title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Λουίζα της Μπραγκάνσα
|
Ήταν η μόνη νόθη κόρη του Πέτρου Β΄ της Πορτογαλίας και της ερωμένης του Μαρία ντα Κρουζ Μασκαρένας. Γεννήθηκε στη Λισαβόνα και μεγάλωσε στην οικογένεια του Φρανσίσκο Κορρέια ντε Λασέρντα, γραμματέα του Κράτους. Έπειτα πήγε στο Μοναστήρι του Καρνίντε με τη θεία της Μαρία, νόθη κόρη του Ιωάννη Δ΄ της Πορτογαλίας. Παντρεύτηκε πρώτα τον δον Λουίς 2ο δούκα του Κανταβάλ και μετά το τέλος του, τον δον Ζάιμε-Άλβαρες Περέιρα ντε Μέλο 3ο δούκα του Κανταβάλ. "D. Luísa. filha de D. Pedro II: uma princesa duas vezes duquesa" by Luís de Bivar Guerra, in "Miscelânia Histórica de Portugal", nº 2, 1982
|
H Λουίζα, πορτογαλ. Luísa, duquesa de Cadaval (9 Ιανουαρίου 1679 - 23 Δεκεμβρίου 1732) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν νόθη κόρη του Πέτρου Β΄ της Πορτογαλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B1
|
ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2009-10
|
Στη διοργάνωση αυτή πραγματοποιήθηκαν πολλές αλλαγές που αφορούσαν κυρίως τον τρόπο διεξαγωγής των προκριματικών γύρων. Στον πρώτο προκριματικό που διεξήχθη από τις 10 Ιουνίου έως τις 15 Ιουλίου γύρω συμμετείχαν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες από τις τέσσερις τελευταίες χώρες στην ειδική βαθμολογία της UEFA, δηλαδή οι πρωταθλήτριες ομάδες από το Μαυροβούνιο, τη Μάλτα, την Ανδόρα και το Σαν Μαρίνο. Στον 2ο προκριματικό γύρο συμμετείχαν οι δύο νικητές του 1ου προκριματικού γύρου και άλλες 32 πρωταθλήτριες ομάδες που προήλθαν από χώρες που βρίσκονταν από τη 16η ως και τη 47η θέση της ειδικής βαθμολογίας της ΟΥΕΦΑ, συνολικά συμμετείχαν 34 ομάδες. Ο 3ος προκριματικός γύρος χωρίστηκε σε δύο κατηγορίες, η πρώτη αποκλειστικά με πρωταθλήτριες ομάδες στα εθνικά πρωταθλήματα, ενώ η δεύτερη με μη πρωταθλήτριες. Στην 1η κατηγορία του 3ου προκριματικού γύρου συμμετείχαν οι 17 νικητές του 2ου προκριματικού γύρου, μαζί με τις ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν από τη 13η ως και τη 15η θέση της κατάταξης της ΟΥΕΦΑ, συνολικά 20. Στη δεύτερη κατηγορία συμμετείχαν που κατέκτησαν τη δεύτερη θέση των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν από την 7η ως και τη 15η θέση, μαζί με την ομάδα που κατέκτησε την 3η θέση του πρωταθλήματος που βρισκόταν στην 6η θέση της ειδικής βαθμολογίας, συνολικά 10 ομάδες. Ο τέταρτος προκριματικός (play off) χωρίστηκε επίσης σε δύο κατηγορίες. Στην κατηγορία των πρωταθλητών συμμετείχαν οι δέκα νικητές του 3ου προκριματικού γύρου που έδωσαν μεταξύ τους διπλούς αγώνες, με τους νικητές να εξασφαλίζουν τη συμμετοχή τους στη φάση των ομίλων. Στην κατηγορία των μη πρωταθλητών συμμετείχαν οι πέντε νικητές του 3ου προκριματικού γύρου, μαζί με τις ομάδες που κατέκτησαν την 3η θέση των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν στην 4η και την 5η θέση της ειδικής βαθμολογίας της ΟΥΕΦΑ, καθώς και οι ομάδες που κατέκτησαν την 4η θέση των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν στην 1η ως και την 3η θέση. Από αυτές τις δέκα ομάδες προκρίθηκαν πέντε στη φάση των ομίλων. Στη φάση των ομίλων συμμετείχαν 32 ομάδες, οι δέκα που προκρίθηκαν από τη φάση των play off (4ος προκριματικός γύρος) και οι ομάδες που κατέκτησαν την 1η, τη 2η και την 3η θέση των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν από την 1η ως και την 3η θέση της ειδικής βαθμολογίας της ΟΥΕΦΑ, αυτές που κατέκτησαν την 1η και τη 2η θέση των πρωταθλημάτων που βρίσκονται από την 4η ως και την 6η θέση, οι πρωταθλήτριες των πρωταθλημάτων που βρίσκονταν από την 7η ως και τη 12η θέση της ειδικής βαθμολογίας της UEFA και η κάτοχος της προηγούμενης περιόδου (2008-09), Μπαρτσελόνα. Οι αρχικοί αγώνες του 2ου προκριματικού γύρου διεξήχθησαν στις 14 και 15 Ιουλίου ενώ οι επαναληπτικοί στις 21 και 22 Ιουλίου. Οι αρχικοί αγώνες του 3ου προκριματικού γύρου διεξήχθησαν στις 28 και 29 Ιουλίου ενώ οι επαναληπτικοί στις 4 και 5 Αυγούστου. Οι αρχικοί αγώνες του 4ου προκριματικού γύρου διεξήχθησαν 18 και 19 Αυγούστου και οι επαναληπτικοί 25 και 26 Αυγούστου. Η κλήρωση για τα ζευγάρια της φάσης των 16 έγινε στις 18 Δεκεμβρίου 2009, στη Νυόν της Ελβετίας. Από αυτή τη χρονιά, η φάση αυτή ολοκληρώνεται σε 4 εβδομάδες. Οι πρώτοι αγώνες αποφασίστηκε να γίνουν στις 16, 17, 23 και 24 Φεβρουαρίου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 9, 10, 16 και 17 Μαρτίου. Τα ζευγάρια που προέκυψαν από την κλήρωση και τα αποτελέσματά τους, ήταν τα εξής: Η κλήρωση για τους εναπομείναντες γύρους πραγματοποιήθηκε στη Νιόν, στις 19 Μαρτίου 2010. Η πρώτη αγωνιστική της προημιτελικής φάσης πραγματοποιήθηκε στις 30 και 31 Μαρτίου, ενώ οι επαναληπτικοί αγώνες στις 6 και 7 Απριλίου 2010. Τα αποτελέσματα ήταν τα παρακάτω: Οι πρώτοι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 20 και 21 Απριλίου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 27 και 28 Απριλίου 2010. Ο τελικός της διοργάνωσης πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου 2010 και ήταν η πρώτη φορά που τελικός του Champions League έγινε ημέρα Σάββατο. Ο αγώνας έλαβε χώρα στο στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου, στη Μαδρίτη, έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν η τέταρτη φορά που το Σαντιάγο Μπερναμπέου φιλοξένησε τελικό Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, καθώς εκεί έγινε ο τελικός το 1957, το 1969 και το 1980. Η Ίντερ νίκησε με 2-0 την Μπάγερν Μονάχου στον τελικό και κατέκτησε το τρόπαιο, έπειτα από 45 χρόνια. Τα τέρματα της ιταλικής ομάδας πέτυχε ο Ντιέγο Μιλίτο, στο 37ο και το 70ό λεπτό. Ήταν η 5η φορά που η ομάδα της Ίντερ έφτασε στον τελικό, η πρώτη μετά το 1972 και η πρώτη από την εποχή που το κύπελλο Πρωταθλητριών άλλαξε μορφή και μετονομάστηκε σε Champions League. Από τις 4 προηγούμενες φορές, έχει κατακτήσει 2 φορές το τρόπαιο (1964, 1965), ενώ το 1967 και το 1972 ηττήθηκε. Η Μπάγερν Μονάχου αγωνίστηκε σε τελικό Πρωταθλητριών ή Champions League, για 8η φορά στην ιστορία της, πρώτη μετά το 2001. Έχει κατακτήσει το τρόπαιο το 1974, το 1975, το 1976 και το 2001, ενώ έχει χάσει το 1982, το 1987 και το 1999. Ο προπονητής της Μπάγερν, Λουίς φαν Χάαλ έχει κατακτήσει με την ομάδα του Άγιαξ το τρόπαιο της διοργάνωσης το 1995 (το τελευταίο τρόπαιο της ολλανδικής ομάδας στην διοργάνωση), ενώ ο προπονητής της Ίντερ, Ζοζέ Μουρίνιο έχει κατακτήσει το τρόπαιο το 2004 με την ομάδα της Πόρτο. Διαιτητής του τελικού ήταν ο Άγγλος Χάουαρντ Γουέμπ. Επίσημη σελίδα της UEFA, Αποτελέσματα του Champions League soccerway.com Αποτέλεσματα της διοργάνωσης του Champions League 2009-10
|
Η διοργάνωση του Champions League 2009-10 ήταν η 55η του κυπέλλου Πρωταθλητριών και η 18η που μετονομάστηκε σε UEFA Champions League. Ήταν, επίσης, η πρώτη διοργάνωση με τον νέο τρόπο διεξαγωγής των προκριματικών γύρων. Ο τελικός διεξήχθη στο στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου της Μαδρίτης και νικήτρια ανεδείχθη η Ίντερ Μιλάνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_2009-10
|
Aichi E16A
|
Το Ε16Α αναπτύχθηκε μετά από απαίτηση που εξέδωσε το Ναυτικό το 1939 και αφορούσε την δημιουργία του αντικαταστάτη του αναγνωριστικού Aichi E13A. Πρέπει να σημειωθεί ότι όταν εκδόθηκε η απαίτηση το Ε13Α δεν είχε ενταχθεί ακόμα σε υπηρεσία. Εξ αιτίας διαφωνιών σχετικά με τις απαιτήσεις, λίγοι κατασκευαστές υπέβαλαν προτάσεις. Το 1941 εκδόθηκε νέα απαίτηση, αυτή την φορά επικεντρωμένη στο σχέδιο ΑΜ-22 των Kishiro Matsuo και Yasuhiro Ozawa της Aichi. Το πρώτο ΑΜ-22, που αργότερα μετονομάστηκε σε Ε16Α1, ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1942. Ήταν ένα χαμηλοπτέρυγο μονοπλάνο συμβατικής σχεδίασης, εξοπλισμένο με δύο πλωτήρες. Ασυνήθιστο χαρακτηριστικό του ήταν ότι διέθετε φρένα βύθισης ώστε να μπορεί δευτερευόντως να χρησιμοποιηθεί σαν βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης. Πηγές: E16A1 Αρχική έκδοση με κινητήρα Mitsubishi MK8A Kinsei 51 των 1300 hp. Ήταν οπλισμένα με δύο πολυβόλα των 7,7 mm που έβαλαν μπροστά και άλλο ένα για προστασία στο πίσω μέρος. E16A1 Zuiun Model 11 Βασική έκδοση παραγωγής. Είχαν ίδιο κινητήρα με τα πρωτότυπα αλλά δύο πυροβόλα των 20 mm που έβαλαν μπροστά και ένα βαρύ πολυβόλο των 13 mm στο πίσω μέρος. E16A2 Zuiun Model 12 Ένα πρωτότυπο με αστεροειδή κινητήρα Mitsubishi MK8P Kinsei 62 ισχύος 1560 hp. Το μοναδικό πρωτότυπο, που ήταν μετατροπή ενός Ε16Α1 παραγωγής, δεν ολοκληρώθηκε. ΙαπωνίαΙαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό Aichi E13A Arado Ar 196 Vought OS2U Kingfisher Francillon, Ph.D., René J. Japanese Aircraft of the Pacific War. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-30251-6. Green, William. "Aichi E16A1 Zui-un (Paul)" War Planes of the Second World War, Volume Six: Floatplanes. London: Macdonald & Co.(Publishers) Ltd., 1962, pp. 116-118. Taylor, Michael J.H. Jane's Encyclopedia of Aviation. London: Studio Editions, 1989, p. 43. Bunrindō (Ιαπωνία) Kōku-Fan Illustrated Special, Japanese Military Aircraft Illustrated Vol. 3 "Recinnaissance/Flying-boat/Trainer/Transport", January 1983 Famous Airplanes of the World No. 47 "Imperial Japanese Navy Reconnaissance Seaplane", July 1994 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Aichi E16A στο Wikimedia Commons
|
Το Aichi E16A Zuiun (ιαπωνικά: 瑞雲) ήταν διθέσιο αναγνωριστικό υδροπλάνο που χρησιμοποιούσε το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύμμαχοι του έδωσαν την ονομασία αναφοράς Paul.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Aichi_E16A
|
Δημοτική Ενότητα Άνω Σύρου
|
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες καθώς και οι οικισμοί της δημοτικής ενότητας Άνω Σύρου. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου Αρχειοθετήθηκε 2013-12-25 στο Wayback Machine. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική. Συνολικός πληθυσμός: 2.133 ο Άγιος Δημήτριος [ 56 ] ο Σαν Μιχάλης [ 11 ] η Αληθινή [ 89 ] η Άνω Σύρος [ 862 ] η Βαρβαρούσα (νησίδα) [ 2 ] η Γυάρος (νησίδα) [ 0 ] το Επισκοπείο [ 500 ] το Κίνι [ 560 ] ο Μύττακας [ 26 ] το Παπούρι [ 4 ] το Πλατύ Βουνί [ 10 ] η Φοινικιά [ 10 ] η Χαλανδριανή [ 3 ] Συνολικός πληθυσμός: 515 ο Γαλησσάς [ 437 ] ο Δανακός [ 78 ] Συνολικός πληθυσμός: 960 ο Αγρός [ 89 ] η Μεσαριά [ 279 ] ο Πάγος [ 363 ] η Παρακοπή [ 229 ] Συνολικός πληθυσμός: 269 τα Χρούσα [ 269 ] Δήμος Σύρου - Ερμούπολης Αρχειοθετήθηκε 2013-05-24 στο Wayback Machine.
|
Η δημοτική ενότητα Άνω Σύρου είναι μία από τις τρεις δημοτικές ενότητες του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης, ο οποίος δημιουργήθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης και υπάγεται στην Περιφερειακή Ενότητα Σύρου της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Η δημοτική ενότητα Άνω Σύρου περιλαμβάνει τα πρώην δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Άνω Σύρου που συστάθηκε το 1948, διευρύνθηκε το 1999 με το Σχέδιο Καποδίστριας και τελικά καταργήθηκε το 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Θεώρημα του Τσέβα
|
Έστω M A , M B , M Γ {\displaystyle \mathrm {M_{A}} ,\mathrm {M_{B}} ,\mathrm {M_{\Gamma }} } τα μέσω των πλευρών του τριγώνου, δηλαδή B M A = Γ M A {\displaystyle {\rm {BM_{A}=\Gamma M_{A}}}} , A M B = Γ M B {\displaystyle {\rm {AM_{B}=\Gamma M_{B}}}} και B M A = Γ M A {\displaystyle {\rm {BM_{A}=\Gamma M_{A}}}} . Τότε A M B Γ M B ⋅ Γ M A B M A ⋅ B M Γ A M Γ = 1. {\displaystyle {\rm {{\frac {AM_{B}}{\Gamma M_{B}}}\cdot {\frac {\Gamma M_{A}}{BM_{A}}}\cdot {\frac {BM_{\Gamma }}{AM_{\Gamma }}}=1.}}} Επομένως, οι τρεις διάμεσοι διέρχονται από το ίδιο σημείο (το βαρύκεντρο). Από το θεώρημα εσωτερικής διχοτόμου έχουμε για τις διχοτόμους A Δ A {\displaystyle {\rm {A\Delta _{A}}}} , B Δ B {\displaystyle {\rm {B\Delta _{B}}}} και Γ Δ Γ {\displaystyle {\rm {\Gamma \Delta _{\Gamma }}}} ότι A B A Γ = B Δ A Γ Δ A , B A B Γ = A Δ B Γ Δ B {\displaystyle {\rm {{\frac {AB}{A\Gamma }}={\frac {B\Delta _{A}}{\Gamma \Delta _{A}}},\quad {\rm {{\frac {BA}{B\Gamma }}={\frac {A\Delta _{B}}{\Gamma \Delta _{B}}}\quad }}}}} και Γ A Γ B = A Δ Γ B Δ Γ . {\displaystyle \quad {\rm {{\frac {\Gamma A}{\Gamma B}}={\frac {A\Delta _{\Gamma }}{B\Delta _{\Gamma }}}.}}} Επομένως, έχουμε ότι B Δ A Γ Δ A ⋅ Γ Δ B A Δ B ⋅ A Δ Γ B Δ Γ = A B A Γ ⋅ B Γ B A ⋅ Γ A Γ B = 1 {\displaystyle {\rm {{\frac {B\Delta _{A}}{\Gamma \Delta _{A}}}\cdot {\frac {\Gamma \Delta _{B}}{A\Delta _{B}}}\cdot {\frac {A\Delta _{\Gamma }}{B\Delta _{\Gamma }}}={\frac {AB}{A\Gamma }}\cdot {\frac {B\Gamma }{BA}}\cdot {\frac {\Gamma A}{\Gamma B}}=1}}} ,και από το αντίστροφο θεώρημα του Τσέβα καταλήγουμε ότι οι τρεις διχοτόμοι διέρχονται από το ίδο σημείο (το έγκεντρο). Τα τρίγωνα A H B B {\displaystyle \mathrm {AH_{B}B} } και A H Γ Γ {\displaystyle \mathrm {AH_{\Gamma }\Gamma } } είναι όμοια καθώς έχουν μία ορθή και την A ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}} ίση. Επομένως, A B A Γ = A H B A H Γ {\displaystyle {\frac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}={\frac {\mathrm {AH_{B}} }{\mathrm {AH_{\Gamma }} }}} .Αντίστοιχα, B A B Γ = B H A B H Γ {\displaystyle {\frac {\mathrm {BA} }{\mathrm {B\Gamma } }}={\frac {\mathrm {BH_{A}} }{\mathrm {BH_{\Gamma }} }}\quad } και Γ B Γ A = Γ H B Γ H A {\displaystyle \quad {\frac {\mathrm {\Gamma B} }{\mathrm {\Gamma A} }}={\frac {\mathrm {\Gamma H_{B}} }{\mathrm {\Gamma H_{A}} }}} .Επομένως, A H B H B Γ ⋅ B H Γ H Γ A ⋅ Γ H A H A B = A Γ A B ⋅ B A B Γ ⋅ Γ B Γ A = 1 {\displaystyle {\frac {\mathrm {AH_{B}} }{\mathrm {H_{B}\Gamma } }}\cdot {\frac {\mathrm {BH_{\Gamma }} }{\mathrm {H_{\Gamma }A} }}\cdot {\frac {\mathrm {\Gamma H_{A}} }{\mathrm {H_{A}B} }}={\frac {\mathrm {A\Gamma } }{\mathrm {AB} }}\cdot {\frac {\mathrm {BA} }{\mathrm {B\Gamma } }}\cdot {\frac {\mathrm {\Gamma B} }{\mathrm {\Gamma A} }}=1} ,και από το αντίστροφο θεώρημα του Τσέβα, προκύπτει ότι τα τρία ύψη συντρέχουν (στο σημείο που ονομάζεται ορθόκεντρο). Το αντίστροφο θεώρημα του Τσέβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ύπαρξη του σημείου Nagel καθώς και την ύπαρξη του σημείου Gergonne. Υπάρχουν διάφορες γενικεύσεις του θεωρήματος του Τσέβα για τετράπλευρα, πολύγωνα καθώς και για περισσότερες διαστάσεις. Θεώρημα του Μενελάου Θεώρημα του Τσέβα: Αποδείξεις και εφαρμογές Θεώρημα του Τσέβα και εφαρμογές Διαδραστική εφαρμογή για το θεώρημα του Τσέβα και σχέση με το θεώρημα Μενελάου Διαδραστική εφαρμογή για το θεώρημα του Τσέβα Κοντογιάννης, Γιώργος (Απριλίου 2020). «Ισότητες και ανισότητες για το τρίγωνο Ceva». Ευκλείδης Β΄ (116): 69-70. http://www.hms.gr/sites/default/files/subsites/problems/material/EYKLEIDHS_B_116_EYKLEIDHS_2020.pdf. Srinivasan, A. K. (Φεβρουαρίου 1950). «2118. On Menelaus' Theorem, Ceva's Theorem and the harmonic property of a quadrilateral». The Mathematical Gazette 34 (307): 51–52. doi:10.2307/3610888. Dickinson, D. R. (Δεκεμβρίου 1964). «121. The Theorems of Ceva and Menelaus and the Principle of Duality». The Mathematical Gazette 48 (366): 427–429. doi:10.2307/3611708. Wernicke, Paul (Νοεμβρίου 1927). «The Theorems of Ceva and Menelaus and Their Extension». The American Mathematical Monthly 34 (9): 468. doi:10.2307/2300222. Su, Stephen; Lee, Cheng Shyong (8 Αυγούστου 2018). «Simultaneous Generalizations of the Theorems of Menelaus, Ceva, Routh, and Klamkin/Liu». Mathematics Magazine 91 (4): 294–303. doi:10.1080/0025570X.2018.1495435. Hoehn, Larry (Ιουνίου 1989). «73.21 A simple generalisation of Ceva’s theorem». The Mathematical Gazette 73 (464): 126–127. doi:10.2307/3619672. Hoehn, Larry (Ιουλίου 2005). «89.49 A Ceva-type theorem for the cyclic quadrilateral». The Mathematical Gazette 89 (515): 282–283. doi:10.1017/S0025557200177848. Grünbaum, Branko; Shephard, G. C. (Νοεμβρίου 1996). «A new Ceva-type theorem». The Mathematical Gazette 80 (489): 492–500. doi:10.2307/3618512.
|
Στη γεωμετρία, το θεώρημα του Τσέβα (αναφέρεται συχνά ως θεώρημα του Ceva) δίνει μία αναγκαία και ικανή συνθήκη για τρία ευθύγραμμα που ενώνουν τις κορυφές ενός τριγώνου με τις απέναντι πλευρές τους, να συντρέχουν. Πιο συγκεκριμένα, σε ένα τρίγωνο A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } τα ευθύγραμμα τμήματα A A ′ {\displaystyle {\rm {AA'}}} , B B ′ {\displaystyle {\rm {BB'}}} και Γ Γ ′ {\displaystyle \Gamma \Gamma '} (με A ′ , B ′ , Γ ′ {\displaystyle {\rm {A',B',\Gamma '}}} σημεία των πλευρών B Γ , A Γ , A B {\displaystyle {\rm {B\Gamma ,A\Gamma ,AB}}} αντίστοιχα) συντρέχουν ανν A ′ B A ′ Γ ⋅ B ′ Γ B ′ A ⋅ Γ ′ A Γ ′ B = 1. {\displaystyle {\rm {{\frac {A'B}{A'\Gamma }}\cdot {\frac {B'\Gamma }{B'A}}\cdot {\frac {\Gamma 'A}{\Gamma 'B}}=1.}}} Το θεώρημα παίρνει το όνομά του από τον μαθηματικό Τζιοβάνι Τσέβα και είναι στενά συνδεδεμένο με το θεώρημα του Μενελάου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B1
|
Μικροαρχιτεκτονική P6
|
Η πρώτη υλοποίηση του πυρήνα P6 ήταν ο επεξεργαστής Pentium Pro το 1995, ο οποίος ήταν και ο άμεσος διάδοχος της πρωτότυπης σχεδίασης των Pentium (P5). Μερικές καινοτομίες του πυρήνα P6 ήταν : "Σούπερ"-διοχέτευση, τα στάδια της οποίας αυξήθηκαν από 5 σε 14 στον Pentium Pro, και διαμορφώθηκαν τελικά σε 10 στον Pentium III ενώ ο Pentium M είχε 14 στάδια διοχέτευσης των εντολών. Διευρυμένος δίαυλος διευθύνσεων στα 36-μπιτ ενώ για πρώτη φορά ενσωματώθηκε η τεχνολογία Επέκταση της Φυσικής Μνήμης(Ε.Φ.Μ) έτσι ώστε να υποστηρίζονται μέχρι και 64 GB φυσικής μνήμης (ο γραμμικός χώρος διευθύνσεων μιας διαδικασίας ήταν ακόμα περιορισμένος μέχρι τα 4 GB). Μετονομασία των καταχωρητών, γεγονός που επέτρεψε την αποτελεσματικότερη εκτέλεση πολλαπλών οδηγιών κατά τη διοχέτευση.Η μικροαρχιτεκτονική P6 είχε κύκλο ζωής 3 γενιών, από τον Pentium Pro μέχρι και τον Pentium III, και έγινα ευρύτατα γνωστός για την χαμηλή του κατανάλωση, τις άριστες επιδόσεις(για την εποχή του) και τον σχετικό μεγάλο αριθμό εντολών ανά κύκλο. Όταν επινοήθηκε η νέα μικροαρχιτεκτονική NetBurst (P68), αρχικά με τον πυρήνα Willamette, οι επεξεργαστές με τον πυρήνα P6 εγκαταλείφθηκαν αμέσως. Κατόπιν της κυκλοφορίας των Pentium 4-M και Mobile Pentium 4, έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι οι νέοι φορητοί NetBurst επεξεργαστές δεν ήταν ιδανικοί για τους φορητούς υπολογιστές. Οι επεξεργαστές με την μικροαρχιτεκτονική NetBurst δεν ήταν τόσο αποδοτικοί ανά κύκλο ρολογιού ή ανά βατ κατανάλωσης, σε σύγκριση με τους προκατόχους τους (P6). Οι φορητοί Mobile Pentium 4 λειτουργούσαν σε πολύ μεγαλύτερες θερμοκρασίες απ 'ότι οι φορητοί Pentium III-M, και στην ουσία δεν προσέφεραν καμία σημαντική αύξηση επιδόσεων. Αυτή η αναποτελεσματικότητα επηρέασε όχι μόνο τη πολυπλοκότητα του συστήματος ψύξης, αλλά και της διάρκειας ζωής της μπαταρίας, ένα θέμα που ήταν και παραμένει ζωτικής σημασίας στα φορητά συστήματα. Συνειδητοποιώντας ότι η νεα μικρο-αρχιτεκτονική τους δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή στον χώρο των φορητών συστημάτων, οι μηχανικοί της Intel επέστρεψαν στον σχεδιασμό ενός προϊόντος για αυτή την κατηγορία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα υβρίδιο, ενός εκσυγχρονισμένου σχεδιασμού της μικροαρχιτεκτονικής P6 που ονομάστηκε Pentium M: Επισκόπηση Σχεδίασης Με τον πυρήνα Banias, η Intel υιοθέτησε το FSB στα 400 ΜΗz, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στους επεξεργαστές Pentium 4. Ο πυρήνας Dothan είχε FSB στα 533 ΜΗz, ακολουθώντας την εξέλιξη των Pentium 4. Μεγαλύτερη κρυφή μνήμη επιπέδου 2 (L2 cache). Αρχικά ήταν χωρητικότητας 1MB στον πυρήνα Banias, και στη συνέχεια αυξήθηκε σε 2MB στο πυρήνα Dothan. Δυναμική ενεργοποίηση κρυφής μνήμης κατά την επαναφορά από καταστάσεις αδράνειας. Υποστήριξη SSE2. 12 έως 14 στάδια διοχέτευσης εντολών για την επίτευξη μεγαλύτερων συχνοτήτων λειτουργίας από τους Pentium III-M. Εξειδικευμένοι καταχωρητές για τη διαχείριση των στοιβών. Προσθήκη του γενικού ιστορικού σε ειδικούς πίνακες.Ο επεξεργαστής Pentium M ήταν ο πιο αποδοτικός x86 επεξεργαστής για φορητούς υπολογιστές για αρκετά χρόνια, με μέγιστη κατανάλωση τα 27 βατ στο μέγιστο φόρτο και 4-5 βατ σε κανονική κατάσταση. Η επεξεργαστική αποδοτικότητα αυτών των επεξεργαστών τους επέτρεψαν να ανταγωνιστούν τους Mobile Pentium 4 σε συχνότητες πάνω του 1 GHz εξοπλισμένοι με πολύ περισσότερη μνήμη και μεγαλύτερο εύρος ζώνης διαύλου. Ο επεξεργαστής Yonah δόθηκε προς πώληση τον Γενάρη του 2006 με την επωνυμία Intel Core. Μονοπύρηνες και διπύρηνες εκδόσεις του, πουλήθηκαν με την επωνυμία Core Solo και Core Duo αντίστοιχα (o Core Solo ήταν ένας Core Duo με απενεργοποιημένο τον ένα πυρήνα). Οι εν λόγω επεξεργαστές συμπλήρωσαν τις ατέλειες των Pentium M, ενσωματώνοντας τα παρακάτω (στην μικρο-αρχιτεκτονική P6) : Υποστήριξη SSE3 Τεχνολογία μονού και διπλού πυρήνα με κοινή κρυφή μνήμη επιπέδου 2 Αύξηση της συχνότητας του FSB, σε ταχύτητες 533 ΜΗz ή 667 MHz 12 στάδια διοχέτευσης των εντολών Οι επεξεργαστές Intel Core 2, που πρωτοεμφανίστηκαν στις 27 Ιουλίου 2006, είναι βασισμένοι στην μικροαρχιτεκτονική Core, μακρινός συγγενής της μικροαρχιτεκτονικής P6. Τα διπύρηνα μοντέλα επονομάστηκαν Core 2 Duo ενώ τα μονοπύρηνα μοντέλα πήραν την επωνυμία Core 2 Solo. Η τετραπύρηνη έκδοση προστέθηκε τον Γενάρη του 2007 με την επωνυμία Core 2 Quad ενώ προστέθηκε και ένα μοντέλο για τους ενθουσιώδεις χρήστες με την επωνυμία Core 2 Extreme. Οι Core 2 Quad χρησιμοποιούν μια ειδική διάταξη για την συνένωση πολλαπλών τσιπ(στην ουσία 2 διπύρηνα τσιπ ηλεκτρικά ενωμένοι μεταξύ τους) ενώ οι Core 2 Duo έχουν μονολιθική σχεδίαση(και οι 2 πυρήνες βρίσκονται στην ίδια επιφάνεια). Ο Core 2 Solo είναι ένας Core 2 Duo με τον ένα πυρήνα απενεργοποιημένο(ή και κατεστραμμένο) και έτσι δεν έχει κάποιο αντίστοιχο μοντέλο για τους σταθερούς υπολογιστές. Η σειρά Core 2 ήταν και η τελευταία σειρά μαζικής παραγωγής επεξεργαστών που κάνουν χρήση του FSB. Τα νέα μοντέλα των επεξεργαστών, μικροαρχιτεκτονικής Nehalem όπως και οποιαδήποτε νέα, κάνουν χρήση δύο νέων διαύλων, (ανάλογα με το μοντέλο)του QPI ή του DMI. Οι βελτιώσεις των Core 2 σε σχέση με τους Core ήταν : 14 στάδια διοχέτευσης των εντολών για την επίτευξη μεγαλύτερων συχνοτήτων λειτουργίας από τους προκατόχους τους. Υποστήριξη SSSE3 για όλα τα μοντέλα και υποστήριξη SSSE4.1 για όλα τα μοντέλα των Core 2 που κατασκευάζονταν με τη λιθογραφία των 45 νανομέτρων. Προσθήκη συνόλου εντολών 64-μπιτ (x86-64), επιτρέποντας σε όλους τους επεξεργαστές Core 2 να τρέχουν 64μπιτες εφαρμογές. Αύξηση της συχνότητας του FSB, με ταχύτητες από 533 ΜΗz μέχρι 1600 ΜΗz. Αύξηση της κρυφής μνήμης επιπέδου 2, με τη μνήμη αυτή να κυμαίνεται από 1 ΜΒ μέχρι 12 ΜΒ (οι πυρήνες των Core 2 Duo χρησιμοποιούν τη μνήμη αυτή από κοινού ενώ στους Core 2 Quad η μνήμη αυτή μοιράζεται εξ ημισείας σε κάθε τσιπ) Μερικές φορητές εκδόσεις των Core 2 Duo υποστηρίζουν μια τεχνολογία, με την οποία ο δίαυλος FSB λειτουργεί στη μισή από την κανονική του συχνότητα, με αποτέλεσμα η ταχύτητα του επεξεργαστή να μειώνεται στο μισό (Dynamic Front Side Bus Throttling και Super Low Frequency Mode). Αυτή η τεχνική επιτρέπει στον επεξεργαστή να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, αυξάνοντας τη διάρκεια ζωής της μπαταρίας. Μερικές φορητές εκδόσεις των Core 2 Duo υποστηρίζουν μια τεχνολογία με την οποία γίνεται αυτόματα ένας μικρός υπερχρονισμός του ενός πυρήνα, ενώ απενεργοποιείται ο άλλος. Η ίδια τεχνολογία ενσωματώνεται και στα φορητά μοντέλα των Core 2 Quad με τους 2 πυρήνες να απενεργοποιούνται ενώ οι άλλοι δύο υπερχρονίζονται. Αυτό συμβαίνει αυτόματα όταν ο επεξεργαστής χρησιμοποιεί μόνο τον 1 ή τους 2 πυρήνες για να τρέξει ορισμένα προγράμματα. Για τον υπερχρονισμό του, ο επεξεργαστής αυτόματα ανεβάζει τον πολλαπλασιαστή του κατά 1 μονάδα. Celeron Pentium Pro Pentium II Overdrive Pentium II Pentium II Xeon Pentium III Pentium III Xeon Celeron M Pentium M Celeron M 400 Core Solo/Duo Pentium Dual Core T2060/T2080/T2130 Xeon LV/ULVΠαρ όλο που οι παραπάνω επεξεργαστές τεχνικά αποτελούν παράγωγα του Pentium Pro, επήλθαν ριζικές αλλαγές από τον αρχική υλοποίηση. Μικροαρχιτεκτονική Core
|
Η μικροαρχιτεκτονική P6 είναι μια μικροαρχιτεκτονική των επεξεργαστών της οικογένειας Intel x86. Πρόκειται για μια μικροαρχιτεκτονική 6ης γενιάς, η οποία υλοποιήθηκε με την κατασκευή του επεξεργαστή Pentium Pro τον Νοέμβριο του 1995. Αναφέρεται και ως i686, ενώ την διαδέχθηκε το 2000 η μικροαρχιτεκτονική NetBurst, αλλά αναγεννήθηκε στη σειρά επεξεργαστών Pentium M. Οι επεξεργαστές Pentium M, οι οποίοι κατασκευάστηκαν με την μικροαρχιτεκτονική P6, διαδέχθηκαν από την μικροαρχιτεκτονική Core.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_P6
|
Ιερά Μητρόπολις Ντιτρόιτ
|
Το 1968 ιδρύθηκε η Έβδομη Αρχιεπισκοπική Περιφέρεια της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, με έδρα της το Ντιτρόιτ. Η επισκοπή ποιμαίνονταν από τιτουλάριους επισκόπους. Τον Μάρτιο του 1979 οι Αρχιεπισκοπικές Περιφέρεις αναβαθμίστηκαν σε πλήρεις επισκοπές εντός της Αρχιεπισκοπής, συμπεριλαμβανομένης της Επισκοπής του Ντιτρόιτ, η οποία αντικατέστησε την Έβδομη Περιφέρεια. Στις 20 Δεκεμβρίου 2002, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, οι επισκοπές της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του Ντιτρόιτ, ανυψώθηκαν σε Μητροπόλεις. Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2021-07-22 στο Wayback Machine.
|
Η Ιερά Μητρόπολις Ντιτρόιτ (αγγλικά: Metropolis of Detroit) είναι μία από τις μητροπόλεις της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η δικαιοδοσία της καλύπτει τις πολιτείες του Μίσιγκαν, του Άρκανσο, του Κεντάκι και τμήματα της Ιντιάνα, του Οχάιο, του Τενεσί και της βόρειας Νέας Υόρκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B9%CF%84
|
Σαν Κάρλο άλλε Κουάτρο Φοντάνε
|
Η εκκλησία αυτή είναι αφιερωμένη στον Μπορομέο, τον Μιλανέζο καρδινάλιο του 16ου αιώνα που αγιοποιήθηκε το 1620. Είναι τόσο μικρή σε μέγεθος, που θα χωρούσε σε έναν βραχίονα της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Για το λόγο αυτό την ονομάζουν επίσης «Σαν Καρλίνο». Όσο για τον προσδιορισμό «στις τέσσερις κρήνες» αυτός προκύπτει από το σύμπλεγμα αγαλμάτων που κοσμούν το σταυροδρόμι ακριβώς έξω από την εκκλησία. Πρόκειται για τις Τέσσερις Κρήνες, μια ομάδα μικρών σιντριβανιών που χτίστηκαν στο υψηλότερο σημείο του Κυρινάλιου λόφου, και που απεικονίζουν τέσσερις θεότητες ξαπλωμένες ανάμεσα σε ζώα και βλάστηση. Την εκκλησία παρήγγειλε το ισπανικό Τάγμα των Τριαδικών, ρόλος του οποίου ήταν να πληρώνει λύτρα για τους χριστιανούς ομήρους ή σκλάβους των Αράβων. Τόσο στην πρόσοψη όσο και στο εσωτερικό οι χυτές καμπύλες προσθέτουν φως και ζωντάνια στον περιορισμένο χώρο. Η γεωμετρική πολυπλοκότητα των διαπλεκόμενων οβάλ σχημάτων και των κύκλων προσφέρει αίσθημα απλοχωριάς. Ο οβάλ θόλος και ο μικρός φεγγίτης είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα. Οι διαστάσεις του θόλου είναι 25,80 μέτρα επί 16,25 μέτρα και είναι διακοσμημένος με ένα περίπλοκο γεωμετρικό σχέδιο ανάγλυφων σταυρών. Οβάλ, οχταγώνων και εξάγωνων. Το παράθυρο στην κορυφή δείχνει σύννεφα που ανοίγουν ώστε να κατέβει ένα λευκό περιστέρι, σύμβολο της αγνότητας του πνεύματος, της λύτρωσης, της αναγέννησης και της ειρήνης. Η πρόσοψη, που είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστη, αποτελεί ένα από τα τελευταία έργα του δημιουργού της. Φτερωτά χερουβείμ οριοθετούν κόγχες αγαλμάτων, με το κεντρικό να είναι αυτό του Αγίου Καρόλου Μπορομέο από τον Αντόνιο Ράτζι. Στο πλάι συναντούμε τα αγάλματα του Αγίου Ιωάννη της Μάτα και του Αγίου Φίληξ του Βαλουά, ιδρυτών του Τάγματος των Τριαδικών. Στο σκευοφυλάκιο διατηρείται πίνακας του Οράτσιο Μπορτζιάνι με τον Σαν Κάρλο, που ανάγεται στο 1611. Σε μια μικρή αίθουσα φυλάσσεται πορτρέτο του ίδιου του Μπορομίνι, ενώ φορά το Σταυρό των Τριαδικών. Στην κρύπτη υπάρχει ένα παρεκκλήσιο το οποίο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί ως τάφος του μεγάλου αρχιτέκτονα. Ωστόσο, επειδή τελικά έγινε αυτόχειρ, δεν επετράπη ο ενταφιασμός του στην εκκλησία. "Ρώμη", σειρά Οδηγοί του Κόσμου, εκδόσεις Η Καθημερινή Α.Ε., Dorling Kindersley Πολυμέσα σχετικά με το θέμα San Carlo alle Quattro Fontane (Rome) στο Wikimedia Commons Η πρόσοψη του Σαν Καρλίνο. Αρχειοθετήθηκε 2008-04-05 στο Wayback Machine. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο του ναού.
|
Σαν Κάρλο άλλε Κουάτρο Φοντάνε (ιταλ. San Carlo alle Quattro Fontane, μτφρ. Άγιος Κάρολος στις Τέσσερις Κρήνες) είναι χριστιανικός ναός στην πόλη της Ρώμης. Αποτελεί έργο ενός μεγάλου Ιταλού αρχιτέκτονα, του Φραντσέσκο Μπορομίνι (1599-1667) και κατασκευάστηκε κατά την περίοδο 1638-1641. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της μπαρόκ αρχιτεκτονικής και μνημείο των ικανοτήτων του αρχιτέκτονα που τον εμπνεύστηκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B5
|
Πηδάλιον
|
Το Κανονικό Δίκαιο, ως επιστήμη, άρχισε να καλλιεργείται κατά την 2η χιλιετία μ.Χ., αν και οι πρώτες του καταβολές φτάνουν μέχρι τις αρχές του 4ου αιώνα. Πληρέστερες επιστημονικές προσπάθειες για την κατάρτηση συλλογών των Ιερών Κανόνων εμφανίζονται τον 6ο αιώνα. Στις αρχές του ανάγεται η λεγόμενη «Κανονική Σύνοψις», η οποία αποδίδεται στον Στέφανο τον Εφέσιο όπως και η συλλογή Ιερών Κανόνων που μνημονεύεται από τον Ιωάννη Σχολαστικό, τον μετέπειτα (566-578) πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος επίσης, κατά τα μέσα του ίδιου αιώνα συνέταξε συστηματική κανονική συλλογή. Η καλλιέργεια του Κανονικού Δικαίου συνεχίστηκε και μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. «Προς το τέλος της τουρκοκρατίας, εμφανίζονται δύο εξέχοντες κανονολόγοι ο Αγάπιος Λεονάρδος και ο Νικόδημος ο Αγιορείτης, οι οποίοι [...] συνέταξαν την εν έτει 1800 το πρώτον εις δημώδη γλώσσαν και μετά σχολίων εκδοθείσαν συλλογήν των Ιερών Κανόνων, την γνωστήν υπό το όνομα «Πηδάλιον», η οποία θεωρείται ως επίσημος συλλογή της Ελληνικής Εκκλησίας.».Ο βιογράφος του αγ. Νικοδήμου, ιερομόναχος Ευθύμιος, μαρτυρεί ότι ολόκληρη η εργασία του «Πηδαλίου» ανήκει στον Νικόδημο τον Αγιορείτη και πως η συνεργασία με τον Αγάπιο δεν προσέφερε ουσιαστική συγγραφική βοήθεια. Για την ολοκλήρωση του «Πηδαλίου» χρειάστηκαν τρία χρόνια σκληρής εργασίας στη διάρκεια των οποίων ο Νικόδημος ανέτρεξε στους Κανονικούς ή Νομικούς Πανδέκτες που προϋπήρχαν, μελέτησε σε βάθος όλο το σχετικό υλικό που βρήκε και συμβουλεύτηκε τους Πατέρες της εκκλησίας. Συστηματοποίησε σε σχετικές εννοιολογικές ομάδες τους ιερούς κανόνες αφού τους πέρασε από αυστηρή φιλολογική κριτική. Ως συγκεκριμένες πηγές αναφέρονται οι εγκεκριμένες από την Εκκλησία ερμηνείες των ιερών κανόνων του Ιωάννου Ζωναρά (12ος αι.), του Θεοδώρου Βαλσαμώνος (13ος αι.), του Αλεξίου Αριστηνού (12ος αι.). Επίσης χρησιμοποίησε το νομοκάνονα του Ματθαίου Βλαστάρεως (14ος αι.), τις ερμηνείες των ι. κανόνων στα Αραβικά του Ιωσήφ του Αιγυπτίου (14ος αι.) και τα νομοκάνονα του Ιωάννου του Αντιοχέως και Ιωάννου του από σχολαστικών. Πιο πριν είχε υπ' όψη του το έργο «Νομοκάνων» του ιερού Φωτίου και τη βίβλο Index graecorum από τα Λατινικά. Τέλος, θεσπίσματα και νόμοι βασιλέων όπως και πολυάριθμες παραθέσεις από έργα εκκλησιαστικών ανδρών συμπληρώνουν τις επιστημονικές του πηγές. Η μέθοδος που ακολουθείται ση διαπραγμάτευση κάθε κανόνα είναι : στην αρχή προτάσσεται το κείμενο του κανόνα. Στη συνέχεια παρατίθεται η ερμηνεία του κανόνος στην απλή νεοελληνική γλώσσα για τους απλοϊκούς και ασόφουςΜε νέα εξ αρχής διατύπωση των εξηγήσεων του Ιωάννη Ζωναρά, Θεόδωρου Βαλσαμώνος και του Αλέξιου Αριστεινού, διατύπωση που φέρει την προσωπική σφραγίδα τους. Είναι αλήθεια ότι διαφωνίες ακούστηκαν αρκετές φορές, κυρίως για το ύφος του «Πηδαλίου». Ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ενώ είναι αυτός που τιμά τον άγιο Νικόδημο, «το μεταφραστή του Συμεών του Νέου Θεολόγου», αυτόν «που ξαναθύμισε στους Ορθοδόξους τον Γρηγόριο Παλαμά και τη διδασκαλία του», τον εκδότη της Φιλοκαλλίας, την οποία ονομάζει «επίτευγμα» και «εμπειρική μαρτυρία της εκκλησιαστικής γνησιότητας», ταυτόχρονα, κατηγορεί το «Πηδάλιον» για «λογική της δικανικής θεολογίας των Δυτικών, που προϋποθέτει νομικές κωδικοποιήσεις για ευκολότερη αντικειμενική προσμέτρηση της ενοχής και των συνεπειών της» και θεωρεί «μάλλον αναπόφευκτο, ένα συνεχώς και μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων να διαρρηγνύει τη σχέση του με την Εκκλησία, ύστερα από μία και μόνη έστω εμπειρία τραυματικής εξομολόγησης με τις προδιαγραφές της δικανικής συναλλαγής». Ο αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Δεληδήμου, στην εμπεριστατωμένη εισαγωγή του στη φωτογραφική ανατύπωση της Γ' Έκδοσης του Πηδαλίου (σελ. ιη'-ιθ') αναφέρει σχετικά: «Το αυστηρόν πνεύμα, το οποίον διέπει τας ερμηνείας και τα σχόλια του Αγίου Νικόδημου εις τους Κανόνας, δημιουργεί εις πολλούς το αίσθημα ότι το Πηδάλιον εκφράζει ένα ακραίον συντηρητισμόν, ο οποίος τυραννεί τον άνθρωπον και τον καταδικάζει εις παθητικήν στασιμότητα [...] πρέπει εξ αρχής να διακρίνωμεν την διαφοράν μεταξύ συντηρητισμού αφ' ενός και αγάπης προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν αφ' έτερου [...] η αγάπη προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν είναι κάτι πολύ διαφορετικόν. Είναι έρως προς ό,τι ωραίον, γνήσιον, αληθινόν και αιώνιον [...] Ακριβώς αυτή η αγάπη της Ορθοδόξου Παραδόσεως, σφοδρός έρως Ορθοδοξίας, συνείχε τον Άγιον Νικόδημον και τον ωδήγησεν εις αγώνας διά πράγματα αληθώς επαναστατικά δια την εποχήν του, όπως ήσαν η συνεχής θεία Μετάληψις και η μετάφρασις και διάδοσις Ιερών κειμένων εις την γλώσσαν του λαού [...] Είναι βεβαίως αυστηρόν και ασκητικόν το πνεύμα του Πηδαλίου. Όμως η αυστηρότης αυτή δεν προέρχεται εκ σκληρότητος και απανθρωπιάς. Πηγάζει ακριβώς εξ αγάπης προς τον άνθρωπον, εις τον οποίον αποκαλύπτει την οδόν της τελειότητος [...] διαρκής υπόμνησις της θείας προτροπής: «Εσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. ε' 48). Ο Άγιος Νικόδημος, όπως όλοι οι Άγιοι όλων των εποχών, εφλέγετο υπό του πόθου της τελειότητος. Όμως η πρόσκλησις προς την τελειότητα, την οποίαν μας απευθύνει δια του Πηδαλίου, δεν ευρίσκει ευκόλως ανταπόκρισιν. Ο άνθρωπος [...] βλέπει τον δρόμον των Αγίων ως αβάστακτον [...] Προτρέπων ο Άγιος όλους τους Χριστιανούς να τηρούν την ακρίβειαν των ιερών Κανόνων, εγνώριζε βεβαίως πόσον τούτο είναι δύσκολον εξ αιτίας των ανθρωπίνων αδυναμιών [..] Δεν παρεσύρθη εν τούτοις εις προσωπικάς επιθέσεις και δημοσίας καταδίκας των παραβατών [...] παρεκάλει τουλάχιστον να μη εμποδίζωνται εις την τήρησιν της ακριβείας, όσοι την επιθυμούν. Διά τους άλλους, ας επεκράτει η οικονομία, η οποία ανέκαθεν συγκαταβατικώς εφηρμόζετο εν τη Ορθοδοξία. Ο ίδιος γράφει: "δύω είδη κυβερνήσεως ευρίσκονται εν τη του Χριστού Αγία Εκκλησία και το μεν πρώτον είδος, ονομάζεται Ακρίβεια, το δε άλλο, ονομάζεται Οικονομία, και συγκατάβασις».Και διευκρινίζει (σελ. ιε'): «Εκείνος βεβαίως, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται δια την διόρθωσιν του εαυτού του, αλλά δια τον έλεγχον μόνον των άλλων, δύναται, εάν θέλη, να αναζητά και να ανευρίσκη εντός του Πηδαλίου Ιερούς Κανόνας, επί τη βάσει των οποίων θα καταδικάζη τους αδελφούς του διά κανονικά παραπτώματα. Όποιος όμως με ειλικρινή διάθεσιν μελετήση ολόκληρον το Πηδάλιον, θα ανακάλυψη πλήθος ιδικών του παραπτωμάτων, θα οδηγηθή εις βαθείαν ταπείνωσιν [...] θα δυσκολεύεται πλέον να κατακρίνη τον αδελφόν του και θα επικαλήται το έλεος του Θεού και την βοήθειάν Του» Το «Πηδάλιον» ανήκει στις «επίσημες συλλογές» κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και θεωρείται ως η «πληρεστέρα και πλουσιωτέρα μέχρι των χρόνων των συλλογή», ενώ ως «πληρεστέρα και επιστημονικότερα συλλογή» μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται το «Σύνταγμα των θείων και Ιερών Κανόνων» των Γ. Ράλλη και Μ. Ποτλή. Το «Πηδάλιον» τυπώθηκε για πρώτη φορά, μετά από κάποιες περιπέτειες, στη Λειψία το έτος 1800, ενώ έχει εγκριθεί από την Πατριαρχική Σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως το 1791 όπως και το 1841 κατά τη δεύτερη έκδοσή του. Ασφαλώς, το περιεχόμενο του αποτελείται από δύο τμήματα: τους Ιερούς Κανόνες και τα ερμηνευτικά σχόλια του αγ. Νικοδήμου. Θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι, ο Νικόδημος ο Αγιορείτης, θεωρείται «ο μεγαλύτερος από τους νεώτερους κανονολόγους», αλλά «βεβαίως οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ της συλλογής των ιερών πράγματι κανόνων και του όλου συγγράμματος του «Πηδαλίου», το οποίο εκτός από τους ιερούς κανόνες περιλαμβάνει και ερμηνείες αυτών, ή και διάφορες σημειώσεις και υποσημειώσεις επ' αυτών». Σε κάθε περίπτωση, ο άγιος Νικόδημος περιβάλλεται με κύρος από την Ορθόδοξη Εκκλησία που «αναγνωρίζει πλήθος Πατέρων και μετά τoν Ιωάννη Δαμασκηνό, όπως [...] τo Νικόδημο τoν Αγιορείτη και πολλούς άλλους» ενώ «το κύρος του [...] Νικόδημου του Αγιορείτου ανεγνωρίσθη [...] και εξήρθη κατόπιν της ανακηρύξεως του ως αγίου της Εκκλησίας». Βεβαίως, μόνον «η Εκκλησία ως όλον είναι αλάθητος, επομένως [...] ουδείς πιστός, ως άτομον δύναται να είναι αλάθητος». Όπως σχετικά ο Ειρηναίος παρατηρεί «όπου η Εκκλησία, εκεί και το Πνεύμα του Θεού, και όπου το Πνεύμα του Θεού εκεί και η Εκκλησία και πάσα χάρις». Αυτό σημαίνει πως, ακόμη κι αν κάποιος εκφράσει διαφορετική άποψη επάνω σε κάποια από τα σχόλια του αγίου Νικοδήμου, ο ρόλος των Ιερών Κανόνων στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, άσχετα με τη γνώμη οποιουδήποτε ή την κριτική που μπορεί κάποιος να ασκήσει σ' αυτούς, δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί, καθώς έχουν περιβληθεί με «ακατάλυτο» Οικουμενικό κύρος: «Αποτελούν βασικά κείμενα της όλης εκκλησιαστικής παράδοσης και θεωρούνται κριτήρια τόσο για τον έλεγχο της αυθεντικότητας κάθε νέας μορφής στην οργάνωση και την εκκλησιαστική τάξη όσο και για τη συστηματική καταγραφή τού Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας. Η κατοχύρωση όλων των ιερών κανόνων από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο του Τρούλλου (692) επιβεβαίωσε το ακατάλυτο κύρος του πνεύματος τους το οποίο λειτουργεί ως κριτήριο συνέχειας και ανανέωσης στην κανονική παράδοση της Εκκλησίας. Το γράμμα των ιερών κανόνων συνδέεται με τις ιστορικές συνθήκες της εποχής κατά την οποία θεσπίστηκαν οι κανόνες αυτοί, αλλά καταγράφουν το διαρκές είναι στο συνεχές γίγνεσθαι της εκκλησιαστικής παράδοσης». Σπύρος Καρύδης, Η χειρόγραφη εκδοχή της εγκυκλίου του πρώην Κωνσταντινουπόλεως Νεοφύτου Ζ΄ (1802) για τις προσθήκες στην α΄ έκδοση του Πηδαλίου, Ο Ερανιστής 27 (2009), 259-262. Ιωάννης Κονιδάρης, Η θέση της πολιτειακής νομοθεσίας στο «Πηδάλιον», «Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα – EUNOMIA Verlag, Αθήνα 2002, σσ. 433-445 Μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας Παύλος Μενεβίσογλου, «Η κανονική συλλογή Πηδάλιον»στο:Χαριστείον Σεραφείμ Τίκα, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.147-166
|
Τo «Πηδάλιο» αποτελεί συλλογή κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που εκπονήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα από τους λόγιους αγιορείτες μοναχούς Νικόδημο Αγιορείτη και Αγάπιο, σε δημώδη γλώσσα, και περιέχει παράθεση, ερμηνεία και «συμφωνία» των κανόνων των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών συνόδων, των τοπικών συνόδων και των Πατέρων της εκκλησίας, με σκοπό, όπως εξαγγέλλεται στο προοίμιο του βιβλίου, να ωφεληθούν οι χριστιανοί. Στις εκτεταμένες υποσημειώσεις, οι δύο μοναχοί ασχολούνται με πολλά σύγχρονά τους θέματα και συνήθειες, που κάποιες φορές υπερβαίνουν το κείμενο του κανόνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B7%CE%B4%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD
|
Νοέμι Κις
|
Η Κις σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία, Κοινωνιολογία και Ουγγρικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντίας στη Γερμανία, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς στην Ουγγαρία, όπου είναι λέκτορας από το 2000. Έλαβε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς το 2003 εκπονώντας μια διατριβή με θέμα τον Πολ Τσελάν, η οποία δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Határhelyzetek. Paul Celan költészete és magyar recepciója (Οριακές περιπτώσεις: η ποίηση του Paul Celan και η υποδοχή της στην Ουγγαρία). Η Κις δημοσιεύει τακτικά διηγήματα και φανταστικά ταξιδιωτικά κείμενα για την Ανατολική Ευρώπη καθώς και δοκίμια για τη φωτογραφία και τη λογοτεχνία. Η Κις είναι συγγραφέας και ταξιδιώτισσα. Η μυθοπλασία της έχει ως επίκεντρο ανεξάρτητες και ευάλωτες γυναικείες φιγούρες, που κάποιες φορές φλερτάρουν με το εκκεντρικό, αλλά πιο συχνά αγωνίζονται μέσα σε πολύ οικεία περιβάλλοντα. Στο μυθιστόρημά της Sovány angyalok (Λεπτοί άγγελοι, 2015) αφηγείται την ιστορία μιας ανθρωποκτονίας από μια κακοποιημένη γυναίκα, στο Ικεράνια (2013) αναζητά μια νέα γλώσσα για να μιλήσει για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα, ενώ στο Trans (2006), το οποίο έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά, αφηγείται περιπέτειες στη σφαίρα της σεξουαλικότητας, οριακές εμπειρίες και αλλαγές ρόλων. Το τελευταίο της βιβλίο με τον τίτλο Balaton (Μπάλατον, 2020) απεικονίζει τις κρυμμένες εντάσεις κάτω από την επιφάνεια ενός πολυπολιτισμικού και απελπιστικά επαρχιακού περιβάλλοντος του πιο δημοφιλούς παραθεριστικού θερέτρου της δεκαετίας του 1980 στην Ουγγαρία κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας από τη σκοπιά των αφηγητριών των ιστοριών, που είναι νεαρά κορίτσια. Η Κις διδάσκει επίσης λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μίσκολτς, ενώ τα ακαδημαϊκά της βιβλία περιλαμβάνουν θέματα φωτογραφίας και λογοτεχνίας καθώς και μια μονογραφία για τον Πολ Τσελάν. Η Κις συχνά παρακολουθεί διεθνή λογοτεχνικά φεστιβάλ, μεταξύ άλλων στο Βερολίνο, το Γκρατς, το Αμβούργο, την Κρεμ, την Τιμισοάρα και το Ρούσε. Το 2009, η Κις ήταν υπότροφος στο Literarisches Colloquium στο Βερολίνο και το 2013/2014, πήγε να συγγράψει στη Ζυρίχη. Η Κις είναι μητέρα διδύμων, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που γεννήθηκαν το 2010 Διαμένει στη Βουδαπέστη μαζί με την οικογένειά της. Kiss Noémi - επίσημος ιστότοπος Viktória Radics: Noémi Kiss: The Tattered Jewel Box auf Hungarian Literature Online (www.hlo.hu), 17-2-2010 Breaking the silence - HLO: Σπάζοντας τη σιωπή Τα καλύτερα βιβλία του 2015: Fiction
|
Η Νοέμι Κις (γεν. το 1974 στο Γκοντόλιο) είναι Ουγγαρέζα συγγραφέας, έργα της οποίας έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, βουλγαρικά, ρουμανικά και σερβικά. Ο γερμανικός Τύπος θεωρούσε την Κις μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες συγγραφείς της γενιάς της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B9_%CE%9A%CE%B9%CF%82
|
Πρωτάθλημα Basket League Κύπρου Ανδρών 2017-2018
|
Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν 7 ομάδες οι οποίες αναμετρώνται τρεις φορές μεταξύ τους στην κανονική περίοδο. Οι πρώτες τέσσερις συμμετέχουν στα πλέι-οφ. Η τελευταία ομάδα στο τέλος της κανονικής περιόδου διαβαθμίζεται στη Β1 κατηγορία. Τη θέση στο νέο πρωτάθλημα παίρνει η πρωταθλήτρια της Β1 κατηγορίας. Η πρωταθλήτρια ομάδα συμμετέχει στη διοργάνωση Basketball Champions League και η κυπελλούχος ομάδα στο FIBA Europe Cup. Και οι δύο διοργανώσεις ανήκουν στην FIBA. Οι ακόλουθες 7 ομάδες (με αλφαβητική σειρά) αγωνίστηκαν στην Α' Κατηγορία Καλαθοσφαίρισης Ανδρών Κύπρου κατά τη διάρκεια της περιόδου 2017-18: Πετρολίνα ΑΕΚ ΑΠΟΕΛ Απόλλων Λεμεσού ΑΠΟΠ Πάφου Ένωσις Θυέλλης Αναγεννήσεως Έγκωμης (ΕΘΑ Έγκωμης) Ένωσις Νέων Παραλιμνίου (ΕΝΠ) Κεραυνός Στροβόλου ΑΠΟΕΛ - Απόλλων Λεμεσού ( 2 -1 ) Ένωσις Νέων Παραλιμνίου - ΕΘΑ Έγκωμης ( 2 - 0 ) Πετρολίνα ΑΕΚ - Ένωσις Νέων Παραλιμνίου ( 3 - 0 ) Κεραυνός Στροβόλου - ΑΠΟΕΛ ( 3 - 1 ) Πετρολίνα ΑΕΚ - Κεραυνός Στροβόλου ( 3 - 0 )
|
Η Α΄ κατηγορία καλαθοσφαίρισης ανδρών Κύπρου 2017–18 αποτελεί την 64η διοργάνωση από την ίδρυση της Α' Κατηγορίας Κύπρου, ενώ απότελεί την 51η υπό την αιγίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθόσφαιρας. Πρωταθλήτρια ήταν η Πετρολίνα ΑΕΚ για 4η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_Basket_League_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2017-2018
|
Αχαϊκόν Διευθυντήριον
|
Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης προέκυψαν πολλαπλά προβλήματα στρατιωτικά, διοικητικά και πολιτικά. Η ανάγκη για την άμεση αντιμετώπισή τους οδήγησε στη δημιουργία άτυπων πολιτικών πυρήνων κρατικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια λοιπόν των τριών πρώτων μηνών της Επανάστασης του 1821 συγκροτήθηκε ένα πλήθος τοπικών Αρχών και εξουσιών, επαρχιακής κυρίως ισχύος μεταξύ των οποίων το Αχαϊκό Διευθυντήριο. Δημιουργήθηκε μετά την έναρξη των πρώτων πολεμικών συγκρούσεων στην Πάτρα, σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στη Μονή Ομπλού, μετά από πρόσκληση των Χριστόδουλου Λόντου και Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου. Στη σύσκεψη συμμετείχαν αρκετοί από τους θρησκευτικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες της Αχαΐας. Στη συνάντηση αποφασίστηκε αφενός η εντατικοποίηση της πολιορκίας της Πάτρας, αφετέρου η συγκρότηση ενός άτυπου συλλογικού οργάνου διοίκησης που θα φρόντιζε για τον συντονισμό των στρατιωτικών, πολιτικών και διοικητικών υποθέσεων που είχαν προκύψει με το ξέσπασμα της Επανάστασης στην περιοχή. Το Αχαϊκό Διευθυντήριο, του οποίου «ταμίας ήταν ο φιλικός Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος», με μέλη τους Ανδρέα Ζαΐμη, Ανδρέα Λόντο, Νικόλαο Λόντο, Σωτήριο Θεοχαρόπουλο, Μπενιζέλο Ρούφο, και τον Κερνίτσης Προκόπιο, «τέθηκε τιμητικά υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού» Το διοικητικό όργανο, αν και δεν ονοματίστηκε στη συγκεκριμένη σύσκεψη, απαντάται στη συνέχεια με τα ονόματα: Επαναστατικόν ή Αχαϊκόν Διευθυντήριο, Διευθυντήριο των Πατρών, Αχαϊκή Εταιρία ή Πολεμικόν Γραφείον της Αχαΐας. Σύμφωνα με τους κάποιους ιστορικούς η ηγετική ομάδα του Αχαϊκού Διευθυντηρίου αποτελούταν από πέντε άτομα (Π. Πατρών Γερμανός, Κερνίτσης Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπ. Ρούφος), ενώ σύμφωνα με άλλους από εφτά άτομα (Π. Πατρών Γερμανός, Κερνίτσης Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπ. Ρούφος, Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος). Το Αχαϊκό Διευθυντήριο στη μικρή διάρκεια λειτουργίας του, τους πρώτους μήνες της Επανάστασης, ανέλαβε στρατιωτικές, πολιτικές και διοικητικές δράσεις. Μια από τις πρώτες στρατιωτικές δράσεις του Αχαϊκού Διευθυντηρίου ήταν η οργάνωση της πολιορκίας της Πάτρας με τη συμβολή του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου, του Ανδρέα Ζαΐμη, του Ανδρέα Λόντου και του Νικόλαου Λόντου, οι οποίοι οργάνωσαν τους πρόχειρα οπλισμένους χωρικούς που αποτελούσαν το στρατιωτικό δυναμικό, διέταξαν να στηθούν ναυτικά κανόνια κατά του φρουρίου, κατασκεύασαν λαγούμι στα θεμέλια του τείχους και διέκοψαν την ύδρευση του φρουρίου ώστε να πιέσουν τους εγκλεισμένους να παραδοθούν γρήγορα, λόγω λειψυδρίας. Παράλληλα, έστειλαν τον Νικόλαο Γερακάρη στη Ναύπακτο, με αποστολή την επέκταση της Επανάστασης στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Ο Γερακάρης πέτυχε το στόχο του και το αποτέλεσμα ήταν η έναρξη της πολιορκίας του κάστρου της Ναυπάκτου. Ωστόσο, η έλευση του Γιουσούφ Πασά στην Αχαΐα στις αρχές Απριλίου του 1821 ανάγκασε τους Έλληνες να λύσουν την πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας και την ηγεσία του Αχαϊκού Διευθυντηρίου να αποσυρθεί στην ορεινή περιοχή των Καλαβρύτων. Μετά τη μάχη του Βαλτετσίου το Διευθυντήριο επιχείρησε εκ νέου την πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας, όμως οι ελλείψεις σε πολεμοφόδια και τρόφιμα τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν γρήγορα τα σχέδιά τους. Στη συνέχεια η ηγεσία του Αχαϊκού Διευθυντηρίου αντιτάχθηκε σθεναρά στην πρόθεση του Κολοκοτρώνη να αναλάβει ο ίδιος την πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας, τον Οκτώβριο του 1821, απειλώντας μάλιστα με εμφύλιο πόλεμο, όπως αναφέρεται σε επιστολή των ηγετών του προς τη Γερουσία. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες του Διευθυντηρίου, A. Ζαΐμης, A. Λόντος, Θ. Κανακάρης, I. Παπαδιαμαντόπουλος, Γ. Τσέρτος ζήτησαν δύναμη 300 ανδρών για να επαναστήσουν την πολιορκία της Πάτρας, απορρίπτοντας παράλληλα τη βοήθεια του Βασίλη Πετιμεζά τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τελικά μέσα στο χειμώνα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν και πάλι τις προσπάθειές τους και να λύσουν την πολιορκία της Πάτρας. Σε ό,τι αφορά στις πολιτικές δράσεις του Διευθυντηρίου ξεχωρίζει η επιστολή/διακήρυξη που έστειλε η ηγετική ομάδα του, στις 26 Μαρτίου 1821 στους πρόξενους των ευρωπαϊκών δυνάμεων που βρίσκονταν στην Πάτρα. Η σύντομη επιστολή ανέφερε: «Ἡμεῖς τό Ἑλληνικόν ἔθνος τῶν Χριστιανῶν, βλέποντες ὅτι ἀπό καιρόν εἰς καιρόν καταφρονοῦν ἡμᾶς τό ὀθωμανικόν γένος καί σκοπεύει ὄλεθρον ἐναντίον μας πότε μέ ἕνα, πότε μέ ἄλλον τρόπον, ἀπεφασίσαμεν σταθερῶς ἤ νά ἀποθάνωμεν ὅλοι, ἤ νά ἐλευθερωθῶμεν, καί τούτου ἕνεκα βαστοῦμεν τά ὅπλα εἰς χεῖρας, ζητοῦντες τά δικαιώματά μας. ὄντες λοιπόν βέβαιοι, ὅτι ὅλα τά χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τά δίκαιά μας, καί ὄχι μόνον δέν θέλουν μᾶς ἐναντιωθῆ, ἀλλά καί θέλουν μᾶς συνδράμει, καί ὅτι ἔχουν εἰς μνήμην, ὅτι οἱ ἔνδοξοι πρόγονοί μας ἐφάνησαν ποτέ ὠφέλιμοι εἰς τήν ἀνθρωπότητα διά τοῦτο εἰδοποιοῦμεν τήν ἐκλαμπρότητά σας, καί σᾶς παρακαλοῦμεν νά προσπαθήσετε νά εἴμεθα ὑπό τήν εὔνοιαν, καί προστασίαν τοῦ μεγάλου κράτους τούτου. ἔρρωσο, οἱ εἰλικρινεῖς φίλοι σας». Με αυτήν την επιστολή το Αχαϊκό Διευθυντήριο εξέθετε τις επιδιώξεις των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά και υπογράμμιζε την αποφασιστικότητα και τη βούληση τους να απαλλαγούν οριστικά από τον οθωμανικό ζυγό. Μέσα από το ολιγόλογο κείμενο οι ηγέτες του Διευθυντηρίου επιχειρούν να παρουσιάσουν στα δυτικά κράτη και τους προξένους τους, τους εξεγερμένους Έλληνες ως ένα έθνος με μακρά ιστορική και πολιτισμική παράδοση που πήρε τα όπλα έναντι ενός τυράννου αλλόθρησκου και απολίτιστου. Μια άλλη σημαντική επιστολή του Διευθυντηρίου είναι αυτή που στάλθηκε από τα Νεζερά στον Βρετανό πρόξενο Ph. J. Green τον Απρίλιο του 1821. Σε αυτήν κατηγορούν τους Άγγλους για φιλοοθωμανική πολιτική και ενέργειες που βλάπτουν καταφανώς τα δικαιώματα των Ελλήνων. Η επιστολή δημοσιοποιήθηκε και στον Γάλλο πρόξενο F.C.H.L. Pouqueville που βρισκόταν στη Ζάκυνθο, με αποτέλεσμα να γίνει ευρύτερα γνωστή στους Ζακυνθινούς να τους ενεργοποιήσει και να τους ωθήσει να συγκεντρώσουν χρήματα, πολεμοφόδια και τρόφιμα που εστάλησαν στην Πάτρα. Επιστολές από το Διευθυντήριο εστάλησαν και στους οπλαρχηγούς της δυτικής Στερεάς Ελλάδας που τους καλούσαν σε γενικό ξεσηκωμό, αλλά και στους Οθωμανούς που τους γνωστοποιούσαν τις προθέσεις τους για την πολιορκία της Πάτρας, γενικευμένη εξέγερση των Ελλήνων, κ.ά. Παράλληλα προέτρεπε, με επιστολές που έστελνε σε όλες τις περιοχές που δεν είχαν επαναστατήσει, να εξεγερθούν άμεσα. Οργάνωσε συστηματικά τη πολιορκία του Κάστρου, «κατασκευάστηκε οπλοπωλείο», φρόντισε να μεταφερθούν από τους Επτανησίους επτά κανόνια από το λιμάνι στο κανονιοστάσιο που «κατασκεύασε ο Ευάγγελος Λιβαδάς» και συστήθηκε νοσοκομείο από τον φαρμακοποιό Νικόλαο Γερακάρη». Το Αχαϊκό Διευθυντήριο ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 21 ή 23 Μαρτίου 1821 με τη σύναξη των οπλαρχηγών στη Μονή Ομπλού και αποτέλεσε «ένα είδος εμβρυακής ελληνικής κυβερνήσεως». Σταδιακά όμως επισκιάστηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία και στα τέλη Μαΐου του 1821 σταμάτησε κάθε δράση, πολιτική ή διπλωματική, καθώς και η παραγωγή αλληλογραφίας. Η τελευταία στρατιωτική δράση του εντοπίζεται τον Νοέμβριο του 1821, στο τέλος της πρώτης φάσης της πολιορκίας της Πάτρας, αφού τον Ιανουάριο του 1822 όταν η πολιορκία επαναλήφθηκε αρχηγός της ήταν πλέον ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και όχι η ηγετική ομάδα του Αχαϊκού Διευθυντηρίου. Στο πλαίσιο των προσπαθειών της ηγεσίας του Διευθυντηρίου να στοιχειοθετήσει ταυτότητα και να νομιμοποιηθεί, δημιουργήθηκαν σημαία, έμβλημα και σφραγίδα. Έτσι εμφανιζόταν ως ένας πολιτικός φορέας με δομή και οργάνωση, αν και λειτουργούσε άτυπα. Η σημαία που κατασκεύασε το Διευθυντήριο ήταν λευκή και έφερε το Σύμβολο του Εφοδιαστικού των Ιερέων της Φιλικής Εταιρείας. Επίσης, κατασκευάστηκε εθνόσημο, από κομμάτι κόκκινου υφάσματος που έφερε «σταυρόν κυανόχρουν».Η σφραγίδα του Αχαϊκού Διευθυντηρίου ήταν στρογγυλή, έφερε το σημείο του σταυρού στο πάνω μέρος, ενώ κάτω έγραφε «Σφραγίς Ελευθερίας 1821». Τα δύο αυτά στοιχεία πλαισίωνε κλαδί δάφνης. Επίσης μοιράστηκαν «λευκές σημαίες με το σύμβολο του Εφοδιαστικού των Ιερέων της Φιλικής Εταιρείας και κατασκευάστηκε σφραγίδα με το σημείο του σταυρού και κυκλικά φύλλο δάφνης και επιγραφή Σφραγίς Ελευθερίας» Ανδρέας Λόντος Ανδρέας Ζαΐμης Πολιορκία της Πάτρας Χρ. Κλειώσης, Ιστορία της τοπικής αυτοδιοικήσεως, Αθήνα 1977, σσ. 195-196 Απ. Βακαλόπουλος, Τα ελληνικά στρατεύματα του 1821. Οργάνωση, ηγεσία, τακτική, ήθη, ψυχολογία, Θεσσαλονίκη 1948, σ. 21 Στ. Παπαγεωργίου, «Πρώτο έτος της Ελευθερίας. Από τις Παρίστριες Ηγεμονίες στην Επίδαυρο», Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000, τομ. 3, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003, σ. 68 Γ. Φίνλεϋ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Πρόλογος Γ. Κορδάτος, Επιμέλεια-Σχόλια Τ. Βουρνάς, τόμ. Α΄, Κόσμος, Αθήνα 1954, σ. 224. Ι. Διαμαντούρου, «Εξάπλωση της Επαναστάσεως κατά τον Απρίλιο και τον Μάιο. Επέκταση και ένταση των πολεμικών συγκρούσεων», Ι.Ε.Ε, τόμ. ΙΒ΄, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1977, σ. 128. Νίκος Τόμπρος, Διερευνώντας την πολιτική διοίκηση των Αχαιών στην Επανάσταση, σελ. 365-366 Κ. Σιμόπουλος, Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα το 1821, τόμ. Α΄, σ. 199 Σ. Καργάκος, Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, τόμος Α΄, σ. 30 Απ. Δασκαλάκης, Κείμενα-Πηγαί της Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόμ. Α΄, Αθήνα 1966, σσ. 145-146. Ν. Τόμπρος, Από τον Νέο Ελληνισμό στο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος (1453-1832), Σ.Σ.Ε., Αθήνα 2013, σ. 244. Δ. Κόκκινος, Η Ελληνική Επανάστασις, τόμ. Α΄, σ. 179. Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμ. Ε΄, σ. 335
|
Το Αχαϊκό Διευθυντήριο (ή Επαναστατικόν ή Αχαϊκόν Διευθυντήριο, ή Διευθυντήριο των Πατρών, ή Αχαϊκή Εταιρία ή Πολεμικόν Γραφείον της Αχαΐας) ήταν μια μορφή τοπικής διοίκησης που λειτούργησε στην Αχαΐα τους πρώτους μήνες της Ελληνικής Επανάστασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CE%BD_%CE%94%CE%B9%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BD
|
Ένωση Νέων Αγίας Ζώνης Λεμεσού
|
Η ΕΝΑΖ εντάχθηκε στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) το 1970 ως ομάδα Γ΄ κατηγορίας. Η πρώτη της συμμετοχή στο πρωτάθλημα ήταν την περίοδο 1970-71. Η ΕΝΑΖ τερμάτισε στην τελευταία θέση ωστόσο παρέμεινε στην κατηγορία αφού δεν ίσχυσε ο υποβιβασμός. Την περίοδο 1971-72 τερμάτισε στην ένατη θέση.Την περίοδο 1972-73 η ΕΝΑΖ τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Ωστόσο, ο τελευταίος αγώνας του πρωταθλήματος έγινε η αιτία να διαγραφεί η ομάδα από την ΚΟΠ. Αντίπαλος της ΕΝΑΖ ήταν ο Σωτήριος Πελενδρίου. Ο αγώνας είχε αναβληθεί λόγω ακαταλληλότητας του σταδίου ΓΣΟ. Οι άλλες ομάδες είχαν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στο πρωτάθλημα. Ο Σωτήριος ήταν στην τελευταία θέση που οδηγούσε σε υποβιβασμό. Στην ομάδα αυτή δεν αρκούσε απλά η νίκη για να αποφύγει τον υποβιβασμό, αλλά χρειαζόταν νίκη με σκορ τουλάχιστον 16-0. Τελικά κέρδισε 17-0. Ο Αχιλλέας Καϊμακλίου, ο οποίος υποβιβαζόταν μετά από το αποτέλεσμα αυτό, διαμαρτυρήθηκε στον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού και στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Η Δικαστική Επιτροπή της ΚΟΠ εξέτασε το γεγονός και θεώρησε ότι το αποτέλεσμα ήταν προσυμφωνημένο και προχώρησε σε παντοτινή διαγραφή των δύο ομάδων από την ομοσπονδία.Η ομάδα είχε μία συμμετοχή στο κύπελλο Κύπρου την περίοδο 1972-73. Στον προκριματικό γύρο απέκλεισε τον Ηρακλή Γερολάκκου με εκτός έδρας νίκη με 0-1. Στον Α΄ γύρο απέκλεισε τον Ερμή Αραδίππου και πάλι με εκτός έδρας νίκη με 0-1. Στο Β΄ γύρο αποκλείστηκε από τον Άρη Λεμεσού με ήττα 3-0. Επιπλέον, συμμετείχε στο Κύπελλο Παλιγγενεσίας το 1971 όπου αποκλείστηκε από τον Απόλλωνα στην Α΄ φάση με ήττα 2-0. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
|
Η Ένωση Νέων Αγίας Ζώνης Λεμεσού (ή η ΕΝΑΖ) ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τη συνοικία Αγίας Ζώνης του Δήμου Λεμεσού. Έδρα της ομάδας ήταν το Στάδιο ΓΣΟ. Είχε συμμετάσχει 3 φορές στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9D%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D
|
Χάρι Μούλις
|
Archibald Strohalm (1952; μυθιστόρημα) Tussen hamer en aambeeld ("Μεταξύ σφύρας και άκμονος", 1952, μυθιστόρημα) Chantage op het leven ("Blackmail on life", 1953, διήγημα) De Diamant ("Το διαμάντι", 1954, μυθιστόρημα) De Sprong der Paarden en de Zoete Zee ("Το άλμα των αλόγων και η γλυκιά θάλασσα", 1955, μυθιστόρημα) Het mirakel ("Το θαύμα", 1955, σύντομο διήγημα) Het Zwarte licht ("Το μαύρο φως", 1957, μυθιστόρημα) Manifesten ("Μανιφέστα", 1958, δοκίμια) Het Stenen Bruidsbed ("Η λίθινη νυφική κλίνη", 1959, μυθιστόρημα) Tanchelijn (1960, θεατρικό) De knop ("The button", 1961, θεατρικό) Voer voor Psychologen ("Τροφή για ψυχολόγους", 1961, αυτοβιογραφικό) Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de Jongste Dag ("Συμβουλές για την προστασία της οικογένειάς σας και του εαυτού σας κατά τη διάρκεια της έσχατης κρίσης"), 1961, δοκίμια) De Zaak 40/61 ("Criminal Case 40/61", 1963, αναφορά για τη δίκη του Άιχμαν) Bericht aan de Rattenkoning ("Μήνυμα στον βασιλέα ποντικό", 1966, δοκίμιο για το κίνημα Πρόβο στο Άμστερνταμ στη δεκαετία 1960) Wenken voor de Jongste Dag ("Συμβουλές για την έσχατη κρίση", 1967, δοκίμια) Het woord bij de daad ("Ο λόγος που προστέθηκε στην πράξη", 1968, δοκίμια) Reconstructie ("Αναδόμηση", 1969, δοκίμια) Paralipomena Orphica ("Παραλειπόμενα Ορφικά", 1970, δοκίμια) De Verteller ("Ο Αφηγητής", 1970, μυθιστόρημαl) De Verteller verteld: Kommentaar, Katalogus, Kuriosa en een Katastrofestuk ("Ο αφηγητής αφηγούμενος: Σχόλια, κατάλογος, περίεργα και ένα κομμάτι της καταστροφής, 1971, δοκίμιο στο Ο Αφηγητής) De toekomst van gisteren ("Το μέλλον του χθές", 1972, δοκίμιο για ένα βιβλίο που δεν μπορεί να γράψει ο συγγραφέας) Oidipous Oidipous (1972, θεατρικό έργο) Woorden, woorden, woorden ("Λόγια, λόγια, λόγια", 1973, ποίηση) De vogels ("Τα πουλιά", 1974, ποίηση) Mijn Getijdenboek ("Το βιβλίο των ωρών μου") (1975, αυτοβιογραφία) Tegenlicht (1975, ποίηση) Kind en Kraai (1975, ποίηση) Twee Vrouwen ("Δύο γυναίκες", 1975, μυθιστόρημα) (Ταινία Twice a woman) Oude Lucht (1977, διηγήματα) Opus Gran (1982, ποίηση) De Aanslag (Η επίθεση, 1982, μυθιστόρημα) (στην Ελλάδα κυκλοφορεί και ως [Η απόπειρα]). De Kamer (1984, διηγήματα) Hoogste Tijd ("Η τελευταία κλήση", 1985, μυθιστόρημα); De Pupil ("Ο μαθητής", 1987, μυθιστόρημα) De Elementen ("Τα στοιχεία", 1988, μυθιστόρημα) De Ontdekking van de Hemel (Η ανακάλυψη του ουρανού, 1992, μυθιστόρημα). De Procedure ("Η διαδικασία", 1999; μυθιστόρημα) Het Theater, de brief en de waarheid ("Το θέατρο το γράμμα κασι η αλήθεια", 2000, μυθιστόρημα). Siegfried (2001, μυθιστόρημα) Χάρι Μούλις, ζωή σαν μυθιστόρημα Απεβίωσε ο Ολλανδός συγγραφέας Χάρι Μούλις Τίτλοι έργων του στα Ελληνικά Harry Mulisch - Επίσημος δικτυακός τόπος (Ολλανδικά) Schrijversnet - Ολλανδικός δικτυακός τόπος με πληροφορίες για Ολλανδούς συγγραφείς. Harry Mulisch 'Bookweb' στον φιλολογικό δικτυακό τόπο The Ledge, με υποδείξεις για περαιτέρω ανάγνωση.
|
Ο Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις (Harry Mulisch, 29 Ιουλίου, 1927 – 30 Οκτωβρίου, 2010) ήταν Ολλανδός συγγραφέας. Έγραψε περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, ποιήματα και φιλοσοφικά δοκίμια. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Μαζί με τους Βίλεμ Φρέντρικ Έρμανς και Γκέραρντ Ρέβε, ο Μούλις θεωρείται ένας από τους "Μεγάλους Τρεις" της ολλανδικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Το μυθιστόρημά του Η επίθεση έγινε κινηματογραφική ταινία, που κέρδισε βραβείο Golden Globe και Academy Award. Το 2007 το μυθιστόρημά του 1992 Η ανακάλυψη του ουρανού κρίθηκε με δημοσκόπηση το "Καλύτερο Ολλανδικό Βιβλίο". Θεωρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις πιθανώς υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B9_%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CF%82
|
Polikarpov TIS
|
Η αρχική απαίτηση για την δημιουργία ενός βαρέως μαχητικού συνοδείας κοινοποιήθηκε στο Σχεδιαστικό Γραφείο Polikarpov τον Νοέμβριο του 1938. Εκείνη την περίοδο το Γραφείο ήταν υπερφορτωμένο με τα προγράμματα ανάπτυξης του μαχητικού I-180 και του SPB, με αποτέλεσμα οι εργασίες σχεδιασμού του TIS να ξεκινήσουν ουσιαστικά το τρίτο τετράμηνο του 1940. Αρχισχεδιαστής ορίστηκε ο Μιχαήλ Γιάγκελ. Η ανάπτυξη του αεροσκάφους αποδείχθηκε περίπλοκη διότι οι απαιτήσεις της αεροπορίας άλλαζαν διαρκώς, με το TIS να καλείται να καλύψει διάφορους -συχνά αντικρουόμενους- ρόλους, όπως του μαχητικού συνοδείας, του αναχαιτιστικού, του βομβαρδιστικού κάθετης εφόρμησης και του αναγνωριστικού.Επρόκειτο για ένα χαμηλοπτέρυγο αεροσκάφος, ολομεταλλικής κατασκευής, με διπλό κάθετο ουραίο που προωθούνταν από δύο κινητήρες Mikulin AM-37. Ήταν οπλισμένο με τέσσερα πολυβόλα ShKAS των 7,62 mm στο ρύγχος και δύο ακόμα πολυβόλα ίδιου τύπου στην ράχη και σε κοιλιακή καταπακτή. Επίσης ήταν τοποθετημένα στις ρίζες των πτερύγων από ένα βαρύ πολυβόλο Berezin UBΚ των 12,7 mm και ένα πυροβόλο ShVAK των 20 mm. Υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς δύο βομβών των 500 kg. Τα κύρια σκέλη του συστήματος προσγείωσης ανασύρονταν σε θέσεις στο πίσω μέρος των ατρακτιδίων των κινητήρων ενώ ο πίσω τροχίσκος ανασύρονταν στην άτρακτο.Το αρχικό πρωτότυπο 'Α' πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση τον Σεπτέμβριο του 1941 και έφτασε μέγιστη ταχύτητα 555 km/h σε ύψος 5800 m. Αντιμετώπιζε προβλήματα κατευθυντικής ευστάθειας και οι κινητήρες παρουσίαζαν έντονους κραδασμούς σε ύψος μεγαλύτερο των 5000 m. Το Εργοστάσιο Νο. 51 επιχείρησε, ανεπιτυχώς, να επιλύσει τα ζητήματα ευστάθειας αυξάνοντας την επιφάνεια των ουραίων πτερυγίων. Οι δοκιμές συνεχίστηκαν τον Οκτώβριο στο Νοβοσιμπίρσκ, όπου είχε μεταφερθεί το Ινστιτούτο Πτητικών Ερευνών Γκρόμοβ για να προστατευθεί από την γερμανική προέλαση. Τα ζητήματα ευστάθειας επιλύθηκαν τελικά τον Μάρτιο του 1942, όμως οι κινητήρες παρέμεναν ακόμα αναξιόπιστοι και προβληματικοί.Μέχρι το καλοκαίρι του 1942 είχε πια καταστεί σαφές ότι έπρεπε οι κινητήρες να αντικατασταθούν. Εκείνη την περίοδο το Σχεδιαστικό Γραφείο Polikarpov κατεύθυνε όλους τους διαθέσιμους πόρους στην ανάπτυξη των I-185 και ITP με αποτέλεσμα το TIS, που θεωρούνταν δευτερεύον, να παγώσει προσωρινά. Οι εργασίες ξεκίνησαν ξανά στο δεύτερο μισό του 1943, όταν πια το I-185 είχε ακυρωθεί, με τους κινητήρες Mikulin AM-39 αντί για τους ΑΜ-37. Ο οπλισμός άλλαξε εντελώς: τα πολυβόλα του ρύγχους αντικαταστάθηκαν από δύο πυροβόλα ShVAK, το ραχιαίο πολυβόλο ShKAS αντικαταστάθηκε από βαρύτερο UBT και το πολυβόλο στην κοιλιακή καταπακτή καταργήθηκε. Δύο πυροβόλα Shpitalny Sh-37 των 37 mm ή 111P των 45 mm αντικατέστησαν τα όπλα στις ρίζες των πτερύγων. Επειδή οι κινητήρες ΑΜ-39 δεν ήταν διαθέσιμοι, προσωρινά χρησιμοποιήθηκαν δύο Mikulin AM-38F. Οι πτητικές δοκιμές του πρωτοτύπου 'ΜΑ' έλαβαν χώρα από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944. Το αεροσκάφος κάλυψε γενικά τις απαιτήσεις. Οι κινητήρες ήταν βελτιστοποιημένοι για επιχειρήσεις σε χαμηλό ύψος και η μέγιστη ταχύτητα ήταν μόλις 535 km/h. Το μέγιστο ύψος πτήσης ήταν 6600 m. Το αεροσκάφος είχε όμως καλό ρυθμό ανόδου, της τάξεως των 13,5 m/s και βάσει των δοκιμών φάνηκε ότι θα μπορούσε να φτάσει την ταχύτητα των 650 km/h σε ύψος 7150 m και ότι θα χρειάζονταν 6,4 λεπτά για να φτάσει το ύψος των 5000 m με τους ΑΜ-39 που θα χρησιμοποιούσε κανονικά. Όμως, ο θάνατος του Νικολάι Πολικάρποφ τον Ιούνιο του 1944, σε συνδυασμό με ατύχημα εξ αιτίας αστοχίας του συστήματος προσγείωσης στις 16 Σεπτεμβρίου τερμάτισαν οριστικά το πρόγραμμα. Το Σχεδιαστικό Γραφείο έκλεινε μετά τον θάνατο του Πολικάρποφ και κανένας δεν υποστήριξε την συνέχιση της ανάπτυξης του TIS. Messerschmitt Bf 110 Messerschmitt Me 210 Mikoyan-Gurevich DIS Petlyakov Pe-3 Westland Whirlwind Κατάλογος μαχητικών αεροσκαφών Gordon, Yefim. Soviet Airpower in World War 2. Hinckley, UK: Midland Publishing, 2008. ISBN 978-1-85780-304-4. Green, William and Gordon Swanborough. The Complete Book of Fighters. New York: Smithmark, 1994. ISBN 0-8317-3939-8. Gunston, Bill. The Osprey Encyclopedia of Russian Aircraft 1875-1995. London: Osprey, 1995. ISBN 1-85532-405-9. Townend, David R. Clipped Wings – World War Two Edition. Markham, Ontario: Aerofile Publications, 2010. ISBN 978-0-9732020-1-4.
|
Το Polkarpov TIS ήταν σοβιετικό δικινητήριο διθέσιο βαρύ μαχητικό που σχεδιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Κατασκευάστηκαν μονάχα δύο πρωτότυπα πριν την ακύρωση του προγράμματος. Το δεύτερο πρωτότυπο συνετρίβη τον Σεπτέμβριο του 1944, γεγονός που σε συνδυασμό με το κλείσιμο του Σχεδιαστικού Γραφείου μετά τον θάνατο του επικεφαλής του, Νικολάι Πολικάρποφ, τερμάτισε οριστικά το πρόγραμμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Polikarpov_TIS
|
Γκιγιώμ ντε Μοντρέιγ
|
Ήταν γιος του Γκιγιώμ fitz Giroie, κύριος του Échauffour και του Montreuil-l'Argillé και της Έμμα του Τάννεϊ, κόρη του Βαλχελίν του Τάννεϊ. Από δωρεά στο αβαείο του Αγίου Εβρούλ το 1050, ο Γκιγιόμ φαίνεται ότι ήταν ακόμα στη Νορμανδία εκείνη την εποχή . Όπως και ο πατέρας και ο αδελφός του, έκαναν δωρεές στο μοναστήρι του Αγίου Εβρούλ. Με τη συγκατάθεση του αδερφού του Άρνολντ, παραχώρησε στο μοναστήρι τους όλη την περιουσία του.. Πριν φύγει από τη Νορμανδία, δωρίζει επίσης ένα αγρόκτημα ενός αρότρου, που βρίσκεται στο Verneuces, στο μοναστήρι του Αγίου Εβρούλ "για τη λύτρωση της ψυχής της μητέρας του Έμμα".. Ο Γκιγιώμ έφυγε από τη Νορμανδία για την Ιταλία πριν από το 1056. Σε κάποιο σημείο ένωσε τις δυνάμεις του με τον Ριχάρδο Α΄ Ντρέγκοτ, ο οποίος έγινε πρίγκιπας της Κάπουα το 1058. Ο Ριχάρδος υιοθέτησε τον Γκιγιόμ ως γιο του και του έδωσε την κόρη του σε γάμο. Ο Ριχάρδος παραχώρησε στον γαμπρό του τις μη κατακτημένες κομητείες της Μαρσία, Καμπανίας και Ακουΐνο ως μέρος της προίκα της, δίνοντας στον Γκιγιόμ τον τίτλο του Δούκα της Γκαέτα. Στη συνέχεια, ο πρίγκιπας παραχώρησε τον έλεγχο της Γκαέτα στον Γκιγιώμ ο οποίος σύντομα εξεγέρθηκε και προσπάθησε να χωρίσει τη σύζυγό του και μετά σχεδίαζε να παντρευτεί τη Δούκισσα Μαρία, χήρα του Ατενούλφου Α΄, τον πρώην Δούκα της Γκαέτα. Ένωσε τις δυνάμεις του μαζί με τον Κόμη Ατενούλφο του Ακίνο, Λάντο, Κόμη του Τραέττο και τον γιο του Λάντο, Πέτρο για να απελευθερωθούν από τον έλεγχο του Πρίγκιπα Ριχάρδου και να κρατήσουν τα κάστρα τους. Ο Γκιγιώμ έλαβε κάποια βοήθεια από φίλους στην Απουλία που αποτελούσαν δωρεές και ιππότες για να τον στηρίξουν και επέστρεψε για να κρατήσει τον Τραέττο εναντίον του πρίγκιπα. Ο πρίγκιπας με τη σειρά του στρατοπέδευσε κοντά στο Τραέττο πέρα από τον ποταμό Γκαριγκλιάνο και για μήνες οι δύο πλευρές ασχολήθηκαν με μικρές αψιμαχίες. Τελικά, χωρίς προμήθειες ο Γκιγιώμ και οι σύντροφοί του έφυγαν από το Τραέττο για το Ακουίνο, όπου χώρισαν κι επέστρεψαν στις βάσεις τους. Ο Γκιγιώμ επέστρεψε στο κάστρο του Πιεντιμόντε προσπαθώντας να μαζέψει προμήθειες, αλλά με λίγη επιτυχία. Στη συνέχεια ο Ριχάρδος ξεκίνησε για να διαλύσει τον συνασπισμό μεταξύ Γκιγιώμ, Ατενούλφου, Λάντο και της Δούκισσας Μαρίας. Έπεισε τη Μαρία να παντρευτεί τον γιο του, Ζουρντέν, ο οποίος προσφέρει στη δούκισσα κι εκείνη το έκανε εύκολα αποδεκτό. Στη συνέχεια, ο πρίγκιπας προσέφερε στον Λάντο το χέρι μιας άλλης κόρης του, την οποία ο Λάντο δέχτηκε ταπεινά. Στη συνέχεια τον έκανε δούκα στη θέση του Γκιγιώμ. Ο Γκιγιόμ ήταν ακόμα παντρεμένος με την κόρη του πρίγκιπα και με τη μεσολάβηση των φίλων του, ζήτησε τη συγχώρεση του πρίγκιπα.. Ο πρίγκιπας επέστρεψε τη σύζυγο του Γκιγιόμ και του έδωσε πλούτη χωρίς να υπάρχει καμία περαιτέρω αναφορά ότι έγινε ξανά δούκας. Επίσης οι αγρότες του κάστρου του Πιεδημόντε εξεγέρθηκαν και σκότωσαν την φρουρά που είχε αφήσει εκεί ο Γκιγιώμ. Ο Γκιγιώμ επαναστάτησε εναντίον του Πρίγκιπα Ριχάρδου για δεύτερη φορά. Υπέθεσε ότι μπορούσε να βασιστεί στον πάπα που αντιτίθεται στον Ριχάρδο, οπότε άρχισε να λεηλατεί τις πόλεις του Ριχάρδου. Ο Ριχάρδος τότε έστειλε τον γιο του Ζουρντέν εναντίον του Γκιγιόμ με διακόσια εξήντα ιππότες. Χωρίς να μπορέσει να εντοπίσει τον Γκιγιώμ ή τα στρατεύματά του, ο Ζουρντέν και οι ιππότες του έκαναν επιδρομές στα εδάφη του Γκιγιώμ και πραγματοποίησαν πολλές λεηλασίες. Εν τω μεταξύ ο Γκιγιόμ έλειπε στη Ρώμη και κατά την επιστροφή του ζήτησε να του επιστραφούν τα ζώα που είχαν πάρει κατά τις λεηλασίες και ότι δεν ήταν λεηλασία αλλά ληστεία . Ο Ζουρντέν αρνήθηκε να και ισχυρίστηκε ότι ο Γκιγιώμ παραβίασε τον όρκο του. Ο Γκιγιόμ εξαγριωμένος με αυτή την απάντηση πήρε οκτακόσιους ιππότες και τριακόσιους πεζικό και επιτέθηκε στον Ζουρντέν. Σύμφωνα με τον Αμάτο, ο Ζουρντέν και οι ιππότες του έφυγαν από τη μάχη μετά από απώλειες και στις δύο πλευρές. Ο Γκιγιώμ επέστρεψε στη συνέχεια στο Ακουίνο. Στη συνέχεια, ο πρίγκιπας Ριχάρδος ζήτησε βοήθεια από τον Δούκα Ροβέρτο για να αντιμετωπίσει τον Γκιγιόμ, αλλά προτού οργανωθεί κάτι, έμαθε ότι ο Γκιγιώμ είχε πεθάνει. Ο Γκιγιώμ ανέλαβε υπηρεσία υπό τον Πάπα Αλέξανδρο Β΄ ως διοικητής (Γονφαλονιέρος) των παπικών δυνάμεών του . Ήταν διοικητής των ρωμαϊκών στρατευμάτων, με το έμβλημα του Αγίου Πέτρου κατά την κατάκτηση των εύφορων πεδιάδων της Καμπανίας. Οι κάτοικοι ήταν σχισματικοί, και είχαν αποκοπεί από την Καθολική Εκκλησία. Ο Γκιγιώμ, με τα όπλα, τους ανάγκασε να αποδεχτούν την εξουσία του Πάπα. Ο Γκιγιώμ συμμετείχε στην Σταυροφορία για την Ανακατάληψη της Ισπανίας, στην Τζιρόνα στην Καταλονία της Ισπανίας, υπεύθυνος για στρατεύματα που στρατολογήθηκαν από την Ιταλία και το νότο της Γαλλίας. Ένας ισλαμιστής ιστορικός ονόμασε τον Γκιγιώμ "καπετάνιο του ιππικού της Ρώμης" στην πολιορκία του Μπαρμπάστρο το 1063 . Ο Γκιγιώμ ήταν, όπως πολλοί από τους συγγενείς του, ευεργέτης της Μονής του Σαίντ Εβρούλ στη Νορμανδί. Όταν τον επισκέφτηκε ο πατέρας του, έστειλε πολλά δώρα και χρήματα στην μονή με τον πατέρα του και τους συντρόφους του. Ο Γκιγιόμ έδωσε στον ξάδερφό του, τον Ρόμπερτ ντε Γκράντσενιλ, πρώην ηγούμενο του Αγίου Εβρούλ, τη μισή πόλη του Ακίνο για να τον στηρίξει με τα έσοδα που θα είχε. Τον Σεπτέμβριο του 1068, παραχώρησε δύο εκκλησίες στο μοναστήρι του Μόντε Κασσίνο, που είναι η τελευταία δωρεά του Σύμφωνα με τον χρονογράφο Αμάτο του Μόντε Κασσίνο, ο Γκιγιώμ πέθανε στη Ρώμη από ελονοσία.
|
Ο Γκιγιώμ ντε Μοντρέιγ (γαλλικά: Guillaume de Montreuil), (πέθανε πριν το 1068), ήταν Νορμανδός τυχοδιώχτης και Δούκας της Γκαέτα το 1064. Από τον Αμάτο του Μόντε Κασσίνο περιγράφεται ως «εξαιρετικός ιππότης, μικρός σε ανάστημα, που ήταν πολύ ισχυρός, δυνατός και γενναίος» και από τον Οδερκίκο Βιτάλι ως «ο καλός Νορμανδός» (Λατινικά: le bon Normand).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CE%BC_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%B3
|
Αναγέννηση Προσφύγων Αγίου Αντωνίου Λεμεσού
|
Η Αναγέννηση Προσφύγων ιδρύθηκε το 1975 από πρόσφυγες που μετακινήθηκαν στη Λεμεσό μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Αρχικά η ομάδα συμμετείχε στις διοργανώσεις της Επαρχιακής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Λεμεσού (ΕΠΟΛ). Το καλοκαίρι του 1985 η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) αποφάσισε τη δημιουργία της Δ΄ κατηγορίας. Η Αναγέννηση ήταν ανάμεσα στις ομάδες που επελέγησαν από τη ΣΤΟΚ για να συμμετάσχει στο πρώτο πρωτάθλημα της κατηγορίας και έτσι εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ.Στην πρώτη της συμμετοχή στη Δ΄ κατηγορία, την περίοδο 1985-86, τερμάτισε στην ένατη θέση του ομίλου της. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά) πρωταθλήματα. Συνέχισε στις διοργανώσεις της ΕΠΟΛ. Το 1997 επανεντάχθηκε στη Δ΄ κατηγορία και στις τάξεις της ΚΟΠ μέσω του πρωταθλήματος ένταξης. Συμμετείχε για δύο περιόδους στη Δ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1998-99 υποβιβάστηκε ξανά στα αγροτικά πρωταθλήματα. Το 2000 επέστρεψε στη Δ΄ κατηγορία μέσω του πρωταθλήματος ένταξης. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας 2000-01. Τερμάτισε στην τέταρτη θέση, την υψηλότερη στην ιστορία της. Ωστόσο, αποσύρθηκε από τη Δ΄ κατηγορία πριν από την έναρξη της επόμενης περιόδου. Συνεχίσε στις διοργανώσεις της ΕΠΟΛ. Κατά τις ποδοσφαιρικές σεζόν 2014-2015 και 2015-2016 τερμάτισε 4η , ενώ τις σεζόν 2016-2017 και 2017-2018 τερμάτισε 2η στην Α' κατηγορία της ΕΠΟΛ. Ακολούθησε η σεζόν 2018-2019 στην οποία η ομάδα τερμάτισε 3η. Επέστρεψε στη 2η θέση της βαθμολογίας το 2019-2020 ενώ, η σεζόν 2020-2021 διακόπηκε λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Η Αναγέννηση Προσφύγων επέστρεψε στην κορυφή τη σεζόν 2021-2022 όπου με εκπληκτική επίδοση κατάφερε να κατακτήσει δίκαια το πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια. Από τους 20 αγώνες που έδωσε, κέρδισε τους 19, έχασε μόλις 1, και σημείωσε 64 γκολ υπέρ και δέχτηκε μόλις 10 κατά (καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος). Την ίδια σεζόν η Αναγέννηση Προσφύγων κατέκτησε και το κύπελλο Α & Β Κατηγορίας της ΕΠΟΛ, κερδίζοντας στον τελικό την ΑΠΕΠ Πελενδριού με 2-1 μετά από ανατροπή, ολοκληρώνοντας δίκαια και πανάξια τη χρονιά ως νταμπλούχος. Το 2023 ανέστειλε την λειτουργία της. 1Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Η Αναγέννηση συμμετείχε στον όμιλο Λεμεσού-Πάφου. *Την αγωνιστική περίοδο 2022-2023 το πρωτάθλημα της ΕΠΟΛ διεξήχθη με τη μορφή ομίλων. Η Αναγέννηση Προσφύγων συμμετείχε στον Α' Όμιλο. Κύπελλο ΣΤΟΚ: Κυπελλούχος (1): 1995-96 Α΄ κατηγορία ΕΠΟΛ: Πρωταθλήτρια (4): 1990-91, 1999-00, 2007-08, 2021-2022 Πρωταθλήματα Ομίλων ΕΠΟΛ (10): 1977, 1983, 1984, 1988, 1991, 1994, 1995, 1996, 1997, 2000 Κύπελλο ΕΠΟΛ: Κυπελλούχος (9): 1976-77, 1988-89, 1990-91, 1994-95, 1995-96, 1996-97, 1999-00, 2017-18, 2021-2022 Super Cup ΕΠΟΛ (1 - υπολείπονται στοιχεία για τις περιόδους 1976-2014): 2018Η Αναγέννηση Προσφύγων έχει πετύχει: 2 Double (κατάκτηση πρωταθλήματος και κυπέλλου την ίδια περίοδο): 1990-1991, 2021-2022 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
|
Ο Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος Αναγέννηση Προσφύγων Αγίου Αντωνίου Λεμεσού ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τη συνοικία Αγίου Αντωνίου της Λεμεσού. Η ομάδα έχει πέντε συμμετοχές στη Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Χρώματα της ομάδας είναι το κόκκινο και το άσπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D
|
Διοξιράνιο
|
Με βάση το μοριακό τύπο του (CH2O2), έχει ένα (1) μόνο ισομερές θέσης, το μεθανικό οξύ (HCOOH). Το διοξιράνιο είναι η «μητρική ένωση» για μια σειρά «θυγατρικών» του παραγώγων, που μαζί με τη «μητρική ένωση», ονομάζονται συλλήβδην «διοξιράνια». Ορισμένα συνηθισμένα «θυγατρικά» διοξιράνια που χρησιμοποιούνται σε οργανικές συνθέσεις συμπεριλαμβάνουν το διμεθυλοδιοξιράνιο (DiMethylDiOxirane, DMDO) και το ακόμη πιο δραστικό μεθυλο(τριφθορομεθυλο)διοξιράνιο, που παράγονται, σε αραιά διαλύματα με τάξη συγκέντρωσης 0,1Μ, με επίδραση προπανόνης και 1,1,1-τριφθοροπροπανόνης, αντιστοίχως, σε οξόνη, δηλαδή σύμπλοκο με τύπο [2KHSO5•KHSO4•K2SO4]. Ακόμη, το διοφθοροξιράνιο είναι αέριο (με κανονική θερμοκρασία βρασμού -80-(-9Ο °C), και ένα από τα λίγα διοξιράνια που είναι (σχετικά) σταθερά σε χημικά καθαρή μορφή, σε θερμοκρασία δωματίου. Η ονομασία «διοξιράνιο» παράγεται από την συστηνόμενη από την IUPAC συστηματική ονοματολογία Hantzsch-Widman. Πιο συγκεκριμένα, το πρόθεμα «διοξ(α)» δηλώνει την παρουσία δύο ατόμων οξυγόνου στον ετεροκυκλικό δακτύλιο. Η συλλαβή «-ιρ-» δηλώνει ότι ο ετεροκυκλικός δακτύλιος είναι τριμελής, δηλαδή αποτελείται από τρία (3) συνολικά άτομα. Η συλλαβή «-αν-» δηλώνει την απουσία διπλού δεσμού στον ετεροκυκλικό δακτύλιο και τέλος, η κατάληξη «-ιο» δίνεται επειδή ο ετεροκυκλικός δακτύλιος δεν περιέχει άζωτο. Σημειώνεται ότι αφού ο δακτύλιος αποτελείται από τρία άτομα, και στο πρόθεμα αναφέρονται τα δύο μόνο, το τρίτο, βάσει του ονοματολογικού συστήματος, εννοείται ότι είναι άνθρακας, ενώ επίσης εννοείται και η παρουσία των δύο (2) ατόμων υδρογόνου ενωμένων με το άτομο του άνθρακα, εφόσον το στοιχείο είναι τετρασθενές και χρησιμοποιεί τα δύο μόνο σθένη του για να ενωθεί με τα άτομα οξυγόνου. Η ονομασία «διοξακυκλοπροπάνιο» παράγεται από την εναλλακτική ονοματολογία αντικατάστασης οργανικών ενώσεων. Πιο συγκεκριμένα, η ένωση θεωρείται κυκλοπροπάνιο, που δύο άτομα άνθρακα του οποίου (μαζί με τα άτομα υδρογόνου που ενώνονται μαζί τους) αντικαταστάθηκαν από δύο («δι-») άτομα οξυγόνου [«-οξ(α)-»]. Η ονομασία «επιδιοξυμεθάνιο» παράγεται από την εναλλακτική «ονοματολογία υποκατάστασης», δηλαδή μεθάνιο που δυο άτομα υδρογόνου του οποίου έχουν υποκατασταθεί από δισθενή (τουλάχιστον) ομάδα, και στη συγκεκριμένη περίπτωση από δύο άτομα οξυγόνου [«-διοξ(υ)-»], που σχηματίζει δακτύλιο, όπως δηλώνει το πρόθεμα «επ(ι)-». Η ονομασία «μεθυλενοδιοξείδιο» παράγεται από την εναλλακτική ονομασία που προκύπτει από το ότι δυο άτομα οξυγόνου («-διοξείδιο») ενώνονται με μια ομάδα «μεθυλενίου» (-CH2-). Η ονομασία «μεθυλενυπεροξείδιο» παράγεται από την εναλλακτική ονομασία που προκύπτει από το ότι μια μεθανοδιυλομάδα (-CH2-) αντικαθιστά τα δύο (2) άτομα υδρογόνου στο υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), που αποτελεί τη «μητρική» ένωση των υπεροξειδίων. Η ονομασία «μεθυλενοδιοεξειδάνιο» παράγεται ομοίως, γιατί το «διοξειδάνιο» είναι εναλλακτική ονομασία για το υπεροεξείδιο του υδρογόνιου. Το διοξιράνιο είναι πολύ ασταθές και η πλειοψηφία των μελετών πάνω σε αυτό έγιναν με τη βοήθεια υπολογιστικών μοντέλων. Πάντως, έχει ανιχνευθεί η ύπαρξή του, σε θερμοκρασία -196 °C, κατά τη διάρκεια της αντίδρασης μεταξύ αιθενίου (CH2=CH) και όζοντος (O3), παρόλο που τέτοια μείγματα, ακόμη και σε αυτές τις θερμοκρασίες, εμπεριέχουν κίνδυνο εκρήξεων:Ο μηχανισμός της παραπάνω αντίδρασης πιστεύεται ότι εμπλέκει ελεύθερες ρίζες, προχωρώντας μέσω ενός ενδιάμεσου Κρηγκ (Criegee intermediate). Ανάλυση με μικροκύματα έδειξε ότι τα μήκη δεσμών C-H, C-Ο και O-Ο στο διοξιράνιο είναι 109, 138,8 και 151,6 pm, αντιστοίχως. Ο πολύ μακρύς (σχετικά πάντα) δεσμός O-Ο είναι αδύναμος, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με τον αντίστοιχο (δεσμό O-O) του υπεροξειδίου του υδρογόνου (H2O2), είναι η πηγή της αστάθειας της ένωσης. Η πιο βολική και περισσότερο χρησιμοποιούμενη μέθοδος για τη σύνθεση του διοξιράνιου είναι η έμμεση αντίδραση προσθήκης οξυγόνου σε μεθανάλη, με χρήση ενός όξινου άλατος του υπερθειικού οξέος (H2SO5), όπως π.χ. του όξινου υπερθειικού κάλιου (KHSO5): Το διοξιράνιο είναι θερμοδυναμικά ασταθής ένωση. Η αποσύνθεσή του, ωστόσο, γίνεται μέσω ενός πολύπλοκου μηχανισμού. Η αντίδραση καταλύεται από την παρουσία προσμίξεων βαρέων μετάλλων, ή και των προϊόντων αποικοδόμησης του διοξιρανίου. Ο μηχανισμός (και η ταχύτητα) αποσύνθεσης εξαρτάται από παραμέτρους όπως η θερμοκρασία, η συγκέντρωση του διαλυμένου οξυγόνου, και η παρουσία διαφόρων προσμίξεων. Οι πιθανοί τρόποι αποσύνθεσης του διοξιρανίου είναι οι ακόλουθοι: Διμερισμός. Ριζική αποσύνθεση της «υπεροξειδικής γέφυρας» (-O-O-). Ισομερείωση σε μεθανικό οξύ. Αποσύνθεση μέσω αντίδρασης με προσμίξεις, από τις οποίες (στη συγκεκριμένη περίπτωση) προκαλείται. Λόγω της παρουσίας της «υπεροξειδικής γέφυρας» (-O-O-) στο διοξιράνιο, η ένωση έχει οξειδωτικές ιδιότητες. Μπορεί, μάλιστα, να οξειδώσει και οργανικές ενώσεις, που δεν είναι συνηθισμένο να οξειδώνονται υπό ήπιες συνθήκες. Παραδείγματα εφαρμογών: Οξειδώνει αλκάνια σε αλκοόλες. Οξειδώνει αλκένια σε οξιράνια. Οξειδώνει δευτεροταγείς αλκοόλες σε κετόνες. Οξειδώνει φαινόλες σε κινόνες. Οξειδώνει αμίνες σε νιτροενώσεις. Οξειδώνει θειαιθέρες αρχικά σε θειοξείδια και τελικά σε θειόνες. Υπεροξείδιο του υδρογόνου Κυκλοπροπάνιο Οξιράνιο Τριοξιράνιο 1,2-διοξετάνιο 1,3-διοξετάνιο Οξαζιριδίνη Διαζιριδίνη Παπαγεωργίου, Β.Π., Εφαρμοσμένη Οργανική Χημεία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-260-342-7 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».
|
Το διοξιράνιο (αγγλικά dioxirane) είναι οργανική ετεροκυκλική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο, με μοριακός τύπος CH2O2, αν και συνήθως παριστάνεται με το γραμμικό του τύπο (). Είναι το απλούστερο κυκλικό οργανικό υπεροξείδιο. Το μόριό του αποτελείται από έναν ετεροκυκλικό τριμελή δακτύλιο, που αποτελείται από ένα (1) άτομο άνθρακα και δύο (2) άτομα οξυγόνου. Είναι αρκετά ασταθές και χρησιμοποιείται ως οξειδωτικό αντιδραστήριο σε οργανικές συνθέσεις, με πιο αξιοσημείωτο, το γεγενός ότι αποτελεί νευραλγικής σημασίας ενδιάμεσο κατά την αντίδραση εποξείδωσης Σι (Shi epoxidation reaction).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
The Real Folk Blues
|
Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του Μάντι Γουότερς, εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά."Mannish Boy" (Muddy Waters, Mel London, Ellas McDaniel) – 2:54 "Screamin' & Cryin'" – 3:04 "Just to Be with You" (Bernard Roth) – 3:13 "Walkin' Thru the Park" – 2:40 "Walkin' Blues" (Robert Johnson) – 2:54 "Canary Bird" – 2:42 "Same Thing" (Dixon) – 2:37 "Gypsy Woman" – 2:31 "Rollin' and Tumblin'" – 2:57 "Forty Days and Forty Nights" (Roth) – 2:50 "Little Geneva" – 2:45 "You Can't Lose What You Ain't Never Had" – 2:55 Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν τα κομμάτια του "The Real Folk Blues" ήταν οι εξής: Μάντι Γουότερς - φωνητικά, κιθάρα Πατ Χέιρ - κιθάρα Σάμι Λόχορν - κιθάρα Τζέιμς Μάντισον - κιθάρα Τζίμι Ρότζερς - κιθάρα Λιρόι Φόστερ - κιθάρα Τζόνι Τζόουνς - πιάνο Ότις Σπαν - πιάνο Sunnyland Slim - πιάνο Little Walter - φυσαρμόνικα Junior Wells - φυσαρμόνικα Έρνεστ Κρόφορντ - μπάσο Γουίλι Ντίξον - μπάσο Ράνσομ Νόουλινγκ - μπάσο Άντριου Στίβενσον - μπάσο Φρεντ Μπέλοου - τύμπανα Όντι Πέιν - τύμπανα Φράνσις Κλέι - τύμπανα The Real Folk Blues - Muddy Waters | Songs, Reviews, Credits | AllMusic Muddy Waters - The Real Folk Blues Muddy Waters: The Real Folk Blues/More Real Folk Blues
|
The Real Folk Blues είναι ο τίτλος της συλλογής τραγουδιών του Αμερικανού blues καλλιτέχνη Μάντι Γουότερς, η οποία κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1966 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Chess Records".Η φωτογραφία και ο σχεδιασμός του εξωφύλλου πραγματοποιήθηκαν από τον Ντον Μπρόνσταϊν, ενώ οι σημειώσεις στο εσώφυλλο της αρχικής έκδοσης του άλμπουμ γράφτηκαν από τον Γουίλι Ντίξον. Οι αρχικές ηχογραφήσεις του Waters έγιναν για την δισκογραφική εταιρεία "Aristocrat Records", η οποία λειτούργησε από το 1947 ως το 1951, με τον τραγουδιστή να συνοδεύεται μόνο από τον μπασίστα Έρνεστ Κρόφορντ, κάτι που διαφοροποιήθηκε όταν μετακινήθηκε στην "Chess Records", όπου μαζί του υπήρχε ένα συγκρότημα με ηλεκτρικά όργανα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Real_Folk_Blues
|
Υδατοσφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016
|
Το τουρνουά αποτελείται από δύο φάσεις, τη φάση των ομίλων και τη νοκ-άουτ φάση. Οι ομάδες χωρίζονται σε δύο ομίλους των έξι, όπου κάθε ομάδα αντιμετωπίζει κάθε άλλη ομάδα από μία φορά. Δύο βαθμοί δίνονται για τη νίκη και ένας για την ισοπαλία. Οι τέσσερις πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα προημιτελικά. Όμιλος Α Όμιλος Β Το τουρνουά αποτελείται από δύο φάσεις, τη φάση των ομίλων και τη νοκ-άουτ φάση. Οι ομάδες χωρίζονται σε δύο ομίλους των έξι, όπου κάθε ομάδα αντιμετωπίζει κάθε άλλη ομάδα από μία φορά. Δύο βαθμοί δίνονται για τη νίκη και ένας για την ισοπαλία. Όλες οι ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται στα προημιτελικά. Όμιλος Α Όμιλος Β Υδατοσφαίριση Αρχειοθετήθηκε 2014-11-22 στο Wayback Machine. στο Ρίο 2016
|
Τα τουρνουά υδατοσφαίρισης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο διεξήχθησαν μεταξύ 6 και 20 Αυγούστου στο Κολυμβητικό Κέντρο «Μαρία Λενκ» στο Μπάρα ντα Τιτζούκα, στο πλαίσιο της 31ης Ολυμπιάδας. Είκοσι ομάδες (δώδεκα για τους άνδρες και οκτώ για τις γυναίκες) αγωνίστηκαν στα τουρνουά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2016
|
Νικήτας Φλέσσας
|
Ο Νικήτας Φλέσσας ήταν γιος του Δημητρίου Δικαίου ή Φλέσσα, από τη δεύτερη γυναίκα του, την Κωνσταντίνα Ανδροναίου και αδελφός του Παπαφλέσσα. Γεννήθηκε το 1774 στην Πολιανή Μεσσηνίας, χωριό στην περιοχή της Καλαμάτας. Ο πατέρας του ο Δημήτριος Δικαίος ή Φλέσσας, είχε συνολικά 28 παιδιά.Στην Πολιανή υπήρχαν δύο συνονόματοι Νικήτες, ο Νικήτας Δικαίος και ο Νικήτας Φλέσσας. Το επίθετο Δικαίος είναι το πραγματικό της εν λόγω οικογένειας και απαντάται ακόμη και σήμερα στο χωριό του την Πολιανή Μεσσηνίας. «Το δε Φλέσσας ή Φλεσσαίος, εικοτολογείται ως παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. Τούτου δε ένεκα νομίζουσι τινές ότι οι Φλεσαίοι κατάγονται εκ της Εφέσου». Το κανονικό όνομά του ήταν Νικήτας Δικαίος του Δημητρίου. Ο Νικήτας συμμετείχε από νεαρή ηλικία στην ομάδα των Φλεσσαίων Κλεφτών της Πολιανής. Υπήρξε από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου και φέρεται ως Φιλικός με βάση στα Αρχεία της Τσαρικής Αστυνομίας. Σύμφωνα με τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη: Ο Νικήτας Φλέσσας «γεννηθείς εν Πολιανή κατά το 1774, υπήρξε εκ των γενναιοτάτων Αγωνιστών». Διακρίθηκε σε διάφορες μάχες, όπως στην Τρίπολη, την Κόρινθο και κυρίως κατά τις μάχες στα Δερβενάκια (Μάχη των Δερβενακίων, 26 Ιουλίου 1822) και στο Αγιονόρι (Κάστρο Αγιονόρι, Η μάχη στο Αγινόρι 28 Ιουλίου 1822), κατά την καταστροφή του Δράμαλη. Λάφυρο της μάχης εκείνης εναντίον του Δράμαλη ήταν και η περίφημη γούνα, που έφερε στη συνέχεια ο Παπαφλέσσας, την οποία του την χάρισε ο αδελφός του Νικήτας. Στην συνέχεια αναδείχθηκε σε στρατηγό και κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ Πασά έδειξε απαράμιλλη ανδρεία. H επιτροπή των εκδουλεύσεων τον κράτησε εις τον βαθμό του και τον τίμησε δια του αργυρού αριστείου μετά του παρασήμου του Τάγματος του Σωτήρος. Ήταν ο υπ΄αριθ. 16 μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των στρατηγών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα. Ο Νικήτας Φλέσσας απεβίωσε στην Αθήνα, στις αρχές του Οκτωβρίου του 1846. Τον Ιανουάριο του 1821 παρευρέθηκε ως συνοδός του Παπαφλέσσα στη σύσκεψη της Βοστίτσας, όπου αντιμετωπίστηκε περιφρονητικά από τον πρόκριτο Σωτήρη Χαραλάμπη.Παρέλαβε τα πολεμοφόδια από το πλοίο που κυβερνούσε ο Μέξης ή Ποριώτης εις τον Αλμυρόν προ της απελευθυρώσεως της Καλαμάτας.«Ο Παπαφλέσσας διευθυνθείς εις Μάνην και πολλάκις μεταμφιεσθείς καθ΄οδόν φθάνει εις Αλμυρόν, παράλιον χωρίον της Μάνης παρά τας Καλάμας και συναντά τον Πετρόμπεη. Κατηχεί αυτόν προσηκόντως , τω υπόσχεται πολλά και τω διαθρύπτει την φιλοδοξίαν παροτρύνων αυτόν να κηρύξη πτώτος αυτός την Επανάστασιν. Ενώ δε συνεζήτουν, καταπλέει εις Αλμυρόν, κατά περιεργοτάτην συγκυρίαν το πλοίο το κομίζον εκ Σμύρνης τα πολεμοφόδια. Το πλοίο τούτο εκυβέρνα ο Μέξης ή Ποριώτης. Τα πολεμοφόδια περἐλαβεν εις Αλμυρόν ο αδελφός του Παπαφλέσσα Νικήτας». Στις 23 Μαρτίου συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, ενώ λίγο καιρό αργότερα έλαβε μέρος και στην απελευθέρωση της Αρκαδίας (Κυπαρισσίας). Στις 28 Απριλίου 1821 συμμετείχε στη σύσταση του στρατοπέδου Βαλτετσίου, όπως περιγράφει ο Φωτάκος: «... έτυχε δε να βρεθεί εις Βαλτέτσι και ο Νικήτας Φλέσσας, πηγαίνων εις Κόρινθο εις τον αδελφό του Αρχιμ. Φλέσσαν». Το διήμερο της 12ης-13ης Μαΐου του 1821 συμμετείχε στην κρίσιμη μάχη του Βαλτετσίου, ως ένας από τους αρχηγούς των ελληνικών σωμάτων που βρίσκονταν οχυρωμένα στους τέσσερις προμαχώνες που είχαν διαμορφωθεί σε ισάριθμους λόφους κοντά στον οικισμό. Τον Ιούλιο του 1822 έλαβε μέρος στη μάχη στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι. Για την δράση του Νικήτα Δ. Φλέσσα υπάρχει από τον Κανέλλο Δεληγιάννη, η παρακάτω περιγραφή: «Στο ΔΕΡΒΕΝΑΚΙ. Α, εκεί πούγινε ή νίλα του Δράμαλη, Τούρκοι κι "Έλληνες είχαν ριφθεί στα χέρια. Και τρώγον ο ένας τον άλλο με τα δόντια. Τότε έφτασε μιντάτι στους "Έλληνες κι ό Υψηλάντης με το δικό του ασκέρι. Τούρκοι κι "Έλληνες γίναν μαλλιά κουβάρια. Οι δεύτεροι σε λίγο πήραν φαλάγγι τους πρώτους, τους σκόρπισαν στα φαράγγια, τους έριξαν στους γκρεμούς, τους κόλλησαν στα βράχια. Και σφάζαν από δαύτους αβέρτα. Τόσο, ώστε κατάντησαν έπειτα να τους φονεύουν με τας πέτρας και με τα ξύλα, καθότι απαύδησαν και δεν ηδύναντο πλέον μήτε τουφέκι να γεμίσουν ούτε ξίφος να σύρουν. Τότε είναι πού ό ατρόμητος καπετάν Νικήτας Φλέσσας (αδερφός του Παπαφλέσσα) μονομάχησε, γιαταγάνι με γιαταγάνι, μ’ ένα πελώριο μπίμπαση (χιλίαρχο) Χαίταλή. Κι αφού σπάσαν τα γιαταγάνια τους πιάστηκαν στα χέρια. "Όχι μόνο κιντύνεψε τότε ό καπετάν Νικήτας, μα και ίδρωσε πολύ να κάνει καλά τον αντίπαλο του. Τον ξέσκισε με τα δόντια του!».Ο George Finlay στο βιβλίο του «Ιστορία της Ελληνικής επανάστασης» γράφει: Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, επονομαζόμενος Κοζάκος, εισέβαλε στην περιοχή ανάμεσα στις χαμηλότερες κορυφογραμμές του Ταϋγέτου και του Παμίσου.... Αλλά η πρόοδος του πάντα σταματούσε εξαιτίας του Νικήτα, που ήταν καλύτερος στρατιώτης και ο οποίος, πέραν από την ανώτερη ικανότητα του στον ανταρτοπόλεμο, είχε και την υποστήριξη όλου του πληθυσμού.... Μέσα στο πρώτο κιβώτιο βρέθηκε σπαθί (σχήματος πάλας) αδαμαντοκόλλητο με λεπίδα από πολύτιμο μαύρο μέταλλο, του λεγόμενου, καρά χουρασάν Εις την μάχη τού Αγιονορίου, καθώς και στα Δερβενάκια, νικήθηκαν οι Τούρκοι κατά κράτος. Στην έκθεσή του ο Παναγιώτης Γιατράκος για τις κινήσεις του εχθρού και την αδιαφορία των Ρουμελιωτών στις 6 Μαρτίου 1825 μεταξύ άλλων γράφει. «Συνήλθομεν εις Αβραμού ο εξοχώτατος υπουργός Μούρτζινος, οι στρ(ατηγοί) Ι. Μαυρομιχάλης, Νικήτας Δικαίος, Χριστόδουλος Ποριώτης και Ιωάννης Καραπαύλος, και συσκευθέντες περί πάντων εφαίνετο αναγκαίον να σπευθή η οικονομία ζωοτροφών και κοινή γνώμη ενεκρίθη και μετέβησαν εις Νησί ο εξοχώτατος υπουργός Μούρτζινος, εγώ και οι στρατηγοί Αντώνης Μαυρομιχάλης και Νικήτας Δικαίος». Ο ιστορικός της Επανάστασης Φωτάκος, στον τρίτο τόμο των «Απομνημονευμάτων» του περιγράφει ως ακολούθως τις στιγμές λίγο πριν από τη μάχη: "Αφού δε ο στρατός συνηθροίσθη [...] ο Φλέσσας ήλθεν εν τω μέσω των στρατιωτών και εξεφώνησε λόγον, ενθαρρύνων αυτούς και υπενθυμίζων εις τους στρατιώτας τας πρότερον μάχας και τας νίκας του Βαλτετσίου, του Λεβιδίου, της Γράνας, των Βερβένων και των Δολιανών, την άλωσιν της Τριπολιτσάς, την καταστροφήν του πολυπληθούς στρατεύματος του Δράμαλη, και τους παρέστησε νίκην άφευκτον διότι τους είπεν ότι έρχονται τόσα στρατεύματα εις βοήθειαν εντός ολίγου τα οποία θα υπερβούν τας 15.000, ότι έρχεται ο Πλαπούτας και όλοι οι Αρκαδινοί, ο αυτάδελφός του Νικήτας, ο Κατσάκος και άλλοι Μανιάτες, ότι όλοι ούτοι θα φθάσουν μετά μίαν ώραν και θα είναι εδώ ολοτρόγυρα του Ιμβραήμ να τον κτυπούν από τις πλάτες, και τελειώνων είπεν ότι: Σήμερον η πατρίς περιμένει από ημάς την δόξαν της διά της νίκης ταύτης!". Στις 30 Απριλίου 1846 υπέγραψε πιστοποιητικό για την πολεμική δράση του πρόκριτου από το Ζευγολατιό Αναστασοπούλου Αλεξίου. Με απόφαση του βασιλιά Όθωνα στις 7 Μαΐου 1836 στον αντισυνταγματάρχη Νικήτα Δικαίου Φλέσσας εκ Λεονταρίου απονεμήθηκε το παράσημο και ο τίτλος του «Ιππότη τού αργυρού σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρας», ενώ το 1839 ως αντισυνταγματάρχης της Φάλαγγας είχε κληροδοτηθεί με εθνική γη. Τέλος το 1858 χορηγήθηκε από το Δημόσιο Ταμείο ισόβια μηνιαία σύνταξη που αναλογεί σε χήρα υποστρατήγου, στη χήρα και τα ορφανά του Ν. Φλέσσα και γαίες διαθέσιμες και καλλιεργήσιμες, συνολικά 250 στρέμματα, προίκα σε καθεμιά από τις άγαμες θυγατέρες του. Παπαφλέσσας Φλέσσας Νικήτας Δικαίος Οικογένεια Δικαίου Φιλική Εταιρεία Συνέλευση της Βοστίτσας Απελευθέρωση της Καλαμάτας Μάχη του Βαλτετσίου Μάχη των Δερβενακίων Μάχη του Αγιονορίου Βαρδουνιώτης, Δ. (1913). Η καταστροφή του Δράμαλη. Τρίπολη. Γούδας, Α. (1872). Βίοι παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών – Τόμος 5ος: Συνεταιρισμός. Εν Αθήναις: Τύποις Χ. Ν. Φιλαδελφέως. Δεληγιάννης, Κ. (1957). Απομνημονεύματα, Τόμος 2ος. Αθήναι. "Ειδήσεις διάφοροι" (1846, Οκτώβριος 7). Η Συντηρητική, εφημερίς πολιτική και δικαστική, σελ. 3. Αθήναι. Finlay, G. (1861). History of the Greek revolution, Volume II. Edimburgh and London: W. Blackwood and sons. Κόκκινος, Δ. (1974). Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος 1ος (6η έκδ.). Αθήνα: Μέλισσα. Κόκκινος, Δ. (1960). Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος 4oς (6η έκδ.). Αθήνα: Μέλισσα. Κολιόπουλος, Ι., Μιχαηλίδης, Ι, Καλλιανιώτης, Α. & Μηνάογλου, Χ. (χ.χ.). Ιστορία Στ΄ Δημοτικού. Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου. Βιβλίο μαθητή. Αθήνα: ΥΠΕΘ / ΙΤΥΕ - Διόφαντος. Κριεζής, Δ. (1874). Επανόρθωσις εσφαλμένων τινών εκ των Απομνημονευμάτων περί της ελληνικής επαναστάσεως υπό Φωτάκου. Εν Αθήναις: Εκ του τυπογραφείου Φ. Λούη. "Νεκρολογία" (1846, Οκτώβριος 15). Ο φίλος του λαού, εφημερίς πολιτική και φιλολογική, σελ. 4. Αθήναι. Ξεπαπαδάκος, Α. (1971). Η δίκη των στρατηγών Θ.Κολοκοτρώνη, Δ.Πλαπούτα, Τόμος 2ος. Αθήνα: Εκδ. Σκάρπα. Πετρουνάκος, Ι. (1904). Ο θάνατος του Παπαφλέσσα. Εν Αθήναις: Γ. Δ. Φέξη. Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη, Τόμος 8ος (1964, 5η έκδ.). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας. Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του ελληνικού έθνους – Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822) (σελ. 212-286). Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. Σφυρόερας, Β. (1988). "Παπαφλέσσας". Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Τόμος 8ος. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. ΦΕΚ Α21/1836. Απονομαί παρασήμων. Εφημερίς της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 21/Α/25-5-1836). ΦΕΚ Α14/1858. Περί συντάξεως και προικοδοτήσεως χηρών και ορφανών αγωνιστών τινών (ΦΕΚ 14/Α/17-5-1858). Φερέτος, Μ. (1998). Μεσσηνιακά Ι 1968: Μεσσηνιακή γραμματεία, Μεσσηνιακή εγκυκλοπαίδεια, Μεσσήνιοι αγωνισταί, Βιογραφίαι Μεσσήνιων. Αθήνα. Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος) (1899). Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος 1ος. Αθήναι. Κωνσταντίνος Φλέσσας, «Σημειώσεις από την επανάσταση του 1821», τ. Α΄. Βιβλιοθήκη Δημητσάνας. Διαθέσιμο και στο Κωνσταντίνος Φλέσσας, «Ιστορία του ιερού αγώνος κατά της Τουρκοκρατίας και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας»
|
Ο Νικήτας Δικαίος ή Νικήτας Φλέσσας (1774-1846) ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, κατά τη διάρκεια της οποίας έφτασε μέχρι τον βαθμό του στρατηγού. Αδελφός του ήταν ο διακεκριμένος κληρικός και ικανός οπλαρχηγός της επανάστασης, Παπαφλέσσας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Άλφα Κρατήρος
|
Ο αστέρας α Κρατήρος φέρει το παραδοσιακό όνομα Alkes, από την αραβική λέξη الكاس (alkās) ή الكأس (alka's), που σημαίνει «το κύπελλο». Το όνομα αυτό παραπέμπει στο αντικείμενο που συμβολίζει ο αστερισμός του, τον αρχαιοελληνικό κρατήρα. Στον κατάλογο αστέρων του Calendarium του Al Achsasi al Mouakket, ο αστέρας ονομάζεται Aoul al Batjna (أول ألبجن awwil albajna), που μεταφράσθηκε στη λατινική ως Prima Crateris («ο πρώτος του κρατήρος»).Στην αρχαία κινεζική αστρονομία ο α Κρατήρος συμπεριλαμβανόταν μαζί με αρκετούς γειτονικούς αστέρες στον μικρό αστερισμό τους 翼宿 (Yì Sù = «Φτερούγες»). Ο ίδιος ο α ήταν γνωστός ως 翼宿一 (Yì Sù yī, δηλαδή «ο Πρώτος αστέρας των Πτερύγων»). Ο α Κρατήρος είναι ένας πορτοκαλί γίγαντας αστέρας τετάρτου μεγέθους. Πιστεύεται ότι αποτελεί αστέρα του οριζόντιου κλάδου, δηλαδή συντήκει ήλιο στον πυρήνα του μετά από τη λεγόμενη αναλαμπή ηλίου. Οι ψυχρότεροι αστέρες του οριζόντιου κλάδου αποκαλούνται συχνά και «γίγαντες της ερυθρής συγκεντρώσεως» (red clump giants), καθώς σχηματίζουν μια ευδιάκριτη ομαδοποίηση κοντά στο δεξί άκρο του κλάδου των ερυθρών γιγάντων στα διαγράμματα H-R αστρικών σμηνών με μεταλλικότητα παρόμοια της ηλιακής. Σε αυτή τη βάση, ο α Κρατήρος υπολογίζεται ότι έχει μάζα 81% μεγαλύτερη της ηλιακής, απόλυτη λαμπρότητα 66 ως 77 φορές μεγαλύτερη της ηλιακής (απόλυτο μέγεθος +0,44) και ηλικία περίπου 2 δισεκατομμύρια έτη. Η επιφανειακή θερμοκρασία του είναι 4.645 K και η διάμετρός του είναι 12,3 φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο του Ήλιου. Η άλλη εκδοχή είναι ότι ο α Crt είναι αστέρας του κλάδου των ερυθρών γιγάντων, που ακόμα συντήκει υδρογόνο σε ένα κέλυφος γύρω από την κεντρική περιοχή του, που αποτελείται πλέον κυρίως από αδρανές ήλιο. Στην περίπτωση αυτή, η μάζα του θα είναι λίγο μικρότερη, αλλά οι διαστάσεις, η λαμπρότητα και η ηλικία του θα είναι μεγαλύτερες.Ο α Κρατήρος απομακρύνεται από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 47,5 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (171.000 χιλιόμετρα την ώρα).
|
Ο α (άλφα) Κρατήρος (Alpha Crateris, α Crt) είναι ο τρίτος σε φωτεινότητα (όπως φαίνεται από τη Γη) αστέρας του αστερισμού Κρατήρ. Αν και αρκετά νότιος, είναι εύκολα ορατός από την Ελλάδα, τις ανοιξιάτικες νύχτες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Κεντρική Πλατεία Νέας Σμύρνης
|
Η Πλατεία Νέας Σμύρνης, ή «Κεντρική Πλατεία», βρίσκεται στο κέντρο του πολεοδομικού ιστού της πόλης. Στα ΒΑ οριοθετείται από τη λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου που αποτελεί τον κεντρικό οδικό άξονα της Νέας Σμύρνης και από τη γραμμή του τραμ. Ακριβώς στην πλατεία υπάρχει η στάση του τραμ «Αγία Φωτεινή» που συνδέει συγκοινωνιακά την πλατεία με την υπόλοιπη πόλη, το κέντρο της Αθήνας, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και τα παραλιακά προάστια Παλαιό Φάληρο, Ελληνικό, Γλυφάδα, Βούλα. Απ' την λεωφ. Ελ. Βενιζέλου διέρχεται η λεωφορειακή γραμμή 219 προς/από τα προάστια: Καλλιθέα, Δάφνη, Άγιος Δημήτριος. Απ΄την οδό Ομήρου διέρχoνται οι λεωφορειακές γραμμές: 218 προς το σταθμό Δάφνη (μέσω Άνω Ν.Σμύρνης), 219 προς τον Άγιο Δημήτριο και το σταθμό Δάφνη και 130 ερχόμενο από Πειραιά. Απ' την οδό Αγ.Φωτεινής διέρχονται οι λεωφορειακές γραμμές: 218 προς Καλλιθέα, Μοσχάτο και Πειραιά, 219 προς το σταθμό Καλλιθέα και 130 προς Πειραιά μέσω της συνοικίας Αμφιθέα Παλαιού Φαλήρου. Στα ΒΔ η Κεντρική πλατεία οριοθετείται από την «οδό 25ης Μαρτίου» (πεζόδρομος) και εφάπτεται με την «πλατεία Καρύλλου», η οποία συνδέεται με το Άλσος Νέας Σμύρνης αποτελώντας έναν τεράστιο ενιαίο χώρο περιπάτου και αναψυχής. Kάτω από την έκταση αυτή έχει ήδη δημιουργηθεί και λειτουργεί υπόγειο parking. Προς τα ΝΔ η Πλατεία οριοθετείται από την «οδό Ειρήνης» (πεζόδρομος), ενώ σε μικρή απόσταση υψώνεται το μέγαρο της Εστίας Νέας Σμύρνης. Στα ΝΑ η Πλατεία οριοθετείται από την «οδό 2ας Μαΐου 1919» (πεζόδρομος), ημερομηνία της απόβασης στη Σμύρνη του ελληνικού στρατού. Επίσης, συνδέεται με τους μικρούς πεζόδρομους (οδοί Τροίας και Γορδίου) με την κεντρική εμπορική «οδό Ομήρου». Η χωροθέτηση της Κεντρικής Πλατείας προβλέφθηκε από το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της Νέας Σμύρνης, στα τέλη της δεκαετίας 1920-30, με προοπτική να αποτελέσει το εμπορικό κέντρο της προσφυγικής πόλης. Ήδη από το 1938 είχε δενδροφυτευτεί ο περίγυρός της, ενώ το εσωτερικό της για αρκετές δεκαετίες ήταν μια τεράστια επίπεδη αλάνα, μορφή που είχε ως το 1970. Το 1968-1970, επί δημαρχίας Αθ. Παπαθανασίου, ο χώρος της πλατείας Ν. Σμύρνης αναπλάστηκε και δημιουργήθηκε μία από τις ομορφότερες ελληνικές πλατείες. Απέκτησε έξι λίμνες που επικοινωνούν με μικρούς καταρράκτες και συντριβάνια, τουριστικό περίπτερο, παιδικές γωνιές κλπ. Η μελέτη και η επίβλεψη της διαμόρφωσης έγιναν από τους αρχιτέκτονες Γιώργο Λεονάρδο και Λάζαρο Καλυβίτη. Το έργο υπήρξε πρωτοποριακό για την εποχή του με το μεγάλο σύστημα συνεχόμενων λιμνών, που λειτουργούσαν ως "καθρέπτες" πάνω στο μπετόν. Επίσης, δημιουργήθηκαν μικροί καταρράκτες και σιντριβάνια σε πολλά επίπεδα, γέφυρες και είσοδοι σε αυτή, με χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία τη στήλη και την πυραμίδα. Σε κεντρικό σημείο του συμπλέγματος και εντός του υδάτινου στοιχείου προβλέφθηκε απ' τη μελέτη και υψώθηκε μνημειακή στήλη - οβελίσκος ύψους 15 μέτρων. Οι ανάγλυφες παραστάσεις και το βυζαντινό κιονόκρανο που κοσμούν τη στήλη είναι έργο του γλύπτη Βάσου Καπάνταη και υπενθυμίζουν τη σύνδεση της προσφυγικής αρχικά πόλης με τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία. Από το 2003 ξεκίνησε μια νέα ανάπλαση της πλατείας. Πεζοδρομήθηκαν οι τρεις οδικές πλευρές της (25ης Μαρτίου, Ειρήνης, 2ας Μαΐου) και στις 12 Αυγούστου 2004 έγιναν τα εγκαίνια με την υποδοχή της Ολυμπιακής Φλόγας. Το ίδιο έτος τοποθετήθηκε άγαλμα του Ε. Βενιζέλου στην κεντρική πρόσοψη της πλατείας και απέναντι από στάση του τραμ. Το 2005 ξεκίνησαν τα έργα ενοποίησης με την παρακείμενη πλατεία Καρύλλου, τα οποία διήρκεσαν περίπου μία πενταετία και περιλάμβαναν την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ, το οποίο ολοκληρώθηκε το 2008. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενιαίου χώρου από την Πλατεία μέχρι και το Άλσος Νέας Σμύρνης, με την κατασκευή οδογέφυρας για πεζούς και περιπατητές. Κάποια από τα γραφεία, υπηρεσίες και ιστορικά καταστήματα που λειτούργησαν κατά καιρούς γύρω από την πλατεία υπήρξαν: Το Δημαρχείο Ν. Σμύρνης Το Φαρμακείο «Μώρος» Το ΚΒ΄ Αστυνομικό Τμήμα. Η Ευαγγελική Σχολή, στο κτίριο «Γεωργίου Τσακίρη» Το Γαλλικό Ινστιτούτο. Το Ταχυδρομείο. Η Οικονομική Εφορία. Το φροντιστήριο Αγγλικών «Όμηρος». Τεχνική Σχολή «Αλέξανδρος Ωνάσης», όπου σήμερα στεγάζονται το 7ο Λύκειο Νέας Σμύρνης "ΕΣΤΙΑ" και το 8ο Γυμνάσιο Νέας Σμύρνης "ΕΣΤΙΑ" Τα γραφεία της εφημερίδας «Νέα Σμύρνη». Η Ιονική Τράπεζα. Η Αγροτική Τράπεζα. Το βιβλιοχαρτοπωλείο «Βουλγουρίδη». Η ΕΒΓΑ «Καφετζάκη». Τουριστικό περίπτερο-καφετέρια «Γαλαξίας». Το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών «Ράδιο Σμύρνη». Το ζαχαροπλαστείο « Γρηγόρης». Το ζαχαροπλαστείο «Γιώργος». Το ζαχαροπλαστείο «Αδωνις». Δήμου Ν. Σμύρνης, «Νέα Σμύρνη: Από την καταστροφή στη δημιουργία», 2010. Π. Λινάρδου, «Η μεγαλύτερη ελληνική πλατεία στη Ν. Σμύρνη». Ιστοσελίδα Δήμου Ν. Σμύρνης ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ. «Πλατεία Νέας Σμύρνης» wikimapia.org
|
Η Κεντρική Πλατεία Ν. Σμύρνης αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο γεωγραφικό σημείο στη Νέα Σμύρνη. Είναι μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της Ελλάδας, έκτασης περίπου 20 στρεμμάτων μαζί με τον πεζοδρομημένο περίγυρο. Αποτελεί χώρο αναψυχής και περιπάτου, ενώ γύρω της έχει αναπτυχθεί το εμπορικό και διοικητικό κέντρο της πόλης. Στο χώρο της πλατείας γίνονται καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις (συναυλίες, εκθέσεις βιβλίων, εορτές πρωτομαγιάς, ιωνικές γιορτές), πολιτικές συγκεντρώσεις, πανηγυρισμοί αθλητικών επιτυχιών και άλλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Φούρνοι Αργολίδας
|
Στην κοινότητα Φούρνων ανήκει ο παραθεριστικός οικισμός της Παραλίας Φούρνων, ή αλλιώς Λάζες, ο οποίος στην απογραφή του 2011 είχε 8 κατοίκους και βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από τους Φούρνους. Δίπλα στην Παραλία Φούρνων βρίσκεται η παραλία Λαμπαγιαννά, ενώ ενδιάμεσα τους υπάρχει το εκκλησάκι του Άι Γιάννη. Σώζονται επίσης τα ερείπια ενός αρχαίου πύργου. Πιστεύεται ότι η αρχαία πόλη του Μάσητα βρισκόταν σ' αυτή την θέση. Ο πληθυσμός των Φούρνων αυξήθηκε απο σημαντικά απο το 1879 μέχρι και το 1940 αλλά έκτοτε έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Μένουμε Ελλάδα - Στους Φούρνους Αργολίδας
|
Οι Φούρνοι είναι πεδινό χωριό του νομού Αργολίδας. Βρίσκονται κτισμένοι στην Ερμιονίδα σε υψόμετρο 120 μέτρων σε μία μικρή πεδιάδα περικυκλωμένοι απο λόφους μεταξύ των Διδύμων και του Κρανιδίου. Οι Φούρνοι υπάγονται στην κοινότητα Φούρνων της δημοτικής ενότητας Κρανιδίου του δήμου Ερμιονίδας. Το 2011 καταγράφτηκαν 301 μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Βασιλιάς Αρθούρος
|
Σύμφωνα πάντα με τον θρύλο ο Αρθούρος διαδέχθηκε το 516 τον πατέρα του Ούθερ Πεντράγκον και άρχισε τους αγώνες κατά των επιδρομέων Σαξόνων, τους οποίους και κατατρόπωσε καθώς και τους συμμάχους τους Σκώτους και Πίκτους. Επανέφερε τη χριστιανική θρησκεία που είχαν καταργήσει οι Σάξωνες, έλαβε σύζυγο τη Γκουίνεβιρ και κατέκτησε διαδοχικά τη Σκωτία, την Ιρλανδία, τη Γοθλανδία, τη Νορβηγία, τη Δανία και την Ισλανδία. Στη συνέχεια ίδρυσε το Τάγμα των "Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης" και κυβέρνησε το Βασίλειο αυτό ειρηνικά μέχρι το 542 το οποίο και θεωρείται έτος θανάτου του, που συνέβη στο νησί Άβαλον, όπου είχε αποσυρθεί μετά τη μάχη κατά του ανιψιού του, Μόρντρεντ, στην οποία είχε τραυματιστεί. Στα αβέβαια αυτά γεγονότα η επική ποίηση έχει προσθέσει πολλούς και διάφορους θρύλους. Κατά ένα εξ αυτών περισπούδαστο θρύλο ο Βασιλιάς Αρθούρος δεν πέθανε, αλλά παραμένει στο νησί Άβαλον υπό τη προστασία εννέα νυμφών, με σκοπό να διεκδικήσει την επανάκτηση των δύο Βρεταννιών του, όταν ήθελε επέλθει η κατάλληλη στιγμή. Ο Αρθούρος φέρεται ως μέγας ήρωας του βρετανικού επικού κύκλου της Στρογγυλής Τραπέζης που αποτελεί σειρά επικών ποιημάτων. Ο κύκλος αυτός που φέρεται να διαδέχθηκε εκείνο του «Καρόλου του Μεγάλου» και που αποτελεί τεράστια ποιητική συλλογή, στην οποία φέρονται να συνεργάστηκαν ποιητές διαφόρων εθνών, ολοκληρώθηκε περί το 1250. Δύο θεωρούνται οι κύριες πηγές του, η «Historia Regum Britanniae» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ, στην οποία αναφέρονται όλοι οι περί τον Αρθούρο συνδεόμενοι μύθοι και η μυθιστορία (μυθολογία) του Ρόμπερτ Γουέις (Wace) στην οποία και εξυμνούνται με δεκαπεντασύλλαβους στίχους οι άθλοι του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης. Από αυτές τις δύο πηγές προήλθε κατά τον 12ο και 13ο αιώνα ένας τεράστιος αριθμός ποιημάτων που κατατάσσονται από ειδικούς σε δύο ομάδες. Στη πρώτη περιλαμβάνονται οι ποιητικές συνθέσεις της Στρογγυλής Τραπέζης, όπου περιέχονται όλα εκείνα τα ποιήματα που ενέπνευσε κυρίως ο έρωτας των ιπποτών και ο ηρωισμός του πολέμου, καλούμενα έτσι ηρωικά, ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει όλα εκείνα τα σχετικά που παρουσιάζουν τάση περισσότερο θρησκευτική και μυστικοπαθή. Αντικείμενο αυτής της δεύτερης ομάδας είναι η αναζήτηση του ιερού Γκράαλ, η δε μυθιστορία του «Παρσιβάλ», έργο του Γάλλου τροβαδούρου Κρετιέν ντε Τρουά, θεωρείται η παλαιότερη και τελειότερη σε έκφραση όλων των ποιητικών αυτών συνθέσεων.(Γκράαλ είναι το ποτήριο από σμάραγδο που μεταχειρίστηκε ο Ιησούς Χριστός κατά τον Μυστικό Δείπνο το οποίο πρόκειται οι Άγγελοι να επαναφέρουν από τον ουρανό στη Γη μόλις βρεθεί οικογένεια πολύ ευσεβής και αγνή που θ΄ αναλάβει να το φυλάξει). Στον ίδιο αυτό κύκλο ανήκουν οι ωραίοι θρύλοι της νύμφης Νιμουε, της νύμφης Μοργκανας, της ωραίας και υπερήφανης Γκουένεβιρ, της ξανθιάς Ιούλδης, ερωμένης του Τριστάν και πολλών άλλων γυναικείων μορφών απ' όπου και άντλησε πολλά θέματά της η ποίηση του Μεσαίωνα. Το 1998 στις 14 Ιουλίου ανακαλύφθηκε μια πινακίδα του 6ου αι. με λατινική επιγραφή που μας φέρνει πιο κοντά στη σύνδεση του θρυλικού βασιλιά με το κάστρο του Τίνταγκελ. Οι αρχαιολόγοι έφεραν στην επιφάνεια μια λίθινη επιγραφή που φέρει το όνομα Άρθνου σε ένα ανεμοδαρμένο κάστρο της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Ο Τζέφρεϊ Γουέινραϊτ (Geoffrey Wainwright), διευθύνων αρχαιολόγος στην Αγγλική Πολιτιστική Κληρονομιά, μια κυβερνητική εταιρεία για την υποστήριξη και συντήρηση αρχαιοτήτων, αποκάλεσε το τέχνημα «εύρημα ζωής». Αν και δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία που να συνδέουν το λίθο άμεσα με τον βασιλιά Αρθούρο, η επιγραφή είναι απόδειξη ότι το όνομα Αρθούρος υπήρξε και μάλιστα μνημονεύθηκε ακριβώς στην εποχή που έζησε σύμφωνα με τον θρύλο. Ο Γουέινραϊτ ισχυρίζεται πως «αποδεικνύεται για πρώτη φορά ότι το όνομα υπήρξε εκείνη την περίοδο και ότι ο λίθος ανήκε σε ένα άτομο υψηλής κοινωνικής θέσης». Πρόσθεσε ότι η ανακάλυψη «ενισχύει τον ισχυρό μύθο του Αρθούρου». Ευσεβείς πόθοι ενός αγγλοσάξονα αρχαιολόγου; Οι ανασκαφές που συνεχίζονται πιθανώς θα δείξουν. Η πινακίδα, 20 x 30 εκ. περίπου φέρει την επιγραφή «ARTOGNOV», τη λατινική εκφορά δηλαδή του βρετανικού ονόματος Άρθνου. Όμως, η πρώτη διασύνδεση του Αρθούρου και του Κάστρου του Τίνταγκελ έγινε από έναν Ουαλό συγγραφέα κατά τον 12ο αιώνα. Σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου –αυτή που ήδη αναφέραμε- ο Μέρλιν ο Μάγος, μεταμόρφωσε τον πατέρα του Αρθούρου για να μπει στο κάστρο του Τίνταγκελ και να αποπλανήσει τη νεαρή γυναίκα του δούκα, τη μητέρα του Αρθούρου. Σε μια άλλη εκδοχή ο Αρθούρος βρέθηκε σε μια σπηλιά δίπλα στην ακτή, κάτω από το κάστρο. Σύμφωνα με τον Τζέφρεϊ Ας (Geoffrey Ashe) και τον Τόμας Τσαρλς-Έντουαρντς (Thomas Charles-Edwards) ο αρθουριανός μύθος όσες ιδιοτροπίες και αν εμφανίζει για τον ερευνητή, είναι ριζωμένος σε κάποιο γεγονός και -στο σημερινό στάδιο των ερευνών των ιστορικών- θα μπορούσε κανείς να μιλήσει δικαιολογημένα για έναν ιστορικό Αρθούρο, ακόμη και αν αυτός ήταν ο Ρωμαίος έπαρχος Αρτόριος (Artorius). Αυτό που δεν μπορεί, ωστόσο, να γίνει είναι μια αποτίμηση του υποθετικού του έργου και η προσφορά του στην εθνική ολοκλήρωση των αγγλικών νησιών. Ο Τζον Ντέιβις (John Davies) στο έργο του Μια Ιστορία της Ουαλίας θεωρεί ότι ακόμα και αν ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν πως ο Αρθούρος δεν είναι ιστορική μορφή, είναι λογικό πλέον να θεωρεί κανείς αποδεδειγμένα ότι υπήρξε κάποιος Αρθούρος ηγέτης των Βρετόνων, ίσως ως Dux Britanniarum, των προηγούμενων αιώνων. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ιστορικά ότι κέρδισε μια σημαντική μάχη το 496 και ότι σκοτώθηκε ή εξαφανίστηκε το 515 μετά τη μάχη του Κάμλαν. Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Πήτερ Μπέρεφορντ Έλις (Peter Beresford Ellis) και ο Ντέιβιντ Ντάμβιλ (David Dumville) στο Ιστορίες και Ψευδοϊστορίες (Histories and Pseudo-histories), επιμένουν ότι δεν υπάρχει ιστορική μαρτυρία για τον Αρθούρο -ο πρώτος- και ότι πρέπει να διαγραφεί από τη βρετανική ιστορία ο δεύτερος, ακόμη και από τα βιβλία. Παρόλο που μια τέτοια άποψη είναι τουλάχιστον ακραία, η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα γνωρίζουμε είτε για τον Αμβρόσιο Αουρελιανό είτε για τον Αρθούρο, στον οποίο πέρασε η βασιλεία. Ο μεν Αμβρόσιος εμφανίζεται στις σελίδες του Περί της Παρακμής της Βρετανίας, (De Excidio Britanniae) (περ. 540 μ.Χ ) του Γκίλντας, αλλά ο Αρθούρος όχι. Επιπλέον, η προσωπικότητα και οι δραστηριότητες του Αρθούρου επικαλύπτονται από τις φανταστικές εικόνες των μεσαιωνικών ειδυλλίων. Στον βαθμό, όμως, που ο μεσαιωνικός μύθος μπορεί να λειτουργήσει ως πρωτοϊστορία, ο νικητής του όρους Μπάντον δεν μπορεί να είναι παρά ιστορική προσωπικότητα και πιθανώς διαδέχθηκε τον Αμβρόσιο στην αρχηγία των στρατευμάτων. Στην ιστορία των Βρετόνων αναφέρεται ως dux bellorum στο Ιστορία των Βρετόνων (Historia Brittonum), γεγονός που υπονοεί άμεση σχέση με τους ρωμαϊκούς στρατιωτικούς τίτλους, και ίσως υποδεικνύει κάποιο είδος ενοποιημένης στρατιωτικής συμπεριφοράς ανάμεσα σε αρκετά ελάσσονα βασίλεια. «Λέγει ο Μέρλιν πως ‘στη Βρετανία θα καταφθάσει ο Μέγας Λύκος απ’ το Γουάιτ Λάουντε. Δώδεκα κοφτερά δόντια θε να 'χει, έξι κάτω κι έξι επάνω. Τόσο διαπεραστική θε να ΄ναι η ματιά του, που πέρα απ’ το Γουάιτ Λάουντε θα κυνηγήσει τη Λεοπάρδαλη, τόσο μεγάλη θα ‘ναι η ανδρεία και η δύναμή του’. Γνωρίζουμε πια πως όλα αυτά ο Μέρλιν τα ‘πε για τον Φούλκε τον γιο του Βάριν, γιατί όλοι θα έπρεπε να έχετε καταλάβει πια πως στον καιρό του Βασιλιά Αρθούρου ονομαζόταν Γουάιτ Λάουντε αυτό που σήμερα ονομάζεται Γουάιτ Τάουν. Σ’ αυτόν τον τόπο υπήρχε το παρεκκλήσι του Σεντ Όστιν, όπου ο Καχούζ, ο γιος της Υβέιν ονειρεύτηκε πως μετέφερε το κηροπήγιο κι ότι συνάντησε εκείνον που τον τραυμάτισε με το μαχαίρι στο πλευρό. Ούρλιαξε τόσο δυνατά στο όνειρο, που σηκώθηκε από τον ύπνο του ο βασιλιάς Αρθούρος. Σαν ξύπνησε ο Καχούζ έβαλε το χέρι στο πλευρό του κι εκεί βρήκε το μαχαίρι που τον τρύπησε. Αυτό μας διηγείται το Γκράαλ, το Βιβλίο του Ιερού Σκεύους. Εκεί ο βασιλιάς Αρθούρος ανέκτησε τη δύναμη και την ανδρεία του, σαν έχασε την ιπποσύνη και την αρετή του. Από αυτή τη χώρα πρόβαλε ο λύκος, όπως είπε ο Μέρλιν ο Σοφός, και τα δώδεκα κοφτερά του δόντια γνωρίσαμε απ’ την ασπίδα του». Έτσι αναφέρεται στο Η ιστορία του Φουλκ Φιτζ-Βάριν (L'histoire de Foulkes Fitz-Warin), (στο MS. Reg. 12. c. XII., ανατ. Paris, 1840) ο βασιλιάς Αρθούρος, η κεντρική φυσιογνωμία ενός θρύλου που στοίχειωσε ως αρχετυπικός μυθικός πυρήνας την ένωση των μικρών βασιλείων για τη δημιουργία ενός ενιαίου βρετανικού κράτους και το πέρασμα του Χριστιανισμού στις ομιχλώδεις ακτές των αγγλικών νήσων. Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών, η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ- σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξόνων και των Βρετόνων -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου- και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικό-θρησκευτικό πλέγμα σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξονικής παράδοσης και όχι μόνον. Ο Αρθούρος, απ' ό,τι φαίνεται, ήταν ένας ήρωας, που όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας αλλά αιτιολόγησε και το πέρασμα του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή- στα βρετανικά νησιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μετάβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στα βρετανικά νησιά έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιοδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν ένα ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκείας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας. Στην πραγματικότητα ο βασιλιάς Αρθούρος ήταν ο απαιτούμενος Βρετανός ήρωας, ο λαμπρός ηγέτης στις παρυφές της ιστορίας, που αγνοήθηκε από τους Ουαλλούς μελετητές μερικούς αιώνες αργότερα, όταν το πλαίσιο στο οποίο έγραψε ο Γκίλντας ήταν πράγματι «Σκοτεινή Εποχή». Ως ιστορική μορφή είναι αδικαιολόγητη και αναχρονιστική, όσο αδικαιολόγητα είναι και τα μπερδεμένα στοιχεία που παραθέτει για την εποχή με την οποία ασχολείται. Από όλα αυτά το μόνο που μπορεί να συνάγει κανείς με ασφάλεια είναι η ανάγκη δημιουργίας ενός εθνικού ήρωα που να αιτιολογεί τις κοινωνικές και ιστορικές αλλαγές της περιόδου στα μάτια ενός ύστερου χρονικογράφου. Μόνο ένας ρομαντικός μυθιστοριογράφος θα έψαχνε λοιπόν τον αληθινό Αρθούρο. Όμως οι παραδόσεις -και είναι πολλές για να τις αγνοήσει κανείς- επιμένουν ότι ήταν αληθινό πρόσωπο αλλά ποτέ δεν τον αποκαλούν βασιλιά. Τον παρουσιάζουν όμως ως επιτυχημένο στρατηγό και τούτη η εικόνα είναι πιθανώς πλησιέστερη στην αλήθεια. Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι κέρδισε μάχες σε τόπους που κατονομάζουν, σε τόπους που υπήρξαν. Καμία από αυτές τις παραδόσεις δεν ηχεί σαν μύθος. Geoffrey Ashe, The Landscape of King Arthur, (1987) Alcock, Leslie, Arthur's Britain: history and archaeology, AD 367-634, (1971). Geoffrey of Monmouth, The History of the Kings of Britain, (1136). Lewis Morris, Cwrtmawr MS. 200, (1724). David Day, The Quest for King Arthur, (1995). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα King Arthur στο Wikimedia Commons
|
Ο Αρθούρος (ουαλικά: Y Brenin Arthur, αγγλικά; King Arthur), ο μυθικός βασιλιάς της Ουαλίας είναι ένα πρόσωπο αμφίβολης ιστορικής αυθεντικότητας, του 6ου αιώνα μ.Χ., πάνω στο οποίο συγκεντρώνονται τα αρχετυπικά ιδανικά της βρετανικής μοναρχίας, που συμβολίζεται από την ένωση του λευκού και του κόκκινου τριαντάφυλλου. Κατά τη παράδοση ήταν γιος της Ιγκράιν και του Ούθερ Πεντράγκον, αρχηγού των Βρετανών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Μπόννη του Αρτουά
|
Ήταν η πρώτη κόρη του Φιλίππου κόμη του Ε και της Μαρίας των Βαλουά, κόρης του Ιωάννη δούκα του Μπερρύ. Ο πρώτος σύζυγός της Φίλιππος Β΄ κόμης του Νεβέρ σκοτώθηκε στη μάχη του Αζινκούρ το 1415, πολεμώντας μαζί με τον κοντόσταυλο Κάρολο Α΄ των Αλμπρέ και τον Κάρολο ΣΤ΄ της Γαλλίας εναντίον του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας. Τότε ο γιος της Κάρολος Α΄ έγινε κόμης του Νεβέρ, ήταν όμως 1 έτους και η Μπόννη ανέλαβε επίτροπος ως το 1424. Η Μπόννη έγινε κυρία του Ντρε και δέσποινα του Ουνταίν, διαδεχόμενη τη θεία της Ιωάννα του Αρτουά. Παντρεύτηκε τον ανιψιό τού Φιλίππου Β΄, τον Φίλιππο Γ΄ δούκα της Βουργουνδίας, του οποίου η πρώτη σύζυγος είχε αποβιώσει νέα και χωρίς απογόνους. Να μην συγχέεται με τη Μπόννη των Βαλουά-Βουργουνδίας (1379-1399), εκ πατρός θεία τού Φιλίππου Γ΄. Για τον γάμο χρειάστηκε ειδική άδεια από τον πάπα, καθώς κανονικά δεν επιτρεπόταν ένας να νυμφευτεί τη θεία του (εξ αγχιστείας ή εξ αίματος, τότε ήταν το ίδιο απαγορευτικό). Έπειτα από εννιάμισι μήνες η Μπόννη απεβίωσε στο Ντιζόν. Παντρεύτηκε πρώτα το 1413 τον Φίλιππο Β΄ των Βαλουά κόμη του Νεβέρ και είχε τέκνα: Κάρολος Α΄ 1414-1464, κόμης του Νεβέρ. Ιωάννης Β΄ 1415-1491, κόμης του Νεβέρ.Το 1415 απεβίωσε ο Φίλιππος Β΄ και το 1424 η Μπόννη έκανε δεύτερο γάμο με τον ανιψιό του Φίλιππο Γ΄ των Βαλουά δούκα της Βουργουνδίας· δεν απέκτησαν τέκνα. Anne Curry, The Battle of Agincourt: Sources and Interpretations, (The Boydell Press, 2002), 344. Jules Michelet, Louis XI Et Charles Le Téméraire, ed. E. Renault, (Clarendon Press, 1907), 104. Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, (The Boydell Press, 2010), 8.
|
Η Μπόννη, γαλλ. Bonne (1396 - 17 Σεπτεμβρίου 1425) από τον Οίκο του Αρτουά γεννήθηκε ως κόρη του κόμη του Ε και με τους γάμους της έγινε πρώτα κόμισσα του Νεβέρ και μετά δούκισσα της Βουργουνδίας. Έγινε επίτροπος του Νεβέρ ως κηδεμόνας του ανήλικου γιου της (1415-24).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014
|
Στις 18 Δεκεμβρίου 2013, ο Εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Μάλτα, PBS και η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση ανακοίνωσε ότι ο διαγωνισμός του 2014 θα πραγματοποιηθεί στη Μάλτα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του νικητή, οι εκπρόσωποι του ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού της Μάλτας χωρίς δισταγμό εκφράζουν την επιθυμία τους, να φιλοξενήσουν τον διαγωνισμό του 2014 της Junior Eurovision, μετά τη νίκη της Μάλτας στο διαγωνισμό του 2013. Ο Vladislav Yakovlev, ο εκτελεστικός επόπτης για τoν Διαγωνισμό Τραγουδιού της Junior Eurovision, ανακοίνωσε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Junior Eurovision δεν θα υπήρχε διοργανώτρια πόλη για το διαγωνισμό, αλλά το νησί της Μάλτας ως νησί που θα φιλοξενήσει αντί αυτού. Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που η Μάλτα θα φιλοξενήσει έναν οποιοδήποτε διαγωνισμό της Eurovision. Στις 9 Μαΐου του 2014, ο Άντον Άταρντ αποκάλυψε το λογότυπο και το σλόγκαν του Παιδικού Διαγωνισμού του 2014, στην Κοπεγχάγη σε μια συνέντευξη τύπου της ΕΒU και της PBS της Μάλτας. Το σύνθημα είχε ανακοινωθεί να είναι το "#Together" ("#Μαζί"), ενώ το λογότυπο αποκαλύφθηκε ότι θα εμπνευστεί από το σταυρό της Μάλτας. Διαφορετικού χρώματος τμήματα του ενώθηκαν με το καθένα, ώστε να αντιπροσωπεύει το καθένα ένα χαρακτηριστικό της Μάλτας: Άμμος, Θάλασσα, Πέτρα, Γρασίδι, Ουρανός, Σούρουπο και Ηλιοβασίλεμα. Τα καρτ-ποστάλ της φετινής χρονιάς θα περιλαμβάνουν σύμφωνα με πληροφορίες ένα θέμα του "Extreme Sports", και θα είναι εν μέρει γυρίσμένα στο συγκρότημα SmartCity Malta. Η σκηνογραφία παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης των επικεφαλής των αντιπροσωπειών, που πραγματοποιήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2014. Στη Gio Forma, (μια εταιρεία με έδρα το Μιλάνο) δόθηκε η ευκαιρία να σχεδιάσει τη σκηνή για τον παιδικό διαγωνισμό του 2014 στη Μάλτα. Η σκηνή είναι σε σχήμα οριγκάμι, εμπνευσμένο από το τρίγωνο σχήμα - λογότυπο του Παιδικού Διαγωνισμού του 2014. Ο ίδιος ο χώρος θα είναι περίπου 30.000 m2 (320.000 τετραγωνικά πόδια) σε μέγεθος, με την ομάδα παραγωγής αναμένεται να κινηθεί στο χώρο, στις 21 Οκτωβρίου. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2014, ανακοινώθηκε ότι η Μοίρα Ντέλια θα φιλοξενήσει τον Παιδικό Διαγωνισμό του 2014. Είναι γνωστή στη Μάλτα για την παρουσίαση των πρόσφατων εκδόσεων του Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision στη Μάλτα και για την εθνική επιλογή της Μάλτας για το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Θα είναι το πρώτο πρόσωπο που θα φιλοξενήσει το διαγωνισμό μόνη της. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης των αρχηγών των αντιπροσωπειών στη Μάλτα στις 30 Σεπτεμβρίου 2014, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός υποδοχής PBS, μαζί με την ομάδα παραγωγής ζήτησε την άδεια να αλλάξει τον κανόνα της σειράς εμφάνισης των χωρών, το οποίο επέτρεπε στους καλλιτέχνες να επιλέξουν τυχαία τον αριθμό θέσης τους (ένα σύστημα που χρησιμοποιήθηκε το 2013). Η συμφωνηθείσα αλλαγή είναι για τη χώρα διεξαγωγής, τη Μάλτα, για να διαλέξει τη θέση της στην τύχη, μετά ακολουθοεί η χώρα που θα "ανοίξει" και η χώρα που θα "κλείσει" το σόου, όπου πρέπει να επιλέγεται τυχαία. Στη συνέχεια, οι υπόλοιπες χώρες θα επελεχθούν τυχαία αν θα εκτελέσουν το τραγούδι τους στο πρώτο ή στο δεύτερο μισό της παράστασης. Αυτή η κλήρωση έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης, στο παλάτι Verdala στις 9 Νοεμβρίου του 2013. Μια «προ-κλήρωση» για να αποφασίσει τη σειρά με την οποία καθόρισε οι χώρες σε ποιο μισό του τελικού θα εκτελέσουν τα τραγούδια τους (πρώτο ή δεύτερο μισό), πραγματοποιήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 2014, που φιλοξενίθηκε από τη Μοίρα Ντέλια, τον Βλαντισλάβ Γιάκοβλεφ, και την Γκαία Κάουτσι. Ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός υποδοχής και η ομάδα παραγωγής στη συνέχεια θα αποφασίσουν για την ετοιμότητα, προκειμένου να αποφευχθούν παρόμοιες εγγραφές. Αυτή η μέθοδος έχει χρησιμοποιηθεί στους διαγωνισμούς των ενηλίκων το 2013 και το 2014. Η εκτελεστικός επόπτρια μαζί με τη συντονιστική ομάδα παρουσίασε την οριστικοποίηση της κατάσταση λειτουργίας αμέσως μετά την τελετή έναρξης. Ισπανία - Σύμφωνα με τον επίσημο λογαριασμό Twitter της Junior Eurovision, η EBU διαπραγματεύεται με Ισπανικά ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια ώστε να φέρουν την Ισπανία πίσω στον διαγωνισμό. Δεν συμμετέχουν Αυστρία - Στις 17 Ιουλίου 2014, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Αυστρίας ORF αποκάλυψε ότι η Αυστρία δεν θα κάνει το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό του 2014. Αζερμπαϊτζάν - Στις 4 Σεπτεμβρίου 2014, το Wiwibloggs.com αποκάλυψε ότι το Αζερμπαϊτζάν θα συμμετάσχει πολύ πιθανώς στον διαγωνισμό της Junior Eurovision 2014 στη Μάλτα. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2014, αποκαλύφθηκε από τον επίσημο κατάλογο των χωρών που συμμετέχουν, οτι το Αζερμπαϊτζάν δεν θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό στη Μάλτα. Βέλγιο - Ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Βελγίου ΚΕΤΝΕΤ έχει πει ότι δεν είναι πια ενδιαφερόμενοι στη Junior Eurovision. Γερμανία - Ο Γερμανικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας NDR έχει ανακοινώσει ότι δεν θα κάνουν το ντεμπούτο τους στο διαγωνισμό του 2014 επειδή πιστεύουν ότι ο διαγωνισμός δεν θα είναι μια επιτυχία κάτω από τις Γερμανικές καταστάσεις. Ωστόσο είναι πιθανόν να μεταδώσουν το διαγωνισμό ξανά αυτό τον χρόνο και πιθανόν να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στο διαγωνισμό του 2015. Δανία - Οι δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς της Δανίας DR και TV 2 έχουν πει ότι δεν έχουν σχέδια να επιστρέψουν τη Δανία στη Junior Eurovision. Ελβετία - Ο Ελβετικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας RSI έχει επιβεβαιώσει στο Eurovoix.com ότι η Ελβετία δεν θα επιστρέψει στον διαγωνισμό του 2014. Ελλάδα - Είχε προηγουμένως αναφερθεί από το Esc+Plus ότι η Ελλάδα θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό του 2014, ωστόσο στις 7 Ιουλίου 2014 η ΝΕΡΙΤ επιβεβαίωσε στο Eurovoix.com ότι δεν θα συμμετάσχουν. Ηνωμένο Βασίλειο - Οι Βρετανικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ITV και BBC έχουν ανακοινώσει ότι δεν θα επιστρέψουν το Ηνωμένο Βασίλειο στο Διαγωνισμό Παιδικού Τραγουδιού της Eurovision. Το Channel 4 και το S4C έχουν επίσης επιβεβαιώσει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα επιστρέψει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Junior Eurovision. Δημοκρατία της Ιρλανδίας - Ένας από τους Ιρλανδικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς RTÉ, ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2013 ότι δεν έχουν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό της Junior Eurovision, παρόλο που συμμετείχαν σε μία σύσκεψη. Ο άλλος Ιρλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, TG4, είχε δείξει ενδιαφέρον στον διαγωνισμό αλλά χρειαζόταν χρηματοδότηση από το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο της Ιρλανδίας. Αφού η χρηματοδότηση από το Συμβούλιο απορρίφθηκε τον Μάιο του 2014, ο TG4 δήλωσε ότι δεν θα είναι παρόντες στη Μάλτα. Ωστόσο, θα δουλέψουν σκληρότερα για να βρουν χρηματοδότηση με υψηλές ελπίδες για να συμμετέχουν το 2015. Ισλανδία - Ο Ισλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας RÚV, ανακοίνωσε στις 1 Ιουλίου 2014, ότι δεν θα κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στο διαγωνισμό του 2014. Ισπανία - Κατά τη διάρκεια του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision στην Κοπεγχάγη, ο επικεφαλής της Ισπανικής συμμετοχής, Federico Llano, σε δηλώσεις στο διαδίκτυο ESC+Plus.com είπε ότι η Ισπανία δεν σχεδιάζει να συμμετέχει φέτος στον παιδικό διαγωνισμό. Αν η Ισπανία ήταν να γυρίσει στο μέλλον ανοιχτές πρόβες και ακροάσεις θα γίνονταν σε όλη τη χώρα. Λετονία - Στις 17 Ιουλίου 2014, ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Λετονίας LTV, αποκάλυψε ότι δεν θα επιστρέψουν στο διαγωνισμό του 2014. Λιθουανία - Στις 18 Ιουνίου 2014, ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Λιθουανίας LRT, ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρουν μέρος στο διαγωνισμό του 2014. Μολδαβία - Στις 2 Ιουνίου 2014, αναφέρθηκε στο ESC+Plus.com ότι ο Denis Midone, που εκπροσώπησε τη Μολδαβία το 2012, ήθελε να εκπροσωπήσει τη Μολδαβία το 2014. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2014, αποκαλύφθηκε από τον επίσημο κατάλογο των χωρών που συμμετέχουν, ότι η Μολδαβία δεν θα συμμετάσχει στο διαγωνισμό στη Μάλτα. Ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Μολδαβίας TRM, δεν έχει ανακοινώσει ακόμα την απόφαση τους σχετικά με τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό. Νορβηγία - Ο Νορβηγικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, NRK, δήλωσε στις 18 Δεκεμβρίου 2013 ότι η Νορβηγία δεν θα επιστρέψει το 2014. Ουγγαρία - Παρόλο που υπήρξαν πολλές φήμες ότι η Ουγγαρία θα έκανε το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό του 2014, στις 9 Ιουλίου 2014 ο Ουγγαρέζικος ραδιοτηλεοπτικός φορέας MTVA ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρουν μέρος στο διαγωνισμό. Πολωνία - Στις 5 Αυγούστου ο Πολωνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας TVP, ανακοίνωσε ότι η Πολωνία δεν θα επιστρέψει στον διαγωνισμό του 2014. Πορτογαλία - Παρόλο που αρχικά είχε επιβεβαιώσει τη συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό στις 28 Ιουλίου 2014, ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Πορτογαλίας RTP, ανακοίνωσε στις 4 Σεπτεμβρίου ότι η Πορτογαλία δεν θα επιστρέψει στον διαγωνισμό της Junior Eurovision 2014. ΠΓΔΜ - Στις 4 Σεπτεμβρίου η ΠΓΔΜ ανακοίνωσε την αποχώρησή της από τον διαγωνισμό λόγω του κακού αποτελέσματος την προηγούμενη χρονιά στο Κίεβο. Ρουμανία - Η Bianca Dinescu, μία εκπρόσωπος του Ρουμανικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα TVR, είχε δηλώσει σε μία συνέντευξη με μία ενημερωτική ιστοσελίδα της Junior Eurovision, ότι η Ρουμανία σκέφτεται να επιστρέψει ή να μην επιστρέψει στο διαγωνισμό, αφού είναι απούσα από το 2009. Ωστόσο, στις 2 Αυγούστου 2014, επιβεβαιώθηκε ότι η Ρουμανία δεν θα συμμετάσχει στον διαγωνισμό του 2014, όμως, υπάρχουν πολλές ελπίδες για την επιστροφή της χώρας στον διαγωνισμό του 2015. Τσεχία - Ο Τσέχικος ραδιοτηλεοπτικός φορέας CT είχε δηλώσει ότι δεν έχουν αποκλείσει μια συμμετοχή στο διαγωνισμό. Ωστόσο, στις 17 Ιουλίου 2014 αποκάλυψαν ότι δεν θα κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στο διαγωνισμό του 2014. Φινλανδία - Ένας εκπρόσωπος από τον Σουηδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Yle Fem δήλωσε στις 26 Μαΐου 2014 ότι δεν θα κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στον διαγωνισμό του 2014. Στις 10 Ιουλίου 2014, ο Φινλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας Yle δήλωσε ότι ούτε αυτοί θα κάνουν το ντεμπούτο τους στον φετινό διαγωνισμό. Επίσημος ιστότοπος
|
Ο Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014 είναι ο 12ος ετήσιος Διαγωνισμός Τραγουδιού Junior Eurovision, που διεξήχθη στη μεσογειακή χώρα της Μάλτα. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στη Μάλτα. Επίσης, θα είναι η τρίτη φορά στην ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού Junior Eurovision που η εκδήλωση θα φιλοξενηθεί από τη νίκη της χώρας του προηγούμενου έτους, δηλαδή από τη Μάλτα που κέρδισε τον διαγωνισμό του 2013 στο Κίεβο της Ουκρανίας, με το τραγούδι "The Start" από τη Γκάια Κάουτσι. Ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Μάλτας PBS είναι ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που θα φιλοξενήσει την εκδήλωση. Τον διαγωνισμό τον κέρδισε η Ιταλία με το ντεμπούτο της, που μπορεί να φιλοξενίσει τον επόμενο διαγωνισμό. Η ημερομηνία του τελικού ήταν στις 15 Νοεμβρίου 2014, και πραγματοποιήθηκε στη Μάλτα και στην πόλη Μάρσα. Δεκαέξι χώρες επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή τους. Η Ιταλία, το Μαυροβούνιο και η Σλοβενία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά ενώ η Κροατία, η Κύπρος, η Σερβία και η Βουλγαρία επέστρεψαν στον διαγωνισμό μετά από επτά, πέντε, τέσσερα και δύο χρόνια απουσίας αντίστοιχα.Η Μόιρα Ντέλια, μια πολύ γνωστή τηλεοπτική προσωπικότητα, παρουσίασε τον διαγωνισμό της Junior Eurovision 2014. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που ένα άτομο παρουσίασε τον διαγωνισμό μόνο του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_2014
|
Κώστας Παταβούκας
|
Ξεκίνησε την καριέρα του από το Αστέρα Εξαρχείων και από εκεί μεταπήδησε στην ΑΕΚ το 1985. Με την ΑΕΚ αγωνίστηκε επί οκτώ σεζόν και μάλιστα για ένα διάστημα υπήρξε αρχηγός της. Το 1988 και το 1992 συμμετείχε στον τελικό κυπέλλου χάνοντας και τις δυο φορές από τον Άρη. Επόμενη ομάδα του ήταν ο Παναθηναϊκός, στον οποίο πήγε το 1993. Με τους «πράσινους» η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1996 στο Φάιναλ Φορ στο Παρίσι, όταν και κατέκτησε το πρώτο Ευρωπαϊκό της ιστορίας τους, την Ευρωλίγκα. Επίσης κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας αφού στον τελικό νίκησε τον Ηρακλή 85-74. Τη σεζόν 1996-97 αγωνίστηκε στην Κίντερ Μπολόνια, κατακτώντας το Κύπελλο Ιταλίας το 1997. Το καλοκαίρι του 1997, επέστρεψε στον Παναθηναϊκό. Το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ήρθε το 1998, καθώς στους τελικούς κόντρα στον ΠΑΟΚ, οι «πράσινοι» κατέκτησαν το τρόπαιο, νικώντας στη σειρά των τελικών 3-2. Με την ομάδα κατέκτησε και το πρωτάθλημα του 1999 καθώς νίκησε τον Ολυμπιακό στον τελικό, αφού έσπασε το πλεονέκτημα έδρας και κέρδισε το τελικό πέμπτο παιχνίδι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το 1999, έβαλε τέλος στην αθλητική του σταδιοδρομία μετά από 14 χρόνια σε ηλικία 33 ετών. Επί 14 χρόνια υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, της επίσης διατέλεσε και αρχηγός. Κορυφαίες στιγμές, με το εθνόσημο υπήρξαν το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989, η 4η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1994 και η 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Συμμετείχε επίσης στα Ευρωμπάσκετ 1993, 1995 και 1997. Με την Εθνική Ελλάδος αγωνίστηκε σε 162 αγώνες σημειώνοντας 873 πόντους (μ.ο. 5,39). Ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ε.Ο.Κ.) από το 2004 μέχρι το 2008 και διευθυντής του Αθλητικού τμήματος στην "Ελληνογερμανική Αγωγή. Επίσης διετέλεσε Α' αντιπρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ., μέλος της «Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς», του Αμερικάνικου Ιδρύματος για την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, του πολιτιστικού συλλόγου «Θεωρείον», του «Μη Κυβερνητικού Συλλόγου Εθελοντισμού Αθλητών», καθώς και ιδρυτικό μέλος του Μη Κυβερνητικού Οργανισμού «Ερεχθέας». Επίσης υπήρξε αγγελιοφόρος του εθελοντισμού στην Ολυμπιάδα του 2004.Ασχολήθηκε και με την πολιτική έχοντας εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με την παράταξη «Όμορφη Πόλη». Επίσης διετέλεσε για χρόνια τομεάρχης αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε επίσης Αντιπρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης. Παναθηναϊκός Ευρωλίγκα: (1996) 2x Πρωτάθλημα Ελλάδας: (1998, 1999) Κύπελλο Ελλάδας: (1996) Βίρτους Μπολόνια Κύπελλο Ιταλίας: (1997) Ελληνικό All-Star Game: (1991) Κώστας Παταβούκας, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).
|
Ο Κώστας Παταβούκας (Αθήνα, 3 Φεβρουαρίου 1966) είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και προπονητής καθώς πολιτικός και επιχειρηματίας. Με ύψος 1,91 μέτρα αγωνιζόταν στη θέση του πόιντ γκαρντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
7 Card Stud
|
Ante Για να ξεκινήσει ένας γύρος θα πρέπει όλοι οι παίκτες να βάλουνε ένα ποσό κατά σειρά το οποίο έχει προαποφασιστεί από πριν. Συνήθως είναι το 10% του κατώτερου επίπεδου πονταρίσματος που έχει αποφασιστεί. Για παράδειγμα, σε ένα παιχνίδι που το κατώτατο και ανώτατο όριο πονταρισμάτων είναι 10€ και 20€ τότε τα ante είναι 1€. Ο πρώτος γύρος (Third Street) Ο ντίλερ του παιχνιδιού μοιράζει τρία φύλλα, στον κάθε παίκτη, για αυτό και ονομάζεται στα Αγγλικά (Third Street). Ένα θα είναι ανοικτό και τρία κλειστά. Ο παίκτης ο οποίος έχει το μικρότερο αρχικό ανοικτό φύλλο θα πρέπει να κάνει το πρώτο ποντάρισμα που είναι γνωστό ως «bring-in». Αυτό πρέπει να είναι ίσο με το μισό από το ελάχιστο ποντάρισμα του παιχνιδιού. Ο παίκτης μπορεί να το αυξήσει μέχρι και το ελάχιστο ποντάρισμα. Τα πονταρίσματα συνεχίζονται δεξιόστροφα όπου όλοι έχουνε δικαίωμα να στοιχηματίσουνε το ίδιο ποσό, να το αυξήσουνε ή να πάνε πάσο. Αν κάποιος παίκτης αυξήσει το ποντάρισμα τότε πρέπει να το κάνουν και οι υπόλοιποι παίκτες. Το τέταρτο φύλλο (Fourth Street) Σε αυτό τον γύρο πονταρίσματος ο ντίλερ μοιράζει άλλο ένα ανοικτό φύλλο σε κάθε παίκτη. Πλέον σε αυτό τον γύρο τα πονταρίσματα ξεκινάει από τον παίκτη που έχει το καλύτερο χέρι. Ο παίκτης μπορεί να τσεκάρει ή να ποντάρει το χαμηλότερο συμφωνημένο ποσό ή να το αυξήσει. To πέμπτο φύλλο (Fifth Street) Με την ίδια λογική και σε αυτό τον γύρο ο κάθε παίκτης παίρνει άλλο ένα ανοικτό φύλλο. Αυτός που έχει το μεγαλύτερο ανοικτό φύλλο ξεκινάει και πάλι τα πονταρίσματα. Η διαφορά είναι ότι πλέον τα πονταρίσματα πρέπει να είναι ίσα ή πολλαπλάσια του ανώτατου προ-συμφωνημένου πονταρίσματος. Το έκτο φύλλο (Sixth Street) Στο επόμενο γύρο ο κάθε παίκτης λαμβάνει και πάλι άλλο ένα ανοικτό φύλλο από την τράπουλα και ακολουθείται η ίδια διαδικασία. Το ποντάρισμα ξεκινάει από τον παίκτη που έχει το μεγαλύτερο ανοικτό φύλλο δεξιόστροφα. Το έβδομο φύλλο (Seventh Street), ή The River Στον τελευταίο γύρο ο παίκτης παίρνει ένα φύλλο το οποίο είναι γυρισμένο ανάποδα και το βλέπει μόνο ο ίδιος. Όπως και στους προηγούμενους γύρους ξεκινάει το ποντάρισμα από αυτόν με το μεγαλύτερο φύλλο από τα ανοιχτά χαρτιά. Το Showdown Η τελική αναμέτρηση, στην περίπτωση που υπάρχουνε περισσότεροι από έναν παίκτη στον τελευταίο γύρο τότε αυτός που πόνταρε τελευταίος θα πρέπει να δείξει και τα χαρτιά του. Οι παίκτες συνεχίζουν να αποκαλύπτουν τα χαρτιά τους δεξιόστροφα. Όπως και στα περισσότερα παιχνίδια πόκερ ο παίχτης έχει κάποιες διαθέσιμες ενέργειες τις οποίες μπορεί να κάνει Πάσο (fold): Δηλαδή να πετάξει τα χαρτιά του και να μην συνεχίσει στον γύρο. Τσέκ (check): Κρατάει τα φύλλα του αλλά δεν ποντάρει. Αυτό μπορεί να το κάνει εφόσον δεν έχει ποντάρει κάποιος άλλος στον γύρο. Ποντάρισμα (raise): Μπορεί να ποντάρει ένα ποσό ίδιο με το προηγούμενο ποντάρισμα ή μεγαλύτερο.
|
Το Σεβεν Κάρντ Στάντ (αγγλικά: 7 Card Stud ) είναι ένα από τα πιο διάσημα παιχνίδια πόκερ μετά το Τέξας Χόλντεμ. Ήτανε το πιο γνωστό παιχνίδι πόκερ πριν εμφανιστεί στην πορεία το Τέξας Χόλντεμ Όπως πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι λιγάκι δύσκολο να προσδιορίσουμε το ακριβές σημείο που ξεκίνησε το Σέβεν Κάρντ Στάντ και πως, καθώς υπάρχουνε διαφορετικές αναφορές. Σαν παιχνίδι άρχισε να εμφανίζεται περίπου λίγο πριν το ξεκίνημα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και ήτανε το βασικό παιχνίδι στα καζίνα της Αμερικής για 40 χρόνια περίπου μέχρι και την εμφάνιση του Τέξας Χόλντεμ. Το παιχνίδι πλέον είναι γνωστό σε λίγα άτομα αν και είναι ακόμα βασικό παιχνίδι σε όλα τα καζίνο αλλά και σε εταιρείες online. Ενώ είναι και ένα από τα παιχνίδια μικτής μορφής H.O.R.S.E που παίζονται Online και σε καζίνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/7_Card_Stud
|
Ε/Γ - Ο/Γ Οδυσσέας Ελύτης
|
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, τα πλοία που εκτελούσαν την υπηρεσία Ελσίνκι - Στοκχόλμη ήταν μικρά σκάφη που ανήκαν στην Finland Steamship Company (FÅA), την Rederi AB Svea και την Steamship Company Bore . Τα πλοία που χρησιμοποιήθηκαν στην υπηρεσία δεν κατασκευάστηκαν για πλοήγηση σε πυκνούς θαλάσσιους πάγους και ως εκ τούτου η υπηρεσία έπρεπε να διακοπεί κατά τους χειμερινούς μήνες. Η Siljavarustamo, μια κοινή θυγατρική των τριών εταιρειών που αναφέρθηκαν παραπάνω, είχε ξεκινήσει τη λειτουργία συγκεκριμένων πλοίων αυτοκινήτων/επιβατών από τη δυτική Φινλανδία στη Στοκχόλμη και άλλα κοντινά λιμάνια το 1961, και μέχρι το τέλος της δεκαετίας η Siljavarustamo άρχισε επίσης να σχεδιάζει πλοία για την υπηρεσία Ελσίνκι -Στοκχόλμη. Τα σχέδια ήταν η κατασκευή δύο πορθμείων για καθημερινή εξυπηρέτηση που να επιτρέπει κυκλοφορία όλο το χρόνο στη διαδρομή και αρκετά υψηλή ταχύτητα που θα τους επέτρεπε να αναχωρήσουν το βράδυ, με άφιξη το επόμενο πρωί (αντί ημερήσιες αναχωρήσεις των πλοίων που χρησιμοποιούνταν τότε στην υπηρεσία). Η κύρια ευθύνη για το σχεδιασμό των πλοίων δόθηκε στον Καρλ-Μπέρτελ Ένγκστρομ, μετά από στόχους που έθεσαν τα στελέχη μάρκετινγκ Γκόστα Ρύνινγκ και Καλέβι Ετέλα . Στις 3 Ιανουαρίου 1971 η Siljavarustamo έδωσε παραγγελία για τα νέα πλοία στο ναυπηγείο Dubigeon Normandie στη Νάντη της Γαλλίας . Ταυτόχρονα με την παραγγελία των πλοίων, οι ιδιοκτήτες της Siljavarustamo σχεδίαζαν σχέδια αναδιοργάνωσης των εργασιών τους. Αποφασίστηκε να μετατραπεί η Siljavarustamo σε κοινή εταιρεία μάρκετινγκ για την FÅA, τη Svea και την Bore με τη νέα ονομασία Silja Line, ενώ τα πλοία που ανήκουν στο Siljavatustamo θα μεταφερθούν στους στόλους των ιδιοκτητών του Siljavarustamo. Μόνο πέντε ημέρες μετά την παραγγελία των νέων πλοίων και την υπογραφή του προσωπικού, επιτρέποντας τη μεταφορά της σύμβασης κατασκευής στη FÅA, τη Svea ή την Bore. Τον Φεβρουάριο του 1970 η σύμβαση του πρώτου πλοίου μεταφέρθηκε στη FÅA, το οποίο τελικά έγινε το Aallotar, ενώ η σύμβαση του δεύτερου πλοίου μεταφέρθηκε στη Svea στις 9 Νοεμβρίου 1970. Η βάση του πλοίου (καρίνα ή τρόπιδα) που ανήκε στην Svea τοποθετήθηκε στις 2 Ιουνίου 1971 και καθελκύστηκε έξι μήνες αργότερα στις 3 Δεκεμβρίου 1971. Στις 13 Φεβρουαρίου 1972 μια καταιγίδα έκανε το πλοίο να αποκολληθεί από το σημείο τοποθέτησης του εξοπλισμού, με αποτέλεσμα μικρές ζημιές. Παρά τις δυσκολίες, το πλοίο παραδόθηκε στην Rederi AB Svea στις 26 Μαΐου 1972 και βαφτίστηκε Svea Regina από την κ. Ίνγκεγκερντ Χάγκλοφ, σύζυγο του κ. Ίνγκεμαρ Χάγκλοφ, σουηδού πρέσβη στη Φινλανδία. Μετά την παράδοση, το Svea Regina απέπλευσε από τη Ναντη με προορισμό τη Στοκχόλμη μέσω του καναλιού του Κιέλου. Στις 30 Μαΐου 1972 έφτασε στο Νυμπρόβικεν της Στοκχόλμης. Στις 5 Ιουνίου 1972, το Svea Regina ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι από τη Στοκχόλμη στο Ελσίνκι. Το Aallotar είχε μπει στην υπηρεσία τέσσερις μήνες νωρίτερα, και με την Svea Regina να "διπλώνει" το αδερφό του στο δρομολόγιο, ξεκίνησε καθημερινά όλο το χρόνο υπηρεσία μεταξύ των πρωτευουσών της Φινλανδίας και της Σουηδίας για πρώτη φορά. Παρά τις αμφιβολίες που εκφράστηκαν, ακόμη και από άτομα που ανήκαν στην κοινοπραξία Silja, τα Aallotar και Svea Regina αποδείχθηκαν μια εκπληκτική επιτυχία. Στην πράξη τα πλοία αποδείχθηκαν πολύ μικρά για τη διαδρομή κατά το πρώτο έτος υπηρεσίας τους και ήδη στις 4 Ιουνίου 1973 η FÅA, η Svea και η Bore έδωσαν παραγγελίες για τρία μεγαλύτερα πλοία για να αντικαταστήσουν τα Svea Regina και Aallotar στην υπηρεσία του Ελσίνκι. Το Svea Regina τερμάτισε την υπηρεσία του στη διαδρομή Ελσίνκι -Στοκχόλμη στις 24 Μαΐου 1975 μετά από λιγότερο από τρία χρόνια, όταν αντικαταστάθηκε από το νέο και μεγαλύτερο Svea Corona . Κατόπιν μεταφέρθηκε αρχικά στην υπηρεσία Τούρκου - Μαριεχάμν –Στοκχόλμη την ίδια ημερομηνία, αλλά επέστρεψε στη διαδρομή Ελσίνκι - Στοκχόλμη κατά τη διάρκεια του δεξαμενισμού του Svea Corona μεταξύ 20 Ιουνίου και 17 Ιουλίου του ίδιου έτους. Μετά από αυτό, επέστρεψε στην υπηρεσία Τούρκου – Στοκχόλμης μέχρι τις 4 Οκτωβρίου 1975, όταν εντάχθηκε στην υπηρεσία Aallotar στο Τούρκου– Νορτάλιε . Η γραμμή προς το Νορτάλιε έκλεισε ένα χρόνο αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου 1976 και το Svea Regina παροπλίστηκε στη Στοκχόλμη. Μεταξύ 2 Ιουνίου και 30 Αυγούστου 1977, το Svea Regina ναυλώθηκε στην Compagnie Nationale Algerienne de Navigation Maritime (CNAN) για υπηρεσίες από τη Μασσαλία στο Αλγέρι, τη Μπετζάγια και το Οράν . Μετά το τέλος της ναύλωσης επέστρεψε στο Νορτάλιε για άλλη μια περίοδο. Τον Μάρτιο του 1978 το πλοίο επέστρεψε σύντομα στην υπηρεσία της Silja Line στη διαδρομή Τούρκου-Στοκχόλμη, προτού ναυλωθεί ως πλοίο διαμονής στο Det Bergenske D/SA/S μεταξύ 31 Μαρτίου και 20 Μαΐου 1978. Μετά το τέλος του ναυλώματος, το πλοίο επέστρεψε και πάλι στην υπηρεσία Τούρκου – Στοκχόλμης της Silja Line για τη διάρκεια της θερινής περιόδου του 1978, μετά την οποία παροπλίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στο Τούρκου. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1978, το Svea Regina επέστρεψε ξανά στην υπηρεσία αυτή τη φορά ως κρουαζιερόπλοιο της Silja Line. Τέσσερις ημέρες αργότερα, πουλήθηκε από την Rederi AB Svea στην Finland Steamship Company και στις 2 Οκτωβρίου 1978 το όνομά του συντομεύτηκε σε Regina και επανεγγράφηκε στο Ελσίνκι. Η αρχική του υπηρεσία με τη Silja Cruise αποδείχθηκε σύντομη, καθώς ναυλώθηκε στην Polferries στις 27 Οκτωβρίου 1978, για χρήση στην υπηρεσία τους Ελσίνκι - Νύνασχαμν - Γκντανσκ . Η Polferries είχε επίσης ναυλώσει το Aallotar για την ίδια υπηρεσία και για λίγο τα δύο αδερφά υπηρέτησαν ξανά μαζί στην ίδια διαδρομή. Οι συμβάσεις ναύλωσης τόσο για το Regina όσο και για το Aallotar περιελάμβαναν επιλογές αγοράς, αλλά παρόλο που είχε υπογραφεί ένα μνημόνιο συμφωνίας για την πώληση και των δύο πλοίων τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1978, αντίστοιχα, στο τέλος η Polferries αποφάσισε να αγοράσει το Aallotar αλλά όχι το Regina.Η ναύλωση στην Polferries έληξε τον Απρίλιο του 1979 και στη συνέχεια η Regina ναυλώθηκε σε ένα γερμανικό ταξιδιωτικό γραφείο για κρουαζιέρες από το Κίελο στα Νορβηγικά Φιορδ από τις 20 Μαρτίου έως τις 12 Ιουνίου 1979. Μετά από αυτό το ναύλωμα επέστρεψε ξανά στην υπηρεσία Τούρκου-Στοκχόλμης για τη Silja Line μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 1979. Μετά από αυτό, ναυλώθηκε για λίγο στην Brittany Ferries για την υπηρεσία Σαιν Μαλό - Πόρτσμουθ . Μεταξύ 28 Οκτωβρίου και 29 Νοεμβρίου 1979 επέστρεψε στην υπηρεσία Τούρκου – Στοκχόλμη για τελευταία φορά. Στις 29 Νοεμβρίου 1979 το Regina πωλήθηκε στην Karageorgis Lines, μετονομάστηκε σε Mediterranean Sun και νηολογήθηκε στην Ελλάδα . Το 1980 μπήκε σε υπηρεσία στο δρομολόγιο Πάτρα - Ανκόνα. Αργότερα επανανηολογήθηκε στην Κύπρο . Παρέμεινε στην υπηρεσία Πάτρα -Ανκόνα μέχρι το 1981, όταν παροπλίστηκε στην Πάτρα . Το 1982 το Mediterranean Sun πωλήθηκε στη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου, επανεγγράφηκε ξανά στην Ελλάδα, μετονομάστηκε σε Οδυσσέας Ελύτης και τοποθετήθηκε στις υπηρεσίες Πειραιώς - Λέσβου, Ρόδου - Λεμεσού - Αλεξάνδρειας και Πειραιώς-Ρόδου. Τον Δεκέμβριο του 1983, το Οδυσσέας Ελύτης συμμετείχε στην εκκένωση μελών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένου του Γιασέρ Αραφάτ, από τον Λίβανο . Τον Ιούνιο του 1985 το Οδυσσέας Ελύτης πωλήθηκε στη θυγατρική της DFDS SeaEscape, μετονομάστηκε σε Scandinavian Sky και επανεγγράφηκε στις Μπαχάμες . Ξαναχτίστηκε ριζικά στο Werft Nobiskrug, Rendsburg, Γερμανία για χρήση στην κρουαζιέρα της SeaEscape στο Μαϊάμι -Μπαχάμες, στην οποία μπήκε στην υπηρεσία τον Αύγουστο του 1985.
|
|- Το Ε/Γ-Ο/Γ Οδυσσέας Ελύτης ήταν πορθμείο αυτοκινήτων και επιβατών, που κατασκευάστηκε το 1972 από το ναυπηγείο Dubigeon Normandie στη Νάντη της Γαλλίας για την Rederi AB Svea για χρήση στην κυκλοφορία της γραμμής Silja. Στη συνέχεια έπλευσε με τα ονόματα Regina, Mediterranean Sun, Οδυσσέας Ελύτης, Scandinavia Sky, Tallink, El Tor, Monte Carlo και El Safa, μέχρι να διαλυθεί στο Άλανγκ της Ινδίας το 2005. Ως Svea Regina ήταν, μαζί με το αδελφό του, Aallotar, το πρώτο πλοίο που ξεκίνησε καθημερινά όλο το χρόνο καθημερινή κίνηση μεταξύ Ελσίνκι και Στοκχόλμης, των πρωτευουσών της Φινλανδίας και της Σουηδίας, αντίστοιχα. Το Ελληνικό του όνομα, προέρχεται από τον Οδυσσέα Ελύτη, Έλληνα ποιητή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95/%CE%93_-_%CE%9F/%CE%93_%CE%9F%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Mπρούντζος
|
Αρχαιολογικές έρευνες στη Μικρά Ασία, τη Μεσοποταμία και την Περσία δείχνουν ότι ο άνθρωπος έφτιαξε το πρώτο κράμα μπρούντζου γύρω στο 4000 π.Χ. — τυχαία, όπως συνέβη με όλες τις πρώτες επιστημονικές ανακαλύψεις — όταν προσπάθησε να εξάγει χαλκό, του οποίου την παραγωγή και κατεργασία τη γνώριζε ήδη, από μεταλλεύματα που περιείχαν και σημαντικό ποσοστό αρσενικού. Το αποτέλεσμα της αναγωγής αρσενικούχων χαλκομεταλλευμάτων ήταν η παραγωγή αρσενικούχου μπρούντζου με 2–3% κ.β. As. Περίπου 2000 χρόνια αργότερα, γύρω στο 2000 π.Χ., πάλι στη Μεσοποταμία, ο άνθρωπος ανακάλυψε πως μπορούσε να παράγει έναν πιο ανθεκτικό μπρούντζο με την ταυτόχρονη σύντηξη και αναγωγή μεταλλευμάτων χαλκού και κασσίτερου. Όμως τα ορυκτά του κασσίτερου δεν βρίσκονται στη φύση μαζί με ορυκτά του χαλκού. Τα μεταλλεύματα κασσίτερου για την πρώτη παραγωγή μπρούντζου στη Μεσοποταμία προήλθαν μάλλον από το σημερινό Αφγανιστάν, αν και ορισμένα αρχαία μεταλλεία κασσίτερου έχουν εντοπιστεί στη Μικρά Ασία. Η έλλειψη μεταλλευμάτων κασσίτερου κατά την πρώιμη αρχαιότητα (1000 π.Χ.) οδήγησε Έλληνες και Φοίνικες εμπόρους μέχρι την Ιβηρική και τις μυθικές «Κασσιτερίδες νήσους» (Ηρόδοτος, Ἱστορίαι, ΙΙΙ.115.1–2). Κατά μία εκδοχή, οι Κασσιτερίδες νήσοι συμπίπτουν με την περιοχή της Κορνουάλης στο ΝΔ άκρο της Μεγάλης Βρετανίας όπου υπήρχαν τα πιο πλούσια κοιτάσματα κασσίτερου της Ευρώπης. Εικάζεται επίσης ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τον σίδηρο, όταν ο κασσίτερος και το ο μπρούντζος είχαν γίνει δυσεύρετοι και ακριβοί. Μάλιστα, τα πρώτα αντικείμενα που κατασκεύασε ο άνθρωπος από σφυρήλατο σίδηρο ήταν ίσως πιο μαλακά από τον μπρούντζο. Αργότερα, με την ανακάλυψη του χάλυβα ο άνθρωπος μπόρεσε να φτιάξει αντικείμενα πιο σκληρά από τον μπρούντζο. Η περιεκτικότητα του μπρούντζου σε κασσίτερο καθορίζει και τις ιδιότητες του κράματος. Για περιεκτικότητα έως 10,5% κ.β. Sn, η φάση που δημιουργείται είναι ο α-Cu, δηλ. ένα στερεό διάλυμα Sn εντός Cu. Για περιεκτικότητα 10,5–15% κ.β. Sn, δημιουργείται η φάση δ, που είναι εύθραυστη. Πάντως, για περιεκτικότητα μεγαλύτερη από 15% κ.β. Sn το κράμα γίνεται πιο εύτηκτο. Στους συνήθης μπρούντζους, η περιεκτικότητα σε κασσίτερο κυμαίνεται από 0,5 έως 11% κ.β. Σ' αυτούς τους μπρούντζους, συνήθως προστίθεται και φώσφορος από 0,01 έως 0,35% κ.β. για καλύτερη αντοχή στη μηχανική φθορά και για μεγαλύτερη σκληρότητα. Επίσης, στον κοινό μπρούντζο (αγγλικά: combro bronze) συχνά προστίθεται και μόλυβδος (έως 3% κ.β.). Ο μόλυβδος κατακρημνίζεται στα όρια των κόκκων α, οπότε το κράμα γίνεται πιο μαλακό στην κατεργασία. Η παρουσία του μολύβδου κάνει επίσης το κράμα πιο εύτηκτο. Εκτός από τον κοινό μπρούντζο (κράμα] Cu–Sn), υπάρχουν και οι μπρούντζοι αλουμινίου, που περιέχουν 9–12% κ.β. Al, και Fe και Ni έως 6% κ.β. συνολικά. Δεν περιέχουν κασσίτερο, αλλά μοιάζουν στο χρώμα με τον κοινό μπρούντζος. Για περιεκτικότητα σε αλουμίνιο] μικρότερη από 11% κ.β., η κύρια φάση του κράματος είναι ο α-Cu. Ο σίδηρος και το νικέλιο σχηματίζουν με το αλουμίνιο τη φάση κ και έτσι εμποδίζεται ο σχηματισμός της πιο σκληρής και εύθραυστης φάσης β. Το αποτέλεσμα είναι το κράμα να έχει υψηλή μηχανική αντοχή, καλή ολκιμότητα, καθώς και εξαιρετική αντοχή στην τριβή και τη χημική διάβρωση. Η φάση β σχηματίζεται όταν το κράμα πάθει απότομη ψύξη, δηλαδή με «βαφή» που επιφέρει μαρτενσιτικό μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση, απαιτείται επαναφορά για να διασπασθεί η φάση β σε φάση α και φάση κ. Ο όρος μπρού(ν)τζος χρησιμοποιείται επίσης για κράματα χαλκού–νικελίου (χαλκονικέλιο) και χαλκού–πυριτίου (χαλκοπυρίτιο), καθώς και για ορισμένους τύπους ορείχαλκου («εμπορικός μπρούντζος», «μπρούντζος κοσμηματοποιίας», «αρχιτεκτονικός μπρούντζος», κ.ά.). Ο μπρούντζος χρησιμοποιείται στη γλυπτική, την κατασκευή μεγάλων χυτών αντικειμένων (π.χ. καμπάνες εκκλησιών, κανόνια, κ.λπ.), τη νομισματοκοπία, την κατασκευή εξαρτημάτων μηχανών, την κατασκευή ελατηρίων, κ.ά. Παλαιότερα, ένας τύπος μπρούντζου με ψευδάργυρο (10–14% κ.β. Sn, 2–3% κ.β. Zn, 0–0,8% κ.β. P), που στα αγγλικά ήταν γνωστό ως red brass ή gunmetal, χρησιμοποιούνταν στην κατασκευή όπλων επειδή είναι πολύ ανθεκτικό. Το κράμα αυτό, που στα ελληνικά έγινε γνωστό ως ερυθρός ορείχαλκος ή ορείχαλκος πυροβόλων, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στη γλυπτική, στην κατασκευή φθηνών ωρολογιών, κουμπιών, κ.λπ. Σε σύγκριση με τους ορείχαλκους («εμπορικός μπρούντζος», κ.ά.), ο μπρούντζος παρουσιάζει μεγαλύτερη αντοχή στη μηχανική φθορά και στη χημική διάβρωση. Ωστόσο, είναι πιο σκληρός και έχει υψηλότερο κόστος αγοράς. Το κράμα που είναι γνωστό ως πιούτερ, λευκό μέταλλο Βίκερς ή βρετανικό μέταλλο (αγγλ. pewter, Vickers white metal, Britannia (sic) metal· γαλλ., peautre, métal blanc, laiton blanc, Britannium (sic)· γερμ., hartzinn, Britanniametall) και που χρησιμοποιούνταν στην κατασκευή οικιακών σκευών (κουτάλια, πιάτα, κ.λπ.), είναι σχεδόν καθαρός κασσίτερος (85–99% κ.β.) με μικρές προσμίξεις από αντιμόνιο (1–8% κ.β.) και χαλκό (0,35–3% κ.β.). Οι προσμίξεις προσδίνουν σκληρότητα στο κράμα. Παλαιότερα στο κράμα πιούτερ έβαζαν και μόλυβδο (έως και 15% κ.β.) για να διατηρεί το μέταλλο τη λάμψη του. Σήμερα το κράμα πιούτερ χρησιμοποιείται για την παρασκευή μικρών διακοσμητικών αντικειμένων, ενώ αντί για μόλυβδο προστίθεται βισμούθιο, επειδή ο μόλυβδος προκαλεί σοβαρές ασθένειες στον άνθρωπο. Η τυποποιημένη κατά UNS αρίθμηση των μπρούντζων είναι: C5xxxx: Cu–Sn–P C60600–C64200: Cu–Al C64700–C66100: Cu–Si C7xxxx: Cu–Ni ορείχαλκος Copper Development Association UK, "For Information on Copper and Copper Alloys" (Αγγλικά) (εξαιρετική πηγή πληροφοριών). MatWeb: "Copper and Copper Alloys (Brass, Bronze)" (Αγγλικά). Canadian Copper & Brass Development Association (Αγγλικά), (Γαλλικά).
|
Ο μπρούντζος ή μπρούτζος (στην ελληνιστική κοινή και στην καθαρεύουσα: κρατέρωμα) είναι κράμα χαλκού–κασσιτέρου, αν και ο όρος χρησιμοποιείται και για πολλά άλλα κράματα χαλκού. Συχνά ο μπρούντζος συγχέεται με τον ορείχαλκο, που είναι κατά βάση κράμα χαλκού–ψευδαργύρου. Η σύγχυση στην αδιάκριτη χρήση της λέξης μπρούντζος τόσο για μπρούντζους, όσο και για ορείχαλκους δεν γίνεται μόνον στα ελληνικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες όπως π.χ. στα αγγλικά, όπου ο μπρούντζος (κρατέρωμα) αποκαλείται bronze και ο ορείχαλκος αποκαλείται brass. Αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως η διάκριση γίνεται κυρίως με βάση το χρώμα: στη γλώσσα της αγοράς, «μπρούντζοι» αποκαλούνται τα πιο καφεκόκκινα κράματα χαλκού, ενώ τα κράματα χαλκού με χρώμα κιτρινόχρυσο αποκαλούνται ορείχαλκοι.Ιστορικά, ο μπρούντζος ανακαλύφθηκε πολύ πριν από τον ορείχαλκο. Ο μπρούντζος ανακαλύφθηκε γύρω στο 4000 π.Χ. στη Μεσοποταμία, ενώ ο ορείχαλκος ανακαλύφθηκε γύρω στο 2ο αι. π.Χ. από τους Ρωμαίους με την αναγωγή μεικτών μεταλλευμάτων χαλκού–ψευδαργύρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/M%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%82
|
Δήμος Λεωνιδίου
|
Ο δήμος Λεωνιδίου περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: Δ.δ. Λεωνιδίου [ 3.249 ] το Λεωνίδιο [ 3.224 ] η Βασκίνα [ 23 ] η Μονή Καρυάς [ 2 ] Δ.δ. Αγίου Βασιλείου Κυνουρίας -- ο Άγιος Βασίλειος [ 173 ] Δ.δ. Βλησιδιάς [ 88 ] η Βλησιδιά [ 42 ] τα Φυλάτικα [ 46 ] Δ.δ. Κουνουπιάς [ 82 ] η Κουνουπιά [ 66 ] η Χούνη [ 16 ] Δ.δ. Μαρίου [ 93 ] το Μάριον [ 73 ] η Βίγλα [ 20 ] Δ.δ. Παλαιοχωρίου -- το Παλαιοχώριον [ 304 ] Δ.δ. Πελετών [ 374 ] τα Πελετά [ 309 ] η Αμυγδαλέα [ 65 ] Δ.δ. Πηγαδίου [ 315 ] το Πηγάδιον [ 291 ] το Λογγάριον [ 5 ] το Φωκιανό [ 19 ] Δ.δ. Πλατανακίου -- το Πλατανάκιον [ 207 ] Δ.δ. Πουλίθρων [ 600 ] τα Πούλιθρα [ 598 ] το Πυργούδιον [ 2 ] Δ.δ. Πραγματευτή [ 444 ] ο Πραγματευτής [ 275 ] το Λιβάδιον [ 90 ] η Σαμπατική [ 79 ] Δ.δ. Τσιταλίων -- τα Τσιτάλια [ 365 ] Ο δήμος λειτούργησε ως Κοινότητα από το 1912 ως το 1947.Στις 2 Αυγούστου 1947 αναγνωρίστηκε σε δήμο και λειτούργησε ως την κατάργησή του το 2010. Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine.
|
Ο δήμος Λεωνιδίου ήταν δήμος του νομού Αρκαδίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Νότιας Κυνουρίας. Βρισκόταν στα ανατολικά του νομού και συνόρευε με τους δήμους Βόρειας Κυνουρίας και Τυρού. Στα ανατολικά βρέχόταν από τον Αργολικό Κόλπο. Μαζί με τους δήμους Τυρού, Βόρειας Κυνουρίας και την κοινότητα Κοσμά συγκροτούσαν την επαρχία της Κυνουρίας. Ο δήμος Λεωνιδίου αποτελούταν από 13 δημοτικά διαμερίσματα και είχε συνολικό πληθυσμό 6.294 κατοίκους. Η έκτασή του ήταν 418,7 τ.χλμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μπουζουμπούρα
|
Η Μπουζουμπούρα ήταν αρχικά ένα χωριό, το οποίο με το πέρασμα του χρόνου μεγάλωσε και επεκτάθηκε αφού έγινε ταχυδρομικός σταθμός του στρατού της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής το 1889. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μπουζουμπούρα έγινε διοικητικό κέντρο της Βελγικής Διοίκησης στην Αφρική. Η πόλη έχει γίνει θέατρο μαχών μεταξύ των φυλών Χούτου και Τούτσι, που προκάλεσαν τη γενοκτονία των δεύτερων. Η Επαρχία Μπουζουμπουρά-Μαιρί διαιρείται σε 13 κοινότητες: Γκιχόσα Καμένγκε Κανυόσα Κινάμα Κινίντο Μουσάγκα Μπουγένζι Μπουζουμπουρά-Μαιρί Μπουίζα Μπουτέρε Νγκαγκάρα Νυακαμπίγκα Ροχέρο Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Bujumbura στο Wikimedia Commons
|
Η Μπουζουμπούρα (κιρούντι: Bujumbura) ήταν η πρωτεύουσα του Μπουρούντι έως τις 16 Ιανουαρίου του 2019. Από τις 16 Ιανουαρίου του 2019 πρωτεύουσα του Μπουρούντι είναι η Γκιτέγκα ενώ η Μπουζουμπούρα παραμένει η μεγαλύτερη πόλη του, το οικονομικό κέντρο καθώς και το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Μπουζουμπουρά-Μαιρί. Στην πόλη διακινούνται πολλά εμπορεύματα, μεταξύ αυτών: καφές (που είναι το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας), βαμβάκι, δέρματα και κασσίτερος. Βρίσκεται στη βορειοανατολική ακτή της λίμνης Τανγκανίκα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1
|
Αρχαιομαγνητική χρονολόγηση
|
Η αρχαιομαγνητική χρονολόγηση βασίζεται κυρίως σύγκριση του αρχαίου γεωμαγνητικού πεδίου, έτσι όπως καταγράφεται στα αρχαιολογικά υλικά, με ένα υπάρχον αρχείο αλλαγών στο γήινο πεδίο μιας ιδιαίτερης γεωγραφικής περιοχής. Οι γεωμαγνητικές αλλαγές ως προς την κατεύθυνση (απόκλιση και κλίση) και τη δύναμη (ένταση) και η αρχαιομαγνητική χρονολόγηση βασίζεται στις αλλαγές διεύθυνσης του πεδίου, στις αλλαγές έντασης ή σε συνδυασμό των δύο. Η μέθοδος λειτουργεί επειδή τα υλικά που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες κατασκευές περιλαμβάνουν μόρια σιδηρούχων υλικών, όπως ο αιματίτης. Όταν αυτά τα υλικά θερμαίνονται πάνω από τους 650°C (σημείο Κιουρί) όλες οι προγενέστερες ευθυγραμμίσεις των μαγνητικών μορίων καταστρέφονται. Αργότερα, καθώς το υλικό ψύχεται, τα μόρια ευθυγραμμίζονται εκ νέου σύμφωνα με το γήινο φυσικό μαγνητικό πεδίο. Καθώς το μαγνητικό πεδίο αλλάζει κατεύθυνση στη διάρκεια του χρόνου, είναι δυνατόν να σχεδιαστούν τοπικές και περιφερειακές ακολουθίες στο πρότυπο της μαγνητικής απόκλισης σε ό,τι αφορά τα in situ αρχαιολογικά κατάλοιπα, που υποδεικνύουν πότε συνέβη η τελευταία μείζων θέρμανση πάνω από τους 650°C. Η τεχνική είναι πολύ ευαίσθητη και χρησιμοποιείται ενίοτε για τον υπολογισμό του χρονικού σφάλματος που παρατηρείται μεταξύ των εσωτερικών και των εξωτερικών τοιχωμάτων κλιβάνων και φούρνων που χρησιμοποιήθηκαν επί μακρόν στο παρελθόν. Μετά την in situ δειγματοληψία στο εργαστήριο χρησιμοποιείται μαγνητόμετρο για τη μέτρηση του μαγνητισμού των δειγμάτων. Η συγκεκριμένη μέτρηση υποδεικνύει τη σχετική ένταση και διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου του δείγματος. Κατόπιν διερευνάται η σταθερότητα μαγνήτισης του δείγματος με την τοποθέτηση του δείγματος σε μαγνητικά πεδία αυξανόμενης έντασης και τη βαθμιαία αφαίρεση της μαγνήτισης. Οι μετρήσεις απομαγνήτισης επιτρέπουν την αφαίρεση ασταθών μαγνητίσεων που συνέβησαν μετά τη μείζονα θέρμανση του υλικού ή είναι προϊόντα ύστερων αποθέσεων. Η μαγνήτιση που απομένει μετά από τη διαδικασία της αφαίρεσης, είναι εκείνη που ενδιαφέρει από αρχαιολογικής άποψης. Ο προσδιορισμός της σταθερότητας της μαγνήτισης ενός μεμονωμένου δείγματος στη διαδικασία της απομαγνήτισης γίνεται με τη χρήση ενός Καταλόγου Σταθερότητας (Stability Index) που διαμορφώθηκε στη δεκαετία '60-'70. Οι μαγνητικές διευθύνσεις δειγμάτων που αναμένεται να έχουν την ίδια ημερομηνία συνδυάζονται, προκειμένου να δώσουν τη μέση κατεύθυνση, η ακρίβεια της οποίας προδιορίζεται μέσω συγκεκριμένης στατιστικής μεθόδου. Σε αυτή την περίπτωση μια τιμή π.χ. 098 αναπαριστά την πιθανότητα 98% να βρίσκεται η αληθής κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου μέσα σε έναν κώνο εμπιστοσύνης γύρω από την παρατηρηθείσα μέση κατεύθυνση και αναμένεται η διαφορά να είναι μικρότερη από 5° για τους ιδιαίτερους σκοπούς της χρονολόγησης. Οποιαδήποτε μεγαλύτερη τιμή υποδεικνύει ότι οι μαγνητικές διευθύνσεις των δειγμάτων είναι διεσπαρμένες και επομένως δεν καταγράφουν όλες το ίδιο μαγνητικό πεδίο, πιθανώς καθιστώντας τα δείγματα μη χρονολογήσιμα. Eighmy, Jeffrey L. and Jerry B. Howard 1991, Direct dating of prehistoric canal sediments using archaeomagnetism. American Antiquity 56(1), 88-102. Fisher, R.A., 1953. Dispersion on a sphere. Proc. R. Soc. Lond., A217, 295-305. Molyneux, L., 1971. A complete result magnetometer for measuring the remanent magnetisation of rocks. Geophys. J. R. astr. Soc., 24: 429-433. Tarling, D.H. and Symons, D.T.A., 1967. A stability index of remanence in palaeomagnetism. Geophys. J. R. astr. Soc., 12: 443-448.
|
Η αρχαιομαγνητική χρονολόγηση είναι μέθοδος απόλυτης χρονολόγησης για ορισμένα είδη αρχαιολογικών κατασκευών που συνδέονται με την πυροτεχνολογία, ιδιαίτερα in situ εστίες, κλίβανους και φούρνους. Η συγκεκριμένη τεχνική χρονολόγησης εισήχθη στον τομέα της αρχαιολογίας το 1960 από τον ερευνητή Ρομπέρ Ντυμπουά (Robert Dubois).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Ναυτικός Όμιλος Ιτέας
|
Στην μακρόχρονη διαδρομή του, ο Ν.Ο. Ιτέας έχει κατακτήσει πέντε πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης συλλόγων θάλασσας τα έτη 1988, 1989, 1990, 1991 και 1992. Από το 1992 που λειτουργεί το δημοτικό κολυμβητήριο της Ιτέας, σαν σωματείο πισίνας πλέον, συμμετέχει στα πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης όλων των κατηγοριών (από την υποδομή έως και την αγωνιστική κατηγορία), σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες,(κατακτώντας μετάλλια σε Πανελλήνια πρωταθλήματα) ενώ και στο τμήμα της υδατοσφαίρισης διαθέτει ομάδες ανδρών, γυναικών, εφήβων, παίδων και νεανίδων, κορασίδων, μίνι παίδων και συμμετέχει κάθε χρόνο σε όλα τα πρωταθλήματα και τις διοργανώσεις της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας. Στην αγωνιστική περίοδο 2004-2005 η ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών του συλλόγου αγωνίσθηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Α1 Εθνικής κατηγορίας που διεξήχθη μεταξύ των οκτώ κορυφαίων ομάδων της χώρας, κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο για μία μικρή πληθυσμιακά επαρχιακή πόλη . Ο Ναυτικός Ομίλος Ιτέας δίνει μεγάλο βάρος στην δημιουργία των υποδομών του αθλήματος σε αγόρια και κορίτσια . Την ευθύνη αυτή έχει επιφορτισθεί ο προπονητής κ. Κώστας Σακαλής με βοηθό τον κ. Δημήτρη Κολομπούρο. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος Β’ Εθνικής Γυναικών ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα για τον Ν.Ο. Ιτέας τη χρονιά 2007-08. Η ομάδα τερμάτισε πρώτη και αήττητη στον όμιλο της και προκρίθηκε στα τελικά που έγιναν στον Αγ. Νικόλαο Κρήτης. Εκεί και πάλι αήττητη, με 5 νίκες, κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και ανήλθε στην Α2 κατηγορία. Ήδη, με την έναρξη της νέας περιόδου, το διοικητικό συμβούλιο του Ομίλου, σε συνεργασία με τον προπονητή, προχώρησε σε σημαντικές μετεγγραφές. Η ομάδα υδατοσφαίρισης των Ανδρών έφτασε ένα βήμα πριν την τελική φάση του Πρωταθλήματος Δ’ Εθνικής. Η ομάδα των παίδων έφτασε πολύ κοντά στην πρόκρισή της στην τελική φάση της διοργάνωσης. Η ομάδα των κορασίδων προετοιμαζόμενη για το πρωτάθλημα του Νοεμβρίου 2008 έδωσε φιλικά παιχνίδια στην Αθήνα με την αντίστοιχη της Βουλιαγμένης και άλλες ομάδες. Πολύ καλή παρουσία είχε ο Ν.Ο.Ιτέας και στις ομάδες κολύμβησης αγωνιστικών και προ-αγωνιστικών κατηγοριών. Για πρώτη φορά η αγωνιστική ομάδα συμμετείχε με 8 αθλητές στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κατηγοριών (28 /6 – 2/7/2008). Στις προαγωνιστικές κατηγορίες συμμετείχε σε όλους τους αγώνες της Περιφέρειας αλλά και σε άλλες ημερίδες, ενώ διοργάνωσε με επιτυχία τα «42α Δελφίνεια», με συμμετοχή 15 συλλόγων απ’ όλη την Ελλάδα. Προπονητές κολύμβησης είναι ο Λουκάς Οικονόμου στις αγωνιστικές κατηγορίες, ο κ. Κώστας Λαλλάς και η κα Νίκη Πολυζώη στις προ-αγωνιστικές κατηγορίες και στα τμήματα υποδομών η κα Ηλιάνθη Παπαλαίου με την κα Πέγκυ Μασούρα. Από τις 8 Σεπτεμβρίου [ΕΤΟΣ] ξεκίνησαν ξανά οι δραστηριότητες του Ομίλου. Στόχος είναι αφ’ ενός μεν η σωστή λειτουργία των τμημάτων υποδομής, αφ’ ετέρου δε οι περισσότερες και μεγαλύτερες επιτυχίες σε κολύμβηση και υδατοσφαίριση. Εφημερίδα Αγών της Ιτέας
|
Ο Ναυτικός Όμιλος Ιτέας είναι αθλητικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1964 και ασχολείται με την ανάπτυξη και διάδοση των αθλημάτων του υγρού στίβου στην πόλη. Είναι το μοναδικό σωματείο που καλλιεργεί τα αθλήματα της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης στο νομό Φωκίδας. Σημερινός πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Γεώργιος Αγγελέτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Μάικλ Οντάατζε
|
Ο Οντάατζε γεννήθηκε στη Σρι Λάνκα (τότε Κεϋλάνη) από γονείς μιγάδες ολλανδικής και σιναλέζικης καταγωγής. Οι γονείς του χώρισαν όταν ο ίδιος ήταν ακόμα νήπιο. Πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια κοντά σε συγγενείς του μέχρι που το 1954 πήγε στην Αγγλία για να ζήσει κοντά στη μητέρα του. Μετά το γυμνάσιο, στα δεκαοκτώ του χρόνια, έφυγε για τον Καναδά, όπου τελικά έμεινε για πάντα. Άρχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Μπίσοπς στο Κεμπέκ, αλλά μετά από τρία χρόνια μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, από όπου έλαβε το πρώτο του πτυχίο στις θεωρητικές επιστήμες (Bachelor of Arts, 1965). Κατόπιν έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κουίνς στο Κίνγκστον του Οντάριο (Master of Arts, 1967). Με το τέλος των σπουδών του, άρχισε να διδάσκει Αγγλικά στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο (Λονδίνο, Οντάριο) και κατόπιν Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Γιορκ στο Τορόντο. Ο Μάικλ Οντάατζε έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1962 με μερικά ποιήματα που δημοσιεύθηκαν σε σπουδαστικό περιοδικό του Πανεπιστημίου Μπίσοπς. Το πρώτο βιβλίο του ήταν η ποιητική συλλογή Τα αχόρταγα τέρατα (The Dainty Monsters), που κυκλοφόρησε το 1967. Το 1976 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Εξερχόμενος σφαγής (Coming Through Slaughter). Ακολούθησε το μυθιστόρημα Στο δέρμα του λιονταριού (In the Skin of a Lion), για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο του Γενικού Κυβερνήτη του Καναδά για τη χρονιά 1987. Έγινε διάσημος με το τρίτο μυθιστόρημά του με τίτλο Ο Άγγλος ασθενής (1992), το οποίο κέρδισε το Βραβείο του Γενικού Κυβερνήτη του Καναδά για τη χρονιά 1992, το Βραβείο Μπούκερ της ίδιας χρονιάς, και έγινε κινηματογραφικό έργο που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1996. Η εμπορική επιτυχία του Ἄγγλου ασθενή (του βιβλίου, αλλά και της ταινίας), επέτρεψε στον Οντάατζε να εγκαταλείψει τη διδασκαλία και να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γράψιμο. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Το φάντασμα της Ανίλ (Anil's Ghost, 2000), Ντιβισαντέρο (Divisadero, 2007), Το τραπέζι της γάτας (The Cat's Table, 2011) και Φώτα πολέμου (Warlight, 2018). Από το 1969 μέχρι το 2006 δημοσίευσε επίσης έντεκα ποιητικά έργα. Ο Μάικλ Οντάατζε και η σύζυγος του Λίντα Σπάλντινγκ (Linda Spalding) επιμελούνται επίσης το καναδικό λογοτεχνικό περιοδικό Brick.
|
Ο Μάικλ Οντάατζε (αγγλικά: Philip Michael Ondaatje: Κολόμπο, 12 Σεπτεμβρίου 1943 –) είναι Καναδός ποιητής και μυθιστοριογράφος, με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα. Έχει γίνει γνωστός περισσότερο από τα μυθιστορήματά του, και ιδιαίτερα από τον Άγγλο ασθενή (1992), που μεταφέρθηκε στον κινηματογράρο στη βραβευμένη με Όσκαρ ομώνυμη ταινία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B5
|
Νικολό Αμανίτι
|
Γεννήθηκε στην Ρώμη στις 25 Σεπτεμβρίου του 1966. Ξεκίνησε να σπουδάζει βιολογία αλλά τελικά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Το 1994 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Branchie, το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1999 σε σκηνοθεσία του Francesco Ranieri Martinotti, και το 1996 συμμετείχε με ένα διήγημά του στην ανθολογία Gioventù cannibale. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε μια συλλογή διηγημάτων του με τίτλο Fango (Λάσπη). Στη συλλογή αυτή συμπεριλήφθηκε και το διήγημα του με τίτλο L'ultimo capodanno dell'umanità, που το 1998 έγινε ταινία από τον Marco Risi, στη συγγραφή του σεναρίου της οποίας συνεργάστηκε και ο Αμανίτι. Το 1999 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Ti prendo e ti porto via (Θα σε πάρω να φύγουμε) και δύο χρόνια αργότερα το Io non ho paura (Εγώ δε φοβάμαι) με το οποίο έγινε ιδιαίτερα γνωστός όχι μόνο στην Ιταλία (όπου πούλησε 800.000 αντίτυπα) αλλά και στο εξωτερικό και για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Viareggio την ίδια χρονιά. Το μυθιστόρημα του αυτό μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2003 από το Γκαμπριέλε Σαλβατόρες (Gabriele Salvatores). Ακολούθησε το 2006 το μυθιστόρημά του Come Dio comanda (Με τις ευλογίες του Θεού), για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Strega το 2007 και το 2008 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και πάλι από τον Γκαμπριέλε Σαλβατόρες. Το 2009 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Che la festa cominci για το οποίο ήταν υποψήφιος για το βραβείο Alabarda d'oro το 2010. Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Λορέντσα Ιντοβίνα (Lorenza Indovina).
|
Ο Νικολό Αμανίτι (γεν. 1966) είναι Ιταλός συγγραφέας που κέρδισε το βραβείο Strega το 2007 για το μυθιστόρημά του Come Dio comanda (Με τις ευλογίες του Θεού).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8C_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B9
|
Συνθήκη για την τελική ρύθμιση όσον αφορά τη Γερμανία
|
Στις 2 Αυγούστου 1945 ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη του Πότσδαμ. Μεταξύ των άλλων αποφάσεων που ελήφθησαν συμφωνήθηκε ότι τα προσωρινό ανατολικό σύνορο της Γερμανίας θα είναι η γραμμή Όντερ - Νάισσε, όπως το καθορίζουν οι ποταμοί Όντερ και Νάισσε. Τμήματα της Ανατολικής Πρωσίας και η πρώην ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ (Γκντανσκ) ή Πολωνικός διάδρομος θα τεθούν υπό πολωνική διοίκηση. Εν τούτοις, ο τελικός καθορισμός του ανατολικού συνόρου της Γερμανίας θα καθοριστεί με "... μια ειρηνευτική συμφωνία για τη Γερμανία που θα γίνει αποδεκτή από τη γερμανική κυβέρνηση όταν θα δημιουργηθεί μια κατάλληλη κυβέρνηση" (διάσκεψη του Πότσδαμ 1.3.1). Το Γερμανικό ζήτημα έγινε ένα από τα βασικά και κρίσιμα θέματα του ψυχρού πολέμου και μέχρι αυτός να τελειώσει στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η κυβέρνηση Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ) και η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) ήθελαν να σχηματίσουν ένα ενιαίο γερμανικό κράτος για να επιτύχουν πλήρη κυριαρχία τους και ήταν έτοιμοι να δεχθούν τις συμφωνίες του Πότσδαμ. Επομένως, τώρα όλα τα μέρη μπορούσαν να διαπραγματευτούν μια οριστική λύση όπως αυτή προβλέπεται από τη διάσκεψη του Πότσδαμ. Η Συνθήκη για την τελική κατάσταση της Γερμανίας υπογράφηκε στη Μόσχα, τότε στη Σοβιετική Ένωση, στις 12 Σεπτεμβρίου 1990 και προετοίμασε το έδαφος για την επανένωση της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1990. Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης, οι τέσσερις Συμμαχικές Δυνάμεις παραιτήθηκαν από όλα τα δικαιώματα που ήδη κατείχαν στη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που αφορούν την πόλη του Βερολίνου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ενωμένη πλέον Γερμανία να γίνει πλήρως κυρίαρχο κράτος στις 15 Μαρτίου 1991. Όλα τα σοβιετικά στρατεύματα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη Γερμανία μέχρι τα τέλη του 1994. Η Γερμανία συμφώνησε να περιορίσει τις συνολικές ένοπλες δυνάμεις της σε όχι περισσότερους από 370.000 ανθρώπους, από τους οποίους οι 345.000 θα έπρεπε να είναι στον στρατό και την πολεμική αεροπορία (Luftwaffe). Η Γερμανία επανέλαβε επίσης την παραίτησή της από την κατασκευή, την κατοχή και τον έλεγχο των πυρηνικών, βιολογικών και χημικών όπλων και ειδικότερα ότι η Συνθήκη μη διάδοσης πυρηνικών όπλων εξακολούθησε να εφαρμόζεται πλήρως στη Γερμανία. Επιπλέον, καμία ξένη ένοπλη δύναμη, πυρηνικά όπλα ή φορείς πυρηνικών όπλων δεν θα σταθμεύουν στην πρώην Ανατολική Γερμανία, καθιστώντας τη μόνιμα απαλλαγμένη από πυρηνικά όπλα. Ένας άλλος από τους πιο σημαντικούς όρους της συνθήκης είναι η επιβεβαίωση από τη Γερμανία της αναγνώρισης των συνόρων με την Πολωνία και άλλων εδαφικών αλλαγών που είχε η Γερμανία μετά το 1945, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν μελλοντικά ζητήματα στα ανατολικά της γραμμής Όντερ - Νάισσε. Επίσης η Γερμανία υπέγραψε στις 14 Νοεμβρίου 1990 με την Πολωνία μια ξεχωριστή συνθήκη επιβεβαίωσης των μεταξύ τους συνόρων. Αν και η συνθήκη υπογράφηκε και από το δυτικό και το ανατολικό γερμανικό κράτος, ως ξεχωριστές οντότητες, επικυρώθηκε και από την ενωμένη Γερμανία (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας - ΟΔΓ) για τους όρους της συνθήκης. Η συνθήκη δύο συν τέσσερεις είχε τη θέση μιας ειρηνευτικής συνθήκης, αλλά δεν ονομάστηκε συνθήκη ειρήνης. Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι προς το συμφέρον των γερμανών για "οικονομικούς λόγους", δήλωσε τότε ο γερμανός αξιωματούχος Φρίντριχ Βος (Friedrich Voss). Ο λόγος ήταν το ανοιχτό ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προξένησαν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας. Σήμερα το Βερολίνο υποστηρίζει ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουν υποβάλει τα αιτήματά τους το 1990. Συμμαχική διοίκηση της Γερμανίας Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση στη Γερμανία
|
Η Συνθήκη για την τελική ρύθμιση όσον αφορά τη Γερμανία (στα αγγλικά, Treaty on the final settlement with respect to Germany, στα γερμανικά, Vertrag über die Abschließende Regelung in Bezug auf Deutschland) γνωστή και ως Συνθήκη δύο συν τέσσερεις είναι η συνθήκη μεταξύ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας και των τεσσάρων συμμαχικών δυνάμεων που κατέλαβαν τη Γερμανία κατά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασίλειου, της Γαλλίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Με τη συνθήκη αυτή που υπογράφηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990, οι τέσσερις συμμαχικές δυνάμεις παραιτήθηκαν από όλα τα δικαιώματα που διατηρούσαν στη Γερμανία, επιτρέποντας σε μια ενωμένη Γερμανία να γίνει πλήρως κυρίαρχη από το επόμενο έτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%81%CF%8D%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC_%CF%84%CE%B7_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
NGC 559
|
Δεδομένα για το NGC 559 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 559 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 559 στο Wikimedia Commons
|
Το NGC 559 ή Caldwell 8 είναι ανοικτό σμήνος στον αστερισμό Κασσιόπη με φαινόμενο μέγεθος +9.5. Βρίσκεται κοντά στο ανοικτό σμήνος NGC 637 και τον φωτεινό μεταβλητό αστέρα γ Κασσιόπης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_559
|
Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας Λοκρίδας Φθιώτιδας
|
Αν και δεν προσδιορίζεται η χρονολογία ίδρυσής της, η αρχαιολογική υπηρεσία έχει συμπεράνει ότι το 1708 έγινε γενική επισκευή και συμπλήρωση της οχυρώσεως. Το καθολικό της Μονής είναι ρυθμού βασιλικής, η εικονογράφησή του είναι τεχνοτροπίας μεταβυζαντινής εποχής από λαϊκούς ζωγράφους. Στα τείχη της μονής υπάρχει εντοιχισμένος σταυρός με την εγχάρακτη επιγραφή "Εκτίσθη ο Ναός έτους ΑΞΗ" που μαρτυρά ότι ανήκε σε παλιό Σταυροπήγειο το οποίο στη συνέχεια εντοιχίσθηκε. Σε έγγραφα των Γενικών Αρχείων του Κράτους αναφέρονται πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση της μονής την περίοδο ακμής της και για τη συμμετοχή της στα χρόνια της τουρκοκρατίας και της επανάστασης του 1821. Με διάταγμα του 1833, μετά την απελευθέρωση, η περιουσία της περιήλθε στο Ελληνικό κράτος. Η μονή το 1980 ανακαινίσθηκε και έκτοτε λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Παναγίας. Εορτάζει στις 15 και 23 Αυγούστου. Το 1984 με την ΥΑ ΥΠΠΕ/ΑΡΧ/Β1/Φ32/71571/2171 π.ε./4-1-1984 - ΦΕΚ 220/Β/10-4-1984 χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Σύμφωνα με την απογραφή 2011 μαζί με την Αγία Μαρίνα καταγράφονται στην τοπική κοινότητα Αγίας Μαρίνας που ανήκει στη δημοτική ενότητα Τιθορέας του Δήμου Αμφίκλειας - Ελάτειας και έχει ως πληθυσμό 1 μοναχή.
|
Η Ιερά Μονή Ἁγίας Μαρίνης ή Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ἁγίας Μαρίνης βρίσκεται στην Περιφερειακή Ενότητα Φθιώτιδας σε απόσταση 12 χλμ. Ν.-ΝΔ. από την Κάτω Τιθορέα. Είναι κτισμένη στις βορειοανατολικές πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 720 μέτρων και έχει τα γνωρίσματα οχύρωσης των μεταβυζαντινών χρόνων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Γκρέις Ο'Μάλεϊ
|
Η Γκρέις Ο'Μάλεϊ γεννήθηκε σε οικογένεια ναυτικών και παντρεύτηκε ηλικία 16 ετών τον αρχηγό μίας από τις πολυάριθμες ιρλανδέζικες φυλές (clans). Τότε ξεκίνησε και την πειρατική της δράση αφού έπεισε μερικούς από τους ναυτικούς που εργάζονταν για τον άντρα της να την ακολουθήσουν σε πειρατικές επιθέσεις ενάντια στα εμπορικά πλοία στη Θάλασσα της Ιρλανδίας. Η αναγνωρισημότητά της ως τρομερή πειρατίνα ξεκίνησε, αφού σκοτώθηκε ο άντρας της σε κάποια μάχη. Επί δεκαετίες η Ο'Μάλεϊ κυριαρχούσε στις θάλασσες της Ιρλανδίας και έκανε επιθέσεις σε εμπορικά πλοία αλλά και στα πλοία του αγγλικού ναυτικού. Η Ο'Μάλεϊ πολέμησε τόσο ενάντια στους Άγγλους όσο και ενάντια στις άλλες ιρλανδέζικες φυλές που απειλούσαν για την κυριαρχία. Οι ενέργειες της οδήγησαν τους Ιρλανδούς να την ονομάσουν «Βασίλισσα των Ιρλανδών Πειρατών» ενώ οι Άγγλοι την αποκαλούσαν «αρχηγό κλεφτών και δολοφόνων». Το όνομά της σταδιακά απέκτησε θρυλικές διαστάσεις και οι Ιρλανδοί έφτασαν να δίνουν το όνομά της στα πλοία τους και στις παμπ τους. Παρά τη δράση της Ο'Μάλεϊ όμως, οι διαμάχες των ιρλανδέζικων φυλών έδιναν την ευκαιρία στην Αγγλία, που τότε ήταν υπό την ηγεσία της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄, να ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή. Η Ελισάβετ έστειλε τον ναύαρχο Ρίτσαρντ Μπίνχαμ στην Ιρλανδία για να αποτρέψει την πειρατική δράση της Ο'Μάλεϊ και να θέσει υπό έλεγχο την χώρα. Ο Μπίνχαμ ξεκίνησε μία εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στους Ιρλανδούς ενώ κατάφερε να αιχμαλωτίσει αρκετά από τα πλοία της Ο'Μάλεϊ, που τότε ήταν πια πάνω από εξήντα ετών, να κατάσχει μεγάλο μέρος της περιουσίας της και να σκοτώσει τον μεγαλύτερο γιο της. Τότε η Ο'Μάλεϊ σόκαρε τους πάντες καθώς εμφανίστηκε η ίδια, με κίνδυνο της ζωής της, μπροστά στη βασίλισσα Ελισάβετ και μάλιστα με σκοπό, όχι να ζητήσει έλεος όπως θα περίμενε κανείς, αλλά να διαπραγματευθεί. Παραμένει άγνωστο το τι ειπώθηκε ανάμεσα στις δύο γυναίκες αλλά η Ο'Μάλεϊ έφυγε από τη συνάντηση αυτή έχοντας εξασφαλίσει για λογαριασμό της οικογένειάς της το δικαίωμα να εμπορεύεται με τα πλοία της στην Θάλασσα της Ιρλανδίας με αντάλλαγμα να σταματήσει να μάχεται ενάντια στους Άγγλους. Η Γκρέις Ο'Μάλεϊ συνέχισε να δρα στις θάλασσες της Ιρλανδίας μέχρι προχωρημένη ηλικία και, ως συνέπεια των διαπραγματεύσεών της, η οικογένειά της άνθισε οικονομικά σε μία εποχή που οι φυλές της Ιρλανδίας υπέκυπταν η μία μετά την άλλη στον αγγλικό έλεγχο. Δεν ηττήθηκε ποτέ και έγινε θρύλος στην Ιρλανδία.
|
Η Γκρέις Ο'Μάλεϊ (Grace O' Maley, 1530- 1603) ήταν πειρατίνα, η οποία καταγόταν από την Ιρλανδία και έζησε τον 16ο αιώνα. Κυριάρχησε για περίπου μισό αιώνα στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, όπου πολέμησε ενάντια στην αγγλική κυριαρχία. Έμεινε στην ιστορία γνωστή ως η "Βασίλισσα των Ιρλανδών Πειρατών".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%82_%CE%9F%27%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%8A
|
Οκτάβ Σανούτ
|
Ο Οκτάβ Σανούτ ήταν γιος των Ελίζ και Ζοζέφ Σανούτ, καθηγητή του Κολεγίου της Γαλλίας. Μετανάστευσε με τον πατέρα του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1838, όταν ο δεύτερος ορίστηκε αναπληρωτής πρύτανης του Κολεγίου Τζέφερσον στη Λουιζιάνα. Ο Οκτάβ παρακολούθησε μαθήματα σε ιδιωτικά σχολεία της Νέας Υόρκης. Ο Οκτάβ Σανούτ άρχισε να εξασκείται ως νέος πολιτικός μηχανικός το 1848. Θεωρήθηκε ευρέως ταλαντούχος και καινοτόμος στο επάγγελμα του μηχανικού. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του σχεδίασε και κατασκεύασε δύο από τις μεγαλύτερες μάντρες των ΗΠΑ, στο Σικάγο (1865) και στο Κάνσας Σίτι (1871). Σχεδίασε και κατασκεύασε τη γέφυρα Χάνιμπαλ η οποία ήταν η πρώτη γέφυρα που διέσχιζε τον ποταμό Μιζούρι στο Κάνσας Σίτυ του Μιζούρι, το 1869 η οποία έκανε το Κάνσας Σίτι την κυρίαρχη πόλη της πολιτείας. Σχεδίασε πολλές ακόμη γέφυρες κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στον σιδηρόδρομο, όπως η σιδηροδρομική γέφυρα του ποταμού Ιλινόι στο Τσίλικοουθ του Ιλινόι, τη σιδηροδρομική γέφυρα της χαράδρας του ποταμού Γκένεσι κοντά στο Πόρτατζβιλ της Νέας Υόρκης, τη γέφυρα στον ποταμό Μιζούρι στο Σίμπλεϊ του Μιζούρι, κατά μήκος του ποταμού Μισσισσιππή στο Φορτ Μάντισον της Αϊόβα και τη γέφυρα Κινζούα στην Πενσυλβάνια. Ο Σανούτ επίσης επινόησε διαδικασία για τη συντήρηση μέσω πίεσης των ξύλινων σιδηροτροχιών με ένα αντισηπτικό το οποίο επέκτεινε τον βίο του ξύλου στις τροχιές. Μετά την καθιέρωση των πρώτων εμπορικών εργοταξίων, κατάφερε να πείσει τους εργαζομένους στον σιδηρόδρομο πως ήταν οικονομικά επωφελές να χρησιμοποιούν την εφεύρεση του για να επεκτείνουν τον βίο των σιδηροτροχιών και να μειώσουν τα έξοδα αντικατάστασης. Ως τρόπο παρακολούθησης της ηλικίας και της μακροζωίας των σιδηροτροχιών και άλλων ξύλινων κατασκευών, εισήγαγε επίσης ειδικό καρφί στις Ηνωμένες Πολιτείες.Ο Σανούτ παραιτήθηκε από τον Σιδηρόδρομο Ήρι το 1883 και έγινε ανεξάρτητος σύμβουλος μηχανικών έργων. Ο Σανούτ άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον στην αεροπορία αφότου παρακολούθησε την απογείωση ενός αεροστάτου στην Πεόρια του Ιλινόι το 1856. Όταν αποχώρησε από τον σιδηρόδρομο το 1883, αποφάσισε να αφιερώσει τμήμα του ελεύθερου χρόνου του στην προώθηση της νέας επιστήμης της αεροπορίας. Εφαρμόζοντας το τεχνικό του υπόβαθρο, ο Σανούτ συγκέντρωσε όλα τα διαθέσιμα δεδομένα από τους πειραματιστές αεροπόρους σε όλο τον κόσμο και τα συνδύασε με τις γνώσεις που συγκέντρωσε στο παρελθόν ως πολιτικός μηχανικός. Δημοσίευσε τα ευρήματά του σε σειρά άρθρων στο περιοδικό The Railroad and Engineering Journal από το 1891 έως το 1893, οι οποίες δημοσιεύθηκαν ξανά στο σημαντικότερο βιβλίο του Progress in Flying Machines το 1894. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε τη σημαντικότερη παγκόσμια έρευνα για την βαρύτερη από τον αέρα σταθερών πτερύγων αεροπορία η οποία είχε δημοσιευθεί μέχρι την εποχή εκείνη. Στην Διεθνή Έκθεση Κολούμπιαν του Σικάγο το 1893, ο Σανούτ οργάνωσε σε συνεργασία με τον Άλμπερτ Ζαμ ένα εξαιρετικά επιτυχημένο συνέδριο για την αεροπλοΐα. Ο Σανούτ ήταν αρκετά μεγάλος για να πετάξει ο ίδιος, και έτσι συνεργάστηκε με νεότερους πειραματιστές, συμπεριλαμβανομένων των Αουγκούστους Μ. Χέρινγκ και Ουίλιαμ Έιβερι. Το 1896 οι Σανούτ, Χέρινγκ και Έιβερι δοκίμασαν ένα μοντέλο βασισμένο στη έργο του Γερμανού πρωτοπόρου της αεροπορίας Ότο Λίλιενταλ, καθώς επίσης και ανεμόπτερα δικού τους σχεδιασμού στους αμμόλοφους κατά μήκος της όχθης της λίμνης Μίσιγκαν κοντά στην πόλη Μίλερ Μπιτς της Ιντιάνα. Αυτά τα πειράματα έπεισαν τον Σανούτ ότι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί επιπλέον άντωση χωρίς μεγάλη αύξηση του βάρους ήταν να στοιβάζονται αρκετές πτέρυγες η μία πάνω στην άλλη, μια ιδέα που προτάθηκε από τον Βρετανό μηχανικό Φράνσις Ουένχαμ το 1866 και πραγματοποιήθηκε εν πτήσει από τον Λίλιενταλ τη δεκαετία του 1890. Ο Σανούτ εισήγαγε τη δομή πτερύγων με αντηρίδες η οποία θα χρησιμοποιούνταν στα διπλάνα του μέλλοντος, μέχρι την περίοδο που οι πρωτοποριακές απόπειρες του Ούγκο Γιούνκερς είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πλήρως μεταλλικών ατράκτων χωρίς εξωτερική στήριξη από το 1915 και έπειτα. Ο Σανούτ βασίστηκε στο στήριγμα Πρατ, το οποίο του ήταν οικείο από την κατασκευή γεφυρών. Οι αδελφοί Ράιτ, για την κατασκευή των ανεμοπτέρων τους, βασίστηκαν στα σχέδια του Σανούτ. Ένα νέο μοντέλου διπλάνου ανεμοπτέρου αναπτύχθηκε και τέθηκε σε χρήση το 1897. Ο Σανούτ συνεργάστηκε με πολλούς πρωτοπόρους της αεροπορίας, συμπεριλαμβανομένων των Ότο Λίλιενταλ, Λουί Μουγιάρ, Γκαμπριέλ Βουαζάν, Τζον Τζ. Μοντγκόμερι, Λουί Μπλεριό, Φέρντιναντ Φέρμπερ, Λόρενς Χάργκρεϊβ και Αλμπέρτου Σάντους-Ντουμό. Το 1897 άρχισε να συνεργάζεται με τον Βρετανό αεροπόρο Πέρσι Πίλτσερ. Ακολουθώντας τις ιδέες του Σανούτ, ο Πίλτσερ κατασκεύασε ένα τριπλάνο, αλλά σκοτώθηκε σε συντριβή ανεμοπτέρου τον Οκτώβριο του 1899 προτού καταφέρει να πετάξει με αυτό. Ο Σανούτ ήταν σε επαφή με τους αδελφούς Ράιτ από το 1900, όταν ο Ουίλμπουρ του έγραψε αφότου διάβασε το Progress in Flying Machines. Ο Σανούτ συνέβαλε στη δημοσίευση του έργου των αδελφών Ράιτ, ενθαρρύνοντας τους, επισκεπτόμενος τον χώρο πειραμάτων τους κοντά στο Κίτι Χόουκ της Βόρειας Καρολίνας το 1901, το 1902 και το 1903. Οι Ράιτ και ο Σανούτ αντάλλαξαν εκατοντάδες επιστολές μεταξύ 1900 και 1910.Ο Σανούτ μοιραζόταν ελεύθερα τις γνώσεις του για την αεροπορία με όλους όσους ενδιαφέρονται και ανέμενε από τους άλλους να κάνουν το ίδιο, αν και ενθάρρυνε τους συναδέλφους να κατοχυρώσουν τις εφευρέσεις τους. Η ανοιχτή προσέγγισή του οδήγησε σε τριβή με τους αδελφούς Ράιτ, οι οποίοι πίστευαν ότι οι ιδέες τους σχετικά με τον έλεγχο των αεροσκαφών ήταν μοναδικές και αρνήθηκαν να τις μοιραστούν. Η φιλία τους βρισκόταν ακόμη σε κρίση όταν ο Σανούτ πέθανε, αλλά ο Ουίλμπουρ Ράιτ κατάφερε να παραβρεθεί στην κηδεία του Σανούτ στο σπίτι της οικογένειας. Ο Ράιτ έγραψε ένα εγκώμιο το οποίο αναγνώστηκε σε συνάντηση της Αερολέσχης τον Ιανουάριο του 1911. Όταν ιδρύθηκε η Αερολέσχη του Ιλινόι στις 10 Φεβρουαρίου 1910, ο Σανούτ ορίστηκε πρώτος πρόεδρός της μέχρι τον θάνατό του τον Νοέμβριο του 1910. Ο Σανούτ πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1910 στο Σικάγο. Η πόλη Τσάνιουτ στο Κάνσας, έχει πάρει το όνομά της από τον Σανούτ, όπως και η πρώην Αεροπορική Βάση Τσάνιουτ στο Ράντουλ του Ιλινόι. Η βάση έπαψε να λειτουργεί το 1993 και έκτοτε λειτουργεί το Μουσείο Αεροδιαστημικής Οκτάβ Σανούτ, όπου περιλαμβάνονται στοιχεία για την ιστορία της αεροπορίας και της αεροπορικής βάσης. Επίσης το όνομα του Σανούτ έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά βραβεία αεροπορίας και μηχανικής Εποχή των πρωτοπόρων στην αεροπορία Text of Progress in Flying Machines Progress in Flying Machines By Octave Chanute, Courier Dover Publications Octave Chanute, 1832-1910. Νεκρολογία στο Flight. 3 Δεκεμβρίου 1910 Simine Short. 2011. Locomotive to Aeromotive: Octave Chanute and the Transportation Revolution. University of Illinois Press. OCLC 785781240 Έργα του/της Octave Chanute στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Οκτάβ Σανούτ στο Internet Archive Σύνοψη των πειραμάτων με ανεμόπτερα του Σανούτ στη βόρεια Ιντιάνα 12537377 Οκτάβ Σανούτ στο Find a Grave (Αγγλικά)
|
Ο Οκτάβ Σανούτ (γαλλικά: Octave Chanute, 18 Φεβρουαρίου 1832, Παρίσι – 23 Νοεμβρίου 1910, Σικάγο) ήταν Γαλλο-Αμερικανός πολιτικός μηχανικός και πρωτοπόρος της αεροπορίας, γεννημένος στη Γαλλία. Βοήθησε αρκετούς εκκολαπτόμενους λάτρεις της αεροπορίας, συμπεριλαμβανομένων των αδελφών Ράιτ, παρέχοντας τους βοήθεια και συμβουλές, και συνέβαλε στη δημοσίευση των πειραμάτων τους. Μετά τον θάνατό του ονομάστηκε πατέρας της αεροπορίας και των βαρύτερων από τον αέρα ιπτάμενων μηχανών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CF%84%CE%AC%CE%B2_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%84
|
Γκαετάνο Μπρέσι
|
Ο Μπρέσι μετανάστευσε στο Πάτερσον της Νέας Υερσέης των ΗΠΑ σε νεαρή ηλικία, όπου εντάχθηκε σε έναν πυρήνα Ιταλών μεταναστών και εργάστηκε ως υφαντουργός. Αργότερα διακρίθηκε σε τοπικές συνδικαλιστικές δράσεις, ενώ υιοθέτησε αναρχικές ιδέες και έγινε εκδότης μίας τοπικής εφημερίδας της ίδιας πολιτικής τοποθέτησης, με τίτλο «Το Κοινωνικό Ζήτημα» («La Questione Sociale»). Πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη κοινωνικών δράσεων με χρηματικές εισφορές των μελών της εφημερίδας του. Αποφάσισε να δολοφονήσει τον Ιταλό μονάρχη, έπειτα από τη σφαγή δεκάδων Ιταλών εργατών που διαδήλωναν άοπλοι για καλύτερες εργασιακές συνθήκες, στο Μιλάνο από τις 6 έως τις 10 Μαΐου 1898. Μεταξύ των τουλάχιστον 80 νεκρών ήταν και η αδελφή του Μπρέσι. Τότε εκείνος αιτήθηκε την επιστροφή ενός σημαντικού ποσού (150 δολαρίων) που είχε συνεισφέρει στην κοινή οργάνωση (κάτι που προκάλεσε την έντονη δυσφορία των συντρόφων του) και με αυτό πραγματοποίησε το ταξίδι στην χώρα του, όπου στη Μόντσα, στις 29 Ιουλίου του 1900 χρησιμοποιώντας ένα ρεβόλβερ 32 χιλ., πυροβόλησε τέσσερις φορές από κοντινή απόσταση τον Ιταλό βασιλέα και τον σκότωσε, ως αντίποινα για τη δολοφονία των εργατών. Συνελήφθη και κακοποιήθηκε, ενώ δήλωσε ότι η πράξη του ήταν συμβολική, κατά ενός τυραννικού θεσμού, όχι ενός προσώπου. Στο δικαστήριο την υπεράσπισή του ανέλαβε ο αναρχικός δικηγόρος Francesco Saverio Merlino (1856 – 1930). Ο Μπρέσι κρίθηκε ένοχος, απέφυγε όμως την εκτέλεση χάρις σε έναν πρόσφατα ψηφισμένο νόμο, καταδικάστηκε όμως σε ισόβια καταναγκαστικά έργα και μεταφέρθηκε στις φυλακές της νήσου του Αγίου Στεφάνου, τόπο εγκλεισμού πολλών ακόμη ομοϊδεατών του. Ωστόσο, πολύ σύντομα δολοφονήθηκε εκεί με στραγγαλισμό, από έναν δεσμοφύλακα. Οι σύντροφοί του, όταν έμαθαν το σκοπό για τον οποίο απαίτησε την επιστροφή των χρημάτων, αποκατέστησαν τη μνήμη του και ανέλαβαν την προστασία της μοναχοκόρης του. Αντίθετα, η χήρα του δεν έδειξε ποτέ ότι εκτίμησε την πράξη του. Ο Μπρέσι τιμάται σήμερα ως μάρτυρας για την ελευθερία, από την αναρχική Ιταλική κοινότητα και όχι μόνο. Το όνομά του, που με απόφαση του δικαστηρίου που τον καταδίκασε κρίθηκε απαγορευμένο, δόθηκε σε παιδιά θαυμαστών της πράξης του, ενώ ο Ιταλός αναρχικός καλλιτέχνης Flavio Constantini του αφιέρωσε ένα ζωγραφικό έργο, το 1974. Επίσης από το 1985 και ύστερα από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης της Carrara, όπου βρίσκεται η έδρα της «Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας» («F.A.I.»), έχει φιλοτεχνηθεί και εγκαινιαστεί ένα μαρμάρινο άγαλμά του, δημιουργία του γλύπτη Carlo Sergio Signori. Τέλος, στο Πράτο όπου γεννήθηκε ο Μπρέσι, υπάρχει οδός με το όνομά του. Βλάσης Γ. Ρασσιάς (2007): Γκαετάνο Μπρέσι Ανακτήθηκε στις 29/7/2020 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gaetano Bresci στο Wikimedia Commons
|
Ο Γκαετάνο Μπρέσι (Gaetano Bresci, Coiano, Πράτο, Τοσκάνη, Βασίλειο της Ιταλίας, 10 Νοεμβρίου 1869 – Νησί Αγίου Στεφάνου, Ventotene, Latina, Λάτσιο, 22 Μαΐου 1901) ήταν Ιταλός αναρχικός και ακτιβιστής, δολοφόνος του Ιταλού μονάρχη Ουμβέρτου Α΄ του «Καλού».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B9
|
Ισημερινός (χώρα)
|
Γηγενείς προηγμένοι πολιτισμοί ήκμασαν στον Ισημερινό πολύ πριν η περιοχή κατακτηθεί το 1460 από την αυτοκρατορία των Ίνκας. Το 1531, Ισπανοί κατακτητές, υπό τα όπλα του Φρανσίσκο Πισάρρο, αφίχθησαν στην περιοχή και νίκησαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας, Αταουάλπα και το στρατό του κατά τη διάρκεια της μάχης στην Καχαμάρκα, το 1532. Στα επόμενα έτη και για τρεις αιώνες οι Ισπανοί άποικοι έγιναν η νέα ελίτ. Ο γηγενής πληθυσμός αποδεκατίστηκε τόσο από τις ασθένειες στις πρώτες δεκαετίες της ισπανικής κυριαρχίας όσο και από το δουλοκτητικό σύστημα encomienda. Οι αυτόχθονες ήταν δουλοπάροικοι για λογαριασμό των Ισπανών ιδιοκτητών. Το 1563, το Κίτο έγινε έδρα βασιλικής διοικητικής περιφέρειας της Ισπανίας. Έπειτα από σχεδόν 300 έτη ισπανικής αποίκισης, το Κίτο ήταν πόλη με περίπου 10.000 κατοίκους. Εκεί στις 10 Αυγούστου του 1809 πρωτακούστηκε η κραυγή για την ανεξαρτησία. Τελικά ο στρατηγός Αντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε κατάφερε έπειτα από τρεις πολέμους για ανεξαρτησία της Νότιας Αμερικής να απελευθερωθεί ο Ισημερινός το 1820 και να συμπεριληφθεί στην, υπό τον Μπολίβαρ, ιδρυθείσα Μεγάλη Κολομβία που συμπεριελάμβανε τα σημερινά κράτη Κολομβία, Βενεζουέλα, και Ισημερινό. Τέλος ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων χωρών αποσπάσθηκε από την Κολομβία και τον Μάιο του 1830 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα. Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από κυβερνητική αστάθεια. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο συντηρητικός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο ενοποίησε τη χώρα στη δεκαετία του 1860 με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η παγκόσμια ζήτηση για κακάο έκανε την οικονομία περισσότερο εξαρτημένη από τις εξαγωγές προϊόντων και είχε αποτέλεσμα τη μετανάστευση των κατοίκων από τις ορεινές και τις γεωργικές περιοχές προς τις ακτές. Η φιλελεύθερη επανάσταση του 1895, που έγινε στην παράκτια περιοχή, με επικεφαλής τον Ελόι Αλφάρο μείωσε τη δύναμη της Εκκλησίας και άνοιξε το δρόμο για την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη. Ο τερματισμός της παραγωγής κακάο ανανέωσε την πολιτική αστάθεια και ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1925. Η δεκαετία του '30 και η δεκαετία του '40 χαρακτηρίστηκαν από τους λαϊκιστές πολιτικούς που ανέδειξαν για 5 έτη Πρόεδρο τον Χοσέ Βελάσκο Ιμπάρρα. Η οικονομική κρίση και η λαϊκή ανησυχία οδήγησαν σε μια επιστροφή στη λαϊκίστικη πολιτική και τις εσωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις στη δεκαετία του '60, ενώ οι ξένες επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν τα κοιτάσματα πετρελαίου στην περιοχή της Αμαζονίας στον Ισημερινό. Το 1972, ένα εθνικιστικό στρατιωτικό καθεστώς κατέλαβε δια της βίας την εξουσία και χρησιμοποίησε τα κέρδη από το πετρέλαιο και τα δάνεια από τις ξένες χώρες για την ολοκλήρωση ενός προγράμματος εκβιομηχάνισης, της απαλλοτρίωσης της γης και των επιχορηγήσεων προς τους πολίτες. Με τη δύναμη του πετρελαίου, που όμως εξασθένιζε, ο Ισημερινός επέστρεψε στη δημοκρατία το 1979, αλλά ως το 1982 η κυβέρνηση αντιμετώπισε μια οικονομική κρίση, που χαρακτηρίστηκε από τον υψηλό πληθωρισμό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, την υποτίμηση του νομίσματος και τη συσσώρευση χρεών. Από την επιστροφή του στη δημοκρατία, ο Ισημερινός έχει χαρακτηριστεί από χρόνια κυβερνητική αστάθεια. Η συνεχής κακοδιαχείριση και η συσσώρευση χρεών κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος της δεκαετίας του '70, έχουν αφήσει τη χώρα ουσιαστικά χωρίς ανάκαμψη. Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, η κυβέρνηση του Ισημερινού χαρακτηριζόταν από αδύναμη εκτελεστική εξουσία. Οι τελευταίοι τρεις δημοκρατικά εκλεγμένοι Πρόεδροι απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Μεταξύ των σημαντικότερων παραγόντων που οδήγησαν στη δημοκρατική αστάθεια ήταν η εμφάνιση του γηγενούς πληθυσμού ως ενεργού εκλογικής δύναμης. Τον Απρίλιο του 2005 το Κογκρέσο καθαίρεσε τον πρόεδρο Λούσιο Γκουτιέρρες. Ο αντιπρόεδρος, Αλφρέδο Παλάσιο, πήρε τη θέση του και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τη διενέργεια των επόμενων εκλογών. Στις εκλογές του 2009 πρόεδρος εξελέγη ο Ραφαέλ Κορέα. Η χώρα αποτελείται από τρεις κύριες γεωγραφικές περιοχές, καθώς επίσης και από μια νησιωτική περιοχή στον Ειρηνικό ωκεανό. Στα δυτικά βρίσκεται η Κόστα (Costa), που περιλαμβάνει και την παράκτια περιοχή στον Ειρηνικό. Η περιοχή των υψιπέδων βρίσκεται στο κέντρο του κράτους. Η ανατολική ζώνη (Oriente) περιλαμβάνει τα τροπικά δάση της Αμαζονίας στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Η περιοχή των υψιπέδων είναι τμήμα των Άνδεων. Οι ισημερινές Άνδεις έχουν μήκος 650 χιλιόμετρα και πλάτος 150 και χωρίζονται σε δύο οροσειρές, τη δυτική, ή Κορδιλιέρα Οξιντετάλ και την ανατολική, ή Κορδιλιέρα Ρεάλ. Αυτές οι οροσειρές έχουν ύψος 3 με 4 χιλιόμετρα, ενώ οι ηφαιστειακές κορυφές που περιλαμβάνουν φτάνουν σε ύψος τα έξι χιλιόμετρα που καλύπτονται με παγετώνες. Τα ηφαίστεια της ανατολικής οροσειράς υπήρξαν πιο ενεργά στους ιστορικούς χρόνους από αυτά της δυτικής. Ηφαίστεια της ανατολικής οροσειράς είναι το Κοτοπάξι, το Ρεβενταδόρ, το Τουνγκουράουα και το Σανγκάι. Στην δυτική βρίσκεται το Τσιμποράσο, το ψηλότερο βουνό της χώρας. Ανάμεσα στις δύο οροσειρές βρίσκεται ένα βύθισμα, η Ενδοανδική Κοιλάδα, η οποία έχει ύψος δύο με τρία χιλιόμετρα. Σε αυτή τη κοιλάδα μήκους 300 και πλάτους 20 με 30 χιλιομέτρων βρίσκεται η πρωτεύουσα Κίτο. Τέλος, η νησιωτική περιοχή αποτελείται από τα νησιά Γκαλαπάγκος, περίπου 1.000 χλμ. δυτικά της χώρας στον Ειρηνικό ωκεανό.Πρωτεύουσα του Ισημερινού είναι το Κίτο, και βρίσκεται στην επαρχία Πιτσίντσα στην ορεινή περιοχή. Η μεγαλύτερη πόλη της είναι το Γουαγιακίλ, που βρίσκεται στην επαρχία Γουάγιας στο Κόστα. Στα νότια του Κίτο βρίσκεται το Κοτοπάξι, που αποτελεί έδρα φερώνυμης επαρχίας. Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στη χώρα. Ο Ισημερινός διαιρείται σε είκοσι τέσσερις επαρχίες: Το Σύνταγμα προβλέπει τετραετή θητεία για τον Πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, και τα μέλη του Κογκρέσου. Οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου διορίζονται από το Κογκρέσο. Η κυβέρνηση περιλαμβάνει 15 υπουργεία. Οι επαρχιακοί κυβερνήτες και οι σύμβουλοι, όπως οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι εκλέγονται άμεσα. Το Κογκρέσο συνέρχεται καθ' όλη τη διάρκεια του έτους εκτός από τον Ιούλιο και το Δεκέμβριο. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για εγγεγραμμένα πρόσωπα ηλικίας από 18 ως και 65 ετών και προαιρετική για τους υπόλοιπους. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται στα έσοδα από το πετρέλαιο, όπως επίσης και στη γεωργία, στις πλούσιες περιοχές. Επειδή η χώρα εξάγει τα κύρια προϊόντα όπως πετρέλαιο, μπανάνες και γαρίδες, οι διακυμάνσεις στις τιμές της παγκόσμιας αγοράς μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική εσωτερική επίδραση. Η βιομηχανία είναι κατά ένα μεγάλο μέρος προσανατολισμένη στη συντήρηση της εγχώριας αγοράς. Τα οικονομικά προβλήματα της περιόδου του 1997-98 είχαν αποτέλεσμα την οικονομική και νομισματική κρίση του 1999. Η κρίση επιδεινώθηκε από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του καιρικού φαινομένου Ελ Νίνιο το 1997, της κατακόρυφης πτώσης στις τιμές του πετρελαίου το 1997-98, και της διαφαινόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 1997-98. Οι παράγοντες αυτοί οδήγησαν στη συρρίκνωση κατά 7,3% του ΑΕΠ, σε ετήσιο πληθωρισμό της τάξης του 52,2% και σε υποτίμηση (κατά 65%) του εθνικού νομίσματος το 1999. Στις 9 Ιανουαρίου του 2000, η κυβέρνηση του Προέδρου Χαμίλ Μαχουάντ εξήγγειλε την πρόθεσή της να υιοθετήσει το δολάριο ΗΠΑ ως επίσημο νόμισμα του Ισημερινού για να αντιμετωπίσει την τρέχουσα οικονομική κρίση. Έπειτα από ταραχές ο Μαχουάντ απομακρύνθηκε από την εξουσία και τον διαδέχθηκε ο Γκουστάβο Νομπόα. Ελήφθησαν νέα οικονομικά μέτρα και το 2000 η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, με το ΑΕΠ να παρουσιάζει αύξηση κατά 1,9%. Εντούτοις, το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ο πληθωρισμός το 2000 παρέμενε υψηλός κατά 96,1%, αλλά το ποσοστό πληθωρισμού συνεχίζει να πέφτει. Ο μηνιαίος πληθωρισμός τον Φεβρουάριο του 2001 ήταν 2,9%. Στις 21 Νοεμβρίου του 2008 η Βραζιλία ανακάλεσε τον πρέσβη της στον Ισημερινό έπειτα από την αναστολή της αποπληρωμής δανείου προς την Τράπεζα Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης (BNDES) της Βραζιλίας και το αίτημά του Ισημερινού για διεθνή διαιτησία.Ο πρόεδρος Κορρέα ανακοίνωσε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 ότι η χώρα του αποφάσισε να αναστείλει την αποπληρωμή σχεδόν του 40% του διεθνούς χρέους της για τρίτη φορά σε 14 χρόνια, Ο Κορρέα επικαλέστηκε παρατυπίες κατά τη διαπραγμάτευση της αποπληρωμής. Στον Ισημερινό ζουν κυρίως μιγάδες Αμερικανοί Ινδιάνοι και λευκοί (μεστίζο) σε ποσοστό 65%, Αμερικανοί ινδιάνικης καταγωγής σε ποσοστό 25%, ενώ οι υπόλοιποι είναι Ισπανοί και αφροαμερικανοί. Το 67% του συνολικού πληθυσμού ζει στις πόλεις, σύμφωνα με στοιχεία για το 2010. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 78,4 χρόνια (76,4 χρόνια οι άνδρες και 80,5 οι γυναίκες). Περίπου το 90% των κατοίκων ασπάζονται το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού λαμβάνει μέρος σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις τακτικά. Αυξημένο είναι και το ποσοστό των Προτεσταντών Ευαγγελιστών. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά περιλαμβάνουν περισσότερα από 81.512 μέλη. και παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις. Οι Μορμόνοι επίσης είναι πολλοί (220.247 μέλη) και υπάρχει μια μικρή (περίπου 1000 άτομα) μουσουλμανική μειονότητα. Οι Εβραίοι αριθμούν επίσης πάνω από 1.000 άτομα και είναι συνήθως γερμανικής προέλευσης. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Ο πολιτισμός του Ισημερινού καθορίζεται από την πλειοψηφία των μιγάδων της χώρας, με δεδομένη την καταγωγή τους. Είναι ένα μίγμα ευρωπαϊκών και ινδιάνικων επιρροών που εμφορούνται με τα αφρικανικά στοιχεία που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους, οι οποίοι ήταν σκλάβοι. Ισημερινός Νησιά Γκαλαπάγκος Γκαλαπάγκος
|
Η Δημοκρατία του Ισημερινού, γνωστή και ως Εκουαδόρ, είναι χώρα στη βορειοδυτική Νότια Αμερική, που συνορεύει με την Κολομβία προς Βορρά, με το Περού στα ανατολικά και νότια και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό στα δυτικά. Η χώρα περιλαμβάνει επίσης τα Νησιά Γκαλαπάγκος (Archipelago de Colón) στον Ειρηνικό, περίπου 965 χλμ. δυτικά της χώρας. Το όνομα οφείλεται στην ισπανική λέξη Ecuador που σημαίνει Ισημερινός επειδή ο τελευταίος διέρχεται από το κράτος αυτό. Έχει έκταση 283.560 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 16.938.986 κατοίκους (κατατάσσεται 73η στον κόσμο), σύμφωνα με την απογραφή του 2022. Το Κίτο είναι η πρωτεύουσα της χώρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82_(%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1)
|
Λιθουανικές βουλευτικές εκλογές (2016)
|
Το Seimas έχει 141 βουλευτές, που εκλέγονται για μια θητεία τεσσάρων ετών σε παράλληλη ψηφοφορία, με 71 βουλευτές που εκλέγονται σε μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες και 70 που εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση σε μια ενιαία πανελλαδική εκλογική περιφέρεια. Η ψήφος στις εκλογές είναι ανοικτή σε όλους τους πολίτες της Λιθουανίας που είναι τουλάχιστον 18 ετών. Τα κυβερνητικά κόμματα υπέστησαν τη μεγάλη αποτυχία στις εκλογές. Οι Σοσιαλδημοκράτες, που ήταν πρώτοι στις δημοσκοπήσεις σταθερά στις προηγούμενες εκλογές, τερμάτισαν τρίτοι με 15,04% των ψήφων και 17 έδρες. Αμέσως μόλις άρχισαν να επιβαβιώνονται τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών, παραιτήθηκε ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Μαζουρόνις, ενώ ο Πάκσας παραιτήθηκε από αρχηγός της Τάξης και της Δικαιοσύνης. Μετά τον δεύτερο γύρο της ψηφοφορίας, ο Μπουτκεβίτσιους υπέβαλε επίσης την παραίτηση του ως πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών, αλλά η παραίτησή του απορρίφθηκε. Επίσης, μετά τις εκλογές οι Αγρότες και οι Πράσινοι άρχισαν διαβουλεύσεις με την Εθνική Ένωση και τους Σοσιαλδημοκράτες προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού. οι Χωρικοί και οι Πράσινοι εξέφρασαν την επιθυμία τους για μια ευρεία συμμαχία, που αφορούσε και τα δύο μέρη, ενδεχόμενο που αποκλείστηκε από την Ένωση της Πατρίδας.Στις 9 Νοεμβρίου, οι Αγρότες και οι Πράσινοι υπέγραψαν συμφωνία συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες, σύμφωνα με την οποία οι Σοσιαλδημοκράτες θα όρκιζαν 3 μέλη από τα συνολικά 14 στο υπουργικό συμβούλιο, ενώ οι Αγρότες και οι Πράσινοι θα είχαν το δικαίωμα να διορίσουν τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του κοινοβουλίου (Seimas).Το νέο κοινοοβύλιο (Seimas) στην πρώτη του συνεδρίαση στις 14 Νοεμβρίου 2016 εξέλεξε ως πρόεδρό του τον Βίκτορ Πρανκιέτις. Στις 22 Νοεμβρίου, η πρόεδρος Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε διόρισε ως πρωθυπουργό τον Σαούλιους Σκβερνέλις.
|
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στη Λιθουανία , στις 9 Οκτωβρίου 2016, με ένα δεύτερο γύρο που διεξήχθη στις 23 Οκτωβρίου, στις εκλογικές περιφέρειες, όπου κανένας υποψήφιος κέρδισε την πλειοψηφία στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Όλες οι 141 έδρες του κοινοβουλίου (Seimas) διεκδικήθηκαν σε αυτές τις εκλογές. Οι 71 βουλευτές εξελέγησαν σε μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες που εξελέγησαν από την πλειοψηφία και οι υπόλοιποι 70 σε μια πανεθνική εκλογική περιφέρεια με βάση την αναλογική εκπροσώπηση. Τις εκλογές κέρδισε Λιθουανική Ένωση Αγροτών και Πρασίνων, η οποία έλαβε το 22,45% της λαϊκής ψήφου και 54 έδρες, αυξάνοντας κατά μία έδρα σε σχέση με τις εκλογές τέσσερα χρόνια πριν. Η επιτυχία του κόμματος αποδόθηκε στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων με τα κατεστημένα κόμματα υπό το φως των χαμηλών μισθών και την επίμονη μετανάστευση. Η Ένωση της Πατρίδας, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης σε σχέση με το προηγούμενο Seimas, τερμάτισε δεύτερη, με το μεγαλύτερο μερίδιο της εθνικής ψηφοφορίας, αλλά μόνο με 31 έδρες. Τα κυβερνητικά κόμματα υπέστησαν ήττα στις εκλογές. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Λιθουανίας, το οποίο ήταν είχε το μεγαλύτερο του κοινοβουλίου (Seimas) πριν από τις εκλογές, τερμάτισε τρίτο, με 17 έδρες. Οι εταίροι του συνασπισμού του, το Εργατικό Κόμμα και η Τάξη και Δικαιοσύνη, τα πήγαν ακόμα χειρότερα, μαζεύοντας 2 και 8 έδρες, αντίστοιχα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2016)
|
Βίλλι Γκραφ
|
Ο Βίλχελμ «Βίλλι» Γκραφ γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1918 στο Κούχενχαϊμ κοντά στο Οϊσκίρχεν και ήταν το τρίτο παιδί της Άννας Γκραφ (1885–1953) και του Γκέρχαρντ Γκραφ (1885–1951). Οι γονείς του ήταν και οι δύο αγροτικής καταγωγής, καθολικής πίστης και προέρχονταν από τη Ρηνανία. Το πρώτο παιδί του ζευγαριού γεννήθηκε το 1914 και πέθανε το 1916. Η αδερφή του Βίλλι, Ματθίλντη, γεννήθηκε το 1915 και η νεότερη αδερφή Ανελίζ το 1921. Ο πατέρας του εργαζόταν αρχικά ως έμπορος σε γαλακτοκομείο στο Κούχενχαϊμ. Το 1922 η οικογένεια μετακόμισε από τη Ρηνανία στο St. Johann, περιοχή στο Σααρμπρύκεν ,όπου ο πατέρας του ανέλαβε να διευθύνει το Johannishof της καθολικής ενορίας του St. Johann στην οδό Mainzer. Το Johannishof ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη αίθουσα συμποσίων στην πόλη. Μετά το δημοτικό σχολείο, ο Βίλλι παρακολούθησε το Ludwigsgymnasium στο Αλτ- Σααρμπρύκεν στο St. Johann. Ήταν ένα θρησκευόμενο αγόρι και συμμετείχε ενεργά στην ενορία της εκκλησίας από το 1935 έως το 1936. Στο βιογραφικό του, γραμμένο στη φυλακή για τη Γκεστάπο το 1943, ο Γκραφ περιγράφει την παιδική του ηλικία με τις ακόλουθες λέξεις: «Ο πατέρας μου ήταν σωστός και ειλικρινής στην επαγγελματική και ιδιωτική του ζωή και ενθάρρυνε τα παιδιά του να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και ενήργησα με σοβαρότητα εάν έκανα κάποιο λάθος με οποιονδήποτε τρόπο. Η σχέση με τη μητέρα μου ήταν πάντα η πιο ζεστή, γιατί μας φρόντιζε ως παιδιά με κάθε αγάπη και προσπάθησε ξανά και ξανά να μας κάνει ευτυχισμένους, για παράδειγμα τα Χριστούγεννα ή την ημέρα της ονομαστικής εορτής και σε άλλες περιπτώσεις. Εμείς τα παιδιά ανταμείψαμε αυτήν την αγάπη με διάφορους τρόπους, βοηθώντας στις δουλειές του σπιτιού και προσπαθήσαμε να είμαστε ευγνώμονες. Νωρίς γνώρισα τα έθιμα και τη ζωή της Καθολικής Εκκλησίας και η καθημερινή ζωή μου καθοδηγούταν από αυτήν: προσευχή, πηγαίνοντας στην εκκλησία κ.λπ. Πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην φροντίδα μιας καλής και στοργικής οικογένειας.» Ο Βίλι Γκραφ προσχώρησε σύντομα στην καθολική ένωση αγοριών, την Bund Neudeutschland (ND). Αυτή απαγορεύτηκε μετά τον ερχομό στην εξουσία των Εθνικοσοσιαλιστών. Το 1934 εντάχθηκε στο γκρίζο τάγμα, μια απαγορευμένη καθολική ένωση νέων που αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Χίτλερ και η οποία ιδρύθηκε λόγω της απαγόρευσης πολλών συλλόγων νέων. Όταν πραγματοποιήθηκε η επανένταξη του Σάαρλαντ στο γερμανικό Ράιχ μετά το «δημοψήφισμα Saar» στις 13 Ιανουαρίου 1935, έγιναν σημαντικές αλλαγές στην πολιτική, κοινωνική και ιδιωτική ζωή του πληθυσμού του Σάαρλαντ. Ο Γκραφ αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την υποχρέωση ένταξης στη Νεολαία του Χίτλερ. Παρά τις έντονες απειλές ότι θα αποκλείονταν από την απόκτηση του Abitur (απολυτήριο λυκείου) ή έστω να συμμετάσχει μόνο προσποιούμενος, αρνήθηκε σταθερά. Μετά την αποφοίτησή του από το Ludwigsgymnasium στο Σααρμπρύκεν το 1937, ο Γκραφ ολοκλήρωσε ένα εξάμηνο στην Υπηρεσία Εργασίας του Ράιχ και στη συνέχεια άρχισε να σπουδάζει Ιατρική στη Βόννη. Το 1938 φυλακίστηκε με άλλα μέλη από το γκρίζο τάγμα και κατηγορήθηκε για παράνομες δραστηριότητες (το γκρίζο τάγμα ήταν εκτός νόμου) όπως εκδρομές σε κάμπινγκ και άλλες συναντήσεις από ειδικό δικαστήριο στο Μάνχαϊμ και καταδικάστηκε σε αρκετές εβδομάδες φυλάκισης. Μετά το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1939, εντάχθηκε στη Βέρμαχτ. Από το 1940 έως το 1942 συμμετείχε ως γιατρός σε διάφορες πολεμικές αποστολές στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία (εκστρατεία Γιουγκοσλαβίας), την Πολωνία και τη Ρωσία (Ανατολικό Μέτωπο). Έγινε μάρτυρας θηριωδιών που διαπράχθηκαν πολλές φορές και έλαβε γνώση για τα δεινά του άμαχου πληθυσμού που πλήττονταν από τον πόλεμο σε κάθε χώρα. Σε επιστολή προς την οικογένεια του έγραψε: «Μακάρι να μην είχα δει τι συνέβη εδώ γύρω μου». Σύμφωνα με τις αναμνήσεις της αδερφής του Aνελίζ, αυτό τον οδήγησε στην απόφαση ότι πλέον έπρεπε να κάνει κάτι για όλα αυτά. Τον Απρίλιο του 1942 στάλθηκε στο πανεπιστήμιο του Μονάχου μαζί με άλλους φοιτητές της Ιατρικής. Τότε ήρθε σε επαφή με την αντιστασιακή ομάδα, λευκό Ρόδο και έγινε ενεργό μέλος της. Η ομάδα περιελάμβανε επίσης τους συμφοιτητές του Χανς Σολ και την αδερφή του Σόφι Σολ. Εκείνη την εποχή, ο Βίλι ζούσε σε ένα δωμάτιο στην οδό Amalienstraße 95 στην περιοχή Maxvorstadt. Τα πρώτα τέσσερα φυλλάδια της ομάδας γράφτηκαν μεταξύ Ιουνίου και Ιουλίου του 1942 από τους Χανς Σολ και Αλέξανδρο Σμορέλ με σκοπό να διαδώσουν στον κόσμο ότι έπρεπε να απαλλαγούν από το ναζιστικό καθεστώς «από μέσα». Το καλοκαίρι, το έργο της αντίστασης έπρεπε να διακοπεί επειδή τα αγόρια της ομάδας κλήθηκαν εκ νέου στο Ανατολικό Μέτωπο. Μετά την επιστροφή τους στο Μόναχο τον Νοέμβριο του 1942, αύξησαν σημαντικά τη δουλειά τους. Προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με άλλες ομάδες αντίστασης, να δραστηριοποιηθούν σε άλλες πόλεις εκτός του Μονάχου και κάλεσαν τον πληθυσμό πιο άμεσα να αντισταθεί στο καθεστώς. Το 5ο φυλλάδιο διανεμήθηκε τον Ιανουάριο του 1943 στο Μόναχο και σε μερικές άλλες πόλεις της νότιας Γερμανίας. Στις 3 και 4 Φεβρουαρίου ο Βίλλι Γκραφ, ο Χανς Σολ και ο Αλέξανδρος Σμορέλ έγραψαν συνθήματα σε πολλά κτίρια στο Μόναχο όπως «Κάτω ο Χίτλερ», «Χίτλερ ο μαζικός δολοφόνος». Η ίδια δράση επαναλήφθηκε στις 8 και 9 Φεβρουαρίου. Στις 15 Φεβρουαρίου 1943, έφτιαξαν αντίγραφα του 6ου φυλλαδίου τους, οργάνωσαν την αλληλογραφία και έβαλαν περισσότερες επιγραφές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, οι Χανς και Σόφι Σολ συνελήφθησαν ενώ άφηναν φυλλάδια στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και φυλακίστηκαν. Λίγες ώρες αργότερα, ο Βίλλι Γκραφ συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Μόναχο μαζί με την αδερφή του Aνελίζ. Στις 19 Απριλίου 1943, καταδικάστηκε σε θάνατο από το Λαϊκό Δικαστήριο υπό την προεδρία του Ρόλαντ Φράισερ, για έσχατη προδοσία και υποβάθμιση της στρατιωτικής δύναμης υπέρ του εχθρού. Αλλά η απόφαση δεν πραγματοποιήθηκε αμέσως, όπως συνέβη με τον Χανς Σολ, την αδερφή του Σόφι Σολ και τον Χριστόφ Προμπστ, ένα άλλο μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης και πατέρας τριών παιδιών. Η Γκεστάπο ήλπιζε για μήνες να πάρει τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών από τον Βίλλι κατά τη διάρκεια πολλών ανακρίσεων. Ενώ ήταν στη φυλακή έγραψε μια επιστολή στους γονείς του: «Αυτό που με πληγώνει κυρίως είναι ότι προκαλώ τόσο πόνο σε εσάς που θα συνεχίσετε να ζείτε. Ξέρω ότι θα είναι πιο δύσκολο για σας παρά για εμένα. Σας ζητώ, Πατέρα και Μητέρα, από τα βάθη της καρδιάς μου, να με συγχωρήσετε για την αγωνία και την απογοήτευση που σας προκάλεσα. Συχνά μετάνιωσα για αυτό που έχω κάνει σε εσάς, ειδικά εδώ στη φυλακή. Συγχωρέστε με και προσευχηθείτε για μένα! Κρατήστε τις καλές αναμνήσεις .... Δεν θα μπορούσα ποτέ να σας πω όσο ζούσα πόσο σας αγαπώ, αλλά τώρα τις τελευταίες ώρες θέλω να σας πω, δυστυχώς μόνο σε αυτό το στεγνό χαρτί, ότι σας αγαπώ όλους σας και ότι σας σέβομαι βαθιά. Για όλα όσα μου δώσατε και ό,τι κάνατε για μένα με τη φροντίδα και την αγάπη σας. Κρατήστε ο ένας τον άλλον και σταθείτε μαζί με αγάπη και εμπιστοσύνη ....» Ο Βίλλι τελικά αποκεφαλίστηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στη φυλακή Stadelheim με γκιλοτίνα και θάφτηκε στο νεκροταφείο στο Perlacher Forst. Το 1946 τα λείψανα του εκταφίστηκαν μετά από αίτημα της οικογένειάς του, μεταφέρθηκαν στο Σααρμπρύκεν και τάφηκαν εκ νέου στις 4 Νοεμβρίου στο παλιό νεκροταφείο του St. Johann. Επτά σχολεία στη Γερμανία έχουν πάρει το όνομά του, μεταξύ των οποίων το Willi-Graf-Gymnasium στο Μόναχο. Μια φοιτητική κατοικία στο Μόναχο τιμά επίσης τον Γκραφ φέρνοντας το όνομά του. Μια αναμνηστική πλάκα τοποθετήθηκε στο Johannishof στο Σααρμπρύκεν, τον τόπο όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια, στις 12 Οκτωβρίου 1990. Το 2003, του απονεμήθηκε μετά θάνατον ο τίτλος του επίτιμου πολίτη του Σααρμπρύκεν. Μια προτομή του Βίλλι εγκαινιάστηκε το 2004 στο κλιμακοστάσιο του δημαρχείου του St.Johann. Το 2008 ένας δρόμος στην περιοχή Vilich-Müldorf της Βόννης πήρε το όνομά του. Στις 27 Δεκεμβρίου 2017 ανακοινώθηκε ότι η Αρχιεπισκοπή του Μονάχου και του Φράιζινγκ (Freising) εξέταζε το ενδεχόμενο διαδικασίας αγιοποίησης του Βίλλι Γκραφ. Από το 2018 μία καμπάνα στην εκκλησία St. Elisabeth του Σααρμπρύκεν είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Τώρα κτυπά κάθε μέρα στις 5 μ.μ., την ώρα του θανάτου του, για τρία λεπτά.
|
Ο Βίλλι Γκραφ (γερμανικά: Willi Graf) (2 Ιανουαρίου 1918 - 12 Οκτωβρίου 1943) ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Λευκό Ρόδο (Weiße Rose) στη ναζιστική Γερμανία στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα για πολλούς Καθολικούς Γερμανούς ο Βίλλι θεωρείται μάρτυρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%86
|
Λουί ντε λα Μπουρντοναί
|
Ο Λα Μπουρντοναί γεννήθηκε το 1795 στο νησί Λα Ρεϊνιόν του Ινδικού Ωκεανού. Έμαθε σκάκι το 1814 και άρχισε να παίρνει στα σοβαρά το παιχνίδι το 1818, όταν έπαιζε πλέον τακτικά στο Café de la Régence. Πήρε μαθήματα από τον Ζακ Φρανσουά Μουρέ, που ήταν και ο πρώτος του δάσκαλος και μέσα σε δύο χρόνια έγινε ένας από τους καλύτερους παίκτες του καφέ. Ο Λα Μπουρντοναί αναγκάστηκε να κερδίσει τα προς το ζην ως επαγγελματίας παίκτης στο σκάκι, καθώς είχε σπαταλήσει την περιουσία του σε απερίσκεπτες συμφωνίες με γαίες. Πέθανε αδέκαρος στο Λονδίνο το 1840, αφού αναγκάστηκε να πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του, συμπεριλαμβανομένων των ενδυμάτων του, για να ικανοποιήσει τους πιστωτές του. Ο Τζωρτζ Ουώκερ φρόντισε να ταφεί σε κοιμητήριο του Λονδίνου (Kensal Green Cemetery) ακριβώς δίπλα στον παλιό αντίπαλό του Αλεξάντερ Μακντόνελ. Ο Λα Μπουρντοναί θεωρείται ανεπίσημα ως παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού, καθώς δεν υπήρχε επίσημος τίτλος εκείνη την εποχή. Ο ανεπίσημος αυτός τίτλος του δώθηκε περίπου το 1821, όταν κατάφερε να νικήσει στο σκάκι τον δάσκαλό του Αλεσάντρ Ντεσαπέλ που ως τότε θεωρούταν ως ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Λα Μπουρντοναί διατήρησε τον τίτλο του μέχρι το θάνατό του το 1840. Ο πιο διάσημος σκακιστικός αγώνας του, που μάλιστα θεωρείται ισάξιος παγκοσμίου πρωταθλήματος, ήταν το ματς εναντίον του Αλεξάντερ Μακντόνελ το 1834 (τη χρονιά εκείνη ο Μακντόνελ θεωρήθηκε επίσης παγκόσμιος πρωταθλητής). Αξιοσημείωτη υπήρξε η 3η παρτίδα του ματς όπου ο Λα Μπουρντοναί τιμώρησε εντυπωσιακά την πρόωρη επίθεση του Μακντόνελ, καθώς και η 16η παρτίδα, που ο Λα Μπουρντοναί αποδεικνύει τη δύναμη των πιονιών, η τελική διάταξη αυτής της παρτίδας την καθιστά ως μια από τις πιο εκπληκτικές στην ιστορία του σκακιού. Winter, Edward G., επιμ. (1981). World chess champions. ISBN 0-08-024094-1. «Louis Charles Mahe De La Bourdonnais». chessgames.com. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2014.
|
Ο Λουί ντε λα Μπουρντοναί (γαλλικά: Louis-Charles Mahé de La Bourdonnais, 1796/7 – 13 Δεκεμβρίου 1840) ήταν Γάλλος μαιτρ στο σκάκι, ίσως ο ισχυρότερος παίκτης στις αρχές του 19ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%AF
|
Ντάνι Φορ
|
Ο Φορ γεννήθηκε στην πόλη Κιλέμπε της δυτικής Ουγκάντας στις 8 Μαΐου 1962 από γονείς Σεϋχελλέζους. Ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις Σεϋχέλλες. Σπούδασε σε ένα πανεπιστήμιο στην Κούβα, αποφοιτώντας με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες. Το 1985, σε ηλικία 23 ετών, ο Φορ άρχισε να δουλεύει ως βοηθός υπεύθυνος για την κατάρτιση αναλυτικού προγράμματος στο υπουργείο Παιδείας των Σεϋχελλών. Επίσης, ήταν λέκτορας στην Εθνική Υπηρεσία Νεολαίας και στο Πολυτεχνείο των Σεϋχελλών.Το 1993, μετά την επιστροφή της πολυκομματικής δημοκρατίας στη χώρα, ο Φορ έγινε επικεφαλής στην εθνοσυνέλευση (leader of government business), υπηρετώντας στη θέση αυτή ως το 1998, χρονιά κατά την οποία διορίστηκε υπουργός Παιδείας. Με την πάροδο των ετών, υπηρέτησε σε διάφορα χαρτοφυλάκια, συμπεριλαμβανομένων των υπουργείων Νεολαίας, Οικονομικών, Εμπορίου και Βιομηχανίας, Δημόσιας Διοίκησης και Τεχνολογίας, Πληροφοριών και Επικοινωνιών. Το 2006 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών από τον πρόεδρο Τζέιμς Μισέλ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών, ξεκίνησαν στις Σεϋχέλλες σειρά από οικονομικές μεταρρυθμίσεις, με βάση τις συμβουλές από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο Φορ επέβλεψε την πρώτη γενιά των μεταρρυθμίσεων, με διάρκεια από τον Οκτώβριο του 2008 έως τον Οκτώβριο του 2013. Υπηρέτησε ως αρμόδιος υπουργός μεταξύ των ετών 2004 και 2010. Έγινε Αντιπρόεδρος της χώρας την 1η Ιουλίου 2010, διατηρώντας παράλληλα το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Ο πρόεδρος Τζέιμς Μισέλ ανακοίνωσε στις 27 Σεπτεμβρίου 2016 ότι θα παραιτηθεί, με την παραίτηση σε ισχύ από τις 16 Οκτωβρίου, και ότι θα μεταβιβάσει την εξουσία στον αντιπρόεδρο Φορ. Η ανακοίνωση συνέπεσε με την αντιπολίτευση να κερδίζει την πλειοψηφία των εδρών στην εθνοσυνέλευση έπειτα από τις βουλευτικές εκλογές του 2016. Καθώς απέμεναν τέσσερα χρόνια θητείας του Μισέλ, το διάστημα εκείνο θα προσμετρηθεί ως πλήρης θητεία για τον Φορ. Κατά συνέπεια, ο Φορ ορκίστηκε, πρόεδρος στις 16 Οκτωβρίου 2016. Ο Φορ ήταν ξανά υποψήφιος στις εκλογές του 2020. Όμως, ηττήθηκε από τον Γουάβελ Ραμκαλάουαν, λαμβάνοντας ποσοστό 43,5% (2η θέση). Ο Ραμκαλάουαν, νικητής των εκλογών με 54,9% των ψήφων, ορκίστηκε νέος πρόεδρος της χώρας στις 26 Οκτωβρίου 2020. Ο Φορ είναι διαζευγμένος. Έχει τρεις κόρες και έναν γιο. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Danny Faure στο Wikimedia Commons
|
Ο Ντάνι Φορ (Danny Faure, 1962-) είναι πολιτικός από τις Σεϋχέλλες, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος της χώρας από τις 16 Οκτωβρίου 2016 ως τις 26 Οκτωβρίου 2020. Προηγουμένως υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος από το 2010 έως το 2016. Είναι μέλος του Λαϊκού Κόμματος (PP).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%A6%CE%BF%CF%81
|
Ιλ ντε Πε
|
Το νησί πήρε το όνομά του από τον δήμο Λα Τουρ-ντε-Πελζ, δυτικά του Μοντρέ. Αυτό το χωριό κάποτε αποτελούσε γη κοντά στις εκβολές του ποταμού Ροδανού, κοντά στο οποίο βρίσκεται το νησί. Η προέλευση του ονόματος Peilz είναι ασαφής. Μπορεί να προέρχεται από το λατινικό pilosus, το οποίο έγινε poilu στα γαλλικά, υποδηλώνοντας την παρουσία ενός δάσους. Ή μπορεί να προέρχεται από τη γαλατική λέξη blaidd (λύκος). Το Ιλ ντε Πε βρίσκεται περίπου 500 μέτρα από τις εκβολές του ποταμού Ο Φρουά, που αποτελεί το σύνορο μεταξύ των δήμων Νοβίλ και Βιλβέβ. Το στόμιο του Ροδανού βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο δυτικά από αυτό του Ο Φρουά. Λόγω του κινδύνου προσάραξης, δεν συνιστάται η πρόσβαση στο νησί με σκάφος.Σύμφωνα με αντικρουόμενες πηγές, το νησί έχει έκταση 20, 40 ή 77 τετραγωνικά μέτρα. Θεωρείται ότι είναι το μοναδικό φυσικό νησί της λίμνης της Γενεύης, καθώς και το μικρότερο και το πιο απομακρυσμένο από την ακτή. Η μόνη του βλάστηση είναι ένας μνημειώδης πλάτανος, καθώς και κάποιοι θάμνοι. Η ιστορία του νησιού παραμένει σε μεγάλο βαθμό ασαφής, παρόλο που είναι αρκετά παλιά. Η τοπική παράδοση λέει ότι το νησί ήταν ένας απλός βράχος μέχρι το 1797, όταν καλύφθηκε από χώμα και περιβαλλόταν από έναν τοίχο στήριξης από τους κατοίκους του Βιλνέβ. Δεν υπάρχουν πρωτογενείς πηγές για την υποστήριξη αυτού του γεγονότος και είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος για ένα τόσο δαπανηρό έργο. Ωστόσο, ένα τείχος χτίστηκε σαφώς προς τα τέλη του 18ου αιώνα και στη συνέχεια επισκευάστηκε το 1820. Το 1851, το νησί αποκαταστάθηκε και πάλι ουσιαστικά με τα έσοδα μιας δημόσιας συνδρομής του 1846. Τότε υποτίθεται ότι χτίστηκε και ένα ξύλινο σπίτι, από το οποίο δεν έχει απομείνει τίποτα. Το δέντρο στο νησί φυτεύτηκε το 1851, όταν τρεις λεύκες αντικαταστάθηκαν με πλατάνια και κάστανα. Μέχρι το 1944, ένα από τα δέντρα είχε ξεραθεί, και μέχρι το 1970, είχε απομείνει μόνο ένα μεγάλο κενό και μια αρρωστημένη καστανιά. Το τελευταίο έχει εξαφανιστεί από τότε και μόνο μερικοί θάμνοι έχουν απομείνει. Το 2010, ο περιβάλλων τοίχος, κατεστραμμένος από τις ρίζες του δέντρου, επισκευάστηκε ξανά από τις δημοτικές αρχές της Βιλνέβ, όπως ο τοίχος του νησιού Ρουσώ στην άλλη άκρη της λίμνης. Ο Βρετανός ποιητής Λόρδος Βύρων περιέγραψε το νησί το 1816 (η χρονιά χωρίς καλοκαίρι ) στο αφηγηματικό του ποίημα The Prisoner of Chillon Σύμφωνα με μια τοπική ιστορία για το νησί, στα μέσα του 19ου αιώνα ένα νεαρό ζευγάρι Άγγλων έμεινε στο Hôtel Byron, κοντά στο Κάστροτου Σιγιόν. Όταν έκαναν μπάνιο στη λίμνη, ο νεαρός πνίγηκε και το σώμα του βρέθηκε πιο έξω στη λίμνη. Σε εκείνο το σημείο, η αρραβωνιαστικιά του έχτισε το "Île de Paix" (Νησί της Ειρήνης) ως μνημείο, το όνομα του οποίου αργότερα μετατράπηκε σε "Île de Peilz", που μεταφράζεται επίσης ως "Νησί των δύο εραστών".Αυτός ο θρύλος διασκευάστηκε το 1861 από τον Δανό συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στο παραμύθι του The Ice-Maiden, στο οποίο το νησί είναι το σκηνικό για το τέλος της ιστορίας: «Πιο κάτω, εκεί που ο Ροδανός γλιστράει κάτω από τα χιονισμένα βουνά της Σαβοΐας και όχι μακριά από το στόμιό του, στη λίμνη βρίσκεται ένα μικρό νησί, πράγματι είναι τόσο μικρό, που από την ακτή τον παίρνουν για σκάφος. Είναι μια κοιλάδα ανάμεσα στους βράχους, που μια κυρία έκανε να φράξουν πριν από εκατό χρόνια και να καλυφθούν με χώμα και να φυτευτούν με τρεις ακακίες, που τώρα σκιάζουν όλο το νησί».Στο παραμύθι του Άντερσεν, οι ερωτευμένοι Ρούντι και Μπαμπέτ επισκέπτονται το νησί για να χορέψουν πριν τον γάμο τους. Καθώς κάθονται και συζητούν μαζί, η Μπαμπέτ παρατηρεί ότι το σκάφος φεύγει. Ο Ρούντι βουτάει στο νερό μετά από αυτό, αλλά το κακόβουλο Ice-Maiden, από το οποίο δραπέτευσε νωρίτερα στα νιάτα του, τον φιλάει για τελευταία φορά και πνίγεται. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η ελβετική ομοσπονδιακή κυβέρνηση κάποτε πρόσφερε το νησί ως δώρο στη βασίλισσα Βικτώρια καθώς επισκεπτόταν την περιοχή. Ανάλογα με την εκδοχή αυτής της ιστορίας, η βασίλισσα είτε ανακάλυψε αργότερα ότι θα χρωστούσε φόρους στο νησί και ως εκ τούτου το επέστρεψε στην Ελβετία, είτε το κράτησε στην κατοχή της βρετανικής βασιλικής οικογένειας. Πολλές εκδοχές αυτού του θρύλου κυκλοφορούν στην περιοχή, όλες από τις οποίες εμπλέκουν τη βασίλισσα Βικτώρια κατά κάποιο τρόπο. Δεν υπάρχει καταγραφή οποιασδήποτε τέτοιας συναλλαγής και δεν θα ήταν δυνατή επειδή το νησί δεν ήταν ποτέ ιδιοκτησία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.Σύμφωνα με τον δημοτικό αρχειοθέτη του Βιλνέβ, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για κανέναν από αυτούς τους θρύλους. Από το 2021, το γραφικό Ιλ ντε Πε είναι όλο και πιο δημοφιλές ως σκηνικό για φωτογραφίες στο Instagram και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
|
Το Ιλ ντε Πε (γαλλικά: Île de Peilz) είναι νησάκι στο ανατολικό άκρο της λίμνης της Γενεύης στην Ελβετία, κοντά στο Δήμο Βιλνέβ του καντονίου του Βω. Με έκταση μερικές δεκάδες τετραγωνικά μέτρα και με έναν μνημειακό πλάτανο, είναι το μικρότερο και το μοναδικό φυσικό νησί της λίμνης. Η ιστορία του είναι ασαφής, αλλά χτίστηκε στη σημερινή του μορφή τον 18ο αιώνα. Έχει αφήσει πολιτιστικά ίχνη στα έργα του Λόρδου Βύρωνα και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, καθώς και στον τοπικό μύθο. Πιο πρόσφατα, έχει γίνει δημοφιλές θέμα φωτογραφιών στα social media .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A0%CE%B5
|
Ιουλία φον Φος
|
Η Γιούλι Αμαλί Ελίζαμπετ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1766 στο Μπουχ του Βερολίνου, και ήταν κόρη του Φρήντριχ Κρίστιαν φον Φος και της Αμάλια Οττίλια φον Βίερεκ. Είχε το παρατσούκλι «Μις Μπέσσι» στην πρωσική Αυλή λόγω ως αγγλοφιλίας της, και θεωρητικά δεν ήταν όμορφη ή έξυπνη, αλλά γοήτευσε τον Βασιλιά. Πείστηκε να «θυσιάσει τον εαυτό της για τη χώρα» και να δεχτεί τον Βασιλιά από τον συγγενή της Κόμη Φινκενστάιν, ο οποίος επιθυμούσε να αντικαταστήσει την Βιλελμίνε φον Λίχτεναου, με το επιχείρημα ότι θα μπορούσε να σώσει τον βασιλιά από την κακή συντροφιά του κύκλου του. Παντρεύτηκαν στις 7 Απριλίου 1787 στο Παρεκκλήσι του Ανακτόρου Σαρλόττενμπουργκ. Της δόθηκε ο τίτλος Κόμισσα Ίνγκενχαϊμ. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν ήταν χαρούμενη με τις νέες συνθήκες, και πάντα αντιμετώπιζε τη Βασίλισσα με ευγενικό σεβασμό και ποτέ δεν προσπάθησε να αναλάβει το ρόλο της βασίλισσας. Πέθανε από φυματίωση στις 25 Μαρτίου 1789 στο Μπουχ σε ηλικία 22 ετών. Theodor Fontane: Wanderungen durch die Mark Brandenburg. Band 4 (Spreeland) „Rechts der Spree“ – Buch: Julie von Voß
|
Η Γιούλι φον Φος (Julie von Voss, 24 Ιουλίου 1766 - 25 Μαρτίου 1789) ήταν Γερμανίδα αυλικός, κυρία επί των τιμών της Φρειδερίκης Λουίζας της Έσσης-Ντάρμστατ και η μοργανατική σύζυγος του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Β΄ της Πρωσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A6%CE%BF%CF%82
|
Netiquette
|
Ο Γιώργος Φρίγκας στο βιβλίο του «Διαφήμιση Μάρκετινγκ στο Διαδίκτυο» αναφερόμενος στον Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο δίνει την εξής περιγραφή: «Εθιμικοί κανόνες καλής συμπεριφοράς μεταξύ των χρηστών του Διαδικτύου, η τήρηση των οποίων είναι απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του».Η διαμόρφωση του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο προηγείται της δημιουργίας του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web). Στα πρώτα χρόνια του Διαδικτύου, όταν η επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς φορείς αποτελούσε μία από τις κύριες χρήσεις του Διαδικτύου, η δημοσίευση εμπορικών μηνυμάτων θεωρούνταν απρέπεια. Αυτό οδήγησε στην θέσπιση των πρώτων κοινών κανόνων συμπεριφοράς ανάμεσα στις κοινότητες. Η πρώτη αναφορά στον όρο «netiquette» χρονολογείται τουλάχιστον από το 1983, όπως αποδεικνύεται από τις δημοσιεύσεις στη σατιρική στήλη «Dear Emily Postnews».Ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός νέων, μη τεχνικά καταρτισμένων χρηστών στο Διαδίκτυο, η ανταλλαγή μεγάλου όγκου πληροφοριών και δεδομένων και η δυνατότητα επιλογής της ανωνυμίας διεύρυναν τη χρήση και τις εφαρμογές του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο. Σημαντικός παράγοντας στην καθιέρωση επιπλέον κανόνων απετέλεσε και η απουσία μη λεκτικών μηνυμάτων (π.χ. εκφράσεις προσώπου, τόνος φωνής) στον ηλεκτρονικό γραπτό λόγο, που συχνά οδηγεί σε παρερμήνευση του κειμένου και της πρόθεσης του αποστολέα. Σήμερα, πολλοί από τους θεμελιώδεις κανόνες δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο παραμένουν σε χρήση, ενώ βάσει αυτών οργανισμοί και δημοφιλείς ιστοσελίδες δημιούργησαν τη δική τους πολιτική δεοντολογικής συμπεριφοράς. Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες επιχειρήσεις, κοινότητες ή ιστοσελίδες που δεν συμμορφώνονται και προβαίνουν σε παραβίαση του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο. Οι κανόνες του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο αναγνωρίζονται σε όλες τις δημοφιλείς μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας, όπως είναι τα Άμεσα Μηνύματα (Instant Messaging), το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail), τα ιστολόγια (blogs), οι ηλεκτρονικές λίστες (mailing lists), οι ομάδες συζήτησης (discussion forums) και τα κανάλια συζητήσεων (chat rooms). Οι κανόνες του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο διαφέρουν από κοινότητα σε κοινότητα και τροποποιούνται ανάλογα με τη φύση του μέσου επικοινωνίας. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι κοινοί κανόνες (γενικοί και ειδικοί) που αναφέρονται σε πρότυπα αποδεκτής συμπεριφοράς, σε θέματα ιδιωτικότητας και σε ζητήματα σωστής σύνταξης του ηλεκτρονικού γραπτού λόγου. Ενδεικτικά, οι πιο γνωστοί γενικοί κανόνες αναφέρονται στην τήρηση μίας μετριοπαθούς στάσης κατά την ηλεκτρονική επικοινωνία, στο σεβασμό του ιδιωτικού χώρου και χρόνου του συνομιλητή μας, στη σωστή διαχείριση της ανωνυμίας μας, στην αποφυγή προσωπικών προστριβών και στη συγκαταβατικότητα προς άλλους χρήστες. Συγκεκριμένα για τον τελευταίο κανόνα, η Virginia Shea στο βιβλίο της «Netiquette» αναφέρει ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί όταν ο συνομιλητής μας κάνει λάθος και ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν προβαίνουμε σε διορθώσεις σε σχόλια άλλων προσώπων.Για την αποστολή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όμως και γενικότερα για τη σύνταξη του ηλεκτρονικού γραπτού λόγου, διαμορφώθηκαν ειδικοί κανόνες, από τους οποίους οι πιο γνωστοί είναι οι εξής: αποφυγή αποστολής ανεπιθύμητης αλληλογραφίας (spam ή junk mail) σεβασμός στα προσωπικά δεδομένα των παραληπτών όχι στη χρήση κεφαλαίων γραμμάτων, που ερμηνεύονται ως υψωμένος τόνος φωνής όχι στην προώθηση προσωπικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε λίστες συζητήσεων προσοχή στις κοινοποιήσεις (cc), στις κρυφές κοινοποιήσεις (bcc), στο χωρισμό των παραγράφων και στα ορθογραφικά – συντακτικά λάθηΗ συχνή παραβίαση των δύο πρώτων κανόνων συνιστά χαρακτηριστικό της εποχής μας, αφού η μαζική αποστολή ανεπιθύμητης αλληλογραφίας (Spamming) αποτελεί διαδεδομένη διαφημιστική πρακτική. Η τήρηση του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο εναπόκειται πρώτα και κύρια στη θέληση του χρήστη. Ωστόσο, σήμερα οι περισσότερες εταιρείες παροχής υπηρεσιών Διαδικτύου ενθαρρύνουν την εφαρμογή των κανόνων, υιοθετώντας πολιτικές αποδεκτής χρήσης που οριοθετούν τις επιτρεπόμενες και μη επιτρεπόμενες δραστηριότητες των χρηστών, καθώς και τους κανόνες κατά την μεταξύ τους επικοινωνία.Η παραβίαση των όρων χρήσης μπορεί να επιφέρει μη δημοσίευση ή και διαγραφή των προσβλητικών σχολίων, αποκλεισμό του χρήστη από μία ομάδα συζήτησης ή ακόμα και αναστολή των προνομίων χρήσης. Σημαντική όμως είναι και η συμβολή των εταιρειών ή οργανισμών που ενσωματώνουν την τήρηση του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο στην πολιτική εταιρικής κοινωνικής ευθύνης που ακολουθούν. Ο Κώδικας δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο δημιουργήθηκε με στόχο την προστασία των χρηστών και την αποδοτικότερη επικοινωνία μεταξύ τους. Σήμερα, πολλά σχολεία και Πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο διδάσκουν στους μαθητές τους την ηθική και υπεύθυνη συμπεριφορά στο Διαδίκτυο. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι που εκφράζουν δυσπιστία για τη δυνατότητα επιτήρησης της εφαρμογής των κανόνων από ένα τόσο μεγάλο αριθμό χρηστών, ενώ η διαφοροποίηση των κανόνων του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο από κοινότητα σε κοινότητα αποτελεί ένα ακόμα σημείο προβληματισμού. http://www.telegraph.co.uk/technology/advice/3303468/Bootcamp-71-newsgroups-part-2-netiquette.html, τελευταία επίσκεψη: 07/10/2010 http://news.cnet.com/A-new-sort-of-online-protocol/2100-1023_3-261391.html, τελευταία επίσκεψη: 07/10/2010 http://www.salon.com/feb97/media/media2970219.html Αρχειοθετήθηκε 2010-10-13 στο Wayback Machine., τελευταία επίσκεψη: 07/10/2010 http://www.swref.com/story/20090705/the_rules_of_netiquette, τελευταία επίσκεψη: 07/10/2010 https://web.archive.org/web/20120127150908/http://lipas.uwasa.fi/~ts/http/netiquet.html, τελευταία επίσκεψη 07/10/2010 http://www.albion.com/netiquette/book/index.html, τελευταία επίσκεψη 07/10/2010 https://web.archive.org/web/20050314232245/http://www.go-online.gr/ebusiness/tutorials/article.html?article_id=10, τελευταία επίσκεψη 07/10/2010 http://www.saferinternet.gr/index.php?objId=Category18&childobjId=Category28&parentobjId=Page2, τελευταία επίσκεψη 07/10/2010 http://www.usenetmonster.com/infocenter/articles/usenet_netiquette.asp, τελευταία επίσκεψη 07/10/2010
|
Κώδικας δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο (στη διεθνή βιβλιογραφία: netiquette) ονομάζεται το σύνολο των κανόνων που ορίζουν την αποδεκτή συμπεριφορά μεταξύ δύο ή περισσότερων χρηστών του Διαδικτύου κατά την ηλεκτρονική τους επικοινωνία. Ο Κώδικας δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο στοχεύει στην καθιέρωση συμβάσεων ευγένειας και αλληλοσεβασμού, καθώς και στην πιο αποδοτική αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών. Ο χαρακτήρας των κανόνων που τον απαρτίζουν είναι εθιμοτυπικός και κατά συνέπεια η μη υπακοή σε αυτούς δεν επιφέρει νομικές κυρώσεις. Η ερμηνεία και οι εφαρμογές του Κώδικα δεοντολογικής συμπεριφοράς στο Διαδίκτυο ποικίλλουν από κοινότητα σε κοινότητα. Οι επίσημοι κανόνες αναφέρονται και περιγράφονται αναλυτικά στο έγγραφο IETF RFC 1855, που συνέταξε η ομάδα Responsible Use of the Network (RUN).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Netiquette
|
Α.Ο. Ίκαρος Νεάπολης Λάρισας
|
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1979 με όνομα εμπνευσμένο από τη Σχολή Ικάρων της πολεμικής αεροπορίας και συμμετείχε στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Λάρισας, με αριθμό μητρώου Ε.Π.Ο. 2825. Tο 1985 πανηγυρισε την ανοδο στην Α' Κατηγορία της ΕΠΣΛ. Το 2014 το τμήμα ποδοσφαίρου του Ίκαρου, ως απόρροια οικονομικών προβλημάτων, συγχωνεύτηκε με μια άλλη ομάδα της συνοικίας, τον Βουκεφάλα και δημιουργήθηκε ο Α.Ο. Νεάπολης. Το ροστερ της ομάδας κατά την τελευταια χρονιά πριν τη συγχώνευση αποτελούσαν οι παρακάτω ποδοσφαιριστες: Πάτρας (τερματοφυλακας), Δ.Κότσιρας, X.Μητσιάκος, Συμεωνίδης, Παπαευαγγέλου, Κοσμάς, Αντ.Μπουχλαριώτης, Θαν.Αβραμούλης, Καραγιάννης, N.Ζαφειράκης, Παπακώστας, Ευαγγέλου, Αλ.Σακελλαρίου, A.Μητσιάκος. Προπονητικό δίδυμο ηταν οι Αντώνης Μπουχλαριώτης και Αλέκος Σακελλαρίου. Από τις τάξεις του Ίκαρου Νεάπολης έχουν αναδειχτεί αλλά και περάσει αξιόλογοι ποδοσφαιριστές. Ηλίας Κώτσιος Κώστας Κουτσοπάγος Γιώργος Διαμαντής Αποστόλης Ταρταμπούκας Κώστας Τσόγκας Τάκης Τσακμάκης Ιδρύθηκε το 2013 και συμμετέχει στα πρωταθλήματα της ΕΣΚΑΘ , διατηρώντας και ακαδημίες για αγόρια και κορίτσια. Ως έδρα χρησιμοποιεί το Κλειστό Γυμναστήριο Αγίου Θωμά στη Λάρισα. Το 2014-15 ανακηρύχθηκε πρωταθλητής της Β' ΕΣΚΑΘ κι έτσι το 2015-16 αγωνίζεται στην Α2 ΕΣΚΑΘ. Επίσημη ιστοσελίδα του Ίκαρου Νεάπολης
|
Ο Ίκαρος Νεάπολης είναι ερασιτεχνικός αθλητικός σύλλογος που ιδρύθηκε το 1979 στη συνοικία Νεάπολη της Λάρισας. Αρχικά ξεκίνησε μόνο με τμήμα ποδοσφαίρου, το 2013 ιδρύθηκαν και τμήματα καλαθοσφαίρισης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%8A%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Στενιές Άνδρου
|
Το χωριό των Στενιών χωρίζεται στο Απανοχώρι(Πανοχώρι) στο οποίο ανηκει και ο οικισμος του Παλαμιδιου και στο Κατοχώρι, στο οποίο ανήκουν επίσης ο οικισμός της Πέρα Μπάντας, τα οικήματα εκατέρωθεν του αρχικού δρόμου «Στενιές-Γιοφύρι-Φάμπρικα-Στρατολατισσα-Τρίπες» προς τη Χώρα και ο οικισμός Γιάλια. Ένα από τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά κατάλοιπα του ένδοξου παρελθόντος του νησιού είναι οι ψηλοί τετράγωνοι πύργοι των αρχόντων του 17ου-19ου αιώνα, οι οποίοι βρίσκονταν στην ενδοχώρα. Διέθεταν υπόγειες αποθήκες και πολλά δωμάτια, ενώ η πρόσβαση γινόταν μέσω κινητής σκάλας και υπερυψωμένης θυρίδας. Η παλιότερη τέτοια κατασκευή είναι ο τριώροφος Πύργος του Μπίστη-Μουβελά στις Στενιές, με την επιγραφή «Σταματέλος Μπίστης» στην πρόσοψη (1734). Τόσο ο Πύργος του Μπίστη, όσο και οι υπόλοιποι πύργοι εξελίχθηκαν μετά το 19ο αιώνα και την ανάπτυξη της ναυτιλίας στα σημερινά αρχοντικά, τα οποία θεωρούνται μία πιο επιμελημένη και φροντισμένη παραλλαγή τους. Το κτίσμα πέρασε από τρεις φάσεις ανοικοδόμησης. Η πρώτη μπορεί να ξεκινά από τον 13ο αιώνα. Κτίστηκε στα ερείπια τετραγωνικού πύργου, που πιθανόν να ήταν μεσαιωνικός και μάλιστα βυζαντινός. Η είσοδός του ήταν από την θύρα του κατωγιού. Το παράθυρα ήταν μικρά και το καθένα για προστασία είχε την "θερμίστρα" του (κατασκευή που έριχναν καυτό λάδι ή νερό στους επιτιθέμενους). Στο υπάρχον κτίσμα πλευρικά έκτισε δυο τοίχους για αντιστήριξη που παράλληλα επέκτειναν και το εμβαδόν του πύργου. Στο δώμα κτίστηκε βοηθητικό κτίσμα που στην συνέχεια μετατράπηκε σε περιστερώνα κλείνοντας και τα δύο παράθυρα που διέθετε. Η Φάμπρικα ήταν ένα πρωτοποριακό για την εποχή του εργοστάσιο ζυμαρικών , το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής ζυμαρικών στα Βαλκάνια . Σε ημερήσια βάση μπορούσε να επεξεργαστεί 36 τόνους σιτάρι και να παράγει την αντίστοιχη ποσότητα ζυμαρικών . Η Φάμπρικα από το 1864 έως το 1923 λειτουργούσε αποκλειστικά με τη δύναμη του νερού , χάρη στο μεγαλύτερο κατακόρυφο νερόμυλο των Βαλκανίων . Το 1923 και ιδιαίτερα μετά από μια μεγάλη περίοδο ξηρασίας , προστέθηκε και ατμομηχανή που λειτουργούσε παράλληλα με το νερόμυλο . Το εργοστάσιο έκλεισε το 1936 και το 1943 καταστράφηκε από πυρκαγιά! Τα Γιάλια (από τη λέξη αιγιαλός, γι’αυτό και η σωστή γραφή είναι με γιώτα και όχι με ύψιλον) είναι ο όρμος των Στενιών. Εχει δύο παραλίες, τα (Μπρος κατ’ αντιδιαστολήν) Γιάλια (με αμμουδιά 300 μέτρων περίπου) και τα Πίσω Γιάλια (με αμμουδιά 230 μέτρων περίπου), που τις χωρίζει ένα βράχος, το «Χιονατάκι». Στα Μπρος Γιάλια εκβάλει ο ποταμός Μελιός ο οποίος έχει υπόγεια (κάτω από την αμμουδιά) ροή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και ορατή επιφανειακή τους υπόλοιπους. Τα Πίσω Γιάλια είναι πιο προφυλαγμένα από το μελτέμι απ’ότι τα Μπρος Γιάλια. Μια άλλη διαφορά είναι ότι τα Πίσω Γιάλια έχουν σχετικά πιο ρηχά νερά από τα Μπρος Γιάλια. Το χωριό των Στενιών έχει πολλές εκκλησίες και εξωκλήσια. Υπάρχουν 26 καταγεγραμμένα που είναι τα εξής: Βορειοδυτική περιοχή Αγία Ειρήνη (Μονή) (*) Αγία Τσουρά (*) Αγιος Δημήτριος Αγία Παρασκευή Ταξιάρχης (Λυδαίο)Κεντρική περιοχή Παναγία (Κοίμησις Θεοτόκου) (ενοριακή) Αης Γιάννης (κάτω από την αυλή της Παναγίας) Αγία Βαρβάρα Αγία Τσουρά (Γιατρού) Αης Γιώργης (Γιατρού) παλαιά ενοριακή Αης Γιώργης (ενοριακή) Αγιος Ιωάννης (Παλαιοκρασσά)Ανατολική περιοχή Αγία Τριάδα Παναγία Στρατολάτισσα Αγιος Χαράλαμπος Εισόδια Θεοτόκου Αης Γιάννης (Γιάλια) Αγιοι Θεόδωροι Τιμίου Σταυρού Αγία Φωτεινή Κούμουλος Ταξιάρχης (Γιάλια) Αης Σάββας Ταξιάρχης (Νεκροταφείο)Βορειοανατολική περιοχή Αης Γιάννης (στον Πλάτανο) Θεοτόκος (στη νησίδα Θεοτόκο)(*) έχουν πάψει προ πολλού να λειτουργούνται από Στενιώτες ιερείς. Στις Στενιές (όπως και σε όλα σχεδόν τα χωριά της Ανδρου) το παραδοσιακό πασχαλινό φαγητό είναι ο Λαμπριάτης που είναι αρνί ή κατσίκι γεμιστό με αυγά, τυρί και διάφορα μυρωδικά που ψήνεται σε παραδοσιακό φούρνο με ξύλα, όπως επιβάλλει η διαδικασία παρασκευής του. Αξιοσημείωτο και πολύ φημισμένο είναι και το έθιμο στο χωριό Στενιές, που λαμβάνει μέρος το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα κατά τη Δεύτερη Ανάσταση και συγκεντρώνεται κόσμος από όλο το νησί για να το παρακολουθήσει. Πρόκειται για τα λεγόμενα Μάσκουλα, όπου οι νέοι τοποθετούν σιδερένιους σωλήνες στο χώμα, τους γεμίζουν με πυρίτιδα και τους πυροδοτούν κατά τη περιφορά των εικόνων της Ανάστασης. http://www.viladora.gr/greece/village_SteniesGR.htm http://androssimera.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6.html http://androslocation.com/andros-stenies-fabrika/ http://www.golden-greece.gr/politismos/mpisti_andros.html Αρχειοθετήθηκε 2011-10-13 στο Wayback Machine. http://www.steniotes.gr/ http://visit.andros.gr/easter2013/ http://androssimera.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%91
|
Οι Στενιές είναι ένα χωριό στην Άνδρο σε υψόμετρο 80 μ. και πληθυσμό 210 κάτοικοι (2011). Βρίσκονται 6 χλμ. μακριά από τη Χώρα και 34 χλμ από το κεντρικό λιμάνι της Άνδρου, το Γαύριο. Οι Στενιές περιβάλλονται από 2 παραλίες: τα Γιάλια και τα πίσω Γιάλια, ενώ ο πύργος Μπίστη Μουβελά είναι ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα στο χωριό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Βρατίσλαος Β΄ της Βοημίας
|
Πρώτα νυμφεύτηκε τη Μαρία, αλλά αυτή απεβίωσε κατά τη διάρκεια πρόωρης γέννας. Το 1057 νυμφεύτηκε για δεύτερη φορά με την Αδελαΐδα των Άρπαντ, κόρη του Ανδρέα Α΄ της Ουγγαρίας και είχε τα εξής τέκνα: Ιουδήθ 1056/58-1086, παντρεύτηκε τον Βλάντισλαφ Α΄ των Πιαστ δούκα της Πολωνίας. Μπρετίσλαφ Β΄ π. 1060-1100, δούκας της Βοημίας.Το 1061 απεβίωσε η Αδελαΐδα και νυμφεύτηκε για τρίτη φορά με τη Σβατάβα των Πιάστ, κόρη του Καζιμίρ Α΄ δούκα της Πολωνίας και είχε τέκνα: Μποζιβόι Β΄ π. 1064-1124, δούκας της Βοημίας. Βλαδίσλαος Α΄ απεβ. 1125, δούκας της Βοημίας. Σομπιέσλαφ Α΄ απεβ. 1140, δούκας της Βοημίας. Γιούντιτ/Ιουδήθ π. 1066-1108, παντρεύτηκε τον Βίπρεχτ Β΄ του Γκρόιτς. Vratislav Vaníček: Vratislav II. (I.). První český král. Vyšehrad 2004, ISBN 80-7021-655-7 Hans Patze: Die Pegauer Annalen, die Königserhebung Wratislaws v. Böhmen und die Anfänge der Stadt Pegau. JGMODtl 12, 1963, 1-62 Percy Ernst Schramm: Böhmen und das Regnum: Die Verleihung der Königswürde an die Herzöge von Böhmen (1085/86,1158,1198/1203) (Adel und Kirche. G. Tellenbach z. 65. Geb. Hrsg. Josef Fleckenstein-K. Schmid, 1968), 346-364.
|
Ο Βρατίσλαος Β΄, τσεχικά Vratislav II. ( ; - 14 Ιανουαρίου 1092) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών ήταν πρώτα δούκας (1061-85) και μετά βασιλιάς (1085-92) της Βοημίας. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Μπρετίσλαφ Α΄ δούκα της Βοημίας και της Τζούντιθ των Σβέιφουρτ, κόρης του Ερρίκου μαργράβου του Νόρντγκαου. Το 1055, όταν απεβίωσε ο πατέρας του, ο μεγαλύτερος αδελφός του Σπυτίνιεφ Β΄ έγινε δούκας της Βαυαρίας και ο Βρατίσλαος Β΄ δούκας του Ολομόουτς στη Μοραβία. Όταν διαπληκτίστηκε με τον αδελφό του, εξορίστηκε στην Ουγγαρία. Με τη βοήθεια της Ουγγαρίας ξαναπήρε το Ολομόουτς και συμφιλιώθηκε με τον αδελφό του. Το 1061 απεβίωσε ο Σπυτίνιεφ Β΄ και τον διαδέχθηκε ως δούκας της Βοημίας. Ο Ερρίκος Δ΄ της Γερμανίας του απένειμε τιμητικά τον τίτλο του βασιλιά για τη διάρκεια της ζωής του (και όχι κληρονομικά).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αδελαΐδα του Χοενλόε-Λάνγκενμπουργκ
|
Η Αδελαΐδα Βικτωρία Αμαλία Λουίζα Μαρία Κωνσταντία ήταν η δεύτερη κόρη του Ερνέστου Α΄ του Χοενλόε-Λάνγκενμπουργκ και της Θεοδώρας, κόρης του Έμιχ Καρόλου του Χοενλόε-Λάινινγκεν. Η μητέρα της ήταν κόρη -από τον πρώτο γάμο- της Βικτωρίας της Σαξονίας-Κόμπουργκ-Ζάαλφελντ, η οποία από τον δεύτερο γάμο της είχε αποκτήσει τη Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι η Αδελαΐδα ήταν ανιψιά της Βασίλισσας. Το 1852, λίγο μετά την ανακήρυξη του Ναπολέοντα Γ΄ σε αυτοκράτορα των Γάλλων, ο Βοναπάρτης έκανε πρόταση γάμου στους γονείς της. Λίγο πριν τον είχε απορρίψει η Καρόλα της Σουηδίας. Αν και δεν την είχε συναντήσει ποτέ, τα πολιτικά οφέλη για τον αυτοκράτορα ήταν πρόδηλα. Θα συγγένευε με δυναστικούς Οίκους της Ευρώπης, ώστε ο Οίκος Βοναπάρτη να γίνει αξιοσέβαστος και να μπορέσει να συμμαχήσει με τη Βρετανία, όπου βασίλευε η θεία της Αδελαΐδας. Επειδή η Αδελαΐδα δεν ήταν επίσημα μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ο κίνδυνος απόρριψης της πρότασής του ήταν μικρός. Ο Ναπολέων Γ΄ ίσως ανέμενε να μεταστραφεί η Αδελαΐδα εύκολα στον Καθολικισμό. Όμως η πρόταση τρόμαξε τη Βικτωρία και τον σύζυγό της Αλβέρτο, που προτίμησαν να μην δώσουν τόσο βιαστικά νομιμότητα στο πρόσφατο "επαναστατικό" καθεστώς της Γαλλίας, του οποίου η διάρκεια ήταν αμφίβολη. Δεν θέλησαν να παραδώσουν μια νεαρή συγγενή τους στις σκοπιμότητες του αυτοκράτορα. Η Αυλή της Βρετανίας κράτησε αυστηρή σιωπή έναντι του Οίκου του Χοενλόε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του γάμου, ώστε να μη φανεί πως η βασίλισσα επιθυμούσε είτε απευχόταν την προοπτική να κάνει τον Ναπολέοντα Γ΄ σύζυγο της ανιψιάς της. Οι γονείς της ερμήνευσαν ορθά τη σιωπή της Βρετανίας ως αποδοκιμασία και αρνήθηκαν την προσφορά της Γαλλίας, κάτι που φόβισε τη 16ετή Αδελαΐδα. Η άρνηση θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως αίτημα περισσότερων παραχωρήσεων από τους Γάλλους· πριν όμως οι υπουργοί του Ναπολέοντα Γ΄ προσφέρουν και άλλα, ο Αυτοκράτορας εγκατέλειψε την επιδίωξη ανεύρεσης συζύγου από βασιλικό οίκο και ζήτησε σε γάμο την Ευγενία ντε Μοντίχο, Κόμισσα της Τέμπα, που πρωτύτερα της είχε ζητήσει να γίνει η ερωμένη του και αυτή το είχε αρνηθεί. Με τον σύζυγό της Φρειδερίκο εγκαταστάθηκε στο Ντόλτσιχ της Κάτω Λουσατίας, αλλά το 1863 μετακόμισε στο Κίελο, όταν ο Φρειδερίκος έγινε δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν. Με τον Αυστρο-Πρωσικό πόλεμο το δουκάτο προσαρτήθηκε στην Πρωσία, οπότε επέστρεψαν στο Ντόλτσιχ τρεις μήνες μετά τη μετακόμισή τους. Τους επόμενους μήνες ζούσαν αλληλοδιαδόχως στο Ντόλτσιχ, τη Γκότα και το Πρίμκεναου. Το 1880 απεβίωσε ο Φρειδερίκος Η΄. Έπειτα από τον γάμο -το επόμενο έτος- της κόρης της Αυγούστας Βικτωρίας με τον Διάδοχο της Πρωσίας, η Αδελαΐδα αποσύρθηκε στη Δρέσδη, ασχολούμενη με τη ζωγραφική και τη μουσική. Απεβίωσε το 1900 σε ηλικία 65 ετών. Κατά την Αυστρο-Ουγγρική αποστολή στον Βόρειο Πόλο (1872-74) ανακαλύφθηκε το νησιωτικό σύμπλεγμα "Φραγκίσκος Ιωσήφ" και το όνομα της Αδελαΐδας δόθηκε σε ένα από τα νησιά. Παντρεύτηκε το 1856 τον Φρειδερίκο Η΄ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και είχε τέκνα: Φρειδερίκος (1857 - 1858). Αυγούστα Βικτωρία (1858 - 1921), παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας. Βικτωρία Λουίζα (1892 - 1980), Πριγκίπισσα της Πρωσίας Φρειδερίκη (1917 - 1981), Βασίλισσα της Ελλάδας Σοφία (1938-), Βασίλισσα της Ισπανίας Φίλιππος ΣΤ΄ (1968-), Βασιλιάς της Ισπανίας. Καρολίνα Ματθίλδη (1860 - 1932), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Φερδινάνδο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν(-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ) Βικτωρία Αδελαΐδα (1885 - 1970), Πριγκίπισσα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ. Σίβυλλα (1908 - 1972), Δούκισσα του Βαιστερμπόττεν. Κάρολος ΙΣΤ΄ Γουσταύος (1946), Βασιλιάς της Σουηδίας. Γεράρδος (20 Ιανουαρίου - 11 Απριλίου 1862). Ερνέστος Γκύντερ (1863 - 1921), Δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν Λουίζα Σοφία (1866 - 1952), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Λεοπόλδο της Πρωσίας Θεοδώρα Αδελαΐδα (1874 - 1910). Diesbach, Ghislain de (1967). Secrets of the Gotha. translated from the French by Margaret Crosland. London: Chapman & Hall. pp. 134–136. "Adelaide of Hohenlohe-Langenburg (1835–1900)". Women in World History: A Biographical Encyclopedia. Gale Research Inc. Archived from the original on 15 November 2018. Retrieved 8 January 2013.(subscription required) "Obituary - The Duchess Frederick of Schleswig-Holstein". The Times (36049). London. 26 January 1900. p. 10.
|
Η Αδελαΐδα (γερμ. Adelheid, 20 Ιουλίου 1835 - 25 Ιανουαρίου 1900) από τον Οίκο του Χοενλόε ήταν κόρη του Πρίγκιπα του Χοενλόε-Λάνγκενμπουργκ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν. Ήταν ανιψιά της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου και πεθερά του Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας. Ο Κάρολος ΙΣΤ΄ Γουσταύος της Σουηδίας και ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας είναι απόγονοί της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%BF%CE%B5%CE%BD%CE%BB%CF%8C%CE%B5-%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Colin McRae Rally 2.0
|
Το Colin McRae Rally 2.0 έλαβε βραβείο πωλήσεων "Χρυσό" από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Λογισμικού για Ψυχαγωγία και Ανάπαυση, υποδεικνύοντας πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 200.000 στο Ηνωμένο Βασίλειο.Το Colin McRae Rally 2.0 έλαβε θετικές κριτικές. Οι σελίδες GameRankings και Metacritic βαθμολόγησαν την έκδοση για το PlayStation με 88.82% με βάση 25 κριτικές και 90/100 με βάση σε 13 κριτικές, με την έκδοση για τα Microsoft Windows να βαθμολογείται με 86.56% με βάση 18 κριτικές και 83/100 με βάση 14 κριτικές. Η έκδοση για το Game Boy Advance βαθμολογήθηκε με 82.50% με βάση 12 κριτικές και 80/100 με βάση 8 κριτικές.Στο τεύχος του Απριλίου 2001, το PC Gamer επαίνεσε το παιχνίδι για τα γραφικά, τη φυσική και τη μοντελοποίηση των ζημιών, καθώς και τις πολλές δυνατότητες παιχνιδιού. Ωστόσο, επέκρινε τα σύντομα στάδια των ράλι, το υψηλό επίπεδο δυσκολίας και το ότι τα περισσότερα οχήματα και πίστες είναι κλειδωμένες μέχρι την επίτευξη ορισμένων επιπέδων.
|
Το Colin McRae Rally 2.0 (στυλιζαρισμένο ως colin | mcrae | rally | 2.0) είναι βιντεοπαιχνίδι αγώνων που αναπτύχθηκε από την Codemasters για τα PlayStation, Microsoft Windows και Game Boy Advance. Είναι βελτιωμένη έκδοση του Colin Mcrae Rally, περιέχοντας νέα χαρακτηριστικά. Στις πίστες του παιχνιδιού περιλαμβάνεται η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλες. Βασίζεται στον επαγγελματία οδηγό αγώνων Κόλιν ΜακΡάε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Colin_McRae_Rally_2.0
|
Alitalia
|
Η Alitalia ιδρύθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1946 με όνομα Aerolinee Italiane Internazionali (Διεθνείς Ιταλικές Αερογραμμές), έμεινε όμως γνωστή ως Alitalia. Ξεκίνησε τις δραστηριότητές της στις 5 Μαΐου 1947, χρονιά κατά την οποία μετέφερε 10.000 επιβάτες. Η πρώτη πτήση της, έγινε με αεροσκάφος Fiat G-12 Alcione, μεταξύ Τορίνο και Ρώμης. Η πρώτη πτήση εξωτερικού έγινε ένα χρόνο αργότερα, μεταξύ Μιλάνου και πόλεων της Νότιας Αμερικής. Στις 31 Οκτωβρίου 1957 η Alitalia συγχωνεύθηκε με την Linee Aeree Italiane (Ιταλικές Αερογραμμές) και μετονομάσθηκε σε Alitalia Linee Aeree Italiane. Μέχρι την δεκαετία του 1990, η ΑΖ μετέφερε ήδη 25 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως. Το 1997 ίδρυσε την θυγατρική της Alitalia Express, ενώ το 2001 έγινε ιδρυτικό μέλος της αεροπορικής συμμαχίας SkyTeam. Το Νοέμβριο του 2003 η εταιρεία ανακοίνωσε την απόλυση 2700 εργαζομένων μέσα στα επόμενα τρία χρόνια για να προετοιμαστεί η εταιρεία για συγχώνευση με την Air France και KLM. Τον Απρίλιο του 2004 η εταιρεία απέκτησε την πτωχευμένη εταιρεία Gandalf Airlines ώστε να αποκτήσει επιπλέον δικαιώματα προσγείωσης/απογείωσης κυρίως στο αεροδρόμιο του Μιλάνου και του Παρισιού. Τον Σεπτέμβριο του 2004, η εταιρεία βρέθηκε σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και οι διοίκηση αποφάσισε την απόλυση 5000 εργαζομένων και την απόσχιση των εταιρειών σε δύο καινούριες, μία που θα ασχολείται με το πτητικό έργο και μία που θα ασχολείται με την επίγεια εξυπηρέτηση. Επιπλέον, αποφασίστηκε να μην προχωρήσει η συγχώνευση με την Air France, ενώ συνεχίστηκαν οι συζητήσεις με τα εργατικά σωματεία για μειώσεις μισθών και περαιτέρω απολύσεις, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και πιθανή διάλυση της εταιρείας. Πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να ξεκινήσει έρευνα για τα σχέδια της Ιταλικής Κυβέρνησης να αναδιοργανώσει την ΑΖ, ώστε να διασφαλίσει ότι δεν θα δίδονταν παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις. Η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και το σχέδιο διάσωσης της Alitalia αναμένεται να ξεκινήσουν την άνοιξη του 2006. Η Alitalia ανήκει κατά 49% στο Ιταλικό Υπουργείο Οικονομίας, κατά 49% στους εργαζομένους και κατά 2% στην Air France - KLM. Τον Νοέμβριο του 2005, είχε 20.653 εργαζομένους. Το πρόγραμμα συχνών επιβατών της Alitalia ονομάζεται «MilleMiglia» και προσφέρει στα μέλη την δυνατότητα να εξαργυρώνουν τα μίλια τους σε δωρεάν εισιτήρια για πτήσεις της ΑΖ. Παρότι κατά την προεκλογική περίοδο του 2008 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε ταχθεί κατά της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας, τον Ιανουάριο του 2009 προχώρησε στην πραγματοποίησή της εξαιτίας των μεγάλων χρεών. Έτσι η Alitalia συνενώνεται με την ιδιωτική εταιρεία Air One, ενώ ως ξένος εταίρος επελέγη τελικά ο όμιλος Air France-KLM που είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον αρκετό καιρό πριν.Η εταιρεία οδεύει προς πλήρη κρατικοποίηση από τον Ιούνιο του 2020 Ο στόλος της Alitalia αποτελείται από τα παρακάτω αεροσκάφη: Αλγερία Αλγέρι Οράν Αίγυπτος Κάϊρο Μαρόκο Καζαμπλάνκα Μαρακές Τυνησία Τύνιδα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό Λουμπούμπασι Μαυρίκιος Πορ-Λουί Νότια Αφρική Γιοχάνεσμπουργκ Χονγκ Κονγκ Χονγκ Κογνκ (μόνο η Alitalia Cargo) Κίνα Πεκίνο Σαγκάη Ιαπωνία Τόκιο Ινδία Μπανγκαλόρ (μόνο η Alitalia Cargo) Κενάϊ (μόνο η Alitalia Cargo) Νέο Δελχί Βομβάϊ (μόνο η Alitalia Cargo) Ιράν Τεχεράνη Λίβανος Βηρυτός Ισραήλ Τελ Αβίβ Συρία Δαμασκός (μόνο η Alitalia Cargo) Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ντουμπάι Άμπου Ντάμπι Ιορδανία Αμμάν Μαλαισία Κουάλα Λουμπούρ Μαλδίβες Μαλέ Νότια Κορέα Σεούλ Αλβανία Τίρανα Αυστρία Βιέννη Βέλγιο Βρυξέλλες Βουλγαρία Σόφια Τσεχία Πράγα Γαλλία Μασσαλία Νίκαια Παρίσι Τουλούζη Μονπελιέ Γερμανία Βερολίνο Ντίσελντορφ Φρανκφούρτη Μόναχο Στουτγκάρδη Ελλάδα Αθήνα Θεσσαλονίκη Ηράκλειο Κέρκυρα Σαντορίνη Μύκονος Ρόδος Ουγγαρία Βουδαπέστη Ιταλία Αλγκέρο Ανκόνα Μπάρι Μπολόνια Μπολτσάνο Μπρίντιζι Κάλιαρι Κατάνια Φλωρεντία Γένοβα Λαμέτζια Τέρμε Λαμπεντούσα Μιλάνο (3ο αεροδρόμιο) Μιλάνο Μιλάνο (2ο αεροδρόμιο) Νάπολη Παλέρμο Πεσκάρα Περούτζια Πάρμα Πίζα Ρήγιο Καλαβρίας Τράπανι Ρώμη Τεργέστη Τορίνο Βενετία Βερόνα Όλμπια Μάλτα Βαλέτα Ολλανδία Άμστερνταμ Πολωνία Βαρσοβία Κρακόβια Πορτογαλία Λισαβόνα Ρουμανία Βουκουρέστι (μόνο η Alitalia Cargo) Ρωσία Μόσχα Αγία Πετρούπολη Σερβία Βελιγράδι Ισπανία Ίμπιζα Βίγο Βαρκελώνη Πάλμα Μινόρκα Μπιλμπάο Μαδρίτη Μάλαγα Οβιέδο Τενερίφη Ελβετία Γενεύη Ζυρίχη Ουκρανία Κίεβο Ηνωμένο Βασίλειο Λονδίνο Γεωργία Τυφλίδα Δανία Κοπεγχάγη Κροατία Σπλίτ Ντουμπρόβνικ Κύπρος Λάρνακα Λουξεμβούργο Λουξεμβούργο (πόλη) Βόρεια Μακεδονία Σκόπια Μαβροβούνιο Πανκόριτσα Καναδάς Τορόντο Μόντρεαλ Βανκούβερ ΗΠΑ Kalispell Lafayette Maui Wilmington Ατλάντα Βοστώνη Μινεάπολις Νέα Ορλεάνη Νέα Υόρκη Ουάσινγκτον Τάμπα Χονολουλού Μιρτλ Μπιτς Σάρλοτ Σαβάνα Σακραμέντο Κλίβελαντ Λας Βέγκας Λος Άντζελες Μαϊάμι Ντάλας Ντητρόιτ Ορλάντο Πίτσμπεργκ Ράλεϊ-Ντέρχαμ Σαν Ντιέγκο Σαν Φρανσίσκο Σηάτλ Σικάγο Σολτ Λέικ Σίτυ Φοίνιξ Χιούστον Ώστιν Φιλαδέλφεια Φορτ Λόντερντεϊλ Αργεντινή Μπουένος Άιρες Κούβα Αβάνα Μεξικό Veracruz Γουαδαλαχάρα Μοντερρέι Πόλη του Μεξικού Αϊτή Πορτ-ο-Πρενς Βενεζουέλα Καράκας Βραζιλία Σάο Πάολο João Pessoa Natal Βιτόρια Γκοϊάνια Καταρράκτες Ιγκουασού Κουριτίμπα Μανάους Μπέλο Οριζόντε Πόρτο Αλέγκρε Ρίο ντε Τζανέιρο Ρεσίφε Σαλβαδόρ Φλοριανόπολι Μπαχάμες Freeport Παναμάς Πόλη του Παναμά Παραγουάη Ασουνσιόν Περού Λίμα Χιλή Πούντα Αρένας ΣαντιάγοΩκεανία Αυστραλία Μελβούρνη Σύδνεϊ Κωδικός ΙΑΤΑ: ΑΖ Κωδικός ICAO: ΑΖΑ Callsign: Alitalia Επίσημος ιστότοπος
|
Η Alitalia (προφέρεται: [aliˈtaːlja], επίσημα: Società Aerea Italiana S.p.A.) ήταν ο εθνικός αερομεταφορέας της Ιταλίας. Τα κεντρικά της γραφεία βρίσκονται στη Ρώμη και εκτελούσε πτήσεις τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας όσο και στο εξωτερικό. Η κύρια βάση της ήταν το Διεθνές Αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης, ενώ μικρότερη βάση της το Διεθνές Αεροδρόμιο Μαλπένσα, στο Μιλάνο. Το όνομά της προέρχεται από την έκφραση «Ali d' Italia», που σημαίνει «Φτερά της Ιταλίας».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Alitalia
|
Γκάμπροβο
|
Σύμφωνα με τον περισσότερο διαδεδομένο θρύλο το Γκάμπροβο ιδρύθηκε από ένα σιδηρουργό ονόματι Ράτσο, δίπλα στη φωτιά του οποίου φύτρωσε ένας καρπίνος (είδος σημύδας), έτσι ο οικισμός πήρε το όνομά του από τη Σλαβική λέξη γκαμπάρ ("καρπίνος")+τη Σλαβική κατάληξη οβο. Η περιοχή γύρω από το Γκάμπροβο, κατοικούμενη ήδη από τη Νεολιθική περίοδο απέκτησε οικονομική σημασία αφότου το Βελίκο Τίρνοβο έγινε πρωτεύουσα της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας το 12ο αιώνα. Η βιοτεχνία και το εμπόριο άκμασαν λόγω της εγγύτητας τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στις διαβάσεις του Αίμου. Το μεσαιωνικό Γκάμπροβο ήταν ένα μικρό χωριό-πέρασμα με 100 περίπου σπίτια. Μετά την Οθωμανική εισβολή στα Βαλκάνια το 14ο αιώνα η δημογραφική κατάσταση του Γκάμπροβο άλλαξε σημαντικά καθώς ήταν ο μόνος οικισμός σε μια αρκετά μεγάλη γεωγραφική περιοχή και ελκυστικός τόπος για τους Βούλγαρους που έφευγαν από την κατακτημένη πρωτεύουσα και τα γειτονικά φρούρια. Από χωριό μετατράπηκε σε μικρή πόλη (παλάνκα) και άρχισε να αναπτύσσεται ως οικονομικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο. Κατά την Οθωμανική κυριαρχία οι πλούσιοι έμποροι διέθεσαν άφθονους πόρους για έργα στην πόλη. Το πρώτο Βουλγαρικό κοσμικό σχολείο, το Εθνικό Γυμνάσιο Απρίλοφ, ιδρύθηκε στο Γκάμπροβο το 1835 με τη βοήθεια των Βασίλ Απρίλοφ και Νικολάι Παλαούζοφ. Το Γκάμπροβο ανακηρύχθηκε επίσημα πόλη από τις Οθωμανικές αρχές το Μάιο του 1860. Τη δεκαετία του 1870 ο Φέλιξ Κάνιτς (Ουγγροεβραίος φυσιοδίφης, γεωγράφος, εθνογράφος, αρχαιολόγος και περιηγητής) ανέφερε ότι το Γκάμπροβο είναι "ένα μεγάλο εργαστήριο" και ότι είναι μια "πόλη που ζει από το νερό" αναφερόμενος στην ευρεία χρήση της υδραυλικής ενέργειας. Η αίγλη των αγαθών του Γκάμπροβο έγινε γνωστή σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία και πέραν αυτού ακόμη και σήμερα στο Βουκουρέστι υπάρχει δρόμος με το όνομα "Γκαμπρόβενι". Λίγο πριν και μετά την Απελευθέρωση της Βουλγαρίας το 1878 το Γκάμπροβο αναπτύχθηκε ως βιομηχανικό κέντρο βασιζόμενο στην οικονομική του παράδοση. Ιδρύθηκαν μετοχικές εταιρείες, κατασκευάσθηκαν εργοστάσια και δημιουργήθηκαν σχέσεις με τα μεγάλα χρηματιστήρια, κάνοντας μερικούς να ονομάσουν την πόλη "Μάντσεστερ της Βουλγαρίας". Το Γκάμπροβο γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του τα χρόνια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο πληθυσμός του διπλασιάστηκε. Ακολουθώντας τις γενικές πληθυσμιακές τάσεις στη Βουλγαρία, ο αριθμός των κατοίκων άρχισε να μειώνεται μετά την πτώση του Κομμουνισμού στη χώρα. Οι κάτοικοι άρχισαν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό ή στην πρωτεύουσα Σόφια. Σήμερα το Γκάμπροβο έχει πάνω από 20.000 κατοίκους λιγότερους από το μέγιστό του, που σημειώθηκε την περίοδο 1985-1991, όταν ο αριθμός τους ξεπέρασε τις 80.000. Σύμφωνα με την απογραφή του Φεβρουαρίου του 2011 ο πληθυσμός της πόλης ήταν 58.950. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011 τα άτομα που δήλωσαν την εθνική τους ταυτότητα κατανέμονταν ως εξής : Βούλγαροι: 54.227 (97,9%) Ρομά: 343 (0,6%) Tούρκοι: 473 (0,9%) Αλλοι: 193 (0,3%) Απροσδιόριστοι: 151 (0,3%) Μη δηλώσαντες: 3.563 (6,0%)Σύνολο: 58.950 Διεθνώς γνωστό ως κέντρο του χιούμορ και της σάτιρας, το Γκάμπροβο έχει δύο θέατρα, το Δημοτικό Θέατρο Ράτσο Στογιάνοφ και το κουκλοθέατρο, έναν Οίκο Χιούμορ και Σάτιρας, που λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο, ένα κέντρο, μουσείο και πινακοθήκη για τη διάδοση της κωμικής τέχνης. Υπάσρχει επίσης ένας κινηματογράφος, το Αλέκο Σίνεμα, και μερικά μουσεία και μνημειακές κατοικίες τόσο στην πόλη όσο και γύρω της, κυρίως το Αρχιτεκτονικό-Εθνογραφικό Συγκρότημα Ετάρ και το Εθνικό Μουσείο Εκπαίδευσης στο Εθνικό Γυμνάσιο Απρίλοφ. Λειτουργεί επίσης ένα πλανητάριο. Ο ιστορικός του Γκάμπροβο Δρ. Πέταρ Τσόντσεφ υπολόγισε ότι υπήρχαν πάνω από 150 τύποι παραδοσιακών πηρουνιών. Αξιοθέατα του Γκάμπροβο είναι ο Οίκος Χιούμορ και Σάτιρας και το Εθνικό Γυμνάσιο Απρίλοφ και στην Επαρχία του Γκάμπροβο ο παραδοσιακός οικισμός Μπόζεντσι. Κατάλληλα για πεζοπορία είναι ο Εθνικός Δρυμός του Κεντρικού Αίμου και ο Εθνικός Δρυμός Μπούλγκαρκα, που περιλαμβάνει το Εθνογραφικό Συγκρότημα Ετάρ, το Μοναστήρι Ντριάνοβο, το Μοναστήρι Σοκόλσκι, το Πέρασμα της Σίπκα την περιοχή Ούζανα και για τους λάτρεις του ιστορικού τουρισμού το Μνημείο Σίπκα. Βασίλ Απρίλοφ (1789-1847) - αφυπνιστής και εκπαιδευτικός, ιδρυτής του πρώτου κοσμικού σχολείου στη Βουλγαρία Νικολάι Παλαούζοφ (1821-1899) - έμπορος, δωρητής για το σχολείο του Γκάμπροβο. Ιβάν Κόλτσεφ Καλπαζάνοφ (1835–1889) - βιομήχανος, πρόγονος της νεότερης βιομηχανίας στο Γκάμπροβο και το Βασίλειο της Βουλγαρίας (1882) Ιβάν Χατζή Μπέροφ (1858-1934) - βιομήχανος, άναψε τον πρώτο λαμπτήρα στη Βουλγαρία - κατασκεύασε το πρώτο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στο Γκάμπροβο Τσάνκο Ντιουσταμπάνοφ (1844-1876) - επαναστάτης Κρίστο Γιαβάσεφ - καλλιτέχνης εγκαταστάσεων Πέταρ Ρούσεφ - πατέρας της σημερινής Προέδρου της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ
|
Το Γκάμπροβο (βουλγαρικά: Габрово) είναι πόλη της κεντρικής Βουλγαρίας και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Έχει πληθυσμό 58.930 κατοίκους (2012). Βρίσκεται στους πρόποδες του κεντρικού Αίμου, στην κοιλάδα του ποταμού Γιάντρα και είναι γνωστό ως διεθνής πρωτεύουσα του χιούμορ και της σάτιρας καθώς και διάσημο για την αρχιτεκτονική του της Βουλγαρικής Εθνικής Αναγέννησης. Το Γκάμπροβο είναι επίσης γνωστό ως η επιμηκέστερη πόλη της Βουλγαρίας, εκτεινόμενο 25 χλμ. κατά μήκος του Γιάντρα, με πλάτος κατά τόπους μόνο 1 χλμ. Κοντά στην πόλη βρίσκεται το γεωγραφικό κέντρο της Βουλγαρίας - Ούζανα. Στο Γκάμπροβο το 1835 ιδρύθηκε βουλγαρική αλληλοδιδακτική σχολή (Γυμνάσιο) από τον ελληνοτραφή έμπορο Βασίλ Απρίλοφ, με την οποία εγκαινιάστηκε ουσιαστικά η βουλγαρική εθνική εκπαίδευση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF
|
French House
|
Η French house έχει ως πηγή της την Eurodisco της δεκαετίας του 1970 και κυρίως μια υποκατηγορία της, τη Space Disco, ένα γαλλοκεντρικό είδος μουσικής που αποτέλεσε μια Ευρωπαϊκή εκδοχή της αμερικανικής Hi-NRG Disco. Η Space Disco υπήρξε πολύ δημοφιλής στη Γαλλία, με καλλιτέχνες όπως ο Γάλλος Cerrone (Supernature), η Βρετανίδα Sarah Brightman (I lost my heart to a starship trooper), το συγκρότημα Space (Magic Fly) και οι Γαλλο-αμερικανοί Sheila B. & Devotion (Spacer), μεταξύ της διετίας 1977 και 1979. Ο ήχος της Space Disco θύμιζε αρκετά την αμερικάνικη Hi-NRG disco της εποχής, με μεγάλες ωστόσο καλλιτεχνικές και ιδεολογικές διαφορές. Η Space Disco είχε και μία έμφαση στις ορχηστρικές εκτελέσεις, αλλά και θεματολογία που πηγάζει από την επιστημονική φαντασία. Αυτές οι καλλιτεχνικές ανησυχίες και η ακραία αισθητική εμφάνιση της Space Disco, καθώς και η θεματολογία που πηγάζει από την επιστημονική φαντασία, αποτελούν τμήμα της French House και αυτό είναι πασιφανές στα Video Clips των καλλιτεχνών της. Η δεύτερη επιρροή είναι η P-Funk μουσική σκηνή των αρχών της δεκαετίας του 1980 και κυρίως οι επιτυχίες των George Clinton (γνωστός μουσικός της funk) και Bootsy Collins. Αυτό δικαιολογείται από το ότι κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι DJ στις ντισκοτέκ της Γαλλίας χρησιμοποίησαν τα τραγούδια της P-Funk ως τον αντικαταστάτη της αμερικανικής Disco μουσικής, που σταμάτησε να παράγετε μετά από τα γεγονότα που οι Αμερικάνοι ονομάζουν "Νύχτα κατεδάφισης της ντίσκο". Ένας δεύτερος λόγος, είναι ότι ένα θρυλικό αμερικανικό συγκρότημα της μουσικής Disco, οι "Chic", υπήρξαν οι παραγωγοί των Sheila B. Devotion, στο τραγούδι "Spacer", που αποτελεί σημείο αναφοράς στη space disco και για αρκετά χρόνια αποτελούσε για τους κεντρο/δυτικο Ευρωπαίους, μία σταθερή "αξία" στα πικάπ των DJs της εποχής. Ο τρίτος λόγος, ήταν η εμφάνιση των P-Funk καλλιτεχνών, που έδειχναν αρκετά "φουτουριστικοί", σε σημείο που να μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσεις ως τους συγγενείς των "Space Disco" καλλιτεχνών. Μία τρίτη επιρροή, υπήρξαν οι παραγωγές του Γάλλου Thomas Bangalter κατά τη δεκαετία του 1990. Το σόλο υλικό του, καθώς και η δουλειά του ως μέλος των Daft Punk, αποτέλεσαν τη βάση αυτού του είδους μουσικής, τουλάχιστον για την πενταετία 1995-2000 (το επιβεβαιώνει και το περιοδικό "Mixmag" στο άρθρο "Return of the Cybermen" της Suzanne Ely, στο τεύχος Ιουλίου 2006, στις σελίδες 94-98 Οι πρώτες French house παραγωγές (που τότε ήταν γνωστές ως "Disco House" και "neu disco"), έκαναν αισθητή την παρουσία τους διεθνώς, τη διετία 1997 - 1999. Οι Daft Punk, οι Stardust και οι Cassius ήταν οι πρώτοι εκπρόσωποι αυτού του ήχου με διεθνή επιτυχία και στα βιντεοκλίπ τους έδειχναν ξεκάθαρα τις "space disco" επιρροές τους. Η μεγάλη διεθνής εμπορική επιτυχία ξεκίνησε το 2000, με καλλιτέχνες όπως ο Bob Sinclar, ο Etienne de Crécy και οι Modjo. Οι Galleon και ο David Guetta ακολούθησαν το επόμενο έτος. Σήμερα, οι περισσότεροι French House καλλιτέχνες έχουν εξελίξει τον ήχο τους σε άλλα είδη μουσικής, κυρίως στο χώρο της electro. Καθαρόαιμες French House παραγωγές εξακολουθούν και παράγονται στη Γαλλία (2008), αλλά μόνο σε μορφή Single και κυρίως για χρήση σε Clubs και Discos. Ο όρος "French house" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο MTV UK & Ireland, τα Χριστούγεννα του 1999, σε ένα "MTV News special", που σκοπό είχε να περιγράψει το φαινόμενο "French house explosion", δηλαδή την έκρηξη και την επιτυχία της Γαλλικής House κατά το 1999. Σε αυτό το ρεπορτάζ, υπήρξε συνέντευξη του Bob Sinclar, των Air (που δεν έχουν σχέση βέβαια με τη French House) και οι Cassius. Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ μεταδόθηκε από όλα τα τοπικά MTV παγκοσμίως, διαδίδοντας τον όρο "French House" και παρουσιάζοντας αυτό το είδος μουσικής στο ευρύ κοινό. Το MTV προέβη σε αυτήν την έμμεση διαφήμιση, διότι το 2000 δημιούργησε το γαλλόφωνο MTV France και θέλησε να δημιουργήσει διεθνές ενδιαφέρον για την τοπική αυτή μουσική βιομηχανία. Νωρίτερα (1996-2000) η "French house" ήταν γνωστή στους Ευρωπαίους DJ και Clubbers, ως "neu disco", "disco house" και "new disco". Μία από τις μεγαλύτερες αγορές για τη French House εκείνα τα χρόνια, ήταν η Ελλάδα και κυρίως η Αθήνα. Το γνωστό "δισκάδικο" Discobole Records εισήγαγε δίσκους "French House" απευθείας από τη Γαλλία και μεσαίου μεγέθους κλαμπ στην Αθήνα, με το πλέον χαρακτηριστικό το "City Groove" (παλαιότερα γνωστό ως "Βενζίνα Club", βρίσκονταν σε μικρό παράλληλο δρόμο στις αρχές της Λεωφ. Συγγρού), αφιερώθηκε αποκλειστικά σε αυτό το είδος μουσικής, μεταξύ του 1998 και του 2001. Στην Ελλάδα, αυτό το είδος μουσικής το προωθούσαν ως "Disco House". Ακόμα και σήμερα, τη "French House" στην Ελλάδα οι περισσότεροι την ονομάζουν "Disco House". Την ίδια εποχή (2000), η Disco House άρχισε να έχει επιτυχία στον Καναδά (εξαιτίας των εκεί γαλλόφωνων). Από το καλοκαίρι του 1999 έως και το 2002, πολλά events με French House μουσική, ξεκίνησαν να γίνονται στο ισπανικό νησί Ibiza, ένα πολύ δημοφιλές τουριστικό προορισμό για τους νεαρούς Βρετανούς. Αυτό είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τη γνωριμία αυτού του ήχου με τους Βρετανούς γενικότερα. Η French Ηouse πάντα είχε δύο τάσεις στις παραγωγές της: Η κυρίαρχη, είναι αυτό που οι Γάλλοι εξακολουθούν και ονομάζουν "the French touch" και είναι το είδος μουσικής που έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από την 1970s Space Disco. Η άλλη εκδοχή της, είναι πιο κοντά στη γνήσια Eurodisco και επηρεάζεται αρκετά από τις 1970s "επικές" παραγωγές του Alec R Costandinos. Εντός του 2002, αυτές οι δύο τάσεις διαχωρίστηκαν και δημιούργησαν δύο διαφορετικές - αλλά συγγενείς - σχολές: Τη French House και την Disco House. Η "French house" παρέμεινε πιστή στο "French touch" πνεύμα, εμπλουτίστηκε ωστόσο με περισσότερα φωνητικά που θυμίζουν Eurodisco και με αισθητό τον περιορισμό της "Space Disco" θεματολογίας. Η τελευταία -άξια αναφοράς - αναφορά στη Space Disco, ήταν η μεγάλη πανευρωπαϊκή επιτυχία του Bob Sinclar το 2006, με το τραγούδι "World, Hold On (Children of the Sky)" (το συγκεκριμένο βιντεοκλίπ έχει ως περιεχόμενό του θεματολογία που πηγάζει από την επιστημονική φαντασία). Παραγωγές με "Space disco" επιρροές υπήρξαν και κατά το 2007, αλλά με περιορισμένη -στη Γαλλία μόνο- επιτυχία. Η "Disco Ηouse" από την άλλη, γρήγορα εξελίχθηκε σε μια "βαριά" ορχηστρική εκδοχή της French Ηouse. Είναι πολύ δημοφιλής σε αρκετά ελληνικά νησιά, με gay τουρίστες. Στην ισπανική Ίμπιζα δημιουργήθηκε μια τοπική εκδοχή της Disco House, που συνδυάζει φωνητικά (συνήθως στην ισπανική) και στοιχεία από τη βρετανική "Speed Garage House" (ένα 1990s βρετανικό μουσικό είδος). Η French Ηouse επηρέασε και τον Benny Benassi, για να δημιουργήσει το "δικό" του είδος μουσικής, που ονομάστηκε "tek-house" και η εμπορική του επιτυχία ανάγκασε πολλούς στην Ευρώπη να το αντιγράψουν. (Το είδος αυτό ονομάζεται επίσης "pumping house"). Η Tek-House ήταν πολύ δημοφιλής το 2002-2004 στην Ευρώπη, με καλλιτέχνες όπως οι Benassi Bros., οι Royal Gigolos και οι Shana Vanguarde. Μέσα στο 2007, στη Γαλλική μουσική αγορά δημιουργήθηκε ένα crossover της tek house και της French house, με περιορισμένη επιτυχία (προωθείται από πολλά γαλλικά μουσικά κανάλια). Τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια, γίνονται remix σε εμπορικό "electro" στυλ, για να προσεγγίσουν το ραδιοφωνικό κοινό της εποχής μας. Τα remix αυτά στη Γαλλία ανήκουν στο νέο είδος μουσικής και χορού, που αποκαλείται "Tecktonik". Alan Braxe Thomas Bangalter Guy-Manuel de Homem-Christo Alex Gopher Breakbot Cassius Daft Punk Dax Riders Dimitri from Paris Etienne de Crécy Justice Kris Menace Laurent Garnier Modjo Rinôçérôse SebastiAn The Supermen Lovers Bob Sinclar David GuettaΗ French House έχει επηρεάσει και πολλούς διεθνείς καλλιτέχνες, όπως οι Eric Prydz και Steve Angello.
|
Η French House είναι μορφή της μουσικής "house", που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στη Γαλλία. Θεωρείται η τελευταία μορφή της Eurodisco. Στην Ελλάδα και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, την ονομάζουν "Disco House". Οι ίδιοι οι Γάλλοι, την ονομάζουν "French Touch", ενώ οι Γερμανοί "Neu Disco" (δηλαδή νέα ντίσκο). Στην Αμερική και στην Αγγλία για τις λιγότερο εμπορικές παραγωγές, χρησιμοποιούν τον όρο "Tekfunk" και παλαιότερα "Filter house". Κατά τη δεκαετία του 1990 αυτό το είδος μουσικής το χαρακτήριζε - εκτός των άλλων - ένας συγκεκριμένος ήχος παραμόρφωσης της φωνής, που ονομάζεται "filter effect". Οι πρώτοι του είδους ήταν οι Daft Punk. Ακολούθησαν ωστόσο αρκετοί άλλοι γαλλόφωνοι και Ιταλοί καλλιτέχνες, που εξέλιξαν τον ήχο και πρόσθεσαν φωνητικά επηρεασμένα από την Eurodisco.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/French_House
|
Παλαιός Μυλότοπος Πέλλας
|
Το 1918 αναγνωρίστηκε ως κοινότητα Βούδριστας, αλλά το 1922 καταργήθηκε και χαρακτηρίσθηκε οικισμός της Κοινότητας Γενιτσών (Γιαννιτσά). Το 1926 προσδιορίζεται ξανά ως ανεξάρτητη κοινότητα. Το 1927 η Βούδριστα μετονομάζεται σε Μυλότοπο ενώ το 1940, λίγο πρίν την έναρξη του πολέμου, αναγνωρίζονται οι οικισμοί Νέος και Παλαιός Μυλότοπος. Η κοινότητα καταργείται το 1997 προκειμένου να ενταχθεί στο νεοσύστατο Δήμο Κύρρου. Το παλαιό όνομα του χωριού ήταν Βόντριστα ή Βούδριστα. Η σημερινή ονομασία οφείλεται στους πολλούς νερόμυλους που λειτουργούσαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οι απογραφές πληθυσμού μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι: Στον Παλιό Μυλότοπου διατηρούνται δύο μεταβυζαντινές εκκλησίες: η ενοριακή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής (1756) και η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου (1800). Η κοινωνική/πολιτιστική ζωή αναπτύσσεται γύρω από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο, ο οποίος λειτουργεί τμήματα ζωγραφικής, ενόργανης γυμναστικής και μουσικής, τον αγροτικό συνεταιρισμό, την ποδοσφαιρική ομάδα που αγωνίζεται στην κατηγορία του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος και το σύλλογο αιμοδοσίας.
|
Ο Παλαιός Μυλότοπος είναι οικισμός της Κεντρικής Μακεδονίας στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας. Βρίσκεται στα βόρεια της πεδιάδος των Γιαννιτσών, ανάμεσα στα χωριά Νέος Μυλότοπος και Καρυώτισσα. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Τέμενος Σαρένα
|
Το τέμενος χτίστηκε αρχικά το 1438 και αρχιτέκτονας ήταν ο Ισάκ Μπέης (Isak Bey) . Την εποχή εκείνη τα περισσότερα τεμένη είχαν, ως οικονομικούς χορηγούς στην κατασκευή τους, σουλτάνους, μπέηδες και πασάδες. Το τέμενος Σαρένα αποτελεί εξαίρεση γιατί είχε ως χορηγούς δύο αδελφές από το Τέτοβο . Δίπλα στο τέμενος, στις όχθες του ποταμού Πένα υπάρχει ένα τουρκικό χαμάμ. Ο Αμπντουραχμάν Πασάς το ξανάχτισε και επέκτεινε το τέμενος το 1833 . Το 1991, η ισλαμική κοινότητα του Τέτοβο έχτισε φράκτη-τείχος περιμετρικά του τεμένους χρησιμοποιώντας τυπική οθωμανική αρχιτεκτονική.Το 2010 εγκρίθηκε κονδύλι 120.000 Βορειομακεδονικών δηνάριων και συντηρήθηκε η εξωτερική διακόσμηση . Το 2011 εγκρίθηκε χορηγία 94.700 ευρώ από τις ΗΠΑ για την συντήρηση και αναστήλωση της πρόσοψης . Αντίθετα με τις παραδοσιακές οθωμανικές διακοσμήσεις με κεραμικά πλακάκια τοίχου, το τέμενος Σαρένα έχει έντονες διακοσμήσεις με απεικονίσεις λουλουδιών . Περισσότερα από 30.000 αυγά χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτεί το χρώμα-στίλβωση της διακόσμησης . Άλλη μια σημαντική διαφορά μεταξύ του τεμένους αυτού και των υπόλοιπων οθωμανικών τζαμιών είναι ότι δεν έχει εξωτερικό θόλο/τρούλο . Στην αυλή του τεμένους υπάρχει κήπος με λουλούδια, συντριβάνι και οκταγωνικό μαυσωλείο όπου βρίσκονται θαμμένες οι αδελφές Hurshida και Mensure οι οποίες χρηματοδότησαν την κατασκευή το 1438 .
|
Το Τέμενος Σαρένα ή Šarena Đamija, (αλβανικά: Xhamia e Pashës, σλαβομακεδονικά: Шарена Џамија, τουρκικά: Alaca Cami) το οποίο σημαίνει Διακοσμημένο-χρωματιστό τέμενος στα Ελληνικά, είναι τέμενος (τζαμί) που βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Πένα, στο Τέτοβο, στη Βόρεια Μακεδονία. Το ξεκίνημα την ανέγερσης έγινε το 1438 με χρηματοδότηση από τις αδελφές Hurshida και Mensure και το τέμενος ξαναχτίστηκε-επεκτάθηκε το 1833 από τον Αμπντουραχμάν Πασά (Abdurrahman Pasha) . Είναι γνωστό στους ντόπιους και ως Pasha Džamija (δηλαδή ως το τζαμί του Πασά) .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1
|
Χανς Λάμερς
|
Γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1879 στο Λούμπλινιτς (Lublinitz), σήμερα Λουμπλίνιε (Lublinie) της Άνω Σιλεσίας (σήμερα ανήκει στην Πολωνία). Ο πατέρας του, Γιοχάννες Λάμερς (Johannes Lammers) ήταν χειρουργός κτηνίατρος. Μητέρα του ήταν η Άννα Χηλ (Anna Hiel). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπρέσλαου και ολοκλήρωσε τις νομικές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Το 1912 διορίστηκε, ως δικαστικός, στο Μπόιτεν (Beuthen), σήμερα Μπύτομ (Bytom) της Σιλεσίας. Υπηρέτησε στον Γερμανικό Στρατό (Ράιχσβερ) κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου τιμήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό Β΄ και Α΄ τάξεως. Με την λήξη του πολέμου αποστρατεύτηκε και επέστρεψε στην σταδιοδρομία του ως νομικός. Εντάσσεται στο Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (Deutschnationale Volkspartei, DNVP), στο οποίο φθάνει μέχρι την θέση του Αναπληρωτή Γραμματέα, το 1922. Όταν το DNVP άρχισε να φυλλορροεί, λόγω της διαρροής των μελών του προς το - λιγότερο αριστοκρατικό - Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, ο Λάμερς εντάχθηκε σε αυτό, το 1932, με αριθμό μέλους 1010355 και, τον Οκτώβριο του 1934, στην SS με αριθμό μέλους 118401 με τον βαθμό του "Oberführer" (βαθμός που αντιστοιχεί μεταξύ Συνταγματάρχη και Ταξίαρχου). Το 1940 θα φθάσει τον βαθμό του Αντιστράτηγου Α' ("Obergruppenführer").Όταν ο Χίτλερ αναλαμβάνει την εξουσία, το 1933, ο Λάμερς δεν αναλαμβάνει κυβερνητική θέση, αλλά παραμένει σύμβουλος του Κόμματος σε θέματα συνταγματικής νομοθεσίας "παρά τω Υπουργείω" Εσωτερικών, όπου, λόγω των εθνικιστικών του πεποιθήσεων, έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Τον Νοέμβριο του 1937 ο Χίτλερ τον διορίζει Υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου και του εμπιστεύεται την θέση του επικεφαλής της Καγκελαρίας (Chef der Reichskanzlei). Από τη θέση αυτή γίνεται ο κύριος πολιτικός σύμβουλος σε νομικά θέματα τόσο του ίδιου του Χίτλερ όσο και των κυβερνητικών υπηρεσιών. Το 1939 διορίζεται, επίσης, στο Συμβούλιο Υπουργών για την Άμυνα του Ράιχ. Από την θέση αυτή ελέγχει όλη την σχετική με την ασφάλεια του Ράιχ και την εσωτερική πολιτική αλληλογραφία, πριν καν τα έγγραφα φθάσουν στον ίδιο τον Χίτλερ. Από το 1943 και ύστερα καλείται να προεδρεύει σε όλες τις συναντήσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, στις οποίες, για διάφορους λόγους, δεν παρίσταται ο Χίτλερ. Λόγω της θέσης του έχει, επίσης, την δυνατότητα ελέγχου της πρόσβασης προς τον δικτάτορα, από κοινού με τον Γραμματέα του Μάρτιν Μπόρμαν. Μετά την ήττα της Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ (Φεβρουάριος 1943) προσπαθεί, μαζί με τον Μπόρμαν, να δημιουργήσουν μια τριμελή χούντα, με τη συμμετοχή του Βίλχελμ Κάιτελ, ο οποίος θα ελέγχει τον Στρατό, ενώ οι άλλοι δύο θα είναι υπεύθυνοι για την πολιτική (εσωτερική και εξωτερική) του καθεστώτος. Τα σχέδιά τους δεν ευοδώνονται, καθώς οι Γιόζεφ Γκέμπελς, Χέρμαν Γκέρινγκ, Χάινριχ Χίμλερ και Άλμπερτ Σπέερ διαβλέπουν, στην πρόταση του Λάμερς, μια υφαρπαγή της εξουσίας, η οποία θα μείωνε την δική τους και συνεργάζονται για την αποτροπή της. Ο ίδιος ο Λάμερς σταδιακά χάνει την ισχύ του, λόγω του μη άμεσου συσχετισμού της θέσης του με τα πολεμικά γεγονότα της εποχής. Τον Απρίλιο του 1945 ο Λάμερς θεωρείται από τον Χίτλερ ως συνεργός στην προσπάθεια διαδοχής του τελευταίου από τον Γκέρινγκ και δίνεται εντολή σύλληψης και εκτέλεσής του. Η εντολή του Χίτλερ δεν προλαβαίνει να εκτελεστεί, καθώς οι Σοβιετικές δυνάμεις εισβάλλουν στο Βερολίνο και ο δικτάτορας αυτοκτονεί. Ωστόσο, η σύζυγός του Λάμερς, Ελφρίντε Τέπελ (Elfriede Tepel, γενν. στις 31 Ιανουαρίου 1894) αυτοκτονεί στο Όμπερσάλτσμπεργκ στις 8 Μαΐου 1945, για να την ακολουθήσει, δύο ημέρες αργότερα, η κόρη του ζεύγους, Ίλζε Χόφμαν - Λάμερς (Ilse Hoffmann-Lammers, γενν. 28 Μαΐου 1918). Ο Λάμερς συνελήφθη με το τέλος του Πολέμου και κλήθηκε να καταθέσει στην Δίκη της Νυρεμβέργης. Ωστόσο, το 1947, παραπέμφθηκε και ο ίδιος στην Δίκη των Διπλωματών (Ministries Case), στην οποία, το 1949, καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση. Η ποινή αυτή μειώθηκε, αργότερα, σε δεκαετή φυλάκιση, ενώ του δόθηκε αμνηστεία το 1954, οπότε αποφυλακίστηκε και εγκαταστάθηκε στο Ντίσελντορφ, όπου και απεβίωσε στις 4 Ιανουαρίου 1962. Τάφηκε στο Όμπερσάλτσμπεργκ, πλάι στη σύζυγο και την κόρη του.
|
Ο Δρ. Χανς Χάινριχ Λάμερς (Hans Heinrich Lammers, 27 Μαΐου 1879 - 4 Ιανουαρίου 1962) ήταν εξέχουσα προσωπικότητα της Ναζιστικής Γερμανίας και επικεφαλής της Καγκελαρίας του Ράιχ (Reichkanzlei).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%82
|
Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1931-32
|
Μετείχαν τρεις ομάδες αλλά δεν είναι γνωστές όλες οι αγωνιστικές λεπτομέρειες. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Αμυνα, η οποία διεκδίκησε σε αγώνες διαβάθμισης από τον Ολυμπιακό την άνοδο στην Εθνική κατηγορία του επόμενου έτους, χωρίς να τα καταφέρει. Ο Πειραϊκός δεν κατέβηκε σε όλα τα ματς και μοιραία υποβιβάστηκε. Πρωταθλήτρια Άμυνα Κοκκινιάς Σύνθεση: Λάσκος (τερμ.), Καζανόπουλος, Σπύρος Κοντούλης, Κ. Παϊογλής (ή Παϊζλής), Μαλλάρας, Ρόδιος, Γερασίμου, Πολυζωίδης, Θηριώτης Ι, Σγούρος, Δαμιανίδης, Σπυρόπουλος (τερμ.), Ζεϊμπέκος, Ι. Κοντούλης, Φωτόπουλος, Θηριώτης ΙΙ και ΙΙΙ. *Είχε απορροφήσει την Πειραϊκή Ένωση. **Στον αγώνα κατάταξης επικράτησε η Άμυνα με 4-1 αλλά η νίκη της αναγνωρίστηκε έπειτα από περιπετειώδη διαδικασία. Ο Φαληρικός υπέβαλε ένσταση για χρησιμοποίηση τιμωρημένων παικτών από την Άμυνα και συγκεκριμένα τους Νεγρεπόντη, Συμεωνίδη, Θηριώτη και Λαπατά. Η ένσταση απορρίφθηκε από την Επιτροπή Πρωταθλήματος, έγινε δεκτή από το Δ.Σ. της ΕΠΣ Πειραιά αλλά απορρίφθηκε από την ΕΠΟ. Σύμφωνα με τον κανονισμό της εποχής από τις ομάδες που μετείχαν στο εθνικό πρωτάθλημα, όποια τερμάτιζε σε χαμηλότερη θέση από τις υπόλοιπες της ίδιας Ένωσης έπρεπε να δώσει διπλό αγώνα διαβάθμισης με την πρωταθλήτρια του τοπικού πρωταθλήματος ώστε να κριθεί ποια θα πάρει μέρος στο επόμενο Εθνικό Πρωτάθλημα 1932-33. Σύμφωνα με τη βαθμολογία αντιμέτωποι τέθηκαν ο 5ος του εθνικού πρωταθλήματος Ολυμπιακός και η Άμυνα ως πρωταθλήτρια της Α΄ ΕΠΣ Πειραιά. Ο Ολυμπιακός επικράτησε άνετα και παρέμεινε στο εθνικό πρωτάθλημα. Οι σχετικοί αγώνες ήταν: Ολυμπιακός - Άμυνα Κοκκινιάς: 6-1, 2-0. Ο πρώτος της Β΄ κατηγορίας Αργοναύτης έδωσε αγώνα διαβάθμισης για την Α΄ κατηγορία με τον ουραγό αυτής Πειραϊκό. Νικητής αναδείχθηκε ο Αργοναύτης και ανήλθε στην Α΄ κατηγορία. Αργοναύτης Πειραιά - Πειραϊκός Όμιλος: 2-0, 3-3. Στη Β΄ κατηγορίες μετείχαν 5 σύλλογοι αλλά δεν είναι γνωστές πολλές αγωνιστικές λεπτομέρειες. * Σύνθεση Αργοναύτη: Νικολαΐδης, Λιάρος, Χατζηγεωργίου, Γιάνναρος, Βογιαντζής, Παπαδίας, Χατζηαντωνίου, Σπούργιτας, Ανδρεάδης, Κόης, Πασχάλης. Η ουραγός της Β΄ Κατηγορίας ΑΕΚ Πειραιώς έδωσε αγώνα διαβάθμισης με τον πρωταθλητή της Γ΄ Κατηγορίας Άρη Πειραιώς. Νικήτρια αναδείχθηκε η ΑΕΚ Πειραιώς και παρέμεινε στην Β΄ Κατηγορία. ΑΕΚ Πειραιώς - Άρης Πειραιώς: 4-3. Η Γ΄ κατηγορία έγινε σε δύο ομίλους των 4 ομάδων. Στον τελικό του ενός ομίλου η Προοδευτική νίκησε τους Φιλάθλους με 3-1. Όμως, Προοδευτική και Φίλαθλοι τιμωρήθηκαν για αντικανονική συμμετοχή παικτών και την πρώτη θέση πήρε ο τρίτος της βαθμολογίας, Άρης Πειραιώς. Στο 2ο όμιλο, στον τελικό είχαμε "Φρεαττύς"-"Μοσχάτο" 3-2. Στον τελικό της κατηγορίας μεταξύ των 2 πρωταθλητών ομίλων, ο Άρης επικράτησε της Φρεαττύδας και στη συνέχεια έδωσε αγώνα διαβάθμισης με την ουραγό της Β΄ Κατηγορίας ΑΕΚ Πειραιώς για την άνοδο αλλά ηττήθηκε. Τελικός Γ΄ κατηγορίας: Άρης Πειραιώς - Φρεαττύς: επικράτησε ο Άρης αλλά στη συνέχεια ηττήθηκε στον αγώνα διαβάθμισης από την ουραγό της Β΄ Κατηγορίας, ΑΕΚ Πειραιώς. Ηλεκτρονικό αρχείο εφ. "Αθλητική Ηχώ". εφ. "Αθλητικός Τύπος" 1932. Αρχειοθετήθηκε 2015-09-28 στο Wayback Machine. Ανδρέας Μπόμης, "Γκολ 2000 Ένας αιώνας ποδόσφαιρο", Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 1999, σ. 227-229. Γεώργιου Πασαμήτρου, "Η ιστορία του πειραϊκού ποδοσφαίρου", εφ. "Αθλητική Ηχώ" 22-24 Μαρτίου 1951. Στατιστική ποδοσφαίρου.
|
Στο 8ο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1931-32 δεν μετείχαν οι δυο καλύτεροι πειραϊκοί σύλλογοι: Ολυμπιακός και Εθνικός Πειραιώς, που έλαβαν μέρος στην Εθνική κατηγορία. Έτσι πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Άμυνα Κοκκινιάς για δεύτερη φορά στην ιστορία της, όπως και την προηγούμενη περίοδο. Ο αριθμός των ομάδων-μελών της Ένωσης παρέμεινε 14, όσα υπήρχαν στο τέλος της προηγούμενης σεζόν και αποκαλούνταν πλέον "ιδρυτικά μέλη", σύμφωνα με το νέο καταστατικό του Απριλίου 1931.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%82_1931-32
|
Μάγδαλα
|
Έχουμε αναφορές για το χωριό Μάγδαλα στις ευαγγελικές περικοπές. Συγκεκριμένα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:Κεφάλαιο:15,39 καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ πλοῖον καὶ ἦλθεν εἰς τὰ ὅρια Μαγδαλά. Στο Ταλμούδ αναφέρεται επίσης στην περιοχή αυτή, κατά το τέλος της Ελληνιστικής περιόδου πόλη με το Αραμαϊκό όνομα « Μιγχδάλ Νουναϊνά -Magdala Nunayya», δηλαδή « πύργος των ιχθύων». Κατά την Ελληνική μετάφραση της εποχής εκείνης της αποδόθηκε το τοπωνύμιο "Ταριχαία" (από τα παστά-διατηρημένα ψάρια). Ο Ιώσηπος αναφέρει στα έργα του (Ιουδαϊκοί πόλεμοι Β 23,3-8) την ίδια πόλη η οποία κατά τον πρώτο Ιουδαϊκό πόλεμο καταστράφηκε από τους Ρωμαίους.
|
Τα Μάγδαλα είναι γνωστό χωριό των βιβλικών χρόνων, του οποίου η ακριβής θέση στην δυτική όχθη της θάλασσας της Γαλιλαίας δεν έχει ακόμη ορισθεί. Οι μέχρι τώρα ανασκαφές (Βιβλική αρχαιολογία) την προσδιορίζουν στην τοποθεσία με το αραβικό όνομα Ελ- Μεζτέλ (Al-Majdal) 7 χιλιόμετρα περίπου βόρεια της πόλης Τιβεριάδας και 12 χιλιόμετρα περίπου νότια της Καπερναούμ. Θεωρείται πατρίδα της Μαρίας Μαγδαληνής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B1
|
Βουλή των Κοινοτήτων του Καναδά
|
Η επίσημη ονομασία της Βουλής των Κοινοτήτων του Καναδά, είναι: αγγλικα: The Honourable the Commons of Canada in Parliament assembled, γαλλικά: L'honorable les communes du Canada assemblés au Parlement. Οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες της Βουλής των Κοινοτήτων, υπερβαίνουν κατά πολύ τις αρμοδιότητες της Καναδικής Γερουσίας. Για παράδειγμα, το Υπουργικό Συμβούλιο και ο Πρωθυπουργός, είναι υπόλογο αποκλειστικά στη Βουλή των Κοινοτήτων. Παρόλα αυτά, για την νομοπαραγωγική διαδικασία, η έγκριση και των δύο κοινοβουλευτικών σωμάτων είναι απαραίτητη. Ο νόμος της Βρετανικής Βόρειας Αμερικής του 1867 (σήμερα: Νόμος του Συντάγματος του 1867), δημιούργησε το Ντομίνιον του Καναδά (αποικία), και ίδρυσε την Βουλή των Κοινοτήτων στα πρότυπα της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου και του συστήματος Γουέστμινστερ. Λόγω της ύπαρξης, των Επαρχιακών νομοθετικών σωμάτων, οι εξουσίες της ομοσπονδιακής Βουλής των Κοινοτήτων, είναι μικρότερες από αυτές της αντίστοιχης Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων. Μέχρι το Καταστατικό του Γουέστμινστερ του 1931, το οποίο έδωσε μεγαλύτερη αυτονομία στη Βουλή των Κοινοτήτων του Καναδά, μέχρι τότε ήταν σχεδόν υποχείριο της Βρετανικής Βουλής. Με τον Καναδικό Νόμο του 1982, τερματίστηκαν όλες οι εξουσίες της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου, έναντι του Καναδικού Κοινοβουλίου.
|
Η Βουλή των Κοινοτήτων του Καναδά (αγγλικά: House of Commons of Canada, γαλλικά: Chambre des communes du Canada) είναι η Κάτω Βουλή του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου του Καναδά, το οποίο περιλαμβάνει επίσης το Στέμμα (Βρετανός μονάρχης) και τη Γερουσία (Άνω Βουλή). Η Βουλή των Κοινοτήτων, συνεδριάζει στον Λόφο του Κοινοβουλίου στην Οττάβα.Η Βουλή των Κοινοτήτων, είναι ένα δημοκρατικά εκλεγμένο αντιπροσωπευτικό σώμα, το οποίο περιλαμβάνει 338 βουλευτές (MPs ή députés). Τα μέλη της Βουλής, εκλέγονται με το σύστημα της απλής αναλογικής, σε κάθε μία από τις μονοεδρικές εκλογικές τους περιφέρειες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%AC
|
Σιδηρούν παραπέτασμα
|
Τον όρο χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στην περιβόητη διάλεξή του στο κολέγιο Ουεστμίνστερ, στο Φούλτον του Μιζούρι, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στις ΗΠΑ το Μάρτιο του 1946, όπου μίλησε πρώτη φορά για το Σιδηρούν Παραπέτασμα: Από το Στετίνο στη Βαλτική έως την Τεργέστη στην Αδριατική Θάλασσα ένα σιδηρούν παραπέτασμα πέφτει πάνω στην ήπειρο. Πίσω από τη γραμμή αυτή βρίσκονται όλες οι πρωτεύουσες των παλαιών κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης — Βαρσοβία, Ανατολικό Βερολίνο, Πράγα, Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Βουκουρέστι και Σόφια. Όλες αυτές οι φημισμένες πόλεις και οι πληθυσμοί που τις περιβάλλουν, βρίσκονται σε αυτό που πρέπει να ονομάσω σοβιετική σφαίρα. [...] Τα κομμουνιστικά κόμματα, που ήταν πολύ μικρά σε αυτές τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έχουν καταλάβει εξέχουσα θέση και δύναμη δυσανάλογη με την αριθμητική τους ισχύ και αποσκοπούν στο να επιβάλουν παντού τον ολοκληρωτικό τους έλεγχο. Η έκφραση αυτή χρησιμοποιήθηκε από τις δυτικές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για να προπαγανδίσει την απαγόρευση ελεύθερης επικοινωνίας των δορυφόρων της ΕΣΣΔ (ανατολικό μπλοκ) με τον υπόλοιπο κόσμο, προκειμένου οι πολίτες τους να παραμένουν στο εσωτερικό τους και οι μη ελεγχόμενες πληροφορίες να μένουν απ' έξω. Έτσι η έννοια του Σιδηρού Παραπετάσματος εκτεινόταν και στα λιμάνια και αεροδρόμια των χωρών αυτών. Σημειώνεται ότι όλα τα υπό ξένη σημαία πλοία που κατέπλεαν σε λιμάνια των κρατών του ανατολικού μπλοκ φυλάγονταν από ένοπλους στρατιώτες. Ιστορικά, η δικαιολογία με την οποία εξαπλώθηκε στο δυτικό μπλοκ αυτός ο όρος, περί της αποτροπής επαφής των λαών των χωρών του Παραπετάσματος με άλλους λαούς, δεν ευσταθεί απόλυτα, δεδομένου ότι και στη Συρία επί εποχής Χαφέζ αλ-Άσαντ, που δεν ήταν λενινιστικό κράτος, υπήρξαν παρόμοια μέτρα τα οποία απέτρεπαν ακόμη και εισαγωγή ευρωπαϊκών προϊόντων, καθαρά για οικονομικούς λόγους. Συνεπώς, ο όρος πρέσβευε στην εποχή του περισσότερο μια οικονομική αντίληψη επί συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου, και κατ' επέκταση συγκεκριμένου συνασπισμού χωρών όπου παρουσιαζόταν αδυναμία εμπορικής διείσδυσης των άλλων. Λόγω του φορτισμένου ψυχροπολεμικού κλίματος ωστόσο, προπαγανδιζόταν έντονα ως όρος που αφορούσε πολιτικές, ιδεολογικές διαφορές. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.15ος, σ.510 Γρηγόριος Ψαλλίδας, «Το Σιδηρούν Παραπέτασμα», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας Η Καθημερινή, 22 Αυγούστου 2011. (ανάκτηση 24.XI.2015) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Iron Curtain στο Wikimedia Commons
|
Με τον όρο Σιδηρούν Παραπέτασμα (iron curtain) ονομάστηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η νοητή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αφ’ ενός της Σοβιετικής Ένωσης και των υπό την επιρροή των σοσιαλιστικών καθεστώτων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Ανατολική Γερμανία, Βουλγαρία κλπ), και αφ’ ετέρου των κρατών του Νατοϊκού συνασπισμού και των συμμάχων τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1
|
Παναγιώτης Κατερίνης
|
Εντάχθηκε στο ΚΚΕ όταν ήταν ακόμα μαθητής και για το λόγο αυτό αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο Κυπαρισσίας και πήγε στο Γυμνάσιο του Πύργου. Εν συνεχεία πήγε στην Αθήνα. Δραστηριοποιήθηκε με την ΕΠΟΝ Πελοποννήσου της οποίας ήταν γραμματέας. Για τη δράση του πιάστηκε και βασανίστηκε από τους Ιταλούς στην Πάτρα. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο. Από τα βασανιστήρια έχασε τα λογικά του και μεταφέρθηκε με τους συντρόφους του στο Δαφνί. Υπέστη νέες διώξεις κατά τη χούντα και συνολικά είχε χρόνο φυλάκισης και εξορίας 28,5 χρόνων. Εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ στις εκλογές του 1951 και σε εκείνες του 1963. Μετά τη Μεταπολίτευση συνετέλεσε στην επανίδρυση της ΕΔΑ. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος. Παρέμεινε στην αριστερά μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε σε ηλικία 93 ετών, το 2013 και η κηδεία του ήταν πολιτική (έγινε πολιτική τελετή στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών). Τάφηκε στη γενέτειρά του.
|
Ο Παναγιώτης Κατερίνης-Αδάμης (Κακκόβατος Ηλείας 1920 - 4 Φεβρουαρίου 2013) ήταν Έλληνας αντιστασιακός και πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε 2 φορές βουλευτής Πειραιά με την ΕΔΑ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος. Απέκτησε έναν γιο, τον Αντρέα, με τη σύζυγό του, Ζωή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Αυγώνυμα Χίου
|
Κοντινότεροι οικισμοί είναι ο Ανάβατος στα βόρεια (2,8 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή) και το Λιθί στα νότια. Από τη θάλασσα τα Αυγώνυμα απέχουν 2,3 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή, αλλά 8 οδικώς (μεγάλη κατηφοριά) και ο βαθύτατος όρμος Ελίντα, που παραδοσιακά υπαγόταν στο χωριό, λίγο περισσότερο. Ανατολικά του χωριού βρίσκονται το μοναστήρι των Αγίων Πατέρων και το σημαντικότερο μοναστήρι της Χίου, η Νέα Μονή (3,1 χιλιόμετρα σε ευθεία, αλλά πάνω από 8,5 οδικώς). Τα Αυγώνυμα είναι ορεινό χωριό, με μικρή γεωργική παραγωγή και μελισσοκομία. Περιβάλλεται από πυκνό πευκοδάσος παρά τις πυρκαγιές του 2012. Διοικητικά τα Αυγώνυμα υπάγονται στον Δήμου Χίου, της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Παλαιότερα, εντελώς αντίστοιχα, ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας. Η εξέλιξη του πληθυσμού των Αυγωνύμων στις επίσημες απογραφές φαίνεται στον παρακάτω πίνακα αλλά δεν είναι πραγματική αφού την ημέρα της απογραφής οι Αυγωνυμούσοι διανυκτερεύουν και απογράφονται στο χωριό. Η ετυμολόγηση του ονόματος είναι αβέβαιη, δύο όμως είναι οι πιθανότερες ερμηνείες. Η πρώτη από το ευώνυμα (πρβλ. τον αρχαίο δήμο Ευώνυμον ή «τα Ευωνύμεια» της Αττικής). Η δεύτερη, του Άμαντου, ο οποίος στηρίζεται στον τύπο Αυγωνύματα (τοποθεσία μεταξύ Αυγωνύμων και Ανάβατου), για να δώσει την ετυμολόγηση από τα ευώνητα, τα ευώνητα κτήματα, δηλαδή τα κτήματα που πωλούνται εύκολα, και συνεκδοχικώς τα φθηνά κτήματα. Ο Ζολώτας προτιμά μια τρίτη ετυμολόγηση, από το φυτό ευώνυμο (Euonymus) και τον πληθυντικό του κατά το χιακό ιδίωμα: «ευωνύματα». Οτιδήποτε εκ των ανωτέρω και αν αληθεύει, το βέβαιο είναι ότι η ονομασία δεν προέρχεται από το αβγό, και επομένως γράφεται με «αυ» ακόμα και αν το αβγό πρέπει να γράφεται με «β». Οι κάτοικοι των Αυγωνύμων ονομάζονται Αυγωνυμούσοι στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα. Το χωριό είναι παλαιότατο, προμεσαιωνικό καστροχώρι, ενώ σύμφωνα με τοπικό θρύλο δημιουργήθηκε από τους εργάτες που έκτισαν τη μεγαλόπρεπη Νέα Μονή τον 11ο αιώνα μ.Χ. και μετά παρέμειναν στη Χίο. Τα σπίτια είναι χτισμένα από πέτρα και με μικρά παράθυρα, για να προστατεύονται από τις πειρατικές επιδρομές κατά τον Μεσαίωνα. Κατά την παράδοση, το χωριό καταστράφηκε κάποτε από πειρατές. Συνοικίες του χωριού είναι ο Πύργος, ο Παλιόπυργος, η Εξώπορτα, το Χοροστάσι, του Πουλιά και τα Βλαβάικα. Τοποθεσίες στην περιοχή του χωριού είναι οι Κεφάλες, ο Δαυλόμυτος, το Φαράγγι, η Λαγουγιά, το Καμπί, οι `Αχχουσες, η Χωρή, το Πρινάρι, το Ξεροκάμπι, η Πλάκα, ο Χαλάσωντας, το Στενοχώνι, το Ρο(δ)οφύλλι, οι Σέλλες, του Κασταμονίτη, οι Βολάκοι, η Κριθαρίστρα, τα Λείμματα, η Πανωκκλησιά και ο Λίβδος. Ο ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») των Αυγωνύμων τιμάται στο όνομα του Αγίου Γεωργίου. Παλαιοί χριστιανικοί ναοί-εξωκκλήσια στην περιοχή των Αυγωνύμων είναι η Παναγία και ο Άγιος Ισίδωρος στην τοποθεσία Αυγωνύματα). Ελλάς: οδικοί-τουριστικοί χάρτες, έκδ. Ν. & Ι. Φώτης, 33η έκδοση, Αθήνα 2005/6 Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 7, σελ. 334 Γεωργίου Ι. Ζολώτα: Ιστορία της Χίου, τόμος Α΄ («Ιστορική Τοπογραφία και Γενεαλογία»). Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1921, σσ. 577-578. Σύντομη περιγραφή Αρχειοθετήθηκε 2018-08-08 στο Wayback Machine. με εικόνα Περιήγηση στα Αυγώνυμα
|
Τα Αυγώνυμα είναι μικρό χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Χίου στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, επάνω στη νήσο Χίο, στο δυτικό της τμήμα, με πληθυσμό 14 κατοίκων (απογραφή 2011). Είναι κτισμένα σε υψόμετρο 475 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας (μεσοσταθμικό της τοπικής κοινότητας 460 μέτρα), σε οδική απόσταση 16 ή 17 χιλιομέτρων δυτικά από την πόλη της Χίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ελικίστρα Αχαΐας
|
Ο οικισμός βρίσκεται χτισμένος σε μία ημιορεινή περιοχή, σε υψόμετρο 380 μέτρων περίπου, στους δυτικούς πρόποδες του Παναχαϊκού όρους και ανατολικά της πόλης της Πάτρας. Γειτνιάζει με την Καρυά, το Νέο Σούλι, τον Ριγανόκαμπο, το Ρυάκι, τον Ρωμανό και το Πουρναρόκαστρο και απέχει οδικώς 10 χιλιόμετρα περίπου από το κέντρο της Πάτρας ενώ ένας μέσος χρόνος μετάβασης από και προς αυτό είναι περίπου 20 λεπτά. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ελικίστρας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 29/06/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ελικίστρας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 18/12/2017. Ελικίστρα. wikimapia.gr. Ανακτήθηκε: 29/06/2017.
|
Η Ελικίστρα (εναλλακτικά: Ελικύστρα) είναι οικισμός της Αχαΐας και αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας του δήμου Πατρέων. Κατά την εθνική απογραφή του 2011 η Ελεκίστρα είχε μόνιμο πληθυσμό 275 κατοίκους, ενώ η ομώνυμη τοπική κοινότητα είχε πληθυσμό 1.538 μόνιμους κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Οικογενής υπερχοληστερολαιμία
|
Υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι της οικογενούς υπερχοληστερολαιμίας, ήτοι: κληρονομικότητα της νόσου από τον ένα γονέα, δηλ. κληρονόμηση της μετάλλαξης του γονιδίου, ήτοι: ετερόζυγο οικογενή υπερχοληστερολαιμία (αγγλ. HeFH, Heterozygous familial hypercholesterolemia). κληρονομικότητα και από τους δύο γονείς, ήτοι: ομόζυγο οικογενή υπερχοληστερολαιμία (HoFH). Αυτός ο τύπος είναι εξαιρετικά σπάνιος και οδηγεί σε επιθετική αθηροσκλήρωση (δηλ. σταδιακή βλάβη των αρτηριών με ταχεία εναπόθεση λιπιδίων στο τοιχώματα, ιδίως των βασικών αρτηριών).Και οι δύο τύποι εξελίσσονται με ταχείς ρυθμούς. Χωρίς θεραπεία, το πιο πιθανό είναι να εμφανισθεί αιφνίδιος (ξαφνικός) θάνατος ακόμα και στην εφηβεία. Ο τρόπος διατροφής και οι «κακές» συνήθειες (λ.χ. λιπαρές τροφές, κάπνισμα, αλκοόλ, υπέρταση) δεν είναι αιτίες της νόσου. Η νόσος είναι αμιγώς κληρονομική.Όσον αφορά τις νόσους μεταβολισμού, η οικογενής υπερχοληστερολαιμία εμφανίζεται με συχνότητα 1 προς 300 άτομα περίπου. Δεν υπάρχουν συμπτώματα από τη νόσο αυτή. Είναι απολύτως «σιωπηλή». Μόνον με εργαστηριακές μετρήσεις αναγνωρίζεται η νόσος αυτή. Εκ γενετής, τα άτομα με οικογενή υπερχοληστερολαιμία παρουσιάζουν -συνέχεια- αυξημένα επίπεδα «κακής» χοληστερόλης, περίπου έξι έως οκτώ φορές υψηλότερα σε σχέση με φυσιολογικά άτομα. Η νόσος, μέσα σε λίγα έτη, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, σε επιθετική και πρόωρη καρδιαγγειακή ανεπάρκεια και βέβαια σε αθηροσκλήρωση. Η εξαντλητική και καθημερινή θεραπεία με συνδυασμό από στατίνες, είναι η πιο αποτελεσματική αγωγή για τη θανατηφόρο αυτή νόσο. Οι ασθενείς που δε λαμβάνουν θεραπεία έχουν 20 με 30 φορές υψηλότερο κίνδυνο πρώιμης στεφανιαίας νόσου. Σπάνια τα άτομα αυτά υπερβαίνουν την ηλικία των 60 ετών.
|
Η οικογενής υπερχοληστερολαιμία (αγγλ. familial hypercholesterolemia) είναι νόσος του μεταβολισμού, που οφείλεται σε γενετική διαταραχή και είναι σπάνια στον άνθρωπο. Η νόσος είναι απειλητική για τη ζωή από τη γέννηση του ανθρώπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B1
|
Αριθμός του Πλάτωνος
|
Μεγάλες συντακτικές και λεξιλογικές διαφορές παρατηρούνται εύκολα μεταξύ των πολλών μεταφράσεων του χωρίου αυτού της Πολιτείας. Μία κατά λέξη απόδοση στη νέα ελληνική είναι: «Τώρα, για κάθε θείο (και γι' αυτό περιοδικώς κινούμενο) δημιούργημα υπάρχει τέλειος αριθμός, ο οποίος περιλαμβάνει την περίοδό του, στα ανθρώπινα όμως δημιουργήματα, εκ των οποίων πρώτο είναι το ορθογώνιο τρίγωνο με κάθετες πλευρές 3 και 4, οι πολλαπλασιασμοί των αριθμών 3 και 4 οδηγούν σε αριθμούς όμοιους και ανόμοιους, που αν συνεχιστούν μέχρι να προκύψουν 4 διαδοχικοί στερεοί αριθμοί, με τρείς αποστάσεις ανάμεσά τους, ώστε οι πρώτος και τελευταίος να είναι όμοιοι, ενώ οι ενδιάμεσοι ανόμοιοι με δύο παράγοντες ίσους και έναν άνισο, τότε οι αριθμοί αυτοί είναι ανάλογοι μεταξύ τους και ο λόγος τους είναι ρητός αριθμός. Αν τον επίτριτο πυθμένα όλων των ανωτέρω, τον συσχετίσουμε με τον αριθμό 5, θα προκύψουν δύο αρμονίες. Η μεν πρώτη αρμονία είναι ο τετράγωνος αριθμός 100, ενώ η δεύτερη έχει τη μία πλευρά ίση με την πλευρά του τετραγώνου και την άλλη της πλευρά ίση με το άθροισμα δύο αριθμών, εκ των οποίων ο ένας είναι το γινόμενο του εκατό με τον αριθμό που υπολείπεται του τετραγώνου της ρητής διαγωνίου τετραγώνου πλευράς πέντε κατά ένα και του τετραγώνου της αρρήτου διαγωνίου κατά δύο, ενώ ο άλλος προκύπτει ως γινόμενο του εκατό με τον κύβο του αριθμού τρία. Και οι δύο αυτοί αριθμοί μαζί αποτελούν τον γεωμετρικό αριθμό.» Ο «γεωμετρικός αριθμός» που αναφέρεται στο τέλος του χωρίου είναι ο αριθμός του Πλάτωνος. Οι εισαγωγικές λέξεις αναφέρουν έναν «τέλειο αριθμό», που θεωρείται αναφορά στο τέλειο έτος του Τίμαιου (39d). Οι λέξεις παρουσιάζονται όπως εκφέρονται από τις Μούσες και για αυτό το όλο χωρίο αποκαλείται κάποτε «ο λόγος των Μουσών» ή κάτι παρόμοιο. Πραγματικά, ο Μελάγχθων το συνέκρινε με την παροιμιώδη ασάφεια των Σιβυλλών. Ο Κικέρων το περιέγραψε ως «σκοτεινό», ενώ άλλοι σχολιαστές έχουν διακρίνει κάποιον παιγνιώδη τόνο σε αυτό. Κατά την εποχή αμέσως μετά από την εποχή του Πλάτωνα, η σημασία του χωρίου δεν φαίνεται να προκαλούσε προβληματισμούς, όπως υποδεικνύει το χαλαρό σχόλιο του Αριστοτέλη. Ωστόσο, 500 χρόνια αργότερα αποτελούσε ένα αίνιγμα για τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι είχαν μία τάση προς τον μυστικισμό και έγραφαν συχνά για τον αριθμό αυτό, προτείνοντας γεωμετρικές και αριθμητικές ερμηνείες. Το αίνιγμα επανεμφανίσθηκε για λίγο στην Αναγέννηση και κατόπιν πάλι τον 19ο αιώνα, όταν οι κλασικοί φιλόλογοι αποκατέστησαν τα αρχικά πρότυπα αρχαία κείμενα. Ο Σλάιερμάχερ διέκοψε την έκδοσή του τού Πλάτωνος επί μία δεκαετία προσπαθώντας να βγάλει νόημα από την παράγραφο αυτή. Ο Βικτόρ Κουζέν προσέθεσε μία σημείωση ότι το χωρίο θα έπρεπε να παραληφθεί από τη γαλλική του μετάφραση των έργων του Πλάτωνος. Στις αρχές του 20ού αιώνα προτάθηκε ότι το θέμα είχε βαβυλωνιακή προέλευσηΟι περισσότεροι ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι ο αριθμός του Πλάτωνος είναι ο 216, επειδή είναι ο κύβος του 6 και ταυτοχρόνως το άθροισμα των κύβων των αριθμών της πυθαγόρειας τριάδας (3, 4, 5): 33 + 43 + 53 = 63. Ωστόσο, η άποψη αυτή τείνει να αγνοεί το δεύτερο μέρος του χωρίου, όπου περιγράφονται κάποιοι άλλοι αριθμοί και οι σχέσεις τους. Οι γνώμες τείνουν να συγκλίνουν στο ότι οι τιμές τους είναι 480.000 και 270.000, αλλά δεν υπάρχει ομοφωνία για τις λεπτομέρειες. σημειώνεται ότι 64 = 1296 και 48 × 27 = 36 × 36 = 1296. Αντί του πολλαπλασιασμού, κάποιες ερμηνείες θεωρούν το άθροισμα αυτών των παραγόντων: 48 + 27 = 75. Κάποιες τιμές που έχουν προταθεί είναι και οι παρακάτω: 17,500 = 100 × 100 + 4800 + 2700, από τον Otto Weber (1862). 760,000 = 750,000 + 10,000 = 19 × 4 × 10000, με το 19 από το (4/3 + 5) × 3 8128 = 26 × (27 − 1), ένας τέλειος αριθμός, προτάθηκε από τον Καρντάνο. Είναι γνωστό ότι τέτοιοι αριθμοί μπορούν να αναλυθούν σε άθροισμα διαδοχικών περιττών κύβων, ώστε 8128 = 13 + 33 + 53 + … + 153. 1728 = 123 = 8 × 12 × 18, από τον Μ. Φιτσίνο (1496). 5040 = 144 × 35 = (3 + 4 + 5)2 × (23 + 33), από τον Jacob Friedrich Fries (1823). Donaldson J.: "On Plato's Number", Proceedings of the Philological Society, τόμος 1, τεύχ. 8, σσ. 81-90, 7 Απριλίου 1843 James Adam: The nuptial number of Plato: its solution and significance, C.J. Clay & Sons, Λονδίνο 1891. Laird, A.G.: Plato's Geometrical Number and the Comment of Proclus, The Collegiate Press, George Banta Publishing Company, Menasha, Wisconsin 1918 Diès A.: Le Nombre de Platon: Essai d'exégèse et d'Histoire, Παρίσι 1936 Allen M.: Nuptial Arithmetic: Marsilio Ficino's Commentary on the Fatal Number in Book VIII of Plato's Republic UCLA 1994 Dumbrill R.: Four Mathematical Texts from the Temple Library of Nippur: a source for Plato's number [1] 5040 (αριθμός) Ramanujan And The Cubic Equation 33 + 43 + 53 = 63
|
Ο αριθμός του Πλάτωνος είναι ένας αριθμός που μνημονεύεται από τον Πλάτωνα στον διάλογό του Πολιτεία (8.546b). Η κατανόηση και η μετάφραση του σχετικού χωρίου είναι πολύ δύσκολη και δεν επιτρέπει μία αδιαμφισβήτητη ερμηνεία. Δεν υπάρχει πραγματική συναίνεση ούτε για τη σημασία, ούτε για την τιμή του αριθμού αυτού. Είναι γνωστός και ως «ο γεωμετρικός αριθμός». Η συχνότερα προτεινόμενη τιμή για τον αριθμό του Πλάτωνος είναι το 216, αλλά όχι σπάνια γίνεται λόγος και για τους αριθμούς 3600 ή 12.960.000. Ανάμεσα στους συγγραφείς που αναφέρουν απλώς ή συζητούν για τον αριθμό του Πλάτωνος συγκαταλέγονται και οι: Αριστοτέλης, Πρόκλος, Φιτσίνο, Καρντάνο, Τσέλερ, Σλάιερμάχερ, Πωλ Τανερύ και Φρήντριχ Χουλτς, με νέα ονόματα να προστίθενται συνεχώς. Στην Πολιτεία αναφέρεται παρακάτω στο κείμεινο (9.587b) και ένας άλλος αριθμός, γνωστός ως «ο αριθμός του Τυράννου».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Εθνική Βιβλιοθήκη του Τουρκμενιστάν
|
Τη διαμόρφωση, συντήρηση, επιστημονική επεξεργασία και διατήρηση της πληρέστερης συλλογής εθνικών και ξένων εκδόσεων, Συμβολή στην ανάπτυξη της εθνικής επιστήμης, του πολιτισμού, της διαφώτισης και της εκπαίδευσης μέσω των διαφόρων δραστηριοτήτων που προβλέπονται στους κανονισμούς της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Τήρηση ενιαίου κρατικού βιβλιογραφικού μητρώου για τις έντυπες εκδόσεις και τα έγγραφα Διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας και ερευνητικών και μεθοδολογικών δραστηριοτήτων στον τομέα της βιβλιοθηκονομίας και των επιστημών του βιβλίου- παροχή μεθοδολογικής βοήθειας στις βιβλιοθήκες του Τουρκμενιστάν ανεξάρτητα από την υπηρεσιακή τους ένταξη- και προώθηση της επαγγελματικής ανάπτυξης των βιβλιοθηκονόμων. Διεθνή συνεργασία για τη δημιουργία και τη χρήση παγκόσμιων βιβλιοθηκονομικών πόρων. Υπερκασπική Περιφερειακή Δημόσια Βιβλιοθήκη (επί Ρωσική Αυτοκρατορία). Κρατική Ρεπουμπλικανική Βιβλιοθήκη Καρλ Μαρξ της Τουρκμενικής Ε.Σ.Σ.Δ Εθνική Βιβλιοθήκη Andalib (1992-1997). Μεγάλη Εθνική Βιβλιοθήκη Saparmurat Turkmenbashi (1997-2013). Κρατική Βιβλιοθήκη του Τουρκμενιστάν (από το 2013). Η Εθνική Βιβλιοθήκη διαθέτει αποθηκευτικό χώρο για πέντε εκατομμύρια αρχεία. Τα αναγνωστήρια της μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι 1 100 επισκέπτες κάθε φορά. Έλαβε δωρεές βιβλίων και βοήθεια για την αποκατάσταση των συλλογών της από διάφορες ξένες πηγές Στεγάζεται στο επταώροφο Εθνικό Πολιτιστικό Κέντρο Τουρκμενιστάν, το οποίο εγκαινιάστηκε το 2007. Η Βιβλιοθήκη υπάγεται διοικητικά στο Υπουργείο Πολιτισμού του Τουρκμενιστάν . Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Τουρκμενιστάν Ασγκαμπάτ Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Κρατική Βιβλιοθήκη του Τουρκμενιστάν (τουρκμενικά: Döwlet kitaphanasy) βρίσκεται στο Ασγκαμπάτ, την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν, και ιδρύθηκε την 1η Αυγούστου 1895. Αποτελεί μέρος του Εθνικού Πολιτιστικού Κέντρου του Τουρκμενιστάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Τροπικό δάσος του Αμαζονίου
|
Η σημασία του τροπικού δάσους του Αμαζονίου είναι τεράστια. Σύμφωνα με το World Wildlife Fund (WWF), το δάσος αυτό είναι ένα από τα πλέον ποικιλόμορφα οικοσυστήματα στον κόσμο, που φιλοξενεί μεγάλο ποσοστό της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη. Παράλληλα, συμμετέχει αποφασιστικά στους κύκλους του άνθρακα, του οξυγόνου και του νερού. Όμως, η συστηματική υποβάθμισή του που συνδέεται άμεσα με τρόπους διαχείρισής του, προβληματίζει ιδιαιτέρως. Προκειμένου να εγκατασταθούν καλλιέργειες ή να δημιουργηθεί χώρος για εκμεταλλεύσεις πετρελαίου, για βοσκοτόπους και για ορυχεία, το δάσος διαρκώς αποψιλώνεται. Συγκεκριμένα η γεωργία, η κτηνοτροφία, η εξόρυξη πόρων, η ξυλεία και τα διάφορα έργα υποδομής είναι οι βασικοί λόγοι της αποψίλωσης του δάσους και της μετατροπής μέρους του σε περιοχές για διαφορετικά είδη χρήσεων. Στην αντίθετη κατεύθυνση, η διαχείριση του δάσους του Αμαζονίου από τις ίδιες τις αυτόχθονες κοινότητες πέτυχε, μεταξύ άλλων, την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και της γονιμότητας των εδαφών. Ενδεικτικά, καλλιέργειες όπως αυτές του φοίνικα και του φιστικιού Βραζιλίας επέδρασαν καταλυτικά στην ενίσχυση της βιοποικιλότητας της περιοχής του Αμαζονίου. Η κύρια αιτία που οδηγεί στην αποψίλωση του τροπικού δάσους του Αμαζονίου είναι η επέκταση των γεωργικών και κτηνοτροφικών δραστηριοτήτων. Όπως προκύπτει από πρόσφατα στοιχεία, η αποψίλωση στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου της Βραζιλίας, έχει αγγίξει το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 15 ετών. Σοβαρή συνέπεια της αποψίλωσης που υφίσταται το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, λόγω της έντονης και αλόγιστης ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι η άμεση απειλή της βιοποικιλότητας. Εκτιμάται ότι περισσότερα από 10.000 είδη φυτών και ζώων αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης λόγω της καταστροφής του δάσους.Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου έχει καθοριστικό ρόλο στην απορρόφηση και αποθήκευση μεγάλου μέρους άνθρακα. Όμως, οι αυξανόμενες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της αποψίλωσης των δασών επηρεάζουν την κρίσιμη αυτή λειτουργία. Παράλληλα, η αποψίλωση μπορεί να διαταράξει τον κύκλο του νερού. Έρευνες δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή το υπολειπόμενο δάσος του Αμαζονίου οριακά μπορεί να υποστηρίξει την ισορροπημένη λειτουργία του υδρολογικού κύκλου. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση του υδρολογικού κύκλου, προβλέπεται να μετατρέψει την περιοχή του Αμαζονίου σε λιβάδια και σε ορισμένες περιπτώσεις σε έρημο. Άλλες επιπτώσεις της αποψίλωσης είναι η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των γηγενών πληθυσμών, η εμφάνιση υψηλότερων θερμοκρασιών, η υποβάθμιση του οικοσυστήματος, η ρύπανση, η εμφάνιση ασθενειών, η διάβρωση και υποβάθμιση του εδάφους.
|
Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, είναι ένα τροπικό δάσος το οποίο καλύπτει το πεδίο του Αμαζονίου στη Νότια Αμερική. Αυτό το πεδίο καλύπτει περίπου επτά εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, εκ'των οποίων τα 5,5 καλύπτονται από δάσος. Επίσης το 37% του οξυγόνου που υπάρχει στην ατμόσφαιρα παράγεται στο δάσος αυτό. Έχει χαρακτηριστεί ως ο «πνεύμονας» του πλανήτη, όμως το χρόνο που πέρασε η έκτασή του μειώθηκε κατά 26.130 τετραγωνικά χιλιόμετρα εξαιτίας της αποψίλωσης. Η περίοδος Αυγούστου 2003 - Αυγούστου 2004 ήταν η δεύτερη χειρότερη χρονιά για τον Αμαζόνιο από τότε που άρχισε να γίνεται η μέτρηση της καταστροφής. Το αρνητικό ρεκόρ σημειώθηκε την περίοδο 1994-1995, στη διάρκεια της οποίας καταστράφηκαν 29.050 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.Ο Αμαζόνιος αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του οικοσυστήματος της Αμαζονίας. Εκεί βρίσκεται και ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου. Το δάσος του Αμαζονίου ή αλλιώς βροχοδάσος φιλοξενεί πάνω από 43.800 είδη φυτών και περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια είδη εντόμων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Χρήστος Πολίτης
|
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1965). Πρωτοεμφανίστηκε στον θίασο Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου στο έργο Δέκα μικροί νέγροι (1965-1966). Έπειτα έπαιξε στον θίασο Τιτίκας Νικηφοράκη - Νίκου Χατζίσκου στα έργα Πολύ κακό για το τίποτα (1968) και Τσάι και συμπάθεια (1969). Ακολούθησαν συνεργασίες με το θέατρο του Κώστα Μουσούρη και με το Εθνικό Θέατρο. Στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το Εθνικό Θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αρχαία τραγωδία, στα έργα Χοηφόροι - Ευμενίδες του Αισχύλου και Ιππόλυτος του Ευριπίδη. Παραστάσεις με τις οποίες συμμετείχε σε διεθνή φεστιβάλ στο εξωτερικό. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Απλού Θεάτρου (1974-1990). Θίασος που είχε στόχο την θεατρική αποκέντρωση, αρχικά με περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και στη συνέχεια, από το 1982, με τη δημιουργία και λειτουργία ενός θεάτρου στις παρυφές του θεατρικού κέντρου της Αθήνας, στην Καλλιθέα. Το Απλό Θέατρο επικεντρώθηκε κυρίως σε δραματολόγιο ρεπερτορίου, ανεβάζοντας έργα των Άρθουρ Μίλερ, Τενεσί Ουίλιαμς, Ο. Γκόλντσμιθ, Λούλας Αναγνωστάκη κ.ά.. Υπήρξε το θέατρο που παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε ένα ευρύτερο κοινό, τα έργα του Τζο Όρτον. Ο κύκλος του Απλού Θεάτρου για τον Χρ. Πολίτη ολοκληρώθηκε το 1990, με τη διάλυση του ομώνυμου θιάσου. Παράλληλα με το έργο του στο Απλό Θέατρο, συνεργάστηκε με άλλους θεατρικούς δημιουργούς και θιάσους, όπως η Αντιγόνη Βαλάκου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Αλέξης Μινωτής, ο Αλέξης Σολομός, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης, το Άρμα Θέσπιδος κ.ά.. Μετά την αποχώρηση του από το Απλό Θέατρο, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο αλλά και με αρκετούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Στο χώρο του αρχαίου δράματος επέστρεψε το 1986, στο πλάι του Αλ. Μινωτή με το Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το 1992 με την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Τελευταία θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχε, υπήρξε Το λιοντάρι του χειμώνα του Τζ. Γκόλντμαν, κατά την θεατρική περίοδο 1997-98. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά με ένα πολύ μικρό ρόλο το 1968, στην ταινία του Νίκου Φώσκολου Λεωφόρος του μίσους και με πρωταγωνιστικό ρόλο το 1969 στις ταινίες Άγιος Νεκτάριος: Ο προστάτης των φτωχών. Το 1969 κέρδισε και το βραβείο Β' Αντρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία του στην ταινία Το κορίτσι του 17. Στη συνέχεια συνεργάστηκε κυρίως, με τον κινηματογραφικό παραγωγό Τζέιμς Πάρις. Επανεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 2022, έπειτα από πολλές δεκαετίες αποχής, συμμετέχοντας στην ταινία Broadway του Χρήστου Μασσαλά. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1973, στη σειρά Τα δίχτυα του τρόμου. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στις σειρές Βασίλισσα Αμαλία μαζί με την Αλ. Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (1975) και Αφροδίτη με τη Νόρα Βαλσάμη (1977). Την δεκαετία του 1980 είχε ελάχιστες συμμετοχές σε τηλεοπτικά προγράμματα. Το 1991, επανεμφανίζεται στην τηλεόραση με την καθημερινή σειρά του Ν. Φώσκολου Η λάμψη, συνεργασία που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού ως "Γιάγκο Δράκο", ρόλο που ερμήνευσε για 14 χρόνια, έως το καλοκαίρι του 2005. Η συμμετοχή του στη Λάμψη υπήρξε μία από τις τελευταίες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Επιπλέον, κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, συμμετείχε σε αρκετές θεατρικές παραγωγές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και σε δύο παραγωγές για βίντεο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Κατά τη δεκαετία του 1990, υπήρξε για μια διετία, δάσκαλος στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη. Τέλος, περιστασιακά ασχολήθηκε και με την πολιτική. Το 1998, εκλέχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος Αθηνών με τον συνδυασμό του Θεόδωρου Κατριβάνου. Θέση από την οποία αποχώρησε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ συμμετείχε και ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Πολιτικής Άνοιξης για τις βουλευτικές εκλογές του 1996. Πίνακας θεατρικών παραστάσεων στις οποίες ο Χρ. Πολίτης συμμετείχε ως ηθοποιός. Πίνακας κινηματογραφικών ταινιών στις οποίες ο Χρ. Πολίτης συμμετείχε. Πίνακας τηλεοπτικών σειρών και εκπομπών στις οποίες ο Χρ. Πολίτης συμμετείχε. Ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές στις οποίες συμμετείχε ο Χρ. Πολίτης. Ταινιοθήκη της Ελλάδος Αρχείο Εθνικού Θεάτρου Retro DB Ψηφιοθήκη ΑΠΘ: Θεατρικές Κριτικές Ψηφιοποιημένες συλλογές ΕΛΙΑ: Θεατρικά προγράμματα Απλό Θέατρο : 1990 - 2010 | 20 χρόνια Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα. Αθήνα: Μικρή Άρκτος. 2010. Βαλούκος, Στάθης. Ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Αθήνα: Αιγόκερως, 2008. Βαλούκος, Στάθης. Φιλμογραφία του ελληνικού κινηματογράφου : 1914-2007. Αθήνα: Αιγόκερως, 2001. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες Ηθοποιοί: Έτος Γέννησης από 1941 μέχρι 1950, τόμος Β (Μ-Ω). Αθήνα: Εκδόσεις Γκόνη, 2009. Κουσουμίδης, Μαρίνος, Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 1981. Πετροπούλου, Κ. «Πολιτική: Οι πρώτοι αριθμοί για του συμβούλους που εκλέγονται: οι νομαρχιακές της Αθήνας». Τα Νέα, 14-10-1998, σελ. 13. Σολδάτος, Γιάννης. Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. 2ος τόμος (1967-1990). Αθήνα: Αιγόκερως, 2002.
|
Ο Χρήστος (Χρίστος) Πολίτης (Ηράκλειο Κρήτης 27 Δεκεμβρίου 1942, ως Χρήστος Πιατουλάκης) είναι Έλληνας ηθοποιός. Πρωταγωνιστής του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Εργάστηκε στο θέατρο από το 1966-1967 έως το 1997-1998, σε περισσότερες από 45 θεατρικές παραγωγές, ενώ στον κινηματογράφο, κυρίως, από το 1968 έως το 1974, συμμετέχοντας σε 18 ταινίες. Στην τηλεόραση εργάστηκε από το 1973 έως το 2005, πρωταγωνιστώντας σε 8 τηλεοπτικές σειρές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Θεογονία
|
Η Θεογονία του Ησιόδου είναι μία μακροσκελής σύνθεση μιας τεράστιας ποικιλίας τοπικών ελληνικών παραδόσεων που αφορούν τους θεούς. Το έργο είναι οργανωμένο ως μία διήγηση που αναφέρει πώς δημιουργήθηκαν οι θεοί δημιουργώντας την πρώιμη ηθική και εύνομη τάξη χωρίς νομοθεσίες. Ο Ησίοδος αφού ευχαριστεί τις Μούσες για την έμπνευση που του έδωσαν, εξηγεί ότι αυθόρμητα εμφανίστηκε το Χάος που γέννησε την πρώτη θεϊκή Τριάδα, τη Γη, ως έννοια της ύλης, τον Τάρταρο ως έννοια του χρόνου και του θανάτου και τον Έρωτα, ως έννοια της δημιουργίας. Στη συνέχεια, από το Χάος ξεπήδησε το Έρεβος και η Νυξ. Από την ένωση της Νύχτας με το Έρεβος γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Η Γη, με παρθενογένεση, γέννησε τον Ουρανό, τα Oὔρεα (Όρη) και τον Πόντο. Ο Ουρανός ζευγάρωσε με τη Γαία και γεννήθηκαν 12 Τιτάνες: ο Ωκεανός, ο Κόιος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ιαπετός, η Θεία, η Ρέα, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη, η Τηθύς και ο Κρόνος, 3 Κύκλωπες: ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Άργης και τέλος 3 Εκατόγχειρες: ο Βριαρεύς, ο Κόττος και ο Γύγης. Όταν ο Κρόνος έκοψε τα γεννετικά όργανα του Ουρανού, σταγόνες αίματος έπεσαν πάνω στη γη και έτσι δημιουργήθηκαν οι Ερινύες, οι Γίγαντες και οι Μελιάδες. Στη συνέχεια πέταξε τα γεννετικά όργανα στη θάλασσα και από τον αφρό γεννήθηκε η Αφροδίτη. Εν τω μεταξύ η Νύχτα από μόνη της γέννησε τον Μορό, τα Όνειρα, το Πεπρωμένο, την Έριδα, τον Μώμο, τη Φιλότητα, το Γήρας, τον Θάνατο, τις Μοίρες, τη Νέμεση, τις Εσπερίδες, τον Ύπνο, την Οϊζύ και την Απάτη. Η Έριδα ακολούθησε τα βήματα της μητέρας της και γέννησε τον Πόνο, τις Μάχες, τους Καυγάδες, τη Δολοφονία, την Πάλη, τα Ψέματα, τις Διαφορές, τον Λιμό, την Ασθένεια,τους Όρκους, τις Ιστορίες, την Ανυπακοή και το Ερείπιο. Η Γαία παντρεύτηκε τον Πόντο και γέννησε τον Φόρκυ, την Κητώ, τον Νηρέα και τον Θαύμα. Ο Φόρκυς και η Κητώ ζευγάρωσαν και γέννησαν τις Γραίες και τις 3 Γοργόνες (τη Σθενώ, την Ευρυάλη και τη Μέδουσα). Η Μέδουσα και ο Ποσειδώνας γέννησαν τον Πήγασο και τον Χρυσάορα, που μαζί με την Καλλιρόη γέννησε τον Γηρυόνη. Ο Νηρέας μαζί με τη Δωρίδα γέννησαν 50 Νύμφες, τις Νηρηίδες. Ο Θαύμας μαζί με την Ηλέκτρα γέννησαν την Ίριδα (ουράνιο τόξο) και τις Άρπυιες. Η Γαία με τα Τάρταρα γέννησαν τον Τυφώνα που μαζί με την Έχιδνα γέννησαν τον Όρθο, τον σκύλο του Γηρυόνη, τη Χίμαιρα, την Ύδρα και τον Κέρβερο. Ο Όρθος και η Χίμαιρα γέννησαν τη Σφίγγα και το Λιοντάρι της Νεμέας (που ανάθρεψε η Ήρα). Ο Ωκεανός και η Τήθυς γέννησαν 3.000 ποτάμια και 3.000 Ωκεανίδες. Η Θεία και ο Υπερίωνας γέννησαν τον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή ή Ηώ. Ο Κρείος και η Ευρυβία γέννησαν τον Αστραίο, τον Πάλλα και τον Πέρση. Ο Πάλλας και η Ωκεανίδα Στυξ γέννησαν τους 4 Ανέμους και τα Αστέρια. Ο Ιάπετος και η Κλυμένη γέννησαν τον Μενοίτιο, τον Άτλαντα, τον Επιμηθέα και τον Προμηθέα. Ο Κρόνος και η Ρέα γέννησαν την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Άδη και τον Ποσειδώνα τους οποίους έτρωγε. Όταν η Ρέα γέννησε τον Δία τον άφησε στην Κρήτη για να μεγαλώσει και ξεγέλασε τον Κρόνο με μια πέτρα. Όταν ο Δίας μεγάλωσε, μαζί με τους άλλους θεούς πολέμησε τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. 1. Χάος=Γη, Έρως, Τάρταρος, Νύχτα, Έρεβος. 2.Γη+Τάρταρος=Τυφώνας+Έχιδνα=(Όρθος+Χίμαιρα=Σφίγγα,Λιοντάρι της Νεμέας),Λερναία Ύδρα,Κέρβερος. 3.Έρεβος+Νύχτα=Αιθέρας,Ημέρα. 4.Νύχτα=Μόρος,Όνειρα,Πεπρωμένο,Μόμος,Αγάπη,Γηράτεια,Θάνατος,Μοίρες,Νέμεσις,Εσπερίδες,Ύπνος,Οϊζύς,Απάτη. 5.Γη=Ουρανός(Ωκεανός+Τήθυς=3000 ποταμοί,3000 ωκεανίδες/Θεία+Υπερίωνας=Ήλιος,Σελήνη,Αυγή/Κρείος+Ευρύβια=Αστραίος,Πάλλας+Στυξ=Άνεμοι,Αστέρια,Πέρσης/Ιάπετος+Κλυμένη=Άτλαντας,Προμηθέας,Επιμηθέας/Κρόνος+Ρέα=Δίας,Ποσειδώνας,Άδης,Δήμητρα,Εστία,Ήρα)Πόντος(+Γη=Φόρκυς+Κέτο=Γριά,Γοργόνες/Νηρέας+Δώρις=Νηρηίδες/Θαύμας+Ηλέκτρα=Ίριδα,Άρπυιες),Ούρεα. Σε πολλούς πολιτισμούς, οι διηγήσεις για τον κόσμο και τους θεούς που τον σχημάτισαν είναι ένας τρόπος για την κοινωνία να επανεπιβεβαιώσει τις εγχώριες πολιτιστικές παραδόσεις. Ιδιαίτερα οι θεογονίες τείνουν να επιβεβαιώνουν πως η βασιλεία είναι φυσικά ενσωματωμένη στην κοινωνία. Αυτό που καθιστά τη Θεογονία του Ησιόδου μοναδική, είναι πως δεν επιβεβαιώνει καμία ιστορική βασιλική γραμμή/συνέχεια. Κάτι τέτοιο θα τοποθετούσε τη Θεογονία σε μια συγκεκριμένη εποχή και τόπο. Αντιθέτως, η Θεογονία επιβεβαιώνει τη βασιλεία του ίδιου του θεού Δία επί όλων των άλλων θεών και επί ολόκληρου του κόσμου. Επιπλέον, ο Ησίοδος προορίζει για τον ίδιο την εξουσία που συνήθως επιφυλάσσεται στην ιερή βασιλεία. Ο ποιητής διακηρύσσει πως σ’ αυτόν, και όχι όπως θα αναμέναμε σε κάποιο βασιλιά, οι Μούσες παρείχαν τα δύο δώρα του σκήπτρου και της εξουσιαστικής φωνής (Ησίοδος, Θεογονία 30-3), που είναι τα φανερά σημάδια βασιλείας. Αυτή η χειρονομία δεν αποσκοπεί να κάνει τον Ησίοδο βασιλιά. Μάλλον, η απώτερη σημασία είναι πως η εξουσία της βασιλείας τώρα ανήκει στην ποιητική φωνή, στη φωνή που απαγγέλλει τη Θεογονία. Μετά την κλασική περίοδο, η θεόσταλτη βασιλεία επανεισάγεται στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα πρώτα στη Μακεδονία, από τις βασιλικές παραδόσεις της Περσίας. Αν και χρησιμοποιείται συχνά ως βιβλίο-πηγή για την ελληνική μυθολογία, η Θεογονία είναι ταυτόχρονα κάτι λιγότερο και κάτι περισσότερο από αυτό. Με επίσημους όρους είναι ένας ύμνος που επικαλείται τον Δία και τις Μούσες: παράλληλα κείμενα μεταξύ της και του αρκετά μικρότερου Ομηρικού Ύμνου στις Μούσες κάνουν φανερό πώς η Θεογονία αναπτύχθηκε μέσα από μία παράδοση υμνικών πρελουδίων με τα οποία οι Έλληνες ραψωδοί θα ξεκινούσαν τις συμμετοχές τους σε ποιητικούς διαγωνισμούς. Είναι αναγκαίο, επομένως, να θεωρήσουμε τη Θεογονία όχι ως ένα είδος Βίβλου της ελληνικής μυθολογίας, αλλά μάλλον ως ένα είδος στιγμιοτύπου από μια δυναμική και συχνά αλληλοσυγκρουόμενη παράδοση, όπως αποκρυσταλλώθηκε σε ένα συγκεκριμένο μέρος και εποχή – και να θυμηθούμε πως η παράδοση συνέχισε να εξελίσσεται μέχρι την εποχή του Νόννου. Δυτικοί μελετητές υποστηρίζουν πως η Θεογονία επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις μυθολογικές παραδόσεις της εγγύς Ανατολής. Το μοτίβο της διαδοχής Ουρανός-Κρόνος-Δίας, για παράδειγμα, φαίνεται να έχει προέλθει από τη Χουριτική μυθολογία, διαμέσου της Χεττιτικής. Τα γενεαλογικά δέντρα της Θεογονίας
|
Η Θεογονία είναι επικό ποίημα του Ησιόδου που περιγράφει, σε αντίθεση με τις κοσμογονίες άλλων ανατολικών λαών, την καταγωγή των θεών της ελληνικής μυθολογίας όπως αυτοί γεννήθηκαν και διαμορφώθηκαν στην ανθρώπινη αντίληψη κατόπιν πρώιμων παρατηρήσεων μαζί με τη Γη (Γαία), τους ποταμούς, την απέραντη θάλασσα, τα λαμπρά άστρα και τον πλατύ υπεράνω όλων ουρανό. Θεωρείται ότι γράφτηκε μετά τα Ομηρικά έπη, τα οποία αποτελούν πηγή του έργου, υπολογίζοντας θεωρητικά τη συγγραφή του γύρω στο 1000 ως 700 π.Χ.. Η Θεογονία του Ησιόδου αποτελεί σημαντικότατη πηγή για την αρχαία ελληνική μυθολογία, που αναφέρει το σύνολο σχεδόν των ιδεατών θεοτήτων που σέβονταν και τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Το ποίημα αποτελείται από 1022 εξάμετρα και αρχίζει από την πρώτη γενεά θεών, το Χάος, τη Γαία, συνεχίζει με τον Ουρανό, τους Τιτάνες και καταλήγει στους θεούς του Ολύμπου και την επικράτησή τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Εθνικό Πάρκο Πιενίνι (Σλοβακία)
|
Η περιοχή Ζαμαγκούριε είχε ήδη δηλωθεί ως προστατευόμενη περιοχή το 1932, καθιστώντας την το πρώτο προστατευόμενο διεθνές φυσικό πάρκο στην Ευρώπη. Στην πολωνική είχε την ονομασία Pieniński Park Narodowy, ενώ το σλοβακικό τμήμα των Πιενίνι ήταν εθνικό καταφύγιο φύσης. Το ίδιο το Εθνικό Πάρκο ιδρύθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1967, το οποίο το καθιστά το δεύτερο παλαιότερο εθνικό πάρκο στη Σλοβακία, μετά το Εθνικό Πάρκο Τάτρα. Με την πράξη του Κοινοβουλίου της Σλοβακίας του 1994 σχετικά με την προστασία της φύσης και του τοπίου, το όνομα του πάρκου άλλαξε σε Εθνικό Πάρκο Πιενίνι. Τα σύνορά του προσαρμόστηκαν το 1997. Το πάρκο βρίσκεται στη βορειοανατολική Σλοβακία. Καλύπτει τα ανατολικά Πιενίνι στα σύνορα με την Πολωνία. Τα Πιενίνι καλύπτουν συνολικά έκταση μεγαλύτερη από 100 χλμ2. Το ανατολικό τμήμα του βρίσκεται στο έδαφος της Σλοβακίας, ενώ το δυτικό μισό ανήκει στην Πολωνία. Η κοιλάδα του ποταμού Ντουνάγιετς σηματοδοτεί τα σύνορα μεταξύ Σλοβακίας και Πολωνίας. Τα Πιενίνι δεν είναι ιδιαίτερα ψηλά, ειδικά στο δυτικό τμήμα της περιοχής, αν και αυτό είναι κάπως συγκεκαλυμμένο από την ακραία ανατομία του τοπίου, ειδικά γύρω από το φαράγγι του ποταμού Ντουνάγιετς. Κατά μήκος αυτού του φαραγγιού, το υψηλότερο σημείο από την πλευρά της Σλοβακίας είναι το βουνό Χολίτσα στα 828 μέτρα. Το υψηλότερο σημείο του εθνικού πάρκου είναι το Βισόκε στα 1050 μέτρα. Το Βισόκε Σκάλκι βρίσκεται στη οροσειρά Ελάσσονος Πιενίνι, η οποία σχηματίζει μια συνοριακή κορυφογραμμή μεταξύ Σλοβακίας και Πολωνίας, που αποτελείται από πολλά μικρότερα βράχια. Στα νότια και νοτιοδυτικά, που συνορεύουν με το Εθνικό Πάρκο Τάτρα, η προστατευτική ζώνη φτάνει στη λεκάνη Ποπράντσκα και στο χαντάκι Ζντιάρσκα. Το γεωλογικό θεμέλιο του εδάφους του εθνικού πάρκου Πιενίνι αποτελείται από δύο βασικές δομές. Το δυτικό τμήμα της οροσειράς Πιενίνι αποτελείται από μια πολύπλοκη αλυσίδα από τραχιά βουνά μέσω των οποίων ο ποταμός Ντουνάγιετς «κόβει» ένα βραχώδες φαράγγι. Κοντά στο σημείο όπου ο ποταμός Ντουνάγιετς φεύγει από τη Σλοβακία, το ρέμα Λεσνίτσκι ρέει στο φαράγγι από τη δεξιά πλευρά. Το χάσμα του ρέματος Πριέλομ Λεσνιτσκέχο χαράζει το δρόμο του μέσα από τους σκληρούς ασβεστολιθικούς βράχους. Πρόκειται για ένα φαράγγι βάθους σχεδόν 300 μέτρων, συμπιεσμένο ανάμεσα σε κάθετους γκρίζους ασβεστολιθικούς βράχους. Πάνω από το φαράγγι, η κοιλάδα του ρέματος Λεσνίτσκι είναι ευρύτερη και ωοειδής. Το Εθνικό Πάρκο Πιενίνι χαρακτηρίζεται από την κατανομή της βλάστησης σε διάφορα υψομετρικά επίπεδα βλάστησης. Η φύση ολόκληρης της περιοχής Ζαμαγκούριε έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους, π.χ. οι λεκάνες έχουν αποψιλωθεί. Πριν από την αποψίλωση των δασών, οι λεκάνες και τα ρέματα καλύπτονταν από δάση οξιάς, τα οποία δεν αναπτύσσονται πλέον στα Τάτρα με μια μικρή εξαίρεση από το έργο αναδάσωσης «Belianske Tatry». Το πάρκο είναι πλούσιο σε σπάνιες ποικιλίες φυτών, συμπεριλαμβανομένων ενδημικών και υποειδών. Το εθνικό πάρκο φιλοξενεί θηλαστικά όπως η καφέ αρκούδα, ο λύκος, ο λύγκας, το αγριόγιδο, η βίδρα του ποταμού και η αλπική μαρμότα. Στα πετρώδη βράχια, οι αετοί φωλιάζουν σε απρόσιτα σημεία και αρκετοί λευκοπελαργοί φωλιάζουν στην περιοχή του εθνικού πάρκου. Το εθνικό πάρκο είναι γνωστό για το φυσικό του περιβάλλον, όπως το φαράγγι του ποταμού Ντουνάγιετς, το οποίο είναι μια περιοχή για ράφτινγκ και πεζοπορία. Το πάρκο προσφέρει παραδοσιακή λαογραφία και αρχιτεκτονική, ειδικά το χωριό Τσερβένι Κλάστορ με το Μουσείο Εθνικού Πολιτισμού. Εθνικό Πάρκο Πιενίνι (Πολωνία) - εθνικό πάρκο στην πολωνική πλευρά των βουνών Προστατευόμενες περιοχές της Σλοβακίας
|
Το Εθνικό Πάρκο Πιενίνι (σλοβακικά: Pieninský národný park) είναι εθνικός δρυμός στη βόρεια Σλοβακία. Το πάρκο βρίσκεται στα ανατολικά Όρη Πιενίνι, στα σύνορα με την Πολωνία. Είναι το μικρότερο εθνικό πάρκο στη Σλοβακία με έκταση 37,49 χλμ² και νεκρή ζώνη ασφαλείας 224,44 χλμ². Το πάρκο βρίσκεται στις σλοβακικές πόλεις Κεζμαρόκ και Στάρα Λουμποβνά, στο Κράι Πρεσόβ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B9_(%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1)
|
Νικόλαους Σνάϊντερ
|
Ο Σνάϊντερ γεννήθηκε στο Ντούισμπουργκ σπούδασε στο Βούπερταλ, Γκέτινγκεν και Μίνστερ. Μετά την ομιλία του με το θέμα «Η έννοια του σταυρικού θανάτου του Ιησού» σε ορθόδοξη εκκλησια τα χριστούγεννα του 2009 ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος τίμησε τον Σνάϊντερ με το Χρυσό Σταυρό Α΄ Τάξεως της Ι.Μ. Γερμανίας . Όταν Γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και μερική πολιτικοί όπως ο υπουργός εσωτερικών τις Γερμανίας Χανς Πέτερ Φρίντριχ δηλωσαν ότι η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το Ευρώ, ο Σνάϊντερ έδωσε συντέντευξη στην Κρατική ραδιοφωνία της Γερμανίας μιλώντας ότι η υποστήριξη της Ελλάδος δεν είναι οικονομικό ζήτημα αλλα ζήτημα αλληλεγγύης.
|
Νικόλαους Σνάϊντερ (Nikolaus Schneider * 3 Σεπ. 1947) είναι Praeses (Προκαθημένος) της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ρηνανίας και από τις 9 Νοεμβρίου 2010 Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Γερμανία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A3%CE%BD%CE%AC%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Ο Αμερικανός (μυθιστόρημα)
|
Η ιστορία διαδραματίζεται γύρω στο 1868, στο Παρίσι. Ο Κρίστοφερ Νιούμαν είναι ένας ελκυστικός 40χρονος αυτοδημιούργητος Αμερικανός επιχειρηματίας που έκανε περιουσία με την πώληση ειδών υγιεινής. Έχοντας γίνει πλούσιος, παραδόξως αισθάνεται κενός από τα χρήματα που απέκτησε και επισκέπτεται την Ευρώπη για να ξεκουραστεί από τη δουλειά και να επιτρέψει στον εαυτό του να βιώσει ό,τι καλύτερο μπορεί να του προσφέρει η θέση του. Εγκαθίσταται στο Παρίσι, σε ένα μεγάλο και πολυτελές διαμέρισμα και μέσω της συζύγου ενός συμπατριώτη του, αποκτά πρόσβαση στην υψηλή κοινωνία της γαλλικής πρωτεύουσας.Σύντομα, γνωρίζει την εκλεπτυσμένη κόμισσα Κλερ ντε Σιντρέ, μια κομψή νεαρή χήρα, την οποία ερωτεύεται. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και το ζευγάρι αρραβωνιάζεται. Ωστόσο, το πολιτιστικό περιβάλλον της κόμισσας, πολύ διαφορετικό από αυτό του Αμερικανού, είναι ένας κόσμος κλειστός, στενόμυαλος και βουτηγμένος στην παράδοση. Έτσι, θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτος από τον μεγαλύτερο αδερφό της Κλερ και από τη μητέρα της, οι οποίοι διεξάγουν έναν μυστικό πόλεμο εναντίον του Αμερικανού αλλοδαπού, μέχρι που ο ίδιος αναγκάζεται να παραιτηθεί από την ιδέα του γάμου.Αμέσως μετά, από διάφορες συνθήκες, έρχεται στην κατοχή του Κρίστοφερ Νιούμαν ένα έγγραφο, η αποκάλυψη του οποίου θα έφερνε καταισχύνη στη μητέρα και τον αδερφό της πρώην αρραβωνιαστικιάς του. Νιώθει τον ανθρώπινο πειρασμό να το χρησιμοποιήσει για εκδίκηση, αλλά η ηθική του υπερισχύει και αρνείται. Στη συνέχεια φεύγει για την Αμερική. Ωστόσο, ο Κρίστοφερ επιστρέφει στο Παρίσι όταν μαθαίνει ότι η Κλερ, συνηθισμένη να υπακούει στη μητέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό της, έκανε μια απελπισμένη ενέργεια: έγινε καλόγρια. Κοιτάζει τους τοίχους του μοναστηριού όπου έχει κλειστεί και μετά φεύγει οριστικά από το Παρίσι, διατηρώντας μόνο τη γλυκιά ανάμνησή της ανάμικτη με στοργική συμπόνια. Ο Χένρι Τζέιμς, εξέχων εκπρόσωπος της Αμερικανικής λογοτεχνίας και πολιτογραφημένος Βρετανός πολίτης το 1915, εξερεύνησε σε πολλά έργα του τη θεματική της σύγκρουσης ανάμεσα στην αθωότητα, την ειλικρίνεια και αισιοδοξία του Νέου Κόσμου και τη σοφία και διαφθορά του Παλαιού. Ο Αμερικανός ήταν ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που αντιπαρέβαλλαν τον ανερχόμενο και ισχυρό κόσμο της Αμερικής με την καλλιεργημένη αλλά αμαρτωλή ευρωπαϊκή κοινωνία. Οι κύριες ιδεολογικές διαφορές του Νιούμαν με την Κλερ και την οικογένειά της περιστρέφονται γύρω από την έννοια της προσωπικής ελευθερίας: ευτυχία, αυτονομία, ελευθερία από την πλευρά του Αμερικανού και το καθήκον απέναντι στην οικογένεια, την παράδοση, την ιστορία και τους απογόνους από την άλλη πλευρά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890, αναζητώντας πάντα την επιτυχία στη σκηνή, ο Χένρι Τζέιμς διασκεύασε το μυθιστόρημά του σε θεατρικό έργο. Αυτή η θεατρική εκδοχή άλλαξε πολύ το αρχικό μυθιστόρημα και μάλιστα είχε αίσιο τέλος για να ευχαριστήσει το κοινό. Το 2001, το αμερικανικό δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο PBS παρήγαγε μια τηλεοπτική διασκευή του μυθιστορήματος σε σκηνοθεσία Πολ Άνγουιν. Ο Αμερικάνος, μετάφραση: Ρένα Χατχούτ, εκδόσεις Γράμματα, 1980
|
Ο Αμερικανός (αγγλικός τίτλος:The American) είναι μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Χένρι Τζέιμς που δημοσιεύθηκε αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό The Atlantic Monthly το 1876 - 77 και στη συνέχεια εκδόθηκε σε βιβλίο το 1877.Το μυθιστόρημα αναφέρεται στις άτυχες περιπέτειες του Κρίστοφερ Νιούμαν, ενός καλοσυνάτου αλλά μάλλον αδέξιου Αμερικανού επιχειρηματία στο πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη. Ο Νιούμαν αναζητά έναν κόσμο διαφορετικό από τη σκληρή πραγματικότητα των αμερικανικών επιχειρήσεων του 19ου αιώνα. Ανακαλύπτοντας τις ομορφιές αλλά και τα ελαττώματα της Ευρώπης, έμαθε να μην θεωρεί τίποτε δεδομένο. Η πλοκή στηρίζεται στον δεσμό του Νιούμαν με μια νεαρή χήρα της παριζιάνικης αριστοκρατίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1)
|
Σαντερέλ
|
Κάποτε, όλες οι κίτρινες ή χρυσές κανθαρέλλες είχαν ταξινομηθεί ως Cantharellus cibarius (Κανθαρέλλα η βρώσιμη) στη δυτική Βόρεια Αμερική. Με την ανάλυση DNA, αποδείχθηκε έκτοτε ότι αποτελούν μια ομάδα συγγενικών ειδών. Το 1997, η χρυσή κανθαρέλλα του Ειρηνικού (C. formosus) και το C. cibarius var. roseocanus ταυτοποιήθηκαν και ακολούθησαν τα είδη C. cascadensis το 2003, C. californicus το 2008, και C. enelensis το 2017. Το είδος C. cibarius var. roseocanus εμφανίζεται στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό στα δάση ερυθρελάτης Σίτκα, καθώς και στον Ανατολικό Καναδά σε συνδυασμό με το πεύκο Pinus banksiana. Η ψευδοκανθαρέλλα (Hygrophoropsis aurantiaca) έχει παρόμοια εμφάνιση και μπορεί να συγχέεται με την κανθαρέλλα. Αυτό που ξεχωρίζει την ψευδοκανθαρέλλα είναι ότι έχει στενά και διχαλωτά ελάσματα στο υμένιο, ενώ η κανθαρέλλα έχει πτυχώσεις. Επιπλέον, το χρώμα βοηθά στο να διακρίνουμε τα δύο είδη: η κανθαρέλλα έχει λευκό-κιτρινωπό χρώμα, ενώ η ψευδοκανθαρέλλα έχει κίτρινο-πορτοκαλί αποχρώσεις με διαβαθμίσεις και πιο σκούρο κέντρο. Οι πτυχώσεις της αληθινής κανθαρέλλας παρουσιάζουν ρυτιδιασμένη όψη ή είναι πιο στρογγυλεμένες και μερικές διχαλωτές. Αν και κάποτε θεωρούνταν επικίνδυνη, είναι πλέον γνωστό ότι η ψευδοκανθαρέλλα είναι βρώσιμη αλλά όχι ιδιαίτερα νόστιμη και η κατανάλωσή της μπορεί να οδηγήσει σε ήπια γαστρεντερικά προβλήματα. Τα δηλητηριώδη είδη του γένους Omphalotus ή Ομφαλωτός των ελαιώνων έχουν αναγνωριστεί λανθασμένα ως κανθαρέλλες, αλλά συνήθως ξεχωρίζουν από τα πυκνά και στενά ελάσματά τους χωρίς διχάλες. Τα είδη του Omphalotus δεν σχετίζονται στενά με τις κανθαρέλλες. Άλλα είδη στα συγγενικά γένη Cantharellus και Craterellus μπορεί να φαίνονται παρόμοια με τη χρυσή κανθαρέλλα.Το Cantharellus pallens αναφέρεται καμιά φορά ως ξεχωριστό είδος, όμως γενικά θεωρείται ποικιλία (C. cibarius var. pallens). Σε αντίθεση με το «πραγματικό» C. cibarius, η ποικιλία αυτή έχει πιο αδύναμη μυρωδιά και με το άγγιγμα παίρνει κίτρινο και ύστερα κόκκινο χρώμα. Ο ερευνητής Γκιγιόμ Eσαρτιέ (Guillaume Eyssartier) και ο μυκητολόγος Πιέρ Ρου (Pierre Roux) το ταξινομούν ως ξεχωριστό είδος, αλλά λένε ότι το 90% των κανθαρέλλων, που πωλούνται στις γαλλικές αγορές είναι αυτό, όχι το C. cibarius.Ομοίως, το Cantharellus alborufescens μερικές φορές διακρίνεται ως ξεχωριστή ποικιλία ή ξεχωριστό είδος. Βρίσκεται σε μεσογειακές περιοχές και το βόρειο Ιράν, έχει έντονο υποκίτρινο χρώμα, αλλά κοκκινίζει εύκολα. Τα είδη της κανθαρέλλας παρουσιάζονται στον ενδεικτικό κατάλογο: Cantharellus cascadensis Cantharellus cibarius, το οποίο διακρίνεται σε διάφορα είδη Cantharellus cinnabarinus Cantharellus enelensis Cantharellus formosus Cantharellus lateritius Cantharellus minor Cantharellus roseocanus Cantharellus subalbidus Craterellus cinereus Craterellus cornucopioiides Craterellus ignicolor Craterellus tubaeformis Craterellus odoratus Gomphus clavatus Polyozellus multiplex Οι κανθαρέλλες ευδοκιμούν στην Ευρασία, τη Βόρεια και Κεντρική Αμερική και την Αφρική. Τείνουν να αναπτύσσονται σε συστάδες σε δάση κωνοφόρων δέντρων, αλλά βρίσκονται επίσης συχνά σε ορεινά δάση σημύδας και ανάμεσα σε χόρτα και βότανα χαμηλής βλάστησης. Στην Κεντρική Ευρώπη, η χρυσή κανθαρέλλα βρίσκεται συχνά σε δάση οξιάς ανάμεσα σε παρόμοια είδη και τύπους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, φυτρώνουν από τον Ιούλιο έως τον Δεκέμβριο. Τα ωμά μανιτάρια κανθαρέλλες αποτελούνται από 90% νερό, 7% υδατάνθρακες, συμπεριλαμβανομένων 4% φυτικών ινών, 1,5% πρωτεΐνης και έχουν ασήμαντο αριθμό από λιπαρά. Μια ποσότητα αναφοράς 100 γραμμαρίων ωμές κανθαρέλλες παρέχει 38 θερμίδες, βιταμίνες του συμπλέγματος Β, νιασίνη, παντοθενικό οξύ σε πλούσια περιεκτικότητα (20% ή περισσότερο της Προσλαμβανόμενης Ποσότητας Αναφοράς, ΠΠΑ) και 27% ΠΠΑ σιδήρου, με μέτρια περιεκτικότητα (10-1 ριβοφλαβίνη, μαγγάνιο και κάλιο (πίνακας). Όταν εκτίθενται στο φως του ήλιου, οι ωμές κανθαρέλλες παράγουν πλούσια ποσότητα βιταμίνης D2 (35% ΠΠΑ) – επίσης γνωστής ως εργοκαλσιφερόλη. Αν και τα αρχεία για την κατανάλωση κανθαρέλλων χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, κέρδισαν για πρώτη φορά ευρεία αναγνώριση ως γαστρονομική λιχουδιά με τη διάδοση της επιρροής της γαλλικής κουζίνας τον 18ο αιώνα, όταν άρχισαν να εμφανίζονται στις κουζίνες των παλατιών. Για πολλά χρόνια, παρέμειναν άξιες αναφοράς, καθώς τις χρησιμοποιούσαν στα αριστοκρατικά τραπέζια. Στις μέρες μας, η χρήση των κανθαρέλλων στην κουζίνα είναι συχνή σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Το 1836, ο Σουηδός μυκητολόγος Ελάιας Φράις (Elias Fries) θεώρησε την κανθαρέλλα «ως ένα από τα καλύτερα και πιο σημαντικά βρώσιμα μανιτάρια».Οι κανθαρέλλες σαν ομάδα περιγράφονται γενικά ως μανιτάρια με πλούσια και χαρακτηριστική γεύση και άρωμα που είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί. Μερικά είδη έχουν φρουτώδη οσμή, άλλα πιο ξυλώδες, γήινο άρωμα και άλλα μπορούν να θεωρηθούν ακόμα και πικάντικα. Η χρυσή κανθαρέλλα είναι ίσως η πιο περιζήτητη και γευστική κανθαρέλλα και πολλοί σεφ την κατατάσσουν στον ίδιο σύντομο κατάλογο γκουρμέ μυκήτων με τις τρούφες και τις μορχέλες. Ως εκ τούτου, τείνει να έχει υψηλή τιμή τόσο σε εστιατόρια όσο και σε εξειδικευμένα καταστήματα.Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να μαγειρέψετε τις κανθαρέλλες. Οι περισσότερες από τις γευστικές ενώσεις τους είναι λιποδιαλυτές, γεγονός που τις καθιστά καλά μανιτάρια για σοτάρισμα σε βούτυρο, λάδι ή κρέμα. Περιέχουν επίσης ουσίες υδατοδιαλυτές και με αντοχή στις αλκοόλες, οι οποίες καθιστούν τα μανιτάρια καλά για συνταγές, που περιλαμβάνουν κρασί ή άλλες μαγειρικές αλκοόλες. Οι δημοφιλείς τρόποι μαγειρέματος των κανθαρέλλων είναι: σοτέ, σουφλέ, σε σάλτσες κρέμας και σε σούπες. Συνήθως δεν τρώγονται ωμά, καθώς η πλούσια και πολύπλοκη γεύση τους απελευθερώνεται καλύτερα όταν μαγειρεύονται.Οι κανθαρέλλες είναι επίσης κατάλληλες για ξήρανση και τείνουν να διατηρούν σε καλό βαθμό το άρωμα και την υφή τους.[1] Μερικοί σεφ ισχυρίζονται ότι οι αποξηραμένες κανθαρέλλες είναι ανώτερες γευστικά από τις φρέσκες, παρόλο που αλλάζει η υφή τους και γίνεται πιο λαστιχωτή. Οι αποξηραμένες κανθαρέλλες μπορούν επίσης να θρυμματιστούν μέσα σε αλεύρι και να χρησιμοποιηθούν ως καρύκευμα σε σούπες ή σάλτσες. Οι κανθαρέλλες μπορούν να αποθηκευτούν επίσης στην κατάψυξη, αν και οι κανθαρέλλες, που έχουν μείνει πολύ καιρό στην κατάψυξη συχνά αναπτύσσουν μια ελαφρώς πικρή γεύση μετά την απόψυξη.
|
Σαντερέλ ή Κανθαρέλλες είναι η κοινή ονομασία για διάφορα είδη μυκήτων, που ανήκουν στο γένος Cantharellus, Craterellus, Gomphus και Polyozellus. Είναι από τα πιο δημοφιλή άγρια βρώσιμα μανιτάρια. Το χρώμα τους είναι πορτοκαλί, κίτρινο ή λευκο, έχουν σαρκώδη υφή και σχήμα χωνιού. Στην επιφάνεια κάτω από το λείο καπάκι, τα περισσότερα είδη έχουν στρογγυλεμένες, διχαλωτές πτυχές, που εκτείνονται σχεδόν σε όλη τη διαδρομή έως τον στύπο, ο οποίος στενεύει προς τη βάση. Πολλά είδη έχουν φρουτώδη οσμή, που θυμίζει βερίκοκο και συχνά έχουν μια ήπια πιπεράτη γεύση (εξού και η γερμανική του ονομασία, Pfifferling). Το όνομα chanterelle προέρχεται από το ελληνικό κάνθαρος, που σημαίνει "κούπα" ή "κύπελλο", μια αναφορά στο γενικό τους σχήμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%BB
|
Α΄ Εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου σάλας ανδρών Ελλάδας 2013-2014
|
Οι αγώνες της κανονικής περιόδου ξεκίνησαν στις 28 Σεπτεμβρίου 2013 και ολοκληρώθηκαν στις 30 Μαρτίου 2014. Οι οκτώ πρώτες ομάδες συνέχισαν στα πλέι οφ για τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδος, ενώ η τελευταία ομάδα έδωσε αγώνα μπαράζ με τον τρίτο της Β' Εθνικής. Στον αγώνα μπαράζ για μία θέση στην Α΄ Εθνική της περιόδου 2014-15, αναμετρήθηκαν η 11η ομάδα της Α΄ Εθνικής (Νέο Ικόνιο) και η 3η της Β΄ Εθνικής (Ερμής Ραφήνας). Το Νέο Ικόνιο επικράτησε και παρέμεινε στην Α΄ Εθνική. Στα Play off όλες οι σειρές κρίθηκαν στις 2 νίκες, εκτός από τον τελικό, ο οποίος κρίθηκε στις τρεις νίκες, και το μικρό τελικό που κρίθηκε σε μονό αγώνα. Οι αγώνες ξεκίνησαν στις 9 Απριλίου και ολοκληρώθηκαν στις 17 Μαΐου 2014, με την Αθήνα '90 να κατακτά το πρωτάθλημα για 14η φορά και 12η συνεχόμενη. Ιστότοπος futsalhellas.com Ιστότοπος futsal365.gr
|
Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σάλας για την αγωνιστική περίοδο 2013–14 ήταν το 17ο επίσημο στην ιστορία του θεσμού, και το 14ο πρωτάθλημα της ενιαίας Α΄ Εθνικής. Στο πρωτάθλημα μετείχαν έντεκα ομάδες, όπως και την προηγούμενη περίοδο. Το πρωτάθλημα κατέκτησε η μόνιμη πρωταθλήτρια Ελλάδος Αθήνα '90, η οποία έχει να χάσει τον τίτλο από το 2001. Καμία ομάδα δεν υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_2013-2014
|
Πανεπιστήμιο του Τβέντε
|
Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1961 με την ονομασία "Technische Hogeschool Twente", όντας το τρίτο μεγαλύτερο επαγγελματικό ινστιτούτο που αργότερα έγινε πανεπιστήμιο (τα άλλα δύο ήταν το Delft και το Eindhoven). Αργότερα, το 1986, άλλαξε το όνομά του σε Universiteit Twente (Πανεπιστήμιο του Τβέντε). Η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης να τοποθετήσει το νέο ινστιτούτο στο Enschede, την κύρια πόλη του Τβέντε, σχετιζόταν αρκετά με την πλούσια βιομηχανική ιστορία αυτής της βορειοανατολικής επαρχίας. Ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας ήταν το γεγονός ότι η τοπική οικονομία χρειαζόταν μία ώθηση που θα την αποζημίωνε για την συρρικνωμένη βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας. Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε χτίστηκε στην πρώην κρατική περιουσία του Drienerlo, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στο Χέγκενλο και στο Έντσχεντε. Πάνω σε αυτό το όμορφο τοπίο συνολικής έκτασης 140 εκταρίων, που περιλαμβάνει δασικές εκτάσεις, λιβάδια και νερό, οι αρχιτέκτονες Van Tijen και Van Embden σχεδίασαν την πρώτη -και μέχρι τώρα- την μοναδική πανεπιστημιούπολη της Ολλανδίας σύμφωνα με τα Αμερικανικά πρότυπα. Φοιτητές και προσωπικό ζουν, εργάζονται και ασκούν διάφορες δραστηριότητες στον ελεύθερο χρόνο τους μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Με το πέρασμα των χρόνων, αρκετοί άλλοι σημαντικοί αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες συνεισέφεραν στο σχεδιασμό της πανεπιστημιούπολης. Φοιτητές και προσωπικό στο Πανεπιστήμιο του Τβέντε συνεχίζουν να είναι μία ενεργή ακαδημαϊκή κοινότητα. Η όμορφη πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου έχει άριστες αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις που έχουν τονώσει την ανάπτυξη μιας μεγάλης γκάμας φοιτητικών οργανώσεων, φοιτητικών κοινωνικών εκδηλώσεων, και μιας συνεχή ροής νέων πρωτοβουλιών. Το Student Union, το οποίο διοικείται αποκλειστικά από φοιτητές, προωθεί τα ενδιαφέροντα όλων των φοιτητικών οργανώσεων και επίσης διαχειρίζεται αρκετά κτίρια, συμπεριλαμβανομένου και του φοιτητικού κοινωνικού κέντρου στην καρδιά του Enschede. Φοιτητές και προσωπικό στο Πανεπιστήμιο του Τβέντε συνεχίζουν να είναι μία ενεργή ακαδημαϊκή κοινότητα. Ή όμορφη πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου έχει άριστες αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις που έχουν τονώσει την ανάπτυξη μιας μεγάλης γκάμας φοιτητικών οργανώσεων, φοιτητικών κοινωνικών εκδηλώσεων, και μιας συνεχoύς ροής νέων πρωτοβουλιών. Το Student Union, το οποίο διοικείται αποκλειστικά από φοιτητές, προωθεί τα ενδιαφέροντα όλων των φοιτητικών οργανώσεων και επίσης διαχειρίζεται αρκετά κτίρια, συμπεριλαμβανομένου και του φοιτητικού κοινωνικού κέντρου στην καρδιά του Enschede. Άλλωστε, πάνω από 100 φοιτητικοί, αθλητικοί, πολιτιστικοί, διεθνείς, κοινωνικοί και επιχειρηματικοί σύλλογοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της φοιτητικής ζωής στο Τβέντε. Ο τωρινός πρύτανης του πανεπιστημίου είναι ο Δρ. Thom Palstra, που πήρε τη θέση στις 25 Νοεμβρίου 2016. Τα άλλα δύο μέλη του εκτελεστικού συμβουλίου είναι οι κ. V. van der Chijs (Πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου) και ο ir. K.J. van Ast (Αντιπρόεδρος). Υπάρχουν έξι Σχολές στο Πανεπιστήμιο του Τβέντε: School of Management and Governance (SMG+) Behavioural Sciences (GW+) Electrical Engineering, Mathematics and Computer Science (EEMCS+) Engineering Technology (CTW+) Science and Technology (TNW+) Faculty of Geo-information Sciences and Earth Observation (ITC) (ITC+) Faculty for Science Based Engineering (SBE) ([1])Κάθε Σχολή οργανώνεται με τη σειρά της σε αρκετά παραρτήματα. https://www.utwente.nl/en/organization/structure/research-institutes/sbe/ Ινστιτούτα MESA+ Institute for Nanotechnology (MESA+) MIRA Institute for Biomedical Technology and Technical Medicine (MIRA) Centre for Telematics and Informationtechnology (CTIT) Institute for Innovation and Governance Studies (IGS) Κέντρα έρευνας και γνώσης CEPTES - Center for Philosophy of Technology and Engineering Science (CEPTES+) CES - Center for European Studies (CES+ Αρχειοθετήθηκε 2009-10-24 στο Wayback Machine.) CHEPS - Center for Higher Education Policy Studies (CHEPS+) CHOIR - Center for healthcare operations improvement & research (CHOIR+) CIPV - Centre for integrated manufacturing and development (CIPV+) CSSTS - Center for Studies of Science, Technology and Society (CSSTS+) CSTM - Center for clean technology and environmental policy (CSTM+) Drebbel - Drebbel institute for Mechatronics (Drebbel +) Institute for Sport & Leisure (sport en leisure+) IPIT - Instituut voor maatschappelijke veiligheidsvraagstukken (IPIT+) ITM - Institute of Technical Medicine (ITM+) Nikos - Dutch institute for knowledge intensive entrepreneurship (Nikos+) STeHPS - Science, Technology, Health and Policy Studies (STePHS+) TESI - Twente Embedded Systems Initiative (TESI+) TWC - Twente Water Centre (TWC+) TwiCor - Twente institute for Communication research VRINT - Virtual Reality Initiative Twente (VRINT+) Τα πτυχιακά προγράμματα στο Πανεπιστήμιο του Τβέντε ποικίλουν : διοίκηση επιχειρήσεων, ψυχολογία, μηχανική και βιοϊατρική τεχνολογία. Τα προγράμματα μαθημάτων είναι ευρείας γκάμας, ευέλικτα και προσαρμοσμένα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Οι περισσότεροι φοιτητές συνδυάζουν τις εργασίες των μαθημάτων τους στο κυρίως πρόγραμμα που ακολουθούν με ένα συνεκτικό σετ από άλλα μαθήματα άλλης ειδικότητας. Ο αριθμός των διεθνών φοιτητών στο UT αυξάνεται συνεχώς. Σχεδόν όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα (και αρκετά προπτυχιακά προγράμματα) διδάσκονται στα Αγγλικά. Μισοί από τους διδακτορικούς φοιτητές στο UT προέρχονται από χώρες εκτός Ολλανδίας. Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε περιλαμβάνει ερευνητικά προγράμματα παγκοσμίου κύρους. Στις εφαρμοσμένες επιστήμες, έμφαση δίνεται στη νανοτεχνολογία, στην τεχνολογία επεξεργασίας, στις επιστήμες μηχανικού, στην τεχνολογία πληροφορίας και επικοινωνίας, και στις βιοϊατρικές επιστήμες. Το Πανεπιστήμιο έχει επίσης πολλά προγράμματα σχετικά με τη διαχείριση (management) και τις επιστήμες του ανθρώπου. Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε θεωρεί πολύ σημαντική την χρήσιμη εφαρμογή της γνώσης στην κοινωνία. Δια βίου εκπαιδευτικά προγράμματα και εταιρείες που ξεκινούν μέσα από το πανεπιστήμιο συνηγορούν προς αυτήν τη δέσμευση, όπως επίσης και η έντονη ανάμειξη του UT σε ερευνητικά προγράμματα που βελτιώνουν τις υποδομές γνώσης στην Ολλανδία. Μέχρι τώρα, το UT έχει δημιουργήσει πάνω από 600 εταιρείες: περισσότερες από κάθε άλλο Ολλανδικό πανεπιστήμιο.Από την αρχή, το Πανεπιστήμιο του Τβέντε προσπαθεί να θέσει τις εφαρμοσμένες επιστήμες σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Φοιτητές και ερευνητές πάντοτε προσπαθούν να κοιτούν πέρα από τη δικό τους αντικείμενο και να εγκαθιστούν συνδέσμους ανάμεσα σε διάφορα πεδία. Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε πιστεύει ότι μία διεπιστημονική προσέγγιση θα τονώσει την καινοτομία τόσο στην επιστήμη όσο και στην κοινωνία το ίδιο. Το 2016 το QS World University Rankings κατέταξε το Πανεπιστήμιο του Τβέντε στην 177 θέση παγκοσμίως. Το 2017 το Times Higher Education World University Rankings κατέταξε το Πανεπιστήμιο του Τβέντε στη θέση 153 παγκοσμίως Επίσης, το Πανεπιστήμιο του Τβέντε κατατάχθηκε στην 82η θέση παγκοσμίως στον τομέα της Μηχανικής και Τεχνολογίας και στην 61η θέση στον τομέα της Επιστήμης Υπολογιστών. To Leiden Ranking (2016) κατέταξε το Πανεπιστήμιο του Τβέντε στη θέση 127 σε επίπεδο Ευρώπης.Το Webometrics Ranking of World Universities (2016) κατέταξε το Πανεπιστήμιο του Τβέντε στη 215η θέση στον κόσμο και στην 75η στην Ευρώπη.[12] Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε έχει επίσης τον τίτλο του πιο επιχειρηματικού πανεπιστημίου στην Ολλανδία και ψηφίστηκε ως το καλύτερο Ολλανδικό πανεπιστήμιο στον τομέα της αξιοποίησης. 1963 - 1967: Καθηγητής Gerrit Berkhoff 1967 - 1971: Καθηγητής Jo Vlugter 1971 - 1974: Καθηγητής Pieter Zandbergen 1974 - 1976: Καθηγητής Jan Kreiken 1976 - 1979: Καθηγητής Willem van Spiegel 1979 - 1982: Καθηγητής Harry van den Kroonenberg 1982 - 1985: Καθηγητής Wiebe Draijer 1985 - 1988: Καθηγητής Harry van den Kroonenberg (Second term) 1988 - 1992: Καθηγητής Jos de Smit 1992 - 1997: Καθηγητής Theo Popma 1997 - 2004: Καθηγητής Frans van Vught 2005 - 2009: Καθηγητής Henk Zijm 2009–present: Καθηγητής Ed Brinksma 2016 – present: Καθηγητής Thom Palstra ----Αξιομνημόνευτοι απόφοιτοι Bas Lansdorp συνιδρυτής και CEO του Mars One Cees Links, CEO του GreenPeak Technologies Jaap Haartsen, Εφευρέτης του Bluetooth Iain Baikie, Καθηγητής Φυσικής, Νικητής του Swan Medal Albert van den Berg (physicist), Καθηγητής Φυσικής, 2009 νικητής του Spinoza Prize Casper Peeters CEO του Xsens Technologies B.V. Rob Bats Ολλανδός πολιτικός Yasemin Çegerek MP του Labour Party Peter Flach Καθηγητής Τεχνητής Νοημοσύνης στο University of Bristol Henry Franken, Συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του BiZZdesign Dirk-Willem van Gulik, Ιδρυτής του Apache Software Foundation Geert-Jan Bruinsma, Ιδρυτής του Booking.com Han Polman, Ολλανδός πολιτικός Gom van Strien, Ολλανδός πολιτικός Mirjam Tuk, Νικήτρια το 2011 του βραβείου Nobel για την ιατρική Fred Teeven, Κρατικός Γραμματέας Ασφαλείας και Δικαιοσύνης Ank Bijleveld, Ολλανδή πολιτικός Bram Nauta, Καθηγητής Ολοκληρωμένου Σχεδιασμού Κυκλώματος, το 2014 νικητής του βραβείου Simon Stevin Stefano Stramigioli, Καθηγητής στη Ρομποτική και Μηχανοηλεκτρική, Πρώην εκδότης του περιοδικού IEEE Robotics and Automation Jamie Hyneman, Συμπαρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή MythBusters (honorary doctorate) Adam Savage, Συμπαρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή MythBusters (honorary doctorate) Helga Nowotny, Ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνικής Επιστήμης στο ETH Zurich, πρώην πρόεδρος του ERC, the European Research Council (honorary doctorate) Roger Needham, University of Cambridge και Microsoft Research (honorary doctorate) · Jaarverslag UT 2007 [Year report 2007], University of Twente. · "History of the University of Twente". Ανακτήθηκε 26 Ιανουαρίου 2014. · "History of the University of Twente". Ανακτήθηκε 26 Ιανουαρίου 2014. · "Members of the Executive Board". Ανακτήθηκε 4 Μαΐου 2016. · "University of Twente, Faculties". Ανακτήθηκε 26 Ιανουαρίου 2014. · "University of Twente Top universities". · "Academic Ranking of World Universities: Global". Institute of Higher Education, Shanghai Jiao Tong University. 2016. Ανακτήθηκε 8 Σεπτεμβρίου, 2016. · "World University Rankings 2016-2017". Times Higher Education. 2015. Ανακτήθηκε 22 Οκτωβρίου, 2016. · "QS World University Rankings 2016/17". Quacquarelli Symonds Limited. 2016. Ανακτήθηκε 8 Σεπτεμβρίου, 2016. · "Best universities in Europe 2017". The Times Higher Education. 2016.Ανακτήθηκε 22 Οκτωβρίου, 2016. · "Leiden Ranking 2014". Ανακτήθηκε 2014-01-26. · "Webometrics Ranking of World Universities". www.webometrics.info. Ανακτήθηκε 23 Φεβρουαρίου 2015. · "QS World University Rankings 2016". · "University of Twente". timeshighereducation. Ανακτήθηκε 2016-10-22. · "times higher education rankings Engineering and Technology". · "Academic Ranking of World Universities 2016". · http://www.utwente.nl/en/archive/2013/06/university-of-twente-most-enterprising-university.doc/ Επίσημος Δικτυακός Τόπος Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Τβέντε International Office Το κάμπους σε 3D Campuswiki, η Ολλανδική βίκι για την campus κοινότητα του Πανεπιστημίου του Τβέντε.
|
Το Πανεπιστήμιο του Τβέντε (ολλανδικά: Universiteit Twente, προφέρεται: [ynivɛrsiˈtɛit ˈtʋɛntə]) είναι πανεπιστήμιο που βρίσκεται στο Ένσχεντε, στην Ολλανδία. Προσφέρει ερευνητικά, προπτυχιακά, μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα και περιλαμβάνει τόσο πολυτεχνικά τμήματα όσο και κοινωνικές επιστήμες και επιστήμες του ανθρώπου. Διατηρώντας το επιχειρηματικό πνεύμα, το Πανεπιστήμιο συνεισφέρει σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο στην περιοχή της Ολλανδίας όπου βρίσκεται. Το UT (συντομογραφία του University of Twente) συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο του Ντελφτ και το Πολυτεχνείο του Αϊντχόβεν υπό την ομπρέλα του 3TU.Federation και είναι επίσης μέλος του Ευρωπαϊκού Συνασπισμού Καινοτόμων Πανεπιστημίων (European Consortium of Innovative Universities -ECIU).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
Παναγία Ροποτού Τρικάλων
|
Η Παναγία Ροποτού Τρικάλων είναι κτισμένη σε υψόμετρο 793 μέτρων και έχει 42 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές οικισμών Τρικάλων - Παναγία. Δήμος Πύλης.
|
Η Παναγία Ροποτού είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Ροποτού, της Δημοτικής Ενότητας Πύλης και υπάγεται στο Δήμο Πύλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%8D_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD
|
Τορόπετς
|
Το 1074, όταν η πόλη αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά, το Τορόπετς ανήκε στους Πρίγκιπες του Σμολένσκ. Μέχρι το 1167, ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να έχει τους δικούς του πρίγκιπες. Ο πιο διάσημος από τους ηγεμόνες του ήταν ο Μστισλάβ ο Τολμηρός, του οποίου ο εγγονός Αλέξανδρος Νιέφσκι παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα του Πόλοτσκ στο Τορόπετς το 1239 . Στα μέσα του 14ου αιώνα η πόλη πέρασε στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, το οποίο έπρεπε να την παραδώσει στον Ιβάν Γ' της Ρωσίας μετά τη μάχη της Βεντρόσα το 1503. Στις αρχές του 17ου αιώνα, το Τορόπετς λεηλατήθηκε από τον πολωνικό στρατό. Κατά τη διάρκεια της διοικητικής μεταρρύθμισης που πραγματοποιήθηκε το 1708 από τον Μέγα Πέτρο, το Τορόπετς συμπεριλήφθηκε στο Κυβερνείο της Ιγγρίας (γνωστό από το 1710 ως Κυβερνείο της Αγίας Πετρούπολης ). Το 1727, χωρίστηκε το χωριστό Κυβερνείο του Νόβγκοροντ. Το Τορόπετς συμπεριλήφθηκε στην επαρχία Βελίκιγιε Λούκι. Το 1772, ως αποτέλεσμα του πρώτου διαμελισμού της Πολωνίας, η ανατολική Λευκορωσία μεταφέρθηκε στη Ρωσία. Προκειμένου να φιλοξενηθούν αυτές οι περιοχές, δημιουργήθηκε το Κυβερνείο του Πσκοφ και η επαρχία Βελίκιγιε Λούκι μεταφέρθηκε εκεί. Η πόλη Οπότσκα έγινε το διοικητικό κέντρο του κυβερνείου. Το Κυβερνείο του Πσκοφ αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για σωστή διαχείριση και το 1776 εκδόθηκε το διάταγμα της αυτοκράτειρας, Αικατερίνης της Μεγάλης. Διαίρεσε το κυβερνείο σε Κυβερνεία Πσκοφ και Πόλοτσκ. Το Πσκοφ έγινε το διοικητικό κέντρο του Κυβερνείου Πσκοφ και το Τορόπετς παρέμεινε στο Κυβερνείο Πσκοφ. Το 1777, το Κυβερνείο του Πσκοφ μετατράπηκε σε Αντιβασίλειο του Πσκοφ, το οποίο διοικούνταν από το Νόβγκοροντ από τον Γιάκομπ Σίβερς. Το 1796, το αντιβασίλειο καταργήθηκε και στις 31 Δεκεμβρίου 1796 ο αυτοκράτορας Παύλος Α' εξέδωσε διάταγμα για την αποκατάσταση του Κυβερνείου του Πσκοφ. Το Τορόπετς ήταν το κέντρο του καντονιού Τοροπέτσι του Κυβερνείου Πσκοφ. Η σοβιετική αρχή στο Τορόπετς ιδρύθηκε στις 30 Οκτωβρίου (12 Νοεμβρίου) 1917. Την 1η Αυγούστου 1927 το Κυβερνείο του Πσκοφ καταργήθηκε και ιδρύθηκε η Περιφέρεια Λένινγκραντ. Το καντόνι Τοροπέτσκι καταργήθηκε επίσης και ιδρύθηκε η περιφέρεια Τοροπέτσκι, με διοικητικό κέντρο το Τορόπετς. Ανήκε στο οκρούγκ Βελίκιγιε Λούκι της Περιφέρειας Λένινγκραντ. Στις 17 Ιουνίου 1929, η περιοχή μεταφέρθηκε στη Δυτική Περιφέρεια. Την 1η Αυγούστου 1930 τα οκρούγκ καταργήθηκαν και οι περιφέρειες υπήχθησαν απευθείας στην περιφέρεια. Στις 29 Ιανουαρίου 1935 ιδρύθηκε η Περιφέρεια Καλίνιν και η Περιφέρεια Τοροπέτσκι μεταφέρθηκε στην Περιφέρεια Καλίνιν. Η πόλη καταλήφθηκε από τη Βέρμαχτ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις 29 Αυγούστου 1941 έως τις 21 Ιανουαρίου 1942, όταν ανακαταλήφθηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης Τορόπετς–Χολμ. Στις 22 Αυγούστου 1944, η περιοχή μεταφέρθηκε στη νεοσύστατη περιφέρεια Βελίκιγιε Λούκι. Στις 2 Οκτωβρίου 1957, η περιφέρεια Βελίκιγιε Λούκι καταργήθηκε και η περιφέρεια Τοροπέτσκι μεταφέρθηκε πίσω στην Περιφέρεια Καλίνιν. Το 1990, η Περιφέρεια Καλίνιν μετονομάστηκε σε Περιφέρεια Τβερ. Στο πλαίσιο των διοικητικών διαιρέσεων, το Τορόπετς λειτουργεί ως το διοικητικό κέντρο της περιφέρειας Τοροπέτσκι. Ως διοικητική διαίρεση, ενσωματώνεται στην περιοχή Τοροπέτσκι ως Αστικός Οικισμός Τορόπετς. Ως δημοτική διαίρεση, αυτή η διοικητική μονάδα έχει επίσης καθεστώς αστικού οικισμού και αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Περιφέρειας Τοροπέτσκι. Στο Τορόπετς υπάρχουν επιχειρήσεις χημικών, μεταλλουργικών, κλωστοϋφαντουργικών και τροφίμων. Ο σιδηρόδρομος που συνδέει το Μπολογκόγιε με το Βελίκιγιε Λούκι διέρχεται από το Τορόπετς. Υπάρχει σπάνια επιβατική κίνηση. Ο αυτοκινητόδρομος Μ9, που συνδέει τη Μόσχα με τη Ρίγα, διασχίζει επίσης το νότιο τμήμα της περιοχής Τοροπέτσκι. Το Τορόπετς έχει πρόσβαση σε αυτό μέσω ασφαλτοστρωμένου δρόμου. Ο ίδιος δρόμος συνεχίζει προς τα βόρεια προς Χολμ και περαιτέρω προς Στάραγια Ρούσα. Το Τορόπετς περιέχει 66 μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς ομοσπονδιακής σημασίας και επιπλέον 30 αντικείμενα ταξινομημένα ως πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά τοπικής σημασίας. Τα ομοσπονδιακά μνημεία περιλαμβάνουν πολλά κτίρια στο ιστορικό κέντρο του Τορόπετς. Οι παλαιότερες πλινθόκτιστες εκκλησίες της πόλης είναι αφιερωμένες στον Αγ. Νικόλαο (1666–1669), στην Παναγία του Καζάν (1698–1765) και στον Ιωάννη τον Βαπτιστή (1704). Υπάρχουν κάποια μουσεία στο Τορόπετς, τα οποία περιλαμβάνουν το Περιφερειακό Μουσείο Τορόπετς, το Μουσείο Ιστορίας της Φωτογραφίας και η οικία-μουσείο του Πατριάρχη Τύχωνα. Εδώ ο Πατριάρχης Τύχων της Μόσχας πέρασε τα παιδικά του χρόνια (μεταξύ 1869 και 1878) και πήγε σχολείο. Εδώ γεννήθηκε και ο Πιοτρ Ιβάνοβιτς Ρίκορντ.
|
Το Τορόπετς (ρωσικά: Торо́пец) είναι πόλη και διοικητικό κέντρο της περιφέρειας Τοροπέτσκι στην Περιφέρεια Τβερ της Ρωσίας, εκεί όπου ο ποταμός Τορόπα εισέρχεται στη λίμνη Σολομενόγιε. Το 2010, ο πληθυσμός της πόλης ήταν 13.015 κάτοικοι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%82
|
Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ
|
Η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ του 1920 καθορίζει ως Σβάλμπαρντ όλα τα νησιά, τις νησίδες και τις βραχονησίδες από 74 ° ως 81 ° βόρειο γεωγραφικό πλάτος και από 10 ° ως 35 ° ανατολικό γεωγραφικό μήκος Η έκτασή τους είναι 61.022 τ.χλμ. και μεταξύ αυτών δεσπόζει το νησί Σπιτσβέργη, που αποτελεί περισσότερο από το ήμισυ του αρχιπελάγους, ακολουθούμενο από τη Βορειοανατολική Γη και το Έντγκεγια. Όλοι οι οικισμοί βρίσκονται στη Σπιτσβέργη, εκτός από τις μετεωρολογικές βάσεις Μπγιέρνεγια και . Το νορβηγικό κράτος ανέλαβε την ιδιοκτησία όλων των μη διεκδικηθεισών γαιών, ήτοι 95,2% του αρχιπελάγους, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ. Η Store Norske κατέχει το 4%, η Arktikugol το 0,4%, ενώ άλλοι ιδιοκτήτες το 0,4%. Δεδομένου ότι το Σβάλμπαρντ βρίσκεται βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, βιώνει τον ήλιο του μεσονυχτίου το καλοκαίρι και την πολική νύχτα το χειμώνα. Σε β.γ.π. 74 ° ο ήλιος του μεσονυχτίου διαρκεί 99 ημέρες και η πολική νύχτα 84 ημέρες, ενώ οι αντίστοιχες διάρκειες σε β.γ.π. 81 ° είναι 141 και 128 ημέρες. Στο Λόνγκγιαρμπιεν ο ήλιος του μεσονυχτίου διαρκεί από τις 20 Απριλίου ως τις 23 Αυγούστου και η πολική νύχτα από τις 26 Οκτωβρίου ως τις 15 Φεβρουαρίου. Το χειμώνα ο συνδυασμός της πανσελήνου και της αντανάκλασης του χιονιού μπορεί να δώσει επιπλέον φως.παγετώνες καλύπτουν 36.502 τ.χλμ. ή το 60% του Σβάλμπαρντ, 30% είναι άγονοι βράχοι ενώ το 10% διαθέτει βλάστηση. Ο μεγαλύτερος παγετώνας είναι ο Αουστφόνα (8.412 τ.χλμ.) στη Βορειοανατολική Γη, και ακολουθούν οι Γη Ολαφ Ε΄ και Βεστφόνα. Το καλοκαίρι μπορεί κανείς να κάνει σκι από το Σέρκαπ στα νότια ως τα βόρεια της Σπιτσβέργης, με μικρο τμήμα να μην καλύπτεται από χιόνι ή παγετώνα. Το Κβίτεγια είναι κατά 99,3% καλυμμένο από παγετώνα.Η εδαφική μορφολογία του Σβάλμπαρντ προέκυψε από επαναλαμβανόμενες εποχές παγετώνων, όταν οι παγετώνες μετέτρεπαν το πρώην οροπέδιο σε φιόρδ, κοιλάδες και βουνά. Η υψηλότερη κορυφή είναι το Νιουτοντόπεν (1,717) και ακολουθούν τα Περιερτόπεν (1,712 m), Τσέρεσφγέλετ (1,675 m), Τσάντγουικρίγκεν (1,640 m) και Γκαλιλεοτόπεν (1.637 m ). Το μεγαλύτερο φιορδ είναι το Βιντεφιόρντεν (108 χλμ.) και ακολουθούν τα Ισφιόρντεν (107 χλμ.), Βαν Μιγενφιόρντεν (83 χλμ.), Βοοντφιόρντεν (64 χλμ) και Βαλενμπεργκφιόρντεν (46 χλμ.). Οι Αρχαίοι Σκανδιναβοί πιθανώς ανακάλυψαν το Σβάλμπαρντ ήδη από τον 12ο αιώνα. Υπάρχουν παραδοσιακές αρχαιοσκαδιναβικές περιγραφές μιας γης που είναι γνωστή ως Svalbarð - κυριολεκτικά "κρύες ακτές" - παρόλο που αυτό θα μπορούσε να αναφέρεται στο Γιαν Μάγεν ή σε τμήμα της ανατολικής Γροιλανδίας. Θεωρείτο ότι τόσο το Σβάλμπαρντ όσο και η Γροιλανδία συνδέονταν με την ηπειρωτική Ευρώπη. Το αρχιπέλαγος θα μπορούσε, κατά την περίοδο αυτή, να είχε χρησιμοποιηθεί για αλιεία και κυνήγι. Ο Ολλανδός Βίλχελμ Μπάρεντς έκανε την πρώτη ανακάλυψη του αρχιπελάγους το 1596, όταν αντίκρυσε τις ακτές του, αναζητώντας το Βόρειο Θαλάσσιο Δρόμο (τον περίπλου της Ασίας από βορρά).Το όνομα Spitsbergen προήλθε από τον Μπάρεντς, που έτσι περιέγραψε τα "μυτερά βουνά" που είδε στη δυτική ακτή του μεγαλύτερου νησιού, της Σπιτσβέργη, αν και ο χάρτης της Αρκτικής του 1599 ονομάζει το νησί Het Nieuwe Land ("Η Νέα Γη"). Ο Μπάρεντς δεν αναγνώρισε ότι είχε ανακαλύψει ένα αρχιπέλαγος και επομένως το όνομα Spitsbergen παρέμεινε για πολύ σε χρήση τόσο για το μεγαλύτερο νησί όσο και για το αρχιπέλαγος ως σύνολο.Η πρώτη γνωστή αποβίβαση στο νησί χρονολογείται από το 1604, όταν ένα αγγλικό πλοίο προσάραξε στο Μπγέρνεγια και άρχισε το κυνήγι των θαλάσσιων ίππων. Σύντομα ακολούθησαν ετήσιες αποστολές και η Σπιτσβέργη έγινε βάση για το κυνήγι της φάλαινας από το 1611. Λόγω της ανυπαρξίας συγκεκριμένης κυριαρχίας στην περιοχή αγγλικές, δανικές, ολλανδικές και γαλλικές εταιρείες και αρχές επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν βία για να αποκλείσουν τους στόλους άλλων χωρών Το Σμέερενμπουργκ ήταν ένας από τους πρώτους οικισμούς, που ιδρύθηκαν από τους Ολλανδούς, το 1619. Μικρότερες βάσεις κατασκευάστηκαν επίσης από τους Αγγλους, τους Δανούς και τους Γάλλους. Αρχικά τα φυλάκια ήταν απλά καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, αλλά από τις αρχές της δεκαετίας του 1630 μερικά άτομα άρχισαν να ξεχειμωνιάζουν. Η φαλαινοθηρία στη Σπιτσβέργη διήρκεσε μέχρι τη δεκαετία του 1820, όταν οι φαλαινοθήρες της Ολλανδίας, της Αγγλίας και της Δανίας μετακινήθηκαν αλλού στην Αρκτική. Στα τέλη του 17ου αιώνα έφτασαν Ρώσοι κυνηγοί, που έμεναν το χειμώνα σε μεγαλύτερο βαθμό και κυνηγούσαν χερσαία θηλαστικά όπως οι πολικές αρκούδες και οι αλεπούδες. Μετά τον Αγγλορωσικό πόλεμο το 1809 η ρωσική δραστηριότητα στο Σβάλμπαρντ μειώθηκε και σταμάτησε τελείως τη δεκαετία του 1820. Το κυνήγι από τους Νορβηγούς- κυρίως των θαλάσσιων ίππων - ξεκίνησε το 1790. Οι πρώτοι Νορβηγοί που έφτασαν στη Σπιτσβέργη ήταν αρκετοί Σαάμι των Ακτών από την περιοχή του Χάμερφεστ, που προσλήφθηκαν ως τμήμα του ρωσικού πληρώματος μιας αποστολής το 1795. Η φαλαινοθηρία εγκαταλείφθηκε από τους Νορβηγούς περίπου την ίδια εποχή που έφυγαν οι Ρώσοι, αλλά γενικά συνεχίστηκε γύρω από τη Σπιτσβέργη μέχρι τη δεκαετία του 1830 και γύρω από το Μπγέρνεγια μέχρι τη δεκαετία του 1860. Η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ και η Νορβηγική κυριαρχία Τη δεκαετία του 1890 το Σβάλμπαρντ είχε γίνει προορισμός για τον τουρισμό της Αρκτικής, είχαν βρεθεί κοιτάσματα άνθρακα και τα νησιά χρησιμοποιούντο ως βάση για την εξερεύνηση της Αρκτικής.. Η πρώτη εξόρυξη έγινε στο Ισφιόρντεν από Νορβηγούς το 1899. Το 1904 Βρετανοί εγκαταστάθηκαν στο Αντβεντφιόρντεν και άρχισαν τις πρώτες ετήσιες επιχειρήσεις. Η παραγωγή στο Λόνγκγιαρμπιεν από Αμερικανούς ξεκίνησε το 1908 και η Store Norske εγκαταστάθηκε το 1916, όπως και άλλες νορβηγικές εταιρείες κατά τη διάρκεια του πολέμου, εν μέρει αγοράζoντας αμερικανικές συμμετοχές. Οι συζητήσεις για την καθιέρωση κυριαρχίας στο αρχιπέλαγος άρχισαν τη δεκαετία του 1910, αλλά διακόπηκαν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 9 Φεβρουαρίου 1920, μετά τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, υπογράφηκε η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ, που παρείχε πλήρη κυριαρχία στη Νορβηγία. Ωστόσο σε όλες τις χώρες που τη συνυπέγραψαν χορηγήθηκαν αδιακρίτως δικαιώματα στην αλιεία, το κυνήγι και τους ορυκτούς πόρους. Η συνθήκη τέθηκε σε ισχύ στις 14 Αυγούστου 1925, την ίδια στιγμή που ο Νόμος του Σβάλμπαρντ ρύθμισε το αρχιπέλαγος και ανέλαβε καθήκοντα ο πρώτος κυβερνήτης Γιόχανες Γκέρκενς Μπάσε. Το αρχιπέλαγος είναι παραδοσιακά γνωστό ως Σπιτσβέργη και το μεγαλύτερο νησί ως Δυτική Σπιτσβέργη. Τη δεκαετία του 1920 η Νορβηγία μετονόμασε το αρχιπέλαγος σε Σβάλμπαρντ και το μεγαλύτερο νησί σε Σπιτσβέργη. Τα Κβίτεγια, Γη βασιλιά Καρόλου, Χόπεν και Μπγέρνεγια δεν θεωρήθηκαν ως μέρος του αρχιπελάγους της Σπιτσβέργη. Οι Ρώσοι παραδοσιακά αποκαλούσαν το αρχιπέλαγος Γκρούμαντ (Грумант). Η Σοβιετική Ένωση διατήρησε το όνομα Σπιτσβέργη (Шпицберген)) για να υποστηρίξει τους ανυπόστατους ισχυρισμούς της ότι οι Ρώσοι ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν το νησί. Το 1928 ο Ιταλός εξερευνητής Ουμπέρτο Νόμπιλε και το πλήρωμα του αερόπλοιου Italia συνετρίβησαν στους επιπλέοντες πάγους ανοικτά του Νησιού Φόινεγια. Οι προσπάθειες διάσωσης που ακολούθησαν καλύφθηκαν εκτενώς στον Τύπο και έτσι το Σβάλμπαρντ απέκτησε βραχύβια φήμη. Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Το 1941, μετά την Επιχείρηση Γκάουντλετ, όλοι οι νορβηγικοί και σοβιετικοί οικισμοί στο Σβάλμπαρντ εκκενώθηκαν και δημιουργήθηκε μια γερμανική παρουσία με μετεωρολογικό σταθμό , αν και διατηρήθηκε μια μικρή νορβηγική φρουρά στη Σπιτσβέργη. Η Γερμανική Επιχείρηση Τσιτρονέλα αφαίρεσε αυτή τη φρουρά με βία το 1943 και ταυτόχρονα κατέστρεψε τους οικισμούς στο Λόνγκγιαρμπιεν και το Μπάρεντσμπουργκ. Το Σεπτέμβριο του 1944, μαζί με το πλοίο εφοδιασμού Carl J. Busch, το υποβρύχιο U-307 μετέφερε στο Σβάλμπαρντ τους άνδρες της Επιχείρησης Χάουντεγκεν. Η Επιχείρηση Χάουντεγκεν ήταν το όνομα μιας γερμανικής επιχείρησης κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την εγκατάσταση μετεωρολογικών σταθμών στο Σβάλμπαρντ . Ο σταθμός ήταν ενεργός από τις 9 Σεπτεμβρίου 1944 ως τις 4 Σεπτεμβρίου 1945. Έχασε τη ραδιοφωνική επαφή τον Μάιο του 1945 και οι στρατιώτες ήταν σε θέση να ζητήσουν υποστήριξη μόνο τον Αύγουστο του 1945. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1945 οι στρατιώτες περισυνελέγησαν από νορβηγικό αλιευτικό φώκιας και παραδόθηκαν στον καπετάνιο του. Αυτή η ομάδα ανδρών ήταν τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα που παραδόθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο η Σοβιετική Ένωση πρότεινε κοινή νορβηγική και σοβιετική διοίκηση και στρατιωτική άμυνα του Σβάλμπαρντ . Αυτό απορρίφθηκε το 1947 από τη Νορβηγία, που δύο χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ. Η Σοβιετική Ένωση διατήρησε έντονη (μη στρατιωτική) παρουσία στο Σβάλμπαρντ, εν μέρει για να διασφαλίσει ότι το αρχιπέλαγος δεν θα χρησιμοποιηθεί από το ΝΑΤΟ. Μεταπολεμικά Μετά τον πόλεμο η Νορβηγία επανεγκατέστησε επιχειρήσεις στο Λόνγκγιαρμπιεν και στο Νυ-Όλεσουντ , ενώ η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε εξορύξεις στο Μπάρεντσμπουργκ, στο Πυραμίντεν και το Γκρούμαντ. Στο ορυχείο στο Νυ-Ολεσουντ συνέβησαν αρκετά θανατηφόρα ατυχήματα, με 71 νεκρούς ενώ ήταν σε λειτουργία από το 1945 ως το 1954 και από το 1960 ως το 1963. Η υπόθεση Κίνγκς Μπέι, που προκλήθηκε από το ατύχημα του 1962 που σκότωσε 21 εργαζόμενους, ανάγκασε την Τρίτη Κυβέρνηση του Γκέρχαρντσεν να παραιτηθεί. Από το 1964 το Νυ-Ολεσουντ έγινε ερευνητικό φυλάκιο και υποδομή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστημικής Έρευνας. Το 1963 άρχισαν δοκιμαστικές γεωτρήσεις για πετρέλαιο που συνεχίστηκαν μέχρι το 1984, αλλά δεν βρέθηκαν εμπορικά βιώσιμα κοιτάσματα. Από το 1960 πραγματοποιούντο τακτικές πτήσεις τσάρτερ από την ηπειρωτική χώρα σε ένα χωράφι στο Χότελνεσετ. Το 1975 άνοιξε το αεροδρόμιο του Σβάλμπαρντ, στο Λόνγκγιαρμπιεν, με λειτουργία όλο το χρόνο.Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο η Σοβιετική Ένωση διατηρούσε περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού των νησιών (με ένα τρίτο να είναι Νορβηγοί) με τον πληθυσμό του αρχιπελάγους ελαφρώς κάτω των 4.000. Η δραστηριότητα της Ρωσίας από τότε μειώθηκε σημαντικά, περιοριζόμενη από 2.500 σε 450 άτομα από το 1990 ως το 2010.. Το Γκρούμαντ έκλεισε όταν εξαντλήθηκε το 1962. Το Πυραμίντεν έκλεισε το 1998. Οι εξαγωγές άνθρακα από το Μπάρεντσμπουργκ σταμάτησαν το 2006 λόγω πυρκαγιάς, αλλά συνεχίστηκαν το 2010. Η ρωσική κοινότητα έχει επίσης βιώσει δύο αεροπορικά ατυχήματα, της Πτήσης 2801 της Βνούκοβο Αιρλάινς, με 141 και του ελικόπτερου Χεερόντεν με 3 νεκρούς.. Το Λόνγκγιαρμπιεν παρέμεινε καθαρά εταιρική πόλη μέχρι το 1989, όταν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση ανατέθηκαν στη Δημοτική Επιχείρηση του Σβάλμπαρντ. Το 1993 πωλήθηκε στην εθνική κυβέρνηση και ιδρύθηκε το Πανεπιστημιακό Κέντρο. Τη δεκαετία του 1990 αυξήθηκε ο τουρισμός και η πόλη ανέπτυξε μια οικονομία ανεξάρτητη από τη Store Norske και τα ορυχεία. Την 1η Ιανουαρίου 2002 ιδρύθηκε το δημοτικό συμβούλιο του Λόνγκγιαρμπιεν. Στις αρχές του 2008 άρχισε τη λειτουργία της η Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων Σβάλμπαρντ, που είναι μια από τις τράπεζες σπόρων που συμμετέχουν στο παγκόσμιο δίκτυο αποθήκευσης σπόρων το οποίο δημιουργήθηκε με τη Διεθνή Συνθήκη Γενετικών Πόρων Φυτών του 2004, με σκοπό να βοηθήσει στη συντήρηση της βιοποικιλότητας στον πλανήτη. Η κατασκευή της κόστισε 8 εκ. δολάρια ΗΠΑ και χρηματοδοτήθηκε από τη Νορβηγική κυβέρνηση. Διοικείται μετά από τριμερή συμφωνία της Νορβηγικής κυβέρνησης, του διεθνούς οργανισμού Global Crop Diversity Trust και του Nordic Genetic Resource Center (Κέντρο Γενετικών Πόρων των Βόρειων χωρών). Το 2016 το Σβάλμπαρντ είχε πληθυσμό 2.667, από τους οποίους 423 ήταν Ρώσοι και Ουκρανοί, 10 Πολωνοί και 322 άλλοι μη Νορβηγοί που ζούσαν σε νορβηγικούς οικισμούς. Οι μεγαλύτερες μη νορβηγικές ομάδες στο Λόνγκγιαρμπιεν το 2005 ήταν από τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Πολωνία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Δανία και την Ταϊλάνδη. Το Λόνγκγιαρμπιεν είναι ο μεγαλύτερος οικισμός στο αρχιπέλαγος, η έδρα του κυβερνήτη και ο μοναδικός δήμος. Η πόλη διαθέτει νοσοκομείο, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πανεπιστήμιο, αθλητικό κέντρο με πισίνα, βιβλιοθήκη, κέντρο πολιτισμού, κινηματογράφο, λεωφορεία, ξενοδοχεία, τράπεζα και διάφορα μουσεία. Εκδίδεται η εβδομαδιαία εφημερίδα Svalbardposten. [71] Μόνο ένα μικρό μέρος της εξορυκτικής δραστηριότητας παραμένει στο Λόνγκγιαρμπιεν. Αντίθετα οι εργαζόμενοι μετακινούνται στη Σβεαγκρούβα (ή Σβέα), όπου η Store Norske διαθέτει ορυχείο. Το Νυ-Ολεσουντ είναι μόνιμος οικισμός που βασίζεται αποκλειστικά στην έρευνα. Παλαιότερα τόπος εξόρυξης, εξακολουθεί να είναι μια εταιρική πόλη που τη διαχειρίζεται η Kings Bay, ιδιοκτησίας του νορβηγικού κράτους. Ενώ υπάρχει εκεί κάποιος τουρισμός, οι νορβηγικές αρχές περιορίζουν την πρόσβαση στο φυλάκιο για να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις στο επιστημονικό έργο. Το Νυ-Ολεσουντ έχει πληθυσμό 35 κατοίκων το χειμώνα και 180 το καλοκαίρι. Το Νορβηγικό Μετεωρολογικό Ινστιτούτο έχει σταθμούς στο Μπγέρνεγια και το Χόπεν, με τοποθετημένα εκεί δέκα και τέσσερα άτομα αντίστοιχα. Και οι δύο σταθμοί μπορούν επίσης να φιλοξενήσουν προσωρινό ερευνητικό προσωπικό. Η Πολωνία εκμεταλλεύεται τον Πολωνικό Πολικό Σταθμό στο Χόρνσουντ, με δέκα μόνιμους κατοίκους. Το Μπάρεντσμπουργκ είναι ο μόνος μόνιμα κατοικούμενος ρωσικός οικισμός μετά την εγκατάλειψη του Πυραμίντεν το 1998. Είναι μια εταιρική πόλη: όλες οι εγκαταστάσεις ανήκουν στην Arktikugol, που εκμεταλλεύεται ένα ανθρακωρυχείο. Εκτός από τις εγκαταστάσεις εξόρυξης, η Arktikugol έχει ανοίξει ένα ξενοδοχείο και κατάστημα με σουβενίρ και παρέχει εστίαση στους τουρίστες που κάνουν ημερήσιες εκδρομές ή πεζοπορία από το Λόνγκγιαρμπιεν [62]. Το χωριό διαθέτει εγκαταστάσεις όπως σχολείο, βιβλιοθήκη, αθλητικό κέντρο, κοινοτικό κέντρο, πισίνα, αγρόκτημα και θερμοκήπιο. Το Πυραμίντεν διαθέτει παρόμοιες εγκαταστάσεις. Και οι δύο οικισμοί είναι χτισμένοι με το χαρακτηριστικό μεταπολεμικό σοβιετικό αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό ύφος και περιέχουν τα δύο βορειότερα αγάλματα του Λένιν και άλλα έργα τέχνης σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Μερικοί εργαζόμενοι βρίσκονται στο σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειμμένο Πυραμίντεν για να συντηρούν τις υποδομές και να λειτουργούν το ξενοδοχείο, που άνοιξε εκ νέου για τους τουρίστες. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Χριστιανοί της Εκκλησία της Νορβηγίας. Οι Καθολικοί του αρχιπελάγους ποιμαίνονται από τον Ιεράρχη του Τρόμσε. Η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ του 1920 καθιέρωσε πλήρη νορβηγική κυριαρχία επί του αρχιπελάγους. Τα νησιά, αντίθετα από το Νορβηγικό έδαφος της Ανταρκτικής, αποτελούν τμήμα του Βασιλείου της Νορβηγίας και όχι εξάρτηση. Η συνθήκη τέθηκε σε ισχύ το 1925, σύμφωνα με το Νόμο του Σβάλμπαρντ. Και οι σαράντα χώρες που έχουν υπογράψει τη Συνθήκη έχουν εξ ίσου το δικαίωμα να διεξάγουν εμπορικές δραστηριότητες στο αρχιπέλαγος, αν και όλες οι δραστηριότητες υπόκεινται στη νορβηγική νομοθεσία. Η συνθήκη περιορίζει το δικαίωμα της Νορβηγίας να εισπράττει φόρους για τις οικονομικές δραστηριότητες στο Σβάλμπαρντ. Ως εκ τούτου το Σβάλμπαρντ έχει χαμηλότερο φόρο εισοδήματος από την ηπειρωτική Νορβηγία και δεν υπάρχει φόρος προστιθέμενης αξίας. Υπάρχει ξεχωριστός προϋπολογισμός για το Σβάλμπαρντ για να διασφαλίζεται η συμμόρφωση. Το Σβάλμπαρντ είναι αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, καθώς η συνθήκη απαγορεύει την εγκατάσταση στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Η νορβηγική στρατιωτική δραστηριότητα περιορίζεται στην παρακολούθηση της αλιείας από τη νορβηγική ακτοφυλακή, καθώς η συνθήκη απαιτεί από τη Νορβηγία να προστατεύει το φυσικό περιβάλλον.Ο Νόμος του Σβάλμπαρντ καθιέρωσε το θεσμό του Κυβερνήτη του Σβάλμπαρντ (νορβηγικά: Sysselmannen), που είναι υπεύθυνος τόσο ως περιφερειάρχης όσο και ως αρχηγός της αστυνομίας, καθώς και με όποιες αρμοδιότητες του δίνει η εκτελεστική εξουσία. Αυτές περιλαμβάνουν την περιβαλλοντική πολιτική, το οικογενειακό Δίκαιο, την επιβολή του νόμου, την έρευνα και διάσωση, τη διαχείριση του τουρισμού, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τις σχέσεις με τους ξένους οικισμούς και τις δικαστικές σε μερικούς τομείς των ναυτικών ερευνών και των δικαστικών εξετάσεων. Από το 2015 Κυβερνήτης είναι η Κιέρστιν Ασκολτ, επικουρούμενη από προσωπικό 26 υπαλλήλων. Ο Κυβερνήτης υπάγεται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Ασφάλειας, αλλά αναφέρεται και σε άλλα υπουργεία για θέματα που εμπίπτουν στο χαρτοφυλάκιό τους. Από το 2002 το Κοινοτικό Συμβούλιο του Λόνγκγιαρμπιεν έχει πολλές από τις αρμοδιότητες ενός δήμου, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, της εκπαίδευσης, των πολιτιστικών εγκαταστάσεων, των πυροσβεστικών υπηρεσιών, των οδών και των λιμένων. Δεν παρέχει υπηρεσίες φροντίδας ή νοσηλείας, ούτε πληρωμές κοινωνικής πρόνοιας. Οι κάτοικοι της Νορβηγίας διατηρούν συνταξιοδοτικά και ιατρικά δικαιώματα μέσω των ηπειρωτικών τους δήμων. Το νοσοκομείο ανήκει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας, ενώ το αεροδρόμιο το διαχειρίζεται η κρατική Avinor. Το Νυ-Ολεσουντ και το Μπάρεντσμπουργκ παραμένουν εταιρικές πόλεις με όλες τις υποδομές που ανήκουν στην Kings Bay και την Arktikugol, αντίστοιχα. Άλλες δημόσιες υπηρεσίες με παρουσία στο Σβάλμπαρντ είναι η Νορβηγική Διεύθυνση Μεταλλείων, το Νορβηγικό Πολικό Ινστιτούτο, η Νορβηγική Φορολογική Διοίκηση και η Εκκλησία της Νορβηγίας. Το Σβάλμπαρντ υπάγεται στο Περιφερειακό Δικαστήριο του Νορντ-Τρομς και στο Εφετείο του Χολόγκολαντ, και τα δύο στο Τρόμσε.Παρόλο που η Νορβηγία είναι μέρος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) και της Συμφωνίας Σένγκε, το Σβάλμπαρντ δεν αποτελεί μέρος τους. Οι κάτοικοι του Σβάλμπαρντ, που δεν είναι πολίτες της ΕΕ ή των Βόρειων Χωρών δεν χρειάζονται θεώρηση Σένγκεν, αλλά απαγορεύεται να φτάσουν στο Σβάλμπαρντ από την ηπειρωτική Νορβηγία χωρίς θεώρηση. Άνθρωποι χωρίς πηγή εισοδήματος μπορούν να μη γίνουν δεκτοί από τον κυβερνήτη. Κανείς δεν χρειάζεται να έχει θεώρηση ή άδεια παραμονής για το Σβάλμπαρντ. Οποιοσδήποτε μπορεί να ζήσει και να εργαστεί στο Σβάλμπαρντ ανεξάρτητα από την υπηκοότητά του. Η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ παρέχει στους υπηκόους της συνθήκης ίσο δικαίωμα διαμονής ως Νορβηγών υπηκόων. Μέχρι στιγμής και οι υπήκοοι εκτός συνθήκης απαλλάσσονται επίσης από θεώρηση. Η Ρωσία διατηρεί προξενείο στο Μπάρεντσμπουργκ.Το Σεπτέμβριο του 2010 συνήφθη συνθήκη μεταξύ Ρωσίας και Νορβηγίας για τον καθορισμό του ορίου μεταξύ του Αρχιπελάγους του Σβάλμπαρντ και του Αρχιπελάγους της Νόβαγια Ζεμλιά. Το αυξημένο ενδιαφέρον για την εξερεύνηση του πετρελαίου στην Αρκτική αύξησε το ενδιαφέρον για την επίλυση της διαφοράς. Η συμφωνία λαμβάνει υπόψη τις σχετικές θέσεις των αρχιπελάγων, αντί να βασίζεται απλώς στη βόρεια επέκταση των ηπειρωτικών συνόρων της Νορβηγίας και της Ρωσίας. Οι τρεις κύριες οικονομικές δραστηριότητες στο Σβάλμπαρντ είναι η εξόρυξη άνθρακα, ο τουρισμός και η έρευνα. Το 2007 απασχολούντο 484 άτομα στον τομέα της εξόρυξης, 211 στον τουριστικό και 111 στον εκπαιδευτικό τομέα. Την ίδια χρονιά τα ορυχεία απέφεραν έσοδα 2.008 δισεκατομμυρίων νορβηγικές κορώνες (227.791.078 δολαρίων ΗΠΑ), ο τουρισμός 317 εκατομμύρια κορώνες (35.967.202 δολάρια) και η έρευνα 142 εκατομμύρια κορώνες (16.098.404 δολάρια). Το 2006 το μέσο εισόδημα των οικονομικά ενεργών ατόμων ήταν 494.700 κορώνες, 23% υψηλότερο από ό,τι στην ηπειρωτική χώρα. Σχεδόν όλες οι κατοικίες ανήκουν σε διάφορους εργοδότες και ιδρύματα και νοικιάζονται στους υπαλλήλους τους. Υπάρχουν μόνο μερικά ιδιωτικά σπίτια, τα περισσότερα από τα οποία είναι τουριστικά καταλύματα. Εξαιτίας αυτού είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να ζει στο Σβάλμπαρντ χωρίς να εργάζονται για ένα συγκεκριμένο εργοδότη ή ίδρυμα. Από την επανεποίκιση του Σβάλμπαρντ στις αρχές του 20ου αιώνα η εξόρυξη άνθρακα υπήρξε η κυρίαρχη εμπορική δραστηριότητα. Η εταιρεία Norske Spitsbergen Kulkompani, που ανήκει στο Νορβηγικό Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας, εκμεταλλεύεται το Σβέα Νορντ στο Σβεαγκρούβα και το Ορυχείο 7 στο Λόνγκγιαρμπιεν. Το πρώτο παρήγαγε 3,4 εκατομμύρια τόνους το 2008, ενώ το δεύτερο χρησιμοποιεί το 35% της παραγωγής του για να τροφοδοτεί το σταθμό ηλεκτροπαραγωγής στο Λόνγκγιαρμπιεν. Μετά το 2007 δεν υπήρξε σημαντική εξόρυξη από τη ρωσική κρατική Arktikugol στο Μπάρεντσμπουργκ. Έχουν διεξαχθεί δοκιμαστικές γεωτρήσεις για πετρέλαιο στην ξηρά, αλλά αυτές δεν έδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα για μόνιμη λειτουργία. Οι νορβηγικές αρχές δεν επιτρέπουν υπεράκτιες πετρελαϊκές δραστηριότητες για περιβαλλοντικούς λόγους και οι περιοχές της ξηράς, όπου έχουν γίνει δοκιμαστικές γεωτρήσεις προστατεύονται ως καταφύγια άγριας ζωής ή εθνικά πάρκα. Το 2011 ανακοινώθηκε ένα 20ετές σχέδιο εκμετάλλευσης υπεράκτιων πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου γύρω από το Σβάλμπαρντ. Το Σβάλμπαρντ αποτέλεσε επί αιώνες βάση για κυνήγι φαλαινών και για αλιεία. Η Νορβηγία όρισε το 1977 Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) 200 ναυτικών μιλίων (370 χλμ.) γύρω από το Σβάλμπαρντ με 31.688 τετραγωνικά χιλιόμετρα των εσωτερικών υδάτων και 770.565 τετραγωνικά χιλιόμετρα της ΑΟΖ. Η Νορβηγία διατηρεί μια περιοριστική αλιευτική πολιτική στη ζώνη αυτή και οι αξιώσεις της αμφισβητούνται από τη Ρωσία. Ο τουρισμός εστιάζεται στο περιβάλλον και επικεντρώνεται στο Λόνγκγιαρμπιεν. Οι δραστηριότητες περιλαμβάνουν πεζοπορία, καγιάκ, βόλτες στις σπηλιές των παγετώνων και σνόουμομπιλ και εκδρομές με έλκηθρα σκύλων. Τα κρουαζιερόπλοια δημιουργούν σημαντικό μέρος της κυκλοφορίας, τόσο με στάσεις στα ανοικτά, όσο και με εκδρομικές κρουαζιέρες που ξεκινούν και τελειώνουν στο Σβάλμπαρντ. Η κυκλοφορία τους είναι κυρίως συγκεντρωμένη μεταξύ Μαρτίου και Αυγούστου και οι διανυκτερεύσεις έχουν πενταπλασιαστεί από το 1991 ως το 2008, όταν έγιναν 93.000 διανυκτερεύσεις. Η έρευνα στο Σβάλμπαρντ επικεντρώνεται στο Λόνγκγιαρμπιεν και στο Νυ-Όλεσουντ, τις πιο προσιτές περιοχές της άνω Αρκτικής. Η συνθήκη χορηγεί άδεια σε οποιοδήποτε κράτος να διεξάγει έρευνες στο Σβάλμπαρντ, με αποτέλεσμα τον Πολωνικό Πολικό Σταθμό, τον Κινεζικό Αρκτικό Σταθμό του Κίτρινου Ποταμού και τις Ρωσικές εγκαταστάσεις στο Μπάρεντσμπουργκ. Το Πανεπιστημιακό Κέντρο του Σβάλμπαρντ στο Λόνγκγιαρμπιεν προσφέρει προπτυχιακά, μεταπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα σε 350 φοιτητές σε διάφορες Αρκτικές Επιστήμες, ιδιαίτερα στη βιολογία, τη γεωλογία και τη γεωφυσική. Μαθήματα παρέχονται για τη συμπλήρωση σπουδών στα πανεπιστήμια της ηπειρωτικής χώρας, δεν υπάρχουν δίδακτρα και τα μαθήματα διδάσκονται στα αγγλικά, με Νορβηγούς και ξένους μαθητές να εκπροσωπούνται εξίσου. Η Παγκόσμια τράπεζα σπόρων Σβάλμπαρντ είναι μια τράπεζα σπόρων, όπου αποθηκεύονται σπόροι από όσο το δυνατόν περισσότερες καλλιεργούμενες ποικιλίες στον κόσμο και τις άγριες συγγενικές τους. Προϊόν συνεργασίας της κυβέρνησης της Νορβηγίας και της Παγκόσμιας Παρακαταθήκης Ποικιλιών Καλλιεργειών, η τράπεζα είναι εντοιχισμένη σε βράχο κοντά στο Λόνγκγιαρμπιεν, που τη διατηρεί σε φυσική θερμοκρασία -6 ° C και τους σπόρους σε κατάψυξη -18 ° C.Το Υποθαλάσσιο Καλωδιακό Σύστημα του Σβάλμπαρντ είναι μια γραμμή οπτικών ινών μήκους 1.440 χλμ. από το Σβάλμπαρντ ως το Χάρσταντ (στην ηπειρωτική Νορβηγία), που απαιτείται για την επικοινωνία με τους δορυφόρους πολικής τροχιάς μέσω του Δορυφορικού Σταθμού του Σβάλμπαρντ και των εγκαταστάσεων του Νυ-Ολεσουντ.Μια πηγή εσόδων για την περιοχή ήταν, μέχρι το 2015, η επίσκεψη κρουαζιερόπλοιων. Η Νορβηγική κυβέρνηση ανησυχεί για τους μεγάλους αριθμούς επιβατών κρουαζιερόπλοιων που αποβιβάζονται μαζικά σε μικρούς οικισμούς όπως το Νυ-Ολεσουντ, που είναι πολύ κοντά στο άγονο αλλά γραφικό Φιόρδ Μαγκνταλένα. Με το αυξανόμενο μέγεθος των μεγαλύτερων πλοίων, μέχρι 2.000 άτομα ενδέχεται να έρχονται σε μια κοινότητα που κανονικά αριθμεί λιγότερα από 40 άτομα. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση περιόρισε σημαντικά το μέγεθος των κρουαζιερόπλοιων που γίνονται δεκτά. Στο Λόνγκγιαρμπιεν, στο Μπάρεντσμπουργκ και στο Νυ-Όλεσουντ υπάρχουν οδικά δίκτυα, αλλά δεν συνδέονται μεταξύ τους. Οι εκτός δρόμου μηχανοκίνητες μεταφορές απαγορεύονται σε γυμνό έδαφος, αλλά τα οχήματα χιονιού χρησιμοποιούνται εκτενώς κατά τη διάρκεια του χειμώνα - τόσο για εμπορικές όσο και για ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Η μεταφορά από το Λόνγκγιαρμπιεν στο Μπάρεντσμπουργκ (45 χλμ.) και το Πυραμίντεν (100 χλμ.) είναι δυνατή με σνόουμομπιλ το χειμώνα ή με πλοίο όλο το χρόνο. Όλοι οι οικισμοί έχουν λιμάνια και το Λόνγκγιαρμπιεν διαθέτει σύστημα λεωφορείων.Το Αεροδρόμιο του Σβάλμπαρντ στο Λόνγκγιαρ, που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα από το Λόνγκγιαρμπιεν, είναι το μόνο αεροδρόμιο που προσφέρει αεροπορικές μεταφορές στο αρχιπέλαγος. Η Scandinavian Airlines έχει καθημερινά δρομολόγια προς το Τρόμσε και το Όσλο. Ο αερομεταφορέας χαμηλού κόστους Norwegian Air Shuttle έχει επίσης δρομολόγια μεταξύ του Όσλο και του Σβάλμπαρντ, τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα. Υπάρχουν επίσης μη τακτικές πτήσεις τσάρτερ από τη Ρωσία. Η Finnair ανακοίνωσε την έναρξη δρομολογίων από το Ελσίνκι, τρεις φορές την εβδομάδα από την 1η Ιουνίου 2016 μέχρι τις 27 Αυγούστου 2016, αλλά οι Νορβηγικές αρχές δεν επέτρεψαν τη δρομολόγηση αυτή, μνημονεύοντας τη διμερή συμφωνία αεροπορικών μεταφορών μεταξύ Φινλανδίας και Νορβηγίας του 1978 Η Lufttransport παρέχει τακτικές εταιρικές πτήσεις τσάρτερ από το Λόνγκγιαρμπιεν προς τα αεροδρόμια του Νυ-Όλεσουντ και του Σβέα για την Kings Bay και τη Store Norske. Οι πτήσεις αυτές δεν είναι γενικά διαθέσιμες στο κοινό. Υπάρχουν ελικοδρόμια στο Μπάρεντσμπουργκ και στο Πυραμίντεν και τα ελικόπτερα χρησιμοποιούνται συχνά από τον κυβερνήτη και σε μικρότερο βαθμό από την εταιρεία εξόρυξης Arktikugol. Το κλίμα του Σβάλμπαρντ καθορίζεται από το μεγάλο γεωγραφικό πλάτος του, με μέση θερμοκρασία 4 ως 6 ° C το καλοκαίρι και -16 ως -12 ° C τον Ιανουάριο κατά μέσο όρο. Το Ρεύμα της Δυτικής Σπιτσβέργης, ο βορειότερος κλάδος του Ρεύματος του Βόρειου Ατλαντικού, μετριάζει τις θερμοκρασίες του Σβάλμπαρντ, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Οι θερμοκρασίες του χειμώνα είναι μέχρι 2 ° C υψηλότερες από αυτές σε παρόμοια γεωγραφικά πλάτη της Ρωσίας και του Καναδά. Τα ζεστά νερά του Ατλαντικού κρατούν τα νερά γύρω από τα νησιά απάγωτα και πλεύσιμα κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Οι εσωτερικές περιοχές των φιορδ και οι κοιλάδες, που προστατεύονται από τα βουνά, έχουν μεγαλύτερες διαφορές θερμοκρασίας από την ακτή, κατά 2 ° C θερμότερες το καλοκαίρι και κατά 3 ° C ψυχρότερες το χειμώνα. Στα νότια της Σπιτσβέργης η θερμοκρασία είναι ελαφρώς υψηλότερη από ό, τι βορειότερα και δυτικά. Η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ νότου και βορρά είναι συνήθως 5 ° C το χειμώνα και περίπου 3 ° C το καλοκαίρι. Το Μπγιέρνεγια έχει μέσες θερμοκρασίες ακόμη υψηλότερες από το υπόλοιπο αρχιπέλαγος. Το Σβάλμπαρντ είναι το σημείο όπου συναντιούνται ο κρύος πολικός αέρας από το βορρά και ο ήπιος, υγρός θαλάσσιος αέρας από το νότο, δημιουργώντας χαμηλές πιέσεις, ευμετάβλητο καιρό και δυνατούς ανέμους, ιδιαίτερα το χειμώνα. Τον Ιανουάριο καταγράφεται ισχυρή θαλάσσια αύρα στο 17% του χρόνου στο Σταθμό του Ισφιορδ, αλλά μόνο στο 1% του χρόνου τον Ιούλιο. Το καλοκαίρι συχνές είναι οι ομίχλες, με ορατότητα μικρότερη του 1 χιλιομέτρου καταγεγραμμένη στο 20% του χρόνου τον Ιούλιο και στο 1% τον Ιανουάριο, στο Χόπεν και στο Μπγιέρνεγια. Ο υετός είναι συχνός, αλλά σε μικρές ποσότητες, συνήθως μικρότερες των 400 χιλιοστών ετησίως στη Δυτική Σπιτσβέργη. Περισσότερη βροχή πέφτει στην ακατοίκητη ανατολική πλευρά, μπορεί και περισσότερο από 1.000 χιλιοστά. Το 2016 ήταν το θερμότερο έτος που έχει καταγραφεί στο αεροδρόμιο του Σβάλμπαρντ, με μέση θερμοκρασία 0.0 ° C, 7.5 ° C πάνω από το μέσο όρο των ετών 1961-90 και συγκρίσιμη περισσότερο με εκείνη πάνω στον αρκτικό κύκλο. Η χαμηλότερη θερμοκρασία όλου του έτους ήταν-18 ° C, θερμότερη από το μέσο ελάχιστο ενός κανονικού Ιανουάριου, Φεβρουάριου ή Μάρτιου. Την ίδια χρονιά οι ημέρες βροχοπτώσεων ήταν ίσες με τις ημέρες χιονοπτώσεων, σε σημαντική απόκλιση από το σύνηθες, όπου οι ημέρες χιονοπτώσεων ήταν τουλάχιστον διπλάσιες. Εκτός από τον άνθρωπο τρία πρωτεύοντα είδη χερσαίων θηλαστικών κατοικούν στο αρχιπέλαγος: η αρκτική αλεπού, ο τάρανδος του Σβάλμπαρντ και ένα τυχαία εισαχθέν τρωκτικό της οικογένειας Κρικετίδαι, που βρίσκονται μόνο στο Γκρούμαντ.. Οι προσπάθειες εισαγωγής του αρκτικού λαγού και του μοσχόβου έχουν αποτύχει. Υπάρχουν 15 ως 20 είδη θαλάσσιων θηλαστικών, συμπεριλαμβανομένων της φάλαινας, του δελφινιού, της φώκιας, του θαλάσσιου ίππου και της πολικής αρκούδας .. Οι πολικές αρκούδες είναι το σήμα κατατεθέν του Σβάλμπαρντ και ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα. Τα ζώα προστατεύονται και οι άνθρωποι που κινούνται έξω από τους οικισμούς πρέπει να διαθέτουν τις κατάλληλες αποτρεπτικές για να αποφύγουν τυχόν επιθέσεις. Συνιστάται επίσης να φέρουν ένα πυροβόλο όπλο για χρήση ως έσχατη λύση. Ένας Βρετανός μαθητής σκοτώθηκε από μια πολική αρκούδα το 2011. Τον Ιούλιο του 2018 μια πολική αρκούδα πυροβολήθηκε, όταν επιτέθηκε και τραυμάτισε ένα φύλακα πολικών αρκούδων που μετέφερε τουρίστες από ένα κρουαζιερόπλοιο. Το Σβάλμπαρντ και η Γη του Φραγκίσκου Ιωσήφ έχουν μαζί ένα πληθυσμό 3.000 πολικών αρκούδων, με τη Γη του Βασιλιά Καρόλου να είναι το σημαντικότερο ενδιαίτημα. Ο τάρανδος του Σβάλμπαρντ (R. tarandus platyrhynchus) είναι ένα ξεχωριστό υποείδος. Αν και προγενέστερα είχε σχεδόν εξαλειφθεί, το κυνήγι του είναι νόμιμο (όπως και της αρκτικής αλεπούς). [108] Υπάρχουν μικροί αριθμοί κατοικιδίων ζώων στους ρωσικούς οικισμούς . . Περίπου ογδόντα είδη πτηνών βρίσκονται στο Σβάλμπαρντ, τα περισσότερα από τα οποία είναι μεταναστευτικά. Η Θάλασσα του Μπάρεντς είναι από τις περιοχές του κόσμου με τα περισσότερα θαλάσσια πτηνά, με περίπου 20 εκατομμύρια κατά τα τέλη του καλοκαιριού. Δεκαέξι είδη από αυτά βρίσκονται στον Κόκκινο Κατάλογο της IUCN. Ιδιαίτερα τα Μπγιέρνεγια, Στόρφιορντεν, Βορειοδυτική Σπιτσβέργη και Χόπεν αποτελούν σημαντικά ενδιαιτήματα για τα θαλάσσια πτηνά. Η περιοχή της Αρκτικής έχει τη μεγαλύτερη μετανάστευση, σε όλη τη διαδρομή προς την Ανταρκτική [108]. Μόνο δύο ωδικά πτηνά μεταναστεύουν στο Σβάλμπαρντ για αναπαραγωγή, ενώ μόνο ένα ξεχειμωνιάζει εκεί. Έχουν βρεθεί απολιθώματα του Πλειόσαυρου από την Ιουράσια περίοδο, του μεγαλύτερου θαλάσσιου ερπετού της εποχής των δεινοσαύρων που βρέθηκε ποτέ - εκτιμάται ότι είχε μήκος σχεδόν 15 μ. Το Σβάλμπαρντ έχει μόνιμα παγωμένο έδαφος και τούνδρα, με χαμηλή, μεσαία και υψηλή αρκτική βλάστηση. Στο αρχιπέλαγος έχουν εντοπισθεί 165 είδη φυτών. Μόνο οι περιοχές που αποψύχονται το καλοκαίρι έχουν βλάστηση, που καταλαμβάνει περίπου το 10% του αρχιπελάγους. Η βλάστηση είναι περισσότερη στη Γη Νόρντενσκιελντ, γύρω από το Ισφιόρντεν και όπου επηρεάζεται από το γκουανό. Ενώ ο υετός είναι λίγος, δίνοντας στο αρχιπέλαγος ένα κλίμα στέππας, τα φυτά εξακολουθούν να έχουν καλή πρόσβαση στο νερό επειδή το κρύο κλίμα μειώνει την εξάτμιση. Η περίοδος ανάπτυξης των φυτών είναι πολύ σύντομη και μπορεί να διαρκεί μόνο μερικές εβδομάδες. Στο Σβάλμπαρντ υπάρχουν 7 εθνικά πάρκα: Φόρλαντετ, Ιντρε Βιντεφιόρντεν, Γης Νόρντενσκιελντ, Γης Νόρντρε Ισφιόρντεν, Βορειοδυτικής Σπιτσβέργης, Γης Σάσεν-Μπύνσοβ και Νότιας Σπιτσβέργης. Το αρχιπέλαγος διαθέτει δεκαπέντε καταφύγια πτηνών, μια γεωτοπική προστατευόμενη περιοχή και έξι καταφύγια άγριας ζωής- με το Νόρνταουστ-Σβάλμπαρντ και το Σέραουστ-Σβάλμπαρντ μεγαλύτερα από οποιοδήποτε εθνικό πάρκο. Τα περισσότερα καταφύγια άγριας ζωής και τρία από τα εθνικά πάρκα δημιουργήθηκαν το 1973, ενώ οι υπόλοιπες περιοχές έγιναν προστατευόμενες τη δεκαετία του 2000.. Όλα τα ανθρώπινα έργα που χρονολογούνται πριν από το 1946 προστατεύονται αυτομάτως. Οι προστατευόμενες περιοχές αποτελούν το 65% του αρχιπελάγους. Το Σβάλμπαρντ βρίσκεται στον προσωρινό κατάλογο της Νορβηγίας για υποψηφιότητα ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO Η ολική έκλειψη ηλίου της 20ής Μαρτίου 2015 ήταν ορατή μόνο στο Σβάλμπαρντ και στις Νήσους Φερόες ως ολική. Πολλοί επιστήμονες και τουρίστες την παρατήρησαν. Το Σχολείο του Λόνγκγιαρμπιεν είναι για ηλικίες 6-18 ετών. Είναι το βορειότερο δημοτικό και δευτεροβάθμιο σχολείο της Γης. Μόλις οι μαθητές φτάσουν σε ηλικία 16 ή 17 ετών, οι περισσότερες οικογένειες μετακομίζουν στην ηπειρωτική Νορβηγία. Το Μπάρεντσμπουργκ έχει δικό του σχολείο που εξυπηρετεί τη ρωσική κοινότητα. Το 2014 είχε τρεις δασκάλους και η κρατική επιχορήγηση έχει μειωθεί. Ένα δημοτικό σχολείο εξυπηρετούσε την κοινότητα του Πυραμίντεν μέχρι το 1998.Υπάρχει ένα τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα στο Λόνγκγιαρμπιεν, το Πανεπιστημιακό Κέντρο του Σβάλμπαρντ (UNIS), το βορειότερο στη Γη. Arlov, Thor B. (1996). Svalbards historie (στα Νορβηγικά). Oslo: Aschehoug. ISBN 82-03-22171-8. Arlov, Thor B. and Arne O. Holm (2001). Fra company town til folkestyre (στα Νορβηγικά). Longyearbyen: Svalbard Samfunnsdrift. ISBN 82-996168-0-8. Fløgstad, Kjartan (2007). Pyramiden: portrett av ein forlaten utopi (στα Νορβηγικά). Oslo: Spartacus. ISBN 978-82-430-0398-9. Grydehøj, Adam (2020). "Svalbard: International Relations in an Exceptionally International Territory" in The Palgrave Handbook of Arctic Policy and Politics. Palgrave. Stephen Roskill The War at Sea Vols I-III (1954–56) HMSO (ISBN none) Stange, Rolf (2011). Spitsbergen: Cold Beauty (στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά, και Νορβηγικά). Rolf Stange. ISBN 978-3-937903-10-1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2012. Photo book. Stange, Rolf (2012). Spitsbergen – Svalbard: A complete guide around the arctic archipelago. Rolf Stange. ISBN 978-3-937903-14-9. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2012. Tjomsland, Audun & Wilsberg, Kjell (1995). Braathens SAFE 50 år: Mot alle odds. Oslo. ISBN 82-990400-1-9. Torkildsen, Torbjørn· και άλλοι. (1984). Svalbard: vårt nordligste Norge (στα Νορβηγικά). Oslo: Forlaget Det Beste. ISBN 82-7010-167-2. Umbreit, Andreas (2005). Guide to Spitsbergen. Bucks: Bradt. ISBN 1-84162-092-0. Carlheim-Gyllensköld, V. (1900). På åttionda breddgraden. En bok om den svensk-ryska gradmätningen på Spetsbergen; den förberedande expeitionen sommaren 1898, dess färd rundt spetsbergens kuster, äfventyr i båtar och på isen; ryssars och skandinavers forna färder; m.m., m.m. Stockholm: Albert Bonniers förlag.
|
Το Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ (νορβ.: Svalbard, προφέρεται Σφάλμπαρντ, πλήρης ονομασία: Σβάλμπαρντ και Γιαν Μάγεν) ή νήσοι Σπιτσβέργης, βρίσκεται στον Αρκτικό Ωκεανό, βόρεια της ηπειρωτικής Ευρώπης, στα μισά περίπου της απόστασης ανάμεσα στη Νορβηγία και τον Βόρειο Πόλο. Αποτελείται από μια ομάδα έντεκα κύριων νησιών που βρίσκονται ανάμεσα σε γεωγραφικό πλάτος 75° ως 81° Β και γεωγραφικό μήκος 10° ως 35° Α. Το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ αποτελεί το βορειότερο κομμάτι του Βασιλείου της Νορβηγίας, σύμφωνα με συνθήκη του 1925. Τρία μόνο νησιά κατοικούνται και ο μεγαλύτερος οικισμός και πρωτεύουσα είναι το Λόνγκγιαρμπιεν (Longyearbyen) στο νησί Σπιτσβέργη. Η συνολική έκταση των νησιών του αρχιπελάγους αυτού είναι 61.022 τ.χλμ. και ο πληθυσμός τους ανέρχεται σε 2.504 κατοίκους (2022). Στη περιοχή αυτή υπάρχουν πολλά ανθρακωρυχεία. Στο αρχιπέλαγος υπάγεται και η νήσος Μπγιέρνεγια που βρίσκεται νοτιότερα. Τα κυριότερα νησιά του αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ, κατά σειρά μεγέθους, είναι: Στο αρχιπέλαγος καταγράφηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 2008 η μεγαλύτερη σεισμική δόνηση που έχει σημειωθεί στην ιστορία της Νορβηγίας, μεγέθους 6,2 βαθμών στην κλίμακα Ρίχτερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84
|
Aichi D1A
|
Το D1A δημιουργήθηκε για να καλυφθεί απαίτηση του Αυτοκρατορικού Ναυτικού για ένα προηγμένο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης που θα επιχειρούσε από τα αεροπλανοφόρα του. Στα τέλη του 1934 το Ναυτικό διέταξε την ένταξη σε παραγωγή του AB-9 της Aichi με την ονομασία D1A1. Το αεροσκάφος δεν ήταν σχεδίαση της κατασκευάστριας, αλλά προϊόν -κατόπιν παραγγελίας- της Heinkel. Η γερμανική εταιρεία δημιούργησε το υδροπλάνο Heinkel He 50, καθώς και το παρόμοιο He 66, που πωλήθηκε στην Aichi. Τα D1A χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς κατά τον Δεύτερο Σινοϊαπωνικό Πόλεμο. Παρέμειναν ενεργά μέχρι την είσοδο της Ιαπωνίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις αρχές του πολέμου στον Ειρηνικό, τα D1A αποσύρθηκαν από τις μονάδες πρώτης γραμμής και χρησιμοποιήθηκαν σαν εκπαιδευτικά. Εξαίρεση αποτελούν 68 D1A2 που χρησιμοποιήθηκαν σαν αεροσκάφη υποστήριξης δεύτερης γραμμής μέχρι το 1942. D1A1 Type 94 Πρώτη έκδοση παραγωγής, με αστεροειδή κινητήρα Nakajima Kotobuki 2 Kai 1 ή Kotobuki 3 των 580 hp. D1A2 Type 96 (Sometimes referred to as the D2A) Δεύτερη έκδοση παραγωγής, με τον ισχυρότερο κινητήρα Nakajima Hikari 1. AB-11 Έκδοση με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης, δεν κατασκευάστηκε. ΙαπωνίαΑεροπορία του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού Heinkel He 50 Chant, Chris (1999). Aircraft of World War II - 300 of the World's Greatest aircraft 1939-45. Amber Books Lts. ISBN 978-0-7607-1261-0. Francillon, R.J. (1970). Japanese Aircraft of the Pacific War. London: Putnam. ISBN 0-370-00033-1. Mikesh, Robert· Abe, Shorzoe (1990). Japanese Aircraft 1910–41. London: Putnam. ISBN 0-85177-840-2.
|
Το Aichi D1A ήταν μονοκινητήριο, διθέσιο, διπλάνο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης που επιχειρούσε από τα αεροπλανοφόρα του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού την δεκαετία του 1930. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στον Ειρηνικό, τα D1A χρησιμοποιούνταν ως εκπαιδευτικά. Οι Σύμμαχοι του έδωσαν την ονομασία Susie.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Aichi_D1A
|
Τζέιμς Μπρένταν Κόνολι
|
Γεννήθηκε στη Βοστόνη, σε φτωχή οικογένεια με Ιρλανδική καταγωγή. ήταν γιος του Τζον Κόνολυ και της Αν Ο' Ντόνελ και είχε άλλα 11 αδέλφια. Πήγε δημοτικό σχολείο αλλά δεν συνέχισε στο γυμνάσιο. Έπιασε δουλειά ως υπάλληλος σε ασφαλιστική εταιρία στη Βοστόνη και αργότερα σε εταιρεία στη Σαβάνα της Τζόρτζια. Από μικρός είχε προδιάθεση στον αθλητισμό, το 1891 άρχισε να αγωνίζεται στο Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και τη ποδηλασία. Ο ίδιος δεν ήταν ικανοποιημένος από την εξέλιξη του και έστω και καθυστερημένα αποφάσισε να πάει στο γυμνάσιο. Τον Οκτώβριο του 1895, έδωσε τις εισαγωγικές εξετάσεις της Επιστημονικής Σχολής του Λόρενς και έγινε αποδεκτή άνευ όρων για τη μελέτη των κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το 1896 μαθαίνοντας για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας αποφάσισε να συμμετάσχει και ζήτησε άδεια από τον πρόεδρο της επιτροπής του Πανεπιστημίου. Η άδεια του δεν εγκρίθηκε και η παράδοση λέει ότι πήρε την απάντηση πως αν απουσιάσει από το πανεπιστήμιο θα πρέπει να παραιτηθεί πρώτα και όταν επιστρέψει να υποβάλει νέα αίτηση για να τον ξανά δεχτούν στο Χάβαρντ. Τότε ο Κόνολι απάντησε δεν θα παραιτηθώ και δεν θα υποβάλλω αίτηση για να ξανά εισέλθω εκ νέου στο πανεπιστήμιο, είμαι στο Χάβαρντ πια, καλή σας μέρα. Την εποχή εκείνη ήταν αθλητής του συλλόγου "Suffolk Athletic Club", που τον βοήθησε να μεταβεί στην Αθήνα πληρώνοντας τα περισσότερα έξοδα του ταξιδιού. Αρχικά ταξίδεψε με το γερμανικό εμπορικό πλοίο "Μπαρμπαρόσα", μαζί με κι άλλους Αμερικανούς αθλητές, μέχρι τη Νάπολι όπου έπεσε θύμα ληστείας, από τη Νάπολι έφτασε με τρένο στην Αθήνα. Στους αγώνες της Αθήνας πήρε τρία μετάλλια, ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης στο άλμα εις τριπλούν με άλμα στα 13.71 μέτρα, με δεύτερο τον Έλληνα Τουφερή, που αγωνιζόταν για τη Γαλλία. Ήταν δεύτερος ολυμπιονίκης στο άλμα εις ύψος με άλμα στα 1.65 με πρώτο τον συμπατριώτη του Έλερι Κλαρκ, και τρίτος ολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος με άλμα στα 6.11 μέτρα πίσω από τους Κλαρκ και Γκάρετ. Επιστρέφοντας στη Βοστόνη του έγινε δεκτός με ενθουσιασμό και του απονεμήθηκε ένα χρυσό ρολόι από τους πολίτες της Βοστόνης. Πήρε μέρος και στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες το 1900 στο Παρίσι. Πήρε μέρος στο άλμα εις τριπλούν όπου ήταν δεύτερος πίσω από τον Μάγιερ Πρίνσταϊν με άλμα 13.97 μ. Στους Ολυμπιακούς αγώνες το 1904 στο Σεντ Λουίς δεν πήρε μέρος στα αγωνίσματα αλλά κάλυψε δημοσιογραφικά τους αγώνες. Μετά τους Ολυμπιακούς του 1896 δεν επέστρεψε ποτέ στο Χάβαρντ, το οποίο όμως τον τίμησε το 1958 προσφέροντας του θέση επίτιμου διδάκτορα την οποία απέρριψε, υπηρέτησε και στον Αμερικάνικο στρατό στην Κούβα. Έγραψε πάνω από 200 διηγήματα και 25 μυθιστορήματα ενώ ήταν και υποψήφιος για το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί. Seaborne: Thirty years avoyaging, by James B. Connolly, 1944. The first Olympic champion, by Rusty Wilson, 2000. Appeared in the Journal of Olympic History, January 2000 [1] The unexpected Olympians - How Harvard dominated the first modern games - in spite of itself, by Jonathan Shaw, 1996. Appeared in Harvard Magazine, January 1996. "The English as poor losers" and other thoughts on the modernization of sport. The literary works of James Brendan Connolly, by Ralph C. Wilcox, 1997. Appeared in The Sports Historian, May 1997. [2] A statue of James B. Connolly in South Boston James Brendan Connolly Collection, Colby College Colby Magazine article on Connolly's Olympic medal, May 1996 Έργα του/της James Brendan Connolly στο Project Gutenberg First International Fishing Schooner Championship
|
Ο Τζέιμς Κόνολι (James Brendan Bennet "Jamie" Connolly, Βοστόνη, 28 Οκτωβρίου 1868 - Νέα Υόρκη, 20 Ιανουαρίου 1957) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, αθλητής και Ολυμπιονίκης το 1896 και το 1900.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%B9
|
Τιμπώ Γκοντέν
|
Η ιστορία του Τιμπώ Γκοντέν στο Τάγμα είναι μάλλον μυστηριώδης. Γεννήθηκε γύρω στο 1229 σε μια οικογένεια ευγενών στη γαλλική περιοχή της Σαρτρ ή της Μπλουά, μπήκε στο Τάγμα των Ναϊτών πολύ πριν το 1260, επειδή κατά την ημερομηνία αυτή ήταν αιχμάλωτος στη διάρκεια μιας επίθεσης στην Τιβεριάδα. Το 1279, ο Τιμπώ Γκοντέν εκπλήρωσε καθήκοντα διοικητή των εδαφών της Ιερουσαλήμ, το τέταρτο πιο σημαντικό καθήκον στην ιεραρχία των Ναϊτών. Το 1291, στάθηκε ο ίδιος στο πλευρό του Γκιγιόμ ντε Μποζέ για να υπερασπιστεί τα Άκρα, όταν πολιορκήθηκαν από τον τρομερό στρατό των Μαμελούκων υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Αλ-Ασράφ Χαλίλ. Στις 18 Μαΐου, μετά το θάνατο του Γκιγιόμ ντε Μποζέ, ο Τιμπώ Γκοντέν παρέμεινε στα Άκρα. Οι υπόλοιποι Ιππότες του Τάγματος, άνδρες, γυναίκες και παιδιά βρήκαν καταφύγιο στον Ναό, το μεγάλο οχυρό των Ναϊτών. Ο στρατάρχης του Τάγματος ιππότης Πιερ ντε Σεβρί, ο θησαυροφύλακας του τάγματος ιππότης Τιμπώ Γκοντέν, μεζί με τους ιππότες τους, ήταν οι τελευταίοι που υπερασπίστηκαν τα Άκρα. Μετά από μια χωρίς επιτυχία προσπάθεια να αντισταθούν, που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα, ο Αλ-Ασράφ Χαλίλ προσέφερε την ευκαιρία στον στρατάρχη του Τάγματος να αναχωρήσουν οι Ναΐτες για την Κύπρο με όλα τα υπάρχοντά τους. Ο Πιερ ντε Σεβρί συμφώνησε και έτσι ένας Εμίρης με 100 Μαμελούκους εισήλθε στο φρούριο. Οι Μαμελούκοι άρχισαν να παρενοχλούν κάποιες γυναίκες και αγόρια, οι ιππότες έξαλλοι με αυτή τους την πράξη τους έσφαξαν και οχυρώθηκαν ξανά. Εκείνο το βράδυ ο στρατάρχης διέταξε τον Τιμπώ Γκοντέν να πλεύσει με βάρκα στη Σιδώνα, μεταφέροντας μαζί του τον θησαυρό του τάγματος και ορισμένους μη μάχιμους ιππότες για συνοδεία. Τα Άκρα έπεσαν την επόμενη ημέρα. Ο Τιμπώ Γκοντέν έφτασε με τους λίγους ιππότες του στη Σιδώνα και εκεί εκλέχθηκε Μεγάλος Μάγιστος του Τάγματος. Οι Ναΐτες ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν, αλλά επειδή δεν είχαν τον στρατό που απαιτούνταν για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τη μεγάλη πόλη, την εκκένωσαν και μετακόμισαν στο θαλάσσιο κάστρο της Σιδώνας. Ο Τιμπώ Γκοντέν πήγε στην Κύπρο με την ελπίδα να συλλέξει ενισχύσεις. Αυτό θεωρήθηκε από πολλούς ως πράξη δειλίας. Οι Ναΐτες πολέμησαν γενναία, αλλά μόλις οι μηχανικοί άρχισαν να χτίζουν αναχώματα, απέπλευσαν για την Τορτόζα. Στις 14 Ιουλίου του 1291 ένας Εμίρης εισήλθε στο κάστρο και διέταξε την καταστροφή του. Οι ενισχύσεις δεν ήρθαν ποτέ. Η Βηρυτός πάρθηκε στις 21 Ιουλίου, το κάστρο των Ιμπελέν και τα τείχη του καταστράφηκαν εντελώς. Ο Σουλτάνος κατέκτησε την Χάιφα στις 30 Ιουλίου και τα μοναστήρια της Καρμήλου καταστράφηκαν. Στις αρχές του Αυγούστου, οι Φράγκοι είχαν στην κατοχή τους μόνο δύο οχυρωμένες πόλεις, οι οποίες κατέχονταν από τους Ναΐτες. Ωστόσο, οι φρουρές τους ήταν πολύ αδύναμες για να αντιμετωπίσουν μια πιθανή πολιορκία, οπότε η Τορτόζα εκκενώθηκε στις 3 Αυγούστου και η Αθλίτ στις 14 Αυγούστου. Οι φρουρές τους έφυγαν για το θαλάσσιο φρούριο της νήσου Ρουάντ, δύο μιλία στα ανοικτά των ακτών της Τορτόζα, το οποίο θα παραμείνει στα χέρια τους μέχρι το 1303, όταν το μέλλον του Τάγματος ήταν πλέον σε κίνδυνο. Τον Οκτώβριο του 1291, ένα στρατηγικό τμήμα του Τάγματος συναντήθηκε στην Κύπρο. Η συνάντηση αυτή επιβεβαίωσε την εκλογή του Τιμπώ Γκοντέν στη θέση του Μεγάλου Μαγίστρου και ονόμασε τους νέους αξιωματούχους των σημαντικών θέσεων σύμφωνα με την ιεραρχία του Τάγματος. Με την ευκαιρία αυτή, ο Ζακ ντε Μολέ ανέλαβε στρατάρχης, ως διάδοχος του Πιερ ντε Σεβρί που πέθανε στην Άκρα. Ο Τιμπώ Γκοντέν προσπάθησε να αναδιοργανώσει όλους τους Ναΐτες μετά την ερήμωση που επήλθε από τις πρόσφατες μάχες. Επιπλέον, ήταν απαραίτητο για αυτόν να υπερασπιστεί το βασίλειο της Αρμενίας που ήταν περικυκλωμένο από Τούρκους Σελτζούκηδες, καθώς και το νησί της Κύπρου που καταλήφθηκε από πλήθος προσφύγων. Προφανώς το έργο αποδείχτηκε αποθαρρυντικό για τον Τιμπώ Γκοντέν, που πέθανε το 1292, αφήνοντας το τεράστιο έργο της ανοικοδόμησης στον διάδοχό του και μέχρι τότε στρατάρχη Ζακ ντε Μολέ. Nicholson, Helen (2001). The Knights Templar: A New History. Stroud: Sutton. ISBN 0-7509-2517-5. Marillier, Bernard (2000). Armorial des Maîtres de l'Ordre du Temple. Collection "Sinople". Pardès. ISBN 978-2-8671-4222-2. Grousset, René (1991). Histoire Des Croisades Et Du Royaume Franc De Jérusalem (3 τόμοι). Paris: Librairie Académique Perrin. ISBN 978-2-2620-0934-2. Roy, J. J. E. (1999) [1848]. Histoire des Templiers. Pardès. ISBN 978-2-8671-4188-1. Templier de Tyr (1887). G. Raynaud, επιμ. «Les gestes des Chiprois». Geneva: Openlibrary.org.
|
Ο Τιμπώ Γκοντέν (διεθνώς: Thibaud Gaudin), γνωστός και ως Γκοντέν ο Μοναχός (διεθνώς: Gaudin Monk) λόγω της μεγάλης του ευσεβείας προς τις χριστιανικές αρχές, ήταν ο 22ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού από τον Αύγουστο του 1291 μέχρι τον θάνατό του στις 16 Απριλίου του 1292.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8E_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD
|
Πρωτάθλημα Ρωσίας καλαθοσφαίρισης ανδρών
|
Το 2010 ιδρύθηκε η Επαγγελματική καλαθοσφαιρική λίγκα (Профессиональная баскетбольная лига, ПБЛ), την οποία αποτελούσαν οι σύλλογοι που μετείχαν στο νέο ρωσικό πρωτάθλημα (Чемпионат России ПБЛ) που δημιουργήθηκε. 10 ομάδες πήραν μέρος στην εναρκτήρια περίοδο 2010–11. 9 από αυτές τις ομάδες συμμετείχαν την προηγούμενη περίοδο 2009–10 στη Σουπερλίγκα Α, ενώ η 10η ομάδα ήταν η Νίζνι Νόβγκοροντ. Η εναρκτήρια περίοδος 2010-11 ξεκίνησε στις 9 Οκτωβρίου του 2010, με έναν αγώνα μεταξύ της Ντιναμό Μόσχας και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στην έδρα της Ντιναμό, την Ντβόρετς Σπόρτα β Κριλάτσκομ. Η ΤΣΣΚΑ επικράτησε με σκορ 81-63. Την περίοδο 2011-12 συμμετείχαν επίσης 10 ομάδες, όπως και στην εναρκτήρια, ωστόσο η Ντιναμό Μόσχας αντικαταστάθηκε το 2011 με την πρωταθλήτρια της Σουπερλίγκα 1, Σπαρτάκ Πριμόριε. Τον Μάιο του 2012, όλοι οι σύλλογοι της PBL συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν ποια μορφή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επόμενη περίοδο, και οι διευθυντές ορισμένων συλλόγων έθεσαν το ενδεχόμενο συγχώνευσης με τη Γεντίναϊα Λίγκα, έτσι ώστε να υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός μεταξύ των ρωσικών συλλόγων καλαθοσφαίρισης. Πρότειναν, επίσης, το νέο πρωτάθλημα να έχει την ονομασία «Σύνδεσμος Επαγγελματικής Καλαθοσφαίρισης Ανατολικής Ευρώπης».Τον Ιούλιο του 2012, το Συμβούλιο της Γεντίναϊα Λίγκα έδωσε μια οριστική απόφαση. Αποφασίστηκε ότι το ρωσικό πρωτάθλημα θα συνέχιζε να υπάρχει για ένα ακόμη έτος, με ορισμένα από τα παιχνίδια της Γεντίναϊα Λίγκα μεταξύ των ρωσικών συλλόγων να υπολογίζονται ως αγώνες του ρωσικού πρωταθλήματος. Εν συνεχεία, πρίν την έναρξη της περιόδου 2013-14, το ρωσικό πρωτάθλημα συγχωνεύθηκε με τη Γεντίναϊα Λίγκα. 2010–11: ΤΣΣΚΑ Μόσχας 2011–12: ΤΣΣΚΑ Μόσχας 2012–13: ΤΣΣΚΑ Μόσχας Επίσημος χορηγός του πρωταθλήματος αποτέλεσε η εταιρεία Beko, η οποία εμπεριέχονταν και στον τίτλο του πρωταθλήματος με την επωνυμία «BEKO ПБЛ чемпионат России». Επίσημος ιστότοπος
|
Το Πρωτάθλημα Ρωσίας στην καλαθοσφαίριση (ρωσικά: Чемпионат России по баскетболу, επίσημα: Чемпионат России ПБЛ) ήταν επαγγελματικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης ανδρών στη Ρωσία και ο διάδοχος της Σουπερλίγκα Α, η οποία είναι πλέον η δευτέρου επιπέδου κατηγορία της ρωσικής καλαθοσφαίρισης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Σημαίες των Σοβιετικών Δημοκρατιών
|
Όταν η Λευκορωσία και η Ουκρανία ήταν τα ιδρυτικά μέλη των Ηνωμένων Εθνών το 1945, όλες οι σημαίες τους ήταν κόκκινες με μικρές μόνο σημάνσεις στην επάνω αριστερή γωνία και χρειάζονταν ξεχωριστές σημαίες η μία για την άλλη. Τον Φεβρουάριο του 1947 το Προεδρείο του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ εξέδωσε ψήφισμα καλώντας τις σοβιετικές δημοκρατίες να υιοθετήσουν νέες σημαίες, τις οποίες σε κάθε δημοκρατία της προτάθηκε να αναπτύξει και να υιοθετήσει νέες εθνικές σημαίες. Έτσι εξέφρασαν την ιδέα ενός συνδικαλιστικού κράτους, τους ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν τα σύμβολα της κρατικής σημαίας της Σοβιετικής Ένωσης, όπως το χρυσό σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι, καθώς και να διατηρήσουν την κυριαρχία του κόκκινου χρώματος στη σημαία των δημοκρατιών της Ένωσης. Τα εθνικά, ιστορικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά κάθε δημοκρατίας έλαβαν εντολή να εκφράσουν τα άλλα χρώματα και τη σειρά της θέσης τους, καθώς και την τοποθεσία με βάση το εθνικό έμβλημα ή το εθνόσημο. Μετά από διαγωνισμούς για τα καλύτερα έργα από το 1949-1954 αναπτύχθηκαν και υιοθετήθηκαν οι νέες σημαίες των 16 δημοκρατιών. Οι αρχές της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας ήταν οι πρώτες που υιοθέτησαν τις σημαίες στις 5 Ιουλίου 1950 και στις 25 Δεκεμβρίου 1951, αντίστοιχα. Όλοι οι άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά τους μεταξύ 1952 και 1953 με την τελευταία δημοκρατία, τη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, να υιοθετεί τη σημαία στις 9 Ιανουαρίου 1954.Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στις 26 Δεκεμβρίου 1991, μόνο το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν (χωρίς σφυροδρέπανο), το Τουρκμενιστάν και η Ουκρανία διατήρησαν τις σημαίες της σοβιετικής δημοκρατίας ως ανεξάρτητα κράτη μέχρι την υιοθέτηση των νέων επίσημων σημαιών το 1992. Από το 1995 (σημερινή έκδοση που εγκρίθηκε το 2012) η Λευκορωσία διατηρεί την παλιά της σοβιετική σημαία με μικρές μόνο αλλαγές. Οι τελικές τους εκδοχές πριν από την εκ νέου υιοθέτηση των μη σοβιετικών εθνικών σημαιών ήταν οι εξής: Άλλες δημοκρατίες της Ένωσης και αυτόνομες δημοκρατίες υπήρχαν εντός της Σοβιετικής Ένωσης, χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον σημαίες με παρόμοιο μοτίβο ή τη σημαία της «μητρικής» Ενωσιακής τους Δημοκρατίας, περαιτέρω παραμορφωμένη. Σήμερα, τα μόνα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που χρησιμοποιούν τροποποιημένες εκδόσεις της αρχικής τους σοβιετικής σημαίας είναι η δημοκρατία της Υπερδνειστερίας (κράτος περιορισμένης αναγνώρισης, πρώην τμήμα της Μολδαβικής ΣΣΔ) και η Λευκορωσία (από το 1995). Οι επίσημες σημαίες των Αυτόνομων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών χρησιμοποιήθηκαν σπάνια και ήταν γενικά η σημαία της δημοκρατίας στην οποία ανήκε η Αυτόνομων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, αλλοιωμένη με το όνομα Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία στη δική της γλώσσα(ες) και την επίσημη γλώσσα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Οι σημαίες που ταιριάζουν με αυτό το μοτίβο δεν εμφανίζονται στην παρακάτω συλλογή: Διάγραμμα FotW με όλες τις σημαίες των ΣΣΔ μέσα στην ιστορία
|
Οι σημαίες των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ήταν όλες τροποποιημένες εκδοχές της σημαίας της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία περιείχε ένα χρυσό σφυροδρέπανο και ένα κόκκινο αστέρι με χρυσά περίγραμμα (η μόνη εξαίρεση ήταν η Γεωργιανή ΣΣΔ, η οποία χρησιμοποιούσε ένα κόκκινο σφυρί και δρεπάνι και ένα πλήρως κόκκινο αστέρι) σε κόκκινο φόντο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Ελληνορθόδοξη Εκκλησία Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Μανχάταν)
|
Η εκκλησία ανεγέρθηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο Heins & LaFarge το 1893–94 ως η Τέταρτη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Η εκκλησία πωλήθηκε σε μια Ελληνορθόδοξη ενορία το 1952. Ο λιτός τοίχος της πρόσοψης της εκκλησίας, με φειδωλή, ταυτόχρονα, χρήση λεπτομερειών προερχόμενων από την βενετική γοτθική αρχιτεκτονική και τον Ριτσαρντσονιανό ρομανικό ρυθμό, καθώς και το τετράγωνο γωνιακό κωδωνοστάσιο με το οδοντωτό στηθαίο, το οποίο είναι κοσμημένο με γκαργκόιλ υδρορροές καταδεικνύουν τις ικανότητες του Ρίτσαρντσον. Τα υψηλής αισθητικής βιτρώ πιθανώς να προήλθαν από το το εργαστήριο Tiffany, ή ενδεχομένως από τον Τζον ΛαΦαρζ, τον πατέρα του αρχιτέκτονα, κάτι το οποίο θα τα καθιστούσε ως ακόμη σπανιότερα. Ελληνορθόδοξη Εκκλησία Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Μιλγουόκι), στο Ουισκόνσιν, σχεδιασμένη από τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ Ιστοσελίδα της Ενορίας
|
Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Ελληνορθόδοξη εκκλησία στο Άπερ Ουέστ Σάιντ του Μανχάταν, επί της συμβολής μεταξύ της Ουέστ Εντ Άβενιου και της Ουέστ 91στ Στριτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85_(%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%87%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BD)
|
Περιφέρεια Αλμάτι
|
Η περιφέρεια Αλμάτι είναι η περιφέρεια που περιβάλλει το Αλμάτι. Συνορεύει με την Κιργιζία και το Σιντζιάνγκ της Κίνας, όπως επίσης με τρεις περιφέρειες του Καζακστάν, την περιφέρεια Καραγκάντα στα βορειοδυτικά, την περιφέρεια Τζαμπίλ στα δυτικά και την περιφέρεια Ανατολικού Καζακστάν στα βόρεια. Έχει έκταση συνολικά 224.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σημαντικό μέρος του βορειοδυτικού συνόρου της περιφέρειας βρίσκεται στη λίμνη Μπαλκάς, που ο κυριότερος προμηθευτής της, ο ποταμός Ιλί, είναι ο σημαντικότερος στην περιφέρεια. Μοιράζεται ακόμη 4 λίμνες με την περιφέρεια ανατολικού Καζακστάν, την Αλακόλ, Σασικκόλ, Κοσκαρκόλ και Ζαλανασκόλ. Άλλες λίμνες είναι η Μπαρτογκάι, Καπσαγκάι, Ισσύκ, Κάϊντι και Κολσάι. Το Τρανς-Ιλί Αλατάου, ένα παράρτημα των Τιεν Σαν, εκτείνεται από την Κίνα και την Κιργιζία μέχρι την περιφέρεια Αλμάτι, στα σύνορα με το Κιργιστάν. Στα βορειοανατολικά, το Ντζουνγκαριανό Αλατάου εκτείνεται στα σύνορα με τη Κίνα. Το Φαράγγι Τσαρίν είναι από τα πιο διάσημα αξιοθέατα στην περιφέρεια. Η περιφέρεια Άλμα Άτα ήταν ο προκάτοχος της σημερινής περιφέρειας Αλμάτι, δημιουργημένο από την ιστορική περιοχή του Ζετισού στις 10 Μαρτίου 1932. Η πρωτεύουσα ήταν η Άλμα Άτα, το σημερινό Αλμάτι. Αρκετές φορές την Σοβιετική περίοδο, το βορειοανατολικό μέρος της περιφέρειας, με κέντρο το Ταλντικοργκάν ήταν χωρισμένη από την περιφέρεια Αλμάτι, σχηματίζοντας μια ξεχωριστή περιφέρεια Τάλντι-Κουργκάν, που ενώθηκε με την περιφέρεια αρκετά χρόνια αργότερα. Τον Απρίλιο του 2001 το διοικητικό κέντρο μεταφέρθηκε από το Αλμάτι στο Ταλντικοργκάν. Έτσι το δεύτερο έγινε πάλι περιφερειακό κέντρο, χωρίς απόσχιση από την περιφέρεια Αλμάτι. Η επαρχία διαιρείται σε δεκαέξι επαρχίες και τις πόλεις Καπτσαγκάι, Ταλντικοργκάν και Τεκελί. Επαρχία Ακσού, διοικητικό κέντρο το Ζανσουγκίροφ Επαρχία Αλακόλ, πόλη του Ουσαράλ Επαρχία Μπαλκάς, χωριό του Μπακανάς Επαρχία Ενμπεκσικαζάκ, πόλη του Εσίκ Επαρχία Εσκέλντι, οικισμός του Καραμπουλάκ Επαρχία Ίλε, οικισμός του Οτεγκέν Μπατίρ Επαρχία Καρασάι, πόλη του Κασκελέν Επαρχία Καρατάλ, πόλη του Ουστομπέ Επαρχία Κερμπουλάκ, οικισμός του Σαριοζέκ Επαρχία Κόκσου, οικισμός του Μπαλπίκ Μπι Επαρχία Πανφίλοφ, πόλη του Ζαρκέντ Επαρχία Ραϊιμπέκ, πόλη του Κεγκέν Επαρχία Σαρκάντ, πόλη του Σαρκάντ Επαρχία Ταλγκάρ, πόλη του Ταλγκάρ Επαρχία Ουϊγγούρ, πόλη του Σόνζι Επαρχία Ζαμπίλ, χωριό του Ουζιναγκάς Κατά την απογραφή του 1989 (με εξαίρεση την Άλμα Άτα) οι Καζάκοι αντιπροσωπεύουν το 54,2%, οι Ρώσοι το 28,6%, οι Ουιγγούροι το 7,8%, Άλλοι το 9,4%. Στην απογραφή του 1999 (χωρίς το Αλμάτι) οι Καζάκοι αντιπροσωπεύουν το 66,4%, οι Ρώσοι το 23,8%, οι Ουιγγούροι το 7,0%, άλλοι το 4,6%. Στην απογραφή του 2009 (εκτός από το Αλμάτι) οι Καζάκοι αντιπροσωπεύουν το 68,2%, οι Ρώσοι το 22,8%, οι Ουιγγούροι το 6,2%, Άλλοι το 3,8%. Μπεσκαϊνάρ, χιονοδρομικό κέντρο που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.500 μέτρων Ταμγκάλι, μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς (πετρογλυφικά) Φαράγγι Τσαρίν - Εθνικό Πάρκο Τσαρίν Ταλγκάρ, η περιοχή που βρίσκεται το Ισσύκ-Κουργκάν Μεντέο, ένα από τα πιο διάσημα παγοδρόμια στο κόσμο Ντοστίκ, σημείο εισόδου Κίνας - Καζακστάν Φράγμα Καπτσαγκάι στο ποταμό Ιλί
|
Η περιφέρεια Αλμάτι (καζακικά: Алматы облысы, Almatı oblısı, الماتى وبلىسى; ρωσικά: Алматинская область) είναι περιφέρεια του Καζακστάν. Πρωτεύουσά της, από το 1997 έως το 2022 ήταν η πόλη Ταλντικοργκάν αλλά με τη δημιουργία της νέας Περιφέρειας Ζετισού το 2022, το Ταλντικοργκάν επιλέχθηκε ως πρωτεύουσά του και η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Αλμάτι μεταφέρθηκε στην πόλη Κονάγιεβ. Ο πληθυσμός της περιφέρειας: 1.807.894 (απογραφή 2009), 1.557.269 (απογραφή 1999).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9
|
Άαρσχοτ
|
Σύμφωνα με την παράδοση, η ονομασία Άαρσχοτ προήλθε από το Άρεντσχοτ (Arendschot, arend «αετός» + schieten «σκοτώνω»). Η ιστορία λέει ότι ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός κτύπησε έναν αετό και, το μέρος όπου έπεσε κάτω, ονομάστηκε έτσι. Ο τόπος όπου έπεσε το ράμφος (bek) του πουλιού, τώρα ονομάζεται Bekaf. Μια άλλη εξήγηση ξεκινά από την πρώτη γραπτή αναφορά του Άαρσχοτ, το 1107, ως Άρεσκοντ (Arescod). Αυτό το όνομα προέρχεται από τις παλαιές γερμανικές λέξεις Arnu «αετός», (μπορεί επίσης να αναφέρεται στο όνομα ενός ατόμου) και skauta «δασική έκταση μέσα σε βαλτώδη περιοχή», με την περιγραφή αυτή να ταιριάζει απόλυτα στην τοπογραφία του Άαρσχοτ. Μια τρίτη εξήγηση, τέλος, είναι ότι το όνομα προέρχεται από τις λέξεις arend «αετός» + schοt «οριοθετημένος χώρος». Το Άαρσχοτ δηλαδή, σύμφωνα με την παράδοση, αρχικά ήταν μια περιοχή όπου έβοσκαν βοοειδή, και είχε παρατηρηθεί ένας αετός να πετάει εκεί γύρω. Στην περιοχή του Άαρσχοτ κυριαρχούν τα ιζηματογενή πετρώματα, κυρίως οι σιδηρομιγείς ψαμμίτες, οι οποίοι μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ως οικοδομικό υλικό. Το «ζεστό» καφετί χρώμα τους διακρίνεται στο νερό του ποταμού Ντέμερ, αλλά και στα κτήρια, ιδιαίτερα στα παλαιότερα από αυτά, όπως στην Εκκλησία της Παναγίας (βλ. Αξιοθέατα). Κατά τη δεκαετία του 1930, έγιναν προσπάθειες για την εξαγωγή του σιδήρου από το πέτρωμα, σε βιομηχανική κλίμακα, αλλά τελικά η περιεκτικότητα του σιδήρου σε αυτό αποδείχθηκε μικρή για να συμφέρει οικονομικά ή όλη διεργασία. Όπως πολλές άλλες πόλεις της Φλάνδρας και Βραβάντης, το Άαρσχοτ επαναστάτησε το 1488 εναντίον του Μαξιμιλιανού της Αυστρίας, ο οποίος αναγκάστηκε να υπογράψει ότι θα τηρήσει τα δικαιώματα των Φλαμανδών. Όμως, μόλις βρέθηκε μακριά, έδωσε την εντολή να καταπνιγεί η επανάσταση εν τη γενέσει της. Το 1489, στρατιώτες από το Μέχελεν (Mechelen) εμφανίστηκαν μπροστά στα τείχη της πόλης, αλλά οι πολιορκούμενοι βγήκαν και κατήγαγαν συντριπτική νίκη. Όμως, εκείνο το βράδυ, όλοι σχεδόν οι αντισταθέντες γιόρτασαν τη νίκη τους μεθώντας. Έτσι, γύρω στα μεσάνυχτα, τα στρατεύματα της Βουργουνδίας κατέκτησαν τελικά την πόλη, σχεδόν χωρίς αντίσταση. Στην αρχή της περιόδου των Αψβούργων η περιοχή του Άαρσχοτ (η πόλη και τα γύρω χωριά), ήταν ολόκληρη ένα Δουκάτο. Αυτός ο τίτλος δόθηκε από τον βασιλιά της Ισπανίας, προσδίδοντας κύρος στην πόλη, διότι ευημερούσε εμπορικά εκείνη την εποχή, κάτι που άλλωστε, ακόμη και σήμερα μαρτυρούν οι δύο ετήσιες εμπορικές εκθέσεις. Όταν η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία ήρθε στην εξουσία τον 18ο αιώνα, στην πόλη υπήρχε αναταραχή. Η φρουρά της πόλης έκανε περιπολίες κατά τη διάρκεια της νύχτας στους δρόμους για την προστασία των κατοίκων από τη βία και την κλοπή. Όμως, συχνά οι φρουροί είχαν άλλα σχέδια για να γεμίσουν τις νύχτες τους: έπιναν στα ταβερνεία. Αυτό δυσαρεστούσε τους κατοίκους της πόλης. Ως εκ τούτου, ζήτησαν από τους φρουρούς, κατά τη διάρκεια των νυχτερινών περιπολιών τους, να φοράνε τσόκαρα -τα γνωστά κλόμπεν (clompen) των αγροτών- για να τους ακούνε όταν περπατούν στα λιθόστρωτα δρομάκια. Έτσι κι έγινε, οπότε οι κάτοικοι απέκτησαν το προσωνύμιο κάσεϊστάμπερς (kasseistampers), δηλαδή αυτοί που «βαράνε τα λιθόστρωτα». Ενα από τα κύρια προϊόντα της πόλης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, είναι το «Κρασί του Χάχελαντ» (Hagelandse wijn). Ήδη πριν από το 1200, υπήρχε ένας μεγάλος αμπελώνας στην τοποθεσία Ρότσελααρ (Rotselaar) και, κατόπιν πολλοί άλλοι ακολούθησαν στην περιοχή Χάχελαντ. Ο ανταγωνισμός από τα ξένα κρασιά και τους πολέμους, επέφερε στη βιομηχανία οίνου βαριά χτυπήματα τον 16ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα υπήρξε μια σύντομη ανάκαμψη, αλλά σήμερα το κρασί είναι σε κραταιά θέση και, το 1997, είχε αναγνωριστεί ως οίνος ποιότητας ελεγχόμενης προέλευσης (ΟΕΟΠ). Με την πώληση του ζυθοποιείου ‘Τίλεμανς’ (Tielemans Haacht) εξαφανίστηκε η περίφημη «Καφέ Μπύρα του Άαρσχοτ» από την αγορά, στα τέλη της δεκαετίας του '60. Η μπύρα παρασκευάστηκε και πάλι από το 1989, με προτροπή του τότε δημοτικού συμβουλίου, για πρώτη φορά από την ‘Μπιρτόρεν’ (Biertoren) στο Κάμπενχαουτ (Kampenhout) και, από το 1993, από την Ζυθοποιία ‘Χόιχε’ (Huyghe) στο Μέλλε (Melle). Η νέα μπύρα, όμως, ήταν λιγότερο όξινη από την αρχική της έκδοση και, σε αντίθεση με ό, τι υποδηλώνει το όνομά της, ήταν lager και όχι καφέ (μαύρη). Τελικά, αποφασίστηκε, το 2012, να παρασκευάζεται πίσω στο Άαρσχοτ στο νέο ζυθοποιείο του πολιτιστικού κέντρου Het Gasthuis. Η νέα μπύρα προσεγγίζει την αρχική, παραδοσιακή γεύση που είχε κάποτε, όσο το δυνατόν περισσότερο. Η Εκκλησία της Παναγίας (Onze-Lieve-Vrouwekerk): κατασκευάστηκε κατά τον 14ο ή 15ο αιώνα, με υλικό το σιδηρούχο ψαμμίτη της περιοχής Χάχελαντ, που χαρακτηρίζεται από το όμορφο καφετί χρώμα του. Η εκκλησία είναι ένα εξαιρετικό δείγμα του γοτθικού ρυθμού Ντέμερ (Demergotiek), παραλλαγή του γοτθικού ρυθμού της Βραβάντης. Το κτήριο περιλαμβάνει ένα δυτικό πύργο με κωδωνοστάσιο της Αναγέννησης, ύψους 84-85 μέτρων). Στο κατώτερο τμήμα του πύργου φαίνονται τα εναλλασσόμενα στρώματα ασβεστόλιθου και ψαμμίτη που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή. Ο άμβωνας και το εξομολογητήριο ανήμουν στο φλαμανδικό-μπαρόκ στυλ του 17ου αιώνα, ενώ τα κηροπήγια από σφυρήλατο σίδερο, χρονολογούνται από το 1500. Ο Πύργος του Αυρηλιανού (De Aurelianustoren): είναι ένα από τα λιγοστά ερείπια του παλαιού τείχους της πόλης, που κατασκευάστηκε κατά την περίοδο 1360-1365. Ωστόσο, καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε κατ’ επανάληψη κατά τη διάρκεια των αιώνων. Οι Νερόμυλοι Χερτόχεν (s’ Hertogenmolens): βρίσκονται πάνω στον ποταμό Ντέμερ και είναι κατασκευασμένοι από το ίδιο σιδηροψαμμιτικό υλικό της περιοχής, που υπάρχει και σε άλλα κτήρια. Το Παρεκκλήσιο της Αγ. Ελισάβετ (Sint-Elisabethgasthuis): το κεντρικό κτήριο υπήρξε Οίκος Προνοίας και Περίθαλψης ηλικιωμένων και ασθενών, ήδη από τον 13ο αιώνα. Κατακάηκε από τους Ισπανούς το 1578, οπότε το σημερινό κτίσμα χρονολογείται από τον 17ο αιώνα και μετά. Το παρεκκλήσιο, από το σιδηρούχο πέτρωμα της περιοχής είναι κατασκευή του 20ού αιώνα (1904). Το Φεστιβάλ του Χάχελαντ (Hageland Festival): είναι ένα δωρεάν φεστιβάλ μουσικής στην κοιλάδα του ποταμού Ντέμερ, που πραγματοποιείται από το 2000 κατά το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου, με παραστάσεις από ομάδες της βελγικής μουσικής στην περιοχή. Το Καρναβάλι: με παρέλαση το τέταρτο Σάββατο μετά το Καρναβάλι. Η Γιορτή των Κεριών (de Sint-Rochuskaarsjesverlichting): Μια ετήσια εκδήλωση που γίνεται κάθε 15η Αυγούστου, προς τιμήν του Αγίου Ρόχου, που έσωσε την πόλη από την πανούκλα, οπότε η πόλη φωτίζεται με χιλιάδες κεριά. Επίσης κάθε χρόνο, ένα μεγάλο «μεσαιωνικό» γλέντι από ομάδες από το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, που έρχονται εδώ για να αναπαραστήσουν μεσαιωνικές μάχες. Χορωδιακό Φεστιβάλ: ένα ανοικτό σε συμμετοχή, χορωδιακό φεστιβάλ που διοργανώνεται από το 2011, δύο φορές το χρόνο. A. COECK, A. PEETERS & I. VAN HEES, Kroniek van Aarschot, deel 1: 1792-1940, Aarschot, 1993. J. BREUGELMANS, J. CEULEMANS, P. DE KEULENAER, A. PEETERS, R. VALVEKENS, I. VAN HEES & J. VAN HEES, Kroniek van Aarschot, deel 2: 1940-1946, Aarschot, 1997. L. CEULEMANS, P. DE KEULENAER, R. VALVEKENS, I. VAN HEES & J. VAN HEES, Kroniek van Aarschot, deel 3: 1944-1959', Aarschot, 2001. Het Oude Land van Aarschot, tijdschrift van de Hertogelijke Kring voor Heemkunde, Aarschot.
|
Το Άαρσχοτ (Aarschot), γαλλικά Αρσκότ (Aerschot), είναι πόλη και έδρα δήμου του BK Βελγίου, στην επαρχία Φλαμανδική Βραβάντη (Vlaams-Brabant). Ο δήμος έχει έκταση 62,51 χμ² και πληθυσμό 28.755 κατοίκους (2012). Βρίσκεται πάνω στη μία γωνία του τριγώνου που σχηματίζουν η πόλη, με τις Βρυξέλλες στα ΝΔ και την Αμβέρσα στα ΒΑ. Το Άαρσχοτ διαρρέει ο ποταμός Ντέμερ (Demer), ενώ η κοντινότερη μεγαλύτερη πόλη είναι το Λέουφεν (Leuven), 15 χλμ. ΝΔ. Η ευρύτερη περιοχή λέγεται Χάχελαντ (Hageland) και είναι ονομαστή για το κρασί της, ενώ παράγεται και εξαιρετικής ποιότητας ζύθος. Ο κάτοικος της πόλης ονομάζεται Ααρσχότενααρ (πληθ. Ααρσχότενααρς) (Aarschotten-aars), και το παρατσούκλι που του έχει δοθεί είναι κάσεϊστάμπερ (Για την ερμηνεία, βλ. Προσωνύμιο).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%84
|
Μαρία του Γούντστοκ
|
Η Μαρία αποσυρθεί στο Αμέσμπουρι σε ηλικία 7 ετών, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρα της, μαζί με άλλες 13 κόρες ευγενών. Φόρεσε το μοναχικό κάλυμμα τον Δεκέμβριο του 1291, σε ηλικία 12 ετών. Η Ελεονώρα της Βρετάνης φόρεσε το μοναχικό κάλυμμα τον Μάρτιο του 1291, ενώ η γιαγιά τους το είχε φορέσει από το 1286. Οι γονείς της της παρείχαν ετήσιο μισθό 100 στερλινών, εισέπρατε επίδομα ένδυσης διπλάσιο του συνήθους και της χορηγήθηκε το προνόμιο για προμήθεια οίνου από καταστήματα. Επιπλέον, εντός της μονής ζούσε με άνεση σε ιδιωτικό κελλί. Ο πατέρας της, ο Εδουάρδος Α', την επισκέφτηκε πολλές φορές (1286, 1289, 1290, 1291). Η γιαγιά της, η Ελεονώρα της Προβηγκίας, πέθανε το 1291 και ζητήθηκε από τον πατέρα της να τη μεταφέρει μόνιμα στο Φοντεβρό. Οι μοναχές του Φοντεβρό το ζήτησαν επανειλλήμένα, αλλά ο Εδουάρδος αρνήθηκε, επειδή ήθελε να προστατέψει την κόρη του, σε πιθανό πόλεμο με τους Γάλλους. Έτσι, παρέμεινε στο Αμέσμπουρι με τον ετήσιο μισθό της να αυξάνεται στις 200 στερλίνες. Το 1292 της δόθηκαν 40 βελανιδιές από τα βασιλικά δάση και 20 βυτία κρασιού από το Σαουθάμπτον. Παρά το γεγονός ότι ήταν μοναχή, η Μαρία έκανε συχνά ταξίδια. Επισκέφτηκε τον αδελφό της Εδουάρδο (1293), μετείχε σε μεγάλο βαθμό στις δραστηριότητες της βασιλικής αυλής, ενώ παρέμεινε εκεί για 5 εβδομάδες, κατά την αναχώρηση της αδελφής, Ελισάβετ, στην Ολλανδία (1297). Στα τέλη του 13ου αιώνα έγινε ηγουμένη, με το δικαίωμα να εγκρίνει τη μεταφορά των μοναχών σε διαφορετικές μονές. Το 1302 ο μισθός των 200 στερλινών αντικαταστάθηκε με εξοχικές κατοικίες και τον δήμο του Ουίλτον, υπό την προϋπόθεση να μείνει στην Αγγλία. Παρά ταύτα, επειδή είχε αποκτήσει χρέος παίζοντας ζάρια στην αυλή του πατέρα της, το 1305 τις δόθηκαν 200 στερλίνες, για να το ξοφλήσει. Ανέλαβε κατόπιν τη διεύθυνση της μονής του Γκροβ στο Μπέντφορντσερ, την οποία και διατήρησε έως τον θάνατό της. Η Μαρία απέτυχε να πάρει υψηλή θέση στο τάγμα, αντίθετα με την Ελεονώρα της Βρετάνης, η οποία έγινε ηγουμένη στο Φοντεβρό (1304). Παρά την παπική βούλα, που στάλθηκε στο Αμέσμπουρι (1303) και όρισε να μένουν οι μοναχές στην κατοικία τους και να διακόψουν τα ταξίδια τους, η Μαρία του Γούντστοκ δεν επηρεάστηκε. Πραγματοποίησε πολλά ταξίδια μεταξύ των οποίων ένα προσκυνηματικού χαρακτήρα στο Καντέρμπερι, συνέχισε να επισκέπτεται τη βασιλική αυλή, συνοδεία 24 αλόγων, μερικές φορές μαζί και με άλλες μοναχές. Μετά το 1313 της αφαιρέθηκε ο ρόλος του επισκέπτη. Το 1317 ο αδελφός της Εδουάρδος Β΄ ζήτησε από την Ελεονώρα την αποκατάστασή της, αλλά το αίτημά του απερρίφθη. Όμως η Μαρία επέμεινε και τελικά πέτυχε την έκδοση παπικής βούλας, που απαιτούσε την αποκατάστασή της, με την οποία η Ελεονώρα συμμορφώθηκε. Παρά τη σύγκρουση της με την Ελεονώρα, η Μαρία ζούσε άνετα. Το 1316 κατάφερε να δανειστεί περισσότερο από 2 στερλίνες από το ταμείο της μονής και έστειλε έναν υπάλληλο στο Λονδίνο, για προσωπικά της θελήματα, εξόδοις της μονής. Ο Δομηνικιανός μοναχός και συγγραφέας Νικόλας Τρέβετ αφιέρωσε τα Χρονικά του στη Μαρία του Γούντστοκ, ενδεχομένως και με ανάθεση από την ίδια. Τα Χρονικά έγιναν σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μετέπειτα ιστορικούς. Η Μαρία πέθανε πριν τον Ιούλιο του 1332 και τάφηκε στο Αμέσμπουρι. Μετά τον θάνατό της, ο Ιωάννης του Βάρεν, 7ος κόμης του Σάρεϊ, που είχε παντρευτεί την ανιψιά της, Ιωάννα, ζήτησε να τη χωρίσει, ισχυριζόμενος ότι είχε σχέση με τη Μαρία λίγο πριν παντρευτεί. Παρά το γεγονός ότι ο Πάπας διέταξε τη διενέργεια ερευνών επί του ζητήματος, αλήθεια δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Margaret Howell, Eleanor of Provence: Queenship in Thirteenth-Century England, p.300 Berenice M. Kerr, Religious life for women, c.1100-c.1350: Fontevraud in England "Trevet, Nicolas", Oxford Dictionary of National Biography Oxford Dictionary of National Biography; John Carmi Parsons, Eleanor of Castile R. B. Pugh, ed., A History of Wiltshire
|
Η Μαρία του Γούντστοκ (11 Μαρτίου1279 - 1332) ήταν η έβδομη κόρη του Εδουάρδου Α' της Αγγλίας και της πρώτης συζύγου του Ελεονώρας της Καστίλης. Η γιαγιά της, Ελεονώρα της Προβηγκίας, απογοητευμένη από τον θάνατο του εγγονού της Ερρίκου, που υπεραγαπούσε, αποφάσισε ν' αποσυρθεί για την υπόλοιπη ζωή της στο μοναστήρι του Αμέσμπουρι. Κατόπιν πιέσεων, αργότερα, έφερε στο μοναστήρι την εγγονή της Μαρία και την άλλη εγγονή της, Ελεονώρα της Βρετάνης, κόρη του Ιωάννη Β' της Βρετάνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA
|
Everything (τραγούδι της Άννας Βίσση)
|
Τερμάτισε στην 9η θέση με 128 βαθμούς. Το τραγούδι είναι μια μυθική μπαλάντα που τραγουδήθηκε στα Αγγλικά από την Άννα Βίσση, η οποία είναι καταξιωμένη και αναγνωρισμένη ερμηνεύτρια στην Ελλάδα και την πατρίδα της, την Κύπρο, και η οποία έχει εκπροσωπήσει και τις δύο χώρες στο Διαγωνισμό: η πρώτη φορά ήταν με το "Ώτοστοπ" για την Ελλάδα στη Χάγη το 1980, τερματίζοντας 13η και τη δεύτερη φορά για την Κύπρο στο Χάρογκειτ το 1982 με το "Μόνο η Αγάπη", μία από τις τρεις κυπριακές συμμετοχές που τερμάτισαν στην 5η θέση.Το "Everything" εμφανίστηκε δέκατο έκτο ανά σειρά εμφάνισης εκείνη τη νύχτα (μετά το Ηνωμένο Βασίλειο με τον Νταζ Σαμψών με το "Teenage Life" και πριν τη Φινλανδία με τους Lordi και το "Hard Rock Hallelujah"). Ασυνήθιστα, ιδιαίτερα σε σύγκριση με άλλες συμμετοχές στο διαγωνισμό, εκτελέστηκε σόλο από τη Βίσση, χωρίς την παρουσία δεύτερων φωνητικών ή χορευτών. Λυρικά, το τραγούδι ασχολείται με τα συγκρουόμενα συναισθήματα της Βίσση για τον τερματισμό μιας σχέσης. Τραγουδά ότι είναι "ακόμα ερωτευμένη με ό, τι μισώ" ("still in love with everything I hate"). 22 χώρες ψήφισαν για την Ελλάδα. Αυτές ήταν οι: Το τραγούδι είχε μια επιτυχημένη εμπορική κυκλοφορία στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έγινε νούμερο 1 επιτυχία και στις δύο χώρες και το σίνγκλ έγινε χρυσό στην Ελλάδα. Έχει σημειώσει επίσης επιτυχία στη Σουηδία, φτάνοντας στον αριθμό 26 στο top 60 κατά τη διάρκεια της εβδομάδας της 10ης Αυγούστου 2006. Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, έχει θέμα "χωρισμού" ενός ζευγαριού και "ραγισμένης καρδιάς", σύμφωνα με τον τόνο του τραγουδιού και χαρακτηρίζει τον καλλιτέχνη να ανακαλύπτει την απιστία και τα δεινά του συντρόφου της μια σειρά από ατυχίες πριν συμβιβαστεί με αυτόν. "Everything" (αρχική έκδοση) "Everything" (Valentino Remix) Η πρωταγωνίστρια του βίντεο κλιπ, που παίζει η τραγουδίστρια, ανακαλύπτει ότι ο φίλος της την εξαπατά. Φεύγει από το ξενοδοχείο, κλωτσάει παρκαρισμένα αυτοκίνητα και φεύγει. Το πορτοφόλι της κλέβεται από το Καμπριολέ της από κλέφτη με μοτοσικλέτα και φεύγει από ένα βενζινάδικο χωρίς να πληρώσει για να τον κυνηγήσει. Στη συνέχεια κυνηγείται από την αστυνομία και συλλαμβάνεται, αλλά δραπετεύει και κάνοντας ώτοστοπ, μπαίνει σε ένα φορτηγό του οποίου ο οδηγός πιάνει το πόδι της.Μοιάζοντας με μια ταινία δρόμου, το κλιπ επικρίθηκε για την εμφάνιση αρνητικότητας σε σχέση με την Ελλάδα. Ο Έλληνας πολιτικός Γεώργιος Καρατζαφέρης επέκρινε το βίντεο κλιπ ως "δυσφημιστικό για την Ελλάδα" σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πιο συγκεκριμένα, ο Καρατζαφέρης υποστήριξε ότι το βίντεο έβλαψε τη φήμη της χώρας στα μάτια των μελλοντικών τουριστών, και αυτός ήταν αρκετός λόγος για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να διεξαγάγει έρευνα για το θέμα. Δεν σχεδιάστηκε ούτε πραγματοποιήθηκε ποτέ τέτοια έρευνα. Το τραγούδι διασκευάστηκε από την Κοντσίτα Βουρστ στον τελικό της αυστριακής εκπομπής ταλέντων Starmania 2007. Η Βουρστ το ερμήνευσε με το πραγματικό της όνομα, Τομ Νιούγουιρθ. Η Βουρστ θα είχε αργότερα την τύχη να ερμηνεύσει το τραγούδι ως ντουέτο με την ίδια τη Βίσση κατά τη διάρκεια της 40ης επετείου της Βίσση τον Ιούλιο του 2014 - δύο μήνες μετά τη νίκη της στον 59ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στην Κοπεγχάγη. Πρότυπο:MetroLyrics song
|
Το "Everything" είναι ένα τραγούδι που ηχογράφησε η Ελληνοκύπρια τραγουδίστρια Άννα Βίσση. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βίσση. Το τραγούδι είναι κυρίως γνωστό ως η ελληνική συμμετοχή στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2006, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα.Το τραγούδι κέρδισε την ελληνική εθνική επιλογή, ανάμεσα σε άλλα τέσσερα υποψήφια τραγούδια όλα ερμηνευμένα από την Βίσση, το "Beautiful Night" (4η θέση), το "Who Cares About Love" (3η θέση) και το "Welcome to the Party" (2η θέση), με ποσοστό 47.79%. Κέρδισε στη ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής με ποσοστό 35.98%, αλλά και την ψηφοφορία του κοινού με ποσοστό 55.66%.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Everything_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B7)
|
Αχαιός ο Ερετριεύς
|
Γεννήθηκε στην Ερέτρια της Εύβοιας και το πατρώνυμό του σύμφωνα με τη Σούδα ήταν Πυθόδωρος. Διαγωνίστηκε απέναντι στον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη από το 447 π.Χ. σε ηλικία 37 χρόνων. Αν και έγραψε πολλά δράματα, με μεταγενέστερες πηγές να τα υπολογίζουν από 24 έως 64, κατέκτησε το βραβείο μόνο μια φορά. Θεωρείτο ιδιαίτερα ταλαντούχος στη συγγραφή σατυρικού δράματος, με μόνο ανώτερό του τον Αισχύλο, από τον επίσης Ερετριέα φιλόσοφο Μενέδημο, όπως μαρτυρεί ο Διογένης Λαέρτιος. Σύμφωνα με τον Αθήναιο το Ναυκράτιο ωστόσο, το έργο του χαρακτηριζόταν από ασάφεια στην έκφραση και σε κάποια σημεία φάνταζε αινιγματικό. Από την ίδια πηγή είναι γνωστό ότι ο Ευριπίδης παρέθεσε ένα δίστιχο από το σατυρικό δράμα Αίθων σε κάποιο από τα έργα του, ενώ ένα άλλο απόσπασμα παρατίθεται στους Βατράχους του Αριστοφάνη. Το έργο του ποιητή συμπεριλήφθηκε στον κανόνα των τραγικών ποιητών που συνέθεσαν οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι στην ελληνιστική περίοδο μαζί με αυτό των Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλου, Αγάθωνα και Ίωνα του Χίου. Η χρονολογία θανάτου του δεν είναι γνωστή, όμως η μη αναφορά του από τον χαρακτήρα του Ηρακλή στους Βατράχους του Αριστοφάνη (ο οποίος αναφέρει μια σειρά ζώντων τραγικών ποιητών) υποδεικνύει ότι απεβίωσε προ του 405 π.Χ., χρονολογία διαγωνισμού του έργου. Στη σύγχρονη εποχή έχουν διασωθεί μόνο σπαράγματα του έργου του, καθώς και οι τίτλοι επτά σατυρικών δραμάτων και έντεκα τραγωδιών οι οποίοι ακολουθούν: Άδραστος Αζάνες Άθλα ΑλφεσίβοιαΕυμενίδης Θησεύς Κύκνος Μώμος Οιδίπους Πειρίθους Φιλοκτήτης εν Τροίαι Φρίξος Αίθων Αλκμαίων Ήφαιστος Ίρις Λινός Μοίραι Ομφάλη Τα διασωθέν έργο του συγκεντρώθηκε και έτυχε επιμέλειας από τον Ούρλιχς στη Βόννη το 1834.
|
Ο Αχαιός ο Ερετριεύς (484 π.Χ. - μετά το 420 π.Χ. και πριν το 405 π.Χ.) ήταν Έλληνας τραγικός ποιητής των κλασικών χρόνων, δημιουργός δεκάδων τραγωδιών και σατυρικών δραμάτων, εκ των οποίων 19 τίτλοι είναι γνωστοί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%82_%CE%BF_%CE%95%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%82
|
Φυσαλίς η περουβιανή
|
Η φυσαλίδα η περουβιανή ονομάστηκε για πρώτη φορά επίσημα από τον Κάρολο Λινναίο το 1763.Η P. peruviana έχει δεκάδες κοινά ονόματα σε όλο τον κόσμο στις περιοχές διανομής του. Για παράδειγμα, στο Περού είναι γνωστό ως aguaymanto στα ισπανικά, ή topotopo στην Κέτσουα. Στη γειτονική Κολομβία, είναι γνωστό ως uchuva. Στη βορειοανατολική Κίνα, στην επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ, αναφέρεται ανεπίσημα ως deng long guo («φρούτο φανάρι»). Στα γαλλικά λέγεται amour en cage («έρωτας σε κλουβί»), καθώς και άλλα πιθανά ονόματα, όπως coqueret , alkékenge , ή lanterne chinoise («Κινεζικό φανάρι») ή cerise de terre («κεράσι της γης»). Ως μέλος της οικογένειας των φυτών Στρυχνοειδών, σχετίζεται με μεγάλο αριθμό βρώσιμων φυτών, συμπεριλαμβανομένων των ντοματών, των μελιτζανών και των πατατών.Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι ετήσιο φυτό σε εύκρατες τοποθεσίες, αλλά πολυετές στις τροπικές περιοχές. Ως πολυετές, αναπτύσσεται και γίνεται διάχυτα διακλαδισμένος θάμνος που φτάνει σε ύψος το 1 με 1,6 μέτρα, με απλωμένα κλαδιά και βελούδινα φύλλα σε σχήμα καρδιάς. Τα ερμαφρόδιτα άνθη έχουν σχήμα καμπάνας, διάμετρο 15–20 mm (0,59–0,79 in) και είναι κίτρινα με μωβ-καφέ κηλίδες εσωτερικά. Μετά την πτώση του λουλουδιού, ο κάλυκας διαστέλλεται, σχηματίζοντας τελικά ένα μπεζ φλασκί που περικλείει πλήρως τον καρπό.Ο καρπός είναι ένα στρογγυλό, λείο μούρο, που μοιάζει με μια μικρή κίτρινη ντομάτα διαμέτρου 1,25 με 2 εκατοστά. Έχει χρώμα έντονο κίτρινο έως πορτοκαλί και γλυκό όταν είναι ώριμο, με μια χαρακτηριστική, ήπια γεύση που θυμίζει σταφύλι ή ντομάτα.Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ο φουσκωμένος, χαρτώδης κάλυκας που περικλείει κάθε μούρο. Ο κάλυκας είναι διογκωμένος μέχρι να αναπτυχθεί πλήρως ο καρπός. Αρχικά, είναι κανονικού μεγέθους, αλλά αφότου πέσουν τα πέταλα, συνεχίζει να αναπτύσσεται μέχρι να σχηματίσει ένα προστατευτικό κάλυμμα γύρω από τον αναπτυσσόμενο καρπό. Εάν ο καρπός μείνει μέσα στους άθικτους φλοιούς του κάλυκα, η διάρκεια ζωής του σε θερμοκρασία δωματίου είναι περίπου 30-45 ημέρες. Ο κάλυκας είναι μη βρώσιμος. Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι ιθαγενής στις βουνοπλαγιές του Περού και της Χιλής. Αναπτύσσεται σε δάση, παρυφές δασών και παρόχθιες περιοχές. Αναπτύσσεται σε υψόμετρα 500 με 3.000 μέτρα στην πατρίδα του, αλλά μπορεί επίσης να βρεθεί στο επίπεδο της θάλασσας στα νησιά της Ωκεανίας και του Ειρηνικού όπου εμφανίζεται ευρέως σε υποτροπικές και θερμές, εύκρατες συνθήκες. Το γεωγραφικό του εύρος είναι περίπου 45°Ν έως 60°Β και το εύρος υψομέτρου του είναι γενικά από την επιφάνεια της θάλασσας έως 3.000 μέτρα. Το φυτό έχει γίνει διεισδυτικό σε ορισμένους φυσικούς οικοτόπους, σχηματίζοντας λόχμες, ιδιαίτερα στη Χαβάη και σε άλλα νησιά του Ειρηνικού. Έχει εισαχθεί ευρέως ως καλλιέργεια σε τροπικές, υποτροπικές και εύκρατες περιοχές όπως η Αυστραλία, η Κίνα, η Ινδία, η Μαλαισία και οι Φιλιππίνες. Η φυσαλίδα η περουβιανή ευδοκιμεί σε ετήσια μέση θερμοκρασία από 13–18 °C (55–64 °F), ανεχόμενη θερμοκρασίες έως και 30 °C (86 °F). Αναπτύσσεται καλά σε μεσογειακά κλίματα και είναι ανθεκτικό στη ζώνη ανθεκτικότητας 8 του USDA, που σημαίνει ότι μπορεί να καταστραφεί από τον παγετό. Αναπτύσσεται καλά σε βροχοπτώσεις από 800–4,300 millimetres (31–169 in) εάν το έδαφος είναι καλά στραγγιζόμενο και προτιμά τον ήλιο ή τη μερική σκιά σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη και αναπτύσσεται έντονα σε αμμοπηλώδη χώματα.Το φυτό αναπτύσσεται εύκολα από σπόρους, οι οποίοι είναι άφθονοι (100 έως 300 σε κάθε καρπό), αλλά με χαμηλά ποσοστά βλάστησης, που απαιτούν χιλιάδες σπόρους για τη σπορά ενός εκταρίου. Τα φυτά που αναπτύσσονται από μοσχεύματα μίσχου ηλικίας ενός έτους θα ανθίσουν νωρίς και θα αποδώσουν καλά, αλλά είναι λιγότερο ζωηρά από αυτά που καλλιεργούνται από σπόρους. Η φυσαλίδα η περουβιανή είναι μια οικονομικά χρήσιμη καλλιέργεια ως εξωτικό εξαγόμενο φρούτο, και ευνοείται σε προγράμματα αναπαραγωγής και καλλιέργειας πολλών χωρών.Η φυσαλίδα χρησιμοποιείται σε σάλτσες με βάση τα φρούτα, πίτες, πουτίγκες, τσάτνεϊ, μαρμελάδες και παγωτό ή τρώγεται φρέσκο σε σαλάτες και φρουτοσαλάτες. Στη Λατινική Αμερική, καταναλώνεται συχνά ως μπατίντο ή σμούθι, και λόγω του εντυπωσιακού κάλυκά του, είναι δημοφιλές στα εστιατόρια ως διακοσμητική γαρνιτούρα για επιδόρπια. Για να βελτιωθούν οι χρήσεις του στα τρόφιμα γίνεται στέγνωμα με ζεστό αέρα ώστε να βελτιωθεί η περιεκτικότητα σε διαιτητικές ίνες, η υφή και η εμφάνιση.Στη βασική έρευνα για την ωρίμανση των καρπών, η περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες και βιταμίνη C διέφερε ανάλογα με την ποικιλία, τον χρόνο συγκομιδής και το στάδιο ωρίμανσης. Σύμφωνα με αναλύσεις θρεπτικών συστατικών από το USDA, μια μερίδα 100 g έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες ( 222 kilojoules (53 kcal)) και περιέχει μέτρια επίπεδα βιταμίνης C, θειαμίνης και νιασίνης, ενώ άλλα θρεπτικά συστατικά είναι αμελητέα. Οι αναλύσεις ελαίων από διαφορετικά συστατικά του φρούτου, κυρίως από τους σπόρους του, έδειξαν ότι το λινολεϊκό οξύ και το ελαϊκό οξύ ήταν τα κύρια λιπαρά οξέα, η βήτα-σιτοστερόλη και η καμπεστερόλη ήταν οι κύριες φυτοστερόλες και το λάδι περιείχε βιταμίνη Κ και βήτα-καροτίνη.
|
Η φυσαλίδα η περουβιανή (Physalis peruviana), είναι φυτό της Νότιας Αμερικής, ιθαγενές στην Κολομβία, τον Ισημερινό και το Περού στην οικογένεια των Στρυχνοειδών. Η ιστορία της καλλιέργειας της φυσαλίδας στη Νότια Αμερική μπορεί να εντοπιστεί στην Αυτοκρατορία των Ίνκας. Καλλιεργείται στην Αγγλία από τα τέλη του 18ου αιώνα και στη Νότια Αφρική στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα. Η P. peruviana, που εισήχθη ευρέως τον 20ο αιώνα, καλλιεργείται ή αναπτύσσεται σε όλο τον κόσμο σε εύκρατες και τροπικές περιοχές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%82_%CE%B7_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE
|
Σφηνόμορφος
|
Σήμερα αναγνωρίζονται γενικώς στο γένος Sphenomorphus τα εξής 113 είδη: Fitzinger, L.: Systema Reptilium, Fasciculus Primus, Amblyglossae, εκδ. Braumüller & Seidel, Βιέννη 1843 (Sphenomorphus, νέον γένος, σελ. 23) (στη λατινική) Austin J.J., Arnold E.N.: «Using ancient and recent DNA to explore relationships of extinct and endangered Leiolopisma skinks (Reptilia: Scincidae) in the Mascarene islands», Molecular Phylogenetics and Evolution, τόμ. 39 (2), σσ. 503-511 (2006) Greer, Allen E., Patrick David και Alexandre Teynié: «The Southeast Asian scincid lizard Siaphos tridigitus Bourret, 1939 (Reptilia, Scincidae): a second specimen», Zoosystema, τόμ. 28 (3), σσ. 785-790 (2006) (πλήρες κείμενο σε PDF) Shea G.M., Michels J.P.: «A replacement name for Sphenomorphus keiensis (Kopstein, 1926) from the southeastern Moluccas, Indonesia (Reptilia: Squamata: Scincidae) with a redescription of the species» Αρχειοθετήθηκε 2012-02-17 στο Wayback Machine. Zoologische Mededelingen, τόμ. 82 (52), σσ. 737-747 (2008) (PDF)
|
Ο σφηνόμορφος (λατινική και επιστημονική ονομασία Sphenomorphus) είναι γένος από σαύρες, που σήμερα περιλαμβάνει πολλά και διάφορα είδη των αποκαλούμενων σκίνκων (κοινώς skinks στην αγγλική). Παρά το ότι αναμφίβολα όλα τα είδη του είναι πιθανότατα πολύ κοντινοί συγγενείς μεταξύ τους, το γένος όπως καθορίζεται σήμερα φαίνεται να μην είναι μονοφυλετικό και αρκετά είδη μάλλον χρειάζεται να αφαιρεθούν από αυτό σε κάποια μελλοντική αναθεώρηση. Πέντε πρώην είδη του έχουν ήδη μεταφερθεί στο γένος Pinoyscincus. Το γένος ορίσθηκε για πρώτη φορά από τον Αυστριακό ζωολόγο Λέοπολντ Φίτσινγκερ το 1843. Οι σφηνόμορφοι συναντώνται κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά έχουν επίσης βρεθεί στην Ινδία και την Κίνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Πρώτη δυναστεία Φαραώ της Αιγύπτου
|
Οι γνωστοί βασιλείς της 1ης Δυναστείας είναι οι εξής: Το πιο σημαντικό μνημείο αυτής της περιόδου το οποίο φέρει βασιλικό όνομα είναι η πινακίδα και η λίθινη κεφαλή ροπάλου του Ναρμέρ καθώς και οι βασιλικοί κατάλογοι των φαραώ Ντεν και Κα'α. Εκτός από τους συνοπτικούς καταλόγους της στήλης του Παλέρμο, δεν έχουν διασωθεί άλλα λεπτομερή αρχεία των δύο πρώτων δυναστειών. Η αφήγηση του Μανέθωνα, στα Αιγυπτιακά, έρχεται σε αντίθεση με τα αρχαιολογικά δεδομένα και τα άλλα ιστορικά στοιχεία: δίνει τα ονόματα 9 φαραώ, παραθέτοντας στοιχεία μόνο για τους 4 από αυτούς, και απο αυτά τα ονόματα μόνο ένα επαληθεύεται από άλλα ιστορικά στοιχεία . Κατά την άνοδο της δυναστείας, η ιερογλυφική γραφή είχε ήδη παγιωθεί και τα σύμβολά της θα συνέχιζαν να χρησιμοποιούνται, με μικρές μόνο αλλαγές, για περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια. Οι μεγάλοι τάφοι των φαραώ στην Άβυδο και τη Νακάντα, καθώς και τα νεκροταφεία στη Σακκάρα και τη Χελουάν, κοντά στη Μέμφιδα, αποκαλύπτουν κατασκευές κυρίως από ξύλο και τούβλα, με ελάχιστη χρήση πέτρας, στους τοίχους και τα δάπεδα. Αντιθέτως, η πέτρα χρησιμοποιούνταν ευρέως στην κατασκευή διακοσμητικών στοιχείων, δοχείων και, περιστασιακά, αγαλμάτων. Για τις βάρκες, όπως αυτές που βρέθηκαν στην Άβυδο, χρησιμοποιούσαν ξύλο από αλμυρίκι. Οι βασιλεις των δύο πρώτων δυναστειών θάβονταν στην Άβυδο, η οποία βρίσκεται κοντά στον τόπο καταγωγής τους, τη Θίνιδα. Κατά τη διάρκεια των τελετών ενταφιασμού των φαραώ της 1ης Δυναστείας, τελούνταν ανθρωποθυσίες. Το έθιμο πρωτοεμφανίζεται στον τάφο του Χορ-Αχά, όπου εντοπίστηκαν 36 δευτερεύουσες ταφές, συμπεριλαμβανόμενων ακόμη και νεαρών λιονταριών τα οποία είχαν μεγαλώσει στην αιχμαλωσία, ο δε τάφος του Ντζερ συνδέεται με τις ταφές 338 ατόμων. Οι άνθρωποι και τα ζώα που θυσιάζονταν, όπως γαϊδούρια, αναμενόταν να υπηρετούν τον φαραώ στη μεταθανάτια ζωή, Για άγνωστους λόγους, η πρακτική αυτή σταμάτησε με το τέλος της δυναστείας και ομοιώματα (σάμπτι) πήραν τη θέση των πραγματικών ανθρώπων. Cervelló-Autuori, Josep (2003), «Narmer, Menes and the seals from Abydos», Egyptology at the dawn of the twenty-first century: proceedings of the Eighth International Congress of Egyptologists, 2000, 2, Cairo: The American University in Cairo Press, http://books.google.com/books?id=pJ48YP14qZQC&printsec=frontcover&source=gbs_v2_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false . Edwards, I.E.S. (1971), «The early dynastic period in Egypt», The Cambridge Ancient History, 1, Cambridge: Cambridge University Press . Heagy, Thomas (2014), «Who was Menes?», Archeo-Nil 24: 59–92 Kuhrt, Amélie (1995), The Ancient Near East: c. 3000–330 BC, London: Routledge, ISBN 978-0-415-01353-6, http://books.google.co.uk/books?id=K-wOAAAAQAAJ Lloyd, Alan B (1994), Herodotus: Book II, Leiden: Brill Publishers, ISBN 90-04-04179-6, http://books.google.co.uk/books?id=GQ7e1nuD9tcC . Seidlmayer, Stephan (1998), «Egypt's Path to Advanced Civilization», στο: Schulz, Regine; Seidel, Matthias, επιμ., Egypt, The World of the Pharaohs, Köln: Könemann, ISBN 3895089133 Shaw, Ian (2000), The Oxford History of Ancient Egypt, Oxford: Oxford University Press, ISBN 0-19-280458-8, http://books.google.co.uk/books?id=092jP1lBhtoC Η στήλη του Παλέρμο
|
Η Πρώτη δυναστεία Φαραώ της Αιγύπτου, ή Δυναστεία Ι, ήταν η πρώτη σειρά βασιλέων που κυβέρνησε τη χώρα, μετά τη συνένωση της Άνω με την Κάτω Αίγυπτο, πιθανώς από τον Ναρμέρ (ο οποίος συνήθως ταυτίζεται με τον Μήνη). Κέντρο εξουσίας κατά τη δυναστεία αυτή ήταν η Μέμφιδα αλλά οι βασιλείς της, όπως και αυτοί τη 2ης Δυναστείας, κατάγονταν από τη Θίνιδα, γι' αυτό και στην κλασική αρχαιότητα αναφέρονταν ως «Θινίτες» βασιλείς.Πολύ λίγα ξέρουμε για τη συγκεκριμένη δυναστεία, από τον κατάλογο ονομάτων των Φαραώ στη Στήλη του Παλέρμο, τον βασιλικό κατάλογο της Αβύδου, τα Αιγυπτιακά του Μανέθωνα, όπως έχουν διασωθεί από μεταγενέστερους συγγραφείς, και από τα μνημεία της περιόδου που έχουν ανασκαφεί. Η χρονολόγηση της περιόδου αυτής είναι αντικείμενο διαφωνίας μεταξύ των ειδικών. Ανήκει στην πρώιμη Εποχή του χαλκού, και έχουν προταθεί διάφορες χρονολογίες για την έναρξή της, μεταξύ του 34ου και του 30ου αι. π.Χ. Το 2013, χρονολόγηση βασισμένη στη μέθοδο ραδιενεργού άνθρακα τοποθέτησε την έναρξη της δυναστείας (αν αυτή ταυτιστεί με την ενθρόνιση του Χορ-Αχά) γύρω στο 3100 π.Χ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8E_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Βραβεία Σωματείου Αμερικανών Παραγωγών του 2008
|
Ακολουθούν οι υποψηφιότητες για το έτος 2008. Με έντονη γραμματοσειρά δηλώνονται οι νικητές. Milestone Award: Μπράιαν Γκρέιζερ και Ρον ΧάουαρντDavid O. Selznick Achievement Award in Theatrical Motion Pictures: Μάικλ ΝτάγκλαςNorman Lear Achievement Award in Television: Ντέιβιντ ΤσέιςVisionary Award: Τζεφ ΣκολΑπονέμεται σε έναν παραγωγό για την παραδειγματική ποιότητα του έργου του.Vanguard Award: Κρις ΝτεΒόλφ και Τομ ΆντερσονΑπονέμεται ως αναγνώριση ενός εξέχοντος επιτεύγματος στα νέα μέσα και την τεχνολογία.Stanley Kramer Award: «Milk»Απονέμεται στην ταινία που ρίχνει φως σε κοινωνικά ζητήματα. Επίσημη ανακοίνωση νικητών. Οι υποψηφιότητες στο IMDb. Αρχειοθετήθηκε 2009-01-16 στο Wayback Machine.
|
Η 20η Απονομή των Βραβείων του Σωματείου Αμερικανών Παραγωγών, τα οποία τιμούν τις καλύτερες παραγωγές στο χώρο του αμερικανικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης για το έτος 2008, έλαβε χώρα στις 24 Ιανουαρίου του 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_2008
|
Αλίκ Λ. Αλίκ
|
Γεννήθηκε στο νησί Κοσράε, στις 26 Ιανουαρίου του 1953 και ολοκλήρωσε τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1973. Συνέχισε τις σπουδές του στη Χαβάη το 1973 - 1976 και στη συνέχεια στο Κολέγιο Γκρέισλαντ της Αϊόβα το 1976 - 1979. Στη συνέχεια εργάστηκε ως σχολικός σύμβουλος σε Γυμνάσιο της χώρας του . Το 1982 έγινε αξιωματούχος της Υπηρεσίας Εξωτερικών Θεμάτων και στη συνέχεια προήχθη σε αναπληρωτή αρχηγό επί θεμάτων Νοτίου Ειρηνικού. Ο Αλίκ έγινε το 1989 ο πρώτος Μικρονήσιος πρεσβευτής στα Φίτζι, όπου υπηρέτησε ως το 1998. Ενώ βρισκόταν στα Φίτζι ήταν διαπιστευμένος πρεσβευτής της Μικρονησίας σε: Ισραήλ, Τόνγκα, Ναούρου, Κιριμπάτι, Σαμόα, Τουβαλού, Βανουάτου και στα Νησιά του Σολομώντα. Το 1998 διορίστηκε πρεσβευτής στην Ιαπωνία. Η καριέρα του ως πολιτικός ξεκίνησε το 2003, όταν εξελέγη μέλος του 13ου Κογκρέσου και πρόεδρος της Επιτροπής Ανάπτυξης και Πόρων. Στο 14ο Κογκρέσο ανέλαβε επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων. Στις 11 Μαΐου του 2007 ορκίστηκε ο 7ος αντιπρόεδρος της Μικρονησίας, με πρόεδρο το Μάνι Μόρι. Τον διαδέχθηκε στην αντιπροεδρία ο Γιοσίουο Π. Τζορτζ Επίσημη βιογραφία Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Alik Alik στο Wikimedia Commons
|
Ο Αλίκ Λ. Αλίκ (Alik L. Alik) είναι διπλωμάτης και πολιτικός από τις Ομόσπονδες Πολιτείες Μικρονησίας, αντιπρόεδρος της χώρας από το 2007 ως το 2015. Είναι παντρεμένος με τη Σρα Λόνο και έχουν 2 παιδιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BA_%CE%9B._%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BA
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.