title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Στυτική δυσλειτουργία
|
Η στυτική δυσλειτουργία χαρακτηρίζεται από την τακτική αλλά και επαναλαμβανόμενη αδυναμία επίτευξης και κυρίως διατήρησης της στύσης, δηλ. επαρκούς ακαμψίας του ανδρικού μορίου, για την επίτευξη σεξουαλικής δραστηριότητας. Ορίζεται μάλιστα ως ακολούθως: «επίμονη ή επαναλαμβανόμενη αδυναμία επίτευξης και διατήρησης μιας στύσης του πέους επαρκούς ακαμψίας που να επιτρέπει ικανοποιητική σεξουαλική δραστηριότητα για τουλάχιστον 3 μήνες». Στο 80% των περιπτώσεων, μπορούν να εντοπιστούν φυσικές αιτίες. Αυτές περιλαμβάνουν τα κάτωθι πιθανά αίτια: Καρδιαγγειακές παθήσεις Σακχαρώδης διαβήτης Νευρολογικά προβλήματα (διαβητική νευροπάθεια, προσωρινή επιληψία, πολλαπλή σκλήρωση) υπογοναδισμός Υπερπρολακτιναιμία Κάπνισμα Γήρανση (ιδίως για ηλικίες μεγαλύτερες των 60 ετών) Παρενέργειες φαρμάκων, και κυρίως Ψυχολογικά προβλήματα (βλ. άγχος, στρες, πνευματική δυσλειτουργία)Περίπου το 10% των περιπτώσεων είναι ψυχολογική ανικανότητα, που προκαλείται από σκέψεις ή συναισθήματα. Η θεραπεία περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτίων, τις τροποποιήσεις του τρόπου ζωής και την αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων. Σε πολλές περιπτώσεις, η θεραπεία επιχειρείται με φάρμακα, συγκεκριμένα αναστολείς τύπου 5 (όπως η σιλδεναφίλη), τα οποία διαστέλουν τα αιμοφόρα αγγεία, επιτρέποντας περισσότερο αίμα να ρέει μέσω του σπογγώδους ιστού του πέους. Άλλες θεραπείες, λιγότερο συχνά χρησιμοποιούμενες, περιλαμβάνουν σφαιρίδια προσταγλανδίνης, που εισάγονται στην ουρήθρα, χαλαρωτικά λείου μυός και αγγειοδιασταλτικά, που εγχέονται στο πέος, εμφυτεύματα πέους και αγγειακή επανορθωτική χειρουργική. Η πάθηση αυτή προκαλεί σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στη συναισθηματική ευημερία τόσο των ανδρών όσο και των συντρόφων τους. Πολλοί άντρες δεν αναζητούν θεραπεία λόγω του αισθήματος αμηχανίας και της κακής ψυχολογικής κατάστασης τους. Εκτιμάται ότι περίπου το 75% των διαγνωσμένων περιπτώσεων ατόμων, με στυτική δυσλειτουργία, δεν θεραπεύονται.
|
Η στυτική δυσλειτουργία (αγγλ. Erectile dysfunction), συχνά και σεξουαλική ανικανότητα, είναι σοβαρή μορφή σεξουαλικής παθογένειας, κατά την οποία το ανδρικό πέος "αποτυγχάνει" να έρθει σε στύση, ή να παραμείνει σε ικανοποιητική στύση κατά τη σεξουαλική πράξη. Σήμερα, η στυτική δυσλειτουργία είναι το πιο συνηθισμένο σεξουαλικό πρόβλημα στους άνδρες. Μέσω της σύνδεσής του με την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση, και με δεδομένα τα γενικότερα προβλήματα των σεξουαλικών σχέσεων, η στυτική δυσλειτουργία, ως πάθηση, μπορεί να προκαλέσει έντονη ψυχολογική βλάβη.Ο όρος στυτική δυσλειτουργία δεν χρησιμοποιείται για άλλες διαταραχές στύσης, και δεν πρέπει να συγχέεται, όπως λ.χ. πριαπισμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Azerspace-1
|
Πιστεύεται ότι το κόστος του δορυφόρου έφτασε τα 120.000.000 δολάρια και κατασκευάστηκε από την Orbital Sciences Corporation. Ο πρόεδρος της Arianespace Ζαν-Υβ Λε Γκαλ τόνισε ότι το βάρος του δορυφόρου θα είναι τρεις τόνοι. Τον Απρίλιο του 2011, η Τράπεζα Εξαγωγών-Εισαγωγών των Ηνωμένων Πολιτειών ενέκρινε τη χρηματοδότηση του έργου και το 85 τοις εκατό του κόστους κατασκευής θα δοθεί στην αζέρικη πλευρά με τη μορφή δανείου, ενώ το υπόλοιπο 15% θα καταβληθεί από κρατικά ταμεία. Τα κεφάλαια θα δοθούν στην Azercosmos OJSC. Ο δορυφόρος βασίζεται στη πλατφόρμα STAR-2 και παράγει ωφέλιμο φορτίο περίπου 5 κιλοβατώρων για 36 ενεργούς αναμεταδότες. Ο επιχειρησιακός έλεγχος του δορυφόρου παραδόθηκε στο Υπουργείο Επικοινωνιών και Πληροφορικής του Αζερμπαϊτζάν μετά τις δοκιμές τροχιάς. Οι λειτουργίες του δορυφόρου ελέγχονται από την κρατική κυβερνητική εταιρεία Azercosmos. Ο Azerspace-1/Africasat-1A είναι κοινοπραξία δύο φορέων: του Αζερμπαϊτζάν και του φορέα εκμετάλλευσης δορυφόρων MEASAT Satellite Systems με έδρα τη Μαλαισία, ο οποίος κατέχει τα δικαιώματα για τη τροχιακή θέση 46 μοιρών ανατολικά. Η εταιρεία χρησιμοποιεί περίπου το 40 τοις εκατό της συνολικής χωρητικότητας του δορυφόρου. Το Αζερμπαϊτζάν χρησιμοποιεί το 20% και το υπόλοιπο ποσοστό διατίθεται για άλλους πελάτες.Το 2014, ο δορυφόρος μετέδιδε 13 ραδιοφωνικούς σταθμούς και 128 τηλεοπτικά κανάλια, ενώ παρέχει και υπηρεσίες προς την κυβέρνηση. Το 2018, ο δορυφόρος μετέδιδε περίπου 100 ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και συνεχίζει να προσφέρει έργο προς τη κυβέρνηση. Η εκτόξευση του δορυφόρου συνέβαλε αποφασιστικά στην αρχή της διαστημικής βιομηχανίας του Αζερμπαϊτζάν. Τον Απρίλιο του 2011, ο αναπληρωτής διευθυντής της Εθνικής Αεροδιαστημικής Υπηρεσίας του Αζερμπαϊτζάν Τοφίγκ Σουλεϊμάνοφ άφησε να εννοηθεί ότι το Αζερμπαϊτζάν σχεδίαζε να εκτοξεύσει δεύτερο δορυφόρο, με σκοπό την μελέτη του εσωτερικού και της ατμόσφαιρας της Γης. Στις 26 Νοεμβρίου του 2011, ο επικεφαλής της Azercosmos, Ρασάντ Ναμπίγιεφ, επιβεβαίωσε την έναρξη της ανάπτυξης νέου δορυφόρου.Η Azercosmos εκτόξευσε τον τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο Azerspace-2 στις 22:38 ΠΣΧ στις 25 Σεπτεμβρίου 2018 παρέχοντας ευρυζωνικές και άλλες υπηρεσίες προς χρήστες στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Υποσαχάρια Αφρική, την Κεντρική και Νότια Ασία. Ο νέος δορυφόρος είναι εξοπλισμένος με 35 αναμεταδότες και η τροχιά του είναι ορισμένη στο γεωγραφικό μήκος 45° ανατολικά. Η διάρκεια ζωής του Azerspace-2 αναμένεται να είναι 15 έτη.
|
Ο Azerspace-1 (πλήρες όνομα:Azerspace-1/Africasat-1a), είναι ο πρώτος δορυφόρος του Αζερμπαϊτζάν. Ο πύραυλος κατασκευάστηκε από την Orbital Sciences Corporation και εκτοξεύτηκε με το διαστημόπλοιο Ariane 5 στις 7 Φεβρουαρίου του 2013 από το Κουρού στη Γαλλική Γουιάνα. Τέθηκε σε τροχιά στην θέση 46° ανατολικά. Ο δορυφόρος καλύπτει την Ευρώπη και μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής. Ιδιοκτήτρια εταιρεία είναι η αζερική Azercosmos και έχει δυνατότητες μετάδοσης στη τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο.Ο δορυφόρος έχει αναμενόμενη διάρκεια ζωής 15 χρόνων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Azerspace-1
|
Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας
|
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήδη από τον Νοέμβριο του 1826 είχε εγκατασταθεί στην Ερμιόνη, και επιλέγοντας το χωριό αυτό ως τον καταλληλότερο τόπο, άρχισε να καλεί τους πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν εκεί. Πράγματι, στον Ιανουάριο του 1827 συγκεντρώθηκαν 147 πληρεξούσιοι (τα 2/3 του συνόλου των πληρεξουσίων της Επιδαύρου) οπότε θεώρησαν ότι μπορούσαν να ξεκινήσουν τις εργασίες τους. Στις 18 Ιανουαρίου του 1827 συγκροτήθηκαν σε Σώμα, και ξεκίνησαν τις πρώτες συνεδριάσεις τους που τις ονόμασαν προκαταρκτικές, στην οικία του Οικονόμου που πήρε την ονομασία "Βουλευτικό". Κατά την διάρκεια αυτών των συνεδριάσεων προήδρευαν εναλλάξ οι γεροντότεροι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, Γεώργιος Σισίνης και Ζώης Πάνου. Οι σύνεδροι μερίμνησαν ώστε να δημοσιεύονται τα πρακτικά των συνεδριάσεων όχι στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως που ήταν στην Αίγινα, αλλά στην εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» στην Ύδρα. Στις 25 Ιανουαρίου οι συγκεντρωμένοι στην Αίγινα (που έκαναν κάποιες προκαταρτικές συνεδριάσεις χωρίς όμως να κρατήσουν πρακτικά ) έστειλαν επιστολή προς το Σώμα της Ερμιόνης, ζητώντας τους να ξεπεράσουν την διχόνοια και να εκλέξουν ένα τρίτο μέρος για να συνεδριάσουν από κοινού, όμως η πρότασή τους έπεσε στο κενό.Τελικά, χάρη στη μεσολάβηση κυρίως του Ρίτσαρντ Τσωρτς και δευτερευόντως του ναυάρχου λόρδου Κόχραν τα δυο Σώματα συμφώνησαν να ενωθούν σε ένα, επιλέγοντας (και συμβολικά) σαν μέρος της Συνέλευσης την Τροιζήνα, η οποία είναι περίπου στο μέσο της διαδρομής Ερμιόνη - Αίγινα. Στις 16 Μαρτίου ο εκλεγμένος πλέον Πρόεδρος της Εθνοσυνελεύσεως, Γεώργιος Σισίνης εκδίδει την παρακάτω διακήρυξη:«Ένεκα των περιστάσεων και των γενικών της πατρίδος συμφερόντων, απεφασίσθη να μεταβή εις Τροιζήνα (Δαμαλά) η Συνέλευσις, δια να εξακολουθήσει τη σειράν των εργασιών της και να δώση τέλος εις συτάς. Σήμερον μεταβαίνει εκεί και ειδοποιεί περί τούτων το πανελλήνιον. Την ίδια μέρα και η «Επιτροπή της Συνελεύσεως» ανακοινώνει από την πλευρά της:«Η Επιτροπή της Συνελεύσεως κατά το υπ.αριθμ. Δ΄ Ψήφισμα συνεκάλεσε τους πληρεξουσίους εις Αίγιναν, δια την εξακολούθησιν των διακοπεισών της Τρίτης Εθνικής Συνελεύσεως, αλλ΄ επειδή οι πληρεξούσιοι κοινή γνώμη ενέκριναν την Τροιζήναν, διακηρύττει, ότι η Τροιζήν είναι ο τόπος ο διωρισμένος δια την Συνέλευσιν και την 18 του τρέχοντος μεταβαίνει εκείσε και η Επιτροπή της Συνελεύσεως.» ΠροεδρείοΠρόεδρος : Γεώργιος ΣισίνηςΓραμματεύς : Νικόλαος ΣπηλιάδηςΒοηθοί Γραμματέως : Μιχάλης Οικονόμου - Γεώργιος Χρυσίδης ΌρκοςΟ ρ κ ί ζ ο μ α ι ενώπιον του Υψίστου Θεού, της ιεράς ημών Θρησκείας και της Πατρίδος, μήτε να προβάλω μήτε να ψηφίσω τι εναντίον των συμφερόντων του Έθνους, κινούμενος από ιδιοτέλειαν ή πάθος και να μη αποβλέπω εις πρόσωπον και να μη παραβλέπω το νόμιμον και το δίκαιον. ΨηφίσματαΣυνολικά εκδόθηκαν 24 Ψηφίσματα. Εδώ αναφέρονται τα σημαντικότερα. Ο πλήρης κατάλογος υπάρχει στα «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» [2]: Ψήφισμα Β΄ (16 Μαρτίου) : «...ο κύριος Δ. Υψηλάντης αποκαθίσταται εις τα δίκαια του πολίτου και απολαύει αυτών ανεξαιρέτως(...)» Ψήφισμα Ε΄ (27 Μαρτίου) : «...επιτρέπεται εις τον λόρδον Κόχραν απεριόριστος δύναμις και πληρεξουσιότης να κινή τας κατά θάλασσαν δυνάμεις της Ελλάδος εναντίον των εχθρών όπου, όταν και όπως κρίνη συμφερώτερον εις το ελληνικόν έθνος(...)»Ψήφισμα ΣΤ΄ (3 Απριλίου) : Α΄«Ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας εκλέγεται παρά της Συνελεύσεως ταύτης εν ονόματι του ελληνικού έθνους Κυβερνήτης της Ελλάδος και εμπιστεύεται την νομοτελεστικήν αυτής δύναμιν.» Ε΄«Διορίζεται τριμελής επιτροπή, γνωριζομένη υπό το όνομα Η Αντικυβερνητική Επιτροπή, δια να κυβερνήση την Ελλάδα, εις απουσίαν του, και θέλει παύση, άμα φθάση ο Κυβερνήτης εις την πατρίδα». Ψήφισμα Ζ΄ (3 Απριλίου) : «Ο κύριος Ριχάρδος Τσουρτς διορίζεται Αρχιστράτηγος και Διευθυντής απασών των κατά ξηρά δυνάμεων της Ελλάδος» Ψήφισμα Θ΄ (5 Απριλίου) : «Διορίζεται επιτροπή συγκειμένη από τους κυρίως Γ. Μαυρομιχάλην, Ιω. Νάκον και Ιω. Μαρκήν Μιλαήτην, ήτις, υπό το όνομα Η Αντικυβερνητική της Ελλάδος Επιτροπή, εμπεμπιστευμένη την νομοτελεστικήν δύναμιν, θέλει κυβερνήση το έθνος κατά τους καθεστώτας νόμους (...)». Ψήφισμα ΙΑ΄(8 Απριλίου) : «Προσδιορίζεται ανταμοιβή γης και ελαιών, εκ του ελαιώνος του εν τη περιοχή των Αθηνών, προς άπαντας τους πολιορκημένους, όσους αθλήσουν άχρι τέλους εις την Ακρόπολιν των Αθηνών, εις τας οικογενείας των υπέρ αυτής τεθανατομένων και εις τους πεζούς, όσοι διεκινδύνευσαν, αποκομίζοντες ειδήσεις (...)» Ψήφισμα ΙΒ΄ (8 Απριλίου) : «Το ελληνικόν έθνος ανοίγει και δέχεται δάνειον μέχρι πέντε μιλιουνίων διστήλων ταλλήρων πραγματικών, ήτοι εκκαθαρισμένων, δι΄ υποθήκης της εθνικής γης προς ασφάλειαν των δανειστών (...) Επιτρέπεται η πληρεξουσιότης προς τον Κυβερνήτην της Ελλάδος κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν να πραγματευθή, όθεν κρίνη συμφερώτερον ...» Ψήφισμα ΙΕ΄ (1η Μαΐου) : «Το αυτό Πολίτευμα, υπό τ΄ όνομα Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος αναγνωριζόμενος εφεξής, αφιερούται εις την πιστιν της Βουλής, του Κυβερνήτου και του Δικανικού, δια να διατηρήται εν ακριβεία- αφιερούται εις την εύνοιαν των λαών και εις τον πατριωτισμόν παντός Έλληνος, δια να ενεργήται καθ΄ όλην την έκτασιν.» Ψήφισμα ΙΗ΄ (4 Μαΐου) : «Η πόλις του Ναυπλίου διορίζεται καθέδρα της Κυβερνήσεως και της Βουλής» Η εκλογή του Ι. Καποδίστρια σαν κυβερνήτη της Ελλάδας ήταν αποτέλεσμα συνδυασμένων παραγόντων και γεγονότων. Πέρα από το ότι ο ίδιος θεωρούνταν κορυφαίος διπλωμάτης, την είσοδό του στα κοινά της χώρας επέσπευσε η από του 1826 επικρατούσα διάσταση απόψεων μεταξύ των δυο ισχυρών προσωπικοτήτων του Ναυπλίου, του Ανδρέα Ζαΐμη και του Κολοκοτρώνη. Ο πρώτος, αφού εξασφαλίσθηκε στην ηγεσία της κυβέρνησης, θέλησε να περιορίσει τη δύναμη των στρατιωτικών ηγετών, τις απόψεις των οποίων εξέφραζε, δικαιωματικά, ο αρχιστράτηγος του αγώνα, Κολοκοτρώνης. Από τη μεριά του, ο «Γέρος του Μοριά» είχε πάρει ήδη την απόφαση να παρέμβη στα πολιτικά δρώμενα ανατρέποντας την κυβέρνηση Ζαΐμη και φέρνοντας στην Ελλάδα έναν άνθρωπο που θα ήταν ανώτερος κάθε άλλης πολιτικής μορφής. Στη συνείδησή του, ο μόνος που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό, ήταν ο Καποδίστριας, με τον οποίο, χωρίς ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης να είναι ρωσόφιλος (αφού είχε από τους πρώτους υπογράψει την αίτηση προς την Αγγλία να θέσει υπό την προστασία της την Ελλάδα) διατηρούσε τακτική αλληλογραφία. Την υποψηφιότητα Καποδίστρια, ενίσχυαν επίσης, οι Επτανήσιοι της Ζακύνθου και της Κέρκυρας που παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις του ελληνικού ζητήματος (Δ. Ρώμας κ.α.) οι οποίοι παρότι ήταν αγγλόφιλοι, προέκριναν θερμά την ανάδειξη του Καποδίστρια στην Αρχή, ως «ελληνικής προσωπικότητας». Όταν η Εθνοσυνέλευση ξανάρχισε τις εργασίες της στην Τροιζήνα εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδος, για επτά χρόνια. Με το υπ' αριθμό ΣΤ΄ ψήφισμα της 3 Απριλίου 1827, η κυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε στον Καποδίστρια, μέχρι δε της αφίξεώς του στην Ελλάδα συγκροτήθηκε τριμελής «Αντικυβερνητική της Ελλάδος Επιτροπή» (που την αποτελούσαν τρία «άσημα» πρόσωπα, τα οποία βρίσκονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή εκτός των πολιτικών ανταγωνισμών και συγκεκριμένα οι Γεώργιος Μαυρομιχάλης, Ιωάννης Μακρής - Μιλαΐτης και Ιωαννούλης -ή Γιαννούλης- Νάκου). Ακολούθως, η Συνέλευση συνέταξε επιστολή προς τον Καποδίστρια, με ημερομηνία 6 Απριλίου 1827 την οποία υπέγραφαν χωρίς να τηρηθεί κάποια προτεραιότητα στις υπογραφές τους, 91 πληρεξούσιοι, μεταξύ των οποίων και οι μέχρι πρότινος αντιδρώντες στην εκλογή του, για λόγους ιδίων συμφερόντων, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Ανδρέας Ζαΐμης, Γεώργιος Κουντουριώτης. Έτσι, μετά και την έγκριση της επιλογής του Καποδίστρια, από το ναύαρχο Άμιλτον, όπως σχετικά αναφέρει ο Ν. Σπηλιάδης αλλά και ο Φωτάκος στην περίφημη στιχομυθία του άγγλου πλοιάρχου με τον Κολοκοτρώνη και με διερμηνέα τον Ανδρέα Μεταξά η οποία διαμείθηκε στον Πόρο ο Καποδίστριας εκλέχθηκε παμψηφεί, ακόμη και από όλους όσους διατηρούσαν ελπίδες να αναλάβουν εκείνοι τη διακυβέρνηση της επαναστατημένης χώρας. Τα επικυρωμένα αντίγραφα του ψηφίσματος της Εθνοσυνέλευσης, όπως και η προσκλητήρια επιστολή προς τον κυβερνήτη ταχυδρομήθηκαν από τον πληρεξούσιο Κορώνης Δ. Βόιλα στην Κέρκυρα με παραλήπτη το Βιάρο Καποδίστρια με την παράκληση αυτός να τα προωθήσει στον αδελφό του, που βρισκόταν στη Γενεύη της Ελβετίας. Αμέσως μόλις ο Ρ. Τσωρτς ανέλαβε αρχιστράτηγος, εξέδωσε έντυπη διακήρυξη - έκκληση προς όλους του μάχιμους Έλληνες να καταταγούν στις επαναστατικές δυνάμεις. Επίσης, αναφέρθηκε στην ενότητα που επικράτησε κατά την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και στην προοπτική της αναγνώρισης της χώρας «ως αυτόνομου έθνους» από τις χριστιανικές δυνάμεις του δυτικού κόσμου, δίνοντας την υπόσχεση ο ίδιος να πολεμήσει με γενναιότητα, αλλά και να προστατεύσει τους άμαχους πληθυσμούς με όλες του τις δυνάμεις. Ο δε στόλαρχος Κόχραν, ζήτησε με επιστολές του προς τους προύχοντες των τριών ναυτικών νήσων (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά) την ενίσχυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του Ρεσί Πασά με την αποστολή πλοίων και με στρατολόγηση ανδρών. Στην Τροιζήνα, η συνέλευση αναθεώρησε τον Νόμο της Επιδαύρου, το σύνταγμα που είχε ψηφίσει η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος το 1823. Η Συνέλευση της Τροιζήνας ψήφισε την 1η Μαΐου 1827 το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», το τρίτο κατά σειρά της ελληνικής επανάστασης και περισσότερο δημοκρατικό και φιλελεύθερο από τα προηγούμενα. Για την απονομή της δικαιοσύνης θεσμοθετήθηκαν τα ειρηνοδικεία, τα επαρχιακά και ανέκκλητα, ενώ ορίστηκε επιπλέον «ανώτατο» ή «ακυρωτικό δικαστήριο» στην έδρα της κυβέρνησης. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε για το νομοθετικό σώμα ο όρος «βουλή», αντικαθιστώντας το «βουλευτικόν». Σύμφωνα με τον Χαράλαμπο Παπασωτηρίου, η Εθνοσυνέλευση, με την απόφασή της να καλέσει τον Καποδίστρια ως κυβερνήτη και να αναθέσει την αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων στον Ριχάρδο Τσωρτς και τον Λόρδο Κόχραν, αποκάλυψε την «αδυναμία των ηγετικών ομάδων της Επανάστασης να αναπτύξουν μια γενικά αποδεκτή κρατική εξουσία από τους κόλπους τους. Ουσιαστικά οι Έλληνες ηγέτες παραδέχονταν ότι δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο. [...] Η απόφαση αυτή έδειχνε, ότι οι Έλληνες ηγέτες είχαν συνειδητοποιήσει την ανάγκη δημιουργίας μιας ισχυρής κρατικής κυβέρνησης». Ο Χ. Παπασωτηρίου σημειώνει επίσης ότι οι τρεις διορισμοί «σήμαιναν τον εξευρωπαϊσμό της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Επανάστασης, ώστε να την καταστήσουν ευκολότερα αποδεκτή από τις μεγάλες δυνάμεις». Ο παρακάτω κατάλογος περιλαμβάνει τους 225 συμμετέχοντες της συνέλευσης έτσι όπως αποκρυσταλλώθηκαν από την ερευνητική ομάδα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και της «Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων» που ανέλαβαν το έργο της σύνταξης του καταλόγου. Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος [3] Πρακτικά - Ψηφίσματα - Αναφορές της Γ΄ Εθν. Συνέλευσις (κατ' επανάληψιν), εν Ερμιόνη και Τροιζήνι 1827 [4] Γεώργιος Δ. Δημακόπουλος (1966). Η Διοικητική Οργάνωσις κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν 1821-1827. Αθήνα. Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του νέου ελληνισμού, τ. 7ος, Θεσσαλονίκη, 1986 Ανδρέας Ζ. Μάμουκας, Τα κατά την αναγέννησιν της Ελλάδος, ήτοι συλλογή των περί την αναγεννωμένην Ελλάδα συνταχθέντων πολιτευμάτων, νόμων και άλλων επισήμων πράξεων από του 1821 μέχρι τέλους του 1832, Α΄-Ι΄, Πειραιάς 1839 Εορτασμός των εκατόν πενήντα ετών από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Η Εν Τροιζήνι κατ΄ επανάληψιν Γ΄ Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις ή πιο απλά Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας (19 Μαρτίου - 5 Μαΐου 1827), συνήρθε στην Τροιζήνα του Πόρου με σκοπό την ολοκλήρωση των εργασιών της Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου - που είχε διακοπεί λόγω των πολεμικών γεγονότων. Πραγματικά, αυτή η Εθνοσυνέλευση συνέταξε και επικύρωσε τον πρώτο οριστικό καταστατικό χάρτη της Ελλάδας, το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος». Επίσης, εξέλεξε ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η «Επιτροπή της Συνελεύσεως» (Επιτροπή που είχε δημιουργηθεί προκειμένου να διοργανώσει εκ νέου την διακοπείσα Συνέλευση) εξέδωσε την πρώτη της Διακήρυξη στις 2 Αυγούστου του 1826 καλώντας τους πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν στο νησί του Πόρου, στα τέλη του Αυγούστου. Επειδή κανείς δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αυτό, η «Επιτροπή» εξέδωσε νέα Διακήρυξη στις 21 Σεπτεμβρίου καλώντας τους στον Πόρο και πάλι. Όταν και αυτή η Διακήρυξη έπεσε στο κενό (οι στρατιωτικές εξελίξεις στην Αθήνα, μονοπωλούσαν σχεδόν το ενδιαφέρον)- η «Επιτροπή» εξέδωσε ακόμα μια Διακήρυξη, την 1η Νοεμβρίου η οποία καλούσε και πάλι σε Εθνοσυνέλευση, αυτή τη φορά όμως στην Αίγινα. Η κυβέρνηση Ανδρέα Ζαΐμη μάλιστα, και εξαιτίας των εχθροπραξιών μεταξύ Σουλιωτών και Ρουμελιωτών, - μετέφερε στα μέσα Νοεμβρίου την έδρα της Διοίκησης και τον εξοπλισμό της εφημερίδας της κυβερνήσεως από το Ναύπλιο στην Αίγινα. Ο Γενικός Αρχηγός της Πελοποννήσου όμως, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όμως, που από σύμμαχος του Ανδρέα Ζαΐμη μετατράπηκε σε εχθρό του, εξαιτίας της προσχώρησης του τελευταίου στο Αγγλικό Κόμμα, είχε ήδη στρατοπεδεύσει στην Ερμιόνη (τότε Καστρί) και από εκεί καλούσε τους πληρεξούσιους να αψηφήσουν την Διακήρυξη της «Επιτροπής της Συνελεύσεως» και να συγκεντρωθούν στο χωριό αυτό. Η «Επιτροπή» εξέδωσε την τελευταία Διακήρυξή της στις 2 Ιανουαρίου 1827 - που καλούσε τους πληρεξούσιους στην Αίγινα. Η Διακήρυξη αυτή, γραμμένη σε έντονο ύφος, αποκαλούσε τους εν Ερμιόνη ευρισκόμενους, ιδιοτελείς και αντιπατριώτες. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δίνει την δική του εκδοχή των γεγονότων: «Τώρα είναι καιρός να προκηρύξετε, ως επιτροπή της Συνελεύσεως, να τελειώσωμεν την Συνέλευσιν του απερασμένου Απριλίου και θέλει χασομερίσωμε. Τώρα είναι καιρός, είναι χειμώνας και ούτε ημείς πολεμούμε, ούτε ο Ιμπραΐμης...». Σε ερώτηση της επιτροπής, για το ποιον τόπο θεωρούσε σίγουρο για τη συνέλευση, αποκρίθηκε: «Απάνω στην Πελοπόννησο να γένη η Συνέλευσις, να έχωμε και έγνοια τον Ιμπραΐμη οπού να δίνωμε εις το στρατικό βοήθειαν εις κάθε ανάγκην, διότι έχομε τον εχθρόν εις την πόρτα μας». Και για σίγουρους τόπους πρότεινε: «Είναι το Λενίδι, είναι το Κρανίδι, είναι το Καστρί, είναι και η Πιάδα, από τους τέσσερους τόπους, όποιον θέλετε εκλεχτέ». Και συνεχίζει: «Με αποκρίθηκαν: Να ρωτήσωμεν και την διοικητικήν επιτροπήν. Και ανταμώσαμεν, και ωμίλησαν τα δυο σώματα, και αποφάσισαν με δόλο, ή εις τον Πόρο, ή εις την Αίγιναν, δια να κάμουν την Συνέλευσιν κατά θέλησίν τους, όποιον πληρεξούσιον θέλουν να εμβάζουν, όποιον δεν θέλουν να μην τον δέχωνται εις το νησί. Και μου αποκρίθηκε η επιτροπή την ομιλίαν οπού έκαμε με το άλλο σώμα το Κυβερνητικό ότι να γένη η Συνέλευσις εις τον Πόρο ή εις την Αίγινα. Και εγώ δεν το εδέχθηκα, και τους επροφασίστηκα ότι: Εγώ εις το γιαλό δεν εμπαίνω γιατί έκαμα όρκο όταν με είχαν εις την Ύδρα και δεν μπαίνω πλοίο στο πέλαγο. Εάν δεν είμαι εις την Συνέλευσιν εγώ που ήμουν ένα άτομο δεν έβλαβε, όμως είχα πολλούς ψήφους, και από άρματα και από πολιτικούς, είχα και άλλους που δεν ήθελαν να πάνε».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%B6%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Αλεξάνταρ Μίτροβιτς
|
Ο Μίτροβιτς γεννήθηκε στο Σμεντέρεβο και πέρασε από τις ακαδημίες νέων της Παρτιζάν. Πριν προβιβαστεί στην πρώτη ομάδα, έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας ως δανεικός στην ΦΚ Τελεόπτικ τη σεζόν 2011–12, σημειώνοντας 7 γκολ σε 25 αγώνες πρωταθλήματος. Στις 27 Ιουνίου 2012, ο Μίτροβιτς υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Παρτιζάν, με τετραετή διάρκεια. Έκανε το επίσημο ντεμπούτο του για τον σύλλογο σε αγώνα για τα προκριματικά του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο τη μαλτέζικη Βαλέτα, σημειώνοντας γκολ 9 λεπτά αφότου μπήκε ως αλλαγή. Στις 23 Αυγούστου 2012, σκόραρε με κεφαλιά με αντίπαλο την Τρόμσο ΙΛ στον γύρο των πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ. Τρεις μέρες αργότερα, σημείωσε το πρώτο του γκολ πρωταθλήματος σε εντός έδρας αγώνα εναντίον της ΦΚ Γιαγκόντινα. Στις 17 Νοεμβρίου 2012, σκόραρε το εναρκτήριο γκολ στο πρώτο του Αιώνιο Ντέρμπι, το οποίο η Παρτιζάν τελικά έχασε με 3–2. Πέντε ημέρες αργότερα, σκόραρε επίσης σε εκτός έδρας ισοπαλία με 1–1 εναντίον της αζέρικης Νεφτσί Μπακού κατά τη διάρκεια της φάσης ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ 2012-13. Μέχρι το τέλος της πρώτης σεζόν του, ο Μίτροβιτς ήταν ο πρώτος σκόρερ της Παρτιζάν σε όλες τις διοργανώσεις με 15 γκολ σε 36 συμμετοχές, παρόλο που ήταν ένας από τους νεότερους παίκτες της ομάδας. Συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της σεζόν του Πρωταθλήματος Σερβίας. Στις 12 Αυγούστου 2013, ανακοινώθηκε ότι ο Μίτροβιτς πωλήθηκε στην Άντερλεχτ και ότι θα ενταχθεί στον βελγικό σύλλογο στις 30 Αυγούστου μετά από αίτημα του παίκτη και της οικογένειάς του. Το κόστος μεταγραφής ήταν 5 εκατομμύρια ευρώ, που είναι το ρεκόρ ποσού μεταγραφής της Άντερλεχτ. Την 1η Σεπτεμβρίου, ο Μίτροβιτς έδωσε δύο ασίστ στο ντεμπούτο του για τον σύλλογο, αφού μπήκε ως αλλαγή στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου σε έναν αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Ζούλτε Βάρεγκεμ. Στις 10 Δεκεμβρίου 2013, στον τελευταίο γύρο του 3ου Ομίλου του Τσάμπιονς Λιγκ 2013-14 εναντίον του Ολυμπιακού, ο Μίτροβιτς αντικατέστησε τον τερματοφύλακα Σίλβιο Προτό που είχε αποβληθεί, αλλά δεν κατάφερε να αποκρούσει το πέναλτι από τον Αλεχάντρο Ντομίνγκες. Ο Μίτροβιτς ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στο Βέλγιο με 16 γκολ στο πρωτάθλημα, καθώς η Άντερλεχτ κέρδισε τον 33ο τίτλο της.Ο Μίτροβιτς ξεκίνησε τη σεζόν 2014–15 σκοράροντας στην ήττα της Άντερλεχτ στο Σούπερ Καπ Βελγίου με 2–1 από την ΚΣΚ Λόκερεν. Στις 5 Νοεμβρίου 2014, στον 4ο Όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ 2014-15 εναντίον της Άρσεναλ, σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης στο 90ο λεπτό, ολοκληρώνοντας την επιστροφή της Άντερλεχτ από το 3–0 σε 3–3. Συνολικά, σκόραρε 20 γκολ στο πρωτάθλημα, καθιστώντας τον τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, και 28 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Στις 22 Μαρτίου 2015, σημείωσε το μοναδικό γκολ της ομάδας στην ήττα με 2–1 στον τελικό του Κυπέλλου Βελγίου από την Κλαμπ Μπριζ στις Βρυξέλλες. Στις 21 Ιουλίου 2015, ο Μίτροβιτς εντάχθηκε στη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ με πενταετές συμβόλαιο για 13 εκατομμύρια λίρες. Έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Αυγούστου, καθώς η Νιούκαστλ ξεκίνησε τη σεζόν με ισοπαλία με 2–2 με αντίπαλο τη Σαουθάμπτον στο Σεντ Τζέιμς Παρκ, παίζοντας τα τελευταία 15 λεπτά. Στις 3 Οκτωβρίου, σημείωσε το πρώτο του γκολ με τη Νιούκαστλ, ανοίγοντας το σκορ στην εκτός έδρας ήττα με 6–1 με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Σίτι.Την τελευταία μέρα της σεζόν και με τη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ να έχει ήδη υποβιβαστεί, ο Μίτροβιτς σημείωσε το δεύτερο γκολ στη νίκη με 5-1 επί της Τότεναμ Χότσπερ, αλλά αποβλήθηκε επίσης για ένα δυνατό φάουλ στον Κάιλ Γουόκερ. Αφού αποβλήθηκε για τους πρώτους τέσσερις αγώνες της σεζόν ως τιμωρία για εκείνη την κόκκινη κάρτα, ο Μίτροβιτς έκανε το ντεμπούτο του στη σεζόν στο Λιγκ Καπ Αγγλίας εναντίον της Τσέλτεναμ στις 23 Αυγούστου, αλλά αναγκάστηκε να αποχωρήσει με τραυματισμό στο κεφάλι στο πρώτο ημίχρονο. Ως αποτέλεσμα, χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου για να κάνει το ντεμπούτο του στην Τσάμπιονσιπ, σημειώνοντας το πρώτο του γκολ της σεζόν 2016-17 εναντίον της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, με το πέμπτο γκολ στη νίκη με 6-0. Στις 25 Οκτωβρίου, σημείωσε δύο γκολ και είχε μία ασίστ στη νίκη με 6–0 επί της Πρέστον Νορθ Εντ, καθώς η ομάδα προκρίθηκε στους προημιτελικούς του Λιγκ Καπ. Την 1η Φεβρουαρίου 2018, ο Μίτροβιτς εντάχθηκε με δανεισμό στη Φούλαμ ως δανεικός μέχρι το τέλος της σεζόν. Στις 3 Φεβρουαρίου, έκανε το ντεμπούτο του για την ομάδα του Δυτικού Λονδίνου στη νίκη με 2–0 επί της Νότιγχαμ Φόρεστ. Στις 21 Φεβρουαρίου, σημείωσε το πρώτο του γκολ για τον σύλλογο στην ισοπαλία με 1–1 με αντίπαλο τη Μπρίστολ Σίτι, ξεκινώντας μία σειρά καλών εμφανίσεων που τον είδε να σκοράρει έξι γκολ σε τέσσερις αγώνες. Στους έξι αγώνες που έπαιξε η Φούλαμ τον Απρίλιο, ο Μίτροβιτς σκόραρε πέντε φορές, συμπεριλαμβανομένων των νικητήριων γκολ εναντίον της Σέφιλντ Γουένσντεϊ και της Σάντερλαντ.Ολοκλήρωσε τη σεζόν με δώδεκα γκολ και η Φούλαμ έχασε την αυτόματη άνοδο την τελευταία μέρα, χάνοντας με 3–1 από την Μπέρμιγχαμ Σίτι, η οποία ήταν η πρώτη τους ήττα στο πρωτάθλημα για το ημερολογιακό έτος. Το γκολ εναντίον της Σάντερλαντ θα αποδεικνυόταν το τελευταίο του για τον σύλλογο στον δανεισμό του, καθώς δεν σκόραρε στα πλέι οφ. Στις 30 Ιουλίου, υπέγραψε μόνιμα στη Φούλαμ πενταετές συμβόλαιο ως τον Ιούνιο του 2023. Στις 18 Αυγούστου, σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης στην ήττα με 3–1 από την Τότεναμ. Στις 24 Νοεμβρίου, και τον πρώτο αγώνα του Κλαούντιο Ρανιέρι ως προπονητή, ο Μίτροβιτς σημείωσε δύο γκολ στη νίκη με 3–2 επί της Σαουθάμπτον, τερματίζοντας μία σειρά έξι αγώνων πρωταθλήματος χωρίς γκολ.Στις 9 Ιουλίου υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο, επεκτείνοντας τη συμφωνία μέχρι τον Ιούνιο του 2024. Ξεκίνησε τη σεζόν σε καλή φόρμα, σκοράροντας πέντε γκολ σε έξι αγώνες. Τον Οκτώβριο, έκανε άλλη μια σειρά με έξι γκολ σε πέντε αγώνες, συμπεριλαμβανομένου ενός χατ τρικ με αντίπαλο τη Λούτον Τάουν. Συνέχισε να σκοράρει όλο τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, αλλά στις 11 Ιανουαρίου 2020, σε έναν αγώνα εναντίον της Χαλ Σίτι, τραυματίστηκε στους συνδέσμους του αστραγάλου του και έμεινε εκτός δράσης για δύο έως τρεις εβδομάδες. Επέστρεψε την 1η Φεβρουαρίου με αντίπαλο τη Χάντερσφιλντ Τάουν και σημείωσε το τρίτο γκολ της Φούλαμ στην εντός έδρας νίκη με 3–2. Αυτό ξεκίνησε άλλο ένα σερί γκολ κατά τη διάρκεια του μήνα, με αποκορύφωμα τον νικητήριο γκολ επί της Σουόνσι Σίτι στις καθυστερήσεις. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με 26 γκολ, μαζί με τον Όλι Γουάτκινς της Μπρέντφορντ, όμως κέρδισε εκείνος το βραβείο καθώς σκόραρε τα ίδια γκολ σε λιγότερα λεπτά από τον Γουάτκινς. Στις 3 Σεπτεμβρίου, αναδείχθηκε παίκτης της σεζόν από τους υποστηρικτές του συλλόγου. Με τέσσερα γκολ, ο Μίτροβιτς ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής Σερβίας Κ19 στην επιτυχημένη προκριματική φάση για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19 του 2012. Στις 3 Ιουλίου 2012, την ημέρα έναρξης της τελικής φάσης, αποβλήθηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα με αντίπαλο τη Γαλλίας Κ19, γεγονός που τον έκανε να χάσει το υπόλοιπο της διοργάνωσης λόγω τιμωρίας. Στις 26 Μαρτίου 2013, σημείωσε δύο γκολ σε ένα φιλικό για Σερβία Κ21 εναντίον της Βουλγαρίας Κ21.Κλήθηκε στην Εθνική Σερβίας Κ19 για δύο αγώνες προκριματικών για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19 του 2013 που έλαβαν χώρα μετά το ντεμπούτο του με την εθνική ανδρών εναντίον του Βελγίου. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας που ταξίδεψε στη Λιθουανία για την τελική φάση, όπου καθιερώθηκε ως ένας από τους βασικούς παίκτες στην ομάδα Κ19 της Σερβίας που κέρδισε τη διοργάνωση για πρώτη φορά στην ιστορία του σερβικού ποδοσφαίρου. Συνέβαλε σημειώνοντας ένα γκολ και δίνοντας δύο ασίστ κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης (συμπεριλαμβανομένης μιας στον τελικό αγώνα με αντίπαλο τη Γαλλίας Κ19). Επίσης, αναδείχθηκε Χρυσός Παίκτης του τουρνουά για τις εμφανίσεις του. Ο Μίτροβιτς κέρδισε την πρώτη του κλήση στην Εθνική Σερβίας ανδρών από τον προπονητή Σίνισα Μιχάιλοβιτς για τον αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 εναντίον του Βελγίου αγωνιζόμενος για 69 λεπτά. Στις 6 Σεπτεμβρίου, σημείωσε το πρώτο του γκολ, στην εντός έδρας ισοπαλία με 1–1 με αντίπαλο την Κροατίας σε άλλον έναν αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δύο χρόνια και μία μέρα αργότερα, σημείωσε το επόμενο διεθνές του γκολ, σε μια φιλική ήττα με 2–1 από τη Γαλλία στο Stade Matmut-Atlantique, στον 100ό αγώνα της Σερβίας ως ανεξάρτητο έθνος.Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018, ο Μίτροβιτς σημείωσε τρία γκολ σε δύο αγώνες για να εξασφαλίσει ότι η Σερβία θα συνεχίσει να διεκδικεί την πρόκριση από τον όμιλό της. Στις 9 Οκτωβρίου 2016, σημείωσε ένα γκολ στη νίκη με 3–2 επί της Αυστρίας, και στις 12 Νοεμβρίου, σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης επί της Ουαλίας στην ισοπαλία με 1–1. Συνέχισε αυτό τη σειρά σκοραρίσματος το 2017, με γκολ εναντίον της Γεωργίας, της Ουαλίας και της Μολδαβίας, με τα οποία ξεπέρασε τον συμπαίκτη του Ντούσαν Τάντιτς ως τον κορυφαίο σκόρερ του ομίλου. Τον Μάιο του 2018, ονομάστηκε στην προκαταρκτική ομάδα της Σερβίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία, και την 1η Ιουνίου, συμπεριλήφθηκε την τελική ομάδα των 23 παικτών. Πριν από τη διοργάνωση, ο Μίτροβιτς σημείωσε χατ τρικ στη νίκη με 5-1 επί της Βολιβίας. Στις 22 Ιουνίου, σκόραρε το εναρκτήριο γκολ στην ήττα 2–1 με από την Ελβετία. Έπαιξε και τους τρεις αγώνες της φάσης των ομίλων.Αργότερα την ίδια χρονιά, στις 11 Οκτωβρίου, σημείωσε δύο γκολ στη νίκη με 2-0 επί του γειτονικού Μαυροβουνίου στο Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ 2018–19, στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο χωρών από τη διάσπασή τους το 2006. Τον επόμενο μήνα κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, έχασε την ευκαιρία να σκοράρει άλλο ένα γκολ, με πέναλτι, επιχειρώντας ένα λάκτισμα Πανένκα (συμπτωματικά στο ίδιο γήπεδο που ο Αντονίν Πανένκα σκόραρε το νικητήριο πέναλτι για την Τσεχοσλοβακία στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1976). Από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο του 2019, ξεκίνησε μια σειρά συνεχόμενα γκολ, με έντεκα γκολ σε 7 αγώνες. Τα περισσότερα από αυτά προέκυψαν κατά τη διάρκεια του προκριματικού ομίλου της Σερβίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2020, συμπεριλαμβανομένων των δύο τερμάτων εντός και εκτός έδρας με τη Λιθουανία και το Λουξεμβούργο.Στις 12 Νοεμβρίου 2020, σε έναν αγώνα πλέι οφ για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020 εναντίον της Σκωτίας που έληξε ισόπαλος με 1-1 μετά την παράταση, ο Μίτροβιτς εκτέλεσε το πέμπτο πέναλτι της Σερβίας και το έχασε καθώς η διαδικασία των πέναλτι έληξε με 5-4 υπέρ της Σκωτίας και έτσι η Σερβία έχασε την πρόκρισή για τα τελικά της διοργάνωσης. Στις 27 Μαρτίου 2021, σημείωσε το πρώτο γκολ της Σερβίας στην ισοπαλία με 2–2 με την Πορτογαλία, ξεπερνώντας έτσι το προηγούμενο ρεκόρ των 38 γκολ του Στέφαν Μπόμπεκ και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας. Στις 14 Νοεμβρίου 2021, σημείωσε το νικητήριο γκολ στα τελευταία λεπτά εναντίον της Πορτογαλίας, στέλνοντας τη Σερβία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στη νίκη με 2–1.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 σημείωσε δύο γκολ, ένα εναντίον του Καμερούν και ένα εναντίον της Ελβετίας. Πηγή:RSSSF Παρτιζάν Πρωτάθλημα Σερβίας: 2012–13Άντερλεχτ Πρωτάθλημα Βελγίου: 2013–14 Σούπερ Καπ Βελγίου: 2014Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ Φούτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ: 2016–17Σερβία Κ19 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19: 2013Ατομικές Ομάδα της σεζόν του Πρωταθλήματος Σερβίας: 2012–13 Χρυσός Παίκτης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ19: 2013 Ομάδα της Διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ19: 2013 Πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος Βελγίου: 2014–15 Σέρβος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς: 2018 Παίκτης της Χρονιάς της Φούλαμ: 2020 Πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος Εθνών ΟΥΕΦΑ: 2018–19 Χρυσό Παπούτσι της Φούτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ: 2019–20 Ομάδα της Χρονιάς PFA: Τσάμπιονσιπ 2019–20ΡεκόρΚορυφαίος σκόρερ της Εθνικής Σερβίας: 55 γκολ Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Προφίλ στον ιστότοπο της Φούλαμ Αλεξάνταρ Μίτροβιτς Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase Προφίλ στο Transfermarkt.com
|
Ο Αλεξάνταρ Μίτροβιτς (σερβικά: Aleksandar Mitrović, σερβικά κυριλλικά: Александар Митровић, γεννήθηκε 16 Σεπτεμβρίου 1994) είναι Σέρβος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για την Αλ Χιλάλ. Είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών για την Εθνική Σερβίας. Ήταν μέλος της ομάδας νέων της Παρτιζάν Βελιγραδίου και έγινε επαγγελματίας μετά από δανεισμό στην ΦΚ Τελεόπτικ, και στη συνέχεια ήταν βασικός παίκτης καθώς η Παρτιζάν κέρδισε το Πρωτάθλημα Σερβίας στην πρώτη του σεζόν. Σε ηλικία 18 ετών, ο Μίτροβιτς συμπεριλήφθηκε μεταξύ των 10 κορυφαίων ταλέντων κάτω των 19 ετών στην Ευρώπη από μία επιλογή αναλυτών της UEFA. Στη συνέχεια εντάχθηκε στην Άντερλεχτ και σημείωσε 44 γκολ σε 90 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις δύο σεζόν. Κέρδισε το Πρωτάθλημα Βελγίου στην πρώτη του σεζόν στον σύλλογο και ήταν ο κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος στη δεύτερη. Ο Μίτροβιτς βοήθησε την Εθνική Σερβίας Κ-19 να κερδίσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19 του 2013, όπου ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Την ίδια χρονιά, έπαιξε τον πρώτο του αγώνα για την εθνική ομάδα ανδρών, με την οποία έχει συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81_%CE%9C%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Πάπας Κλήμης Ι΄
|
Γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος του Λορέντσο Αλτιέρι και της Βικτόριας Ντελφίν, μίας Βενετής ευγενούς. Αδελφός του ήταν ο Τζανμπατίστα Αλτιέρι. Η οικογένειά του ανήκε στην αρχαία αριστοκρατία της Ρώμης και απολάμβανε τoν υψηλότερο σεβασμό στη Ρώμη για μερικούς αιώνες· είχε συνάψει συμμαχίες με τους Κολόνα και τους Ορσίνι. Σε προηγούμενους πάπες οι Αλτιέρι είχαν πολλά σημαντικά αξιώματα και είχαν αναλάβει αρκετές λεπτές αποστολές.
|
Ο πάπας Κλήμης Ι΄, λατ. Clemens X (13 Ιουλίου 1590 - 22 Ιουλίου 1676), που γεννήθηκε ως Εμίλιο-Μποναβεντούρα Αλτιέρι, ήταν ποντίφικας από τις 29 Απριλίου 1670 ως το 1676 που απεβίωσε. Αρχιεράτευσε για 6 έτη, 2 μήνες και 23 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%84
|
Γιάννης Μπουτάρης
|
Η καταγωγή του είναι βλάχικη από το Κρούσοβο της Βόρειας Μακεδονίας, το Νυμφαίο Φλώρινας και τη Μοσχόπολη της Αλβανίας. Ο προ-προπάππους του Ιωάννης Μπουτάρης ήταν πρωτεργάτης της Μακεδονικής επανάστασης 1866-1867 και ιδρυτικό στέλεχος της Νέας Φιλικής Εταιρείας. Παππούς του ήταν ο συνονόματός του Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος ίδρυσε το πρώτο οινοποιείο της οικογένειας στη Νάουσα. Ο Γιάννης Μπουτάρης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Πειραματικού Σχολείου, στο γυμνάσιο του Κολλεγίου Ανατόλια και ολοκλήρωσε σπουδές στο τμήμα Χημείας του ΑΠΘ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 απέκτησε ιδιόκτητο αμπελώνα στο Γιαννακοχώρι Ημαθίας, όπου φύτεψε αμιγή ποικιλία ξινόμαυρου, εφαρμόζοντας πρωτοποριακές, για την περιοχή, τεχνικές. Παράλληλα αναφέρεται πως η συγκεκριμένη δραστηριότητα του Μπουτάρη έδωσε ώθηση στην αμπελουργία της Νάουσας. Ύστερα από τα χρόνια ενασχόλησης του με επιχειρηματικές δραστηριότητες παρουσίασε οικολογική δράση, ιδρύοντας τον οργανισμό «Αρκτούρος» για την προστασία της αρκούδας, των άγριων ζώων και της φύσης των ελληνικών δασών. Έχει διατελέσει πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου, καθώς και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Κατά τη δεκαετία του 1980 και του 1990 είχε εμπλακεί με επιτυχία στη διοίκηση του τμήματος μπάσκετ του Άρη. Το 1992 ίδρυσε την «Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης» και το 2002 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό «Θεσσαλονίκη Τώρα» του υποψηφίου του ΚΚΕ, Αγάπιου Σαχίνη. Τον Μάιο του 2004 τοποθετήθηκε στην τιμητική και μη εκλόγιμη τελευταία θέση του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ και τον Οκτώβριο του 2005 παραιτήθηκε από τη θέση του δημοτικού συμβούλου λόγω προσχώρησής του σε έτερο πολιτικό σχήμα. Το 2006 ήταν ανεξάρτητος υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης ως επικεφαλής της παράταξης «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» και κατετάγη τρίτος, συγκεντρώνοντας ποσοστό που προσέγγισε το 16%, ξεπερνώντας ωστόσο τους υποψηφίους των ΛΑΟΣ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ (Καρατζαφέρη, Σαχίνη και Κουράκη αντίστοιχα). Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του κόμματος της Δράσης, με επικεφαλής τον Στέφανο Μάνο και συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 2009. Το 2010 ήταν ο νικητής των εκλογών για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, επικεφαλής του συνδυασμού «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη», υποστηριζόμενος ταυτόχρονα από τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά, Δράση, αλλά και την τότε ανεξάρτητη βουλευτή Ντόρα Μπακογιάννη. Στον 2ο γύρο συγκέντρωσε ποσοστό 50,18% (52.191 ψήφους), επικρατώντας με την οριακή διαφορά των 309 ψήφων του υποψηφίου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Γκιουλέκα, ο οποίος συγκέντρωσε 49,82% (51.882 ψήφους). Πρώτη θητεία 2011-2014 Προεκλογικά, κατά τις προγραμματικές του δηλώσεις ο Μπουτάρης ανέπτυξε τα σχέδιά του για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου νεκρών και διαφόρων μνημείων αφιερωμένων στην εβραϊκή κοινότητα της πόλης και την Επανάσταση των Νεότουρκων, υποστηρίζοντας ότι αυτά θα προσελκύσουν στην Θεσσαλονίκη Εβραίους και Τούρκους τουρίστες οι οποίοι «θα έρθουν με σκοπό να επισκεφτούν τα πατρογονικά τους εδάφη». Το 2013, σε συνάντησή του με τον τότε Τούρκο υπουργό Ευρωπαϊκών Θεμάτων Εγκεμέν Μπαγίς, δήλωσε θετικός σε ενδεχόμενη λειτουργία τζαμιού και μουσουλμανικού νεκροταφείου εντός της Θεσσαλονίκης. Ως αποτέλεσμα των συστηματικών προσπαθειών του Μπουτάρη και των αρμόδιων φορέων της πόλης για προσέλκυση τουριστών στη Θεσσαλονίκη με όχημα το πολυπολιτισμικό παρελθόν της, οι επισκέπτες της πόλης από το Ισραήλ αυξήθηκαν κατά 358% και από την Τουρκία κατά 226% κατά την περίοδο 2010-2013.Με την είσοδο στο δήμο συμμετείχε ως βασικός μάρτυρας στη δίκη του πρώην Δημάρχου Βασίλη Παπαγεωργόπουλου. Ο πρώην δήμαρχος καταδικάστηκε αρχικά σε ισόβια κάθειρξη για συνολική υπεξαίρεση 17,9 εκ. ευρώ, και εν συνεχεία σε κάθειρξη δώδεκα ετών από το Εφετείο. Αφού έμεινε περίπου δυόμιση χρόνια στη φυλακή, αφέθηκε ελεύθερος λόγω προβλημάτων υγείας. Σε άλλη δίκη σχετικά με την υπόθεση ειδικών εντολών, για την οποία ο Παπαγεωργόπουλος αθωώθηκε, ο Μπουτάρης υποστήριξε ότι αν και το σύστημα των ειδικών εντολών ήταν παράνομο, δεν προέκυψε πως τα έργα για τα οποία καταβλήθηκαν χρήματα δεν έγιναν. Δεύτερη θητεία 2014-2019 Το 2014 ήταν και πάλι νικητής των εκλογών για το δήμο Θεσσαλονίκης. Ο συνδυασμός του «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» κατέβηκε ως ανεξάρτητος με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Δράσης. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, στις 18 Μαΐου 2014, συγκέντρωσε ποσοστό 36,04% το άθροισμα δηλαδή περίπου των ψήφων των δύο υποψηφίων που στηρίχθηκαν από τα δύο μεγάλα κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Στον δεύτερο γύρο, στις 25 Μαΐου 2014, συγκέντρωσε ποσοστό 58,11% των ψήφων αφήνοντας πίσω του τον υποψήφιο της ΝΔ Σταύρο Καλαφάτη.Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας, ο δήμος συνεργάστηκε με την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Σε δηλώσεις του το 2016, λόγω της μεγάλης αύξησης προσφύγων στα σύνορα της περιοχής Ειδομένης, έκανε λόγο για ανάγκη περισσότερων κλειστών στρατοπέδων για όσους μετανάστες εισέρχονται στην Ελλάδα με σκοπό των περιορισμό και δίκαιη κατανομή σε χώρους υποδοχής. Επίσης, ανακοίνωσε και μία νέα πρωτοβουλία για την αναζήτηση εργασίας προσφύγων που βρίσκονται προσωρινά στα Διαβατά. Στη περιοχή του Λιμανιού φιλοξενήθηκαν περίπου 200 άτομα, ενώ αρχικώς ανέρχονταν σε 350, και στα Διαβατά περίπου 1700 πρόσφυγες, ενώ αρχικά ανέρχονταν σε 2100.Το 2015 ολοκληρώθηκε η ανάπλαση των Πλατειών Χρηματιστηρίου και Εμπορίου, ενώ η δημαρχία κατάφερε να εξασφαλίσει και δάνειο επενδύσεων ύψους 20 εκ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο δήμος συνέβαλε μέσω των πιέσεών του στη διάσωση και ανάδειξη μεγάλων αρχαιολογικών τμημάτων επί της οδού Βενιζέλου χωρίς να ακυρωθεί το έργο του μετρό όπως αρχικά αναμενόταν.Ύστερα από 9 χρόνια ως δήμαρχος πήρε την απόφαση να γνωστοποιήσει τον Νοέμβριο του 2018 ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εκλογές του 2019, με τη θητεία του να λήγει στις 31 Αυγούστου 2019. Επίθεση από ομάδα ατόμων το 2018 Στις 19 Μαΐου 2018, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων στη Θεσσαλονίκη, δέχθηκε σωματική επίθεση με κλωτσιές, γροθιές και αντικείμενα από παρευρισκόμενους. Ο Γιάννης Μπουτάρης κατάφερε να διαφύγει, ενώ τον ακολούθησαν μέχρι και το ΙΧ του, προκαλώντας σοβαρές υλικές ζημιές κατά την αποχώρηση του. Το δικαστήριο δέχθηκε ότι η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη ήταν οργανωμένη, ενώ σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times, The Guardian, Al Jazeera, Huffington Post, αλλά και με δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα,, υποστηρίχθηκε ότι τα άτομα που προκάλεσαν τα επεισόδια είναι μέλη ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων, όπως της Χρυσής Αυγής. Στο παρελθόν είχαν προκαλέσει αντίστοιχα επεισόδια που σχετίζονταν με εκδηλώσεις κατά των προσφύγων και σε συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Οι δράστες ταυτοποιήθηκαν και εν συνεχεία τρεις από αυτούς καταδικάστηκαν από το δικαστήριο της Θεσσαλονίκης. Η διάδοση ψευδών ειδήσεων μέσω ακροδεξιών διαδικτυακών σελίδων φέρεται να αποτέλεσε αφορμή για την επίθεση στον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης. Κάποιες από αυτές παρουσιάστηκαν λίγες μέρες πριν από την εκδήλωση και έκαναν λόγο για έγκριση από τον Μπουτάρη σε πορεία ομοφυλοφίλων για το Thessaloniki Pride, κάτι που αποδείχθηκε ψευδές, καθώς ομάδα αριστερών ομοφυλοφίλων προχώρησαν σε ανεξάρτητη πορεία χωρίς να ζητήσουν ή να λάβουν άδεια από τον δήμο Θεσσαλονίκης.Το γεγονός έλαβε μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις, και καταδικάστηκε έντονα από τον εγχώριο και ξένο τύπο, καθώς και από σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα. Η τουρκική εφημερίδα Χουριγιέτ είχε πρώτο θέμα την επίθεση, με τον τίτλο «ξύλο στη φιλία».Πολιτικοί όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης χαρακτήρισαν προκλητικές τις δηλώσεις Μπουτάρη σχετικά με τον Κεμάλ Ατατούρκ και την εξόντωση Ελλήνων από αυτόν, ενώ η Ο. Μιχαλολιάκου, στέλεχος και κόρη του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής, επιδοκίμασε την επίθεση. Ο Ψωμιάδης προέβη σε δηλώσεις κατά του Γιάννη Μπουτάρη λίγο πριν δεχτεί την επίθεση, χαρακτηρίζοντας τον μεταξύ άλλων «χολέρα» και «τραβέλι...πολιτικό». Οι δηλώσεις αυτές χαρακτηρίστηκαν «χυδαίες» και καταδικάστηκαν από τα ελληνικά ΜΜΕ.Λίγες ημέρες μετά την επίθεση ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Γιώργος Παλάζης κατέθεσαν μήνυση στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών εναντίον του Μπουτάρη, θεωρώντας πως οι τοποθετήσεις του παραβιάζουν το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου του 2014. Ο Γιάννης Μπουτάρης, μέσα από τις δύο θητείες του στο Δήμο Θεσσαλονίκης αναγνωρίστηκε για τις προοδευτικές του πολιτικές, τη στήριξη στην εβραϊκή κοινότητα, τις φιλικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους γειτονικών χωρών, αλλά και το ανοιχτό κάλεσμα στη ΛΟΑΤ κοινότητα της πόλης με σκοπό την τίμηση της διαφορετικής σεξουαλικότητας. Επί δημαρχίας του εγκρίθηκε και η ετήσια διοργάνωση των εκδηλώσεων «Gay Pride», που ονομάστηκε Thessaloniki Pride. Ιδεολογικά έχει δηλώσει πως θεωρεί ως πρότυπό του το γερμανικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας του Χέλμουτ Σμιτ. Δήλωσε ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ψήφισε τη Νέα Δημοκρατία. Είναι ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤ κοινότητας και μέσα από τις δύο θητείες του έδωσε έγκριση διοργάνωσης της παρέλασης Thessaloniki Pride, στην οποία και παραβρέθηκε, ενώ δηλώνει συχνά τη στήριξη του σε δραστηριότητες και εγχειρήματα που σχετίζονται με ομοφυλόφιλα άτομα και ζευγάρια.Το 2015 τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του συμφώνου συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών και της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Έχει δηλώσει αρνητικός απέναντι στις μαθητικές παρελάσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτο το τρόπο εορτασμού. Έχει ζητήσει και την κατάργηση τους, ενώ στο παρελθόν με δηλώσεις του ανέφερε ότι «Είναι πέρα από κάθε λογική πια. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν γίνονται μαθητικές παρελάσεις, με εμβατήρια στρατιωτικού χαρακτήρα». Κατά τη διάρκεια της δεύτερης του θητείας υποστήριξε τη λύση του Μακεδονικού και στα τέλη του 2017 κάλεσε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας για να συζητηθούν οι σχέσεις των δύο χωρών. Η πρόσκληση έγινε αποδεκτή. Η συγκεκριμένη κίνηση του Γιάννη Μπουτάρη έλαβε θετικά σχόλια και θεωρήθηκε ως νέα αρχή για τις σχέσεις των δύο χωρών με σκοπό την επίλυση του Μακεδονικού.Μέσα στο επόμενο έτος τόνισε ότι δεν είναι υπέρ του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, δηλώνοντας σε συνεντεύξεις του ότι είναι αδύνατον να βρεθεί λύση της ονομασίας με αυτό τρόπο, με τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις να αποτελούν πηγή παραπληροφόρησης. Σε φυλλάδια που διανεμήθηκαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, ο Μπουτάρης ήταν στο επίκεντρο επιθέσεων αντισημιτισμού.Μετά τη συμφωνία των Πρεσπών τον Ιούνιο του 2018, ο Γιάννης Μπουτάρης σε συνέντευξη στους Financial Times έκανε λόγο για μεγάλη επιτυχία που θα έχει σημαντικά οφέλη για την Ελλάδα και τη Βόρεια Μακεδονία. Οι υποψηφιότητες υποστηρίχθηκαν από πολλούς πολιτικούς χωρίς όμως να αποτελεί επίσημη επιλογή κάποιου κόμματος για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Αντιδράσεις των κομματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ εισέπραξε μετά την εκλογή των προσώπων του δημοτικού συμβουλίου. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ ανέφεραν: «Με τον τρόπο αυτό ο νέος δήμαρχος οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην έξοδο από την Πρωτοβουλία». Ο Ιωάννης Μπουτάρης λίγο μετά την εκλογή του είχε δηλώσει: «Ευχαριστούμε τα κόμματα για τη στήριξή τους αλλά από εδώ και στο εξής κουμάντο κάνουμε εμείς». Κατά τη διάρκεια της θητείας του έχει δηλώσει ότι ο ίδιος θα ψηφίσει ξεχωριστά τα κόμματα Το Ποτάμι, Δημοκρατική Αριστερά και ΠΑΣΟΚ δηλώνοντας μάλιστα ότι είναι πιο «ΠΑΣΟΚος από τους ΠΑΣΟΚους». Έχει συγκρουστεί έντονα με το κόμμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο και έχει χαρακτηρίσει ως νεοναζιστικό. Συγκεκριμένα η Χρυσή Αυγή τον έχει στοχοποιήσει επανειλημμένως με αφορμή και τη στήριξη του στη ΛΟΑΤ κοινότητα, το Thessaloniki Pride, την εβραϊκή κοινότητα, αλλά και τις απόψεις του γύρω από το Μακεδονικό.Κατά το παρελθόν ο Μπουτάρης δέχτηκε κριτική από οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της αντιπαράθεσής του με μέλη της νεολαίας του κόμματος κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του δήμου αλλά και της στάσης του στο ζήτημα της χορήγησης εκπαιδευτικής άδειας στον κρατούμενο Νίκο Ρωμανό, που είχε ως επακόλουθο να κατηγορηθεί από τη δημοτική παράταξη του κόμματος, «Θεσσαλονίκη: Ανοιχτή Πόλη» για «έλλειψη ανθρωπιάς». Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις του με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κρίνονται ως θετικές. Τον Μάιο του 2018 αφορμή τα επεισόδια εις βάρος του Γιάννη Μπουτάρη, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στήριξη στο πρόσωπο του. Αντιθέτως αρνητικές είναι οι σχέσεις του με το κόμμα των ΑΝΕΛ, τους οποίους έχει αποκαλέσει «ψεκασμένους» ενώ έχει αναφερθεί μειωτικά προς τον πρόεδρο του κόμματος και πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο, για τον οποίο έχει δηλώσει πως «Είναι βέβαια και η κυβέρνηση του χοντρού. Αυτόν τον Καμμένο...δεν τον πάω με τίποτα. Αν τον δω κρεμασμένο, δεν θα κόψω το σχοινί, ένα πράγμα». Λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές, τον Οκτώβριο 2010 κατά τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου είχε φραστικό επεισόδιο με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο. Συγκεκριμένα, ο Μπουτάρης νωρίτερα σε εκδήλωση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε αναφερθεί στον Άνθιμο λέγοντας: «Δεν είμαι ενάντιος στην εκκλησία, αλλά ο Άνθιμος μου θυμίζει μουτζαχεντίν, δεν έχει διαφορά από τους μουτζαχεντίν. Αντί να κάνει συσσίτια για τους απόρους κάθε εβδομάδα αλλάζει άμφια». Ο Μητροπολίτης Άνθιμος απάντησε στον Μπουτάρη: «Με είπες μουτζαχεντίν. Σαν να σου λέω εγώ ότι είσαι Βούλγαρος προδότης. Να ανακαλέσεις γιατί όσο ζω εγώ, η Εκκλησία δε θα σου επιτρέψει να δεις τη δημαρχία». Επίσης, έχουν συγκρουστεί και για τις θρησκευτικές τελετές της εκκλησίας στη Ροτόντα.Το 2016, από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου με αφορμή εκδήλωση που διοργάνωσε η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης με τίτλο «Μένουμε Χριστιανοί, μένουμε Έλληνες» και χαρακτηρίστηκε από τα ΜΜΕ ως ξενοφοβική επιτέθηκε στους μητροπολίτες Άνθιμο και Σεραφείμ, λέγοντας ότι ο δεύτερος «είναι για ξύλο», χωρίς ωστόσο να υπερψηφίσει κείμενο καταδίκης της εκδήλωσης. Μεγάλο κομμάτι της κριτικής προς τον Γιάννη Μπουτάρη συγκεντρώνεται στις φιλικές του σχέσεις με την Τουρκία, τις θέσεις του για το Μακεδονικό και τις προσωπικές τοποθετήσεις περί ονομασίας της Βόρειας Μακεδονίας. Σε διοικητικό επίπεδο βρέθηκε στο επίκεντρο έντονης αντιπαράθεσης κατά τη διάρκεια του 2017, όταν ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά στις αντίξοες καιρικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να υπάρξει αδυναμία χρήσης εξοπλισμού κατά του χιονιά. Αντίστοιχα, του έχει ασκηθεί κριτική και για δηλώσεις του υπέρ της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών καθαριότητας του δήμου, καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελεί μονόδρομο για την αντιμετώπιση του προβλήματος των σκουπιδιών. Αντιδράσεις προκάλεσε αντίστοιχα και η δήλωση του ενάντια στην απεργία του ΟΑΣΘ το 2016, όταν ζήτησε επιστράτευση των εργαζομένων.Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας στο δήμο Θεσσαλονίκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον έχουν επικρίνει στο παρελθόν για σειρά λανθασμένων αποφάσεων και μιλάνε για αποτυχία στη δημαρχία της πόλης. Φορείς της Αριστεράς τον έχουν ψέξει για αυταρχισμό και υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών, καταλογίζοντας του αποτυχία στη διοίκηση του δήμου, ενώ ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, έχει χαρακτηρίσει τη διοίκησή του συντηρητική και τον ίδιο «δήμαρχο δημοσίων σχέσεων». Το 2010 αλλά και το 2013 κατηγορήθηκε - πρώτα από τον Γιώργο Καρατζαφέρη και μερικά χρόνια αργότερα από τη βουλευτή των ΑΝΕΛ Χρυσούλα Γιαταγάνα - για πρόταση που είχε καταθέσει το 1997 προκειμένου η οδός Αποστόλου Παύλου να επονομαζόταν «Κεμάλ Ατατούρκ» - όνομα με το οποίο ήταν γνωστή από το 1938 μέχρι το 1955 - ως ανταπόδοση στην ονοματοδοσία δρόμου των Βουρλών της Τουρκίας προς τιμήν του Γιώργου Σεφέρη. Το 2017 στο πλαίσιο συνέντευξης τουριστικού περιεχομένου είχε δηλώσει: «Χέστηκα για το αν ο Ατατούρκ έσφαξε Έλληνες ή όχι, οι Τούρκοι τον γουστάρουν και θέλουμε τον τουρισμό τους στην Θεσσαλονίκη, όπως και εμείς γουστάρουμε να πηγαίνουμε στην Κωνσταντινούπολη». Η δήλωση αυτή επανήλθε στην επικαιρότητα τον Μάιο του 2018 προκαλώντας αντιδράσεις. Αργότερα, ο ίδιος απολογήθηκε χαρακτηρίζοντάς την «άστοχη». Το 2016 η Πανρωσική Στρατιωτική Ιστορική Ένωση δώρησε στον Δήμο Θεσσαλονίκης ορειχάλκινο άγαλμα της βασίλισσας Όλγας το οποίο τελικά τοποθετήθηκε μετά από εσπευσμένες ενέργειες του Δημάρχου στη γωνία των οδών Βασιλίσσης Όλγας και Αγίας Τριάδος, και προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για την αμφίβολη αισθητική του και τον σκοπό ανέγερσης καθώς η Όλγα δεν είχε καμία σχέση με την πόλη της Θεσσαλονίκης.Τον Φεβρουάριο του 2018 δήλωσε ότι το αεροδρόμιο «Μακεδονία» θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «Νίκος Γκάλης», συγκεντρώνοντας αρνητικά σχόλια από πολιτικούς του αντιπάλους. Σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης παραπέμφθηκε τον Νοέμβριο του 2018 ο Γιάννης Μπουτάρης μαζί με όλα τα μέλη της διοίκησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η κατηγορία αφορούσε τη περίοδο 2011-14 και συγκεκριμένα μία σειρά διπλών αμοιβών και επιδομάτων που χορηγήθηκαν σε εργαζομένους του φεστιβάλ. Το Δεκέμβριο του 2020 το Εφετείο αθώωσε τον Γιάννη Μπουτάρη. Υπήρξε παντρεμένος για πολλά χρόνια με την Αθηνά Μιχαήλ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Χώρισαν προσωρινά το 1981, αλλά αργότερα αποφάσισαν να συζήσουν και πάλι, χωρίς όμως να παντρευτούν. Αφού η Μιχαήλ απεβίωσε, ο Γιάννης Μπουτάρης εκπλήρωσε την επιθυμία της να μην ταφεί θρησκευτικά αλλά να αποτεφρωθεί, κάτι που έλαβε χώρα στη γειτονική Βουλγαρία, καθώς στη Θεσσαλονίκη δεν έχει κατασκευαστεί αποτεφρωτήριο νεκρών. Αργότερα, διατήρησε δεσμό για 13 χρόνια με την Αυστριακή Γκαμπριέλα Σάινερ, με την οποία χώρισε το 2015.Τον Ιούνιο του 2018 υπέγραψε σύμφωνο συμβίωσης με την Μαρία Ιωαννίδου. Το σύμφωνο συμβίωσης λύθηκε τον Οκτώβριο του 2020. Ο αδελφός του, Κωνσταντίνος Μπουτάρης, είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Μπουτάρη Α.Ε. Συγγενής του είναι ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας. Έχει ομολογήσει δημόσια, ότι κατά τη δεκαετία του 1980 έπασχε από έντονο αλκοολισμό, ενώ από τη θεραπεία και μετά, δηλαδή από το 1991, δεν έχει καμία επαφή με το αλκοόλ. Σε κείμενο του το 2000 στο περιοδικό Symbol, που αναδημοσιεύτηκε το 2014 στην εφημερίδα LIFO, εξιστόρησε ανοιχτά τη στενή σχέση με τον αλκοολισμό και τις δυσκολίες που βίωσε στην καθημερινότητα του προσπαθώντας να απεξαρτηθεί και σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Σήμερα, εννιά χρόνια μετά, είμαι "στεγνός", αλλά όλο χυμούς. Ζω την επόμενη ζωή με πλήρη συνείδηση και πλήρη ευχαρίστηση, αισθάνομαι μέρος του ποταμιού που κυλάει. Μιλάω με τον εαυτό μου, χαίρομαι, στενοχωριέμαι και κυρίως, και πάνω απ' όλα, έφυγε η πλήρης αδιαφορία και το πλήρες κενό. Νομίζω ότι τη δυστυχία του πότη δεν μπορώ να την περιγράψω». Ο Γιάννης Μπουτάρης ανακηρύχθηκε δια ψηφοφορίας ως «δήμαρχος του μήνα» σε παγκόσμιο επίπεδο, για τον Οκτώβριο του 2012, από τον ιστότοπο citymayors.com. Ειδική μνεία έγινε στις μεταρρυθμίσεις και τις πρωτοβουλίες που προώθησε για τη μείωση του λειτουργικού κόστους του δήμου και στη βελτίωση της αποδοτικότητας των δημοτικών υπηρεσιών σε σχέση με τους προκατόχους του. Το 2016 τιμήθηκε στη Νέα Υόρκη από τον σύλλογο Αμερικανών Φίλων του Εβραϊκού Μουσείου της Ελλάδας με το βραβείο «Δαμασκηνός» για τη συμβολή του στην προώθηση της ελευθερίας και της συνύπαρξης θρησκειών στην Ελλάδα. «Εκλογές 2010: Γιάννης Μπουτάρης Yes we Can», συνέντευξη στην εφημερίδα Athens Voice, 13 Οκτωβρίου 2010. Γιάννης Μπουτάρης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Γιάννης Μπουτάρης (Θεσσαλονίκη, 13 Ιουνίου 1942) είναι Έλληνας επιχειρηματίας, πολιτικός, πτυχιούχος του τμήματος Χημείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και διπλωματούχος οινολόγος. Υπήρξε ο 60ός δήμαρχος Θεσσαλονίκης από την ίδρυση της δημαρχίας της πόλης, κερδίζοντας δύο συνεχόμενες δημοτικές εκλογές το 2010 και το 2014.Η θητεία του στο δήμο Θεσσαλονίκης έχει χαρακτηριστεί από ΜΜΕ της Ελλάδας και του εξωτερικού ως θετική πολιτική και μεταρρυθμιστική ανανέωση της πόλης, και αλλαγή νοοτροπίας. Αναλύσεις της διαχείρισης του Δήμου από τον Γιάννη Μπουτάρη έχουν συγκρίνει κυρίως το έργο του με προκατόχους του, και επισημαίνουν τη συμβολή του στη μείωση οικονομικών δαπανών, εξορθολογισμό των δημοσίων υπηρεσιών, πάταξη της διαφθοράς και διεθνοποίηση της Θεσσαλονίκης με ταυτόχρονη άνοδο του τουρισμού.Ο Γιάννης Μπουτάρης θεωρείται σήμερα ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες οινολόγους και οινοποιούς της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Ποταμός Τζαλντάκα
|
Ο Ποταμός Τζαλντάκα σχηματίζεται από το συνδυασμό των τριών ρευμάτων στο Μπίντου, το τελικό σημείο του Αστυνομικού τμήματος της Τζαλντάκα στην επαρχία Καλιμπόνγκ στη Δυτική Βεγγάλη. Τα τρία ρεύματα είναι γνωστά ως Μπίντου Χόλα, Ντουντ Πόχρι και Τζαλντάκα που πηγάζει από τη λίμνη Κουπούπ, μια μικρή παγετώδη λίμνη σε Σικίμ. Τα συνδυασμένα ρεύματα συναντιούνται σε Μπίντου για να σχηματίσουν τον ποταμό Τζαλντάκα σχηματίζοντας έτσι παραποτάμιο σύνορο με την Ινδία και το Μπουτάν, στην αριστερή όχθη. Οι κύριοι παραπόταμοι που εντάσσονται στον ποταμό στη δεξιά όχθη είναι οι Μούρτι, Νακσάλ Χόλα, Σουτούνγκα και Γιάρντα. Η Ντιάνα, Ρέχτι-Ντουντούγια και Μούτζναϊ είναι οι κύριοι παραπόταμοι που εντάσσονται στην αριστερή όχθη του ποταμού. Ο ποταμός ρέει μέσα από τις τρεις επαρχίες της Βόρειας Βεγγάλης, τις Καλιμπόνγκ, Τζαλπαϊγκούρι και Κουτς Μπιχάρ. Ολόκληρη η λεκάνη απορροής είναι η πιο εύφορη γεωργική ζώνη, μαζί με την Λεκάνη Τίστα. Η ανώτερη διαδρομή είναι διάσημη για καλλιέργειες όπως φαρμακευτικά βότανα και φρούτα, συμπεριλαμβανομένων του πορτοκαλιού και του ροδιού. Η μέση διαδρομή που περιλαμβάνει την επαρχία Τζαλπαϊγκούρι και καλύπτεται από καλλιέργειες τσαγιού και καλαμποκιού, ενώ η κάτω διαδρομή κυριαρχείται από καλλιέργειες ρυζιού, γιούτας και καπνού. Οι γαίες που σχηματίζονται από τον ποταμό περιέχουν καλλιέργειες όπως το μπαμπού. Στην κάτω λεκάνη, τα εδάφη του ποταμού που καλλιεργούνται με μπανάνα. Το ποτάμι μπαίνει το Μπαγκλαντές στην επαρχία Γκοκσαντάνγκα για να συναντήσει τον Βραχμαπούτρα ή Τζαμούνα όπως είναι γνωστός εκεί. http://www.east-himalaya.com/dooars/jaldhaka.htm
|
Ο Ποταμό; Τζαλντάκα (Βεγγαλικά: জলঢাকা নদী), επίσης γνωστός ως ποταμός Ντίτσου σε παλαιότερες περιόδους, είναι διασυνοριακός ποταμός μήκους 192 χλμ που προέρχεται από τη λίμνη Κουπούπ ή Μπιτάνγκ στο νοτιοανατολικό Σικίμ στα ανατολικά Ιμαλάια και ρέει μέσα από το Μπουτάν και τις επαρχίες Καλιμπόνγκ, Τζαλπαϊγκούρι και Κουτς Μπιχάρ της Δυτικής Βεγγάλης στην Ινδία. Σε αυτό το σημείο το ποτάμι εισέρχεται στο Μπαγκλαντές μέσω της επαρχίας Λαλμονιρχάτ και, στη συνέχεια ενώνεται με το ποταμό Ντάρλα μέχρι την εκροή του Ντάρλα στον Ποταμό Βραχμαπούτρα κοντά στην επαρχία Κουριγκράμ. Καθώς ο ποταμός περνά διάφορα διεθνή σύνορα, μόνο ένα μικρό μήκος του ποταμού βρίσκεται στο Μπαγκλαντές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B1
|
Ναουάλ Ελ Σααντάουι
|
Η Ναβάλ Ελ Σααντάουι γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1931 σε ένα μικρό χωριό της Αιγύπτου, το Kafr Tahla. Ο πατέρας της ήταν κυβερνητικός αξιωματούχος, στο Υπουργείο Παιδείας και είχε πάρει μέρος στην Αιγυπτιακή Επανάσταση του 1919. Στην ηλικία των έξι ετών υπέστη, παρουσία της μητέρας της, κλειτοριδεκτομή από μια μαμή του χωριού. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1980, περιέγραψε το γεγονός στο βιβλίο της The Hidden Face of Eve: Women in the Arab World: Δεν ήξερα τι είχαν κόψει από το σώμα μου και δεν έψαξα να βρω. Απλώς έκλαψα και φώναξα την μητέρα μου για βοήθεια. Αλλά το χειρότερο σοκ από όλα ήταν όταν κοίταξα γύρω και την βρήκα να στέκεται στο πλευρό μου. Ναι ήταν αυτή, δεν μπορούσα να είχα κάνει λάθος, με σάρκα και οστά, ακριβώς στην μέση αυτών των ξένων ανθρώπων, μιλούσε μαζί τους και τους χαμογελούσε, σαν να μην είχαν πάρει μέρος στη σφαγή της κόρης της μερικά λεπτά πριν. Το 1955 απεφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καΐρου. Τόσο κατά τη διάρκεια της πρακτικής της όσο και αργότερα, όταν εργαζόταν ως ιατρός στη γενέτειρά της, είδε την καταπίεση που υφίσταντο οι γυναίκες και τα προβλήματα κάθε είδους που αντιμετώπιζαν στην καθημερινότητά τους. Όταν προσπάθησε να προστατεύσει μια από τις ασθενείς της, που ήταν θύμα οικογενειακής βίας, κλήθηκε πίσω στην πρωτεύουσα. Khaleeli, Homa (15 Απριλίου 2010). «Nawal El Saadawi: Egypt's radical feminist». The Guardian (στα Αγγλικά). ISSN 0261-3077. Rubin, Elizabeth (3 Ιουνίου 2011). «The feminists of Tahrir Square». Newsweek (στα Αγγλικά).
|
22+18 Η Ναουάλ Ελ Σααντάουι (αραβικά: نوال السعداوى, αγγλικά: Nawal El Saadawi, 27 Οκτωβρίου 1931 – 21 Μαρτίου 2021) ήταν Αιγύπτια ιατρός, συγγραφέας και φεμινίστρια Έχει γράψει πολλά βιβλία σχετικά με τη θέση των γυναικών στον μουσουλμανικό κόσμο και έχει καταγγείλει την πρακτική της κλειτοριδεκτομής (που υπέστη και η ίδια σε μικρή ηλικία) και είναι διαδεδομένη σε διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Υπήρξε από τους ιδρυτές της «Αραβικής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (Arab Association for Human Rights). Επίσης ίδρυσε την «Ένωση Αλληλεγγύης για τις Γυναίκες στον Αραβικό κόσμο» (Arab Women's Solidarity Association), την «Ένωση για την Αγωγή Υγείας» (Health Education Association) και την «Ένωση Αιγυπτίων γυναικών συγγραφέων» (Egyptian Women Writer’s Association). Ήταν αρχισυντάκτρια του περιοδικού Health Magazine στο Κάιρο και συντάκτρια στο ιατρικό περιοδικό Medical Association Magazine. Έχει τιμηθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης με το Βραβείο «North-South» ενώ της απονεμήθηκε και το "Inana International Prize" στο Βέλγιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB_%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B9
|
Πιέρια Όρη
|
Η περιοχή των Πιερίων αποτελεί έκταση που απλώνεται στους νομούς Πιερίας, Κοζάνης και Ημαθίας. Αποτελεί τη ΒΔ προέκταση του Ολύμπου με ψηλότερη κορυφή το Φλάμπουρο (2.188 μ.). Άλλες λιγότερο ψηλές κορυφές είναι: η Τούρλα (2.104 μ.), η Αβδέλλα (2.049 μ.), ο Αρβανίτης (2.023μ.), η Πλάκα (1.938 μ.), το Χτένι (1.791 μ.) και οι Πέντε Πύργοι (1.710 μ.). Τα Πιέρια είναι γνωστά για την πλούσια χλωρίδα τους, κυρίως για τα φυλλοβόλα δάση τους καθώς και για ορισμένα σπάνια είδη αγριολούλουδων. Είναι κατάφυτα με πλούσια και ποικίλη βλάστηση από πυκνά δάση οξιάς, βελανιδιάς και καστανιάς, μαύρων και κόκκινων πεύκων, ενώ θάμνοι και φυλλοβόλα συναντιούνται στα σχετικά χαμηλότερα επίπεδα. Κατά την ελληνική μυθολογία οι εννέα Πιερίδες Μούσες, κόρες του Πιέρου και της Ευίππης, προστάτιδες της ποίησης, της μουσικής, του τραγουδιού και του χορού τόσο πολύ μαγεύτηκαν από το θαυμάσιο περιβάλλον των Πιερίων, ώστε παρέμεναν για πάντα στην περιοχή αυτή και το μελωδικό τραγούδι τους αντηχούσε στις βουνοκορφές και στα φαράγγια μέχρις ότου νικήθηκαν σε αγώνα από τις Ελικωνιάδες Μούσες και μεταμορφώθηκαν από αυτές σε πουλιά. Πρώτοι κάτοικοι των βουνών αυτών ήταν οι Πίερες που κατοικούσαν στη Θράκη, αλλά, όταν εκδιώχθηκαν από τους Τημενίδες βασιλείς της Μακεδονίας, κατέφυγαν στην περιοχή που έχει λάβει από αυτούς την ονομασία της. Στις 17 Δεκεμβρίου 1997, ένα Yakovlev Yak-42 της Aerosvit Airlines, που εκτελούσε το δρομολόγιο από την Οδησσό της Ουκρανίας στη Θεσσαλονίκη, έχασε την επαφή με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας του αεροδρομίου και κατά τη δεύτερη προσπάθεια το αεροσκάφος συνετρίβη στα Πιέρια Όρη, κοντά στον Όλυμπο. Συνολικά σκοτώθηκαν 70 άτομα, επιβάτες και πλήρωμα, εκ των οποίων οι 41 ήταν Έλληνες. Τουριστικός οδηγός Δήμου Πιερίων
|
Τα Πιέρια όρη είναι ορεινός όγκος βορειοδυτικά του Ολύμπου. Η έκτασή τους μοιράζεται ανάμεσα στους Νομούς Πιερίας, Κοζάνης και Ημαθίας. Αποτελούν ένα εκτεταμένο βουνό, εξαιρετικά δασωμένο και με χαρακτήρα. Έχει αρκετά μονοπάτια και πεζοπορικές διαδρομές και ξεχωρίζει για το τοπίο και την ηρεμία που προσφέρει. Δέχεται πολλά χιόνια τον χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης. Η ψηλότερη κορυφή είναι το Φλάμπουρο (2.188 μ.) εντός των ορίων της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, στον Δήμο Βελβεντού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%8C%CF%81%CE%B7
|
Κύπελλο Ελλάδας καλαθοσφαίρισης ανδρών 2019-2020
|
Οι έξι πρώτες ομάδες της Basket League 2018-19, κέρδισαν την αυτόματη πρόκριση στους προημιτελικούς του Κυπέλλου 2019–20. Οι οκτώ χαμηλότερες στη βαθμολογία της Basket League 2018-19, μαζί με όλες της ομάδες της Α2 Εθνικής 2018-19 και της Β' Εθνικής 2018-19, αγωνίστηκαν στους προκριματικούς γύρους, για τις δύο εναπομείνασες θέσεις των προημιτελικών. Όλοι οι γύροι ήταν σε μορφή μονού νοκ-άουτ αγώνα. 1ος Γύρος 2ος Γύρος Σημείωση: Ο Ιπποκράτης Κω δεν παρουσιάστηκε στον αγώνα εναντίον των Φαρσάλων. 3ος Γύρος 1ος Γύρος 2ος Γύρος 3ος Γύρος Επίσημος ιστότοπος ΕΟΚ Επίσημος ιστότοπος Greek Basket League Επίσημος ιστότοπος Greek Basket League (αγγλικά)
|
Το Κύπελλο Ελλάδας Καλαθοσφαίρισης ανδρών 2019-2020 ήταν η 45η έκδοση κατά σειρά της κορυφαίας επαγγελματικής διοργάνωσης κυπέλλου στην Ελλάδα. Ο νικητής της προηγούμενης χρονιάς ήταν ο Παναθηναϊκός. Η διοργάνωση ξεκίνησε στις 18 Σεπτεμβρίου 2019 και ολοκληρώθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2020. Η ΑΕΚ αναδείχθηκε νικήτρια της διοργάνωσης, νικώντας στον τελικό τον Προμηθέα Πατρών με 61-57 στο Κλειστό Γυμναστήριο «Δυο Αοράκια».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2019-2020
|
Δυναστεία των Τέρτερ
|
Η παλαιά καταγωγή του Οίκου του Τέρτερ ήταν από τους Κουμάνους (από τον συνασπισμό Κουμάνων-Κιπτσάκων). Σύμφωνα με τον ιστορικό Πλάμεν Πάβλοβ, ήταν κλάδος του Κουμανικού ευγενούς Οίκου των Τερτερόμπα, που είχαν εγκατασταθεί στη Βουλγαρία ως μέρος του δεύτερου κύματος της μετανάστευσης των Κουμάνων· ήλθαν από την Ουγγαρία μετά το 1241. Οι Τερτερόμπα είχαν κυβερνήσει στη συνομοσπονδία των Κουμάνων-Κιπτσάκων στο τέλος του 11ου αι., όπως και κατά τα μέσα του 13ου αι. υπό τον χάνο Κότεν. Οι πιο πρώιμοι εκπρόσωποι της δυναστείας στη Βουλγαρία ήταν ο δεσπότης Αλντιμίρ και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γεώργιος Τέρτερ, που νυμφεύτηκε την Κύρα-Μαρία από τον Οίκο των Ασέν-Μίτσο, αδελφή του Ιβάν Γ΄ της Βουλγαρίας. Το 1280 απεβίωσε ο Ιβάν Γ΄ και ο Γεώργιος στέφθηκε αυτοκράτορας (τσάρος) της Βουλγαρίας ως Γεώργιος Α΄ (1280-92). Έπειτα από τη βασιλεία του η Βουλγαρία περιήλθε de facto στον έλεγχο της Χρυσής Ορδής. Ο Νογκάι Χαν των Μογγόλων όρισε τον επόμενο ηγεμόνα, τον Σμίλετς (1292-98), τον οποίο διαδέχθηκε ο γιος του Ιβάν (1298-99). Έπειτα ο Νογκάι Χαν όρισε τον γιο του Τσάκα (1299-1300), που όμως εκτοπίστηκε από τον γιο του Γεωργίου Α΄, τον Θεόδωρο-Σβετοσλάβ (1300-22) και έτσι ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος εξουσίας του Οίκου του Τέρτερ. Τον Θεόδωρο-Σβετολάβο διαδέχθηκε ο γιος του Γεώργιος Β΄ (1322-23). Η επόμενη δυναστεία προέρχεται από της Κιρά Μαρίας την εξαδέλφη, της οποίας ο γιος της Μιχαήλ Γ έγινε τσάρος της Βουλγαρίας (1323-30)· αυτός ήταν μέλος του Οίκου του Σισμάν. Vásáry, István. Cumans and Tatars: Oriental Military in the Pre-Ottoman Balkans, 1185-1365 (PDF). Cambridge University Press. ISBN 0-521-83756-1.
|
Η Δυναστεία των Τέρτερ ή Τερτερόβτσι, βουλγαρ. Тертер ή Тертеровци ήταν ένας ευγενής Οίκος της Βουλγαρίας, Κουμανικής καταγωγής, κλάδος του Κουμανικού ευγενούς Οίκου των Τερτερόμπα, που κυβέρνησε τη Β΄ Βουλγαρική αυτοκρατορία το διάστημα 1280-1292 και 1300-1323.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Βόρεια Κουρδικά
|
Τα Βόρεια Κουρδικά γράφονται με το λατινικό αλφάβητο στην Τουρκία, όπου ζουν οι περισσότεροι ομιλητές της γλώσσας, καθώς και στη Συρία. Τα Βόρεια Κουρδικά είναι η πιο ευρέως ομιλούμενη Κουρδική γλώσσα, που ομιλείται από το 80% όλων των Κούρδων. Τα πρώτα γραπτά τεκμήρια της Κουρδικής γλώσσας χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Τα Κουρμαντζί είναι επίσης η τελετουργική γλώσσα του Γιαζιντισμού. Το ιερό βιβλίο Mishefa Reş (το "Μαύρο Βιβλίο των Γιαζίντι") και όλες οι προσευχές γράφονται και ομιλούνται στα Κουρμαντζί. Στο πλαίσιο αυτό, η γλώσσα Κουρμαντζί μπορεί επίσης να ονομαστεί Εζντικί. Τα Βόρεια Κουρδικά αποτελεί ένα διαλεκτικό συνεχές με μεγάλη μεταβλητότητα. Χαλαρά, μπορούν να διακριθούν πέντε διαλεκτικές περιοχές: Τα Βορειοδυτικά Κουρμαντζί που ομιλούνται στις επαρχίες Καχραμανμαράς (Κουρμαντζί: Meraş), Μαλάτειας (Meletî) και Σεβάστειας (Sêwaz) της Τουρκίας. Τα Νοτιοδυτικά Κουρμαντζί που ομιλούνται στις επαρχίες Αντιγιαμάν (Semsûr), Γκαζιαντέπ (Entab) και Σανλιούρφα της Τουρκίας και στο Κυβερνείο Χαλεπίου της Συρίας. Τα Βόρεια Κουρμαντζί ή Σερχέντ που ομιλούνται κυρίως στις επαρχίες Αγκρί (Agirî), Ερζερούμ (Erzerom) και Μους (Mûş) της Τουρκίας, καθώς και σε γειτονικές περιοχές. Τα Νότια Κουρμαντζί που ομιλούνται στην Κυβερνείο Αλ Χασακά στη Συρία, την επαρχία Σιντζάρ στο Ιράκ, και σε πολλές γειτονικές περιοχές της Τουρκίας επικεντρώνοντας στις επαρχίες Μαρντίν και Μπατμάν. Τα Νοτιοανατολικά Κουρμαντζί ή Μπαντινί που ομιλούνται στην επαρχία Χακκάρι της Τουρκίας και το Κυβερνείο Ντοχούκ του Ιρακινού Κουρδιστάν. Τα Κουρμαντζί της Ανατολίας που ομιλούνται στην κεντρική Ανατολία, ειδικά στις επαρχίες Ικόνιου, Άγκυρας, Ακσαράι, από Κούρδους της ΑνατολίαςΗ πιο διακριτική από αυτές είναι η Μπαντινί. Κουρδικά αλφάβητα Κεντρικές Κουρδικές διάλεκτοι Νότιες Κουρδικές διάλεκτοι Κουρμαντζί, Κουρδικό γλωσσικό περιοδικό Kurdish Institute Kurdish language, history, books and latest news articles. ELAR archive of Documenting a religious minority: the Dari dialect of Kerman, Iran
|
Τα Βόρεια Κουρδικά (Kurdiya jorîn, کوردیا ژۆرین, Кӧрдьйа Жорин, Kurmancî, کورمانجی, Кӧрманщи), επίσης γνωστή ως Κουρμαντζί (Kurmancî, کورمانجی), είναι Κουρδική γλώσσα που ομιλείται στη νοτιοανατολική Τουρκία, στο βορειοδυτικό και βορειοανατολικό Ιράν, το βόρειο Ιράκ και τη βόρεια Συρία. Είναι η πιο διαδεδομένη γλώσσα των Κουρδικών γλωσσών. Ενώ τα Κουρδικά γενικά χαρακτηρίζονται ως μια από τις Βορειοδυτικές Ιρανικές γλώσσες μαζί με τα Μπαλούτσι επίσης συμμερίζεται πολλά χαρακτηριστικά με Νοτιοδυτικές Ιρανικές γλώσσες όπως τα περσικά, προφανώς λόγω των μακρόχρονων και έντονων ιστορικών επαφών και κάποιες αρχές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να κατατάξουν τα Κουρμαντζί ως Νοτιοδυτική ή "νότια" Ιρανική γλώσσα. Είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα στην Αρμενία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC
|
Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης
|
Ξέροντας ο βασιλιάς Ούθερ Πεντράγκον ότι ο γιος του και νόμιμος διάδοχος, Αρθούρος, κινδύνευε να δολοφονηθεί από τους ευγενείς ώστε να μείνει ο θρόνος χωρίς διάδοχο, ανέθεσε στο μάγο Μέρλιν να τον παραδώσει σε μία καλή οικογένεια για να τον αναθρέψει, χωρίς να ξέρει ποιος είναι. Όταν αργότερα πέθανε ο βασιλιάς, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος για την κατάκτηση του θρόνου. Αποφασίστηκε τότε να οργανωθούν αγώνες μεταξύ των ευγενών και ο νικητής να ανακηρυχθεί βασιλιάς. Όταν όμως οι ευγενείς συγκεντρώθηκαν στον αυλόγυρο της Μητρόπολης, είδανε μία μεγάλη πέτρα που στη μέση της ήταν σφηνωμένο ένα αμόνι και στο αμόνι μπηγμένο ένα σπαθί, το Εξκάλιμπερ. Στην πέτρα ήταν σκαλισμένη μία επιγραφή που έλεγε ότι όποιος τραβήξει το σπαθί, αυτός είναι δικαιωματικά ο βασιλιάς της Αγγλίας. Οι ευγενείς με τη σειρά τους δοκίμασαν να τραβήξουν το σπαθί, μα όλοι απέτυχαν. Περνώντας τυχαία από εκεί ο Αρθούρος τράβηξε το σπαθί με ευκολία και τότε όλοι αναγνώρισαν ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο άγνωστος νέος. Όταν τον άλλο χρόνο ο Αρθούρος παντρεύτηκε με την Γκουίνεβιρ, την κόρη του Λεόντεγκρανς, βασιλιά του Κάμελιαρντ, πήρε για γαμήλιο δώρο από τον πεθερό του μία "στρογγυλή τράπεζα" που είχε θέσεις για 150 γενναίους ιππότες και μαζί μ' αυτή και 100 ιππότες. Τότε ο Αρθούρος ανέθεσε στον μάγο Μέρλιν να γυρίσει τη χώρα και να διαλέξει 50 ιππότες ώστε να συμπληρωθούν οι θέσεις του τραπεζιού. Η φήμη της "Στρογγυλής Τραπέζης" απλώθηκε σ' όλη την Αγγλία. Πολλοί πήγαιναν να ζητήσουν από τον Αρθούρο να στείλει τους ιππότες να διορθώσουν τις αδικίες που γίνονταν. Μία μέρα παρουσιάστηκε στο βασιλιά ένας νέος που του ζήτησε τρεις χάρες. Η πρώτη ήταν να τον αφήσει να μείνει στο περιβάλλον της αυλής ένα χρόνο και όταν θα πέρναγε ένας χρόνος θα του έλεγε ποιες είναι οι άλλες δύο χάρες. Ο βασιλιάς δέχτηκε και παρέδωσε τον νέο στις φροντίδες του αδελφού του, Σερ Κέι, ο οποίος όμως τον μεταχειρίστηκε με πολύ άσχημο τρόπο. Όταν έκλεισε ένας χρόνος από την εμφάνιση του νέου, παρουσιάστηκε στον βασιλιά μία κοπέλα και του ζήτησε να στείλει έναν από τους ευγενικούς ιππότες του να σώσει την κυρά της, που την κρατούσε αιχμάλωτη ο "Κόκκινος Ιππότης των Κόκκινων Κήπων", που ήταν δυνατός σαν εφτά άντρες και είχε δύο αδέρφια, τον "Μαύρο Ιππότη" και τον "Πράσινο Ιππότη". Τότε ο νέος θύμισε στο βασιλιά ότι συμπληρώθηκε ο πρώτος χρόνος κι ήρθε η ώρα να του πει και τις δύο άλλες χάρες που ήθελε: η μία ήταν να αναθέσει σ' αυτόν τη σωτηρία της κυράς της κοπέλας και η άλλη να προστάξει τον ιππότη Σερ Λάνσελοτ να τον χρίσει ιππότη όταν τον νομίσει άξιο. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι ο νέος αυτός είναι ο Σερ Γκάρεθ του Όρκνεϊ, αδερφός του Γκάχερις, του Γκάγουεν και του Άγκραβαϊν. Στη συνέχεια του αγγλικού θρύλου παρελαύνουν πολλά συναρπαστικά περιστατικά, γεμάτα από πράξεις ιπποτισμού, ψυχικού μεγαλείου και αυτοθυσίας καθώς ο βασιλιάς Αρθούρος προσβάλλεται από μια μυστηριώδη αρρώστια και για την θεραπεία της στέλνει τους ιππότες του να αναζητήσουν το Άγιο Δισκοπότηρο. Η ανεύρεση του μυθικού αντικειμένου είναι δύσκολη, καθώς κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια πού ακριβώς βρίσκεται, αλλά οι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, οπλισμένοι με αγάπη και εμπιστοσύνη προς τον βασιλιά τους, χωρίζονται και φεύγουν για τα πέρατα της γης, για την αναζήτησή του. Όταν όμως κατηγορηθούν για προδοσία, η βασίλισσα και ο Σερ Λάνσελοτ, αρχίζει να γράφεται η τελευταία σελίδα της ιστορίας του Κάμελοτ. Αναφορές στους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης γίνεται ακόμα κι από τους πρώιμους συγγραφείς που ασχολούνται με τον Αρθούρο, καθώς συνήθως του αποδίδουν μια συνοδεία από εκπληκτικούς πολεμιστές. Στο έργο του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ, η αυλή του Αρθούρου ελκύει τους μεγαλύτερους ήρωες από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Σε ουαλικές πηγές, όπως το Μαμπινόγκιον, οι ακόλουθοι του Αρθούρου έχουν υπερφυσικές ικανότητες, ενώ κάποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται με εναλλακτικά ονόματα, όπως ο Cai (Σερ Κέι), ο Bedwyr (Μπέντβιρ) κι ο Gwalchmai (Γκάγουεν). Οι θρύλοι γύρω από τον βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης αλλά και άλλες μυθοπλαστικές ιστορίες με ήρωες τους ίδιους, έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και σε βιβλία. Ανάμεσα στις κινηματογραφικές ταινίες ξεχωρίζει η ταινία "Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης" (Knights of the Round Table, 1953) με τους Ρόμπερτ Τέιλορ, Άβα Γκάρντνερ, Μελ Φερέ κ.α. και η παρωδία των Μόντυ Πάιθον "Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης" (Monty Python and the Holy Grail, 1975). Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση Αρθούρου (International Arthurian Society), κάθε χρόνο εκδίδονται περί τις 4.000-5.000 διαφορετικές εκδόσεις (μυθοπλασία αλλά και ακαδημαϊκές μελέτες). Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, Κλασσικά Εικονογραφημένα
|
Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης είναι ένας αγγλικός θρύλος του Αρθουριανού Κύκλου, σύμφωνα με τον οποίο οι Ιππότες αυτοί είχαν θέση στη Στρογγυλή Τράπεζα στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου. Στη Στρογγυλή Τράπεζα δεν υπήρχε κεφαλή του τραπεζιού, κάτι που συμβόλιζε την ισότητα μεταξύ όλων των μελών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%82
|
Κέλλη Φλώρινας
|
Το χωριό μετονομάστηκε από Γκορνίτσοβο σε Κέλλα το 1926 (με το ΦΕΚ 55/1926) . Η ονομασία οφείλεται στην παρακείμενη αρχαία ελληνική πόλη Κέλλα (ή Κέλλη στην ελληνιστική κοινή) που κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, αποτέλεσε σημαντικό κόμβο της Εγνατίας οδού, καθώς από τα ρωμαϊκά οδοιπορικά αναφέρεται εδώ η ύπαρξη ρωμαϊκού σταθμού (mansio). Η Κέλλα υπήρξε έδρα επισκοπής κατά τους χριστιανικούς χρόνους. Η Επισκοπή Κέλλας δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τις σλαβικές επιδρομές, καθώς υπάρχει σε αναφορές έως και τον 8ο αιώνα. Οι Κελλίτες συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Σημαντικότερος αγωνιστής ήταν ο Στάικος. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, οι Κελλίτες συμμετείχαν, με κυριότερους αγωνιστές, τον οπλαρχηγό Μηνά Τσάλκο και το μετέπειτα δήμαρχο Φλώρινας, Τέγο Σαπουντζή. Άλλοι σημαντικοί Κελλίτες Μακεδονομάχοι ήταν οι Γρηγόριος Σαπουντζής, Λάζαρος Γέτσιος, Παπαπέτρος, Γεώργιος Ζήσης (Παπάς), Γεώργιος Ρώμας, Ιωάννης Σαπουντζής, Χρήστος Σαπουντζής, Σταύρος Τζώγας, Ιωάννης Τράικος (Χαλκίδας) και Κωνσταντίνος Τράικος.Η ονομασία Γκορνίτσοβο συνέχισε να χρησιμοποιείται και στον προφορικό λόγο (ομιλίες - ενημερώσεις κλπ) αλλά και σε επίσημα έγγραφα μέχρι την δεκαετία του 60. Το 1963 η υπ' αριθμό 111989/1963 Διαταγή του Υπουργείου Εσωτερικών, κοινοποιηθείσα με την 31444/27-Φεβ-1968 από τον Νομάρχη Φλώρινας, απαγόρευσε στους κατοίκους τη χρήση της παλαιότερης ονομασίας. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, την εποχή εκείνη, όποιος σε έγγραφο αναφερόταν στο παλαιότερο όνομα θα τιμωρούνταν με πρόστιμο αλλά και φυλάκιση. Το χωριό βρίσκεται 27 χιλιόμετρα ανατολικά από την Φλώρινα και 22 χιλιόμετρα από το Αμύνταιο. Στα νότια είναι η λίμνη Πετρών, ανατολικά η Λίμνη Βεγορίτιδα και στα νότια περνάει η ΕΟ Φλώρινας - Έδεσσας. Η περιοχή νότια και ανατολικά της Κέλλας έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος Natura2000. Στάικος, αγωνιστής της Ελληνικής επανάστασης του 1821 Μηνάς Τσάλκος, Μακεδονομάχος οπλαρχηγός Στέργιος (Τέγος) Σαπουντζής, Μακεδονομάχος, δήμαρχος Φλώρινας
|
Η Κέλλη ή Κέλλα είναι χωριό του νομού Φλώρινας που ανήκει στον δήμο Αμυνταίου. Έχει πληθυσμό 683 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Το χωριό είναι κτισμένο σε υψόμετρο 934 μέτρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο
|
Καλύτερη Ταινία Καλύτερη Σκηνοθεσία Α' Ανδρικός ρόλος Α' Γυναικείος ρόλος Β' Ανδρικός ρόλος Β' Γυναικείος ρόλος Καλύτερο Σενάριο Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο Καλύτερο Προσαρμοσμένο Σενάριο Καλύτερη Φωτογραφία Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Καλύτερο Ντοκιμαντέρ 6 Βραβεία: Sideways (2004): Best Actor, Director, Picture, Screenplay, Supporting Actor, and Supporting Actress Moonlight (2016): Best Picture, Director, Screenplay, Supporting Actor, Cinematography, and Editing 4 Βραβεία: Milk (2008): Best Picture, Director, Actor, and Original Screenplay Boyhood (2014): Best Picture, Director, Supporting Actress, and Editing 3 Βραβεία: Brokeback Mountain (2005): Best Actor, Director and Picture Little Children (2006): Best Picture, Adapted Screenplay and Supporting Actor The Social Network (2010): Best Picture, Best Director and Adapted Screenplay The Tree of Life (2011): Best Picture, Best Director and Best Cinematography Birdman (2014): Best Actor, Best Supporting Actor, and Best Original Screenplay Mad Max: Fury Road (2015): Best Director, Best Editing, and Best Cinematography Parasite (2019): Best Director, Best Original Screenplay, Best Foreign Language Film 2 Βραβεία: Lost in Translation (2003): Best Actor and Best Picture The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007): Best Picture and Best Supporting Actor Away from Her (2007): Best Actress and Best Adapted Screenplay The Wrestler (2008): Best Actor and Best Supporting Actress The Dark Knight (2008): Best Supporting Actor and Best Cinematography The Hurt Locker (2009): Best Picture and Best Director The King's Speech (2010): Best Actor and Best Original Screenplay Tinker Tailor Soldier Spy (2011): Best Actor and Best Adapted Screenplay Lincoln (2012): Best Supporting Actor and Best Adapted Screenplay Brooklyn (2015): Best Actress and Best Adapted Screenplay Love & Mercy (2015): Best Actor and Best Original Screenplay Arrival (2016): Best Adapted Screenplay and Best Editing Fences (2016): Best Actor and Best Supporting Actress The Handmaiden (2016): Best Foreign Language Film and Best Production Design The Florida Project (2017): Best Picture and Best Supporting Actor The Shape of Water (2017): Best Director and Best Production Design Ο Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο (αγγλικά: San Francisco Film Critics Circle) ιδρύθηκε το 2002 ως μια οργάνωση δημοσιογράφων και κριτικών του κινηματογράφου στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια. Στα μέλη της οργάνωσης περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι από τις εφημερίδες: San Francisco Chronicle, San Jose Mercury News, Oakland Tribune, Contra Costa Times, San Francisco Bay Guardian, SF Weekly, East Bay Express,San Jose Metro, Palo Alto Weekly, Sonoma Index-Tribune, The San Francisco Examiner, τον τηλεοπτικό σταθμό KRON-TV, το περιοδικό Variety, και τις ιστοσελίδες CultureVulture.net, Splicedwire.com, και CombustibleCelluloid.com. Τον Δεκέμβριο κάθε έτους, ο Κύκλος Κριτικών (SFFCC) συνεδριάζει για να ψηφίσει για τα βραβεία του Κύκλου Κριτικών Κινηματογράφου, για τις ταινίες που κυκλοφόρησαν το ίδιο ημερολογιακό έτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF
|
Πόλεμοι των Διαδόχων
|
Στις 10 Ιουνίου 323 π.Χ. ο Αλέξανδρος ο Μέγας απεβίωσε αφήνοντας την τεράστια Αυτοκρατορία του, που εκτεινόταν από την Ελλάδα ως την κοιλάδα του Ινδού στην Ινδία. Το τέλος του άφησε τους Μακεδόνες σε πολύ δύσκολη θέση. Η σκληρότητα του Φιλίππου Β΄ και του Αλεξάνδρου Γ¨ ενάντια σε πιθανούς στασιαστές, άφησαν την Αυτοκρατορία χωρίς έναν σαφή και ικανό διάδοχο. Η δυναστεία των Αργεαδών είχε περιοριστεί στον μειωμένης αντίληψης, ετεροθαλή αδελφό του Φίλιππο Γ΄ Αρριδαίο, τον γιο του Αλέξανδρο Δ΄ που δεν είχε γεννηθεί ακόμη και τον υποτιθέμενο νόθο γιο του Ηρακλή, ένα παιδί. Επίσης ήταν οι γυναίκες της οικογένειας: η μητέρα του Ολυμπιάδα, η (αμφιθαλής) αδελφή του Κλεοπάτρα και οι ετεροθαλείς αδελφές του Θεσσαλονίκη και Κυνάνη. Χωρίς ο Αλέξανδρος ο Μέγας να έχει επιλέξει διάδοχο, δημιουργήθηκε σχεδόν αμέσως διαμάχη μεταξύ των στρατηγών ως προς το ποιος θα έπρεπε να είναι ο διάδοχος. Ο Μελέαγρος και το πεζικό υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Αρριδαίου, ενώ ο Περδίκκας, γενικός διοικητής του ιππικού, υποστήριξε τον Αλέξανδρο Δ΄ που θα γεννούσε η Ρωξάνη. Συμφωνήθηκε να κυβερνήσουν και οι δύο μαζί (αν η Ρωξάνη γεννούσε αγόρι). Ο Περδίκκας θα γινόταν επιμελητής (αντιβασιλιάς) της Αυτοκρατορίας και ο Μελέαγρος βοηθός του. Σύντομα όμως ο Περδικκας φόνευσε τον Μελέαγρο και τους ηγέτες του πεζικού και ανέλαβε την εξουσία. Οι στρατηγοί του ιππικού, που είχαν υποστηρίξει τον Περδίκκα, αμείφθηκαν στη διανομή της Βαβυλώνας με σατραπείες σε διάφορα μέρη της Αυτοκρατορίας: ο Πτολεμαίος έλαβε την Αίγυπτο, ο Λαομέδων τη Συρία και τη Φοινίκη, ο Φιλώτας την Κιλικία, ο Πείθων τη Μηδία, ο Αντίγονος τη Φρυγία, τη Λυκία και την Παμφυλία. Ο Άσανδρος έλαβε την Καρία, ο Μένανδρος τη Λυδία, ο Λυσίμαχος τη Θράκη, ο Λεοννάτος την Ελλησποντική Φρυγία και ο Νεοπτόλεμος την Αρμενία. Τη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα θα κυβερνούσε ο Αντίπατρος (που την κυβερνούσε επί Αλεξάνδρου Γ΄) και ο Κρατερός, ενώ ο γραμματέας του Αλεξάνδρου, ο Ευμένης ο Καρδιανός, έλαβε την Καππαδοκία και την Παφλαγονία. Στην ανατολή ο Περδίκκας άφησε γενικά αυτά που κανόνισε ο Αλέξανδρος άθικτα: ο Τάξιλος και ο Πόρος κυβερνούσαν τα βασίλειά τους στην Ινδία. Ο Οξυάρτης, πεθερός του Αλεξάνδρου, τα Γάνδαρα, ο Σιβύρτιος την Αραχωσία και τη Γεδρωσία, ο Στασάνωρ την Αρία και τη Δρανγιανή, ο Φίλιππος τη Βακτρία και τη Σογδιανή, ο Φραταφέρνης την Παθία και την Υρκανία, ο Πευκέστας την Περσίδα, ο Τληπτόλεμος την Καραμανία, ο Ατροπάτης τη βόρεια Μηδία, ο Άρχων τη Βαβυλωνία και ο Αρκεσίλας τη βόρεια Μεσοποταμία. Τα νέα του τέλους του Αλεξάνδρου Γ΄ έγιναν αφορμή εξέγερσης στην Ελλάδα, που έγινε γνωστή ως Λαμιακός Πόλεμος. Η Αθήνα και άλλες πόλεις ενώθηκαν μαζί και πολιόρκησαν τον Αντίπατρο στο φρούριό του στη Λαμία. Ο Αντίπατρος ανακουφίστηκε από μία δύναμη που έστειλε ο Λεοννάτος, ο οποίος σκοτώθηκε στις εχθροπραξίες. Ο πόλεμος τελείωσε, όταν έφθασε ο Κρατερός με στόλο και νίκησε τους Αθηναίους στη μάχη του Κραννώνα στις 5 Σεπτεμβρίου 322 π.Χ. Για ένα διάστημα αυτό έβαλε τέλος στην αντίδραση των Ελληνικών πόλεων έναντι της Μακεδονικής κυριαρχίας. Εν τω μεταξύ ο Πείθων κατέστειλε μία εξέγερση Ελλήνων εποίκων στα ανατολικά μέρη της Αυτοκρατορίας και ο Περδίκκας με τον Ευμένη υπέταξαν την Καππαδοκία. Ο Περδίκκας, που είχε ήδη μνηστευθεί την κόρη του Αντίπατρου Νίκαια, προσπάθησε να νυμφευτεί την αδελφή του Αλεξάνδρου Γ΄, την Κλεοπάτρα, καθώς ο γάμος θα έδινε στον Περδίκκα δικαίωμα στον θρόνο της Μακεδονίας. Τότε ο Ανίπατρος, ο Κρατερός και ο Αντίγονος συγκρότησαν συμμαχία εναντίον της αυξανόμενης δύναμης του Περδίκκα. Ο Αντίπατρος έστειλε τον στρατό του υπό τη διοίκηση του Κρατερού στη Μικρά Ασία. Αυτό ήταν η αρχή του Πρώτου από τους Πολέμους των Διαδόχων. Ο Μένανδρος, ο Άσανδρος και ο Πτολεμαίος τους ακολούθησαν σε εξέγερση κατά του Περδίκκα. Η ακριβής αρχή του πολέμου πυροδοτήθηκε από την κλοπή από τον Πτολεμαίο του σώματος του Αλεξάνδρου, όταν το παρέκκλινε από την πορεία του και το έφερε στην Αίγυπτο. Αν και ο Ευμένης νίκησε τον Κρατερό στη μάχη του Ελλησπόντου (321 π.Χ.), αυτό δεν απέφερε τίποτα, καθώς ο Περδίκκας φονεύθηκε από τους στρατηγούς του Πείθωνα, Σέλευκο και Αντιγένη κατά την εισβολή στην Αίγυπτο (έπειτα από μία αποτυχημένη διάβαση του Νείλου). Ο Πτολεμαίος διαπραγματεύθηκε με τους δολοφόνους του Περδίκκα, κάνοντας τον Πείθωνα και τον Αρριδαίο αντιβασιλείς στη θέση του Περδίκκα, αλλά σύντομα αυτοί ήλθαν σε νέα συμφωνία με τον Αντίπατρο στη Συμφωνία του Τριπαραδείσου. Ο Αντίπατρος έγινε αντιβασιλιάς της Αυτοκρατορίας, και οι δύο βασιλείς μετακινήθηκαν στη Μακεδονία. Ο Αντίγονος έγινε στρατηγός της Ασίας και παρέμεινε υπεύθυνος της Φρυγίας, Λυκίας και Παμφυλίας, ενώ πρόσθεσε και τη Λυκαονία στις κτήσεις του. Ο Πτολεμαίος διατήρησε την Αίγυπτο, ο Λυσίμαχος τη Θράκη, ενώ στους τρεις φονείς του Περδίκκα, τους Σέλευκο, Πείθωνα και Αντιγένη, δόθηκαν οι επαρχίες της Βαβυλωνίας, Μηδίας και Σουσιανής αντίστοιχα. Ο Αρριδαίος, πρώην αντιβασιλιάς, έλαβε την Ελλησποντική Φρυγία. Ο Αντίγονος ανέλαβε το καθήκον να εκτοπίσει τον Ευμένη, πρώην υποστηρικτή του Περδίκκα. Στην πράξη ο Αντίπατρος διατήρησε για τον εαυτό του τον έλεγχο στην Ευρώπη, ενώ ο Αντίγονος, ως στρατηγός της Ανατολής, κατείχε όμοια θέση στην Ασία. Αν και ο Πρώτος Πόλεμος τελείωσε με το τέλος του Περδίκκα, οι οπαδοί του συνέχισαν. Ο Ευμένης ήταν ακόμη ελεύθερος με έναν νικηφόρο στρατό στη Μικρά Ασία. Το ίδιο και ο Αλκέτας, ο Άτταλος, ο Δόκιμος και ο Πολέμων, οι οποίοι είχαν επίσης συγκεντρώσει τον στρατό τους στη Μικρά Ασία. Το 319 π.Χ. ο Αντίγονος, αφού έλαβε ενισχύσεις από τον Ευρωπαϊκό στρατό του Αντίπατρου, εκστράτευσε πρώτος εναντίον του Ευμένη (βλέπε μάχη της Ορκυνίας) και μετά εναντίον των ενωμένων δυνάμεων των Αλκέτα, Άτταλου, Δόκιμου και Πολέμωνα (βλέπε μάχη της Κρητόπολης), νικώντας τους όλους. Ένας άλλος πόλεμος ξέσπασε σύντομα μεταξύ των διαδόχων. Στις αρχές του 318 π.Χ. ο Αρριδαίος κυβερνήτης της Ελλησποντικής Φρυγίας, προσπάθησε να καταλάβει την Κύζικο. Ο Αντίγονος, ως στρατηγός της Ασίας, το θεώρησε προσβολή στην εξουσία του και κάλεσε τον στρατό του από τις χειμερινές τους διαμονές. Έστειλε έναν στρατό εναντίον του Αρριδαίου, ενώ ο ίδιος βάδισε με τον κύριο στρατό του στη Λυδία εναντίον του κυβερνήτη της Κλείτου, τον οποίο εκτόπισε από την επαρχία του. Ο Κλείτος διέφυγε στη Μακεδονία και ενώθηκε με τον Πολυπέρχοντα τον νέο επιμελητή (αντιβασιλιά) της Αυτοκρατορίας, που αποφάσισε να βαδίσει με τον στρατό του νότια για να αναγκάσει τις Ελληνικές πόλεις να πάρουν το μέρος του, εναντίον του Κάσσανδρου και του Αντίγονου. Ο Κάσσανδρος, ενισχυμένος με στρατό και έναν στόλο από τον Αντίγονο, απέπλευσε για την Αθήνα και εμπόδιζε τις προσπάθειες του Πολυπέρχοντα να καταλάβει την πόλη. Από την Αθήνα ο Πολυπέρχων βάδισε στη Μεγαλόπολη, που είχε πάρει το μέρος του Κασσάνδρου και πολιόρκησε την πόλη. Η πολιορκία απέτυχε και ο Πολυπέρχων έπρεπε να αποσυρθεί, χάνοντας πολύ από το κύρος του και τις πιο πολλές από τις Ελληνικές πόλεις. Τελικά ο Πολυπέρχων αποσύρθηκε στην Ήπειρο με το βρέφος βασιλιά Αλέξανδρο Ε΄. Εκεί ενώθηκε με τις δυνάμεις της Ολυμπιάδας, μητέρας του Αλεξάνδρου Γ΄, και μπόρεσε να εισβάλει ξανά στη Μακεδονία. Ο βασιλιάς Φίλιππος Γ¨ Αρριδαίος, ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου Γ΄, έχοντας αυτομολήσει στην πλευρά του Κασσάνδρου, με την προτροπή της συζύγου του Ευρυδίκης, αναγκάστηκε να φύγει, όμως στην Αμφίπολη αιχμαλωτίστηκε. Αυτός εκτελέστηκε και η σύζυγός του εξαναγκάστηκε να γίνει αυτόχειρας· και οι δύο θάνατοι υποτίθεται ότι υποκινήθηκαν από την Ολυμπιάδα. Ο Κάσσανδρος ανασυντάχθηκε ακόμη μία φορά και κατέλαβε τη Μακεδονία. Η Ολυμπιάδα σκοτώθηκε και ο Κάσσανδρος ανέλαβε τον έλεγχο του βρέφους βασιλιά και της μητέρας του. Τελικά ο Κάσσανδρος έγινε η κυρίαρχη δύναμη στο Ευρωπαϊκό μέρος της Αυτοκρατορίας, εξουσιάζοντας στη Μακεδονία και σε μεγάλα μέρη της υπόλοιπης Ελλάδας. Εν τω μεταξύ ο Ευμένης, που είχε συγκεντρώσει έναν μικρό στρατό στην Καππαδοκία, συνασπίστηκε με τον Πολυπέρχοντα και την Ολυμπιάδα. Πήγε με τον στρατό του στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο στα Κύινδα της Κυλικίας, όπου χρησιμοποίησε τα χρήματα για να στρατολογήσει μισθοφόρους. Επίσης εξασφάλισε την πίστη 6000 βετεράνων του Αλεξάνδρου Γ΄, των Αργυράσπιδων και των Υπάσπιδων, που στάθμευαν στην Κιλικία. Την άνοιξη του 317 π.Χ. οδήγησε τον στρατό του στη Φοινίκη και ξεκίνησε να μαζεύει μία ναυτική δύναμη για να υποστηρίξει τον Πολυπέρχοντα. Ο Αντίγονος πέρασε το υπόλοιπο του 318 π.Χ. παγιώνοντας τη θέση του και συγκεντρώνοντας στόλο. Μετά χρησιμοποίησε τον στόλο του (υπό τη διοίκηση του Νικάνωρα, που είχε επιστρέψει από την Αθήνα) εναντίον του στόλου του Πολυπέρχοντα στον Ελλήσποντο. Σε μία διάρκειας δύο ημερών μάχη κοντά στο Βυζάντιο, ο Νικάνωρας και ο Αντίγονος κατέστρεψαν τον στόλο του Πολυπέρχοντα. Έπειτα, αφού τακτοποίησε τις υποθέσεις του στη δυτική Μικρά Ασία, ο Αντίγονος βάδισε εναντίον του Ευμένη ως επικεφαλής ενός μεγάλου στρατού. Ο Ευμένης έσπευσε να φύγει από τη Φοινίκη και βάδισε με τον στρατό του ανατολικά, για να μαζέψει υποστήριξη από τις ανατολικές επαρχίες. Ήταν επιτυχής σε αυτό, καθώς οι περισσότεροι σατράπες στην ανατολή τον ακολούθησαν (όταν έφθασε στη Σουσιανή) και έτσι υπερδιπλασίασε τον στρατό του. Βάδισαν στη Μεσοποταμία, τη Βαβυλωνία, τη Σουσιανή και τη Μηδία, ώσπου αντίκρυσαν ο ένας τον άλλο σε ένα πεδίο στην επαρχία της Παραιτακηνής, στη νότια Μηδία. Εκεί πολέμησαν σε μία μεγάλη μάχη, τη Μάχη της Παραιτακηνής, που τελείωσε ισόρροπα. Το επόμενο έτος 315 συγκρούστηκαν σε μία άλλη μεγάλη μάχη, τη Μάχη της Γαβιηνής, επίσης με αμφίρροπο αποτέλεσμα, κατά την οποία μερικοί από τους στρατιώτες του Αντίγονου λεηλάτησαν το εχθρικό στρατόπεδο. Χρησιμοποιώντας τα λάφυρα ως μέσο διαπραγμάτευσης, ο Αντίγονος χρημάτισε τους Αργυράσπιδες, που συνέλαβαν και του παρέδωσαν τον Ευμένη. Ο Αντίγονος εκτέλεσε τον Ευμένη και δύο αξιωματικούς εκείνου. Με το τέλος του Ευμένη, ο πόλεμος στο ανατολικό μέρος της Αυτοκρατορίας έπαυσε. Ο Αντίγονος και ο Κάσσανδρος είχαν κερδίσει τον πόλεμο. Ο Αντίγονος ήλεγχε τη Μικρά Ασία και τις ανατολικές επαρχίες, ο Κάσσανδρος ήλεγχε τη Μακεδονία και μεγάλα τμήματα της Ελλάδας, ο Λυσίμαχος τη Θράκη και ο Πτολεμαίος την Αίγυπτο, Συρία, Κυρήνη και Κύπρο. Οι εχθροί τους ήταν νεκροί ή με σοβαρά μειωμένη δύναμη και επιρροή. Αν και η εξουσία του έμοιαζε σύγουρη μετά τη νίκη του επί του Ευμένη, οι ανατολικές δυναστείες ήταν απρόθυμες να δουν τον Αντίγονο κυβερνήτη όλης της Ασίας. Το 314 π.Χ. απαίτησαν από τον Αντίγονο να παραχωρήσει τη Λυκία και την Καππαδοκία στον Κάσσανδρο, την Ελλησποντική Φρυγία στον Λυσίμαχο, όλη τη Συρία στον Πτολεμαίο, τη Βαβυλωνία στον Σέλευκο και να μοιραστεί τους θησαυρούς που είχε καταλάβει. Η μόνη απάντηση του Αντίγονου ήταν ότι τους συμβουλεύει να είναι έτοιμοι για πόλεμο. Στον πόλεμο αυτόν ο Αντίγονος αντιμετώπισε μία συμμαχία των Πτολεμαίου (με τον Σέλευκο στην υπηρεσία του), Λυσίμαχου και Κάσσανδρου. Στην αρχή της εποχής της εκστρατείας το 314 π.Χ. ο Αντίγονος εισέβαλε στη Συρία και τη Φοινίκη, οι οποίες ήταν υπό τον έλεγχο του Πτολεμαίου, και πολιόρκησε την Τύρο. Ο Κάσσανδρος και ο Πτολεμαίος άρχισαν να υποστηρίζουν τον Άσανδρο σατράπη της Καρίας εναντίον του Αντιγόνου, που διοικούσε τις γειτονικές περιοχές της Λυκίας, Λυδίας και Μεγάλης Φρυγίας. Τότε ο Αντίγονος έστειλε τον Αριστόδημο με 1000 τάλαντα στην Πελοπόννησο να στρατολογήσει μισθοφόρους για να πολεμήσει τον Κάσσανδρο, συμμάχησε με τον Πολυπέρχοντα που ήλεγχε ακόμη μέρη της Πελοποννήσου, και διακήρυξε την ελευθερία των Ελλήνων για να τους πάρει με το μέρος του. Επίσης έστειλε τον ανιψιό του Πτολεμαίο με στρατό δια μέσου της Καππαδοκίας στον Ελλήσποντο για να αποκόψει τον Άσανδρο από τους Λυσίμαχο και Κάσσανδρο. Ο Πτολεμαίος ήταν επιτυχής, εξασφαλίζοντας τα βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας για τον Αντίγονο, καθώς εισέβαλε στην Ιωνία/Λυδία και συγκράτησε τον Άσανδρο στην Καρία, αλλά δεν μπόρεσε να εκβάλει τον αντίπαλό του από τη σατραπεία εκείνου. Τελικά ο Αντίγονος αποφάσισε να εκστρατεύσει εναντίον του ίδιου του Ασάνδρου, αφήνοντας τον μεγαλύτερο γιο του Δημήτριο να προστατεύει τη Συρία και τη Φοινίκη εναντίον του Πτολεμαίου. Ο Πτολεμαίος και ο Σέλευκος εισέβαλαν από την Αίγυπτο και νίκησαν τον Δημήτριο στη μάχη της Γάζας (312 π.Χ.). Έπειτα από τη μάχη, ο Σέλευκος πήγε ανατολικά και εξασφάλισε τον έλεγχο της Βαβυλώνας (της παλιάς του σατραπείας) και μετά πήγε να εξασφαλίσει τις ανατολικές σατραπείες της Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου Γ΄. Ο Αντίγονος, έχοντας νικήσει τον Άσανδρο, έστειλε τους ανιψιούς του Τελεσφόρο και Πτολεμαίο στην Ελλάδα να πολεμήσουν τον Κάσσανδρο, ενώ ο ίδιος επέστρεψε στη Συρία/Φοινίκη, εκτοπίζοντας τον Πτολεμαίο Α΄ και έστειλε τον Δημήτριο ανατολικά να φροντίσει τον Σέλευκο. Αν και ο Αντίγονος τώρα κατέληξε σε συμβιβασμό ειρήνης με τους Πτολεμαίο, Λυσίμαχο και Κάσσανδρο, συνέχισε τον πόλεμο με τον Σέλευκο, προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο των ανατολικών εσχατιών της Αυτοκρατορίας. Παρά το ότι πήγε ανατολικά ο ίδιος το 310 π.Χ., δεν μπόρεσε να νικήσει τον Σέλευκο (μάλιστα έχασε μία μάχη με αυτόν) και έπρεπε να εγκαταλείψει τις ανατολικές σατραπείες. Τότε περίπου ο Κάσσανδρος σκότωσε τον νεαρό Αλέξανδρο Δ΄ και τη μητέρα εκείνου Ρωξάνη. Έτσι η δυναστεία των Αργεαδών, που κυβέρνησε τη Μακεδονία για αιώνες, εξέλιπε. Προς το παρόν όλοι οι στρατηγοί συνέχιζαν να αναγνωρίζουν τον αποβιώσαντα Αλέξανδρο Δ΄ ως βασιλιά, μια και ο Κάσσανδρος δεν είχε δημόσια ανακοινώσει τους θανάτους, αλλά φαινόταν καθαρά ότι κάποια στιγμή ένας ή όλοι τους θα διεκδικούσαν τη βασιλεία. Στο τέλος του πολέμου υπήρχαν πέντε Διάδοχοι εναπομείναντες: ο Κάσσανδρος στη Μακεδονία και Θεσσαλία, ο Λυσίμαχος στη Θράκη, ο Αντίγονος στη Μικρά Ασία, Συρία και Φοινίκη, ο Σέλευκος στις ανατολικές επαρχίες και ο Πτολεμαίος στην Αίγυπτο και την Κύπρο. Κάθε ένας από αυτούς κυβερνούσε ως βασιλιάς (σε όλα εκτός από το όνομα). Ο Βαβυλωνιακός Πόλεμος είναι η σύγκρουση το διάστημα 311-309 π.Χ. μεταξύ του Αντιγόνου Α΄ Μονόφθαλμου της Μακεδονίας και του Σελεύκου Α΄ Νικάτωρα, που τελείωσε με νίκη του δεύτερου. Η σύρραξη έπαυσε κάθε πιθανότητα αποκατάστασης της Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου του Μεγάλου, αποτέλεσμα που επιβεβαιώθηκε στη μάχη της Ιψού. Σύντομα ο πόλεμος ξεκίνησε πάλι. Ο Πτολεμαίος επέκτεινε την εξουσία του στο Αιγαίο και την Κύπρο, ενώ ο Σέλευκος ταξίδευσε στην ανατολή για να παγιώσει τον έλεγχό του στις αχανείς ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου. Ο Αντίγονος ανανέωσε τον πόλεμο, στέλνοντας τον γιο του Δημήτριο να ανακτήσει τον έλεγχο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το 307 κατέλαβε την Αθήνα, εκτοπίζοντας τον Δημήτριο τον Φαληρέα, κυβερνήτη που είχε θέσει ο Κάσσανδρος, και ανακηρύσσοντας την πόλη ελεύθερη πάλι. Τώρα ο Δημήτριος έστρεψε την προσοχή του στον Πτολεμαίο, εισβάλοντας στην Κύπρο και νικώντας τον στόλο του Πτολεμαίου στη ναυμαχία της Σαλαμίνας Κύπρου (306 π.Χ.). Έπειτα από τη νίκη ο Αντίγονος και ο Δημήτριος έλαβαν το στέμμα και σύντομα ακολουθήθηκαν από τους Πτολεμαίο, Σέλευκο, Λυσίμαχο και τελικά τον Κάσσανδρο. Το 306 ο Αντίγονος προσπάθησε να εισβάλει στην Αίγυπτο, αλλά καταιγίδες εμπόδισαν τον στόλο του Δημητρίου να του φέρει προμήθειες και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει σπίτι του. Τώρα με τον Κάσσανδρο και τον Πτολεμαίο αδύναμους, και τον Σέλευκο να κατέχει ακόμη την ανατολή, ο Αντίγονος και ο Δημήτριος έστρεψαν την προσοχή τους στη Ρόδο, που πολιορκήθηκε από τον στρατό του Δημητρίου το 305 π.Χ. Το νησί είχε ενισχυθεί από στρατό των Πτολεμαίου, Λυσίμαχου και Κασσάνδρου. Τελικά οι Ρόδιοι έφθασαν σε συμβιβασμό με τον Δημήτριο: θα υποστήριζαν τον Αντίγονο και τον Δημήτριο εναντίον όλων των εχθρών, σώζοντας τον μεγάλο σύμμαχό τους Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος πήρε τον τίτλο του Σωτήρα για τον ρόλο του στην εμπόδιση της πτώσης της Ρόδου, αλλά η νίκη ήταν τελικά του Δημητρίου, καθώς αυτή του άφησε τα χέρια ελεύθερα για να επιτεθεί στον Κάσσανδρο στην Ελλάδα. Ο Δημήτριος επέστρεψε στην Ελλάδα, νίκησε τον Κάσσανδρο και δημιούργησε μία νέα Ελληνική Ομοσπονδία, με τον ίδιο στρατηγό, για να υπερασπιστεί τις Ελληνικές πόλεις από όλους τους εχθρούς (και ιδιαίτερα τον Κάσσανδρο). Μπροστά σε αυτές τις καταστροφές ο Κάσσανδρος ζήτησε ειρήνη, αλλά ο Αντίγονος την απέρριψε και ο Δημήτριος εισέβαλε στη Θεσσαλία, όπου ενεπλάκη σε αμφίρροπες συμπλοκές με τον Κάσσανδρο. Αλλά τώρα ο Κάσσανδρος κάλεσε ενίσχυση από τους συμμάχους του: ο Λυσίμαχος εισέβαλε στη Μικρά Ασία και ανάγκασε τον Δημήτριο να αφήσει τη Θεσσαλία και να στείλει τον στρατό του στη Μικρά Ασία για να συνδράμει τον πατέρα του. Με τη βοήθεια του Κασσάνδρου, ο Λυσίμαχος διέσχισε το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Μικράς Ασίας, αλλά σύντομα (το 301 π.Χ.) απομοώθηκε από τον Αντίγονο και τον Δημήτριο κοντά στην Ιψό. Εδώ ήρθε η αποφασιστική παρέμβαση του Σέλευκου, που έφθασε έγκαιρα για να σώσει τον Λυσίμαχο από την καταστροφή και να συντρίψει ολικά τον Αντίγονο στη μάχη της Ιψού. Ο Αντίγονος σκοτώθηκε στη μάχη και ο Δημήτριος διέφυγε πίσω στην Ελλάδα, προσπαθώντας να διατηρήσει τα λείψανα της εξουσίας του εκεί. Ο Λυσίμαχος και ο Σέλευκος διαίρεσαν τα Ασιατικά εδάφη του Αντιγόνου μεταξύ τους: ο Λυσίμαχος έλαβε τη δυτική Μικρά Ασία και ο Σέλευκος την υπόλοιπη, εκτός της Κυλικίας και της Καρίας, που πήαν στον αδελφό του Κασσάνδρου, τον Πλείσταρχο. Τα γεγονότα των επόμενων 15 ετών περιστρέφονται γύρω από δολοπλοκίες για τον έλεγχο της Μακεδονίας της ίδιας. Ο Κάσσανδρος απεβίωσε το 298 π.Χ. και οι γιοί του Αντίπατρος Β΄ και Αλέξανδρος Ε΄ αποδείχθηκαν αδύναμοι. Έπειτα από φιλονικία με τον αδελφό του, ο Αλέξανδρος Ε΄ κάλεσε τον Δημήτριο, που διατηρούσε τον έλεγχο της Κύπρου, της Πελοποννήσου και πολλών νησιών του Αιγαίου και που είχε γρήγορα καταλάβει την Κιλικία και τη Λυκία από τον αδελφό του Κάσσανδρου, όπως το ίδιο έκανε και ο Πύρρος της Ηπείρου. Αφού ο Πύρρος παρενέβη για να καταλάβει τη συνοριακή περιοχή της Αμβρακίας, ο Δημήτριος εισέβαλε, σκότωσε τον Αλέξανδρο και ανέλαβε τον έλεγχο της Μακεδονίας για τον εαυτό του (294 π.Χ.). Ενόσω ο Δημήτριος παγίωνε την εξουσία του στην ηπειρωτική Ελλάδα, τα συνοριακά εδάφη του κατελήφθησαν από τον Λυσίμαχο (που είχε ανακαταλάβει τη δυτική Μικρά Ασία), τον Σέλευκο (που κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της Κιλικίας) και τον Πτολεμαίο (που είχε ανακτήσει την Κύπρο, την ανατολική Κιλικία και τη Λυκία). Σύντομα ο Δημήτριος εκτοπίστηκε από τη Μακεδονία από μία εξέγερση, που την υποστήριζε η συμμαχία του Λυσίμαχου με τον Πύρρο, οι οποίοι διαίρεσαν το βασίλειο μεταξύ τους, αφήνοντας την υπόλοιπη Ελλάδα υπό τον έλεγχο τού γιου του Αντίγονου Β΄ Γονατά. Ο Δημήτριος ξεκίνησε μία εισβολή στα ανατολικά το 287 π.Χ. Αν και αρχικά είχε επιτυχία, ο Δημήτριος τελικά αιχμαλωτίστηκε από τον Σέλευκο το 286 π.Χ. και ήπιε έως θανάτου δύο έτη μετά. Αν και ο Λυσίμαχος και ο Πύρρος είχαν συνεργαστεί στο να εκδιώξουν τον Αντίγονο Β΄ Γονατά από τη Θεσσαλία και την Αθήνα, στην αιχμαλωσία του Δημητρίου διαφώνησαν και ο Λυσίμαχος εκδίωξε τον Πύρρο από το μερίδιό του στη Μακεδονία. Δυναστικοί αγώνες υπήρχαν επίσης στην Αίγυπτο, όπου ο Πτολεμαίος Α΄ αποφάσισε να κάνει τον νεότερο γιο του Πτολεμαίο Β΄ Φιλάδελφο διάδοχό του και όχι τον πρεσβύτερο Πτολεμαίο Κεραυνό. Τότε ο Κεραυνός διέφυγε στον Σέλευκο Α΄, απεβίωσε όμως ειρηνικά στην κλίνη του το 282 π.Χ. και ο Φιλάδελφος τον διαδέχθηκε. Σύντομα ο Λυσίμαχος έκανε το μοιραίο λάθος να σκοτώσει τον γιο (από την 1η σύζυγό του) Αγαθοκλή, επειδή έτσι το είπε η 2η σύζυγός του Αρσινόη Β΄ το 282 π.Χ. Τότε η χήρα του Αγαθοκλή, η Λυσάνδρα, διέφυγε στον Σέλευκο Α΄, ο οποίος έκανε τώρα πόλεμο εναντίον του Λυσίμαχου. Ο Σέλευκος Α΄, αφού διόρισε τον γιο του Αντίοχο διοικητή των Ασιατικών εδαφών, νίκησε και σκότωσε τον Λυσίμαχο στη μάχη του Κουροπεδίου στη Λυκία το 281 π.Χ. Αλλά ο Σέλευκος Α΄ δεν έζησε για να χαρεί τον θρίαμβό του για πολύ· σχεδόν αμέσως δολοφονήθηκε από τον Πτολεμαίο Κεραυνό για άγνωστο λόγο. Ο Πτολεμαίος Κεραυνός δεν θα απολάμβανε την εξουσία στη Μακεδονία για πολύ. Το τέλος του Λυσιμάχου άφησε το σύνορο στον Δούναβη ανοικτό σε βαρβαρικές επιδρομές και σύντομα φυλές Γαλατών διέτρεξαν την Ελλάδα εισβάλοντας στη Μικρά Ασία. Ο Πτολεμαίος Κεραυνός σκοτώθηκε από τους εισβολείς, και έπειτα από μερικά έτη χάους, ο Αντίγονος Β΄ Γονατάς (γιος του Δημητρίου Α΄) αναδύθηκε ως βασιλιάς της Μακεδονίας. Στην Ασία ο γιος του Σελεύκου Α΄, ο Αντίοχος Α΄, επίσης κατάφερε να νικήσει τους Γαλάτες εισβολείς, που εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Μικρά Ασία, σε μέρος της ανατολικής Φρυγίας, που από τότε έμεινε γνωστή ως Γαλατία. Τώρα, έπειτα από 50 έτη από το τέλος του Αλεξάνδρου, αποκαταστάθηκε κάποιο είδος τάξης. Ο Πτολεμαίος Α΄ κυβερούσε την Αίγυπτο, τη νότια Συρία (τη λεγόμενη Κοίλη Συρία) και διάφορες περιοχές της νότιας ακτής της Μικράς Ασίας. Ο Αντίοχος Α΄ κυβερνούσε τις αχανείς Ασιατικές περιοχές της Αυτοκρατορίας, ενώ η Μακεδονία και η υπόλοιπη Ελλάδα (εκτός της Αιτωλικής Συμπολιτείας) περιήλθε στον Αντίγονο Β΄. Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου Δυναστεία των Αντιπατριδών Δυναστεία των Αντιγονιδών Shipley, Graham (2000) The Greek World After Alexander. Routledge History of the Ancient World. (Routledge, Νέα Υόρκη) Walbank, F. W. (1984) The Hellenistic World, The Cambridge Ancient History, volume VII. part I. (Κέιμπριτζ) Waterfield, Robin (2011). Dividing the Spoils - The War for Alexander the Great’s Empire (hardback). Νέα Υόρκη: Oxford University Press. σελ. 273. ISBN 978-0-19-957392-9.
|
Οι Πόλεμοι των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι μία σειρά από συγκρούσεις μεταξύ των στρατηγών του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την ηγεμονία της αχανούς Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, έπειτα από τον θάνατο του. Έγιναν το διάστημα 322-281 π.Χ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%87%CF%89%CE%BD
|
Λευκή Α΄ της Ναβάρρας
|
Επιστρέφοντας στη Ναβάρρα ορκίστηκε στο Ολίτο στις 28 Οκτωβρίου 1415 διάδοχος του θρόνου της Ναβάρρας ύστερα από συμμαχία με τους λόρδους. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Ιωάννη, δούκα του Πεναφιέλ δεύτερο γιο του Φερδινάνδου Α΄ της Αραγωνίας και της Ελεονόρας της Αλμπουκέρκης στο Ολίτο. Ο δεύτερος σύζυγος της διαδέχθηκε τον από μητέρα θείο του Μαρτίνο της Αραγωνίας (1412). Ο Ιωάννης πήγε στη Ναβάρρα, ο γάμος πραγματοποιήθηκε στην Παμπλόνα στις 10 Ιουνίου 1420, το ζεύγος ζούσε αρχικά στο Πεναφιέλ αλλά το 1422 κλήθηκαν από τον πατέρα της Λευκής στη Ναβάρρα για να ζήσουν μαζί του και να τον διαδεχτούν. Ο πατέρας της Κάρολος Γ΄ της Ναβάρρας πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 1425 και ορίστηκε διάδοχος της η Λευκή με τον δεύτερο σύζυγο της Ιωάννη χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του, το ζεύγος στέφθηκε στον Καθεδρικό ναό της Παμπλόνα στις 15 Μαΐου 1429. Η Λευκή πέθανε στη Σάντα Μαρία Λα Ρέαλ ντε Νιέβα (1441), ο σύζυγος της παρέμεινε βασιλιάς της Ναβάρρας ορίζοντας διάδοχο τον γιο τους Κάρολο της Βιένας νόμιμο διάδοχο του θρόνου. Ο Ιωάννης διαδέχθηκε στον θρόνο της Αραγωνίας τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλφόνσο Ε΄ της Αραγωνίας ως Ιωάννης Β΄ της Αραγωνίας. Με τον πρώτο σύζυγό της Μαρτίνο Α΄ της Σικελίας από τον Οίκο Βαρκελώνης, απέκτησε: Μαρτίνος (1406 - 1407).Με τον δεύτερο σύζυγό της Ιωάννη Β΄ της Αραγωνίας από τον Οίκο Ιβρέα-Τρασταμάρα, απέκτησε: Κάρολος, πρίγκιπας της Βιάνα Ιωάννα 1423 - 1425 Λευκή Β΄ της Ναβάρρας Ελεονώρα της Ναβάρρας Anthony, Raoul: Identification et Etude des Ossements des Rois de Navarre inhumés dans la Cathédrale de Lescar, Paris, Masson, 1931 Maria Rita Lo Forte Scirpo: C'era una volta una regina ... : due donne per un regno: Maria d'Aragona e Bianca di Navarra, Napoli : Liguori Λευκή Α΄ της Ναβάρρας
|
Η Λευκή Α΄ της Ναβάρρας (Blanca I de Navarra, 1385 - 1 Απριλίου 1441) βασίλισσα της Ναβάρρας (1425 - 1441) και αντιβασίλισσα της Σικελίας (1404 - 1405 και 1408 - 1415) ήταν δεύτερη κόρη και διάδοχος του Καρόλου Γ΄ της Ναβάρρας και της Ελεονώρας της Καστίλης. Έγινε διάδοχος του θρόνου της Ναβάρρας μετά τον πρόωρο θάνατο της μεγαλύτερης αδελφής της Ιωάννας (1413). Η Λευκή παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο στις 26 Δεκεμβρίου 1402 τον Μαρτίνο Α΄ της Σικελίας, η νύφη ήταν 15 ετών και ο γαμπρός 21. Διετέλεσε αντιβασίλισσα της Σικελίας κατά τη διάρκεια της απουσίας του συζύγου της στην Αραγωνία (1404 - 1405) και αντιβασίλισσα της Σικελίας κατά την περίοδο απουσίας του συζύγου της στη Σαρδηνία (1408 - 1409). Ο σύζυγος της πέθανε στις 25 Ιουλίου 1409 και τον διαδέχθηκε ο πατέρας του Μαρτίνος της Αραγωνίας, ο πεθερός της επέτρεψε στη Λευκή να είναι αντιβασίλισσα της Σικελίας μέχρι τον δικό του θάνατο τον επόμενο χρόνο. Έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στη Σικελία σαν αντιβασίλισσα σε βαθμό που ο Βερνάρδος Καμπρέρα έκανε ανεπιτυχή προσπάθεια να την παντρέψει με τον Νικολά Περάλτα απόγονο του Σικελικού βασιλικού Οίκου με στόχο να γίνουν νέοι βασιλείς της Σικελίας. Η Λευκή έχασε την αντιβασιλεία όταν η Σικελία προσαρτήθηκε στην Αραγωνία τον Νοέμβριο του 1415 και επέστρεψε στη Ναβάρρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Μεγάλο Ιερό της Ίσε
|
Το Μεγάλο ιερό της πόλης Ίσε είναι το σημαντικότερο ιερό του Σιντοϊσμού. Το εσωτερικό ιερό ιδρύθηκε από την πριγκίπισσα Γιαματοχίμε (Yamatohime, 倭姫命), κόρη του βασιλιά Σουινίν (Suinin, 垂仁天皇), που περιπλανιόταν είκοσι χρόνια στην Ιαπωνία, για να βρει κατάλληλο τόπο λατρείας της θεάς Αματεράσου. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν έφθασε στην Ίσε άκουσε τη φωνή της Αματεράσου που τις έλεγε ότι ήθελε να λατρεύεται στην Ίσε κοντά στην ομορφιά των βουνών και της θάλασσας.Προηγουμένως η Αματεράσου λατρευόταν στην αυτοκρατορική κατοικία στο Γιαμάτο και για ένα μικρό διάστημα στην περιοχή Νάρα. Το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, πιστεύεται ότι αρχικά κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Όμως, σαφής μαρτυρία για την κατασκευή του στη σημερινή του μορφή αναφέρεται στο έτος 690 μ.Χ. Η πρώτη καταγραφή της ανακατασκευής του ιερού έγινε το 690 μ.Χ. Η όλη διαδικασία της ανακατασκευής του ιερού ονομάζεται Σικίνεν Σενγκού (Shikinen Sengu, 式年遷宮). Η ανακατασκευή του ιερού σταμάτησε να γίνεται μόνο σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων τον 15ο και 16ο αιώνα. Ιερά αντικείμενα μεταφέρονται από το παλιό ιερό στο νέο κτήριο. Το πιο ιερό αντικείμενο είναι ο οκτάπλευρος καθρέφτης (yatakagami) της θεάς Αματεράσου, τον οποίο έδωσε η θεά στον εγγονό της Νινίγκι-νο-Μικότο (Ninigi-no-Mikoto), όταν τον έστειλε να κυβερνήσει την Ιαπωνία. Εκτός από την ανακατασκευή των ιερών στο Ναϊκού και στο Γκεκού γίνεται ανακατασκευή και των γεφυρών, που οδηγούν στο Ναϊκού και το Γκεκού. Το ξύλο, που χρησιμοποιείται για την κατασκευή του ιερού προέρχεται από ένα Ιαπωνικό λευκό κυπαρίσσι, που ονομάζεται χινόκι (hinoki) και το οποίο δεν βάφεται ούτε γυαλίζεται με βερνίκι. Το κυρίως κτήριο του εσωτερικού ιερού έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τεχνοτροπία, που ονομάζεται σιμμέϊ-ζουκούρι shimmei-zukuri (神明造), και η οποία απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί σε άλλα ιερά. Έχει ορθογώνιο σχήμα και είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα αρχιτεκτονικής της Ιαπωνίας πριν την επαφή της Ιαπωνίας με την Κίνα και το βουδισμό. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι έχει ως πρότυπο αρχαίες σιταποθήκες ή πρωτόγονα Ιαπωνικά σπίτια, που κατασκευάζονταν σε λίμνες. Στην κορυφή της στέγης του ιερού τοποθετούνται οριζόντια σειρές κορμών, που έχουν σχήμα πούρου και ονομάζονται katsouogi. Τα ξύλα προεξέχουν στην κορυφή της στέγης σαν κέρατα. Η πρόσβαση στα ιερά (Ναϊκού και Γκεκού) είναι αυστηρά περιορισμένη και οι επισκέπτες μπορούν από μακριά να δουν τις αχυρένιες σκεπές. Οι επισκέπτες για να προσεγγίσουν το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, πρέπει να διασχίσουν τον ποταμό Ισούζου μέσω μίας τοξωτής πεζογέφυρας (Γέφυρα Ούτζι, 宇治橋) και ενός τορίι. Μόνο ιερείς και μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας μπορούν να μπουν στο εσωτερικό ιερό, που είναι κρυμμένο πίσω από τέσσερεις ξύλινους φράχτες. Η περιοχή γύρω από τα ιερά έχει πολλά αξιοθέατα ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπως το Μεότο Ίουα (Meoto Iwa) και το Σαϊκού (Saiku), όπου ήταν η αυτοκρατορική κατοικία στην περίοδο Χεϊάν. Στα ιερά της Ίσε υπηρετούν πάνω από 100 ιερείς. Υπάρχουν τελετές, που διεξάγονται σε καθημερινή βάση, ενώ κάποιες άλλες σε ετήσια βάση. Υπάρχουν γιορτές, που συνδέονται με το ετήσιο κύκλο των καλλιεργειών. H γιορτή Saitan-sai γιορτάζεται στις 01 Ιανουαρίου κάθε έτος. H γιορτή Tsukinami-sai γιορτάζεται κάθε Ιούνιο και Δεκέμβριο. Κάθε Οκτώβριο διεξάγεται η πιο σημαντική ετήσια γιορτή στο ιερό της Ίσε, που ονομάζεται Κανναμεσάϊ Φέστιβαλ ( Kannamesai Festival, 神嘗祭). Κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτής γίνονται προσφορές τροφίμων πρώτης σοδειάς στην Αματεράσου. Τον Οκτώβριο απεσταλμένος του αυτοκράτορα προσφέρει ρύζι νέας εσοδείας, μεταξωτά ρούχα, που έχουν πέντε χρώματα, και άλλα ιερά υλικά στη θεά Αματεράσου. Άλλες τελετές με προσφορές καρπών γίνονται στη διάρκεια του έτους. Επίσης, γίνονται διάφορες τελετές για αύξηση της αγροτικής παραγωγής. Ειδικές τελετές γίνονται στη διάρκεια του έτους τόσο στο Ναϊκού όσο και στο Γκεκού, για να γιορτάσουν π.χ. το νέο έτος, την ίδρυση της Ιαπωνίας, τους παλιούς αυτοκράτορες, τα γενέθλια του Αυτοκράτορα, κ.α. Επίσης, γίνονται ειδικές τελετές κάθε είκοσι έτη λόγω του Σικίνεν Σενγκού (Shikinen Sengu, 式年遷宮). Κατά τη διάρκεια οκτώ ετών διεξάγονται όλες οι τελετές, που σχετίζονται με το Σικίνεν Σενγκού. Διεξάγονται στο Γκεκού και σε άλλα ιερά στο Τζίνγκου. Αρχικά ο λαός απαγορευόταν να πάει στο ιερό της Ίσε, το οποίο το χρησιμοποιούσε μόνο ο αυτοκράτορας. Όταν τα οικονομικά του αυτοκράτορα χειροτέρευσαν κατά το μεσαίωνα οι ιερείς έστελναν απεσταλμένους στη χώρα, για να μαζέψουν χρήματα και να αυξήσουν το κύμα προσκυνητών στην Ίσε. Το 15ο αιώνα οι ιερείς Σίντο ταξίδευαν στη χώρα μαζεύοντας δωρεές και προσέλκυαν τους πιστούς να έρθουν στην Ίσε να προσκυνήσουν στα ιερά. Έτσι, σταδιακά έγινε πολύ δημοφιλές ανάμεσα στους πιστούς να έρχονται τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους για προσκύνημα στο ιερό της Ίσε. Το ιερό προσκύνημα στο ιερό της Ίσε είναι γνωστό ως Σανγκού (Sangū) και αποτελεί τον υπ' αριθμόν ένα προσκυνηματικό προορισμό στην Ιαπωνία. Στην πρώτη ημέρα του έτους ένα εκατομμύριο πιστοί επισκέπτονται την Ίσε. Κάθε χρόνο 8.500.000 Ιάπωνες προσκυνητές επισκέπτονται την Ίσε. Στην Ίσε μαζί με τους προσκυνητές συγκεντρώνονται πολλοί καλλιτέχνες του δρόμου, όπως μουσικοί, τζογκλέρ. Η ατμόσφαιρα, που δημιουργείται είναι ευχάριστη και εύθυμη, αφού στην Ίσε υπάρχουν πολλά εστιατόρια και ταβέρνες. Από τον 19ο αιώνα και εξής η Ίσε είναι επίσης δημοφιλής προορισμός για ξένους τουρίστες. Harpur James, Ιεροί τόποι, Εκεί που οι Θεοί συναντούν τους ανθρώπους, εκδόσεις: Κοχλίας, μετάφραση: Καραστάθη Αναστασία, Αθήνα 2005, ISBN 9789608228986. Teeuwen, Mark. 1996. Watarai Shintô: an intellectual history of the outer shrine in Ise. Leiden, the Netherlands: Research School CNWS. ISBN 9073782791. Ise Shinto άρθρο στην ιστοσελίδα newworldencyclopedia.org Ise Shrine άρθρο στην ιστοσελίδα britannica.com www.isejingu.or.jp/en/index.html επίσημη ιστοσελίδα Ise Jingū. https://www.isejingu.or.jp/en/pdf/soul-of-japan.pdf https://web.archive.org/web/20090506202855/http://www.ise-kanko.jp/english/html/sight/sight.html ise-grand-shrine άρθρο στην ιστοσελίδα accessible-japan.com Shikinen Sengu Αρχειοθετήθηκε 2020-11-08 στο Wayback Machine. Rites of the Ise Shrines Αρχειοθετήθηκε 2020-11-17 στο Wayback Machine. Jingu Shikinen Sengu
|
Το Μεγάλο Ιερό της (πόλης) Ίσε (伊勢神宮, Ise Jingū) θεωρείται ο ιερότερος χώρος του Σιντοϊσμού στην Ιαπωνία. Το «Μεγάλο Ιερό», από τους παλαιότερους σιντοϊστικούς ναούς, αφιερωμένο στην λατρεία της ιαπωνικής Θεάς του Ήλιου, Αματεράσου, βρίσκεται στην πόλη Ίσε, στο νησί Χονσού, 300 χλμ. βόρεια του Τόκυο. Ουσιαστικά, πρόκειται περί συμπλέγματος εκατόν είκοσι τριών (123)σιντοϊστικών ιερών, που ομαδοποιούνται γύρω από δυο κεντρικά ιερά : το (εσωτερικό) Ναϊκού (Naikū) και το (εξωτερικό) Γκεκού (Gekū). Το εσωτερικό ιερό, το Ναϊκού, που επίσημα ονομάζεται «Κόταϊ Τζινγκού» βρίσκεται στην πόλη Ουτζί-τάτσι και είναι αφιερωμένο στη λατρεία της Αματεράσου, η οποία πιστεύεται ότι κατοικεί εκεί και η οποία σύμφωνα με την παράδοση αποτελεί την πρόγονο της αυτοκρατορικής οικογένειας της Ιαπωνίας. Τα κτήρια του ιερού είναι κατασκευασμένα από κυπαρίσσι και τα ξύλα συνδέονται μεταξύ τους χωρίς τη χρήση καρφιών. Το εξωτερικό ιερό, το Γκεκού, που ονομάζεται επίσημα «Τογιοούκε Νταϊτζινγκού» βρίσκεται 6 χιλιόμετρα μακριά από το Ναϊκού και είναι αφιερωμένο στην Toyouke-Ōmikami, τη θεά της γεωργίας και της βιομηχανίας. Το Μεγάλο ιερό της Ίσε προσελκύει πάνω από 6 εκατομμύρια πιστούς και τουρίστες το χρόνο. Κάθε είκοσι χρόνια το παλιό ιερό κατεδαφίζεται και δημιουργείται ένα καινούργιο, που είναι πανομοιότυπο με το προηγούμενο. Σύμφωνα με την αντίληψη του Σιντοϊσμού τα Ιερά συμβολίζουν τη φύση, που αναγεννάται διαρκώς και ανανεώνεται. Με αυτό τον τρόπο διατηρούνται πάντα καινούργια και μεταδίδεται η παραδοσιακή τεχνική κατασκευής τους από γενιά σε γενιά. Η πιο πρόσφατη ανακατασκευή του Ιερού έγινε το 2013.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF_%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%8A%CF%83%CE%B5
|
Ταγέτης ο ορθοφυής
|
Το άνθος του, το cempasúchil, στο Μεξικό ονομάζεται επίσης «flor de muertos» («το λουλούδι των νεκρών» και χρησιμοποιείται κάθε 2 Νοεμβρίου, στην εορτή της Día de los Muertos. Η λέξη cempazúchitl (επίσης γραμμένη cempasúchil), προέρχεται από τον όρο των Νάουατλ για το λουλούδι zempoalxochitl, το οποίο κυριολεκτικά μεταφράζεται ως "είκοσι λουλούδι". Στη γλώσσα της Ταϊλάνδης, ονομάζεται ดาวเรือง [DaoRuang], κυριολεκτικά μεταφράζεται ως "λαμπερό αστέρι". Νερό εμποτισμένο με αρωματικό αιθέριο έλαιο από το λουλούδι χρησιμοποιείτο στην Ονδούρα, για την πλύση των πτωμάτων και συχνά, το λουλούδι εξακολουθεί να φυτεύεται στα κοιμητήρια. Από τα προ-ισπανικά χρόνια, το φυτό έχει χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς. Οι Τσερόκι το χρησιμοποιούσαν για την πλύση του δέρματος και για κίτρινη χρωστική ουσία. Αυτή η καλέντουλα, μπορεί να βοηθήσει στην προστασία ορισμένων καλλιεργούμενων φυτών από νηματώδη παράσιτα, όταν φυτεύεται στα χωράφια. Είναι αποτελεσματικότερη ενάντια στα νηματώδη είδη Pratylenchus penetrans. Τα ακτινωτά ανθύλλια (ray florets) έχουν χρησιμοποιηθεί σε μαρουλοσαλάτες και άλλα τρόφιμα για να προσθέσουν χρώμα και γεύση. Τα αποξηραμένα πέταλα (petals) των λουλουδιών, τρίβονται σε σκόνη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή πουλερικών, ώστε να εξασφαλιστεί ο καλός χρωματισμός στους κρόκους των αυγών και του δέρματος των κοτόπουλων κρεατοπαραγωγής, ειδικά όταν υπάρχει έλλειψη καλά χρωματισμένου κίτρινου καλαμποκιού στην τροφή. Αυτό είναι ακόμα και σήμερα σε χρήση, αλλά τώρα συνήθως με τη μορφή του εκχυλίσματος, το οποίο μπορεί να έχει τα πλεονεκτήματα της χαμηλότερης δαπάνης μεταφοράς και αποθήκευσης, καλύτερης σταθερότητας και αξιοποίησής του. Επίσης, χρησιμοποιείται για να ενισχυθεί ο χρωματισμός στα οστρακόδερμα, όπως η λευκόποδι γαρίδα του Ειρηνικού (Litopenaeus vannamei). Το έλαιο από το άνθος, μπορεί να προστεθεί στα αρώματα για να εμποτίσει μια οσμή μήλου σε αυτά.Σήμερα, ο Τ. ο ορθοφυής (T. erecta) καλλιεργείται για να εξαχθεί λουτεΐνη, μια κοινή κίτρινο/πορτοκαλί χρωστική τροφίμων (E161b). Το αιθέριο έλαιο από το άνθος περιέχει αντιοξειδωτικά. Ταγέτης ο στιλπνός Ταγέτης ο λεπτόφυλλος Ταγέτης ο αναπεπταμένος Καλέντουλα η φαρμακευτική Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) United States Department of Agriculture Plants Profile
|
Ο Ταγέτης ο ορθοφυής (Tagetes erecta), η Μεξικανική καλέντουλα (Mexican marigold), που ονομάζεται επίσης Αζτέκικη καλέντουλα (Aztec marigold), είναι ένα είδος του γένους Ταγέτης (Tagetes) εγγενές στο Μεξικό. Παρά του ότι είναι ιθαγενές στην Αμερική, συχνά ονομάζεται Αφρικανική καλέντουλα (African marigold). Στο Μεξικό, αυτό το φυτό έχει βρεθεί σε άγρια κατάσταση στις Πολιτείες του Μεξικού, Πουέμπλα και Βερακρούζ. Η κοινή Ελληνική ονομασία του γένους είναι κατιφές. Το φυτό είναι ετήσιο (annual) και φθάνει σε ύψος μεταξύ 50-100 εκ. (20-39 in). Οι Αζτέκοι συγκέντρωναν το άγριο φυτό, καθώς το καλλιεργούσαν για φαρμακευτικούς, τελετουργικούς και διακοσμητικούς σκοπούς. Καλλιεργείται ευρέως στο εμπόριο, με πολλές ποικιλίες να χρησιμοποιούνται ως καλλωπιστικά φυτά, και για το εμπόριο ανθέων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BF_%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%AE%CF%82
|
Γιάννης Γουδέλης
|
Ο γέροντας (1964) Ο έφηβος (1966) Η Ράγια (1968) Ένας ραγιάς (1970) Ο άντρας (1983) Ο ανανήψας (1974) Προς Βικέντιον (1959) Ταλετός (1967) Ρύβωνας (1970) Τα εφηβικά (1971) Ελεγεία σε νάνο (1976) Magna Grecia (1982) Scripta volant (1986) Ο θεός προσεύχεται (1988) Ταξίδια και λογισμοί σε πολιτείες της Ιταλίας (1972) Ταξίδια και λογισμοί Κύπρος (1975) Ταξίδια και λογισμοί Η Γιουγκοσλαβία με τον Τίτο και χωρίς τον Τίτο (1981) Άγις και Κλεομένης (1983) Νέρων ο ευαίσθητος (1983) Η Ξανθίππη είχε δίκιο (1983) Η Εύα των Ελλήνων Δοκιμιακό θέατρο (1997) Ο Νόμπελ και η διαθήκη του (1964) Ανθολογίασ της σύγχρονης κριτικής Ποι΄ηση Πεζογραφία (1959) Οι νομπελίστες της λογοτεχνίας (1973) Ανθολογία νεοελληνικής κριτικής σε 3 τόμους (1990-1992) Στοιχειώδης οδηγός λογοτεχνίας (1979) Από ποιους ο Νίκος Καζαντζάκης ξανασταυρώνεται (1987) Οι Δάσκαλοι του Γένους 1400-1900 (1994) Αφήγηση του Γιάννη Γουδέλη, που δημοσιεύτηκε στη «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας» στις 27/7/2007: Ύστερα απ’ αυτό, πήγα να επισκεφτώ τον Καζαντζάκη, διότι επρόκειτο να πάρω τα χειρόγραφα του «Τελευταίου Πειρασμού», του πιο αντίθετου προς την εποχή, και ιδιαίτερα προς την Εκκλησία, έργου. Πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Αντίμπ. Του είπα: Εξέδωσα το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», έχουμε αυτές τις αντιδράσεις, μας απειλούν· δεν με πειράζει. Ομως τώρα μου δήλωσαν καθαρά και ξάστερα στην Ιερά Σύνοδο ότι θα με αφορίσουν και δεν με πειράζει, δεν ήρθα να σας πω αυτό το πράγμα, αλλά δεν θα μπορέσει να προχωρήσει. Με κοιτάζει λοιπόν ο Καζαντζάκης πίσω απ’ τα γυαλιά του και μου λέει: «Αυτή ήταν η γενναιότητά σου; Θα τα σταματήσεις;» Σηκώνομαι και φεύγω κατευθείαν. Με κυνηγούσε: «Εγώ εδώ το έχω το χειρόγραφο, αν θες το παίρνεις». Το παίρνω, υπογράψαμε ένα συμπληρωματικό συμβόλαιο και ήρθα στην Αθήνα. Πήγα στο τυπογραφείο των αδελφών Ρόδη και έδωσα να τυπώνουν το έργο. Είχα την προνοητικότητα να μην δώσω τα πρώτα κεφάλαια, οπότε όταν θα τελείωνε το έργο, τότε θα τυπωνόταν: Νίκου Καζαντζάκη: «Ο Τελευταίος Πειρασμός», το πρώτο τυπογραφικό, και κατευθείαν θα οδηγείτο στην αγορά. Κατά σύμπτωση, στο ίδιο τυπογραφείο τύπωνε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος το βιβλίο μεταφυσικής «Προλεγόμενα» και τα τυπογραφικά του Καζαντζάκη βρισκόντουσαν δίπλα. Ο Κανελλόπουλος, άνθρωπος πνευματικός, ήξερε τι ήταν· μόλις το είδε και το κοίταξε καλά καλά κατάλαβε και φωνάζει τον φίλο του τον Ρόδη και του λέει: «Εχεις υπόψη σου τι τυπώνεις;». «Ενα βιβλίο του Γουδέλη». «Βρε τι ένα βιβλίο, είναι γι’ αυτό που χαλάει ο κόσμος, έτσι και έτσι». «Τι;» λέει ο Ρόδης, «Παναγία μου, είναι αυτό που γράφουν οι εφημερίδες;». Ερχεται, λοιπόν: «Ελα, πάρε γρήγορα απ’ το τυπογραφείο μου τα αφορισμένα βιβλία, δεν θέλω ούτε να με πληρώσετε». «Κάτσε, ρε χριστιανέ μου, σε έχω πληρώσει, αλλά να σου πληρώσω και οτιδήποτε πρόσθετα». «Τίποτα, για ένα βιβλίο να κάψω εγώ το εργοστάσιό μου;». Τα μαζεύω σαν πρόσφυγας και έρχομαι σε ένα άλλο τυπογραφείο, απέναντι από το Χημείο, όπου με ξέρανε ως χημικό, ενός Λουκά. Εκεί τύπωσα το πρώτο τυπογραφικό, δόθηκε στη βιβλιοδεσία και έσκασε μπόμπα ότι κυκλοφορεί «Ο Τελευταίος Πειρασμός». Σε μισή μέρα πουλήθηκαν κάπου 1.750 αντίτυπα, την άλλη μέρα το ίδιο. Ετοιμαζόταν πλέον ο αφορισμός, αλλά ο Καζαντζάκης είχε την τύχη να περνάει από τη Γαλλία η ισχυρότερη γυναίκα της Ελλάδας, η Φρειδερίκη. Ηταν φίλη της Μαρίας Βοναπάρτη, που είχε παντρευτεί, ως γνωστόν, τον Γεώργιο τον μουστακαλή, τον άλλοτε Υπατο Αρμοστή της Κρήτης. Μ’ αυτόν είχε φιλίες ο Καζαντζάκης και με τη Μαρία Βοναπάρτη, στην οποία είναι αφιερωμένος «Ο Τελευταίος Πειρασμός». Τον κάλεσε λοιπόν η Βοναπάρτη τον Καζαντζάκη, ότι ήταν επιθυμία τής βασιλομήτορος να τον γνωρίσει, και μια ολόκληρη νύχτα στο «Σεντρούμ» ο Καζαντζάκης γοήτευσε τη Φρειδερίκη, συζητήσανε, φωτογράφοι και απ’ το Παρίσι και από παντού τούς είχαν βγάλει φωτογραφίες, και μία απ’ αυτές έφτασε και στην Αθήνα. Οπότε, όταν είδαν τη Φρειδερίκη με τον Καζαντζάκη κοπήκαν όλοι· δεν τόλμησε να μιλήσει κανείς και «Ο Τελευταίος Πειρασμός» κυκλοφορούσε άνετα, αλλά η κυκλοφορία του έπεσε πολύ κάτω απ’ τον «Ζορμπά», πολύ κάτω απ’ τον «Καπετάν Μιχάλη», πολύ κάτω απ’ το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», γιατί ήταν ένα βιβλίο πολύ βαρύ, τουλάχιστον για την εποχή εκείνη. Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (εκδόσεις Πατάκη, λήμμα «Γιάννης Γουδέλης») Εφημερίδα Ελευθεροτυπία - Βιβλιοθήκη 27/7/2007
|
Ο Γιάννης Γουδέλης (1919 - 1999) ήταν Έλληνας συγγραφέας και εκδότης. Γεννήθηκε το 1919 στο Καρυοβούνι της Μάνης. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Περιλαμβανόταν μεταξύ των διοργανωτών της κηδείας του Κωστή Παλαμά το 1943. Συμμετέσχε στην παράσταση της «Τρισεύγενης» και στις μουσικές εκδηλώσεις που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο. Ίδρυσε το Γραφείο Επιστημονικών Εφαρμογών στην Αθήνα. Το 1954 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Δίφρος» και το 1956 το τριμηνιαίο περιοδικό «Καινούρια Εποχή». Εξασφάλισε για τον «Δίφρο» την αποκλειστικότητα της έκδοσης των έργων του Νίκου Καζαντζάκη. Στα έργα του επικεντρώνεται στην ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο, αντιμετωπίζοντας την ηγεσία της κριτικά. Το 1973 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ταξιδιωτικών Εντυπώσεων. Πέθανε το 1999.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών - Πειραιώς
|
Ένας όρος, ο οποίος αναφέρεται στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας (Αθήνα, Πειραιάς και προάστιά τους) κι έχει ευρεία χρήση σε κείμενα νομικής φύσης, είναι ο όρος «Περιοχή Τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης». Ο όρος αυτός αναφέρεται σε περιοχή παλαιότερης διοικητικής διαίρεσης, η οποία περιελάμβανε 47 Δήμους και τρεις Κοινότητες.Σύμφωνα με τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών (Ο.Α.Σ.Α.), η «Ευρύτερη Περιοχή Αθηνών» περιλαμβάνει τις όμορες περιοχές του Δήμου Αθηναίων, συν μερικές ακόμη. Συγκεκριμένα, τους Δήμους (με την διοικητική διαίρεση που ίσχυε το 2005) Βύρωνος, Καισαριανής, Ζωγράφου, Παλαιού Ψυχικού, Νέου Ψυχικού, Φιλοθέης, Χολαργού, Χαλανδρίου, Γαλατσίου, καθώς και τμήματα των Δήμων Νέας Χαλκηδόνος, Περιστερίου, Ταύρου, Καλλιθέας, Δάφνης και Υμηττού.Πολύ πιο εκτεταμένος των παραπάνω ήταν ο ορισμός της «Ευρύτερης Περιοχής Αθήνας» στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας (Ρ.Σ.Α.) του 1985. Περιλάμβανε το «Ηπειρωτικό Τμήμα», δηλαδή το σύνολο της Αττικής μαζί με τη Μακρόνησο, και το «Νησιωτικό Τμήμα» («Νησιωτική Αττική»), δηλαδή τη νησιωτική ζώνη της Νομαρχίας Πειραιά, συμπεριλαμβανομένης της Τροιζηνίας, αλλά χωρίς τα Κύθηρα. Από χωροταξική άποψη, όπως αναφέρεται στο νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας - Αττικής (2014), το «Αστικό Συγκρότημα Αθήνας - Πειραιά» αποτελεί το κέντρο του αστικού χώρου της Αττικής. Στο Σχέδιο αυτό, γίνεται λόγος για τη «Χωρική Ενότητα Αθήνας – Πειραιά», η οποία «παραμένει η κύρια περιοχή συγκέντρωσης πληθυσμού και δραστηριοτήτων και ιδιαίτερα μητροπολιτικών λειτουργιών, με συνεχή οικιστικό ιστό». Η Χωρική Ενότητα Αθήνας – Πειραιά υποδιαιρείται στις ακόλουθες «Υποενότητες»: Κεντρικής Αθήνας, με τους Δήμους Αθηναίων, Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνος, Γαλατσίου, Ζωγράφου, Καισαριανής, Βύρωνος, Ηλιουπόλεως και Δάφνης – Υμηττού. Βόρειας Αθήνας, με τους Δήμους Πεντέλης, Κηφισιάς, Μεταμορφώσεως, Λυκόβρυσης – Πεύκης, Αμαρουσίου, Φιλοθέης – Ψυχικού, Παπάγου – Χολαργού, Νέας Ιωνίας, Ηρακλείου, Βριλησσίων, Αγίας Παρασκευής και Χαλανδρίου. Νότιας Αθήνας, με τους Δήμους Γλυφάδας, Ελληνικού – Αργυρούπολης, Αλίμου, Νέας Σμύρνης, Μοσχάτου – Ταύρου, Καλλιθέας, Παλαιού Φαλήρου και Αγίου Δημητρίου. Δυτικής Αθήνας, με τους Δήμους Αιγάλεω, Περιστερίου, Πετρουπόλεως, Χαϊδαρίου, Αγίας Βαρβάρας, Ιλίου και Αγίων Αναργύρων – Καματερού. Πειραιά, που περιλαμβάνει τους Δήμους Πειραιώς, Κορυδαλλού, Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη, Κερατσινίου – Δραπετσώνας και Περάματος.Η Ευρύτερη Περιοχή της πόλης του Πειραιά, που αποτελείται από τον ομώνυμο δήμο και ακόμα τέσσερεις δήμους (σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης»), αν και συνήθως αναφέρεται ως μέρος του νοτιοδυτικού τμήματος του Π.Σ. Αθήνας (ή Π.Σ. Πρωτεύουσας), έχει βιβλιογραφικές αναφορές και ως διακριτό πολεοδομικό συγκρότημα στο πλαίσιο της «Μείζονος Πρωτευούσης» ή της «Περιφέρειας Πρωτευούσης».Η Ευρύτερη Περιοχή Αθηνών - Πειραιώς δεν πρέπει να συγχέεται με τη Μητροπολιτική Περιοχή Αθήνας, της οποίας αποτελεί μέρος. Το Π.Σ. Αθήνας έχει πληθυσμό 2.625.090 κατοίκων, ο οποίος αντιστοιχεί στο 69% του πληθυσμού της Περιφέρειας Αττικής. Περιλαμβάνει ορισμένους από τους πολυπληθέστερους Δήμους της Ελλάδας. Επιπλέον, όπως φαίνεται και στον ακόλουθο πίνακα, περιλαμβάνει τους τρεις πιο πυκνοκατοικημένους δήμους της Ελλάδας (με την υψηλότερη πυκνότητα πληθυσμού), καθώς κι εννέα από τους δέκα πιο πυκνοκατοικημένους στην επικράτεια, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 από την Ελληνική Στατιστική Αρχή. «Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) του Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος (ΠΕΠ) Αττικής προγραμματικής περιόδου 2014 – 2020» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2018. Πρόσβαση από σελίδα του ιστοτόπου του ΠΕΠ Αττικής Αρχειοθετήθηκε 2016-12-29 στο Wayback Machine. με τα αρχεία της ΣΜΠΕ.
|
Το Πολεοδομικό Συγκρότημα Αθηνών - Πειραιώς (Π.Σ. Αθήνας) είναι μία μεγάλη αστική περιοχή στην Αττική, η οποία περιλαμβάνει την Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστιά τους. Εκτείνεται κατά κύριο λόγο στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Σύμφωνα με το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (Π.Ε.Π.) Αττικής βρίσκεται εντός των διοικητικών ορίων πέντε Περιφερειακών Ενοτήτων της Περιφέρειας Αττικής: Κεντρικού Τομέα Αθηνών, Νοτίου Τομέα Αθηνών, Βορείου Τομέα Αθηνών, Δυτικού Τομέα Αθηνών και Πειραιώς. Με παρόμοια σημασία, απαντούν συχνά και οι όροι «Ευρύτερη Περιοχή Αθηνών» και «Πολεοδομικό Συγκρότημα Πρωτευούσης».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD_-_%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%82
|
Στρατής Τσίρκας
|
Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 23 Ιουλίου 1911, το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Κωστή Χατζηανδρέα (από την Ίμβρο) και της Περσεφόνης Σταμαράτη (με καταγωγή από τη Χίο). To 1917 γράφεται στην περίφημη Αμπέτειο Σχολή της πόλης, και αφού τελειώσει το δημοτικό της, θα εγγραφεί το 1923 στο εμπορικό τμήμα της σχολής για να σπουδάσει και παρά την επιθυμία του- ένα επάγγελμα. Αποφοίτησε από τη σχολή το 1928 και αμέσως (17 χρονών) προσελήφθη στη "National Bank of Egypt", στην παλαιότερη και μεγαλύτερη τράπεζα της Αιγύπτου, αγγλικών (τότε) συμφερόντων. Αυτήν την περίοδο επίσης, αναπτύσσεται το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία - ενδιαφέρον που είχε από τα παιδικά του χρόνια- και μάλιστα δημοσιεύονται οι πρώτες μεταφράσεις του ποιημάτων του Χάινε, του Αλφρέ ντε Μυσσέ και του Σίλερ, στα έγκριτα ελλαδικά περιοδικά «Οικογένεια» και «Μπουκέτο», (1927) στα οποία υπογράφει με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο . Για τα επόμενα δέκα χρόνια εργάσθηκε ως λογιστής στην Άνω Αίγυπτο, όπου έγραψε τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα για τη ζωή των φελλάχων. Το 1930, γνωρίζει στην Αλεξάνδρεια τον Καβάφη, για τον οποίο έγραψε πολλά χρόνια αργότερα δύο βιβλία, Ο Καβάφης και η Εποχή του (1958) και Ο Πολιτικός Καβάφης (1971). Ασχολήθηκε με την ποίηση, το δοκίμιο, το διήγημα και το μυθιστόρημα, καθώς και με μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Το 1937 νυμφεύεται την Αντιγόνη Κερασώτη (πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 2012) και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου πηγαίνει στο Παρίσι, όπου συμμετέχει στο «Β΄ Διεθνές και Παγκόσμιο Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και στον φασισμό». Εκεί συγγράφει μαζί με τον ποιητή Λάνγκστον Χιουζ (Langston Hughes) τον Όρκο των ποιητών προς τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον οποίο διάβασε στο συνέδριο ο συγγραφέας Λουί Αραγκόν. Το 1932 εργάσθηκε ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου. To 1938 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αλεξάνδρεια και από τον επόμενο χρόνο διορίζεται διεθυντής στο εργοστάσιο βυρσοδεψίας του Μικέ Χαλκούση, μια θέση που διατηρεί μέχρι την αναχώρησή του για την Αθήνα το 1963. Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα της Αιγύπτου και συνδέθηκε αρχικά, πιθανόν το 1928, με την κομμουνιστική ομάδα του Σακελλάρη Γιαννακάκη στο Κάιρο. Μαζί με τον Αλεξανδρινό ζωγράφο Γιάννη Μαγκανάρη (1918 - Αθήνα 2007) και άλλους Έλληνες Αιγυπτιώτες δημιουργούν την δραστήριο Πνευματική Εστία Ελλήνων Αλεξανδρείας. Το 1935, μαζί με τον Κύπριο ποιητή Θεοδόση Πιερίδη, εντάσσεται στην πολυεθνική οργάνωση Ligue Pacifiste, που ίδρυσε ο Ελβετός Paul Jacot-Descombes και αναλαμβάνει με τον Πιερίδη, τον συντονισμό του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης. Την περίοδο αυτή αρθρογραφεί στο επίσημο όργανο της League, το περιοδικό Πολιτισμός-Civilisation, που εκδίδεται σε τρεις γλώσσες (Γαλλικά, Αραβικά και Ελληνικά). Από το 1942, μαζί τον Θεοδόση Πιερίδη, τον Οδυσσέα Καραγιάννη, τον Στρατή Ζερμπίνη και άλλους, συμμετέχει στην έκδοση της αντιφασιστικής πολιτικής επιθεώρησης Έλλην, που εκδίδει ο δημοσιογράφος Άγγελος Κασιγόνης. Το 1943-44 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά στελέχη του φιλο-ΕΑΜικού Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ) και από το 1945 μέχρι το 1961 είναι στέλεχος της παροικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης «Αντιφασιστική Πρωτοπορία», της οποίας διετέλεσε και γραμματέας από το 1946 μέχρι το 1951. Στο διάστημα αυτό γράφει συχνά το κύριο άρθρο στις εφημερίδες Φωνή (1952-53) και Πάροικος (1953-61), που διευθύνει ο δημοσιογράφος Σοφιανός Χρυσοστομίδης και είναι τα επίσημα όργανα της Αντιφασιστικής Πρωτοπορίας. Έχοντας εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων από το 1944 μέχρι το 1954, το 1957 γράφει σε δέκα μέρες τη νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα, που εμπνέεται από την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από τον Αιγύπτιο πρόεδρο Νάσερ. Ο «Μπόμπα» εκδίδεται στην Αθήνα από τον Κέδρο, κάνοντας έτσι τον Τσίρκα γνωστό στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας. Το σημαντικότερο έργο του όμως αποτελούν οι Ακυβέρνητες πολιτείες (1960-1965), που απαρτίζεται από τρία μυθιστορήματα: τη Λέσχη, την Αριάγνη και τη Νυχτερίδα, τα οποία εισάγουν έναν τολμηρό και πειραματικό μοντερνισμό στο ελληνικό μυθιστόρημα. Η έκδοση της Λέσχης το 1960 προκάλεσε την αντίδραση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., η οποία του ζήτησε να αποκηρύξει το έργο του. Ο Τσίρκας αρνήθηκε λέγοντας «Κατέγραψα τα γεγονότα, όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο». Λόγω της άρνησής του διεγράφη από το κόμμα, αλλά μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, προσχώρησε στο ΚΚΕ-Εσωτερικού. Η Αριάγνη (1962), το δεύτερο μέρος, που περιείχε ισχυρότερα δείγματα νοσηρών καταστάσεων της Αριστεράς, ανέλαβε ο Μάρκος Αυγέρης με «ασύγγνωστη εμπάθεια, να καταδικάσει για τη θέση της, ως ολίσθημα από τα ιδεολογικά θέσφατα», Κέντρο της τριλογίας είναι τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της περιόδου στη Μέση Ανατολή και στις συγκρούσεις, που εξελίχθηκαν σε τρεις ακυβέρνητες πολιτείες, την Ιερουσαλήμ, το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Ο Τσίρκας θεωρούσε ολόκληρη την τριλογία ως μια προσπάθεια δικαίωσης του κινήματος του Απρίλη του 1944, κατά το οποίο ο ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή ξεσηκώθηκε ενάντια στην προσπάθεια διάλυσης και ολικής υποταγής του από τα μεταξικά στοιχεία και την αγγλική διοίκηση. Μετά το πραξικόπημα που εδραίωσε τη Δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967, ο Τσίρκας συμμετέχει στη «σιωπή» των λογοτεχνών και δε δημοσιεύει παρά μόνο μεταφράσεις. Όταν σταμάτησε η προληπτική λογοκρισία, συμμετείχε στην έκδοση των 18 κειμένων. Το μυθιστόρημα Χαμένη Άνοιξη (1976) προοριζόταν να είναι το πρώτο μέρος μιας νέας τριλογίας με τίτλο «Δίσεχτα χρόνια». Έμελλε όμως να είναι το τελευταίο του έργο. Η μετάφραση των Ακυβέρνητων Πολιτειών στα Γαλλικά από την Catherine Lerouvre και τη Χρύσα Προκοπάκη το 1971 απέσπασε το βραβείο των Κριτικών καί των Εκδοτών του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος της χρονιάς στη Γαλλία το 1972. Ο Τσίρκας πέθανε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο στην Αθήνα στις 27 Ιανουαρίου του 1980 σε ηλικία 69 ετών. Φελλάχοι. Αλεξάντρεια, 1937. Το Λυρικό Ταξίδι. Αλεξάντρεια, 1938. Προτελευταίος Αποχαιρετισμός και το Ισπανικό Ορατόριο. Ορίζοντες, Αλεξάνδρεια 1946. Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα. Ορίζοντες, Αλεξάνδρεια 1944. Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός. Ορίζοντες, Αλεξάνδρεια 1947. Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα. Τυπογραφείο Τ. Μπαρμπαγιεννέρη, Αλεξάνδρεια 1954. Νουρεντίν Μπόμπα και άλλα διηγήματα. Κέδρος, Αθήνα 1957. Στον κάβο κι άλλα διηγήματα. Κέδρος, Αθήνα 1966. Ακυβέρνητες Πολιτείες - Η Λέσχη. Κέδρος, Αθήνα 1961. Ακυβέρνητες Πολιτείες - Αριάγνη. Κέδρος, Αθήνα 1962. Ακυβέρνητες Πολιτείες - Η Νυχτερίδα. Κέδρος, Αθήνα 1965. Η Χαμένη Άνοιξη. Κέδρος, Αθήνα 1976. Ο Καβάφης και η εποχή του. Κέδρος, Αθήνα 1958. Τα Τείχη ενός κριτικού και η Τέχνη του Καβάφη. Ανάτυπο από την Καινούργια Εποχή, 1959. Μια άποψη για το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄. Ανάτυπο από τον τόμο Για τον Σεφέρη, Αθήνα 1962. Κ.Π. Καβάφη. Σχόλια στο Ράσκιν. Ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του ποιητή. Ανάτυπο από την Επιθεώρηση Τέχνης (τχ. 108), Αθήνα 1963. Ο Καβάφης και η σύγχρονη Αίγυπτος. Ανάτυπο από την Επιθεώρηση Τέχνης (τχ. 108), Αθήνα 1963. Κ.Π. Καβάφης. Σχεδίασμα χρονογραφίας του βίου του. Ανάτυπο από την Επιθεώρηση Τέχνης (τχ. 108), Αθήνα 1963. Ο πολιτικός Καβάφης. Κέδρος, Αθήνα 1971. Τα ημερολόγια της τριλογίας Ακυβέρνητες Πολιτείες. Κέδρος, Αθήνα 1973. Ο διηγηματογράφος Νίκος Νικολαΐδης, επιμ.- επίμετρο Λευτέρης Παπαλεοντίου, Εν Τύποις, Λευκωσία 2003. Ανν Φιλίπ, Όσο κρατάει ένας στεναγμός. Θεμέλιο, Αθήνα 1965. Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκηπας. Ηριδανός, Αθήνα 1968. Μάλκολμ Λόουρυ, Το μονοπάτι της βρύσης. Κέδρος, Αθήνα 1968. Πιερ Ζαν Ζουβ, Στα βαθιά χρόνια. Κέδρος, Αθήνα 1968. Αισώπειοι μύθοι, Χρυσές Εκδόσεις, Αθήνα χ.χ. [1968]. Ο θαυμαστός κόσμος των αδερφών Γκριμμ. Οι Φίλοι του Παιδιού, Αθήνα χ.χ. [1969]. Τσέζαρε Παβέζε, Κοπέλες μόνες. Κέδρος, Αθήνα 1969. Σταντάλ, Οι Τσέντσι - 1599. Κέδρος, Αθήνα 1969. Εράσμου, Μωρίας Εγκώμιον. Ηριδανός, Αθήνα 1970. Peter Levi, Ο τόνος της φωνής του Σεφέρη. Ίκαρος, Αθήνα 1970. Εμμανουέλ Ρομπλές, Μια ιταλική άνοιξη. Κέδρος, Αθήνα 1972. Ανν Φιλίπ, Ένα καλοκαίρι κοντά στη θάλασσα. Κέδρος, Αθήνα 1978. Τομές τχ. 40-43, 1978. Θούριος, 7/2/1980. Αντί, τχ. 148, 28/3/1980. Πολίτης τχ. 32, 1-2/1980. Η λέξη, τχ. 25/1983. Διαβάζω, τχ. 171/1987. Η λέξη, τχ. 136/1996. Νέα Εποχή (Κύπρος), τχ. 5-6/1998. Νέα Εποχή (Κύπρος), τχ. 1-2/1999. Νέα Εποχή (Κύπρος), τχ. 5-6/1999. Η Καθημερινή/Επτά Ημέρες, 6/2/2000. Ελευθεροτυπία/Βιβλιοθήκη, 8/12/2000. Αντί, τχ. 728/2000. Αντί, τχ. 751/2001. Η Αυγή/Αναγνώσεις, 3/4/2005. Βιβλιονέτ, Τσίρκας, Στρατής, 1911-1980. Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Στρατής Τσίρκας (1911-1980) Αρχειοθετήθηκε 2010-03-13 στο Wayback Machine.. Yoctown, 2011 - L'Année du centenaire de Stratis Tsirkas (1911-1980). Εποχές και συγγραφείς, Στρατής Τσίρκας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Στρατής Τσίρκας σε πρώτο πρόσωπο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Στρατής Τσίρκας: Ο λόγος του, η ζωή του (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Στρατής Τσίρκας (πραγματικό ονοματεπώνυμο Ιωάννης Χατζηανδρέας) (Κάιρο 23 Ιουλίου 1911 – Αθήνα 27 Ιανουαρίου 1980) ήταν Έλληνας, συγγραφέας από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς, περισσότερο γνωστός για τη μυθιστορηματική του τριλογία «Ακυβέρνητες πολιτείες» και το μυθιστόρημά του «Η χαμένη Άνοιξη».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Πατριάρχης Αντιοχείας Ιγνάτιος Δ΄
|
Γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1920 στο Mhardey της Συρίας. Ανήκε σε ευσεβή ορθόδοξη αραβική οικογένεια και από νωρίς έδειξε κλίση για τα εκκλησιαστικά. Χειροτονήθηκε διάκονος ενώ σπούδαζε φιλολογία στη Βηρυτό. Το 1945 πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου. Μετά την επιστροφή του στη Μέση Ανατολή, ίδρυσε την Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή στο Balamand του Λιβάνου. Το 1961 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Παλμύρας και το 1970 εξελέγη Μητροπολίτης Λαοδικείας στη Συρία. Στις 2 Ιουλίου 1979 εξελέγη Πατριάρχης Αντιοχείας με το όνομα Ιγνάτιος Δ'. Απεβίωσε στις 5 Δεκεμβρίου 2012 μετά από νοσηλεία σε νοσοκομείο του Λιβάνου.
|
Ο Ιγνάτιος Δ' (κατά κόσμον Χαμπίμπ [Αγάπιος] Χαζίμ, 4 Απριλίου 1920 - 5 Δεκεμβρίου 2012) ήταν ο εκατοστός εβδομηκοστός Πατριάρχης Αντιοχείας, ο τρίτος κατά σειράν Πρεσβείων των Ορθοδόξων Πατριαρχών, αμέσως μετά τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας. (Πλήρης τίτλος: Πατριάρχης τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας, Συρίας, Ἀραβίας, Κιλικίας, Ἰβηρίας τε καί Μεσοποταμίας καί πάσης Ἀνατολῆς.)
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%99%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%84
|
Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος
|
Η εποχή του σημαδεύεται από την συνωμοσία του Κατιλίνα, τις νίκες του Πομπήιου στην Ανατολή και την επικράτηση του Καίσαρα στη Δύση. Ο ίδιος ενδιαφερόταν περισσότερο για τη λογοτεχνία και αρκετά νωρίς συνδέθηκε με τον κύκλο των λεγόμενων Νεώτερων Ποιητών (Poetae Novi), οι οποίοι επηρεάσθηκαν περισσότερο από έλληνες ποιητές της ελληνιστικής εποχής και όχι από τη λατινική επική παράδοση και ενδιαφέρονταν στην ποίησή τους πάρα πολύ για τον έρωτα και τα άλλα ανθρώπινα πάθη. Η ποίηση του Κάτουλλου στιγματίζεται από το θάνατο του αδελφού του και κυρίως από τον απελπισμένο έρωτά του για την Κλωδία (Clodia), την οποία αποκαλεί με το ψευδώνυμο Λεσβία, επηρεασμένος από τη Σαπφώ. Το πάθος του για τη γυναίκα αυτή, σύζυγο του πολιτικού και ρήτορα Μετέλλου (Caecilius Metellus Celer) υπήρξε η έμπνευση και το βασικό θέμα σε πλήθος ποιημάτων του. Η συλλογή των ποιημάτων του Κάτουλλου που διασώζεται αποτελείται από ενδεκασύλλαβους, ιάμβους, επιθαλάμια, επύλλιο, ελεγείες και επιγράμματα, αν και υπάρχουν αμφιβολίες από τους ερευνητές κατά πόσο συνέθεσε ο ίδιος τη συλλογή αυτή ή κάποιος μεταγενέστερος εκδότης. Στο επίκεντρο της συλλογής βρίσκονται τα 61 μεγάλα ποιήματα (carmina maiora), με εκείνα που απευθύνονται στη Λεσβία να αποτελούν έναν ιδιαίτερο θεματικό κύκλο και να θεωρούνται σήμερα μοναδικά στην παγκόσμια λογοτεχνία. Τα ποιήματά του, όπως ισχυρίζεται ο Von Albrecht, είναι αδιανόητα χωρίς τον ελληνικό «σπόρο», οφείλουν όμως τη δύναμη και τη φρεσκάδα τους στη ρωμαϊκή ιδιοφυΐα του ποιητή. Η λογοτεχνική τεχνική και η γλώσσα του είναι επηρεασμένες από την ελληνιστική ποίηση, όμως ο ίδιος με έναν μοναδικό τρόπο συνδέει την ελληνική με τη ρωμαϊκή παράδοση και εμπλουτίζει τη γλώσσα. Τα ιαμβικά ποιήματα που στρέφονται εναντίον του Καίσαρα και του περιβάλλοντός του σε συνδυασμό με τα νεωτερικά στοιχεία της ποίησής του και η σχέση του με την Κλωδία προκάλεσαν λογοτεχνικές έριδες, πολιτική αναταραχή και γενικά αντιδράσεις από συντηρητικούς κύκλους της εποχής του. Στον Μεσαίωνα το έργο του διασώθηκε σε ένα χειρόγραφο που χρησιμοποίησε το 10 αιώνα ο επίσκοπος Βερόνας Ratherius και κατά τον 14ο αιώνα εμφανίζεται ένας κώδικας από τη Γαλλία, που αργότερα χάνεται. Από τα σωζόμενα χειρόγραφα αξίζει να αναφερθούν ο Oxoniensis (O, Bodleianus Class. Lat. 30), ο Sangermanensis 1165 (G, Parisinus 14317), o Romanus (R, Vaticanus, Ottobonianus Lat. 1829). Η ποίησή του ήταν ευρύτατα γνωστή όσο ζούσε αλλά και αργότερα, με τις επόμενες γενιές των αυγούστειων ποιητών να του οφείλουν πραγματικά πάρα πολλά. Μόνον πρόσφατα όμως, κατά τον 20ο αιώνα αναγνωρίσθηκε η μεγάλη αξία της ποίησής του. Απηχήσεις και μελοποιήσεις ποιημάτων του θα συναντήσουμε στους Έζρα Πάουντ, Τόμας Γουάιλντερ, Καρλ Ορφ, Κόουλριτζ, Λόρδο Βύρωνα, Μίλτον, Τένισον και ακόμα τον Άλεν Γκίνσμπεργκ. Eisenhut , Werner, Catulli Veronensis liber, Leipzig 1983 Ernout , Alfred, Catulle Poesies, Paris 1983 Green , Peter, The poems of Catullus : a bilingual edition, Berkeley 2005 Kroll , Wilhelm, C. Valerius Catullus, Stuttgart 1980 Mynors , Roger Aubrey Baskerville, C. Valerii Catulli carmina, Oxford 1958 Τρομάρας , Λεωνίδας Μ., Catulli Carmina, Θεσσαλονίκη 1980 Kroh , Paul, Λεξικό αρχαίων συγγραφέων, Ελλήνων και Λατίνων, Θεσσαλονίκη 1996 Albrecht , Michael von, Ιστορία της Ρωμαϊκής λογοτεχνίας : από τον Ανδρόνικο ώς τον Βοήθιο και η σημασία της για τα νεότερα χρόνια, Ηράκλειο 1997-2002 Fordyce , C. J., Catullus : a commentary Oxford 1978 Gaisser , Julia Haig, Catullus, Oxford 2007 Καγκελάρης, Ν. (2015),«Γαμήλιοι Θρήνοι: Σαπφώ (Fr. 109 LP, Fr. 104(a) LP)- Κάτουλλος (c. 62. 20-5)- νεοελληνικό δημοτικό τραγούδι»,στο Αυδίκος, Ε.- Κοζιού-Κολοφωτιά,Β. (επίμ.), Πρακτικά 5ου Πανελληνίου Συνεδρίου: «Δημοτικό Τραγούδι και Ιστορία». Καρδίτσα 23 - 25 Οκτωβρίου 2015, Καρδίτσα, σσ.260-70 [1] Carmina (Ωδαί) Catullus on the Web, https://web.archive.org/web/20111112062630/http://www.asc.upenn.edu/usr/rcardona/poetry/catullus/catullus.html Links for the study of Catullus, http://www.vroma.org/~abarker/catulluslinks.html Αρχειοθετήθηκε 2012-04-17 στο Wayback Machine. Gaius Valerius Catullus, http://www.negenborn.net/catullus/
|
Ο Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος (G. Valerius Catullus) ήταν ρωμαίος λυρικός ποιητής που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. Γεννήθηκε στη Βερόνα της βόρειας Ιταλίας το 84 π.Χ και πέθανε στη Ρώμη σε ηλικία μόλις 30 ετών το 54 π.Χ. Καταγόταν από πλούσια και ευυπόληπτη οικογένεια και σπούδασε στη Ρώμη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αΐτ-Μπεν-Χαντού
|
Η Αΐτ-Μπεν-Χαντού έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως κινηματογραφικό σκηνικό. Στις ταινίες που έχουν γυριστεί εκεί συμπεριλαμβάνονται οι: Ο Λόρενς της Αραβίας (1962) Το Διαμάντι του Νείλου (1985) Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (1977) 007, The Living Daylights (1987) Ο Τελευταίος Πειρασμός (1988) The Sheltering Sky (1990) Kundun (1997) Η Μούμια (1999) Ο Μονομάχος (2000) Αλέξανδρος (ταινία) (2004) Η Μεντίνα της Φες Ο κατάλογος με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Aït Benhaddou στο Wikimedia Commons Η Aït Benhaddou στην επίσημη ιστοσελίδα της UNESCO Η Aït Benhaddou στο theculturedtraveler.com Interactive 360° Πανόραμα της Ait Benhaddou (Java, 0,9 MB)
|
Η Αΐτ-Μπεν-Χαντού (Ait-Ben-Haddou) (Αραβικά: آيت بن حدّو) είναι οχυρωμένη πόλη (ksar) πάνω στον δρόμο των καραβανιών μεταξύ της Ερήμου Σαχάρα και του Μαρρακές στο σημερινό Μαρόκο. Βρίσκεται στην επαρχία Souss-Massa-Draâ, σε ένα λόφο δίπλα στον ποταμό Κουαρζαζάτε. Η πόλη αποτελεί εξαιρετικό δείγμα πόλης Κάσμπαχ, ισλαμικής αρχιτεκτονικής, η οποία δυστυχώς καταστρέφεται από τις βροχοπτώσεις. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης μένουν σε ένα μοντέρνο χωριό στην άλλη πλευρά του ποταμού, δέκα οικογένειες όμως εξακολουθούν να μένουν σ'αυτή. Η πόλη έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO από το 1997.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%90%CF%84-%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD-%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D
|
283 Έμμα
|
Η μέση διάμετρος της Έμμας υπολογίσθηκε σε 148 χιλιόμετρα και η μάζα της σε 3,4 τετράκις εκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός της τύπος είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της εκτιμήθηκε σε 0,0262. Η Έμμα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 6 ώρες και 53 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 115 ως 120 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Στις 14 Ιουλίου 2003 μία ερευνητική ομάδα που χρησιμοποιούσε το τηλεσκόπιο Κεκ ΙΙ στη Χαβάη ανίχνευσε ένα συνοδό σώμα της 283 Έμμας. Η διάμετρος του δορυφόρου αυτού εκτιμάται σε 12 χλμ. και φέρει την προσωρινή ονομασία S/2003 (283) 1. Περιφέρεται γύρω από την Έμμα σε μία μέση απόσταση περίπου 370 χλμ. από αυτή, αλλά η τροχιά του δεν είναι ακόμα γνωστή με ακρίβεια. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Έμμα (Emma) είναι μεγάλος και πολύ σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,72. Ανακαλύφθηκε το 1889 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/283_%CE%88%CE%BC%CE%BC%CE%B1
|
Γκαστόνε Βεντούρα
|
«Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις» «Η Τετρακτύς του Πυθαγόρα» «Γνωστικές Κοσμογονίες» «Cagliostro ένας άνθρωπος της εποχής του» «Ολοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού» «Ιππότες και Ιπποσύνη» «Παραδοσιακή Νοοτροπία και Ερμητική Παράδοση» «Οι Μυστικές κοινωνίες στην Αναγέννηση» «Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος» «Το Δυτικό Μυητικό σύστημα» «Το Μυστήριο του Θυσιαστικού Τύπου» (Στο βιβλίο αυτό, δόθηκε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα ο «Ρουμπινένιος Πίνακας», αγνώστου συγγραφέα) «Το Μυστικό πνεύμα της Ιπποσύνης» «Ιστορικές και Παραδοσιακές εκτιμήσεις του μύθου της Βασίλισσας το Σαββά» «Η γη των τεσσάρων δικαιοσυνών - Μυητικό διήγημα» Μισραΐμ Μέμφις Μαρτινιστικό Τάγμα Il Maestro Αρχειοθετήθηκε 2019-07-02 στο Wayback Machine. centro studi metafisici ed esoterici :::: אצילות Antico e Primitivo Rito Orientale di Misraïm e Memphis La Continuità Tradizionale
|
Ο Γκαστόνε Βεντούρα υπήρξε αντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού, κόμης, δημοσιογράφος, συγγραφέας και σημαντικός ερευνητής του Τεκτονισμού και του Μαρτινισμού. Ήταν απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας της Πάρμας. Συνέγραψε αρκετά βιβλία για τα οποία ταξίδεψε σε Αίγυπτο, Υεμένη, Ινδία και Ανατολική Αφρική. Αγωνίσθηκε για την διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας του Τεκτονισμού και του Μαρτινισμού. Διαδέχθηκε τον Ottavio Ulderico Zasio στην ηγεσία του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις, την οποία κληροδότησε με τον θάνατό του στον Σεμπαστιάνο Καρακιόλο. Διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος του Μαρτινιστικού Τάγματος της Ιταλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B5_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1
|
Σβεντ Τρόνκρεβερ
|
Όταν ο αδελφός του Έρικ Α΄ Έβεργκουντ απεβίωσε τον Ιούλιο του 1103 κατά τη διάρκεια ενός προσκυνήματος, ο Σβεντ προσπάθησε να γίνει ο επόμενος βασιλιάς της Δανίας. Στο δρόμο για τις βασιλικές εκλογές στο Βίμποργκ, ασθένησε. Μη θέλοντας κανένας αντίπαλος να φτάσει εκεί πριν από αυτόν, συνέχισε το ταξίδι ούτως ή άλλως, αλλά απεβίωσε από τις κακουχίες. Αντ 'αυτού, ο μικρότερος αδελφός του Nηλς, ο τελευταίος επιζών γιος του βασιλιά Σβεν Β΄, εξελέγη βασιλιάς το επόμενο έτος. Ήταν πατέρας του Χένρικ Σκάντελορ και πάππος του βασιλιά Mάγνους Β΄ της Σουηδίας. Svend (kongesøn, 1000-t.). Den Store Danske (στα Δανικά).
|
Ο Σβεντ Τρόνκρεβερ ή Σβεντ Σβέντσεν, δαν.: Svend Tronkræver, (απεβ. το 1104) ήταν Δανός πρίγκιπας, ένας από τους νόθους γιους του βασιλιά Σβεν Β' της Δανίας. Είχε το ίδιο όνομα με τον αδελφό του Σβεν τον Σταυροφόρο και έναν άλλον αδελφό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%81
|
Χριστίνα του Μεκλεμβούργου
|
Ο Aδόλφος-Φρειδερίκος Α΄ δούκας του Mεκλεμβούργου (1588 - 1658) είναι γνωστό ότι ήταν ο πατέρας τουλάχιστον δεκαέξι παιδιών από τους δύο γάμους του. Οι πηγές διαφέρουν ως προς τη χρονολογική κατάταξη της Χριστίνας στη λίστα των παιδιών τού πατέρα της, επειδή δεν αναφέρουν όλα αυτά τα παιδιά που απεβίωναν ως βρέφη. Σύμφωνα με μία πηγή, ήταν η τέταρτη κόρη (2η από τον 2ο γάμο) τού πατέρα της με τη 2η σύζυγό του Μαρία-Αικατερίνη των Γουέλφων (1616–1665), κόρη του Ιουλίου-Ερνέστου δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Ντάνενμπεργκ. Μετά από αίτημα της μητέρας της, και με τη μεσολάβηση του 2ου εξαδέλφου της Aντωνίου-Ούλριχ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ, από το 1665 απέκτησε μία πρόσοδο μέσω του διορισμού της ως μέλος του Συλλόγου του αβαείου Γκάντερσχαϊμ (το νεότερο ως τότε μέλος του). Παρά το νεαρό της ηλικίας της, στις 3 Οκτωβρίου 1665 η Χριστίνα εξελέγη διάκονος στο αβαείο, μετά από εισήγηση του Αυγούστου Β΄ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ, ο οποίος ήταν ο νεότερος των επιζώντων θείων της μητέρας της. Η διακονία της την έθετε ως πιθανή διάδοχο της ηγουμένης Δωροθέας-Χέντβιχ, μίας άλλης συγγενούς της. Ωστόσο η ηγουμένη Δωροθέα-Χέντβιχ αποσύρθηκε από τη θέση νωρίτερα από ό,τι αναμενόταν: το 1677 παρακολούθησε μία ρωμαιοκαθολική λειτουργία και συναντήθηκε με Ιησουίτες σε μία επίσκεψη στο Αμβούργο· λίγο μετά μεταστράφηκε σε Ρωμαιοκαθολικισμό. Όμως το αβαείο Γκάντερσχαϊμ είχε πλέον γίνει ένα λουθηρανικό εγκαθίδρυμα, έτσι ο Ροδόλφος-Αύγουστος την έπεισε να παραιτηθεί ηγουμένη. Η παραίτησή της πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιουλίου 1678, σε μια εποχή που η Χριστίνα του Μεκλεμβούργου δεν ήταν ακόμη 40 ετών. Σε αυτό το σημείο δεν ήταν η Χριστίνα που διαδέχθηκε την ηγουμένη, αλλά η κόρη του δούκα, η Χριστίνα-Σοφία. Ωστόσο αυτή παρέμεινε στη θέση μόνο για τρία χρόνια, καθώς έφυγε για να παντρευτεί έναν εξάδελφό της και εξ υιοθεσίας αδελφό της, τον Aύγουστο-Γουλιέλμο, που από το 1714 έγινε δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ, στις 29 Ιουνίου 1681. Αυτή τη φορά, στις 9 Αυγούστου 1681 η Χριστίνα του Μεκλεμβούργου εξελέγη για να διαδεχθεί τη Χριστίνα-Σοφία ως ηγουμένη. Η τοποθέτησή της έγινε στις 11 Οκτωβρίου 1681, ακολουθώντας την «capitulatio caesarea» (επίσημη υπό όρους αποδοχή της θέσης). Ακολούθησε η περιβολή τού αξιώματός της από τον αυτοκράτορα με τα κατάλληλα βασιλικά διάσημα, που έγινε στις 13 Απριλίου 1683. Η Χριστίνα του Mεκλεμβούργου, ηγουμένη του Γκάντερσχαϊμ, απεβίωσε από τραυματισμό ή ασθένεια στις 30 Ιουνίου 1693. Διάδοχός της ως ηγουμένη στο αβαείο Γκάντερσχαϊμ έγινε η 12ετής εξαδέλφη της Ερριέττα-Χριστίνα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ. Αυτή όμως γέννησε ένα νόθο τέκνο και αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1712. Ενώ ήταν ακόμη εν ζωή, η Χριστίνα του Μεκλεμβούργου είχε προνοήσει για τη δημιουργία ενός περίτεχνου μπαρόκ τάφου στο γυναικείο παρεκκλήσιο της μονής Γκάντερσχαϊμ για την ίδια και την αδελφή της Μαρία-Ελισάβετ. Οι επιγραφές είναι σε στίχους αλεξανδρινούς (12σύλλαβους), που ασχολούνται με το θέμα του τέλους και των παρελθόντων πραγμάτων· έχουν αποδοθεί στον πάστορα Άρνολντ-Γκότφριντ Μπάλενσταετ (1660-1722). Η σαρκοφάγος της τοποθετήθηκε στον τάφο στις 3 Αυγούστου 1693. Ακολούθησε αυτή της μικρότερης αδελφής της στην άλλη πλευρά της κατασκευής περίπου 20 χρόνια αργότερα. Ο τάφος αποκαταστάθηκε πλήρως με εντολή του Φρειδερίκου-Φραγκίσκου Γ΄ μεγάλου δούκα του Μεκλεμβούργου το 1892 .
|
Η Χριστίνα, γερμ.: Christina von Mecklenburg-Schwerin (8 Αυγούστου 1639 - 30 Ιουνίου 1693) από τον Οίκο του Μεκλεμβούργου ήταν κόρη του δούκα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν. Μεταξύ 1681 και 1693 υπηρέτησε ως ηγουμένη στο αβαείο Γκάντερσχαϊμ. Ήταν επίσης πριγκίπισσα της αυτοκρατορίας (reichsfürstin).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85
|
Ότο Ντιξ
|
Ο Ντιξ γεννήθηκε στο Ούντερμχαους της Γερμανίας, που σήμερα είναι τμήμα της πόλης Γκέρα. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Φραντς και της Παουλίνε Λουίζε Ντιξ (το γένος Άμαν), εργάτη χυτηρίου και ράφτρας, αντίστοιχα. Καθώς η μητέρα του είχε ασχοληθεί με την ποίηση, εκτέθηκε στην τέχνη από μικρή ηλικία, και οι ώρες που περνούσε στο ατελιέ του ξαδέρφου του, ζωγράφου Φριτς Άμαν, συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της φιλοδοξίας του να γίνει κι αυτός καλλιτέχνης. Έλαβε επίσης ενθάρρυνση από το δάσκαλό του στο δημοτικό. Από το 1906 έως το 1910 ήταν βοηθός του ζωγράφου Καρλ Σενφφ, και άρχισε να ζωγραφίζει τα πρώτα του τοπία. Το 1910 ξεκίνησε σπουδές στην Ακαδημαία Καλών Τεχνών της Δρέσδης. Εκεί, ερχόμενος σε επαφή με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα, πειραματίστηκε με κυβιστικές, φουτουριστικές και ντανταϊστικές φόρμες, κάτι που θα συνέχιζε στα έργα που φιλοτέχνησε στη διάρκεια της θητείας του κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ντιξ κατατάχτηκε με ενθουσιασμό ως εθελοντής στον γερμανικό στρατό. Τοποθετήθηκε σε ένα σύνταγμα πεδινού πυροβολικού στη Δρέσδη. Το φθινόπωρο του 1915 στάλθηκε ως έφεδρος υπαξιωματικός σε μια μονάδα πολυβολιστών στο Δυτικό Μέτωπο και το 1916 πήρε μέρος στη μάχη του Σομμ, τη δεύτερη πιο φονική του Α' Π.Π. Τραυματίστηκε σοβαρά αρκετές φορές. Το 1917 η μονάδα του στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο μέχρι τη λήξη των εχθροπραξιών με τη Ρωσία. Γυρνώντας στο Δυτικο Μέτωπο, συμμετείχε στη γερμανική Εαρινή επίθεση. Παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό δεύτερης τάξης. Ο Ντιξ επηρεάστηκε βαθιά από τα όσα βίωσε στον πόλεμο, και αργότερα θα περιέγραφε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη του, που σερνόταν ανάμεσα σε κατεστραμμένα σπίτια. Οι τραυματικές του εμπειρίες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για αρκετά έργα του, ανάμεσα στα οποία ένα λεύκωμα 50 χαρακτικών με τον τίτλο Ο Πόλεμος (Der Krieg) που κυκλοφόρησε στα 1924. Στα τέλη του 1918 ο Ντιξ επέστρεψε στη Γκέρα, για να μετακομίσει ένα χρόνο μετά και πάλι στη Δρέσδη, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Ήταν, το 1919, από τα ιδρυτικά μέλη του Σετσεσιονισμού (Απόσχισης) της Δρέσδης, μιας ομάδας καλλιτεχνών που δήλωνε τη ρήξη της με τα κυριαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα, σε μια περίοδο όπου το έργο του περνούσε από μια εξπρεσιονιστική φάση. Το 1920 γνώρισε τον Τζορτζ Γκρος και, επηρεασμένος από τον Ντανταϊσμό, άρχισε να συμπεριλαμβάνει στοιχεία κολάζ στα έργα του, μερικά από τα οποία παρουσιάστηκαν στην πρώτη Ντανταϊστική Έκθεση στο Βερολίνο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε επίσης στην έκθεση των Γερμανών Εξπρεσιονιστών στο Ντάρμσταντ.Το 1922 μετακινήθηκε στο Ντίσελντορφ, και την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Μάρθα Κοχ, με την οποία θα αποκτούσε τρία παιδιά. Το 1924 προσχώρησε στους Σετσεσιονιστές του Βερολίνου. Εκείνη την εποχή ανέπτυσσε ένα ολοένα και περισσότερο ρεαλιστικό στυλ, χρησιμοποιώντας λεπτά στρώματα λαδιού πάνω σε υπόστρωμα τέμπερας, όπως οι ζωγράφοι της γερμανικής Αναγέννησης. Ο πίνακας του 1923 Το χαράκωμα, που απεικόνιζε τα διαμελισμένα και αποσυντιθέμενα πτώματα στρατιωτών μετά από μια μάχη, προκάλεσε τόσο σάλο που το μουσείο Wallraf-Richartz που φιλοξενούσε τον πίνακα, ένα από τα μεγαλύτερα της Κολωνίας, τον έκρυψε πίσω από μια κουρτίνα. Το 1925 ο Κόνραντ Αντενάουερ, τότε δήμαρχος της Κολωνίας και μετέπειτα πρώτος καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, ακύρωσε την αγορά του πίνακα και εξανάγκασε το διευθυντή του μουσείου σε παραίτηση. Ο Ντιξ συμμετείχε επίσης το 1925 στην έκθεση της "Νέας Αντικειμενικότητας", όπου παρουσιάζονταν επίσης έργα των Τζορτζ Γκρος, Μαξ Μπέκμαν, Γκέοργκ Σολτζ και πολλών άλλων. Η Νέα Αντικειμενικότητα ως ρεύμα προήλθε μεν από τον εξπρεσιονισμό, όμως σε αντίθεση με αυτόν χαρακτηριζόταν από καθαρές γραμμές και έναν προσαρμοσμένο στις ανάγκες της ρεαλισμό που διευκόλυνε τη διατύπωση του κοινωνικού ή πολιτικού μηνύματος που ήθελε να μεταφέρει ο καλλιτέχνης. Τα έργα του Ντιξ, όπως αυτά του φίλου του και επίσης βετεράνου του πολέμου Γκρος, ασκούσαν έντονη κριτική στη γερμανική κοινωνία της εποχής, με συχνές αναφορές στη φονοφιλία, ή το σεξουαλικό έγκλημα, που ήταν σε άνοδο στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Έστρεφαν την προσοχή στη σκοτεινή όψη της ζωής, απεικονίζοντας χωρίς έλεος την πορνεία, τη βία, τα γηρατειά και το θάνατο. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται το τρίπτυχο Μετρόπολις (Metropolis, 1928), μια κριτική απεικόνιση της κοινωνικής παρακμής στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπου η συνεχής διασκέδαση ήταν για ένα μέρος του πληθυσμού ένας τρόπος να αντεπεξέλθει στην ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο και την οικονομική καταστροφή και το Πορτρέτο της δημοσιογράφου Σύλβια βον Χάρντεν (Bildnis der Journalistin Sylvia von Harden, 1926), αντιπροσωπευτικό δείγμα της Νέας Αντικειμενικότητας. Οι απεικονίσεις ακρωτηριασμένων και παραμορφωμένων βετεράνων του Πολέμου -συχνού θεάματος στους δρόμους του τότε Βερολίνου- με πιο γνωστό το έργο Ανάπηροι Πολέμου (Kriegskrüppel, 1920) αποκαλύπτουν την άσχημη πλευρά του πολέμου και την εγκατάλειψη των βετεράνων στην τύχη τους από την τότε γερμανική κοινωνία. Το 1926 ξεκίνησε να διδάσκει στην Ακαδημία Τεχνών της Δρέσδης, ενώ το 1931 έγινε μέλος της Πρωσικής Ακαδημίας Τεχνών. Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία το 1933, ξεκίνησαν την εκκαθάριση της γερμανικής τέχνης από μοντερνιστικά στοιχεία. Ο Ντιξ χαρακτηρίστηκε, μαζί με πολλούς άλλους, εκφυλισμένος καλλιτέχνης και απολύθηκε από τη θέση του διδάσκοντα στην Ακαδημία της Δρέσδης. Αργότερα μετακόμισε στην πόλη Χέμενχοφεν, πάνω στη λίμνη Κόνσταντς. Οι πίνακές του Το χαράκωμα και Ανάπηροι πολέμου περιλήφθηκαν στην "Έκθεση Εκφυλισμένης Τέχνης" που διοργάνωσαν οι Ναζί στο Μόναχο το 1937 προκειμένου να δυσφημίσουν τη μοντέρνα τέχνη. Οι πίνακες αργότερα κάηκαν. Ο Ντιξ, όπως όλοι οι υπόλοιποι ενεργοί καλλιτέχνες, υποχρεώθηκε να γίνει μέλος του Επιμελητηρίου Καλών Τεχνών του Ράιχ (Reichskammer der bildenden Kuenste) που δημιουργήθηκε από τον Γκαίμπελς ως υποδιεύθυνση του υπουργείου Πολιτισμού. Η συμμετοχή ήταν υποχρεωτική για όσους καλλιτέχνες είχαν γερμανική φυλετική καταγωγή, ενώ όσοι δεν ήταν μέλη, είτε λόγω καταγωγής ή διαφωνίας με τις απόψεις του Ναζιστικού κόμματος, δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στην πολιτιστική ζωή της Γερμανίας. Ο Ντιξ, προκειμένου να μπορεί να συνεχίσει να παραγάγει τέχνη, αναγκάστηκε να δεσμευτεί ότι θα ζωγράφιζε μόνο τοπία σε συντηρητικό στυλ. Ωστόσο ζωγράφισε και μερικές αλληγορίες που ασκούσαν κριτική στα ιδανικά των ναζί.Το 1939 συνελήφθη με την πλαστή κατηγορία της συμμετοχής στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ που έκανε ο Γκέοργκ Έλσερ, όμως αργότερα απελευθερώθηκε. Το 1945 κλήθηκε, όπως και όλοι οι άντρες ηλικίας 16-60 ετών, να καταταχτεί στην Volksstum, τα τμήματα Εθνοφυλακής που συγκροτήθηκαν ως μια από τις τελευταίες προσπάθειες άμυνας της καταρρέουσας Γερμανίας. Αιχμαλωτίστηκε από Γάλλους στρατιώτες και απελευθερώθηκε τον Φεβρουάριο του 1946. Ο Ντιξ επέστρεψε μετά τον πόλεμο στη Δρέσδη. Το έργο του την περίοδο αυτή αποτέλεσαν κυρίως πορτρέτα, θρησκευτικές αλληγορίες, τις οποίες είχε δουλέψει και κατά τη δεκαετία του '30, και απεικονίσεις των μεταπολεμικών συμφορών. Βραβεύτηκε τόσο στην Ανατολική όσο και στη Δυτική Γερμανία. Πέθανε στο Σίνγκεν, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία, τον Ιούλιο του 1969. Οι εφιαλτικές παραμορφώσεις-καρικατούρες των προσώπων, τα έντονα εξπρεσιονιστικά χρώματα και τα έργα με κοινωνικό περιεχόμενο είναι τα τρία στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά του Ότο Ντιξ, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του νεοπραγματισμού και της κοινωνικής κριτικής στα χρόνια του μεσοπολέμου. Δεν θεωρήθηκε τυχαία ένας από τους οξύτερους και τολμηρότερους χρονογράφους της εποχής του. Τα έργα του διακρίνονται για την έντονη αντιμιλιταριστική τους διάθεση, καταγράφουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα των πόλεων με τονισμένες τις αντιθέσεις, την αντιφατικότητα του ατόμου και την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας. Ο δυνατός ρεαλισμός, το εξωτερικό πάθος και η εσωτερική έκφραση δίνουν το ιδιαίτερο ύφος στη ζωγραφική του. Conzelmann, O., Otto Dix (Hannover: Fackelträger-Verlag, 1959) Hinz, Berthold (1979). Art in the Third Reich, μετάφραση Robert και Rita Kimber. Munich: Carl Hanser Verlag. ISBN 0-394-41640-6. Karcher, Eva (1988). Otto Dix 1891-1969: His Life and Works. Cologne: Benedikt Taschen. OCLC 21265198 Michalski, Sergiusz (1994). New Objectivity. Cologne: Benedikt Taschen. ISBN 3-8228-9650-0 Schmied, Wieland (1978). Neue Sachlichkeit and German Realism of the Twenties. London: Arts Council of Great Britain. ISBN 0-7287-0184-7 Ίδρυμα Ότο Ντιξ Το Μουσείο Ότο Ντιξ στη Γκέρα Πινακοθήκη έργων Αρχειοθετήθηκε 2009-01-06 στο Wayback Machine. στο Museum Syndicate Πινακοθήκη πορτρέτων και άλλων έργων Χαρακτικά και πίνακες από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης. Ο πόλεμος των Γερμανών εξπρεσιονιστών, The Economist, αναδημοσίευση Καθημερινή, 18 Ιανουαρίου 2008.
|
Ο Βίλελμ Χάινριχ Ότο Ντιξ (γερμανικά: Wilhelm Heinrich Otto Dix, 2 Δεκεμβρίου 1891 - 25 Ιουλίου 1969) ήταν Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης. Γνωστός για τις ωμές και ιδιαίτερα ρεαλιστικές απεικονίσεις της κοινωνίας της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της κτηνωδίας του πολέμου, ήταν, μαζί με τον Τζορτζ Γκρος, ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της Νέας Αντικειμενικότητας, καλλιτεχνικής τάσης που προέκυψε από τον εξπρεσιονισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BE
|
Χρήστος Σταμπέλος
|
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και οικονομικά. Εργάστηκε ως στενοδακτυλογράφος στη Βουλή, σε ηλικία 16 ετών και πριν την γερμανική Κατοχή διετέλεσε Νομάρχης Θράκης. Την περίοδο της Κατοχής, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία καταδικάστηκε τρεις φορές στην εσχάτη των ποινών. Το 1950 έγινε ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Εργασίας και έπειτα από την κατάργηση της θέσης ανέλαβε γενικός διευθυντής (ως το 1967). Ως υπουργός αγωνίστηκε για την υπογραφή συμβάσεων εργασίας για τους Έλληνες μετανάστες και εργάτες. Τιμήθηκε με δεκάδες παρασήμων, μεταξύ των οποίων και του Φοίνικα. Ο Χρήστος Σταμπέλος υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς στις ΗΠΑ και πέθανε στο Νοσοκομείο Σωτηρία της Αθήνας στις 15 Αυγούστου 1985 από οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, λόγω καθολικής πνευμονίας. Η κηδεία του έγινε την επομένη, από τον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών. Ήταν παντρεμένος και είχε έναν γιο και μία κόρη.
|
Ο Χρήστος Σταμπέλος (1914-1985) ήταν Έλληνας υπουργός, από τους πρώτους που εργάστηκαν για την ΕΟΚ και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Διετέλεσε υπουργός Εργασίας σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις.Ειδικότερα, ο Σταμπέλος υπηρέτησε στην κυβέρνηση του Πιπινέλη από τις 3 Σεπτεμβρίου ως τις 28 Σεπτεμβρίου 1963, στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου από τις 31 Δεκεμβρίου 1963 ως τις 19 Φεβρουαρίου 1964 και για τελευταία φορά από τις 22 Δεκεμβρίου 1966 ως τις 3 Απριλίου 1967, στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Όρος Ροράιμα
|
Το όρος Ροράιμα βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής, στα όρη Πακαρέμα στο ανατολικό τμήμα του οροπεδίου της Γουιάνας. Η Βραζιλία στα ανατολικά αντιπροσωπεύει το 5% της έκτασής της, η Γουιάνα στο βόρειο τμήμα το 10% και η Βενεζουέλα στο νότο και δυτικά το 85%. Η πρόσβαση στο όρος Ροράιμα από την πλευρά της Βενεζουέλας είναι κοντά στο δρόμο και σχετικά εύκολη. Ωστόσο, τόσο για τη Βραζιλία όσο και για τη Γουιάνα, η περιοχή είναι εντελώς απομονωμένη και είναι προσβάσιμη μόνο με λίγες μέρες πεζοπορίας στο δάσος ή μέσω του μικρού τοπικού αεροδιαδρόμου.Το όρος Ροράιμα είναι ένα βουνό με επίπεδη κορυφή, χαρακτηριστικό της Ασπίδας της Γουιάνας, με ύψος περίπου 1.200 μέτρα στα νοτιοανατολικά και μόνο περίπου 600 μέτρα στα βορειοδυτικά. Οι νότιες, νοτιοανατολικές, ανατολικές, βορειοανατολικές και βορειοδυτικές όψεις σχηματίζονται από ευθύγραμμους βράχους ύψους περίπου 1.000 μέτρων. Στη νότια άκρη του βουνού, μέρος του γκρεμού έχει καταρρεύσει, σχηματίζοντας έναν εντυπωσιακό φυσικό ογκόλιθο. Η βάση του γκρεμού περιβάλλεται από απότομες πλαγιές στα νότια και ανατολικά, και η βόρεια και η δυτική πλευρά σχηματίζουν κοιλάδες ποταμών που οδηγούν στην κορυφή.Η κορυφή του όρους Ροράιμα έχει μήκος μεγαλύτερο από 10 χιλιόμετρα, μέγιστο πλάτος 5 χιλιόμετρα, έκταση περίπου 33 έως 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα, υψόμετρο μεγαλύτερο από 2200 μέτρα και μέσο υψόμετρο 2600–2700 μέτρα. Το οροπέδιο έχει ψευδοκαρστική επιφάνεια, χαραγμένη από έντονες βροχοπτώσεις. Το υψηλότερο σημείο είναι 2.810 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και βρίσκεται στο νότιο άκρο του οροπεδίου και είναι το υψηλότερο σημείο στην πολιτεία Μπολιβάρ. 8,25 χιλιόμετρα βόρεια της κορυφής είναι ένα άλλο υψηλό σημείο με υψόμετρο 2.772 μέτρων, που είναι το υψηλότερο σημείο στη Γουιάνα. Στο βόρειο τμήμα του οροπεδίου βρίσκεται το τοπόσημο των συνόρων μεταξύ Βραζιλίας, Βενεζουέλας και Γουιάνας, σε υψόμετρο 2734 μέτρων.Λόγω του μεγάλου υψομέτρου και της εγγύτητάς του στον ισημερινό, το όρος Ροράιμα έχει σταθερή μέση ετήσια θερμοκρασία μεταξύ 20 και 22°C και ετήσια βροχόπτωση άνω των 1.500 mm, με 1.800 έως 3.000 mm σε μέρη της περιόδου των βροχών από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο. Οι κλιματολογικές συνθήκες στην κορυφή του βουνού διαφέρουν σημαντικά από τη βάση του, η συχνή συννεφιά στην περιοχή συνδέεται με τους βορειοανατολικούς και νοτιοανατολικούς ανέμους που επικρατούν και η σχετική υγρασία του αέρα παραμένει μεταξύ 75% και 85%. Το όρος Ροράιμα αποτελείται από ψαμμίτη προτεροζωικής ηλικίας που σχηματίστηκε πριν από περίπου 1,7 έως 2 δισεκατομμύρια χρόνια και ως εκ τούτου είναι από τα παλαιότερα πετρώματα στη Γη και περιέχουν μεγάλη ποσότητα χαλαζία, Το 98% είναι σωματίδια πυριτίου, σχηματίζοντας λευκούς ή ροζ κρυστάλλους μήκους πολλών εκατοστών. Αυτοί οι βράχοι βρίσκονται σε βάση από γρανίτη και γνεύσιο και αρχικά καλύφθηκαν από στρώματα μεσοζωικού πηλού, συσσωματωματών και διορίτη, αλλά έχουν εκτεθεί από τη διάβρωση και την ορογένεση τα τελευταία 180 εκατομμύρια χρόνια, διαβρωμένα από την κατακρήμνιση σχηματίζοντας παράξενα σχήματα. Το έδαφος της μήτρας ψαμμίτη είναι πολύ όξινο, φτωχό σε θρεπτικά συστατικά και πολύ λεπτό. Οι έντονες βροχοπτώσεις εμποδίζουν τη δέσμευση θρεπτικών ουσιών και σωματιδίων, εμποδίζοντας έτσι το σχηματισμό βλάστησης και εδάφους στην κορυφή του λόφου.Οι πολυάριθμες σπηλιές και τα ρήγματα στο εσωτερικό του οροπεδίου κάνουν το όρος Ροράιμα να παρουσιάζει μια ψευδοκαρστική δομή και αυτές οι σπηλιές σχηματίζουν ένα δίκτυο μήκους άνω των 15 χιλιομέτρων με συνολική υψομετρική διαφορά 73,21 μέτρων, το μεγαλύτερο σπήλαιο χαλαζία στον κόσμο. Αυτά τα σπήλαια σχηματίζονται από τη διείσδυση επιφανειακών υδάτων, επομένως η στάθμη του νερού στο εσωτερικό τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βροχόπτωση στην επιφάνεια του οροπεδίου: η παρατεταμένη ξηρασία μπορεί να στεγνώσει τους υδάτινους δρόμους και οι ξηρές σπηλιές μπορούν επίσης να γίνουν υπόγειοι ποταμοί. Το νερό που πέφτει στο βουνό περνάει στις σχισμές του βράχου και χύνεται με τη μορφή καταρρακτών στην πλαγιά του βουνού, δημιουργώντας πολλά ρυάκια στους πρόποδες του βουνού. Λόγω της όψιμης εξερεύνησης αυτού του τμήματος της Νότιας Αμερικής και της ανακάλυψης νέων ειδών κάθε χρόνο, η χλωρίδα και η πανίδα εδώ είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστες. Τα είδη που έχουν εντοπιστεί σήμερα είναι έντονα ενδημικά, ιδιαίτερα η πανίδα, η οποία τα θέτει επίσης σε υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης. Η βάση του γκρεμού στους πρόποδες του βουνού είναι καλυμμένη με αειθαλές τροπικό δάσος που αποτελείται από δέντρα ύψους 25 έως 45 μέτρων και μερικά μπορεί να φτάσουν τα 60 μέτρα. Στη βλάστηση κυριαρχούν τα Αρεκοειδή και ο Αστράγαλος. Τα εδάφη στους γκρεμούς είναι πιο αμμώδη, το κλίμα είναι πιο δροσερό και η βλάστηση αποτελείται από βρωμέλιες πολύ παρόμοιες με τις Άνδεις. Η βλάστηση στο οροπέδιο είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό άγνωστη και αποτελείται κυρίως από γυμνούς βράχους, δάση από δέντρα και επίφυτα και υγρές και ξηρές σαβάνες με τη μορφή βάλτων. Χαρακτηρίζεται από πολυάριθμα ενδημικά είδη, ιδιαίτερα σαρκοφάγα φυτά που αιχμαλωτίζουν έντομα και βρίσκονται σε ψαμμίτες και εδάφη έκπλυσης χωρίς τα απαραίτητα νιτρικά άλατα για την ανάπτυξή τους. Υπάρχουν λιγότερα είδη κοντά σε ρέματα και ρεματιές. Τα δέντρα έχουν ύψος 8 έως 15 μέτρα και έχουν σκληρά φύλλα που μπορούν να προσαρμοστούν στις σκληρές περιβαλλοντικές συνθήκες. Τα εκτεθειμένα πετρώματα καταλαμβάνονται από λειχήνες, άλγες και κυανοβακτήρια.Η πανίδα στους πρόποδες του βουνού αποτελείται από μια ποικιλία θηλαστικών και αυτή η τεράστια ποικιλομορφία είναι ιδιαίτερα εμφανής στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, όπως βραδύποδες, μυρμηγκοφάγοι, τάπιροι, αρμαδίλλοι, καπιμπάρα, ποσούμ, αγούτι, νυφίτσες, ρακούν, ελάφια, πούμα και πρωτεύοντα θηλαστικά όπως καπουτσίνοι πίθηκοι. Υπάρχουν εκατοντάδες είδη πτηνών, τα πιο κοινά από τα οποία είναι τα γεράκια, οι παπαγάλοι, οι κουκουβάγιες κ.λπ. Μερικά κολίμπρι είναι ενδημικά της περιοχής. Λόγω της χαμηλής κινητικότητας σε σχέση με άλλα είδη, τα ερπετά και τα αμφίβια παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται στους πρόποδες και στην κορυφή του όρους Ροράιμα. Ενώ τα είδη που κατοικούν στα δάση στους πρόποδες του οροπεδίου είναι κοινά, όπως τα πράσινα ιγκουάνα, οι οχιές, τα φίδια κοράλια και οι πύθωνες, αυτά που βρίσκονται στην κορυφή είναι ακόμη πιο σπάνια. Η πανίδα των σπηλαίων αποτελείται από πολλά είδη νυχτερίδων, ακρίδων, αράχνων και σαρανταποδαρουσών, αλλά αυτό το εύθραυστο υπόγειο οικοσύστημα διαταράσσεται από πεζοπόρους, οργανική ύλη που παράγεται από τουρίστες και εξερευνητές με τα χρόνια. Οι ρύποι όπως τα καύσιμα ξεπλένονται στο έδαφος από το νερό της βροχής, το οποίο οδηγεί στον πολλαπλασιασμό των μικροοργανισμών και προκαλεί οικολογική ανισορροπία. Το βουνό ανακαλύφθηκε από τους Ευρωπαίους το 1595, κατά τη διάρκεια μιας ισπανικής και βρετανικής κούρσας για την αποίκηση αυτού του τμήματος της Νότιας Αμερικής, αν και το όρος Ροράιμα κατοικούνταν από Αμερινδούς για τουλάχιστον 10.000 χρόνια. Ο Άγγλος ποιητής, αξιωματικός του στρατού και εξερευνητής Γουόλτερ Ράιλι το περιέγραψε ως ένα μη μετρήσιμο «Κρυστάλλινο Βουνό» που αναβλύζει από αμέτρητους καταρράκτες. Η πρώτη αποστολή στο όρος Ροράιμα πραγματοποιήθηκε το 1838, όταν ο Γερμανός επιστήμονας και εξερευνητής Ρόμπερτ Χέρμαν Σχόμπουργκ το παρατήρησε κατά τη διάρκεια μιας αποστολής που χρηματοδοτήθηκε από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία για να εξερευνήσει τη Βρετανική Γουιάνα (1835-39). Το 1840, η βρετανική κυβέρνηση του ανέθεσε να καθορίσει τα σύνορα μεταξύ της Βρετανικής Γουιάνας και της Βενεζουέλας. Όταν επέστρεψε στην περιοχή το 1844 για να μελετήσει την τοπική χλωρίδα, ανέφερε ότι η κορυφή φαινόταν απρόσιτη λόγω των πανύψηλων βράχων της. Το 1864, ο Γερμανός φυσιοδίφης και βοτανολόγος Καρλ Φέρντιναντ Άπουν και ο Βρετανός γεωλόγος Τσαρλς Μπάρινγκτον Μπράουν έφτασαν στη νοτιοανατολική άκρη του όρους Ροράιμα για παρατήρηση και πρότειναν να ανέβουν στο βουνό με αερόστατο.Αν και οι κάθετοι βράχοι του κάνουν την πρόσβαση πολύ δύσκολη, το όρος Ροράιμα ήταν το πρώτο μεγάλο τραπεζοειδές όρος το οποίο αναρριχήθηκε στο οροπέδιο της Γουιάνας. Ο Χένρι Γουάιτλι, ο οποίος μελέτησε τα πουλιά της περιοχής, παρατήρησε ότι η κορυφή ήταν προσβάσιμη από το νότο με τη βοήθεια σχοινιών και σκαλών. Ο Έβερναρντ ιμ Τουρν και ο Χάρι Πέρκινς ηγήθηκαν μιας αποστολής που χρηματοδοτήθηκε από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία που κορυφώθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1884, όταν έφτασαν στην κορυφή από την νοτιοανατολική πλαγιά. Σύντομα, πολλές αποστολές αποτελούμενες από βοτανολόγους, ζωολόγους και γεωλόγους πραγματοποίησαν πολλαπλές αποστολές στο όρος Ροράιμα για να μελετήσουν την ως επί το πλείστον άγνωστη χλωρίδα και πανίδα και τις ειδικές γεωλογικές συνθήκες της περιοχής. Το όρος Ροράιμα και το όρος Αογιάν είναι τα μόνα βουνά με επίπεδη κορυφή στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα που μπορούν να αναρριχηθούν πεζοπόροι, με μηνιαίο όριο 200 ατόμων. Η ανάβασή του διαρκεί τρεις έως πέντε ημέρες συνολικά, η διαδρομή μέχρι την κορυφή είναι σε μια φυσική πλαγιά στα νοτιοδυτικά βράχια του όρους Ροράιμα, δεν απαιτεί ειδικό εξοπλισμό ή εκπαίδευση, έτσι επιλέγεται σχεδόν από όλους τους πεζοπόρους, η μόνη δυσκολία είναι ότι ορισμένα ρυάκια και μικροί καταρράκτες μπορεί να γίνουν δύσκολο να διασχιστούν υπό έντονη βροχή. Ωστόσο, το μήκος του μονοπατιού απαιτεί από τους ορειβάτες να περάσουν μια νύχτα στην κατασκήνωση στους πρόποδες του γκρεμού σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων και μια άλλη νύχτα στην κορυφή, απαιτώντας αρκετές ημέρες για να εξερευνήσουν το οροπέδιο και δύο ημέρες για να κατέβουν. Η καλύτερη εποχή για ανάβαση στο όρος Ροράιμα είναι η ξηρή περίοδος, ωστόσο, όταν ο ήλιος είναι πολύ δυνατός και η θερμοκρασία υψηλή, μπορεί να δυσκολέψει το δρόμο για το βουνό. im Thurn, Everard (Αύγουστος 1885), «The Ascent of Mount Roraima», Proceedings of the Royal Geographical Society and Monthly Record of Geography, New Monthly Series (London, England, U.K.: Blackwell Publishing, on behalf of the Royal Geographical Society, with the Institute of British Geographers) 7 (8): 497–521, doi:10.2307/1800077, ISSN 0266-626X, OCLC 51205375, https://books.google.com/books?id=WjARAQAAIAAJ&q=497&pg=PA497-IA4, ανακτήθηκε στις November 14, 2009 Πληροφορίες για το όρος Ροράιμα Αρχειοθετήθηκε 2020-08-08 στο Wayback Machine. Το Όρος Ροράιμα στο SummitPost.org Βιολογική εξερεύνηση των βράχων του National Geographic το 2004 Dias de Tempestade (Days of Storm) - ντοκιμαντέρ μικρού μήκους 28 λεπτών στο Vimeo (στα Πορτογαλικά, με αγγλικούς υπότιτλους) που δείχνει την ανάβαση του όρους Ροράιμα το 2010 από την πλευρά της Γουιάνας από τον Βραζιλιάνο ορειβάτη Ελιζέου Φρέντου και την ομάδα του.
|
Το Όρος Ροράιμα (ισπανικά: Monte Roraima; Tepuy Roraima; Cerro Roraima, πορτογαλικά: Monte Roraima, ˈmõtʃi ʁoˈɾajmɐ) είναι το υψηλότερο από τα τεπούι (τραπεζοειδές βουνό) ή οροπέδια στα όρη Πακαράιμα, Νότια Αμερική. Βρίσκεται στο τριεθνές σύνορο Βενεζουέλας, Βραζιλίας και Γουιάνας. Είναι ένα χαρακτηριστικό μεγάλο βουνό με επίπεδη κορυφή που περιβάλλεται από γκρεμούς ύψους 400 έως 1.000 μέτρων. Το υψηλότερο σημείο του όρους Ροράιμα βρίσκεται στη νότια άκρη του οροπεδίου, στη Βενεζουέλα, και έχει ύψος 2.810 μέτρων και μια άλλη προεξοχή σε υψόμετρο 2.772 μέτρων στη συμβολή των τριών χωρών στα βόρεια του οροπεδίου είναι το υψηλότερο σημείο στη Γουιάνα. Το όνομα του όρους Ροράιμα προήλθε από τους ιθαγενείς Πέμον. Roroi στη γλώσσα Πέμον σημαίνει «γαλαζοπράσινο» και ma σημαίνει «μεγάλο».Η έκπλυση που προκαλείται από έντονες βροχοπτώσεις έχει διαμορφώσει την περίεργη τοπογραφία της κορυφής και η γεωγραφική απομόνωση του όρους Ροράιμα το έχει καταστήσει σπίτι πολλών ενδημικών χλωρίδας και πανίδας. Η δυτική εξερεύνηση του όρους Ροράιμα ξεκίνησε μόλις τον 19ο αιώνα, και η πρώτη αναρρίχηση έγινε από μια βρετανική αποστολή το 1884. Ωστόσο, παρά τις επόμενες αποστολές, η χλωρίδα και η γεωλογία του παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστα. Το προνομιακό περιβάλλον και οι σχετικά εύκολες συνθήκες πρόσβασης και αναρρίχησης στη νότια πλευρά των βράχων καθιστούν το όρος Ροράιμα έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για πεζοπόρους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B1
|
Ρασίντ Ταχά
|
Ο Ταχά μετέβη στη Γαλλία μαζί με τους γονείς του από την Αλγερία σε μικρή. Ως καλλιτέχνης διακρίθηκε αρχικά στη Γαλλία και κατόπιν επεκτάθηκε στη διεθνή μουσική σκηνή.Το 1997 κυκλοφόρησε το τραγούδι Ya Rayah, το οποίο ερμήνευσε την ίδια χρονιά στα ελληνικά και ο Γιώργος Νταλάρας (με τίτλο Κι Αν Σε Θέλω). Το 2004 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Tékitoi, όπου περιλαμβάνεται μία διασκευή του Rock The Casbah των Clash στα αραβικά (رشيد طه). Μια Αριάδνη στη χώρα των θαυμάτων Δρόμος της Αριστεράς
|
Ο Ρασίντ Ταχά (αραβικά: رشيد طه Rashīd Ṭāhā; 18 Σεπτεμβρίου 1958 - 12 Σεπτεμβρίου 2018) ήταν Αλγερινός τραγουδιστής και ακτιβιστής με έδρα τη Γαλλία, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ως "ηχητικά περιπετειώδης". Η μουσική του επηρεάστηκε από πολλά διαφορετικά είδη όπως ροκ, ηλεκτρονική, πανκ και ράι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CE%AC
|
Μούρμανσκ
|
Το Μούρμανσκ ιδρύθηκε το 1915 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με το όνομα «Μούρμαν» (Мурманами), δηλαδή Νορβηγοί ή βόρειοι στα ρωσικά. Αργότερα το 1916 μετονομάστηκε σε «Ρομάνοφ στο Μούρμαν» (рома́нов-на-Му́рмане) από τη ρωσική βασιλική δυναστεία των Ρομάνοφ. Ενώ το 1917 πήρε το σημερινό του όνομα. Το Μούρμανσκ ήταν η τελευταία πόλη που ιδρύθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το 1915, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι ανάγκες του πολέμου οδήγησαν στην κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου από το Πετροζαβόντσκ σε μία τοποθεσία, χωρίς πάγο, στην ακτή Μούρμαν στη ρωσική Αρκτική, στην οποία αποστέλλονταν από τους συμμάχους στρατιωτικές προμήθειες. Ο τερματικός αυτός σταθμός έγινε γνωστός ως Μούρμαν και σύντομα αναπτύχθηκε σε λιμάνι, ναυτική βάση, και αργότερα δημιουργήθηκε ένας παρακείμενος οικισμός ο οποίος αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα. Το 1918-1920, κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου, η πόλη κατελήφθη από τις δυτικές δυνάμεις, που είχαν συμμαχήσει με τη Ρωσία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και από τις δυνάμεις του Λευκού Στρατού. Μούρμανσκ , Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Αγγλικά) Αναμέτρηση στη στέγη του κόσμου Αρχειοθετήθηκε 2011-12-10 στο Wayback Machine. Εξάντας, ντοκιμαντέρ στον κόσμο, 23 Ιανουαρίου 2011
|
Το Μούρμανσκ (ρωσικά: Му́рманск, βόρεια σάμι: Murmánsk, σκολτ σάμι: Muurman) είναι πόλη στο βορειοδυτικό τμήμα της Ρωσίας και ένα σημαντικό λιμάνι στον Αρκτικό ωκεανό. Είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Τουλόμα (Тулома), 12 χλμ. από τη θάλασσα Μπάρεντς, στη βορειοδυτική ακτή της χερσονήσου Κόλα, κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με τη Νορβηγία και τη Φινλανδία. Είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης περιφέρειας και έχει πληθυσμό 307.257 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2010.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BA
|
Σιουδάδ Μπολίβαρ
|
Η Σιουδάδ Μπολίβαρ ιδρύθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1595 από τον Αντόνιο ντε Μπερίος, ο οποίος είχε φθάσει στην περιοχή από το Νέο Βασίλειο της Γρανάδας (σημερινή Κολομβία), με αποστολή να δημιουργήσει αποικίες στη Γουιάνα. Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Σάντο Τομάς ντε Γκουαγιάνα και η τοποθεσία της μετακινήθηκε τρεις φορές, εξαιτίας των συνεχών επιθέσεων από Ινδιάνους της Καραϊβικής και Ευρωπαίους πειρατές, όπως ο Ουόλτερ Ράλεϊ. Το 1764 η πόλη θα τοποθετηθεί οριστικά στις όχθες του Ποταμού Ορινόκο, με ονομασία Σάντο Τόμας ντε λα Νουέβα Γκουαγιάνα ντε λα Ανγκοστούρα ντελ Ορινόκο, ενώ θα παραμείνει γνωστή ως Ανγκοστούρα.Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του στρατηγού Κάρλος Σουβλέτε, θα μετονομαστεί η πόλη από Ανγκοστούρα σε Σιουδάδ Μπολίβαρ το 1846, προς τιμήν του Σιμόν Μπολίβαρ, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο παρελθόν στην πόλη.Στις 21 Ιουλίου 1903, πλησίον της Σιουδάδ Μπολίβαρ, θα διεξαχθή η τελευταία μάχη της Απελευθερωτικής Επανάστασης, όταν ο κυβερνητικός στρατός υπό τον Χουάν Βισέντε Γκόμες θα υπερνικήσει τις δυνάμεις του στρατηγού Νικολάς Ρολάντο. Η Σιουδάδ Μπολίβαρ βρίσκεται 54 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του ποταμού Ορινόκο, αποτελώντας κύριο λιμάνι της ανατολικής Βενεζουέλας. Στο γεωλογικό μέρος παρουσιάζει μεγάλη τεκτονική σταθερότητα, επειδή βρίσκεται σε πυριγενή πετρώματα του ηπειρωτικού κορμού της Γουιάνας, έναν από τους παλαιότερους και πιο σταθερούς γεωλογικούς σχηματισμούς του πλανήτη.Η έντονη βλάστηση είναι τυπικό χαρακτηριστικό της περιοχής, όπου υπάρχουν φοίνικες, χαμόδεντρανα, καθώς και άλλα είδη δέντρων όπως χαρουπιές.Η πανίδα αντιπροσωπεύεται από καπιμπάρα, κροκόδειλους, χελώνες, ερωδιίδες, παπαγάλους, ιγκουάνα και άλλα είδη.Η μέση θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 26 και 30°C. Στην περιοχή επικρατούν περίοδοι υψηλών βροχοπτώσεων, αλλά και ξηρασιών. Το μέσο ποσοστό βροχόπτωσης ανά έτος κυμαίνεται γύρω στα 977 χιλιοστά. Η Σιουδάδ Μπολίβαρ βρίσκεται σε μια περιοχή που κυριαρχείται από την γεωργία και την κτηνοτροφία. Καλαμπόκι, γιούκα, μάνγκο, διοσκορέα και καρπούζι είναι χαρακτηριστικά προϊόντα που καλλιεργούνται στην περιοχή. Στην κτηνοτροφία αντιπροσωπεύεται από την ανάπτυξη αγελάδων και χοίρων. Η αλιεία αξιοποιείται σε μικρότερο βαθμό. Ο τουρισμός έχει λάβει μεγάλη σημασία για την πόλη, καθώς ενισχύει τον παραγωγικό τομέα. Άλλες οικονομικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν το εμπόριο, υπηρεσίες, μεταφορές, καταστήματα φαγητού, εθνικές και διεθνείς βιομηχανίες.Η Γέφυρα Ανγκοστούρα έχει μεγάλη σημασία για την υποδομή της πόλης, καθώς την συνδέει με το υπόλοιπο μέρος της Βενεζουέλας. Ένας αυτοκινητόδρομος την συνδέει με την πόλη Σιουδάδ Γκουαγιάνα. Σημανυικό έργο υποδομής της πόλης αποτελεί το Αεροδρόμιο Τομάς ντε Έρες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ciudad Bolívar στο Wikimedia Commons
|
Η Σιουδάδ Μπολίβαρ (ισπανικά: Ciudad Bolívar) είναι πόλη της Βενεζουέλας και πρωτεύουσα της Πολιτείας Μπολίβαρ.Η Σιουδάδ Μπολίβαρ διαθέτει ένα καλά διατηρημένο ιστορικό κέντρο, στο οποίο περιλαμβάνονται ο καθεδρικός ναός και άλλα αποικιακών χρόνων κτίρια. Βρίσκεται κατά μήκος του Ποταμού Ορινόκο, αποτελόντας σημαντικό λιμένα ποταμόπλοιων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%B4_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%81
|
Το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης
|
Ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου είναι Kniha smíchu a zapomnění. Ολοκληρώθηκε το 1978 και κυκλοφόρησε στη Γαλλία με τον τίτλο Le Livre du rire et de l'oubli το 1979. Στα αγγλικά δημοσιεύτηκε αρχικά στις ΗΠΑ από τον εκδοτικό οίκο Alfred A. Knopf το 1980, σε μετάφραση του Michael Henry Heim. Αρκετά τμήματα του βιβλίου δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα The New Yorker. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη τσεχική γλώσσα από τον εκδοτικό οίκο 68 Publishers Toronto τον Απρίλιο 1981. Αξιολόγηση από τον John Updike
|
Το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης (The Book of Laughter and Forgetting ; τσέχικα : Kniha smíchu a zapomnění) είναι μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα, που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1979. Αποτελείται από επτά αυτοτελείς ιστορίες που ενώνονται με ορισμένα κοινά θέματα. Το βιβλίο εξετάζει τη φύση της λήθης όπως αυτή εμφανίζεται στην ιστορία, την πολιτική και τη ζωή γενικότερα. Οι ιστορίες περιέχουν επίσης στοιχεία που συναντώνται στο λογοτεχνικό είδος του μαγικού ρεαλισμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Ζηνόβιος της Φλωρεντίας
|
Ο Ζηνόβιος γεννήθηκε από παγανιστές γονείς, οι οποίοι ανήκαν στην φλωρεντίνικη αριστοκρατική τάξη. Από νωρίς ήρθε κάτω από την επιρροή του επισκόπου Θεόδωρου, βαφτίστηκε από τον ίδιο και κατάφερε, μετά από πολλή αντίσταση, να προσυλητήσει τον πατέρα και τη μητέρα του στο Χριστιανισμό. Υιοθέτησε το επάγγελμα του κληρικού και γρήγορα ανήλθε στη θέση του αρχιδιάκονου, όταν οι αρετές και οι αξιοσημείωτες δυνάμεις του ως ιεροκήρυκας τον έκαναν γνωστό στον Άγιο Αμβρόσιο, μέσω του οποίου έγινε γνωστός στον Πάπα Δάμασο Α΄ (366-386). Ο τελευταίος τον κάλεσε στη Ρώμη και τον συμπεριέλαβε σε διάφορες σημαντικές αποστολές, συμπεριλαμβανομένης μιας πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη. Με το θάνατο του Δαμάσου επέστρεψε στην πόλη που γεννήθηκε, όπου επανέλαβε το αποστολικό του έργο, ενώ με το θάνατο του επισκόπου Θεόδωρου, ο Ζηνόβιος, προς μεγάλη χαρά του λαού του, τον διαδέχτηκε στο αξίωμά του. Ο Ζηνόβιος κατάφερε να εκχριστιανίσει πλήρως τη Φλωρεντία και τα περίχωρά της και καταπολέμησε με επιτυχία τον Αρειανισμό.Σύμφωνα με τον βιογράφο και διάδοχό του στη Έδρα της Φλωρεντίας, Αντώνιο, πέθανε στο ενενηοστό έτος της ηλικίας του, το 424. Ωστόσο, ο Αντώνιος αναφέρει ότι ο Πάπας Ιννοκέντιος Α΄ (401-417) ήταν τότε Ποντίφηκας, κάτι που σημαίνει ότι το έτος θανάτου του Ζηνόβιου είναι σχετικά αβέβαιο. Υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι πέθανε στις 25 Μαΐου 417, ημέρα κατά την οποία ο αρχαίος πύργος όπου φέρεται να έζησε, κοντά στο Πόντε Βέκιο, στολίζεται κάθε χρόνο με λουλούδια. Το σώμα του θάφτηκε αρχικά στη Βασιλική του Αγίου Λαυρεντίου της Φλωρεντίας και αργότερα μεταφέρθηκε στην εκκλησία της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε. Ο βωμός του Αγίου Ζηνόβιου κατασκευάστηκε γύρω στο 1440 και αποτελεί ένα έργο απαράμιλλης τέχνης του Λορέντσο Γκιμπέρτι. Στο κεντρικό μέρος του χάλκινου μνημείου απεικονίζεται ο Άγιος Ζηνόβιος να εκτελεί ένα θαύμα, την ανάσταση ενός νεκρού παιδιού. Πάνω από τον βωμό βρίσκεται ο πίνακας του Μυστικού Δείπνου του Τζοβάνι Μπαλντούτσι. Σημαντικά θαύματα, συμπεριλαμβανομένων πολλών περιπτώσεων ανάστασης νεκρών, αποδίδονται στον Άγιο Ζηνόβιο. Λέγεται επίσης ότι μετά το θάνατό του, μια φτελιά άνθισε όταν το σώμα του την άγγιξε κατά τη μεταφορά για την ταφή του στον καθεδρικό ναό. Ένας μύθος αναφέρει ότι κάποτε ένα παιδί καταπατήθηκε από ένα κάρο, την ώρα που έπαιζε στο δρόμο. Η μητέρα του, η οποία ήταν χήρα, μετέφερε με θρήνους τη σορό του νεκρού παιδιού της στον Ζηνόβιο. Με μια προσευχή εκείνος ανέστησε το παιδί και το παρέδωσε υγιέστατο στη μητέρα του. Ferguson, George (1961). Signs and Symbols in Christian Art (New York: Oxford University Press), 147. Zenobius, Saint. D. O. Hunter-Blair, Τόμος 15, σελίδες 755–756 Saints of May 25: Zenobius of Florence Αρχειοθετήθηκε 2017-11-13 στο Wayback Machine. (στα ιταλικά) Santi e beati: San Zanobi Zenobius Xavierus of Poland Αρχειοθετήθηκε 2011-04-09 στο Wayback Machine.
|
Ο Άγιος Ζηνόβιος (ιταλικά: San Zanobi, 337-417/424) ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Φλωρεντίας και ανακηρυγμένος «Άγιος» από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 25 Μαΐου και θεωρείται προστάτης της Αρχιεπισκοπής της Φλωρεντίας, μαζί με τον Άγιο Αντώνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πέλιννα
|
Κατά την μυθολογία ιδρύθηκε από τον Πέλιννο, γιό του Οιχαλιέως από την Οιχαλία. Εκτιμάται πως η Πέλιννα κατοικούνταν από την εποχή του Χαλκού, ενώ έχουν ανακαλυφθεί και τάφοι της Μυκηναϊκής εποχής. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. βρέθηκε υπό την επιρροή της Λάρισσας και κατόπιν της Φαρκαδόνας, ωστόσο κατά την περίοδο της μακεδονικής περιόδου από τον 4ο αιώνα έως τις αρχές του 2ου ευημερούσε λόγω της φιλομακεδονικής πολιτικής της, την οποία ακολούθησε και κατά τον Λαμιακό πόλεμο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η περίμετρος των τειχών της ακροπόλεως εκτιμάται πως ήταν 1.300 μέτρα.Στα νομίσματα της αρχαίας πόλης από τον 5ου έως 2ο αιώνα π.Χ., η ονομασία της εμφανίζεται ως Πελινναίων, και με την ονομασία αυτή επίσης συναντάται και στην αναφορά της από τον βυζαντινό ιστορικό Στέφανο Βυζάντιο (5ος αιώνας) στο γεωγραφικό του έργο με τίτλο Εθνικά. Η πόλη βρισκόταν σε λόφο, κοντά στο Πελινναίο όρος της Θεσσαλίας, και είναι πιθανό πως στην πόλη υπήρχε θέατρο, βάσει των αρχαιολογικών ερευνών που έγιναν το και υποδηλώνουν κάτι τέτοιο. Από την πόλη κατάγονταν οι ολυμπιονίκες Φρικίας και Ιπποκλέας, πατέρας και γιος αντίστοιχα. Γειτονικές πόλεις κατά την αρχαιότητα ήταν η Τρίκκη -σημερινά Τρίκαλα- και η Φαρκαδόνα, με την Πέλιννα να βρίσκεται ανάμεσα τους. Στην περιοχή υπάρχουν τα υπολλείματα του Πελινναίου κάστρου, και κατά τους βυζαντινούς χρόνους αναπτύχθηκε ο οικισμός με την ονομασία Γαρδίκι, ο οποίος αντιστοιχεί σε σλαβική λέξη με την έννοια της πολίχνης.Υπήρξε έδρα επισκοπής υπαγόμενη στην μητρόπολη Λάρισας.Κοντά βρίσκονται τα χωριά Πετρωτό και Πετρόπορο, ενώ ο αρχαιολογικός χώρος της Πέλιννας είναι επισκέψιμος. Πέλιννα, του Φώτη Ντάσιου, Αρχαιολόγου Α.Ι.Θ.Σ. Αρχειοθετήθηκε 2016-07-24 στο Wayback Machine. - Αναλυτικά στοιχεία Πελινναίον, του Μανώλη Παπαθανασίου - Κάστρα της Ελλάδας Νομίσματα της αρχαίας Πέλιννας - CNG coins
|
Η Πέλιννα ήταν αρχαία πόλη της Εστιαιώτιδας στην βορειοδυτική Θεσσαλία, κοντά στην όχθη του Πηνειού ποταμού.Άκμασε κυρίως κατά την ελληνιστική περίοδο, και κατά τους βυζαντινούς χρόνους η περιοχή έγινε γνωστή ως Γαρδίκι ή Παλαιογαρδίκι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BD%CE%B1
|
Λίρι Γκέρο
|
Η Γκέρο γεννήθηκε το 1926 στο Φιέρι της νοτιοδυτικής Αλβανίας και αναφέρεται ως κόρη φτωχής οικογένειας που έμεινε ορφανή και αναγκάστηκε να εργαστεί από την παιδική της ηλικία. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1943, προσχώρησε από κοινού με άλλες 67 νεαρές γυναίκες από το Φιέρι στη νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας και ταυτόχρονα στην αντίσταση εναντίον των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής μέσα από το LANÇ. Αρχικά η ίδια ασχολήθηκε με τον οργανωτικό τομέα, έχοντας σημαντική συμβολή στην προσέλκυση και κατάταξη νέων μελών από την περιοχή του Φιέρι, ενώ η οικία της αξιοποιήθηκε ως καταφύγιο και μέρος συγκέντρωσης αντιστασιακών. Αργότερα η Γκέρο μετατάχθηκε σε μάχιμο τμήμα, υπηρετώντας στην επονομαζόμενη «16η Ταξιαρχία Επίθεσης». Στις αρχές Οκτωβρίου του 1944 τραυματίστηκε σοβαρά σε σύγκρουση εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων κοντά στη Λούσνια, με αποτέλεσμα να πιαστεί αιχμάλωτη και να εκτελεστεί, με αλβανικές πηγές να υποστηρίζουν πως δέθηκε σε δέντρο και κάηκε ζωντανή ως αντίποινα για τη δράση των ανταρτών. Μετά την απελευθέρωση και την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το αλβανικό κράτος τίμησε τη Λίρι Γκέρο για τη συμμετοχή της στην Εθνική Αντίσταση, αποδίδοντάς της τον τίτλο της «Ηρωίδας του Λαού». Αγάλματα που αναπαριστούν τη μορφή της βρίσκονται σε διάφορες περιοχές της χώρας (όπως στο Φιέρι και στο Εθνικό Μουσείο Καλών Τεχνών των Τιράνων) ενώ το όνομά της έχει δοθεί σε μια συνοικία και ένα σχολείο της γενέτειράς της, καθώς και σε οδό των Τιράνων. Ακόμη η Γκέρο αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία η Αλβανίδα λογοτέχνιδα και σεναριογράφος Έλενα Κανταρέ εμπνεύστηκε για να δημιουργήσει τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας του 1978, Nusja dhe shtetrrethimi (ελληνικά: «Η νύφη και η πολιορκία»), τον οποίο ερμήνευσε η Ραϊμόντα Μπούλκου. Cocoli, Irfan (1975). Gruaja shqiptare në lujtën antifashiste nacionalçlirimtare. Tirana: Shtepia botuese "8 Nëntori". Hoxha, Enver (1987). Letra të zgjedhura. 3. Tiranë: Shtëpia Botuese "8 Nëntori".
|
Η Λίρι Γκέρο (αλβανική γλώσσα: Liri Gero, 1926 - 6 Οκτωβρίου 1944) ήταν Αλβανίδα αντιστασιακή που έδρασε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τις τάξεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Αλβανίας (αλβανικά: LANÇ) και εκτελέστηκε από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής λίγο πριν την απελευθέρωση της χώρας. Για τη δράση της τιμήθηκε μετά θάνατον από το αλβανικό κράτος με τον τίτλο της «Ηρωίδας του Λαού».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CF%81%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BF
|
Τζόουνσταουν
|
Brailey, Jeffrey (1998). The Ghosts of November: Memoirs of an Outsider Who Witnessed the Carnage at Jonestown, Guyana. San Antonio, TX: J & J Publishers. ISBN 0-9667-8680-7. Chidester, David (1988). Salvation and Suicide. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 0-253-35056-5. Dolan, Sean (2000). Everything You Need to Know About Cults. New York: Rosen Pub. Group. ISBN 0-8239-3230-3. Feinsod, Ethan (1981). Awake in a Nightmare: Jonestown: The Only Eyewitness Account. New York: W.W. Norton & Co. ISBN 0-393-01431-2. Based on interviews with Odell Rhodes. Fondakowski, Leigh (2013). Stories from Jonestown. Minnesota: University of Minnesota Press. (ISBN 978-0-8166-7808-2). Based on interviews with survivors and family members. Galanter, M. (1999). Cults: Faith, Healing, and Coercion. New York: Oxford University Press. Kahalas, Laurie Efrein (1998). Snake Dance: Unravelling the Mysteries of Jonestown. New York: Red Robin Press. ISBN 1-5521-2207-7. Kerns, Phil (1978). People's Temple, People's Tomb. Logos Associates. ISBN 0-88270-363-3. Kilduff, Marshall· Ron Javers (1978). The Suicide Cult: The Inside Story of the Peoples Temple Sect and the Massacre in Guyana. New York: Bantam Books. ISBN 0-553-12920-1. Klineman, George· Sherman Butler (1980). The Cult That Died. G.P. Putnam's Sons. ISBN 0-399-12540-X. Kohl, Laura Johnston. (2010). Jonestown Survivor: An Insider's Look. New York: IUniverse, 2010. koq (2014). Recordead: The Jonestown Tapes. Kindle Direct Publishing,. Krause, Charles A. with Laurence M. Stern, Richard Harwood and the staff of The Washington Post (1978). Guyana Massacre: The Eyewitness Account. New York: Berkley Pub. Corp. ISBN 0-425-04234-0. Lane, Mark (1980). The Strongest Poison. New York: Hawthorn Books. ISBN 0-8015-3206-X. Maaga, Mary McCormick (1998). Hearing the Voices of Jonestown. Syracuse: Syracuse University Press. ISBN 0-8156-0515-3. Mills, Jeannie (1979). Six Years with God: Life Inside Rev. Jim Jones's People's Temple. New York: A&W Publishers. ISBN 0-8947-9046-3. Moore, Rebecca. In Defense of Peoples Temple. Lewiston, N.Y.: The Edwin Mellen Press, 1988. Naipaul, Shiva (1982). Journey to Nowhere: A New World Tragedy. Harmondsworth [Eng.]: Penguin. ISBN 0-14-006189-4. (published in the UK as Black and White) Reston, James, Jr. (1981). Our Father Who Art in Hell: The Life and Death of Jim Jones. New York: Times Books. ISBN 0-8129-0963-1. Scheeres, Julia (2011). A Thousand Lives: The Untold Story of Hope, Deception, and Survival at Jonestown. New York: Free Press. ISBN 1-4165-9639-9. Stephenson, Denice (2005). Dear People: Remembering Jonestown. Heyday Books. ISBN 1-59714-002-3. Thielmann, Bonnie, Merrill, Dean. The Broken God. Elgin, Ill.: David C. Cook Publishing Co., 1979. Thrash, Catherine (Hyacinth), as told to Marian K. Towne. The Onliest One Alive: Surviving Jonestown, Guyana. Indianapolis: Marian K. Towne, 1995. Wagner-Wilson, Leslie (2009). Slavery of Faith. New York: Universe. Wooden, Kenneth. The Children of Jonestown. New York: McGraw-Hill, 1981. Wright, Lawrence. The Sons of Jim Jones. The New Yorker 69, no. 39 (Nov 22, 1993): 66–89. Yee, Min S., Layton, Thomas N. In My Father's House. New-York: Holt, Rinehart and Winston, 1981. List of Jonestown massacre victims Αρχειοθετήθηκε 2016-04-01 στο Wayback Machine. Alternative considerations of Jonestown and Peoples Temple, an extensive resource on the topics, sponsored by the Department of Religious Studies at San Diego State University "Jonestown: The Life and Death of Peoples Temple" Αρχειοθετήθηκε 2009-02-26 στο Wayback Machine., website for the film broadcast on PBS includes video interviews with survivors from 2006 «Nightmare in Jonestown». Time. December 4, 1978. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-23. https://web.archive.org/web/20130823201421/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,912249,00.html. Ανακτήθηκε στις August 5, 2008. , Time magazine cover story, Monday, December 4, 1978 «The Jonestown, Guyana Tragedy: Primary Source Materials from the U.S. Department of State». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 1999. , the contents of US Government archives on the subject obtained through the Freedom of Information Act. (web-archived copy of the original website, no longer extant; unfortunately the scanned pages are missing) «The Assassination of Representative Leo J. Ryan and the Jonestown, Guyana Tragedy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Μαρτίου 9, 2011. Ανακτήθηκε στις 2011-07-13. , excerpt from: Report of a Staff Investigative Group to the Committee on Foreign Affairs, U.S. House of Representatives, May 15, 1979 "Radio interview with Julia Scheeres, author of "A Thousand Lives: The Untold Story of Jonestown" and Thom Bogue, one of the survivors", KDRT, August 2014 "Jonestown FBI Files" at Internet Archive
|
Το Τζόουνσταουν (Jonestown) (άλλη ονομασία Αγροτικό Πρόγραμμα του Ναού του Λαού -Peoples Temple Agricultural Project) ήταν αγροτική εγκατάσταση που δημιουργήθηκε στη βόρεια Γουιάνα, από τη θρησκευτική σέχτα Ναός του Λαού με επικεφαλής τον Τζιμ Τζόουνς. Στις 18 Νοεμβρίου 1978, 909 άνθρωποι πέθαναν στον Τζόουνσταουν, από τους οποίους οι 907 με την λήψη κυανίδιου. Είχε προηγηθεί η δολοφονία πέντε ανθρώπων στο Port Kaituma, μεταξύ των οποίων ήταν ο Leo Ryan, μέλος του αμερικανικού Κογκρέσου. Άλλα τέσσερα μέλη της σέχτας αυτοκτόνησαν στην πρωτεύουσα της Γουιάνας, Τζώρτζταουν, με εντολή του Τζόουνς. Επρόκειτο για την μεγαλύτερη απώλεια Αμερικανών υπηκόων σε ένα συμβάν, σε καιρό ειρήνης, πριν την 11η Σεπτεμβρίου 2001.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD
|
Τριπολίτιδα
|
Ιστορικά, το όνομα Τρίπολη προσδιόριζε μία περιοχή και όχι μία πόλη, όπως σήμερα στα αραβικά η ίδια λέξη Tαραμπλούς (طرابلس) χρησιμοποιείται τόσο για την πόλη, όσο και για την περιοχή. Η αραβική λέξη όταν χρησιμοποιείται μόνη της, εννοεί ότι σημαίνει μόνο την πόλη. Για να ορίσετε την Τριπολίτιδα στα αραβικά, απαιτείται χαρακτηρισμός όπως "πολιτεία", "επαρχία" ή "σαμπιγιάχ". Η περιοχή της Τρίπολης ή Τριπολίτιδα προέρχεται από το ελληνικό όνομα Τρίπολις «τρεις πόλεις», και αναφέρεται στις πόλεις Οία, Σαβράθα και Μεγάλη Λέπτις. Η Οία ήταν η μόνη από τις τρεις πόλεις που επέζησε από την αρχαιότητα, και έγινε γνωστή ως Τρίπολη. Σήμερα η Τρίπολη είναι η πρωτεύουσα της Λιβύης και το βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Εκτός από την Τρίπολη, οι ακόλουθες είναι από τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές πόλεις της Τριπολίτιδας: Mισράτα, Zαβίγια (κοντά στην αρχαία Σαβράθα), Γκαργιάν, Κομς (κοντά στην αρχαία Μεγάλη Λέπτιν, Leptis Magna), Tαρχούνα και Σύρτη. Η πόλη της Οίας, στη θέση της σύγχρονης Τρίπολης, ιδρύθηκε από τους Φοίνικες τον 7ο αι. π.Χ. Κατακτήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Έλληνες αποίκους της Κυρηναϊκής, οι οποίοι με τη σειρά τους εκτοπίστηκαν από τους Καρχηδόνιους της Καρχηδόνας. Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία κατέλαβε την Τριπολίτιδα το 146 π.Χ. και η περιοχή ευημερούσε κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η λατινική ονομασία Regio Tripolitania χρονολογείται στον 3ο αι. Οι Βάνδαλοι την κατέλαβαν το 435, και με τη σειρά τους αντικαταστάθηκαν κατά την ανάκτηση από τη Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία τη δεκαετία του 530, υπό την ηγεσία του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄ και του στρατηγού του Βελισάριου. Τον 7ο αι. η Τριπολίτιδα κατακτήθηκε από το χαλιφάτο Ρασιντούν και κληρονομήθηκε από τους απογόνους του, το χαλιφάτο των Ομεϋαδών και το χαλιφάτο των Αββασιδών. Το χαλιφάτο των Φατιμιδών κυβέρνησε από την Τυνησία έως τη Συρία. Στη δεκαετία του 1140, οι Ιταλο-Νορμανδοί εισέβαλαν στην Τρίπολη, αλλά εκδιώχθηκαν από την εξέγερση που σάρωσε την περιοχή το 1156. Ο Aμπού Ζαχαρίγια Γιαχγιά, ένας υποτελής των Αλμοαδών, ίδρυσε ένα ανεξάρτητο κράτος στην Τυνησία το 1229, και πήρε τον έλεγχο της Τριπολίτιδας λίγο αργότερα. Έπειτα οι Χαφσίδες έλεγχαν την περιοχή μέχρι την Οθωμανική κατάκτηση το 1553. Η Οθωμανική Τριπολίτιδα (οθωμανικά τουρκικά: ایالت طرابلس غرب) εκτείνεται πέρα από την περιοχή της Τριπολίτιδας, συμπεριλαμβανομένης και της Κυρηναϊκής. Η Τριπολίτιδα έγινε ουσιαστικά ανεξάρτητη υπό τους ηγεμόνες της δυναστείας Καραμανλί από το 1711, έως ότου επιβλήθηκε εκ νέου ο Οθωμανικός έλεγχος από τον Μαχμούτ Β' το 1835. Η οθωμανική κυριαρχία παρέμεινε μέχρι το 1911-1912, όταν καταλήφθηκε από την Ιταλία στον Ιταλο-τουρκικό πόλεμο. Η Ιταλία παραχώρησε επίσημα αυτονομία μετά τον πόλεμο, αλλά σταδιακά κατέλαβε την περιοχή. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μία Αραβική Δημοκρατία, η Al-Jumhuriya al-Trabulsiya, ή « Τριπολιτανική Δημοκρατία», κήρυξε την ανεξαρτησία της Τριπολίτιδας από την Ιταλική Λιβύη. Την ανακήρυξη της Τριπολιτανικής Δημοκρατίας το φθινόπωρο του 1918 ακολούθησε επίσημη διακήρυξη ανεξαρτησίας στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1919 (Συνθήκη των Βερσαλλιών). Αυτή ήταν η πρώτη επίσημα δηλωμένη δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης στον αραβικό κόσμο, αλλά κέρδισε ελάχιστη υποστήριξη από τις διεθνείς δυνάμεις και διαλύθηκε μέχρι το 1923. Η Ιταλία υπό τον φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι κατάφερε να αποκαταστήσει τον πλήρη έλεγχο της Λιβύης μέχρι το 1930. Αρχικά διοικούμενη ως μέρος μίας ενιαίας αποικίας, η ιταλική Τριπολιτανία ήταν ξεχωριστή αποικία από τις 26 Ιουνίου 1927 έως τις 3 Δεκεμβρίου 1934, όταν συγχωνεύτηκε στη Λιβύη. Οι Ιταλοί φασίστες κατασκεύασαν τη Μαρμάρινη Αψίδα ως μία μορφή αυτοκρατορικής αψίδας θριάμβου, στα σύνορα μεταξύ Τριπολίτιδας και Κυρηναϊκής κοντά στην ακτή. Η Τριπολίτιδα γνώρισε τεράστια ανάπτυξη στα τέλη της δεκαετίας του 1930, όταν δημιουργήθηκε η ιταλική 4η ακτή με την επαρχία Τρίπολης και με την Τρίπολη ως μία σύγχρονη «δυτικοποιημένη» πόλη. Η επαρχία Τρίπολης («provincia di Tripoli» στα ιταλικά) ιδρύθηκε το 1937, με την επίσημη ονομασία: Commissariato Generale Provinciale di Tripoli. Θεωρήθηκε επαρχία τού βασιλείου της Ιταλίας και διήρκεσε μέχρι το 1943. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αρκετές εκστρατείες με κινητά τεθωρακισμένα οχήματα διέσχισαν τις παράκτιες ερήμους της Βόρειας Αφρικής αλλεπάλληλα μπρος-πίσω μεταξύ των πρώτων Ιταλών Φασιστών και των Βρετανών, ενώ σύντομα προσχώρησαν οι Γερμανοί Ναζί το 1941. Η Λιβύη τελικά καταλήφθηκε από τους δυτικούς Συμμάχους: οι Βρετανοί μετακινήθηκαν δυτικά από την Αίγυπτο μετά τη νίκη τους στο Ελ Αλαμέιν τον Οκτώβριο του 1942 εναντίον του Γερμανού στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ και των Aφρικανικών Σωμάτων του, και οι Αμερικανοί από τα δυτικά μετά από αποβιβάσεις στην επιχείρηση Πυρσός στο Μαρόκο και την Αλγερία τον Νοέμβριο του 1942. Από το 1942 συνεχίζοντας μέχρι το τέλος τού πολέμου το 1945 έως το 1951, όταν η Λιβύη κέρδισε την ανεξαρτησία, η Τριπολίτιδα και η περιοχή της Κυρηναϊκής διοικούνταν από τη Βρετανική Στρατιωτική Διοίκηση. Η Ιταλία αποκήρυξε επισήμως την αξίωση επί της επικράτειας το 1947. Η Τριπολίτιδα διατήρησε την ιδιότητά της ως επαρχίας στο βασίλειο της Λιβύης από το 1951 έως το 1963, όταν αντικαταστάθηκε από ένα νέο σύστημα κυβερνήσεων, το οποίο χώριζε την Τριπολίτιδα στις επαρχίες Κομς, Zαβίγια, Τζαμπάλ αλ Γκαρμπί, Mισράτα και Tαραμπουλούς. Σύγχρονη λατινική ιεραποστολική δικαιοδοσία: Αποστολικό Βικαριάτο Τριπολιτάνας (αργότερα μετονομάστηκε από την έδρα της Βεγγάζη). Σύντομη ιστορία της Τριπολιτανίας Χάρτης της Τριπολιτανίας που δείχνει τις σημαντικές πόλεις και κωμοπόλεις της.
|
Η Τριπολίτιδα, λατιν.: Tripolitania, αραβικά: طرابلس Ṭarābulus, Bερβερικές γλώσσες: Trables, δημώδη λατινικά: *Trapoletanius, από το λατινικά: Regio Tripolitana, αρχ. ελλην.: Τριπολίτις), ιστορικά γνωστή ως περιοχή της Τρίπολης, είναι μία ιστορική περιοχή και πρώην επαρχία της Λιβύης. Η περιοχή είχε οικιστικές εγκαταστάσεις από την αρχαιότητα, και για πρώτη φορά έγινε γνωστή ως μέρος της Καρχηδονιακής αυτοκρατορίας. Μετά την ήττα της Καρχηδόνας στους Καρχηδονιακούς Πολέμους, η Αρχαία Ρώμη οργάνωσε την περιοχή (μαζί με τη σημερινή Τυνησία και την ανατολική Αλγερία), σε μία επαρχία γνωστή ως Αφρική, και την έθεσε υπό τη διοίκηση ενός ανθυπάτου (proconsul). Κατά τη διάρκεια των Διοκλητιανών μεταρρυθμίσεων στα τέλη του 3ου αι., όλη η Βόρεια Αφρική τοποθετήθηκε στη νεοσύστατη διοίκηση Αφρικής, της οποίας η Τριπολίτιδα ήταν συστατική επαρχία. Μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 5ο αι., η Τριπολίτιδα άλλαξε χέρια μεταξύ των Βανδάλων και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέχρι που καταλήφθηκε κατά τη Μουσουλμανική κατάκτηση του Μαγκρέμπ τον 8ο αι. Ήταν μέρος της περιοχής, που ήταν γνωστή στον ισλαμικό κόσμο ως Iφρικίγια, τα όρια της οποίας αντικατοπτρίζουν χονδρικά εκείνα της παλαιάς ρωμαϊκής επαρχίας της Ανθυπατικής Αφρικής. Αν και ονομαστικά υπό την επικυριαρχία του χαλιφάτου των Αββασιδών, οι τοπικές δυναστείες, όπως οι Αγλαβίδες και αργότερα το χαλιφάτο των Φατιμιδών, ήταν πρακτικά ανεξάρτητες. Οι γηγενείς Βέρβεροι, που είχαν κατοικήσει στην περιοχή τοπικά για αιώνες πριν από την άφιξη των Αράβων, ίδρυσαν τη δική τους ιθαγενή δυναστεία των Χαφσιδών επάνω από την Iφρικίγια τον 13ο αι. και από τότε έλεγχαν την περιοχή, μέχρι να κατακτηθεί από την Οθωμανική αυτοκρατορία τον 15ο αι., που καθιέρωσε την οθωμανική Τριπολίτιδα ως διακριτή επαρχία. Η Τριπολίτιδα έγινε ιταλική αποικία το 1911. Μετά τον σχηματισμό της Λιβύης το 1934, η επαρχία της Τριπολίτιδας ορίστηκε ως μία από τις τρεις κύριες επαρχίες της χώρας, μαζί με την επαρχία Κυρηναϊκής στα ανατολικά και την επαρχία Φεζάν στα νότια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1
|
Οι Περιπέτειες του Πινόκιο
|
Οι περιπέτειες του Πινόκιο είναι μία ιστορία που περιέχει αρκετά τεχνάσματα παραμυθιών όπως ζωντανές μαριονέτες, γρύλλους που μιλάνε, αγόρια που μεταμορφώνονται σε γαϊδούρια, νεράιδες και άλλα. Όμως ο κόσμος του Πινόκιο δεν είναι ένας παραδοσιακός κόσμος παραμυθιού, καθώς περιέχει στοιχεία σκληρής πραγματικότητας όπως η ανάγκη για τροφή, στέγη και άλλες βασικές πτυχές της καθημερινής ζωής. Είναι γεγονός ότι το σκηνικό της ιστορίας είναι η ρεαλιστική Τοσκάνη (περιοχή της Ιταλίας). Ήταν μία μοναδική, για την εποχή του έργου, συγχώνευση λογοτεχνικών ειδών. Η ιταλική γλώσσα της ιστορίας διανθίζεται με στοιχεία φλωρεντινής διαλέκτου, όπως το φλωρεντινό όνομα του πρωταγωνιστή. Αρχικά ο Κολόντι δεν είχε πρόθεση την παιδική λογοτεχνία - το τέλος του μυθιστορήματος δεν ήταν αίσιο και αλληγορικά αντιμετώπιζε σοβαρά θέματα. Στην αυθεντική σειριακή εκδοχή, ο Πινόκιο βρίσκει φρικτό θάνατο - κρεμασμένος για τα αναρίθμητα λάθη του στο τέλος του Κεφαλαίου 15 - ενώ ο πατέρας του πεθαίνει αβοήθητος στην φυλακή. Λόγω αιτήματος του εκδότη του, ο Κολόντι πρόσθεσε τα κεφάλαια 16-36, στα οποία η Νεράιδα με τα Γαλάζια Μαλλιά, διασώζει τον Πινόκιο και τελικά τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι, όταν αποκτά μία βαθύτερη επίγνωση του εαυτού του, κάνοντας έτσι την ιστορία κατάλληλη για παιδιά. Στο δεύτερο μισό του βιβλίου, η μητρική φιγούρα της Γαλάζιας Νεράιδας είναι ο κυρίαρχος χαρακτήρας, έναντι της πατρικής φιγούρας του Τζεπέτο στο πρώτο μέρος. Η παιδική λογοτεχνία ήταν μία νέα ιδέα την εποχή του Κολόντι, μία καινοτομία του 19ου αιώνα. Έτσι, σε περιεχόμενο και τύπο ήταν καινούργιο και σύγχρονο, ανοίγοντας το δρόμο σε πολλούς συγγραφείς του επόμενου αιώνα. Ο Κολόντι, ο οποίος πέθανε το 1890, ήταν αναγνωρισμένος, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ως ταλαντούχος συγγραφέας και κοινωνικός σχολιαστής, αλλά η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει μετά την μετάφραση του Πινόκιο στα αγγλικά, για πρώτη φορά το 1892, και συγκεκριμένα με την ευρέως αναγνωσμένη έκδοση Everyman’s Library το 1911. Η δημοτικότητα της ιστορίας ενισχύθηκε από τον ισχυρό φιλόσοφο-κριτικό Μπενεντέτο Κρότσε (ιταλικά: Benedetto Croce), ο οποίος θαύμασε πολύ την ιστορία επιμένοντας: «...πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο άνθρωπο». Ο Τζεπέτο ήταν ένας ξυλογλύπτης που ζούσε μόνος χωρίς παιδί. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία μαριονέτα για να τον συντροφεύει στα γεράματα και σκέφτηκε να την ονομάσει Πινόκιο σαν πραγματικό αγόρι. Καθώς άρχισε να σκαλίζει το ξύλο, αυτό άρχισε να γελάει μαζί του προς έκπληξη του γέρου άντρα. Όταν ο Τζεπέτο ολοκλήρωνε το έργο του, η μαριονέτα τον κλώτσησε και το έσκασε. Ενώ ο Πινόκιο έτρεχε στον δρόμο, ένας αστυνομικός τον έπιασε για να τον σωφρονίσει. Αλλά περαστικοί πληροφόρησαν τον αστυνομικό ότι η μαριονέτα ανήκε στον γερο-Τζεπέτο. Έτσι ο αστυνόμος συνέλαβε τον γέρο αντί τον Πινόκιο. Αργότερα ο Πινόκιο δυσαρεστημένος έπρεπε να μείνει μόνος στο σπίτι. Όταν πλάγιασε στο κρεβάτι του ένας γρύλος που μιλούσε τον συμβούλεψε να ακούει τον πατέρα του, για να μην τον βρούνε συμφορές και το μετανιώσει, αλλά ο Πινόκιο τον αγνόησε. Ύστερα πείνασε και προσπάθησε να φάει ένα αuγό το οποίο εκκολάφτηκε και το πουλάκι πέταξε μακριά. Τότε ο Πινόκιο κοιμήθηκε δίπλα στη φωτιά και όταν ο Τζεπέτο γύρισε σπίτι είδε τα πόδια του Πινόκιο να καίγονται. Τάισε αχλάδια τον Πινόκιο ο οποίος διαμαρτυρόταν πως δεν του άρεσαν τα φλούδια, ζητώντας από τον γέρο πατέρα του να τα καθαρίσει. Ο Τζεπέτο του είπε πως θα του έφτιαχνε καινούργια πόδια και ρούχα για να πάει στο σχολείο σαν πραγματικό αγόρι, ενώ χρειάστηκε να πουλήσει το πανωφόρι του (ήταν τόσο φτωχός) για να του αγοράσει αλφαβητάρι. Καθοδόν για το σχολείο, ο Πινόκιο άκουσε ωραία μουσική που ερχόταν από ένα κουκλοθέατρο. Πήγε να το παρακολουθήσει, πουλώντας το αλφαβητάρι του, και τελικά κατάφερε να γίνει μέλος της παράστασης εκνευρίζοντας τον θιασάρχη, ο οποίος αργότερα συγκινήθηκε με τις ιστορίες του Πινόκιο και τον άφησε ελεύθερο δίνοντάς του πέντε χρυσά νομίσματα. Ξεκινώντας για το σπίτι, ένας γάτος και μία αλεπού τον προσέγγισαν για να του κλέψουν τα νομίσματα, αλλά αυτός τα έκρυψε κάτω από τη γλώσσα του. Έτσι τον κρέμασαν σε μία βελανιδιά, για να περάσουν την επόμενη μέρα να του πάρουν τα νομίσματα από το στόμα. Για καλή του τύχη διασώθηκε από την Γαλάζια Νεράιδα που ζούσε εκεί κοντά. Όταν η νεράιδα τον ρώτησε για τα νομίσματα αυτός είπε ότι τα έχασε και τότε η μύτη του άρχισε να μεγαλώνει. Η νεράιδα του είπε γελώντας: «Να τι παθαίνεις όταν λες ψέματα!». Τότε ο Πινόκιο ζήτησε βοήθεια από τη νεράιδα για να γίνει πραγματικό παιδί και υποσχέθηκε να συνετιστεί και να γίνει υπάκουο παιδί. Φεύγοντας από την νεράιδα συνάντησε και πάλι τον γάτο και την αλεπού που τον έπεισαν να φυτέψει τα νομίσματά του στην "κουτοχώρα" για να πολλαπλασιαστούν, και έτσι του τα έκλεψαν. Όταν έφτασε στην Τρελόπολη είπε το περιστατικό σε έναν αστυνομικό ο οποίος τον συνέλαβε. Στο μεταξύ ο γερο-Τζεπέτο βγήκε στα ανοιχτά της θάλασσας να ψάξει για τον γιο του αλλά η βάρκα του βυθίστηκε στην καταιγίδα. Στην φυλακή το μόνο φαγητό για τους κρατουμένους ήτανε φλούδες αχλαδιών και έτσι ο Πινόκιο αποφάσισε να αλλάξει, μελετώντας το αλφάβητο. Όμως, στο κελί του συνάντησε ένα άτακτο παιδί τον Φυτίλη, με τον οποίο γίνανε φίλοι. Όταν βγήκαν από τη φυλακή, καθώς διασκέδαζαν πολύ, μετατράπηκαν σε γαϊδούρια. Έπειτα, ενώ δούλευε ως γαϊδούρι, σε ένα τσίρκο στην Παιχνιδούπολη, ο Πινόκιο έσπασε το πόδι του και έτσι τον πέταξαν στην θάλασσα. Όταν έπεσε στο νερό μετατράπηκε σε μαριονέτα ξανά και τον κατάπιε μια φάλαινα. Στην κοιλιά της έκπληκτος είδε σε μια γωνιά τον γέρο πατέρα του να κλαίει. Λυτρωμένος πια έτρεξε στον γερο-Τζεπέτο και αγκαλιάστηκαν συγκινημένοι, ενώ ο Πινόκιο του έλεγε πόσο είχε μετανιώσει για όλα τα λάθη του. Ύστερα βρέθηκαν στην θάλασσα και ένα ψάρι τους πήγε στην ακτή. Η Γαλάζια Νεράιδα που είχε παρακολουθήσει τις εξελίξεις, μετέτρεψε τον Πινόκιο σε πραγματικό αγόρι και έζησε ευτυχισμένος με τον πατέρα του. Ο Πινόκιο (ιταλικά: Pinocchio): άτακτη μαριονέτα που κερδίζει σοφία μέσω των περιπετειών που τον οδηγούν να γίνει πραγματικός άνθρωπος ως επιβράβευση για τις καλές του πράξεις. Ο Μαστροτζεπέτο (ιταλ.: Mastro Geppetto): ηλικιωμένος, εξαθλιωμένος ξυλογλύπτης και δημιουργός (κατά συνέπεια πατέρας) του Πινόκιο. Φέρει μία κίτρινη περούκα με αποτέλεσμα να τον κοροϊδεύουνε τα παιδιά της γειτονιάς, πράγμα που τον ενοχλεί πάρα πολύ. Ο Μαστροτζιλιέτσα (ιταλ.: Mastro Gillieca): ηλικιωμένος ξυλουργός ο οποίος βρίσκει τον κορμό που τελικά γίνεται ο Πινόκιο. Σχεδίαζε αρχικά να το κάνει πόδι τραπεζιού ώσπου αυτό φώναξε: «Πρόσεχε, σε παρακαλώ!». Τα παιδιά της γειτονιάς τον αποκαλούν "Κερασομύτη" εξαιτίας της κόκκινης μύτης του. Ο γρύλλος (ιταλ.: il grillo parlante): ένας γρύλλος που μιλάει και τον οποίο ο Πινόκιο σκοτώνει ενώ προσπαθούσε να τον συμβουλεύσει. Ο γρύλλος επιστρέφει αργότερα ως φάντασμα συνεχίζοντας να δίνει συμβουλές στον Πινόκιο. Ο θιασάρχης Φωτιάς (ιταλ.: Mangiafuoco, δηλ.: αυτός που τρώει φωτιά): ένας πλούσιος θιασάρχης του κουκλοθέατρου "Η Μεγάλη Μαριονέτα". Έχει κόκκινα μάτια και μαύρη γενειάδα που φθάνει έως το πάτωμα και το στόμα του «μεγάλο σαν φούρνος, με δόντια σαν κίτρινους κυνόδοντες». Παρά την εμφάνισή του, όμως, ο τρομερός θιασάρχης δεν είναι κακός. Ο αρλεκίνος (ιταλ.: arlecchino), ο πυγμάχος (ιταλ.: pulcinella) και η σινιόρα Ροσάουρα (ιταλ.: signora Rosaura): μαριονέτες του κουκλοθέατρου που αγκαλιάζουν τον Πινόκιο σαν αδερφό τους. Η αλεπού και ο γάτος (ιταλ.: la volpe ed il gatto): άπληστα ζώα που προσποιούνται να είναι κουτσός και τυφλός αντίστοιχα. Οδηγούν τον Πινόκιο να παραστρατήσει, τον κλέβουν και προσπαθούν να τον κρεμάσουν. Ο πανδοχέας (ιταλ.: l’ oste): συνεργάζεται με την αλεπού και τον γάτο και με διάφορα κόλπα στήνουν ενέδρα στον Πινόκιο. Η Γαλάζια Νεράιδα (ιταλ.: la Fata dai Capelli Turchini): η Γαλάζια Νεράιδα είναι το πνεύμα του δάσους που διασώζει τον Πινόκιο υιοθετώντας τον αρχικά ως αδερφό της και έπειτα ως γιό της. Η κουκουβάγια και το κοράκι (ιταλ.: la civetta ed la cornacchia): δύο διάσημοι γιατροί που διαγιγνώσκουν τον Πινόκιο. Ο δικαστής (ιταλ.: il giudice): ο δικαστής-γορίλλας της Τρελόπολης. Το ερπετό (ιταλ.: il serpente): ένα τεράστιο φίδι με ουρά που καπνίζει. Ο αγρότης (ιταλ.: il contadino): τα κοτόπουλα του οποίου μαστίζονται από επιθέσεις αλεπούδων. Η γιγάντια φάλαινα (ιταλ.: il terrible pescecane): έχει μήκος ενός μιλίου και καταπίνει αρχικά τον Τζεπέτο και έπειτα τον Πινόκιο. Ο πράσινος ψαράς (ιταλ.: il pescatore verde): ένας πράσινος δράκος που πιάνει τον Πινόκιο στα δίχτυα του και προσπαθεί να τον φάει. Ο Ρομέος (ιταλ.: Romeo): ο καλύτερος φίλος του Πινόκιο και ταραχοποιός. Είναι ψηλός και λεπτός και γι’ αυτό τον αποκαλούν 0"Φυτίλη" (ιταλ.: Lucignolo) Ο αμαξάς/ο μικρόσωμος (ιταλ.: il conduttiere/l’ omino): ο ιδιοκτήτης της Παιχνιδούπολης. Ο διευθυντής (ιταλ.: il direttore): ο σκηνοθέτης ενός τσίρκου. Το αφεντικό (ιταλ.: il padrone): προσπαθεί να πείσει τον Πινόκιο να κρυφτεί μέσα σε ένα τύμπανο. Ο τόνος (ιταλ.: il tonno): ένα ψάρι που είχε καταπωθεί από την φάλαινα και βοήθησε τον Τζεπέτο και τον Πινόκιο να φθάσουν στην ακτή. Ο Τζιάντζιο (ιταλ.: Giangio): ο αγρότης που αγοράζει τον Ρομέο για γαϊδούρι.
|
Οι Περιπέτειες του Πινόκιο: Η Ιστορία μίας Μαριονέτας (ιταλικά: Le Avventure di Pinocchio: Storia di un Burattino) είναι μυθιστόρημα παιδικής λογοτεχνίας του Ιταλού συγγραφέα Κάρλο Κολόντι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Κάρλο Λορεντσίνι, γραμμένο στην Φλωρεντία. Αρχικά, το πρώτο μισό του έργου ήταν μέρος μίας σειράς από το 1881 έως το 1883, και αργότερα ολοκληρώθηκε ως βιβλίο για παιδιά τον Φεβρουάριο του 1883. Πρόκειται για τις άτακτες περιπέτειες του Πινόκιο, μίας ζωντανής μαριονέτας, και τον φτωχό του πατέρα, έναν ξυλογλύπτη ονομαζόμενο Τζεπέτο. Θεωρείται κλασσικό παιδικής λογοτεχνίας και έχει γεννήσει πολλά παράγωγα έργα τέχνης, όπως την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney το 1940, καθώς και κοινότοπες ιδέες όπως η μεγάλη μύτη του ψεύτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BA%CE%B9%CE%BF
|
Γηροκομείο Πάτρας
|
Με βασιλικό διάταγμα του 1835 αναγνωρίστηκε το εκεί μοναστήρι ως μία από τις οκτώ τότε συνοικίες της Πάτρας και έπαψε να θεωρείται οικισμός το 1928. Μεταξύ 1940 - 1951 αναγνωρίστηκε εκ νέου ως οικισμός του Δήμου Πατρέων. Τοποθεσία της συνοικίας αποτελεί η λεγόμενη «Σκοποβολή», που βρίσκεται δίπλα στο «Κωνσταντοπούλειο» ίδρυμα. Στο σημείο αυτό κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, συγκεκριμένα την περιόδο 1946 - 1949, βρισκόταν το σημείο εκτέλεσης των κομμουνιστών που συλλαμβάνονταν από την Ασφάλεια. Σύμφωνα με το Σύλλογο Εξορισθέντων και Φυλακισμένων 1945 - 1974 «Πέτρινα χρόνια» στη Σκοποβολή την περίοδο 1946 - 1949 εκτελέσθηκαν πάνω από 200 άτομα. Η τελευταία εκτέλεση έγινε στις 28 Φεβρουαρίου 1949 και επρόκειτο για 8 άτομα της Γιάφκας του Γιάννη Μαντζούτσου, όπως έμεινε γνωστή η υπόθεση. Στο σημείο της εκτέλεσης κάθε χρόνο γίνεται εκδήλωση μνήμης ενώ γίνονται και προσπάθειες για κατασκευή μνημείου που θα αντικαταστήσει το σημερινό. Μονή Γηροκομειού Πάτρα Δήμος Πατρέων Δ. Καρατζά, Χ. Χαραλάμπους, Δ. Γκότση, Γ. Λύρα, Πάτρα, ονομάτων επίσκεψις, Έκδοση των εφημερίδων «Εθνικός Κήρυξ των Πατρών» και «Ημερήσιος Κήρυξ των Πατρών», Πάτρα 1995. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές οικισμού Γηροκομείο Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 29/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Μονής Γηροκομείου. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 29/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Πατρέων. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017.
|
Το Γηροκομειό είναι ιστορική συνοικία της Πάτρας. Πήρε την ονομασία της από την ομώνυμη ιστορική Μονή, που βρίσκεται στην περιοχή και αποτελεί μία από τις αρχαιότερες μονές σε όλη την Ελλάδα. Κατά πάσα πιθανότητα η μονή διατηρούσε γηροκομείο κατά την βυζαντινή εποχή. Είναι συνοικία πλούσια σε φυσικό περιβάλλον, με θέα, εξαιρετικό κλίμα, ενώ εκεί υπάρχει ομώνυμο άλσος με κάποιους διαμορφωμένους χώρους αναψυχής και ηρεμίας καθώς και το «Κωνσταντοπούλειο» γηροκομείο. Μέσα στο τοπικό άλσος την περιοχής βρίσκονται επίσης το παλιό σανατόριο της πόλης καθώς και το ίδρυμα «Μέριμνα», που ασχολείται με παιδιά με νοητική (καθ)υστέρηση. Η περιοχή απέχει οδικώς 3 χιλιόμετρα περίπου από το κέντρο της Πάτρας και γειτνιάζει με τις περιοχές Ριγανόκαμπου Διάκου, Εγλυκάδα, Λυκοχορός και Σύνορα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Braveheart
|
Σκωτία, τέλη του 13ου αιώνα, σε μια εποχή αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα στους ντόπιους και τους Άγγλους. Μικρό παιδί ακόμα, ο Γουίλιαμ Γουάλας έχει δει τον πατέρα και τον αδελφό του να σκοτώνονται στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από τον αγγλικό ζυγό. Τα χρόνια περνούν και ο Γουίλιαμ βρίσκει την αγάπη στο πρόσωπο της γλυκιάς Μάρον, όμως τον περιμένει ένα ακόμη σκληρό χτύπημα: Άγγλοι στρατιώτες δολοφονούν την αγαπημένη του. Τότε ο φιλήσυχος νεαρός αγρότης μετατρέπεται σ’ έναν σκληροτράχηλο, διψασμένο για εκδίκηση άντρα, αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρις εσχάτων για το ύψιστο ανθρώπινο ιδανικό: την ελευθερία. Ο Γουίλιαμ Γουάλας, αφού πρώτα σκοτώνει τους στρατιώτες, πρωτοστατεί στον αγώνα για την απελευθέρωση της Σκωτίας. Τελικώς, τίθεται επικεφαλής των επαναστατών και ξεκινάει μια άγρια εκστρατεία εναντίον των δυνάμεων του αδίστακτου Άγγλου μονάρχη Εδουάρδου Α’, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς της υποδουλωμένης Σκωτίας. Μελ Γκίμπσον στον ρόλο του Γουίλιαμ Γουάλας Τζελιμς Ρόμπινσον στον ρόλο του Γουίλιαμ Γουάλας σε νεαρή ηλικία Σοφί Μαρσό στον ρόλο της πριγκίπισσας Ισαβέλλας της Γαλλίας Πάτρικ Μακ Γκούαν στον ρόλο του Βασιλιά Εδουάρδου του Μακροσκελούς Κάθριν Μακόρμακ στον ρόλο της Μάρον ΜακΚλάνουνγκ Άνγκους Μακφάινεν στον ρόλο του Ροβέρτου Μπρους Μπρένταν Γκλίζον στον ρόλο του Χάμις Τζέιμς Κόσμο στον ρόλο του Κάμπελλ Ντέιβιντ Ο'Χάρα στον ρόλο του Στίβεν της Ιρλανδίας Ιαν Μπάννεν στον ρόλο του Ρόμπερτ Ντε Μπρους Μπράιαν Κοξ στον ρόλο του Αργκύλ Γουάλας Ο Γκίμπσον, σύμφωνα με τον ίδιο, εμπνεύστηκε την ταινία από επικές ταινίες που είχε δει ως παιδί και του άρεσαν, όπως ο Σπάρτακος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και οι Ματωμένοι Ορίζοντες του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Παρότι οι βασικές σκηνές μάχης της ταινίας διαδραματίζονται στη Σκωτία, γυρίστηκαν στην Ιρλανδία, ενώ όλες οι άλλες σκηνές γυρίστηκαν στην Σκωτία. Ο Μελ Γκίμπσον αρχικά απέρριψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω ηλικίας(ο πραγματικός Wallace ήταν 25 ετών όταν πέθανε ενώ ο Gibson 38) για να επικεντρωθεί στην απαιτητικότατη σκηνοθεσία της ταινίας και διάφορα ονόματα νεαρών(τότε) ζέν πρεμιέ του Hollywood έπεσαν στο τραπέζι για τον ρόλο του William Wallace όπως Μπραντ Πιτ ,Τζέισον Πάτρικ (τον οποίο προέκρινε ο Gibson) και Κρίστιαν Σλέιτερ.Αλλά μετα απο παρέμβαση του εμπειρότατου παραγωγού Alan Ladd junior, ο Gibson μεταπείστηκε και πήρε τον ρόλο ο ίδιος ,καθώς κανείς απο τους προαναφερθέντες "δεν θα μπορούσε να πείσει ως ηγέτης εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, που χιλιάδες θα ακολουθούσαν στην μάχη" όπως εμφατικά τόνισε ο Alan Ladd junior.Ένας απο τους λόγους που δεν είχε μακριά γενειάδα ο Γκίμπσον ως Γουάλας ,όπως συνηθιζόταν απο όλους σχεδόν τους Σκωτσέζους του 13ου/14ου αιώνα ήταν και το "ηλικιακό άγχος" να πείσει ως νεαρός Επαναστάτης και να είναι πιο ρεαλιστικός και ακριβής στους θρύλους του Γουίλιαμ Γουάλας. Ο Σον Κόνερι φίλος του Gibson και γνωστός για τις θέσεις του υπέρ της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, παρακολούθησε στενά την παραγωγή της ταινίας και παρολίγον να παίξει καθώς του προτάθηκαν διάφοροι ρόλοι ,όπως του Εδουάρδου Ι Μακρυπόδη,του θείου του Wallace Argyle και του πατρός Wallace ,δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να παίξει λόγω άλλων υποχρεώσεων σε ταινίες που ήδη γύριζε. Ο Μπράιαν Κοξ προτίμησε να παίξει τον ολιγόλεπτο αλλα χαρακτηριστικό ρόλο του θείου του Γουάλας Argyle ,παρά κάποιον άλλον μεγαλύτερο ρόλο που του προτάθηκε. Λόγω της μαζικότητας και της πολυπλοκότητας των σκηνών των μαχών που οραματίστηκε ο Μελ Γκίμπσον,σύντομα οι παραγωγοί αντιλήφθηκαν οτι απλοί κομπάρσοι δεν θα λειτουργούσαν σωστά στα γυρίσματα και θα απαιτούνταν αληθινά στελέχη στρατεύματος, που θα λειτουργούσαν με απόλυτη πειθαρχία και συγχρονισμό,προς αποφυγή τραυματισμών(και συνεπαγόμενων αποζημιώσεων).Αρχικά στράφηκαν στον Τσέχικο Στρατό,όταν η ταινία ήταν να γυριστεί στην Τσεχία,όμως όταν άλλαξαν τα σχέδια και οι εμβληματικές σκηνές των μαχών γυρίστηκαν στην Ιρλανδία,στράφηκαν στον Ιρλανδικό Στρατό απο όπου και έλαβαν θετική απάντηση και απο τον οποίον προήλθαν οι 4000-5000 κομπάρσοι για τους 2 μεσαιωνικούς Στρατούς που βλέπουμε στην ταινία. Braveheart στο IMDb
|
Το Μπρέιβχαρτ (Αγγλικά: Braveheart) είναι μια Αμερικανική ιστορική επική πολεμική κινηματογραφική ταινία του 1995, με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον. Εξιστορεί τη ζωή του Σκωτσέζου πολεμιστή Γουίλιαμ Γουάλας, ο οποίος ήταν ο ηγέτης των Σκωτσέζων στον πρώτο πόλεμο της Σκωτσέζικης ανεξαρτησίας από τους Άγγλους ενάντια στον Άγγλο βασιλιά Εδουάρδο Α'. Η ιστορία της ταινίας είναι βασισμένη στο επικό ποίημα του ιστορικού ποιητή Χάρι με τίτλο Γουάλας και προσαρμόστηκε στη μεγάλη οθόνη από το σεναριογράφο Ράνταλ Γουάλας. Η ταινία έλαβε κυρίως θετικές κριτικές από τους κριτικούς κινηματογράφου, και προτάθηκε για δέκα βραβεία Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά τα πέντε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Braveheart
|
Θρασύβουλος ο Συρακούσιος
|
Ήταν γιος τού Δεινομένη. Αδέλφια του ήταν ο Γέλων και ο Ιέρων Α΄, προηγούμενοι τύραννοι των Συρακουσών. Ο Θρασύβουλος έπεισε τον γιο τού Γέλωνα να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση της ηγεσίας των Συρακουσών και έγινε εκείνος τύραννος. Όμως λίγους μήνες μετά μέλη τού Οίκου των Δεινομενιδών τον έδιωξαν. Αλλά και η οικογένεια των Δεινομενιδών εκδιώχθηκε έπειτα από την ηγεσία και εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία στην πόλη. Αριστοτέλης, Πολιτικά
|
Ο Θρασύβουλος (5ος αιώνας π.Χ.) από τη Δυναστεία των Δεινομενιδών ήταν Τύραννος των Συρακουσών για 11 μήνες (466 π.Χ. - 465 π.Χ.).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Κουμκουάτ
|
Ο καρπός του είναι στρογγυλός ή ωοειδής ανάλογα με το είδος και έχει διάμετρο που φτάνει τα 4 εκατοστά. Το χρώμα του είναι πορτοκαλί ή πορτοκαλοκίτρινο και η φλούδα του καρπού είναι αρωματική και έχει γλυκιά γεύση. Η σάρκα του καρπού δεν είναι ιδιαίτερα χυμώδης και η γεύση της είναι λίγο όξινη και γλυκιά. Τρώγεται νωπό, σε κονσέρβες αλλά κυρίως γίνεται γλυκό, μαρμελάδα, ζελέ. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στο ψύχος και αντέχει περισσότερο από όλα τα εσπεριδοειδή. Στην Ελλάδα καλλιεργείται κυρίως στην Κέρκυρα και στα άλλα Ιόνια νησιά το είδος μαργαρίτα για τον καρπό του, που χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική, γίνεται γλυκό του κουταλιού και λικέρ. Ανθίζει στα μέσα του καλοκαιριού και ο πολλαπλασιασμός αλλά και η καλλιέργειά του είναι ίδια όπως τα άλλα εσπεριδοειδή. Τα κουμκουάτ είναι πηγή βιταμινών C και Α. Μια μερίδα 100 γραμμαρίων περιέχει περίπου 44 mg βιταμίνη C. Τα κουμκουάτ έχουν ισοδύναμη θερμιδική αξία με εκείνη των σταφυλιών. Τα 100 γρ φρέσκα κουμκουάτ παρέχουν μόνο 71 θερμίδες. Η υψηλή περιεκτικότητα του κουμκουάτ σε φυτικές ίνες το καθιστούν ευεργετικό για τον έλεγχο της όρεξης και τον διαρκή κορεσμό. Μια μερίδα 100 γραμμαρίων κουμκουάτ περιέχει περίπου 6,5 γραμμάρια φυτικών ινών. Τα κουμκουάτ προσδίδουν ευεργετικές ιδιότητες στην υγεία κυρίως λόγω των αντιοξειδωτικών ουσιών (πολυφαινολικών ενώσεων και φλαβονοειδών), όπως το καροτένιο, η λουτεΐνη, οι τανίνες, η ζεαξανθίνη, κλπ. Επιπλέον, η φλούδα κουμκουάτ αποτελείται από πολλά σημαντικά αιθέρια έλαια, όπως λιμονένιο, πινένιο, α-bergamotene, καρυοφυλλένιο, α-humulene και α-muurolene. Όλες μαζί αυτές οι ενώσεις προσδίδουν στον καρπό των εσπεριδοειδών το ιδιαίτερο άρωμα. Το κουμκουάτ είναι καλή πηγή βιταμινών του συμπλέγματος Β, όπως η θειαμίνη, νιασίνη, πυριδοξίνη, φυλλικό και παντοθενικό οξύ. Αυτές οι βιταμίνες λειτουργούν ως συµπαράγοντες για το μεταβολισμό των υδατανθράκων, των πρωτεϊνών και των λιπών. Επίσης το κουμκουάτ είναι μέτρια πηγή μετάλλων όπως ασβέστιο, χαλκός, κάλιο, μαγγάνιο, σίδηρος, σελήνιο και ψευδάργυρος. (Το ασβέστιο είναι το κυριότερο στοιχείο που απαιτείται για το σχηματισμό των οστών και των δοντιών).
|
Το κουμκουάτ ανήκει στο γένος Κιτρέα και στην οικογένεια ρυτοειδών (Rutaceae) (= εσπεριδοειδών (Hesperidaceae)) και περιλαμβάνει πέντε είδη αειθαλών θάμνων ή δέντρων.Η καταγωγή του είναι από την Κίνα όπου το καλλιεργούσαν από το 12ο αιώνα, έφτασε δε να καλλιεργείται στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα ως καλλωπιστικό φυτό.Η ονομασία κουμκουάτ στα Κινέζικα σημαίνει χρυσό πορτοκάλι. Το κουμκουάτ έχει ύψος που φτάνει τα 4 μέτρα και σήμερα καλλιεργείται στις εύκρατες και υποτροπικές περιοχές της γης για τον ομώνυμο καρπό της, αλλά και ως διακοσμητικό φυτό. Τα φύλλα του είναι σκουροπράσινα, λογχοειδή και στιλπνά, τα άνθη του μοιάζουν με αυτά της πορτοκαλιάς και είναι μικρά, οδοντωτά και φύονται μόνα τους ή σε μικρές ταξιανθίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%84
|
Ρέι Κέρζουελ
|
Εκτός από την μελλοντολογία, ασχολείται επίσης με τις τεχνολογίες της οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων (OCR), μετατροπή κειμένου σε ομιλία, αναγνώριση ομιλίας, και ηλεκτρονικά μουσικά πλήκτρα. Έχει γράψει αρκετά βιβλία στα οποία ασχολείται με την τεχνολογία και πως επιδρά σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης ζωής, όπως στην υγεία, επιπτώσεις και ωφέλειες από την τεχνητή νοημοσύνη, μετανθρωπισμό, και τεχνολογική μοναδικότητα. Είναι προβεβλημένος υποστηρικτής για τα κινήματα της μελλοντολογίας και του μετανθρωπισμού, και συχνά δίνει δημόσιες ομιλίες στις οποίες μοιράζεται την αισιόδοξη οπτική του σχετικά με τις τεχνολογίες επέκτασης ζωής και το μέλλον της νανοτεχνολογίας, ρομποτικής, και βιοτεχνολογίας. Υπήρξε ο κύριος εφευρέτης για: τον πρώτο ψηφιακό επίπεδο σαρωτή, της πρώτης εφαρμογής οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων όλων των χαρακτήρων, της πρώτης μηχανής μετατροπής κειμένου σε λόγο για τους τυφλούς, του πρώτου εμπορικού μετατροπέα για μετατροπή κειμένου σε λόγο, ο δημιουργός του διαδεδομένου μοντέλου πλήκτρων Kurzweil K250 Το 1999 του απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνολογίας και Καινοτομίας από τις ΗΠΑ από τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο. Κέρδισε επίσης το βραβείο τεχνολογικής καινοτομίας Lemelson-MIT το 2001, και το 2002 έγινε μέλος στο National Inventors Hall of Fame (διάκριση για τους κορυφαίους αμερικανούς εφευρέτες). Διαθέτει 20 τιμητικά διδακτορικά, και τιμητικές διακρίσεις από 3 Αμερικανούς προέδρους. Έχει περιγραφεί ως ιδιαίτερα ευφυής επιστήμονας με τα αποτελέσματα της εργασίας του να έχουν τεράστια επιρροή.Στα 7 βιβλία που έχει εκδώσει, τα 5 σημείωσαν πολύ υψηλές πωλήσεις στις ΗΠΑ, ενώ το βιβλίο του με τίτλο The Age of Spiritual Machines έχει μεταφραστεί σε 9 γλώσσες. Ο ιστότοπος που διατηρεί, έχει πάνω από 3 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Από το 2012 εργάζεται στην Google ως υπεύθυνος διαφόρων τεχνολογικών προγραμμάτων, ιδίως σε ότι σε σχετίζεται με τεχνητή νοημοσύνη και μηχανική εκμάθηση. Επίσημος ιστότοπος - kurzweilai.net Raymond Kurzweil στην IMDb NAMM Oral History20.01.2007
|
Ο Ρέι Κέρζουελ (αγγλικά: Ray Kurzweil, ΔΦΑ: /ˈkɜːrzwaɪl/, επίσημο όνομα Ρέιμοντ/Raymond, 12 Φεβρουαρίου 1948) είναι Αμερικανός συγγραφέας, επιστήμονας υπολογιστών, εφευρέτης, και μελλοντολόγος, ο οποίος εργάζεται στην Google στον τομέα της μηχανικής εκμάθησης και επεξεργασίας φυσικής γλώσσας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B9_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB
|
Ξυλογραφία
|
Στην αρχή η ξυλογραφία χρησιμοποιήθηκε μόνο στη ζωγραφική, κυρίως για την αναπαράσταση θρησκευτικών θεμάτων σε εικόνες. Με την αναπαραγωγή πολλών αντιτύπων μιας εικόνα η ξυλογραφία διαδόθηκε στις λαϊκές τάξεις, οι οποίες επειδή δεν μπορούσαν να προμηθευθούν πρωτότυπα έργα ζωγραφικής, επέλεγαν τις αναπαραστάσεις των ξυλογραφιών. Αργότερα οι ξυλογραφίες αναπαρίσταναν εικόνες σε βιβλία, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα βιβλία του σημερινού τύπου, κυρίως για εκκλησίες και για βασιλείς. Παράλληλα μέσω των ξυλογραφιών δημιουργήθηκαν σειρές ολόκληρων αναπαραστάσεων του θείου δράματος και εμφανίζονται έτσι στα μάτια του λαού, εικόνες που χαρακτηρίζονται από συνέχεια και αλληλουχία και οι οποίες αποτελούν πλήρη εξιστόρηση γεγονότων. Αργότερα έγινε προσπάθεια για εξιστόρηση μέσω των ξυλογραφιών βίων διαφόρων αγίων και ηρώων. Περίπου σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η ξυλογραφία κατά τον ΙΕ΄ αιώνα όταν ανακαλύφθηκε η μέθοδος της τυπογραφίας. Η τυπογραφία κατά κάποιο τρόπο είχε ως πρόγονο τη ξυλογραφία. Τα πρώτα στοιχεία, τα οποία χρησιμοποίησε ο Γουτεμβέργιος, για την εκτύπωση, κατασκευάστηκαν με τη μέθοδο της ξυλογραφίας, όπως για παράδειγμα ήταν, η χρήση των παραστάσεων των γραμμάτων του αλφαβήτου, που δημιουργήθηκαν πάνω σε λείες ξύλινες επιφάνειες. Όταν η εικονογράφηση των ξυλογραφιών εξελίχθηκε άρχισαν να διαδίδονται σε μεγάλο βαθμό τα έντυπα βιβλία. Εκτός από την παράθεση σε ολόκληρη τη σελίδα της εικόνας μιας ξυλογραφίας στην πορεία αυτές άρχισαν να εισχωρούν και εντός του κειμένου. Οι ξυλογραφικές αυτές εικόνες ήταν χονδροειδείς και πολλές φορές τοποθετούνταν με μη αρμονικό τρόπο ως προς το κείμενο. Λόγω της εμφανίσεως της χαλκογραφίας και άλλων ειδών χαρακτικής, η ξυλογραφία αφού έφτασε στο απόγειό της, παρήκμασε κατόπιν κατά τον ΙΗ΄ αιώνα και είχε περιέλθει σχεδόν σε πλήρη αχρηστία. Αναζωογονήθηκε ξανά με την εμφάνιση της τυπογραφίας κατά τον ΙΘ΄ αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου κατέστη το κυριότερο μέσο εικονογραφήσεων των έντυπων εγγράφων και των βιβλίων. Αργότερα όμως λόγω της αναπτύξεως της φωτοχαρακτικής, της λιθογραφίας και άλλων διαφόρων εικονογραφικών μέσων, η ξυλογραφία περιθωριοποιήθηκε βαθμηδόν. Χρησιμοποιείται στις μέρες μας μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις κάποιων εκδόσεων και εκδόσεων πολυτελείας. Υπάρχουν δύο είδη ξυλογραφίας, ανάλογα με τον τρόπο κοπής της ξύλινης πλάκας από το δένδρο και τη φορά των νερών της: η ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο και η ξυλογραφία σε όρθιο ξύλο. Το πλάγιο ξύλο εμφανίστηκε πολύ παλιά. Κομμένο στην κατεύθυνση του κορμιού του δένδρου, με οριζόντια τα νερά του για το χαράκτη, είναι μαλακό και δουλεύεται σχετικά εύκολα. Προέρχεται από δένδρα κερασιάς, καρυδιάς, αχλαδιάς, μηλιάς, λεμονιάς που έχουν ομοιογενή μάζα και δεν σκάνε. Το όρθιο ξύλο επιβάλλεται αργότερα, από το 1771, όταν ένας Άγγλος χαράκτης, ο Τόμας Μπέγουικ (1753-1828), έχοντας μαθητεύσει στο Νιούκαστλ κοντά στο χαράκτη Ραλφ Μπέιλμπυ, σπουδαστής ακόμα, κερδίζει το βραβείο ενός διαγωνισμού, που θέσπισε η Society of Arts του Λονδίνου για να συγκρατήσει την παρακμή της ξυλογραφίας και δοκιμάζει από εκκεντρικότητα να καινοτομήσει στη χάραξη εικόνων για το βιβλίο του φίλου του Τσαρλς Χάτον Πραγματεία στις μετρήσεις. Έτσι αντί να χρησιμοποιήσει πλάγιο ξύλο για την ξύλινη πλάκα, πειραματίζεται και χρησιμοποιεί εγκάρσια κομμένες από τον κορμό του δένδρου φέτες, οι οποίες είχαν τετραγωνιστεί και ενωθεί με κόλλα. Το ξύλο που δημιουργήθηκε με όρθια τα νερά του, προερχόμενο από πλατύφυλλα είδη, πολύ σκληρά, λ.χ. Πυξάρι (κν. τσιμισίρι) και Σφενδάμι (κν. κελεμπέκι), τα οποία δουλευόταν δύσκολα στη χάραξη. Οι επιφάνειες του αλείφονταν με λευκή πάστα ανθρακικού μολύβδου, πάνω στην οποία ο χαράκτης σχεδίαζε με μολύβι το έργο πριν το χαράξει με το καλέμι. Άντεχε το ξύλο αυτό σε πολλά τυπώματα – κάπου 900000 είχε τραβήξει ο ίδιος ο Μπέγουικ για μιαν εφημερίδα του Νιούκαστλ – ενώ εξασφάλιζε την πιστότατη απόδοση λεπτομερειών του σχεδίου (δύο σοβαρά πλεονεκτήματα για την εκτύπωση εικόνων). Στην τεχνική της ξυλογραφίας το σχέδιο χαράσσεται πάνω στην ξύλινη πλάκα αφού προηγουμένως καθαριστεί καλά. Επιλέγονται κυρίως λείες ξύλινες πλάκες πάχους 4-5 χιλιοστών. Η προσχεδιασμένη ξύλινη πλάκα, ανάλογα με το μέγεθος που έχει, τοποθετείται σε μία ή ανάμεσα σε δύο γωνίες πάνω σε βοηθητικές βάσεις που καλούνται χαρακτικές σανίδες με σκοπό να είναι σταθερή κατά τη διάρκεια της χάραξης. Ακολουθεί η χάραξη του ξύλου για την οποία χρησιμοποιούνται μεταλλικά σκαρπέλα ή γούζες. Υπάρχουν και ηλεκτρικά πλέον σκαρπέλα με τα οποία ο σύγχρονος χαράκτης δεν ασκεί πίεση στο εργαλείο για να αφαιρέσει μέρος του υλικού της ξυλογραφικής επιφάνειας αλλά αυτό γίνεται με τη βοήθεια ενός ηλεκτρικού κινητήρα. Στη χάραξη αφαιρείται μέρος από το ξύλο από εκεί όπου δεν υπάρχει σχέδιο και ο χαράκτης σκαλίζει προσεκτικά, αφαιρώντας τα τμήματα που δεν θέλει να τυπωθούν και κρατώντας εκείνα που τον ενδιαφέρει να βγουν. Η διαδικασία της χάραξης ολοκληρώνεται όταν το σχέδιο θα μετατραπεί σε ανάγλυφη εικόνα πάνω στη ξύλινη επιφάνεια. Η κατασκευή της ανάγλυφης επιφάνειας αποκαλείται ξύλινη μήτρα της νεοδημιουργηθείσας εικόνας και αποτελεί περίπου μια σφραγίδα μεγάλων διαστάσεων πάχους 4-5 χιλιοστών. Για την εκτύπωση μιας τυπογραφίας γίνεται χρήση εκτυπωτικού μελανιού. Με τη βοήθεια ενός λαστιχένιου κυλίνδρου (ρολό) το μελάνι απλώνεται αρχικά στην επιφάνεια μιας λείας πέτρας. Η δημιουργία μιας ομοιόμορφης μαύρης επιφάνειας αποτελεί απόδειξη ότι το μελάνι έχει απλωθεί με τον κατάλληλο τρόπο, δηλαδή ισοπαχή, πάνω στον λαστιχένιο κύλινδρο. Στη συνέχεια με τον κύλινδρο απλώνεται το μελάνι πάνω στην ξυλογραφική μήτρα. Λόγω της σκληρότητας του εκτυπωτικού μελανιού, επιτυγχάνεται επικάλυψη μόνο των προεξαρχόντων μερών της ανάγλυφης εικόνας. Το μελάνωμα γίνεται αρκετές φορές μέχρι να καλυφτεί πλήρως η ανάγλυφη επιφάνεια σε όλα τα σημεία της. Για την τύπωση της ανάγλυφης εικόνας χρησιμοποιείται ειδικό εκτυπωτικό χαρτί. Ο χαράκτης πιάνει με συγκεκριμένο τρόπο το χαρτί, ώστε να μην αφήσει ίχνη δακτυλικών αποτυπωμάτων, που θα αλλοιώσουν το αναπαριστώμενο σχέδιο. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί κάποιες φορές χάρτινα ή αλουμινένια πιάστρα ή ειδικά εργαλεία με τα οποία επιτυγχάνεται η τοποθέτηση του χαρτιού με τρόπο ακριβή και με την απαιτούμενη επιμέλεια. Θεωρείται σωστό το μέγεθος του χαρτιού να είναι μεγαλύτερο από αυτό της ξύλινης πλάκας. Στην εκτύπωση ξυλογραφιών χρησιμοποιείται συνήθως χειροποίητο απορροφητικό χαρακτικό χαρτί. Υπάρχουν και τα ασιατικού τύπου ημιδιαφανή χαρτιά, τα οποία προέρχονται από την ιαπωνική και κινέζικη ξυλογραφική παράδοση. Ακολουθεί η εκτύπωση. Με τη βοήθεια ενός χαρτοκόπτη ή κάποιου άλλου ειδικού εργαλείου, τρίβεται όλη η επιφάνεια του χαρτιού ομοιόμορφα έτσι ώστε να πιέζεται το χαρτί στη ξύλινη μήτρα. Ο τυπογράφος τρίβει την πίσω επιφάνεια του χαρτιού με αποτέλεσμα το σχέδιο τυπώνεται στο χαρτί αντίστροφα από την πλάκα – το αριστερό στην πλάκα αποτυπώνεται δεξί στο χαρτί – και αυτό πρέπει να το γνωρίζει ο χαράκτης, όταν σχεδιάζει π.χ. γράμματα. Η πίεση έχει ως αποτέλεσμα τη μεταφορά του εκτυπωτικού μελανιού από το ξύλο στο χαρτί. Το μελάνωμα και το τύπωμα είναι διαδικασίες που επαναλαμβάνονται για κάθε αντίτυπο. Τον αριθμό των αντιτύπων καθορίζει πάντα ο δημιουργός της ξυλογραφίας. Βοηθητικές μηχανές για την εκτύπωση αποτελούν η βιβλιοδετική πρέσα, η συμπαγής τυπογραφική πρέσα και το κυλινδρικό χειροκίνητο πιεστήριο. Κάθε είδος χαραγμένου ξύλου μπορεί να τυπωθεί, αρκεί το μέγεθός του να μην υπερβαίνει τη χωρητικότητα του πιεστηρίου. Η μελανωμένη ξύλινη μήτρα τοποθετείται στο εκτυπωτικό τραπέζι, το οποίο βρίσκεται κάτω από το μεταλλικό κύλινδρο του πιεστηρίου. Η πλάκα καλύπτεται με το εκτυπωτικό χαρτί. Ακολουθεί μια σειρά από προστατευτικά χαρτιά και το τελευταίο, που είναι συνήθως χαρτόνι, πρέπει να εφάπτεται στον εκτυπωτικό κύλινδρο και στη συνέχεια αρχίζει η εκτύπωση. Τον κύλινδρο καθώς περιστρέφεται στη διαδικασία της εκτύπωσης, πιέζει πάντα μια πολύ λεπτή επιφάνεια, σχεδόν γραμμή. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται, σε αντίθεση με τις βιβλιοδετικές πρέσες, να τυπώνεται στο χαρτί και μελάνι από προβληματικά μέρη του ξύλου. Το έντυπο σχέδιο είναι έναν είδωλο του ανάγλυφου σχεδίου και άπαξ και ολοκληρωθεί η εκτύπωση, τα νωπά έντυπα απλώνονται για να στεγνώσουν. Στην έγχρωμη ξυλογραφία ο χαράκτης χρησιμοποιεί για κάθε χρώμα διαφορετική πλάκα ξύλου. Τότε είναι υποχρεωμένος να επαναλάβει το σχέδιο του, από το πρώτο δοκίμιο που τύπωσε, σε διαφανές χαρτί και να το περάσει στο δεύτερο ξύλο κ.ο.κ. για τα υπόλοιπα χρώματα. Εκτός από τις έγχρωμες ξυλογραφίες, υπάρχουν και οι επιχρωματισμένες στις οποίες τα χρώματα – υδροχρώματα – μπαίνουν εκ των υστέρων, με το χέρι, στα τυπώματα. Ένα ιδιόμορφο είδος έγχρωμης ξυλογραφίας, που συνδέεται με τη ζωγραφική, συνιστά το σκιότυπο/καμαϊέ, όπου ο χαράκτης τυπώνει αλλεπάλληλα, με περισσότερες από μία ξύλινες πλάκες, επιδιώκοντας τονικές διαβαθμίσεις του ίδιου χρώματος. Συνήθως χρησιμοποιεί δύο ξύλινες πλάκες, τη μια για το μαύρο ή σκούρο χρώμα και την άλλη για ελαφριά απόχρωση με σκαλισμένα τα φωτεινά τμήματα. ART TERMINOLOGY, χ.χ Woodcut (online) ODLIS: ONLINE DICTIONARY FOR LIBRARY AND INFORMATION SCIENCE, 2004. Woodcut (online Αρχειοθετήθηκε 2008-08-07 στο Wayback Machine.) Απόστολος Ν. Μαγουλιώτης. (1989). Ζωγραφική - Γλυπτική - Χαρακτική. Αθήνα: Gutenberg. Δημήτρη Παυλόπουλου. (1995). Χαρακτική και Γραφικές Τέχνες. Αθήνα: Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών. Μιχάλης Αρφαράς. (2008). Χαρακτική και Έντυπη Τέχνη (Πρώτη Έκδοση). Αθήνα: Μεταίχμιο. Παύλου Δρανδάκη. (1957). Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Πρώτη Έκδοση). Αθήνα: Ο Φοίνιξ.
|
Η ξυλογραφία (αγγλ. woodcut, wood engraving) είναι η τέχνη της εγχάραξης πάνω σε ξύλινη επιφάνεια, αναγλυφικών αναπαραστάσεων προορισμένων προς εκτύπωση, και το αποτέλεσμα της εκτύπωσης αυτών των αναπαραστάσεων. Η τέχνη αυτή ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Αρχαίοι λαοί όπως οι Αιγύπτιοι, οι Ινδοί, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν την ξυλογραφία ταυτόχρονα με τη χαρακτική των μετάλλων. Κατά τον Μεσαίωνα, η ξυλογραφία χρησιμοποιείται σε σφραγίδες και μονογράμματα και για την αποτύπωση έγχρωμων σχεδίων, κυρίως επάνω σε υφασμάτινες επιφάνειες. Οι παλαιότερες ξυλογραφίες που σώζονται, βρέθηκαν στην Κίνα και τοποθετούνται χρονολογικά στην εποχή της δυναστεία των Τανγκ, μεταξύ 618-905 μ.Χ.. Οι ξυλογραφίες αυτές ήταν μονόχρωμες και είχαν σκοπό να αναπαραχθούν σε αυτές πολλές εικόνες θρησκευτικών θεμάτων. Οι αρχαιότερες από αυτές χρονολογούνται από το 868 μ.Χ. και ανακαλύφθηκαν το 1907 από τον Άουρελ Στάϊν μέσα σε σπηλιές όπου γινόταν η λατρεία του Βούδα εν Τουν Χουάγκ του Κινεζικού Τουρκεστάν. Από την Κίνα η τέχνη της ξυλογραφίας διαδόθηκε στην Ιαπωνία κατά τον 8ο αιώνα για την αναπαράσταση λαϊκών εικόνων που αναπαριστούσαν θρησκευτικά θέματα. Στην Ιαπωνία, παρόλα αυτά, δημιουργήθηκε μεταγενέστερα σχολή με καλλιτέχνες, όπου ενώ θεωρούσαν τη ζωγραφική ως υψηλή τέχνη, επιδίδονται, ταυτόχρονα και στην τέχνη της ξυλογραφίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1
|
Κύβος ζάχαρης
|
Οι κύβοι ζάχαρης πωλούνταν στο εμπόριο ως εναλλακτική λύση για το ομοειδώς παρασκευασμένο ζαχαροκάλαμο και ζαχαρότευτλο μέχρι τον 19ο αιώνα. Τα τελευταία ήταν μεγάλα κομμάτια κοκκοποιημένης ζάχαρης με τη μορφή κώνων, τα οποία ήταν σκληρά μετά την αποξήρανση της μάζας ζάχαρης. Ένα τέτοιο ζαχαροκάλαμο έφτανε σε μεγέθη έως 1.50 μέτρα στην αγορά και ήταν ακριβό. Αν υπήρχε ανάγκη για ζάχαρη στο νοικοκυριό, για παράδειγμα για ένα καφέ, έπρεπε να αφαιρεθούν μικρότερα κομμάτια από αυτόν τον κώνο. Χρησιμοποιούνταν εργαλεία όπως σφυρί ζάχαρης, πιπέρι ζάχαρης ή θραυστήρας ζάχαρης. Ο εφευρέτης του κύβου ζάχαρης είναι ο Γιάκομπ Κρίστοφ Ραντ. Ήταν επικεφαλής ενός διυλιστηρίου ζάχαρης στη πόλη Ντάσνιτς (τσεχικά: Dačice) της Μοραβίας. Για την παραγωγή, ο Ραντ δημιούργησε ένα μοντέλο λωρίδας μεταλλικού φύλλου που μοιάζει με μοντέρνο δίσκο για παγάκια και για το οποίο έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1843. Το υγρό σάκχαρο γεμιζόταν στο μοντέλο και ξηραινόταν, ενώ μετά οι κύβοι ζάχαρης αφαιρούνταν. Η ιδέα της άμεσης τοποθέτησης μικρών κομματιών αντί για δύσκολα καρβέλια ζάχαρης ή φραντζόλες ζάχαρης προήλθε από τη σύζυγο του Ραντ, Ζουλιάν, αφού τραυμάτισε τον εαυτό της με ένα θραυστήρα ζάχαρηςΤο 1875, ο Γάλλος Εουζέν Φρανσουά εφύηρε μια μηχανή κοψίματος κύβων ζάχαρης. Ο Βέλγος Τεοφίλ Αντάν, γύρω στο 1900, δημιούργησε την διαδικασία Αντάν για κύβους ζάχαρης. Αυτή η μέθοδος παραγωγής ήταν η συνήθης οδός παραγωγής ζάχαρης μέχρι τη δεκαετία του 1940. Το 1949, ο Γάλλος Λουί Σαμπόν ανέπτυξε μια περιστροφική μηχανή στην οποία οι κρύσταλλοι ζάχαρης πιέζονται σε κύβους (διαδικασία Σαμπόν). Αυτή η τεχνική συμπίεσης ζάχαρης έχει διάφορες παραλλαγές (διαδικασίες Χέβελερ, Έλμπα, Σαμντόν και Βίμπρο) και είναι μια από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους στην εμπορική παραγωγή ζάχαρης. Στη Γερμανία, ο Καρλ Χέλμαν, ξεκίνησε το 1923 να συσκευάζει διπλούς κύβους ζάχαρης. Αυτά τα διπλά πακέτα χρησιμοποιήθηκαν ευρέως μέχρι τη δεκαετία του 1990 και σερβίρονταν σε καφετέριες, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κλπ. Για τα καφέ, τυπώνονταν διάφορα πράγματα στα πακέτα, όπως διαφημίσεις εταιρειών, αστρολογία, ακόμη και πολιτικές δηλώσεις και πολλά άλλα. Εν τω μεταξύ, αυτός ο τύπος έχει γίνει πιο σπάνιος και οι σάκοι χαλαρής ζάχαρης έχουν γίνει όλο και πιο διαδεδομένοι Σε καφετέριες της ανώτερης κατηγορίας τιμών, οι κύβοι ζάχαρης βρίσκονται συχνά σε ένα μπολ με ζάχαρη με λαβίδες για ζάχαρη . Harry Kaysers, Hubert Schweck, Hans-Joachim Delavier: Special crystal sugar products. Cube sugar, nib sugar and loaf sugar. In: Pieter van der Poel, Hubert M. Schieweck, Thomas K. Schwartz: Sugar Technology. Beet and Sugar Cane Manufacture. Verlag Dr. Albert Bartens KG, Berlin 1998, ISBN 3-87040-065-X, S. 962–964. Eintrag Zucker. In: Meyers Enzyklopädisches Lexikon. Band 25. Bibliographisches Institut, Lexikonverlag, Mannheim/Wien/Zürich 1975, S. 778. Wener Kohl: Ein Vorder-Österreicher erfindet den Würfelzucker in Die Österreichische Zuckerindustrie und ihre Geschichte(n) 1750-2013, S. 97 ff. Böhlau-Verlag, ISBN 978-3-205-79498-1
|
Οι κύβοι ζάχαρης (επίσης κομμάτια ζάχαρης) είναι μέρος της γερμανικής κουζίνας, οι οποίοι υγραίνονται σε μικρές κυρίως κυβοειδείς μερίδες που πιέζονται και στη συνέχεια ξηραίνονται σε κοκκοποιημένη ζάχαρη. Ο κύβος ζάχαρης προσφέρεται στο εμπόριο σε διάφορες μορφές και με διαφορετικά είδη. Εκτός από τους εμπορικούς κύβους ζάχαρης από λευκή κοκκοποιημένη ζάχαρη, υπάρχουν και κύβοι ζάχαρης από καφέ τεύτλα και ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο. Επίσης, το σχήμα μπορεί να ποικίλει. Εκτός από κύβους, το σχήμα μπορεί να έχει τη μορφή τριφυλλιού, καρδιάς, σύμβολα καρτών παιχνιδιών και άλλες μορφές. Ο εμπορικός κύβος ζάχαρης (λευκή ζάχαρη) στη Γερμανία ζυγίζει περίπου 3 γραμμάρια, όπου τα μήκη των άκρων είναι 16, 16 και 11 χιλιοστά. Ο κύβος ζάχαρης χρησιμοποιείται γενικά για να περιγράψει όλα τα προϊόντα που πιέζονται σε παραλληλεπίπεδα ή σε άλλα σχήματα συγκρίσιμου μεγέθους, ακόμη και αν δεν είναι κύβοι με γεωμετρική έννοια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%B6%CE%AC%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Άνθιμος Γαλάνης
|
Γεννήθηκε το 1879 στο χωριό Παλαιό Κωσταράζι στην Καστοριά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Παντελής Γαλάνης, ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών αγοριών. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1934 από τον Μητροπολίτη Καστοριάς Νικηφόρο ο οποίος και του έδωσε το όνομα Άνθιμος προς τιμή του Κωσταραζινού εθνομάρτυρα αρχιμανδρίτη Άνθιμου Γιοβανόπουλου. Στις 26 Ιουλίου 1943, στο χωριό είχαν καταλύσει Έλληνες αντιστασιακοί. Την επόμενη μέρα, όταν το αντάρτικο σώμα είχε αποχωρήσει από το χωριό, κατέφτασε γερμανικό απόσπασμα, έπειτα από πληροφορίες που είχαν ότι στον οικισμό υπήρχαν αντάρτες. Κατευθύνθηκαν προς τον ιερέα του χωριού παπά Άνθμιμο, τον οποίο κατηγόρησαν ότι ξεσήκωνε τους κατοίκους του χωριού εναντίον των δυνάμεων κατοχής. Ο ίδιος παρ'όλα αυτά, δεν το αρνήθηκε. Οι Γερμανοί επέμεναν να τους επιβεβαιώσει εάν μέσα στον οικισμό υπήρχαν αντάρτες, αλλά εκείνος αρνούνταν να τους δώσει κάποια πληροφορία, για να μην προδώσει τους αντιστασιακούς. Παρά την προτροπή των Γερμανών στρατιωτών να τους πει την αλήθεια που είχαν ήδη επιβεβαιώσει και να τον αφήσουν ελεύθερο, ο ιερέας ήταν ανένδοτος. Τελικά οι Γερμανοί, αφού τον βασανίζουν, τον εκτελούν και θάβουν πρόχειρα την σορό του κάτω από πέτρινες πλάκες. Αρχείο Ιεράς Συνόδου, Φάκελος Εθνομαρτύρων Κληρικών, Έκθεση, υπ' αριθ. εμπ. πρωτ. 7/24.5.1944 του Μητροπολίτου Φλωρίνης Βασιλείου προς τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό.
|
Ο Άνθιμος Γαλάνης ή παπά Άνθιμος, (γεννήθηκε ως Παντελής Γαλάνης, Κωσταράζι Καστοριάς 1879, 27 Ιουλίου 1943) ήταν Έλληνας κληρικός από το Παλαιό Κωσταράζι Καστοριάς, εθνομάρτυρας και εφημέριος του Ιερού Ναού Της Γέννησης Της Θεοτόκου στο Παλιό Κωσταράζι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννης Τούμπας
|
Ο Ιωάννης Τούμπας γεννήθηκε στη Μύκονο το 1901. Εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων από την οποία εξήλθε Σημαιοφόρος το 1921. Συμμετείχε στο κίνημα του 1935 εξ αιτίας του οποίου και αποστρατεύθηκε. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία ως έφεδρος πλωτάρχης όπου και τοποθετήθηκε διοικητής του Ναυτικού Οχυρού του Καρά Μπουρνού μέχρι την είσοδο των Γερμανών, όπου ανέλαβε κυβερνήτης αρχικά του Αντιτορπιλικού ΑΕΤΟΣ (1941-1942) και στη συνέχεια στις 20 Ιουλίου 1942 μετέβη στο Νιουκάστλ στην Αγγλία όπου και παρέλαβε το Αντιτορπιλικό ΑΔΡΙΑΣ που παραχωρήθηκε στο ελληνικό βασιλικό ναυτικό (δανεισμός) του οποίου και ανέλαβε κυβερνήτης. Κατά τη διάρκεια του πλου προς Μεσόγειο στις 26 Αυγούστου προσάραξε λόγω ομίχλης στη περιοχή του Σκάπα Φλόου. Μετά τις επισκευές που κράτησαν 4 μήνες, τον Ιανουάριο του 1943 εισήλθε στη Μεσόγειο όπου και ανέλαβε μέρος σε συνοδείες νηοπομπών. Για το παραπάνω ατύχημα δεν του καταλογίσθηκε ευθύνη. Στις 27 Ιανουαρίου 1943 ενώ έπλεε σε απόσταση 360 μίλια ΒΔ. του ακρωτηρίου Φινιστέρου φέρονταν πιθανώς να έπληξε το γερμανικό υποβρύχιο U-553 για το οποίο το Βρετανικό Ναυαρχείο θεώρησε ότι βυθίστηκε. Περίπου 17 ημέρες μετά στην ίδια περιοχή στις 13 Φεβρουαρίου πιθανολογείται ότι βύθισε ή επέφερε σοβαρό πλήγμα στο επίσης γερμανικό υποβρύχιο U-623. Κατά τις επιχειρήσεις απόβασης στη Σικελία, τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου αντιμετώπισε με επιτυχία νυκτερινή εμπλοκή του με τρεις τορπιλακάτους. Στις 10 Σεπτεμβρίου ο ιταλικός στόλος που βρισκόταν στον Τάραντα πλέοντας προς Μάλτα παραδόθηκε σε τέσσερα συμμαχικά πλοία μεταξύ των οποίων ήταν και το ελληνικό ΑΔΡΙΑΣ. Κατά τις ναυτικές επιχειρήσεις στα Δωδεκάνησα και συγκεκριμένα στις 22 Οκτωβρίου του 1943 επέπεσε σε θαλάσσια νάρκη με συνέπεια να αποκοπεί όλο το πρόστεγο του πλοίου. Αν και οι απώλειες έφθασαν τους 21 νεκρούς και 30 τραυματίες, κατάφερε να προσεγγίσει τη τουρκική ακτή του Γκιουμουσλούκ για τις απαραίτητες ναυαγοσωστικές μικροεπισκευές μετά τις οποίες στις 1 Δεκεμβρίου απέπλευσε ά-πλωρο για Αλεξάνδρεια όπου κατέπλευσε ασφαλώς ανήμερα του Αγίου Νικολάου στο οποίο και επιφυλάχθηκε ενθουσιώδης υποδοχή απ΄ όλα τα εκεί ελλιμενισμένα συμμαχικά πλοία Πράγματι το επιχείρημα εκείνο θεωρήθηκε λαμπρό παράδειγμα τόλμης και επιδεξιότητας του Κυβερνήτη. Μετά την απελευθέρωση τοποθετήθηκε κατά σειρά στις ακόλουθες επιτελικές θέσεις: 1944-1945 αρχιεπιστολέας του στόλου και διοικητής της μοίρας των Αντιτορπιλικών (ΔΜΑ) 1945 Διοικητής Ναυστάθμου Σαλαμίνας 1946 Ανώτερος Διοικητής Παράκτιων Δυνάμεων. 1947 Ναυτικός ακόλουθος στη ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον. 1950 Υποναύαρχος , Διοικητής ΝΔΑ 1952-1953 Αρχηγός Στόλου 1953 Παραίτηση όπου και έλαβε το βαθμό του αντιναυάρχου ε.α. Το 1955 αναμίχθηκε με την πολιτική αρχικά με το κόμμα Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση (ΦΙΔΕ), του Σοφοκλή Βενιζέλου, όπου πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1956, στη συνέχεια με το Κόμμα Φιλελευθέρων και την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου υπό τα οποία επανεξελέγη το 1958, 1961, 1963 και 1964. Στις περιόδους αυτές διετέλεσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από 8 Νοεμβρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1963, Υπουργός Εσωτερικών από 19 Φεβρουαρίου 1964 μέχρι 6 Ιανουαρίου του 1965 Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών από 15 Ιουλίου μέχρι 20 Αυγούστου 1965 Υπουργός Δημοσίων έργων από 20 Αυγούστου μέχρι 17 Σεπτεμβρίου 1965 Υπουργός Δημοσίων έργων κ΄ προσωρ. Β. Ελλάδος από 17 Σεπτ. μέχρι 21 Σεπτ. 1965. Υπουργός Βιομηχανίας και προσωρινά Β. Ελλάδος από 22 Σεπτ. 1965 μέχρι 11 Μαΐου 1966. Υπουργός Εξωτερικών από 11 Μαΐου μέχρι 22 Δεκεμβρίου 1966 Βουλευτής επικρατείας 1974 – 1977 Το 1979 εκλέχθηκε ακαδημαϊκός Το 1991 ανακηρύχθηκε πρόεδρος της Ακαδημίας ΑθηνώνΟ Ιωάννης Τούμπας είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα ελληνικά και συμμαχικά και από πολλές επίσης οργανώσεις. Πέθανε στην Αθήνα το 1995. "Εχθρός εν όψει", Αθήναι 1954, το οποίο και βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. "Από το ημερολόγιο ενός υπουργού", Αθήνα 1986. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα τομ.57ος, σελ.377 Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.105
|
Ο Ιωάννης Τούμπας ( 24 Φεβρουαρίου 1901- 7 Μαΐου 1995) ήταν Έλληνας στρατιωτικός ο οποίος αναδείχθηκε ήρωας πολέμου, φθάνοντας τον βαθμό του αντιναυάρχου. Διετέλεσε βουλευτής από το 1955 μέχρι το 1966 και υπουργός την περίοδο 1963 -1966 ενώ στη Μεταπολίτευση ορίστηκε βουλευτής επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, στην πρώτη τριετία, και αργότερα αναδείχθηκε Ακαδημαϊκός και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Δημογραφία του Τουρκμενιστάν
|
Ο πληθυσμός του Τουρκμενιστάν αυξήθηκε από 1.5 εκατομμύρια άτομα στην απογραφή του 1959 σε 4.5 εκατομμύρια άτομα στην απογραφή του 1995. Ο πληθυσμός συνέχισε να αυξάνεται, ξεπερνώντας τα 5 εκατομμύρια το 2001-2006. Συνολικό ποσοστό γονιμότητας (ΣΠΓ, Ζητούμενο Ποσοστό Γονιμότητας) και Ακαθάριστο Ποσοστό Γεννήσεων (ΑΠΓ): Ο πίνακας παρουσιάζει την εθνική σύνθεση του πληθυσμού του Τουρκμενιστάν (σε ποσοστά) μεταξύ 1926 και 1995. Έχει σημειωθεί απότομη πτώση στις σλαβικές εθνοτικές ομάδες (Ρώσοι και Ουκρανοί) καθώς και σε Καζάκους και Τάταρους από την ανεξαρτησία τους (όπως καταγράφηκε στις απογραφές του 1979 και του 1995). Οι Ουζμπέκοι είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη εθνική ομάδα στο Τουρκμενιστάν, με τους Ρώσους να υποχωρούν στην τρίτη θέση. Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοινώθηκαν στην Ασγκαμπάτ το Φεβρουάριο του 2001, το 91% του πληθυσμού είναι Τουρκομάνοι, το 3% είναι Ουζμπέκοι και το 2% είναι Ρώσοι. Μεταξύ του 1989 και του 2001 ο αριθμός των Τουρκομάνων στο Τουρκμενιστάν διπλασιάστηκε (από 2.5 σε 4.9 εκατομμύρια), ενώ ο αριθμός των Ρώσων μειώθηκε κατά δύο τρίτα (από 334.000 σε ελαφρώς πάνω από 100.000). Ωστόσο, αυτή η γρήγορη ανάπτυξη φαίνεται να είναι μάλλον απίθανη. Ο σχηματισμός των Αζέρων ως ανεξάρτητη εθνική ομάδα στο Τουρκμενιστάν συμπίπτει με τον 20ό αιώνα. Μια μαζική εισροή Αζέρων μετανάστευσε στο Τουρκμενιστάν λόγω του καταστροφικού σεισμοϋ στο Σαμάχι το 1902. Ο Μπεϊλέρ του Σαμάχι εγκαταστάθηκε κυρίως στο Κρασνοβόντσκ και το Ασαμπάντ (τώρα γνωστό ως Τουρκμενμπάσι και Ασγκαμπάντ αντίστοιχα). Ο πλούτος του Μπεϊλέρ ώθησε μια μεγάλη "επενδυτική έκρηξη" στο Τουρκιστάν (Τουρκμενιστάν). Ο Μπεϊλέρ άρχισε να κατασκευάζει νέα κτίρια χρησιμοποιώντας εκσυγχρονισμένο τεχνολογικό εξοπλισμό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, χτίστηκε ένας μεγάλος αριθμός ξενοδοχείων, καραβανιών, τζαμιών, μεντρεσέδων, σχολείων και θεάτρων. Οι Αζέροι συμμετείχαν επίσης στην μάχη κατά των μπολσεβίκων. Οι Αζέροι βρέθηκαν μεταξύ των μαχητών του Μπασμάτσι υπό την ηγεσία του Ενβέρ Πασά και ορισμένοι βοήθησαν στη χρηματοδότηση του κινήματος. Για δεκαετίες η καταπολέμηση της αποικιακής πολιτικής των μπολσεβίκων απέτυχε. Τα περισσότερα μέλη του κινήματος Μπασμάτσι σκοτώθηκαν στις μάχες της ανεξαρτησίας του Τουρκιστάν, ενώ το άλλο μέρος εξορίστηκε στα στρατόπεδα εργασίας, τα Γκουλάγκ. Ο αριθμός των Αζέρων που εξορίστηκαν σε ποινικά στρατόπεδα, γνωστά ως στρατόπεδα θανάτου, ήταν αμέτρητοι. Κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων της κυριαρχίας, οι Αζέροι κόλποι και πολεμιστές δηλώθηκαν ως εθνικός εχθρός και τα ονόματά τους διαγράφηκαν από τα βιβλία της ιστορίας. Σήμερα έχουν αποκατασταθεί. Την περίοδο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, 36.000 Αζέροι ζούσαν στο Τουρκμενιστάν, αλλά τώρα ο πληθυσμός τους έχει φτάσει τους 52.000. Ενώ ζουν στο Τουρκμενιστάν, οι Αζέροι συνέβαλαν στον πολιτισμό και την τέχνη της χώρας. Μουσικά όργανα όπως το Γκαβάλ, το Ναγκάρα, το Ταρ, ο Μπαγλαμάς και το Καμάντσα έχουν κερδίσει δημοτικότητα στο Τουρκμενιστάν και τα Αζερικά πιάτα Ντόβγκα, τηγανιτό Σιαμπζί και Γλυκό ρυζιού έχουν γίνει αγαπημένα πιάτα του Τουρκμενιστάν. Σήμερα, η Αζερική κοινότητα του Τουρκμενιστάν έχει δικά της τζαμιά, μουσικούς και χορευτές. Ορισμένοι διάσημοι Αζέροι από το Τουρκμενιστάν είναι: ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας της πόλης του Μπακού Χατζιμπαλά Αμπουταλίμποφ, ο Ελνούρ Χοσεΐνοφ ο οποίος εκπροσώπησε το Αζερμπαϊτζάν δύο φορές στο Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision και νικητής του The Voice of Turkey, ο τραγουδιστής Ναταβάν Χαμπίμπι, ο γνωστός γεωλόγος Σαμίλ Αζιζμπέκο, ο σκηνοθέτης Αϊντάρ Ιμπραχίμοφ, οι εθνικοί ήρωες του Αζερμπαϊτζάν Φαχαρντίν Μουσάγιεφ και Ταχίρ Μπαγκιρόφ, η πρώτη γυναίκα στη βιομηχανία πετρελαίου και ο Υπουργός Εξωτερικών το 1959-1983. Οι ακόλουθες δημογραφικές στατιστικές προέρχονται από το CIA World Factbook από τον Σεπτέμβριο του 2009, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά. Τουρκμενικά (επίσημη) 72% Ρωσικά 12% Ουζμπεκικά 9% Αζερικά 1% Άλλα 7% Ισλάμ 89% Ανατολική Ορθοδοξία 9% Άγνωστο 2% Τουρκομάνοι 85% Ουζμπέκοι 5% Ρώσοι 4% Αζέροι 2% Άλλοι 6% 0-14 ετών: 28.9% (713.698 άνδρες/697.222 γυναίκες) 15-64 ετών: 66.9% (1.618.678 άνδρες/1.646.992 γυναίκες) 65 έτη και άνω: 4.3% (90.352 άνδρες/117.945 γυναίκες) (εκτίμηση 2009) κατά τη γέννηση: 1.05 άνδρες/γυναίκες κάτω των 15 ετών: 1.02 άνδρες/γυναίκες 15-64 ετών: 0.98 άνδρες/γυναίκες 65 ετών και άνω: 0.77 άνδρες/γυναίκες συνολικός πληθυσμός: 0.98 άνδρες/γυναίκες (2009) συνολικός πληθυσμός: 67.87 έτη άνδρες: 64.94 χρόνια γυναίκες: 70.95 άνδρες (εκτίμηση 2009) ουσιαστικό: Τουρκομάνος(-οι) επίθετο: Τουρκομάνος ορισμός: άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν συνολικός πληθυσμός: 98.8% άνδρες: 99.3% γυναίκες: 98.3% (εκτίμηση 1999) Δημογραφία της Κεντρικής Ασίας
|
Η δημογραφία του Τουρκμενιστάν αφορά τα δημογραφικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού του Τουρκμενιστάν, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης του πληθυσμού, της πυκνότητας του πληθυσμού, της εθνικότητας, του επιπέδου εκπαίδευσης, της υγείας, της οικονομικής κατάστασης, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και άλλων πτυχών του πληθυσμού. Η εθνοτική πλειοψηφία στο Τουρκμενιστάν ονομάζεται Τουρκομάνοι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Δάμων και Φιντίας
|
Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν (από τον Κικέρωνα, τον Βαλέριο Μάξιμο, τον Ιάμβλιχο τον φιλόσοφο Αριστόξενο, τον Πορφύριο και τον Διόδωρο τον Σικελό) μετά την απόφαση του Διονυσίου να εκτελέσει τον Φιντία, ο Δάμωνας ίσως προσπαθεί να εκμαιεύσει χάρη, όμως δεν εισακούεται. Επειδή ο Φιντίας έχει σοβαρές εκκρεμότητες σχετικές με τις ευθύνες του και στον κύκλο των Πυθαγορείων (δεν ξέρουμε τι είδους) ο Δάμων μένει ως όμηρος, ανθρώπινο ενέχυρο ή εγγύηση, και εκείνος φεύγει να τις τακτοποιήσει. Αν δεν επιστρέψει εγκαίρως, στη θέση του θα εκτελεστεί ο Δάμων. Δεν είναι βέβαιο πώς ακριβώς βρέθηκε ο Δάμων σε αυτή τη θέση αν και όλοι συμφωνούν ότι ήταν προθυμότατος. Πιθανόν να προσφέρθηκε μόνος του ώστε να τακτοποιήσει ο φίλος του τις υποθέσεις του, πιθανόν και να το πρότεινε ο Φιντίας σίγουρος ότι δε θα αμφισβητείτο ο λόγος της τιμής του ότι θα επιστρέψει, ίσως και να ήταν ιδέα του Διονυσίου - όταν δηλαδή ο Φιντίας ζήτησε αναστολή εκτέλεσης της ποινής για λίγες ώρες ώστε να ρυθμίσει σοβαρά ζητήματα, πιθανόν ο Διονύσιος να του είπε «εντάξει, αλλά θα κρατήσω όμηρο τον Δάμωνα». Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Δάμων με φυσικότητα και εμπιστοσύνη αποδέχτηκε την ομηρία. Αν ο Φιντίας δεν επέστρεφε, θα σταύρωναν ή θα αποκεφάλιζαν εκείνον στη θέση του. Ο μυθιστορηματικές παραλλαγές του μύθου αναφέρουν ότι έφυγε με τα πόδια για το χωριό του που δεν ήταν ιδιαίτερα κοντά στις Συρακούσες και ότι αφού τακτοποίησε τα της μητέρας και της αδελφής του, την πάντρεψε δηλαδή, στον δρόμο της επιστροφής τον έπιασαν ληστές, ότι ξέφυγε αλλά βρέθηκε σε ένα φουσκωμένο ποτάμι και ταλαιπωρήθηκε να το διαβεί και ότι έβλεπε τον ήλιο να δύει και να πλησιάζει η ώρα της εκτέλεσης και να αγωνιά για τον φίλο του. Όμως πιο τεκμηριωμένο φαίνεται πως έλειψε για λίγο και εκτός από τον Υγίνο κανείς δεν αναφέρεται σε γάμους, ληστές και ποτάμια. Στο μεταξύ ο Διονύσιος το έβρισκε διασκεδαστικό να λέει στον Δάμωνα ότι ήταν ανόητος να πιστέψει πως θα επέστρεφε ποτέ ο Φιντίας που «τώρα βρίσκεται κάπου πανευτυχής που γλίτωσε τη θανατική καταδίκη ενώ ο φίλος του είναι το ελάφι της υπόθεσης» - παραλληλίζοντας τις περιστάσεις με τη θυσία της Ιφιγένειας. Ο Δάμωνας υπερασπίζεται με σθένος τον Φιντία και λέει ότι σαν όλους τους πυθαγόρειους θα κρατήσει τον λόγο του και ότι η μόνη περίπτωση να μην έρθει στην ώρα του, θα οφείλεται σε κάποιο απρόβλεπτο και μεγάλο εμπόδιο. Καθώς τον οδηγούν πια στον σταυρό ή στη λαιμητόμο της εποχής, παρακαλάει όντως να υψωθεί κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο να κρατήσει μακριά τον Φιντία για αρκετή ακόμα ώρα, ώστε να εκτελεστεί αυτός αντί εκείνου. Όμως πάνω που θα τον εκτελούσαν, εμφανίστηκε κάθιδρος ο Φιντίας. Ο Δάμων, από αγάπη για τον φίλο του, επέμεινε να εκτελεστεί εκείνος «αφού ο Φιντίας έφθασε μετά την προθεσμία» αλλά ο Φιντίας αντέτεινε ότι, έστω και αργοπορημένος, πρόλαβε και ότι δε θα έπρεπε να θανατωθεί στη θέση του κανένας. Καθώς οι δύο φίλοι πάλευαν να πείσουν τον Διονύσιο όχι για να γλιτώσουν τη δική τους ζωή, αλλά για να γλιτώσουν ο ένας τη ζωή του άλλου, ο κυβερνήτης των Συρακουσών συγκινήθηκε και είπε να αφεθούν και οι δύο ελεύθεροι και να τον δεχτούν ως τρίτο φίλο επειδή θαύμασε τον βαθμό της φιλίας τους. Σύμφωνα με τις πηγές, οι δύο φίλοι του εξήγησαν ότι αυτό ήταν αδύνατον - μάλλον επειδή δεν ήταν πυθαγόρειος και δε μετείχε στις τελετές τους - και έφυγαν προς άγνωστη -σε εμάς- κατεύθυνση. Φέρεται δε, ότι όλα αυτά τα ιστόρησε στον Αριστόξενο ο ίδιος ο Διονύσιος όταν είχε πια ξεπέσει στην Κόρινθο, όπου είναι γνωστό ότι πέρασε τον τελευταίο χρόνο της περιπετειώδους ζωής του μέσα στην αθλιότητα ή πάντως αρκετά άσχημα. Επειδή οι Πυθαγόρειοι είχαν τη φήμη σθεναρών υποστηρικτών του ήθους και πίστευαν μεταξύ άλλων στην ιερότητα της φιλίας, εκφράστηκε η εκδοχή ότι ο Διονύσιος θέλησε να αποδείξει ότι ήταν "όλο λόγια" και συνέλαβε το σχέδιο να καταδικάσει έναν από αυτούς ώστε να φέρει την κοινότητα των φιλοσόφων σε δίλημμα και να τους εκθέσει - επειδή ήταν βέβαιος ότι δε θα θυσίαζε κανείς τη ζωή του για τον άλλο. Ίσως να το έκανε περιπαικτικά, όχι για κοινωνικοπολιτικούς λόγους, αλλά κυριολεκτικά για να περάσει η ώρα του. Πολλά στοιχεία της ιστορίας διανθίστηκαν και με παρεμφερείς μύθους, όπως αυτούς που αναφέρει εξάλλου και ο Υγίνος, δίνοντας στους δύο αδελφικούς φίλους τα ονόματα Μοίρος και Σελινούντιος. Εξαιτίας του Υγίνου, έτσι ονόμασε τμήμα του λυρικού έργου του το 1798 και ο Σίλερ - το "Die Bürgschaft", η Εγγύηση. Τα ονόματα του Υγίνου χρησιμοποιεί και ένας Ιάπωνας λόγιος το 1940, ο Οσάμου Νταζάι που είχε ως πηγή έμπνευσης το έργο του Σίλερ, οπότε στο "Hashire Merosu!" οι πρωταγωνιστές ονομάζονται Melos και Selinuntius. Στη σύγχυση των εκδοχών, περί γάμου ή οικονομικών εκκρεμοτήτων και άλλα πραγματικά ή μυθιστορηματικά στοιχεία, συνέβαλε εκτός του Υγίνου και το λατινικό Gesta Romanorum το οποίο συντάχθηκε γύρω στο 1300 με πολλές όμορφες ιστορίες από την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα, αλλά και με ποικιλία ευρημάτων. Όσον αφορά την παρερμηνεία του ονόματος του Φιντία ως Πυθία, αυτή ξεκίνησε με το έργο του Edwardes που παίχτηκε προς τιμήν της Ελισάβετ Α' της Αγγλίας και στο οποίο ο Φιντίας αποκαλείται Πυθίας - έτσι μένει, πέντε αιώνες τώρα, για αγγλόφωνους και γαλλόφωνους. Στο έργο αυτό ο Φιντίας παίρνει αναστολή 2 μηνών για να διευθετήσει τις εκκρεμότητές του. Το έργο απευθυνόταν σε βασιλείς, γι' αυτό οι ήρωες στο τέλος δέχονται τον Διονύσιο ως τρίτο της παρέας τους. Εξίσου προσαρμοσμένο στις πολιτικές και κοινωνικές προτιμήσεις της εποχής ήταν ένα έργο που ανέβηκε στο Παρίσι το 1700, όπου ο Δάμων και ο Πυθίας (ο συγγραφέας αμελεί τις πυθαγόρειες καταβολές τους) ερωτεύονται δυο κορίτσια από τις Συρακούσες και ο βασιλιάς πιάνει τον έναν όμηρο όταν γίνεται ένα φονικό για λόγους ερωτικής αντιζηλίας. Ο Φιντίας εμφανίζεται εγκαίρως για να γλιτώσει τον Δάμωνα, και το έργο τελειώνει με τον βασιλιά χαρούμενο επειδή τον δέχονται ως τρίτο αδελφικό τους φίλο. Στον Άμλετ του Σέξπιρ, ο Άμλετ προσφωνεί τον φίλο του Οράτιο «Ω, αγαπητέ Δάμωνα», στα αγγλικά «Ο Damon dear». Το 1821 ο Ιρλανδός ποιητής John Banim γράφει έργο βασισμένο στην ιστορία του Δάμωνα και του Φιντία (αναφέρεται ως Πυθίας), λόγω του οποίου ιδρύθηκε αργότερα το «Τάγμα των Ιπποτών του Πυθία» - εννοώντας φυσικά τον Φιντία. Το 1957 γυρίστηκε το έργο "The Delicate Delinquent" με ήρωες τον "Mike Damon" και τον "Sidney Pythias" (ο Τζέι Λιούις) όπου δοκιμάζεται η φιλία δύο νέων. Το 1962 γυρίστηκε και ταινία με τίτλο "Ο τύραννος των Συρακουσών". Το 1966 σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Μπάτμαν η Catwoman λέει "καιρός να χωρίσουμε τον Δάμωνα και τον Φιντία" και κλείνει τον Ρόμπιν σε ένα κύλινδρο για να τον εξαφανίσει.
|
Ο Δάμωνας (Δάμων) και ο Φειδίας (αναφέρεται εσφαλμένα διεθνώς και ως Πυθίας) ήταν μυθικά πρόσωπα - φίλοι που έμειναν στην ιστορία για τη μέχρι θανάτου φιλία τους, η οποία έγινε πρότυπο και ενέπνευσε πολλά έργα ζωγραφικής, μουσικής, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες. Οι δύο φιλόσοφοι ζούσαν ή βρέθηκαν στις Συρακούσες την εποχή που αυτές διοικούνταν απολυταρχικά από τον Διονύσιο τον Νεότερο (367-357 και πάλι 346-343) και ο Φιδίας δίκαια ή μη, κατηγορήθηκε ότι σχεδίαζε την ανατροπή του τυράννου. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά του ικανοποίησαν την τελευταία επιθυμία να επισκεφθεί τους συγγενείς του ή να τακτοποιήσει κάποιες σοβαρές υποθέσεις υπό τον όρο - αν δεν επιστρέψει εγκαίρως - να εκτελεστεί αντ΄ αυτού ο φίλος του Δάμωνας, που προσφέρθηκε επί τούτου εθελοντικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κρίσπος
|
Για τη μητέρα του δε γνωρίζουμε κάτι παραπάνω. Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί αν η Μινερβίνη ήταν νόμιμη σύζυγος ή ερωμένη του Κωνσταντίνου, την οποία χώρισε ή έδιωξε το 307 μ.Χ. όταν παντρεύτηκε τη Φαύστα, κόρη του αντιπάλου του Μαξιμιανού, επισφραγίζοντας έτσι την ανακωχή που είχαν υπογράψει. Οι πηγές δεν αναφέρουν την έκδοση κάποιου «έδικτου», αυτοκρατορικού διατάγματος που να ορίζει το διαζύγιο ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και τη Μινερβίνη και το οποίο θα ήταν απαραίτητο αν ήταν νόμιμο ζευγάρι. Όπως και να έχει, μάλλον δε θα μπορέσουμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τη σχέση ανάμεσα στη Μινερβίνη και τον Κωνσταντίνο, πότε η Μινερβίνη πέθανε ή έπεσε στη δυσμένεια του συντρόφου της (οπωσδήποτε πάντως πριν το 307 μ.Χ., όταν ο Κωνσταντίνος σύναψε το γάμο του με τη Φαύστα), καθώς και το πότε και για ποιον λόγο ο Κωνσταντίνος κάλεσε κοντά του το γιο του από την Ανατολή, όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, στη Γαλατία, όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν τότε καίσαρας (ιδιαίτερα αν ο Κρίσπος ήταν καρπός παράνομης σχέσης, αυτή η ενέργεια του Κωνσταντίνου θα μπορούσε αργότερα να προκαλέσει προβλήματα στην αυτοκρατορική δυναστεία). Είναι ακόμη πιθανό ότι ο Κωνσταντίνος πίσω από την ιστορία της Μινερβίνης, βίωνε την ιστορία της μητέρας του Ελένης: όπως ο ίδιος έδιωχνε τη γυναίκα του (ή εν πάση περιπτώσει την παλλακίδα του) για να συνάψει ένα γάμο με κίνητρα πολιτικά, έτσι και ο πατέρας του Κωνστάντιος Χλωρός χώρισε την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη, για να παντρευτεί, για λόγους επίσης πολιτικούς, τη Θεοδώρα. Και όπως αργότερα ο Κωνστάντιος κάλεσε κοντά του το γιο του Κωνσταντίνο, έτσι και ο ίδιος τώρα παίρνει δίπλα του το δικό του γιο, τον Κρίσπο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, για όποιον λόγο κι αν το έπραξε, κράτησε κοντά του τον γιο του και του πρόσφερε αγάπη, μόρφωση και πολλές ευκαιρίες να αποδείξει ο νεαρός Κρίσπος τις ικανότητές του. Η μόρφωσή του ανατέθηκε στο σημαντικό χριστιανό ρήτορα της εποχής Λακτάντιο. Δε γνωρίζουμε αν ο Λακτάντιος μπόρεσε να εμφυσήσει στο νεαρό μαθητή του την πίστη στο Χριστό, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο Κρίσπος ποτέ δε βαπτίστηκε Χριστιανός στη σύντομη ζωή του. Η σταδιοδρομία του Κρίσπου ως ανώτατου αξιωματούχου ξεκίνησε πολύ νωρίς και σημαντικές πληροφορίες μας έχουν παραδοθεί. Έτσι, την 1 Μαρτίου 317, όταν δηλαδή ο Κρίσπος ήταν περίπου 12 χρονών, αναγορεύτηκε στα Σέρδικα (σημερινή Σόφια της Βουλγαρίας) από τον αυτοκράτορα πατέρα του Καίσαρας της Γαλατίας. Τον υψηλό αυτό βαθμό μοιράστηκε με τον ετεροθαλή αδερφό του Κωνσταντίνο Β΄ (το μεγαλύτερο γιο του Κωνσταντίνου από τη Φαύστα) και το γιο του Λικίνιου, ο οποίος ονομαζόταν επίσης Λικίνιος. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος πίστευε πολύ στις ικανότητες του γιου του, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Ο Κρίσπος εγκαταστάθηκε τότε στους Τρεβήρους (σημερινή Τρίερ της Γερμανίας) και τον Ιανουάριο του 322 μ.Χ., παντρεύτηκε κάποια κοπέλα, την Ελένη, η οποία τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου του χάρισε ένα γιο. Δεν έχει διασωθεί το όνομα του γιου του ούτε οποιαδήποτε άλλη πληροφορία για τη γυναίκα του, αλλά ο Ευσέβιος μας λέει ότι ο Κωνσταντίνος ήταν περήφανος για το γιο του και πολύ ευχαριστημένος. Τα έτη 318, 320 και 323 μ.Χ., ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμάννων, ενισχύοντας έτσι την παρουσία των Ρωμαίων στην περιοχή. Το 322 επισκέφθηκε με τον πατέρα του στη Ρώμη, όπου τα πλήθη τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές. Οι στρατιώτες τον λάτρευαν για τις στρατηγικές του ικανότητες και γα τις νίκες στις οποίες οδηγούσε τα στρατεύματά του και ιδιαίτερα οι Εθνικοί, οι οποίοι μισούσαν τον Κωνσταντίνο για τη φιλοχριστιανική του πολιτική. Κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Ο Κρίσπος δεν ήταν χριστιανός κι ούτε έδειχνε κάποια συμπάθεια για τη νέα θρησκεία, ήταν η κρυφή ελπίδα όλων των Εθνικών στις δυτικές περιοχές της αυτοκρατορίας για πλήρη αποκατάσταση των προνομίων τους σε σχέση με τον εξ ανατολής προερχόμενο Χριστιανισμό. Κατά τα επόμενα χρόνια, ο Κρίσπος βοήθησε τον πατέρα του στον πόλεμο εναντίον του Λικίνιου. Τότε, πέτυχε την πιο σημαντική νίκη της στρατιωτικής του πορείας και εδραίωσε έτσι τη φήμη του ως γενναίου και ικανού στρατιωτικού: Το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος διόρισε τον Κρίσπο αρχηγό του στόλου του, ο οποίος απέπλευσε από το λιμάνι του Πειραιά και στα νερά του Ελλησπόντου ναυμάχησε με τον κατά πολύ ισχυρότερο στόλο του Λικίνιου. Τα διακόσια πλοία του Κωνσταντίνου, υπό τις διαταγές του Κρίσπου, νίκησαν κατά κράτος τα διπλάσια σε αριθμό πλοία του Λικίνιου. Μετά το πέρας της ναυμαχίας, ο Κρίσπος με ένα τμήμα των ρωμαϊκών λεγεώνων (οι υπόλοιπες λεγεώνες ακολουθούσαν υπό τις διαταγές του Κωνσταντίνου) καταδίωξε τον ηττημένο Λικίνιο και τον αντιμετώπισε σε ακόμη μία νικηφόρα μάχη έξω από τη Χρυσούπολη. Ο Κρίσπος συνέβαλε έτσι καθοριστικά στη νίκη του πατέρα του κατά του αντιπάλου του Λικινίου. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ υπερήφανος για τις επιτυχίες του γιου του και για να τον τιμήσει διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του Κρίσπου, φτιάχτηκαν αγάλματα, μωσαϊκά, κεραμικές μορφές του νεαρού Καίσαρα, κτ.λ. Πανηγυρικοί λόγοι γράφτηκαν, οι οποίοι εξήραν τις αρετές του Κρίσπου και ο Ευσέβιος έγραφε για τον θεοφιλέστατο Κρίσπο, ο οποίος είναι πανάξιος να συγκριθεί με τον πατέρα του (βλ. Ευσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 10.9.6. και 10.9.4, ο Ευσέβιος αφαίρεσε τα αποσπάσματα για τον Κρίσπο από την τελική έκδοση του έργου του, μετά την εκτέλεσή του). Εκείνη την περίοδο, είναι πολύ πιθανό ότι ο Κωνσταντίνος σκεφτόταν να χρίσει τον Κρίσπο διάδοχό του. Το 326 μ.Χ. ο Κρίσπος σε νεαρότατη ηλικία εκτελείται στην Πούλα (Κροατία) κατά διαταγή του ίδιου του του πατέρα. Απολύτως ικανοποιητική εξήγηση των αιτίων που οδήγησαν στο τραγικό γεγονός δεν έχει δοθεί. Πολλούς αιώνες μετά (ο Κρίσπος έζησε και πέθανε στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα), δύο ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 6ο αιώνα και ο Ιωάννης Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας δίνουν μια εξήγηση, η οποία ανεπισήμως έχει καθιερωθεί ως η επίσημη ερμηνεία της ανεξήγητης πράξης του Κωνσταντίνου. Η Φαύστα ζήλευε τρομερά τον Κρίσπο για την αδυναμία που του έδειχνε ο σύζυγός της. Φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους γιους που είχε αποκτήσει μαζί της για χάρη του Κρίσπου. Έτσι αποφασίζει να τον ξεφορτωθεί και βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό της προκειμένου να παγιδεύσει το μισητό της «αντίπαλο»: καλεί τον Κρίσπο κοντά της, του εξομολογείται τον υποτιθέμενο έρωτά της και του προτείνει να συνάψουν παράνομες σχέσεις. Ο ντροπαλός και ευγενής Κρίσπος (ακόμη κι αν ο Λακτάντιος δεν τον έστρεψε στο Χριστιανισμό, οπωσδήποτε διαμόρφωσε μια συγκρατημένη και ασκητική προσωπικότητα στο γιο του αυτοκράτορά του) σοκαρισμένος διώχνει τη Φαύστα από κοντά του και με κάποια δικαιολογία φεύγει από τα ανάκτορα. Τότε, η Φαύστα κατασυκοφαντεί τον Κρίσπο στον Κωνσταντίνο ότι την προσέβαλε και χωρίς να σεβαστεί τον πατέρα του και την εμπιστοσύνη που του είχε, της πρότεινε παράνομους έρωτες και σχέσεις και όταν εκείνη τον έδιωξε, ο Κρίσπος αποπειράθηκε να την βιάσει. Το μεγάλο ελάττωμα του Κωνσταντίνου ήταν το εξαιρετικά οξύθυμο του χαρακτήρα του, που σε συνδυασμό με το έντονο της προσωπικότητας του, τον οδηγούσε σε πράξεις σκληρότητας, στερώντας του τη λογική σκέψη. Διατάζει τον Κρίσπο να επιστρέψει στο παλάτι, τον κατηγορεί για προδοσία και διατάζει την εκτέλεσή του. Η Φαύστα φάνηκε να είχε κερδίσει. Όμως, αυτός ο θρίαμβος της Φαύστας ήταν η αρχή του τέλους της. Λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του γιου του, ο Κωνσταντίνος πληροφορείται όλη τη σκευωρία της Φαύστας εναντίον του Κρίσπου, την κατηγορεί για μοιχεία και στα τέλη του 326 ή στις αρχές του 327 μ.Χ. η Φαύστα εκτελείται στο λουτρό της. Αυτές οι αναφορές των Ζώσιμου και Ζωναρά εγείρουν κάποια ερωτήματα και δεν είναι απολύτως ικανοποιητικές. Καταρχάς και οι δυο τους ζουν σε εποχές πολύ μακρινές από τα γεγονότα που εξιστορούν και κανείς τους δεν αναφέρει παλαιότερες πηγές από όπου έλαβαν τις πληροφορίες που μας παραθέτουν. Υπάρχει ακόμη ένα στοιχείο πολύ πιο σημαντικό: Ο Κρίσπος τιμωρήθηκε με θάνατο από τον πατέρα του, γιατί θεώρησε ότι ο γιος του είχε διαπράξει κάτι τόσο τρομερό που η θανατική ποινή δεν ήταν αρκετή. Ο Κρίσπος υπέστη και «damnatio memoriae», δηλαδή το όνομά του σβήστηκε από όλα τα επίσημα έγγραφα της αυτοκρατορίας και τα μνημεία στα οποία είχε χαραχτεί τιμής ένεκεν, απαγορεύτηκε ακόμη και η απλή αναφορά σε αυτόν, τα αγάλματά του γκρεμίστηκαν και δεν έχει σωθεί καμιά πληροφορία για το τι απέγινε η γυναίκα και το παιδί του, προκειμένου ο Κρίσπος να λησμονηθεί από τους ανθρώπους. Παρόλο όμως που αργότερα ο Κωνσταντίνος ανακάλυψε την αθωότητα του Κρίσπου, δεν αποκατέστησε τη μνήμη του, όπως θα ήταν λογικό και αναμενόμενο ούτε αναφέρεται να ενήργησε με οποιονδήποτε τρόπο για την προστασία της οικογένειας του αδικοχαμένου Κρίσπου. Γιατί ο Κωνσταντίνος δε διέσωζε τουλάχιστον την υστεροφημία του γιου του από την ντροπή; Για το συγκεκριμένο ερώτημα έχει λεχθεί ότι ίσως ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, από τύψεις που αισθανόταν, δε θα άντεχε ανθρώπους και μνημεία γύρω του που να αναφέρονται στο Κρίσπο και να του θυμίζουν διαρκώς πόσο άδικος υπήρξε στον πρωτότοκο γιο του. Οι υπόλοιπες ιστορικές πηγές μας δίνουν πληροφορίες, οι οποίες έχουν απορριφθεί από τους ιστορικούς. Έτσι, η άποψη ότι ο Κρίσπος και η Φαύστα συνωμότησαν εναντίον του Κωνσταντίνου δεν καθίσταται δεκτή, καθώς δεν είχαν να κερδίσουν απολύτως τίποτα από την παράτολμη πράξη τους, ιδίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι και οι δυο τους είχαν την απόλυτη εύνοια του Κωνσταντίνου μέχρι το τέλος ( η Φαύστα, μόλις ένα χρόνο πριν την εκτέλεσή της, είχε λάβει από το σύζυγό της τον ανώτατο τίτλο της Αυγούστας). Εντελώς ανυπόστατη είναι η θέση ότι ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε το γιο του για να προστατέψει τη νομιμότητα στη διαδοχή του θρόνου του, εφόσον ο Κρίσπος ήταν παράνομος γιος του. Θα μπορούσε να τον παρακάμψει και να ορίσει ως διάδοχο κάποιον από τους νόμιμους γιους του και από τα πρώτα χρόνια ακόμη θα μπορούσε να μην τον αναγνωρίσει καλώντας τον κοντά του (άλλωστε, από τη στιγμή που δεν είμαστε βέβαιοι για τον αν ο Κωνσταντίνος και η Μινερβίνη ήταν νόμιμο ζευγάρι, δεν μπορούμε να πούμε και για τον Κρίσπο αν ήταν ή όχι νόθος). Τέλος, πιστεύεται από ορισμένους ιστορικούς ότι ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε τον Κρίσπο φοβούμενος τις ικανότητες του γιου του, την αυξανόμενη δύναμή του και την υποστήριξη που του παρείχαν οι Εθνικοί της Δύσης. Και αυτή όμως η γνώμη δε φαίνεται λογική. Ο έμπειρος Κωνσταντίνος γιατί να φοβάται το νεαρό Κρίσπο; Άλλωστε, έχουμε πολλές πληροφορίες για την ανοδική πορεία του Κρίσπου στο ρωμαϊκό στρατό και τη διοίκηση της αυτοκρατορίας και πουθενά δε διαφαίνεται η παραμικρή πρόθεση του Κρίσπου να βλάψει τον πατέρα του.
|
Ο Φλάβιος Ιούλιος Κρίσπος (Flavius Julius Crispus, 302 – 326) ήταν καίσαρας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε το 302 (κάποιοι ιστορικοί προτείνουν ως ημερομηνία γέννησης του Κρίσπου και το 305) κάπου στις ανατολικές περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τη Μινερβίνη, παλλακίδα ή πρώτη σύζυγο του Κωνσταντίνου (κάποιες φορές αναφέρεται και με τα ονόματα Φλάβιος Κλαύδιος Κρίσπος ή Φλάβιος Βαλέριος Κρίσπος). Η ζωή του διαθέτει όλα τα στοιχεία μιας τραγωδίας: πολυαγαπημένος γιος του Κωνσταντίνου, διέγραψε μια λαμπρή καριέρα ως ανώτατος αξιωματούχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτελέστηκε σε ηλικία μεταξύ 21-27 χρόνων κατά διαταγή του πατέρα του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Κλερ Χολτ
|
Η Κλερ γεννήθηκε στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας. Αποφοίτησε από την Σχολή Stuartholme στο Toowong στο τέλος του 2005. Ασχολείται με διάφορα αθλήματα: κολύμβηση, βόλεϊ, υδατοσφαίριση, και Taekwondo, στο οποίο έχει μαύρη ζώνη. Όταν ήταν μικρή ήταν στην σχολική χορωδία. Η Κλερ Χολτ παντρεύτηκε, τον τωρινό της σύζυγο Άντριου Τζόμπλον, στις 18/8/18 και έκαναν το πρώτο τους παιδί, στις 29 Μαρτίου του 2019 και το ονόμασαν Τζέιμς Χολτ Τζόμπλον. Το 2006, η Κλερ κέρδισε τον ρόλο της Έμμα Γκίλμπερτ. Έχει κερδίσει ένα βραβείο Logie και Nickelodeon Αυστραλία Kids' Choice Award. Η Holt έχει εμφανιστεί σε διαφημίσεις για Dreamworld, Sizzler και διάσωσης του Queensland. BuddyTV την τοποθέτησε στο νούμερο 55 με τις τηλεοράσεις 100 πιο σέξι γυναίκες της λίστας για το 2011. τον Αύγουστο του 2011, Holt επιβεβαιώθηκε να είναι στην τηλεοπτική σειρά The Vampire Diaries ως Rebekah. στις 13 Ιανουαρίου 2013, το CW ανακοίνωσε ότι Holt θα πρωταγωνιστεί στην καινούρια σειρά The Originals στο ρόλο ως Rebekah Mikaelson.αποχώρησε από την σειρά στο δέκατο έκτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν March 11, 2014.* Το 2015 η Κλέρ δοκιμάστηκε για την σειρά supergirl στο κανάλι CBS αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει τον ρόλο . Το 2015-2016 πρωταγωνίστησε στην σειρά Aquarius στο κανάλι NBC στο πλάι του Ντέιβιντ Ντάτσονβι. Η σειρά ολοκληρώθηκε στις 10 Σεπ. 2016 καθώς ακυρώθηκε λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Το καλοκαίρι του 2016 έπαιξε στο πλάι της Mandy Moore στην ταινία τρόμου In the deep ( 47 meters down ) η ταινία θα παιχτεί στον Σινεμά του 2017. Εντωμεταξύ συνέχισε της guest εμφανίσεις της στην σειρά the originals .* Αναμένουμε για 2 νέες ταινίες με πρωταγωνίστρια την Κλερ Wolf in the wild Divorce Party*Η Κλερ Χολτ επειδή έφυγε από την σειρά the originals δεν σημαίνει ότι δεν ξανά έπαιξε καθώς έκανε στα εξής επεισόδια special guest star 1ος κύκλος επεισόδιο 22 2ος κύκλος επεισόδια 1,8,9,10,22 3ος κύκλος επεισόδια 1,5,6,9,22 4ος κύκλος επεισόδια 2,3,4,10,11,12,13 2014 we are done - The Madden Brothers 2017 small town boy - Dustin Lynch 2014 teen choice awards - Choice TV Actress: Sci-Fi/Fantasy - The Originals Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Claire Holt στο Wikimedia Commons
|
Η Κλερ Χολτ (αγγλικά: Claire Rhiannon Holt, 11 Ιουνίου 1988) είναι Αυστραλή ηθοποιός, γνωστή από τον ρόλο της ως Emma Gilbert στη σειρά H2O: Just Add Water. Έπαιξε τον ρόλο Chastity Meyer στην ταινία Mean Girls 2 και την Rebekah Mikaelson στο The CW, στη σειρά The Vampire Diaries και τώρα πρωταγωνιστεί στη σειρά The Originals.και Aquarius καθώς πρωταγωνίστησε και στην ταινία 47 meters down.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CF%84
|
Γουσταύος Αδόλφος Ρέιτερχολμ
|
Μετά από τη σύντομη στρατιωτική του σταδιοδρομία, διορίστηκε Αρχιθαλαμηπόλος της Βασίλισσας Σοφίας Μαγδαληνής, της συζύγου του Γουσταύου Γ΄ της Σουηδίας. Αργότερα όμως, συνδέθηκε στενά με τον αδελφό του βασιλιά, τον Κάρολο ΙΓ’, και τότε Δούκα του Σόντερμανλαντ. Παρέμεινε στο παρασκήνιο καθ 'όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Γουσταύου Γ’, στον οποίο εναντιώθηκε επανειλημμένα, ιδίως μέσω της παράνομης τάξης «Walhalla», η οποία συν-ιδρύθηκε στη Σουομενλίνα. Το όνομα του συνδέθηκε με την συνωμοσία του 1789. Συγκεκριμένα, το φθινόπωρο εκείνου του έτους, η πριγκίπισσα Χεδβίγη Ελισάβετ Καρλόττα προσπάθησε να εκθρονίσει τον Γουσταύο Γ’ και να τοποθετήσει τον σύζυγο της, Δούκα Κάρολο στο θρόνο. Το ιδεώδες της ήταν το Σουηδικό Σύνταγμα του 1772, το οποίο θεωρούσε ως ένα καλό εργαλείο για μια φωτισμένη αριστοκρατία. Επιπλέον, ο πόλεμος και η προσπάθεια για Ένωση των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων, καθώς και ο Νόμος για την Ασφάλεια, την έκαναν ηγετικό μέρος της αντιπολίτευσης. Συνεργάστηκε με τον πρίγκιπα Φρειδερίκο Αδόλφο, τον μικρότερο αδελφό του συζύγου της, αλλά και με τον Γουσταύο Αδόλφο Ρέιτερχολμ. Το σχέδιο ήταν να αναγκάσει τον σύζυγο της να γίνει εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης στην Ένωση των πολιτικών κομμάτων και στον Νόμο για την Ασφάλεια. Όταν έφτασε η ώρα για να κάνει τον Κάρολο να ενεργήσει, εκείνος αρνήθηκε και έκανε πίσω, πράγμα που διέκοψε ουσιαστικά το πραξικόπημα. Ο Γουσταύος Αδόλφος Ρέιτερχολμ, μαζί με τους άλλους δυσαρεστημένους αριστοκράτες, φυλακίστηκε από τον Γουσταύο Γ’ το 1789 Ήταν στο εξωτερικό κατά τη στιγμή του θανάτου του Βασιλιά. Αλλά μια κλήτευση από τον φίλο του, και πλέον αντιβασιλέα Δούκα Κάρολο, τον έκανε να επιστρέψει στη Σουηδία. Μετά από μερικούς μήνες, το έτος 1793, έγινε μέλος των Βασιλικών Συμβούλων και ένας από τους «άρχοντες του παλατιού». Αρχικά, ως αντιβασιλέας, φαινόταν ότι έτεινε στο να υιοθετήσει ένα φιλελεύθερο σύστημα και να επαναφέρει την ελευθερία του τύπου. Εντούτοις ενεργούσε έτσι μόνο επειδή ήθελε να εξαφανίσει το νομικό σύστημα του Γουσταύου. Έτσι διώξε τους φανατικούς οπαδούς του αείμνηστου βασιλιά (π.χ. τον Βαρόνο Άρμφελτ και Τολ) με μια επαίσχυντη εκδικητικότητα, η οποία έφερε προς το πρόσωπο του, την απέχθεια του λαού. Το 1794 η αποτυχημένη συνωμοσία του Άρμφελτ, αποκάλυψε ότι υπήρχε ακόμα η αντιπολίτευση των οπαδών του Γουσταύου Γ’. Προς το τέλος της αντιβασιλείας του, ο Ρέιτερχολμ προσπάθησε να συμμαχήσει με τη Ρωσία βάσει ενός γάμου, ανάμεσα στον Γουσταύο Δ’ Αδόλφου της Σουηδίας, και στην εγγονή της αυτοκράτειρας Μεγάλης Αικατερίνης, Αλεξάνδρα Πάβλοβνα. Ωστόσο αυτή η συμμαχία του γκρεμίστηκε από τη μισαλλοδοξία του νεαρού Σουηδού μονάρχη. Αργότερα, η σουηδική κυβέρνηση έληξε ως εξαιρετικά αντιδραστική, λόγω μιας ασήμαντης ταραχής στη Στοκχόλμη, η οποία όμως ανησύχησε πολύ τον Ρέιτερχολμ. Εκείνος τότε απείλησε σε όλους τους τυπογράφους, που τύπωναν οτιδήποτε σχετίζεται με τα συντάγματα της Γαλλικής Δημοκρατίας ή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ότι κινδύνευαν να χάσουν τα προνόμια τους. Τον Μάρτιο του 1795 έκλεισε τη Σουηδική Ακαδημία επειδή ο A. Γ. Σίλφβερστολπ στην εναρκτήρια ομιλία του είχε αποτολμήσει να απορρίψει το πραξικόπημα του 1789. Το 1796 εξελέγη μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Σουηδίας. Κατά την ενθρόνιση του Γουσταύου Δ΄ της Σουηδίας, την 1η Νοεμβρίου του 1796, ο Ρέιτερχολμ απελάθηκε από τη Στοκχόλμη. Για τα επόμενα δώδεκα χρόνια έζησε στο εξωτερικό με το όνομα Τέμπελκροιτς. Μετά την επανάσταση όμως του 1809, επέστρεψε στη Σουηδία, αλλά του αρνήθηκαν κάθε πρόσβαση στον Κάρολο ΙΓ’, και εγκατέλειψε τη χώρα του για πάντα. Πέθανε στο Σλέσβιχ στις 27 Δεκεμβρίου 1813 και θάφτηκε στον καθεδρικό ναό του Στράνγκας στη Σουηδία.
|
Ο Βαρόνος Γουσταύος Αδόλφος Ρέιτερχολμ (σουηδικά: Gustaf Adolf Reuterholm) (7 Ιουλίου 1756 – 27 Δεκεμβρίου 1813), ήταν Σουηδός πολιτικός. Έδρασε ως δεύτερος αντιβασιλέας της Σουηδίας, μαζί με τον Δούκα του Σόντερμανλαντ, μεταξύ των ετών 1792 και 1796, μέχρι να ενηλικιωθεί ο Γουσταύος Δ’ Αδόλφος της Σουηδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BC
|
Μοϊσί Αριανίτ Γκολέμι
|
Γεννημένος στην περιοχή της σύγχρονης Δίβρης ήταν ο μόνος γιος τού Μουζάκα Αριανίτι, γιου τού Kομνηνού Αριανίτι και αδελφού τού Γεωργίου Αριανίτι. Το 1445 νυμφεύτηκε τη Ζανφίνα Μουζάκα, μετά το διαζύγιό της από τον Μουζάκα Τόπια, ο οποίος νυμφεύτηκε την αδελφή τού Σκεντέρμπεη, Μαρία. Απέκτησαν 2 γιους και 4 κόρες, από τις οποίες 2 απεβίωσαν σε νεαρή ηλικία. Ο πρώτος γιος Τσεζάρ Αριανίτι (Καίσαρ Κομνηνός Αριανίτης) είχε κόρη την Τζιοβάννα Κομινάτα, που έζησε στη Νάπολη και παντρεύτηκε τον πατρίκιο Πάουλο Μπρανκάτσιο. Ο δεύτερος γιος Αρανί Αριανίτι νυμφεύτηκε την αδελφή τού Γκιον/Ιωάννη Μρουζάκα και είχε μόνο μία κόρη, την Ελένη, που παντρεύτηκε έναν Βενετό διοικητή. Μία από τις κόρες του, η Δέσποινα, παντρεύτηκε τον Στανίσα Β΄ Καστριότι, γιο τού Στανίσα Α΄ Καστριότι και ανιψιό τού Σκεντέρμπεη, ενώ η άλλη κόρη του Ελένη παντεύτηκε πρώτα τον Νικόλα Δ΄ Ντουκαγκίνι, γιο τού Λέκα Ντουκαγκίνι. Μετά το τέλος του, αυτή παντρεύτηκε τον Σινάν μπέη Μουζάκα. Όταν ο Σκεντέρμπεης ήρθε στην Αλβανία, ο Μοϊσί γρήγορα συμμάχησε μαζί του και έγινε διοικητής της συνοριακής φρουράς. Το Γκολέμι διακρίθηκε για πρώτη φορά στη μάχη του Τορβιόλ το 1444 Αργότερα επέβλεψε την κατάληψη του κρίσιμου κάστρου του Σβέτιγκραντ στη σύγχρονη Βόρεια Μακεδονία. Μετά τη διάλυση της πολιορκίας του Βερατίου, και με ολοένα και περισσότερο φθόνο για τη φήμη που είχε συσσωρεύσει ο Σκεντέρμπεης με τα χρόνια, ο Μοϊσί πρόδωσε τον αρχηγό του και πήγε στους Οθωμανούς. Ωστόσο, τα αλβανικά συνοριακά στρατεύματα δεν τον ακολούθησαν. Αντίθετα, η διοίκηση των συνοριακών στρατευμάτων μεταβιβάστηκε στους Nικόλα και Ντιμίτερ Μπερίσα. Έναν χρόνο αργότερα επέστρεψε επικεφαλής 15.000 ανδρών στρατού, αλλά ηττήθηκε αμέσως από τον Σκεντέρμπεη. Υποχώρησε πρώτα στη Μακεδονία και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινε αγνοημένος από τις οθωμανικές αρχές. Αμέσως μετά, επέστρεψε στον Σκεντέρμπεη, ο οποίος τού έδωσε χάρη και τον αποκατέστησε. Ανέκτησε τη θέση τού διοικητή των αλβανικών συνοριακών στρατευμάτων. Ο Μοϊσί αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στον Αλβανικό αγώνα, αλλά το 1464 έπεσε αιχμάλωτος του Μπαλαμπάν Μπαντέρα, ενός Αλβανικής καταγωγής Οθωμανού σαντζάκμπεη του σαντζάκ της Οχρίδας στη μάχη του Βαϊκάλ. Στάλθηκε βιαστικά στην Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους Αλβανούς πρίγκιπες και διοικητές, γδάρθηκε ζωντανός δημόσια στην Κωνσταντινούπολη. Οι περιοχές του Μουζάκα Αριανίτη επεκτάθηκαν στις περιοχές Mόκερ και Τσερμενίκε . Ο Γκιόν/Ιωάννης Mουζάκα αναφέρει μεταξύ άλλων τα Λιμπράζντ, Τσούκες, Ντόρεζ και Γκουρ ως μέρη της επικράτειας (demesne) εκείνου. Εκτός από τις περιοχές που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο Γκολέμι αναγνωρίστηκε ως άρχοντας της Δίβρης από τον Σκεντέρμπεη, καθώς ηγήθηκε της εκστρατείας κατά των Οθωμανών στην περιοχή αυτή. Ο γιος του Γκολέμι, Aρανίτ, αναφέρεται στις σύγχρονες πηγές ως ο κύριος μίας βαρονίας στο Τσερμενίκε. Στην αλβανική λαϊκή παράδοση, ο Γκολέμι έγινε δημοφιλής ήρωας κυρίως μέσω του Τραγουδιού τού Μοϊσί Γκολέμι (Kënga e Moisi Golemit), ένα έπος των Aρμπερέσε στη νότια Ιταλία. Το όνομά του είναι ισοδύναμο με τού Μωυσή. Ο Janus-Jacobus Boissard τον αποκαλούσε Moises Dibriota (1596). Νυμφεύτηκε το 1445 τη Ζανφίνα Μουζάκα και είχε τέκνα: Καίσαρ Κομνηνός Αριανίτης. Ιωάννα Κομνηνή, παντρεύτηκε τον Πάουλο Μπρανκάτσιο πατρίκιο της Νάπολης. Αρανί Αριανίτι, νυμφεύτηκε μία από την οικογένεια Μουζάκα. Ελένη, παντρεύτηκε έναν Βενετό διοικητή. Δέσποινα, παντρεύτηκε τον Στανίσα Β΄ Καστριότι. Ελένη, παντρεύτηκε πρώτα τον Νικόλα Δ΄ Ντουκαγκίνι και μετά τον Σινάν μπέη Μουζάκα. Μούσα Κεσεντζίγια Σημειώσεις ΠηγέςShuteriqi, Dhimitër (2012). Zana Prela, επιμ. Aranitët: Historia-Gjenealogjia-Zotërimet. Toena. ISBN 978-99943-1-729-5. Buda, Aleks (2002). Shkrime historike. Shtëpia Botuese "8 Nëntori". ISBN 9789992716519. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2012. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Moisi Arianit Golemi στο Wikimedia Commons
|
Ο Μοϊσί Αριανίτ Γκολέμι, αλβαν.: Moisi Golemi, γνωστός και ως Moisi of Dibra αλβανικά: Moisiu i Dibrës (Δίβρης), ήταν Αλβανός ευγενής και διοικητής της Ένωσης του Λέζε. Το 1443–44 κατέλαβε όλες τις οθωμανικές κτήσεις στην περιοχή της περιοχής Δίβρης (Dibër). Για μία σύντομη περίοδο στη δεκαετία του 1450 προσχώρησε στους Οθωμανούς, αλλά σύντομα τους εγκατέλειψε και επέστρεψε στην Ένωση. Απεβίωσε το 1464, όταν εκτελέστηκε δημόσια στην Κωνσταντινούπολη, αφού συνελήφθη από τον Οθωμανικό στρατό. Στην αλβανική λαϊκή παράδοση, ο Γκολέμι έγινε δημοφιλής ήρωας κυρίως μέσω του Τραγουδιού του Μωϋσή Γκολέμι (Kënga e Moisi Golemit).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%8A%CF%83%CE%AF_%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9
|
Άλμα εις ύψος
|
Οι άλτες πρέπει να απογειώνονται από το ένα πόδι. Ένα άλμα θεωρείται αποτυχημένο εάν ο αθλητής ρίξει τον πήχη, αγγίξει το έδαφος ή χτυπήσει το επίπεδο του πλησιέστερου άκρου του πήχη πριν από την εκτίναξη.Οι αγωνιζόμενοι μπορούν να αρχίσουν να πηδούν σε οποιοδήποτε ύψος ανακοινωθεί από τον επικεφαλής κριτή ή μπορούν να περάσουν κατά την κρίση τους. Οι περισσότεροι αγώνες αναφέρουν ότι τρία διαδοχικά χαμένα άλματα, σε οποιοδήποτε ύψος ή συνδυασμό υψών, θα αποκλείσουν τον άλτη από τη διοργάνωση. Η νίκη πηγαίνει στον άλτη που ξεπερνά το μεγαλύτερο ύψος στον αγώνα. Εάν δύο ή περισσότεροι άλτες έρθουν ισόπαλοι σε τελικό αποτέλεσμα τότε λαμβάνονται υπόψη: 1) οι λιγότερες αποτυχίες στο ύψος στο οποίο σημειώθηκε η ισοπαλία και 2) οι λιγότερες αποτυχίες σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Εάν το αγώνισμα παραμένει ισόπαλο για την πρώτη θέση, οι άλτες έχουν ένα άλμα, ξεκινώντας από το επόμενο ύψος πάνω από την υψηλότερη επιτυχία τους. Οι άλτες έχουν μία προσπάθεια σε κάθε ύψος. Εάν μόνο ένας πετύχει, αυτός ή αυτή κερδίζει. Αν το κάνουν περισσότεροι από ένας, αυτοί δοκιμάζουν με τον πήχη σε μεγαλύτερο ύψος. Εάν κανένας δεν κατάφερει να περάσει, όλοι συνεχίζουν με τον πήχη σε χαμηλότερο ύψος. Η περιοχή άλματος περιλαμβάνει ένα διάδρομο μήκους τουλάχιστον 15 μέτρων, μία εγκάρσια ράβδο (πήχη) μήκους τεσσάρων μέτρων και ένα στρώμα πρόσκρουσης. Για να ολοκληρώσουν το άλμα εις ύψος οι άλτες τρέχουν προς τον πήχη επιχειρώντας να τον περάσουν. Τα παπούτσια για άλτες στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορούν να έχουν μέγιστο πάχος 13 χιλιοστών στη σόλα και 19 χιλιοστών στη φτέρνα. Ως πρώτος αθλητής στην ιστορία του αγωνίσματος αναφέρεται ο Άγγλος Δ. Γουόκερ, ο οποίος το 1834 πήδησε τα 1,68 μέτρα στους αγώνες "Μπρίτσι Μάιλ Εξερσάιζ". Η επόμενη αναφορά του αγωνίσματος είναι το 1864 στην αθλητική αναμέτρηση των Πανεπιστημίων Κέϊμπριτζ - Οξφόρδης, στην οποία νικητής αναδείχθηκε ο Γκόουκ με 1,65 μέτρα. Το 1866 στο πρώτο Αγγλικό πρωτάθλημα στίβου επικράτησαν οι Ρούπελ και Λιτλ με την ίδια επίδοση 1,755 μ. Το επόμενο ρεκόρ ήταν του Μπροκς που πήδησε 1,80 μ. το 1875. Το 1912 ο Αμερικανός Τζορτζ Χόριν πέρασε πρώτος τα δύο μέτρα με 2,006 μ.Οι πρώτοι άλτες χρησιμοποιούσαν είτε μια περίτεχνη προσέγγιση ευθεία είτε μια τεχνική ψαλιδιού. Στα μετέπειτα χρόνια, ο πήχης προσεγγιζόταν διαγώνια και ο άλτης πέταξε πρώτα το εσωτερικό πόδι και μετά το άλλο πάνω από τη μπάρα με μία ψαλιδωτή κίνηση Γύρω στις αρχές του 20ού αιώνα, οι τεχνικές άρχισαν να αλλάζουν, ξεκινώντας με το Eastern cut-off του Ιρλανδοαμερικανού Μάικλ Σουίνι ως παραλλαγή της τεχνικής του ψαλιδιού. Αύξησε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 1,97 μέτρα το 1895. Η τεχνική διατηρήθηκε για τουλάχιστον μισό αιώνα και η πιο επιτυχημένη του άλματος εις ύψος, Γιολάντα Μπάλας από τη Ρουμανία, χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για να κυριαρχήσει στο άλμα εις ύψος γυναικών για περίπου 10 χρόνια μέχρι την αποχώρησή της το 1967. Οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί άλτες ήταν οι πιο επιτυχημένοι για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες και πρωτοστάτησαν στην τεχνική δρασκελισμού (straddle technique, τεχνική στραντλ). Οι άλτες περιέστρεψαν τον κορμό τους, την κοιλιά προς τα κάτω, γύρω από τον πήχη, επιτυγχάνοντας την πιο αποτελεσματική και υψηλότερη απόσταση μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Βαλέρι Μπρούμελ της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε ο πιο επιτυχημένος φτάνοντας το ρεκόρ κόσμου στα 2,28 μέτρα και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο το 1964. Το 1968 ο Αμερικανός Ντικ Φόσμπερι χρησιμοποιώντας μία νέα τεχνική (Παλμός του Φόσμπερι), κέρδισε το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικού του 1968. Η τεχνική εξαπλώθηκε γρήγορα και σύντομα οι άλτες που τη χρησιμοποιούσαν επικράτησαν. Ο πρώτος αθλητής που τη χρησιμοποίησε και σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ ήταν ο Αμερικανός Ντουάιτ Στόουνς, ο οποίος πέρασε τα 2,30 μέτρα το 1973. Στην πλευρά των γυναικών, η 16χρονη Ούλρικε Μάιφαρτ από τη Δυτική Γερμανία με την τεχνική αυτή, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972 με 1,92 μέτρα, που ισοφάριζε το παγκόσμιο ρεκόρ γυναικών εκείνη την εποχή. Παρόλα αυτά, η τεχνική στραντλ δεν εξαφανίστηκε αμέσως. Το 1977, ο 18χρονος Σοβιετικός αθλητής Βλαντίμιρ Γιατσένκο σημείωσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ με 2,33 μέτρα και το 1978, αύξησε το ρεκόρ στα 2,34 μέτρα και στα 2,35 μέτρα σε κλειστό στίβο, λίγο πριν ένας τραυματισμός στο γόνατο τερματίσει οριστικά την καριέρα του όταν ήταν μόλις 20 ετών. Στη γυναικεία πλευρά, η Ρόζμαρι Άκερμαν από την Ανατολική Γερμανία, η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα άλτης που πέρασε τα 2 μέτρα αύξησε το παγκόσμιο ρεκόρ από 1,95 μέτρα έως 2,00 μέτρα από το 1974 έως το 1977. Η Άκερμαν κέρδισε επίσης το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ το 1976, που ήταν η τελευταία φορά που ένας άλτης με την τεχνική στραντλ (άνδρας ή γυναίκα) κέρδισε Ολυμπιακό μετάλλιο. Το 1980, ο Πολωνός Γιάτσεκ Φσόουα, ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 1976, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με άλμα στα 2,35 μέτρα. Δύο χρόνια πριν, η Ιταλίδα Σάρα Σιμεόνι κατέρριψε το ρεκόρ της Άκερμαν στα 2,01 μέτρα. Έκτοτε όλα τα ρεκόρ σημειώθηκαν με τον παλμό του Φόσμπερι. Στην τεχνική άλματος με τον παλμό Φόσμπερι, ανάλογα με το πόδι άλματος του αθλητή, η εκκίνηση γίνεται δεξιά ή αριστερά του στρώματος του άλματος, τοποθετώντας το πόδι του άλματος πιο μακριά από το έδαφος. Ακολουθούν οκτώ έως δέκα βήματα, με τα πρώτα τρία έως πέντε βήματα να είναι σε ευθεία γραμμή και τα τελευταία πέντε σε καμπύλη. Οι αθλητές γενικά επισημαίνουν την προσέγγισή τους προκειμένου να βρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Η διαδρομή προσέγγισης μπορεί να είναι πιο σημαντική ακόμα και από την απογείωση. Εάν ένας άλτης του ύψους τρέχει με κακό χρονισμό ή χωρίς αρκετή δύναμη, το πέρασμα του πήχη γίνεται περισσότερο πρόκληση. Η προσέγγιση απαιτεί ένα συγκεκριμένο σχήμα ή καμπύλη, τη σωστή ταχύτητα και τον σωστό αριθμό βημάτων. Η γωνία προσέγγισης είναι επίσης κρίσιμη για το βέλτιστο ύψος: οι 50 μοίρες για το προτελευταίο βήμα και οι 40 μοίρες για το τελευταίο βήμα θεωρούνται οι καλύτερες επιλογές.Το τρέξιμο δημιουργεί την ορμή και δίνει τον τόνο για ένα άλμα. Ο αθλητής ξεκινά σπρώχνοντας το πόδι της απογείωσης με αργά, δυνατά βήματα και μετά αρχίζει να επιταχύνει. Το πόδι απογείωσης του αθλητή θα προσγειωθεί στο πρώτο σκαλοπάτι της καμπύλης και θα συνεχίσει να επιταχύνει, εστιάζοντας το σώμα του προς την αντίθετη πίσω γωνία του στρώματος. Ενώ μένει όρθιος, ο αθλητής κάνει τα δύο τελευταία του βήματα με έμφαση στο πλήρες πάτημα του ποδιού. Οι περισσότεροι μεγάλοι άλτες της τεχνικής στραντλ έτρεχαν σε γωνίες περίπου 30 έως 40 μοιρών. Το μήκος της διαδρομής καθορίζεται από την ταχύτητα της προσέγγισης. Πιο αργό τρέξιμο απαιτεί περίπου οκτώ βήματα, αλλά ένα πιο γρήγορο άλμα εις ύψος μπορεί να χρειαστεί περίπου 13 διασκελισμούς. Η μεγαλύτερη ταχύτητα επιτρέπει σε μεγαλύτερο μέρος της πρόσθιας ορμής του σώματος να ωθωθεί προς τα επάνω.Η προσέγγιση στο στρώμα σε διαδρομή σχήματος J που ευνοείται στην τεχνική Φόσμπερι επιτρέπει την ταχύτητα, την ικανότητα στροφής στον αέρα (κεντρομόλος δύναμη) και καλή θέση απογείωσης, η οποία βοηθά στη μετατροπή της οριζόντιας ορμής σε κάθετη ορμή. Οι αθλητές πρέπει να γέρνουν στην καμπύλη από τους αστραγάλους τους, όχι από τους γοφούς τους. Αυτό επιτρέπει στους γοφούς τους να περιστρέφονται κατά την απογείωση, κάτι που με τη σειρά του επιτρέπει στο κέντρο βάρους τους να περάσει κάτω από τον πήχη.Η απογείωση μπορεί να είναι με ένα ή και τα δύο χέρια διπλής. Και στις δύο περιπτώσεις, το πόδι του θα πρέπει να είναι το πιο απομακρυσμένο από τον πήχη, με γωνία προς την αντίθετη πίσω γωνία του εδάφους, καθώς ανεβαίνει το γόνατο στο πόδι που δεν απογειώνεται. Αυτό συνοδεύεται από κίνηση του ενός ή και των δύο χεριών. Σε αντίθεση με την τεχνική στραντλ, όπου το πόδι απογείωσης "στερεώνεται" στο ίδιο σημείο ανεξάρτητα από το ύψος της ράβδου, οι άλτες παλμού Φόσμπερι πρέπει να προσαρμόσουν την πορεία προσέγγισής τους καθώς ο πήχης ανυψώνεται, έτσι ώστε το σημείο απογείωσης να είναι λίγο πιο μακριά από αυτόν. Οι άλτες που προσπαθούν να φτάσουν σε ύψη ρεκόρ συνήθως αποτυγχάνουν όταν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους κατευθύνεται στην κατακόρυφη προσπάθεια και χτυπούν τον πήχη με το πίσω μέρος των ποδιών τους.Το γόνατο στο πόδι της μη απογείωσης του αθλητή στρέφει το σώμα του, τοποθετώντας τον στον αέρα με την πλάτη στον πήχη. Στη συνέχεια, ο αθλητής οδηγεί τους ώμους του προς το πίσω μέρος των ποδιών του, καμπυλώνοντας το σώμα του πάνω από τον πήχη. Οι αθλητές μπορούν να δουν πάνω από τον ώμο τους για να κρίνουν πότε πρέπει να ωθήσουν και τα δύο πόδια πάνω από το κεφάλι τους, με αποτέλεσμα το σώμα τους να περάσει τον πήχη και να προσγειωθεί στο στρώμα. Το 2009 η IAAF αναγνώρισε 40 παγκόσμια ρεκόρ ανδρών στην ιστορία του αγωνίσματος και 56 ρεκόρ γυναικών. Πηγή: World Athletics Πηγή: World Athletics Άλμα εις ύψος στις Ολυμπιάδες Κανόνες του αγωνίσματος από την IAAF (Αγγλικά) World Athletics : High Jump Men World Athletics : High Jump Women
|
Το άλμα εις ύψος είναι ένα από τα αγωνίσματα του στίβου. Οι αγωνιζόμενοι πρέπει να πάρουν φόρα και να περάσουν πάνω από τον πήχη χωρίς να τον ρίξουν κάτω. Το αγώνισμα είναι, μαζί με το άλμα επί κοντώ, ένα από τα δύο κάθετα αγωνίσματα άλματος στο Ολυμπιακό πρόγραμμα στίβου. Από την αρχαιότητα, οι αγωνιζόμενοι έχουν εισαγάγει όλο και πιο αποτελεσματικές τεχνικές για να φτάσουν στις σύγχρονες μορφές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%8D%CF%88%CE%BF%CF%82
|
Μαργαρίτα Γιολάντα της Σαβοΐας
|
Ήταν η δεύτερη κόρη του Βίκτωρα Αμεδαίου Α΄ της Σαβοΐας και της Χριστίνας των Βουρβόνων, κόρης του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας. Παντρεύτηκε το 1660 τον Ρανούτσο Β΄ Φαρνέζε της Πάρμας. Το πρώτο τους παιδί ήταν μια θνησιγενής κόρη και το δεύτερο ήταν αγόρι, που έζησε μία ημέρα. https://web.archive.org/web/20110526032759/http://www.italycyberguide.com/History/factspersons/wxyz.htm (Retrieved January 23, 2005)
|
Η Μαργαρίτα Γιολάντα (ιταλ. Margarita Yolanda, 15 Νοεμβρίου 1635 - 29 Απριλίου 1663) από τον Οίκο της Σαβοΐας ήταν κόρη του δούκα της Σαβοΐας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Πάρμας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Αδελαΐδα του Βερμαντουά
|
Με τον γάμο της με τον Αρνούλφο τον Γηραιό, κόμη της Φλάνδρας στον δεύτερο γάμο του (934) παιδιά τους ήταν : Ιλδεγκάρδη (934 - 990) Λιουτγκάρδη (935 - 962) Εγβέρτος (πέθανε το 953) Βαλδουίνος Γ΄ της Φλάνδρας Ελφτρούδη The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds. & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), pp. 21 n. 77, 92 Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafel 5 Heather J. Tanner, Families, Friends and Allies: Boulogne and Politics in Northern France and England, C.879-1160 (Brill, Leiden, Netherlands, 2004) p. 55 n. 143 ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΗΤΩΝ ΤΗΣ ΦΛΑΝΔΡΑΣ
|
Η Αδελαΐδα του Βερμαντουά (Aleidis van Vermandois, 916 - Μπρυζ, 10 Οκτωβρίου 960), κόμισσα της Φλάνδρας (934 - 960), ήταν πριγκιπισσα της δυναστείας των Καρολιδών κόρη του Ερβέρτου Β΄ του Βερμαντουά και της Αδέλης κόρης του βασιλιά της Γαλλίας Ροβέρτου Α΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Γρατιανός ο Πρεσβύτερος
|
Καταγόταν από την πόλη Κιβάλαι (νυν Βινκόβτσι) στη νότια Παννονία Σακούνδα (νυν Κροατία), μάλλον στη δεκαετία του 280. Κατά τη νεότητά του απέκτησε το προσωνύμιο funarius (σχοινέμπορος), καθώς αυτό ήταν το επάγγελμά του. Ο Γρατιανός εισήλθε στον στρατό και ανήλθε τους βαθμούς, ώσπου έγινε protector domesticus κατά τη βασιλεία τού Κωνσταντίνου Α΄. Ένας protector domesticus με το όνομα "...atianus" πιστοποιείται στα Σαλώνα (δίπλα στο Σπαλάτον, Σπλιτ). Αν είναι αυτός, τότε στάθμευε εκεί. Το πρώτο αξίωμα που του ανατέθηκε ήταν τού τριβούνου, μάλλον του κινητού στρατού του Κωνσταντίνου Α΄. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 320 ή τις αρχές τής επόμενης, έγινε κόμης της Αφρικής, ίσως για να επιβλέπει το σύνορο εκεί. Πάντως ο Γρατιανός ανακλήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 340 και έγινε κόμης της Βρετανίας. Θα πρέπει να ανακλήθηκε για να διοικήσει μία μονάδα υπό τον Κώνσταντα κατά την εκστρατεία του στη νήσο τον χειμώνα τού 342/3. Όταν τελείωσε η στρατιωτική σταδιοδρομία του, ο Γρατιανός επέστρεψε στην πατρίδα του και έζησε ως ιδιώτης πολίτης με καλή φήμη.Όμως ο Κωνστάντιος Β΄ (βασ. 337-360), που τον υποπτευόταν για συνεργασία με τον σφετεριστή Μαγνέντιο, κατέσχεσε όλες τις ιδιοκτησίες εκείνου. Παρ' όλα αυτά ήταν ακόμη δημοφιλής στο στράτευμα και πρέπει αυτό να συνέβαλε στην επιτυχημένη σταδιοδρομία των γιων του. Όταν ο γιος του Ουάλης έγινε αυτοκράτορας το 364, η Σύγκλητος στην Κωνσταντινούπολη αποφάσισε την ανέγερση ενός ορειχάλκινου ανδριάντα του. Είχε τέκνα: Ουαλεντινιανός Α΄ 321-375, αυτοκράτορας των Ρωμαίων (364), αυτοκράτορας της Δύσης (364-375). Ουάλης 328-378, αυτοκράτορας της Ανατολής (364-378). Roberts, Walter E. (10 August 2010). "Valentinian I (364-375 A.D)". De Imperitoribus Romanis. Roman Emperors. Rodgers, N. (2005). The History and Conquests of Ancient Rome. Hermes House. https://web.archive.org/web/20060516084430/http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/1409.html
|
Ο Γρατιανός ο Πρεσβύτερος, λατιν. Gratianus Major (έζησε το πρώτο ήμισυ του 4ου αι.) καταγόταν από την Ιλλυρία και έγινε στρατιωτικός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι γιοί του Ουαλεντινιανός Α΄ και Ουάλης έγιναν αυτοκράτορες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Ιστορικό-Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης
|
Στο υπόγειο του πρώτου κτηρίου εκτίθενται φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά, ποικιλία από ορυκτά, πετρώματα, μεταλλεύματα, γαιώδη, καλλιτεχνήματα της φύσης και ημιπολύτιμοι λίθοι, διάφορα είδη εντόμων, με βασικό είδος τις πεταλούδες διαφόρων χρωμάτων, απολιθωμένοι κορμοί δέντρων και απολιθωμένα φύλλα παλαιοζωϊκού-καινοζωϊκού αιώνα, οικοσύστημα βουνό-δάσος με όλα τα είδη ζώων της περιοχής ταριχευμένα, οικοσύστημα λίμνη, αγρός και αγροικιά με όλα τα είδη ζώων, απολιθωμένα θαλάσσια είδη απ' όλες τις περιοχές του νομού Κοζάνης, όπως σπάνια είδη κοραλλίων της Δεβονίου, Σιλουρίου περιόδου, είδη κώνων της κρητιδικής περιόδου, είδη ακανθωτών οστράκων, κοχλίες, ιππουρίτες κ.α., αναπαράσταση μικρού σπηλαίου με σταλακτίτες και σταλαγμίτες από την περιοχή Πολύμυλου, καθώς και πολλά είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου του νομού Κοζάνης. Στο ισόγειο υπάρχουν αναπαραστάσεις παραδοσιακού φούρνου και πηγαδιού. Επίσης ο επισκέπτης ενημερώνεται για το ιστορικό της ιδρύσεως του Ιστορικού-Λαογραφικού Μουσείου, τους δωρητές και ευεργέτες και για την τοπική αρχιτεκτονική σε σύγκριση με την αρχιτεκτονική στον ευρύτερο ελληνικό χώρο με βάση τις μακέτες και τις φωτογραφίες κτιρίων. Επιπλέον, υπάρχει αναπαράσταση της αγροτικής ζωής στην ύπαιθρο και της ζωής των ξυλοκόπων στο δάσος. Στον α' και β' όροφο φιλοξενούνται εκθέματα που δείχνουν την εξέλιξη του πολιτισμού στην περιοχή της Κοζάνης, από τη Νεολιθική εποχή έως τους νεότερους χρόνους, με έμφαση στους πρόσφατους αγώνες του ελληνισμού. Ο γ' και δ' όροφος είναι αφιερωμένοι στη γεωργία, κτηνοτροφία, αμπελουργία, καπνοκαλλιέργεια, κροκοκαλλιέργεια, αλιεία και μελισσοκομία και στα βιοτεχνικά επαγγέλματα (χρυσικοί, χαλκουργοί, κουδουνάδες, σιδεράδες, οπλουργοί, σαμαράδες, κανταρτζήδες, πεταλωτές, ράπτες, τσουκαλάδες, βυρσοδέψες, κουρείς, φωτογράφοι, καστανάδες κ.α.). Στον ε' όροφο εκτίθενται ανδρικές και γυναικείες παραδοσιακές φορεσιές της Δυτικής Μακεδονίας. Στον στ' όροφο φιλοξενούνται εκθέματα σχετικά με τον πνευματικό και κοινωνικό βίο: λατρεία, σπιτι, έθιμα με το χοροστάσι, την εκκλησία και έξι δωμάτια με αυθεντικές επιπλώσεις παλαιών αρχοντικών της Κοζάνης (1650-1950). Στο δεύτερο κτήριο εκτίθενται έργα ζωγραφικής του Μανώλη Δραγώγια με θέματα της διαχρονικής πορείας του Μακεδονικού Ελληνισμού, πίνακες με αρχοντικά της Κοζάνης, Σιάτιστας και Καστοριάς της ζωγράφου Χρυσούλας Ζιώγα, πίνακες του Βασίλη Χρήστου και άλλων καλλιτεχνών, έγχρωμες φωτογραφίες με γέφυρες και αρχοντικά Δυτικής Μακεδονίας από τη συλλογή του τοπογράφου μηχανικού Γ. Τσότσου, εικόνες και εκκλησιαστικά σκεύη, ραδιόφωνα (1930-1960) συλλογής Γ. Καραβά, στολές απ' όλη την Ελλάδα, καθώς και συλλογή ελληνικών γραμματοσήμων που κυκλοφόρησαν από το 1861 έως σήμερα, συλλογής ΕΛΤΑ και Συλλόγου Φιλοτελιστών Κοζάνης. Επίσης, στεγάζεται και η βιβλιοθήκη του Μουσείου με 4.000 τόμους επιστημονικών βιβλίων. Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο Αρχειοθετήθηκε 2009-12-12 στο Wayback Machine. Δήμος Κοζάνης Ιστορικό, Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης Μακεδονική Κληρονομιά Ιστορικό - Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης Αρχειοθετήθηκε 2012-02-10 στο Wayback Machine. Οδυσσεύς
|
40°18′05″N 21°47′06″E Το Ιστορικό-Λαογραφικό & Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης ανήκει στο Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Κοζάνης και στεγάζεται σε δύο πολυώροφα κτήρια στο κέντρο της Κοζάνης, παραδοσιακής, μακεδονικής αρχιτεκτονικής των χρόνων της τουρκοκρατίας. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1969 και εγκαταστάθηκε περιοδικά σε διάφορα μισθωμένα μικρά καταστήματα της πόλης. Από το 1975 έως το 1984 εγκαταστάθηκε σε κτίριο της Φιλόπτωχου Αδελφότητας Κυριών Κοζάνης. Την περίοδο 1980-1983 ο Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Κοζάνης ανήγειρε ιδιόκτητο κτίριο, κατάλληλο για τη στέγαση του Μουσείου, σε οικόπεδο που παραχώρησε ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης στην οδό Ίωνος Δραγούμη, όπου στεγάζονταν τα παλιά λουτρά. Οι δωρεές ιδιωτών, Οργανισμών, Συλλόγων και η οικονομική αρωγή της πολιτείας συνέβαλαν σημαντικά στην αποπεράτωσή του. Το Μουσείο εγκαινιάστηκε επίσημα στις 10 Οκτωβρίου του 1987. Στους υπόγειους χώρους στεγάζονται οι συλλογές Φυσικής Ιστορίας και στους υπόλοιπους ορόφους εκτίθενται οι συλλογές του Ιστορικολαογραφικού τμήματος. Νέο κτίριο διώροφο κατ' επέκταση του πρώτου ανεγέρθηκε το 1993 για την στέγαση των ιστορικών κειμηλίων, της Πινακοθήκης, της συλλογής γραμματοσήμων και του φωτογραφικού τμήματος. Εμπνευστής, οραματιστής και δημιουργός του Μουσείου ήταν ο Κωνσταντίνος Ε. Σιαμπανόπουλος ο οποίος αφιέρωσε όλη τη ζωή του στη διάσωση, περισυλλογή, προβολή του πολιτισμού και της παράδοσης του τόπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Σακχαρώδης διαβήτης κύησης
|
Ο διαβήτης κύησης εμφανίζεται περίπου στο 7% των εγκύων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότερες γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη θα επιστρέψουν στην κανονικότητα, αλλά παραμένει ο κίνδυνος (από 30 έως 60%) να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη στα επόμενα 10-20 χρόνια. Ο ΣΔΚ είναι ιδιαίτερα συχνός κατά τους τελευταίους τρεις μήνες της εγκυμοσύνης. Προσβάλλει το 1% όσων έχουν ηλικία κάτω των 20 ετών και το 13% αυτών με ηλικία ανώτερη των 44 ετών. Ένας αριθμός εθνοτικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των ασιατών, των ινδιάνων της Αμερικής, των αυτοχθόνων Αυστραλών, αλλά και των κατοίκων των νησιών του Ειρηνικού βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Στο 90% των ατόμων ο διαβήτης κύησης θα τελειώσει μετά τη γέννηση του παιδιού. Οι γυναίκες που εμφάνισαν ΣΔΚ, ωστόσο, βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2. Η αντίσταση στην ινσουλίνη σχετίζεται με μεταβολικές αλλαγές χαρακτηριστικές των τελευταίων σταδίων της εγκυμοσύνης και η αυξημένη ανάγκη για ινσουλίνη (που οφείλεται στις μεταβολικές απαιτήσεις του εμβρύου) μπορεί να προκαλέσει δυσανεξία στη γλυκόζη στη μητέρα και, μερικές φορές, διαβήτη. Κατά το δεύτερο ήμισυ της εγκυμοσύνης η αντίσταση στην ινσουλίνη αυξάνει και με αυτή τα επίπεδα των σακχάρων και των αμινοξέων στο αίμα. Αυτό φαίνεται να οφείλεται στην αύξηση των επιπέδων της κορτιζόλης και της προγεστερόνης. Τα σάκχαρα και τα αμινοξέα χρησιμοποιούνται από το έμβρυο για να αναπτυχθεί. Οι κλασικοί παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη διαβήτη κύησης είναι: Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Μια προηγούμενη διάγνωση διαβήτη κύησης ή προδιαβήτη, μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη ή διαταραγμένη γλυκόζη νηστείας. Οικογενειακό ιστορικό που αποκαλύπτει έναν συγγενή πρώτου βαθμού με διαβήτη τύπου 2. Ηλικία της μητέρας: ο παράγοντας κινδύνου μιας γυναίκας αυξάνει όσο μεγαλώνει (ειδικά για τις γυναίκες άνω των 35 ετών). Εθνικότητα (εκείνοι οι παράγοντες κινδύνου που είναι πιο αυξημένοι περιλαμβάνουν τους αφρο-αμερικάνους, τους αφρο-καραϊβικής προέλευσης, τους ιθαγενείς αμερικάνους, τους ισπανόφωνους, τους νησιώτες του Ειρηνικού και τους ανθρώπους που προέρχονται από τη νότια Ασία). Υπερβολικό βάρος: υπέρβαρες, παχύσαρκες ή βαριά παχύσαρκες έχουν αυξημένο κίνδυνο κατά ένα συντελεστή 2.1, 3.6 και 8.6, αντίστοιχα. Προηγούμενη εγκυμοσύνη που κατέληξε σε ένα παιδί με μακροσωμία (υψηλό βάρος γέννησης:> 90 °εκατοστιαία θέση, ή> 4 κιλών). Προηγούμενο μαιευτικό ιστορικό. Άλλοι γενετικοί παράγοντες κινδύνου: υπάρχουν τουλάχιστον 10 γονίδια στα οποία ορισμένοι πολυμορφισμοί σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για διαβήτη κύησης, ιδίως ο TCF7L2 (πρωτεΐνη που κωδικοποιείται από το αντίστοιχο γονίδιο).Επιπλέον, οι στατιστικές δείχνουν ότι υπάρχει διπλάσιος κίνδυνος ΣΔΚ στις καπνίστριες. Επίσης, το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι ένας παράγοντας κινδύνου, αν και τα σχετικά επιδημιολογικά δεδομένα παραμένουν αμφιλεγόμενα. Μερικές μελέτες έχουν εξετάσει τους πιο αμφιλεγόμενους πιθανούς παράγοντες κινδύνου, όπως το κοντό ανάστημα. Περίπου το 40-60% των γυναικών με ΣΔΚ δεν παρουσιάζει κανένα προφανές σύμπτωμα. Για το λόγο αυτό, πολλοί υποστηρίζουν τον έλεγχο όλων των γυναικών. Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες με ΣΔΚ δεν εμφανίζουν συμπτώματα (ένας άλλος λόγος για τον καθολικό έλεγχο), αλλά μερικές γυναίκες μπορεί να επιδείξουν αυξημένη δίψα, αυξημένη ούρηση, κόπωση, ναυτία και έμετο, λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης, μολύνσεις από μύκητες και θολή όραση. Η πρόληψη συνίσταται στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους και στη φυσική άσκηση πριν από την εγκυμοσύνη. Ο διαβήτης κύησης θεραπεύεται με δίαιτα, φυσική άσκηση και, ενδεχομένως, ενέσεις ινσουλίνης στις διαβητικές ασθενείς. Η πλειοψηφία των γυναικών είναι σε θέση να διαχειριστεί τη γλυκόζη στο αίμα με διατροφή και φυσική άσκηση. Ο έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα των πασχουσών συχνά συνιστάται τέσσερις φορές την ημέρα. Ο θηλασμός συνιστάται το συντομότερο δυνατόν μετά τη γέννηση. Ένας έλεγχος του 2015, επεσήμανε ότι η μέτρια φυσική άσκηση είναι αποτελεσματική για την πρόληψη του διαβήτη κύησης. Θεωρητικά, η διακοπή του καπνίσματος μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο του διαβήτη κύησης μεταξύ των καπνιστριών. Σε μη σοβαρές περιπτώσεις σακχαρώδη διαβήτη κύησης η θεραπεία βρίσκεται στη διατροφή: προβλέπει τη μείωση της πρόσληψης υδατανθράκων. Σε περίπτωση προχωρημένης νόσου ή περίπλοκης παθολογίας, καταφεύγουμε, πέρα από ένα διαιτολόγιο χαμηλό σε υδατάνθρακες, αποκλειστικά στη χορήγηση ινσουλίνης, δεδομένης της αδυναμίας χρήσης αντιδιαβητικών σκευασμάτων λαμβανομένων από του στόματος. Medicina interna di Harrison, cap. 344 a cura di Alvin C.Powers, MDPrincipi di Fisiologia di Berne & Levy, pag. 753 a cura di Matthew N. Levy et al. 2007
|
Ο σακχαρώδης διαβήτης κύησης (στο εξής ΣΔΚ) είναι μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τιμές της γλυκόζης στο αίμα πάνω από το φυσιολογικό, που παρέχουν ενδείξεις διαβήτη, ο οποίος αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σε γυναίκες που πριν από αυτή, δεν ήταν διαβητικές.Ο διαβήτης κύησης γενικά προκαλεί λίγα συμπτώματα , ωστόσο, αυξάνει τον κίνδυνο της προεκλαμψίας, της κατάθλιψης και μιας καισαρικής τομής. Τα παιδιά που γεννιούνται από μητέρες με διαβήτη κύησης που δεν αντιμετωπίστηκε σωστά, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να γεννηθούν με μακροσωμία, με χαμηλό επίπεδο σακχάρου στο αίμα μετά τη γέννα και ίκτερο. Αν δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να προκαλέσει πρόωρες γεννήσεις. Μακροπρόθεσμα, τα παιδιά βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο να γίνουν υπέρβαρα και να ανάπτυξουν διαβήτη τύπου 2. Ο διαβήτης κύησης προκαλείται από ανεπαρκή παραγωγή ινσουλίνης στο πλαίσιο της αντίστασης στην ινσουλίνη. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν το υπερβολικό βάρος, τον διαβήτη κύησης σε προηγούμενη κύηση, οικογενειακό ιστορικό διαβήτη τύπου 2 και το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Η διάγνωση εξασφαλίζεται μέσω εξετάσεων αίματος. Για εκείνες που διατρέχουν φυσιολογικό κίνδυνο, ο έλεγχος συνιστάται μεταξύ της 24ης και της 28ης εβδομάδας κύησης. Οι εξετάσεις γυναικών που βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά την πρώτη προγεννητική επίσκεψη. Η πρόληψη συνίσταται στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους και στη φυσική άσκηση πριν από την εγκυμοσύνη. Ο διαβήτης κύησης αντιμετωπίζεται με διατροφή για διαβητικούς, φυσική άσκηση, και, ενδεχομένως, ενέσεις ινσουλίνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BA%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CF%8D%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
260
|
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Μάχη της Έδεσσας: με ένα τεράστιο στρατό, λέγεται ότι αποτελείται από 70.000 άνδρες, ο Βαλεριανός αποπειράται να οδηγήσει τους Πέρσες έξω από την Έδεσσα. Ο Ρωμαϊκός στρατός είναι περιστοιχισμένος και τα περισσότερα από τα στρατεύματα φονεύονται ή αιχμαλωτίζονται. Ο Βαλεριανός φυλακίζεται για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Σαπώρης Α΄ της Περσίας στέλνει τον Βαλεριανό στο Μπισαπούρ και χρησιμοποιεί τον αιχμαλωτισμένο ρωμαϊκό στρατό για κατασκευαστικά σχέδια. Χτίζουν το Μπαντ-ε Καϊσάρ (Γέφυρα του Βαλεριανού). Ο Γαλλιηνός γίνεται ο μόνος αυτοκράτορας της Ρώμης. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, ο Παννόνιος κυβερνήτης Ινγένοος εξεγείρεται στον Ίστρο ποταμό (Δούναβη). Ο Γαλλιηνός εκκενώνει τα οχυρώματα στο Άγκρι Ντεκουμάτες (Άνω Γερμανία), καταλαμβάνοντας την περιοχή του Μέλανα Δρυμού στην αντιμετώπιση της εισβολής των Αλαμαννών. Ο Γαλλινηός εδραιώνεται στα Μεδιόλανα (σύγχρονο Μιλάνο). Αναγνωρίζει τον στρατό, υποστηριζόμενο από το εκλεκτό ιππικό, και αποστέλλει στρατεύματα στα σύνορα του Ρήνου. Ο Πόστουμος, Ρωμαίος σφετεριστής, σχηματίζει την Γαλατική Αυτοκρατορία και προφυλάσσει τον Ρήνο από μία εισβολή των Γερμανικών Φύλων. Ο Σαλονίνος, γιος του Γαλλιηνού, ανακηρύσσεται Αύγουστος από τα στρατεύματά του. Ο Πόστουμος πολιορκεί την Κολωνία, όπου ο Σιλβάνος είναι έπαρχος των πραιτωρίων και Ρωμαίος ηγεμόνας της Γαλατίας. Ο Πόστουμος εκτελεί τον Σαλόνινο και τον σύμβουλό του, Σιλβάνο, αφότου παραβίασαν τα τείχη της Κολωνίας. Αναγνωρίζεται ως αυτοκράτορας και εγκαθιστά την πρωτεύουσά του στο Τριρ. Ο Πόστουμος κερδίζει όλες τις ρωμαϊκές επαρχίες δυτικά των Άλπεων, συμπεριλαμβάνοντας την Γαλατία, την Βρετανία και την Ισπανία. Το Ρωμαϊκό οχυρό του Βίζμπαντεν (Γερμανία) καταλαμβάνεται από τους Αλαμαννούς. Ο Φράγκοι παίρνουν τον έλεγχο πέρα από τις εκβολές του Σκάλδη ποταμού (σε απροσδιόριστη ημερομηνία). Περσία Ο βασιλιάς Σαπώρης ο Α΄ της Περσίας καταστρέφει την Καισάρεια στην Μικρά Ασία. Κίνα Ο αυτοκράτορας Σάο Μάο του Σάο Ουέι αποπειράται να καθοδηγήσει ένα πραξικόπημα εναντίον του αυξανόμενα πανίσχυρου ηγεμόνα Σίμα Τζάο, αλλά αυτοκτονεί πριν την ευόδωση του πραξικοπήματος. Ο Σάο Χουάν διαδέχεται τον Σάο Μάο ως αυτοκράτορα του Σάο Ουέι. Τέχνες και επιστήμες Η πρωιμότερη γνωστή ημερομηνία του σκακιού. Θρησκεία Ο Πάπας Διονύσιος συγκαλεί μία σύνοδο στη Ρώμη για να ζητήσει εξήγηση από τον επίσκοπο Διονύσιο της Αλεξάνδρειας, ο οποίος έχει χρεωθεί με τον διαχωρισμό των μελών της Αγίας Τριάδας ως τρεις διακριτές θεότητες. Ο Παύλος Αντιοχείας (Σαμοσατέας) γίνεται Πατριάρχης Αντιοχείας. Ευσέβιος της Καισαρείας (πεθαίνει σε απροσδιόριστη ημερομηνία) 2 Ιουνίου - Σάο Μάο, Κινέζος αυτοκράτορας του Σάο Ουέι (γεννιέται το 241) 2 Ιουλίου - Αυτοκράτειρα Σάο, Κινέζα αυτοκράτειρα της δυναστείας των Χαν (γεννιέται το 197) Τσεν Τάι, Κινέζος στρατηγός του Σάο Ουέι Σαλονίνος, Ρωμαίος αυτοκράτορας και γιος του Γαλλιηνού (γεννιέται το 242) Σαν Λιέανγκ, Κινέζος αυτοκράτορας του Ανατολικού Γου (γεννιέται το 243)
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 260 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 260 (CCLX ) ήταν ένα δίσεκτο έτος, το οποίο ξεκινούσε την Κυριακή. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Σεκουλάρη και Δονάτου (ή, λιγότερο γνωστό, το έτος 1013 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 260 έχει χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος ονομασίας των ετών στην Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/260
|
Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο
|
Η άνοδος στο θρόνο της Αικατερίνης Α΄μετά το θάνατο του Πέτρου Α΄ προκάλεσε την ανάγκη δημιουργίας ενός τέτοιου οργάνου το οποίο θα ενημέρωνε την αυτοκράτειρα για την κατάσταση που επικρατεί στο κράτος και να ελέγχει την κυβέρνηση κάτι που η Αικατερίνη Α΄ δεν αισθανόταν ικανή να πράττει. Αυτό το όργανο ονομάστηκε Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο. Το διάταγμα για τη δημιουργία του Συμβουλίου εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 1726. Τα μέλη της διορίστηκαν: Στρατάρχης-αρχιστράτηγος Πρίγκιπας Αλεξάντρ Μένσικοφ Γενικός-ναύαρχος Κόμης Φιοντόρ Ματβέεβιτσς Απραξιν Καγκελάριος Κόμης Γαβριήλ Γκολόβκιν Κόμης Πέτρ Αλεξέεβιτς Τολστόι Πρίγκιπας Ντμίτρι Μηχάιλοβιτς Γκολίτσιν Βαρόνος Αντρέι Ιβάνοβιτς Όστερμαν Ένα μήνα μετά προστέθηκε και ένα άλλο μέλος, ο γαμπρός της αυτοκράτειρας, ο Δούκας Κάρλος Φρειδερίκος του Χόλσταϊν, στον οποίον όπως έλεγε «μπορούσε να βασιστεί πλήρως». Τα μελή του συμβουλίου από νωρίς ξεκίνησαν τη διαμάχη μεταξύ τους για περισσότερη επιρροή μέσα σ'αυτό, με αποτέλεσμα το συμβούλιο να διοικείται από λίγους μόνο συμβούλους. Από τα ιδρυτικά μέλη του συμβουλίου ήταν οι τρεις με μεγαλύτερη δύναμη: οι Γκολόβκιν, Γκολίτσιν και ο Όστερμαν. Το 1727 η κατάσταση άλλαξε υπέρ του νέου μέλους του συμβουλίου του Βασίλη Ντολγκορούκι. Τα μελή συχνά αντιμάχονταν ο ένας τον άλλον, δημιουργούσαν συμμαχίες για να πολεμήσουν το δυνατότερο. Η εξουσία τους ολοένα και αυξανόταν. Οι αποφάσεις που λάμβαναν οι σύμβουλοι καθόριζαν την τύχη των διαδόχων αυτοκρατόρων και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας γενικότερα. Έτσι το 1930 με μανιφέστο της αυτοκράτειρας Άννα Ιβάνοβνα το Συμβούλιο διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε με Υπουργικό Συμβούλιο. Μερικοί από αυτούς απεβίωσαν, κάποιο απολύθηκαν ενώ 4 από τα αδέλφια του Ντολγκορούκοφ εκτελέστηκαν. Η Προεδρική Βιβλιοθήκη, Ίδρυση του Ανώτατου Μυστικού Συμβουλίου Supreme Privy Council of Imperial Russia
|
Το Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο ήταν το ανώτατο κρατικό όργανο διαβούλευσης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατά τα έτη 1726-1730 που αποτελούταν από 7-8 άτομα. Δημιουργήθηκε από την αυτοκράτειρα Αικατερίνη Α΄ ως συμβουλευτικό όργανο, στην πραγματικότητα όμως αποφάσιζε για σημαντικά ζητήματα του κράτους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Ξενοδοχείο Golden Palace
|
Το ξενοδοχείο Golden Palace που διαθέτει πέντε ορόφους οι οποίοι καταλήγουν σε τρούλο εγκαινιάστηκε επίσημα στις 2 Μαρτίου 2013, με την παρουσία του προέδρου Σερζ Σαρκισιάν.Πρόκειται για το δεύτερο ξενοδοχείο που εγκαινίσε η εταιρεία Golden Palace LLC στην Αρμενία, μετά το Golden Palace Γερεβάν (το οποίο αργότερα μενονομάστηκε σε Radisson Blu Yerevan). Το Golden Palace Hotel Resort and Spa βρίσκεται σε ένα λόφο κοντά στο όρος Τεγκένις της οροσειράς Tsaghkunyats, σε υψόμετρο σχεδόν 2.100 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και σε απόσταση περίπου 55 χιλιομέτρων βόρεια από την πρωτεύουσα Γερεβάν. Το θέρετρο βρίσκεται δίπλα στο χιονοδρομικό κέντρο του Τσαγκαντζόρ και στο σκι λιφτ Τσαγκαντζόρ, επί της οδού Tandzaghbyur 34/1. Το Ολυμπιακό Αθλητικό Συγκρότημα του Τσαγκαντζόρ είναι επίσης πολύ κοντά στο θέρετρο. Το ξενοδοχείο είναι το μόνο επίσημα αναγνωρισμένο Grand Luxury ξενοδοχείο 5 αστέρων στην ευρύτερη περιοχή. Το ξενοδοχείο διαθέτει 120 δωμάτια, μεταξύ των οποίων 26 σουίτες (με βασιλικές και προεδρικές σουίτες). Το ξενοδοχείο φιλοξενεί επίσης τέσσερις αίθουσες συνεδριάσεων (αίθουσα Grand, αίθουσα Tsaghkadzor, αίθουσα Hayk the Great και αίθουσα Hayk the Small), ένα κέντρο ευεξίας και σπα, μια εσωτερική πισίνα, ένα εσωτερικό γήπεδο τένις και μια μεγάλη αίθουσα μπιλιάρδου. Το συγκρότημα ολοκληρώνεται με έναν κεντρικό τρούλο που έχει χρυσό χρώμα, ενώ το κτήριο είναι καλυμμένο με λευκό μάρμαρο.Μέσα στον τρούλο του ξενοδοχείου δεσπόζει το έργο του διάσημου ζωγράφου Ρούμπεν Γεγκιαζαριάν.Το ξενοδοχείο διαθέτει δύο εστιατόρια και ένα μπαρ πούρων. Με τον μοναδικό του σχεδιασμό, το λόμπι μπαρ του ξενοδοχείου είναι το μεγαλύτερο στην Αρμενία. Το Τσαγκαντζόρ είναι μία από τις τέσσερις πόλις της Αρμενίας που επιτρέπεται να φιλοξενούν εγκαταστάσεις και δραστηριότητες τυχερών παιχνιδιών μέσα στα όρια αστικής περιοχής. Το ξενοδοχείο Golden Palace φιλοξενεί το Καζίνο Senator, ένα από τα λίγα ελίτ καζίνο στην Αρμενία. Το καζίνο διαθέτει τρεις αίθουσες παιχνιδιών: μεγάλη, VIP και ιδιωτική. Το καζίνο Senator του ξενοδοχείου Golden Palace είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διασκέδασης στην Αρμενία. Το ξενοδοχείο Golden Palace Τσαγκαντζόρ φιλοξένησε το Παγκόσμιο ομαδικό σκακιστικό πρωτάθλημα της Διεθνούς Σκακιστικής Ομοσπονδίας ανάμεσα στις 18 και στις 29 Απριλίου του 2015. Η τελετή έναρξης του πρωταθλήματος πραγματοποιήθηκε στο μεγάλο λόμπι του ξενοδοχείου με καλλιτεχνική παράσταση στην οποία παρευρέθηκαν ο πρόεδρος της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν (ο οποίος είναι και πρόεδρος της Αρμενικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας), ο πρόεδρος της Διεθνούς Σκακιστικής Ομοσπονδίας Κίρσαν Ιλιουμζίνοφ και εκπρόσωποι από τις δέκα χώρες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα. Η εκδήλωση συνέπεσε με την 100ή επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων που αποτυπώθηκε κατά την τελετή έναρξης του πρωταθλήματος. Η εθνική ομάδα της Κίνας κατέκτησε τελικά τον τίτλο. Παγκόσμιο Ομαδικό Στακιστικό Πρωτάθλημα 2015 στο Τσαγκαντζόρ
|
Το Golden Palace Hotel Resort and Spa ή αλλιώς ξενοδοχείο Golden Palace είναι μεγάλο πολυτελές ξενοδοχείο πέντε αστέρων το οποίο βρίσκεται στο Τσαγκαντζόρ, μια δημοφιλή λουτρόπολη και θέρετρο υγείας στην επαρχία Κοταΐκ της Αρμενίας. Το ξενοδοχείο λειτούργησε για πρώτη φορά το 2013 και η διαχείρισή του γίνεται από τον αυστραλιανό ομιλο Luxury Group.Με συνολικό αριθμό δωματίων 120, το ξενοδοχείο Golden Palace είναι το μεγαλύτερο ξενοδοχείο στην Αρμενία που βρίσκεται έξω από την πρωτεύουσα Γερεβάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_Golden_Palace
|
Ομάρ Καγιάμ
|
غیاث الدین Γκιιάτ αντ-Ντιν - σημαίνει "ο Στρατιώτης της Πίστης" και υπονοεί τη γνώση του Κορανίου. ابوالفتح عمر بن ابراهیم Αμπούλ-Φατχ Ουμάρ ιμπν Ιμπραχίμ - Αμπού σημαίνει πατέρας, Φατχ σημαίνει κατακτητής, Ουμάρ σημαίνει ζωή, Ιμπραχίμ είναι το πατρικό όνομα. خیام Χαγιάμ - σημαίνει "σκηνοποιός", παρώνυμο από το επάγγελμα του πατέρα του. نیشابورﻯ Νισαπουρί - συνδέεται με την πατρίδα του Νισαπούρ (ο καταγόμενος από τη Νισαπούρ). Ο Ομάρ Καγιάμ γεννήθηκε στη Νισαπούρ, στο βορειοανατολικό Ιράν, τότε σελτζουκική πρωτεύουσα του Χορασάν (βορειοανατολική Περσία), που εκείνη την εποχή ανταγωνιζόταν το Κάιρο και τη Βαγδάτη σε πολιτιστική υπεροχή. Πιστεύεται ότι είχε γεννηθεί σε μια οικογένεια σκηνοποιών (χαγιαμί "σκηνοποιός"), πράγμα που θα έκανε αργότερα λογοπαίγνιο: Πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην πόλη Μπαλχ (στο σημερινό βόρειο Αφγανιστάν), σπουδάζοντας υπό τον γνωστό λόγιο σεΐχη Μουχαμάντ Μανσουρί και αργότερα υπό τον ιμάμη Μοβαφάκ Νισαπουρί, που θεωρείτο ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της περιοχής του Χορασάν. Μετακόμισε στην Μπουχάρα, έπειτα στη Σαμαρκάνδη (1070), όπου ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του και συνέγραψε την περίφημη Πραγματεία για την απόδειξη αλγεβρικών προβλημάτων (Risālah fiʾl-barāhīn ʿalā masāʾil al-jabr waʾl-muqābalah). Στη συνέχεια (1073) πήγε στο Ισφαχάν, προσκεκλημένος του Σελτζούκου σουλτάνου Μαλίκ Σαχ Α΄ και καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς και αστρονόμους της μεσαιωνικής εποχής.Σε όλη του τη ζωή ο Ομάρ Καγιάμ ήταν ακούραστος: μπορούσε από το πρωί να διδάσκει άλγεβρα και γεωμετρία, το απόγευμα να παρευρίσκεται στο σελτζουκικό δικαστήριο ως σύμβουλος του Μαλίκ Σαχ Α΄, και τη νύχτα να μελετάει αστρονομία και να ολοκληρώνει σημαντικές πτυχές του ημερολογίου Τζαλαλί (αστρικό ημερολόγιο, που χρησιμοποιείτο στην Περσία και παραλλαγές του είναι ακόμη σε χρήση σήμερα στο Ιράν και στο Αφγανιστάν). Τα χρόνια του Ομάρ Καγιάμ στο Ισφαχάν ήταν πολύ παραγωγικά, αλλά μετά τον θάνατο του Μαλίκ Σαχ Α΄ (πιθανότατα από την αίρεση των Ασασίνων), η χήρα του Σουλτάνου στράφηκε εναντίον του ως συμβούλου, με αποτέλεσμα σύντομα να ξεκινήσει ταξίδι για προσκύνημα στη Μέκκα και στη Μεδίνα. Στη συνέχεια μπόρεσε να εργασθεί ως αυλικός αστρολόγος και πήρε την άδεια να επιστρέψει στη Νισαπούρ, όπου ήταν ξακουστός για τα έργα του και συνέχισε να διδάσκει μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Ο Ομάρ Καγιάμ πέθανε το 1131 και έχει ταφεί στο μαυσωλείο του Ιμαμζαντέχ Μαχρούκ στη Νισαπούρ. Το 1963 στον χώρο αυτό κατασκευάσθηκε το Μαυσωλείο του Ομάρ Καγιάμ από τον Χουσάνγκ Σεϊχούν (Ιρανό αρχιτέκτονα, 1920-2014). Ο Καγιάμ ήταν διάσημος την εποχή του ως μαθηματικός. Έγραψε τη σημαντική Πραγματεία για την Απόδειξη Αλγεβρικών Προβλημάτων (1070), που καθόρισε τις αρχές της άλγεβρας, μέρους του σώματος των περσικών Μαθηματικών, που τελικά μεταδόθηκαν στην Ευρώπη. Ειδικότερα παρήγαγε γενικές μεθόδους για την επίλυση κυβικών εξισώσεων και ακόμη μεγαλύτερης τάξης. Στην Πραγματεία έγραψε για τον τριγωνικό πίνακα των διωνυμικών συντελεστών, γνωστό ως τρίγωνο του Πασκάλ. Το 1077 ο Καγιάμ έγραψε τις Σαρχ μα ασκάλα μιν μουσανταράτ κιτάμπ Ουκλίντις (Εξηγήσεις των Δυσκολιών στα Αξιώματα του Ευκλείδη), που δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά ως Για τις Δυσκολίες των Ορισμών του Ευκλείδη. Σημαντικό μέρος του βιβλίου ασχολείται με το περίφημο αξίωμα παραλληλίας του Ευκλείδη, πράγμα που τράβηξε το ενδιαφέρον του Ταμπίτ ιμπν Κούρα. Ο Ιμπν αλ Χαϊτάμ είχε προηγουμένως επιχειρήσει μια απόδειξη του αξιώματος. Η προσπάθεια του Καγιάμ ήταν μια διακριτή πρόοδος και οι αμφισβητήσεις του έφτασαν στην Ευρώπη και ίσως να συνέβαλαν στην τελική ανάπτυξη της μη ευκλείδειας γεωμετρίας. Ο Ομάρ Καγιάμ παρήγαγε σημαντικό έργο στη γεωμετρία, ιδιαίτερα στη θεωρία των αναλογιών. Σύγχρονοί του σημαντικοί μαθηματικοί ήταν ο Αλ-Καζινί και ο Αμπού Χατίμ αλ-Μουζαφάρ ιμπν Ισμαήλ αλ-Ισφιζαρί. Ο Καγιάμ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Εξηγήσεις των δυσκολιών στα αξιώματα των Στοιχείων του Ευκλείδη. Το βιβλίο αποτελείται από πολλές ενότητες για το αξίωμα των παραλλήλων (Βιβλίο Ι), για τον Ευκλείδιο ορισμό των λόγων και του ανθυφαιρετικού λόγου (τα σύγχρονα συνεχιζόμενα κλάσματα) (Βιβλίο ΙΙ) και για τον πολλαπλασιασμό των λόγων (Βιβλίο ΙΙΙ). Η πρώτη ενότητα είναι μια πραγματεία που περιλαμβάνει προτάσεις και λήμματα σχετικά με το αξίωμα των παραλλήλων. Έφτασε στον Δυτικό κόσμο από μία αναπαραγωγή σε χειρόγραφο γραμμένο το 1387-1388 από τον Πέρση μαθηματικό Τουσί. Ο Τουσί ανα φέρει ρητά ότι ξαναγράφει την πραγματεία "με τα ίδια τα λόγια του Καγιάμ" και αναφέρει κατά λέξη τον Καγιάμ να λέει ότι "Αξίζει να προστεθούν στα Στοιχεία του Ευκλείδη (πρώτο βιβλίο) μετά την Πρόταση 28". Αυτή η πρόταση αναφέρει μια συνθήκη ικανή για νασ έχουμε δυο γραμμές στο ίδιο επίπεδο παράλληλες μεταξύ τους. Μετά την πρόταση αυτή ακολουθεί μια άλλη, με αριθμό 29, που έρχεται σε αντίθεση με την προηγούμενη. Η απόδειξη του Ευκλείδη χρησιμοποιεί το λεγόμενο αξίωμα των παραλλήλων (αριθμούμενο 5). Η ένσταση για τη χρήση του αξιώματος των παραλλήλων και η εναλλακτική θεώρηση της πρότασης 29 υπήρξαν μείζον πρόβλημα για τη θεμελίωση της σήμερα ονομαζόμενης μη Ευκλείδιας γεωμετρίας. Η πραγματεία του Καγιάμ μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη επεξεργασία του αξιώματος των παραλλήλων, που δεν βασίζεται σε φαύλο κύκλο, αλλά σε ένα πιο ευφυές αξίωμα. Ο Καγιάμ αντικρούει τις προηγούμενες προσπάθειες άλλων Ελλήνων και Περσών μαθηματικών να αποδείξουν" την πρόταση. Και αυτός, όπως ο ΄Αριστοτέλης, αρνείται τη χρήση της κίνησης στη γεωμετρία και κατά συνέπεια απορρίπτει επίσης τη διαφορετική προσέγγιση του Αραβα Ιμπν Χαϊτάμ. Κατά μία έννοια έκανε την πρώτη προσπάθεια να διατυπώσει ένα μη Ευκλείδιο αξίωμα, ως εναλλακτικό του αξιώματος των παραλλήλων. "Οποιος νομίζει ότι η άλγεβρα είναι ένα τέχνασμα για τη λήψη αγνώστων κάνει λάθος. Δεν πρέπει να δώσουμε καμμία σημασία στο γεγονός ότι η άλγεβρα και η γεωμετρία εμφανίζονται να είναι διαφορετικές. Τα αλγεβρικά είναι γεωμετρικά προβλήματα, που αποδεικνύονται μέσω των προτάσεων δύο και έξι του Βιβλίου δύο των Στοιχείων". Ομάρ Καγιάμ. Αυτή η φιλοσοφική άποψη των μαθηματικών (βλέπε παρακάτω) είχε σημαντικό αντίκτυπο στην περίφημη προσέγγιση και μέθοδο του Καγιάμ στη γεωμετρική άλγεβρα και ιδιαίτερα στην επίλυση κυβικών εξισώσεων. Σ'αυτή η επίλυσή του δεν είναι ένας άμεσος δρόμος προς μια αριθμητική λύση και στην πραγματικότητα οι λύσεις του δεν είναι αριθμοί, αλλά μάλλον ευθύγραμμα τμήματα. Από την άποψη αυτή το έργο του Καγιάμ μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη συστηματική μελέτη και η πρώτη ακριβής μέθοδος επίλυσης κυβικών εξισώσεων. Σε ένα ατιτλοφόρητο κείμενο του Καγιάμ για τις κυβικές εξισώσεις, που ανακαλύφθηκε τον 20ό αιώνα, όπου εμφανίζεται το παραπάνω απόσπασμα, ο Καγιάμ ασχολείται με προβλήματα γεωμετρικής άλγεβρας. Πρώτο είναι το πρόβλημα της "εύρεσης ενός σημείου στο τεταρτημόριο ενός κύκλου, τέτοιου ώστε όταν άγεται μία κάθετος από το σημείο αυτό προς μία από τις ακτίνες που το ορίζουν ο λόγος του μήκους της καθέτου προς την ακτίνα να ισούται προς το λόγο των τμημάτων που ορίζονται από τον πόδα της καθέτου". Πάλι στην επίλυση αυτού του προβλήματος το μετατρέπει σε ένα άλλο γεωμετρικό πρόβλημα : "εύρεση ενός ορθογώνιο τρίγωνου με την ιδιότητα η υποτείνουσά του να ισούται με το άθροισμα της μιας κάθετης πλευράς του συν το ύψος επί την υποτείνουσα". Για να επιλύσει αυτό το γεωμετρικό πρόβλημα εισάγει μια παράμετρο και καταλήγει στην κυβική εξίσωση x3 + 200x = 20x2 + 2000. Πράγματι βρίσκει μια θετική ρίζα για αυτή την εξίσωση τέμνοντας μια υπερβολή με ένα κύκλο. Αυτή η ιδιαίτερη γεωμετρική επίλυση κυβικών εξισώσεων έχει περαιτέρω διερευνηθεί και επεκταθεί σε εξισώσεις τετάρτου βαθμού. Σχετικά με γενικότερες εξισώσεις δηλώνει ότι η επίλυση κυβικών εξισώσεων απαιτεί τη χρήση κωνικών τομών και είναι αδύνατο να επιλυθεί με τη χρήση κανόνα και διαβήτη. Αληθοφανής απόδειξη αυτού του αδύνατου υπήρξε μόνο 750 χρόνια μετά τον θάνατο του Καγιάμ. Στο κείμενο αυτό ο Καγιάμ αναφέρει την πρόθεσή του για μια εργασία που θα παρέχει την πλήρη επίλυση των κυβικών εξισώσεων : "Αν μου δοθεί η ευκαιρία και μπορέσω να το καταφέρω, θα δώσω όλες αυτές τις δεκατέσσερις μορφές με όλες τις κατηγορίες και τις περιπτώσεις τους και πώς να διακρίνει κανείς τι είναι δυνατό και τι αδύνατο, έτσι ώστε να προκύψει μια εργασία, που να περιέχει στοιχεία πολύ χρήσιμα για αυτή την τέχνη ". Αυτό αναφέρεται στο βιβλίο Πραγματεία για την Απόδειξη Αλγεβρικών Προβλημάτων(1070), που έθεσε τις αρχές της άλγεβρας, μέρος του σώματος των Περσικών Μαθηματικών, που τελικά μεταδόθηκαν στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα επινόησε γενικές μεθόδους για την επίλυση εξισώσεων κυβικών και μερικών μεγαλύτερης τάξης. "Από τους Ινδούς έχουμε μεθόδους για την εύρεση τετραγωνικών και κυβικών ριζών, που βασίζονται στη γνώση ειδικών περιπτώσεων και συγκεκριμένα στη γνώση των τεραγώνων των εννέα ψηφίων 12, 22, 32 (κλπ.) και των αντίστοιχων γινομένων, δηλ. 2 x 3, κλπ. Έχουμε γράψει μια πραγματεία για την απόδειξη της εγκυρότητας αυτών των μεθόδων και το ότι ικανοποιούν τις συνθήκες. Επί πλέον έχουμε αυξήσει τα είδη τους και συγκεκριμένα υπό τη μορφή προσδιορισμού τέταρτων, πέμπτων, έκτων ριζών μέχρι οποιοδήποτε βαθμό. Κανένας δεν προγήθηκε σε αυτό από μας και αυτές οι αποδείξεις είναι καθαρά αριθμητικές, θεμελιωμένες στην αριθμητική των στοιχείων". Ομάρ Καγιάμ Πραγματεία για την Απόδειξη Αλγεβρικών Προβλημάτων Αυτή η ιδιαίτερη αναφορά του Καγιάμ και ορισμένες προτάσεις, που βρίσκονται στο βιβλίο του της Αλγεβρας, έχουν κάνει μερικούς ιστορικούς των μαθηματικών να πιστεύουν ότι ο Καγιάμ είχε πράγματι ένα διωνυμικό θεώρημα μέχρι οποιαδήποτε δύναμη. Η περίπτωση της δύναμης 2 αναφέρεται ρητά στα στοιχεία του Ευκλείδη και η περίπτωση της μεγαλύτερης δύναμης 3 είχε εξετασθεί από Ινδούς μαθηματικούς. Ο Καγιάμ ήταν ο μαθηματικός που διαπίστωσε τη σημασία ενός γενικού διωνυμικού θεωρήματος. Το επιχείρημα ότι ο Καγιάμ είχε ένα διωνυμικό θεώρημα βασίζεται στην ικανότητά του να εξάγει ρίζες. Το τετράπλευρο Σακέρι πρωτομελετήθηκε από τον Καγιάμ στα τέλη του 11ου αιώνα στο Βιβλίο Ι των Εξηγήσεων των δυσκολιών στα αξιώματα των Στοιχείων του Ευκλείδη. Σε αντίθεση με πολλούς μελετητές του Ευκλείδη, πριν και μετά από τον ίδιο (περιλαμβανομένου φυσικά του Σακέρι) ο Καγιάμ δεν προσπαθούσε να αποδείξει το αξίωμα των παραλλήλων ως τέτοιο, αλλά να το συναγάγει από ένα ισοδύναμο αξίωμα, που διατύπωσε από τις "αρχές του Φιλοσόφου" (Αριστοτέλης) : "Δύο συγκλίνουσες ευθείες γραμμές τέμνονται και είναι αδύνατο δύο συγκλίνουσες ευθείες γραμμές να αποκλίνουν στην κατεύθυνση στην οποία συγκλίνουν". Ο Καγιάμ τότε εξέτασε τις τρεις περιπτώσεις (ορθή, αμβλεία και οξεία) γωνιών των κορυφών ενός τετραπλεύρου Σακέρι και αφού απέδειξε σειρά θεωρημάτων για αυτές (ορθά) κατέρριψε τις περιπτώσεις αμβλείας και οξείας, βασιζόμενος στο αξίωμά του, και έτσι συνήγαγε το κλασικό αξίωμα του Ευκλείδη. Μόνο μετά από 600 χρόνια ο Τζιορντάνο Βιτάλε προχώρησε πέρα από τον Καγιάμ στο βιβλίο του Euclide restituo (1680, 1686), όταν χρησιμοποίησε το τετράπλευρο για να αποδείξει ότι αν τρία σημεία ισαπέχουν της πλευράς ΑΒ και της απέναντι ΓΔ, τότε οι ΑΒ και ΓΔ ισαπέχουν παντού. Ο ίδιος ο Σακέρι βάσισε το σύνολο της μακράς, ηρωικής και τελικά εσφαλμένης απόδειξής του του αξιώματος των παραλλήλων γύρω από το τετράπλευρο και τις τρεις περιπτώσεις του, αποδεικνύοντας πολλά θεωρήματα για τις ιδιότητές του κατά την πορεία αυτή. Όπως οι περισσότεροι Πέρσες μαθηματικοί της εποχής, ο Καγιάμ ήταν επίσης αστρονόμος και απέκτησε φήμη γι’ αυτό. Το 1073 ο Σελτζούκος Σουλτάνος Τζαλάλ αλ-Ντιν Μαλίκ-Σαχ Σαλτζουκί (Μαλίκ-Σαχ Α΄ 1072-92) προσκάλεσε τον Καγιάμ να χτίσει ένα αστεροσκοπείο, μαζί με διάφορους άλλους διακεκριμένους επιστήμονες. Σύμφωνα με κάποιες περιγραφές η εκδοχή του μεσαιωνικού Ιρανικού ημερολογίου, στο οποίο 2.820 ηλιακά έτη μαζί περιέχουν 1.029.983 ημέρες (ή 683 δίσεκτα έτη, για μέση διάρκεια του έτους 365,24219858156 ημέρες) βασίστηκε στις μετρήσεις του Καγιάμ και των συνεργατών του. Άλλη άποψη είναι ότι το ημερολόγιο του Καγιάμ περιελάμβανε απλώς οκτώ δίσεκτα έτη κάθε τριάντα τρία έτη, για διάρκεια έτους 365,2424 ημέρες. Και στις δύο περιπτώσεις το ημερολόγιό του ήταν ακριβέστερο ως προς το μέσο τροπικό έτος από το Γρηγοριανό ημερολόγιο 500 χρόνια αργότερα. Το σύγχρονο Ιρανικό ημερολόγιο βασίζεται στους υπολογισμούς του. Υποστηρίζεται μερικές φορές ότι ο Καγιάμ απέδειξε ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της παρουσιάζοντας ένα μοντέλο των άστρων στο σύγχρονό του Αλ-Γκαζαλί σε ένα πλανητάριο. Η άλλη πηγή για την άποψη ότι ο Καγιάμ πίστευε στον ηλιοκεντρισμό είναι η δημοφιλής αλλά αναχρονιστική απόδοση της ποίησης του Καγιάμ, στην οποία οι πρώτες γραμμές μεταφράζονται εσφαλμένα με μια ηλιοκεντρική εικόνα του Ήλιου να εκσφενδονίζει «την Πέτρα που θέτει τα Αστέρια σε Κίνηση». Ο Καγιάμ ήταν μέλος μιας ομάδας που αναθεώρησε το Ιρανικό ημερολόγιο. Η ομάδα συστάθηκε από τον Σελτζούκο Σουλτάνο Μαλίκ-Σαχ Α΄ και ολοκλήρωσε τις μεταρρυθμίσεις της το 1079, με αποτέλεσμα το ημερολόγιο Τζαλαλί. Το ημερολόγιο Τζαλαλί παρέμεινε σε ισχύ σε όλο το Ευρύτερο Ιράν από τον 11ο ως τον 20ό αιώνα. Είναι η βάση του Ιρανικού ημερολογίου, που ακολουθείται σήμερα στο Ιράν και στο Αφγανιστάν. Ενώ το ημερολόγιο Τζαλαλί είναι ακριβέστερο από το Γρηγοριανό, βασίζεται στην πραγματική ηλιακή κίνηση, όπως τα Ινδικά ημερολόγια, και απαιτεί ένα αστρονομικό όργανο για τον υπολογισμό των ημερομηνιών. Η διάρκεια των μηνών μπορεί να διαφέρει από 29 ως 31 ημέρες, ανάλογα με τη στιγμή που ο ήλιος εισέρχεται σε μια νέα ζωδιακή περιοχή (χαρακτηριστικό κοινό στα περισσότερα Ινδικά ημερολόγια). Αυτό σημαίνει ότι τα εποχιακά σφάλματα ήταν μικρότερα από ότι στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το σημερινό Ιρανικό ημερολόγιο τυποποιεί τη διάρκεια των μηνών βάσει μιας μεταρρύθμισης του 1925, ελαχιστοποιώντας έτσι την επίδραση των ηλιακών διελεύσεων. Τα εποχιακά σφάλματα είναι λίγο μεγαλύτερα από ότι στην εκδοχή Τζαλαλί, αλλά τα δίσεκτα έτη υπολογίζονται όπως πριν. Ο Καγιάμ πιστεύεται ότι έχει γράψει χίλια τετράστιχα ή ρουμπαγιάτ. Στον αγγλόφωνο κόσμο έγινε γνωστός με τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ, που είναι ποιητικές μάλλον παρά επί λέξει μεταφράσεις από τον Εντουαρντ Φιτζέραλντ ( 1809–83). Υπάρχουν και άλλες αγγλικές μεταφράσεις τμημάτων των ρουμπαγιάτ (ρουμπαγιάτ σημαίνει τετράστιχα), αλλά του Φιτζέραλντ είναι οι γνωστότερες. Η ειρωνεία είναι ότι οι μεταφράσεις του Φιτζέραλντ ξαναέκαναν γνωστό τον Καγιάμ στους Ιρανούς "που επί μακρόν είχαν αγνοήσει τον ποιητή από το Νισαπούρ". Ένα βιβλίο του 1934 ενός από τους πιο επιφανείς συγγραφείς του Ιράν, του Σαντέκ Χενταγιάτ, τα Τραγούδια του Καγιάμ (Ταρανεχα-γιε Καγιάμ) λέγετα ότι έχει "διαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο μια γενιά Ιρανών εκτιμά" τον ποιητή.. Τα ποιήματα του Ομάρ Καγιάμ έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Πολλές μεταφράσεις έγιναν άμεσα από τα Περσικά, πιο κυριολεκτικά από ότι η μετάφραση του Εντουαρντ Φιτζέραλντ και σήμερα θεωρείται ένας από τους δημοφιλέστερους ποιητές όλων των εποχών. Ύμνησε επικούρειες απολαύσεις, κρασί και γυναίκες, για να προβάλει όμως εντονότερα τις φιλοσοφικές του σκέψεις, πολλές απ’ τις οποίες φαίνονται αιρετικές, αν σκεφτεί κανείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώθηκαν. Άλλοι όμως μελετητές βλέπουν μυστικιστικά νοήματα στους στίχους του. Τρία δείγματα από ισάριθμα ρουμπαγιάτ : XXV Όμοια γι’ αυτούς πού για το Σήμερα φροντίζουν, μα και γι’ αυτούς πού κάποιο Αύριο ατενίζουνκράζει ο μουεζίνης απ’ τό Σκοτεινό Πυργί :«Τρελοί ! η αμοιβή σας δεν είν’ ούτε Εδώ ούτ’ Εκεί». XXXV Γιά νά γνωρίσω το μυστήριο τής ζωής κούπας τα χείλη άγγιξα, πήλινης, φτωχιάς.Χείλος στό χείλος μού ψιθύρισε : όσο ζείςπίνε• τί σαν πεθάνεις δεν ξαναγυρνάς. LXXIV Το χθές την τρέλλα αυτής της μέρας ετοιμάζει, την αυριανή σιωπή, απελπισία ή δόξα.Πιές, τι δεν ξέρεις από πού ήρθες και γιατί.Πιές, τι δεν ξέρεις γιατί φεύγεις και για πού. Υπάρχουν ευρέως αποκλίνουσες απόψεις για τον Καγιάμ. Σύμφωνα με τον Σεγιέντ Χοσείν Νασρ, κανένας άλλος Ιρανός συγγραφέας/λόγιος δεν έχει εκληφθεί με τόσο διαφορετικούς τρόπους. Στο ένα άκρο του φάσματος υπάρχουν νάιτ κλαμπ που φέρουν το όνομά του και θεωρείται αγνωστικός ηδονιστής. Στο άλλο άκρο θεωρείται μυστικός ποιητής Σούφι, επηρεασμένος από τις πλατωνικές παραδόσεις. Ο Σεγιέντ Χοσείν Νασρ (γεν. 1933, Ιρανός Καθηγητής Ισλαμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουόσιγκτον και επιφανής Ισλαμικός φιλόσοφος), έχοντας εξετάσει τα φιλοσοφικά έργα του Καγιάμ, υποστηρίζει ότι είναι πράγματι μειωτικό να κοιτάζουμε απλώς τα ποιήματα (που μερικές φορές αμφισβητούνται) για να καθορίσουμε τις προσωπικές του απόψεις για τον Θεό ή τη θρησκεία. Στην πραγματικότητα έγραψε ακόμη και ένα δοκίμιο με τίτλο "αλ-Κουτμπάτ αλ-γκαρά" (Το Θαυμάσιο Κήρυγμα), για την εξύμνηση του Θεού, όπου υποστηρίζει ορθόδοξες απόψεις, συμφωνώντας με τον Αβικέννα για τη Θεία Ενότητα. Στην πραγματικότητα αυτή ηπραγματεία δεν αποτελεί εξαίρεση και ο Σ. Χ. Νασρ δείνει ένα παράδειγμα, όπου ο ίδιος αυτοπροσδιορίστηκε ως Σούφι, μετά την κριτική διαφόρων μεθόδων γνώσης του Θεού, προτιμώντας τη διαίσθηση από τη λογική (επιλέγοντας τη λεγόμενη μέθοδο "κασρ", ή της αποκάλυψης : "..., Τέταρτο, οι Σούφι, που δεν επιζητούν τη γνώση με τη λογικότητα ή την αμετροεπή σκέψη, αλλά με τον εξαγνισμό της εσωτερικής τους ύπαρξης και τον καθαρμό των διαθέσεών τους. Καθαρίζουν τη λογική ψυχή από τις ακαθαρσίες φυσικής και σωματικής μορφής, μέχρι να γίνει καθαρή ουσία. Οταν τότε έρχεται ενώπιος ενωπίω με τον πνευματικό κόσμο οι μορφές του κόσμου αυτού αντανακλώνται πραγματικά μέσα της, χωρίς αμφιβολία ή ασάφεια. Αυτός είναι ο καλύτερος από όλους τους τρόπους, γιατί είναι γνωστό στον δούλο του Θεού, ότι δεν υπάρχει καλύτερος λογισμός άλλος από τη Θεία Παρουσία και στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχουν εμπόδια ή πέπλα. Οτιδήποτε στερείται ο άνθρωπος οφείλεται στην ακαθαρσία της φύσης του. Αν το πέπλο ανασηκωθεί και αφαιρεθούν η οθόνη και το εμπόδιο, η αλήθεια των πραγμάτων, όπως είναι, θα γίνει προφανής και γνωστή. Και ο Κύριος των πλασμάτων [ο Προφήτης Μωάμεθ] αυτό υποδείκνυε όταν είπε : "Αληθινά, κατά τις ημέρες της ύπαρξής σας οι εμπνεύσεις προέρχονται από τον Θεό. Δεν θέλετε να τις ακολουθήσετε ;" Πείτε στους λογικευόμενους ότι, για τους λάτρεις του Θεού, οδηγός είναι η διαίσθηση, όχι η αμετροεπής σκέψη". - Ομάρ Καγιάμ Ο ίδιος συγγραφέας συνεχίζει παραθέτοντας άλλα φιλοσοφικα κείμενα, που είναι πλήρως συμβατά με την Ισλαμική θρησκεία, όπως το αλ-Ριζαλάχ φιλ-βουτζούντ ("Πραγματεία για το Είναι"), γραμμένο στα Αραβικά, που αρχίζει με στίχους από το Κοράνι και υποστηρίζει ότι τα πάντα προέρχονται από τον Θεό και ότι υπάρχει μια τάξη σε όλα αυτά. Σε άλλο έργο, Ριζαλάχ γιαβαμπάν λι-ταλάτ μασά ιλ ("Πραγματεία Απάντησης σε Τρεις Ερωτήσεις"), δίνει μια απάντηση στο ερώτημα, για παράδειγμα, τί γίνεται η ψυχή μετά τον θάνατο. Ο Σ. Χ. Νασρ παραθέτει επίσης μερικά ποιήματα, όπου είναι απολύτως υπέρ της Ισλαμικής ορθοδοξίας, αλλά εκφράζοντας μυστικιστικές απόψεις (θέληση του Θεού, η εφήμερη κατάσταση αυτής της ζωής, ...) : Είπες ότι θέλεις να με βασανίσεις / Αλλά δε θα φοβηθώ μια τέτοια προειδοποίηση / Γιατί εκεί όπου είσαι Εσύ δεν μπορούν να υπάρξουν βάσανα / Και εκεί όπου Εσύ δεν είσαι πώς μπορεί να υπάρχει ένα τέτοιο μέρος ; Ο περιστρεφόμενος τροχός του ουρανού, μέσα στον οποίο αναρωτιόμαστε / Είναι μια φανταστική λάμπα της οποίας έχουμε γνώση από παρομοίωση / Ο ήλιος είναι το κερί και ο κόσμος η λάμπα / Είμαστε σαν μορφές που περιστρέφονται μέσα σε αυτόν / Μια σταγόνα νερού πέφτει σε ένα μεγάλο ωκεανό / Ενας κόκκος σκόνης ενώνεται με τη γη / Τι σημασία έχει να πηγαινοέρχεσαι ; / Μια μύγα εμφανίστηκε μια στιγμή, τότε αόρατη έγινε. Εξετάζοντας πιθανές παρεξηγήσεις για τον Καγιάμ στη Δύση και αλλού, ο Χοσείν Νασρ καταλήγει λέγοντας ότι αν γίνει μια σωστή μελέτη των αυθεντικών ρουμπαγιάτ, αλλά μαζί με τα φιλοσοφικά έργα, ή ακόμη και την πνευματική βιογραφία με τίτλο Σαίρ βα σουλάκ (Πνευματική Διαδρομή), δεν μπορούμε πια να θεωρούμε τον Καγιάμ ηδονιστικό λάτρη του κρασιού, ή ακόμη και πρώιμο σκεπτικιστή, αλλά ένα βαθιά σκεπτικιστικό στοχαστή και επιστήμονα, που τα έργα του είναι σημαντικότερα από μερικούς στίχους. Ο Κ. Χ. Α. Μπγιέρεγκααρντ είχε νωρίτερα συνοψίσει την περίπτωση : "Τα κείμενα του Ομάρ Καγιάμ είναι καλά δείγματα του Σουφισμού, αλλά δεν αξιολογούνται στη Δύση όπως θα έπρεπε και η μεγάλη μάζα του αγγλόφωνου πληθυσμού τον γνωρίζει, ατυχώς, μόνο μέσω των ποιημάτων του Εντουαρντ Φιτζέραλντ. Είναι ατυχές γιατί ο Φιτζέραλντ δεν είναι πιστός στον κύριο και πρότυπό του και κατά καιρούς βάζει λέξεις στη γλώσσα των Σούφι που είναι βλάσφημες. Μια τέτοια εξοργιστική γλώσσα είναι για παράδειγμα εκείνη του ογδοηκοστού πρώτου τετράστιχου. Ο Φιτζέραλντ είναι διπλά ένοχος γιατί ηταν περισσότερο Σούφι, από ό, τι ήταν πρόθυμος να παραδεχτεί". Ενας Γάλλος ασιανολόγος, ονόματι Φραντς Τουσέν, ήταν τόσο απογοητευμένος με τη μετάφραση του Φιτζέραλντ (και με μερικές μεταφράσεις του Φιτζέραλντ από τα Αγγλικά στα Γαλλικά), ώστε έγραψε τη δική του κατ' ευθείαν από τα Περσικά κείμενα, προσπαθώντας μάλλον να εκφράσει το πνεύμα των στίχων, παρά να στιχουργήσει. Η μετάφρασή του εκδιδόταν χωρίς διακοπή από το 1924 ως το 1979 από τις εκδόσεις Editions d'Art Henri Piazza, όσο λειτοργούσαν. Αυτή η μετάφραση μεταφράστηκε με τη σειρά της σε άλλες γλώσσες σε σάιτ του Ιντερνετ. Ο Αμπντουλάχ Ντουγκάν, Σουφιστής της τάσης Νακσμπαντί, σχολιάζει τον ρόλο και τη συμβολή του Ομάρ Καγιάμ στο Σουφιστικό στοχασμό. Ο Ντουγκάν λέει ότι ενώ ο Ντουγκάν είναι ένας ελασσων δάσκαλος των Σούφι συγκρινόμενος με τους γίγαντες - Ρουμί, Ατάρ και Σανάι -, ένα στοιχείο που καθιστά το έργο του Ομάρ τόσο σχετικό με το θέμα και προσιτό είναι η πολύ ανθρώπινη κλιμακά του, καθώς μπορούμε να τον νοιώσουμε και να κατανοήσουμε την προσέγγισή του. Η συζήτηση για την ποιότητα της μετάφρασης των ρουμπαγιάτ από τον Φιτζέραλντ έχει, σύμφωνα με το Ντουγκάν, εκτρέψει την προσοχή από μια πληρέστερη κατανόηση του βαθέος εσωτερικού μηνύματος που περιέχεται στο πραγματικό υλικό του Ομάρ - "Κάθε γραμμή των Ρουμπαγιάτ έχει περισσότερο νόημα από σχεδόν οτιδήποτε μπορείς να διαβάσεις στη Σουφική λογοτεχνία". Ο ίδιος ο Καγιάμ απέρριπτε κάθε σχέση με τον τίτλο φαλσαφί "φιλόσοφος" με την αριστοτελική έννοια και τόνιζε ότι επιθυμεί "να ξέρει ποιος είναι". Στο πλαίσιο των φιλοσόφων χαρακτηριζόταν από μερικούς των συγχρόνων του ως "αποσπασμένος από τη θεία ευλογία". Θεωρείται σήμερα δεεδομένο ότι ο Καγιάμ δίδαξε επί δεκαετίες τη φιλοσοφία του Αβικένα, ιδιαίτερα το Βιβλίο της Ιασης, στην πατρίδα του Νισαπούρ μέχρι τον θάνατό του. Σε ένα περιστατικό είχε ζητηθεί η γνώμη του για μια διαφωνία μεταξύ του Αβικένα και ενός φιλόσοφου ονόματι Αμπούλ-Μπαρακάτ αλ-Μπαγκνταντί, που είχε ασκήσει έντονη κριτική στον Αβικένα. Λέγεται ότι ο Καγιάμ απάντησε : "(αυτός) δεν καταλαβαίνει καν την έννοια των λόγων του Αβικένα, πώς μπορεί να αντιτίθεται σε κάτι που δεν γνωρίζει;" Ο φιλόσοφος Καγιάμ θα μπορούσε να κατανοηθεί από μάλλον δύο διακριτές πηγές. Η μία είναι από τα Ρουμπαγιάτ του και η άλλη από τα έργα του υπό το φως των πνευματικών και κοινωνικών συνθηκών της εποχής του. Για αυτά θα μπορούσαμε να πληροφορηθούμε από τις αξιολογήσεις των έργων του Καγιάμ από λόγιους και φιλόσοφους όπως οι Αμπούλ-Φαντλ Μπαϊχακί, Νιζαμί Αρουζί, και αλ-Ζαμακσαρί και τους Σουφιστές ποιητές και συγγραφείς Ατάρ του Νισαπούρ και Ναίμ αλ-Ντιν Ραζί. Ως μαθηματικός, ο Καγιάμ έχει θεμελιωδώς συνεισφέρει στη φιλοσοφία των μαθηματικών, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των Περσικών Μαθηματικών και της Περσικής φιλοσοφίας, με τα οποία σχετίζονται οι περισσότεροι άλλοι Πέρσες επιστήμονες και φιλόσοφοι, όπως οι Αβικένας, Αμπού Ραϊχάν αλ-Μπιρουνί και Τουσί. Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον βασικές μαθηματικές ιδέες, με έντονη φιλοσοφική διάσταση, που μπορούν να συσχετισθούν με τον Καγιάμ. 1. Μαθηματική τάξη. Από πού προέρχεται αυτή η τάξη και γιατί ανταποκρίνεται στον φυσικό κόσμο ; Η απάντησή του είναι σε μια από τις φιλοσοφικές του "πραγματείες του είναι". Η απάντηση του Καγιάμ είναι ότι "Η Θεία Προέλευση όλης της ύπαρξης όχι μόνο δημιουργεί το βουγιούντ "είναι", δυνάμει του οποίου όλα τα πράγματα αποκτούν πραγματικότητα, αλλά είναι η πηγή της τάξης, που είναι αξεχώριστη από την ίδια την πράξη της ύπαρξης". 2. Η σημασία των αξιωμάτων στη γεωμετρία και η αναγκαιότητα για το μαθηματικό να βασιστεί στη φιλοσοφία και κατά συνέπεια η σημασία της σχέσης κάθε ιδιαίτερης επιστήμης με την κυρίως φιλοσοφία. Αυτό είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο της εκ μέρους του Καγιάμ συνολικής απόρριψης κάθε προσπάθειας να "αποδειχθεί" το αξίωμα των παραλλήλων και στη συνέχεια η άρνησή του να εισάγει την κίνηση σε μια προσπάθεια απόδειξης αυτού του αξιώματος, όπως είχε κάνει ο Ιμπν αλ-Χαϊτάμ, γιατί ο Καγιάμ συσχέτιζε την κίνηση με τον υλικό κόσμο και ήθελε να την κρατήσει μακριά από το νοητό καί άυλο κόσμο της γεωμετρίας. 3. Σαφή διάκριση έκανε ο Καγιάμ, στη βάση του έργου προγενέστερων Περσών φιλοσόφων όπως ο Αβικένας, μεταξύ των φυσικών σωμάτων και των μαθηματικών σωμάτων. Τα πρώτα ορίζονται ως σώματα της κατηγορίας της ουσίας και υφίστανται από μόνα τους και κατά συνέπεια είναι αντικείμενο των φυσικών επιστημών, ενώ τα δεύτερα, ονομαζόμενα όγκοι, άλλης κατηγορίας, δεν υφίστανται από μόνα τους στον εξωτερικό κόσμο και κατά συνέπεια είναι το αντικείμενο των μαθηματικών. Ο Καγιάμ ήταν πολύ προσεκτικός στο να σέβεται τα όρια κάθε κατηγορίας και επέκρινε τον Ιμπν αλ-Χαϊτάμ για την απόδειξή του του αξιώματος των παραλλήλων, ακριβώς επειδή είχε παραβεί αυτό τον κανόνα και είχε μεταφέρει ένα ζήτημα που ανήκε στη φυσική φιλοσοφία, δηλαδή την κίνηση που ανήκει στα φυσικά σώματα, στο πεδίο της γεωμετρίας, που ασχολείται με τα μαθηματικά σώματα. Ο αστεροειδής 3095 Ομαρχαγιάμ, που ανακαλύφθηκε το 1980. Ο κρατήρας Ομάρ Χαγιάμ στην αόρατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης. Εγκυκλοπαίδεια Επιστήμη και Ζωή, ηλεκτρονική έκδοση. Ρουμπαγιάτ: έμμετρη απόδοση Αργύρης Ευστρατιάδης (εκδ, «Ηριδανός», Αθήνα 1970) Ρουμπαγιάτ έμμετρη απόδοση Χρ. Μαρκετηςέμμετρη απόδοση Χρ. Μαρκέτης (1975) The Persian Poet (https://web.archive.org/web/20100330162742/http://www.omar-khayyam.org/) - Σελίδα με μεταφράσεις του Edward FitzGerald και βιογραφία.
|
Ο Γκιιάτ αντ-Ντιν Αμπούλ-Φατχ Ουμάρ ιμπν Ιμπραχίμ αλ-Χαγιάμ Νισαπουρί (18 Μαΐου 1048 – 4 Δεκεμβρίου 1131, περσικά: غیاثالدین ابوالفتح عمر ابراهیم خیام نیشابورﻯ), περισσότερο γνωστός ως Ομάρ Καγιάμ (ορθή γραφή στα ελληνικά: Χαγιάμ, προφορά ΔΦΑ [:xæjˈjɒːm]) ήταν Πέρσης πολυμαθής, φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και ποιητής. Έγραψε επίσης πραγματείες για τη μηχανική, τη γεωγραφία, την ορυκτολογία, τη μουσική και την ισλαμική θεολογία. Είναι ο συγγραφέας μιας από τις σημαντικότερες μελέτες άλγεβρας που έχουν γραφτεί πριν από τα νεότερα χρόνια, την Πραγματεία για την απόδειξη αλγεβρικών προβλημάτων, που περιλαμβάνει μια γεωμετρική μέθοδο για την επίλυση κυβικών εξισώσεων, τέμνοντας υπερβολή με κύκλο. Συνέβαλε και σε μια μεταρρύθμιση του ημερολογίου. Η σημασία του ως φιλόσοφου και δάσκαλου και τα λίγα διασωθέντα φιλοσοφικά του έργα δεν έχουν τύχει της ίδιας προσοχής με τα επιστημονικά και ποιητικά του κείμενα. Ο Αλ-Ζαμακσάρι (μεσαιωνικός Ιρανός Μουσουλμάνος λόγιος) αναφέρεται σ' αυτόν ως "τον παγκόσμιο φιλόσοφο". Πολλές πηγές μαρτυρούν ότι δίδαξε επί δεκαετίες τη φιλοσοφία του Αβικέννα στη Νισαπούρ, όπου ο Καγιάμ γεννήθηκε και ετάφη και όπου το μαυσωλείο του παραμένει αριστούργημα της Ιρανικής αρχιτεκτονικής και δέχεται κάθε χρόνο πολλούς επισκέπτες.Έξω από το Ιράν και τις περσόφωνες χώρες ο Καγιάμ είχε μια επίδραση στη λογοτεχνία και τις κοινωνίες μέσω της μετάφρασης των έργων του και της εκλαΐκευσης από άλλους λόγιους. Η μεγαλύτερη τέτοια επίδραση ήταν στις αγγλόφωνες χώρες. Ο Άγγλος λόγιος Τόμας Χάιντ (1636-1703) ήταν ο πρώτος μη Πέρσης, που τον μελέτησε. Τη μεγαλύτερη επιρροή από όλους άσκησε ο Έντουαρντ Φιτζέραλντ (ποιητής, 1809–83), που κατέστησε τον Καγιάμ τον διασημότερο ποιητή της Ανατολής στη Δύση μέσω της περίφημης μετάφρασης και των διασκευών του μάλλον μικρού αριθμού τετράστιχων του Καγιάμ (περσικά: رباعیات, ρουμπαγιάτ) στο Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BC
|
Άγιος Αθανάσιος Άρτας
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι ημιορεινός οικισμός στο κέντρο του νομού Άρτας, στους βορειοδυτικούς πρόποδες των ορέων Βάλτου και στις ανατολικές όχθες του ποταμού Καλεντίνη, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 200. Απέχει 30 χλμ. περίπου ΒΑ. της Άρτας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Άνω Καλεντίνης Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Άνω Καλεντίνης και προσαρτήθηκε στον δήμο Ηρακλείας Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010Ο αποσπάστηκε από τον δήμο Ηρακλείας και προσαρτήθηκε στον δήμο Γεωργίου Καραϊσκάκη(Πηγή: ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Άνω Καλεντίνης, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ηρακλείας, του δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Άρτης, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Ρωσική λειτουργική μουσική
|
Όταν ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος του Κιέβου ασπάστηκε την Ορθοδοξία, το Άγιο Όρος ήταν το μουσικό κέντρο του ορθόδοξου κόσμου. Μοναχοί από όλη την Ανατολική Ευρώπη και το Βυζάντιο ταξίδευαν στο Άγιο Όρος για μουσική εκπαίδευση και για να μάθουν τους τρόπους της ορθόδοξης ψαλμωδίας. Στο Άγιον Όρος, οι Ρώσοι μοναχοί έμαθαν τη βυζαντινή σημειογραφία για την ψαλμωδία, την οποία υιοθέτησαν εύκολα και την έφεραν μαζί τους στη Ρωσία. Αυτή η βυζαντινή ψαλμωδία μετατράπηκε γρήγορα σε ένα ξεχωριστό ρωσικό ύφος, την ψαλμωδία Znamenny. Η ψαλμωδία άνθισε και εξαπλώθηκε στα βόρεια (κυρίως στο Νόβγκοροντ) και στα νοτιοδυτικά. Από τη λεηλασία του Κιέβου το 1240 και την επακόλουθη κατοχή των Ρως από τους Μογγόλους μέχρι την εκδίωξή τους το 1480, υπάρχουν λίγες πηγές σχετικά με τη ρωσική μουσική, αλλά τα λίγα αρχεία που υπάρχουν δείχνουν ελάχιστες αλλαγές στην ψαλμωδία Znamenny εκτός από μικρές σημειογραφικές αλλαγές. Τον 16ο αιώνα, η ρωσική λειτουργική παράδοση διαιρέθηκε μεταξύ του βορρά (περιοχή που κυριαρχούσε η Μόσχα) και του νοτιοδυτικού τμήματος (κοντά στο Κίεβο). Στο Βορρά, η ψαλμωδία Znamenny και η ψαλμωδία Demestvenny άρχισαν να γίνονται πιο περίπλοκες. Το νευματικό σύστημα γινόταν όλο και πιο περίπλοκο. Επιπλέον, οι περιφερειακές παραλλαγές και τα neumes έγιναν μέρος της καθιερωμένης παράδοσης σε αυτές τις περιοχές, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο για τους τραγουδιστές να διαβάσουν οποιαδήποτε ψαλμωδία από το χαρτί. Η ίδια η ψαλμωδία έγινε επίσης πολύ πιο μελισματική από πριν. Αυτό οδήγησε στην ίδρυση σχολών τραγουδιού που συνδέονταν με μοναστήρια, με πιο αξιοσημείωτη τη σχολή του Νόβγκοροντ. Ο Ιβάν Δ', μετέφερε τη σχολή του Νόβγκοροντ στη Μόσχα για να αυξήσει το κύρος του Κρεμλίνου. Ο Τσάρος ήταν επίσης συνθέτης ψαλμωδίας, δύο από τις οποίες υπάρχουν ακόμη και σήμερα σε αναγνωρίσιμη και εκτελέσιμη κατάσταση. Η πολυφωνία εμφανίζεται επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με τη μορφή ετεροφωνίας, η οποία στη ρωσική παράδοση σήμαινε ότι πολλοί τραγουδιστές τραγουδούσαν τη βασική ψαλμωδία και αυτοσχεδίαζαν ελεύθερα γύρω από αυτήν, διατηρώντας παράλληλα ισχυρούς δεσμούς με την κεντρική ψαλμωδία.Στα νοτιοδυτικά, η Ορθόδοξη Εκκλησία με έδρα το Κίεβο αντιμετώπιζε συνεχή ανταγωνισμό από την κοντινή Καθολική Εκκλησία. Για να παραμείνει ισότιμη με τους Ιησουίτες, η Εκκλησία άνοιξε πολλά σχολεία που δίδασκαν τους λαϊκούς να τραγουδούν και να διαβάζουν νεούμενα. Δανείστηκαν από σερβικούς, βουλγαρικούς και άλλους ορθόδοξους ψαλμούς και τυποποίησαν τόσο τη σημειογραφία όσο και τη μέθοδο διδασκαλίας, αναμειγνύοντάς τα μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα ξεχωριστό ύφος κιβανικών ψαλμών. Τελικά, κατά τη διάρκεια της Πολωνικής Αναγέννησης, η Ορθόδοξη Εκκλησία του Κιέβου υιοθέτησε πλήρως τα πολυφωνικά στυλ που ήταν δημοφιλή εκείνη την εποχή. Διατήρησαν την ψαλμωδία Znamenny, τα 8 echoi (γυάλινοι, μελωδικά βασισμένοι ορθόδοξοι τρόποι βασισμένοι στη βυζαντινή ιδέα) και την κλίμακα, αλλά υιοθέτησαν το ύφος των καθολικών ομολόγων τους. Η σημειογραφία άλλαξε επίσης σε 5γραμμη σημειογραφία (σε αντίθεση με τη σύγχρονη 4γραμμη σημειογραφία) με τετράγωνες κεφαλές σημειώσεων.Ο 17ος αιώνας σημαδεύτηκε από μεταρρυθμίσεις. Η ψαλμωδία είχε γίνει απίστευτα δυσκίνητη και ογκώδης, και διάφοροι Μητροπολίτες προσπάθησαν να χαλιναγωγήσουν το σύστημα. Ο Σαϊντούρ ήταν ο πρώτος, και το 1600 δημιούργησε μια σημειογραφία που έδειχνε με σαφήνεια το αρχικό ύψος κάθε ψαλμωδίας, γνωστή ως σήμανση Σαϊντούροφ. Ο Τσάρος Αλεξέι Μιχαήλοβιτς και ο Πατριάρχης Νίκωνας προστάτευσαν το νοτιοδυτικό ύφος της ψαλμωδίας έναντι του μοσχοβίτικου, υιοθέτησαν και οι δύο το ιησουιτικό μοντέλο εκπαίδευσης, εισήγαγαν τραγουδιστές από το Κίεβο και αντικατέστησαν την ψαλμωδία Znamenny με τη χειρονομία που χρησιμοποιούνταν στα νοτιοδυτικά. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλεξέι, η ψαλμωδία Znamenny εκδιώχθηκε από τη λαϊκή χρήση. Κατά τις αρχές του 18ου αιώνα, οι εκκλησιαστικές λειτουργίες έγιναν πιο καθολικές, με τη μόνιμη καθιέρωση εκκλησιαστικών χορωδιών αντί λαϊκών για να ψάλλουν, καθώς και με τη θέσπιση ενός μουσικού Τακτικού, πολυφωνικού σε ιταλικό ύφος και αντλημένου από την εκσυγχρονισμένη ψαλμωδία και τα λαϊκά τραγούδια, που ονομάζεται Obychny. Η χρήση των χορωδιακών κοντσέρτων - σύντομων χορωδιακών συνθέσεων χωρίς συνοδεία, που προορίζονταν για εκτέλεση στα διαλείμματα της λειτουργίας όταν οι κληρικοί κοινωνούσαν, ήταν επίσης δημοφιλής από τα μέσα του δέκατου έβδομου έως τις αρχές του 19ου αιώνα.
|
Η Ρωσική Λειτουργική Μουσική είναι η μουσική παράδοση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παράδοση αυτή ξεκίνησε με την εισαγωγή της θρησκευτικής μουσικής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν οι Ρως του Κιέβου προσηλυτίστηκαν στην Ορθοδοξία το 988.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Κάπνισμα στην Ελλάδα
|
Δεδομένου ότι η παλαιότερη νομοθεσία δεν ήταν αποτελεσματική, ψηφίστηκε ένας νέος, αυστηρότερος νόμος. Μπήκε σε ισχύ την 1η Σεπτεμβρίου 2010 και ο νόμος αυτός απαγόρευε το κάπνισμα και την κατανάλωση προϊόντων καπνού με άλλα μέσα, σε όλους τους χώρους εργασίας, τους σταθμούς μεταφοράς, τα ταξί και τα επιβατηγά πλοία (το κάπνισμα είχε απαγορευτεί ήδη σε τρένα, λεωφορεία και αεροπλάνα), καθώς και σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένων των εστιατορίων, των νυχτερινών κέντρων κλπ., χωρίς καμία εξαίρεση. Τα καζίνο και τα μπαρ με έκταση πάνω από 300 τ.μ. είχαν οκτώ μήνες προθεσμία για να εφαρμόσουν το νόμο. Το κάπνισμα απαγορεύτηκε επίσης στους κόλπους και στους εσωτερικούς χώρους με αφαιρούμενα καλύμματα οροφής ή σκηνές καθώς και σε εξωτερικούς χώρους καθισμάτων που περιβάλλονταν από σκηνή και δεν είναι ανοιχτοί από τουλάχιστον δύο πλευρές. Τα πρόστιμα είναι ιδιαίτερα βαριά για τους καπνιστές που δεν συμμορφώνονται (τα πρόστιμα κυμαίνονται από 50€ έως 500€) καθώς και για χώρους εργασίας ή επιχειρήσεις, δηλαδή εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα, κλπ. (τα πρόστιμα κυμαίνονται από 500€ έως 10.000€). Για τις εταιρείες που παραβιάζουν το νόμο για πέμπτη συνεχόμενη φορά, ο νόμος υποχρεώνει το κλείσιμο της εταιρείας. Όπως και με τον προηγούμενο νόμο, αυτός ο νέος νόμος δεν εφαρμόζεται πραγματικά και το κάπνισμα στην πραγματικότητα επιτρέπεται στους περισσότερους δημόσιους χώρους της Ελλάδας. Η σήμανση που υποδεικνύει τη νομοθεσία για την απαγόρευση του καπνίσματος αγνοείται από τους περισσότερους κατοίκους. Η μόνη εξαίρεση από το νόμο είναι τα αεροδρόμια. Εκεί, το κάπνισμα επιτρέπεται μόνο σε ειδικούς χωριστούς θαλάμους καπνίσματος εξοπλισμένους με ξεχωριστά συστήματα εξαερισμού και φίλτρα αέρα. Προς το παρόν μόνο ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών έχει εγκαταστήσει τέτοιους θαλάμους: ένα στον χώρο αφίξεων για χώρες εκτός Σένγκεν πριν από τον έλεγχο διαβατηρίου και μία στον χώρο ανάκτησης αποσκευών εντός Σένγκεν, και οι δύο θάλαμοι καπνίσματος είναι προσβάσιμοι μόνο στους επιβάτες που φθάνουν. Σε όλα τα άλλα ελληνικά αεροδρόμια δεν έχουν εγκατασταθεί τέτοιοι θάλαμοι καπνίσματος και απαγορεύεται πλήρως το κάπνισμα μέσα στα κτίρια του τερματικού σταθμού. Μια ιστοσελίδα, η οποία πλέον έχει κλείσει, και η γραμμή 1142 για την ενημέρωση καθώς και για την αναφορά παραβάσεων του νέου νόμου από τους πολίτες, μαζί με μια εκτεταμένη εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης δημιουργήθηκαν για την προώθηση της απαγόρευσης του καπνίσματος στην Ελλάδα. Ακόμη και έντεκα χρόνια μετά τη δεύτερη φάση της απαγόρευσης που υποτίθεται ότι τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο του 2011, υπάρχουν λίγα στοιχεία που να κατευθύνουν στο συμπέρασμα ότι έχουν αλλάξει οι αντιλήψεις για το κάπνισμα. Με βάση ένα φυλλάδιο που διανεμήθηκε τον Ιανουάριο του 2018 από το Υπουργείο Υγείας, αναφέρεται ότι ισχύουν αυστηρά πρόστιμα για όσους καπνίζουν παράνομα. Ο διαχειριστής κάθε χώρου που παραβιάζει την απαγόρευση κατά του καπνίσματος, οι πωλητές προϊόντων καπνού σε ανήλικους και όσοι παραβιάζουν τους νόμους περί διαφήμισης για προϊόντα καπνού μπορεί να λάβουν πρόστιμο αξίας 500 με 10.000€. Στην τέταρτη παράβαση του νόμου από το κατάστημα, η άδεια λειτουργίας του αναστέλλεται για δέκα ημέρες, ενώ μετά την πέμπτη παράβαση ανακαλείται οριστικά. Επιπλέον, ο νόμος ορίζει ότι σε έναν οδηγό μπορεί να του επιβληθεί πρόστιμο έως 1.500€ για κάπνισμα όπου ένας ή παραπάνω επιβάτες είναι ανήλικος (κάτω των 12 ετών), ανεξάρτητα από το ποιος κάπνιζε. Αυτό το ποσό μπορεί να διπλασιαστεί αν πρόκειται για όχημα του δημόσιου τομέα, π.χ. λεωφορεία. Επίσης μπορεί να ανασταλεί η άδεια του οδηγού για ένα μήνα μετά από κάθε παραβίαση. Ωστόσο, αυτοί οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, επειδή σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται οι παραβάσεις. Είναι προφανές ότι τα πανεπιστημιακά κτίρια, τα καφέ, τα μπαρ, ακόμη και τα νοσοκομειακά γραφεία, είναι χώροι όπου σημειώνεται κάπνισμα. Σύμφωνα με τον Δήμο Αθηναίων, δεν γίνονται τακτικοί έλεγχοι, λόγω ορίων στον αριθμό προσωπικού τους. Ο δήμος έχει λάβει ελάχιστες καταγγελίες, επειδή οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι και δεν πιστεύουν ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί. Θα διερευνούσαν το θέμα περαιτέρω μόνο εάν υπήρχαν περισσότερες καταγγελίες ή είχαν προκύψει απειλές για μηνύσεις από την παραβίαση του νόμου. Η κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία με το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ για να βοηθήσει στην ανάπτυξη της κυβερνητικής αντικαπνιστικής πολιτικής και να συμβάλλει στην ανάπτυξη των εκστρατειών κατά του καπνίσματος. Η Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ θα βοηθήσει την Ελλάδα να διεξάγει έρευνες, να διοργανώσει συνέδρια και να εκπαιδεύσει όλους τους αξιωματούχους που θα συμμετέχουν στην επιβολή της απαγόρευσης. Η Ελληνική Δράση μέσω της Έρευνας Κατά του Καπνού, έχει πραγματοποιήσει κλινική έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις του καπνίσματος, ειδικά στις έγκυες γυναίκες, τις επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος και την εκτίμηση του κατά πόσον η δημιουργία βυθισμάτων και μηχανισμών αερισμού ή το άνοιγμα παραθύρων και πορτών εξαλείφει μέχρι στιγμής την έκθεση στον παθητικό καπνίσματος. Η πρωτοβουλία σχεδιάζει επίσης να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά, ήδη από το δημοτικό σχολείο και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον χωρίς κάπνισμα σε όλους τους σχολικούς χώρους σε ολόκληρη τη χώρα.
|
Στην Ελλάδα εντοπίζονται τα υψηλότερα ποσοστά κατανάλωσης καπνού (άνω του 40%) στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2010. Το 2014, η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό καπνίσματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του καπνίσματος το 2017, το 37% των Ελλήνων είναι καπνιστές και μόνο το 44% των Ελλήνων δεν έχει καπνίσει ποτέ τσιγάρο, ποσοστό που είναι το μικρότερο όλων των χωρών της ΕΕ. Μετά την Ελλάδα, η Γαλλία και η Βουλγαρία έχουν τον επόμενο μεγαλύτερο αριθμό καπνιστών (36%). Στο 7%, η Σουηδία είχε το χαμηλότερο ποσοστό καπνιστών. Το 2019 το ποσοστό ενήλικων καπνιστών στην Ελλάδα είχε μειωθεί σε 27.5%, εκπροσωπώντας μια συνεχή μείωση αυτού του ποσοστού τα τελευταία χρόνια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Απόλυτος κίνδυνος
|
Ο απόλυτος κίνδυνος κάποιας έκβασης μπορεί να εκτιμηθεί από μελέτες σειράς ή κλινικές δοκιμές. Σε αυτές τις ιατρικές μελέτες, διερευνάται η συσχέτιση μεταξύ ενός παράγοντας έκθεσης ή μιας θεραπείας και μιας έκβασης, όπως είναι κάποια ασθένεια ή πιθανότητα ίασης. Κατά την στατιστική ανάλυση, υπολογίζονται και απόλυτα και σχετικά μέτρα συσχέτισης. Αυτά πρέπει να λαμβάνονται υπόψη συνδυαστικά για την καλύτερη εκτίμηση της επιρροής που έχει ο παράγοντας έκθεσης στην υγεία του πληθυσμού. Απόλυτη μείωση κινδύνου Σχετικός κίνδυνος Σχετική μείωση κινδύνου Know Your Chances: Understanding Health Statistics (βιβλίο σχετικό με τις ιατρικές πιθανότητες)
|
Ο απόλυτος κίνδυνος (ΑΚ) είναι η πιθανότητα ενός συμβάντος σε κλειστό πληθυσμό κατά την διάρκεια συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Στην επιδημιολογία, αναφέρεται στον αριθμό των συμβάντων (π.χ. μιας ασθένειας) που συνέβησαν σε μια σειρά ατόμων, διαιρούμενο με τον αριθμό των ατόμων σε αυτήν την σειρά. Ο απόλυτος κίνδυνος είναι ένας από τους πιο κατανοητούς τρόπους επεξήγησης των κινδύνων για την υγεία στο ευρύ κοινό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ράινς Πρίμπους
|
Ο Πρίμπους, γεννήθηκε το 1972 στο Ντόβερ του Νιου Τζέρσεϊ. Ο πατέρας του, Ρίτσαρντ Πρίμπους, είναι Αμερικανός ηλεκτρολόγος (γερμανικής καταγωγής), και η μητέρα του, Δήμητρα Πιτσιλαδή, είναι Ελληνίδα μεσίτρια (γεννημένη στο Σουδάν).Μεγάλωσε στο Νέτκονγκ του Νιου Τζέρσεϊ και στο Γκριν Μπέι του Ουισκόνσιν. Το 1990, αποφοίτησε το λύκειο "Tremper High School" στην Κενόσα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Αγγλικά στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, λαμβάνοντας πτυχίο (BA) το 1994 με διάκριση. Στη συνέχεια, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι λαμβάνοντας πτυχίο (JD) το 1998. Κατόπιν, συνέχεια εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο στο Μιλγουόκι. Προσωπική ζωή Ο Πρίμπους, είναι παντρεμένος από το 1999, με την Σάλι Σέροου, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά. Επιπλέον, είναι άρχων οφφικιάλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Πρώιμη πολιτική καριέρα Ως μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το 2004, ο Πρίμπους, ήταν υποψήφιος για να γίνει πολιτειακός Γερουσιαστής στην Γερουσία του Ουισκόνσιν, όμως απέτυχε να εκλεγεί (48% έναντι 52% του τότε Δημοκρατικού αντιπάλου του). Το 2007, ύστερα από μία επιτυχημένη εκστρατεία, εξελέγη Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην πολιτεία του Ουισκόνσιν. Δύο χρόνια αργότερα, το 2009, ο Πρίμπους, ανέλαβε διευθυντής νομικών υπηρεσιών (γενικός σύμβουλος) του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (2011-2017) Τον Ιανουάριο του 2011, εξελέγη Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών - RNC), ως αντικαταστάτης του Μάικλ Στιλ. Επανεξελέγη ομόφωνα στην θέση το 2013 και το 2015. Παρέμεινε ως Πρόεδρος του Κόμματος, έως τις 19 Ιανουαρίου 2017. Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου (2017) Στις 13 Νοεμβρίου 2016, ο τότε εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ανακοίνωσε ότι ο Ράινς Πρίμπους, θα αναλάμβανε το αξίωμα του Προσωπάρχη του Λευκού Οίκου.Ο Πρίμπους, ανέλαβε το αξίωμα ως 27ος Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, στις 20 Ιανουαρίου 2017. Παρέμεινε στο αξίωμα έως τις 31 Ιουλίου 2017. https://web.archive.org/web/20140730000548/http://www.gop.com/our-party/leadership/reince-priebus/ http://www.washingtonpost.com/Error/Generic;jsessionid=942A79D7EA2CA8DFC0ADF8CB3E0ECEC2 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-08 στο National and University Library of Iceland http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/p/reince_r_priebus/index.html
|
Ο Ρέινχολντ Ρίτσαρντ Πρίμπους (αγγλικά: Reinhold Richard "Reince" Priebus, 18 Μαρτίου 1972), είναι Αμερικανός ομογενής πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρέτησε ως 27ος Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου από τις 20 Ιανουαρίου 2017 έως τις 31 Ιουλίου 2017, υπό τον 45ο Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Επίσης, υπήρξε Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (RNC) από το 2011 έως το 2017.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Μπαλασίχα
|
Στις Φιννο-Ουγγρικές γλώσσες, το Μπαλα-σίχα σημαίνει γη εορτασμών, γη του γέλιου και της διασκέδασης. Οι Φιννο-Ουγγρικοί λαοί ζούσαν στην περιοχή αυτήν πριν από τους Σλάβους. Η πόλη είναι γνωστή για το μοναδικό της σύστημα ποταμών και πλωτών οδών. Το σύστημα ποταμού Πεχόρκα καλύπτει μια έκταση 40 χιλιομέτρων από το βορρά προς το νότο και 20 χιλιόμετρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Η Μπαλασίχα ιδρύθηκε το 1830. Χορηγήθηκε το καθεστώς της πόλης το 1939. Αρκετοί αγροτικοί οικισμοί είχαν υπάρξει πολύ καιρό στο χώρο της σύγχρονης πόλης. Η πόλη βρίσκεται στη διάσημη εθνική οδό Βλαντιμίρ, η οποία οδηγεί τη Μόσχα στα ανατολικά. Αυτή ήταν η πορεία κατά την οποία οι καταδικασθέντες εγκληματίες διεξάγονται σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Ο δρόμος μετονομάστηκε σε οδό Γκόρκι κατά τη σοβιετική εποχή. Η αποτυχία της Εξέγερσης των Δεκεμβριστών κατά του Νικόλαου Α΄ της Ρωσίας οδήγησε στην εκτέλεση των αρχηγών της και στην εξορία πολλών ευγενών στη Σιβηρία. Οι μαθητές της εποχής της Σοβιετικής περιόδου ενημερώθηκαν ότι οι φυλακισμένοι πολεμούσαν με αλυσίδες κατά μήκος αυτού του δρόμου ακολουθούμενοι από τις συζύγους τους. Στην πραγματικότητα, οι Δεκεμβριστές αιχμάλωτοι απεστάλησαν από την Αγία Πετρούπολη, την τότε πρωτεύουσα της Ρωσίας, μέσω του Γιαροσλάβλ και όχι μέσω της Μόσχας και του Μπαλασίχα και η ιστορία επινοήθηκε ως μέρος των εορτασμών της 100ής επετείου του γεγονότος το 1925. Η Σαλτικόβκα, μέρος του Μπαλασίχα, είναι γνωστή για τα αξιοθέατα της καλλιτεχνικής κοινότητας. Ο Ισαάκ Λεβιτάν, ο διάσημος ζωγράφος τοπίου, έζησε εκεί το 1879. Ο Λέων Τολστόι ήταν ένας ακόμη συχνός επισκέπτης. Αρκετά ιδρύματα ιδρύθηκαν στην Μπαλασίχα μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, συμπεριλαμβανομένου ενός αφιερωμένου στην παραγωγή γούνας. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής,η Μπαλασίχα έγινε ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο με βιομηχανίες στη μεταλλουργία, την αεροναυπηγική βιομηχανία, την κρυογονική τεχνολογία, μηχανήματα και άλλους τομείς. Μαζί με πολλές άλλες Ρωσικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, ο ναός του Αλέξανδρου Νιέφσκι κατεδαφίστηκε από την κυβέρνηση. Ο καθεδρικός ναός ανατινάχθηκε στη δεκαετία του 1960 αλλά ανακατασκευάστηκε, στην αρχική του θέση, το 2002. Η Μπαλασίχα φιλοξενεί πολλούς εργάτες γραφείων που μετακινούνται καθημερινά στη Μόσχα. Έχει αρκετές ακμάζουσες αγορές και εμπορικά κέντρα και εκσυγχρονίζεται γρήγορα. Περιβάλλεται από όμορφα δάση και εξοχή. Τον Ιανουάριο του 2015, η πόλη Ζελεζνοντόροζνι καταργήθηκε με την επικράτειά της να ενώνεται με την Μπαλασίχα. Η Μπαλασίχα είναι ο τόπος μιας μεγάλης βάσης Ρωσικού Στρατού και ήταν κλειστός για τους αλλοδαπούς κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, μια απαγόρευση η οποία, θεωρητικά, παραμένει μέχρι σήμερα. Ήταν το αρχηγείο του πρώτου Σώματος της Σοβιετικής Αεροπορίας και τώρα έχει μετατραπεί στο αρχηγείο της επιχειρησιακής στρατηγικής διοίκησης για την άμυνα των πυραύλων. Η Μπαλασίχα αποτελεί επίσης βάση για την ODON (τμήμα εσωτερικής ασφάλειας). Το εθνικό κύπελλο μπάντι σε παγοδρόμιο του 2017 έλαβε χώρα στη Μπαλασίχα. Η πόλη στεγάζει διάφορα μουσικά σχολεία, όπως η Σχολή Τεχνών Σβιρίντοφ. Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν την Αρένα της Μπαλασίχα και το Ραδιοφωνικό Κέντρο Μόσχας 13. Γιούρι Λιάπκιν (γεννήθηκε το 1945), παίκτης του χόκεϊ επί πάγου Νικολάι Μπάσκοφ, τενόρος Ντμίτρι Κλόκοφ, αρσιβαρίστας Γιανγκτσόου, Κίνα
|
Η Μπαλασίχα (ρωσικά: Балашиха) είναι μια ρωσική πόλη της Περιφέρειας Μόσχας και ευρισκόμενη δίπλα στον ποταμό Πέκορκα. Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 2010 η Μπαλασίχα είχε 215.494 κατοίκους, αριθμός ο οποίος έχει υποστεί μια τεράστια αύξηση σε σχέση με άλλες απογραφές όπως του 2002 που είχε μόλις 147.909.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CF%87%CE%B1
|
Ταρμπ Ζεσπ Μπιγκόρ
|
Προερχόμενη από την συγχώνευση του ανδρικού τμήματος της Ασοσιασιόν Σπορτίβ ε Κυλτυρέλ ντε λα Ζεσπ και της γυναικείας ομάδας της Μπασκέτ Κλαμπ Ταρμπαί, η Ταρμπ Ζεσπ Μπασκέτ ιδρύθηκε τον Μάιο του 1983. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα πρώτα σημαντικά αποτελέσματα άρχισαν να έρχονται, καταδεικνύοντας, ταυτόχρονα, την επιθυμία της ΤΖΜ να βασιστεί στα τμήματα υποδομής της, επικρατώντας στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας Νεανίδων. Μετά την επιτυχία αυτή, η πρώτη ομάδα του συλλόγου προβιβάστηκε από την NF4 στην NF3 (1989) και έπειτα από την NF3 στην NF2 (3η Κατηγορία - 1990). Η πορεία ανόδου της ομάδας δεν σταμάτησε εκεί καθώς, το 1991, πέτυχε την άνοδο στην NF1B (έχοντας, προηγουμένως, κατακτήσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας της NF2). Ο σύλλογος συνέχισε στην ίδια δυναμική και, το 1992, η ΤΖΜ αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Γαλλίας της NF1B και πήρε την άνοδο για την ανώτερη τη τάξει κατηγορία της γαλλικής γυναικείας καλαθοσφαίρισης, την NF1A. Με την άνοδο αυτή, η ομάδα προχώρησε σε μετονομασία επιλέγοντας ως νέο όνομα το Ταρμπ Ζεσπ Μπιγκόρ. Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε επιτυχημένη, καθώς η ομάδα καθιερώθηκε μεταξύ των καλύτερων της Γαλλίας από τις πρώτες της κιόλας σεζόν (δευτεραθλήτρια το 1993 και το 1995 και νικήτρια του Τουρνουά της Ομοσπονδίας του 1995). Αφότου κατάφερε να ανέβει τις κατηγορίες της γαλλικής καλαθοσφαίρισης, η ΤΖΜ επιχείρησε να κάνει το ίδιο και στην Ευρώπη, όπου και κατέκτησε, το 1996, το Κύπελλο Ευρώπης Ροντσέττι. Μία σεζόν, η οποία ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη, καθώς η ομάδα κατέκτησε και το Κύπελλο Γαλλίας, τρόπαιο το οποίο κατέκτησε εκ νέου και το 1997 και το 1998. Πιστή στην αφοσίωσή της στα τμήματα υποδομής της, η ΤΖΜ κατέκτησε το Trophée du Futur (ηλικιακή κατηγορία νεανίδων), προτού επιστρέψει στους ευρωπαϊκούς θριάμβους το 2002, εκ νέου για την διοργάνωση του Κυπέλλου Ροντσέττι, όπου, ωστόσο, ηττήθηκε στον τελικό από την Σίο. Από το 2002, ο σύλλογος αναδείχτηκε για μία ακόμη φορά δευτεραθλητής Γαλλίας (2003), κατέκτησε εκ νέου το Κύπελλο Γαλλίας Νεανίδων (2004), ενώ έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία του ως την φάση των 16 της Ευρωλίγκα (2005). Η ίδρυση της εταιρείας TGB Développement το 2006, είχε, έκτοτε, ως στόχο, την επιστροφή της ΤΖΜ σε αυτό το επίπεδο της διοργάνωσης, αν όχι υψηλότερα. Το 2010, ο σύλλογος κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία του το γαλλικό πρωτάθλημα. Ωστόσο, ο προπονητής Φρανσουά Γκομέζ αντικαταστάθηκε από τον Αλαίν Ζαρντέλ. « Έχουμε το 7ο ή το 8ο μπάτζετ στη Γαλλία και για να ξεκαθαρίζουν ορισμένα πράγματα, είναι το μισό του μπάτζετ της Μπουρζ. Εφόσον, λοιπόν, επιθυμούμε να εξακολουθήσουμε α υπάρχουμε αύριο, θα πρέπει να δουλέψουμε πάνω στην ανάδειξη νεαρών παικτριών, κάτι το οποίο δεν έγινε μέχρι τώρα. Ο ικανότερος άνθρωπος για την αποστολή αυτή, είναι ο Αλαίν Ζαρντέλ ! Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν ανανέωσα το συμβόλαιο του Φρανσουά Γκομέζ. » υποστήριξε ο πρόεδρος της ομάδας, ως απάντηση σε όσους επέκριναν την κίνησή του αυτή. Ο σύλλογος είδε να αποχωρούν σημαντικές μονάδες όπως η Ιζαμπέλ Γιακουμπού και πόνταρε σε νεαρές φερέλπιδες αθλήτριες, όπως η Ανά Κατά-Τσιτιγκά, πρώην παίκτρια της Μπουρζ. Ακολούθησε αριθμός σεζόν με λιγότερο επιτυχημένο απολογισμό, ως αποτέλεσμα του οποίου, ο Μισέλ Ουριαρτέ αποχώρησε από την προεδρία της ομάδας έπειτα από θητεία συνολικής διάρκειας 11 ετών ως επικεφαλής του συλλόγου, το 2014, με τους Ζαν-Κριστόφ Γκονζαλέζ και Φαμπρίς Ντυράν να τον διαδέχονται, ωστόσο αποχώρησαν αμφότεροι λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο Μισέλ Ουριαρτέ πραγματοποίησε, ως συνέπεια, την επιστροφή του και γνωστοποίησε την πρόθεσή του να βοηθήσει την ομάδα να επιστρέψει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έπειτα από μία σεζόν 2014 η οποία ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της, απογοητευτικής ως κατάληξης, 11ης θέσης. Διαθέτοντας μπάτζετ 1,2 εκατομμυρίου ευρώ, η ΤΖΜ (έχοντας, πλέον, ανανεωμένο σήμα) μετρούσε στο έμψυχο δυναμικό της την νεαρή Αμερικανίδα Άλεξ Μπέντλεϊ, η οποία προερχόταν από μία εξαιρετική σεζόν στο WNBA. Μετά από μία νίκη στο Τσάλεντζ Ράουντ η οποία έδωσε την πρόκριση στην ομάδα για το EuroCup Γυναικών της σεζόν 2015-2016, η Ταρμπ ανακοίνωσε την επιστροφή του προπονητή Φρανσουά Γκομέζ. Το έμψυχο δυναμικό, επίσης, υπέστη αρκετές τροποποιήσεις, με μόνες τις Τζόις Κούζεϊνς-Σμιθ και Σιλβί Γκρουτζινσκί να παραμένουν από το ρόστερ της προηγούμενης σεζόν. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Ταρμπ Ζεσπ Μπιγκόρ είναι γαλλικός σύλλογος καλαθοσφαίρισης με έδρα την πόλη της Ταρμπ (Άνω Πυρηναία) και του οποίου το γυναικείο τμήμα αγωνίζεται στην LFB. Έχει συχνή παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80_%CE%96%CE%B5%CF%83%CF%80_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81
|
Ζάρκο Βάραγιτς
|
Μεγαλώνοντας στο Νίκσιτς, ο Βάραγιτς ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο στην ακαδημία νέων της ΦΚ Σούτιεσκα Νίκσιτς, πριν αφοσιωθεί πλήρως στην καλαθοσφαίριση μεταβαίνοντας στον σύλλογο της ίδιας αθλητικής κοινωνίας — ΚΚ Σούτιεσκα — και παίζοντας για τις ομάδες νέων της. Το 1970, ο δεκαοχτάχρονος Βάραγιτς εντάχθηκε στην ΚΚ Μπόσνα Ρόγιαλ, έναν σύλλογο που αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία Γιουγκοσλαβίας. Με νεαρούς παίκτες όπως οι Άντο Τζόγκιτς, Ροτζένι Κρνάβατς και ο σέντερ Ζντράβκο Τσέτσουρ στο ρόστερ του, ο σύλλογος κατάφερε να προβιβαστεί στην πρώτη κατηγορία Γιουγκοσλαβίας, ένα κατόρθωμα που τους διέφευγε για δεκαετίες. Το καλοκαίρι του 1971, τη θέση του προπονητή του συλλόγου ανέλαβε ο 24χρονος Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, ο οποίος μόλις είχε αποσυρθεί ως παίκτης. Η νεαρή ομάδα με επικεφαλής έναν νεαρό πρωτάρη προπονητή και με τη νέα απόκτηση του 22χρονου Σβέτισλαβ Πέσιτς από την Παρτίζαν Βελιγραδίου, του μοναδικού παίκτη στο ρόστερ που έχει παίξει στο παρελθόν σε κορυφαίο επίπεδο, κατάφερε να κερδίσει την άνοδο στην πρώτη κατηγορία Γιουγκοσλαβίας. Ο Βάραγιτς αποδείχτηκε ένα τρομερό δίδυμο με τον συμπαίκτη του Μίρζα Ντελίμπασιτς, ένα δίδυμο που ανταγωνίζονταν μόνο οι Ντράζεν Νταλιπάγκιτς και Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς στην Παρτίζαν.Η Μπόσνα κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης 1979-78 στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας, όπου ο Βάραγιτς σημείωσε 45 πόντους - το ρεκόρ πόντων που σημειώθηκαν στους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (αργότερα ονομάστηκε Ευρωλίγκα) - εναντίον της ιταλικής Έμερσον Βαρέζε με σκορ 96–93. Ο Βάραγιτς ήταν μέλος της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας, με την οποία αγωνίστηκε σε 126 αγώνες. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως εφεδρικός του Ντράζεν Νταλιπάγκιτς ως σμολ φόργουορντ και κέρδισε μετάλλια στις ακόλουθες διοργανώσεις: αργυρό στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ, χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1977 και χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 1979. Κέρδισε επίσης χρυσά μετάλλια στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 1974, στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1975 και στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 1976. Διευθυντής Μάρκετινγκ για την Πανεπιστημιακή Αθλητική Ένωση της Βοσνίας. Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Οργανισμών Φυσικής Αγωγής του Σεράγεβο. Αναπληρωτής Ομοσπονδιακός Υπουργός Αθλητισμού. Αθλητικός Διευθυντής εθνικών ομάδων ανδρών στις Ομοσπονδίες Καλαθοσφαίρισης Γιουγκοσλαβίας, Σερβίας και Μαυροβουνίου και Σερβίας. Μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, στο Σεράγεβο, το 1984. Πρόεδρος του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης Γιουγκοσλαβίας, από το 1987 έως το 1992 (χρυσά χρόνια του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ). Πρόεδρος της Επιτροπής Προγραμμάτων της Γιουγκοσλαβικής Ολυμπιακής Επιτροπής, από το 1996 έως το 2000. Αθλητικός Διευθυντής της Γιουγκοσλαβικής Ολυμπιακής Ομάδας, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ. Πρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου, «Αθλητισμός για όλους» της Σερβίας, από το 2003 έως το 2006. Άμεση ενασχόληση στη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ 2005 στο Βελιγράδι. Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Ολυμπιακού Φεστιβάλ Νέων το 2007. Άμεση ενασχόληση στη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ18 2005 και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κ19 2007. Διευθυντής του τουρνουά καλαθοσφαίρισης στη Θερινή Πανεπιστημιάδα του 2009 στο Βελιγράδι. Εργάστηκε ενεργά για την υλοποίηση του έργου «Εθνικά Βραβεία». Ο Βάραγιτς μετακόμισε στο Σεράγεβο σε ηλικία 17 ετών το 1970 για να σπουδάσει και να παίξει. Έζησε εκεί μέχρι το ξέσπασμα του Πολέμου της Βοσνίας στις αρχές του 1992, και έκτοτε έζησε στο Βελιγράδι. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Φυσικής Αγωγής, Ακαδημία Προπονητών Καλαθοσφαίρισης - Τμήμα Μπάσκετ και Ακαδημία Διευθυντών Αθλητισμού. Ο Βάραγιτς πέθανε στις 23 Ιουνίου 2019. Ενταφιάστηκε στο Διάδρομο των Διακεκριμένων Πολιτών στο Νέο Κοιμητήριο Βελιγραδίου στις 28 Ιουνίου 2019. 3× Πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας: 1978, 1980, 1983 2× Νικητής του Κυπέλλου Γιουγκοσλαβίας: 1978, 1984 Κύπελλο Κόρατς φιναλίστ: 1978 Πρωταθλητής Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (Ευρωλίγκα): 1979 Διηπειρωτικό Κύπελλο φιναλίστ: 1979 Σούπερ Όσκαρ για τον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη σε όλα τα ευρωπαϊκά κύπελλα: 1979 Υψηλότερη εθνική τιμή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (Τιμήθηκε στις 25 Μαΐου 1980) Υψηλότερη εθνική τιμή της πόλης του Σεράγεβο (Τιμήθηκε στις 6 Απριλίου 1979) Τρεις χρυσές καρφίτσες του SOFKA Γιουγκοσλαβίας Διακόσμηση του «Νεμάνια», του πρώτου τάγματος της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Διακόσμηση της Γιουγκοσλαβικής Σημαίας, 1η τάξη Βαλκανικό Πρωτάθλημα 1974: Χρυσό Μεσογειακοί Αγώνες 1975: Χρυσό Βαλκανικό Πρωτάθλημα 1976: Χρυσό Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1976: Αργυρό Ευρωμπάσκετ 1977: Χρυσό Ευρωμπάσκετ 1979: Χάλκινο Προφίλ FIBA
|
Ο Ζάρκο Βάραγιτς (σερβικά κυριλλικά: Жарко Варајић, 26 Δεκεμβρίου 1951 – 23 Ιουνίου 2019) ήταν Γιουγκοσλάβος (από τη Σερβία) καλαθοσφαιριστής και διοικητικό στέλεχος του αθλήματος. Αγωνίστηκε για την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Κριστιάν Παβόν
|
Ο Παβόν έπαιξε για την Κλουμπ Ατλέτικο Ταγιέρες Κ20 έως τις 7 Φεβρουαρίου 2012, όταν υπέγραψε το επαγγελματικό του συμβόλαιο για την ομάδα. Το έκανε σε ηλικία 16 ετών. Στις 9 Ιουλίου 2014, ο Παβόν υπέγραψε συμβόλαιο με τη Μπόκα Τζούνιορς. Λος Άντζελες Γκάλαξι (δανεισμός) Στις 8 Αυγούστου 2019, ο Παβόν εντάχθηκε με δανεισμό στην Λος Άντζελες Γκάλαξι του Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ για το υπόλοιπο της σεζόν του 2019, με επιλογή για μόνιμη μεταγραφή στο τέλος της σεζόν. Σημείωσε το πρώτο του γκολ για την ομάδα στις 25 Αυγούστου 2019 εναντίον της Λος Άντζελες ΦΚ. Η ομάδα ενεργοποίησε την επιλογή να παρατείνει το δανεισμό του για τη σεζόν 2020 στις 19 Νοεμβρίου 2019. Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ο Παβόν εκπροσώπησε την Ολυμπιακή ομάδα της Αργεντινής στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Το 2017, κλήθηκε στην Εθνική Αργεντινής για τους φιλικούς αγώνες εναντίον της Ρωσίας και της Νιγηρίας. Είχε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο εναντίον της Ρωσίας, δίνονταν ασίστ στον Σέρχιο Αγουέρο για το μοναδικό γκολ του παιχνιδιού. Έδωσε άλλη μια ασίστ στον Αγουέρο στον αγώνα εναντίον της Νιγηρίας σε ένα παιχνίδι που τελικά έληξε με ήττα 4-2. Τον Μάιο του 2018, ο Παβόν ορίστηκε στην προκαταρκτική ομάδα 35 ατόμων της Αργεντινής για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία. Αργότερα τον ίδιο μήνα, συμπεριλήφθηκε στην τελική ομάδα 23 ατόμων του Χόρχε Σαμπάολι για τη διοργάνωση και έλαβε τον αριθμό φανέλας Νο 22. Μπόκα Τζούνιορς Πριμέρα Ντιβισιόν Αργεντινής: 2015, 2016-17, 2017-18 Κύπελλο Αργεντινής: 2014-15 Σούπερ Καπ Αργεντινής: 2018 (Αγγλικά) Προφίλ Κριστιάν Παβόν στο Soccerway
|
Ο Κριστιάν Νταβίντ Παβόν (ισπανικά: Cristian David Pavón) (21 Ιανουαρίου 1996) είναι Αργεντίνος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος/επιθετικός για τη Κλούμπε Ατλέτικο Μινέιρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%B2%CF%8C%CE%BD
|
Τα ποδήλατα του Φερνάνδο Τραβέρσο
|
Για τα περισσότερα μέλη της αντίστασης, τα ποδήλατα ήταν ο κύριος τρόπος μεταφοράς. Όταν οι φίλοι του Τραβέρσο άρχισαν να εξαφανίζονται μετά το πραξικόπημα της Ιζαμπέλ Μαρτίνες ντε Περόν το 1976 και την επακόλουθη de facto προεδρία του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, μόνο τα ποδήλατα τους θα έμεναν πίσω. Βλέποντας ένα παρατημένο ποδήλατο ήταν συχνά το πρώτο σημάδι ότι ο ιδιοκτήτης του είχε εξαφανιστεί. Αυτά τα ποδήλατα που αφέθηκαν να στέκονται στους δρόμους του Ροσάριο έμειναν ως μνημεία σε εκείνους που συνελήφθησαν. Ο Τραβέρσο έκανε αυτά τα μνημεία πιο μόνιμα μέσω της ζωγραφικής με στένσιλ της εικόνας των ποδηλάτων σε κτίρια σε όλη την πόλη. Τώρα, αυτό έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και ο Τραβέρσο συνεργάζεται με πολλές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και με πληγείσες κοινότητες για να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για εκείνους που εξακολουθούν να εξαφανίζονται σήμερα. Traverso's Website The Museum of Horrors The Politics of Memory Museums (The Daily Beast) Explanation of the bicycles painted in the streets of Rosario (in Spanish) Good Memory/Buena Memoria (Marcelo Brodsky) 30,000 (Nicolas Guagnini) Αρχειοθετήθηκε 2017-04-09 στο Wayback Machine. Identity (a collaboration by Carlos Alonso, Nora Aslan, Mireya Baglietto, Remo Bianchedi, Diana Dowek, Leon Ferrari, Rosana Fuertes, Carlos Gorranena, Adolfo Nigro, Luis Felipe Noe, Daniel Ontiveros, Juan Carlos Romero and Marcia Schvartz)
|
Στις 24 Μαρτίου του 2001, ο Φερνάντο Τραβέρσο, ένας Αργεντίνος νοσηλευτής, πολιτικός ακτιβιστής και καλλιτέχνης, ξεκίνησε να ζωγραφίζει με στένσιλ μια σειρά από είκοσι-εννέα αληθινού μεγέθους ποδήλατα σε όλους τους δρόμους της πόλη Ροσάριο ως συμβολικό μνημείο στη μνήμη των είκοσι-εννέα φίλων του που απήχθησαν, βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου της Αργεντινής . Σήμερα, υπάρχουν 350 ποδήλατα ζωγραφισμένα με στένσιλ σε ολόκληρο το Ροσάριο, που μνημονεύουν κάθε έναν από τους 350 πολίτες της που εξαφανίστηκαν κάτω από την στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής, και την Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης (1976 έως το 1983).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%BF
|
Σαμαρίντα
|
Η Σαμαρίντα ήταν μια μικρή πόλη το 1942 με πολλά μικρά κοιτάσματα πετρελαίου στην περιοχή. Καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες μετά την πτώση των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Ο πληθυσμός της περιοχής το 2014 ήταν πάνω από 800.000, με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 6,7% τα τελευταία 5 χρόνια. Η πλειοψηφία των ανθρώπων της Σαμαρίντα είναι ινδονησιακή και κινεζική καταγωγής. Υπάρχουν επίσης Αμερικανοί, Καναδοί, Ιάπωνες και Κορεάτες που εργάζονται στην πόλη. Ο μέσος όρος ζωής στη Σαμαρίντα ήταν 73,6 έτη το 2014. Οι κύριες θρησκείες της Σαμαρίντα είναι το Ισλάμ, ο Βουδισμός και ο Κομφουκιανισμός. Μια χριστιανική κοινότητα περίπου 89.000 αποτελεί περίπου το 10,2% του συνολικού πληθυσμού. Υπάρχουν επίσης ινδουιστικές κοινότητες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Samarinda στο Wikimedia Commons
|
Η Σαμαρίντα είναι πόλη και περιοχή της Ινδονησίας, στο νησί Βόρνεο. Είναι η πολυπληθέστερη πόλη στο Βόρνεο, με 842.691 κατοίκους σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις του 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Ίντρις Σαχ
|
Ο Ίντρις Σαχ γεννήθηκε στη Σίμλα της Ινδίας, από πατέρα Ινδο-Αφγανικής καταγωγής, τον Σιρντάρ Ικμπάλ Αλί Σαχ και Σκωτσέζα μητέρα, τη Σαΐρα Ελίζαμπεθ Λουίζα Σαχ. Η οικογένεια του απο τη μεριά του πατέρα κατάγεται από τον προφήτη Μωάμεθ (Μουσαβί Σαγίντ). Το προγονικό τους σπίτι βρισκόταν κοντά στους κύπους του Παγκμάν της Καμπούλ. Ο παππούς του απο τη μεριά του πατέρα του, ο Σαγίντ Αμτζάντ Αλί Σαχ, ήταν ο ναουάμπ (κυβερνήτης) της Σαρντάνα στο κρατίδιο Ουττάρ Πραντές στη βόρεια Ινδία. Τον τίτλο αυτό τον κέρδισε η οικογένειά του χάρη στις υπηρεσίες που ένας πρόγονός τους, ο Γιαν-Φισάν Σαχ, είχε προσφέρει στους Βρετανούς. Ο Σαχ μεγάλωσε στα περίχωρα του Λονδίνου. Σύμφωνα με τον Λ. Φ. Ράσμπρουκ Ουίλλιαμς, ο Σαχ άρχισε να συνοδεύει τον πατέρα του στα ταξίδια του από πολύ μικρή ηλικία και παρόλο που και οι δύο ταξίδευαν συχνά και σε πολλά μέρη, πάντα επέστρεφαν στην Αγγλία όπου η οικογένεια κατοικούσε επί πολλά χρόνια. Μέσα από αυτά τα ταξίδια, τα οποία ήταν πολλές φορές μέρος του έργου του πατέρα του Ικμπάλ Αλί Σαχ ως Σούφι, ο Σαχ είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καταξιωμένους πολιτικούς και διακεκριμένες προσωπικότητες σε Δύση και Ανατολή. Ο Ουίλλιαμς γράφει,Μια τέτοια ανατροφή έδωσε σε έναν νέο άνδρα ιδιαίτερης ευφυείας, την οποία ο Ίντρις Σαχ σύντομα απέδειξε ότι διαθέτει, πολλές ευκαιρίες να αποκτήσει μια πραγματικά διεθνή οπτική γωνία, ένα ευρύ όραμα και γνωριμίες με ανθρώπους και μέρη που και ένας επαγγελματίας διπλωμάτης μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας θα μπορούσε κάλλιστα να ζηλέψει. Όμως μια καριέρα διπλωμάτη δεν έλκυε τον Ίντρις Σαχ.Ο Σαχ περιέγραψε τη μη συμβατική ανατροφή του σε μια συνέντευξη το 1971 στον Πατ Ουίλιαμς του BBC. Περιέγραψε πως ο πατέρας του και η ευρύτερη οικογένειά του προσπαθούσαν να εκθέσουν τα παιδιά τους σε μια "ποικιλία επιρροών" και σε μια ευρεία γκάμα επαφών και εμπειριών με πρόθεση να σχηματίσουν ένα ολοκληρωμένο άτομο. Ο Σαχ την περιέγραψε ως τη "Σουφική προσέγγυση" της παιδείας.Αφότου η οικογένεια του μετακόμισε στην Οξφόρδη το 1940 για να αποφύγει τους Ναζιστικούς Βομβαρδισμούς, πέρασε δύο με τρία χρόνια στο Γυμνάσιο Αρρένων της πόλης της Οξφόρδης. Το 1945 συνόδευσε τον πατέρα του στην Ουρουγουάη ως γραμματέας μιας αποστολής του για το κρέας χαλάλ. Ο Σαχ παντρεύτηκε την παρσή Σίνθια (Κασφί) Καμπράτζι το 1958. Έκαναν μια κόρη, τη Σαΐρα, το 1964, και ύστερα δύο δίδυμα, τον Ταχίρ και τη Σαφία το 1966. Προς το τέλος της δεκαετίας του '50 ο Σαχ ήρθε σε επαφή με κύκλους της θρησκείας Wicca του Λονδίνου και ύστερα έγινε φίλος και γραμματέας του Τζέραλντ Γκάρντνερ, του ιδρυτή της σύγχρονης Wicca, για κάμποσο καιρό. Εκείνο τον καιρό ο Σαχ υποδεχόταν οποιονδήποτε ενδιαφερόταν για τον Σουφισμό σε ένα τραπέζι στο εστιατόριο Cosmo στο Σουίσ Κόταντζ (βόρειο Λονδίνο) κάθε Τρίτη βράδυ.Το 1960 ο Σάχ ίδρυσε τον δικό του εκδοτικό οίκο, Octagon Press. Ένα από τα πρώτα βιβλία που δημοσίευσε ήταν η βιογραφία του Γκάρντνερ με τίτλο "Τζέραλντ Γκάρντνερ, Μάγος". Το βιβλίο αποδόθηκε σε έναν από τους οπαδούς του Γκάρντνερ, τον Τζάκ Λ. Μπρέισλιν, αλλά είχε στην πραγματικότητα γραφτεί απο τον Σαχ. Σύμφωνα με τον Βικανό Φρέντρικ Λάμοντ το όνομα του Μπρέϊσλιν χρησιμοποιήθηκε γιατί ο Σαχ "δεν ήθελε να συγχύσει τους Σούφι μαθητές του δίνοντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται για μια άλλη εσωτερική παράδοση." Ο Λάμοντ είπε ότι ο Σαχ έμοιαζε να έχει απογοητευτεί από τον Γκάρντνερ και ότι του είπε κατα τη διάρκεια επίσκεψης του για τσάι μια μέρα: Όταν έπαιρνα συνέντευξη από τον Τζέραλντ, ευχόμουν μερικές φορές να ήμουν ρεπόρτερ των Νέων του Κόσμου. Τι θαυμάσιο υλικό για ένα αποκαλυπτικό άρθρο! Ωστόσο με διαβεβαιώνουν ότι αυτή η όμαδα θα γίνει ο θεμέλιος λήθος της θρυσκείας της εποχής που έρχεται. Αλλά λογικά, λογικά δεν μπορούσα να το δω!Τον Ιανουάριο του 1961, κατά τη διάρκεια ταξιδιού στη Μαγιόρκα με τον Γκάρντνερ, ο Σαχ γνώρισε τον Άγγλο ποιητή Ρόμπερτ Γκρέιβς. Ο Σαχ έγραψε στον Γκρέιβς από την πανσιόν του στην Πάλμα, και του ζήτησε την ευκαιρία "να ξαναβρεθούν μια μέρα πριν περάσει πολύς καιρός". Πρόσθεσε ότι εκείνο τον καιρό έκανε έρευνα πάνω στις εκστατικές θρησκείες, και ότι "συμμετείχε... σε πειράματα που διεξήγαν μάγοι στη Βρετανία με τη βρώση μανιταριών και ούτω καθεξής" – ένα θέμα ενδιέφερε τον Γκρέιβς επί πολύ καιρό.Ο Σαχ είπε επίσης στον Γκρέιβς πως ενδιαφερόταν έντονα την εποχή εκείνη για την πρόοδο της εκστατικής και διαισθητικής γνώσης."" Ο Γκρέιβς και ο Σαχ σύντομα έγιναν στενοί και έμπιστοι φίλοι. Ο Γκρέιβς ενδιαφερόταν για τη στήριξη της συγγραφικής καριέρας του Σαχ και τον ενθάρρυνε να δημοσιεύσει μια έγκυρη θεώρηση του Σουφισμού για το Δυτικό αναγνωστικό κοινό, καθώς και τα πρακτικά μέσα για τη μελέτη του. Το έργο αυτό έμελλε να γίνει το βιβλίο Οι Σούφι. Ο Σαχ κατάφερε να αποκτήσει μια σημαντική προκαταβολή για το βιβλίο, επιλύοντας προσωρινές οικονομικές δυσκολίες.Το 1964, το βιβλίο Οι Σούφι εμφανίστηκε, δημοσιευμένο από την Doubleday, με μια μεγάλη εισαγωγή από τον Ρόμπερτ Γκρέιβς. Το βιβλίο εξιστορεί τις επιπτώσεις του Σουφισμού στην ανάπτυξη του Δυτικού πολιτισμού και των παραδόσεων μετά τον έβδομο αιώνα μέσα από το έργο προσώπων όπως ο Ρότζερ Μπέικον, ο Ιωάννης του Σταυρού, ο Ραμόν Λιουλ, ο Τζόφρι Σώσερ και άλλοι, και έχει γίνει κλασικό. Όπως τα άλλα βιβλία του Σαχ πάνω στο θέμα, το βιβλίο Οι Σούφι απέφευγε καταφανώς ορολογία που μπορούσε να ταυτίσει τη δική του ερμηνεία του Σουφισμού με το παραδοσιακό Ισλάμ.Το βιβλίο χρησιμοποιεί σκόπιμα "διάσπαρτο" ύφος. Ο Σαχ έγραψε στον Γκρέιβς ότι σκοπός του ήταν να αποκαθορίσει τους ανθρώπους και να αποτρέψει τον επανακαθορισμό τους, ειδάλλως θα χρησιμοποιούσε μια πιο συμβατική μορφή έκθεσης. Το βιβλίο έκανε μικρές πωλήσεις στην αρχή και ο Σαχ επένδυσε ένα σημαντικό ποσό από τα δικά του χρήματα για διαφήμιση. Ο Γκρέιβς του είπε να μην ανησυχεί, παρόλο που είχε ενδοιασμούς σχετικά με τη συγγραφή και ένιωσε πληγωμένος που ο Σαχ δεν του επέτρεψε να το διορθώσει πριν από τη δημοσίευση. Είπε ότι ήταν "πολύ περήφανος που είχε βοηθήσει στη δημοσίευση". Διαβεβαίωσε το Σαχ ότι ήταν "ένα θαυμάσιο βιβλίο και θα αναγνωριστεί πριν περάσει πολύς καιρός. Άφησέ το να βρει τους δικούς του αναγνώστες που θα ακούσουν τη φωνή σου να απλώνεται, όχι αυτούς που επιδιώκει η Doubleday." Τον Ιούνιο του 1962, δύο χρόνια πριν από τη δημοσίευση του οι Σούφι, ο Σαχ είχε επίσης επαφές με τα μέλη του κινήματος που είχε σχηματιστεί γύρω από τις μυστικιστικές διδασκαλίες των Γκουρτζίεφ και Ουσπένσκυ. Ένα άρθρο είχε εμφανιστεί στον τύπο που περιέγραφε την επίσκεψη του συγγραφέα σε ένα μυστικό μοναστήρι στην Κεντρική Ασία, όπου προφανώς διδάσκονταν μέθοδοι εντυπωσιακά παρόμοιες με αυτές του Γκουρτζίεφ Υπήρχε η υπόνοια ότι το κατά τα άλλα μη επιβεβαιωμένο μοναστήρι είχε έναν εκπρόσωπο στην Αγγλία. Ένας από τους πρώτους μαθητές του Ουσπένσκυ, ο Ρέτζι Χόαρ, που ήταν μέρος των εργασιών του Γκουρτζίεφ από το 1924, ήρθε σε επαφή με το Σαχ με αφορμή αυτό το άρθρο. Ο Χόαρ "έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε όσα του είπε ο Σαχ για το Εννεάγραμμα και είπε ότι ο Σαχ είχε αποκαλύψει σχετικά μυστικά που ξεπερνούσαν κατά πολύ ότι είχαμε ακούσει από τον Ουσπένσκυ." Μέσω του Χόαρ ο Σαχ συστήθηκε και με άλλους μαθητές του Γκουρτζίεφ, συμπεριλαμβανομένου του Τζον Τζ. Μπένετ, ο οποίος ήταν και ιδρυτής του "Ινστιτούτου για τη Συγκριτική Μελέτη της Ιστορίας, της Φιλοσοφίας και των Επιστημών", που βρίσκεται στο Κόμπι Σπρίνγκς, σε μια έκταση 28 στρεμμάτων στο Κίνγκστον Απόν Τέιμς, Σάρρεϋ.Εκείνη την εποχή, ο Μπένετ είχε ήδη ερευνήσει τις Σουφικές καταβολές πολλών από τις διδασκαλίες του Γκουρτζίεφ, με βάση τόσο τις πολλαπλές δηλώσεις του ίδιου του Γκουρτζίεφ, όσο και ταξίδια που έκανε ο Μπένετ στην Ανατολή, όπου συνάντησε διάφορους Σούφι Σεΐχηδες. Ήταν πεπεισμένος ότι ο Γκουρτζίεφ είχε υιοθετήσει πολλές από τις ιδέες και τεχνικές των Σούφι και ότι για όσους είχαν ακούσει τις διαλέξεις του Γκουρτζίεφ στις αρχές της δεκαετίας του 1920, "η Σουφική προέλευση της διδασκαλίας του ήταν ολοφάνερη σε όσους είχαν μελετήσει και τις δύο." Ο Μπένετ έγραψε για την πρώτη του συνάντηση με τον Σαχ στην αυτοβιογραφία του Witness (1974):Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός. Είχα μόλις αποφασίσει να προχωρήσω μόνος μου και τώρα ένας ακόμα "δάσκαλος" είχε εμφανιστεί. Μία ή δύο συνομιλίες με τον Ρέτζι με έπεισαν ότι θα έπρεπε, τουλάχιστον, να κάνω τη δική μου διαπίστωση. Η Ελίζαμπεθ και εγώ πήγαμε για φαγητό με τους Χόαρ για να γνωρίσουμε τον Σαχ, ο οποίος απεδείχθη ένας νέος άνδρας, γύρω στα 40. Μιλούσε άψογα Αγγλικά και με εξαίρεση τα γένια του και κάποιες χειρονομίες μπορούσες κάλλιστα να τον περάσεις για το είδος του απόφοιτου αγγλικού δημοσίου σχολείου. Οι πρώτες μας εντυπώσεις ήταν αρνητικές. Ήταν ανήσυχος, κάπνιζε ασταμάτητα και φαινόταν να προσπαθεί να κάνει καλή εντύπωση. Στα μέσα της βραδιάς η στάση μας άλλαξε εντελώς. Αναγνωρίσαμε ότι δεν ήταν μόνο ένας ασυνήθιστα χαρισματικός άνθρωπος αλλά και ότι είχε το απροσδιόριστο κάτι που σηματοδοτεί τον άνθρωπο που έχει δουλέψει σοβαρά στον εαυτό του... Γνωρίζοντας ότι ο Ρέτζι ήταν ένας πολύ προσεκτικός άνθρωπος, εκπαιδευμένος επί πολλά χρόνια να αξιολογεί πληροφορίες στην Υπηρεσία Πληροφοριών, δέχτηκα τις διαβεβαιώσεις του και την πεποίθησή του ότι ο Σαχ είχε μια πολύ σημαντική αποστολή στη Δύση την οποία έπρεπε να βοηθήσουμε να επιτύχει.Ο Σαχ έδωσε στον Μπένετ μια "Διακήρυξη των Ανθρώπων της Παράδοσης" και την άδεια να τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους συνεχιστές του Γκουρτζίεφ. Το έγγραφο ανακοίνωνε ότι υπήρχε τώρα μια ευκαιρία για τη μετάδοση "μίας μυστικής, κρυφής, ειδικής και ανώτερης μορφής γνώσης" και σε συνδυασμό με την προσωπική εντύπωση που ο Μπένετ είχε σχηματίσει για τον Σαχ, ήταν πεπεισμένος ότι ο Σαχ ήταν γνήσιος απεσταλμένος του "Μοναστηριού του Σαρμούνγκ" στο Αφγανιστάν, ενός εσωτερικού κύκλου των Σούφι του οποίου η διδασκαλία είχε εμπνεύσει το Γκουρτζίεφ.Για τα επόμενα λίγα χρόνια, ο Μπένετ και ο Σαχ είχαν εβδομαδιαίες ιδιωτικές συζητήσεις που διαρκούσαν ώρες. Αργότερα ο Σαχ έδωσε επίσης διαλέξεις στους μαθητές στο Κόμπι Σπρίνγκς. Ο Μπένετ λέει ότι τα σχέδια του Σαχ περιελάμβαναν "επαφή με ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας και επιρροής οι οποίοι είχαν ήδη μερική συναίσθηση ότι τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν μπορούσαν πλέον να λυθούν με οικονομική, πολιτική ή κοινωνική δράση. Αυτοί οι άνθρωποι ένιωθαν, έλεγε, τις νέες δυνάμεις που κινούνταν στον κόσμο για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να επιβιώσει της επερχόμενης κρίσης".O Μπένετ συμφώνησε με αυτές τις ιδέες και συμφώνησε επίσης ότι "οι άνθρωποι που προσελκύονται από απροκάλυπτα πνευματικά ή εσωτερικά κινήματα σπάνια κατείχαν τα προσόντα που απαιτούνται για να φθάσουν να κατέχουν θέσεις εξουσίας" και ότι "υπήρχαν επαρκείς λόγοι να πιστεύει κανείς ότι σε όλο τον κόσμο υπήρχαν ήδη άνθρωποι που κατείχαν σημαντικές θέσεις, που ήταν ικανοί να κοιτάξουν πέρα από τα όρια της εθνικότητας και της κουλτούρας και να δουν ότι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητα έγκειται στην παρέμβαση μιας Ανώτερης Πηγής." Ο Μπένετ έγραψε, "Είχα γνωρίσει αρκετά τον Σαχ ώστε να ξέρω ότι δεν ήταν τσαρλατάνος ή αργόσχολος αλλά πολύ σοβαρός όσον αφορά το έργο που του είχε ανατεθεί." Θέλοντας να υποστηρίξει το έργο του Σαχ, ο Μπένετ αποφάσισε το 1965, μετά από αγωνιώδη σκέψη για μεγάλο χρονικό διάστημα και συζήτηση του θέματος με το συμβούλιο και τα μέλη του Ινστιτούτου του, να δώσει την ιδιοκτησία του Κόμπι Σπρίνγκς στο Σαχ, ο οποίος επέμενε ότι οποιοδήποτε τέτοιο δώρο έπρεπε να γίνει χωρίς δεσμευτικούς όρους. Όταν το ακίνητο μεταβιβάστηκε, ο Σαχ απαγόρεψε τις επισκέψεις στους συνεργάτες του Μπένετ και έκανε τον ίδιο τον Μπένετ να αισθάνεται ανεπιθύμητος. Ο Μπένετ λέει ότι είχε όντως λάβει μια πρόσκληση για τα "Γλέντια θερινού Ηλιοστασίου", ένα πάρτυ που έκανε ο Σαχ στο Κόμπι Σπρίνγκς που διήρκεσε δύο ημέρες και δύο νύχτες, κυρίως για τους νέους ανθρώπους τους οποίους προσέλκυε τότε ο Σαχ. Ο Άντονι Μπλέικ ο οποίος εργάστηκε με τον Μπένετ για 15 χρόνια, λέει:"Όταν ο Ίντρις Σαχ απέκτησε το Κόμπι Σπρίνγκς η κύρια δραστηριότητα του ήταν να διεξάγει πάρτυ. Είχα μόνο μερικές συναντήσεις μαζί του αλλά απολάμβανα πολύ την ασεβή συμπεριφορά του. Ο Μπένετ μου είπε κάποτε:" Υπάρχουν διαφορετικά στιλ στο έργο. Το δικό μου στιλ είναι όπως του Γκουρτζίεφ, γύρω από τη μάχη με την άρνηση του καθενός. Ο τρόπος του Σαχ είναι να αντιμετωπίζει το έργο ως αστείο.'"Μετά από λίγους μήνες ο Σαχ πούλησε την έκταση - αξίας πάνω από £100.000 - σε έναν επιχειρηματία και χρησιμοποίησε τα έσοδα για να εγκατασταθεί αυτός και οι εργασίες του στο Λάνγκτον Χάους του Λάνγκτον Γκριν, κοντά στο Τέρνμπριτζ Γουόλς, μια έκταση 200 στρεμμάτων που κάποτε ανήκε στην οικογένεια του Λόρδου Μπάντεν-Πάουελ, ιδρυτή του Σώματος των Προσκόπων.Μαζί με την έκταση του Κόμπι Σπρίνγκς, ο Μπένετ επίσης παρέδωσε τη φροντίδα του συνόλου των μαθητών του στο Σαχ, αποτελούμενο από περίπου 300 άτομα. Ο Σαχ υποσχέθηκε ότι θα ενσωμάτωνε όλους όσους ήταν κατάλληλοι και περίπου οι μισοί από αυτούς βρήκαν μια θέση στο έργο του Σαχ. Περίπου 20 χρόνια αργότερα ο Γκουρτζιεφιανός συγγραφές Τζέιμς Μούρ έκανε την υπόθεση ότι ο Μπένετ εξαπατήθηκε από το Σαχ. Ο Μπένετ έδωσε ο ίδιος μια μαρτυρία στην αυτοβιογραφία του (1974), στην οποία είπε ότι η συμπεριφορά του Σαχ μετά τη μεταβίβαση της έκτασης ήταν "δυσβάστακτη" αλλά επίσης επέμενε ότι ο Σαχ ήταν ένας "άνθρωπος με εξαιρετικούς τρόπους και ευαίσθητη αντίληψη" και σκεφτόταν ότι ίσως ο Σαχ συμπεριφερόταν έτσι εσκεμμένα για να σιγουρευτεί ότι "όλοι οι δεσμοί με το Κόμπι Σπρίνκς θα κόβονταν". Πρόσθεσε ότι το Λάνγκτον Γκρίν ήταν μια πολύ πιο κατάλληλη τοποθεσία για το έργο του Σαχ απο ότι το Κόμπι Σπρίνγκς και έιπε ότι δεν ένιωθε καμία θλίψη που το Κόμπι Σπρίνγκς έχασε την ταυτότητά του. Κατέληξε την αφήγησή του για την υπόθεση αυτή δηλώνοντας ότι "κέρδισε ελευθερία" μέσα από την επαφή του με το Σαχ και έμαθε "να αγαπά τους ανθρώπους τους οποίους δεν μπορούσε να κατανοήσει".Σύμφωνα με τον Μπένετ, αργότερα ο Σαχ επιδόθηκε σε συζητήσεις με τους επικεφαλής της ομάδας του Γκουρτζίεφ στη Νέα Υόρκη. Σε ένα γράμμα προς τον Πολ Άντερσον στις 5 Μαρτίου 1968, ο Μπένετ έγραψε: "Η μαντάμ ντε Σάλτζμαν και όλοι οι άλλοι... έχουν επίγνωση των δικών τους ορίων και δεν κάνουν περισσότερα απ' όσα μπορούν να κάνουν. Καθόσον ήμουν στη Νέα Υόρκη, η Ελίζαμπεθ και εγώ επισκεφθήκαμε το ίδρυμα και είδαμε τους περισσότερους από τους επικεφαλής της ομάδας της Νέας Υόρκης καθώς επίσης και την ίδια τη Ζαν ντε Σάλτζμαν. Κάτι ετοιμάζεται αλλά το αν θα καρποφορήσει τελικά δεν το ξέρω. Αναφέρομαι στη σύνδεσή τους με τον Ίντρις Σαχ και την ικανότητά του να φέρνει τα πάνω κάτω. Είναι μάταιο να είσαι απαθής με τέτοιους ανθρώπους και είναι μάταιο να αποφεύγεις το πρόβλημα. Προς το παρόν μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα βγει κάτι καλό και να συνεχίζουμε εν τω μεταξύ το δικό μας έργο..."Η συγγραφέας και κλινική ψυχολόγος Καθλίν Σπίθ έγραψε καιρό αργότερα, Βλέποντας τον αυξανόμενο συντηρητισμό εντός του Ιδρύματος Γκουρτζίεφ, ο Τζόν Μπένετ έλπιζε πως νέο αίμα και νέα ηγεσία θα ερχόταν απο κάπου αλλού... Παρόλο που υπήρξε ένα φλερτ με το Σαχ, δεν βγήκε τελικά κάτι. Η κυρίαρχη λογική εντός της ηγεσίας του κύκλου του Γκουρτζίεφ, ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, ότι ένας θησαυρός υπό την προστασία τους έπρεπε με κάθε κόστος να διατηρηθεί στην αρχική του μορφή, ήταν πιο δυνατή από κάθε επιθυμία για ένα νέο κύμα έμπνευσης. Το 1965 ο Σαχ ίδρυσε την Εταιρία για την Κατανόηση Θεμελιωδών Ιδεών, που αργότερα ονομάστηκε το Ινστιτούτο για την Πολιτισμική Έρευνα (ΙΠΕ)- ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με σκοπό να δώσει ερέθισμα "στη μελέτη, τον διάλογο, τη μόρφωση και την έρευνα σε όλες τις όψεις της ανθρώπινης σκέψης, συμπεριφοράς και κουλτούρας". Ίδρυσε επίσης την Εταιρία Σουφικών Σπουδών.Το Λάνγκτον Χάους στο Λάνγκτον Γκριν έγινε μέρος συνάντησης και συζήτησης για ποιητές, φιλόσοφους και πολιτικούς από διάφορα μέρη του κόσμου και ένα καταξιωμένο κομμάτι της συγγραφικής σκηνής της εποχής. Το ΙΠΕ οργάνωνε συναντήσεις και έδινε διαλέξεις εκεί, απονέμοντας υποτροφίες σε διεθνείς ακαδημαϊκούς περιλαμβανομένων των: Σιρ Τζόν Κλάμπ, Ακουίλα Μπερλάς Κιανί, Ρίτσαρντ Γκρέγκορι και Ρόμπερτ Σέσιλ, διευθυντή Ευρωπαϊκών σπουδών στο πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, ο οποίος έγινε πρόεδρος του Ινστιτούτου στις αρχές του 1970.Ο Σαχ ήταν από τα πρώτα μέλη και υποστηρικτές του κλαμπ της Ρώμης, και έγιναν πολλές παρουσιάσεις στο Ινστιτούτο από επιστήμονες όπως ο Αλεξάντερ Κινγκ. Άλλοι επισκέπτες, μαθητές και υποψήφιοι μαθητές περιελάμβαναν τον ποιητή Τεντ Χιουζ, τους δοκιμιογράφους Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, Άλαν Σίλλιτο και Ντόρις Λέσινγκ, τον ζωολόγο Ντέσμοντ Μόρις και τον ψυχολόγο Ρόμπερτ Όρνσταϊν. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν διακοσμημένο σε μεσανατολίτικο στυλ. Μπουφέδες με φαγητό οργανώνονταν κάθε Κυριακή για επισκέπτες σε μια μεγάλη τραπεζαρία που κάποτε ήταν ο στάβλος της έκτασης και είχε το παρατσούκλι "ο Ελέφαντας" (μια αναφορά στην ανατολίτικη "ιστορία του τυφλού ανθρώπου και του ελέφαντα")Κατά τη διάρκεια του επόμενου χρόνου ο Σαχ ανέπτυξε την Octagon Press ως μέσο δημοσίευσης και διανομής μεταφρασμένων επανεκτυπώσεων πολλών Σούφι κλασικών. Επιπλέον συνέλεξε, μετέφρασε και συνέγραψε χιλιάδες Σουφικές ιστορίες, κάνοντάς τις διαθέσιμες στο Δυτικό κοινό μέσω των βιβλίων και διαλέξεών του. Σε πολλές από τις ιστορίες του Σαχ πρωταγωνιστεί ο χαρακτήρας του Μουλά Νασρεντίν Χότζα, μερικές φορές συνοδευόμενα με σχέδια του καρτουνίστα Ρίτσαρντ Ουίλιαμς. Στην ερμηνεία του Σαχ, οι ιστορίες του Μουλά Νασρεντίν, θεωρούμενες έως τότε μέρος του φολκλόρ της ισλαμικής κουλτούρας, παρουσιάζονταν ως Σουφικές παραβολές. Ο Νασρεντίν ήταν μέρος του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ Dreamwalkers ("Ονειροβάτες"), που προβλήθηκε στο BBC το 1970. Τμήματά του περιελάμβαναν τον Ρίτσαρντ Ουίλιαμς σε συνέντευξη για την ταινία κινουμένων σχεδίων του με τίτλο The Thief and the Cobbler ("Ο Κλέφτης και ο Παπουτσής") που αφορά τον Νασρεντίν αλλά και τον επιστήμονα Τζον Κέρμις να συζητά τη χρήση ιστοριών του Νασρεντίν στη Δεξαμενή Σκέψης Ραντ Κορπορέϊσον. Στους άλλους καλεσμένους περιλαμβάνονταν ο Βρετανός ψυχίατρος Ουίλιαμ Σάρζεντ, ο οποίος συζήτησε τα εμπόδια που προβάλλουν η πλύση εγκεφάλου και η κοινωνική χειραγώγηση πάνω στη δημιουργικότητα και τη λύση προβλημάτων και ο κωμικός ηθοποιός Μάρτι Φέλντμαν που μίλησε με τον Σαχ για τον ρόλο του χιούμορ και της τελετουργίας στην ανθρώπινη ζωή. Το πρόγραμμα τελείωνε με τον Σαχ να είναι βέβαιος ότι η ανθρωπότητα μπορούσε να εξελιχθεί περαιτέρω "σπάζοντας ψυχολογικούς περιορισμούς" αλλά και πως υπήρχε μια "διαρκής έκκριση απαισιοδοξίας η οποία αποτρέπει αποφασιστικά τη συνεχιζόμενη εξέλιξη σε αυτή τη μορφή... Ο άνθρωπος κοιμάται - πρέπει να πεθάνει πριν να ξυπνήσει;" Ο Σαχ οργάνωσε επίσης ομάδες Σουφικών τελετών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Κλάουντιο Ναράνχο, ένας Χιλιανός ψυχίατρος που δίδασκε στην Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είπε ότι, αφού "απογοητεύτηκε απο τον βαθμό στον οποίο η σχολή του Γκουρτζίεφ περιελάμβανε μια ζωντανή διαδοχή", στράφηκε προς τον Σουφισμό και είχε "γίνει μέλος μιας ομάδας υπό την ηγεσία του Ίντρις Σαχ". Ο Ναράνχο συνέγραψε ένα βιβλίο με τον Ρόμπερτ Όρνσταϊν, υπό τον τίτλο "Η ψυχολογία του Διαλογισμού" (1971). Οι δύο συγγραφείς ήταν συνεργάτες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, όπου ο Όρνσταϊν ήταν ερευνητής ψυχολόγος στο Ψυχιατρικό Ινστιτούτο Λάνγκλεϊ Πόρτερ.Ο Όρνσταϊν ήταν επίσης πρόεδρος και ιδρυτής του Ινστιτούτου για τη Σπουδή της Ανθρώπινης Γνώσης (ISHK) με έτος ιδρύσεως το 1969. Βλέποντας μια ανάγκη στις Η.Π.Α για βιβλία και συλλογές πάνω σε αρχαίους και νέους τρόπους σκέψης, οργάνωσε και μια εκδοτική υπηρεσία για το Ινστιτούτο το 1972 ως μια κεντρική πηγή σύγχρονης και παραδοσιακής λογοτεχνίας, έχοντας και αποκλειστικά δικαιώματα διανομής στις Η.Π.Α των βιβλίων του Σαχ που δημοσιεύονταν από την Octagon Press.Ένας άλλος συνεργάτης του Σαχ, ο επιστήμονας και καθηγητής Λέοναρντ Λούιν, ο οποίος δίδασκε τεχνολογία τηλεπικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο εκείνη την εποχή, σχημάτισε ομάδες Σουφικών μελετών και πήρε πρωτοβουλίες για την προώθηση των Σουφικών ιδεών όπως το "Ινστιτούτο για την Έρευνα στη Διάδοση της Ανθρώπινης Γνώσης" (IRDHK). Επίσης συνέταξε μια ανθολογία κειμένων από (και σχετικά με) τον Σαχ με τίτλο "Η διάχυση των Σουφικών Ιδεών στη Δύση" (1972).Η σχεδιαζόμενη ταινία κινουμένων σχεδίων του Ουίλιαμς με τον προσωρινό τίτλο "ο Καταπληκτικός Νασρεντίν" (The Amazing Nasruddin) δεν υλοποιήθηκε ποτέ καθώς η σχέση μεταξύ του Ουίλιαμς και της οικογένειας Σαχ χάλασε εν μέσω διαφωνιών πάνω σε θέματα πνευματικών δικαιωμάτων και χρηματοδότησης. Ο Ουίλιαμς χρησιμοποίησε αργότερα κάποιες από τις σχετικές ιδέες στην ταινία του "Ο Κλέφτης και ο Παπουτσής" (The Thief and the Cobbler). Ο Σαχ έγραψε περίπου 24 ακόμα βιβλία μέσα στις επόμενες δεκαετίες, πολλά από τα οποία αντλούσαν υλικό από κλασσικές Σούφι πηγές. Πετυχαίνοντας τεράστια παγκόσμια κυκλοφορία, τα γραπτά του απευθύνονταν κυρίως προς το διανοούμενης κατεύθυνσης Δυτικό κοινό. Μεταφράζοντας τις Σουφικές διδασκαλίες στη σύγχρονη γλώσσα της ψυχολογίας, τις παρουσίασε στην καθομιλουμένη και άρα προσβάσιμη ορολογία της εποχής. Οι λαϊκές του ιστορίες, που περιγράφουν τη σοφία των Σούφι μέσω ανεκδότων και παραδειγμάτων, αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως δημοφιλή. Ο Σαχ δέχθηκε προσκλήσεις για να δώσει ομιλίες ως επισκέπτης καθηγητής σε ακαδημαϊκούς θεσμούς που περιλάμβαναν το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Πανεπιστήμιο της Γενεύης, το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Λα Πλάτα και διάφορα Πανεπιστήμια της Αγγλίας. Εκτός από το Λογοτεχνικό και εκπαιδευτικό του έργο, βρήκε τον χρόνο να σχεδιάσει έναν ιονιστή αέρος (συν-ιδρύοντας μια εταιρία με την Coppy Laws) και διεύθυνε έναν αριθμό εταιριών υφασμάτων, κεραμικής και ηλεκτρονικών συσκευών. Έκανε επίσης πολλά ταξίδια στην προγονική του πατρίδα, το Αφγανιστάν και ενεπλάκη στην οργάνωση προσπαθειών αρωγής εκεί. Αργότερα άντλησε υλικό από αυτές τις εμπειρίες στη συγγραφή του βιβλίου του "Kara Kush", ένα μυθιστόρημα πάνω στον Σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν. Κατά το τέλος της άνοιξης του 1987, περίπου ένα χρόνο μετά την τελευταία του επίσκεψη στο Αφγανιστάν ο Σαχ υπέστη δύο διαδοχικές μεγάλες καρδιακές προσβολές. Του είπαν ότι του επέμενε μόνο το οκτώ τις εκατό της καρδιακής του λειτουργίας και δεν μπορούσε να επιβιώσει για καιρό. Παρ όλες τις ενδιάμεσες κρίσεις υγείας, συνέχισε να εργάζεται και να παράγει επιπλέον βιβλία στα επόμενα εννέα χρόνια. Ο Ίντρις Σαχ πέθανε στο Λονδίνο στις 23 Νοεμβρίου του 1966 σε ηλικία 72 χρονών και ετάφη στο Μπρούκγουντς Σέμετερι. Σύμφωνα με τη νεκρολογία του στην εφημερίδα "The Daily Telegraph", ο Ίντρις Σαχ ήταν συνεργάτης των μουτζαχεντίν κατά τον Σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν, διευθυντής σπουδών στο Ινστιτούτο για την Πολιτιστική Έρευνα και κυβερνήτης της "Βασιλικής Ανθρωπιστικής Εταιρίας" και του "Βασιλικού Νοσοκομείου και Οίκου Ανίατων Ασθενειών". Ήταν επίσης μέλος του Αθηναίουμ Κλάμπ του Λονδίνου. Έως τον θάνατό του, τα βιβλία του Σαχ είχαν πουλήσει πάνω απο 15 εκατομμύρια αντίτυπα σε δώδεκα γλώσσες παγκοσμίως ενώ είχαν γραφτεί κριτικές σε πολυάριθμα διεθνή περιοδικά και εφημερίδες. Τα πρώτα βιβλία του Σαχ ήταν μελέτες πάνω σε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε "μειονοτική πίστη". Το πρώτο του βιβλίο "Ανατολίτικη Μαγεία" ("Oriental Magic"), που δημοσιεύθηκε το 1956, επρόκειτο αρχικά να ονομαστεί "Αναλογισμοί πάνω στην Ανατολίτικη και Αφρικανική Μειονοτική Πίστη". Ακολούθησε το 1957 το βιβλίο "Ο Μυστικός Λώρος της Μαγείας : Το βιβλίο των μάγων", με την αρχική ονομασία "Υλικό πάνω στη φιλολογία της Ευρωπαϊκής μειονοτικής πίστης". Τα ονόματα αυτών των βιβλίων, σύμφωνα με έναν αρθρογράφο μιας συλλογής του 1973 για τον Σαχ, άλλαξαν πριν τη δημοσίευση λόγω των "απαιτήσεων των εμπορικών πρακτικών δημοσίευσης"Πριν τον θάνατό του το 1969, ο πατέρας του Σαχ δήλωσε ότι ο λόγος για τον οποίο ο γιος του και ο ίδιος δημοσίευσαν βιβλία πάνω στη μαγεία και τον αποκρυφισμό ήταν για να "προκαταλάβουμε μια πιθανή λαϊκή αναβίωση της πίστης σε αυτές τις ανοησίες, ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Ο γιος μου... τελικά ολοκλήρωσε αυτή την εργασία, όταν μετά από πολυετή έρευνα δημοσίευσε δύο σημαντικά βιβλία πάνω στο θέμα." Σε μια συνέντευξη στο Psychology Today το 1975 ο Σαχ σχολίασε:Ο κύριος σκοπός των βιβλίων μου πάνω στη μαγεία ήταν να κάνω αυτό το υλικό διαθέσιμο στο ευρύ κοινό. Για πολύ καιρό οι άνθρωποι πίστευαν ότι υπήρχαν μυστικά βιβλία, κρυφά μέρη και συναρπαστικά πράγματα. Γραπώθηκαν από αυτές τις πληροφορίες σε μια προσπάθεια να τρομάξουν τους εαυτούς τους. Οπότε ο πρώτος στόχος ήταν η πληροφόρηση. Αυτή είναι η μαγεία της Ανατολής και της Δύσης. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ο δεύτερος στόχος του βιβλίου ήταν να δείξει ότι φαίνεται πως υπάρχουν δυνάμεις, κάποιες από τις οποίες εξορθολογίζονται από αυτή τη μαγεία ή μπορεί να αναπτύσσονται από αυτή, οι οποίες δεν εμπίπτουν στα όρια της συμβατικής φυσικής ή της εμπειρίας των απλών ανθρώπων. Νομίζω πως αυτό πρέπει να μελετηθεί, πως πρέπει να συλλέξουμε τα δεδομένα και να αναλύσουμε τα φαινόμενα. Πρέπει να διαχωρίσουμε τη χημεία της μαγείας από την αλχημεία, κατά κάποιο τρόπο. Ο Σαχ συνέχισε λέγοντας ότι τα βιβλία του πάνω στο θέμα δεν γράφτηκαν για τους τωρινούς ακόλουθους της μαγείας και της μαγικής τέχνης και ότι στη συνέχεια αναγκάστηκε να τους αποφεύγει καθώς διαρκώς απογοητεύονταν από αυτά που είχε να πει.Αυτά τα βιβλία ακολούθησε η δημοσίευση του οδοιπορικού με τίτλο "Προορισμός Μέκκα" το 1957, το οποίο και προβλήθηκε στην τηλεόραση απο τον Σερ Ντέιβιντ Άττενμπορο. Το "Προορισμός Μέκκα" καθώς και το "Ανατολίτικη Μαγεία" περιέχουν κεφάλαια πάνω στο θέμα του Σουφισμού. Ο Σαχ παρουσίασε τον Σουφισμό ως μια μορφή αέναης σοφίας που προϋπήρχε του Ισλάμ. Τόνισε πως η φύση του Σουφισμού ήταν ζωντανή, όχι στατική, καθώς και ότι πάντοτε προσάρμοζε την εμφανή του πλευρά στην εκάστοτε εποχή, το εκάστοτε μέρος και τους εκάστοτε ανθρώπους. "Οι Σουφικές σχολές είναι σαν κύματα που σκάνε πάνω στους βράχους: είναι από την ίδια θάλασσα, με διαφορετικές μορφές, για τον ίδιο σκοπό" έγραψε παραθέτοντας τον Αχμάντ Αλ Μπαντάουι. Ο Σαχ απαξίωνε την περιγραφή του Σουφισμού που έδιναν οι ασιανολόγοι, ισχυριζόμενος ότι η ακαδημαϊκή ή προσωπική μελέτη των ιστορικών μορφών και μεθόδων αυτού, δεν ήταν επαρκής βάση για την κατανόηση του. Μάλιστα, η εμμονή με τις παραδοσιακές του μορφές μπορούσε να γίνει εμπόδιο. Την ιδέα αυτή παρουσίασε ως εξής σε ένα από τα βιβλία του: "Δείξε σε έναν άνθρωπο υπερβολικά πολλά κόκαλα καμήλας ή δείξ' τα του υπερβολικά συχνά και δεν θα μπορεί να αναγνωρίσει μια ζωντανή καμήλα όταν τη συναντήσει".Ο Σαχ, οπως και ο Ιναγιάτ Καν, παρουσίασε τον Σουφισμό σαν ένα μονοπάτι που ξεπερνούσε μεμονωμένες θρησκείες και τον προσάρμοσε στο Δυτικό ακροατήριο. Αντίθετα με τον Καν όμως δεν έδινε έμφαση σε θρησκευτικές ή πνευματικές παγίδες και απεικόνισε τον Σουφισμό σαν μια ψυχολογική τεχνολογία, μια μέθοδο ή επιστήμη που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη της αυτοπραγμάτωσης. Κατ' αυτόν τον τρόπο η μέθοδός του φαινόταν να απευθύνεται ειδικά στους ακολούθους του Γκουρτζίεφ, μαθητές του "Κινήματος Ανθρώπινης Προοπτικής" (Human Potential Movement) και σε διανοούμενους, εξοικειωμένους με τη σύγχρονη ψυχολογία. Για παράδειγμα κάποτε έγραψε: "Ο Σουφισμός δηλώνει πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αντικειμενικός και ότι η αντικειμενικότητα καθιστά το άτομο ικανό να συλλάβει "ανώτερα" δεδομένα. Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να ωθήσει την εξέλιξή του προς αυτό που στον Σουφισμό αποκαλείται καμιά φορά "πραγματική νοημοσύνη". Ο Σαχ δίδασκε πως ο άνθρωπος μπορούσε να αποκτήσει νέα όργανα λεπτότερης αντίληψης σαν αποτέλεσμα ανάγκης: "Οι Σούφι πιστεύουν ότι, κατά μια έννοια, η ανθρωπότητα εξελίσσεται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όλοι μας λαμβάνουμε μέρος σε αυτή την εξέλιξη. Τα όργανα αρχίζουν να σχηματίζονται ως ανάγκη για τα συγκεκριμένα όργανα (Ρουμί). Ο οργανισμός του ανθρώπου παράγει ένα νέο σύμπλεγμα οργάνων ως απάντηση σε αυτή την ανάγκη. Στη σημερινή εποχή της υπέρβασης του χώρου και του χρόνου, το σύμπλεγμα των οργάνων ασχολείται με την υπέρβαση του χώρου και του χρόνου. Αυτά που οι συνηθισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως περιστασιακές εκρήξεις τηλεπάθειας η προφητικής δύναμης, αντιμετωπίζονται από τους Σούφι ως τα πρώτα σκιρτήματα αυτών των οργάνων. Η διαφορά ολόκληρης της εξέλιξης μέχρι σήμερα με τη σημερινή ανάγκη για εξέλιξη είναι ότι τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια μας δόθηκε η δυνατότητα μιας συνειδητής εξέλιξης. Τόσο ουσιώδης είναι αυτή η πιο σπάνια μορφή εξέλιξης ώστε το μέλλον μας εξαρτάται από αυτή." Ίντρις Σαχ Ο Σαχ αποδοκίμασε άλλες Ανατολίτικες και Δυτικές προβολές του Σουφισμού ως "νερωμένες, γενικευμένες ή αποσπασματικές". Περιελάμβανε σε αυτές όχι μόνο την εκδοχή του Ιναγιάτ Καν αλλά επίσης και τις ανοιχτά Μουσουλμανικές μορφές του Σουφισμού που βρίσκονται στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες. Από την άλλη μεριά τα γραπτά των συνεργατών του Σαχ υπονοούσαν ότι ήταν ο "Μέγας Σεΐχης των Σούφι" - μια θέση κύρους που υποσκάπτεται από τη μη αναγνώριση της ύπαρξής της από τους υπόλοιπους Σούφι. Ο Σαχ ένιωθε πως ο καλύτερος τρόπος να εισαχθεί η Σουφική σοφία στη Δύση, ξεπερνώντας παράλληλα το πρόβλημα των γκουρού και των αιρέσεων, ήταν να ξεκαθαριστεί η διαφορά ανάμεσα σε μια αίρεση και σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα και να ενισχυθεί η υπάρχουσα γνώση. Σε μια συνέντευξη εξήγησε:"Πρέπει να δουλεύει κανείς στα πλαίσια ενός εκπαιδευτικού μοτίβου - όχι εντός της περιοχής του εφετζίδικου". Ως μέρος αυτής της προσέγγισης έδρασε ως Διευθυντής Σπουδών στο Ινστιτούτο Πολιτισμικής Έρευνας. Επίσης έδωσε διαλέξεις πάνω στη μελέτη του Σουφισμού στη Δύση στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ το 1966. Αυτές δημοσιεύθηκαν αργότερα ως μονογραφία με τίτλο "Ιδιαίτερα προβλήματα στη μελέτη των Σουφικών Ιδεών"Ο Σαχ εξήγησε αργότερα ότι οι Σουφικές δραστηριότητες χωρίζονταν σε διαφορετικά μέρη ή τμήματα: "σπουδές στον Σουφισμό", "σπουδές του Σουφισμού", "σπουδές για τον Σουφισμό".Σπουδές "για τον" Σουφισμό βοηθούν στο να οδηγηθούν οι άνθρωποι προς τον Σουφισμό και περιλαμβάνουν την προώθηση γνώσης η οποία μπορεί να λείπει από την κουλτούρα και χρειαζεται να επανέρθει και να διαδοθεί, όπως η κατανόηση της πλύσης εγκεφάλου και η διαφορά μεταξύ της λογικής και της διαισθητικής λειτουργίας της σκέψης, ώστε ο νους των ανθρώπων να μπορέσει να γίνει ευρύτερος και πιο ελεύθερος. Οι σπουδές "του" Σουφισμού περιλαμβάνουν θεσμούς και δραστηριότητες όπως διαλέξεις και σεμινάρια που παρέχουν πληροφορίες για τον Σουφισμό και δρουν ως πολιτιστικός σύνδεσμος μεταξύ των Σούφι και του ευρύτερου κοινού. Τέλος, σπουδές "στον" Σουφισμό αναφέρονται στην ένταξη σε μια Σουφική Σχολή και πραγματοποίηση δραστηριοτήτων υπαγορευμένων από το δάσκαλο ως μέρος μιας εκπαίδευσης. Οι δραστηριότητες αυτές μπορούν να πάρουν πολλές μορφές οι οποίες δεν ταιριάζουν απαραίτητα με τις προκαταλήψεις για το πως είναι μια "μυστική σχολή".Οι Σουφικές μεθοδολογίες του Σαχ και οι σκοποί του περιγράφτηκαν επίσης στη "Διακήρυξη των Ανθρώπων της Παράδοσης" που έγινε στο Κόμπι Σπρίνγκς: Επιπρόσθετα της ανακοίνωσης αυτής, της προώθησης εντός συγκεκριμένων τομέων κάποιων συγκεκριμένων ιδεών και της ανάδειξης μερικών από τους παράγοντες γύρω από αυτό το έργο, οι υποστηρικτές αυτής της διακήρυξης έχουν ένα πρακτικό καθήκον. Το καθήκον αυτό είναι να εντοπίσουν άτομα που έχουν την ικανότητα να λάβουν την ειδική γνώση του ανθρώπου που είναι διαθέσιμη. Να τα οργανώσουν με ειδικό και όχι αυθαίρετο τρόπο ώστε κάθε τέτοια ομάδα να σχηματίσει έναν αρμονικό οργανισμό. Να το κάνουν αυτό στο σωστό μέρος και στο σωστό χρόνο. Να παρέχουν ένα εξωτερικό και εσωτερικό τρόπο εργασίας καθώς και μια σχηματοποίηση "ιδεών" κατάλληλη στις τοπικές συνθήκες. Να ισορροπήσουν τη θεωρία με την πράξη. Σε μια συνέντευξη στο BBC το 1971 ο Σαχ εξήγησε τη σύγχρονη, προσαρμοστική του προσέγγιση: "Ενδιαφέρομαι να καταστήσω διαθέσιμες στη Δύση εκείνες της πλευρές του Σουφισμού που είναι χρήσιμες στη Δύση αυτή την εποχή. Δεν θέλω να μετατρέψω τους καλούς Ευρωπαίους σε φτωχούς Ασιάτες. Κάποιοι με ρωτούν γιατί δεν χρησιμοποιώ παραδοσιακές μεθόδους πνευματικής εκπαίδευσης, παραδείγματος χάριν στις επαφές μου με ανθρώπους που με αναζητούν ή με 'κυνηγούν' και φυσικά η απάντηση είναι ότι αυτό συμβαίνει για τον ίδιο λόγο που έρχεστε σήμερα στο σπίτι μου μέσα σε ένα αυτοκίνητο και όχι καβάλα σε μια καμήλα. Ο Σουφισμός είναι στην πραγματικότητα, όχι ένα μυστικιστικό σύστημα, όχι μια θρησκεία, αλλά ένα σώμα γνώσης."Ο Σαχ χαρακτήριζε συχνά μέρος του έργου του ως απλά μια εισαγωγή στις πραγματικές Σουφικές σπουδές, κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η μάθηση γραφής και ανάγνωσης μπορούν να ειδωθούν ως τα προκαταρκτικά για τις σπουδές στη φιλολογία: "Εάν η ψυχολογία δεν είναι σωστά προσανατολισμένη, δεν υπάρχει πνευματικότητα, μπορεί όμως να υπάρξει εμμονή και συναισθηματισμός, που συχνά συγχέονται μαζί της.""Οποιοσδήποτε προσπαθεί να εμβολιάσει πνευματικές πρακτικές πάνω σε μια αμετανόητη προσωπικότητα... θα καταλήξει σε μια ανωμαλία". Γι' αυτό τον λόγο το περισσότερο έργο που παρήγαγε μετά το βιβλίο "Οι Σούφι" ήταν ψυχολογικής φύσης και στόχευε να επιτεθεί στον ναφσ-ι-αμμάρα, τον ψεύτικο εαυτό:"Δεν έχω τίποτα να σας δώσω εκτός από τον τρόπο να κατανοήσετε πως να αναζητάτε - αλλά νομίζετε ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε ήδη."Ο Σαχ δέχθηκε συχνά κριτική για το ότι δεν ανέφερε τον Θεό και πολύ στα κείμενά του. Η απάντηση του ήταν ότι δεδομένης της τωρινής κατάστασης του ανθρώπου, το να μιλήσει για τον Θεό δεν θα είχε ιδιαίτερη αξία. Καταδείκνυε το πρόβλημα σε μια παραβολή στο βιβλίο του "Διανοητές της Ανατολής" (Thinkers of the East): "Όταν διαπίστωσα ότι μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα των μυρμηγκιών, προσέγγισα ένα από αυτά και το ρώτησα, 'Πώς είναι ο Θεός; Μοιάζει μήπως με το μυρμήγκι;' Μου απάντησε: 'Θεέ μου! Όχι βέβαια - εμείς έχουμε μόνο ένα κεντρί αλλά ό Θεός,... Αυτός έχει δύο!'" Ο Σαχ χρησιμοποιούσε τις διδακτικές ιστορίες και το χιούμορ πολύ αποτελεσματικά στη δουλειά του. Ο Σαχ τόνιζε τη θεραπευτική λειτουργία των ανεκδότων που προκαλούν έκπληξη και τις νέες οπτικές που αποκάλυπταν αυτές οι ιστορίες. Η ανάγνωση και συζήτηση τέτοιων ιστοριών στα πλαίσια μιας ομάδας έγινε σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων στις οποίες επιδίδονταν τα μέλη των κύκλων μελέτης που σχημάτισε ο Σαχ. Ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι περίεργες ή απρόσμενες ιστορίες μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν την κανονική (και ασυναίσθητη) λειτουργία της συνείδησης μελετήθηκε από τον καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Ρόμπερτ Όρνσταϊν, ο οποίος μαζί με τον συνάδελφο ψυχολόγο Τσαρλς Ταρτ και γνωστούς συγγραφείς όπως ο Εθνικός Ποιητής του Ηνωμένου Βασιλείου Τεντ Χιούζ και η νικήτρια Βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας Ντόρις Λέσινγκ, ήταν ένας από τους πολλούς διανοητές που επηρεάστηκαν βαθιά από τον Σαχ.Ο Σαχ και ο Όρνσταϊν συναντήθηκαν το 1960. Συνειδητοποιόντας ότι ο Όρνσταϊν μπορούσε να γίνει ιδανικός συνεργάτης στη διάδοση της διδασκαλίας του, μεταφράζοντας τη στο ιδίωμα της ψυχοθεραπείας, ο Σαχ τον έκανε εκπρόσωπό του στις ΗΠΑ. Το βιβλίο του Όρνσταϊν "Η Ψυχολογία της Συνείδησης"(1972) έγινε ενθουσιωδώς αποδεκτό απο την ακαδημαϊκή κοινότητα των ψυχολόγων, καθώς συνέπεσε με νέα ενδιαφέροντα στον τομέα όπως η μελέτη της βιοανατροφοδότησης και άλλες τεχνικές σχεδιασμένες να πετυχαίνουν αλλαγές στη διάθεση και στην αντίληψη. Ο Όρνσταϊν δημοσίευσε και άλλα βιβλία στον τομέα αυτό με την πάροδο των χρόνων.Ο φιλόσοφος της επιστήμης και φυσικός Χένρι Μπόρτοφτ χρησιμοποιούσε διδακτικές ιστορίες από το έργο του Σαχ ως αναλογίες για τις διανοητικές συνήθειες που απέτρεπαν τους ανθρώπους από το να συλλαμβάνουν την επιστημονική μέθοδο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Το βιβλίο του Μπόρτοφτ με τίτλο "The Wholeness of Nature: Goethe's Way of Science" περιλαμβάνει ιστορίες από τα βιβλία του Σαχ: "Tales of the Dervishes" (Ιστορίες των Δερβίσηδων), "The Exploits of the Incomparable Mullah Nasruddin" (Τα κατορθώματα του ασύγκριτου Μουλά Νασρεντίν) και "A Perfumed Scorpion" (Ένας Αρωματισμένος Σκορπιός).Στο αρχικό ιστορικό και πολιτιστικό τους πλαίσιο, οι Σουφικές διδακτικές ιστορίες του είδους που δημοσίευσε ο Σαχ - πρώτα ειπωμένες προφορικά και αργότερα καταγραμμένες έχοντας ως σκοπό να μεταδώσουν τη Σουφική πίστη και πρακτική σε διαδοχικές γενεές - θεωρούνταν κατάλληλες για όλες τις ηλικίες, των παιδιών συμπεριλαμβανομένων, καθώς περιείχαν πολλαπλές στρώσεις νοήματος. Ο Σαχ παρομοίαζε τη Σουφική ιστορία με ένα ροδάκινο:"Μπορείς να συνταραχθείς συναισθηματικά από την εξωτερική εμφάνιση, σαν να σου δάνεισε κάποιος το ροδάκινο. Μπορείς να φας το ροδάκινο και να γευθείς μια επιπλέον ευχαρίστηση ... Μπορείς να πετάξεις το κουκούτσι - ή να το σπάσεις και να βρεις ένα πεντανόστιμο πυρήνα μέσα του. Αυτό είναι το κρυφό βάθος." Ήταν κατ' αυτόν τον τρόπο που ο Σαχ καλούσε το κοινό του να δεχθεί τη Σουφική ιστορία. Αποτυγχάνοντας να ανακαλύψει τον πυρήνα και βλέποντας την ιστορία ως απλά διασκεδαστική ή επιφανειακή ο άνθρωπος δεν θα κατάφερνε κάτι περισσότερο από το να κοιτάξει απλώς το ροδάκινο, ενώ άλλοι στη θέση του εσωτερίκευαν την ιστορία και επέτρεπαν στον εαυτό τους να τους αγγίξει. Ο Ταχίρ Σαχ αναφέρει την αφήγηση ιστοριών από τον πατέρα του σε διάφορα σημεία στο βιβλίο του από το 2008 "In Arabian Nights" (Στις Αραβικές Νύχτες"), πρώτον για να συζητήσει το πως ο Ίντρις Σαχ χρησιμοποιούσε τις διδακτικές ιστορίες: "Ο πατέρας μου δεν μας είπε ποτέ πως λειτουργούν οι ιστορίες. Δεν αποκάλυψε τα επίπεδα, τις μπουκιές των πληροφοριών, τα θραύσματα της αλήθειας και της φαντασίας. Δεν χρειαζόταν να το κάνει γιατί δεδομένων των σωστών συνθηκών, οι ιστορίες ενεργοποιούνταν, υφαίνονταν μόνες τους." Ύστερα εξηγεί πως ο πατέρας του χρησιμοποιούσε αυτές τις ιστορίες για να διαδώσει τη σοφία: "Ο πατέρας μου είχε πάντα μια διαθέσιμη ιστορία για να μας στρέψει την προσοχή ή για να τη χρησιμοποιήσει ως μέσο μετάδοσης μιας σκέψης η ιδέας. Έλεγε πως η μεγάλες συλλογές ιστοριών από την Ανατολή ήταν σαν εγκυκλοπαίδειες, αποθήκες σοφίας και γνώσης έτοιμες για μελέτη, έτοιμες να εκτιμηθούν και να αγαπηθούν. Για εκείνον οι ιστορίες εκπροσωπούσαν πολύ περισσότερα από απλή διασκέδαση. Τις έβλεπε ως περίπλοκα ψυχολογικά κείμενα, τα οποία σχημάτιζαν ένα σώμα γνώσης που συγκεντρωνόταν και εκλεπτιζόταν από την αυγή της ανθρωπότητας και συνήθως μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα."Αργότερα στο ίδιο βιβλίο, συνεχίζει τη συζήτησή του για τις ιστορίες ως διδακτικά εργαλεία, παραθέτοντας την ακόλουθη εξήγηση που το έδωσε ο πατέρας μετά από την αφήγηση μιας ιστορίας: "Αυτές οι ιστορίες είναι τεχνικά έγγραφα, είναι σαν χάρτες ή ένα είδος σχεδίου. Αυτό που κάνω είναι να δείχνω στους ανθρώπους πως να χρησιμοποιούν τους χάρτες γιατί το έχουν ξεχάσει. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι ένας παράξενος τρόπος διδασκαλίας - με ιστορίες - αλλά πριν από πολύ καιρό αυτός ήταν ο τρόπος μετάδοσης της σοφίας. Όλοι ήξεραν πως να εξάγουν τη σοφία από την ιστορία. Έβλεπαν μέσα από τα επίπεδα με τον ίδιο τρόπο που εσύ βλέπεις ένα παγωμένο ψάρι μέσα σε έναν κύβο από πάγο. Όμως ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει χάσει αυτή τη δεξιότητα, μια δεξιότητα την οποία σίγουρα είχε κάποτε. Ακούνε τις ιστορίες και τους αρέσουν, γιατί οι ιστορίες τους διασκεδάζουν, τους μεταδίδουν ένα ζεστό συναίσθημα. Αλλά δεν μπορούν να δουν πέρα από το πρώτο επίπεδο, μέσα στον πάγο. Οι ιστορίες είναι όπως μια υπέροχη σκακιέρα: όλοι ξέρουμε να παίζουμε σκάκι και μπορούμε να εμπλακούμε σε μια παρτίδα τόσο περίπλοκη ώστε οι αντιληπτικές μας ικανότητες να εξαντληθούν. Όμως φαντάσου το παιχνίδι αυτό να είχε χαθεί από μια κοινωνία για αιώνες και ύστερα η υπέροχη σκακιέρα και τα πιόνια της να ξαναβρεθούν. Όλοι θα στριμώχνονταν γύρω της να τη δουν και να τη δοξάσουν. Μπορεί να μην φαντάζονταν ποτέ ότι ένα τόσο υπέροχο αντικείμενο έχει κάποια άλλη χρησιμότητα από το να τέρπει το βλέμμα. Η εσωτερική αξία της ιστορίας χάθηκε με τον ίδιο τρόπο. Κάποτε όλοι ήξεραν πως να παίζουν με αυτές, πως να τις αποκωδικοποιούν. Τώρα όμως οι κανόνες έχουν ξεχαστεί. Σε εμάς επαφίεται να δείξουμε ξανά στον κόσμο πως παίζεται αυτό το παιχνίδι." -Tahir Shah, In Arabian Nights Ο Όλαβ Χάμερ στο βιβλίο του Sufism in Europe and North America, (2004) ("Σουφισμός στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική"), αναφέρει ένα παράδειγμα μιας τέτοιας ιστορίας. Μας λέει για έναν άνδρα που ψάχνει τα κλειδιά του στο έδαφος. Όταν ένας περαστικός γείτονας τον ρωτάει εάν εδώ είναι το μέρος όπου όντως έχασε τα κλειδιά του, ο άνδρας απαντάει: "Όχι, τα έχασα στο σπίτι μου, αλλά έχει περισσότερο φως εδώ από ότι στο σπίτι μου." Εκδοχές αυτής της ιστορίας ήταν γνωστές επί πολλά χρόνια στη Δύση (βλέπε "Streetlight effect"). Αποτελεί παράδειγμα ενός γνωστού φαινομένου ύπαρξης παρόμοιων ιστοριών σε πολλές διαφορετικές κουλτούρες, που ήταν και μια από τις κεντρικές ιδέες στη συλλογή λαϊκών ιστοριών του Σαχ με τίτλο "World Tales", (Ιστορίες του Κόσμου). Ο Πίτερ Γουίλσον, γράφοντας στο New Trends and Developments in the World of Islam (1998) ("Νέες τάσεις και εξελίξεις στον κόσμο του Ισλάμ"), αναφέρει μια ακόμα τέτοια ιστορία, με πρωταγωνιστή ένα δερβίση που του ζητάνε να περιγράψει τις ποιότητες του δασκάλου του, του Αλίμ. Ο δερβίσης εξηγεί ότι ο Αλίμ έγραφε όμορφη ποίηση και τον ενέπνεε με την αυτοθυσία του και την υπηρεσία του προς τον συνάνθρωπο. Ο ερωτών εγκρίνει ευχαρίστως αυτές τις ποιότητες, όμως ο δερβίσης αμέσως τον επικρίνει: "Αυτές είναι οι ποιότητες που ο Αλίμ θα συμβούλευε να ακολουθήσεις εσύ." Ύστερα συνεχίζει μιλώντας για τις ποιότητες οι οποίες επέτρεπαν πραγματικά στον Αλίμ να είναι ένας αποτελεσματικός δάσκαλος: "Ο Χαζράτ Αλίμ Αζίμι ακολουθούσε το μονοπάτι της ευθύνης, προκαλώντας επίτηδες άγριες επιθέσεις εναντίον του, με σκοπό να φωτίσει τις αδυναμίες τόσο των μαθητών του όσο και των επικριτών του, επιτρέποντάς τους να γίνουν αντιληπτοί για αυτό που πραγματικά ήταν: "Μας έδειξε το παράξενο, ώστε το παράξενο να γίνει συνηθισμένο και να μπορέσουμε να δούμε ως αυτό που πραγματικά ήταν." Το ενδιαφέρον του Σαχ ήταν εστιασμένο στο να αποκαλύψει βασικά πράγματα που υπέβοσκαν σε κάθε κουλτούρα και κρυφούς παράγοντες που καθόριζαν την ατομική συμπεριφορά.Υποτιμούσε τη δυτική προσήλωση στα φαινόμενα, τα οποία συχνά καθρέφτιζαν απλά τη μόδα και τη συνήθεια και εστίαζε την προσοχή στην προέλευση της κουλτούρας και του ασυνειδήτου καθώς και των ανάμεικτων κινήτρων των ανθρώπων και των ομάδων που σχημάτιζαν. Κατέδειξε πως στο ατομικό καθώς και στο ομαδικό επίπεδο, οι βραχυπρόθεσμες καταστροφές συχνά μετατρέπονται σε ευλογία - και τανάπαλιν - και παρόλα αυτά η επίγνωση αυτού επηρεάζει ελάχιστα τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν σε γεγονότα που εκτυλίσσονται.Ο Σαχ δεν υποστήριζε την εγκατάλειψη των εγκόσμιων υποχρεώσεων. Αντί αυτού επιχειρηματολόγησε ότι ο θησαυρός που αναζητά ο υποψήφιος μαθητής πρέπει να προκύπτει από την προσπάθεια του καθενός στην καθημερινή ζωή. Θεωρούσε την πρακτική εργασία το μέσο με το οποίο ένας αναζητητής μπορούσε να "δουλέψει", σε ευθυγράμμιση με την παραδοσιακή υιοθέτηση από τους Σούφι συνηθισμένων επαγγελμάτων, μέσα από τα οποία κέρδιζαν τα προς το ζην και "εργάζονταν" πάνω στον εαυτό τους.Το στάτους του Σαχ ως δασκάλου παρέμεινε απροσδιόριστο, απορρίπτοντας και την ταυτότητα του γκουρού και κάθε επιθυμία να ιδρύσει κάποια λατρεία ή αίρεση, απέρριψε επίσης και τη θέση του ακαδημαϊκού. Ο Μάϊκλ Ρούμπινσταϊν, γράφοντας στο Makers of Modern Culture, ("Διαμορφωτές της μοντέρνας κουλτούρας"), συμπέρανε πως: "(ο Σαχ) γίνεται καλύτερα αντιληπτός ως ενσάρκωση της παράδοσης στην οποία η στοχαστικότητα και διαισθητικότητα του νου θεωρούνται ως πιο παραγωγικές όταν δουλεύουν μαζί." Ο Ίντρις Σαχ έβλεπε τα βιβλία του ως κληρονομιά του. Από μόνα τους θα εκπλήρωναν τη λειτουργία που εκπληρούσε ο ίδιος όταν δεν θα ήταν πια εδώ. Η προώθηση και διανομή των εκδόσεων του δασκάλου τους ήταν μια σημαντική δραστηριότητα ή "έργο" για τους μαθητές του Σαχ όσον αφορά την αναζήτηση οικονομικών πόρων και όσον αφορά την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Το ICR διέκοψε τις δραστηριότητές του το 2013 ύστερα από την ίδρυση μιας νέας κοινωφελούς οργάνωσης, το Ίδρυμα του Ίντρις Σαχ, ενώ η Εταιρία Σουφικών Σπουδών διέκοψε τις λειτουργίες της πιο πριν. Το ISHK (Institute for the Study of Human Knowledge) διευθυνόμενο από τον Όρνσταιν, είναι ενεργό στις ΗΠΑ. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, για παράδειγμα, απέστειλε διαφημιστικό φυλλάδιο με τα βιβλία του Σαχ και του κύκλου του που αφορούσαν το Αφγανιστάν, σε μέλη του Συλλόγου Μεσανατολικών Σπουδών Βόρειας Αμερικής (Middle East Studies Association of North America), συνδέοντας έτσι τις δημοσιεύσεις αυτές με την ανάγκη για βελτίωση της διαπολιτισμικής κατανόησης.Όταν η Ελίζαμπεθ Χολ πήρε συνέντευξη από τον Σαχ για το περιοδικό Psychology Today τον Ιούλιο του 1975, τον ρώτησε: "Για το καλό της ανθρωπότητας, τι θα θέλατε να δείτε να συμβαίνει;" Ο Σαχ απάντησε: " Αυτό που θα ήθελα πραγματικά, σε περίπτωση που κάποιος ακούει, είναι το προϊόν της ψυχολογικής έρευνας των τελευταίων 50 ετών να μελετηθεί από το κοινό, από όλους, ώστε τα ευρήματα αυτά να γίνουν μέρος του τρόπου σκέψης τους (...) έχουν αυτό το σπουδαίο σύνολο πληροφοριών ψυχολογίας και αρνούνται να το χρησιμοποιήσουν."Ο αδερφός του Σαχ, Ομάρ Αλί-Σαχ (1922–2005), ήταν επίσης συγγραφέας και δάσκαλος του Σουφισμού. Τα αδέρφια δίδαξαν μαθητές μαζί για κάμποσο καιρό τη δεκαετία του 1960, αλλά το 1977 "συμφώνησαν ότι διαφωνούν" και ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Μετά τον θάνατο του Ίντρις Σαχ το 1996, ένας σημαντικός αριθμός των μαθητών του συνδέθηκαν με το κίνημα του Αλί-Σαχ.Μια από τις κόρες του Σαχ, η Σάιρα Σαχ, δημοσίευσε το 2001 το αξιοσημείωτο ντοκιμαντέρ για τα γυναικεία δικαιώματα στο Αφγανιστάν με τίτλο Beneath the Veil. Ο γιος του, Ταχίρ Σαχ, είναι συγγραφέας ταξιδιών, δημοσιογράφος και λάτρης της περιπέτειας. Τα έργα του Ίντρις Σαχ έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως Γαλλικά, Γερμανικά, Λετονικά, Πέρσικα, Πολωνικά, Ρώσικα, Ισπανικά, Σουηδικά, Τουρκικά και άλλες. Το έργο του Ίντρις Σαχ καθυστέρησε σχετικά να φτάσει τους Πολωνούς αναγνώστες. Η πρωτοπόρα μετάφραση στα Πολωνικά από την ειδική στις Ιρανικές σπουδές και μεταφράστρια Ιβόνα Νόβισκα, μετέφρασε το Tales of the Dervishes (Ιστορίες των Δερβίσιδων) με δική της πρωτοβουλία το 1999-2000. Μετά από μερικές ανεπιτυχείς προσπάθειες κατάφερε να βρει εκδότη, την WAM Publishing House και το βιβλίο εκδόθηκε τελικά το 2002. Το Wisdom of the Fools (Σοφία των Ηλιθίων) και το The Magic Monastery (Το Μαγικό Μοναστήρι) σε δική της μετάφραση ακολούθησαν το 2002 και 2003 αντίστοιχα. Τα βιβλία του Σαχ πάνω στον Σουφισμό έτυχαν αξιόλογης υποδοχής απο τους κριτικούς. Ο ίδιος ήταν το αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο One Pair of Eyes το 1969, και δύο από τα έργα του (The Way of the Sufi και Reflections) επιλέχθηκαν ως "Εξέχων βιβλίο της χρονιάς" απο το πρόγραμμα του BBC: "The Critics". Ανάμεσα σε άλλες τιμές, ο Σαχ κέρδισε έξι πρώτα βραβεία στο Έτος Παγκόσμιου Βιβλίου της UNESCO το 1973, και ο ακαδημαϊκός του Ισλάμ Τζέιμς Κρίτζεκ, σχολιάζοντας το βιβλίο του Σαχ, Tales of the Dervishes (Ιστορίες των Δερβίσηδων), είπε ότι ήταν "πολύ όμορφα μεταφρασμένο".Μια συλλογή θετικών εκτιμήσεων του έργου του Σαχ με τίτλο Sufi Studies: East and West (Σουφικές σπουδές: Ανατολή και Δύση) δημοσιεύτηκε το 1973 και περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, τους Λ. Φ. Ράσμπρουκ Ουίλιαμς, Ρομ Λάνταο, Μοχάμαντ Χινταχιατουλάχ, Γκιουλά Γκερμάνους, Σερ Τζον Γκλάμπ, Σερ Μαζίκ Φαρέντ, Ιστιάκ Χουσεΐν Κουρεσί, Αχμέντ Ελμίν Γιαλμάν, Μαχμούντ Γιούσεφ Σαουάρμπι και Νασρολάχ Σ. Φατέμι.Ο Κόλιν Γουίλσον δήλωσε πως "εν μέρη μέσα από το έργο του Ίντρις Σαχ, άρχισα να βλέπω κάποιες νέες πολύ ενδιαφέρουσες διαστάσεις [όσον αφορά το θέμα του μυστικισμού]" και στην κριτική του πάνω στο βιβλίο The Magic Monastery (1972) σημείωσε ότι ο Σαχ "δεν ενδιαφέρεται κυρίως για τη διάδοση ενός μυστικού δόγματος. Ενδιαφέρεται για τη μέθοδο με την οποία η γνώση μεταδίδεται... [Οι Σούφι] μεταδίδουν γνώση μέσω της άμεσης διαίσθησης με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι δάσκαλοι του Ζεν και ένας από τους κύριους τρόπους για να γίνει αυτό είναι οι μικρές ιστορίες και παραβολές οι οποίες βρίσκουν τον δρόμο τους προς το ασυνείδητο και ενεργοποιούν τις κρυφές του δυνάμεις."Στο Αυγανιστάν, οι εφημερίδα Kabul Times είπε ότι το βιβλίο Caravan of Dreams (1968) "προτείνεται ανεπιφύλακτα" και είναι "ιδικού ενδιαφέροντος για τους Αφγανούς" επειδή είναι "βασικά μια ανθολογία από μικρές ιστορίες, παραμύθια και ανέκδοτα, αστεία και αποσπάσματα από τη γραπτή και προφορική παράδοση που είναι μέρος πολλών βραδινών συζητήσεων και συνδιαλλαγών – ακόμα και σε αυτούς τους μοντέρνους καιρούς – στο Αφγανιστάν." Η εφημερίδα The Afghanistan News ανέφερε ότι το βιβλίο Οι Σούφι "καλύπτει σημαντικές Αφγανικές συνεισφορές στην παγκόσμια φιλοσοφία και επιστήμη" και ήταν "το πρώτο έγκυρο βιβλίο πάνω στον Σουφισμό και το σύστημα της ανθρώπινης ανάπτυξης των Δερβίσηδων." Όσον αφορά αμφιβολίες για το παρελθόν του Σαχ και τα διαπιστευτήριά του, ο Σαρντάρ Χατζί Φαΐζ Μουχαμάντ Καν Ζικερία, ένας Αφγανός ακαδημαϊκός ο οποίος είχε υπηρετήσει ως Αφγανός Υπουργός Παιδείας και αργότερα ως Υπουργός Εξωτερικών του Αφγανιστάν, εξέδωσε μια διακήρυξη προς τους ακαδημαϊκούς του κόσμου για την οικογένεια του Σαχ το 1970: "Οι Μουσαβί Σαγιντίδες του Αφγανιστάν και Καν του Παγκμάν αναγνωρίζονται ως οι απόγονοι του Προφήτη – ειρήνη σε αυτόν. Αναγνωρίζεται ότι προέρχονται από την ευγενέστερη καταγωγή εντός του Ισλάμ και είναι σεβαστοί ως Σούφι δάσκαλοι και πολυμαθείς ακαδημαϊκοί. Ο Σαγίντ Ίντρις Σαχ, γιος του εκλιπόντα Σαγίντ Ικμπάλ Αλί Σαχ, είναι προσωπικά γνωστός ως έντιμος άνθρωπος του οποίου ο βαθμός, οι τίτλοι και η καταγωγή είναι καταγεγραμμένοι και ευρέως γνωστοί."Το 1980, ο καθηγητής Καλιλουλλάχ Καλίλι, πρώην επίτιμος ποιητής του Αφγανιστάν, εξήρε το έργο του "συμπατριώτη και φίλου του, του Αρίφ (Φωτισμένου Σούφι) Σαγίντ Ίντρις Σαχ", λέγοντας ότι "Ειδικής εκτίμησης πρέπει να χαίρουν οι εξαίρετες και πολύ σημαντικές του υπηρεσίες στην αποκάλυψη των ουράνιων εμπνεύσεων και ενδότερων σκέψεων των μεγάλων δασκάλων του Ισλάμ και των Σούφι.Η εφημερίδα Χιντουστάν Στάνταρτ της Ινδίας έκρινε ότι του βιβλίο Caravan of Dreams (Καραβάνι των Ονείρων), ήταν μια υπέροχη ανθολογία, στην οποία μπορούσε να εισέλθει κανείς ανά πάσα στιγμή για διασκέδαση, δροσιά, παρηγοριά και έμπνευση... ευφυές, ελκυστικό, εντελώς ανθρώπινο."Το Ινστιτούτο υπέρ των δια-πολιτιστικών Ανταλλαγών (The Institute for Cross-cultural Exchange, ICE), μια Καναδική φιλανθρωπική οργάνωση ιδρυθείσα το 2004, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα παιδικά βιβλία του Ίντρις Σαχ διανέμοντάς τα σε χιλιάδες παιδιά σε ανέχεια στον Καναδά, το Μεξικό και το Αφγανιστάν ως μέρος των προγραμμάτων επιμόρφωσης των παιδιών και της προώθησης της δια-πολιτιστικής κατανόησης. Αυτή η σειρά βιβλίων δημοσιεύεται από την Hoopoe Books, μια μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία του Ινστιτούτου για τη Μελέτη της Ανθρώπινης Γνώσης (Institute for the Study of Human Knowledge, ISHK) του Αμερικανού ψυχολόγου Ρόμπερτ Όρνσταϊν. Το ΙΜΑΓ (ISHK) παρέχει αυτά τα βιβλία σε παιδιά σε ανέχεια μέσω δικής του πρωτοβουλίας ("Share Literacy initiative"). Ένας εχθρικός κριτικός ήταν ο Τζέιμς Μούρ, ακόλουθος του Γκουρτζίεφ ο οποίος διαφωνούσε με τη διαβεβαίωση του Σαχ πως η διδασκαλία του Γκουρτζίεφ ήταν επί της ουσίας σουφική και διαφώνησε απόλυτα με τη δημοσίευση χρονολογικά αδύνατου και ψευδώνυμου βιβλίου πάνω σε αυτό το θέμα (Οι δάσκαλοι του Γκουρτζίεφ από τον Ραφαέλ Λεφόρτ) ο οποίος συνδεόταν με τον Σαχ. Σε ένα άρθρο το 1986 στο περιοδικό Religion Today (σήμερινό όνομα Journal of Contemporary Religion), ο Μούρ κάλυψε τις διαμάχες γύρω από τους Μπένετ και Γκρέιβς και ισχυρίστηκε ότι ο Σαχ "περιβαλλόταν με μια λατρεία υπέρμετρη: μια λατρεία που είχε ο ίδιος υποδαυλίσει". Περιέγραψε τον Σαχ ως εξυπηρετούμενο από "πληθώρα υποτακτικών δημοσιογράφων, εκδοτών, κριτικών, διασκεδαστών, εκπομπών και ταξιδιωτικών συγγραφέων οι οποίοι τεχνηέντως δοξάζουν τον Σαχ εν χωρώ". Ο Μούρ αμφισβήτησε τη Σούφι κληρονομία και παιδία του Σαχ και κατήγγειλε το σύνολο των ψευδωνυμικών συγγραμμάτων της "Σχολής του Ίντρις Σαχ" από συγγραφείς όπως ο "Όμαρ Μάικλ Μπούρκ Ph. D." και "Χαντράτ Μπ. Μ. Ντερβίς", οι οποίοι από το 1960 εγκωμίαζαν τον Σαχ, αναφερόμενοι σε αυτόν ως "Ταρίκα μέγας Σεΐχης Ίντρις Σαχ Σαχίμπ", "Πρίγκιπας Ίντρις Σαχ", " Βασιλιάς Ενώχ", "Η Παρουσία", "Ο εμβριθής βασιλιάς", η "ενσάρκωση του Αλί" και ακόμα και ο "Κουτούμπ" ή "Άξονας" - όλα ως υποστήριξη των αρχικών προσπαθειών του Σαχ να καταστήσει γνωστό τον Σουφισμό στο δυτικό ακροατήριο.Ο Πίτερ Γουίλσον επίσης σχολίασε "την πολύ κακή ποιότητα" μεγάλου μέρους όσων είχαν γραφεί προς υποστήριξη του Σαχ, παρατηρώντας ένα "δυστυχές κολακευτικό στιλ", ισχυρισμούς ότι ο Σαχ κατείχε παραφυσικές ικανότητες, "έναν τόνο ανωτερότητας, μια στάση, κάποιες φορές ψωνισμένη, υποτιμητική ή λύπηση προς αυτούς που είναι " απ' έξω" και την προφανή έλλειψη οποιουδήποτε ενδιαφέροντος να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς που δικαιολογούσαν αυτή τη συμπεριφορά ". Κατά την άποψη του υπήρχε μια "αξιοσημείωτη διαφορά στην ποιότητα ανάμεσα στα γραπτά του Σαχ" και στην ποιότητα αυτής της δευτερεύουσας φιλολογίας. Τόσο ο Μούρ όσο και ο Γουίλσον όμως επίσης τόνισαν τις ομοιότητες στο στιλ και αναλογίστηκαν την πιθανότητα μεγάλο μέρος αυτού του ψευδωνύμου έργου, συχνά δημοσιευμένου από την Όκταγκον Πρες, τον εκδοτικό οίκο του ίδιου του Σαχ, να είχε γραφτεί από τον ίδιο το Σαχ.Επιχειρηματολογώντας υπέρ μιας εναλλακτικής ερμηνείας αυτής της φιλολογίας, ο ακαδημαϊκός Άντριου Ρόουλινγκσον πρότεινε αντί μιας "προφανούς κερδοσκοπικής [...] αυταπάτης", ίσως επρόκειτο περί εσκεμμένης υποκρισίας - κάτι που εξ ορισμού πρέπει κανείς να διακρίνει". Διατυπώνοντας πως "μια κριτική αποκρυσταλλωμένων θέσεων δεν μπορεί να είναι η ίδια αποκρυσταλλωμένη και δογματική", και υπογραμμίζοντας ότι η πρόθεση του Σαχ ήταν πάντα να υποσκάψει ψευδείς βεβαιότητες, επιχειρηματολόγησε ότι ο "μύθος του Σαχ" που δημιουργήθηκε από τα γραπτά αυτά ίσως ήταν ένα διδακτικό εργαλείο, αντί ενός εργαλείου συσκότισης, κάτι "κατασκευασμένο για να αποδομηθεί - το οποίο οφείλει να διαλυθεί όταν το αγγίξεις". Ο Ρόουλινγκσον συμπέρανε ότι ο Σαχ "δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με κυριολεκτικούς όρους. Τα ίδια του τα αξιώματα αποκλείουν αυτή την πιθανότητα." Η Ντόρις Λέσινγκ, ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του Σαχ, δήλωσε σε συνέντευξη το 1981: "Βρήκα τον Σουφισμό όπως τον δίδασκε ο Σαχ, που υποστηρίζει πως είναι η επανεισαγωγή μιας αρχαίας διδασκαλίας, κατάλληλο για αυτή την εποχή και αυτό τον τόπο. Δεν είναι καμιά παλινδρόμηση από ανατολίτικα πράγματα ή νερωμένο Ισλάμ ή κάτι τέτοιο." Το 1996, σχολιάζοντας τον θάνατο του Σαχ στην Ντέϊλι Τέλεγκραφ (The Daily Telegraph), δήλωσε πως γνώρισε τον Σαχ λόγο του βιβλίου του "Οι Σούφι", που ήταν για εκείνη το πιο εκπληκτικό βιβλίο που είχε διαβάσει, και ένα βιβλίο που άλλαξε τη ζωή της. Περιγράφοντας το έργο του Σαχ ως "ένα φαινόμενο χωρίς όμοιό του στην εποχή μας", τον χαρακτήρισε πολύπλευρο άνθρωπο, τον πιο ευφυή άνθρωπο που γνώρισε ποτέ, ευγενικό, γενναιόδωρο, μετριοπαθή, ("Μην κοιτάς τόσο το πρόσωπό μου, αλλά πάρε αυτό που είναι στο χέρι μου", είπε πως της έλεγε), και καλό φίλο και δάσκαλο για πάνω από τριάντα χρόνια.Ο Άρθουρ Τζ. Ντέικμαν, καθηγητής ψυχιατρικής και επί πολύ καιρό ερευνητής στον τομέα του διαλογισμού και στην αλλαγή της συνείδησης, ο οποίος ξεκίνησε τη μελέτη Σουφικών διδακτικών ιστοριών στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, εξέφρασε την άποψη ότι οι Δυτικοί ψυχοθεραπευτές μπορούν να ωφεληθούν από την προοπτική που παρέχει ο Σουφισμός και η οικουμενική του ουσία, με προϋπόθεση το κατάλληλο υλικό να μελετηθεί με τον σωστό τρόπο και με τη σωστή σειρά. Δεδομένου ότι τα συγγράμματα και οι μεταφράσεις Σουφικών διδακτικών ιστοριών του Σαχ σχεδιάστηκαν με αυτό τον σκοπό κατά νου, τις πρότεινε σε όσους ενδιαφέρονταν να εκτιμήσουν οι ίδιοι το θέμα και σημείωσε πως πολλοί καταξιωμένοι στον τομέα τους είχαν αποδεχθεί τη θέση του Σαχ ως εκπροσώπου του Σύγχρονου Σουφισμού. Ο ψυχολόγος και ερευνητής της συνείδησης Τσάρλς Τάρτ σχολίασε πως τα συγγράμματα του Σαχ "είχαν παράξει μια πιο βαθιά εκτίμηση μέσα του για το τι είναι η ψυχολογία από οτιδήποτε άλλο γράφτηκε ποτέ".Όταν του ζητήθηκε να δώσει μια εκτίμηση του Σαχ το 1973, ο Μπένετ είπε ότι ο Σαχ έκανε σημαντική δουλειά σε μεγάλη κλίμακα, "ταρακουνόντας τους ανθρώπους πολύ αποτελεσματικά παντού, κάνοντάς τους να σκεφτούν, δείχνοντας τους ότι τρόποι σκέψης που μοιάζουν να είναι ελεύθεροι είναι στην πραγματικότητα ελεγχόμενοι." Αναφέρθηκε στον Σαχ σαν τον Τζίντου Κρισναμούρτι του Σουφισμού, αποδομώντας τις έμμονες ιδέες των ανθρώπων σε πολλές κατευθύνσεις ως μέρος μιας διαδικασίας αφύπνισης η οποία είναι "μια πολύ απαραίτητη προετοιμασία για τον νέο κόσμο."ο Ινδός φιλόσοφος και μυστικιστής Ρατζνές, αργότερα γνωστός σαν Όσο (Osho), σχολιάζοντας το έργο του Σαχ, περιέγραψε το βιβλίο Οι Σούφι σαν "απλά ένα διαμάντι. Η αξία αυτού που έκανε με το βιβλίο αυτό είναι αμέτρητη". Προσέθεσε ότι ο Σαχ ήταν "ο άνθρωπος που συνέστησε τον Μουλά Νασρεντίν στη Δύση, και προσέφερε απίστευτη υπηρεσία. Δεν μπορεί να ξεπληρωθεί για αυτή. [...] Ο Ίντρις Σαχ έκανε τα μικρά ανέκδοτα του Νασρεντίν ακόμα πιο όμορφα... έχει την ικανότητα όχι μόνο να μεταφράζει επακριβώς τις παραβολές, αλλά και να τις κάνει ακόμα πιο όμορφες, ακόμα πιο συγκινητικές, πιο κοφτερές."Οι Ρίτσαρντ Σμόλεϊ και Τζίμ Κίνεϊ, γράφοντας στο βιβλίο Hidden Wisdom: A Guide to the Western Inner Traditions (2006), αναγόρευσαν το βιβλίο Οι Σούφι σε ΄μια "πολύ ευανάγνωστη και ευρεία εισαγωγή στον Σουφισμό", προσθέτοντας ότι η παρεμβολή του Σαχ είναι προφανής σε όλο το βιβλίο και μερικοί ιστορικοί ισχυρισμοί είναι συζητήσιμοι (κανένας δεν έχει υποσημειώσεις), όμως κανένα άλλο βιβλίο δεν είναι τόσο πετυχημένο όσο αυτό στο να προκαλεί το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού για τον Σουφισμό"." Περιέγραψαν το Learning How to Learn, μια συλλογή συνεντεύξεων, ομιλιών και μικρών κειμένων ως ένα από τα καλύτερα έργα του Σαχ, που παρέχει ένα στέρεο προσανατολισμό όσον αφορά την "ψυχολογική" του προσέγγιση προς το Σουφικό έργο, σημειώνοντας ότι στα καλύτερά του "ο Σαχ παρέχει μαθήματα που εμβολιάζουν τους μαθητές ενάντια σε πολλές από τις ανοησίες που κυκλοφορούν στην πνευματική αγορά."Ο Άιβαν Τυρρέλλ και ο κοινωνικός ψυχολόγος Τζο Γκρίφιν, στο βιβλίο τους για τις ενδότερες συναισθηματικές ανάγκες, Human Givens: A new approach to emotional health and clear thinking, έγραψαν ότι ο Σαχ "περισσότερο από κάθε άλλον, κατανοούσε και εκτιμούσε την πραγματική σημασία των δεδομένων της ανθρώπινης φύσης". Σε ένα άλλο βιβλίο τους με τίτλο: Godhead: The Brain's Big Bang – The explosive origin of creativity, mysticism and mental illness, ισχυρίστηκαν ότι οι ιστορίες του Σαχ "όταν ακούγονται από νέους και γέρους εξίσου [...] περνάνε μοτίβα μέσα στο μυαλό, όχι μόνο για να ζει κανείς και να υπερβαίνει καθημερινές δυσκολίες αλλά και για να ταξιδέψει στο πνευματικό μονοπάτι. Η επίδρασή τους μπορεί να μην γίνει αισθητή για μήνες η χρόνια αφού διαβαστούν για πρώτη φορά, αλλά τελικά το δομικό υλικό που περιέχουν θα εκμεταλλευτεί την ικανότητα του εγκεφάλου να βρίσκει αντίστοιχα μοτίβα και θα καταστήσει δυνατό για τους μαθητές να παρατηρήσουν τη λειτουργία των δικών τους συναισθηματικά προκαθορισμένων απαντήσεων στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ζωής. Γίνεται επακολούθως ευκολότερο γι' αυτούς να αναλάβουν την όποια δράση απαιτεί η πραγματικότητα, ώστε ο νους τους να συνδεθεί με ανώτερα επίπεδα. Οι διδακτικές ιστορίες πρέπει να διαβάζονται, να λέγονται και να αναλογίζονται αλλά όχι να αναλύονται διανοητικά, γιατί αυτό καταστρέφει την ωφέλιμη επίδραση που ειδάλλως θα είχαν στο νου σας." Ο Σαχ, πρόσθεσαν, ήταν "ένας μεγάλος συλλέκτης και εκδότης ιστοριών και γραπτών που περιέχουν αυτή την ποιότητα της μακροπρόθεσμης επίδρασης. Κατανοούσε το ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα διανοητικό μοτίβο των ιστοριών αυτών και τα βιβλία του είναι γεμάτα με τέτοια θρεπτικά παραδείγματα"Ο Όλαβ Χάμερ σημειώνει πως κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του Σαχ, όταν η γενναιοδωρία των θαυμαστών του τον έκανε πραγματικά εύπορο και είχε γίνει μια σεβαστή προσωπικότητα ανάμεσα στα υψηλότερα στρώματα της βρετανικής κοινωνίας, ξέσπασαν διαμάχες λόγο ανακολουθιών ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά δεδομένα - αναφορές σε συγγένεια με τον προφήτη Μωάμεθ, σχέσεις με ένα μυστικό Σουφικό τάγμα στην κεντρική Ασία, ή την παράδοση στην οποία μαθήτευσε ο Γκουρτζίεφ - και ανακτήσιμα ιστορικά γεγονότα. Αν και μπορεί να υπήρχε ένας δεσμός συγγένειας με τον προφήτη Μωάμεθ, ο αριθμός των ανθρώπων που μοιράζονται έναν τέτοιο δεσμό σήμερα, 1300 χρόνια μετά, θα ήταν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο. Άλλα μέρη της αυτοβιογραφίας του Σαχ φαίνεται να ήταν καθαρά φανταστικά. Ακόμα και έτσι ο Χάμερ παρατήρησε ότι τα βιβλία του Σαχ συνέχισαν να έχουν ζήτηση και ότι έπαιξε "έναν σημαντικό ρόλο στην αναπαράσταση του Σουφισμού ως μη-δογματικού, εξατομικευμένου και ζωογόνου αποστάγματος πνευματικής σοφίας".Ο Πίτερ Ουίλσον έγραψε ότι αν ο Σαχ ήταν απατεώνας, τότε ήταν ένας "εξαιρετικά προικισμένος απατεώνας", επειδή αντίθετα με τους απλούς εμπορικούς συγγραφείς, είχε κάνει προσπάθεια να παράξει ένα περίπλοκο και εσωτερικά συνεπές σύστημα το οποίο προσέλκυσε "μια ολόκληρη γκάμα λίγο έως πολύ αναγνωρισμένων ανθρώπων", και είχε "προκαλέσει και ερεθίσει σκέψεις σε πολλές διαφορετικές ομάδες". Ο Μούρ αναγνώρισε ότι ο Σαχ είχε κάνει μια αξιόλογη συνεισφορά στην εκλαΐκευση ενός ανθρωπιστικού Σουφισμού και ότι είχε φέρει πηγαία ενέργεια στην προσπάθεια αυτοπροβολής του", αλλά κατέληξε με το καταδικαστικό συμπέρασμα ότι ο Σουφισμός του Σαχ ήταν "ένας Σουφισμός χωρίς αυτοθυσία, χωρίς υπέρβαση του εαυτού, χωρίς την προσδοκία της γνώσης, χωρίς παράδοση, χωρίς τον Προφήτη, χωρίς το Κοράνι, χωρίς το Ισλάμ και χωρίς τον Θεό. Αυτό και μόνο."Ο Γκορ Βιντάλ έγραψε ότι τα βιβλία του Σαχ "είναι πολύ δυσκολότερο να διαβαστούν από ότι ήταν για να γραφτούν." Υποδοχή του βιβλίου Οι Σούφι Η υποδοχή του κινήματος του Σαχ σημαδεύτηκε επίσης από διαφωνίες. Μερικοί οριενταλιστές ήταν εχθρικοί, εν μέρει επειδή ο Σαχ παρουσίασε τα κλασικά Σουφικά κείμενα ως εργαλεία αυτοανάπτυξης που χρησιμοποιούνται από σύγχρονους ανθρώπους, αντί για αντικείμενα ιστορικής μελέτης. Η διεθνώς αναγνωρισμένη οριενταλιστής Αννεμαρί Σίμελ (Annemarie Schimmel) σχολίασε ότι Οι Σούφι, μαζί με τα άλλα βιβλία του Σαχ "πρέπει να αποφεύγονται από τους σοβαρούς σπουδαστές".Ο πρόλογος του Γκρέιβς για το βιβλίο Οι Σούφι, γραμμένος με τη βοήθεια του Σαχ, περιέγραφε τον Σαχ ως μέρος "της πρεσβύτερης αρσενικής γραμμής διαδοχής του Προφήτη Μωάμεθ", κληρονόμο "μυστικών των Χαλίφηδων, των προγόνων του. Είναι στην πραγματικότητα ένας μεγάλος σείχης της σουφικής Ταρίκα..." Σε ιδιωτικό πλαίσιο παρόλα αυτά ο Γκρέιβς, γράφοντας σε ένα φίλο του, εκμυστηρεύτηκε ότι αυτό ήταν παραπλανητικό: "είναι ένας από εμάς, όχι κάποια μουσουλμανική καρικατούρα." Ο πρόλογος δεν περιλαμβάνεται σε εκδόσεις της Όκταγκον Πρες μετά το 1983 αλλά περιλαμβάνεται πάντα στις εκδόσεις Άνκορ/Ντάμπλντεϊ (Anchor/Doubleday).Ο πιο σκληρός επικριτής του Σαχ, ο ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, Λ. Π. Έλγουελ-Σάτον, σε ένα άρθρο του 1975 όπου επέκρινε αυτούς που αποκαλούσε "ψευδο-Σούφι" όπως ο Γκουρτζίεφ και ο Σαχ, ισχυρίστηκε ότι ο Γκρέις προσπαθούσε να "αναβαθμίσει" τη "μάλλον ασήμαντη καταγωγή" του Σαχ και ότι η αναφορά στην πρεσβύτερη αρσενική σειρά διαδοχής του Μωάμεθ ήταν μια "αρκετά ατυχής γκάφα" καθώς οι γιοί του Μωάμεθ πέθαναν όλοι σε παιδική ηλικία. Αν και ο Έλγουελ-Σάτον αποδέχθηκε ότι η οικογένεια ήταν Σαγιντιδική με καταγωγή από τον έβδομο Ιμάμη Μούσα αλ-Καντίμ, δεύτερο δισέγγονο του Χουσεΐν ιμπ Αλί, που ήταν ο νεότερος γιος του γάμου της Φατίμα (κόρης του προφήτη) με τον Αλί Ιμπν Αμπί Ταλίμπ, θεωρούσε πως αυτή ήταν μια "ασήμαντη καταγωγή" χωρίς ιδιαίτερη ιερότητα γιατί "οι Σαγίντιδες αφθονούν εντός του Ισλαμικού κόσμου, σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και στις δύο πλευρές κάθε θρησκευτικού και πολιτικού διαχωρισμού." Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Idries Shah στο Wikimedia Commons
|
Ο Ίντρις Σαχ (/ˈɪdrɪs ˈʃɑː/; Παστού: ادريس شاه, ούρντου: ادریس شاه; 16 Ιουνίου 1924 – 23 Νοεμβρίου 1996), γεννηθείς Σαγιέντ Ίντρις Ελ-Χασίμι (Αραβικά: سيد إدريس هاشمي) και με το ψευδώνυμο Αρκόν Νταραούλ, ήταν συγγραφέας και δάσκαλος της Σουφικής παράδοσης ο οποίος έγραψε πάνω απο 35 βιβλία με θέματα που εκτείνονται από την ψυχολογία και την πνευματικότητα ως τα ταξιδιωτικά τετράδια και τις πολιτισμικές σπουδές. Γεννήθηκε στην Ινδία, απόγονος οικογένειας Αφγανών ευγενών και μεγάλωσε κυρίως στην Αγγλία. Τα πρώτα του συγγράμματα επικεντρώνονταν στη μαγεία και τη μαγική τέχνη. Το 1960 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Octagon Press και δημοσίευσε μεταφράσεις Σούφι κλασσικών καθώς και δικά του έργα. Το σημαίνων έργο του Οι Σούφι το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 1964 είχε καλή υποδοχή διεθνώς. Το 1965 ο Σαχ ίδρυσε το Ινστιτούτο για την Πολιτιστική Έρευνα (Institute for Cultural Research), ένα μορφωτικό ίδρυμα με βάση το Λονδίνο, αφιερωμένο στη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και καλλιέργειας. Ένας παρόμοιος οργανισμός, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη της Ανθρώπινης Γνώσης (Institute for the Study of Human Knowledge, ISHK) υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό τη διεύθυνση του καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Ρόμπερτ Όρνσταϊν, τον οποίο ο Σαχ επιφόρτισε ως βοηθό του στις ΗΠΑ. Στα γραπτά του ο Σαχ παρουσίασε τον Σουφισμό ως μια οικουμενική μορφή σοφίας η οποία προηγείται του Ισλάμ. Τονίζοντας ότι ο Σουφισμός δεν ήταν στατικός αλλά προσαρμόζόταν πάντα στην εποχή του, το μέρος και τους ανθρώπους, πλαισίωσε τη διδασκαλία του με Δυτικούς ψυχολογικούς όρους. Ο Σαχ έκανε συχνή χρήση παραδοσιακών διδακτικών ιστοριών και παραβολών. Τα κείμενα αυτά περιείχαν πολλαπλά νοηματικά επίπεδα σχεδιασμένα να διεγύρουν την κατανόηση και την περισυλλογή του αναγνώστη. Είναι ίσως πιο γνωστός για τις συλλογές του με ιστορίες του Μουλά Νασρεντίν Χότζα. Ο Σαχ δέχτηκε κριτική κατά καιρούς απο οριενταλιστές οι οποίοι αμφέβαλαν για τις ικανότητές του και το παρελθόν του. Ο ρόλος του στη διαμάχη γύρω από μια νέα μετάφραση των Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ, η οποία δημοσιεύτηκε από τον φίλο του Ρόμπερτ Γκρέιβς και τον αδελφό του Ομάρ Σαχ δέχτηκε ιδιαίτερα σκληρή κριτική. Παρ' όλα αυτά είχε επίσης και πολλούς αξιοσημείωτους υπερασπιστές, με κύρια ανάμεσά τους την Ντόρις Λέσινγκ. Ο Σαχ αναγνωρίστηκε τελικά ως εκπρόσωπος του Σουφισμού στη Δύση και έδωσε διαλέξεις ως προσκεκλημένος καθηγητής σε πολλά δυτικά πανεπιστήμια. Τα έργα του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να παρουσιάσουν τον Σουφισμό ως μια μορφή πνευματικότητας προσεγγίσιμη σε ατομικό επίπεδο και όχι απαραίτητα συνδεδεμένη με οποιαδήποτε συγκεκριμένη θρησκεία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%87
|
Ρήξη μηνίσκου
|
Η ρήξη μηνίσκων διαγιγνώσκεται εύκολα κατά την κλινική εξέταση και επιβεβαιώνεται με μαγνητική τομογραφία του γόνατος. Πόνος Πρήξιμό γόνατος Αδυναμία έκτασης ή κάμψης του γόνατος Αίσθημα αδυναμίας του κάτω άκρου Κλείδωμα του γόνατος Οι δύο πιο συχνές αιτίες ρήξης του μηνίσκου είναι ο τραυματικός τραυματισμός (παρατηρείται συχνά σε αθλητές) και οι εκφυλιστικές διεργασίες, που είναι η πιο συχνή ρήξη που παρατηρείται σε ασθενείς όλων των ηλικιών. Οι ρήξεις μηνίσκου μπορούν να εμφανιστούν σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Οι τραυματικές ρήξεις είναι πιο συχνές σε δραστήρια άτομα ηλικίας 10-45 ετών. Οι τραυματικές ρήξεις είναι συνήθως ακτινωτές ή κάθετες στον μηνίσκο και είναι πιο πιθανό να οδηγήσουν σε ένα κινητό θραύσμα που μπορεί να σφηνωθεί στο γόνατο και επομένως να απαιτηθεί χειρουργική αντιμετώπιση. Ο μηνίσκος μπορεί να θραυστεί όταν το γόνατο στρίβει προς τα μέσα ή προς τα έξω κατά τη διάρκεια της κάμψης, ενώ το πόδι βρίσκεται σε κάμψη. Δεν είναι ασυνήθιστο η ρήξη μηνίσκου να συμβαίνει μαζί με τραυματισμούς στον πρόσθιο χιαστί σύνδεσμο ACL και στον έσω πλάγιο σύνδεσμο MCL - αυτά τα τρία προβλήματα που εμφανίζονται μαζί είναι γνωστά ως "άτυχη τριάδα", η οποία παρατηρείται σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, όταν ένας παίκτης δέχεται χτύπημα στο εξωτερικό μέρος του γόνατος. Οι άνθρωποι που εμφανίζουν ρήξη μηνίσκου συνήθως εμφανίζουν πόνο και πρήξιμο ως κύρια συμπτώματα. Ένα άλλο συχνό παράπονο είναι η σταθεροποίηση της άρθρωσης ή η αδυναμία πλήρους ευθυγράμμισης της άρθρωσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μέρος του σχισμένου χόνδρου εμποδίζει την άρθρωση του γόνατος να λειτουργήσει σωστά. Μια ρήξη μηνίσκου μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα της στροφής του γόνατος προς τα μέσα ή προς τα έξω ενώ το πόδι βρίσκεται σε λυγισμένη θέση. Οι ρήξεις μηνίσκων θεραπεύονται ανάλογα με πολλά διαγνωστικά κριτήρια βαρύτητας. Έχουν σημασία τα κλινικά ευρήματα, η ηλικία του ασθενούς, το επάγγελμα, οι αθλητικές δραστηριότητες, αλλά και η ύπαρξη ή όχι επιπλοκών. Ετσι θεωρείται απόλυτη ένδειξη για εγχείρηση η ύπαρξη ενός από τα κάτωθι κριτήρια: (1) Ρήξη μηνίσκου με υποπτροπιάζον ύγραρθρο (2) Ρήξη μηνίσκου με μη ανατασσόμενη Εμπλοκή- μπλοκάρισμα του γόνατος (Block) (3) Πόνος στο βαθύ κάθισμα (γονάτισμα) ή σε σκαλοπάτια, παρά την πάροδο 2-3 μηνών. Υπάρχουν σήμερα τρεις θεραπείες για ρήξη μηνίσκου. Φυσικοθεραπείες για ενδυνάμωση και βελτίωση στην τεχνική κατά την κίνηση Παγοθεραπεία για να ξεπρηστεί το γόνατο Αρθροσκοπική μερική μηνισκεκτομή. Είναι ενδοσκοπική χειρουργική μέθοδος, όπου αφαιρείται ένα τμήμα του κομμένου μηνίσκου, μέσω δύο μικρών οπών (=τρύπες) εκατέρωθεν της επιγονατίδας. Το χειρουργείο μπορεί να γίνει και με ημερήσια νοσηλεία. Αρθροσκοπική συρραφή του μηνίσκου. Αντί να αφαιρεθεί ο μηνίσκος κατά την μηνισκεκτομή, στην συρραφή σώζεται ο μηνίσκος ράβοντάς το κομμένο κομμάτι του μηνίσκου. Ρήξεις μηνίσκου στις οποίες μπορεί να γίνει συρραφή είναι συνήθως η περιμετρικές οι οποίες έχουν καλύτερη αιμοδοσία και άρα πιθανότητες επούλωσης πάρα οι κεντρικές ρήξεις. Είναι προτιμότερο να σωθεί ο μηνίσκος άρα να αφαιρεθεί γιατί προστατεύει τον αρθρικό χονδρό από κραδασμούς και φθορά. 1. Αντιφλεγμονώδη φάρμακα + φυσικοθεραπεία. 2. Aρθροσκοπική μερική μηνισκεκτομή. Mπορεί να θεωρηθεί κατάλληλη εάν η εκφυλιστική ρήξη προκαλεί μπλοκάρισμα στην κίνηση ή μετά από τρεις μήνες κατάλληλης συντηρητικής αγωγής. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tears of meniscus στο Wikimedia Commons
|
Οι μηνίσκοι είναι ινοχόνδρινες ημισεληνοειδές δομές στα γόνατα, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα οστά της κνήμης και του μηρού «σαν φλάντζες» για αποφυγή της τριβής. Κάθε γόνατο έχει δύο μηνίσκους, τον έσω και τον έξω. Οι μηνίσκοι στους μεσήλικες τραυματίζονται συχνά με έμμεση βία στροφικής καταπόνησης, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να το πάθεις και με ένα παραπάτημα σε σκαλοπάτι ή με ένα απλό γονάτισμα για να δέσεις τα κορδόνια σου. Τραυματισμοί μηνίσκων μπορεί να γίνουν σε όλες τις ηλικίες αλλά είναι πιο συχνές στους νέους κατά τον αθλητισμό οι οποίοι παθαίνουν οξεία ρήξη ή στους μεσήλικες οι οποίοι παθαίνουν εκφυλιστικές ρήξεις. Η παχυσαρκία είναι ένας σημαντικός επιβαρυντικός παράγοντας. Σε μεγαλύτερες ηλικίες (50-75 ετών) οι ρήξεις μηνίσκων είναι κυρίως εκφυλιστικού τύπου, εκδηλώνονται μετά από καταπόνηση ή μετά από χρόνια φθορά, και δεν απαιτείται τραυματισμός για να εκδηλωθούν. Εκδηλώνονται με ένα απλό γονάτισμα ή στα σκαλοπάτια, ή με λίγο τρέξιμο, ή μετά από ένα χορό. Στην τρίτη ηλικία (50-75 ετών) οι ρήξεις μηνίσκων είναι κυρίως εκφυλιστικού τύπου, προϋπάρχει η λεγόμενη "μυξοειδής εκφύλιση" και τα συμπτώματα εκδηλώνονται μετά από καταπόνηση ή μετά από χρόνια φθορά. Δεν απαιτείται σαφής τραυματισμός ή απότομη κίνηση για να εκδηλωθούν. Εκδηλώνονται με ένα απλό γονάτισμα ή στα σκαλοπάτια, ή με λίγο τρέξιμο, ή μετά από ένα χορό. Ο ασθενής αναφέρει συνήθως ένα αίσθημα "κρακ" που τον οδήγησε στην ακινητοποίηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AE%CE%BE%CE%B7_%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Αλέξανδρος Δελμούζος
|
Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1880 από εύπορη οικογένεια, ο πατέρας του είχε δε θητεύσει δήμαρχος της πόλης. Σπούδασε αρχικά στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γερμανία. Το 1908 διορίστηκε Διευθυντής στο Παρθεναγωγείο του Βόλου όπου εισήγαγε τη δημοτική γλώσσα (πρώτος Πανελλαδικά) και τις αρχές του σχολείου εργασίας. Λόγω αυτών των νεωτεριστικών κινήσεων το Παρθεναγωγείο διέκοψε τη λειτουργία του και ο ίδιος παραπέμφθηκε σε δίκη το 1914 στο Ναύπλιο όπου και αθωώθηκε πανηγυρικά. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Εκπαιδευτικού Ομίλου και από το 1917 ως το 1920 ήταν ανώτατος επόπτης της Δημοτικής εκπαιδεύσεως. Το 1923 ανέλαβε τη διεύθυνση του Μαρασλείου Διδασκαλείου και για εννιά χρόνια διετέλεσε καθηγητής της παιδαγωγικής στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης [1929-1934 και 1936-1938]. Το 1929 ίδρυσε το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του οποίου διετέλεσε πρώτος επόπτης. Συμμετείχε στη σύνταξη του Αλφαβητάριου και του αναγνωστικού της Γ’ δημοτικού Τα ψηλά βουνά (1918) του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο χώρο της νεοελληνικής εκπαίδευσης και, μαζί με τους Γληνό και Τριανταφυλλίδη, οι πρόδρομοι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1964. Σημαντικός σταθμός στη ζωή του ήταν η διάσπαση του Εκπαιδευτικού Ομίλου (Μάρτ. 1927), που εκείνος προκάλεσε, όταν μετά από πλήρη διαφωνία του με το Γληνό (ο Τριανταφυλλίδης είχε αποσυρθεί από το 1921), αποχώρησε από τον Όμιλο επικεφαλής της μειοψηφίας, δηλώνοντας την αντίθεσή του στις σοσιαλιστικές πολιτικές προεκτάσεις που έπαιρνε το σωματείο υπό την επίδραση του Γληνού. Ο Δελμούζος είναι μια από τις φυσιογννωμίες που στα εκπαιδευτικά πράγματα πολεμήθηκαν βιαιότατα, αλλά και υμνήθηκε όσο λίγοι. Το κρυφό Σχολειό (για το Βόλο, 1950) Σαν παραμύθι (εξιστόρηση της περιπέτειας του παρθεναγωγείου Βόλου, 1911) Δημοτικισμός και παιδεία (1926) Οι πρώτες προσπάθειες στη Μαράσλειο (με τη συνεργασία του προσωπικού, 1930) Παιδεία και κόμμα (1941) Το πρόβλημα της φιλοσοφικής σχολής (1944) Μελέτες και πάρεργα (μεταθανάτια έκδοση, 1958) κ.α. Έφη Γαζή, ''Πατρίς θρησκεία, οικογένεια''. Ιστορία ενός συνθήματος (1880-1930), Πόλις: Αθήνα, 2011 ISBN 978-960-435-307-1 Ευάγγελος Παπανούτσος, Α. Δελμούζος, η ζωή του. Επιλογή από το έργο του, β' έκδ., MIET: Aθήνα, 1984. Χαράλαμπος Γ. Χαρίτος, Το Παρθεναγωγείο του Βόλου, 2 τόμ., ΙΑΕΝ: Aθήνα 1989 Χαράλαμπος Γ. Χαρίτος, Το Παρθεναγωγείο και τα ''Αθεϊκά'' του Βόλου: η αλληλογραφία των πρωταγωνιστών, Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών: Βόλος, 1980. Marianthi Bella - Kostas Therianos, «Alexandre Delmouzos: l’aventure de la pédagogie avant-gardiste en Grèce», περ. Horizons francophones, τεύχ. 6 (Φεβρουάριος 2014). περ. Παιδεία, αφιέρωμα 1953. Νικος Π. Τερζής, Η Παιδαγωγική του Αλεξάνδρου Π. Δελμούζου. Συστηματική εξέταση του έργου και της δράσης του ( διατριβή επί υφηγεσία στη Φιλοσοφική Σχολή ΑΠΘ), 1981. Αρχείο Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης Κώστας Θεριανός - Μαριάνθη Μπέλλα, «Το Παρθεναγωγείο του Βόλου (1908-1911): η πρώτη εφαρμογή των αρχών του εκπαιδευτικού δημοτικισμού στη Μέση Εκπαίδευση», Kριτική Παιδαγωγική, Μάρτιος 2013.
|
Ο Αλέξανδρος Δελμούζος (1880-10 Δεκεμβρίου 1956) υπήρξε Έλληνας παιδαγωγός και κύριος εκπρόσωπος του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Επίσης ίδρυσε το (Πρότυπο) Πειραματικό σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του ΑΠΘ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82
|
Κορυφή του Αδάμ
|
Το βουνό βρίσκεται στους νότιους πρόποδες των κεντρικών υψιπέδων, στις επαρχίες Ρατναπούρα και Νουβάρα Ελίγια της περιφέρειας Σαμπαραγκαμούα και της Κεντρικής Περιφέρειας αντίστοιχα. Βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ρατναπούρα και 32 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Χάττον. Η γύρω περιοχή είναι σε μεγάλο βαθμό δασώδης, ενώ δεν υπάρχει άλλο βουνό συγκρίσιμου ύψους κοντά. Η περιοχή γύρω από το βουνό είναι βιότοπος, φιλοξενώντας πολλά ζώα όπως ελέφαντες και λεοπαρδάλεις και ενδημικά φυτά. Η Κορυφή του Αδάμ είναι σημαντική ως υδάτινο κοίτασμα. Οι επαρχίες νότια και ανατολικά του βουνού είναι πλούσιες σε πετρώματα, δίνοντας την αρχαία ονομασία Ρατναντβίπα στο νησί. Το Σρι Πάντα αναφέρεται για πρώτη φορά (ως Σαμανθακούτα) στη Ντιπαβάμσα, το παλαιότερο χρονικό στη γλώσσα Πάλι, (4ος αιώνας), και επίσης στο χρονικό του 5ου αιώνα Μαχαβάμσα, όπου αναφέρεται ότι ο Βούδας επισκέφθηκε την κορυφή του βουνού. Το χρονικό Ρατζαβαλίγια αναφέρει ότι ο Βασιλιάς Βαλαγκάμπα (1ος αιώνας π.Χ.) είχε καταφύγει στα δάση της Κορυφής του Αδάμ για να προστατευτεί από εισβολείς από την Ινδία και αργότερα επέστρεψε στην Ανουρανταπούρα. Το Μαχαβάμσα αναφέρει και πάλι την επίσκεψη του Βασιλιά Βιτζαγιαμπάχου Α΄ (1058–1114) στο βουνό. Ο διάσημος Κινέζος προσκυνητής και Βουδιστής ταξιδιώτης Φα Χιεν έμειναν στη Σρι Λάνκα το 411–12 μ.Χ. και αναφέρει το Σρι Πάντα, αν και δεν είναι σαφές εάν το επισκέφτηκε. Ο Ιταλός έμπορος Μάρκο Πόλο στα Ταξίδια το 1298 μ.Χ. σημείωσε ότι η Κορυφή του Αδάμ ήταν ένα σημαντικό μέρος προσκυνήματος, αλλά δεν ανέφερε ίχνος στο βράχο. Ο Άραβας ταξιδιώτης Ιμπν Μπατούτα ανέβηκε στην κορυφή του βουνού που ονόμασε Σαραντίμπ το 1344 μ.Χ. Στην περιγραφή του αναφέρει μια σκάλα και σιδερένιους ορθοστάτες με αλυσίδες για να βοηθούν τους προσκυνητές. Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή από έναν Άγγλο έγινε από τον υπολοχαγό Ουίλιαμ Μάλκολμ του 1ου συντάγματος της Κεϋλάνης στις 26 Απριλίου του 1815, από την πλευρά της Ρατναπούρα. Η έκθεση του για την ανάβαση δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης της 10ης Μαΐου του 1815. Ο Τζον Ντέιβι, αδελφός του διάσημου χημικού Χάμφρι Ντέιβι, επισκέφθηκε την κορυφή το 1817. Κατέγραψε την παρατήρησή του, ένα τεράστιο αποτύπωμα ποδιού σκαλισμένο σε πέτρα και διακοσμημένο με ένα μόνο περιθώριο ορείχαλκου και γεμάτο με πολύτιμους λίθους.
|
Η Κορυφή του Αδάμ (σιναλέζικα: සමනල කන්ද, Σαμαναλακάντα) είναι ένα κωνικό ιερό βουνό που βρίσκεται στη Νοτιοδυτική Σρι Λάνκα με ύψος 2.243 μέτρων. Είναι γνωστή για το Σρι Πάντα (σιναλεζικά: ශ්රී පාද), δηλαδή το «ιερό αποτύπωμα», έναν σχηματισμό βράχου 1,8 μέτρων, που στη βουδιστική παράδοση θεωρείται το αποτύπωμα του Βούδα, στην ινδουιστική παράδοση θεωρείται το αποτύπωμα του Χάνουμαν ή του Σίβα (ταμίλ: சிவனொளிபாதமலை, «Σιβανολιπάταμαλαϊ»), δηλαδή, «βουνό του φωτός του Σίβα», και σε ορισμένες ισλαμικές και χριστιανικές παραδόσεις θεωρείται το αποτύπωμα του Αδάμ, ή του Αγίου Θωμά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B4%CE%AC%CE%BC
|
Λεύκιος Κορνήλιος Σκιπίων (πραίτωρ το 174 π.Χ.)
|
Τίποτε δεν είναι γνωστό για την πρώιμη ζωή του Λεύκιου, εκτός από το ότι γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Καρχηδονιακού πολέμου (218-202 π.Χ.). Αν οι γονείς του παντρεύτηκαν περίπου το 212 π.Χ. (πιθανόν νωρίτερα ή αργότερα), και αν είχε μεγαλύτερο αδελφό, πιθανότατα γεννήθηκε γύρω στο 210 π.Χ. ή το 209 π.Χ. όταν ο πατέρας του βρισκόταν ήδη στην Hispania. Σε αυτή την περίπτωση, θα είχε περάσει ολόκληρη την παιδική του ηλικία βλέποντας λίγα πράγματα από τον πατέρα του, που κέρδιζε εδάφη της Ρώμης στην Ιβηρική και στη συνέχεια νίκησε στη Zάμα τον Αννίβα. Ο Λεύκιος είναι πιο αξιοσημείωτος, επειδή είναι πιθανώς ο ανώνυμος γιος, που αιχμαλωτίστηκε από πειρατές περί το 192 π.Χ. Αυτός ο γιος αφέθηκε ελεύθερος χωρίς λύτρα από τον Αντίοχο Γ' της Συρίας πριν από τη μάχη της Μαγνησίας (190 π.Χ.). Το γεγονός ότι ο Π. Κ. Σκιπίων δεν πλήρωσε λύτρα για την απελευθέρωση τού γιου του, τού προκάλεσε πολιτικά προβλήματα με τη Σύγκλητο δύο χρόνια αργότερα. Είναι πιθανό ότι ο Λεύκιος έμαθε στη Συρία τις φαύλες συνήθειες και τον τρόπο ζωής, που σημάδεψαν το υπόλοιπο της ζωής του. Το 174 π.Χ. εξελέγη πραίτωρ (preator) με τη βοήθεια τού πρώην γραμματέα τού πατέρα του, Γάιου Κικερείου, τώρα ενός αρκετά πλούσιου ελεύθερου. Ωστόσο, την ίδια χρονιά εκδιώχθηκε από τη Σύγκλητο, ένα χαμηλό σημείο για τους Σκιπίωνες. Η ημερομηνία τού τέλους του είναι άγνωστη, αλλά πιθανότατα απεβίωσε μεταξύ 174 π.Χ. και 170 π.Χ. Επειδή ο αδελφός του Πόπλιος δεν είχε άρρενες κληρονόμους, είναι πιθανό το τέλος του Λεύκιου να ανάγκασε τον Πόπλιο να υιοθετήσει τον πρώτο του εξάδελφο ως κληρονόμο του. Αυτός ο θετός γιος ήταν ο Σκιπίων Αιμιλιανός.
|
Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σκιπίων, λατιν.: Lucius Cornelius P.f. P.n. Scipio, (άκμασε το 174 π.Χ.), ήταν Ρωμαίος πραίτορας το 174 π.Χ.. Ήταν ο νεότερος γιος του Π. Κ. Σκιπίωνα τού Αφρικανού, του μεγάλου Ρωμαίου στρατηγού και πολιτικού από τη σύζυγό του Αιμιλία. Ήταν γιος (P.f., δηλ. Puplius filius) και εγγονός (P.n., δηλ. Puplius neptis) Ρωμαίων υπάτων, αλλά η προσωπική του ζωή και η πολιτική του σταδιοδρομία αλλοιώθηκαν από τις άσωτες συνήθειές του και πιθανώς από τη συνεχιζόμενη κακή του υγεία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%84%CF%89%CF%81_%CF%84%CE%BF_174_%CF%80.%CE%A7.)
|
Αρθρίτις κροταφογναθικής αρθρώσεως
|
Η περιπλοκότητα της κατασκευής αυτής της αρθρώσεως (βλέπε φωτογραφία) όπως και η ιδιομορφία της να κινείται κάνοντας υπεξάρθρημα στο άνοιγμα, εξηγεί τις συχνές φλεγμονές της. Συχνά εκλυτικά αίτια αρθρίτιδας της κροταφογναθικής είναι η υπερκαταπόνηση στη μάσηση, η χάσμη (χασμουρητό), η συνεχής μάσηση τσίχλας ή σκληρών τροφίμων, αλλά και άλλοι αστάθμιτοι παράγοντες όπως ιογενείς λοιμώξεις και σπάνια ρευματολογικά νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτις. Η αναφερόμενη τραυματική βλάβη του ενδαρθρικού μηνίσκου της κροταφογναθικής δεν έχει τεκμηριωθεί στατιστικά με σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους όπως είναι η μαγνητική τομογραφία. Ο κρότος πού αισθάνονται συχνά οι ασθενείς δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι πρόκειται για ρήξη του διάρθριου μηνίσκου, αλλά συχνά πρόκειται για απλή αναπήδησή του από την πίεση του κονδύλου της κάτω γνάθου. Στο Κλασσικό σύγγραμμα Κλινικής Ορθοπεδικής εξέτασης ‘’Clinical Orthopaedic Examination’’ του Stanley Hoppenfeld (Lippincot Editions, USA, 1977), υπάρχει ειδικό κεφάλαιο με πρωτόκολλο κλινικής εξέτασης της κροταφογναθικής άρθρωσης. Περιλαμβάνει τις εξής παραμέτρους (πρωτότυπο κείμενο στα Αγγλικά): Name of Patient, Birth Date, Examination Date, Inspection, Bony Palpation, Soft Tissue Palpation, External Pterygoid Muscle, Articular Disc, Range of Motion, Active Range of Motion, Passive Range of Motion, Neurologic Examination, Opening the Mouth, Closing the Mouth, Jaw Reflex, Special Tests, Shvostek Test, Related Areas: p.e. Parotid Gland, Facial nerve, Radiography. Παλιά, μέχρι και τη δεκαετία 80, επικρατούσαν ακραίες και άσκοπες τακτικές θεραπείας της αρθρίτιδας της κροταφογναθικής, λόγω της άγνοιας της ανατομίας και της παθοφυσιολογίας της. Γινόταν περίδεση οδόντων άνω και κάτω γνάθου από οδοντίατρο ή γναθοχειρουργό και ο ασθενής σιτίζονταν για 1 μήνα με ρευστή τροφή με καλαμάκι. Σήμερα η θεραπεία της παθήσεως είναι πολύ απλή και πρακτικά τεκμηριωμένη. Χρειάζεται απλώς για 10-20 μέρες αποφυγή μάσησης σκληρών τροφών και φάρμακα αντιφλεγμονώδη. Συνήθως τα συμπτώματα υποχωρούν σε 5-10 μέρες. Σε σπάνιες περιπτώσεις πού δεν υποχωρήσουν τα ενοχλήματα μπορεί να γίνουν τοπικά φυσικοθεραπείες με υπέρηχο ή Laser ή σπανιώτατα να γίνει τοπικά ½ ένεσης Κορτιζόνης Celestone ® Chronodose. (Χαράλαμπος Γκούβας, 2007). Θεωρητικά υπάρχει και εγχείρηση αφαίρεσης ενός ραγέντος κροταφογναθικού δίσκου από γναθοχειρουργό, αλλά αυτό δεν αποτελεί τακτική συνήθη λόγω των κινδύνων εκ του προσωπικού νεύρου.
|
Η Αρθρίτις της Κροταφογναθικής Αρθρώσεως (Temporomandibular Joint Arthritis) είναι μια συχνή σχετικά κλινική οντότητα, η οποία εκδηλώνεται σε νέα συνήθως άτομα (από 20-50 ετών) με πόνο στην κροταφογναθική άρθρωση κατά την μάσηση και κατά το χασμουρητό (βαθύ άνοιγμα) (Χαράλαμπος Γκούβας, 1995). Η φλεγμονή της αρθρώσεως προφανώς αφορά όλα τα ανατομικά στοιχεία της από τον υμένα, το δίσκο, το χόνδρο αλλά και τον τένοντα του έξω πτερυγοειδούς μυός (Χαράλαμπος Γκούβας, 1998).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B9%CF%82_%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CE%B3%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82
|
Άγιος Ιωάννης Σταβιών Ηρακλείου
|
Ο Άγιος Ιωάννης είναι παράλιος οικισμός στο νότιο τμήμα του νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται κοντά στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του Κόφινα και δυτικά του ακρωτηρίου Μαρτέλος, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 25. Απέχει 60 χλμ. περίπου Ν. του Ηρακλείου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Σταβιών. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Σταβιών και προσαρτήθηκε στον δήμο Κόφινα. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Κόφινα και προσαρτήθηκε στον δήμο Γόρτυνας. Η παραλία του οικισμού Η παραλία «Ελυγιά» στις εκβολές του φαραγγιού Βαλαχά, ανατολικά μετά το χαρακτηριστικό ακρωτήρι του οικισμού Το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στο ακρωτήρι Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Κρήτη 1:250000) eetaa.gr
|
Ο Άγιος Ιωάννης είναι οικισμός της κοινότητας Σταβιών, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κόφινα, του δήμου Γόρτυνας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ηρακλείου, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ
|
Ο Γκυ ήταν γόνος της Οικογένειας Λα Τρεμουάιγ από το ομώνυμο χωριό στην Βουργουνδία, κυβέρνησε την Βαρονία της Χαλανδρίτσας από την εποχή που ο Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ διορίστηκε βαρόνος σύμφωνα με την Συνθήκη της Σαπιέντζας (1209). Άλλοι ιστορικοί όπως ο Αλεξάντερ Μπακάν και ο Καρλ Χοπφ καταγράφουν σαν πρώτο βαρόνο τον Αούντεμπεργκ ντε Λα Τρεμουάιγ. Ο διάδοχος του Ρομπέρ ντε Λα Τρεμουάιγ επιβεβαιώνεται γύρω στο 1230, σύμφωνα με την Ελληνική και Ιταλική έκδοση στο Χρονικόν του Μορέως, οικοδόμησε το Κάστρο της Χαλανδρίτσας, τον διαδέχθηκε ο γιος του Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ ο Β΄.Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού από την άλλη λέει μια διαφορετική ιστορία, το κάστρο τη Χαλανδρίτσας οικοδόμησε ο Βαρόνος της Πάτρας Κορράδος Αλλαμάνος, το αγόρασε με 8 ιπποτικά δώρα ο Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος (1259) και το παραχώρησε σε έναν ιππότη με το όνομα Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ ("Τρεμουλάς" στην ελληνική βιβλιογραφία), επίτροπος του Βασιλιά της Σικελίας. Η Αραγωνέζικη έκδοση του Χρονικού αν και θεωρείται η περισσότερο αξιόπιστη σε αυτό το σημείο πρέπει να έκανε σφάλμα. Ο Γκυ αποδέχτηκε την προσφορά και μεταξύ άλλων πήρε μέρος στην ατυχή για τους Φράγκους Μάχη της Πελαγονίας, ενώ, κατά άλλη εκδοχή, ήταν ο ίδιος αυτός που αγόρασε τα φέουδα. Ο Γκυ Β΄ (ο Γκυ που περιγράφει η Αραγωνέζικη έκδοση) μεγάλωσε σημαντικά την βαρονία με την προσάρτηση νέων ιπποτικών δώρων όπως την Μιτόπολη Αχαΐας (1280). Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός διόρισε τον Νοέμβριο του 1282 τον Γκυ Ανδεγαυό βάϊλο της Αχαΐας αντί για τον Ναρζότ του Τουσί που η θέση του σαν διοικητή του βασιλείου δεν του επέτρεπε να διατηρήσει την θέση. Ο Γκυ διατηρήθηκε στην θέση του βάϊλου μέχρι το 1285, ο αντιβασιλιάς του πριγκιπάτου κατόπιν και δεύτερος γιος του Λουδοβίκου Η΄ της Γαλλίας Ροβέρτος Α΄ του Αρτουά διόρισε στην θέση του Γκυ τον Δούκα των Αθηνών Γουλιέλμο ντε Λα Ρος. Ο Γκυ πέθανε αμέσως μετά στα τέλη του 1285 ή στις αρχές του 1286 αφήνοντας μόνο μια ανώνυμη κόρη που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Α΄ Γκίζι διάδοχο της Τήνου και της Μυκόνου. Chroniques greco-romanes : inedites ou peu connues avec notes et tables genealogiques / par Charles Hopf. -- Berlin : Weidmann, 1873. Latin Lordships in Greece, ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2013 Juan Fernández de Heredia, Alfred Morel -Fatio, Libro de los fechos et conquistas del principado de la Morea compilado por comandamiento de Don, Imprimerie Jules -Guillaume Fick 1885, (Αραγωνικό Χρονικό) Το Χρονικόν του Μωρέως Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (in French). Paris: De Boccard. Longnon, Jean (1969). "The Frankish States in Greece, 1204–1311". In Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189–1311
|
Ο Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ (γαλλικά : Gui de la Trémoille, πέθανε το 1286) ήταν Γαλλικής καταγωγής ευγενής του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, Βαρόνος της Χαλανδρίτσας (1280 - 1285) και Βάϊλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας (1285). Καταγόταν από το Τρεμουάιγ (La Trémoille) της Γαλλίας και από οικογένεια με επιφανή πρόσωπα στη Γαλλική ιστορία. Σύμφωνα με το Ελληνικό και Γαλλικό χρονικό κατάκτησης του Μορέως, ήταν γιος του Βουργουνδού ιππότη και σταυροφόρου Ρομπέρ ντε Λα Τρεμουάιγ από τον οποίο και κληρονόμησε την Βαρονία της Χαλανδρίτσας. Από το Χρονικό του Μορέως: Ἐνταῦτα ἔδραμε ὁ καιρὸς κι ἀπόθανε ὁ Μέγας Κύρης, ὅπου ἦτον μπάϊλος στὸν Μορέαν καὶ μετ᾿ ἐκείνου ἐτέθη μπάϊλος βικάριος ντζενερὰλς ὁ μισὶρ Γγὶς ἐκεῖνος, τὸν ἔλεγαν γὰρ Τρεμουλᾶν, ἀφέντην τῆς Χαλαντρίτσας. Κι ἀφότου γὰρ ἀπόθανεν ὁ Τρεμουλᾶς ἐκεῖνος ἀπόστειλεν προστάγματα ἀπὸ τὴν Πούλια ὁ ρῆγας τοῦ μισὶρ Νικολάου ντὲ Σαὶντ Ὀμέρ, νὰ ἔνι ἐκεῖνος μπάϊλος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%85_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%B3
|
Γκούσταβ Άισμαν
|
Ο Άισμαν γεννήθηκε στο Κίεβο, σε οικογένεια ενός πλούσιου φαρμακοποιού, ήταν απόγονος ενός Λουθηρανού πάστορα Σαξονικής-Κοβουργικής καταγωγής, που μετακόμισε στο Κίεβο το 1812. Έχοντας λάβει πλήρη εκπαίδευση στο σπίτι, το 1841 εισήλθε στη νομική σχολή του αυτοκρατορικού πανεπιστήμιου του Αγίου Βλαντιμίρ του Κιέβου, από το οποίο αποφοίτησε το 1845 και έλαβε πτυχίο νομικής. Το 1847 έλαβε μεταπτυχιακό στο αστικό δίκαιο και τον Σεπτέμβριο του 1848 ανέλαβε βοηθητική θέση στο τμήμα αστικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της πατρίδας του. Δίδαξε αρχαία και σύγχρονη ιστορία της ρωσικής νομοθεσίας και οικογενειακό δίκαιο. Από το 1856, υπηρέτησε ως γραμματέας της νομικής σχολής του πανεπιστημίου, το 1861 έλαβε τον βαθμό του κρατικού συμβούλου, την ίδια χρονιά, μετά το θάνατο του πατέρα του, συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ακινήτων στο Κίεβο, αλλά κατείχε και πολλά κτήματα και ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου τούβλων στο Lybid. Στις πρώτες εκλογές για τη Δούμα της πόλης μετά την υιοθέτηση των νέων κανονισμών πόλης τον Ιανουάριο του 1871, ο Άισμαν εξελέγη,, κι εντάχθηκε στην κυβέρνηση της πόλης, αλλά τον Μάιο της ίδιας χρονιάς παραιτήθηκε. Το 1872, εξελέγη για πρώτη φορά δήμαρχος, αλλά το 1873 αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω οικογενειακού πένθους - η κόρη του Άισμαν πέθανε κατά τη διάρκεια του τοκετού και ο γαμπρός του αυτοκτόνησε πέφτοντας από τη Γέφυρα των Αλυσίδων. Το 1875 επανεξελέγη στη δούμα της πόλης, εξελέγη και πάλι δήμαρχος, αλλά αρνήθηκε να δεχτεί τη θέση, αντί γι' αυτόν, ο Νικολάι Ρενενκάμπφ εξελέγη στη θέση του δημάρχου. Μετά τις τρίτες εκλογές το 1879, ο Άισμαν επανεκλέγει δήμαρχος και παρέμεινε στην θέση ως τον θάνατο του. Υπήρξε αυταρχικός δήμαρχος και μερικές φορές έδινε λύσεις σε δημοτικά προβλήματα με δικά του έξοδα. Λίγο πριν πεθάνει του απονεμήθηκε το παράσημο του Αγίου Βλαδίμηρου Γ' τάξεως. Πέθανε στις 11 Απριλίου 1884 με τον βαθμό του κρατικού συμβούλου, κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Μπαΐκοβε.
|
Ο Γκούσταβ Ιβάνοβιτς Άισμαν (ρωσικά : Густав Иванович Эйсман) (1824, Κίεβο, Ρωσική Αυτοκρατορία - 1884, Κίεβο, Ρωσική Αυτοκρατορία) ήταν ιδιοκτήτης πολλών ακινήτων στο Κίεβο, καθηγητής στο αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο του Αγίου Βλαντιμίρ του Κιέβου, και δήμαρχος Κιέβου το 1872-1873 και το 1879-1884.)
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B2_%CE%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Timeo hominem unius libri
|
Η φράση αντιπαραβλήθηκε από ορισμένους με τη ρήση του Αρχίλοχου : «πόλλ᾽ οἶδ᾽ ἀλώπηξ, ἀλλ᾽ ἐχῖνος ἓν μέγα» (απόσπασμα 201 West) δηλαδή «Πολλά ξέρει η αλεπού ενώ ο σκαντζόχοιρος ένα (αλλά) μεγάλο» και ερμηνεύτηκε ότι η ενασχόληση με το κεφαλαιώδες και ουσιαστικό βιβλίο που έχει ως αποτέλεσμα τη βαθύτερη γνώση, μας απαλλάσσει από περιττά και ανώφελα πράγματα. Ενώ η δεύτερη εκδοχή που υιοθετείται από τον Ακινάτη, λόγω του εύρους των γνώσεων του, μπορεί να συγκριθεί με τον στίχο του Αισχύλου «χωρίς τα άλλα είμαι μονόφρων» που αιτιοκρατείται από την απόλυτη προσήλωση του ατόμου στην μονομέρεια που έχει ως συνέπεια τη μονοφροσύνη, που κάτω από κατάλληλες συνθήκες, οδηγεί στο φανατισμό και στη σύγκρουση. δίχα δ' ἄλλων μονόφρων εἰμί. Λουκιανός, Ερμότιμος ή περί αιρέσεων Lucuzioni latine
|
Timeo hominem unius libri που σημαίνει φοβούμαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου, κατά το «Time Danaos et dona ferentes= φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» του Βιργιλίου που αναφέρεται στην Αινειάδα, είναι μια λατινική φράση που αποδίδεται στον Ακινάτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Timeo_hominem_unius_libri
|
Συλλογή σπέρματος
|
Οι μέθοδοι συλλογής σπέρματος από τον άνθρωπο περιλαμβάνουν: Αυνανισμός, κατευθύνοντας το δείγμα σε καθαρό κύπελλο. Αυτός είναι ο συνηθέστερος τρόπος συλλογής δείγματος σπέρματος. Σεξουαλική επαφή με τη χρήση ειδικού προφυλακτικού γνωστού ως προφυλακτικό συλλογής. Τα προφυλακτικά συλλογής είναι κατασκευασμένα από σιλικόνη ή πολυουρεθάνη, καθώς το λατέξ είναι κάπως επιβλαβές για το σπέρμα. Πολλοί άντρες προτιμούν τα προφυλακτικά συλλογής για αυνανισμό και ορισμένες θρησκείες απαγορεύουν τον αυνανισμό εξ ολοκλήρου. Οι υποστηρικτές των θρησκειών που απαγορεύουν την αντισύλληψη μπορούν να χρησιμοποιείσουν προφυλακτικά συλλογής με τρύπες ανοιγμένες σε αυτά. Ωστόσο, τέτοια δείγματα είναι υποδεέστερα από αυτά που συλλέγονται με αυνανισμό σε καθαρό κύπελλο.Διακοπτόμενη συνουσία. Με αυτή την τεχνική, ο άνθρωπος αφαιρεί το πέος του από το αιδοίο κοντά στο τέλος της συνουσίας και εκσπερματώνει σε ένα κύπελλο ή μπουκάλι με φαρδύ στόμιο. Χειρουργική εξαγωγή, εάν για παράδειγμα υπάρχει εμπλοκή στο σπερματικό πόρο που υπονομεύει ότι εμποδίζει τη γονιμότητα, το σπέρμα μπορεί να ληφθεί απευθείας από την επιδιδυμίδα. Μια τέτοια συλλογή ονομάζεται διαδερμική αναρρόφηση σπέρματος από την επιδιδυμίδα (PESA). Εναλλακτικά, μπορεί να διερευνηθεί ο ίδιος ο ορχικός ιστός, αντί για το παραγόμενο σπέρμα. Στη συνέχεια, η μέθοδος συλλογής ονομάζεται εξαγωγή ορχικού σπέρματος (TESE). Επισκόπηση της Κοκρέιν βρήκε ανεπαρκή στοιχεία για να συστήσει συγκεκριμένη τεχνική χειρουργικής ανάκτησης σπέρματος για άνδρες με αζωοσπερμία που υποβάλλονται σε ενδοωαριακή έγχυση σπερματοζωαρίου (ICSI). Η δονητική διέγερση του πέους (PVS) και η ηλεκτροεκσπερμάτωση είναι δύο άλλες εναλλακτικές λύσεις για τους άνδρες με αδυναμία εκσπερμάτισης (ανεκσπερμάτιση) λόγω τραυματισμού του νωτιαίου μυελού. Η δονητική διέγερση του πέους είναι μια συσκευή που μοιάζει με πένσα η οποία τοποθετείται γύρω από τη βάλανο του πέους για να διεγείρει με δόνηση, και παρέχει την πρώτιστη μέθοδο για την ανάκτηση σπέρματος σε ασθενείς με τραυματισμό του νωτιαίου μυελού με αδυναμία εκσπερμάτισης.Το καλύτερο δείγμα παράγεται όταν παρατηρείται μικρή περίοδος 3-5 ημερών αποχής. Η πιο παρατεταμένη περίοδος δεν αποφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η συλλογή σπέρματος από επιβήτορες γίνεται για τη χρησιμοποίησή του στην τεχνητή γονιμοποίηση. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος που χρησιμοποιείται στη συλλογή σπέρματος είναι το τεχνητό αιδοίο· μετά τη συλλογή του σπέρματος, δοκιμάζεται και αραιώνεται και στη συνέχεια αποθηκεύεται σύμφωνα με τον τρόπο χρήσης, υγρό ή κατεψυγμένο. Υπάρχουν πολλά είδη αραιωτικών που χρησιμοποιούνται στην αραίωση του σπέρματος. Περιέχουν ως επί το πλείστον ενέργεια και αντιβιοτικά στα υγρά αραιωτικά και προστασία από το πάγωμα (γλυκερόλη) στο κατεψυγμένο σπέρμα. Σε πολλές μελέτες για τη βελτίωση των αραιωτικών, αυξάνουν το χρόνο αποθήκευσης του υγρού σπέρματος και μειώνουν ή απομακρύνουν τα βακτήρια από το σπέρμα. Σκύλοι Για τη συλλογή σπέρματος από αρσενικό σκύλο, ετοιμάζεται ένα τεχνητό αιδοίο, που είναι μια λεπτή κωνική θήκη από λατέξ που καταλήγει σε έναν αποστειρωμένο σωλήνα συλλογής. Το εσωτερικό της θήκης από λατέξ λιπαίνεται ελαφρά. Στο αρσενικό επιτρέπεται να οσφρανθεί ένα θηλυκό σε οίστρο. Εμπειρογνώμονες συνεργάτες συνεργάζονται άμεσα στη διαδικασία. Οι νέοι σκύλοι συχνά απαιτούν ενθάρρυνση με τη μορφή χειροκίνητης διέγερσης, επίσης γνωστή ως "χειροκίνητη εκσπερμάτιση". Γενικά το αρσενικό θα καβαλήσει το θηλυκό και ο συλλέκτης θα κατευθύνει γρήγορα το πέος του σκύλου στη θήκη από λατέξ. Το αρσενικό εκσπερματώνει και το σπέρμα συλλέγεται στον σωλήνα. Το σπέρμα στη συνέχεια αναρροφάται σε μια μακριά λεπτή πιπέτα. Πριν από την εκσπερμάτωση, το πέος μαλάσσεται μέσα στην πόσθη του. Στη συνέχεια εξωθείται από την πόσθη του και ο συλλέκτης μαλάσσει το πέος του σκύλου που είναι σε στύση κοντά στην βάση του bulbus glandis χρησιμοποιώντας τον αντίχειρα και τον δείκτη. Ο σκύλος αρχίζει πυελικές κινήσεις ώθησης κατά την έναρξη της εκσπερμάτωσης. Το σπέρμα μπορεί να συλλεχθεί από έναν αρσενικό γκρίζο λύκο πιάνοντας το πέος του με το ένα χέρι και ασκώντας πίεση στην πλάτη του λύκου με το άλλο χέρι. Το σπέρμα μπορεί επίσης να συλλεχθεί από τους λύκους με χειροκίνητη διέγερση ή ηλεκτροεκσπερμάτωση. The men's rooms Ένας Βρετανός δημοσιογράφος ρίχνει μια προσεκτική ματιά στο φαινόμενο της συλλογής σπέρματος. I. Gordon (2004). Reproductive technologies in farm animals [electronic resource]. CABI. σελίδες 62–. ISBN 978-0-85199-049-1. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Wilson G. Pond· Alan W. Bell (2005). Encyclopedia of Animal Science. Marcel Dekker. σελίδες 130–. ISBN 978-0-8247-5496-9. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Deborah Reeder· Sheri Miller· DeeAnn Wilfong· Midge Leitch· Dana Zimmel (30 Ιουλίου 2012). AAEVT's Equine Manual for Veterinary Technicians. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-50482-6. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Graham Munroe BVSc (Hons) PhD Cert EO DESM Dip ECVS FRCVS· Scott Weese DVM DVSc DipACVIM (15 Μαρτίου 2011). Equine Clinical Medicine, Surgery and Reproduction. Manson Publishing. σελίδες 334–. ISBN 978-1-84076-608-0. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Juan C. Samper (2009). Equine Breeding Management and Artificial Insemination. Elsevier Health Sciences. σελίδες 38–. ISBN 978-1-4160-5234-0. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Steven P. Brinsko· Terry L. Blanchard· Dickson D. Varner· James Schumacher· Charles C. Love (19 Μαΐου 2010). Manual of Equine Reproduction. Elsevier Health Sciences. σελίδες 547–. ISBN 978-0-323-06513-9. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2013. Schmitt, D. L., and T. B. Hildebrandt. "Manual collection and characterization of semen from Asian elephants (Elephas maximus)." Animal reproduction science 53.1 (1998): 309-314. Brown, Janine L., et al. "Successful artificial insemination of an Asian elephant at the National Zoological Park." Zoo Biology 23.1 (2004): 45-63. Howard, JoGayle, et al. "Electroejaculation, semen characteristics and serum testosterone concentrations of free-ranging African elephants (Loxodonta africana)." Journal of reproduction and fertility 72.1 (1984): 187-195. Cave, A. J. E. "THE PROCESSÜS GLANDIS IN THE RHINOCEROTIDAE." Proceedings of the Zoological Society of London. Vol. 143. No. 4. Blackwell Publishing Ltd, 1964. Schaffer, Nan, et al. "Ultrasonographic monitoring of artificially stimulated ejaculation in three rhinoceros species (Ceratotherium simum, Diceros bicornis, Rhinoceros unicornus)." Journal of Zoo and Wildlife Medicine (1998): 386-393. Walzer, C., H. Pucher, and F. Schwarzenberger. "A restraint chute for semen collection in white rhinoceros (Ceratotherium simum simum)—preliminary results." Proc. Eur. Assoc. Zoo Wildl. Vet.(EAZWV), Paris, France (2000): 7-10. Beehler, B. "RESTRAINT CHUTES." Schaffer, N. E., et al. "Methods of semen collection in an ambulatory greater one‐horned rhinoceros (rhinoceros unicornis)." Zoo Biology 9.3 (1990): 211-221. Roth, Terri L., et al. "Semen collection in rhinoceroses (Rhinoceros unicornis, Diceros bicornis, Ceratotherium simum) by electroejaculation with a uniquely designed probe." Journal of Zoo and Wildlife Medicine 36.4 (2005): 617-627. Silinski, S., et al. "Pharmacological methods of enhancing penile erection for ex-copula semen collection in standing white rhinoceros (Ceratotherium simum simum)." Proc. of the combined meeting of the EAZWV and the EWDA. Heidelberg, Germany. 2002. O'Brien, J. K., and T. L. Roth. "Post-coital sperm recovery and cryopreservation in the Sumatran rhinoceros (Dicerorhinus sumatrensis) and application to gamete rescue in the African black rhinoceros (Diceros bicornis)." Journal of reproduction and fertility 118.2 (2000): 263-271.
|
Η συλλογή σπέρματος αναφέρεται στη διαδικασία απόκτησης σπέρματος από αρσενικούς ανθρώπους ή άλλα ζώα με τη χρήση διαφόρων μεθόδων για σκοπούς τεχνητής γονιμοποίησης ή ιατρικής μελέτης (συνήθως σε κλινικές γονιμότητας). Το σπέρμα μπορεί να συλλεχθεί μέσω του αυνανισμού (π.χ. από επιβήτορες και κυνοειδή), της μάλαξης του προστάτη, τεχνητού αιδοίου, πεϊκής δονητικής διέγερσης και ηλεκτροεκσπερμάτωσης. Το σπέρμα μπορεί να συλλεχθεί από απειλούμενα είδη για την κρυοσυντήρηση γενετικών πόρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE_%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Θαλασσαετός (γένος)
|
Οι θαλασσαετοί έχουν ευρεία κατανομή σε όλον τον κόσμο, από τη Σιβηρία εώς την Αυστραλία, πλην της Νοτίου Αμερικής και της Ανταρκτικής. Σε αντίθεση με τους περισσότερους αετούς, οι θαλασσαετοί προτιμούν τους υγρότοπους, από αλπικές λίμνες μέχρι ανοιχτά πελάγη, όπου προσλαμβάνουν την κύρια πηγή τροφής τους, τα ψάρια. Μερικά είδη πηγαίνουν και σε ιχθυοκαλλιέργειες για πιο εύκολη συλλογή τροφής. Φωλιάζουν σε κορυφές κωνοφόρων δέντρων γενικά κοντά στο νερό, ενώ τα είδη που ζουν σε τροπικές περιοχές φωλιάζουν σε ποικιλίες τροπικών δέντρων. Το γένος Αλιαετός περιλαμβάνει 8 είδη: (Ευρωπαϊκός) Θαλασσαετός (Haliaeetus albicilla) Λευκοκέφαλος θαλασσαετός (Haliaeetus leucochephalus) Λευκόγαστρος θαλασσαετός (Haliaeetus leucogaster) Θαλασσαετός του Σανφόρντ (Haliaeetus sanfordi) Θαλασσαετός του Στέλερ (Haliaeetus pelagicus) Αφρικανικός ψαραετός (Haliaeetus vocifer) Ψαραετός της Μαδαγασκάρης (Haliaeetus vociferoides) Καστανός ψαραετός (Haliaeetus leucoryphus)
|
Ο Θαλασσαετός ή επιστημονικά Αλιαετός (Haliaeetus) είναι γένος αρπακτικών πουλιών της τάξης Αετόμορφα. Περιλαμβάνει όλους τους θαλασσαετούς και τους ψαραετούς, πλην του ψαραετού του είδους Pandion haliaetus. Στην Ελλάδα απαντάται ο ευρωπαϊκός θαλασσαετός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82)
|
Ντεοντόρο ντα Φονσέκα
|
Ο Φονσέκα γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου 1827 και ήταν το τρίτο παιδί μιας μεγάλης στρατιωτικής οικογένειας από τη Βίλα Μανταλένα της Αλαγκόας, μιας πόλης που σήμερα ονομάζεται Μαρεσάλ Ντεοντόρο προς τιμήν του Ντεοντόρο ντα Φονσέκα. Ήταν γιος του Μανουέλ Μέντες ντα Φονσέκα Γκαλβάο (1785-1859) και της συζύγου του Ρόσα Μαρία Παουλίνα ντε Μπάρος Καβαλκάντι (1802-1873). Την εποχή της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας, ο μεγαλύτερος αδελφός του Σεβερίνο Μαρτίνς ντα Φονσέκα διορίστηκε πρώτος βαρώνος της Αλαγκόας. Ένας άλλος αξιοσημείωτος συγγενής του ήταν ο Πορτογάλος ανθρωπιστής Φρανσίσκο ντε Ολάντα (1517-1585), μακρινός θείος του. Ο Φονσέκα ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία, με σημαντικό της σημείο την καταστολή της εξέγερσης Πραϊέιρα στο Περναμπούκο το 1848, που θεωρείται η απάντηση της Βραζιλίας στις αποτυχημένες ευρωπαϊκές φιλελεύθερες επαναστάσεις εκείνου του έτους. Έλαβε, επίσης, μέρος στον Πόλεμο της Παραγουάης (1864-1870), φτάνοντας στον βαθμό του λοχαγού. Το 1884 προήχθη στον βαθμό του στρατάρχη και αργότερα έφτασε στο βαθμό του αρχιστρατήγου. Το προσωπικό του θάρρος, η στρατιωτική του ικανότητα και το ανδροπρεπές προσωπικό του ύφος τον μετέτρεψαν σε εθνική φιγούρα. Ως κυβερνήτης του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, ο Φονσέκα περιστοιχίστηκε από δημοκρατικούς διανοούμενους, όπως ο Μπενζαμέν Κονστάν και ο Ρουί Μπαρμπόσα. Το 1886, έχοντας την πληροφορία ότι η αυτοκρατορική κυβέρνηση διέταξε τη σύλληψη επιφανών δημοκρατικών, ο Φονσέκα μετέβη στο Ρίο ντε Τζανέιρο και ανέλαβε την ηγεσία της στρατιωτικής φατρίας που ήταν υπέρ της κατάργησης της δουλείας. Ο αυτοκράτορας Πέτρος Β΄ υποστήριζε την κατάργηση της δουλείας για δεκαετίες, απελευθερώνοντας τους δικούς του δούλους το 1840, όμως θεωρούσε ότι η δουλεία έπρεπε να καταργηθεί σταδιακά, ώστε να μη βλάψει τη βραζιλιάνικη οικονομία. Η κόρη του, πριγκίπισσα Ισαβέλλα, κατάργησε τελικώς τη δουλεία ολοκληρωτικά το 1888, κατά τη διάρκεια της τρίτης αντιβασιλείας της (όταν ο πατέρας της απουσίαζε από τη χώρα). Το κύρος του Φονσέκα τον έθεσε επικεφαλής του στρατιωτικού πραξικοπήματος που εκθρόνισε τον αυτοκράτορα Πέτρο στις 15 Νοεμβρίου 1889, στο οποίο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο οργισμένοι ολιγάρχες που είχαν πληγεί από την κατάργηση της δουλείας. Ο Ντεοντόρο ντα Φονσέκα υπήρξε για σύντομο διάστημα επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης που προχώρησε στη σύσταση συντακτικής εθνοσυνέλευσης για την εκπόνηση ενός νέου συντάγματος για τη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Βραζιλίας. Ωστόσο, βρέθηκε σε σύγκρουση με τους πολιτικούς δημοκρατικούς ηγέτες. Η εκλογή του ως προέδρου της δημοκρατίας, στις 25 Φεβρουαρίου 1891, με μικρή πλειοψηφία, υποστηρίχθηκε μέσω στρατιωτικής πίεσης στο Κογκρέσο. Η διοίκηση του Φονσέκα, διαιρεμένη από την πολιτική και προσωπική εχθρότητα μεταξύ του προέδρου και του αντιπροέδρου Φλοριάνο Πεϊσότο, γνώρισε έντονη αντιπολίτευση στο Κογκρέσο, το οποίο επέλεξε μια πολιτική αντιπαράθεσης. Κατά τους πρώτους μήνες της προεδρίας του, επέτρεψε στους υπουργούς του να ελέγχουν σχεδόν απεριόριστα τα υπουργεία τους. Αυθαίρετα προεδρικά διατάγματα (όπως η παραχώρηση του λιμένα του Τόρες σε ιδιωτική επιχείρηση και το διάταγμα 528 που άνοιξε τη χώρα σε νέο κύμα μετανάστευσης πέρα των Αφρικανών) και η καταστροφική διεξαγωγή της οικονομικής πολιτικής κατά τη διάρκεια της φούσκας του Ενσιλιαμέντο ενίσχυσαν την πολεμική στο Κογκρέσο και μείωσαν δραστικά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης στην κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα τα γεγονότα ώθησαν τους δημοκράτες του Νότου να αποσύρουν την υποστήριξή τους προς την κυβέρνηση. Η κατάσταση έφθασε σε τέλμα, όταν ο Φονσέκα διέλυσε το Κογκρέσο και κήρυξε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στις 3 Νοεμβρίου 1891. Μια ομάδα βουλευτών αντιτάχθηκε σε αυτή την απόφαση και βρήκε υποστήριξη σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς του ναυτικού, συμπεριλαμβανομένου του ναυάρχου Κουστόντιο Ζοζέ ντε Μέλο. Ο Ντεοντόρο ντα Φονσέκα διαπίστωσε ότι η χώρα βρισκόταν στο χείλος του εμφυλίου πολέμου και, έτσι, στις 23 Νοεμβρίου 1891 υπέγραψε την παραίτησή του και παρέδωσε την προεδρία στον Φλοριάνο Πεϊσότο.Απεβίωσε στις 23 Αυγούστου 1892 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, σε ηλικία 65 ετών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Deodoro da Fonseca στο Wikimedia Commons
|
Ο Μανουέλ Ντεοντόρο ντα Φονσέκα (πορτογαλικά: Manuel Deodoro da Fonseca, 5 Αυγούστου 1827 - 23 Αυγούστου 1892) ήταν Βραζιλιάνος στρατιωτικός και πολιτικός και υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος της Βραζιλίας. Ανέλαβε καθήκοντα μετά από το στρατιωτικό πραξικόπημα που εκθρόνισε τον αυτοκράτορα Πέτρο Β΄ και ανακήρυξε τη δημοκρατία το 1889 καταλύοντας την Αυτοκρατορία της Βραζιλίας και αποχώρησε λίγο μετά τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την εκλογή του, το 1891, υπό μεγάλη πολιτική πίεση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%B1
|
Γκρυγιέρ
|
Σατό ντε ΓκρυγιέρΤο κάστρο αυτό χτίστηκε τον 11ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα κατοικούσαν εδώ οι κόμητες του Γκρυγιέρ. Τότε, ο χρεοκοπημένος 19ος κόμης το έσκασε και η γη του μοιράστηκε στους άρχοντες της Βέρνης και του Φριμπούρ. Το 1848 το κάστρο αγοράστηκε από την εύπορη οικογένεια Μποβύ της Γενεύης, η οποία το ανακαίνισε. Το 1939 πέρασε στη δικαιοδοσία των καντονιακών αρχών του Φριμπούρ. Σήμερα στις αίθουσες με τις νωπογραφίες και με τα μεγαλοπρεπή τζάκια, στεγάζεται μουσείο. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται φλαμανδικές ταπισερί του 16ου αιώνα και λάφυρα από τη μάχη του Μούρτεν (1476). Επίσης υπάρχουν έργα του μεγάλου ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό (1796-1875), ο οποίος έμεινε για ένα διάστημα στο κάστρο. Λα Μαιζόν ντε ΓκρυγιέρΓαλακτοκομείο στην άκρη του χωριού, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει πώς παρασκευάζεται το τοπικό τυρί γκριγιέρ (gruyère), που προσομοιάζει με την ελληνική γραβιέρα και συχνά συγχέεται μ' αυτήν. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gruyères στο Wikimedia Commons Ιστοχώρος τυριού Le Gruyère A.O.P. (Αγγλικά)
|
Το χωριό της Ελβετίας Γκρυγιέρ (Gruyères) βρίσκεται στις Άλπεις και απέχει 121 χλμ από τη Γενεύη και 56 χλμ από τη Λωζάνη. Έχει σπίτια του 15ου και του 17ου αιώνα, ενώ από πάνω του δεσπόζει το Σατό ντε Γκρυγιέρ. Είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός και το καλοκαίρι επικρατεί συνωστισμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CF%81
|
Φραγκίσκος ντε Πάουλα του Λίχτενσταϊν
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Α΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν και της Ιωσηφίνας, κόρης του Ιωακείμ-Έγκον λάντγκραβου του Φύρστενμπερκ-Βάιτρα. Τον αδελφό του διαδέχθηκαν οι γιοί εκείνου Ιωάννης Β΄ άγαμος και Φραγκίσκος άτεκνος. Επόμενος στη διαδοχή ήταν ο εγγονός του Φραγκίσκου ντε Πάουλα, ο Άλοϋς, ο οποίος προτίμησε να παραιτηθεί υπέρ του γιου του Φραγκίσκου-Ιωσήφ Β΄. Ο Φραγκίσκος ντε Πάουλα απεβίωσε στη Βιέννη σε ηλικία 85 ετών. Νυμφεύτηκε το 1841 την Ιουλία (1818-1895), κόρη του Άλφρεντ-Βόιτσεχ Ποτόκι, ευγενούς από την Πολωνία και είχε τέκνα: Αλφρέδος 1842-1907. Άλοϋς 1846-1920. Ερρίκος-Κάρολος-Αύγουστος 1853-1914, άγαμος. Egger: Liechtenstein Franz Prinz von und zu. In: Austrian Biographical Dictionary 1815-1950 (ÖBL). Volume 5. Science Academy of Austria, Vienna 1972, Pag. 204.
|
Ο Φραγκίσκος ντε Πάουλα, γερμ. Franz de Paula (25 Φεβρουαρίου 1802 - 31 Μαρτίου 1887) από τον Οίκο του Λίχτενσταϊν ήταν νεότερος αδελφός του Άλοϋς Β΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
|
Ρουθ Χάντλερ
|
Η Χάντλερ γεννήθηκε ως Ρουθ Μαριάννα Μόσκο Mosko στο Ντένβερ του Κολοράντο. Οι γονείς της ήταν οι Πολωνοεβραίοι μετανάστες Γιάκομπ Μοσκόβιτς, σιδηρουργός και Ίντα Μοσκόβιτς (το γένος Ρούμπενσταϊν).Παντρεύτηκε τον φίλο της από το λύκειο, Έλιοτ Χάντλερ, και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 1938, όπου βρήκε δουλειά στην Paramount. Ο Έλιοτ δοκίμασε τις δυνάμεις του σε ένα χόμπι της κατασκευής επίπλων. Αποφάσισε να φτιάξει τα έπιπλά τους από δύο νέους τύπους πλαστικών, Lucite και Plexiglas. Η Ρουθ Χάντλερ του πρότεινε να αρχίσει να το κάνει εμπορικά και ξεκίνησαν μια επιχείρηση επίπλων. Η Ρουθ εργάστηκε στον τομέα πωλήσεων για τη νέα επιχείρηση, στα συμβόλαια προσγείωσης με την Douglas Aircraft Company και άλλους. Η Ρουθ είδε τις δυνατότητες για μια επιχειρηματική προσπάθεια. Συνεργάστηκαν με τον Χάρολντ «Ματ» Μάτσον. Συνδύασαν το επώνυμο του Μάτσον (Matson) με το μικρό όνομα του Έλιοτ (Elliot), δημιουργώντας την Mattel. Σύμφωνα με τον Έλιοτ, οι ιδρυτές δεν μπορούσαν να χωρέσουν το όνομα της Ρουθ στο όνομα της εταιρείας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι πωλήσεις επίπλων μειώθηκαν και έτσι η Mattel άρχισε να κατασκευάζει έπιπλα παιχνιδιών. Η επιτυχία αυτής της επιχείρησης έκανε τη Ρουθ και τον Έλιοτ να κατευθύνουν πλήρως τη Mattel στην κατασκευή παιχνιδιών. Η Ρουθ είδε την κόρη της, Μπάρμπαρα, να παίζει με χάρτινες κούκλες και παρατήρησε ότι της άρεσε συχνά να τους δίνει ρόλους ενηλίκων. Εκείνη την εποχή, οι περισσότερες κούκλες παιχνιδιών για παιδιά ήταν αναπαραστάσεις βρεφών. Συνειδητοποιώντας ότι μπορεί να υπάρχει ένα κενό στην αγορά, πρότεινε την ιδέα μιας κούκλας με ενήλικο σώμα στον σύζυγό της, Έλιοτ. Δεν ήταν ενθουσιώδης με την ιδέα, όπως και τα στελέχη της Mattel.Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Ευρώπη το 1956 με τα παιδιά της, Μπάρμπαρα και Κένεθ, η Ρουθ είδε μια γερμανική κούκλα-παιχνίδι που ονομαζόταν Bild Lilli. Η ενήλικη κούκλα ήταν ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό της η Ρουθ, οπότε αγόρασε τρεις από αυτές. Έδωσε μία στην κόρη της και τις άλλες πήρε πίσω στη Mattel. Η κούκλα Lilli βασίστηκε σε έναν δημοφιλή χαρακτήρα που εμφανιζόταν σε ένα σατιρικό κόμικ που σχεδίασε ο Ράινχαρτ Μπέουτιν για την εφημερίδα Bild. Η κούκλα Lilli πουλήθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1955 και παρόλο που αρχικά πουλήθηκε σε ενήλικες, έγινε δημοφιλής στα παιδιά, που τους άρεσε να τη ντύνουν με ρούχα που ήταν διαθέσιμα ξεχωριστά.Μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρουθ επανασχεδίασε την κούκλα (με τη βοήθεια του τοπικού εφευρέτη-σχεδιαστή Τζακ Ράιαν) και η κούκλα πήρε ένα νέο όνομα, Barbie (Μπάρμπι), από την κόρη της Χάντλερ, Μπάρμπαρα. Έκανε πρεμιέρα στην Αμερικανική Διεθνή Έκθεση Παιχνιδιών στη Νέα Υόρκη στις 9 Μαρτίου 1959. Η Barbie ήταν μια άμεση επιτυχία, καθώς η Mattel πούλησε 351.000 κούκλες μέσα σε ένα χρόνο.Αργότερα, οι Χάντλερ και η Mattel πρόσθεσαν ένα αγόρι για τη Barbie, με το όνομα Ken, από τον γιο των Χάντλερ, και πολλούς άλλους χαρακτήρες στη σειρά της επωνυμίας. Η Χάντλερ διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού το 1970. Για να το καταπολεμήσει αυτό, έκανε μια τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή, η οποία χρησιμοποιήθηκε συχνά εκείνη την εποχή για την καταπολέμηση της νόσου. Λόγω δυσκολιών στην εύρεση μιας καλής προσθετικής στήθους, η Χάντλερ αποφάσισε να κάνει τη δική της. Με τη βοήθεια του νέου επιχειρηματικού εταίρου, Πέιτον Μάσεϊ και υπό τη νέα της εταιρεία Ruthton Corp., η Χάντλερ κατασκεύασε μια πιο ρεαλιστική εκδοχή του γυναικείου στήθους, που ονομάστηκε «Nearly Me». Αυτή η εφεύρεση έγινε αρκετά δημοφιλής, και η τότε πρώτη κυρία, Μπέτι Φορντ, είχε την προσωπική του τοποθέτηση. Μετά από αρκετές έρευνες για την παραγωγή δόλιων οικονομικών εκθέσεων, η Χάντλερ παραιτήθηκε από τη Mattel το 1975. Οι έρευνες συνεχίστηκαν μετά την παραίτησή της και, το 1978, η Χάντλερ κατηγορήθηκε για απάτη και ψευδή αναφορά στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ. Επικαλέστηκε μη συμφωνία και της επιβλήθηκε πρόστιμο 57.000 δολαρίων και καταδικάστηκε σε 2.500 ώρες κοινωφελούς εργασίας. Κατηγόρησε την ασθένειά της που την έκανε να «απροσανατολιστεί» στα επαγγελματικά της. Η Χάντλερ πέθανε στην Καλιφόρνια από επιπλοκές χειρουργικής επέμβασης για καρκίνο του παχέος εντέρου στις 27 Απριλίου 2002, σε ηλικία 85 ετών. Ο σύζυγός της, Έλιοτ, πέθανε 9 χρόνια αργότερα, σε ηλικία 95 ετών. Η Χάντλερ απεικονίζεται από τη Ρία Πέρλμαν στην ταινία του 2023, Barbie, όπου απεικονίζεται στα μεγάλη ηλικία ως πνεύμα που κατοικεί στα κεντρικά γραφεία της Mattel στο Λος Άντζελες και βοηθά την πρωταγωνίστρια, η οποία είναι το στερεότυπο μοντέλο της Barbie (που υποδύεται η Μάργκοτ Ρόμπι). Forman-Brunell, Miriam. "Barbie in" LIFE": The Life of Barbie." Journal of the History of Childhood and Youth 2.3 (2009): 303-311. Online Γκέρμπερ, Ρόμπιν. Barbie and Ruth: Η ιστορία της πιο διάσημης κούκλας στον κόσμο και της γυναίκας που την δημιούργησε . Χάρπερ/Κόλινς, 2008. Weissman, Kristin Noelle. Barbie: The Icon, the Image, the Ideal: An Analytical Interpretation of the Barbie Doll in Popular Culture (1999). Γουέπμαν, Ντένις. "Handler, Ruth" American National Biography (2000) online Ρουθ Χάντλερ στην IMDb
|
Η Ρουθ Μαριάννα Χάντλερ (αγγλικά: Ruth Marianna Handler, το γένος Μόσκο [Mosko]) (4 Νοεμβρίου 1916 – 27 Απριλίου 2002) ήταν Αμερικανίδα επιχειρηματίας και εφευρέτρια. Είναι περισσότερο γνωστή για την εφεύρεση της κούκλας Barbie το 1959 και συνιδρύτρια της κατασκευαστής παιχνιδιών Mattel με τον σύζυγό της, Έλιοτ, καθώς και ως η πρώτη πρόεδρος της εταιρείας, από το 1945 έως το 1975.Οι Χάντλερ αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τη Mattel το 1975, αφού η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ερεύνησε την εταιρεία για παραποίηση οικονομικών εγγράφων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%B8_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Κατάλογος Στρατιωτικών Βάσεων της Ελλάδας
|
Λάρισα 39°37′53″N 22°24′27″E Κοζάνη 40°17′36″N 21°46′43″E Κουφόβουνο 41°21′01.5″N 26°25′13″E Αλεξανδρούπολη 40°51′47″N 25°51′56″E Μεγάλο Πεύκο 38°00′26″N 23°25′44″E Πάχη 37°58′50″N 23°23′12″E Στρατόπεδο Μαλούντα Στρατόπεδο Αγίου Ιωάννη Στρατόπεδο Αθαλάσσας Ναύσταθμος Σαλαμίνας 37°58′10″N 23°31′40″E Ναύσταθμος Κρήτης (Σούδα Χανίων) 35°29′46.5″N 24°08′51.5″E Ναύσταθμος Αμφιάλης Σ.Δ.Α.Μ. (Στρατηγείο Διοικήσεως Ανατολικής Μεσογείου) 38°00′17″N 23°50′21″E [1] Ραδιοφωνικός σταθμός του Ναυτικού 38°09′12.6″N 024°01′40″E Ναυτική Βάση Νοτίου Ευβοϊκού 38°11′28″N 024°03′48″E Κέντρο Λήψεως Αιγίνης 37°45′55″N 023°33′27.5″E Ναυτικό Π/Ρ Κυριαμαδίου 35°18′05″N 26°17′34″E Ναυτικό Π/Ρ Κυθήρων Ναυτικός Σταθμός Κέρκυρας Ναυτικός Σταθμός Λήμνου 39°52′15″N 25°03′19″E Ναυτικός Σταθμός Ρόδου Ναυτικός Σταθμός Λέσβου Ναυτικός Σταθμός Χίου Ναυτικός Σταθμός Σάμου Ναυτικός Σταθμός Σαμοθράκης Ναυτικός Σταθμός Κω Ναυτικός Σταθμός Σκύρου Κ.Ε. Πόρος Κ.Ε. Παλάσκας Ν.Β. Κανελλόπουλος Ν.Δ.Β.Ε. (Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος) Ν.Δ.Α. (Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου) Ν.Δ.Ι. (Ναυτική Διοίκηση Ιονίου) Κ.Σ.Α.Ν. (Κεντρικός Σταθμός Αυτοκινήτων Ναυτικού) Αρχηγείο Στόλου Κέντρο Εκπομπής Αγγελοχωρίου Θεσσαλονίκης Προμηθευτικός Οργανισμός Ναυτικού (Π.Ο.Ν.) Ναυτικό Μουσείο Πειραιώς Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σ.Ν.Δ.) Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (Σ.Μ.Υ.Ν.) Θ/Κ Αβέρωφ Α/Τ Βέλος Στρατιωτικό Αεροδρόμιο Αγρινίου Αεροπορική Βάση Ανδραβίδας Κρατικός Αερολιμένας Αράξου - (Πάτρα) Αεροπορική Βάση Δεκέλειας (Τατόι) Αεροπορική Βάση Ελευσίνας 38°03′50″N 23°33′21″E Αεροπορική Βάση Τανάγρας 38°20′23″N 23°33′52″E Κρατικός Αερολιμένας Λάρισας «Θεσσαλία» Διεθνής Αερολιμένας Χανίων «Ιωάννης Δασκαλογιάννης» Αεροδρόμιο Τυμπακίου Αεροδρόμιο Σέδες (Θεσσαλονίκη) Αεροπορική Βάση Τριπόλεως Αεροδρόμιο Λήμνου Αεροδρόμιο Σκύρου 38°58′03″N 24°29′02″E Κρατικός Αερολιμένας Καστελλίου Αεροδρόμιο Ακτίου Αεροδρόμιο Μαριτσών / Ρόδου Αεροδρόμιο Λαμίας Κατάλογος Στρατιωτικών Βάσεων της Τουρκίας
|
Αυτός είναι ένας κατάλογος ο οποίος περιέχει όλες τις στρατιωτικές βάσεις της Ελλάδας. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μικρά αποσπάσματα του στρατού διασκορπισμένα σχεδόν σε κάθε περιοχή της χώρας, ιδιαίτερα στις ακριτικές, αλλά εδώ αναφέρονται οι αξιοσημείωτες στρατιωτικές βάσεις με στρατηγική σημασία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Ταγιέ Ταϊβό
|
Ο Ταγιέ Ταϊβό γεννήθηκε στο Λάγκος της Νιγηρίας. Αφού πέρασε μια χρονιά στην ομάδα της Β' Κατηγορίας Νιγηρίας, Γκάμπρος Ιντερνάσιοναλ, ο Ταϊβό αποκτήθηκε από την ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ Νιγηρίας, Λόμπι Σταρς. Πέρασε μία σεζόν στους Λόμπι Σταρς. Το 2005, σε ηλικία 20 ετών, ο Ταϊβό αποκτήθηκε από την γαλλική Ολιμπίκ Μαρσέιγ. Το σκεπτικό της απότκησής του, ήταν να καλύψει το κενό που είχε αφήσει η αποχώρηση του Μπιτσεντέ Λιζαραζού για την Μπάγερν Μονάχου. Ο Νιγηριανός αριστερός μπακ πέτυχε το νικητήριο γκολ της Μαρσέιγ απέναντι στην Ολιμπίκ Λυών, στις 21 Μαρτίου 2010, με ένα δυνατό αριστερό σουτ από μακρινή απόσταση. Πέτυχε, επίσης, το νικητήριο τέρμα της Μαρσέιγ, απέναντι στην ΟΣ Μπουλόν, στις 17 Απριλίου 2010. Στις 23 Απριλίου 2011, ο Ταϊβό πέτυχε το μοναδικό τέρμα της ομάδας του στον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας του 2011 που έλαβε χώρα στο Σταντ ντε Φρανς, με αντίπαλο την Μονπελιέ ΣΚ. Μετά τον αγώνα, ο Ταϊβό πήρε ένα μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδά με τους οπαδούς της ομάδας έναν υβριστικό σύνθημα με αποδέκτη την Παρί Σεν Ζερμέν, μια πράξη που λίγο έλειψε να του κοστίσει την τιμωρία του από την LFP. Στις 9 Μαΐου 2011, ο, τότε, προπονητής της ΑΚ Μίλαν, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, επιβεβαίωσε την απόκτηση του Ταϊβό, καθώς και του Γάλλου αμυντικού Φιλίπ Μεξές. Οι δυο τους θα αγωνίζονταν στην Μίλαν για την σεζόν 2011-12. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την ομάδα στις 24 Σεπτεμβρίου 2011 σε μία εντός έδρας νίκη με σκορ 1–0 επί της Τσεζένα, όπου αντικαταστάθηκε, στην συνέχεια, από τον Λούκα Αντονίνι. Τον Δεκέμβριο του 2011, έδωσε συνέντευξη στην γαλλική εφημερίδα L'Équipe, δηλώνοντας απογοητευμένος από την κατάσταση στην ΑΚ Μίλαν, αναφέροντας προβλήματα με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι και το γεγονός πως αγωνιζόταν ελάχιστα. Αν και περνούσε το μεγαλύτερο τμήμα της σεζόν στον πάγκο των αναπληρωματικών της ομάδας του, ο Ταϊβό ξεκαθάρισε πως παρέμενε πιστός στην ιταλική ομάδα. Στις 24 Ιανουαρίου 2012, η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς εξασφάλισε την απόκτηση του Ταϊβό από την Μίλαν, υπό την μορφή δανεικού έως το τέλος της σεζόν, με οψιόν αγοράς του παίκτη ύψους £3.5 εκατομμυρίων. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του την 1η Φεβρουαρίου, σε έναν αγώνα της νέας του ομάδας απέναντι στην Άστον Βίλα που έλαβε χώρα στο Μπέρμινγκχαμ, και ο οποίος έλειξε ισόπαλος με σκορ 2-2. Μετά από δύο αγώνες με την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, ο Ταϊβό έκανε δηλώσεις στις οποίες ανέφερε πως θα παρέμενε στην ομάδα και μετά την λήξη του δανεισμού του. Πέτυχε το πρώτο του τέρμα με την ομάδα με μία εξαιρετική εκτέλεση φάουλ από απόσταση 27 γιαρδών, στην ήττα της ομάδας του με σκορ 3-1 από την Σάντερλαντ ΦΚ, στις 24 Μαρτίου 2012. Στις 31 Ιουλίου 2012, ο Ταϊβό εντάχθηκε στην ΦΚ Ντιναμό Κιέβου ως δανεικός για έναν χρόνο με οψιόν αγοράς του με την λήξη της σεζόν. Προφίλ από την LFP
|
Ο Ταγιέ Ισμαΐλα Ταϊβό (16 Απριλίου 1985) είναι Νιγηριανός διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως αμυντικός στην ΧΓΚ Ελσίνκι. Είναι γνωστός για τα δυνατά και πολύ καλά μακρινά του σουτ, ενώ έχει πολύ καλές ικανότητες στην εκτέλεση των στημένων φάσεων. Η βασική θέση του Ταϊβό είναι αυτή του αριστερού μπακ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AD_%CE%A4%CE%B1%CF%8A%CE%B2%CF%8C
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών 1949
|
Ο πρώτος δοκιμαστικός αγώνας ανωμάλου δρόμου γυναικών στην Ελλάδα διεξήχθη από την ΤΕ Γυναικών του ΣΕΓΑΣ στις 1 Φεβρουαρίου 1949 στο Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας, σε απόσταση 800μ. Συμμετείχαν 15 αθλήτριες και τερμάτισαν οι 11. Η νικήτρια Τασία Καρολόγου έκανε χρόνο 2.59.0. Η επιτυχία του δοκιμαστικού αυτού αγώνα, που είχε χαρακτήρα ανεπίσημου περιφερειακού αγώνα Αττικής, οδήγησε το ΣΕΓΑΣ στην προκήρυξη του πρώτου πανελληνίου πρωταθλήματος. Το πανελλήνιο πρωτάθλημα διεξήχθη στις 30 Ιανουαρίου 1949 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αφετηρία και τερματισμός του υπήρξε το γήπεδο της ΑΕΚ. Ο αγώνας διεξήχθη στο γειτονικό Άλσος, σε διαδρομή μήκους 1.200μ. Μετείχαν 17 αθλήτριες από τρία σωματεία: Παναθηναϊκός (10), Πανελλήνιος (5) και Πανιώνιος (2). Τερμάτισαν οι 11. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Τασία Καρολόγου του Πανιωνίου, ενώ στο ομαδικό πρώτευσε ο Παναθηναϊκός. Οι 17 αθλήτριες που έλαβαν μέρος στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών ανωμάλου δρόμου ήταν οι εξής: Παναθηναϊκός (10): Λάβδα, Χαλκιαδάκη, Αλεξάνδρου, Παναγιωτοπούλου, Ρομποτά, Πατέλη, Κωνσταντινίδου, Δημητροπούλου, Κούγια, Καγκαδή. Πανελλήνιος (5): Κουμανάκου, Σταμάτη, Κολιδάκη, Λομπιάνκο, Τσόχλη. Πανιώνιος (2): Καρολόγου, Φραγκίσκου. *Στη βαθμολογία δεν υπολογίστηκαν οι βαθμοί των θέσεων των αθλητριών του Πανιωνίου που δεν είχε πλήρη ομάδα με τρεις αθλήτριες. "Αθλητική Ηχώ", 28/2/1949. "Ελευθερία", 3/2/1949.
|
Το Α΄ Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών διεξήχθη στις 27 Φεβρουαρίου 1949 στη Νέα Φιλαδέλφεια, με αφετηρία και τερματισμό το γήπεδο της ΑΕΚ και τον κυρίως αγώνα να διεξάγεται στο εκεί Άλσος, σε διαδρομή μήκους 1.200μ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_1949
|
Άννα Μάρια Χίνελ
|
Η Άννα Μάρια Χίνελ γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1924 στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Ήταν το μόνο παιδί της Γιαντβίγκα και του Βαβζίνιετς Χίνελ. Η Άννα Μάρια Χίνελ ήταν μαθήτρια στο Γυμνάσιο «Βασίλισσα Γιαντβίγκα» στη Βαρσοβία. Αποφοίτησε από την τρίτη τάξη μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνέχισε την εκπαίδευσή της ως μέρος της μυστικής διδασκαλίας στην γερμανοκρατούμενη Πολωνία από δασκάλους του πρώην σχολείου της. Μαζί με τους δασκάλους και τους συμμαθητές της, ήταν ενεργή στο Τμήμα Συνωμοσίας της Ένωσης Ενόπλων Μάχης του Πολωνικού Εθνικού Στρατού (ZWZ-AK). Ως αποτέλεσμα μιας γερμανικής ναζιστικής έρευνας, συνελήφθη μαζί με τους φίλους της και δύο δασκάλους. Τη νύχτα στις 28-29 Απριλίου 1942, συνελήφθη, στο διαμέρισμά της στην οδό Φλοριάνσκα στη Βαρσοβία. Συνελήφθη και φυλακίστηκε στη ναζιστική γερμανική φυλακή Πάβιακ, στο γυναικείο θάλαμο που ονομάστηκε «φυλακή Σερβία στη Βαρσοβία». Ανακρίθηκε στα κεντρικά γραφεία της Γκεστάπο στην Αλέγια Σούχα της Βαρσοβίας. Για αρκετούς μήνες, ολόκληρη η ομάδα υποβλήθηκε σε βάναυσες ανακρίσεις. Η Άννα Μάρια Χίνελ δεν είπε τίποτα στους κατακτητές, δεν πρόδωσε κανέναν, όπως οι φίλοι της. Και οι δύο δάσκαλοί της σκοτώθηκαν στη φυλακή Πάβιακ. Στις 13 Νοεμβρίου 1942, απελάθηκε με τους φίλους της στο ναζιστικό γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η Άννα Μάρια Χίνελ έλαβε τον αριθμό 24447 στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Έγραψε την τελευταία της επιστολή στους γονείς της από το μπλοκ 23 του στρατοπέδου Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Πέθανε στις 19 Μαρτίου 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ήταν 19 χρονών τότε. Ο πατέρας της Άννα Μάρια Χίνελ, πολλά χρόνια μετά το θάνατο της κόρης του, βρήκε κάτω από το πάτωμα σε ένα διαμέρισμα στην οδό Φοριάνσκα το ημερολόγιό της, το οποίο γράφτηκε από τις 30 Σεπτεμβρίου 1939 έως τις 5 Αυγούστου 1940. Από τον Μάρτιο του 2013, το «Ημερολόγιο της Άννα Μάρια Χίνελ» βρίσκεται στις συλλογές του Κρατικού Μουσείου Άουσβιτς - Μπίρκεναου. Ο Στανίσουαφ μαγέφσκι, βασισμένος στο ημερολόγιο της Άννα Μάρια Χίνελ, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Άννα Μάρια». Δημοσιευμένα σε αυτό αναπαράγονται και διαβάζονται κάρτες του ημερολογίου. Με βάση το «Ημερολόγιο της Άννα Μάρια Χίνελ», η σκηνοθέτης Λουντμίλα Νιεντμπάλσκα έκανε μια ταινία το 1981 με τίτλο «Μαθήτρια». Στην ταινία πρωταγωνίστησαν μεταξύ άλλων, οι: Έβα Σέρβα, Μπαρμπάρα Ραχβάλσκα, Τερέσα Λιπόφσκα, Γέζι Κρίσακ, Τόμας Ζαλίφσκι, Γιάτσεκ Μπορκόφσκι, Βιεντσίσουαφ Γκλίνσκι, Γιάτσεκ Καουούτσκι και Τόμας Στοτσκίνγκερ. Στο κτίριο όπου ζούσε η Άννα Μάρια Χίνελ και συνελήφθη και όπου βρέθηκε το ημερολόγιό της, στην οδό Φλοριάνσκα 8 στη Βαρσοβία, υπάρχει μια πλάκα αφιερωμένη σε αυτήν. Άννα Φρανκ Ρούτκα Λάσκιερ Ναζιστικά εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους Σφαγή της Βόλα Σφαγή του Βάβερ Μαγέφσκι, Στανίσουαφ (1980). Anna Maria (στα Πολωνικά). Βαρσοβία: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-203-1243-4. «Okupacyjny pamiętnik Anny Hinel otrzymało w darze Muzeum Auschwitz» (στα Πολωνικά). 20 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2020. «Muzeum Auschwitz otrzymało pamiętnik więźniarki Anny Hinel» [Το Μουσείο του Άουσβιτς έλαβε το ημερολόγιο της φυλακισμένης Άννας Χίνελ] (στα Πολωνικά). 19 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2020.
|
Η Άννα Μάρια Χίνελ (πολωνικά: Anna Maria Hinel) (31 Ιανουαρίου 1924, Βαρσοβία - 19 Μαρτίου 1943, Άουσβιτς-Μπίρκεναου) ήταν Πολωνή προσκοπίνα, ακτιβίστρια του υπόγειου κινήματος ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συγγραφέας ημερολογίου από τη γερμανική ναζιστική κατοχή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%BB
|
Beloved Isle Cayman
|
Ο land of soft, fresh breezes And verdant trees so fair, With the Creator's glory Reflected ev'rywhere, Ο sea of palest em'rald, Merging to darkest blue, Whene'er my thoughts fly Godward, I always think of you.Χορωδία: Dear, verdant island, set in blue Caribbean Sea, I'm coming, coming very soon, Ο beautious isle, to thee. Although I wandered far, My heart enshrines thee yet. Homeland, fair Cayman Isle, I cannot thee forget.Away from noise of cities, Their fret and carking care, With moonbeams' soft caresses, Unchecked by garish glare, Thy fruit with rarest juices, Abundant, rich and free, When sweet church bells are chiming, My fond heart yearns for thee. (Χορωδία) When tired of all excitement And glam'rous worldly care, How sweet thy shores to reach And find a welcome there, And when comes on the season Of peace, goodwill to man, Tis then I love thee best of all, Beloved Isle Cayman.(Χορωδία)
|
Το Beloved Isle Cayman (Αγαπημένο Νησί Καϋμάν) είναι ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος των Νησιών Καϋμάν. Ο ύμνος έχει συντεθεί από τον Leila Ross-Shier. Ως Βρετανική αποικία, ο επίσημος εθνικός ύμνος των Νησιών Καϋμάν είναι ακόμα ο God Save the Queen.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Beloved_Isle_Cayman
|
Αϊλίν Άτκινς
|
Η Άτκινς γεννήθηκε στο Κλάπτον, σε μαιευτήριο του Στρατού της Σωτηρίας στο Ανατολικό Λονδίνο. Ο πατέρας της, Άρθουρ Τόμας Άτκινς εργαζόταν ως καταμετρητής στην εταιρεία υγραερίου και η μητέρα της, Άννι Έλκινς, δούλευε σε εργοστάσιο και το βράδυ ως καμαριέρα σε μπαρ. Ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας και όταν γεννήθηκε η Αϊλίν, η οικογένεια μετακόμισε σε μια εργατική κατοικία στο Τότεναμ. Λόγω της επιμονής της μητέρας της, σπούδασε χορό από 3 έως 15 ή 16 ετών. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές παρακολούθησε μαθήματα στο Guildhall School of Music and Drama από όπου αποφοίτησε το 1953 και αμέσως έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη σαιξπηρική κωμωδία Αγάπης αγώνας άγονος, στον μικρό ρόλο της Ζακνέτας, στο Regent's Park Open Air Theatre. To 1957-9 εργάστηκε στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον. To 1962 συμμετείχε στο ανέβασμα τριών σαιξπηρικών έργων (Δωδέκατη Νύχτα, Ριχάρδος ο Γ' και Η Τρικυμία) στο Ολντ Βικ. Η πρώτη της μεγάλη θεατρική επιτυχία ήρθε το 1965 με το ρόλο της Τσάιλντι στο έργο του Φρανκ Μάρκους Ο σκοτωμός της Αδελφής Τζωρτζ, το έργο είχε τόση επιτυχία ώστε μεταφέρθηκε την επόμενη χρονιά στο Μπρόντγουεϊ με το ίδιο καστ. Το 1968 γυρίστηκε και η ομώνυμη ταινία αλλά τον ρόλο της Άτκινς τον πήρε η Σουζάνα Γιορκ. Το 1967 έπαιξε στο έργο του Ντέιβιντ Στόρεϊ Η αποκατάσταση του Άρνολντ Μίντλετον στο Λονδίνο και στην Υπόσχεση του Αλεξέι Αρμπούζοφ στη Νέα Υόρκη. Απέδειξε για μια ακόμη φορά το ταλέντο της στο ρόλο της Βασίλισσας Ελισάβετ στο έργο Vivat! Vivat Regina! του Ρόμπερτ Μπολτ, που ανέβηκε σε λονδρέζικη σκηνή το 1970-1 και το 1972 στη Νέα Υόρκη. Το 1973, μετά από προσπάθειες 2 χρόνων κατάφερε να ανεβάσει στο Λονδίνο το έργο Σουζάνα Άντλερ της Μαργκερίτ Ντυράς. Τα επόμενα χρόνια έπαιξε ηρωίδες πολλών σημαντικών συγγραφέων όπως Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Χάρολντ Πίντερ, Τενεσί Ουίλιαμς, Ζαν Κοκτώ, Χένρικ Ίψεν, Έντουαρντ Άλμπι, Σάμουελ Μπέκετ κ.ά. Το 1986 έπαιξε σε θέατρο του Λονδίνου τη Μήδεια του Ευριπίδη.Πηγή έμπνευσης για την Άτκινς υπήρξε πολύ συχνά η ζωή και το έργο της Βιρτζίνια Γουλφ. Το 1990 ζωντάνεψε τη συγγραφέα στη σκηνή, στη θεατρική μεταφορά του Πάτρικ Γκάρλαντ του βιβλίου Ένα δικό σου δωμάτιο της Γουλφ και το 1992-4 ανέβασε ένα δικό της έργο, το Vita and Virginia, βασισμένο στη σχέση ανάμεσα στη Γουλφ και τη συγγραφέα Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ. Η Άτκινς στην πορεία των 70 ετών χρόνων της στο θέατρο έχει παίξει σε δεκάδες παραστάσεις. Έχει βραβευτεί τρεις φορές με το βραβείο Ολίβιε: το 1988 ως καλύτερη ερμηνεία σε δεύτερο ρόλο (για τα σαιξπηρικά έργα Κυμβελίνος και Το χειμωνιάτικο παραμύθι και για τη Βουνίσια γλώσσα του Πίντερ) και 2 φορές με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου για το The Unexpected Man (1999) και το Honor (2004). Η πιο πρόσφατη δουλειά της είναι η συμμετοχή της το 2023 στο θερινό φεστιβάλ θεάτρου Chichester Festival Theatre, στο έργο 4000 μίλια της Έιμι Χέρτζογκ, στο ρόλο της γιαγιάς Βέρα. Για την Άτκινς έχει γραφτεί ότι «το μεγαλείο της έγκειται στην ασυνήθιστη συναισθηματική της αμεσότητα και στην ικανότητά της να κάνει τα μάτια της το παράθυρο στην ψυχή της». Τον Δεκέμβριο του 2005 η Άτκινς ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ Τεχνών, από το City University του Λονδίνου. Τον Ιούνιο του 2010 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ Γραμμάτων, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Η πρώτη της δουλειά στην τηλεόραση ήταν η συμμετοχή της το 1959 σε μια μίνι σειρά του BBC, με πρωταγωνίστρια τη Τζούντι Ντεντς. Μαζί με την συνάδελφο και φίλη της Τζιν Μαρς δημιούργησαν 2 πολύ επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Το 1969 είχαν την ιδέα για μια κωμική σειρά εποχής με πρωταγωνίστριες δυο υπηρέτριες σε ένα πλουσιόσπιτο. Αυτή η ιδέα, συζητώντας την με τους παραγωγούς εξελίχθηκε στην κοινωνική σειρά Οι πάνω και οι κάτω (Upstairs, Downstairs), που παίχτηκε από το 1971 έως το 1975 σε 68 επεισόδια, εξέλιξη της οποίας ήταν η ομώνυμη σειρά του BBC του 2010-12. Οι δυο φίλες δημιούργησαν το 1991 μια ακόμη σειρά με τίτλο Ο Οίκος Έλιοτ (The House of Eliott), που προβλήθηκε από το BBC για 3 σεζόν. Το 2007 πρωταγωνίστησε πάλι με την Τζούντι Ντεντς στην κοινωνική σειρά εποχής Κράνφορντ, η οποία βασιζόταν στο ομώνυμο έργο της Ελίζαμπεθ Γκάσκελ. Για τη συμμετοχή της σε αυτή τη σειρά κέρδισε το 2008 τα τηλεοπτικά βραβεία BAFTA και Έμμυ. Σε 2 τηλεοπτικές παραγωγές η Άτκινς έπαιξε τον ρόλο της Βασίλισσας Μαίρη, το 2002 στην τηλεταινία Μπέρτι και Ελίζαμπεθ και το 2016 στον Α΄ κύκλο της σειράς Το Στέμμα του Netflix. Από τη δεκαετία του '60 μέχρι τις μέρες μας η Άτκινς έχει παίξει σε αρκετές τηλεταινίες και μίνι-σειρές όπως Γιοι και εραστές (1981), μίνι-σειρά που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λώρενς, Οι άνθρωποι του Σμάιλι (1982), από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρρέ, Ένα δικό σου δωμάτιο (1991) τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου στο οποίο είχε παίξει την προηγούμενη χρονιά, Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (2000), Μις Μαρπλ (2007), Οι περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό (2010) και πολλά άλλα. Η μακροβιότερη συμμετοχή της είναι στη σειρά Doc Martin, στην οποία έχει παίξει σε 46 επεισόδια, από το 2011 έως το 2022. Από το 1968 και μετά, η Άτκινς συμμετείχε σε περισσότερες από 25 ταινίες, συχνά σε δεύτερους ρόλους. Οι πιο επιτυχημένες ταινίες στις οποίες έλαβε μέρος ήταν το Έκβους (1977), ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Πήτερ Σάφερ, Ο αμπιγιέρ (1983), κι αυτό βασισμένο σε θεατρικό έργο, για το οποίο κέρδισε μια υποψηφιότητα στα βραβεία BAFTA του 1984 στην κατηγορία Β' Γυναικείου ρόλου, Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ (2001) σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Όλτμαν, ταινία που βραβεύτηκε για το σύνολο του καστ και Επιστροφή στο Cold Mountain (2003). Το ενδιαφέρον της Άτκινς για την Βιρτζίνια Γουλφ, με την οποία είχε ασχοληθεί στο θέατρο και την τηλεόραση τη δεκαετία του '90, την οδήγησε να γράψει το 1997 το σενάριο για την ταινία Οι Αναμνήσεις της Κυρίας Ντάλογουεϊ με πρωταγωνίστρια τη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ, κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Γουλφ Η Κυρία Ντάλογουεϊ. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές, η Άτκινς κέρδισε βραβείο καλύτερου σεναρίου από την Evening Standard, αλλά η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία. Ήταν μια οικονομική καταστροφή για την Άτκινς και τον σύζυγό της, που είχαν επενδύσει σε αυτή την παραγωγή. Εντούτοις, η αγάπη της για την Γουλφ δεν μειώθηκε. Το 2002 έκανε μια cameo εμφάνιση στην ταινία Οι Ώρες, έργο εμπνευσμένο από την Κυρία Ντάλογουεϊ της Γουλφ. Το 2018 έγραψε το σενάριο για την ταινία Ο έρωτας της Βιρτζίνια Γουλφ, κινηματογραφική μεταφορά του δικού της θεατρικού έργου Vita and Virginia. Το 2018, η Άτκινς έλαβε μέρος στην ταινία/ντοκιμαντέρ Τσάι με τις κυρίες στην οποία 4 σπουδαίες κυρίες της βρετανικής σκηνής και φίλες μεταξύ τους, η Αϊλίν Άτκινς, η Τζούντι Ντεντς, η Τζόαν Πλοουράιτ και η Μάγκι Σμιθ συνομιλούν με διάθεση άλλοτε γλυκόπικρη και άλλοτε χιουμοριστική για τις εμπειρίες τους από τον χώρο του θεάτρου και του σινεμά. Ο αγγλικός τίτλος, Nothing Like a Dame, παραπέμπει στη διάκριση που έχουν λάβει από τη βασίλισσα και οι 4 ηθοποιοί, με την ονομασία «Ιππότης Διοικητής του πιο εξαίρετου τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» (DBE) για την προσφορά τους στις Τέχνες. Λόγω αυτής της διάκρισης, στη Βρετανία, μπροστά από το όνομά τους μπαίνει ο τίτλος Dame. Η Άτκινς παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Τζούλιαν Γκλόβερ το 1957, από τον οποίο πήρε διαζύγιο το 1966. Παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της, Μπιλ Σέπερντ, στις 2 Φεβρουαρίου 1978, με τον οποίον έζησαν μαζί έως τον θάνατό του στις 24 Ιουνίου 2016. Το 1995, η Άτκινς διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, πάθηση από την οποία θεραπεύτηκε. Ζώντας μόνη κατά τη διάρκεια του lockdown για τον COVID, η Άτκινς (σε ηλικία 87 ετών) ολοκλήρωσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο Will She Do?, η οποία εκδόθηκε τον Οκτώβρη του 2021. Αϊλίν Άτκινς στην IMDb Η παράσταση Ένα δικό σου δωμάτιο με την Αϊλίν Άτκινς στο ρόλο της Βιρτζίνια Γουλφ
|
Η Αϊλίν Άτκινς (αγγλικά:Eileen Atkins, Λονδίνο 15 Ιουνίου 1934) είναι Αγγλίδα ηθοποιός και σεναριογράφος. Έχει βραβευτεί επανειλημμένα για τη δουλειά της στο θέατρο και το 2008 κέρδισε τα βραβεία BAFTA TV και Emmy για το ρόλο σε μίνι σειρά. Το 1990 χρίστηκε «Διοικητής του πιο εξαιρέτου τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» (CBE) και το 2001 «Ιππότης Διοικητής του πιο εξαιρέτου τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» (DBE) για την προσφορά της στην τέχνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CE%BB%CE%AF%CE%BD_%CE%86%CF%84%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.