title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Εκλογές στη Ρωσία
|
Άνετη νίκη είχε ο Βλαντίμιρ Πούτιν από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 63,6% με 110.000.000 ψήφοι. Δεύτερος αναδείχθηκε ο εθνικιστής Μιχαήλ Προχόροφ με 17,2%,ενώ τρίτος ήρθε ο Κομμουνιστής Γκενάντι Ζιουγκάνοφ με 7,9%. Ο εθνικιστής Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι συγκέντρωσε 6,24% και ο ηγέτης του κόμματος Μια Δίκαιη Ρωσία, Σεργκέι Μιρόνοφ, έρχεται τελευταίος με 3,84%. Τέλος, η συμμετοχή έφτασε στο 65%. Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 2 Μαρτίου 2008 αναδείχθηκε νικητής ο προεπιλεγμένος υποψήφιος του απερχόμενου Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ έλαβε περίπου το 70% των ψήφων. Οι εκλογές επικρίθηκαν από την αντιπολίτευση και η εκλογή του Μεντβέντεφ έτυχε "χλιαρής" υποδοχής από τη Διεθνή Κοινότητα και τον ξένο Τύπο. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν το 2011 το συντηρητικό κυβερνών κόμμα του Βλαντίμιρ Πούτιν η Ενωμένη Ρωσία κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο με σημαντικές όμως απώλειες αφού έλαβε 49,51% και 238 έδρες. Το Σοσιαλιστικό/Κομμουνιστικό κόμμα εξασφάλισε 19,08% και 92 έδρες, οι εθνικιστές 13,24% και 64 έδρες και η κεντροδεξιά Δίκαιη Ρωσία 11,67% και 56 έδρες. Το φιλελεύθερο/φιλοδυτικό Γιάμπλοκο έλαβε 3,43% και δεν μπόρεσε να εισέλθει στο στο κοινοβούλιο. Τέλος τα υπόλοιπα κόμματα πήραν ποσοστά κάτω από 2%.
|
Στη Ρωσία διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο και για βουλή. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Για να μπορέσει ένα κόμμα να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον το 8% των έγκυρων ψηφοδελτίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Άντρι Προτσένκο
|
Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016, τερματίζοντας 9ος και 4ος αντίστοιχα. Συμμετείχε στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Στίβου του 2009, 2011, 2013, 2015 και 2017, χωρίς να προκριθεί στον τελικό. Έχει ατομικό ρεκόρ με 2,40 μέτρα, που έκανε στη Λωζάνη τον Ιούλιο του 2014. Ήταν ο 12ος άντρας που πήδηξε 2,40 μέτρα και πάνω.
|
Ο Άντρι Ολέκσιοβιτς Προτσένκο (Ουκρανικά: Андрій Олексійович Проценко, γενν. 20 Μαΐου 1988) είναι Ουκρανός αθλητής του στίβου, που εξειδικεύεται στο άλμα εις ύψος των ανδρών. Είναι ο χάλκινος πρωταθλητής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου 2014, καθώς και ο δευτεραθλητής Ευρώπης το 2014, και το 2019 στον κλειστό στίβο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Aureate Gloom
|
Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Kevin Barnes Kevin Barnes - φωνή, κιθάρα, παραγωγός Clayton Rychlik - ντραμς, κρουστά, κλαρινέτο, φωνητικά Jojo Glidewell - πλήκτρα, συνθεσάιζερ Bob Parins - μπάσο, κλαρινέτο Bennet Lewis - κιθάρα Kishi Bashi - έγχορδα, φωνητικά Greg Calbi - mastering David Barnes - σχέδιο Charles Godfrey - βοηθός μηχανικός Jerrod Landon Porter - layout, lettering Drew Vandenberg - μηχανικός, μίξινγκ Billboard Alternative Albums - 16 Billboard Independent Albums - 17 Billboard Top Rock Albums - 23 Billboard Tastemaker Albums - 14
|
Το "Aureate Gloom" είναι το δέκατο τρίτο άλμπουμ των of Montreal. Κυκλοφόρησε στις 3 Μαρτίου του 2015. Στις 18 Φεβρουαρίου του 2015, 2 εβδομάδες πριν την προγραμματισμένη κυκλοφορία του, το άλμπουμ ήταν διαθέσιμο για κατέβασμα στην ιστοσελίδα της δισκογραφικής Polyvinyl Record Co..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Aureate_Gloom
|
Νεάπολη Θεσσαλονίκης
|
Ο πρώτος οικισμός δημιουργήθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών, όταν Μικρασιάτες πρόσφυγες από τη Νέβσεχιρ της Καππαδοκίας (ελληνική ονομασία Νεάπολη) εγκαταστάθηκαν στη βορειοδυτική περιοχή της Θεσσαλονίκης, στους λόφους λίγο έξω από τα όρια των βυζαντινών τειχών, και έδωσαν στη νέα τους πατρίδα το όνομα της παλαιάς: Νεάπολη. Οι πρόσφυγες έκτισαν στο κέντρο του οικισμού τους τον Ναό του Αγίου Γεωργίου σε ανάμνηση του ομώνυμου ναού στη Νεάπολη της Καππαδοκίας. Σήμερα αποτελεί τον Μητροπολιτικό Ναό της Νεάπολης. Η συνεχής ροή πληθυσμού λόγω της αστυφιλίας, που ξεκίνησε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, μετέτρεψε σταδιακά τη Νεάπολη από οικισμό προσφυγικών παραπηγμάτων αρχικά σε Κοινότητα και από το 1946, σε Δήμο. Το 2011 η Νεάπολη συνενώθηκε στο νέο Δήμο Νεάπολης - Συκεών μαζί με τις Συκιές, τον Άγιο Παύλο και τα Πεύκα. Η σημερινή Νεάπολη αποτελεί έδρα του Υποθηκοφυλακείου Δυτικής Θεσσαλονίκης, της Ιεράς Μητρόπολης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως καθώς και πολλών αθλητικών και πολιτιστικών συλλόγων. Διαθέτει Δημοτική Συγκοινωνία [1] Αρχειοθετήθηκε 2007-10-23 στο Wayback Machine. και συνδέεται με την αστική συγκοινωνία του Πολεοδομικού Συγκροτήματος. Επίσης έχει πλήθος πολιτιστικών υποδομών. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος αποτελεί τον πολιούχο της πόλης και συμπολιούχος είναι ο Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης (ιερομάρτυρας από τη Νεάπολη της Καππαδοκίας Μικράς Ασίας που μαρτύρησε το έτος 1797). Στη Νεάπολη γεννήθηκε το 1929 ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ανακριτής στην υπόθεση Λαμπράκη τη δεκαετία του ’60 και αργότερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το 1959 ο Γιάννης Αγγελάκας. Το 2011 η Νεάπολη συνενώθηκε στο νέο μεγάλο Δήμο Νεάπολης Συκεών. Κολετα Νικολαε γεια σου ειμαι ο φριμπαδωρος της γειτονιας σου θελεις να πιεις ενα μπαφο Στη Νεάπολη υφίστανται πολλές πολιτιστικές υποδομές οι οποίες είναι οι εξής: Δημοτικό Ανοιχτό Θέατρο (Στρεμπενιώτη) Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού Κλειστό δημοτικό Θέατρο (Βενιζέλου 125) Θερινός Κινηματογράφος Σχολή Κλασικού και Σύγχρονου Χορού [2] Αρχειοθετήθηκε 2007-10-23 στο Wayback Machine. Δημοτικό Ωδείο Δημοτική Βιβλιοθήκη ΘΕΣΠΙΣ Θεατρικό Εργαστήρι Πνευματικό Κέντρο Καισάρεια του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Γεωργίου Σχολή Βυζαντινής Μουσικής Ιωσήφ ο Υμνογράφος της Ιεράς Μητροπόλεως ΝεαπόλεωςΕπίσης στο χώρο του πρώην Στρατοπέδου Στρεμπενιώτη, βρίσκεται το Κλειστό Γυμναστήριο Νεαπόλεως, το Κολυμβητήριο Νεάπολης καθώς και το Δημοτικό γήπεδο ποδοσφαίρου. Πειραματικά Σχολεία: Πειραματικό Γυμνάσιο Πανεπιστημίου Μακεδονίας Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Μακεδονίας Η Νεάπολη είναι προσβάσιμη από τον Περιφερειακό Θεσσαλονίκης μέσω του κόμβου 6. Ο ΟΑΣΘ εξυπηρετεί τη Νεάπολη με τις γραμμές 1, 18, 25, 27, 29, 35, 38, 56, 57, 64, 83 και 84. Μελλοντικά στη Νεάπολη θα υπάρχει σταθμός του Μετρό Θεσσαλονίκης (Νεάπολη) (Πάρκο μεταξύ οδών Ιασωνίδου, Παπανδρέου, Βενιζέλου & Καραμανλή, Νεάπολη). Στη Νεάπολη πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο τέλος του καλοκαιριού η Βαλκανική Πλατεία, η πιο σημαντική σειρά εκδηλώσεων της περιοχής, μια γιορτή του πολιτισμού με συμμετοχές από όλες τις χώρες της Βαλκανικής, που καθιερώθηκε ως θεσμός έπειτα από τη θερμή ανταπόκριση των κατοίκων.[3] Αρχειοθετήθηκε 2008-12-10 στο Wayback Machine.. Σκοπός της διοργάνωσης είναι η προσέγγιση των λαών της Βαλκανικής μέσω της κουλτούρας τους έτσι ώστε να προωθηθεί η ιδέα της ειρήνης στον ευαίσθητο αυτό χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της συνεργασίας μεταξύ των χωρών της Βαλκανικής που προσανατολίζονται σε ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλαμβάνει ένα πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με μουσική, χορό, θέατρο, εικαστικές εκθέσεις, επιδείξεις γαστρονομίας και άλλες παράλληλες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο πρώην στρατόπεδο Στρεμπενιώτη, έναν κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο, με αίθουσες τέχνης και διαλέξεων, ανοιχτό και κλειστό θέατρο και αθλητικές εγκαταστάσεις. Το Μουσείο δημιουργήθηκε και λειτουργεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως και στεγάζει σημαντικά κειμήλια προσφύγων όπως εικόνες, βιβλία, ενδυμασίες, έγγραφα που προέρχονται από τη Μικρά Ασία (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Βιθυνία, Ικόνιο-Λυκαονία, Προποντίδα κ.α.), την Ανατολική Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία και την Κωνσταντινούπολη. Η Κοινότητα Νεαπόλεως συστάθηκε το 1934 και προήχθη σε δήμο το 1946. Δήμαρχοι διετέλεσαν οι: Γιάννης Αγγελάκας, τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής. Γεννήθηκε στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το 1959. Παντελεήμων Καλπακίδης, Μητροπολίτης Βέροιας. Γεννήθηκε από γονείς Μικρασιατικής καταγωγής στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το 1945. Χρήστος Σαρτζετάκης, ανώτατος δικαστικός, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 1985-1990. Γεννήθηκε στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το 1929. Η Νεάπολη υποδιαιρείται στις εξής συνοικίες: Νεάπολη Πυροπαθών Στρεμπενιώτη Αναγέννηση Κουντουριώτου Τρωάδα Ρήγα Φεραίου Υδραγωγείο Κολοκοτρώνη Τυρολόη Επίσημος ιστότοπος δήμου Νεάπολης - Συκεών
|
Η Νεάπολη είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, σε μικρή απόσταση από το κέντρο της πόλης. Εκτείνεται στη βορειοδυτική πλευρά της Μητροπολιτικής Θεσσαλονίκης και ανήκει στον Δήμο Νεάπολης - Συκεών. Η έκτασή της ανέρχεται σε 1.168 στρέμματα (1,168 τετρ. χλμ.) με μόνιμο πληθυσμό 27.084 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Θάνατοι τον Δεκέμβριο του 2011
|
Χρήστος Αθανασίου, Έλληνας δημοσιογράφος. (κηδεία)[1] Κρίστα Βολφ, 82, Γερμανίδα συγγραφέας. [2] Μπιλ Μακίνι, 80, Αμερικανός ηθοποιός χαρακτήρων (Deliverance, The Outlaw Josey Wales), από καρκίνο του οισοφάγου. [3] Άρθουρ Μπίτσον, 66, Αυστραλός ποδοσφαιριστής και παίκτης του ράγκμπι, πρώτος Αβορίγινας Αυστραλός που έγινε αρχηγός εθνικής ομάδας σε οποιοδήποτε άθλημα. [4] Ιπολίτ φαν ντεν Μπος, 85, Βέλγος ποδοσφαιριστής (Άντερλεχτ, εθνική Βελγίου 1953-56 με 8 συμμετοχές) και προπονητής (Άντερλεχτ 1972-73, εθνική Βενεζουέλας 1986-89). [5] Ράγκνχιλντ Χβέγκερ, 90, Δανή κολυβήτρια, αργυρή ολυμπιονίκης (1936 στα 400 μ. ελεύθερο) και πρωταθλήτρια Ευρώπης (1938 στα 100, 400 και 4Χ100μ. ελ.). [6] (δανικά) Πάβλε Γιούρινα, 57, Κροάτης χειροσφαιριστής, χρυσός Ολυμπιονίκης (1984, με τη Γιουγκοσλαβία). [7] (στα κροατικά) Αρτούρ Κουαρέσμα, 94, Πορτογάλος ποδοσφαιριστής (Μπελενένσες 1936-51, εθνική Πορτογαλίας 1937-46 με 5 συμμετοχές). [8] (στα πορτογαλικά) Μπρούνο Μπιάνκι, 56, Γάλλος κομίστας και ανιματέρ (Inspector Gadget (Αστυνόμος Σαΐνης), Heathcliff and The Catillac Cats'). [9] Αρχειοθετήθηκε 2011-12-05 στο Wayback Machine. Τσιγιόνο Χασεγκάουα, 115, υπεραιωνόβια, γηραιότερο εν ζωή πρόσωπο στην Ιαπωνία. [10] Αρχειοθετήθηκε 2019-12-04 στο Wayback Machine. Σαμπρί Γκοντό, 82, Αλβανός πολιτικός, σεναριογράφος, ιδρυτής και πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος της Αλβανίας. [11] (αλβανικά) Λάρι Ρίκλες, 41, Αμερικανός παραγωγός, βραβευμένος με ΕΜΜΥ το 2008 (Mr. Warmth: The Don Rickles Project), από πνευμονία. [12] Άντριου Αλί Αγά Χαν Εμπειρίκος, 25, Αμερικανός ακτιβιστής για τους ασθενείς με AIDS, εγγονός της Ρίτα Χέιγουορθ και του Πρίγκιπα Αλί Χαν , αυτοκτονία. [13] Αρχειοθετήθηκε 2011-12-07 στο Wayback Machine. (ανακάλυψη πτώματος την ημερομηνία αυτή) Άλαν Κάμερον, 94, Σκωτσέζος στρατιωτικός και αθλητής, πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κέρλινγκ (1966-69). [14] Μπεσίμ Καμπάσι, 35, Αλβανός παγκόσμιος πρωταθλητής (2008-11 WKA) και πρωταθλητής Ευρώπης (2007-08) του κικ μπόξινγκ, βρίσκεται νεκρός στο Μόναχο. [15] Χιούμπερτ Σάμλιν, 80, Αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής της ηλεκτρικής μπλουζ. [16] Αρχειοθετήθηκε 2011-12-06 στο Wayback Machine. Σώκρατες, 57, διεθνής Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής (Μποταφόγκο, εθνική Βραζιλίας 1979-86 με 22 γκολ σε 60 συμμετοχές), από σηπτικό σοκ. [17] Πάνος Γεροντάκος, 98, Έλληνας δημοσιογράφος, πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Σίδνεϊ. [18] Πίτερ Γκέθιν, 71, Βρετανός πιλότος της Φόρμουλα Ένα, νικητής του ιταλικού Γκραν Πρι του 1971, [19] Χρήστος Καλλιγέρης, Έλληνας ποδοσφαιριστής (Παναθηναϊκός), μέλος της θρυλικής ομάδας του Γουέμπλεϊ, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα. [20] Γενάντι Λογκόφετ, 69, Ρώσος ποδοσφαιριστής (Σπαρτάκ Μόσχας, εθνική ΕΣΣΔ 1963-70 με 17 συμμετοχές), πρωταθλητής (1962, 1969) και Κυπελλούχος Σοβιετικής Ένωσης (1963, 1965, 1971). [21] (ρωσικά) Νταν Μιλς, 80, Αμερικανός ανιματέρ (Family Guy, He-Man and the Masters of the Universe). [22] Νταν Μπίγκερς, 80, Αμερικανός ηθοποιός (In the heat of the night). [23] Ελευθερία Πηλίχου, 46, πρωτοπόρος Ελληνίδα DJ, ηχολήπτρια και ραδιοφωνικός παραγωγός (γνωστή ως DJ Free). [24] Πουσούκε, 26, σκυλί από την Ιαπωνία, γηραιότερο εν ζωή σκυλί. [25] Κώστας Χρυσικόπουλος, 53, Έλληνας ποινικολόγος, συνήγορος υπεράσπισης στις υποθέσεις Ζαχόπουλου και 17 Νοέμβρη, από καρκίνο. [26] Ντόμπι Γκρέι, 71, Αμερικανός τραγουδιστής ("The 'In' Crowd ", "Drift Away"). [27] Μπάρμπαρα Όρμπισον, 61, Αμερικανίδα δισκογραφική παραγωγός, γεννημένη στη Γερμανία, χήρα του Ρόι Όρμπισον, από καρκίνο του παγκρέατος. [28] Πάουλ Ραμίρες, 25, ποδοσφαιριστής (εθνική Βενεζουέλας 2005), από εγκεφαλικό επεισόδιο. [29] (ισπανικά) Μπρεντ Ντέρμπι, 30, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής (Οχάιο Στέιτ Μπέικεγιες, Λιμόζ), από θρόμβο στο αίμα. [30] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-07 στο Wayback Machine. Σουμ Γινγκ Φουνγκ, 112, Καναδή (γεννημένη στην Κίνα) υπεραιωνόβια, γηραιότερο εν ζωή πρόσωπο στον Καναδά. [31] Νούνο Βιριάτο Ταβάρες ντε Μέλο Εγκίντιο, 89, Πορτογάλος στρατηγός, Κυβερνήτης του Μακάου (1979–1981). [32] Χάρι Μόργκαν, 96, Αμερικανός ηθοποιός (M*A*S*H, Dragnet). [33] Ντον Ντουόνγκ, 54, Αμερικανός ηθοποιός, γεννημένος στο Βιετνάμ (Ήμασταν κάποτε στρατιώτες), από μετεγχειρητικές επιπλοκές. [34] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-08 στο Wayback Machine. Τζέρι Ρόμπινσον, 89, Αμερικανός κομίστας (Μπάτμαν) και φημολογούμενος ως ο δημιουργός του χαρακτήρα Joker. [35] Σερ Ζέλμαν Κάουεν, 92, Αυστραλός δικηγόρος και ακαδημαϊκός, 19ος Γενικός Κυβερνήτης της Αυστραλίας (1977–1982). [36] Βίνκο Κούτσι, 71, Κροατο-Ιταλός ποδοσφαιριστής (Χάιντουκ Σπλιτ, εθνική Γιουγκοσλαβίας 1965-66 με 8 παρουσίες).[37] (κροατικά) Ρομάν Σιμακόφ, 27, Ρώσος πυγμάχος, υποκύπτει στα τραύματά του έπειτα από αγώνα. [38] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-06 στο Wayback Machine. Ντικ Σιμς, 60, Αμερικανός κιμπορντίστας (Έρικ Κλάπτον, Μπομπ Σέτζερ). [39] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-08 στο Wayback Machine. Νταν Σπίαρς, 62, Αμερικανός μουσικός (Willie Nelson and Family). [40] Κύπρος Τόκας, 88, Κύπριος δημοσιογράφος και ποιητής, πατέρας του συνθέτη Μάριου Τόκα. [41] Λεν Φίλιπς, 89, Άγγλος ποδοσφαιριστής (Πόρτσμουθ, Μπαθ Σίτι, εθνική Αγγλίας 1951-54 με 3 συμμετοχές). [42] Παναγιώτης Σιδέρης, 33, Έλληνας παίκτης της χειροσφαίρισης (ΓΣ Κηφισιάς), από έμφραγμα του μυοκαρδίου. [43] Κάριλ Σμιθ, Αμερικανίδα ράπερ (The Conscious Daughters). [44] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-07 στο Wayback Machine. Σώτια Τσώτου, 69, Ελληνίδα στιχουργός, από καρκίνο. [45] Ευθύμιος Καλεβράς, 82, Έλληνας γλύπτης από τον Καταχά Πιερίας.[46] Τρέβορ Κρίστιαν, 69, Αυστραλός πυγμάχος, πρώτος Αβορίγινας που διαιτήτευσε σε πυγμαχικό αγώνα για τον παγκόσμιο τίτλο. [47] Μάρκος Κρικελής, 84, Έλληνας πρόεδρος του Παναιτωλικού (1976-78). [48] Αρχειοθετήθηκε 2012-02-14 στο Wayback Machine. Χάινι Λόχρερ, 93, Ελβετός 3ος Ολυμπιονίκης του χόκεϊ επί πάγου (1948). [49] Σάντεϊ Μπάντα, 42, Νιγηριανός σπρίντερ, χρυσός Ολυμπιονίκης (2000) στη σκυταλοδρομία 4Χ400μ. και παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού στίβου στα 400μ. (1997). [50] Μαλίνα Ολινέσκου, 37, Ρουμάνα τραγουδίστρια (Eurovision 1998), αυτοκτονία. [51] (ρουμανικά) Ρόμπερτ Πελίζα, 91, πολιτικός του Γιβραλτάρ , ανώτερος υπουργός (1969–1972). [52] Μπερτ Σνάιντερ, 78, Αμερικανός παραγωγός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης (Easy Rider, Five Easy Pieces, The Monkees). [53] Λουίζ Χένρι, 100, Αμερικανίδα ηθοποιός του Χόλιγουντ. [54] Κλάους-Ντίτερ Ζίλοφ, 69, Γερμανός ποδοσφαιριστής (Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ, εθνική Δυτικής Γερμανίας 1964-71 με 5 γκολ σε 14 συμμετοχές). [55] (γερμανικά) Πίτσα Λεοντσίνη, 69, Ελληνίδα μακιγιέζ, από τις πρώτες της ασπρόμαυρης τηλεόρασης, από καρκίνο. [56] Αρχειοθετήθηκε 2012-01-10 στο Wayback Machine. Λουίτζι Καρπανέντα, 86, Ιταλός χρυσός Ολυμπιονίκης της ξιφασκίας (1956 στο ομαδικό του ξίφους ασκήσεως-2ος το 1960). [57] (ιταλικά) Καρλ-Χάινριχ φον Γκρόντεκ, 75, Γερμανός χρυσός Ολυμπιονίκης (1960 στην οκτάκωπο) της κωπηλασίας, αργυρός Ολυμπιονίκης στη δίκωπο με πηδαλιούχο το 1956 και στην οκτάκωπο το 1964. [58] (γερμανικά) Μπίλι Τζο Σπίαρς, 74, Αμερικανίδα τραγουδίστρια της κάντρι, γνωστή από την επιτυχία της "Blanket on the Ground" (1975), από καρκίνο. [59] Πέντρο Φέμπλες, 53, ποδοσφαιριστής (εθνική Βενεζουέλας 1979-89, με 5 γκολ σε 25 παρουσίες) και προπονητής από τη Βενεζουέλα. [60] (ισπανικά) Νουρ Χαν, 88, Πακιστανός αξιωματικός, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (1965–1969) και Κυβερνήτης του Δυτικού Πακιστάν (1969–1970). [61] Κρίστοφερ Χίτσενς, 62, Βρετανός συγγραφέας, από καρκίνο του οισοφάγου. [62] Νταν Φρέιζερ, 90, Αμερικανός ηθοποιός (Κότζακ). [63] Νίκος Γαλιάτσος, 71, Έλληνας ηθοποιός, από καρδιά. [64], [65] Σεζάρια Έβορα, 70, τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο, γνωστή και ως "η ξυπόλητη ντίβα", από καρδιακή προσβολή. [66] Εύα Εκβάλ, 28, φωτομοντέλο , Μις Βενεζουέλα (2000), από καρκίνο του μαστού. [67] Κιμ Γιονγκ Ιλ, 69 ή 70, ανώτατος ηγέτης της Βόρειας Κορέας (από το 1994), από καρδιακή προσβολή. [68] Δημήτρης Σαραντάκος, 82, Έλληνας συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ). [69] Χένρι Ε. Κέιτο, τζούνιορ, 81, Αμερικανός διπλωμάτης, πρεσβευτής στο Ελ Σαλβαδόρ (1971-73) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (1989-91). [70] Ντόναλντ Νίλσον, 75, Βρετανός κακοποιός, περισσότερο γνωστός ως "Μαύρος Πάνθηρας". [71] Τζέρεμι Ντόιλ, 28, Αυστραλός καλαθοσφαιριστής με αναπηρικό αμαξίδιο, παγκόσμιος πρωταθλητής (2010) και νικητής του Παραολυμπιακού Παγκοσμίου Κυπέλλου (2009), από καρκίνο στη χολή. [72] Βάτσλαβ Χάβελ, 75, Τσέχος θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός, Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας (1989–1992) και της Τσεχίας (1993–2003). [73] Τζορτζ Έιθορ, 49, ηγέτης των ανταρτών του Νότιου Σουδάν, σκοτώνεται από πυρά. [74] Έκτορ Νούνιες, 75, Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής (Νασιονάλ, Λεβάντε, εθνική Ουρουγουάης 1957-59 με 7 συμμετοχές). [75] (ισπανικά) Λευτέρης Αθανασιάδης, 64, Έλληνας πολιτικός, δήμαρχος Καβάλας (1983-98), από καρδιακά προβλήματα. [76] Ρόμπερτ Άντερ, 79, Αμερικανός ψυχολόγος, συνιδρυτής της ψυχονευροανοσολογίας. [77] Τζακ Γκόλντμαν, 90, Αμερικανός φυσικός, επικεφαλής των επιστημόνων στον όμιλο Xerox Corporation. [78] Βασίλης Διοσκουρίδης, 70, Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας, εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Εκήβολος». [79] Καλίφα Καμπί, 56, πολιτικός, υφυπουργός Γεωργίας της Γκάμπια (από το 2010). [80] Νιζαμουντίν Γαζαλή Μετκόβεη, 84, γνωστός ως "Ζάμος", ο τελευταίος ίσως Μουσουλμάνος Γιαννιώτης, μόνιμος κάτοικος της πόλης, από καρκίνο. [81] (κηδεία) Βέρνερ Ότο, 102, Γερμανός επιχειρηματίας, ιδρυτής (1950) της μεγαλύτερης εταιρείας πωλήσεων ειδών διά ταχυμεταφοράς (Otto GmbH). [82] (γερμανικά) Όλαβι Ρόκα, 86, Φινλανδός 3ος Ολυμπιονίκης του μοντέρνου πένταθλου (1952). [83] (φινλανδικά) Γεβχέν Ρουντάκοφ, 69, Ρώσος τερματοφύλακας του ποδοσφαίρου (Ντιναμό Κιέβου 1962-77, εθνική ΕΣΣΔ 1968-76 με 29 γκολ σε 42 παρουσίες), 3ος Ολυμπιονίκης (1972). [84] (ουκρανικά) Ράμπο, 30, ένας από τους γηραιότερους κύκνους στον κόσμο, στο Ηνωμένο Βασίλειο. [85] Νοράιρ Μουσεγκιάν, 76, Αρμένιος παλαιστής, πρωταθλητής Ευρώπης (1958 στα 62 κιλά-3ος το 1957).[86] (ρωσικά) Δημήτρης Χαραλάμπους, 36, Έλληνας δημοσιογράφος, από ανακοπή καρδιάς. [87] Γιοχάνες Έεστερς, 108, Ολλανδός ηθοποιός και τραγουδιστής. [88] Αρχειοθετήθηκε 2013-04-23 στο Wayback Machine. Τσίτα, περ. 80, αρσενικός χιμπαντζής, που πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Ταρζάν στο πλευρό του Τζόνι Βαϊσμίλερ. [89] Χρήστος Χαριάτης, 24, Έλληνας ποδοσφαιριστής (Ζάκυνθος, Σπάρτη), σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα στον Αγγερικό Ζακύνθου. [90] Χαμπίμπ Γκαλχιά, 70, Τυνήσιος πυγμάχος, 3ος Ολυμπιονίκης (1964 στα ελαφρά ημιβαρέα βάρη) και πρώτος Τυνήσιος που κατέκτησε μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. [91] (γαλλικά) Χαλίλ Ιμπραχίμ, Σουδανός ηγέτης των ανταρτών του Νταρφούρ. [92] Σερ Μόζες Πιτακάκα, 66, πολιτικός των Νήσων του Σολομώντα, Γενικός Κυβερνήτης (1994–1999). [93] Τζιμ Σέργουντ, 69, Αμερικανός μουσικός (The Mothers of Invention). [94] Αργύρης Χιόνης, 68, Έλληνας ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. [95] Νικόλαος Αποστολάτος, 80, Μαθηματικός, ομότιμος Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών, πρωτοεισήγαγε τον όρο "Πληροφορική" στην Ελλαδα. Σαρεκόπα Μπανγκαράπα, 79, Ινδός πολιτικός, ανώτερος υπουργός της Καρνατάκα (1990–1992). [96] Τζο Μποντολάι, 63, Αμερικανός σεναριογράφος κωμικών έργων (Saturday Night Live) και παραγωγός, αυτοκτονία με δηλητήριο. [97] Σαμ Ρίβερς, 88, Αμερικανός μουσικός και συνθέτης της τζαζ. [98] Φρεντ Φόνο, 49, πολιτικός από τα Νησιά του Σολομώντα, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης (2006). [99] Κατέ, 38, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής και προπονητής, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα. [100] Σερ Κλίφορντ Ντάρλινγκ, 89, πολιτικός των Μπαχάμων, Γενικός Κυβερνήτης (1992–1995). [101] Νταν Τέρι. 87, Αμερικανός τρομπετίστας και μπαντλίντερ της τζαζ. [102] Έλεν Φρανκενθάλερ, 83, Αμερικανίδα ζωγράφος. [103] Τζούλια Σάμπσον Χέιγουορντ, 77, Αμερικανίδα επαγγελματίας τενίστρια, νικήτρια του διπλού και του διπλού μικτού στο Αυστραλιανό Όπεν (1963). [104] Λουκία Ρικάκη, 50, Ελληνίδα σκηνοθέτης. [105] Κέι Στίβενς, 79, Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. [106] Αμιτσάντ Ραϊμπάνσι, 69, πολιτικός της Νότιας Αφρικής, υπουργός άνευ χαρτοφυλάκιου (1984–1988), ηγέτης του Μειονοτικού Μετώπου (από το 1994). [107] Νικόλαος Σταύρου, 76, Ελληνο-Αμερικανός πανεπιστημιακός, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Χάουαρντ της Ουάσιγκτον. [108] Λέοπολντ Χαβέλκα, 100, Αυστριακός ιδιοκτήτης διάσημου καφέ (Café Hawelka). [109] Αρχειοθετήθηκε 2011-12-30 στο Wayback Machine. Κιμ Γκέουν-τάε, 64, Νοτιοκορεάτης πολιτικός, υπουργός Υγείας και Πρόνοιας (2004–2006), από εγκεφαλική νόσο. [110] Ρόναλντ Σιρλ, 91, Βρετανός γελοιογράφος (St Trinian's School, Nigel Molesworth). [111] Βασίλι Σταροντούμπτσεφ, 80, Ρώσος πολιτικός, Κυβερνήτης του ομοσπονδιακού υποκειμένου της Τούλα (1997–2005), μέλος της Συμμορίας των Οκτώ (1991). [112] (ρωσικά) Εύα Τσέιζελ, 105, Αμερικανίδα κεραμίστρια και σχεδιάστρια, ουγγρικής καταγωγής. [113] Γιώργος Γρυπαίος, 68, Έλληνας ποδοσφαιριστής (Ολυμπιακός, Προοδευτική), από ανακοπή της καρδιάς. [114] Στάνλεϊ Κουάν, 86, τραπεζίτης από το Χονγκ Κονγκ, δημιουργός του χρηματιστηριακού δείκτη Hang Seng, από ανακοπή της καρδιάς. [115]
|
Θάνατοι το 2011 : Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος Αναφέρονται θάνατοι σημαντικών προσώπων που έγιναν το μήνα Δεκέμβριο του έτους 2011, συνοδευόμενοι από τις πηγές μέσω των οποίων μεταδόθηκαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_2011
|
Δημήτρης Γεωργαλής
|
Ολυμπιακοί Αγώνες 7ος στα 1000μ. ατομικής χρονομέτρησης, το 1996 (Ατλάντα) 6ος στα 1000μ. ατομικής χρονομέτρησης, το 2000 (Σίδνεϊ) 4ος στο Ολυμπιακό Σπριντ, το 2000 (Σίδνεϊ) 8ος στο Ομαδικό Σπριντ, το 2004 (Αθήνα)Άλλοι Αγώνες 2ος (ασημένιο μετάλλιο)στο Ολυμπιακό σπριντ, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας 1996 3ος (χάλκινο μετάλλιο) στα 1000μ. ατομικής χρονομέτρησης, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας 1996 3ος (χάλκινο μετάλλιο) στο Ολυμπιακό Σπριντ, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας 1997 3ος (χάλκινο μετάλλιο) στο Ολυμπιακό Σπριντ, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας 2001 3ος (χάλκινο μετάλλιο) στο Ολυμπιακό Σπριντ, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας 2003 4ος στο Ολυμπιακό Σπριντ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1996
|
Ο Δημήτρης Γεωργαλής (23 Φεβρουαρίου 1974) είναι Έλληνας ποδηλάτης, 4ος ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 (αγώνισμα ομαδικό σπριντ - ποδηλασία πίστας). Γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1974 στα Τρίκαλα και ήταν αθλητής στο σωματείο ΠΑΣ Τρίκκη Τρικάλων. Για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με την ποδηλασία το Νοέμβριο του 1987. Είναι ανθυπολοχαγός στον ελληνικό στρατό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82
|
Κωνσταντίνος Καλκάνης
|
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Πρέβεζας-Άρτας το 1926 με το Κόμμα Ελευθεροφρόνων. Επανεξελέγη στην Πρέβεζα-Άρτα το 1932 και στην εκλογική περιφέρεια Λευκάδας το 1933 και το 1935 με το Λαϊκόν Κόμμα. Ήταν μέλος του Λαϊκού Κόμματος σχεδόν από την ίδρυσή του από τον Δημήτριο Γούναρη έως τη διάλυσή του το 1958. Εξελέγη ξανά βουλευτής στην Πρέβεζα- Άρτα το 1946, 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, Άρτης-Λευκάδας-Πρεβέζης (το 1956 με το Λαϊκό Κόμμα) και βουλευτής Λευκάδας με τη Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση το 1936 και με την ΕΡΕ το 1958.Μαχητικός αλλά μετριοπαθής απέναντι στους αντιπάλους του, αγωνίστηκε για την τήρηση των συνταγματικών αρχών και την υπεράσπιση των θεσμών. Ήταν υπέρμαχος της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης, του δικαιώματος του συνδικαλισμού και της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων. Στράφηκε κατά της δημιουργίας των τραστ και πρώτος αυτός έφερε στη Βουλή, ήδη από το 1927, το θέμα του "πόθεν έσχες". Αντιστάθηκε σε κάθε εξωκοινοβουλευτική ενέργεια, με έντονη δράση κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά, ενώ ένθερμος, πάντα, υποστηρικτής της γαλήνευσης της χώρας, ζήτησε τη χορήγηση αμνηστίας για τους διωκόμενους αριστερούς πολίτες, όταν τότε ελάχιστοι τολμούσαν να αναφερθούν σε αυτό το θέμα. Στις κυβερνήσεις Κωνσταντινου και Παναγή Τσαλδάρη υπηρέτησε ως Γενικός Διοικητής Ηπείρου (1934-35), υπουργός Εσωτερικών (1946) και υπουργός Δημοσίας Τάξεως (1946-47). Ο Καλκάνης πέθανε, έπειτα από σύντομη ασθένεια, το 1961 και η κηδεία του έγινε στις 16 Αυγούστου. Η έδρα του έμεινε κενή, καθώς δεν είχε συνυποψήφιο στις εκλογές (ώστε να υπάρξει επιλαχών) κι έτσι δεν έγιναν ξανά εκλογές στη Λευκάδα (για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η κοινοβουλευτική περίοδος διένυε τότε το τέταρτο έτος και θα διεξάγονταν σύντομα εκλογές). Γιος του ήταν ο επίσης βουλευτής, Άγγελος Καλκάνης (1934-2017). Ίρις Αυδή - Καλκάνη, Κωνσταντίνος Καλκάνης (1885-1961). Η ζωή του και οι πολιτικοί του αγώνες, εκδ. Γκοβόστης, Αθήνα, 2012
|
Ο Κωνσταντίνος Καλκάνης (Λευκάδα 1885 - Αθήνα 14 Αυγούστου 1961) υπήρξε Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός επί τριάντα πέντε χρόνια –από το 1926 που μπήκε στο στίβο της πολιτικής ως βουλευτής Πρέβεζας και μετέπειτα Λευκάδας μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1961.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Νεζερά
|
Η περιοχή των Νεζερών εκτείνεται στην ενδοχώρα της Αχαΐας και χαρακτηρίζεται ορεινή με ανομοιομορφία και διάφορες κλίσεις επιφάνειας εδάφους. Τα Νεζεροχώρια είναι τα εξής: α) στην οροσειρά νότια του Παναχαϊκού: τα Δενδρά, η Καλάνιστρα, ο Κάλανος, το Νέο Κομπηγάδι, ο Πλάτανος και οι Συκιές.β) στον Ερύμανθο: τα Λακκώματα, η Ρίκαβα και η Χρυσοπηγή. Με τα χωριά των Νεζερών γειτνιάζουν: η Βλασία, ο Προφήτης Ηλίας Καλαβρύτων, το Κούμανι, το Ελληνικό, το Καλούσι, τα Δεμέστιχα και ο Καταρράκτης. Η ονομασία "Νεζερά" προέρχεται πιθανότατα από την Σλαβική φυλή των Εζεριτών, όπου ένας μικρός πληθυσμός τους εγκαταστάθηκε στην περιοχή την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 8ου αιώνα μ.Χ. Η ονομασία διατηρείται ακόμα και σήμερα, ενώ παλαιότερα ήταν πιο διαδεδομένη. Στα τέλη του 8ου αιώνα Εζερίτες και Μηλιγγοί, που είχαν εγκατασταθεί νωρίτερα στην Λακωνία και την Ηλεία επαναστάτησαν κατά των Βυζαντινών, έκαναν επιδρομές και λεηλατούσαν την Αχαΐα. Το 805 μ.Χ. οι Σλάβοι αυτοί με την βοήθεια Αράβων και Σαρακηνών πολιόρκησαν την πόλη της Πάτρας. Η πόλη άντεξε την πολιορκία και σώθηκε σύμφωνα με την παράδοση από θαύμα του Αγίου Ανδρέα, μάλιστα οι πολιορκημένοι βγήκαν έξω από τα τείχη και νίκησαν του Σλάβους σε μάχη σώμα με σώμα. Μετά την ήττα τους οι Εζερίτες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Νεζερών και χωρίς να είναι σίγουρο και τεκμηριωμένο θεωρούνται μάλλον οι πρώτοι οικιστές της περιοχής ή μέρους αυτής. Μετά την εγκατάσταση τους στην περιοχή, οι Εζερίτες εξεγέρθηκαν αρκετές φορές κατά των Βυζαντινών, γενικά όμως ήταν πιο φιλήσυχοι από την συγγενική τους φυλή τους Μηλιγγούς. Το 842 στάλθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ στην περιοχή ο Θεόκτιστος Βρυέννιος για να υποτάξει τους εξεγερμένους του Θέματος Πελοποννήσου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Εζερίτες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο 300 χρυσά νομίσματα. Αλλά και ο τελευταίος τους ξεσηκωμός, την περίοδο της αυτοκρατορίας του Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού είχε δυσμενή κατάληξη. Το 921 ο στρατηγός Κρηνίτης Αροτράς είχε διαταγή να τους αποτρέψει να κάνουν άλλη εξέγερση και να τους υποτάξει. Η εκστρατεία διήρκεσε από την άνοιξη μέχρι το Νοέμβριο του ιδίου έτους. Στις αρχές του 13ου αιώνα, κατά την Δ΄ Σταυροφορία, η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Φράγκων και αποτέλεσε μέρος της Βαρωνίας Χαλανδρίτσας του Πριγκιπάτου Αχαΐας. Έως τα μέσα του 15ου αιώνα η περιοχή ήταν υπό συνεχή Φραγκοκρατία αλλά εκείνη την περίοδο οι Βυζαντινοί ανάκτησαν τα εδάφη του Πριγκιπάτου και τα Νεζερά αποτέλεσαν ξανά μέρος Δεσποτάτου Μορέως, τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο οι Βυζαντινοί κράτησαν για λίγο αυτήν την φορά την περιοχή αφού η Πελοπόννησος ύστερα από λίγα χρόνια καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, ενώ παράλληλα είχε ξεκινήσει το τέλος του Βυζαντίου. Έπειτα από πολιορκία του κάστρου των Νεζερών από τους Οθωμανούς η περιοχή τελικά πέρασε υπό την κυριαρχία τους. Αναφέρεται ότι το κάστρο θεωρούνταν απόρθητο, ενώ η τοπική λαϊκή παράδοση μιλά για μακρά πολιορκία του κάστρου, αφού οι ντόπιοι κάτοικοι είχαν καταφέρει μέσω ενός μυστικού περάσματος και τροφοδοτούνταν με νερό, το μυστικό αυτό όμως το πρόδωσε στους Οθωμανούς μια γριά, η οποία τους συμβούλεψε και τον τρόπο για να μάθουν την ακριβή θέση του. Οι Οθωμανοί ακολούθησαν την συμβουλή της γριάς, άφησαν επί ημέρες ένα άλογο χωρίς νερό, έπειτα το ελευθέρωσαν και αυτό ψάχνοντας για νερό τους οδήγησε στην υπόγεια σήραγγα και έτσι οι Οθωμανοί την έκλεισαν και έτσι κατέλαβαν τελικά το κάστρο. Το 1700 τα χωριά των Νεζερών αναφέρονται με τον πληθυσμό τους στην ενετική απογραφή του Φραντσέσκο Γκριμάνι. Κατά τα Ορλωφικά το 1770 τα Νεζεροχώρια πυρπολήθηκαν από τον Σουλεϊμάν Τζιαπάρι και τους Τουρκαλβανούς στρατιώτες του μαζί με το μοναστήρι της Χρυσοποδαρίτισσας. Το 1821 στη μονή συγκεντρώνονταν τα τρόφιμα που δινόντουσαν από την ευρύτερη περιοχή για την τροφοδοσία των ελληνικών δυνάμεων κατά την πολιορκία της Πάτρας την άνοιξη του 1821. Οι Νεζερίτες έλαβαν μέρος στον αγώνα ήδη από το ξέσπασμα του, σε πολλές μάχες, όπως στην Πάτρα, στα Καλάβρυτα και αλλού. Το 1824 διεξήχθη μάχη στην περιοχή μεταξύ ντόπιων κατοίκων με τους Τούρκους στα πλαίσια της επανάστασης. Το 1825 η Οθωμανική Αυτοκρατορία έστειλε τον Ιμπραήμ Πασά με τα στρατεύματα του σε εκστρατεία με σκοπό την κατάπνιξη της Επανάστασης του ’21 και το Μάιο του 1826 πυρπόλησε τα χωριά των Νεζερών και κατέστρεψε ολοσχερώς το μοναστήρι που είχε αναστηλωθεί το 1812 έπειτα από την πρώτη μεγάλη καταστροφή που υπέστη. Ξαναχτίστηκε μετά το τέλος της επανάστασης και συγκεκριμένα η ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1879. Τα Νεζεροχώρια αποτέλεσαν πατρίδα πολλών ηρωικών και επιφανών αγωνιστών της επανάστασης. Στα Νεζερά εκείνη την περίοδο είχαν στρατοπεδεύσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Μετά την καταστροφή της Πάτρας στην περιοχή εγκαταστάθηκε το Αχαϊκό Διευθυντήριο που αργότερα μεταφέρθηκε στην μονή Ομπλού και αποτελούταν από τον Π. Π. Γερμανό, τον Επίσκοπο Κερνίκης και Καλαβρύτων Προκόπιο, τον Ανδρέα Ζαΐμη, τον Ανδρέα Λόντο, τον Μπενιζέλο Ρούφο, τον Σωτήρη Θεοχαρόπουλο και τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο. Διαβάστε το κυρίως άρθρο Δήμος ΝεζερώνΕπί Τουρκοκρατίας και της ενδιάμεσης Β΄ Ενετοκρατίας (1685-1715) τα Νεζερά αποτελούσαν τμήμα της Επαρχίας Καλαβρύτων, έδαφος της οποίας αποτελούσαν και για λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Στις 20 Απριλίου 1835, επί Διοικήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος, συστάθηκε ο ανεξάρτητος Δήμος Νεζερών έως το 1841, που με Βασιλικό Διάταγμα της 22ης Ιανουαρίου/3ης Φεβρουαρίου 1841 ο δήμος προσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Φαρών. Στις 28 Αυγούστου 1912, με την θέσπιση των κοινοτήτων, ο τότε δήμος Φαρών διαλύθηκε σε μικρότερες κοινότητες εντός της Επαρχίας Πατρών έως τις 4 Δεκεμβρίου 1997 που, με το Σχέδιο Καποδίστριας και την επαναφορά των δήμων στην αυτοδιοίκηση, ο ίδιος δήμος ξανασυστάθηκε. Στις 7 Ιουνίου 2010, με ισχύ από 1/1/2011 με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ο Δήμος Φαρρών συνενώθηκε με τον Δήμο Τριταίας και τις Κοινότητες Καλεντζίου και Λεοντίου και σύστησαν τον Δήμο Ερυμάνθου όπου ανήκουν πλέον η περιοχή και τα χωριά αυτά. Νεζερός Κάστρο των Νεζερών Δήμος Νεζερών Σπυρίδων Ν. Γκουρβέλος, «Εν ταις των Νεζερών κώμαις». Ιστορία των Νεζερών, εκδ. Γραφικές Τέχνες Πέτρος Κούλης, Πάτρα 2007. ISBN 978-960-930162-6. Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, 1930, λήμμα Νεζερίται. Περικλής Γ. Ζερλέντης, Μηλιγγοί και Εζερίται Σλάβοι εν Πελοποννήσω, Τύποις Νικολάου Γ. Φρέρη, Εν Ερμουπόλει 1922. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΗ΄, σελ. 163. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος Στ΄, Εκδόσεις Ελευθερουδάκη, Αθήνα. Περικλής Ροδάκης, «Οι Σλάβοι στην Πελοπόννησο», εφημ. Στύξ (15 Ιουνίου 2006 - 13 Δεκεμβρίου 2006). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Νεζερά. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Ερυμάνθου, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Νεζερών (1835-1841), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Φαρρών (1997-2010), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Φαρών (1835-1912), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017.
|
Τα Νεζερά ή Νεζεροχώρια είναι ιστορική περιοχή στην Αχαΐα που αποτελείται από μια ομάδα ορεινών χωριών, που βρίσκονται στις πλαγιές του Ερύμανθου και στα νότια πρόβουνα του Παναχαϊκού, στο σημείο που συναντιούνται τα δυο αυτοί ορεινοί όγκοι στην άνω κοιλάδα του ποταμού Πείρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%AC
|
Μεντελική Κληρονομικότητα του Ανθρώπου στο Διαδίκτυο
|
H OMIM είναι η διαδικτυακή συνέχεια της MIM του Βίκτορ Α. ΜακΚούζικ, η οποία δημοσιεύθηκε σε 12 εκδόσεις από το 1966 έως το 1998. Όλες σχεδόν οι 1.486 καταχωρίσεις της πρώτης έκδοσης της MIM αφορούσαν σε φαινοτύπους. Η OMIM έχει συγγραφεί και επιμεληθεί στο Ινστιτούτο Γενετικής Ιατρικής McKusick-Nathans, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, υπό τη διεύθυνση της Δρ. Ada Hamosh. Η OMIM έγινε διαθέσιμη στο διαδίκτυο το 1987 υπό τη διεύθυνση της Ιατρικής Βιβλιοθήκης Welch στο JHUSOM με οικονομική υποστήριξη από το Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes. Από το 1995 έως το 2010, η OMIM ήταν διαθέσιμη στον Παγκόσμιο Ιστό με οικονομική υποστήριξη από το Εθνικό Κέντρο Πληροφοριών Βιοτεχνολογίας ( NCBI ). Ο τρέχων ιστότοπος της OMIM (OMIM.org) αναπτύχθηκε με χρηματοδότηση από την JHUSOM και διατηρείται από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins με οικονομική υποστήριξη από το Εθνικό Ίδρυμα Έρευνών Ανθρώπινου Γονιδιώματος (NHGRI). OMIM home page
|
Η μεντελική κληρονομικότητα του ανθρώπου στο διαδίκτυο (OMIM) είναι διαδικτυακός κατάλογος των ανθρώπινων γονιδίων και γενετικών διαταραχών και χαρακτηριστικών, με ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση γονιδίου-φαινοτύπου. Κατά τις 28 Ιουνίου 2019 , περίπου 9.000 από τις περισσότερες από 25.000 εγγραφές στην ΟΜΙΜ αντιπροσώπευαν φαινοτύπους. Οι υπόλοιπες αφορούσαν σε γονίδια, πολλά από τα οποία σχετίζονται με γνωστούς φαινοτύπους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF
|
Γιώργος Σεφέρης
|
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στα Βουρλά στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. Πριν τη γέννησή του είχε γεννηθεί ένα άλλο κοριτσάκι, η Μαρία-Ιωάννα, στις 16 Ιανουαρίου 1899, αλλά πέθανε στις 7 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Το 1902 γεννήθηκε η αδερφή του η Ιωάννα και το 1905 ο αδερφός του, ο Άγγελος. Το 1906 αρχίζει η μαθητική του εκπαίδευση στο Λύκειο Χ. Αρώνη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Σεφέρης γράφτηκε στο Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε τον Μάιο του 1917 με μέσο όρο 8,35/10.. Εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις 14 Ιουλίου του 1918, η μητέρα του μαζί με τους δύο γιους και την κόρη της Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο Κ. Τσάτσου) μετέβη στο Παρίσι, όπου ο πατέρας τους Στέλιος εργαζόταν ως δικηγόρος Ο Στέλιος Σεφεριάδης επιθυμούσε όλη η οικογένειά του να μεταφερθεί στο Παρίσι κι ο γιος του Γιώργος να σπουδάσει στη Γαλλική πρωτεύουσα. Ο Γιώργος Σεφέρης έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 1924, ασχολούμενος με τη λογοτεχνία: μεταφράσεις, αναγνώσεις γαλλικών κλασικών και συγγραφή ποιημάτων, και αποκτώντας το πτυχίο της Νομικής, τον Οκτώβριο του 1921. Στη συνέχεια μεταβαίνει τέλη Αυγούστου 1924, στο Λονδίνο για την τελειοποίηση των αγγλικών του εν όψει των εξετάσεων στο Υπoυργείο Εξωτερικών. Αν και επιχείρησε τελικά εγκατέλειψε την προσπάθεια απόκτησης διδακτορικού διπλώματος. Τον Φεβρουάριο του 1925 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1927 διορίζεται στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Στις 24 Αυγούστου 1926 πεθαίνει η μητέρα του από νεφρική ανεπάρκεια Τον Ιούλιο του 1928 δημοσιεύει στη Νέα Εστία, επώνυμα ως Γ. Σεφεριάδης, το «Μια βραδιά με τον Κύριο Τεστ», μετάφραση έργου του Βαλερί. Το 1929 συνοδεύει τον Εδουάρδο Εριό σε ταξίδι του στην Ελλάδα. Τον Μάιο του 1931 εκδίδεται με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η «Στροφή» και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει μέχρι και το 1934. Τον Μάιο του 1932 δημοσιεύεται το έργο του Μια νύχτα στην ακρογιαλιά και τον Οκτώβριο η Στέρνα, αφιερωμένη στον Γιώργο Αποστολίδη. Το 1933 ο πατέρας του, Στέλιος, εκλέγεται Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγγράφεται ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1934 ο Γ. Σεφέρης επιστρέφει στην Αθήνα και τον Ιανουάριο του 1935 αρχίζει η συνεργασία του με τις εκδόσεις Νέα Γράμματα, αναδημοσιεύοντας τη Στέρνα. Τον Οκτώβριο του 1936 διορίζεται πρόξενος στην Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι τον Οκτώβριο του 1937 οπότε και μετατίθεται στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών: ο ίδιος αρνείται πως ενεπλάκη σε ζητήματα λογοκρισίας του εσωτερικού τύπου, αλλά είχε ως αρμοδιότητά του τις επαφές με τις ξένες διπλωματικές αποστολές και τους ξένους ανταποκριτές. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή του περί της δημοτικής γλώσσας. Στις 10 Απριλίου του 1941 ο Γιώργος Σεφέρης νυμφεύεται τη Μαρία Ζάννου και στις 22 Απριλίου το ζεύγος ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση, σταθμεύουν στην Κρήτη, στα Χανιά, όπου εργάζεται ως γραμματέας του Νικολούδη και εποπτεύει την έκδοση του πρώτου Φύλλου της Κυβερνήσεως μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Στις 16 Μαΐου καταφθάνει στην Αίγυπτο, στο λιμάνι του Πορτ Σάιντ και παραμένει στην Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την Πριγκίπισσα Διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία μέχρι το 1942. Τον Απρίλιο του 1942 επιστρέφουν στο Κάιρο, αλλά επειδή αποφασίζεται το κλείσιμο της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας και του Ελληνικού Προξενείου στην Αλεξάνδρεια, αναχωρούν για την Ιερουσαλήμ. Επιστρέφει τον Ιούνιο του 1942 στο Κάιρο και στις 22 Σεπτεμβρίου διορίζεται επισήμως Γενικός Διευθυντής Τύπου Μέσης Ανατολής. Στις 10 Μαρτίου του 1943 δίνει διάλεξη για τον Παλαμά και άλλες δύο με θέμα τον Μακρυγιάννη, στις 16 Μαΐου στον κινηματογράφο Ριάλτο της Αλεξάνδρειας και μετά στο Κάιρο. Τέλη Μαρτίου του 1944 εκδίδει στο Κάιρο τις Δοκιμές του. Την ίδια περίοδο διορίζεται Διευθυντής Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών, τα καθήκοντα του οποίου δεν τον ενθουσιάζουν. Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Γεώργιο Παπανδρέου (Απρίλιος 1944), ο Σεφέρης παύεται από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών: την απομάκρυνσή του την αποδίδει σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα που βρίσκονταν μεταξύ των ακροατών των διαλέξεών του για τον Μακρυγιάννη και δε συμφωνούσαν με αυτά που είπε εκεί ο ίδιος. Παραμένει πάντως στην Υπηρεσία του υπουργείου ως ανώτατος δημόσιος λειτουργός. Με την υπουργοποίηση του Καρτάλη ως Υπουργού Τύπου και Πληροφοριών, τον Ιούνιο του 1944, τοποθετείται γραμματέας επί των ανατολικών θεμάτων, κατά τον χαρακτηρισμό του πολιτικού του προϊστάμενου. Αρχές Σεπτέμβρη του 1944 συνοδεύει την Ελληνική κυβέρνηση στην Ιταλία (Νάπολη) και στις 22 Οκτωβρίου επιστρέφει στην Αθήνα. Τον Μάιο του 1945 ο Αντιβασιλέας Δαμασκηνός του προτείνει να γίνει διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου, ουσιαστικά ιδιαίτερος γραμματέας του. Τη θέση αυτή δεν την επεδίωκε αλλά προσδοκούσε μάλλον την αποστράτευσή του Τον Σεπτέμβριο του 1945 συνοδεύει τον Δαμασκηνό σε επίσκεψή του στο Λονδίνο, και τον παρακινεί να θέσει ζήτημα ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Η επιστροφή του συνδέεται με την παρακίνηση από τον Σεφέρη προς τον Δαμασκηνό για πρωθυπουργοποίησή του. Το καλοκαίρι του 1946 παρεμποδίζεται η υπηρεσιακή του προαγωγή λόγω, όπως επισημαίνει ο Αλέξανδρος Ξύδης, της υπηρεσίας του στην Αντιβασιλεία, όπως και της υπηρεσίας του στη Μέση Ανατολή. Την ίδια περίοδο τοποθετείται στα διοικητικά συμβούλια του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αποχωρεί από την υπηρεσία της Αντιβασιλείας. Στις 26 Φεβρουαρίου 1947 βραβεύεται με το Βραβείο Παλαμά για την ποίησή του - το πρώτο τέτοιο που απονέμεται - και συνοδεύεται με το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Το καλοκαίρι του 1947 εμποδίζεται η υπηρεσιακή του εξέλιξη μέχρι που ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα, ζητά να μεταβεί εκεί ο Σεφέρης ως Σύμβουλος: μετά από μια χειρουργική επέμβαση, τον Φεβρουάριο του 1948 αναχωρεί. Το καλοκαίρι του 1950 ο Ίκαρος εκδίδει τα ποιητικά του άπαντα. Τέλη Δεκεμβρίου του 1950 γυρίζει στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 1951 επιστρέφει στην Άγκυρα για να παραδώσει στο διάδοχό του, και στις 20 Απριλίου 1951 τοποθετείται Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου. Τέλη Αυγούστου 1952 προάγεται Πληρεξούσιος Υπουργός Β' με άμεση μετάθεση για τη Βηρυτό, στην οποία φθάνει στα τέλη του Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Το Νοέμβριο του 1955 βρίσκεται στην Αθήνα για υπηρεσιακά ζητήματα και προσβάλλεται από έλκος στομάχου, αρρώστια που του επανεμφανίζεται στο μέλλον. Ο Σεφέρης επιδιώκει να μετατεθεί στο Λονδίνο με σκοπό την καλύτερη εξυπηρέτηση, εκ μέρους του, της Κυπριακής υπόθεσης. Τελικά ο νέος Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας τον τοποθετεί στη Διεύθυνση του υπουργείου με αρμοδιότητα την Κύπρο τον Ιούνιο του 1956. Από τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς συμμετέχει στη αντιπροσωπεία της Ελλάδος που προσπαθεί να προωθήσει την αυτοδιάθεση της Κύπρου μέσω του Ο.Η.Ε. Στις 15 Ιουνίου 1957 φτάνει στη Βρετανική πρωτεύουσα για να αναλάβει τα καθήκοντά του ως πρέσβης της Ελλάδος Το Φόρεϊν Όφις σχολίασε την αλλαγή στο ελληνικό διπλωματικό πόστο του Λονδίνου: η αλλαγή [πρεσβευτού] δεν δύναται να μας είναι ευάρεστη, ενώ ο μόνιμος Υφυπουργός του Κράτους, σερ Φρέντερικ Χόγιερ-Μίλαρ σημείωνε, «[...]ο Κος Σεφεριάδης θα είναι μάλλον ενοχλητικός.[...]». Την άνοιξη του 1960 εξασφαλίζει τον επαναπατρισμό στην Ελλάδα των λειψάνων του Κάλβου Το φθινόπωρο του ίδιου έτους συναντά τον Μίκη Θεοδωράκη στο Λονδίνο, και σε σύντομο χρονικό διάστημα ακολουθεί η πρώτη δημόσια εκτέλεση τεσσάρων μελοποιημένων ποιημάτων του με τον γενικότερο τίτλο Επιφάνεια.Στις 9 Ιουνίου αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Ο Σεφέρης βρισκόταν τότε ακόμη στη θέση του πρεσβευτή στο Λονδίνο. Τα Ημερολόγιά του με τίτλο «Μέρες», που άρχισαν να γράφονται το 1925, σταματούν την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου του 1960 (Μέρες Ζ). Την ίδια χρονιά γράφει για τον Ανδρέα Κάλβο (Δοκιμές, δεύτερος τόμος) με αφορμή τη μετακομιδή των οστών του στην Αθήνα. Στις 20 Αυγούστου 1962 εγκαταλείπει οριστικά την Ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο και τίθεται εις την διάθεσιν του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών.Σύμφωνα με την μαρτυρία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών Ηλίας Βενέζης, Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος και Χρήστος Καρούζος είχαν προτείνει τον Νομπελίστα ποιητή για υποψήφιο μέλος της. Του ζητήθηκε να μην απορρίψει την εκλογή του. Όμως, πάλι σύμφωνα με τον Τσάτσο, «άνθρωποι του Συγκροτήματος [Λαμπράκη]» και η σύζυγός του, από το 1941, Μαρώ (1898 - 29 Μαρτίου 2000), «όλοι οι εχθροί της Ακαδημίας», τον πίεσαν να μην δεχθεί να γίνει μέλος της. Το 1963, ο Γιώργος Σεφέρης βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών: η ανακοίνωση της βράβευσής του έγινε την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου ενώ η επίσημη απονομή στις 10 Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη. Σύμφωνα με τα αρχεία της επιτροπής, ο Σεφέρης προτάθηκε επίσημα το 1963 από τον συγγραφέα και μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας, Έυβιντ Γιόνσον, ενώ είχε προταθεί άλλες τρεις φορές (1955, 1961 και 1962). Το 1961 προτάθηκε από τον ποιητή Τόμας Στερνς Έλιοτ, ενώ το 1962 προτάθηκε τόσο από τον Ε. Γιόνσον όσο και από τον καθηγητή κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Κ. Α. Τρυπάνη. Η επιλογή του, μεταξύ 80 υποψηφίων από όλο τον κόσμο, είχε την υποστήριξη όλων των μελών της Επιτροπής, με εξαίρεση ενός μέλους ο οποίος θεωρούσε πως το έργο του Σάμουελ Μπέκετ (βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1969) είχε πιο θετική αποτίμηση από εκείνο του Σεφέρη. Ο γραμματέας της επιτροπής, Österlund, υποστήριξε πως η επιλογή Σεφέρη υπήρξε μια ευκαιρία να αποδώσουν έναν θαυμάσιο φόρο τιμής στη σύγχρονη Ελλάδα, μια γλωσσική περιοχή που περίμενε πάρα πολύ καιρό για μια βράβευση σε αυτό το επίπεδο. Τη στιγμή όπου ο βασιλιάς σας, η Α.Μ. Γουσταύος ΣΤ' Αδόλφος, μου έδινε το δίπλωμα του βραβείου Νόμπελ, δεν μπόρεσα ο ίδιος να μη θυμηθώ με συγκίνηση τις μέρες όπου, ως διάδοχος, είχε επιμείνει να συμβάλει προσωπικά στις ανασκαφές της ακρόπολης της Ασίνης. Όταν πρωτοσυνάντησα τον Άξελ Πέρσον, τον μεγαλόκαρδο εκείνον άντρα που είχε και αυτός αφοσιωθεί σε τούτη την ανασκαφή, τον είχα ονομάσει ανάδοχό μου. Ναι, γιατί η Ασίνη μού είχε χαρίσει ένα ποίημα...Ο Βασιλιάς της Ασίνης ήταν το ποίημα το οποίο ανέφερε σε εκείνη τη δοξαστική για την Ελλάδα τελετή, στις 10 Δεκεμβρίου του 1963, ο Γιώργος Σεφέρης. Το θέμα που ανέπτυξε σε γαλλική γλώσσα, στη Σουηδική Ακαδημία, ήταν «λίγα λόγια για τη νεότερη ελληνική παράδοση». Ο νομπελίστας, πλέον, ποιητής μίλησε για τις «πολλές όψεις της Ελλάδος» επιλέγοντας ως «οδόσημα» τον Διονύσιο Σολωμό, τον Ανδρέα Κάλβο, τον Κωστή Παλαμά, τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Ιωάννη Μακρυγιάννη.Σας μίλησα γι' αυτούς τους ανθρώπους, γιατί οι σκιές τους δεν έπαψαν να με συντροφεύουν από τότε που άρχισε το ταξίδι μου για τη Σουηδία και γιατί οι προσπάθειές τους αντιπροσωπεύουν, στο νου μου, τις κινήσεις ενός κορμιού αλυσοδεμένου επί αιώνες, όταν επιτέλους σπάσουν τα δεσμά του και ψηλαφεί, ξαναζωντανεύει κι αναζητάει τις φυσικές του κινήσεις...Η απονομή του Βραβείου Νόμπελ αποτέλεσε μείζον γεγονός για την Ελλάδα. «Η Σουηδική Ακαδημία ηθέλησε να εκδηλώση την αλληγγεύην της προς την σημερινή και ζωντανή Ελλάδα του πνεύματος», δήλωσε ο Σεφέρης. «Επελέγη δια το υπέροχον λυρικόν ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από εν βαθύ αίσθημα δια το ελληνικόν πολιτιστικόν ιδεώδες», ανακοίνωσε η Σουηδική Ακαδημία. Ο διεθνής Τύπος συγκατανεύει θεωρώντας «αρίστη και εξαιρετική την εκλογή». Στις 16 Απριλίου 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον. Το 1967 η δικτατορία των Συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές ελευθερίες. Τον Σεπτέμβριο του 1965 αρνείται πρόταση του Πανεπιστημίου του Ιλλινόι να μεταβεί εκεί το επόμενο έτος για να διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής. Τον Ιούλιο του 1967 προλογίζει την έκδοση των ποιημάτων του αδελφού του Άγγελου. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους προσκαλείται από το Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών στο Πρίνστον και αποδέχεται, ενώ καλείται να διδάξει και στην Έδρα Τσαρλς Έλιοτ Νόρτον για την Ποίηση του Χάρβαρντ για το ακαδημαϊκό έτος 1969-1970 αλλά απορρίπτει.με επίσημη επιστολή του προς τον πρύτανη του ιδρύματος, κάτι που συνιστά την πρώτη ανοιχτή δήλωσή του κατά του καθεστώτος. Το 1968 τον προσεγγίζουν Αριστεροί με σκοπό να τους συνδράμει: ο Μίκης Θεοδωράκης του ζητά να συμβάλει στην δημόσια εκτέλεση μελοποιημένης ποίησής του από τον ίδιο, αλλά το θεωρεί μάταιο, ενώ του ζητείται να μεσολαβήσει για να χειρουργηθεί ο Γιάννης Ρίτσος. Το φθινόπωρο του 1968 μεταβαίνει στις Η.Π.Α και διαβάζει ποιήματά του στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον, Ράτγκερς, Πίτσμπουργκ, Ουάσιγκτον, στην Χ.Α.Ν της Νέας Υόρκης. Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της Χούντας:μεταδόθηκε από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, το ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την Ντόιτσε Βέλε. Γι' αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου: στην τρισέλιδη επιστολή του Πιπινέλη προς τον Σεφέρη, αυτό δικαιολογείτο επειδή η Δήλωσή του είχε μεταδοθεί από τη σοβιετική ραδιοφωνία και άρα ήταν αντεθνική προπαγάνδα. Τον Ιούλιο του 1970 εκδίδονται τα Δεκαοχτώ κείμενα μεταξύ των οποίων, πρώτο, το Σεφερικό ποίημα Οι γάτες τ' Αϊ-Νικόλα. Στις 22 Ιουλίου 1971 εισήχθη στον Ευαγγελισμό με συμπτώματα έλκους, το οποίο τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Πέθανε την Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Δύο μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, η οποία εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας. Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «Μέρες…» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο. Η γλώσσα του Σεφέρη πυκνή και καίρια, συμπυκνώνει στην ποίησή του αυτό που ο ίδιος ονόμασε επιγραμματικά «καημό της ρωμιοσύνης». Η ζωντανή, γηγενής παράδοση συμπορεύεται με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή παιδεία. Στο πρόσωπό του, στην ποιητική, δοκιμιακή και μεταφραστική του εργασία, η νεοελληνική γραμματεία αναγνωρίζει έναν από τους κλασικούς του 20ου αιώνα. Στροφή, Εστία, Αθήνα 1931 Πάνω σ' έναν στίχο ξένο, Εστία, Αθήνα 1931 Η Στέρνα, Εστία, Αθήνα 1932 Σχέδια στο περιθώριο, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1935 Μυθιστόρημα, Κασταλία, Αθήνα 1935 Γυμνοπαιδία, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1936 Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937), τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940 Ημερολόγιο καταστρώματος Α΄, τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940 Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, ιδιωτική έκδοση, Αλεξάνδρεια 1944 Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1945 Τελευταίος σταθμός, ανάτυπο από Το Τετράδιο, 1947 Κίχλη, Ίκαρος, Αθήνα 1947 Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄ (με τον τίτλο Κύπρον, οὗ μ'ἐθέσπισεν), Ίκαρος, Αθήνα 1955 Τρία κρυφά ποιήματα, τυπ. Γαλλικού Ινστιτούτου, Αθήνα 1966 Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, Ίκαρος, 1976 (μεταθανάτια έκδοση) Επί Ασπαλάθων..., «Le Μonde», Αθήνα 1971 (μεταθανάτια έκδοση) Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, Ερμής, Αθήνα 1974 (μεταθανάτια έκδοση) Βαρνάβας Καλοστέφανος, Μ. Ι. Ε. Τ., Αθήνα 2007 (μεταθανάτια έκδοση, ημιτελές) Δοκιμές, τυπ. Γιούλη, Κάιρο 1944 Δοκιμές, Φέξης, Αθήνα 1962 Εκλογή από τις Δοκιμές, Γαλαξίας, Αθήνα 1966 Δοκιμές, Ίκαρος, Αθήνα 1992 (μεταθανάτια έκδοση) Θ. Σ. Έλιοτ, Η έρημη χώρα και άλλα ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1949 Θ. Σ. Έλιοτ, Φονικό στην Εκκλησιά, Ίκαρος, Αθήνα 1963 Αντιγραφές, Ίκαρος, Αθήνα 1965 Άσμα Ασμάτων, χ.ε., Αθήνα 1965 Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, Ίκαρος, Αθήνα 1966 This Dialectic of Blood and Light, George Seferis - Philip Sherrard An Exchange: 1947-1971, 2015, Denise Harvey (Publisher),ISBN 9789607120373 Ρόντρικ Μπήτον,Γιώργος Σεφέρης. Περιμένοντας τον άγγελο, μετάφραση: Δημήτρης Δασκαλόπουλος, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2003 Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Σεφέρης Γιώργος, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 9Α.(1988), σελ. 246-247 Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Γιώργος Σεφέρης. Εκφραστής του ποιητικού μοντερνισμού και στοχαστικός διπλωμάτης, στο: Βασίλης Παναγιωτόπουλος (επίμ.), Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, εκδ. Τα Νέα-Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.467-472 Κωνσταντίνος Τσάτσος, Λογοδοσία μιας ζωής τομ. 1ος, εκδ.Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2000 Ο Ποιητής Γ. Σεφέρης, του Ανδρέα ΚαραντώνηΕνάργεια και κατάφαση στην ποίηση Σεφέρη - Προσφορά στα 70 του χρόνια, του Λίνου Πολίτη, 28 Φεβρουαρίου 1970. Ο τόνος της φωνής του Σεφέρη, εκδ. Ίκαρος 1970. Ο αδελφός μου Γ. Σεφέρης, της Ιωάννας Τσάτσου Εστία 1973.¨ Φθορά και Λόγος - Εισαγωγή στην ποίηση Σεφέρη, Εστία. Ο ποιητής και ο χορευτής, Κέδρος 1979. Ελληνισμός και Δύση στο στοχασμό του Σεφέρη, του Γ. Κιουρτσάκη 1979. Η στροφή του Σεφέρη, τόμος Α' 1981, τόμος Β΄ 1982, Γ΄ 1984 «Ζώδιο». Η ποίηση Σεφέρη και η κριτική μου, του Τ. Μαλάνου 1982. Μια συνάντηση, Σεφέρης Μακρυγιάννης, του Μ. Αλεξανδρόπουλου 1983. Τέσσερα μελετήματα για τον Σεφέρη, του Τ. Σινόπουλου 1984. Η ποίηση Σεφέρη - Μελέτες και Μαθήματα, του Δ.Ν. Μαρωνίτη 1984. Η πολιτική διάσταση της ποίησης Σεφέρη, του Ν. Ορφανίδη 1985. 17 κείμενα για τον Γ. Σεφέρη του Αλ. Αργυρίου 1986. Ο Βασιλιάς της Ασίνης - ανασκαφή ενός ποιήματος, του Γ. Γιατρομανωλάκη. Λαμπρίδη, Έλλη, Επιστολές προς Ν. Καζαντζάκη, Δ. Καπετανάκη, Π. Πρεβελάκη, Γ. Σεφέρη, Α. Σικελιανό, (Επιμέλεια Κων. Γαρίτσης), Έμβρυο, Αθήνα 2016. ISBN 978-960-8002-93-7. Λορεντζάτος, Ζήσιμος: Τὸ χαμένο κέντρο (Γιὰ τὸν Σεφέρη), Μελέτες, Ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1994 Γιώργος Σεφέρης:Το θεϊκό στην αναζήτηση του ανθρώπινου,του Θανάση Χατζόπουλου, Νέα Εστία, τομ.157, τ/χ.1776,(Μάρτιος 2005), σελ.428-438 Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Νέα Εστία, 15 Οκτωβρίου 1972, Τεύχος 1087, αφιέρωμα Γιώργος Σεφέρης Αρχειοθετήθηκε 2011-12-18 στο Wayback Machine. Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Γιώργος Σεφέρης Αρχειοθετήθηκε 2015-07-18 στο Wayback Machine. Βιβλιονέτ, Σεφέρης Γιώργος Μάρθα Θωμαίδου - Μώρου, Έρευνες σε "Πηγές" των Ποιημάτων του Σεφέρη (διδακτορική διατριβή) Ο φωτογράφος Γιώργος Σεφέρης Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, Γιώργος Σεφέρης Τhe Οfficial Web Site of the Nobel Prize, Giorgos Seferis Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας[2] Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Γιώργος Σεφέρης[3] Ο Γιώργος Σεφέρης και το BBC [4] 28 Μαρτίου 1969: Δήλωση Σεφέρη κατά της χούντας [5] Άγρας 20: Στο σπίτι του Γιώργου Σεφέρη LIFO Μέρες Η': Πρώτη ματιά στον προτελευταίο τόμο των ημερολογίων του Γιώργου Σεφέρη LIFO Μαθητικό συνέδριο: Γ. Σεφέρης. Από τη Σύρνη στην Πόλη | Εκπαιδ. Μαντουλίδη - Ζωγράφειο Λύκειο[6] Γιώργος Σεφέρης: 29 Φεβρουαρίου 1900-1980, 80 χρόνια από τη γέννηση του Γιώργου Σεφέρη (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Γιώργος Σεφέρης (Εποχές και συγγραφείς) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Γιώργος Σεφέρης (Μινιατούρες συνεικόνες) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Γιώργος Σεφέρης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Δελφοί - Γιώργος Σεφέρης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Πόρος - Γ. Σεφέρης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Γιώργος Σεφέρης - Οδυσσέας Ελύτης, Δύο Νόμπελ στην ελληνική ποίηση (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ριμέικ, Οδυσσέας Ελύτης, Γιώργος Σεφέρης - Δύο Νόμπελ, δύο εποχές (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Η ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα: Γεώργιος Σεφεριάδης, Βουρλά, Σμύρνη, 29 Φεβρουαρίου/13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών Ελλήνων βραβευμένων με Νόμπελ, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Χάζεμ ελ Μπεμπλάουι
|
Γεννημένος στο Κάιρο, ο Μπεμπλάουι σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και αποφοίτησε το 1957. Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ το 1961 και είναι κάτοχος διδακτορικού (PhD) στα Οικονομικά, από το πανεπιστήμιο Πάνθεον-Σορβόνης το 1964. Δίδαξε μαθήματα σχετικά με τις Οικονομικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας και εν συνεχεία σε άλλα πανεπιστήμια, ανάμεσα στο οποίο και εκείνο της Νότιας Καλιφόρνια, ως το 1980. Ήταν διευθυντής της Βιομηχανικής Τράπεζας του Κουβέιτ από το 1980 ως το 1983. Την περίοδο από το 1983 ως το 1995 ήταν πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής της Εξαγωγικής Τράπεζας Ανάπτυξης της Αιγύπτου. Στη συνέχεια εργάστηκε ως εκτελεστικός γραμματέας στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Δυτική Ασία (ESCWA) από το 1995 ως το 2000. Συνακόλουθα ανέλαβε σύμβουλος του Αραβικού Νομισματικού Ταμείου από το 2001 ως το 2011. Έπειτα από την αιγυπτιακή επανάσταση του 2011, ο Μπεμπλάουι αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του Αιγυπτιακού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Διορίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί των Οικονομικών και, έπειτα από ανασχηματισμό, υπουργός Οικονομικών, στις 17 Ιουλίου 2011. Διαδέχθηκε στο αξίωμα αυτό το Σαμίρ Ραντουάν. Η κυβέρνηση ήταν τότε υπό την πρωθυπουργία του Εσάμ Σαράφ. Έπειτα από σχεδόν 4 μήνες θητείας, τον Οκτώβριο του 2011 ο Μπεμπλάουι παραιτήθηκε όταν σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας κάποιοι Κόπτες Χριστιανοί. Ωστόσο, η παραίτησή του δεν έγινε αποδεκτή από το κυβερνών στρατιωτικό συμβούλιο. Το Δεκέμβριο του 2011 ο Μπεμπλάουι αντικαταστάθηκε από το Μομτάζ Σαΐντ στο αξίωμα του υπουργού Οικονομικών.Έπειτα από τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών του 2012, ο Μπεμπλάουι ήταν ένας από τους υποψήφιους για την πρωθυπουργία, μαζί με τους Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και Φαρούκ Ελ Οκντάχ. Στις 9 Ιουλίου 2013 ο Μπεμπλάουι διορίστηκε μεταβατικός πρωθυπουργός μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρόεδρο Μόρσι στις 3 Ιουλίου 2013. Έπειτα από το διορισμό του έπαψε να είναι μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Η κυβέρνησή του ορκίστηκε στις 16 Ιουλίου 2013.Ο Μπεμπλάουι παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία στις 24 Φεβρουαρίου 2014. Ο Μπεμπλάουι είναι ο συγγραφέας πολλών βιβλίων για τις τράπεζες, τα οικονομικά, το διεθνές εμπόριο και την ανάπτυξη. Το 2012 κυκλοφόρησε το έργο του Arba Shohour Fi Qafas Al Hokouma (Τέσσερις Μήνες στο Κλουβί της Κυβέρνησης). Επίσης, γράφει άρθρα σε στήλη στην εφημερίδα Al Ahram. Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλία και του Grand Officier, Cedre de Liban από το Λίβανο.
|
Ο Χάζεμ Μπεμπλάουι (حازم الببلاوي, Hazem Abdel Aziz Al Beblawi, γεννημένος το 1936) είναι Αιγύπτιος οικονομολόγος και πολιτικός. Υπηρέτησε για βραχύβια θητεία το 2011 ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών. Μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι σε πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2013, διορίστηκε από τον μεταβατικό πρόεδρο Αντλί Μανσούρ ως προσωρινός πρωθυπουργός και υπηρέτησε στο αξίωμα ως την 1η Μαρτίου 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%BC_%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B9
|
Η γενεαλογία των Μακ Ντακ
|
Ο Σερ Λεοντόκαρδος Μακ Ντακ (Sir Eider McDuck). Ο Σερ Άντριους Μακ Ντακ (Sir Quackly McDuck). Ο Σερ Άμπακους Μακ Ντακ (Sir Roast McDuck). Ο Μάλκομ "Σεντούκης" Μακ Ντακ (Malcolm "Matey" McDuck) (1530-1564;) ήταν ένας Μακ Ντακ που εγκαταστάθηκε στην Αγγλία ενώ υπονοείται ότι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ ήταν ο Σεντούκης σε μια προηγούμενη ζωή του. Είχε υπηρετήσει στο Αγγλικό Βασιλικό Ναυτικό, και το 1563 έγινε Υποπλοίαρχος στη φρεγάτα Θαλασσινό Γεράκι (HMS Falcon Rover), υπηρετώντας υπό τον καπετάνιο Loyal Hawk. Το Θαλασσινό Γεράκι είχε στόχους του Ισπανικά πλοία στην Καραϊβική μεταξύ το 1563 και 1564. Στο πλοίο επίσης υπηρετούσε ο λοστρόμος Μαυροφτέρης Ντακ (Pintail Duck), πρόγονος (ή παλιά ενσάρκωση) του Ντόναλντ Ντακ. Ο Μάλκομ λέγεται ότι έχασε τη ζωή του στις 9 Δεκεμβρίου 1564 όταν ο Ισπανικός στόλος βύθισε το Θαλασσινό Γεράκι. Όμως, το 1579, ο Μάλκομ εμφανίζεται να διοικεί το νέο Οχυρό της διοικητικής περιφέρειας Ντρέηκ (Ford Drakeborough), που το 1818 κατέλαβε ο Κορνήλιος Κουτ και το μετονόμασε σε Οχυρό Λιμνούπολης (Fort Duckburg). Malcolm first appears in "Back to Long Ago!" (1956) by Carl Barks. ο Κάπταιν Χανγκ "Φουρτούνας" Μακ Ντακ (Captain Hugh "Seafoam" McDuck) (1710-1776) ήταν μέλος της οικογένειας που εγκαταστάθηκε στη Γλασκώβη το 1727, καθώς η φατρία είχε εκδιωχθεί από το πατρογονικό τους σπίτι στα Ζοφερά Βάθη (Dismal Downs) το 1675. ο Χανγκ στράφηκε στη θάλασσα για να ζήσει και έγινε επιτυχημένος έμπορος. Απόκτησε το δικό του πλοίο, τη Χρυσή Χήνα και έγινε γνωστός με το παρατσούκλι "Φουρτούνας". Το 1753 ο Φουρτούνας υπογράφει ένα συμβόλαιο με κάποιον Μακ Ο' Μπιν (Chisel "Swindle" McSue) για να παραδώσει ένα φορτίο χρένου στην Τζαμάικα. Αλλά ο Ο' Μπιν σαμποτάρει τη Χρυσή Χήνα και το πλοίο βυθίζεται πριν φτάσει στη Τζαμάικα. Γυρνώντας στη Σκοτία, ο Φουρτούνας μαθαίνει ότι το συμβόλαιο με τον Ο' Μπιν περιέχει ψιλά γράμματα, σύμφωνα με τα οποία αν το φορτίο δεν παραδωθεί, ο Μακ Ντακ θα παραχωρούσε όλα του τα υπάρχοντα στον Ο' Μπιν. Ο Φουρτούνας ξεφεύγει με τίποτα παραπάνω από τα ρούχα του, το ασημένιο ρολόι του τσέπης, και τη χρυσή οδοντοστοιχία του στο στόμα του. Αργότερα υποτίθεται ότι ο Φουρτούνας εμπλέχτηκε στην Αμερικανική Επανάσταση και πέθανε το 1776. Ο απόγονός του Πατρίκιος Μακ Ντακ κληρονόμησε το ασημένιο ρολόι, το οποίο μετά μαζί με τη χρυσή μασέλα κατέληξαν στον Σκρουτζ. Ο Φουρτούνας εμφανίζεται πρώτη φορά στην ιστορία του Καρλ Μπαρκς Μπελάδας από το Παρελθόν (The Horseradish Story) (1953). Ο Καρβούνης Μακ Ντακ ("Dirty" Dingus McDuck), ήταν ο παππούς του Σκρουτζ. Εργαζόταν ως ανθρακωρύχος, παντρεύτηκε την Πίσσα Κατράμη, και απέκτησε τρεις γιους, τον Άνγκους, τον Φέργκους, και τον Ιάκωβο. Εμφανίζεται μόνο στο εικονογραφημένο γενεαλογικό δέντρο του Ντον Ρόσα, και δεν εμφανίζεται σε καμία άλλη ιστορία. Σε μια ιστορία της δεκαετίας του 1960 των Bob Gregory και Tony Strobl ο παππούς του Σκρουτζ αναφέρεται ως Titus McDuck ο οποίος ήταν επίσης ανθρακωρύχος. Δεν είναι καθαρό αν το Titus είναι εναλλακτική ορθογραφία ή άλλος παππούς. Η Πίσσα Κατράμη (Molly Mallard) ήταν η γυναίκα του Καρβούνη Μακ Ντακ και η μητέρα των Άνγκους, Φέργκους, και Ιάκωβου Μακ Ντακ. Εμφανίζεται μόνο στο εικονογραφημένο γενεαλογικό δέντρο του Ντον Ρόσα, και δεν εμφανίζεται σε καμία άλλη ιστορία. Ο Πατρίκιος Μακ Ντακ (Quagmire McDuck) είναι ο αδελφός του Καρβούνη Μακ Ντακ, παππού του Σκρουτζ. Κληρονόμησε το ασημένιο ρολόι του πρόγονού του Χανγκ "Φουρτούνα" Μακ Ντακ και το κληροδότησε με τη σειρά του στον ανιψιό του, Φέργκους. Μετά το θάνατό του, η περιουσία του ΠΑτρίκιου παρέμεινε χωρίς διεκδικητή. Ο Πα τρίκιος εμφανίζεται στην ιστορία του Μπαρκς Οικογενειακό Κειμήλιο (The Heirloom Watch) (1955). Ειναι παπιομορφος καπετανιος, δημιουργημα του αμερικανου Καρλ Μπαρκς. Ειναι θειος του Σκρουτζ Μακ Ντακ και αδερφος του Φεργκους και του Ιακωβου Μακ Ντακ. Ο Φέργκους έχει δημιουργηθεί από τον σχεδιαστή Ντον Ρόσα. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία Μιας Δεκάρας Νιάτα. Έχει εμφανιστεί στον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ και δεν έχει χρησιμοποιηθεί σε άλλες ιστορίες ή από άλλους δημιουργούς. Σύμφωνα με το γενεαλογικό δέντρο του Ντον Ρόσα, ο Φέργκους κατάγεται από την γενιά των Μακ Ντακ, και είναι γιος του Καρβούνη Μακ Ντακ και της Πίσσας Κατράμη. Αδερφοί του είναι ο Μπουνάτσας Μακ Ντακ και ο Ιάκωβος Μακ Ντακ. Με την σύζυγό του, Χνουδάτη Ο΄ Ντρέηκ έχουν τρία παιδιά. Τον πολυεκατομμυριούχο Σκρούτζ Μακ Ντακ και τις δύο αδερφές του Ματίλντα και Βολκάνα. Ο Φέργκους και η σύζυγός του σε όλη τη ζωή τους έμεναν στην Σκωτία. Όταν ο Σκρουτζ ήταν μικρός, ζούσαν σε ένα φτωχικό σπίτι στην Γλασκώβη. Όταν όμως ο Σκρουτζ μεγάλωσε, με την βοήθειά του πήραν τον πατρογονικό πύργο της οικογένειάς τους πίσω από τα χέρια των αδίστακτων Φίσκερβιλ, αποκατέστησαν την τιμή τους και έμειναν μόνιμα εκεί. Ο Φέργκους πέθανε το 1902 σε ηλικία 67 ετών, ενώ το προηγούμενο βράδυ από το θάνατό του είχε αποχαιρετήσει με γλέντια και τραγούδια τα παιδιά του που θα έφευγαν για την Αμερική. Η Χνουδάτη Ο΄Ντρέηκ είναι χαρακτήρας κόμικς της Ντίσνεϋ. Είναι δημιούργημα του Ντον Ρόσα. Πρωτοεμφανίστηκε στην συλλογή ιστοριών Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, του Ντον Ρόσα, ως σύζυγος του Φέργκους Μακ Ντακ και μητέρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και των δύο αδερφών του. Πέθανε το 1897 σε ηλικία 57 ετών. Ο Ιάκωβος Μακ Ντακ (Jake McDuck) (1832-;) είναι θείος του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αναφέρεται στην ιστορία Χριστούγεννα στην Παραγκούπολη (A Christmas for Shacktown) (1952) του Καρλ Μπαρκς, στην οποία ο Ντόναλντ Ντακ ντύθηκε όπως ο Ιάκωβος προκειμένου να ξεγελάσει τον Σκρουτζ να δώσει λεφτά για φιλανθρωπίες. Ο χαρακτήρας χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Ντον Ρόσα, και εμφανίζεται σε τρία από τα δώδεκα κεφάλαια του Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ του Ρόσα. Ζούσε στο ίδιο σπίτι με τον αδελφό του Φέργκους Μακ Ντακκαι βοηθούσε αυτόν και τη γυναίκα του Χνουδάτη να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εγκαταστάθηκε στο κάστρο Μακ Ντακ με τον αδελφό του το 1885. Όμως, φαίνεται ότι το 1902 ο Ιάκωβος δεν ζούσε πια εκεί. Σύμφωνα με τα σκίτσα και τη χρονολογική σειρά του Ρόσα, ο Ιάκωβος γεννήθηκε το 1832 από τους ανθρακωρύχους Καρβούνη Μακ Ντακ (Dingus McDuck) και Πίσσα Κατράμη (Molly Mallard), και μεγάλωσε για να γίνει βοηθός σε μάντρα ζώων στην Γκλασκώβη. Δεν είναι γνωστό πότε πέθανε, αλλά φαίνεται ότι και ο Ντόναλντ και ο Σκρουτζ πίστευαν ότι ήταν ζωντανός το 1952. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ (1867, σύμφωνα με τον Ντον Ρόσα), είναι το πρώτο παιδί του Φέργκους και της Χνουδάτης (Downy) Ο' Ντρέικ και είναι ο πρωταγωνιστής στις περισσότερες ιστορίες που αφορούν την Οικογένεια Μακ Ντακ. Δεν παντρεύεται και δεν έχει δικούς του απογόνους, αν και διατηρεί στενές σχέσεις με τον ανιψιό του Ντόναλτ Ντακ και τα μικρανίψια του Χιούη, Λιούη και Ντιούη Ντακ. Ο Γεδεών Μακ Ντακ είναι ο αδελφός του Σκρουτζ Μακ Ντακ σύμφωνα με τον Ιταλό δημιουργό Ρόμανο Σκάρπα. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία Το Μυστήριο Των Παστών Γαρίδων. Αργότερα εμφανίστηκε σε μερικές ακόμα ιταλικές ιστορίες. Είναι ο ιδιοκτήτης της αστυνομικής εφημερίδας Ο «Φλύαρος Γρύλος». Η Ματίλντα Μακ Ντακ (Αγγλ. Matilda McDuck) είναι η αδελφή του Σκρουτζ Μακ Ντακ και της Βολκάνας Μακ Ντακ, κόρη του Φέργκους Μακ Ντακ και της Χνουδάτης Ο΄ Ντρέηκ. Γεννήθηκε το 1871 στη Σκωτία και συγκεκριμένα στη Γλασκώβη. Πρωτοεμφανίστηκε σε ένα γενεαλογικό δέντρο που έφτιαξε ο Καρλ Μπαρκς την δεκαετία του 1950. Μικρή έζησε στην Σκωτία με την οικογένειά της. Όταν οι γονείς της πέθαναν, μαζί με την αδερφή της Βολκάνα Μακ Ντακ ακολούθησαν τον Σκρουτζ στα επιχειρηματικά του ταξίδια. Διαπίστωσαν όμως πως ο αδερφός τους είχε γίνει άπληστος και γύρισαν στην Λιμνούπολη. Όταν γύρισε κι αυτός, υπήρξε ένας καυγάς μεταξύ τους και η Βολκάνα αποφάσισε να τον εγκαταλείψει οριστικώς. Στεναχωρημένη η Ματίλντα την ακολούθησε. Αυτά τα γεγονότα μας παρουσιάζει ο Ντον Ρόσα στον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Στην ιστορία του Γράμμα από το Σπίτι, βλέπουμε ότι η γερασμένη πια Ματίλντα έχει πάει να μείνει στον πύργο των Μακ Ντακ στην Σκωτία. Στο τέλος της ιστορίας καταφέρνει να συμφιλιωθεί με τον Σκρουτζ, αλλά δεν μαθαίνουμε τίποτα για την μετέπειτα τύχη της. Ειναι η παπια μικρη αδερφη του Σκρουτζ, μητερα του Ντοναλντ και γιαγια των Χιουη, Λιουη και Ντιουη Ντακ. Various Duck family trees with commentary.
|
Η Φατρία των Μακ Ντακ είναι μια φανταστική Σκωτική οικογένεια ή φατρία (αγγλικά: clan) από την οποία κατάγεται ο χαρακτήρας της Ντίσνει, Σκρουτζ Μακ Ντακ. Στον κόσμο των χαρακτήρων του Ντόναλντ Ντακ, η φατρία αυτή σχετίζεται με την Οικογένεια Ντακ μέσω του γάμου της Βολκάνα Μακ Ντακ και του Μπαρούτη Ντακ, τους γονείς του Ντόναλντ. Η γενεαλογία της φατρίας των Μακ Ντακ δημιουργήθηκε από τον Αμερικανό σεναριογράφο και σχεδιαστή κόμικς Καρλ Μπαρκς, ο οποίος δημιούργησε επίσης και το χαρακτήρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Η ιστορία του Μπαρκς του 1948 "Το Μυστικό του Παλιού Κάστρου", όπου ο Σκρουτζ και τα ανίψια του ψάχνουν για κρυμμένο θησαυρό στο Κάστρο Μακ Ντακ, εισάγει τον αναγνώστη στην ιστορία της φατρίας των Μακ Ντακ. Στο έργο του Μπαρκς βασίστηκαν και άλλοι, κυρίως ο Ντον Ρόσα στην επική ιστορία κόμικς 12 κεφαλαίων Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ (1992–94) όπου εμφανίζεται η άμεση οικογένεια του Σκρουτζ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BA_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BA
|
Ταράς Σεβτσένκο
|
Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1814 στο χωριό Μορίντσι της Περιφερείας του Κιέβου στην Ουκρανία, η οποία εκείνη την εποχή αποτελούσε έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς του ήταν δουλοπάροικοι και από την παιδική του ηλικία έμεινε ορφανός. Σε νεαρή ηλικία ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη συγγραφή αλλά και τη ζωγραφική. Αργότερα ακολούθησε τον ιδιοκτήτη του πρώτα στο Βίλνιους και έπειτα στην Αγία Πετρούπολη, όπου παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής. Το 1838 πέτυχε την απελευθέρωσή του από το καθεστώς της δουλοπαροικίας και αργότερα εισήλθε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης. Παράλληλα με τις καλλιτεχνικές σπουδές συνέχισε την ενασχόλησή του με τη συγγραφή και το 1840 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «Κομπζάρ». Επέστρεψε στην Ουκρανία και εργάστηκε ως καθηγητής ζωγραφικής στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Το 1847 συνελήφθη από τις αρχές εξαιτίας μιας σειράς αντιτσαρικών ποιημάτων στα οποία αναφερόταν ακόμη στην καταπίεση που υφίσταντο οι Ουκρανοί, προσβλέποντας σε μια μελλοντική επανάσταση. Κατόπιν καταδικάστηκε σε εξορία υπό τη μορφή υποχρεωτικής στρατολόγησης και παράλληλα του απαγορεύτηκε η συγγραφή, την οποία ωστόσο συνέχισε παρά τις απαγορεύσεις. Απελευθερώθηκε το καλοκαίρι του 1857 και στις αρχές του επόμενου έτους επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη, θεωρούμενος ήρωας για τους συμπατριώτες του. Έκτοτε συνέχισε τη λογοτεχνική του παραγωγή, ασχολούμενος παράλληλα με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και άλλες εικαστικές τέχνες. Απεβίωσε στις 10 Μαρτίου του 1861 στην Αγία Πετρούπολη και θάφτηκε αρχικά. Εντός του ίδιου έτους η σορός του μεταφέρθηκε στην Ουκρανία και ετάφη εκ νέου στις 22 Μαΐου σε λόφο που φέρει το όνομά του, κοντά στην κωμόπολη Κάνιβ. Ο Σεβτσένκο χαρακτηρίζεται εθνικός ποιητής της Ουκρανίας. Αναφέρεται ως ο κύριος εκπρόσωπος της ουκρανικής αναγέννησης και της κίνησης για την αποδέσμευση της ουκρανικής λογοτεχνίας από τη ρωσική επίδραση. Το έργο του είναι επηρεασμένο από τη λαϊκή παράδοση της πατρίδας του και στα πρώτα του βήματα κινούνταν στο πλαίσιο του ρομαντισμού. Αργότερα στράφηκε προς πιο ρεαλιστικές μορφές και καταπιάστηκε με ηθικά και ιστορικά θέματα. Το 1840 στην Αγία Πετρούπολη εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Κομπζάρ». Ακολούθησε το 1841 το μακροσκελές επικό ποίημα «Χαϊνταμάκι» που κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Άλλα σημαντικά έργα του είναι τα «Καύκασος», «Για τους νεκρούς και τους ζωντανούς» (ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1845), «Η δούλη», «Κατερίνα» κ.ά. Ορισμένα γραπτά του, όπως το ποίημα «Τρίζνα» (1843) καθώς και διάφορα μυθιστορήματά του είναι γραμμένα στη ρωσική γλώσσα. Το έργο του έγινε νωρίς γνωστό στο εξωτερικό και ξεκίνησε να μεταφράζεται ενώ ο ίδιος ήταν ακόμη εν ζωή, συγκεκριμένα στα πολωνικά και τα τσέχικα. Ο Σεβτσενκο εκτός από ποιητής ήταν και ζωγράφος, με ιδιαίτερη επίδοση στις ακουαρέλες. Πάνω από 1000 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, ελαιογραφιών και σχεδίου φέρουν την υπογραφή του. Το όνομα του Σεβτσένκο έχει δοθεί μεταξύ άλλων στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου, σε συνοικία της πόλης του Κιέβου, στο Φορτ-Σεβτσένκο, του δυτικού Καζακστάν, σε οδούς ανά τον κόσμο κλπ. Ακόμη έχουν ανεγερθεί προτομές και αγάλματα με θέμα τον ίδιο σε διάφορες πόλεις εντός και εκτός Ουκρανίας. М.С. Грушевский, История Украинского Народа, Монолит, Москва 2002 Η βιογραφία του Σεβτσενκο στα ουκρανικά Σέλιδα με το Ποιήμα "Διαθήκη" σε διάφορες γλώσσες
|
Ο Ταράς Γριγόροβιτς Σεβτσένκο (ουκρανικά: Тарас Григорович Шевченко, 1814 - 1861) ήταν Ουκρανός ποιητής και καλλιτέχνης. Το συγγραφικό του έργο θεωρείται ως βάση της νεότερης ουκρανικής λογοτεχνίας και σε μεγάλο βαθμό της σύγχρονης ουκρανικής γλώσσας. Τιμάται ως ο εθνικός ποιητής της Ουκρανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Κάρολος των Αψβούργων
|
Ο Κάρολος-Θωμάς-Ροβέρτος-Μαρία-Φραγκίσκος -Γεώργιος-Μπάναμ γεννήθηκε στο Στάρνμπερκ της Βαυαρίας και είναι ο πρωτότοκος γιος του Όθωνα διαδόχου και μετά τιτουλάριου αυτοκράτορα της Αυστρο-Ουγγαρίας και της Ρεγκίνας των Βέττιν, κόρης του Γεωργίου Γ΄ πρίγκιπα της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Βαπτίσθηκε στο Πέκινκ της Βαυαρίας. Ο πατέρας του δεν είχε ιδιοκτησία και κατείχε Ισπανικό διαβατήριο, αφού είχε μεγαλώσει στην Ισπανία· η μητέρα του είχε Γερμανική υπηκοότητα. Όπως και στον πατέρα του, στην αρχή η Αυστρία είχε απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα, κάτι που μετά ανακάλεσε, επειδή παραβίαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι νόμοι της Αυστρίας και της Ουγγαρίας δεν του επιτρέπουν να χρησιμοποιεί τον τίτλο του, έτσι είναι γνωστός ως Καρλ φον Χάπσμπουρκ. Το 1961 ο πατέρας του αποκήρυξε τη διεκδίκησή του στο θρόνο της Αυστρίας, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να του επιτραπεί η είσοδος στη χώρα. Το 2000 ο πατέρας του ήταν 88 ετών και του μεταβίβασε τη θέση του μεγάλου Μαγίστρου του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος. Το 2005 ο Κάρολος κατέθεσε αγωγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Αυστρίας για να του επιστραφούν οι ιδιοκτησίες του Οίκου, αλλά είχαν απαλλοτριωθεί από την Α΄ Δημοκρατία. Είχαν επιστραφεί μετά, αλλά απαλλοτριωθεί πάλι από τους Ναζί. Ο Οίκος τις διεκδίκησε ως θύμα των Ναζί, αλλά η απαλλοτρίωση ήταν συνταγματική και η αγωγή απέτυχε. Το 2007 ο πατέρας του τού μεταβίβασε τη θέση του αρχηγού του Οίκου και το επόμενο έτος τον έκανε μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος του Αγ. Γεωργίου. Σπούδασε 12 έτη Δίκαιο. Από το 1986 ήταν πρόεδρος του Αυστριακού τμήματος της Παν-Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1992-93 είχε το τηλεοπτικό παιχνίδι Ποιός είναι Ποιός. Το 1996 εξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως εκπρόσωπος της παράταξης Κόμμα του Αυστριακού Λαού (ÖVP). Το 2002 διορίστηκε από τη Διοικούσα επιτροπή του Οργανισμού Μη Εκπροσωπούμενων Εθνών και Λαών (μια μορφή των Ηνωμένων Εθνών για μη ανεξάρτητα έθνη) ως Γενικός Διευθυντής. Από το 2008 είναι πρόεδρος της ΙCBS (Ένωσης των Εθνικών Επιτροπών της Μπλε Ασπίδος) για την προστασία του πολιτισμού από τους πολέμους. Είναι μέτοχος σε όμιλο Μέσων Ενημέρωσης της Ολλανδίας, που περιλαμβάνει ραδιοφωνικούς σταθμούς, περιοδικό και μουσικό τηλεοπτικό κανάλι. Είναι ένας από τους τρεις ιδρυτές της BG PrinatInvest, μίας επενδυτικής εταιρείας στη Βιέννη· η εταιρεία αγόρασε το 2010 τις δύο σημαντικότερες βουλγαρικές εφημερίδες, αλλά μετά από διαφωνίες με τους Βούλγαρους εταίρους, τις πώλησε τέσσερις μήνες μετά. Από το 1981 ζει στην κάζα Αούστρια, πρώην Βίλλα Σβομπόντα, στο Άνιφ του Ζάλτσμπουρκ. Νυμφεύτηκε το 1993 τη Φραντσέσκα, κόρη και κληρονόμο του Χανς-Χάινριχ βαρόνου Τύσεν-Μπορνεμίσα δε Κατσόν, βιομήχανου. Μέλη του Οίκου θεώρησαν τον γάμο μη δυναστικό, αφού η Φραντσέσκα δεν ήταν γνήσια απόγονος παλαιάς δυναστείας, αλλά ο πατέρας του τον αναγνώρισε ως δυναστικό. Το 1996 πέρασε τα σύνορα από την Ελβετία, αλλά στις αποσκευές του είχε ένα διάδημα της συζύγου του, η οποία θα το φορούσε σε έναν γάμο. Επειδή δεν είχε δηλωθεί, του επιβλήθηκε πρόστιμο 10.000 ευρώ. Νυμφεύτηκε το 1993 τη Φραντσέσκα Τύσεν-Μπορνεμίσα, κόρη και κληρονόμο του Χανς-Χάινριχ βαρόνου Τύσεν-Μπορνεμίσα δε Κατσόν και έχει τέκνα: Ελεονόρα γενν. 1994. Φερδινάνδος-Ζβονιμίρ γενν. 1997, τιτουλάριος διάδοχος της Αυστρο-Ουγγαρίας. Γκλόρια-Μαρία γενν. 1999. Του έχουν απονεμηθεί οι διακρίσεις: του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος, της Μαρίας-Θηρεσίας, του Λεοπόλδου, του Σιδηρού Στέμματος και του Αγ. Γεωργίου, όλα του Οίκου των Αψβούργων-Λωρραίνης. Επίσης ο μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Μάλτας· ο μεγαλόσταυρος του Ανακτόρου και το μετάλλιο του Στέμματος του Τούπου ΣΤ΄ ηγεμόνα της Τόγκα στην Πολυνησία.
|
Ο Κάρολος, γερμ. Karl (γενν. 11 Ιανουαρίου 1961) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης είναι τιτουλάριος αυτοκράτορας της Αυστρο-Ουγγαρίας, δηλ. αρχιδούκας της Αυστρίας και βασιλιάς της Βοημίας και Ουγγαρίας-Κροατίας (τους τίτλους μόνο). Είναι αρχηγός του Οίκου του. Ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1996-99). Είναι συνήγορος της Παν-Ευρωπαϊκής Ένωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%88%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD
|
Στέφανος Βαλτετσιώτης
|
Ο Βαλτετσιώτης γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου. Πατέρας του ήταν ο Δημήτρης Βαλτετσιώτης, φαρμακοποιός από την Τρίπολη και μητέρα του η Μαριγώ Στυλιανού. Πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής στο πιάνο από τον Βιντσέντζο Λαμούρα και συνέχισε για ανώτερες σπουδές στο Κρατικό (Βασιλικό) Ωδείο του Μιλάνου, μεταξύ 1900 και 1903. Μετά την αποφοίτησή του με δίπλωμα σύνθεσης εργάστηκε ως αρχιμουσικός σε ορχήστρες μελοδραματικών, κυρίως, θιάσων («Teatro Lyrico Internazionale», «Ελληνικό Μελόδραμα») αλλά και στη Συμφωνική του Ωδείου Αθηνών. Μεταξύ 1917-26 υπήρξε καθηγητής της Μελοδραματικής Σχολής των Ωδείων Αθηνών και, μεταξύ 1928-44, διευθυντής της Φιλαρμονικής τέως Διοίκησης Πρωτευούσης. Στην περίοδο 1937-1938 σε παραστάσεις θιάσου μελοδράματος, συνδιηύθυνε με τους Λυσίμαχο Ανδρουτσόπουλο και Τότη Καραλίβανο. Δίδαξε στο Ωδείο Αθηνών (1917-26), στο Εθνικό Ωδείο (1926-44) και, επί σειρά ετών, υπήρξε Αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Το 1905 τιμήθηκε με Αργυρούν Μετάλλιον της Φιλαρμονικής του Παλέρμο και, το 1952, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1975. (όλα αχρονολόγητα) Της Ομορφιάς τα Μάγια, ημιτελής (;) όπερα σε 3 πράξεις, σε κείμενο Λαέρτη Λάρμη Ο Βασιλιάς της Φασκομηλιάς, οπερέτα σε κείμενο Πολύβιου Δημητρακόπουλου Αμερική, μουσική κωμωδία σε 3 πράξεις σε κείμενο του Μίτσα Κουρτζή (ανέβηκε το 1917 στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Ομόνοια, χωρίς ωστόσο την αναμενόμενη επιτυχία) Ηρωική Εισαγωγή, για ορχήστρα Ρομαντική Εισαγωγή, για ορχήστρα Πρελούντιο, για ορχήστρα Ιντερλούντιο, για ορχήστρα Χορευτική Σουίτα, για ορχήστρα Χιουμορέσκα, για βιολί και πιάνο Ό, τι Γράφει Δεν Ξεγράφει, σκηνική μουσική σε κείμενο Θάνου Τράγκα Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, σκηνική μουσική σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη (Αθήνα, 20 Μαΐου 1919) 10 Τραγούδια για φωνή και ορχήστρα, σε στίχους Παλαμά, Αθανασιάδη-Νόβα, Πολέμη και άλλων ποιητών 17 Τραγούδια για φωνή και πιάνο (Βαρκαρόλα, σε στίχους Βαλτετσιώτη, Σ’ Αγαπάω, σε στίχους Παλαμά, Στου Παλιού Φαλήρου τ’ Ακρογιάλι, σε στίχους Δραγάτση, κ.α.)Ακόμη, ενορχήστρωσε δημοτικά τραγούδια (Ο Λύγκος, κ.α.) και μετέφρασε στα Ελληνικά λιμπρέτι από 17 μελοδράματα των Βέρντι, Πουτσίνι, Μασνέ, Σαμάρα, Μότσαρτ και άλλων συνθετών. Τέλος άφησε γραπτά κείμενα («Σειρά Μαθημάτων Μορφολογίας» κ.α.) (πηγή: ) i. ^ Ως πιθανό έτος γέννησης αναφέρεται και το 1876 «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1996, τόμος 13, σ. 229 Αλέκα Συμεωνίδου, «Λεξικό Ελλήνων Συνθετών» (ΛΕΣ), εκδόσεις Νάκας, 1995 «Παγκόσμιον Λεξικόν των Έργων», εκδ. Spiritus Mundi, Αθήναι 1965, α΄314-6 Mahmut Ragip Kosemihal, “Balkanlarda Musiki Hareketleri”, Κωνσταντινούπολη 1937, σελ. 64 Franco Abbiati, ‘’Storia Della Musica’’, Μιλάνο, 1939-46, 5:526
|
Ο Στέφανος Βαλτετσιώτης (Ερμούπολη 1877 ή 1878 – Αθήνα 1975) ήταν Έλληνας συνθέτης και αρχιμουσικός, σημαντική φυσιογνωμία στα ελληνικά μουσικά δρώμενα του α΄μισού του 20ού αιώνα. Όπως αναφέρει ο Μανόλης Καλομοίρης, παρόλο που είχε κυκλαδίτικη καταγωγή κατατάσσεται, σύμφωνα με το ύφος της μουσικής του, στην Επτανησιακή Σχολή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Κολλάζ
|
Αποτελεί στη μουσική μια ιδιαίτερη μορφή χρήσης από τον συνθέτη στο έργο του τμημάτων από άλλη σύνθεση (ξένη ή γραμμένη νωρίτερα από τον ίδιο). Στη μουσική άρχισε να χρησιμοποιείται από το 1960 από συνθέτες της Avant-garde (πρωτοπορίας) Collage-Symphony του Λουτσιάνο Μπέριο, Hymnes και Opus 1970 του Στοκχάουζεν κ.ά. Το κολλάζ κατά βάση διαφέρει από τη μέθοδο σταχυολόγησης ξένων θεμάτων. Όπως γνωρίζουμε συνθέτες από παλιά έπαιρναν θέματα άλλων συνθετών και τα εισήγαγαν σε έργα τους. Αυτό συχνά το έκανε και ο Γ. Σ. Μπαχ ενώ τη μέθοδο αυτή μπορούμε να τη συναντήσουμε σε έργα των Χαίντελ, Μότσαρτ, Χάυντν κ.ά. Υπάρχουν έργα τα οποία σχεδόν εξ ολοκλήρου αποτελούνται από τμήματα έργων άλλων συνθετών (π.χ. Μωσαϊκό του Παστίτσο). Στο παρελθόν, όμως, η εισαγωγή ενός ξένου μουσικού θέματος δεν υπογραμμιζόταν και δεν διαχωριζόταν από τον συνθέτη, ο οποίος επεδίωκε την μέγιστη αφομοίωση του δανεισμένου θεματικού υλικού μέσα στο έργο του. Το κολλάζ, αντιθέτως, βασίζεται στη μηχανική συνένωση στυλιστικά διαφορετικών στοιχείων, δίνοντας την αίσθηση μιας παράδοξης μη ταύτισης. Καμιά φορά η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται με χιουμοριστικό σκοπό. Το εφφέ της υπογραμμισμένης στυλιστικής ανομοιότητα επιτυγχάνεται και με τη χρήση μόνο ορισμένων χαρακτηριστικών του στυλ το οποίο απέκτησε την ονομασία του ψευτοκολλάζ. Την τεχνική του κολλάζ αξιοποίηση ο Άρβο Παρτ στο έργο του Collage πάνω στο θέμα BACH και ο Μπορίς Τσαϊκόφσκι στη Δεύτερή του Συμφωνία. Γκαλερί και παραδείγματα Άλλες Τεχνικές, πληροφορίες
|
Η λέξη κολλάζ προέρχεται από την Γαλική λέξη coller που σημαίνει "κολλάω". Δηλαδή η εικόνα δημιουργείται από κομμάτια υφάσματος ή χαρτιού αλλά και από άλλα υλικά κολλημένα μεταξύ τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία! Ο Πικάσο ήταν αυτοί που πρώτοι παρουσίασαν την τεχνική αυτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1900, θέλοντας να δώσουν ζωντάνια στα έργα τους, χρησιμοποιώντας κομμάτια από εφημερίδες αλλά και πολλά άχριστα αντικείμενα. Το κολλάζ ήταν η πλέον δυναμική συμβολή του Ερνστ στη προσπάθεια των ντανταϊστών να πλήξουν τις παραδοσιακές καλλιτεχνικές αξίες. Συνέθετε εικόνες με ετερόκλητα στοιχεία κι υλικά. Με τη τεχνική αυτή, κατάφερε να επεξεργαστεί οικείες εικόνες και να δημιουργήσει παράξενες αινιγματικές συνθέσεις που προκαλούν κι αποσυντονίζουν τη λογική. Η αρχική του ώθηση σε τούτο, όπως εξηγεί ο ίδιος, προήλθε από την επιθυμία του να δημιουργήσει διδακτικό κατάλογο, με τόσον ετερόκλητα στοιχεία, ώστε να μπερδέψουν το μυαλό, να παράγουν παραισθήσεις και να προσδώσουν στα αντικείμενα της εικόνας, νέες συστάσεις μέσα από τη γοργή εναλλαγή. Το πιο σημαντικό τελικά ήταν η ποιητική σπίθα που προέκυψε από το συνδυασμό ετερογενών στοιχείων, παρά το ίδιο το κολλάζ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B6
|
Ιστορία του αναρχισμού
|
Το ζήτημα του ορισμού της Αναρχίας και συνεπακόλουθα της ιστορίας του είναι αμφιλεγόμενο. Μία ομάδα μελετητών θεωρεί ότι ο αναρχισμός σχετίζεται αυστηρά με την εργατική πάλη. Άλλοι βρίσκουν αυτή την προσέγγιση υπερβολικά περιορισμένη. Οι μεν θεωρούν ότι ο Αναρχισμός εμφανίστηκε κατά τον 19ο αιώνα, οι δε υποστηρίζουν πως οι ρίζες του αναρχισμού απλώνονται ως τον αρχαίο κόσμο. Ο αναρχικός φιλόσοφος Μάρεϋ Μπούκτσιν θεωρεί τον αναρχισμό ως συνέχιση της «παράδοσης της ελευθερίας» δηλαδή τις επαναστατικές στιγμές οι οποίες υπήρχαν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, σε αντίθεση με την «παράδοση της κυριαρχίας» την οποία αποτελούν τα κράτη, ο καπιταλισμός και άλλες οργανωτικές δομές.Συνήθως ο αναρχισμός ορίζεται με τρεις τρόπους. Ο πρώτος είναι ετυμολογικός (α στερητικό + αρχή, δηλαδή εξουσία)· ωστόσο, ο Αναρχισμός δεν είναι απλά μία άρνηση. Ο δεύτερος είναι αντικρατικός· παρόλο που η άρνηση του κράτους φαίνεται θεμελιώδης, δεν περιγράφει την ουσία του αναρχισμού. Ο τρίτος είναι ο «αντιεξουσιαστικός» ορισμός, δηλαδή η άρνηση κάθε είδους εξουσίας· όμως, αποτελεί υπεραπλούστευση του αναρχισμού. Πέρα από τις συζητήσεις για τον ορισμό, υπάρχει διαφωνία και για το τι είναι ο Αναρχισμός: είναι φιλοσοφία, θεωρία ή σειρά από δράσεις; Ο Alejandro de Agosta προκρίνει πως ο αναρχισμός είναι μία «αποκεντρωμένη ομοσπονδία φιλοσοφιών, καθώς επίσης πρακτικών και τρόπων ζωής, που επαναλαμβάνεται σε διάφορες κοινότητες και προσφέρει μία ποικίλη γεωιστορία». Πολλοί μελετητές του αναρχισμού, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπολόγων Harold Barclay and David Graeber, ισχυρίζονται πως η κοινωνία ζούσε σε κάποια μορφή αναρχίας κατά την προϊστορική περίοδο. Τη μεγαλύτερη περίοδο πριν την καταγεγραμμένη ιστορία, η ανθρώπινη κοινωνία ζούσε χωρίς δομές ιεραρχίας, ελέγχου και υπακοής Πολύ πριν ο Αναρχισμός εμφανιστεί ως διακριτή προοπτική για την ανθρωπότητα, οι άνθρωποι ζούσαν σε αυτοκυβερνώμενες κοινωνίες χωρίς κάποια επίσημη πολιτική τάξη. Μόνο μετά την άνοδο των ιεραρχικών κοινωνιών, οι αναρχικές ιδέες διαμορφώθηκαν ως κριτική απάντηση και απόρριψη των καταναγκαστικών πολιτικών θεσμών και των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων.Ο Ταοϊσμός που αναπτύχθηκε στην αρχαία Κίνα, εμφάνιζε παρόμοιες τάσεις με τον αναρχισμό. Οι σχολές των Λάο Τσε και Ζουάνγκ Τσου ανέπτυξαν τη φιλοσοφία της μη-εξουσίας, που βασιζόταν σε μία αντιπολιτική στάση και απόρριψη κάθε συμμετοχής σε πολιτικά κινήματα ή οργανισμούς, την οποία μάλιστα παρουσίασαν στους άρχοντες της Κίνας. Υπάρχει διγνωμία αν το να ζητάς από τους εξουσιαστές να μην εξουσιάζουν, ανήκει στον χώρο του αναρχισμού. Μία νέα γενιά Ταοϊστών που έτεινε προς τον αναρχισμό εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Τζιν ανάμεσα στον 3ο και 5ο αιώνα. Ο Ταοϊστικός αναρχισμός ήταν είδος φιλοσοφικού αναρχισμού, που προσπαθούσε να απονομιμοποιήσει το κράτος και να αμφισβητήσει την ηθική του. Ο Ταοϊστικός αναρχισμός ήταν πασιφιστική σχολή σκέψης, σε αντίθεση με το δυτικό κίνημα που εμφανίστηκε μερικούς αιώνες αργότερα. Κάποιοι φιλόσοφοι της Αρχαίας Ελλάδας είχαν εκφράσει θέσεις, οι οποίες βρίσκονται στον πυρήνα της αναρχικής σκέψης. Η πρώτη γνωστή πολιτικά χρήση της λέξης αναρχία εμφανίζεται στο έργο «Επτά επί Θήβας» από τον Αισχύλο, το 467 π.Χ. Εκεί, η Αντιγόνη αρνείται δημόσια να υποταχθεί στην εξουσία της Πόλης και να μην θάψει τον αδελφό της, Πολυνείκη, θέτοντας τον ηθικό και θρησκευτικό νόμο πάνω από τον κρατικό. Με το ίδιο θέμα ασχολήθηκε και ο Σοφοκλής, περίπου 50 χρόνια αργότερα, στο έργο του «Αντιγόνη», όπου η ηρωίδα έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της πόλης.Στην αρχαία Ελλάδα εντοπίζονται οι αξίες του δυτικού αναρχισμού, ως φιλοσοφία αλλά όχι μόνο, από τους Κυνικούς και τους Στωικούς φιλοσόφους. Έχει αναφερθεί πως ο κυνικός Διογένης της Σινώπης και ο Κράτης ο Θηβαίος υποστήριζαν μία αναρχική μορφή της κοινωνίας, αν και λίγα διασώθηκαν από τα γραπτά τους. Οι πιο σημαντικές συνεισφορές τους ήταν η ριζοσπαστική προσέγγιση του Νόμου και της Φύσεως. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους φιλοσόφους της Αρχαίας Ελλάδας, οι οποίοι επεδίωκαν να συγκεράσουν αρμονικά τα δύο, οι Κυνικοί απέρριπταν εντελώς τον Νόμο, και συνεπακόλουθα το κράτος, τις ιεραρχίες ή άλλους θεσμούς που προκύπτουν εξ αυτού. Παράλληλα, υπερασπίζονταν έναν τρόπο ζωής βασισμένο αποκλεισικά στη Φύση. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ιδρυτής του Στωικισμού, περιέγραψε μια ουτοπία περίπου το 300 π.Χ.: ένα είδος αναρχισμού βασισμένο στην κοινωνικοποίηση των ανθρώπων, όπου δεν θα υπήρχε η ανάγκη του κράτους.Ο Σωκράτης, παρόλο που δεν ήταν αναρχικός, είχε ορισμένες ιδέες που ήταν ελευθεριακές. Συνεχώς αμφισβητούσε τις Αρχές και στο κέντρο της φιλοσοφίας του ήταν το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ακολουθεί τη συνείδηση του. Ο μαθητής του, ο Αρίστιππος, υποστήριζε πως δεν θέλει να κυβερνά ούτε να κυβερνάται, και θεωρούσε το Κράτος ως κίνδυνο για την προσωπική αυτονομία. Στην Περσία εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα ένας προφήτης ονόματι Μαζντάκ με επιρροές κυρίως από τον Ζωροαστρισμό, που καλούσε από κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας μέχρι ανατροπή του Βασιλιά. Ο ίδιος, καθώς και χιλιάδες οπαδοί του, σφαγιάστηκαν το 528· ωστόσο, αργότερα εμφανίστηκαν κινήματα στον ισλαμικό κόσμο επηρεασμένα από τη διδασκαλία του.Μετά την καθολική επικράτηση του Χριστιανισμού, κατά τόπους αναπτύχθηκαν διάφορα κινήματα, τα οποία υπέσκαπταν την πανίσχυρη Εκκλησία και τους Άρχοντες. Κυριότερο εξ αυτών ήταν η «Αίρεση του Ελεύθερου Πνεύματος», κίνημα το οποίο αρχικά αναπτύχθηκε στο σουφιτικό Ισλάμ της Σεβίλλης τον 12ο αιώνα και πέρασε από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι τον 14ο αιώνα. Τα μέλη του πίστευαν στην απόλυτη ελευθερία, ενώ είχαν απόψεις κατά του Κλήρου και της Καθολικής Εκκλησίας. Παρότι οι ιδέες τους ήταν περισσότερο ατομικιστικές, είχαν κοινωνικό αντίκτυπο. Αργότερα, τον 16ο αιώνα, εμφανίστηκαν οι Αναβαπτιστές, οι οποίοι θεωρείται πως δημιούργησαν τις θρησκευτικές βάσεις του μοντέρνου Αναρχισμού. Στο βιβλίο του «Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας», ο Μπέρτραντ Ράσελ έγραψε πως οι Αναβαπτιστές «... αρνούνταν κάθε νόμο, αφού πίστευαν πως ο καλός άνθρωπος οδηγείται κάθε στιγμή από το Άγιο Πνεύμα... από αυτή τη βάση, καταλήξανε στον Κομμουνισμό».O Τζέημς Τζολ παρατήρησε την αντίθεση δύο ρευμάτων του Αναρχισμού. Αρχικά, τον Μεσαίωνα, εμφανίστηκαν θρησκευτικά κινήματα, τα οποία με ασκητικό ζήλο απέρριπταν τους θεσμούς, τους νόμους και την καθεστηκυία τάξη. Αργότερα, τον 18ο αιώνα, εμφανίστηκε ένα άλλο αναρχικό ρεύμα, βασισμένο στον Ορθολογισμό και τη λογική. Σύμφωνα με τον Τζολ, ο συγκερασμός των δύο ρευμάτων από τη μία εμφάνιζε τον Αναρχισμό ως κάτι το αντιφατικό, από την άλλη του προσέφερε παγκόσμια απήχηση. Κατά την Αγγλική Επανάσταση, ιδρύθηκε μία κοινότητα στο Σάρρεϋ, η οποία πλησίαζε αρκετά τον ενσυνείδητο αναρχισμό, οι ονομαζόμενοι Ντίγγερς (Diggers). Ηγετικό πρόσωπο στους Ντίγγερς ήταν ο Gerrard Winstanley, o οποίος καλούσε για κοινοκτημοσύνη και κατάργηση των αφεντικών, βασιζόμενος σε διδασκαλίες από τη Βίβλο. Την ίδια περίπου εποχή εμφανίστηκαν και οι Ranters, οι οποίοι επίσης επηρεασμένοι από την «αίρεση του ελεύθερου πνεύματος» είχαν ριζοσπαστικά κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα. Υποστήριζαν μεταξύ άλλων τον ελεύθερο έρωτα.Η πολιτική σκέψη στην Αγγλία πήρε διαφορετική τροπή. Κυρίαρχη προσωπικότητα ήταν ο Τζων Λοκ, που υπερασπίστηκε τον ρόλο της κυβέρνησης ως προϋπόθεση για την προστασία της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας – μία όχι αναρχική προσέγγιση, αλλά τουλάχιστον διαφοροποιούταν από την ελέω Θεού μοναρχία. Άλλοι διανοητές θα πήγαιναν πιο μακριά: για παράδειγμα, ο Τζόναθαν Σουίφτ στα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» σκιαγράφησε μία λογική αλλά ταυτόχρονα παράδοξη αναρχική κοινωνία. Ο Έντμουντ Μπερκ, εξετάζοντας τις μορφές διακυβέρνησης, κατέληξε σε αναρχικές δομές, όπως και ο Τόμας Πέιν, χωρίς όμως κανένας τους να μπορεί να χαρακτηριστεί αναρχικός.Ωστόσο, ήταν στη Γαλλία που αναπτύχθηκε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα η ελευθεριακή σκέψη, ίσως ως αντίδραση στο συγκεντρωτικό τότε κράτος. Συγγραφείς όπως ο Ραμπελαί, ο Ετιέν ντε Λα Μποετί (Discourse on Voluntary Servitude), ο Γκαμπριέλ ντε Φουανί, ο Φρανσουά Φενελόν, και άλλοι, έγραφαν για ένα ουτοπικό κόσμο –ως μεταφορικό σχήμα για να αποφύγουν τη λογοκρισία– αμφισβητώντας την αξία των κυβερνήσεων, ενώ έδειχναν εμπιστοσύνη στην κοινωνία ότι μπορεί να οργανωθεί μόνη της χωρίς άρχοντες. Το αποτέλεσμα του πνευματικού έργου των φιλοσόφων αυτής της εποχής ήταν να εμπνεύσουν τον Διαφωτισμό του 18ου αιώνα, παρόλο που υπήρχαν λίγοι και σχετικά άγνωστοι φιλόσοφοι με πρωτόλειες αναρχικές ιδέες. Η άνθηση των ελευθεριακών ιδεών συνεχιζόταν ως και τη Γαλλική Επανάσταση. Φιλόσοφοι, ουμανιστές και καλλιτέχνες από αρκετές χώρες εμπνέονταν από την ιδέα της υποχώρησης του κράτους, κάτι που ήταν κατά την άποψη τους ένα βήμα προς τον εξανθρωπισμό της κοινωνίας. Οι αντικοινοβουλευτικοί Enragés (Εξοργισμένοι) εναντιώθηκαν στην επαναστατική κυβέρνηση ως αντιφατική έννοια. Στο «Μανιφέστο των Ίσων» ο Sylvain Maréchal επιθυμούσε την εξαφάνιση κάθε διάκρισης ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, μεγάλους και μικρούς, αφεντικά και υπηρέτες, κυβερνήτες και κυβερνωμένους. H λέξη «αναρχικός» χρησιμοποιούταν συνήθως ως βρισιά, αν και ορισμένοι την αποδέχτηκαν με περηφάνια.Το κατά πόσο η Γαλλική επανάσταση βοήθησε στη διάδοση των αντιεξουσιαστικών ιδεών είναι κάτι που ακόμη συζητείται. Σύμφωνα με τον ιστορικό της Αναρχίας, Μαξ Νετλάου, η επανάσταση απλώς εκσυγχρόνισε το κράτος και τον μιλιταρισμό. Ο Κροπότκιν, όμως, είδε τις ρίζες του σύγχρονου αναρχισμού να εμφανίζονται στους αγώνες των επαναστατών.Την ίδια εποχή με τη Γαλλική Επανάσταση, ο Ουίλιαμ Γκόντγουϊν θεμελίωνε τις αντιεξουσιαστικές ιδέες στη Βρετανία. Ο Γκόντουϊν δημοσίευσε το έργο του «Έρευνα πάνω στην Πολιτική δικαιοσύνη και η επίδραση της στη γενική Αρετή και Ευτυχία» στο οποίο αναδείκνυε τον καταστροφικό ρόλο που ενέχει η κυβέρνηση. Ο Γκόντουϊν επηρεάστηκε από τις ιδέες του Edmund Burke και θεωρείται ως ο ιδρυτής του «φιλοσοφικού αναρχισμού», σύμφωνα με τον οποίο οι κυβερνήσεις έχουν στον πυρήνα τους βλαπτικό χαρακτήρα για την κοινωνία, ενώ υποστήριζε πως η Λογική θα απελευθέρωνε τον κόσμο. Ο Προυντόν θεωρείται ο ιδρυτής του μοντέρνου αναρχικού κινήματος, με το ριζοσπαστικό του έργο «Τι είναι ιδιοκτησία» (Qu'est-ce que la propriété), το οποίο εκδόθηκε το 1840. Η απάντηση του στην ερώτηση «Τι είναι ιδιοκτησία» είναι ακόμη πιο γνωστή: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή». H θεωρία του Προυντόν, ο μουτουαλισμός, απορρίπτει το κράτος, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό, καλεί δε σε μία συνεργατική κοινωνία όπου τα άτομα θα σχηματίζουν ελεύθερες ενώσεις με βάση την αμοιβαιότητα. Οι μουτουαλιστές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Πρώτη Διεθνή, ιδιαίτερα στα δύο πρώτα συνέδρια, ωστόσο, καθώς ο αναρχοκομμουνισμός κέρδιζε έδαφος, η επιρροή των μουτουαλιστών μειωνόταν. Στην Αμερική πάντως, ο μουτουαλισμός βρήκε γόνιμο έδαφος ανάμεσα στους Ατομικιστές στο τέλος του 19ου αιώνα.Το 1845, στη Λα Κορούνια της Ισπανίας, ο Ramón de la Sagra ίδρυσε το αναρχικό περιοδικό El Porvenir, το οποίο εμπνεόταν από τις ιδέες του Προυντόν και συνέβαλλε στην ανάπτυξη του φεντεραλιστικού κινήματος που εμφανίστηκε το 1860. Ο Καταλανός πολιτικός Πι υ Μαργκάλ ήταν ο κύριος μεταφραστής των έργων του Προυντόν στα Ισπανικά, και τo 1873, όταν έγινε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα πρόεδρος της Ισπανίας, προσπάθησε να εφαρμόσει μερικές από τις ιδέες του και να προωθήσει ένα αποκεντρωμένο σύστημα διοίκησης. Μία μορφή του ατομικίστικου αναρχισμού, ο εγωιστικός αναρχισμός, εμφανίστηκε στη Γερμανία, με τον Μαξ Στίρνερ να είναι ο πιο γνωστός υπέρμαχος του. Έγραψε το βιβλίο «Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του» το 1844, το οποίο θεωρείται θεμελιώδες έργο της συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Σύμφωνα με τον Στίρνερ, ο μόνος περιορισμός των δικαιωμάτων του ατόμου είναι η στέρηση της δυνατότητας του να αποκτά ό,τι επιθυμεί χωρίς να λαμβάνει υπόψιν Θεό, Κράτος ή Ηθική. Για τον Στίρνερ, τα δικαιώματα ήταν «φαντάσματα στο μυαλό» και η Κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο το Άτομο που είναι η πραγμάτωση τους. Ο Στίρνερ υποστήριζε τις «Ενώσεις εγωιστών», δηλαδή μέλη τα οποία εθελοντικά συμμετέχουν για να πραγματοποιηθεί μία πράξη την οποία επιθυμούν. Ο Στίρνερ πρότεινε αυτή τη μορφή οργάνωσης ως εναλλακτική στη θέση του κράτους. Οι εγωιστές αναρχικοί ισχυρίζονται πως ο εγωισμός θα δημιουργήσει γνήσιες και αυθόρμητες ενώσεις μεταξύ των ατόμων. Ήδη από τον 18ο αιώνα, οι ιδέες υπέρ της ελάχιστης κυβέρνησης ακουγόταν από τους πρώτους προέδρους των ΗΠΑ, και είχαν αρκετή απήχηση στον αμερικανικό λαό. Η κατεύθυνση του αναρχισμού, κυρίως στις ανατολικές πολιτείες, ήταν προς τον Ατομικισμό, χωρίς ωστόσο να γίνεται κριτική στον καπιταλισμό. Αντιθέτως, υιοθετήθηκε μία προυντονική στάση, θεωρώντας ότι η ιδιοκτησία εγγυάται την αυτονομία του ατόμου. Χαρακτηριστικό των αμερικάνων αναρχικών του 19ου αιώνα, πέρα από τον Ατομικισμό, ήταν και ο Υπερβατισμός. Προεξέχων αυτής της κίνησης ήταν ο Θόρω. Ο αναρχοατομικιστής Μπέντζαμιν Τάκερ καθόρισε περαιτέρω το αμερικανικό κίνημα με το περιοδικό Liberty, ενώ στη σκιά του αμερικάνικου αναρχοατομικισμού αναπτύχθηκε ο αναρχοχριστιανισμός. Σοσιαλεπαναστάτες μετανάστες από την κεντρική Ευρώπη ίδρυσαν το International Working People's Association, ενώ μια άλλη ομάδα στο Σαν Φρανσίσκο αποτελούμενη από Αμερικάνους δημιούργησε μυστική κοινότητα. Τα αιματηρά γεγονότα του 1886 στα οποία πρωταγωνίστησαν οι αναρχικοί του Σικάγο, έκαναν το κίνημα γνωστό σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, σύντομα παραγκωνίστηκαν, όταν συνδέθηκαν με την τρομοκρατική βία.Ο αμερικάνικος Αναρχοατομικισμός έδινε ιδιαίτερη σημασία στη σεξουαλική απελευθέρωση και τα γυναικεία δικαιώματα· σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή αρκετοί νόμοι σχετικοί με το σεξ έκαναν διακρίσεις κατά των γυναικών. Στην Ευρώπη, μετά τις επαναστάσεις του 1848 ακολούθησε σκληρή καταστολή. To 1864 σχηματίστηκε η Διεθνής Ένωση Εργατών (ή αλλιώς Πρώτη Διεθνής), ενσωματώνοντας διαφορετικά επαναστατικά ρεύματα, συμπεριλαμβανομένων των Γάλλων οπαδών του Πιερ-Ζοζεφ Προυντόν. H Διεθνής έγινε σύντομα σημαντική οργάνωση. Ο Καρλ Μαρξ αναδύθηκε ως ηγέτης της, αλλά οι οπαδοί του μουτουαλισμού που ήταν αντίθετοι με τον κρατικό σοσιαλισμό του Μαρξ, υπερασπίστηκαν την αποχή από τις πολιτικές εκλογικές διαδικασίες, και ήταν υπέρ της μικροϊδιοκτησίας. Το 1868, μετά την ανεπιτυχή συμμετοχή τους στη Λίγκα της Ειρήνης και της Ελευθερίας, ο Μπακούνιν και οι σύντροφοι του εντάχθηκαν στην Πρώτη Διεθνή. Συντάχθηκαν με ομάδες των φεντεραλιστών σοσιαλιστών της Διεθνούς οι οποίες υποστήριζαν την επαναστατική ανατροπή του κράτους και την κολλεκτιβοποίηση της περιουσίας. Στην αρχή συνεργαζόταν με τους μαρξιστές για να προωθήσουν μια πιο επαναστατική γραμμή στη Διεθνή. Τελικά προέκυψαν δυο πόλοι, με τους Μαρξ και Μπακούνιν ως κεντρικά πρόσωπα αναφοράς.Το 1872, στο Συνέδριο της Χάγης, το διεθνές εργατικό κίνημα διασπάστηκε, όταν οι Μπακούνιν και Μαρξ συγκρούστηκαν. O Μαρξ κατηγόρησε τον Μπακούνιν ότι προσπαθούσε να πάρει τον έλεγχο της Διεθνούς με δόλιους τρόπους, με αποτέλεσμα ο Μπακούνιν να εκδιωχθεί από τη Διεθνή. Οι αναρχικοί που έφυγαν ίδρυσαν νέα διεθνή ομοσπονδία με έδρα το Saint-Imier. Πέρα όμως από τις προσωπικές κατηγορίες, υπήρχαν και ιδεολογικές διαφορές: Στο ζήτημα του κράτους, ο Μπακούνιν καλούσε για άμεση κατάλυση του, ενώ οι Μαρξιστές διαφωνούσαν. Ο Μπακούνιν ήθελε τη Διεθνή να μην έχει πολιτικό ρόλο παρά μόνο να αγωνίζεται για οικονομικά θέματα, σε αντίθεση με τους Μαρξιστές. Ο Μπακούνιν διαφωνούσε με τον ιστορικό υλισμό του Μαρξ και αρνιόταν στο προλεταριάτο τον επαναστατικό ρόλο που του έδινε ο Μαρξ, ενώ αναφερόταν κολακευτικά στο λούμπεν προλεταριάτο.Ο Μπακούνιν χαρακτήριζε τις ιδέες του Μαρξ συγκεντρωτικές και προέβλεψε πως αν ένα μαρξιστικό κόμμα ερχόταν στην εξουσία, οι ηγέτες του απλά θα αντικαθιστούσαν την άρχουσα τάξη εναντίον της οποίας έδωσαν μάχη. Παρόλο που ο Μαρξ πέρασε τη γραμμή του στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, σύμφωνα με τον Πήτερ Μάρσαλ, δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του Μπακούνιν για την καταπιεστική φύση των κομμουνιστικών κρατών, για τον μιλιταρισμό και τη νέα άρχουσα τάξη, η οποία θα εμφανιζόταν. Ο Μπακούνιν, από την άλλη, είχε εκφραστεί υπέρ μιας «αόρατης δικτατορίας». Σύμφωνα με τον Μάρσαλ, ο Μπακούνιν, διεφθαρμένος από την αγάπη για την εξουσία, απέτυχε να καταλάβει ότι οι κίνδυνοι της δικτατορίας του Μαρξ ήταν εφαρμοστέοι και στη δική του δικτατορία, η οποία κατά τη γνώμη του ίδιου συγγραφέα, θα μπορούσε να είναι περισσότερο τυραννική. Η βασική αρχή του αναρχοκομμουνισμού, ότι οι εργατικοί αγώνες προηγούνται των πολιτικών, ανάγεται στο έργο του Προυντόν και ήταν το ζήτημα που οδήγησε στο σχίσμα της Πρώτης Διεθνούς, καθώς ο Μπακούνιν επέμενε σε ένα αυτόνομο εργατικό κίνημα. Από αυτό το σχίσμα προήλθαν ομάδες που αποτέλεσαν τους προπομπούς του αναρχοσυνδικαλισμού.Το Σικάγο ήταν το κέντρο του αμερικάνικου αναρχικού κινήματος από τον 19ο αιώνα λόγω του μαζικής μετανάστευσης Ευρωπαίων πολιτών. Την Πρωτομαγιά του 1886, οργανώθηκε γενική απεργία σε πολλές αμερικανικές πολιτείες με κύριο αίτημα την καθιέρωση του οκταώρου. Οι αναρχικοί, παρότι θεώρησαν το αίτημα ρεφορμιστικό, συμμετείχαν στην απεργία. Η κατάσταση οξύνθηκε δραματικά στις 3 και 4 Μαΐου. Στις 3 Μαΐου ξέσπασαν ταραχές, όταν απεργοσπάστες επιχείρησαν να διασπάσουν τη γραμμή των απεργών και δύο εργάτες σκοτώθηκαν αφότου οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον του πλήθους. Στις 4 Μαΐου, οι αναρχικοί οργάνωσαν πορεία στην πλατεία του Σικάγο Haymarket Square. Μία βόμβα ρίχτηκε από ένα σοκάκι. Στον πανικό που ακολούθησε, η αστυνομία άνοιξε πάλι πυρ στοχεύοντας το πλήθος αλλά ακούσια και άλλους αστυνομικούς. Επτά αστυνομικοί και τουλάχιστον τέσσερις εργάτες σκοτώθηκαν. Οκτώ αναρχικοί, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένοι με τους διοργανωτές συνελήφθησαν κατηγορούμενοι για δολοφονία αστυνομικών. Οι συλληφθέντες έγιναν διεθνώς διάσημοι ανάμεσα στις τάξεις του εργατικού κινήματος. Τέσσερις από αυτούς εκτελέστηκαν και ένας πέμπτος αυτοκτόνησε στο κελί του. Τα γεγονότα έγιναν γνωστά ως Υπόθεση Χέιμαρκετ, και αποτέλεσε πλήγμα για το εργατικό κίνημα στον αγώνα για την καθιέρωση του 8ώρου. Το 1890, μία δεύτερη απόπειρα αυτή τη φορά με διεθνή εμβέλεια, υπέρ της καθιέρωσης του οκταώρου έλαβε χώρα. Η εκδήλωση είχε ως δευτερεύων σκοπό να τιμηθεί η μνήμη των εργατών που σκοτώθηκαν κατά τα προηγούμενα γεγονότα. Αν και δεν υπήρχε πρόθεση επανάληψης της εκδήλωσης, από την επόμενη χρονιά καθιερώθηκε ως ημερομηνία εορτασμού των εργατών, ενώ διεθνώς κατοχυρώθηκε ως αργία.H Confederation Generale du Travail (CGT) ήταν μια από τις πιο μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της Ευρώπης με σημαντικές επιρροές από τον αναρχισμό. H CGT ήταν μια οργάνωση λαϊκής βάσης και αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για επαναστατικές ιδέες, ενώ η δομή της αντιγράφηκε από αντίστοιχες ευρωπαϊκές οργανώσεις. Μετά το 1914, η οργάνωση στράφηκε προς τον ρεφορμισμό.To 1907, το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο του Άμστερνταμ συγκέντρωσε αντιπροσώπους από σχεδόν κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Λατινική Αμερική. Το κεντρικό θέμα συζήτησης αφορούσε τη σχέση μεταξύ αναρχισμού και συνδικαλισμού. Ο Ερρίκο Μαλατέστα και ο Πιέρ Μονάτ διαφώνησαν για αυτό το ζήτημα, καθώς ο τελευταίος αντιλαμβανόταν τον συνδικαλισμό ως επαναστατικό και πίστευε πως μέσω αυτού θα δημιουργούνταν οι συνθήκες για κοινωνική επανάσταση, ενώ ο Μαλατέστα δεν θεωρούσε τον συνδικαλισμό ικανό για κάτι τέτοιο. Πίστευε πως το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ρεφορμιστικό και ακόμα περισσότερο συντηρητικό, χαρακτηρίζοντας ως κατ' ουσία αστικό και αντιεργατικό το φαινόμενο των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Ο Μαλατέστα προειδοποίησε ότι οι συνδικαλιστικοί στόχοι διαιώνιζαν τον ίδιο τον συνδικαλισμό, ενώ οι αναρχικοί πρέπει να έχουν την Αναρχία ως τελικό τους σκοπό, και συνεπώς να απέχουν από οποιαδήποτε μεθοδολογία αντίθετη στην επίτευξη αυτού του σκοπού.Η Ιβηρική Ομοσπονδία Αναρχικών (Federación Anarquista Ibérica) ήταν η πρώτη σημαντική αναρχοσυνδικαλιστική ένωση, σε μία χώρα όπου οι αναρχικές ομοσπονδίες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Η πιο μεγάλη ήταν η Εθνική Ομοσπονδία Εργατών (CNT: Confederación Nacional del Trabajo), η οποία ιδρύθηκε το 1910. Πριν τη δεκαετία του 1940, η CNT ήταν η σημαντικότερη δύναμη της εργατικής τάξης έχοντας προσελκύσει 1,58 εκατομμύρια μέλη και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Ισπανική Επανάσταση του 1936. Η CNT εντάχθηκε στη Διεθνή Ένωση Εργατών, μία ομοσπονδία αναρχοσυνδικαλιστικών σωματείων που ιδρύθηκε το 1922. Η λάμψη της CNT έδωσε ώθηση στον αναρχοσυνδικαλισμό της Λατινικής Αμερικής. Η Federación Obrera Regional Argentina έφτασε τα 250.000 μέλη ξεπερνώντας της σοσιαλδημοκρατικές ενώσεις.Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, ο αναρχοσυνδικαλισμός και ο αναρχισμός είχαν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, από τη Λατινική Αμερική ως την ανατολική Ευρώπη και την Ασία, με τη δραστηριότητα να λαμβάνει χώρα κατά κύριο λόγο εκτός Δυτικής Ευρώπης. Προπαγάνδα δια της πράξης, δηλαδή η χρήση βίας για να επιτευχθούν οι πολιτικοί στόχοι, χρησιμοποιήθηκε από ένα περιθωριακό μεν τμήμα, το οποίο όμως είχε μεγάλη επίδραση. Εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1880 και διατηρήθηκε για περίπου τέσσερις δεκαετίες. Ήταν η εποχή που οι αναρχικοί αντιμετώπιζαν την κρατική καταστολή και οι επαναστάτες απομονωνόταν. Στη Γαλλία πραγματοποιήθηκαν ορισμένες βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, Η διαβόητη σειρά νόμων lois scélérates το 1894 συνέβαλε στην εγκατάλειψη αυτών των πρακτικών, αν και η ίδια η κρατική καταστολή του εργατικού κινήματος αρχικά, ίσως να έπαιξε έναν ρόλο για αυτές τις ενέργειες. H διάλυση του γαλλικού σοσιαλιστικού κινήματος σε πολλές μικρότερες ομάδες, η καταστολή της Παρισινής Κομμούνας του 1871, η εκτέλεση και ο εξορισμός αρκετών συντρόφων, οδήγησαν στην ατομικίστικη πολιτική προσέγγιση και δράση. Όμως, ο πιο σημαντικός παράγοντας φαίνεται πως ήταν τα γραπτά των Μπακούνιν και Σεργκέι Νετσάγιεφ, οι οποίοι προσπαθούσαν να ξεκινήσουν την επανάσταση το συντομότερο δυνατόν. Η μοντέρνα εποχή, με την εκβιομηχανοποίηση και την ακραία αδικία που υπήρχε εκείνο το καιρό συνέβαλαν με τη σειρά τους.Αυτός που έκανε διάσημη τη φράση «προπαγάνδα δια της πράξης» ήταν ο Paul Brousse, ιατρός και δραστήριος ακτιβιστής ο οποίος επιθυμούσε μια βίαιη εξέγερση. Ο Γιόχαν Μοστ στις ΗΠΑ προπαγάνδιζε υπέρ της πράξεων βίας ως εκδίκηση προς τους αντιεπαναστάτες «... επειδή κηρύττουμε όχι μόνο τη δράση για τη δράση, αλλά και τη δράση ως προπαγάνδα». Οι Ρώσοι αντισυνδικαλιστές και αναρχοκομμουνιστές μετά το 1905 χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές μεθόδους και παράνομες δράσεις (π.χ. απαλλοτριώσεις) στον αγώνα τους. Πλήθος ηγετών κρατών δολοφονήθηκαν ή υπήρξαν απόπειρες κατά της ζωής τους από αναρχικούς. Το 1901, ο αναρχικός Λέων Τσόλγκος δολοφόνησε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ. H Έμμα Γκόλντμαν, η οποία θεωρήθηκε ύποπτη για συμμετοχή, υποστήριξε τον Τσόλγκος και έλαβε αρνητική δημοσιότητα. Η Γκόλντμαν υποστήριξε επίσης τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν (αναρχικός, ο οποίος προσπάθησε να σκοτώσει έναν επιχειρηματία), καθώς θεωρούσε πως αυτές οι πράξεις βίας δεν συγκρίνονται με τη συνδυασμένη βία του κράτους και του κεφαλαίου. Στην Ευρώπη, ο Ραβασόλ, ο Μαριούς Ζακόμπ, ο διανοούμενος Εμίλ Ανρί και η πολύ πιο ακραία συμμορία Μποννό ήταν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στη Ρωσία, η Ναρόντναγια Βόλια (Λαϊκή Θέληση) δολοφόνησε τον Τσάρο το 1881 και κέρδισε λαϊκό έρεισμα. Ο ιλλεγκαλισμός, δηλαδή παράνομες πράξεις όπως ένοπλες ληστείες, εμφανίστηκαν κυρίως μέσα στο γαλλικό ατομικιστικό κίνημα, το οποίο τις αποδέχτηκε σαν ηθικές πράξεις που «παίρνουν πίσω» την ιδιοκτησία, η οποία δεν άνηκε ηθικά στους καπιταλιστές.Ωστόσο, από το 1887, σημαντικές προσωπικότητες του αναρχικού κινήματος πήραν αποστάσεις από τέτοιες πρακτικές. Ένας από αυτούς ήταν ο Κροπότκιν, ο οποίος εκείνη τη χρονιά έγραψε στο Le Révolté: «Μία δομή, η οποία υπήρξε για αιώνες, δεν μπορεί να διαλυθεί με λίγα κιλά δυναμίτη». Αρκετοί αναρχικοί εγκατέλειψαν τις τρομοκρατικές τακτικές και υπερασπίστηκαν τη συλλογική επαναστατική δράση, για παράδειγμα μέσω του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος.Η προπαγάνδα δια της πράξης, όχι μόνο δεν κατάφερε να ξεκινήσει μία επανάσταση, αντίθετα, παρόλο που ήταν σημαντική (αν και μειοψηφική) έδωσε στον Αναρχισμό κακό όνομα, περιθωριοποιώντας τον περαιτέρω. Εγκαταλείφθηκε, στο μεγαλύτερο βαθμό, από τους αναρχικούς με την έναρξη του νέου αιώνα. O ευρωπαϊκός ατομικισμός έχει τις ρίζες του στα έργα του Ουίλιαμ Γκόντγουιν και του Μαξ Στίρνερ. Πολλοί καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς οι οποίοι ενδιαφέρονταν για την έννοια της ελευθερίας, εξέτασαν διαφορετικές πτυχές του αναρχισμού. Οι αναρχοατομικιστές ενδιαφέρονταν περισσότερο για την προσωπική ανάπτυξη, προκαλώντας τα τότε κοινωνικά ήθη και διατυπώνοντας αιτήματα για σεξουαλική απελευθέρωση, ενώ απέφευγαν να ασχοληθούν με κοινωνικούς αγώνες.Ο αναρχισμός στην αλλαγή του αιώνα αναμφίβολα προσέλκυσε αρκετούς μποέμ ατομικιστές, και για ένα διάστημα εξελίχθηκε σε ευρύ πολιτιστικό κίνημα. Ιμπρεσιονιστές και μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι προσελκύθηκαν από την ιδέα του αναρχισμού, με κυρίαρχη μορφή τον Καμίλ Πισαρό, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Βέλγιο προκειμένου να αποφύγει τις διώξεις των αναρχικών από την Πολιτεία. Ορισμένοι συγγραφείς του ρεύματος του μοντερνισμού παρουσίασαν αναρχικές τάσεις, όπως ο Ερρίκος Ίψεν και ο Τζέιμς Τζόυς, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως «ο μοντερνισμός μπορεί να κατανοηθεί ως μια αισθητική πραγμάτωση της αναρχικής πολιτικής».Ο Ντανταϊσμός αναπτύχθηκε από ατομικιστές που επιθυμούσαν να χρησιμοποιήσουν την τέχνη για να επιτύχουν «ολοκληρωτική ελευθερία». Ο ντανταϊσμός επηρέασε και άλλα κινήματα, όπως ο Σουρεαλισμός και πολλοί οπαδοί του ντανταϊσμού συμμετείχαν στην εξέγερση του Βερολίνου το 1918. Ένα από τα κύρια αναρχο-ατομικιστικά περιοδικά στη Γαλλία, το L’Anarchie, ιδρύθηκε το 1905. Οι αναρχικοί στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο συντάχθηκαν κυρίως με την αντιπολεμική πλευρά, αν και υπήρξε ένα κομμάτι που ζητούσε να ληφθεί θέση υπέρ του πολέμου, με προεξάρχοντα τον Κροπότκιν. Ο Κροπότκιν ύστερα από το 1905 ζητούσε να υπάρξει προετοιμασία για τον διαφαινόμενο πόλεμο εναντίον της Γερμανίας – για αυτό με το ξέσπασμα των συγκρούσεων το 1914 διακήρυξε δημόσια την υποστήριξη του στις δυνάμεις της Αντάντ.Το Μάρτιο του 1915, 35 αναρχικές προσωπικότητες (Μαλατέστα, Μπέρκμαν) με εντυπωσιακή εμβέλεια κύρους αλλά και από πολλά έθνη, υπέγραψαν το αντιπολεμικό «Διεθνές αναρχικό μανιφέστο για τον πόλεμο», το οποίο ανέφερε πως ο πόλεμος ήταν προϊόν ενός συστήματος που εκμεταλλευόταν τους εργάτες και επαναδιατύπωνε τη διάθεσή τους για αγώνα κατά του κράτους. Αντίθετα, το 1916 ο Κροπότκιν μαζί με άλλες εξέχουσες αναρχικές προσωπικότητες –κυρίως Γάλλοι– (Ζαν Γκραβ, Christian Cornelissen) υπέγραψαν το «Μανιφέστο των 16», στο οποίο υποστήριζαν τη νίκη της Ρωσίας και των συμμαχικών της δυνάμεων εναντίον της Γερμανίας. Το αναρχικό κίνημα διασπάστηκε επίσης στην Αγγλία, όπως και στην Αμερική. Και στις δύο χώρες, η πιο διαδεδομένη αναρχική θέση ήταν αυτή εναντίον του πολέμου. Στη Γερμανία, ο Erich Mühsam ανέστειλε (πιθανόν) υπό πίεση τη λειτουργία του αναρχικού περιοδικού Kain, επικαλούμενος πατριωτικούς λόγους. Στη Γαλλία, οι περισσότεροι αναρχικοί στήριξαν τον πόλεμο. Οι Φερντινάντο Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι ήταν Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, οι οποίοι υποστήριζαν την ένοπλη αναρχική εξέγερση. Συνελήφθησαν για συμμετοχή σε αιματηρή ληστεία και καταδικάστηκαν για τη δολοφονία δύο ατόμων το 1920. Ύστερα από μία αμφιλεγόμενη δίκη, εκτελέστηκαν στις 23 Αυγούστου 1927. Η γενική αίσθηση μετά τον θάνατο τους ήταν ότι καταδικάστηκαν λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων και εκτελέστηκαν αδίκως. Παρά τις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο για την υπόθεση των δύο αναρχικών, τα επόμενα χρόνια ο αναρχισμός ως κίνημα ξεθώριασε στις ΗΠΑ.Οι αναρχικοί συμμετείχαν στην Πρώτη Ρωσική επανάσταση του 1905 και παρά την αποτυχία της, ο αναρχοσυνδικαλισμός έγινε μετρήσιμο μέγεθος στη Ρωσία. Οι αναρχικοί συμμετείχαν επίσης στη Φεβρουαριανή και την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 δίπλα στους μπολσεβίκους, με αρκετό ενθουσιασμό αρχικά. Μάλιστα ο Λένιν είχε εγκωμιάσει τους αναρχικούς. Oι αντιρρήσεις τους όμως για την κατεύθυνση της επανάστασης εμφανίστηκαν αρκετά νωρίς, όπως όταν εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στο σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Έτσι οι μπολσεβίκοι στράφηκαν κατά των αναρχικών και άλλων αριστερών, από την άλλη η δικτατορία του προλεταριάτου ήταν ασύμβατη με της ελευθεριακές ιδέες των αναρχικών, οπότε η περίοδος συνεργασίας μεταξύ αναρχικών και μπολσεβίκων δεν κράτησε για μεγάλο διάστημα. H σύγκρουση εντάθηκε το 1921 κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Κροστάνδης, την οποία η νέα κυβέρνηση έπνιξε στο αίμα. Οι αναρχικοί στην κεντρική Ρωσία φυλακίστηκαν, κατέφυγαν στην παρανομία, ή εντάχθηκαν στους Μπολσεβίκους. Οι αναρχικοί από την Πετρούπολη και τη Μόσχα κατέφυγαν στην Ουκρανία. Στην Ουκρανία, κατά τον ιστορικό Μάρσαλ, η «ελεύθερη περιοχή» απλωνόταν σε 4 εκατοντάδες τετραγωνικά μίλια, είχε πληθυσμό περίπου 7 εκατομμυρίων κατοίκων και οργανώθηκε με βάση τις αναρχικές ιδέες. Οι αναρχικοί που είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο κατά των Λευκοφρουρών, πολέμησαν στη συνέχεια κατά των Μπολσεβίκων, των Ουκρανών εθνικιστών, και των Γερμανών - Αυστριακών μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ. H αντίσταση του Επαναστατικού εξεγερσιακού Στρατού της Ουκρανίας, η οποία είχε ως καθοδηγητή τον Νέστορ Μαχνό, κατάφερε να οργανώσει μία αναρχική κοινωνία στην περιοχή, η οποία άντεξε ως τον Αύγουστο του 1921, όταν συνετρίβη από τον Κόκκινο Στρατό.Η Έμμα Γκόλντμαν και ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν ήταν από τους πρώτους που εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για την πολιτική των Μπολσεβίκων και την καταστολή της εξέγερσης της Κροστάνδης, πριν εγκαταλείψουν τη Ρωσία. Κατέγραψαν και οι δύο τις εμπειρίες τους, ενώ σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, οι προβλέψεις του Μιχαήλ Μπακούνιν για τις συνέπειες μιας Μαρξιστικής εξουσίας, ότι δηλαδή οι εξουσιαστές του νέου «σοσιαλιστικού» κράτους θα γινόντουσαν η νέα αριστοκρατία, αποδείχτηκαν αληθινές. Ο Πιότρ Κροπότκιν, σε ένα «Μήνυμα για τους Εργάτες της Δύσης», έγραφε για τον λανθασμένο δρόμο που είχε ακολουθηθεί προς τον σοσιαλισμό, ο οποίος ήταν καταδικασμένος να αποτύχει. Απογοητευμένοι από την πορεία των γεγονότων, οι Γκόλντμαν και Μπέρκμαν έφυγαν από την ΕΣΣΔ το 1921, το έτος που πέθανε ο Κροπότκιν. Το 1925, ο αναρχισμός απαγορεύτηκε από το Μπολσεβικικό καθεστώς. H νίκη των μπολσεβίκων στην Οκτωβριανή επανάσταση στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη των αναρχικών διεθνώς, γιατί αρκετοί εργάτες και ακτιβιστές έβλεπαν τους μπολσεβίκους ως παράδειγμα προς μίμηση. Κομμουνιστικά κόμματα αναπτύχθηκαν, εκτοπίζοντας αναρχικά ή άλλα σοσιαλιστικά κινήματα. Στη Γαλλία και τις ΗΠΑ για παράδειγμα, μέλη βασικών συνδικαλιστικών οργανώσεων (όπως η CGT και IWW) τις εγκατέλειψαν και εντάχθηκαν στην Κομιντέρν.Μετά την κατάρρευση του αναρχισμού στη νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση, δύο αναρχικά ρεύματα προέκυψαν. Το ένα ήταν οι πλατφορμιστές, το οποίο δημιουργήθηκε από μια ομάδα Ρώσων εξορίστων (Ντέλο Τρουντά) συμπεριλαμβανομένου τον Νέστορ Μαχνό. Ο κεντρικός τους στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα μη ιεραρχικό κόμμα, το οποίο θα οργάνωνε τις δυνάμεις των αναρχικών στη βάση της συλλογικής ευθύνης και μεθόδου δράσης. Υποστήριζαν πως η έλλειψη οργάνωσης ήταν ο βασικός λόγος που ο αναρχισμός απέτυχε και η πλατφόρμα ευελπιστούσε πως θα παρείχε μία στρατηγική για την ταξική πάλη, όπως είχαν εισηγηθεί οι Μπακούνιν και Κροπότκιν παλιότερα. Στον αντίποδα, εμφανίστηκε μια δεύτερη τάση από αναρχικούς που θεωρούσαν ότι η πλατφόρμα είχε αρκετές ομοιότητες με τις δομές των κομμάτων. Ο Βολίν, ο πιο γνωστός αντίπαλος αυτής της δομής, υποστήριξε τον συνθετικό αναρχισμό. Στο κύμα επαναστάσεων της περιόδου 1917-23, οι αναρχικοί συμμετείχαν σε διαφορετικό βαθμό κάθε φορά. Στη γνωστή ως Γερμανική Επανάσταση του 1918-19, στη Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία, οι αναρχικοί Γκούσταβ Λαντάουερ και Erich Mühsam ανέλαβαν σημαντικές θέσεις στο επαναστατικό κομμουνιστικό συμβούλιο. Στην Ιταλία, η συνδικαλιστική ένωση Unione Sindacale Italiana, η οποία πλησίαζε στην αναρχία, είχε μισό εκατομμύριο μέλη, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα γνωστά ως biennio rosso και settimana rosa (κόκκινη εβδομάδα). Κατά την κόκκινη εβδομάδα, η μοναρχία παραλίγο να πέσει.Στο Μεξικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1910 ιδρύθηκε το Mexican Liberal Party, και εξαπέλυσε μία σειρά από επιθέσεις που οδήγησαν σε κατάληψη μεγάλης περιοχής στην Baja California υπό την καθοδήγηση του αναρχοκομουνιστή Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν, με το σύνθημα Tierr a y Libertad (Γη και Ελευθερία). Το περιοδικό Regeneracion που εξέδιδε, είχε σημαντική κυκλοφορία και, υπό την επιρροή του Μαγόν, αρκετοί εργάτες στράφηκαν στον αναρχοσυνδικαλισμό. Ενέπνευσε επίσης το κίνημα Ζαπάτα στο Μεξικό. Οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και φασιστών σημειώθηκαν στην Ιταλία. Οι Ιταλοί αναρχικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αντιφασιστική δράση με την οργάνωση Arditi del Popolo (AdP), η οποία ήταν δυνατή κυρίως σε περιοχές με αναρχική παράδοση. Κατάφεραν μερικές επιτυχίες, όπως για παράδειγμα την εκδίωξη των μελανοχιτώνων από την Πάρμα τον Αύγουστο του 1922. Η AdP μεγάλωσε, όταν το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα συμφώνησε με τους φασίστες το επονομαζόμενο «πακέτο ειρήνευσης». Στην AdP συνυπήρχαν προλετάριοι, αναρχικοί, κομμουνιστές ακόμη και σοσιαλιστές. Αριθμούσε 20 χιλιάδες μέλη σε 144 τμήματα. Ο Ιταλός βετεράνος αναρχικός Luigi Fabbri, ήταν ένας από τους πρώτους που κατέκριναν τον φασισμό, περιγράφοντας τον ως «προληπτική αντεπανάσταση». Οι Ιταλοί αναρχικοί Gino Lucetti και Anteo Zamboni παραλίγο να καταφέρουν να δολοφονήσουν τον Μπενίτο Μουσολίνι. Σύμφωνα με τον ιστορικό της αναρχίας Goodway, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Ιταλοί αναρχικοί δημιούργησαν διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις. Στη Γαλλία, όταν ακροδεξιές ομάδες ήταν στα πρόθυρα της πρόκλησης εξέγερσης τον Φεβρουάριο του 1936, οι αναρχικοί διχάστηκαν ως προς τη δημιουργία ενιαίου μετώπου με άλλες δυνάμεις (οργανώσεις και κόμματα) ενάντια σε αυτή την εξέλιξη.Στη Γερμανία, οι Ναζί συνέτριψαν τον αναρχισμό μόλις κατέλαβαν την εξουσία. Πέρα από την Ισπανία, πουθενά αλλού το αναρχικό κίνημα δεν κατάφερε να προβάλει σθεναρή αντίσταση στα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης. Η Ισπανική Επανάσταση του 1936 ήταν η πρώτη και μόνη φορά που ο Ελευθεριακός κομμουνισμός έφτασε κοντά στο να πραγματωθεί ή πραγματώθηκε σε κάποιον βαθμό. Βασίστηκε στο ισχυρό αναρχικό κίνημα της Ισπανίας, με παράδοση από τον 19ο αιώνα. Διάφορες αναρχικές ομάδες είχαν μαζική λαϊκή στήριξη, ιδίως στη Βαρκελώνη, την Αραγονία, την Ανδαλουσία, τη Λεβάντε και αλλού. Ο αναρχισμός στην Ισπανία εκφράστηκε αρχικά μέσω του συνδικαλισμού, με την ίδρυση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CNT) το 1910. Η CNT διακήρυξε πως ο στόχος της ήταν μία ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, και οργάνωνε απεργίες σε όλη την Ισπανία. Λίγο αργότερα, το 1927, ιδρύθηκε η Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI), με σκοπό να διατηρήσει την CNT σε έναν γνήσια αναρχικό δρόμο, καθώς ο δικτάτορας Μιγέλ Πρίμο ντε Ριβέρα προσπάθησε να διαλύσει τα εργατικά κινήματα. Το 1931 ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία, και ήρθε στην εξουσία μία Ρεπουμπλικανική-Σοσιαλιστική συμμαχία. Παρ' όλα αυτά, η καταπίεση του εργατικού κινήματος συνεχιζόταν, διαψεύδοντας τις προσδοκίες της CNT (ιδίως όσων πίστευαν στη σταδιακή προσέγγιση της αναρχίας). Η FAI απέκτησε περισσότερο έλεγχο μέσα στην CNT. Το 1936, το Λαϊκό Μέτωπο (ένας εκλογικός σχηματισμός με αριστερό ιδεολογικό προσανατολισμό) κέρδισε τις εκλογές με τη ψήφο της βάσης των αναρχικών, όμως μερικούς μήνες αργότερα η Δεξιά επιχείρησε να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία με τη βοήθεια του στρατού, προκαλώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο (1936–1939). Ως αντίδραση στη στρατιωτική επέμβαση, το κίνημα των εργατών και αγροτών, το οποίο εμπνεόταν από τον αναρχισμό και υποστηριζόταν από ένοπλους επαναστάτες, πήρε τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος της Ισπανίας και κολλεκτιβοποίησε τη γη. Ο στόχος αυτός επετεύχθη είτε αυθόρμητα, είτε με τη χρήση τρομοκρατίας, σφαγές αντιπάλων και ιδιοκτητών μεγάλων εκτάσεων και χαρακτηριζόταν από τοπικιστικές τάσεις σε συνδυασμό με την έλλειψη μια συνεκτικής δομής μεταξύ των κολλεκτίβων. Στην επαρχιακή Αραγονία, η οικονομία κολλεκτιβοποιήθηκε σχεδόν στο σύνολό της (επιχειρήσεις, αγροτικές φάρμες, μέσα παραγωγής) το χρήμα καταργήθηκε, ενώ οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης βελτιώθηκαν. Τα χωριά διοικούνταν από εργατικές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικό τρόπο, χωρίς να αναγκάζουν τους ανθρώπους να συμμετέχουν. Το αναρχοφεμινιστικό γκρουπ Ελεύθερες γυναίκες είχε ενεργό ρόλο στην κοινωνική μεταμόρφωση της Βαρκελώνης· οι έμφυλοι ρόλοι άλλαξαν σε κάποιο βαθμό. Ο αναρχικός τύπος καλούσε σε βία εναντίον των Φασιστών. Αναρχικές μονάδες πολιτοφυλακής της τάξης των 2.000-3.000 ατόμων ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης, πολεμούσαν χωρίς στρατιωτική πειθαρχία ή ιεραρχία, και παρά τις ελλείψεις σε στρατιωτικά υλικά είχαν και σημαντικές επιτυχίες. Όμως οι στρατιωτικές αποτυχίες οδήγησαν τους ηγέτες των αναρχικών να αλλάξουν την οπτική τους και να αποδεχτούν την στρατικοποίηση των πολιτοφυλάκων.Οι αναρχικοί της CNT-FAI ήρθαν αντιμέτωποι με ένα σημαντικό δίλημμα μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1936. Ή θα συνέχιζαν τον πόλεμο κατά του κράτους, ή θα ένωναν τις δυνάμεις τους με αντιφασιστικές αριστερές δυνάμεις και θα σχημάτιζαν κυβέρνηση. Επέλεξαν το δεύτερο, και ως τον Νοέμβρη του 1936 τέσσερα μέλη της CNT-FAI έγιναν μέλη της κυβέρνησης του Francisco Largo Caballero. Αιτιολογήθηκε από την CNT-FAI ως ιστορική αναγκαιότητα καθώς υπήρχε πόλεμος, όμως άλλοι αναρχικοί διαφώνησαν, τόσο για λόγους αρχής όσο και σαν κίνηση τακτικής. Το Νοέμβριο του 1936, η αναρχοφεμινίστρια Federica Montseny ανέλαβε υπουργός Υγείας, η πρώτη γυναίκα υπουργός στην ιστορία της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης οι αναρχικοί έχαναν συνεχώς έδαφος στη σκληρή κόντρα που είχαν με το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο έλεγχε τη διανομή της μοναδικής στρατιωτικής βοήθειας που παρέχονταν από την ΕΣΣΔ. Οι ένοπλες δυνάμεις της κυβέρνησης κατέστειλαν τις κολεκτίβες και καταδίωξαν, τόσο τους φιλοτροτσκιστές κομμουνιστές (κυρίως μέλη του POUM) όσο και αναρχικούς. Ο Ιταλός αναρχικός Καμίλο Μπερνέρι κατατάχτηκε ως εθελοντής στον πόλεμο εναντίον του Φράνκο, και δολοφονήθηκε στη Βαρκελώνη. Η πολιτική άποψη του Μπερνέρι ήδη από το 1936 ήταν ότι "το μόνο δίλλημα είναι νίκη εναντίον του Φράνκο μέσω επαναστατικού πολέμου ή ήττα", άποψη η οποία γιγαντώθηκε και οδήγησε στα γεγονότα του Μαΐου του 1937 στην Ισπανία. Οι μυστικοί πράκτορες της ΕΣΣΔ προσπαθούσαν να εγκαταστήσουν ένα καθεστώς τρόμου. Παρά την καταστολή, οι ηγέτες της CNT-FAI εξακολούθησαν να προωθούν τη συνεργασία με τη Δημοκρατική Κυβέρνηση λόγω του πολέμου. Τελικά, από το 1938 οι δυνάμεις της CNT και της FAI διασπάστηκαν, με τους ηγέτες της CNT να δηλώνουν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Κύκνειο άσμα των Ισπανών αναρχικών ήταν η συμμετοχή τους στο ένοπλο κίνημα στρατιωτικών εναντίον της κυβέρνησης του Χουάν Νεγρίν ώστε μεταξύ άλλων να τιμωρήσουν τους κομμουνιστές για τις πράξεις τους, αλλά και να αποδράσει από τον εθνικιστικό στρατό η ηγεσία της CNT που βρισκόταν στη Μαδρίτη, με στόχο να συνθηκολογήσουν. Μετά το τέλος της ισπανικής επανάστασης και του Β΄ ΠΠ, το αναρχικό κίνημα ήταν φάντασμα του εαυτού του, όπως έχει ισχυριστεί ο αναρχικός ιστορικός George Woodcock. Συγκεκριμένα έγραψε πως μετά το 1936 ο αναρχισμός ήταν «ένα φάντασμα, το οποίο δεν εμπνέει ούτε τον φόβο ανάμεσα στις κυβερνήσεις, ούτε την ελπίδα στους ανθρώπους, ούτε καν το ενδιαφέρον των εφημερίδων». Ο καπιταλισμός ισχυροποιούσε τη θέση του στον κόσμο παρά τις μαρξιστικές αναλύσεις ότι θα κατέρρεε λόγω των εσωτερικών του αντιθέσεων. Έτσι, το ξαφνικό ενδιαφέρον προς τον αναρχισμό το 1960 ήταν μια έκπληξη. Οι πιο πιθανοί λόγοι για αυτό ήταν η σταδιακή απομυθοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης και η κλιμάκωση του Ψυχρού Πολέμου. Η Νέα Αριστερά, η οποία ξεπήδησε το 1950, ήταν ένα ελευθεριακό σοσιαλιστικό κίνημα, κοντά στον αναρχισμό. Διανοούμενοι όπως οι Χέρμπερτ Μαρκούζε και Wright Mills ασκούσαν κριτική τόσο στις ΗΠΑ όσο και την ΕΣΣΔ. Ένα κύμα διαδηλώσεων ξέσπασε στη Γαλλία τον Μάη του 1968, όταν στην εξουσία βρισκόταν η δεξιά κυβέρνηση του Σαρλ Ντε Γκολ. Παρότι οι αναρχικοί είχαν ελάχιστο ρόλο, τα γεγονότα του Μάη είχαν σημαντικό αντίκτυπο στον αναρχισμό. Οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές, οργανωμένες αυθόρμητα από τη βάση, με τους συμμετέχοντες να πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο. Επιτροπές με αντιεξουσιαστικές τάσεις δημιουργήθηκαν σε πανεπιστήμια, λύκεια και γειτονιές, ενώ ακούγονταν συνθήματα που απηχούσαν ελευθεριακές ιδέες. Όταν οι διαμαρτυρίες άρχισαν να εξαπλώνονται, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταδίκασε τους διαδηλωτές. Αν και το πνεύμα των γεγονότων έτεινε περισσότερο προς τον ελευθεριακό κομμουνισμό, ορισμένοι συγγραφείς έκαναν σύνδεση με τον Αναρχισμό. Το κύμα των διαδηλώσεων κόπασε μόλις δόθηκε αύξηση 10% στους μισθούς και προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές. Οι πέτρες των οδοστρωμάτων του Παρισιού έκρυβαν τελικά μόνο μερικές ρεφορμιστικές νίκες. Μετά τα γεγονότα του 1968 εμφανίστηκαν οι καταστασιακοί. Το κύριο επιχείρημα τους ήταν ότι η ζωή είχε μετατραπεί σε «θέαμα» λόγω της διαβρωτικής δράσης του καπιταλισμού. Διαλύθηκαν το 1972. Η δεκαετία του 1960 είδε επίσης την ανάπτυξη του αναρχοφεμινισμού. O αναρχοφεμινισμός επιτίθενταν στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, ενώ ήταν οργανωμένος με αποκεντρωμένο τρόπο. Καθώς η περιβαλλοντική κρίση μεγάλωνε, ο Μάρεϋ Μπούκτσιν εξέλιξε την αναρχική σκέψη. Στη Θεωρία του για την κοινωνική οικολογία, ισχυρίζεται ότι ορισμένες κοινωνικές τακτικές και προτεραιότητες απειλούν τη ζωή στη Γη, ανιχνεύνοντας την αιτία αυτών των πρακτικών στην κοινωνική καταπίεση. Η κύρια προσθήκη του στην αναρχική φιλοσοφία ήταν ο ελευθεριακός κοινοτισμός – μία πρόταση για συμμετοχή των ανθρώπων σε πολιτικούς αγώνες, σε αποκεντρωμένα ομοσπονδιακά χωριά ή πόλεις. Στα τέλη του 20ού αιώνα, το Μεξικό έζησε ακόμη μία εξέγερση. Οι Ζαπατίστας πήραν τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής στην επαρχία Τσιάπας. Οργανώθηκαν με βάση ένα αυτόνομο, αυτοκυβέρνητο μοντέλο, το οποίο έχει αρκετά κοινά με τον αναρχισμό, εμπνέοντας νεαρούς αναρχικούς στη Δύση.Μία άλλη περιοχή χωρίς κρατικό έλεγχο η οποία έχει συνδεθεί με τον αναρχισμό, είναι η Κουρδική περιοχή της Ροζάβα στη βόρεια Συρία. Αναδύθηκε κατά τη διάρκεια του Συριακού Εμφυλίου πολέμου και βασίστηκε στις ιδέες του Μπούκτσιν για ελευθεριακό κοινοτισμό και κοινωνική οικολογία σε ένα κοσμικό πλαίσιο, με σεβασμό στο γεγονός ότι ο πληθυσμός της περιοχής προερχόταν από διαφορετικά έθνη. Η Τσιάπας και η Ροζάβα έχουν τον ίδιο στόχο· να δημιουργήσουν ελευθεριακές κοινότητες, ακόμη κι αν είναι περικλεισμένες από κρατικές οντότητες.Η ανθρωπολογία των αναρχικών έχει αλλάξει στη νέα εποχή, καθώς οι παραδοσιακές ιδέες του 19ου αιώνα έχουν πλέον εγκαταλειφθεί. Οι περισσότεροι αναρχικοί είναι νεαροί ακτιβιστές, εμφορούμενοι από οικολογικές και φεμινιστικές ανησυχίες. Εμπλέκονται στα κινήματα της Αντικουλτούρας και Black Power (υπέρ των αφροαμερικανων), ενώ δημιουργούν προσωρινά αυτόνομες ζώνες και δράσεις όπως το καρναβάλι κατά του καπιταλισμού. Αυτά τα κινήματα δεν είναι αναρχικά αλλά αναρχιστικά.Ο Αναρχισμός ανέπτυξε μεγαλύτερη βάση και επιρροή ως μέρος του αντιπολεμικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος. Η Maia Ramnath περιέγραψε τα κοινωνικά κινήματα που απλά εφαρμόζουν αναρχικό τρόπο οργάνωσης (χωρίς καθοδηγητές, άμεση δημοκρατία κλπ) ως αναρχικά με μικρό «α», ενώ τις παραδοσιακές μορφές αναρχισμού με κεφαλαίο «Α». Οι αναρχικοί έγιναν περισσότερο γνωστοί με τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις κατά του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στο Σιάτλ το 1999, και της Συνόδου των G8 το 2001 στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ως μέρος του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Μερικές ομάδες αναρχικών ενεπλάκησαν σε καταστροφές περιουσιών και βίαιες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία. Σε αυτές τις δράσεις, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε το Μαύρο Μπλοκ. Άλλες τακτικές οργανώσης στη σύγχρονη περίοδο αποτελούν διάφορες ομάδες υπεράσπισης ατομικών δικαιωμάτων και ο διαδικτυακός ακτιβισμός. History of Anarchism. Kate Sharpley Library.
|
Οι πρώτες ρίζες της αναρχικής σκέψης μπορούν να βρεθούν στην Αρχαία Ελλάδα και Κίνα, όπου πολλοί φιλόσοφοι αμφισβήτησαν την αναγκαιότητα του Κράτους και διακήρυξαν το ηθικό δικαίωμα του ανθρώπου να αποφασίζει για τον εαυτό του. Κατά ορισμένες ερμηνείες, στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη βρίσκονται επίσης διατάξεις που στηρίζουν ένα σύστημα αυτοδιακυβέρνησης των Χριστιανών, χωρίς την ανάγκη του κράτους. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μερικές θρησκευτικές σέχτες παρουσίασαν ελευθεριακές τάσεις και, κατά την εποχή του Διαφωτισμού, η άνοδος του ρασιοναλισμού και της επιστήμης σήμανε και τη γέννηση του σύγχρονου αναρχικού κινήματος. Ο μοντέρνος αναρχισμός ήταν σημαντικό μέρος του εργατικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού. Ο μοντερνισμός, η βιομηχανοποίηση, η αντίδραση στον καπιταλισμό και τα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα βοήθησαν τον αναρχισμό να ανθίσει και να εξαπλωθεί σε πολλά μέρη της γης. Οι κυριότερες τάσεις του αναρχισμού ως κοινωνικό κίνημα ήταν ο αναρχοκολλεκτιβισμός, ο αναρχοκομμουνισμός, ο αναρχοσυνδικαλισμός, ενώ παράλληλα εμφανίστηκε και ο ατομικιστικός αναρχισμός. Όσο το εργατικό κίνημα μεγάλωνε, η σύγκρουση μεταξύ αναρχικών και Μαρξιστών κομμουνιστών γινόταν αναπόφευκτη. Τα δύο ρεύματα χωρίστηκαν στο 5 Κογκρέσο της Πρώτης Διεθνούς το 1872. Τα γεγονότα που ακολούθησαν δεν βοήθησαν να κλείσει το χάσμα. Οι αναρχικοί συμμετείχαν με ενθουσιασμό στη Ρωσική Επανάσταση, αλλά όταν οι Μπολσεβίκοι ανέβηκαν στην εξουσία, οι αναρχικοί δέχτηκαν καταπίεση, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την εξέγερση της Κροστάνδης και την Ελεύθερη Περιοχή στην Ουκρανία. Η μεγαλύτερη στιγμή του Αναρχισμού ήταν στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο οποίος έληξε με ήττα των αναρχικών και των συμμάχων του. Ο αναρχισμός ως κίνημα φαινόταν να έχει σβήσει μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1960 επανεμφανίστηκε με πολλές μορφές, ιδίως μέσα στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Δόξα Κατωκοπιάς
|
Το σωματείο ιδρύθηκε το 1954 με την επωνυμία Θ.Ο.Ϊ. (Θρησκευτικό Ορθόδοξο Ιδρυμα) Κατωκοπιάς έπειτα από εντολή του Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανού προς τον Παπαχριστόφορο Παπασωζόμενο, ο οποίος τότε ήταν διάκονος και φοιτούσε στην Ιερατική Σχολή. Ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός είχε ως στόχο να προωθήσει την ίδρυση Θρησκευτικών Ορθόδοξων Ιδρυμάτων. Το 1954 πραγματοποιήθηκε η σύσταση και η δραστηριοποίηση της ποδοσφαιρικής ομάδας με την ονομασία Δόξα Θ.Ο.Ι. Κατωκοπιάς με έμβλημα τον δικέφαλο αετό.Μέχρι το 1972 αγωνιζόταν στα αγροτικά πρωταθλήματα, στις διοργανώσεις της ΕΠΟΠΛ. Τη χρονιά εκείνη εντάχθηκε στη δύναμη της Κυπριακής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου ως ομάδα Γ΄ κατηγορίας. Τις πρώτες δεκαετίες συμμετείχε στη Γ΄ και στη Β΄ κατηγορία ενώ από το 1998 και μετέπειτα έχει αρκετές συμμετοχές στην Α΄ κατηγορία. Το έμβλημα της ομάδας είναι μια ασπίδα με το δικέφαλο αετό. Τα χρώματα της ομάδας είναι το πράσινο και το άσπρο. Η Δόξα συμμετείχε για πρώτη φορά σε διοργάνωση της Κυπριακής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου το 1972. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1972-73 όπου και κατέλαβε την έκτη θέση. Την επόμενη περίοδο κατέκτησε την τέταρτη θέση.Η τραγικότερη ημέρα στην ιστορία του σωματείου καταγράφεται το καλοκαίρι του 1974, με την κατάληψη της Κατωκοπιάς από τα τουρκικά στρατεύματα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γεγονός που κατέστησε το σωματείο προσφυγικό. Ο εκτοπισμός δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ομάδα που βρέθηκε χωρίς έδρα, χωρίς αθλητικό υλικό και με τα μέλη και τους φιλάθλους της διασκορπισμένους σε ολόκληρη την Κύπρο. Με τη βοήθεια του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού δημιούργησε προσωρινό οίκημα και γήπεδο στο χωριό Περιστερώνα Λευκωσίας, το οποίο βρίσκεται αρκετά κοντά στην Κατωκοπιά, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι της Κατωκοπιάς διέμεναν στην περιοχή.Παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν μετά την προσφυγοποίηση η ομάδα κατάφερνε να παραμένει στην Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1975-76 τερμάτισε στην έκτη θέση, την περίοδο 1976-77 στην όγδοη, την περίοδο 1977-78 στην πέμπτη και την περίοδο 1978-79 στην έκτη θέση. 1 Την περίοδο 1974-75 διοργανώθηκε Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75 χωρισμένο σε δύο ομίλους και με προαιρετική συμμετοχή των ομάδων των δύο κατηγοριών. Η Δόξα συμμετείχε στον Α΄ όμιλο. Αφότου συμμετείχε ακόμη 4 περιόδους στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας η Δόξα κατάφερε να προβιβαστεί στη Β' κατηγορία τερματίζοντας στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας 1982-83. Από τότε η ομάδα δεν συμμετείχε ξανά στην Γ΄ κατηγορία. Τις υπόλοιπες περιόδους της δεκαετίας του 1980 σταθεροποιήθηκε στη Β' κατηγορία. Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1990 η Δόξα συμμετείχε στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας χωρίς να κινδυνέψει με υποβιβασμό, αλλά και χωρίς να διεκδικεί άνοδο στην Α΄ κατηγορία. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας, την περίοδο 1997-98, τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή της για πρώτη φορά στην ανώτατη κατηγορία της Κύπρου. Η περίοδος 1998-99 ήταν η πρώτη στην οποία η Δόξα συμμετείχε στην Α΄ κατηγορία. Ωστόσο, με μόλις 2 νίκες και τρεις ισοπαλίες, η ομάδα τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Το πρώτο παιχνίδι της ομάδας στην ανώτατη κατηγορία ήταν με αντίπαλο την Αλκή Λάρνακας, όπου η Δόξα έχασε με 2-1 εκτός έδρας. Ο πρώτος βαθμός της ομάδας ήρθε τη δεύτερη αγωνιστική όταν πήρε ισοπαλία 0-0, εντός έδρας, με αντίπαλο τον Εθνικό Άχνας. Η πρώτη και ιστορική νίκη της ομάδας ήρθε την 22η αγωνιστική όταν κέρδισε εντός έδρας τον Άρη Λεμεσού με 5-1. Τερματίζοντας στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος Β' κατηγορίας 1999-00 η ομάδα προβιβάστηκε για δεύτερη φορά στην Α΄ κατηγορία. Την περίοδο 2000-01 πετυχαίνοντας 7 νίκες και 8 ισοπαλίες καταφέρνει να τερματίσει στη 10 θέση και να αποφύγει τον υποβιβασμό. Για πρώτη φορά εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στην ανώτατη κατηγορία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ωστόσο, δεν κατάφερε το ίδιο και την επόμενη περίοδο καθώς τερμάτισε στη 13η θέση και υποβιβάστηκε.Την περίοδο 2002-03 τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε εκ νέου στην Α΄ κατηγορία. Την περίοδο 2003-04 τερμάτισε στην τελευταία θέση της βαθμολογίας και υποβιβάστηκε. Μάλιστα, είχε δεχθεί 111 γκολ. Ακολούθησαν 3 συμμετοχές στη Β΄ κατηγορία με τη Δόξα να προβιβάζεται και πάλι την περίοδο 2006-07 κατακτώντας την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Την περίοδο 2007-08 κατόρθωσε για δεύτερη φορά να κερδίσει την παραμονή της στην Α΄ κατηγορία, κάτι που επανέλαβε και την αμέσως επόμενη περίοδο. Και τις δύο αυτές περιόδους ποδοσφαιριστής της ομάδας αναδείχθηκε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος: την περίοδο 2007-08 Νταβίντ ντα Κόστα με 16 γκολ και την περίοδο 2008-09 ο Σερζάο ντα Σίλβα με 24 γκολ. Την περίοδο 2009-10 καταφέρνει να εξασφαλίσει και πάλι την παραμονή της στην Α΄ κατηγορία και έτσι με τη συμμετοχή της στην ανώτατη κατηγορία και την επόμενη περίοδο δημιουργεί ρεκόρ τεσσάρων συνεχόμενων συμμετοχών στην ανώτατη κατηγορία. Ωστόσο, τερματίζει στη 13η θέση και υποβιβάζεται. Στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2011-12 κατακτά τη δεύτερη θέση και προβιβάζεται στην Α' κατηγορία.Την περίοδο 2012-13 η Δόξα τερματίζει στην 7η θέση στην ανώτατη κατηγορία της Κύπρου, την υψηλότερη στην ιστορία της. Την περίοδο 2013-14 τερματίζει στη 10η θέση. Στο Κύπελλο Κύπρου 2013-14 καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η ομάδα ποτέ στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει να φτάσει καν μέχρι τα προημιτελικά. Αφού απέκλεισε με δύο νίκες τον Ολυμπιακό Λευκωσίας στη φάση των 16, αντιμετώπισε στα προημιτελικά την Ένωσις Νέων Παραλιμνίου την οποία απέκλεισε επίσης με δύο νίκες. Αντίπαλος στα ημιτελικά ήταν ο ΑΠΟΕΛ από τον οποίο αποκλείστηκε. Στα ημιτελικά του κυπέλλου έφτασε και την περίοδο 2016-17 αποκλείοντας κατά σειρά τον Ερμή, την Αναγέννηση και τον Ολυμπιακό για να αποκλειστεί από τον ΑΠΟΕΛ. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συμμετοχές της ομάδας ανά εθνική κατηγορία του Συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου έως και την περίοδο 2019-20 καθώς και στις διοργανώσεις κυπέλλου έως και την περίοδο 2018-19. Πρόεδροι του σωματείου έχουν διατελέσει οι εξής: Παπαχριστόφορος Παπασωζόμενος (1954-1964) Σόλων Κυπρίδημος (1964-1972) Γεώργιος Χατζηκωστής (1972-1974) Ανδρέας Φραγκουλίδης (1974-1981, 2004-2005) Φώτος Γιάννακας (1981-2003) Νίκος Χατζηχαραλάμπους (2003-2004) Χαράλαμπος Αργυρου (2005-2013) Κώστας Χριστοδούλου (2013- ) Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Παπαμωυσέως, Στέλιος (2013). Από την ενοποίηση... στ' αστέρια (Κυπριακό ποδόσφαιρο 1953-2013). Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. Επίσημος ιστότοπος Ο ύμνος της Δόξας στο YouTube Δόξα στο Facebook Δόξα, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. Δόξα στο Instagram Δόξα, επίσημος λογαριασμός στο YouTube. «Η ιστορία και η εξέλιξη στα σήματα των κυπριακών ομάδων». ΡΕΠΟΡΤΕΡ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2017.
|
Η Δόξα Θ.Ο.Ϊ. Κατωκοπιάς είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα από την Κατωκοπιά της επαρχίας Λευκωσίας. Ιδρύθηκε το 1954. Η ομάδα μετράει 16 συμμετοχές στην Α' κατηγορία, το ανώτατο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Κύπρου. Η έδρα της ομάδας βρίσκεται στην Κατωκοπιά, ωστόσο από το 1974 δεν μπορεί να τη χρησιμοποιήσει λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Προσωρινή ποδοσφαιρική έδρα της ομάδας αποτελεί το Στάδιο Κατωκοπιά-Επιστροφή-Γλαύκος Κληρίδης στην κοινότητα Περιστερώνα Λευκωσίας ενώ παλαιότερα χρησιμοποιούσε το Μακάρειο Στάδιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8C%CE%BE%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Χαβιέ Ματίγια
|
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του ανάπτυξης στις ακαδημίες της Βιγιαρρεάλ, έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στην Πριμέρα Ντιβισιόν στις 4 Απριλίου 2009, ξεκινώντας βασικός στην εκτός έδρας ήττα με 0-3 από την Αλμερία. Επιπλέον, έπαιξε τρεις ολόκληρες σεζόν με τη Βιγιαρρεάλ Β, μία στη Σεγούντα Ντιβισιόν και δύο στη Σεγούντα Ντιβισιόν Β. Στις 28 Ιουνίου 2011, υπέγραψε στην Ρεάλ Μπέτις, η οποία είχε επιστρέψει στην Πριμέρα Ντιβισιόν, για 3+1 χρόνια και 1,3 εκατομμύρια €. Πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο του στις 18 Σεπτεμβρίου, περνώντας ως αλλαγή στις καθυστερήσεις του αγώνα μιας νίκης με 3-2 επί της Αθλέτικ Μπιλμπάο.Χρησιμοποιήθηκε ακανόνιστα κατά τη διάρκεια των 4,5 χρόνων του στην Ανδαλουσία. Βοήθησε στην άνοδο της ομάδας από τη 2η Κατηγορία, αγωνιζόμενος σε 15 αγώνες και σημειώνοντας 1 γκολ. Την σεζόν 2012-13, σημείωσε 12 γκολ(ρεκόρ καριέρας), κατά τη διάρκεια του δανεισμού του στη Ρεάλ Μούρθια, συμπεριλαμβανομένου ενός στην εντός έδρας νίκη με 1-0 επί της Λας Πάλμας στον τελευταίο αγώνα που πιστοποίησε την παραμονή στην κατηγορία.Στα μέσα Οκτωβρίου του 2013, το συμβόλαιο του επεκτάθηκε μέχρι το 2017, αλλά τερματίστηκε αμοιβαία στις 15 Ιανουαρίου 2016, καθώς ο παίκτης εξακολουθούσε να αναρρώνει από σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Στη συνέχεια, πέρασε δοκιμαστικά στην αγγλική Ρέντινγκ της Τσάμπιονσιπ, χωρίς τελικά να υπογράφει συμβόλαιο μαζί της. Στις 6 Ιουλίου 2016, υπέγραψε στην Έλτσε της Σεγούντα Ντιβισιόν. Μετά από τον υποβιβασμό της ομάδας, πέρασε έξι μήνες χωρίς σύλλογο πριν υπογράψει στην Ταρραγόνα.Στις 10 Ιουλίου 2018, μετακόμισε για πρώτη φορά στην καριέρα του στο εξωτερικό, υπογράφοντας στον Άρη με συμβόλαιο ενός έτους, με δυνατότητα επέκτασης για μία επιπλέον σεζόν. Στις 14 Ιανουαρίου 2019, σημείωσε το νικητήριο γκολ με ελεύθερο χτύπημα, σε μια δραματική νίκη με 1-0 επί της Λαμίας. Η μοναδική συμμετοχή του με την Εθνική Ισπανίας U21 έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου 2009, καθώς έπαιξε για 15 λεπτά σε μια νίκη με 2-0 επί της Πολωνίας για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21 του 2009 στο Οβιέδο. Προφίλ Χαβιέ Ματίγια στο BDFutbol Προφίλ του Χαβιέ Ματίγια στο Futbolme (Ισπανικά) (Αγγλικά) Προφίλ Χαβιέ Ματίγια στο Soccerway
|
Ο Χαβιέ Μάγκρο Ματίγια (ισπανικά: Javier Magro Matilla, γενν. 16 Αυγούστου 1988) η αλλιώς El Mago είναι Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός μέσος για τον Βόλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AD_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Τιν Γεντβάι
|
Ο Γεντβάι ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2013 με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, προερχόμενος από την ακαδημία της ομάδας. Έκανε το ντεμπούτο του σε αγώνα με την Όσιγιεκ. Σκόραρε το ντεμπούτο του γκολ εναντίον της Τσιμπάλια.Κατά την πρώτη του επαγγελματική σεζόν με τον σύλλογο, κέρδισε το πρωτάθλημα της Κροατίας. Στην αρχή της νέας χρονιάς κέρδισε άλλο ένα τρόπαιο με τον σύλλογο όταν η Ντιναμό νίκησε τη Χάιντουκ Σπλιτ στο Κροατικό Σούπερ Καπ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Ντιναμό, έκανε συνολικά 14 επίσημες εμφανίσεις για τον σύλλογο. Στο τέλος της πρώτης του επαγγελματικής σεζόν, ήταν στο στόχαστρο της Ρόμα, αλλά η αρχική προσφορά απορρίφθηκε από την Ντιναμό. Στις 10 Ιουλίου 2013, τελικά επιβεβαιώθηκε ότι ο Γεντβάι είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον ρωμαϊκό σύλλογο. Έκανε το ντεμπούτο του την 1η Δεκεμβρίου 2013 ως αλλαγή στην νίκη της Ρόμα με 4-0 επί της Τζένοα. Έκανε το ντεμπούτο του ως βασικός ενάντια στην ίδια αντίπαλο στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν με τη Τζένοα να κερδίζει με 1–0 στο Στάδιο Λουίτζι Φεράρις. Αυτές ήταν οι μόνο δύο εμφανίσεις του για τη σεζόν, καθώς ήταν στον πάγκο 33 φορές για τη Ρόμα την σεζόν 2013-14. Στις 11 Ιουνίου 2014, η Μπάγερ Λεβερκούζεν ανακοίνωσε ότι είχε καταλήξει σε συμφωνία με την Ρόμα για τον δανεισμό του Γεντβάι, μέχρι το τέλος της σεζόν 2015-16. Το ντεμπούτο του με τους Γερμανούς έγινε σε μία νίκη με 6–0 επί της Αλεμάνια Βαλνταλγκεσχάϊμ στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Γερμανίας. Μόλις λίγες μέρες αργότερα, στις 19 Αυγούστου, έκανε το ντεμπούτο του με τους Γερμανούς στο Τσάμπιονς Λιγκ, ως αλλαγή στο 46ο λεπτό στην εκτός έδρας νίκη 3-2 της Λεβερκούζεν στη Δανία επί της Κοπεγχάγης για τα πλέι-οφ. Έπαιξε επίσης στον επαναληπτικό αγώνα με τελικό αποτέλεσμα υπέρ των Γερμανών με 4–0, κερδίζοντας την πρόκριση στη φάση των ομίλων. Στις 20 Ιανουαρίου 2015, η Λεβερκούζεν επιβεβαίωσε ότι είχε υπογράψει τον Γεντβάι από τη Ρόμα με μόνιμη συμφωνία και υπέγραψε συμβόλαιο με τον Κροάτη αμυντικό μέχρι το 2020. Ωστόσο μπόρεσε να κάνει μόνο μία εμφάνιση στο πρώτο μισό της χρονιάς. Αυτό οφειλόταν σε τραυματισμό στον μηρό που επανεμφανίστηκε τρεις φορές. Η μοναδική του εμφάνιση έγινε κόντρα στο Αμβούργο τον Οκτώβριο, όπου μπήκε ως αλλαγή. Στις 29 Οκτωβρίου 2016, σημείωσε το νικητήριο γκολ σε μια νίκη 2–1 εναντίον της Βόλφσμπουργκ. Στις 20 Αυγούστου 2019, ο Γεντβάι δόθηκε δανεικός στην Άουγκσμπουργκ μέχρι το τέλος της σεζόν. Στις 17 Δεκεμβρίου, σημείωσε το δεύτερο γκολ σε μια νίκη 3–0 επί της Φορτούνα Ντίσελντορφ. Στις 16 Μαΐου 2020, σημείωσε το μοναδικό γκολ σε μια ήττα 2–1 από τηΒόλφσμπουργκ. Μετά την επιστροφή του στη Λεβερκούζεν το καλοκαίρι του 2020, ο Γεντβάι αποκλείστηκε εντελώς από τον προπονητή Πέτερ Μπος, παίζοντας μόνο στο Γιουρόπα Λιγκ. Στις 24 Ιουλίου 2021, ο Γεντβάι υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας τεσσάρων ετών με την Λοκομοτίβ Μόσχας. Εισήχθη για να αντικαταστήσει τον συμπατριώτη του Βέντραν Τσόρλουκα, ο οποίος είχε αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο δύο μήνες νωρίτερα. Έκανε το ντεμπούτο του στις 6 Αυγούστου ως αλλαγή στο 46ο λεπτό ενάντια της Ούφα, με τελικό σκορ 1–1. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τη Λοκομοτίβ στις 25 Οκτωβρίου σε μια νίκη 2–1 επί της Σότσι. Αλ Αΐν Στις 20 Δεκεμβρίου 2022, ο Γεντβάι δόθηκε δανεικός στην Αλ Αΐν μέχρι τις 30 Ιουνίου 2023, με δικαίωμα αγοράς. Παναθηναϊκός Στις 14 Ιουλίου 2023, η Λοκομοτίβ ανακοίνωσε ότι ο Γεντβάι θα δοθεί εκ νέου δανεικός για όλη τη σεζόν, αυτή την φορά στον Παναθηναϊκό. Ο Γεντβάι έχει εκπροσωπήσει την Κροατία σε διάφορες ομάδες νέων. Έκανε το ντεμπούτο του με την αντρική ομάδα σε ηλικία 18 ετών, παίζοντας το τελευταίο 13λεπτο σε φιλικό αγώνα με την Κύπρο στις 4 Σεπτεμβρίου 2014. Στις 31 Μαΐου 2016, επιβεβαιώθηκε ότι ήταν μέλος της ομάδας της Κροατίας για το UEFA Euro 2016. Επιλέχθηκε για να ξεκινήσει έναν αγώνα εναντίον της Ισπανίας, τον οποίο κέρδισε η Κροατία με 2–1. Τον Μάιο του 2018, ονομάστηκε στην προκαταρκτική ομάδα 32 ανδρών της Κροατίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 στη Ρωσία. Εμφανίστηκε μία φορά κατά τη διάρκεια του τουρνουά, παίζοντας ολόκληρα τα ενενήντα λεπτά σε μία νίκη με 2-1 επί της Ισλανδίας. Η Κροατία τελείωσε το τουρνουά ως φιναλίστ έναντι της Γαλλίας. Στις 16 Νοεμβρίου 2018, σκόραρε δύο γκολ σε έναν αγώνα των ομίλων του UEFA Nations League ενάντια της Ισπανίας, συμπεριλαμβανομένου του νικητήριου γκολ σε νίκη με 3–2. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Euro 2020 έπαιζε τακτικά, αντικαθιστώντας τον τραυματισμένο δεξιό μπακ Σίμε Βρσάλικο με εμφανίσεις σε πέντε από τα οκτώ παιχνίδια. Ωστόσο, πριν από τους αγώνες του UEFA Nations League με τη Σουηδία και την Πορτογαλία, αποβλήθηκε από την εθνική ομάδα. Ντιναμό Ζάγκρεμπ Prva HNL : 2012–13 Σούπερ Καπ Κροατίας : 2013Κροατία Φιναλίστ Παγκόσμιος Κύπελλο FIFA : 2018 Ατομικά Η ελπίδα της χρονιάς στο Κροατικό Ποδόσφαιρο : 2014
|
Ο Τιν Γεντβάι' ( γεννημένος στις 28 Νοεμβρίου 1995) είναι Κροάτης επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως αμυντικός στον Παναθηναϊκό, ως δανεικός από την Λοκομοτίβ Μόσχας. Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας της Κροατίας που τερμάτισε δευτεραθλήτρια της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Αναπτύσσεται κυρίως ως σέντερ μπακ και περιστασιακά ως δεξί μπακ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BD_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%AC%CE%B9
|
Λευκή της Καστίλης
|
Τον Μάιο του 1200, ύστερα από συμφωνία μεταξύ του Φιλίππου Β΄ της Γαλλίας με τον θείο της Ιωάννη του Ακτήμονα, συμφωνήθηκε ο γάμος του δελφίνου Λουδοβίκος με την αδελφή της Λευκής, Ουρράκα. Όμως η γιαγιά τους Ελεονόρα της Ακουιτανίας συνάντησε τις δύο αδελφές και έκρινε ότι η δυναμική Λευκή ήταν καταλληλότερη για σύζυγος του μελλοντικού βασιλιά της Γαλλίας. Έτσι την άνοιξη του 1200 η Ελεονόρα διέσχισε τις Άλπεις, φέρνοντας σύζυγο στον δελφίνο τη Λευκή αντί της Ουρράκας. Η συνθήκη του γάμου επικυρώθηκε στις 22 Μαΐου 1200, και ο Ιωάννης ο Ακτήμονας έδωσε σαν προίκα στην ανιψιά του τα φέουδα του Ισσουντάν και του Γκρασάι. Ο γάμος έγινε την επόμενη ημέρα στο Πορτ-Μορτ στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, περιοχή που ήταν ιδιοκτησία του Ιωάννη. Η Λευκή την ημέρα του γάμου της ήταν 12 ετών και ο δελφίνος σύζυγός της μόλις έναν χρόνο μεγαλύτερος. Ο γάμος επισημοποιήθηκε λίγο αργότερα, όταν γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους (1205). Στη διάρκεια του Α΄ Βαρονικού Πολέμου εναντίον του Ιωάννη του Ακτήμονα (1215) η Λευκή, ανιψιά του Άγγλου βασιλιά, πρότεινε στον σύζυγό της να διεκδικήσει τον θρόνο της Αγγλίας ως Λουδοβίκος Α΄ και οι Άγγλοι ευγενείς το δέχτηκαν. Με τον θάνατο του Ιωάννη του Ακτήμονα τον Οκτώβριο του 1216 οι ευγενείς άλλαξαν γνώμη, αποφασίζοντας να κηρύξουν βασιλιά της Αγγλίας τον 9χρονο γιο τού Ιωάννη, τον Ερρίκο. Ο Λουδοβίκος συνέχιζε τον πόλεμο για τη διεκδίκηση του Αγγλικού στέμματος, παρά το ότι ήταν ανεπιθύμητος για τους βαρόνους. Οι σκληρές προσπάθειες του Λουδοβίκου έγιναν με προτροπή της συζύγου του Λευκής, παρά το ότι ο πατέρας του Φίλιππος Β΄ διαφωνούσε και είχε αρνηθεί να τον βοηθήσει. Η Λευκή διεκδίκησε χρήματα από τον πεθερό της για τον πόλεμο κατά των Άγγλων με την απειλή να θέσει τα παιδιά της υπό ομηρία. Η Λευκή οργάνωσε την πρώτη επίθεση στο Καλαί υπό τη διοίκηση του Ευστάθιου του μοναχού στρατηγού του Λατίνου αυτοκράτορα Ροβέρτου Α΄. Οι Γαλλικές δυνάμεις έπαθαν πανωλεθρία τον Μάιο του 1217 στη μάχη του Λίνκολν και ο Λουδοβίκος ζήτησε από τη σύζυγό του Λευκή νέες δυνάμεις από τη Γαλλία· μετά τη νέα ήττα του Γαλλικού στόλου στις 24 Αυγούστου 1217 στο Σάντουιτς ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει εκλιπαρώντας ειρήνη. Ο πεθερός της πέθανε τον Ιούλιο του 1223 και στέφθηκε με τον σύζυγο της Λουδοβίκο Η' βασίλισσα της Γαλλίας στις 6 Αυγούστου 1233. Ο σύζυγος της πέθανε το 1226 από δυσεντερία, αφήνοντας τη σύζυγό του αντιβασίλισσα για λογαριασμό του μεγαλύτερου γιου του Λουδοβίκου, που ήταν τότε 12 ετών. Η Λευκή έστεψε τον ανήλικο Λουδοβίκο βασιλιά έναν μήνα μετά τον θάνατο του πατέρα του, εξαναγκάζοντας τους βαρόνους να του ορκιστούν πίστη· η περίοδος ήταν κρίσιμη, επειδή ο σύζυγός της πέθανε χωρίς να κατορθώσει να υποτάξει τους βαρόνους του νότου. Αναγκάστηκε -προκειμένου να κερδίσει συμμάχους- να ελευθερώσει τον Φερδινάνδο κόμη της Φλάνδρας, ο οποίος ήταν αιχμάλωτος από τη μάχη του Μπουβίν και να παραχωρήσει γη και κάστρα στον Φίλιππο Α΄ του Μπουγιόν, ετεροθαλή αδελφό του συζύγου της. Μερίδα βαρόνων, με πρωταγωνιστή τον Πέτρο Α' δούκα της Βρετάνης], αρνήθηκαν να υποστηρίξουν τον ανήλικο βασιλιά· η Λευκή άρχισε περιοδείες στο Παρίσι καλώντας τον λαό να ξεσηκωθεί υπέρ του βασιλιά του, κάτι που έκανε. Υποστήριξε έντονα τα δικαιώματα της δυναστείας των Καπετιδών απέναντι στους Γάλλους βαρόνους και τον Ερρίκο Γ' της Αγγλίας, οργάνωσε ισχυρό στρατό με τη βοήθεια του Θεοβάλδου Δ' κόμη της Καμπανίας και του παπικού απεσταλμένου στη Γαλλία. Η Λευκή οργάνωσε ξαφνική επίθεση τον χειμώνα (1228 - 1229): οι στρατιωτικές δυνάμεις που οργάνωσε επιτέθηκαν στον Πέτρο και τον υποχρέωσαν να αναγνωρίσει τον νέο βασιλιά. Τον στρατό διηύθυνε η ίδια η Λευκή, η ίδια επίσης φρόντιζε να μαζέψει ξύλα για τη θέρμανση των στρατιωτών. Δεν είχε αφήσει όλους ικανοποιημένους από την αυστηρή διοίκηση της, και οι εχθροί της την έλεγαν "Κυρία σβάρνα" (ο λύκος στον μύθο του Ρεϋνάρδου)Το 1229 υποχρέωσε τον Ραυμόνδο Ζ' της Τουλούζης να υπογράψει τη Συνθήκη των Παρισίων, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να δηλώσει την υποταγή του στον γιο της Λουδοβίκο. Η κόρη και διάδοχος του Ραυμόνδου Ζ΄, η Ιωάννα, παντρεύτηκε -σύμφωνα με την ίδια συνθήκη- τον γιο της Λευκής, τον Αλφόνσο, έτσι με αυτό τον τρόπο θα περάσει στα χέρια του η κληρονομιά της Ιωάννας. Η συνθήκη των Παρισίων ήταν το τέλος της Αλβιγηνής Σταυροφορίας. Προσπάθησε με κάθε μέσο να εμποδίσει τον Ερρίκο Γ' της Αγγλίας να κερδίσει περισσότερα εδάφη στην ηπειρωτική Γαλλία, γι'αυτό όταν ο Ερρίκος ζήτησε σύζυγο τη Γιολάντα της Βρετάνης, κόρη του δούκα Πέτρου Α', η Λευκή το αρνήθηκε. Η Λευκή πίεσε τον Πέτρο Α΄ να δώσει τη Γιολάντα ως σύζυγο στον γιο της Ιωάννη (1227), κάτι που δεν έγινε τελικά λόγω του προώρου θανάτου του (1232). Ο Ερρίκος στη συνέχεια αναζήτησε σύζυγο την Ιωάννα κόμισσα του Ποντιέ· η Λευκή πάλι αντέδρασε έντονα πιέζοντας τον πάπα να ακυρώσει τον γάμο, επειδή ήταν συγγενείς, κάτι που τελικά έγινε. Όταν ο Ερρίκος Γ' αποφάσισε να επιτεθεί στη Γαλλία (1230), η Λευκή προσπάθησε να κρατήσει τη βασιλομήτορα της Αγγλίας, Ισαβέλλα κόμισσα του Ανγκουλέμ, και τον δεύτερο σύζυγό της Ούγο Ι' των Λουζινιάν μακριά από τους Άγγλους. Ο Πέτρος Α΄ της Βρετάνης στράφηκε ξανά εναντίον της Λευκής υποστηρίζοντας τους Άγγλους (1230), τα Γαλλικά στρατεύματα έπνιξαν την εξέγερση ανεβάζοντας σημαντικά τη φήμη της Λευκής και του ανήλικου ακόμη γιου της Λουδοβίκου. Οι συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες του Ερρίκου Γ' να αποκτήσει οποιαδήποτε πρόσβαση στο Γαλλικό έδαφος, ανάγκασαν τελικά τον Πέτρο Α' της Βρετάνης να δηλώσει την υποταγή του στον γιο της Λευκής Λουδοβίκο (1234). Ο Άγιος Λουδοβίκος, ακόμη και μετά την ενηλικίωσή του, βρισκόταν υπό την έντονη επίδραση της μητέρας του μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο Ραϋμόνδος της Τουλούζης άρχισε να αισθάνεται δυσφορία με τους όρους της Συνθήκης των Παρισίων (1233)· η Λευκή του έστειλε τον ιππότη Ζιλ του Φλαγκί, αλλά η υποδοχή που δέχτηκε ήταν ψυχρή. Όταν η Λευκή άκουσε ότι οι κόρες του Ραϋμόνδου-Βερεγγάριου Δ' κόμη της Προβηγκίας ήταν πανέμορφες και βαθιά θρησκευόμενες, έστειλε τον Ζιλ του Φλαγκί στην Προβηγκία να διαλέξει μία νύφη για τον Λουδοβίκο. Ο ιππότης ενθουσιάστηκε από την υποδοχή του κόμη, επιλέγοντας νύφη για τον Λουδοβίκο τη μεγαλύτερη κόρη του Μαργαρίτα της Προβηγκίας. Ο γάμος της Λευκής με τον Λουδοβίκο έγινε το 1234. Οι σχέσεις της Λευκής με τη νύφη της Μαργαρίτα δεν ήταν καλές, επειδή η Μαργαρίτα είχε έντονη αγάπη στον σύζυγό της και τον απομάκρυνε από την επίδρασή της· η Λευκή διέταξε να φύγουν από τη Γαλλική Αυλή όλοι οι συνοδοί της Μαργαρίτας. Η Μαργαρίτα ήταν γνωστή στην Αυλή του πατέρα της για την ομορφιά της, τη χριστιανική πίστη, την αγάπη της στις τέχνες, τα γράμματα, την ποίηση και το τραγούδι. Με τον Λουδοβίκο είχε πολύ θερμή σχέση, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια· αυτό ενόχλησε τη Λευκή, που προσπαθούσε με κάθε μέσο να μη βρίσκονται μαζί. Ο Ιωάννης του Ζοϊνβίλ αναφέρει περιστατικό, που η Λευκή μπήκε στο δωμάτιο εγκυμοσύνης της Μαργαρίτας διατάζοντας τον γιο της να φύγει και η Μαργαρίτα λιποθύμησε. Άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι η Λευκή επέτρεπε στον Λουδοβίκο να βρίσκεται μαζί με τη Μαργαρίτα μόνο τις ώρες του ύπνου. Η Λευκή, σε αντίθεση με τον γιο της Λουδοβίκο, έδειξε μεγάλη ανοχή στους Ιουδαίους, αν και στη Γαλλία υπήρχε τότε έντονο το αίσθημα του αντι-Σημιτισμού. Όταν διέταξε ο Λουδοβίκος το κάψιμο των βιβλίων του Ταλμούδ, η Λευκή εγγυήθηκε στον ραβίνο Ρεχιέλ του Παρισιού την προστασία του ίδιου και των εμπορευμάτων του. Η Λευκή ανέλαβε αντιβασίλισσα, όταν ο γιος της Λουδοβίκος αναχώρησε για τη Ζ' Σταυροφορία (1248)· είχε αντιδράσει έντονα στην πραγματοποίησή της, αλλά δεν κατάφερε να μεταπείσει τον γιο της. Η Σταυροφορία είχε δυσάρεστη κατάληξη, καθώς ο Λουδοβίκος συνελήφθη αιχμάλωτος των Μαμελούκων και η Λευκή προσπάθησε να συγκεντρώσει χρήματα για να πληρώσει τα λύτρα της απελευθέρωσής του. Πέθανε στο Μελάν τον Νοέμβριο του 1252, σε ηλικία 64 ετών, και τάφηκε στο αβαείο του Μωμπυισόν, που είχε ιδρύσει η ίδια. Ο Λουδοβίκος Θ', όταν έμαθε την ερχόμενη άνοιξη τα νέα για τον θάνατο της μητέρας του, στενοχωρήθηκε τόσο, που δεν μιλούσε σε κανέναν για δύο ημέρες. Η Λευκή της Καστίλης ήταν προστάτης των γραμμάτων, των τεχνών και ιδιαίτερα της χριστιανικής θρησκείας: έγραψε πολλά βιβλία στα Γαλλικά και τα Λατινικά, τα περισσότερα από τα οποία χρησιμοποιούσε σαν οδηγούς για τα παιδιά της. Αφοσιώθηκε έντονα στη μόρφωση των παιδιών της, τα οποία έμαθαν τη Λατινική γλώσσα και την προσήλωση στον χριστιανισμό· μάλιστα δύο από τα παιδιά της, ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας και η Αγία Ισαβέλλα της Γαλλίας, αγιοποιήθηκαν από την Καθολική εκκλησία. Με τον γάμο της το 1200 με τον Λουδοβίκο Η΄ των Καπετιδών βασιλιά της Γαλλίας απέκτησε τα εξής τέκνα: Λευκή, αβάπτιστη θυγατέρα που πέθανε λίγο μετά τη γέννησή της (1205). Φίλιππος 1209-1218, απεβ. 9 ετών. Αλφόνσος, γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1213 και πέθανε στη γέννα μαζί με τον δίδυμο Ιωάννη. Ιωάννης, γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1213 και πέθανε στη γέννα μαζί με τον δίδυμο Αλφόνσο. Λουδοβίκος Θ΄ ο Άγιος 1214-1270, βασιλιάς της Γαλλίας. Ροβέρτος Α΄ 1216-1250, κόμης του Αρτουά. Ιδρυτής του κλάδου Καπετιδών-Αρτουά. Φίλιππος 1218-1220, απεβ. 2 ετών. Αλφόνσος 1220-1271, κόμης του Πουατιέ & της Ωβέρνης. Φίλιππος-Δαγοβέρτης 1222-1232, απεβ. 10 ετών.) Αγία Ισαβέλλα 1224-1270, ίδρυσε τη μονή της Αγ. Κλάρας στο Λονσόν. Στέφανος 1225-1227 απεβ. 2 ετών. Κάρολος Α΄ 1227-1285, κόμης του Ανζού και βασιλιάς της Σικελίας (που τότε περιλάμβανε όλη τη Νότιο Ιταλία). Ιδρυτής του κλάδου των Καπετιδών-Ανζού. Abulafia, David (1999). The New Cambridge Medieval History: c. 1198-c. 1300. Bradbury, Jim (2007). The Capetians: Kings of France, 987-1328. Continuum Books. Gies, Frances; Gies, Joseph (1980). Women in the Middle Ages. Harper & Row. Jackson, Guida M. (1999). Women rulers throughout the ages: an illustrated guide. ABC-CLIO, Inc. Klaniczay, Gábor (2002). Holy rulers and blessed princesses: dynastic cults in medieval central Europe. Cambridge University Press. Labarge, Margaret W. (1997). A medieval miscellany. Canada: Carleton University Press. Nolan, Kathleen D. (2003). Capetian Women. Putnam, Bill; Wood, John Edwin (2005). The Treasure of Rennes-le-Château: A Mystery Solved. Sutton Publishing. Shadis, Miriam (2010). Berenguela of Castile (1180–1246) and Political Women in the High Middle Ages. Palgrave Macmillan. Weiler; Burton; Schofield; Stöber (2007). Thirteenth century England: Proceedings of the Gregynog Conference. The Boydell Press. Wheeler, B.; Parsons, J. (2002). Eleanor of Aquitaine: Lord and Lady. Palgrave Macmillan. Wright, Hannah (16 October 2008). "French rugby fans blanche at multi-coloured shirt". The Independent. Retrieved 21 October 2009. https://web.archive.org/web/20160621090245/https://epistolae.ccnmtl.columbia.edu/woman/77.html
|
Η Λευκή της Καστίλλης (Blanca de Castilla, 4 Μαρτίου 1188 - 27 Νοεμβρίου 1252) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέα ήταν βασίλισσα της Γαλλίας ως σύζυγος του Λουδοβίκου Η΄. Ενήργησε ως αντιβασιλέας δύο φορές κατά τη βασιλεία του γιου της, Λουδοβίκου Θ' της Γαλλίας: κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητάς του από το 1226 έως το 1234 και κατά την απουσία του από το 1248 έως το 1252. Ήταν η τρίτη κόρη του Αλφόνσου Η΄ της Καστίλης και της Ελεονώρας της Αγγλίας (κόρης των βασιλέων Ερρίκου Β΄ και Ελεονώρας της Ακουιτανίας, αδελφής του Ιωάννη του Ακτήμονα). Όταν ήταν νέα επισκέφτηκε το αβαείο της Σάντα Μαρία λα Ρεάλ ντε λα Ουέλγας, που είχε ιδρυθεί από τους γονείς της αρκετές φορές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κατάλογος αστέρων του Γερανού
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N.D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N.G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Gould, B.A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Γερανού παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό Γερανό κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Gambas
|
Δημιουργήθηκε από τον Γάλλο προγραμματιστή Benoît Minisini το 1999. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια αρκετά σταθερή έκδοση, την 2.20.2 ενώ προετοιμάζεται η 3.x.x. Αν και η Gambas σχεδιάστηκε με σκοπό την εύκολη μετάβαση από τη Visual Basic υπάρχουν μερικές σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών. Ως διερμηνευμένη γλώσσα δεν δημιουργεί ακριβώς εκτελέσιμα αρχεία και χρειάζεται το περιβάλλον για να τρέξουν τα προγράμματα. Οι περισσότερες μεγάλες διανομές Linux παρέχουν στα αποθετήριά τους την Gambas. Είναι γλώσσα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ανάπτυξη εφαρμογών γραφικού περιβάλλοντος αλλά και για σενάρια κελύφους. Περιέχει μεταφραστή για εισαγωγή κώδικα από την Visual Basic Διαχειρίζεται Βάσεις Δεδομένων Μπορεί να δημιουργεί προγράμματα για περιβάλλοντα: για το KDE με QT για το GNOME GTK+ με DCOP για το Ίντερνετ με CGIΤο γραφικό περιβάλλον της έχει δημιουργηθεί με την ίδια τη γλώσσα. Ως λογισμικό ανοικτού κώδικα δίνει την δυνατότητα στο χρήστη να μεταβάλλει το περιβάλλον εργασίας ώστε να το προσαρμόσει στις ανάγκες του ή και τη γλώσσα του. BASIC Visual Basic
|
Η Gambas είναι μία αντικειμενοστρεφής διερμηνευμένη γλώσσα προγραμματισμού, διάλεκτος της BASIC, που παρέχει και ολοκληρωμένο περιβάλλον ανάπτυξης (IDE). Τρέχει σε Linux και άλλα παρεμφερή Λειτουργικά Συστήματα. Σκοπός της είναι να παρέχει ένα παρόμοιο περιβάλλον για την ανάπτυξη βασικών προγραμμάτων περίπου σαν αυτό της Visual Basic. Αποτελεί μια προσπάθεια για τη δημιουργία εναλλακτικής λύσης προς τους πρώην προγραμματιστές της Visual Basic οι οποίοι αποφάσισαν να μεταβούν στο Linux. Το «Gambas» είναι ένα ακρωνύμιο για το "Gambas Almost Means Basic". Επίσης gambas είναι η λέξη για τις γαρίδες στα ισπανικά, από όπου προέρχεται και το λογότυπο του έργου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Gambas
|
Λούντβικ Ριντίγκιερ
|
Ο Ριντίγκιερ γεννήθηκε στο Ντουσότσιν (τότε επίσημα Dossoczyn), κοντά στο Γκρούντζιοντς (τότε επίσημα Graudenz), στον Πρωσικό Διαμελισμό της Πολωνίας, μια περιοχή που προσαρτήθηκε από την Πρωσία κατά τη διάρκεια των διαμελισμών της Πολωνίας στα τέλη του 18ου αιώνα. Ήταν ένα από τα 13 παιδιά του Κάρολ και της Ελζμπιέτα Ρίντιγκερ. Από την παιδική του ηλικία τόνισε την πολωνική καταγωγή και την ταυτότητά του. Παρακολούθησε το Collegium Marianum στο Πέλπλιν και μεταξύ 1859 και 1861 παρακολούθησε γυμνάσιο στο Χοϊνίτσε (τότε επίσημα Konitz). Στη συνέχεια επίσης το γυμνάσιο στο Χέουμνο (τότε επίσημα Kulm), όπου αποφοίτησε το 1869. Τα έτη 1869-1874, σπούδασε ιατρικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Γκράιφσβαλντ. Εκείνη την εποχή, άλλαξε νόμιμα το επώνυμό του από Riediger (γερμανική ορθογραφία) σε Rydygier (πολωνική ορθογραφία), κίνηση για την οποία παρενοχλήθηκε από την πρωσική διοίκηση. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του ακαδημαϊκού συλλόγου Polonia στο πανεπιστήμιο. Μετά από σπουδές, από το 1875 έως το 1879 εργάστηκε στο Γκντανσκ, στο Χέουμνο, στο Γκράιφσβαλντ και στην Ιένα. Στη συνέχεια, διηύθυνε μια ιδιωτική κλινική στο Χέουμνο. Εκεί έγραψε πολλές από τις εργασίες του στον τομέα της χειρουργικής. Το 1887, διορίστηκε να εργαστεί στη χειρουργική σχολή στο Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο στην Κρακοβία. Το 1897, του ζητήθηκε να ηγηθεί της νέας χειρουργικής σχολής και κλινικής στο Πανεπιστήμιο του Λβουφ, στο οποίο συμφώνησε. Ήταν στην εποχή του ένας από τους πιο διακεκριμένους Πολωνούς και παγκοσμίως γνωστούς χειρουργούς. Το 1880, ως πρώτος στην Πολωνία και δεύτερος στον κόσμο, πέτυχε τη χειρουργική αφαίρεση του πυλωρού σε έναν ασθενή που έπασχε από καρκίνο του στομάχου. Ήταν επίσης ο πρώτος που τεκμηρίωσε αυτή τη διαδικασία. Το 1881, ως ο πρώτος στον κόσμο, πραγματοποίησε εκτομή πεπτικού έλκους. Το 1884, εισήγαγε μια νέα μέθοδο χειρουργικής θεραπείας πεπτικού έλκους χρησιμοποιώντας γαστρεντεροστομία. Ο Ριντίγκιερ πρότεινε (1900) πρωτότυπες ιδέες για την αφαίρεση του προστατικού αδενώματος και εισήγαγε πολλές άλλες χειρουργικές τεχνικές. Λόγω της πρωσικής παρενόχλησης, το 1887, απαρνήθηκε την πρωσική υπηκοότητα και απέκτησε την αυστριακή υπηκοότητα και πούλησε την κλινική του στο Χέουμνο στον LeoΛέον Πολέφσκι, έναν από τους υπαλλήλους του (ο Ριντίγκιερ ζούσε ήδη στον Αυστριακό Διαμελισμό της Πολωνίας). Διετέλεσε κοσμήτορας του Ιατρικού Τμήματος και κατά τα έτη 1901-1902 λειτούργησε ως πρύτανης του Πανεπιστημίου του Λβουφ. Υπήρξε μέντορας πολλών χειρουργών και μελλοντικών καθηγητών. Το 1889, οργάνωσε το πρώτο χειρουργικό συνέδριο στην Πολωνία. Αυτά τα συνέδρια οδήγησαν στην ίδρυση της Πολωνικής Εταιρείας Χειρουργών. Δεν άφησε το Λβουφ, ακόμη και όταν του έγινε πρόταση να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα. Ήταν ένας εξαιρετικός χειρουργός, γνωστός για τα πρακτικά του επιτεύγματα, καθώς και εμπνευστής νέων μεθόδων και ταλαντούχος οργανωτής. Μερικές από τις ιδέες του, που περιλαμβάνουν γαστρικές επεμβάσεις, χειρουργικές επεμβάσεις καρκίνου του ορθού, ακρωτηριασμούς, πλαστική χειρουργική, ορθοπεδική και καρδιοθωρακική χειρουργική και ουρολογία, έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ηγήθηκε του στρατιωτικού νοσοκομείου στο Μπρνο. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε αμέσως στο Λβουφ, όπου πολέμησε εναντίον των Ουκρανών τον Νοέμβριο του 1918. Προήχθη σε στρατηγό του Πολωνικού Στρατού. Το 1920, άρχισε να οργανώνει στρατιωτικά νοσοκομεία. Πέθανε εκείνη τη χρονιά ξαφνικά. Αρχικά θάφτηκε με στρατιωτικές τιμές στο κοιμητήριο Λιτσάκιβσκι, και αργότερα τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο τμήμα αξιωματικών του κοιμητηρίου των υπερασπιστών του Λβουφ. Το 1899, στο Λβουφ, Πολωνοί ιατροί εόρτασαν την 25η επέτειο της επιστημονικής δραστηριότητας του Λούντβικ Ριντίγκιερ. Ένα μνημείο του Λούντβικ Ριντίγκιερ αποκαλύφθηκε στο Χέουμνο το 1984. Πολυάριθμα νοσοκομεία στην Πολωνία φέρουν το όνομά του, όπως στις Κρακοβία, Τσενστοχόβα, Τόρουν, Λοτζ και Σουβάουκι. Επίσης, το Collegium Medicum στο Μπίντγκοστς και μια αίθουσα διαλέξεων του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Γκντανσκ, φέρουν το όνομά του.
|
Ο Λούντβικ Ριντίγκιερ (πολωνικά: Ludwik Rydygier) (21 Αυγούστου 1850 – 25 Ιουνίου 1920) ήταν Πολωνός χειρουργός, καθηγητής ιατρικής, πρύτανης του Πανεπιστημίου του Λβουφ και Ταξίαρχος του Πολωνικού Στρατού. Ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους Πολωνούς και παγκοσμίως γνωστούς χειρουργούς στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B9%CE%BA_%CE%A1%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CF%81
|
Εθνοφυλακή (Ελλάδα)
|
Ιδρύθηκε το 1843 από τον βασιλιά Όθωνα. Ως στόχο είχε την διασφάληση της τάξεως και αποτελούταν από εθελοντές οπλοφόρους πολίτες από 18 εώς 24 ετών. Παρόλα αυτά, ο θεσμός της Εθνοφυλακής καταργήθηκε το 1879 με την ψήφιση του Νόμου «Περί Στρατολογίας». Το 1944, συγκροτείται Διοίκηση Εθνοφυλακής, επιπέδου Μεραρχίας αποτελούμενη από 40 Μονάδες. Έπειτα, το 1948, κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, συστάθηκαν τα λεγόμενα Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης (ΤΕΑ), ένα ειδικό παραστρατιωτικό σώμα, με σκοπό την αντικατάσταση των ΜΑΥ και ΜΑΔ. Το 1950, συγκροτείται Διέυθυνση Εθνοφυλακής υπό το ΓΕΣ. Τα Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης καταργήθηκαν το 1982 και αντικαταστάθηκαν από την Εθνοφυλακή. Το 1988 μετά από αποφάση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου (ΑΣΣ), διαλύθηκε η Διεύθυνση Εθνοφυλακής για την περίοδο ειρήνης και ο χειρισμός των θεμάτων Εθνοφυλακής ανατέθηκε στη Διεύθυνση Πεζικού του ΓΕΣ.Στις 9 Φεβρουαρίου 2023, ψηφίστηκε ο νόμος 5018/2023, με θέμα: "Μέριμνα υπέρ του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, εξορθολογισμός της νομοθεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, οργάνωση της Εθνοφυλακής και άλλες διατάξεις." Το έμβλημα της Εθνοφυλακής περιλαμβάνει ένα στάχυ, σύμβολο της υπαίθρου, πάνω σε μία αρχαία ασπίδα, η οποία βρίσκεται στο κέντρο ενός λευκού σταυρού σε μπλε φόντο, σύμβολο της ελληνικής σημαίας. Ο θυρεός, από το 2017, φέρει στην κορυφή του το ρητό ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ. Το ρητό αυτό, το οποίο σημαίνει "να αμύνεσαι ενάντια στους εχθρούς σου", αποδίδεται στον Αρχαίο Έλληνα πολιτικό και φιλόσοφο, μ.α., ονόματι Χίλων ο Λακεδαιμόνιος. Βρισκόταν χαραγμένο στους Δελφούς, μαζί με άλλα αποφθέγματα (βλ. Δελφικά παραγγέλματα). Επίσημος ιστότοπος
|
Η Εθνοφυλακή αποτελεί τμήμα του Ελληνικού Στρατού. Σκοπό έχει την προάσπιση της χώρας. Μονάδες εθνοφυλάκων υπάρχουν στην ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και στα νησιά.Η επιλογή των Εθνοφυλάκων γίνεται με βάση ορισμένα κριτήρια, τα οποία περιλαμβάνουν την εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας με λευκό απολυτήριο στρατού, ή την εθελοντική κατάταξη, όπως και την εντοπιότητα με βάση το στρατόπεδο στο οποίο εδρεύει η μονάδα Εθνοφυλακής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1)
|
The Originals (1ος κύκλος)
|
Έπειτα από ένα μήνυμα που λαμβάνει πως κάποιος συνωμοτεί εναντίον του, ο Κλάους φτάνει στη Νέα Ορλεάνη και ο αδελφός του, Ελάιτζα, τον ακολουθεί. Η μάγισσα την οποία ψάχνουν, η Τζέιν-Αν, είναι νεκρή επειδή εξασκούσε μαγεία και έκπληκτοι μαθαίνουν πως ο Μαρσέλ, ο προστατευόμενος του Κλάους, είναι ζωντανός και κυριαρχεί στην πόλη. Ο Ελάιτζα ενημερώνεται από την αδελφή της Τζέιν-Αν, τη Σόφι, πως μια λυκάνθρωπος, η Χέιλι, περιμένει το παιδί του Κλάους και οι μάγισσες την κρατάνε αιχμάλωτη, έτσι ώστε τα αδέλφια να τους βοηθήσουν να ξεφορτωθούν τον Μαρσέλ. Ο Κλάους αρχικά δεν τις πιστεύει σχετικά με την εγκυμοσύνη, αλλά ο Ελάιτζα τον πείθει να συνεργαστούν, βλέποντας το παιδί σαν μια ευκαιρία λύτρωσης για την οικογένειά του. Ενώ εμπλέκονται στην πολιτική της πόλης την οποία επέβαλε ο Μαρσέλ, ο Κλάους προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του παλιού του φίλου, με πραγματικό του σκοπό να πάρει πίσω την πόλη την οποία έκτισε πριν 300 χρόνια. Στην πορεία, μαθαίνουν πως ο Μαρσέλ έχει ένα κρυφό όπλο, τη νεαρή μάγισσα Νταβίνα, η οποία έπρεπε να πεθάνει κατά το τελετουργικό της Συγκομιδής, αλλά ο Μαρσέλ έσωσε. Στη Συγκομιδή, οι μάγισσες θυσιάζουν τέσσερα κορίτσια στέλνοντας τη δύναμή τους στη Γη και οι πρόγονοι της ανασταίνουν δυνατότερες. Η Νταβίνα λέει στον Ελάιτζα πως ανάμεσα στα τρία κορίτσια που πέθαναν βρίσκεται και η Μονίκ, η ανιψιά της Σόφι, και πως για να ολοκληρωθεί το τελετουργικό θα πρέπει να πεθάνει και η ίδια. Μετά από αυτή την πληροφορία, ο Ελάιτζα καταλαβαίνει πως η Σόφι τους είπε ψέματα και αυτό που ήθελε ήταν η Νταβίνα κι όχι απλά να ξεφορτωθούν τους βρικόλακες. Επιπλέον, ένα όραμα της Σαμπίν λέει πως το μωρό του Κλάους θα φέρει το τέλος των μαγισσών κι έτσι οι μάγισσες επιχειρούν να κάνουν κακό στη Χέιλι μέσω της Σόφι, η οποία έχει συνδέσει τη ζωή της μαζί με της Χέιλι, αλλά η Νταβίνα σπάει έγκαιρα τη σύνδεση. Σε μια σύγκρουση, ο Κλάους καταφέρνει να πάρει την κυριαρχία της πόλης από τον Μαρσέλ. Όταν η Νταβίνα αρχίζει να χάνει τον έλεγχο των δυνάμεών της, προκαλεί μια σειρά από φυσικά φαινόμενα τα οποία θα καταστρέψουν την πόλη. Η Σόφι τους εξηγεί πως αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί η Συγκομιδή και πως η Νταβίνα πρέπει να πεθάνει. Οι Μάικλσον την πιστεύουν αλλά ο Μαρσέλ διαφωνεί και απαγάγει τη Νταβίνα για να τη σώσει. Τελικά, η Νταβίνα δέχεται να ολοκληρωθεί το τελετουργικό και ο Μαρσέλ την πηγαίνει στις μάγισσες. Η θυσία γίνεται, αλλά τα τέσσερα κορίτσια δεν ανασταίνονται. Αντί αυτού, η Σαμπίν, που όπως αποδεικνύεται είναι μια πανίσχυρη μάγισσα από το 1919, η Σελέστ, χρησιμοποιεί τη θυσία για να επαναφέρει στη ζωή τρεις άλλες ισχυρές μάγισσες, με σκοπό να εκδικηθεί την οικογένεια Μάικλσον. Οι τρεις μάγισσες καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν τον Κλάους και τη Ρεμπέκα και η Τζενεβίβ, μια από αυτές, φανερώνει στον Κλάους πως το 1919, αυτός που κάλεσε τον πατέρα του στη Νέα Ορλεάνη για να τον σκοτώσει, ήταν η αδελφή του Ρεμπέκα και ο Μαρσέλ. Αυτό εξοργίζει τον Κλάους ο οποίος επιχειρεί να σκοτώσει τη Ρεμπέκα. Καταφέρνει να τη μαχαιρώσει αλλά δεν τη σκοτώνει, δεν μπορεί να το κάνει, και στη συνέχεια της δίνει την ελευθερία της να πάει να ζήσει τη ζωή της όπως εκείνη επιθυμεί, ενώ ο Ελάιτζα εξορίζει τον Μαρσέλ. Στο μεταξύ, δύο από τις μάγισσες που έχουν αναστηθεί και η Σελέστ πεθαίνουν και τρία από τα κορίτσια της Συγκομιδής, ανάμεσά τους και η Νταβίνα, επανέρχονται στη ζωή. Ένα μήνα αργότερα, ο Κλάους αδιαφορεί για την πόλη, στην οποία επικρατεί χάος, ενώ η Χέιλι έχει καταφέρει να λύσει την κατάρα που είχε η αγέλη στην οποία ανήκει ως λυκάνθρωπος. Ο Ελάιτζα αποφασίζει να αναλάβει δράση και προσπαθεί να επιφέρει την ειρήνη ανάμεσα στις κοινότητες της πόλης. Αν και φαινομενικά το καταφέρνει, πίσω από την πλάτη του ο Κλάους κάνει συμφωνία με τους λυκανθρώπους να τους παραχωρήσει δαχτυλίδια, τα οποία θα τους επιτρέπουν να μην μεταμορφώνονται στην πανσέληνο αλλά να έχουν τις δυνάμεις τους και στην ανθρώπινη μορφή τους. Επίσης, ο Μαρσέλ, κρυμμένος στην πόλη και θέλοντας να την πάρει πίσω, προκαλεί επεισόδια για να διασπάσει τη συμφωνία ειρήνης του Ελάιτζα. Η κατάσταση εντείνεται όταν κάποιος βάζει εκρηκτικό μηχανισμό στο βάλτο, όπου διαμένουν οι λυκάνθρωποι. Χρησιμοποιώντας τη Τζενεβίβ, ο Κλάους προσπαθεί να φτιάξει τα δαχτυλίδια των λυκανθρώπων, ενώ τους βοηθάει και η Φραντσέσκα, η μέχρι τότε επικεφαλής της ομάδας των ανθρώπων. Όταν η Τζενεβίβ τελειώνει, αποκαλύπτεται πως είχε κάνει κρυφή συμφωνία με τη Φραντσέσκα, η οποία είναι τελικά λυκάνθρωπος και παίρνει αυτή και η αγέλη της τα δακτυλίδια και επιτίθενται στους βρικόλακες. Οι μάγισσες παίρνουν αιχμάλωτη τη Χέιλι, η οποία βρίσκεται σε τοκετό. Ο Κλάους και ο Ελάιτζα προσπαθούν να τη βρουν, αλλά οι μάγισσες τη σκοτώνουν μόλις γεννάει την κόρη της, παίρνουν το παιδί και φεύγουν. Αν και συντετριμμένοι, Κλάους και Ελάιτζα προσπαθούν να σώσουν το μωρό και λίγο αργότερα φτάνει και η Χέιλι, η οποία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο επειδή πέθανε με το αίμα του παιδιού στο σώμα της. Βρίσκουν τις μάγισσες και προσπαθούν να τις σταματήσουν, ενώ ο Μαρσέλ σκοτώνει την τελευταία μάγισσα σώζοντας το παιδί. Ο Κλάους, ξέροντας πως η κόρη του κινδυνεύει από τους εχθρούς της οικογένειας, αποφασίζει να κάνει όλους να πιστέψουν πως έχει πεθάνει και τη στέλνει μακριά να μεγαλώσει με τη Ρεμπέκα. Η Χέιλι και ο Ελάιτζα την αποχαιρετούν, ενώ παραδίδοντας τη μικρή στη Ρεμπέκα, ο Κλάους αποκαλύπτει πως το όνομά της είναι Χόουπ (Ελπίδα). Στο μεταξύ, η Νταβίνα θέλοντας να εκδικηθεί τον Κλάους φέρνει πίσω στη ζωή τον πατέρα του, Μάικλ, τον οποίο κρατάει αιχμάλωτο ως το κρυφό της όπλο, ενώ μετά και τον θάνατο της Τζενεβίβ, το τέταρτο κορίτσι της Συγκομιδής, η Κάσι, ανασταίνεται. Η Κάσι πηγαίνει με έναν άντρα στον τάφο της Έστερ, μητέρας των Μάικλσον, αφήνει ένα λουλούδι και του λέει πως έχουν δουλειά να κάνουν. Εκείνος συμφωνεί, αποκαλώντας τη μητέρα. Τζόζεφ Μόργκαν ως Νικλάους "Κλάους" Μάικλσον Ντάνιελ Γκίλις ως Ελάιτζα Μάικλσον Κλερ Χολτ ως Ρεμπέκα Μάικλσον Φίμπι Τόνκιν ως Χέιλι Μάρσαλ Τσαρλς Μάικλ Ντέιβις ως Μαρσέλους "Μαρσέλ" Τζεράρντ Ντανιέλα Πινέντα ως Σόφι Ντέβερο Λία Πάιπς ως Καμίλ "Κάμι" Ο'Κόνελ Ντανιέλ Κάμπελ ως Νταβίνα Κλερ Σημειώσεις Ο πρώτος κύκλος της σειράς κυκλοφόρησε σε DVD στις 2 Σεπτεμβρίου 2014 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ενώ σε Ηνωμένο Βασίλειο και Αυστραλία κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου και 24 Σεπτεμβρίου 2014 αντίστοιχα. Σε Blu-ray κυκλοφόρησε στις 6 Ιανουαρίου 2015, 13 Οκτωβρίου 2014 και 24 Σεπτεμβρίου 2014 σε Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και Αυστραλία αντίστοιχα.
|
To The Originals είναι Αμερικανική υπερφυσική, δραματική τηλεοπτική σειρά, την οποία δημιούργησε η Τζούλι Πλεκ για το τηλεοπτικό κανάλι The CW. Αποτελεί μια spin-off σειρά του The Vampire Diaries και περιλαμβάνει συγκεκριμένους χαρακτήρες και στοιχεία της ιστορίας από την ομότιτλη σειρά βιβλίων. Ο πρώτος κύκλος έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου 2013, νωρίτερα από όσο είχε αρχικά προγραμματιστεί, για να συμπίπτει με την πρεμιέρα του πέμπτου κύκλου του The Vampire Diaries, και ολοκληρώθηκε σεις 13 Μαΐου 2014 έπειτα από 22 επεισόδια.Τα γεγονότα της σειράς διαδραματίζονται στη Νέα Ορλεάνη, την οποία η οικογένεια Μάικλσον βοήθησε να χτιστεί. Ο πρώτος κύκλος επικεντρώνεται κυρίως στον Κλάους, τον Ελάιτζα και τη Ρεμπέκα, οι οποίοι έμαθαν στο πιλοτικό επεισόδιο (20ο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου του Vampire Diaries) που προβλήθηκε στις 25 Απριλίου 2013, πως η Χέιλι Μάρσαλ είναι έγκυος στο παιδί του Κλάους. Έχοντας φύγει από την πόλη πολλά χρόνια πριν, επιστρέφουν βρίσκοντας τον Μαρσέλ (τον προστατευόμενο του Κλάους) να είναι ο κυρίαρχος της πόλης και η οικογένεια αποφασίζει να την πάρει πίσω. Η σειρά περιστρέφεται επίσης γύρω από τη σχέση μεταξύ της οικογένειας, του Μαρσέλ και άλλων υπερφυσικών όντων, συμπεριλαμβανομένων των μαγισσών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Originals_(1%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82)
|
Χανς Κρίστιαν Έρστεντ
|
Ο Έρστεντ γεννήθηκε στο Ρούδκεεπενγκ της Δανίας και ενδιαφέρθηκε για την Επιστήμη από μικρό παιδί, ενώ εργαζόταν στο φαρμακείο του πατέρα του Σέρεν Κρίστιαν Έρστεντ. Μαζί με τον αδελφό του Άντερς Σάντε Έρστεντ (μετέπειτα πρωθυπουργό της Δανίας), ο Χανς μορφώθηκε αρχικά διαβάζοντας στο σπίτι. Πήγαν στην Κοπεγχάγη το 1793 για να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις στο εκεί πανεπιστήμιο. Τα δύο αδέλφια πέρασαν τις εξετάσεις και διακρίθηκαν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους εκεί. Το 1801, ο Χανς κέρδισε μια υποτροφία που του επέτρεψε να περάσει τρία χρόνια ταξιδεύοντας στην Ευρώπη. Στη Γερμανία συνάντησε τον Γιόχαν Βίλχελμ Ρίτερ, ένα φυσικό που πίστευε ότι υπήρχε κάποια σχέση ανάμεσα στον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Η σύνδεση αυτή φάνηκε λογική στον Έρστεντ, καθώς πίστευε στην ενότητα του φυσικού κόσμου και ότι επομένως κάποια σχέση θα πρέπει να υπάρχει μεταξύ των περισσότερων φυσικών φαινομένων. Οι συζητήσεις του Έρστεντ με τον Ρίτερ οδήγησαν τον πρώτο στη μελέτη της φυσικής. Το 1806 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και συνέχισε τις έρευνές του στο ηλεκτρικό ρεύμα και την ακουστική. Υπό την καθοδήγησή του, το Πανεπιστήμιο ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα Φυσικής και Χημείας, και δημιούργησε νέα εργαστήρια. Ενώ ετοιμαζόταν για μια βραδινή διάλεξη στις 21 Απριλίου 1820, ο Έρστεντ ετοίμαζε ένα πείραμα, όταν κάτι τον εξέπληξε: Πρόσεξε ότι η βελόνα μιας πυξίδας απέκλινε από τον μαγνητικό βορρά όταν το ηλεκτρικό ρεύμα από τη μπαταρία που χρησιμοποιούσε έρεε ή σταματούσε. Αυτή η στροφή της βελόνας τον έπεισε ότι σε όλες τις πλευρές ενός σύρματος που μεταφέρει ηλεκτρικό ρεύμα δημιουργούνται μαγνητικά πεδία. Αυτό το πείραμα, που έμεινε στην Ιστορία της Επιστήμης ως «Πείραμα του Έρστεντ», επιβεβαίωσε την άμεση σχέση του ηλεκτρισμού με τον μαγνητισμό. Εκείνη την εποχή ο Έρστεντ δεν πρότεινε κάποια ικανοποιητική εξήγηση για το φαινόμενο, ούτε και προσπάθησε να το αναπαραστήσει ποσοτικά-μαθηματικά. Ωστόσο, τρεις μήνες αργότερα άρχισε συστηματικότερες έρευνες. Σύντομα μετά δημοσίευσε τα ευρήματά του. Σήμερα, η μονάδα μέτρησης της μαγνητικής επαγωγής στο σύστημα μονάδων CGS ονομάζεται έρστεντ (oersted) προς τιμή της συνεισφοράς του στον Ηλεκτρομαγνητισμό. Οι ανακαλύψεις του Έρστεντ είχαν ως αποτέλεσμα την εντατική έρευνα της Ηλεκτροδυναμικής από την επιστημονική κοινότητα. Τα ευρήματα επηρέασαν τον Γάλλο φυσικό Αντρέ Μαρί Αμπέρ στο να βρει μια μοναδική μαθηματική σχέση για τις μαγνητικές δυνάμεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ρευματοφόρους αγωγούς. Η ανακάλυψη του Έρστεντ αντιπροσωπεύει επίσης ένα σημαντικό βήμα προς μια ενοποιημένη σύλληψη της έννοιας της ενέργειας. Το έτος 1825, ο Έρστεντ έκανε μια σημαντική συνεισφορά και στη Χημεία, όταν παρήγαγε για πρώτη φορά αλουμίνιο. Ο Έρστεντ δημοσίευσε επίσης ποιήματα: Η ποιητική συλλογή του Luftskibet («Αερόπλοιο») άντλησε την έμπνευσή της από τις πτήσεις με αερόστατο του φυσικού Ετιέν-Γκασπάρ Ρομπέρ. Ο Έρστεντ πέθανε στην Κοπεγχάγη σε ηλικία 74 ετών. Το 1936 η Δανία εξέδωσε χαρτονομίσματα των 100 κορωνών που απεικόνιζαν τη μορφή του. Σήμερα τα κτήρια που στεγάζουν το Τμήμα Χημείας και το Ινστιτούτο Μαθηματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης φέρουν την επιγραφή «Ινστιτούτο Χ.Κ. Έρστεντ» προς τιμή του. Επίσης, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Δανίας, που εκτοξεύθηκε το 1999, ονομάσθηκε προς τιμή του «Έρστεντ». Ηλεκτρομαγνητισμός Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ Dibner, Bern: Oersted and the discovery of electromagnetism, Νέα Υόρκη, Blaisdell (1962).
|
Ο Χανς Κρίστιαν Έρστεντ (Hans Christian Ørsted, 14 Αυγούστου 1777 – 9 Μαρτίου 1851) ήταν Δανός φυσικός και χημικός. Γενικότερα, διαμόρφωσε τη φιλοσοφία της Επιστήμης και τις σχετικές εξελίξεις μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι περισσότερο γνωστός για την ανακάλυψη της σχέσεως μεταξύ Ηλεκτρισμού και Μαγνητισμού, που επιβεβαιώθηκε αργότερα και κατέληξε στις εξισώσεις του Μάξγουελ, ώστε οι φυσικοί να μιλούν πλέον μόνο για Ηλεκτρομαγνητισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%88%CF%81%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
Καμάλ Τζουμπλάτ
|
Ο Καμάλ Τζουμπλάτ γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1917, στην Ντέιρ ελ Καμάρ. Γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας των Κούρδων Τζουμπλάτ, που ήταν οι παραδοσιακοί ηγέτες της κοινότητας των Δρούζων του Λιβάνου. Ο πατέρας του, ο ισχυρός Δρούζος οπλαρχηγός Φουάντ Τζουμπλάτ, διευθυντής της Περιφέρειας Σουφ, δολοφονήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1921. Ο Καμάλ ήταν μόλις τεσσάρων ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε. Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Ναζιρά έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο στην κοινότητα των Δρούζων για πάνω από το ένα τέταρτο του αιώνα. Το 1926, ο Καμάλ Τζουμπλάτ εισήχθη στο Ινστιτούτο Πατέρων του Λαζάρου στην Αϊντουρά, όπου και ολοκλήρωσε τις στοιχειώδεις σπουδές του το 1928. Πήρε το δίπλωμα γυμνασίου, αφού μελέτησε γαλλικά, αραβικά, επιστήμη και λογοτεχνία, το 1936, και πτυχίο φιλοσοφίας το 1937. Ο Τζουμπλάτ προχώρησε σε ανώτερες σπουδές στη Γαλλία, όπου παρακολούθησε τη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και απέκτησε πτυχίο στην ψυχολογία και την πολιτική της εκπαίδευσης, όπως και ένα άλλο στην κοινωνιολογία. Επέστρεψε στο Λίβανο το 1939, μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Σεν-Ζοζέφ, όπου απέκτησε πτυχίο Νομικής το 1945.
|
Ο Καμάλ Φουάντ Τζουμπλάτ (αραβικά: كمال جنبلاط, Kamāl Ǧunbalāṭ, 6 Δεκεμβρίου 1917 - 16 Μαρτίου 1977) ήταν σημαντικός πολιτικός του Λιβάνου. Ήταν ο κύριος ηγέτης των αντικυβερνητικών δυνάμεων που αντιτίθονταν στην κυβέρνηση Άσαντ στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου και μεγάλος σύμμαχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μέχρι τη δολοφονία του το 1977. Είναι ο πατέρας του ηγέτη των Δρούζων του Λιβάνου, Ουαλίντ Τζουμπλάτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BB_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84
|
Αντάλμπερο Β΄ του Μετς
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου Α΄ δούκα της Άνω Λωρραίνης και της Βεατρίκης των Ροβερτιδών, κόρης του Ούγου του μεγάλου, δούκα των Φράγκων. Έγινε Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος του Βερντέν (από το 984) και επίσκοπος του Μετς (984-1005). Αδέλφια του ήταν ο Θεοδώριχος Α΄, που διαδέχθηκε τον πατέρα τους ως δούκας της Άνω Λωρραίνης και η Ίντα, που παντρεύτηκε τον Ράντμποτ κόμη του Χάπσμπουρκ και αρχηγέτης των Αψβούργων. Ήταν ανιψιός του Αντάλμπερο Α΄ επισκόπου του Μετς και εξάδελφος του Αντάλμπερο αρχιεπισκόπου του Ρενς· ο ποιητής Αντάλμπερο επίσκοπος του Λoν (Laon) ήταν γιος εξαδέλφου του. Ο Αντάλμπερο Β΄ απεβίωσε το 1005 σε ηλικία 47 ετών. https://web.archive.org/web/20120327065511/http://www.saarland-biografien.de/Adalbero-II
|
Ο Αντάλμερο Β΄ (γερμ.: Adalbero, γαλλ.: Adalberon, περίπου 958 - 14 Δεκεμβρίου 1005) ήταν χριστιανός επίσκοπος του Μετς και του Βερντέν από το 984 μέχρι το 1005. Προερχόταν από τον Οίκο του Αρντέν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%82
|
Δήμος Καλαμαριάς
|
Ο δήμος συστάθηκε το 1943. Δήμαρχοι από το 1943 έχουν διατελέσει οι εξής: Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 ο Δήμος Καλαμαριάς είχε 91.518 κατοίκους. Η εξέλιξη του πληθυσμού της Καλαμαριάς έχει ως εξής: Το Βυζάντιο είναι μία ανατολική περιοχή, του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης. Την ονομασία του Βυζάντιο, την έχει πάρει εξαιτίας των Ελλήνων προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στην περιοχή. Σήμερα είναι συνοικία του δήμου Καλαμαριάς και αποτελεί το δυτικό σύνορο του δήμου με το δήμο Θεσσαλονίκης. Η περιοχή του Βυζαντίου είναι μικρή σε έκταση, συγκριτικά με τις υπόλοιπες περιοχές του δήμου, όπως του κέντρου της Καλαμαριάς ή της Νέας Κρήνης, Το Δημοτικό Κοιμητήριο (Νεκροταφείο) Καλαμαριάς βρίσκεται στη συνοικία Βότση πίσω από το στρατόπεδο Νταλίπη και το Βρετανικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Μίκρας. Το Κοιμητήριο λόγω του πυκνού πληθυσμού του Δήμου θεωρείται κορεσμένο και οι υγειονομικές συνθήκες στα δημοτικά κοιμητήρια της Καλαμαριάς χαρακτηρίζονται επικίνδυνες.
|
Ο Δήμος Καλαμαριάς βρίσκεται στην Περιφερειακή Ενότητα Θεσσαλονίκης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Είναι ένας από τους πιο πυκνοκατοικημένους δήμους της Ελλάδας. Χωρίζεται σε συνοικίες, στις οποίες δόθηκαν κυρίως ονομασίες των πατρίδων των Μικρασιατών προσφύγων — πρώτων κατοίκων της Καλαμαριάς: Νέα Κρήνη, Νέα Τούζλα-Καραμπουρνάκι, Νέα Αρετσού, Άγιος Ιωάννης, Βυζάντιο, Βότση, Φοίνικας, Κατιρλί, Κηφισιά, Κουρί, Δέρκων, Μίκρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
NFL Fever 2002
|
Το παιχνίδι έλαβε "γενικά καλές κριτικές" σύμφωνα με τον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Metacritic . Η NextGen είπε ότι το παιχνίδι "μπορεί να είναι ο "αναπάντεχος" πωλητής συστήματος που ήταν το NFL 2K1 για το Dreamcast ." Μέχρι τον Ιούλιο του 2006, το παιχνίδι είχε πουλήσει 600.000 αντίτυπα και είχε κερδίσει 26 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ. Το NextGen το κατέταξε ως το 99ο παιχνίδι με τις υψηλότερες πωλήσεις που κυκλοφόρησε για το PlayStation 2, το Xbox και το GameCube μεταξύ Ιανουαρίου 2000 και Ιουλίου 2006 στη χώρα αυτή. Οι συνδυασμένες πωλήσεις της σειράς NFL Fever έφτασαν τα 1,2 εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον Ιούλιο του 2006.
|
Το NFL Fever 2002 είναι ένα βιντεοπαιχνίδι αμερικανικού ποδοσφαίρου που δημοσιεύτηκε και αναπτύχθηκε από τη Microsoft Game Studios . Κυκλοφόρησε στις 15 Νοεμβρίου 2001 για την κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών Xbox. Το παιχνίδι είχε προηγηθεί από το NFL Fever 2000 (το οποίο ήταν μόνο για το Microsoft Windows ) και ακολούθησε το NFL Fever 2003 .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NFL_Fever_2002
|
Αγία Ειρήνη Κρουσώνος Ηρακλείου
|
Η Αγία Ειρήνη είναι ορεινός οικισμός στο δυτικό τμήμα του νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται σε ορεινή τοποθεσία που δεσπόζει στο μικρό ρέμα του Γαζανού, στις δυτικές απολήξεις του Ψηλορείτη και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 630. Απέχει περίπου 28 χλμ. ΝΔ. του Ηρακλείου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1971 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κρουσώνος του νομού Ηρακλείου. Με το ΦΕΚ 244Α – 04/12/1997, αποσπάστηκε από την κοινότητα Κρουσώνος και προσαρτήθηκε στον δήμο Κρουσώνα. Με το ΦΕΚ 87Α – 07/06/2010, ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Κρουσώνα και προσαρτήθηκε στον δήμο Μαλεβιζίου. Η Μονή Αγίας Ειρήνης: μεγάλο γυναικείο μοναστήρι από τα ακμαιότερα της Κρήτης. Πιθανόν, κτίστηκε κατά τον 14ο - 15ο αιώνα, παρόλο που πρωτοαναφέρεται σε έγγραφα του ύστερου 16ου αιώνα. Στα τέλη του 16ου αιώνα και στην αρχή του 17ου αιώνα ανήκε στο φέουδο της οικογένειας Mudazzo. Ελάχιστα είναι τα έγγραφα για την ιστορία της μονής, πιθανώς επειδή καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1822. Το καθολικό είναι δίκλιτο, αφιερωμένο στην Αγία Ειρήνη και την Κοίμηση της Θεοτόκου Το ίδρυμα «Άγιος Σπυρίδων», για παιδιά με ειδικές ανάγκες Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1978, 2006 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδ. 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr
|
Για τον οικισμό με ίδιο όνομα στον ίδιο νομό, δείτε: Αγία Ειρήνη ΗρακλείουΗ Αγία Ειρήνη είναι οικισμός της κοινότητας και δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κρουσώνα, του δήμου Μαλεβιζίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ηρακλείου, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Μαλεβιζίου του νομού Ηρακλείου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ισπανία των Αψβούργων
|
Η Ισπανία εισήλθε στην de jure κατάσταση του ενιαίου κράτους μόνο μετά τον θάνατο του Καρόλου Β' και με την έκλειψη της Ισπανικής δυναστείας των Αψβούργων, την άνοδο του Φιλίππου Ε' και την εγκαινίαση της Βουρβονικής δυναστείας και των μεταρρυθμίσεων της. Όμως, οι Ισπανοί Αψβούργοι δημιούργησαν το πρώτο de facto ενωμένο κράτος στην Ιβηρική Χερσόνησο, το οποίο για μια σύντομη περίοδο περιελάμβανε και την Πορτογαλία. Η πολιτική οντότητα που αναφέρεται ως Ισπανία ήταν στην ουσία μια ομοσπονδία που περιελάμβανε πολλά μεσαιωνικά αυτόνομα βασίλεια— την Αραγωνία, την Καστίλη, τη Λεόν και τη Ναβάρρα. Σε μερικές περιπτώσεις, αυτά τα αυτόνομα βασίλεια ήταν τα ίδια συνομοσπονδίες, με πιο γνωστό το Στέμμα της Αραγωνίας (Πριγκιπάτο της Καταλωνίας, Βασίλειο της Αραγωνίας, Βασίλειο της Βαλένθια και Βασίλειο της Μαγιόρκας). Ο γάμος της Ισαβέλλας Α' της Καστίλης και του Φερδινάνδου Β´ της Αραγωνίας ένωσε δύο από τα μεγαλύτερα τέτοια βασίλεια, την Καστίλη και την Αραγωνία, το οποίο οδήγησε στην ευρέως επιτυχημένη εκστρατεία τους εναντίον των Μαυριτανών με αποκορύφωμα την κατάκτηση της Γρανάδας το 1492. Το 1504, η Βασίλισσα Ισαβέλλα πέθανε, και μολονότι ο Φερδινάνδος προσπάθησε να διατηρήσει τη θέση του στην Καστίλη ως επακόλουθο του θανάτου της, το Καστιλιανό κοινοβούλιο (Cortes Generales) επέλεξε να στέψει την κόρη της Ισαβέλλας, Ιωάννα, βασίλισσα. Ο σύζυγος της Φίλιππος ήταν ο Αψβούργος γιος του Άγιου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α' και της Μαρίας της Βουργουνδίας και ταυτόχρονα έγινε ο βασιλικός σύζυγος Φίλιππος Α´ της Καστίλης. Λίγο αργότερα η Ιωάννα άρχισε να ολισθαίνει στην παράνοια, αν και το πόσο ψυχικά άρρωστη ήταν έχει υπάρξει αμφισβητούμενο θέμα. Το 1506 ο Φίλιππος κατέλαβε την αντιβασιλεία εκ μέρους της, αλλά πέθανε αργότερα το ίδιο έτος υπό μυστήριες περιστάσεις, πιθανώς δηλητηριασμένος από τον πεθερό του. Εφόσον ο μεγαλύτερος γιος τους Κάρολος ήταν μόνο έξι, το κοινοβούλιο απρόθυμα επέτρεψε στον πατέρα της Ιωάννας, Φερδινάνδο να κυβερνήσει τη χώρα ως αντιβασιλιάς της Ιωάννας και του Καρόλου. Η Ισπανία ήταν τώρα ενωμένη υπό έναν μοναδικό κυβερνήτη, τον Φερδινάνδο Β´ της Αραγωνίας. Ως μοναδικός μονάρχης, ο Φερδινάνδος υιοθέτησε μια πιο επιθετική πολιτική από αυτή που είχε ως σύζυγος της Ισαβέλλας, διευρύνοντας τη σφαίρα επιρροής της Ισπανίας στην Ιταλία, ενδυναμώνοντας την εναντίον της Γαλλίας. Ως κυβερνήτης της Αραγωνίας, ο Φερδινάνδος αναμείχθηκε στον αγώνα εναντίον της Γαλλίας και της Βενετίας για τον έλεγχο της Ιταλίας· αυτές οι συγκρούσεις έγιναν το κέντρο της εξωτερικής πολιτικής του Φερδινάνδου ως βασιλιά. Η πρώτη χρήση των Ισπανικών δυνάμεων από τον Φερδινάνδο ήρθε στον Πόλεμο της Ιεράς Συμμαχίας εναντίον της Βενετίας, όπου οι Ισπανοί στρατιώτες διακρίθηκαν στο πεδίο δίπλα στους Γάλλους συμμάχους τους στη Μάχη του Ανιαντέλο (1509). Μόνο ένα έτος μετά, ο Φερδινάνδος εισήλθε στην Ιερά Συμμαχία εναντίον της Γαλλίας, διαβλέποντας μια ευκαιρία να πάρει τη Νάπολη — στην οποία έφερε μια δυναστική διεκδίκηση — και τη Ναβάρρα, που τη διεκδικούσε μέσω του γάμου του με τη Ζερμαίν της Φουά. Ο πόλεμος είχε μικρότερη επιτυχία από αυτόν εναντίον της Βενετίας και το 1516 η Γαλλία συμφώνησε ανακωχή, η οποία άφηνε το Μιλάνο υπό γαλλικό έλεγχο και αναγνώριζε την ισπανική ηγεμονία στη βόρεια Ναβάρρα. Ο Φερδινάνδος πέθανε αργότερα το ίδιο έτος. Ο θάνατος του Φερδινάνδου οδήγησε στην άνοδο του νεαρού Καρόλου στο θρόνο ως Κάρολος Α' της Καστίλης και της Αραγωνίας, αποτελεσματικά ιδρύοντας τη μοναρχία της Ισπανίας. Η ισπανική κληρονομιά του περιελάμβανε όλες τις ισπανικές κτήσεις στον Νέο Κόσμο και γύρω από τη Μεσόγειο. Με το θάνατο του Αψβούργου πατέρα του το 1506, ο Κάρολος είχε κληρονομήσει τις Κάτω Χώρες και τα εδάφη της ελεύθερης κομητείας της Βουργουνδίας, μεγαλώνοντας στη Φλάνδρα. Το 1519, με το θάνατο του παππού του, από τον πατέρα του, Μαξιμιλιανού Α´, ο Κάρολος κληρονόμησε τα εδάφη των Αψβούργων στη Γερμανία, και δεόντως εκλέχθηκε Αυτοκράτορας Κάρολος Ε' το ίδιο έτος. Η μητέρα του, Ιωάννα, παρέμεινε κατ' όνομα βασίλισσα της Καστίλης έως το θάνατο της το 1555, αλλά εξαιτίας της ψυχικής της υγείας και ανησυχιών επειδή προτεινόταν ως ένας εναλλακτικός μονάρχης από την αντιπολίτευση (όπως συνέβη στην Εξέγερση των Κομουνέρος), ο Κάρολος την κράτησε φυλακισμένη. Εκείνη τη στιγμή, ο Αυτοκράτορας και Βασιλιάς Κάρολος ήταν ο ισχυρότερος άνδρας στη Χριστιανοσύνη. Η συσσώρευση τόσης δύναμης από έναν άνδρα και μια δυναστεία ανησύχησε πολύ τον βασιλιά της Γαλλίας, Φραγκίσκο Α', ο οποίος βρέθηκε περικυκλωμένος από εδάφη των Αψβούργων. Το 1521 ο Φραγκίσκος επιτέθηκε στις Ισπανικές κτήσεις στην Ιταλία και τη Ναβάρρα, γεγονότα που εγκαινίασαν έναν δεύτερο γύρο Γαλλοϊσπανικής σύγκρουσης. Ο πόλεμος ήταν μια καταστροφή για τη Γαλλία, που υπέστη ήττες στην Μπικόκα (1522), την Παβία (1525, οπότε ο Φραγκίσκος αιχμαλωτίσθηκε), και στο Λαντριάνο (1529) προτού ο Φραγκίσκος υποχωρήσει και εγκαταλείψει το Μιλάνο στην Ισπανία ακόμη μια φορά. Η νίκη του Καρόλου στη Μάχη της Παβίας (1525) εξέπληξε πολλούς Ιταλούς και Γερμανούς και απέσπασε τις ανησυχίες ότι ο Κάρολος θα προσπαθούσε να κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ άλλαξε πλευρά και ενώθηκε τώρα με τη Γαλλία και τα κυριότερα Ιταλικά κράτη εναντίον του Αψβούργου Αυτοκράτορα, στον Πόλεμο της Συμμαχίας του Κονιάκ. Το 1527, εξαιτίας της ανικανότητας του Καρόλου να τους πληρώσει επαρκώς, οι στρατοί του στη Βόρεια Ιταλία στασίασαν και λεηλάτησαν τη Ρώμη για λάφυρα, αναγκάζοντας τον Κλήμεντα και τους διάδοχους πάπες να είναι αρκετά πιο συνετοί στις συμφωνίες τους με κοσμικές αρχές: το 1533, η άρνηση του Κλήμεντα να ακυρώσει τον γάμο του Ερρίκου Η´ της Αγγλίας με την Αικατερίνη της Αραγωνίας (θεία του Καρόλου) ήταν άμεση συνέπεια της απροθυμίας του να προσβάλει τον αυτοκράτορα και να λεηλατηθεί η πρωτεύουσά του για δεύτερη φορά. Η Ειρήνη της Βαρκελώνης, υπογεγραμμένη μεταξύ του Καρόλου και του πάπα το 1529, εγκαθίδρυσε μια πιο εγκάρδια σχέση μεταξύ των δύο ηγετών που αποτελεσματικά ονόμασε την Ισπανία προστάτιδα του Καθολικισμού και αναγνώρισε τον Κάρολο ως βασιλιά της Λομβαρδίας σε αντάλλαγμα για την Ισπανική διαμεσολάβηση στην ανατροπή της στασιαστικής Φλωρεντινής Δημοκρατίας. Το 1543, ο Φραγκίσκος Α', βασιλιάς της Γαλλίας, ανακοίνωσε την πρωτοφανή συμμαχία του με τον Οθωμανό σουλτάνο, τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, καταλαμβάνοντας την Ισπανοκρατούμενη πόλη της Νίκαιας σε συνεργασία με Οθωμανικές δυνάμεις. Ο Ερρίκος Η' της Αγγλίας, ο οποίος απέκτησε μια μεγαλύτερη μνησικακία εναντίον της Γαλλίας απ' ό,τι κράτησε εναντίον του Αυτοκράτορα που στάθηκε εμπόδιο στο διαζύγιό του, ενώθηκε με τον Κάρολο στην εισβολή του στη Γαλλία. Αν και ο Ισπανικός στρατός ηττήθηκε παταγωδώς στη Μάχη του Σερισόλ, στην Πολιορκία της Νίκαιας ο Ερρίκος διέπρεψε καλύτερα και η Γαλλία αναγκάσθηκε να αποδεχθεί όρους. Οι Αυστριακοί, με ηγέτη τον νεότερο αδελφό του Καρόλου Φερδινάνδο, συνέχισαν να πολεμούν τους Οθωμανούς στα ανατολικά. Με τη Γαλλία ηττημένη, ο Κάρολος ασχολήθηκε με το να επιληφθεί ενός παλαιότερου προβλήματος: την Ένωση του Σμαλκάλντεν. Η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση είχε ξεκινήσει στη Γερμανία το 1517. Ο Κάρολος, μέσω της θέσης του ως Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, των σημαντικών κτήσεων του στα γερμανικά σύνορα και της στενής του σχέσης με τους Αψβούργους συγγενείς του στην Αυστρία, είχε παγιωμένο ενδιαφέρον για τη διατήρηση της σταθερότητας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Πόλεμος των Χωρικών ξέσπασε στη Γερμανία το 1524 και κατέστρεψε τη χώρα μέχρι που κατεστάλη βίαια το 1526· ο Κάρολος, αν και ήταν τόσο μακριά από τη Γερμανία, δεσμεύτηκε να κρατά την τάξη. Μετά τον Πόλεμο των Χωρικών οι Προτεστάντες οργανώθηκαν σε μια αμυντική ένωση για να προστατευθούν από τον Αυτοκράτορα Κάρολο. Υπό την προστασία της Σμαλκαλδικής Ένωσης, τα προτεσταντικά κράτη διέπραξαν αρκετές ατασθαλίες στα μάτια της Καθολικής Ένωσης— μεταξύ άλλων και την κατάσχεση μερικών εκκλησιαστικών εδαφών — και αψήφησαν την εξουσία του Αυτοκράτορα. Πιθανόν ούσα πιο σημαντική για τη στρατηγική του Ισπανού βασιλιά, η Ένωση είχε συμμαχήσει με τους Γάλλους και προσπάθειες στη Γερμανία να υπονομευθεί η Ένωση απορρίφθηκαν. Η ήττα του Φραγκίσκου οδήγησε στην ακύρωση της συμμαχίας με τους Προτεστάντες και ο Κάρολος εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία. Πρώτα προσπάθησε μέσω της διαπραγμάτευσης στη Σύνοδο του Τρέντο το 1545, αλλά η προτεσταντική ηγεσία αισθανόμενη προδομένη από τη στάση που κράτησαν οι Καθολικοί στη Σύνοδο, προχώρησε σε πόλεμο με ηγέτη τον Σάξονα εκλέκτορα Μαυρίκιο. Σε ανταπόκριση, ο Κάρλος επιτέθηκε στη Γερμανία ως επικεφαλής ενός μικτού Ολλανδοϊσπανικού στρατού, ελπίζοντας να αποκαταστήσει την Αυτοκρατορική εξουσία. Ο Αυτοκράτορας σε προσωπικό επίπεδο πέτυχε μια αποφασιστική νίκη επί των Προτεσταντών στην ιστορική Μάχη του Μύλμπεργκ το 1547. Το 1555, ο Κάρολος υπέγραψε με τα προτεσταντικά κράτη την ειρήνη του Άουγκσμπουργκ και αποκατέστησε τη σταθερότητα στη Γερμανία πάνω στην αρχή του cuius regio, eius religio («όποιου το βασίλειο, η θρησκεία του»), μια θέση μη δημοφιλής στον ισπανικό και ιταλικό κλήρο. Η ανάμειξη του Καρόλου στη Γερμανία θα εγκαθίδρυε έναν ρόλο για την Ισπανία ως προστάτιδα των υποθέσεων των Καθολικών Αψβούργων στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία· πράγμα που, επτά δεκαετίες αργότερα, θα οδηγούσε στη συμμετοχή της στον πόλεμο που θα τερμάτιζε αποφασιστικά το καθεστώς της Ισπανίας ως κορυφαία δύναμη της Ευρώπης. Το 1526, ο Κάρολος νυμφεύθηκε την Ινφάντα Ισαβέλλα, αδελφή του Ιωάννη Γ' της Πορτογαλίας. Το 1556 παραιτήθηκε από τις θέσεις του, δίνοντας την Ισπανική του αυτοκρατορία στον μόνο επιζώντα γιο του, Φίλιππο Β' της Ισπανίας, και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στον αδελφό του, Φερδινάνδο. Ο Κάρολος αποσύρθηκε στο μοναστήρι της Ιούστε (Εξτρεμαδούρα, Ισπανία), όπου φαίνεται να έπαθε νευρικό κλονισμό, και πέθανε το 1558. Η Ισπανία δεν ήταν ακόμη σε ειρήνη, καθώς ο επιθετικός Ερρίκος Β' της Γαλλίας ανήλθε στον θρόνο το 1547 και αμέσως ανανέωσε τη σύγκρουση με την Ισπανία. Ο διάδοχος του Καρόλου, Φίλιππος Β', διεξήγαγε επιθετικά τον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας, συντρίβοντας έναν γαλλικό στρατό στη Μάχη του Σεν Καντέν στην Πικαρδία το 1557 και νικώντας τον Ερρίκο πάλι στη Μάχη του Γκραβελέν το επόμενο έτος. Η Συνθήκη του Κατώ-Καμπρεζί, υπογεγραμμένη το 1559, αναγνώριζε μόνιμα τις Ισπανικές διεκδικήσεις στην Ιταλία. Στους εορτασμούς που ακολούθησαν τη συνθήκη, ο Ερρίκος σκοτώθηκε από ένα κατά λάθος χτύπημα μιας λόγχης. Η Γαλλία επλήγη για τα επόμενα τριάντα έτη από εμφύλιο πόλεμο και αναταραχή (βλέπε Γαλλικοί Θρησκευτικοί Πόλεμοι) και ήταν ανίκανη να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά την Ισπανία και τους Αψβούργους στον Ευρωπαϊκό αγώνα εξουσίας. Ελεύθερη από κάθε σοβαρή Γαλλική αντίδραση, η Ισπανία έφθασε στο απόγειο της δύναμης και της εδαφικής της έκτασης στην περίοδο 1559–1643. Ο Κάρολος και οι διάδοχοί του, ενώ ήταν πιο άνετοι και συμπαθούσαν περισσότερο την Ισπανία, τη θεωρούσαν ως άλλο ένα κομμάτι της αυτοκρατορίας τους, αντί να τη γαλουχήσουν και να την αναπτύξουν, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, και οι Κάτω Χώρες ίσως έκαναν στις χώρες τους. Η επίτευξη των πολιτικών στόχων της δυναστείας των Αψβούργων – η οποία σήμαινε κυρίως την υπονόμευση της δύναμης της Γαλλίας, τη διατήρηση της καθολικής ηγεμονίας των Αψβούργων στη Γερμανία, και η αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – ήταν σημαντικότερη για τους Αψβούργους κυβερνήτες παρά η ευημερία της Ισπανίας. Αυτή η έμφαση θα συνεισέφερε στην παρακμή της Ισπανικής αυτοκρατορικής δύναμης. Η Ισπανική Αυτοκρατορία είχε αναπτυχθεί ουσιαστικά από τις ημέρες του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας. Οι Αυτοκρατορίες των Αζτέκων και των Ίνκας κατακτήθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου, από το 1519 μέχρι το 1521 και από το 1540 μέχρι το 1558, αντίστοιχα. Ισπανικοί οικισμοί ιδρύθηκαν στον Νέο Κόσμο: η Πόλη του Μεξικού, η πιο σημαντική αποικιακή πόλη που ιδρύθηκε το 1524 για να είναι το βασικό κέντρο διοίκησης του Νέου Κόσμου· η Φλόριδα, που αποικήθηκε τη δεκαετία του 1560 το Μπουένος Άιρες, που ιδρύθηκε το 1536· και η Νέα Γρανάδα (σύγχρονη Κολομβία), που αποικήθηκε τη δεκαετία του 1530. Η Ισπανική Αυτοκρατορία στο εξωτερικό έγινε η πηγή του Ισπανικού πλούτου και δύναμης στην Ευρώπη. Αλλά καθώς οι μεταφορές πολύτιμων μετάλλων επεκτάθηκαν γρήγορα στα τέλη του αιώνα, συνέβαλε στον γενικό πληθωρισμό που επηρέαζε ολόκληρη την Ευρώπη. Αντί να τροφοδοτεί την ισπανική οικονομία, το αμερικανικό ασήμι έκανε τη χώρα όλο και περισσότερο εξαρτημένη από ξένες πηγές πρώτων υλών και μεταποιημένων προϊόντων. Η Ειρήνη του Κατώ-Καμπρεζί το 1559 τερμάτισε τον πόλεμο με τη Γαλλία, αφήνοντας την Ισπανία με σημαντικό πλεονέκτημα. Όμως, η κυβέρνηση είχε τεράστιο χρέος και κήρυξε πτώχευση εκείνο το έτος. Οι φιλοδοξίες του Φιλίππου ήταν πέραν των ικανοτήτων της χώρας του να τις πληρώσει, αν και ο άργυρος από το Μεξικό και το Περού κάπως αντιστάθμισαν τα πράγματα. Ακόμη και έτσι, τα περισσότερα έσοδα της κυβέρνησης ήταν από τους φόρους και τους δασμούς. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε εδώ και καιρό απειλήσει τα όρια των περιοχών των Αψβούργων στην Αυστρία και τη βορειοδυτική Αφρική και, σε απάντηση, ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα είχαν στείλει αποστολές στη Βόρεια Αφρική, καταλαμβάνοντας τη Μελίγια το 1497 και το Οράν το 1509. Ο Κάρολος είχε προτιμήσει να αντιμετωπίσει τους Οθωμανούς με μια αρκετά πιο ναυτική στρατηγική, παρεμποδίζοντας τις οθωμανικές εκφορτώσεις στα βενετικά εδάφη της Ανατολικής Μεσογείου. Ως απάντηση και μόνο στις επιδρομές στην ανατολική ακτή της Ισπανίας, ο Κάρολος ηγήθηκε προσωπικά τις επιθέσεις εναντίον περιουσιών στη Βόρεια Αφρική (1545). Το 1560 οι Οθωμανοί επέφεραν μια σοβαρή ήττα για το Ισπανικό ναυτικό ανοικτά της Τυνησίας, αλλά το 1565, οι Οθωμανικές δυνάμεις ηττήθηκαν κατά την αποβίβασή τους στο στρατηγικά ζωτικό νησί της Μάλτας, το οποίο υπερασπίζονταν οι Ιωαννίτες Ιππότες. Ο θάνατος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς το επόμενο έτος και η διαδοχή του από τον λιγότερο ικανό Σελίμ τον Μέθυσο ενθάρρυναν τον Φίλιππο, ο οποίος αποφάσισε να μεταφέρει τον πόλεμο στα Οθωμανικά εδάφη. Το 1571, μια μικτή ναυτική αποστολή Ισπανικών, Ενετικών και παπικών πλοίων με ηγέτη τον νόθο γιο του Καρόλου Δον Χουάν της Αυστρίας εξολόθρευσε τον Οθωμανικό στόλο στη Μάχη της Ναυπάκτου, τη μεγαλύτερη ναυμαχία που διεξήχθη σε ευρωπαϊκά νερά από το Άκτιο το 31 π.Χ. Ανάμεσα στον στόλο βρισκόταν και ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ο μετέπειτα συγγραφέας του ιστορικού ισπανικού μυθιστορήματος Δον Κιχώτης. Η νίκη έκαμψε την Οθωμανική ναυτική απειλή εναντίον του Ευρωπαϊκού εδάφους, ιδιαίτερα στη δυτική Μεσόγειο, και η απώλεια έμπειρων ναυτικών αποτέλεσε ένα σημαντικό μειονέκτημα για την αντιμετώπιση των χριστιανικών στόλων. Όμως οι Τούρκοι κατόρθωσαν να ανακτήσουν το ναυτικό τους μέσα σε έναν χρόνο, χρησιμοποιώντας το με ευχρηστία προκειμένου να εδραιώσουν την οθωμανική κυριαρχία πάνω στην πλειονότητα των αφρικανικών ακτών της Μεσογείου και των ανατολικών νησιών. Ο Φίλιππος δεν διέθετε τους πόρους για να πολεμήσει ταυτόχρονα τόσο την Ολλανδία όσο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και συνεχίστηκε το αδιέξοδο στη Μεσόγειο έως ότου η Ισπανία συμφώνησε σε εκεχειρία το 1580. Η περίοδος χαράς στη Μαδρίτη ήταν βραχύβια. Το 1566, ταραχές που δημιουργήθηκαν από τους Καλβινιστές στις Ισπανικές Κάτω Χώρες (που αντιστοιχούν περίπου με τις σύγχρονες Κάτω Χώρες και το Βέλγιο, που κληροδοτήθηκαν στον Φίλιππο από τον Κάρολο και τους Βουργουνδούς προγόνους του) προέτρεψε τον Δούκα της Άλμπα να διεξαγάγει μια στρατιωτική αποστολή προκειμένου να αποκατασταθεί ή τάξη. Ο Οίκος της Άλμπα ακολούθως εγκαθίδρυσε μια βασιλεία τρόμου. Το 1568, ο Γουλιέλμος ο Σιωπηλός ηγήθηκε μιας αποτυχημένης προσπάθειας να οδηγήσει την τυραννική Άλμπα σε κυριαρχία στις Κάτω Χώρες. Αυτή η προσπάθεια γενικά θεωρείται ότι σηματοδοτεί την έναρξη του Ογδοηκονταετούς Πολέμου ο οποίος τελείωσε με την ανεξαρτητοποίηση των Ηνωμένων Επαρχιών. Οι Ισπανοί, οι οποίοι αντλούσαν μεγάλο πλούτο από τις Κάτω Χώρες και συγκεκριμένα από το ζωτικό λιμάνι της Αμβέρσας, ήταν αφοσιωμένοι στην αποκατάσταση της τάξης και τη διατήρηση του ελέγχου τους στις επαρχίες. Το 1572, μια ομάδα Ολλανδών κουρσάρων γνωστών ως watergeuzen («Ζητιάνοι της Θάλασσας») επιτέθηκαν σε μερικές Ολλανδικές παραλιακές πόλεις, διακήρυξαν την υποστήριξή τους προς τον Γουλιέλμο και αποκήρυξαν την ισπανική ηγεσία. Για την Ισπανία, ο πόλεμος ήταν μια υφέρπουσα καταστροφή. Το 1574 ο ισπανικός στρατός υπό τον Λουίς ντε Ρεκουεσένς αποκρούστηκε από την Πολιορκία του Λέιντεν αφότου οι Ολλανδοί κατέστρεψαν τα αναχώματα που συγκρατούσαν τη Βόρεια Θάλασσα και προστάτευαν ούτως τις χαμηλού υψομέτρου επαρχίες. Το 1576, αντιμέτωπος με το κόστος του 80.000 μελών στρατού κατοχής του στις Κάτω Χώρες και τον μαζικό στόλο, ο οποίος είχε νικήσει στη Ναύπακτο, ο Φίλιππος αναγκάστηκε να αποδεχτεί την πτώχευση. Ο στρατός στις Κάτω Χώρες στασίασε λίγο μετά, επιτιθέμενος στην Αμβέρσα και λεηλατώντας τις νότιες Κάτω Χώρες, ωθώντας αρκετές πόλεις στις προηγουμένως γαλήνιες νότιες επαρχίες να συνταχθούν με την εξέγερση. Οι Ισπανοί επέλεξαν την οδό της διαπραγμάτευσης, ειρηνεύοντας τις περισσότερες νότιες επαρχίες με την Ένωση του Αρράς το 1579. Η συμφωνία του Αρράς απαιτούσε όλες οι ισπανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν αυτές τις εκτάσεις. Εντωμεταξύ, ο Φίλιππος είχε το νου του στην ένωση όλης της Ιβηρικής χερσονήσου υπό την εξουσία του, ένας παραδοσιακός στόχος των Ισπανών μοναρχών. Η ευκαιρία ήλθε το 1578 όταν ο Πορτογάλος βασιλιάς Σεβαστιανός οργάνωσε μια κακοσχεδιασμένη σταυροφορία εναντίον του Μαρόκου. Η επιχείρηση έληξε καταστροφικά και με την εξαφάνιση του Σεβαστιανού στη Μάχη των Τριών Βασιλέων. Ο ηλικιωμένος θείος του Ερρίκος κυβέρνησε μέχρι τον θάνατό του το 1580. Αν και ο Φίλιππος είχε μακροχρόνια προετοιμαστεί για την αρπαγή της Πορτογαλίας, θεωρούσε ακόμη απαραίτητο να οργανώσει μια στρατιωτική κατοχή υπό την ηγεσία του Δούκα της Άλβα. Ο Φίλιππος πήρε τον τίτλο του Βασιλιά της Πορτογαλίας, αλλά κατά τα αλλά η χώρα παρέμεινε αυτόνομη, διατηρώντας τους δικούς της νόμους, νόμισμα και θεσμούς. Όμως, η Πορτογαλία παρέδωσε πλήρως την ανεξαρτησία της στην εξωτερική πολιτική, και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν ήταν ποτέ θερμές. Η Γαλλία αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Ισπανικής εξωτερικής πολιτικής επειδή η δύναμη της ήταν δυνητικά πολύ μεγάλη και η εχθρότητα της ήταν πλήρης. Αλλά επί τριάντα έτη μετά το Κατώ-Καμπρεζί ήταν βυθισμένη σε εμφύλιους πολέμους. Ο Φίλιππος έμεινε πίσω και παρακολουθούσε τη διαμάχη να εξελίσσεται ενώ βοηθούσε την Καθολική Λίγκα, αν και περιστασιακά επίσης βοηθούσε την Προτεσταντική πλευρά αν έβλεπε ότι μπορούσε να αποκτήσει οφέλη από αυτήν. Μετά το 1590, οι Ισπανοί επενέβησαν απευθείας στη Γαλλία, κερδίζοντας μάχες, αλλά αποτυγχάνοντας να αποτρέψουν τον Ερρίκο της Ναβάρρας από το να γίνει βασιλιάς ως Ερρίκος Δ'. Προς απογοήτευση της Ισπανίας, ο Πάπας Κλήμης Η΄ δέχτηκε τον Ερρίκο πίσω στην Καθολική Εκκλησία. Για να κρατηθούν οι Κάτω Χώρες υπό έλεγχο απαιτείτο μια εκτενής δύναμη κατοχής, και η Ισπανία ήταν οικονομικά πιεσμένη μετά τη χρεοκοπία του 1576. Το 1584, ο Γουλιέλμος ο Σιωπηλός δολοφονήθηκε από έναν ημιπαράφρονα Καθολικό, και ο θάνατος του δημοφιλούς Ολλανδού ηγέτη της αντίστασης αναμενόταν να επιφέρει το τέλος του πολέμου· όμως αυτό δε συνέβη. Το 1586, η Βασίλισσα Ελισάβετ Α' της Αγγλίας, υποστήριξε τους Προτεστάντες στις Κάτω Χώρες και τη Γαλλία, και ο Σερ Φράνσις Ντρέικ έκανε επιθέσεις εναντίον Ισπανών εμπόρων στην Καραϊβική και τον Ειρηνικό Ωκεανό, μαζί με μια συγκεκριμένα επιθετική επιχείρηση στο λιμάνι του Κάδιθ. Η Γαλλία και η Αγγλία επίσης υποστήριξαν τον Πορτογάλο διεκδικητή, Αντόνιο του Κράτο. Το 1588, ελπίζοντας να σταματήσει την ανάμειξη της Ελισάβετ, ο Φίλιππος έστειλε την Ισπανική Αρμάδα για να επιτεθεί στην Αγγλία. Αριθμώντας 130 πλοία και 30.000 άνδρες, είχε αρχηγό τον ευγενικό αλλά ανίκανο Δούκα της Μεντίνα-Σιντόνα. Ο σκοπός της Αρμάδας ήταν να μεταφέρει ισπανικές δυνάμεις από τις Κάτω Χώρες για να εισβάλουν στην Αγγλία, παρά το γεγονός ότι η Ισπανία δεν είχε βαθιά λιμάνια στη Βόρεια Θάλασσα. Μετά από τρεις ημέρες μάχης με τον Αγγλικό στόλο, η Αρμάδα αποσύρθηκε και αναγκάστηκε να κάνει ένα φρικτό ταξίδι γύρω από τις ακτές της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, με πολλά πλοία να βυθίζονται από θύελλες. Μόνο ο μισός στόλος επέστρεψε στην πατρίδα σώος. Τον επόμενο χρόνο όμως, μια Αγγλική αποστολή στην Πορτογαλία ηττήθηκε πλήρως. Η Ισπανία είχε επενδύσει στον θρησκευτικό πόλεμο στη Γαλλία μετά το θάνατο του Ερρίκου Β '. Το 1589, ο Ερρικός Γ´, ο τελευταίος της γραμμής του Οίκου των Βαλουά, πέθανε στα τείχη του Παρισιού. Ο διάδοχός του, Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας, ο πρώτος Βουρβόνος βασιλιάς της Γαλλίας, ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη ικανότητα, κερδίζοντας σημαντικές νίκες εναντίον της Καθολικής Συμμαχίας στο Arques (1589) και στο Ivry (1590). Αποφασισμένοι να σταματήσουν τον Ερρίκο να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας, οι Ισπανοί χώρισαν τον στρατό τους στις Κάτω Χώρες και εισέβαλαν στη Γαλλία το 1590. Αντιμέτωπη με πολέμους εναντίον της Αγγλίας, της Γαλλίας και των Κάτω Χωρών, χώρες οι οποίες είχαν η κάθε μια τους εξαιρετικά ικανούς ηγέτες, η ήδη πτωχευμένη Ισπανία είχε χάσει πλέον το πάνω χέρι. Πολεμώντας συνεχώς εναντίον της πειρατείας που εμπόδιζε τη θαλάσσια κυκλοφορία της αυτοκρατορίας στον Ατλαντικό, αν και δεν διέκοψε ποτέ τις ζωτικές αποστολές χρυσού από τον Νέο Κόσμο (μόνο μία από τις συνοδείες συνελήφθη, αυτή του 1628 από τον Ολλανδικό Piet Hein), το 1596 το Βασιλικό Ταμείο αναγκάστηκε να παραδεχτεί ξανά την πτώχευση του. Οι Ισπανοί προσπάθησαν να απελευθερωθούν από διάφορες συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονταν, πρώτα υπογράφοντας την Ειρήνη της Βερβέν με τη Γαλλία το 1598, αναγνωρίζοντας τον Ερρίκο Δ΄ (ασπάστηκε τον καθολικισμό από το 1593) ως Βασιλιά της Γαλλίας και αποκαθιστώντας πολλές από τις προϋποθέσεις της προηγούμενης Ειρήνης του Κατώ-Καμπρεζί. Το 1604 συμφωνήθηκε μια συνθήκη με την Αγγλία, μετά την ανάληψη του θρόνου από τον πιο φιλικό βασιλιά Ιάκωβο Α΄ από τον Οίκο των Στιούαρτ. Η ειρήνη με την Αγγλία και τη Γαλλία σήμαινε ότι η Ισπανία θα μπορούσε πλέον να επικεντρώσει τις ενέργειές της στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της στις ολλανδικές επαρχίες. Οι Ολλανδοί, με επικεφαλής τον Μαυρίκιο της Οράγγης, γιο του Γουλιέλμου της Οράγγης και ίσως τον καλύτερο στρατηγό της εποχής του, κατάφεραν από το 1590 και μετά, να κατακτήσουν πολλές παραμεθόριες πόλεις συμπεριλαμβανομένου και του κάστρου της Μπρέντα. Μετά την ειρήνη με την Αγγλία, ο νέος Ισπανός διοικητής Αμβρόσιος Σπινόλα άσκησε μεγάλη πίεση στους Ολλανδούς. Ο Σπινόλα, στρατηγός παρόμοιας ικανότητας με τον Μαυρίκιο, δεν κατάφερε να κατακτήσει τις Κάτω Χώρες, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων μια νέα πτώχευση το 1607. Σε μια κίνηση ρεαλισμού που ταιριάζει στο ταμπεραμέντο του Βασιλιά Φίλιππου Γ΄ αλλά και σε αυτό του πρωθυπουργού του, δούκα ντε Λέρμα, υπογράφηκε το 1609 η Εκεχειρία των Δώδεκα Χρόνων μεταξύ Ισπανίας και Ηνωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών, μια περίοδο γνωστή ως Pax Hispánica. Η Ισπανία δεν έλαβε μεγάλα πλεονεκτήματα από την ανακωχή, τα οικονομικά της παρέμειναν σε αταξία και η αποικιακή αυτοκρατορία συνέχισε να υφίσταται όλο και πιο ταπεινωτικές επιθέσεις, προς όφελος κυρίως της Ολλανδίας. Στις Κάτω Χώρες, η κυβέρνηση της κόρης του Φιλίππου Β΄, Ισαβέλλα Κλάρα Ευγενία και ο σύζυγός της, αρχιδούκας Αλβέρτος, αποκατέστησαν τη σταθερότητα στις νότιες Κάτω Χώρες και μείωσαν τα αντι-ισπανικά συναισθήματα στην περιοχή. Ο διάδοχος του Φίλιππου Β΄, ο Φίλιππος Γ΄, ήταν ένας άνθρωπος περιορισμένης ικανότητας που δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική, ο οποίος προτιμούσε να επιτρέπει σε άλλους να διαχειρίζονται τις λεπτομέρειες της διακυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός του, ο ντε Λέρμα, που εστίαζε πάνω απ 'όλα σε θέματα που είχαν να κάνουν με τα προσωπικά του συμφέροντα, κατάφερε να αλλοιώσει τα ισπανικά βιβλία ισολογισμών και να γίνει έτσι ένας από τους πλουσιότερους άντρες στην Ευρώπη με περιουσία περίπου 44 εκατομμυρίων τάλιρων. Η προσωπική επιτυχία του ντε Λέρμα του έφερε εχθρούς αλλά και βάσιμους ισχυρισμούς διαφθοράς, οι οποίοι οδήγησαν στην κρεμάλα τον Ροδρίγο Καλντερόν, που ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης του από το στενό του περιβάλλον. Το 1618 αντικαταστάθηκε από τον γιο του, τον δούκα της Ουθέδα, μια ενέργεια που μπορεί να θεωρηθεί ως μετάβαση εξουσιών, καθώς αυτός έφτασε στην εξουσία υποστηριζόμενος από ευγενείς που πρόσκεινται στην αντίπαλη πλευρά από αυτή του πατέρα του. Μόλις το 1621, με την άφιξη του νέου βασιλιά, Φίλιππου Δ΄, οι ευγενείς του δουκάτου της Ουθέδα αντικαταστάθηκαν στη θέση της μέγιστης εμπιστοσύνης από αυτούς της Θούνιγα (αρχικά από τον Μπαλτάσαρ ντε Θούνιγα και αργότερα από τον κόμη-δούκα ντε Ολιβάρες). Παρότι το περιβάλλον του Φίλιππου Γ΄ δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις της Αυστρίας, ο δυναστικός του σύμμαχος, ο ντε Θούνιγα ήταν βετεράνος πρέσβης από τη Βιέννη και πίστευε ότι το κλειδί για τον περιορισμό των ανερχόμενων Γάλλων και για την εξάλειψη των Ολλανδών ήταν μια στενότερη συμμαχία με τους Αψβούργους. Το 1618, μετά την Εκπαραθύρωση της Πράγας, η Αυστρία και ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Φερδινάνδος Β΄, ξεκίνησε εκστρατεία κατά της Προτεσταντικής Ένωσης και της Βοημίας. Ο νέος βασιλιάς και οι αυλικοί του ήταν πολύ πιο δραστήριοι από τον Φίλιππο Γ΄, αλλά ακόμη και κατά τα τελευταία του χρόνια, ο ντε Θούνιγα, που είχε ήδη υψηλή θέση στο κοινοβούλιο, είχε ζητήσει την υποστήριξη των αυστριακών Αψβούργων στον πόλεμο. Επίσης ο Αμβρόσιος Σπινόλα, το ανερχόμενο αστέρι του ισπανικού στρατού, στάλθηκε ως διοικητής του φλαμανδικού στρατού προκειμένου να γίνει επέμβαση, εισβάλλοντας στο Παλατινάτο. Έτσι, η Ισπανία εισήλθε στον Τριακονταετή Πόλεμο. Μετά το θάνατο του ντε Θούνιγα το 1622, αντικαταστάθηκε αυτός από τον ανιψιό του Gaspar de Guzmán y Pimentel, κόμη-δούκα του Ολιβάρες, έναν εκπαιδευμένο άντρα που πίστευε ότι το επίκεντρο όλων των δεινών στην Ισπανία ήταν στις Κάτω Χώρες. Μετά από κάποιες αρχικές αποτυχίες, οι της Βοημίας ηττήθηκαν τελικά στη Μάχη του Λευκού Όρους το 1621, και ξανά πάλι στη μάχη του Στάντλον το 1623. Ενώ η δωδεκαετής ανακωχή ήταν σε ισχύ, η Ισπανία ήταν σε ειρήνη με την προτεσταντική Ολλανδία, αλλά η εκεχειρία, η οποία έληξε το 1621, δεν ανανεώθηκε, προσθέτοντας ένα ακόμα μέτωπο σύγκρουσης. Ο Σπινόλα κατέλαβε το φρούριο της Μπρέντα το 1625. Η παρέμβαση του Δανού Βασιλιά Χριστιανού Δ΄ στον πόλεμο προκάλεσε ανησυχίες (ο Χριστιανός ήταν ένας από τους λίγους μονάρχες στην Ευρώπη που δεν είχαν οικονομικά προβλήματα) αλλά η νίκη του αυτοκρατορικού στρατηγού Άλμπρεχτ φον Βάλλενσταϊν έναντι των Δανών στο Ντέσαου και ξανά πάλι στο Lutter, που έγιναν και οι δύο το 1626, εξάλειψαν την απειλή. Έτσι υπήρχε η ελπίδα στη Μαδρίτη ότι οι Κάτω Χώρες θα μπορούσαν τελικά να επανενταχθούν στην Αυτοκρατορία, ενώ μετά την ήττα της Δανίας οι προτεστάντες στη Γερμανία φαίνονταν πως είχαν τελειώσει. Η Γαλλία για άλλη μια φορά κατακλύστηκε από τις αστάθειες της (η περίφημη πολιορκία της Λα Ροσέλ ξεκίνησε το 1627) και η υπεροχή της Ισπανίας φαινόταν πλέον αναμφισβήτητη. Ο κόμης-δούκας ντε Ολιβάρες υποστήριξε με σθένος πως «Ο Θεός είναι Ισπανός και πολεμά με το έθνος μας αυτές τις μέρες» (Brown & Elliott, 1980, σελ.190) και πολλοί από τους αντιπάλους της Ισπανίας δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν. Ο Ολιβάρες δυστυχώς δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Συνειδητοποίησε ότι η Ισπανία έπρεπε να μεταρρυθμίσει και ότι η μεταρρύθμιση χρειαζόταν ειρήνη. Η διάλυση των Ενωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών προστέθηκε στον κατάλογο των προτεραιοτήτων του, καθώς πίσω από κάθε συνασπισμό κατά των Αψβούργων υπήρχε ολλανδικό χρήμα: Ολλανδοί τραπεζίτες υποστήριζαν τους εμπόρους της Σεβίλλης από την Ανατολική Ινδία, και σε όλα τα μέρη του κόσμου οι Ολλανδοί επιχειρηματίες και αποικιστές αποδυνάμωναν την ισπανική και την πορτογαλική ηγεμονία. Ο Σπινόλα και ο ισπανικός στρατός επικεντρώθηκαν στις Κάτω Χώρες και ο πόλεμος φαινόταν να εξελίσσεται υπέρ της Ισπανίας. Το 1627, η καστιλιανική οικονομία κατέρρευσε. Οι Ισπανοί υποτίμησαν το νόμισμά τους προκειμένου να πληρώσουν τα έξοδα του πολέμου και οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη στην Ισπανία με τον ίδιο τρόπο όπως και τα προηγούμενα χρόνια στην Αυστρία. Μέχρι το 1631, τμήματα της Καστίλης λειτουργούσαν σε συνθήκες ανταλλακτικής οικονομίας ως αποτέλεσμα της νομισματικής κρίσης, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μην μπορούσε να εισπράττει σημαντικούς φόρους από τους αγρότες, σε αναλογία με τις αποικίες της (Στόλος των Ινδιών). Οι ισπανικοί στρατοί στη Γερμανία διατάχθηκαν για να «πληρώσουν ο ένας τον άλλον» στη ξηρά. Ο Ολιβάρες, ο οποίος είχε υποστηρίξει ορισμένα μέτρα για τους φόρους της Ισπανίας εν αναμονή της ολοκλήρωσης του πολέμου, κατηγορήθηκε περαιτέρω για έναν ενοχλητικό και ανεπιτυχή πόλεμο στην Ιταλία (βλ. Πόλεμος της Διαδοχής της Μάντοβας). Οι Ολλανδοί, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Δωδεκαετούς Ανακωχής έβαλαν σε προτεραιότητα στο ναυτικό τους, κατέστρεψαν το ισπανικό θαλάσσιο εμπόριο και ιδιαίτερα το πορτογαλικό, από το οποίο η Ισπανία εξαρτάτο πλήρως μετά την οικονομική κρίση. Οι Ισπανοί, με διάσπαρτους πόρους, ήταν όλο και περισσότερο ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις ραγδαία αυξανόμενες ναυτικές απειλές. Το 1630, ο Γουσταύος Β΄ Αδόλφος της Σουηδίας, ένας από τους πιο ικανούς διοικητές της εποχής, αποβιβάστηκε στη Γερμανία και απελευθέρωσε το λιμάνι του Στράλζουντ, το οποίο ήταν το τελευταίο φρούριο στην ήπειρο που ελέγχονταν από γερμανικές δυνάμεις που αντιτίθενται στον αυτοκράτορα. Ο Γουσταύος στη συνέχεια βάδισε νότια με αξιοσημείωτες νίκες στο Μπράιτενφελντ και στο Lützen, προσελκύοντας περισσότερη υποστήριξη από τους προτεστάντες καθώς προχωρούσε. Η κατάσταση για τους Καθολικούς βελτιώθηκε με το θάνατο του Γουσταύου στο Lützen το 1632 και μια εντυπωσιακή νίκη των αυτοκρατορικών δυνάμεων υπό τον Καρδινάλιο-Πρίγκιπα Φερδινάνδο και τον Φερδινάνδο Β΄ της Ουγγαρίας στη Μάχη του Νέρντλινγκεν το 1634. Από θέση ισχύος, ο αυτοκράτορας προσέγγισε τα εξουθενωμένα από τον πόλεμο γερμανικά κράτη με ειρήνη το 1635, πολλά την αποδέχτηκαν, συμπεριλαμβανομένων των δύο πιο ισχυρών, του Βρανδεμβούργου και της Σαξονίας. Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ υπήρξε ισχυρός υποστηρικτής των Ολλανδών και των Προτεσταντών από την αρχή του πολέμου, στέλνοντας χρήματα και υλικό εξοπλισμό σε μια προσπάθεια να σταματήσει τη δύναμη των Αψβούργων στην Ευρώπη. Ο Ρισελιέ αποφάσισε ότι η πρόσφατα υπογεγραμμένη Ειρήνη της Πράγας ήταν αντίθετη με τα γαλλικά συμφέροντα και κήρυξε πόλεμο εναντίον του Αγίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα και της Ισπανίας λίγους μήνες μετά την υπογραφή της. Οι πιο έμπειρες ισπανικές δυνάμεις σημείωσαν αρχικώς επιτυχίες. Ο Ολιβάρες διέταξε μια αστραπιαία εκστρατεία στη βόρεια Γαλλία από τις Ισπανικές Κάτω Χώρες, ελπίζοντας να σπάσει την επιμονή των υπουργών του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ΄ και να ανατρέψει τον Ρισελιέ πριν ο πόλεμος εξαντλήσει την ισπανική οικονομία και πριν οι στρατιωτικοί πόροι της Γαλλίας μπορέσουν να αξιοποιηθούν πλήρως. Στο "année de Corbie", το 1636, οι ισπανικές δυνάμεις προχώρησαν νότια μέχρι την Αμιένη και το Corbie, απειλώντας το Παρίσι και τερματίζοντας τον πόλεμο κοντά του. Μετά το 1636, ωστόσο, ο Ολιβάρες, φοβούμενος να προκαλέσει μια ακόμα καταστροφική πτώχευση, σταμάτησε την επέκταση. Ο ισπανικός στρατός δεν θα διεισδύσει ποτέ ξανά. Έτσι, οι Γάλλοι εξαγόρασαν χρόνο για να κινητοποιηθούν σωστά. Στη Μάχη των Αμμόλοφων το 1639 ένας ισπανικός στόλος καταστράφηκε από το ολλανδικό ναυτικό και οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να ενισχύσουν και να εφοδιάσουν επαρκώς τις δυνάμεις τους στις Κάτω Χώρες. Ο ισπανικός στρατός της Φλάνδρας, που εκπροσωπείτο από τους καλύτερους ισπανούς στρατιώτες και ηγέτες, αντιμετώπισε μια γαλλική εισβολή με επικεφαλή τον Λουδοβίκο Β΄ των Βουρβόνων, πρίγκιπα του Κοντέ στις Ισπανικές Κάτω Χώρες στο Ροκρουά το 1643. Οι Ισπανοί, με επικεφαλή τον Φρανθίσκο ντε Μελό, καταστράφηκαν, με το μεγαλύτερο μέρος του ισπανικού πεζικού να σφαγιάζεται ή να αιχμαλωτίζεται από το γαλλικό ιππικό. Η καλή φήμη του Στρατού της Φλάνδρας γκρεμίστηκε στο Ροκρουά, και μαζί του, το μεγαλείο της Ισπανίας. Με την υποστήριξη των Γάλλων, οι Καταλανοί, οι Ναπολιτάνοι και οι Πορτογάλοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην ισπανική μοναρχία το 1640. Με τις Ισπανικές Κάτω Χώρες πρακτικά χαμένες μετά τη μάχη του Λανς το 1648, οι Ισπανιοί έκαναν ειρήνη τους με τους Ολλανδούς και αναγνώρισαν την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Επαρχιών μέσω της Ειρήνης της Βεστφαλίας οποία έληξε τόσο τον Ογδοηκονταετή Πόλεμο και τον Τριακονταετή Πόλεμο. Ο πόλεμος με τη Γαλλία συνεχίστηκε για έντεκα ακόμη χρόνια. Αν και η Γαλλία υπέστη εμφύλιο πόλεμο μεταξύ 1648-1652 (βλ. Πόλεμοι της Σφενδόνης), η ισπανική οικονομία ήταν τόσο εξαντλημένη που δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από τη γαλλική αστάθεια. Η Νάπολη καταλήφθηκε ξανά το 1648 και η Καταλωνία το 1652, αλλά ο πόλεμος τελικά έληξε στη Μάχη των Αμμόλοφων, όπου ο γαλλικός στρατός υπό τον υποκόμη Λα Τουρ νίκησε τον εναπομείναντα ισπανικό στρατό στις Κάτω Χώρες. Η Ισπανία αποδέχθηκε την Ειρήνη των Πυρηναίων το 1659, στην οποία η Ρουσιγιόν, το Κονφλέντ, το Βαλεσπίρ και μέρος της Σερδάνια, του Φουά, του Αρτουά, μέρος της Λωρραίνης και άλλες ευρωπαϊκές περιοχές παραχωρήθηκαν στη Γαλλία. Η Πορτογαλία είχε επαναστατήσει το 1640 υπό την ηγεσία του Ιωάννη Δ΄, υπερασπιστή του θρόνου της δυναστείας των Μπραγκάνσα, σε πόλεμο γνωστό ως Πόλεμος της Αποκατάστασης. Έλαβε ευρεία υποστήριξη από τους Πορτογάλους ενώ οι Ισπανοί - οι οποίοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν εξεγέρσεις σε άλλα μέρη αλλά και τον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας - δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι ζούσαν σε μια de facto κατάσταση ειρήνης από το 1644 έως το 1657. Όταν ο Ιωάννης Δ΄ πέθανε το 1657, οι Ισπανοί προσπάθησαν να αποσπάσουν την Πορτογαλία από τον γιο του Αλφόνσο ΣΤ΄, αλλά ηττήθηκαν στο Ameixial (1663) και στο Montes Claros (1665), οδηγώντας στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Πορτογαλίας από την Ισπανία το 1668. Ο Φίλιππος Δ΄, ο οποίος είχε δει την καταστροφή της ισπανικής αυτοκρατορίας καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του, έπεσε σιγά-σιγά σε κατάθλιψη αφού έπρεπε να απολύσει τον αγαπημένο του υπουργό, τον Ολιβάρες, το 1643. Έγινε ακόμη πιο λυπημένος μετά το θάνατο του γιου του Βαλτάσαρ Κάρολος το 1646 στη νεαρή ηλικία των δεκαεπτά. Ο Φίλιππος έγινε όλο και πιο καχύποπτος κοντά στο τέλος της ζωής του, προσπαθώντας τελικά να αποκαταστήσει μερικές από τις ζημιές που είχε κάνει στη χώρα του. Πέθανε το 1665 προτού καταφέρει να αλλάξει κάτι, ελπίζοντας ότι ο γιος του θα μπορούσε να έχει κάπως καλύτερη τύχη. Ο Κάρολος Β΄, ο μόνος γιος του που επιβίωσε, ήταν σοβαρά δύσμορφος και διανοητικά καθυστερημένος και παρέμεινε υπό την επιρροή της μητέρας του καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του. Παλεύοντας ενάντια στην ασχήμια του, στις προσδοκίες και τους χλευασμούς της οικογένειάς του και του κοινοβουλίου, ο Κάρολος κατέληξε να είναι μια δυστυχισμένη ύπαρξη, που τον οδήγησε στο να φέρει το ψευδώνυμο «ο ξορκισμένος». Ο Κάρολος και η αντιβασιλεία του ήταν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τον Πόλεμο της Επανάκτησης που ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας διεξήγαγε εναντίον των Ισπανικών Κάτω Χωρών την περίοδο 1667-1668, χάνοντας σημαντικό κύρος και έδαφος, συμπεριλαμβανομένων των πόλεων της Λιλ και του Σαρλερουά. Στον Εννεατή Πόλεμο, ο Λουδοβίκος εισέβαλε ξανά στις Ισπανικές Κάτω Χώρες. Οι γαλλικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Δούκα του Λουξεμβούργου νίκησαν τους Ισπανούς στο Fleurus (1690) και στη συνέχεια νίκησαν τις ολλανδικές δυνάμεις υπό τον Γουλιέλμο Γ΄, οι οποίοι πολεμούσαν στην πλευρά της Ισπανίας. Ο πόλεμος τελείωσε βρίσκοντας τις περισσότερες ισπανικές Κάτω Χώρες υπό γαλλική κατοχή, συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών πόλεων της Γάνδης και του Λουξεμβούργου. Ο πόλεμος έδειξε στον κόσμο πόσο ευάλωτες και αργοπορημένες ήταν οι ισπανικές άμυνες και η ισπανική γραφειοκρατία, και παρά ταύτα η αναποτελεσματική ισπανική κυβέρνηση δεν έλαβε καμία ενέργεια για να τα βελτιώσει. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου έβδομου αιώνα η Ισπανία βρέθηκε σε παρακμή και σε πλήρη στασιμότητα. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη περνούσε από συναρπαστικές αλλαγές στη διοίκηση και στην κοινωνία - την ένδοξη επανάσταση στην Αγγλία και τη βασιλεία του «βασιλιά Ήλιου» Λουδοβίκου ΙΔ΄ στη Γαλλία - η Ισπανία συνέχισε να καταρρέει και να κλείνεται στον εαυτό της. Η ισπανική γραφειοκρατία που είχε σφυρηλατηθεί γύρω από τον χαρισματικό, εργατικό και έξυπνο Κάρολο Α΄ και Φίλιππο Β΄ απαιτούσε έναν σταθερό μονάρχη, αλλά η αδυναμία των Φιλίππων Γ΄ και Δ΄ οδήγησε στην παρακμή της Ισπανίας. Σύμφωνα με τις τελευταίες του επιθυμίες, ο άτεκνος βασιλιάς της Ισπανίας επιθυμούσε να περάσει ο θρόνος στον Πρίγκιπα των Βουρβόνων Φίλιππο του Αντζού, παρά σε ένα μέλος της οικογένειας που τον είχε βασανίσει όλη του τη ζωή. Ο Κάρολος Β΄ πέθανε το 1700, τερματίζοντας τη γραμμή του Οίκου της Αυστρίας στο θρόνο της Ισπανίας, ακριβώς δύο αιώνες μετά τη γέννηση του Καρόλου Α΄. Armstrong, Edward (1902). The Emperor Charles V. New York: The Macmillan Company Black, Jeremy (1996). The Cambridge Illustrated Atlas of Warfare: Renaissance to Revolution. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-47033-1 Braudel, Fernand (1972). The Mediterranean and the Mediterranean World in the Age of Philip II, trans. Siân Reynolds. New York: Harper & Row. ISBN 0-06-090566-2 Brown, J. and Elliott, J. H. (1980). A palace for a king. The Buen Retiro and the Court of Philip IV. New Haven: Yale University Press Brown, Jonathan (1998). Painting in Spain: 1500–1700. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-06472-1 Dominguez Ortiz, Antonio (1971). The golden age of Spain, 1516–1659. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-297-00405-0 Edwards, John (2000). The Spain of the Catholic Monarchs, 1474–1520. New York: Blackwell. ISBN 0-631-16165-1 Harman, Alec (1969). Late Renaissance and Baroque music. New York: Schocken Books. Kamen, Henry (1998). Philip of Spain. New Haven and London: Yale University Press. ISBN 0-300-07800-5 Kamen, Henry (2003). Empire: How Spain Became a World Power, 1492–1763. New York: HarperCollins. ISBN 0-06-093264-3 Kamen, Henry (2005). Spain 1469–1714. A Society of Conflict (3rd ed.) London and New York: Pearson Longman. ISBN 0-582-78464-6 Parker, Geoffrey (1997). The Thirty Years' War (2nd ed.). New York: Routledge. ISBN 0-415-12883-8 Parker, Geoffrey (1972). The Army of Flanders and the Spanish road, 1567–1659; the logistics of Spanish victory and defeat in the Low Countries' Wars.. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-08462-8 Parker, Geoffrey (1977). The Dutch revolt. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-8014-1136-X Parker, Geoffrey (1978). Philip II. Boston: Little, Brown. ISBN 0-316-69080-5 Parker, Geoffrey (1997). The General Crisis of the Seventeenth Century. New York: Routledge. ISBN 0-415-16518-0 Stradling, R. A. (1988). Philip IV and the Government of Spain. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-32333-9 Various (1983). Historia de la literatura espanola. Barcelona: Editorial Ariel Gallardo, Alexander (2002), "Spanish Economics in the 16th Century: Theory, Policy, and Practice", Lincoln, NE:Writiers Club Press,2002. ISBN 0-595-26036-5.
|
Ο όρος Ισπανία των Αψβούργων αναφέρεται στην ιστορία της Ισπανίας τον 16ο και 17ο αιώνα (1506–1700), όταν η Ισπανία βρισκόταν υπό την εξουσία της Δυναστείας των Αψβούργων (επίσης συνδεδεμένη με το ρόλο της στην ιστορία της Κεντρικής Ευρώπης). Υπό την Αψβουργική διοίκηση (κυρίως υπό τον Κάρολο Ε' και τον Φίλιππο Β' της Ισπανίας), η Ισπανία έφθασε στο ζενίθ της επιρροής και της δύναμης της, ελέγχοντας εδάφη που εκτείνονταν από την Αμερική έως τις Ανατολικές Ινδίες στην Ασία, τις Κάτω Χώρες (οι οποίες περιελάμβαναν εδάφη της Βουργουνδίας και της Γερμανίας), το μεγαλύτερο τμήμα της σύγχρονης Ιταλίας στην Ευρώπη, και από το 1580 έως το 1640 την Πορτογαλία, την Πορτογαλική Αυτοκρατορία και ποικίλα άλλα εδάφη, όπως τη Μάλτα στη Μεσόγειο και μικρούς θύλακες όπως τη Θέουτα και το Οράν στη Βόρεια Αφρική. Συνολικά, η Ισπανία των Αψβούργων ήταν, για πάνω από έναν αιώνα, η μέγιστη δύναμη του κόσμου. Για αυτό τον λόγο, αυτή η περίοδος της Ισπανικής ιστορίας έχει επίσης αναφερθεί ως η "Εποχή της Επέκτασης". Κατά τους ύστερους Αψβούργους βασιλείς, και κυρίως στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, η Ισπανία βίωσε μια βαθμιαία πολιτική και πολιτισμική παρακμή. Η ναυτική υπεροχή της Ισπανίας τον 16ο αιώνα φάνηκε από τη νίκη εναντίον των Οθωμανών στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 (η οποία ήταν σημαντική για τους Ισπανούς και τους Χριστιανούς συνολικά). Από το μέγεθος της Ισπανικής Αρμάδας το 1588 και μια σειρά νικών εναντίον της Αγγλίας στον Αγγλοϊσπανικό Πόλεμο του 1585–1604. Όμως κατά τη διάρκεια των μέσων δεκαετιών του 17ου αιώνα η ναυτική δύναμη της Ισπανίας εισήλθε σε μακρά παρακμή με αυξανόμενες ήττες εναντίον των Ηνωμένων Επαρχιών. Στη ξηρά η Ισπανία των Αψβούργων ενεπλάκη στον Τριακονταετή Πόλεμο, και στο δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα οι Ισπανοί ηττήθηκαν από τους Γάλλους, υπό τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ'. Η Αψβουργική διοίκηση στην Ισπανία έληξε με τον θάνατο το 1700 του Καρόλου Β' ο οποίος οδήγησε στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής και στην κατάληψη της Ισπανίας από τον Οίκο των Βουρβόνων. Τα χρόνια των Αψβούργων ήταν επίσης μια Ισπανική Χρυσή Εποχή της πολιτισμικής άνθησης. Μεταξύ των προεξεχουσών μορφών της περιόδου ήταν ο Ντιέγο Βελάθκεθ, ο Ελ Γκρέκο, ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες, η Τερέσα της Άβιλα, ο Πέδρο Καλδερόν ντε λα Μπάρκα, ο Φρανθίσκο ντε Βιτόρια, ο Ντομίνγκο ντε Σότο και ο Φρανθίσκο Σουάρεθ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%88%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD
|
Κρίσιμο σημείο (θερμοδυναμική)
|
Για λόγους απλότητας και καθαρότητας, η γενική ιδέα του κρίσιμου σημείου εισάγεται καλύτερα εξετάζοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, το κρίσιμο σημείο υγρού-ατμού. Αυτό ήταν ιστορικά το πρώτο κρίσιμο σημείο που ανακαλύφθηκε και είναι ακόμα το πιο γνωστό και πιο μελετημένο. Η εικόνα στα δεξιά δείχνει σχηματικά ένα διάγραμμα PT μιας καθαρής ουσίας (που αντιπαραβάλλεται προς τα μείγματα, που έχουν πρόσθετες μεταβλητές κατάστασης και πιο πλούσια διαγράμματα φάσης, που εξετάζονται παρακάτω). Οι συνήθως γνωστές φάσεις (θερμοδυναμική) στερεό, υγρό και ατμός διαχωρίζονται από τα όρια φάσης, δηλαδή από συνδυασμούς πίεσης-θερμοκρασίας όπου οι δύο φάσεις μπορεί να συνυπάρξουν. Στο τριπλό σημείο και οι τρεις φάσεις συνυπάρχουν. Όμως, το όριο υγρού-ατμού τελειώνει σε ένα τελικό σημείο σε κάποια κρίσιμη θερμοκρασία Tc και σε κάποια κρίσιμη πίεση pc. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Στο νερό, το κρίσιμο σημείο συμβαίνει περίπου σε 647 K (374 °C; 705 °F) και 22.064 MPa (3200 PSIA ή 218 atm).Στα πέριξ του κρίσιμου σημείου, οι φυσικές ιδιότητες του υγρού και του ατμού αλλάζουν δραματικά, όπου και οι δυο φάσεις γίνονται όλο και πιο όμοιες. Παραδείγματος χάρη, το υγρό νερό κάτω από κανονικές συνθήκες είναι σχεδόν ασυμπίεστο, έχει έναν χαμηλό συντελεστή θερμικής διαστολής, έχει μια υψηλή διηλεκτρική σταθερά και είναι ένας εξαιρετικός διαλύτης για τους ηλεκτρολύτες. Κοντά στο κρίσιμο σημείο, όλες αυτές οι ιδιότητες αλλάζουν ακριβώς στο αντίθετο: το νερό γίνεται συμπιεστό, με υψηλό συντελεστή θερμικής διαστολής, πτωχό διηλεκτρικό και κακός διαλύτης για ηλεκτρολύτες και προτιμά να αναμειγνύεται με μη πολικά αέρια και οργανικά μόρια.Στο κρίσιμο σημείο, υπάρχει μόνο μια φάση. Η θερμότητα εξάτμισης είναι μηδέν. Υπάρχει ένα σημείο καμπής στη σταθερή γραμμή θερμοκρασίας (κρίσιμη ισόθερμος) σε ένα διάγραμμα PV. Αυτό σημαίνει ότι στο κρίσιμο σημείο: ( ∂ p ∂ V ) T = ( ∂ 2 p ∂ V 2 ) T = 0 {\displaystyle \left({\frac {\partial p}{\partial V}}\right)_{T}=\left({\frac {\partial ^{2}p}{\partial V^{2}}}\right)_{T}=0} Πάνω από το κρίσιμο σημείο υπάρχει μια κατάσταση της ύλης που συνδέεται συνεχώς και με την υγρή και με την αέρια κατάσταση (και στην οποία μπορεί να μετασχηματιστεί χωρίς μετάπτωση φάσης). Αυτή η κατάσταση λέγεται υπερκρίσιμο ρευστό. Η συνηθισμένη γνώση των εγχειριδίων ότι κάθε διάκριση μεταξύ υγρού και ατμού εξαφανίζεται πέρα από το κρίσιμο σημείο έχει αμφισβητηθεί από τους Michael Fisher και Benjamin Widom που αναγνώρισαν μια γραμμή p,T που ξεχωρίζει καταστάσεις με διαφορετικές ασυμπτωτικές στατιστικές ιδιότητες (γραμμή Fisher-Widom). Η ύπαρξη ενός κρίσιμου σημείου ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Charles Cagniard de la Tour το 1822 και ονομάστηκε από τον Ντμίτρι Μεντελέγιεφ το 1860 και τον Thomas Andrews το 1869. Ο Cagniard απέδειξε ότι το CO2 μπορεί να υγροποιηθεί στους 31 °C σε μια πίεση 73 atm, αλλά όχι σε μια ελαφρώς υψηλότερη θερμοκρασία, ακόμα και κάτω από πιέσεις υψηλές μέχρι 3.000 atm. Επιλύοντας τις παραπάνω συνθήκες ( ∂ p / ∂ V ) T = 0 {\displaystyle (\partial p/\partial V)_{T}=0} για την εξίσωση Βαν ντερ Βάαλς (Van der Waals), μπορεί κάποιος να υπολογίσει το κρίσιμο σημείο ως T c = 8 a / 27 R b {\displaystyle T_{c}=8a/27Rb} , V c = 3 n b {\displaystyle V_{c}=3nb} , p c = a / 27 b 2 {\displaystyle p_{c}=a/27b^{2}} .Όμως, η εξίσωση Βαν Ντερ Βάαλς, με βάση τη θεωρία μέσου πεδίου (mean field theory), δεν ισχύει κοντά στο κρίσιμο σημείο. Ειδικότερα, προβλέπει λαθεμένα νόμους αναγωγής. Για την ανάλυση των ιδιοτήτων των ρευστών κοντά στο κρίσιμο σημείο, αναγμένες μεταβλητές κατάστασης ορίζονται μερικές φορές σχετικά με τις κρίσιμες ιδιότητες T r = T / T c {\displaystyle T_{r}=T/T_{c}} , p r = p / p c {\displaystyle p_{r}=p/p_{c}} , V r = V R T c / p c {\displaystyle V_{r}={\frac {V}{RT_{c}/p_{c}}}} .Το θεώρημα των αντίστοιχων καταστάσεων υποδεικνύει ότι οι ουσίες σε ίσες αναγμένες πιέσεις και θερμοκρασίες έχουν ίσους αναγμένους όγκους. Αυτή η σχέση είναι προσεγγιστικά αληθής για πολλές ουσίες, αλλά γίνεται όλο και πιο ανακριβής για μεγάλες τιμές του pr. Το κρίσιμο σημείο υγρού-υγρού ενός διαλύματος, που συμβαίνει στην κρίσιμη θερμοκρασία του διαλύματος, συμβαίνει στο όριο της περιοχής των δύο φάσεων του διαγράμματος φάσεων. Με άλλα λόγια, είναι το σημείο στο οποίο μια απειροελάχιστη αλλαγή σε κάποια θερμοδυναμική μεταβλητή (όπως θερμοκρασία ή πίεση) θα οδηγήσει σε διαχωρισμό του μείγματος σε δύο διακριτές υγρές φάσεις, όπως φαίνεται στο διάγραμμα φάσεων πολυμερούς-διαλύτη στα δεξιά. Δύο τύποι κρίσιμων σημείων υγρού-υγρού είναι το UCST, που είναι το πιο θερμό σημείο στο οποίο η ψύξη θα επιφέρει διαχωρισμό φάσης και η LCST, που είναι το πιο ψυχρό σημείο στο οποίο η θέρμανση θα επιφέρει διαχωρισμό φάσης. Από θεωρητική άποψη, το κρίσιμο σημείο υγρού-υγρού αναπαριστά τα ακρότατα θερμοκρασίας-συγκέντρωσης της καμπύλης των ορίων ευστάθειας (spinodal) (όπως μπορεί να παρατηρηθεί στο σχήμα στα δεξιά). Συνεπώς, το κρίσιμο σημείο υγρού-υγρού σε ένα σύστημα δύο συστατικών πρέπει να ικανοποιεί δύο συνθήκες: τη συνθήκη της καμπύλης των ορίων ευστάθειας (η δεύτερη παράγωγος της ελεύθερης ενέργειας Gibbs ως προς τη συγκέντρωση πρέπει να είναι μηδέν) και την ακρότατη συνθήκη (η τρίτη παράγωγος της ελεύθερης ενέργειας ως προς τη συγκέντρωση πρέπει επίσης να ισούται με μηδέν ή η παράγωγος της καμπύλης των ορίων ευστάθειας της θερμοκρασίας ως προς τη συγκέντρωση πρέπει να ισούται με μηδέν.) Το κρίσιμο σημείο περιγράφεται από τη σύμμορφη θεωρία πεδίου. Σύμφωνα με τη θεωρία ομάδων ανακανονικοποίησης, η ιδιότητα ορισμού της κρισιμότητας είναι ότι το χαρακτηριστικό της κλίμακας μήκους της δομής του φυσικού συστήματος, γνωστό επίσης και ως μήκος συσχέτισης ξ, όπου γίνεται άπειρο. Αυτό μπορεί να συμβεί μαζί με τις κρίσιμες γραμμές στον χώρο φάσεων. Αυτή η επίδραση είναι η αιτία του κρίσιμου οπαλισμού που μπορεί να παρατηρηθεί καθώς το δυαδικό μείγμα υγρών πλησιάζει το κρίσιμο του σημείο υγρού-υγρού. Σε συστήματα σε ισορροπία, το κρίσιμο σημείο πετυχαίνεται μόνο με ακριβή ρύθμιση μιας παραμέτρου ελέγχου. Όμως, σε μερικά συστήματα θερμοδυναμικής εκτός ισορροπίας, το κρίσιμο σημείο είναι ένας ελκυστής της δυναμικής κατά τρόπο που είναι απότομος ως προς τις παραμέτρους του συστήματος, ένα φαινόμενο που αναφέρεται ως αυτοοργανωμένη κρισιμότητα. «Revised Release on the IAPWS Industrial Formulation 1997 for the Thermodynamic Properties of Water and Steam» (PDF). International Association for the Properties of Water and Steam. Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2009. «Critical points for some common solvents». ProSciTech. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2015. «Critical Temperature and Pressure». Department of Chemistry. Purdue University. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2006.
|
Στη θερμοδυναμική, ένα κρίσιμο σημείο (ή κρίσιμη κατάσταση) είναι το τελικό σημείο μιας καμπύλης ισορροπίας φάσης. Το πιο σημαντικό παράδειγμα είναι το κρίσιμο σημείο υγρού-ατμού, το τελικό σημείο της καμπύλης πίεσης-θερμοκρασίας που υποδεικνύει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα υγρό και οι ατμοί του μπορούν να συνυπάρξουν. Στο κρίσιμο σημείο, που ορίζεται από μια κρίσιμη θερμοκρασία Tc και μια κρίσιμη πίεση pc, τα όρια της φάσης (θερμοδυναμική) εξαφανίζονται. Άλλα παραδείγματα συμπεριλαμβάνουν τα κρίσιμα σημεία υγρού-υγρού σε μείγματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF_%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_(%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE)
|
Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά (ταινία)
|
Ο Άλαν είναι ένας Αμερικάνος επιχειρηματίας που έχει αποτύχει επαγγελματικά, έχει χάσει το σπίτι του και έχει χωρίσει. Ταξιδεύει στην Τζέντα για να προωθήσει ένα νέο προϊόν που βασίζεται σε ολογράμματα. Η καθημερινότητά του εκεί, όμως, δεν είναι όπως την περιμένει, καθώς συμβαίνουν αλλοπρόσαλλες καταστάσεις. Τομ Χανκς ως Άλαν Κλέι Αλεξάντερ Μπλακ ως Γιούσεφ Σαρίτα Τσάντχερι ως Ζάχρα Σίντσε Μπάμπετ Κνούντσεν ως Χάνε Τομ Σκέριτ ως Ρον Μπεν Γουίσοου ως Ντέιβ (το ολόγραμμα) A Hologram for the King στην IMDb A Hologram for the King στο Box Office Mojo A Hologram for the King στο Rotten Tomatoes A Hologram for the King στο Metacritic
|
Το Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά (πρωτότυπος τίτλος: A Hologram for the King) είναι αμερικάνικη ταινία του 2016 σε σκηνοθεσία του Τομ Τίκβερ. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντέιβ Έγκερς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1_%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Χελωνονιντζάκια (τηλεοπτική σειρά, 2012)
|
Ο δάσκαλος του νινζούτσου, Χαμάτο Γιόσι (Σπλίντερ) μεταφέρει τις τέσσερις χελώνες του στους δρόμους του Μανχάταν όταν συναντά μέλη μιας εξωγήινης φυλής που ονομάζεται Κρανγκ. Κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης με αυτούς τους εξωγήινους, ο Γιόσι και οι χελώνες εκτίθενται στη χημική ουσία των Κρανγκ, που ονομάζεται μεταλλαξογόνο, η οποία αναγκάζει τα οργανικά όντα να υποστούν σημαντικές φυσικές μεταμορφώσεις. Ο Γιόσι παίρνει χαρακτηριστικά ενός καφέ αρουραίου και οι χελώνες παίρνουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Ο Γιόσι αποσύρεται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης, όπου μεγαλώνει τις τέσσερις χελώνες ως γιους του και τους μεταδίδει τις γνώσεις του για το νιντζούτσου. Τώρα έφηβοι, οι χελώνες (Λεονάρντο, Ραφαέλ, Ντονατέλο και Μικελάντζελο) βγαίνουν στην επιφάνεια για πρώτη φορά και μαθαίνουν ότι οι Κρανγκ χρησιμοποιούν το μεταλλαξιογόνο ως μέρος του σχεδίου τους να καταλάβουν τη Νέα Υόρκη. Γίνονται φίλοι με την έφηβη Έιπριλ Ο'Νιλ αφού εκείνη και ο ψυχολόγος πατέρας της Κίρμπι απήχθησαν από τους Κράνγκ. Ο Ντονατέλο, που είναι ερωτευμένος με την Έιπριλ, είναι σε θέση να τη σώσει. Ενώ ο Κίρμπι παραμένει αιχμάλωτος των Κρανγκ, η Έιπριλ γίνεται σύμμαχος των χελωνών, οι οποίες προσπαθούν να τη βοηθήσουν να εντοπίσει τον πατέρα της. Η Έιπριλ εκπαιδεύεται επίσης από τον Σπλίντερ να είναι kunoichi, μια γυναίκα νίντζα. Αφού μαθαίνει για την παρουσία του Σπλίντερ και των χελωνών στη Νέα Υόρκη, ο θετός αδερφός του Σπλίντερ και μακροχρόνιος εχθρός του, Ορόκου Σάκι (Σρέντερ), ταξιδεύει εκεί από την Ιαπωνία και διατάζει την ομάδα του, τους Foot να εντοπίσουν τον Σπλίντερ και τους γιους του και να βάλουν τέλος στη φυλή τους. Μαθαίνοντας για την παρουσία των Κρανγκ μέσω της υιοθετημένης κόρης του Καράι, ο Σρέντερ συνάπτει συμμαχία με τους εξωγήινους για να καταστρέψει τους αμοιβαίους εχθρούς τους στη Hamato Clan. Οι χελώνες ανακαλύπτουν αργότερα ότι οι Κρανγκ ήρθαν στη Γη από τη Διάσταση Χ και έχτισαν την έδρα τους με μια εταιρεία που ονομάζεται TCRI και σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν το μεταλλαξιογόνο για να μετατρέψουν τη Γη σε πλανήτη κατάλληλο για τη φυλή τους. Αφού οι χελώνες σώσουν τον Κίρμπι, οι Κράνγκ εισβάλλουν στη Νέα Υόρκη, αλλά οι χελώνες και η Έιπριλ βγαίνουν θριαμβευτές όταν στέλνουν το Technodrome, το πλοίο του ηγέτη των Κρανγκ, Κρανγκ Πράιμ, να πέσει στη θάλασσα. Εν τω μεταξύ, ο Σπλίντερ μάχεται με τον Σρέντερ και μαθαίνει ότι η Καράι είναι η ίδια του η κόρη, Χαμάτο Μίουα, η οποία απήχθη από τον Σρέντερ και πιστεύει ότι η Σπλίντερ σκότωσε τη μητέρα της. Ο κύκλος τελειώνει με τις χελώνες να πανηγυρίζουν τη νίκη τους επί των Κρανγκ καθώς ο Σπλίντερ τους κρύβει το μυστικό της Μίουα. Οι χελώνες αγωνίζονται να συγκρατήσουν ένα ξέσπασμα μεταλλάξεων που συμβαίνει χάρη στο εναπομείναν μεταλλαξιογόνο από την αποτυχημένη εισβολή των Κρανγκ. Ο Κίρμπι είναι μεταξύ των θυμάτων της επιδημίας και μια παρεξήγηση οδηγεί την Έιπριλ να διακόψει τη φιλία της με τις χελώνες. Ωστόσο, οι χελώνες είναι σε θέση να κερδίσουν τη συγχώρεση της όταν τη σώσουν από την Καράι, η οποία έχει αναλάβει προσωρινά τη διοίκηση των Foot ενώ ο Σρέντερ λείπει στην Ιαπωνία. Μαζί με την Έιπριλ ήρθε και ο νέος της φίλος Κέισι Τζόουνς, ο οποίος βοηθά στην απόκρουση μιας επίθεσης στη φωλιά των χελωνών. Ο Κίρμπι αποκαθίσταται τελικά στην ανθρώπινη μορφή του όταν ο Ντονατέλο καταφέρνει να επινοήσει μια άλλη χημική ουσία των Κρανγκ που ονομάζεται retro-mutagen, η οποία αναγκάζει τα οργανικά όντα να αντιστρέψουν τους σημαντικούς φυσικούς μετασχηματισμούς τους. Εν τω μεταξύ, ο Σρέντερ επιστρέφει από την Ιαπωνία με τον μεταλλαγμένο Ιάπωνα κυνηγό επικηρυγμένων Tiger Claw ως τον νέο του αρχηγό. Ο Tiger Claw αποστέλλεται αργότερα μέσω μιας πύλης στην πραγματικότητα της ομότιτλης σειράς κινουμένων σχεδίων 1987–1996, αλλά αργότερα επιστρέφει σε αυτήν την πραγματικότητα. Κατά τη διάρκεια μιας μάχης με τις χελώνες, η Καράι ενημερώνεται για την αληθινή της φύση από τον Λεονάρντο (ο οποίος την έχει ερωτευτεί από τον 1ο κύκλο), αλλά είναι πολύ απρόθυμη να το δεχτεί. Όταν τη μεταφέρουν στη φωλιά, συνειδητοποιεί τελικά την αλήθεια και αποκηρύσσει τον Σρέντερ, ο οποίος απαντά φυλακίζοντάς την. Επανειλημμένες προσπάθειες απελευθέρωσης της Καράι τελικά πετυχαίνουν, αλλά ο Σρέντερ την αιχμαλωτίζει ξανά και τη χρησιμοποιεί ως δόλωμα για να σκοτώσει τη Clan Hamato. Ωστόσο, η Καράι καταλήγει να μεταμορφώνεται σε μια κερασφόρα οχιά με αλφισμό, προς φρίκη όλων. Σε απάντηση σε αυτό, ο Σρέντερ βάζει το Foot Clan να βοηθήσει τους Κρανγκ, που μόλις τελειοποίησαν το προηγουμένως ασταθές μεταλλαξιογόνο, να ξεκινήσουν μια δεύτερη εισβολή στη Νέα Υόρκη, ξεκινώντας καταστρέφοντας τη φωλιά των χελωνών και αναγκάζοντάς τους να την εγκαταλείψουν. Οι Κρανγκ αρχίζουν να μεταλλάσσονται τον πληθυσμό της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένου του Κίρμπι, παρά τις προσπάθειες του στρατού της Γης και των χελωνών. Ο Λεονάρντο τραυματίζεται σοβαρά όταν δέχεται ενέδρα από ολόκληρο το Foot και ο Σπλίντερ φαίνεται πως σκοτώνεται κατά τη διάρκεια μιας μάχης με τον Σρέντερ. Οι χελώνες, η Έιπριλ και ο Κέισι αναγκάζονται να φύγουν στο εξοχικό της οικογένειας Ο'Νιλ στο Upstate της Νέας Υόρκης καθώς οι Κρανγκ κατακτούν με επιτυχία το Μανχάταν. Η ομάδα βρίσκει καταφύγιο στο εξοχικό της οικογένειας Ο'Νιλ στο Νορθάμπτον προκειμένου να αναρρώσει από την απώλεια τους στα χέρια των Κρανγκ και της Foot Clan. Ο Λεονάρντο χρειάζεται πολύ χρόνο για να αναρρώσει, αλλά καθοδηγούμενος από μια εμφάνιση του Σπλίντερ, είναι σε θέση να ξεπεράσει τις σωματικές και ψυχικές του πληγές. Τελικά επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη με στόχο να βρουν τον Σπλίντερ, την Καράι, τον Κίρμπι και τους άλλους συμμάχους τους που αγνοούνται και να απελευθερώσουν την πόλη από τους Κρανγκ. Καταφέρνουν να βρουν τον Σπλίντερ και στήνουν μια προσωρινή βάση στην εγκαταλελειμμένη πίτσα Αντόνιο, και ο Ντονατέλο αρχίζει να εργάζεται για νέα δείγματα ρετρο-μεταλλαξιογόνου καθώς η αναζήτηση για τον Κίρμπι και την Καράι συνεχίζεται. Εν τω μεταξύ, ο Σρέντερ στέλνει τα νέα του τσιράκια Bebop και Rocksteady να βρουν την Καράι. Το δίδυμο τα καταφέρνει και ο Σρέντερ υπόσχεται να τη θεραπεύσει. Οι χελώνες, συναντούν μια νέα ομάδα, τους Mighty Mutanimals, με τους οποίους καταφέρνουν να διώξουν τους Κρανγκ πίσω στη Διάσταση X και να ελευθερώσουν τη Νέα Υόρκη. Το αποτέλεσμα της εισβολής κερδίζει τελικά τον Σρέντερ τον έλεγχο του εγκληματικού υπόκοσμου της πόλης για τις προσπάθειές του να δημιουργήσει έναν ορό ελέγχου του νου που προορίζεται για τις χελώνες, τους Mutanimals και την Καράι. Οι χελώνες προσφέρονται αργότερα από τη μελλοντική μάγισσα του χρόνου Renet για ταξίδια στο χρόνο στο παρελθόν, όπου συναντώνται με έναν νεότερο Χαμάτο Γιόσι και Ορόκου Σάκι, καθώς και με την εκλιπούσα σύζυγο του Γιόσι και μητέρα της Καράι, Τενγκ Σεν. Κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ του Γιόσι και του Σάκι μέσα στο φλεγόμενο ντότζο Clan Hamato, η Σεν σκοτώνεται κατά λάθος από τον Σάκι, ο οποίος ήθελε να σκοτώσει τον Γιόσι. Ο Σάκι φεύγει από το ντότζο αφού τα μαλλιά του καίγονται από τη φωτιά και απαγάγει τη Μίουα της κόρης του Γιόσι και του Σεν, ορκιζόμενος να την μεγαλώσει ως Καράι και αφήνοντας τον Γιόσι να πεθάνει. Μετά τη φυγή του, οι χελώνες σώζουν τον Γιόσι, καθώς ήταν "πάντα προορισμένοι" πριν ταξιδέψουν πίσω στο παρόν με την Renet. Όταν οι Κρανγκ επιστρέφουν στη Γη, οι Χελώνες ανακαλύπτουν ότι οι Κρανγκ έχουν έναν άλλο εχθρό από τη Διάσταση Χ με τη μορφή της Αυτοκρατορίας Triceraton. Παρά τις καλές προσπάθειές τους και ο Σρέντερ παραβιάζει την προσωρινή ανακωχή της Foot Clan με τις Χελώνες μαχαιρώνοντας τον Σπλίντερ κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι αδίστακτοι Τρικεράτον ενεργοποιούν την Καρδιά του Σκοταδιού, μια μηχανή που δημιουργεί μαύρες τρύπες που εξοντώνει τόσο τους Κρανγκ, τη Γη και όλους όσοι βρίσκονται σε αυτήν. Αλλά ακριβώς όπως είναι το χειρότερο για τις χελώνες, την Έιπριλ και τον Κέισι, σώζονται από ένα φιλικό ρομπότ που ονομάζεται καθηγητής Honeycutt (επίσης γνωστός ως Fugitoid) που χρησιμοποιεί το διαστημόπλοιό του για να μεταφέρει τις Χελώνες, την Έιπριλ και τον Κέισι στο ένα ταξίδι στο διάστημα. Αφού οι Χελώνες, η Έιπριλ και ο Κέισι σώθηκαν από την καταστροφή της Γης, ο Fugitoid χρησιμοποιεί το διαστημόπλοιό του τους Ulixes για να ταξιδέψει έξι μήνες πίσω στο χρόνο, προκειμένου αυτός και οι χελώνες να αποτρέψουν την Αυτοκρατορία Τρικεράτον με επικεφαλής τον Αυτοκράτορα Ζανμόραν να συναρμολογήσει ξανά το τρία συστατικά της Καρδιάς του Σκοταδιού που είναι διάσπαρτα σε όλο το σύμπαν πριν χαθούν τα πάντα στη Γη. Εκτός από την καταπολέμηση των Triceratons, οι Χελώνες αντιμετωπίζουν επίσης νέους εχθρούς στο διάστημα, όπως ο λόρδος Vringath Dregg του πλανήτη Sectoid και ο κυνηγός επικηρυγμένων Armaggon, και μάλιστα έχουν μια περιπέτεια με τους υπερδιάστατους ομολόγους τους του 1987 και τον εχθρό τους Κρανγκ, ο οποίος είναι εξόριστος συγγενής του Κρανγκ Σαμπρίμ. Παρά τις προσπάθειες των Χελωνών, οι Τρικεράτον εξακολουθούν να είναι σε θέση να συλλέξουν και τα τρία κομμάτια της Γεννήτριας Μαύρης Τρύπας, μόνο για να επιστρέψουν οι Χελώνες στη Γη και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον προηγούμενο εαυτό τους για να προειδοποιήσουν τον Σπλίντερ πριν σκοτωθεί από τον Σρέντερ, σταματήσουν τον πυροκροτητή της Καρδιάς του Σκοταδιού και νικήστε τους Τρικεράτον. Ο Fugitoid καταστρέφει τη Γεννήτρια Μαύρης Τρύπας κοντά στον διαστημικό στόλο Τρικέρατον, προκαλώντας έκρηξη, σκοτώνοντας πιθανώς τους Τρικέρατον. Στον απόηχο της μάχης κατά των Τρικερατόνων, οι προηγούμενες εκδόσεις των Χελωνών, της Έιπριλ και του Κέισι εγκαταλείπουν τη Γη με τον παρελθοντικό Φουγκιτοειδή στους Ούλιξες, ενώ το κεφάλι του παρόντος Fugitoid επανενεργοποιείται στην τροχιά της Γης. Εβδομάδες μετά την αποτροπή της εισβολής στο Τρικεράτον και την εξαφάνιση της φυλής των ποδιών, η Έιπριλ προάγεται σε kunoichi τη στιγμή που φτάνει η μάγισσα Shinigami και αποκαλύπτεται ότι είναι φίλη της Καράι καθώς σχεδιάζουν να ξαναχτίσουν τη φυλή Χαμάτο και να απορρίψουν τον Σρέντερ που ακόμα αναρρώνει από την τελευταία του μάχη με τον Σπλίντερ. Ενώ η Καράι και η Shinigami είχαν μερικούς νίντζα στο πλευρό τους, το Foot Clan ενισχύει τον στρατό των Footbot δημιουργώντας τα Elite Footbots. Επιπλέον, κάποιες άλλες εγκληματικές οργανώσεις σχεδίαζαν να καταλάβουν την επικράτεια της Foot Clan και ένα κρυστάλλινο θραύσμα αφάνταστης δύναμης που έλαβε η Έιπριλ από τους εξωγήινους Aeons κατά τη διάρκεια της διαστημικής τους περιπέτειας αρχίζει να της ασκεί καταστροφική επιρροή. Χρησιμοποιώντας μια ειδική φόρμουλα μεταλλαξογόνου φτιαγμένη από τη Stockman-Fly, ο Ορόκου Σάκι αναρρώνει και γίνεται Super-Σρέντερ για να πάρει και πάλι τον έλεγχο του Foot Clan. Μόλις γίνει μια σταθερή φόρμουλα, ο Super-Σρέντερ επιτίθεται στις Χελώνες, στους Mighty Mutanimals, στην Καράι και στην Shinigami που τελειώνει με τον Σπλίντερ να πέφτει στη μάχη εναντίον του Super-Σρέντερ και θάβεται στο εξοχικό της οικογένειας Ο'Νιλ στο Νορθάμπτον. Αυτό οδηγεί στην τελική μάχη στην κρυμμένη έπαυλη του Super-Σρέντερ, όπου ο Λεονάρντο καταφέρνει να σκοτώσει τον Super-Σρέντερ και να πετάξει το μεταλλαγμένο του Kuro Kabuto στις άλλες Χελώνες κερδίζοντας. Μετά τον θάνατο του Super-Σρέντερ, ο Tiger Claw οδήγησε τους απροσδιόριστους Foot Cultists να αποκτήσουν το Scroll of the Demodragon και ένα ειδικό φυλαχτό ελέγχου που ονομάζεται "Seal of the Ancients" που θα του επέτρεπε να καλέσει τον δημοδράκο Kavaxas. Όταν ο Kavaxas καλείται από τον Κάτω Κόσμο, ο Tiger Claw σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες του Kavaxas να εκπληρώσει τις επιθυμίες του για να αναβιώσει τον Σρέντερ. Επιδεικνύοντας την ικανότητα αναβίωσης στον Rahzar που έπεσε σε μια υποβρύχια μάχη εναντίον του Leatherhead, ο Kavaxas δηλώνει ότι θα χρειαστεί το Kuro Kabuto που περιέχει τις διανοητικές ενέργειες του Σρέντερ. Όταν ο Rahzar και ο Tiger Claw ανακτούσαν το Kuro Kabuto αφού ο Kavaxas αποστράγγισε την ψυχή του πρώην δεξί χέρι του Σρέντερ, Hattori Tatsu, ο Kavaxas δηλώνει ότι θα χρειαστούν την καρδιά του Shredder για να συμβεί η αναβίωση. Η Foot Clan αποκτά την καρδιά του Σρέντερ που ήταν στην κατοχή του Don Vizioso. Όταν η καρδιά του Σρέντερ τοποθετείται στο πτώμα του, ο Kavaxas αρχίζει να εργάζεται για την αναβίωση του Σρέντερ ως Ζόμπι Σρέντερ. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που σχεδίασε τελικά ο Tiger Claw όταν ο Ζόμπι Σρέντερ καταστρέφει τη Σφραγίδα των Αρχαίων που επιτρέπει στον Kavaxas να ανυψώσει τα πνεύματα του Κάτω Κόσμου προκειμένου να κυβερνήσει και τους δύο κόσμους. Ενώ το φάντασμα του Σπλίντερ βοηθά αυτούς που μάχονται στην επιφάνεια, ο Μικελάντζελο κατάφερε να χρησιμοποιήσει τσίχλα για να κολλήσει ξανά το Seal of the Ancients, επιτρέποντάς του να ανατρέψει τον Kavaxas και να ανοίξει την πύλη προς τον Κάτω Κόσμο, καθώς το Ζόμπι Σρέντερ σέρνει τον Kavaxas πίσω στον Κάτω Κόσμο. Στη συνέχεια, οι Χελώνες αντιμετωπίζουν διαφορετικές προκλήσεις, όπως η επιστροφή του Λόρδου Ντρεγκ όταν συνεργάζεται με τους Newtralizer, μεταφέρονται στην πραγματικότητα του Μιγιαμότο Ουσάγκι όπου βοηθούν στην προστασία της πατημασιάς Kintaro από τον κακό γκρίζο λύκο Τζέι, μια περιπέτεια με ένα εναλλακτικό μέλλον που κυβερνάται από μεταλλαγμένα ζώα και μια άλλη περιπέτεια που περιλαμβάνει την επιστροφή του Savanti Romero όπου συνεργάζεται με τον Κόμη Δράκουλα για να κάνει τη Γη πιο κατοικήσιμη για τέρατα. Οι Χελώνες αργότερα επανενώνονται με τους ομολόγους τους του 1987 όταν αντιμετωπίζουν την επιστροφή των Bebop και Rocksteady, οι οποίοι στρατολογούνται από τους ομολόγους του Σρέντερ και του Κράνγκ. Σχεδιάζουν να κατακτήσουν τη Γη τόσο της πραγματικότητας του 1987 όσο και του 2012 με ένα πλήρως εξοπλισμένο Technodrome αφού το Bebop και το Rocksteady τους έμειναν κατά λάθος πίσω. Ενώ οι Χελώνες και οι σύμμαχοί τους πολεμούν μια ορδή Foot Soldiers από το reality της σειράς 1987-1996 και τους Rock Soldiers του 2012 με επικεφαλής τους Traag και Granitor, ο Bebop και ο Rocksteady ανακαλύπτουν το ύπουλο σχέδιο του Σρέντερ και του Κρανγκ να καταστρέψουν τη Γη και επιλέγουν να γίνουν ήρωες στο για να σωθεί ο πλανήτης. Ένα φινάλε σειράς εναλλακτικής συνέχειας, που κυκλοφόρησε ως τηλεοπτική ταινία Raphael: Mutant Apocalypse, διαδραματίζεται αρκετές δεκαετίες αργότερα, μετά από μια μεγάλη καταστροφή καθώς ο Ραφαέλ διασχίζει μια έρημη Γη, μαζί με τον Ντονατέλο (του οποίου η συνείδηση είναι μεταφέρεται σε ρομπότ). Τελικά συναντούν τον Μικελάντζελο (ο οποίος έγινε χίπι γκουρού, "The Holy Chalupa") και τελικά τον Λεονάρντο, ο οποίος είχε χάσει τη μνήμη και τα λογικά του και μεταλλάχθηκε στον αρχαιοποιό Μάξιμο Κονγκ, προτού ο Ραφαέλ προλάβει να ενεργοποιήσει ξανά τη συνείδηση του Λεονάρντο, ενώνοντας ξανά τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες για ένα αίσιο τέλος. Λεονάρντο (με φωνή από τον Τζέισον Μπιγκς μέχρι το "The Wrath of Tiger Claw", Ντομινίκ για τα τελευταία επτά επεισόδια της σεζόν 2, Σεθ Γκριν στη σεζόν 3–5) – Ο Λεονάρντο, που ονομάζεται "Λίο" για συντομία, είναι ένας ενθουσιώδης μαθητής του νινζούτσου, που φοράει μπλε μάσκα και παλεύει με δύο σπαθιά που ονομάζονται Niten Ryu. Οδηγεί τις διάφορες αποστολές των Χελωνών. Ντονατέλο (με τη φωνή από τον Ρομπ Πόλσεν, ο οποίος είχε προηγουμένως εκφράσει τον Ραφαέλ στη σειρά του 1987) – Ο Ντονατέλο, που ονομάζεται "Ντόνι" για συντομία, είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό και την κατασκευή όλων των εργαλείων και όπλων στο οπλοστάσιο των Χελωνών. Είναι επίσης ένας προικισμένος χάκερ. Φοράει μια μωβ μάσκα και παλεύει με ένα bō που μπορεί επίσης να μετατραπεί σε naginata μέσω μιας λεπίδας στο ένα άκρο του ραβδιού. Ραφαέλ (με φωνή από τον Σον Άστιν) – Ο Ραφαέλ, που ονομάζεται επίσης "Ραφ", φοράει μια κόκκινη μάσκα και παλεύει με δύο sai. Γνωστός για την οργή του, συνήθως την βγάζει στον Μάικι και μερικές φορές τον Λίο, λόγω της κόντρας τους. Λειτουργεί ως οι μύες των επιθέσεων των Χελωνών. Μικελάντζελο (με φωνή από τον Γκρεγκ Σίπες) – Ο Μικελάντζελο, γνωστός ως "Μάικι", είναι η λιγότερο ώριμη από τις χελώνες και είναι λάτρης των βιντεοπαιχνιδιών, του σκέιτμπορντ, των φάρσεων και της πίτσας. Φοράει μια πορτοκαλί μάσκα και παλεύει με δύο nunchaku που μπορούν επίσης να μετατραπούν σε kusarigama μέσω μιας λεπίδας μέσα σε ένα από τα ραβδιά κάθε nunchaku και επιπλέον μήκη αλυσίδας που αποθηκεύονται στο άλλο. Φέρνει πιο φωτεινή διάθεση από τον Ραφ προς την ομάδα. Στις 21 Οκτωβρίου 2009, η Viacom ανακοίνωσε ότι είχε αγοράσει τα πλήρη δικαιώματα του franchise Χελωνονιντζάκια από τον Πίτερ Λερντ για 60 εκατομμύρια δολάρια και ότι θα αναπτύξει μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων CGI για την οικογένεια καναλιών Nickelodeon για μετάδοση το 2012. Η κυκλοφορία επιβεβαίωσε επίσης μια ταινία μεγάλου μήκους παραγωγής Paramount Pictures (επίσης τμήμα της Viacom), η οποία θα κυκλοφορούσε τον Αύγουστο του 2014.Σε ένα τεύχος Μαΐου 2011 του The Licensing Book, το Nickelodeon δημοσίευσε την τέχνη της έννοιας θέμα-προς αλλαγή και των τεσσάρων χελωνών, μαζί με έργα τέχνης από την ανανεωμένη σειρά Winx Club του στούντιο. Και οι δύο εκπομπές αναπτύχθηκαν ταυτόχρονα στο Nickelodeon Animation Studio ως μέρος της στρατηγικής της εταιρείας να επανεκκινήσει δύο καθιερωμένες μάρκες για νέους θεατές. Τα Χελωνονιντζάκια στόχευαν ένα κοινό αγοριών ηλικίας 6 έως 11 ετών, ενώ το Winx Club προοριζόταν να προσεγγίσει μια παρόμοια ηλικιακή ομάδα κοριτσιών. Για την δική τους εκδοχή για τα Χελωνονιντζάκια, το Nickelodeon σημείωσε επίσης ένα δευτερεύον κοινό σε εφήβους και ενήλικες. Τον Ιούνιο, αποκαλύφθηκε ότι η δημιουργική ομάδα του σόου θα είχε επικεφαλής τον σχεδιαστή Σίρο Νιέλι και τους συγγραφείς Τζένιφερ Βεντιμίλια και Τζόσουα Στέρνιν. Τα τρία μέλη του πληρώματος πήραν συνέντευξη τον επόμενο μήνα, αναφέροντας ότι οι χελώνες θα διαφοροποιούνταν σωματικά, αλλά ότι η προσωπικότητά τους δεν θα άλλαζε. Ο Νιέλι δήλωσε ότι είχε επηρεαστεί από τα κόμικς του 1984, ενώ η Βεντιμίλια και ο Στέρνιν ήταν θαυμαστές της σειράς του 1987 και των ταινιών της δεκαετίας του 1990 στο κολέγιο.Στην Αμερικανική Διεθνή Έκθεση Παιχνιδιών τον Φεβρουάριο του 2012, παρουσιάστηκε η πρώτη σειρά από φιγούρες σχετικές με την σειρά. Όπως ανακοινώθηκε προηγουμένως, οι φιγούρες κατασκευάστηκαν από τον επί μακρόν κάτοχο άδειας Χελωνονιντζάκια Playmates Toys. Τον Μάρτιο του 2012, τελικό σχέδιο από τη σειρά διέρρευσε στον ιστότοπο του Nickelodeon πριν καταργηθεί. Οι εικόνες έδειχναν τα σχέδια και των τεσσάρων χελωνών, του Σρέντερ, του Σπλίντερ, τηε Έιπριλ Ο'Νιλ και των Κρανγκ. Ένα τρέιλερ για τη σειρά κυκλοφόρησε στις 21 Ιουνίου 2012 στο Nickelodeon Αμερικής. Τον Ιούλιο, οι Playmates κυκλοφόρησαν τα εμπορεύματα της σειράς πριν από την πρεμιέρα της.Ο Σίρο Νιέλι, ο οποίος στο παρελθόν δημιούργησε τα Σούπερ Ρομπότ Μαϊμού Υπερομάδα Πάμε! και Εκδικητές: Οι Δυνατότεροι Ήρωες της Γης για την Disney Television Animation, ανέλαβε την ευθύνη ως υπεύθυνος και προγραμματιστής για τη σειρά. Ο Τζέισον Μπιγκς ήταν αρχικά η φωνή του Λεονάρντο και ο Ρομπ Πόλσεν του Ντονατέλο. Τον Ιούνιο του 2011, επιβεβαιώθηκε ότι ο Σον Άστιν θα κάνει την φωνή του Ραφαέλ και ο Γκρεγκ Σίπες του Μικελάντζελο. Τον Αύγουστο του 2011, αποκαλύφθηκε ότι η Μέι Ουίτμαν θα έκανε τη φωνή της Έιπριλ Ο'Νιλ. Τον Απρίλιο του 2012, ανακοινώθηκε ότι ο Φιλ Λαμάρ θα την φωνή του Μπάξτερ Στόκμαν και ο Νόλαν Νορθ τους Κρανγκ, ενώ η Ροζάν Μπαρ επιβεβαιώθηκε ότι θα κάνει την φωνή του αρχηγού τους, Κρανγκ Πράιμ. Η ηθοποιός Κέλι Χου επιβεβαίωσε τον ρόλο της ως Καράι τον Μάιο του 2012. Ο Κόρεϊ Φέλντμαν, ο οποίος προηγουμένως έδωσε τη φωνή του Ντονατέλο στην πρώτη και τρίτη ταινία Χελωνονιντζάκια, επιβεβαιώθηκε ότι θα παίξει το ρόλο του Σλας. Ο Κέισι Τζόουνς άρχισε να εμφανίζεται στον δεύτερο κύκλο και εκφράζεται από τον πρώην σταρ του Nickelodeon, Τζος Πεκ. Τον Ιούνιο του 2014, ανακοινώθηκε ότι ο Σεθ Γκριν θα αντικαταστήσει τον Τζέισον Μπιγκς και τον Ντόμινικ Κάτραμποουν ως φωνή του Λεονάρντο στον 3ο κύκλο. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στο καναδικό κανάλι YTV στις 29 Σεπτεμβρίου 2012. Έκανε επίσης πρεμιέρα στο Nickelodeon του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας στις 1 Οκτωβρίου 2012. Έκανε πρεμιέρα στο Nickelodeon της Αυστραλία και της Νέα Ζηλανδία στις 8 Οκτωβρίου 2012. Έκανε πρεμιέρα στο Nickelodeon του Καναδά στις 2 Σεπτεμβρίου 2013. Στην Ινδία, έκανε πρεμιέρα το 2013 στο Nickelodeon και στο Sonic και αυτή τη στιγμή προβάλλεται στο Nick HD+. Προβάλλεται επίσης στο Channel 5 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το IGN έδωσε θετικές κριτικές στην εκπομπή, με πολλά επεισόδια που ελέγχονται να έχουν τον τίτλο "Editor's Choice". Το φινάλε του 2ου κύκλου με τίτλο "The Invasion" έχει λάβει την υψηλότερη βαθμολογία 10/10. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ με 3,9 εκατομμύρια θεατές. Επίσημος ιστότοπος Χελωνονιντζάκια στην IMDb
|
Τα Χελωνονιντζάκια (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Teenage Mutant Ninja Turtles) είναι μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων σε υπολογιστή που αναπτύχθηκε από τους Σίρο Νιέλι, Τζόσουα Στέρνιν, Τζένιφερ Βεντιμίλια βασισμένη στους ομώνυμους χαρακτήρες κόμικ που δημιούργησαν οι Κέβιν Ίστμαν και Πίτερ Λερντ. Η σειρά προβλήθηκε στο Nickelodeon στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ελλάδα από τις 28 Σεπτεμβρίου 2012 έως τις 12 Νοεμβρίου 2017. Η παραγωγή του έγινε από τα Nickelodeon Animation Studio και την LowBar Productions. Η Bardel Entertainment διαχειριζόταν τη διάταξη και τις υπηρεσίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή. Η σειρά ξεκινά με τις χελώνες να βγαίνουν από το σπίτι τους στην αποχέτευση για πρώτη φορά. Χρησιμοποιούν την εκπαίδευσή τους στο νινζούτσου για να πολεμήσουν τους εχθρούς τους στη σημερινή Νέα Υόρκη. Η σειρά ανακοινώθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2009, μετά την είδηση ότι η μητρική εταιρεία του Nickelodeon Viacom είχε αποκτήσει τα δικαιώματα του franchise Χελωνονιντζάκια. Η σειρά δημιουργήθηκε για να προσεγγίσει ένα βασικό κοινό αγοριών ηλικίας 6 έως 11 ετών. Κατά τους μήνες που οδήγησαν στην πρεμιέρα του, το Nickelodeon και η Playmates Toys κυκλοφόρησαν σειρές εμπορευμάτων με τα νέα σχέδια χαρακτήρων. Η πρεμιέρα με δύο μέρη πραγματοποιήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου και 29 Σεπτεμβρίου 2012, φτάνοντας 3,9 εκατομμύρια τηλεθεατές. Οι βαθμολογίες του ντεμπούτου ήταν οι υψηλότερες για μια σειρά κινουμένων σχεδίων του Nickelodeon από το 2009, οδηγώντας σε μια δεύτερη σεζόν τον Οκτώβριο. Ακολούθησαν άλλες τρεις σεζόν. Η πέμπτη και τελευταία σεζόν μετονομάστηκε σε Tales of the Teenage Mutant Ninja Turtles και δεν προβλήθηκε πλήρως στο Nickelodeon, καθώς τα επεισόδια 115–121 έκαναν πρεμιέρα στο αδελφικό του κανάλι Nicktoons. Τη σειρά ακολούθησε το Χελωνονιντζάκια: Η Άνοδος, που έκανε πρεμιέρα τον Ιούλιο του 2018.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1_(%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC,_2012)
|
Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Σπυρίδων
|
Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παπαγεωρίου, γιος της Καλής και του δρος Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 στην πόλη Γουόρεν του Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξεκίνησε το δημοτικό στο Στούμπενβιλ του Οχάιο και σε ηλικία 9 ετών μετακόμισε με την πολυμελή οικογένειά του στη Ρόδο όπου ολοκλήρωσε το δημοτικό και τέσσερις τάξεις του γυμνασίου. Αποφοίτησε το 1962, από το Λύκειο του Τάρπον Σπρινγκς στη Φλόριντα. Σπούδασε Θεολογία στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ' όπου αποφοίτησε το 1966 με βαθμό άριστα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης στην Ελβετία, με ειδικότητα πάνω στην Ιστορία των Προτεσταντικών Εκκλησιών. Από το 1969 ως το 1973 φοίτησε στο τμήμα Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ στη Γερμανία, κατόπιν υποτροφίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Υπηρέτησε στη γραμματεία της Μόνιμης Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (Γενεύη 1966–1967) και αργότερα χρημάτισε Γραμματέας του Ορθόδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζί της Γενεύης, όπου διεύθυνε την εκκλησιαστική επιθεώρηση Επίσκεψις (1973–1976). Το 1976 χειροθετήθηκε αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και διορίσθηκε ιερατικώς προϊστάμενος στην Ελληνική Κοινότητα του Αγίου Ανδρέα στη Ρώμη όπου υπηρέτησε μέχρι το 1985. Η εξοικείωσή του με τη ρωμαιοκαθολική πραγματικότητα της Ιταλίας οδήγησε το 1984 στο διορισμό του ως εκτελεστικού γραμματέα στη Διορθόδοξη Επιτροπή για το Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το 1985, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου εξέλεξε τον Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Παπαγεωργίου, ως Τιτουλάριο Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Απαμείας, τοποθετώντας τον ως βοηθό Επίσκοπο στην Μητρόπολη Αυστρίας και Εξαρχία Ιταλίας και Ουγγαρίας, όπως τότε ήταν γνωστή. Το Νοέμβριο του 1991, με την ίδρυση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε τον Σπυρίδωνα ως τον πρώτο Μητροπολίτη Ιταλίας και Μελίτης. Στά τέσσερα χρόνια της υπηρεσίας του ως Μητροπολίτης Ιταλίας, αύξησε σημαντικά τον αριθμό των ενοριών, ενίσχυσε τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου συσπειρώνοντας κάτω από τη νέα Μητρόπολη διάφορες ιταλικές ορθόδοξες κοινότητες, έδωσε έμφαση στη νεολαία οργανώνοντας την Ενωση Ελλήνων Ορθοδόξων Φοιτητών της Ιταλίας και αναβίωσε τον ορθόδοξο μοναχισμό στην Ιταλία με την ανασύσταση της βυζαντινής Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεριστή στην Καλαβρία. Το 1992 διορίσθηκε πρόεδρος τη Διορθόδοξης Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ τη Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Λουθηρανών. Εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε διάφορες διεκκλησιαστικές συναντήσεις, ενώ υπήρξε απεσταλμένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ειδική Σύνοδο των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων της Ευρώπης στη Ρώμη το 1991. Ο λόγος του στην Σύνοδο εστιάστηκε επί της διαρκώς εξαπλούμενης Ουνίας στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Η 20ετής προϋπηρεσία του στην Ιταλία, η συμμετοχή του στους διεκκλησιαστικούς διαλόγους, η συχνή παρουσία του στη διεθνή εκκλησιαστική σκηνή, αλλά και η αμερικάνικη καταγωγή του αποτέλεσαν τη βάση γιά την εκλογή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής, στις 30 Ιουλίου 1996 από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής εργάστηκε για το μεγάλο ζήτημα της επιβίωσης της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στη διασπορά της Αμερικής. Ανέλαβε πρωτοβουλίες σε καίρια θέματα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική παιδεία, στην ορθόδοξη θεολογική εκπαίδευση, στην οργάνωση του ελληνοαμερικανικού λόμπι και στη διοίκηση της Αρχιεπισκοπής. Ο Σπυρίδων παραιτήθηκε από Αρχιεπίσκοπος Αμερικής στις 19 Αυγούστου 1999 και εν συνεχεία η Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε Μητροπολίτη της Ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως Χαλδίας, Χεροιάνων και Κερασούντος, θέση την οποία δεν αποδέχτηκε.. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1999 εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη, και έκτοτε διαμένει ως σχολάζων Μητροπολίτης στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, όπου κατά καιρούς παραχωρεί συνεντεύξεις ή γράφει άρθρα για τον ελληνικό και ομογενειακό τύπο της Αμερικής. Το Φεβρουάριο του 2003 συστάθηκε το Ίδρυμα «Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων γιά την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό», το οποίο έχει έδρα την Νέα Υόρκη. Ι. Φραγκούλη-Αργύρη, Η Μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου - Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής (1996-1999) - Βιογραφία, Εξάντας, Αθήνα 2000. (Στα αγγλικά: The Lonely Path of Integrity, Εξάντας, Αθήνα 2002.) Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Η Παρακαταθήκη (στα αγγλικά: The Legacy, επιμ. Ι. Φραγκούλη-Αργύρη), Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005. Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Archbishop Spyridon EFiles (Αρχειακό υλικό)
|
Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Σπυρίδων (κατά κόσμον Γεώργιος Παπαγεωργίου, Γουόρεν (Οχάιο), ΗΠΑ, 24 Σεπτεμβρίου 1944), είναι Έλληνας ομογενής επίσκοπος, που υπηρέτησε ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, από τον Σεπτέμβριο του 1996 έως την παραίτησή του, τον Αύγουστο του 1999. Είναι ο μοναδικός, μέχρι στιγμής, Ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, που έχει γεννηθεί στις ΗΠΑ.Προηγουμένως, υπηρέτησε ως Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης, από το 1991 έως την εκλογή του ως Αρχιεπίσκοπος, στις 30 Ιουλίου 1996.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD
|
Οξειδοαναγωγικά σώματα
|
Αναγωγικά σώματα (λέγονται και αναγωγικά μέσα ή και αντιοξειδωτικά) είναι εκείνα που μπορούν να προκαλέσουν αναγωγή, δηλαδή τα σώματα που περιέχουν χημικά στοιχεία που μπορούν να προσφέρουν ηλεκτρόνια σε άλλα στοιχεία. Τα χημικά στοιχεία των αναγωγικών σωμάτων παθαίνουν οξείδωση. Συνήθως λέμε ότι τα αναγωγικά σώματα οξειδώνονται (παρόλο που δεν ανάγονται ή οξειδώνονται χημικές ενώσεις αλλά άτομα μέσα σ'αυτές). Επειδή το άτομο αποβάλλει ηλεκτρόνια, αυξάνεται αλγεβρικά ο αριθμός οξείδωσής του. Έτσι, π.χ. στην αντίδραση : Ο Fe2+ χαρακτηρίζεται ως αναγωγικό σώμα γιατί προκαλεί αναγωγή του Ag+ σε Ag (μείωση του αριθμού οξείδωσης από +1 σε 0), ενώ ο ίδιος οξειδώνεται προς Fe3+ (αύξηση του αριθμού οξείδωσης από +2 σε +3). Ένα αναγωγικό είναι τόσο ισχυρότερο, όσο μεγαλύτερη τάση έχει για απόδοση ηλεκτρονίων. Τα αναγωγικά περιέχουν στοιχείο με σχετικά μικρό αριθμό οξείδωσης. Σε μια ομάδα του περιοδικού πίνακα ο αναγωγικός χαρακτήρας μειώνεται από πάνω προς τα κάτω, ενώ σε μιά περίοδο μειώνεται από αριστερά προς τα δεξιά. Μια ουσία που περιέχει στοιχείο με ενδιάμεσο αριθμό οξείδωσης μπορεί να συμπεριφέρεται είτε σαν αναγωγικό (παρουσία ισχυρότερου οξειδωτικού) είτε σαν οξειδωτικό (παρουσία ισχυρότερου αναγωγικού). Υπάρχουν και ειδικά αναγωγικά σώματα που χρησιμοποιούνται συχνά όπως : Διάφορα υδρίδια όπως το LiAlH4 (υδρίδιο λιθίου-αργιλίου), NaAlH4 (μικτό υδρίδιο λιθίου-νατρίου), Mg(AlH4)2 (μικτό υδρίδιο μαγνησίου-αργιλίου), NaBH4 (μικτό υδρίδιο βορίου-νατρίου) κ.ά. Χρησιμοποιούνται στις οργανικές συνθέσεις. Το ατομικό υδρογόνο (|Η|) που ανάγει τα νιτρικά και αρσενικικά ιόντα σε αμμωνία (ΝΗ3) και αρσίνη (AsH3) αντίστοιχα. Τα αμαλγάματα νατρίου και ψευδαργύρου, που σημειώνονται συχνά ως Na(Hg) και Zn(Hg) αντίστοιχα. Χρησιμοποιούνται ως ισχυρά αναγωγικά στην οργανική χημεία. Η υδραζίνη (Ν2H4) που χρησιμοποιείται στην οργανική χημεία των ετεροκυκλικών ενώσεων, στην αναγωγή Wolff-Kishner κ.λ.π. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία Ανόργανης Χημείας", Έκδοση 14η, Αθήνα 1984. Γιαννακουδάκης Δ. Α. "Φυσική Χημεία Ιονικών και Ηλεκτροδιακών Δράσεων", Θεσσαλονίκη 1986. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία οργανικής χημείας", Έκδοση 13η, Αθήνα 1985. Morrison R. T., Boyd R. N. "Οργανική Χημεία" Τόμοι 1ος,2ος,3ος, Μετάφραση:Σακαρέλλος-Πηλίδης-Γεροθανάσης, Ιωάννινα 1991. Δημητριάδης Θ. Γ. "Test Οξειδοαναγωγής", Αθήνα 1989. Γεωργάτσος Ι. Ε. "Βιοχημεία, Τόμος Α', Δομή μακρομορίων-Ένζυμα-Βιολογικές Οξειδώσεις", Θεσσαλονίκη 1985. Τσίπης Κ. Α. "Εισαγωγή στην Κβαντική Χημεία, Τόμος Ι, Στοιχειώδης Μεθοδολογία και Ατομική Δομή", Θεσσαλονίκη 1984. Τοσσίδης Ι. "Χημεία Ενώσεων Συναρμογής", Θεσσαλονίκη 1986. Μάτης Κ. Α., Γιαννακουδάκης Δ. Α. "Μαθήματα Χημικής Μηχανικής", Θεσσαλονίκη 1985. Βασιλικιώτης Γ. Σ. "Ποιοτική Ανάλυση", Θεσσαλονίκη 1980. Κανονικά δυναμικά αναγωγής ημιαντιδράσεων (ημιστοιχείων) Αναγωγικά αντιδραστήρια
|
Οξειδωτικά σώματα (ή αλλιώς οξειδωτικά μέσα) είναι εκείνα που μπορούν να προκαλέσουν οξείδωση, δηλαδή τα σώματα που περιέχουν χημικά στοιχεία που μπορούν να αποσπάσουν ηλεκτρόνια από άλλα στοιχεία. Τα χημικά στοιχεία των οξειδωτικών σωμάτων παθαίνουν αναγωγή. Συνήθως λέμε ότι τα οξειδωτικά σώματα ανάγονται (παρόλο που δεν ανάγονται ή οξειδώνονται χημικές ενώσεις αλλά άτομα μέσα σ'αυτές). Επειδή το άτομο προσλαμβάνει ηλεκτρόνια, ελαττώνεται, αλγεβρικά, ο αριθμός οξείδωσής του. Έτσι, π.χ. στην αντίδραση: Ο Ag+ χαρακτηρίζεται ως οξειδωτικό σώμα γιατί προκαλεί την οξείδωση του Fe2+ σε Fe3+ (αύξηση του αριθμού οξείδωσης από +2 σε +3) , ενώ ο ίδιος ανάγεται προς Ag (μείωση του αριθμού οξείδωσης από +1 σε 0). Ένα οξειδωτικό σώμα είναι τόσο ισχυρότερο, όσο μεγαλύτερη τάση έχει για πρόσληψη ηλεκτρονίων. Άρα τα περισσότερο ηλεκτραρνητικά στοιχεία είναι γενικά τα περισσότερο οξειδωτικά. Τα οξειδωτικά σώματα περιέχουν κατά κανόνα, στοιχείο με σχετικά μεγάλο αριθμό οξείδωσης. Σε μια ομάδα του περιοδικού πίνακα ο οξειδωτικός χαρακτήρας μειώνεται από πάνω προς τα κάτω, ενώ σε μιά περίοδο αυξάνεται από αριστερά προς τα δεξιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1
|
Εθνική Κύπρου (καλαθοσφαίριση ανδρών)
|
Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών της Κύπρου συμμετέχει σε διεθνή και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το 2005 έλαβε μέρος στην Πανεπιστημιάδα, όπου τερμάτισε 26η μεταξύ 30 χωρών. Επίσης, ήταν φιναλίστ δύο φορές στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών, το 1990 και το 1994, ενώ κατέκτησε την τρίτη θέση το 1988 και το 1992. Τα αποτελέσματα της ομάδας έχουν βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Μετείχε επανειλημμένα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών, ενώ το 2003 προκρίθηκε στην ημιτελική φάση των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ. Η Κύπρος αγωνίζεται στο τμήμα Β του συστήματος του Ευρωμπάσκετ. Η ομάδα μετείχε στο Β΄ Όμιλο των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ 2009 Προκριματικοί με αντιπάλους τις εθνικές ομάδες της Λευκορωσίας, της Ελβετίας, της Ρουμανίας και της Αλβανίας. Οι αγώνες έλαβαν χώρα το Σεπτέμβριο του 2008. Το 2025, αναμένεται να συνδιοργανώσει το Ευρωμπάσκετ 2025, μαζί με τη Λετονία, τη Φινλανδία και την Πολωνία. Η Εθνική Ανδρών συμμετέχει από το 1985 στους ΑΜΚΕ (Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης), όπου σε 15 συμμετοχές μετράει 9 χρυσά, 2 αργυρά, 2 χάλκινα ενώ δύο φορές κατέλαβε την 5η θέση. Έως και τον Φεβρουάριο του 2023, εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών της Κύπρου βρισκόταν στην 78η θέση με βάση την κατάταξη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA Ranking). Επίσημη ιστοσελίδα της Κ.Ο.Κ.
|
Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών της Κύπρου είναι ομάδα που εκπροσωπεί την Κύπρο στις διεθνείς διοργανώσεις και τελεί υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (ΚΟΚ) η οποία είναι μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA) από το 1974. Η εθνική Κύπρου έχει συμμετάσχει σε προκριματικούς αγώνες για τα τελικά Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ χωρίς να καταφέρει να προκριθεί. Ανήκει στη δεύτερη κατηγορία του συστήματος προκριματικών Ευρωμπάσκετ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD)
|
Βραβείο Ζαν Βιγκό
|
1951: La Montagne est verte (μικρού μήκους) από Jean Leherissey 1952: La Grande Vie από Ανρί Σνάιντερ 1953: Crin Blanc(μικρού μήκους) από Αλμπέρ Λαμορίς 1954: Les statues meurent aussi (μικρού μήκους) από Αλέν Ρεσνέ και Κρις Μαρκέρ 1955: 'Émile Zola (μικρού μήκους) από Ζαν Βιντάλ 1956: Nuit et brouillard (μικρού μήκους) από Αλέν Ρεσνέ 1957: Léon la lune (μικρού μήκους) από Αλέν Ζεσούα 1958: Les Femmes de Stermetz (μικρού μήκους) από Λουίς Γκροσπιερ 1959: Le Beau Serge από Κλωντ Σαμπρόλ 1960: À bout de souffle του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ 1961: La Peau et les os του Ζαν Πολ Σασύ και Ζακ Πανουέλ 1962: La Guerre des boutons του Υβ Ρομπέρ 1963: Mourir à Madrid του Φρεντέρικ Ροσίφ 1964: La Belle Vie του Ρομπέρ Ενρικό 1965: ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ ΒΡΑΒΕΙΟ 1966: La Noire de... του Ουσμάν Σεμπένε 1967: Who Are You, Polly Magoo? του Γουίλιαμ Κλάιν 1968: O Salto του Κριστιάν Ντε Σαλόνγκ 1969: L'Enfance nue του Μωρίς Πιαλά 1970: Hoa-Binh του Ραούλ Κουτάρ 1971: Remparts d'argile του Ζαν-Λουί Μπερτουτσέλι 1972: Continental Circus του Τζερόμ Λαπερούσαζ 1973: Absences répétées του Γκάι Ζιλ 1974: Un homme qui dort του Μπερνάρ Κουίσαν και Ζωρζ Περέκ 1975: Histoire de Paul του Ρενέ Φερέ 1976: L'Affiche rouge του Φρανκ Κασεντί 1977: Paradiso του Κριστιάν Μπρικού 1978: Bako-l'autre rive του Ζακ Σαμπρέ 1979: Certaines nouvelles του Ζακ Νταβιλά Το Βραβείο Ζαν Βιγκό στην imdb
|
Το Βραβείο Ζαν Βιγκό (γαλλ. Prix Jean Vigo), είναι βραβείο του Γαλλικού κινηματογράφου και δίνεται κάθε χρόνο από το 1951 σε Γάλλο σκηνοθέτη προς τιμήν του Ζαν Βιγκό, και ιδρύθηκε από τον Γάλλο συγγραφέα Κλώντ Αβελίν. Από το 1960, το βραβείο απονέμεται σε σκηνοθέτη μιας ταινίας μεγάλου μήκους και σε σκηνοθέτη μιας ταινίας μικρού μήκους. Το βραβείο δίνεται συνήθως σε ένα νεαρό σκηνοθέτη, για το ανεξάρτητο πνεύμα του και την υφολογική πρωτοτυπία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C
|
Servants of Chaos
|
1. Hype Performance (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 2:24 2. Last Laugh (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 4:14 3. Frost and Fire (Lindstrom) - 3:54 4. Eyes (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 4:15 5. Better Off Dead (Lindstrom) - 5:00 6. 100 MPH (Baker, Fogle, Vujea, Garven, Lindstrom) - 3:33 7. I'm Alive (Lindstrom) - 5:08 8. Bite of the Worm (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 3:42 9. The Twitch (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 2:20 10. Maybe That's Why (Lindstrom) - 6:29 11. Ill Met in Lankhmar (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 5:58 12. Return to Lankhmar (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 6:54 13. Darkness Weaves (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 8:10 14. Witchdance (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 1:19 15. Feeding the Ants (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 2:10 16. Obsidian (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 4:36 1. Death of the Sun (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 3:55 2. Fire (Brown, Crane, Finesilver, Ker) - 2:52 3. Fallen Idols (Baker, Barraza, Green, Garven) - 6:34 4. Chaos Rising (Baker, Barraza, Green, Garven) - 7:43 5. Fallen Idols (Baker, Barraza, Green, Garven) - 6:28 6. Paradise Lost (Baker, Barraza, Green, Garven) - 6:28 7. Join the Legion (Baker, Barraza, Green, Garven) - 4:27 8. Before the Lash (Baker, Barraza, Green, Garven) - 3:44 9. Atom Smasher (Live) (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 4:01 10. Master of the Pit (Live) (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 6:38 11. King of the Dead (Live) (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 6:57 12. Last Laugh (Live) (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 4:24 13. Cirith Ungol (Live) (Lindstrom) - 8:21 14. Secret Agent Man (Live) (Sloan, Barri) - 3:12 15. Ferrari 308QV (Baker, Fogle, Vujea, Garven) - 0:23 Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του Servants of Chaos: Τιμ Μπέικερ - φωνητικά Τζέρι Φογκλ - κιθάρα Γκρεγκ Λίντστρομ - κιθάρα, συνθεσάιζερ Τζιμ Μπαράζα - κιθάρα Τζο Μαλατέστα - κιθάρα Ρόμπερτ Γουόρενμπεργκ - μπάσο Βέρνον Γκριν - μπάσο Μάικλ Βουτζία - μπάσο Ρόμπερτ Γκάρβεν - τύμπανα Servants of Chaos - Cirith Ungol | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Cirith Ungol - Servants of Chaos - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Cirith Ungol “Servants of Chaos” | Metal Blade Records
|
Το Servants of Chaos είναι συλλογή τραγουδιών του αμερικανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Cirith Ungol, η οποία κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2001 μέσω της "Metal Blade Records". Η συλλογή περιλαμβάνει ακυκλοφόρητο υλικό από το 1978 μέχρι και το 1990, όπως ανέκδοτες και ζωντανές ηχογραφήσεις. Τα κομμάτια 9 ως 12 του δεύτερου CD, ηχογραφήθηκαν στις 5 Μαρτίου 1985 στο Arlington Theater της Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια, ενώ το κομμάτια 13 και 14 ηχογραφήθηκαν στο "The Country Club" της Ρεσέντα στις 9 Νοεμβρίου 1984.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Servants_of_Chaos
|
Ιωσήφ Βρυέννιος
|
Ανδρόνικος Δημητρακόπουλος (1872). Ορθόδοξος Ελλάς : ήτοι περί των Ελλήνων των γραψάντων κατά Λατίνων και περί των συγγραμμάτων αυτών. Εν Λειψίαι: Τύποις Μέτζγερ και Βίττιγ. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010. Ν. Β. Τωμαδάκη, «Ἁγιορειτικοὶ κώδικες τῶν ἔργων Ἰωσὴφ Βρυεννίου» Επ.Επ.Ετ.Βυζ.Σπ. τομ.32(1963) σελ. 26–39. Κωνσταντίνος Δυοβουνιώτης, «Τὸ δήθεν διπλωματικὸν απόρρητον του Ἰωσὴφ Βρυεννίου», Πρακτικὰ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν,τομ.4 (1923),σελ.117–184. Ν. Β. Τωμαδάκη, Ο Ιωσήφ Βρυέννιος και η Κρήτη κατά το 1400. Μελέτη φιλολογική και ιστορική. Εν Αθήναις 1947 Νικόλαος Ιωαννίδης, Ἰωσὴφ Βρυεννίου περὶ μνημοσύνου τοῦ Πάπα, Ἀθήνα 1984 E Peruzzi, «Ὁ τόπος τῆς ἐν Κρήτῃ διαμονής Ἰωσὴφ του Βρυεννίου», Κρητικὰ Χρονικά, τομ.2 (1948), σελ. 366–370 Ν. Β. Τωμαδάκη, «Ἰωσὴφ Βρυέννιος» στου ιδίου, Σύλλαβος βυζαντινῶν μελετῶν καὶ κειμένων. Ἀθῆναι 1961σελ. 491–611
|
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήταν λόγιος μοναχός ο οποίος έζησε κατά τον 15ο αιώνα. Μόνασε στην Μονή Στουδίου. Υπήρξε διδάσκαλος της εκκλησίας. Διέπρεψε στον βίο και στον λόγο του. Έγραψε πολλά σημαντικά συγγράμματα και αγωνίστηκε για την ορθοδοξία. To 1405 ως αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κύπρο, αρνήθηκε την αποκατάσταση της επικοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της κυπριακής Εκκλησίας. Πέθανε μεταξύ των ετών 1431 και 1438.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CE%92%CF%81%CF%85%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Νεοφεμινισμός
|
Ο όρος χρησιμοποιείται από την αρχή του φεμινισμού δεύτερου κύματος και αναφέρεται ευρέως σε οποιαδήποτε πρόσφατη εκδήλωση φεμινιστικού ακτιβισμού, κυρίως για να τον διακρίνει από τον φεμινισμό πρώτου κύματος των σουφραζετών. Χρησιμοποιήθηκε στον τίτλο ενός βιβλίου του 1982 με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του Jacques J. Zephire για τη Γαλλίδα φεμινίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ, Le Neo-Feminisme de Simone de Beauvoir (Παρίσι: Denoel/Gonthier 9782282202945). Ο Zephire χρησιμοποίησε τον όρο για να διαφοροποιήσει τις απόψεις της ντε Μποβουάρ από συγγραφείς που περιγράφονται ως «Νεοφεμινιστές», όπως η θεωρητικός της λογοτεχνίας Λους Ιριγκαρέι, η οποία ανέφερε στο δικό της κείμενο ότι οι γυναίκες είχαν μια ουσιοκρατική θηλυκότητα που μπορούσε να εκφραστεί με την écriture feminine (γυναικεία γραφή/γλώσσα). μεταξύ άλλων τρόπων. Η Céline T. Léon έχει γράψει, «μπορεί κανείς να ταυτίσει την εξύμνηση της υπέρβασης από την υπαρξιστή [ντε Μποβουάρ] με τον τύπο φεμινισμού που καταγγέλλει η Λους Ιριγκαρέι στο Ce sexe qui n'en est pas un: «Η γυναίκα απλά ίση με τους άνδρες θα ήταν σαν αυτούς και επομένως όχι γυναίκες». Οι απόψεις της ντε Μποβουάρ ήταν εντελώς αντίθετες:Over and against the neofeminists' attempts at getting rid of phallogocentrism and creating a new [feminine] writing style, she denounces as a contradiction this imprisonment of women in a ghetto of difference/singularity: "I consider it almost antifeminist to say that there is a feminine nature which expresses itself differently, that a woman speaks her body more than a man."Μεταγενέστεροι συγγραφείς και σχολιαστές της λαϊκής κουλτούρας φαίνεται ότι συνέχισαν αυτή τη χρήση του όρου για να περιγράψουν τον ουσιοκρατικό φεμινισμό. Έχει χρησιμοποιηθεί από κοινωνιολόγους για να περιγράψει ένα νέο κίνημα λαϊκής κουλτούρας που «γιορτάζει τόσο το γυναικείο σώμα όσο και τα πολιτικά επιτεύγματα των γυναικών»:Women do and should realize their autonomy through their femininity in its "Elle magazine form" (Chollet 2004). Neofeminism champions the free choice of women in appearance, lifestyle, and sexuality. This consumerist orientation retains the advances of legal equality in political space but urges women to celebrate their femininity in their personal lives, a category that includes careers, clothing, and sexuality.Κάποιοι έχουν κατηγορήσει αυτό το ρεύμα σκέψης ως γυναικείο σοβινισμό, που προσπαθεί να χειραγωγήσει τις συμπεριφορές και τις στάσεις των ανθρώπων απέναντι στη ζωή. Ο όρος έχει επίσης ταυτιστεί με τον νέο φεμινισμό που περιγράφει ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β'. Η φεμινίστρια μελετήτρια κινηματογράφου Χίλαρι Ράντνερ χρησιμοποίησε τον όρο νεοφεμινισμός για να χαρακτηρίσει την επανάληψη του φεμινισμού που υποστηρίζεται από το κύμα ρομαντικών κωμωδιών του Χόλιγουντ που εγκαινιάστηκε από την Pretty Woman (Gary Marshall, 1990) που συχνά περιγράφεται ως μεταφεμινιστική. Η Ράντνερ υποστηρίζει ότι η προέλευση του νεοφεμινισμού μπορεί να αναχθεί σε στοιχεία όπως η Έλεν Γκάρλεϊ Μπράουν που έγραψε τη δεκαετία του 1960, πράγμα που σημαίνει ότι ο όρος μεταφεμινισμός (που υποδηλώνει ότι αυτές οι ιδέες προέκυψαν μετά τον φεμινισμό δεύτερου κύματος) είναι δυνητικά παραπλανητικός. Φεμινισμός κατά των αμβλώσεων Αμερόληπτος φεμινισμός Βλέμμα Αντικειμενοποίηση
|
Ο Νεοφεμινισμός περιγράφει μια αναδυόμενη άποψη για τις γυναίκες που ενδυναμώνονται μέσω του εορτασμού των ιδιοτήτων που θεωρούνται συμβατικά θηλυκές, δηλαδή εξυμνεί μια γυναικεία ουσία έναντι των αξιώσεων για ισότητα με τους άνδρες. Είναι ένας όρος που τέθηκε σε χρήση στις αρχές του 21ου αιώνα και αναφέρεται σε μια τάση της λαϊκής κουλτούρας, αυτό που οι κριτικοί βλέπουν ως ένα είδος «lipstick feminism» που περιορίζει τις γυναίκες σε στερεοτυπικούς ρόλους, ενώ διαβρώνει τις πολιτιστικές ελευθερίες που απέκτησαν οι γυναίκες μέσω του φεμινισμού δεύτερου κύματος των δεκαετιών του 1960 και του 1970.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Εγχέλιοι
|
Η Ελληνική Μυθολογία αποδίδει ως πρόγονο των Εγχελιών, έναν γιο του Ιλλυριού με το όνομα Εγχελεύς. Λέγεται πως ο Κάδμος από την Φοινίκη μαζί με την γυναίκα του, Αρμονία έφθασαν στους Εγχελείς. Σύμφωνα με τον μύθο, εκείνη την εποχή, οι Εγχελείς ήταν σε πόλεμο με γειτονικές ιλλυρικές φυλές, ενώ ο Κάδμος έπειτα από μαντικό χρησμό ηγήθηκε της φυλής και της προσέφερε βοήθεια. Μετά την νίκη ενάντια στους υπόλοιπους Ιλλυριούς, οι Εγχελείς επέλεξαν τον Κάδμο ως βασιλέα τους. Ο Ιλλυριός, ο επώνυμος πρόγονος του συνόλου των λαών της Ιλλυρίας, απέκτησε γιους (τον Εγχελέα, τον Αυταριέα, τον Δάρδανο, τον Μέδο, τον Ταύλα και τον Περραιβό) και κόρες (των Παρθώ, την Δαορθώ και την Δασσαρώ), από τους οποίους διάφορες ιλλυρικές φυλές πήραν την ονομασία τους. Οι Εγχειλείς ζούσαν μέσω της αλιείας στην Λίμνη Οχρίδα, καθώς και μέσω της εμπορίας ελληνικών προϊόντων, τα οποία έχουν ανευρεθεί σε αρκετές αρχαιολογικές ανασκαφές. Η κύρια πόλη των Εγχελέων, η Λυγκήστη, πιστεύεται πως βρισκόταν στις όχθες της Λίμνης Οχρίδας, κοντά στο χωριό του Λιν ή της πόλης του Πόγραδετς. Η αρχαία ονομασία της Στρούγκας ήταν Έγχαλων, αρχαία ελληνική λέξη που περιέγραφε τα χέλια που ζούσαν στη λίμνη Οχρίδα. Ο Περίπλους του Ψευδοσκύλακα, ο οποίος χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ., αναφέρει τους Εγχελείς ως ιλλυρική φυλή, η οποία ήταν εγκατεστημένη στις ακτές της Αδριατικής, στην τοποθεσία του σημερινού Μαυροβουνίου. Το γεγονός πως ορισμένοι Εγχελείς μετανάστευσαν προς τις ακτές 300 χρόνια αργότερα, εξηγείται από την μετανάστευση των Δασσαρετών στα εδάφη τους. Στην περιοχή της Νότιας Ιλλυρίας, οργανωμένα κράτη άρχισαν να δημιουργούνται αρκετά νωρίτερα σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ιλλυρίας. Το αρχαιότερο γνωστό κράτος, του οποίου η ύπαρξη μπορεί να τεκμηριωθεί με βάση τις αρχαίες πηγές είναι εκείνο των Εγχελίων. Το απόγειο του Εγχελειανού Βασιλείου ήταν κατά την διάρκεια του 8ου-7ου αιώνα π.Χ., ωστόσο το βασίλειο άρχισε σταδιακά να παρακμάζει περί τον 6ο αιώνα π.Χ. Οι Εγχελείς βρίσκονταν συχνά σε πόλεμο με ελληνικά κράτη της Βόρειας Ελλάδας. Από καταγεγραμμένες πηγές Ελλήνων συγγραφέων όπως ο Ηρόδοτος, ο στρατός των Εγχελιών είχε φτάσει να επιτεθεί ως τον ναό των Δελφών ή, ακόμη, την Θήβα. Μετά την υποταγή των Εγχελιών από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας το 357 π.Χ., ορισμένοι Δασσαρέτες εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Λυγκήστης.
|
Οι Εγχέλιοι ή Εγχελείς, ήταν ιλλυρική φυλή η οποία κατοικούσε στην περιοχή της Λίμνης Οχρίδας και της Λυγκηστίδας, στην σημερινή Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και την Ελλάδα. Η ονομασία της σήμαινε στα αρχαία ελληνικά «άνθρωποι-χέλια». Βρίσκονταν συχνά σε πόλεμο για την κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή με τους αρχαίους Μακεδόνους που ήταν εγκατεστημένοι στα ανατολικά. Γείτονές τους ήταν στα βορειοδυτικά το ιλλυρικό φύλο των Ταυλαντίων, στα βόρεια οι Δάρδανοι και στα νότια οι Δεξάροι, μια αρχαία ελληνική φυλή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CF%87%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Νερόλι Φέρχολ
|
Γεννήθηκε στο Κράιστσερτς στις 26 Αυγούστου του 1944. Η αθλητική της καριέρα φαινόταν να τερματίζεται λόγω ατυχήματος που υπέστη με μοτοσικλέτα. Πήρε μέρος, ωστόσο, στο αγώνισμα της τοξοβολίας, με αναπηρικό καροτσάκι: το 1984 εκπροσώπησε τη Νέα Ζηλανδία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, όπου κατατάχθηκε 35η και πέτυχε το ρεκόρ να γίνει η πρώτη παραπληγική αθλήτρια που πήρε μέρος σε Ολυμπιάδα. Εκτός από την Ολυμπιάδα, κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες (1980) στην τοξοβολία (είχε λάβει μέρος και στο στίβο στην ίδια διοργάνωση) και άλλο ένα στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας στο Μπρισμπέιν (1982). Στις Παραολυμπιάδες του 1988 και του 2000 έλαβε μέρος μόνο στο αγώνισμα της τοξοβολίας.. Μετά την αποχώρησή της από τη σκοποβολή συνέχισε να εργάζεται ως προπονήτρια. Απεβίωσε από ασθένεια σχετική με την αναπηρία της, στις 11 Ιουνίου του 2006. sports-reference Προφίλ στον ιστότοπο της Ολυμπιακής Επιτροπής της Νέας Ζηλανδίας
|
Η Νερόλι Φέρχολ (αγγλικά: Neroli Susan Fairhall, 26 Αυγούστου 1944 - 11 Ιουνίου 2006) ήταν Νεοζηλανδή αθλήτρια της τοξοβολίας, η πρώτη παραπληγική αθλήτρια που πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες (στους Παραολυμπιακούς των ετών 1972, 1980, 1988 και του 2000). Τιμήθηκε με τον τίτλο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B9_%CE%A6%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BB
|
Εθνικό Ναυτικό (Γαλλία)
|
Το Γαλλικό Βασιλικό Ναυτικό (γαλλικά: La Marine Royale Française) ιδρύθηκε το 1624. Το ναυτικό κληρονόμησε πολλές παραδόσεις: Στη Μεσόγειο Θάλασσα, όπου το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (γαλλικά: Ordre de Saint-Jean de Jérusalem) το οποίο στρατολογούσε ιππότες από τις πιο γνωστές οικογένειες της Γαλλικής αριστοκρατίας για τον σχηματισμό σωμάτων αξιωματικών του Στόλου των Λεβαντίνων, των οποίων τα κυριότερα λιμάνια ήταν οι προμαχώνες του Φρεζύς, της Μασσαλίας και της Τουλόν. Το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, το οποίο ήταν τόσο θρησκευτικό όσο και στρατιωτικό τάγμα, διέθετε τον δικό του στόλο διεθνούς πολέμου ο οποίος εξασφάλιζε τη θαλάσσια περιπολία στη Μεσόγειο. Τα μέλη που είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους για ορισμένες περιόδους υπηρετώντας στη θάλασσα, τιμώνταν με τον βαθμό των Ιωαννιτών Ιπποτών (γαλλικά: Chevalier-Hospitalier). Το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ ήταν ένας από τους προκατόχους των Γαλλικών ναυτικών σχολών, και κυρίως της Γαλλικής Ναυτικής Σχολής. Το Τάγμα επομένως διαμόρφωσε τους περισσότερους Κυβερνήτες και Αξιωματικούς των πλοίων του Γαλλικού Βασιλικού Ναυτικού (γαλλικά: Officier de la marine royale française) και των Ναυάρχων του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού της Μεσογείου. Στη Μάγχη και τη Νορμανδία όπου ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής (γαλλικά: Guillaume le Conquérant), χρησιμοποιούσε πάντοτε ικανούς ναυτικούς για να προστατεύσει τα λιμάνια. Στον Ατλαντικό Ωκεανό, το Ναυτικό (γαλλικά: la Marine) του Δουκάτου της Βρετάνης αποτελούσε τον πυρήνα του Στόλου του Πονάντ (Flotte du Ponant, τμήμα του Γαλλικού Βασιλικού Ναυτικού). Οι συγκεκριμένες δικαιοδοσίες και δικαιώματα της Βρετάνης, διατήρησαν το πολεμικό ναυτικό μέχρι την Επανάσταση, η οποία σήμανε το τέλος της διοικητικής ανεξαρτησίας της Βρετάνης αν και τα βασίλεια της Γαλλίας και της Βρετάνης είχαν ενωθεί μέσω της Ένωσης της Βρετάνης και της Γαλλίας από το 1532.Κατά την Επανάσταση, το Γαλλικό Ναυτικό (γαλλικά: Marine Nationale) διαδέχθηκε το Γαλλικό Βασιλικό Ναυτικό (γαλλικά: la Marine Royale), με τη συνεισφορά του Ρισελιέ από το 1624. Κατά την Πρώτη και τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, το ναυτικό καθορίστηκε ως Αυτοκρατορικό Γαλλικό Ναυτικό.Το Γαλλικό Ναυτικό (γαλλικά: La Marine) είναι ακόμη γνωστό ως La Royale (Το Βασιλικό). Η έκφραση αυτή χρησιμοποιούνταν από ναυτικούς της εμπορικής ναυτιλίας λόγω της στρατιωτικής τους θητείας στα σώματα του ναυτικού (γαλλικά: Marine de guerre française) μέσω του θεσμού της θαλάσσιας επιγραφής. Το σύμβολο του γαλλικού ναυτικού, το οποίο από την εποχή εκείνη ήταν μια «χρυσή άγκυρα», ξεκινώντας από το 1830, «συνυφαίνονταν με σύρμα» με απλή εγγραφή «ανεστραμμένης μορφής S». Το σύμβολο αυτό απεικονίζεται σε όλα τα ναυτικά πλοία, τις στολές, τους συνοδούς, τον εξοπλισμό και τους γενικούς βραχίονες του ναυτικού. Τ σύμβολο αυτό αντικαταστάθηκε το 1990 με έμβλημα που φέρει ένα τμήμα τόξου ενός λευκού πολεμικού πλοίου με δύο αναδυόμενους κόκκινους και μπλε αφρούς και την επιγραφή « Marine nationale ». Το ναυτικό έγινε σταθερό μέσο εθνικής εξουσίας κατά τον 17ο αιώνα με τις προσπάθειες του Ρισελιέ υπό τον Λουδοβίκο ΙΓ΄, και του Κολμπέρ υπό τον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Υπό την κηδεμονία του «Βασιλιά Ήλιου», το Γαλλικό Ναυτικό χρηματοδοτήθηκε και εξοπλίστηκε επαρκώς, και κατάφερε να επιτύχει κάποιες πρώτες νίκες στον Εννεαετή Πόλεμο έναντι του Βασιλικού και του Ολλανδικού Ναυτικού. Τα οικονομικά προβλήματα, ωστόσο, ανάγκασαν το ναυτικό να επιστρέψει στην ακτή γεγονός που επέτρεψε στους Άγγλους και τους Ολλανδούς να επανακτήσουν την κυριαρχία. Πριν τον Εννεαετή Πόλεμο, στον Γαλλο-Ολλανδικό Πόλεμο, κατάφερε να επιτύχει αποφασιστική νίκη έναντι του Ισπανο-Ολλανδικού στόλου στη Μάχη του Παλέρμο.Το Γαλλικό Ναυτικό πραγματοποίησε αρκετές επιτυχίες, όπως στις εκστρατείες του Ατλαντικού από τον Πικέ ντε λα Μοτ. Το 1766, ο Μπουγκαινβίλ πραγματοποίησε τον πρώτο Γαλλικό γύρο του κόσμου. Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Επαναστατικού Πολέμου το Γαλλικό Ναυτικό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υποστήριξη των Αμερικανών. Σε μια πολύ εντυπωσιακή προσπάθεια, οι Γάλλοι υπό τον ντε Γκρας κατάφεραν να επικρατήσουν του Βρετανικού στόλου στη Ναυμαχία του Τσίζαπικ το 1781, και έτσι εξασφάλισαν πως οι Γαλλοαμερικανικές χερσαίες δυνάμεις θα επικρατούσαν στη συνεχιζόμενη Μάχη του Γιόρκταουν. Τα Γαλλικά πολεμικά πλοία συμμετείχαν στη μάχη βομβαρδίζοντας τις Βρετανικές χερσαίες δυνάμεις. Στην Ινδία, ο Συφρέν διεξήγαγε εκστρατείες κατά των Βρετανών (1770–1780), αγωνιζόμενος επιτυχώς για την υπεροχή ενάντια στον Αντιναύαρχο Σερ Έντουαρντ Χιούς. Την 1η Ιουνίου 1794, ο στόλος του Ναυάρχου Βιλαρέτ Ζογιέζ πολέμησε στην Τρίτη Μάχη του Ουσάντ για να αποτρέψει την καταστροφή μιας μεγάλης νηοπομπής που κινούνταν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες από το Βασιλικό Ναυτικό. Η νηοπομπή μετέφερε σιτηρά στους πεινασμένους Γάλλους. Η νηοπομπή διέφυγε σώα και οι ναυτικοί παρήλασαν θριαμβευτικά στους δρόμους του Παρισιού, αν και οι απώλειες που υπέστησαν κατά τη διάρκεια της μάχης αποδείχθηκαν σημαντικές τα επόμενα χρόνια και είχαν ως αποτέλεσμα την κυριαρχία του Βασιλικού Ναυτικού. Στη Μεσόγειο, το Γαλλικό Ναυτικό διεξήγαγε ναυτική εκστρατεία κατά τη διάρκεια της Γαλλικής εισβολής στην Αίγυπτο το 1798. Αποφεύγοντας τον Βρετανικό στόλο υπό το Ναύαρχο Οράτιο Νέλσον που τους καταδίωκε, ο Γαλλικός στόλος, που αποτελούνταν από χιλιάδες πλοία που μετέφεραν 30.000 στρατιώτες, κατέλαβε τη Μάλτα προτού συνεχίσει στην Αίγυπτο, όπου οι Γάλλοι κατέλαβαν την Αλεξάνδρεια. Τα Γαλλικά στρατεύματα στη συνέχεια πορεύτηκαν στη στεριά ενώ ο στόλος ήταν αγκυροβολημένος στον Κόλπο του Αμπουκίρ. Όταν ο Νέλσον ανακάλυψε την τοποθεσία του Γαλλικού στόλου, απέπλευσε για τον Κόλπο του Αμπουκίρ και διέταξε άμεση επίθεση. Στην επακόλουθη Ναυμαχία του Νείλου, οι Γάλλοι ηττήθηκαν, τερματίζοντας τη Γαλλική ναυτική υπεροχή στη Μεσόγειο και ενθαρρύνοντας και άλλα έθνη να συμμετάσχουν στον Δεύτερο Συνασπισμό για να πολεμήσουν κατά της Γαλλίας.Από το 1798 έως το 1800, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ενεπλάκησαν στον Πόλεμο Κουάζι, ο οποίος ήταν ακήρυχτος ναυτικός πόλεμος. Πριν τον πόλεμο, οι Γάλλοι είχαν εξοργιστεί με το εμπόριο των Αμερικανών με τους Βρετανούς και την άρνηση τους να αποπληρώσουν τα χρέη από την Επανάσταση για τον λόγο πως χρωστούνταν στον Βασιλιά της Γαλλίας, και όχι την Επαναστατική Γαλλία. Τα Γαλλικά πλοία άρχισαν να πολιορκούν τα Αμερικανικά εμπορικά πλοία που πραγματοποιούσαν εμπόριο με τη Βρετανία καταφέρνοντας σημαντικές απώλειες στην Αμερικανική ναυτιλία. Ως εκ τούτου, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ενεπλάκη επιτυχώς σε ναυτικές συγκρούσεις με τους Γάλλους. Μέχρι το φθινόπωρο του 1800, το Ναυτικό των ΗΠΑ και το Βασιλικό Ναυτικό είχαν μειώσει τις δραστηριότητες των Γαλλικών καταδρομικών και πολεμικών πλοίων. Η Γαλλική Επανάσταση, όπου εξαιτίας της απομακρύνθηκαν πολυάριθμοι αξιωματικοί αριστοκρατικής καταγωγής (μεταξύ των οποίων και ο Σαρλ ντ'Εσταίν), τραυμάτισε το Γαλλικό Ναυτικό. Οι προσπάθειες να γίνει ισχυρή ναυτική δύναμη από τον Ναπολέοντα Α΄ διακόπηκαν από τον θάνατο του Λατούς Τρεβίλ το 1804, και τη Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ το 1805, όπου οι Βρετανοί εκμηδένισαν τον συμμαχικό στόλο Γάλλων και Ισπανών. Η καταστροφή αποτέλεσε εγγύηση για τη ναυτική υπεροχή των Βρετανών κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, μέχρι και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, το Γαλλικό Ναυτικό, ακόμη και με τη βοήθεια των Συμμαχικών ναυτικών, ήταν μικρότερο: Το 1812, το Βασιλικό Ναυτικό, που αποτελούνταν από 600 καταδρομικά και μερικά μικρότερα πλοία, είχε το μέγεθος όλων των υπόλοιπων ναυτικών δυνάμεων του κόσμου μαζί. Η Παλινόρθωση και η Μοναρχία του Ιουλίου (1814/5–48) Κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων, το ναυτικό υπέφερε αρχικά από τη σύνθετη ζημιά που έπαθε κατά τους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, και από την ανικανότητα και τις παραλείψεις των βασιλοφρόνων αξιωματικών, οι οποίες συνοψίζονται με την καταστροφή της φρεγάτας Méduse και την παροιμιώδη Σχεδία της Μέδουσας. Σύντομα, όμως, το ναυτικό άρχισε να αποκαθίσταται, με την ώθηση βετεράνων των Ναπολεόντειων Πολέμων όπως ο Γκυ-Βικτόρ Ντυπερέ, ο Σαρλ Μπωντέν ή ο Αλμπέν Ρουσέν (όλοι τους ήρωες της εκστρατείας του Μαυρικίου του 1809–1811 οι οποίοι γεύτηκαν τη νίκη στη Μάχη του Γκραντ Πορτ). Η επαρκής ηγεσία συνδυάστηκε με καλά χρηματοδοτούμενες κατασκευές, με πιο αξιοσημείωτα τα μεγάλα διώροφα καταδρομικά-φρεγάτες (όπως αυτά της κλάσης Surveillante) και πρωτοποριακά πλοία γραμμής (όπως η κάθετων τοίχων κλάση Hercule), και τις συνεχείς προσπάθειες εκσυγχρονισμού. Το πυροβολικό κανονικοποιήθηκε στο διαμέτρημα 30 πόντων και αργότερα πειραματίστηκε με όπλα Paixhans, ενώ εμφανίστηκαν τα πρώτα ατμόπλοια όπως η κορβέτα Sphinx. Στις 14 Ιουνίου 1830, μεγάλος στόλος υπό τον Ντυπερέ, αποτελούμενος από 103 πολεμικά πλοία και 464 μεταγωγικά, εκτέλεσε την Εισβολή του Αλγερίου, αποβιβάζοντας τον στρατό στο Σίντι Φερούς. Το Σουλτάν-Καλέσι, το κύριο οχυρό που προστάτευε την πόλη πολιορκήθηκε στις 29 Ιουνίου και έπεσε στις 4 Ιουλίου. Ο Μπέης τότε άρχισε τις διαπραγματεύσεις, που οδήγησαν στη συνθηκολόγηση του την επόμενη μέρα. Η πράξη αυτή αποτέλεσε την πρώτη πρακτική χρήση στρατιωτικών ατμόπλοιων, τα οποία τότε χρησιμοποιούνταν για να ρυμουλκούν πλοία της γραμμής στη θέση βολής τους. Την επόμενη χρονιά, μετά την Ιουλιανή Επανάσταση, στόλος του Υποναύαρχου Ρουσέν πραγματοποίησε επίδειξη δύναμης κατά του απολυταρχικού Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας στη Ναυμαχία του Τάγου, και τον ανάγκασε να υπογράψει εξευτελιστική συμφωνία πλέοντας στον ποταμό προς την πρωτεύουσα και καταλαμβάνοντας τον στόλο του. Το 1838, το ναυτικό πραγματοποίησε ακόμη μια επίδειξη δύναμης μετά από αποτυχημένα διπλωματικά διαβήματα, στον Γαλλομεξικανικό Πόλεμο. Μια μικρή μοίρα φρεγατών υπό τον Μπωντέν βομβάρδισε και κατέστρεψε τις οχυρώσεις του Σαν Χουάν ντε Ουλούα στη Μάχη της Βερακρούζ. Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, όπου τα ατμόπλοια χρησιμοποιήθηκαν και πάλι ως ρυμουλκά, παρατηρήθηκε η πρώτη χρήση όπλων Paixhans, σε τόσο μεγάλο βαθμό που δεν έμειναν απαρατήρητα από κατασκόπους του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών.Το 1842, το Γαλλικό Ναυτικό κατέλαβε την Ταϊτή με τον Ναύαρχο Αμπέλ Ωμπέρ Ντυπετίτ Τουάρ. Οι Γαλλικές δραστηριότητες σε αυτές τις περιοχές θα συνέχιζαν κατά τον 19ο αιώνα, μιας και ο ο ανιψιός του Αμπέλ-Νικολά Μπεργκάς Ντυπετίτ Τουάρ μετέβη στις Νήσους Μαρκέζας το 1880 για την ειρήνευση τους. Τον Αύγουστο του 1844, Γαλλική μοίρα του Ναυτικού υπό τον Ζοϊνβίλ επιτέθηκε στην πόλη Μογκαντόρ του Μαρόκο, τη σύγχρονη Εσαουίρα, και το νησί που βρίσκεται μπροστά από την πόλη Μογκαντόρ. Η εκστρατεία ήταν μέρος του Πρώτου Γαλλομαροκινού Πολέμου. Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–70) Σε ομιλία του το 1852, ο Ναπολέων Γ΄ διακήρυξε πως «Αυτοκρατορία σημαίνει ειρήνη» (« L'Empire, c'est la paix »), αλλά για την ακρίβεια ήταν αποφασισμένος να ακολουθήσει σκληρή εξωτερική πολιτική για να επεκτείνει την ισχύ τη δόξα της Γαλλίας. Την ίδια περίοδο, το Γαλλικό Ναυτικό ενεπλάκη σε διάφορες ενέργειες σε όλο τον κόσμο. Κατάληψη της Κοχινκίνα: Ο Ναπολέων Γ΄ πραγματοποίησε τα πρώτα βήματα για την εγκαθίδρυση της Γαλλικής αποικιακής επιρροής στην Ινδοκίνα. Ενέκρινε την πραγματοποίηση της Εκστρατείας της Κοχινκίνα το 1858 ώστε να τιμωρήσει τους Βιετναμέζους για την κακομεταχείριση τους στους Γάλλους Καθολικούς ιεραποστόλους και ανάγκασε το δικαστήριο να αποδεχθεί τη Γαλλική παρουσία στη χώρα. Σημαντικός παράγοντας της απόφασης του ήταν η πίστη του πως η Γαλλία θα γινόταν δύναμη δεύτερης τάξης αν δεν επέκτεινε την επιρροή της στην Ανατολική Ασία. Επίσης, διαδιδόταν η ιδέα πως η Γαλλία είχε πολιτιστική αποστολή. Όλα αυτά οδήγησαν τελικά στην πλήρη εισβολή το 1861. Μέχρι το 1862 ο πόλεμος είχε ολοκληρωθεί και το Βιετνάμ έχασε τρεις επαρχίες στο νότο, οι οποίες ονομάστηκαν Κοχινκίνα από τους Γάλλους. Εκεί δημιουργήθηκαν τρία λιμάνια για την πραγματοποίηση εμπορίου με τη Γαλλία, επετράπη η ελεύθερη διάβαση Γαλλικών πολεμικών πλοίων προς την Καμπότζη (η οποία οδήγησε στη δημιουργία Γαλλικού προτεκτοράτου στην Καμπότζη το 1867), επετράπη ελευθερία κινήσεων στους Γάλλους ιεραποστόλους και δόθηκε στη Γαλλία μεγάλη αποζημίωση για το κόστος του πολέμου.Ο Κριμαϊκός Πόλεμος: Η επιθυμία του Ναπολέοντος Γ΄ να περιορίσει την επιρροή της Ρωσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οδήγησε στην επιτυχή συμμετοχή της Γαλλίας στον Κριμαϊκό Πόλεμο (Μάρτιος 1854 – Μάρτιος 1856). Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου ο Ναπολέων εγκαθίδρυσε συμμαχία με την Βρετανία, η οποία συνεχίστηκε και μετά το τέλος του πολέμου. Δεύτερος Πόλεμος του Οπίου: Στην Κίνα, η Γαλλία έλαβε μέρος στον Δεύτερο Πόλεμο του Οπίου μαζί με τη Βρετανία, και το 1860 τα Γαλλικά στρατεύματα εισήλθαν στο Πεκίνο. Η Κίνα αναγκάστηκε να χάσει και άλλα εμπορικά δικαιώματα, να αποδεχθεί την ελευθερία ναυσιπλοϊας στον ποταμό Γιανγκτσέ, να δώσει πλήρη πολιτικά δικαιώματα και θρησκευτική ελευθερία στους Χριστιανούς και να δώσει σε Γαλλία και Βρετανία τεράστια αποζημίωση. Όλα αυτά μαζί με την εισβολή στο Βιετνάμ όρισαν το σκηνικό για επιπλέον Γαλλική επιρροή στην Κίνα κυριαρχώντας με σφαίρα επιρροής σε τμήματα της Νότιας Κίνας.Μεξικό: Το Γαλλικό Ναυτικό πραγματοποίησε επιτυχή αποκλεισμό του Μεξικό στον Γαλλομεξικανικό Πόλεμο του 1838. Τότε ενεπλάκη έντονα στη Γαλλική εισβολή στο Μεξικό (Ιανουάριος 1862 – Μάρτιος 1867). Ο Ναπολέων Γ΄, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την άρνηση της Μεξικανικής Δημοκρατίας να αποπληρώσει τα εξωτερικά χρέη της, σχεδίασε την εγκαθίδρυση Γαλλικής σφαίρας επιρροής στη Βόρεια Αμερική δημιουργώντας μοναρχία με την υποστήριξη της Γαλλίας στο Μεξικό, έργο που υποστηρίχθηκε από Μεξικανούς συντηρητικούς που είχαν κουραστεί από την αντικληρική Μεξικανική δημοκρατία.Κορέα, Ιαπωνία: Το 1866, Γαλλικά ναυτικά στρατεύματα συμμετείχαν στη Γαλλική εκστρατεία στην Κορέα. Το Γαλλικό Ναυτικό είχε επίσης σημαντική παρουσία στην Ιαπωνία με τον Βομβαρδισμό του Σιμονοσέκι το 1863. Την περίοδο 1867–1868, διατηρήθηκαν κάποια επίπεδα παρουσίας στην Ιαπωνία γύρω από τις ενέργειες της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ιαπωνία, και τον επακόλουθο Πόλεμο Μπόσιν. Γαλλοπρωσικός Πόλεμος: Στο ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου το 1870, το δύναμης 470 πλοίων Γαλλικό ναυτικό απέκλεισε την ακτογραμμή της Βόρειας Γερμανίας, κάτι που οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να άρουν ποτέ. Ωστόσο, τα Γαλλικά πλοία άρχισαν να εμφανίζουν ελλείψεις στον άνθρακα και στον απαραίτητο οπλισμό ώστε να αντιμετωπίσουν τις χερσαίες επιθέσεις γύρω από τα εχθρικά λιμάνια. Η σχεδιαζόμενη εισβολή στη βόρεια Γερμανία δεν πραγματοποιήθηκε μιας και οι πεζοναύτες και το ναυτικό πεζικό που ανέλαβαν την εισβολή απεστάλησαν σε χερσαίες μάχες. Όταν το μεγαλύτερο μέρος του επαγγελματικού στρατού αιχμαλωτίστηκε σε δύο σημαντικές Γαλλικές ήττες, οι αξιωματικοί του ναυτικού αποβιβάστηκαν από τα πλοία τους ώστε να υπηρετήσουν ως έφεδροι. Ο αποκλεισμός έγινε λιγότερο αποτελεσματικός μιας και οι καταιγίδες του φθινοπώρου επηρέασαν τα Γαλλικά πλοία που ακόμη πραγματοποιούσαν αποκλεισμό. Τον Σεπτέμβριο του 1870, ο αποκλεισμός άρθηκε για τον χειμώνα. Μεμονωμένες συμπλοκές μεταξύ Γαλλικών και Γερμανικών πλοίων έλαβαν χώρα σε άλλες τοποθεσίες. Τρίτη Δημοκρατία Σινογαλλικός Πόλεμος: Η έκθεση των Γαλλικών ναυτικών δυνάμεων στην Άπω Ανατολή έφτασε στο αποκορύφωμα της το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1880. Η Μοίρα της Άπω Ανατολής (escadre de l'Extrême-Orient), μια ad hoc ναυτική ομάδα δύο (στη συνέχεια τριών) ναυτικών μεραρχιών υπό τη διοίκηση του Ναυάρχου Αμεντέε Κουρμπέ, δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Σινογαλλικού Πολέμου (Αύγουστος 1884 έως Απρίλιος 1885), και είχε σημαντική δράση κατά μήκος της ακτής της Κίνας και τη θάλασσα γύρω από τη Φορμόζα (Ταϊβάν). Εκτός από τη σχεδόν πλήρη εξουδετέρωση του Στόλου Φουζιάν της Κίνας στη Ναυμαχία του Φουζού (23 Αυγούστου 1884), η μοίρα έλαβε μέρος στον βομβαρδισμό και τις αποβάσεις στο Κεελούνγκ και το Ταμσούι (5 και 6 Αυγούστου 1884 και 1 με 8 Οκτωβρίου 1884), τον αποκλεισμό της Φορμόζα (Οκτώβριος 1884 με Απρίλιο 1885), τη Ναυμαχία του Σιπού (14 Φεβρουαρίου 1885), την αποκαλούμενη Ναυμαχία του Ζενχάι (1 Μαρτίου 1885), την Εκστρατεία Πεσκαδόρες (Μάρτιος 1885) και τον «αποκλεισμό του ρυζιού» στον ποταμό Γιανγκτσέ (Μάρτιος με Ιούνιο 1885). Τεχνολογικές πρωτοπορίες του 19ου αιώνα Τον 19ο αιώνα, το ναυτικό ανέκαμψε και έγινε αναμφισβήτητα το δεύτερο καλύτερο στον κόσμο μετά το Βασιλικό Ναυτικό, μολονότι ήταν πολύ μικρότερο. Το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό, πρόθυμο να αμφισβητήσει τη βρετανική ναυτική υπεροχή, ανέλαβε ηγετικό ρόλο σε πολλούς τομείς ανάπτυξης των πολεμικών πλοίων, με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών. Η Γαλλία ώθησε την ανάπτυξη των πυροβόλων όπλων για το ναυτικό, με την εφεύρεση του πολυβόλου Paixhans από τον Ανρί-Ζοζέφ Παιξάν. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, με σημαντικά αποτελέσματα, στη Ναυμαχία της Βερακρούζ το 1838. Το 1850, το Napoléon έγινε το πρώτο ατμοκίνητο θωρηκτό στην ιστορία. Το Gloire έγινε η πρώτη θωρακοβάρις στην ιστορία το 1859.Το 1863, το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό έθεσε σε χρήση το Plongeur, το πρώτο υποβρύχιο στον κόσμο που κινούνταν με μηχανική ισχύ. Το 1876, το Redoutable έγινε το πρώτο χαλύβδινο πολεμικό πλοίο. Το 1887, το Dupuy de Lôme έγινε το πρώτο θωρακισμένο καταδρομικό στον κόσμο.Το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό δημιούργησε επίσης το πρόγραμμα « Jeune École » το οποίο ζήτησε μικρά αλλά δυναμικά πολεμικά πλοία τα οποία χρησιμοποιούσαν τορπίλες και πολυβόλα τα οποία θα επιτίθονταν σε στόλους με μεγαλύτερα συμβατικά πολεμικά πλοία. Εξαιτίας αυτού προχώρησε η μαζική παραγωγή τορπιλοβόλων, τα οποία όμως αποδείχθηκαν αναξιόπιστα στην ανοιχτή θάλασσα. Παρ' όλα αυτά, η κατασκευή Γαλλικών πολεμικών Πλοίων αποδείχθηκε ελκυστική στη βιομηχανοποιούμενη Ιαπωνία, όταν ο Γάλλος μηχανικός Εμίλ Μπερτέν προσκλήθηκε ώστε να βοηθήσει στον σχεδιασμό πολεμικών πλοίων για το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό. Η ανάπτυξη του Γαλλικού Ναυτικού επιβραδύνθηκε κατά τις αρχές του 20ού αιώνα μιας και ο ανταγωνισμός μεταξύ Γερμανίας και Μεγάλης Βρετανίας εντάθηκε. Ως εκ τούτου, το Βασιλικό Ναυτικό, το Αυτοκρατορικό Γερμανικό Ναυτικό και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ξεπέρασαν αυτό της Γαλλίας. Ήταν πλέον αργά για την κατασκευή νέων θωρηκτών—τα ντρέντνωτ και τα ελαφρά καταδρομικά άρχισαν να χρησιμοποιούνται κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με σχετικά λίγα σύγχρονα σκάφη. Η Αντάντ τερμάτισε την περίοδο κατά την οποία η Βρετανία θεωρούνταν πιθανός εχθρός, μειώνοντας έτσι την ανάγκη για ισχυρό ναυτικό. Αν και δεν υπήρχε επίσημη στρατιωτική συμμαχία, υπήρχε de facto συμφωνία κατά την οποία η Γαλλία θα είχε τον κυρίαρχο ρόλο στη Μεσόγειο και η Βρετανία θα υπερασπιζόταν τη βόρεια ακτή της Γαλλίας από πιθανή Γερμανική επίθεση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατασκευάστηκαν ελάχιστα πολεμικά πλοία μιας και η κύρια Γαλλική προσπάθεια επικεντρωνόταν στη στεριά.Το κύριο έργο των πολεμικών μοιρών της Μεσογείου ήταν η συνοδεία των μεταγωγικών πλοίων που μετέφεραν στρατεύματα από τη Γαλλική Βόρεια Αφρική που θα συμμετείχαν στη Μάχη του Μάρνη. Μέχρι το τέλος του Αυγούστου 1914, Γαλλικά θωρηκτά, καταδρομικά, αντιτορπιλικά και υποβρύχια πραγματοποιούσαν περιπολίες στην Αδριατική θάλασσα ώστε να αποτρέψουν επιθέσεις του Αυστροουγγρικού Ναυτικού. Οι πιο σημαντικές επιχειρήσεις του Γαλλικού Ναυτικού πραγματοποιήθηκαν κατά την Εκστρατεία των Δαρδανελλίων. Το Γαλλικό Ναυτικό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της εκστρατείας με πλοία U της Γερμανίας, με πολεμικά πλοία να περιπολούν τις θάλασσες και να συνοδεύουν νηοπομπές. Τον Δεκέμβριο του 1916, Γαλλικά πολεμικά πλοία κατέφθασαν στην Ελλάδα, βομβαρδίζοντας την Αθήνα και αποβιβάζοντας στρατιώτες, ώστε να αναγκάσουν τη φιλογερμανική Ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει την πολιτική της. Αρκετά πλοία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού κατελήφθησαν και χρησιμοποιήθηκαν από το Γαλλικό Ναυτικό, και αργότερα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκστρατεία κατά των πλοίων U. Οι πιο σημαντικές απώλειες που υπέστη το Γαλλικό Ναυτικό κατά τον πόλεμο ήταν τρία προ-ντρέντνωτ θωρηκτά, ένα ημί-ντρέντνωτ, τέσσερα θωρακισμένα καταδρομικά, ένα προστατευμένο καταδρομικό, δώδεκα αντιτορπιλικά και δεκατέσσερα υποβρύχια.Παρακάτω καταγράφονται τα κύρια πλοία του Γαλλικού Ναυτικού στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 και εντός παρενθέσεων στο τέλος του, το 1918. θωρηκτά ντρέντνωτ: 4 (7) θωρηκτά προ-ντρέντνωτ: 17 (13) θωρακισμένα καταδρομικά: 22 (18) προστατευμένα καταδρομικά: 13 (12) αντιτορπιλικά: 35 (42) τορπιλοβόλα: 180 (164) υποβρύχια: 50 (61) Το πρώτο αεροπλανοφόρο Η εφεύρεση του υδροπλάνου το 1910 με το Γαλλικό Fabre Hydravion οδήγησε στην πρώιμη εξέλιξη των πλοίων που είχαν σχεδιαστεί για τη μεταφορά αεροπλάνων μολονότι ήταν εξοπλισμένα με σχεδίες. Το 1911, εμφανίστηκε το πρώτο σκάφος αυτού του είδους στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό – το Foudre – το οποίο ήταν το πρώτο υδροπλανοφόρο. Χρησιμοποιούνταν ως βάση υδροπλάνων, και μετέφερε αεροπλάνα με σχεδίες σε υπόστεγα στο κυρίως κατάστρωμα, από όπου προσθαλασσωνόταν με τη χρήση γερανού. Το La Foudre τροποποιήθηκε το Νοέμβριο του 1913 και προστέθηκε επίπεδο κατάστρωμα 10 μέτρων (33 ποδών) από όπου απογειωνόταν τα υδροπλάνα. Παρά τις προτάσεις του Γάλλου εφευρέτη Κλεμάν Αντέρ το 1909 για την κατασκευή επίπεδου καταστρώματος ώστε να επιχειρούν αεροπλάνα στη θάλασσα, παρόμοια με τα σύγχρονα αεροπλανοφόρα, το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό κατασκεύασε το πρώτο του αεροπλανοφόρο τη δεκαετία του 1920 και δεν συνέχισε με την κατασκευή τους μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1920, ο Πωλ Τέστε πραγματοποίησε την πρώτη προσγείωση σε αεροπλανοφόρο στην ιστορία του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού, επί του Béarn. Κατασκευή πλοίων μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό παρέμεινε τέταρτη μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο, μετά τους Βρετανούς, τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες, αλλά το Ιταλικό ναυτικό θεωρούνταν ως ο κύριος εχθρός, μιας και είχε περίπου το ίδιο μέγεθος με το Γαλλικό. Η σειρά αυτή των στόλων, με το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό να είναι ισάξιο με το Ιταλικό, καθορίστηκε από τη Ναυτική Συμφωνία της Ουάσινγκτον του 1922. Κάθε στόλος αποτελούνταν από πληθώρα πλοίων διαφορετικού μεγέθους, και κανένας στόλος δεν διέθετε τους απαραίτητους πόρους ώστε να κάνει κάθε πλοίο κορυφαίο στην κατηγορία του. Παρόλα αυτά, κάποιες χώρες προσπάθησαν να υπερέχουν σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων, ο Γαλλικός στόλος ήταν γνωστός για την κατασκευή μικρού αριθμού πλοίων που ήταν «πάνω από την κορυφή» σε σχέση με τα αντίστοιχα τους άλλων ναυτικών δυνάμεων. Για παράδειγμα, οι Γάλλοι επέλεξαν να κατασκευάσουν «υπέρ-αντιτορπιλικά» τα οποία θεωρήθηκαν αντίστοιχα των ελαφρών καταδρομικών από τους Συμμάχους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα αντιτορπιλικά κλάσης Le Fantasque αποτελεί ακόμη και σήμερα τη γρηγορότερη τάξη αντιτορπιλικών. Το υποβρύχιο Surcouf ήταν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο της εποχής του. Τα θωρηκτά κλάσης Dunkerque, σχεδιάστηκαν εξ ολοκλήρου για να πολεμήσουν τα αποκαλούμενα Γερμανικά «θωρηκτά τσέπης», τα οποία, παρά το μικρό τους μέγεθος, ήταν εξισορροπημένα μοντέλα και προκάτοχοι της σύγχρονης γενιάς θωρηκτών σε όλο τον κόσμο. Τα θωρηκτά πλήρους μεγέθους Richelieu θεωρούνται από ορισμένους ειδικούς επιτυχημένα θωρηκτά τα οποία κατασκευάστηκαν υπό τους περιορισμούς της Συνθήκης της Ουάσινγκτον. Τα κύρια πλοία του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού στην έναρξη της Γερμανικής επίθεσης τον Μάιο του 1940, ήταν τα εξής: Σύγχρονα θωρηκτά: 3 (Dunkerque, Strasbourg, Richelieu) Παλαιά θωρηκτά ντρέντνωτ: 5 (Bretagne, Provence, Lorraine, Paris και Courbet) Αεροπλανοφόρα: 1 (Béarn) Υδροπλανοφόρα: 1 (Commandant Teste) Βαρέα καταδρομικά: 7 Ελαφρά καταδρομικά: 11 Βαρέα Αντιτορπιλικά (Contre-Torpilleurs): 32 Αντιτορπιλικά: 38 Υποβρύχια: 80 Ιστιοφόρα: 65 Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Στο ξέσπασμα του πολέμου, του Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό ενεπλάκη σε αρκετές επιχειρήσεις κατά των δυνάμεων του Άξονα, συμμετέχοντας στη Μάχη του Ατλαντικού, τη Συμμαχική εκστρατεία στη Νορβηγία, την εκκένωση της Δουνκέρκης, και για σύντομο διάστημα, στη Ναυμαχία της Μεσογείου. Ωστόσο, οι όροι ανακωχής του Πεταίν άλλαξαν τελείως την κατάσταση: ο Γαλλικός στόλος εγκατέλειψε αμέσως τη μάχη. Οι Βρετανοί θεώρησαν τον Γαλλικό στόλο υπό τη διακυβέρνηση του Βισύ ως πιθανή απειλή. Η απειλή αυτή γινόταν ολοένα και περισσότερο πραγματική και έτσι είτε οι Γάλλοι θα γινόταν επισήμως εχθροί, ή πιθανότερα, το Γερμανικό Ναυτικό Kriegsmarine θα αποκτούσε τον έλεγχο των Γαλλικών πλοίων. Θεωρήθηκε απαραίτητο το Γαλλικό ναυτικό να τεθεί εκτός δράσης. Μερικά πλοία είχαν ελλιμενιστεί στη Γαλλία, ενώ άλλα διέφυγαν στη Βρετανία ή στην ελεγχόμενη από τους Βρετανούς Αίγυπτο. Οι Βρετανοί απέκτησαν τον έλεγχο όλων των Γαλλικών πλοίων, με πολλούς ναυτικούς να εντάσσονται ξανά στις Συμμαχικές Δυνάμεις ως μέρος του Ελεύθερου Γαλλικού Ναυτικού (Forces navales françaises libres, FNFL) λόγω της αυξανόμενης επιρροής του Στρατηγού ντε Γκωλ. Αν και οι επιβιβάσεις γινόταν σχετικά ειρηνικά, υπήρξε αντίσταση στο Surcouf, το οποίο τότε ήταν το μεγαλύτερο υποβρύχιο στον κόσμο, η οποία είχε ως αποτέλεσμα αψιμαχία όπου σκοτώθηκαν ένας Γάλλος και τρεις Βρετανοί ναυτικοί. Όμως, οι πιο ισχυρές συγκεντρώσεις του Γαλλικού στόλου παρέμεναν στο Μερς Ελ Κεμπίρ και το Ντακάρ. Μοίρα του Βασιλικού Ναυτικού παρέδωσε τελεσίγραφο στον Γαλλικό στόλο στο Μερς Ελ Κεμπίρ. Το τελεσίγραφο ανέφερε πως τα πλοία και τα πληρώματα τους είτε θα συμμετείχαν στον πόλεμο είτε θα απέπλεαν με μειωμένο πλήρωμα σε Βρετανικό λιμάνι, με την υπόσχεση πως αυτά θα επέστρεφαν στη Γαλλία με το τέλος του πολέμου ή θα πληρωνόταν αποζημίωση για της ζημιές δίνοντας την επιλογή να αποπλεύσουν για Γαλλικό λιμάνι στις Δυτικές Ινδίες όπου θα μπορούσαν να αποστρατικοποιηθούν ή να δοθούν προσωρινά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής μέχρι το τέλος του πολέμου. Εάν οι Γάλλοι αρνούνταν αυτές τις προτάσεις θα έπρεπε να αποχωρήσουν από τα πλοία τους ή να δεχθούν πυρά. Στις 3 Ιουλίου 1940 οι Βρετανοί άρχισαν πυρ μιας και δεν υπήρξε συμφωνία (Επιχείρηση Καταπέλτης). Ένα Γαλλικό θωρηκτό βυθίστηκε, ενώ δύο θωρηκτά και τέσσερα αντιτορπιλικά καταστράφηκαν. Ένα Βρετανικό υποβρύχιο βύθισε επίσης ένα αβιζό. Έξι Βρετανικά αεροσκάφη του ναυτικού καταρρίφθηκαν. Συνολικά σκοτώθηκαν 1.297 Γάλλοι ναυτικοί και 2 Βρετανοί αεροπόροι.Αν και το Ελεύθερο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό συνέχισε να πολεμά μαζί με τους συμμάχους, ο υπόλοιπος Γαλλικός στόλος έγινε εχθρικός. Πολλά ανώτατα μέλη του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού θεώρησαν τη Βρετανία και τη Γαλλία αποτελεσματικές στον πόλεμο. Η Γαλλική Πολεμική Αεροπορία βομβάρδισε επανειλημμένα το Γιβραλτάρ, και κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπήρξαν στιγμές όπου το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό ήρθε κοντά σε εμπλοκή με το Βασιλικό Ναυτικό. Το Νοέμβριο του 1942, για παράδειγμα, ο Ναύαρχος Ζαν ντε Λαμπόρντ αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το υπόλοιπο του Γαλλικού Ναυτικού για να υποστηρίξει την Επιχείρηση Πυρσός, υποστηρίζοντας πως τα Γαλλικά πλοία θα έπρεπε να επιτίθενται τα Βρετανικά και τα Αμερικανικά. Το Σεπτέμβριο, σε μια προσπάθεια κατάληψης του κατεχόμενου από το Βισύ Ντακάρ έληξε με τη Ναυμαχία του Ντακάρ και τη νίκη των δυνάμεων του Βισύ. Επιπροσθέτως, η Συμμαχική επίθεση στο Ντακάρ οδήγησε αμέσως στον βομβαρδισμό του Γιβραλτάρ από το Βισύ. Αυτές οι ενέργειες δυσχέριναν τις Αγγλογαλλικές σχέσεις, αλλά δεν εμπόδισαν περαιτέρω αποτυχίες των Συμμάχων. Η επακόλουθη Μάχη της Γκαμπόν, η Συριολιβανική Εκστρατεία, και η Μάχη της Μαδαγασκάρης ολοκληρώθηκαν με ήττα του Βισύ. Κατά την Επιχείρηση Πυρσός το Νοέμβριο του 1942, οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στη Γαλλική Βόρεια Αφρική, οδηγώντας σε μεγάλη ναυμαχία στη Καζαμπλάνκα, αλλά οι δυνάμεις του Βισύ άλλαξαν τάχιστα πλευρά. Ως απάντηση σε αυτό, οι Γερμανοί ξεκίνησαν την Επιχείρηση Άντον και κατέλαβαν την κατεχόμενη από το Βισύ περιοχή της Μητροπολιτικής Γαλλίας. Η Γερμανική κατοχή περιελάμβανε τον Γαλλικό ναύσταθμο στη Τουλόν όπου βρισκόταν μεγάλο μέρος (ένα παλαιό θωρηκτό, δύο νέα καταδρομικά μάχης, τέσσερα νέα βαρέα καταδρομικά, πέντε νέα ελαφρά καταδρομικά, και αρκετά αντιτορπιλικά και υποβρύχια) του Γαλλικού στόλου. Αυτός ήταν κύριος σκοπός των Γερμανών και δυνάμεις των SS είχαν οριστεί να καταλάβουν τα πλοία (Επιχείρηση Λίλα). Αυτή η επιχείρηση κατέληξε με την βύθιση των Γαλλικών πλοίων από τους ναυτικούς τους ώστε να αποτρέψουν την κατάληψη τους από Γερμανούς. Όλα τα κύρια Γαλλικά πλοία στη Τουλόν καταστράφηκαν ολοσχερώς, ενώ λίγα βρισκόταν σε επιδιορθώσιμη κατάσταση. Μερικά πλοία διέφυγαν από τη Τουλόν και εισήλθαν στη δύναμη των Συμμάχων. Πέντε υποβρύχια προσπάθησαν να διαφύγουν, αλλά μόνο τα τρία τα κατάφεραν: Casabianca, Glorieux και Marsouin. Μετά τον «Πυρσό», τα εναπομείναντα τμήματα του Γαλλικού Ναυτικού μετακινήθηκαν στους Συμμάχους, συμπεριλαμβανομένων και πλοίων που είχαν εγκλωβιστεί στην Αίγυπτο, και στη συνέχεια υπήρχαν πολεμικά πλοία του Ελεύθερου Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού που υποστήριξαν τις Συμμαχικές αποβάσεις σε Νορμανδία και νότια Γαλλία (Επιχείρηση Ανβίλ). Περιπολία αντιτορπιλικών επιχειρούσε κατά των Γερμανών στην Αδριατική θάλασσα μέχρι το τέλος του πολέμου. Η κατάκτηση των Ευρωπαϊκών λιμένων έθεσε τέλος στις περισσότερες πολεμικές επιχειρήσεις του Ναυτικού, το οποίο πέρασε το υπόλοιπο του πολέμου καθαρίζοντας ορυχεία και επιδιορθώνοντας λιμενικές εγκαταστάσεις. Στο μέτωπο του Ειρηνικού, το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό ήταν ενεργό μέχρι τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. Το Richelieu ήταν παρόν στην παράδοση της Ιαπωνίας. Στο τέλος του πολέμου, το συνολικό βάρος του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού ήταν 400.000 τόνοι (800.000 τόνοι τον Μάιο του 1940). Μέχρι το 2017 το Πολεμικό Ναυτικό είχε ενεργό στρατιωτικό προσωπικό 44.000 ατόμων και πολιτικό προσωπικό 7.000 ατόμων. Το Ναυτικό είναι διαχωρισμένο σε τέσσερις επιχειρησιακούς κλάδους: Τη Force d'Action Navale (Δύναμη Ναυτικής Δράσης) – Ο επιφανειακός στόλος. Τις Forces Sous-marines (Υποβρύχιες δυνάμεις) – Πυρηνοκίνητα υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων και υποβρύχια στόλου. Την Aviation Navale (Ναυτική αεροπορία) – Αεροσκάφη με βάση τη θάλασσα ή τη στεριά. Τους Fusiliers Marins (Ναυτικοί τυφεκιοφόροι) – Δύναμη προστασίας και πεζικό στο οποίο περιλαμβάνονται οι Ναυτικές ειδικές δυνάμεις (Commandos Marine).Επιπροσθέτως, η Εθνική Χωροφυλακή της Γαλλίας διατηρεί ναυτική δύναμη με περιπολικά πλοία η οποία βρίσκεται υπό την επιχειρησιακή διοίκηση του Γαλλικού Ναυτικού: Η Ναυτική Χωροφυλακή (Gendarmerie maritime) – η ακτοφυλακή της Γαλλίας.Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, το Ναυτικό οργανώθηκε σε δύο μοίρες που είχαν ως βάσεις τη Βρέστη και την Τουλόν, υπό τη διοίκηση του ALESCLANT (Amiral commandant l'escadre de l'Atlantique) και του ALESCMED (Amiral commandant l'escadre de la Méditerranée) αντίστοιχα. Από την εποχή μετά τον Ψυχρό πόλεμο μέσω της διαδικασίας αναδιοργάνωσης με την ονομασία Optimar '95, τα δύο στοιχεία διαιρέθηκαν στη Δύναμη Ναυτικής Δράσης (υπό τη διοίκηση της ALFAN) και την Ανθυποβρυχιακή Ομάδα (υπό τη διοίκηση της ALGASM). Μέχρι το 2014, οι κύριες ναυτικές βάσεις που χρησιμοποιούνται είναι στις περιοχές: Τουλόν, Βρέστη, Ιλ Λονγκ και Σερμπούρ στη Μητροπολιτική Γαλλία. Σε άλλες βάσεις περιλαμβάνονται οι Φορ-ντε-Φρανς, Ντεγκρά ντε Καν, Πορτ ντε Γκαλέτ, Ντζαουντζί, Νουμεά και Παπεέτε στα Υπερπόντια διαμερίσματα και εδάφη αλλά και βάσεις σε άλλες χώρες όπως στο Άμπου Ντάμπι, το Ντακάρ και το Τζιμπουτί. Αν και το Γαλλικό ναυτικό δόγμα αναφέρεται σε δύο αεροπλανοφόρα, μέχρι το 2015 το Γαλλικό Ναυτικό, διέθετε μόνον ένα, το Charles de Gaulle. Αρχικά η προγραμματισμένη παραγγελία για το Γαλλικό αεροπλανοφόρο PA2 βασιζόταν στα σχέδια των Βρετανικών αεροπλανοφόρων κλάσης Queen Elizabeth τα οποία κατασκευάζονται για το Βασιλικό Ναυτικό. Ωστόσο το Γαλλικό πρόγραμμα αναβλήθηκε πολλές φορές εξαιτίας του προϋπολογισμού και το αποτέλεσμα ήταν η προτεραιότητα να δοθεί στο πλέον εξαγώγιμο πρόγραμμα FREMM. Τον Απρίλιο του 2013 αποφασίστηκε η εγκατάλειψη του προγράμματος κατασκευής του δεύτερου αεροπλανοφόρου λόγω περικοπών που ανακοινώθηκαν στη Γαλλική Λευκή Βίβλο για την Άμυνα και την Εθνική Ασφάλεια του 2013.Το Γαλλικό Ναυτικό επιχειρεί με τρία αμφίβια πλοία επίθεσης, μια αμφίβια πλατφόρμα μεταφοράς, δύο φρεγάτες αεράμυνας, επτά ανθυποβρυχιακές φρεγάτες, πέντε φρεγάτες γενικού σκοπού και έξι υποβρύχια στόλου (SSN). Αυτά αποτελούν τις κύριες δυνάμεις ωκεάνιου πολέμου του Γαλλικού Ναυτικού. Επιπροσθέτως το Γαλλικό Ναυτικό διαθέτει έξι φρεγάτες ελαφράς επιτήρησης και εννέα αβιζό (ελαφρές κορβέτες). Αυτά αναλαμβάνουν τα καθήκοντα παράκτιας περιπολίας, την προστασία των βάσεων του Γαλλικού Ναυτικού και των χωρικών υδάτων, ενώ μπορούν επίσης να παρέχουν χαμηλού επιπέδου δυνατότητες συνοδείας σε οποιεσδήποτε ωκεάνιες δυνάμεις. Τα τέσσερα υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων (SSBN) της Στρατηγικής Ωκεάνιας Δύναμης αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του Γαλλικού συστήματος πυρηνικής αναχαίτισης. Η Γαλλική Ναυτική Αεροπορία είναι επισήμως γνωστή ως Aéronavale και δημιουργήθηκε στις 19 Ιουνίου 1988 με τη συγχώνευση των μοιρών περιπολικών αεροσκαφών του Ναυτικού και των αεροπλανοφόρων. Έχει πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό περίπου 6.800 ατόμων τα οποία επιχειρούν από τέσσερις αεροπορικές βάσεις στη Μητροπολιτική Γαλλία. Η Aéronavale βρίσκεται στη διαδικασία εκσυγχρονισμού με παραγγελίες συνολικά 40 ελαφρών μαχητικών Rafale. ΝαύτεςΟι ναύτες πρέπει να είναι τουλάχιστον 17 ετών αλλά όχι πάνω από 24, με ελάχιστο επίπεδο μόρφωσης. ΥπαξιωματικοίΟι υπαξιωματικοί πρέπει να είναι τουλάχιστον 17 ετών αλλά όχι πάνω από 24, διαθέτοντας τουλάχιστον απολυτήριο λυκείου το οποίο τους δίνει πρόσβαση σε πανεπιστημιακές σπουδές. Οι Υποψήφιοι Υπαξιωματικοί αρχίζουν την εκπαίδευση με πέντε μήνες στη Σχολή Υπαξιωματικών στη Βρέστη. Συμβασιούχοι αξιωματικοίΟι συμβασιούχοι αξιωματικοί υπηρετούν με αρχικό 8-ετές συμβόλαιο το οποίο μπορεί να ανανεωθεί έως και 20 χρόνια. Οι επιχειρησιακοί αξιωματικοί πρέπει να είναι μεταξύ 21 και 26 ετών, με τουλάχιστον ένα πτυχίο ή να έχουν περάσει την τάξη προετοιμασίας της μεγάλης σχολής στη μηχανική ή τα οικονομικά. Οι αξιωματικοί προσωπικού πρέπει να είναι μεταξύ 21 και 29 ετών, με μεταπτυχιακό σε τομέα που ανταποκρίνεται στη στρατιωτική επαγγελματική ιδιότητα.Αξιωματικοί καριέραςΛιγότερο από 22 ετών, έχοντας περάσει τάξη προετοιμασίας στη φυσική. Μετά από τέσσερα χρόνια στη Ναυτική Ακαδημία ένας δόκιμος θα αποφοιτήσει με πτυχίο μηχανικής με βαθμό κατώτερου υπολοχαγού. Λιγότερο από 25 ετών, έχοντας πτυχίο στη φυσική. Μετά από τρία χρόνια στη ναυτική ακαδημία ένας δόκιμος θα αποφοιτήσει με βαθμό κατώτερου υπολοχαγού και πτυχίο μηχανικής. Λιγότερο από 27 ετών, διαθέτοντας μεταπτυχιακό. Μετά από δύο χρόνια στη ναυτική ακαδημία ένας δόκιμος θα αποφοιτήσει με το βαθμό του κατώτερου υπολοχαγού. Τα διακριτικά των βαθμών στο Γαλλικό Ναυτικό φοριούνται στον ώμο με λωρίδες σε πουκάμισα και λευκά σακάκια, και με μανίκια σε ναυτικά σακάκια. Μέχρι το 2005, μόνο οι αξιωματικοί είχαν άγκυρα στα διακριτικά τους, αλλά πλέον τις λαμβάνει και το στρατολογημένο προσωπικό. Οι διοικητές έχουν τίτλους capitaine (καπετάνιου), αλλά αποκαλούνται commandant (διοικητές). Οι δύο υψηλότεροι βαθμοί, οι vice-amiral d'escadre και amiral (ναύαρχος), είναι περισσότερο λειτουργήματα παρά βαθμοί. Οι θέσεις αυτές έχουν αναληφθεί από αξιωματικούς που έχουν τον βαθμό vice-amiral (αντιναύαρχος). Ο μοναδικός amiral de la flotte (Αρχιναύαρχος) ήταν ο Φρανσουά Νταρλάν αφότου αρνήθηκε το αξίωμα του Ναυάρχου της Γαλλίας. Αντίστοιχος του αξιώματος του Στρατάρχη της Γαλλίας, ο βαθμός του Ναυάρχου της Γαλλίας παραμένει θεωρητικά και στην Πέμπτη Δημοκρατία. Τελευταία φορά που αποδόθηκε ήταν το 1869, κατά τη Δεύτερη Αυτοκρατορία, αλλά διατηρήθηκε και κατά την Τρίτη Δημοκρατία μέχρι τον θάνατο του κατόχου του το 1873. Ο τίτλος amiral de la flotte δημιουργήθηκε έτσι ώστε ο Νταρλάν δεν θα είχε κατώτερο βαθμό από τον αντίστοιχο του στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό, ο οποίος κατείχε τον βαθμό του Αρχιναυάρχου. Εν αντιθέσει με τον στρατό και την αεροπορία της Γαλλίας, δεν χρειάζεται η παρεμβολή της λέξης mon πριν τον βαθμού όταν προσφωνείται ένας αξιωματικός (για παράδειγμα δεν είναι mon capitaine, αλλά απλά capitaine). Η προσφώνηση ενός υποπλοιάρχου του Γαλλικού Ναυτικού (για παράδειγμα) ως « mon capitaine » θα επιφέρει την παραδοσιακή απάντηση « Dans la Marine il y a Mon Dieu et mon cul, pas mon capitaine! » («Στο Ναυτικό υπάρχει μόνο ο Θεός μου και ο ποπός μου, όχι ο 'καπετάνιος μου'!»). Jenkins, E H (1973). A History of the French Navy from its Beginnings to the Present Day. London: Macdonald and Jane's. ISBN 0356-04196-4. Maria Petringa (2006). Brazza, A Life for Africa. Bloomington, IN: AuthorHouse. ISBN 978-1-4259-1198-0. Βιογραφία του αξιωματικού του Γαλλικού ναυτικού, εξερευνητή της Αφρικής και ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Πιερ Σαβορνιάν ντε Μπράτσα, όπου περιλαμβάνεται λεπτομερής περιγραφή των χρόνων του στο πλοίο εκπαίδευσης Borda, και τις εμπειρίες του από το Γαλλικό Υπουργείο Ναυτικών στη rue Royale, του Παρισιού. Randier, Jean (2006). La Royale: L'histoire illustrée de la Marine nationale française. ISBN 978-2-35261-022-9. (Γαλλικά) Marine nationale—επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) Γαλλικό Ναυτικό 2011—οδηγός (Αγγλικά) Γαλλικό Ναυτικό 2011—αρχείο πληροφοριώνInformation File (Αγγλικά) Net-Marine—βάση δεδομένων για το Γαλλικό ναυτικό. (Γαλλικά) Mer & Marine—ιστοσελίδα για ναυτιλικά θέματα της Γαλλίας (Αγγλικά) Αεροπορικός Βραχίονας του Γαλλικού Ναυτικού, σχετικά με τη Γαλλική ναυτική αεροπορία.
|
Το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό (γαλλικά: Marine nationale, «Εθνικό Ναυτικό»), ανεπίσημα La Royale, είναι ο θαλάσσιος κλάδος των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων. Χρονολογούμενο μαζί με το Υπουργείο Ναυτικού (Ministère de la Marine) από το 1624, το La Royale είναι μια από τις παλαιότερες ναυτικές δυνάμεις στον κόσμο και ιστορικά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση της Γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Από τις αρχές, οι ρόλοι του ήταν η απόκτηση πληροφοριών, η προστασία του πληθυσμού, η πρόληψη κρίσεων, η παρέμβαση όπου κρίνεται αναγκαίο για την επανακαθίδρυση της ειρήνης και η αποτροπή οποιουδήποτε είδους κινδύνου προς τα Γαλλικά ενδιαφέροντα.Το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό αποτελείται από επτά κύριους βραχίονες και διάφορες υπηρεσίες: τη Δύναμη Ναυτικής Δράσης (Force d'Action Navale), τις Υποβρύχιες Δυνάμεις (Forces Sous-marines), τη Ναυτική Αεροπορία (Aéronavale) και το Ναυτικό Πεζικό (Fusiliers Marins) (όπου περιλαμβάνονται και οι Κομμάντος του Ναυτικού), το τάγμα θαλάσσιας πυρόσβεσης, τη Χωροφυλακή του Ναυτικού (Gendarmerie Maritime) και το τμήμα υποστήριξης στόλου. Ως ναυτικό παγκόσμιας εμβέλειας το Γαλλικό Ναυτικό διαθέτει ευρεία πληθώρα πολεμικών πλοίων, στα οποία περιλαμβάνονται πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα, πυρηνοκίνητα υποβρύχια, φρεγάτες, ακταιωροί και πλοία υποστήριξης. Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, το Γαλλικό Ναυτικό απασχολούσε προσωπικό 36.776 ατόμων. Οι έφεδροι του Γαλλικού Ναυτικού ήταν 4.827.Ο στόλος του Γαλλικού Ναυτικού αποτελείται από πάνω από 100 σκάφη και πυρηνοκίνητα υποβρύχια. Το ρητό του Γαλλικού ναυτικού (devise) είναι το Honneur, patrie, valeur, discipline («Τιμή, Πατρίδα, Ανδρεία, Πειθαρχία»), λέξεις που είναι χαραγμένες σε λευκά ή χρυσά γράμματα σε πλάκες με μπλε φόντο τοποθετημένες στα εποικοδομήματα όλων των πλοίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_(%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1)
|
Δομήνικος Βερίλλης
|
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Οι γονείς του, Κωνσταντίνος και Παναγιώτα, ήταν εκπαιδευτικοί σε δημοτικά σχολεία της Καρδίτσας και διετέλεσαν διευθυντές μέχρι την συνταξιοδότησή τους. Είναι παντρεμένος με την Δήμητρα Κωστάκη με την οποία αποκτήσανε δυο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Μαίρη. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Μηχανολόγων και Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Ως φοιτητής ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά διατελώντας επί 5 χρόνια μέλος στο Φοιτητικό Διοικητικό Συμβούλιο των Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Α.Π.Θ. Εξελέγη για πρώτη φορά Νομαρχιακός Σύμβουλος στο Νομό Καρδίτσας την περίοδο 1995-1998 και διετέλεσε Αντινομάρχης Έργων (1997). Από το 1999 εως το 2006 εκλέγονταν Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Καρδίτσας (1999-2002, 2003-2006). Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006 εξελέγη Δήμαρχος Καρδίτσας, όπου και διετέλεσε από τον Ιανουάριου του 2007 εως τον Δεκέμβριο του 2010. Την περίοδο από το 2011 εώς το 2014 ήταν Δημοτικός Σύμβουλος στον καποδιστριακό Δήμο Καρδίτσας και Γενικός Γραμματέας της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Θεσσαλίας. Κατα την πολιτική του σταδιοδρομία διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου Καρδίτσας και του Πανελληνίου Συλλόγου Τεχνικών Υπουργείου Εσωτερικών και των Τεχνικών Υπηρεσιών Δήμων & Κοινοτήτων της χώρας. Υπήρξε επίσης ήταν μέλος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ Κεντρικής και Δυτικής Θεσσαλίας, του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Μηχανικών Δημοσίων Υπαλλήλων Θεσσαλίας και της Πανελλήνιας Αντιπροσωπείας ΕΜΔΥΔΑΣ. Στα κοινωνικά δρώμενα είναι ενεργός ιδρύοντας τους Συλλόγους Φίλων Ιστορίας Νομού Καρδίτσας και Φίλων Σιδηροδρόμου Καρδίτσας, όπου διατελεί Πρόεδρος των Συλλόγων. Ταυτόχρονα, είναι μέλος της Ένωσης Επιστημόνων του Νομού Καρδίτσας και του Φυσιολατρικού Ομίλου Καρδίτσας. Η ιστοσελίδα του Βερίλλη Δομήνικου
|
Ο Βερίλλης Δομήνικος είναι Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε Δήμαρχος Καρδίτσας από τον Ιανουάριο του 2007 έως τον Δεκέμβριο του 2010. Στις εκλογές του 2019 ήταν υποψήφιος βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Καρδίτσας με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να επιτύχει να εκλεγεί .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Πάπυρος του Δερβενίου
|
Ο Πάπυρος του Δερβενίου αποτελεί το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης και το 2015 εγγράφηκε από την UNESCO στον κατάλογο "ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ".Την 12 Δεκεμβρίου 2015, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε η επίσημη εκδήλωση για την εγγραφή του Παπύρου του Δερβενίου στον Διεθνή κατάλογο της UNESCO «MNHMH TOY KΟΣΜΟΥ» (UNESCO Memory of the World Register). Σύμφωνα με την UNESCO "Ο Πάπυρος του Δερβενίου έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για τη μελέτη της ελληνικής θρησκείας και της φιλοσοφίας, οι οποίες είναι η βάση της δυτικής φιλοσοφικής σκέψης, αλλά και επειδή αποδεικνύει την πρώιμη χρονολόγηση των Ορφικών ποιημάτων προσφέροντας μια ξεχωριστή έκδοση του προσωκρατικών φιλοσόφων. Ο Πάπυρος του Δερβενίου, που αποτελεί το πρώτο βιβλίο της δυτικής παράδοσης, έχει παγκόσμια σημασία, δεδομένου ότι αντανακλά τις οικουμενικές αξίες του ανθρώπου: την ανάγκη του να κατανοήσει τον κόσμο , την επιθυμία του να ανήκει σε μια ανθρώπινη κοινωνία με κοινώς παραδεκτούς κανόνες και την αγωνία του να αντιμετωπίσει το τέλος της ζωής." The Derveni papyrus. Ed. with introduction and commentary by Theokritos Kouremenos, George M. Parássoglou, Kyriakos Tsantsanoglou. Firenze: Leo S. Olschki Editore, 2006. - ISBN 88-222-5567-4 The Mouseion Project, Harvard University Αρχειοθετήθηκε 2022-01-15 στο Wayback Machine., το κείμενο του Πάπυρου του Δερβενίου σύμφωνα με την έκδοση K. Tsantsanoglou and G.M. Parássoglou Marco Antonio Santamaría Álvarez (ed.) 2018, The Derveni Papyrus. Unearthing Ancient Mysteries, Brill, series: Papyrologica Lugduno-Batava, vol. 36, (ISBN 978-90-04-38485-9) A. Bernabé, "The Derveni theogony: many questions and some answers", en:Harvard Studies in Classical Philology 103, 2007, 99-133. en:Gábor Betegh, 2004. The Derveni Papyrus: Cosmology, Theology and Interpretation (Cambridge University Press). A preliminary reading, critical edition and translation. (ISBN 0-521-80108-7). ([1]) Richard Janko's Review of Betegh 2004 Richard Janko. "The Physicist as Hierophant: Aristophanes, Socrates and the Authorship of the Derveni Papyrus," en:Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 118, 1997, pp. 61–94. R. Janko, "The Derveni Papyrus (Diagoras of Melos, Apopyrgizontes Logoi?): a New Translation," Classical Philology 96, 2001, pp. 1–32. R. Janko, downloadable Interim Text of The Derveni Papyrus Derveni Papyrus Interim Text by Janko R. Janko, "The Derveni Papyrus: An Interim Text," Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 141, 2002, pp. 1–62. A. Laks, "Between Religion and Philosophy: The Function of Allegory in the Derveni Papyrus", Phronesis 42, 1997, pp. 121–142. A. Laks, G.W. Most (editors), 1997. Studies on the Derveni Papyrus (Oxford University Press). (books.google.) G.W. Most, "The Fire Next Time. Cosmology, Allegories, and Salvation in the Derveni Papyrus", en:Journal of Hellenic Studies 117, 1997, pp. 117–135. Io. Papadopoulou and L. Muellner (editors), Washington D.C. 2014. Poetry as Initiation: The Center for Hellenic Studies Symposium on the Derveni Papyrus (Hellenic Studies Series). K. Tsantsanoglou, G.M. Parássoglou, T. Kouremenos (editors), 2006. The Derveni Papyrus (Leo. S. Olschki Editore, Florence [series Studi e testi per il Corpus dei papiri filosofici greci e latini, vol. 13]). (ISBN 88-222-5567-4). V. Piano (editor), 2016. Il Papiro di Derveni tra religione e filosofia (Leo. S. Olschki Editore, Florence [series Studi e testi per il Corpus dei papiri filosofici greci e latini, vol. 18]). (ISBN 88-222-6477-0). V. Piano, "P.Derveni III-VI: una riconsiderazione del testo", Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 197, 2016, pp. 5–16. Richard Janko's Review of Tsantsanoglou, Parássoglou, & Kouremenos 2006;Tsantsanoglou, Parássoglou, & Kouremenos' Response to Janko; Janko's Response. André Laks, Glenn W. Most (edd.): Studies on the Derveni Papyrus. Oxford: Clarendon Press, 1997. - ISBN 0-19-815032-6 (Google-Buchvorschau) http://www.unesco.org/new/en/communication-and-information/flagship-project-activities/memory-of-the-world/register/full-list-of-registered-heritage/registered-heritage-page-8/the-derveni-papyrus-the-oldest-book-of-europe/
|
Ο Πάπυρος του Δερβενίου είναι αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο και ένα από τα αρχαιότερα γνωστά φιλολογικά έγγραφα της Ευρώπης. Χρονολογείται στο δεύτερο ήμισυ του 4ου αιώνα π.Χ.. Βρέθηκε το 1962 στον τάφο ενός ευγενούς στο Δερβένι. Αρχικά το κείμενο έμεινε αμετάφραστο, ώσπου τον Οκτώβριο του 2006, ο Έλληνας καθηγητής κλασσικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και παπυρολόγος Κυριάκος Τσαντσάνογλου ανακοίνωσε την επιτυχή πλήρη μετάφραση του κειμένου. Περιέχει την φιλοσοφική έκθεση ενός άγνωστου συγγραφέα σχετικά με την γέννηση των θεών. Πιστεύεται ότι ο συγγραφέας ανήκε στο περιβάλλον του Αναξαγόρα. Ο πάπυρος φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ιερά Μητρόπολις Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου
|
Η Ιερά Μητρόπολις Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2001 με απόσπαση τμημάτων της Αρχιεπισκοπής Κρήτης και των Μητροπόλεων Γορτύνης και Αρκαδίας και Πέτρας και Χερρονήσου. Έχει έδρα της το Αρκαλοχώρι και καλύπτει γεωγραφικά την ενδοχώρα και τα νότια του νομού Ηρακλείου. Ξεκίνησε την πορεία της με πενιχρά μέσα, πολλές δυσκολίες και δυσεπίλυτα προβλήματα, διαθέτοντας μηδενικές υποδομές και εγκαταστάσεις. Εντός των ορίων της Μητροπόλεως, στον οικισμό Ζίντα Ηρακλείου, εγκαινιάστηκε το 2015 ο Ιερός Ναός του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο πρώτος Ναός της Κρήτης στη μνήμη του. Ο πλήρης τίτλος του εκάστοτε επισκόπου της εν λόγω Ιεράς Μητροπόλεως είναι: «Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, Υπέρτιμος και Έξαρχος Πεδιάδος»Tη θέση κατέχει σήμερα ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εξ Ηρακλείου, Ανδρέας-Σταύρος Νανάκης, ο οποίος εξελέγη στις 3 Νοεμβρίου 2001. Η εκκλησιαστική περιφέρεια της Ιεράς Μητροπόλεως διαιρείται στις ακόλουθες τρεις περιφέρειες, που φέρουν ελληνική κεφαλαιογράμματη αρίθμηση: Α΄ Αρχιερατική Περιφέρεια Αρκαλοχωρίου. Περιλαμβάνει 22 ενορίες. Β΄ Αρχιερατική Περιφέρεια Καστελλίου Πεδιάδος. περιλαμβάνει 24 ενορίες. Γ΄ Αρχιερατική Περιφέρεια Σκινιά Μονοφατσίου. περιλαμβάνει 25 ενορίες. Δ΄ Αρχιερατική Περιφέρεια Βιάννου. περιλαμβάνει 19 ενορίες. Στην περιφέρεια της Ιεράς Μητρόπολης στην οποία και υπάγονται φέρονται οι ακόλουθες Ιερές Μονές: 1. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καλλέργη 2. Ιερά Μονή Αγία Μονή Βιάννου (Κοίμησις της Θεοτόκου) 3. Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου Άρβης 1. Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας Βόνης Από το έτος 2004 ξεκίνησε η κυκλοφορία του εντύπου Πρόθεση, το οποίο εκδίδεται σε τριμηνιαία βάση και το Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο κατ' έτος. Κονιδάρης Γ. Ι., Αι επισκοπαί της Κρήτης μέχρι του ι΄ αιώνος, Κρητικά Χρονικά, τομ. 7 (1953), σελ. 462-478 Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος, Δικαιϊκές πηγές του καθεστώτος της Εκκλησίας Κρήτης, εκδ. Επέκταση, Κατερίνη, 2004 Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου
|
Η Ιερά Μητρόπολις Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου είναι μία από τις οκτώ Μητροπόλεις, οι οποίες μαζί με την Αρχιεπισκοπή Κρήτης συναποτελούν την Εκκλησία της Κρήτης, ημιαυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία υπαγόμενη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Μητρόπολη έχει έδρα της το Αρκαλοχώρι και περιλαμβάνει τμήματα της περιφερειακής ενότητας Ηρακλείου και οικισμούς των δήμων Μινώα, Βιάννου και Χερσονήσου. Μητροπολίτης της από την ίδρυσή της το 2001 είναι ο Ανδρέας Νανάκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85,_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%92%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Έντι Κάλβο
|
Γεννήθηκε στο Ταμάνινγκ του Γκουάμ. Γιος του επίσης Κυβερνήτη Πολ Μακ Ντόναλντ Κάλβο και της Ρόζα Ερέρο Μπάζα οι παππούδες του από την πλευρά του πατέρα του ήταν βουλευτές και ο παππούς του από την μητέρα του ήταν ανώτατος στρατιωτικός των ΗΠΑ.Ο Κάλβο αρχικά παρακολούθησε μαθήματα σε σχολείο του νησιού του και εν συνεχεία εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια. Φοίτησε στο Λύκειο του Αγίου Φραγκίσκου και αποφοίτησε το 1979. Απέκτησε τίτλο μπάτσελορ στην διοίκηση επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο Νοτρ Νταμ ντε Ναμούρ, στο Μπέλμοντ της Καλιφόρνια.Είναι παντρεμένος με την Κριστίν Λουχάν και έχουν 6 παιδιά. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα προτού αρχίσει να ασχολείται με την πολιτική, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Εξελέγη γερουσιαστής για πρώτη φορά το 1998, αναλαμβάνοντας καθήκοντα το 1999. Έκτοτε εξελέγη πέντε συνεχείς φορές με μοναδική εξαίρεση την ήττα του στις προκριματικές εκλογές για Αντικυβερνήτη το 2002. Στη διάρκεια της θητείας του διετέλεσε αντιπρόεδρος και υπηρεσιακός πρόεδρος της Βουλής. Από το 2009 ως το 2011 ήταν επικεφαλής της μειοψηφίας στην Βουλή. Το 2002 ήταν υποψήφιος για το αξίωμα του Αντικυβερνήτη του Γκουάμ, με εταίρο του τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο για Κυβερνήτη, Τόνι Ανπίνγκο. Ωστόσο, στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων επικράτησε ο Φελίξ Καμάτσο, ο οποίος και εξελέγη έπειτα Κυβερνήτης στις εκλογές του 2002. Στις 30 Απριλίου 2010 ο Κάλβο ανακοίνωσε ότι θα αποχωρούσε από την Βουλή στο τέλος της θητείας του.Παράλληλα, γνωστοποίησε ότι θα ήταν υποψήφιος για τις εκλογές για Κυβερνήτη του 2010, με εταίρο τον Ρέι Τενόριο. Το δίδυμο Κάλβο-Τενόριο κέρδισαν τις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών στις 4 Σεπτεμβρίου 2010 και στις εκλογές αντιμετώπισαν τον πρώην Κυβερνήτη Καρλ Γκουτιέρες με τον εταίρο του Φρανκ Άγκουον.Ο Ρεπουμπλικανός Κάλβο εξελέγη με ποσοστό 50,7% των ψήφων έναντι 49,3% για τον Καρλ Γκουτιέρες από το Δημοκρατικό Κόμμα. Έπειτα από την επαναληπτική καταμέτρηση των ψήφων, στις 6 Νοεμβρίου 2010, νικητής των εκλογών ανακηρύχθηκε ο Κάλβο, με διαφορά 487 ψήφων από τον αντίπαλό του. Ειδικότερα, ο Κάλβο έλαβε 20.066 ψήφους και ο Γκουτιέρες 19.579. Ο Κάλβο κέρδισε τις εκλογές στις 4 Νοεμβρίου 2014 και επανεκλέχθηκε κυβερνήτης, με ποσοστό 63,69% έναντι 35,97% για τον Καρλ Γκουτιέρες. Calvo Tenorio ιστότοπος της προεκλογικής του εκστρατείας
|
Ο Έντι Κάλβο (Eddie Baza Calvo, γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1961) είναι πολιτικός του Γκουάμ, γερουσιαστής και μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Εξελέγη Κυβερνήτης του Γκουάμ το 2010 κερδίζοντας στις εκλογές τον Δημοκρατικό Καρλ Γκουτιέρες Ο Κάλβο επέλεξε ως Αντικυβερνήτη τον Ρέι Τενόριοκαι ανέλαβε καθήκοντα στις 3 Ιανουαρίου 2011. Επανεξελέγη κυβερνήτης στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B2%CE%BF
|
Γουίλιαμ Ουάρτον
|
Γεννήθηκε στο Λονδίνο, και ο πατέρας του Ρόμπερτ ήταν δικαστής στην κομητεία του Γιόρκ. Έλαβε τη μόρφωση του στη ακαδημία του Μπάρνεϊ και στη Βασιλική Ναυτική Ακαδημία,και κατόπιν έγινε μέλος του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού το 1857, αποκτώντας τον βαθμό του σημαιοφόρου το 1863. Προήχθηκε σε ανθυποπλοίαρχο το 1872, και ως κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου HMS Shearwater διεξήγαγε εκτεταμένη υδρογράφηση στην Προποντίδα και το Βόσπορο. Ως κυβερνήτης του HMS Fawn χαρτογράφησε τις ακτές της ανατολικής Αφρικής, και ως κυβερνήτης του HMS Sylvia έκανε εκτενείς καταγραφές γεωγραφικού μήκους. Προήχθει σε υποπλοίαρχο το 1880, και το 1884 ανέλαβε το επίσημο πόστο του υδρογράφου του Βασιλικού Ναυτικού, στο οποίο και παρέμεινε για τα επόμενη 20 έτη, λαμβάνοντας τον βαθμό του αντιναύαρχου το 1895. Πέθανε στη Νότια Αφρική από τυφοειδή πυρετό στην ηλικία των 62 ετών. Ιππότης Διοικητής της τάξης του Μπάθ Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, 1886 Μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας Μέλος της Βασιλικής Αστρονομικής ΕταιρείαςΕπίσης το όρος Ουάρτον στην Ανταρκτική, και η λεκάνη Ουάρτον στον Ινδικό Ωκεανό είναι ονομασμένα προς τιμή του. A Short History of H.M.S. Victory, Gathered from Various Sources, Griffen & Co, Portsmouth. (1872) Hydrographical Surveying. A Description of the Means and Methods Employed in Constructing Marine Charts, John Murray, London. (1882) Captain Cook's Journal during the First Voyage round the World Elliot Stock, London. (1893) The Eruption of Krakatoa, and Subsequent Phenomena, Trübner & Co, London (1888) Συλλογή έργων του στο Internet Archive
|
Ο Γουίλιαμ Τζέιμς Λλόιντ Ουάρτον (αγγλικά: William James Lloyd Wharton, Λονδίνο 1843 – Νότιος Αφρική 1905) ήταν Βρετανός ναύαρχος και υδρογράφος του βρετανικού πολεμικού ναυτικού, που είχε τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%9F%CF%85%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Γιούργκεν Σπάρβασερ
|
Ο Σπάρβασερ γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1948 στο Χάλμπερσταντ της Σαξωνίας και αγωνίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του (από το 1966 ως το 1979) στο Μαγδεβούργο. Με τη φανέλα του Μαγδεβούργου πανηγύρισε την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων, τεσσάρων κυπέλλων καθώς και ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων. Σε επίπεδο εθνικών ομάδων είχε 48 επίσημες συμμετοχές με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ανατολικής Γερμανίας, σημειώνοντας 14 τέρματα. Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 ως μέλος της ολυμπιακής ομάδας, ενώ δύο χρόνια μετά ήταν ο σκόρερ του νικητήριου τέρματος στον αγώνα ενάντια στην Δυτική Γερμανία, στο πλαίσιο της φάσης των ομίλων του Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974. Για αυτό του το τέρμα θεωρήθηκε ως ήρωας από το κομμουνιστικό καθεστώς της χώρας του, ο ίδιος όμως δεν θέλησε να εμπλακεί με την πολιτική και μερικά χρόνια αργότερα κατέφυγε στην Δυτική Γερμανία ως πολιτικός πρόσφυγας. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ακολούθησε την προπονητική όντας αρχικά βοηθός προπονητή στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης ενώ έπειτα ανέλαβε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τα ηνία της Ντάρμσταντ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jürgen Sparwasser στο Wikimedia Commons
|
Ο Γιούργκεν Σπάρβασερ (γερμανικά Jürgen Sparwasser, γεννήθηκε 4 Ιουνίου 1948) είναι Γερμανός πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως επιθετικός μέσος. Ήταν επίσης διεθνής με την Εθνική Ανατολικής Γερμανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%81
|
Καρυοθραύστης (πτηνό)
|
Η επιστημονική ονομασία του γένους Nucifraga είναι λατινική και, είναι η ακριβής απόδοση της ελληνικής ονομασίας καρυοθραύστης: frangere =σπάζω, ρηγνύω, κομματιάζω + nux-cis =κάρυον. Με την ονομασία κάρυο εννοούνται όλοι οι καρποί που περιλαμβάνονται στη βοτανική κατηγορία κάρυο και όχι τα κοινά καρύδια, όπως λανθασμένα πιστεύεται, που άλλωστε, στις περιοχές που συχνάζει το πτηνό, σπάνια ανευρίσκονται (βλ. και Τροφή). Η ταξινομική του είδους είναι αρκετά ξεκάθαρη, με μόνη διαφωνία το, εάν το υποείδος Nucifraga caryocatactes multipunctata πρέπει να αναβαθμιστεί στο διακριτό είδος Nucifraga multipunctata ή να παραμείνει ως έχει. Ο καρυοθραύστης είναι ένα αποκλειστικά ευρασιατικό είδος με εξάπλωση, σε γενικές γραμμές, από την κεντρική Ευρώπη και τη Σκανδιναβία στα δυτικά και, μέσω της Ρωσίας, της Σιβηρίας και της κεντρικής Ασίας, μέχρι την Καμτσάτκα και τις ακτές της Ιαπωνίας στα ανατολικά και, μέχρι τα Ιμαλάια και την Ινδοκίνα στα νότια. Σε πολλές περιπτώσεις, εμφανίζει το φαινόμενο της πληθυσμιακής «έκρηξης», δηλαδή σε περιοχές όπου φυσιολογικά οι αριθμοί του είναι μικροί, ξαφνικά συρρέουν πολλά άτομα, γεγονός που οφείλεται σχεδόν πάντοτε στις κακές καιρικές συνθήκες των περιοχών απ' όπου έρχονται τα πουλιά (βλ. και Μεταναστευτική συμπεριφορά). Πηγές:(σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντά στην Ελλάδα) Ο καρυοθραύστης, όπως φαίνεται και από την γεωγραφική κατανομή των διαφόρων υποειδών, δεν είναι ιδιαίτερα μεταναστευτικό πτηνό και, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, προτιμάει την τοπική μετακίνηση εντός των ορίων επικρατείας του. Ωστόσο, εξαρτάται άμεσα από τη διαθεσιμότητα τροφής και, σε κάποιες περιπτώσεις, έχει συμβεί μεταναστευτική «έκρηξη» όταν τα αποθέματα είναι ελάχιστα ή και ανεπαρκή για την επιβίωσή του. Για παράδειγμα, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν καταγράφονται ιστορικά περισσότερα από 8-10 περιπλανώμενα άτομα ετησίως, το 1968 πάνω από 300 άτομα επισκέφθηκαν τα βρετανικά νησιά, ως μέρος μιας μεγάλης αποδημίας στη δυτική Ευρώπη, που πιθανότατα οφειλόταν σε κάποια απότομη ψυχρή εισβολή από τα βάθη της Σιβηρίας, κάτι που συχνά επαναλαμβάνεται στην ανατολική, κεντρική και δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ιδιαίτερα για το υποείδος Nucifraga caryocatactes macrorhynchos.Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Λουξεμβούργο, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Πορτογαλία, από την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν.Στην Ελλάδα, ο καρυοθραύστης φωλιάζει, πιθανότατα, ως επιδημητικός στη βόρεια χώρα, αλλά απαντούν και άτομα που έρχονται κατά τη φθινοπωρινή μετανάστευση. Οι καρυοθραύστες, εξαρτώμενοι άμεσα από κάποια συγκεκριμένη τροφή, συχνάζουν στα πυκνά κωνοφόρα δάση της επικρατείας τους, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές, όπου είναι αρκετά δύσκολο να τους παρατηρήσει κανείς τα καλοκαίρια, λόγω του καμουφλάζ που προσφέρει το κηλιδωτό τους πτέρωμα μέσα στα πυκνά κλαδιά των δένδρων. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του χειμώνα μπορεί να βρεθεί και σε δάση φυλλοβόλων.Στην Ελλάδα, παρομοίως, απαντά σε ανάλογα ενδιαιτήματα της βόρειας χώρας. Ο καρυοθραύστης, ένα πουλί με έντονα κηλιδωτό, στιλπνό και, υπό οπτική γωνία, γυαλιστερό (glossy) πτέρωμα, δύσκολα συγχέεται με κάποιο άλλο είδος, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψιν το οικοσύστημα όπου συχνάζει και το χαρακτηριστικό πέταγμά του. Είναι ένα κορακοειδές με κηλιδωτό πτέρωμα, πλατιές πτέρυγες -σε σχέση με το μέγεθός του- και μικρή ουρά. Το χρώμα του πτερώματος είναι παντού σκούρο σοκολατί, αλλά σε έντονο βαθμό κηλιδωτό, με λευκά στίγματα στο πρόσωπο, το λαιμό, την ωμοπλάτη και όλη την κάτω επιφάνεια του σώματος. Η περιοχή στην εμπρόσθια οφθαλμική περιοχή (lores) είναι λευκή, ενώ διαθέτει μαυριδερή-καφέ κορυφή κεφαλιού (στέμμα) που εκτείνεται μέχρι και τον αυχένα. Οι πτέρυγες είναι σκούρες μαυριδερές, με πρασινωπή-μπλε γυαλιστερή απόχρωση, ανάλογα με το πώς πέφτει το φως πάνω τους -κάτι που συμβαίνει και με άλλα κορακοειδή (λ.χ. καρακάξα). Η κοντή -για κορακοειδές- ουρά είναι σκούρα, αλλά η παρουσία λευκών φτερών στην περιοχή της αμάρας και του ουροπυγίου, καθώς και στην άκρη των πηδαλιωδών φτερών, δίνουν την αίσθηση ότι η ουρά διαθέτει στο κάτω μέρος της μία μαύρη πλατιά ταινία, κάτι ιδιαίτερα εμφανές κατά την πτήση. Το ράμφος είναι σχετικά μακρύ και πολύ στιβαρό, με χρώμα σκούρο μολυβί και με ιδιαίτερα οξύ άκρο, που διαφέρει σε μέγεθος ανάμεσα στα διάφορα υποείδη και, πολλές φορές, χρησιμοποιείται ως διαγνωστικό κριτήριο. Η ίριδα, οι ταρσοί και τα πόδια είναι όλα μαυριδερά. Τα φύλα είναι όμοια, ενώ τα νεαρά άτομα έχουν λιγότερες κηλίδες στο σώμα τους και, γενικότερα, έχουν πιο ανοιχτόχρωμο πτέρωμα. Μήκος σώματος: (32-)33 έως 38 εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων: 49 έως 53 εκατοστά Βάρος: 130 έως 190 γραμμάρια. Οι σημαντικότερες πηγές τροφής για το είδος αυτό είναι τα σπέρματα των καρπών (κουκουνάρια) των πεύκων (Pinus sp.), ιδιαίτερα εκείνα των αλπικών (μεγάλου υψομέτρου) ειδών (Pinus subgenus strobus) με μεγάλους σπόρους: P. armandii, P. cembra, P. koraiensis, P. parviflora, P. peuce, P. pumila, P. sibirica και P. wallichiana, αλλά και του subgenus Ducampopinus, P. bungeana και P. gerardiana. Σε ορισμένες περιοχές, όπου κανένα από αυτά τα πεύκα δεν ευδοκιμεί, οι σπόροι της ερυθρελάτης (Picea sp.) και της φουντουκιάς (Corylus sp.), αποτελούν σημαντικό μέρος της διατροφής του. Το είδος συνηθίζει να αποθηκεύει το πλεόνασμα των καρπών που συλλέγει, για να τους χρησιμοποιήσει σε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Διάφορα έντομα, επίσης, συμπληρώνουν τη διατροφή του, καθώς και μικρά πτηνά, τα αυγά τους και οι νεοσσοί τους, μικρά τρωκτικά, σαύρες και θνησιμαία, ιδιαίτερα νεκρά ζώα στους αυτοκινητοδρόμους. Τέλος, μπορεί να «σκάβει» και φωλιές μελισσών και σφηκών -με μεγάλη προσοχή- για να πάρει τις προνύμφες. Η πτήση του καρυοθραύστη είναι η χαρακτηριστική των κορακοειδών που ζουν στα δάση: αρκετά «βαριά», πολύ κυματιστή (undulating) και σύντομη, από κλαδί σε κλαδί, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό εκείνη της κίσσας. Ο καρυοθραύστης, παρόλο που δεν θεωρείται ένα τυπικά κρυπτικό (secretive) πουλί, είναι ωστόσο δύσκολο να παρατηρηθεί μέσα στα πυκνά του ενδιαιτήματα, λόγω του πτερώματος παραλλαγής που διαθέτει. Αντίθετα, είναι πιο εύκολο να τον δει κάποιος κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ιδιαίτερα στα χιονισμένα αλπικά τοπία, όπου εύκολα ξεχωρίζει με το σκούρο του πτέρωμα και, από τη συνήθειά του να κάθεται σε κορυφές δένδρων και να εποπτεύει το χώρο (perching). Επίσης, κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου, όταν μαζεύει καρπούς για αποθήκευση, μπορεί να φθάσει σε πάρκα ή και σε αυλές σπιτιών. Συνήθως είναι μοναχικό πτηνό, αλλά εκτός αναπαραγωγικής περιόδου, μπορεί να σχηματίζει ολιγομελή σμήνη. Ο τρόπος με τον οποίο ανοίγει τα κουκουνάρια για να πάρει τα σπέρματα, ή/και τα κάρυα (nuts), είναι πολύ χαρακτηριστικός. Τοποθετεί το ράμφος του, έτσι ώστε η βάση του να έλθει σε επαφή με το σκληρό περίβλημα του καρπού, διότι στο συγκεκριμένο σημείο, το ράμφος διαθέτει μία σκληρή και οξεία «ράχη» (ridge) στο εσωτερικό της, που λειτουργεί σαν κόφτης. Μάλιστα, τα υποείδη που τρέφονται με σπέρματα που έχουν ιδιαίτερα σκληρό κέλυφος, έχουν παχύτερα και ισχυρότερα ράμφη. Εάν, παρά ταύτα, το περίβλημα είναι πάρα πολύ σκληρό, χρησιμοποιεί τα πόδια του κρατώντας σταθερό το κάρυο και ραμφίζει την επιφάνεια με δυνατά χτυπήματα, χρησιμοποιώντας το ράμφος του σαν σμίλη. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο γίνεται αποθήκευση του πλεονάσματος των καρπών στο έδαφος. Ανοίγεται με το ράμφος μια τρύπα που επεκτείνεται κυκλικά. Στη συνέχεια, θάβονται στο συγκεκριμένο σημείο κουκουναρόσποροι (μέχρι και 100) ή φουντούκια (μέχρι 14-15). Στη συνέχεια, η οπή καλύπτεται, με τις «αποταμιεύσεις» αυτές, να βρίσκονται και να ανακτώνται εύκολα ακόμη και κάτω από παχύ χιόνι. Η συνήθεια του καρυοθραύστη να αποθηκεύει το πλεόνασμα των καρπών για μελλοντική χρήση, έχει προκαλέσει σε εκτεταμένες περιοχές διασπορά νέων δέντρων, ιδιαίτερα κωνοφόρων (π.χ.Pinus cembra), σε μεγάλες εκτάσεις των Άλπεων της κεντρικής Ευρώπης, που είχαν παλαιότερα αποψιλωθεί από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι καρυοθραύστες είναι μονογαμικά πουλιά και απαιτούν ζωτικό χώρο φωλιάσματος με εμβαδόν 20-30 εκτάρια, περίπου. Η περίοδος αναπαραγωγής ξεκινάει στα μέσα Μαρτίου στις νότιες επικράτειες, μέχρι τον Απρίλιο ή και το Μάιο στις βόρειες και η ωοτοκία πραγματοποιείται εφάπαξ. Οι γονείς εκμεταλλεύονται τα αποθέματα καρπών που έχουν συλλέξει από το προηγούμενο φθινόπωρο, για το φώλιασμα. Η φωλιά κατασκευάζεται ψηλά πάνω σε ένα κωνοφόρο, σε ένα κλαδί συνήθως κοντά στον κορμό, σπανιότερα σε ένα φυλλοβόλο δένδρο. Είναι μία κατασκευή από κλαδάκια, βρύα και λειχήνες, με κάποια ανάμιξη χώματος, ενώ το υλικό επίστρωσης είναι ένα χοντρό στρώμα από γρασίδι με τριχωτούς λειχήνες. Η γέννα αποτελείται από 3-4 (σπανίως 2 ή 5) αβγά, που εναποτίθενται ένα (1) κάθε ημέρα, περίπου. Η επώαση που πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα, ξεκινάει από το πρώτο ή το δεύτερο αβγό και διαρκεί 17-19 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, επιτηρούνται στενά από τους γονείς τους, αφήνουν τη φωλιά τους στις 21-28 ημέρες, αλλά μένουν κοντά στους γονείς του για περαιτέρω 2-3 μήνες, οπότε μαθαίνουν τις διατροφικές συνήθειες αναζήτησης και αποθήκευσης καρπών, που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή τους. Πάντως, η αναπαραγωγή του δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Στην Ελλάδα, ο καρυοθραύστης είναι επιδημητικός κατά μεγάλο ποσοστό και φωλιάζει (;) στη βόρεια χώρα σε δάση κωνοφόρων. Πιθανότατα, υπάρχει μίξη με άτομα που έρχονται κατά τη φθινοπωρινή μετανάστευση. Το είδος δεν φαίνεται να κινδυνεύει από κάποια συγκεκριμένη απειλή, γι’αυτό η IUCN έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, αν και υπάρχει μείωση των πληθυσμών του, λόγω απώλειας των ενδιαιτημάτων του. Ο καρυοθραύστης είναι το έμβλημα του Ελβετικού Εθνικού Πάρκου, όπου απεικονίζεται με στυλιζαρισμένο τρόπο, να πετάει κρατώντας στο ράμφος του ένα κώνο πεύκου. Το πουλί, πραγματικά κοινό στα Grisons, είναι ιδιαίτερα δραστήριο στο Εθνικό Πάρκο, όπου οι περιπατητές μπορούν να το δουν εύκολα. Στον ελλαδικό χώρο o καρυοθραύστης απαντά και με τις ονομασίες Καρυδοσπάστης, Καρυδοφάγος και Καρυδοθραύστης. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 32, λήμμα «Καρυδοσπάστης» Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Ιωάννη Όντρια, Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992» Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/ Rasmussen, P.C., and J.C. Anderton. 2005. Birds of South Asia. The Ripley guide. Volume 2: attributes and status. Smithsonian Institution and Lynx Edicions, Washington D.C. and Barcelona Bauer, H.-G.; Bezzel, E. & Fiedler, W.: Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas - Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 2: Passeriformes - Sperlingsvögel. 2. vollst. überarb. Aufl., AULA-Verlag Wiebelsheim, 2005. ISBN 3-89104-648-0 Svensson, L.; Grant, P. J.; Mullarney, K.; Zetterström, D.: Der neue Kosmos-Vogelführer - Alle Arten Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlags-GmbH & Co., Stuttgart, 1999. ISBN 3-440-07720-9
|
Ο Καρυοθραύστης είναι δασόβιο, στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Κορακιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Nucifraga caryocatactes και περιλαμβάνει 9 υποείδη.Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Nucifraga caryocatactes caryocatactes (Linnaeus, 1758).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%85%CE%BF%CE%B8%CF%81%CE%B1%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_(%CF%80%CF%84%CE%B7%CE%BD%CF%8C)
|
Εκλογικός νόμος 93/1864
|
Κεφάλαιο Α΄: Περί του αριθμού των βουλευτών :επαρχία με πληθυσμό μέχρι 10.000 δημότες βγάζει 1 βουλευτή από 10.001 έως 20.000 δημότες, 2 βουλευτές από 20.001 έως 30.000 δημότες, 3 από 30.001 έως 40.000 δημότες, 4 και ούτω καθεξής.Εξαιρούνται οι λεγόμενοι «ηρωικαί νήσοι», που έχουν το προνόμιο να εκλέγουν η μεν Ύδρα 3 βουλευτές, οι δε Σπέτσες καθώς και ο συνοικισμός των Ψαριανών, Νέα Ψαρά, από 2. Κεφάλαιο Β΄: Περί των εκλογέων :Το δικαίωμα ψήφου ανήκει σε όλους τους Έλληνες πολίτες (άνδρες) που έχουν συμπληρώσει το 21ο έτος και έχουν στην κατοχή τους ιδιοκτησία ή (και) εξασκούν οποιοδήποτε επάγγελμα. Ως εκλογείς αναγνωρίζονται εκείνοι που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους των δήμων, ευθύνη του Δημάρχου είναι η σύνταξη. Οι κατάλογοι αυτοί πρέπει να αναφέρουν: το ονοματεπώνυμο του εκλογέα, το ονοματεπώνυμο του πατέρα, την ηλικία και το επάγγελμα. Μετά τη σύνταξη οι εκλογικοί κατάλογοι εκτίθενται για 10 μέρες σε όλα τα κεντρικά σημεία των χωριών και των πόλεων για να πληροφορηθούν οι εκλογείς.Κεφάλαιο Γ΄: Περί εκλογίμωνΚεφάλαιο Δ΄: Περί εκλογικών καταλόγωνΚεφάλαιο Ε΄: Περί των υποψηφίων:Οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να προτείνει εγγράφως το άτομο που θεωρεί κατάλληλο για βουλευτή αρκεί να έχει μαζέψει υπογραφές του 30% των γραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους κάθε εκλογικής περιφέρειας. 40 ημέρες πριν τις εκλογές, η δημοτικη αρχή προσκαλεί σε κατάθεση υποψηφιοτήτων, ενώ το αργότερο μέσα σε 15 ημέρες από την κατάθεση της πρότασης, η πρόταση και οι υπογραφές υποβάλλονται στο αρμόδιο Πρωτοδικείο το οποίο εγκρίνει αυτές που έχουν όντως το 30% του εκλογικού σώματος. Ο επικυρωμένος κατάλογος κοινοποιείται στα δημαρχεία ή στα κεντρικά σημεία κάθε χωριου, και καλείται ο υποψήφιος που θέλει να λάβει μέρος, να πληρώσει τα εκλογικά έξοδα (κάλπες και σφαιρίδια). Επίσης, πρεπει να διορίσει αντιπροσώπους του οι οποίοι θα παρευρίσκονται σε όλη την εκλογική διαδικασία επιτηρώντας.Κεφάλαιο Στ΄: Περί ψηφοφορίας :Με βασιλικό διάταγμα δημοσιεύεται οι μέρες και οι ώρες της ψηφοφορίας. Οι εκλογείς ψηφίζουν για 4 συνεχόμενες μέρες η μια από τις οποίες πρέπει να είναι Κυριακή. Οι ώρες ψηφοφορίας μπορούν να είναι το λιγότερο, 8. Εκλογικά τμήματα ορίζονται τα δημοτικά σχολεία, και σε χωριά που δεν έχουν σχολείο, ο μεγαλύτερος ναός του χωριού. Πάνω σε τραπέζια εκτείθενται κατ' αλφαβητική σειρά, τόσες κάλπες όσες και οι υποψήφιοι βουλευτές. Το ονοματεπώνυμο του υποψηφίου είναι καρφωμένο στην κάλπη, γραμμένο με μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα. Οι κάλπες που τις πλήρωναν οι βουλευτές - κατασκευάζονταν από λαμαρίνα και εσωτερικά ήταν χωρισμένες σε δυο ίσα μέρη. Στην εξωτερική επιφάνεια το δεξιό μέρος της λαμαρίνας ήταν βαμμένο λευκό και έγραφε πάνω ναι, - και εκεί πήγαιναν οι θετικές ψήφοι του βουλευτή, ενώ το άλλο μισό ήταν βαμμένο μαύρο και έγραφε όχι για τις αρνητικές ψήφους αντίστοιχα. Ένας σωλήνας στο πάνω μέρος της κάλπης, ο οποίος ήταν καλυμμένος με ύφασμα για να μην φαίνεται που ρίχνει το σφαιρίδιο ο ψηφοφόρος οδηγούσε το σφαιρίδιο, στο μέρος της κάλπης που επέλεγε ο ψηφοφόρος. Η εκλογική διαδικασία διευθύνεται και επιβλέπεται από πενταμελή εφορευτική επιτροπή, που απαρτίζεται από άτομα που γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση και έχουν κατά την προηγούμενη δεκαετία καταλάβει δημόσιες διοικητικές θέσεις ( όπως συμβολαιογράφοι, δάσκαλοι , υποθηκοφύλακες, δημοτικοί ή επαρχιακοί σύμβουλοι, πρώην δήμαρχοι κ.λ.π) Οταν αρχιζει η ψηφοφορία, οι ψηφοφόροι εισέρχονται ανά πεντάδες στο εκλογικό τμήμα, και αφού δηλώσουν τα στοιχεία τους και ανευρεθούν στους εκλογικούς καταλόγους, περνάνε στο τμήμα με τις κάλπες. Ένα μέλος της εφορευτικής επιτροπής ανά ψηφοφόρο και αφου τους έχει εφοδιάσει με ένα σφαιρίδιο ανά κάλπη, τους διαβάζει δυνατά το όνομα του υποψήφιου, τους δειχνει το "ναι" και το "όχι", και τους αφήνει να ψηφισουν. Η ίδια διαδικασία ακολουθείται για όσες κάλπες υπάρχουν, μέχρι ο ψηφοφόρος να ρίξει το "ναι" ή το "όχι" σε όλους τους υποψήφιους. Όταν περάσουν οι καθορισμένες ώρες η ψηφοφορία σταματά, το εκλογικό τμήμα αδειάζει, οι κάλπες κλειδώνονται και κλείνωνται σε μεγαλύτερα κιβώτια τα οποία κλειδώνονται και αυτά με τρεις διαφορετικές κλειδαριες που τις κρατάνε 3 μελη της επιτροπης, ενώ τα κιβωτια περιτυλίγονται με ταινιες οι οποίες σφραγιζονται με βουλοκέρια. Τελος, συντασσεται το πρωτοκολλο της ψηφοφοριας εκεινης της ημερας. Την νύχτα οι καλπες φυλασσονται ειτε από εθνοφρουρους αν υπάρχουν είτε απο πολιτες που διοριζουν οι βουλευτες. Αμέσως μετά το τέλος όλων των ημερών ψηφοφορίας, την 4η μέρα, αρχίζει από την εφορευτική επιτροπή η διαλογή των ψήφων.Κεφάλαιο Ζ΄ : Περί διαλογής των ψήφων:Με το τέλος της τέταρτης μέρας και την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας, ανοίγονται από μέλη της εφορευτικής επιτροπής οι κάλπες και καταμετρούνται πρώτα τα "ναι" και έπειτα τα "όχι" για κάθε υποψήφιο. Μόλις καταμετρηθούν όλοι οι ψήφοι όλων των υποψηφίων συμπληρώνονται και υπογράφονται τα πρακτικά και έπειτα ο πρόεδρος της εφορευτικής επιτροπής ξεκινά συνοδεία αστυνομικής δύναμης για την πρωτεύουσα της επαρχίας. Εκεί, την επόμενη μέρα, σε δημόσια συνεδρίαση, παρόντων των διοικητικών αρχών κάθε περιφέρειας, καταμετρούνται συνολικά οι ψήφοι όλης της επαρχίας και ανακηρύσσονται οι εκλεγμένοι βουλευτές. Σε περίπτωση ισοψηφίας μεταξύ βουλευτών, ακολουθούσε κλήρωση Τα πρακτικά στέλνονται στο «Υπουργείο Εσωτερικών», και εκείνο τα προωθούσε στη Βουλή, όπου λειτουργώντας σαν εκλογοδικείο, παραλάμβανε, εξέταζε και αποφάσιζε για όλες τις ενστάσεις και τις παρατυπίες της εκλογικής διαδικασίας.Κεφάλαιο Η΄: Ποινικαί διατάξειςΚεφάλαιο Θ΄ : Γενικαί διατάξεις :Οι κληρικοί δεν μετέχουν στις εκλογές ούτε σαν υποψήφιοι ούτε σαν ψηφοφόροι. Κατά την διάρκεια των 4 ημερών ψηφοφορίας καθώς και 8 μέρες πριν και 8 μέρες μετά, κανείς δεν μπορεί να συλληφθεί και να κρατηθεί στις φυλακές για χρέη προς το Δημόσιο.Κεφάλαιο Ι΄: Ειδική διάταξις :Οι ίδιοι εκλογικοί κατάλογοι χρησιμεύουν στις δημοτικές εκλογές και στις εκλογές επαρχιακών συμβούλων Με τον νόμο αυτό διεξήχθησαν οι παρακάτω βουλευτικές εκλογές : Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1865. Τις εκλογές διεξήγαγε η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου από τις 14 έως τις 17 Μαΐου του 1865Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1868. Τις εκλογές διεξήγαγε η κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη από τις 21 έως τι 24 Μαρτίου 1868Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1869. Τις εκλογές διεξήγαγε η Θ. Ζαΐμη από τις 16 έως τις 19 Μαΐου 1869Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1872. Τις εκλογές διεξήγαγε η Δημητρίου Βούλγαρη από τις 26 έως τις 29 Φεβρουαρίου 1872Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1873. Τις εκλογές διεξήγαγε η του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη από τις 27 έως τις 30 Ιανουαρίου 1873Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1874. Τις εκλογές διεξήγαγε η κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη από τις 23 έως τις 26 Ιουνίου 1874Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1875. Τις εκλογές διεξήγαγε η κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη από τις 18 έως τις 21 Ιουλίου 1875 Ο εκλογικός νόμος: ΦΕΚ Α51 /1864 [https://web.archive.org/web/20180312000243/http://www.et.gr/index.php/anazitisi-fek Αρχειοθετήθηκε 2018-03-12 στο Wayback Machine.]] Η σχετική συζήτηση στην Εθνοσυνέλευση: «Πρακτικά της Β΄ Εθνικής Συνελεύσεως, τόμος 6» [1]
|
Ο εκλογικός νόμος του 1864 (Νόμος ϟΓ΄, «Περί εκλογής βουλευτών») είναι ο δεύτερος εκλογικός νόμος (ο πρώτος ήταν αυτός 25ης Μαρτίου του 1844) του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ο νόμος αυτός συντάχτηκε και ψηφίστηκε κατά την διάρκεια της Β΄ Εθνοσυνέλευση της Αθήνας, που συγκλήθηκε αμέσως μετά την έξωση του βασιλιά Όθωνα, με πρωταρχικό σκοπό την αλλαγή του πολιτεύματος, μέσω της ψήφισης νέου Συντάγματος. Ο νόμος δημοσιεύτηκε και τέθηκε σε ισχύ, στις 21 Νοεμβρίου 1864. Από τα σημαντικότερα σημεία του νόμου αυτού - που αποτελείται από 10 κεφάλαια και 73 άρθρα - είναι η καθιέρωση της μυστικής ψηφοφορίας ,με την χρησιμοποίηση σφαιριδίων, καινοτομίας που εισήγαγαν στην ελληνική πολιτική ζωή, οι βουλευτές της Επτανήσου. Συγκεκριμένα, το Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων νήσων, ήδη από το 1849, είχε καθιερώσει την ψηφοφορία με σφαιρίδια που ρίχνονταν στην κατάλληλη υποδοχή, προκειμένου να μειώσουν τις παρεμβάσεις των Άγγλων στις εκλογές τους. Όταν η Επτάνησος ενώθηκε με την Ελλάδα, και οι βουλευτές της, έγιναν μέλη του Ελληνικού κοινοβουλίου, πέτυχαν την τροποποίηση του Σύνταγματος, και την καθολική, μυστική (δια σφαιριδίων) ψηφοφορία".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_93/1864
|
Επαρχία Ναυπλίας
|
Δημιουργήθηκε αρχικά to 1828 από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια με το Ι' ψήφισμα της 13ης Απριλίου 1828 σαν επαρχία του Τμήματος Αργολίδος. Με την διοικητική διαίρεση του 1833 ήταν μία από τις έξι επαρχίες του νομού Αργολίδας και Κορινθίας. Καταργήθηκε στην συνέχεια με την διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Παρέμεινε με την αρχική της μορφή μέχρι την τελική της κατάργηση το 1997 που ήταν αποτέλεσμα του σχεδίου Καποδίστριας. Στην περιοχή που καταλάμβανε η πρώην επαρχία συγκροτήθηκαν με το σχέδιο Καποδίστριας οι δήμοι Ναυπλίου, Ασκληπιείου, Ασίνης, Μιδέας και Επιδαύρου, ενώ με το σχέδιο Καλλικράτης απέμειναν οι δήμοι Ναυπλίου και Επιδαύρου.
|
Η επαρχία Ναυπλίας ήταν μία από τις τρεις επαρχίες του νομού Αργολίδας. Έδρα της ήταν το Ναύπλιο. Καταλάμβανε το κεντρικό τμήμα του νομού και συνόρευε με τις επαρχίες Άργους στα βόρεια και Ερμιονίδας στα νότια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Οστρογότθοι
|
Οι Οστρογότθοι ήταν ένας από τους πολλούς λαούς που αναφέρονται γενικότερα ως Γότθοι. Οι Γότθοι αρχίζουν να εμφανίζονται στις ρωμαϊκές πηγές από τον τρίτο αιώνα, στις περιοχές βόρεια του Κάτω Δούναβη και της Μαύρης Θάλασσας. Ανταγωνίστηκαν για επιρροή και ρωμαϊκές επιχορηγήσεις με λαούς που είχαν ζήσει περισσότερο στην περιοχή, όπως οι Κάρπιοι και διάφοροι Σαρμάτες, και συνεισέφεραν άνδρες στον Ρωμαϊκό στρατό. Με βάση τη γερμανική τους γλώσσα και τον υλικό πολιτισμό τους πιστεύεται ότι ο γοτθικός πολιτισμός τους προέρχεται από πολιτισμούς που αρχικά προέρχονταν από την περιοχή του ποταμού Βιστούλα στα βόρεια, τη σημερινή Πολωνία. Τον τρίτο αιώνα οι Γότθοι αποτελούνταν ήδη από υποομάδες με τα δικά τους ονόματα, επειδή οι Θερβίνγκοι, που συνόρευαν με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τα Καρπάθια Όρη, αναφέρονταν χωριστά τουλάχιστον σε μία περίπτωση.Οι Οστρογότθοι, που μνημονεύονται αργότερα, συνδέονται με τους Γκρεουτούνγκους που ζούσαν ανατολικότερα. Ως διαχωριστική γραμμή μεταξύ των Θερβίνγκων και των Γκρεουτούνγκων αναφέρεται από τον Αμμιανό Μαρκελλίνο ο ποταμός Δνείστερος, ενώ στα ανατολικά των Γκρεουτούνγκων ζούσαν Αλανοί κοντά στον ποταμό Ντον. Οι Οστρογότθοι στην Ιταλία χρησιμοποιούσαν μια γοτθική γλώσσα, που είχε τόσο προφορικές όσο και γραπτές μορφές, και που αποδεικνύεται καλύτερα σήμερα στη σωζόμενη μετάφραση της Βίβλου του Ουλφίλα. Οι Γότθοι αποτελούσαν μειοψηφία σε όλα τα μέρη που ζούσαν εντός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και δεν έχει διασωθεί καμία γοτθική γλώσσα ή ξεχωριστή γοτθική εθνότητα. Από την άλλη πλευρά τα κείμενα της γοτθικής γλώσσας που βοήθησε να διατηρηθούν το Οστρογοτθικό Βασίλειο είναι η μόνη ανατολική γερμανική γλώσσα με «συνεχή κείμενα» που σώζονται και τα πρώτα σημαντικά υπολείμματα οποιασδήποτε γερμανικής γλώσσας. Το πρώτο συνθετικό της λέξης «Οστρογότθος» προέρχεται από τη γερμανική ρίζα *auster- που σημαίνει «ανατολικός». Σύμφωνα με την πρόταση του Βόλφραμ αυτό ήταν αρχικά ένα καυχησιολογικό όνομα φυλής που σημαίνει «Γότθοι του ανατέλλοντος ηλίου», ή «Γότθοι που δοξάζονται από τον ανατέλλοντα ήλιο». Ωστόσο τον 6ο αιώνα ο Ιορδάνης, για παράδειγμα, πίστευε ότι οι Βησιγότθοι και οι Οστρογότθοι ήταν δύο αντίθετα ονόματα που σημαίνουν απλώς δυτικοί και ανατολικοί Γότθοι. Η φύση των διαιρέσεων των Γότθων πριν από την άφιξη των Ούννων είναι ασαφής, αλλά σε όλη την ιστορία τους οι Οστρογότθοι αναφέρονται με αυτό το όνομα μόνο πολύ σπάνια, και συνήθως σε πολύ ασαφήπλαίσια. Ωστόσο, μεταξύ άλλων ονομάτων γοτθικών ομάδων, συνδέονται με τους Γκρεουτούνγκους. Οι απόψεις των επιστημόνων διίστανται σχετικά με αυτή τη σύνδεση. Ο ιστορικός Χέρβιγκ Βόλφραμ τα βλέπει αυτά ως δύο ονόματα για έναν λαό, όπως θα συζητηθεί παρακάτω. Ο Πήτερ Χήθερ, αντίθετα, έγραψε ότι: Οι Οστρογότθοι με την έννοια της ομάδας με επικεφαλής τον Θεοδώριχο στην Ιταλία βρίσκονται στο τέλος σύνθετων διαδικασιών κατακερματισμού και ενοποίησης που περιλαμβάνουν μια ποικιλία ομάδων -κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά γοτθικών όπως φαίνεται- και οι καλύτερες, της εποχής, μαρτυρίες αμφισβητούν την αντίληψη που προκύπτει από τον Ιορδάνη ότι οι Οστρογότθοι ήταν Γκρεουτούνγκοι με άλλο όνομα. Μερικοί ιστορικοί προχωρούν πολύ πιο μακριά από τον Χήθερ, αμφισβητώντας αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποια μεμονωμένη εθνότητα, ακόμη και η γοτθική, ένωσε τους Οστρογότθους προτού ενωθούν πολιτικά από τη φυλή των Αμάλ. Μια αμφίβολη πρώιμη αναφορά για τους Οστρογότθους βρίσκεται στην πολύ αργότερα γραμμένη Historia Augusta, αλλά διακρίνει τους Οστρογότθους και τους Γκρεουτούνγκους. Στο άρθρο για τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο Γότθικο (βασίλευσε 268–270) δίνεται ο ακόλουθος κατάλογος των «σκυθικών» λαών που είχαν κατακτηθεί από τον αυτοκράτορα όταν κέρδισε τον τίτλο του «Γοτθικός»: «peuci trutungi austorgoti uirtingi sigy pedes celtae etiam eruli". Αυτές οι λέξεις παραδοσιακά ερμηνεύονται από σύγχρονους μελετητές για να συμπεριλάβουν γνωστούς λαούς: «Peuci, Grutungi, Austrogoti, Tervingi, Visi, Gipedes, Celtae etiam et Eruli». Ωστόσο αυτή η εργασία δεν θεωρείται αξιόπιστη, ειδικά για τη σύγχρονη ορολογία.Η πρώτη καταγραφή μιας γοτθικής υποομάδας που ενεργούσε στο δικό της όνομά, συγκεκριμένα οι Θερβίνγκοι, χρονολογήθηκε από το 291. Οι Γκρεουτούνγκοι, οι Βησιγότθοι και οι Οστρογότθοι δεν κατονομάζονται νωρίτερα από το 388.Οι Οστρογότθοι αναφέρθηκαν για πρώτη φορά οπωσδήποτε περισσότερο από εκατό χρόνια μετά τους Θερβίνγκους το 399 και αυτή είναι η μόνη βέβαιη αναφορά αυτού του ονόματος πριν οι Αμάλ δημιουργήσουν το βασίλειό τους της Ιταλίας. Ένα ποίημα του Κλαυδιανού περιγράφει τους Οστρογότθους, που ήταν αναμεμειγμένοι με τους Γκρεουτούνγκους και εγκαταστάθηκαν μαζί στη Φρυγία, ως μια δυσαρεστημένη στρατιωτική δύναμη βαρβάρων, που κάποτε είχαν πολεμήσει εναντίον της Ρώμης, αλλά τώρα υποτίθεται ότι θα πολεμούσαν για αυτήν. Ο Κλαυδιανός χρησιμοποιεί τον όρο Οστρογότθος μόνο μία φορά στο μακροσκελές ποίημα, αλλά σε άλλες αναφορές στην ίδια ομάδα τους αποκαλεί συχνότερα Γκρεουτούνγκους ή "Γετικούς" (μια παλαιότερη λέξη που χρησιμοποιείται ποιητικά για τους Γότθους αυτή την περίοδο). Αυτοί οι Γότθοι οδηγήθηκαν σε εξέγερση από τον Τριβιγίλδο, ένα Ρωμαίο στρατηγό γοτθικής καταγωγής. Πολύ αργότερα ο Ζώσιμος περιέγραψε επίσης τον Τριβιγίλδο και την εξέγερσή του ενάντια στον ευνούχο ύπατο Ευτρόπιο. Ο Γαϊνάς, δυσαρεστημένος Γότθος στρατηγός που στάλθηκε για να πολεμήσει τον Τριβιγίλδο, ένωσε ανοιχτά τις δυνάμεις του με αυτόν μετά τον θάνατο του Ευτροπίου. Ο Ζώσιμος πίστευε ότι ήταν συνωμοσία μεταξύ των δύο Γότθων από την αρχή. Πιστεύεται γενικά από τους ιστορικούς ότι αυτός ο εποικισμός της Φρυγίας από τους Γκρεουτούνγκους, που αναφέρονται ως Οστρογότθοι, έγινε από τμήμα της δύναμης των Γκρεουτούνγκων με επικεφαλής τον Oδόθεο το 386, και όχι από τους Γκρεουτούνγκους που είχαν εισέλθει στην αυτοκρατορία νωρίτερα, το 376 υπό τους Αλάθεο και Σάφρακα.Με βάση τον συγγραφέα του 6ου αιώνα Ιορδάνη, του οποίου η Getica είναι μια ιστορία της Οστρογοτθικής δυναστείας των Αμάλ, υπάρχει μια παράδοση που απλώς ταυτίζει τους Γκρεουτούνγκους με τους Οστρογότθους. Ο Ιορδάνης δεν αναφέρει καθόλου τους Γκρεουτούνγκους με αυτό το όνομα, αλλά προσδιόρισε τους Οστρογότθους βασιλείς της Ιταλίας, τη δυναστεία των Αμάλ, ως διαδόχους και απογόνους του βασιλιά Ερμανάριχου. Ο Ερμανάριχος περιγράφεται από τον πιο αξιόπιστο συγγραφέα της εποχής Αμμιανό Μαρκελλίνο ως βασιλιάς των Γκρεουτούνγκων, ωστόσο η οικογενειακή διαδοχή που περιγράφεται από τους δύο κλασικούς συγγραφείς είναι εντελώς διαφορετική και ο Αμμιανός θεωρείται πιο αξιόπιστη πηγή. Ο Ιορδάνης διευκρίνισε επίσης ότι γύρω στο 250 (την εποχή του αυτοκράτορα Φιλίππου του Άραβα που βασίλεψε 244–249) οι Οστρογότθοι διοικούντο από ένα βασιλιά που ονομαζόταν Οστρογότθα και είτε πήραν το όνομά τους από αυτόν τον «πατέρα των Οστρογότθων», είτε οι Οστρογότθοι και οι Βησιγότθοι πήραν αυτά τα ονόματα που σήμαιναν Ανατολικοί και Δυτικοί Γότθοι.. Οι σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Ιορδάνης είναι αναξιόπιστος, ειδικά για γεγονότα πολύ πριν από την εποχή του, αλλά ορισμένοι, όπως ο Χέρβιγκ Βόλφραμ, υποστηρίζουν την ταύτιση των Γκρεουτούνγκων και των Οστρογότθων. Ο Βόλφραμ ακολουθεί τη θέση του Φραντς Αλτχάιμ ότι οι όροι Θερβίνγκοι και Γκρεουτούνγκοι ήταν παλαιότερα γεωγραφικά αναγνωριστικά που χρησιμοποιούσαν οι ξένοι για να περιγράψουν αυτούς τους Βησιγότθους και τους Οστρογότθους πριν περάσουν τον Δούναβη και ότι αυτή η ορολογία έπαψε να χρησιμοποιείται μετά το 400 περίπου, όταν πολλοί Γότθοι είχαν μετακομίσει στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αντίθετα, σύμφωνα με τον ίδιο, οι όροι «Βησιγότθοι» και «Οστρογότθοι» χρησιμοποιήθηκαν από τους ίδιους τους λαούς για να αυτοχαρακτηριστούν και έτσι παρέμειναν σε χρήση. Προς υποστήριξη αυτού ο Βόλφραμ υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι συγγραφείς είτε χρησιμοποίησαν ορολογία που αντιπαραβάλλει τους Θερβίνγκους και τους Γκρεουτούνγκους, είτε τους Βήσους/Βησιγότθους και τους Οστρογότθους, και δεν αναμείξαν ποτέ αυτά τα ζεύγη - για παράδειγμα, ποτέ δεν αντιπαράβαλαν Θερβίνγκους με Οστρογότθους. Όπως περιγράφηκε παραπάνω, υπάρχουν δύο παραδείγματα ρωμαϊκών κειμένων που συνδυάζουν τις γεωγραφικές και καυχησιολογικές ορολογίες του Βόλφραμ σαν να ήταν χωριστοί λαοί και αυτές είναι οι μόνες δύο πρώιμες αναφορές των Οστρογότθων πριν από τους Αμάλ. Για τον Βόλφραμ αυτές οι ορολογίες είναι λάθος να βλέπουν αυτούς τους λαούς ως ξεχωριστούς, αλλά σημειώνει ότι κανένας από τους δύο δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτούς που θεωρεί ότι είναι οι γεωγραφικοί και καυχησιολογικοί όροι. Πρώτον, όπως προαναφέρθηκε, Οστρογότθοι και Γκρεουτούνγκοι αναφέρονται μαζί από τον ποιητή Κλαυδιανό και δεύτερον και τα τέσσερα ονόματα χρησιμοποιούνται μαζί στην αναξιόπιστη Historia Augusta για τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο Γοτθικό ως "Gruthungi, Ostrogothi, Tervingi, Vesi". Ως δεύτερο επιχείρημα για αυτή τη γεωγραφική και καυχησιολογική αντίθεση ο Βόλφραμ αναφέρει τον Ζώσιμο να αναφέρεται στην ομάδα των «Σκύθων» βόρεια του Δούναβη μετά το 376 που ονομάζονταν «Γκρεουτούνγκοι» από τους βάρβαρους, υποστηρίζοντας ότι αυτοί «μπορούν μόνο» να είναι Θερβίνγκοι, και ότι αυτό δείχνει πώς το όνομα «Γκρεουτούνγκοι» χρησιμοποιείτο μόνο από ξένους. Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, αυτοί οι Γκρεουτούνγκοι που αναφέρει ο Ζώσιμος είναι εκείνοι που ο Χήθερ και άλλοι ιστορικοί εξισώνουν με τους επαναστάτες Γκρεουτούνγκους που αναφέρθηκαν αργότερα από τον Κλαυδιανό στη Φρυγία το 399–400 και που, σύμφωνα με τον Κλαυδιανό, αναμείχθηκαν με τους Οστρογότθους.Σε κάθε περίπτωση η παλαιότερη ορολογία ενός διχασμένου γοτθικού λαού εξαφανίστηκε σταδιακά μετά την είσοδό τους στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο όρος «Βησιγότθοι» ήταν εφεύρεση του έκτου αιώνα του Κασσιόδωρου, Ρωμαίου στην υπηρεσία του Θεοδώριχου του Μεγάλου, επινόησε τον όρο Βησιγότθοι για να ταιριάζει με τους Οστρογότθους, όρους που θεωρούσε ως «Δυτικούς Γότθους» και «Ανατολικούς Γότθους» αντίστοιχα. Η διαίρεση δυτικού-ανατολικού ήταν μια απλοποίηση και μια λογοτεχνική τεχνική των ιστορικών του έκτου αιώνα, ενώ οι πολιτικές πραγματικότητες ήταν πιο περίπλοκες. Επιπλέον ο Κασσιόδωρος χρησιμοποίησε τον όρο «Γότθοι» για να αναφερθεί μόνο στους Οστρογότθους, τους οποίους υπηρετούσε, και διατήρησε τον γεωγραφικό όρο «Βησιγότθοι» για τους Γαλατοϊσπανόφωνους Γότθους. Αυτή η χρήση, ωστόσο, υιοθετήθηκε από τους ίδιους τους Βησιγότθους στις επικοινωνίες τους με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον έβδομο αιώνα.Άλλα ονόματα για τους Γότθους αφθονούσαν. Ένας «Γερμανός» Βυζαντινός ή Ιταλός συγγραφέας αναφέρθηκε σε έναν από τους δύο λαούς ως Βαλαγότθους, που σημαίνει «Ρωμαίοι [walha] Γότθοι». Το 484 οι Οστρογότθοι είχαν ονομαστεί Βαλαμιριακοί (άντρες του Βαλάμηρος) επειδή ακολουθούσαν τον Θεοδώριχο, απόγονο του Βαλάμηρος. Αυτή η ορολογία επιβίωσε στη Βυζαντινή Ανατολή μέχρι και τη βασιλεία του Αθαλάριχου, που ονομαζόταν του Ουαλεμεριάκου από τον Ιωάννη Μαλάλα. Στα τέλη του 4ου αιώνα η άνοδος των Ούννων ανάγκασε πολλούς από τους Γότθους και τους Αλανούς να ενωθούν μαζί τους, ενώ άλλοι μετακινήθηκαν προς τα δυτικά και τελικά εγκαταστάθηκαν στη Ρωμαϊκή επικράτεια στα Βαλκάνια. Οι Οστρογότθοι και οι Γκρεουτούνγκοι, ίσως ο ίδιος λαός, πιστεύεται ότι ήταν από τους πρώτους Γότθους που υποτάχθηκαν από τους Ούννους. Πολλοί Γκρεουτούνγκοι εισήλθαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 376 με τον Σάφρακα και τον Aλάθεο και πολλοί από αυτούς τους Γότθους πιθανότατα στη συνέχεια ενώθηκαν με τον Αλάριχο, συνεισφέροντας στον σχηματισμό του Βησιγοτθικού Βασιλείου. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω μια ομάδα Οστρογότθων και Γκρεουτούνγκων προφανώς εγκαταστάθηκαν επίσης στη Φρυγία τη δεκαετία του 380 από τους Ρωμαίους. Κατά τα άλλα οι ιστορικές πηγές αρχίζουν να αναφέρουν μόνο το όνομα των Οστρογότθων ως τη γοτθική πολιτική οντότητα που σχηματίστηκε στα Βαλκάνια τον 5ο αιώνα. Το Οστρογοτθικό Βασίλειο υπό τους Αμάλ άρχισε να συγχωνεύεται γύρω από την ηγεσία αυτής της δυναστείας που είχε πολεμήσει υπό τον Αττίλα και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Παννονία. Το δεύτερο σημαντικό συστατικό του πληθυσμού του βασιλείου των Αμάλ ήταν οι Θράκες Γότθοι γύρω στο 483/484. Οστρογότθοι της Παννονίας του 5ου αιώνα Οι Οστρογότθοι της Παννονίας είχαν πολεμήσει μαζί με τους Αλανούς και τους Ούννους. Όπως αρκετοί άλλοι φυλετικοί λαοί, έγιναν ένας από τους πολλούς στους Ούννους υποτελείς, που πολέμησαν στην Ευρώπη, όπως στη Μάχη των Εθνών το 451, όπου οι Ούννοι ηττήθηκαν από τον Ρωμαίο στρατηγό Αέτιο σε συμμαχία με μια ομάδα Αλανών και Βησιγότθων. Η αφήγηση του Ιορδάνη για αυτή τη μάχη σίγουρα δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη, καθώς αποδίδει λανθασμένα μεγάλο μέρος της νίκης στους Γότθους, ενώ ήταν οι Αλανοί που αποτελούσαν τη «ραχοκοκαλιά της ρωμαϊκής άμυνας». Γενικότερα ο Ιορδάνης απεικονίζει τους Αμάλ ως αρχαία βασιλική οικογένεια στα Getica του, καθιστώντας τους παραδοσιακά κυρίαρχους μεταξύ των Γότθων στην Ουκρανία, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Αττίλα. Ο Βαλάμηρος, θείος του Θεοδώριχου του Μεγάλου, απεικονίζεται ακόμη και ως ο πιο πολύτιμος ηγέτης του Αττίλα μαζί με τον Αρδάριχο των Γεπίδων. Οι σύγχρονοι ιστορικοί όπως ο Πήτερ Χήθερ πιστεύουν ότι αυτό είναι υπερβολή και επισημαίνουν ότι υπήρχαν τουλάχιστον τρεις φατρίες Γότθων στις δυνάμεις του Αττίλα.Η καταγεγραμμένη ιστορία των Οστρογότθων ως πολιτικής οντότητας ξεκινά έτσι με την ανεξαρτησία τους από τα υπολείμματα της Αυτοκρατορίας των Ούννων μετά τον θάνατο του Αττίλα το 453. Υπό τον Βαλιμίρ ήταν μεταξύ των λαών που ζούσαν στην περιοχή του Μέσου Δούναβη εκείνη την εποχή, και των οποίων η ελευθερία από την κυριαρχία των γιων του Αττίλα επιβεβαιώθηκε με τη Μάχη του Νεντάο το 454, της οποίας ηγήθηκαν οι Γέπιδες. Δεν είναι σαφές αν και ποιό ρόλο έπαιξαν οι Γότθοι σε αυτή τη μάχη, μετά την οποία πολλοί Γότθοι εντάχθηκαν στον Ρωμαϊκό στρατό, ενώ μόνο μερικοί άρχισαν να συνενώνονται υπό την ηγεσία του Βαλάμηρος και των δύο αδελφών του, Βιδίμιρου και Θεοδέμιρου, πατέρα του Θεοδώριχου του Μεγάλου.Αυτοί οι Γότθοι υπό την ηγεσία των Αμάλ προφανώς εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στην Παννονική περιοχή της Λίμνης Μπάλατον και του Σιρμίου (Σρέμσκα Μιτρόβιτσα), στα σύνορα του ρωμαϊκού Δούναβη. Η γη που απέκτησαν μεταξύ της Βιντόμπονα (Βιέννη) και του Σιρμίου δεν ήταν πολύ αποδοτική, γεγονός που έκανε τους Οστρογότθους να εξαρτώνται από την Κωνσταντινούπολη για επιχορηγήσεις. Ήρθαν σε σύγκρουση με άλλους λαούς της Μέσης Παραδουνάβιας, περιλαμβανομένου του παραδουνάβιου Σουηβικού βασιλείου του Χούνιμουντ, και των Σκιρίων, που είχαν φτάσει εκεί ως μέλη της αυτοκρατορίας των Ούννων, και αυτό οδήγησε στον θάνατο του Βαλάμηρος και τελικά στη νίκη των Γοτθικών στη Μάχη της Μπόλια το 469, τώρα υπό τον Θεοδέμιρο. Αυτός, πατέρας του Θεοδώριχου, οδήγησε αυτούς τους Γότθους στην Ανατολική Ρωμαϊκή επικράτεια το 473/474. Ο νεότερος θείος του Θεοδώριχου, Βιδίμιρος, με τον ομώνυμο γιο του και μερικούς από τους Γότθους της Παννονίας, κατευθύνθηκε στην Ιταλία και ο γιος του τελικά εγκαταστάθηκε στη Γαλατία.Ο Θεοδέμιρος και ο Θεοδώριχος μετέφεραν τους Γότθους τους στα Βαλκάνια, ενώ στο μεταξύ, οι Θράκες Γότθοι ήταν το κύριο επίκεντρο της Γοτθικής δύναμης. Για κάποιο διάστημα κατείχαν ένα τμήμα της Μακεδονίας, ελέγχοντας τμήμα της Εγνατίας Οδού μεταξύ των μεγάλων ρωμαϊκών πόλεων του Δυρραχίου και της Θεσσαλονίκης. Ο Θεοδέμιρος πέθανε στην Κύρρο το 474, αφού φρόντισε να οριστεί διάδοχός του ο Θεοδώριχος (ο μελλοντικός «Μέγας»). Την ίδια χρονιά ο άλλος Θεοδώριχος («Στράβων»), έπεσε σε δυσμένεια του νέου αυτοκράτορα Ζήνωνα. Γότθοι της Θράκης του 5ου αιώνα Οι Γότθοι της Θράκης του 5ου αιώνα, σύμφωνα με τον Πήτερ Χήθερ, είχαν πιθανώς ενοποιηθεί μόλις τη δεκαετία του 460, αν και πιθανότατα ζούσαν στην περιοχή από τη δεκαετία του 420, όταν μια ομάδα Γότθων στην Παννονία ήδη υπό την επιρροή των Ούννων αποσπάστηκε και εγκαταστάθηκε εκεί. Ο Βόλφραμ έχει υποστηρίξει ότι ο Θεοδώριχος Στράβων ήταν ένας Αμάλ, του οποίαου ο πατέρας είχε χωρίσει από τον κλάδο του Θεοδώριχου μόλις την εποχή της Μάχης του Nαντάο.Σχημάτισαν μια στρατιωτική δύναμη που ήταν πιστή στον Άσπαρ, τον Ανατολικό Ρωμαίο magister militum ("στρατηλάτη") αλανικής-γοτθικής καταγωγής, που σκοτώθηκε το 471. Τον θάνατο του Άσπαρ ακολούθησε μια αλλαγή στην προσέγγιση της Ανατολικής Ρωμαϊκής πλευράς στις γοτθικές στρατιωτικές δυνάμεις, με τις οποίες είχε συμμαχήσει. Ο Θεοδώριχος Στράβων ηγήθηκε μιας εξέγερσης το 473 και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Γότθων. Όπως σημείωσε ο Βόλφραμ «Η ανάδειξή του ως βασιλιά στη Θράκη το 473 παραλληλίζεται με την ανάδειξη του Οδόακρου το 476. [...] Ένας Ρωμαϊκός στρατός φοιδεράτων προσπάθησε να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του κάνοντας τον στρατηγό βασιλιά του». Απαίτησε να αναγνωριστεί ως ο «μοναδικός Γότθος βασιλιάς στον οποίο έπρεπε να επιστραφούν όλοι οι αυτομολήσαντες [...] και απαίτησε περαιτέρω την εγκατάσταση του λαού του στη Θράκη καθώς και την ανάληψη της θεσμικής και υλικής κληρονομιάς του Άσπαρ. Απαιτήθηκε περισσότερη αιματοχυσία και καταστροφή μέχρι ο αυτοκράτορας να ενδώσει επίσημα στις απαιτήσεις του και υποσχέθηκε επιπλέον να πληρώνει δύο χιλιάδες χρυσές λίρες κάθε χρόνο». Σε αντάλλαγμα οι Γότθοί του ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για τη Ρώμη, εκτός από μια εκστρατεία κατά του Βασιλείου των Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική.Μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα Λέοντα Β' και τη διαδοχή του από τον παλιό αντίπαλο του Ασπάρ, Αυτοκράτορα Ζήνωνα το 474, η κατάσταση για την παλιά γοτθική παράταξη έγινε ολοένα και πιο δύσκολη στην Ανατολική Αυτοκρατορία και ο Θεοδώριχος Στράβων έχασε την υποστήριξη του Αυτοκράτορα. Ο νεότερος Θεοδώριχος, γιος του Θεοδέμιρου, μπόρεσε να ωφεληθεί από αυτό. Ο Μέγας Θεοδώριχος και οι Γότθοι της Θράκης Περίπου το 476 ο Ζήνων, έχοντας αποσύρει την υποστήριξή του από τον Θεοδώριχο Στράβωνα, άρχισε να αποδίδει σημαντικές τιμές στον Θεοδώριχο, γιο του Θεοδέμιρου. Υιοθετήθηκε ως «υιός στα όπλα», ονομάστηκε φίλος του αυτοκράτορα και του δόθηκε το αξίωμα του πατρίκιου και του αρχιστράτηγου. Το βασίλειό του, με βάση στη Μοισία στον Κάτω Δούναβη, αναγνωρίστηκε ως ομοσπονδιακό βασίλειο και του χορηγήθηκε (τουλάχιστον θεωρητικά) ετήσια επιχορήγηση. Ωστόσο όταν ο Ζήνων υποχρέωσε τις δύο γοτθικές ομάδες σε αντιπαράθεση το 478, ο Θεοδώριχος Στράβων έκανε έκκληση στους Γότθους υπό την ηγεσία του Αμάλ για ενότητα των Γότθων. Ο Στράβων έκανε επίσης έκκληση στον Ζήνωνα, αλλά αυτός έκανε νέες προσφορές στον Θεοδώριχο των Αμάλ, που όμως απορρίφθηκαν. Ακολούθησε πόλεμος μεταξύ των Γότθων και των αυτοκρατορικών δυνάμεων και οι Γότθοι υπό την ηγεσία του Αμάλ μετακινήθηκαν και πάλι, εγκαταλείποντας τη Μοισία. Ο Ζήνων τους πρότεινε ένα νέο βασίλειο φοιδεράτων στη Δακία, βόρεια του Δούναβη, αλλά αντ' αυτού οι Γότθοι προσπάθησαν να καταλάβουν το Δυρράχιο αλλά οι ρωμαϊκές δυνάμεις τους απέκρουσαν γρήγορα.Μεταξύ 479 και 481 οι Γότθοι της Θράκης υπό τον Θεοδώριχο Στράβωνα ήταν εκείνοι που κράτησαν τους Ρωμαίους απασχολημένους, αλλά το 481 ο Στράβων πέθανε, όταν έπεσε από το άλογό του και καρφώθηκε σε μια λόγχη. Ο γιος του Ρεσιτάκ δεν μπόρεσε να διατηρήσει την υποστήριξη των Γότθων και δολοφονήθηκε το 484 με εντολή του Θεοδώριχου των Αμάλ, που ένωσε τις δύο γοτθικές ομάδες. Ο Ζήνων αναγκάστηκε να συνάψει συνθήκη και ο Θεοδώριχος των Αμάλ ονομάστηκε ύπατος το 484. Οι εχθροπραξίες μεταξύ των Γότθων του Θεοδώριχου των Αμάλ και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισαν πάλι το 487. Ο σπουδαιότερος από όλους τους Οστρογότθους ηγεμόνες, ο μετέπειτα Θεοδώριχος ο Μέγας (το γοτθικό όνομα του οποίου σήμαινε «αρχηγός του λαού») του Οστρογοτθικού Βασιλείου (Regnum Italiae, «Βασίλειο της Ιταλίας»), γεννήθηκε από τον Θεόδεμιρο το ή περί το 454, λίγο μετά τη Μάχη του Νεντάο. Την παιδική του ηλικία την πέρασε στην Κωνσταντινούπολη ως διπλωματικός όμηρος, όπου εκπαιδεύτηκε επισταμένως. Στο πρώτο μέρος της ζωής του ενεπλάκη σε διάφορες διαμάχες, ίντριγκες και πολέμους εντός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στους οποίους είχε ως αντίπαλο τον Θεοδώριχο Στράβωνα των Γότθων της Θράκης, μακρινό συγγενή του και γιο του Τριάριου. Αυτός ο πρεσβύτερος αλλά ελάσσων Θεοδώριχος φαίνεται ότι ήταν αρχηγός, όχι βασιλιάς, εκείνου του κλάδου των Οστρογότθων, που είχαν εγκατασταθεί νωρίτερα στην Αυτοκρατορία. Ο Μέγας Θεοδώριχος, όπως συχνά ξεχωρίζεται, ήταν άλλοτε φίλος και άλλοτε εχθρός της Αυτοκρατορίας. Στην πρώτη περίπτωση έφερε διάφορους ρωμαϊκούς τίτλους και αξιώματα, όπως πατρίκιος και ύπατος. αλλά σε όλες τις περιπτώσεις παρέμενε ο εθνικός βασιλιάς των Οστρογότθων. Ο Θεοδώριχος είναι επίσης γνωστός για την υποστήριξή του από την Καθολική Εκκλησία και σε μια περίπτωση βοήθησε ακόμη και στην επίλυση μιας αμφισβητούμενης παπικής εκλογής. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ο Θεοδώριχος, που ήταν Αρειανός, επέτρεψε την ελευθερία της θρησκείας, κάτι που δεν είχε γίνει πριν. Ωστόσο προσπάθησε να κατευνάσει τον Πάπα και να διατηρήσει ισχυρή τη συμμαχία του με την εκκλησία. Έβλεπε τον Πάπα ως εξουσία όχι μόνο της εκκλησίας αλλά και της ίδιας της Ρώμης. Η ικανότητά του να συνεργάζεται καλά με τους ευγενείς της Ιταλίας, τα μέλη της Ρωμαϊκής Συγκλήτου και την Καθολική Εκκλησία βοήθησαν να γίνει αποδεκτός ως ηγεμόνας της Ιταλίας.Ο Θεοδώριχος προσπάθησε να αναβιώσει τη ρωμαϊκή κουλτούρα και κυβέρνηση και με αυτόν τον τρόπο ωφέλησε τον λαό της Ιταλίας. Το 488, κατόπιν εντολής του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ζήνωνα, ξεκίνησε να ανακτήσει την Ιταλία από τον Οδόακρο. Το 489 οι Ρογοί, γερμανική φυλή που κατοικούσε στην ουγγρική πεδιάδα, συμμετείχε με τους Οστρογότθους στην εισβολή τους στην Ιταλία υπό τον αρχηγό τους Φριδέρικο. Το 493 καταλήφθηκε η Ραβέννα, που ο Θεοδώριχος θα την έκανε πρωτεύουσά του. Ήταν επίσης εκείνη την εποχή που ο Οδόακρος δολοφονήθηκε από το χέρι του ίδιου του Θεοδώριχου. Η εξουσία των Οστρογότθων εδραιώθηκε πλήρως στην Ιταλία, τη Σικελία, τη Δαλματία και τα εδάφη στα βόρεια της Ιταλίας. Γύρω στο 500 ο Θεοδώριχος γιόρτασε την τριακοστή επέτειό του ως Βασιλιάς των Οστρογότθων. Προκειμένου να βελτιώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Οστρογότθοι και οι Βησιγότθοι άρχισαν και πάλι να ενώνονται σε μια χαλαρή συνομοσπονδία γερμανικών λαών. Οι δύο κλάδοι του έθνους ήρθαν σύντομα πιο κοντά : όταν υποχρεώθηκε να γίνει αντιβασιλέας του Βησιγοτθικού βασιλείου της Τουλούζης, η εξουσία του Θεοδώριχου επεκτάθηκε ουσιαστικά σε μεγάλο μέρος της Γαλατίας και σε ολόκληρη σχεδόν την Ιβηρική Χερσόνησο. Ο Θεοδώριχος σύναψε συμμαχίες με τους Βησιγότθους, τους Αλαμανούς, τους Φράγκους και τους Βουργουνδούς, μερικές από τις οποίες ολοκληρώθηκαν μέσω διπλωματικών γάμων.Η κυριαρχία των Οστρογότθων ήταν για άλλη μια φορά τόσο εκτεταμένη και λαμπρή όσο ήταν στην εποχή του Ερμανάριχου. Ωστόσο τώρα είχε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Η κυριαρχία του Θεοδώριχου δεν ήταν βαρβαρική αλλά πολιτισμένη. Η διπλή του θέση διαπερνούσε τα πάντα. Ήταν ταυτόχρονα βασιλιάς των Γότθων και διάδοχος, αν και χωρίς αυτοκρατορικούς τίτλους, των Δυτικών Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Τα δύο έθνη, με διαφορετικά ήθη, γλώσσα και θρησκεία, ζούσαν δίπλα δίπλα στο έδαφος της Ιταλίας. Καθένα τους κυβερνιόταν σύμφωνα με τους δικούς του νόμους, από τον πρίγκιπα που ήταν, στους δύο ξεχωριστούς χαρακτήρες του, ο κοινός κυρίαρχος και των δύο. Λόγω της ικανότητάς του να καλλιεργεί και να αξιοποιεί σχέσεις μεταξύ των διαφόρων γερμανικών βασιλείων, οι Βυζαντινοί άρχισαν να φοβούνται τη δύναμη του Θεοδώριχου, γεγονός που οδήγησε σε μια συμμαχία μεταξύ του Βυζαντινού αυτοκράτορα και του Φράγκου βασιλιά Κλόβις Α', ένα σύμφωνο που είχε σκοπό να αντιμετωπίσει και τελικά να ανατρέψει τους Οστρογότθους. Κατά κάποιο τρόπο ο Θεοδώριχος μπορούσε να είναι υπερβολικά φιλόξενος τόσο με τους Ρωμαίους όσο και με άλλους Γότθους, καθώς κατεύναζε τόσο τους Ορθόδοξους όσο και τους Αρειανούς Χριστιανούς. Ο ιστορικός Χέρβιγκ Βόλφραμ υποστηρίζει ότι οι προσπάθειες του Θεοδώριχου στην προσπάθεια να αποδεχθεί και τον λατινικό και τον βαρβαρικό πολιτισμό οδήγησαν στην κατάρρευση της κυριαρχίας των Οστρογότθων και επίσης οδήγησαν στο «τέλος της Ιταλίας ως καρδιάς της ύστερης αρχαιότητας». Όλα τα χρόνια της δημιουργίας μιας προστατευτικής περιμέτρου γύρω από την Ιταλία διαλύθηκαν από τον Φραγκοβυζαντινό συνασπισμό. Ο Θεοδώριχος μπόρεσε να σώσει προσωρινά μέρος του βασίλειού του με τη βοήθεια των Θουριγγίων. Συνειδητοποιώντας ότι οι Φράγκοι ήταν η πιο σημαντική απειλή και για τη Βησιγοτθική αυτοκρατορία, ο Αλάριχος Β' (που ήταν γαμπρός του Θεοδώριχου) ζήτησε τη βοήθεια των Βουργουνδών και πολέμησε κατά των Φράγκων με την προτροπή των αρχόντων της φυλής του, αλλά αυτή η επιλογή αποδείχτηκε λάθος και φέρεται να βρήκε το τέλος του στα χέρια του Φράγκου βασιλιά Κλόβις.Τον θάνατο του Αλάριχου Β΄ που σκοτώθηκε στη Μάχη του Βουγιέ ακολούθησε μια περίοδος σύγχυσης. Ο βασιλιάς των Οστρογότθων Θεοδώριχος παρενέβη ως κηδεμόνας του εγγονού του Αμαλάριχου και διατήρησε για λογαριασμό του όλες τις Ιβηρικές και τμήμα των Γαλατικών του κτήσεων. Η Τουλούζη πέρασε στους Φράγκους, αλλά οι Γότθοι κράτησαν τη Ναρμπόν και την περιφέρειά της και τη Σεπτιμανία, που ήταν το τελευταίο τμήμα της Γαλατίας που κατείχαν οι Γότθοι, διατηρώντας το όνομα της Γοτθίας για πολλά χρόνια. Ο Θεοδώριχος διεκδίκησε ένα είδος προτεκτοράτου σε ένα μεγάλο μέρος της Ιταλίας και οι Γότθοι του αγκαλιάστηκαν από τον ρωμαϊκό πληθυσμό ως υπερασπιστές της Ρώμης και μέρος του νικηφόρου στρατού της, ενώ έγινε πολύς θόρυβος για την υποτιθέμενη «βασιλική καταγωγή» του, που "εξίσωνε το σόι του με μια αυτοκρατορική δυναστεία". Οι Ρωμαίοι κατά κάποιο τρόπο «αναζωογονήθηκαν» από αυτούς τους νέους Γότθους πολεμιστές ως «φύλακες του Romanitas» που, μαζί με τους ιταλορωμαίους γείτονές τους, δημιούργησαν μια νέα «γοτθική αιγίδα» για τη δυτική αυτοκρατορία, ενώ όσοι ήταν εκτός της τάξης του Θεοδώριχου μετατράπηκαν σε αληθινούς «βάρβαρους».Από το 508–511 υπό τις διαταγές του Θεοδώριχου οι Οστρογότθοι βάδισαν στη Γαλατία όταν ο βασιλιάς των Βάνδαλων της Καρχηδόνας και ο Κλόβις κατέβαλαν συντονισμένες προσπάθειες να αποδυναμώσουν τον έλεγχο του στους Βησιγότθους. Με τον θάνατο του Θεοδώριχου το 526 οι ανατολικοί και δυτικοί Γότθοι χωρίστηκαν και πάλι. Στα τέλη του 6ου αιώνα οι Οστρογότθοι έχασαν την πολιτική τους ταυτότητα και αφομοιώθηκαν με άλλες γερμανικές φυλές. Η εικόνα της διακυβέρνησης του Θεοδώριχου αποτυπώνεται για εμάς στα κρατικά έγγραφα που συντάXUHKAN, στο όνομά του και στα ονόματα των διαδόχων του, ο Ρωμαίος υπουργός του Κασσιόδωρος. Οι Γότθοι φαίνεται να ήταν πολλοί στη βόρεια Ιταλία, ενώ στον νότο κάτι περισσότερο από φρουρές. Εν τω μεταξύ ο Φράγκος βασιλιάς Κλόβις πολέμησε παρατεταμένους πολέμους ενάντια σε διάφορους εχθρούς ενώ εδραίωσε την κυριαρχία του, σχηματίζοντας την εμβρυϊκή φάση αυτού που τελικά θα γινόταν η Μεσαιωνική Ευρώπη. Ελλείψει της ενοποιητικής παρουσίας του Θεοδώριχου οι Οστρογότθοι και οι Βησιγότθοι δεν μπόρεσαν να ενοποιήσουν τα βασίλειά τους παρά την κοινή γερμανική τους συγγένεια. Οι λίγες περιπτώσεις που έδρασαν μαζί μετά από αυτό το διάστημα είναι τόσο διάσπαρτες και τυχαίες όσο και πριν από αυτό. Ο Αμαλάριχος διαδέχθηκε το βασίλειο των Βησιγότθων στην Ιβηρία και τη Σεπτιμανία. Ο εγγονός του Θεοδώριχου Αθαλάριχος ενδύθηκε το μανδύα του βασιλιά των Οστρογότθων για τα επόμενα πέντε χρόνια. Η Προβηγκία προστέθηκε στην κυριαρχία του νέου βασιλιά των Οστρογότθων Αθαλάριχου και μέσω της κόρης του Αμαλασούνθα που ονομάστηκε αντιβασιλέας. Και οι δύο δεν μπόρεσαν να διευθετήσουν τις διαφορές μεταξύ των γοτθικών ελίτ. Ο Θεοδάτος, ξάδερφος της Αμαλασούνθα και ανιψιός του Θεοδώριχου από την αδερφή του, τους συνέλαβε και τους σκότωσε. Ωστόσο ο σφετερισμός οδήγησε σε περισσότερη αιματοχυσία. Πέρα από αυτή τη διαμάχη οι Οστρογότθοι αντιμετώπισαν τις δογματικές προκλήσεις που προέκυψαν από τον Αρειανισμό τους, στον οποίο αντιτάχθηκαν σθεναρά τόσο η αριστοκρατία του Βυζαντίου όσο και ο Παπισμός — τόσο πολύ που τους έφερε κοντά..Η αδυναμία της θέσης των Οστρογότθων στην Ιταλία φάνηκε ιδιαίτερα όταν ο Ανατολικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' θέσπισε νόμο που απέκλειε τους μη Ορθόδοξους Χριστιανούς —μεταξύ τους Αρειανούς και Εβραίους— από την απασχόληση στο δημόσιο.. Ο βασιλιάς των Οστρογότθων Θεοδώριχος αντέδρασε διώκοντας τους Ορθόδοξους.. Παρ' όλα αυτά ο Ιουστινιανός πάντα προσπαθούσε να αποκαταστήσει όσο μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μπορούσε και σίγουρα δεν θα έχανε την ευκαιρία. Επιτιθέμενος τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα ο Ιουστινιανός ξεκίνησε τον πόλεμο του της ανακατάκτησης. Το 535 ανέθεσε στο Βελισάριο να επιτεθεί στους Οστρογότθους μετά την επιτυχία που είχε στη Βόρεια Αφρική εναντίον των Βανδάλων. Πρόθεση του ήταν να ανακτήσει την Ιταλία και τη Ρώμη από τους Γότθους. Ο Βελισάριος κατέλαβε γρήγορα τη Σικελία και στη συνέχεια πέρασε στην Ιταλία, όπου κατέλαβε τη Νάπολη και τη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 536. Κάποια στιγμή την άνοιξη του 537 οι Γότθοι βάδισαν κατά της Ρώμης με πάνω από 100.000 άνδρες υπό την ηγεσία του Ουίτιγι και πολιόρκησαν την πόλη, αν και ανεπιτυχώς. Παρά το γεγονός ότι ήταν περισσότεροι από τους Ρωμαίους με αναλογία πέντε προς ένα, οι Γότθοι δεν μπόρεσαν να εκδιώξουν τον Βελισάριο από την πρώην δυτική πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Οταν συνήλθε από την πολιορκία ο Βελισάριος βάδισε προς τα βόρεια, καταλαμβάνοντας το Μεδιολάνο (Μιλάνο) και την πρωτεύουσα των Οστρογότθων Ραβέννα το 540.Με την επίθεση στη Ραβέννα ο Ουίτιγις και οι άνδρες του παγιδεύτηκαν στην πρωτεύουσα των Οστρογότθων. Ο Βελισάριος αποδείχθηκε πιο ικανός σε πολιορκητικό πόλεμο από ό,τι ο αντίπαλός του Ουίτιγις στη Ρώμη και ο ηγεμόνας των Οστρογότθων, που είχε να αντιμετωπίσει και Φράγκους εχθρούς, αναγκάστηκε να παραδοθεί, αλλά όχι χωρίς όρους. Ο Βελισάριος του αρνήθηκε οποιαδήποτε παραχώρηση εκτός από την άνευ όρων παράδοση εν όψει του γεγονότος ότι ο Ιουστινιανός ήθελε να κάνει τον Ουίτιγι υποτελή βασιλιά στην Πέραν του Πάδου Ιταλία. Αυτή η συνθήκη δημιούργησε κάτι σαν αδιέξοδο. Μια φατρία των γοτθικών ευγενών επεσήμανε ότι ο δικός τους βασιλιάς Ουίτιγις, που μόλις είχε χάσει, ήταν αδύναμος και χρειαζόταν ένας νέος. Ο Εράριχος, αρχηγός της ομάδας, ενέκρινε τον Βελισάριο και το υπόλοιπο βασίλειο συμφώνησε, έτσι του πρόσφεραν το στέμμα τους. Ο Βελισάριος ήταν στρατιώτης, όχι πολιτικός, και ακόμα πιστός στον Ιουστινιανό. Έκανε ότι δεχόταν την προσφορά, πήγε στη Ραβέννα για να στεφθεί και αμέσως συνέλαβε τους ηγέτες των Γότθων και ανέκτησε ολόκληρο το βασίλειό τους για την Αυτοκρατορία. Φοβούμενος ότι ο Βελισάριος θα μπορούσε να δημιουργήσει μια μόνιμη βασιλεία αν εδραιώσει τις κατακτήσεις του, ο Ιουστινιανός τον ανακάλεσε στην Κωνσταντινούπολη με τον Ουίτιγι. Αμέσως μόλις έφυγε ο Βελισάριος οι εναπομείναντες Οστρογότθοι εξέλεξαν νέο βασιλιά με το όνομα Τωτίλας. Υπό τη λαμπρή διοίκηση του Τωτίλα οι Γότθοι μπόρεσαν να επιβληθούν εκ νέου σε κάποιο βαθμό. Για μια περίοδο σχεδόν δέκα ετών ο έλεγχος της Ιταλία αποτέλεσε αντικείμενο διεκδίκησης μεταξύ των Βυζαντινών και των Οστρογοτθικών δυνάμεων. Ο Τωτίλας τελικά ανακατέλαβε όλη τη βόρεια Ιταλία και έδιωξε ακόμη και τους Βυζαντινούς από τη Ρώμη, γεγονός που του επέτρεψε να αναλάβει τον πολιτικό έλεγχο της πόλης, εν μέρει εκτελώντας τη ρωμαϊκή συγκλητική εντολή. Πολλοί από αυτούς κατέφυγαν προς τα ανατολικά για την Κωνσταντινούπολη.Το 550 ο Ιουστινιανός μπόρεσε να συγκεντρώσει μια τεράστια δύναμη για να ανακτήσει τις απώλειές του και να υποτάξει κάθε γοτθική αντίσταση. Το 551 το Ρωμαϊκό ναυτικό κατέστρεψε τον στόλο του Τωτίλα και το 552 μια συντριπτικής υπεροχής Βυζαντινή δύναμη υπό τον Ναρσή εισήλθε στην Ιταλία από τα βόρεια. Προσπαθώντας να αιφνιδιάσει τους Βυζαντινούς εισβολείς ο Τωτίλας διακινδύνευσε με τις δυνάμεις του στις Ταγίνες, όπου και σκοτώθηκε. Πληγμένοι αλλά όχι ακόμη ηττημένοι οι Οστρογότθοι προέβαλαν μια τελευταία αντίσταση στην Καμπανία υπό τον Τεΐα, αλλά όταν αυτός σκοτώθηκε επίσης στη Μάχη της Νουτσέρια τελικά συνθηκολόγησαν. Όταν παραδόθηκαν ενημέρωσαν τον Ναρσή ότι προφανώς «το χέρι του Θεού ήταν εναντίον τους» και έτσι έφυγαν από την Ιταλία για τα βόρεια εδάφη των πατέρων τους. Μετά από εκείνη την τελική ήττα το όνομα των Οστρογότθων χάθηκε εντελώς. Το έθνος ουσιαστικά εξαερώθηκε μετά τον θάνατο του Θεοδώριχου. Η ηγεσία λοιπόν της Δυτικής Ευρώπης πέρασε ελλείψει άλλων στους Φράγκους. Κατά συνέπεια η αποτυχία των Οστρογότθων και η επιτυχία των Φράγκων ήταν κρίσιμες για την ανάπτυξη της πρώιμης μεσαιωνικής Ευρώπης, γιατί ο Θεοδώριχος είχε βάλει «σκοπό να αποκαταστήσει το σφρίγος της ρωμαϊκής κυβέρνησης και του ρωμαϊκού πολιτισμού». Έτσι χάθηκε η πιθανότητα σχηματισμού εθνικού κράτους στην Ιταλία με την ένωση ρωμαϊκών και γερμανικών στοιχείων, όπως αυτά που προέκυψαν στη Γαλατία, στην Ιβηρική και σε τμήματα της Ιταλίας υπό την κυριαρχία των Λομβαρδών. Η αποτυχία των βαρβαρικών βασιλείων να διατηρήσουν τον έλεγχο των περιοχών που είχαν κατακτήσει ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα κενού ηγεσίας, όπως αυτό που προέκυψε από τον θάνατο του Θεοδώριχου (επίσης και της έλλειψης ανδρικής διαδοχής) και του Τωτίλα, αλλά επιπλέον και ως συνέπεια του πολιτικού κατακερματισμού εν μέσω των γερμανικών φυλών, καθώς η πίστη τους αμφιταλαντεύονταν μεταξύ των συγγενών τους και των παλαιών εχθρών τους. Η είσοδος των Φράγκων στον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης παίζει επίσης ρόλο: αν οι Οστρογότθοι είχαν μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον των Βυζαντινών στο πεδίο της μάχης συνδυάζοντας τη δύναμη άλλων γερμανικών φυλών, αυτό θα μπορούσε να είχε αλλάξει την κατεύθυνση της νομιμοφροσύνης των Φράγκων. Η στρατιωτική επιτυχία ή η ήττα και η πολιτική νομιμοποίηση ήταν αλληλένδετες στις βαρβαρικές κοινωνίες.Ωστόσο, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Προκόπιο τον Καισαρέας, ο πληθυσμός των Οστρογότθων είχε τη δυνατότητα να ζήσει ειρηνικά στην Ιταλία με τους Ρογούς συμμάχους τους υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία. Αργότερα ενώθηκαν με τους Λομβαρδούς κατά την κατάκτηση της Ιταλίας. Τα σωζόμενα γοτθικά συγγράμματα στη Γοτθική γλώσσα περιλαμβάνουν την Αγία Γραφή του Ουλφίλα και άλλα θρησκευτικά έγγραφα και θραύσματα. Όσον αφορά τη γοτθική νομοθεσία στα λατινικά βρίσκουμε το διάταγμα του Θεοδώριχου από το έτος 500 περίπου και το Variae του Κασσιόδωρου, που μπορεί επίσης να θεωρηθεί συλλογή των κρατικών εγγράφων του Θεοδώριχου και των άμεσων διαδόχων του. Μεταξύ των Βησιγότθων γραπτοί νόμοι είχαν ήδη εκδοθεί από τον Ευάριχο. Ο Αλάριχος Β' παρουσίασε ένα Breviarium Ρωμαϊκού Δικαίου για τους Ρωμαίους υπηκόους του. αλλά η μεγάλη συλλογή των βησιγοτθικών νόμων χρονολογείται από τις μεταγενέστερες ημέρες της μοναρχίας, που παρουσιάστηκε από τον βασιλιά Ρεκάσβινθο περί το 654. Αυτός ο κώδικας έδωσε αφορμή για μερικά γνωστά σχόλια από τον Μοντεσκιέ και τον Γκίμπον και έχει συζητηθεί από τον Σάβινυ (Geschichte des römischen Rechts, ii. 65) και διάφορους άλλους συγγραφείς. Είναι τυπωμένα στο Monumenta Germaniae, leges, tome i. (1902).Ανάμεσα στις γοτθικές ιστορίες που υπάρχουν, εκτός από εκείνη του συχνά αναφερόμενου Ιορδάνη, υπάρχει εκείνη του Ισίδωρου, αρχιεπισκόπου της Σεβίλλης, μια ειδική πηγή της ιστορίας των Βησιγότθων βασιλέων μέχρι τον Σουιντίλα (621–631). Αλλά όλοι οι Λατίνοι και Έλληνες συγγραφείς της εποχής της γοτθικής κυριαρχίας έχουν επίσης τη συμβολή τους. Όχι για ειδικά γεγονότα αλλά για μια γενική εκτίμηση κανένας συγγραφέας δεν είναι πιο διδακτικός από τον Σαλβιανό της Μασσαλίας του 5ο αιώνα, του οποίου το έργο, De Gubernatione Dei, είναι γεμάτο αποσπάσματα που αντιπαραβάλλουν τις κακίες των Ρωμαίων με τις αρετές των «βαρβάρων», ιδιαίτερα των Γότθων. Σε όλες αυτές τις εικόνες υπάρχουν πολλές υπερβολές και από τις δύο πλευρές, αλλά πρέπει να υπάρχει μια βάση αλήθειας. Οι κύριες αρετές που επαινεί ο Ρωμαιοκαθολικός πρεσβύτερος στους Αρειανούς Γότθους είναι η αγνότητά τους, η ευσέβειά τους σύμφωνα με τη δική τους πίστη, η ανοχή τους προς τους Καθολικούς υπηκόους τους και η γενικά καλή μεταχείριση των Ρωμαίων υπηκόων τους. Τολμάει ακόμη και να ελπίζει ότι τέτοιοι καλοί άνθρωποι μπορεί να σωθούν, παρά την αίρεση τους. Αυτή η εικόνα πρέπει να είχε κάποια βάση στην αλήθεια, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μεταγενέστεροι Βησιγότθοι της Ιβηρίας είχαν απομακρυνθεί από την κάπως ιδεαλιστική εικόνα του Σαλβιανού. Ο Ιορδάνης ανέφερε ένα λαό με το όνομα Οστρογότθοι (Ostrogothae) σε ένα κατάλογο πολλών λαών που ζουν στο μεγάλο νησί «Σκάντζα», βόρεια από τις εκβολές του Βιστούλα, που οι περισσότεροι σύγχρονοι μελετητές εκλαμβάνουν ότι αναφέρεται στη Σκανδιναβική χερσόνησο. Το συμπέρασμα ήταν ότι αυτοί οι Οστρογότθοι ζούσαν εκεί τον 6ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιορδάνη ή της πηγής του του Κασσιόδωρου- την ίδια περίοδο που υπήρχε ένα ισχυρό Οστρογότθικο βασίλειο στην Ιταλία. Ο ίδιος ο κατάλογος αναφέρει έναν Ροδούλφο, βασιλιά των Ράνιων που ζούσαν στη Σκάντζα κοντά στους Δανούς, που είχε περιφρονήσει το δικό του βασίλειο και είχε έρθει στην Ιταλία, όπου τον εναγκαλίσθηκε ο Θεοδώριχος ο Μέγας. Αυτός ο Ροδούλφος έχει προταθεί ως πιθανή πηγή πληροφοριών για τους Σκανδιναβικούς λαούς, επειδή ο Κασσιόδωρος ήταν σημαντικός πολιτικός στην αυλή του Θεοδώριχου.Από την άλλη πλευρά οι μελετητές δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία σχετικά με το πότε έγινε ο κατάλογος και από ποιον, ούτε πώς να ερμηνεύσουν τα περισσότερα από τα ονόματά τους. Ο Αρνε Σέμπι Κρίστενσεν στη λεπτομερή ανάλυσή του απαριθμεί τρεις πιθανότητες: ότι ο Ιορδάνης πίστευε ότι κάποιοι Οστρογότθοι είχαν μεταναστεύσει βόρεια, ή... ότι παρόμοιο όνομα, «Ανατολικοί Γότθοι», είχε επινοηθεί στη Σκανδιναβία, όπου υπήρχε ένας λαός με συγγενικό όνομα, οι Γεάτες, ή... ότι μια πηγή του Ιορδάνη, για παράδειγμα ο Κασσιόδωρος, είχε δημιουργήσει αυτή τη μορφή του ονόματος, ίσως έχοντας ακούσει για τους Γεάτες.Έχει επισημανθεί από τον Ουόλτερ Γκόφαρτ ότι ο Ιορδάνης (V.38) παρεκκλίνει επίσης ειδικά για να επικρίνει ιστορίες γύρω από την Κωνσταντινούπολη, ότι οι Γότθοι ήταν κάποτε σκλάβοι στη Βρετανία ή σε άλλο βόρειο νησί και είχαν απελευθερωθεί αντί κάποιου τιμήματος. Ο Γκόφαρτ υποστηρίζει ότι ο Ιορδάνης πιθανότατα απέρριψε την ιδέα ότι οι Γότθοι έπρεπε απλώς να σταλούν βόρεια στην υποτιθέμενη γη καταγωγής τους και επισημαίνει ότι ο Προκόπιος —σύγχρονος του Ιορδάνη— αναφέρει ότι ο Βελισάριος πρόσφερε τη Βρετανία στους Οστρογότθους (Γοτθικοί Πόλεμοι, VI, 6). Ο Γκόφαρτ υποστηρίζει επίσης ότι αυτό μπορεί να συνδέεται με τις ιστορίες που αναφέρει ο Ιορδάνης.Με βάση το ζήτημα του καταλόγου της Σκάντζας, που αναφέρει τους Ostrogothae, έχει γίνει πολλή επιστημονική συζήτηση σχετικά με το γιατί ο Ιορδάνης ισχυρίστηκε ότι η Σκανδιναβία ήταν «μήτρα των εθνών» και το σημείο προέλευσης όχι μόνο των Γότθων αλλά και πολλών άλλων βόρειων βάρβαρων λαών. Πριν από τον Ιορδάν, υπήρχε ήδη μια ιουδαιοχριστιανική παράδοση που εξισώνει τους Γότθους και άλλους «σκυθικούς» λαούς με τους απογόνους του Γγογκ και του Μαγκόγκ, που οι αναγνώστες του Βιβλίου του Ιεζεκιήλ και της Αποκάλυψης θα μπορούσαν διαφορετικά να συσχετίσουν με μακρινά νησιά. Οι πρώτοι πέντε είναι από τον Οίκο τού Αμάλ. Βαλάμηρος 447-π.465 Θεοδέμιρος π.465-475 Θεοδώριχος ο Μέγας 475-526 Αθαλάριχος 526-534 Θεόδατος 534-536 Ουίτιγις 536-540 Ιλδίβαδος 540-541 Εράριχος 541 Τωτίλας 541-552 Τεΐας 552-553
|
Οι Οστρογότθοι (Λατινικά: Ostrogothi, Austrogothi) ήταν Γερμανικός λαός της Ρωμαϊκής εποχής. Τον 5ο αιώνα ακολούθησαν τους Βησιγότθους, δημιουργώντας ένα από τα δύο μεγάλα Γοτθικά βασίλεια μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με βάση τους μεγάλους γοτθικούς πληθυσμούς που είχαν εγκατασταθεί στα Βαλκάνια τον 4ο αιώνα, έχοντας διασχίσει τον Κάτω Δούναβη. Ενώ οι Βησιγότθοι είχαν συγκροτηθεί υπό την ηγεσία του Αλάριχου Α', η νέα πολιτική οντότητα των Οστρογότθων που κατέληξε να κυβερνήσει την Ιταλία συγκροτήθηκε στα Βαλκάνια υπό την επιρροή της δυναστείας των Αμαλών, της οικογένειας του Θεοδώριχου του Μεγάλου. Μετά τον θάνατο του Αττίλα και την κατάρρευση της αυτοκρατορίας των Ούννων, που συνέβη με τη Μάχη του Νεντάο το 453, η οικογένεια των Αμαλών άρχισε να συγκροτεί το βασίλειό της στην Παννονία. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ζήνων έστρεψε αυτούς τους Γότθους της Παννονίας εναντίον εκείνων της Θράκης, αλλά αντ' αυτού οι δύο ομάδες ενώθηκαν, μετά τον θάνατο του Θράκα ηγέτη Θεοδώριχου Στράβωνα και του γιου του. Στη συνέχεια ο Ζήνων υποστήριξε τον Θεοδώριχο για να εισβάλει στην Ιταλία και να αντικαταστήσει εκεί τον Οδόακρο, που είχε υποστηρίξει προηγουμένως ως βασιλιά της. Το 493 ο Θεοδώριχος ίδρυσε το Οστρογοτθικό Βασίλειο της Ιταλίας, όταν νίκησε τις δυνάμεις του Οδόακρου και σκότωσε τον ανταγωνιστή του σε ένα συμπόσιο. Μετά τον θάνατο του Θεοδώριχου υπήρξε μια περίοδος αστάθειας, που τελικά έβαλε σε πειρασμό το Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό να κηρύξει τον πόλεμο στους Οστρογότθους το 535, σε μια προσπάθεια να ανακτήσει τις πρώην δυτικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αρχικά οι Βυζαντινοί τα κατάφεραν αλλά υπό την ηγεσία του Τωτίλα οι Γότθοι κατέκτησαν εκ νέου το μεγαλύτερο μέρος της χαμένης επικράτειάς τους μέχρι τον θάνατό του στη Μάχη των Βουσταγαλλώρων (ή Ταγινών). Ο πόλεμος διήρκεσε σχεδόν 21 χρόνια και προκάλεσε τεράστιες ζημιές σε ολόκληρη την Ιταλία, μειώνοντας τον πληθυσμό της χερσονήσου. Οι εναπομείναντες Οστρογότθοι της Ιταλίας απορροφήθηκαν από τους Λομβαρδούς, που ίδρυσαν ένα βασίλειο στην Ιταλία το 568. Όπως και με άλλες γοτθικές ομάδες, η ιστορία των λαών που τους αποτέλεσαν πριν φτάσουν στα Ρωμαϊκά Βαλκάνια είναι δύσκολο να ανασυντεθεί λεπτομερώς. Ωστόσο οι Οστρογότθοι συνδέονται με τους προηγούμενους Γκρεουτούνγκους. Οι ίδιοι οι Οστρογότθοι αναφέρονταν πιο συχνά απλώς ως Γότθοι ακόμη και τον 5ο αιώνα, αλλά και προηγούμενα αναφέρθηκαν μια φορά, σε ένα ποίημα του Κλαυδιανού που τους συνδέει με μια ομάδα Γκρεουτούνγκων, εγκατεστημένων ως στρατιωτική μονάδα στη Φρυγία. Επιπλέον ο ιστορικός των Γότθων του 6ου αιώνα Ιορδάνης ταύτιζε επίσης τους Οστρογότθους της εποχής του με τους Γότθους που κυβερνούσε τον 4ο αιώνα ο βασιλιάς Ερμανάριχος, τους οποίους ο Ρωμαίος συγγραφέας Αμμιανός Μαρκελλίνος είχε αποκαλέσει Γκρεουτούνγκους και περιέγραψε ότι ζούσαν μεταξύ των ποταμών Δνείστερου και Ντον. Οι Ούννοι και οι Αλανοί επιτέθηκαν στους Γότθους από τα ανατολικά και μεγάλες ομάδες Γότθων μετακινήθηκαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ άλλοι έγιναν υποτελείς των Ούννων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%8C%CF%84%CE%B8%CE%BF%CE%B9
|
Πιπεριά
|
Το φυτό έχει ύψος 50–75 εκατοστά, βλαστούς που στην αρχή είναι τρυφεροί και στη συνέχεια ξυλώδεις, φύλλα σχετικά μικρά, ανοιχτοπράσινα, άνθη λευκά που φύονται μεμονωμένα σε ομάδες των 2 ή 3. Ο καρπός της πιπεριάς είναι πολύσπερμος πράσινος ή κιτρινοπράσινος, που γίνεται κόκκινος ή κίτρινος όταν ωριμάσει. Το σχήμα του, ανάλογα με την ποικιλία, είναι κωνικό και μακρύ έως σφαιρικό ή τοματόμορφο. Οι γλυκείς καρποί είναι μεγαλύτεροι από τους καυτερούς, αυλακωτοί και διογκωμένοι. Μαζεύονται 60–80 μέρες μετά από τη μεταφύτευση του φυταρίου από το φυτώριο και όταν έχουν ζωηρό πράσινο χρώμα, πριν ωριμάσουν. Πλούσιοι σε βιταμίνη C και βιταμίνη Α, τρώγονται σε σαλάτες ή μαγειρεμένοι. Αποτελούν ένα από τα κύρια υλικά της Ελληνικής κουζίνας, καθώς χρησιμοποιούνται στη χωριάτικη σαλάτα, στα γεμιστά, αλλά και ως συμπλήρωμα σε σάλτσες κ.λ.π. Οι καυτεροί καρποί χρησιμοποιούνται ψητοί ως ορεκτικό ή γίνονται σκόνη και χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό. Η καυστικότητα των καρπών οφείλεται σε μία ουσία, την καψαϊκίνη, ένα αλκαλοειδές που βρίσκεται στο εσωτερικό τους. Χαρακτηρίζει σήμερα πολλές κουζίνες της Ανατολής, της Ινδίας, της Άπω Ανατολής και Λατινικής Αμερικής, ενώ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ισπανία και το Μεξικό. Στα θερμά κλίματα η καυτερή πιπεριά καταναλώνεται κατά κόρον, καθώς ερεθίζει ορισμένα κέντρα του υποθαλάμου, προκαλώντας εφίδρωση και μείωση της θερμοκρασίας του σώματος. Γνωστότερα από τα μπαχαρικά που παράγονται από την καυτερή πιπεριά είναι το τσίλι και το καγιέν, από ξηραμένους καρπούς των ποικιλιών Frutescens και Annum, και η καυτερή σάλτσα Ταμπάσκο. Η γλυκιά πάπρικα προέρχεται από μία ποικιλία με ιδιαίτερο άρωμα αλλά μη καυτερή. Στην Ελλάδα η πιπεριά καλλιεργείται σε όλη σχεδόν τη χώρα σε λαχανόκηπους και θερμοκήπια. Είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Βόρεια Ελλάδα. Οι κυριότερες ποικιλίες είναι η πράσινη της Νέας Μαγνησίας με τους γλυκούς και σαρκώδεις καρπούς, Φλωρίνης με τους κόκκινους καρπούς γλυκούς ή καυτερούς, σχήματος κωνικού, μακριού, μετρίου μεγέθους που τρώγονται ψητές, γίνονται πάπρικα ή κονσερβοποιούνται, Τσούσκα με ελαφριά καυτερή γεύση και κιτρινοπράσινο χρώμα, κίτρινη Κουφαλίων, πιπερούδι, που γίνεται τουρσί και καλλιεργείται στις περιοχές της Θεσσαλονίκης, και άλλες. Η ξερή, τριμμένη κόκκινη πιπεριά σε ορισμένες περιοχές είναι γνωστή και σαν μπούκοβο. *Στην περιοχή των Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, όπου αναφέρεται και η κίτρινη πιπεριά, "τσούσκα" λέγεται και η συνήθεια να σηκώνεις στην πλάτη σου κάποιον άνθρωπο σαν τσουβάλι/ γκαλιγκότσα-ι. Καψικόν το ετήσιον (Capsicum annuum) Τσίλι
|
Η πιπεριά είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες και θαμνώδες φυτό του γένους Καψικόν (Capsicum - δημοτική: Καψικό). Ανήκει στην τάξη Στρυχνώδη (Solanales) της οικογένειας Στρυχνοειδών (Solanaceae). Η πιπεριά υπάρχει σε 50 περίπου είδη ανά τον κόσμο, άλλοτε με γλυκούς και άλλοτε με καυτερούς καρπούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AC
|
Lancia Appia
|
Το μηχανικό σύνολο όλων των Lancia Appia ήταν ένας βενζινοκινητήρας, με μονό καρμπυρατέρ, 4-κύλινδρος, διάταξης V4 για εξοικονόμηση χώρου στον θάλαμο του κινητήρα, και με συνολικό κυβισμό 1.089 cm³. Συνέχισε έτσι την τότε παράδοση της τοποθέτησης κινητήρων διάταξης V4 στα μικρομεσαία μοντέλα της Lancia επί αρκετές δεκαετίες. Μάλιστα ο κινητήρας αυτός είχε τη διάταξη V4 σε γωνία μόλις 10,2°. Λόγω της αύξησης των διαστάσεων και του βάρους του Appia ως προς τον προκάτοχο Lancia Ardea, ο κινητήρας είχε λάβει αύξηση του κυβισμού του στα 1.089 cm³, έναντι 903 cm³ στο Ardea. Σειρά 1 - παραγωγή: 1953 - 1956, σε 19.700 αντίτυπα. Διατέθηκε αποκλειστικά σε 4-πορτη σεντάν εκδοχή (Berlina) και είχε αισθητική παρόμοια με αυτήν της Aurelia. Σειρά 2 - παραγωγή: 1956 - 1959, σε 22.100 αντίτυπα. Το μεταξόνιο και η ισχύς του κινητήρα είχαν αυξηθεί. Το 1957 εισήχθη και μια 2-πορτη εκδοχή, με πιο σπορ αισθητική, που είχε διαμορφωθεί από τον Πινινφαρίνα. Σειρά 3 - παραγωγή: 1959 - 1963, σε 55.226 αντίτυπα. Είχε νέα σχεδίαση στο μπροστινό μέρος, οριζόντια γρίλια (αντί της κάθετης στις Σειρές 1 και 2) και νέα αύξηση της ισχύος του κινητήρα.Αθροιστικά, παρήχθησαν 97.026 αντίτυπα των «κανονικών» επιβατικών μοντέλων, αλλά υπήρξαν και κάποιες επιπλέον επαγγελματικές εκδόσεις: η Furgoncino (van), η Camioncino (pick-up) και η Autolettiga (3-πορτο ασθενοφόρο) σε περιορισμένο αριθμό οχημάτων. Μαζί με τις ειδικές αυτές εκδόσεις, η συνολική παραγωγή όλων των εκδοχών του Lancia Appia έφτασε τα 107.024 αντίτυπα στα 10 έτη παραγωγής του μοντέλου. «Lancia» by Michael Frostick, 1976. ISBN 0-901564-22-2. Fornai, Alberto; Puttini, Sergio: Media, robusta, di panno vestita. La Manovella, November 1984, pp. 55–61. Ιστορία του Lancia Appia 1957 Lancia Appia Zagato GTE data Lancisti.net - An Information Exchange and Support Community for Lancia Owners and Enthusiasts Lancia Motor Club (UK)
|
Το Lancia Appia ήταν ένα μικρομεσαίο αυτοκίνητο, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia, μεταξύ του 1953 και του 1963. Αντικατέστησε το Lancia Ardea και αντικαταστάθηκε το 1963 από το Lancia Fulvia.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lancia_Appia
|
Δήμος Αυλώνα Εύβοιας
|
Στο δήμο περιλαμβάνονταν τα εξής 8 δημοτικά διαμερίσματα: Δημοτικό διαμέρισμα Αυλωναρίου το Αυλωνάρι η Δάφνη η Ελαία ο Λοφίσκος η Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών τα Χάνια Δημοτικό διαμέρισμα Αγίου Γεωργίου -- ο Άγιος Γεώργιος Δημοτικό διαμέρισμα Αχλαδερής οι Συκιές η Αχλαδερή ο Κάλαμος η Κορασίδα τα Περιβόλια Δημοτικό διαμέρισμα Νεοχωρίου -- το Νεοχώρι Δημοτικό διαμέρισμα Οκτωνιάς η Οκτωνιά ο Άγιος Μερκούριος η Μουρτερή Δημοτικό διαμέρισμα Ορίου το Όριο η Μυρτέα Δημοτικό διαμέρισμα Πυργίου -- το Πυργί Δημοτικό διαμέρισμα Ωρολογίου το Ωρολόγι η Αγία Θέκλα το Πρινάκι Στοιχεία για τον Δήμο Αυλώνα από το Υπουργείο Εσωτερικών
|
Ο Δήμος Αυλώνα ήταν δήμος του νομού Εύβοιας ο οποίος από την 1η Ιανουαρίου 2011 συγχωνεύτηκε στο νέο Δήμο Κύμης - Αλιβερίου, σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης. Βρισκόταν στο ανατολικό τμήμα του νομού, καταλάμβανε έκταση 143.406 στρεμμάτων και το 2001 είχε (πραγματικό) πληθυσμό 5.335 κατοίκους. Έδρα του ήταν το Αυλωνάρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Ιβάν Μπαλάζ
|
Γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων, η οποία συνέβαλε στην ταχεία ανάπτυξή του στην αντισφαίριση. Ο πατέρας του κατασκεύασε δύο γήπεδα τένις στο Ελεμίρ, όπου ο γιος του Ιβάν έμαθε τένις. Ο Ίβαν παρακολούθησε το γυμνάσιο του Ναγκιμπετσερέκ και συνέχισε τις σπουδές του στη Βουδαπέστη. Στο κολέγιο έπαιξε τένις καθώς και μπάσκετ, χόκεϊ, ποδόσφαιρο και στίβο. Ξεκίνησε να κερδίζει τίτλους από το διεθνή πρωτάθλημα του Nagybecskerek. Ο πρώτος θρίαμβος ήταν το 1922 στο απλό του εθνικού πρωταθλήματος της Γιουγκοσλαβίας στο Νόβισαντ και το 1926 στέφθηκε πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας. Συμμετείχε στην ομάδα του κυπέλλου Ντέιβις του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας για τον πρώτο αγώνα ενάντια στην Ινδία στο Ζάγκρεμπ τον Μάιο του 1927. Στη συνέχεια ο Μπαλάζ εκπροσώπησε την Ουγγαρία κάνοντας ντεμπούτο σε έναν αγώνα ενάντια στην Αυστρία. Την εποχή εκείνη ήταν πέμπτος ή έκτος στην ουγγρική κατάταξη. Το 1929 ήταν δεύτερος στο διπλό αντρών στο Πρωτάθλημα αντισφαίρισης Ανατολικής Μεσογείου. Το 1930 κέρδισε τη δεύτερη θέση στο μικτό διπλό στο Διεθνές πρωτάθλημα του Βουκουρεστίου. Στο Cluj-Napoca κέρδισε στο διπλό με τον συμπαίκτη τον Μπέλα φον Κέρλιγκ ενώ ήταν τρίτος στο απλό και στο μεικτό διπλό. Το 1931 έφτασε σε τέσσερις τελικούς στο διπλό αντρών, μεταξύ των οποίων το Ουγγρικό, ενώ στο διεθνές πρωτάθλημα της Βαρσοβίας ήταν στον τελικό του διπλού αντρών και στο μεικτό. Το 1928 ο Μπαλάζ αγωνιζόταν με την Ουγγαρία και δεν βρισκόταν πλέον στην ομάδα της Γιουγκοσλαβίας του κυπέλλου Ντέιβις. Έπαιζε ως επί το πλείστον στη Βουδαπέστη και εντάχθηκε στο "Club Magyar Atlétikai". Το 1944 μετακόμισε στην Αυστρία, όπου συνέχισε την καριέρα του στην αντισφαίριση. Το 1951 έζησε και εργάστηκε στη Γαλλία, όπου ήταν αφοσιωμένος τενίστας και προπονητής για το υπόλοιπο της ζωής του. Πέθανε στο Παρίσι το 1971. Ο "σύλλογος τένις Καλέμπ" στο Ζρένιανιν της Σερβίας διοργανώνει κάθε χρόνο τουρνουά που φέρει το όνομά του. Šoškić, Čedomir (2012). Αρχειοθετημένο αντίγραφο Тениски савез Србије Тенис без граници 1922–2012. [Tennis Association of Serbia, Tennis without borders 1922-2012] (PDF). tennispress.rs (στα Σερβικά). Belgrade, Serbia: Tennis Association of Serbia. σελίδες 251–252. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2013. Μπέλα φον Κέρλιγκ, επιμ. (28 Ιουνίου 1930). «Külföldi hírek [International news]» (στα Ουγγρικά) (PDF). Tennisz és Golf (Budapest, Hungary: Bethlen Gábor írod. és Nyomdai Rt) II (12): 215. http://epa.oszk.hu/02100/02127/00027/pdf/EPA02127_tennis_es_golf_1930_2_012.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2013. Μπέλα φον Κέρλιγκ, επιμ. (18 Μαρτίου 1931). «Külföldi hírek [International news]» (στα Ουγγρικά) (PDF). Tennisz és Golf (Budapest, Hungary: Egyesült Kő-, Könyvnyomda, Könyv- és Lapkiadó Rt) III (5-6): 74–75. http://epa.oszk.hu/02100/02127/00041/pdf/EPA02127_tennis_es_golf_1931_3_005_6.pdf. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2012. Μπέλα φον Κέρλιγκ, επιμ. (6 Ιουνίου 1931). «Párizsi Nemzetközi Bajnokságok [French International Championships]» (στα Ουγγρικά) (PDF). Tennisz és Golf (Budapest, Hungary: Egyesült Kő-, Könyvnyomda. Könyv- és Lapkiadó Rt.) III (11–12): 201–202. http://epa.oszk.hu/02100/02127/00046/pdf/EPA02127_tennis_es_golf_1931_3_011_12.pdf. Ανακτήθηκε στις 15 July 2013. Μπέλα φον Κέρλιγκ, επιμ. (22 Αυγούστου 1930). «A Kolozsvári A. C. nemzetközi versenye [The International Tournament of the AC Cluj-Napoca]» (στα Ουγγρικά) (pdf). Tennisz és Golf (Budapest, Hungary: Bethlen Gábor Irod. és Nyomdai RT) II (15): 295. http://epa.oszk.hu/02100/02127/00030/pdf/EPA02127_tennis_es_golf_1930_2_015.pdf. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2013. Cluj-Napoca
|
Ο Ιβάν Μπαλάζ (σερβικά: Иван Балаж, ουγγρικά: Balázs Iván) (Ελεμίρ, Αυστροουγγαρία 1894 - Παρίσι 1971) ήταν Ούγγρος αθλητής της αντισφαίρισης που αγωνιζόταν εκπροσωπώντας τη Γιουγκοσλαβία και την Ουγγαρία. Ήταν ο πρώτος που έπαιξε για τη Γιουγκοσλαβική ομάδα στο "Διεθνές τένις τσάλεντζ", και αργότερα, το 1927, στο Κύπελλο Ντέιβις. Συμμετείχε σε διεθνή τουρνουά στη Γιουγκοσλαβία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Ρουμανία, την Ελλάδα και τη Σλοβακία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B6
|
Γιόχαν Γιόακιμ Κβαντς
|
Ο Κβαντς γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1697 στο Όμπερσέντεν (Oberscheden) και πέθανε στις 12 Ιουλίου 1773 στο Πότσδαμ της Γερμανίας. Ο πρώτος του δάσκαλος στη μουσική ήταν ο θείος του. Συνέχισε τα μαθήματα μουσικής με τον διάδοχο και γαμπρό του θείου του J.A. Fleischhack, τον οποίο συνόδευε στα ταξίδια του τελευταίου. Για να βελτιώσει τις μουσικές του γνώσεις και δεξιότητες, πέρασε ένα μεγάλο μέρος του 1717 στην Βιέννη, όπου σπούδασε αντίστιξη με τον Γιαν Ντισμάς Ζελένκα (J.D. Zelenka). Εγκαίρως όμως (το 1719) κατάλαβε ότι ως ομποΐστας είχε λίγες ευκαιρίες και γι' αυτό αποφάσισε να επιλέξει το φλάουτο ως κύριο όργανο. Είχε βεβαίως την τύχη να έχει ως δάσκαλο τον φημισμένο γάλλο φλαουτίστα P.G. Buffardin. Ο ίδιος ο Κβαντς θεωρεί τον J.G. Pisendel, εκπρόσωπο του ονομαζόμενου "μικτού στυλ", ως τον άνθρωπο ο οποίος άσκησε πάνω του την μεγαλύτερη επιρροή και επηρέασε αποφασιστικά την μουσική του ανάπτυξη ως συνθέτη και εκτελεστή. Το ενδιαφέρον του Κβαντς για τη σύνθεση έργων για φλάουτο μεγάλωνε με τον καιρό, καθώς δεχόταν ερεθίσματα από μερικά ιταλικά και γαλλικά έργα, τα οποία παίζονταν εκείνη την εποχή στη Δρέσδη. Ο Κβαντς ταξίδεψε στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία, από όπου δέχτηκε πολλές επιρροές. Το 1728 ο Κβαντς επισκέφθηκε μαζί με πολλούς άλλους μουσικούς το Βερολίνο. Εκεί έκανε μεγάλη εντύπωση στον πρίγκηπα (ακόμη) Φρειδερίκο και από τότε πήγαινε δυο φορές τον χρόνο στο Βερολίνο, για να διδάσκει στον πρίγκηπα φλάουτο. Ο Φρειδερίκος έγινε το 1740 αυτοκράτωρ της Πρωσσίας και λίγο μετά (το 1741) ο Quantz μετακόμισε στο Potsdam. Η θέση του ως δασκάλου του αυτοκράτορα και το γενικό μουσικό και πολιτιστικό κλίμα του Βερολίνου και του Πότσδαμ τού έδωσαν την δυνατότητα να συνθέσει πολλά έργα. Ήταν εξάλλου υποχρεωμένος να γράφει συνθέσεις για τον αυτοκράτορα, μεταξύ άλλων π.χ. για τις βραδινές συναυλίες. Ταυτόχρονα είχε μόνον αυτός το προνόμιο να εκφράζεται, να κρίνει και ακόμα να κατακρίνει τις εκτελέσεις του Φρειδερίκου. Για τον λόγο αυτόν, το όνομα του Κβαντς συνδέθηκε στενά με το όνομα του Φρειδερίκου του Μεγάλου. Εκείνο που ασφαλώς επηρέασε σημαντικά το μουσικό ύφος και την ποιότητα των έργων του είναι το γεγονός ότι ο Κβαντς πέρασε αρκετό καιρό εκτός Γερμανίας και έτσι είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μουσικούς και έργα διαφορετικών στυλ και από διαφορετικά μέρη της Ευρώπης. Ο Κβαντς έλαβε μαθήματα αντίστιξης από τον Ζελένκα στην Βιέννη, φλάουτου με τον P.G. Buffardin και σύνθεσης με τον J. G. Pisendel και με τον Φραντσέσκο Γκασπαρίνι στη Ρώμη. Εκτός αυτού ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και έτσι γνώρισε πολλούς συνθέτες και ερμηνευτές και μελέτησε ή άκουσε τα έργα τους. Αν λοιπόν θέλει κανείς να εξετάσει την προέλευση και τις επιρροές του στυλ του Κβαντς, πρέπει να ερευνήσει προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο Κβαντς επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον Βιβάλντι, γεγονός το οποίο διαπιστώνει κανείς εύκολα στα κοντσέρτα για φλάουτο και ειδικά στην διάταξη των μερών τους, στην θεματική και στην δομή των έργων του. Ωστόσο, όπως γράφει και ο ίδιος, είναι εκπρόσωπος του "Stil Galant", ενός μικτού μουσικού στυλ. Στο τρίτο μέρος του βιβλίου του Versuch einer Anweisung die Flöte traversière zu spielen ο Κβαντς περιγράφει συγκεκριμένα και με λεπτομέρειες τα χαρακτηριστικά του ιταλικού, του γαλλικού και του γερμανικού στυλ και εκφράζει την πεποίθησή του ότι η γερμανική μουσική ενσωματώνει τα καλύτερα στοιχεία όλων αυτών των ευρωπαϊκών στυλ και ότι γι' αυτόν τον λόγο αποτελεί την καλύτερη ευρωπαϊκή μουσική. Καθώς έδρασε για μεγάλο διάστημα στο Πότσδαμ και συνδιαμόρφωσε τη μουσική σκηνή της πόλης, ο Κβαντς θεωρείται επίσης εκπρόσωπος της "Σχολής του Βερολίνου" μαζί με τους Κ.Φ.Ε. Μπαχ, Graun και Benda . Αν θέλει κανείς να αναλύσει τα στυλιστικά χαρακτηριστικά των συνθέσεων του Κβαντς, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να μελετήσει τις τρίο σονάτες. Πρόκειται για 45 έργα, τα οποία παρουσιάζονται γενικά σε δύο βασικές μορφές: 1. Η τετραμερής μορφή με την ακολουθία των μερών αργά-γρήγορα-αργά-γρήγορα. Αυτή η μορφή προέρχεται από τη sonata da chiesa («εκκλησιαστική σονάτα»), φαίνεται όμως ότι περιέχει στοιχεία και από τη sonata da camera («σονάτα δωματίου» [κατ' ουσίαν «κοσμική»]), εξαιτίας της συχνής χρήσης των χορευτικών ρυθμών. 2. Μία μικρότερη ομάδα αποτελείται από έργα, τα οποία είναι γραμμένα στην μορφή των τριμερών κοντσέρτων (γρήγορα-αργά-γρήγορα). Τονικότητες: Οι εν λόγω σονάτες περιέχουν μία μετατροπία σε μείζονα ή ελάσσονα τονικότητα στο τρίτο μέρος ενός τετραμερούς έργου σε ελάσσονα τονικότητα και στην σχετική ελάσσονα για ένα έργο σε μείζονα τονικότητα. Ρυθμός: Ως επί το πλείστον τα δύο πρώτα μέρη είναι σε δίσημο και τα δύο τελευταία σε τρίσημο μέτρο.Σε ότι αφορά την υφή, στις δύο υψηλότερες φωνές ο συνδυασμός που προτιμάται στα χειρόγραφα είναι φλάουτο και βιολί ή δύο φλάουτα. Άλλα όργανα που παίζουν μαζί με το φλάουτο είναι: το φλάουτο με ράμφος (ένα), το όμποε (ένα), όμποε ντ' αμόρε (ένα) και η βιόλα ντ' αμόρε (δύο, με εναλλακτικά μέρη βιολιού). Ο αριθμός των μερών, το τέμπο και η αρμονία είναι σε μεγάλο βαθμό όμοια με αυτά που συναντά κανείς στις τρίο σονάτες. Οι σόλο σονάτες φέρουν τα στυλιστικά χαρακτηριστικά που έχουν οι ιταλικές σονάτες του ύστερου μπαρόκ. Ο Κβαντς διακρίνει στο βιβλίο του Versuch κλπ. δύο είδη κοντσέρτων. Το πρώτο είδος είναι το concerto grosso («μείζων κοντσέρτο») και το δεύτερο το «κοντσέρτο δωματίου» (Kammerkonzert) ή, όπως λέγεται σήμερα, το «σόλο κοντσέρτο». Τα περισσότερα σόλο κοντσέρτα του Κβαντς είναι γραμμένα για ένα ή δύο φλάουτα, συνήθως με ένα κουαρτέτο εγχόρδων, κοντραμπάσο και τσέμπαλο για συνοδεία (βλ. και συνεχές βάσιμο). Στα περισσότερα κοντσέρτα του ο Κβαντς χρησιμοποιεί την τριμερή μορφή γρήγορα-αργά-γρήγορα. Σύμφωνα με τις υποδείξεις του Κβαντς, τα τρία μέρη δεν επιτρέπεται να είναι γραμμένα στον ίδιο ρυθμό. Το πρώτο μέρος είναι συνήθως γραμμένο σε 4/4. Σχεδόν πάντα το δεύτερο μέρος περιέχει τον μικρότερο ενώ το τελευταίο μέρος τον μεγαλύτερο αριθμό μέτρων. Τα περισσότερα κοντσέρτα του Κβαντς είναι γραμμένα σε ρε μείζονα. Σ' αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο τόνος κατασκευής του φλάουτου ήταν η νότα ρε. Οι περισσότερες συνθέσεις του Κβαντς έχουν γραφεί για το φλάουτο. Συνολικά ο Κβαντς συνέθεσε περίπου 300 κοντσέρτα για φλάουτο, πάνω από 40 τρίο σονάτες, σχεδόν 200 σόλο σονάτες και πολλά άλλα έργα. Τα περισσότερα έργα του βρίσκονται στις βιβλιοθήκες του Βερολίνου και της Δρέσδης. Augsbach, H. (1997). Systematisch- Thematisches Verzeichnis der musikalischen Werke von Johann Joachim Quantz. Stuttgart, Carus-Verlag Brink, Meike ten (1995). Die Flötenkonzerte von Johann Joachim Quantz. Untersuchungen zu ihrer Überlieferung und Form. Teil 1, Hildesheim, OLMS Finscher, L. (επιμ.) (1962). Die Musik in Geschichte und Gegenwart. Τόμος 10, „Quantz, Johann Joachim“. Kassel, Bärenreiter Καψάλη, Σ. (2002). "Ο Johann Joachim Quantz ως συνθέτης". Στο Μουσικοτροπίες, τεύχος 40-41, τόμος 1-2, σσ. 26-30 Quantz, J.J. (1752). Versuch einer Anweisung die Flöte traversière zu spielen. Berlin. Ανατύπωση: 1983, Kassel, Bärenreiter Reilly, E.R. (1971). Quantz and his „Versuch“. Three Studies. Philadelphia, American Musicological Society Schmitz, H.-P. (1987). Quantz heute. Der „Versuch einer Anweisung die Flöte traversière zu spielen“ als Lehrbuch für unser Musizieren. Kassel, Bärenreiter Standley, S. (επιμ.) (2001). The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Τόμος 20, “Quantz, Johann Joachim“. London, Macmillan Άρθρο της Σ. Καψάλη για τον Κβαντς
|
Ο Γιόχαν Γιόακιμ Κβαντς (Johann Joachim Quantz, 30 Ιανουαρίου 1697 - 12 Ιουλίου 1773) ήταν Γερμανός φλαουτίστας, συνθέτης, μουσικοπαιδαγωγός και συγγραφέας ενός εγχειριδίου σχετικά με το παίξιμο του φλάουτου. Συνέθεσε πολλά έργα για φλάουτο και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του Στυλ γκαλάν, καθώς είχε επιρροές τόσο από το ιταλικό Μπαρόκ, όσο και από το γαλλικό και το αγγλικό, παρόλο που ο ίδιος ήταν Γερμανός. Όταν ο Φρειδερίκος Β΄ έγινε αυτοκράτορας της Πρωσίας, τον προσέλαβε ως μουσικό της αυλής, προκειμένου ο Κβαντς να διδάσκει φλάουτο στον ίδιο, αλλά και να συνθέτει κομμάτια για αυτόν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BC_%CE%9A%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82
|
Χέλμουτ Σμιτ
|
Ο Χέλμουτ Σμιτ, γιος δύο δασκάλων, γεννήθηκε στο Αμβούργο. Ο πατέρας του Χέλμουτ Σμιτ ήταν γιος ενός Εβραίου επιχειρηματία, αν και αυτό κρατήθηκε μυστικό στην οικογένεια. Αυτό επιβεβαιώθηκε δημόσια από τον Σμιτ το 1984. Στις 27 Ιουνίου 1942 παντρεύτηκε την Χανελόρε «Λόκι» Γκλάσερ με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Χέλμουτ Βάλτερ (26 Ιουνίου 1944 - Φεβρουάριος 1945, πέθανε σε βρεφική ηλικία από μηνιγγίτιδα), και την Σουζάν (1947), η οποία εργάζεται στο Λονδίνο. Προς το τέλος του πολέμου, από τον Δεκέμβριο του 1944 και μετά, υπηρέτησε ως υπαξιωματικός πυροβολικού στο δυτικό μέτωπο. Συνελήφθη από τους Βρετανούς τον Απρίλιο του 1945 στο Λύνεμπουργκ και ήταν αιχμάλωτος πολέμου μέχρι τον Αύγουστο. Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στο Αμβούργο, μελετώντας τα οικονομικά και την πολιτική επιστήμη. Το 1949 έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας ενώ, νωρίτερα, στο διάστημα 1947-1948 ήταν ηγέτης της Sozialistische Deutsche Studentenbund (SDS), της οργάνωσης σπουδαστών της SPD. Εργάστηκε για την κυβέρνηση του κρατιδίου του Αμβούργου στο τμήμα οικονομικής πολιτικής. Αρχίζοντας το 1952 υπό τον Κάρλ Σίλερ (Karl Schiller), ήταν υπουργός Οικονομίας και Μεταφορών του Αμβούργου. Από το 1953 έως το 1962 εργάστηκε για το SPD στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Εκλέχτηκε στην Ομοσπονδιακή Βουλή το 1953 και το 1958 ένωσε το εθνικό συμβούλιο της SPD (Bundesvorstand) για την εκστρατεία ενάντια στα πυρηνικά όπλα και τον εξοπλισμό του γερμανικού στρατού με τέτοια όπλα. Το 1958 παραχώρησε την έδρα του στο κοινοβούλιο για να επικεντρωθεί στους στόχους του στο Αμβούργο. Από τις 27 Φεβρουαρίου 1958 μέχρι τις 29 Νοεμβρίου 1961 ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο δεν εκλέχτηκε άμεσα αυτό το χρόνο. Το 1961 έγινε υπουργός Εσωτερικών του Αμβούργου. Το 1965 επανεκλέχθηκε στην Ομοσπονδιακή Βουλή και τον Οκτώβριο του 1969 έγινε υπουργός Άμυνας υπό τον Βίλλυ Μπραντ. Ανέλαβε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας στις 16 Μαΐου 1974 μετά την παραίτηση του Μπραντ. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στη βελτίωση των σχέσεων με τη Γαλλία και τον τότε πρόεδρό της Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εσταίν. Το 1975 υπογράφτηκε στο Ελσίνκι η τελική πράξη, με την οποία δημιουργήθηκε η Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασίας στην Ευρώπη (γνωστή και ως ΔΑΣΕ), η οποία εξελίχθηκε στον ΟΑΣΕ. Παρέμεινε καγκελάριος μετά από τις εκλογές του 1976 σε κυβέρνηση συνασπισμού με το FDP. Η πολιτική εναντίον της τρομοκρατικής Φράξια Κόκκινος Στρατός ήταν αντίσταση με καμία γραμμή συμβιβασμού. Συγκεκριμένα, επέτρεψε στην αντιτρομοκρατική μονάδα GSG 9 να τελειώσει την πειρατεία του αεροσκάφους Landshut της Lufthansa το φθινόπωρο του 1977. Συνέδεσε το πολιτικό μέλλον του έντονα με την επέκταση του ΝΑΤΟ μετά από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν. Ήταν ο σημαντικότερος υποστηρικτής της ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά το 1981. Τον συνέδεε στενή φιλία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τον Φεβρουάριο του 1982 κέρδισε ψήφο εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο, εντούτοις τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους τέσσερις υπουργοί της FDP απομακρύνθηκαν από τον συνασπισμό. Μετά από άκαρπες προσπάθειες να παραμείνει με μια κυβέρνηση μειοψηφίας (που αποτελούνταν μόνο από τα μέλη της SPD), αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν την 1η Οκτωβρίου, μετά από ψηφοφορία, δεν ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη της Βουλής. Αποσύρθηκε από την Ομοσπονδιακή Βουλή το 1986 αλλά παρέμεινε πολιτικά ενεργός. Τον Δεκέμβριο του 1986 ήταν ένας από τους ιδρυτές της επιτροπής που υποστηρίζει την ΟΝΕ και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 2015 στο Αμβούργο της Γερμανίας. Μια λιγότερο γνωστή πτυχή της προσωπικότητας του Χέλμουτ Σμιτ ήταν η σχέση του με την κλασική μουσική. Είχε σπουδάσει πιάνο και ήταν αξιόλογος σολίστας. Σε συνεργασία, μάλιστα, με το συμπατριώτη του και διάσημο βιρτουόζο Κριστόφ Έσενμπαχ (Christoph Eschenbach) είχε ηχογραφήσει κοντέρτα για πιάνο του Μότσαρτ και του Μπαχ. Η Γερμανία μετά τον ψυχρό πόλεμο και η Ευρώπη, Εκδόσεις: Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1997, ISBN 960-08-0097-9 Η αυτοδυναμία της Ευρώπης (Προοπτικές για τον 21ο αιώνα), Εκδόσεις: Παπαζήση, Αθήνα 2003, ISBN 978-960-02-1663-9 Παγκοσμιοποίηση, Εκδόσεις: Αφοί Κυριακίδη, Αθήνα 2005, ISBN 978-960-343-809-0 Συμμετοχή σε συλλογικό έργο: Μετά το σεισμό (Οικονομική κρίση και θεσμική επιλογή), Εκδόσεις: Παπαζήση, Αθήνα 2010, ISBN 978-960-02-2494-8
|
Ο Χέλμουτ Χάινριχ Βάλντεμαρ Σμιτ (Helmut Heinrich Waldemar Schmidt, 23 Δεκεμβρίου 1918 - 10 Νοεμβρίου 2015) ήταν Γερμανός πολιτικός του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) που κατέλαβε υπουργικά αξιώματα ενώ διετέλεσε και καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1974 έως το 1982.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%84_%CE%A3%CE%BC%CE%B9%CF%84
|
Ντομίνικα Λασότα
|
Η Λασότα γεννήθηκε το 2001. Φοίτησε στο Stonyhurst College στην Αγγλία για δύο χρόνια και συμμετείχε σε κατασκηνώσεις νεολαίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Λασότα συμμετείχε ως ακτιβίστρια στις μαθητικές κινητοποιήσεις για το κλίμα. Στις 15 Ιουνίου 2020, η Λασότα ήταν ανάμεσα στους ακτιβιστές που διοργάνωσαν εκδήλωση μπροστά στην καγκελαρία του πρωθυπουργού της Πολωνίας για να ασκήσουν πίεση στην πολωνική κυβέρνηση για ζητήματα της κλιματικής κρίσης στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τη 19η Ιουνίου του 2020. Η Λασότα ισχυρίστηκε ότι, δεδομένου ότι εισακούστηκαν οι συμβουλές των επιστημόνων κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19, έτσι θα πρέπει να εισαακουστούν οι συμβουλές των επιστημόνων της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αξιολόγηση της Κλιματικής Αλλαγής (IPCC). Η Λασότα επέκρινε την αποτυχία του γραφείου του πρωθυπουργού να παρέμβει σε επίθεση εναντίον κλιματικής ακτιβίστριας. Η επίθεση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια συνάντησης μεταξύ πολιτικών και πολιτών στο Μπίντγκοτς στις 26 Ιουνίου, στο πλαίσιο των πολωνικών προεδρικών εκλογών του 2020. Αρκετά "μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα" επιτέθηκαν στην κλιματική ακτιβίστρια Μαλβίνα Χμάρα, "μόλις 1,5-2 μέτρα μακριά από τον πρωθυπουργό", σύμφωνα με τη Λασότα. Η Λασότα δήλωσε ότι "δεν έγινε τίποτα για να σταματήσει η επίθεση". Οι Λασότα και Χμάρα δήλωσαν ότι δεν κατάλαβαν τον λόγο των βίαιων επιθέσεων και θεώρησαν επώδυνο που ούτε το γραφείο του πρωθυπουργού ούτε του προέδρου ζήτησαν συγγνώμη για την αποτυχία παρέμβασης. Τον Δεκέμβριο του 2020, η Λασότα συμμετείχε σε διαδήλωση Πολωνών στις Βρυξέλλες εναντίον της κυβέρνησής τους, σε μια προσπάθεια να πείσουν τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μείνουν σταθερά στις θέσεις της περί κράτους δικαίου και στη συμφωνία για το κλίμα. "«Μας κάψατε, μας ενώσατε», έγραψε σε πλακάτ η 19χρονη ακτιβίστρια Ντομίνικα Λασότα σε μια επιστολή που απευθύνεται στον πρωθυπουργό Ματέους Μοραβιέτσκι: «Μια νέα γενιά ηγετών αναδύεται από το χάος που έχετε δημιουργήσει. Μια νέα γενιά γυναικών και νέων - χορεύοντας μαζί στους δρόμους, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο ενώνουν μεγάλα τμήματα της χώρας μας»." Η Λασότα επελέγη ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συμβουλευτικού Συμβουλίου που ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 2020 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων του Οκτωβρίου 2020. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dominika Lasota στο Wikimedia Commons
|
Η Ντομίνικα Λασότα είναι ακτιβίστρια από το Μπίντγκοτς της Πολωνίας με ενεργό δράση στις μαθητικές κινητοποιήσεις για το κλίμα. Η Λασότα έγινε ιδρυτικό μέλος του Συμβουλευτικού Συμβουλίου που ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 2020 στο πλαίσιο των πολωνικών απεργιακών κινητοποιήσεων του Οκτωβρίου 2020.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B1
|
Αντριάνα Σαφτόιου
|
Γεννήθηκε στο Ντετζ και το 1992 αποφοίτησε από το Ρουμανο-ισπανικό τμήμα της Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου. Παρακολούθησε ένα ακόμη έτος σπουδών στη Συγκριτική Λογοτεχνία στο ίδιο ίδρυμα, καθώς και μαθήματα δημοσιογραφίας σε τρία διαφορετικά ιδρύματα μεταξύ 1995 και 1998. Από το 1993 έως το 1996, ήταν δημοσιογράφος για τη Rompres και στη συνέχεια εργάστηκε στη Mediafax από το 1996 έως το 1998. Από το 1998 έως το 1999, κατέχοντας το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών, ήταν γραμματέας Τύπου της κυβέρνησης, ενώ ο Ράντου Βασίλε υπηρέτησε ως πρωθυπουργός. Από το 2000 έως το 2001, η Σαφτόιου ήταν διευθύντρια του υπουργικού συμβουλίου στο Υπουργείο Μεταφορών, όταν ο Μπασέσκου κατείχε το υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Μεταξύ 2001 και 2004, ήταν επικεφαλής του γραφείου Τύπου του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), αφού ο Μπασέσκου έγινε πρόεδρος αυτού του κόμματος. Το 2004, η Σαφτόιου εξελέγη στο Κοινοβούλιο ως μέλος του PD, αλλά παραιτήθηκε από τη θέση της πέντε ημέρες αργότερα, αφού διορίστηκε σύμβουλος στο Τμήμα Επικοινωνιών και γραμματέας Τύπου του επερχόμενου Προέδρου Μπασέσκου. Υπάρχει ασυμβίβαστο αυτών των δύο θέσεων. Ένα επεισόδιο που σημάδεψε τη θητεία της ήταν μια σύγκρουση με τον υπουργό Άμυνας Τέοντορ Ατανασίου, εναντίον του οποίου στράφηκε δικαστικά τον Ιούλιο του 2006 για κατάχρηση εξουσίας, κατηγορώντας τον ότι χρησιμοποίησε την υπηρεσία πληροφοριών του Στρατού, για να την κατασκοπεύσει, μετά από ένα σχόλιο, που έκανε αυτός στην τηλεόραση για αυτό το θέμα. Ως αποτέλεσμα, ο Ατανασίου τέθηκε σε αναστολή από τον πρόεδρο πριν παραιτηθεί ύστερα από πιέσεις αρκετούς μήνες αργότερα. Η παραίτησή της από την κυβέρνηση Μπασέσκου τον Μάρτιο του 2007, αμέσως μετά την παραίτηση του συζύγου της από τη διεύθυνση του SIE, προκάλεσε έντονες εικασίες. Δήλωσε ότι ήταν για αυστηρά προσωπικούς λόγους, αλλά άλλοι ανέφεραν ένα e-mail που έστειλε στον γενικό γραμματέα του PD Βασίλε Μπλάγκα, στο οποίο ζητούσε την παρέμβασή του με τον Μπασέσκου, για να συμβιβάσει τις οικογενειακές της σχέσεις, οι οποίες φέρεται να είχαν επιδεινωθεί λόγω των ίντριγκων με τη συνάδελφό της Έλενα Ούντρεα. Μια άλλη θεωρία δημοσιεύθηκε σε ένα άρθρο εφημερίδας, που ισχυριζόταν ότι είχε εξωσυζυγική σχέση. Είχαν επίσης κυκλοφορήσει φήμες ότι ο σύζυγός της εμπλέκεται σε μια δική του εξωσυζυγική σχέση. Η αποχώρηση της Σαφτόιου ήρθε σε μια πολιτικά ευαίσθητη στιγμή για τον πρόεδρο, ο οποίος παραπέμφθηκε σε δίκη λίγο αργότερα. Τον επόμενο μήνα κυκλοφόρησε το Vocile puterii ("Οι φωνές της εξουσίας"), το βιβλίο της με συνεντεύξεις και με τους δεκαέξι προεδρικούς και κυβερνητικούς γραμματείς Τύπου μετά την Επανάσταση του 1989 . Από το 2007 έως το 2008, η Σαφτόιου ήταν επικεφαλής της Capital Promotion, μιας συμβουλευτικής εταιρείας στο Βουκουρέστι. Σε μια συνέντευξή της τον Φεβρουάριο του 2008, παρατήρησε ότι ο Μπασέσκου, τον οποίο κατηγόρησε ότι δημιούργησε μια εικόνα Μεσσία για τον εαυτό του, και η Ουντρέα, την οποία περιέγραψε ως «επίφοβη αλλά μη σεβαστή», κυβερνούν το PDL (στο οποίο είχε μετεξελιχθεί το μέχρι τότε PD) από φόβο. Εκείνο το καλοκαίρι, εντάχθηκε στο PNL, διεκδικώντας μια θέση στην κομητεία Πράχοβα, που θεωρείται το φέουδο ενός από τους πιο δυναμικούς αντιπάλους του Μπασέσκου, του επιχειρηματία Ντίνου Πατρίσιου. Κέρδισε στις βουλευτικές εκλογές εκείνου του φθινοπώρου, μετά τις οποίες το PNL οδηγήθηκε στην αντιπολίτευση. Στο κοινοβούλιο, συμμετείχε στην επιτροπή για την εκπαίδευση, την επιστήμη, τη νεολαία και τον αθλητισμό και ήταν αναπληρώτρια επικεφαλής της ομάδας PNL από το 2010. Τον Φεβρουάριο του 2012, σε ένα φόντο αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και εκκλήσεων για πρόωρες εκλογές, η Σαφτόιου παραιτήθηκε από την έδρα της. Εκείνο τον Δεκέμβριο, το τοπικό τμήμα PNL της Σαφτόιου την απομάκρυνε από το κόμμα χωρίς να την ενημερώσει εκ των προτέρων, κάνοντάς την να σχολιάσει ότι η διαδικασία ήταν πιο σκληρή από τις εκκαθαρίσεις κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας, όταν κάποιος μπορούσε «τουλάχιστον... να πει κάτι προς υπεράσπιση του εαυτού του ". Τον Απρίλιο του 2013, η Σαφτόιου έγινε εκπρόσωπος του PD-L μετά από πρόσκληση του αρχηγού του κόμματος Βασίλε Μπλάγκα, μια κίνηση που θεωρήθηκε ως επίπληξη στον Μπασέσκου, ο οποίος νωρίτερα είχε αποστασιοποιηθεί από το κόμμα. Τον Μάιο του 2015, δημοσίευσε ένα αμφιλεγόμενο απομνημόνευμα, το Cronică de Cotroceni ("Χρονικό του Κοτροτσένι"), αφηγούμενο τα χρόνια της ως σύμβουλος του Μπασέσκου. Μεταξύ των ισχυρισμών του βιβλίου είναι ότι ο Μπασέσκου και η Ούντρεα είχαν εξωσυζυγική σχέση στο γραφείο του πρώτου στο Μέγαρο Κοτροτσένι. Οι δυο τους αρνήθηκαν αμέσως την ύπαρξη μιας τέτοιας σχέσης.
|
Η Αντριάνα Σαφτόιου (ρουμανικά:Ana Adriana Săftoiu) (γεννημένη στις 11 Σεπτεμβρίου 1967) είναι Ρουμάνα δημοσιογράφος και πολιτικός. Όταν ήταν μέλος του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PNL), ήταν επίσης μέλος της Ρουμανικής Βουλής των Αντιπροσώπων για το Βουκουρέστι τον Δεκέμβριο του 2004 και εκπροσώπησε την Κομητεία Πράχοβα στην Βουλή από το 2008 έως το 2012. Στο μεταξύ, από το 2004 έως το 2007, ήταν σύμβουλος και γραμματέας Τύπου του Προέδρου Τραϊάν Μπασέσκου. Ήταν παντρεμένη με τον πρώην προεδρικό σύμβουλο και πρώην διευθυντή της Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών (SIE) Κλαούντιου Σαφτόιου για δεκαοκτώ χρόνια μέχρι το διαζύγιό τους το 2011. Έχουν ένα παιδί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CE%B1%CF%86%CF%84%CF%8C%CE%B9%CE%BF%CF%85
|
Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη
|
Το κίνημα εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22η Οκτωβρίου. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε στην οργάνωση και την εκδήλωση του κινήματος μια ομάδα κατώτερων αντιβενιζελικών αξιωματικών, γνωστή ως «Οργάνωση Ταγματαρχών», οι οποίοι βρίσκονταν σε άμεση επαφή με τον Ιωάννη Μεταξά, ενώ ταυτόχρονα, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την κίνησή τους ως υπερκομματική, προσέφεραν την αρχηγία στους υποστράτηγους Λεοναρδόπουλο και Γαργαλίδη, που ήταν βενιζελικών πεποιθήσεων, καθώς και στον συνταγματάρχη Γεώργιο Ζήρα.Οι κινηματίες προσκαλούσαν την Επαναστατική Κυβέρνηση να διαλυθεί, ενώ είχαν κατορθώσει να προσεταιριστούν τις περισσότερες στρατιωτικές μονάδες στη Μακεδονία και τη Θράκη, περιοχές που είχε αναλάβει να κινητοποιήσει ο Ζήρας, καθώς και όλες τις στρατιωτικές φρουρές της Πελοποννήσου, όπου οι αξιωματικοί τους ήταν, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αντιβενιζελικοί. Ακόμη, εκδηλώθηκαν υπέρ του κινήματος και μονάδες του Ε΄ Σώματος Στρατού στην Ήπειρο. Πιστές στην Επαναστατική Κυβέρνηση έμειναν οι φρουρές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και των Ιωαννίνων, ενώ και το Ναυτικό έμεινε πιστό στην κυβέρνηση αφού, ούτως ή άλλως, ο Γαργαλίδης είχε ταχθεί εναντίον της συμμετοχής του στόλου στο κίνημα.Η Επαναστατική Κυβέρνηση, ενώ, αρχικά, αιφνιδιάστηκε, στη συνέχεια, αντέδρασε πολύ γρήγορα και δυναμικά. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, αφού χαρακτήρισε το κίνημα «προδοτική πράξη», κήρυξε στρατιωτικό νόμο και κινητοποίησε τις στρατιωτικές μονάδες που είχαν μείνει πιστές στην κυβέρνηση. Η επίκληση ενότητας, αλλά και των εκλογών, που είχαν προκηρυχτεί για τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, μαζί με την αποφασιστικότητα, που έδειξε η κυβέρνηση, μετά την αρχική, εφεκτική στάση του πρωθυπουργού, Στυλιανού Γονατά, απομόνωσαν τους κινηματίες. Ο βενιζελικός κόσμος, πολλές οργανώσεις, η ηγεσία του στρατεύματος, ακόμα και η Ιερά Σύνοδος, τάχθηκαν με το μέρος της κυβέρνησης και αποδοκίμασαν το κίνημα. Ταυτόχρονα, με την επίδειξη ισχύος, η κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί, στα διαγγέλματά της προς τον λαό και τον στρατό, ότι είχε πρόθεση να ανακινήσει και να λύσει το πολιτειακό. Οι σχέσεις των Κινηματιών με βασιλικούς κύκλους, και ιδιαίτερα με τον Μεταξά και τα Ανάκτορα, θεωρήθηκαν από την αντίπαλη πλευρά ως ενοχοποιητικά στοιχεία για τον βασιλιά Γεώργιο Β΄.Στη Θεσσαλονίκη, το κίνημα δεν είχε προλάβει να εκδηλωθεί. Αξιωματικοί, πιστοί στην κυβέρνηση, όπως ο Γεώργιος Κονδύλης, ο Ευριπίδης Μπακιρτζής, ο Στέφανος Σαράφης, ο Δημήτριος Ψαρρός και άλλοι, είχαν πληροφορηθεί τις κινήσεις των συνωμοτών και πρόλαβαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Στη συνέχεια, αντιμετώπισαν, στις Νάρες (Νέα Φιλαδέλφεια), τις στρατιωτικές δυνάμεις που οδηγούσε εναντίον της πόλης ο Ζήρας και τις ανάγκασαν να παραδοθούν. Ο ίδιος ο Ζήρας κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβία. Στον νότο, οι Λεοναρδόπουλος και Γαργαλίδης, αφού συγκέντρωσαν στρατιωτικές δυνάμεις (στην Πελοπόννησο), πέρασαν τον Ισθμό και βάδισαν προς την Αθήνα. Τελικά, όμως, κυκλώθηκαν από κυβερνητικά στρατεύματα και αναγκάστηκαν να παραδοθούν, στις 27 Οκτωβρίου, άνευ όρων. Οι δύο ηγέτες του κινήματος, Λεοναρδόπουλος και Γαργαλίδης καθώς και οι αντισυνταγματάρχες Δημήτριος Αβράμπος και Μιχαήλ Ν. Νικολαρέας καταδικάστηκαν από στρατοδικείο σε θάνατο, αλλά η ποινή δεν εκτελέστηκε και, αργότερα, αμνηστεύτηκαν. Ο Ιωάννης Μεταξάς, που στη διάρκεια του κινήματος βρισκόταν στην Κόρινθο, κατόρθωσε να διαφύγει κρυφά στην Ιταλία. Οι ηγέτες και, γενικότερα, οι πρωταγωνιστές του Κινήματος είχαν ετερόκλητη πολιτική προϊστορία και τοποθέτηση. Ο υποστράτηγος Γεώργιος Λεοναρδόπουλος ήταν βενιζελικός και είχε πάρει μέρος στο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας, στη Θεσσαλονίκη, το 1916. Ήταν, όμως, προσωπικά δυσαρεστημένος με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, που τον είχε απομακρύνει από τη διοίκηση του Γ΄ Σώματος Στρατού. Από την άλλη, ο συνταγματάρχης Ζήρας, ο Μεταξάς και η «Οργάνωση των Ταγματαρχών» ήταν στοιχεία σαφώς αντιβενιζελικά. Από αντιβενιζελικά αισθήματα διαπνέονταν και οι περισσότεροι αξιωματικοί που ακολούθησαν το κίνημα, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο. Ένα κοινό στοιχείο που ένωνε τους ηγέτες του Κινήματος ήταν η φιλοδοξία τους να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τους στόχους του, η εκδήλωση και η αποτυχία του κινήματος είχαν ιδιαίτερα σημαντικές συνέπειες και επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας, επιταχύνοντας την πορεία της προς την πολιτειακή μεταβολή. Η αντιβενιζελική παράταξη δέχτηκε σοβαρό πλήγμα, ένα χρόνο μετά τη δίκη των Έξι, από το οποίο δε μπόρεσε να συνέλθει, παρά δέκα χρόνια αργότερα. Απομακρύνθηκαν από το στράτευμα περισσότεροι από 1.200 αντιβενιζελικοί αξιωματικοί, με την κατηγορία πως συμμετείχαν ή ευνόησαν το Κίνημα ή απλά δεν έσπευσαν να το καταδικάσουν. Ήταν μια εκκαθάριση στο στράτευμα, την οποία οι βενιζελικοί αξιωματικοί επιζητούσαν από το 1922, και την πέτυχαν μόνο μετά την αποτυχία του Κινήματος αυτού. Το κίνημα και η καταστολή του επέτειναν τις διασπαστικές τάσεις που διαγράφονταν στη βενιζελική παράταξη και όξυναν τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο πτερύγων της, της συντηρητικής πλειοψηφίας και της προοδευτικής μειοψηφίας. Βασικό διαφοροποιό κριτήριο, και, προοδευτικά, διασπαστικό στοιχείο των δύο μερίδων, ήταν το ζήτημα του πολιτεύματος και η θέση τους στο ζήτημα αυτό. Το κίνημα απέτυχε και παρέτεινε την πολιτική ανωμαλία, καθώς και την ισχύ του στρατιωτικού νόμου και την απαγόρευση έκδοσης των αντιβενιζελικών εφημερίδων. Μέσα σε κλίμα έντασης, έγιναν οι βουλευτικές εκλογές, στις 16 Δεκεμβρίου 1923, για την ανάδειξη της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Στις εκλογές, από τις οποίες δήλωσε αποχή η αντιβενιζελική παράταξη, εκλέχτηκαν βουλευτές μόνο από τους βενιζελικούς. Τρεις μέρες αργότερα, στις 19 Δεκεμβρίου 1923, με υπόδειξη της κυβέρνησης Γονατά, ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ έφυγε προσωρινά από την Ελλάδα, ώσπου να αποφασιστεί η τύχη του πολιτεύματος, και ορίστηκε αντιβασιλέας ο Παύλος Κουντουριώτης. Βερέμης Θ.,(1999), Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου (1922-1940), Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, Ελληνική Ιστορία, (Τόμος 22, σσ. 389-396), Εκδοτική Αθηνών. Δασκαρόλης, Ι. Β. (2012) Στρατιωτικά κινήματα στην Ελλάδα του μεσοπολέμου (1922-1935). Αθήνα: Γνώμων Εκδοτική. Χαρατσής Ι. Στυλιανός, (1985), 1023 Αξιωματικοί και 22 Κινήματα, (Τόμος Α', σσ.98-100), Αθήνα: Libro. Πατρίς Ηρακλείου - Ξεφυλίζοντας την Ιστορία: Κίνημα στο... κίνημα, πριν 80 χρόνια - Η ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΑΡΓΑΛΙΔΗ-ΛΕΟΝΑΡΔΟΠΟΥΛΟΥ. Σαν σήμερα:"Το Κίνημα Γαργαλίδη- Λεοναρδόπουλου"
|
Το κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη σημειώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1923, μόλις τρεις ημέρες μετά την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, για τις 16 Δεκεμβρίου 1923. Το στρατιωτικό αυτό κίνημα είχε ηγέτες τους υποστράτηγους Γεώργιο Λεοναρδόπουλο (βενιζελικός) και Παναγιώτη Γαργαλίδη (ασαφούς πολιτικής τοποθέτησης) και τον συνταγματάρχη Γεώργιο Ζήρα (εκπρόσωπο των αντιβενιζελικών αξιωματικών) καθώς και τους τότε αντισυνταγματάρχες Δημήτριο Αβράμπο και Μιχαήλ Ν. Νικολαρέα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%93%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7
|
Μπίνγκου γουά Μουταρίκα
|
Γεννημένος στον Τιόλο, περίπου 30 χλμ. από την εμπορική πρωτεύουσα του Μαλάουι, Μπλαντάιρ, Αμφότεροι οι γονείς του ήταν ευσεβείς χριστιανοί της Εκκλησίας της αποστολής της Σκωτίας η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε CCAP. Ο πατέρας του ήταν ένας ισχυρός υποστηρικτής της εκπαίδευσης ως το κλειδί της επιτυχίας και υπηρέτησε ως δάσκαλος για 37 χρόνια. Η μητέρα του δίδαξε τις γυναίκες της ομάδας Mvano. Το 1964, Ο Μουταρίκα ήταν ένας από τους 32 φοιτητές από το Μαλάουι που επιλέχθηκαν από τον Χέστιγκς Καμούζου Μπάντα (Πρόεδρος του Μαλάουι 1961-1994) για να ταξιδέψουν στην Ινδία με υποτροφία της Ίντιρα Γκάντι για διπλώματα «ταχείας διαδικασίας». Στην Ινδία, Ο Μουταρίκα απέκτησε το πτυχίο του στα Οικονομικά. Στη συνέχεια, φοίτησε στην Οικονομική Σχολή του Δελχί και απέκτησε μεταπτυχιακό στα Οικονομικά. Ακοολούθησε ένα διδακτορικό στα Οικονομικά Ανάπτυξης από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Ειρηνικού του Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια (ΗΠΑ). Ο Μουταρίκα παρακολούθησε επίσης δεκάδες σύντομα μαθήματα σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, Χρηματοοικονομική Ανάλυση, προώθηση του εμπορίου, πολιτική ηγεσία, της περιφερειακής οικονομικής συνεργασίας και των ανθρώπινων σχέσεων. Ο Μουταρίκα ορίστηκε από τον τότε Πρόεδρο Μπακίλι Μουλούζι ως διάδοχός του. Ο Μουταρίκα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις 20 Μαΐου του 2004, επικρατώντας των Τζον Τέμπο και Γκουάντα Τσακουάμπα, για να αναλάβει τα καθήκοντά τοu λίγες ημέρες αργότερα.Στις 7 Οκτωβρίου 2006,ο Μουταρίκα γνωστοποίησε την πρόθεσή του να διεκδικήσει την επανεκλογή στις προεδρικές εκλογές του 2009 με το κόμμα DPP. Δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2008, στο συνέδριο του DPP ο Μουταρίκα επιλέχθηκε ομόφωνα για υποψήφιος του κόμματος στις εκλογές του 2009.Στις προεδρικές εκλογές του 2009 εξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία της τάξεως του 66,7% των ψήφων, εξαιτίας και της προηγούμενης επιτυχημένης θητείας του στο ύπατο αξίωμα. Στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής θητείας του Μουταρίκα (2004-2008), η χώρα πέτυχε υψηλό δείκτη γεωργικής παραγωγής και στον τομέα της επισιτιστικής ασφάλειας. Οι πρωτοβουλίες του Προέδρου επικεντρώθηκαν σε ένα πρόγραμμα αγροτικών επιδοτήσεων και ήταν προς όφελος 1,7 εκατομ. φτωχών γεωργών. Κατά την περίοδο 2005/2006 το Μαλάουι πέτυχε πλεόνασμα σε τρόφιμα ύψους άνω των 500.000 μετρικών τόνων. Επίσης, κατά την περίοδο φυτείας του 2008/2009, τα πλεονάσματα των τροφίμων υπερέβησαν τα 1,3 εκατ. μετρικούς τόνους. Η αγροτική πολιτική του Μουταρίκα θεωρήθηκε ευρέως επιτυχημένη αν και πολυδάπανη, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το 2011. Ο Μουταρίκα έχει επικριθεί ότι αποπειράθηκε να θέσει στο περιθώριο την αντιπρόεδρό του, Τζόις Μπάντα. Την έθεσε εκτός κόμματος το 2010, παρότι η ίδια παρέμεινε στο αξίωμα της Αντιπροέδρου. Απέλασε επίσης τον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή, έπειτα από τη διαρροή εγγράφων στα Wikileaks όπου κατηγορούνταν ο Πρόεδρος για αλαζονεία και αυταρχισμό.Το 2011 ξέσπασαν διήμερες ταραχές στο Μαλάουι έπειτα από την αύξηση της ανεργίας και την άνοδο στις τιμές των καυσίμων. Οι διαδηλωτές απαίτησαν από το Μουταρίκα να παραιτηθεί, ενώ το υπουργείο Υγείας επιβεβαίωσε το θάνατο 19 ατόμων στις βόρειες πόλεις Καρόνγκα και Μζούζου έπειτα από τη χρήση αληθινών πυρών από την αστυνομία για να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Παρόλ' αυτά, ο Μουταρίκα δε ζήτησε συγνώμη και υποσχέθηκε να εξοντώσει τους αντιπάλους του.. Αυτά συνδυάστηκαν με κύμα διώξεων ενατίον δημοσιογράφων και με συλλήψεις δικηγόρων, πολιτικών ακτιβιστών και άλλων ατόμων. Την 31η Ιανουαρίου 2010 Ο Μουταρίκα αντικατέστησε τον Μουαμάρ αλ-Καντάφι ως προεδρεύων της Αφρικανικής Ένωσης. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος του Μαλάουι που ανέλαβε στο αξίωμα αυτό. Στην πρώτη του ομιλία του ως προέδρου της Αφρικανικής Ένωσης, επανέλαβε ότι «η Αφρική δεν είναι φτωχή ήπειρος, αλλά ο πληθυσμός της Αφρικής είναι φτωχός" και ζήτησε "μια Αφρική για την ανάπτυξη της Αφρικής". Ήταν παντρεμένος με την πρώτη κυρία, Έθελ Ζβάουγια Μουταρίκα, από τη Ζιμπάμπουε. Ο Μουταρίκα και η Ethel είχαν τέσσερα παιδιά μαζί. Μετέβη στη Γαλλία και στη Νότια Αφρική για αντιμετώπιση του καρκίνου. Απεβίωσε στις 5 Απριλίου 2012. Η σύζυγος του Μουταρίκα πέθανε στις 28 Μαΐου 2007. Το 2010, Ο Μουταρίκα ανακοίνωσε ότι σχεδίαζε να παντρευτεί την Καλίστα Τσάπολα-Τσιμόμπο, πρώην υπουργό Τουρισμού. Οι δύο παντρεύτηκαν το 2010. Ο Μουταρίκα έχει έναν αδελφό, τον Πίτερ Μουταρίκα, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις. Τον Μάιο του 2009, εξελέγη στο Κοινοβούλιο του Μαλάουι, και στη συνέχεια διορίστηκε στο γραφείο του Μαλάουι ως υπουργός Δικαιοσύνης και Συνταγματικών Υποθέσεων. Έπειτα από ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου, ο καθηγητής Πίτερ Μουταρίκα κατέχει τη θέση του Υπουργού Παιδείας, Επιστήμης και Τεχνολογίας από τις 11 Αυγούστου 2010. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στην πόλη Λιλόνγκουε στις 5 Απριλίου 2012, έπειτα από τη διακομιδή του σε νοσοκομείο. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ υπήρξαν "σκηνές χάους" έπειτα από την έξοδο της συζύγου του, Καλίστα και άλλων μελών του υπουργικού συμβουλίου από το νοσοκομείο. Αρχικά ανακοινώθηκε ότι η κατάστασή του ήταν "κρίσιμη" , με την Αντιπρόεδρο Τζόις Μπάντα να εύχεται στον Πρόεδρο ταχεία ανάρρωση. Η αστυνομία παρατάχθηκε κατά μήκος της πρωτεύουσας. Βίντεο Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. από ομιλία του Μουταρίκα στα Ηνωμένα Έθνη το 2010.
|
Ο Μπίνγκου γουά Μουταρίκα (Bingu wa Mutharika, 24 Φεβρουαρίου 1934 - 5 Απριλίου 2012) ήταν οικονομολόγος και πολιτικός από το Μαλάουι, Πρόεδρος από το 2004 ως το θάνατό του, το 2012. Απέκτησε Διδακτορικό Δίπλωμα (PhD) πτυχίο στα οικονομικά της ανάπτυξης από το Πανεπιστήμιο Δυτικού Ειρηνικού του Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια (ΗΠΑ), μεταπτυχιακό της οικονομίας και μπάτσελορ στο Εμπόριο από το Πανεπιστήμιο του Δελχί, στην Ινδία. Ο Μουταρίκα επίσης υπηρέτησε σε πολιτικά αξιώματα. Υπήρξε Αναπληρωτής διοικητής της Εθνικής Τράπεζας του Μαλάουι και ανέλαβε Υπουργός Οικονομικού Προγραμματισμού και Ανάπτυξης το 2002. Έχει επίσης εργαστεί στην Παγκόσμια Τράπεζα ως Υπεύθυνος Δάνεια και στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, της Οικονομικής Επιτροπής της Αφρικής ως Οικονομικός Διευθυντής Εμπορίου και Ανάπτυξης και ως Γενικός Γραμματέας της Κοινής Αγοράς για την Ανατολική και Νότια Αφρική, COMESA, που καλύπτει 22 κράτη μέλη Εξελέγη για πρώτη φορά στο ύπατο αξίωμα στις 24 Μαΐου 2004. Από την πρώτη θητεία του (2004-2009) συνετέλεσε ώστε να μετατραπεί το Μαλάουι από μια χώρα που μαστίζεται από την πείνα σε μοχλό περιφερειακής ανάπτυξης. Υπήρξε πρόεδρος του κυβερνώντος Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος με συντριπτική πλειοψηφία από το Κοινοβούλιο του Μαλάουι ως αποτέλεσμα μιας συντριπτικής νίκης στις γενικές εκλογές τοu 2009. Στις 31 Ιανουαρίου του 2010 ανέλαβε για έναν χρόνο πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1
|
ΦΚ Μπάνικ Οστράβα
|
Νικήτρια Μιτρόπα Καπ: 1989 Νικήτρια Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ: 1970, 1974, 1976, 1979, 1985, 1988, 1989 Προημιτελικά ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: 1981 Ημιτελικά Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (ποδόσφαιρο): 1979 Προημιτελικά ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ: 1975 Πρωταθλήτρια Τσεχοσλοβακίας (3): 1976, 1980, 1981 Πρωταθλήτρια Τσεχίας (1): 2004 Κύπελλο Τσεχοσλοβακίας (3): 1973, 1978, 1991 Κύπελλο Τσεχίας (ποδόσφαιρο ανδρών) (1): 2005 Bruzl, Igor· Šiřina Petr (2004). Baníčku, my jsme s tebou!. Praha: Ottovo nakladatelství. ISBN 80-7181-124-6. Επίσημος ιστότοπος Οπαδικό σάιτ Πορτρέτο της Μπάνικ στον ιστότοπο της ΟΥΕΦΑ (uefa.com)
|
Η ΦΚ Μπάνικ Οστράβα είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Οστράβα της Τσεχίας, που ιδρύθηκε το 1922. Έδρα της ομάδας είναι το Στάδιο Μπάζαλι, χωρητικότητας 17372 θεατών. Συμμετέχει στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Τσεχίας. Είναι μία από τις παραδοσιακές ομάδες της χώρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA_%CE%9F%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Αλβανοί του Μαυροβουνίου
|
Σύμφωνα με την απογραφή του 2003, το 73,37% των Αλβανών που ζούσαν στο Μαυροβούνιο ήταν Μουσουλμάνοι και το 26,08% Ρωμαιοκαθολικοί. Η θρησκευτική ζωή των Μουσουλμάνων Αλβανών οργανώνεται από την Ισλαμική Κοινότητα του Μαυροβουνίου, στην οποία εντάσσονται όχι μόνο Αλβανοί, αλλά και άτομα από τις υπόλοιπες μουσουλμανικές μειονοτικές ομάδες της χώρας. Οι Καθολικοί Αλβανοί, που ζουν κυρίως στη Μαλέσια, τη Σεστάνη και μερικοί στους δήμους Μπαρ και Ούλτσιν, είναι μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Μπαρ, της οποίας μέλη είναι κυρίως Αλβανοί, αν και περιλαμβάνεται ένας μικρός αριθμός Σλάβων. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, Ζεφ Γκάσι, είναι εθνοτικά Αλβανός. Σύμφωνα με το Άρθρο 13 του Συντάγματος του Μαυροβουνίου, η αλβανική γλώσσα (μαζί με τη Σερβική, τη Βοσνιακή και την Κροατική) είναι μία από τις επίσημα αναγνωρισμένες μειονοτικές γλώσσες του κράτους.Οι Αλβανοί στο Μαυροβούνιο μιλούν την γκεγκική διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας και, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο αριθμός τους ήταν 32.671 (δηλάδή το 5,27% του συνολικού πληθυσμού). Το πρώτο πολιτικό κόμμα που δημιουργήθηκε από Αλβανούς στη χώρα είναι η Δημοκρατική Ένωση στο Μαυροβούνιο, η οποία ιδρύθηκε από τον Μεχμέτ Μπάρντι το 1990. Οι περισσότεροι Αλβανοί στηρίζουν την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, το Μάιο του 2006, στο Δήμο Ούλτσιν, όπου οι Αλβανοί αντιπροσώπευαν πάνω από το 72% του πληθυσμού, το 88,50% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Συνολικά, η ψήφος της αλβανικής μειονότητας ήταν καθοριστικής σημασίας για την απόσχιση της χώρας από την ένωση με τη Σερβία.Το 2008, ιδρύθηκε το Αλβανικό Εθνικό Συμβούλιο (αλβανικά: Këshilli Kombëtar i Shqiptarëve, KKSH) για την εκπροσώπηση των πολιτικών συμφερόντων της αλβανικής κοινότητας. Ο σημερινός πρόεδρος του Συμβουλίου είναι ο Γκέντσι Νιμανμπέγκου.
|
Οι Αλβανοί στο Μαυροβούνιο (αλβανικά: Shqiptarët e Malit të Zi) είναι μια εθνοτική ομάδα αλβανικής καταγωγής, η οποία αποτελεί το 4,91% του συνολικού πληθυσμού του Μαυροβουνίου. Είναι η μεγαλύτερη μη σλαβική εθνοτική ομάδα στο Μαυροβούνιο.Οι Αλβανοί είναι συγκεντρωμένοι ιδιαίτερα στο νοτιοανατολικό και ανατολικό Μαυροβούνιο, κατά μήκος των συνόρων με την Αλβανία. Συγκεκριμένα βρίσκονται ακόλουθους δήμους Ούλτσιν (71% του συνολικού πληθυσμού), Τούζι (68%), Πλαβ (19%), Μπαρ (6%), Ποντγκόριτσας (5%) και Ρόζαγιε (5%).Η μεγαλύτερη κοινότητα Αλβανών στο Μαυροβούνιο είναι η πόλη Ούλτσιν, όπου βρίσκονται και τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης Αλβανικό Εθνικό Συμβούλιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Άρδας
|
Πηγάζει από τη βουλγαρική πλευρά των ορέων της Κούλας, και συγκεκριμένα από το όρος Στάμνα, και εισέρχεται στο ελληνικό έδαφος δίπλα από το χωριό Μηλέα. Αφού διασχίσει 49 χιλιόμετρα σε ελληνικό έδαφος στην επαρχία Ορεστιάδας, εκβάλλει στον ποταμό Έβρο, στην περιοχή του χωριού Καστανέων, κοντά στην Αδριανούπολη. Κατά μήκος αυτής της πορείας του έχουν αναπτυχθεί διάφορα μικρά και μεγάλα χωριά μέσα στη λεκάνη του ποταμού. Τα χωριά αυτά, από δυτικά προς ανατολικά, είναι η Μηλέα (ή Μηλιά), το Θεραπειό, ο Κυπρίνος, τα Κόμαρα, το Αμμοβούνο, το Φυλάκιο, η Ελαία (ή Ελιά), ο Κέραμος, η Πλάτη, ο Άρζος, ο Καναδάς, τα Μαράσια και τέλος τα μεγάλα χωριά Ρίζια και Καστανιές. Στον Άρδα κάθε καλοκαίρι από το 1995 πραγματοποιείται η Συνάντηση Νέων, φεστιβάλ με τη συμμετοχή διάσημων καλλιτεχνών και νέων της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων. Φεστιβάλ Άρδα
|
Ο ποταμός Άρδας (βουλγάρικα: Арда Άρντα) είναι παραπόταμος του Έβρου. Στην αρχαιότητα, ονομαζόταν Άρπησσος. Το συνολικό μήκος του ποταμού είναι 290 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 241 βρίσκονται στο έδαφος της Βουλγαρίας και τα 49 στο έδαφος της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Μπόρις Ρομαντσένκο
|
Ο Μπόρις Ρομαντσένκο γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1926 στο Sumy Oblast, της τότε Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Το 1942 συνελήφθη και στάλθηκε στο Ντόρτμουντ, στην Ναζιστική Γερμανία, όπου υποχρεώθηκε σε αναγκαστική εργασία σε ανθρακωρυχεία. Ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να δραπετεύσει στάλθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ. Στη συνέχεια υποχρεώθηκε να εργαστεί στην κατασκευή πυραύλων V-2, στο Στρατιωτικό Κέντρο Ερευνών Peenemünde, (Peenemünde Army Research Center) και αργότερα μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Mittelbau-Dora και μετά στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, από όπου απελευθερώθηκε με την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τους Βρετανούς, στις 15 Απριλίου 1945. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, σπούδασε στη Μεταλλευτική Ακαδημία του Χάρκοβο και εργάστηκε ως senior engineer. Τις επόμενες δεκαετίες ο Ρομαντσένκο συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια διατήρησης της μνήμης αναφορικά με τη ναζιστική θηριωδία και υπήρξε αντιπρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Πρώην Φυλακισμένων στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Mittelbau-Dora και Μπέργκεν Μπέλζεν. Ο Ρομαντσένκο σκοτώθηκε στις 18 Μαρτίου 2022 όταν η πολυκατοικία στην οποία διέμενε στη περιοχή Σαλτίβκα, στο Χάρκοβο, επλήγη από τα ρωσικά πυρά κατά τη διάρκεια της Μάχης του Χάρκοβο. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Ντμίτρο Κουλέμπα σχολιάζοντας το θάνατο του Ρομαντσένκο στο Twitter έγραψε: Ανείπωτο έγκλημα. Γλύτωσε από το Χίτλερ και δολοφονήθηκε από τον Πούτιν. Στις 9 Νοεμβρίου 2022 το δημοτικό συμβούλιο στο Λάιπτσιχ αποφάσισε την μετονομασία της οδού Turmgutstraße, όπου μεταξύ άλλων βρίσκεται το Γενικό Προξενείο της Ρωσίας, σε Boris-Romantschenko-Straße, για να τιμήσει τον Ρομαντσένκο. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Borys Romanchenko στο Wikimedia Commons
|
Ο Μπόρις Ρομαντσένκο (στα ουκρανικά: Борис Тимофійович Романченко, στα αγγλικά: Borys Tymofiyovych Romanchenko) (1926 -18 Μαρτίου 2022) ήταν Ουκρανός επιζήσας του Ολοκαυτώματος και ακτιβιστής. Έχασε τη ζωή του από ρωσικούς βομβαρδισμούς, στη διάρκεια της Μάχης του Χαρκόβου, κατά την Εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Βελανιδιά Αργολίδας
|
Βρίσκεται σε υψόμετρο 98 μέτρα. Απέχει 11 χιλιόμετρα από το Κιβέρι και 21 χιλιόμετρα από το Άργος. Η Βελανιδιά είναι ένας πρόσφατος οικισμός, ενός μόλις αιώνα, της παλιάς κοινότητας Κιβερίου. Ξεκίνησε να χτίζεται κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Η περιοχή αρχικά προσέλκυσε κτηνοτρόφους από τις γύρω ορεινές περιοχές. Σταδιακά κατοικήθηκε, αναπτύχθηκε και απέκτησε τη σημερινή της μορφή. Η Βελανιδιά πρωτοαναγνωρίστηκε το 1940 και εμφάνισε σημαντική αύξηση μέχρι και το 1961. Έκτοτε ο πληθυσμός σταθεροποιήθηκε και άρχισε να μειώνεται τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα, οι κάτοικοι της Βελανιδιάς ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία. Παρατηρείται αγροτική εκμετάλλευση και των γύρω περιοχών. Κυριαρχούν τόσο τα βερίκοκα, όσο και οι ελαιοκαλλιέργειες στους πρόποδες των βουνών της Αρκαδίας. Η κτηνοτροφία συναντάται, αλλά έχει πλέον περιοριστεί σημαντικά. Στη Βελανιδιά δεσπόζει ο Ιερός Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στο κέντρο του χωριού υπάρχει μέχρι και σήμερα η κτισμένη επί Τουρκοκρατίας βρύση, που μετέφερε νερό από το Σούγελο, πηγή 1 χιλιόμετρο μακριά. Δίπλα από το χωριό υπάρχει στάση, από την οποία περνούσε η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Καλαμάτας. Η στάση «Κοτσώνη» είναι επίσης γνωστή ως «χιλιόμετρο 73». Ο σιδηρόδρομος αποτελούσε τη βασική μεταφορική λύση μέχρι τη δεκαετία του ΄80.Τη δεκαετία του ΄70 περίπου έγινε η διάνοιξη της επαρχιακής οδού και στρώθηκε άσφαλτος από το Σπηλιωτάκι προς το Ελαιοχώρι. Έκτοτε ξεκίνησε να αναπτύσσεται περισσότερο η οδική συγκοινωνία. Ο οικισμός της Ανδρίτσας απέχει 6 χιλιόμετρα από τη Βελανιδιά. Ο κυρίως χώρος της ομώνυμης σπηλιάς έχει διαστάσεις 65Χ75 μ. και είναι μία ενιαία αίθουσα. Η εξερεύνησή της στις αρχές του 2004 από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας Νότιας Ελλάδας έφερε στο φως ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο αρχαιολογικό εύρημα. Συγκεκριμένα, βρέθηκαν ανθρώπινα σκελετικά λείψανα και αρκετά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, αγγεία, νομίσματα. Η αποκάλυψη αυτή καθώς και το μυστήριο που ακόμη υπάρχει σχετικά με την αιτία που οδήγησε τους ανθρώπους στο σπήλαιο αυτό, μαγεύει μέχρι και σήμερα πολλούς. Το σπήλαιοβάραθρο της Ανδρίτσας έγινε γνωστό στον επιστημονικό κόσμο και ως «σπηλαιοβάραθρο Βελανιδιάς», εφόσον απέχει εξίσου από τους δύο οικισμούς. Τα πρώτα στοιχεία για το κλειστό αρχαιολογικό σύνολο του σπηλαίου Βελανιδιάς-Ανδρίτσας ανακοινώθηκαν στο 25ο Συνέδριο της ΧΑΕ (13-15 Μαΐου 2005). Σύρτης - Κοτσώνη
|
Η Βελανιδιά είναι χωριό της Πελοποννήσου στον νομό Αργολίδας. Ανήκει στον Δήμο Άργους - Μυκηνών. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, οι μόνιμοι κάτοικοί της είναι 79.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Οίκος του Ντάνκελντ
|
Την περίοδο του Οίκου του Ντάνκελντ στην διαδοχή του θρόνου της Σκωτίας εφαρμόστηκε η πρωτογένεια η κληρονομιά του θρόνου από τον μεγαλύτερο γιο σε αντίθεση με τις παραδόσεις των Κελτών και των Πίκτων που συχνά κυριαρχούσε η μητριαρχία. Η νέα συνήθεια βοήθησε σημαντικά στην δημιουργία μιας συμπαγούς κληρονομικής βασιλείας. Τα γενικά χαρακτηριστικά της δυναστείας των Ντάνκελντ ήταν : Η Σκωτία μπήκε στην σφαίρα επιρροής δυο ισχυρών γειτόνων της Αγγλίας και της Νορβηγίας πολύ νωρίτερα από τις εποχές του Οίκου του Μπρους και του Οίκου των Στιούαρτ. Οι βασιλείς της Σκωτίας ήταν συχνά αναγκασμένοι να βρίσκονται σε πόλεμο με τους ισχυρούς τους γείτονες ή να δημιουργήσουν συμμαχίες μαζί τους. Στην Σκωτία εισήλθαν τα έθιμα των Φράγκων, πολλοί Νορμανδοί λόρδοι που πήγαν στην Αγγλία μετά την κατάκτηση μεταφέρθηκαν στην Σκωτία και έζησαν πολλούς αιώνες. Η πολιτική οδήγησε σε μια φεουδαρχική κοινωνία με έθιμα και νομικούς κανόνες από την Ρώμη τα οποία είχαν επεκταθεί στους Άγγλους, στους Νορμανδούς και στους Γάλλους. Την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο η δυναστεία βρήκε ένα θρυμματισμένο βασίλειο και οι μονάρχες ξεκίνησαν τις προσπάθειες να δημιουργήσουν μια κεντρική διακυβέρνηση. Οι Ντάνκελντ ήρθαν στην εξουσία ύστερα από δυο χρόνια εμφύλιων πολέμων με τον Οίκο του Άλπιν, ο πρώτος βασιλιάς επίσημα της δυναστείας ήταν ο Μάλκολμ Γ΄ που εξασφάλισε ότι θα τον κληρονομήσει ο μεγαλύτερος γιος του, η απόφαση του σταμάτησε τις συγκρούσεις στην βασιλική οικογένεια. Η δυναστεία του εξασφάλισε την ένωση και την ανεξαρτησία του βασιλείου της Σκωτίας παρά τους πολέμους με την γειτονική Αγγλία. Η πτώση της δυναστείας του Ντάνκελντ ξεκίνησε με τον θάνατο του Αλέξανδρου Γ΄ της Σκωτίας ύστερα από την πτώση του από άλογο (1286), ο Αλέξανδρος Γ΄ δεν άφησε γιους παρά μόνο μια εγγονή τριών ετών την Μαργαρίτα της Νορβηγίας. Με τον φόβο της επιδρομής του Έρικ Β΄ της Νορβηγίας πατέρα της Μαργαρίτας οι Σκωτσέζοι ευγενείς κάλεσαν για βοήθεια τον Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας, ο Εδουάρδος αρραβώνιασε τον γιο και διάδοχο του Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας με την μικρή Μαργαρίτα αλλά η Μαργαρίτα πέθανε πρόωρα πριν γίνει ο γάμος. Η δυναστεία έπεσε σε μια εποχή που οι φεουδαρχικές οικογένειες από την Ευρώπη είχαν αποκτήσει πολλούς τίτλους, εδάφη και κληρονομικά δικαιώματα, στην συνέχεια ξέσπασε ο Πρώτος Πόλεμος Ανεξαρτησίας της Σκωτίας από τους Άγγλους. Windsor, Grace Scottish Monarchs: The House of Dunkeld, 1093 - 1286, Including Donald III, Duncan II, Alexander I, II and III, David I and More.2011. Sir Iain Moncreiffe of that Ilk, The Highland Clans. Part II. 1982. p. 236
|
Ο Οίκος του Ντάνκελντ (Dunkeld) είναι βασιλική δυναστεία της Σκωτίας που κυριάρχησε τις περιόδους 1034 - 1040 και 1058 - 1290, μερικές φορές αναφέρεται σαν Καμνόρες ή ΜακΜάλκολμ Ο Οίκος του Ντάνκελντ είναι απόγονοι της δυναστείας του Κένελ εν Γκαμπραίν της Νταλ Ριάτα με Κέλτικες ρίζες που αποτελούσε την μια από τις δυο δυναστείες που συγκρούστηκαν τα πρώτα μεσαιωνικά χρόνια για την εξουσία στην Σκωτία, είχε μυθικό ιδρυτή τον Φέργκους Μορ της Νταλ Ριάτα. Η δυναστεία του Φέργκους Μορ συγκρούστηκε με την δυναστεία του μυθικού Λόαρν Μακ Έρκ των Μόρεϊ τους τέσσερεις περασμένους αιώνες, ο Κένελ εν Γκαμπραίν εμφανίζεται σαν ιδρυτής του Οίκου της Αλπίν προκατόχου του Οίκου του Ντάνκελντ.Ο Σερ Ίαν Μονκρέιφ εξέτασε την περίπτωση ο Κρίναν του Ντάνκελντ να ανήκει σε κλάδο της Ιρλανδικής δυναστείας Κένελ Κονάιγ η οποία ήταν της κλάδος της δυναστείας Ουί Νέιγ. Η υπόθεση δεν αποκλείει το γεγονός να είναι απόγονοι του Κένελ εν Γκαμπραίν σε μια θηλυκή γραμμή μέσω της Μπέθοκ της κόρης του Μάλκολμ Β΄ της Σκωτίας. Το γενεαλογικό δέντρο του Οίκου του Ντάνκελντ ξεκινάει από τον Ντάνκαν Α΄ της Σκωτίας που ανήκει σε διαφορετική δυναστεία από τον προκάτοχο του και από μητέρα παππού του Μάλκολμ Β΄. Την εποχή του Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας γιου του Ντάνκαν Α΄ ξεκινούν οι συνεχείς επιδράσεις της Σκωτίας με την ισχυρότατη γείτονα της στα νότια την Αγγλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Αρχαιολογικό μουσείο Καρδίτσας
|
Ο σημαντικός και άγνωστος στο μεγαλύτερο μέρος του αρχαιολογικός πλούτος του νομού Καρδίτσας επέβαλε την ίδρυση ενός μουσείου εντός του πολεοδομικού ιστού της πόλης ήδη από τη δεκαετία του 1980. Το 1995 ήρθε η έγκριση για το μουσείο από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε η ανέγερση του στο χώρο του παλαιού νοσοκομείου Καρδίτσας, έκταση η οποία παραχωρήθηκε από τον Δήμο Καρδίτσας στο Υπουργείο Πολιτισμού. Η ανέγερσή ολοκληρώθηκε το 2001 με ενίσχυση του Β᾽ΚΠΣ, η μουσειολογική μελέτη συντάχθηκε το 2003 από την ΙΓ΄ ΕΠΚΑ, ενώ η υλοποίησή και οργάνωση της έκθεσης ολοκληρώθηκε το 2006 από την ΛΔ΄ ΕΠΚΑ με χρηματοδότηση του Γ΄ΚΠΣ. Το μουσείο άνοιξε τις πύλες του στο κοινό της Καρδίτσας στις 18 Μαΐου 2010, ενώ τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 11 Νοεμβρίου 2012. Το κτίριο του μουσείου βρίσκεται δίπλα στη Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, σε απόσταση μερικών λεπτών από τη Δημοτική Αγορά με την οποία ενώνεται με πεζόδρομο. Έχει συνολική επιφάνεια 900 τ.μ., διαθέτει ειδικό χώρο για τη μόνιμη και περιοδική έκθεση, εκδοτήριο και πωλητήριο, αίθουσα εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη, εργαστήριο συντήρησης, αποθήκες και ευρύχωρο κήπο για εκδηλώσεις. Η έκθεση είναι δομημένη κατά χρονολογική σειρά και με θεματικές ενότητες, τόσο κατά την Προϊστορική όσο και Ιστορική περίοδο. Προσεγγίζει την καθημερινότητα του ανθρώπου του παρελθόντος με αναφορές στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο, στις καθημερινές εμπορικές, οικονομικές, λατρευτικές και πολεμικές δραστηριότητες, και κορυφώνεται με το θάνατο ως φυσική κατάληξη. Με κείμενα, φωτογραφίες, σχέδια και πλούσιο πρωτογενές υλικό παρουσιάζονται τα προϊόντα της Νεολιθικής Οικονομίας και η εξέλιξη τους κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού και του Σιδήρου, καθώς και η ιστορία των αρχαίων πόλεων Κιέριον, Όρθη, Μητρόπολη, Γόμφοι και Αργιθέα. Από το χώρο της Προϊστορίας ενδιαφέρον παρουσιάζουν ευρήματα από τη λίμνη Πλαστήρα, τους Μαυραχάδες, τη Μαγούλα Συκεώνας και την Αστρίτσα. Από την Εποχή του Χαλκού παρουσιάζονται ευρήματα από το Μαυρομμάτι, τους θολωτούς τάφους του Γεωργικού και της Κτιμένης, ενώ από την Εποχή του Σιδήρου τα αντικείμενα από το θολωτό τάφο των Αγ. Θεοδώρων και το Ηρώο του Αιάτου. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα αρχαιολογικά ευρήματα για την ταύτιση έξι αρχαίων πόλεων της περιοχής που αναφέρονται σε φιλολογικές πηγές και επιβεβαιώνονται μέσα από επιγραφές, καθώς επίσης και τα αντικείμενα από το Πανθεσσαλικό Ιερό της Ιτωνίας Αθηνάς στη Φίλια. Από τους Ιστορικούς χρόνους ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα μαρμάρινα αγαλματίδια από το Ασκληπιείο του Κιερίου, τα ειδώλια από το ιερό της Όρθης στον Κέδρο, η πήλινη κεφαλή του Διονύσου από τη Μητρόπολη, η πήλινη κεφαλή ίππου και το χάλκινο άγαλμα του θεού Απόλλωνα από ναό της αρχαίας Μητρόπολης, η λάρνακα με θέμα την αρπαγή Κόρης από τους Γόμφους και τα κτερίσματα των τάφων της Αργιθέας.
|
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας είναι ένα αρχαιολογικό μουσείο μιας γεωγραφικής ενότητας στην Καρδίτσα που φιλοξενεί ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Νομού Καρδίτσας, από την Παλαιολιθική και Νεολιθική εποχή έως και την Ύστερη Αρχαιότητα. Το κτίριο του μουσείου κατασκευάστηκε το 2001 στο χώρο του παλαιού νοσκομείου Καρδίτσας και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Δημοτική Αγορά, πλησίον της Δημοτικής Πινακοθήκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Αναστασία Αναργύρου
|
Η Αναργύρου ξεκίνησε ως φοιτήτρια του τμήματος Φυσικής, αλλά έκανε μετεγγραφή στο τμήμα Χημεία την χρονιά που ιδρύθηκε, το 1918, αποκτώντας το πτυχίο της το 1921. Ακολούθησαν δύο χρόνια κατά τα οποία εργάστηκε ως βοηθός εργαστηρίου. Το 1925, ολοκληρώνει την διδακτορική της διατριβή στην «Μελέτη του κολλοειδούς οξειδίου του μαγγανίου» υπό την επίβλεψη του καθηγητή Κωνσταντίνου Ζέγγελη. Η ερευνητική της συνεισφορά συνεχίζεται με την αποδοχή της θέσης της επιβλέπουσας εργαστηρίου στο τμήμα χημείας. Η συμβολή της στην έρευνα δεν έχει διασωθεί, παρόλο που η συνεργασία της με τον Κ. Ζέγγελη έως το 1933 ήταν γνωστή.
|
Η Αναστασία Αναργύρου υπήρξε μόνη γυναίκα επιτηρήτρια εργαστηρίου της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου. Επίσης, ήταν από τις πρώτες φοιτήτριες του τμήματος Χημείας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Το κάρο του σανού
|
Ο πίνακας απεικονίζει μια καθημερινή σκηνή της αγροτικής ζωής με ένα κάρο για το σανό να διασχίζει ένα ποτάμι κοντά στον νερόμυλο του Φλάτφορντ της Ανατολικής Αγγλίας, στα σύνορα ανάμεσα στις κομητείες του Σάφολκ και του Έσσεξ με φόντο το φως του ήλιου, τα σύννεφα και την ύπαιθρο. Σε αυτό το έργο είναι φανερές οι απόψεις του Κόνσταμπλ για τη ζωγραφική, δηλαδή άρνηση του να ακολουθήσει τις τετριμμένες τεχνικές που επικρατούσαν κατά την εποχή του στον τομέα της τοπιογραφίας, έλλειψη πόζας και εκζήτησης και προσπάθεια να αποδοθούν πιστά στον πίνακα αυτά που έβλεπε με την όρασή του. Ο πίνακας είναι φιλοτεχνημένος με λάδι σε μουσαμά και έχει διαστάσεις 130,2 x 185,4 εκ. Αρχικά εκτέθηκε το 1821 στην Βασιλική Ακαδημία των Τεχνών χωρίς να διακριθεί. Αντιθέτως όταν παρουσιάστηκε, μαζί με άλλα έργα του καλλιτέχνη, τρία χρόνια αργότερα (1824) στο Σαλόν του Παρισιού γνώρισε σημαντική επιτυχία και οδήγησε στην αναγνώριση του Κόνσταμπλ στη γαλλική πρωτεύουσα.
|
Το Κάρο του Σανού (The Hay Wain) είναι ελαιογραφία του Τζον Κόνσταμπλ που φιλοτεχνήθηκε από τον καλλιτέχνη το 1821. Ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου και θεωρείται ένα από τα δημοφιλέστερα βρετανικά έργα Τέχνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Άλμα Μπούσερ
|
Η Άλμα Μπούσερ γεννήθηκε την 4 Ιανουαρίου 1899 στο Κρεουζτάλ στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Γερμανία. Από το 1917 σπούδασε στη Σχολή Ρίμαν στο Βερολίνο και μετά σε μια Βερολινέζικη σχολή που ήταν παλαιά σχολή εφαρμοσμένων τεχνών και τμήμα του Μουσείου Διακοσμητικών Τεχνών του Βερολίνου.Το 1922 η Μπούσερ ξεκίνησε τις σπουδές της στο Μπάουχαους στη Βαϊμάρη και, όπως όλοι οι φοιτητές, αρχικά παρακολούθησε τα προκαταρκτικά μαθήματα που διευθύνονταν από τον Γιοχάνες Ίττεν και μαθήματα των Πάουλ Κλέε και Βασίλι Καντίνσκι. Στη συνέχεια έγινε δεκτή στο εργαστήρι υφαντικής, αλλά το 1923, υπό την καθοδήγηση των Γκέοργκ Μούτσε και Τζόσεφ Χάρτγουιγκ, μεταφέρθηκε στο εργαστήριο γλυπτικής. Ως μέρος της πρώτης έκθεσης έργων του Μπάουχαους το 1923, σχεδίασε έπιπλα για παιδικά δωμάτια στο Haus am Horn στην Βαϊμάρη, καθώς και ένα κουκλοθέατρο και παιδικά παιχνίδια.Το 1924, ενώ η Μπούσερ ήταν ακόμα φοιτήτρια, το Νηπιαγωγείο Ζέιςς στην Ιένα επιπλώθηκε με έπιπλα δικού της σχεδιασμού..Το ίδιο έτος τα έπιπλα και παιχνίδια που είχε σχεδιάσει παρουσιάστηκαν σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Ιένα για νηπιαγωγούς, σύμβουλους νεότητας και παρόχους φροντίδας και επίσης στην έκθεση για την Καλοζωία της Νεολαίας στη Θουριγγία, που πραγματοποιήθηκε στη Βαϊμάρη.Παντρεύτηκε τον ηθοποιό και χορευτή Βέρνερ Σίντχοφ (1899-1976) και όταν το Μπάουχαους μεταφέρθηκε στο Ντεσάου το 1925 και εκείνη και ο σύζυγός της, επίσης, μετακόμισαν μαζί του. Αποφοίτησε το 1927, και παρέμειναν στο Ντεσάου μέχρι το 1928. Απέκτησε δύο παιδιά με τον Σίντχοφ, τον Τζοοστ Σίντχοφ που γεννήθηκε το 1926 και μια κόρη, την Λόρη, που γεννήθηκε το 1928. Από το 1928, λόγω της δουλειάς του συζύγου του στη σκηνή, η οικογένεια μετακόμισε αρκετές φορές.Η Σίντχοφ-Μπούσερ σκοτώθηκε σε μία αεροπορική επιδρομή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο Μπούσλαγκ κοντά στη Φραγκφούρτη, την 25 Σεπτεμβρίου 1944. Δύο από τα πιο γνωστά έργα της ήταν το Kleine Schiffbauspiel («Το Μικρό Παιχνίδι Κτισίματος Πλοίων»), που ολοκλήρωσε το 1923 και αποτελείται από 32 χρωματισμένα ξύλινα κομμάτια, και το Große Schiffbauspiel που ολοκλήρωσε το 1924 και έχει 39 κομμάτια. Επίσης, δημιούργησε το Wurfpuppen (ευλύγιστες μαριονέτες με σχοινιά και ξύλινα κεφάλια) το 1923, και, το 1927, κιτ συναρμολόγησης ιστιοφόρων και γερανών, που κυκλοφόρησαν αρχικά από τον Όττο Μάιερ-Βέρλαγκ στο Ράβενσμπουργκ. Τα παιχνίδια κτισίματος πλοίων και συναρμολόγησης επανακυκλοφόρησαν το 1977.Μία ατομική έκθεση της δουλειάς της, με τίτλο Άλμα Σίντχοφ-Μπούσερ: ένας νέος κόσμος για τα παιδιά παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπάουχαους, Βαϊμάρη τα έτη 2004-2005 και στο Αρχείο Μπαουχάους, Βερολίνο το 2006.Το 1923 το Haus am Horn, όπου παρουσιάστηκαν τα επαναστατικά πρότυπα για τη σύγχρονη ζωή και όπου η Σίντχοφ-Μπούσερ είχε σχεδιάσει έπιπλα, είναι μέρος του Μνημείου Παγκόσμιας πολιτιστικής Κληρονομιάς «Το Μπάουχαους με τα κτίρια του στη Βαϊμάρη, στο Ντεσάου και στο Μπερνάου» από το 1996. Το 2018 διήλθε σημαντικές εργασίες αποκατάστασης στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους εορτασμούς της 100ης επετείου του Μπάουχαους το 2019. Ulrike Müller: Die klugen Frauen von Weimar. Regentinnen, Salondamen, Schriftstellerinnen und Künstlerinnen. Elisabeth Sandmann Verlag, München 2007. Amanda Boyaki: Alma Buscher Siedhoff: An Examination of Children’s Design and Gender at the Bauhaus during the Weimar Period (Dissertation Mai 2010). Anja Baumhoff: Verhaltenslehren der Kälte? Implikationen moderner Diskursformen am Bauhaus Dessau am Beispiel der Geschichte der Alma Buscher. In: Esoterik am Bauhaus: Eine Revision der Moderne? Internationales Wissenschaftliches Symposium, Hrsg. Christoph Wagner. Berlin 2009, S. 191–206. Susanne Radelhof: Bauhausfrauen. Dokumentarfilm des Mitteldeutschen Rundfunks 2019; online, abgerufen am 13. Februar 2019. Μπάουχαους 100. Άλμα Σίντχοφ-Μπούσερ Αρχειοθετήθηκε 2020-05-03 στο Wayback Machine.
|
Η Άλμα Μπούσερ (4 Ιανουαρίου 1899 – 25 Σεπτεμβρίου 1944) ήταν Γερμανίδα σχεδιάστρια. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Ρέιμαν στο Βερολίνο, στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Βερολίνου και στο Μπάουχαους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%81
|
Ουνουκαλχάι
|
Το όνομα αυτό (Unukalhai), όπως και οι παραλλαγές του Unuk al Hay και Unuk Elhaija, προέρχεται από την αραβική φράση Unuq al-Ħayyah (عنق الحية), που σημαίνει «Λαιμός του Φιδιού», από τη θέση του στον αστερισμό. Παλαιότερα οι `Αραβες ονόμαζαν τον αστέρα και Alioth, Alyah ή Alyat, ονόματα συχνά (αλλά εσφαλμένα) θεωρούμενα ως επίθετα για την χονδρή ουρά του «Ανατολικού Προβάτου» το οποίο έβλεπαν οι πανάρχαιοι λαοί της ανατολής στην περιοχή αυτή της ουράνιας σφαίρας. Εξαλλου, ανήκε σε μια ομάδα άστρων που ο αραβικός λαός αποκαλούσε al-Nasaq al-Yamānī, «η Νότιος Γραμμή» των al-Nasaqān (= «οι δύο γραμμές». Ο Smyth κάπως αόριστα αναφέρει ότι τα ονόματα Alangue και Ras Alaugue εμφανίζονται στους Αλφόνσειους Πίνακες προφανώς για τον αστέρα αυτόν. Μία λατινική ονομασία για τον Ουνουκαλχάι είναι η Cor Serpentis = «Καρδιά του Φιδιού», που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην αστρολογία, ενώ στη λογοτεχνία είναι ίσως ο lucidus anguis των Οβιδίου και Βιργιλίου. Στην κινεζική, με το όνομα Tiān Shì Yòu Yuán (= «ο Δεξιός Τοίχος της Ουράνιας Αγοράς») χαρακτηριζόταν μια ομάδα άστρων που αναπαριστούσε 11 κρατίδια της αρχαίας Κίνας. Οι αστέρες αυτοί ήταν οι α `Οφεως, β, γ και κ Ηρακλέους, γ, β, δ και ε `Οφεως, και ζ Οφιούχου. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ουνουκαλχάι ήταν ο Tiān Shì Yòu Yuán qī (= «ο έβδομος αστέρας του Δεξιού Τοίχου της Ουράνιας Αγοράς») και ονομαζόταν/αντιπροσώπευε το κρατίδιο Shu (蜀) ή Shuh (μαζί με τον λ κατά τον R.H. Allen). Ο άλφα `Οφεως απέχει περίπου 70 έτη φωτός από τη Γη και είναι ο φαινομενικά φωτεινότερος αστέρας σε όλο τον αστερισμό, έχει δηλαδή το μικρότερο φαινόμενο μέγεθος. Ο κύριος αστέρας του τριπλού αυτού συστήματος, ο α Ser A, είναι ένας πορτοκαλί γίγαντας με φαινόμενο μέγεθος +2,65. Η πραγματική ολική του λαμπρότητα είναι 70 φορές μεγαλύτερη της ηλιακής και η επιφανειακή θερμοκρασία του είναι 4300 K. Η διάμετρος του αστέρα είναι περίπου 15 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλίου. Το φάσμα του εμφανίζει σχετικά έντονες φασματικές γραμμές της ρίζας κυάνιο (CN). Ο συνοδός αστέρας, ο α Ser B, έχει φαινόμενο μέγεθος +11,8 και απέχει 58,2 ΄΄ από τον κύριο αστέρα, ενώ ένας τρίτος αστέρας, ο α Ser C, απέχει 2,3 ΄ από τον κύριο αστέρα. Ο Ουνουκαλχάι παρουσιάζει ανιχνεύσιμη ιδία κίνηση, ίση με 0,145 ΄΄ ανά έτος. Richard Hinckley Allen: Star Names: Their Lore and Meaning, Dover Publ., 1963 Κατάλογος αστέρων του Όφεως Unukalhai
|
Ουνουκαλχάι είναι το ιδιαίτερο όνομα του αστέρα α (άλφα) του αστερισμού `Οφις, (Alpha Serpentis, α Ser). Είναι ο φωτεινότερος αστέρας σε όλο τον αστερισμό και βρίσκεται στο τμήμα του που αντιπροσωπεύει την κεφαλή του όφεως (Serpens Caput), δηλαδή το δυτικό. Ο α `Οφεως είναι ορατός από την Ελλάδα, όπως και από όλες τις χώρες της Γης, κατ' εξοχήν τα βράδια του Ιουνίου και του Ιουλίου. Είναι ένας τριπλός αστέρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%87%CE%AC%CE%B9
|
Τέμενος Σεκμπάν μπασή
|
Το κτίριο βρισκόταν στην συνοικία «σαράντα κρήνες», βόρεια του μεγάλου υδραγωγείου του Ουάλεντος. Απέναντι της εκκλησίας είναι οι λεγόμενες «σαράντα βρύσες», από τις οποίες σώζονται μόνο τέσσερις. Η εκκλησία έχει μήκος 10,30 μέτρα και πλάτος 9,10 μέτρα. Στην δεξιά μεριά έχει ανεγερθεί μιναρές. Η ιστορία του ναού είναι άγνωστη, όπως επίσης και το χριστιανικό όνομα του ναού. Ο ναός μετατράπηκε από κάποιον που πέθανε το 1496 και θάφτηκε στον ναό. Στον ναό υπήρξε θαμμένος αυτός που τον μετέτρεψε σε Οθωμανικό τέμενος. Αλέξανδρος Πασπάτης, επιμ. (1877). Βυζαντιναί μελέται Τοπογραφικαί και ιστορικαί. Κωνσταντινούπολη: Τυπογραφείο Αντωνίου Κορομηλά, Βιβλιοπωλείο των Αδελφών Δεσπάστα. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2009.
|
Το Τέμενος του αρχιχωροφύλακος (Τουρκικά: Sekbanbaşı Mescidi ή Σεκμπάν μπασή μεστζηδί) υπήρξε Βυζαντινή χριστιανική εκκλησία αγνώστου ονόματος στην Κωνσταντινούπολη . Η εκκλησία μετατράπηκε επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας σε Ισλαμικό Τέμενος και το 1935 κατεδαφίστηκε (τότε ήταν ερειπωμένο τέμενος) για να γίνει η σημερινή λεωφόρος Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD_%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AE
|
Ηλεκτροαπιονισμός
|
Η συσκευή ηλεκτροαπιονισμού είναι μια διάταξη ηλεκτρόλυσης αποτελούμενη από εναλλασσόμενα διαμερίσματα συγκέντρωσης και αραίωσης ιόντων τα οποία διαχωρίζονται μεταξύ τους με εναλλασσόμενες ανιοντοδιαπερατές (Α) και κατιοντοδιαπερατές (Κ) μεμβράνες. Στα διαμερίσματα αραίωσης τοποθετούνται οι ιοντοανταλλακτικές ρητίνες μικτής ή διαχωρισμένης κλίνης. Το προς καθαρισμό νερό διοχετεύεται κάθετα προς το εφαρμοζόμενο ηλεκτρικό πεδίο, όπου λόγω ιοντοανταλλαγής με τις ρητίνες συγκρατούνται όλα τα ιόντα. Το εξερχόμενο απιονισμένο νερό παρουσιάζει ηλεκτρική αγωγιμότητα < 10-6 S/m .Εξ’ αιτίας του ηλεκτρικού πεδίου τα αρχικά συγκρατούμενα από τις ρητίνες κατιόντα και ανιόντα κινούνται προς τα ηλεκτρόδια της καθόδου και της ανόδου αντίστοιχα. Έτσι, διαπερνούν τις μεμβράνες αντιθέτου φορτίου δηλ. τις κατιοντοδιαπερατές και τις ανιοντοπερατές, αλλά όχι τις μεμβράνες ομοίου φορτίου δηλ. τις ανιοντοδιαπερατές και κατιοντοδιαπερατές αντίστοιχα. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται αύξηση της συγκέντρωσης και εγκλωβισμός των ιόντων στα διαμερίσματα συγκέντρωσης. Επιπρόσθετα, με την επίδραση του ηλεκτρικού πεδίου λαμβάνει χώρα και διάσταση των μορίων του νερού στα ιόντα του Η+ και ΟΗ- τα οποία εκτοπίζουν τα άλλα κατιόντα και ανιόντα από τις ρητίνες αντίστοιχα. Κατά συνέπεια, δημιουργείται μια συνεχούς λειτουργίας αυτοαναγέννηση των ιοντοανταλλακτικών ρητινών χωρίς χρήση χημικών. Ο συνεχής ηλεκτροαπιονισμός εφαρμόζεται κυρίως ως τελευταίο στάδιο επεξεργασίας για τη παραγωγή υπερκάθαρου απιονισμένου νερού στις βιομηχανίες φαρμάκων και ημιαγωγών. Χρησιμοποιείται επίσης για εξυγίανση υδατικών βιομηχανικών αποβλήτων από μονάδες επιμεταλλώσεων ή επεξεργασίας μετάλλων για απομάκρυνση των τοξικών ιόντων βαρέων μετάλλων με ταυτόχρονη ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση του νερού. Ηλεκτροχημεία Ηλεκτρόλυση Ηλεκτροδιαπίδυση Χωρητικός απιονισμός V.I. Fedorenko, “Ultrapure water production by continuous electrodeionization method: Technology and economy”, Pharmaceutical Chemical Journal 38 (2004) 35-40. K.H. Yeon, J-H. Song, S-H. Moon, A study on stack configuration of continuous electrodeionization for removal of heavy metal ions from the primary coolant of a nuclear power plant, Water Research 38 (2004) 1911-1921. G.C.Ganzi, J.H.Wood, C.S.Griffin, “Water Purification and Recycling Using the CDI Process”, Environmental Progress 11 (1992) 49-53. Y.S. Dzyazko, “Purification of a diluted solution containing nickel using Electrodeionization”, Desalination 198 (2006) 47-55. X. Feng, Z. Wu, X. Chen, “Removal of metal ions from electroplating effluent by EDI process and recycle of purified water”, Separation & Purification Technology 57 (2007) 257-263. Y. Xing, X. Chen, D. Wang, “Electrically Regenerated Ion Exchange for Removal and Recovery of Cr(VI) from Wastewater”, Environmental Science & Technology 41 (2007) 1439-1443. B.T. Batchelder, I.D. Elyanow, A.L. Goldstein, R.J. MacDonald, W.A. MacRae, K.J. Sims, L. Zhang, “Electrodialysis including filled cell electrodialysis (electrodeionization)”, Patent US006126805A, Oct. 3, 2000. Konstantinos Dermentzis, “Continuous electrodeionization through electrostatic shielding”, Electrochimica Acta 53 (2008) 2953-2962. Κωνσταντίνος Δερμεντζής, Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας GR1004819, 18-2-2005, Οργανισμός Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ). K. Dermentzis, A. Davidis, D. Papadopoulou, A. Christoforidis, K. Ouzounis, “Copper removal from industrial wastewaters by electrostatic shielding driven electrodeionization“, Journal of Engineering Science and Technology Review 2 (2009) 131-136, Technological Education Institute TEI of Kavala.
|
Ο ηλεκτροαπιονισμός (electrodeionization) είναι μια ηλεκτροχημική διεργασία απομάκρυνσης ιόντων ή ιοντογενών ουσιών από το νερό ή άλλα υγρά που χρησιμοποιεί ηλεκτρικά ενεργά μέσα (ιοντοανταλλακτικές μεμβράνες και ρητίνες) και ένα ηλεκτρικό δυναμικό για να προκαλέσει μεταφορά ιόντων. Σ’ αντίθεση με τον χωρητικό απιονισμό (capacitive deionization) ο ηλεκτροαπιονισμός είναι μια συνεχής διεργασία που δεν απαιτεί εναλλασσόμενα στάδια φόρτισης – εκφόρτισης – έκπλυσης των ηλεκτροδίων. Η τεχνολογία συνδυάζει συγχρόνως δύο βασικές διεργασίες: την ηλεκτροδιαπίδυση ή ηλεκτροδιάλυση (electrodialysis) και την ιοντοανταλλαγή αποφεύγοντας το βασικό μειονέκτημα της ηλεκτροδιαπίδυσης λόγω του φαινομένου της πόλωσης συγκέντρωσης (concentration polarization) και εκμεταλλευόμενη το πλεονέκτημα της ιοντοανταλλαγής. Για το λόγο αυτό ορισμένες φορές αναφέρεται και ως ηλεκτροδιαπίδυση πληρωμένης κυψέλης (filled cell electrodialysis).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
402 Χλόη
|
Η διάμετρος της Χλόης υπολογίσθηκε σε 54,2 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 167 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι K ή S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι 0,148 (από δεδομένα του IRAS). Η Χλόη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 7 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 100 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Χλόη (Chloe) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,02. Ανακαλύφθηκε το 1895 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη βοσκοπούλα της ελληνικής μυθολογίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/402_%CE%A7%CE%BB%CF%8C%CE%B7
|
Χλωροξυλομεθάνιο
|
Η δομή του ομοιάζει γεωμετρικά με αυτήν της μεθανόλης με χλώριο αντί υδρογόνου στο υδροξύλιο: Με την επίδραση υποχλωριώδους οξέος (HOCl) σε μεθανόλη (CH3OH) παράγεται ασταθές διάλυμα χλωροξυμεθανίου: Αποτελεί ηλεκτρονιόφιλο αντιδραστήριο θετικού χλωρίου (Cl+) σε συνδυασμό με το πυρηνόφιλο αρνητικό μεθοξύλιο (CH3O-). Το πρόβλημα σταθερότητας στο χλωροξυμεθάνιο είναι ότι η στερεοχημική εγγύτητα του υδρογόνου και χλωρίου στο ίδιο μόριο σημαίνει ότι σύντομα το μόριο αφυδροχλωριώνεται παράγοντας μεθανάλη και υδροχλώριο: Υποκατάσταση σε υδροξύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε υδροξείδια, π.χ. σε υδροξείδιο του νατρίου (NaOH), παράγεται μεθανολικό νάτριο και υποχλωριώδες οξύ, : Υποκατάσταση σε αλκοξύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε αλκοολικό άλας, π.χ. αλκοολικό νάτριο (RONa), παράγεται μεθανολικό νάτριο και ακυκλοχλωρίδιο: Υποκατάσταση από αλκινύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε αλκινικό άλας, π.χ. αλκινικό νάτριο (RC≡CNa), παράγεται μεθανολικό νάτριο και 1-χλωραλκίνιο: Υποκατάσταση από κυάνιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε κυσνιούχο άλας, π.χ. κυανιούχο νάτριο (NaCN), παράγεται μεθανολικό νάτριο και χλωροκυάνιο: Υποκατάσταση από αλκύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε οργανομεταλλική ένωση, π.χ. αλκυλολίθιο (RLi), παράγεται μεθανολικό νάτριο και χλωραλκάνιο: Υποκατάσταση από σουλφυδρίλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε όξινο θειούχο νάτριο (NaSH) παράγεται μεθανολικό νάτριο και χλωρυδρόθειο: Υποκατάσταση από σουλφαλκύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε θειολικό νάτριο (RSNa) παράγεται μεθανολικό νάτριο και χλωροθειομεθάνιο: Υποκατάσταση από αλογόνο 1. Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε άλας άλλου αλογόνου, π.χ. NaX, όπου X βρώμιο ή ιώδιο, παράγεται μεθανολικό νάτριο και χλωραλογόνο: 2. Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε αλκυλαλογονίδιο (RX) άλλου αλογόνου, π.χ. NaX, όπου X βρώμιο ή ιώδιο, παράγεται μεθοξυαλκάνιο και χλωραλογόνο: Υποκατάσταση από αμινομάδα Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε αμμωνία (NH3) παράγεται μεθανόλη και χλωραμίνη: Υποκατάσταση από αλκυλαμινομάδα Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε πρωυτοταγή αμίνη (RNH2) παράγεται μεθανόλη και N-χλωροαλκαναμίνη: Υποκατάσταση από διαλκυλαμινομάδα Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε δευτεροταγή αμίνη (R'NHR) παράγεται μεθανόλη και Ν-αλκυλο-N-χλωροαλκαναμίνη: Υποκατάσταση από φωσφύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε φωσφίνη σχηματίζει μεθανόλη και χλωροφωσφίνη: Υποκατάσταση από σιλύλιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε σιλάνιο, παρουσία τριφθοριούχου βορίου, παράγεται υδροχλώριο και σιλοξυμεθάνιο: Υποκατάσταση από υδρίδιο Με επίδραση χλωροξυμεθανίου σε υδρίδιο μετάλλου, π.χ. σε υδρίδιο του λιθίου (LiH), παράγεται υδροχλώριο και μεθανολικό λίθιο (ή το αντίστοιχο άλας του άλλου μετάλλου, αν είχαμε άλλο υδρίδιο): Ηλεκτρονιόφιλη αρωματική υποκατάσταση Με επίδραση χλωροξυμεθανίου π.χ. σε βενζόλιο παράγεται χλωροβενζόλιο και μεθανόλη: 1. Προσθήκη σε διπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με αιθένιο δίνει 1-μεθοξυ-2-χλωραιθάνιο: 2. Προσθήκη σε τριπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με αιθίνιο δίνει 1-μεθοξυ-2-χλωραιθένιο: 3. Προσθήκη σε συζηγείς διπλούς δεσμούς C-C. Π.χ. με βουταδιένιο-1,3 δίνει 1-μεθοξυ-4-χλωροβουτένιο-2: 4. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ισοκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με κυκλοπροπάνιο δίνει 1-μεθοξυ-3-χλωροπροπάνιο: 5. Προσθήκη σε ενώσεις με καρβονύλιο. Π.χ. με μεθανάλη δίνει μεθοξυχλωροξυμεθάνιο: 6. Προσθήκη σε ιμίνες. Π.χ. με μεθανιμίνη δίνει N-χλωρο-1-μεθοξυμεθαναμίνη: 7. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ετεροκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με το εποξυαιθάνιο δίνει εκρηκτικό υπεροξείδιο 2-χλωροξυ-1-μεθοξυαιθάνιο: 8. Προσθήκη σε ενώσεις με αζωτούχους τριμελείς ή τετραμελείς ετεροκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με το επαζαιθάνιο δίνει 2-μεθοξυ-Ν-χλωροαιθαναμίνη: Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2]) σε χλωροξυμεθάνιο παράγεται χλωροξυαιθάνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Διαδικτυακός τόπος JOC (Journal of Organic Chemisrty).
|
Το χλωροξυμεθάνιο ή υποχλωριώδης μεθυλεστέρας ή υποχλωριώδες μεθύλιο είναι ο απλούστερος εστέρας του υποχλωριώδους οξέος (HOCl), δηλαδή θεωρητικά παράγεται με εστεροποίηση του τελευταίου με μεθανόλη. Σύμφωνα με το χημικό τύπο του, CH3OCl, έχει ένα ισομερές θέσης, τη χλωρομεθανόλη (ClCH2OH), που είναι μια ασταθής αλαλκανόλη που αφυδροχλωριώνεται γρήγορα σχηματίζοντας μεθανάλη. Το ίδιο το χλωροξυμεθάνιο είναι μια επίσης ασταθής και εξαιρετικά τοξική χημική ένωση που μπορεί να διασπαστεί εκρηκτικά και αποδίδοντας τοξικούς ατμούς (μεθανάλη και υδροχλώριο).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%BF%CE%BE%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Πρωτάθλημα Μικτών των ποδοσφαιρικών Ενώσεων (Ελλάδα)
|
Το πρώτο πρωτάθλημα μεταξυ Ενώσεων πραγματοποιήθηκε το 1924 με τη δημιουργία της διοργάνωσης του Κυπέλλου πόλεων (ανδρών) η οποία συνεχίστηκε μέχρι το 1957.. Η Γενική Συνέλευση του 1986 αποφάσισε την δημιουργία του πρωταθλήματος των Μικτών ομάδων Ενώσεων ΕΠΣ στις κατηγορίες Νεων και Παίδων, με δυνατή μονο τη συμμετοχη ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών. Η πρώτη διοργάνωση, με τις ομάδες είναι χωρισμένες σε 6 ομίλους, βάσει γεωγραφικών κριτηρίων, ξεκίνησε το 1986 αλλά ολοκληρωθηκε το 1988. Το 2006 η ΕΠΟ τροποποιησε το πρωτάθλημα και το μετονομασε πανελλήνιο πρωτάθλημα προεπιλογής Eθνικών ομάδων προσθέτοντας τις κατηγορίες Προπαίδων και Τζουνιορς. Μετα το 2010 η τελικη φάση διεξάγεται μεταξυ περιφερειών, δηλαδή συγχωνευμένων μικτών, για να επανέλθει στην παλιά του μορφη τα τελευταία χρονια.
|
Το 'Πρωτάθλημα Μικτών των ποδοσφαιρικών Ενώσεων Ελλάδας είναι μια διοργάνωση ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο υπό την αιγίδα της Ε.Π.Ο. με συμμετοχή των Μικτών Ομάδων των ποδοσφαιρικών Ενώσεων. Πολλοί γνωστοί ποδοσφαιριστες εχουν αγωνιστεί σε τελικούς μεταξύ των οποίων ο Θοδωρής Ζαγοράκης, o Δημήτρης Σαλπιγγίδης, o Γιώργος Καραγκούνης, o Γιώργος Γιακουμάκης, o Πέτρος Μάνταλος, o Τραϊανός Δέλλας, o Βασίλης Λάκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1)
|
Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς
|
Ήταν νόθο παιδί του Αμπρόσιο Ο' Χίγκινς, Ιρλανδού στρατιωτικού στην υπηρεσία της Ισπανικής αυτοκρατορίας, που είχε χρηματίσει διοικητής της περιοχής της Χιλής (1789-1796) και αντιβασιλιάς της επαρχίας του Περού (1796-1801). Κατά την παιδική του ηλικία έλαβε ιδιαίτερα προσεγμένη μόρφωση, ενώ αργότερα πήγε για ανώτερες σπουδές σε Αγγλία και Ισπανία (1795-1802). Στην Αγγλία μάλιστα είχε την ευκαιρία να μελετήσει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τον φιλελευθερισμό, θεσμούς και πεποιθήσεις τις οποίες ασπάστηκε σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής του. Το 1801, με τον θάνατο του πατέρα του κληρονόμησε μεγάλες αγροτικές εκτάσεις, στο Τσιγιάν της Χιλής, όπου και αρχικά εγκαταστάθηκε. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1810, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Χιλής, ενώ η Ισπανία είχε καταληφθεί από τη Γαλλία του Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη. Ο Ο' Χίγκινς ξεκίνησε να αναμειγνύεται στην πολιτική από το 1811 όπου εκλέχτηκε πληρεξούσιος στο Συντακτικό Κογκρέσο, ενώ τα δύο επόμενα έτη διακρίθηκε για τη ρητορεία του και μετείχε στη σύνταξη του πρώτου Συντάγματος της Χιλής. Το 1814, καθώς σταθεροποιήθηκε η πολιτική κατάσταση στην Ισπανία, και ο ισπανικός στρατός ξεκίνησε να εισβάλει σε Χιλή και Περού, ανατέθηκε στον Ο' Χίγκινς η ηγεσία του στρατιωτικού αγώνα. Μετά την ήττα όμως των Χιλιανών στη Ρανκάγουα, αναγκάστηκε να καταφύγει στη γειτονική Αργεντινή, η οποία είχε καταφέρει να αποτινάξει τον ισπανικό ζυγό επιτυχώς. Το 1817, μαζί με τον Αργεντίνο Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, επέστρεψε στη Χιλή, επικεφαλής Χιλιανών και Αργεντίνικων στρατευμάτων, και εκδίωξαν οριστικά τους Ισπανούς από τη Χιλή στην επιτυχή για τους επαναστάτες Μάχη του Τσακαμπούκο. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους ανακηρύχτηκε ηγέτης του χιλιανού κράτους. Ο Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς κυβέρνησε τη Χιλή για έξη έτη, όπου διακρίθηκε για την εργατικότητα και προσήλωση στις ηθικές αξίες. Την περίοδο εκείνη ψηφίστηκε νέο, πιο φιλελεύθερο Σύνταγμα, κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Επίσης, οργανώθηκε τακτικός στρατός που ενίσχυσε τον επαναστατικό αγώνα στο Περού. Προκάλεσε όμως την αντιπάθεια των Συντηρητικών κύκλων, με τη δήμευση εκκλησιαστικής εξουσίας και τον διαμοιρασμό της σε ακτήμονες, όπως και για την προστατευτική δημοσιονομική πολιτική, όπως και των ακραίων φιλελεύθερων που τον κατηγορούσαν για τάσεις εγκαθίδρυσης δικτατορίας. Τελικά, ανατράπηκε με πραξικόπημα το 1823. Ο Ο' Χίγκινς κατέφυγε στο Περού όπου και έζησε ως τον θάνατό του. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1987.
|
Ο Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς (Bernardo O'Higgins Riquelme, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [berˈnarðo oˈxiɣins], 20 Αυγούστου 1778 - 24 Οκτωβρίου 1842) ήταν Χιλιανός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης. Ήταν από τις κύριες μορφές του αγώνα της ανεξαρτησίας της Χιλής και της αποτίναξης της ισπανικής κυριαρχίας, μαζί με τον Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν. Ήταν ιρλανδικής και βασκικής καταγωγής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF_%CE%9F%27_%CE%A7%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%82
|
Πλεκόπτερα
|
Τα μικρά είδη αποκτούν μήκος 5 χιλιοστόμετρων, τα μεγάλα είδη φτάνουν τα 50 χιλιοστόμετρα. Στο κεφάλι εκφύονται δύο μακριές νηματοειδείς κεραίες. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι καλά αναπτυγμένοι. Επιπλέον διακρίνουμε δύο ή τρία οφθαλμίδια. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου, οι άνω σιαγόνες είναι ασθενείς. Ο θώρακας δεν σχηματίζει κάψα, αλλά οι τρεις θωρακικοί δακτύλιοι κινούνται μεταξύ τους. Στο θώρακα κατά κανόνα εκφύονται δύο ζευγάρια μεμβρανώδεις πτέρυγες με παχιές φλέβες. Ο αριθμός, ο μέγεθος και η νεύρωση των πτερύγων ποικίλει αρκετά. Στις πρωτόγονες οικογένειες συναντούμε είδη με τέσσερις πτέρυγες με δίκτυο από φλέβες κατά μήκος και εγκάρσιες φλέβες που θυμίζουν τα Παλαιόπτερα. Σε στάση οι πτέρυγες διπλώνονται στο πάνω μέρος της κοιλίας. Υπάρχουν όμως και είδη με υποτυπώδη νεύρωση ή και ατροφικές πτέρυγες. Επίσης υπάρχουν άπτερα είδη. Όλα τα πόδια έχουν τριμερείς ταρσούς. Η κοιλιά αποτελείται από δέκα δακτυλίους και με λίγες εξαιρέσεις καταλήγει σε ένα ζεύγος κερκιδίων (ή κέρκων, cerci). Η δομή των γεννητικών οργάνων επίσης δείχνει μεγάλες παραλλαγές μεταξύ πρωτόγονων και εξελιγμένων ειδών. Εφόσον η μεταμόρφωση είναι ατελή, το σώμα των προνυμφών μοιάζει με το σώμα των ενηλίκων (Εικ. 2). Για αυτό το λόγο ονομάζεται και απλή νύμφη. Βέβαια οι πτέρυγες ακόμα δεν είναι αναπτυγμένες. Οι προνύμφες αναπτύσσονται στο νερό. Για την πρόσληψη οξυγόνου από το νερό υπάρχουν αρχικά έξι ζεύγη εξωτερικών βράγχιων με νηματοειδή μορφή στην κοιλία. Στα εξελιγμένα είδη ο αριθμός των εξωτερικών βράγχιων είναι μικρότερος και μπορεί να υπάρχουν άλλα όργανα ειδικευμένα για την πρόσληψη οξυγόνου. Αυτά τα όργανα δεν εκφύονται αναγκαστικά στην κοιλία και λείπουν στα ενήλικα. Τα ενήλικα δεν πετούν καλά και τα συναντούμε τις περισσότερες φορές κοντά στο νερό. Υπάρχουν είδη που είναι ενεργά κατά την ημέρα και είδη, που δραστηριοποιούνται στο σκοτάδι. Πολλά είδη δεν τρέφονται στο ενήλικο στάδιο, άλλα τρέφονται από λειχήνες, φύκη, γύρη, ή οργανικά κατάλοιπα. Η αναπαραγωγική βιολογία διαφέρει αρκετά στα διάφορα είδη. Κατά την προξενιά τα είδη του βόρειου ημισφαιρίου χτυπούν πολύ γρήγορα με την άκρη της κοιλιάς στο υπόστρωμα, προκαλώντας ήχους. Αρχίζει το αρσενικό με το τυμπάνισμα και απαντάει μόνο το θηλυκό, που ανήκει στο ίδιο είδος. Ένα εξαιρετικό απλό είδος τυμπανισμού πραγματοποιείται στο είδος Guadalgenus franzi, ενδημικό στην Ιβηρική χερσόνησο. Το αρσενικό κτυπάει δύο φορές, η χρονική απόσταση μεταξύ των δυο παλμών παραλλάζει μεταξύ 165 και 227 χιλιοστών του δευτερολέπτου (msec). Το θηλυκό απαντάει με ένα χτύπημα μόνο. Στα περισσότερα είδη ένα τυμπάνισμα αποτελείται από μερικές δεκάδες χτυπήματα. Η σύζευξη γίνεται στο έδαφος. Το αρσενικό καβαλικεύει το θηλυκό και λυγίζει την άκρη της κοιλιάς στην κάτω πλευρά της κοιλιάς του θηλυκού (Εικ. 4). Με τα ιδιαίτερα για αυτό το σκοπό ειδικευμένα ισχυρά χιτινισμένα όργανα, που ποικίλλουν στα διάφορα είδη, τα αρσενικά σπρώχνουν την πλάκα, που καλύπτει το στόμιο των θηλυκών γεννητικών οργάνων με τέτοιο τρόπο, ώστε ο πέος μπορεί να εισβάλει. Μετά το αρσενικό τοποθετεί το σπέρμα στη σπερματοθήκη του θηλυκού. Η μεταφορά του σπέρματος σε φόρμα σπερματοφόρου θεωρείται πρωτόγονη και παρατηρείται μόνο κατά εξαίρεση, π.χ. στο είδος Stavsolus japonicus .Το θηλυκό πραγματοποιεί μόνο μία σύζευξη, ενώ το αρσενικό μπορεί να ζευγαρώνει μερικές φορές. Τα αυγά γονιμοποιούνται μόνο άμεσα πριν από την ωοτοκία. Τα αυγά τοποθετούνται χωριστά ή σε ομάδες μέχρι 200 αυγά στο νερό. Στα είδη που ζουν σε ποτάμια που φέρουν νερό όλο το χρόνο, η εμβρυακή ανάπτυξη συμπληρώνεται σε περίπου τρεις με τέσσερις εβδομάδες. Η μεταμόρφωση στο ενήλικο θέλει πολλές εκδύσεις και στα περισσότερα είδη διαρκεί ένα χρόνο. Παρατηρήθηκε και διάρκεια τριών χρονών με 33 εκδύσεις για τη μεταβολή στο ενήλικο. Στα είδη τα οποία ζουν σε πρόσκαιρα ρυάκια ή σε τμήματα ποταμιών τα οποία στεγνώνουν κατά το καλοκαίρι, υπάρχουν διάφορες στρατηγικές για την επιβίωση κατά την περίοδο ξηρασίας. Μερικά είδη μεταναστεύουν σε νερά χωρίς αποξήρανση. Άλλα είδη τρυπώνουν σε βαθιές γαλαρίες μέχρι να φτάσουν υγρά στρώματα. Άλλα είδη επιταχύνουν το βιολογικό κύκλο στην περίοδο οπότε το ρεύμα φέρει νερό και μπαίνουν σε διάπαυση όταν στεγνώνει ο χείμαρρος. Και εδώ υπάρχουν διάφορες δυνατότητες. Π. χ. στο είδος Allocapnia recta της Βόρειας Αμερικής η εκκόλαψη του πρώτου προνυμφικού σταδίου από το αυγό ακολουθεί λίγο μετά την ωοτοκία. Η διάπαυση κατά την περίοδο ξηρασίας εκδηλώνεται σε ένα από τα πρώτα προνυμφικά στάδια. Αντίθετα το είδος Leuctra alta, το οποίο συμβεί με Allocapnia recta εκδηλώνει τη διάπαυση ως αυγό.Αυτό συμβαίνει σε πολλά είδη. Τα αυγά διαπαύουν έως να επανέλθουν μέχρι να αναπτυχθούν ευνοϊκές συνθήκες. Στο είδος 'Guadalgenus franzi η ανάπτυξη δεν συμπιέζεται στην ευνοϊκή περίοδο ενός χρόνου, αλλά επεκτείνεται σε δύο χρόνια. Τα ενήλικα εμφανίζουν κατά το δεύτερο μισό του Μαΐου πριν το νερό εξαφανιστεί. Ζουν μόνο λίγες μέρες και τα αυγά τοποθετούνται στα τελευταία υπόλοιπα του νερού. Η εκκόλαψη γίνεται, όταν το ρεύμα ξαναφέρει νερό κατά το Νοέμβριο. Οι προνύμφες κατά τον χειμώνα υφίστανται μερικές εκδύσεις. Εξαφανίζονται πριν από την ξήρανση κατά το μέσα Μάιου. Την ξηρή εποχή αναπαύονται στο χώμα. Εμφανίζονται πάλι στο δεύτερο μισό του Νοεμβρίου με το ίδιο μέγεθος που είχαν το Μάιο. Κατά τον δεύτερο χειμώνα αναπτύσσονται πέρα μέχρι τη μεταμόρφωση στο ενήλικο (Εικ. 1) τέλος Μαΐου.Στα περισσότερα είδη οι νύμφες είναι φυτοφάγα, ωστόσο μερικά είδη τρέφονται από άλλα έντομα. Αναφερόταν και περιπτώσεις κανιβαλισμού. Η έκδυση στο ενήλικο στάδιο πολλές φορές γίνεται συγχρόνως στα άτομα μιας περιοχής. Επίσης πολλές φορές παρατηρείται η περίπτωση τα αρσενικά να φτάνουν το στάδιο ενηλίκου πριν από τα θηλυκά. Αυτή η μορφή πρωτανδρίας είναι φαινόμενο που συναντούμε σε πολλά έντομα. Στα πλεκόπτερα τα θηλυκά κατά κανόνα μπορούν να ζευγαρώνουν αμέσως μετά την έναρξη του ενήλικου σταδίου. Αντίθετα τα αρσενικά φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα μόνο μετά από μερικές μέρες. Σε πολλά είδη η έκδυση του πλίθου των αρσενικών στο ενήλικο στάδιο γίνεται σύμφωνα με αυτό το χρονικό διάστημα νωρίτερα από τη σχετική έκδυση των θηλυκών. Σε είδη με μακρές περιόδους πτήσης ο βαθμός πρωτανδρίας είναι σχετικά μικρός. Αυτό εξηγείται με το γεγονός, πως σε τέτοια είδη νέα ενήλικα θηλυκά είναι διαθέσιμα μακρές περιόδους. Υπάρχουν και είδη με πολύ μικρές περιόδους πτήσης στα οποία ο βαθμός πρωτανδρίας είναι πολύ μικρός. Τότε η έκδυση στο ενήλικο γίνεται εκρηκτικά σε όλα τα μέλη του πληθυσμού.Οι προνύμφες ζουν μόνο σε καθαρά νερά με πολύ οξυγόνο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου το μέγεθος και η ταχύτητα ανάπτυξης της προνύμφης αυξάνεται με την αύξηση της ταχύτητας του νερού. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιούνται και ως δείκτες του βαθμού καθαριότητας του νερού. Εξ αιτίας του τρόπου ζωής τους, σε τρεχούμενα νερά δεν υπάρχουν πολλά απολιθώματα από Πλεκόπτερα. Τα παλαιότερα ευρήματα χρονολογούνται στην κατώτερη Πέρμια. Από την Ιουράσια περίοδο είναι γνωστά περίπου 200 είδη, υποτίθεται όμως και η ύπαρξη πολλών άλλων. Από τα ημιμετάβολα έντομα η πιο συγγενής τάξη είναι τα Εμβιόπτερα (Πίνακας 1, εξωτερική συστηματική). Σύμφωνα με παραδοσιακές απόψεις τα Πλεκόπτερα διαιρούνται σε δυο υποτάξεις, τα Arctoperlaria και τα Antarctoperlaria. Σήμερα η μονοφυλία των Antarctoperlaria δεν είναι αποδεκτή από όλους τους ειδικούς. Το 1989 η υποοικογένεια Styloperlinae της οικογένειας Peltoperlidae έγινε η οικογένεια Styloperlidae. Στον πίνακα 2 θα έπρεπε να παρουσιάζεται δίπλα στην οικογένεια Peltoperlidae. Τα πλεκόπτερα τα συναντούμε σε όλες τις ηπείρους με εξαίρεση την Ανταρκτική και στα περισσότερα μεγάλα νησιά. Τα είδη της υποτάξης Αρκτοπερλάρια περιορίζονται στο βόρειο ημισφαίριο με εξαίρεση είδη της οικογένειας των Notonemouridae. Επίσης δυο γένη των Perlidae πρόσφατα διέσχισαν τον ισημερινό. Αντίθετα τα είδη από τα Ανταρκτοπερλάρια συναντούμε μόνο στο νότιο ημισφαίριο. Οι προνύμφες απαντώνται κυρίως σε κρύα τρεχούμενα νερά και χείμαρρους. Σε λίμνες τα συναντάμε μόνο σε μεγάλα υψόμετρα (όπου επικρατούν σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες) και το νερό είναι καλά οξυγονωμένο. Κατά κανόνα ζουν σε μικρό βάθος κάτω από πέτρες. Τα πλεκόπτερα είναι τελείως αβλαβή για τον άνθρωπο. Δεν τσιμπούν και δεν ενοχλούν. Παίζουν σημαντικό ρόλο στις τροφικές αλυσίδες των υδάτινων ρευμάτων, λ.χ. αποτελούν τροφή για την πέστροφα. Η παρουσία τους αποδεικνύει την καλή ποιότητα του νερού. "'Gillott'" Entomology Third Edition Springer ISBN 1-4020-3182-3 Grzimek's Animal Life Encyclopedia Vol. 3 Thomson Gale ISBN 0-7876-5779-4
|
Τα πλεκόπτερα (Plecoptera) αποτελούν μια τάξη ημιμετάβολων εντόμων που περιλαμβάνει δεκαπέντε οικογένειες με παγκοσμίως πάνω από δύο χιλιάδες είδη. Στην Ευρώπη συναντούμε επτά οικογένειες με περίπου 426 είδη, στην Ελλάδα περίπου 64 είδη, που εκπροσωπούν και τις επτά οικογένειες. Μεγάλο μέρος των ειδών στην Ελλάδα είναι ενδημικά. Πολλά είδη απειλούνται από εξαφάνιση εξ αιτίας της μικρής περιοχής γεωγραφικής εξάπλωσης τους.Το όνομα πλεκόπτερα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο τα έντομα αυτά στη στάση ηρεμίας διπλώνουν τις οπίσθιες πτέρυγες κάτω από τις μπροστινές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1
|
Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης
|
Το σωματείο ιδρύθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1933 με την υπ' αριθμόν 2613 απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης από πρόσφυγες κατοίκους της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Πρωταρχικός σκοπός της ίδρυσης ήταν ο εξωραϊσμός και ο καλλωπισμός της περιοχής, γνωστή τότε ως «συνοικισμός Κάμπελ».Με το πέρασμα των χρόνων και μετά από έξη τροποποιήσεις του καταστατικού, ο σύλλογος λειτουργεί με την επωνυμία Αθλητικός & Πολιτιστικός Σύλλογος «Ναύαρχος Βότσης» και ο σκοπός είναι η συστηματική καλλιέργεια και ανάπτυξη των δυνατοτήτων των αθλητών, για την συμμετοχή τους σε αθλητικούς αγώνες και η εφαρμογή μορφωτικού προγράμματος στους αθλητές και τα μέλη του Σωματείου, για την φίλαθλη και πολιτιστική εν γένει ανύψωσή τους. Το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Μακεδονίας την περίοδο 1956-57 στη Δόκιμο Κατηγορία, όπου αγωνίστηκε για τέσσερις περιόδους. Την περίοδο 1961-62 έλαβε μέρος κανονικά στη Γ΄ Κατηγορία, στην οποία παρέμεινε δύο περιόσδους, και την περίοδο 1961-62 προβιβάστηκε στην Β1 Κατηγορία μαζι με τον Θρίαμβο Ακροπόλεως και τον Κολοκοτρώνη Συκεών. Στη Β1 παρέμεινε για τέσσερα χρόνια και υποβιβάστηκε στο τέλος της περιόδου 1966-67. Η επιστροφή στη Γ΄ Κατηγορία κρατησε για δύο χρόνια, αφού μετά το τέλος της περιόδου 1968-69 το ποδοσφαιρικό τμήμα θα έπαψε να υπάρχει Ο σύλλογος τιμά με την ονοματοδοσία του τον ναύαρχο Νικόλαο Βότση, κατόρθωμα του οποίου ήταν η βύθιση της τουρκικής φρεγάτας «Φετχί Μπουλέντ» μέσα στο Θερμαϊκό κόλπο κατά την περίοδο του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Σήμερα διατηρεί τόσο Πολιτιστικό, όσο και Αθλητικό τμήμα. Το πρώτο δραστηριοποιείται στη διδασκαλία παραδοσιακών χορών, θεάτρου και μουσικής, ενώ το δεύτερο καλλιεργεί ομάδες καλαθοσφαίρισης, πετοσφαίρισης, πινγκ πονγκ, ενόργανης γυμναστικής και πολεμικών τεχνών. Έδρα των αγωνιστικών τμημάτων του συλλόγου αποτελεί το Γυμναστήριο «Ναύαρχος Βότσης» ή εναλλακτικά το Α΄ Γυμναστήριο Μίκρας. Το τμήμα βόλεϊ γυναικών την περίοδο 2018-19 κατέλαβε την 1η θέση στον Β΄ όμιλο της Α΄2 Εθνικής Κατηγορίας και κέρδισε την άνοδο στην Πρε Λιγκ, στην οποία παραμένει από τότε (έως την περίοδο 2023-24). Οι θέσεις που κατέκτησε το τμήμα γυναικών στις Εθνικές κατηγορίες από την περίοδο 2017-18 και μετέπειτα (Αρχεία ΕΟΠΕ) 2017-18 - Α΄2 Κατηγορία - Β1 υποόμιλος: 4η θέση 2018-19 - Α΄2 Κατηγορία - Β΄ Όμιλος: 1η θέση - Άνοδος στην Πρε Λιγκ 2019-20 - Πρε Λιγκ: 9η θέση 2020-21 - Πρε Λιγκ - Β΄ Όμιλος: Διακοπή λόγω Πανδημίας COVID-19 2021-22 - Πρε Λιγκ - Β΄ Όμιλος: 2η θέση 2022-23 - Πρε Λιγκ: 8η θέση Το τμήμα βόλεϊ γυναικών την περίοδο 2022-23 αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική Κατηγορία (4ο Επίπεδο). Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης www.navarchosvotsis.gr Eπίσημος ιστότοπος. Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης - Πολιτιστικά Δρώμενα, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης, επίσημο κανάλι στο YouTube. Ειδήσεις για τη γυναικεία πετοσφαίριση του Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης www.greekvolley.gr Δυναμικό Γυναικείας ομάδας πετοσφαίρισης www.volleyball.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-06-16 στο Wayback Machine. «Α.Π.Σ. Ναύαρχος Βότσης 2022-23». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2023. www.volleyball.gr
|
Ο Αθλητικός και Πολιτιστικός Σύλλογος «Ναύαρχος Βότσης» είναι ελληνικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην ομώνυμη συνοικία του Δήμου Καλαμαριάς της Θεσσαλονίκης. Τα χρώματα του συλλόγου είναι το κυανό και το λευκό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%A3._%CE%9D%CE%B1%CF%8D%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Αντίπαλος με τις σκιές 3D: Τελευταίος γύρος
|
Ο πρωταθλητής στο μποξ Αρτιόμ Κόλτσιν ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες και έγινε εθνικός ήρωας. Δεν ξανανέβηκε στο ρινγκ πια, επιλέγοντας την προπόνηση και την άγρια ζωή, συμπεριλαμβανομένου τις συνεχείς εμφανίσεις στην τηλεόραση, βγαίνοντας βόλτα και έχοντας ερωτικές σχέσεις. Ένα πρωί η γυναίκα του Βίκα και η κόρη τους τον συναντάνε στο σπίτι. Η Βίκα δε βλέπει πλέον τον Αρτιόμ που γνώρισε και ερωτεύτηκε. Η ευτυχισμένη ζωή του Αρτιόμ καταρρέει όταν ο μποξέρ που ο ίδιος προπονεί παραλίγο να πεθάνει κατά τη διάρκεια αγώνα στο ρινγκ με αντίπαλο τον διάσημο μποξέρ Κουέρτε. Ο Αρτιόμ υποψιάζεται ότι ο Κουέρτε χρησιμοποίησε κάποια απαγορευμένη τεχνική. Για να το αποδείξει, πρέπει να ταξιδέψει στο Χονγκ Κονγκ, όπου ο παλιός του φίλος Βαγκίτ Βάλιεφ τον περιμένει: γνωρίζει κάτι για τον Κουέρτε, κάτι που δεν το ξέρει κανένας άλλος. Για να κερδίσει, ο Αρτιόμ πρέπει να ξανανέβει στο ρινγκ, ξανά. Ντενίς Νικιφόροφ - Αρτιόμ Κόλτσιν Γελένα Πανόβα - Βίκα Κόλτσινα Αντρέι Πάνιν - Βαγκίτ Βάλιεφ Ντμίτρι Σεβτσένκο - Συνταγματάρχης Νετσάγεφ Κχεμπράβι Σενπράσετ - Σου Μιχαήλ Γκόρεβοϊ - Μάικλ Μπατού Χάσικοφ - Αντόνιο Κουέρτε Σεργκέι Ριάμπιχ - Ολέγκ Κοσίκοφ Όλγκα Ντυμπτσέβα - Λέρα Μαρία Κουρκόβα - Γιούλια Αντίπαλος Με Τις Σκιές (ταινία) - 2005 Αντίπαλος Με Τις Σκιές 2: Η Εκδίκηση (ταινία) - 2007 Αντίπαλος με τις σκιές 3D: Τελευταίος γύρος στην IMDb
|
Αντίπαλος Με Τις Σκιές 3D: Τελευταίος Γύρος (Ρωσικά: Бой с тенью 3D: Последний раунд), είναι ρωσική ταινία του 2011 στο είδος δράσης/δράμα/θρίλερ, πρωταγωνιστεί ο Ντενίς Νικιφόροφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%B9%CF%82_%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82_3D:_%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Ιλ Πορντενόνε
|
Το όνομά του προέρχεται από τη γενέτειρά του Πορντενόνε στο Φρίουλι, αν και η οικογένειά του προήλθε από την Κορτιτσέλλε (Corticelle, Μπρέσια, Λομβαρδία). Τελικά απέρριψε το όνομα de' Sacchis, έχοντας διαφωνήσει με τον αδελφό του Μπαρτολομέο, ο οποίος τον είχε τραυματίσει στο χέρι. Στη συνέχεια αποκαλούσε τον εαυτό του Regillo, ή De Regillo. Η υπογραφή του είναι Antonius Portusnaonensis ή De Portunaonis . Χρίστηκε Ιππότης από τον Ουγγρο βασιλέα Ιωάννη Ζαπόλυα. Ως ζωγράφος, ο Πορντενόνε ήταν μελετητής του Πελλεγκρίνο ντα Σαν Ντανιέλε (Pellegrino da San Daniele), αλλά η κύρια επιρροή του στυλ του ήταν ο Τζορτζόνε. Η δημοφιλής ιστορία ότι ήταν συμμαθητής με τον Τιτσιάνο υπό τον Τζοβάνι Μπελίνι είναι ψευδής. Υποστηρίχθηκε ότι η πρώτη παραγγελία του Πορντενόνε του δόθηκε από ένα παντοπωλείο στην πατρίδα του, για να δοκιμάσει την υπερηφάνεια του ότι θα μπορούσε να ζωγραφίσει μια εικόνα καθώς ο ιερέας άρχιζε τη Μεγάλη Λειτουργία, και να την ολοκληρώσει όταν τελείωσε η Λειτουργία. Ολοκλήρωσε την εικόνα στον απαιτούμενο χρόνο. Η περιοχή γύρω από το Πορντενόνε ήταν γόνιμη σε ικανούς ζωγράφους. αλλά ο Πορντενόνε είναι ο πιο γνωστός, ένας δυναμικός χρήστης του κιαροσκούρο και ζωγράφος σάρκας. Η Britannica του 1911 αναγράφει ότι "όσον αφορά στην απλή ζωγραφική σάρκας, ήταν μόλις κατώτερος από τον Τιτσιάνο στην ευρύτητα, την μυθοπλασία και τον τόνο". Οι δύο ήταν ανταγωνιστές για κάποιο διάστημα, και ο Τζιοβάνι Αντόνιο μερικές φορές έφερε όπλα ενώ ζωγράφιζε. Διακρίθηκε στα πορτρέτα. ήταν εξίσου ικανός στις τοιχογραφίες και στη χρήση του ελαιοχρώματος. Δημιούργησε πολλά έργα στο Πορντενόνε και άλλες περιοχές του Φρίουλι, την Κρεμόνα και τη Βενετία. Κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στην Πιατσέντσα, όπου βρίσκεται μια από τις πιο διάσημες εκκλησιαστικές εικόνες του, η Αγία Αικατερίνη που διαφωνεί με τους Πατέρες στην Αλεξάνδρεια. Η μορφή του Αγίου Ρόκκο, στο θόλο του Πορντενόνε, θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του. Προσκλήθηκε από τον Δούκα Έρκολε Β΄ των Έστε της Φερράρα στην Αυλή του, αλλά λίγο αργότερα, το 1539, πέθανε, όχι χωρίς υποψίες για δηλητηρίαση που διαπράχθηκε από τον Τιτσιάνο. Τα μετέπειτα έργα του είναι σχετικά απρόσεκτα και επιφανειακά. και γενικά είναι καλύτερος στις ανδρικές μορφές παρά στις γυναικείες, ενώ η σύνθεση των θεματικών του εικόνων είναι σχεδόν εξισωμένη με τα άλλα προτερήματά τους. Ο Πορντενόνε φαίνεται να ήταν άνθρωπος με έντονη αυτοπεποίθηση, κάτι το οποίο φαίνεται στο ύφος του ως ζωγράφου. Τρεις από τους κύριους μαθητές του ήταν ο Μπερναρντίνο Λικίνιο,ονομαζόμενος Il Sacchiense, ο γαμπρός του Πομπόνιο Αμαλτέο και ο Τζοβάννι Μαρία Καλντεράρι. Μελέτη του Μαρτυρ'ιου του Αγίου Πέτρου Μάρτυρος (1526, Μουσείο Γκέτι) Άγιος Μποναβεντούρα (Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο) Άγιος Λουδοβίκος της Τουλούζης ( Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο ) Οι Άγιοι Προσδόκιμος και Πέτρος (1516, Μουσείο Τέχνης της Βόρειας Καρολίνας, Ράλεϊ). Γολγοθάς (1520-1521, τοιχογραφία στον καθεδρικό ναό της Κρεμόνα ) Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (περ. 1525, Ενοριακή εκκλησία, Σουσεγκάνα, Τρεβίζο) Άγιος Λορέντσο Τζουστινιάνι και άλλοι Άγιοι (1532, αρχικά στη Santa Maria dell'Orto, σήμερα στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Βενετία) Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (1525) Νωπογραφίες Cupula : Σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, Βασιλική της Santa Maria di Campagna, Πιατσέντσα Άγιος Μαρτίνος και Άγιος Χριστόφορος (1528–29, Εκκλησία του San Rocco, Βενετία) Ο Άγιος Λορέντσο Τζουστινιάνι και δύο Αδελφοί με Αγίους (1532, Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Φλωρεντία ) Άγιοι Σεβαστιανός, Ρόκκο και Αικατερίνη (1535, Εκκλησία του Σαν Τζιοβάνι Elemosinario, Βενετία) Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (1525, Εκκλησία Ενορίας, Γκρανκάμπ, Γαλλία). Η διαμάχη της Αγίας Αικατερίνης με τους ειδωλολάτρες φιλόσοφους (καθεδρικός ναός της Πιατσέντσα) Απόλυση και Άμωμη Σύλληψη (1530, Εκκλησία «Annunziata», Cortemaggiore ) Άγιος Γκοττάρντο και Άγιοι Σεβαστιανός και Ρόκκο (Δημοτικό Μουσείο Τέχνης, Πορντενόνε) Αγία Αικατερίνη και Μάρτυρες (Δημοτικό Μουσείο Κονελιάνο) Σχέδια από την Αμβροσνιανή βιβλιοθήκη , Μιλάνο Μάγοι ( Καθεδρικός Ναός του Τρεβίζο ) Ιουδήθ (αποδιδ. ) (Γκαλλερία Μποργκέζε) Κατάλογος Ιταλών ζωγράφων Hartt, Frederick, History of Italian Renaissance Art, (2η έκδοση) 1987, Thames & Hudson (US Harry N Abrams),(ISBN 0500235104) Nichols, Tom, Tintoretto: Tradition and Identity]], 2015, Reaktion Books,(ISBN 1780234813), 9781780234816, βιβλία google Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Pordenone, Il» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 22 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 101–102
|
Ο Ιλ Πορντενόνε (Il Pordenone στα ιταλικά, είναι το προσωνύμιο του Τζοβάννι Αντόνιο ντε' Σάκκις (Giovanni Antonio de' Sacchis (περ. 1484 – 1539), Ιταλού μανιεριστή ζωγράφου, χαλαρά εντασσόμενου στη Σχολή της Βενετίας. Ο Βαζάρι, ο κύριος βιογράφος του, τον αναφέρει εσφαλμένα ως Giovanni Antonio Licinio. Ζωγράφισε σε πολλές πόλεις της βόρειας Ιταλίας "με ταχύτητα, σθένος και σκόπιμη τραχύτητα έκφρασης και εκτέλεσης - με σκοπό να σοκάρει". Φαίνεται ότι επισκέφτηκε τη Ρώμη και έμαθε από τα αριστουργήματα της ύστερης Αναγέννησης, αλλά δεν είχε καλή εκπαίδευση στο ανατομικό σχέδιο. Όπως ο Πολίντορο ντα Καραβάτζο, ήταν ένας από τους καλλιτέχνες στους οποίους συχνά ανατίθονταν να ζωγραφίζουν το εξωτερικό των κτιρίων. Παρόμοιας φύσης εργασίες ελάχιστα διασώζονται μετά από αιώνες στην έκθεση καιρικών συνθηκών. Ο Μιχαήλ Άγγελος λέγεται ότι ενέκρινε μια πρόσοψη ανακτόρου το 1527. Είναι πλέον γνωστή μόνον από ένα προπαρασκευαστικό σχέδιο. Μεγάλο μέρος της εργασίας του χάθηκε όταν το Παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από πυρκαγιές το 1574 και το 1577. Διάφοροι κύκλοι τοιχογραφιών επιβιώνουν, για παράδειγμα τμήμα μιας τοιχογραφίας στον Καθεδρικό Ναό της Κρεμόνα, όπου οι σκηνές των Πάθών του έχουν τέτοια βιαιότητα, που δεν θα επαναληφθεί σχεδόν μέχρι τον Γκόγια . Ένας άλλος κύκλος ήταν στο Scuola Grande della Carità στη Βενετία, σήμερα στην Πνινακοθήκη της Ακαδημίας, το κύριο μουσείο τέχνης, όπου συνεργάστηκε με τον νεαρό Τιντορέττο. Η ζωή του ήταν τόσο ενεργητική και ανήσυχη όσο η τέχνη του. Νυμφεύτηκε τρεις φορές και κατηγορήθηκε στο δικαστήριο ότι προσέλαβε εγκληματίες για να σκοτώσει τον αδελφό του για να αποφύγει να μοιραστεί την κληρονομιά τους. Ίσως είχε κάποια επιρροή σε μεταγενέστερα έργα του Τιτσιάνο και πιο ξεκάθαρα στον Τιντορέττο, ο οποίος σε κάποιο βαθμό ανέλαβε τη θέση του ως κορυφαίος ζωγράφος μεγάλων τοιχογραφικών επιτροπών στη Βενετία. Ο Τιτσιάνο και ο Πορντενόνε ήταν ανταγωνιστές την τελευταία δεκαετία του και κακόβουλα σχόλια ανέφεραν ότι ακόμη και ότι ο θάνατός του ήταν ύποπτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B5
|
Νικόλαος Κομνηνός Παπαδόπουλος
|
Σπούδασε στο ουνιτικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου της Ρώμης, και αφού ασπάστηκε το καθολικό δόγμα, το 1672, κατετάγη στο Τάγμα των Ιησουιτών. Το 1689 ανήλθε στη δεύτερη έδρα του Κανονικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Το 1713 ανήλθε στην πρώτη έδρα, την οποία διατήρησε έως την αποχώρησή του, τον Νοέμβριο του 1738. Έγραψε πολλά έργα, τα περισσότερα από τα οποία αφορούν δογματικά θέματα. Γνωστότερο είναι το «Praenotiones Mystagogicae ex iure canonico» (Μυσταγωγική προθεωρία εκ του κανονικού δικαίου), το οποίο εκδόθηκε το 1697, και στο οποίο προσπάθησε να αποδείξει ότι οι διαφορές της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού δεν είναι ουσιώδεις. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα,τ.41 Βασιλική Μπόμπου-Σταμάτη, Οι «επιστολιμαίες πραγματείες» του Νικολάου Παπαδοπούλου Κομνηνού προς το μαθητή του Χρύσανθο Νοταρά, Εώα και Εσπερία, τομ.4(1999-2000),σελ.175-241 Νικόλαος Κομνηνός Παπαδόπουλος, Μυσταγωγική προθεωρία εκ του κανονικού δικαίου, εισαγωγή – έκδοση Κωνσταντίνος Γαρίτσης, Αθήνα 2012. Gerhard Podskalsky, Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας 1453-1821. Η ορθοδοξία στη σφαίρα επιρροής των δυτικών δογμάτων μετά τη Μεταρρύθμιση, μετ. Γ.Δ. Μεταλληνός, ΜΙΕΤ,Αθήνα 2005.
|
Ο Νικόλαος Κομνηνός Παπαδόπουλος (ιταλικά: Niccolò Comneno Papadopoli· λατινικά: Nicolaus Comnenus Papadopoli), ή Νικόλαος Παπαδόπουλος Κομνηνός (6 Ιανουαρίου 1655 - 20 Ιανουαρίου 1740), ήταν ελληνικής καταγωγής (από την Κρήτη) Ιταλός θεολόγος, φιλόσοφος και νομομαθής, και πέρασε σημαντικό μέρος της ζωής του στην Πάντοβα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Μαυροβούνι Ιωαννίνων
|
Το όνομα του χωριού προέρχεται από την σύνθεση του επιθέτου «μαύρος» και του ουσιαστικού «βουνό» και την πυκνή βλάστηση φυλλοβόλων δέντρων που το περιβάλλει. Αυτό μπορεί επίσης να θεωρηθεί και ως μετάφραση της τουρκικής λέξης Karadag, «kara=μαύρος και dag=βουνό». Παλιότερα ήταν ένα από τα 46 χωριά του Ζαγορίου και στην τωρινή του θέση χτίστηκε μετά το 1706, όταν ο απόγονος του αρνήθρισκου Ισαήμ Αληζότ Πασάς (όπως αναφέρει ο ιστορικός Ιωάννης Λαμπρίδης) "επέρασε δια πυρός και μαχαίρας τους κατοίκους του Μαυροβουνίου, για να αρπάξει την ευφορότατην πεδιάδα...". γεγονός που συμπίπτει και με την προφορική παράδοση. Αναφέρεται ανάμεσα στα Ζαγοροχώρια και την περίοδο της τουρκοκρατίας στην τουρκική στατιστική (σαλναμές) της Ηπείρου του 1895. Πριν το 1900 το χωριό διατηρούσε σχολείο, όπως και άλλα χωριά της περιοχής. Μετά την απελευθέρωση αναφέρεται το 1919 στο ΦΕΚ 184Α - 19/08/1919 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Το 1928 χτίστηκε το σημερινό σχολείο, το οποίο προπολεμικά είχε πάνω από 40 μαθητές. Παλαιότερα και μέχρι το 1970 οι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Στον εμφύλιο, λόγω της στρατηγικής θέσης του χωριού, έγιναν σκληρές μάχες τα Χριστούγεννα του 1947 με πολλά θύματα από τον Εθνικό και Δημοκρατικό Στρατό. Μετά την κατοχή οι κάτοικοι μαζικά εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες παρασυρόμενοι από το γενικό κλίμα μετανάστευσης. Σήμερα οι κάτοικοι λιγοστεύουν τους χειμερινούς μήνες και αυξάνονται τους καλοκαιρινούς. Από τον Προφήτη Ηλία, την κεντρική εκκλησία, που χτίστηκε το 1747, αγναντεύεις όλες τις κορυφές της Πίνδου, την θρυλική Γκραμπάλα, το Καλπάκι και τον Κασιδιάρη. Πηγαίνοντας πάντα βόρεια περνάς μέσα από ένα μεγάλο και πυκνό δάσος βελανιδιάς. Μέσα σε αυτό βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη της άγριας πανίδας της περιοχής όπως λύκοι, αγριογούρουνα, λαγοί, αλεπούδες, κουνάβια, σκίουρος και πολλά είδη πουλιών. Δήμος Πωγωνίου Καλπάκι
|
Το Μαυροβούνι είναι ορεινό χωριό της Ηπείρου στην Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων. Διοικητικά ανήκε στον Καποδιστριακό Δήμο Καλπακίου και σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Πωγωνίου. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τα Άνω Ραβένια και σε υψόμετρο 780 μέτρα. Είναι το πιο μικρό χωριό της Δημοτικής Ενότητας Καλπακίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Συμβούλιο των Χωρών της Βαλτικής Θάλασσας
|
Το Συμβούλιο των Χωρών της Βαλτικής Θάλασσας ιδρύθηκε από τους Υπουργούς Εξωτερικών των χωρών στη Κοπεγχάγη το 1992 ως απάντηση στις γεωπολιτικές αλλαγές που σημειώθηκαν στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι ιδρυτές του ΣΧΒΘ ήταν οι Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, Ούφε Έλεμαν-Γιένσεν, Τορβάλ Στόλτενμπεργκ, Λέναρτ Μέρι, Γιάνις Γιουρκάνς, Αλγκίρντας Σαουντάργκας, Χένινγκ Κριστόφερσεν, Πάαβο Βάουρουνεν, Αντρέι Κόζιρεφ, Μαργκαρέτα αβ Ούγκλας, και Κσίστοφ Σκουμπισέφσκι. Από την ίδρυσή του, το ΣΧΒΘ έχει συμβάλει στη διασφάλιση θετικών εξελίξεων στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας και έχει χρησιμεύσει ως κινητήρια δύναμη για την πολυμερή συνεργασία. Από το 1998, το ΣΧΒΘ εξυπηρετείται από μια μόνιμη διεθνή γραμματεία που βρίσκεται στη Στοκχόλμη της Σουηδίας και χρηματοδοτείται από τα κράτη μέλη. Το υψηλότερο ίδρυμα της ΣΧΒΘ είναι η διάσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών, η οποία συνεδριάζει κάθε δύο χρόνια. Το ΣΧΒΘ έχει 11 χώρες μέλη καθώς και την Ευρωπαϊκή Ένωση: Δανία Εσθονία Φινλανδία Γερμανία Ισλανδία (1995) Λετονία Λιθουανία Νορβηγία Πολωνία Ρωσία Σουηδία 11 άλλες χώρες έχουν καθεστώς παρατηρητή: Λευκορωσία Γαλλία Ουγγαρία Ιταλία Ολλανδία Ρουμανία Σλοβακία Ισπανία Ουκρανία Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένες Πολιτείες Η Προεδρία του Συμβουλίου εναλλάσσεται μεταξύ των έντεκα κρατών μελών σε ετήσια βάση. Κάθε Προεδρία καθορίζει μια σειρά ειδικών προτεραιοτήτων για την καθοδήγηση των εργασιών του Συμβουλίου για το έτος της Προεδρίας και διαρκεί για ένα έτος από την 1η Ιουλίου έως τις 30 Ιουνίου. Λιθουανία 2020-2021 Δανία 2019-2020 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Να κάνει το ΣΧΒΘ έναν πιο ευέλικτο οργανισμό Λετονία 2018-2019 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Ακεραιότητα & κοινωνική ασφάλιση, διάλογος και ευθύνη Σουηδία 2017-2018 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Βιωσιμότητα, εξέλιξη και προσαρμοστικότητα Ισλανδία 2016-2017 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Παιδιά, ισότητα και δημοκρατία Πολωνία 2015-2016 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Βιωσιμότητα, δημιουργικότητα και ασφάλεια Εσθονία 2014-2015 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Πρακτικότητα, αποτελεσματικότητα και συνεργασία Φινλανδία 2013-2014 – Προτεραιότητες της Προεδρίας: Ναυτιλιακή πολιτική, πολιτική προστασία και επαφές μεταξύ ανθρώπων Ρωσία 2012-2013 Γερμανία 2011-2012 Νορβηγία 2010-2011 Λιθουανία 2009-2010 Δανία 2008-2009 Λετονία 2007-2008 Σουηδία 2006-2007 Ισλανδία 2005-2006 Πολωνία 2004-2005 Εσθονία 2003-2004 Φινλανδία 2002-2003 Ρωσία 2001-2002 Γερμανία 2000-2001 Νορβηγία 1999-2000 Λιθουανία 1998-1999 Δανία 1997-1998 Λετονία 1996-1997 Σουηδία 1995-1996 Πολωνία 1994-1995 Εσθονία 1993-1994 Φινλανδία 1992-1993 Η Επιτροπή Ανώτερων Αξιωματούχων (EAA) απαρτίζεται από υψηλόβαθμους εκπροσώπους των Υπουργείων Εξωτερικών των 11 κρατών μελών του ΣΧΒΘ , καθώς και από έναν υψηλόβαθμο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η EAA χρησιμεύει ως το κύριο φόρουμ συζήτησης και όργανο λήψης αποφάσεων για θέματα που σχετίζονται με το έργο του Συμβουλίου μεταξύ των υπουργικών συνόδων. Η EAA παρακολουθεί, διευκολύνει και στοχεύει στο συντονισμό του έργου όλων των δομών του ΣΧΒΘ. Η περίοδος της οποίας προεδρεύει κάθε χώρα εναλλάσσεται σε ετήσια βάση και ακολουθεί την Προεδρία του Συμβουλίου. Ο Πρόεδρος της EAA είναι εκπρόσωπος, συνήθως σε πρεσβευτικό επίπεδο, που διορίζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας που ασκεί την Προεδρία του Συμβουλίου. Ορισμένες δομές του ΣΧΒΘ λειτουργούν υπό την αιγίδα της EAA. Σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ρίγας για τη μεταρρύθμιση του ΣΧΒΘ από τον Ιούνιο του 2008, μία από τις προηγούμενες ομάδες εργασίας μετατράπηκε σε ομάδα εμπειρογνωμόνων και οι δύο άλλες ομάδες εργασίας διαλύθηκαν. Η EAA παρακολουθεί το έργο της ομάδας εμπειρογνωμόνων για την πυρηνική ασφάλεια και την ακτινοβολία, την ειδική ομάδα κατά της εμπορίας ανθρώπων (TF-THB), την ομάδα εμπειρογνωμόνων για τα παιδιά σε κίνδυνο και συντονίζει το έργο που αναλαμβάνεται στις τρεις συμφωνημένες μακροπρόθεσμες προτεραιότητες. «Περιφερειακή ταυτότητα», «Αειφόρος και ευημερούσα περιοχή» και «Ασφαλής περιοχή». Ομάδα εμπειρογνωμόνων ΣΧΒΘ για την πυρηνική ασφάλεια και την ακτινοβολία Ομάδα εμπειρογνωμόνων ΣΧΒΘ για τη θαλάσσια πολιτική Ομάδα εμπειρογνωμόνων ΣΧΒΘ για την αειφόρο ανάπτυξη - διαχειρίζεται το σχέδιο δράσης της Βαλτικής 2030 Ομάδα εμπειρογνωμόνων ΣΧΒΘ για παιδιά σε κίνδυνο Ειδική ομάδα κατά της εμπορίας ανθρώπων Δημιουργήθηκε Μόνιμη Διεθνής Γραμματεία του ΣΧΒΘ μετά από απόφαση που ελήφθη κατά την 7η Υπουργική Σύνοδο του ΣΧΒΘ το 1998 στο Νίμποργκ της Δανίας. Η Γραμματεία εγκαινιάστηκε επίσημα στις εγκαταστάσεις της στο νησί Στρόμσμποργκ της Στοκχόλμης στις 20 Οκτωβρίου 1998. Από το Νοέμβριο του 2010 έως τον Ιούλιο του 2020, η Γραμματεία βρισκόταν στην οδό Σλούσπλαν 9 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Από τον Ιούλιο του 2020, το Παλάτι Momma Reenstiernas στην οδό Βόλμαρ Ίξκουλσγκαταν 23 είναι το νέο σπίτι της Γραμματείας του ΣΧΒΘ. Η εντολή της Γραμματείας έχει ως εξής: να παρέχει τεχνική και οργανωτική υποστήριξη στον Πρόεδρο του ΣΧΒΘ και στις δομές και τα όργανα εργασίας του Συμβουλίου να διασφαλίσει τη συνέχεια και τον ενισχυμένο συντονισμό των δραστηριοτήτων του ΣΧΒΘ να εφαρμόσει τη στρατηγική πληροφόρησης και επικοινωνίας του ΣΧΒΘ τη διατήρηση των αρχείων του ΣΧΒΘ και της βάσης δεδομένων πληροφοριών να διατηρήσει επαφές με άλλους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται εντός και γύρω από την περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας, τις εθνικές αρχές των κρατών μελών και τα μέσα ενημέρωσης. Από τη 10η υπουργική σύνοδο του ΣΧΒΘ το 2001, το Συμβούλιο ενέτεινε τις προσπάθειες συντονισμού των δραστηριοτήτων του ΣΧΒΘ με άλλους οργανισμούς που εργάζονται ενεργά για την προώθηση της περιφερειακής συνεργασίας στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας. Το ΣΧΒΘ ανέλαβε την πρωτοβουλία να διοργανώνει ετήσιες συναντήσεις συντονισμού (που διοργανώνονται και προεδρεύεται από τον πρόεδρο της ΕΑΑ), με τη συμμετοχή περιφερειακών οργανισμών της Βαλτικής Θάλασσας, παρέχοντας έτσι ένα πιο δομημένο κανάλι για τη συμμετοχή των στρατηγικών εταίρων για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους και να συντονίσουν τις προσπάθειες με το ΣΧΒΘ και άλλους οργανισμούς όπως: Β7 Επτά Νησιά της Βαλτικής ΔΣΒΘ BCCA Φόρουμ της Βαλτικής Θάλασσας ΚΔΒΘ BSRUN BSSSC ΠΠΒ Συμβουλευτικό Συμβούλιο Επιχειρήσεων CPMR HELCOM ΔΟΜ Φόρουμ ΜΚΟ ΟΟΣΑ ScanBalt ΕΒΠ Τον Ιούνιο του 2014, το Συμβούλιο αποφάσισε, μετά από αξιολόγηση και επανεξέταση των πέντε μακροπρόθεσμων προτεραιοτήτων του ΣΧΒΘ, να ενσωματώσει τρεις ανανεωμένες μακροπρόθεσμες προτεραιότητες για το Συμβούλιο των Χωρών της Βαλτικής Θάλασσας - Περιφερειακή ταυτότητα, βιώσιμη και ευημερούσα περιοχή και ασφαλής περιοχή. Περιφερειακή ταυτότητα Στόχος: Προώθηση της ταυτότητας της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας και εντατικοποίηση των επαφών που υποστηρίζουν την περαιτέρω ανάπτυξή της ·Σκοπός: Ανάπτυξη της έννοιας της ταυτότητας της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας και της αίσθησης του ότι ανήκει στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας μέσω της δέσμευσης, της συμμετοχής και της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, με ένα κοινοτικό πνεύμα και για τη δημιουργία μιας έννοιας της περιφερειακής ενότητας διασυνοριακά με την ανάπτυξη επαφών άνθρωπο με άνθρωπο μέσω διαλόγου, μακροπεριφερειακών δικτύων και θεσμών ·Βιώσιμη και ευημερούσα περιοχή Στόχοι: Ανάπτυξη της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας ως πρότυπης περιοχής βιώσιμων κοινωνιών ικανών να διαχειρίζονται και να χρησιμοποιούν τους πόρους αποτελεσματικά, να αξιοποιούν το δυναμικό οικονομικής, τεχνολογικής, οικολογικής και κοινωνικής καινοτομίας της περιοχής προκειμένου να διασφαλίσουν την ευημερία, την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική συνοχή. Να συμβάλει στην εξάλειψη των εμποδίων που παρεμποδίζουν την ολοκληρωμένη και βιώσιμη ανάπτυξη της περιοχής.Σκοπός: Βελτίωση της συνολικής ανταγωνιστικότητας της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας μέσω βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης και αγορών εργασίας, έρευνας και ανάπτυξης, καινοτόμων υποδομών, ολοκληρωμένης θαλάσσιας πολιτικής, μεταφορών και επικοινωνιών. Να υποστηρίξει τη μετάβαση της περιοχής της Βαλτικής προς μια ανταγωνιστική, πράσινη και χαμηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα, εξασφαλίζοντας έτσι αειφόρο ανάπτυξη και ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς. Υποστήριξη περαιτέρω δράσης για την επίτευξη καλής περιβαλλοντικής κατάστασης και ενός υγιούς οικοσυστήματος που υποστηρίζει μια ευημερούσα περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας. Ενίσχυση της ικανότητας της περιοχής να προσαρμοστεί στις κλιματικές αλλαγές και της ικανότητας ανθεκτικότητας των οικοσυστημάτων και των κοινωνιών. Να διασφαλιστεί η περαιτέρω ενσωμάτωση της αειφόρου ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς πολιτικής, με την ενσωμάτωση οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών πτυχών. Να προωθήσουν βιώσιμες και πράσινες τεχνολογίες και πρωτοβουλίες για την προστασία του οικοσυστήματος και της βιοποικιλότητας της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας.Ασφαλής περιοχή Στόχος: Να ενισχυθεί η κοινωνική ασφάλεια στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας και να διασφαλιστεί ότι οι άνθρωποι της Περιφέρειας προστατεύονται και αντέχουν στη βία, τα ατυχήματα και τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μέσω ετοιμότητας και προστατεύονται από βλάβες που προκαλούνται από εγκληματική εκμετάλλευση και εμπορία ανθρώπων.Σκοπός: Αντιμετώπιση όλων των μορφών εμπορίας ανθρώπων, στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας μέσω προληπτικών και προστατευτικών δραστηριοτήτων και έργων που βασίζονται σε μια συνεκτική και διεπιστημονική προσέγγιση. Να προωθήσει την ολοκληρωμένη και βιώσιμη προστασία των παιδιών με σκοπό την πρόληψη και την αντιμετώπιση κάθε μορφής βίας κατά των παιδιών μέσω μιας πολυτομεακής προσέγγισης και αυξημένης συνεργασίας μεταξύ των αρμόδιων αρχών και άλλων ενδιαφερομένων στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας. Ενίσχυση της κοινωνικής ανθεκτικότητας σε καταστροφές και κινδύνους σε όλα τα στάδια κρίσεων μέσω της κατάλληλης πρόληψης, ετοιμότητας, αντίδρασης και ανάκαμψης. Ενίσχυση της διαλειτουργικότητας και της στρατηγικής μακροπεριφερειακής συνεργασίας που επιτρέπει τη βοήθεια και την ταχεία αντιμετώπιση διασυνοριακών ατυχημάτων και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων καταστροφών που ενδέχεται να έχουν διασυνοριακές συνέπειες και επιπτώσεις Παγκόσμια Ημέρα ΜΚΟ Επίσημος ιστότοπος CBSS Secretariat στο Twitter Council of the Baltic Sea States, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
|
Το Συμβούλιο των Χωρών της Βαλτικής Θάλασσας (ΣΧΒΘ) είναι περιφερειακός διακυβερνητικός οργανισμός που εργάζεται σε τρεις τομείς προτεραιότητας: Περιφερειακή Ταυτότητα, Ασφαλής Περιφέρεια και Βιώσιμη και Ευημερούσα Περιφέρεια. Αυτοί οι τρεις τομείς προτεραιότητας στοχεύουν στην αντιμετώπιση των θεμάτων του περιβάλλοντος, της οικονομικής ανάπτυξης, της επιχειρηματικότητας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, της πολιτικής ασφάλειας, των δικαιωμάτων των παιδιών και της εμπορίας ανθρώπων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A7%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Redmi K40
|
Το μπροστινό και το πίσω μέρος είναι φτιαγμένο απο Gorilla Glass 5. Το πλαίσιο είναι κατασκευασμένο από πολυανθρακικό. Στην κάτω πλευρά υπάρχει μία θύρα USB-C, ηχείο, μικρόφωνο και dual SIM tray. Στην πάνω πλευρά υπάρχουν δύο επιπλέον μικρόφωνα, IR blaster και το δεύτερο ηχείο. Στη δεξιά πλευρά υπάρχουν κουμπιά έντασης ήχου και ενεργοποίησης με τοποθετημένο σαρωτή δακτυλικών αποτυπωμάτων. Το Redmi K40 διαθέσιμο σε 3 χρώματα: μαύρο,ασημένιο και λευκό). Το Redmi K40 Pro και το K40 Pro+ διατίθεται σε 3 χρώματα: μαύροασημένιο λευκό. Το POCO F3 είναι διαθέσιμο σε 3 χρώματα: Night black, Arctic White και Deep Ocean Blue.Το Xiaomi Mi 11i είναι διαθέσιμο σε 3 χρώματα: Cosmic Black, Celestial Silver και Frosty White. Official global website of POCO F3
|
Το Redmi K40 είναι μια σειρά από Android smartphones που κατασκευάζονται από την Xiaomi και διατίθενται στο εμπόριο τρία μοντέλα, το K40, το K40 Pro και το K40 Pro+. Στην παγκόσμια αγορά το Redmi K40 ονομάζεται POCO F3, και το Redmi K40 Pro+ ονομάζεται Xiaomi Mi 11i.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Redmi_K40
|
Άλκη Κατσικαδέλλη
|
Η Άλκη Κατσικαδέλλη έγινε γνωστή στον αθλητικό κόσμο τον Ιούνιο του 1958, όταν σε ηλικία 15 ετών νίκησε στους σχολικούς αγώνες της Μυτιλήνης ως μαθήτρια της Εμπορικής Σχολής στο άλμα εις ύψος με 1,30 και στον ακοντισμό με 24,24μ. Οι επιδόσεις της έγιναν θέμα στον αθηναϊκό αθλητικό τύπο που προέβλεπε σωστά ότι θα εξελιχθεί σε ένα "διακεκριμένο στέλεχος του ελληνικού αθλητισμού". Στις πρώτες εκείνες επιτυχίες της σημαντική υπήρξε η συμβολή της καθηγήτριας γυμναστικής του σχολείου της Λένας Γενιτσαριώτη-Βίδη. Το ίδιο έτος μετείχε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1958, στο οποίο πήρε την 4η θέση στο ύψος με 1,25, δίνοντας τρεις βαθμούς στο σύλλογό της, τον Παλλεσβιακό. Ακολούθως, μετείχε στο αντίστοιχο πρωτάθλημα κορασίδων, όπου κατέκτησε την πρώτη θέση στο ύψος με 1,30 και τη δεύτερη στη σφαίρα με 8,99. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, στα "Ελευθέρια" που τελέστηκαν στη Μυτιλήνη, βελτίωσε την επίδοσή της στο ύψος πηδώντας 1,35. Πρώτευσε, επίσης, στα 80μ με 11.0 και στο ακόντιο με 22,52, αποδεικνύοντας ότι ήταν πολυσύνθετο ταλέντο. Το 1959, αν και μόλις 16 ετών, κατακτά την πρώτη νίκη της στο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών στην Καβάλα, στα 800μ με 2.40.5. Επίσης, ήταν δεύτερη στο ύψος με 1,35 και στα 400μ με 67.2, δίνοντας μόνη της 16 βαθμούς στον Παλλεσβιακό. Ενώ είχε επίδοση στο ύψος 1,45, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα 1,40, όντας κουρασμένη από την παράλληλη συμμετοχή της στα 800μ. Επίσης, είχε επιδοθεί και στο μήκος πηδώντας 4,85. Την περίοδο αυτή γυμναζόταν από τον Παναγιώτη Σωτηρακόπουλο, διευθυντή του Γυμναστηρίου Μυτιλήνης. Νίκες είχε και στους Ε΄ Αιγαιοπελαγίτικους Αγώνες Στίβου το Σεπτέμβριο του 1959, αλλά και στους Στ΄ το 1961. Το 1961 συμμετείχε και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πένταθλου, τερματίζοντας 3η με 2.883 β.Η κυριαρχία της στα 800μ ήταν απόλυτη, αφού ως το 1970 κατέκτησε οκτώ πανελλήνιες νίκες. Η εγκατάστασή της στην Αθήνα, μετά την εισαγωγή της στην ΕΑΣΑ, την οδήγησε στο Στάδιο Ν. Σμύρνης, στον μόνιμο τότε πρωταθλητή Ελλάδος στο στίβο γυναικών, Πανιώνιο Γ.Σ. Εκεί με την καθοδήγηση του σπουδαίου προπονητή Ηλία Μισαηλίδη, κατάφερε να αναδείξει πλήρως το ταλέντο της, όχι μόνο στα 800, όπου κατέρριψε τέσσερις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ για να το κατεβάσει στα 2.14.2 το 1964 (στους Βαλκανικούς στο Βουλουρέστι, όπου κατέλαβε την τέταρτη θέση), αλλά και στα 400μ με δύο πανελλήνιες νίκες (1964, 1966) και δύο διαδοχικά πανελλήνια ρεκόρ (61.1 στους πανελλήνιους και 60.5 στους βαλκανικούς του 1964 στο Βουκουρέστι) και στο άλμα εις ύψος, όπου πέτυχε 4 συνεχείς πανελλήνιες νίκες από το 1963 ως το 1966. Όλα αυτά τα χρόνια με τη συμμετοχή της συνέβαλε να συνεχιστεί η κυριαρχία του Πανιωνίου στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Ανάμεσα στις άλλες επιτυχίες της ξεχωρίζουν οι συνεχείς νίκες της στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών στο ατομικό και το 1966 στο ομαδικό με τον Πανιώνιο. Από το 1961 αποτέλεσε βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας, μετέχοντας στους βαλκανικούς και σε άλλους διεθνείς αγώνες. Το 1963 (Βαλκανικοί Αγώνες Σόφιας) αναδείχθηκε 3η βαλκανιονίκης στη σκυταλοδρομία 4x100μ. Μετά την αποφοίτησή της από την ΕΑΣΑ, μεταπήδησε στον ΖΑΟΝ, με τον οποίο αναδείχθηκε και πάλι πρωταθλήτρια στα 800μ αλλά και στο νέο τότε γυναικείο αγώνισμα των 1500μ το 1970. Μετά το πέρας της καριέρας της στο στίβο, συνέχισε να αγωνίζεται σε αγώνες βετεράνων, πετυχαίνοντας και εκεί σημαντικές διακρίσεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε Βαλκανικό (1η στα 400μ και 800μ στους Βαλκανικούς Αγώνες Βετεράνων το 1994 στη Σόφια και 1η στα 800μ στους Βαλκανικούς Αγώνες Βετεράνων το 1996 στην Αθήνα) και Ευρωπαϊκό επίπεδο (3η στα 800μ και 6η στο Πένταθλο στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες το 1994 στην Αθήνα). Παράλληλα, εκτός από το στίβο αγωνίστηκε στις ομάδες βόλεϊ και μπάσκετ του ΖΑΟΝ, με πολύ καλές επιδόσεις. Με το ΖΑΟΝ κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ελλάδας πετοσφαίρισης γυναικών το 1974, 1975 και 1976 και αγωνίστηκε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στο βόλεϊ υπήρξε για πολλά χρόνια βασικό στέλεχος στην εθνική ομάδα γυναικών. Αποφοίτησε από την ΕΑΣΑ και διορίστηκε ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση, όπου δίδαξε από το 1966 ως το 1977. Στη συνέχεια δίδαξε στην ΕΑΣΑ ως το 1986 με απόσπαση και από το 1986 στο ΤΕΦΑΑ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών σε διάφορες βαθμίδες: λέκτορας, επίκουρος, αναπληρώτρια και τακτική καθηγήτρια. Τον Ιούνιο του 2012 της απενεμήθη ο τίτλος της ομότιμης καθηγήτριας από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος και έχει σημαντική ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητα που σχετίζεται κυρίως με το βόλεϊ. Πανελλήνια ρεκόρ 400μ: 61.1 (1964), 60.5 (11/9/1964 στο Βουκουρέστι) 600μ: 1.42.8 (1962), 1.42.3 (22/6/1963), 1.39.7 (1964) και 1.38.8 (1970 - ανεπίσημη ημερίδα) 800μ: 2.25.7 (1961), 2.19.6 (8/8/1962), 2.18.4 (1964), 2.14.2 (11/9/1964 στο Βουκουρέστι) 1500μ: 4.59.4 (5/4/1970), 4.57.8 (19/4/1970) και 4.54.2 (7/7/1970) Πρωταθλήτρια Ελλάδος στίβου 15 φορές σε ατομικά αγωνίσματα 400μ (2): 1964, 1966 800μ (8): 1959, 1960, 1961, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970 1500μ (1): 1970. Άλμα εις ύψος (4): 1963, 1964, 1965, 1966 Πρωταθλήτρια Ελλάδος Ανώμαλου δρόμου: Ατομικό (9): 1960, 1961, 1962 (Παλλεσβιακός), 1963, 1964, 1965 (ΕΑΣΑ), 1966 (Πανιώνιος ΓΣΣ), 1968, 1970 (ΖΑΟΝ) Ομαδικό (4): 1963, 1964, 1965 (με ΕΑΣΑ), 1966 (με Πανιώνιο) Πρωταθλήματα Ελλάδος βόλεϊ: 1974, 1975, 1976. Πέτρου Λινάρδου, "Η Σμύρνη του Πανιωνίου", 1998. Αλκ. Κατσικαδέλλη, "Φωτογραφικό υλικό". Παλλεσβιακός Αλκ. Κατσικαδέλλη, Βιογραφικό. "Αλίκη Κατσικαδέλλη, το καμάρι της Μυτιλήνης", Αθλητική Ηχώ, 16/9/1959.
|
Η Αλκινόη (Άλκη) Κατσικαδέλλη (Μυτιλήνη, 1943) ήταν Ελληνίδα αθλήτρια, 15 φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος στο στίβο από το 1959 ως το 1970, ως αθλήτρια του Παλλεσβιακού (1959-1961), του Πανιωνίου Γ.Σ. (1963-1966) και του ΖΑΟΝ (1968-1970) στις μεσαίες αποστάσεις: 400, 800, 1500μ και στο άλμα εις ύψος. Στα αγωνίσματά της κατέρριψε πολλά πανελλήνια ρεκόρ. Παράλληλα ασχολήθηκε με το μπάσκετ και βόλεϊ και αγωνίστηκε πολλά χρόνια στην ομάδα του ΖΑΟΝ, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος βόλεϊ, ενώ υπήρξε και διεθνής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BA%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7
|
Βίσοκε Τάτρι
|
Το μεσοσταθμικό υψόμετρο του δήμου είναι 966 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το μέσο υψόμετρο 1.010 μέτρα. Η έκτασή του ανέρχεται σε 359,78 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πράγμα που τον καθιστά τη δεύτερη μεγαλύτερη «αστική περιοχή» ολόκληρης της Σλοβακίας. Δεν υπάρχει κάποια κεντρική πόλη ή κωμόπολη στον δήμο, αλλά μόνο διάσπαρτοι οικισμοί, των οποίων το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι συναποτελούν το κυριότερο κέντρο χειμερινού τουρισμού στη σλοβακική πλευρά των Υψηλών Τάτρα, ενώ συνδέονται με ένα κοινό σιδηροδρομικό δίκτυο, τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο των Τάτρα. Μετά την πρωτεύουσα της χώρας, το Βίσοκε Τάτρι είναι ο μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός της Σλοβακίας. Ο ορεινός τουρισμός γνώρισε «ημέρες δόξας» από το 1900 περίπου μέχρι το τέλος του Μεσοπολέμου, καθώς η περιοχή αποτελούσε προορισμό για την ελίτ της Ευρώπης γενικότερα. Οι αρχές του δήμου, το πολιτιστικό κέντρο και τα μεγαλύτερα καταστήματα βρίσκονται στον οικισμό Στάρι Σμόκοβετς. Το Βίσοκε Τάτρι αποτελείται από τρία παραδοσιακά τμήματα (παλαιότερα ήταν ξεχωριστοί δήμοι) με συνολικά 14 οικισμούς, ως εξής: Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2001, οι κάτοικοι του Δήμου ανήκαν στις εξής εθνότητες: 92,95% Σλοβάκοι, 2,22% Τσέχοι, 0,57% Ούγγροι, 0,26% Γερμανοί και 0,17% Ρουθήνιοι. Ως θρήσκευμα δήλωσαν τα εξής: 61,96% Ρωμαιοκαθολικοί, 18,96% άθρησκοι (αλλά όχι απαραιτήτως άθεοι), 7,64% Λουθηρανοί και 3,62% Ελληνοκαθολικοί. Το Βίσοκε Τάτρι είναι «αδελφοποιημένο» με τις παρακάτω πόλεις ή χωριά: Ζακοπάνε της Πολωνίας Κόσιτσε της Σλοβακίας (από το 2006) Μπουκοβίνα Τατσάνσκα της Πολωνίας Νοσεβάγκα της Ιαπωνίας Παρντούμπιτσε της Τσεχίας Πόπραντ της Σλοβακίας Podrobný autoatlas - Slovenská Republika, έκδοση VKÚ, Harmanec Σλοβακίας 1997, ISBN 80-8042-093-9 Επίσημος ιστότοπος του Δήμου
|
Το Βίσοκε Τάτρι (σλοβακ. Vysoké Tatry, ουγγρ. Magastátra, γερμ. Höhe Tatra, πολ. Wysokie Tatry) είναι δήμος στη βόρεια Σλοβακία, στην Περιφέρεια του Πρέσοβ και στο Διαμέρισμα του Πόπραντ. Παλαιότερα ήταν γνωστός και με την πλήρη ονομασία Μεστό Βίσοκε Τάτρι, δηλαδή «Πόλη των Υψηλών Τάτρα», ενώ η σημερινή ονομασία είναι ομώνυμη της οροσειράς Υψηλά Τάτρα, στους νότιους πρόποδες και πλαγιά της οποίας βρίσκεται ο δήμος. Ο μόνιμος πληθυσμός του δήμου ήταν 3.851 κάτοικοι το έτος 2021, εμφανίζοντας σημαντική μείωση σε σχέση με τους 4.718 κατοίκους του Δεκεμβρίου 2006. Η οικονομία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον χειμερινό τουρισμό. Το 1935 και το 1970 διεξάχθηκε στο έδαφος του σημερινού δήμου το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σκανδιναβικής χιονοδρομίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B5_%CE%A4%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9
|
Μεγάλη Παρασκευή
|
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, οπότε και ο Χριστός αποκαθηλώνεται και τοποθετείται στον Επιτάφιο. Από τα ξημερώματα τις ίδιας μέρας ετοιμάζεται ο επιτάφιος. Το βράδυ πραγματοποιείται η Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, δηλαδή ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και ακολουθεί η περιφορά του επιταφίου. Λόγω του πένθιμου χαρακτήρα της ημέρας δεν τελείται Θείας Λειτουργία ούτε ακόμη και η κατανυκτική Λειτουργία Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων. Είναι κατά έθιμο αργία. Από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης έως το πρωί της Μ. Παρασκευής στολίζεται ο επιτάφιος από τους πιστούς. Μετά την Αποκαθήλωση οι πιστοί προσέρχονται στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν και, όπως συνηθίζεται, άντρες, γυναίκες και παιδιά περνάνε από κάτω για ευλογία. Όλη την ημέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα και παραδοσιακά απαγορεύεται πάσα εργασία και γίνεται άλαδη νηστεία. Στην Κρήτη συνηθίζουν να βράζουν σαλιγκάρια και να πίνουν το ζουμί τους, που είναι σαν χολή. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας εκείνη τη μέρα, φτιάχνεται ένα ομοίωμα του Ιούδα το οποίο και καίγεται. Επίσης, την ίδια μέρα πολλοί πιστοί επισκέπτονται τους τάφους συγγενών και φίλων. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Good Friday στο Wikimedia Commons
|
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, και η Παρασκευή προ του Πάσχα. Είναι μέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη καθώς τότε κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE
|
Ιερά Μητρόπολις Καρθαγένης
|
Κωνσταντίνος (Κατσαράκης) (20 Δεκεμβρίου 1931 — 27 Νοεμβρίου 1939) Θεοφάνης (Μοσχονάς) (1939 — 27 Ιανουαρίου 1954) Παρθένιος (Κοϊνίδης) (5 Δεκεμβρίου 1958 — 23 Φεβρουαρίου 1987) Ειρηναίος (Ταλαμπέκος) (14 Ιουνίου 1990 — 28 Νοεμβρίου 1994) Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος) (23 Σεπτεμβρίου 1997 — 11 Σεπτεμβρίου 2004) Αλέξιος (Λεονταρίτης) (27 Νοεμβρίου 2004 — 5 Σεπτεμβρίου 2016) Μελέτιος (Κούμανης) (από 17 Νοεμβρίου 2016)
|
Η Ιερά Μητρόπολη Καρθαγένηςείναι μητρόπολη που υπάγεται στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας. Κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο η Ιερά Μητρόπολη Καρθαγένης ήταν μεγάλο πνευματικό κέντρο και αυτόνομη Εκκλησία. Το 419 συνήλθε η Τοπική Σύνοδος της Καρθαγένης. Επανιδρύθηκε το 1931. Στην δικαιοδοσία της περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αλγερία και τη Μαυριτανία. Σημερινός μητροπολίτης είναι ο Μελέτιος Κούμανης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
289 Νενέττα
|
Η μέση διάμετρος της Νενέττας υπολογίσθηκε σε 33,7 χιλιόμετρα και η μάζα της σε 40,2 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός της τύπος είναι A, ενώ το άλβεδό της εκτιμήθηκε σε 0,244 από τον IRAS. Η Νενέττα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 6 ώρες και 54 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 115 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Νενέττα (Nenetta) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,51. Ανακαλύφθηκε το 1890 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/289_%CE%9D%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1
|
Εξάχνωση
|
Υπάρχουν ορισμένες χημικές ενώσεις οι οποίες, σε κανονικές συνθήκες πίεσης, δεν μπορούν να υπάρξουν σε υγρή κατάσταση. Γνωστό παράδειγμα είναι η ναφθαλίνη που χρησιμοποιείται για την προστασία από τον σκώρο. Άλλο παράδειγμα είναι το στερεό διοξείδιο του άνθρακα, που είναι γνωστό και σαν ξηρός πάγος, το οποίο σε κανονικές συνθήκες πίεσης μετατρέπεται κατ' ευθείαν σε αέριο στους -78,5 °C. Για κάθε ουσία η εξάχνωση μπορεί να επιτευχθεί σε συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας στις οποίες η συγκεκριμένη ουσία δεν μπορεί να βρεθεί σε υγρή κατάσταση. Οι συνθήκες αυτές καθορίζονται από το τριπλό σημείο της. Η εξάχνωση χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό χημικών ενώσεων οι οποίες έχουν υψηλή θερμοκρασία βρασμού, με αποτέλεσμα να είναι ασύμφορη η απόσταξή τους. Στον καθαρισμό των οργανικών ενώσεων συνήθως χρησιμοποιείται αντλία κενού, καθώς το τριπλό σημείο της πλειονότητας των οργανικών ενώσεων βρίσκεται σε πίεση μικρότερη από την ατμοσφαιρική. Η αντίστροφη διαδικασία της εξάχνωσης, όπου ένα αέριο υποβάλλεται σε μια αλλαγή φάσης σε στερεά μορφή, ονομάζεται εναπόθεση. Εξάτμιση Τάση ατμών Διάγραμμα φάσεων καθαρής ουσίας Caroll, J. (2014). Natural Gas Hydrates. p. 16. ISBN 9780128005750. Staff writer(s) (2015). «what solid go through sublimation?». National Science Foundation and UCSB School-University partnership. Pavia, D. (2005). Introduction to organic laboratory technique. pp. 781–782. ISBN 978-0534408336. Girard, James (2011). Criminalistics: Forensic Science, Crime and Terrorism. Jones & Bartlett Learning. pp. 143–144. ISBN 978-0-7637-7731-9. R. B. King Organometallic Syntheses. Volume 1 Transition-Metal Compounds; Academic Press: New York, 1965. ISBN 0-444-42607-8. Harwood, Laurence M.; Moody, Christopher J. (1989). Experimental organic chemistry: Principles and Practice (Illustrated ed.). WileyBlackwell. pp. 154–155. ISBN 978-0-632-02017-1.
|
Εξάχνωση, τόσο στη φυσική όσο και στη χημεία, ονομάζεται η μετατροπή στερεού απ' ευθείας σε αέριο, χωρίς να περάσει από την ενδιάμεση υγρή κατάσταση. Αποτελεί μια από τις αλλαγές φάσεων της φυσικής μορφής της ύλης (κατάσταση της ύλης). Κάτω από κανονικές συνθήκες πίεσης οι περισσότερες χημικές ενώσεις, και γενικά τα περισσότερα στερεά, σε διαφορετικές θερμοκρασίες βρίσκονται σε διαφορετική κατάσταση ύλης. Στα σώματα αυτά, η μετάβαση από την στερεά στην αέρια κατάσταση γίνεται αφού το σώμα ή η ουσία μεταβεί πρώτα στην υγρή κατάσταση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AC%CF%87%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Εθνική Μεγάλης Βρετανίας (ράγκμπι λιγκ ανδρών)
|
Αρχικά η Μεγάλη Βρετανία εκπροσωπήθηκε από μια ομάδα αποτελούμενη από παίκτες της Βόρειας Ένωσης Ράγκμπι και ήταν γνωστή απλά ως η ομάδα της «Βόρειας Ένωσης». Στις 18 Ιανουαρίου 1908, πραγματοποιήθηκε ο πρώτος αγώνας δοκιμών στη Μεγάλη Βρετανία στο Χέαντινγκλι Ράγκμπι Στέιντιουμ του Λιντς, έναντι της Νέας Ζηλανδίας. Εκείνη την περίοδο, κατά την οποία η Μεγάλη Βρετανία αναφερόταν ως «Βόρεια Ένωση», επικράτησε με 14–6 μπροστά σε 8.000 θεατές. Η δεύτερη δοκιμή πραγματοποιήθηκε στη Νέα Ζηλανδία με 18–6, μπροστά σε 14.000 θεατές στο Στάμφορντ Μπριτζ του Λονδίνου. Η τρίτη δοκιμή διεξήχθη στο Τσέλτεναμ, μπροστά σε 4.000 θεατές επικρατώντας επί της Νέας Ζηλανδίας με 8–5. Η ομάδα ήταν αρχικά γνωστή ως η Βόρεια Ένωση XIII (Northern Union XIII), από την ονομασία του διοικητικού σώματος του αθλήματος. Μετά το 1922 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά η ονομασία The Lions. Το 1948 η ομάδα έγινε γνωστή ως Μεγάλη Βρετανία (Great Britain) για τη σειρά The Ashes. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Αγγλική Ομοσπονδία Ράγκμπι Λιγκ επέκτεινε την ονομασία σε Μεγάλη Βρετανία και Βόρεια Ιρλανδία (Great Britain and Northern Ireland) και η φανέλα έφερε την αναγραφή British Isles XIII. Το 2004 οι λέξεις "... και Βόρεια Ιρλανδία" απαλείφθηκαν από τον τίτλο, αν και το ιρλανδικό τριφύλλι συνέχισε να αποτελεί στοιχείο του εμβλήματος και η αναγραφή British Isles XIII παρέμεινε στη φανέλα. Σε αγώνες, η ομάδα εκπροσωπήθηκε από την Σημαία της Ένωσης και τον ύπνο God Save the Queen, που και τα δύο αποτελούν σύμβολα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η πρακτική μιας βρετανικής ομάδας που αποκαλείται Μεγάλη Βρετανία έχει προηγούμενο με την Μεγάλη Βρετανική Ολυμπιακή ομάδα, αν και το επίσημο όνομα της Ολυμπιακής ομάδας περιλαμβάνει "και τη Βόρεια Ιρλανδία". Η ομάδα συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το All Golds Tour 2007: εφεξής, η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας θα μετέχει περιοδείες στο νότιο ημισφαίριο. Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Λιούις, πρόεδρο της Αγγλικής Ομοσπονδίας Ράγκμπι Λιγκ: "Αυτό θα φέρει συνέπεια. Αυτό με το οποίο είμαι παθιασμένος είναι ότι το διεθνές παιχνίδι γίνεται συνεπές. Για μένα, ήταν πάντα παράλογο να παίζουμε ως Μεγάλη Βρετανία για τρία ή τέσσερα χρόνια, και όταν το έρχεται Παγκόσμιο Κύπελλο, ξαφνικά να γίνουμε Αγγλία. Στις μεγάλες διοργανώσεις, που θα είναι τα περισσότερα χρόνια, θα παίξουμε ως Αγγλία. Αυτό θα επιτρέψει επίσης τη Σκωτία και την Ουαλία να αναπτυχθούν. Έχουμε φέρει στη συνέχεια την ιδέα η Μεγάλη Βρετανία να βρεθεί σε περιοδεία το 2010. Θα ήταν μια περιοδεία σε αντίθεση με το να παίζει σε επίσημη διοργάνωση και δεν θα περιόριζα αυτό μόνο στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία." Επίσημος ιστότοπος
|
Η εθνική ομάδα ράγκμπι λιγκ της Μεγάλης Βρετανίας αντιπροσωπεύει τη Μεγάλη Βρετανία στο ράγκμπι λιγκ. Τελεί υπό τη διοίκηση της Αγγλικής Ομοσπονδίας Ράγκμπι Λιγκ (RFL). Η ομάδα αποκαλείται The Lions ή Great Britain Lions. Το μεγαλύτερο διάστημα του 20ου αιώνα, η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας συγκροτούνταν με σκοπό να κάνει περιοδείες στο εξωτερικό, αντιμετωπίζοντας ξένες περιοδεύουσες ομάδες, καθώς και να μετέχει σε τουρνουά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπι. Ήταν μία από τις ισχυρότερες ομάδες του ράγκμπι λιγκ, αν και συνήθως έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο κόντρα στην Αυστραλία. Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ράγκμπι Λιγκ τρεις φορές: το 1954, το 1960 και το 1972. Από το 1995, η RFL προτίμησε να στείλει τα εγχώρια έθνη ως ξεχωριστές ομάδες σε διοργανώσεις Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η Μεγάλη Βρετανία εξακολούθησε να μετέχει ως έθνος δοκιμαστικών αγώνων, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας. Αγωνίστηκε εναντίον της Αυστραλίας για το The Ashes και εναντίον της Νέας Ζηλανδίας για το Baskerville Shield, καθώς και στη σειρά Τριών Εθνών με την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Η Μεγάλη Βρετανία έπαιξε επίσης σε σειρές και περιοδείες εναντίων άλλων ομάδων όπως η Γαλλία, η Παπούα Νέα Γουινέα και τα Φίτζι. Το 2006, η RFL ανακοίνωσε ότι μετά από το All Golds Tour 2007 η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας δεν θα αγωνίζεται πλέον σε τακτική βάση και ότι οι παίκτες θα είναι σε θέση να εκπροσωπήσουν την Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκωτία σε επίπεδο δοκιμών. Προβλέπεται ότι η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας θα συναντηθεί στο μέλλον μόνο για περιστασιακές περιοδείες, παρόμοιες με τα Βρετανικά και Ιρλανδικά Λιοντάρια στο ράγκμπι γιούνιον. Στις 9 Μαΐου του 2017, επιβεβαιώθηκε ότι η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας θα περιηγούσε στο νότιο ημισφαίριο το 2019, όπως τα Βρετανικά και Ιρλανδικά Λιοντάρια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD)
|
Infiniti
|
Ειδικότερα στην Ευρώπη, η Infiniti παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 2008, για τη σεζόν του 2009, ενώ εισήχθη επίσημα στην Ιαπωνία μόλις το 2013. Ωστόσο, αυτό δεν σηματοδότησε την πρώτη εισαγωγή του ονόματος Infiniti στην Ιαπωνία, καθώς το αρχικό Infinity Q45 πωλούνταν ως Nissan Infiniti Q45 στην Ιαπωνία από τον Νοέμβριο του 1989 έως το 1996. Λόγω εξαιρετικά χαμηλών πωλήσεων σε πολλά κράτη, ωστόσο, η Infiniti ανακοίνωσε το 2019 ότι θα αποσυρθεί από αυτά. Το 2020 αποσύρθηκε από την Ευρώπη (εκτός από τη Ρωσία, το Καζακστάν και την Ουκρανία, όπου διατηρήθηκε), τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, το Χονγκ Κονγκ, τη Νότια Κορέα, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, το Μακάου και το Βιετνάμ. Ταυτόχρονα, μετέφερε τα κεντρικά της γραφεία από το Χονγκ Κονγκ στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, όπου εδρεύει και η μητρική Nissan. Τον Νοέμβριο του 2021, η Nissan ανακοίνωσε επίσημα ότι η πολυτελής θυγατρική Infiniti θα γίνει 100% ηλεκτρική έως το 2030, λήγοντας μέχρι τότε την παραγωγή και πώληση μοντέλων με κινητήρες εσωτερικής καύσης. Infiniti Q30 Infiniti Q50 Infiniti Q60 Infiniti Q70 Infiniti QX30 Infiniti QX50 Infiniti QX60 Infiniti QX70 Infiniti QX80 Οι χρονολογίες δίνονται σε ημερολογιακά έτη και όχι σε σεζόν (model years). Nissan Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Infiniti είναι η πολυτελής θυγατρική εταιρεία της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Nissan. Η Infiniti ξεκίνησε επίσημα την πώληση αυτοκινήτων στις 8 Νοεμβρίου 1989 στη Βόρεια Αμερική. Το δίκτυο εμπορίας για τα αυτοκίνητα με το σήμα της Infiniti περιλαμβάνει σήμερα αντιπροσώπους σε 25 χώρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Infiniti
|
Παντελής Πρεβελάκης
|
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο κι ήταν δευτερότοκος γιός του Γιώργου και της Ειρήνης Πρεβελάκη. Οι πρόγονοι του συγγραφέα υπήρξαν οι νέοι κτήτορες της Μονής Πρέβελης, στην ομώνυμη περιοχή και σημαντικές προσωπικότητες της Κρήτης, - ιερωμένοι, αγιογράφοι, δάσκαλοι, αγωνιστές του 1821, και οπλαρχηγοί στις εξεγέρσεις των Κρητικών. Ένας από αυτούς, μάλιστα, σκοτώθηκε στο ολοκαύτωμα του Αρκαδίου.Ολοκληρώνει την γυμνασιακή εκπαίδευση στο Ρέθυμνο, όπου σε ηλικία μόλις 15 ετών, το 1924, εκδίδει για έναν χρόνο, το τοπικό λογοτεχνικό περιοδικό «Αθηνά», στο οποίο μάλιστα στέλνει δυο ανέκδοτα κείμενα του και ο Γιάννης Ψυχάρης. Τον Οκτώβριο του 1925 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών, ενώ τον επόμενο χρόνο, το 1926 εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στην Αθήνα. Τότε πρωτογνωρίζεται με τον Νίκο Καζαντζάκη, δημιουργώντας μια φιλία που άντεξε 31 χρόνια, ενώ μερικούς μήνες αργότερα γνωρίζεται και γίνεται στενός φίλος και με τον Άγγελο Σικελιανό. Τον ίδιο χρόνο προσλαμβάνεται ως μέλος της Συντακτικής επιτροπής του «Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού του Ελευθερουδάκη». Το 1928 μεταγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1929 συγγράφει ένα αναγνωστικό για την Ε' τάξη του δημοτικού σχολείου, με τίτλο «Ειρήνη». Το χειρόγραφο αγοράζεται από τον εκδοτικό οίκο του Δημητράκου και υποβάλλεται προς έγκριση στο Υπουργείο Παιδείας. Το 1930 αποφασίζει να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Παρίσι, στη Σορβόννη. Εκεί φοίτησε στη Σχολή Γραμμάτων («Faculte dés Lettres») του Πανεπιστημίου του Παρισιού και στο Ινστιτούτο Τέχνης και Αρχαιολογίας. Το 1933 τελειώνει τις σπουδές του στη Γαλλία. Το 1933 - 1934 υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία του στην 5η Μεραρχία Κρήτης. Το 1935 συνεργάζεται με το περιοδικό «Νεοελληνικά Γράμματα» που εκδίδει ο εκδότης και φίλος του Κώστας Ελευθερουδάκης, ενώ υποβάλλει και τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο «Ο Γκρέκο στην Κρήτη και στην Ιταλία», στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με βάση αυτή τη διατριβή τέλη Μαϊου του 1935 αναγορεύεται «διδάκτωρ της Φιλοσοφίας», στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Υποβάλλει για δεύτερη φορά υποψηφιότητα για την έδρα της Ιστορίας της τέχνης στο ΑΠΘ, αλλά παρόλο που εγκρίνεται η υποψηφιότητά του, με απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας Δημήτρη Χατζίσκου, δεν εκδίδεται το διάταγμα του διορισμού του, στα πλαίσια των εκκαθαρίσεων των φιλο-βενιζελικών στοιχείων που ακολούθησε το αποτυχημένο κίνημα του 1935. Το 1937 διορίζεται διευθυντής β' τάξης στη Διεύθυνση Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας με γενικό διευθυντή τον Κωστή Μπαστιά. Από αυτή τη θέση οργανώνει «Έκθεση σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης», στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Πραγματοποιείται ύστερα από δική του εισήγηση και οργάνωση η ίδρυση της «Στέγης Γραμμάτων και Καλών Τεχνών» της Αθήνας. Ασχολείται εντατικά με την οργάνωση εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, σε διάφορους χώρους της Αθήνας, αναδιοργανώνει τα καλλιτεχνικά βραβεία μετέχοντας και στην κριτική επιτροπή τους και συντάσσει τον Κανονισμό που θα διέπει την οργάνωση Πανελλήνιων Καλλιτεχνικών Εκθέσεων. Τον Μάρτιο του 1938 διοργανώνει την Πρώτη Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, του νέου ελληνικού κράτους. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, του 1938, διορίζεται καθηγητής στην «Γενική Ιστορία της τέχνης», στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ ακριβώς έναν χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 1939 διορίζεται καθηγητής της «Ιστορίας και Επιστήμης της Τέχνης» στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Στην Α.Σ.Κ.Τ. διδάσκει τα μαθήματα «Θεμελιώδεις έννοιες της Ιστορίας της Τέχνης» και της «Ζωγραφικής της Ιταλικής Αναγέννησης», ενώ αρχίζει τη συγκρότηση της ειδικής καλλιτεχνικής βιβλιοθήκης του ιδρύματος. Με την έναρξη του πολέμου του 1940, διορίζεται από το υπουργείο Παιδείας, πρόεδρος επιτροπών που μέλημά τους έχουν τη διαφύλαξη των έργων τέχνης της Ελλάδας, όπως των θησαυρών της Εθνικής Πινακοθήκης και του Μουσείου Κοσμητικών Τεχνών. Μετά το πέρας των εργασιών του, ζητάει να καταταγεί σαν εθελοντής στο στράτευμα, - επειδή η κλάση του δεν είχε κληθεί ακόμα, αλλά του το αρνούνται. Την ίδια αίτηση θα ξανακάνει και τον Φεβρουάριο του 1941, αλλά και πάλι δεν θα γίνει δεκτός. Όταν αρχίζει η Κατοχή της χώρας από τους Γερμανούς, απολύεται από την Κατοχική κυβέρνηση από όλες τις θέσεις στις οποίες υπηρετούσε, εκτός από αυτήν του καθηγητή στην Α.Σ.Κ.Τ. Κατά το διάστημα αυτό δεν εκδίδει κανένα έργο του, παρά ασχολείται απομονωμένος με τη συγγραφή των μυθιστορημάτων του. Το 1946 θα εκδώσει μαζί με τον Γιάννη Κεφαλληνό - την οριστική μορφή της «Ασκητικής» του Νίκου Καζαντζάκη, έργο που ο Καζαντζάκης αφιέρωσε στον φίλο του. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα διξάξει πλήθος μαθημάτων στη σχολή Καλών Τεχνών, όπως «Αγγλική ζωγραφική», «Γαλλική ζωγραφική», «Αιγυπτιακή τέχνη», «Ευρωπαϊκή γλυπτική», «Αρχαία Ελληνική τέχνη». Το 1949 διορίζεται μέλος της ελληνικής επιτροπής της UNESCO και το 1952 μέλος της «Επιτροπής Εθνικών Δημοσιευμάτων». Το 1955 γνωρίζεται με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, και το 1957 ο ίδιος τον τοποθετεί μέλος της «Επιτροπής Γραμμάτων και Τεχνών», για να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα πολιτιστικής δράσης του κράτους. Την ίδια χρονιά, αντιμετωπίζει τον θάνατο του φίλου του Νίκου Καζαντζάκη που θα του φέρει πολύ οδύνη, μαζί με έναν νευρικό πυρετό, αμέσως μετά την κηδεία. Στη δεκαετία του 1960 ασχολείται επισταμένα με τη συγγραφή και μετάφραση θεατρικών έργων, και με την επίβλεψη των παραστάσεων τους. Το Εθνικό θέατρο ανεβάζει τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε μετάφραση δική του το 1962 , το «Ατλαζένιο γοβάκι» του Πωλ Κλοντέλ - και πάλι σε δική του μετάφραση το 1964 , και το δικό του θεατρικό έργο - ιστορική τραγωδία -«Το Ιερό σφάγιο» το 1966. Το 1966 επίσης εκλέγεται μέλος του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας, και διορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας μέλος της επιτροπής κρίσεων για τα βιβλία της Ιστορίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια χρονιά, αρχίζει και το χτίσιμο του σπιτιού του, στην Εκάλη Αττικής, (οδός Υακίνθου 3). Αρχιτέκτων του σπιτιού ήταν ο Βασίλης Δούρας, ο ίδιος αρχιτέκτων που σχεδίασε και το περίφημο σπίτι του Καζαντζάκη στην Αίγινα.Το 1967 και καθόλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Πρεβελάκης απέχει από τη δημόσια ζωή, παύοντας να δημοσιεύει κείμενά του. Και όχι μόνο αυτό. Όταν γίνεται πρόταση να τεθεί υποψήφιος ακαδημαϊκός, ο Πρεβελάκης αρνείται την τιμή αυτή. Αρνείται επίσης και το Α' Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, που είχε θεσπίσει η Χούντα. Αλλά και όταν το Υπουργείο παιδείας τον διορίζει καθηγητή στο «Διδασκαλείο Μετεκπαιδεύσεως Καθηγητών», αρνείται και πάλι τη θέση. Το 1969 μαζί με την Άννα Συνοδινού προσπαθεί να συγκεντρώσει τις υπογραφές των συναδέλφων του, πνευματικών ανθρώπων της χώρας, σε μια διαμαρτυρία κατά του καθεστώτος, αλλά το εγχείρημα αποτυγχάνει. Ασχολείται με το μεταφραστικό του έργο, γράφει δυο θεατρικά έργα, προετοιμάζει την έκδοση βιβλίων του, ενώ συγγράφει χωρίς να κυκλοφορήσει στο εμπόριο - παρά μόνο πολυγραφημένα- τα έργα «Αντίστροφη Μέτρηση» και «Νέος Ερωτόκριτος». Το 1972 διορίζεται Πρόεδρος στην νεοϊδρυθείσα τότε «Εταιρεία Σπουδών της Σχολής Μωραϊτη», της οποίας η σειρά «Θεατρική Βιβλιοθήκη»,- (έκδοση των παγκόσμιων αριστουργημάτων) είναι η μεγάλη προσφορά της στα ελληνικά γράμματα. Με το τέλος της δικτατορίας, 1974, θα αποχωρήσει από τη θέση του τακτικού καθηγητή της Α.Σ.Κ.Τ., λόγω του ορίου ηλικίας. Τον διαδέχεται η παλιά του μαθήτρια Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Τον Φεβρουάριο του 1975 κάνει την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση στα πλαίσια μιας συζήτησης για την τουρκική απειλή και την ανάγκη της εθνικής ενότητας. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Νίκου Μαμαγκάκη, «Ο Νέος Ερωτόκριτος», μελοποίηση του ποίηματος του Πρεβελάκη. Το 1977 είναι η χρονιά που το οργανωμένο κράτος θα τιμήσει την προσφορά του Πρεβελάκη στον ελληνικό πολιτισμό, και θα του δώσει εκτός απο το βραβείο «Αριστείο Γραμμάτων» της Ακαδημίας Αθηνών, και μια θέση σαν τακτικό μέλος της ίδιας της Ακαδημίας, στην «Τάξη των Γραμμάτων και των Τεχνών». Την ίδια χρονιά, η Νέα Δημοκρατία θα του προτείνει να τον περιλάβει στο ψηφοδέλτιό της ως βουλευτή Επικρατείας, όμως ο Πρεβελάκης αρνείται τώρα, όπως θα αρνηθεί αργότερα (1981) τις παρόμοιες προτάσεις από την Νέα Δημοκρατία για 2η φορά και από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Το 1978 «Ο ήλιος του θανάτου», γίνεται κινηματογραφική ταινία, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου. Το 1979 παθαίνει το πρώτο έμφραγμα (ελαφράς μορφής), το οποίο όμως δεν ανακόπτει την πολύπλευρη δραστηριότητά του. Αρχίζει να γράφει την πραγματεία του για τον Γιάννη Ρίτσο, παρακολουθεί τις παραστάσεις των θεατρικών έργων του, ταξιδεύει στην Κρήτη πολύ συχνά, για να παραστεί σε διάφορες εκδηλώσεις, και ηγείται της εκδοτικής δραστηριότητας του Μ.Ι.Ε.Τ. Όταν στις αρχές του 1980, θα έρθει το δεύτερο - βαρύτερο - έμφραγμα, θα παραιτηθεί από τη θέση του Γραμματέα του ιδρύματος, και θα ξεκουράζεται περισσότερο στην μόνιμη πλέον κατοικία της Εκάλης. Πέθανε στο σπίτι του στην Εκάλη, της Αττικής, στις 15 Μαρτίου του 1986, σε ηλικία 77 ετών. Στις 18 Μαρτίου γίνεται η κηδεία του, όπου ενταφιάζεται στο Α΄Νεκροταφείο των Αθηνών, στον οικογενειακό τάφο. Τον Αύγουστο του 1991 όμως, γίνεται ανακομιδή των οστών του, τα οποία μεταφέρονται στην Κρήτη, και θάβονται στο παράρτημα της σχολής Καλών Τεχνών (στο λόγο του Εβληγιά) του Ρεθύμνου. 1938, Απρίλιος: «Παράσημο του Ταξιάρχη του Ιταλικού Στέμματος», για την οργάνωση της παρουσίας της ελληνικής αντιπροσωπείας στην έκθεση Μπιεννάλε της Βενετίας 1959, Μάρτιος: Βραβεύεται από την «Ομάδα των Δώδεκα» με το βραβείο δοκιμίου, για το έργο «Ο Ποιητής και το ποίημα της Οδύσσειας». 1960, Ιούνιος: Παραλαμβάνει από τον βασιλιά Παύλο, το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Γεωργίου Α΄, σε ειδική τελετή που γίνεται στα βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι.1960, Νοέμβριος: Του απονέμεται το Α' Κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος για τον «Ήλιο του θανάτου». 1963: Υποψήφιος για το διεθνές βραβείο Formentor. 1966, Αύγουστος: Ο Δήμος Ρεθύμνου Κρήτης του απονέμει το μετάλλιο της πόλης 1966, Αύγουστος: Ανακηρύσσεται επίτιμος δημότης του χωριού Πηγή Ρεθύμνου, το μέρος όπου διαδραματίζεται «Ο ήλιος του θανάτου». 1967: Α' Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τον «Άρτο των Αγγέλων» 1975 Μάιος: Απονομή του Διεθνούς Βραβείου Χέρντερ 1977 Μάρτιος: Η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει το βραβείο «Αριστείο Γραμμάτων». 1977, Μάιος:Σε ειδική τελετή στο χώρο της Γαλλικής πρεσβείας, ο Πρεβελάκης βραβεύεται από τον Γάλλο Πρέσβυ με τα διάσημα του «Αξιωματικού» του «Τάγματος της Αξίας», για την προσφορά του στη διάδοση του Γαλλικού πολιτισμού. 1981, Σεπτέμβριος: Η «Ορθόδοξος Ακαδημία» της Κρήτης, που εδρεύει στην Μονή Οδηγητρίας Κυρίας Γωνιάς Χανίων τον ανακηρύσσει τακτικό μέλος της, και σε επίσημη τελετή του απονέμει το αντίστοιχο δίπλωμα. 1981, Σεπτέμβριος: Λαμβάνει το «Χρυσό Μετάλλιο» της πόλης των Χανίων. 1982, Μάρτιος: Αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Πρεβελάκης δίδει ομιλία με θέμα «Καζαντζάκης - Σικελιανός, το χρονικό μιας φιλίας» 1983, Νοέμβριος: Το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος τον ανακηρύσσει επίτιμο μέλος, ως αναγνώριση των υπηρεσιών του. 1984, Μάιος: Το Πανεπιστήμιο Κρήτης τον αναγορεύει επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του. Θα δώσει ομιλία με τίτλο «Σχόλιο στην τριλογία «Ο Κρητικός»», που αργότερα το Πανεπιστήμιο θα εκδώσει. 1985, Μάιος: Ο Πρεβελάκης προχειρίζεται από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό - εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε «Άρχοντα - Διδάσκαλο του Γένους». Ο Παντελής Πρεβελάκης πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία ως ποιητής, το 1928, με το επύλλιο Στρατιώτες, που αναφέρεται στους κρητικούς στρατιώτες που πολέμησαν στην Μικρασιατική εκστρατεία. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε και το δεύτερο έργο του, θεατρικό αυτή τη φορά, το μονόπρακτο Ο μίμος. Τα επόμενα χρόνια ως το 1937 διέκοψε προσωρινά τη λογοτεχνική του δράση: ήταν τα χρόνια που σπούδαζε στο Παρίσι (1930-1932), εκπονούσε τη διδακτορική διατριβή του και προσπαθούσε να αποκατασταθεί επαγγελματικά στο Πανεπιστήμιο. Κατά το διάστημα εκείνο εξέδωσε τις μελέτες Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1930) και Δοκίμιο γενικής εισαγωγής στην ιστορία της τέχνης (1934). Το 1937 πραγματοποίησε συγγραφική στροφή προς την πεζογραφία, με Το χρονικό μιας Πολιτείας. Έκτοτε ασχολήθηκε συστηματικά με τον πεζό λόγο και έγραψε συνολικά 11 μυθιστορήματα, δεν εγκατέλειψε όμως ούτε την ποίηση ούτε το θέατρο: δημοσίευσε άλλες τρεις ποιητικές συλλογές και την ποιητική σύνθεση Νέος Ερωτόκριτος και 9 θεατρικά έργα. Το πρώτο έργο του Πρεβελάκη ήταν η μυθιστορία Το χρονικό μιας Πολιτείας, ένα οδοιπορικό στο Ρέθυμνο των ετών 1898-1924, με κύριο χαρακτηριστικό τη νοσταλγία για μια γοητεία που δεν υπάρχει πια. Το επόμενο μυθιστόρημά του, Ο θάνατος του Μέδικου (1939), είναι το μόνο έργο του που δεν διαδραματίζεται στην Κρήτη. Τοποθετείται στην Φλωρεντία την εποχή της Αναγέννησης και πραγματεύεται το θέμα του θανάτου ως προσωπικής επιλογής και πράξης εκδήλωσης της ατομικής ελευθερίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν δημοσίευσε κανένα έργο, όμως επεξεργάστηκε τα επόμενα έργα, το Παντέρμη Κρήτη και την τριλογία Ο Κρητικός. Η Παντέρμη Κρήτη (δημοσίευση το 1945) είναι, όπως αναφέρει και ο υπότιτλος, χρονικό της κρητικής εξέγερσης του 1866. Δεν πρόκειται βέβαια για ιστορική έρευνα, παρ’ όλο που στο τέλος του έργου παρατίθεται βιβλιογραφία, αλλά για λογοτεχνική ανασύνθεση των ιστορικών γεγονότων. Η τριλογία Ο Κρητικός (1948-1950) μπορεί να θεωρηθεί ως οργανική συνέχεια της Παντέρμης Κρήτης. Το πρώτο μέρος της τριλογίας, Το δέντρο, παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα, τον Κωνσταντή, από τη γέννησή του ως την ενηλικίωσή του. Το δεύτερο μέρος, Η πρώτη λευτεριά, αναφέρεται στα γεγονότα των χρόνων 1895-1898, που οδήγησαν στην εγκαθίδρυση του καθεστώτος αυτονομίας της νήσου (αυτό συμβολίζει και ο τίτλος). Το τρίτο μέρος, Η πολιτεία, παρουσιάζει τις προσπάθειες των Κρητών να οργανώσουν τη διακυβέρνηση και να διευρύνουν και τα γεγονότα τα σχετικά με το Κίνημα του Θερίσου. Η επόμενη τριλογία του, Δρόμοι της δημιουργίας, είναι απεικόνιση της πνευματικής πορείας του ίδιου του συγγραφέα. Στο πρώτο μέρος, Ο Ήλιος του Θανάτου, ο ήρωας Γιωργάκης μεγαλώνει μαζί με τη θεία του, τη θειά-Ρουσάκη και η προσωπικότητά του διαμορφώνεται υπό την επίδραση της θείας αλλά και ενός διανοούμενου, του Λοΐζου Νταμολίνου. Τα δύο αυτά άτομα εκπροσωπούν δύο αντίθετες κοσμοθεωρίες. Η θεια-Ρουσάκη, που είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του Πρεβελάκη, είναι η αυθεντική έκφραση της λαϊκής σοφίας, ενώ ο μηδενιστής Νταμολίνος εκπροσωπεί την εγγράμματη σοφία, η οποία δεν έχει πάντα θετικές επιδράσεις στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, Η κεφαλή της Μέδουσας, παρουσιάζει τον ήρωα στην Αθήνα, αντιμέτωπο με την ιδεολογική κρίση του μεσοπολέμου (που παρουσιάζεται συμβολικά ως «κεφαλή της Μέδουσας»). Ο ήρωας αντιμετωπίζει την κρίση με μόνο όπλο την καλλιτεχνική δημιουργία. Το τρίτο μέρος, Ο άρτος των Αγγέλων, με τον υπότιτλο «Περιπέτεια στην Ιθάκη», αφηγείται την επιστροφή του ήρωα στη γενέθλια γη (Ρέθυμνο, η προσωπική του «Ιθάκη») και την εσωτερική του κρίση. Η τελευταία ημιτελής τριλογία Ερημίτες και αποσυνάγωγοι δεν παρουσιάζει την οργανική συνοχή των δύο προηγούμενων. Το πρώτο μέρος, Ο Άγγελος στο πηγάδι, ασχολείται με μεταφυσικά ζητήματα. Ο ήρωας, ένας δόκιμος μοναχός, δοκιμάζεται από την εσωτερική του κρίση και τον προβληματισμό του για την σχέση του με τους ανθρώπους, τον κόσμο και τον Θεό. Το έργο διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας και οι δοκιμασίες του ήρωα αντιστοιχούν με τα Άγια Πάθη. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, Αντίστροφη μέτρηση, δημοσιεύτηκε και κυκλοφόρησε ιδιωτικά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, το 1974. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, που την επομένη ημέρα του πραξικοπήματος ορκίζεται μπροστά στους φοιτητές του ότι εάν σε έναν χρόνο δεν αποκατασταθεί η δημοκρατία, θα αυτοκτονήσει. Ένα χρόνο μετά πραγματοποιεί την υπόσχεσή του, παρ’ όλο που βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στον έρωτα για μια φοιτήτριά του και την ηθική του δέσμευση. Κάποια από τα προβλήματα που θίγονται στο έργο είναι ο ρόλος του διανοούμενου και ο θάνατος ως προσωπική επιλογή και ως πράξη διαμαρτυρίας. 1928: «Στρατιώτες», μακροσκελές επικό ποίημα (επύλλιο) 22 σελίδων, έκδοση του συγγραφέα 1933: «Η γυμνή ποίηση» - ποιητική συλλογή, κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1939 σε έκδοση του συγγραφέα 1940: «Η πιο γυμνή ποίηση» - ποιητική συλλογή, κυκλοφόρησε σε έκδοση του συγγραφέα το 1941 1969: «Τα Ποιήματα του Παντελή Πρεβελάκη 1933 - 1945»: περιλαμβάνει τις ποιητικές συλλογές «Η γυμνή ποίηση», «Η πιο γυμνή ποίηση», «Οι ώρες σ' ελληνικό νησί», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 1971 - 1973: «Ο Νέος Ερωτόκριτος» - λυρικό έπος. α΄έκδοση: 1973 (εκτός εμπορίου), β' έκδοση: 1978 (εκτός εμπορίου), γ' έκδοση ολοκληρωμένη: 1986. Σήμερα κυκλοφορεί από τις μουσικές εκδόσεις «Ιδαία» μαζί με το c.d. του Νίκου Μαμαγκάκη που μελοποίησε το ποίημα. 1937:«Το χρονικό μιας πολιτείας» Πρώτη έκδοση 1938 - Οριστική η έκδοση του 1945 - Τελευταία η έκδοση του 1999. ISBN 960-05-0207-2 1939: «Ο θάνατος του Μέδικου» . Η πρώτη έκδοση 1939 - τελευταία 1992 από το Μ.Ι.Ε.Τ. 1944: «Παντέρμη Κρήτη» - Πρώτη έκδοση 1945 - τελευταία 1995 ISBN 960-05-0639-6 1942 - 1945: «Ο Κρητικός, Το δέντρο» Πρώτη έκδοση 1948 - τελευταία 1995 ISBN 978-960-05-0525-2 1947: «Ο Κρητικός, Πρώτη Λευτεριά» Πρώτη έκδοση 1949 - τελευταία 1995 ISBN 960-05-0526-8 1949 - 1950: «Ο Κρητικός, Η Πολιτεία» Πρώτη έκδοση 1950 - τελευταία 1995 ISBN 960-05-0527-6 1959: Ο ήλιος του θανάτου Πρώτη έκδοση 1959 - [Α' Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1960]- τελευταία 1998 ISBN 960-05-0084-3 1960-1962: Η κεφαλή της Μέδουσας. Ένα έτος μαθητείας στον αιώνα μου Πρώτη έκδοση 1963 - τελευταία 1999 ISBN 960-05-0857-7 1965: Ο άρτος των αγγέλων. Περιπέτεια στην Ιθάκη Πρώτη έκδοση 1966 [Α' Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το 1967]- τελευταία 1993 ISBN 960-05-0499-7 1969: «Η αντίστροφη μέτρηση». Η πρώτη γραφή του μυθιστορήματος κυκλοφορεί μυστικά χειρόγραφη και πολυγραφημένη λόγω των διώξεων της Δικτατορίας. Τυπωμένη σε βιβλίο εκδίδεται και πάλι μυστικά και με μεγάλες προφυλάξεις τον Ιανουάριο του 1974. Η πρώτη ελεύθερη έκδοση θα γίνει το 1982. Αυτή η έκδοση κυκλοφορεί μέχρι σήμερα. 1970 :«Ο άγγελος στο πηγάδι» Πρώτη έκδοση 1970 - τελευταία 1998 ISBN 960-05-0799-6 1928: «Ο μίμος» - μονόπρακτο θεατρικό δράμα που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Νέα Επιθεώρηση» 1937: «Μοναξιά» - το έργο εκδόθηκε σε βιβλίο το 1981, από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 1952: «Το ιερό σφάγιο» - ιστορική τραγωδία. α' έκδοση το 1952 από τις εκδόσεις ΑΕΤΟΣ 1952: «Τα χέρια του ζωντανού Θεού» - δράμα σε 3 πράξεις. Πρώτη έκδοση σε βιβλίο το 1992 από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ 1954: «Ο Λάζαρος» - τραγωδία, εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ 1959: «Το ηφαίστειο» - ιστορικό δράμα. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1963, από τις εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1970: «Το χέρι του σκοτωμένου» - δράμα 3 πράξεων. Α΄ έκδοση 1971 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 1974: «Δύο κρητικά δράματα»: «Η δεύτερη εντολή», «Το τρελό αίμα» - μονόπρακτα δράματα. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, 1974 Μεταφράσεις θεατρικών έργων 1939: «Τα δημιουργηθέντα συμφέροντα» θεατρικό έργο (κωμωδία) του Ισπανού Χαθίντο Μπεναβέντε ι Μαρτίνεθ (Jacinto Benavente). Μετάφραση του θεατρικού έργου από τα Ισπανικά. Πρώτη παράσταση στο Εθνικό θέατρο την ίδια χρονιά. 1955: «Μήδεια» του Ευριπίδη. Η τραγωδία ανεβαίνει με τη δική του μετάφραση τον Ιούνιο του 1956, στην Επίδαυρο με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού. 1960:«Ατλαζένιο γοβάκι» του Πωλ Κλοντέλ. Πρώτη παράσταση της μετάφρασής του από το Εθνικό θέατρο το 1964. 1962:«Βάκχες» του Ευριπίδη. Πρώτη παράσταση της μετάφράσης του, το καλοκαίρι του 1962 στην Επίδαυρο από το Εθνικό θέατρο Θεατρική διασκευή 1961:«Μουσαφιραίοι στο Στεπαντσίκοβο», διασκευή της νουβέλας του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι «Το χωριό Στεπαντσίκοβο» -Πρώτη έκδοση σε βιβλίο το 1972. Έκδοση «ΊΔΡΥΜΑ ΜΩΡΑΪΤΗ - ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» Έγραψε πολλές μελέτες για θέματα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά. Πιο σημαντικές μπορούν να χαρακτηριστούν οι παρακάτω: 1929:«Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Ελ Γκρέκο» - μελέτη για τον ζωγράφο -Πρώτη έκδοση Ελευθερουδάκης 1930, τελευταία 2014 ISBN 978-960-296-239-8 1957-1958:«Ο ποιητής και το ποίημα της Οδύσσειας» - μελέτη για τον Νίκο Καζαντζάκη και το έργο του «Οδύσσεια». Πρώτη έκδοση 1961 1959:«Ο Βραχόκηπος»του Νίκου Καζαντζάκη - μεταφράζει το έργο που ο Καζαντζάκης έγραψε κατ' ευθείαν στα γαλλικά. Πρώτη έκδοση 1960 από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ». Τελευταία έκδοση 2005 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 1965: «Τετρακόσια Γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη». Πρώτη έκδοση 1965, δεύτερη 1984 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 1981: «Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, Συνολική θεώρηση του έργου του», πρώτη έκδοση εκδόσεις «Κέδρος», 1981 - τρίτη έκδοση ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ» 1992 ISBN 960-05-0474-1 «Άγγελος Σικελιανός : Τρία κεφάλαια βιογραφίας και ένας πρόλογος Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, πρώτη έκδοση 1984, β' έκδοση 1990 ISBN 960-250-036-0 1985:«Δείχτες πορείας». Εκδόθηκαν τον Απρίλιο του 1985, ένα μήνα περίπου μετά το θάνατό του από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ» «Ανθολογία από το έργο του Παντελή Πρεβελάκη», επιλογή κειμένων - παρουσίαση - φιλολογική επιμέλεια: Κώστας Μπουρναζάκης, «Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη», Ηράκλειο Κρήτης 2010, σσ. 444 (με 28 σελ. φωτογραφιών). ISBN 978-960-7970-51-0 Βοσταντζή Μαίρη: «Το θέατρο του Παντελή Πρεβελάκη», «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ», 1961 Δεκαβάλλε Αντώνη: «Εισαγωγή στο λογοτεχνικό έργο του Παντελή Πρεβελάκη, εκδ. «ΚΕΔΡΟΣ», 1976 Κάσδαγλη Ε.Χ.: «Συμβολή στη βιβλιογραφία του Παντελή Πρεβελάκη (1927 - 1967): «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ», 1967(1967- 1977): «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ», 1979 (1978 - 1987): «ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΟΥΡΑΝΗ», 1990Μανουσάκη Γιώργη: «Η Κρήτη στο λογοτεχνικό έργο του Πρεβελάκη». «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ», 1968 Παναρέτου Αννίτα: «Παντελής Πρεβελάκης (οι δρόμοι του ζωντανού χρόνου)», εκδ.«ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ», 1996 ISBN 960-03-1643-0 Καραντώνης Ανδρέας: «Πεζογράφοι και πεζογραφήματα της γενιάς του ’30», - (Παντελής Πρεβελάκης σελ.339-344).«ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ», γ' έκδοση 1990, ISBN 9602061413 Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Βιογραφικό και Βιβλιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2019-03-24 στο Wayback Machine. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Πρεβελάκης Παντελής Πανεπιστήμιο Κρήτης, Βιβλιοθήκη Παντελή Πρεβελάκη Παντελής Πρεβελάκης, 100 χρόνια από τη γέννησή του Αρχειοθετήθηκε 2014-04-11 στο Wayback Machine. Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, Πρεβελάκης Παντελής Εποχές και Συγγραφείς: «ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ», webtv.ert.gr
|
Ο Παντελής Πρεβελάκης (3 Μαρτίου 1909 - 15 Μαρτίου 1986) ήταν Έλληνας συγγραφέας και καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Καλλιέργησε όλα σχεδόν τα είδη της λογοτεχνίας, συγγράφοντας πεζά, ποιητικά, και θεατρικά έργα. Μετέφρασε πλήθος κειμένων από τις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Διακρίθηκε επίσης στην δοκιμιογραφία και στη συγγραφή επιστημονικών συγγραμμάτων στην ιστορία της τέχνης, ειδικά στην τέχνη της Ιταλικής Αναγέννησης. Είναι όμως περισσότερο γνωστός ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πεζογραφίας της Γενιάς του ΄30 (1930). Υπήρξε πολύ στενός φίλος του Νίκου Καζαντζάκη..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.