2021 (2,4%).Διάγραμμα ιστορικής εξέλιξης πληθυσμού από το 1856 Η μεγαλύτερη πόλης και πρωτεύουσα της Αχαίας είναι η Πάτρα ενώ το Αίγιο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της. Σημαντικά πληθυσμιακά κέντρα εκτός αυτών αποτελούν η Κάτω Αχαΐα, η Ροδοδάφνη, η Χαλανδρίτσα, το Διακοπτό, τα Καλάβρυτα, η Ακράτα και η Κλειτορία. Τροποποίηση της Απόφασης με αριθμό 11247/28.12.2012 (ΦΕΚ 3465/Β΄/28.12.2012) και Θέμα «Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού−Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας», Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 698 (20 Μαρτίου 2014). "Αχαΐα: Το λιμάνι της Ιστορίας". Αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο με χάρτη και γενικές πληροφορίες, τχ. 19 (Αύγ. 2000), σελ. 41-44. "Αχαΐα: Από τη φτέρη στα έλατα". Αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο για την ορεινή Αχαΐα, τχ. 88 (Δεκ. 2001), σελ. 28-34. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Γεώργιος Παπανδρέου, Καλαβρυτινή επετηρίς: ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου, Εν Αθήναις 1906. Αρίστος Σταυρόπουλος, Ιστορία της πόλεως Αιγίου από των μυθικών χρόνων μέχρι των ήμερων μας, Έκδοσις-Τύπος: Αγγ. Κουλουμπή, Πάτραι 1954. Αθανάσιος Δ. Τζώρτζης, Ιστορικό Λεξικό της Επαρχίας Καλαβρύτων. Χωριά, οικισμοί, τοπωνύμια, ιστορία, λαογραφία, Αθήνα 2014. ISBN (SET) 978-618-81562-6-5 (επτάτομο). Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμοι Α΄-Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση (Α΄ έκδοση: Πάτρα 1959). Νικόλας Φαράκλας, Η Γεωπολιτική Οργάνωση της Πελοποννησιακής Αχαΐας, Πανεπιστήμιο Κρήτης-Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας-Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, σειρά: Ρίθυμνα-Θέματα Κλασικής Αρχαιολογίας, αρ.9, Ρέθυμνο 2001. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας - Νομός Αχαΐας Αρχειοθετήθηκε 2014-07-05 στο Wayback Machine., achaia.gr. Ανακτήθηκε: 04/09/2016. Τουριστικός oδηγός Νομού Αχαΐας, nea.gr. Ανακτήθηκε από το αρχειοθετημένο πρωτότυπο: 04/09/2016.	Η Αχαΐα ήταν ένας από τους 51 νομούς της Ελλάδας, ενώ από το 2011 και μετέπειτα βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Πρόγραμμα Καλλικράτης» (3852/2010) αποτελεί μία από τις 74 περιφερειακές ενότητες της χώρας. Εκτείνεται στο βόρειο μέρος του γεωγραφικού διαμερίσματος της Πελοποννήσου και υπάγεται διοικητικά στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, καθώς και στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου. Πρωτεύουσα του νομού είναι η Πάτρα, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, η οποία χαρακτηρίζεται και ως η κύρια ακτοπλοϊκή πύλη της χώρας προς την Ιταλία και κατ' επέκταση σε όλη τη δυτική Ευρώπη.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
Θεία Λειτουργία	Σήμερα, από όλους τους τύπους τελούνται τακτικά μόνο οι 4 τύποι Θείων Λειτουργιών στην Ορθόδοξη εκκλησία. Ωστόσο, έχουν διατηρηθεί και ορισμένοι άλλοι ιστορικοί τύποι Λειτουργιών, οι οποίοι τελούνται περιστασιακά. Αναλυτικά, είναι οι εξης: Η Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου. Η Λειτουργική διαμόρφωσή της στηρίχθηκε στην αποστολική Θεία Λειτουργία, που αποδίδεται στον Ιάκωβο τον αδελφόθεο· αποτελεί μια συνοπτικότερη απόδοση της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου. Τελείται κατά κανόνα όλο το χρόνο με εξαίρεση τις ημέρες, που έχουν οριστεί να τελούνται οι άλλες Θείες Λειτουργίες.Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Είναι προγενέστερη από του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Κρίνεται μεγαλοπρεπής, αλλά είναι ιδιαίτερα μακροσκελής. Τελείται δέκα φορές το χρόνο, δηλαδή του Αγίου Βασιλείου, την παραμονή των Χριστουγέννων, των Θεοφανίων, τις πέντε πρώτες Κυριακές των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τη Μεγάλη Πέμπτη και το Μεγάλο Σάββατο. Κατά το παρελθόν, η λειτουργία αυτή τελούνταν ακόμη τρεις φορές: την Πεντηκοστή, την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.Η Λειτουργία Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων. Η συγγραφή της αποδίδεται στον Άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο, Πάπα Ρώμης. Η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων τελείται μόνο κάθε Τετάρτη και Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.Η Θεία Λειτουργία του Ιακώβου του Αδελφοθέου. Συνδέεται με τη λειτουργική παράδοση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και τον πρώτο Επίσκοπό της, Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, παρότι το κείμενο γράφτηκε μόλις τον 4ο αιώνα. Η Θεία Λειτουργία του Ιακώβου είναι η αρχαιότερη Θεία Λειτουργία, επάνω στην οποία βασίστηκαν όλες οι άλλες. Τελείται κάθε χρόνο στις 23 Οκτωβρίου (τού Αγ. Ιακώβου) και την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα.Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Μάρκου. Συνδέεται με τη λειτουργική παράδοση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Μάρκο, πρώτο Επίσκοπο Αλεξανδρείας.Η Θεία Λειτουργία των Αποστολικών Διαταγών. Σχετίζεται με τη λειτουργική παράδοση της Αντιόχειας και γράφτηκε στο τέλος του 4ου αιώνα. Ο συγγραφέας είναι άγνωστος, ενώ κατά μια άποψη είναι ο Κλήμης Ρώμης. Η Λειτουργική διαίρεση που σήμερα επικρατεί σε όλους τους τύπους Θείας Λειτουργίας προέκυψε κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας. Ο κύριος στόχος ήταν η κατάλληλη προετοιμασία των «νεοφώτιστων - κατηχουμένων» πιστών για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έτσι η Λειτουργική διαμόρφωση διαχωρίζεται σε 3 μέρη: Προσκομιδή ή Πρόθεση Λειτουργία των Κατηχουμένων Λειτουργία των Πιστών Η προσκομιδή ή πρόθεση, αποτελεί το πρώτο κομμάτι της Θείας Λειτουργίας, την προετοιμασία και εισαγωγή και συμβολίζει τα χρόνια του Χριστού-Λόγου πριν την ενσάρκωσή του. Αυτή η ονομασία έχει δοθεί λόγω της Προσκομιδής, του μέρους (της κόγχης του Αγίου Βήματος, προς τα αριστερά της Αγίας Τράπεζας) επάνω στο οποίο προετοιμάζονται τα προσκομιζόμενα δώρα για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στην προσκομιδή λαμβάνουν χώρα: Η είσοδος του Λειτουργού και η ένδυση των αμφίων του με τελετουργικό τρόπο Λειτουργική προετοιμασία. Ο Λειτουργός με το διάκονο ετοιμάζουν τον Άρτο και τον Οίνο της Θείας Ευχαριστίας Καιρός: Προκαταρκτικός διάλογος μεταξύ Λειτουργού και διακόνου Αποτελεί το δημόσιο μέρος της Θείας λειτουργίας και συμβολίζει τη ζωή του Κυρίου μεταξύ της ενσαρκώσεως και των παθών, όπως φαίνεται στους ψαλλόμενους ύμνους, τις ευχές και τις περικοπές της Αγίας Γραφής. Αποτελούνται από τα Άγια, μέσω των οποίων θα ανέβουν κατά την Λειτουργία των πιστών, στα Άγια των Αγίων, δηλαδή από την παρούσα ζωή, στην αιώνιο. Η ονομασία της Λειτουργίας των κατηχουμένων σήμερα ουσιαστικά εκλείπει, καθώς οι θύρες μετά την προσφώνηση του ιερέως δεν κλείνουν και επαφίεται στην θέληση του κατηχούμενου μέλους η παραμονή, αν και κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται. Αρχή της Λειτουργίας είναι η εκφώνηση «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και πέρας αυτής οι ευχές υπέρ των κατηχουμένων. Επίσης περιέχει τη μικρή είσοδο, τα αντίφωνα και τα ειρηνικά. Ενώ προς την περαίωσή της περιέχει τα αναγνώσματα τού Αποστόλου και τού Ευαγγελίου, το κήρυγμα και την Εκτενή Δέηση. Η έναρξη: Ευλογημένη η Βασιλεία... Μικρά Συναπτή Τριπλό Αίτημα Ειρήνης (Ειρηνικά) Μεγάλη Συναπτή: ευχή του ιερέως με απαντήσεις του χορού «Κύριε Ελέησον» Οι τρεις στάσεις των αντιφώνων Α΄ στάση - Ψαλμός 102, Β΄ στάση - Ψαλμός 145, "Ο Μονογενής Υιός..." Γ΄ στάση - Μακαρισμοί (Κατά Ματθαίον 5.1-12) Η Μικρή Είσοδος του Ευαγγελίου, συμβολίζει την πορεία του εκουσίου πάθους Τα απολυτίκια και το κοντάκιο Ο τρισάγιος ύμνος "Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός..." Το προκείμενο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα, Τα Αλληλουάρια "Αλληλούια" (τρις) Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Η Εκτενής Δέησις "Κύριε Παντοκράτωρ..." Ευχή υπέρ των κατηχουμένων "Οι πιστοί υπέρ των κατηχουμένων..." Η Λειτουργία των Πιστών παριστάνει το Μυστικό Δείπνο, τα πάθη του Κυρίου, την εκ νεκρών ένδοξή του Ανάσταση και την Ανάληψή του στους ουρανούς. Αυτό το μέρος είναι το πιο σπουδαίο, διότι περιλαμβάνει και τη Θεία Ευχαριστία, δηλαδή το Μέγα μυστήριο της Εκκλησίας. Η Λειτουργία των πιστών ξεκινά με τον Χερουβικό ύμνο και ολοκληρώνεται με την Απόλυση. Η τέλεση κατά σειρά περιέχει: Ο Χερουβικός ύμνος "Οι τα Χερουβείμ...". Για τη μεταφορά των τιμίων δώρων από την πρόθεση στην Αγία Τράπεζα γίνεται η Μεγάλη Είσοδος "Πάντων ημών μνησθείη..." Η Συναπτή αίτηση των Τιμίων Δώρων (Υπέρ υγείας, βοηθείας, ειρήνης, ειρηνικού τέλους της ζωής, κατά των πολέμων, των ασθενειών, λιμών) Ο ασπασμός "Αγαπήσωμεν Αλλήλους...", "Τας θύρας..." Το Σύμβολο της Πίστεως: "Πιστεύω εις έναν θεόν..." Η Αγία Αναφορά "Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ..." Η επίκληση "Λάβετε Φάγετε...", "Πίετε εξ Αυτού Πάντες..." "Τα Σα εκ των Σων..." (Προσφορά των πιστών στην Αγία Τριάδα της υπάρξεως, της διάνοιας και των αγαθών), "Σε υμνούμεν..." Το μεγαλυνάριο της Υπεραγίας Θεοτόκου: "Άξιόν εστί...". Δίπτυχα - Δέησις: "Άγγελον ειρήνης..." Η Κυριακή Προσευχή: "Πάτερ ημών..." Η Ύψωσις: "Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοις Αγίοις. Εις Άγιος..." Το κοινωνικό "Αινείτε τον Κύριον", στίχος του ψαλμού 148 Μελισμός: "Μελίζεται..." Κοινωνία τού ιερέως και τού διακόνου Κοινωνία των πιστών: "Μετά φόβου...", "Σώσον ο Θεός...", "Είδομεν το φως..." Ευχαριστία: "Ορθοί. Μεταλαβόντες...", "Ευχαριστούμεν σοι Δέσποτα..." Οπισθάμβωνος Ευχή: "Ο ευλογών..." "Ευλογία Κυρίου...", "Ο Αναστάς εκ νεκρών..." Απόλυσις "Δι' ευχών..."Επίσης, περιλαμβάνεται και κήρυγμα είτε μετά το Ευαγγέλιο, είτε πριν την Θεία Ευχαριστία. Η ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας	Η Θεία Λειτουργία αποτελεί το κορυφαίο λατρευτικό γεγονός Χριστιανικών Εκκλησιών και μάλιστα των περισσοτέρων ανατολικών Ομολογιών, το οποίο κορυφώνεται με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Ουσιαστικά αποτελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, με τη διαμόρφωση που όρισε η Εκκλησία. Η Θεία Λειτουργία για τις Ομολογίες που την τελούν, δεν αποτελεί απλώς μια κοινή προσευχή, αλλά μια Θεόδοτη απόδοση τιμών, ευχαριστιών και παρακλήσεων, με τη συμμετοχή των πιστών και των λειτουργικών πνευμάτων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1
Διόριος	Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Diorios». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018.	Ο Διόριος είναι κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
Τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος	Μερικοί από τους πρώτους δορυφόρους επικοινωνιών σχεδιάστηκαν για να λειτουργήσουν με παθητικό τρόπο. Αντί να μεταδώσουν ενεργά τα ραδιοσήματα, χρησίμευσαν μόνο για να απεικονίσουν τα σήματα που εκπέμφθηκαν σε αυτούς με τη μετάδοση των σταθμών στο έδαφος. Τα σήματα απεικονίστηκαν σε όλες τις κατευθύνσεις, έτσι θα μπορούσαν να ληφθούν από τους σταθμούς λήψης σε όλο τον κόσμο. Ο «Echo 1», που εκτοξεύθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1960, κατασκευάστηκε από επαργυρωμένο πλαστικό μπαλόνι διαμέτρου 30 μ. Το 1964 ακολούθησε ο «Echo 2» με 41 μ. διάμετρο. Η ικανότητα τέτοιων συστημάτων περιορίστηκε σοβαρά από την ανάγκη για τις ισχυρές συσκευές αποστολής σημάτων και τις απαιτούμενες μεγάλες επίγειες κεραίες. Οι Echo 1 και 2 ήταν πρώιμοι δορυφόροι επικοινωνιών που εκτοξεύτηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του '60. Τα μεγάλα αυτά μπαλόνια μετέδιδαν τα ραδιοσήματα πίσω στη γη. Οι δορυφόροι Echo προετοίμασαν το έδαφος για τους πιο πρόσφατους και πιο περίπλοκους δορυφόρους επικοινωνιών. Ο Telstar ήταν ένας από τους πρώτους ενεργούς δορυφόρους επικοινωνιών. Εκτοξεύτηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1962. Μετέδωσε τις πρώτες ζωντανές τηλεοπτικές εικόνες μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, και θα μπορούσε επίσης να μεταδώσει τηλεφωνικές κλήσεις. Ο δορυφόρος επικοινωνιών Syncom 4 εκτοξεύτηκε από διαστημικό λεωφορείο. Οι σύγχρονοι δορυφόροι επικοινωνιών λαμβάνουν, ενισχύουν και αναμεταδίδουν τις πληροφορίες πίσω στη Γη, που παρέχει την τηλεόραση, το φαξ, το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, και τις συνδέσεις ψηφιακών στοιχείων σε όλο τον κόσμο. Ο Syncom 4 ακολουθεί μια γεωσύγχρονη τροχιά που έχει την ίδια ταχύτητα με της γήινης περιστροφής, ώστε να παραμένει ο δορυφόρο σε μια σταθερή θέση σε σχέση με τη Γη. Αυτός ο τύπος τροχιάς επιτρέπει τις συνεχείς συνδέσεις επικοινωνίας μεταξύ των επίγειων σταθμών. Οι εμπορικοί δορυφόροι παρέχουν ένα ευρύ φάσμα των υπηρεσιών επικοινωνιών. Τα τηλεοπτικά προγράμματα αναμεταδίδονται διεθνώς, προκαλώντας το φαινόμενο γνωστό ως «παγκόσμιο χωριό». Οι δορυφόροι αναμεταδίδουν, επίσης, προγράμματα στα συστήματα καλωδιακών τηλεοράσεων καθώς επίσης και στα σπίτια που εξοπλίζονται με δορυφορικές κεραίες (πιάτα). Επιπλέον, τα πολύ μικρά τερματικά (VSATs) αναμεταδίδουν τα ψηφιακά στοιχεία για ένα πλήθος επιχειρησιακών υπηρεσιών. Οι δορυφόροι INTELSAT διαθέτουν 100.000 τηλεφωνικά κυκλώματα, με την αυξανόμενη χρήση της ψηφιακής μετάδοσης. Οι ψηφιακές μέθοδοι κωδικοποίησης πηγής έχουν οδηγήσει σε δεκαπλάσια μείωση του ποσοστού μετάδοσης που απαιτείται για να μεταφερθεί ένα κανάλι φωνής, ενισχύοντας, κατά συνέπεια, την ικανότητα των υπαρχουσών εγκαταστάσεων και μειώνοντας το μέγεθος των επίγειων σταθμών που παρέχουν την τηλεφωνική υπηρεσία. Ο διεθνής κινητός δορυφορικός οργανισμός (INMARSAT), που ιδρύεται το 1979, είναι κινητό δίκτυο τηλεπικοινωνιών, που παρέχει τις συνδέσεις ψηφιακών στοιχείων, το τηλέφωνο, και τη μετάδοση αντιγράφων, ή με φαξ, την υπηρεσία μεταξύ των σκαφών, τις παράκτιες εγκαταστάσεις, και τους με βάση την παράκτια περιοχή σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Επίσης, επεξέτεινε τις δορυφορικές συνδέσεις για την φωνή και τη μετάδοση φαξ στα αεροσκάφη στις διεθνείς διαδρομές. Τα συστήματα δορυφόρων επικοινωνιών έχουν εισαγάγει μια περίοδο μετάβασης από σημείο σε σημείο μεγάλης χωρητικότητας επικοινωνίες κορμών μεταξύ των μεγάλων, δαπανηρών επίγειων τερματικών στις πολυσημειακές επικοινωνίες μεταξύ των μικρών, χαμηλού κόστους σταθμών. Η ανάπτυξη των πολλαπλάσιων μεθόδων προσπέλασης έχει επιταχύνει και έχει διευκολύνει αυτήν την μετάβαση. Με TDMA, σε κάθε επίγειο σταθμό ορίζεται μια χρονική αυλάκωση στο ίδιο κανάλι για τη χρήση στη διαβίβαση των επικοινωνιών του όλοι οι άλλοι σταθμοί ελέγχουν αυτές τις αυλακώσεις και επιλέγουν τις επικοινωνίες που κατευθύνονται σε αυτές. Με την ενίσχυση μιας ενιαίας συχνότητας μεταφορέων σε κάθε δορυφορικό επαναλήπτη, το TDMA εξασφαλίζει την αποδοτικότερη χρήση της εν πλω παροχής ηλεκτρικού ρεύματος του δορυφόρου. Μια τεχνική αποκαλούμενη επαναχρησιμοποίηση συχνότητας επιτρέπει στους δορυφόρους για να επικοινωνήσουν με διάφορους επίγειους σταθμούς χρησιμοποιώντας την ίδια συχνότητα με τη διαβίβαση στις στενές ακτίνες που μεταφέρονται προς κάθε ενός από τους σταθμούς. Τα πλάτη ακτίνων μπορούν να προσαρμοστούν στις περιοχές κάλυψης τόσο μεγάλες όσο οι ολόκληρες Ηνωμένες Πολιτείες ή τόσο μικρές όσο μια πολιτεία, όπως το Μέριλαντ. Δύο σταθμοί αρκετά μακριά μπορούν να λάβουν τα διαφορετικά μηνύματα που διαβιβάζονται στην ίδια συχνότητα. Οι δορυφορικές κεραίες έχουν σχεδιαστεί για να διαβιβάσουν διάφορες ακτίνες στις διαφορετικές κατευθύνσεις, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ανακλαστήρα. Οι ακτίνες λέιζερ μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να διαβιβάσουν τα σήματα μεταξύ ενός δορυφόρου και της γης, αλλά το ποσοστό μετάδοσης είναι περιορισμένο λόγω της απορρόφησης και διασπορά από την ατμόσφαιρα. Τα λέιζερ που λειτουργούν στο γαλαζοπράσινο μήκος κύματος, που διαπερνά το ύδωρ, έχουν χρησιμοποιηθεί για την επικοινωνία μεταξύ των δορυφόρων και των υποβρυχίων. Η πιο πρόσφατη ανάπτυξη στους δορυφόρους είναι η χρήση των δικτύων των μικρών δορυφόρων στη χαμηλή γήινη τροχιά (2.000 χλμ. ή λιγότεροι) για να παρέχει την παγκόσμια τηλεφωνική επικοινωνία. Το σύστημα ιριδίου χρησιμοποιεί 66 δορυφόρους στη χαμηλή γήινη τροχιά, ενώ άλλες ομάδες έχουν ή αναπτύσσουν παρόμοια συστήματα. Τα ειδικά τηλέφωνα που επικοινωνούν με αυτούς τους δορυφόρους επιτρέπουν στους χρήστες για να έχουν πρόσβαση στο κανονικό τηλεφωνικό δίκτυο και να πραγματοποιήσουν κλήσεις από οποιοδήποτε σημείο στη Γη. Οι προσδοκώμενοι πελάτες αυτών των συστημάτων περιλαμβάνουν τους διεθνείς επιχειρησιακούς ταξιδιώτες και τους ανθρώπους που ζουν ή που εργάζονται σε απομακρυσμένες περιοχές. Επικοινωνίες ξεκίνησαν με τον πρώτο δορυφόρο που εκτοξεύθηκε από τις ΗΠΑ το 1958 ενώ η πρώτη μορφή εμπορικής εκμετάλλευσης εμφανίζεται με τον Early Bird, δορυφόρο που ετέθη σε τροχιά στις 6 Απριλίου 1965. Τα πρώτα δορυφορικά συστήματα δεν ήταν και τόσο βιώσιμα καθώς η σχετικά μικρή ισχύς των πυραύλων που εκτόξευαν τους δορυφόρους τους έθεταν σε τροχιά όχι μακρύτερη των 10 χλμ από την Γη. Η χαμηλή τροχιά είχε σαν αποτέλεσμα ο δορυφόρος να κινείται ταχύτερα από την περιστροφή της Γης πράγμα που επηρέαζε την κατασκευή την γήινων σταθμών καθώς έπρεπε να περιστρέφονται συνεχώς για να παρακολουθούν τους δορυφόρους. Στην εξέλιξη των συστημάτων αυτών κατασκευάστηκαν οι γεωστατικοί δορυφόροι που τίθενται σε τροχιά 35.786χλμ με ταχύτητα 11.040 χλμ/ώρα, ώστε να μένουν σταθεροί πάνω από το ίδιο σημείο της γης. Η ταχύτητα αυτή είναι ίση με την γωνιακή ταχύτητα περιστροφής της γης και έτσι οι επίγειοι σταθμοί δεν περιστρέφονται, καθώς βλέπουν μόνιμα στο ίδιο σημείο. Ο επικοινωνιακός δορυφόρος λειτουργεί απλά σαν καθρέφτης που επανεκπέμπει προς τη γη το λαμβανόμενο μικροκυματικό σήμα. Κάθε γεωστατικός δορυφόρος καλύπτει έναν ορίζοντα 120 μοιρών έτσι που με τρεις τέτοιους δορυφόρους καλύπτεται όλη η γη. Συγκρίνοντας τα δορυφορικά συστήματα με τα άλλα μέσα παρατηρούμε τα εξής: Οι δορυφόροι καλύπτουν με άνεση απαιτήσεις εκπομπής σημάτων ευρείας ζώνης συχνοτήτων Έχουν μεγάλη καθυστέρηση σήματος της τάξης των 250 msec που οφείλεται στην μεγάλη απόσταση. Η καθυστέρηση αυτή είναι ενοχλητική τόσο στην τηλεφωνία όσο και στην μετάδοση δεδομένων. Δεν παρέχει καμία ασφάλεια στην μεταδιδόμενη πληροφορία καθώς όλος ο κόσμος μπορεί να λάβει την πληροφορία που εκπέμπει ο δορυφόρος. Αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιούνται εξειδικευμένα συστήματα κρυπτογράφησης Δεν παίζει κανένα ρόλο η μεταξύ των επικοινωνούντων ανταποκριτών απόσταση Το κόστος χρήσης είναι ανεξάρτητο της απόστασης επικοινωνίαςΟι επικοινωνιακοί δορυφόροι χρησιμοποιούνται κυρίως για τηλεφωνία τηλεόραση και μετάδοση δεδομένων. Είναι γεγονός ότι για την επίτευξη της επικοινωνίας μέσω δορυφορικού δικτύου υπάρχει ανάγκη για την χρησιμοποίηση και τη δημιουργία διαφόρων προτύπων και πρωτοκόλλων. Πρέπει να θυμίσουμε ότι η επικοινωνία μέσω δορυφόρου γίνεται με τους transponders οι οποίοι εκπέμπουν μια δέσμη που καλύπτει την επικοινωνία για συγκεκριμένη περιοχή της γης. Ο χρόνος που η συγκεκριμένη δέσμη βλέπει την ίδια περιοχή λέγεται dwell time. Είναι ο χρόνος που οι γήινοι σταθμοί της συγκεκριμένης περιοχής μπορούν να στείλουν σήματα στον δορυφόρο. Η επικοινωνία υφίσταται με τον παρακάτω τρόπο. Από τους επίγειους σταθμούς εκπέμπονται πλαίσια δεδομένων τα οποία μετατρέπονται σε σήματα (συγκεκριμένης συχνότητας) που φτάνουν στον transponder. Από εκεί ο δορυφόρος τα εκπέμπει στη γη σε άλλη συχνότητα και στον επίγειο σταθμό/ους (δέκτη/ες) μετατρέπονται σε πλαίσια δεδομένων. Το πρόβλημα που υπάρχει και το οποίο αντιμετωπίζουν τα πρωτόκολλα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει ο καταμερισμός των σημάτων που εκπέμπονται στα κανάλια επικοινωνίας που διαθέτει ο δορυφόρος (κάθε κανάλι υφίσταται μέσω transponder). Είναι γεγονός ότι κατά την επικοινωνία αν η καθυστέρηση διάδοσης του σήματος μεταξύ σταθμού και δορυφόρου είναι μεγαλύτερη των 270 msec (κάτι που είναι γεγονός στις δορυφορικές συνδέσεις) τότε υπάρχει πρόβλημα στην επικοινωνία και γι` αυτό πρωτόκολλα όπως το CSMA/CD (τα οποία απαιτούν στο χρόνο μετάδοσης λίγων bits αναγνώριση πιθανών συγκρούσεων δεδομένων) δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε δορυφορικές συνδέσεις. Πέρα από το καταμερισμό των σημάτων σε κανάλια, υπάρχουν και άλλα είδη προβλημάτων που σχετίζονται με την καθυστέρηση στη μετάδοση του σήματος λόγω της απόστασης, με το μικρό εύρος συχνοτήτων και με τη δημιουργία θορύβου λόγω της αδύναμης πολλές φορές εκπομπής. Αυτά όλα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα πρωτόκολλα στο επίπεδο ζεύξης δεδομένων (Data Link Layer). Έτσι στο 2ο επίπεδο του OSI μοντέλου (Data Link Layer) και πιο συγκεκριμένα στο υποεπίπεδο MAC (Media Access Sublayer, Media Access Control) εξαιτίας της μετάδοσης των σημάτων από τον δορυφόρο με εκπομπή, είναι απαραίτητη η ύπαρξη πρωτοκόλλων διαμοιρασμού της επικοινωνίας και των σημάτων. Τα περισσότερα από αυτά συνήθως χρησιμοποιούν μοναδιαία είτε κανάλια είτε συχνότητες για κάθε χρήστη την ώρα της επικοινωνίας. Και αυτό γιατί η διερεύνηση και επίλυση των διαφόρων συγκρούσεων δεδομένων γίνεται με καθυστέρηση κατά διάρκεια της μετάδοσης. Υπάρχουν πέντε τρόποι επίτευξης επικοινωνίας: Polling, ALOHA, FDMA (Frequency Division Multiple Access), ΤDMA (Time Division Multiple Access) και CDMA (Code Division Multiple Access) Οι σημερινοί δορυφόροι επικοινωνιών που καλύπτουν την Ασία, την Αυστραλία και τη Μέση Ανατολή διαβιβάζουν τις εκατοντάδες των δορυφορικών σημάτων TV εντούτοις, όλες αυτές οι δορυφορικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις TV δεν είναι δημιουργημένοι ίσοι. Το ακόλουθο υλικό εξηγεί πώς οι δορυφόροι αρμόζουν στο ηλεκτρομαγνητικό σχέδιο των πραγμάτων, γιατί ορισμένοι δορυφορικοί εκφωνητές έχουν μια ανώτερη δυνατότητα να παραδώσουν τα κρυστάλλινα προγράμματα TV με ένα ελάχιστο των muss ή της αναστάτωσης, και πώς να προσαρμόσουν τα μεγάλα δορυφορικά πιάτα ανοιγμάτων για να λάβουν τις πιο πρώην direct-to-home (DTH) δορυφορικές υπηρεσίες TV. Η διεθνής ένωση τηλεπικοινωνιών, μια αντιπροσωπεία των Ηνωμένων Εθνών, έχει θέσει κατά μέρος το διάστημα στις έξοχες ζώνες υψηλής συχνότητας (shf) που βρίσκονται μεταξύ 2,5 και 22 GHz για τις δορυφορικές μεταδόσεις. Σε αυτές τις συχνότητες, το μήκος κυμάτων κάθε κύκλου είναι τόσο σύντομο που τα σήματα καλούνται μικροκύματα. Οι επιστήμονες που ανέπτυξαν τα πρώτα συστήματα ραντάρ μικροκυμάτων κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πολέμου ΙΙ όρισαν έναν προσδιορισμό επιστολών σε κάθε ζώνη συχνότητας μικροκυμάτων. Παραδείγματος χάριν, το 800 MHz στο φάσμα συχνότητας 2 GHz κλήθηκε ζώνη λ, 2 έως 3 GHz: η ζώνη του s 3 έως 6 GHz: η ζώνη γ 7 έως 9 GHz: η ζώνη Χ 10 έως 17 GHz: η ζώνη Ku και 18 έως 22 GHz: η ζώνη Κα. Στην αυγή της δορυφορικής ηλικίας κατά τη διάρκεια στα μέσα της δεκαετίας του '60, οι μηχανικοί μικροκυμάτων αποφάσισαν να μεταφέρουν την υπάρχουσα ορολογία ραντάρ και να την εφαρμόσουν στις ζώνες δορυφόρων επικοινωνιών επίσης. Τα παγκόσμια πρώτα εμπορικά δορυφορικά συστήματα χρησιμοποίησαν το φάσμα συχνότητας ζωνών γ 3,7 έως 4,2 GHz. Οι πρώτοι εμπορικοί δορυφόροι ζωνών Ku έκαναν την εμφάνισή τους προς το τέλος της δεκαετίας του '70 και της πρόωρης δεκαετίας του '80 Σχετικά λίγα επίγεια δίκτυα επικοινωνιών ορίστηκαν για να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ζώνη συχνότητας. Μέσα στα προηγούμενα λίγα έτη, οι δορυφορικοί χειριστές έχουν αρχίσει το γενναίο νέο κόσμο σε 20 GHz. Μόνο μερικοί δορυφόροι Κα-ταινιών είναι αυτήν την περίοδο στην τροχιά: ACTS (ΗΠΑ) Superbird και N-STAR (Ιαπωνία), DFS Kopernikus (Γερμανία), και Italsat (Ιταλία). Εντούτοις, αναμένεται η χρήση αυτής της ζώνης υψηλότερης συχνότητας για να αυξηθεί εντυπωσιακά κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Οι δορυφόροι γ-ταινιών διαβιβάζουν χαρακτηριστικά τα επίπεδα των σημάτων που κυμαίνονται από 33 έως 38 dBW. Τα ισχυρότερα σήματα εμπίπτουν στο κέντρο της ακτίνας κάλυψης κάθε δορυφόρου, με την ένταση σημάτων που μειώνεται εξωτερικά από εκεί. Οι σημερινοί δορυφόροι κu-ταινιών διαβιβάζουν τα ονομαστικά επίπεδα σημάτων που κυμαίνονται από 47 έως 52 dBW, μια αύξηση 14 dBW στη δύναμη, πέρα από αυτά που οι περισσότεροι δορυφόροι γ-ταινιών μπορούν να παραδώσουν. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται φθηνότερος εξοπλισμός για να ληφθούν δορυφορικά σήματα. Υπάρχει ένα σημαντικό μειονέκτημα στους δορυφόρους που τα σήματα στις συχνότητες είναι μεγαλύτερες από 10 gigahertz: το μήκος αυτών των μικροκυμάτων είναι τόσο σύντομο που η βροχή, το χιόνι ή ακόμα και τα γεμισμένα σύννεφα που περνούν από πάνω μπορούν να μειώσουν την ένταση των εισερχόμενων σημάτων. Οι σχεδιαστές συστημάτων κu-ταινιών χρησιμοποιούν χαρακτηριστικά μια μεγαλύτερη κεραία. Αυτή η αύξηση στο άνοιγμα κεραιών δίνει στο σύστημα διάφορα DB του περιθωρίου έτσι ώστε το λαμβάνον σύστημα που θα συνεχίσει να λειτουργεί στο φως για να συγκρατήσει τις θύελλες της βροχής. Αν και η διεθνής ένωση τηλεπικοινωνιών έχει ορίσει το φάσμα συχνότητας S-Band για τις direct-to-home μεταδόσεις TV, λίγες οργανώσεις έχουν εκλέξει μέχρι τώρα να χρησιμοποιήσουν αυτό το φάσμα για τη δορυφορική μετάδοση. Ένας περιοριστικός παράγοντας είναι το εύρος ζώνης διαθέσιμο: ακριβώς 100 MHz του φάσματος από 2,5 έως 2,6 gigahertz. Η Ινδία και Arabsat έχουν περιλάβει τους αναμεταδότες S-Band στους δορυφόρους γ-ταινιών τους για να το καταστήσουν οικονομικώς αποδοτικό, να προωθήσουν τα ωφέλιμα φορτία S-Band στη γεωστατική τροχιά. Το 1997, η Ινδονησία προώθησε Indostar 1, ο δορυφόρος παγκόσμιων πρώτος αφιερωμένος S-Band (που φέρνει έναν αναμεταδότη που διαβιβάζει 70 Watt της δύναμης) σε μια τροχιακή ανάθεση 107,7 βαθμών ανατολικού γεωγραφικού μήκους. Η ψηφιακή τηλεοπτική συμπίεση θα το καταστήσει τεχνικά και οικονομικά εφικτό για Indostar να μεταδοθεί ραδιοφωνικά μια πολυδιαυλική συσκευασία TV στους συνδρομητές στην Ινδονησία. Η S-Band προσφέρει το πλεονέκτημα της ελάχιστης βροχής και εξασθενίζει τα προβλήματα, μια σημαντική εκτίμηση για τους δορυφορικούς εκφωνητές στην περιοχή ποσοστού παγκόσμιας υψηλότερη βροχής. Αλλά από την άποψη της πραγματοποίησης των σφαιρικών αναγκών δορυφορικών επικοινωνιών στον επόμενο αιώνα, η συμβολή της S-Band θα είναι ελάχιστη. Τα δορυφορικά χαρακτηριστικά καναλιών εισαγωγής μπορούν να έχουν μια επίδραση στα πρωτόκολλα μεταφορών τρόπων, όπως το πρωτόκολλο ελέγχου μετάδοσης (TCP) [ Pos81 ]. Όταν τα πρωτόκολλα, όπως το TCP, αποδίδουν κακώς, η διοχέτευση στη χρησιμοποίηση είναι χαμηλή. Ενώ η απόδοση ενός πρωτοκόλλου μεταφορών είναι σημαντική, δεν είναι η μόνη εκτίμηση κατά την κατασκευή ενός δικτύου που περιέχει τις δορυφορικές συνδέσεις. Παραδείγματος χάριν, το πρωτόκολλο συνδέσεων στοιχείων, το πρωτόκολλο εφαρμογής, το μέγεθος απομονωτών δρομολογητών, η πειθαρχία αναμονής και η θέση πληρεξούσιου είναι μερικές από τις εκτιμήσεις που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Εντούτοις, το παρόν άρθρο εστιάζει στη βελτίωση του TCP στο δορυφορικό περιβάλλον και οι εκτιμήσεις μη-TCP αφήνονται για ένα άλλο άρθρο. Τέλος, έχουν υπάρξει πολλοί δορυφορικοί μετριασμοί που προτείνονται και που μελετώνται από την ερευνητική κοινότητα. Ενώ αυτοί οι μετριασμοί μπορούν να αποδειχθούν χρήσιμοι και ασφαλείς για τα κοινά δίκτυα στο μέλλον, το παρόν άρθρο εξετάζει μόνο τους μηχανισμούς TCP που αυτήν την περίοδο καλά γίνονται κατανοητοί και στη διαδρομή προτύπων IETF (ή είναι υποχωρητικός με τα πρότυπα IETF). Ακολουθούν τα εξής μέρη: Η επόμενη παράγραφος (Ανάλυση) παρέχει μια συνοπτική περίληψη των χαρακτηριστικών των δορυφορικών δικτύων. Ακολουθεί η περιγραφή δύο μηχανισμών μη-TCP που επιτρέπουν στο TCP για να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικότερα το διαθέσιμο εύρος ζώνης. Στη συνέχεια περιγράφονται οι μηχανισμοί TCP που καθορίζονται από το IETF που μπορεί να ωφελήσει τα δορυφορικά δίκτυα και τέλος δίνεται μια περίληψη αυτού που οι σύγχρονες εφαρμογές TCP πρέπει να περιλάβουν για να θεωρηθούν "δορυφορικά φιλικές". Στα χαρακτηριστικά των δορυφορικών δικτύων υπάρχει μια έμφυτη καθυστέρηση στην παράδοση ενός μηνύματος πέρα από μια δορυφορική σύνδεση λόγω στην πεπερασμένη ταχύτητα του φωτός και το ύψος των δορυφόρων επικοινωνιών. Πολλοί δορυφόροι επικοινωνιών βρίσκονται στη γεωστατική τροχιά (GSO) με ένα ύψος περίπου 35.786 χλμ. [ Sta94 ]. Σε αυτό το ύψος η περίοδος τροχιάς είναι η ίδια με την περίοδο γήινης περιστροφής. Επομένως, κάθε επίγειος σταθμός είναι πάντα ικανός "να δει" βάζοντας σε τροχιά δορυφόρο στην ίδια θέση στον ουρανό. Ο χρόνος διάδοσης για ένα ραδιοσήμα στο ταξίδι είναι δύο φορές ότι η απόσταση (που αντιστοιχεί σε έναν επίγειο σταθμό άμεσα κάτω από το δορυφόρο) είναι 239,6 χιλιοστά του δευτερολέπτου (msec). Για τους επίγειους σταθμούς στην άκρη της περιοχής άποψης του δορυφόρου, η απόσταση που διανύεται είναι 2 X 41.756 χλμ για μια συνολική καθυστέρηση διάδοσης της είναι 279,0 [ Mar78 ]. Αυτές οι καθυστερήσεις είναι για μια κανονική διαδρομή δορυφορικών σταθμών (ή "το λυκίσκο"). Επομένως, η καθυστέρηση διάδοσης για ένα μήνυμα και την αντίστοιχη απάντηση (ένα μετ' επιστροφής χρόνος ή RTT) θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον 558. Το RTT δεν είναι βασισμένο απλώς στο δορυφορικό χρόνο διάδοσης. Το RTT θα αυξηθεί από άλλους παράγοντες στο δίκτυο, όπως ο χρόνος μετάδοσης και ο χρόνος διάδοσης άλλων συνδέσεων στην πορεία δικτύων και της καθυστέρησης αναμονής στις πύλες. Επιπλέον, η δορυφορική καθυστέρηση διάδοσης θα είναι πιο μακροχρόνια εάν η σύνδεση περιλαμβάνει τους πολλαπλάσιους λυκίσκους ή εάν χρησιμοποιούνται διαδορυφορικές συνδέσεις. Δεδομένου ότι οι δορυφόροι γίνονται πιο σύνθετοι και περιλαμβάνουν την επί του σκάφους επεξεργασία των σημάτων, η πρόσθετη καθυστέρηση μπορεί να προστεθεί. Άλλες τροχιές είναι δυνατές προς χρήση από τους δορυφόρους επικοινωνιών συμπεριλαμβανομένης της χαμηλής γήινης τροχιάς (LEO) [ Stu95 ] [ Mon98 ] και μέση γήινη τροχιά (MEO). Οι χαμηλότερες τροχιές απαιτούν τη χρήση των αστερισμών των δορυφόρων για τη σταθερή κάλυψη. Με άλλα λόγια, δεδομένου ότι ένας δορυφόρος αφήνει τη θέα του επίγειου σταθμού, ένας άλλος δορυφόρος εμφανίζεται στον ορίζοντα και το κανάλι αλλάζει. Η καθυστέρηση διάδοσης σε μια τροχιά LEO κυμαίνεται από αρκετά χιλιοστά του δευτερολέπτου κατά την επικοινωνία με έναν δορυφόρο άμεσα υπερυψωμένο, σε τουλάχιστον σε 80 όταν είναι ο δορυφόρος στον ορίζοντα. Αυτά τα συστήματα είναι πιθανότερο να χρησιμοποιήσουν διαδορυφορικά τις συνδέσεις και να έχουν τη μεταβλητή καθυστέρηση πορειών ανάλογα με τη δρομολόγηση μέσω του δικτύου. Τα δορυφορικά κανάλια διαθέτουν δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: ΘΟΡΥΒΟΣ - η δύναμη ενός ραδιοσήματος μειώνεται αναλογικά προς το τετράγωνο της απόστασης που διανύεται. Για μια δορυφορική σύνδεση η απόσταση είναι μεγάλη και έτσι το σήμα γίνεται αδύνατο πριν φθάνει στον προορισμό του. Αυτό οδηγεί σε ένα χαμηλό σήμα προς τον θόρυβο σε αναλογία. Μερικές συχνότητες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στα ατμοσφαιρικά αποτελέσματα όπως η μείωση βροχής. Για τις κινητές εφαρμογές, τα δορυφορικά κανάλια είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στην πολλαπλών διαδρομών διαστρέβλωση και να σκιάσουν (π.χ., παρεμπόδιση από τα κτήρια). Τα χαρακτηριστικά ποσοστά λάθους κομματιών (ΤΖΙΤΖΙΦΑ) για μια δορυφορική σύνδεση είναι σήμερα σε παραγγελία 1 λάθους ανά 10 εκατομμύριο μπιτ (1 X 10^7) ή λιγότερο συχνά. Η προηγμένη κωδικοποίηση ελέγχου λάθους (π.χ. Solomon) μπορεί να προστεθεί στις υπάρχουσες δορυφορικές υπηρεσίες και χρησιμοποιείται αυτήν την περίοδο από πολλές υπηρεσίες. Η δορυφορική ίνα απόδοσης λάθους θα γίνει πιο κοινή όπως η προηγμένη κωδικοποίηση ελέγχου λάθους χρησιμοποιείται στα νέα συστήματα. Εντούτοις, πολλά δορυφορικά συστήματα κληρονομιών θα συνεχίσουν να εκθέτουν τα υψηλότερα ΤΖΙΤΖΙΦΑ από τα νεότερα δορυφορικά συστήματα και τα επίγεια κανάλια. ΕΥΡΟΣ ΖΏΝΗΣ - το ράδιο φάσμα είναι ένας περιορισμένος φυσικός πόρος, ως εκ τούτου υπάρχει ένα περιορισμένο ποσό εύρους ζώνης, διαθέσιμο στα δορυφορικά συστήματα που ελέγχεται χαρακτηριστικά από τις άδειες. Αυτή η έλλειψη το καθιστά δύσκολο να ανταλλάξει το εύρος ζώνης για να λύσει άλλα προβλήματα σχεδίου. Χαρακτηριστικές συχνότητες μεταφορέων για το ρεύμα, εμπορικές δορυφορικές υπηρεσίες είναι 6 GHz (uplink) και 4 GHz (κατιούσα σύνδεση), επίσης γνωστή ως ζώνη γ, και 14/12 GHz (ζώνη Ku). Μια νέα υπηρεσία σε 30/20 GHz (ζώνη Κα) θα προκύπτει κατά τη διάρκεια των επόμενων μερικών ετών. Οι δορυφορικοί ραδιοεπαναλήπτες είναι γνωστοί ως αναμεταδότες. Το παραδοσιακό εύρος ζώνης αναμεταδοτών ζωνών γ είναι χαρακτηριστικά 36 MHz για να προσαρμόσει ένα κανάλι έγχρωμης τηλεόρασης (ή 1200 κανάλια φωνής). Οι αναμεταδότες ζωνών Ku είναι χαρακτηριστικά περίπου 50 MHz. Επιπλέον, ένας δορυφόρος μπορεί να φέρει μερικές δωδεκάδες αναμεταδότες. Όχι μόνο το εύρος ζώνης περιορίζεται από τη φύση, αλλά οι κατανομές για τις εμπορικές επικοινωνίες περιορίζονται με τις διεθνείς συμφωνίες έτσι ώστε αυτός ο λιγοστός πόρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί αρκετά από πολλές διαφορετικές εφαρμογές. Αν και οι δορυφόροι έχουν ορισμένα μειονεκτήματα όταν συγκρίνονται με τα κανάλια ινών (π.χ., δεν μπορεί να επισκευαστεί εύκολα, η βροχή εξασθενίζει, κ.λπ.), έχουν επίσης ορισμένα πλεονεκτήματα πέρα από τις επίγειες συνδέσεις. Κατ' αρχάς, οι δορυφόροι έχουν μια φυσική ικανότητα ραδιοφωνικής μετάδοσης. Αυτό δίνει στους δορυφόρους ένα πλεονέκτημα για τις πολλαπλής διανομής εφαρμογές. Έπειτα, οι δορυφόροι μπορούν να φθάσουν γεωγραφικά στις απομακρυσμένες περιοχές ή τις χώρες που έχουν λίγη επίγεια υποδομή. Ένα σχετικό πλεονέκτημα είναι η δυνατότητα των δορυφορικών συνδέσεων να επιτευχθούν οι κινητοί χρήστες.Τα δορυφορικά κανάλια έχουν διάφορα χαρακτηριστικά που διαφέρουν από τα περισσότερα επίγεια κανάλια. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να υποβιβάσουν την απόδοση του TCP και περιλαμβάνουν: Μακροχρόνιο σύστημα ανατροφοδότησης πληροφοριών: Λόγω της καθυστέρησης διάδοσης μερικών δορυφορικών καναλιών (π.χ., περίπου 250 πέρα από έναν γεωσύγχρονο δορυφόρο) μπορεί να χρειαστεί μεγάλο σχετικά χρονικό διάστημα σε έναν αποστολέα TCP να καθορίσει εάν ένα πακέτο έχει παραληφθεί ή όχι επιτυχώς από τον τελικό προορισμό. Αυτή η καθυστέρηση βλάπτει τις διαλογικές εφαρμογές όπως το Telnet, καθώς επίσης και μερικούς από τους αλγορίθμους ελέγχου συμφόρησης TCP. Μεγάλο προϊόν delaybandwidth: Το γινόμενο delaybandwidth (DBP) καθορίζει το ποσό των στοιχείων που ένα πρωτόκολλο πρέπει να έχει "κατά την πτήση" (στοιχείο που έχει διαβιβαστεί, αλλά όχι ακόμα αναγνωρισμένο) σε οποιοδήποτε χρόνο να χρησιμοποιηθεί πλήρως η διαθέσιμη ικανότητα καναλιών. Η καθυστέρηση που χρησιμοποιείται σε αυτήν την εξίσωση είναι το RTT και το εύρος ζώνης είναι η ικανότητα της σύνδεσης δυσχερειών στην πορεία δικτύων. Επειδή η καθυστέρηση σε μερικά δορυφορικά περιβάλλοντα είναι μεγάλη, το TCP θα πρέπει να κρατήσει έναν μεγάλο αριθμό πακέτων "κατά την πτήση" (δηλαδή σταλμένος αλλά όχι ακόμα αναγνωρισμένος). Λάθη μετάδοσης: Τα δορυφορικά κανάλια εκθέτουν ένα υψηλότερο ποσοστό κομμάτι-λάθους (ΤΖΙΤΖΙΦΑ) από τα χαρακτηριστικά επίγεια δίκτυα. Το TCP χρησιμοποιεί όλες τις πτώσεις πακέτων ως σήματα της συμφόρησης δικτύων και μειώνει το μέγεθος παραθύρων του σε μία προσπάθεια να ανακουφιστεί η συμφόρηση. Ελλείψει της γνώσης γιατί ένα πακέτο έπεσε (συμφόρηση ή δωροδοκία), το TCP πρέπει να υποθέσει ότι η πτώση οφειλόταν στη συμφόρηση δικτύων να αποφύγει την κατάρρευση συμφόρησης [ Jac88 ] [ FF98 ]. Επομένως, πακέτα που πέφτουν λόγω στο TCP αιτίας δωροδοκίας για να μειώσει το μέγεθος του γλιστρώντας από το παράθυρο του, ακόμα κι αν αυτές οι πτώσεις πακέτων δεν επισημαίνουν τη συμφόρηση στο δίκτυο. Ασυμμετρική χρήση: Λόγω στη δαπάνη του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται για να στείλει τα στοιχεία στους δορυφόρους, τα ασυμμετρικά δορυφορικά δίκτυα κατασκευάζονται συχνά. Παραδείγματος χάριν, ένας οικοδεσπότης που συνδέεται με ένα δορυφορικό δίκτυο θα στείλει όλη την εξερχόμενη κυκλοφορία πέρα από μια αργή επίγεια σύνδεση (όπως ένα κανάλι διαμορφωτών - επιλογών) και θα λάβει την εισερχόμενη κυκλοφορία μέσω του δορυφορικού καναλιού. Μια άλλη κοινή κατάσταση προκύπτει όταν στέλνεται η εισερχόμενη και εξερχόμενη κυκλοφορία χρησιμοποιώντας μια δορυφορική σύνδεση, αλλά uplink έχει τη λιγότερη διαθέσιμη ικανότητα από την κατιούσα σύνδεση λόγω στη δαπάνη της συσκευής αποστολής σημάτων που απαιτείται για να παρέχει ένα υψηλό πίσω κανάλι εύρους ζώνης. Αυτή η ασυμμετρία μπορεί να ασκήσει επίδραση στην απόδοση TCP. Μεταβλητοί χρόνοι στρογγυλού ταξιδιού: Σε μερικά δορυφορικά περιβάλλοντα, όπως οι αστερισμοί χαμηλής-γήινης τροχιάς (LEO), η καθυστέρηση διάδοσης από το δορυφόρο ποικίλλει μέσα στο χρόνο. Εάν αυτό θα ασκήσει ή όχι επίδραση στην απόδοση TCP είναι αυτήν την περίοδο μια ανοικτή ερώτηση. Διαλείπουσα συνδετικότητα: Στις δορυφορικές διαμορφώσεις τροχιάς μη-γεωσύγχρονης, οι συνδέσεις TCP πρέπει να μεταφερθούν από έναν δορυφόρο σε ένα άλλο ή από έναν επίγειο σταθμό σε άλλο κατά διαστήματα. Αυτό το handoff μπορεί να προκαλέσει την απώλεια πακέτων εάν δεν εκτελείται κατάλληλα. Τα περισσότερα δορυφορικά κανάλια διαθέτουν μόνο ένα υποσύνολο των ανωτέρω χαρακτηριστικών. Επιπλέον, τα δορυφορικά δίκτυα δεν είναι τα μόνα περιβάλλοντα όπου τα ανωτέρω χαρακτηριστικά βρίσκονται. Εντούτοις, τα δορυφορικά δίκτυα τείνουν να εκθέσουν περισσότερους των ανωτέρω προβλημάτων, ή τα ανωτέρω προβλήματα επιδεινώνονται στο δορυφορικό περιβάλλον. Οι μηχανισμοί που περιγράφονται στο παρόν έγγραφο πρέπει να ωφελήσουν τα περισσότερα δίκτυα, ειδικά εκείνοι με ένα ή περισσότερα από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά (π.χ., σε δίκτυα Gigabit εμφανίζονται υψηλές τιμές στο γινόμενο delay*bandwidth). Οι χαμηλότεροι μετριασμοί επιπέδων αυτό συστήνονται ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν τα δορυφορικά κανάλια στα δίκτυά τους πρέπει να χρησιμοποιήσουν τους ακόλουθους δύο μηχανισμούς μη-TCP που μπορούν να αυξήσουν την απόδοση TCP. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι ανακάλυψη πορειών MTU και μπροστινή διόρθωση λάθους (FEC) και περιγράφονται στα εξής δύο τμήματα. Το πρωτόκολλο στρώματος συνδέσεων στοιχείων που χρησιμοποιείται πέρα από ένα δορυφορικό κανάλι μπορεί να ασκήσει μεγάλη επίδραση στην απόδοση των υψηλότερων πρωτοκόλλων στρώματος. Ενώ πέρα από το πεδίο του παρόντος εγγράφου, εκείνοι που κατασκευάζουν τα δορυφορικά δίκτυα πρέπει να συντονίσουν αυτά τα πρωτόκολλα κατά τρόπο κατάλληλο για να εξασφαλίσουν ότι το πρωτόκολλο συνδέσεων στοιχείων δεν περιορίζει την απόδοση TCP. Ειδικότερα, τα πρωτόκολλα στρώματος συνδέσεων στοιχείων εφαρμόζουν συχνά τους μηχανισμούς ροής ελέγχου παραθύρων και αναμετάδοσης. Όταν το μέγεθος παραθύρων επιπέδων συνδέσεων είναι πάρα πολύ μικρό, η απόδοση θα υποφέρει ακριβώς όπως όταν το μέγεθος παραθύρων TCP είναι πάρα πολύ μικρό. Επίδραση που οι αναμεταδόσεις επιπέδων συνδέσεων ασκούν στις μεταφορές TCP αυτήν την περίοδο καλά δεν γίνεται κατανοητή. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των αναμεταδόσεων TCP και των αναμεταδόσεων επιπέδων συνδέσεων είναι ένα θέμα για την περαιτέρω έρευνα. 3.1. Η ανακάλυψη πορειών MTU ανακαλύψεων πορειών MTU [ MD90 ] χρησιμοποιείται για να καθορίσει το μέγιστο μέγεθος πακέτων που μια σύνδεση μπορεί να χρησιμοποιήσει σε μια δεδομένη πορεία δικτύων χωρίς υποβολή στον τεμαχισμό IP. Ο αποστολέας διαβιβάζει ένα πακέτο που είναι το κατάλληλο μέγεθος για το τοπικό δίκτυο στο οποίο συνδέεται (π.χ., 1500 ψηφιολέξεις σε ένα Ethernet) και θέτει την IP "δεν τεμαχίζει" το κομμάτι (DF). Εάν το πακέτο είναι πάρα πολύ μεγάλο για να διαβιβαστεί χωρίς τεμαχισμό σε ένα δεδομένο κανάλι κατά μήκος της πορείας δικτύων, η πύλη που θα τεμάχιζε κανονικά το πακέτο και θα διαβίβαζε τα τεμάχια θα επιστρέψει αντ’ αυτού ένα μήνυμα ICMP στο δημιουργό του πακέτου. Το μήνυμα ICMP θα δείξει ότι το αρχικό τμήμα δεν θα μπορούσε να διαβιβαστεί χωρίς τεμαχισμό και περιέχει επίσης το μέγεθος του μεγαλύτερου πακέτου που μπορεί να διαβιβαστεί από την πύλη. Οι πρόσθετες πληροφορίες από το IESG σχετικά με την ανακάλυψη πορειών MTU είναι διαθέσιμες μέσα [ Kno93 ]. Η ανακάλυψη πορειών MTU επιτρέπει στο TCP για να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο πιθανό μέγεθος πακέτων, χωρίς ανάληψη του κόστους του τεμαχισμού και της επανασυναρμολόγησης. Τα μεγάλα πακέτα μειώνουν τα γενικά έξοδα πακέτων με την αποστολή περισσότερων ψηφιολέξεων στοιχείων ανά υπερυψωμένη ψηφιολέξη. Σύμφωνα με την παράγραφο 4, το αυξανόμενο παράθυρο συμφόρησης του TCP είναι τμήμα που βασίζεται, παρά την ψηφιολέξη που βασίζεται και επομένως, τα μεγαλύτερα τμήματα επιτρέπουν στους αποστολείς TCP για να αυξήσουν το παράθυρο συμφόρησης γρηγορότερα, από την άποψη των ψηφιολέξεων, από τα μικρότερα τμήματα. Το μειονέκτημα της ανακάλυψης πορειών MTU είναι ότι μπορεί να προκαλέσει μια καθυστέρηση προτού να είσαι σε θέση να αρχίσει το TCP τα στοιχεία. Παραδείγματος χάριν, υποθέστε ότι ένα πακέτο στέλνεται με το df σύνολο κομματιών και μια από τις πύλες να επέμβει (G1) και επιστρέφει ένα μήνυμα ICMP που δείχνει ότι δεν μπορεί να διαβιβάσει το τμήμα. Σε αυτό το σημείο, ο οικοδεσπότης μειώνει το μέγεθος πακέτων ανά μήνυμα ICMP που επιστρέφεται από G1 και στέλνει ένα άλλο πακέτο με το df σύνολο κομματιών. Το πακέτο θα διαβιβαστεί από G1, εντούτοις αυτό δεν εξασφαλίζει ότι όλες οι επόμενες πύλες στην πορεία δικτύων θα είναι σε θέση να διαβιβάσουν το τμήμα. Εάν μια δεύτερη πύλη (G2) μην μπορέσει να διαβιβάσει το τμήμα θα επιστρέψει ένα μήνυμα ICMP στο διαβιβάζοντας οικοδεσπότη και η διαδικασία θα επαναληφθεί. Επομένως, η ανακάλυψη πορειών MTU μπορεί να ξοδέψει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που καθορίζει το μέγιστο επιτρεπόμενο μέγεθος πακέτων στην πορεία δικτύων μεταξύ του αποστολέα και του δέκτη. Οι δορυφορικές καθυστερήσεις μπορούν να επιδεινώσουν αυτό το πρόβλημα. Εντούτοις, στην πράξη, η ανακάλυψη πορειών MTU δεν καταναλώνει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω στην ευρεία υποστήριξη των κοινών τιμών MTU. Επιπλέον, οι εναποθηκεύοντας τιμές MTU μπορούν να είναι σε θέση να αποβάλουν το χρόνο ανακαλύψεων σε πολλές περιπτώσεις, αν και η ακριβής εφαρμογή αυτού και της γήρανσης των εναποθηκευμένων τιμών παραμένει ένα ανοικτό πρόβλημα. Η σχέση μεταξύ των ΤΖΙΤΖΙΦΩΝ και του μεγέθους τμήματος είναι πιθανόν να ποικίλει ανάλογα με τα χαρακτηριστικά λάθους του δεδομένου καναλιού. Ενώ η ακριβής μέθοδος για το καλύτερο MTU για μια δορυφορική σύνδεση είναι έξω από το πεδίο ότι του παρόντος εγγράφου, η χρήση της ανακάλυψης πορειών MTU συστήνεται για να επιτρέψει στο TCP για να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο πιθανό MTU πέρα από το δορυφορικό κανάλι. 3.2. Το μπροστινό γεγονός απώλειας διορθώσεων Α λάθους στο TCP ερμηνεύεται πάντα ως ένδειξη της συμφόρησης και αναγκάζει πάντα το TCP για να μειώσει το μέγεθος παραθύρων συμφόρησής του. Από τη συμφόρηση το παράθυρο γίνεται βασισμένο στις αναγνωρίσεις επιστροφής, το TCP ξοδεύει έναν μακροχρόνιο χρόνο που ανακτεί από την απώλεια κατά λειτουργία στα δορυφορικά δίκτυα. Όταν η απώλεια πακέτων οφείλεται στη δωροδοκία, παρά τη συμφόρηση, το TCP δεν πρέπει να μειώσει το μέγεθος παραθύρων συμφόρησής του. Εντούτοις, αυτή την περίοδο να ανιχνεύσει την απώλεια δωροδοκίας είναι ένα ερευνητικό ζήτημα. Επομένως, για το TCP για να λειτουργήσει αποτελεσματικά, τα χαρακτηριστικά καναλιών πρέπει να είναι τέτοια που σχεδόν όλη η απώλεια οφείλεται στη συμφόρηση δικτύων. Η χρήση της μπροστινής κωδικοποίησης διορθώσεων λάθους (FEC) σε μια δορυφορική σύνδεση πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να βελτιώσει το ποσοστό κομμάτι-λάθους (ΤΖΊΤΖΙΦΑ) του δορυφορικού καναλιού. Η μείωση των ΤΖΙΤΖΙΦΩΝ είναι όχι πάντα δυνατή στα δορυφορικά περιβάλλοντα. Εντούτοις, δεδομένου ότι το TCP παίρνει έναν μακροχρόνιο χρόνο να ανακτήσει από τα χαμένα πακέτα επειδή η μακροχρόνια καθυστέρηση διάδοσης που επιβάλλεται από μια δορυφορική ανατροφοδότηση καθυστερήσεων συνδέσεων από το δέκτη [ PS97 ], η σύνδεση πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν καθαρότερη να αποτρέψει τις συνδέσεις TCP από τη λήψη των ψεύτικων σημάτων συμφόρησης. Το παρόν έγγραφο δεν υποβάλλει μια συγκεκριμένη σύσταση ΤΖΙΤΖΙΦΩΝ γιατί το TCP εκτός φυσικά πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερο. Το FEC δεν πρέπει να αναμένεται για να καθορίσει όλα τα προβλήματα που συνδέονται με τις θορυβώδεις δορυφορικές συνδέσεις. Υπάρχουν μερικές καταστάσεις όπου FEC δεν μπορεί να αναμένεται για να λύσει το πρόβλημα θορύβου (όπως το στρατιωτικό μπλοκάρισμα, οι βαθιές διαστημικές αποστολές, θόρυβος που προκαλείται από τη βροχή εξασθενίζουν, κ.λπ.). Επιπλέον, οι διακοπές λειτουργίας συνδέσεων μπορούν επίσης να προκαλέσουν τα προβλήματα στα δορυφορικά συστήματα που δεν εμφανίζονται όπως συχνά στα επίγεια δίκτυα. Τέλος, FEC δεν είναι χωρίς κόστος. FEC απαιτεί το πρόσθετο υλικό και χρησιμοποιεί μερικά από το διαθέσιμο εύρος ζώνης. Μπορεί να προσθέσει την καθυστέρηση και το συγχρονισμό jitter που οφείλεται στο χρόνο επεξεργασίας του κωδικοποιητή /του αποκωδικοποιητή. Η περαιτέρω έρευνα απαιτείται στους μηχανισμούς που επιτρέπουν ότι το TCP για να διαφοροποιήσει μεταξύ της συμφόρησης προκάλεσε τις πτώσεις και εκείνοι που προκλήθηκαν από τη δωροδοκία. Ένας τέτοιος μηχανισμός θα επέτρεπε στο TCP για να αποκριθεί στη συμφόρηση κατά τρόπο κατάλληλο, καθώς επίσης και επισκευάζοντας τη δωροδοκία, απώλεια χωρίς μείωση του ποσοστού μετάδοσης. Εντούτοις, έλλειψη ενός τέτοιου πακέτου μηχανισμών η απώλεια πρέπει να υποτίθεται ότι έδειξε τη συμφόρηση για να συντηρήσει τη σταθερότητα δικτύων. Ανακριβώς να ερμηνεύσουν την απώλεια όπως προκαλείται από τη δωροδοκία και η μη μείωση του ποσοστού μετάδοσης μπορούν αναλόγως να οδηγήσουν στη συμφορητική κατάρρευση [ Jac88 ] [ FF98 ]. Οι τυποποιημένοι μηχανισμοί TCP αυτό το τμήμα περιγράφουν τους μηχανισμούς TCP που μπορούν να είναι απαραίτητοι στα δορυφορικά ή υβριδικά δορυφορικά / επίγεια δίκτυα για να χρησιμοποιήσουν καλύτερα τη διαθέσιμη ικανότητα της σύνδεσης. Αυτοί οι μηχανισμοί μπορούν επίσης να απαιτηθούν για να χρησιμοποιήσουν πλήρως τα γρήγορα επίγεια κανάλια. Επιπλέον, αυτοί οι μηχανισμοί δεν βλάπτουν πλήρως την απόδοση σε ένα κοινό επίγειο δίκτυο. Κάθε ένα από τα εξής τμήματα περιγράφει έναν μηχανισμό και γιατί εκείνος ο μηχανισμός μπορεί να απαιτηθεί. 4.1. Ο έλεγχος συμφόρησης για να αποφύγει ένα ακατάλληλο ποσό κυκλοφορίας δικτύων για τους τρέχοντες όρους δικτύων, κατά τη διάρκεια ενός TCP σύνδεσης χρησιμοποιεί τέσσερις μηχανισμούς ελέγχου συμφόρησης [ Jac88 ] [ Jac90 ] [ Ste97 ]. Αυτοί οι αλγόριθμοι είναι αργή έναρξη, αποφυγή συμφόρησης, αναμετάδοση γρήγορη και γρήγορη αποκατάσταση. Αυτοί οι αλγόριθμοι χρησιμοποιούνται για να ρυθμίσουν το ποσό μη αναγνωρισμένων στοιχείων που μπορούν να μεταδοθούν στο δίκτυο και να αναμεταδώσουν τα τμήματα από το δίκτυο που πέφτουν. Οι αποστολείς TCP χρησιμοποιούν δύο κρατικές μεταβλητές για να ολοκληρώσουν τον έλεγχο συμφόρησης. Η πρώτη μεταβλητή είναι το παράθυρο συμφόρησης (cwnd). Αυτό είναι ένας ανώτερος που δεσμεύεται στο ποσά στοιχεία που ο αποστολέας μπορεί να μεταδώσει στο δίκτυο πριν λάβει μια αναγνώριση (ack). Η αξία του cwnd περιορίζεται στο διαφημισμένο παράθυρο του δέκτη. Το παράθυρο συμφόρησης αυξάνεται ή μειώνεται κατά τη διάρκεια της μεταφοράς βασισμένης στο προκύψαντα ποσό συμφόρησης στο παρόν δίκτυο. Η δεύτερη μεταβλητή είναι το αργό κατώτατο όριο έναρξης (ssthresh). Αυτή η μεταβλητή καθορίζει ποιος αλγόριθμος χρησιμοποιείται για να αυξήσει την αξία του cwnd. Εάν cwnd είναι ssthresh λιγότερο, ο αργός αλγόριθμος έναρξης χρησιμοποιείται για να αυξήσει την αξία του cwnd. Εντούτοις, εάν cwnd είναι μεγαλύτερο ή ίσο (ή ακριβώς μεγαλύτερος απ' ό,τι σε μερικές εφαρμογές TCP) ssthresh ο αλγόριθμος αποφυγής συμφόρησης χρησιμοποιείται. Η αρχική αξία του ssthresh είναι το διαφημισμένο μέγεθος παραθύρων του δέκτη. Επιπλέον, η τιμή του ssthresh τίθεται όταν ανιχνεύεται η συμφόρηση. Οι τέσσερις αλγόριθμοι ελέγχου συμφόρησης περιγράφονται κατωτέρω, ακολουθούμενος από μια συνοπτική συζήτηση του αντίκτυπου των δορυφορικών περιβαλλόντων σε αυτούς τους αλγορίθμους. 4.1.1. Η αργή αποφυγή έναρξης και συμφόρησης όταν αρχίζει ένας οικοδεσπότης στα στοιχεία όσον αφορά μια σύνδεση TCP τον οικοδεσπότη δεν έχει καμία γνώση της τρέχουσας κατάστασης του δικτύου μεταξύ του και του δέκτη στοιχείων. Προκειμένου να αποφύγει μια άπρεπα μεγάλη έκρηξη της κυκλοφορίας, ο αποστολέας στοιχείων πρέπει για να χρησιμοποιήσει τον αργό αλγόριθμο έναρξης στην αρχή μιας μεταφοράς. Η αργή έναρξη αρχίζει με τη μονογραφή cwnd σε 1 τμήμα (αν και ένας πειραματικός μηχανισμός IETF θα αύξανε το μέγεθος του αρχικού παραθύρου σε κατά προσέγγιση 4 Kbytes [ AFP98 ]) και ssthresh στο διαφημισμένο παράθυρο του δέκτη. Αυτό αναγκάζει το TCP για να διαβιβάσει ένα τμήμα και να περιμένει το αντίστοιχο ack. Για κάθε ack που παραλαμβάνεται κατά τη διάρκεια της αργής έναρξης, η αξία του cwnd αυξάνεται από 1 τμήμα. Παραδείγματος χάριν, αφότου παραλαμβάνεται το πρώτο ack cwnd θα είναι 2 τμήματα και ο αποστολέας έχει την άδεια για να διαβιβάσει 2 πακέτα στοιχείων. Αυτό συνεχίζεται έως ότου cwnd συναντιέται ή υπερβαίνει ssthresh (ή, σε μερικές εφαρμογές όταν cwnd είναι ίσος με ssthresh), ή απώλεια ανιχνεύεται. Όταν η αξία του cwnd είναι μεγαλύτερο ή ίσο (ή ίσος σε ορισμένες εφαρμογές) ssthresh ο αλγόριθμος αποφυγής συμφόρησης χρησιμοποιείται για να αυξηθεί cwnd [ Jac88 ] [ Bra89 ] [ Ste97 ]. Αυτός ο αλγόριθμος αυξάνει το μέγεθος του cwnd πιο αργά από να επιβραδύνει την έναρξη. Η αποφυγή συμφόρησης χρησιμοποιείται για να εξετάσει αργά το δίκτυο για την πρόσθετη ικανότητα. Κατά τη διάρκεια της συμφόρησης η αποφυγή, cwnd αυξάνεται από τον 1/cwnd για κάθε εισερχόμενο ack. Επομένως, εάν ένα ack παραλαμβάνεται για κάθε τμήμα στοιχείων, cwnd θα αυξηθεί κατά προσέγγιση 1 τμήμα ανά μετ' επιστροφής χρόνου (RTT). Οι αργοί αλγόριθμοι ελέγχου έναρξης και συμφόρησης μπορούν να αναγκάσουν τη φτωχή χρησιμοποίηση του διαθέσιμου εύρους ζώνης καναλιών κατά χρησιμοποίηση των long-delay δορυφορικών δικτύων [ All97 ]. Παραδείγματος χάριν, η μετάδοση αρχίζει με τη μετάδοση ενός τμήματος. Αφότου διαβιβάζεται το πρώτο τμήμα ο αποστολέας στοιχείων αναγκάζεται να περιμένει το αντίστοιχο ack. Κατά χρησιμοποίηση ενός δορυφόρου GSO αυτό οδηγεί σε έναν μη χρόνο απασχόλησης κατά προσέγγιση 500, όταν δεν ολοκληρώνεται καμία χρήσιμη εργασία. Επομένως, η αργή έναρξη παίρνει περισσότερο πραγματικό χρόνο πέρα από τους δορυφόρους GSO απ' ό,τι στα χαρακτηριστικά επίγεια κανάλια. Αυτό ισχύει για την αποφυγή συμφόρησης, επίσης [ All97 ]. Αυτό είναι ακριβώς γιατί η ανακάλυψη πορειών MTU είναι ένας σημαντικός αλγόριθμος. Ενώ ο αριθμός τμημάτων που διαβιβάζουμε καθορίζεται από τους αλγορίθμους ελέγχου συμφόρησης, το μέγεθος αυτών των τμημάτων δεν είναι. Επομένως, η χρησιμοποίηση των μεγαλύτερων πακέτων θα επιτρέψει στο TCP για να στείλει περισσότερα στοιχεία ανά τμήμα που παράγει την καλύτερη χρησιμοποίηση καναλιών. 4.1.2. Γρήγορη αναμετάδοση και ο μηχανισμός προεπιλογής του γρήγορου TCP αποκατάστασης για να ανιχνεύσει τα πεταγμένα τμήματα, είναι ένα διάλειμμα [ Pos81 ]. Με άλλα λόγια, εάν ο αποστολέας δεν λαμβάνει ένα ack για ένα δεδομένο πακέτο μέσα στο αναμενόμενο χρονικό διάστημα το τμήμα θα αναμεταδοθεί. Το διάλειμμα αναμετάδοσης (RTO) είναι βασισμένο στις παρατηρήσεις του RTT. Εκτός από την αναμετάδοση ενός τμήματος όταν λήγει το RTO, το TCP χρησιμοποιεί επίσης το χαμένο τμήμα ως ένδειξη της συμφόρησης στο δίκτυο. Σε απάντηση στη συμφόρηση, η αξία του ssthresh τίθεται κατά το ήμισυ του cwnd και η αξία του cwnd μειώνεται έπειτα σε 1 τμήμα. Αυτό προκαλεί τη χρήση του αργού αλγορίθμου έναρξης για να αυξηθεί cwnd έως ότου φθάνει η αξία του cwnd στη μισή από την αξία της όταν ανιχνεύθηκε η συμφόρηση. Μετά από την αργή φάση έναρξης, ο αλγόριθμος αποφυγής συμφόρησης χρησιμοποιείται για να εξετάσει το δίκτυο για την πρόσθετη ικανότητα. Το TCP ACKs αναγνωρίζει πάντα το υψηλότερο τμήμα-ΔΙΑΤΑΓΉΣ που έχει φθάσει. Επομένως ένα ack για το τμήμα Χ επίσης αποτελεσματικά ACKs όλα τα τμήματα. Ο συνοπτικός πίνακας 1 μετριασμού συνοψίζει τους μηχανισμούς που έχουν συζητηθεί στο παρόν έγγραφο. Εκείνοι οι μηχανισμοί που δείχνονται "συστημένος" είναι μηχανισμοί διαδρομής προτύπων IETF που συστήνονται από τους συντάκτες για τη χρήση στα δίκτυα που περιέχουν τα δορυφορικά κανάλια. Εκείνοι οι μηχανισμοί που χαρακτηρίζονται "απαιτημένος" έχουν καθοριστεί από το IETF όπως απαιτείται για τους οικοδεσπότες χρησιμοποιώντας το κοινό Διαδίκτυο [ Bra89 ]. Μαζί με το τμήμα του παρόντος εγγράφου που περιέχει τη συζήτηση κάθε μηχανισμού, σημειώνουμε όπου ο μηχανισμός πρέπει να εφαρμοστεί. Οι κώδικες που απαριθμούνται στην τελευταία στήλη καθορίζονται ως εξής: "S" για τον αποστολέα στοιχείων, "R" για το δέκτη στοιχείων και "L" για τη δορυφορική σύνδεση. Μηχανισμός Χρήση Τμήμα Όπου +---------------------------+----------------+-------+-----+ \| Πορεία- Mtu ανακάλυψη \| Συστημένος \| 3.1 \| S \| \| FEC \| Συστημένος \| 3.2 \| L \| \| Έλεγχος συμφόρησης TCP \| \| \| \| \| Αργή έναρξη \| Απαιτημένος \|4.1.1 \| S \| \| Αποφυγή συμφόρησης \| Απαιτημένος \|4.1.1 \| S \| \| Γρήγορη αναμετάδοση \| Συστημένος \|4.1.2 \| S \| \| Γρήγορη αποκατάσταση \| Συστημένος \|4.1.2 \| S \| \| Μεγάλα παράθυρα TCP \| \| \| \| \| Ξελέπιασμα παραθύρων \| Συστημένος \| 4.2 \| S,R \| \| PAWS \| Συστημένος \| 4.2 \| S,R \| \| RTTM \| Συστημένος \| 4.2 \| S,R \| \| TCP SACKs \| Συστημένος \| 4.4 \| S,R \| +-----------------------------------+------------------+---+ Πίνακας 1 Οι δορυφορικοί χρήστες πρέπει να ελέγξουν ότι με τους προμηθευτές TCP (εφαρμοστές) για να εξασφαλίσουν ότι οι συνιστώμενοι μηχανισμοί υποστηρίζονται από τη σημερινή και/ ή τις μελλοντικές εκδόσεις. Εναλλακτικά, το κέντρο υπερυπολογιστών του Πίτσμπουργκ ακολουθεί τις εφαρμογές TCP και που επεκτάσεις που υποστηρίζουν, καθώς επίσης και παρέχοντας τις οδηγίες σχετικά με εφαρμογές TCP συντονισμού τις διάφορες [ PSC ]. Η έρευνα στη βελτίωση της αποδοτικότητας του TCP πέρα από τα δορυφορικά κανάλια βρίσκεται σε εξέλιξη και θα συνοψιστεί σε ένα προγραμματισμένο υπόμνημα μαζί με άλλες εκτιμήσεις, όπως οι δορυφορικές δικτυακές αρχιτεκτονικές. Η παροχή ευρυζωνικών υπηρεσιών (broadband) με υψηλές ταχύτητες επιτυγχάνεται μέσω του Δορυφορικού Internet (Internet over Satellite). Το Δορυφορικό Διαδίκτυο (Internet) απευθύνεται κυρίως σε επαγγελματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή άλλους χρήστες οι οποίοι χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο ως μέσο λήψης και εκπομπής μεγάλου όγκου δεδομένων μέσω web ή όπου η επίγεια υποδομή δε μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους για υψηλές ταχύτητες και νέα τεχνολογικά δεδομένα λόγω της τοπολογίας του εδάφους! Η χρήση του δορυφορικού διαδικτύου μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: Ο πρώτος τρόπος είναι η μονόδρομη δορυφορική σύνδεση, που επιτρέπει μόνο downloading. Πρόκειται δηλαδή για έναν συνδυασμό επίγειας και δορυφορικής σύνδεσης. Ο χρήστης, ανεξάρτητα του τι επίγεια σύνδεση διαθέτει, πρέπει να εφοδιασθεί με το ειδικό δορυφορικό "πιάτο" και την ειδική κάρτα σύνδεσης του δέκτη με τον υπολογιστή. Ο δεύτερος τρόπος δορυφορικής σύνδεσης που ανεξαρτητοποιεί εντελώς τον χρήστη από τα επίγεια καλώδια και τους τηλεφωνικούς - Διαδικτυακούς παρόχους είναι η αμφίδρομη δορυφορική σύνδεση, που προσφέρεται ειδικά για τις επιχειρήσεις σε χαμηλή τιμή. Η σύνδεση αυτή υποστηρίζει ταχύτητες 128 Κbps στο downloading και browsing έως 512 Kbps. Διαλέξεις Μπουρας Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine. TEI Χανίων Kρήτης Εργασία σχετική με δορυφορικές επικοινωνίες (Αρχιτεκτονική και διαχείριση των δορυφορικών δικτύων και επικοινωνιών) Microsoft Encarta, Communications Satellites Microsoft Encarta, Satelite Relay System Microsoft Encarta, Echo Satellite Microsoft Encarta, Telstar Microsoft Encarta, Communication Satellite Tο κυρίως μέρος ενός δορυφόρου Εισαγωγή για το δορυφορικό κανάλι και τα χαρακτηριστικά του Δεύτερο μέρος Τρίτο μέρος Τέταρτο μέρος Πέμπτο μέρος Ζώνες δορυφορικών συχνοτήτων Επίσημη ιστοσελίδα της Hellas Sat	Τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος ονομάζεται ο μη επανδρωμένος τεχνητός δορυφόρος (unmanned artificial satellite), μέσω του οποίου παρέχονται υπηρεσίες μεγάλων αποστάσεων, όπως τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής μετάδοσης, τηλεφωνικών επικοινωνιών και συνδέσεων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι δορυφόροι έχουν τη μοναδική δυνατότητα να παρέχουν κάλυψη μεγάλων γεωγραφικών περιοχών και να διασυνδέουν μακρινούς και δυσπρόσιτους τηλεπικοινωνιακούς κόμβους και γι' αυτό τα δορυφορικά δίκτυα αποτελούν σήμερα αναπόσπαστο τμήμα των περισσότερων τηλεπικοινωνιακών συστημάτων. Τις τελευταίες δεκαετίες η τεχνολογία των δορυφορικών συστημάτων συνεχώς προοδεύει και η χρήση γεωσύγχρονων δορυφόρων για επικοινωνίες μεγάλων αποστάσεων αναπτύσσεται ταχύτατα. Σήμερα, η εξοικείωση των ηλεκτρονικών μηχανικών με τη δορυφορική τεχνολογία, τις δορυφορικές επικοινωνίες και τις δορυφορικές ζεύξεις καθίσταται αναγκαία, καθώς οι δορυφορικές τηλεπικοινωνίες αναμένεται να παίζουν συνεχώς μεγαλύτερο ρόλο στα σύγχρονα τηλεπικοινωνιακά συστήματα. Οι δορυφόροι έχουν προωθήσει σημαντικά την επικοινωνία με την δημιουργία παγκόσμιων τηλεφωνικών συνδέσεων, ενώ χάρη σε αυτούς γίνονται εφικτές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές μεταδόσεις σε πραγματικό χρόνο. Ένας δορυφόρος λαμβάνει σήμα μικροκυμάτων από έναν επίγειο σταθμό (uplink), κατόπιν ενισχύει και αναμεταδίδει το σήμα σε έναν σταθμό λήψης στη γη σε διαφορετική συχνότητα (η κατιούσα σύνδεση). Ένας δορυφόρος επικοινωνίας τοποθετείται σε γεωσύγχρονη τροχιά, πράγμα που σημαίνει ότι τίθεται σε τροχιά με την ίδια ταχύτητα με την οποία περιστρέφεται η Γη. Ο δορυφόρος μένει στην ίδια θέση σχετικά με την επιφάνεια της Γης, έτσι ώστε ο σταθμός αναμετάδοσης δεν θα χάσει ποτέ την επαφή με τον δέκτη.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82
Ποταμός Κοροτόα	Το όνομα του ποταμού αποτελείται από δύο σανσκριτικές λέξεις κορ (χέρι) και τόα (νερό), υποδηλώνοντας, στην Ινδική μυθολογία, ότι ο ποταμός σχηματίστηκε από το νερό που χύθηκε στα χέρια του Σίβα, όταν παντρεύτηκε την Παρβάτη. Ο Κοροτόα, εκτείνεται στις ζούγκλες του Μπαϊκουνθαπούρ (δασική περιοχή στη Δυτική Βεγγάλη) στα βορειοδυτικά της συνοικίας Τζαλπαϊγκούρι και σχηματίζει για λίγη απόσταση το όριο μεταξύ των περιφερειών Ντινατζπούρ και Ρανγκπούρ και μετά ελίσσεται μέσω της Ρανγκπούρ και της Μπογκούρα. Στα νότια της επαρχίας Μπογκούρα, περνά απο την Χαλχάλια και η ενωμένη ροή είναι τότε γνωστή ως Πουλτζούρ. Φεύγει από την Μπογκούρα και ρέει προς νότια κατεύθυνση. Στη συνέχεια, ρέει νότια μετά το σημαντικό χωριό Ουλαπάρα, λίγα μίλια κάτω από το οποίο ενώνεται με τον ποταμό Χουρασάγκαρ στη Νάρνια μετά από μια διαδρομή περίπου 64 χιλιομέτρων σε αυτήν την περιοχή. Μετά από αυτήν τη διασταύρωση, παίρνει το όνομα Χουρασάγκαρ και περνάει κοντά από το Σαζαντπούρ και την Χέρα και ενώνεται με τον ποταμό Τζαμούνα κοντά στο Μπέρα.Ο Κοροτόα αναφέρεται συχνά στα Ινδικά ιερά κείμενα καθώς είχε μεγάλη φήμη για την αγιότητά του. Ήταν το ανατολικό όριο του παλαιού βασιλείου της Πουντραβαρντάνα, της χώρας των Πούντρα. Εμφανίζεται στον χάρτη της Βεγγάλης του Βαν Ντεν Μπρουκ (1660) να ρέει στον Γάγγη και στην πραγματικότητα, πριν από τις καταστροφικές πλημμύρες του 1787 έφερε στους ποταμούς Ατράι και Γάγγη έναν μεγάλο όγκο νερού από τον ποταμό Τέστα. Δεδομένου ότι το κύριο ρεύμα του Τέστα εκτράπηκε προς τα ανατολικά το 1787, ο Κοροτόα και ο Πουλτζούρ σταδιακά έπεσαν και είναι σήμερα ποτάμια μικρής σημασίας. Ένα κανάλι, το οποίο ενώνεται με τον ποταμό Μπάραλ, 48 χιλιόμετρα ανατολικά της Πάμπνα, καλείται ακόμα Μπούρι Τέστα Buri ή Παλιό Τέστα αλλά και Κάρτο ή Καρατόγια. Ίχνη ενός παλιού καναλιού, για το οποίο αξιώνεται το όνομα του Κοροτόα, επισημαίνονται επίσης στο Τσατμόχαρ θάνα (Chatmohar thana), όπου φαίνεται να έχει εξαλειφθεί από τον ποταμό Μπάραλ. Έγιναν μεγάλες αλλαγές ορισμένων ποταμών στη Βεγγάλη και τις γειτονικές περιοχές, κατά το 1500 μ.Χ. Αν και λείπουν σχετικά στοιχεία, παρόμοιες αλλαγές μπορεί να θεωρηθεί πως έγιναν και ακόμη πιο πριν. Ο Κοροτόα είναι ένα από τα ποτάμια που έχει αλλάξει με τα χρόνια. Ο χάρτης (δεξιά) δείχνει τα κύρια ποτάμια στη Βόρεια Βεγγάλη και τις γειτονικές περιοχές. Δεν εμφανίζονται, αλλά υπάρχουν πολλοί παραπόταμοι και διανομείς, οι οποίοι συνδέουν τους κύριους ποταμούς και επιτρέπουν στα κύρια ποτάμια να αλλάξουν πορεία. Επομένως, το μοτίβο του συστήματος ποταμού υφίσταται συνεχείς αλλαγές. Τέτοιες αλλαγές δεν αντικατοπτρίζονται στον χάρτη. Επιπλέον, πολλά από τα ποτάμια έχουν τοπικά ονόματα προσθέτοντας πολυπλοκότητα του συστήματος μελέτης του ποταμού. Τεκτονικές διαταραχές έχουν χωρίσει τον Κοροτόα σε τέσσερα ξεχωριστά μέρη. Το βόρειο τμήμα, που ονομάζεται Ντινατζπούρ-Κοροτόα, είναι η κύρια πηγή του ποταμού Ατράι. Αναδύεται σε ένα έλος στο Μπαϊκανθαπούρ, αλλά επίσης δέχεται νερό από υπόγεια ρεύματα. Στο Κανσάμα ουπαζίλα το όνομά του αλλάζει σε Ατράι. Κοντά στο Μπιρπούρ Ουπαζίλα, Μπαγκλαντές (25 ° 54'02.0 "N 88 ° 43'32.6" E) χωρίζεται στους ποταμούς Ντέπα και Ατράι. Σε ένα δεύτερο τμήμα, ο Ντινατζπούρ-Κοροτόα συνδέεται με τον Ρανγκπούρ-Κοροτόα βόρεια της Κανσάμα, αλλά πολύ λίγο νερό περνά τώρα από αυτό το κανάλι. Το ανώτερο τμήμα του Ρανγκπούρ-Κοροτόα βρίσκεται στην περιοχή Τζαλπαϊγκούρι. Σε ένα τρίτο τμήμα, ο ποταμός Τζαμουνεσγάρι-Κοροτόα ρέει νοτιοανατολικά προς το Γκομπινταγάντζ Ουπαζίλα, όπου το κύριο ρεύμα στρίβει ανατολικά μέσω του Κατακάλι και πέφτει στον ποταμό Μπανγκάλι. Το τμήμα του πρώην ποταμού που διέρχεται από το Σιμπγκάντζ Ουπαζίλα είναι ξηρό το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Διαχωρίζει αποτελεσματικά το Ρανγκπούρ-Κοροτόα από το Μπόγκρα- Κοροτόα, που ρέει νότια μετά την πόλη Μπόγκρα έως ότου ενωθεί με τον Μπανγκάλι για να γίνουν μαζί ο ποταμός Πουλιτζόρ, ο οποίος πέφτει στο Χουρασάγκαρ. Το τέταρτο μέρος, το Πάμπνα-Κοροτόα, είναι μια κοίτη του ποταμού κοντά στο Χαντιάλ. Διάφορα άλλα κανάλια επισημαίνονται επίσης ως τμήματα της Παλαιάς Κοροτόα. Ο Τέστα έτρεχε νωρίτερα νότια από το Τζαλπαϊγκούρι σε τρία κανάλια, δηλαδή τον Kοροτόα στα ανατολικά, τον Πουναρμπχάμπα στα δυτικά και τον Ατράι στο κέντρο. Τα τρία κανάλια πιθανότατα έδωσαν το όνομα στον ποταμό ως Τρισρότα (κατοχή τριών ρευμάτων) που έχει συντομευτεί ως Τέστα. Από αυτά τα τρία, ο Πουναρμπχάμπα προσχώρησε στο Μαχανάντα. Ο Ατράι περνώντας από μια τεράστια ελώδη περιοχή γνωστή ως Τσάλαν Μπιλ εντάχθηκε στον Κοροτόα και το ενωμένο ρεύμα εντάχθηκε στον Πάντμα κοντά στο Ταφάγκαντζ. Στις καταστροφικές πλημμύρες του 1787, ο Tέστα εγκατέλειψε το παλιό του κανάλι και έσπευσε νοτιοανατολικά ώστε να ενωθεί με τον Βραχμαπούτρα.Στον χάρτη της Βεγγάλης του Βεν ντεν Μπρούκ Ven, που προετοιμάστηκε το 1660, ο Κοροτόα εμφανίζεται ως ένα μεγάλο κανάλι. Ο Ρένελ έκανε μια έρευνα μεταξύ 1764 και 1777 και ο χάρτης του είναι ένας από τους πρώτους αυθεντικούς χάρτες της Βεγγάλης που υπάρχουν. Σε αυτούς τους χάρτες ο Τέστα φαίνεται να ρέει μέσω της Βόρειας Βεγγάλης σε πολλούς παραπόταμους. Όλα αυτά τα ρεύματα συνδυάζονται χαμηλότερα με τον Μαχανάντα, τώρα το δυτικότερο ποτάμι της Βόρειας Βεγγάλης, και το όνομα του Χουρσάγκαρ τελικά εξαλείφθηκε από το Γάγγη στο Τζαφαργκάνι, κοντά στο σύγχρονο Γκοαλούντο. Ο ποταμός Χουρσάγκαρ εξακολουθεί να υπάρχει ως η συνδυασμένη εκροή του Μπαράλ, ενός καναλιού διαρροής του Γάγγη, του Atrάι, του μικρού Τζαμούνα και του Kοροτόα, αλλά αντί να πέσει στον Γάγγη, πέφτει στο κύριο Τζαμούνα, λίγα μίλια πάνω από τη συμβολή του με τον Πάντμα στο Γκοαλούντο. Ο Ποταμός Κόσι, ο οποίος τώρα διασχίζει το βορειοανατολικό Μπιχάρ και ενώνεται με τον Γάγγη σε ένα σημείο πολύ ψηλότερο από το Ρατζμάχαλ, αρχικά έτρεχε προς τα ανατολικά και έπεφτε στο Βραχμαπούτρα. Το κανάλι του Κόσι, επομένως, πρέπει να μετατοπίστηκε σταθερά προς τα δυτικά, ακριβώς σε όλο το πλάτος της Βόρειας Βεγγάλης. Υπήρχε μια εποχή που οι Κόσι και Μαχανάντα προσχωρούσαν στον Κοροτόα και διαμόρφωναν ένα είδος εθνικού ορίου μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν νότιά τους και των Κοτς και Κιράτας που ζούσαν βόρεια του ποταμού.	Ο Ποταμός Κοροτόα (προφέρεται και Καρατόγια, βεγγαλικά: করতোয়া নদী), ένα μικρό ρέμα στη Διαίρεση Ρατζσάχι του Μπαγκλαντές, ήταν κάποτε ένας μεγάλος και ιερός ποταμός. Ένα κανάλι του ρέει προς το παρόν από τα αρχαία ερείπια της Πουντραναγκάρα (αρχαία πρωτεύουσα της Πουντραβαρντάνα) στην περιοχή Μπόγκρα. Το Καρατόγια μαχάτμα (Karatoya mahatmya) μαρτυρεί το παρελθόν του. Στη Μαχαμπαράτα αναφέρεται ότι μια επίσκεψη στον Κοροτόα μετά από νηστεία τριών ημερών παράγει την ίδια αξία με τη θυσία ενός αλόγου. Μια άλλη αρχαία πόλη, η Σραβάστη, μπορεί να βρσκόταν στις όχθες του Κοροτόα, βόρεια της Πουντραναγκάρα. Ωστόσο, υπάρχει μια διαμάχη σχετικά με την πιθανή τοποθεσία της πόλης Σραβάστη.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%B1
Μάλες Λασιθίου	Ανάμεσα στα σημερινά χωριά Μάλες και Χριστός βρισκόταν η αρχαία πόλη Μάλλα, της οποίας το όνομα διατηρούν οι Μάλες μέχρι σήμερα. Η πόλη, ανεξάρτητη και αυτόνομη, δεν ήταν γνωστή μέχρι το 1885, οπότε και βρέθηκε μια επιγραφή συνθήκης ανάμεσα στη Μάλλα και τη Λυττό. Είναι πιθανό η πόλη της Κιλικίας Μαλλός να ήταν αποικία της. Ήταν μία από τις 30 κρητικές πόλεις οι οποίες είχαν συνάψει συμμαχία με τον Ευμένη Β΄ το 183 π.Χ. Η θεότητα που λατρευόταν ήταν ο Ζευς ο Μοννίτιος. Υπάρχουν ίχνη κατοίκησης από τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους.Κατά την Ενετοκρατία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Κρήτης. Η παλαιότερη μνεία στο χωριό γίνεται σε έγγραφο του Δουκικού Αρχείου του Χάνδακα, του 1376. Αναφέρεται το 1577 από τον Φραγκίσκος Μπαρόκιος ως Males στην επαρχία Ιεράπετρας, ενώ στην απογραφή του Καστροφύλακα το 1583 αναφέρεται ως Malles με 1.483 κατοίκους, και ήταν το μεγαλύτερο χωριό στην επαρχία της Ιεράπετρας. Αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 και στην τουρκική απογραφή του 1671 ως Males. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι Μάλες κάηκαν από τον Αιγύπτιο Χασάν Πασά. Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 αναφέρεται ως Males με 200 οικογένειες. Το 1881 είχε 754 Χριστιανούς κατοίκους και 15 Τούρκους.Πορεία πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Αναφέρεται επίσημα, γραμμένη Μάλλαις, το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της κοινότητας Μαλλών. Το 1940 το όνομα του οικισμού διορθώθηκε σε Μάλαι ενώ το 1989 με το ΦΕΚ 188Α - 21/08/1989 σχέδιο Καποδίστρια) ορίστηκε έδρα του τότε δήμου Νέων Μαλών. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι αποτελεί την κοινότητα Μαλών που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ιεράπετρας του δήμου Ιεράπετρας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 απογράφησαν 302 κάτοικοι.Δείτε: Κοινότητα Μαλών Στις Μάλες υπάρχει κοινοτικό γραφείο, αγροτικό ιατρείο, πολιτιστικός σύλλογος με πολιτιστικό κέντρο, αγροτικός συνεταιρισμός, δημοτικό σχολείο και βιβλιοθήκη. Στο χωριό λειτουργούν και παντοπωλείο, καφενεία, ταβέρνες, όπως και ξενώνες. Η στάση λεωφορείων των Μαλών εξυπηρετείται από γραμμή από/προς Καλαμαύκα - Ιεράπετρα. Μέσα και γύρω από το χωριό σώζονται πολλές παλιές εκκλησίες, όπως ο Άγιος Νικόλαος, με επιγραφή του 17ου αιώνα, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Άγιος Γεώργιος, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και η Παναγιά η Μεσοχωρίτισσα με τοιχογραφίες που χρονολογούνται από το 1431, σύμφωνα με επιγραφή στο δυτικό τοίχο. Η μονή της Παναγιάς της Εξακουστής. Βρίσκεται ανάμεσα στις Μάλες και την Ανατολή, σε υψόμετρο 560. Στους γειτονικούς λόφους σώζονται ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Μάλλας. Ο Άρθουρ Έβανς εντόπισε λείψανα μυκηναϊκής οχύρωσης.	Οι Μάλες ή Μάλλες (επίσημα αι Μάλαι) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Ιεράπετρας, στην ανατολική Κρήτη. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 596 μέτρων, περίπου 26 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ιεράπετρας, βόρεια της κοιλάδος του Σαραντάπηχου, με θέα την πεδιάδα του Μύρτου και προς το Λιβυκό πέλαγο. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στην παραγωγή ελαιόλαδου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
Χάνσελ και Γκρέτελ	Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη μεσαιωνική Γερμανία. Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ είναι τα παιδιά ενός φτωχού ξυλοκόπου. Με το ξέσπασμα ενός λιμού, η γυναίκα του ξυλοκόπου αποφασίζει να πάει τα παιδιά στο δάσος και να τα εγκαταλείψει, για να φροντίσουν μόνα τους τον εαυτό τους, ούτως ώστε εκείνη και ο σύζυγός της να μην πεθάνουν της πείνας. Ο ξυλοκόπος αρχικά αντιτίθεται, αλλά εν τέλει συναινεί διστακτικά στο σχέδιο της συζύγου του. Δε γνώριζαν όμως ότι στην κρεβατοκάμαρα των παιδιών, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ τους άκουσαν. Όταν οι γονείς πέφτουν για ύπνο, ο Χάνσελ ξεγλιστρά έξω στο σπίτι και συγκεντρώνει όσα περισσότερα λευκά βότσαλα μπορεί, έπειτα επιστρέφει στο δωμάτιό του, καθησυχάζοντας την Γκρέτελ ότι ο Θεός δε θα τους εγκαταλείψει. Την επόμενη μέρα, η οικογένεια κάνει βόλτα μέσα στο δάσος και ο Χάνσελ φτιάχνει ένα μονοπάτι από λευκά βότσαλα. Αφού οι γονείς τους τους παρατήσουν, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ ακολουθούν το μονοπάτι για να γυρίσουν στο σπίτι. Όταν η μητέρα τους τους βλέπει, εξαγριώνεται και τους κλειδώνει στο σπίτι. Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ δεν μπορούν να δραπετεύσουν. Το επόμενο πρωί η οικογένεια ταξιδεύει στο δάσος. Ο Χάνσελ παίρνει μια φέτα ψωμί και αφήνει ένα μονοπάτι ψίχουλα, για να επιστρέψουν σπίτι. Πάντως, αφού τους παρατήσουν οι γονείς τους άλλη μία φορά, τα παιδιά διαπιστώνουν ότι τα πουλιά έφαγαν τα ψίχουλα κι έτσι χάθηκαν μέσα στο δάσος. Μετά από μέρες περιπλάνησης, ακολουθούν ένα όμορφο λευκό πουλί σε ένα ξέφωτο, και ανακαλύπτουν ένα μεγάλο εξοχικό σπίτι χτισμένο από μελόψωμο, τούρτες, γλυκά και παράθυρα από ζάχαρη. Πεινασμένα και κουρασμένα, τα παιδιά ξεκινούν να τρώνε τη σκεπή του σπιτιού, όταν ανοίγει η πόρτα και ξεπροβάλλει μια αποκρουστική παλιόγρια και δελεάζει τα παιδιά να μπουν μέσα στο σπίτι, με την υπόσχεση ότι θα τους προσφέρει μαλακά κρεβάτια, γευστικό φαγητό και καυτό μπάνιο. Μπαίνουν μέσα, χωρίς να έχουν επίγνωση ότι η οικοδέσποινά τους είναι μια αιμοδιψής μάγισσα που παρασύρει παιδιά, για να τα μαγειρέψει και να τα φάει. Το επόμενο πρωί, η μάγισσα καθαρίζει το κελί στην αυλή από το προηγούμενο θύμα της. Έπειτα ρίχνει το Χάνσελ μέσα στο κελάρι και αναγκάζει την Γκρέτελ να γίνει η σκλάβα της. Η μάγισσα ταΐζει συνεχώς το Χάνσελ για να παχύνει. Ο Χάνσελ το συνειδητοποιεί και χρησιμοποιεί την τάση της μάγισσας προς όφελός του. Κάθε φορά που η μάγισσα ελέγχει το πόσο πάχυνε ο Χάνσελ, πιάνοντας το δάχτυλό του, εκείνος της βγάζει ένα κόκκαλο που βρήκε στο κελάρι. Λόγω της τύφλωσής της, η μάγισσα ξεγελιέται, σκεπτόμενη ότι ο Χάνσελ είναι πολύ αδύνατος για να φαγωθεί. Μετά από εβδομάδες με το ίδιο αποτέλεσμα, η μάγισσα γίνεται όλο και πιο ανυπόμονη και αποφασίζει να φάει τον Χάνσελ ούτως η άλλως. Την επόμενη μέρα, η μάγισσα προετοιμάζει το φούρνο για το Χάνσελ, αλλά αποφασίζει ότι είναι αρκετά πεινασμένη για να φάει και τη Γκρέτελ. Πείθει την Γκρέτελ να σκύψει μπροστά στον ανοιχτό φούρνο, για να δει αν η φωτιά είναι αρκετά καυτή. Η Γκρέτελ, αισθανόμενη την πρόθεση της μάγισσας, παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι εννοεί. Εξοργισμένη, η μάγισσα της δείχνει τί ακριβώς θέλει να κάνει, και η Γκρέτελ τη σπρώχνει μέσα στο φούρνο. Αμπαρώνει την πόρτα, αφήνοντας "το ανίερο πλάσμα να καεί στις στάχτες", ουρλιάζοντας από τον πόνο μέχρις ότου πεθαίνει. Η Γκρέτελ ελευθερώνει το Χάνσελ από το κλουβί και οι δυο τους ανακαλύπτουν ένα βάζο γεμάτο θησαυρούς και πολύτιμους λίθους. Βάζουν τα πετράδια μέσα στα ρούχα τους και παίρνουν το δρόμο του γυρισμού. Μια πάπια μεταφέρει τα δύο παιδιά απέναντι, από μια έκταση νερού, και φτάνοντας πίσω στο σπίτι τους βρίσκουν μόνο τον πατέρα τους που τους αποκαλύπτει ότι η μητέρα τους πέθανε από άγνωστα αίτια. Ο πατέρας τους περνούσε όλες του τις μέρες θρηνώντας για την απώλεια των παιδιών του και χαίρεται όταν τα βλέπει σώα και αβλαβή. Με τον πλούτο της μάγισσας, ζουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Οι Γιάκομπ και Βίλχελμ Γκριμ άκουσαν το "Χάνσελ και Γκρέτελ" από τη φίλη του Βίλχελμ (και μέλλουσα σύζυγος) Ντόρτσεν Βιλτ και το δημοσίευσαν στο βιβλίο τους το 1812. Στην εκδοχή των Γκριμ, η σύζυγος του ξυλοκόπου είναι η βιολογική μητέρα των παιδιών και η υπαιτιότητα για την εγκατάλειψή τους μοιράζεται εξίσου και σε εκείνη και στον ξυλοκόπο. Σε επόμενες εκδοχές, έγιναν κάποιες μικρές αλλαγές: η σύζυγος έγινε η μητριά των παιδιών, ο ξυλοκόπος είναι αυτός που προτείνει το σχέδιο να παρατήσουν τα παιδιά και γίνονται θρησκευτικές αναφορές. Η σειρά όπου ο κύκνος τα βοηθάει να διασχίσουν το ποτάμι αποτελεί ακόμη μια προσθήκη στις επόμενες εκδοχές. Άλλη αλλαγή ήταν ότι κάποιες εκδοχές ισχυρίστηκαν ότι η μητέρα πέθανε από άγνωστα αίτια, εγκατέλειψε την οικογένεια, ή έμεινε με το σύζυγό της μέχρι το τέλος της ιστορίας.Το παραμύθι ενδεχομένως να προέρχεται από τη μεσαιωνική περίοδο του Μεγάλου Λιμού (1315-1321), που προκάλεσε απελπισμένους ανθρώπους να παρατήσουν τα παιδιά τους, για να φροντίσουν τον εαυτό τους, ή ακόμη να βρουν καταφύγιο στον κανιβαλισμό. Οι λαογράφοι Αϊόνα και Πίτερ Όπι υποδεικνύουν στο βιβλίο The Classic Fairy Tales (1974) ότι το "Χάνσελ και Γκρέτελ" ανήκει σε μία ομάδα ευρωπαϊκών παραμυθιών, κυρίως γνωστά στα Βαλκάνια, όπου παιδιά ξεγελούν αγριάνθρωπους μέσα στην ίδια τους την παγίδα. Το παραμύθι φέρει ομοιότητες στο πρώτο μισό του Σαρλ Περώ Ο Κοντορεβιθούλης (1697) και της Μαντάμ Ντολνόι Finette Cendron (1721). Η σημείωση των Όπι είναι ότι και στα δύο παραμύθια εγκαταλείπονται παιδιά, για να βρουν το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας ένα φτιαχτό μονοπάτι. Στο Finette Cendron, οι Όπι παρατηρούν ότι η ηρωίδα καίει ένα γίγαντα βάζοντάς τον στο φούρνο, με παρόμοιο τρόπο όπως την εξουδετέρωση της μάγισσας από την Γκρέτελ, και τονίζουν ότι το κόλπο του Χάνσελ με το κόκκαλο παρουσιάζεται και σε ένα σουηδικό παραμύθι, αλλά αντί για κόκκαλο είναι κλαδί. Ένα σπίτι φτιαγμένο από γλυκίσματα βρέθηκε σε ένα χειρόγραφο του 14ου αιώνα.Το γεγονός ότι η μητέρα ή μητριά πεθαίνει όταν τα παιδιά σκότωσαν τη μάγισσα, έκανε να θεωρήσουν πολλοί σχολιαστές ότι η μητέρα ή μητριά και η μάγισσα είναι μεταφορικά η ίδια γυναίκα.Στο ρωσικό παραμύθι Η όμορφη Βασιλική, η μητριά παρομοίως στέλνει τη μισητή της θετή κόρη μέσα στο δάσος, για να δανειστεί έναν αναπτήρα από την αδελφή της, που αποδεικνύεται ότι είναι η Μπάμπα Γιαγκά, επίσης κανίβαλη μάγισσα. Εκτός από την επισήμανση της απειλής των παιδιών (όπως επίσης και της εξυπνάδας τους), τα παραμύθια έχουν κοινή ενασχόληση με το φαγητό και με το βλάψιμο των παιδιών: η μητέρα ή μητριά θέλει να αποφύγει την πείνα, ενώ η μάγισσα δελεάζει τα παιδιά να φάνε το σπίτι της από γλυκά, για να τα φάει μετά εκείνη. Άλλο ένα παραμύθι αυτού του τύπου είναι το γαλλικό The Lost Children. Οι Αδελφοί Γκριμ αναγνώρισαν τα Finette Cendron και Ο Κοντορεβιθούλης ως παράλληλες ιστορίες. Το μονοπάτι από ψίχουλα (breadcrumbs) του Χάνσελ και της Γκρέτελ ενέπνευσε το εργαλείο πλοήγησης "breadcrumbs" που επιτρέπει στους χρήστες να διατηρήσουν τα ίχνη της τοποθεσίας τους μέσα από προγράμματα και ντοκουμέντα. Η όπερα Hänsel und Gretel του Ένγκελμπερτ Χούμπερντινκ είναι μία από τις καταξιωμένες όπερες, και θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές γερμανικές όπερες. Project Gutenberg e-text Childstories.org: Εικονογραφήσεις και έκδοση στην ελληνική γλώσσα SurLaLune Fairy Tale Pages: The Annotated Hansel and Gretel Original versions and psychological analysis of classic fairy tales, including Hansel and Gretel Αρχειοθετήθηκε 2012-12-09 at Archive.is The Story of Hansel and Gretel Collaboratively illustrated story on Project Bookses A translation of the Grimm's Fairy Tale Hansel and Gretel	Το Χάνσελ και Γκρέτελ (γερμανικά: Hänsel und Gretel‎) είναι δημοφιλές παραμύθι γερμανικής προέλευσης, που δημοσιεύτηκε αρχικά από τους αδελφούς Γκριμ το 1812. Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ είναι δύο αδέλφια, που γίνονται αντικείμενο απαγωγής από μια κανίβαλη μάγισσα που ζει στο δάσος, σε ένα σπίτι κατασκευασμένο από τούρτα, γλυκίσματα και πολλές άλλες λιχουδιές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Τα δύο παιδιά δραπετεύουν λόγω του ότι υπερέχουν σε εξυπνάδα. Το παραμύθι έχει αναπαρασταθεί σε διάφορα μέσα, με πιο γνωστή την όπερα Hänsel und Gretel (1893) του Ένγκελμπερτ Χούμπερντινκ. Στο σύστημα κατάταξης παραμυθιών Άαρνε-Τόμσον, το "Χάνσελ και Γκρέτελ" κατατάχθηκε στη Θέση 327. Βρίσκεται στη λίστα: Βιβλία με περισσότερα από 100 εκατομ. αντίτυπα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BB_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%BB
Ισότοπα του ουνουνοκτίου	Οι τιμές που σημειώνονται με # δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένες από πειραματικά δεδομένα, αλλά προέρχονται, τουλάχιστον εν μέρει, από θεωρητικά μοντέλα. Αμφίβολες τιμές spin είναι κλεισμένες σε παρενθέσεις. Οι αβεβαιότητες δίνονται επίσης σε παρενθέσεις, αφορώντας στα τελευταία ψηφία. Οι τιμές της αβεβαιότητας αναφέρονται στην φυσική διαφοροποίηση, εκτός από την ισοτοπική σύνθεση και την χαρακτηρισμένη ως πρότυπη ατομική μάζα από την IUPAC, που αυξάνουν τις αβεβαιότητες. Οι συντομογραφίες χρόνων ημιζωής (t1/2) σημαίνουν : a = χρόνια, d = μέρες, min = λεπτά, s = δευτερόλεπτα, 1 ms = 10-3 s, 1 μs = 10-6 s, 1 ns = 10-9 s. Ο εκθέτης m (ή m2, κλπ.), αναφέρεται σε πυρηνικό ισομερές του συγκεκριμένου ισοτόπου.	Το Ουγκανέσσιο (Og) είναι ένα τεχνητό στοιχείο παραγμένο σε επιταχυντές σωματιδίων και έτσι η σχετική ατομική του μάζα δεν μπορεί να δοθεί. Όπως όλα τα τεχνητά στοιχεία, δεν έχει σταθερά ισότοπα. Το πρώτο (και μέχρι τώρα μόνο) ισότοπο που συντέθηκε ήταν το 294Uuo το 2006· έχει χρόνο ημιζωής 890 μικροδευτερόλεπτα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
Νίκος Παντέλης	Ο Νίκος Παντέλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου του 1959. Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην παιδική ομάδα του Πανιωνίου. Έκανε ντεμπούτο στην Α΄ Εθνική ως ερασιτέχνης τη 15η αγωνιστική της σεζόν 1977-78 στον αγώνα Πανιώνιος-Άρης 2-2, πετυχαίνοντας μάλιστα το γκολ με το οποίο ισοφάρισε η ομάδα του στο 87΄. Από την επόμενη σεζόν υπέγραψε ημιεπαγγελματικό δελτίο κι έμεινε στον Πανιώνιο ως το 1981. Ήταν μέλος της ομάδας του Πανιωνίου που κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδος το 1979, αλλά δεν αγωνίστηκε στον τελικό, καθώς και της ομάδας που έπαιξε στο Κύπελλο Κυπελλούχων τη σεζόν 1979-80. Το 1981 πήγε στον Α.Ο. Αιγάλεω, όπου αγωνίστηκε τέσσερις περιόδους, τις δυο πρώτες στη Β΄ Εθνική και ακολούθως ακόμη δυο περιόδους στην Α΄ Εθνική. Μετά τον υποβιβασμό της ομάδας του Αιγάλεω μεταγράφηκε στον Αθηναϊκό. Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον Εθνικό Αστέρα. Καλύτερη σεζόν του στην Α' Εθνική ήταν η περίοδος 1983-84. Ως στέλεχος του Αιγάλεω ήταν βασικός σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, πετυχαίνοντας μάλιστα και τρία τέρματα, παρότι αμυντικός, τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στη διάσωση της αθηναϊκής ομάδας. Στον αντίποδα, η πρώην ομάδα του (Πανιώνιος) αναγκάσθηκε να δώσει αγώνα κατάταξης (με τον ΠΑΣ Γιάννενα) για να επιτύχει τη σωτηρία της. Διεθνής Στις 2/5/1979 αγωνίστηκε για μια και μοναδική φορά σε εθνικό συγκρότημα, με την εθνική Ολυμπιακή ομάδα για το προολυμπιακό τουρνουά στον αγώνα ρεβάνς: Ιταλία - Ελλάδα: 4-0. Μετά το τέλος της καριέρας του εργάστηκε ως προπονητής. Ξεκίνησε από τον Ποσειδώνα Γλυφάδας και συνέχισε σε ομάδες των μικρών εθνικών κατηγοριών, όπως: Α.Ο. Κέρκυρα, Α.Π.Ο. Κερατσίνι, Αθηναϊκός, Α.Ο. Χαλκίδα, Ηλυσιακός και Α.Σ. Λαμία. Την περίοδο 2006-07 ανέβασε τον Π.Α.Ο. Αγ. Δημητρίου από τη Γ΄ στη Β΄ Εθνική. Στα μισά της περιόδου 2007-08 έφυγε από την ομάδα του Μπραχαμίου και πήγε στην Γ.Σ. Καλλιθέα. Τον Οκτώβριο του 2008 ανέλαβε τον Α.Ο. Κέρκυρα για δεύτερη φορά, και ακολούθως, στα τέλη Μαΐου του 2009 ανέλαβε την Γ.Σ. Ηλιούπολη.Στην ομάδα της Ηλιούπολης εργάστηκε μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2010, όποτε και αποχώρησε. Τον Μάρτιο του 2010 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Εθνικού Αστέρα, όπου και εργάστηκε για 1 χρόνο μέχρι και τον Μάρτιο του 2011. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους ανέλαβε τον Εθνικό Πειραιώς, όπου και εργάστηκε μέχρι το καλοκαίρι. Ο Νίκος Παντελής συνελήφθη στις 23/06/2011 για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο «Κοριόπολις» στημένων αγώνων της Α΄ και Β΄ Εθνικής, κατηγορούμενος για δωροδοκία-δωροληψία στους αγώνες Εθνικός Αστέρας-Γ.Σ. Ηλιούπολη και Γ.Σ.Ηλιούπολη-Εθνικός για συμμετοχή σε παράνομο στοίχημα και για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες. Αρχικά του επιβλήθηκε διετής αποκλεισμός από κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα και η ομάδα της Ηλιούπολης τιμωρήθηκε με απευθείας υποβιβασμό, όμως στη συνέχεια απαλλάχθηκε των κατηγοριών και κρίθηκε αθώος.Τον Νοέμβριο του 2011 ανέλαβε τον Βύζαντα Μεγάρων και στις αρχές Δεκεμβρίου τον Α.Ο. Χαλκίδα. Στα τέλη του ίδιου μήνα όμως άφησε το σύλλογο της Χαλκίδας και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Γ.Σ. Καλλιθέα, μιας και σχετική συμφωνία μεταξύ τους σε τυχόν πρόταση από ομάδα της Φούτμπολ Λιγκ. Τον Ιανουάριο του 2013 ανέλαβε τον Α.Ο. Γλυφάδας στην Γ΄ Εθνική, και ακολούθως, τον Απρίλιο ανέλαβε τον Ηρακλή Ψαχνών.Τον Οκτώβριο του 2013 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου, αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά ομάδα Α΄ Εθνικής. Τον Ιανουάριο του 2014 ανέλαβε τον Πανηλειακό, και τον Νοέμβριο του 2014 ανέλαβε για τρίτη φορά τον Γ.Σ. Καλλιθέα. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2016 ανέλαβε τον Παναργειακό και τον Οκτώβριο του 2016 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Α.Ο. Χαλκίδα, για 4η φορά συνολικά στην προπονητική του καριέρα, όπου όμως στα τέλη του μήνα και έπειτα από 2 αγώνες αποχώρησε, για να αναλάβει στη συνέχεια τον Φωστήρα. Τον Φεβρουάριο του 2017 ανέλαβε τον Α.Ο. Χανιά και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε τον Διαγόρα Ρόδου, όπου και εργάστηκε μέχρι και τον Απρίλιο του 2018. Ακολούθως, ανέλαβε τον Γ.Σ. Καλλιθέα για 4η φορά στην προπονητική του καριέρα, και τον Μάιο επέστρεψε στην τεχνική ηγεσία του Διαγόρα Ρόδου,, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Οκτώβριο. Ακολούθως ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Γ.Σ. Καλλιθέα, για 5η φορά συνολικά στην προπονητική του καριέρα, όπου εργάστηκε μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2019. Τον Φεβρουάριο του 2020 μετακινήθηκε εκ νέου στο νησί της Ρόδου, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του Ιάλυσου Ρόδου.Την περίοδο 2020-21 ανέλαβε τον Α.Σ. Σαντορίνη 2020 , που αγωνιζόταν στην Football League. Από το καλοκαίρι του 2022 είναι προπονητής στην ΠΑΕ Ηλιούπολη που συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Super League 2. Ποσειδώνας Γλυφάδας: 1995-96 Α.Ο. Κέρκυρα: 1996-1997 Αθηναϊκός: 1997-1998 Α.Π.Ο. Κερατσίνι: 1998-1999 Α.Σ. Λαμία: 2000-2001 Αθηναϊκός: 2001-2003 Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου: 2002-2003 Α.Ο. Χαλκίδα: 2003-2004 Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου: 2003-2004 Ηλυσιακός: 2004-2005 Πανιώνιος: 2005-2006 (βοηθός) Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου: 2006-2007: Πρωταθλητής Γ΄ Εθνικής. Π.Α.Ο. Αγίου Δημητρίου: 2007-2008 (α΄) Γ.Σ. Καλλιθέα: 2007-2008 (β΄) Α.Ο. Κέρκυρα: 2008-2009 Γ.Σ. Ηλιούπολη: 2009-2010 Εθνικός Αστέρας: 2010-2011 Εθνικός Πειραιώς: 2010-2011 Βύζας Μεγάρων: 2011-2012 Α.Ο. Χαλκίδα: 2011-2012 Γ.Σ. Καλλιθέα: 2011-2013 Α.Ο. Γλυφάδας: 2012-2013 (β΄) Ηρακλής Ψαχνών: 2013 Πανιώνιος: 2013-2014 (α΄) Πανηλειακός: 2013-2014 (β΄) Ολυμπιακός Βόλου: 2014 Γ.Σ. Καλλιθέα: 2014-2016 Παναργειακός: 2015-2016 (β΄) Α.Ο. Χαλκίδα: 2016-2017 (α΄) Φωστήρας: 2016-2017 (α΄) Α.Ο. Χανιά: 2016-2017 (β΄) Διαγόρας Ρόδου: 2017-2018 Γ.Σ. Καλλιθέα: 2018 Διαγόρας Ρόδου: 2018 Γ.Σ. Καλλιθέα: 2018-2019 Ιάλυσος Ρόδου: 2020 Σαντορίνη: 2020-2021 Γ.Σ. Ηλιούπολη: 2022- Κύπελλο Ελλάδος: 1979 (ως ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου) Πρωτάθλημα Γ΄ Εθνικής: 2006-07 (ως προπονητής του ΠΑΟ Αγ. Δημητρίου) «Ματιές στα Σπορ», Ετήσια Αθλητική Επιθεώρηση, έτη 1979 ως 1986. "5Ο Χρόνια Αιγάλεω", Νικος Δημ. Νικολαίδης, έκδοση δήμος Αιγάλεω, 1998. Σούπερ Λιγκ 2013-2014 Αρχειοθετήθηκε 2013-08-13 στο Wayback Machine.	Ο Νίκος Παντέλης (γεν. Αθήνα, 6 Οκτωβρίου 1959) είναι παλαίμαχος Έλληνας ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής. Αγωνίστηκε τις δεκαετίες ’70 και ’80 ως αμυντικός στην Α΄ Εθνική με τoν Πανιώνιο και τον Α.Ο. Αιγάλεω και στη συνέχεια σε ομάδες Β΄ Εθνικής. Υπήρξε διεθνής με την Ολυμπιακή Εθνική ομάδα το 1979. Από τον Μάιο του 2022 είναι προπονητής του Γ.Σ. Ηλιούπολης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
Φρούριο του Μπελογκραντσίκ	Το φρούριο πρωτοχτίστηκε κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής. Καθώς οι σχηματισμοί των βράχων στην περιοχή του Μπελογκραντσίκ παρείχαν φυσική προστασία, η οχύρωση των τειχών του πρακτικά είχε κατασκευαστεί κυρίως, από τα βορειοδυτικά και νοτιοανατολικά, και περιβαλλόταν από βράχια ύψους ως και 70 μέτρα, από τις άλλες δυο πλευρές του. Αρχικά, το Φρούριο του Μπελογκραντσίκ χρησιμοποιήθηκε κυρίως για επιτήρηση και έλεγχο της ευρύτερης περιοχής και λιγότερο με σκοπό την άμυνα. Ο Βούλγαρος τσάρος του Βιδινίου Ιβάν Σρατσιμίρ αργότερα επεξέτεινε το παλιό φρούριο του 14ου αιώνα, με την οικοδόμηση οχυρωμένων σκοπιών, μπροστά από τους υπάρχοντες ορεινούς όγκους βράχων. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Σρατσιμίρ, το φρούριο έγινε ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της περιοχής, ακολουθώντας, ως δεύτερο μόνο, το κάστρο του τσάρου του Βιδινίου το Μπάμπα Βίντα. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης της Βουλγαρίας, το φρούριο καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς το 1396. Αναγκάστηκαν να επεκτείνουν περαιτέρω το φρούριο λόγω της εντεινόμενης αντιστασιακής δραστηριότητας των Χαϊντούκ (Hajduk) στην περιοχή. Σημαντικές αλλαγές στο φρούριο έγιναν επίσης στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτές οι αλλαγές ακολουθούσαν τη χαρακτηριστική οθωμανική αρχιτεκτονική των κάστρων της περιόδου εκείνης και πραγματοποιήθηκε πλήρης αναδιοργάνωση του κάστρου, καθώς και επιπλέον επέκταση. Επίσης προστέθηκαν-ενσωματώθηκαν και διάφορα συνήθη ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά στοιχεία, λόγω των Γάλλων και Ιταλών μηχανικών, που συμμετείχαν στην επέκταση αυτή. Το οχυρό είχε σημαντικό ρόλο κατά την οθωμανική καταστολή της βουλγαρικής Εξέγερσης του Μπελογκραντσίκ, του 1850. Χρησιμοποιήθηκε τέλος και κατά τη διάρκεια του Σερβοβουλγαρικού πολέμου του 1885. Information site for Belogradchik, (στα αγγλικά). Virtual tour through the Belogradchik Rocks and the Fortress Αρχειοθετήθηκε 2020-06-11 στο Wayback Machine., (στα αγγλικά). Belogradchik Fortress Αρχειοθετήθηκε 2021-04-30 στο Wayback Machine., (στα αγγλικά). „Белоградчишка крепост“ – 100-те Национални туристически обекта, (στα βουλγαρικά). Белоградчишка Крепост и Белоградчишки скали – история, формиране и легенди в Роден Край, (στα βουλγαρικά). 360 градусова панорама на Белоградчишките скали и Крепостта, (στα βουλγαρικά). Виртуална разходка из Белоградчишките скали и Крепостта, (στα βουλγαρικά).	Να μην συγχέεται με το συνώνυμο Φρούριο Καλέτο του δήμου Σμόλιαν.Το Φρούριο Μπελογκραντσίκ (βουλγαρικά: Белоградчишка крепост‎, Belogradchishka krepost), γνωστό επίσης και ως Καλέτο, (Kaleto, Калето, από την τουρκική γλώσσα: kale = «φρούριο»), είναι αρχαίο φρούριο, το οποίο βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του Αίμου, στα βορειοδυτικά της ομώνυμης βουλγαρικής πόλης Μπελογκραντσίκ (Belogradchik) και πολύ κοντά σε αυτήν. Αποτελεί το κύριο πολιτιστικό και ιστορικό τουριστικό αξιοθέατο της πόλης, που μαζί με το γεωφυσικό σύμπλεγμα των Βράχων Μπελογκραντσίκ, είναι πόλοι προσέλκυσης των τουριστών στην περιοχή αυτή της Βουλγαρίας.Είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κάστρα στη Βουλγαρία και σημαντικό πολιτιστικό μνημείο εθνικής σημασίας. Οι τοίχοι του φρουρίου κατά την ίδρυσή του ήταν λίγο περισσότερο από 2 μέτρα στο πάχος και έφθαναν περίπου τα 12 μέτρα σε ύψος, περικλείοντας τρεις ξεχωριστούς προαύλιους χώρους, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους μέσα από τις πύλες. Το φρούριο καταλαμβάνει συνολική έκταση περίπου 10.210 τετραγωνικών μέτρων. Το Φρούριο του Μπελογκραντσίκ ανακατασκευάστηκε και ανακηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο. Διοικείται από την τοπική ιστορική και μουσειακή αρχή.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA
Πυρκαγιά της Μόσχας (1571)	Υπό τις εντολές του Χαν πυρπολήθηκαν στις 24 Μαΐου τα προάστια της πόλης, αλλά ο δυνατός άνεμος που φυσούσε μετέφερε γρήγορα τις φλόγες και στην υπόλοιπη Μόσχα και στην πόλη ξέσπασε καταστροφική πυρκαγιά. Σύμφωνα με το Γερμανό συγγραφέα Χάϊνριχ φον Στάντεν (Heinrich von Staden), που τότε βρισκόταν στην υπηρεσία του Ιβάν του Τρομερού (ο ίδιος ο Χάϊνριχ φον Στάντεν ισχυριζόταν ότι ήταν και μέλος της Οπρίτσνινα), η πόλη, το παλάτι του Κρεμλίνου, το κτίριο, όπου στεγαζόταν η Οπρίτσνινα και τα προάστια κάηκαν ολοσχερώς μέσα σε έξι μόνο ώρες. Ήταν μια μεγάλη καταστροφή, από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει εύκολα κανείς. Οι κάτοικοι κατέφευγαν σε πέτρινες εκκλησίες για να ξεφύγουν από τις φλόγες, αλλά ακόμα και αρκετές από αυτές κατέρρεαν. Άλλοι πήδηξαν, επίσης, στον ποταμό Μόσκοβα για να ξεφύγουν, αλλά πολλοί που δεν γνώριζαν κολύμβηση, επίσης πνίγηκαν. Η πυριτιδαποθήκη του Κρεμλίνου εξερράγη και εκείνοι που κρύβονταν στα υπόγεια κελάρια του κάστρου, πέθαναν από ασφυξία. Ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός διέταξε οι νεκροί που κείτονταν στους δρόμους να ρίχνονται στο ποτάμι, που υπερχείλισε και πλημμύρισαν διάφορες περιοχές της πόλης. Ο Βρετανός (Άγγλος) εξερευνητής και διπλωμάτης Τζέρομ Χόρσεϋ (Jerome Horsey, 1550–1626), έγραψε ότι χρειάστηκε περισσότερο από ένας χρόνος για απομακρυνθούν όλα τα σώματα των θυμάτων της πυρκαγιάς αυτής.Ήταν μία από τις πιο σοβαρές πυρκαγιές στην ιστορία της πόλης της Μόσχας. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι ο αριθμός των θυμάτων της πυρκαγιάς κυμαίνεται από 10.000 έως και 80.000 κατοίκους. Οι ξένοι επισκέπτες που είχαν τη δυνατότητα να επισκεφθούν την πόλη, πριν και μετά την πυρκαγιά, περιέγραψαν την αισθητή μείωση του πληθυσμού της Μόσχας, ενώ ο ίδιος ο Ιβάν ο Τρομερός απέφευγε την παραμονή στην πόλη για αρκετά χρόνια μετά την πυρκαγιά, λόγω και της έλλειψης των κατάλληλων συνθηκών, προς κατοίκηση, για τον ίδιο και το περιβάλλον του. Η προσπάθεια του Χανάτου της Κριμαίας, να επαναλάβει την επιδρομή το 1572, οδήγησε στην Μάχη του Μολοντί, 40 μίλια (περίπου 74 χιλιόμετρα) νότια της Μόσχας. Ρωσοκριμαϊκοί πόλεμοι	Η Πυρκαγιά της Μόσχας συνέβη τον Μάιο του 1571, όταν οι δυνάμεις του Κριμαϊκού Χανάτου του Χαν Ντεβλέτ Α΄ Γκιρέι (Χανάτο της Κριμαίας) εισέβαλαν στην πόλη της Μόσχας κατά τη διάρκεια των Ρωσοκριμαϊκών πολέμων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82_(1571)
Αθλητικά γεγονότα του 2009/Ιανουάριος	Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Αρχίζει το Ράλι Ντακάρ που φέτος διεξάγεται στην Αργεντινή και στη Χιλή. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το Ράλι διεξάγεται στη Λατινική Αμερική. [1] Βελάκια: Ο Φιλ Τέιλορ κερδίζει το 14ο παγκόσμιο τίτλο στα βελάκια, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της PDC.[2] Χόκεϊ επί πάγου: Για 15η φορά στην ιστορία της διοργάνωσης και 5η συνεχόμενη, ο Καναδάς κερδίζει τον παγκόσμιο τίτλο στους νέους ηλικίας κάτω των 20 ετών, με νίκη επί της Σουηδίας στην Οτάβα με 5-1. Την τρίτη θέση κατέκτησε η Ρωσία. [3] Ποδόσφαιρο: Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αναδείχθηκε κορυφαία ομάδα του πλανήτη για το 2008, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFHS). Στην 20ή θέση βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. [4] Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Την αποχώρησή της από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας (MotoGP) λόγω της οικονομικής κρίσης ανακοινώνει η Καβασάκι. [5] Χόκεϊ επί πάγου: Για 2η συνεχή φορά οι ΗΠΑ κερδίζουν τον παγκόσμιο τίτλο στις νεανίδες ηλικίας κάτω των 18 ετών, με νίκη επί του Καναδά στο Φίσεν της Γερμανίας με 3-2 στην παράταση. Την τρίτη θέση κατέκτησε η Σουηδία νικώντας την Τσεχία με 9-1.[6] Βελάκια (Darts):Το παγκόσμιο πρωτάθλημα BDO ολοκληρώνεται στο Φρίμλεϊ Γκριν του Σάρεϊ, στην Αγγλία. Πρωταθλητής στους άνδρες αναδεικνύεται ο Άγγλος Τεντ Χάνκεϊ με νίκη 7-6 επί του Τόνι Ο'Σι, και στις γυναίκες η Ολλανδή Φράνσις Χένσελαρ (Francis Hoenselar). [7] Αρχειοθετήθηκε 2009-01-23 στο Wayback Machine. Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Το νέο της μοντέλο F60 παρουσιάζει η Φερράρι. [8] Ποδόσφαιρο: Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου παρέμεινε 20η στη παγκόσμια κατάταξη για τον Ιανουάριο με 872 βαθμούς, σύμφωνα με ανακοίνωση της FIFA.[9] Ποδόσφαιρο: Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής για τη χρονιά που πέρασε, από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFH). Ο Τιμούρ Κετσπάγια της Ανόρθωσης κατέλαβε τη 17η θέση.[10] Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Το Ράλι Ντακάρ, το οποίο διεξήχθη για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Λατινική Αμερική, κερδίζει ο Νοτιοαφρικανός Ζυλιέν ντε Βιλιέρ. [11] Ποδόσφαιρο: Ένας νεκρός λόγω καρδιακής προσβολής είναι ο τραγικός απολογισμός επεισοδίων στη Θεσσαλονίκη στον αγώνα μεταξύ του Ηρακλή και της ΑΕΚ. [12] Στίβος: Η Αθανασία Τσουμελέκα ανακοινώνει το τέλος στον πρωταθλητισμό, καθώς ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε σε έλεγχο για αναβολισμό θετική σε χορήγηση ερυθροποιητίνης. [13] Αρχειοθετήθηκε 2009-01-18 στο Wayback Machine.. Ποδόσφαιρο:Παραιτείται επίσημα ο πρόεδρος της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως, Γιώργος Κιντής. [14] Ποδόσφαιρο:Νέος πρόεδρος της ΕΠΟ εκλέγεται ο Σοφοκλής Πιλάβιος. [15] Τζούντο: Το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο κύπελλο γυναικών στη Σόφια κατακτά η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα, στην κατηγορία των -57 κιλών. [16] Παγοδρομίες: Ολοκληρώνεται το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καλλιτεχνικού πατινάζ στo Ελσίνκι, το οποίο ξεκίνησε στις 20 Ιανουαρίου. [17] Ποδόσφαιρο: Σε τροχαίο δυστύχημα με λεωφορείο σκοτώνονται 15 ποδοσφαιριστές της ομάδας Τζιμέτα, του τοπικού πρωταθλήματος της Νιγηρίας. [18] Χόκεϊ επί πάγου: Η ελβετική ZSC Lions κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ με νίκη στον τελικό (2-2, 5-0) επί της ρωσικής Μέταλουργκ Μαγκνοτόγκορσκ. [19]	Παρατίθενται σημαντικά αθλητικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο που συνέβησαν το μήνα Ιανουάριο του 2009, συνοδευόμενα από τις πηγές που τα μετέδωσαν. Οι θάνατοι αθλητικών προσωπικοτήτων συμπεριλαμβάνονται στη σειρά λημμάτων Θάνατοι το 2009 ανά μήνα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_2009/%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
Μαρία Χριστίνα της Σαξονίας (1735-1782)	Η Μαρία Χριστίνα Άννα Θηρεσία Σαλώμη Ευλαλία Φραγκίσκη Ιαβερία ήταν η τέταρτη κόρη του Αυγούστου Γ΄ της Πολωνίας (και, ως Φρειδερίκος Αύγουστος Β΄, εκλέκτορα της Σαξονίας) και της Μαρίας Ιωσηφίνας, κόρης του Ιωσήφ Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε στο Ανάκτορο Βιλανόφ της Πολωνίας. Οι γονείς της έδειχναν μεγάλη μέριμνα για την οικογένεια και την εκπαίδευση των τέκνων τους. Σπούδασε λατινικά, γαλλικά, πολωνικά, φιλοσοφία, γεωγραφία, θεολογία, ζωγραφική, μουσική και χορό. Η αδελφή της, Μαρία Ιωσηφίνα, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Φερδινάνδο της Γαλλίας, γιο του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το 1764 εστάλη στη Γαλλία ως βοηθός ηγουμένη του Αββαείου του Ρεμιρμόντ της βόρειας Γαλλίας. Τη θέση έλαβε με παρέμβαση του ίδιου του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας. Όταν έφθασε, ηγουμένη ήταν η Άννα Καρλόττα της Λωρραίνης, αδελφή του Φραγκίσκου Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Christensen, Martin K.I. "Women in Power 1770-1800". www.guide2womenleaders.com. Retrieved 2010-03-02.	H Μαρία Χριστίνα (γερμ. Maria Christina von Sachsen von Wettin, 12 Φεβρουαρίου 1735 - 19 Νοεμβρίου 1782) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν κόρη του Εκλέκτορα της Σαξονίας & Βασιλιά της Πολωνίας. Έγινε ηγουμένη του Ρεμιρμόντ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1735-1782)
Όρμος	Γενικά οι όρμοι διακρίνονται (κατά ελληνική επίσημη ονομασία), ως ακολολούθως: Όρμοι ή Απλοί όρμοι,. Λέγονται εκείνοι που είναι μεμονωμένοι και άσχετοι με άλλους παρακείμενους, π.χ. οι όρμοι Αναβύσσου, Βουλιαγμένης και Φαλήρου, στο Σαρωνικό κόλπο, ή οι δυτικοί όρμοι του Λακωνικού κόλπου. Αμφίπυγοι όρμοι. Λέγονται εκείνοι οι όρμοι που σχηματίζονται εκατέρωθεν μιας χερσονήσου μετά ισθμού π.χ. οι όρμοι Πορτο-Κάγιο και Μαρμάρι της Μάνης στην ακρωταινάρια χερσόνησο. Αμφίδυμοι όρμοι. Λέγονται εκείνοι οι όρμοι που βρίσκονται εγγύτατα και χωρίζονται από μια χερσαία προβολή χωρίς ισθμό. Πρόκειται για αμφίπλευρους όρμους χερσονήσου χωρίς ισθμό, όπως π.χ. Σάμη - Αντίσαμος Κεφαληνίας. Ελεύθεροι όρμοι. Χαρακτηρίζονται εκείνοι στους οποίους επιτρέπεται η εντός αυτών προσέγγιση και αγκυροβολία. Απαγορευμένοι όρμοι. Χαρακτηρίζονται σε αντιδιαστολή των προηγουμένων όρμοι που περιλαμβάνονται σε ζώνες στρατιωτικών εγκαταστάσεων, βιομηχανικών ή πετρελαϊκών εγκαταστάσεων, ναυτικών οχυρών, φυλακών ή εκτοπισμών κ.λπ. όπου η προσέγγιση και αγκυροβολία σ΄ αυτούς απαγορεύεται, εκτός ανωτέρας βίας και αυτή κατόπιν άμεσης ενημέρωσης πλησιέστερης Αρχής. Ορμίσκος, κοινώς: μανδράκι, ονομάζεται ο πολύ μικρός όρμος όπως π.χ. οι όρμοι της Πειραϊκής χερσονήσου, το Μανδράκι Ύδρας, Μανδράκι Ρόδου, κ.ά. Και οι ορμίσκοι διακρίνονται επιμέρους ομοίως όπως οι όρμοι. Σημαντικός συναφής όρος στην έννοια του όρμου, ευρείας χρήσης, είναι ο όρος "εν όρμω" που χαρακτηρίζει οποιαδήποτε γεγονότα πλοίων (εγγραφές ημερολογίων, ναυτιλιακές πράξεις, διακινούμενα τηλεγραφήματα κ.λπ.) που συμβαίνουν εντός όρμου, και μονο, σε αντιδιαστολή του όρου "εν πλω". Πάνορμος Όρμιση Μεθόρμιση Ορμίδιο (που πολλοί το εκλαμβάνουν ή ονομάζουν λανθασμένα τον ορμίσκο) "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη" τομ.ΙΘ΄, σελ.80.	Με την επίσημη ονομασία Όρμος (κοινώς σαπιέντζα, ράδα, αγκυροβόλιο, καραβοστάσι) χαρακτηρίζεται γενικά μέρος της θάλασσας κατάλληλο για αγκυροβολία. Ειδικότερα ως ακτογραφικός όρος χαρατηρίζει μικρή κόλπωση που υπό ειδικές συνθήκες, (κατά διεύθυνση πνέοντος ανέμου ή υφιστάμενου κυματισμού), μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στα εντός αυτού αγκυροβολημένα πλοία. Ο όρμος δεν αποτελεί φυσικό λιμένα και κατά προέκταση υπονοεί ανυπαρξία εντός αυτού λιμενικών εγκαταστάσεων. Γενικά ο όρμος κατατάσσεται μεταξύ του κολπίζοντος όρμου και του ορμίσκου (υφόρμου).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82
Αγία Άννα Εύβοιας	Η Αγία Άννα είναι χωριό στο βορειοανατολικό τμήμα της Εύβοιας. Βρίσκεται στις ανατολικές απολήξεις του όρους Ξηρού, σε θέση που δεσπόζει στο Αιγαίο Πέλαγος, στο εσωτερικό του όρμου του Αγίου Βασιλείου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 280. Απέχει περίπου 69 χλμ. ΒΑ. της Χαλκίδας. Η τοπική κοινότητα Αγίας Άννας είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 27,052 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τους οικισμούς Αγκάλη και Παλαιόβρυση. Η Αγία Άννα απέχει από την Χαλκίδα 73 χιλιόμετρα και από την Αθήνα 150 χιλιόμετρα περίπου. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Η Αγία Άννα καταγράφεται επίσημα ως οικισμός από το 1835, όμως η ίδρυσή της ανάγεται στο 1770, περίπου. Το 1912 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αγίας Άννης και ορίστηκε έδρα του δήμου Νηλέως. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Νηλέως και προσαρτήθηκε στον δήμο Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Άννας. Σύμφωνα με έρευνες αρχαιολόγων και, από διάφορα ευρήματα, φαίνεται πως στην περιοχή υπήρχαν οικισμοί από την παλαιολιθική ακόμα περίοδο. Πολλά οικήματα έχουν βρεθεί και στην χερσόνησο του Αγίου Βασιλείου στην Αγκάλη που παραπέμπουν σε οχυρωμένη θέση. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Αγία Άννα όπως και τα άλλα χωριά της βόρειας Εύβοιας, παρότι δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα με τους Τούρκους, δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από πειρατές οι οποίοι λυμαίνονταν την περιοχή. Χαρακτηριστική είναι η ονομασία μικρού κόλπου στην Αγκάλη με την ονομασία «Σαρακήνικο». Επίσης γνωστή είναι και η ιστορία της Μπολοβίναινας, η οποία έπεσε από βράχο στον Αράπη, όπως ονομάζεται το ποτάμι Νηλέας, μεταξύ Αγίας Άννας και Αμέλαντες, για να μην πέσει στα χέρια στο απόσπασμα των Τούρκων που κυνηγούσε Αγιαννιώτες που ήταν κρυμμένοι σε μια σπηλιά στο ποτάμι. Αργότερα, στο τέλος του 18ου αιώνα, όταν η διοίκηση της βόρειας Εύβοιας πέρασε στη δικαιοδοσία του Αλή Πασά, άρχισε να αναπτύσσεται εμπορική δραστηριότητα από θαλάσσης με τις Βόρειες Σποράδες και τον Βόλο. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Αγία Άννα συνέχισε να είναι σημαντικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Η Κοινότητα Αγίας Άννης συστάθηκε στις 31 Αυγούστου 1912 με την απόσπαση του οικισμού Αγία Άννα από το δήμο Νηλέως και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας. Η Κοινότητα λειτούργησε ως το 1997, οπότε καταργήθηκε. Οι κάτοικοι της Αγίας Αννας ασχολούνται με τη γεωργία, κτηνοτροφία, δασοκομία και μικρό εμπόριο. Σημαντικό ποσοστό από τις γυναίκες του χωριού γνωρίζουν καλά τον χειρισμό των παραδοσιακών συσκευών, όπως αργαλειού, ανέμης, λανάρας και τόσων άλλων εργαλείων κατασκευής παραδοσιακού ρουχισμού. Τα τελευταία χρόνια λόγω και της αυξανόμενης τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής υπάρχει ροπή προς άλλες μορφές απασχόλησης. Ο πληθυσμός του οικισμού έχει σημειώσει πτωτική πορεία κατά τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της έλλειψης εργασίας, μετά και από την υποβάθμιση των ορυχείων λευκολίθου της ευρύτερης περιοχής. Το λαογραφικό μουσείο που ιδρύθηκε από τον δάσκαλο και λαογράφο Δ. Σέττα. Περιλαμβάνει παραδοσιακές φορεσιές, κοσμήματα, υφαντά, φωτογραφίες, γεωργικά, οικιακά και άλλα εργαλεία και αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή τους ζωή οι κάτοικοι. Πρόσφατα το μουσείο μεταφέρθηκε σε νέο χώρο (αναπαλαιωμένο αρχοντικό) και εμπλουτίστηκε με περισσότερα εκθέματα. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η κεντρική πλατεία με την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου. Επίσης από οικοδομικής πλευράς, τα διώροφα ή και τα μονώροφα κτήρια τα οποία είναι το ένα κοντά στο άλλο δημιουργούν ένα σκηνικό παλαιού οικισμού. Το ξωκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα στη χερσόνησο του Αγίου Βασιλείου, σε γραφική ακρογιαλιά. Στην βόρεια πλευρά του χωριού βρίσκεται ο ιερός ναός της Αγίας Άννας με τη θαυματουργή εικόνα από όπου πήρε και το όνομα του ο οικισμός.Η εκτεταμένη βοτσαλωτή παραλία του οικισμού, Αγκάλη (μήκους 4,6 χλμ), που στο νοτιότερο τμήμα της γίνεται αμμώδης. Είναι από τις ομορφότερες της Εύβοιας. Η χερσόνησος του Αγίου Βασιλείου στα βόρεια, με το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Η Αγία Άννα είναι γνωστή για το παραδοσιακό καρναβάλι της που γίνεται την Καθαρά Δευτέρα. Οι κάτοικοι ετοιμάζουν άρματα και φορεσιές που έχουν ως σύμβολο τον φαλλό και τραγουδούν σατιρικά τραγούδια βωμολοχικού περιεχομένου. Στις 25 Ιουλίου γιορτάζεται η Κοίμηση της Αγίας Άννας. Την Παραμονή το απόγευμα γίνεται δοξολογία στον παλαιό Βυζαντινό Ιερό Ναό της Αγία Άννας, όπου συρρέει πλήθος πιστών, και τιμητών της χάρης της. Ο μητροπολίτης Ευβοίας και ιερείς ψάλλουν τη δέηση προς την Αγία και ακολουθεί η περιφορά της θαυματουργής εικόνας της Αγίας, στους κεντρικούς δρόμους του χωριού. Το βράδυ γίνεται μεγάλο πανηγύρι με παραδοσιακή μουσική. Η Αγία Άννα, όπως και όλη η Β. Εύβοια, υπέστη ανυπολόγιστες καταστροφές από τις πυρκαγιές του Αυγούστου 2021. Η φωτιά έφτασε μέχρι την παραλία Αγκάλης, ενώ κάηκε περίπου το 80% της συνολικής έκτασης του δήμου Αγίας Άννας-Λίμνης-Μαντουδίου και το 99% των ελαιοδέντρων. Η ντόπια οικονομική δραστηριότητα ανεστάλη πλήρως, ιδιαίτερα η παραγωγή ελαιόλαδου, η ρητίνευση κωνοφόρων, η αμπελοκαλλιέργεια και η μελισσοκομία, με άγνωστο τον χρόνο επανάκαμψης. Ως φυσικό επακόλουθο από την ανύπαρκτη συγκράτηση υδάτων, λόγω των πυρκαγιών, ήταν οι πλημμύρες από το βαρομετρικό χαμηλό «Αθηνά», τον Οκτώβριο του 2021, που ήρθαν να συμπληρώσουν την καταστροφή. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr	Η Αγία Άννα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Νηλέως, του δήμου Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Άννας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ευβοίας, στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης,ανήκε στην επαρχία Χαλκίδος του Νομού Ευβοίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας. Ο οικισμός αναφέρεται και με την ονομασία Αγιάννα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Σαν Χουάν δε Σίνκο Πίνος	Ο πληθυσμός της πόλης είναι συνολικά 6.781, εκ των οποίων 5.300 περίπου μένουν στους εξής δήμους (comarcas) της: Βίλλια Καμίλο (Villa Camilo) Βίλλια Φράνσια (Villa Francia) Ελ Καρρισάλ (El Carrizal) Ελ Εσπίνο (El Espino Ελ Παβόν (El Pavón Ελ Σακατόν (El Zacatón) Ελ Σέρρο (El Cerro) Ελ Χίκαρο (El Jícaro Λα Όντα (La Honda Λας Λαχίτας (Las Lajitas) Λα Μοντάνια (La Montaña) Λας Πόσας (Las Pozas Λος Αραδίτος (Los Araditos) Σάντα Φε (Santa Fé)	Το Σαν Χουάν δε Σίνκο Πίνος (ισπανικά: San Juan de Cinco Pinos) ή Σίνκο Πίνος είναι ένας από τους δεκατρείς δήμους του Διαμερίσματος Τσιναντέγα της Νικαράγουας. Πρωτεύουσα είναι το Σαν Χουάν δε Σίνκο Πίνος.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%B4%CE%B5_%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%BF_%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
Συμμετοχή της Ελβετίας στη Eurovision	Η Ελβετία απουσίαζε από την Eurovision τέσσερις φορές από τότε που άρχισε η συμμετοχή της στον πρώτο διαγωνισμό. Αυτές οι απουσίες το 1995, το 1999, το 2001 και το 2003, προκλήθηκαν από ανεπαρκή αποτελέσματα σε προηγούμενους διαγωνισμούς που οδήγησαν την Ελβετία στον υποβιβασμό από τον διαγωνισμό. Ένας συνδυασμός διαφορετικών διαδικασιών επιλογής έχει χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό της συμμετοχής της Ελβετίας στον διαγωνισμό κάθε έτους. Από το 2019, η SRG SSR έχει χρησιμοποιήσει μια διαδικασία εσωτερικής επιλογής, αν και οι τηλεοπτικοί εθνικοί τελικοί χρησιμοποιήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, που διεξήχθησαν με διάφορα ονόματα όπως "Concours Eurovision" από τη δεκαετία του 1950 έως το 2000 και "Die Grosse Entscheidungsshow" μεταξύ 2011 και 2018. Στη δεκαετία του 1980, οι ελβετικοί εθνικοί τελικοί έτειναν να έχουν δέκα τραγούδια που συμμετέχουν κάθε χρόνο: τρία στα γαλλικά, τρία στα γερμανικά, τρία στα ιταλικά και ένα στα ρομανσικά. Η Ελβετία έχει τέσσερις επίσημες γλώσσες: τα Γαλλικά, τα Γερμανικά, τα Ιταλικά και τα Ρομανσικά. Για δεκαετίες, οι απαιτήσεις του τραγουδιού δήλωναν ότι το τραγούδι έπρεπε να ερμηνευθεί σε μια εθνική γλώσσα, γεγονός που έδωσε στην Ελβετία περιθώρια ελευθερίας καθώς μπορούσαν να παίξουν σε οποιαδήποτε από τις τέσσερις γλώσσες. Από τις 60 εμφανίσεις της στον διαγωνισμό, η Ελβετία έχει στείλει 63 τραγούδια, 25 από τα οποία ήταν στα γαλλικά, 12 στα γερμανικά, 16 στα αγγλικά, 10 στα ιταλικά και 1 στα ρομανσικά. Και τα δύο νικητήρια τραγούδια της Ελβετίας έχουν τραγουδηθεί στα γαλλικά. Ως το 2022, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ελβετίας έχει ως εξής: Στους τελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Στους ημιτελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Κατά καιρούς η Ελβετία έχει μεταδώσει τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision από τρεις τηλεοπτικούς σταθμούς, το SRF (στα γερμανικά), το RTS (στα γαλλικά) και RSI (στα ιταλικά). Βαθμοί προς και από την Ελβετία Αρχειοθετήθηκε 2017-08-09 στο Wayback Machine. eurovisioncovers.co.uk	Η Ελβετία συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 63 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956, χάνοντας μόνο τέσσερις διαγωνισμούς, το 1995, το 1999, το 2001 και το 2003. Η Ελβετία φιλοξένησε και κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό το 1956 στο Λουγκάνο. Η Ελβετία κέρδισε και πάλι το διαγωνισμό το 1988, με τον διαγωνισμό του 1989 να διεξάγεται στη Λωζάνη. Η Λις Άσια κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό στο Λουγκάνο το 1956 με το τραγούδι "Refrain". Επέστρεψε στο διαγωνισμό και τερμάτισε στη δεύτερη θέση το 1958. Η Ελβετία θα τερματίσει δεύτερη με την Εστέρ Οφαρίμ (1963) και την Ντανιέλα Σίμονς (1986) και τρίτη με τη Φράνκα Ντι Ριέντσο (1961) και την Αρλέτ Ζολά (1982), πριν κερδίσει τον διαγωνισμό για δεύτερη φορά το 1988 με τη Σελίν Ντιόν και το τραγούδι "Ne partez pas sans moi". Η Άνι Κότον έδωσε στη χώρα το 15ο αποτέλεσμα στην πρώτη πεντάδα το 1993, όταν κατέλαβε την τρίτη θέση. Από την εισαγωγή του προκριματικού γύρου το 1993, η Ελβετία μπήκε στην πρώτη δεκάδα μόνο τέσσερις φορές. Από την εισαγωγή του ημιτελικού γύρου το 2004, η Ελβετία δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό σε 11 από τους 19 διαγωνισμούς. Η Ελβετία επέστρεψε στην πρώτη πεντάδα για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια, όταν ο Λούκα Χέννι έδωσε στη χώρα το 16ο αποτέλεσμα στην πρώτη πεντάδα τερματίζοντας τέταρτος το 2019, ακολουθούμενος από την 17η θέση στην πρώτη πεντάδα, όταν ο Gjon's Tears κατέλαβε την τρίτη θέση το 2021.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision
Κόκκινο μαγείρεμα	Η σάλτσα σόγιας (συνήθως ένα μείγμα από ανοιχτή και σκούρα σάλτσα σόγιας), πάστα φασολιών που έχει υποστεί ζύμωση, κόκκινο τόφου που έχει υποστεί ζύμωση ή καραμελωμένη ζάχαρη, συνήθως χρησιμοποιούνται, για να δώσουν μια ορεκτική κοκκινωπή καφέ χροιά και γεύση, στα στοιχεία που μαγειρεύονται. Ορισμένες φορές, προστίθεται χρωστικές τροφίμων, για ένα πιο έντονο κόκκινο. Τόσο το λου όσο και το χονγκσάο, είναι μορφές ψησίματος ή βρασίματος και χαρακτηρίζονται από τη χρήση της σάλτσας σόγιας, του Κινεζικού κρασιού από ρύζι (κρασί Σάοσινγκ, χουανγκτζίου κλπ.) και της καραμελωμένης ζάχαρης. Ολόκληρα καρυκεύματα (γλυκάνισο, μαύρο κάρδαμο (τσάογκουο), κασσία ή / και σπόροι μάραθου) ή μείγμα πέντε μπαχαρικών, είναι ζωτικής σημασίας στοιχεία σε αυτά τα πιάτα, αλλά χρησιμοποιούνται μετριοπαθώς, έτσι ώστε οι γεύσεις τους να μην ξεπερνούν τα κύρια συστατικά. Τα κόκκινα μαγειρεμένα στιφάδα, μπορεί να είναι βαριά σε περιεκτικότητα κρέατος ή να περιέχουν μια ποικιλία από κρέατα, λαχανικά και βραστά αυγά. Τέτοια πιάτα, μπορεί να σερβιριστούν ζεστά ή κρύα και η σάλτσα ή το απόθεμα, συχνά επαναχρησιμοποιούνται ως κυρίως απόθεμα. Παραπομπές σημειώσεων Charmaine Solomon's Encyclopedia of Asian Food, Charmaine Solomon, 1998, Tuttle, ISBN 962-593-417-0 Chinese Cooking for Dummies, Martin Yan, 2000, For Dummies, ISBN 0-7645-5247-3 Martin Yan's Invitation to Chinese Cooking, Martin Yan, 2000, Bay Books, ISBN 1-57959-504-9 Xiandai Hanyu Cidian (Modern Chinese Dictionary), Shang Wu Press, Beijing, 1996, ISBN 7-100-01777-7 (Αγγλικά) Article describing red cooking	Το κόκκινο μαγείρεμα ή άλλως η κόκκινη μαγειρική (red cooking), το οποίο επίσης ονομάζεται και Κινεζικό βρασμένο φαγητό, κοκκινιστό κατσαρόλας, κοκκινιστό σιγοψημένο στη γάστρα και στον αρωματισμό των αποθηκευμένων σε γυάλες κρεατικών ή ψαρικών τροφών, είναι μια Κινεζικού μαγειρέματος τακτική, η οποία προσδίδει ένα κόκκινο χρωματισμό, στα προετοιμασμένα φαγητά. Υπάρχουν δυο τύποι κόκκινης μαγειρικής: χονγκσάο (απλοποιημένα Κινεζικά: 红烧· παραδοσιακή γραφή: 紅燒· πινγίν: hóngshāo): μπορεί να ετοιμαστεί σε λιγότερο από 20 λεπτά και συνήθως δεν απαιτεί πολύ νερό λου (απλοποιημένα Κινεζικά: 卤· παραδοσιακή γραφή: 滷· πινγίν: lǔ): συνήθως απαιτείται παρατεταμένο μαγείρεμα έως και αρκετών ωρών και τα είδη θα πρέπει να βυθίζονται εντός του μαγειρεμένου υγρού.Το κόκκινο μαγείρεμα, είναι δημοφιλές στο μεγαλύτερο μέρος της βόρειας, ανατολικής και νοτιοανατολικής Κίνας. Η ονομασία προέρχεται από το σκούρο κόκκινο-καφέ χρώμα των μαγειρευτών πιάτων και της σάλτσας του.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF_%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B1
Καρνάσι Μεσσηνίας	Το Καρνάσι είναι αμφιθεατρικά χτισμένο, σε πλαγιά βουνού και σε υψόμετρο 491 μέτρων. Έχει παραδοσιακά σπίτια, πέτρινη εκκλησία και εκπληκτική θέα.Βρίσκεται μέσα σε καταπράσινο τοπίο και τρεχόύμενα νερά, ιδανικό μέρος για πεζοπορία. Απέχει 34 χλμ. από την Καλαμάτα και 28 χλμ. από την Κυπαρισσία. Καρνάσι Μεσσηνίας (βίντεο στο youtube)	Το Καρνάσι είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, με πληθυσμό 141 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Διοικητικά ανήκει ως Κοινότητα Καρνασίου (οικισμός Καρνάσι), στη Δημοτική Ενότητα Ανδανίας (πρώην Δήμος Ανδανίας), του Δήμου Οιχαλίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Κρόιτσερ	Το 1559, είχε υιοθετηθεί η ισοτιμία των 60 Κρόιτσερ προς 1 Guilder (Gulden), σε όλα τα Νότια κράτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά τα Βόρεια Γερμανικά κρατίδια αρνήθηκαν να συμμετάσχουν και χρησιμοποιούσαν τα Groschen (Γρόσια) αντί των Κρόιτσερ. Το Κρόιτσερ με τη σειρά του ήταν αξίας περίπου 4,2 Pfennig (Λεπτά) ή πένες. Έτσι, ένα (χρυσό) Gulden άξιζε 60 Κρόιτσερ ή 252 Λεπτά. Μεταγενέστερα νομίσματα, υιοθέτησαν μια τυπική σχέση 240 Λεπτά = 60 Κρόιτσερ = 1 Gulden. Μετά την υιοθέτηση του Conventionsthaler το 1754, δύο ξεχωριστά Κρόιτσερ τέθηκαν σε λειτουργία. Το πρώτο, που μερικές φορές αναφέρεται ως Conventionskreuzer, άξιζε το 1/120 του Conventionsthaler, εκτιμώντας το gulden στο μισό Conventionsthaler. Αυτό χρησιμοποιήθηκε στην Αυστροουγγαρία. Ωστόσο, τα κρατίδια της νότιας Γερμανίας ενέκριναν ένα μικρότερο Κρόιτσερ Landmünze αξίας το 1/144 του Conventionsthaler, έτσι αποτιμώντας την Gulden στα 5/12 του Conventionsthaler. Στην πραγματικότητα, τα νότια Γερμανικά κρατίδια εξέδωσαν νομίσματα σε Κρόιτσερ Landmünze μέχρι 6 Κρόιτσερ Landmünze (ίσα με 5 Conventionskreuzer), αλλά σε Conventionskreuzer για υψηλότερες ονομαστικές αξίες. Η Νότια Γερμανική Νομισματική Ένωση του 1837, χρησιμοποιούσε ένα σύστημα 60 Κρόιτσερ = 1 Gulden και 1¾ Gulden = 1 Thaler, με το Κρόιτσερ να ισούται με το παλαιό Κρόιτσερ Landmünze. Αυτά τα Κρόιτσερ συνέχισαν να κυκλοφορούν μέχρι την υιοθέτηση του δεκαδικού συστήματος, το οποίο ακολούθησε μετά την Γερμανική ενοποίηση. Το 1857, η Αυστροουγγαρία υιοθέτησε το δεκαδικό σύστημα, υιοθετώντας ένα σύστημα 100 Κρόιτσερ = 1 Gulden, Αυστρο-Ουγγρική (gulden) (Αυστριακό φλορίνη) ή forint Ουγγαρίας, 1½ Gulden = 1 Vereinsthaler. Ήταν γνωστό στα Ουγγρικά ως krajczár (στη σύγχρονη Ουγγρική ορθογραφία: krajcár), στα Τσέχικα ως krejcar, στα Σλοβακικά ως grajciar, στα Σλοβενικά ως krajcar και στα Ρουμανικά ως creiţar ή crăiţar. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) German and Austrian Kreutzer Coins	Το Κρόιτσερ (Γερμανικά: Kreuzer, προφέρεται: [ˈkʀɔɪtsɐ] ( ακούστε)), στα Αγγλικά συνήθως κρόιτσερ (kreutzer), ήταν ασημένιο νόμισμα και νομισματική μονάδα ισχύουσα στα νότια γερμανικά κρατίδια πριν από την ενοποίηση του γερμανικού χώρου το 1871 και στην Αυστρία. Μετά το 1760 κατασκευαζόταν από χαλκό.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CF%8C%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81
Ξηρόκαμπος Μεσσηνίας	Ο Ξηρόκαμπος βρίσκεται περίπου 3 χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά της Κυπαρισσίας σε υψόμετρο 214-240 μέτρα και απέχει 3 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Το ίδιο το χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω, έχει μακρόχρονη ιστορία. Την εποχή της Ενετοκρατίας αναφερόταν ως Μαλενίτι (Maleniti) και μετονομάστηκε σε Ξηρόκαμπος, το 1927, ονομασία που πιθανώς προέρχεται από την ανυδρία και τη ξηρότητα που επικρατούσε στην περιοχή του. Το χωριό συναντάται με τις ονομασίες Μαλενίτη ή Μαλενίτι ή Μαλενήτι σε βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται επίσης σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Το Μαλενίτι (Maleniti), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης). Το Μαλενίτι προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Κυπαρισσίας το 1835, ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Κυπαρισσίας της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 91 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851. Το 1879 το Μαλενίτη εμφανίζεται στη σχετική απογραφή χωριστά, ως το άνω Μαλενίτη με 47 κατοίκους και ως το κάτω Μαλενίτη με 85 κατοίκους. Το 1899 το χωριό μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας, για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας, ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό αποσπάται από τον παλαιό Δήμο Κυπαρισσίας και εντάσσεται στην Κοινότητα Στασιού, στην οποία έδρα γίνεται το χωριό Στασιό. Το 1927 το Μαλενίτι μετονομάζεται σε Ξηρόκαμπος, αποσπάται από την Κοινότητα Στασιού και ορίζεται έδρα της ομώνυμης Κοινότητας Ξηροκάμπου. Ο Ξηρόκαμπος παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1927 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Κυπαρισσίας, ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας. Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. Ο οικισμός Ξηρόκαμπος σήμερα είναι η έδρα και ο μοναδικός οικισμός της Τοπικής Κοινότητας Ξηροκάμπου. Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 53 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται σε διάφορες αγροτικές εργασίες, κυρίως με την καλλιέργεια της ελιάς. Εκτός από τα σπίτια, στο χωριό υπάρχει η εκκλησία του χωριού, ο Ιερός Ναός των Αγίου Κωνσταντίνου και Αγιας Ελένης, ο οποίος υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Τριφυλίας και Ολυμπίας και γιορτάζει στις 21 Μαΐου. Στον περίβολο του ναού υπάρχει το Μνημείο των Ηρώων, προς τιμή των νεκρών αγωνιστών κατά την επανάσταση του 1821, τους βαλκανικούς πολέμους, την μικρασιατική εκστρατεία και τον πόλεμο του 1940. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται επίσης η τοποθεσία γνωστή ως «Μπραμ’ τη Βρύση». Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, πήρε αυτήν την ονομασία, επειδή το 1825, είχε στρατοπεδεύσει σε αυτό το σημείο ο Ιμπραήμ, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Πελοπόννησο, καθώς εκεί υπήρχε πόσιμο νερό για τα στρατεύματά του. Κυπαρισσία Δήμος Τριφυλίας Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας πρώην Δήμος Κυπαρισσίας Οι απογραφές των Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, Corner (1689), Grimani (1700) Angelo Emo (ίσως το 1708), η αχρονολόγητη απογραφή που αναφέρεται στο χειρόγραφο Querini-Stampalia (ίσως το 1711), είναι τέσσερις από τις διάφορες βενετσιάνικες απογραφές, οι οποίες επιχειρήθηκαν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Μέχρι σήμερα πλήρως έχει δημοσιευθεί μόνο η απογραφή Grimani, από τον ιστορικό και ομότιμο διευθυντή ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) Βασίλη Παναγιωτόπουλο, στο έργο του "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", (1985). Βασίλης Παναγιωτόπουλος, "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", Σειρά: Μελέτες Νεοελληνικής Ιστορίας, μετάφραση: Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμέλεια: Αγγελική Κόκκου, έκδοση: Εμπορική Τράπεζα Ελλάδος - Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1985, 2η έκδοση: 1987. Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο;", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993. Σπυρίδων Λάμπρος, «Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 2ος, Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Περρή, Εν Αθήναις 1883, σελ. 686-710. Από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Δήμος Τριφυλίας, από την ιστοσελίδα: www.dimostrifylias.gr του Δήμου Τριφυλίας.	Ο Ξηρόκαμπος και παλαιότερα αναφερόμενος ως το Μαλενίτη ή Μαλενήτι ή Μαλενίτι, είναι οικισμός κοντά στην Κυπαρισσία και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Τριφυλίας, του Νομού Μεσσηνίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B7%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Υπόθεση Νταούτ Χότζα (1940)	Σύμφωνα με την κρατούσα εκδοχή, ο Χότζα ήταν ένας φυγόδικος επικίνδυνος κακοποιός τον οποίον η ελληνική κυβέρνηση είχε επικηρύξει, αφού ήταν καταζητούμενος για φόνους και ληστείες που διέπραξε κυρίως στην περιοχή της Ηπείρου, επί 20 συνεχή έτη. Στις 14 Ιουνίου 1940, ο Χότζα, ο οποίος φέρεται να συνεργαζόταν ως πληροφοριοδότης με τις Ιταλικές αρχές κατοχής στην Αλβανία, μετέβη μαζί με τον σωματοφύλακά του σε ένα βοσκότοπο του οποίου είχε την ευθύνη της φύλαξης (ήταν δασοφύλακας), πιθανότατα κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα. Εκεί συνάντησε δύο νεαρούς Αλβανούς τσοπάνους που φύλαγαν τα μαντριά των ζώων, τον 24χρονο Ηλία Φότο και τον ανήλικο (17 ετών) Πίλο Κότσο, που κατάγονταν από το χωριό Μούρσι. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Χότζα καυγάδισε με τους δύο νεαρούς, οι οποίοι εν-συνεχεία, τον σκότωσαν χτυπώντας τον, ενώ εκείνος κοιμόταν, με μπαλτάδες. Οι δύο δράστες, μετά την πράξη τους, κατέφυγαν μέσω θαλάσσης στην Κέρκυρα, όπου παραδόθηκαν στις ελληνικές αρχές. Κατά την ανάκριση ομολόγησαν το έγκλημά τους και η Ελλάδα ενημέρωσε, άμεσα, τις Ιταλικές αρχές της Αλβανίας, ενώ οι δολοφόνοι παραδόθηκαν σε αυτές μαζί με τα στοιχεία της δικογραφίας τους, κατόπιν σχετικού αιτήματος έκδοσης που υπέβαλε το Αλβανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Σχεδόν δύο μήνες μετά το περιστατικό, στις 10 Αυγούστου 1940, η Αλβανία ανακοίνωσε με λιτό τρόπο την είδηση, όμως την επόμενη μέρα ξεκίνησε η εκμετάλλευση της δολοφονίας από τα προπαγανδιστικά όργανα των Ιταλικών αρχών, μέσω πρωτοσέλιδων δημοσιευμάτων των Ιταλικών εφημερίδων . Σε αυτά, αναφερόταν ότι ο Νταούτ Χότζα, ένας «μεγάλος Αλβανός πατριώτης» (ουσιαστικά περιγραφόταν ως διωκόμενος πολιτικός πρόσφυγας) που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση της Τσαμουριάς, είχε δολοφονηθεί μέσα σε Αλβανικό έδαφος και πλησίον της μεθορίου από δύο πράκτορες της Ελλάδας. Μάλιστα, στα άρθρα περιγράφονταν η διαπόμπευση του κομμένου κεφαλιού του νεκρού στα χωριά της Ηπείρου. Επίσης, στα δημοσιεύματα περιέχονταν απειλές κατά της Ελλάδας, με παραπομπή στα γεγονότα της Κέρκυρας (1923) μετά τη δολοφονία του μέλους της επιτροπής χάραξης Ελληνο-Αλβανικών συνόρων, Ιταλού αξιωματικού Ενρίκο Τελίνι και μελών της συνοδείας του. Στις 14 Αυγούστου το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων απάντησε στα Ιταλικά δημοσιεύματα με μακροσκελή ανακοίνωση, στην οποία αναφερόταν ότι η Ελλάδα δεν είχε σχέση με τη δολοφονία, ενώ δημοσιεύονταν το βεβαρυμένο ποινικό μητρώο του θύματος που αποτελούνταν από επτά συνολικά, καταδίκες του για φόνους και άλλα εγκλήματα. Καθώς οι Ιταλοί δημοσιογράφοι του πρακτορείου «Στέφανι» άφηναν σαφείς αιχμές για καταπάτηση των δικαιωμάτων των μειονοτικών Αλβανικών πληθυσμών της περιοχής της Ηπείρου, η Ελλάδα απάντησε ότι σεβόταν τις συμφωνίες που είχαν υπογραφεί περί καθορισμού των συνόρων της με την Αλβανία και επισήμαινε επιπλέον ότι οι μουσουλμάνοι της Ηπείρου είχαν, για ανθρωπιστικούς λόγους, εξαιρεθεί από τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας.	Η υπόθεση της δολοφονίας του αμφιλεγόμενου Αλβανού Νταούτ Χότζα (Camil Mulla Mulla Νταούτ Κεμάλ, Ήπειρος, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 1895 – Αλβανία, 14 Ιουνίου 1940) αποτέλεσε, ως πρόσχημα, μία από τις αφορμές για την Ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Έως και τώρα οι συνθήκες του θανάτου του δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένες.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%84_%CE%A7%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1_(1940)
Παρνάσσιος Απόλλων	Μερικά από τα υποείδη του παρνάσσιου Απόλλωνα είναι: Είναι τυπικά ορεινό είδος και προτιμά πλαγιές, αλπικά λιβάδια και βοσκότοπους των βουνών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ευδοκιμεί στην Ισπανία, τη Σκανδιναβία, την Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια έως και τη Βόρεια Ελλάδα, ενώ στις Άλπεις ευδοκιμεί μεταξύ των Ιταλικών και των Γαλλικών Άλπεων.Το Parnassius apollo συναντάται επίσης σε μερικές περιοχές της Κεντρικής-Ανατολικής Ασίας (Δημοκρατία των Σαχά). Υψομετρικώς συναντάται από 400 μέχρι 2300 μέτρα υψόμετρο, κυρίως όμως πάνω από τα χίλια μέτρα. Απαιτεί ειδικές κλιματικές συνθήκες (ψυχρούς χειμώνες αλλά πολύ ήλιο τα καλοκαίρια) και ανοικτούς χώρους (καλυμμένους από θάμνους μέχρι 5% το πολύ), αλλά και μεγάλη επιφάνεια καλυμμένες από χλόη (τουλάχιστον 50%). Ζωτικής σημασίας είναι επίσης η παρουσία του φυτού από το οποίο τρέφονται οι κάμπιες του είδους. Το Parnassius apollo έχει άνοιγμα πτερύγων 62 έως 86 χιλιοστόμετρα στα αρσενικά και 65 έως 95 χιλιοστόμετρα στα θηλυκά. Παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία στην εμφάνιση, με φανερό χρωματικό πολυμορφισμό. Το πτέρωμα των ώριμων ατόμων είναι λευκό ή ανοικτό γκρι και διακοσμημένο με πέντε μεγάλες μαύρες κηλίδες παρόμοιες με μάτια στην κάθε εμπροσθια πτέρυγα και δύο κόκκινες ή κοκκινοπορτοκαλί κηλίδες στην κάθε οπίσθια πτέρυγα. Οι κτυπητές κόκκινες κηλίδες-μάτια ποικίλλουν σε μέγεθος και μορφή αναλόγως με την τοποθεσία, ενώ το χρώμα τους μπορεί εύκολα να ξεθωριάσει από το ηλιακό φως, οπότε στα γηραιότερα άτομα του είδους εμφανίζονται περισσότερο πορτοκαλί. Οι πτέρυγες είναι αστραφτερές, με ημιδιαφανείς άκρες, ενώ μερικές πεταλούδες είναι πιο σκούρες (σφραγισμελανιστικές), φαινόμενο συνηθισμένο σε πολλά λεπιδόπτερα. Οι κάμπιες έχουν βελούδινο μαύρο χρώμα με πορτοκαλί-κόκκινες κηλίδες στα πλευρά τους.Συγγενικά είδη του «Απόλλωνα» μπορούν να βρεθούν σε όλο τον κόσμο: Η παρνάσσιος μνημοσύνη (Parnassius mnemosyne) ζει σε κοιλάδες, ενώ ο μικρός Απόλλων (Parnassius phoebus) στα πιο ψηλά βουνά. Στο δεύτερο είδος ξεχωρίζουν έντονα οι μαύρες και άσπρες κεραίες, ενώ έχει από δύο κόκκινες κηλίδες κοντά στην κορυφή των εμπρόσθιων πτερύγων. Η δραστική κλιματική αλλαγή της Πλειστόκαινης περιόδου επέφερε τον διαχωρισμό του πληθυσμού του είδους, γεγονός που με τη σειρά του διεδραμάτισε ρόλο στη δημιουργία των χρωματικών ποικιλιών του. Το Parnassius apollo διαχωρίσθηκε και απομονώθηκε στην Ευρασία κατά την εποχή των παγετώνων. Οι μεγάλοι παγετώνες δημιούργησαν φυσικούς φραγμούς μεταξύ διαφορετικών περιοχών, σταματώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ ομάδων του πληθυσμού. Μέσα πάντως σε αυτές τις περιοχές οι πεταλούδες μετανάστευσαν προς τα δυτικά, σε περιοχές της νότιας Ευρώπης, όπου εγκαταστάθηκαν και αναπαράχθηκαν. Μέσα σε όλους αυτούς τους επιμέρους απομονωμένους πληθυσμούς υπάρχει επίσης ποικιλομορφία στο γονίδιο του χρώματος των πτερύγων. Υπάρχει ποικιλομορφία και στο μέγεθος ανάμεσα στους απομονωμένους πληθυσμούς. Οι μεγαλύτεροι διαχωρισμένοι πληθυσμοί αποκαλούνται μεταπληθυσμοί (metapopulations) και μαζί με τους μικρότερους υποπληθυσμούς δημιουργούν ένα σύστημα «ηπείρου-νησίδων». Ο Parnassius apollo μπορεί να μεταναστεύσει από ενδιαιτήματα και να δημιουργήσει έτσι μια παραλλαγή σε κάθε απομονωμένο πληθυσμό. Νέες περιβαλλοντικές πιέσεις οδηγούν στην επιλογή καταλληλότερης χρωματικής παραλλαγής μέσα σε αυτούς τους απομονωμένους πληθυσμούς. Αυτή η ποικιλομορφία συσχετίζεται με την εξαφάνιση. Σε περιβάλλοντα μεγάλης ποικιλομορφίας υπάρχει αιτία για εξαφάνιση σε μεγαλύτερους αριθμούς ατόμων, όπως π.χ. στις ελβετικές Άλπεις. Μία από τις πιθανές αιτίες εξαφανίσεως είναι το θερμότερο κλίμα. Για το υποείδος P. apollo rubidus έχει γραφεί ότι είναι ένας «ατυπικός παγετωνικός εισβολέας» και ότι με τη θέρμανση του κλίματος σε ορεινές περιοχές η πεταλούδα αυτή δεν θα προλάβει να προσαρμοσθεί σε ένα μη άνετο περιβάλλον. Το είδος αναπαράγεται μία φορά. Οι ώριμες πεταλούδες παρατηρούνται να πετούν από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο, τρεφόμενες με το νέκταρ λουλουδιών. Κατά το ζευγάρωμα τα αρσενικά αποθέτουν στην κοιλιά των θηλυκών ένα ζελατινώδες έκκριμα, που ονομάζεται σφραγίς, το οποίο αποτρέπει το θηλυκό από το να ζευγαρώσει δεύτερη φορά στη ζωή του. Τα θηλυκά γεννούν αυγά που είναι ανθεκτικά στο κρύο του χειμώνα και εκκολάπτονται μόλις ζεστάνει ο καιρός την άνοιξη του επόμενου έτους. Οι κάμπιες που βγαίνουν τρέφονται με φυτά του γένους Sedum, του είδους Hylotelephium caucasicum και ειδών άγριου αμάραντου. Όταν η κάμπια αναπτυχθεί πλήρως, κατεβαίνει στο έδαφος και σχηματίζει ένα χαλαρό κουκούλι, από το οποίο μετά τη μεταμόρφωση ξεπροβάλλει η ώριμη πεταλούδα. Ο παρνάσσιος Απόλλων έχει μια σειρά αμυντικών στρατηγικών κοινών με αρκετά άλλα είδη πεταλούδας. Για όσο καιρό βρίσκεται ανάμεσα στα φυτά, η κάμπια καμουφλάρεται από το μαύρο χρώμα της, συγχεόμενη με σκιά, ωστόσο οι σειρές πορτοκαλί κηλίδων που αναπτύσσει στα πλευρά της όταν μεγαλώσει μειώνουν κατά πολύ την ικανότητά της να περνά απαρατήρητη. Εκτός από το καμουφλάζ, η προνύμφη παρουσιάζει και μυλεριανό μιμητισμό με ένα είδος μυριάποδου, το Glomeris guttata. Αμφότερα τα έντομα φέρουν τις ίδιες πορτοκαλί κηλίδες και έχουν μαύρο σώμα, ενώ μοιράζονται το ίδιο ενδιαίτημα. Τα μυριάποδα εκκρίνουν μια άσχημη οσμή για να απωθούν τους θηρευτές τους.Και μετά την ολοκλήρωση της μεταμορφώσεώς της η πεταλούδα είναι εφοδιασμένη με αμυντικούς μηχανισμούς. Ο πλέον ευδιάκριτος είναι οι παρόμοιες με μάτια κηλίδες στις πτέρυγες. Υπάρχουν τρεις βασικές υποθέσεις σχετικώς με τη χρησιμότητά τους: μοιάζουν με τα μάτια κάποιου μεγαλύτερου ζώου, εχθρού του θηρευτή της πεταλούδας, προκειμένου να τον τρομάξουν, προσελκύουν την προσοχή του θηρευτή σε λιγότερο ζωτικά μέρη του σώματος της πεταλούδας, ή απλώς εκπλήσσουν τον θηρευτή.Μια άλλη μορφή άμυνας είναι η γεύση της πεταλούδας, που όπως και της πεταλούδας «μονάρχη», είναι αποκρουστική. Φαίνεται ότι την παίρνει από το φυτό όπου συχνάζει, το είδος Sedum stenopetalum: υπάρχει μια πικρή χημική ένωση, το κυανογλυκοσίδιο σαρμεντονσίνη, που έχει ανιχνευθεί τόσο στην πεταλούδα, όσο και στο φυτό. Υπάρχει πολύ υψηλότερη συγκέντρωση σαρμεντοσίνης στις πτέρυγες από ό,τι στο υπόλοιπο σώμα. Ωστόσο, ένας συνηθισμένος θηρευτής, η νεροκελάδα (Anthus spinoletta), έχει μάθει πώς να αποφεύγει το χειρότερο: το πουλάκι αυτό έχει παρατηρηθεί ότι κόβει τις πτέρυγες και τρώει μόνο το σώμα του «Απόλλωνα». Ο παρνάσσιος Απόλλων παρουσιάζει ενδιαφέρον για τους εντομολόγους εξαιτίας της ποικιλίας των υποειδών του, κάποια από τα οποία περιορίζονται σε μία μόνο συγκεκριμένη για το καθένα κοιλάδα των Άλπεων. Συλλέγεται επίσης εδώ και αιώνες από συλλέκτες («κυνηγούς πεταλούδων»), που αποσκοπούν να έχουν στη συλλογή τους όσο το δυνατό περισσότερα υποείδη και παραλλαγές του. Αν και η υπερβολική συλλογή πιστεύεται ότι έχει προκαλέσει μείωση πληθυσμού σε ορισμένες περιοχές, όπως στην Ισπανία και την Ιταλία, η απώλεια ενδιαιτημάτων θεωρείται πολύ σημαντικότερη απειλή για την επιβίωση του είδους. Φυτείες κωνοφορων και υποχώρηση του κατάλληλου ενδιαιτήματος προς όφελος των καλλιεργειών και των οικιστικών αναπτύξεων, έχουν μειώσει τη φυσική κατοικία του παρνάσσιου Απόλλωνα. Η κλιματική αλλαγή και η όξινη βροχή έχουν επίσης θεωρηθεί υπαίτιες για τη μείωση των πληθυσμών του είδους στη Σκανδιναβία. Τα αυτοκίνητα έχουν επίσης αναφερθεί ως αιτία θανάτου των πεταλούδων.Στη Φινλανδία ο παρνάσσιος Απόλλων υπήρξε ένα από τα πρώτα χρονικώς είδη εντόμων που ανακηρύχθηκε κινδυνεύον, καθώς οι πληθυσμοί του εκεί και στη Σουηδία μειώθηκαν εντυπωσιακά τη δεκαετία του 1950. Η αιτία παραμένει άγνωστη, αλλά πιστεύεται ότι η μείωση οφειλόταν σε κάποια ασθένεια. Στη Σουηδία το είδος συναντάται πλέον μόνο σε περιοχές με ασβεστολιθικά εδάφη, γεγονός που υποδεικνύει ότι η μείωση θα μπορούσε να οφείλεται στην όξινη βροχή.Σήμερα υπάρχουν νόμοι προστασίας του παρνάσσιου Απόλλωνα σε πολλές χώρες, π.χ. στο Λίχτενσταϊν, την Τσεχία, την Τουρκία και την Πολωνία. Το είδος περιλαμβάνεται στον Κατάλογο Απειλούμενων Ειδών της IUCN και στο Παράρτημα ΙΙ της CITES. Ωστόσο, οι παραπάνω νόμοι εστιάζουν στην προστασία των ατόμων της πεταλούδας και όχι του ενδιαιτήματός τους, οπότε μπορεί να είναι πολύ λίγο ωφέλιμοι στην αντιμετώπιση του μεγαλύτερου από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πληθυσμοί της. Ορισμένα ευρωπαϊκά υποείδη παρουσιάζουν σήμερα ανησυχητική μείωση των αριθμών, που αποδίδεται κυρίως στην απώλεια ενδιαιτήματος, τη ρύπανση του αέρα (που επηρεάζει τα φυτά από τα οποία τρέφεται η πεταλούδα) και τη συλλογή της από συλλέκτες. Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι το είδος είναι περισσότερο τρωτό στους θηρευτές του επειδή περνά δύο ολόκληρα χρόνια στο στάδιο της κάμπιας. Φωτογραφίες στο Lepiforum.de Pierre Capdeville: Les races géographiques de Parnassius apollo, 191 σελίδες, 26 πίνακες και χάρτες, 24 έγχρωμες πλάκες, εκδ. Sciences Nat, Venette 1978-1980 Xavier Mérit & Véronique Mérit: «Les Parnassius de France», κείμενα Xavier Mérit-Véronique Mérit & Henri Descimon, χάρτες και φωτογραφίες στη φύση των Luc Manil, Xavier Mérit και Bernard Turlin, Bulletin des Lépidoptéristes parisiens, τόμος 15, n°33 (θεματικό τεύχος), Παρίσι 2006 (56 σελ.) Edwin Möhn: Schmetterlinge der Erde, Butterflies of the world Part 23 Papilionidae XII. Parnassius apollo. Επιμ. Erich Bauer & Thomas Frankenbach Keltern, Hillside Books, Canterbury 2005 Jean-Claude Weiss: The Parnassiinae of the World, Hillside Books, Canterbury 2005. [1] Αρχειοθετήθηκε 2008-08-20 στο Wayback Machine..	Ο παρνάσσιος Απόλλων (Parnassius apollo) είναι είδος μεγάλης πεταλούδας, που πήρε την ονομασία του από τον αρχαίο θεό Απόλλωνα. Η ομορφιά και τα πολλά σπάνια υποείδη του προκαλούν εδώ και αιώνες το ενδιαφέρον των συλλεκτών πεταλούδων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD
Γερμανικός ποιμενικός	Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα επιμειξίας τριών διαφορετικών τύπων γερμανικών ποιμενικών του 19ου αιώνα: α. του ποιμενικού της βόρειας φυλής, β. του ποιμενικού της νότιας φυλής και τέλος γ. του ποιμενικού της Θουριγγίας. Το τελευταίο έπαιξε και το σημαντικότερο ρόλο στην τελική διαμόρφωση του πρώτου λυκόσκυλου. Πρόκειται για σχετικά καινούρια φυλή, με τις ρίζες του να χρονολογούνται στο 1899. Η λαοφιλής ονομασία «λυκόσκυλο» ή ενίοτε ακόμα και «λύκος» σκέτο, προήλθε από μια πειραματική ανάμειξη ανάμεσα σε λύκο και σκύλο που έκαναν επιστήμονες το έτος 1920. Όμως, τα πρώτα σκυλιά αυτής της ανάμειξης ήταν τόσο άγρια που δεν μπορούσαν να γίνουν οικόσιτα. Το σημερινό «λυκόσκυλο» έχει δημιουργηθεί από επιλεκτική αναπαραγωγή των πιο «ήρεμων» σκυλιών. Μαζί με το Χάσκυ, θεωρείται ως το ένα από τα δύο είδη σκύλων με την εντονότερη εμφανισιακή ομοιότητα με τον λύκο. Ο Γερμανικός Ποιμενικός έχει διαστάσεις: ύψος: αρσενικό 60-65 εκατοστά / θηλυκό 53-60 εκατοστά (στο ακρώμιο, κοντά στον αυχένα). μήκος: μεγαλύτερο κατά 10-17% του ύψους του. βάρος: αρσενικό 30-40 κιλά / θηλυκό 22-32 κιλά. μέση διάρκεια ζωής: 9,7 - 10 έτη. Επιβάλλεται το τρέξιμο 3 χιλιομέτρων καθημερινά, αλλιώς υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στον χαρακτήρα του.Τα χρώματα του τριχώματος είναι μαύρο με πυρόξανθο ή μαυριδερό με πυρόξανθο, ενίοτε και εντελώς μαύρο, ακόμα και μαυριδερό με λευκό ή λευκό. Η φροντίδα του, ανάλογα με την τρίχα του, είναι κανονική έως χρονοβόρα. Τα αυτιά του είναι πάντα όρθια (ποτέ κρεμαστά). Ο Γερμανικός Ποιμενικός διαθέτει οξυδέρκεια, ευλυγισία (σε αναλογία με το βάρος του), αλλά και ταχύτητα χτυπημάτων (δαγκώματα), σε συνδυασμό με σταυρωτά δόντια («ψαλίδια») που του προσδίδουν εξαιρετικά ισχυρό δάγκωμα. Επιπλέον, εκπαιδεύεται εύκολα για μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων, ενώ έχει και ιδιαίτερα υψηλή νοημοσύνη και θεωρείται επίσημα το τρίτο εξυπνότερο είδος (ράτσα) σκύλου, πίσω μόνο από τον Σκωτσέζικο Ποιμενικό (Μπόρντερ κόλεϊ) και το Κανίς (Poodle).Για τους λόγους αυτούς, δεν είναι τυχαίο ότι ο γερμανικός ποιμενικός χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια των A’ και B’ παγκόσμιων πολέμων, όπως και το ότι χρησιμοποιείται και σήμερα από το στρατό και την αστυνομία, σχεδόν όλων των κρατών του πλανήτη (σε γήπεδα, ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών και εκρηκτικών υλών, φύλαξη στρατοπέδων, εντοπισμό τραυματιών σε ερείπια κ.α.). Επιπρόσθετα, είναι ικανός και ως οδηγός και σύντροφος τυφλών, με μεγάλη σχετική δημοτικότητα. Το ζώο έχει τη δυνατότητα να ζει στα πλαίσια μιας οικογένειας ανθρώπων, αφού ενσωματώνεται εύκολα και γρήγορα γίνεται πλήρες μέλος της. Έχει πολύ καλές σχέσεις με τα παιδιά. Ταυτόχρονα είναι και πολύ καλός φύλακας. Ο γερμανικός ποιμενικός έχει μεγάλη ευκολία στο να προσαρμόζεται στην εκάστοτε ψυχική διάθεση του αφεντικού του. Πιστός, ειλικρινής, έξυπνος και παρατηρητικός, ο γερμανικός ποιμενικός, όπως προαναφέρθηκε, εκπαιδεύεται εύκολα και θεωρείται ως μία από τις πιο έξυπνες ράτσες σκύλων. Επίσης, λόγω των ιδιοτήτων του, ανήκει στις πλέον δημοφιλείς ράτσες παγκοσμίως και μάλιστα σύμφωνα με τις στατιστικές του Αμερικανικού Συνδέσμου Κυνοτρόφων (αγγλικά: American Kennel Club), είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές είδος σκύλου τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι ασυνήθιστα ευφυής και πολύ πιστός, υπάκουος, γενναίος, και προστατευτικός. Είναι γνωστός για την τόλμη του, αλλά δεν είναι καθόλου εχθρικός ή επιθετικός. Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι ένας αφοσιωμένος σκύλος και είναι ιδανικός για σύντροφος, αλλά και για φύλακας. Ο Γερμανικός ποιμενικός μπορεί να προσαρμοστεί σε πολλούς διαφορετικούς τρόπους ζωής. Ο Γερμανικός Ποιμενικός είναι ένας εδαφικά κυριαρχικός σκύλος, πράγμα που τον καθιστά στις ράτσες που είναι μάλλον απίθανο να τρέξουν μακριά από έναν καυγά. Δεν είναι φιλικός προς τους ξένους και θα σταματήσει τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Ο Γερμανικός Ποιμενικός Σκύλος τα πάει καλά με τα παιδιά και με τα άλλα ζώα, με την προϋπόθεση ότι έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά, αλλά δεν προτιμά τη συντροφιά των άλλων σκύλων. Roy & Clarissa Allan, «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑΣ: Γερμανικός Ποιμενικός», Εκδόσεις Ι. Καρακώτσογλου 1996.	Ο Γερμανικός ποιμενικός (γερμανικά: Deutscher Schäferhund, αγγλικά: German Shepherd) είναι ράτσα σκύλου, γνωστή στην καθημερινότητα ως λυκόσκυλο. Χρησιμοποιείται ως σκύλος φύλακας και ως ποιμενικό. Λόγω της δύναμής του, χρησιμοποιείται από την αστυνομία παγκοσμίως.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82
Βλάντισλαφ του Μπύτομ	Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Καζιμίρ δούκα του Μπύτομ, Οπόλε και της Ελένης, ίσως κόρης του Λέοντα A΄ της Γαλικίας. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1308 τη Βεατρίκη των Ασκάνια (π.1270-1316), κόρη του Όθωνα Ε΄ μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Ζάλτσβεντελ και είχε τέκνα: Καζιμίρ π.1312-1347, δούκας του Κόζλε. Ευφημία π.1313;-1378, παντρεύτηκε τον Κορράδο Α΄ των Πιαστ-Σιλεσίας-Γκλόγκουφ δούκα της Ολεσνίτσα, Ζάγκαν, Στσινάβα, Γκνιέζνο, Κάλις.Το 1328 ο Βλαντύσλαφ έκανε δεύτερο γάμο, με τη Λουντγκάρντα (π.1310-1362), κόρη του Ερρίκου Β΄ κυρίου του Μεκλεμβούργου και είχε τέκνα: Αγνή π.1328-1362, ηγουμένη στο αββαείο της Τσεμπνίτσα. Αικατερίνη 1329/30-1377 ή μετά, ηγουμένη στο αββαείο της Τσεμπνίτσα. Μπολέσλαφ 1330-1355, δούκας του Κόζλε, Μπύτομ. Βεατρίκη π.1335-1364, παντρεύτηκε το 1357 τον Μπέρτολντ κόμη του Χάτντεγκ. Ελέντσα απεβ. 1339, μοναχή στο Ρατσίμπους. ένας γιος 1337-1355, απεβ. 18 ετών. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.	Ο Βλαντύσλαφ, πολων. Władysław bytomski (1277/83 - 8 Σεπτεμβρίου 1352) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν δούκας του Κόζλε (1303-34), του Μπύτομ (από το 1316), του Τόσεκ (από το 1329) και του Σιβίες (1328-37).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%86_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%BC
Σανέλ Γιάχιτς	Γεννήθηκε στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα τμήματα υποδομής της Ρασίνγκ Στράσμπουργκ και ακολούθως της Σοσό προτού μεταπηδήσει στη Βοσνία και στη Ζελέσνιτσαρ (ντεμπούτο στο βοσνιακό πρωτάθλημα στον αγώνα Žepče - Ζελέσνισταρ 1:1 στις 4.8.2002) με την οποία αναδείχτηκε πρωταθλητής Βοσνίας. Πρόκειται για πολυσύνθετο παίκτη που μπορεί και αγωνίζεται σε διάφορες θέσεις της άμυνας, άλλοτε ως δεξί μπακ, άλλοτε ως κεντρικός αμυντικός ή αμυντικός μέσος ενώ έχει παίξει και στη θέση του ακραίου επιθετικού ή του σέντερ φορ. Έχει ύψος 1.85 μ και βάρος 85 κιλά, ενώ διακρίνεται για την έφεση του στην εκτέλεση στημένων φάσεων (φάουλ, πέναλτι, κόρνερ). Χάρη στις εντυπωσιακές του εμφανίσεις με τη Ζελιέσνιτσαρ, κινήθηκαν για την απόκτησή του Ισπανικές ομάδες και το καλοκαίρι του 2003 μεταπήδησε στη Λας Πάλμας (Β' Εθνική Ισπανίας) όπου παρέμεινε μέχρι το 2005. Επόμενος σταθμός του η επίσης ισπανική Μέριδα (Γ' Εθνική Ισπανίας) και το καλοκαίρι του 2006 επέστρεψε στη Ζελιέσνιτσαρ. Στο χαμηλής δυναμικότητας Βοσνιακό Πρωτάθλημα, αν και μη αγωνιζόμενος ως επιθετικός, διακρίθηκε για την εκτελεστική του δεινότητα, φτάνοντας να πετύχει χατ-τρικ στον αγώνα κυπέλλου Ζελέζνιτσαρ-FK Modriča 3-2, τον Νοέμβριο του 2007 αλλά και συνολικά 12 γκολ σε 15 εμφανίσεις στο πρώτο μισό της αγωνιστικής σεζόν 2007-08. Τον Νοέμβριο του 2007, εκπληρώθηκε ένα παιδικό του όνειρο, καθώς κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα της Βοσνίας στον εκτός έδρας αγώνα της χώρας του εναντίον της Τουρκίας για τα προκριματικά του Euro 2008. http://www.national-football-teams.com/v2/player.php?id=27010 - Προφίλ.	Ο Σανέλ Γιάχιτς (Sanel Jahić, 10 Δεκεμβρίου 1981) είναι Βόσνιος ποδοσφαιριστής, διεθνής με την Εθνική Ελπίδων της Βοσνίας. Υπήρξε επί σειρά ετών ποδοσφαιριστής στη Βοσνιακή Ζελιέσνιτσαρ του Σαράγιεβο και μεταγράφηκε τον Ιανουάριο του 2008 στον Άρη Θεσσαλονίκης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%87%CE%B9%CF%84%CF%82
Πρωκτολειχία	Η απόλαυση για το πρόσωπο που πραγματοποιεί την πράξη βασίζεται στην πράξη αυτή καθαυτή. Ο πρωκτός έχει σχετικά ψηλή συγκέντρωση νευρικών απολήξεων και μπορεί να είναι ερωτογόνος ζώνη, έτσι ο δέκτης μπορεί να ερεθίζεται ερωτικά από την πράξη. Ο δέκτης θεωρείται ο παθητικός σύντροφος, ενώ ο δότης είναι ο ενεργητικός. Η πρωκτολειχία μπορεί να πραγματοποιείται σαν προκαταρτικό, να προηγείται του "δακτύλου" ή του πρωκτικού σεξ ή να πραγματοποιείται από μόνη της. Έρευνες έχουν δείξει πως η πρωκτολειχία είναι σπάνια σε σεξουαλικές πράξεις ανάμεσα σε γυναίκες μόνο. Η πρωκτολειχία μπορεί πραγματοποιηθεί με διάφορες τεχνικές που συμπεριλαμβάνουν το φιλί ή το γλείψιμο. Επίσης μπορεί να συμπεριλαμβάνει τη γλώσσα να μετακινείται γύρω από την άκρη του πρωκτού ή εντός αυτού. Η πρωκτολειχία μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορες σεξουαλικές στάσεις, όπως με τον παθητικό σύντροφο σε "doggy position", σε ιεραποστολική στάση ή σε στάση 69. Η πρωκτολειχία έχει πιθανούς σεξουαλικούς κινδύνους που προκύπτουν από την στοματική επαφή με ανθρώπινα κόπρανα. Ασθένειες που μπορούν να μεταδοθούν με αυτή την οδό αποτελούν η Σιγκέλωση (βακτηριακή λοίμωξη), ιογενείς λοιμώξεις όπως ηπατίτιδα Α, ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, πολιομυελίτιδα, εκδηλώσεις του ιού HPV και του ιού του έρπητα, παρασιτικές λοιμώξεις, όπως και λοιμώξεις από χλαμύδια, γαστρεντερίτιδα, γονόρροια και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα Η επαφή του στόματος με τα γεννητικά όργανα, μετά την πρωκτολειχία, μπορεί να μεταφέρει το βακτήριο Escherichia coli ("E. coli") στην ουρήθρα, προκαλώντας ουρολοίμωξη. Το HIV/AIDS δεν πιστεύεται ότι μεταδίδεται εύκολα με αυτό τον τρόπο.Η πρωκτολειχία με πολλούς ερωτικούς συντρόφους αυξάνει το ρίσκο που συνδέεται με την συγκεκριμένη πράξη. Οι κανόνες ασφαλούς σεξ συμπεριλαμβάνουν τον καλό καθαρισμό της πρωκτικής περιοχής πριν την έναρξη της πρωκτολειχίας, ώστε να μειώσει το ρίσκο μετάδοσης παθογόνων οργανισμών από τα κόπρανα. Ένα κλύσμα μπορεί να μειώσει περισσότερο το ρίσκο μετάδοσης. Το οδοντικό προφυλακτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μειωθεί περισσότερο τον κίνδυνο μετάδοσης και, επίσης η αποφυγή στοματικού έρωτα (στοματικο-γεννητικών οργάνων) μετά την πρωκτολειχία.Η ύπαρξη πληγών στο στόμα, στα γεννητικά όργανα, στα ούλα, αυξάνουν την πιθανότητα μετάδοσης σεξουαλικού νοσήματος. Το καθάρισμα των δοντιών και η βρώση τσιπς (πατατάκια) προκαλούν μικροτραυματισμούς στο στόμα, και αυξάνουν τον κίνδυνο μετάδοσης. Η βίαια και εξαναγκασμένη πρωκτολειχία έχει υπάρξει σαν τρόπος εξευτελισμού και τιμωρίας, συνήθως ανάμεσα σε φυλακισμένους. Η συγκεκριμένη πρακτική περιγράφεται στο βιβλίο "30 χρόνια πόλεμος" από τον Γκρίμελσχαουζεν.	Πρωκτολειχία ονομάζεται η στοματική και πρωκτική σεξουαλική πράξη κατά την οποία ένα άτομο ερεθίζει τον πρωκτό του άλλου, χρησιμοποιώντας το στόμα του, συμπεριλαμβανομένου των χειλιών, της γλώσσας ή των δοντιών. Λέγεται και πρωκτο-στοματική ή στοματικο-πρωκτική επαφή. Στην αργκό χρησιμοποιείται η λέξη γλειφοκώλι. Μπορεί να πραγματοποιηθεί από άτομα κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού είτε για σεξουαλική απόλαυση είτε σαν μορφή ερωτικού εξευτελισμού.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%87%CE%AF%CE%B1
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 1997	Οι νικητές κάθε κατηγορίες εμφανίζονται με έντονους χαρακτήρες στην κορυφή της κατηγορίας. Τιτανικός Καλύτερα δε γίνεται Άντρες με τα όλα τους Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τζέιμς Κάμερον - Τιτανικός Ατόμ Εγκογιάν - Το γλυκό πεπρωμένο Πίτερ Κατάνεο - Άντρες με τα όλα τους Γκας Βαν Σαντ - Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Κέρτις Χάνσον - Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τζακ Νίκολσον - Καλύτερα δε γίνεται Ρόμπερτ Ντιβάλ - Ο απόστολος Πίτερ Φόντα - Το χρυσάφι του Οδυσσέα Ματ Ντέιμον - Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Ντάστιν Χόφμαν - Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος Έλεν Χαντ - Καλύτερα δε γίνεται Έλενα Μπόναμ Κάρτερ - Τα φτερά της αγάπης Τζούλι Κρίστι - Συζυγικά παραστρατήματα Κέιτ Γουίνσλετ - Τιτανικός Τζούντι Ντεντς - Η μεγαλειοτάτη κυρία Μπράουν Ρόμπιν Γουίλιαμς - Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Ρόμπερτ Φόρστερ - Jackie Brown Άντονι Χόπκινς - Άμισταντ Μπαρτ Ρέυνολντς - Ξέφρενες νύχτες Γκρεγκ Κινίαρ - Καλύτερα δε γίνεται Κιμ Μπέισινγκερ - Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τζόαν Κιούζακ - In & Out Μίνι Ντράιβερ - Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Γκλόρια Στιούαρτ - Τιτανικός Τζούλιαν Μουρ - Ξέφρενες νύχτες Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ – Ματ Ντέιμον & Μπεν Άφλεκ Καλύτερα δε γίνεται – Μαρκ Άντρους & Τζέιμς Λ. Μπρουκς Ξέφρενες νύχτες – Πολ Τόμας Άντερσον Άντρες με τα όλα τους – Σάιμον Μπόφοϊ Διαλύοντας τον Χάρι – Γούντι Άλεν Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό – Μπράιαν Χένγκελαντ & Κέρτις Χάνσον Ντόνι Μπράσκο – Πολ Ατανάσιο Το γλυκό πεπρωμένο – Ατόμ Εγκογιάν Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος – Ντέιβιντ Μάμετ & Χίλαρι Χένκιν Τα φτερά της αγάπης – Χοσεΐν Αμινί Μοιραίος χαρακτήρας (Karakter) ( Ολλανδία) Beyond Silence (Jenseits der Stille) ( Γερμανία) Τέσσσερις μέρες του Σεπτέμβρη (O Que É Isso, Companheiro?) ( Βραζιλία ) Secrets of the Heart (Secretos del corazón) ( Ισπανία) Ο Κλέφτης ( Ρωσία) The Long Way Home 4 Little Girls Ayn Rand: A Sense of Life Colors Straight Up Waco: The Rules of Engagement A Story of Healing Alaska: Spirit of the Wild Amazon Family Video Diaries: Daughter of the Bride Still Kicking: The Fabulous Palm Springs Follies Visas and Virtue Dance Lexie Dance It's Good to Talk Sweethearts? Wolfgang Geri's Game Famous Fred The Old Lady and the Pigeons Redux Riding Hood Rusalka Τιτανικός – Τζέιμς Χόρνερ Άμισταντ – Τζον Γουίλιαμς Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ – Ντάνι Έλφμαν Kundun – Φίλιπ Γκλας Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό – Τζέρυ Γκόλντσμιθ Άντρες με τα όλα τους – Αν Ντάντλεϊ Αναστασία – Μουσική:Στίφεν Φλάχερτι, Λυρικά:Λιν Άρενς, Σκορ ορχήστρας: Ντέιβιντ Νιούμαν Καλύτερα δε γίνεται – Χανς Ζίμερ Οι Άνδρες με τα Μαύρα – Ντάνι Έλφμαν Ο Γάμος Του Καλύτερού Μου Φίλου – Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ "My Heart Will Go On" από Τιτανικός "Go the Distance" από Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο "Journey to the Past"" από Αναστασία "How Do I Live" από Απόδραση στον αέρα "Miss Misery" από Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Τιτανικός Αδίστακτα πρόσωπα Το Πέμπτο Στοιχείο Τιτανικός Αδίστακτα πρόσωπα Επαφή Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Air Force One Τιτανικός Kundun Γκάτακα Οι Άνδρες με τα Μαύρα Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τιτανικός Kundun Άμισταντ Τα Φτερά της Αγάπης Οι Άνδρες με τα Μαύρα Τιτανικός Η Μεγαλειότατη κυρία Μπράουν Τιτανικός Άμισταντ Kundun Τα Φτερά της Αγάπης Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τιτανικός Air Force One Καλύτερα δε γίνεται Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό Τιτανικός Ο Χαμένος Κόσμος: Jurassic Park Στρατιώτες του σύμπαντος Academy Honorary Award Στάνλεϊ Ντόνεν Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά)	Η 70ή Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τίμησε τις καλύτερες επιδόσεις στο χώρο του κινηματογράφου για το έτος 1997, έλαβε χώρα στις 23 Μαρτίου 1998. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Κόντακ στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνιας και την παρουσίαση ανέλαβε για έκτη φορά ο Μπίλυ Κρίσταλ.. Στην αμερικανική τηλεόραση μεταδόθηκαν από το δίκτυο ABC.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_1997
Πεπ Μπιέλ	Πρωτάθλημα Δανίας: 2021-22 Πρώτος σε ασσιστ στο Conference League 2021-22 Πολυτιμότερος παίκτης της Κοπεγχάγης 2021-22 Πολυτιμότερος παίκτης στο Πρωτάθλημα Δανίας 2021-22 Μέλος της Καλύτερης Εντεκάδας στο Πρωτάθλημα Δανίας 2021-22 Πολυτιμότερος παίκτης του μήνα στο Πρωταθλήμα Δανίας τόν Αύγουστο 2021 Πολυτιμότερος παίκτης του μήνα στο Πρωταθλήμα Ελλάδας τον Σεπτέμβριο του 2022 Προφίλ Πεπ Μπιέλ στο BDFutbol (Αγγλικά) Προφίλ Πεπ Μπιέλ στο Soccerway	Ο Πεπ Μπιέλ Μας Χαούμε (Ισπανικά: Pep Biel Mas Jaume, 5 Σεπτεμβρίου 1996) είναι Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός μέσος και δεξιός εξτρέμ στην Super League για τον Ολυμπιακό Πειραιώς	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%80_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AD%CE%BB
Αβραάμ Αλιχάνοφ	Γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1904 στο κυβερνείο Ελιζαβετπόλ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σημερινή Γκαντζά στο Αζερμπαϊτζάν), από οικογένεια Αρμένιων. Ο πατέρας του ήταν οδηγός τρένου. Το 1928 αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο του Λένινγκραντ. Εκείνη την εποχή ρωσοποίησε το επίθετό του από Αλιχανιάν σε Αλιχάνοφ. Ο μικρότερος αδελφός του, ο Αρτέμ Αλιχανιάν, έγινε φυσικός. Το 1941 έλαβε το Βραβείο Στάλιν. Πέθανε στη Μόσχα στις 8 Δεκεμβρίου 1970, σε ηλικία 66 ετών και θάφτηκε στο νεκροταφείο Νοβοντεβίτσι. Από το 1927 έως το 1941 ο Αλιχάνοφ εργάστηκε στο ινστιτούτο Ιόφ. Στη συνέχεια συμμετείχε στη δημιουργία του πρώτου σοβιετικού κυκλοτρονίου (υπό την καθοδήγηση και από κοινού με τους Ιγκόρ Κουρτσατόφ και Τζορτζ Γκάμοφ). Το 1934, ο Αλιχάνοφ ξεκίνησε έρευνα σχετικά με τη ραδιενέργεια και τη ραδιενεργό ακτινοβολία. Το 1934, με τον Α.Ι. Αλιχανιάν και τον Μ.Σ. Κοζοντάγιεφ, ανακάλυψε και μελέτησε το φαινόμενο της εκπομπής ζευγών ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων από διεγερμένους πυρήνες. Το 1935, με τον Αλιχανιάν, καθιέρωσε την εξάρτηση των β-φάσεων από τον ατομικό αριθμό ενός στοιχείου. Το 1936, σε συνεργασία με τους Αλιχανιάν και Λ. Α. Αρτσίμοβιτς, επιβεβαίωσε πειραματικά το νόμο της διατήρησης της ορμής στην εξολόθρευση των ζευγαριών. Η έρευνα που ξεκίνησε από τους Αλιχάνοφ, Αλιχανιάν και Σ. Ι. Νικίτιν οδήγησε στην ανακάλυψη ενός ρεύματος γρήγορων πρωτονίων σε κοσμικές ακτίνες το 1939. Το 1949 ο Αλιχάνοφ ίδρυσε τον πρώτο πυρηνικό αντιδραστήρα στην ΕΣΣΔ. Το 1961, μαζί με τον Β.Β. Βολιμίρσκι και άλλους, έχτισε τον πρώτο επιταχυντή στην ΕΣΣΔ με έντονη εστίαση και ενέργεια 7GeV (1 GeV = 1 δισεκατομμύριο eV). Υπό την κατεύθυνση του Αλιχάνοφ, καταρτίστηκε ένα σχέδιο και ξεκίνησε η κατασκευή ενός επιταχυντή με χωρητικότητα 70GeV. Έλαβε το Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ το 1941, το 1948 και το 1953. Το 1954 ορίστηκε ως Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Του απονεμήθηκαν δύο Τάγματα του Λένιν και το Τάγμα του Κόκκινου Λάβαρου της Εργασίας. Την 1η Δεκεμβρίου 1945 οργάνωσε το εργαστήριο αριθ. 3 του σοβιετικού ατομικού εγχειρήματος στη Μόσχα, το οποίο αργότερα έγινε το Ινστιτούτο Θεωρητικής και Πειραματικής Φυσικής. Ήταν διευθυντής του ινστιτούτου μέχρι το 1968. A. P. Aleksandreov, B. V. Dzelepov. S. I. Nikitin and I. B. Kharition, “Pamiati Abrama Isaakovicha Alikhanova” (in memory of A. I. Alikhanov). in Uspekhi fizicheskikh nauk, 112 no. 3 (1974), 725–727: B. G. Gasparin. A. P. Grinberg, and V. J. Frenkel. A. I. Alikhanov v Fiziko-tekhnicheskon institute (A. I. Alikhanov in the physical-Technical Institute:Leningrad, 1986): A. P. Grinberg, “Gipoteza neitrino i novie podtverzhdaiushchii ee dannie” (Neutrino hypothesis and the new data that confirm it), in Uspekhi fizicheskikh nauk, 26, no. 2 (1944). 189: and “Positive Electrons from Lead Ejected by y-Rays.” in Nature, 133 (1934), 581. Armenian Concise Encyclopedia, Ed. by acad. K. Khudaverdian, Yerevan, 1990, Vol. 1, p. 90-91 Αβραάμ Αλιχάνοφ	Ο Αβραάμ Ισαχάκοβιτς Αλιχάνοφ (Αλιχανιάν, αρμενικά: Աբրահամ Իսահակի Ալիխանյան‎, 20 Φεβρουαρίου 1904 – 8 Δεκεμβρίου 1970) ήταν σοβιετικός αρμένιος φυσικός και ακαδημαϊκός της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. Ήταν ένας από τους επικεφαλής του σοβιετικού ατομικού εγχειρήματος. Το 1945 ίδρυσε και έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου Θεωρητικής και Πειραματικής Φυσικής. Είναι γνωστός ως ένας από τους πατέρες της Σοβιετικής σωματιδιακής φυσικής.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC_%CE%91%CE%BB%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86
Εγιαλέτι του Έγκερ	Το εγιαλέτι (αναφέρεται και ως πασαλίκι) του Έγκερ δημιουργήθηκε το 1596 και περιλάμβανε τμήματα της σημερινής Ουγγαρίας , της Σλοβακίας και της Σερβίας. Ο πληθυσμός της επαρχίας περιελάμβανε εθνοτικά και θρησκευτικά Σλοβάκους, Ούγγρους (που ζούσαν κυρίως στα βόρεια), Σέρβους (που ζούσαν κυρίως στον νότο), οι μουσουλμάνοι των διαφόρων εθνολογικά προελεύσεων (που ζούσαν κυρίως στις πόλεις), Εβραίων και Ρομά. Το εγιαλέτι περιλάμβανε τα ακόλουθα σαντζάκια: Σαντζάκι του Έγκερ Σαντζάκι του Σέγκεντ Σαντζάκι του Σόλνοκ Σαντζάκι του Σέκτσενι Σαντζάκι του Χάτβαν Σαντζάκι του Κερμάν Σαντζάκι του Νόβιγκραντ Σαντζάκι του Φιλάκοβο Dr. Dušan J. Popović, Srbi u Vojvodini, knjiga 1, Novi Sad, 1990.	Το εγιαλέτι του Έγκερ (οθωμανικά: ایالت اگیر, τουρκικά: Eyālet-i Egīr, σερβικά: Јегарски ејалет, ουγγρικά: Egri ejálet), ήταν διοικητική διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πρωτεύουσα του ήταν η πόλη Έγκερ της σημερινής Ουγγαρίας όπου οφείλει και το όνομα του.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε	Η ταινία μας μεταφέρει στον Μεσαίωνα, στην σκοταδιστική Ιταλία του 11ου αιώνα, ο Μπρανκαλεόνε Ντα Νόρτσα (Βιτόριο Γκάσμαν), γόνος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, ηγείται μιας ομάδας εξαθλιωμένων ανδρών (του γέρου συμβολαιογράφου Αμπακούκ (Κάρλο Πιζακάνε), του σωματώδους Πέκορο (Φόλκο Λούλι), του μικρού Τακόνε (Τζανλουίτζι Κρεσέντσι) και του Μάνγκολντ (Ούγκο Φανγκαρέτζι). Ο Μπρανκαλεόνε που είναι ένας άνδρας με ήθος, καλούς τρόπους και τρομερή ρητορική ικανότητα οδηγεί την ομάδα του σε μια σειρά από περιπέτειες ξεκινώντας από την κατάκτηση του φέουδου Αουροκάστρο. Στο δρόμο τους πρόκειται να αντιμετωπίσουν την πανούκλα, μια φιλήδονη χήρα, μια παρθένο και Σαρακηνούς Πειρατές. Στην ομάδα τους πρόκειται να προσαρτηθεί και ένας Βυζαντινός πρίγκιπας, ο Τεοφιλάτο Ντέι Λεόντσι (Τζιάν Μαρία Βολοντέ). Η κωμωδία αυτή του Μάριο Μονιτσέλι έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως το αριστούργημά του. Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο Μονιτσέλι σε συνεργασία με τους Ατζενόρε Ινκρότσι και Φούριο Σκαρπέλι, οι οποίοι εμπνεύστηκαν το στοιχείο της ταινίας που την κατέστησε μεγαλοφυή, τη χρήση δηλαδή μιας φανταστικής ιταλικής γλώσσας του Μεσαίωνα, η οποία δανείστηκε στοιχεία από τη λαϊκή και τη λόγια λατινική γλώσσα, καθώς και από τις διάφορες ιταλικές διαλέκτους. Σημαντική επίσης η φωτογραφία του Κάρλο Ντι Πάλμα που χαρίζει μερικές αξέχαστες σκηνές της ταινίας, όπως εκείνη στην οποία ο ήρωας με τη συνοδεία του εμφανίζονται στην Αριστοκρατική Αυλή των Λεόντσι. Η ταινία παρουσιάζει ομοιότητες με το Ο κλέψας του κλέψαντος (I Soliti Ignoti, 1958), προγενέστερη και άκρως επιτυχημένη ταινία του σκηνοθέτη, όσον αφορά το αντικείμενο και τους χαρακτήρες που τη συνθέτουν. Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε επίσης τη δημιουργία της ταινίας παρακολουθώντας τους εργάτες να δουλεύουν στα παρασκήνια μιας ταινίας με τίτλο Donne E Soldati που γυριζόταν στην Τσινετσιτά το 1955 και δεν έτυχε ευρείας προβολής. Άλλες πηγές έμπνευσης ήταν το Ο σωματοφύλακας (Yojimbo, 1961) του Ακίρα Κουροσάβα και το Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης (Francesco, giullare di Dio, 1950) του Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ενώ η ταινία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την τριλογία του Δεκαήμερου του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ιταλικού κινηματογράφου που μια ταινία είχε ως αντικείμενο τον ιταλικό μεσαίωνα με τρόπο ρεαλιστικό και μακριά από το ρομαντισμό και την εξιδανίκευση της περιόδου, όπως την παρουσιάζει η λογοτεχνία. Η επιλογή του Τζιάν Μαρία Βολοντέ για τον ρόλο του Τεοφιλάτο ντέι Λεόντσι έγινε από τον παραγωγό Μάριο Τσέκι Γκόρι. Ο Βολοντέ ήταν άκρως δημοφιλής εκείνην την περίοδο λόγω της συμμετοχής του στα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, όπου ερμήνευε συνήθως τον ρόλο του κακού. Ο Μονιτσέλι όμως είχε γράψει τον ρόλο για τον Ραϊμόντο Βιανέλο και δεν έκρυψε την απογοήτευσή του σε κατοπινές συνεντεύξεις για την επιλογή του Βολοντέ. Στο ρόλο του Τζενόνε εμφανίζεται ο Ενρίκο Μαρία Σαλέρνο, ο οποίος παρακάλεσε τον Μονιτσέλι να του αναθέσει τον ρόλο αφού διάβασε το σενάριο. Η Κατρίν Σπάακ ήταν είκοσι χρονών όταν γυρίστηκε η ταινία, δεν ήξερε ακόμη καλά ιταλικά και συνάντησε μεγάλες δυσκολίες για να ερμηνεύσει το ρόλο της. Για την προώθηση της ταινίας όλες οι κινηματογραφικές αίθουσες της Ρώμης γέμισαν με αφίσες από πλαστικό στις οποίες ήταν χαραγμένη η μορφή του Μπρανκαλεόνε, οι οποίες εξαφανίστηκαν μερικές μέρες μετά την πρεμιέρα. Η ταινία έκανε τεράστια παγκόσμια επιτυχία, συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών την ίδια χρονιά κι έπειτα προβλήθηκε στη Γερμανία το 1968 και στην Ισπανία το 1983. Η επιτυχία της ταινίας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός σίκουελ με τίτλο Ο Μπρανκαλεόνε σταυροφόρος (Brancaleone alle crociate) το 1970. Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε στην IMDb	Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε (πρωτότυπος τίτλος L'armata Brancaleone) είναι κωμωδία παραγωγής 1966 σε σκηνοθεσία Μάριο Μονιτσέλι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Βιτόριο Γκάσμαν, Κατρίν Σπάακ και Τζιάν Μαρία Βολοντέ. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τον ίδιο τον Μονιτσέλι σε συνεργασία με το δίδυμο Έιτζ και Σκαρπέλι. Η ταινία συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CE%BD%CE%B5
Πέτερ Λέλυ	Ο Πέτερ Λέλυ γεννήθηκε ως Πίτερ φαν ντερ Φες (Pieter van der Faes) στο Ζοστ της Βεστφαλίας (Γερμανία) από Ολλανδούς γονείς, όπου ο πατέρας του, Γιόχαν φαν ντερ Φες (Johan van der Faes) ήταν αξιωματικός που υπηρετούσε στον στρατό του τότε Εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου, ενώ η μητέρα του, Αμπιγκέιλ φαν Φλιτ (Abigail van Vliet) καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Ουτρέχτης. Ο Μπράντον Χέντερσον αναγράφει ότι ο τόπος γέννησης του καλλιτέχνη είναι το "Soest, κοντά στην Ουτρέχτη" αλλά αυτό πιθανόν οφείλεται στο γεγονός ότι κοντά στην Ουτρέχτη, από όπου ήταν η μητέρα του, υπάρχει ένα μικρό χωριό με αυτό το όνομα, όπως ισχυρίζεται και ο Λάιονελ Καστ, στηριζόμενος στο βιογραφικό βιβλίο του Άρνολντ Χαουμπράκεν, ο οποίος, όμως, κάνει λάθος αναφέροντας ότι ο Λέλυ "μετέβη στην Αγγλία με τη συνοδεία του πρίγκηπα Γουλιέλμου της Οράγγης, ο οποίος νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Μαρία το 1643", ωστόσο ο γάμος αυτός έγινε στις 2 Μαΐου 1641. Ο Λέλυ πιθανότατα πήγε στην Αγγλία περί το 1643, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν ως έτος άφιξής του στη χώρα το 1641.Ο νεαρός Πέτερ σπούδασε ζωγραφική στο Χάαρλεμ, όπου πιθανότατα Δασκαλός του ήταν ο Πίτερ ντε Χρέμπερ Το όνομα που ο ίδιος υιοθέτησε κατά την περίοδο της νεότητάς του (Lely) πιθανολογείται ότι προέρχεται από το αέτωμα της πατρικής του κατοικίας στη Χάγη, το οποίο έφερε ως διακοσμητικό εραλδικό κρίνο (lily).Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του στο Χάαρλεμ, αναφέρεται ότι έγινε μέλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της πόλης το 1637 υπό το όνομα "Λέλυ". Φθάνοντας στην Αγγλία και επηρεασμένος από τον ολλανδικό κλασικισμό, συνέχισε να ζωγραφίζει θρησκευτικές σκηνές, τοπία και σκηνές από τη μυθολογία και την ιστορία, επηρεασμένος από τον Άντονι βαν Ντάικ και την ολλανδική μπαρόκ τεχνοτροπία. Ωστόσο, σύντομα διαπίστωσε ότι η αγγλική αγορά δεν ενδιαφερόταν για πίνακες με τη θεματολογία αυτή, ενώ, αντίθετα, υπήρχε έντονο το ενδιαφέρον για την προσωπογραφία. Αρχικά εργάστηκε για τον επιτυχημένο προσωπογράφο και έμπορο έργων τέχνης Τζωρτζ Γκέλντορπ (George Geldorp) και, όπως αναφέρει ο συγγραφέας Μπένμπριγκ Μπάκεριτζ (Bainbrigg Buckeridge) στο έργο του The Art of Painting, and the Lives of the Painters (1706, σελ. 445), ο Λέλυ "σύντομα διαπίστωσε ότι η πρακτική ενασχόλησης με την προσωπογραφία ενθαρρυνόταν περισσότερο εδώ και στράφηκε στην προσωπογραφία. Σε μικρό χρονικό διάστημα θεωρήθηκε τόσο επιτυχημένος, ώστε ξεπέρασε όλους τους συγχρόνους του στην Ευρώπη". Η επιτυχία του αυτή είχε ως συνέπεια να διαδεχθεί τον Άντονι βαν Ντάικ, ο οποίος είχε αποβιώσει τον Δεκέμβριο του 1641, ως Αυλικός ζωγράφος του Βασιλέα Καρόλου Α΄, αφού πρώτα έγινε, το 1647, μέλος στην Εταιρεία Worshipful Company of Painter-Stainers (ζωγράφων - βαφέων). Ζωγράφισε ένα ομαδικό πορτρέτο των τέκνων του Καρόλου Α΄, για το οποίο η βιογράφος Νταϊάνα Ντέθλοφφ (Diana Dethloff) αναγράφει στο λήμμα για τον Λέλυ στο "Oxford Dictionary of National Biography (2004-2014)" ότι ήταν έντονα επηρεασμένο από τον βαν Ντάικ.Ο Κάρολος Α΄ εκτελέστηκε ύστερα από τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο και την ανάληψη της εξουσίας από τον Όλιβερ Κρόμγουελ στις 30 Ιανουαρίου 1649, αλλά η σταδιοδρομία του δεν διακόπηκε, καθώς τέθηκε στην υπηρεσία του Κρόμγουελ, του οποίου δημιούργησε το πορτρέτο. Παράλληλα αγόρασε μεγάλο μέρος των πινάκων της συλλογής του Καρόλου Α΄ (1649 - 1653), ενώ το 1651 έκανε αίτηση στο Κοινοβούλιο για τη διακόσμηση του Ουάιτχολ με πίνακες ζωγραφικής.Με την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Αγγλία το 1660 ο Λέλυ ονομάστηκε Principal Painter in Ordinary στην Αυλή του Καρόλου Β΄, ενώ του δόθηκε και τιμητική επιχορήγηση £200 ανά έτος, προνόμιο που απολάμβανε και ο βαν Ντάικ στην Αυλή των Στούαρτ, ενώ εξαιρέθηκε από την καταβολή φόρων. Το 1662 ο Λέλυ αναγορεύτηκε επίσημα Άγγλος πολίτης και το 1669 έλαβε τον τίτλο του "ιππότη" και προσέθεσε το "Σερ" στο όνομά του. Ο πρόσφατος ερευνητής του Λέλυ και του έργου του, Μπράντον Χέντερσον, αναγράφει ότι ο Λέλυ είναι από τους ζωγράφους που, σε αντίθεση με άλλους αλλοδαπούς καλλιτέχνες, όπως οι βαν Ντάικ και Χανς Χολμπάιν, έτυχε της μικρότερης δυνατής προσοχής, καθώς έχουν γραφεί ελάχιστα γι' αυτόν, ενώ διοργανώθηκε μόνον μία έκθεση αποκλειστικά με έργα του (το 1978), ενώ δεν έχει καταρτιστεί ακόμη Catalogue Raisone των έργων του, αν και το 1951 ο Ronald Brymer Beckett στο έργο του "Lely" κατέγραψε το μεγαλύτερο τμήμα των πινάκων του. Κατά τον Χέντερσον, οι λόγοι γι' αυτά είναι (α)Ο μεγάλος αριθμός πινάκων με "λεία", γυαλιστερά πορτρέτα μισονυσταγμένων αισθησιακών καλλονών και περουκοφόρων αυλικών που συνδέονται με την Αυλή της μοναρχικής παλινόρθωσης του Καρόλου Β΄, πολλοί από τους οποίους, ωστόσο, αποδίδονται στο προσωπικό του πολυπρόσωπου εργαστηρίου που διατηρούσε. (β)Ο Λέλυ θεωρήθηκε απλά μιμητής του προκατόχου του, Άντονι βαν Ντάικ και έχει συχνά υποστεί κριτική γι' αυτό, και του καταλογίζεται η έλλειψη σύλληψης της ομοιότητας μοντέλου - πίνακα (γ)Η μόδα της εποχής, που απαιτούσε τη χρήση περουκών, φαντάζει τερατωδώς τεχνητή, φθάνοντας στα όρια της καρικατούρας. Ωστόσο, η ζήτηση για τα έργα του ήταν υψηλή και ο ίδιος, όπως και το πολυπρόσωπο εργαστήριό του, ευημερούσαν. Συνήθως, όταν ο Λέλυ ολοκλήρωνε τη ζωγραφική της κεφαλής ενός μοντέλου του, το πορτρέτο συμπληρωνόταν από μαθητές στο εργαστήριό του και αυτό είχε ως συνέπεια τη δημιουργία τεράστιου αριθμού έργων, αν και η ποιότητα των πορτρέτων αυτών ποικίλλει. Ο Καστ αναγράφει ότι "κάθε Κυρία στην Αγγλία ανέμενε να απεικονιστεί κατά τον ίδιο τρόπο και δύσκολα ανευρισκόταν αριστοκρατική κατοικία, η οποία δεν διέθετε πορτρέτα του Λέλυ". Δεν έτυχαν, όμως, της ίδιας αποδοχής τα πορτρέτα των ανδρών, αν και ανάμεσά τους βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες προσωπογραφίες του.Ανάμεσα στα γνωστότερα έργα του είναι η σειρά δέκα πορτρέτων Κυριών της βασιλικής Αυλής, που είναι γνωστά υπό την επωνυμία "Οι καλλονές του Ουίνδσορ" (Windsor Beauties), που παλαιότερα βρίσκονταν στο κάστρο του Ουίνδσορ και σήμερα έχουν μετακινηθεί στο Αυλικό ανάκτορο του Χάμπτον (Hampton Court Palace). Τα πορτέτα αυτά έχουν υποστεί αρκετές κριτικές, ιδιαίτερα για την ελλιπή τους αισθητική, αλλά ο Καστ αναφέρει ότι "παρέμεναν δημοφιλή ως την εποχή του".Ύστερα από τη ναυτική νίκη στη ναυμαχία του Λόουεστοφτ (Lowestoft) το 1665 κατά τη διάρκεια του Β΄ Αγγλοολανδικού Πολέμου, ο Δούκας της Υόρκης ανέθεσε στον Λέλυ να ζωγραφίσει πορτρέτα των ναυάρχων και των πλοιάρχων που είχαν λάβει μέρος στη ναυμαχία. Η σειρά αυτή των δώδεκα πορτρέτων είναι γνωστή ως Flagmen of Lowestoft και η πλειονότητά τους βρίσκεται σήμερα στο Ναυτικό Μουσείο του Γκρίνουιτς. Το πιο γνωστό έργο του που δεν είναι πορτρέτο είναι οι Νύμφες στην πηγή. Ο Λέλυ απεβίωσε στις 30 Νοεμβρίου 1680, καθισμένος στο καβαλέτο του, ενώ ζωγράφιζε το πορτρέτο της Δούκισσας του Σόμερσετ. Ως αιτία θανάτου αναφέρεται η αποπληξία, πιθανότατα οφειλόμενη στον μεγάλο φόρτο εργασίας. Τάφηκε στον ναό του Αγίου Παύλου στο Κόβεντ Γκάρντεν. Η συλλογή του, στην οποία περιλαμβάνονταν έργα των Πάολο Βερονέζε, Τιτσιάνο, Κλωντ Λορραίν και Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και μυθώδη αριθμό σχεδίων, βγήκε σε πλειστηριασμό μετά τον θάνατό του, συγκεντρώνοντας το εκπληκτικό για την εποχή ποσόν των £26.000. Ορισμένα από τα έργα που προέρχονταν από τη συλλογή του Καρόλου Α΄ τα επαναπόκτησε η Βασιλική Συλλογή. Έργα του Πέτερ Λέλυ Bainbrigg Buckeridge, The Art of Painting, and the Lives of the Painters (1706) Diana Dethloff, Peter Lely : Oxford Dictionary of National Biography (2004-2014) Lionel Henry Cust, Dictionary of National Biography, 1885-1900, Volume 33: Lely Peter Brandon Henderson, Sir Peter Lely (1618-1680): Dutch Classicist, English Portraitist, and Collector, Universal-Publishers, 24 Ιουλ 2008 Millar, Oliver 'Lely, Sir Peter' (inc. bibliography) Grove Dictionary of Art, [London: 1996 rpr. 2002] vol. 19, pp. 119–125 Millar, Oliver 'Sir Peter Lely 1618-80' [London]: National Portrait Gallery, 1978. Waterhouse, Ellis. Painting in Britain 1530 to 1790. Fourth Edition, New York, Viking Penguin, 1978. Whinney, Margaret and Millar, Oliver English Art 1625 - 1714 Oxford: Clarendon Press, 1957. Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Peter Lely στο Wikimedia Commons The Oliver Millar Archive Αρχειοθετήθηκε 2017-10-13 στο Wayback Machine.; research papers of Oliver Millar, British art historian and a leading authority on Peter Lely Self-portrait from the National Portrait Gallery Biography from the J. Paul Getty Museum Biography from the National Maritime Museum, Greenwich Biography from the Web Gallery of Art Sir Peter Lely at the WikiGallery.org Αρχειοθετήθηκε 2017-09-07 στο Wayback Machine. History collection from Frits Lugt's Les marques de collections de dessins & d'estampes Nympths by a Fountain from the Dulwich Picture Gallery	Ο Πέτερ (ή Πίτερ) Λέλυ (ολλανδικά: Peter Lely - εμφανίζεται επίσης και με τα ονόματα Lilly, Lilley, Lylly και Lelij -, 14 Σεπτεμβρίου 1618 – 30 Νοεμβρίου 1680) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής στη ζωγραφική και συλλέκτης έργων τέχνης, ο οποίος σταδιοδρόμησε κυρίως στην Αγγλία, όπου έγινε ζωγράφος της βασιλικής Αυλής.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%AD%CE%BB%CF%85
Ο εκλαμπρότατος Γκωντισάρ	Ο Φελίξ Γκωντισάρ είναι ένας επιτυχημένος και φιλόδοξος 38χρονος περιοδεύων πωλητής, με έδρα το Παρίσι. Έχει το παρατσούκλι «Ο εκλαμπρότατος Γκωντισάρ». Στο παρελθόν έχει πουλήσει ρούχα και καπέλα, αλλά στην αρχή της ιστορίας αποφασίζει να αλλάξει εξειδίκευση και να ασχοληθεί με την πώληση συμβολαίων ασφάλισης ζωής και συνδρομές σε εφημερίδες, μεταξύ των οποίων ένα παιδικό περιοδικό, εφημερίδες που υποστηρίζουν τις ιδέες του Σαιν-Σιμόν και τον ρεπουμπλικανισμό, και μαθαίνει να τις υποστηρίζει χωρίς να τις πιστεύει.Ξεκινά για να αναζητήσει πελάτες, συνδρομητές και αγοραστές στην περιοχή της Τουρ και μένει στην οινοπαραγωγική πόλη Βουβραί. Εγκαθίσταται στο πανδοχείο «Χρυσός Ήλιος» και για να μάθει την κατάσταση, επισκέπτεται τον γέρο βαφέα Βερνιέ, ο οποίος είχε προηγουμένως συναντήσει άλλους πωλητές και αποφάσισε να τους διώξει μακριά από την περιοχή. Ο Βερνιέ υποδέχεται ευγενικά τον επισκέπτη και τον συμβουλεύει να επισκεφτεί τον τρελό γείτονά του Μαργαρίτη, που του παρουσιάζεται ως τραπεζίτης με επιρροή. Μετά από μια μακρά συζήτηση με τον Μαργαρίτη γεμάτη κωμικές παρεξηγήσεις, ο Γκωντισάρ πουλάει στον άτεκνο Μαργαρίτη συνδρομές για το παιδικό περιοδικό για 7 φράγκα και επίσης συμφωνεί να αγοράσει από αυτόν δύο βαρέλια κρασί που θα παραδοθούν στο Παρίσι για 110 φράγκα, σχεδιάζοντας τη σύναψη σημαντικότερων συμβολαίων την επόμενη μέρα. Ο Βερνιέ κρυφακούει τη συζήτηση και αστειεύεται με τους φίλους του. Όταν επιστρέφει στο πανδοχείο του, ο ιδιοκτήτης λέει στον Γκωντισάρ ότι τον κορόιδεψαν και ότι τα βαρέλια κρασιού που αγόρασε από τον Μαργαρίτη δεν υπάρχουν. Ο Γκωντισάρ θυμώνει και στη συνέχεια βρίσκει τον Βερνιέ και τον προκαλεί σε μονομαχία. Για να αποφύγουν κάποιο ατύχημα, οι ντόπιοι οργανώνουν μια μονομαχία με πιστόλια που είναι αδύνατο να τραυματίσουν τον αντίπαλο λόγω εγγυημένης αστοχίας. Το επόμενο πρωί ο Γκωντισάρ και ο Βερνιέ συναντώνται για τη μονομαχία, και οι δύο αποτυγχάνουν στις βολές τους. Στη συνέχεια συμφιλιώνονται και και συγχωρούν ο ένας τον άλλον, ο ανακουφισμένος Βερνιέ υπόσχεται να βρει 20 συνδρομητές για το παιδικό περιοδικό. Ο Γκωντισάρ απειλεί να κινηθεί νομικά για τα ανύπαρκτα βαρέλια κρασιού που του χρωστάει ο Μαργαρίτης, οπότε η κυρία Μαργαρίτη συμφωνεί να του καταβάλει αποζημίωση. Μετά από αυτά, φεύγει, χάνοντας για πάντα την επιθυμία να εργαστεί σ' αυτήν την περιοχή στο μέλλον. Τρεις μήνες αργότερα, ο πωλητής έχει τελειώσει με επιτυχία την περιοδεία του στην επαρχία και επιστρέφει στο Παρίσι με την άμαξα. Πλησιάζοντας στο Βουβραί, ο Γκωντισάρ διηγείται σε έναν συνταξιδιώτη του για τη μισαλλοδοξία του ντόπιου πληθυσμού και τη νίκη του σε μια μονομαχία με έναν ντόπιο βαφέα.	Ο εκλαμπρότατος Γκωντισάρ (Γαλλικός τίτλος: L'illustre Gaudissart) είναι διήγημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Δημοσιεύτηκε το 1833 και περιλαμβάνεται στις Σκηνές της επαρχιακής ζωής της Ανθρώπινης κωμωδίας.Ο Μπαλζάκ σκιαγραφεί ένα σατυρικό πορτρέτο ενός χαρακτήρα ικανού να πουλήσει τα πάντα, αλλά που βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποιον πιο έξυπνο από τον ίδιο και που, πουλώντας αέρα, καταλήγει να τον αγοράσει ο ίδιος: ένας παλιός αμπελουργός της Τουρέν θα καταφέρει να του πουλήσει κρασί που δεν έχει παράγει εδώ και πολύ καιρό.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%AC%CF%81
Subaru	Τα αυτοκίνητα Subaru είναι γνωστά για τη χρήση μιας διάταξης κινητήρα τύπου μπόξερ στα περισσότερα οχήματα πάνω από 1.500 κυβικά, καθώς και για τη μετάδοση μόνιμης τετρακίνησης Symmetrical All Wheel Drive που έχουν χρησιμοποιήσει τα περισσότερα μοντέλα Subaru από το 1972. Ο κινητήρας μπόξερ και η μόνιμη τετρακίνηση έγιναν στάνταρ εξοπλισμός για τα μεσαίου μεγέθους και αρκετά άλλα μικρότερα αυτοκίνητα στις περισσότερες διεθνείς αγορές από το 1996. Η μοναδική εξαίρεση είναι το Subaru BRZ, το οποίο εισήχθη το 2012 και βγαίνει παράλληλα στην παραγωγή με το πισωκίνητο Toyota GT 86 ως αδελφικά μοντέλα έπειτα από συνεργασία των δύο εταιρειών (από το 2021 στη δεύτερη γενιά τους) και, κατά συνέπεια, χρησιμοποιεί τον κινητήρα μπόξερ με πίσω κίνηση. Η Subaru προσφέρει επίσης υπερτροφοδοτούμενες εκδόσεις των επιβατικών αυτοκινήτων της, όπως το Impreza WRX και το 2.5GT Legacy. Στις δυτικές αγορές, η μάρκα Subaru ήταν ανέκαθεν δημοφιλής εταιρεία για έναν ειδικό πυρήνα των αγοραστών. Απευθύνεται σε συγκεκριμένα τμήματα της αγοράς και επικεντρώνεται σε εκείνους που επιθυμούν σύστημα τετρακίνησης με την υπογραφή της εταιρείας, ιδίως για την ύπαιθρο και σχετικά προσιτά σπορ αυτοκίνητα. Στην ιαπωνική γλώσσα η λέξη subaru είναι το όνομα για την Πούλια, το αστρικό σμήνος Πλειάδες, του οποίου 6 άστρα είναι ορατά με γυμνό μάτι, από όπου και το λογότυπο της εταιρείας — μία μεταφορική αναφορά για τις 6 εταιρείες που συγχωνεύθηκαν για να τη δημιουργήσουν το 1955. Subaru Impreza Subaru Legacy Subaru Stella Subaru Lucra Subaru Trezia Subaru SVX Subaru BRZ Τεχνικά χαρακτηριστικά αυτοκινήτων Subaru Αρχειοθετήθηκε 2017-11-13 στο Wayback Machine. Επίσημος ιστότοπος Fuji Heavy Industries Αρχειοθετήθηκε 2013-01-21 στο Wayback Machine.	Η Subaru είναι αυτοκινητοβιομηχανία της Ιαπωνίας και ιδρύθηκε στις 15 Ιουλίου 1953. Ανήκει στον όμιλο Subaru Corporation, ο οποίος και έλαβε τη σημερινή του ονομασία στις 1 Απριλίου 2017, ενώ προηγουμένως ο όμιλος ονομαζόταν Fuji Heavy Industries.	https://el.wikipedia.org/wiki/Subaru
Μιχάλης Μπεζεντάκος	Ο Μιχάλης Μπεζεντάκος γεννήθηκε το 1908 ή το 1912 στην Πάνιτσα Γυθείου στη Μάνη. Ήταν το 5ο από τα 7 συνολικά παιδιά της οικογένειάς του. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στα Ταμπούρια του Πειραιά. Δούλευε σαν εργάτης – τεχνίτης σε ένα εργοστάσιο βελονοποιίας στον Πειραιά και εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα. Από πολύ νωρίς ενστερνίστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και στην αρχή εντάχθηκε στον χώρο των τροτσκιστών. Ο Μπεζεντάκος έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1929 ή το 1931 μέσα στη φυλακή αφού αποχώρησε από την τροτσκιστική ομάδα των Αρχειομαρξιστών. Ο Μιχάλης Μπεζεντάκος είχε συλληφθεί για το φόνο του αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλου που έγινε την 1-8-1931 σε συμπλοκή της αστυνομίας με διαδηλωτές στη Δραπετσώνα. Η Κομμουνιστική Διεθνής(ΚΔ) είχε ορίσει την 1η Αυγούστου πανευρωπαϊκή αντιπολεμική-αντιφασιστική μέρα, με αφορμή την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου την 1-8-1914. Η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου είχε απαγορεύσει οποιαδήποτε συγκέντρωση για εκείνη τη μέρα. Παρόλη την απαγόρευση στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας έγιναν συγκεντρώσεις και ειρηνικές διαδηλώσεις. Στη Δραπετσώνα έγινε εκείνη τη μέρα αντιπολεμική-αντιφασιστική συγκέντρωση σε ένα καφενείο και η αστυνομία προσπάθησε να τη διαλύσει. Ακολούθησαν εκτεταμένα επεισόδια και συλλήψεις. Η αστυνομία συνέλαβε το στέλεχος του ΚΚΕ Κώστα Σαρίκα και ο Γυφτοδημόπουλος τον οδηγούσε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Ο Μπεζεντάκος με μια ομάδα διαδηλωτών προσπάθησαν να τον ελευθερώσουν και ο Γυφτοδημόπουλος πυροβόλησε εναντίον τους. Ο Μπεζεντάκος τότε έχασε την ψυχραιμία του, έβγαλε το περίστροφό του και πυροβόλησε τον Γυφτοδημόπουλο που έπεσε νεκρός. Ο Μπεζεντάκος στη συνέχεια εξαφανίστηκε από τον τόπο του εγκλήματος. Οι αρχές κατηγόρησαν για τη δολοφονία αυτή τον Μιχάλη Μπεζεντάκο. Στην σύγκρουση εκτός των Μπεζεντάκου και Σαρίκα παρευρίσκονταν και οι : Εμμανουήλ Βοσνάκης, Μόσχος Δουλγέρης, Γ. Καλογερίδης, Λ. Δημητριάδης και Αβραάμ Δερβίσογλου που συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία. Ο Μιχάλης Μπεζεντάκος που ως τότε κρύβονταν σε σκηνή στην περιοχή Μαγκουφάνα (Μαρούσι) συνελήφθη μερικές μέρες αργότερα. Στις ανακρίσεις που έγιναν, ο Μπεζεντάκος ομολόγησε ότι αυτός πυροβόλησε τον Γυφτοδημόπουλο και αντέκρουσε τους ισχυρισμούς της αστυνομίας ότι και άλλοι από τους συλληφθέντες είχαν πυροβολήσει τον αστυνομικό, αναλαμβάνοντας πλήρως όλη την ευθύνη.Μετά τη σύλληψή του μεταφέρθηκε στις φυλακές Συγγρού για να δικαστεί για ανθρωποκτονία τον Απρίλη του 1932. Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ αποφασίζει τότε την απόδραση του. Με διασυνδέσεις που έχει το Κόμμα φροντίζει να μεταφέρει τον Μπεζεντάκο στο κελί του Νεφελούδη και του Μαρμαρέλη. Ο Μπεζεντάκος ξεκινά να προσποιείται τον άρρωστο στα προσκλητήρια και μένει κουκουλωμένος στο στρώμα του. Τρώει ελάχιστα και ζητάει νερό το οποίο ρίχνει κάθε μέρα 2 με 3 φορές σε ένα ήδη μουχλιασμένο σημείο στον τοίχο του μπάνιου. Αργότερα η οργάνωση του ΚΚΕ του προμηθεύει και εργαλεία για να τρυπήσει τον τοίχο. Στις 4/3/1932 ο Μπεζεντάκος δεν εμφανίζεται στο προσκλητήριο. Οι φύλακες ήδη γνωρίζουν ότι είναι άρρωστος και δεν ασχολούνται περισσότερο μαζί του. Ο ίδιος βρίσκεται κλεισμένος στο μπάνιο και μετά το προσκλητήριο ξεκινά αργά και μεθοδικά να γκρεμίζει τον τοίχο. Παράλληλα, στο κελί κάτω από τα σκεπάσματα έχουν στοιβαχτεί κούτσουρα στο σχήμα του ανθρώπινου σώματος για παραπλάνηση. Τη νύχτα της 4ης προς 5η ο τοίχος έχει τρυπήσει και ο Μπεζεντάκος πηδά στο κενό. Από κάτω τον περιμένουν μέλη του ΚΚΕ που τον μεταφέρουν σε ασφαλές σπίτι όπου κρύβεται μέχρι να αναρρώσει από χτύπημα στο κεφάλι που του προκάλεσε η πτώση κατά την απόδραση. Στις 10 το άλλο πρωί ένας φύλακας εντοπίζει την τρύπα του μπάνιου και μετά το προσκλητήριο αντιλαμβάνονται και την απόδραση του Μπεζεντάκου.Ακολουθούν, όπως λέει και το τραγούδι που η απόδραση αυτή ενέπνευσε στο λαό, χαμός από τηλεγραφήματα, έρευνες και ανακρίσεις. Ο Νεφελούδης και ο Μαρμαρέλης ανακρίνονται και τους επιβάλλεται μια παράταση της ποινής τους κατά 2 μήνες για συνέργια. Από τους δεσμοφύλακες τιμωρήθηκε ο φύλακας Πέτρος Κυριακόγγονας με έξι μήνες εκτός υπηρεσίας για βαριά αμέλεια καθήκοντος. Ο ίδιος δήλωσε περιπαικτικά ότι : "και τι χρειαζόμαστε εμείς, άμα πάρει απόφαση το Πολιτικό Γραφείο να δραπετεύσουν οι κομμουνιστές, όλοι θα αποδράσουν".Ο Ριζοσπάστης της 5ης Μάρτη 1932 γράφει σε πρωτοσέλιδο του: «Ο σ. Μπεζαντάκος αποσπάστηκε απ’ τα νύχια της κεφαλαιοκρατίας που τον προόριζε για τουφέκισμα. Δραπέτευσε χθες από τις φυλακές Συγγρού». Στη συνέχεια φυγαδεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση μαζί με άλλους κυνηγημένους κομμουνιστές, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το γνωστό τραγούδι που ακόμα και σήμερα τραγουδιέται: Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών, μ’ αυτοί με μια γροθιά σπάζουνε τα δεσμά τα κάστρα καταργούνε των αστών! Και μες στο καρναβάλι οι αστοί την πάθαν πάλι, ο Μπεζεντάκος μάς άφησε γεια! Παντού τρεξίματα τελεγραφήματα, πάλι ραπίσματα απ’ την εργατιά. Τον είχανε κλεισμένο διπλομανταλωμένο να τον δικάσουνε σε θάνατο, μ’ αυτός τρυπάει τον τοίχο χωρίς κανέναν ήχο και βρίσκουν κούτσουρο στο θάλαμο. Στ’ άχυρα ψάχνουνε ψύλλους για να ’βρουνε ζητούν τον ένατο και τους οχτώ μ’ αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό! Η τελευταία στροφή του τραγουδιού αναφέρεται στα οχτώ στελέχη του ΚΚΕ (Β. Ασίκης, Λ. Αποστόλου, Κ. Ευτυχιάδης, Π. Καρασκόγιας, Γ. Κολοζώφ, Μ. Μαρκοβίτης, Ο. Οικονομίδης, Μ. Παπαρήγας και Α. Χαϊτάς) που δραπέτευσαν τον Απρίλιο του 1931 από τις ίδιες φυλακές και καταφύγανε επίσης στη Σοβιετική Ένωση. Μαζί τους έφυγε (ένατος) και ο δεκανέας της φρουράς Γρηγόρης Γρηγοριάδης που βοήθησε στην απόδραση και ήταν μέλος της ΟΚΝΕ.Το κράτος επικήρυξε με αμοιβή 20000 δραχμές τη σύλληψη ή εκτέλεση του Μπεζεντάκου. Με την εγκατάστασή του στη Μόσχα έλαβε το όνομα Γεώργιος Κονσταντίνοβιτς Μπέντας (Георгий Константинович Бендас) και φοίτησε στο ΚΟΥΤΒ, ενώ εργαζόταν μέχρι το 1936 σε εργοστάσιο αυτοκινήτων. Το 1933 παντρεύτηκε με ρωσίδα της οποίας το όνομα ήταν Αλεξάνδρα και το 1934 γεννήθηκε η κόρη του Λαρίσα Γεωργίεβνα Μπέντας (Лариса Георгиевна Бендас), η οποία αργότερα έγινε μοναχή υιοθετώντας το όνομα Ελισάβετ.Τον Δεκέμβριο του 1937 με την οδηγία 50215 της NKVD της 11.12.1937 με τίτλο «Ελληνική επιχείρηση» συνελήφθη με την κατηγορία του κατασκόπου, υπονομευτή της ΕΣΣΔ και τροτσκιστή και προσήχθη σε δίκη στις 11 Φεβρουαρίου 1938 όπου καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 11 Απριλίου 1938 στην περιοχή Μπούτοβο έξω από τη Μόσχα, μαζί με τον παλιό του σύντροφο Αβραάμ Δερβίσογλου. Αποκαταστάθηκε μετά θάνατον το 2001. Αποδράσεις κομμουνιστών Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος, 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Κώστας Γκριτζώνας Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944, Εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985 Έπεσαν για τη ζωή, Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα 1988 Εφημερίδα Ριζοσπάστης της 7ης Μάρτη 1932 http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=516106	Ο Μιχάλης Μπεζεντάκος (στην ΕΣΣΔ Γκεόργκι Κονσταντίνοβιτς Μπέντας, ρωσικά: Георгий Константинович Бендас‎, 1908, Μάνη - 11 Απριλίου 1938, σκοπευτήριο Μπούτοβο, Όμπλαστ της Μόσχας, ΡΣΟΣΔ, ΕΣΣΔ), γνωστός και με το ψευδώνυμο Μπενδάς, ήταν Έλληνας εργάτης και ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
Ηπατονεφρικό σύνδρομο	Το ηπατονεφρικό σύνδρομο είναι ένας κοινός τύπος νεφρικής ανεπάρκειας που αναπτύσσεται σε άτομα με κίρρωση ήπατος ή, λιγότερο συχνά, κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια. Περιλαμβάνει νεφρική αγγειοσύσπαση και αγγειοδιαστολή της σπλαγχνικής κυκλοφορίας που αρδεύει τον εντερικό σωλήνα. Το ηπατονεφρικό σύνδρομο ταξινομείται σε δύο τύπους, ΗΝΣ τύπου 1 και ΗΝΣ τύπου 2, που αμφότεροι εμφανίζονται σε άτομα που πάσχουν είτε από κίρρωση είτε από κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια. Και στις δύο περιπτώσεις, η έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας εκτιμάται ποσοτικά είτε από την αύξηση των επιπέδων κρεατινίνης στο αίμα είτε από την ελαττωμένη κάθαρση κρεατινίνης στα ούρα. Το ΗΝΣ τύπου 1 χαρακτηρίζεται από ταχέως εξελισσόμενη νεφρική ανεπάρκεια, με διπλασιασμό της κρεατινίνης ορού σε επίπεδα υψηλότερα των 221 μmol/L (2.5 mg/dL) ή ελάττωση στο μισό της κάθαρσης κρεατινίνης, με επίπεδα χαμηλότερα από 20 mL/min, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Η πρόγνωση των ασθενών με ΗΝΣ τύπου 1 είναι ιδιαιτέρως κακή, με τη θνητότητα να ξεπερνά το 50% τον πρώτο μήνα. Οι ασθενείς με ΗΝΣ τύπου 1 είναι συνήθως συμπτωματικοί, μπορεί να εμφανίζουν υπόταση και να χρειάζονται θεραπεία με φάρμακα που βελτιώνουν τη συσταλτικότητα του μυοκαρδίου(ινότροπα) ή διατηρούν την αρτηριακή πίεση(αγγειοσυσπαστικά). Αντιθέτως, το ΗΝΣ τύπου 2 εγκαθίσταται και εξελίσσεται βραδέως. Χαρακτηρίζεται από αύξηση των επιπέδων κρεατινίνης ορού πάνω από 133 μmol/L (1.5 mg/dL) ή κάθαρση κρεατινίνης κάτω από 40 mL/min και νάτριο ούρων <10 μmol/L. Συνοδεύεται κι αυτό από κακή πρόγνωση, με διάμεση επιβίωση έξι μόλις μηνών, εκτός και αν ο ασθενής υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Το ΗΝΣ τύπου 2 θεωρείται μέρος ενός συνόλου διαταραχών που σχετίζεται με αυξημένες πιέσεις στην πυλαία κυκλοφορία και ξεκινά με την συλλογή υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα(ασκίτης). Στην πορεία, ο ασκίτης γίνεται ανθεκτικός στη θεραπεία με διουρητικά, καθώς οι νεφροί, ακόμη και με την υποστήριξη των διουρητικών, αδυνατούν να απεκκρίνουν επαρκή ποσότητα νατρίου, ώστε να απομακρυνθεί το υγρό που έχει συλλεχθεί. Οι περισσότεροι ασθενείς με ΗΝΣ τύπου αναπτύσσουν ανθεκτικό ασκίτη προτού εμφανίσουν έκπτωση της νεφρικής τους λειτουργίας. Αμφότεροι οι τύποι του ηπατονεφρικού συνδρόμου μοιράζονται τρία κύρια χαρακτηριστικά: ελαττωμένη ηπατική λειτουργία, ανωμαλίες στην κυκλοφορία του αίματος και νεφρική ανεπάρκεια. Καθώς αυτές οι καταστάσεις δεν προκαλούν απαραιτήτως συμπτώματα παρά μόνο σε προχωρημένο στάδιο, οι ασθενείς με ηπατονεφρικό σύνδρομο συνήθως διαγιγνώσκονται με αφορμή παθολογικά ευρήματα σε εργαστηριακές εξετάσεις. Οι περισσότεροι ασθενείς που αναπτύσσουν ΗΝΣ έχουν κίρρωση και επομένως μπορεί να εκδηλώσουν σημεία και συμπτώματα της κίρρωσης, όπως ίκτερο, έκπτωση του επιπέδου συνείδησης, καχεξία και ασκίτη. Ειδικότερα, η ανάπτυξη ασκίτη ανθεκτικού στη θεραπεία με διουρητικά είναι χαρακτηριστική του ΗΝΣ τύπου 2. Συνεπεία της νεφρικής ανεπάρκειας, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει ολιγουρία, δηλαδή ελάττωση του όγκου των παραγόμενων ούρων, αν και ορισμένοι ασθενείς με ΗΝΣ παράγουν φυσιολογική ποσότητα ούρων. Καθώς δεν είναι απαραίτητο ότι τα παραπάνω σημεία και συμπτώματα θα εκδηλωθούν σε ασθενείς με ΗΝΣ, δεν συμπεριλαμβάνονται στα μείζονα ή ελάσσονα κριτήρια για τη διάγνωση του συνδρόμου· αντιθέτως, το ΗΝΣ διαγιγνώσκεται σε άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο για την ανάπτυξη του συνδρόμου, βάσει ευρημάτων στις εργαστηριακές εξετάσεις και εξ αποκλεισμού άλλων αιτίων. Το ηπατονεφρικό σύνδρομο συνήθως αναπτύσσεται σε άτομα με κίρρωση και αυξημένες πιέσης στο σύστημα της πυλαίας φλέβας (πυλαία υπέρταση). Παρότι ΗΝΣ μπορεί να αναπτυχθεί με κάθε τύπου κίρρωσης, είναι συχνότερο σε άτομα με αλκοολική κίρρωση, ιδίως αν συνυπάρχει αλκοολική ηπατίτιδα ανιχνεύσιμη στην ηπατική βιοψία. ΗΝΣ μπορεί να αναπτυχθεί και σε άτομα χωρίς κίρρωση, αλλά με ηπατική ανεπάρκεια οξείας έναρξης, που καλείται κεραυνοβόλος ηπατική ανεπάρκεια.Σε ευπαθή άτομα με κίρρωση ή κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια, έχουν αναγνωριστεί συγκεκριμένοι εκλυτικοί παράγοντες, όπως βακτηριακή λοίμωξη, οξεία αλκοολική ηπατίτιδα ή αιμορραγία ανώτερου πεπτικού. Η Αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα, που είναι η λοίμωξη του ασκιτικού υγρού, είναι ο συχνότερος εκλυτικός παράγοντας ΗΝΣ σε κιρρωτικούς ασθενείς. Μερικές φορές, ΗΝΣ μπορεί να εκλυθεί στο πλαίσιο θεραπείας για επιπλοκές της ηπατικής ανεπάρκειας· ιατρογενές ΗΝΣ μπορεί να προκληθεί από την κατάχρηση διουρητικών φαρμάκων ή την παρακέντηση μεγάλης ποσότητας ασκιτικού υγρού, χωρίς αναπλήρωση των απωλειών σε υγρά με ενδοφλέβια χορήγηση. Σε ασθενείς με κίρρωση ή κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια, η νεφρική ανεπάρκεια μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αίτια. Συνεπώς, η διάκριση του ηπατονεφρικού συνδρόμου από άλλες οντότητες που προκαλούν νεφρική ανεπάρκεια στο έδαφος προχωρημένης ηπατικής νόσου συνιστά πρόκληση. Γι' αυτό, αναπτύχθηκαν επιπλέον μείζονα και ελάσσονα κριτήρια για τη διάγνωση του ηπατονεφρικού συνδρόμου.Τα μείζονα κριτήρια συμπεριλαμβάνουν ηπατική νόσο με πυλαία υπέρταση, νεφρική ανεπάρκεια, απουσία καταπληξίας, λοίμωξης, πρόσφατης λήψης φαρμάκων που επηρεάζουν τη νεφρική λειτουργία (νεφροτοξίνες) και απώλειας υγρών, απουσία βελτίωσης της νεφρικής λειτουργίας παρά την ενδοφλέβια χορήγηση 1.5 λίτρου φυσιολογικού ορού (ΝS), απουσία πρωτεϊνουρίας (παρουσία πρωτεΐνης στα ούρα) και απουσία νεφρικής νόσου ή αποφρακτικής ουροπάθειας στο υπερηχογράφημα.Τα ελάσσονα κριτήρια συμπεριλαμβάνουν ελαττωμένο όγκο ούρων (κάτω από 500 mL/ημέρα), χαμηλή συγκέντρωση νατρίου στα ούρα, ωσμωτικότητα ούρων υψηλότερη αυτής του αίματος, απουσία ερυθροκυττάρων στα ούρα και νάτριο ορού κάτω από 130 mmol/L.Πολλές νεφρικές παθήσεις σχετίζονται με ηπατική νόσο και πρέπει να αποκλειστούν, προτού διαγνωστεί το ηπατονεφρικό σύνδρομο. Όπως και στους ασθενείς με ΗΝΣ, στους ασθενείς με προ-νεφρική νεφρική ανεπάρκεια, η έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας δεν είναι αποτέλεσμα άμεσης βλάβης στον νεφρό, αλλά ελαττωμένης αιματικής ροής προς αυτόν. Επιπλέον, όπως και στο ΗΝΣ, έτσι και στην προ-νεφρική νεφρική ανεπάρκεια παρατηρείται ελαττωμένη συγκέντρωση νατρίου στα ούρα. Σε αντίθεση όμως με το ΗΝΣ, ασθενείς με προ-νεφρική νεφρική ανεπάρκεια συνήθως ανταποκρίνονται στην ενδοφλέβια χορήγηση υγρών, με αποτέλεσμα ελάττωση της κρεατινίνης ορού και αυξημένη απέκκριση νατρίου στα ούρα. Η Οξεία Σωληναριακή Νέκρωση (ΟΣΝ) χαρακτηρίζεται από βλάβη στα νεφρικά σωληνάρια και μπορεί να εκδηλωθεί ως επιπλοκή σε ασθενείς με κίρρωση, σαν αποτέλεσμα της έκθεσης σε τοξικά φάρμακα ή της υπότασης. Λόγω της σωληναριακής βλάβης στην ΟΣΝ, οι νεφροί αδυνατούν να επαναρροφήσουν ικανοποιητικά το νάτριο από τα ούρα. Έτσι, η ΟΣΝ μπορεί να διακριθεί από το ΗΝΣ μέσω εργαστηριακών εξετάσεων, αφού οι ασθενείς με ΟΣΝ θα έχουν υψηλότερες συγκεντρώσεις νατρίου στα ούρα σε σχέση με εκείνους με ΗΝΣ, αν και αυτό δεν είναι βέβαιο στους κιρρωτικούς ασθενείς. Επιπλέον, σε ασθενείς με ΟΣΝ μπορεί να βρεθούν κύλινδροι υαλίνης ή ρυπαροί καφέ κύλινδροι στη μικροσκόπηση ούρων, ενώ στο ΗΝΣ όπου ο νεφρός δεν έχει βλαφθεί άμεσα, κύλινδροι δεν υπάρχουν. Ιογενείς λοιμώξεις του ήπατος, όπως η ηπατίτιδα Β και η ηπατίτιδα C, μπορεί επίσης να εμπλέξουν τους νεφρούς, καθώς μπορεί να συνοδεύονται από σπειραματονεφρίτιδα. Άλλα αίτια νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με ηπατική νόσο είναι η τοξικότητα φαρμάκων (χαρακτηριστικά, του αντιβιοτικού γενταμυκίνη) ή η νεφροπάθεια από σκιαγραφικό, που προκαλείται από την ενδοφλέβια χορήγηση σκιαγραφικού παράγοντα για τον σκοπό απεικονιστικών εξετάσεων. Η νεφρική ανεπάρκεια στο ΗΝΣ θεωρείται ότι προκαλείται από ανωμαλίες στον τόνο των αιμοφόρων αγγείων των νεφρών. Σύμφωνα με την επικρατέστερη σήμερα υπόθεση (θεωρία της αρτηριδιοδιαστολής) τα νεφρικά αγγεία συσπώνται λόγω της διαστολής των αρτηριδίων στην περιοχή της σπλαγχνικής κυκλοφορίας (τροφοδοτεί τον εντερικό σωλήνα), η οποία μεσολαβείται από παράγοντες που απελευθερώνονται στα πλαίσια της ηπατικής ανεπάρκειας. Τα οξείδια του αζώτου, οι προσταγλαδίνες και άλλοι αγγειοδραστικοί παράγοντες έχουν προέχουσα θέση στην σπλαγχνική αγγειοδιαστολή στην κίρρωση ήπατος Αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι η ελάττωση του δραστικού όγκου της αρτηριακής κυκλοφορίας, η οποία ανιχνεύεται από την παρασπειραματική συσκευή, οδηγώντας στην έκκριση ρενίνης και στην ενεργοποίηση του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης, με αποτέλεσμα την αγγειοσύσπαση της συστηματικής και ιδιαίτερα της νεφρικής κυκλοφορίας. Παρ’όλα αυτά, αυτός ο αντιρροπιστικός μηχανισμός δεν επαρκεί έτσι ώστε να αντιδράσει ο οργανισμός στους μεσολαβητές της αγγειοδιαστολής που δρούν στην σπλαχνική κυκλοφορία, οδηγώντας σε επίμονη υποάρδευση των νεφρών, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την νεφρική αγγειοσύσπαση και καταλήγοντας σε νεφρική ανεπάρκεια..Μελέτες σχετικά με την ποσοτική έκφραση αυτής της υπόθεσης έχουν δείξει μια εξ’ ολοκλήρου μείωση των περιφερικών συστηματικών αντιστάσεων στο ΗΝΣ, άλλα το μετρούμενο κλάσμα καρδιακής παροχής στην μηριαία και νεφρική αρτηρία ήταν αυξημένο και μειωμένο αντίστοιχα, γεγονός που υποδηλώνει την εμπλοκή της σπλαγχνικής αγγειοδιαστολής στην νεφρική ανεπάρκεια. Πολλές αγγειοδραστικές ουσίες πιστεύεται ότι διαμεσολαβούν στις συστηματικές αιμοδυναμικές αλλαγές συμπεριλαμβανομένων του κολπικού νατριουρητικού πεπτιδίου, της προστακυκλίνης, της θρομβοξάνης Α2 και της ενδοτοξίνης. Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι η φαρμακευτική παρέμβαση για την ελάττωση της σπλαγχνικής αγγειοδιαστολής( με φαρμακευτικά σκευάσματα όπως η ορνιπρεσίνη, τερλιπρεσίνη και η οκρεοτίδη) βελτιώνει τον ρυθμό σπειραματικής διήθησης (ποσοτικό μέτρο της νεφρικής λειτουργίας) σε ασθενείς με ΗΝΣ, υποδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τον σημαντικό ρόλο που έχει η σπλαγχνική αγγειοδιαστολή στην παθογένεση του συνδρόμου αυτού. Σε αυτήν την θεωρία εμπλέκεται η ενεργοποίηση του συστήματος της ρενίνης-αγγειοτενσίνης-αλδοστερόνης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την νεφρική κατακράτηση νατρίου μέσω της δράσης της αλδοστερόνης στους υποδοχείς αλατοκορτικοειδών στο άπω εσπειραμένο σωληνάριο. Αυτό το γεγονός, επίσης, θεωρείται παθογενετικός μηχανισμός για την ανάπτυξη ασκίτη σε ηπατική κίρρωση. Η εξέλιξη του ασκίτη σε ΗΝΣ πιστεύεται ότι εντάσσεται σε ένα πλαίσιο διαταραχών όπου η σπλαχνική αγγειοδιαστολή αντιστέκεται στην θεραπεία με διουρητικά του ασκίτη ( συχνότερα εμφανιζόμενος στο ΗΝΣ τύπου 2) και η εκδήλωση της νεφρικής αγγειοσύσπασης οδηγεί έτσι στο ΗΝΣ. Η θνητότητα του ΗΝΣ είναι πολύ υψηλή. Συνεπώς, αυτό καθιστά αναγκαία την αναγνώριση ασθενών υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση του ΗΝΣ και των εκλυτικών παραγόντων για την εμφάνιση του. Οι λοιμώξεις, ειδικά η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα, και η αιμορραγία από το γαστρεντερικό σύστημα είναι συνήθεις επιπλοκές της ηπατικής κίρρωσης και εκλυτικοί παράγοντες για το ΗΝΣ, γι’αυτό χρειάζεται να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην πρώιμη αναγνώριση και στην θεραπεία των κιρρωτικών ασθενών με αυτές τις επιπλοκές με σκοπό την αποφυγή εκδήλωσης του ΗΝΣ. Εκλυτικός παράγοντας αποτελεί και η θεραπεία για τον ασκίτη, που μπορεί να προληφθεί εύκολα όπως η αποφυγή υπερβολικής χρήσης διουρητικών. Επιπρόσθετα, πολλά φάρμακα χρησιμοποιούνται ως θεραπεία για τις επιπλοκές της κίρρωσης, όπως τα αντιβιοτικά, ή για άλλες καταστάσεις άλλα μπορεί να προκαλέσουν νεφρική ανεπάρκεια και έτσι να εξελιχθεί μια κίρρωση σε ΗΝΣ. Επίσης, παρακέντηση μεγάλης ποσότητας ασκιτικού υγρού- είναι η παροχέτευση ασκιτικού υγρού από την περιτοναϊκή κοιλότητα μέσω λεπτής βελόνης ή καθετήρα προς ανακούφιση του ασθενούς-μπορεί να επισπεύσει την εκδήλωση ΗΝΣ μέσω αιμοδυναμικών αλλαγών, οπότε πρέπει να αποφεύγεται σε άτομα υψηλού κινδύνου. Έπειτα από μία μεγάλου βαθμού παρακέντηση ασκιτικού υγρού, η χορήγηση αλβουμίνης είναι ικανή να αποτρέψει τις διαταραχές της κυκλοφορίας και να συνεπώς το ΗΝΣ. ΑντΙθέτως, σε ασθενείς με ασκίτη υπό τάση, πιστεύεται ότι η απομάκρυνση ασκιτικού υγρού βελτιώνει την νεφρική λειτουργία, μειώνοντας την πίεση των νεφρικών φλεβών..Ασθενείς ιδιαίτερα υψηλού κινδύνου θεωρούνται τα άτομα με ασκίτη, επιπλεγμένο με αυτόματη λοίμωξη όπως η αυτόματη βακτηριακή περιοτονίτιδα. Πάνω σε τέτοιους ασθενείς μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή έδειξε ότι η χορήγηση αλβουμίνης ενδοφλεβίως την πρώτη μέρα της εισαγωγής και την τρίτη μέρα της νοσηλείας μείωσε ταυτόχρονα τον ρυθμό της εγκατάστασης της νεφρικής ανεπάρκειας και την θνητότητα. Θεραπεία εκλογής για το ΗΝΣ είναι η μεταμόσχευση ήπατος ενώ όλες οι υπόλοιπες προτεινόμενες θεραπείες προετοιμάζουν τον ασθενή για μεταμόσχευση. Πέρα του ότι η μεταμόσχευση ήπατος είναι η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση του ΗΝΣ, η θνητότητα των ασθενών μέσα σε έναν μήνα μετά τη μεταμόσχευση έχει φθάσει μέχρι το 25%. Άτομα με ΗΝΣ και μεγάλου βαθμού ηπατικής δυσλειτουργίας ( πάνω από 36 μονάδες στην κλίμακα MELD) βρίσκονται σε μέγιστο κίνδυνο πρώιμου θανάτου μετά από μεταμόσχευση. Σε πολλές μελέτες παρατηρείται μια περαιτέρω επιδείνωση νεφρικής λειτουργίας μετά από μεταμόσχευση σε ασθενείς με ΗΝΣ. Παρ’ όλα αυτά, αυτό το αποτέλεσμα που παρατηρήθηκε αποδόθηκε στη χρήση νεφροτοξικών φαρμάκων ειδικά των ανοσοκατασταλτικών σκευασμάτων όπως το tacrolimus και η κυκλοσπορίνη. Μακροπρόθεσμα, άτομα με ΗΝΣ παγκοσμίως, που μεταμοσχεύθηκαν, αποκαταστάθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου η νεφρική τους λειτουργία και μελέτες δείχνουν πως το ποσοστό τριετούς επιβίωσης ήταν όμοιο με αυτό των ασθενών που μεταμοσχεύθηκαν για άλλη αιτία. Εν αναμονή εύρεσης ηπατικού μοσχεύματος ( η οποία μπορεί να καθυστερήσει λόγω νοσοκομειακών αιτιών), έχουν βρεθεί πολλές λύσεις ευεργετικές για την νεφρική λειτουργία. Αυτές περιλαμβάνουν την χρήση ενδοφλέβιας αλβουμίνης, σκευάσματα με ανάλογα βαζοπρεσίνης με αγγειοσυσπαστική δράση, ακτινολογικά καθοδηγούμενες αναστομώσεις για μείωση της πυλαίας πίεσης, αιμοκάθαρση νεφρών και αιμοκάθαρση ήπατος μέσω ενός συστήματος απομάκρυνσης τοξικών προιόντων συνδεδεμένων με πρωτείνη (MARS-molecular adsorbents recirculation system). Πολλές μελέτες έχουν καταλήξει στην βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας σε ασθενείς με ΗΝΣ, με αύξηση του όγκου πλάσματος μέσω ενδοφλέβιας χορήγησης αλβουμίνης. Η ποσότητα της χορηγηθείσας αλβουμίνης ποικίλει. Ένα δοσολογικό σχήμα περιλαμβάνει 1 γρ. αλβουμίνης ανά κιλό βάρος σώματος ενδοφλεβίως την πρώτη μέρα, ακολουθώντας έπειτα χορήγηση 20-40 γρ. καθημερινά. Έρευνες έχουν δείξει ειδικότερα ότι η χορήγηση μόνο αλβουμίνης είναι λιγότερο αποτελεσματική σε σχέση με αλβουμίνη χορηγούμενη και με άλλα φάρμακα. Οι περισσότερες μελέτες αξιολόγησης θεραπειών προ μεταμόσχευσης περιλαμβάνουν την αλβουμίνη σε συνδυασμό και με άλλη φαρμακευτική ή επεμβατική θεραπεία.Η μιδοδρίνη είναι ένας Α- αγωνιστής και η οκρεοτίδη είναι ανάλογο της σωματοστατίνης, ορμόνη η οποία συμμετέχει στην ρύθμιση του τόνου των αγγείων του γαστρεντερικού σωλήνα. Το πρώτο έχει αγγειοσυσπαστική δράση ενώ το δεύτερο φάρμακο εμποδίζει την σπλαγχνική αγγειοδιαστολή. Παρ’όλα αυτά αμφισβητείται η χρησιμότητα τους όταν χορηγούνται μεμονωμένα για την θεραπεία του ΗΝΣ. Μια μελέτη σε 13 ασθενείς με ΗΝΣ έδειξε σημαντική βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας στα άτομα που τους χορηγήθηκαν και τα δυο μαζί (μιδοδρίνη δια στόματος, οκρεοτίδη υποδόρια, με δόσεις ρυθμισμένες ανάλογα με την αρτηριακή πίεση), εκ των οποίων 3 ασθενείς έλαβαν εξιτήριο. Μια άλλη μη τυχαιοποιημένη μελέτη παρατήρησης ατόμων με ΗΝΣ έδειξε ότι το συνδυαστικό σχήμα μιδοδρίνης δια στόματος και οκρεοτίδης υποδορίως αύξησε την επιβίωση κατά 30 μέρες.Το ανάλογο της βαζοπρεσίνης, η ορνιπρεσίνη, βρέθηκε αποτελεσματική για την βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας σε πολλές μελέτες άλλα η χρήση της έχει περιοριστεί λόγω πρόκλησης σοβαρών επιπλοκών όπως ισχαιμία οργάνων. Η τερλιπρεσίνη, και αυτή ανάλογο της βαζοπρεσίνης, βρέθηκε σε μια μεγάλη μελέτη να βελτιώνει την νεφρική λειτουργία σε ασθενείς με ΗΝΣ με μικρότερη επίπτωση ισχαιμικής επιπλοκής άλλα δεν είναι διαθέσιμη ακόμα στις ΗΠΑ. Σημαντικό χαρακτηριστικό όλων αυτών των θεραπειών είναι η ετερογένεια των πληθυσμών που παρατηρήθηκαν και η χρήση της νεφρικής λειτουργίας ως μέτρο αποτελέσματος και όχι ως μέτρο θνητότητας.Άλλοι παράγοντες που παρατηρήθηκαν για την θεραπεία του συνδρόμου περιλαμβάνουν την πεντοξυφυλλίνη, την ακετυλοκυστεΐνη και τη μισοπροστόλη. Η τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας αυτών των φαρμάκων προέρχεται από μελέτες μεμονωμένων περιπτώσεων ή όσο αφορά την πεντοξυφυλλίνη προέρχεται από μια υποομάδα ασθενών που θεραπεύτηκαν για αλκοολική ηπατίτιδα. Η διασφαγιτιδική ενδοηπατική πυλαιοσυστηματική αναστόμωση (TIPS) μειώνει την πυλαία υπέρταση με την τοποθέτηση ενδοπρόθεσης ανάμεσα στην ηπατική και στην πυλαία φλέβα, μέσω ακτινολογικά κατευθυνόμενων καθετήρων που διέρχονται από την ηπατική, την έσω σφαγίτιδα φλέβα ή την μηριαία φλέβα. Θεωρητικά, η μείωση της πυλαίας υπέρτασης προκαλεί αιμοδυναμικά φαινόμενα που βελτιώνουν την εικόνα του ΗΝΣ. Αυτή η μέθοδος έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει την νεφρική λειτουργία των ασθενών. Επιπλοκές από αυτή τη μέθοδο αποτελούν η επιβάρυνση της ηπατικής εγκεφαλοπάθειας ( καθώς αυτή η μέθοδος απότομα δημιουργεί πυλαιοσυστηματική επικοινωνία, προσπερνά την λειτουργία του ήπατος για κάθαρση από τις τοξίνες), η αδυναμία ικανής μείωσης πυλαίας υπέρτασης και αιμορραγία..Η ηπατική αιμοκάθαρση περιλαμβάνει εξωσωματική αιμοκάθαρση από τοξίνες της κυκλοφορίας, μέσω ενός επανακυκλοφορούντος συστήματος που περιέχει πρωτεϊνικά μόρια. Η μέθοδος MARS λαμβάνει μέρος στην προετοιμασία του ασθενούς για μεταμόσχευση αλλά η τεχνική της χρειάζεται περαιτέρω βελτίωση.Μέθοδοι νεφρικής υποκατάστασης πολλές φορές είναι χρήσιμοι στην συντήρηση των ασθενών προ ηπατικής μεταμόσχευσης, η επιλογή των οποίων γίνεται ανάλογα με την κατάσταση του ασθενούς. Η χρήση αιμοκάθαρσης δεν οδηγεί σε βελτίωση ή σε διατήρηση της νεφρικής λειτουργίας σε ασθενείς με ΗΝΣ άλλα είναι απαραίτητη μόνο για την αποφυγή επιπλοκών της νεφρικής ανεπάρκειας μέχρι να προχωρήσει η μεταμόσχευση. Οι ασθενείς που έχουν υποστεί αιμοκάθαρση μπορεί να έχουν αυξημένο κίνδυνο θανάτου λόγω της μειωμένης αρτηριακής πίεσης στους ασθενείς αυτούς με ΗΝΣ, αν και χρειάζεται παραπάνω διερεύνηση μέσω μελετών. Ο ρόλος της νεφρικής υποκατάστασης ως θεραπεία στους ασθενείς με ΗΝΣ δεν είναι ακόμα εξακριβωμένη. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών με ΗΝΣ έχει κίρρωση ήπατος, γι’αυτό και τα περισσότερα επιδημιολογικά δεδομένα για το σύνδρομο αυτό προέρχονται από κιρρωτικούς ασθενείς. Περίπου 10 % των ατόμων που προσέρχονται στο νοσοκομείο με ασκίτη έχουν ΗΝΣ. Μια αναδρομική μελέτη περιπτώσεων κιρρωτικών ασθενών που τους χορηγήθηκε τερλιπρεσίνη έδειξε ότι το 20% της εμφανιζόμενης οξείας νεφρικής ανεπάρκειας στους κιρρωτικούς οφείλεται στο ΗΝΣ τύπου 1 και το 6.6% οφείλεται στο ΗΝΣ τύπου 2. Εκτιμάται πως το 18 % των ατόμων με κίρρωση και ασκίτη θα αναπτύξουν ΗΝΣ σε έναν χρόνο από τη διάγνωση της κίρρωσης και το 39% θα το αναπτύξει μέσα σε 5 χρόνια. Τρεις ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης ΗΝΣ στους κιρρωτικούς αποτελούν το μέγεθος του ήπατος, η δράση ρενίνης πλάσματος και η συγκέντρωση νατρίου πλάσματος.Η πρόγνωση των ασθενών αυτών είναι χειρότερη καθώς αυτοί που δεν λαμβάνουν θεραπεία έχουν ένα πολύ μικρό ποσοστό επιβίωσης. Η σοβαρότητα ηπατικής νόσου (εκτιμάται μέσω MELD score) είναι καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη της νόσου. Μερικοί ασθενείς χωρίς κίρρωση αναπτύσσουν ΗΝΣ, με επίπτωση περίπου 20% σύμφωνα με μια μελέτη σε ασθενείς με αλκοολική ηπατίτιδα. Οι πρώτες αναφορές περιπτώσεων νεφρικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με χρόνια ηπατική νόσο προέρχονται από τα τέλη του 19ου αιώνα και τους Fredichs και Flint. Ωστόσο, εν πρώτοις, το ηπατονεφρικό σύνδρομο ορίστηκε ως οξεία νεφρική ανεπάρκεια που επισυμβαίνει στο έδαφος χειρουργικής επέμβασης χοληφόρων. Σύντομα, το σύνδρομο συσχετίσθηκε με προχωρημένη ηπατική νόσο, και τη δεκαετία του 1950, ορίστηκε κλινικά από τους Sherlock, Hecker, Papper και Vessin ως σύνδρομο σχετιζόμενο με συστηματικές αιμοδυναμικές ανωμαλίες και υψηλή θνητότητα. Οι Sherlock και Hecker μάλιστα αναγνώρισαν ότι οι ασθενείς με ΗΝΣ παράγουν ελαττωμένη ποσότητα ούρων, με χαμηλή συγκέντρωση νατρίου και καθόλου πρωτεΐνη. Ο Murray Epstein ήταν ο πρώτος που χαρακτήρισε τη σπλαγχνική αγγειοδιαστολή και νεφρική αγγειοσύσπαση ως τους κύριες αιμοδυναμικές μεταβολές στους ασθενείς με ηπατονεφρικό σύνδρομο. Η ιδέα ότι η νεφρική βλάβη στο ΗΝΣ είναι λειτουργική και όχι οργανική επιβεβαιώθηκε από μελέτες που έδειξαν ότι νεφρικά μοσχεύματα από ασθενείς με ΗΝΣ λειτουργούσαν φυσιολογικά σε υγιείς λήπτες, κι έτσι διαμορφώθηκε η υπόθεση πως το ηπατονεφρικό σύνδρομο είναι συστηματική και όχι νεφρική νόσος. Η πρώτη συστηματοποιημένη προσπάθεια να οριστεί το ηπατονεφρικό σύνδρομο έγινε το 1994 από το International Ascites Club, που απαρτιζόταν από ειδικούς ηπατολόγους. Πιο πρόσφατα, έχει αναγνωριστεί σειρά αγγειοδραστικών μεσολαβητών που ενοχοποιούνται για τις μεταβολές στη σπλαγχνική και νεφρική κυκλοφορία στο πλαίσιο του ηπατονεφρικού συνδρόμου.	Το ηπατονεφρικό σύνδρομο (ΗΝΣ) είναι μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από ταχεία έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας σε άτομα με κίρρωση ή κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια. Είναι συνήθως θανατηφόρο, εκτός και αν πραγματοποιηθεί μεταμόσχευση ήπατος, αν και διάφορες θεραπείες, όπως η αιμοκάθαρση, μπορούν να προλάβουν την εξέλιξη της νόσου. ΗΝΣ μπορεί να αναπτύξουν άτομα με κίρρωση(ανεξαρτήτως αιτιολογίας), σοβαρή αλκοολική ηπατίτιδα ή κεραυνοβόλο ηπατική ανεπάρκεια, και συνήθως εμφανίζεται όταν η ηπατική λειτουργία εκπίπτει ταχέως στο πλαίσιο μιας οξείας βλάβης, όπως λοίμωξη, αιμορραγία ΓΕΣ ή κατάχρηση διουρητικών φαρμάκων. Το ΗΝΣ είναι μια σχετικά κοινή επιπλοκή της κίρρωσης, αφού εμφανίζεται στο 18% των κιρρωτικών εντός ενός έτους από τη διάγνωση και στο 39% των κιρρωτικών εντός πέντε ετών από τη διάγνωση. Πιστεύεται ότι η έκπτωση της ηπατικής λειτουργίας προκαλεί μεταβολές στην κυκλοφορία του εντέρου, τη ροή αίματος και τον αγγειακό τόνο των νεφρών. Η νεφρική ανεπάρκεια στο ΗΝΣ, λοιπόν, είναι συνέπεια αυτών των μεταβολών στη ροή του αίματος, παρά της άμεσης προσβολής του νεφρού. Η διάγνωση του ηπατονεφρικού συνδρόμου γίνεται με εργαστηριακές εξετάσεις σε άτομα που είναι ευπαθή σε αυτό. Υπάρχουν δύο τύποι ηπατονεφρικού συνδρόμου: το ΗΝΣ τύπου 1 συνοδεύεται από μία ταχέως εξελισσόμενη έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας, ενώ το ΗΝΣ τύπου 2 σχετίζεται με ασκίτη (συλλογή υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα), που δεν βελτιώνεται με τη χορήγηση συνηθισμένων διουρητικών φαρμάκων. Ο κίνδυνος θανάτου στο ηπατονεφρικό σύνδρομο είναι πολύ υψηλός· η θνητότητα ατόμων με ΗΝΣ τύπου 1 είναι πάνω από 50% και σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως φαίνεται από αναδρομικές μελέτες. Μακροπρόθεσμα, μόνη θεραπευτική λύση είναι η μεταμόσχευση ήπατος. Κατά τη διάρκεια της αναμονής για μόσχευμα, οι ασθενείς με ΗΝΣ συχνά λαμβάνουν άλλες θεραπείες, που βελτιώνουν τις ανωμαλίες στον αγγειακό τόνο, όπως υποστηρικτική θεραπεία με φάρμακα ή διασφαγιτιδική ενδοηπατική πυλαιοσυστηματική αναστόμωση (TIPS), που ελαττώνει την αρτηριακή πίεση στην πυλαία φλέβα. Ορισμένοι ασθενείς μπορεί να χρειαστούν αιμοκάθαρση για την υποστήριξη της νεφρικής λειτουργίας ή μια νεότερη τεχνική, που καλείται ηπατική κάθαρση και χρησιμοποιώντας ένα κύκλωμα κάθαρσης με μεμβράνες αλβουμίνης, απομακρύνει τοξίνες που κανονικά καθαίρονται από το ήπαρ, προσφέροντας κατ' αυτόν τον τρόπο εξωσωματική ηπατική υποστήριξη μέχρι τη μεταμόσχευση.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF
Ερωτοτραγουδιστές	Η πιο συνηθισμένη μορφή των συνθέσεων των ερωτοτραγουδιστών αποτελείται από δύο στροφές και μια τελική αφιέρωση. Ενώ κι οι δύο στροφές είναι γραμμένες στο ίδιο μέτρο και τραγουδιούνται πάνω στον ίδιο σκοπό, η αφιέρωση έχει άλλη μελωδία. Οι ερωτοτραγουδιστές χρησιμοποιούν την τετράγωνη σημειογραφία του Γρηγοριανού Μέλους. Ο ρυθμός στα τραγούδια τους προσαρμόζεται στον ρυθμό του στίχου. Nef, K. (1960a) ‘Ερωτοτραγουδιστές’, in ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. 1st edn. Αθήνα, Ελλάδα: Εκδόσεις Απόλλων (1), pp. 103–111.	ΟΙ Ερωτοτραγουδιστές ήταν Γερμανοί ποιητές και καλλιτέχνες (αντίστοιχοι των τροβαδούρων της Γαλλίας), που άκμασαν τον 13ο αιώνα. Δεν άνηκαν όλοι στην τάξη των ιπποτών, κάποιοι από αυτούς ήταν αστοί. Οι μελωδίες των ερωτοτραγουδιστών καθρεφτίζουν συχνά το πνεύμα και το ύφος του λαού. Οι περισσότερες συνθέσεις τους δεν είναι απλά λαϊκά τραγούδια, αλλά μακρυά, καλοδουλεμένα έντεχνα κομμάτια.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82
Γερμανική Τελωνειακή Ένωση	Το 1790 η Γερμανία ήταν πολιτικά τόσο πολύ διαμελισμένη, που διατηρούσε 1800 τελωνειακά σύνορα. Στο έδαφος των κρατιδίων της Πρωσίας και μόνο υπήρχαν στις αρχές του 19ου αιώνα πάνω από 67 τοπικά τελωνειακά διαμερίσματα. Όποιος ταξίδευε π.χ. από το Καίνιχσμπεργκ (Königsberg) στην Κολωνία έπρεπε να περάσει συνολικά περίπου ογδόντα φορές από τελωνειακό έλεγχο.Από τα χρόνια του Ναπολέοντα τα γερμανικά κρατίδια και ιδιαίτερα η Συνομοσπονδία του Ρήνου είχαν αρχίσει να ιδρύουν εμπορικές ζώνες χωρίς φορολογία. Στην Βαυαρία οι νομοθετικές ενέργειες που έγιναν μεταξύ 1799 και 1808 οδήγησαν σε έναν ενιαίο οικονομικο-εμπορικό χώρο, έναν από τους πιο φιλελεύθερους της τότε Ευρώπης. Το Βασίλειο της Βυρτεμβέργης ακολούθησε το 1810 το ίδιο παράδειγμα. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε και το Μεγάλο δουκάτο της Βάδης, ιδρύοντας την δική του ενιαία εσωτερική αγορά. Βασικός στόχος των κοινωνικών και οικονομικών αυτών μεταρρυθμίσεων ήταν η αύξηση των εισοδημάτων του δημοσίου, αφού κύριοι φορολογικοί θεσμοί την εποχή εκείνη ήταν ο φόρος κατανάλωσης και ο φόρος εισαγωγής, ενώ ο φόρος εισοδήματος με την σημερινή του μορφή ήταν άγνωστος. Λίγοι ήταν αυτοί που πρότειναν την κατάργηση των τοπικών οικονομικών αγορών και την από κοινού καθιέρωση ενός φόρου στα εξωτερικά σύνορα της Γερμανίας. Όταν το 1815 ιδρύθηκε η Γερμανική Ομοσπονδία, το θέμα της απλούστευσης των οικονομικών θεσμών δεν μπόρεσε να διευθετηθεί, γι' αυτό και στο άρθρο 19 που θα ρύθμιζε το θέμα έμεινε κενό και περιείχε απλά την διατύπωση ότι τα θέματα του εμπορίου και των συγκοινωνιών θα ρυθμίζονταν αργότερα. Η Γερμανική βουλή της Γερμανικής Ομοσπονδίας ασχολήθηκε μάλιστα δύο φορές το 1819 και το 1820 κατόπιν αίτησης της Βάδης με την τελωνειακή ένωση, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Τα πολυάριθμα τελωνειακά διαμερίσματα εμπόδιζαν την ανάπτυξη της βιομηχανίας και ανέβαζαν τον τιμάριθμο. Σημαντικός πρωτεργάτης της κατάργησης των εσωγερμανικών φόρων ήταν ο οικονομολόγος Φρίντριχ Λιστ. Flugblätter und andere Druckerzeugnisse aus den Jahren 1848/49 mit Bezug zum Zollverein in der Flugschriften-Sammlung der Universitätsbibliothek Frankfurt am Main (Scans mit bibliografischen Kommentaren) Zollgeschichte auf den Seiten des Deutschen Zollmuseums (Bundesministerium der Finanzen) Deutscher Zollverein auf HGIS Germany	Η Γερμανική Τελωνειακή Ένωση, αναφερόμενη και ως Τσολφεράιν (ορθότερο: Τσόλφεραϊν) από τη γερμανική ονομασία Zollverein, ήταν εμπορικός και τελωνειακός συνασπισμός γερμανικών κρατιδίων. Ιδρύθηκε με την Συνθήκη της Τελωνειακής Ένωσης που υπογράφηκε στις 22 Μαρτίου 1833 και μπήκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1834. Η Τελωνειακή Ένωση ήταν διάδοχος των μέχρι τότε ισχυόντων τελωνειακών συμφώνων α) του Τελωνειακού Συμφώνου μεταξύ Πρωσίας και του Μεγάλου Δουκάτου της Έσσης (Πρωσο-Εσσική Τελωνειακή Ένωση) β) της Εμπορικής Ένωσης Κεντρικής Γερμανίας, και γ) της Τελωνειακής Ένωσης Νότιας Γερμανίας.Εκτός από την Πρωσία, που ήταν η ισχυρότερη δύναμη, άλλα κρατίδια που έλαβαν μέρος στην Γερμανική Τελωνειακή Ένωση ήταν το Μεγάλο Δουκάτο της Έσσης, η Kurhessen, το Βασίλειο της Βαυαρίας, το Βασίλειο της Βυρτεμβέργης, το Βασίλειο της Σαξωνίας, καθώς και τα Κρατίδια της Θουριγγίας. Το 1836 επεκτάθηκε, αφού ακολούθησαν και το Μεγάλο Δουκάτο της Βάδης, το Δουκάτο του Νάσσαου και η Ανεξάρτητη Πόλη της Φρανκφούρτης. Το 1842 προσαρτήθηκαν το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου, το Δουκάτο του Μπράουνσβάιγκ και το Δουκάτο της Λίππε. Τελικά, το 1854 εισήλθαν και το Βασίλειο του Ανοβέρου και το Μεγάλο Δουκάτο του Όλντενμπουργκ. Με την μορφή του αυτή ο Τελωνειακός Όμιλος είχε έκταση περίπου 425.000 τ.χλμ. την εποχή της Γερμανικής Ομοσπονδίας του Βορρά. Σκοπός της Τελωνειακής Ένωσης ήταν η δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς και η απλοποίηση των εμπορικών και οικονομικών συνθηκών μεταξύ των γερμανικών κρατιδίων. Από πολιτικής άποψης, η Ένωση ήταν ενδιάμεσο στάδιο για την λεγόμενη «μικρή λύση» του γερμανικού ζητήματος και αύξησε την επιρροή της Πρωσίας. Διάδοχος της Τελωνειακής Ένωσης ήταν η Γερμανική Αυτοκρατορία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7
Χ (άλμπουμ)	Δύο χρόνια μετά το πολυπλατινένιο άλμπουμ Κραυγή η Άννα Βίσση επέστρεψε με το Χ. Πριν όμως είχε μεσολαβήσει το soundtrack της θεατρικής παράστασης Μάλα. Την παραγωγή και την ενορχήστρωση του άλμπουμ ανέλαβε ο διεθνούς φήμης George De Angelis, ο οποίος έχει συνεργαστεί με πολλά ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής όπως Σερ, Μπράιαν Άνταμς, Σάρλοτ Τσερτς, Κλιφ Ρίτσαρντ, Νταϊάν Γουόρεν, Ντόνα Σάμερ, Έρος Ραματσότι, Κάιλι Μινόγκ, Pet Shop Boys, Κουίνσι Τζόουνς, Seal και Τίνα Τέρνερ. Το Χ ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2002 στο Λονδίνο, και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Το album κυκλοφόρησε και στην Τουρκία στις αρχές του 2003. Το Χ μπήκε απ' ευθείας στην πρώτη θέση των album charts σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία . Στην Ελλάδα έγινε Χρυσό από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και πλατινένιο σε τρεις μέρες . Τις πρώτες 7 μέρες τις κυκλοφορίας του ξεπέρασε τις 70,000 αντίτυπα και η επιτυχία του αυτή αναφέρθηκε και από το δίκτυο CNN . Τον Φεβρουάριο του 2003 έγινε διπλά πλατινένιο ξεπερνώντας τις 100.000 αντίτυπα, ενώ τελικά ξεπέρασε τις 120.000 αντίτυπα. Τον Σεπτέμβριο του 2003 ξαναμπήκε στο top 15 των ελληνικών album charts . Στην Κύπρο το Χ έγινε πλατινένιο την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του και διπλά πλατινένιο τον Απρίλιο του 2003 . Στην Τουρκία ο δίσκος έγινε χρυσός με 100.000 πωλήσεις συνολικά ο δίσκος Χ πούλησε 235.000 αντίτυπα. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους του Νίκου Καρβέλα, με στιχουργική συμμετοχή της Ναταλίας Γερμανού στο τραγούδι Μαρτύριο, το οποίο είναι ντουέτο με τον Γιάννη Πάριο. "Τάσεις Αυτοκτονίας" "Χ" "Σε Ζηλεύω" "Μαρτύριο" "Συγχαρητήρια" "Πάει Tέλειωσε" "Τυφλή Εμπιστοσύνη" "Τα Rαδιόφωνα" "Έκπληξη" "Αϋπνίες" "Πες Το Ξανά" "Χρόνια Πολλά" Τάσεις Αυτοκτονίας Μαρτύριο Πες Το Ξανά Συγχαρητήρια Τυφλή Εμπιστοσύνη Σε Ζηλεύω Δύο τραγούδια οπτικοποιήθηκαν από το Χ. Το Τάσεις Αυτοκτονίας και το Πες Το Ξανά. Στην 2η Απονομή των Βραβείων Αρίων το 2003 η Άννα Βίσση κέρδισε το βραβείο Καλύτερη Τραγουδίστρια στην κατηγορία Ποπ και Βίντεο Κλιπ της Χρονιάς για το "Τάσεις Αυτοκτονίας" σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκάβαλου Αναλυτική δισκογραφία της Άννας Βίσση	Χ είναι ο τίτλος του 21ου άλμπουμ της Άννας Βίσση και κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και Κύπρο στις 9 Οκτωβρίου 2002 από τη Sony Music. Στην Ελλάδα έγινε τριπλά πλατινένιο έχοντας ξεπεράσει τις 120,000 αντίτυπα , ενώ στην Κύπρο έγινε επίσης τριπλά πλατινένιο με πωλήσεις άνω των 15,000 αντιτύπων. Την παραγωγή του άλμπουμ ανέλαβε ο George De Angelis.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC)
Ραντιβόι Κόρατς	Γεννήθηκε στο Σόμπορ της Σερβίας (Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας) και μετακόμισε στο Βελιγράδι σε νεαρή ηλικία παίζοντας αρχικά ποδόσφαιρο, ενώ διακρίνονταν και στο στίβο έχοντας ως καλύτερη επίδοση στο ύψος ανδρών τα 1,99 μέτρα. Όμως η ανάπτυξή του τον έστρεψε στην καλαθοσφαίριση κάνοντας ντεμπούτο στο πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας σε ηλικία 16 ετών αγωνιζόμενος ως πάουερ φόργουορντ. Ξεκίνησε να παίζει στο Βελιγράδι σε σχετικά μεγάλη ηλικία με τα σημερινά πρότυπα, στα 16, αλλά ήταν το ψηλότερο παιδί στην τάξη και έπαιζε κοντά στο καλάθι. Ο Κόρατς έπαιξε στην ίδια θέση για τους ομάδα νέων της OKK του Βελιγραδίου το 1954, παρά το ότι ήταν μόλις 1,93 μέτρα, διέθετε όμως εξαιρετικό άλμα. Από την αρχή της καριέρας του, φορούσε τον αριθμό 5 στη φανέλα του. Αγωνίστηκε γρήγορα στην ανδρική ΟΚΚ Μπέογκραντ για 13 χρόνια από το 1954 με προπονητή τον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, με την οποία κέρδισε τέσσερις τίτλους της Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, δύο Κύπελλα και ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της σεζόν επτά φορές (επίδοση ρεκόρ που παραμένει), πετυχαίνοντας 5.185 πόντους στο πρωτάθλημα και έχοντας μέσο όρο 30,7 πόντους ανά παιχνίδι, ενώ ο μέσος όρος τα χρόνια που ήταν πρώτος σκόρερ είναι 32,7. Το άθλημα δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στη χώρα και έχοντας συμπαίκτες τον Σλόμπονταν Γκόρντιτς, τον Μίοντραγκ Νίκολιτς, τον Τράικο Ράικοβιτς και άλλους έκαναν όλο και περισσότερους να αρχίζουν να παρακολουθούν αυτό το άθλημα και να ενδιαφέρονται για κάτι που αργότερα θα γίνει σήμα κατατεθέν της Γιουγκοσλαβίας. Ο πρώτος τίτλος πρωταθλήματος ήρθε το 1958 διακόπτοντας την κυριαρχία του Ερυθρού Αστέρα. Το 1962 είχε πετύχει 74 πόντους σε αγώνα πρωταθλήματος, ρεκόρ που καταρρίφθηκε δύο δεκαετίες αργότερα. Συνολικά με την ομάδα του Βελιγραδίου σημείωσε 5.796 πόντους παραμένοντας ο πρώτος σκόρερ του συλλόγου ακόμα και σήμερα.Έγινε παγκόσμια γνωστός για το ρεκόρ που πέτυχε τη σεζόν 1964–65 αγωνιζόμενος με τα χρώματα της ΟΚΚ, όταν σημείωσε σε έναν αγώνα 99 πόντους με αντίπαλο την Alvik BK Stockholm στο Βελιγράδι για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών (14 Ιανουαρίου 1965, αποτέλεσμα 155–57), επίδοση που παραμένει ως ρεκόρ της διοργάνωσης, ευστοχώντας σε 11 ελεύθερες βολές και 44 προσπάθειες δύο πόντων. Στον πρώτο αγώνα στη Στοκχόλμη (επίσης νικηφόρο 136–90) είχε σημειώσει 71 πόντους. Η επίδοση αυτή ήταν δεύτερη καλύτερη στον κόσμο εκείνη την εποχή μετά τους 100 πόντους του Ουίλτ Τσάμπερλεϊν το 1962. Ο ίδιος μάλιστα κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν γνώριζε πόσο κοντά είχε φτάσει στην κατάρριψη της επίδοσης του Αμερικανού μύθου. Στον επόμενο γύρο οι Γιουγκοσλάβοι κληρώθηκαν με την Πρωταθλήτρια Ελλάδας ΑΕΚ. Στις 11 Φεβρουαρίου η ΑΕΚ νίκησε στην Αθήνα με 85–78 με τον Κόρατς να πετυχαίνει 37 πόντους. Στο Βελιγράδι η ΟΚΚ Μπέογκραντ νικάει με 101–84 με τον Κόρατς να πετυχαίνει 42 πόντους. Στον επόμενο γύρο η γιουγκοσλαβική ομάδα αποκλείστηκε αλλά ο Κόρατς έκλεισε τη συμμετοχή του με μέσο όρο 54 πόντους ανά αγώνα, επίδοση που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ.Ακόμα μεγαλύτερη διεθνή φήμη απέκτησε και για το επίτευγμά του να ευστοχήσει σε 100/100 ελεύθερες βολές, κατά τη διάρκεια μίας τηλεοπτικής εκπομπής στο Βέλγιο. Εκεί του ζητήθηκε να σουτάρει 100 βολές σε μπασκέτα που υπήρχε μέσα στο στούντιο και μάλιστα προηγουμένως είχε ρωτηθεί από τον παρουσιαστή σε πόσες πίστευε ότι θα μπορέσει να ευστοχήσει και είχε απαντήσει 70 με 80. Εκτός από το ότι είχε μεγάλη έφεση σκοραρίσματος από οποιοδήποτε σημείο στο παρκέ - κάτι που δίδαξε ο ίδιος - το μεγάλο του όπλο τα ριμπάουντ. Μπορούσε να παλέψει για τη μπάλα με αντιπάλους ψηλότερους από αυτόν. Το επίσημο στατιστικό φύλλο της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας δείχνει ότι ο Κόρατς μοιράζεται την πρώτη θέση με τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς σε αυτήν την κατηγορία. έκαστος κατά μέσο όρο 7 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολος για τους αντιπάλους λόγω της ταχύτητάς του, του αριστερού χεριού του και της μεγάλης αίσθησης του χώρου. Ιδιαίτερος ήταν και ο τρόπος που εκτελούσε τις ελεύθερες βολές: το έκανε με τα δύο χέρια, κρατώντας την μπάλα ακριβώς πάνω από το πάτωμα και ρίχνοντάς την από κάτω. Γνωστός ως αριστερόχειρας, είχε όλες τις ιδιότητες που κάθε παίκτης θέλει: σε μια εποχή που οι παίκτες δεν είχαν τις τρέχουσες φυσικές τους ιδιότητες, οι αθλητικές του ικανότητες ήταν ανώτερες από αυτές των υπολοίπων, με αποτέλεσμα ασυνήθιστη ευελιξία. Η δημοσιότητα του ήταν η αιτία να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που είχε προσκληθεί να γίνει μέλος της ομάδας επίδειξης των Χάρλεμ στις ΗΠΑ.Το 1967 εντάχθηκε στη Σταντάρ Λιέγης (Standard BC Liège) και έγινε πρωταθλητής στο Βέλγιο με την ομάδα το 1967–68 και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Ήταν επίσης πρώτος σκόρερ στην Ιταλική Λίγκα όταν έπαιζε με την Πάδοβα (581 πόντοι) αν και η ομάδα του ήταν αρκετά αδύναμη και υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία. Έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Γιουγκοσλαβίας το 1958 με προπονητή τον Αλεξάνταρ Νίκολιτς. Στην εθνική ομάδα, έπαιξε 157 παιχνίδια και σημείωσε 3.153 πόντους (κατά μέσο όρο 20,8). Ο μέσος όρος πόντων του παρέμεινε ως ο υψηλότερος στην ιστορία της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, ενώ αριθμητικά είναι τέταρτος. Η παρουσία του στην Εθνική συνδυάστηκε με την άνοδο του γιουκοσλαβικού μπάσκετ στις κορυφαίες θέσεις του κόσμου. Ο Κόρατς ήταν πρώτος σκόρερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης του 1960, με μέσο όρο 23,6 πόντων με την ομάδα να περιορίζεται στην έκτη θέση, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής στη Γιουγκοσλαβία. Στη διοργάνωση του 1968 κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με την εθνική του. Η διοργάνωση εκείνη επιβεβαίωσε την άνοδο του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ με τους «πλάβι» να γνωρίζουν την ήττα στον πρώτο γύρο από τις Ηνωμένες Πολιτείες με 73–58 και να νικούν την Ιταλία στην παράταση με το 80–69 (κανονική διάρκεια 65–65). Ο Κόρατς έπαιξε και στα 45 λεπτά στη συνάντηση και η ευστοχία του από τη γραμμή των ελεύθερων βολών (16 στις 18, συνολικά 18 πόντοι, με την αστοχία του στις προσπάθειές εντός παιδιάς να μην είναι τελικά καθοριστική) ήταν αυτή που έδωσε τη μεγάλη νίκη. Στον ημιτελικό της 22ας Οκτωβρίου ήρθε μία ακόμη επιτυχία ενάντια στα προγνωστικά επί της Σοβιετική Ένωση μετά από συγκλονιστικό αγώνα με 63– 62. Ο Κόρατς σημείωσε 12 πόντους με τις δύο ελεύθερες βολές του Ίβο Ντανέου στα δύο δευτερόλεπτα πριν τη λήξη να δίνουν την πρόκριση. Ο τελικός ήταν αμερικανική υπόθεση όπως και σε όλα τα προηγούμενα τουρνουά. Ο Κόρατς έκλεισε τη διοργάνωση με μέσο όρο 12,6 πόντους.Δύο ασημένια μετάλλια κατέκτησε σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1963, 1967). Στην παγκόσμια διοργάνωση του 1963 η Γιουγκοσλαβία έφθασε μέχρι τον ημιτελικό, όπου με 24 πόντους του Κόρατς στην συνάντηση με τη Γαλλία η άνετη νίκη με 99–63 εξασφάλισε το πρώτο παγκόσμιο μετάλλιο στη βαλκανική χώρα. Στην προηγούμενη διοργάνωση του 1959 η Γιουγκοσλαβία δεν συμμετείχε. Ο Κόρατς είχε μέσο όρο 16,4 πόντους και ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας και τέταρτος της διοργάνωσης. Το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ήταν προγραμματισμένο το 1966 στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) αναβλήθηκε για ένα χρόνο λόγω της δύσκολης πολιτικής κατάστασης στη χώρα και αντ' αυτού η FIBA αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα ανεπίσημο διεθνές τουρνουά στη Χιλή με τη συμμετοχή των καλύτερων ομάδων μπάσκετ. Σε αυτό οι Γιουγκοσλάβοι, με πρωταγωνιστή τον Κόρατς, κατέλαβαν την πρώτη θέση, μπροστά από τις ομάδες των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, κάτι που δεν επαναλήφθηκε στη διοργάνωση του 1967 κατατάχθηκαν στη δεύτερη θέση χάνοντας τον τελικό από τους Σοβιετικούς με 71–59. Ο Κόρατς συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Ήταν επίσης τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ του Ευρωπαϊκού Πρωτάθληματος Μπάσκετ (1959 - μέσος όρος 27,6 πόντοι, 1961 - μέσος όρος 24,0 πόντοι, 1963 - μέσος όρος 26,4 πόντοι, 1965 - μέσος όρος 21,6 πόντοι), επίδοση ρεκόρ που κατέχει με το Νίκο Γκάλη. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1967 δεν κλήθηκε όπως και ο Ντανέου και το αποτέλεσμα ήταν να κατρακυλήσει η Γιουγκοσλαβία στην 9η θέση. Ο μέσος όρος στις διοργανώσεις του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (24,8 πόντοι) είναι ο δεύτερος υψηλότερος μόνο πίσω από το Γκάλη (31,2), ενώ το σύνολο των 844 πόντων τον κατατάσει στην 9η θέση όλων των εποχών. Το 1961 αναδείχθηκε και καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στη διοργάνωση του 1965 σημειώσε το νικητήριο καλάθι 17 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη στον αγώνα με την Ιταλία (αποτέλεσμα 83–82). Καλύτερη επίδοσή του με την εθνική ήταν 42 πόντοι με αντίπαλο το Ισραήλ. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό που βασίστηκε σε λεπτά παιχνιδιού, ήταν ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία της εθνικής ομάδας με δεύτερο το Ντράζεν Πέτροβιτς.Συμμετείχε σε δύο επιλογές της Μικτής Ευρώπης (FIBA All-Star) το 1964 και το 1965. Το 1964 σε αγώνα στη Μαδρίτη με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης (17 Μαΐου, ο πρώτος στην ιστορία της Μικτής Ευρώπης, αποτέλεσμα 91–87, σημείωσε 37 πόντους) και το 1965 στη Κρακοβία της Πολωνίας με μία ακόμα νίκη επί της Ρεάλ με 101–83 (24 πόντοι) και σε ένα ακόμη αγώνα με την τοπική Βίσλα (αποτέλεσμα 70–78, 24 πόντοι). Και στους τρεις αγώνες ο Κόρατς ήταν πρώτος σκόρερ των συναντήσεων. Εκτός από τις εντυπωσιακές ικανότητές του στο μπάσκετ, αυτό που τον έκανε σύμβολο της πρώην γιουγκοσλαβικής κουλτούρας μπάσκετ ήταν ο τρόπος ζωής του. Ήταν διανοούμενος μακριά από το γήπεδα, ο αποκαλούμενος και Žućko (από την οδό που συνήθιζε να περνά τον ελεύθερο χρόνο του), παρακολουθούσε θέατρο και απολάμβανε τη μουσική και το διάβασμα βιβλίων. Ήταν ανώτερος προπτυχιακός από τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών (ETF), στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Ήταν χαμηλών τόνων, αντιστάρ (με την σύγχρονη ορολογία) και μάλλον αντιδημοσιογραφικός τύπος.Ο Κόρατς σκοτώθηκε σε ηλικία μόλις 31 ετών, σε τροχαίο δυστύχημα στις 2 Ιουνίου 1969 λίγο έξω από το Σεράγεβο. Ήταν ο πρώτος αθλητής που θάφτηκε στην Alley of the Greats στο Βελιγράδι. Η Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία τον τίμησε βγάζοντας την ημερομηνία από το καλεντάρι των πρωταθλημάτων της, έτσι κανένας αγώνας δεν έγινε από τότε στην Γιουγκοσλαβία. Η ομάδα του είναι ο πρώτος σύλλογος που επέτρεψε η FIBA να εισαγάγει τον αριθμό 16, έτσι ώστε ο σύλλογος να μπορεί να αποσύρει πέντε του Κόρατς από τη χρήση, με τα νούμερα της εποχής να είναι υποχρεωτικά από το 4 έως το 15. Δύο χρόνια αργότερα, το ευρωπαϊκό τμήμα της FIBA δημιούργησε στη μνήμη του το Κύπελλο Κόρατς (1971). Η Παγκόσμια Ομοσπονδία του αθλήματος τον συμπεριέλαβε στους 50 κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών το 1991 με την ευκαιρία της επετείου ενός αιώνα του αθλήματος. Η Ομοσπονδία μπάσκετ της Σερβίας ονόμασε, επίσης, τη διοργάνωση του εγχώριου κυπέλλου της, ως «Κύπελλο Ραντιβόι Κόρατς» (Kup Radivoja Koraća). Τέσσερις σύλλογοι μπάσκετ στην Ευρώπη φέρουν το όνομά του. Ο Κόρατς κέρδισε τιμητικά μία θέση στο Hall of Fame της FIBA (2007), όπου ήταν στην πρώτη σειρά των εισαχθέντων και την επόμενη χρονιά ονομάστηκε ως μία από τους 50 μεγαλύτερες μορφές της Ευρωλίγκας.Το 2012, 4.000 θεατές γέμισαν το Sava Centar στο Βελιγράδι για την επίσημη πρεμιέρα μιας ταινίας για τον Κόρατς. Σε σκηνοθεσία του Γκόραν Μάτιτς, ο τίτλος είναι "Ginger"-η αγγλική μετάφραση του ψευδωνύμου του, "Zucko". Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ με αναπαράσταση σκηνών από τη ζωής του βασισμένο στις μαρτυρίες φίλων και αντιπάλων του. Η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ. Το Σεπτέμβριο του 2022 εισήχθη στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. ΟΚΚ Μπέογκραντ Πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας (4) : 1958, 1960, 1963, 1964 Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας (2) : 1960, 1962Σταντάρ Λιέγης Πρωτάθλημα Βελγίου : 1968Εθνική Γιουγκοσλαβίας Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αργυρό Μετάλλιο (2) : 1961, 1965 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Χάλκινο Μετάλλιο : 1963 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αργυρό Μετάλλιο (2) : 1963, 1967 Ολυμπιακοί Αγώνες Αργυρό Μετάλλιο : 1968 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας (7) : 1957, 1958, 1960, 1962, 1963, 1964, 1965 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Βελγίου : 1968 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιταλίας : 1969 Πρώτος σκόρερ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (4) : 1959, 1961, 1963, 1965 Πρώτος σκόρερ Ολυμπιακού τουρνουά : 1960 Πολυτιμότερος παίκτης (MVP) Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος : 1961 Καλύτερη ομάδα Παγκοσμίου Πρωταθλήματος : 1967 Καλύτερος αθλητής στη Γιουγκοσλαβία : 1960 Sportsman της χρονιάς στη Γιουγκοσλαβία : 1962 FIBA All Star (2) : 1964, 1965 50 σημαντικότεροι συνεισφέροντες της Ευρωλίγκα : 2008 50 σπουδαιότεροι παίκτες της FIBA (1991) : 7η θέση FIBA Hall of Fame : 2007 Radivoj Korac	Ο Ραντιβόι Κόρατς (Radivoj Korać, σερβ-κυριλ: Радивој Кораћ, 5 Νοεμβρίου 1938 – 2 Ιουνίου 1969) ήταν Γιουγκοσλάβος (από τη Σερβία) διεθνής καλαθοσφαιριστής. Ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους όλων των εποχών, το 1991 ψηφίστηκε ανάμεσα στους 50 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών από τη FIBA καταλαμβάνοντας την 7η θέση.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%B9_%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%82
Χάρτης ελληνικής έκδοσης	Οι XEE εκπονούνται σε έξι βασικές κλίμακες 0α) 1: 1.000.000 (γενικοί χάρτες κεντρικής Μεσογείου), π.χ. ΧΕΕ-106 Αδριατική. 0β) 1: 500.000, (γενικοί ναυτικοί χάρτες Ελλάδος), π.χ.ΧΕΕ-4 Ν. Αιγαίο. 0γ) 1:300.000 μέχρι 1:250.000 που καλύπτουν μεγάλα τμήματα του Αιγαίου και Ιονίου, μεγάλης ακτοπλοΐας, π.χ. ΧΕΕ-44 Ανατ. Κρήτη. 0δ) 1: 150.000 και 1: 100.000, συνήθεις χάρτες μικρής ακτοπλοΐας π.χ. ΧΕΕ-413 Σαρωνικός Κ. 0ε) 1:75.000 και 1: 50.000 αναφερόμενοι κυρίως σε κόλπους και νησιά, π.χ. ΧΕΕ-4235 Σαντορίνη και στ) από 1: 50.000 μέχρι 1:2.000 που αφορούν ελληνικούς λιμενοδείκτες. Οι ΧΕΕ πωλούνται από συγκεκριμένα γραφεία της Υ.Υ. που στεγάζονται σε κτίρια του ΠΝ καθώς και από ιδιωτικά καταστήματα ναυτιλιακών ειδών μεγάλων λιμένων που είναι συμβεβλημένα με την Υ.Υ. Από τα σημεία διάθεσης αυτών παρέχονται δωρεάν συνοπτικά ευρετήρια, κατάλογοι ΧΕΕ, προς ενημέρωση κάθε ναυτιλλομένου. Σημειώνεται ότι κατά τις ετήσιες ή έκτακτες επιθεωρήσεις των ελληνικών εμπορικών πλοίων και σκαφών και ειδικά του ναυτιλιακού τομέα μεταξύ των άλλων ελέγχεται ο σωστός εφοδιασμός τους με πρόσφατους ΧΕΕ, ή τουλάχιστον ενημερωμένους καθώς και η σωστή ταξινόμησή τους στο χώρο χαρτοθεσίας τους. "Συνοπτικό ευρετήριο ναυτικών χαρτών ελληνικής έκδοσης". Υ.Υ. Αθήνα - Μάρτιος 2007.	Με την ονομασία Χάρτης Ελληνικής Έκδοσης, και αρκτικόλεξο ΧΕΕ, φέρονται οι επίσημοι ναυτικοί χάρτες που εκδίδει η Διεύθυνση Χαρτογραφίας της (ελληνικής) Υδρογραφικής Υπηρεσίας, ανεξάρτητης υπηρεσίας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που καλύπτουν κυρίως τις ελληνικές θάλασσες και ακτές, καθώς επίσης, την Αδριατική, την κεντρική και όλη την ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο συμπεριλαμβανομένη. Η ονομασία αυτή ακολουθούμενη από ένα μονοψήφιο μέχρι τετραψήφιο αριθμό που προσδιορίζει συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο, για κάθε χάρτη, αποτελεί και τον επίσημο τίτλο των ελληνικών ναυτικών χαρτών με τους οποίους εφοδιάζονται όλα τα πλοία ελληνικά και ξένα που ναυσιπλοούν εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, και στις αναφερόμενες παραπάνω θαλάσσιες περιοχές .	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%AD%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7%CF%82
Ριγιάλ του Κατάρ	Ως το 1966 το Κατάρ χρησιμοποιούσε για τις συναλλαγές τη ρουπία της Ινδίας, στον τύπο της "ρουπίας του Κόλπου". Με την υποτίμηση της αξίας της ρουπίας από την Ινδία, το 1966, το Κατάρ επέλεξε μαζί με άλλα κράτη που χρησιμοποιούσαν τη ρουπία του Κόλπου, να εισαγάγει το δικό του νόμισμα. Προτού γίνει αυτό, το Κατάρ για μικρό χρονικό διάστημα υιοθέτησε το Ριγιάλ Σαουδικής Αραβίας ως νόμισμα. Στη συνέχεια εισήχθη το Ριγιάλ του Κατάρ και του Ντουμπάι. Το σαουδαραβικό ριγιάλ άξιζε 1,065 ρουπίες, ενώ το ριγιάλ Κατάρ και Ντουμπάι ήταν ίσο με μία ρουπία προτού η τελευταία υποτιμηθεί. Ως το 1973 το Κατάρ και το Ντουμπάι τύπωναν από κοινού το ριγιάλ. Ωστόσο, έπειτα από την προσχώρηση του Ντουμπάι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ ξεκίνησε την έκδοση δικού του νομίσματος ξεχωριστά από το Ντουμπάι. Το 1966 εισήχθησαν κέρματα στο όνομα των Κατάρ και Ντουμπάι και σε αξίες των 1, 5, 10, 25 και των 50 ντιρχάμ (dirham). Το 1973 κυκλοφόρησε μια νέα σειρά κερμάτων με το ίδιο μέγεθος και στη σύνθεση των παλαιότερων κερμάτων, με γραμμένο αποκλειστικά το όνομα του Κατάρ. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1966 εισήχθησαν τραπεζογραμμάτια από τη Νομισματική Επιτροπή Κατάρ και Ντουμπάι σε αξίες των 1, 5, 10, 25, 50 και των 100 ριγιάλ. Το 1973 αυτά αντικαταστάθηκαν από χαρτονομίσματα του Νομισματικού Γραφείου του Κατάρ σε αξίες των 1, 5, 10, 50, 100 και των 500 ριγιάλ. Το 1996 η Κεντρική Τράπεζα του Κατάρ (QCB) ανέλαβε το έργο της έκδοσης των χαρτονομισμάτων και συνέχισε να εκδίδει τις ίδιες ονομαστικές αξίες που τύπωνε και το Νομισματικό Γραφείο. Το Μάρτιο του 1975 η ισοτιμία του ριγιάλ "κλειδώθηκε" από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έναντι του Δολαρίου ΗΠΑ. Σταθεροποιήθηκε έτσι στα 3,64 ριγιάλ προς 1 Δολάριο ΗΠΑ από το 1980 . Αυτό μεταφράζεται κατά προσέγγιση σε 1 ριγιάλ = 0,274725 δολάρια. Η ισοτιμία αυτή έγινε επίσημη τον Ιούλιο του 2001.	Το ριγιάλ (στα αραβικά: ريال, κωδικός ISO 4217 : QAR) αποτελεί το νόμισμα του Κατάρ. Υποδιαιρείται σε 100 ντιρχάμ (dirham, درهم) και βραχυγραφείται είτε με το αγγλικό QR είτε με το αραβικό ر.ق .	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81
Αντιαθλητικό φάουλ	Το Εθνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (NBA) καθιέρωσε το αντιαθλητικό φάουλ για να αποτρέψει την επαφή που, εκτός του ότι είναι αντίθετη με τους κανόνες, θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια ή την υγεία του αντιπάλου. Όταν εισήχθη το αντιαθλητικό φάουλ την περίοδο 1990–91, η μόνη ποινή πέρα από αυτή του κοινού προσωπικού φάουλ ήταν ότι ο προπονητής της ομάδας που υπέπεσε στην παράβαση μπορούσε να επιλέξει ποιός παίκτης θα εκτελέσει τις ελεύθερες βολές που θα προέκυπταν. Από τη χρονιά 1990–91, η ομάδα που δέχεται την επίθεση διατηρεί επίσης την κατοχή της μπάλας μετά από ένα καταφανέστατο φάουλ, εκτός από τις ελεύθερες βολές.Το ΝΒΑ ορίζει δύο επίπεδα καταφανών φάουλ, το καταφανές φάουλ-πέναλτι (1) και το καταφανές φάουλ-ποινή (2). Το Αντιαθλητικό 1ου τύπου είναι "περιττή επαφή που διαπράττεται από παίκτη εναντίον αντιπάλου", ενώ το πιο σοβαρό Αντιαθλητικό 2ου τύπου είναι "περιττή και υπερβολική επαφή που διαπράττεται από παίκτη εναντίον αντιπάλου" Το Αντιαθλητικό 2ου τύπου έχει ως αποτέλεσμα την άμεση αποβολή του παίχτη. Το Αντιαθλητικό 1ου τύπου δεν συνεπάγεται αποβολή του παραβάτη, εκτός εάν ο ίδιος παίκτης διαπράξει δεύτερο αντιαθλητικό φάουλ 1ου τύπου στο ίδιο παιχνίδι. Ούτως, τα Αντιαθλητικά φάουλ 1ου και 2ου τύπου είναι ανάλογα με την κίτρινη κάρτα και την κόκκινη κάρτα που χρησιμοποιούνται σε διάφορα άλλα αθλήματα. Οι διαιτητές του NBA έχουν τη διακριτική ευχέρεια να καθορίσουν ποιό επίπεδο θα καλέσουν. Από την περίοδο 2006–07, όλα τα αντιαθλητικά φάουλ 2ου τύπου ελέγχονται μέσω άμεσης επανάληψης και ενδέχεται να υποβαθμιστούν ως αποτέλεσμα της αναθεώρησης. Τα αντιαθλητικά φάουλ 2ου είδους συνεπάγονται αυτόματη επιβολή προστίμου στον παίκτη που τα διαπράττει. Επιπλέον, το ΝΒΑ έχει ένα σύστημα "βαθμών ποινής", σύμφωνα με το οποίο οι παίκτες που διαπράττουν ένα αντιαθλητικό 1ου ή 2ου είδους βαθμολογούνται με έναν ή δύο βαθμούς ποινής, αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, η συγκέντρωση περισσότερων από πέντε βαθμών συνεπάγεται αυτόματη αποβολή. Κατά τη διάρκεια των πλέι οφ του ΝΒΑ, επιβάλλεται ποινή αποκλεισμού ενός ή δύο αγώνων για κάθε βαθμό ποινής που συγκεντρώνει ένας παίκτης πάνω από τρεις συνολικά. Είναι αποδεκτή στρατηγική στο μπάσκετ για μια ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ να κάνει φάουλ σκόπιμα στα τέλη του αγώνα, σε μία προσπάθεια να ανακτήσει την κατοχή της μπάλας, ελαχιστοποιώντας παράλληλα τον χρόνο που περνάει στο ρολόι του αγώνα. Ένα κοινό προσωπικό φάουλ δίνει στην ομάδα που κάνει φάουλ την ευκαιρία να ανακτήσει την κατοχή της μπάλας με ριμπάουντ σε χαμένη ελεύθερη βολή. Εναλλακτικά, αν η ομάδα που έχει υποπέσει σε παράβαση εκτελέσει και τις δύο ελεύθερες βολές, η ομάδα που έχει κάνει φάουλ θα έχει την κατοχή της μπάλας, δίνοντάς της ενδεχομένως την ευκαιρία να πετύχει τρίποντο, το οποίο αν πετύχει, δίνει κέρδος ενός πόντου στην ομάδα που έχει κάνει φάουλ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κανόνας του αντιαθλητικού φάουλ αποτρέπει το ανεπιθύμητο, δυνητικά τραυματικό παιχνίδι, καταλογίζοντας την κατοχή της μπάλας στην ομάδα που έχει παραβιαστεί ως επιπλέον ποινή. Εάν η ομάδα που εκτέλεσε το φάουλ κριθεί ότι διέπραξε αντιαθλητικό φάουλ, η ομάδα που υπέπεσε στην παράβαση διατηρεί την κατοχή της μπάλας μετά από κάθε προσπάθεια ελεύθερης βολής. Καθώς δεν υπάρχει αλλαγή στην κατοχή της μπάλας, δεν υπάρχει κανένα όφελος για την ομάδα που διέπραξε το αντιαθλητικό φάουλ. Ούτως, οι ομάδες που επιχειρούν μία στρατηγική εσκεμμένου φάουλ πρέπει να το κάνουν χωρίς τα φάουλ τους να κριθούν ως κατάφωρα. Οι κανόνες καλαθοσφαίρισης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA) έχουν παρόμοια φάουλ αλλά χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Το αντιαθλητικό φάουλ της FIBA είναι συγκρίσιμο με το Αντιαθλητικό 1ου τύπου. Δύο σε ένα παιχνίδι από τον ίδιο παίκτη ή ένα αντιαθλητικό και μία τεχνική ποινή καταλήγουν σε αυτόματη αποβολή αυτού του παίκτη. Οποιοδήποτε από τα ακόλουθα πέντε κριτήρια συνιστά αντιαθλητικό φάουλ: Κ1: Το φάουλ δεν αποτελεί νόμιμη προσπάθεια άμεσου παιχνιδιού της μπάλας σύμφωνα με το πνεύμα και την πρόθεση των κανόνων. Κ2: Το φάουλ είναι μια υπερβολική, σκληρή επαφή που προκαλείται από έναν παίκτη στην προσπάθειά του να παίξει τη μπάλα ή έναν αντίπαλο. Κ3: Υπάρχει μια περιττή επαφή που προκαλείται από τον αμυντικό παίκτη προκειμένου να σταματήσει την πρόοδο της επιθετικής ομάδας στο τρανζίσιον. Αυτό ισχύει έως ότου ο επιθετικός παίκτης αρχίσει να ρίχνει. Κ4: Υπάρχει επαφή του αμυντικού παίκτη από πίσω ή πλάγια σε αντίπαλο σε μια προσπάθεια να σταματήσει τον αιφνιδιασμό και δεν υπάρχει αμυντικός παίκτης μεταξύ του επιθετικού παίκτη και του καλαθιού των αντιπάλων. Αυτό ισχύει έως ότου ο επιθετικός παίκτης αρχίσει να ρίχνει. Κ5: Οποιαδήποτε επαφή του αμυντικού παίκτη με αντίπαλο στον αγωνιστικό χώρο, όταν το ρολόι του αγώνα δείχνει 2:00 λεπτά ή λιγότερο στην τέταρτη περίοδο και σε κάθε παράταση, όταν η μπάλα είναι εκτός ορίων για ρίψη και βρίσκεται ακόμα στα χέρια του διαιτητή ή στη διάθεση του παίκτη που εκτελεί τη ρίψη. Το φάουλ αποκλεισμού της FIBA είναι συγκρίσιμο με το αντιαθλητικό 2ου τύπου και έχει ως αποτέλεσμα την άμεση αποβολή του παραβάτη. Ορίζεται στο εγχειρίδιο κανονισμών ως οποιαδήποτε κατάφωρη αντιαθλητική ενέργεια από παίκτες, αναπληρωματικούς, προπονητές κλπ.Η ποινή για αυτά τα φάουλ στο μπάσκετ με πλήρες γήπεδο είναι δύο ελεύθερες βολές και μια ρίψη από τη γραμμή ρίψης στο μπροστινό γήπεδο της ομάδας. Στην παραλλαγή του μισού γηπέδου 3x3, η ποινή είναι επίσης δύο ελεύθερες βολές, αλλά η κατοχή μετά τις ελεύθερες βολές ποικίλλει ανάλογα με το βαθμό του φάουλ. Μετά το πρώτο αντιαθλητικό φάουλ ενός παίκτη, η κατοχή περνάει στην ομάδα που είχε το δικαίωμα κατοχής κατά τη στιγμή του παιχνιδιού. Μετά από οποιοδήποτε φάουλ που οδηγεί σε αποβολή, η κατοχή περνάει στην ομάδα που δεν παραβιάζει. Η μόνη εξαίρεση είναι η περίπτωση διπλού αντιαθλητικού φάουλ- σε μια τέτοια περίπτωση δεν δίνονται ελεύθερες βολές. Οι κανονισμοί των αμερικανικών κολεγίων και λυκείων ορίζουν το καταφανές φάουλ ως ένα προσωπικό φάουλ ή τεχνική ποινή που είναι ακραίο ή σοβαρό. Η επιτροπή εποπτείας των κανόνων παιχνιδιού του NCAA υιοθέτησε τον «κατάφωρο» όρο πριν από την περίοδο 2011-12 για το μπάσκετ ανδρών και γυναικών. Ωστόσο, η επιτροπή κανονισμών του NCAA για τις γυναίκες εγκατέλειψε τον όρο "θρασύ", με ισχύ από τη χρονιά 2017-18, υπέρ των όρων "αντιαθλητικό" και "αποβλητικό" της FIBA. Αυτά τα φάουλ υπολογίζονται ως προσωπικά φάουλ και τεχνικές ποινές . Το αντιαθλητικό 1ου τύπου (ανδρών) ή το αντιαθλητικό φάουλ (γυναικών) περιλαμβάνει υπερβολική ή σοβαρή επαφή κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής μπάλας, συμπεριλαμβανομένου ειδικά όταν ένας παίκτης "κουνάει τον αγκώνα και κάνει παράνομη, μη υπερβολική επαφή με αντίπαλο πάνω από τους ώμους". Αυτή η επίθεση περιλαμβάνει το προηγούμενο "σκόπιμο φάουλ", δηλαδή το φάουλ σε αντίπαλο παίκτη για να αποτρέψει ένα εύκολο σκοράρισμα. Μόνο στο γυναικείο μπάσκετ, το αντιαθλητικό φάουλ περιλαμβάνει επίσης τα τεχνικά φάουλ σε επαφή με νεκρή μπάλα. Η ποινή για ένα αντιαθλητικό φάουλ 1ου τύπου ή αντιαθλητικό φάουλ είναι δύο ελεύθερες βολές και ρίψη για την αντίπαλη ομάδα στο σημείο εκτός ορίων που βρίσκεται πλησιέστερα στο φάουλ. Ένα αντιαθλητικό φάουλ 2ου τύπου (ανδρών) ή φάουλ αποκλεισμού (γυναικών) περιλαμβάνει αντιαθλητική συμπεριφορά που είναι ακραίας φύσης, συμπεριλαμβανομένης της "όταν ένας παίκτης κουνάει υπερβολικά τον αγκώνα του και κάνει επαφή πάνω από τους ώμους" ή υπερβολική ή σοβαρή επαφή κατά τη διάρκεια μιας νεκρής μπάλας (άνδρες μόνο). Το Fighting είναι επίσης ένα αντιαθλητικό φάουλ 2ου τύπου ή αποκλεισμού. Η ποινή για ένα αντιαθλητικό 2ου τύπου ή ένα φάουλ αποκλεισμού είναι η άμεση αποβολή του δράστη, συν δύο ελεύθερες βολές και μία επαναφορά για την αντίπαλη ομάδα στη γραμμή του τμήματος απέναντι από το τραπέζι του σκόρερ.Ορισμένες συμπεριφορές συνιστούν κατάφωρο φάουλ παρά το γεγονός ότι δεν είναι κακόβουλες ή αντιαθλητικές. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το εγχειρίδιο κανονισμών NFHS ορίζει τα αντιαθλητικά φάουλ στον Κανόνα 10: Φάουλ και ποινές. Η ίδια η λέξη "κραυγαλέο" ορίζεται στον Κανόνα 2: Ορισμοί- η παράγραφος 2-16γ την αποκαλεί "ένα φάουλ τόσο σοβαρό ή ακραίο που θέτει έναν αντίπαλο σε κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού και/ή περιλαμβάνει παραβιάσεις που είναι εξαιρετικά ή επίμονα χυδαίες ή προσβλητικές συμπεριφορές". Στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, τέτοια φάουλ γενικά καταλήγουν σε προσωπικό φάουλ, όπως περιττή τραχύτητα, ή ποινή αντιαθλητικής συμπεριφοράς, και πιθανώς άμεσο αποκλεισμό. Στο ποδόσφαιρο, τέτοια φάουλ γενικά καταλήγουν είτε σε κίτρινη είτε σε κόκκινη κάρτα. Στο χόκεϊ επί πάγου, τέτοια φάουλ έχουν μερικές φορές ως αποτέλεσμα να καταγγέλλεται εισβολή, απόπειρα τραυματισμού ή άλλη παράβαση και μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα είτε σε μεγάλη ή ανάρμοστη συμπεριφορά στο παιχνίδι είτε σε ποινή αγώνα. Κανόνας 4 του NCAA: Ορισμοί Κανόνας 10 του NCAA: Φάουλ και πέναλτι στους κανόνες μπάσκετ ανδρών και γυναικών του 2008 NCAA Κανόνας 2 του NFHS: Ορισμοί 2-16γ Κανόνας 10 του NFHS: Φάουλ και ποινές Κέρμιτ Ουάσινγκτον, θέμα (μαζί με τον Ρούντι Τομγιάνοβιτς ) ενός βιβλίου:Τζον Φάινσταϊν (2002). Το Παντς: Μία νύχτα, δύο ζωές και ο αγώνας που άλλαξε το μπάσκετ για πάντα. Βοστόνη: Λιτλ, Μπράουν, εντ Κόμπανι. ISBN 0316279722. The Punch: One Night, Two Lives, and the Fight That Changed Basketball Forever . Boston: Little, Brown, and Co. ISBN 0316279722 .	Στην καλαθοσφαίριση, το αντιαθλητικό φάουλ είναι ένα προσωπικό φάουλ που περιλαμβάνει υπερβολική ή βίαιη επαφή που θα μπορούσε να τραυματίσει τον παίκτη που υπέπεσε σε φάουλ. Ένα καταφανές φάουλ μπορεί να είναι ακούσιο ή σκόπιμο- ο τελευταίος τύπος ονομάζεται επίσης "εσκεμμένο φάουλ" στο ΝΒΑ. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα εσκεμμένα φάουλ κραυγαλέα φάουλ, καθώς αποτελεί αποδεκτή στρατηγική η εσκεμμένη διάπραξη φάουλ (χωρίς πρόθεση τραυματισμού) προκειμένου να ανακτηθεί η κατοχή της μπάλας και να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος που μεσολαβεί στο ρολόι του αγώνα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%86%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB
Οι περιπέτειες του Τεντέν: Το μυστικό του μονόκερου	Ο Τεντέν, είναι ένας νεαρός Βέλγος δημοσιογράφος με κοντοκουρεμένο ξανθό μαλλί και με σήμα κατατεθέν το τσουλούφι του. Γνωστός για το θάρρος του και τη δίψα του για περιπέτεια, θα βρεθεί απρόσμενα στο στόχαστρο του μυστηριώδους συλλέκτη Ιβάν Ιβάνοβιτς Σακχαρίν, όταν ο Τεντέν θα αγοράσει μια ρέπλικα ενός διάσημου ιστιοφόρου του 17ου αιώνα, με το όνομα "Ο Μονόκερως". Χωρίς ο Τεντέν να έχει ιδέα, μέσα στη ρέπλικα κρύβεται ένα από τα τρία στοιχεία που οδηγούν στην ανακάλυψη ενός ανεκτίμητου θησαυρού του Κόκκινου Ρακάμ, ενός θρυλικού πειρατή. Αυτό όμως το γνωρίζει ο Σακχαρίν, ο οποίος θα επιχειρήσει να σκοτώσει τον Τεντέν. Ο Τεντέν όμως χωρίς να φοβηθεί θα ξεκινήσει μια επικίνδυνη περιπέτεια και θα ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου, έχοντας μαζί του τον Καπετάνιο Χάντοκ και τον πιστό σκύλο του Μιλού. Τζέιμι Μπελ στο ρόλο του Τεντέν Άντι Σέρκις στο ρόλο του Καπετάνιου Χάντον/Φράνσις Χάντοκ Ντάνιελ Κρεγκ στο ρόλο του Ιβάν Ιβάνοβιτς Σακχαρίν Νικ Φροστ και Σάιμον Πεγκ στους ρόλους των Ντιπόν και Ντυπόν Τόνι Κάραν στο ρόλο του Υποπλοίαρχου Ντελακούρ Τόμπι Τζόουνς στο ρόλο του Αριστείδη Σιλκ Γκαντ Ελμαλέχ στο ρόλο του Ομάρ Μπεν Σαλάαντ Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ήταν φαν των βιβλίων κόμικ Οι Περιπέτειες του Τεντέν, τα οποία ανακάλυψε το 1981 όταν μια κριτική συνέκρινε την ταινία του Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark) με τον Τεντέν. Η γραμματέας του, του αγόρασε όλα τα βιβλία στη γαλλική γλώσσα, αλλά ο Σπίλμπεργκ δεν χρειαζόταν να τα καταλάβει, καθώς αγάπησε αμέσως την τέχνη τους. Εν τω μεταξύ, ο δημιουργός των κόμικ Hergé, στον οποίο δεν άρεσαν οι προηγούμενες ταινίες και η σειρά κινουμένων σχεδίων, έγινε θαυμαστής του Σπίλμπεργκ. Ο Σπίλμπεργκ μαζί με την Κάθλιν Κένεντι είχαν προγραμματίσει να συναντηθούν με τον Hergé το 1983 ενώ γύριζαν την ταινία Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού (Indiana Jones and the Temple of Doom) στο Λονδίνο. Ο Hergé απεβίωσε εκείνη την εβδομάδα, αλλά η σύζυγός του αποφάσισε να τους δώσει τα δικαιώματα.Ο Σπίλμπεργκ προσέλαβε την Μελίσα Μάθισον, σεναριογράφο της ταινίας Ε.Τ. ο Εξωγήινος, να γράψει το σενάριο. Ο Σπίλμπεργκ είδε τον Τεντέν ως «Ιντιάνα Τζόουνς» για παιδιά και ήθελε τον Τζακ Νίκολσον να υποδυθεί τον Χάντοκ. Δυσαρεστημένος με το σενάριο, ο Σπίλμπεργκ προχώρησε με την παραγωγή της ταινίας Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Η Τελευταία Σταυροφορία (Indiana Jones and the Last Crusade). Τα δικαιώματα επέστρεψαν στο Ίδρυμα Hergé. Ο Κλοντ Φερί και ο Ρόμαν Πολάνσκι έδειξαν ενδιαφέρον να σκηνοθετήσουν και η Warner Bros. μπήκε σε διαπραγματεύσεις για να αποκτήσει τα δικαιώματα, αλλά δεν το κατάφερε καθώς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την "δημιουργική ακεραιότητα" που το Ίδρυμα βρήκε στον Σπίλμπεργκ. Το 2001, ο Σπίλμπεργκ αποκάλυψε την πρόθεσή του να γυρίσει τον Τεντέν με τη μέθοδο του computer animation. Το Νέμβριο του 2002, το στούντιο του DreamWorks απέκτησε εκ νέου τα δικαιώματα. Ο Σπίλμπεργκ είπε ότι θα ασχοληθεί μόνο με την παραγωγή της ταινίας. Το 2004, το γαλλικό περιοδικό "Capital" ανακοίνωσε την πρόθεση του Σπίλμπεργκ να φτιάξει μια τριλογία βασισμένη στα βιβλία Το Μυστικό του Μονόκερου/Ο Θησαυρός του Κόκκινου Ρακάμ, Οι Επτά Κρυστάλλινες Μπάλες/Ο Ναός του Ήλιου και Ο Μπλε Λωτός/Ο Τεντέν στο Θιβέτ. Μέχρι τότε, ο Σπίλμπεργκ αποφάσισε να γυρίσει την ταινία με τη μέθοδο του computer animation και ζήτησε από τον Πίτερ Τζάκσον αν η εταιρία του Weta Digital μπορούσε να τον βοηθήσει.Μια εβδομάδα γυρισμάτων πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2006 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια στο στούντιο όπου ο Τζέιμς Κάμερον γύρισε το Άβαταρ (Avatar). Οι Κάμερον και Ρόμπερτ Ζεμέκις ήταν παρών κατα τη διάρκεια των γυρισμάτων. Το υλικό που γυρίστηκε μεταφέρθηκε στη Weta Digital, που δημιούργησε ένα 20λεπτο δοκιμαστικό που έδειχνε μια φωτορεαλιστική απεικόνιση των χαρακτήρων. Ο Σπίλμπεργκ είπε ότι δεν θα τον πείραζε να γυρίσει την ταινία ψηφιακά καθώς είδε την ταινία σαν ταινία κινουμένων σχεδίων.Επίσημη ανακοίνωση της συνεργασίας τους έγινε τον Μάιο του 2007, καθώς και οι δύο δημιουργοί έπρεπε να περιμένουν. Ο Σπίλμπεργκ ετοίμαζε την ταινία Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου (Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull) και ο Τζάκσον την ταινία Παραδεισένια Οστά (The Lovely Bones). Τον Οκτώβριο του 2007, ο Στίβεν Μόφατ ανακοινώθηκε ότι έχει υπογράψει να γράψει τα σενάρια των δύο πρώτων ταινιών. Ο Μόφατ τελείωσε το πρώτο σενάριο, αλλά δεν μπορούσε να ολοκληρώσει το δεύτερο εξαιτίας της Απεργίας των Σεναριογράφων το 2007-2008. Ακολούθησε η συμμετοχή του ως executive producer στην τηλεοπτική σειρά Doctor Who, κάτι που οδήγησε στους Σπίλμπεργκ και Τζάκσον να του επιτρέψουν να αποχωρήσει και να μπορέσει να ολοκληρώσει το καθήκον του στη σειρά.Tον Αύγουστο το 2008, η Universal αποχώρησε από τη χρηματοδότηση της ταινίας, δηλώνοντας ως δικαιολογία την χαμηλή απόδοση των ταινιών Το Τερατόσπιτο (Monster House) και Beowulf στο box office καθώς και τη συνηθισμένη απαίτηση του 30% των εισπράξεων από τους σκηνοθέτες. Η Paramount Pictures ήλπιζε σε συνεργασία με τη Universal, έχοντας ήδη ξοδέψει 30 εκατομμύρια δολάρια στο pre-production. Ο Σπίλμπεργκ έδωσε μια 10λεπτη παρουσίαση του πρώτου υλικού, ελπίζοντας ότι θα δώσουν το πράσινο φως να ξεκινήσουν τα γυρίσματα τον Οκτώβριο. Η Paramount προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει την ταινία αν οι σκηνοθέτες δεν διεκδικούσαν ποσοστό από τις συνολικές εισπράξεις, αλλά οι Σπίλμπεργκ και Τζάκσον δεν το δέχτηκαν και διαπραγματεύτηκαν με τη Sony Pictures. Η Sony δέχτηκε να χρηματοδοτήσει δύο ταινίες, αν και ο Τζάκσον είπε ότι μια τρίτη ταινία είναι πιαθνό να γυριστεί.Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 26 Ιανουαρίου 2009 και η ημερομηνία κυκλοφορίας μεταφέρθηκε από το 2010 στο 2011. Ο Σπίλμπεργκ τελείωσε την ταινία μετά από 32 μέρες γυρισμάτων το Μάρτιο του 2009. Με προϋπολογισμό 135.000.000 δολάρια, η ταινία Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 5η θέση με 9,7 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά συγκέντρωσε 77,5 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό box office και 296,4 εκατομμύρια δολάρια στον υπόλοιπο κόσμο. Παγκοσμίως απέφερε 373,9 εκατομμύρια δολάρια. Ο Πίτερ Τζάκσον επιβεβαίωσε ότι θα σκηνοθετήσει τη δεύτερη ταινία μόλις τελειώσει με το The Hobbit. Το Δεκέμβριο του 2011, ο Σπίλμπεργκ με τη σειρά του επιβεβαίωσε ότι θα υπάρξει συνέχεια και το βιβλίο στο οποίο θα βασιστεί έχει επιλεχτεί. Επίσημη ιστοσελίδα Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου στο IMDb	Οι περιπέτειες του Τεντέν: Το μυστικό του μονόκερου (αγγλικά: The Adventures of Tintin / The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn) είναι αμερικανική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων, παραγωγής του 2011, βασισμένη στη σειρά βιβλίων κόμικ Οι Περιπέτειες του Τεντέν του Βέλγου καλλιτέχνη Ερζέ. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, το σενάριο έγραψαν οι Στίβεν Μόφατ, Έντγκαρ Ράιτ και Τζο Κόρνις και την παραγωγή ανέλαβε ο Πίτερ Τζάκσον. Βασίζεται στα τρία βιβλία της σειράς: Ο Κάβουρας με τις Χρυσές Δαγκάνες του 1941, Το Μυστικό του Μονόκερου του 1943 και Ο Θησαυρός του Κόκκινου Ρακάμ του 1944. Όταν θα πέσει στα χέρια του μια ρέπλικα ενός ιστιοφόρου του 17ου αιώνα, με όνομα "Ο Μονόκερος", που κρύβει ένα μυστικό ανεκτίμητης αξίας ο Τεντέν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον σατανικό Σακχαρίν και θα ξεκινήσει μια επικίνδυνη περιπέτεια, ταξιδεύοντας στα πέρατα του κόσμου. Ο Σπίλμπεργκ απέκτησε τα δικαιώματα να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στη σειρά βιβλίων κόμικ Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν το 1983, μετά το θάνατο του Hergé. Τα γυρίσματα ήταν να ξεκινήσουν του 2008 με ημερομηνία κυκλοφορίας το 2010, αλλά η κυκλοφορία καθυστέρησε εξαιτίας της αποχώρησης της Universal που ήταν να χρηματοδοτήσει την ταινία μαζί με την Paramount, η οποία έδωσε 30 εκατομμύρια δολάρια στο pre-production. Η Sony επέλεξε να παράγει τις ταινίες. Η καθυστέρηση οδήγησε στην αποχώρηση του Τόμας Σάνγκστερ, στον οποίο είχε δοθεί ο ρόλος του Τεν Τεν. Ο Πίτερ Τζάκσον, του οποίου η εταιρία του Weta Digital παρείχε το computer animation, θα σκηνοθέτησει τη δεύτερη ταινία. Μαζί με τον Σπίλμπεργκ ελπίζουν να συνσκηνοθετήσουν την τρίτη. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους της Αμερικής στις 21 Δεκεμβρίου 2011 και έλαβε πολύ θετικά σχόλια από τους κριτικούς. Η απόδοσή της στα ταμεία ήταν αρκετά μεγάλη με 373,8 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων ενώ έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής για τον Τζον Γουίλιαμς.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD:_%CE%A4%CE%BF_%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85
Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς	Στις 31 Οκτωβρίου 1988, ο Μάικλ Μάγιερς πυροβολείται και πέφτει κάτω από έναν άξονα ορυχείου. Ξεφεύγοντας από ένα κοντινό ρυάκι, σκοντάφτει σε ένα τοπικό ερημίτη και πέφτει σε κώμα, τοποθετώντας τον στην φροντίδα του ερημίτη και νοσηλεύεται μέχρι να ανακτήσει τις αισθήσεις του. Ένα χρόνο αργότερα, στις 30 Οκτωβρίου 1989, ο Μάικλ ξυπνάει, σκοτώνει τον ερημίτη και επιστρέφει στο Χάντονφιλντ για να βρει πάλι την ανιψιά του, Τζέιμι Λόιντ, η οποία παραλίγο να σκοτωθεί από εκείνον πριν από ένα χρόνο. Η Τζέιμι έχει γίνει δεκτή σε ένα παιδικό νοσοκομείο, έχει χάσει την ομιλία της λόγω ψυχολογικού τραύματος ενώ υποφέρει από εφιάλτες και επιληπτικές κρίσεις και θεραπεύεται μετά από την απόπειρα δολοφονίας της θετής μητέρα της υπό την επιρροή του Μάικλ. Η Τζέιμι παρουσιάζει σημάδια τηλεπαθητικής σχέσης με τον θείο της. Ο Δρ. Σαμ Λούμις αντιλαμβάνεται τη ψυχική σχέση της Τζέιμι με το Μάικλ και προσπαθεί να πείσει τον Σερίφη Μπεν Μέικερ ότι ο Μάικλ είναι ακόμη ζωντανός. Εν τω μεταξύ, ο Μάικλ σκοτώνει τη Ρέιτσελ, την αδερφή της Τζέιμι, μαχαιρώνοντας την στο στήθος με ένα ψαλίδι και αρχίζει να καταδιώκει τη φίλη τους Τίνα, σκοτώνοντας επίσης τον φίλο της Τίνα, Μάικ με μια τσουγκράνα. Έπειτα, ο Μάικλ φόρεσε την αποκριάτικη μάσκα του Μάικ και προσποιήθηκε πως ήταν εκείνος. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, η Τίνα και οι φίλοι της Σαμ και Σπιτζ πηγαίνουν σε ένα πάρτι Χάλοουιν σε ένα αγρόκτημα. Αφού αισθάνθηκε ότι η Τίνα βρίσκεται σε κίνδυνο, η Τζέιμι, αφού έχει ανακτήσει την ικανότητά της να μιλά, πηγαίνει να την προειδοποιήσει. Ενώ η Σαμ και ο Σπιτς κάνουν έρωτα στον αχυρώνα, ο Μάικλ τους σκοτώνει. Η Τίνα ανακαλύπτει τα πτώματα και πηγαίνει να ειδοποιήσει τους αστυνόμους, Νικ Ρος και Τομ Φεράια, άλλα βλέπει πως ο Μάικλ τους έχει σκοτώσει. Η Τίνα φεύγει όμως η Τζέιμι καταφτάνει με το φίλο της, Μπίλι Χιλ, από τη κλινική. Ο Μάικλ αρχίζει να κυνηγά τη Τζέιμι αλλά πέφτει σε ένα δέντρο. Μετά από λίγο, ο Μάικλ βγαίνει από το αυτοκίνητο και η Τίνα αυτοθυσιάζεται για να μπορέσει η Τζέιμι και ο Μπίλι να φύγουν. Ο Λούμις εμφανίζεται και η Τζέιμι συμφωνεί να τον βοηθήσει να σταματήσει το Μάικλ μια για πάντα. Με τη βοήθεια της Τζέιμι, ο Λούμις και ο Σερίφης Μίκερ στήνουν μια παγίδα στο παλιό σπίτι των Μάγιερς για να παρασύρουν το Μάικλ πίσω στο εγκαταλελειμμένο σπίτι που μεγάλωσε. Ξαφνικά η αστυνομία λαμβάνει ένα τηλεφώνημα που λέει ότι ο Μάικλ μπήκε μέσα στη κλινική, προτρέποντας το Μίκερ και τους περισσότερους αστυνόμους να φύγουν. Ωστόσο το τηλεφώνημα είναι απλώς ένας αντιπερισπασμός. Ο Μάικλ εμφανίζεται και σκοτώνει το στρατιώτη που κάθεται έξω από το σπίτι, προτού μπει μέσα στο σπίτι όπου ο Λούμις προσπαθεί να τον λογικεύσει. Ωστόσο ο Μάικλ τον μαχαιρώνει και τον πετάει από τις σκάλες. Έπειτα ο Μάικλ σκοτώνει το στρατιώτη Μπλοκ, ο οποίος προστάτευε τη Τζέιμι και κυνήγησε τη τελευταία σε όλο το σπίτι. Τότε πηγαίνει στο πάνω όροφο και βλέπει τα πτώματα της Ρέιτσελ και του Μάικ στη σοφίτα. Ο Μάικλ βρίσκει τη Τζέιμι και εκείνη τον αποκαλεί «θείο», με αποτέλεσμα ο Μάικλ να βγάλει τη μάσκα του. Όταν η Τζέιμι αγγίζει το πρόσωπο του, εκείνος παθαίνει μια έκρηξη θυμού. Η Τζέιμι κατευθύνεται κάτω, όπου ο Λούμις εμφανίζεται ξανά και χρησιμοποιώντας την ως δόλωμα αποδυναμώνει το Μάικλ με ένα αναισθητικό βέλος. Αφού χτυπά το Μάικλ με μια ξύλινη σανίδα μέχρι ο δολοφόνος να χάσει τις αισθήσεις του, ο Λούμις παθαίνει ένα εγκεφαλικό και λιποθυμά πάνω στο Μάικλ. Ο Μίκερ και η υπόλοιπες αστυνομικές δυνάμεις επιστρέφουν σύντομα αφού συνειδητοποίησαν την απάτη. Ο Μάικλ συλλαμβάνεται, με το Μίκερ να δείχνει στη Τζέιμι ότι είναι δεμένος σε ένα κελί, περιμένοντας να μεταφερθεί στη φυλακή από την Εθνική Φρουρά όπου θα μείνει για το υπόλοιπο της ζωής του μέχρι να πεθάνει και να μην βλάψει κάποιον ποτέ ξανά. Η Τζέιμι δεν είναι ευχαριστημένη με αυτή την απόφαση και λέει ότι «ποτέ δεν θα πεθάνει». Έπειτα η Τζέιμι, αφού νομίζει πως τα δεινά της τελείωσαν μεταφέρεται στο σπίτι της από έναν αστυνόμο, όταν ένας μυστηριώδης άνδρας με μαύρα ρούχα εμφανίζεται, προκαλεί μια έκρηξη στο αστυνομικό τμήμα και συνεχίζει την επίθεση με ένα πολυβόλο. Όταν η Τζέιμι μπαίνει μέσα στο τμήμα βλέπει το Μίκερ και τους άνδρες του νεκρούς από το πολυβόλο και παρατηρεί ότι το κελί του Μάικλ είναι άδειο, κάτι που την έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα αφού συνειδητοποίησε πως είναι πλέον ελεύθερος να τη κυνηγήσει ξανά. Επίσημος ιστότοπος Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς στην IMDb Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς στο Rotten Tomatoes Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς στο Metacritic Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς στο Box Office Mojo	Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς (πρωτότυπος τίτλος Halloween 5: The Revenge of Michael Myers) είναι μια ταινία σλάσερ του 1989 και το πέμπτο μέρος της σειράς ταινιών Η Νύχτα με τις Μάσκες. Σκηνοθέτης είναι ο Ντομινίκ Οτενέν-Ζεράρ και πρωταγωνιστές ο Ντόναλντ Πλέζανς και η Ντανιέλ Χάρις στους ρόλους των Δρ. Σαμ Λούμις και Τζέιμι Λόιντ αντίστοιχα. Η ταινία επικεντρώνεται στην επιστροφή του Μάικλ Μάγιερς στο Χάντονφιλντ για να δολοφονήσει τη Τζέιμι, η οποία εισάχθηκε σε ίδρυμα μετά τη προσπάθεια της να δολοφονήσει τη θετή μητέρα της. Κατά τη προβολή της, οι τίτλοι της ταινίας δεν εμφανίζουν τον υπότιτλο "Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς" ο οποίος εμφανίστηκε σε όλα τα τρέιλερ, διαφημίσεις και προωθητικό υλικό. Αναφέρει απλώς "Η Νύχτα με τις Μάσκες 5". Η ταινία απέφερε έσοδα 11.6 εκατομμυρίων δολαρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες, με προϋπολογισμό 6 εκατομμυρίων, κάνοντας τη Νύχτα με τις Μάσκες 5 τη λιγότερη επικερδή στη σειρά ταινιών. Απέσπασε αρνητικές κριτικές στη κυκλοφορία της και ένα σίκουελ της ταινίας με τίτλο Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς κυκλοφόρησε το 1995.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9D%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%82_5:_%CE%97_%CE%95%CE%BA%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%82
Μάχη της Γαλλίας (1940)	Το γερμανικό σχέδιο Η εισβολή αποτελούνταν από δύο κύριες επιχειρήσεις: Στη "Fall Gelb" (Επιχείρηση Kίτρινο) οι γερμανικές θωρακισμένες μονάδες θα εισέβαλαν από τις Αρδέννες και στη συνέχεια κατά μήκος της κοιλάδας του Σομ, κόβοντας στα δύο τις συμμαχικές δυνάμεις: σε αυτές που προχώρησαν στο Βέλγιο για να βοηθήσουν τον Βελγικό Στρατό και σε αυτές που υποχωρώντας οργανώθηκαν πίσω από τον Σομ. Οι πρώτες κυκλώθηκαν στη Δουνκέρκη, από όπου μεγάλο μέρος τους κατάφερε, εγκαταλείποντας το σύνολο του οπλισμού, να διαφύγει στη Μεγάλη Βρετανία. Οι δεύτερες έδωσαν την τελευταία μάχη της Γαλλίας στον ποταμό Σομ. Το Συμμαχικό σχέδιο Οι Γάλλοι βασίζονταν στην οχυρωματική Γραμμή Μαζινό κατά μήκος των συνόρων τους με τη Γερμανία. Το σχέδιο των Συμμάχων προέβλεπε την προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων από τα σύνορα μεταξύ Γαλλίας και Βελγίου με προορισμό τον ποταμό Ντέιλε (αμυντική γραμμή Ζιβέ – Ναμύρ – ποταμός Ντέιλε – Αμβέρσα), μόλις θα εκδηλωνόταν η γερμανική επίθεση. Ο αρχιστράτηγος Γκαμελέν προέβλεπε την ταχύτατη προέλαση της 7ης Γαλλικής Στρατιάς ως την ολλανδική πόλη Μπρέντα για να ενωθεί με τους Ολλανδούς και να παρατάξουν κοινή άμυνα, σε περίπτωση που οι τελευταίοι δέχονταν επίθεση. Το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (British Expeditionary Force – BEF) άρχισε να καταφθάνει στη Γαλλία στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1939 και ολοκλήρωσε την άφιξη του τον Μάρτιο του 1940. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 ο γερμανικός στρατός εισέβαλλε στην Πολωνία, γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη.Η Γαλλία κήρυξε αρχικά πόλεμο κατά της Γερμανίας και επιστράτευση στις 22 Σεπτεμβρίου του 1939. 72 μεραρχίες Γάλλων παρατάχθηκαν στη γραμμή Μαζινό. Το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα αριθμούσε 52 μεραρχίες, αλλά για όλο το χειμώνα του 1939 Γάλλοι και Γερμανοί έμεναν αδρανείς, τόσο στη γαλλική γραμμή Μαζινό όσο και στην απέναντι γερμανική γραμμή Ζίγκφριντ. Η ακινησία αυτή των στρατευμάτων έδινε την εντύπωση ότι οι ηγέτες Γαλλίας και Γερμανίας είχαν συμφωνήσει να μη γίνει επίθεση, για να μην πληγούν οικονομικά και στρατιωτικά δύο χώρες με μεγάλο ρόλο στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Γι' αυτό και η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των αντιπάλων παρέμενε «στα χαρτιά», χωρίς εχθροπραξίες, με αποτέλεσμα ο «πόλεμος» αυτός να λάβει το προσωνύμιο «Αστείος Πόλεμος» (Drôle de Guerre).Στόχος του Μπενίτο Μουσολίνι ήταν η κατάργηση της αγγλο-γαλλικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και η επέκταση της ιταλικής επιρροής στα Βαλκάνια και την Αφρική. Οι Γερμανοί στρατηγοί ανησύχησαν, όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου έλαβαν τη διαταγή από τον Χίτλερ να σχεδιάσουν μια επίθεση κατά της Γαλλίας, καθώς ο πόλεμος με την Πολωνία είχε μόλις τελειώσει και μεγάλες δυνάμεις είχαν αποστρατευθεί. Ο Χίτλερ επέμενε ότι έπρεπε να επιτεθεί για να προστατεύσει τις βιομηχανικές περιοχές του Ρουρ και του Ρήνου, οι οποίες βρίσκονταν πολύ κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο, από γαλλική επίθεση. Σύμφωνα με τον Λίντελ Χαρτ, κάτι τέτοιο είχε προτείνει και ο Γάλλος αρχιστράτηγος Γκαμελέν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τα γαλλικά έγγραφα και τα απομνημονεύματά του.Ο στρατηγός Μαξίμ Βεϋγκάν πίστευε ότι ο πόλεμος δεν επρόκειτο να κριθεί στο δυτικό μέτωπο. Επίσης όλη εκείνη την περίοδο η Γαλλία ήταν αυστηρά υπέρ του αμυντικού δόγματος και της μη εμπλοκής σε πολεμική σύρραξη. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος την είχε σημαντικά επηρεάσει από δημογραφικής άποψης και με την επιστράτευση αυτό φάνηκε καθαρά: το 1.500.000 νεκρών εκείνου του πολέμου και η επακόλουθη μείωση των γεννήσεων, αραίωσε τις κλάσεις που κλήθηκαν το 1939-40. Ο Χίτλερ διέταξε να εκτελεστεί όσο το δυνατόν συντομότερα η κατάληψη των Κάτω Χωρών, προκειμένου να αποτρέψει τους Γάλλους και τη συμμαχική αεροπορία από το να απειλήσουν τη ζωτικής σημασίας γερμανική περιοχή του Ρουρ. Θα παρείχε επίσης τη βάση για μια μακροπρόθεσμη αεροπορική και θαλάσσια εκστρατεία κατά της Βρετανίας. Δεν υπήρχε καμία αναφορά στην οδηγία του Φύρερ σε οποιαδήποτε άμεση κατάκτηση ολόκληρης της Γαλλίας, αν και η οδηγία αναγνώριζε ότι έπρεπε να καταληφθούν όσο το δυνατόν περισσότερες από τις παραμεθόριες περιοχές της βόρειας Γαλλίας.Στις 10 Οκτωβρίου 1939 η Βρετανία αρνήθηκε την προσφορά ειρήνης του Χίτλερ και στις 12 Οκτωβρίου η Γαλλία έκανε το ίδιο. Ο στρατηγός Φραντς Χάλντερ(Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της OKH) παρουσίασε το πρώτο σχέδιο για την επιχείρηση Κίτρινο στις 19 Οκτωβρίου. Αυτό ήταν το προπολεμικό κωδικό όνομα των σχεδίων για εκστρατεία στις Κάτω Χώρες: το Aufmarschanweisung N° 1, Fall Gelb (Οδηγία ανάπτυξης αριθ. 1, Υπόθεση Κίτρινο). Το σχέδιο του Χάλντερ έχει συγκριθεί με το σχέδιο Σλίφεν, το όνομα που δόθηκε στο γερμανικό σχέδιο εισβολής στη Γαλλία το 1914, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σχέδιο Aufmarschanweisung N° 1 προέβλεπε μετωπική επίθεση, όπως στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Όταν ο Χίτλερ διατύπωσε αντιρρήσεις για το σχέδιο και υποστήριξε την ταχύτατη αποφασιστική διείσδυση με θωρακισμένες μονάδες, όπως είχε συμβεί στην εισβολή της Πολωνίας, οι Χάλντερ και Βάλτερ φον Μπράουχιτς προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, υποστηρίζοντας ότι οι τακτικές αυτές δεν θα επιτύγχαναν εναντίον του γαλλικού στρατού. Τις ίδιες αντιρρήσεις με τον Χίτλερ είχε και ο στρατηγός Γκερτ φον Ρούντστετ, διοικητής της ομάδας στρατιών Α. Ο φον Ρούντστετ αναγνώρισε ότι θα έπρεπε να επιτευχθεί σημαντική προέλαση, που θα επιτύγχανε την περικύκλωση και την καταστροφή του κύριου σώματος των γαλλικών δυνάμεων. Το πιο πρόσφορο μέρος για να επιτευχθεί αυτό θα ήταν στην περιοχή του Σεντάν, η οποία βρισκόταν στον τομέα της ομάδας στρατιάς Α. Στις 21 Οκτωβρίου συμφώνησε με τον επικεφαλής του επιτελείου του, Έριχ φον Μάνσταϊν, ότι έπρεπε να εκπονηθεί ένα εναλλακτικό επιχειρησιακό σχέδιο που θα αντανακλούσε αυτές τις βασικές ιδέες, καθιστώντας την ομάδα στρατιών Α όσο το δυνατόν ισχυρότερη σε τεθωρακισμένα και ταχυκίνητα μέσα, αδυνατίζοντας την ομάδα στρατιών B στον βορρά. Ο Έριχ φον Μάνσταϊν διατύπωσε το νέο σχέδιο στο Κόμπλεντς. Ο Χάιντς Γκουντέριαν κλήθηκε να συνεισφέρει σε αυτό και κατά τη διάρκεια άτυπων συζητήσεων πρότεινε μια ριζοσπαστική ιδέα. Τα περισσότερα από τα άρματα μάχης θα έπρεπε να συγκεντρωθούν στο Σεντάν. Αυτή η συγκέντρωση των δυνάμεων έπρεπε να προχωρήσει προς τα δυτικά, προς τη Μάγχη, χωρίς να περιμένει το κύριο σώμα των δυνάμεων πεζικού. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε στρατηγική κατάρρευση του εχθρού. Ένας τέτοιος επικίνδυνος ελιγμός είχε συζητηθεί ευρέως στη Γερμανία πριν τον πόλεμο, αλλά το γερμανικό Γενικό Επιτελείο (ΟΚΗ) αμφέβαλε για τη δυνατότητα επιτυχούς εκτέλεσής του. Το σχέδιο του Mάνσταϊν κέρδισε την άμεση υποστήριξη του Γκουντέριαν, ο οποίος γνώριζε τις εδαφικές συνθήκες, έχοντας πολεμήσει στον γερμανικό στρατό το 1914 και το 1918. Ο Mάνσταϊν έγραψε το πρώτο του υπόμνημα, όπου περιέγραφε το εναλλακτικό σχέδιο στις 31 Οκτωβρίου. Έξι άλλα υπομνήματα ακολούθησαν μεταξύ 31 Οκτωβρίου 1939 και 12 Ιανουαρίου 1940. Το καθένα γινόταν και πιο ριζοσπαστικό, αλλά όλα απορρίφθηκαν από την ΟΚΗ και τίποτε από το περιεχόμενό τους δεν έφθασε στον Χίτλερ. Αναπάντεχο περιστατικό και αλλαγή των σχεδίων πολέμου Στις 10 Ιανουαρίου 1940 ένα γερμανικό αεροσκάφος, στο οποίο επέβαινε αξιωματικός που μετέφερε σχέδια της Λούφτβαφφε για επίθεση μέσω του κεντρικού Βελγίου, έπεσε κοντά στο Maasmechelen στο Βέλγιο. Τα έγγραφα δεσμεύτηκαν από τις συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες. αλλά αυτές αμφέβαλαν ότι ήταν γνήσια. Τον Απρίλιο του 1940 ειδοποιήθηκαν όλες οι χώρες για πιθανή επίθεση στις Κάτω Χώρες και τη Γραμμή Μαζινό από τα βόρεια ή για εισβολή μέσω της Ελβετίας. Κανένα από τα περιστατικά δεν προέβλεπε τη γερμανική επίθεση μέσω των Αρδεννών, αλλά μετά την απώλεια των σχεδίων οι Γερμανοί υπέθεσαν ότι οι Σύμμαχοι θα ήταν πιο καλά πληροφορημένοι για τις γερμανικές προθέσεις. Έτσι η γερμανική ηγεσία άλλαξε το σχέδιο του Χάλντερ σε αυτό του Μάνσταϊν, επειδή θεώρησε ότι ο εχθρός δεν θα περίμενε εισβολή με θωρακισμένες μεραρχίες διαμέσου της δύσβατης περιοχής των Αρδεννών. Όταν τα τεθωρακισμένα θα έβγαιναν από την περιοχή των Αρδεννών, θα εισέρχονταν στις μεγάλες γαλλικές πεδιάδες, όπου θα υλοποιούσαν το υπόλοιπο σχέδιο με μεγάλη ταχύτητα. Την ημέρα της επίθεσης οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν 141 μεραρχίες ταυτόχρονα εναντίον της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γαλλίας, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Γκερτ φον Ρούντστετ. Η Γερμανία είχε κινητοποιήσει 4.200.000 άνδρες, 1.000.000 της Λούφτβαφφε, 180.000 του Ναυτικού και 100.000 των Ες-Ες. Αντίστοιχα, κατά την εισβολή στην Πολωνία, τη Δανία και τη Νορβηγία, ο στρατός είχε διαθέσει 3.000.000 άνδρες. Οι γερμανικές δυνάμεις στη Δύση τον Μάιο και τον Ιούνιο ανέπτυξαν 2.439 άρματα και 7.378 πυροβόλα. Ο γερμανικός στρατός απείχε πολύ από το να είναι πλήρως μηχανοκίνητος. Μόλις το 10% του στρατού ήταν μηχανοκίνητο το 1940 και μπορούσε να συγκεντρώσει μόνο 120.000 οχήματα, σε σύγκριση με τα 300.000 του γαλλικού στρατού. Ο κύριος όγκος των γερμανικών μεταφορών διεξαγόταν από οχήματα ιπποκίνητα. Μόνο το 50% των γερμανικών μεραρχιών που ήταν διαθέσιμες το 1940, ήταν έτοιμες για μάχη κι αυτές συχνά ήταν χειρότερα εξοπλισμένες από τα αντίστοιχα βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα ή ακόμα και τον γερμανικό στρατό του 1914. Την άνοιξη του 1940 ο γερμανικός στρατός είχε εξελιχθεί μερικώς. Ένας μικρός αριθμός από τα καλύτερα εξοπλισμένα τμήματα χωρίστηκε σε δυο ή τρία τμήματα. Οι γερμανικές δυνάμεις στηρίχθηκαν στον συνδυασμό των ταχύτατων τεθωρακισμένων μεραρχιών τους και της υποστήριξής τους από την αεροπορία. Η διάβαση του Μεύση από τον Γκουντέριαν θα ήταν αδύνατη, αν δεν είχε προηγηθεί η εξουδετέρωση του γαλλικού πυροβολικού από τον τρίτο αεροπορικό στόλο (Luftflotte 3) του πτέραρχου Χούγκο Σπέρλε. Όπως προαναφέρθηκε, οι Γάλλοι παρέταξαν στις αμυντικές τους θέσεις 72 μεραρχίες, υπό την ανώτατη διοίκηση του στρατηγού Μορίς Γκαμελέν. Οι Γάλλοι παρέταξαν 117 μεραρχίες, εκ των οποίων οι 104 (11 εξ αυτών σε εφεδρεία) προορίζονταν για την άμυνα του Βορρά. Οι Βρετανοί συνέβαλαν με 13 μεραρχίες του Εκστρατευτικού Σώματος, εκ των οποίων οι 3 δεν είχαν εκπαιδευτεί καταλλήλως και ήταν πλημμελώς εξοπλισμένες. Επίσης υπήρχαν 22 βελγικές μεραρχίες, 10 ολλανδικές και 2 πολωνικές. Η βρετανική δύναμη πυροβολικού ανερχόταν σε 1.280 πυροβόλα, το Βέλγιο συγκέντρωσε 1.338, οι Ολλανδοί 656 και οι Γάλλοι 10.700, συνολικά 14.000 πυροβόλα, ποσοστό 45% μεγαλύτερο από το σύνολο των γερμανικών. Ο γαλλικός στρατός ήταν επίσης περισσότερο μηχανοκίνητος από τον αντίπαλό του. Αν και οι Βέλγοι, οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί είχαν λίγα άρματα μάχης, οι Γάλλοι είχαν 3.254 άρματα, δηλαδή περισσότερα από τα γερμανικά. Σύμφωνα με τις σύγχρονες εκτιμήσεις, αυτό που δεν διέθεταν ήταν διοικητική συνοχή και ευρύτητα πνεύματος στην ηγεσία τους. Χαρακτηριστικά, ο Ραϊμόν Καρτιέ αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια των μαχών «τα άρματα καταντούν φύλακες διαβάσεων». Είναι γεγονός ότι η γαλλική στρατιωτική ηγεσία αιφνιδιάστηκε ολοσχερώς από την εφαρμογή του κεραυνοβόλου πολέμου. Η επιχείρηση ξεκίνησε το βράδυ της 9ης Μαΐου 1940. Στις 21:00 μεταδόθηκε σε όλα τα στρατιωτικά τμήματα ο κωδικός της επιχείρησης "Danzig". Το απόρρητο της επιχείρησης ήταν τόσο υψηλό, ώστε πολλοί αξιωματικοί λόγω των συνεχών καθυστερήσεων ήταν μακριά από τις μονάδες τους όταν στάλθηκε η εντολή να ξεκινήσουν. Οι γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν σχεδόν απροκάλυπτα το Λουξεμβούργο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η ομάδα στρατιών Β ξεκίνησε ταυτόχρονα την επίθεση στις Κάτω Χώρες και το Βέλγιο, ενώ το πρωί της 10ης Μαΐου οι αλεξιπτωτιστές από τις μεραρχίες 7η Flieger και 22nd Luftlande (υπό τον Κουρτ Στουντέντ) προσγειώθηκαν στη Χάγη, στο Ρότερνταμ και στο βελγικό φρούριο Εμπέν-Εμάλ, για να διευκολύνουν την προώθηση της στρατιάς Β. Η γαλλική διοίκηση αντέδρασε αμέσως, στέλνοντας την 1η Ομάδα στρατού προς βορρά, σύμφωνα με το Σχέδιο Δ. Αυτή η κίνηση αποδιοργάνωσε τις δυνάμεις των Γάλλων, εξαντλώντας τα αποθέματα καυσίμων τους. Όταν η γαλλική 7η Στρατιά πέρασε τα ολλανδικά σύνορα, βρήκε τους Ολλανδούς σε πλήρη υποχώρηση και αποσύρθηκε στο Βέλγιο για να προστατεύσει την Αμβέρσα. Οι πολίτες του Βελγίου, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου αλλά και των πόλεων της βόρειας και ανατολικής Γαλλίας άρχισαν να απομακρύνονται από τις πόλεις κατευθυνόμενοι αρχικά προς το Παρίσι και στη συνέχεια προς το νότο της Γαλλίας στη μεγαλύτερη μαζική μετακίνηση πληθυσμών του 20ού αιώνα, που αναφέρεται ως Έξοδος του 1940 στη Γαλλία. Εισβολή στην Ολλανδία Στην Ολλανδία η πρωτεύουσα Χάγη και ο συγκοινωνιακός κόμβος της, το Ρότερνταμ, δέχτηκαν επίθεση από αλεξιπτωτιστές, ενώ παράλληλα εκδηλωνόταν εισβολή στα ανατολικά σύνορά της, με σκοπό να αποπροσανατολίσουν την ολλανδική άμυνα. Στην επιχείρηση χρησιμοποιήθηκαν 4.000 αλεξιπτωτιστές, συγκροτημένοι σε 5 τάγματα, με υποστήριξη μιας ελαφράς μεραρχίας πεζικού. Η Λούφτβαφφε είχε την αεροπορική υπεροχή έναντι των Κάτω Χωρών με 247 μεσαία βομβαρδιστικά, 147 μαχητικά, 424 μεταγωγικά Junkers Ju 52 και 12 υδροπλάνα Heinkel He 59 που συμμετείχαν σε επιχειρήσεις σε όλη την Ολλανδία. Η Ολλανδική Πολεμική Αεροπορία (Militaire Luchtvaartafdeling, ML), είχε δύναμη 144 αεροσκαφών, τα μισά από τα οποία καταστράφηκαν την πρώτη ημέρα. Η υπόλοιπη πολεμική αεροπορία ήταν διασκορπισμένη και εκτέλεσε μόλις 332 πτήσεις, χάνοντας 110 αεροσκάφη.Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν τις γέφυρες (Ρότερνταμ, Ντόρντρεχτ, Μούρντεϊκ) από όπου θα περνούσαν οι γερμανικές δυνάμεις. Σύμφωνα με κατοπινή μαρτυρία του Στρατηγού Στουντέντ, η αποστολή κατάληψης των γεφυρών είχε πλήρη επιτυχία, με μόνο 180 νεκρούς. Ο ίδιος μάλιστα τραυματίστηκε σοβαρά από αδέσποτη σφαίρα. Η γερμανική 18η στρατιά εξασφάλισε όλες τις στρατηγικής σημασίας γέφυρες κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ρότερνταμ. Μια επιχείρηση που οργανώθηκε ξεχωριστά από τη Λούφτβαφφε, η Μάχη για τη Χάγη, απέτυχε. Τα αεροδρόμια που περιέβαλαν την πόλη (Ypenburg, Ockenburg και Valkenburg) καταλήφθηκαν, αλλά πολλά αεροσκάφη χάθηκαν και ο ολλανδικός στρατός ανακατέλαβε τα αεροδρόμια μέχρι το τέλος της ημέρας. Η αεροπορική επιχείρηση κόστισε επίσης το 50% των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, δηλαδή 4.000 άνδρες, το 20% υπαξιωματικών και το 42% των αξιωματικών της, ενώ 1.200 αιχμάλωτοι πολέμου μεταφέρθηκαν στη Βρετανία. Η επίθεση των Γερμανών στα σύνορα της Ολλανδίας ανάγκασε τους Γάλλους να προχωρήσουν προς τα εμπρός σύμφωνα με το σχέδιό τους (σxέδιο D), αφήνοντάς τους εκτεθειμένους σε κυκλωτική κίνηση της 18ης γερμανικής Στρατιάς.Η γαλλική 7η Στρατιά απέτυχε να απωθήσει τις γερμανικές τεθωρακισμένες ενισχύσεις. Στα ανατολικά, μετά τη Μάχη του Grebbeberg, στην οποία απέτυχε η ολλανδική αντεπίθεση, οι Ολλανδοί υποχώρησαν από τη γραμμή Grebbe. Ο Ολλανδικός Στρατός παραδόθηκε το βράδυ της 14ης Μαΐου, μετά τον βομβαρδισμό του Ρότερνταμ από τη Λούφτβαφφε, κατά τον οποίο καταστράφηκε το κέντρο της πόλης, πράξη που παραμένει αμφιλεγόμενη. Ο Ολλανδικός Στρατός θεώρησε ότι η στρατηγική του κατάσταση είχε καταστεί απελπιστική και φοβόταν την περαιτέρω καταστροφή των ολλανδικών πόλεων. Το έγγραφο της συνθηκολόγησης υπεγράφη στις 15 Μαΐου. Σύμφωνα με τον Κουρτ Στουντέντ ο Χίτλερ έδωσε αυστηρές οδηγίες για τη σωματική ακεραιότητα της βασίλισσας Βιλελμίνης της Ολλανδίας, η οποία ήταν δημοφιλής σε όλο τον κόσμο. Οι ολλανδικές δυνάμεις συνέχισαν τις μάχες στη Μάχη της Ζηλανδίας (όπου είχε εισέλθει ο γαλλικός στρατός) και στις αποικίες, ενώ η Βιλελμίνη της Ολλανδίας εγκατέστησε εξόριστη κυβέρνηση στη Βρετανία. Εισβολή στο Βέλγιο Οι Γερμανοί εδραίωσαν την αεροπορική υπεροχή τους στο Βέλγιο, έχοντας ολοκληρώσει διεξοδικά την αναγνωριστική φωτογράφιση και κατέστρεψαν αρκετά αεροσκάφη εντός των πρώτων 24 ωρών από την εισβολή. Οι Βέλγοι επιχείρησαν 77 αποστολές, αλλά αυτό συνέβαλε ελάχιστα στην αεροπορική μάχη. Ως αποτέλεσμα η Λούφτβαφφε είχε την υπεροχή των ουρανών στις Κάτω Χώρες. Επειδή η σύνθεση της ομάδας στρατιών Β ήταν τόσο αδύναμη σε σύγκριση με τα προηγούμενα σχέδια, η επίθεση της 6ης στρατιάς κινδύνευε να ατονήσει, καθώς η βελγική άμυνα στη διώρυγα του Αλβέρτου ήταν πολύ ισχυρή. Η κύρια διαδρομή προσέγγισης εμποδιζόταν από το οχυρό Εμπέν-Εμάλ, ένα μεγάλο φρούριο που έλεγχε τη διασταύρωση του Μεύση και της διώρυγας του Αλβέρτου. Η καθυστέρηση ενδέχετο να θέσει σε κίνδυνο την έκβαση ολόκληρης της εκστρατείας, διότι ήταν πιθανό να επιτεθεί το κύριο σώμα των συμμαχικών στρατευμάτων πριν η Ομάδα Στρατιών Β προλάβει να δημιουργήσει προγεφύρωμα. Για να ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία, οι Γερμανοί κατέφυγαν σε μη συμβατικά μέσα, προκειμένου να εξουδετερώσουν το Εμπέν-Εμάλ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Μαΐου ανεμόπτερα DFS 230 προσγειώθηκαν στην κορυφή του οχυρού, αποβίβασαν ομάδα 78 καταδρομέων υπό την οργάνωση του Γερμανού υπολοχαγού Ρούντολφ Βίτσιγκ και κατάφεραν να καταστρέψουν τα κύρια πυροβόλα με εκρηκτικά. Η αποστολή ήταν τόσο επιτυχημένη, που οι απώλειες των Γερμανών ήταν μόλις 6 νεκροί και 21 τραυματίες, καταφέρνοντας να κρατήσουν υπό έλεγχο τους 1.200 στρατιώτες της φρουράς για 24 ώρες, ώσπου να καταφθάσουν ισχυρότερες δυνάμεις. Οι γέφυρες πάνω από το κανάλι καταλήφθηκαν από Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Οι Βέλγοι ξεκίνησαν ισχυρές αντεπιθέσεις που διαλύθηκαν από τη Λούφτβαφφε. Παρόμοιες επιχειρήσεις κατά των γεφυρών της Ολλανδίας, όπως στο Μάαστριχτ, απέτυχαν. Όλες καταστράφηκαν από τους Ολλανδούς και μόνο μία σιδηροδρομική γέφυρα είχε καταληφθεί. Αυτό καθυστέρησε τη γερμανική προέλαση στην ολλανδική επικράτεια.Οι Γάλλοι ήταν πεπεισμένοι ότι η βελγική αντίσταση θα τους έδινε αρκετές εβδομάδες χρόνο ώστε να προετοιμάσουν μια αμυντική γραμμή κοντά στην πόλη Ζαμπλού (Gembloux). Όταν ξεκίνησε η XVI Panzerkorps του Έριχ Χέπνερ, προς την κατεύθυνση του Ζαμπλού, αυτό φαινόταν να επιβεβαιώνει τις προσδοκίες της Γαλλικής Ανώτατης Διοίκησης ότι αυτό ήταν το γερμανικό κεντρικό σημείο επίθεσης. Το Ζαμπλού βρισκόταν μεταξύ Βάβρ (Wavre) και Ναμύρ, σε επίπεδη περιοχή, ιδανική για αρματομαχίες. Για να κερδίσει χρόνο για να σκάψει εκεί, ο Ρενέ Πριού (Rene Prioux), που διοικούσε το ιππικό σώμα της γαλλικής 1ης Στρατιάς, έστειλε την 2η και 3η Ελαφρά Μηχανοκίνητη Μεραρχία (1η και 2η DLM) προς τη γερμανική δύναμη στο Ανούτ, ανατολικά του Ζαμπλού. Θα παρείχαν ένα προπέτασμα για να καθυστερήσουν οι Γερμανοί και να δοθεί αρκετός χρόνος στην 1η στρατιά να προετοιμαστεί. Κατά τη διάρκεια της Μάχης της Ανούτ (12-13 Μαΐου), μίας από τις μεγαλύτερες αρματομαχίες, συμμετείχαν περίπου 1.500 τεθωρακισμένα οχήματα μάχης. Οι Γάλλοι χτύπησαν περίπου 160 γερμανικά άρματα, όμως οι Γερμανοί ήταν αυτοί που κρατούσαν το πεδίο της μάχης όταν αποχώρησαν οι Γάλλοι. Η καθαρή γερμανική απώλεια ανερχόταν σε 20 άρματα της 3ης μεραρχίας Πάντσερ και 29 της 4ης Μεραρχίας. Ο Γάλλος Πριού είχε επιτύχει τον τακτικό και επιχειρησιακό στόχο του, να καθυστερήσει τα γερμανικά άρματα μέχρι να προετοιμαστεί η 1η γαλλική Στρατιά. Η γερμανική δύναμη είχε εμπλακεί με την 1η γαλλική Στρατιά στα βόρεια του Σεντάν ο οποίος ήταν και ο σημαντικότερος στόχος του Γερμανού στρατηγού, Χέπνερ. Στις 14 Μαΐου, ο Χέπνερ, αφού ανακόπηκε στο Ανούτ, επιτέθηκε και πάλι, στη μάχη του Ζαμπλού. Αυτή ήταν η μόνη περίπτωση κατά την οποία τα γερμανικά άρματα επιτέθηκαν κατά οχυρωμένης θέσης, στη διάρκεια της εκστρατείας. Η 1η Μαροκινή Μεραρχία πεζικού απέκρουσε την επίθεση και άλλα 42 γερμανικά άρματα της 4ης μεραρχίας Πάντσερ καταστράφηκαν, ενώ 26 αποσύρθηκαν. Η δεύτερη γαλλική επιτυχία δεν είχε αποτέλεσμα λόγω των γεγονότων που συνέβησαν αργότερα πιο νότια, στο Σεντάν. Αρδέννες Στις Αρδέννες οι οχυρωμένες θέσεις των συμμάχων δεν είχαν αποπερατωθεί και αυτό το γνώριζαν οι Γερμανοί από τις αεροφωτογραφίες της Υπηρεσίας Πληροφοριών τους. Η πρόοδος της ομάδας στρατιών Α επρόκειτο να καθυστερήσει από το βελγικό μηχανοκίνητο πεζικό και τα γαλλικά μηχανοκίνητα τμήματα ιππικού (DLC, Divisions Légères de Cavalerie) που προχωρούσαν στις Αρδέννες. Η κύρια αντίσταση προήλθε από το Βελγικό 1ο Chasseurs Ardennais, το 1ο τμήμα του ιππικού που ενισχύθηκε από το μηχανικό σώμα και τη γαλλική 5η Μεραρχία Légère de Cavalerie (5η DLC). Τα βελγικά στρατεύματα μπλόκαραν τους δρόμους, με σκοπό να συγκρατήσουν το 1ο τάγμα Πάντσερ στο Bodange για περίπου οκτώ ώρες, στη συνέχεια αποχώρησαν προς τα βόρεια πολύ γρήγορα για τους Γάλλους, που έχασαν το έρεισμα και δεν είχαν φτάσει και τα εμπόδιά τους αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, καθώς το γερμανικό Μηχανικό τα κατέστρεψε. Δεν είχαν επαρκή αντιαρματικά ικανά να εμποδίσουν τον εκπληκτικά μεγάλο αριθμό γερμανικών αρμάτων και αποσύρθηκαν πίσω από το Μεύση. Ο Γερμανός στρατηγός Κλάιστ είχε περισσότερα από 41.140 οχήματα, τα οποία μπορούσαν να διαλέξουν μόνο τέσσερις διαδρομές πορείας στις Αρδέννες. Τα γαλλικά αναγνωριστικά είχαν αναφέρει τη γερμανική δύναμη τη νύχτα της 10/11 Μαΐου, αλλά αυτό θεωρήθηκε δευτερεύον της κύριας επίθεσης στο Βέλγιο. Την επόμενη νύχτα ένας πιλότος αναγνωριστικού ανέφερε ότι είχε δει μεγάλες φάλαγγες οχημάτων κινούμενες χωρίς φώτα και ένας άλλος πιλότος που εστάλη να ελέγξει ανέφερε το ίδιο και ότι πολλά από τα οχήματα ήταν άρματα. Στις 12 Μαϊου καταλήφθηκε το Μπουϊγιόν και οι Γάλλοι υποχώρησαν. Αργότερα εκείνη την ημέρα η φωτογραφική αναγνώριση και οι αναφορές των πιλότων ήταν για άρματα και εξοπλισμό γεφύρωσης και στις 13 Μαΐου ο Κλάιστ προκάλεσε κυκλοφοριακή συμφόρηση περίπου 250 χλμ. (160 μίλια) από τον Μεύση έως τον Ρήνο σε μια διαδρομή. Αν σε εκείνη την περίπτωση επιτίθετο η συμμαχική αεροπορία θα κατάφερνε στους Γερμανούς ένα καίριο πλήγμα. Τα γαλλικά βομβαρδιστικά επιτέθηκαν στους Γερμανούς στο βόρειο Βέλγιο κατά τη διάρκεια της Μάχης του Μάαστριχτ με μεγάλες απώλειες. Σε δύο ημέρες η γαλλική αεροπορική δύναμη είχε μειωθεί από 135 σε 72 αεροπλάνα.Στις 11 Μαΐου ο Μωρίς Γκαμελέν διέταξε να ενισχυθεί ο τομέας του Μεύση. Λόγω του κινδύνου από τη Λούφτβαφφε, η κίνηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο περιοριζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας επιβραδύνοντας την ενίσχυση, αλλά οι Γάλλοι δεν βιάζονταν, καθώς πίστευαν ότι η συσσώρευση γερμανικών δυνάμεων θα ήταν αντίστοιχα αργή. Ενώ γνώριζαν ότι οι γερμανικοί σχηματισμοί αρμάτων και πεζικού ήταν ισχυροί, ήταν σίγουροι για την ισχυρή τους οχύρωση και την υπεροχή του πυροβολικού τους. Οι δυνατότητες των γαλλικών μονάδων στην περιοχή ήταν αμφίβολες. Συγκεκριμένα το πυροβολικό τους σχεδιάστηκε για την καταπολέμηση του πεζικού και είχε ελλείψεις σε αντιαεροπορικό πυροβολικό και αντιαρματικά όπλα. Οι γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στη γραμμή του Μεύση αργά το απόγευμα της 12ης Μαΐου. Για να μπορέσει να περάσει η καθεμία από τις τρεις στρατιές της Ομάδας Στρατιών Α, έπρεπε να δημιουργηθούν τρεις γεφυρώσεις, στο Σεντάν στα νότια, στο Μοντερμέ (Monthermé) στα βορειοδυτικά και στο Ντινάν (Dinant) προς τα βόρεια.Έγινε και εδώ ότι είχε γίνει στην Πολωνία και το Βέλγιο. Ισχυρές γερμανικές μεραρχίες τεθωρακισμένων, υποβοηθούμενες από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς των στούκας, διασπούσαν τις γραμμές των αντιπάλων και τις αχρήστευαν. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ρήγμα μεταξύ Ναμύρ και Σεντάν σε μήκος 160 χλμ., από όπου οι Γερμανοί πέρασαν ανενόχλητοι. Το Σεντάν έγινε για δεύτερη φορά το σύμβολο της γαλλικής πολεμικής αποτυχίας. Μάχη του Σεντάν και η πτώση του Μεύση Πλέον τα γερμανικά στρατεύματα, που είχαν καταλάβει ολόκληρο το Βέλγιο, βρήκαν ελεύθερη διάβαση και η Γραμμή Μαζινό είχε παρακαμφθεί. Το πρωί της 13ης Μαΐου η 71η μεραρχία πεζικού διείσδυσε στα ανατολικά του Σεντάν, επιτρέποντας στη γαλλική 55η μεραρχία πεζικού να περιορίσει το μέτωπό της κατά ένα τρίτο και να εμβαθύνει τη θέση της πάνω από 10 χλμ. Όταν οι γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στα υψώματα του Μεύση έμειναν έκπληκτοι από την ανεπαρκή οχύρωση των Γάλλων, καθώς υπήρχαν διασκορπισμένα λίγα φυλάκια με μικρές φρουρές. Οι μεγάλες οχυρώσεις που ανέμεναν να δούν οι Γερμανοί ήταν ανύπαρκτες. Ο Γκουντέριαν πέρασε με ταχύτητα τα γαλλικά σύνορα μέσα από τις Αρδέννες. Στις 13 Μαΐου ο Κλάιστ προέλασε στις τρεις διασταυρώσεις κοντά στο Σεντάν, με την 1η, 2η και 10η μεραρχία Πάντσερ, συνεπικουρούμενες από το σύνταγμα πεζικού «Γκρόσντοϊτσλαντ» (Großdeutschland). Οι Γερμανοί συγκέντρωσαν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της αεροπορικής τους δύναμης (καθώς δεν είχαν πυροβολικό), ώστε να διαρρήξουν το γαλλικό μέτωπο. Η Λούφτβαφφε επιτέθηκε με 300 εξόδους κατά των γαλλικών θέσεων. Συνολικά 3.940 αποστολές έγιναν από εννέα σμήνη. Ορισμένες από τις οχυρωματικές θέσεις ήταν άθικτες και οι φρουρές απέκρουσαν τις προσπάθειες της 2ης και 10ης μεραρχίας Πάντσερ. Το γερμανικό πεζικό με κόστος μερικών εκατοντάδων θυμάτων εισχώρησε μέχρι και 8 χλμ. στη γαλλική αμυντική ζώνη μέχρι τα μεσάνυχτα. Η αταξία στο πεδίο της μάχης που δημιουργήθηκε στο Σεντάν και στο Σεν-Μένζ απλώθηκε στις γαλλικές γραμμές. Στις 13 Μαΐου τα στρατεύματα του 295ου Συντάγματος της 55ης μεραρχίας πεζικού, που κρατούσαν την τελευταία αμυντική γραμμή στη ράχη Bulson, 10 χλμ. πίσω από τον ποταμό, πανικοβλήθηκαν από φήμες ότι τα γερμανικά άρματα θα τους επιτίθονταν στα νώτα τους και λιποτάκτησαν. Οι 4 γαλλικές μεραρχίες κρατούσαν ένα μέτωπο μήκους 65 χιλιομέτρων με ανεπαρκή εξοπλισμό και αντιαρματικά, ενώ οι άντρες ήταν παλιάς κλάσης και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης στο Σεντάν, ο στρατηγός Gaston-Henri Billotte, διοικητής της γαλλικής 1ης στρατιάς, της οποίας η δεξιά πλευρά βρισκόταν στο Σεντάν, πρότεινε να καταστραφούν οι γέφυρες του Μεύση από την αεροπορία. Εκείνη τη μέρα η αεροπορία προσπάθησε με κάθε διαθέσιμο βομβαρδιστικό να καταστρέψει τις τρεις γέφυρες, αλλά έχασε περίπου το 44% της δύναμης της χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Στις 15 Μαΐου ο Γκουντέριαν συνέχισε με την 1η τεθωρακισμένη μεραρχία βόρεια σε αναζήτηση ενός αδύναμου σημείου, αλλά τον σταμάτησε η διαταγή παύσης της προέλασης. Επικοινώνησε με τον Κλάιστ και εκείνος του έδωσε την άδεια για ελευθερία κινήσεων μόνο για 24 ώρες. Τη νύχτα της 16ης Μαΐου είχε καταφέρει να εισχωρήσει 80 χιλιόμετρα μέσα στην άμυνα των Γάλλων κοντά στη Μάγχη και είχε φτάσει στο Ουάζ. Εκεί τον σταμάτησε μια δεύτερη διαταγή από τον Χίτλερ. Μετά την παύση οι γερμανικές δυνάμεις έστρεψαν τη δύναμη τους προς τα δυτικά με μεγάλη ταχύτητα. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή συνελήφθη ο Γάλλος στρατηγός Ζιρό της 6ης Γαλλικής στρατιάς, της οποίας μόλις είχε αναλάβει την ηγεσία. Λίγο αργότερα οι δυνάμεις του Κλάιστ βρέθηκαν στα μετόπισθεν του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος. Οι γερμανικές τεθωρακισμένες δυνάμεις είχαν φτάσει στην ακτή της Μάγχης, όταν ο βρετανικός στρατός βρισκόταν ακόμη στη Φλάνδρα και πέτυχαν να τον περικυκλώσουν. Ο βρετανικός στρατός είχε ήδη αποκοπεί από τον σύμμαχο του, τις γαλλικές δυνάμεις. Φοβούμενοι μην αποκοπούν και από τη μοναδική δίοδο τους στη θάλασσα άρχισαν να υποχωρούν. Την άλλη μέρα άρχισαν σφοδρότατοι βομβαρδισμοί με στόχο την κατάληψη της Δουνκέρκης και την εκμηδένιση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος. Μέχρι να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της γερμανικής προέλασης, μεγάλος αριθμός Βρετανών και Γάλλων στρατιωτών παγιδεύτηκαν στη Δουνκέρκη. Για τη διάσωσή τους ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε συνεργασία με το Βρετανικό Ναυαρχείο, έστησε την Επιχείρηση Ντιναμό. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και αποστολή κάθε είδους πλοίων από τη Βρετανία και τις ακόμη ελεύθερες γαλλικές ακτές και την υποστήριξη της βρετανικής αεροπορίας (RAF), από τις 27 Μαΐου ως τις 2 Ιουνίου 1940, μεγάλος αριθμός Γάλλων (περίπου 112.000) και σχεδόν όλοι οι επιζώντες Βρετανοί (περίπου 240.000) κατάφεραν να διαφύγουν δια θαλάσσης. Στο σημείο αυτό ο Χίτλερ διέπραξε το πρώτο από μια σειρά τακτικών σφαλμάτων, που τελικά στοίχισαν την ήττα στη Γερμανία. Υποκύπτοντας στην απαίτηση του Χέρμαν Γκέρινγκ διέταξε τον γερμανικό στρατό, ο οποίος είχε την υπεροχή και υπεροπλία στις επίλεκτες μονάδες αρμάτων μάχης, να αφήσει τη Δουνκέρκη στην αεροπορία. Μάταια ο Χάιντς Γκουντέριαν, που βρισκόταν σε απόσταση μόνον 8 χιλιομέτρων από την πόλη, ζήτησε την άδεια να επιτεθεί. Παρέμεινε στη θέση του με διαταγή του Ρούντστεντ (που είχε επικυρωθεί από τον Χίτλερ), ενώ η γερμανική αεροπορία εκτελούσε πολυάριθμες επιδρομές στην πόλη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Χίτλερ ζήτησε την παύση της προέλασης σκεπτόμενος να εκβιάσει με αυτό τον τρόπο τους Βρετανούς πολιτικούς να συνάψουν ειρήνη μαζί του.Υπάρχει και η μαρτυρία του Γερμανού στρατηγού Βάρλιμοντ του Γενικού Επιτελείου, ότι φοβούνταν μεγάλες απώλειες των τεθωρακισμένων, που θεώρησαν σκόπιμο νά αποφευχθούν εν όψει της επίθεσης στον ποταμό Σόμ που θα εξαπέλυαν αμέσως μετά. Η αεροπορία του Γκέρινγκ απέτυχε και όταν ο Γκουντέριαν διατάχθηκε να προχωρήσει, βρήκε μπροστά του μια γαλλική μεραρχία οχυρωμένη θαυμάσια, η οποία τον καθυστέρησε δύο ολόκληρες ημέρες. Όταν τελικά καταλήφθηκε η Δουνκέρκη, οι Βρετανοί είχαν αποχωρήσει ολοσχερώς, αλλά χάνοντας ολόκληρο το στρατιωτικό υλικό τους. Οι οχυρώσεις της γραμμής Μαζινό ήταν στατικές, δεν επέτρεπαν καμία κίνηση και κανέναν ελιγμό. Οι Γερμανοί την παρέκαμψαν και η εισβολή έγινε από το Σεντάν στις 10 Μαΐου 1940, κοντά στη Βελγική μεθόριο, πέρα από τη γραμμή Μαζινό. Υπήρχε μόνο ένα οχυρωμένο φυλάκιο, το οποίο κατελήφθη εύκολα από μία μονάδα Μηχανικού, ύστερα από ισχυρό μπαράζ πυροβολικού και αφού όλοι οι υπερασπιστές του έπεσαν νεκροί. Οι Γερμανοί παρέκαμψαν την υπόλοιπη γραμμή, η γερμανική αεροπορία επιχειρούσε εναντίον της, ενώ τα γαλλικά στρατεύματα, κλεισμένα στα οχυρά τους, δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις μηχανοκίνητες και θωρακισμένες μεραρχίες των Γερμανών. Η στατική άμυνα των Γάλλων έναντι της μηχανοκίνητης πορείας των γερμανικών δυνάμεων έφερε το αποτέλεσμα της στρατιωτικής κατάρρευσης της Γαλλίας. Καθώς η γραμμή ήταν περικυκλωμένη, ο γερμανικός στρατός επιτέθηκε σε κάποια οχυρά της, από την εσωτερική πλευρά των γαλλικών συνόρων, τα αποτελέσματα όμως της επίθεσής του ήταν πενιχρά, καθώς απέτυχε να καταλάβει οποιαδήποτε σημαντική οχύρωση. Η γραμμή Μαζινό παρέμεινε απόρθητη, οι οχυρώσεις της άθικτες και αρκετοί διοικητές των οχυρών ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν επιθέσεις. Στις 21 Ιουνίου οι Ιταλοί κινήθηκαν σε όλο το αλπικό μέτωπο, με την κύρια επίθεση στον βόρειο τομέα και μια δευτερεύουσα κατά μήκος της ακτής. Διέσχισαν λίγα μίλια στο γαλλικό έδαφος ενάντια σε ισχυρή αντίσταση. Η παράκτια πόλη Μεντόν ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση. Στις 14 Ιουνίου καταλήφθηκε το Παρίσι και η γαλλική κυβέρνηση εξαναγκάσθηκε σε ανακωχή, η οποία υπογράφηκε στις 22 Ιουνίου στην πόλη Κομπιέν, εκεί που είχε υπογραφτεί η ανακωχή του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ο Μαξίμ Βεϊγκάν υπέγραψε την παράδοση και οι φρουρές των οχυρών της γραμμής Μαζινό χωρίς να πολεμήσουν διατάχθηκαν να αποχωρήσουν από τα οχυρά και μεταφέρθηκαν σε καταυλισμούς αιχμαλώτων πολέμου. Οι γερμανικές φάλαγγες Πεζικού μπήκαν στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940. Ο στρατάρχης Πεταίν, που είχε αναλάβει την κυβέρνηση, ζήτησε διαπραγματεύσεις και στις 16 Ιουνίου 1940 υπέγραψε με τους εκπροσώπους του Ράιχ συνθήκη,Σύμφωνα με τη συνθήκη αυτή ο γαλλικός στρατός θα αφοπλιζόταν, ενώ ο γαλλικός στόλος θα παρέμενε κλεισμένος μέσα στους ναυστάθμους, χωρίς όμως να παραδοθεί. Χαρακτηριστική είναι η καταβύθιση του γαλλικού στόλου της Μεσογείου, ο οποίος καταστράφηκε από τους Βρετανούς στις 3 Ιουλίου 1940 στον λιμένα Μερς Ελ Κεμπίρ, σκοτώνοντας 1297 Γάλλους, λόγω της ανησυχίας που είχε ο Ουίνστων Τσώρτσιλ ότι υπήρχε ενδεχόμενο ο γαλλικός στόλος να συνεργαστεί με τις δυνάμεις του Άξονα. Χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη απάνθρωπη απόφαση του Τσώρτσιλ, κάνοντας το Μερς Ελ Κεμπίρ περισσότερο γνωστό. Σημειώνεται ότι στην επίθεση αυτή τα γαλλικά πλοία ήταν πρυμνοδετημένα και εκτός επιχειρησιακής ετοιμότητας.Κάθε οργανωμένη αντίσταση στη Γαλλία σταμάτησε, η χώρα χωρίστηκε σε Κατεχόμενη ζώνη στο βορρά και μη κατακτημένη περιοχή στο νότο, την Ελεύθερη ζώνη με Κυβέρνηση του Βισύ. Με αυτό τον τρόπο ικανοποιήθηκε το αίσθημα ρεβανσισμού που είχαν οι Γερμανοί από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Στις 22 Ιουνίου υπογράφηκε στην Κομπιέν η δεύτερη ανακωχή μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Η κυβέρνηση του Βισύ υπό την ηγεσία του στρατάρχη Πεταίν αντικατέστησε την Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία και η Γερμανία κατέλαβε τις βόρειες και δυτικές ακτές της Γαλλίας και την ενδοχώρα τους. Η Ιταλία ανέλαβε τον έλεγχο μιας μικρής εδαφικής ζώνης στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας και το καθεστώς του Βισύ διατηρούσε την περιοχή στο νότο, γνωστή ως Ελεύθερη Ζώνη. Ο Σαρλ ντε Γκωλ, ως υφυπουργός Εθνικής Άμυνας από το Λονδίνο που είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της ανακωχής, εξέδωσε την ανακοίνωση στις 18 Ιουνίου. Με αυτήν αρνήθηκε να αναγνωρίσει την κυβέρνηση Βισύ ως νόμιμη και ξεκίνησε το έργο της οργάνωσης των ελεύθερων γαλλικών δυνάμεων. Απώλειες του Άξονα Οι γερμανικές απώλειες είναι δύσκολο να προσδιοριστούν, οι πιθανότεροι αριθμοί αναφέρουν 27.074 νεκρούς, 111.034 τραυματίες και 18.384 αγνοούμενους. Η μάχη για τη Γαλλία είχε κοστίσει στη Λούφτβαφφε το 28% της δύναμης της περίπου 1.236-1.428 αεροσκάφη. Καταστράφηκαν 1.129 σε επιχειρήσεις εναντίον του εχθρού και 299 σε διάφορα ατυχήματα. Επιπλέον 323-488 υπέστησαν ζημιές, 225 σε επιχειρήσεις κατά του εχθρού και 263 σε διάφορα ατυχήματα, καθιστώντας το 36% της δύναμης της κατεστραμμένο. Οι απώλειες προσωπικού της Λούφτβαφφε ανέρχονται σε 6.653 άνδρες σε 4.417 αεροσκάφη, από αυτούς 1.129 σκοτώθηκαν και 1.930 αναφέρθηκαν αγνοούμενοι ή αιχμάλωτοι, πολλοί από τους οποίους απελευθερώθηκαν από τα γαλλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά τη γαλλική συνθηκολόγηση. Οι ιταλικές απώλειες ανήλθαν σε 642 νεκρούς, 2.631 τραυματίες και 616 αγνοούμενους. Περίπου 2.151 άνδρες υπέφεραν από κρυοπαγήματα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Οι επίσημοι ιταλικοί αριθμοί καταρτίστηκαν σε μια έκθεση στις 18 Ιουλίου 1940, όταν πολλοί από τους νεκρούς βρίσκονταν ακόμα κάτω από το χιόνι και είναι πιθανό οι περισσότεροι να μην είχαν καταγραφεί. Οι μονάδες που επιχειρούσαν σε πιο δύσκολο έδαφος είχαν υψηλότερες αναλογίες θανάτων και πιθανότατα οι περισσότεροι από τους αγνοούμενους είχαν πεθάνει. Συμμαχικές απώλειες Σύμφωνα με τη γαλλική ιστορική υπηρεσία σκοτώθηκαν 85.310 Γάλλοι (συμπεριλαμβανομένων 5.400 Αράβων από τις (γαλλικές αποικίες), υπήρξαν 120.000 τραυματίες, 12.000 αγνοούμενοι και 1.540.000 αιχμάλωτοι (συμπεριλαμβανομένων 67.400 Αράβων). Πρόσφατες γαλλικές έρευνες όμως δείχνουν ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν μεταξύ 55.000 και 85.000, ενώ μια δήλωση της Γαλλικής Ιστορικής Υπηρεσίας μειώνει το αριθμό αισθητά. Τον Αύγουστο του 1940 1.540.000 αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στη Γερμανία και περίπου 940.000 παρέμειναν εκεί μέχρι το 1945, όταν απελευθερώθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις. Τουλάχιστον 3.000 Σενεγαλέζοι δολοφονήθηκαν στην αιχμαλωσία. Στην αιχμαλωσία απεβίωσαν επίσης 24.600 Γάλλοι κρατούμενοι, 71.000 κατάφεραν να δραπετεύσουν και 220.000 απελευθερώθηκαν από την κυβέρνηση του Βισύ. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες απελευθερώθηκαν λόγω αναπηρίας και/ή ασθένειας. Οι απώλειες της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας υπολογίζονται σε 1.274 αεροσκάφη που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων. Οι απώλειες γαλλικών αρμάτων ανέρχονται σε 1.749 άρματα (43%), εκ των οποίων 1.669 χάθηκαν στις επιχειρήσεις, 45 από ναρκοπέδια και 35 από επιθέσεις αεροσκαφών. Η Βρετανία είχε λιγότερους από 10.000 νεκρούς σε επιχειρήσεις συμπεριλαμβανομένου του πλοίου Λανκάστρια, συνολικό αριθμό απωλειών 68.111 ανδρών, ενώ περίπου 64.000 οχήματα καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν και 2.472 πυροβόλα καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν. Οι απώλειες της RAF στην εκστρατεία από τις 10 Μαΐου έως τις 22 Ιουνίου ανήλθαν σε 931 αεροσκάφη και 1.526 θύματα. Οι Βρετανοί έχασαν επίσης 243 πλοία από βομβαρδισμούς στην Επιχείρηση Ντιναμό, συμπεριλαμβανομένων 8 αντιτορπιλικών και 8 μεταγωγικών πλοίων. Οι ολλανδικές απώλειες ανήλθαν σε 2.157 στρατιώτες και αξιωματικούς, 75 αεροπόρους και 125 ναύτες. Επίσης σκοτώθηκαν 2.559 πολίτες. Οι βελγικές απώλειες ανέρχονται σε 6.093 νεκρούς και οι τραυματίες ανέρχονται σε 15.850, ενώ περίπου 2.000 αιχμάλωτοι απεβίωσαν στην αιχμαλωσία και περισσότεροι από 500 αγνοούνταν. Το σύνολο αιχμαλώτων ανήλθε σε 200.000 άνδρες και η Βελγική αεροπορία έχασε 112 αεροσκάφη. Οι Πολωνικές απώλειες ήταν περίπου 5.500 νεκροί και τραυματίες, ενώ σχεδόν 13.000 στρατιώτες της 2ης μεραρχίας Πεζικού περιορίστηκαν στην Ελβετία κατά τη διάρκεια του πολέμου και 16.000 έμειναν αιχμάλωτοι. Όταν το γαλλικό αμυντικό σύστημα κατέρρευσε στις 15 Μαΐου 1940 και οι μηχανοκίνητες μεραρχίες των Γερμανών πέρασαν το Σεντάν, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε ότι ο στρατός και η αεροπορία του Ράιχ είναι έτοιμοι να πλήξουν το νησιωτικό κράτος της Αγγλίας. Η ασφάλεια των βρετανικών νησιών ετίθετο πλέον υπό αίρεση. Στη μάχη της Γαλλίας οι Γερμανοί κατάφεραν με κεραυνοβόλα πλήγματα να εκμηδενίσουν έναν από τους κυριότερους εχθρούς τους και να τον βγάλουν εκτός μάχης. Έτσι η Αγγλία έμενε μόνη στον πόλεμο εναντίον του Άξονα, η γερμανική αεροπορία ετοιμαζόταν να επιτεθεί και στο ίδιο το αγγλικό έδαφος, η Ιταλία ετοιμαζόταν να κάνει εκστρατεία για την κατάκτηση της Αιγύπτου, ενώ η Μάλτα, βάση των Άγγλων προς τη Μέση Ανατολή, βομβαρδιζόταν από το 1940. Η μάχη της Γαλλίας ήταν μια αποφασιστική νίκη των δυνάμεων του Άξονα, μέχρι ο Χίτλερ να δώσει τη διαταγή στη Βέρμαχτ να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση. Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Γερμανική εισβολή 1941 Εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία - 1939	Η Mάχη της Γαλλίας, γνωστή και ως Πτώση της Γαλλίας, αναφέρεται στη γερμανική εισβολή (10 Μαΐου - 25 Ιουνίου 1940) στη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στις έξι εβδομάδες από τις 10 Μαΐου 1940 οι γερμανικές δυνάμεις νίκησαν τις συμμαχικές δυνάμεις με ταχύτατες στρατιωτικές επιχειρήσεις και κατέκτησαν τη Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία. Η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο στις 10 Ιουνίου 1940, εισβάλλοντας στις Άλπεις, αλλά η πραγματική μάχη ουσιαστικά είχε κριθεί μέχρι τις 15 Μαΐου, μετά τη διάσπαση του γαλλικού αμυντικού συστήματος, κατά την οποία και δημιουργήθηκε θύλακας 160 χλμ. μεταξύ Ναμύρ και Σεντάν. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν και εδώ, όπως και στην Πολωνία, την τακτική του κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg), με ταυτόχρονη επίθεση από τις μηχανοκίνητες μεραρχίες και σφοδρούς βομβαρδισμούς από την αεροπορία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1940)
Θειικό μαγνήσιο	Το θειικό μαγνήσιο είναι άοσμο λευκό κρυσταλλικό στερεό με μοριακό βάρος 120,366 το άνυδρο, 138,38 το μονόυδρο, 174,41 το τρίυδρο, 210,44 το πεντάυδρο, 228,46 το εξάυδρο και 246,47 το επτάυδρο. Η πυκνότητα του άνυδρου MgSO4 είναι 2,66 γραμμάρια ανά cm3, του μονόυδρου είναι 2,445 g/cm3, του επτάυδρου 1,68 g/cm3 και του ενδεκάυδρου 1,512 g/cm3. Οι θερμοκρασίες τήξεως και βρασμού του θειικού μαγνησίου δεν μπορούν να προσδιορισθούν, καθώς όταν θερμαίνεται αποσυντίθεται πρώτα: Το άνυδρο στους 1124°C, το μονόυδρο στους 200°C, το επτάυδρο στους 150°C και το ενδεκάυδρο στους 2°C. Το ένυδρο θειικό μαγνήσιο κρυσταλλώνεται στο μονοκλινές σύστημα. Ο δείκτης διάθλασης είναι 1,523 για το μονόυδρο και 1,433 για το επτάυδρο. Το άνυδρο MgSO4 είναι πολύ διαλυτό στο νερό και ισχυρά υγροσκοπικό, ώστε να χρησιμοποιείται ως ξηραντικό. Είναι η κύρια ουσία που προκαλεί την απορρόφηση του ήχου στο θαλάσσιο νερό (η ακουστική ενέργεια μετατρέπεται σε θερμική ενέργεια): Η απορρόφηση εξαρτάται πολύ από τη συχνότητα του ήχου, καθώς οι χαμηλότερες συχνότητες απορροφώνται λιγότερο από το άλας. Το βορικό οξύ συνεισφέρει επίσης στην απορρόφηση, αλλά το αφθονότερο άλας στο θαλάσσιο νερό, το χλωριούχο νάτριο, έχει αμελητέα απορρόφηση του ήχου. Το θειικό μαγνήσιο αποτελεί συνηθισμένο φαρμακευτικό παρασκεύασμα του μαγνησίου ως άλας του Epsom, για εξωτερική και εσωτερική χρήση. Επειδή πάντως στα καλλυντικά αναμιγνύεται συνήθως με λιπίδια σε γαλακτώματα, που εμποδίζουν τη διάλυσή του στο νερό, μελέτες δείχνουν ότι το μαγνήσιο δεν απορροφάται από το δέρμα και ότι η απορροφητικότητα είναι συνάρτηση του φορέα και ίσως της συγκεντρώσεως και της θερμοκρασίας. Το άλας του Epsom χρησιμοποιείται επίσης στα άλατα μπάνιου. Σε λήψη από το στόμα το θειικό μαγνήσιο χρησιμοποιείται συχνά ως οσμωτικό καθαρτικό, ενώ αποτελεί το κυριότερο παρασκεύασμα για ενδοφλέβια χορήγηση μαγνησίου. Η αιτιολογία για εσωτερική χρήση του θειικού μαγνησίου περιλαμβάνει: Θεραπεία αντικαταστάσεως για υπομαγνησαιμία. Ως αντιαρρυθμιακός παράγοντας πρώτης γραμμής σε καρδιακή προσβολή, με βάση οδηγίες ECC του 2005, και για τον έλεγχο αρρυθμιών που επάγονται με κινιδίνη. Ως βρογχοδιασταλτικό δεύτερης επιλογής, μετά τη χορήγηση β-ανταγωνιστών και αντιχολινεργικών, π.χ. σε οξείες κρίσεις άσθματος το θειικό μαγνήσιο μπορεί να χορηγηθεί ως εκνέφωμα για την ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά και ενδοφλεβίως σε σοβαρές κρίσεις άσθματος. Για τη μείωση του κινδύνου να εξελιχθεί η προεκλαμψία σε εκλαμψία. Με ενδοφλέβια χορήγηση χρησιμοποιείται για την πρόληψη και την αντιμετώπιση κρίσεων εκλαμψίας, με αναφερόμενη υπεροχή έναντι της διαζεπάμης ή της φαινυτοΐνης. Για την αντιμετώπιση του κινδύνου πρόωρου τοκετού. Επίσης, μία συστηματική μελέτη δείχνει ότι η ενδοφλέβια χορήγηση θειικού μαγνησίου πριν από τον τοκετό μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο για εγκεφαλική παράλυση και κινητικές δυσλειτουργίες στα πρόωρα νεογνά κατά 30%. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η χρήση για παρατεταμένη χρονικά διάρκεια (πάνω από 5 ως 7 ημέρες) μπορεί ν προκαλέσει προβλήματα υγείας για το νεογέννητο. Ως πειραματική θεραπεία για το σύνδρομο Irukandji, που προκαλείται από το δηλητήριο ορισμένων ειδών μεδουσών Irukandji, αλλά η αποτελεσματικότητα αυτής της εφαρμογής παραμένει αναπόδεικτη. Διαλύματα θειικών αλάτων γενικότερα, όπως το άλας του Epsom, μπορούν να χορηγηθούν ως πρώτη βοήθεια για δηλητηρίαση από χλωριούχο βάριο.Η χορήγηση υπερβολικής δόσεως της ουσίας προκαλεί υπερμαγνησαιμία. Στην κηπουρική και σε άλλες γεωργικές εφαρμογές, το θειικό μαγνήσιο καταπολεμά την έλλειψη μαγνησίου ή θείου στο έδαφος. Το μόριο της χλωροφύλλης περιέχει μαγνήσιο, ενώ το θείο είναι σημαντικό μικροθρεπτικό συστατικό. Εφαρμόζεται συχνότερα σε φυτά σε γλάστρες ή σε φυτείες με μεγάλες ανάγκες σε μαγνήσιο, όπως η πατάτα, η τριανταφυλλιά, η ντοματιά, η λεμονιά, το καρότο και η πιπεριά (γένος Capsicum). Το πλεονέκτημα του θειικού μαγνησίου έναντι άλλων βελτιωτικών εδάφους (όπως ο δολομίτης) είναι η πολύ υψηλή διαλυτότητά του στο νερό, που επιτρέπει ακόμα και την απορρόφηση μέσω των φύλλων. Επιπλέον, τα διαλύματα του θειικού μαγνησίου είναι σχεδόν ουδέτερου pH, ενώ άλλα μαγνησιούχα είναι αλκαλικά και μεταβάλλουν σημαντικά την αλκαλικότητα του εδάφους. Το άνυδρο θειικό μαγνήσιο χρησιμοποιείται συχνά ως ξηραντικό στη σύνθεση οργανικών ενώσεων: Μία οργανική φάση κορέννυται με θειικό μαγνήσιο μέχρι που ννα μη σχηματίζει πλέον συσσωματώματα. Στη συνέχεια το ενυδατωμένο στερεό απομακρύνεται με διήθηση ή decantation. Κάποια άλλα ανόργανα θειικά άλατα, όπως το θειικό νάτριο και το θειικό ασβέστιο, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν με τον ίδιο τρόπο. Παραδοσιακά, το θειικό μαγνήσιο χρησιμοποιείται σε ποδόλουτρα, για την ανακούφιση πονεμένων ποδιών. Είναι επίσης παρόν σε μεταλλικά νερά.. Το ένυδρο θειικό μαγνήσιο με 7 μόρια νερού (MgSO4·7H2O) προστίθεται για τη διατήρηση της συγκεντρώσεως μαγνησίου σε ενυδρεία θαλάσσιου νερού που περιέχουν μεγάλες ποσότητες κοραλλιών, καθώς εξαντλείται βαθμιαία από τη διαδικασία ασβεστοποιήσεώς τους. Σε ένα θαλάσσιο ενυδρείο με έλλειψη ιόντων μαγνησίου στο νερό του, τα επίπεδα ασβεστίου και το pH του νερού είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν, επειδή το μαγνήσιο αποτρέπει την αυθόρμητη καθίζηση των ιόντων ασβεστίου ως ανθρακικό ασβέστιο.Το MgSO4 βρίσκει επίσης εφαρμογή ως ηλεκτρολύτης για τη σύνθεση θειικού χαλκού: Διάλυμα θειικού μαγνησίου ηλεκτρολύεται με άνοδο από χαλκό, οπότε σχηματίζεται θειικός χαλκός, υδροξείδιο του μαγνησίουe, και εκλύεται υδρογόνο: Cu + MgSO4 + 2 H2Ο → H2 + CuSO4 + Mg(OH)2 Το θειικό μαγνήσιο χρησιμοποιείται και ως άλας ζυμώσεως στη ζυθοποιία, για τη ρύθμιση της περιεκτικότητας σε ιόντα του νερού της ζυμώσεως και για την ενίσχυση της δράσεως των ενζύμων ή μιας επιθυμητής γευστικής αποχρώσεως στη μπύρα. Σχεδόν όλες οι γνωστές ορυκτές μορφές του MgSO4 είναι ένυδρες. Ο επσομίτης είναι το ορυκτό «άλας του Epsom», ενώ το ορυκτό αλπερσίτης, που περιέχει επιπλέον και χαλκό, αναγνωρίσθηκε πρόσφατα. Αμφότερα τα ορυκτά αυτά περιέχουν την επτάυδρη μορφή του θειικού μαγνησίου, ενώ πρόσφατα ταυτοποιήθηκε στη Γη και ορυκτό με ενδεκάυδρη μορφή, ο μεριδιανιίτης (MgSO4·11H2O). Κατώτερες ένυδρες μορφές είναι ο εξαϋδρίτης και οι σπανιότεροι πενταϋδρίτης (5 μόρια νερού ανά μόριο MgSO4), σταρκυΐτης (4 μόρια νερού) και σανδερίτης (2 μόρια). Η μονοένυδρη μορφή MgSO4·H2Ο βρίσκεται ως το ορυκτό kieserite, συνηθισμένο σε εβαποριτικά αποθέματα. Το άνυδρο θειικό μαγνήσιο έχει αναφερθεί ότι απομονώθηκε σε καιόμενο εξορυγμένο γαιάνθρακα, αλλά δεν θεωρήθηκε ποτέ ορυκτό. Το pH των διαλυμάτων ένυδρου θειικού μαγνησίου είναι κατά μέσο όρο 6,0 (5,5 ως 6,5). Το επτάυδρο θειικό μαγνήσιο μπορεί να παραχθεί με την εξουδετέρωση θειικού οξέος με ανθρακικό μαγνήσιο ή με οξείδιο του μαγνησίου, αλλά αποκτάται συνήθως απευθείας από φυσικές πηγές (τα ορυκτά του). Το άνυδρο θειικό μαγνήσιο μπορεί να παρασκευασθεί μόνο με την αφυδάτωση κάποιας ένυδρης μορφής του. Ο μεριδιανιίτης (MgSO4·11H2O) πιστεύεται ότι απαντάται και στον πλανήτη Άρη. Επίσης, ανοιχτόχρωμες κηλίδες που κατέγραψε η διαστημική αποστολή DAWN, στον κρατήρα πρόσκρουσης Occator του νάνου πλανήτη 1 Δήμητρα (Σίρις), είναι περισσότερο συμβατές με ανακλάσεις φωτός από εξάυδρο θειικό μαγνήσιο. Διεθνείς Κάρτες Χημικής Ασφαλείας – Magnesium Sulfate	Το θειικό μαγνήσιο είναι ανόργανη χημική ένωση, και συγκεκριμένα ένα άλας του μαγνησίου, που περιέχει θείο και οξυγόνο, Ο χημικός τύπος του είναι MgSO4. Στη φύση απαντάται συχνά στην ένυδρη μορφή του ως το ορυκτό επσομίτης (MgSO4·7H2O), κοινώς γνωστό ως «Άλας Epsom». Τα άλατα θειικού μαγνησίου έχουν πάρει την ονομασία τους από την αγγλική πόλη Έπσομ (περιοχή Σάρρεϋ), καθώς για πρώτη φορά εξήχθησαν με απόσταξη του νερού των τοπικών πηγών. Η μονοένυδρη μορφή MgSO4·H2Ο βρίσκεται ως το ορυκτό κιζερίτης (kieserite), και η συνολική παγκόσμια ετήσια χρήση της, κυρίως στη γεωργία, στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ήταν 2,3 εκατομμύρια τόνοι.Το άνυδρο θειικό μαγνήσιο χρησιμοποιείται ως ξηραντικό, καθώς είναι υγροσκοπικό, απορροφώντας υγρασία από τον αέρα με γρήγορο ρυθμό. Για τον ίδιο λόγο είναι δύσκολο να ζυγισθεί με ακρίβεια, οπότε η ένυδρη μορφή προτιμάται συχνά όταν παρασκευάζονται διαλύματα για θεραπευτικούς ή άλλους σκοπούς. Τα άλατα Epsom είναι περισσότερο γνωστά ως συστατικό των αλάτων μπάνιου, αλλά καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα επιτρεπτών χρήσεων. Για παράδειγμα, οι αθλητές τα χρησιμοποιούν για να καταπραΰνουν πονεμένους μυς και είναι αποτελεσματικά στην αφαίρεση των παρωνυχίδων. Επίσης, προστίθεται στο χώμα στους λαχανόκηπους για να βελτιώσει τη σοδειά. Το θειικό μαγνήσιο περιλαμβάνεται στον Κατάλογο ουσιωδών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO Model List of Essential Medicines) με τα σημαντικότερα φάρμακα που χρειάζεται ένα βασικό σύστημα υγείας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B9%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BF
Γιώργος Καμπανέλλης	Ο πύργος των ιπποτών (1952) .... Τζόνι Καπούλης Ζαΐρα (1952) Όνειρα κοριτσιών (1953) .... Πέτρος Το κλειδί της ευτυχίας (1953) .... Παγής Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (1953) .... Γιάννης Κολαούζος Γλέντι, λεφτά κι αγάπη (1955) .... Άγγελος Φτώχεια, έρως και κομπίνες (1956) .... Άρης Τσιγγάνικο αίμα (1956) Κυριακάτικοι ήρωες / Οι άσσοι του γηπέδου (1956) .... δημοσιογράφος Δυο αγάπες δυο κόσμοι (1958) .... Παύλος Μαρής Ο λεφτάς (1958) .... Νάσος Μέντικας Το νησί της σιωπής (1958) .... Στάθης Χτενάς Ο θείος από τον Καναδά (1959) .... Γιώργος Ψιτ... κορίτσια (1959) ..... Γιώργος Τρεις μάγκες στο παρθεναγωγείο (1959) Αγαπούλα μου (1960) .... Αλεξανδρίδης Το γεφύρι του πεπρωμένου (1960) .... Ανδρέας Θυσιάστηκα για το παιδί μου (1960) .... Παύλος Μετά την αμαρτία (1960) .... Σπύρος Αγαπούλα μου (1960) .... Αλεξανδρίδης Κασσιανή (1960) .... Ακύλλας Η φτωχούλα και το βασιλόπουλο (1960) .... Μάριος Στην Κύπρο άρχισε η αγάπη μας (1960) Ραντεβού στη Βενετία (1960) .... Τάσος Καββαδίας Ο γολγοθάς μιας αθώας (1961) .... Πέτρος Κορίτσια της Αθήνας (1961) .... Τάκης Ποιος θα κρίνει την κοινωνία (1961) Το δράμα μιας αμαρτωλής (1961) .... Αλέκος Ζαμάνης Μην κλάψεις για μένα (1961) Μας κλέψανε την Γκόλφω (1961) Καραγκούνα (1961) .... Δημητρός Καπετάνιος για κλάματα (1961) .... Μάνος Σαρρής Εσκότωσα για το παιδί μου (1962) ... Γιώργος Κάραλης Μάνα κάνε κουράγιο (1962) .... Αλέκος Δέλιος Το κορίτσι του λόχου (1962) Κλάψε φτωχή μου καρδιά (1962) Αγάπη γραμμένη με αίμα (1962) .... Σήφης Ορφανή σε ξένα χέρια (1962) .... Δημήτρης Νόταρης Τερέζα (1963) .... Γιώργος Σταυραετοί (1963) Όλα και τη ζωή μου ακόμα (1963) ... Αντρέας Κουράστηκα να σ’ αποκτήσω (1963) Αμαρτίες γονέων (1963) .... Βαγγέλης Θεέ μου δώσ’ μου το φως μου (1963) .... Πέτρος Αστεφάνωτη (1964) ..... Πέτρος Τσάμης Τα δάκρυά μου είναι καυτά (1964) Ευχή και κατάρα (1964) Σε ποιον να πω τον πόνο μου (1964) ... Γιώργος Εξιλέωση (1965) ... Πάνος Τσάρας Πάρε το δάκρυ μου (1965) .... Κωνσταντής Λάμπρου Με πότισες φαρμάκι (1965) Με ιδρώτα και δάκρυα (1965) .... Παύλος Στοργή (1965) .... Δημήτρης Χατζηγεωργίου Προδομένη αγάπη (1965) .... Φώτης Μια γυναίκα χωρίς ντροπή (1965) Κλαίω και σ’ αναζητώ (1965) Η φωνή μιας αθώας (1965) .... Πέτρος Αντωνιάδης Δεν μπορούν να μας χωρίσουν (1965) .... Νίκος Ράμμος Η ζωή μου ανήκει σε σένα (1965) .... Νικόλας Μπάρμπας Δοκιμασία (1966) ... Νίκος Μακρής Θέλω να ζήσω στον ήλιο (1966) ... Δημήτρης Θεοφίλου Κάνε τον πόνο μου χαρά (1966) ... Κώστας Διαμαντάρας Το σπίτι των ανέμων (1966) ... Πέτρος Τώρα που φεύγω απ' τη ζωή (1966) .... Γιώργος Παρέντης Ας με κρίνουν οι γυναίκες (1968) ... Χάρης Γκελής Αργυρώ η προδομένη τσελιγκοπούλα (1968) .... Κωνσταντής Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968) .... Γερμανός αξιωματικός Καταραμένη αγάπη (1968) .... Δημήτρης Τα παιδιά του λιμανιού (1969) .... Αλέξης Η άγνωστη της νύχτας (1970) .... Αλέξης Στη θύελλα της μεγάλης αγάπης (1972)Ως σκηνοθέτης Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968) (σκηνοθεσία μαζί με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη) Έλληνες - Ελληνίδες ηθοποιοί Θόδωρος Έξαρχος: "Έλληνες ηθοποιοί - Αναζητώντας τις ρίζες", βραβείο Ακαδημίας Αθηνών www.retrodb.gr www.90lepta.com Αναλυτική φιλμογραφία στη RetroDB	Ο Γιώργος Καμπανέλλης (1930 - 2010) ήταν Έλληνας ηθοποιός, αδελφός του σεναριογράφου Ιάκωβου Καμπανέλλη, που διακρίθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ στον κινηματογράφο. Γεννήθηκε στη Νάξο το 1930. Σκηνοθέτησε μαζί με τον αδερφό του την ταινία Το κανόνι και το αηδόνι το 1968. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου 2010 από καρκίνο. Το 1953 εμφανίστηκε σε έναν από τους πρώτους του ρόλους στην ταινία Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Στη δεκαετία του 1960 έπαιξε σε πολλές ταινίες, όπως Κλάψε φτωχή μου καρδιά (1962), Με πότισες φαρμάκι (1965) και Τώρα που φεύγω από τη ζωή (1966).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82
Αιγυπτιακός κανόνας	Σε μια συλλογή του Βρετανικού Μουσείου (αρ. κατ. EGYPT-5601) έχει καταχωρηθεί μια ξύλινη πινακίδα, πάνω στην οποία έχουν χαραχθεί δοκιμές σχεδιασμών. Ο ξύλινος πίνακας επιστρωμένος με γυψοκονίαμα είτε χρησιμοποιείτο από τον καλλιτέχνη για διδακτικούς σκοπούς ή για την χάραξη ενός προκαταρκτικού σχεδίου, το οποίο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα είτε ως ανάγλυφο είτε ως ζωγραφική μνημειακών διαστάσεων στον τοίχο κάποιου ναού. Προκειμένου να διευκολυνθεί η μεγέθυνση και για να εξασφαλιστούν οι κανονικές αναλογίες, ο καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει τη μορφή ενός βασιλιά πάνω σε ένα πλέγμα κάθετων και οριζόντιων γραμμών. Κατά την αναπαραγωγή της μορφής σε μεγαλύτερη κλίμακα ένα παρόμοιο πλέγμα, αλλά μεγαλύτερων διαστάσεων, σχεδιαζόταν προσεκτικά στον τοίχο και φυσικά μια αντίστοιχα μεγαλύτερη μορφή. Τα διάφορα μέλη του σώματος τοποθετούνταν στα ανάλογα τετράγωνα του αρχικού σχεδίου. Τούτη η ξύλινη πινακίδα δείχνει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν μια σύνθεση μονάδων (τετραγώνων στην προκειμένη περίπτωση) για την απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής, οι αναλογίες της οποίας αποτελούσαν θεμέλιο ή κανόνα των υπόλοιπων συνθέσεων. Τα περιγράμματα και οι γωνίες του καθισμένου βασιλιά στην προκειμένη περίπτωση καθορίζονταν πλήρως από το πλέγμα προβολής (κάναβο). Αυτό το πλέγμα δε χρησιμοποιείτο μόνο ως εργαλείο για να μεταφερθεί το σχέδιο σε μια μεγαλύτερη κλίμακα, αλλά και για να καθορίσει τις σχέσεις αναλογίας μεταξύ των διαφορετικών τμημάτων της μορφής ή της εικόνας. Στο δεξιό τμήμα της πινακίδας πιθανώς απεικονίζονται τα διαφορετικά μήκη που χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι για την μετρική μονάδα κούβιτο (cubit). E.H. Gombrich, Ιστορία της Τέχνης, Αθήνα 1994, Μ.Ι.Ε.Τ., σελ 48-49. Διόδωρος Σικελιώτης 1.98, 5-9. J.A.R. Legon, 'The Cubit and the Egyptian Canon of Art', Discussions in Egyptology, 35 (1996), 62-76.	Με τον όρο αιγυπτιακός κανών εννοείται η αντίληψη των αιγυπτίων γλυπτών για τη συμμετρία και την απόδοση του ανθρώπινου σώματος, το οποίο στηρίζεται περισσότερο στην αυστηρή γνώση και τη μαθηματική αναλογία, παρά στην αισθητική αντίληψη. Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, από τον οποίο λαμβάνουμε και τη φιλολογική μαρτυρία: «...μεταξύ των Αιγυπτίων η συμμετρία των τμημάτων/αναλογιών των αγαλμάτων δεν υπολογίζεται σύμφωνα με την εμφάνιση της μορφής στο μάτι, όπως συμβαίνει με τους Έλληνες, αλλά μάλλον τοποθετούν τους λίθους και αφού τους διαιρέσουν, αρχίζουν να τους επεξεργάζονται...Κατόπιν, διαιρώντας το περίγραμμα του σώματος σε 21 τμήματα και προσθέτοντας επιπλέον εν τέταρτον, παράγουν όλες τις αναλογίες μιας ζωντανής μορφής».	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82
Ερρίκος του Νιεμόντλιν	Ήταν ο τρίτος γιος του Μπολέσλαφ του Πρεσβύτερου, δούκα του Νιεμόντλιν, Βιέλουν και της Ευφημίας των Πιαστ-Σιλεσίας, κόρης του Ερρίκου ΣΤ΄ του Σοφού, δούκα του Βρότσλαφ. Νυμφεύτηκε το 1372 την Αικατερίνη του Οίκου του Λουξεμβούργου (1353-1378), κόρη του Ιωάννη-Ερρίκου μαργράβου της Μοραβίας. Δεν απέκτησαν απογόνους. Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy. Marek, Miroslav. "Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.	Ο Ερρίκος, πολων. Henryk Niemodliński (μετά το 1345 - 14 Σεπτεμβρίου 1382) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας-Στσέλτσε ήταν δούκας του Νιεμόντλιν (από το 1365, με τους αδελφούς του ως το 1369).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B9%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BD
Γκούσταφ φον Βάνγκενχαϊμ	Ήταν γιος των ηθοποιών Έντουαρντ φον Βιντερστάιν (ψευδώνυμο του Έντουαρντ Κλέμενς Φράιχερ φον Βανγκενχάιμ) και της Μίνα Μέγκερς. Σπούδασε στη σχολή του Μαξ Ράινχαρντ το 1912. Ακολούθησαν εμφανίσεις σε θέατρα της Βιέννης, του Ντάρμστατ και του Βερολίνου. Το 1916 κιόλας είχε την πρώτη εμφάνισή του σε κινηματογραφική ταινία. Ο διασημότερος ρόλος του ήρθε το 1922. Ήταν αυτός του Τόμας Χούτερ στην σημαδιακή για την ιστορία του κινηματογράφου ταινία «Νοσφεράτου» του Φρίντριχ Μουρνάου. Το ίδιο έτος ο ηθοποιός προσχώρησε στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD). Ο Βανγκενχάιμ ήταν ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας Truppe 1931 του Βερολίνου, στην οποία δραστηριοποιήθηκαν κυρίως κομμουνιστές καλλιτέχνες της γερμανικής πρωτεύουσας, μεταξύ άλλων και η κατοπινή του γυναίκα Ίγκε ως πιανίστρια. Η Truppe 1931 διαλύθηκε στις 15 Μαρτίου 1933 από τους ναζιστές. Κατόπιν ο Βανγκενχάιμ μετανάστευσε στην Σοβιετική Ένωση, όπου συνέχισε να εργάζεται σαν σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέστρεψε στην Ανατολική Γερμανία, όπου εργάστηκε για την DEFA, την κρατική εταιρία παραγωγής ταινιών. Πέθανε στις 5 Αυγούστου 1975 στο ανατολικό τμήμα του Βερολίνου. 1955: Heimliche Ehen, σκηνοθέτης, σεναριογράφος 1955/1956: Lied über dem Tal, σκηνοθέτης 1953/1954: Gefährliche Fracht, σκηνοθέτης 1949: Der Auftrag Höglers, σκηνοθέτης, σεναριογράφος 1948: ...und wieder 48!, σκηνοθέτης, σεναριογράφος 1935: Kämpfer, σκηνοθέτης, σεναριογράφος 1930/1931: Danton, ηθοποιός 1928/1929: Die Frau im Mond, ηθοποιός 1923: Schatten, ηθοποιός 1922: Das Feuerschiff, ηθοποιός 1922: Der Liebe Pilgerfahrt, ηθοποιός 1922/1923: Der steinerne Reiter, ηθοποιός 1921: Nosferatu, eine Symphonie des Grauens, ηθοποιός 1921: Der Schrecken im Hause Ardon, ηθοποιός 1920: Das Haus zum Mond, ηθοποιός 1920: Der Tempel der Liebe, ηθοποιός 1920: Kohlhiesels Töchter, ηθοποιός 1919: Die Welteroberer, ηθοποιός 1919: Kitsch. Tragödie einer Intrigantin, ηθοποιός 1919/1920: Romeo und Julia im Schnee, ηθοποιός 1918: Ferdinand Lassalle, ηθοποιός 1917: Die Erzkokette, ηθοποιός 1916: Das Leid der Liebe, ηθοποιός 1916: Homunculus. 3. Teil: Die Liebestragödie des Homunculus, ηθοποιός 1916: Passionels Tagebuch, ηθοποιός cinema - Ιστολόγιο για την τέχνη του κινηματογράφου Αρχειοθετήθηκε 2008-04-02 στο Wayback Machine.	Ο Γκούσταφ φον Βάνγκενχαϊμ (γερμ. Ingo Clemens Gustav Adolf Freiherr von Wangenheim, προφέρται «Βάγκεν-Χάιμ») (* 18 Φεβρουαρίου 1895 στο Βίσμπαντεν, † 5 Αυγούστου 1975 στο Ανατολικό Βερολίνο) ήταν Γερμανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%92%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BC
Κοινότητα Καλεντζίου	Η κοινότητα (1997-2010) αποτελείται από ένα κοινοτικό διαμερίσμα στο οποίο ανήκουν οι οικισμοί: Κ.δ. Καλεντζίου [ 493 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 96 ] το Αβράμιον [ 121 ] το Καλέντζιον [ 74 ] τα Μπαντσαίικα [ 202 ] Από το 2010 κ.εξ., βάσει του διοικητικού σχεδίου «Καλλικράτης», αποτελεί τμήμα του νεοπαγούς Δήμου Ερυμάνθου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 η νυν Δημοτική Ενότητα Καλεντζίου (πρώην κοινότητα) είχε πληθυσμό 380 κάτοικους. Κατά την απογραφή του 2021 ο πληθυσμός της ανήλθε σε 496 κατοίκους. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Γεώργιος Αθ. Πετρόπουλος, Καλέτζι και Καλετζιώτες, Αθήνα 2003. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμοι Α΄-Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Καλεντζίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/11/2017. Κοινότητα Καλεντζίου. erymanthos.eu. Ανακτήθηκε: 08/09/2016. Τουριστικός οδηγός Νομού Αχαΐας - Κοινότητα Καλεντζίου Αχαΐας. nea.gr. Ανακτήθηκε από το αρχειοθετημένο πρωτότυπο: 04/09/2016. Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine.	Η Κοινότητα Καλεντζίου υπήρξε αυτοτελής κοινότητα του Νομού Αχαΐας. Συστάθηκε το 1912 και ουσιαστικά έμεινε αμετάβλητη με το «Σχέδιο Καποδίστριας» το 1997, όπου οι περισσότερες κοινότητες ανά την επικράτεια συνενώθηκαν για την δημιουργία δήμων. Από την 1η Ιανουρίου 2011 βάσει του «Σχεδίου Καλλικράτης» αποτελεί μέρος του Δήμου Ερυμάνθου ως Δημοτική Ενότητα αυτού. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού, σε ορεινή τοποθεσία, καταλαμβάνοντας έκταση 23.907 στρεμμάτων. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 493 μόνιμοι κάτοικοι. Έδρα της υπήρξε ο ομώνυμος οικισμός.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BF%CF%85
Δ΄ κατά συνέχειαν Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση	Τα ονόματα με τα οποία αποκαλούσαν την Συνέλευση αυτή ήταν: Κατά Συνέχειαν Δ' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις, Η εν Προνοία κατ'επανάληψιν Δ' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις, Συνέχεια της Δ' των Ελλήνων Εθνικής Συνελεύσεως, Επαναληφθείσα Δ' των Ελλήνων Εθνική Συνέλευσις, Κατ'επανάληψιν Δ' Εθνική των Ελλήνων Εθνική Συνέλευσις.Από τα ονόματα αυτά επικράτησε ο όρος «κατά συνέχειαν», ενώ η φράση «κατ' επανάληψη» χρησιμοποιήθηκε για προηγούμενη συνέλευση. Οι προηγούμενες συνελεύσεις ήταν οι Δ' κατ' επανάληψη Εθνική των Ελλήνων συνέλευση 1831-1832 (Άργος, Μέγαρα, Περαχώρα, Άργος) και η Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου 1832. Στην Εθνοσυνέλευση εγκρίθηκε η απόφαση της επιλογής του Όθωνα ως Βασιλέα της Ελλάδος στις 14 Ιουλίου 1832. Ανάμεσα σε διαφωνίες, η συνέλευση διέκοψε τις εργασίες της «μέχρι αφίξεως της Αντιβασιλείας», της τριμερούς επιτροπής Βαυαρών που συνόδευαν τον ανήλικο ακόμη Όθωνα και οι οποίοι θα είχαν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας μέχρι την ενηλικίωσή του. Πρόεδρος της συνέλευσης ήταν ο Πανούτσος Νοταράς. Παρακάτω ακολουθεί κατάλογος πληρεξουσίων της συνέλευσης από τα πρακτικά της πρώτης συνεδρίασης της συνέλευσης 14 Ιουλίου 1832: Γραμματέας της πρώτης συνεδρίασης ήταν ο Β. Χρυσοβέργης, ενώ στη συνέχεια γραμματείς εκλέχθηκαν οι Α. Πολυζωίδης και Δ. Χρηστίδης. Αρχεία της ελληνικής παλιγγενεσίας, τόμος 5ος. Ε΄ εν Άργει και εν Ναυπλίω 1831-1832, Δ΄ κατ΄επανάληψη 1831-1832, Δ΄ κατά συνέχειαν 1832 - Τρίτος (των Εθνοσυνελεύσεων), έκδοση 1974, σελ 305 - 336 ([1])	Η Δ' κατά συνέχειαν Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση ήταν εθνοσυνέλευση που έλαβε χώρα στο προάστιο Πρόνοια του Ναυπλίου από τις 14 Ιουλίου μέχρι τις 10 Αυγούστου 1832. Η Συνέλευση εξέδωσε ψηφίσματα αναγνώρισης και επικύρωσης της εκλογής του Όθωνα στη θέση του Βασιλιά των Ελλήνων (απόφαση που είχαν πάρει νωρίτερα οι Μεγάλες Δυνάμεις) και κατάργησης του σώματος της Γερουσίας. Μετά τη διενέργεια 14 συνεδριάσεων, η Εθνοσυνέλευση διαλύθηκε στις 10 Αυγούστου ύστερα από επεισόδιο με στρατιώτες, ενώ είχε ήδη αποφασίσει αναστολή των εργασιών της και της ψήφισης συντάγματος μέχρι την άφιξη του Βασιλιά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7
Βρία Πιερίας	Στο χωριό έχει ένα διθέσιο Δημοτικό Σχολείο και μονοθέσιο Νηπιαγωγείο, τον Παμβριακό, που είναι Γυμναστικός Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος, αγροτικό ιατρείο και κεντρικός ναός είναι ο Άγιος Στέφανος, ο οποίος εγκαινιάσθηκε το 1971. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η καλλιέργεια καπνού. Η περιοχή Σεντούκια της Βρίας προσφέρεται για διημέρευση και από εκεί μπορεί να περάσει κάποιος που έχει προορισμό το Ελατοχώρι. Το χωριό ονομαζόταν Βρυάζα μέχρι το 1926. Η Βρυάζα είχε 112 κατοίκους το 1920. Στα δυτικά του χωριού έχει βρεθεί αρχαίο λατομείο μαρμάρου. Η Παλιά Βρύα χτίστηκε το 1910 στις πλαγιές των Πιερίων. Αρχικά είχε 10 οικίες με γύρω στους 80 κατοίκους. Στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έγινε χώρος συγκέντρωσης των Ναζί, οι οποίοι κατόπτευαν τους αντάρτες που δρούσαν στα Πιέρια. Για το λόγο αυτό, το χωριό μεταφέρθηκε αργότερα από την Παλιά Βρύα στη σημερινή Βρία. Σήμερα το παλιό χωριό, όπως το λένε οι ντόπιοι κάτοικοι, βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα από το νέο και έχει μόνο λίγα σπίτια και αυτά σαν εξοχικά ενώ μόνιμα διαμένουν μόνο κάποιοι βοσκοί αιγοπροβάτων. Στην Παλιά Βρύα βρίσκεται και η γραφική εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Παλαιότερα, η Βρία υπαγόταν στην Κοινότητα Ρητίνης. Το Δημοτικό Σχολείο του χωριού, σύμφωνα με στοιχεία του 1934 (Εφημερίδα Ηχώ των Πιερίων) είχε 1 δάσκαλο και 32 μαθητές. Ως κοινότητα αναγνωρίστηκε το 1966. Οι κοινοτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 16 Οκτωβρίου 1966 και η εγκατάσταση των νέων κοινοτικών αρχόντων έγινε την 1η Ιανουαρίου 1967. Η Βρία πανηγυρίζει στις 21 Μαΐου, ημέρα εορτασμού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπως και το γειτονικό Ελατοχώρι. Προορισμός: Δήμος Πιερίων	Η Βρία, γνωστή και ως Βρύα, είναι ημιορεινό χωριό στο νομό Πιερίας. Βρίσκεται στις ανατολικές απολήξεις των Πιερίων ορέων, κοντά στην Κάτω Μηλιά και απέχει 17 χιλιόμετρα από την Κατερίνη. Το όνομά της οφείλεται στα βρύα, τα γνωστά φυτά. Στο δρόμο για το χωριό υπάρχουν πολλά δάση βελανιδιάς. Διοικητικά ανήκει στο Δήμο Κατερίνης και αποτελεί Τοπική Κοινότητα με πληθυσμό 414 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2011. Είναι ο μικρότερος οικισμός και έχει μεταφερθεί από άλλη θέση, την παλιά Βρυάζα ή Μπριάζα που βρίσκεται σε απόσταση 5 χλμ. σε ένα πλάτωμα στους πρόποδες των Πιερίων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αιγυπτιακή μυθολογία	Η εξέλιξη των αιγυπτιακών μύθων είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Οι αιγυπτιολόγοι πρέπει να κάνουν μόνο υποθέσεις για τα πρώτα στάδια ανάπτυξής της, βασιζόμενοι σε γραπτές πηγές που έκαναν την εμφάνισή τους πολύ αργότερα. Μια προφανής επιρροή στον μύθο είναι η το φυσικό περιβάλλον της Αιγύπτου. Κάθε μέρα ο ήλιος ανέτειλε και έδυε, φέρνοντας το φως στη γη και κανονίζοντας τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Κάθε χρόνο ο Νείλος πλημμύριζε, ανανεώνοντας τη γονιμότητα του εδάφους επιτρέποντας έτσι τη μεγάλη παραγωγή να συντηρήσει τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Έτσι, οι Αιγύπτιοι είδαν το νερό και τον ήλιο ως σύμβολα της ζωής αντιλήφθηκαν τον χρόνο ως μια σειρά φυσικών κύκλων. Αυτό το εύτακτο πλαίσιο ήταν σε διαρκή κίνδυνο καταστροφής: ασυνήθιστα χαμηλές πλημμύρες είχαν αποτέλεσμα λιμό, και μεγάλες πλημμύρες είχαν αποτέλεσμα την καταστροφή σοδειών και κτιρίων. Η φιλόξενη κοιλάδα του Νείλου περιβαλλόταν από σκληρή έρημο, στην οποία κατοικούσαν άνθρωποι που οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ως απολίτιστους εχθρούς της τάξης. Για αυτό τον λόγο, οι Αιγύπτιοι είδαν τον τόπο τους ως ένα απομονωμένο μέρος σταθερότητας, ή μάατ, περικυκλωμένο και απειλούμενο από το χάος. Αυτά τα θέματα —τάξη, χάος, αναγέννηση— κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους στην αιγυπτική θρησκευτική σκέψη. Μια άλλη πιθανή πηγή της μυθολογίας είναι η τελετουργία. Πολλές τελετουργίες κάνουν αναφορές στους μύθους και κάποιες φορές βασίζονται άμεσα σε αυτούς. Αλλά είναι δύσκολο να καθοριστεί αν οι μύθοι ενός πολιτισμού αναπτύσσονται πριν τις τελετουργίες ή το αντίστροφο. Τα ερωτήματα για αυτή τη σχέση μεταξύ μύθου και τελετουργικών έχουν εγείρει πολύ συζήτηση μεταξύ των Αιγυπτιολόγων και τους μελετητές της συγκριτικής θρησκειολογίας εν γένει. Στην αρχαία Αίγυπτο, οι πρώτες ενδείξεις θρησκευτικών πρακτικών προηγούνται γραμμένους μύθους. Τα τελετουργικά στην πρώιμη Αιγυπτιακή ιστορία περιλαμβάνουν μόνο λίγα μοτίβα από τον μύθο. Για αυτούς του λόγους, κάποιοι μελετητές έχουν υποστηρίξει ότι, στην Αίγυπτο, τα τελετουργικά εμφανίστηκαν πριν τους μύθους. Αλλά καθώς τα στοιχεία της πρώιμης περιόδου είναι τόσο σπάνια, το ερώτημα μπορεί να ξεκαθαριστεί ποτέ με βεβαιότητα πρώιμα στοιχεία. Στα ιδιωτικά τελετουργικά, που συχνά αποκαλούνται "μαγικά", ο μύθος και το τελετουργικό είναι στενά συνδεδεμένα. Πολλές από τις ιστορίες που είναι σαν μύθοι που εμφανίζονται στα τελετουργικά κείμενα δεν απαντώνται σε άλλες πηγές. Ακόμα και ο διαδεδομένος μύθος της θεάς Ίσις που σώζει το δηλητηριασμένο γιο της Ώρο εμφανίζεται μόνο σε τέτοιου είδους κείμενα. Ο αιγυπτιολόγος David Frankfurter πιστεύει ότι αυτά τα τελετουργικά προσάρμοσαν βασικές μυθικές παραδόσεις για να ταιριάζουν το συγκεκριμένο τελετουργικό, δημιουργώντας νέες λεπτομερείς ιστορίες που βασίζονται στον μύθο. Αντίθετα, ο Joris Borghouts λέει για τα μαγικά κείμενα ότι «δεν υπάρχει ίχνος απόδειξης ότι ένα συγκεκριμένο είδος «ανορθόδοξης» μυθολογίας έχει εισαχθεί για αυτό το είδος των κειμένων». Μεγάλο μέρος της αιγυπτιακής μυθολογίας αποτελείται από μύθους δημιουργίας, οι οποίοι εξηγούν την αρχή διαφόρων στοιχείων του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων θεσμών και φυσικών φαινομένων. Ο θεσμός της βασιλείας εμφανίζεται μεταξύ των θεών στην αρχή του χρόνου και αργότερα περνάει στους ανθρώπινους φαραώ. Ο πόλεμος αρχίζει όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να μάχονται ο ένας τον άλλο όταν ο θεός ήλιος αποσύρεται στον ουρανό. Οι μύθοι περιγράφουν επίσης της υποτιθέμενη αρχή λιγότερο θεμελιωδών παραδόσεων. Σε ένα μικρότερο μυθικό επεισόδιο, ο Ώρος εκνευρίζεται με τη μητέρα του Ίσις και της κόβει το κεφάλι. Η Ίσις αντικαθιστά το χαμένο κεφάλι της με ένα κεφάλι αγελάδας. Αυτό το γεγονός εξηγεί γιατί κάποιες φορές η Ίσις απεικονίζεται με κέρατα αγελάδας ως μέρος του στέμματος της. Κάποιοι μύθοι μπορεί να έχουν εμπνευστεί από ιστορικά γεγονότα. Η ενοποίηση της Αιγύπτου υπό τους φαραώ στο τέλος της Προδυναστικής Περιόδου γύρω στο 3100 π.Χ., έκανε τον βασιλιά το επίκεντρο της αιγυπτιακής θρησκείας, και έτσι ο θεσμός της βασιλείας έγινε σημαντικό μέρος της μυθολογίας. Με την ενοποίηση, θεοί που ήταν μόνο τοπικοί προστάτες θεοί απόκτησαν σημασία για όλοι τη χώρα, δημιουργώντας νέες σχέσεις που συνέδεσαν τις τοπικές θεότητες σε μια ενοποιημένη παράδοση για όλη τη χώρα. Η Geraldine Pinch πρότεινε ότι πρώιμοι μύθοι μπορεί να σχηματίστηκαν από αυτές τις σχέσεις. Οι αιγυπτιακές πηγές συνδέουν τη μυθική πάλη μεταξύ των θεών Ώρου και Σεθ με τη διαμάχη μεταξύ των περιοχών της Άνω και της Κάτω Αιγύπτου, η οποία μπορεί να συνέβη στο τέλος της Προδυναστικής Περιόδου ή στην αρχή της Πρώιμης Δυναστικής Περιόδου. Μετά από αυτή την πρώιμη περίοδο, οι περισσότερες αλλαγές στη μυθολογία ανέπτυξε και προσάρμοσε προϋπάρχουσες έννοιες παρά δημιούργησε νέες, αν και υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις σ’ αυτό. Πολλοί μελετητές έχουν προτείνει ότι ο μύθος του θεού ήλιου που αποσύρεται στον ουρανό και αφήνει τους ανθρώπους να πολεμούν μεταξύ τους, είχε την έμπνευση του από τη διάλυση της βασιλικής εξουσίας και της εθνικής ενότητας στο τέλος του Παλαιού Βασιλείου (περ. 2686 – 2181 π.Χ.). Στο Νέο Βασίλειο (περ. 1550 – 1070 π.Χ.), αναπτύχθηκαν μικρότεροι μύθοι γύρω από θεότητες όπως ο Γιαμ και η Ανάτ που υιοθετήθηκαν από την Καναανιτική θρησκεία. Αντίθετα, κατά την Ελληνική και Ρωμαϊκή περίοδο (332 π.Χ.– 641 μ.Χ.), ο Ελληνορωμαϊκή πολιτισμός είχε μικρή επιρροή στην αιγυπτιακή μυθολογία. Οι μελετητές έχουν δυσκολία να καθορίσουν ποιες από τα αρχαία αιγυπτιακά πιστεύω είναι μύθοι. Ο βασικός ορισμός του μύθου που έχει από τον αιγυπτιολόγο John Baines είναι "ένα ιερό ή με πολιτισμικό χαρακτήρα "αφήγημα". Στην Αίγυπτο τα αφηγήματα τα οποία έχουν κεντρικό στοιχείο την κουλτούρα και την θρησκεία είναι σχεδόν εξολοκλήρου για γεγονότα μεταξύ τους θεούς. Αφηγήματα μόνο για τις πράξεις των θεών είναι σπάνια στα αιγυπτιακά κείμενα, ειδικά από τις πρώτες περιόδους, και οι περισσότερες αναφορές σε τέτοια γεγονότα είναι απλές αναφορές ή νύξεις. Κάποιοι Αιγυπτιολόγοι, όπως ο Baines, επιχειρηματολογούν ότι αρκετά ολοκληρωμένα αφηγήματα ώστε να αποκαλούνται μύθοι υπήρχαν όλες τις περιόδους, αλλά η Αιγυπτιακή παράδοση δεν προτιμούσε να τους καταγράφει γραπτά. Άλλοι, όπως ο Jan Assmann, έχουν πει ότι πραγματικοί μύθοι ήταν σπάνιοι στην Αίγυπτο και μπορεί να εμφανίστηκαν εν μέρει κατά τη διάρκεια της ιστορία της, έχοντας αναπτυχθεί από αποσπάσματα αφηγημάτων που είχαν κάνει την εμφάνισή τους στα πρώτα γραπτά. Πρόσφατα πάντως, οι Vincent Arieh Tobin και η Susanne Bickel έχουν προτείνει ότι τα εκτενή αφηγήματα δεν χρειάζονταν στην αιγυπτιακή μυθολογία λόγω της σύνθετου και ευέλικτου χαρακτήρα της. Ο Tobin πιστεύει ότι αφήγημα είναι ακόμα και ξένο από τον μύθο, γιατί τα αφηγήματα τείνουν να σχηματίζουν μια απλή και σταθερή προοπτική για τα γεγονότα που περιγράφουν. Στο αφήγημα ο μύθος δεν χρειάζεται, και μία διατύπωση που μεταφέρει μια ιδέα για τη φύση ή τις πράξεις των θεών μπορεί να αποκαλεστεί «μυθική». Όπως οι μύθοι σε πολλούς άλλους πολιτισμούς, οι αιγυπτιακοί μύθοι έχουν σκοπό να δικαιολογήσουν τις ανθρώπινες παραδόσεις και να απαντήσουν σε θεμελιώδη ερωτήματα για τον κόσμο, όπως η φύση της αταξίας στον κόσμο και της τελικής τύχης του Σύμπαντος. Οι Αιγύπτιοι εξηγούσαν αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα με απόψεις για τους θεούς. Οι Αιγυπτιακές θεότητες αντιπροσωπεύουν φυσικά φαινόμενα, από φυσικά αντικείμενα όπως η Γη και ο Ήλιος μέχρι αφηρημένες δυνάμεις όπως η γνώση και η δημιουργία. Οι ενέργειες και οι αλληλεπιδράσεις των θεών, πίστευαν οι Αιγύπτιοι, κυβερνούσαν τη συμπεριφορά όλων αυτών των δυνάμεων και των στοιχείων. Κατά το μεγαλύτερο μέρος, οι Αιγύπτιοι δεν περιέγραφαν αυτές τις μυστηριώδεις διαδικασίες σε καθαρώς θεολογικά κείμενα. Αντίθετα, οι σχέσεις και αλληλεπιδράσεις των θεών φανέρωναν εμμέσως τέτοιες διαδικασίες. Πολλού από τους Αιγύπτιους θεούς, συμπεριλαμβανομένων και πολλών από τους μεγαλύτερους, δεν έχουν κάποιο ρόλο στα μυθικά αφηγήματα, παρόλο που η φύση τους και οι σχέσεις τους με άλλες θεότητες συχνά καθιερώνονται σε καταλόγους ή απλές διατυπώσεις χωρίς αφήγηση. Για τους θεούς που έχουν μεγάλη παρουσία σε αφηγήματα, τα μυθικά περιστατικά αποτελούν πολύ σημαντικές εκφράσεις του ρόλου τους στον κόσμο. Έτσι, αν θεωρήσουμε ότι μόνο τα αφηγήματα είναι μύθοι, η μυθολογία είναι ένα κύριο στοιχείο για την αιγυπτιακή θρησκευτική κατανόηση, αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο είναι σε άλλους πολιτισμούς. Το πραγματικό βασίλειο των θεών είναι μυστηριώδες και απροσπέλαστο στους θνητούς. Οι μυθολογικές ιστορίες χρησιμοποιούν συμβολισμό για να κάνουν τα γεγονότα σε αυτό το βασίλειο κατανοητά. Δεν έχει κάθε λεπτομέρεια τις μυθικής διήγησης συμβολική σημασία. Κάποιες εικόνες και περιστατικά, ακόμα και σε θρησκευτικά κείμενα, έχουν απλά ρόλο απεικονιστικού ή δραματικού εξωραϊσμού ευρύτερων, μύθων με μεγαλύτερη σημασία. Στις αιγυπτιακές μυθολογικές πηγές εμφανίζονται λίγες ολόκληρες ιστορίες. Οι πηγές συχνά δεν περιέχουν τίποτα παραπάνω από νύξεις για τα γεγονότα με τα οποία έχουν σχέση, και τα κείμενα που περιέχουν όντως αφηγήσεις αφηγούνται μόνο μέρη μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Έτσι, για κάθε μύθο οι Αιγύπτιοι μπορεί να είχαν μόνο τις γενικές γραμμές τις ιστορίας, από όπου αντλούνταν αποσπάσματα που περιέγραφαν συγκεκριμένα περιστατικά. Παραπέρα, οι θεοί δεν είναι άρτια περιγραφόμενοι χαρακτήρες, και τα κίνητρά τους για τις κάποιες φορές ασυνεπείς ενέργειές τους παραδίνονται σπάνια. Έτσι, οι αιγυπτιακοί μύθοι δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένες ιστορίες. Η σημασία τους είναι στο βαθύ νόημα τους, και όχι στα χαρακτηριστικά τους ως ιστορίες. Αντί να συνενώνονται σε μεγάλα, σταθερά αφηγήματα, παρέμειναν ευέλικτοι και μη δογματικοί. Οι αιγυπτιακοί μύθοι ήταν τόσο ευέλικτοι που μπορούσαν φαινομενικά να έρχονται σε αντίθεση ο ένας με τον άλλον. Υπάρχουν πολλές περιγραφές της δημιουργίας του κόσμου και των κινήσεων του ήλιου, κάποιες πολύ διαφορετικές η μία με την άλλη. Οι σχέσεις μεταξύ των θεών ήταν ρευστές, έτσι ώστε, για παράδειγμα, η θεά Αθώρ μπορεί να αποκαλούνταν μητέρα, σύζυγος, ή κόρη του θεού ήλιου Ρα. Ξεχωριστές θεότητες μπορούσαν ακόμα και να είχαν συγκριτικό χαρακτήρα, ή να συνδέονταν σε μία οντότητα. Έτσι, ο δημιουργός θεός Ατούμ είχε συνδυαστεί με τον Ρα για να σχηματίσει τον Ρα-Ατούμ. Ένας λόγος που έχει προταθεί συχνά για τις ασυνέπειες στον μύθο είναι ότι οι θρησκευτικές ιδέες διέφεραν ανά καιρούς και ανά περιοχές. Οι τοπικές λατρείες διαφόρων θεοτήτων ανέπτυξαν θεολογίες επικεντρωμένες στους δικούς τους τοπικούς προστάτες θεούς. Καθώς η επιρροή διαφόρων από τις λατρείες άλλαζαν, κάποια μυθολογικά συστήματα απέκτησαν καθιέρωση σε όλη τη χώρα. Στο Παλαιό Βασίλειο (περ. 2686–2181 π.Χ.) τα πιο σημαντικά από αυτά τα συστήματα ήταν οι λατρείες του Ρα και του Ατούμ με κέντρο την Ηλιούπολη. Σχημάτισαν μια μυθική οικογένεια, την Εννεάδα, η οποία λεγόταν ότι δημιούργησε τον κόσμο. Περιελάμβανε τις πιο σημαντικές θεότητες της εποχής αλλά έδινε την πρωτοκαθεδρία στον Ατούμ και τον Ρα. Οι Αιγύπτιοι επίσης «ανακάτευαν» παλιές θρησκευτικές ιδέες με νέες. Για παράδειγμα, ο θεός Πτα, το κέντρο της λατρείας του οποίου ήταν στη Μέμφιδα, λεγόταν επίσης ότι ήταν ο δημιουργός του κόσμου. Η μύθος της δημιουργίας του κόσμου από τον Πτα ενσωματώνει παλιότερους μύθους λέγοντας ότι ήταν η Εννεάδα η οποία πραγματοποίησε τις εντολές της δημιουργίας του Πτα. Έτσι, ο μύθος καθιστά τον Πτα αρχαιότερο και σημαντικότερο από την Εννεάδα. Πολλοί μελετητές είδαν αυτόν τον μύθο ως μια πολιτική προσπάθεια να επιβληθεί η υπεροχή του θεού της Μέμφιδας επί των θεών της Ηλιουπόλεως. Συνδυάζοντας τις αντιλήψεις με αυτόν τον τρόπο, οι Αιγύπτιοι παρήγαγαν ένα πάρα πολύ πολύπλοκο πλαίσιο θεοτήτων και μύθων. Οι Αιγυπτιολόγοι στις αρχές του 20ου αιώνα πίστευαν ότι αλλαγές με πολιτικά κίνητρα όπως αυτές ήταν ο κύριος λόγος για τον αντιφατικό συμβολισμό στον αιγυπτιακό μύθο. Όμως, στη δεκαετία του 1940 ο Χένρι Φράνκφορτ αντιλαμβανόμενος τη συμβολική φύση της αιγυπτιακής μυθολογίας επιχειρηματολόγησε ότι οι φαινομενικά αντιφατικές ιδέες είναι μέρος της "πολλαπλότητας των προσεγγίσεων" που χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι για να καταλάβουν το βασίλειο των θεών. Τα επιχειρήματά του είναι η βάση για αρκετές από τις πρόσφατες αναλύσεις των αιγυπτιακών αντιλήψεων. Οι πολιτικές αλλαγές επηρέασαν τις αιγυπτιακές αντιλήψεις, αλλά οι ιδέες που προέκυψαν από αυτές τις αλλαγές είχαν επίσης βαθύτερο νόημα. Πολλαπλές εκδοχές του ίδιου μύθου εξέφραζαν διαφορετικές προοπτικές του ίδιου φαινομένου. Διαφορετικοί θεοί που συμπεριφέρονταν με παρόμοιο τρόπο αντικατοπτρίζουν τις στενές σχέσεις μεταξύ φυσικών δυνάμεων. Τα διάφορα σύμβολα της αιγυπτιακής μυθολογίας εκφράζουν ιδέες πολύ σύνθετες για να ιδωθούν από ένα μόνο πρίσμα. Οι διαθέσιμες πηγές ποικίλουν από σοβαρούς ύμνους μέχρι διασκεδαστικές ιστορίες. Χωρίς μία σταθερή εκδοχή οποιοδήποτε μύθου, οι Αιγύπτιοι προσάρμοσαν τις παραδόσεις των μύθων έτσι ώστε να ταιριάζουν στους διαφορετικούς σκοπούς των γραπτών τους. Οι περισσότεροι Αιγύπτιοι ήταν αναλφάβητοι και μπορεί έτσι να είχαν λεπτομερή προφορική παράδοση που μετέφερε τους μύθους μέσω της προφορικής διήγησης ιστοριών. Η Susanne Bickel προτείνει ότι η ύπαρξη αυτής της παράδοσης βοηθάει στην εξήγηση του γιατί πολλά κείμενα τα οποία σχετίζονται με μύθους παρέχουν λίγες λεπτομέρειες: οι μύθοι ήταν ήδη γνωστοί σε κάθε Αιγύπτιο. Από αυτή την προφορική παράδοση έχουν επιβιώσει πολύ λίγα στοιχεία, και η σύγχρονη γνώση για τους αιγυπτιακούς μύθους αντλείται από γραπτές πηγές και από απεικονίσεις. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτές τις πηγές έχει διασωθεί, έτσι το μεγαλύτερο μέρος για τη μυθολογία το οποίο ήταν γραπτό, έχει χαθεί. Οι πληροφορίες που έχουμε δεν είναι το ίδιο διαθέσιμες για όλες τις περιόδους, έτσι οι αντιλήψεις των Αιγυπτίων σε κάποιες περιόδους της ιστορίας τους είναι πολύ λίγο κατανοητές από εκείνες των περιόδων για τις οποίες έχουμε πιο πολλά στοιχεία. Πολλοί θεοί εμφανίζονται στην τέχνη της Πρώιμης Δυναστικής Περιόδου της ιστορίας της αρχαίας Αιγύπτου (περ. 3100–2686 π.Χ.), αλλά λίγα μπορούν να συναχθούν για τις πράξεις των θεών από αυτές τις πηγές γιατί περιέχουν ελάχιστα γραπτά στοιχεία. Οι Αιγύπτιοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γραφή πιο ευρέως κατά το Παλαιό Βασίλειο, κατά το οποίο εμφανίστηκε η πρώτη κύρια πηγή της αιγυπτιακής μυθολογίας: τα Κείμενα των Πυραμίδων. Αυτά τα κείμενα ήταν μια συλλογή αρκετών εκατοντάδων ξορκιών χαραγμένα στο εσωτερικό των πυραμίδων αρχίζοντας από τον 24ο αιώνα και μετά. Ήταν τα πρώτα Αιγυπτιακά ταφικά κείμενα, που είχαν ως σκοπό να εξασφαλίσουν ότι οι φαραώ που ήταν θαμμένοι στις πυραμίδες θα περνούσαν με ασφάλεια στη μεταθανάτια ζωή. Πολλά ξόρκια αναφέρονται σε μύθους που σχετίζονται με τη μεταθανάτια ζωή, περιλαμβανομένων μύθων δημιουργίας και τον Μύθο του Όσιρι. Πολλά από τα κείμενα πιθανόν είναι πολύ παλιότερα από τις πρώτα γνωστά γραπτά αντίγραφα, και έτσι παρέχουν στοιχεία για τα πρώτα στάδια της Αιγυπτιακών θρησκευτικής πίστης. Κατά την Πρώτη Μεταβατική Περίοδο (περ. 2181–2055 π.χ), τα Κείμενα των Πυραμίδων εξελίχθηκαν στα Κείμενα των Σαρκοφάγων,τα οποία περιείχαν παρόμοιο υλικό και ήταν διαθέσιμα και για μη βασιλικά άτομα. Επόμενα ταφικά κείμενα όπως το Βιβλίο των Νεκρών στο Νέο Βασίλειο και τα Βιβλία των Αναπνοών από την Ύστερη Περίοδο (664–323 π.Χ.) και μετά, εξελίχθηκαν από εκείνες τις πρώτες συλλογές. Το Νέο Βασίλειο επίσης γνώρισε την ανάπτυξη ακόμα ενός είδους ταφικών κειμένων, που περιελάμβανε λεπτομερείς και συνεκτικές περιγραφές του νυχτερινού ταξιδιού του θεού ήλιου. Κείμενα αυτού του είδους περιλαμβάνουν το Αμντουάτ, το Βιβλίο των Πυλών, και το Βιβλίο των Σπηλαίων. Οι ναοί, σωζόμενοι κατά το μεγαλύτερο μέρος από την περίοδο του Νέου Βασιλείου και μετά, είναι ακόμα μία σημαντική πηγή του μύθου. Πολλοί ναοί είχαν ένα per-ankh, ή βιβλιοθήκη του ναού, για τη φύλαξη παπύρων για τελετουργικά ή άλλες χρήσεις. Κάποιοι από αυτούς ντου πάπυρους περιείχαν ύμνους, στους οποίους, εξυμνώντας κάποιον θεό για τις πράξεις του, συχνά αναφέρονταν στους μύθους που περιέγραφαν αυτές τις πράξεις. Άλλοι πάπυροι ναών περιγράφουν τελετουργικά, πολλά από τα οποία βασίζονται εν μέρει σε μύθοo. Αποσπάσματα από αυτούς τους παπύρους έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Υπάρχει πιθανότητα ότι οι συλλογές των παπύρων περιελάμβαναν μια πιο συστηματική καταγραφή των μύθων, αλλά δεν έχουν επιβιώσει στοιχεία από τέτοια κείμενα. Μυθολογικά κείμενα και απεικονίσεις παρόμοια με εκείνα των παπύρων των ναών υπάρχουν επίσης και στη διακόσμηση των ναών. Οι πλούσια διακοσμημένοι και καλά διατηρημένοι ναοί της Ελληνικής και Ρωμαϊκής περιόδου (332 π.Χ.– 641 μ.Χ.) αποτελούν ιδιαίτερα πλούσια πηγή μύθων. Οι Αιγύπτιοι επίσης πραγματοποιούσαν τελετουργικά για προσωπικούς σκοπούς, όπως η προστασία από ή θεραπεία ασθένειας. Τα τελετουργικά αυτά συνήθως αποκαλούνται "μαγικά" αντί για θρησκευτικά, αλλά πιστευόταν ότι λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο όπως οι τελετουργίες στους ναούς, επικαλούμενα μυθικά γεγονότα ως τη βάση των τελετουργικών. Οι πληροφορίες από τις θρησκευτικές πηγές είναι περιορισμένες από ένα σύστημα παραδοσιακών περιορισμών σε τι μπορούσαν να περιγράψουν και να αναπαραστήσουν. Ο φόνος του θεού Όσιρι για παράδειγμα, ποτέ δεν περιγράφεται λεπτομερώς στα αιγυπτιακά γραπτά. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι οι λέξεις και οι εικόνες μπορούσαν να επηρεάσουν την πραγματικότητα, έτσι απέφευγαν το ρίσκο να κάνουν τέτοια αρνητικά γεγονότα πραγματικά με το να τα λένε ή να τα απεικονίζουν. Οι συμβάσεις της Αιγυπτιακής τέχνης ήταν επίσης μη συμβατές με την απεικόνιση ολόκληρων αφηγήσεων, έτσι το μεγαλύτερο μέρος των έργων που σχετίζονταν με μύθους αποτελούνται από αποσπασματικές σκηνές. Αναφορές σε μύθους υπάρχουν επίσης σε μη θρησκευτική αιγυπτιακή λογοτεχνία, αρχίζοντας από το Μέσο Βασίλειο. Πολλές από αυτές τις αναφορές είναι απλές αναφορές σε μοτίβα μύθων, αλλά αρκετές ιστορίες βασίζονται εντελώς σε μυθικές αφηγήσεις. Αυτές οι πιο άμεσες αποδώσεις μύθων είναι ειδικότερα συχνές κατά την Ύστερη και την Ελληνό-Ρωμαϊκή περίοδο, όταν οι αιγυπτιακοί μύθοι είχαν φτάσει στο πιο πλήρως ανεπτυγμένο στάδιο τους. Οι αντιμετωπίσεις του μύθου στα μη θρησκευτικά αιγυπτιακά κείμενα ποικίλουν. Κάποιες ιστορίες μοιάζουν με την αφήγηση από μαγικά κείμενα, ενώ άλλες φανερά έχουν σκοπό την ψυχαγωγία και περιέχουν ακόμα και χιουμοριστικά στοιχεία. Μια τελευταία πηγή αιγυπτιακών μύθων είναι τα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων συγγραφέων όπως ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος, οι οποίοι περιέγραψαν την αιγυπτιακή θρησκεία κατά τους τελευταίους αιώνες της ύπαρξης της. Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζει ο Πλούταρχος, του οποίου του έργο Περί Ίσιδος και Οσίριδος περιέχει μεταξύ άλλων τη μεγαλύτερη αρχαιότερη απόδοση του μύθου του Όσιρι. Η γνώση αυτών των συγγραφέων για την αιγυπτιακή θρησκεία ήταν περιορισμένη γιατί δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος σε πολλές θρησκευτικές πρακτικές, και τα συμπεράσματα τους για τα αιγυπτιακά πιστεύω είναι επηρεασμένα από τις προκαταλήψεις τους για τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Η αιγυπτιακή λέξη m3ˁt, που συχνά αποδίδεται και μά’ατ, ή μαάτ αναφέρεται στη θεμελιώδη τάξη του σύμπαντος. Υπάρχοντας από τη δημιουργία του κόσμου, η μάατ διαχωρίζει τον κόσμο από το χάος που προηγήθηκε από αυτόν και τον περιβάλει. Η μάατ αντιπροσωπεύει και τη σωστή συμπεριφορά των ανθρώπων και την κανονική λειτουργία των δυνάμεων της φύσης, τα οποία και τα δύο κάνουν δυνατή την ύπαρξη της ζωής και της ευτυχίας. Επειδή οι πράξεις των θεών κυβερνούν τις φυσικές δυνάμεις, και οι μύθοι εκφράζουν αυτές τις πράξεις, η αιγυπτιακή μυθολογία αντιπροσωπεύει τη σωστή λειτουργία του κόσμου και τη διατήρηση της ίδιας της ζωής. Για τους Αιγύπτιους, ο πιο σημαντικός φύλακας της μάατ ήταν ο φαραώ. Στον μύθο ο φαραώ είναι γιος διαφόρων θεοτήτων. Έτσι, είναι ο εντεταλμένος αντιπρόσωπος τους, υποχρεωμένος να διατηρεί την τάξη στην ανθρώπινη κοινωνία όπως εκείνοι διατηρούν σε τάξη τη φύση, και να συνεχίσει τα τελετουργικά που τους διατηρούν, εκείνους (τους θεούς) και τις δραστηριότητες τους. Στην αιγυπτιακή πίστη, το χάος που προηγείται του εύτακτου κόσμου υπάρχει πέρα από αυτόν ως προέκταση του άμορφου νερού, που προσωποποιεί ο Θεός Νουν. Η Γη, που προσωποποιεί ο θεός Γκεμπ, είναι ένα κομμάτι επίπεδης γης πάνω από την οποία βρίσκεται ο ουρανός, που συνήθως προσωποποιεί η θεά Νουτ. Τα δύο αυτά χωρίζει ο αέρας, ο Σου. Ο θεός ήλιος Ρα ταξιδεύει στον ουρανό, διά μέσου του σώματος της Νουτ, αναζωογονώντας τον κόσμο με το φως του. Τη νύχτα ο Ρα περνάει πέρα από το δυτικό ορίζοντα στο Ντουάτ, μια μυστηριώδης περιοχή που συνορεύει τα άμορφα νερά του Νουν. Την αυγή βγαίνει από το Ντουάτ στον ανατολικό ορίζοντα. Η φύση του ουρανού και η τοποθεσία του Ντούατ είναι αβέβαιες. Τα αιγυπτιακά κείμενα ποικίλουν στην περιγραφή του νυχτερινού ταξιδιού του ήλιου καθώς ταξιδεύει κάτω από τη γη και μέσα στο σώμα της Νουτ. Ο Αιγυπτιολόγος James Allen πιστεύει ότι αυτές οι εξηγήσεις των κινήσεων του ήλιου ως ανόμοιες αλλά συνυπάρχουσες ιδέες. Κατά την άποψη του Allen, η Νουτ αντιπροσωπεύει την ορατή επιφάνεια των νερών του Νουν, με τα αστέρια να επιπλέουν σε αυτή την επιφάνεια. Ο ήλιος έτσι, ταξιδεύει στο νερό σε κύκλο, περνώντας κάθε βράδυ πέρα από τον ορίζοντα για να φτάσει τους ουρανούς που εκτίνονται πέρα από τη γη του Ντουάτ. Ο Leonard Lesko όμως, πιστεύει ότι οι Αιγύπτιοι έβλεπαν τον ουρανό ως στέρεο θόλο και περιέγραφαν τον ήλιο να ταξιδεύει μέσω του Ντουάτ πάνω από την επιφάνεια του ουρανού από τα δυτικά στα ανατολικά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η Joanne Conman, τροποποιώντας το μοντέλο του Lesko, πιστεύει ότι ο στέρεος ουρανός είναι ένας κινούμενος, κοίλος θόλος που στεφανώνει μία πολύ κυρτή γη. Ο ήλιος και τα αστέρια κινούνται κατά μήκος αυτού του θόλου, και το πέρασμά τους κάτω από τον ορίζοντα είναι απλά η κίνησή τους σε περιοχές της γης που δεν μπορούσαν να δούνε οι Αιγύπτιοι. Αυτές οι περιοχές θα ήταν τότε το Ντουάτ. Η γόνιμη γη της Κοιλάδας του Νείλου (Άνω Αίγυπτος) και το Δέλτα (Κάτω Αίγυπτος) βρίσκονται στο επίκεντρο του κόσμου της Αιγυπτιακής κοσμολογίας. Πέρα από αυτά είναι η άγονες έρημοι, που συνδέονται με το χάος που βρίσκεται πέρα από τον κόσμο. Κάπου πέρα από αυτές τις ερήμους είναι ο ορίζοντας, ο ακέτ. Εκεί, δύο βουνά, ένα στην ανατολή και ένα στη δύση, σηματοδοτούν τα μέρη όπου ο ήλιος μπαίνει και βγαίνει από το Ντουάτ. Τα ξένα έθνη σχετίζονται με τις εχθρικές ερήμους στην αιγυπτιακή ιδεολογία. Ομοίως οι ξένοι, ομαδοποιούνται με τον όρο "εννιά τόξα", λαοί που απειλούν τη φαραωνική εξουσία και σταθερότητα της μάατ, αν και λαοί που είναι σύμμαχοι ή υπήκοοι της Αιγύπτου μπορούσαν να ειδωθούν πιο θετικά. Για αυτούς τους λόγους, τα γεγονότα στην αιγυπτιακή μυθολογία σπανίως λαμβάνουν χώρα σε ξένα μέρη. Ενώ κάποιες ιστορίες αναφέρονται στον ουρανό ή το Ντουάτ, συνήθως η ίδια η Αίγυπτος είναι το σκηνικό για τις πράξεις των θεών. Συχνά, ακόμα και οι μύθοι που τοποθετούνται στην Αίγυπτο, φαίνεται να γίνονται σε ένα πεδίο ύπαρξης ξεχωριστό από αυτό στο οποίο κατοικούν οι θνητοί, αν και σε άλλες ιστορίες θεοί και θνητοί αλληλεπιδρούν. Σε κάθε περίπτωση, οι Αιγύπτιοι θεοί είναι συνδεδεμένοι με τη γη τους. Η άποψη των Αιγυπτίων για τον χρόνο επηρεάστηκε από το περιβάλλον τους. Κάθε μέρα ο ήλιος ανέτειλε και έδυε, φέρνοντας φως στη γη και ρυθμίζοντας την ανθρώπινη δραστηριότητα. Κάθε χρόνο ο Νείλος πλημμύριζε, ανανεώνοντας τη γονιμότητα του εδάφους επιτρέποντας έτσι τη μεγάλη παραγωγή να συντηρήσει τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Αυτά τα περιοδικά γεγονότα ενέπνευσαν τους Αιγύπτιους να δούνε τον χρόνο ως μια σειρά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα που ρυθμίζονταν από τη μάατ, και ανανεώνανε τους θεούς και το σύμπαν. Αν και οι Αιγύπτιοι αναγνώριζαν ότι διαφορετικές ιστορικές περίοδοι διέφεραν στις λεπτομέρειες τους, τα μυθικά στερεότυπα κυριαρχούσαν στην αιγυπτιακή αντίληψη της ιστορίας. Πολλές αιγυπτιακές ιστορίες για τους θεούς χαρακτηρίζονται σαν να έχουν λάβει χώρα σε έναν αρχέγονο χρόνο όταν οι θεοί ήταν παρόντες στη γη και την εξουσίαζαν. Μετά από εκείνο τον καιρό, πίστευαν οι Αιγύπτιοι, η εξουσία στη γη πέρασε στους ανθρώπινούς φαραώ. Η αρχέγονο εκείνη εποχή φαίνεται να προηγείται από την αρχή του ταξιδιού του ήλιου και τις επαναλαμβανόμενους κύκλους της παρούσας εποχής. Στο άλλο άκρο του χρόνου είναι το τέλος των κύκλων και η διάλυση του κόσμου. Επειδή εκείνες οι μακρινές περίοδοι ταιριάζουν καλύτερα σε γραμμική διήγηση από ό, τι στους κύκλους του παρόντος χρόνου, ο John Baines τις θεωρεί ως τις μόνες περιόδους κατά τις οποίες έλαβαν χώρα οι μύθοι. Όμως, σε κάποιο βαθμό, η κυκλική πλευρά του χρόνου ήταν παρούσα και στο μυθικό παρελθόν. Οι Αιγύπτιοι θεώρησαν τις ιστορίες που έγιναν εκείνο τον καιρό ως διαχρονικά πραγματικές. Οι μύθοι γίνονταν αλήθεια κάθε φορά που συνέβαιναν τα γεγονότα με τα οποία συνδέονταν. Αυτά τα γεγονότα γιορτάζονταν με τελετουργικά, τα οποία συχνά επικαλούνταν μύθους. Τα τελετουργικά επέτρεπαν στον χρόνο να επιστρέφει περιοδικά στο μυθικό παρελθόν και να ανανεώνει τη ζωή και το σύμπαν. Παρακάτω περιγράφονται κάποιες από τις σημαντικότερες κατηγορίες μύθων. Λόγω της αποσπασματικής φύσης των αιγυπτιακών μύθων, υπάρχουν λίγα στοιχεία στις αιγυπτιακές πηγές για τη χρονολογική σειρά των μυθικών γεγονότων. Παρά το παραπάνω γεγονός, οι κατηγορίες είναι με κάποια χαλαρή χρονολογική σειρά. Από τους πιο σημαντικούς μύθους ήταν εκείνοι που περιέγραφαν τη δημιουργία του κόσμου. Οι Αιγύπτιοι είχαν αναπτύξει πολλές αναφορές για τη δημιουργία, που διέφεραν κατά πολύ ο ένας με τον άλλον στα γεγονότα που περιέγραφαν. Συγκεκριμένα, οι θεοί που πιστώνονταν με τη δημιουργία του κόσμου διαφέρουν σε κάθε αναφορά. Η διαφοροποίηση αυτή εν μέρει αντανακλά την επιθυμία των αιγυπτιακών πόλεων και του ιερατείου να εξάρουν το δικού τους προστάτη θεό της πόλης τους αποδίδοντας σε αυτόν τη δημιουργία. Όμως οι διαφορετικές αναφορές δεν θεωρούνταν αντικρουόμενες. Αντίθετα, οι Αιγύπτιοι θεώρησαν ότι η διαδικασία της δημιουργίας είχε πολλές πλευρές και περιελάμβανε πολλές θεϊκές δυνάμεις. Ένα κοινό χαρακτηριστικό των μύθων είναι η ανάδυση του κόσμου από τα νερά του χάους που τον περικυκλώνουν. Αυτό το γεγονός αντιπροσωπεύει την καθιέρωση της μάατ, δηλαδή της συμπαντικής σταθερότητας και αρμονίας, και την απαρχή της ζωής. Μια αποσπασματική παράδοση επικεντρώνεται σε οκτώ θεούς της Ογδοάδας, που αντιπροσωπεύει τα χαρακτηριστικά των ίδιων των αρχέγονων νερών. Οι ενέργειές τους γέννησαν τον ήλιο (που αντιπροσωπεύεται στους μύθους της δημιουργίας από διάφορους θεούς, ειδικότερα τον Ρα), του οποίου η γέννηση σχηματίζει ένα χώρο φωτός και ξηρότητας μέσα στα σκοτεινά νερά. Ο ήλιος ανατέλλει μέσα από τον πρώτο λόφο ξηράς, άλλο ένα κοινό μοτίβο στους μύθους της δημιουργίας, η οποία έμπνευση για αυτό να έχει αντληθεί πιθανόν από το θέαμα των βουνών της γης που αναδύονται καθώς υποχωρούσε η πλημμύρα του Νείλου. Με την ανάδυση του θεού ήλιου, και την εγκαθίδρυση της μάατ, ο κόσμος είχε τον πρώτο του ηγεμόνα. Αναφορές από την πρώτη χιλιετία προ Χριστού επικεντρώνονται στις ενέργειες του δημιουργού θεού στην υπόταξη των δυνάμεων του χάους που απειλούν τον νεόδμητο κόσμο. Ο Ατούμ, ένας θεός που είναι στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο και τον αρχέγονο λόφο, είναι το επίκεντρο ενός μύθου δημιουργίας που χρονολογείται τουλάχιστον από το Παλαιό Βασίλειο. Ο Ατούμ, που ενσωματώνει όλα τα στοιχεία του κόσμου, υπάρχει μέσα στα νερά σαν πιθανή για ύπαρξη οντότητα. Τη στιγμή της δημιουργίας αναδύεται για να δημιουργήσει άλλους θεούς, που καταλήγουν σε μια ομάδα εννιά θεών, την Εννεάδα, η οποία περιλαμβάνει τον Γκεμπ, τη Νουτ, και άλλα κεντρικά στοιχεία του κόσμου. Η Εννεάδα μπορεί κατ’ επέκταση να αντιπροσωπεύσει όλους τους θεούς, έτσι η δημιουργία της αντιπροσωπεύει τη διαφοροποίηση της οντότητας του Ατούμ ως μιας ενιαίας οντότητας που έχει δυνατότητα να υπάρξει, στην πολλαπλότητα των στοιχείων που είναι παρόντα στον κόσμο. Με τον καιρό, οι Αιγύπτιοι ανέπτυξαν πιο αφηρημένες αντιλήψεις για τη διαδικασία της δημιουργίας. Μέχρι την εποχή των Κειμένων των Σαρκοφάγων, περιέγραψαν τη δημιουργία του κόσμου ως την πραγματοποίηση μιας αφηρημένης ιδέας που πρώτα είχε αναπτυχθεί στο μυαλό του θεού δημιουργού. Η δύναμη του χέκα, η οποία συνδέει τα πράγματα στο θεϊκό βασίλειο και τα πράγματα στον φυσικό κόσμο, είναι η δύναμη που συνδέει την αρχική ιδέα του θεού δημιουργού με τη δική της πραγματοποίηση. Ο ίδιος ο Χεκα είναι ο θεός προσωποποίηση της παραπάνω δύναμης, αλλά αυτή η διανοητική διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου δεν συνδέεται μόνο με αυτόν τον θεό. Μια επιγραφή από την Τρίτη Μεταβατική Περίοδο (περ. 1070–664 π.Χ.), το κείμενο της οποίας μπορεί να είναι ακόμα παλιότερο, περιγράφει τη διαδικασία με λεπτομέρεια και την αποδίδει στον θεό Πτα, του οποίου η στενή σχέση με τους τεχνίτες τον καθιστά κατάλληλη θεότητα για να δώσει φυσική μορφή στην αρχική νοητή σύλληψη της δημιουργίας. Ύμνοι από το Νέο Βασίλειο περιγράφουν τον θεό Άμων, μια μυστηριώδης δύναμη που κρύβεται πίσω ακόμα και από τους άλλους θεούς, ως τη αρχική πηγή αυτού του οράματος της δημιουργίας. Η προέλευση των ανθρώπων δεν αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό στις ιστορίες της δημιουργίας. Σε κάποια κείμενα, οι πρώτοι άνθρωποι ξεπετάγονται από τα δάκρυα που ο Ρα-Ατούμ ή το θηλυκό αντίστοιχο του, το Μάτι του Ρα, χύνει σε μια στιγμή αδυναμίας και άγχους, προϊδεάζοντας την ελαττωματική δύση των ανθρώπων και τις γεμάτες λύπη ζωή τους. Άλλες ιστορίες λένε ότι οι άνθρωποι πλάστηκαν από πυλό από τον θεό Κνουμ. Αλλά το επίκεντρο των μύθων της δημιουργίας είναι η εγκαθίδρυση της κοσμικής τάξης παρά η θέση συγκεκριμένα των ανθρώπων μέσα σε αυτή. Στην περίοδο του μυθικού παρελθόντος μετά τη δημιουργία, ο Ρα βρίσκεται στη γη ως βασιλιάς των θεών και των ανθρώπων. Αυτή η περίοδος είναι ό, τι πιο κοντινό σε Χρυσή Εποχή στην αιγυπτιακή παράδοση, η περίοδος της σταθερότητας στην οποία οι Αιγύπτιοι αναφέρονται συνεχώς και προσπαθούν να μιμηθούν. Ακόμα, οι ιστορίες για τη βασιλεία του Ρα επικεντρώνονται στις διαμάχες μεταξύ αυτού και των δυνάμεων που θέλουν να διαταράξουν την εξουσία του, αντικατοπτρίζοντας τον ρόλο του βασιλιά στην Αιγυπτιακή ιδεολογία ως αυτού που επιβάλει τη μάατ. Σε ένα επεισόδιο γνωστό από διαφορετικές εκδοχές από κείμενα των ναών, κάποιοι από τους θεούς αψηφούν την εξουσία του Ρα, και τους καταστρέφει με τη βοήθεια και τη συμβουλή άλλων θεών όπως ο Θωθ και ο Γηραιός Ώρος. Σε κάποιο σημείο έρχεται αντιμέτωπος με αποστασία μέρους του ίδιου του εαυτού, του Ματιού του Ρα, το οποίο μπορεί να δρα ανεξάρτητα από εκείνον με τη μορφή θεάς. Η θεά εξαγριώνεται με τον Ρα και φεύγει μακριά του, περιπλανώμενη με κίνδυνο έξω από τη γη της Αιγύπτου. Αποδυναμωμένος από την απουσία της ο Ρα στέλνει έναν από τους άλλους θεούς —τον Σου, τον Θωθ, ή τον Ανχούρ ανάλογα την ιστορία— για τη φέρουν πίσω, με τη βία ή με την πειθώ. Καθώς το Μάτι του Ρα σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με το αστέρι του Σείριου, η ηλιακή ανατολή του οποίου σηματοδοτούσε την αρχή της πλημμύρας του Νείλου, η επιστροφή της θεάς του Ματιού στην Αίγυπτο συνέπιπτε με τη ζωογόνα πλημμύρα. Με την επιστροφή της, η θεά γίνεται η σύζυγος του Ρα ή του θεού που την επανέφερε. Η ειρήνευσή της αποκαθιστά την τάξη και ανανεώνει τη ζωή. Καθώς ο Ρα γερνάει και γίνεται πιο αδύναμος, ακόμα και η ανθρωπότητα στρέφεται εναντίον του. Σε ένα επεισόδιο που ονομάζεται "Η καταστροφή της Ανθρωπότητας", που αναφέρεται στο Βιβλίο της Ουράνιας Αγελάδας,ο Ρα ανακαλύπτει ότι η ανθρωπότητα συνωμοτεί εναντίον του και στέλνει το Μάτι του για την τιμωρήσει. Σκοτώνει πολλούς ανθρώπους, αλλά τελικά ο Ρα αποφασίζει ότι δεν θέλει να καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα. Βάφτηκε κόκκινος για να μοιάζει με το αίμα και το απλώνει σε όλη τη γη. Η θεά Μάτι πίνει την μπίρα, μεθάει, και σταματάει το καταστροφικό της έργο. Ο Ρα τότε αποσύρεται στον ουρανό, κουρασμένος από το να εξουσιάζει τη γη, και αρχίζει το καθημερινό του ταξίδι στους ουρανούς και το Ντουάτ. Οι άνθρωποι που σώθηκαν είναι απογοητευμένοι, και επιτίθενται στους ανθρώπους που συνωμότησαν εναντίον του Ρα. Τα γεγονότα είναι η αρχή των πολέμων, θανάτου, και του συνεχούς αγώνα των ανθρώπων να προστατέψουν τη μάατ από τις καταστροφικές πράξεις των άλλων ανθρώπων. Στο Βιβλίο της Ουράνιας Αγελάδας, τα αποτελέσματα της καταστροφής της ανθρωπότητας φαίνεται να σηματοδοτούν το τέλος της άμεσης βασιλείας των θεών και του γραμμικού χρόνου του μύθου. Η αρχή του ταξιδιού του Ρα είναι η αρχή του κυκλικού χρόνου του παρόντος. Όμως σε άλλες πηγές, ο μυθικός χρόνος συνεχίζει και μετά αυτή την αλλαγή. Οι Αιγυπτιακές αναφορές παραδίδουν μια σειρά θεϊκών ηγεμόνων που παίρνουν τη θέση του θεού ήλιου ως βασιλιά της Γης, βασιλεύοντας ο καθένας για πολλές χιλιάδες χρόνια. Αν και οι αναφορές διαφέρουν στο ποιοι θεοί βασίλεψαν και με ποια σειρά, η διαδοχή από τον Ρα-Ατούμ στους απογόνους του Σου και Γκεμπ —όπου η βασιλεία περνάει στον αρσενικό σε κάθε γενιά της Εννεάδας— είναι συχνή. Και οι δύο αυτοί αντιμετωπίζουν επαναστάσεις αντίστοιχες εκείνων στη βασιλεία του θεού ήλιου, αλλά η επανάσταση που κατέχει τη μεγαλύτερη προσοχή στις αιγυπτιακές πηγές είναι αυτή εναντίον του διαδόχου του Γκεμπ Όσιρι. Η συλλογή των επεισοδίων που σχετίζονται με τον θάνατο του Όσιρι και τη διαδοχή του είναι η πιο λεπτομερής από όλους τους αιγυπτιακούς μύθους, και αυτό με τη πιο ευρεία επιρροή στον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Στο πρώτο μέρος του μύθου, ο Όσιρις, ο οποίος σχετίζεται και με τη γονιμότητα και με το θεσμό της βασιλείας, σκοτώνεται και τη θέση του σφετερίζεται ο αδελφός του Σεθ. Σε κάποιες εκδοχές του μύθου, ο Όσιρις διαμελίζεται και τα κομμάτια του σκορπιούνται σε όλη την Αίγυπτο. Η αδελφή και σύζυγος του Όσιρι Ίσις, βρίσκει το σώμα του συζύγου της και το αποκαθιστά στο ακέραιο. Τη βοηθάνε ταφικές θεότητες όπως η Νέφθυς και ο Άνουβις, και η διαδικασία της αποκατάστασης του σώματος του Όσιρι αντανακλά τις αιγυπτιακές παραδόσεις της βαλσάμωσης και ταφής. Η Ίσις ανασταίνει για λίγο τον Όσιρι, έρχεται σε επαφή μαζί του και συλλαμβάνει ένα διάδοχο μαζί του, τον θεό Ώρο. Το επόμενο μέρος του μύθου αφορά τη γέννηση του Ώρου και την παιδική του ηλικία. Η Ίσις γεννάει και μεγαλώνει τον γιο της σε απομονωμένα μέρη, κρυμμένη από την οργή του Σεθ. Τα επεισόδια σε αυτό το μέρος του μύθου αφορούν τις προσπάθειες της Ίσιδος να προστατέψει τον γιο της από τον Σεθ ή άλλα εχθρικά όντα, ή να τον γιατρέψει από αρρώστια ή τραυματισμό. Σε αυτά τα επεισόδια η Ίσις είναι η επιτομή της μητρικής αφοσίωσης και αυτή που με ισχυρές δυνάμεις ασκεί τη θεραπευτική μαγεία. Στην τρίτη φάση της ιστορίας, ο Ώρος συναγωνίζεται με τον Σεθ για τη βασιλεία. Η πάλη τους περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό ξεχωριστών επεισοδίων και ποικίλει ως προς χαρακτήρα της από βίαιες συγκρούσεις μέχρι κρίση από δικαστήριο που αποτελείται από άλλους θεούς. Σε ένα σημαντικό επεισόδιο, ο Σεθ βγάζει ένα ή και τα δύο μάτια του Ώρου, τα οποία μετά αποκαθίστανται με τις θεραπευτικές προσπάθειες του Θωθ και της Αθώρ. Για αυτό τον λόγο, το Μάτι του Ώρου είναι ένα εξέχων σύμβολο ζωής και ευμάρειας στην αιγυπτιακή εικονογραφία. Επειδή ο Ώρος είναι θεότητα του ουρανού, με το ένα μάτι να αντιστοιχεί στον ήλιο και το άλλο στο φεγγάρι, η καταστροφή και αποκατάσταση του ενός ματιού εξηγεί το γιατί το φεγγάρι είναι λιγότερο φωτεινό από τον ήλιο. Τα κείμενα παρουσιάζουν δύο καταλήξεις για τη θεϊκή διαμάχη: μία στην οποία η Αίγυπτος μοιράζεται μεταξύ των δύο διεκδικητών, και μία άλλη στην οποία ο Ώρος γίνεται ο μοναδικός ηγεμόνας. Σε μία κατοπινή εκδοχή, η άνοδος στον θρόνο του Ώρου, του νόμιμου διαδόχου του Όσιρι, συμβολίζει την αποκατάσταση της μάατ μετά την άδικη βασιλεία του Σεθ. Με την τάξη να έχει αποκατασταθεί, ο Ώρος μπορεί να πραγματοποιήσει τις ταφικές τελετουργίες για τον πατέρα του που αποτελούν καθήκον του ως γιου και διαδόχου. Μέσω αυτών των τελετουργιών δίνεται στον Όσιρι καινούργια ζωή στο Ντουάτ, του οποίοιυ γίνεται ηγεμόνας. Η σχέση του Όσιρι ως βασιλιά των νεκρών και του Ώρου ως βασιλιά των ζωντανών ισχύει για τη σχέση μεταξύ κάθε βασιλιά και των νεκρών προκατόχων του. Ο Όσιρις, εν τω μεταξύ, αντιπροσωπεύει την αναγέννηση της ζωής. Στη γη του αποδίδεται η ετήσια ανάπτυξη των σπαρτών, και στο Ντουάτ σχετίζεται με την αναγέννηση του ήλιου και των ανθρώπινων ψυχών των νεκρών. Αν και ο Ώρος αντιπροσωπεύει σε ένα βαθμό κάθε ζώντα φαραώ, δεν είναι το τέλος της διαδοχής της εξουσίας των θεών. Πρώτα τον διαδέχονται θεοί και μετά από πνεύματα που αντιπροσωπεύουν τις αχνές μνήμες από του Προδυναστικούς ηγεμόνες της Αιγύπτου, της Ψυχές Πε και Νεκχέν. Αυτοί συνδέουν όλους τους μυθικούς ηγεμόνες στο τελικό μέρος τις διαδοχής, αυτή των ιστορικών βασιλιάδων της Αιγύπτου. Πολλά διαφορετικά αιγυπτιακά κείμενα αναφέρονται στο ίδιο θέμα: τη γέννηση ενός παιδιού με πατέρα θεό που είναι ο διάδοχος στη βασιλεία. Η παλιότερη γνωστή εμφάνιση μιας τέτοιας ιστορίας δεν φαίνεται ότι είναι μύθος αλλά ψυχαγωγικό παραμύθι, που βρίσκεται στο Πάπυρο Γουέστκαρ του Μέσου Βασιλείου, και αφορά τη γέννηση των τριών πρώτων βασιλέων της Πέμπτης Δυναστείας της Αιγύπτου. Σε αυτή την ιστορία, οι τρεις βασιλιάδες είναι γιοι τον Ρα και μια θνητής γυναίκας. Το ίδιο θέμα εμφανίζεται σε ένα καθαρά θρησκευτικό πλαίσιο στο Νέο Βασίλειο, όταν οι ηγεμόνες Χατσεψούτ, Αμενχοτέπ Γ΄, και Ραμσής Β΄ αναπαριστούν σε ανάγλυφα ναών τη σύλληψη και γέννησή τους, στην οποία ο πατέρας τους είναι ο Άμων και η ιστορική βασίλισσα είναι η μητέρα τους. Με το να δηλώνεται ότι ο βασιλιάς έχει καταγωγή από τους θεούς και δημιουργήθηκε σκόπιμα από τον πιο σημαντικό θεό της περιόδου, η ιστορία δίνει ένα μυθολογικό υπόβαθρό στη στέψη του βασιλιά, που εμφανίζεται μαζί με την ιστορία της γέννησης. Η θεϊκή καταγωγή νομιμοποιεί την εξουσία του βασιλιά και παρέχει τη λογική για τον ρόλο του σαν μεσολαβητή μεταξύ θεών και ανθρώπων. Παρόμοιες σκηνές εμφανίζονται σε ναούς της μετά από το Νέο Βασίλειο εποχής, αλλά αυτή τη φορά τα γεγονότα που αναπαριστούν περιλαμβάνουν μόνο τους θεούς. Αυτή την περίοδο οι περισσότεροι ναοί είναι αφιερωμένοι σε μια μυθική οικογένεια θεών, συνήθως πατέρα, μητέρα και γιος. Σε αυτές τις εκδοχές της ιστορίας, η γέννηση είναι αυτή του γιου σε κάθε τριάδα. Κάθε ένας από αυτούς του θεούς παιδιά είναι ο διάδοχος του θρόνου, ο οποίος θα ξαναφέρει τη σταθερότητα στη χώρα. Η μετατόπιση του επίκεντρου από τον ανθρώπινο βασιλιά στους θεούς που σχετίζονται με αυτόν αντικατοπτρίζει μια πτώση στο κύρος του φαραώ στα τελευταία στάδια της αιγυπτιακής ιστορίας. Η κινήσεις του Ρα στον ουρανό και το Ντουάτ δεν περιγράφονται πλήρως στις αιγυπτιακές πηγές, αν και ταφικά κείμενα όπως το Αμντουάτ, το Βιβλίο των Πυλών, και το Βιβλίο των Σπηλαίων αναφέρονται στο νυχτερινό μισό του ταξιδιού σε μια σειρά από εικόνες. Το ταξίδι αυτό είναι κεντρικό για τη φύση του Ρα και τη διατήρηση όλης της ζωής. Ταξιδεύοντας στον ουρανό, ο Ρα φέρνει το φως στη γη, συντηρώντας όλα τα πράγματα που ζούνε σε αυτήν. Φτάνει στο απόγειο της δύναμής του το μεσημέρι και μετά γερνάει και αποδυναμώνεται καθώς κινείται προς τη δύση. Το απόγευμα, ο Ρα παίρνει τη μορφή του Ατούμ, τον θεό δημιουργό, τον αρχαιότερο από όλα τα πράγματα στον κόσμο. Σύμφωνα με παλιότερα αιγυπτιακά κείμενα, στο τέλος της ημέρας ξερνάει όλες τις άλλες θεότητες που είχε καταπιεί κατά την ανατολή. Εδώ αντιπροσωπεύουν τα αστέρια, και η ιστορία εξηγεί γιατί τα αστέρια είναι ορατά τη νύχτα και φαινομενικά απόντα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κατά τη δύση ο Ρα περνάει μέσω του ακχέτ, του ορίζοντα, στη δύση. Κάποιες φορές ο ορίζοντας περιγράφεται ως πύλη ή πόρτα που οδηγεί στο Ντουάτ. Άλλες φορές, η θεά του ουρανού Νουτ λέγεται ότι καταπίνει τον θεό ήλιο, και έτσι το ταξίδι του στο Ντουάτ συνδέεται με το ταξίδι μέσω του σώματός της. Στα ταφικά κείμενα, το Ντουάτ και οι θεότητες σε αυτό περιγράφονται σε εκτενή, λεπτομερή και εικονογραφία με μεγάλη ποικιλία. Οι εικόνες αυτές είναι συμβολικές του εκπληκτικού και αινιγματικού κόσμου του Ντουάτ, όπου θεοί και νεκροί ανανεώνονται με την επαφή με τις αρχικές δυνάμεις της δημιουργίας. Όντως, παρόλο που τα ταφικά κείμενα αποφεύγουν να το πούνε ξεκάθαρα, η είσοδος του Ρα στο Ντουάτ θεωρείται ως ο θάνατός του Κάποια θέματα εμφανίζονται επανειλημμένα σε αναπαραστάσεις του ταξιδιού. Ο Ρα ξεπερνά πολλά εμπόδια κατά τη διαδρομή του, που αντιπροσωπεύουν την απαραίτητη προσπάθεια για τη διατήρηση της μάατ. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η αντιμετώπιση του Απέπ, ενός θεού φιδιού ο οποίος αντιπροσωπεύει την καταστροφική πλευρά της αταξίας, και ο οποίος απειλεί να καταστρέψει τον θεό ήλιο και να βυθίσει τη δημιουργία στο χάος. Σε πολλά από τα κείμενα, ο Ρα ξεπερνά τα εμπόδια με τη βοήθεια άλλων θεοτήτων που ταξιδεύουν μαζί του. Αντιπροσωπεύουν τις διάφορες δυνάμεις που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της εξουσίας του Ρα. Στο πέρασμά του αυτό επίσης ο Ρα φέρνει το φως στο Ντουάτ, αναζωογονώντας τους ευλογημένους νεκρούς που κατοικούν εκεί. Αντίθετα, οι εχθροί του —άνθρωποι που είχαν υπονομεύσει τη μάατ— βασανίζονται και ρίχνονται σε σκοτεινούς λάκκους ή λίμνες από φωτιά. Το κεντρικό γεγονός του ταξιδιού είναι η συνάντηση του Ρα με τον Όσιρι. Στο Νέο Βασίλειο, το γεγονός αυτό εξελίχθηκε σε σύνθετο σύμβολο της αιγυπτιακής αντίληψης της ζωής και του χρόνου. Ο Όσιρις, έχοντας εξοριστεί στο Ντουάτ, είναι σαν μουμιοποιημένο σώμα στον τάφο του. Ο Ρα, αιωνίως σε κίνηση, είναι σαν το μπα, ή ψυχή, του εκλιπόντος ανθρώπου, η οποία μπορεί να ταξιδεύει κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά πρέπει να γυρίσει στο σώμα της κάθε νύχτα. Όταν συναντιούνται ο Ρα και ο Όσιρις, ενώνονται σε ένα και μοναδικό ον. Η ένωση τους αντανακλά την αιγυπτιακή αντίληψη του χρόνου ως επαναλαμβανόμενου μοτίβου, με το ένα μέλος (Όσιρις) να είναι πάντα στατικό και το άλλο (Ρα) να ζει σε αέναο κύκλο. Μόλις ενωθεί με την αναζωογονητική δύναμη του Όσιρι, ο Ρα συνεχίζει το ταξίδι του με ανανεωμένη ζωτικότητα. Η ανανέωση αυτή καθιστά δυνατή την ανάδυση του Ρα την αυγή, η οποία βλέπεται ως η αναγέννηση του ήλιου —που εκφράζεται με μία μεταφορά κατά την οποία η Νουν γεννάει τον Ρα μετά που τον είχε καταπιεί— και την επανάληψη της πρώτης ανατολής τη στιγμή της δημιουργίας. Σε αυτό το σημείο, ο ανατέλλων ήλιος καταπίνει τα αστέρια και πάλι, απορροφώντας τις δυνάμεις τους. Σε αυτό το σημείο της αναζωογόνησης, ο Ρα απεικονίζεται ως παιδί ή ως τον θεό σκαραβαίο Χεπρί, τα οποία και τα δύο αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση στην αιγυπτιακή εικονογραφία. Τα αιγυπτιακά κείμενα κατά κανόνα αντιμετωπίζουν τη διάλυση του κόσμου σαν πιθανότητα προς αποφυγή, και για αυτό τον λόγο δεν την περιγράφουν συχνά με λεπτομέρεια. Όμως, πολλά κείμενα αναφέρονται στην ιδέα ότι ο κόσμος, μετά από αμέτρητους κύκλους αναγέννησης, είναι προορισμένος να τελειώσει. Το τέλος αυτό περιγράφεται σε ένα εδάφιο των Κειμένων των Σαρκοφάγων και σε ένα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στο Βιβλίο των Νεκρών, στο οποίο ο Ατούμ λέει ότι μια μέρα θα διαλύσει τον εύτακτο κόσμο και τον επιστρέψει στην αρχέγονη, στατική κατάσταση στα νερά του χάους. Όλα τα πράγματα εκτός από τον δημιουργό θα πάψουν να υπάρχουν, εκτός από τον Όσιρι, που θα επιβιώσει μαζί με αυτόν (τον δημιουργό). Οι λεπτομέρειες για αυτήν την εσχατολογική προοπτική αφήνονται ασαφείς, περιλαμβανομένης και της τύχης των νεκρών που σχετίζονται με τον Όσιρι. Όμως, με τον δημιουργό θεό και τον θεό της αναγέννηση μαζί στα νερά που γέννησαν τον εύτακτο κόσμο, υπάρχει η πιθανότητα για τη δημιουργία μιας νέας δημιουργίας με τον ίδιο τρόπο όπως δημιουργήθηκε η παλιά. Επειδή οι Αιγύπτιοι σπάνια περιγράφουν θεολογικές ιδέες με λεπτομέρεια, οι υπονοούμενες ιδέες της μυθολογίας μορφοποίησαν το μεγαλύτερο μέρος της βάσης της Αιγυπτιακής θρησκείας. Ο σκοπός της αιγυπτιακής θρησκείας ήταν η διατήρηση της μάατ, και οι έννοιες που εξέφραζαν οι μύθοι πιστεύονταν ότι ήταν ουσιώδεις για τη μάατ. Οι τελετουργίες της αιγυπτιακής θρησκείας έπρεπε να κάνουν τα μυθικά γεγονότα και τις έννοιες που αντιπροσώπευαν, και πάλι πραγματικά, ανανεώνοντας έτσι τη μάατ. Οι τελετουργίες πιστευόταν ότι επιτύγχαναν αυτό τον σκοπό μέσω της δύναμης του χέκα, η ίδια σύνδεση μεταξύ του φυσικού και του θεϊκού βασιλείου που επέτρεψε την αρχική δημιουργία. Για αυτό τον λόγο, τα αιγυπτιακά τελετουργικά συχνά περιλαμβάνουν πράξεις που συμβολίζουν μυθικά γεγονότα. Οι τελετουργίες των ναών περιλαμβάνουν την καταστροφή μοντέλων (π.χ. ειδωλίων) που απεικονίζουν κακόβουλους θεούς όπως ο Σεθ και ο Άπωφις, ιδιωτικά μαγικά ξόρκια που επικαλούνται την Ίσιδα για να γιατρέψει τους άρρωστους όπως έκανε και με τον Ώρο, και ταφικά τελετουργικά όπως την Τελετή ανοίγματος του στόματος, και τελετουργικές προσφορές στους νεκρούς που αναφέρονται στον μύθο της ανάστασης του Όσιρι. Όμως τα τελετουργικά σπάνια, αν όχι ποτέ, περιλαμβάνουν δραματοποιημένες αναπαραστάσεις του μύθου. Υπάρχουν και περιπτώσεις στο ενδιάμεσο, όπως η τελετή που αναφέρεται στον μύθο του Όσιρι κατή την οποία δύο γυναίκες έπαιρναν τον ρόλο της Ίσιδος και της Νέφθυς, αλλά οι μελετητές διαφωνούν αν αυτές οι αναπαραστάσεις σχημάτιζαν / αναπαριστούσαν μια σειρά από γεγονότα. Μεγάλο μέρος των αιγυπτιακών τελετουργιών ήταν επικεντρωμένο σε βασικές δραστηριότητες όπως προσφορές προς τους θεούς, με τα μυθικά θέματα να έχουν θέση ιδεολογικού πλαισίου παρά να είναι το επίκεντρο του τελετουργικού. Όμως, ο μύθος και το τελετουργικό ασκούσαν μεγάλη επιρροή το ένα στο άλλο. Οι μύθοι μπορούσαν να εμπνέουν τελετουργικά, όπως την τελετή της Ίσιδος και της Νέφθυς. Και τα τελετουργικά τα οποία αρχικά δεν είχαν κάποιο μυθικό νόημα μπορούσαν να ερμηνευτούν εκ νέου για να έχουν, όπως στην περίπτωση των τελετών προσφορών, κατά τις οποίες το φαΐ και άλλα αντικείμενα που προσφέρονταν στους θεούς ή τους νεκρούς εξισώνονταν με το Μάτι του Ώρου. Ο θεσμός της βασιλείας ήταν κύριο στοιχείο στην αιγυπτιακή θρησκεία, μέσω του ρόλου του βασιλιά ως δεσμού μεταξύ της ανθρωπότητας και των θεών. Οι μύθοι εξηγούσαν το υπόβαθρο για αυτή τη σύνδεση μεταξύ της βασιλείας και της θείας φύσης. Οι μύθοι για την Εννεάδα καθιέρωσαν τον βασιλιά ως διάδοχο στη γραμμή διαδοχής των ηγεμόνων που φτάνει μέχρι την αρχή της δημιουργίας. Ο μύθος της θείας γέννησης δηλώνει ότι ο βασιλιάς είναι ο γιος και διάδοχος ενός θεού. Και οι μύθοι για τον Όσιρι και τον Ώρο τονίζου ότι η δίκαια διαδοχή στον θρόνο είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της μάατ. Έτσι, η μυθολογία παρείχε τη συλλογιστική για την ίδια τη δύση της αιγυπτιακής διακυβέρνησης. Αναπαραστάσεις θεών και μυθικών γεγονότων εμφανίζονται εκτενώς μαζί με θρησκευτικά κείμενα σε τάφους, ναούς, και ταφικά κείμενα. Οι μυθολογικές σκηνές στην αιγυπτιακή τέχνη σπανίως τοποθετούνται σε διαδοχική σειρά σαν αφήγηση, αλλά μεμονωμένες σκηνές, ειδικά αυτές που αναπαριστούν την ανάσταση του Όσιρι, κάποιες φορές εμφανίζονται στη θρησκευτική τέχνη. Οι αναφορές στον μύθο ήταν πολύ διαδεδομένες στην αιγυπτιακή τέχνη και αρχιτεκτονική. Στο σχεδιασμό των ναών, ο κεντρικός διάδρομος του άξονα του ναού συνδεόταν με τον διάδρομο του θεού ήλιου στον ουρανό, και το ιερό στο τέλος του διαδρόμου αντιπροσώπευε τον τόπο της δημιουργίας από όπου ανέτειλε. Η διακόσμηση των ναών ήταν γεμάτη από σύμβολα του ήλιου που τόνιζαν αυτή τη συσχέτιση. Ομοίως, οι διάδρομοι των τάφων συνδέονταν με το ταξίδι του θεού στο Ντουάτ, και ο ταφικός θάλαμος με τον τάφο του Όσιρι. Η πυραμίδα, το πιο γνωστό από όλες της αιγυπτιακές αρχιτεκτονικές μορφές, μπορεί να είχε την έμπνευση της από μυθικό συμβολισμό, γιατί αντιπροσώπευε τον λόγο της δημιουργίας και του πρώτης ανατολής, συμβολισμό κατάλληλο για ένα μνημείο που ο σκοπός του ήταν να εξασφαλίσει την αναγέννηση του ιδιοκτήτη του μετά τον θάνατο. Τα σύμβολα στην αιγυπτιακή παράδοση συχνά δέχονταν ερμηνεία εκ νέου, έτσι ώστε το νόημα μυθικών συμβόλων μπορούσε να αλλάζει και να πολλαπλασιάζεται ξανά όπως και οι ίδιοι οι μύθοι. Πιο κοινά έργα τέχνης επίσης ήταν σχεδιασμένα για να φέρνουν στο νου μυθικά θέματα, όπως τα φυλακτά που φορούσαν οι Αιγύπτιοι για να επικαλεστούν θείες δυνάμεις. Το Μάτι του Ώρου για παράδειγμα, ήταν ένα πολύ συνηθισμένο σχήμα για φυλακτά προστασίας γιατί αντιπροσώπευε την ευημερία του Ώρου μετά την αποκατάσταση του χαμένου του ματιού. Φυλακτά σε σχήμα σκαραβαίου συμβόλιζαν την ανανέωση της ζωής, αναφερόμενα θεό Χεπρί, τη μορφή που λεγόταν ότι παίρνει ο θεός ήλιος την αυγή. Θέματα και μοτίβα από τη μυθολογία εμφανίζονται συχνά στην αιγυπτιακή λογοτεχνία, ακόμα και εκτός θρησκευτικών γραπτών. Ένα πρώιμο διδακτικό κείμενο, οι "Διδαχές για τον Βασιλιά Μερικαρέ" από το Μέσο Βασίλειο, περιέχει μια σύντομη αναφορά σε έναν μύθο, ίσως της Καταστροφής της Ανθρωπότητας. Η παλιότερη γνωστή σύντομη αιγυπτιακή ιστορία, η "Ιστορία του Ναυαγισμένου Ναυτικού", ενσωματώνει ιδέες για τους θεούς και την τελική διάλυση του κόσμου σε μια ιστορία που τοποθετείτε στο παρελθόν. Κάποιες επόμενες ιστορίες αντλούν την πλοκή τους από μυθολογικά γεγονότα: η "Ιστορία των Δύο Αδελφών" υιοθετεί μέρη από τον μύθο του Όσιρι σε μια φανταστική ιστορία για δύο κανονικούς ανθρώπους, και η "Τύφλωση της Αλήθειας από το Ψέμα" μεταμορφώνει τη σύγκρουση μεταξύ του Ώρου και του Σεθ σε αλληγορία. Ένα απόσπασμα κειμένου για τις πράξεις του Ώρου και του Σεθ από το Μέσο Βασίλειο χρονολογείται από το Μέσο Βασίλειο, υποδηλώνοντας ότι οι ιστορίες για τους θεούς εμφανίστηκαν εκείνη περίπου την περίοδο. Είναι γνωστά πολλά είδη αυτών των κειμένων από το Νέο Βασίλειο, και πολλά περισσότερα γράφτηκαν στην Ύστερη και τις Ελληνό-Ρωμαϊκές περιόδους. Αν και είναι πιο καθαρό ότι αυτά τα κείμενα προέρχονται από μύθους απ’ ό, τι τα προηγούμενα, υιοθετούν τους μύθους για μη θρησκευτικούς σκοπούς. "Οι Φιλονικίες του Ώρου και του Σεθ", από το Νέο Βασίλειο, αφηγείται τη σύγκρουση μεταξύ των δύο θεών, συχνά με χιουμοριστικό και φαινομενικά ασεβές τόνο. Η ιστορία από τη Ρωμαϊκή περίοδο "Μύθος του Ματιού του Ήλιου" ενσωματώνε μυθοπλασίες στο κύριο σώμα της ιστορίας παρμένες από τον μύθο. Γενικά, η ποικιλία των τρόπων με τους οποίους όλες αυτές οι ιστορίες χειρίζονται τη μυθολογία, δείχνει την ευρεία γκάμα στόχων που μπορούσε να υπηρετήσει ο μύθος στον Αιγυπτιακό πολιτισμό Armour, Robert A (2001) [1986]. Gods and Myths of Ancient Egypt. The American University in Cairo Press. ISBN 977-424-669-1. Ions, Veronica (1982) [1968]. Egyptian Mythology. Peter Bedrick Books. ISBN 0-911745-07-6. James, T. G. H (1971). Myths and Legends of Ancient Egypt. Grosset & Dunlap. ISBN 0-448-00866-1. Sternberg, Heike (1985). Mythische Motive and Mythenbildung in den agyptischen Tempein und Papyri der Griechisch-Romischen Zeit (στα Γερμανικά). Harrassowitz. ISBN 3-447-02497-6. Tyldesley, Joyce (2010). Myths and Legends of Ancient Egypt. Allen Lanes. ISBN 1-84614-369-1.	Η αιγυπτιακή μυθολογία είναι η συλλογή των μύθων από την αρχαία Αίγυπτο, που περιγράφει τις πράξεις των Αιγύπτιων θεών ως μέσο κατανόησης του κόσμου. Τα πιστεύω που εκφράζουν αυτοί οι μύθοι είναι σημαντικό μέρος της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας. Οι μύθοι εμφανίζονται συχνά στα αιγυπτιακά γραπτά και τέχνη, ειδικά σε μικρές ιστορίες και θρησκευτικό υλικό όπως ύμνοι, τελετουργικά κείμενα, ταφικά κείμενα και διακόσμηση ναών. Οι πηγές αυτές σπάνια περιέχουν ολόκληρη την αφήγηση του μύθου, αλλά περιέχουν μόνο σύντομα αποσπάσματα αυτού. Εμπνευσμένοι από τους κύκλους της φύσης, οι Αιγύπτιοι είδαν τον χρόνο στο παρόν ως μια σειρά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ενώ οι παλιότερες περίοδοι του χρόνου ήταν μια γραμμική χρονολογική σειρά. Οι μύθοι τοποθετούνται σε εκείνους τους πρώτους χρόνους, και καθορίζουν το πλαίσιο για τους κύκλους στο παρόν. Τα παρόντα γεγονότα επαναλαμβάνουν τα γεγονότα του μύθου, και κάνοντας το αυτό ανανεώνουν τη μάατ, τη θεμελιώδη τάξη του σύμπαντος. Μεταξύ των πιο σημαντικών επεισοδίων του μυθικού παρελθόντος είναι οι μύθοι της δημιουργίας, σύμφωνα με τους οποίους οι θεοί σχημάτισαν το σύμπαν από το αρχέγονο χάος, οι ιστορίες για τη βασιλεία του θεού ήλιου Ρα στη γη, και ο Μύθος του Όσιρι, που αφορά την πάλη των θεών Όσιρι, Ίσιδος και Ώρου εναντίον του θεού της καταστροφής Σεθ. Γεγονότα από το παρόν τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως μύθοι περιλαμβάνουν το καθημερινό ταξίδι του Ρα στον κόσμο και στο αντίστοιχο κάτω κόσμο, το Ντουάτ. Θέματα που επαναλαμβάνονται σε αυτά τα μυθικά επεισόδια περιλαμβάνουν τη σύγκρουση μεταξύ αυτών που διατηρούν τη μάατ και των δυνάμεων της αναρχίας, τη σημασία του φαραώ στη διατήρηση της μάατ, και το συνεχή θάνατο και αναγέννηση των θεών. Οι λεπτομέρειες αυτών των ιερών γεγονότων διαφέρων αρκετά από κείμενο σε κείμενο και συχνά φαίνεται ότι είναι αντικρουόμενα. Οι αιγυπτιακοί μύθοι είναι κυρίως μεταφορικοί, μεταφέροντας την ουσία και τη συμπεριφορά των θεοτήτων με τρόπο που μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι. Κάθε παραλλαγή του μύθου αντιπροσωπεύει μια διαφορετική συμβολική προοπτική, εμπλουτίζοντας έτσι την κατανόηση των αρχαίων Αιγυπτίων των θεών και του κόσμου. Η μυθολογία είχε βαθιά επίδραση στην αιγυπτιακή κουλτούρα. Ενέπνευσε ή επηρέασε πολλά θρησκευτικά τελετουργικά και παρείχε την ιδεολογική βάση για τον θεσμό της βασιλείας. Σκηνές και σύμβολα από τον μύθο εμφανίζονταν στην τέχνη στους τάφους, ναούς και φυλακτά. Στη λογοτεχνία, οι μύθοι ή στοιχεία αυτών χρησιμοποιούνταν σε ιστορίες που ποίκιλαν από χιουμοριστικές μέχρι αλληγορικές, κάτι που δείχνει ότι οι Αιγύπτιοι υιοθέτησαν τη μυθολογία για μια σειρά από διαφορετικούς σκοπούς.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
Μοναστηράκι Αργολίδας	Στην αρχαιότητα, το Μοναστηράκι υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό για τις γειτονικές του πόλεις, όπως καταδεικνύεται από ένα αρχαίο λατομείο, από όπου οι Μυκηναίοι εξόρυσσαν πέτρωμα για την ανέγερση των ταφικών μνημείων τους. Το σύγχρονο χωριό ιδρύθηκε επί τουρκοκρατίας όταν στο χώρο όπου βρίσκεται σήμερα η κεντρική πλατεία του ανακαλύφθηκε μια πηγή καθαρού νερού· λόγω αυτού του γεγονότος, οι κάτοικοι του παρακείμενου (και σήμερα ανύπαρκτου) χωριού Πλέσσα μετοίκησαν σε αυτό, ιδρύοντας το Πρίφτιανι (=Παπαδοχώρι). Το όνομα, αρβανίτικης προέλευσης, οφείλεται στους Αρβανίτες που βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτούς που αποτέλεσαν τους πρώτους του κατοίκους. Το 1935, στα πλαίσια προσπαθειών της ελληνικής κυβέρνησης να "εξελληνίσει" σε πανελλήνιο επίπεδο αρβανίτικα, σλαβικά, βενετσιάνικα κ.ά. ονόματα χωριών, το Πρίφτανι μετονομάστηκε σε Μοναστηράκι, όνομα που εμπνεύστηκε από μια γειτονική σπηλιά όπου κατά το παρελθόν ζούσε και μόναζε ένας μοναχός (<μοναστηράκι). Το ίδιο έτος, λειτούργησε για πρώτη φορά σχολείο που στεγαζόταν σε διώροφη πολυκατοικία. Έπειτα, αυτό μεταφέρθηκε σε νέο κτίσμα στο κέντρο του Μοναστηρακιού, εξυπηρετώντας, ως το μοναδικό μονοθέσιο δημοτικό της περιοχής, το ίδιο το χωριό αλλά και γειτονικούς, μικρότερους οικισμούς μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οπότε αυτό έκλεισε λόγω μικρού αριθμού μαθητών. Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Νικόλαος. Σήμερα το Μοναστηράκι θεωρείται αγροτικό χωριό, με τους κατοίκους του να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την καλλιέργεια εσπεριδοειδών και της ελιάς. Ο "Σύλλογος Αστερίων" οργανώνει κατά καιρούς διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο χωριό. Το Μοναστηράκι εξυπηρετείται από λεωφορειακή γραμμή. Το Μοναστηράκι παρουσίασε συνεχής πληθυσμιακή αύξηση απο το 1879 μέχρι και το 2001 αλλά έκτοτε ο πληθυσμός του έχει μειωθεί σημαντικά.	Το Μοναστηράκι (παλαιά ονομασία: Πρίφτιανι) είναι χωριό στο νομό Αργολίδας, χτισμένο στους πρόποδες του όρους Εύβοια, ανάμεσα σε δύο χαμηλούς λόφους. Γεωγραφικά βρίσκεται δίπλα στις Μυκήνες και το αρχαίο Ηραίο και έχει θέα σε ολόκληρο τον Αργολικό κάμπο. Το Μοναστηράκι αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα μέχρι το 2010, οπότε αυτή καταργήθηκε και το χωριό εντάχθηκε στο διευρυμένο δήμο Άργους-Μυκηνών.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
Βερεγγάριος της Βέργα	Ήταν μάλλον ο έβδομος γιος τού Βιφρέδο Β΄ κόμη της Σερδάνια & Βέργα και της Γουίσλα δε Πιγιάρς. Το 1035 ο πατέρας του αποσύρθηκε σε μονή και οι αδελφοί μοιράστηκαν τις κτήσεις του: ο Ραϋμόνδος έλαβε τη Σερδάνια, ο Βερνάρδος Α΄ τη Βέργα, ενώ άλλοι τρεις έγιναν επίσκοποι. Το 1050 ο Βερνάρδος Α΄ αποσύρθηκε σε μονή και τον διαδέχθηκε ο Βερεγγάριος. Αργότερα το ίδιο έτος παραιτήθηκε και αυτός και έγινε επίσκοπος της Ζιρόνα, ώσπου απεβίωσε. Η Βέργα περιήλθε στον πρωτότοκο Ραϋμόνδο. María Eugenia Ibarburu Asurmendi (1999), De capitibus litterarum et aliis figuris: Recull d'estudis miniatura medieval (Barcelona: Edicions Universitat Barcelona, ISBN 84-475-2243-1), 359.	Ο Βερεγγάριος (καταλαν.: Berenguer, πέθανε το 1093) ήταν κόμης της Μπέργα το 1050 και επίσκοπος της Χιρόνα από το 1050 μέχρι το 1093. Προερχόταν από τον Οίκο της Βαρκελώνης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.