title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
201 Πηνελόπη
|
Η μέση διάμετρος της Πηνελόπης εκτιμάται σε 68,0 χλμ. Ο φασματικός της τύπος είναι M (μεταλλικός, πιθανότερα δηλαδή αποτελείται κυρίως από σίδηρο και νικέλιο). Το άλβεδό της είναι 0,160. Η Πηνελόπη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 3 ώρες και 45 λεπτά, μία μάλλον γρήγορη περιστροφή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Πηνελόπη (Penelope) είναι ένας αρκετά μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,43. Ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από την Πόλα, τη σημερινή Πούλα της Κροατίας, και έλαβε το όνομά της από την πιστή σύζυγο του Οδυσσέα στην ελληνική μυθολογία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/201_%CE%A0%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%B7
|
Μάρια Αντρέιτσικ
|
Η Αντρέιτσικ αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015 στο Πεκίνο, χωρίς να προκριθεί στον τελικό. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων του 2015. Εκπροσώπησε την Πολωνία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Στις 16 Αυγούστου 2016, πέτυχε την καλύτερη επίδοσή της και ένα νέο εθνικό ρεκόρ Πολωνίας - 67,11 μέτρα - ενώ αγωνιζόταν στον προκριματικό γύρο. Στη συνέχεια τερμάτισε τέταρτη στον τελικό. Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες υποβλήθηκε σε επέμβαση στον τραυματισμένο ώμο και έχασε ολόκληρη τη σεζόν 2017. Επέστρεψε στους αγώνες τον Ιούνιο του 2018, αλλά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μια αρκετά καλή αγωνιστική φόρμα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2018 στο Βερολίνο. Την επόμενη σεζόν σημείωσε βελτίωση, καθώς τερμάτισε δεύτερη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομαδικών Πρωταθλημάτων 2019 που διεξήχθη στο Μπίντγκοστς και προκρίθηκε για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 στη Ντόχα, όπου, ωστόσο, αποκλείστηκε στον προκριματικό γύρο. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 που διεξήχθησαν στο Τόκιο, η Αντρέιτσικ κέρδισε το αργυρό μετάλλιο.
|
Η Μάρια Μαγκνταλένα Αντρέιτσικ (πολωνικά: Maria Magdalena Andrejczyk, γεννήθηκε 9 Μαρτίου 1996) είναι Πολωνή αθλήτρια του ακοντισμού. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021 και το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων του 2015. Το προσωπικό της ρεκόρ με 71, 40 μ, που πραγματοποίησε το 2021, είναι πολωνικό ρεκόρ, καθώς και η τρίτη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ακοντισμού γυναικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA
|
Μυστήριο Κάστρο
|
Λέγεται ότι συγκρατείται από ένα συνδυασμό κονιάματος, τσιμέντου, ασβεστίου και κατσικίσιου γάλακτος, το εκτεταμένο κάστρο των 18 δωματίων και των τριών ορόφων είναι χτισμένο από μεγάλη γκάμα υλικών – πέτρα, πλίθα, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, σιδηροδρομικές γραμμές που έχουν ανακτηθεί από ορυχείο, τηλεφωνικοί στύλοι κ.λπ. Διαθέτει παρεκκλήσι, καντίνα και μπουντρούμι. Τμήματα του κάστρου παραμένουν ημιτελή και η ηλεκτρική ενέργεια και τα υδραυλικά δεν προστέθηκαν παρά το 1992. Καθώς η άνθηση των κατοικιών προχωρούσε στο Φοίνιξ, νέα ανάπτυξη υπήρξε κοντά στο κάστρο και τα εδάφη του, καθιστώντας το πολύ λιγότερο απομονωμένο. Η Μάρι Λου Γκούλεϊ πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 2010. Το ακίνητο διατηρείται τώρα από το Mystery Castle Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό 501c3.Το Μυστήριο Κάστρο έχει οριστεί ως Σημείο Υπερηφάνειας του Φοίνικα.Το Μυστήριο Κάστρο βανδαλίστηκε εκτενώς στις 6 Μαρτίου 2022 και υπέστη ζημιά ύψους 100.000 δολαρίων όπως υπολογίστηκε. Δεν έχουν γίνει συλλήψεις. Το Κάστρο ήταν κλειστό για περιηγήσεις, αλλά άνοιξε ξανά στις 18 Μαρτίου 2022. List of historic properties in Phoenix, Arizona Phoenix Historic Property Register Tovrea Castle El Cid Castle Mystery Castle – επίσημος ιστότοπος Άρθρο και φωτογραφίες με στοιχεία επικοινωνίας για το Mystery Castle Αρχειοθετήθηκε 2017-01-21 στο Wayback Machine. Άρθρο και φωτογραφίες Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στις 8 Ιανουαρίου 2011 U.S. Geological Survey Geographic Names Information System: Mystery Castle – 33°21′30″N 112°03′48″W
|
Το Μυστήριο Κάστρο (αγγλικά: Mystery Castle) βρίσκεται στην πόλη του Φοίνιξ, στην Αριζόνα, στους πρόποδες του South Mountain Park. Χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 από τον Μπόις Λούθερ Γκούλεϊ για την κόρη του Μάρι Λου Γκούλεϊ. Αφού έμαθε ότι είχε φυματίωση, ο Γκούλεϊ μετακόμισε από το Σιάτλ στην περιοχή του Φοίνιξ και άρχισε να χτίζει το σπίτι από ανακτημένα και φθηνά υλικά. Ο Μπόις Γκούλεϊ πέθανε το 1945 και η Μάρι Λου και η μητέρα της ειδοποιήθηκαν μέσω δικηγόρου ότι είχαν κληρονομήσει την περιουσία. Λίγο αργότερα, η μητέρα και η κόρη μετακόμισαν. Η ιστορία του τράβηξε την προσοχή, δίνοντας στο σπίτι κάποια φήμη καθώς και το εξωτικό του όνομα: A Life Magazine story (26 Ιανουαρίου 1948) χρησιμοποίησε τον τίτλο "Life Visits a Mystery Castle: A Young Girl Rules Over the Strange Secrets of a Fairy Tale Dream Housein the Arizona Desert." Η φωτογραφία παρουσίαζε τη Μάρη Λου να ποζάρει πάνω από την σκάλα που οδηγεί στην ταράτσα του σπιτιού. Την ίδια χρονιά, η Μάρι Λου και η μητέρα της άρχισαν να προσφέρουν ξεναγήσεις στο σπίτι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF
|
Άνω Χρυσοπηγή Αχαΐας
|
Αναγνωρίστηκε επισήμως ως οικισμός της τοπικής αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) στις 19/03/1961 και έκτοτε αποτελεί τμήμα της Κοινότητας Χρυσοπηγής σε όλες τις διοικητικές μεταβολές και μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο ο οικισμός προϋπάρχει από την επίσημη αναγνώριση του και η κτίση του είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ιστορική πορεία του στα χρόνια ως τμήμα του χωριού Χρυσοπηγή (Σποδιάνα). Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη της Άνω Χρυσοπηγής ως αυτοτελής οικισμός σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Χρυσοπηγή Αχαΐας Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης: Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010 Κώστας Ν. Τριανταφύλλου: Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Χρυσοπηγή Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Άνω Χρυσοπηγής Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 13/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Χρυσοπηγής Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 13/11/2017. Αναζήτηση υψόμετρου από διεύθυνση στον χάρτη. advancedconverter.com. Ανακτήθηκε: 13/11/2017. Οδηγικές χιλιομετρικές αποστάσεις και οδηγίες κατεύθυνσης. apostaseis.gr. Ανακτήθηκε: 13/11/2017.
|
Η Άνω Χρυσοπηγή είναι μικρός οικισμός της Αχαΐας, που υπάγεται διοικητικά στην Κοινότητα Χρυσοπηγής του Δήμου Ερυμάνθου. Αποτελεί ουσιαστικά μέρος του χωριού Χρυσοπηγή (Σποδιάνα) που είναι χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές του όρους Ερυμάνθου και έχει υψόμετρο περίπου 740 μέτρων. Απέχει μέσω του οδικού δικτύου 18 χλμ από την Χαλανδρίτσα, έδρα του Δήμου Ερυμάνθου, 39 χλμ από την πόλη της Πάτρας, καθώς και 42 χλμ από τα Καλάβρυτα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Ινκαουάσι
|
Το Ινκαουάσι βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Αργεντινής και Χιλής, στην περιοχή Πάσο ντε Σαν Φρανσίσκο, συγκεκριμένα νότια του ηφαίστειο Σαν Φρανσίσκο, και αποτελεί το ανατολικό άκρο μιας μικρής αλυσίδας ογκωδών ηφαιστείων που συγκαταλέγονται μεταξύ των υψηλότερων στον πλανήτη και περιλαμβάνουν το Όχος ντελ Σαλάδο, το Νασιμιέντος, το Σέρο Μπάγιο και το Νεβάδο Τρες Κρούσες. Σε κοντινή απόσταση, στα δυτικά, βρίσκεται το ηφαίστειο Ελ Φράιλε (6.068 μέτρα), στη συνέχεια το ηφαίστειο Νεβάδο (6.000 μέτρα), και στα νότια το ηφαίστειο Νέγρο (5.373 μέτρα), το οποίο έχει παρουσιάσει σημαντική δραστηριότητα πρόσφατα. Το Ινκαουάσι βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Κεντρικής Ηφαιστειακής Ζώνης των Άνδεων με 110 άλλα Τεταρτογενή ηφαίστεια. Η ιστορία της ηφαιστειακής δραστηριότητας είναι ελάχιστα γνωστή για τα περισσότερα από αυτά τα ηφαίστεια λόγω της έλλειψης χρονολόγησης, μόνο λίγες εκρήξεις έχουν καταγραφεί, όπως η έκρηξη του Όχος ντελ Σαλάδο το 1993, το υψηλότερο ηφαίστειο στον κόσμο που βρίσκεται νοτιοδυτικά του Ινκαουάσι. Σχηματίζουν μαζί με το Ελ Φράιλε]], το Σέρο Ελ Μουέρτο, το Νεβάδο Τρες Κρούσες και το Ελ Σόλο μια μακρά ηφαιστειακή αλυσίδα 50 χιλιομέτρων.Η περιοχή κυριαρχείται από ηφαίστεια που ήταν ενεργά πριν από 1,5 εκατομμύριο χρόνια. Κοντά στο Ινκαουάσι βρίσκονται επίσης τα Φάλσο Ασούφρε και Νεβάδο Σαν Φρανσίσκο, καθώς και στα ηφαίστεια του Μειοκαίνου, Σέρο Μορότσο και Σέρο Όχο ντε Λας Λόσας. Το Ινκαουάσι αποτελείται από μια καλδέρα πλάτους 3,5 χλμ. Στην καλδέρα έχουν σχηματιστεί δύο συγχωνευμένα στρωματοηφαίστεια με διάμετρο 15 χλμ. Ένας δόμος λάβας μεγέθους 6,4 χλμ. βρίσκεται στην ανατολική πλευρά. Το ηφαίστειο έχει όγκο περίπου 231 κυβικών χιλιομέτρων και καλύπτει μια έκταση περίπου 207 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Με υψόμετρο 6.638 μέτρα, το Ινκαουάσι είναι η 12η ψηλότερη κορυφή στη Νότια Αμερική και ένα από τα ψηλότερα ηφαίστεια στον κόσμο.Οι δυτικές και νοτιοδυτικές πλαγιές του Ινκαουάσι είναι γεμάτες με δόμους λάβας, οι οποίοι είναι πιο μικροί σε μέγεθος από ό,τι σε άλλα ηφαίστεια της περιοχής. Ροές λάβας πλάτους μικρότερου από 1 χλμ. και μήκους 5 χλμ. είναι ορατές στις πλευρές του ηφαιστείου. Φτάνουν μέχρι την έρημο Σαλάρ ντε Αλισάρο της Λας Κολάδας, ανατολικά του Ινκαουάσι. Δύο ροές μήκους 2 χλμ. εκτείνονται βόρεια και ανατολικά από τον κύριο κρατήρα.Τέσσερις πυροκλαστικοί δόμοι βρίσκονται 7 χλμ. βορειοανατολικά του Ινκαουάσι. Καλύπτουν μια έκταση 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων από λάβα αλλά πιθανώς αποτελούν ένα ανεξάρτητο ηφαιστειακό σύστημα, παρόμοιο με άλλα μαφικά στην περιοχή. Στην ανατολική πλευρά του Ινκαουάσι βρίσκεται ένας μεγάλος θόλος λάβας και ένα πεδίο ροής λάβας. Το Ινκαουάσι βρίσκεται σε ένα υψηλό οροπέδιο με υψόμετρο μεταξύ 4.300 μ. και 4.700 μ. Η ηφαιστειότητα στην περιοχή χρονολογείται από το Ολιγόκαινο και το Μειόκαινο, όταν το κύριο ηφαιστειακό τόξο βρισκόταν 40 χλμ. δυτικά της ζώνης Μαρικούνγκα. Μεταξύ 6 και 9 εκατομμύρια χρόνια πριν, η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη ζώνη Μαρικούνγκα μειώθηκε πριν τελικά σταματήσει. Ταυτόχρονα, η λεκάνη του οπισθογενούς τόξου παρουσίασε αύξηση της ηφαιστειακής δραστηριότητας.Όπως πολλά ηφαίστεια των Άνδεων, οι εκρήξεις του Ινκαουάσι έχουν παράγει ανδεσίτη που περιέχει κεροστίλβη και πυρόξενο αλλά και τραχυανδεσίτη και τραχυδακίτη. Οι ροές λάβας στο στρωματοηφαίστειο είναι δακιτικές.Οι εκρήξεις από τους τέσσερις κώνους στα βορειοανατολικά του κύριου ηφαιστείου εκτόξευσαν βασαλτικό ανδεσίτη. Ομοίως, ο σχηματισθείς κώνος παρήγαγε βασαλτικό ανδεσίτη, πλούσιο σε μαγνήσιο. Ορυκτά όπως ο κλινοπυρόξενος και ο ολιβίνης βρίσκονται σε αυτά τα πετρώματα. Η παρουσία τέτοιων βασικών μάγματων σε ένα ηφαιστειακό περιβάλλον που κυριαρχείται από δακίτη φαίνεται να είναι συνέπεια της τοπικής τεκτονικής, η οποία περιλαμβάνει την επέκταση του φλοιού από το καθεστώς συμπίεσης δυτικότερα. Προερχόμενα από τον μανδύας, τα μάγματα ανέβηκαν γρήγορα στα ρήγματα και μολύνθηκαν από υλικά που αποτελούν τον γήινο φλοιό. Ο ίδιος ο μανδύας είχε προηγουμένως τροποποιηθεί από υλικά του φλοιού που προστέθηκαν από την αποκόλληση του κατώτερου φλοιού και διαβρωτική υποβύθιση. Υπάρχει η υπόθεση ότι η κάθετη αλυσίδα ηφαιστείων που περιλαμβάνει το Όχος ντελ Σαλάδο είναι η καταβύθιση της πλάκας Χουάν Φερνάντες κάτω από την Τάφρο Περού και Χιλής. Το Ινκαουάσι δεν έχει παγετώνες, ούτε στον κρατήρα του, αλλά έχει προσωρινή χιονοκάλυψη. Η μέση βροχόπτωση στο Ινκαουάσι είναι περίπου 300-500 χιλιοστά/έτος. Το ηφαίστειο βρίσκεται νότια της λεγόμενης άγονης διαγωνίου, και το μεγαλύτερο μέρος της βροχόπτωσης πέφτει κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Αυτή η ξηρασία προκαλείται από το φαινόμενο της σκιάς της βροχής των υποανδικών οροσειρών, οι οποίες εμποδίζουν την υγρασία από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Μια ροή ανδεσιτικής λάβας στη βορειοδυτική πλαγιά του Ινκαουάσι έδωσε δύο χρονολογίες, η μία 1,15 ± 0,5 εκατομμύρια χρόνια πριν και η άλλη 710.000 ± 80.000 έτη}}. Με βάση τη διατήρησή τους, οι ροές λάβας φαίνεται να έχουν περίπου συγκρίσιμες ημερομηνίες. Πρόσθετες χρονολογίες ελήφθησαν στην κύρια δομή, 1,57 ± 0,1 εκατομμύρια έτη, 1,14 ± 0,37 εκατομμύρια έτη και 1,00 ± 0,13 εκατομμύρια έτη.Οι κώνοι είναι ενεργοί εδώ και 500.000 χρόνια. Περιλαμβάνουν τα πεδία δόμου λάβας και ροής λάβας (760.000 ± 90.000 έτη και 740.000 ± 50.000 έτη αντίστοιχα) και μια ροή λάβας από πυροκλαστικούς κώνους, που χρονολογείται στα 350.000 ± 30.000 έτη}}.Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στο Ινκαουάσι μπορεί να συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου. Οι αρχαίες χρονολογήσεις που λαμβάνονται με ραδιομετρική χρονολόγηση υποδεικνύουν ένα ανενεργό ηφαίστειο, αν και είναι γνωστό ότι η δραστηριότητα των ηφαιστείων των Άνδεων περιλαμβάνει μεγάλες φάσεις ανάπαυσης μεταξύ των εκρήξεων (έως και ένα εκατομμύριο χρόνια). Έχει αναφερθεί φουμαρολική δραστηριότητα. Το ηφαίστειο θεωρείται δυνητικός γεωλογικός κίνδυνος στην Αργεντινή. και στη Χιλή, όπου ο χάρτης SERNAGEOMIN τον προσδιορίζει ως δυνητική απειλή. Ωστόσο, η απομακρυσμένη θέση του ηφαιστείου σημαίνει ότι πιθανές μελλοντικές εκρήξεις είναι απίθανο να επηρεάσουν κατοικημένες περιοχές. Στο ηφαίστειο ανέβηκαν για πρώτη φορά οι Ίνκας. Το 1912, ο Γερμανός γεωλόγος Βάλτερ Πενκ έφτασε στην κορυφή. Ο θρύλος λέει ότι ο Έντουαρντ Φλιντ, μηχανικός σιδηροδρόμων, πραγματοποίησε την ανάβαση μεταξύ 1854-1859.Το 1913, ανακαλύφθηκε μια τελετουργική δομή των Ίνκας στην κορυφή του Ινκαουάσι. Ένας άλλος αρχαιολογικός χώρος, ο "Fiambalá-1" βρίσκεται στους πρόποδες του ηφαιστείου. Gonzalez-Ferran, O.; Baker, P.E.; Rex, D.C. (mars 1985). «Tectonic-volcanic discontinuity at latitude 27° south Andean Range, associated with Nazca Plate Subduction». Tectonophysics 112 (1–4): 423–441. doi:10.1016/0040-1951(85)90189-1. Grosse, Pablo; Orihashi, Yuji; Guzmán, Silvina R.; Sumino, Hirochika; Nagao, Keisuke (1 mai 2018). «Eruptive history of Incahuasi, Falso Azufre and El Cóndor Quaternary composite volcanoes, southern Central Andes». Bulletin of Volcanology 80 (5): 44. doi:10.1007/s00445-018-1221-5. ISSN 0258-8900. Gspurning, Josef; Lazar, Reinhold; Sulzer, Wolfgang (2006). «Regional Climate and Snow/Glacier Distribution in Southern Upper Atacama (Ojos del Salado) - an integrated statistical, GIS and RS based approach». Grazer Schriften der Geographie und Raumforschung 41: 59–70. https://www.staff.tugraz.at/viktor.kaufmann/8_lazar_gspurning_sulzer.pdf. Kay, Suzanne Mahlburg; Coira, Beatriz; Mpodozis, Constantino (2008). «Field trip guide: Neogene evolution of the central Andean Puna plateau and southern Central Volcanic Zone». Field Guides 13: 117–181. doi:10.1130/2008.0013(05). ISBN 978-0-8137-0013-7. ISSN 2333-0937. https://www.researchgate.net/publication/279723669. Kay, Suzanne Mahlburg; Mpodozis, Constantino; Gardeweg, Moyra (2014). «Magma sources and tectonic setting of Central Andean andesites (25.5–28°S) related to crustal thickening, forearc subduction erosion and delamination». Geological Society, London, Special Publications 385 (1): 303–334. doi:10.1144/SP385.11. ISSN 0305-8719. http://sp.lyellcollection.org/content/385/1/303. Valero-Garcés, Blas; Delgado-Huertas, Antonio; Ratto, Norma; Navas, Ana; Edwards, Larry (2000). Paleohydrology of Andean saline lakes from sedimentological and isotopic records, Northwestern Argentina. 24, σελ. 343–359. doi:10.1023/A:1008146122074. ISSN 0921-2728.
|
Το Ινκαουάσι (ισπανικά: Incahuasi, Ισπανική προφορά: iŋkaˈwasi, από την κέτσουα Inka Wasi, δηλαδή «σπίτι των Ίνκας» είναι ηφαίστειο στις Άνδεις, στη Νότια Αμερική. Βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της επαρχίας Καταμάρκα (νομός Τινόγαστα) στην Αργεντινή και του διαμερίσματος Ατακάμα στη Χιλή. Φτάνει σε υψόμετρο 6.638 μέτρων, καθιστώντας το το έβδομο ψηλότερο ηφαίστειο στον κόσμο (ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια μαζί). Το ηφαίστειο αποτελείται από μια καλδέρα πλάτους 3,5 χλμ. και δύο στρωματοηφαίστεια. Τέσσερις πυροκλαστικοί δόμοι βρίσκονται 7 χλμ. στα βορειοανατολικά και έχουν παράγει ροές λάβας με βασάλτη-ανδεσίτη που έχουν καλύψει μια έκταση 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%83%CE%B9
|
Ραβέλλο
|
Το Ραβέλλο ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα ως καταφύγιο ενάντια στις επιδρομές των βαρβάρων που σημάδεψαν το τέλος της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τον 9ο αιώνα το Ραβέλλο ήταν μια σημαντική πόλη της θαλάσσιας Δημοκρατίας του Αμάλφι. Ήταν παραγωγός μαλλιού από τη γύρω περιοχή το οποίο βαφόταν στην πόλη και κατείχε σημαντική εμπορική δύναμη στη Μεσόγειο μεταξύ 839 και περίπου 1200. Το 1086, κατόπιν αιτήματος του Ιταλο-Νορμανδού κόμη Ρογήρου Μπόρσα, ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στο ισχυρό Δουκάτο του Αμάλφι, ο Πάπας Βίκτωρ Γ' έκανε το Ραβέλλο έδρα επισκοπής άμεσα υπαγόμενη στην Αγία Έδρα, με επικράτεια διαφορετική από αυτή της αρχιεπισκοπής του Αμάλφι. Αρχικά, οι επίσκοποι του Ραβέλλο προέρχονταν όλοι από οικογένειες πατρικίων της πόλης, δείχνοντας τον δημοτικό χαρακτήρα της εκκλησίας. Λόγω της ανταρσίας αυτής, έγινε γνωστό ως Ρεμπέλλουμ.Τον 12ο αιώνα, το Ραβέλλο είχε περίπου 25.000 κατοίκους και διασώζονται από τότε αριθμός από παλάτσι της εμπορικής αριστοκρατίας, τους Ρούφολο, ντ'Αφλίτο, Κονφαλόνε και Ντέλλα Μάρρα. Στον κολοφώνα της ισχύος του, στον 13ο αιώνα, είχε 36.000 κατοίκους.Το 1137, μετά από μια πρώτη αποτυχημένη επίθεση δύο χρόνια πριν, το Δουκάτο καταστράφηκε από τη Δημοκρατία της Πίζας. Μετά από αυτό, άρχισε δημογραφική και οικονομική παρακμή και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μετακόμισε στη Νάπολη και στα περίχωρά της στο Βασίλειο της Νάπολης. Το 1944 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο βασιλιάς της Ιταλίας έζησε στο Ραβέλλο - στο «Παλάτσο Πρισκόπιο»- περιμένοντας να επιστρέψει στη Ρώμη. Ο Ντουόμο του Ραβέλλο (Καθεδρικός ναός): Οι μπρούτζινες θύρες του είναι έργο του Μπαριζάνο ντα Τράνι (1179). Στο εσωτερικό του ναού βρίσκονται δύο άμβωνες, από τους οποίους ο «Άμβωνας των Ευαγγελίων», στα δεξιά του κεντρικού σηκού, φιλοτεχνήθηκε το 1272 από τον Νικολό ντι Μπαρτολομέο από τη Φότζια. Στηρίζεται πάνω σε έξι κίονες των οποίων η βάση βρίσκεται στη ράχη γλυπτών λιονταριών. Πάνω από την είσοδό του βρίσκεται προτομή η οποία λέγεται ότι είναι του Σιτζιλγκάιτα Ρούφολο. Ο έτερος άμβωνας είναι μικρότερος και φέρει απεικονίσεις του Ιωνά και του Κήτους. Η Βίλα Ρούφολο (1270), χτισμένη από τον Νικόλα Ρούφολο, έναν από τους πλουσιότερους Πατρικίους του Ραβέλλο, σε μια προεξοχή. Η βίλα αναφέρθηκε από τον Βοκάκιο στο Δεκαήμερο του και είναι το μέρος όπου ο Ρίχαρντ Βάγκνερ το 1880 εμπνεύστηκε τη σκηνογραφία της όπερας του Πάρσιφαλ. Η βίλα διαθέτει δύο πύργους και διακόσμηση σε σαρακήνικο ρυθμό. Η Βίλα Τσιμπρόνε, γνωστή για την «Ταράτσα του Άπειρου». Η εκκλησία του Σαν Τζοβάννι ντελ Τόρο (ονομάστηκε για τον Απόστολο Ιωάννη και για το Ιλ Τόρο, το προηγούμενο όνομα της παλιάς αριστοκρατικής συνοικίας στην οποία χτίστηκε) που χρονολογείται πριν από το έτος 1000. Η εκκλησία περιέχει τον άμβωνα των Μπόβε, που χρονολογείται από το 1200–1230. Ο άμβωνας στηρίζεται σε τέσσερις κίονες. Στο ναό βρίσκεται επίσης κρύπτη με τοιχογραφίες του 14ου αιώνα. Η σημερινή μορφή του ναού χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Το εκκλησάκι της Σάντα Μαρία α Γκραντίλλο (11ος αιώνας). Είναι δίκλιτη βασιλική με μια αψίδα. Ιερό των Αγίων Κοσμάς και Δαμιανός (14ος αιώνας) Η La Rondinaia (Η Φωλιά του Χελιδονιού), που χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 σε ένα γκρεμό. Η βίλα ήταν η ιταλική κατοικία του Γκορ Βιντάλ μέχρι το 2004. Η πόλη έχει λειτουργήσει ιστορικά ως προορισμός για καλλιτέχνες, μουσικούς και συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Βοκάκιο, Ρίχαρντ Βάγκνερ, Έντβαρντ Γκριγκ, Μ.Κ. Έσερ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γκρέτα Γκάρμπο, Γκορ Βιντάλ, Αντρέ Ζιντ, Ζουάν Μιρό, Τρούμαν Καπότε, Τενεσί Ουίλιαμς, Γκράχαμ Γκρην, Τζάκι Κέννεντι, Λέοναρντ Μπερνστάιν και Σάρα Τίσντεϊλ (η οποία το ανέφερε στην προκαταρκτική αφιέρωσή της στο Love Songs). Κάθε χρόνο τους καλοκαιρινούς μήνες πραγματοποιείται το «Φεστιβάλ Ραβέλλο». Ξεκίνησε το 1953 προς τιμήν του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η ταινία του 1953 Πιο δυνατός απ' τον Διάβολο, σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον και με πρωταγωνιστές τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Τζένιφερ Τζόουνς και Τζίνα Λολομπρίτζιτα στο αγγλόγλωσσο ντεμπούτο της, γυρίστηκε στο Ραβέλλο. Ιστοσελίδα του δήμου
|
To Ραβέλλο (ιταλικά: Ravello) είναι πόλη και δήμος στην επαρχία Σαλέρνο, Καμπανία, στη νότια Ιταλία. Το 2022 είχε 2.382 κατοίκους. Βρίσκεται στη χερσόνησο του Σορρέντο και αποτελεί τμήμα της ακτής του Αμάλφι, η οποία ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1997. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο περίπου 350 μέτρων σε σημείο με πανοραμική θέα στις ακτές, περίπου 5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από το Αμάλφι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF
|
Χουάν Νεγρίν
|
Beevor, Antony (2006). 'The battle for Spain. The Spanish civil war. London: Penguin Books. ISBN 0-14-303765-X. Graham, Helen (2005). The Spanish Civil War. A very short introduction. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280377-1. Jackson, Gabriel (1967). The Spanish Republic and the Civil War, 1931–1939. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-00757-8."Juan Negrín". Geneall. Retrieved 2015-08-09. Preston, Paul (2006). The Spanish Civil War. Reaction, revolution & revenge. London: Harper Perennial. ISBN 978-0-00-723207-9. Preston, Paul (2012). The Spanish Holocaust: Inquisition and Extermination in Twentieth-Century Spain. W.W. Norton. Thomas, Hugh (2003). The Spanish Civil War. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-101161-5. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Juan Negrín López στο Wikimedia Commons
|
Ο Χουάν Νεγρίν (ισπανικά: Juan Negrín López, 3 Φεβρουαρίου 1892 - 12 Νοεμβρίου 1956) ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας. Γεννήθηκε στο Λας Πάλμας των Κανάριων νήσων , ήταν από εύπορη οικογένεια και σπούδασε ιατρική στη Γερμανία. Νέος εντάχτηκε στο Σοσιαλιστικό κόμμα ενώ διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών (1939). Το 1937 έγινε πρόεδρος της Κυβέρνησης διαδεχόμενος τον Καμπαγιέρο ενώ μαινόταν ακόμα ο Ισπανικός εμφύλιος. Στην προεδρία παρέμεινε μέχρι το 1939. Μετά τη νίκη του Φράνκο αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι και διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης ισπανικής κυβέρνησης. Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 1956.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%AF%CE%BD
|
Ένωση Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης
|
Η Ένωση διοργανώνει τα παρακάτω Πρωταθλήματα: Ανδρών (δύο όμιλοι) ΓυναικώνΕπιπροσθέτως διεξάγονται αγώνες για το Κύπελλο Ανδρών «Τάσος Χαραλαμπίδης». Ο Χαραλαμπίδης, ο οποίος απεβίωσε το 2015, διετέλεσε από το 1981 μέχρι το 2011 πρόεδρος της Ένωσης.Σε επίπεδο μικρότερων ηλικιών οργανώνονται πρωταθλήματα Νεανίδων, Κορασίδων, Παγκορασίδων, Εφήβων, Παίδων, Παμπαίδων και Παγκορασίδων. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ομοσπονδίας οι πρωταθλήτριες ομάδες ανδρών προβιβάζονται στο δεύτερο όμιλο βορρά της Γ' Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών, ενώ οι πρωταθλήτριες ομάδες γυναικών προβιβάζονται στην Α2 Εθνική Κατηγορία Γυναικών, εφόσον περάσουν νικηφόρα από σχετικό Πρωτάθλημα Ανόδου που διοργανώνεται ανάμεσα στους πρωταθλητές των τοπικών ενώσεων Βορείου Ελλάδος. Τα παρακάτω Γυμναστήρια αποτελούν τις αγωνιστικές έδρες ομάδων που διαγωνίζονται ή διαγωνίζονταν στα Πρωταθλήματα Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης: Επίσημη ιστοσελίδα Ε.ΚΑ.Σ.Α.ΜΑ.Θ. Ελληνική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης «Το Πρωτάθλημα Γυναικών ΕΚΑΣΑΜΑΘ από το 1980 μέχρι σήμερα», αφιέρωμα στον ιστότοπο Kavala-sports.gr, 1 Νοεμβρίου 2013.
|
Η Ε.ΚΑ.Σ.Α.ΜΑ.Θ. (ακρωνύμιο της «Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης») αποτελεί μια από τις τοπικές ενώσεις καλαθοσφαίρισης στην ελληνική επικράτεια. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Η Ένωση ξεκίνησε τις δραστηριότητές της το 1975, με την ιδιότητα της Τοπικής Επιτροπής Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης. Το 1978 εγκρίθηκε η λειτουργία της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Η έδρα της βρίσκεται στην πόλη της Κομοτηνής. Στην δικαιοδοσία της ανήκουν τα καλαθοσφαιρικά σωματεία των Νομών Έβρου, Ροδόπης, Ξάνθης, Καβάλας, Δράμας, Σερρών, καθώς και η νήσος Θάσος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%98%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Αλέξανδρος Καχριμάνης
|
Ο Αλέξανδρος Καχριμάνης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1956, όπου φοίτησε στο Καπλάνειο Δημοτικό Σχολείο και στην Ζωσιμαία Σχολή. Σπούδασε Μηχανολόγος - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και από το 1982 άρχισε να δραστηριοποιείται επαγγελματικά στα Ιωάννινα, όπου και διατηρούσε τεχνικό γραφείο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Τριαντάφυλλου Κασσάρου και έχουν τρία παιδιά, τον Γιώργο, την Μαρία - Πανωραία και τον Φιλίκο. Έχει ενεργή συνδικαλιστική δράση, ως μέλος της Διοίκησης του Συλλόγου Μηχανικών Ιωαννίνων, ως μέλος της αντιπροσωπείας του Τ.Ε.Ε. Τμήματος Ηπείρου και της Πανελλήνιας Ένωσης Διπλωματούχων Μηχανικών Εργολάβων Δημοσίων Έργων τμήματος Ηπείρου. Επί σειρά ετών ασχολήθηκε με τον βλαχόφωνο ελληνισμό στην Ελλάδα και σε όλο το Βαλκανικό χώρο. Ασχολήθηκε με την Αυτοδιοίκηση από το 1982 και η δράση του είναι ιδιαίτερα πλούσια, καθώς : Εξελέγη για πρώτη φορά Δημοτικός Σύμβουλος Μετσόβου το 1983.Από το 1986 και για τέσσερα χρόνια διετέλεσε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Μετσόβου.Από το 1990 μέχρι το 2002 διατέλεσε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων του Νομού Ιωαννίνων και Γραμματέας της από το 1999 έως το 2002.Από το 1991 έως και τις 5 Απριλίου 2002 διετέλεσε τρεις θητείες Δήμαρχος Μετσόβου.Από το 2002 έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2010 διετέλεσε δύο θητείες Νομάρχης Ιωαννίνων. Ο θεσμός καταργήθηκε πανελλαδικά στις 31 Δεκεμβρίου 2010, οπότε ήταν ο τελευταίος Νομάρχης Ιωαννίνων.Από την 1η Ιανουαρίου 2011 ανέλαβε καθήκοντα ως ο πρώτος αιρετός Περιφερειάρχης Ηπείρου, μετά την εκλογή του στις Περιφερειακές εκλογές του 2010, στο δεύτερο γύρο, με ποσοστό 55,04% επικρατώντας του Ευάγγελου Αργύρη που έλαβε 44,96%. Στις Περιφερειακές Εκλογές του 2014 ήταν ο μόνος υποψήφιος Περιφερειάρχης που επανεξελέγη από τον 'πρώτο γύρο' με ποσοστό 50,83 %, επικρατώντας της Όλγας Γεροβασίλη που έλαβε 24,58 % Στις Περιφερειακές Εκλογές του 2019 επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο αυξάνοντας τα ποσοστά του στο 57,10 % , για την τρίτη θητεία του στην Περιφέρεια Ηπείρου. Στις Περιφερειακές Εκλογές του 2023 επανεξελέγη για την τέταρτη θητεία του από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 54,72 %, για την Περιφέρεια Ηπείρου.Το Σεπτέμβριο του 2013 βρέθηκε σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα" ότι ο Αλέξανδρος Καχριμάνης ήταν 3ος δημοφιλέστερος Περιφερειάρχης στον ελληνικό χώρο.Αποτέλεσε Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας κατα τις δύο πρώτες θητείες του ως Περιφερειάρχης Ηπείρου καθώς και Επικεφαλής της στην Επιτροπή Αγροτικής Ανάπτυξης.Είναι εκλεγμένος Β' Αντιπρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας για την περίοδο της τρίτης θητείας στην Περιφέρεια Ηπείρου. Τον Μάιο του 2022 έπειτα από αναφορές στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου, παραπέμφθηκε σε πειθαρχικό έλεγχο σχετικά με απευθείας αναθέσεις σε δικηγόρο. Ανώτερος Ταξιάρχης, (Μεγάλο Χρυσό Αστερι της Τιμής) για τις υπηρεσίες προς τη Δημοκρατία της Αυστρίας
|
Ο Αλέξανδρος Καχριμάνης (Ιωάννινα, 12 Σεπτεμβρίου 1956) είναι Έλληνας πολιτικός, Περιφερειάρχης Ηπείρου από το 2011. Προηγουμένως, διετέλεσε Νομάρχης Ιωαννίνων (2003-10), όπως και δήμαρχος Μετσόβου (1991-02).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ναντιέζντα Γκρανόφσκαγια
|
Η Ναντιέζντα ήταν τραγουδίστρια στο ρωσο-ουκρανικό συγκρότημα ВИА Гра, από την περίοδο (2000-2002, 2002-2006 και 2009-2011), συνέχισε σόλο καριέρα από το 2011 και έπειτα. Έρικα Γκέρτσεκ (2013-σήμερα) Μίσα Ρομάνοβα (2013-σήμερα) Αναστασία Κοζεβνίκοβα (2013-σήμερα)Αλιόνα Βίνιτσκαγια (2000-2003)Ναντιέζντα Γκρανόφσκαγια (2000-2002)(2002-2006)(2009-2011)Τετιάνα Νάϊνικ (2002)Άννα Σεντοκόβα (2002-2004)Βέρα Μπρέζνιεβα (2003-2007)Σβετλάνα Λομποντά (2004) Αλμπίνα Τζαναμπάγεβα (2004-2012) Χριστίνα Κοτς-Γότλιπ(2006) Όλγα Ρομανόφσκαγια(2006-2007)Μεσέντα Μπαγκαουντίνοβα (2007-2009) Τατιάνα Κοτόβα (2008-2010) Σάντα Δημόπουλος (2011-2012) Γιέβα Μπουσμινά(2010-2012). Η Ναντιέζντα Γκρανόφκαγια έχει δύο παιδιά. Official Website Short biography Ναντιέζντα Γκρανόφσκαγια Biography
|
Η Ναντία Ολεξάντριβνα Γρανόφσκαγια - Μέϊχερ (Наді́я Олекса́ндрівна Ме́йхер, 10 Απριλίου 1982) είναι Ουκρανή τραγουδίστρια, ηθοποιός, παρουσιάστρια και πρώην μέλος του ρωσο-ουκρανικού γυναικείου συγκροτήματος ΒΙΑ Γκρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Άψαλος Πέλλας
|
Στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί δύο προϊστορικοί οικισμοί και ταφικός τύμβος της Εποχής του Χαλκού, που ανασκάφθηκαν το 1997 και 2000-2001 αντίστοιχα. Το 2009, κατά τη διάρκεια έρευνας που διενεργήθηκε από αρχαιολόγους της ΙΖ' ΕΠΚΑ, εντοπίστηκε ένα στρώμα πάχους 40-60 εκ., από το οποίο περισυλλέχθηκε μεγάλος αριθμός λίθινων εργαλείων, όπως φολίδες από πυριτόλιθο, κρουστήρες και κροκάλες με αποτυπώματα επίκρουσης. Πρόκειται για ευρήματα της Μεσολιθικής Εποχής (10000-7000 π.Χ.), εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος ήταν ακόμη κυνηγός και τροφοσυλλέκτης και ζούσε σε εποχικούς καταυλισμούς, που βρίσκονταν κατά κανόνα κοντά σε ρέματα, ποτάμια ή λίμνες. Με τα ευρήματα αυτά τεκμηριώνεται η αδιάκοπη κατοίκηση της Αψάλου από τη Μεσολιθική έως και την Εποχή Χαλκού από ντόπιο πληθυσμό. Το σημερινό όνομα του χωριού προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων «άπτομαι» και «αλς», διότι ήταν παράκτια περιοχή κατά την αρχαιότητα, σχηματίζοντας λιμνοθάλασσα.Λίγο πιο έξω από το χωριό βρίσκεται η αρχαία πόλη της Αψάλου, τα ευρήματα της οποίας χρονολογούνται κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Οι χριστιανοί κάτοικοι του χωριού εγκαταστάθηκαν στην Άψαλο με την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, οπότε και υπήρχε πληθυσμός 1.210 κατοίκων: Μικρασιάτες από τη Νικομήδεια, Πόντιοι από την Τραπεζούντα και Θράκες, ενώ το 1945 εγκαταστάθηκαν και οικογένειες Βλάχων. Έχει πραγματικό πληθυσμό 1.121 κατοίκων, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στο χωριό υπάρχει μεγάλο δημοτικό και ολοήμερο σχολείο, νηπιαγωγείο, γήπεδο ποδοσφαίρου με σκεπασμένες κερκίδες, αγροτικό ιατρείο, φαρμακείο και πολλά καταστήματα. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού (Σκύδρας-Αψάλου-Όρμας, επαρχιακή οδός 2 του Ν. Πέλλης) πλαισιώνεται από πολλές καφετέριες, καφενεία, ταβέρνες και χώρους συνεστίασης. Επίσης, στην Άψαλο λειτουργεί Λαογραφικός σύλλογος Ποντίων που προσπαθεί να διασώσει παλιά ήθη και έθιμα των Ποντίων Αψαλιωτών.Υπάρχει επίσης η καινούργια εκκλησία του Αγίου Αθανασίου καθώς και η παλιά εκκλησία του Αγίου Αθανασίου που είναι του 18ο αιώνα στα κοιμητήρια του χωριού επίσης υπάρχει και το εκκλησάκι Προφήτη Ηλία όπου κάθε χρόνο γίνεται πανηγυρικός εσπερινός με αρτοκλασία και πανηγυρική θεία λειτουργία. Παλιά λειτουργούσε στο χωριό και οικοκυρική σχολή, όπου οι γυναίκες διδασκόταν επεξεργασία και μεταποίηση γάλακτος. Σε κοντινή απόσταση από την Άψαλο βρίσκεται η Επαρχιακή οδός 1 του Νομού Πέλλας, η οποία την συνδέει με την Αριδαία και την Έδεσσα. Με αυτήν, η Άψαλος συνδέεται με τρεις ισόπεδους κόμβους. Υπάρχει επίσης και η επαρχιακή οδός 2, η οποία την συνδέει με τη Σκύδρα και την Όρμα, και που διέρχεται εντός του οικισμού. Δήμος Αλμωπίας - Άψαλος Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
|
Η Άψαλος είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Δήμου Αλμωπίας και της επαρχίας Αλμωπίας, στον Νομό Πέλλας. Κτισμένο σε υψόμετρο 165 μέτρων, απέχει απόσταση 11 χλμ. από την Αριδαία, 15 χλμ. από την Έδεσσα και 90 χλμ. από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μέχρι το 1926, ήταν γνωστό ως Δραγομανίτσα ή Δραγουμάνιτσα ή Δραγομάντσι. Είναι έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, η οποία είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 27,872 χμ² (2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%88%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Αντιγόνη Παπαδοπούλου
|
Η Αντιγόνη Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Μόρφου 8 Ιουλίου 1954. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε χημεία στο Κολλέγιο Ράσελ Σέιτζ με υποτροφία Φούλμπραϊτ και στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ με υποτροφίες του Πανεπιστημίου Λάνκαστερ και του Βρετανικού Συμβουλίου. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Έχει ειδική πείρα σε συστήματα ελέγχου ποιότητας (ISO 9002 και HACCP). Από το 1978 έως το 2001 ήταν διευθύντρια Ελέγχου Ποιότητας στην Κάρλσμπεργκ, με αρμοδιότητα το χημικό και μικροβιολογικό έλεγχο των προϊόντων της εταιρείας.Είναι νυμφευμένη με τον Στέλιο Παπαδόπουλο και έχει 2 υιούς. Έγινε μέλος του ΔΗΚΟ από την ίδρυση του το 1976. Στις Δημοτικές εκλογές του 1991 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Στροβόλου με το ΔΗΚΟ. Στις Δημοτικές εκλογές του 1996 εκλέχθηκε Δήμαρχος Μόρφου. Από το 1996 έως το 2001 ήταν εκπρόσωπος της Ένωσης Δήμων Κύπρου στην Επιτροπή Νεολαίας του Συμβουλίου της Ευρώπης.Την περίοδο 1994-2009 ήταν πρόεδρος της Γυναικείας Οργάνωσης του Δημοκρατικού Κόμματος (ΓΟΔΗΚ). Την περίοδο 1994-2009 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ. Την περίοδο 1998-2000 ήταν αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ.Εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2001 στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το ΔΗΚΟ για την Η΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Επανεκλέχθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2006 για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Ως βουλευτής, διετέλεσε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού, αναπληρώτρια πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών του Συμβουλίου της Ευρώπης, μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών, μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων-Εγκλωβισμένων-Αγνοουμένων-Παθόντων. Επιπρόσθετα, ήταν αναπληρωματικό μέλος της αντιπροσωπείας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και πρώτη αντιπρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών του Συμβουλίου της Ευρώπης.Δεν ολοκλήρωσε την τελευταία θητεία της καθώς στις Ευρωεκλογές του 2009 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το ΔΗΚΟ για την περίοδο 2009-2014. Συμμετείχε στην Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών. Διεκδίκησε επανεκλογή στις Ευρωεκλογές του 2014 αλλά δεν εκλέχθηκε.Στις 5 Φεβρουαρίου 2018 το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΔΗΚΟ αποφάσισε την αποβολή της Αντιγόνης Παπαδοπούλου, και άλλων στελεχών του κόμματος, για «αντικομματική συμπεριφορά».Στις ευρωεκλογές του 2019 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Παράταξης (ΔΗΠΑ), αλλά το κόμμα δεν εξέλεξε κανένα ευρωβουλευτή. «ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗ». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2007. «50 χρόνια κυπριακού κοινοβουλίου» (PDF). Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). σελ. 191. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2019. «Antigoni PAPADOPOULOU». www.europarl.europa.eu. Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2019.
|
Η Αντιγόνη Παπαδοπούλου είναι Ελληνοκύπρια πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας εκλεγμένη με το ΔΗΚΟ την περίοδο 2001-2009, ευρωβουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την περίοδο 2009-2014 και Δήμαρχος Μόρφου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Μίλος Ομπρένοβιτς
|
Γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1780 στο χωριό Μπρουσνίτσα, ή Ντόμπριντζα. Ήταν γιος του Τέοντορ ή Τέσα από το Μαυροβούνιο, τον οποίο παντρεύτηκε η μητέρα του Βίσνγια σε δεύτερο γάμο, μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της Ομπρέν Μαρτίνοβιτς, όπου και απέκτησε τρεις ακόμη γιους: τον Μίλος, τον Γιεβρέμ και τον Γιοβάν, ενώ από τον πρώτο γάμο είχε μία κόρη τη Στάνα και δύο γιους, τον Γιακόβ και τον Μίλαν. Οι τρεις τελευταίοι γιοι, αν και γεννήθηκαν ως Τεοντόροβιτς (δηλαδή γιοι του Τέοντορ), διατήρησαν το όνομα του πρώτου συζύγου της μητέρας τους λεγόμενοι Ομπρένοβιτς μετά το θάνατο και του δεύτερου ετεροθαλή αδελφού τους Μίλαν. Ο πρωτότοκος εκ των τριών τελευταίων, ο Μίλος Οβρένοβιτς, αναδείχθηκε μέγας κτηνοτρόφος της περιοχής της Σερβίας με τεράστια πλούτη. Αυτό είχε συνέπεια να καταστεί σπουδαία ηγετική φυσιογνωμία που όλοι υπάκουαν στο λόγο του, όπου και αναγνωριζόταν κνέζης (= δούκας) του Ρούντνικ, με απόλυτη όμως υποταγή στους Τούρκους. Στα τέλη του 1813 οι Τούρκοι κατέστηλαν την πρώτη επανάσταση των Σέρβων που είχε αρχίσει το 1804 και της οποίας ηγείτο ο Καραγιώργης Πέτροβιτς (Καραγιώργεβιτς). Ο τελευταίος διέφυγε στην Αυστρία. Στην πρώτη φάση της επανάστασης ο Μίλος είχε ταχθεί υπέρ των διπλωματικών συνεννοήσεων με τους Τούρκους. Όταν διαπίστωσε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό, ύψωσε τη σημαία της επανάστασης την Κυριακή των Βαΐων στις (23 Απριλίου) του 1815 στη μικρή εκκλησία του χωριού Τακόβου. Αμέσως διατάχθηκε να εκστρατεύσει εναντίον του ο μέχρι τότε Μέγας Βεζίρης Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς ο οποίος και κατέπνιξε κάθε επαναστατική δράση. Το αξιοσημείωτο της επανάστασης εκείνης ήταν ότι ο Μίλος δεν επιζητούσε τέλεια ανεξαρτησία, αλλά μόνο το υπ΄ αυτόν αυτοδιοίκητο της Σερβίας, με την κυριαρχία της Υψηλής Πύλης, όπως συνέβαινε και στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες (Μολδοβλαχία). Δύο χρόνια μετά το 1817, δολοφονώντας στις 24 Ιουλίου στο χωριό Ράντοβαντζ τον αντίπαλό του Καραγιώργη, που επέστρεψε από τη Βεσσαραβία για ν΄ αναλάβει νέα επαναστατική δράση κατά των Τούρκων, προφανώς διαπραγματευόμενος το γεγονός αυτό με τον Μαρασλή Αλή Πασά, φθάνοντας στο ανοσιούργημα να στείλει το κεφάλι του Καραγιώργη στη Κωνσταντινούπολη, ανακηρύχθηκε Ηγεμόνας (Αρχι-κνέζης) όλης της Σερβίας, τίτλο τον οποίο θα του αναγνωρίσει πολύ αργότερα ο Σουλτάνος με το από 28 Αυγούστου 1830 ειδικό φιρμάνι, δίνοντάς του δικαίωμα δημιουργίας στρατού, ενώ με ένα δεύτερο του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους του αναγνωριζόταν η κληρονομικότητα του τίτλου, ως αμοιβή «δια της προς τον Σουλτάνον πίστεώς του». Δημιουργός πλέον και επίσημα του νέου Πριγκιπάτου της Σερβίας και καθιστώντας πρωτεύουσα την πόλη Κραγκούγιεβατς προχώρησε στην πρώτη διοικητική διαίρεση και σε αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις, ενώ στις 15 Αυγούστου του 1830 συγκροτεί τον πρώτο εθνικό στρατό. Το 1831, και υπό την προστασία της Ρωσίας, προχώρησε στην δημιουργία Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, ανεξάρτητης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο που αναδείχθηκε (αναγνωρίστηκε) αργότερα, το 1920, σε Πατριαρχείο Σερβίας. Το 1835 προσπάθησε να εισαγάγει ξεχωριστό σύνταγμα (ουσιαστικά απεξάρτησης από την Υψηλή Πύλη), πλην όμως τούτο υποχρεώθηκε στη συνέχεια να αποσύρει, μετά τις πιέσεις και των Μεγάλων Δυνάμεων Ρωσίας και Αυστρίας. Τελικά το 1838 η Υψηλή Πύλη του παραχώρησε ιδιαίτερο Καταστατικό Χάρτη προστατευόμενης Ηγεμονίας. Στις 13 Ιουνίου του 1839, ένεκα εσωτερικών πολιτικών ταραχών, ο Μίλος παραιτήθηκε του θρόνου υπέρ του πρωτότοκου γιου του Μίλαν Β', που όμως πέθανε μετά από λίγους μήνες και στη συνέχεια ανέλαβε ο δευτερότοκος γιος του Μιχάηλο. Οι Σέρβοι όμως επαναστάτησαν εναντίον του (1842), όπου και τον καθαίρεσαν εκλέγοντας Ηγεμόνα τους τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Καραγιώργεβιτς, τον νεότερο γιο του Καραγιώργη, που βασίλευσε μέχρι το 1858, όταν η σερβική εθνοσυνέλευση επανεξέλεξε ηγεμόνα (28 Δεκεμβρίου 1858), τον υπερήλικα πλέον Μίλο Οβρένοβιτς που πέθανε το μεθεπόμενο έτος στις 25 Σεπτεμβρίου του 1860 στο Βελιγράδι. Τούτον διαδέχθηκε στο θρόνο, κατά γραμμή διαδοχής, ο ανεψιός του Μίλαν, γιος του Γιεφρέμ. Κατά την έκρηξη του ελληνικού επαναστατικού κινήματος του 1821 στη Μολδοβλαχία ο Μίλος Ομπρένοβιτς φέρεται να είχε επαφές με τη Φιλική Εταιρεία. Συγκεκριμένα οι τρεις σπουδαίοι στρατιωτικοί αρχηγοί της Βλαχίας, ο Σάββας Καμινάρης, ο Γιάννης Φαρμάκης και ο Γεωργάκης Ολύμπιος είχαν καταβάλει πολλές προσπάθειες από το 1820 για να συνάψουν στρατιωτική συμμαχία μεταξύ Ελλήνων και Σέρβων. Πλην όμως ο Μίλος Ομπρένοβιτς προσδοκώντας περισσότερο την ειρηνική επίλυση των ζητημάτων της χώρας του που επιχειρούσε εκείνη την εποχή σε διαπραγματεύσεις της αντιπροσωπίας του στην Υψηλή Πύλη, ακολουθούσε περισσότερο καιροσκοπική πολιτική, προβάλλοντας διάφορους λόγους και αποφεύγοντας την επίσημη συμμαχία, χωρίς όμως και να αποθαρρύνει τους Φιλικούς από το σκοπό τους. Έτσι περί το τέλος του Δεκεμβρίου του 1820 κατορθώθηκε -σε συνεννόηση με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη- να διατυπωθούν οι όροι μιας συνθήκης συμμαχίας, όμως ο κομιστής της στον Μίλος, φιλικός Αριστείδης Παππάς έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΗ΄, σελ. 678. Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Αθήνα 1971, σελ. 43.
|
Ο Μίλος Ομπρένοβιτς ή Μίλος Οβρένοβιτς (1780 - 1860), ήταν Σέρβος επαναστάτης, Χριστιανός ορθόδοξος κατά το θρήσκευμα, Πρίγκιπας, ιδρυτής και Ηγεμόνας της νεότερης Σερβίας (1817-39, 1858-60), καθώς και της ομώνυμης βασιλικής δυναστείας της Σερβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (ποδόσφαιρο ανδρών)
|
Η ομάδα ιδρύθηκε λίγο μετά την ίδρυση της πόλης (1938), στις 12 Σεπτεμβρίου 1945, από εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen, με το όνομα ΦΣΚ Βόλφσμπουργκ (VSK Wolfsburg). Λίγους μήνες αργότερα, η ομάδα πέρασε μια ισχυρή κρίση, όταν όλοι οι παίκτες της, εκτός από έναν, αποχώρησαν για την FC Wolfsburg. Ο μόνος παίκτης που παρέμεινε, ο Γιόζεφ Μέιερ (Josef Meyer), μαζί με τον Βίλι Χέρμπερτ (Willi Hilbert) αποφάσισαν να υπογράψουν νέους παίκτες, ενώ άλλαξαν και το όνομα της ομάδας σε VfL Wolfsburg. Τις επόμενες περιόδους σταδιακά άρχισε να ανεβαίνει κατηγορίες. Αφού κατέκτησε κάποια ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ανέβηκε σε επαγγελματική κατηγορία για πρώτη φορά το 1954. Το 1993 αγωνίστηκε τελικά στη δεύτερη κατηγορία Γερμανίας, ενώ το 1995 κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Γερμανίας, όπου έχασε από τη Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ (0-3). Το 1997 όμως τερμάτισε δεύτερη και προβιβάστηκε στη Μπουντεσλίγκα. Το 1999 τερμάτισε 6η, ενώ διεκδικούσε μέχρι τέλους την 4η θέση που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ (Champions League). Τελικά κέρδισε για πρώτη φορά την έξοδο στην Ευρώπη, στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ (UEFA Cup) της επόμενης σεζόν. Από το 2000 έως το 2005 αγωνιζόταν στο κύπελλο Ιντερτότο (Intertoto Cup), ενώ το 2008 με προπονητή τον Φέλιξ Μάγκατ τερμάτισε 5η και κέρδισε ξανά την έξοδο στο κύπελλο UEFA. Το 2009, ξανά κάτω από την καθοδήγηση του Μάγκατ, τερμάτισε στην κορυφή του Γερμανικού πρωταθλήματος, έχοντας δύο παίκτες της που πέτυχαν πάνω από 20 γκολ (Γκραφίτε, Έντιν Τζέκο), ενώ και για πρώτη φορά κέρδισε την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. Bundesliga: 2009 Κύπελλο Γερμανίας: 2015 Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2015 Amateuroberliga Niedersachsen-Ost (II): 1952, 1954, 1963 Oberliga Nord (III): 1991, 1992 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα VfL Wolfsburg στο Wikimedia Commons Επίσημος ιστότοπος Η σελίδα του συλλόγου στην UEFA
|
Η ΦφΛ Βόλφσμπουργκ-Φούσμπαλ (γερμανικά: VfL Wolfsburg-Fußball) είναι το ποδοσφαιρικό τμήμα του αθλητικού συλλόγου ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (VfL Wolfsburg), που εδρεύει στην πόλη Βόλφσμπουργκ της Γερμανίας. Η ομάδα έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Γερμανίας το 2009 καθως και ένα κύπελλο Γερμανίας το 2015. Το γήπεδό της είναι το Volkswagen Arena (30.122 θέσεων) και τα χρώματά της το πράσινο και το άσπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%86%CE%9B_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD)
|
Γεώργιος Ψυχουντάκης
|
Ο Γεώργιος Ψυχουντάκης γεννήθηκε στην Ασή Γωνιά, ένα χωριό μερικών εκατοντάδων κατοίκων στη δυτική Κρήτη. Το χωριό δεν εξυπηρετείτο από δρόμους μέχρι τη δεκαετία του 1950. Ήταν ο Πρώτος γιος του Νικολάου και της Αγγελικής, που είχαν μια από τις φτωχότερες οικογένειες στο χωριό. Ζούσαν σε μια μονόχωρη κατοικία με χωμάτινο δάπεδο. Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού, έγινε βοσκός, φυλάσσοντας τα λίγα αιγοπρόβατα της οικογένειάς του. Γνώρισε με λεπτομέρεια την γεωμορφολογία της δυτικής Κρήτης. Στο πόλεμο που ακολούθησε, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα σπήλαια για να ζουν και να αποθηκεύουν όπλα. Ακολουθούσαν κατσικόδρομους για να μεταφέρουν μηνύματα, αγαθά και ανθρώπους. Η Κρήτη είχε παράδοση αντίστασης σε εισβολείς. Το νησί απελευθερώθηκε από τους Τούρκους μόλις το 1898. Οι πολυάριθμες εξεγέρσεις κατά τη διάρκεια της μακράς κατοχής, μαζί με το ορεινό ανάγλυφο του εδάφους, συνέβαλαν στο να διατηρήσουν οι κάτοικοι του νησιού την ανεξαρτησία στο χαρακτήρα τους και προθυμία να φέρουν και να χρησιμοποιούν όπλα. Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Κρήτη στις 20 Μαΐου 1941, ο Ψυχουντάκης πήγε αμέσως στην κοντινότερη πόλη που ήταν η Επισκοπή Ρεθύμνης, περίπου 15 χλμ. μακριά. Έλαβε μέρος σε μια φτωχικά οπλισμένη αντίσταση η οποία σύντομα ακολουθήθηκε από την ήττα των συμμάχων. Οι Κρητικοί έκρυψαν πολλές εκατοντάδες ανθρώπους των βρετανικών δυνάμεων οι οποίοι έμειναν στο νησί, και η αντίσταση οργανώνσε την μετακίνησή τους προς τα νότια παράλια. Από εκεί οι Βρετανοί απεστάλησαν στην Αίγυπτο. Ο Ψυχουντάκης βοήθησε οδηγώντας ομάδες από χωριό σε χωριό. Μέχρι το φθινόπωρο του 1941, η S.O.E. είχe αρχίσει να οργανώσει με τoυς Βρετανούς αξιωματικούς στο νησί, μεταξύ των οποίων ήταν ο Πάτρικ Λη Φέρμορ. Έφτασε λαθραία από τη θάλασσα τον Ιούλιο του 1942. Ο Ψυχουντάκης ενήργησε ως μαντατοφόρος του Λη Φέρμορ, μεταφέροντας μηνύματα μεταξύ των ομάδων αντίστασης και οδηγώντας ομάδες στρατιωτικών που δεν γνώριζαν την περιοχή. Οι Κρήτες αγγελιοφόροι κατάφεραν απίστευτους άθλους και προσέφεραν απαραίτητες υπηρεσίες στις Βρετανικές επιχειρήσεις στην Μεσόγειο. Το 490 π.Χ. ο Φειδιππίδης έτρεξε 42 χλμ. από τη μάχη του Μαραθώνα για να ανακοινώσει τη νίκη κατά των Περσών, και πέθανε λίγο μετά την παράδοση του μηνύματός του. Ο Ψυχουντάκης έτρεξε από το Καστέλι Κισσάμου, στην βορειοδυτική ακτή της Κρήτης μέχρι την Παλαιόχωρα, στη νοτιοδυτική ακτή, σε μια νύχτα. Η απόσταση κατά μήκος του σημερινού κεντρικού δρόμου 70 χιλιόμετρα. Μέσα από ένα τραχύ τοπίο με βαθιές χαράδρες, όπου έπρεπε να τρέξει για να αποφύγει τους Γερμανούς, η απόσταση που διένυσε μπορεί να ήταν και δύο φορές μεγαλύτερη. Οι μαχητές της αντίστασης αντιμετώπισαν τα καυτά Κρητικά καλοκαίρια και τους πολύ κρύους χειμώνες, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές. Τα τρόφιμα συχνά δεν ήταν αρκετά και οι αγωνιστές υπέφεραν κρυμμένοι στο κρύο, σε σπηλιές που έσταζαν και με βαθύ χιόνι απ' έξω. Οι μαχητές του νησιού ποτέ δεν λιποψύχισαν; ήλπιζαν ότι η Κρήτη θα αποτελούσε την αφετηρία για την εισβολή στην Νότια Ευρώπη.Το νησί απελευθερώθηκε το 1945. Οι Βρετανοί προσφέρθηκαν να πληρώσουν τον Ψυχουντάκη για τις υπηρεσίες του αλλά αυτός αρνήθηκε. Είπε ότι εργάστηκε για τη χώρα του και όχι για τα χρήματα. Μετά την απελευθέρωση, ο Ψυχουντάκης συνελήφθη ως λιποτάκτης και υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό για 16 μήνες παρά το γεγονός ότι είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire Medal Β.Ε.Μ.) για την άξια προσφορά του . Αμέσως μετά τον πόλεμο ο Γιώργης Ψυχουντάκης, βόσκοντας κάποια λίγα πρόβατα και εργαζόμενος εδώ και εκεί, στον ελεύθερο χρόνο του, τις νύχτες ως επί το πλείστον, κάτω από το φως του λυχναριού, έγραφε τις νωπές ακόμα αναμνήσεις του από την Γερμανική κατοχή. Όταν διάβασε τις χειρόγραφες σημειώσεις, ο Λη Φέρμορ τις μετέφρασε στα Αγγλικά και βοήθησε να δημοσιευθούν με τον τίτλο The Cretan Runner (Ο Κρητικός Μαντατοφόρος). Από τότε το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες. Στη συνέχεια εργάστηκε στην καύση κάρβουνου, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε το βιβλίο Αετοφωλιές της Κρήτης, στο οποίο πραγματεύεται την ζωή και τα έθιμα των ανθρώπων στο χωριό του την Ασή Γωνιά. Ο Γιώργος ήταν από τη φύση του ανθρωπολόγος καθώς και ταλαντούχος συγγραφέας με εκπληκτική μνήμη. Ήταν πολύ φτωχός. Δεν είχε χρήματα για να αγοράσει μολύβι και χαρτί. Το 1968 ο Barrie Machin, ένας Εγγλέζος ανθρωπολόγος που ήρθε και έκανε την διατριβή του οικογενειακώς στην Ασή Γωνιά, μένοντας στο χωριό για εννέα μήνες, του άφησε έναν τεράστιο σωρό από καρτέλες διαστάσεων 10 επί 12.5 εκατοστά και στυλό και έτσι θα μπορούσε πλέον να γράψει. Ξεκίνησε την Οδύσσεια την ίδια χρονιά. Ο Ψυχουντάκης συνέβαλε σημαντικά στον πολιτισμό της Κρήτης. Έμαθε από την προφορική ποιητική παράδοση της Κρήτης και με την γραφή του συνέβαλε και ο ίδιος σε αυτήν. Με την προτροπή και στήριξη του κουμπάρου του Μανούσου Κ. Μανουσάκη μετέφρασε τα έργα του Ομήρου, Ιλιάδα (560 σελίδες) και Οδύσσεια (474 σελίδες), από τα αρχαία ελληνικά στην Κρητική διάλεκτο σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο, και γι' αυτό του το έργο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Με δεδομένο ότι είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό σχολείο του χωριού του, το επίτευγμά του ήταν αξιοσημείωτο Από το 1974 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ο Ψυχουντάκης, μαζί με ένα άλλο μαχητή της ελληνικής αντίστασης, Μανώλη Πατεράκη, , ήταν επιστάτες στο Γερμανικό Νεκροταφείο στο Λόφο 107 πάνω από το Μάλεμε. Ο Γιώργος Ψυχουντάκης έθαψε τον Bruno Brauer, όταν τον έφεραν στην Κρήτη, όπου και ενταφιάστει αργότερα, στη δεκαετία του 1970.Από το 2018 υπάρχει στο χωριό του Ασή Γωνιά ένα Μουσείο Ιστορικό και λαογραφικό (The Cretan Runner Museum) προσανατολισμένο και αφιερωμένο στον Γιώργη Ψυχουντάκη, από τον γιο του Νίκο, σε ένα πετρόχτιστο οίκημα κατασκευασμένο από τον Γιώργη. Συγγραφικό έργο Ο Κρητικός Μαντατοφόρος, εκδόσεις ΕΠΙΛΟΓΕΣ, 1986 Αετοφωλιές στην Κρήτη: Λαογραφία της Ασή-Γωνιάς. Δημοτική Πολιτιστική Επιχείρηση Χανίων. Χανιά 1999 Ομήρου Οδύσσεια, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2003 Ομήρου Ιλιάδα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2003. ISBN 978-960-7309-92-1 Έργα και Ημέραι του Ησίοδου, μετάφραση Γεωργίου Ψυχουντάκη Όντεν ήμουν μαθητής
|
Ο Γεώργιος Ψυχουντάκης (3 Νοεμβρίου 1920 - 29 Ιανουαρίου 2006) ήταν Έλληνας μαχητής της αντίστασης στην Κρήτη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν βοσκός, ήρωας πολέμου και συγγραφέας. Υπηρέτησε ως αγγελιοφόρος πίσω από τις γερμανικές γραμμές για την Αντίσταση στην Κρήτη και αργότερα, κατά την περίοδο 1941 - 1945, για τη SOE. Κατά τα μεταπολεμικά χρόνια φυλακίστηκε κατά λάθος ως λιποτάκτης. Εκεί έγραψε τα απομνημονεύματά του, τα οποία γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία. Αργότερα μετέφρασε από το πρωτότυπο την Ιλιάδα και την Οδύσσεια στη κρητική διάλεκτο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Ζάανεν
|
Πρόκειται για την πιο μεγαλόσωμη ελβετική φυλή αιγών. Το ύψος ακρωμίου στους τράγους κυμαίνεται γύρω στα 90 cm και στις αίγες γύρω στα 80 cm, ενώ το βάρος είναι 75 kg και 50 kg αντίστοιχα. Το τρίχωμα είναι βραχύ και ολόλευκο, αλλά στο δέρμα του μαστού και της μουσούδας μπορεί να υπάρχουν μαύρες κηλίδες. Το προφίλ του κεφαλιού είναι ευθύ ή ελαφρώς κοίλο, ενώ τα αυτιά είναι όρθια με κατεύθυνση μπροστά και προς τα πάνω.Τα ζώα συνήθως δε φέρουν κέρατα, αλλά υπάρχουν και κερασφόρα. Στους ακέρατους πληθυσμούς έχει παρατηρηθεί μεγάλη συχνότητα ερμαφρόδιτων ατόμων. Η μέση παραγωγή γάλατος ανέρχεται σε περίπου 838 kg ανά γαλακτική περίοδο, η οποία διαρκεί 264 ημέρες κατά μέσο όρο, ενώ έχουν αναφερθεί και ζώα τα οποία υπερβαίνουν τα 1000 kg. Η λιποπεριεκτικότητα του παραγόμενου γάλακτος παρουσιάζει σημαντική διακύμανση αλλά είναι χαμηλή, γύρω στο 3,2-3,6%. Η μέση πρωτεϊνοπεριεκτικότητα ανέρχεται σε ποσοστό 2,9%.Πρόκειται για φυλή ιδιαίτερα γόνιμη. Τα θηλυκά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αναπαραγωγή στους 12-13 μήνες και γεννούν κατά μέσο όρο 1,8 μικρά. Η φυλή Ζάανεν έχει εξαχθεί σε πάνω από ογδόντα χώρες. Ήδη από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για βελτίωση ντόπιων φυλών σε πολλά κράτη. Μεταξύ αυτών ήταν η Γερμανία, αρχής γενομένης την δεκαετία του 1890, η Ολλανδία, πριν από το 1910, και οι ΗΠΑ, όπου τα πρώτα ζώα έφτασαν το 1904. Σήμερα, σε πολλές από αυτές τις χώρες έχουν δημιουργηθεί εγχώριες υποφυλές, όπως η Γαλλική, η Ολλανδική, η Ισραηλίτικη και η Βρετανική Ζάανεν. Στην Ελλάδα, έχουν επίσης εισαχθεί ζώα της φυλής.Παρότι η εκτροφή σε τροπικές περιοχές δεν ενδείκνυται λόγω της ευπάθειας στην έντονη ηλιακή ακτινοβολία, έχει εισαχθεί σε μέρη όπως η Ινδία, η Νιγηρία, η Μαλαισία, η Βενεζουέλα, η Νότια Αφρική και η Αιθιοπία.Στη Νέα Ζηλανδία, έχει δημιουργηθεί η Μαύρη Ζάανεν, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστή φυλή.
|
Η Ζάανεν (γερμανικά: Saanenziege, γαλλικά: Chèvre de Gessenay) είναι ελβετική φυλή γαλακτοπαραγωγών αιγών, η οποία κατάγεται από την κοιλάδα του ομώνυμου ποταμού στο Καντόνι της Βέρνης. Η φυλή αυτή είναι μια από τις πλέον υψιπαραγωγές και έχει εξαχθεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Ο πληθυσμός της στην Ελβετία είναι μικρότερος από 14.000, ενώ σε παγκόσμια κλίμακα εκτιμάται στα 900.000 άτομα περίπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BD
|
Χαρτούμ
|
Το 1821 μια στρατιωτική μονάδα των Αιγυπτίων εγκαθίσταται εκεί για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής. Δύο χρόνια αργότερα, το 1823, ο Μωχάμετ Άλι της Αιγύπτου κτίζει τη Χαρτούμ, η οποία εξελίχθηκε σε μεγάλο εμπορικό κέντρο στη δεκαετία του 1880. Το 1884-1885, όταν η περιοχή περιήλθε στην Αγγλοαιγυπτιακή διοίκηση η πόλη σχεδόν καταστράφηκε κατά την επανάσταση των Μαχδιστών (οπαδών του Μοχάμεντ Άχμαντ, γνωστότερου ως Μάχδι), που για δέκα μήνες κυριάρχησαν στην περιοχή. Ξανακτίστηκε από τον λόρδο Κίτσενερ το 1898. Οι κύριοι δρόμοι της πόλης, στη νέα ρυμοτόμηση, χαράχθηκαν κατά το σχήμα των διασταυρουμένων ταινιών της αγγλικής σημαίας. Η Χαρτούμ ήταν αρχικά πρωτεύουσα του Αγγλο-Αιγυπτιακού Σουδάν από το 1899 μέχρι την Ανεξαρτησία της χώρας, το 1956. Με την ανεξαρτησία του Σουδάν, η Χαρτούμ έγινε πρωτεύουσα του κράτους. Τον Μάρτιο του 1973 η πόλη γνώρισε σοβαρές αναταραχές μετά την επίθεση της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας, κατά την οποία ένοπλα μέλη της οργάνωσης εισέβαλαν στο κτήριο και κράτησαν 10 όμηρους (5 από τους οποίους ήταν διπλωμάτες), με σκοπό την απελευθέρωση κρατουμένων από φυλακές της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ. Τρεις από τους ομήρους σκοτώθηκαν. Οι δύο από αυτούς ήταν Αμερικανοί ενώ ένας ήταν Βέλγος. Τον Μάιο του 2008 η πόλη δέχθηκε επίθεση από μια από τις μεγαλύτερες ομάδες ανταρτών του Νταρφούρ, το «Κίνημα για την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη» (JEM) του Χαλίλ Ιμπραήμ, με σκοπό την ανατροπή του Ομάρ ελ-Μπεσίρ. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν εικάζεται πως σκοτώθηκαν περισσότεροι από 200 πολίτες. Γενικά η πόλη βρίσκεται σε μια ημιάγονη περιοχή όπου το μεν καλοκαίρι είναι εξαιρετικά θερμό ενώ ο χειμώνας δεν παύει να είναι και αυτός θερμός. Την άνοιξη είναι πολύ συχνές οι αμμοθύελλες που στη τοπική γλώσσα ονομάζονται «ελ χαμπούμπ». Η Χαρτούμ αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο διοικητικό, εμπορικό και συγκοινωνιακό κέντρο της χώρας με πλήθος εργοστασίων κυρίως χρωμάτων, τροφίμων, υφασμάτων και υαλουργίας. Ως παραποτάμια πόλη έχει σημαντικό λιμένα που συνδέεται με ατμόπλοια με την Ουάντι Χάλφα, προς βορρά, και με την Μεσα-έρ Ρεγκ, προς νότο, και σιδηροδρομικά με το Πορτ Σουδάν, στην Ερυθρά θάλασσα, την Ουάντι Χάλφα και την Ελ Ομπέιντ, πρωτεύουσα της επαρχίας Κορτοφάν. Δύο γέφυρες συνδέουν την παλιά πόλη με τη Βόρεια Χαρτούμ στη βόρεια όχθη του Κυανού Νείλου και με την Ομντουρμάν, την παλιά πόλη των Ντερβίς στη δυτική όχθη του Λευκού Νείλου. Ανώτερο εκπαιδευτικό Ίδρυμα του Σουδάν ήταν για πολλά χρόνια το Κολέγιο Γκόρντον στο Χαρτούμ που το όνομά του οφείλεται στον στρατηγό Κάρολο Γκόρντον που είχε σταλεί στη περιοχή προς ρύθμιση του ζητήματος της εκκένωσης του Σουδάν από τους Αιγυπτίους, μετά την εξέγερση των Μαχδιστών το 1884, όπου και φονεύθηκε το 1885. Σημαντικότερα άλλα κτίρια είναι το Πανεπιστήμιο της Χαρτούμ που ιδρύθηκε το 1956, καθώς και ένας μεγάλος σχετικά αριθμός τεχνικών σχολών, το Εθνικό Μουσείο του Σουδάν, το Εθνικό λαογραφικό μουσείο, το άλλοτε διοικητικό μέγαρο και πολλά κυβερνητικά κτίρια. «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου» τ. 18ος, σ. 579. Βιβλίοθήκη του Σουδάν Χαρτούμ στο Curlie
|
Η πόλη Χαρτούμ (αγγλικά: Khartoum) είναι η πρωτεύουσα του Σουδάν. Βρίσκεται στη συμβολή του Λευκού και Γαλάζιου Νείλου, στο βορειοκεντρικό Σουδάν. Το 1947 αριθμούσε 68.250 κατοίκους, ενώ το 1993 έφθασε τους 924.000 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC
|
Ο Μέγας Ανατολικός
|
Το μυθιστόρημα πραγματεύεται το παρθενικό ταξίδι του υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός» από το λιμάνι του Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη, το οποίο ξεκινά στις 22 Μαΐου του 1867, στην ακμή της Βικτωριανής εποχής. Σύμφωνα με την περιγραφή που δίνεται, το εκτόπισμα του πλοίου υπερβαίνει τους 25.000 τόννους, το μήκος του είναι άνω των 690 ποδιών, το πλάτος του άνω των 80, ενώ το βύθισμα του αγγίζει τα 58 πόδια, μεγέθη που το καθιστούν το μεγαλύτερο πλοίο της υφηλίου. Το ταξίδι του «Μεγάλου Ανατολικού» του Ανδρέα Εμπειρίκου συνδέεται με τον ιστορικό πλου τού τροχήλατου Great Eastern που συνέδεσε τη Μεγάλη Βρετανία με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1860. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε ο Ιούλιος Βερν στην Αμερική το 1867, περιγράφοντας αργότερα το ταξίδι του στο μυθιστόρημα Πλωτή Πολιτεία (Une Ville flottante, 1871). Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του «Μεγάλου Ανατολικού» παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες με εκείνα του Great Eastern, το οποίο διέθετε μήκος 211 μέτρα (692 πόδια), πλάτος 37 μέτρα (120 πόδια), βύθισμα 18 μέτρα (58 πόδια) και εκτόπισμα 32.160 τόννων, ωστόσο η ιστορία των δύο ταξιδιών τους διαφέρει σημαντικά. Τα συμβάντα που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, καλύπτουν χρονικά δέκα ημέρες, από το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1867 μέχρι το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου. Η αφήγηση είναι σχεδόν γραμμική, χωρίς να λείπουν χρονικές παρεκβάσεις που οφείλονται σε αφηγήσεις των χαρακτήρων, και πραγματοποιείται σε τρίτο πρόσωπο, αν και ορισμένες φορές ο αφηγητής εμφανίζεται να διαδραματίζει ένα ρόλο στα δρώμενα. Σε όλη την έκταση του έργου, επιχειρείται μία εξαιρετικά λεπτομερής περιγραφή όλων των γεγονότων. Τα τρία πρώτα μέρη του έργου περιγράφουν αντίστοιχα τις τρεις πρώτες ημέρες του ταξιδιού του «Μεγάλου Ανατολικού». Στο τέταρτο μέρος, πληροφορούμαστε για μία καταιγίδα που ξεσπά το βράδυ της τρίτης ημέρας, διάρκειας δύο ημερών, καθώς και τις εξελίξεις στο πλοίο κατά την έκτη και έβδομη ημέρα. Το πέμπτο και συντομότερο μέρος του μυθιστορήματος εξιστορεί τα γεγονότα της δέκατης και τελευταίας ημέρας, περιγράφοντας την άφιξη του υπερωκεανίου στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, το ταξίδι που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό», αποτελεί στην πραγματικότητα μία αφορμή «για να δημιουργήσει μία κινούμενη μονάδα-νησίδα όπου, χωρίς τους περιορισμούς της πιθανοφάνειας, θα συσσωρεύσει όλες τις παραλλαγές και τις εκφάνσεις της σαρκικής ομιλίας από την ονείρωξη και τον αυνανισμό αρχινώντας, ως την επιδειξιομανία, τον ηδονοβλεπτισμό, τον λεσβιασμό, την παιδεραστία, την αιμομιξία, τον φετιχισμό, τον σαδισμό, τον μαζοχισμό, την κοπροφαγία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου αποβλέποντας στην ικανοποίηση του ερωτικού ενστίκτου». Πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος είναι οι επιβάτες του υπερωκεανίου που διαπλέουν τον Ατλαντικό ωκεανό, απολαμβάνοντας τον έρωτα χωρίς όρια και σε όλες τις μορφές του. Ανήκουν σε όλες τις τάξεις και οι περισσότεροι από αυτούς είναι Αγγλοσάξονες, Βρετανοί και Βορειοαμερικανοί, αν και συνολικά εκπροσωπείται μία πληθώρα εθνικοτήτων, με την εμφάνιση Γάλλων, Πορτογάλων, Ισπανών, Ολλανδών, Σκώτων, Ιρλανδών, Ιταλών, Πολωνών, ενός ζεύγους Σουηδών, μίας οικογένειας Λαπώνων, ενός Ινδού μεγιστάνα, τριών Ελλήνων, Ρώσων, Γερμανών, Εβραίων, ενός Ελβετού, ενός ζεύγους Ούγγρων, μίας οικογένειας από τη Χαβάη, ενός Μεξικανού, Νοτιοαμερικανών και Βορειοαμερικανών αφρικανικής καταγωγής. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του Έλληνα ποιητή Ανδρέα Σπερχή, που κατά γενική ομολογία είναι εν μέρει αυτοβιογραφικός. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Εμπειρίκο, η συγγραφή του έργου ξεκίνησε το 1945 και ολοκληρώθηκε το 1951. Ανήκει χρονικά στην περίοδο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ λίγους μήνες νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1944, ο Εμπειρίκος είχε συλληφθεί από την ΟΠΛΑ και είχε οδηγηθεί όμηρος στα Κρώρα της Βοιωτίας. Το έργο διαμορφώθηκε στη διάρκεια του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου και λίγο αργότερα στην εποχή του Ψυχρού πολέμου. Μέχρι την έκδοσή του, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι αναφορές σ' αυτό ήταν ελάχιστες. Η πρώτη περιγραφή που έδωσε ο Εμπειρίκος δημόσια για το μυθιστόρημα, χρονολογείται το 1967, στην οποία ανέφερε λακωνικά: «Πολλά κείμενά μου δεν έχουν εκδοθεί. Λόγω ελευθεροστομίας. Ενοχλούνται τα καλώς κείμενα ώτα. Το μυθιστόρημά μου Ο Μέγας Ανατολικός έχει για θέμα το παρθενικόν ταξείδιον του υπερωκεανείου Ανατολικός από την Αγγλίαν εις την Αμερικήν. Εκτός από τους ήρωας, ο ίδιος ο Ανατολικός είναι πρόσωπο τού έργου συμβολικώς». Επιπλέον, το μοναδικό δείγμα γραφής του Μεγάλου Ανατολικού, πριν την έκδοσή του, δημοσιεύτηκε το 1966 στο περιοδικό Πάλι και ήταν αποσπασματικό. Μετά το θάνατο τού Ανδρέα Εμπειρίκου, ο Οδυσσέας Ελύτης αναφέρθηκε εκτενώς στο έργο, το οποίο ο ίδιος άκουσε «κατά το ήμισυ ανάμεσα στο 1952 και στο 1960». Ο Ελύτης για πρώτη φορά προχώρησε επίσης σε μία αξιολόγηση του μυθιστορήματος, ερμηνεύοντάς το, παρέχοντας επιπλέον πιο λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με το θέμα και το περιεχόμενό του. Παρά την αναφορά του Εμπειρίκου στο έτος 1951 ως χρόνο ολοκλήρωσης της συγγραφής του έργου, στην πραγματικότητα σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της πρώτης μορφής του μυθιστορήματος, για το οποίο γνωρίζουμε πως απασχόλησε το συγγραφέα του μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η πρώτη μορφή του έργου θα πρέπει να είχε παρουσιαστεί στο στενό κύκλο φίλων του Εμπειρίκου, από το 1952 μέχρι το 1960, σύμφωνα με σχετική μαρτυρία του Ελύτη. Μέχρι το 1962 επεκτάθηκε και διευρύνθηκε με νέα κεφάλαια, ενώ πιθανώς υπέστη σημαντικές αλλαγές και διορθώσεις. Την περίοδο 1962-70, ολοκληρώθηκε η τελευταία ολοκληρωμένη μορφή του μυθιστορήματος, το χειρόγραφο της οποίας αποτελείται από 2.674 σελίδες, γραμμένες σε 1.335 λευκά φύλλα διαστάσεων 30 x 23 εκατοστά. Η δακτυλόγραφη εκδοχή αυτής της τελευταίας μορφής, περιείχε επιπλέον αλλαγές και στην πραγματικότητα μπορεί να θεωρηθεί ως μία νέα μορφή, η οποία περιλάμβανε πρόσθετες σκηνές αλλά και εμφανίζεται να διαθέτει ένα επιπλέον κεφάλαιο, το 16ο της τελικής μορφής του μυθιστορήματος όπως εκδόθηκε. Μετά το 1970, έτος κατά το οποίο ο Μέγας Ανατολικός είχε οριστικά διαμορφωθεί, ο Εμπειρίκος επιχείρησε να συνθέσει επίσης μία περίληψη του έργου, προσπάθεια που έμεινε ωστόσο ημιτελής. Υπάρχουν πληροφορίες πως υπάρχει μία περίληψη 500-800 σελίδων, αν και είναι άγνωστο αν αφορά το σύνολο του μυθιστορήματος ή ένα τμήμα του. Επιπλέον, υπάρχει μία δακτυλογραφημένη μετάφραση του 59ου κεφαλαίου του έργου, γεγονός που υποδηλώνει πως σε κάποια φάση της συγγραφής του, ο Εμπειρίκος αποφάσισε να μεταφραστεί ο Μέγας Ανατολικός στην αγγλική γλώσσα. Ο Μέγας Ανατολικός αποτελεί το έργο του Εμπειρίκου που έχει γίνει δεκτό με τον πλέον άκρατο ενθουσιασμό ή την πλέον βίαιη επίκριση. Η έκδοση του συνδυάστηκε με αρκετές αντιδράσεις, εξαιτίας του τολμηρού περιεχομένου του. Το βιβλίο προκάλεσε εκτεταμένες ανταλλαγές απόψεων στον τύπο διχάζοντας τον πνευματικό κόσμο, αλλά όχι και την επέμβαση του εισαγγελέα παρότι αυτή είχε ζητηθεί μέσα από τις στήλες του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα». Ειδικότερα, αντικείμενο αντιπαράθεσης υπήρξε ο χαρακτηρισμός ή μη του έργου ως πορνογράφημα. Δώδεκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της έκδοσής του, η χρησιμοποίηση αποσπασμάτων του στην τοπική εφημερίδα Ανδριώτικη Εβδομάδα είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη του εκδότη της από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Σύρου, σε φυλάκιση τριών μηνών, για παράβαση του νόμου «περί ασέμνων». Οι πρώτοι τόμοι που εκδόθηκαν είχαν αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία, γεγονός που κατά τον εκδότη της «Άγρας» οφειλόταν στο «μύθο της ύπαρξής του», αλλά και στο ερωτικό περιεχόμενό του.Η λογοτεχνική κριτική που ασκήθηκε στο έργο υπήρξε πολύπλευρη, προσφέροντας ποικίλες ερμηνείες, συχνά με διαφορετικές προσεγγίσεις, καταλήγοντας σε διαφορετικά συμπεράσματα ως προς τη συνολική αξία του. Σύμφωνα με τον επιμελητή της έκδοσης, Γιώργη Γιατρομανωλάκη, οι επικρίσεις για το έργο κατά 90%, δεν ξεκινούσαν τόσο από την «ανηθικότητα» των περιγραφών όσο από τη σχοινοτενή αφήγηση και την επανάληψη ποικίλων ερωτικών σκηνών, στοιχεία που η πλειονότητα των κριτικών προέβαλε ως αρνητικά. Κατά άλλους, οι πλεονάζουσες «σχοινοτενείς και μονότονα επαναλαμβανόμενες οργασμικές περιγραφές» συντελούν εν τέλει στη μυθοποίηση της σεξουαλικής πράξης. Άλλοι κριτικοί του έργου, επισήμαναν το διδακτικό χαρακτήρα του, περιγράφοντας τον «Μεγάλο Ανατολικό» ως «μυθιστόρημα ερωτικής παιδεύσεως και αισθηματικής αγωγής, κείμενο ερωτικής μυήσεως». Σύμφωνα με τον Ελύτη, η απώτερη αξία του Μεγάλου Ανατολικού βρίσκεται έξω από τα περιγραφόμενα γεγονότα, ειδικότερα στην «παναγαθοσύνη του ποιητή που διαχέεται επάνω στους χαρακτήρες και στις πράξεις και εκπέμπεται αδιάκοπα στον αναγνώστη σαν ένα είδος ευλογίας», επισημαίνοντας παράλληλα πως το έργο «ναυπηγήθηκε με τα υλικά του ψυχαναλυτή στις δεξαμενές ενός οραματιστή και προφήτη». Αρκετοί μελετητές συνέδεσαν τον Μέγα Ανατολικό με το όραμα μίας ερωτικής και πολιτικής ουτοπίας του Εμπειρίκου, θεωρώντας πως συνυπάρχουν το ποιητικό και πολιτικό πρόγραμμα με το στοχαστικό δοκίμιο και το «μεσσιανικό όραμα για μια μέλλουσα ανθρωπότητα», με σκοπό την πραγμάτωση μιας «ουτοπίας» που κατά τον Ελύτη είναι «ανώτερη του πλέον ευφάνταστου Φουρριέ» και στην οποία ο κόσμος θα μετασχηματιστεί σε μία νέα Εδέμ, μια «ιμερική πολιτεία του πανελεύθερου έρωτα, χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς τάξεις». Κατά τον Γ. Γιατρομανωλάκη, το ταξίδι του «Μεγάλου Ανατολικού» προς τον Νέο Κόσμο έχει προφανή πολιτική σημασία, αν αναλογιστούμε την εποχή μέσα στην οποία γράφτηκε και τις προσωπικές περιπέτειες του συγγραφέα, ενώ μεγαλύτερη αξία αποκτά το γεγονός πως το θέμα του μυθιστορήματος δεν είναι η ζωή μιας ομάδας ανθρώπων στον Νέο Κόσμο αλλά το πολυήμερο, ερωτικό ταξίδι τους προς τον τελικό προορισμό τους. Στο ίδιο πνεύμα, ο δοκιμιογράφος Σάββας Μιχαήλ, ερμήνευσε το έργο ως μία ταυτόχρονη επεξεργασία του πένθους των Κρώρων και της αποκοπής του Εμπειρίκου από τον μαρξισμό, ενώ και ο καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας Roderick Beaton χαρακτήρισε τον Μέγα Ανατολικό ως μία «πολιτική ουτοπία». Στο μυθιστόρημα παρατηρείται σε πλήρη ανάπτυξη το ανθρωποκεντρικό και απελευθερωτικό ιδεολογικό πρότυπο του Εμπειρίκου, ήδη γνωστό από το σύνολο του ποιητικού έργου του. Ο Μέγας Ανατολικός έχει αντιπαρατεθεί με άλλα έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, ειδικότερα με το έργο του Μαρκησίου ντε Σαντ και το ερωτογράφημα 120 ημέρες στα Σόδομα. Σύμφωνα με τον Νάνο Βαλαωρίτη, ο Μέγας Ανατολικός ξεπερνά ως ερωτογράφημα και ποιητική δημιουργία τα πλέον διάσημα στο είδος αυτό, ενώ κατά τον Ελύτη, ο Εμπειρίκος κατορθώνει στο μυθιστόρημά του να μετατρέψει με τα ίδια υλικά, την «ακατονόμαστη Κόλαση» του ντε Σαντ σε έναν «επί γης Παράδεισο». Κατά τον Σάββα Μιχαήλ, μπορούμε να διακρίνουμε παράλληλα ορισμένες ομοιότητες μεταξύ των δύο έργων καθώς και των συνθηκών κάτω από τις οποίες διαμορφώθηκαν. Ειδικότερα, συνδέεται ο εγκλεισμός του ντε Σαντ στη Βαστίλη κατά την περίοδο συγγραφής των 120 ημερών στα Σόδομα, με την τραυματική εμπειρία της ομηρείας που έζησε ο Εμπειρίκος στα Δεκεμβριανά. Μία ένδειξη για την τοποθέτηση του «Μεγάλου Ανατολικού» και εν γένει της θεώρησης του Εμπειρίκου στον αντίποδα τού ντε Σαντ, είναι οι σκέψεις που αποδίδονται στον Ελβετό χαρακτήρα του έργου Χανς Έντελμαν, στο 36ο κεφάλαιο: «Διότι ναι μεν εθαύμαζε ο Ελβετός τον μαρκήσιον του Σαδ, ως μέγαν ποιητήν της ηδονής, ως μέγαν λιμπερτίνον και μέγαν ερωτογράφον, ναι μεν συμφωνούσε μαζύ του επί μερικών σημείων, αλλά ουδόλως συνεφώνει εν τω συνόλω με την φιλοσοφίαν του, και απέκρουε την αντίληψιν ότι ο έρως πραγματοποιείται πλήρως μόνο δια του βασανισμού, των πόνων και της θυματοποιήσεως του εκάστοτε αντικειμένου των πόθων ενός εραστού». Στον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου Διάφανος, στο ορχηστρικό κομμάτι Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς αναφέρονται ως εκτελεστές η «Ορχήστρα επιβατών γνωστού υπερατλαντικού ατμόπλοιου», δηλαδή η μουσική ομάδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου με ψευδώνυμα παρμένα από χαρακτήρες του Μεγάλου Ανατολικού, με την εξαίρεση του Αλέξη Αποστολάκη. Στο δελτίο τύπου για τον "Διάφανο", ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μεταξύ άλλων ευχαριστεί και «...την ορχήστρα του υπερωκεάνιου Μέγας Ανατολικός...». Σε παλαιότερες συναυλίες του, ο κιθαρίστας Γιώργος-Μπαντούκ Αποστολάκης συνήθιζε να απαγγέλλει από μνήμης μικρά αποσπάσματα από τον "Μεγάλο Ανατολικό". Ο Παναγιώτης Βήχος έχει κυκλοφορήσει τον δίσκο Ο Μέγας Ανατολικός, με μελοποιήσεις ποιημάτων του Ανδρέα Εμπειρίκου και αποσπάσματος από το μυθιστόρημα Ο Μέγας Ανατολικός, όπου τραγουδά ο Γιώργος Ρούσσης και παίζουν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και ορισμένοι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Ο Παναγιώτης Βήχος έχει ακόμα ιδρύσει μαζί με άλλους τη μουσική ομάδα «Ο Μέγας Ανατολικός». Στην ποιητική συλλογή του Των Σωμάτων, ο Ιωάννης Ιωάννου Βρεττός αποτίει φόρο τιμής στον Ανδρέα Εμπειρίκο με το ποίημα Μέγιστος που παραφράζει το ποίημα Στροφές Στροφάλων του δεύτερου, από τη συλλογή Ενδοχώρα: Χαίρε/Ανδρέα Εμπειρίκο!/Ο Μέγας Ανατολικός/Τραγουδά και πλέχει/Στους αιώνες των αιώνων/Με πρωραίαν γοργόναν/Μια παιδίσκην! Ηρακλής Δ. Λογοθέτης, Έτος Άγος ή πως εορτάζεται παρ' Έλλησιν ο Ανδρέας Εμπειρίκος, εκδ. Ίνδικτος, 2002 Γιατρομανωλάκης Γιώργης, Ο Μέγας Ανατολικός, Μέρος Πρώτον, τόμος Α', Επίμετρο, σελ. 287-322 Ελύτης Οδυσσέας, Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, εκδ. Ύψιλον, 1980 Κακναβάτος Έκτωρ, Για τον Μεγάλο Ανατολικό, εκδ. Άγρα, 1991 Μιχαήλ Σάββας, Πλους και κατάπλους του Μεγάλου Ανατολικού, εκδ. Άγρα, 1995 Κουμανούδη Αγγελική, "Η διαδικασία της Αποκάλυψης και ο θεός Παν στον Μεγάλο Ανατολικό του Α. Εμπειρίκου", Μολυβδοκονδυλοπελεκητής 6, περ. Γ', 1998-1999, σ. 152-168 Αρχειοθετήθηκε 2015-10-18 στο Wayback Machine.
|
Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, την περίοδο 1990-9 και χωρίζεται σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» του Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες. Η ελευθεροστομία του και το άκρως ερωτικό περιεχόμενό του προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκρισή του με άλλα γνωστά έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως τις 120 Μέρες των Σοδόμων του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82
|
Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου
|
βιβλίο Α΄ (58 π.Χ.): περιγραφή των γαλατικών φυλών, μετανάστευση των Ελβετών και εκστρατεία εναντίον τους, στη συνέχεια εναντίον των Γερμανών του Αριόβιστου. βιβλίο Β΄ (57 π.Χ.): εκστρατεία εναντίον των Βέλγων. · βιβλίο Γ΄ (56 π.Χ.): εκστρατεία εναντίον των Αρμορικανών και ο Πόπλιος Κράσσος στην Ακουιτανία. βιβλίο Δ΄ (55 π.Χ.): εκστρατεία εναντίον των Γερμανών (πρώτη ιστορική διάβαση του Ρήνου), πρώτη εκστρατεία στη Βρετανία. βιβλίο Ε΄ (54 π.Χ.): δεύτερη εκστρατεία στη Βρετανία, εξέγερση των βελγικών φύλων των Εβουρώνων και Τρεβήρων. βιβλίο ΣΤ΄ (53 π.Χ.): δεύτερη διέλευση του Ρήνου, περιγραφή των Γαλατών και των Γερμανών, ειρήνη στον βορρά και το κέντρο της Γαλατίας. βιβλίο Ζ΄ (52 π.Χ.): γενική εξέγερση των Γαλατών, πολιορκίες Αβαρικού, Ζεργοβίας και Αλεσίας. βιβλίο Η΄ (51-50 π.Χ.): ειρήνευση, ολοκλήρωση της κατάκτησης στο Ουξελόδουνο, κατάσταση το 50 π.Χ.. Το πρώτο βιβλίο ανοίγει με την περιγραφή της Γαλατίας και των κατοίκων της. Οι Βέλγες παρουσιάζονται ως οι πιο γενναίοι από τους Γαλάτες και οι Ελβετοί χαρακτηρίζονται ως γενναίοι και πολεμοχαρείς. Δυσαρεστημένος με την εδαφική έκταση της χώρας του, που θεωρούσε ανάξια του μεγαλείου της, ο Οργκετόριξ, ο πιο ευγενής και πλουσιότερος των Ελβετών, συγκέντρωσε δύναμη υπό την ηγεσία του και έπεισε τους συμπολίτες του να μεταναστεύσουν πανδημεί από τα εδάφη τους, εισβάλλοντας στη Γαλατία. Αποφάσισαν δε να συγκεντρώσουν αποθέματα σιταριού, υποζυγίων και άλλων αναγκαίων για τη μετανάστευση σε περίοδο δύο ετών. Οι Ελβετοί όταν πληροφορήθηκαν την προσπάθεια του Οργκετόριγα να καταλάβει την εξουσία, τον καταδίκασαν να καεί στην πυρά. Ο Οργκετόριξ συγκέντρωσε χιλιάδες υποστηρικτών και δούλων του για να αποφύγει την ποινή, αλλά τελικά πέθανε, ίσως ο θάνατός του οφείλονταν σε αυτοκτονία. Μετά τον θάνατό του, τα σχέδια της μετανάστευσης συνεχίστηκαν και οι Ελβετοί, πιεζόμενοι και από τους βόρειους γείτονές τους Γερμανούς, εγκατέλειψαν τη χώρα τους αφού πρώτα έκαψαν τις πόλεις και τα χωριά τους, για να μην υπάρχει επιστροφή και εισέβαλαν στη Γαλατία. Οι γαλατικές φυλές ζήτησαν τη βοήθεια του Ιούλιου Καίσαρα, ο οποίος έσπευσε και απέτρεψε τη μετανάστευση των Ελβετών που σχεδίαζαν να εγκατασταθούν έως και τις ακτές του Ατλαντικού, κατατροπώνοντάς τους στην αποφασιστική μάχη που διεξήχθη κοντά στη γαλατική πόλη Βίβρακτα, όπου οι Ελβετοί και οι σύμμαχοί τους νικήθηκαν και έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και των αποσκευών τους. Επίσης απώθησε τη γερμανική φυλή των Σουηβών υπό τον Αριόβιστο, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί σε τμήμα εδάφους των Σηκουανών και συνεχώς αύξαιναν την κυριαρχία τους στην περιοχή με την προσέλκυση περισσότερων γερμανικών φυλών. Μετά την εκδίωξη των Ελβετών και των Γερμανών, ο Καίσαρ άφησε τις λεγεώνες του στη Γαλατία, στα εδάφη των Σηκουανών, και ο ίδιος επέστρεψε στη βάση του, την Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία. Το δεύτερο βιβλίο αρχίζει με την επίκληση ενός νέου κινδύνου: οι Βέλγες ετοιμάζονταν να επιτεθούν στις ρωμαϊκές λεγεώνες που βρίσκονταν στη Γαλατία. Ο Καίσαρ απέτρεψε αυτή την επίθεση εισβάλλοντας ο ίδιος στο βελγικό έδαφος. Οι Ρέμοι, γείτονες των Βέλγων, συντάχθηκαν με τους Ρωμαίους και τους έδωσαν πληροφορίες σχετικά με τον συνασπισμό των λαών που απάρτιζαν τις βελγικές στρατιωτικές δυνάμεις και την κατάσταση των στρατευμάτων. Οι Βέλγες, που εξεπλάγησαν από την ταχεία πρόοδο των λεγεώνων, ανασυντάχθηκαν και πορεύθηκαν κατά των Ρωμαίων και των συμμάχων τους και πολιόρκησαν το Βίβραξ, οχυρό (oppidum) των Ρέμων. Ο Καίσαρ εγκατέστησε το στρατόπεδό του στις όχθες του ποταμού Αιν, βοήθησε τους πολιορκημένους Ρέμους στο οχυρό Βίβραξ και περίμενε. Οι Βέλγες με τη σειρά τους υποχώρησαν σε ένα στρατόπεδο όχι μακριά από αυτό των Ρωμαίων. Οι δύο εχθροί παρατηρούσαν και δοκίμαζαν ο ένας τον άλλο χωρίς να θέλουν να ξεκινήσουν τις εχθροπραξίες. Τελικά η μάχη έγινε και οι Βέλγες αποκρούσθηκαν και υπέστησαν μεγάλες απώλειες. Μετά την ήττα, τα βελγικά στρατεύματα αποσύρθηκαν.Ο Καίσαρ, φοβούμενος κάποια παγίδα, τους καταδίωξε, η βελγική οπισθοφυλακή σφαγιάστηκε και η υποχώρησή τους κατέληξε σε πανωλεθρία. Ο Καίσαρ εισχώρησε βαθύτερα στο βελγικό έδαφος, όπου υπέταξε τους Σουεσσιώνες, τους Βελλοβάκους, τους Αιδούους και τους Αμβιανούς αμαχητί, ενώ οι Νέρβιοι και οι γείτονές τους ετοιμάστηκαν να αντισταθούν. Η μάχη έγινε στις όχθες του ποταμού Σαμπίς (τον σημερινό Σαμπρ ή τον Λυς). Αρχικά αιφνιδιασμένοι από την επίθεση του εχθρού, οι Ρωμαίοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, αλλά ανέλαβαν το προβάδισμα και κέρδισαν παρά την ηρωική αντίσταση των Νερβίων, των οποίων οι δυνάμεις σχεδόν καταστράφηκαν. Ο Καίσαρ φέρθηκε με επιείκεια στους επιζώντες, που κράτησαν τα εδάφη τους και τέθηκαν υπό την προστασία του. Έμεναν οι Ατουατούκοι, που δεν είχαν προλάβει να φθάσουν στο πεδίο της μάχης, οι οποίοι οχυρώθηκαν σε ένα κάστρο, που ο Καίσαρ άρχισε να πολιορκεί. Εντυπωσιασμένοι από την τεχνολογία του ρωμαϊκού στρατού, οι Ατουατούκοι προσποιήθηκαν ότι ήθελαν να παραδοθούν ώστε να εξαπατήσουν τις φρουρές των λεγεώνων και να προσπαθήσουν μια έξοδο, επωφελούμενοι από τη νύχτα. Το σχέδιό τους όμως απέτυχε και πλήρωσαν ακριβά την υποκρισία τους. 53.000 από αυτούς πωλήθηκαν σαν δούλοι. Οι άλλοι γαλατικοί λαοί υποτάχθηκαν, η εξουσία της Ρώμης εγκαταστάθηκε. Ο Καίσαρ επωφελήθηκε από την ειρήνη για να επιστρέψει στη Ρώμη θριαμβευτής. Στο τέλος του έτους 57 π.Χ., η αισιοδοξία του Καίσαρα ήταν μεγάλη: «Αυτές οι εκστρατείες έφεραν την ειρήνη σε όλη τη Γαλατία. [...] Λόγω αυτών των γεγονότων, μετά από την αναφορά του Καίσαρα, διακηρύχθηκαν δεκαπέντε ημέρες επινίκιες θυσίες, που δεν είχε συμβεί σε κανέναν ». Όταν ο Καίσαρ έφυγε για την Ιταλία, έστειλε τον Σέρβιο Γάλβα με τα στρατεύματά του στις Άλπεις, στους Ναντουάντες, τους Βέραγρους και τους Σεδόνους, που κατοικούσαν κοντά στα σύνορα των Αλλοβρόγων έως την κορυφή των Άλπεων. Αιτία της αποστολής ήταν η διάνοιξη δρόμου μέσω των Άλπεων για να διευκολυνθεί το εμπόριο, γεγονός που επετεύχθη μετά από αλλεπάλληλες μάχες. Καθ΄οδόν τους επιτέθηκαν οι Βέραγροι που φοβούνταν ότι είχε έρθει η σειρά τους να κατακτηθούν, και επωφελήθηκαν από την αριθμητική τους πλειοψηφία έναντι των Ρωμαίων. Όταν το στρατόπεδο των Ρωμαίων δέχθηκε επίθεση, δοκίμασαν μια τολμηρή έξοδο που αιφνιδίασε τον αντίπαλο και κατάφεραν να νικήσουν. Και ενώ ο Καίσαρ πίστευε ότι η Γαλατία είχε εξ ολοκλήρου υποταχθεί και έφυγε για την Ιλλυρία, πολλοί λαοί της Βρετάνης, με πρωτοβουλία των Βενετών, οργάνωσαν μια επανάσταση κατά των Ρωμαίων. Ο πόλεμος κρίθηκε στη θάλασσα. Ο Καίσαρας ανησυχούσε πολύ για την υπεροχή του στόλου και τη ναυτική τεχνογνωσία των Βενετών. Αλλά χάρη στη στρατηγική που αναπτύχθηκε με επιθέσεις στο ένα πλοίο μετά το άλλο και στη συνέχεια στην πτώση του ανέμου, η ρωμαϊκή ναυτική ηγεσία θριάμβευσε και κέρδισαν τον πόλεμο. Ο επόμενος πόλεμος έλαβε χώρα στην Ακουιτανία, εναντίον των Σοτιατών και υπό τη διοίκηση του Πόπλιου Κράσσου. Οι Ρωμαίοι υπέταξαν διάφορους λαούς με δυσκολία, παρά τη βοήθεια που έλαβαν από τη γειτονική Εντεύθεν Ιβηρία. Εξακολουθούσαν να υπάρχουν μόνο δύο ανυπότακτοι λαοί στη Γαλατία, οι Μορίνοι και οι Μενάπιοι, που κατοικούσαν στις ακτές της Μάγχης και που ο Καίσαρ καταδίωξε ακόμη και μέσα στο δάσος στο οποίο είχαν καταφύγει. Το τέταρτο βιβλίο, το οποίο ξεκινά στις αρχές του έτους 55 π.Χ., υπό την υπατεία του Κράσσου και του Πομπήιου, αναφέρεται στους πολέμους κατά της Γερμανίας. Ξεκινά με μια τρομακτική περιγραφή των Σουηβών, που τους χαρακτηρίζει επικίνδυνους λόγω της πολεμικής τους διάθεσης και ισχυρούς λόγω του αριθμού τους, της ανδρείας και της σκληρότητας των τρόπων τους. Οι επιθετικοί Σουήβοι είχαν υποτάξει πολλές γερμανικές φυλές στις όχθες του Ρήνου και επιτέθηκαν κατά του γαλατικού φύλου των Μεναπίων. Φοβούμενος ότι οι Γαλάτες, «λαός λιπόψυχος», θα συμμαχούσαν με τους Γερμανούς, ο Καίσαρ πήρε το προβάδισμα και πήγε στο Ρήνο. Συνάντησε τους μετανάστες-εισβολείς για διαπραγματεύσεις μεταξύ των ποταμών Μεύση και Ρήνου. Βλέποντας το ρωμαϊκό ιππικό να προωθείται, λίγοι Γερμανοί ιππείς επιτέθηκαν κατά λάθος για να τους καταρρίψουν. Αφού αιχμαλώτισε τους αρχηγούς τους που πήγαν να διαπραγματευτούν, νίκησε εύκολα τα υπόλοιπα στρατεύματα. Τότε ο Καίσαρας αποφάσισε να διασχίσει το Ρήνο, για να εξουδετερώσει κάθε απειλή που μπορούσε να προέλθει από φυλές όπως οι Σουηβοί ή οι Σούγαμβροι. Κατασκεύασε ένα νέο είδος γέφυρας, δεδομένης της δυσκολίας του περιβάλλοντος, διέσχισε τον ποταμό και πυρπόλησε σε αντίποινα τα έρημα χωριά των Σουηβών και των Σουγάμβρων, διεισδύοντας για μια εβδομάδα σε σουηβικό έδαφος χωρίς να συναντήσει κανέναν και πίστεψε ότι είχε απαλλάξει τους συμμάχους του Ούβιους από την απειλή τους. Πέρασε πίσω τον Ρήνο και κατέστρεψε τη γέφυρα. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το τέλος του καλοκαιριού για να κάνει μια αναγνώριση της Βρετανίας, την οποία ήθελε να τιμωρήσει γιατί είχε στείλει ενισχύσεις στους Γαλάτες κατά τη διάρκεια των πολέμων. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα διέσχισαν τη Μάγχη από τον πορθμό του Καλαί. Οι Βρετανοί τους περίμεναν οπλισμένοι στην ακτή, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα εδάφη τους. Παρά τις δυσκολίες της απόβασης, οι Ρωμαίοι κατάφεραν να αποβιβαστούν, απωθώντας τους Βρετανούς και χωρίς να τους καταδιώξουν. Οι Βρετανοί συνήψαν ειρήνη, παραδίδοντας και ομήρους. Οι Ρωμαίοι όμως εγκλωβίστηκαν στο νησί λόγω των μεγάλων παλιρροιών και άσχημων καιρικών συνθηκών που κατέστρεψαν εν μέρει το στόλο τους, που πίστευαν ότι είχαν επαρκώς ασφαλίσει. Βλέποντάς τους έτσι αποδυναμωμένους, χωρίς προμήθειες, χωρίς πιθανή ενίσχυση και σχεδόν χωρίς ιππικό, οι Βρετανοί συνέχισαν τον αγώνα. Οι Ρωμαίοι τους νίκησαν ξανά, δέχθηκαν νέα έκκληση για σύναψη ειρήνης και επέστρεψαν στη Γαλατία. Συγχρόνως, οι Μορίνοι, υποταγμένοι έως πριν την αναχώρηση του Καίσαρα για τη Βρετανία, άρχισαν λεηλασίες. Ο Καίσαρ έστειλε στρατεύματα και τους υπέταξε. Επίσης οι Ρωμαίοι έκαναν επιθέσεις και κατά των Μεναπίων, καταστρέφοντας τις σοδειές και τις αγροικίες τους. Όπως κάθε χρόνο, ο Καίσαρ επέστρεψε στη Ρώμη, ενώ οι άντρες του ναυπηγούσαν νέο στόλο. Μετά από μια παράκαμψη στην Ιλλυρία για να διευθετήσει προβλήματα επέστρεψε στη Γαλατία και διέταξε τα στρατεύματά του να συγκεντρωθούν στα πλαίσια της προετοιμασίας για μια νέα επίθεση στο νησί της Βρετανίας. Παρά την ανυποταξία ορισμένων, που γρήγορα κάμφθηκε, ο Καίσαρ συνοδεύονταν από πολλούς Γαλάτες ηγέτες. Ένας στόλος από οχτακόσια πλοία έφτασε στη Βρετανία. Μια καταιγίδα, όμως, ανάγκασε τα πλοία να παραμείνουν αγγυροβολημένα και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο εχθρός συγκέντρωσε τις δυνάμεις του. Ο Καίσαρ κάνει εδώ μια γεωγραφική και εθνογραφική περιγραφή της Βρετανίας αρκετά ακριβή, αν και υποτυπώδη (της αποδίδει το σχήμα τριγώνου, αλλά ο προσανατολισμός και τα νησιά που αναφέρει είναι εύκολα αναγνωρίσιμα). Η καταδίωξη των εχθρών οδήγησε τις ρωμαϊκές λεγεώνες στον Τάμεση, που τον διέσχισαν. Οι Τρινόβαντες, και άλλοι λαοί που ακολούθησαν το παράδειγμά τους, συνθηκολόγησαν με τον Καίσαρα εναντίον του Κασσιβελαύνου, αρχηγού των δυνάμεων των Βρετανών, ο οποίος παραδόθηκε μετά από αρκετές ήττες και συνθηκολόγησε πληρώνοντας ετήσιο φόρο. Επιστρέφοντας στη Γαλατία, ο Καίσαρ διασκόρπισε τις λεγεώνες του για την περίοδο του χειμώνα σε διάφορες περιοχές της βόρειας Γαλατίας, λόγω κακής συγκομιδής εκείνη τη χρονιά. Τότε εκδηλώθηκε επίθεση πολλών γαλατικών φυλών υπό την ηγεσία του Εβούρωνα Αμβιόριγα κατά των στρατοπέδων, οπότε και καταστράφηκε μια λεγεώνα και πολιορκήθηκαν δύο άλλες (Μάχη της Ατουτατούκας). Το ρωμαϊκό στρατόπεδο που διοικούνταν από τον Κόιντο Τύλλιο Κικέρωνα κατάφερε τελικά να ειδοποιήσει τον Καίσαρα, ο οποίος έσπευσε με τις διαθέσιμες ενισχύσεις και κατέστειλε την εξέγερση. Στη συνέχεια, ήταν η σειρά των Τρεβήρων να εξεγερθούν κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Οι Ρωμαίοι τους καταδίωξαν και σκότωσαν τον αρχηγό τους. Η Γαλατία φαινόταν σχεδόν να έχει ειρηνεύσει. Ο Καίσαρ, ωστόσο, εξακολουθούσε να είναι επιφυλακτικός και ζήτησε από τον Πομπήιο να στείλει ενισχύσεις. Πράγματι, οι Γαλάτες βρίσκονταν στη διαδικασία συγκρότησης συνασπισμού για να ξαναρχίσουν τον αγώνα. Όταν ο Καίσαρ, έχοντας συντρίψει τους Νερβίους, έκανε σύγκληση συνεδρίου όλων των αρχηγών της Γαλατίας στη Λουτέτια, πόλη της φυλής των Παρισίων, οι Σέσωνες, οι Καρνούτοι, οι Μενάπιοι και οι Τρέβηροι αρνήθηκαν να παραστούν. Με το τέλος του συνεδρίου στράφηκε εναντίον τους: Οι δύο πρώτοι συνθηκολόγησαν, φοβισμένοι από τις ρωμαϊκές λεγεώνες που τους απειλούσαν και οι Μενάπιοι νικήθηκαν εύκολα. Οι Τρέβηροι όμως επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του Λαβηινού, που ήταν υπεύθυνος για την τοπική λεγεώνα. Ο Λαβηινός προσποιήθηκε ότι προσπαθεί να δραπετεύσει, παρέσυρε τους Γαλάτες σε δυσμενές έδαφος και τους νίκησε. Ο Σουηβοί, οι οποίοι έπρεπε να είχαν έρθει ως ενίσχυση, προτίμησαν να μην αναμιχθούν και επέστρεψαν στα εδάφη τους, αλλά αυτό έφτασε για να αποφασίσει ο Καίσαρ να τους τιμωρήσει και έτσι πέρασε για δεύτερη φορά τον Ρήνο. Πληροφορήθηκε από τους Ούβιους ότι οι Σουηβοί τον περίμεναν σε ενέδρα σε δάσος. Ο Καίσαρ κάνει εδώ μία παρέκβαση στην ιστορία του για να αναλύσει τις διαφορές ανάμεσα στους Γαλάτες και τους Γερμανούς. Οι Γαλάτες, λέει, σε όλα τα επίπεδα, χωρίζονταν σε δύο αντίπαλα κόμματα. Στην κοινωνική ιεραρχία υψηλά ήταν οι δρυίδες και ιππότες. Οι δρυίδες χρησίμευαν επίσης ως διαιτητές σε ιδιωτικές διενέξεις. Το κύρος τους ήταν σπουδαίο, το λειτούργημά τους ήταν δύσκολο να κατανοηθεί από τους αμύητους. Σύμφωνα με τον Καίσαρα, οι δρυιδικές πρακτικές προέρχονταν από τη Βρετανία. Ο Καίσαρας προσθέτει στην περιγραφή του την πρακτική της ανθρώπινης θυσίας. Οι Γαλάτες ήταν πολύ ευλαβείς. Τιμούσαν κυρίως τον Ερμή (Λου). Όσο για τους Γερμανούς, ήταν λιγότερο ανεπτυγμένοι: ζούσαν κυρίως από το κυνήγι και την κτηνοτροφία. Για να αποφύγουν έναν πιο κατασταλαγμένο τρόπο ζωής που θα τους μαλάκωνε και θα τους απομάκρυνε από τον πόλεμο, η κατοχή έγγειας ιδιοκτησίας περιορίζονταν σε ένα χρόνο. Παλιότερα ήταν υπό την κυριαρχία των Γαλατών, στην εποχή του Καίσαρα όμως ήταν πιο ισχυροί, γιατί οι Γαλάτες, έχοντας έρθει σε επαφή με τον ελληνιστικο-ρωμαϊκό πολιτισμό, ήταν συνηθισμένοι στην άνεση και την πολυτέλεια. Περιγράφει στη συνέχεια το δάσος της Ερκύνας που εκτείνονταν από την Ελβετία έως τη Δακία και τα σπάνια ζώα που ζούσαν εκεί. Ο Καίσαρ, αρνούμενος να ακολουθήσει τους Γερμανούς σ' αυτό το δάσος, παρακολουθούσε την περιοχή καθώς προσπαθούσε να συλλάβει τον Αμβιόριγα και να εξοντώσει τη φυλή του. Τότε οι προμήθειες που συσσωρεύτηκαν στο φρούριο της Ατουατούκας προσέλκυσαν τους Γερμανούς που προκάλεσαν ελαφρές απώλειες στους Ρωμαίους, υποχώρησαν δε αμέσως όταν κατέφθασαν ρωμαϊκές ενισχύσεις. Η περιγραφή της ανδρείας που έδειξε ένας Ρωμαίος στρατιώτης κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης μειώνει την αρνητική εντύπωση που προκαλείται από τη μειονεκτική κατάσταση του στρατοπέδου και την έλλειψη επαγρύπνησης, που ήταν η αιτία της επίθεσης. Επιστρέφοντας από την αποστολή του, ο Καίσαρ πήρε την κατάσταση στα χέρια του πριν επιστρέψει στη Ρώμη. Καθώς κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Καίσαρ, απασχολημένος στη Ρώμη με κομματικές διαμάχες, δεν θα επέστρεφε για πολύ καιρό, οι Γαλάτες σχεδίασαν μια νέα εξέγερση. Σ' αυτόν τον νέο πόλεμο αναφέρεται το έβδομο βιβλίο. Ο Βερκιγγετόριξ, νεαρός ευγενής Αρβέρνος, συσπείρωσε την πλειοψηφία των φυλών της Γαλατίας υπό τις εντολές του και οργάνωσε γενική εξέγερση. Έγινε αρχηγός τους και έδειξε έναν αυστηρό και αποτελεσματικό χαρακτήρα. Το γαλατικό σχέδιο ήταν αφενός να καταλάβουν τη Ναρβωνική και αφετέρου να επιτεθούν κατά ρωμαϊκών λεγεώνων που βρίσκονταν στα βόρεια. Έτσι ο Καίσαρ επέστρεψε στη Γαλατία, με μεγάλη δυσκολία καθώς πέρασε την οροσειρά των Σεβέν στα μέσα του χειμώνα. Ο Βερκιγγετόριξ υιοθέτησε την τακτική της καμένης γης ώστε οι Ρωμαίοι να μην βρίσκουν εφόδια. Ο Καίσαρ, μετά από ταχύτατη πορεία ανέβηκε τον Ροδανό και τον Σον, συνάντησε το κύριο σώμα του στρατού του και έπειτα πολιόρκησε το Αβαρίκο (σημερινό Μπουρζ). Η πολιορκία ήταν πολύ σκληρή και τελείωσε με τη σφαγή του πληθυσμού. Εκεί ο Καίσαρ βρήκε τρόφιμα επειδή οι Βιτούριγες του Αβαρίκου είχαν αρνηθεί να κάψουν την πόλη τους. Ο στρατός στρατοπέδευσε για τον υπόλοιπο χειμώνα στο Αβαρίκο. Την άνοιξη, μοίρασε τις δυνάμεις του. Έστειλε τον Λαβηινό να εισβάλει με τέσσερις λεγεώνες στα εδάφη των Σενώνων και των Παρισίων και ο ίδιος έφυγε για την περιοχή των Αρβερνών, ανεβαίνοντας τον ποταμό Αλιέ. Ο Βερκιγγετόριξ, που τον περίμενε στην αριστερή όχθη, δεν κατάφερε να τον εμποδίσει να διασχίσει τον ποταμό και προπορεύτηκε για τη Ζεργόβια, κοντά στο σημερινό Κλερμόν-Φεράν. Μια προσπάθεια των ρωμαϊκών στρατευμάτων να καταλάβουν την Ζεργόβια απέτυχε και κατέληξε σε βαριές απώλειες των Ρωμαίων, ήταν η πρώτη πλήρης ήττα του Καίσαρα στη Γαλατία. Λίγες μέρες αργότερα, ο Καίσαρ αποχώρησε, απέκρουσε επίθεση κατά του στρατού του και αφού συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του και επί πλέον έλαβε ενίσχυση γερμανικού ιππικού, συνάντησε τους συνασπισμένους Γαλάτες, νίκησε το ιππικό τους και τους καταδίωξε ως την Αλεσία, οχυρωμένη πόλη κοντά στη σημερινή Ντιζόν. Άρχισε τότε μια μακρά πολιορκία, την οποία ο Καίσαρ περιγράφει αναλυτικά. Τα διπλά ισχυρά οχυρά που ύψωσαν οι Ρωμαίοι γύρω από την Αλεσία εμπόδισαν τα γαλατικά στρατεύματα που κατέφθασαν προς ενίσχυση των πολιορκημένων να ενωθούν με τους πολιορκημένους. Επί πλέον, προστάτευαν τον ρωμαϊκό στρατό από την εξωτερική πλευρά και έτσι οι Γαλάτες, παρά την αριθμητική τους υπεροχή, σε αναλογία έξι προς ένα, στη μάχη της Αλεσίας ηττήθηκαν. Ο Βερκιγγετόριξ την επόμενη μέρα παραδόθηκε στον Καίσαρα. Και στα δύο στρατεύματα, οι απώλειες ήταν τεράστιες. Οι μισοί από τους μαχητές ήταν νεκροί και οι υπόλοιποι τραυματισμένοι. Ο Καίσαρ παραχώρησε σε κάθε έναν από τους στρατιώτες του έναν αιχμάλωτο για σκλάβο για να μεταφέρει τις αποσκευές του και να συμπληρώνει τα κενά στις σειρές. Αποφάσισε να περάσει το χειμώνα στα Βίβρακτα και διασκόρπισε στη Γαλατία για διαχείμαση τις ταλαιπωρημένες λεγεώνες του. Το όγδοο βιβλίο προστέθηκε αργότερα από τον Αύλο Ίρτιο, ο οποίος στον πρόλογο, δηλώνει τη δύσκολη θέση του να ολοκληρώσει ένα τέτοιο αριστούργημα. Ο Αύλος Ίρτιος ακολουθούσε τον Καίσαρα στην εκστρατεία και αναφέρεται στα γεγονότα μέχρι το 50 π.Χ. Ο Καίσαρ συμφώνησε με την ανάπαυση των στρατευμάτων του, τα οποία είχαν αγωνιστεί σκληρά για έναν ολόκληρο χρόνο. Στη συνέχεια, για να αποτρέψει οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια εξέγερσης, διέσχισε τη Γαλατία, επιδεικνύοντας τον εαυτό του παντού και έτσι δήλωνε στους Γαλάτες ότι θα ήταν μάταιο να προσπαθήσουν οτιδήποτε. Έλαβε την ευκαιρία να διαιτητεύσει σε συγκρούσεις μεταξύ των γαλατικών φυλών, καταστέλλοντας όποιον προσπαθούσε να εισβάλει στον γείτονά του. Έτσι, οι Βελλοβάκοι, που ήθελαν να επιτεθούν στους Σουεσσιώνες, νικήθηκαν από το ρωμαϊκό ιππικό. Οι Πίκτονες επίσης κατατροπώθηκαν από το ιππικό με την υποστήριξη του πεζικού. Οι Καδούρκοι προσπάθησαν στη συνέχεια να συσπειρώσουν τους Γαλάτες για μια νέα εξέγερση. Οι Ρωμαίοι τους κατέστειλαν αφού είχαν υποστεί περαιτέρω αψιμαχίες στο Ουξελόδουνο. Ο Καίσαρ ειδοποιήθηκε γι 'αυτό και αποφάσισε να πάει εκεί ο ίδιος, όχι επειδή ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, αλλά για να τιμωρήσει με υποδειγματικό τρόπο την επιμονή αυτής της μικρής πόλης. Οι πολιορκημένοι και στερημένοι από το νερό κάτοικοι αναγκάστηκαν να παραδοθούν και ο Καίσαρ έκοψε τα χέρια των μαχητών. Ο Καίσαρας πήγε τελικά στην Ακουιτανία, την οποία δεν είχε επισκεφθεί ποτέ και έπειτα επέστρεψε για να περάσει το χειμώνα με τα στρατεύματά του στο Βέλγιο, πριν επιστρέψει στη Ρώμη, στεφανωμένος με δόξα. Αλλά ο εμφύλιος πόλεμος ήταν ήδη επερχόμενος, καθώς το κύρος του Καίσαρα και η στήριξη του στρατού του φόβιζαν πολλούς Ρωμαίους. Η αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών του Καίσαρα και εκείνων του Πομπήιου εμφανίζεται όλο και πιο φανερή, ειδικά στη Σύγκλητο. Σύμφωνα με τον Αύλο Ίρτιο, η δηλωμένη πρόθεση του Καίσαρα ήταν να «παράσχει έγγραφα στους ιστορικούς σχετικά με τέτοια σημαντικά γεγονότα». Έτσι, τα Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου δεν είναι ένα συμβατικό βιβλίο ιστορίας, αλλά ανήκει στο είδος Απομνημονεύματα, που γράφηκαν επί τόπου για να χρησιμεύσουν ως μια αντικειμενική βάση, εξ ου και η αυστηρή χρονολογική οργάνωση των οκτώ βιβλίων, η αυστηρά αντικειμενική παρουσίασή τους και το εξαιρετικά λιτό στυλ τους. Χάρη στο «εργαστήριο παραγωγής» που είχε στη διάθεσή του, ο Καίσαρ μπόρεσε να γράψει το έργο του σε τρεις μήνες, αμέσως μετά την παράδοση της Αλεσίας, και να προβάλει αμέσως τη σημασία της νίκης του. Ο Αύλος Ίρτιος έγραψε το όγδοο βιβλίο μεταξύ του θανάτου του Καίσαρα το 44 π.Χ. και τον δικό του θάνατο το 43 π.Χ. Από την εμφάνισή του, το έργο χαρακτηρίστηκε ως λογοτεχνικό αριστούργημα. Ο Κικέρων θαύμαζε τα «Απομνημονεύματα (...) απλά, κομψά, απαλλαγμένα (...) από κάθε ρητορικό στοιχείο» και υποστηρίζει ότι «προτείνοντας το υλικό από όπου θα αντλήσουν εκείνοι που θα ήθελαν να γράψουν ιστορία (...) [ο Καίσαρας] αφαίρεσε την επιθυμία από μυαλωμένους να την γράψουν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο στην ιστορία από καθαρή και φωτεινή συντομία ».Αν και διάφοροι μελετητές έχουν επικρίνει την ακρίβεια του Γαλατικού πολέμου του Καίσαρα, όλοι συμφωνούν και θαυμάζουν το κομψό στυλ του και τη σαφήνεια, «την καθαρότητα και την απαράμιλλη ακτινοβολία της γλώσσας του», σύμφωνα με τον Μονταίν. Ο Γαλατικός πόλεμος είναι η μόνη πρωτογενής πηγή διαθέσιμη για όσους ενδιαφέρονται για τον Γαλατικό πόλεμο. Τα κείμενα του Τίτου Λίβιου έχουν χαθεί, και κανένα άλλο σύγχρονο έργο δεν αναφέρεται στο θέμα. Καθώς ο συγγραφέας ήταν ο κύριος πρωταγωνιστής των γεγονότων, η αξιοπιστία του έχει συχνά αμφισβητηθεί. Κατ' αρχάς από άλλους μάρτυρες του περιβάλλοντός του που είχαν διαφορετική άποψη (ειδικά ο Ασίνιος Πολλίων, από το έργο του οποίου δυστυχώς δεν έχουν σωθεί παρά μερικά αποσπάσματα), στη συνέχεια, από αντιπάλους του Καισαρισμού, όπως ο Μονταίν τον 16ο αιώνα, ο οποίος στα Δοκίμια του κατήγγειλε τα «ψεύτικα χρώματα με τα οποία θέλει ο Καίσαρ να καλύψει τις κακές του πράξεις και τη βρωμιά της επιθετικής φιλοδοξίας του». Από τα μέσα του 19ου αιώνα, η συζήτηση μετακινήθηκε από τα ιδεολογικά σε πιο επιστημονικά πλαίσια. Οι νίκες του Καίσαρα κατά τη διάρκεια του Γαλατικού πολέμου είχαν αυξήσει τις υποψίες των εχθρών του στη Ρώμη και οι αριστοκρατικοί αντίπαλοί του, διέδιδαν φήμες για τις προθέσεις του όταν θα επέστρεφε από τη Γαλατία. Σκόπευαν να καταδιώξουν τον Καίσαρα για κατάχρηση εξουσίας κατά την επιστροφή του, όταν θα αποστερούνταν από την εξουσία του. Μια τέτοια δίωξη δεν θα στερούσε τον Καίσαρα μόνο από τον πλούτο και την ιθαγένειά του, αλλά έπρεπε να αρνηθεί και όλους τους νόμους που θέσπισε κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Ύπατος και τις διαταγές του ως Ανθύπατος της Γαλατίας. Για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στις απειλές αυτές, ο Καίσαρ ήξερε ότι χρειαζόταν την υποστήριξη των πληβείων, ιδιαίτερα των αρχηγών τους, στους οποίους απευθύνονταν κυρίως. Τα Απομνημονεύματα για τον Γαλατικό πόλεμο ήταν μια προσπάθεια του Καίσαρα να επικοινωνήσει άμεσα με το λαό - παρακάμπτοντας έτσι συνήθεις διαύλους επικοινωνίας που περνούσαν μέσω της Συγκλήτου - για να προωθήσει τις δραστηριότητές του ως προσπάθειες για την αύξηση της δόξας και της επιρροής της Ρώμης. Με το να κερδίσει την υποστήριξη του λαού, ο Καίσαρ προσπάθησε να γίνει απρόσβλητος από τους πολιτικούς εχθρούς του. Τα Απομνημονεύματα του Καίσαρα έφτασαν σε εμάς χάρη στο έργο των αντιγραφέων του 9ου αιώνα, κατά την Καρολίγγεια περίοδο. Το παλαιότερο χειρόγραφο, με τίτλο De Bello Gallico, γράφτηκε από τους μοναχούς-αντιγραφείς της μονής του Φλερύ ήδη από εκείνη την εποχή. Μια δεύτερη συλλογή χειρογράφων που περιλαμβάνει σχόλια και συγγράμματα που σχετίζονται με αυτές τις στρατιωτικές εκστρατείες είναι το MS Paris lat. 3864, πιθανότατα γραμμένο στο αβαείο Κορμπί, την ίδια επίσης εποχή.Η πρώτη έκδοση σε μορφή τυπωμένου βιβλίου προέρχεται από τη Ρώμη το 1469. Από αυτήν την έκδοση δημιουργήθηκαν μεταφράσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου /Γαΐου Ιουλίου Καίσαρος, μεταφρασθέντα υπό Γρηγ. Ν. Βερναρδάκη
|
Τα Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου ( λατινικά: Commentarii de Bello Gallico), ή απλούστερα ο Γαλατικός πόλεμος ( λατινικά: De bello gallico) είναι ένα ιστορικό έργο επτά βιβλίων όπου ο Ιούλιος Καίσαρ διηγείται τους νικηφόρους πολέμους του κατά των Γαλατών (58 π.Χ.- 52 π.Χ.). Κάθε βιβλίο καλύπτει τα γεγονότα ενός έτους. Συμπληρώνεται από ένα όγδοο βιβλίο, το οποίο γράφτηκε αργότερα από τον Αύλο Ίρτιο, μετά το θάνατο του Καίσαρα. Τα Απομνημονεύματα αποτελούνται από σημειώσεις που έγραφε ο Καίσαρ κατά τη διάρκεια των εννέα ετών του Γαλατικού πολέμου, στις οποίες αφηγείται τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του και είναι, κυρίως, ταξινόμηση των αναφορών που συνέτασσε μαζί με τους διοικητές του για να τις στείλει στη Σύγκλητο, η οποία επόπτευε τη δραστηριότητα των ανθυπάτων όπως ο Καίσαρ. Η Γαλατία στην οποία αναφέρεται ο Καίσαρ είναι ασαφής, καθώς η χώρα είχε διάφορα γεωγραφικά σύνορα στην εποχή του. Γενικά, η Γαλατία του Καίσαρα περιλάμβανε όλες τις περιοχές που οι Ρωμαίοι δεν είχαν κατακτήσει και όπου κατοικούσαν κατά κύριο λόγο οι Κέλτες. Εξαιρουμένης της ρωμαϊκής επαρχίας Ναρβωνικής Γαλατίας (σύγχρονη Προβηγκία και Λανγκεντόκ-Ρουσιγιόν), η οποία είχε ήδη κατακτηθεί πριν την εποχή του Καίσαρα, σήμαινε έτσι την υπόλοιπη σύγχρονη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Δυτική Γερμανία και τμήματα της Ελβετίας. Καθώς η Ρωμαϊκή Δημοκρατία προχωρούσε βαθύτερα στην Κελτική επικράτεια και κατακτούσε περισσότερη γη, ο ορισμός της «Γαλατίας» συρρικνώνονταν. Ταυτόχρονα, ο όρος «Γαλατία» χρησιμοποιούνταν επίσης στην κοινή γλώσσα ως συνώνυμο του «άξεστος» ή «απλοϊκός», καθώς οι Ρωμαίοι είδαν τις κελτικές φυλές ως απολίτιστες, σε σύγκριση με τη Ρώμη. Το παλαιότερο αντίγραφο είναι από την Καρολίγγεια περίοδο, καθιστώντας το ένα από τα παλαιότερα πλήρη αντίγραφα της κλασικής αρχαιότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Σεγούντα Λίγα
|
Πριν το 1990, υπήρχε μόνο ένα επαγγελματικό, εθνικό πρωτάθλημα στην Πορτογαλία, η 'Πριμέιρα Ντιβιζάο. Οι τελευταίες ομάδες του πρωταθλήματος διαβαθμίζονταν στην Σεγκούντα Ντιβιζάο, ένα περιφερειακό πρωτάθλημα του οποίου οι κορυφαίες ομάδες προβιβάζονταν στην Πριμέιρα Ντιβιζάο. Από την περίοδο 1990-91 μια νέα επαγγελματική κατηγορίας δημιουργήθηκε, παίρνοντας το όνομα Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα, ενώ η προηγούμενη Σεγκούντα Ντιβιζάο έγινε το τρίτο επίπεδο του πρωταθλήματος και μετονομάστηκε σε Σεγκούντα Ντιβιζάο Β. Το 1999 η Πορτογαλική Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου πήρε τον έλεγχο των δύο πρωταθλημάτων εθνικού επιπέδου και μετονόμασε το πρωτάθλημα σε Σεγκούντα Λίγκα και η Σεγκούντα Ντιβιζάο Β επανήλθε στο αρχικό της όνομα Σεγκούντα Ντιβιζάο. Από την περίοδο 2012-13 συμμετέχουν 22 ομάδες στο πρωτάθλημα, ενώ την περασμένη σεζόν συμμετείχαν 16 ομάδες. Κατά τη διάρκεια της σεζόν, κάθε ομάδα αγωνίζεται με τις άλλες ομάδες δύο φορές, μία φορά στην έδρα της και μία φορά στην έδρα του αντιπάλου, δίνοντας συνολικά 42 αγώνες. Στο τέλος κάθε περιόδου, οι δύο πρώτες ομάδες προβιβάζονται στην Πριμέιρα Λίγκα και οι τρεις τελευταίες ομάδα υποβιβάζονται στο πρωτάθλημα Campeonato Nacional de Seniores. Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν και οι ομάδες «Β». Οι ομάδες αυτές δεν μπορούν να προβιβαστούν στην Πριμέιρα Λίγκα (αφού εκεί συμμετέχουν οι πρώτες ομάδες), αλλά μπορούν να υποβιβαστούν εάν στο τέλος της περιόδους πάρουν μία από τις 3 τελευταίες θέσεις ή αν η κύρια ομάδα υποβιβαστεί από την Πριμέιρα Λίγκα στην Σεγκούντα Λίγκα. Για τις πρωταθλήτριες ομάδες αυτού του επιπέδου πριν το 1990, δείτε Σεγκούντα Ντιβιζάο Τελευταία ανανέωση με τα στοιχεία έως την περιόδο 2012-13Για σκοπούς τυποποίησης, η νίκη ανταμείβεται με τρίτους βαθμούς για όλες τις ομάδες. Επίσημη ιστοσελίδα (Πορτογαλικά) Επίσημη κανονισμοί (Πορτογαλικά) Επίσημα στατιστικά (Πορτογαλικά) Resultados Ao Vivo, proximos jogos ao vivo, posicoes de Liga de Honra (Πορτογαλικά) Portuguese Futebol.com » Your Source for Portuguese Soccer (Αγγλικά) Portuguese Soccer News Links (Αγγλικά)
|
Η Σεγούντα Λίγα (πορτογαλικά: Segunda Liga, προφορά ΔΦΑ: [sɨˈɣundɐ ˈliɣɐ]) είναι το δεύτερο επίπεδο ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων της Πορτογαλίας. Όταν η Πορτογαλική Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου ανέλαβε τον έλεγχο των δύο πρωταθλημάτων εθνικού επιπέδου το 1999, μετονομάστηκε σε Σεγκούντα Λίγκα. Την περίοδο 2005-06 άλλαξε το όνομα της σε Λίγκα ντε Όνρα. Επανήλθε στο όνομα Σεγκούντα Λίγκα στην αρχή της περιόδου 2012-13. Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν 22 ομάδες. Μέχρι σήμερα το πρωτάθλημα έχουν κατακτήσει 17 διαφορετικές ομάδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9B%CE%AF%CE%B3%CE%B1
|
Κομητείες της Αγγλίας
|
Γνωστές ποικίλως ως οι 39 ιστορικές, αρχαίες ή παραδοσιακές κομητείες. Το σύστημα των κομητειών, ιστορικά καλούμενες shires, αναδύθηκαν μέσα στο βασίλειο του Ουέσσεξ, πιθανώς τον 7ο αιώνα, και επεκτάθηκε στην υπόλοιπη χώρα κατά τον 9ο, 10ο και τον 11ο αιώνα. Σταθεροποιήθηκαν ως μια γεωγραφική Δομή αναφοράς μέσα στον χρόνο. Έπαυσαν να χρησιμοποιούνται για αναγορά απογραφών το 1841. Οι περισσότερες από τις ιστορικές κομητείες συνεχίζουν να είναι μέρος της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης, συχνά με αναδημιουργημένα όρια. Συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται για πλήθος σκοπών, π.χ. η δομή του κομητειακού κρίκετ βασίζεται σε αυτές. Οι Ληξιαρχικές κομητείες υπήρξαν από το 1851 ως το 1930 και χρησιμοποιήθηκαν για αναφορές απογραφών από το 1851 ως το 1911. Δημιουργήθηκαν από τις συνδυασμένες περιοχές των μικρότερων ληξιαρχικών περιφερειών· αρχικά βασισμένες σε δημοτικά διοικητικά διαμερίσματα, στις ενώσεις του νόμου κοινωνικής πρόνοιας και αργότερα υγειονομικές περιφέρειες. Όπου αυτές οι περιφέρειες περνούσαν τα ιστορικά όρια των συνόρων του Ηνωμένου Βασιλείου προκάλεσαν το να διαφέρουν οι ληξιαρχικές κομητείες από τις ιστορικές κομητείες. Κατά τον ύστερο δέκατο ένατο αιώνα υπήρχε μια αυξανόμενη πίεση να μεταρρυθμιστούν η κυβέρνηση και οι περιοχές των κομητειών. Ένας επιτροπή ορίων διορίστηκε το 1887 για να κρίνει όλες τις αγγλικές και ουαλικές κομητείες, και ένα νομοσχέδιο τοπικής κυβέρνησης παρουσιάστηκε στο κοινοβούλιο το επόμενο έτος. Ο επακόλουθος νόμος τοπικής αυτοδιοίκησης του 1888 θέσπισε κομητειακά συμβούλια στην Αγγλία το 1889, αναλαμβάνοντας πολλές από τις διοικητικές εξουσίες των δικαστηρίων των Τριμηνιαίων Συνεδριάσεων, καθώς και τους δόθηκαν άλλες δυνάμεις μέσα στον χρόνο. Μία κομητεία του Λονδίνου δημιουργήθηκε από μέρη του Κεντ, του Μίντλσεξ και του Σέρρεϋ. Οι κομητείες διαιρέθηκαν σε διοικητικές κομητείες (η περιοχή που ελάγχεται από ένα κομητειακό συμβούλιο) και ανεξάρτητες κομητείες διοικητικά διαμερίσματα. Κάθε κομητεία διοικητικό διαμέρισμα ήταν τεχνικά μια διοικητική κομητεία ταυτόχρονα, ενώ ένας αριθμός κομητειών διαιρέθηκαν σε περισσότερες από μια διοικητικές κομητείες· ήταν το Κέιμπριτζσαϊρ, το Χάμσαϊρ, το Λίνκολνσαϊρ, το Νορθάμπτονσαϊρ, το Σάφφολκ, το Σάσσεξ και το Γιόρκσαϊρ. Οι κομητείες που χρησιμοποιούνταν για σκοπούς άλλους από την τοπική αυτοδιοίκηση, όπως η τοποτήρηση, επίσης άλλαξαν όντας είτε μια απλή διοικητική κομητεία ή μια ομάδα διοικητικών κομητειών και "συνεργαζόμενες" κομητείες διοικητικά διαμερίσματα. Η μία εξαίρεση ήταν η Πόλη του Λονδίνου (City), που μόνη μεταξύ ομαδικές κομητείες διατήρησαν μια ξεχωριστή τοποτήρηση. Στη νομοθεσία μετά το 1888 η αναρμόδια χρήση του όρου "κομητεία" αναφέρεται σε αυτές τις οντότητες, αν και ο ανεπίσημος όρος ¨γεωγραφική κομητεία" χρησιμοποιήθηκε επίσης για να διακρίνονται από τις διοικητικές κομητείες. Εκτέθηκαν στους χάρτες της Χαρτογραφικής Υπηρεσίας της εποχής κάτω και από τυος δύο τίτλους, και είναι ισοδύναμοι με τις σύγχρονες "επίσημες κομητείες". Υπήρξαν σημαντικές αλλαγές συνόρων μεταξύ των κομητειών μέσα στην περίοδο, με περιοχές να ανταλλάσσονται και ημιαστικές περιοχές σε μια κομητεία να προσαρτώνται από κομητείες διοικητικά διαμερίσματα σε άλλη. Μια μεγάλη επανευθυγράμμιση έγινε το 1931, όταν τα όρια μεταξύ του Γκλούσεστερσαϊρ, του Γουόργουικσαϊρ, και του Γουόρσεστερσαϊρ προσαρμόστηκαν από την Νόμο (Γκλούσεστερσαϊρ, Γουόγουικσαϊρ και Γουόρσεστερσαϊρ) Επαρχιακής Διαταγής Επικύρωσης που μετέθεσε 26 κοινότητες μεταξύ των τριών κομητειών, κυρίως για να εξαλείψουν τις θύλακες. Μια Επιτροπή Ορίων Τοπικής Αυτοδιοίκησης δημιουργήθηκε το 1945 με την δύναμη να συγχωνεύσει, να δημιουργήσει ή να διαιρέσει όλες τις υπάρχουσες διοικητικές κομητείες και τις κομητείες διοικητικά διαμερίσματα. Αν οι προτάσεις της επιτροπής είχαν πραγματοποιηθεί ο κομητειακός χάρτης της Αγγλίας θα είχε ολοκληρωτικά ξανασχεδιαστεί. Η διαδικασία κριτικής εγκαταλείφθηκε μετά τις γενικές εκλογές του 1950. Μια Βασιλική Επιτροπή Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο Μείζον Λονδίνο ιδρύθηκε το 1957 και μια Επιτροπή Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την Αγγλία το 1958 για να προτείνει νέες δομές τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα μεγάλα αποτελέσματα από τις εργασίες των επιτροπών ήρθαν το 1965: η αρχική Κομητεία του Λονδίνου καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από τη "διοικητική περιοχή" του Μείζονος Λονδίνου, η οποία επίσης περιλαμβάνει το μεγαλύτερο εναπομείναν μέρος του Μίντλσεξ και τμήματα του Σέρρεϋ, του Κεντ, του Έσσεξ και του Χέρτφορντσαϊρ· το Χάντιγκντονσαϊρ συγχωνεύθηκε με το Πίτερμπορο για να δημιουργήσουν το Χάντιγκντον και Πίτερμπορο και η αρχική διοικητική κομητεία Κέιμπριτζσαϊρ συγχωνεύθηκε με την Νήσο Έλυ (ιστορικά τα βόρεια του Κέιμπριτζσαϊρ, γύρω από το Έλυ) για να δημιουργήσουν το Κείμπριτζσαϊρ και η Νήσος Έλυ. Στις 1 Απριλίου 1974 ο νόμος τοπικής κυβέρνησης 1972 τέθηκε σε ισχύ. Αυτός κατάργησε την υπάρχουσα δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αγγλία και την Ουαλία (εκτός από το Μείζον Λονδίνο), αντικαθιστώντας την με ένα πλήρως διαθεσμικό σύστημα. Κατάργησε τις προηγουμένως υπάρχουσες διοικητικές κομητείες και τις κομητείες διοικητικά διαμερίσματα (αλλά όχι τις προηγούμενες μη διοικητικές 'κομητείες') και δημιούργησε μια νέα ομάδα 46 κομητειών στην Αγγλία, έξι από τις οποίες ήταν μητροπολιτικές και 40 ήταν ήταν μη μητροπολιτικές.
|
Οι κομητείες της Αγγλίας είναι εδαφικές διαιρέσεις της Αγγλίας για τους σκοπούς της διοικητικής, πολιτικής και γεωγραφικής οροθεσίας. Πολλές τωρινές κομητείες έχουν θεμέλια σε παλαιότερες διαιρέσεις όπως τα αγγλοσαξονικά βασίλεια. Το όνομα κομητεία προέρχεται από την περιοχή τέως ή ονομαστικά διοικούμενη από έναν κόμη (στα αγγλικά: count), αν και στην Βρετανία η κατάσταση περιπλέκεται από το γεγονός ότι ο τίτλος κόμης έχει αντικατασταθεί στην κανονική χρήση από τον παλαιότερο σαξονικό τίτλο του κόμη, γνωστό ως earl. Η σύζυγος του earl, όμως, φέρει τον τίτλο της κόμισσας (countess). Τα ονόματα, τα όρια και οι εξουσίες αυτών των διαιρέσεων έχουν αλλάξει σημαντικά στην σύγχρονη εποχή. Πράγματι, μια σειρά ανασυγκροτήσεων των τοπικών κυβερνήσεων από τον 19ο αιώνα και μετά, έχει αφήσει τον ακριβή ορισμό του όρου «κομητεία» ασαφή. Ο όρος «κομητείες της Αγγλίας», επομένως, δεν αναφέρεται σε ένα μοναδικό κανονιστικό σύνολο ονομάτων και ορίων· σε επίσημη χρήση, το είδος της σχετικότητας της κομητείας με το ειδικό καθήκον και την περίοδο είναι σαφώς δηλωμένη π.χ. η επίσημη κομητεία, η ληξιαρχική κομητεία, η ιστορική κομητεία ή η πρώην ταχυδρομική κομητεία
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γ΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1982-1983
|
Στο πρωτάθλημα Γ΄ Εθνικής του 1982-83 μετείχαν 16 ομάδες: οκτώ (8) που υποβιβάστηκαν από τη Β΄ Εθνική το 1981-82 και οκτώ από την Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία της προηγούμενης σεζόν. Ήταν μια μεταβατική σεζόν, αφού την επόμενη δημιουργήθηκε και 2ος όμιλος. Στην Β΄ Εθνική προήχθη μόνο ο πρωταθλητής, ενώ υποβιβάστηκαν τέσσερις ομάδες στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Επίσης, από τη Β΄ Εθνική υποβιβάστηκαν 23 ομάδες ενώ ανέβηκαν επτά σύλλογοι από το ερασιτεχνικό. Έτσι την επόμενη σεζόν στη Γ΄ Εθνική εντάχθηκαν 36 ομάδες χωρισμένες σε δυο ομίλους. Ομάδες (16). Όμιλος (1). Πρωταθλητής: Εδεσσαϊκός, άνοδος στην Β΄ Εθνική. Υποβιβασμός (4): Παναρκαδικός, Π.Α.Σ. Πρέβεζα, Ολυμπιακός Λουτρακίου, Παναργειακός. Υποβιβασμός από Β΄ Εθνική (23): ώστε να δημιουργηθούν δύο όμιλοι των 18 ομάδων. Άνοδος από ερασιτεχνικό (7): Α.Ο. Νεάπολης Νίκαιας, Θρίαμβος Αθηνών, Αναγέννηση Άρτας, Πανναυπλιακός, Α.Ε. Ποντίων Κοζάνης, Α.Ε. Πολυκάστρου, Ασπίδα Ξάνθης. 16 γκολ: Μαγουλάς (Α.Ο. Νίκαιας). 1 Ο Παναργειακός κρίθηκε ένοχος για υπόθεση δωροδοκίας στον εκτός έδρας αγώνα του με τον Α.Ο. Νίκαιαςκαι τιμωρήθηκε με υποβιβασμό από το ΑΣΕΑΔ. Νίκος Νικολαΐδης, "Απ' τη Γ΄ Εθνική στο Περιφερειακό (1965-2012)", Αθήνα 2012 (ψηφιακή έκδοση). Στατιστική ποδοσφαίρου.
|
Το πρωτάθλημα Γ΄ Εθνικής 1982-83 διαδέχθηκε το πρωτάθλημα της Εθνικής Ερασιτεχνικής Κατηγορίας και ήταν το πρώτο που είχε αυτή την ονομασία, αν εξαιρεθούν δυο πειραματικές σεζόν που είχαν γίνει με αυτό το όνομα τη δεκαετία του '60 (1965 ως 1967). Διεξήχθη σε έναν ομίλο των 16 ομάδων, ο νικητής του οποίου ανέβηκε στην Β΄ εθνική κατηγορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1982-1983
|
Αρχή Τουρισμού του Κατάρ
|
Οι υπήκοοι των κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας των Χωρών του Κόλπου (Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) δεν χρειάζονται θεώρηση για να εισέλθουν στο Κατάρ. Οι υπήκοοι των 34 χωρών που απαριθμούνται παρακάτω δεν χρειάζονται εκ των προτέρων διευθετήσεις για τη θεώρηση και μπορούν να αποκτήσουν απαλλαγή από την υποχρέωση θεώρησης κατά την άφιξη στο Κατάρ. Η απαλλαγή ισχύει για 180 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης και δίνει το δικαίωμα στον κάτοχό της να παραμείνει έως και 90 ημέρες στο Κατάρ, στη διάρκεια ενός ή περισσότερων ταξιδιών. Οι υπήκοοι των 46 χωρών που απαριθμούνται παρακάτω δεν χρειάζονται εκ των προτέρων διευθετήσεις για τη θεώρηση και μπορούν να αποκτήσουν απαλλαγή από την υποχρέωση θεώρησης κατά την άφιξη στο Κατάρ. Η απαλλαγή θα ισχύει για 30 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης και δίνει το δικαίωμα στον κάτοχό της να παραμείνει έως και 30 ημέρες στο Κατάρ, στη διάρκεια ενός ή περισσότερων ταξιδιών. Αυτή η απαλλαγή μπορεί να παραταθεί για άλλες 30 ημέρες. Όσοι ταξιδεύουν προς το Κατάρ με οποιαδήποτε αεροπορική εταιρεία μπορούν να αιτηθούν τουριστική θεώρηση του Κατάρ μέσω Διαδικτύου. Για να υποβάλουν αίτηση, οι επισκέπτες πρέπει να κάνουν τα εξής: Να συμπληρώσουν μια διαδικτυακή φόρμα Να ανεβάσουν τα απαιτούμενα έγγραφα (μεταξύ άλλων, σαρωμένες εκδόσεις διαβατηρίου και προσωπικών φωτογραφιών) Να δώσουν πληροφορίες για την πτήση την οποία έχουν κλείσει Να πληρώσουν διαδικτυακά με έγκυρη πιστωτική κάρταΌσοι επισκέπτες ταξιδεύουν στο Κατάρ με την Qatar Airways μπορούν να αιτηθούν τουριστική θεώρηση του Κατάρ για τον κυρίως επιβάτη και όσους ταξιδεύουν μαζί του με την ίδια κράτηση. Οι επιβάτες όλων των εθνικοτήτων που διέρχονται από το Κατάρ με πτήση της Qatar Airways δικαιούνται να αιτηθούν δωρεάν θεώρηση διέλευσης 96 ωρών. Ωστόσο, ισχύουν ορισμένοι όροι και προϋποθέσεις, οπότε οι θεωρήσεις εκδίδονται κατά τη διάκριση του Υπουργείου Εσωτερικών του Κατάρ. Όσοι κάτοικοι κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας των Χωρών του Κόλπου (ΣΣΧΚ) έχουν θέση εργασίας σε εγκεκριμένα επαγγέλματα και όσοι τους συνοδεύουν μπορούν να αποκτήσουν θεώρηση βραχείας διαμονής για κατοίκους ΣΣΧΚ κατά την άφιξή τους στο Κατάρ. Αυτή η θεώρηση για μία είσοδο στη χώρα μπορεί να αποκτηθεί έναντι 100 QAR, τα οποία καταβάλλονται με πιστωτική κάρτα, ισχύει για 30 ημέρες και μπορεί να ανανεωθεί για τρεις επιπλέον μήνες. Από όσους επισκέπτες επιθυμούν να αποκτήσουν τέτοια θεώρηση ίσως ζητηθεί κατά την είσοδο στο Κατάρ να επιδείξουν επίσημα έγγραφα τα οποία να τεκμηριώνουν το επάγγελμά τους. Αρχή Τουρισμού του Κατάρ Υπουργείο Εσωτερικών του Κατάρ Θεωρήσεις για επισκέπτες Αρχειοθετήθηκε 2018-10-05 στο Wayback Machine.
|
Η Αρχή Τουρισμού του Κατάρ (ΑΤΚ) είναι ο ανώτατος κρατικός φορέας με ευθύνη τη δημιουργία και διαχείριση των κανόνων, των κανονισμών και των νόμων που αφορούν στην ανάπτυξη και στην προώθηση του τουρισμού στο Κατάρ. Έχει ευθύνη για τα τουριστικά αξιοθέατα και τα καταλύματα για επισκέπτες, φροντίζει να επεκτείνει και να διαφοροποιήσει τον τουριστικό κλάδο του Κατάρ, να αυξήσει τη συμβολή του τουρισμού στο ΑΕΠ της χώρας και να εξασφαλίσει τη μελλοντική άνθησή του και την κοινωνική ανάπτυξη.Τις ενέργειες της ΑΤΚ κατευθύνει η Εθνική Στρατηγική Τουρισμού του Κατάρ 2030 (ΕΣΤΚ), που δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2014 για να καταρτίσει ένα σχέδιο για τη μελλοντική ανάπτυξη του κλάδου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AE_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81
|
Μαχμούτ Πασάς Αντζέλοβιτς
|
Μετά την οθωμανική κατάκτηση της Θεσσαλίας το 1394 ο κλάδος των Αγγέλων που κυβερνούσε εκεί κατέφυγε στη Σερβία. Γεννήθηκε το 1420, στο χωριό Νόβο Μπρντο στο Δεσποτάτο της Σερβίας, αδελφός του ήταν ο Μιχαήλ. Απήχθη το 1427, κατά τη διάρκεια μιας οθωμανικής εισβολής στη Σερβία από τους Οθωμανούς και στάλθηκε μαζί με δύο άλλα αγόρια στην Αδριανούπολη. Σύμφωνα με τον Λαόνικο Χαλκοκονδύλη απήχθη από τους ιππείς του σουλτάνου Μουράτ Β΄ ενώ ταξίδευε με τη μητέρα του από το Νόβο Μπρντο στο Σμεντέρεβο. Η μητέρα του μεταφέρθηκε και αυτή στην Κωνσταντινούπολη παραμένοντας χριστιανή υπό την προστασία του Σουλτάνου, ο οποίος της έδωσε και κάποιο κτήμα. Το 1458, ο Σέρβος δεσπότης Λάζαρ Μπράνκοβιτς πέθανε, ο αδελφός του Μαχμούτ Μιχαήλ έγινε μέλος μιας συλλογικής αντιβασιλείας που κρατούσαν την εξουσία στο δεσποτάτο αλλά σύντομα καθαιρέθηκε. Σε αντίδραση ο Μαχμούτ επιτέθηκε και κατέλαβε το φρούριο του Σμεντέρεβο και μερικά φρούρια στην περιοχή του. Απειλούμενος από μια ενδεχόμενη ουγγρική παρέμβαση αναγκάστηκε να αποσυρθεί νότια και να ενώσει τις δυνάμεις του με αυτές του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ στα Σκόπια. Το 1461 συνόδευσε τον Μεχμέτ στην εκστρατεία του εναντίον της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, το τελευταίο εναπομέναν κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Μαχμούτ διαπραγματεύτηκε την παράδοση της πόλης της Τραπεζούντας με τον Γεώργιο Αμιρούτζη που ήταν ξάδελφος του. Το 1463 ο Μαχμούτ οδήγησε τον Οθωμανικό στρατό στην εισβολή και την κατάκτηση του υποτελούς Βασιλείου της Βοσνίας, επίσης συνέλαβε τον Βόσνιο βασιλιά Στεφάν Τομάσεβιτς. Συνόδευσε τον Μωάμεθ Β΄ στην επιθεση του στη σημερινή Αλβανία το καλοκαίρι του 1467 εναντίον του Σκεντέρμπεη. Ο Σκεντέρμπεης υποχώρησε στα βουνά και ο Μαχμούτ τον καταδίωξε αλλά απέτυχε να τον εντοπίσει. Ο Μαχμούτ παύθηκε από τη θέση του το 1468, λόγω μηχανορραφίας του διαδόχου του Ρουμ Μεχμέτ Πασά, υποτίθεται λόγω παρατυπιών σχετικά με την επανεγκατάσταση των Καραμανιδών στην Κωνσταντινούπολη μετά την κατάκτηση του Καραμάν το ίδιο έτος. Αποκαταστάθηκε το 1472 αλλά οι σχέσεις του με τον σουλτάνο ήταν πλέον τεταμένες. Απολύθηκε και εκτελέστηκε το 1474. Finkel, Caroline (2006). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire 1300–1923. London: John Murray. ISBN 978-0-7195-6112-2. Stavrides, Théoharis (2001), The Sultan of vezirs: the life and times of the Ottoman Grand Vezir Mahmud Pasha Angelovic (1453–1474), Brill, ISBN 978-90-04-12106-5
|
Ο Βελί Μαχμούτ Πασάς Αντζέλοβιτς (σερβικά: Махмуд-паша Анђеловић, τουρκικά : Veli Mahmud Paşa) (1420–1474), ήταν μεγάλος βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την περίοδο 1456-1466 και ξανά το 1472-1474, ο πρώτος σε αυτό το αξίωμα που προερχόταν από τον θεσμό του παιδομαζώματος (devşirme). Έγραψε στα περσικά και την τουρκική γλώσσα ποιήματα με το ψευδώνυμο "Adni". Ήταν μέλος της βυζαντινής οικογένειας των Αγγέλων και ανατράφηκε χριστιανός, αλλά αργότερα απήχθη ως παιδί από τον Σουλτάνο, με το παιδομάζωμα κι έγινε μουσουλμάνος. Ήταν ικανός στρατιώτης και παντρεμένος με την κόρη του σουλτάνου Μωάμεθ Β΄. Διακρίθηκε στην πολιορκία του Βελιγραδίου το 1456 και πήρε τη θέση του Μεγάλου Βεζύρη ως ανταμοιβή διαδεχόμενος τον Ζαγανό Πασά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης
|
Από την ίδρυσή του, το φεστιβάλ αποτέλεσε πηγή για τον εντοπισμό νέων συνθετών, στιχουργών και τραγουδιστών που τροφοδότησαν την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή.Βασισμένο στα πρότυπα του αντίστοιχου ιταλικού φεστιβάλ (περισσότερο γνωστού ως φεστιβάλ του Σαν Ρέμο), το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης πέρασε από διάφορες διακυμάνσεις και αναζητήσεις (μέχρι το 1971 απαγορευόταν το μπουζούκι στην ενορχήστρωση των τραγουδιών αλλά και η ύπαρξη επί σκηνής συγκροτημάτων, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις στη δεκαετία του 1960 τα τραγούδια ερμηνεύονταν 2 φορές από διαφορετικούς καλλιτέχνες κάθε φορά, ώστε να τονισθεί η σύνθεση και όχι η ερμηνεία), έζησε στιγμές μεγάλης ακμής και παρακμής, ανέδειξε νέα ταλέντα τόσο σε επίπεδο ερμηνευτών όσο και συνθετών, αλλά δέχτηκε και πλήθος επικρίσεων. Η πορεία του διακόπηκε το 1997 μετά από 36 συνεχείς διοργανώσεις, όμως οι φορείς που το συντηρούν (Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης και Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση) προχώρησαν στην ανασύστασή του το 2005. Από τότε ισχύει νέα αρίθμηση, ενώ από το 2008 προστέθηκε και τρίτος συνδιοργανωτής, το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Το τελευταίο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης διεξήχθη το 2008. Το 2009 η Ε.Ρ.Τ. ανακοίνωσε ότι δεν θα διοργανώσει το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, λόγω της οικονομικής κρίσης. Το φεστιβάλ δεν έχει επιστρέψει μέχρι σήμερα (2022). Παραμένει άγνωστο αν θα βρεθούν οι πόροι για την αναβίωση αυτής της διοργάνωσης. Ένα πρόσωπο που συνέδεσε άμεσα το όνομά του με το Φεστιβάλ ήταν αυτό του Άλκη Στέα, ο οποίος παρουσίασε μόνος ή με συμπαρουσιάστριες 20 φεστιβάλ. Α’ βραβείο: «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» (Νάνα Μούσχουρη / Μάνος Χατζιδάκις) Β’ βραβείο: «Ξέρω κάποιο αστέρι» (Νάνα Μούσχουρη – Τρίο Καντσόνε / Μίμης Πλέσσας – Κώστας Πρετεντέρης) Γ’ βραβείο: «Εσένα» (Γιάννης Βογιατζής / Γιάννης Σπάρτακος – Αλέκος Λιδωρίκης) Α’ βραβείο: «Κυπαρισσάκι» (Νάνα Μούσχουρη / Μάνος Χατζιδάκις), «Τιμωρία» (Νάνα Μούσχουρη / Μάνος Χατζιδάκις) Β’ βραβείο: «Καλοκαιράκι» (Γιοβάννα (Φάσου) / Σπήλιος Μεντής) Γ’ βραβείο: «Καλή αντάμωση» (Μαίρη Λω / Νίκυ Γιάκοβλεφ) Δ’ βραβείο: «Ήταν κάποιο λούνα παρκ» (Νάντια Κωνσταντοπούλου / Τάκης Μωράκης – Ρέττη Ζαλοκώστα) Βραβείο στίχου: Γιώργος Οικονομίδης (Πρώτο χελιδόνι / μ: Γεράσιμος Λαβράνος / ερ: Ρένα Βλαχοπούλου – Γιάννης Βογιατζής) Βραβείο πρώτης εμφάνισης: Λιάνα Ρουσιάνου (Θυμήσου κι εσύ / μαζί με το Τρίο Καντσόνε) Α’ βραβείο: «Απαγωγή» (Μαίρη Λίντα / Μίκης Θεοδωράκης) (8.000 δρχ. / 41.000 δρχ.) Β’ βραβείο: «Κουρασμένο παλικάρι» (Νάνα Μούσχουρη / Μάνος Χατζιδάκις) (7.000 δρχ. / 21.000 δρχ.) Γ’ βραβείο: «Ήλιε μου, γιε της χαραυγής» (Γιώργος Κουρουπός σ / μ: Γιώργος Κουρουπός – στ: Κώστας Πολυμετάκης) (6.000 δρχ. / 9.000 δρχ. – 9.000 δρχ.) Δ’ βραβείο: «Γεράματα» (Τώνης Μαρούδας / Χρήστος Χαιρόπουλος) (4.000 δρχ. / 14.000 δρχ.) Βραβείο στίχου: Κώστας Πολυμετάκης (Ήλιε μου, γιε της χαραυγής) (4.000 δρχ.) Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη: Γιώργος Κουρουπός (Ήλιε μου, γιε της χαραυγής) (4.000 δρχ.) Α’ βραβείο: «Οι αλυσίδες» (Καίτη Μπελίντα / Κώστας Γιαννίδης – Στέλιος Χριστοφίδης) Β’ βραβείο: «Οι χαρές της ζωής» (Νάντια Κωνσταντοπούλου / Νάντια Κωνσταντοπούλου – Τάκης Μωράκης) Γ’ βραβείο: «Κι όμως υπάρχει χαρά» (Γιοβάννα (Φάσου) / Σπήλιος Μεντής – Μίμης Πλέσσας) Δ’ βραβείο: «Ξέρω ένα δρόμο» (Νάντια Κωνσταντοπούλου / Γιώργος Οικονομίδης – Τάκης Μωράκης) Βραβεία ενορχήστρωσης: Κώστας Γιαννίδης – Μίμης Πλέσσας – Ζακ Ιακωβίδης – Τάκης Μωράκης Α’ βραβείο: «Πέταξε ένα πουλί» (Γιάννης Βογιατζής – Νινή Ζαχά / Κώστας Κλάβας – Αλέξης Αλεξόπουλος) Β’ βραβείο: «Εδώ τελειώνει ο ουρανός» (Τζένη Βάνου – Ζωή Κουρούκλη / Κώστας Κινδύνης – Μίμης Πλέσσας)Γ’ βραβείο: «Άκου» (Τζένη Βάνου – Νίκη Καμπά / Τάκης Παναγόπουλος – Αλέκος Γεωργιάδης) Δ’ βραβείο: «Που πάτε κύριε» (Νάντια Κωνσταντοπούλου – Λόλα Τσακίρη / Νάντια Κωνσταντοπούλου – Τάκης Μωράκης) Α’ βραβείο ενορχήστρωσης: Μίμης Πλέσσας Β’ βραβείο ενορχήστρωσης: Τάκης Μωράκης Γ’ βραβείο ενορχήστρωσης: Αλέκος Γεωργιάδης Δ’ βραβείο ενορχήστρωσης: Τάκης Αθηναίος – Γιώργος Μαυρομουστάκης Α’ βραβείο: «Ποιος!» (Νάντια Κωνσταντοπούλου – Κλειώ Δενάρδου / Νάντια Κωνσταντοπούλου – Τάκης Μωράκης) Β’ βραβείο: «Τώρα» (Τζένη Βάνου – Νίκη Καμπά / Κώστας Πρετεντέρης – Μίμης Πλέσσας) Γ’ βραβείο: «Βοήθα Παναγιά» (Κλειώ Δενάρδου / Γιώργος Μαυρομουστάκης – Κώστας Καπνίσης) Δ’ βραβείο: «Ψιλόβροχο» (Γιάννης Βογιατζής – Κώστας Προκοπίου / Γιάννης Ρίτσος – Σπήλιος Μεντής – Κώστας Καπνίσης) Α’ βραβείο: «Ήταν μεγάλη η νύχτα» (Σούλα Μπιρμπίλη / Γιάννης Κακουλίδης – Νότης Μαυρουδής – Γιώργος Κουρουπός) Β’ βραβείο: «Το φτωχόπαιδο» (Γιοβάννα (Φάσου) / Γιάννης Ρίτσος – Σπήλιος Μεντής – Κώστας Καπνίσης) Γ’ βραβείο: «Θαλασσινό όνειρο» (Γιοβάννα (Φάσου) / Γιάννης Λογοθέτης – Γιώργος Μαυρομουστάκης – Κώστας Καπνίσης) Ειδική διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη: Γιάννης Ανδρεόπουλος (Θάλασσα πλατιά μου) Α’ βραβείο: «Πανηγύρι» (Κλειώ Δενάρδου – Μαίρη Αλεξοπούλου / Γιώργος Μαυρομουστάκης – Κώστας Κλάβας) Β’ βραβείο: «Δώσε μου» (Ζωή Κουρούκλη – Αλεξάνδρα Μπιλίκα / Ηλίας Ηλιόπουλος – Ζακ Ιακωβίδης) Γ’ βραβείο: «Ποτάμι» (Κλειώ Δενάρδου – Λίτσα Σακελλαρίου / Ηλίας Ηλιόπουλος – Πάνος Καψοκαβάδης – Μενέλαος Σπάθης) Ειδική διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη: Δημήτρης Λυμπερόπουλος (Διπλή ζωή / Καίτη Χωματά – Αλέκα Μαβίλη) Α’ βραβείο: «Καλώς όρισες έρωτα» (Σώτος Παναγόπουλος – Άντζελα Ζήλεια / Γιάννης Φερμάνογλου – Γιώργος Μουζάκης) Β’ βραβείο: «Εκείνον» (Νάντια Κωνσταντοπούλου – Κρύσταλ / Φ. Μιχαλάτος – Γιάννης Φερμάνογλου – Τάκης Μωράκης) Γ’ βραβείο: «Έκανα βάρκα τον καημό» (Γιοβάννα (Φάσου) – Νότα Μοντσενίγου / Απόστολος Αρμενάκης – Αλέκος Γεωργιάδης) Α’ βραβείο: «Το καλοκαίρι εκείνο» (Νίκος Αντωνίου – Τώνης Στρατής / Χριστίνα Ντουβή – Τώνης Στρατής – Μενέλαος Σπάθης) Β’ βραβείο: «Χτύπα καρδιά μου» (Μπελίντα – Άντζελα Ζήλεια / Γιάννης Φερμάνογλου – Γιώργος Μουζάκης) Γ’ βραβείο: «Θεέ μου» (Γιοβάννα(Φάσου) – Λίτσα Σακελλαρίου / Ηλίας Ηλιόπουλος – Αλέκος Σπάθης – Κώστας Κλάβας) Ειδικές διακρίσεις ερμηνείας: Κλειώ Δενάρδου – Νίκος Αντωνίου (Το καλοκαίρι εκείνο) Α’ βραβείο: «Πικρό παράπονο» (Δημήτρης Μπαξεβανάκης – Τζίμης Σταμπουλής / Αλέκος Σπάθης – Άκης Σμυρναίος) Β’ βραβείο: «Εκείνη» (Γιάννης Βογιατζής – Πάνος Κόκκινος / Ηλίας Λυμπερόπουλος – Τόλης Βοσκόπουλος – Ζακ Ιακωβίδης) Γ’ βραβείο: «Θα πάρω τ’ άλλο τρένο» (Γιάννης Πετρόπουλος – Σάκης Παπανικολάου / Σάκης Παπανικολάου – Τάκης Αθηναίος) Ειδικές διακρίσεις ερμηνείας: Λίτσα Σακελλαρίου – Πάνος Κόκκινος (Εκείνη) – Τώνης Στρατής Βραβεία ενορχήστρωσης: Αλέκος Γεωργιάδης – Μενέλαος Σπάθης – Ζακ Ιακωβίδης Α’ βραβείο: «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά» (Γιάννης Βογιατζής / στ: Ηλίας Λυμπερόπουλος – μ: Τόλης Βοσκόπουλος) Β’ βραβείο: «Εσπερινός» (Τώνης Στρατής / Γιώργος Χιντίρης – Γιώργος Παπαδάκης) Γ’ βραβείο: «Σαν προσευχή» (Πάνος Κόκκινος / Γιάννης Καστρινός) Βραβείο δημοσιογράφων για το καλύτερο τραγούδι και καλύτερη πρώτη εμφάνιση τραγουδίστριας: Μαρίνα «Οι αριθμοί» (Γιώργος Ρωμανός- Δημήτρης Ιατρόπουλος) Α’ βραβείο: «Παλιό κανόνι» (Γιάννης Πετρόπουλος / Γιώργος Μαυρομουστάκης – Αλέκος Γεωργιάδης) Β’ βραβείο: «Αλίμονο» (Κλειώ Δενάρδου / Νίκος Ελληναίος – Γιώργος Χατζηνάσιος) Γ’ βραβείο: «Άνεμος» (Πάνος Κόκκινος / Πάνος Κόκκινος – Τάκης Αθηναίος) Α’ βραβείο: «Αν ήμουν πλούσιος» (Δώρος Γεωργιάδης / Σώτια Τσώτου – Δώρος Γεωργιάδης) Β’ βραβείο: «Αγιά Σοφιά» (Κλειώ Δενάρδου – Μαστέλλου–Δημησιάνου / Νίκος Ελληναίος – Γιώργος Λημνιός) Γ’ βραβείο: «Γύρνα πίσω Αποστόλη» (Μιχάλης Βιολάρης / Γιάννης Κακουλίδης – Γιώργος Κριμιζάκης) Τιμητική διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη και εκτελεστή: Στέλιος Φωτιάδης - Νοστράδαμος (Δως μου το χέρι σου) Τιμητική διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου στιχουργού: Δημήτρης Κωνσταντάρας Βραβείο καλύτερου στίχου: Δημήτρης Κωνσταντάρας Α’ βραβείο: «Ο μπαρμπαλιάς» (Δημήτρης Κοντολάζος / στ: Δημήτρης Καραστάθης – μ: Πέτρος Ζέρβας) Β’ βραβείο: «Να μείνουμε πάντα παιδιά» (συγκρότημα The Charms / Κώστας Ρουβινέτης – Γιώργος Μελέκης) Γ’ βραβείο: «Σαν ένα φεγγάρι» (Φρύνη / Λίτσα Σταματοπούλου) Βραβείο καλύτερου στιχουργού: «Ο μάγος» Ηλίας Ασβεστόπουλος – Ανδρέας Αγγέλου-ερμ: Χριστίνα Καράλη Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Ανδρέας Αγγέλου Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: συγκρότημα The Charms (Να μείνουμε πάντα παιδιά) Α’ βραβείο: «Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας» (Τώνης Βαβάτσικος / Τώνης Βαβάτσικος) Β’ βραβείο: «Αν» (Μιχάλης Βιολάρης / Σώτια Τσώτου–Εμμανουηλίδου – Γιώργος Κριμιζάκης) Γ’ βραβείο: «Άσε με να φύγω» (Αλέκα Κανελλίδου / στ: Νίκος Ελληναίος – μ: Γιώργος Μανίκας) Βραβείο καλύτερου στίχου: Ανδρέας Αγγελάκης Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Γιάννης Πηλιούρης Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Αλέκα Κανελλίδου (Άσε με να φύγω) Α’ βραβείο: «Σαν ένα όνειρο» (Ρόμπερτ Ουίλιαμς – Μπέσσυ Αργυράκη / Ρόμπερτ Ουίλιαμς) Β’ βραβείο: «Κι όλο ψάχνω να σε βρω» (Δάκης / Γιώργος Μανίκας) Γ’ βραβείο: «Το δικό μου τραγούδι» (Λάκης Τζορντανέλι / Κώστας Νικολόπουλος) Βραβεία ερμηνείας: Ελπίδα – Βλάσης Μπονάτσος (Κάιν / στ: – μ: Εύη Ρουμελιώτη) – Ρόμπερτ Ουίλιαμς (Σαν ένα όνειρο) – Μπέσσυ Αργυράκη (Σαν ένα όνειρο) Α’ βραβείο: «Άσπρα πουλιά» (Μαρία Δουράκη / Θανάσης Νανόπουλος), «Χίλιες φορές» (Κωστής Χρήστου / Ρόνη Σοφού - Αντώνης Πετρίδης) Γ’ βραβείο: «Παλιέ μου φίλε» (Δάκης / Σάκης Τσιλίκης) Βραβείο καλύτερου στίχου: Γιώργος Βεντουζάς Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Σάκης Τσιλίκης (Παλιέ μου φίλε) Βραβείο καλύτερης ενορχήστρωσης: Τζικ Νακασιάν Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Δάκης (Παλιέ μου φίλε) Α’ βραβείο: «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή» (Άννα Βίσση / Δώρος Γεωργιάδης) Β’ βραβείο: «Εσύ» (Αντώνης Πολίτης – Τζίνα Σπηλιωτοπούλου / Ρόμπερτ Ουίλιαμς) Γ’ βραβείο: «Κι όμως αγαπιόμαστε» (Μιχάλης Βιολάρης / Ανδρέας Ζαχαρόπουλος – Γιώργος Κριμιζάκης) Πανελλήνιο βραβείο κοινού: «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή» Βραβείο δημοφιλέστερου τραγουδιστή: Γιώργος Κοινούσης Βραβείο καλύτερου στίχου: Κώστας Τουρνάς Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Στέλιος Ζαφειρίου Βραβείο καλύτερης ενορχήστρωσης: Σπύρος Καρδάμης Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Τζένη Βάνου (Να μ'αγαπάς) Α’ βραβείο: «Κράτα με» (Χριστίνα Καράλη) – Τάκης Αντωνιάδης / Χρυσούλα Ιωαννίδου – Ζακ Ιακωβίδης) Β’ βραβείο: «Ετούτη την ώρα ας γίνουμε ένα» (Σόφη Παπά – Γιάννης Πετρίτσης / Σόφη Παπά – Γιάννης Πετρίτσης) Γ’ βραβείο: «Λάφυρα πολέμου» (Σταύρος Σιδεράς / Ανδρέας Φαντίδης – Δώρος Γεωργιάδης) Πανελλήνιο βραβείο κοινού: «Ετούτη την ώρα ας γίνουμε ένα» Βραβείο δημοφιλέστερου τραγουδιστή: Τώνης Βαβάτσικος Α’ βραβείο: «Αν ξανακατεβείς Χριστέ τη γη» (Γιώργος Πολυχρονιάδης / Σάσα Μανέτα – Γιώργος Πολυχρονιάδης) Β’ βραβείο: «Η ελπίδα του κόσμου» (Μάνος / Γιάννης Πετρίτσης) Γ’ βραβείο: «Με μια κιθάρα» (Γιάννης Δημητράς / Κώστας Μπίγαλης) Βραβείο δημοφιλέστερου τραγουδιστή: Γιώργος Πολυχρονιάδης Α’ βραβείο: «Της γιαγιάς τα παραμύθια» (Τζίνα Σπηλιωτοπούλου / Σπύρος Ιωαννίδης) Β’ βραβείο: «Αν έρθεις» (Μπέτυ Δήμα – Μιράντα Δήμα / Νίκος Βρεττός) Γ’ βραβείο: «Αν η καρδιά σου» (Ελένη Δήμου / Κυριάκος Δασκαλόπουλος) Βραβείο δημοφιλέστερου τραγουδιστή: Στυλιανός Τσαμαδός – Γιάννα Κομνηνού Α’ βραβείο: «Μια αγάπη σαν κι αυτή» (Ελένη Δήμου / Σάσα Μανέτα) Β’ βραβείο: «Φύλλο – φύλλο» (Χαρούλα Ντάνου / Διονύσης Κομιώτης – Καλλιόπη Χάιδα) Γ’ βραβείο: «Και φύσαγε θεέ μου ένας βοριάς» (Αντύπας Μαζλουμίδης / Νίκος Βρεττός) Δεν δόθηκαν βραβεία Α’ βραβείο: «Ήλιε μου» (Πέτρος Καράλης / Βασίλης Τσερέλης) Β’ βραβείο: «Καράβια, πάρτε με» (Δημήτρης Καμσάρης / Δημήτρης Καμσάρης) Γ’ βραβείο: «Η πτήση» (Κώστας Θωμαΐδης / Γιώργος Παπάς – Ανδρέας Μικρούτσικος) Α’ βραβείο: «Χαμένη ισορροπία» (Σοφία Βόσσου / Σοφία Βόσσου) Β’ βραβείο: «Δυτικοί παράλληλοι» (Γιώργος Μεράντζας / Άκης Παράσογλου – Θανάσης Νικόπουλος), «Ανοχή» (Διονύσης Τσακνής / Διονύσης Τσακνής) Γ’ βραβείο: «Ένας δόκιμος στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου» (Νότης Χασάπης – Ηλίας Κοκορομύτης / Νότης Χασάπης – Ηλίας Κοκορομύτης – Νίκος Καββαδίας) «Νανούρισμα» (Νένα Βενετσάνου / Ηλίας Χατζής – Θέμης Δημητρακόπουλος) Βραβείο καλύτερης σύνθεσης: Σοφία Βόσσου (Χαμένη ισορροπία) Α’ βραβείο: «Μελαγχολικές Κυριακές» (Χρήστος Δάλκος / Χρήστος Δάλκος), «Ελαφάκι μου» (Φωτεινή Βάζου / Θέμης Δημητρακόπουλος) Β’ βραβείο: «Κάρμεν» (Φωτεινή Βάζου / Θέμης Δημητρακόπουλος) Γ’ βραβείο: «Μονόλογος» (Δημήτρης Παναγόπουλος / Δημήτρης Παναγόπουλος), «Όνειρα χαμένα» (Πανίκος Χαραλάμπους / Πέτρος Γιαννάκης) Βραβείο ερμηνείας: Ελένη Τζαγκαράκη (Σ' είδα στα σύννεφα να πετάς) – Γιώργος Χατζηαντωνίου (Κατηφορίζω) Α’ βραβείο: «Σαλονίκη μου» (Νίκος Μωραϊτόπουλος – Τιμολέων Μωραϊτόπουλος / Νίκος Μωραϊτόπουλος) Β’ βραβείο: «Ήταν μια στιγμή» (Κώστας Πρατσινάκης / Σοφία Κατζούρη – Γιώργος Καζαντζής) Γ’ βραβείο: «Η μπαλάντα του μπαρ» (Ελένη Αντωνιάδου / Ηλίας Σταγκόλης) Βραβείο ερμηνείας: Ελένη Αντωνιάδου (Η μπαλάντα του μπαρ) Α’ βραβείο: «Καληνύχτα παιδί» (Γιάννης Γαρδέλης / στ: Σέβη Τηλιακού – μ: Χρήστος Κωνσταντινίδης) Β’ βραβείο: «Η άγονη σχέση» (Ελένη Αντωνιάδου / Σοφία Κατζούρη – Γιώργος Καζαντζής) Γ’ βραβείο: «Κι όμως σ’ αγάπησα πολύ» (Σ. Δάρρας / στ: Σάσα Μανέτα – μ: Θωμάς Μητρόπουλος) Βραβείο επιτροπής: «Καληνύχτα παιδί» Βραβείο καλύτερου στίχου: Χρήστος Δάλκος (Εμπρός λοιπόν) Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Κατερίνα Σιάπαντα (Τελευταίο αντίο / στ: Χρήστος Μιχαηλίδης - μ: Χρήστος Μιχαηλίδης) Α’ βραβείο: «Ερωτικό σύμπλεγμα» (Ματούλα Λάμπρου – Αθηνά Λάμπρου / στ: Ευαγγελία Παπαμιχαήλ – μ: Αθηνά Λάμπρου) Β’ βραβείο: «Μικρό ερωτικό» (Ελένη Μιχαλοπούλου / Βασίλης Τσερέλης) Γ’ βραβείο: «Πάμε μαζί» (Δημήτρης Νικολούδης / Θανάσης Τσίρος) Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Αθηνά Λάμπρου (Ερωτικό σύμπλεγμα) Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Ελένη Μιχαλοπούλου (Μικρό ερωτικό) – Ξένια Ασημάκη – Πλατιά (Όταν σβήνουν τα φώτα) Α’ βραβείο: «Μοιρολόι» (Ελένη Μιχαλοπούλου / Βασίλης Τσερέλης) Β’ βραβείο: «Ήσουν το όνειρο» (ερμ: Πέγκυ Ροδουσάκη / στ: Ουρανία Μακρή / συνθ: Κώστας Ντινόπουλος / ενορx: Τζικ Νακασιάν) Γ’ βραβείο: «Καλημέρα μοναξιά μου» (Μανώλης Λιδάκης / στ: Ελένη Γιαννατσούλια – μ: Στέλιος Καρύδας) Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Μανώλης Λιδάκης (Καλημέρα μοναξιά μου) Α’ βραβείο: «Μοναξιά» (Γιάννης Δημητράς / Γιώργος Πιας – Κώστας Πρέντας) (1.200.000 δρχ.) (Το βραβείο ακυρώθηκε από τους δημιουργούς επειδή το τραγούδι είχε από πριν υκλοφορήσει στην αγορά. Όμως, παρ' όλα αυτά, ο ερμηνευτής έλαβε το βραβείο καθώς και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας, αλλά και το αναγραφόμενο χρηματικό ποσό.) Α' βραβείο: "Καλημέρα σ' αγαπώ" (Ειρήνη Ράικου / Παναγιώτης Μαρκογιάννης - Δημήτρης Σταμπουλής) Β' βραβείο: "Απόψε Θέλω ή ποτέ" (Τα κακά κορίτσια / Πάνος Δαμάλας - Στέλιος Φωτιάδης) Γ' βραβείο: "Πες το μου το ναι" (Τα παιδιά του Οδυσσέα) / Γιάννης & Βαγγέλης Βαφίνης) Βραβείο καλύτερης μελωδίας: Νίκος Κασιμάτης (Η αγάπη δεν θέλει πολύ) Βραβείο καλύτερου στίχου: Παναγιώτης Γεωργιάδης (Χθεσινή φωτογραφία) – Ευαγγελία Παπαμιχαήλ (Μικρός προφήτης) Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Γιάννης Δημητράς (Μοναξιά) Βραβείο καλύτερης ενορχήστρωσης: Γιώργος Θεοφάνους (Ψηλά τα χέρια) Α’ βραβείο: «Ερωτικό» (Ανθή Τατσιούλη / στ: Πέλλα Γρηγοριάδου – μ: Ανθή Τατσιούλη) Α’ Βραβείο σύνθεσης: Τερζής Νίκος (Παρ' τα) Βραβείο καλύτερης ερμηνείας: Γιώργος Αλκαίος Α’ βραβείο: «Δακρύζω» (Δημήτρης Νεζερίτης / στ: Μιχάλης Τουτουντζής – μ: Κώστας Παπαϊωάννου) Βραβείο σύνθεσης: Ζακ Ιακωβίδης (Δος μου την καρδιά μου πίσω) Βραβείο στίχου: Κική Σεγδίτσα (Δος μου την καρδιά μου πίσω) Βραβείο ερμηνείας: Κατερίνα Κουμαντάρου (Άσε με να σκηνοθετήσω) Βραβείο ενορχήστρωσης: Ζακ Ιακωβίδης (Δως μου την καρδιά μου πίσω) Α’ βραβείο: «Απόψε άργησα» (Κώστας Βρεττός – Γεωργία Ψωμά / Χρήστος Παπαδόπουλος – Αναστασία Δαραβίγκα) Β’ βραβείο:) Γ’ βραβείο: «Έλα» (ΠΥΡΟΒΑΤΕΣ-Βασίλης Τσερέλης) Α’ βραβείο: «Το μυστικό» (Κατερίνα Σιάπαντα – Χρήστος Μιχαηλίδης / στ: Έλσα Αμανατίδου – μ: Μανώλης Χρυσοστομίδης) Β’ βραβείο: «Χαμένο παιχνίδι» (Μαριάννα Νικηφόρου / στ: Δημήτρης Μπρούχος – μ: Αντώνης Θανούλης) Γ’ βραβείο: «Με ένα ζεμπέκικο» (Μόρφω Τσαϊρέλη / στ: Χρήστος Παπαδόπουλος – μ: Βαγγέλης Μπουσμαλής) Α’ βραβείο: «Δακρυσμένο φεγγάρι» (Σούλα Σταύρου / Βαγγέλης Σίμος) Β’ βραβείο: «Πως μεγαλώσαμε» (Μάκης Ελευθερίου / Πάνος Ματαράγκας) (ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας: Άκης Γεροντάκης) Γ’ βραβείο: «Ονειρευόμαστε» (Κώστας Βασιλιάγγος / στ: Κώστας Τουρνάς – μ: Φίλιππος Κουρίδης), «Έρωτας για την Άφυτο» (Κώστας Σμπυράκης / Χρήστος Κολοβός) Α’ βραβείο: «Θεσσαλονίκη» Πυροβάτες (Βασίλης Τσερέλης – Πέτρος Καραλής) / Βασίλης Τσερέλης) Β’ βραβείο: «Στόμα και φιλί» (Μιχάλης Κλωντζάς – Νατάσα Σπυροπούλου-Ψαρουδάκη / στ: Παύλος Ανδρουλιδάκης – μ: Γιάννης Σπυρδιλάκης) Γ’ βραβείο: «Ας το φεγγάρι να μιλήσει» (Ευγενία Γρεντζέλου – Βασίλης Παπαδογιώργος / Βασίλης Παπαδογιώργος) Α’ βραβείο: «Σαν παραμύθι ελληνικό» (Νίκος Καραγιάννης / Δέσποινα Ασλανίδου – Γιώργος Τσαντήλας) Β’ βραβείο: «Πουλί θαλασσινό» (Βιργινία Βίκτωρος / Μάριος – Χρήστος Δημητριάδης) Γ’ βραβείο: «Τα παλιά τα τρένα» (Κώστας Σμοκοβίτης / Παναγιώτης Αποστολίδης – Δημήτρης Μπρούχος) Α’ βραβείο: «Ξένο ρούχο» (Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου / στ.: Χρήστος Σταυρακούδης – μ.: Δημήτρης Λίβανος) Β’ βραβείο: «Κομμάτια για σένα» (Δημήτρης Λασκαρίδης / Δημήτρης Λασκαρίδης)Γ’ βραβείο: «Χωρίς εσένα» (Ευσταθία / Ευσταθία) Α’ βραβείο: «Της Άρνης το νερό» (Σταύρος Σιόλας / Σταύρος Σιόλας) Β’ βραβείο: «Το τραγούδι των ψυχών» (Θοδωρής Μανωλίδης – συγκρότημα Εξαίρεσις / Θοδωρής Μανωλίδης) Γ’ βραβείο: «Τι ζητάς» (Μύρωνας Στρατής / Μύρωνας Στρατής) Ειδικό βραβείο στίχου: Κωνσταντίνος Πισιμίσης (Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος) Ειδικό βραβείο ερμηνείας: Σταύρος Σιόλας (Της Άρνης το νερό) Ειδικό βραβείο σύνθεσης: Θοδωρής Μανωλίδης (Το τραγούδι των ψυχών) Α’ βραβείο: «Αγάπη είναι» (Κόμης Χ - Βασιλική Αλεξίου / στ.: Κόμης Χ - μ.: Diveno) Β’ βραβείο: «Ελεγεία» (Ειρήνη Τουμπάκη / στ.: Δ. Μαστρογιάννη - μ.: Αντ. Κυζούλης Γ’ βραβείο: «Αρετούσα» (Δ. Λιγοψυχάκη / μ.: Γ. Μελαμπιανάκης - στ.: Β. Κνήτου) Ειδικό βραβείο στίχου: Βασιλική Κνήτου (Αρετούσα) Ειδικό βραβείο ερμηνείας: Δήμητρα Λιγοψυχάκη (Αρετούσα) Ειδικό βραβείο σύνθεσης: Αντώνης Κυζούλης (Ελεγεία) Α’ βραβείο: «Φανταστικό τανγκό» (Αλέξανδρος Γούδας / μ., στ.: Αλέξανδρος Γούδας) Β’ βραβείο: «Αν χρειαστεί» (Μπάντα "18 παρά τέταρτο" / μ., στ.: Αντώνης Κεμανετζής) Γ’ βραβείο: «Χίλια χρόνια» (Βαγγέλης Καψάλης / μ., στ.: Κωνσταντίνος Κάλιας) Ειδικό βραβείο στίχου: Πάνος Γουργιώτης (Ναπάλ) Ειδικό βραβείο ερμηνείας: Λάμπρος Φιλίππου (Ο επιζήσας) Ειδικό βραβείο σύνθεσης: Αλέξανδρος Γούδας (Φανταστικό τανγκό) Η επίσημη ιστοσελίδα του φεστιβάλ
|
Το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (επίσημη ονομασίαεπίσημη ονομασία: Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού) ξεκίνησε ως διαγωνισμός ελαφρού τραγουδιού το 1959 υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και οι τρεις πρώτες διοργανώσεις του διεξήχθησαν στην Αθήνα. Το 1962 η έδρα του μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου πλέον διεξάγεται με τη συνδιοργάνωση του Ε.Ι.Ρ. (μετέπειτα Ε.Ρ.Τ.) και της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ενώ η αρίθμησή του ξεκινά εκ νέου από το 1962.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Σελίνα Ζαντόρσκι
|
Η Ζαντόρσκι έκανε το ντεμπούτο της στην Εθνική Καναδά στις 14 Ιανουαρίου 2013, σε ηλικία 20 ετών. Ενώ η Ζαντόρσκι δεν επιλέχθηκε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κυπέλλου Γυναικών του 2015, ήταν στην ομάδα που τερμάτισε 4η στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2015 στο Τορόντο. Ήταν στην ομάδα που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Στις 25 Μαΐου 2019, συμπεριλήφθηκε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών του 2019. Καναδάς Κ20 Πρωτάθλημα ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γυναικών Κ20: Αργυρό 2012Καναδάς Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες: Χρυσό 2021, Χάλκινο 2016 Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) Σελίνα Ζαντόρσκι – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA (Αγγλικά) Προφίλ Σελίνα Ζαντόρσκι στο Soccerway
|
Η Σελίνα Λάουρα Ζαντόρσκι (αγγλικά: Shelina Laura Zadorsky) (γενν. 24 Οκτωβρίου 1992) είναι Καναδή επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια, η οποία αγωνίζεται ως κεντρική αμυντικός για την Τότεναμ Χότσπερ. Είναι διεθνής με την Εθνική Καναδά. Η Ζαντόρσκι κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο με τον Καναδά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο με τον Καναδά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%96%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Γιώργος Γαλίτης
|
Πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στο έργο του Ζ. Φεϋντώ Ράφτης Κυριών (στο ρόλο του υπηρέτη Ετιέν) το 1994. Ακολούθησαν: Μπαμ και Κάτω (Τόμας) Στη Χάγη και στη φέξη (Διάφοροι Ρόλοι) Η Λοκαντιέρα (Μαρκήσιος Φορλιπόπολι) Μπράβο Γιατρέ (Αστυνόμος Μπιλ Κόνολι) Φερμουάρ (Τζορτζ Μπραντ) Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (Θωμάς Μακρυκώστας), Μίλα μου και μανταρίνια (Διάφοροι Ρόλοι) Οι Ηλίθιοι (Κόμης Γιουζέκεβιτς) Η σπασμένη στάμνα (Σύμβουλος Βάλτερ) Ταραντέλα-Εσωτερικές Φωνές (Κάρλο Σαπορίτο) Θεσμοφοριάζουσες (Δούλα) Ο Επιθεωρητής (Δικαστής Λιάπκιν Τιάπκιν) Καλατράβα με κι ας κλαίω (Διάφοροι Ρόλοι) Μικροί Φαρισαίοι (Αριστείδης Ατυχής) Ειρήνη (Ερμής) Ξανά μαζί (Μπεν Κλαρκ) Πλούτος (Πλούτος) Η θεία απ' το Σικάγο (Τάκης Ζέριγκας) Πατρίς ...Εξαμαρτείν (Διάφοροι Ρόλοι) Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή (Λευτέρης Τσιάπουρας) Μήδεια-Μποστ (Τροφός) Ο Μπακαλόγατος (Κιτσάρας) Ψέμα στο Ψέμα (Αιδεσιμότατος Σάντυ) Ειρήνη (Β' Δούλος, Πόλεμος) Τα Ραδίκια Ανάποδα (13 Ρόλοι) Τι Βουλή θα παραδώσεις, μωρή; (Διάφοροι Ρόλοι) Ομερτά: η σιωπή των ανδρών (Σίμος) Ξυπνάς μέσα μου το show (Διάφοροι Ρόλοι) Γοργόνες και Μάγκες (Κώστας ή Γρίπης) Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς (Ιβάν Ιλίτς και Διάφοροι Ρόλοι) Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων (Μπαμπάς Σπουργίτης, Άγγελος) Πέερ Γκυντ (Άρχοντας του Έγκσταντ / Βασιλιάς των Τρολ) Αλίμονο στους Νέους (Ανδρέας) Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός (Μάχος) Ο Σουρής στον παράδεισο (Γεώργιος Σουρής) Αρκάς Εκτός ελέγχου (Ισοβίτης, Κομμωτής, Άγγελος, Γιαγιά) Άντρες με τα όλα τους (Αριστείδης) Καυκαλίθρες και τσιτσίραυλα Πολίτης Κλυνν Διαπλεκόμενοι Μίλα μου και μανταρίνια Κότες Καλατράβα με κι ας κλαίω Και φάγανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα Το ΝουΔού της χαράς Ελλάς στο παρά πέντε Οι Πειρατές της Καραμανλικής ΝουΔού η άσχημη Εντιμότατοι κερατάδες (επιμέλεια σεναρίων) Πατρίς ...εξαμαρτείν ΝουΔού Fun Park Ο Μπακαλόγατος ή Της κακομοίρας (διασκευή) Η Βουλή με τις τρελές Πού πας, ρε Γιωργάκη, με τέτοιο καιρό; Ειρήνη (δραματουργική επεξεργασία) Τα ραδίκια ανάποδα Mnimonimous Όσα παίρνει ο άνεργος Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (διασκευή για το θέατρο) Τρεις κι 60 -Τρεις ηθοποιοί κι 60 ρόλοι Περασμένα Ψεκασμένα Ξυπνάς μέσα μου το show Το Show Ροβινσώνας Κρούσος (διασκευή για το θέατρο) Το καρναβάλι των ζώων Fantastiko Οι Μεν Και Οι Δεν Πολίτης Κλυνν Πάτερ ημών Remote Control Ο κακός βεζύρης C' est la vie Δύο Ξένοι Το κλειδί Διαπλεκόμενοι Α.Ε. Δροσουλίτες Γάμος με τα όλα του Το κόκκινο δωμάτιο (2005) Mega (συμμετοχή) - "Ιορδάνης" Λούφα και Παραλλαγή– η Σειρά Εντιμότατοι κερατάδες Αν υπήρχες θα σε χώριζα Τα μυστικά της Εδέμ Με τα παντελόνια κάτω Ο Ανελκυστήρας Μια Μέρα τη νύχτα Η Απόλυτη στιγμή Πέμπτη και 12 Τσάρλι Βίοι Γελοίων - Τα έργα και οι λέρες Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη Τα Ραδίκια Ανάποδα - Τα (Ανάποδα) Ραδίκια Ανάποδα Επιστροφή στην κανονικότητα (512 γελοιογραφίες)
|
Ο Γιώργος Γαλίτης (2 Μαΐου 1970) είναι Έλληνας κωμικός ηθοποιός, συγγραφέας και γελοιογράφος. Γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1970 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Νάουσα. Από το 1983 συμμετείχε σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θιάσων της πόλης, ενώ παράλληλα δημοσίευσε πολιτικές γελοιογραφίες σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ως μαθητής στο Εθνικό, έγραψε και σκηνοθέτησε τις επιθεωρήσεις "Όπερα της Αντάρας"(1993) και "Γελοίου Τόπος" (1994), που παρουσιάστηκαν στο θέατρο της σχολής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Takis
|
Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1925 στην Αθήνα. Ήταν το έκτο παιδί μίας οικογένειας με εφτά παιδιά. Αν και οι γονείς του υπήρξαν ευκατάστατοι, με την καταστροφή της Σμύρνης, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν κτηματίας, έπεσε έξω με αποτέλεσμα η οικογένεια να δοκιμαστεί σκληρά από τη φτώχεια. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια συμπίπτουν με τη δικτατορία του Μεταξά και τη Γερμανική κατοχή, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ΕΠΟΝ, γεγονός που είχε ως συνέπεια την καταδίκη του σε εξάμηνη φυλάκιση. Υπήρξε αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, και με έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς κατάφερε να αποτελέσει έναν από τους ανανεωτές της γλυπτικής, βασίζοντας την καλλιτεχνική του έκφραση και δημιουργικότητα στη λειτουργική χρήση των φυσικών νόμων. Το φως, αλλά και η κίνηση σε κάθε της μορφή -μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική - είναι στοιχεία που αποτελούν βασικούς πυρήνες του έργου του. Η αυτοβιογραφία του Τάκι έχει εκδοθεί δύο φορές. Η πρώτη φορά ήταν στο Παρίσι το 1961 από τον εκδοτικό οίκο Julliard με τίτλο "Estafilades". Στα ελληνικά εκδόθηκε το 2005 από τις εκδόσεις Φερενίκη με τίτλο "Takis". Το περιοδικό New Scientist, σε άρθρο του με τίτλο «Οι ήχοι του αύριο», τον κατέταξε μαζί με τους Ιάννη Ξενάκη και Τζων Κέιτζ στους περισσότερο υποσχόμενους μουσικούς του 20ού αιώνα. Βιβλίο: «Takis» Εκδόσεις Φερενίκη (2005) Αυτοβιογραφία Περιοδικό: HILTON Athens Magazine ΑΝΟΙΞΗ 2012 σελ 16 "MAGNETIC WALLS THE FOURTH DIMENSION” by Els Hanappe & Λάζαρο Σιάκο Τώνια Γιαννουδάκη, Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη συλλογή, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2006 Αντωνία Γιαννουδάκη, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006 (διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 2009 (http://ikee.lib.auth.gr/record/115849) (8/5/2015) Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 4, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000 Στέλιος Λυδάκης, Οι έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, τόμ. 5, Μέλισσα, Αθήνα 1981 Στέλιος Λυδάκης, Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία, τυπολογία, Μέλισσα, Αθήνα, 2011 Ηλίας Μυκονιάτης, Νεοελληνική γλυπτική, στη σειρά Ελληνική τέχνη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1996 Μιλτιάδης Μ. Παπανικολάου, Ιστορία της τέχνης στην Ελλάδα. Ζωγραφική και γλυπτική του 20ού αιώνα, εκδόσεις Αδάμ, 1999 -Takis, Alexandre Iolas, New York, Paris, Geneve, 1966 Takis-Ηλέκτρα ΄88, Stavros Michalarias Art, Απρίλιος-Ιούνιος 1988 Takis, Paris, galerie nationale du Jeu de Paume, 8 juillet-17 octobre 1993, Pully/Lausanne, FAE Musée d’art contemporain, 23 novembre 1993-4 avril 1994, Madrid, Fundación « », automne 1994 Takis, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Το εργοστάσιο, 5 Δεκεμβρίου 1994-5 Μαρτίου 1995 Takis, επιμέλεια έκθεσης Τάκης Μαυρωτάς, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Δελφοί, Ιούνιος-Ιούλιος 2000 -“Takis”, Cnacarchives, 6, 22 septembre-6 novembre 1972, Paris, cnac, 1972 Takis. Monographies, textes de Helena et Nicolas Calas, preface Pierre Restany, ed. Galilée, Paris 1984 Χρύσανθος Χρήστου – Μυρτώ Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήνα 1982 «Συζήτηση Félix Guattari/Takis», The Art Magazine, τ. 1, Νοέμβριος 1993, σ. 33-36 Takis Foundation, Research Center for the art and science Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του "Τάκις" Ιστοσελίδα Εθνικής Πινακοθήκης "Τakis στο Παρίσι" Άρθρο στην Ελευθεροτυπία Ο γλύπτης Τάκις για τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα Τάκις: Αυτή είναι η ζωή μου Παρασκήνιο, 1) Takis αναδρομή - διαδρομή, 2) Ο Takis στο Γερόβουνο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Παναγιώτης Βασιλάκης, ευρύτερα γνωστός κυρίως με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο Takis (29 Οκτωβρίου 1925, Αθήνα - 9 Αυγούστου 2019, Αθήνα) ήταν Έλληνας γλύπτης. Συγκαταλέγεται στους κυριότερους εκπροσώπους της σύγχρονης εικαστικής σκηνής και της κινητικής τέχνης στην οποία υπήρξε πρωτοπόρος, τόσο εξαιτίας των υλικών και των τεχνικών που χρησιμοποίησε όσο και λόγω των ιδεών που μετέδωσε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Takis
|
Ελιακίμ Μανγκαλά
|
Ο Μανγκαλά γεννήθηκε στο βορειοδυτικό παριζιάνικο προάστιο της Κολόμπ, ωστόσο μετακόμισε στο Βέλγιο σε ηλικία πέντε ετών για να ζήσει στη γαλλόφωνη πόλη της Ναμύρ. Στην ίδια ηλικία, εντάχθηκε στην τοπική ομάδα Ατλετίκ Κλαμπ Λυστέν ως νεαρός ποδοσφαιριστής, όπου και πέρασε συνολικά έξι χρόνια, προτού μετακομίσει στην ΚΣ Βεπιονναί από το κοντινό Βεπιόν. Έπειτα από παρουσία δύο ετών στο Βεπιόν, ο Μανγκαλά εντάχθηκε στη μεγαλύτερη ομάδα της πόλης, την ΟΡ Ναμύρ, όπου και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να διακριθεί για το ταλέντο του. Ενώσω βρισκόταν στη Ναμύρ, ο Μανγκαλά χρησιμοποιούνταν ως επιθετικός, ενώ οι επιδόσεις του σε επίπεδο νέων προκάλεσαν το ενδιαφέρον της Σταντάρ Λιέγης για την απόκτησή του. Το 2007, ο Μανγκαλά και η Σταντάρ έφτασαν σε συμφωνία για την υπογραφή νεανικού συμβολαίου διάρκειας τριών ετών. Ο Μανγκαλά εντάχθηκε στη Σταντάρ Λιέγης και, με το που έφτασε στην ομάδα, μετατοπίστηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας και προωθήθηκε στην ηλικιακή κατηγορία U17 του συλλόγου για τη σεζόν 2007–08. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του Μανγκαλά με την ομάδα οδήγησαν στον προβιβασμό του στην ηλικιακή κατηγορία U19 της Σταντάρ τον Ιανουάριο του 2008, όπου και άλλαξε εκ νέου θέση, αυτή τη φορά μετατοπιζόμενος στο κέντρο της άμυνας. Στη διάρκεια της παρουσίας του με την ηλικιακή κατηγορία U19 του συλλόγου, ο Μανγκαλά βρέθηκε αρκετές φορές στον πάγκο της ηλικιακής κατηγορίας U21, παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 17 ετών εκείνη την εποχή.Για τη σεζόν 2008–09, ο Μανγκαλά είχε την ευκαιρία να προπονείται και να αγωνίζεται με την πρώτη ομάδα του συλλόγου. Στις 23 Οκτωβρίου 2008, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, φτάνοντας σε συμφωνία για την υπογραφή συμβολαίου διάρκειας πέντε ετών με τον σύλλογο. Ο Μανγκαλά προβιβάστηκε επίσημα στην πρώτη ομάδα και έλαβε τον αριθμό 22 στη φανέλα του. Στις 9 Νοεμβρίου, πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο μπαίνοντας ως αλλαγή στο 89ο λεπτό της νικηφόρας για την ομάδα του αναμέτρησης με σκορ 3–1 επί της Γκέρμιναλ Μπέρσοτ. Πραγματοποίησε ακόμη μία συμμετοχή ως αλλαγή στο τέλος μιας αναμέτρησης απέναντι στη Γάνδη προτού ξεκινήσει ως βασικός για πρώτη φορά στην καριέρα του σε αναμέτρηση πρωταθλήματος απέναντι στην Ντέντερ στις 17 Ιανουαρίου 2009. Στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ο Μανγκαλά έδωσε την ασίστ για το πρώτο γκολ της ομάδας του το οποίο πέτυχε ο Μίλαν Γιοβάνοβιτς στο 3ο λεπτό. Η Σταντάρ κέρδισε τελικά τη συγκεκριμένη αναμέτρηση με σκορ 3–2 με τον Μανγκαλά να αγωνίζεται σε ολόκληρη τη διάρκειά της. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με συνολικά 11 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, σε μία σεζόν κατά την οποία η Σταντάρ στέφθηκε πρωταθλήτρια Βελγίου. Αγωνίστηκε επίσης στις αναμετρήσεις για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ εκείνης της σεζόν απέναντι στην ιταλική Σαμπντόρια, τη γερμανική ΦφΜ Στουτγκάρδη, καθώς και την πορτογαλική Σπόρτινγκ, ξεκινώντας ως βασικός στην τελευταία. Ο Μανγκαλά ξεκίνησε να αγωνίζεται ως βασικός για τη σεζόν 2009–10 πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του στη νίκη της ομάδας με σκορ 2–0 επί της Γκενκ για το Σούπερ Καπ Βελγίου στις 25 Ιουλίου 2009. Στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Μανγκαλά πέτυχε το πρώτο του επαγγελματικό γκολ στο πρωτάθλημα σε μια αναμέτρηση απέναντι στην Μέχελεν, όπου η Σταντάρ επικράτησε με τελικό σκορ 3–0. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Μανγκαλά πέτυχε ακόμη ένα τέρμα απέναντι στην αγγλική Άρσεναλ στην εναρκτήρια για την ομάδα του αναμέτρηση για τη φάση των ομίλων του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Μανγκαλά πέτυχε το τέρμα του στο 3ο λεπτό, ενώ ο επιθετικός της Σταντάρ, Γιοβάνοβιτς, σκόραρε δύο λεπτά αργότερα ανεβάζοντας τον πήχη του σκορ στο 2–0, ωστόσο, η βελγική ομάδα τελικώς ηττήθηκε με σκορ 3–2 έπειτα από τρία γκολ των Άγγλων που έμειναν χωρίς απάντηση από τους Βέλγους. Ο Μανγκαλά μεταγράφηκε στην ΦΚ Πόρτο έναντι €7,5 εκατομμυρίων στις 16 Αυγούστου 2011. Αγωνίστηκε στην πρώτη του σεζόν με την Πόρτο ως αλλαγή των Ρολάντο, Μαϊκόν και Οταμέντι. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη δεύτερη σεζόν παρουσίας του στην ομάδα, όταν και καθιερώθηκε ως βασικός στο κέντρο της αμυντικής γραμμής και πέτυχε συνολικά τέσσερα γκολ στο πρωτάθλημα, ένα εκ των οποίων ήταν σε μια ισοπαλία με σκορ 2–2 απέναντι στην Μπενφίκα. Λόγω του γεγονότος ότι μεγάλωσε στο Βέλγιο, ο Μανγκαλά δεν αγωνίστηκε με καμία από τις ομάδες νέων της Εθνικής Γαλλίας. Το 2008, δέχθηκε κρούση από τη Βελγική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου η οποία κάλεσε τον παίκτη στην ηλικιακή κατηγορία U18. Ωστόσο, λόγω του ότι δεν κατείχε βελγικό διαβατήριο εκείνη την περίοδο, η κλήση του αυτή αποδείχθηκε άσκοπη. Έπειτα από τις πολύ καλές του εμφανίσεις με την πρώτη ομάδα της Σταντάρ Λιέγης, ο Μανγκαλά τράβηξε το ενδιαφέρον της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου με τον προπονητή της Εθνικής Γαλλίας U21, Ερίκ Μομπαέρ, να παρακολουθεί, μάλιστα, μία αναμέτρηση της ομάδας της Λιέγης απέναντι στη Μουσκρόν στο Σταντ Λε Κανονιέ το Νοέμβριο του 2009. Στις 5 Νοεμβρίου 2009, ο Μανγκαλά κλήθηκε, για πρώτη φορά, στην ηλικιακή κατηγορία U21 για μία φιλική αναμέτρηση απέναντι στην Τυνησία U21 στις 13 Νοεμβρίου, καθώς και μία αναμέτρηση για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21 του 2011 απέναντι στη Σλοβενία U21 στις 17 Νοεμβρίου. Ο Μανγκαλά πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην ηλικιακή κατηγορία U21 στην αναμέτρηση με την Τυνησία, ωστόσο δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στην αναμέτρηση με τη Σλοβενία, λόγω τραυματισμού που υπέστη στην προπόνηση την αμέσως προηγούμενη ημέρα της αναμέτρησης. Στις 2 Μαρτίου 2010, κλήθηκε για δεύτερη φορά στην ηλικιακή κατηγορία U21 της Εθνικής Γαλλίας και ξεκίνησε ως βασικός στο κέντρο της άμυνας μαζί με τον αρχηγό Μαμαντού Σακό στη νίκη της ομάδας με σκορ 3–1 επί της Κροατίας U21. Κλήθηκε για πρώτο φορά στην Εθνική Γαλλίας στις 16 Μαΐου 2013 από τον Ντιντιέ Ντεσάν για μια περιοδεία της ομάδας στη Νότια Αμερική. Η Εθνική Γαλλίας αντιμετώπισε σε φιλική αναμέτρηση την Ουρουγουάη στις 5 Ιουνίου και τη Βραζιλία στις 9 Ιουνίου. Πραγματοποίησε την πρώτη του συμμετοχή στην αναμέτρηση με την Ουρουγουάη. Τον Φεβρουάριο του 2014, κλήθηκε εκ νέου στην Εθνική Γαλλίας για τη φιλική αναμέτρηση που θα λάμβανε χώρα στις 5 Μαρτίου απέναντι στην Ολλανδία, όπου και ξεκίνησε ως βασικός. Στις 13 Μαΐου 2014 ανακοινώθηκε επίσημα ως μέλος της 23μελούς αποστολής της Εθνικής Γαλλίας που θα λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Τελευταία ενημέρωση: 3 Απριλίου 2014 Σταντάρ ΛιέγηςΠρο Λιγκ Βελγίου: 2008–09 Κύπελλο Βελγίου: 2010–11 Σούπερ Καπ Βελγίου: 2008, 2009ΠόρτοΠριμέιρα Λίγκα: 2011–12, 2012–13 Σούπερ Καπ Πορτογαλίας: 2012, 2013 Πληροφορίες για τον Ελιακίμ Μανγκαλά στην επίσημη ιστοσελίδα της Σταντάρ Λιέγης Αρχειοθετήθηκε 2012-03-15 στο Wayback Machine. (Γαλλικά) Προφίλ και στατιστικά του Ελιακίμ Μανγκαλά στο FootGoal.net (Ολλανδικά)
|
Ο Ελιακίμ Χανς Μανγκαλά (Eliaquim Hans Mangala, 13 Φεβρουαρίου 1991) είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται για λογαριασμό της Μάντσεστερ Σίτι στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ. Είναι, επίσης, διεθνής με την Εθνική Γαλλίας, στην οποία έχει συμμετάσχει στο Μουντιάλ του 2014 και στο Euro 2016. Ο Μανγκαλά είναι, κάτοχος βελγικού διαβατηρίου έχοντας ζήσει στη χώρα από την ηλικία των πέντε ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BC_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC
|
Οι Δώδεκα Καίσαρες
|
Το βιβλίο μπορεί να περιγραφεί ως ρατσιστικό, υπερβολικά εντυπωσιακό, γεμάτο κουτσομπολιά, δράμα και μερικές φορές χιούμορ. Το βιβλίο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε φήμες και διαδόσεις, και μερικές φορές ο συγγραφέας εκφράζει υποκειμενικά τη γνώμη και τις γνώσεις του. Αρκετά σημαντικά γεγονότα παραλείπονται. Αν και δεν ήταν ποτέ ο ίδιος συγκλητικός, ο Σουητώνιος πήρε το μέρος της Συγκλήτου στις περισσότερες συγκρούσεις με τους πρίγκιπες, καθώς και στις απόψεις των συγκλητικών για τον Αυτοκράτορα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα προκαταλήψεις, τόσο συνειδητές όσο και ασυνείδητες. Ο Σουητώνιος έχασε την πρόσβαση στα επίσημα αρχεία λίγο μετά την έναρξη της εργασίας του. Αναγκάστηκε να βασιστεί σε δευτερεύουσες μαρτυρίες, όταν επρόκειτο για τον Κλαύδιο (με εξαίρεση τις επιστολές τού Αυγούστου, που είχαν συγκεντρωθεί νωρίτερα) και δεν αναφέρει τον Αυτοκράτορα. Το βιβλίο εξακολουθεί να παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για την κληρονομιά, τις προσωπικές συνήθειες, τη φυσική εμφάνιση, τη ζωή και την πολιτική σταδιοδρομία των αυτοκρατόρων των δύο πρώτων Ρωμαϊκών δυναστειών. Αναφέρει λεπτομέρειες, που άλλες πηγές δεν το κάνουν. Για παράδειγμα ο Σουητόνιος είναι η κύρια πηγή για τη ζωή τού Καλιγούλα, τού θείου του Κλαύδιου και της κληρονομιάς τού Βεσπασιανού (οι σχετικές ενότητες των Χρονικών τού συγχρόνου του Τάκιτου έχουν χαθεί). Ο Σουητώνιος έκανε αναφορά σε αυτό το έργο στον «Chrestus», που θα μπορούσε να αναφέρεται στον Χριστό, και στο βιβλίο για τον Νέρωνα αναφέρει Χριστιανούς (βλ. Ιστορία του Ιησού). Όπως πολλοί από τους συγχρόνους του, ο Σουητώνιος λάμβανε σοβαρά υπόψη τους οιωνούς και περιλαμβάνει προσεκτικά αναφορές για οιωνούς, που προμηνύουν αυτοκρατορικές γεννήσεις, αναρρήσεις και θανάτους. Το παλαιότερο σωζόμενο αντίγραφο των Δώδεκα Καίσαρων γράφτηκε στην πόλη Τουρ στα τέλη του 8ου ή στις αρχές του 9ου αι. και σήμερα φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Λείπει ο πρόλογος και το πρώτο μέρος της ζωής τού Ιουλίου Καίσαρα, όπως και σε όλα τα άλλα σωζόμενα αντίτυπα του βιβλίου. Συμπεριλαμβανομένου τού χειρογράφου της Tours, υπάρχουν 19 σωζόμενα αντίγραφα των Δώδεκα Καίσαρων από τον 13ο αι. ή νωρίτερα. Η παρουσία ορισμένων σφαλμάτων σε ορισμένα αντίγραφα, αλλά όχι σε άλλα, υποδηλώνει ότι τα 19 βιβλία μπορούν να χωριστούν σε δύο κλάδους αντιγραφής περίπου ίσου μεγέθους. Αναφορές στο βιβλίο εμφανίζονται σε παλαιότερα έργα. Ο Ιωάννης Λυδός, στο βιβλίο του τού 6ου αι. De magistratibus populi Romani, παραθέτει την αφιέρωση των Δώδεκα Καισάρων (από τον πλέον χαμένο πρόλογο) στον Septicius Clarus, τότε έπαρχο της πραιτωριανής κοόρτης. Αυτό επιτρέπει στο βιβλίο να χρονολογηθεί στο 119–121 μ.Χ., όταν ο Σεπτίκιος ήταν έπαρχος του Πραιτωρίου. Α΄ κλάδος αντιγράφων Β' κλάδος αντιγράφων Έτσι προσδιορίστηκαν και αναφέρονται στον Kaster. Το "αρχ." υποδηλώνει ότι το χειρόγραφο πιστεύεται ότι προέρχεται από τις αρχές τού αιώνα αυτού, το "μεσ." μέσα τού αιώνα και το "τελ." τέλη τού αιώνα. Διαφορετικά ο αριθμός δηλώνει πρώτο ή δεύτερο μισό (1-2/2) τού αιώνα ή ένα από τα τέταρτα τού αιώνα (1-4/4). Οι Δώδεκα Καίσαρες χρησίμευσαν ως πρότυπο για τις βιογραφίες των Αυτοκρατόρων του 2ου και των αρχών του 3ου αι., που συνέταξε ο Μάριος Μάξιμος. Αυτή η συλλογή, προφανώς με τον τίτλο Caesares, δεν σώζεται, αλλά αποτέλεσε πηγή για μία μεταγενέστερη βιογραφική συλλογή, γνωστή ως Ιστορία των Αυγούστων, η οποία τώρα αποτελεί ένα είδος συνέχειας τού έργου τού Σουητόνιου. Η Ιστορία των Αυγούστων είναι μία συλλογική βιογραφία, εν μέρει μυθιστορηματική, των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων και σφετεριστών του 2ου και 3ου αι. Τον 9ο αι. ο Άινχαρντ έγραψε στο πρότυπο του Σουητώνιου τον Βίο τού Καρλομάγνου, δανειζόμενος ακόμη και φράσεις, από τη φυσική περιγραφή τού Αυγούστου από τον Σουητώνιο, στη δική του περιγραφή τού χαρακτήρα και της εμφάνισης τού Καρλομάγνου. Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, διάσημος για τα ιστορικά του μυθιστορήματα Εγώ ο Κλαύδιος and Κλαύδιος ο θεός (που αργότερα δραματοποιήθηκε από το BBC), έκανε μία ευρέως διαδεδομένη μετάφραση τού Οι Δώδεκα Καίσαρες, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις ε κδόσεις Penguin Classics το 1957. Το έργο του Σουητόνιου είχε σημαντικό αντίκτυπο στη συλλογή νομισμάτων. Για αιώνες, η συλλογή ενός νομίσματος από καθέναν από τους δώδεκα καίσαρες ήταν μία πρόκληση για τους συλλέκτες ρωμαϊκών νομισμάτων. Πολλοί καλλιτέχνες δημιούργησαν σειρές από πίνακες ή γλυπτά με βάση τη ζωή των Δώδεκα Καίσαρων, συμπεριλαμβανομένων των Έντεκα Καισάρων τού Τιτσιάνο και των Κυπέλλων (tazze) Aλντομπραντίνι, μία συλλογή από δώδεκα ασημένια κύπελλα με πόδι του 16ου αι. Gaius Suetonius Tranquillus, The Twelve Caesars, tr. Ρόμπερτ Γκρέιβς . Harmondsworth: Penguin, 1957, αναθεωρημένο από τον James B. Rives, 2007 C. Suetoni Tranquilli όπερα, τόμ. I: De vita Caesarum libri VIII , εκδ. Μαξιμιλιανός Ιχμ. Λειψία: Teubner, 1908. Suetonius, με αγγλική μετάφραση από τον JC Rolfe. Λονδίνο: Heinemann, 1913–4. C. Suetoni Tranquilli Divus Vespasianus ed. AW Braithwaite. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1927. C. Suetoni Tranquilli Divus Iulius [Life of Julius Caesar] ed. HE Butler, M. Cary. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1927. Επανεκδίδεται με νέα εισαγωγή, βιβλιογραφία και πρόσθετες σημειώσεις από τον GB Townend. Bristol: Bristol Classical Press, 1982. Suetonius, Divus Augustus ed. Τζον Μ. Κάρτερ. Bristol: Bristol Classical Press, 1982. A. Dalby, 'Dining with the Caesars' in Food and the memory: papers of the Oxford Symposium on Food and Cookery 2000 ed. Harlan Walker (Totnes: Prospect Books, 2001) σελ. 62–88. Suetonius, Domitian ed. Brian W. Jones. Bristol: Bristol Classical Press, 1996. Suetonius, Tiberius ed. Χιου Λίντσεϊ. Λονδίνο: Bristol Classical Press, 1995. Suetonius, Caligula ed. Χιου Λίντσεϊ. Λονδίνο: Bristol Classical Press, 1993. Hans Martinet, C. Suetonius Tranquillus, Divus Titus: Commentar . Königstein am Taunus: Hain, 1981. Suetonius, Claudius ed. J. Mottershead. Bristol: Bristol Classical Press, 1986. Suetonius, Galba, Otho, Vitellius ed. Charles L. Murison. Λονδίνο: Bristol Classical Press, 1992. Scramuzza, Vincent. The Emperor Claudius Harvard University Press. Κέιμπριτζ, 1940. A. Wallace-Hadrill, Suetonius: ο λόγιος και οι Καίσαρες του . Λονδίνο: Duckworth, 1983. D. Wardle, Suetonius' Life of Caligula: ένα σχόλιο . Βρυξέλλες: Latomus, 1994. Suetonius, Nero ed. BH Warmington. Λονδίνο: Bristol Classical Press, 1999. Ο Σουετώνιος. Οι Δώδεκα Καίσαρες (Τίτος) . (Λονδίνο: Penguin, 1979), σσ. 296–302. The Lives of the Caesars at Standard Ebooks The Lives of the Twelve Caesars at LacusCurtius (Latin and translation from Loeb Classical Library (1914) by John Carew Rolfe) Suetonius' works at Latin Library (in Latin) Works by Suetonius at Project Gutenberg The Lives of the Twelve Caesars at Project Gutenberg (English translation of Alexander Thomson, M.D., Revised and corrected by T. Forester, Esq., A.M. – includes Lives Of The Grammarians, Rhetoricians, And Poets. 1796) The Lives of the Twelve Caesars public domain audiobook at LibriVox Gai Suetoni Tranquilli De vita Caesarum libri III–VI Cornell University Library Historical Monographs Collection. The Twelve Caesars at Poetry in Translation (New English translation with in-depth name index (2010) by A. S. Kline)
|
Το έργο Περί των βίων των Καισάρων, λατιν.: De vita Caesarum, κοινώς γνωστό ως Οι Δώδεκα (πρώτοι) Καίσαρες, είναι ένα σύνολο δώδεκα βιογραφιών τού Ιουλίου Καίσαρα και των επόμενων 11 Αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γραμμένο από τον Γάιο Σουητώνιο Τρανκουίλλο. Οι βίοι είναι οι εξής: Ιούλιος Καίσαρας (π. 44 π.Χ.), Αύγουστος, Τιβέριος, Καλιγούλας, Κλαύδιος, Νέρων, Γάλβας, Όθων, Βιτέλλιος, Βεσπασιανός, Τίτος, Δομιτιανός (π. 96 μ.Χ.). Το έργο, που γράφτηκε το 121 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Αδριανού, ήταν το πιο δημοφιλές έργο του Σουητώνιου, τού προσωπικού γραμματέα τού Αδριανού εκείνη την εποχή, και είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των σωζόμενων γραπτών του. Ήταν αφιερωμένο σε έναν φίλο, τον πραιτοριανό έπαρχο Γάιο Σεπτίκιο Κλάρο. Οι Δώδεκα Καίσαρες θεωρούνταν πολύ σημαντικοί στην αρχαιότητα και παραμένουν η κύρια πηγή της ρωμαϊκής ιστορίας. Το βιβλίο πραγματεύεται τη σημαντική και κρίσιμη περίοδο τής Ηγεμονίας από το τέλος της Δημοκρατίας έως τη βασιλεία του Δομιτιανού. Συχνά γίνονται συγκρίσεις με τον Τάκιτο, τού οποίου τα σωζόμενα έργα τεκμηριώνουν μία παρόμοια περίοδο. Οι Δώδεκα Καίσαρες, ως μία ομάδα, ήταν ένα δημοφιλές θέμα στην τέχνη σε πολλά διαφορετικά μέσα από την Αναγέννηση και μετά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%94%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Οικογένεια Ζαχαρία
|
Ο Ζαχαρίας απέκτησε με την άγνωστη σύζυγο του έναν γιο τον Φάλκονε Ζαχαρία που εμφανίζεται σαν σύμμαχος του Αυτοκράτορα της Νίκαιας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, τον βοήθησε να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη από τη Λατινική Αυτοκρατορία (1261). Παντρεύτηκε δυο φορές: την Τζιουλέττα και τη Βεατρίκη, παιδιά του ήταν ο Βενέδικτος Ζαχαρίας και ο Εμμανουήλ Ζαχαρίας. Ο Εμμανουήλ δέχτηκε από τον αυτοκράτορα από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο την Παλαιά και Νέα Φώκαια, όταν πέθανε τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Βενέδικτος (1288). Ο Βενέδικτος με πρόφαση την προστασία της Χίου από τις επιδρομές των Τούρκων κατέλαβε τον νησί και ανάγκασε τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο να τον αναγνωρίσει κύριο του νησιού (1304). Διάδοχος του Βενέδικτου ήταν ο γιος του Παλαιολόγος Ζαχαρίας και αυτόν με τη σειρά του διαδέχθηκαν οι γιοι του Βενέδικτος Β΄ Ζαχαρίας και Μαρτίνος Ζαχαρίας (1314). Ο Μαρτίνος ήταν το κορυφαίο μέλος της δυναστείας πέτυχε σημαντικές νίκες απέναντι στους Οθωμανούς, δολοφόνησε και αιχμαλώτισε 10.000 Τούρκους γι'αυτό υμνήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Λατίνους συγγραφείς. Η αξία του Μαρτίνου Ζαχαρία αυξήθηκε σημαντικά όταν κέρδισε μεγάλες βαρονίες στο πριγκιπάτο της Αχαΐας. Λίγο μετά το 1316 αγόρασε τα δικαιώματα του στη βαρονία της Χαλανδρίτσας από τον Αιμόν ντε Ρανς που είχε πεθάνει πρόσφατα ο αδελφός του και συγκυβερνήτης και ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο Μαρτίνος Ζαχαρίας είχε μάλλον τη μισή βαρονία, η υπόλοιπη μισή ανήκε όπως φαίνεται σε ένα έγγραφο του 1324 στον Πιέτρο νταλλε Κάρτσερι. Ο Μαρτίνος πρόσθεσε νέα εδάφη και τίτλους όταν παντρεύτηκε την Ζακλίν ντε Λα Ρος κόρη του Ρενάλδου ντε λα Ρος από τον κλάδο του Οίκου ντε Λα Ρος που κυβερνούσε την ενωμένη Βαρωνία της Βελιγοστής με την Τροιζήνα, ήταν καγκελάριος στο Δουκάτο των Αθηνών και Τριτημόριος της Εύβοιας. Ο Μαρτίνος είχε πολύ καλές σχέσεις με τον τιτλούχο Λατίνο Αυτοκράτορα Φίλιππο Α΄ του Τάραντα που του παραχώρησε πολλά επιπλέον νησιά στο Αιγαίο Πέλαγος, αυτό τον έφερε σταδιακά σε σύγκρουση με τους Βυζαντινούς επικυριάρχους του. Ο νέος δυναμικός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος με τη βοήθεια του αδελφού του Μαρτίνου Βενέδικτου Β΄ που είχε εκδιώξει από το νησί (1325) και των δυσαρεστημένων κατοίκων διέλυσε την Ηγεμονία της Χίου και την ένωσε με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (1329). Ο Μαρτίνος φυλακίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, ελευθερώθηκε αργότερα και επέστρεψε στην πατρίδα του τη Γένοβα (1337). Συμμετείχε με τον στόλο της Γένοβας σε Σταυροφορία του πάπα εναντίον των Τούρκων στη Σμύρνη, δολοφονήθηκε σε ενέδρα μαζί με τους περισσότερους αρχηγούς των Σταυροφόρων (1345). Οι απόγονοι του Μαρτίνου έχασαν τη Χίο αλλά διατήρησαν τα υπόλοιπα εδάφη τους στην Πελοπόννησο και στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Ο γιος του Μαρτίνου Κεντυρίων Α΄ Ζαχαρίας απέκτησε και το υπόλοιπο ήμισυ της βαρονίας της Χαλανδρίτσας (1359) αλλά με τον θάνατο του (1382) έχασε τη βαρονία της Βελίγοστης που κατακτήθηκε από το Δεσποτάτο του Μυστρά. Ο γιος του Κεντυρίων Α΄ Ανδρόνικος Ασάν Ζαχαρίας παντρεύτηκε την κόρη του βαρώνου της Αρκαδίας Εράρδου Γ΄ Μαύρου και με τον θάνατο του πεθερού του χωρίς γιο (1388) προστέθηκαν στις κτήσεις του και η Βαρωνία της Αρκαδίας (σημερινή Κυπαρισσία). Η κόρη του Κεντυρίων Α΄ Μαρία Β΄ Ζαχαρία παντρεύτηκε ταυτόχρονα τον Πέτρος του Σαν Σουπεράνο μέλος των Ναβαρραίων, στρατιωτικής μισθοφορικής ομάδας που έφτασε στην Ελλάδα το 1379 και έγινε πρίγκιπας της Αχαΐας (1396 - 1402). Με τον θάνατο του χωρίς απογόνους τον διαδέχθηκε η σύζυγος του Μαρία Ζαχαρία που έγινε πριγκίπισσα της Αχαΐας (1402 - 1404). Ο γιος του Ανδρόνικου Ασάν Ζαχαρία Κεντυρίων Β΄ Ζαχαρίας διαδέχθηκε τον πατέρα του στη βαρονία της Αρκαδίας και στη Βαρωνία της Χαλανδρίτσας (1401), κατόπιν ανέτρεψε τη θεία του Μαρία Ζαχαρία (1404) και έγινε επιπλέον πρίγκιπας της Αχαΐας. Ο δεσπότης του Μυστρά Θωμάς Παλαιολόγος με την άνοδο του (1428) άρχισε να πολιορκεί σταδιακά τα εδάφη του Κεντυρίων Β΄ με στόχο να καταλάβει ολόκληρη την Πελοπόννησο. Ο Θωμάς κατέλαβε τη βαρονία της Χαλανδρίτσας (1429), το πριγκιπάτο της Αχαΐας (1430) και ανάγκασε τον Κεντυρίων Β΄ να του δώσει σύζυγο την κόρη του Αικατερίνη Ζαχαρία. Μετά τον γάμο του με την Αικατερίνη ο Θωμάς επέτρεψε στον Κεντυρίων Β΄ να κρατήσει τη βαρονία της Αρκαδίας μέχρι τον θάνατο του (1432), στη συνέχεια ενσωμάτωσε και αυτή στο Δεσποτάτο του Μυστρά. Ο γιος του Κεντυρίων Β΄ Ιωάννης Ασάν Ζαχαρίας τελευταίος γνωστός γόνος της οικογένειας Ζαχαρία προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει το πριγκιπάτο της Αχαΐας και πέθανε στη Ρώμη (1469). Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (in French). Paris: De Boccard. Miller (1921), IV.I, The Zaccaria of Phocæa and Chios Ogerii Panis Annales, MGH SS XVIII Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia: The American Philosophical Society. Sturdza, M. D. (1999) Dictionnaire Historique et Généalogique des Grandes Familles de Grèce, d'Albanie et de Constantinople (2e edition Paris)
|
Η Οικογένεια Ζαχαρία πήρε το όνομα της από τον γενάρχη της Ζαχαρία γιο του Ζαχαρία ντι Κάστελο που πήρε το όνομα του από τη συνοικία Σάντα Μαρία ντι Καστέλο της Γένοβας στην οποία ζούσε η οικογένεια του. Η μακρινή καταγωγή της οικογένειας ήταν το Πεδεμόντιο από το οποίο μετανάστευσαν στη Γένοβα τον 11ο αιώνα. Τα Χρονικά του Ορέγκιο Πανίς καταγράφουν την εκλογή του στη θέση του Δόγη της Γένοβας (1202).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Αλέξανδρος Χρύσαφος
|
Lampros, S.P.· Polites, N.G. (1897). The Olympic Games: BC 776 – AD 1896. Athens: Charles Beck. (Ψηφιακά διαθέσιμο στο [1] Αρχειοθετήθηκε 2008-05-27 στο Wayback Machine. ) Mallon, Bill· Widlund, Ture (1998). The 1896 Olympic Games. Results for All Competitors in All Events, with Commentary. Jefferson: McFarland. ISBN 0-7864-0379-9. (Απόσπασμα διαθέσιμο στο [2] ) Smith, Michael Llewellyn (2004). Olympics in Athens 1896. The Invention of the Modern Olympic Games. London: Profile Books. ISBN 1-86197-342-X.
|
Ο Αλέξανδρος Χρύσαφος ήταν Έλληνας κολυμβητής. Αγωνίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Αγωνίστηκε στα 100 μ. ελεύθερης κολύμβησης. Ο χρόνος και η θέση του είναι άγνωστοι, αν και δεν τερμάτισε στις δύο πρώτες θέσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82
|
La Patrona
|
Η Γκαμπριέλα Σουάρες είναι η μόνη γυναίκα που εργάζεται σε ορυχείο χρυσού που δίνει ζωή στην πόλη του Σαν Πέδρο Ντε Όρο, είναι η κόρη του Τομάς "Τίγκρε" Σουάρες, που είναι ο πιο έμπειρος στο χώρο εξόρυξης χρυσού, αλλά είναι μια ανύπαντρη μητέρα και υποφέρει από τις κοροϊδίες μερικών ανθρακωρύχων. Όταν ήταν δεκαέξι, η Γκαμπριέλα ήταν φίλη με τον Φερνάντο, τον νεότερο γιο της Αντόνια Γκέρα. Η Γκαμπριέλα δεν δεχόταν να έχουν σχέση και ο Φερνάντο τη βίασε. Η Γκαμπριέλα δεν μπορούσε να πει ποιος είναι ο βιαστή της, γιατί φορούσε μάσκα, αν και κατά βάθος πάντα τον θεωρούσε ύποπτο. Τότε ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος από το βιασμό, φεύγει και πηγαίνει σε ένα άλλο χωριό στο σπίτι μιας θείας της. Όταν επέστρεψε στο Σαν Πέδρο, μετά από δύο χρόνια, είπε πως ο πατέρας του παιδιού της ήταν κάποιος που την είχε εξαπατήσει, αφήνοντας την έγκυο και εξαφανίστηκε. Ο γιος της, Δαβίδ, υποφέρει στο σχολείο από τα πειράγματα των παιδιών των ανθρακωρύχων. Ο νονός και προστάτης της Γκαμπριέλα, Μαρσέλο Βιδάλ, είναι ο ιδιοκτήτης της πλειοψηφίας του ορυχείου μέχρι να δολοφονηθεί από την σύζυγο του, Αντόνια Γκέρα, με τις περισσότερες από τις μετοχές να γίνονται ιδιοκτησία της, ενώ σύντομα γνωρίζουν ποιος προκάλεσε τον θάνατο του, καθώς και του προηγούμενου συζύγου της, μέχρι να λάβει την πλειοψηφία των μετοχών του ορυχείου. Η Γκαμπριέλα έχει μια μητριά, την Φρανσίσκα, και έναν μικρότερο αδελφό, τον Μαξ. Η "Πατρόνα", όπως αποκαλούν την Αντόνια είναι μια τρομερή γυναίκα που στέλνει σκοπίμως, τον πρωτότοκο γιο της, Αλεχάντρο Μπελτράν, να αναλάβει το ορυχείο. Ο Αλεχάντρο είναι ένας απλός άνθρωπος, και δεν του αρέσει να είναι κοντά στη μητέρα του και τον αδελφό του, αλλά αποδέχεται προς στιγμήν τη διεύθυνση του ορυχείου, για να αποτρέψει να βυθιστεί στα χέρια του αδελφού του, Φερνάντο, που είναι αλκοολικός και αχάριστος. Η συνάντηση του Αλεχάντρο και της Γκαμπριέλα πρόκειται να είναι διαδοχικά συγκρούσιμη και η έλξη κατέληξε σε δημιουργία ενός ειδυλλίου που συγκρούεται με τα σχέδια αρκετών ανθρώπων οι οποίοι θα αντιταχθούν σε αυτή τη σχέση, κυρίως της Αντόνια Γκέρα και της Ιρένε Μοντεμάρ. Ο Τίγκρε, μέσα σε μια σπηλιά ανακάλυψε μια φλέβα χρυσού. Αυτά τα εδάφη που ανήκουν σε αυτόν και την Γκαμπριέλα. Το μέρος είναι φαράγγι γνωστό ως "Ελ Τσαμούκο" και αποτελεί ένα μέρος όπου, σύμφωνα με το μύθο, εμφανίζεται ο διάβολος. Η Αντόνια ανακαλύπτει ότι ο Δαβίδ είναι γιος του Φερνάντο και αποφασίζει να προσελκύσει τον εγγονό της και να τον στρέψει εναντίον της μητέρας του, γεμίζοντάς τον με δώρα και με μια πλούσια ζωή. Η Αντόνια και οι συνεργοί της, φιλόδοξοι για τον χρυσό, και η Ιρένε κλέβει την αγάπη του Αλεχάντρο από την Γκαμπριέλα, συνωμότησαν για να καταστρέψουν αυτή και τον Τίγκρε. Η Γκαμπριέλα Θα κατηγορηθεί για την έκρηξη στο ορυχείο αλλά και τον θάνατο των ανθρακωρύχων, του Φερνάντο αλλά και του ίδιου του πατέρα της, αν και η Αντόνια αποτελεί τον πραγματικό ένοχο. Την κλειδώνουν σε ένα τρελοκομείο, εκεί την κακοποιούν και τη βασανίζουν. Μέσα στο τρελοκομείο θα γνωρίσει την Κονστάνσα, την πρώην σύζυγο του Ανίμπαλ Βιγιέγιας και μητέρα του Ρικάρντο, εισαγγελέα της υπόθεσης της, αλλά και τον Λούτσο Βάμπα έναν αδίστακτο απατεώνα, φιλικό, όμορφο, γοητευτικό και πολυμήχανο, ο οποίος κατηγορείται και φυλακίζεται. Προσποιείται τον τρελό και τον στέλλουν και αυτόν στο τρελοκομείο για να ξεφύγει και να αποκτήσει την ελευθερία του. Τα χρόνια περνούν αλλά μια ξαφνική φωτιά στο τρελοκομείο τα αλλάζει όλα. Όλοι πιστεύουν ότι η Γκαμπριέλα είναι νεκρή, αλλά στην πραγματικότητα έχει καταφέρει να ξεφύγει από την κόλαση που την ανάγκασαν να ζει εδώ και χρόνια. Η Γκαμπριέλα θα βρει το θησαυρό του πατέρας της και μαζί με την Κονστάνσα και τον Λούτσο φεύγουν στο εξωτερικό. Η μεταμόρφωση και η αλλαγή ονόματος σε "Βερόνικα Δαντές", θα την κάνουν μια κομψή γυναίκα, μορφωμένη, εξαίσια αλλά και αγνώριστη για εκείνους που τη γνώριζαν. Πάρα πολύ πλούσια και όμορφη, η Γκαμπριέλα επιστρέφει στην πόλη κάνει την εμφάνιση της σε μια κοινωνική εκδήλωση. Η σπατάλη χρημάτων, οι πολυτέλειες, και με τη Γκαμπριέλα να τους αφήνει όλους άφωνους και να παραδίνονται στη γοητεία της, ενώ αρχίζει να πραγματοποιεί την εκδίκησή της, μαζί με τον Λούτσο, τον Γκαστόν και την Κονστάνσα. Ένας-ένας από τους 12 εχθρούς της (Αντόνια Γκέρα, Ανίμπαλ Βιγιέγιας, Ιρένε Μοντεμάρ, Χούλιο Μοντεμάρ, Μακάριο Γκαϊτάν, Ραμίρο "Σαύρα" Τσακόν, Αλμπέρτο Εσπίνο, Ραμόν Ισκιέρδο, Ρικάρντο Βιγιέγιας, Προυδένσια Μοντεμάρ, Αλεχάντρο Μπελτράν & Γερτρούδη Αγκίρε) σβήνεται από τη λίστα, άλλοι είναι νεκροί, άλλοι τρελοί ή ακόμα και καλοί. Ο Αλεχάντρο θα ξανακερδίσει την αγάπη της και το χρόνο που έχασαν, αλλά και η Γκαμπριέλα ξανακερδίζει την αγάπη του γιου της. Μια τελική μάχη με την εχθρό της, Αντόνια Γκέρα, η οποία καταλήγει τετραπληγική και σε ισόβια κάθειρξη σε κατ' οίκον περιορισμό, και τη Γκαμπριέλα να είναι πια η "Πατρόνα". Αρασέλι Αράμπουλα ως Γκαμπριέλα Σουάρες ντε Μπελτράν/Βερόνικα Δαντές "La Patrona" Χόρχε Λουίς Πίλα ως Αλεχάντρο Μπελτράν Γκέρα Κρίστιαν Μπακ ως Αντόνια Γκέρα χηρ. ντε Μπελτράν/χηρ. ντε Βιδάλ "La Patrona" Έρικα ντε λα Ρόσα ως Ιρένε Μοντεμάρ Γκοδίνες ντε Μπελτράν/ντε Βάμπα Αλεξάντρα ντε λα Μόρα ως Πατρίσια Μοντεμάρ Γκοδίνες ντε Βιγιέγιας Γκονσάλο Γκαρσία Βιβάνκο ως Λουίς "Λούτσο" Βάμπα Κρίστιαν ντε λα Κάμπα ως Αλμπέρτο Εσπίνο Χοακίν Γκαρίδο ως Ανίμπαλ Βιγιέγιας Άλντο Γκαγιάρδο ως Ρικάρντο Βιγιέγιας Γκόλντστεϊν Ντιέγο Σολδάνο ως Ροδρίγο Μπαλμασέδα "Το Σιδερένιο Χέρι" Κένια Γκασκόν ως Προυδένσια Γκοδίνες ντε Μοντεμάρ Κάρλος Τόρες Τορίχα ως Χούλιο Μοντεμάρ Τζεραλντίν Ζινάτ ως Φρανσίσκα Μονογιόν χηρ. ντε Σουάρες/ντε Γκοϊκοτσέα Μαρού Μπράβο ως Πόνσια Χιμένες Σούρια ΜακΓκρέγκορ ως Κονστάνσα Γκόλντστεϊν ντε Βιγιέγιας Αλίσα Βέλες ως Χούλια Μοντεμάρ Γκοδίνες ντε Μπελτράν Μάριο Λόρια ως Γκαστόν Γκοϊκοτσέα Ιρινέο Άλβαρες ως Ραμόν Ισκιέρδο Φρανσίσκο "Πάκεϊ" Βάσκες ως Μακάριο Γκαϊτάν Τόμας Γκόρος ως Ραμίρο "Σαύρα" Τσακόν Μανόλα Ντίες ως Λουσεσίτα Μπάρμπαρα Σίνγκερ (μικρή: Αντρέα Μπέντρεϊ) ως Βαλεντίνα Βιδάλ Σαν Μαρτίν Μαρτίν Μπάρμπα (μικρός: Πατρίσιο Σεμπαστιάν) ως Δαβίδ Μπελτράν Σουάρες Έννιο Ρικιάρντι (μικρός: Εμίλιο Καμπαγιέρο) ως Μαξιμιλιάνο "Μαξ" Σουάρες Μονογιόν Μανουέλ Βάλβι ως Φερνάντο Μπελτράν Γκέρα Χαβιέρ Ντίας Ντουένιας ως Τομάς "Τίγκρε" ΣουάρεςΓκεστ εμφανίσεις Φαμπιάν Πένια ως Μάρκος Μπελτράν Μάρκο Σετίνα ως Μαρσέλο Βιδάλ Άνχελ Τσεΐν ως Μανουέλ Σαπάτα Φράνκο Γκάλα ως Πασκουάλ Ντουάρτε Αλίν Μαρρέρο ως Ινοσένσια Μερκάδο Ανιλού Πάρδο ως Γερτρούδη Αγκίρε Ινιάκι Γότσι ως Λεονάρντο Γκιγιέν Αουρόρα Χιλ ως Ρομίνα Ρομέρο Ρόσιο Κανσέκο ως Μιλάγκρος Ράμι Μαρτίνες ως Καζανόβα Αλεχάντρα Άλβαρες ως Λουσία Μπελτράν Μοντεμάρ Τζίνα Βάργκας ως Σεσίλια Χιμένες Μαουρίσιο Γκάρσα (μικρός: Ανδριάν Ερέρα) ως Λούκας Γκιγιέν Φρανσίσκο Καλβίγιο ως Μπραούλιο Σιφουέντες Έρικ Ραμίρες ως Αστυνόμος Γκονσάλες Άννα Σαβίτσκα ως Εστέλα Μαρτίνες Σάρον Ζούντελ ως Ινές Μεντόσα Παλμέιρα Κρους ως Εουχένια Τολέδο Παλάσιος/Ναγελί Σάντσες "Μπριζίτ" Γκαμπριέλ Χερνάν ως Εουλόχιο Κορτές "Τσόπο"
|
La Patrona (Μετάφραση: Το Αφεντικό/Διεθνής Τίτλος: Η Επιστροφή) είναι μια ισπανικής γλώσσας τηλενουβέλα που παράγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες με βάση το τηλεοπτικό δίκτυο Telemundo Studios, του Μαϊάμι και του Μεξικού Argos Comunicación. Η Τηλενουβέλα είναι μια νέα έκδοση της La Dueña (Το αφεντικό) τηλενουβέλας από τη Βενεζουέλα, που γράφτηκε από τον Χοσέ Ιγνάσιο Καμπρούχας. Πρωταγωνιστούν: Αρασέλι Αράμπουλα, Χόρχε Λουίς Πίλα, Κρίστιαν Μπακ και Γκονσάλο Γκαρσία Βιβάνκο. Το όνομα απεικονίζει έναν τοπικό όρο ή ένα λαϊκό ιδίωμα στο Μεξικό που αναφέρεται σε ένα άτομο, αναγνωρισμένο ως το αφεντικό. Ωστόσο, και ο τίτλος αποτελεί επίσης ένδειξη της πρωταγωνίστριας και της ανταγωνίστριας να αγωνίζονται για να κατακτήσουν την εξουσία, την αρχή και τον σεβασμό σε έναν τομέα εργασίας που κατά την παράδοση θεωρείται ότι είναι δουλειά ενός άνδρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/La_Patrona
|
Γκάι Ράιντερ
|
Γεννημένος στο Λίβερπουλ το 1956, ο Ράιντερ σπούδασε Κοινωνικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και στη συνέχεια Σπουδές Λατινικής Αμερικής στο Λίβερπουλ. Μιλάει γαλλικά και ισπανικά καθώς και τη μητρική του γλώσσα, τα αγγλικά. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία το 1981 ως βοηθός στο Διεθνές Τμήμα της Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων στο Λονδίνο. Από το 1985, ο Ράιντερ κατείχε τη θέση του Γραμματέα του Τμήματος Βιομηχανικού Εμπορίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εμπορικών, Γραφείων, Επαγγελματιών και Τεχνικών Υπαλλήλων (FIET) στη Γενεύη. Το 1988 έγινε βοηθός διευθυντής του γραφείου της Γενεύης της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ICFTU) και στη συνέχεια το 1993 διορίστηκε Διευθυντής της. Ο Ράιντερ εντάχθηκε αρχικά στη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας το 1998 ως Διευθυντής του Γραφείου για τις Εργατικές Δραστηριότητες και στη συνέχεια το 1999 έγινε Διευθυντής του Γραφείου του Γενικού Διευθυντή. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ξεκίνησε η Ατζέντα Αξιοπρεπούς Εργασίας της ΔΟΕ και κέρδισε την υποστήριξη άλλων διεθνών φορέων.
|
Ο Γκάι Ράιντερ (γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου του 1956) είναι Βρετανός διεθνής δημόσιος υπάλληλος που είναι ο δέκατος και σημερινός Γενικός Διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO). Ήταν προηγουμένως Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ITUC) (2006–2010) και πριν από τη θέση αυτή, ο Ράιντερ ήταν Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ICFTU) (2002–2006).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%B9_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Κρίστοφερ Τινγκ
|
1996: The Associate 2007: Futurama: Bender's Big Score 2008: Knight Rider 2008: Futurama: Bender’s Game 2008: Futurama: The Beast with a Billion Backs 2008: Finding Amanda 2009: Futurama: Into the Wild Green Yonder 1999-2003: Futurama 2001: The Job 2003-2007: California Teens (Κύκλος 1-4) Από το 2004: Rescue Me 2008-2009: Knight Rider
|
Ο Κρίστοφερ Τινγκ (αγγλ. Christopher Tyng) είναι Αμερικανός συνθέτης. Συνέθεσε τη μουσική για διάφορες τηλεοπτικές σειρές, συμπεριλαμβανομένου το Futurama, το California Teens, το Knight Rider, το The Job και το The Baby-sitters Club.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B5%CF%81_%CE%A4%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Αστική Περιοχή Μπάντα
|
Η Μπάντα (Mpanda Town) έχει αναπτυχθεί ταχύτατα από 46.000 κατοίκους το 2002 στους 102.900 κατοίκους με την απογραφή του 2012. Η Μπάντα (Mpanda Mjini) είναι ένα σημαντικό κέντρο στην αγροτική οικονομία, ειδικά για την εμπορία και την μεταφόρτωση του ρυζιού και του αραβοσίτου. Η Περιφέρεια Κατάβι (Katavi Region), έχει όλο και περισσότερο ενδιαφέρον για τους εξορύκτες, ειδικά του χρυσού. Είναι, επίσης, ένα σημείο εκκίνησης για την επίσκεψη του Εθνικού Πάρκου Κατάβι (Katavi National Park), με την έδρα του μόλις 35 χλμ. νότια στο Σιταλίκε (Sitalike). Το Πάρκο έχει μια καλή διατομή της άγριας ζωής της Ανατολικής Αφρικής, αλλά ίσως είναι περισσότερο γνωστό για τον πληθυσμό των ιπποπόταμων. Η Μπάντα (Mpanda Town) έγινε τον Οκτώβριο του 2000, το κέντρο μιας νέας Καθολικής Επισκοπής και περηφανεύεται για έναν έξοχο καθεδρικό ναό με υπέροχα εικονογραφημένα βιτρό στα παράθυρά του. Η πόλη είναι επίσης το κέντρο για την Αγγλικανική Επισκοπή της Λίμνης Ρούκουα (Lake Rukwa), που δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2010. Υπάρχει μια υπέροχη εκκλησία Μοραβίας και παρέχονται άλλες Χριστιανικές λειτουργίες από την Λουθηρανική, την Αφρικανική Εκκλησία Ενδοχώρας και τις Συνελεύσεις Τανζανίας του Θεού. Οι Μουσουλμάνοι της περιοχής, εξυπηρετούνται επαρκώς από αρκετά τζαμιά, που είναι διασκορπισμένα εντός της αστικής περιοχής. Όμως, ακόμα όλοι οι δρόμοι στη Μπάντα (Mpanda Mjini) (από την Σουμπαουάνγκα [Sumbawanga], Ταμπόρα [Tabora] ή Κιγκόμα [Kigoma]) παραμένουν έκθετες και μπορεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, να γίνουν απροσπέλαστοι κατά την περίοδο των βροχών (ιδιαιτέρως τον Φεβρουάριο–Μάρτιο). Η κυβέρνηση της Τανζανίας, έχει σε εξέλιξη ένα σχέδιο για να θωρακίσει ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου βορείως της Σουμπαουάνγκα (Sumbawanga). Στο Σούμρυ (Sumry), λειτουργούν καθημερινά δύο δρομολόγια λεωφορείων για τη Σουμπαουάνγκα (Sumbawanga) (240 km 5-ώρες), με το ένα από αυτά να πηγαίνει στη Μπέυα (Mbeya). Πολλές γραμμές λεωφορείων, λειτουργούν για την Ταμπόρα (Tabora) (380 χλμ., 9-ώρες). Οι τοπικές υπηρεσίες, περιλαμβάνουν μικρά λεωφορεία για το Σιταλίκε (Sitalike) και καθημερινά δρομολόγια με το λεωφορείο για την Ουσεβύα (Usevya) και τα ψαροχώρια της Καρέμα (Karema) και Ικόλα (Ikola) στη Λίμνη Τανγκανίκα (Lake Tanganyika). Η Μπάντα (Mpanda Town) είναι το σημείο τερματισμού της σιδηροδρομικής γραμμής, με υπηρεσίες μεταφοράς επιβατών από Ταμπόρα (Tabora) (περίπου 12-15-ώρες). Το 2012, η κυβέρνηση ολοκλήρωσε μια αναβάθμιση του αεροδρομίου Μπάντα (Mpanda Mjini), με ασφαλτοστρωμένο διάδρομο μήκους 2 χλμ. Ήδη, μια εμπορική αεροπορική εταιρεία έχει ξεκινήσει πτήσεις. Τώρα, η πόλη μπορεί να συνδεθεί με πτήσεις που εκτελούνται από την Auric Air. Κατά το 2012, η Αστική Επαρχία Μπάντα (Mpanda Urban District), διαιρείτο διοικητικά σε εννέα Τμήματα (παρατίθενται παρακάτω τα Τμήματα και σε παρένθεση ο πληθυσμός των κατά την απογραφή του 2012): Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Κατάβι Αγροτική Περιοχή Μπάντα Παραπομπές σημειώσεων
|
Η Μπάντα (Mpanda Town), είναι η μεγαλύτερη πόλη στην Περιφέρεια Κατάβι (Katavi Region) της Τανζανίας. Είναι το διοικητικό κέντρο της Περιφέρειας Κατάβι (Katavi Region), η Αστική Περιοχή Μπάντα (Αγγλικά: Mpanda Urban District, Σουαχίλι: Wilaya ya Mpanda Mjini), είναι η ίδια μία από τις τρεις επαρχίες της περιφέρειας.Η Μπάντα (Mpanda Mjini) είναι μια "συνοριακή πόλη" στη μακρινή δύση της Τανζανίας, περίπου 500 χλμ. βόρεια της Μπέυα (Mbeya) και 380 χλμ. νότια-δυτικά της Ταμπόρα (Tabora). Είναι η διοικητική έδρα της Περιφέρειας Κατάβι (Katavi Region), (που δημιουργήθηκε το 2012, από την υποδιαίρεση της Περιφέρειας Ρούκουα (Rukwa Region)) για την Περιοχή Μπάντα (Mpanda District).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Βίντεο αρτ
|
Τα μέσα του 20ου αιώνα, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μια σύνθετη και αμήχανη μορφή τέχνης αναδύεται στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α. Πρόκειται για την Βίντεο Αρτ, η οποία πήρε αρκετές ονομασίες όπως, βίντεο των καλλιτεχνών, πειραματικό βίντεο, τηλεόραση των καλλιτεχνών, νέα τηλεόραση ακόμα και Guerilla TV. Πηγή έμπνευσης για τη νέα αυτή μορφή τέχνης υπήρξαν αρκετά καλλιτεχνικά κινήματα, θεωρητικές ιδέες, τεχνολογικά επιτεύγματα καθώς και ομάδες πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού. Ήταν μια εποχή κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής αλλαγής, γι αυτό μεγάλο μέρος της νέας τέχνης ήταν μορφολογικά και πολιτικά ριζοσπαστικό. Η δεκαετία του 1960 ήταν αυτή της βιομηχανικής ανάπτυξης, της υπερκατανάλωσης, της αύξησης των μέσων επικοινωνίας, του μαγνητοφώνου και της τηλεόρασης. Η εξέλιξη της ηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας της εικόνας ήταν ραγδαία. Οι εξελίξεις στο πεδίο αυτό μετέτρεψαν το βίντεο από ένα ακριβό μέσο, που ήταν στα χέρια επαγγελματιών και ειδικών της τηλεόρασης,μεγάλων εμπορικών εταιριών και οργανισμών, σε ένα ευρέως διαδεδομένο καταναλωτικό προϊόν. Η Βίντεο Αρτ αναδύεται από το περιθώριο και γίνεται ένα μέσο το οποίο θα ασκήσει μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη τέχνη. Καλλιτέχνες που δούλεψαν με το βίντεο εκείνη την περίοδο ήταν ιδιαίτερα επηρεασμένοι από κινήματα και τις ιδέες του Fluxus, της Performance Art, Body art, Arte Povera, Ποπ Αρτ, Μινιμαλιστικής γλυπτικής, Εννοιολογικής τέχνης, τη μουσική avant-garde, τον πειραματικό κινηματογράφο, το σύγχρονο χορό και θέατρο και από μία μεγάλη ποικιλία ετερογενών πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Η Βίντεο Αρτ ήταν ένα διεθνές φαινόμενο. Οι πρώτοι καλλιτέχνες που δούλεψαν με το βίντεο δεν προσελκύθηκαν μόνο από την ποικιλία πολιτιστικών επιρροών αλλά και γιατί εισήγαγαν νέες ιδέες και πρακτικές εμπλουτίζοντας ευρύτερα τις πρακτικές των καλών τεχνών, επαναπροσδιορίζοντας ιδέες και προσεγγίσεις από άλλους τομείς και μέσα. Η Βίντεο αρτ μπορεί να χωριστεί σε αρκετές υποκατηγορίες, γεγονός που μαρτυρά την υβριδική φύση αυτής της μορφής τέχνης. Η σχέση της Βιντεο Αρτ με την τηλεόραση είναι προβληματική, γι αυτό επικρίθηκε από αρκετούς καλλιτέχνες οι οποίοι πήραν θέση εναντίον της, ενώ προσπάθησαν να αλλάξουν τα πολιτιστικά στερεότυπα και αναπαραστάσεις που απεικονίζει δημιουργώντας αφηρημένες εικόνες βίντεο. Τόσο η Βίντεο Αρτ όσο και η τηλεόραση μοιράζονται την ίδια τεχνολογία, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται και εκλαμβάνονται οι τελικές εικόνες και ο ήχος από τον θεατή. Για αυτό το λόγο η απάντηση των καλλιτεχνών ήταν με το ίδιο μέσο, σε συγκρίσιμη γλώσσα. Η σχέση του βίντεο των καλλιτεχνών και της τηλεοπτικής τεχνολογίας ποικίλει και είναι σύνθετη. Οι πρώτες προσπάθειες ενασχόλησης με αυτό το μέσο παίρνουν τη μορφή αντίδρασης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως της τηλεόρασης η οποία στοχοποιείται για την μονόπλευρη και χειραγωγούμενη επικοινωνία. Το 1965, η Sony κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά την πρώτη φορητή βιντεκάμερα, την Sony AV-3400 Portapak. Η εξέλιξη αυτή είναι κομβικής σημασίας για τους καλλιτέχνες, τους ακτιβιστές και το κοινό καθώς εγκαινιάζει μία νέα εποχή δίνοντας την ευκαιρία στον κάτοχό της να καταγράψει το υλικό που επιθυμεί. Την ίδια περίοδο, οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι τηλεοπτική όμιλοι είχαν στην αποκλειστικότητά τους, την τηλεοπτική παραγωγή και τη μετάδοσή της. Η νέα βιντεοκάμερα της Sony περιελάμβανε το κύριο σώμα της βιντεοκάμερας και ένα φορητό μίκτη, και προοριζόταν κυρίως για μικρές επιχειρήσεις και εμπορική χρήση πάνω ακριβώς σε μία περίοδο έντονων κοινωνικών αναταραχών. Η δυνατότητα αυτή τράβηξε το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών που είδαν τη βιντεοκάμερα σαν ένα δημιουργικό μέσο και οι ακτιβιστές ως «ένα όπλο καταγραφής μαρτυριών» το οποίο θα χρησίμευε για τη δημιουργία νέων ειδών προγραμμάτων αντίθετων από αυτών της τηλεόρασης. Ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε ήταν ο Nam June Paik, το 1965. Ο Paik βιντεοσκόπησε την επίσκεψη του Πάπα Παύλου ΣΤ’ στην Νέα Υόρκη και αργότερα την ίδια ημέρα, πρόβαλε το βιντεοσκοπημένο υλικό στο καφέ του Greenwich Village. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε η αφετηρία της Βίντεο Αρτ. Τον Μάρτιο του 1963, ο Ναμ Τζουν Πάικ προβάλει στην Galerie Parnass, στο Βούπερταλ την πρώτη μεγάλη έκθεση με τίτλο Exposition of Music – Electronic Television. Ο τίτλος που επέλεξε ο Paik υποδηλώνει τη μετάβαση από τη μουσική στην ηλεκτρονική εικόνα. Το Μάιο του ίδιου έτους, ο Wolf Vostell πραγματοποιεί την πρώτη έκθεση στην Νέα Υόρκη, στo Smolin Gallery. Πρόκειται για την πρώτη του έκθεση με τίτλο Television Décollage και αποτελούνταν από έξι τηλεοράσεις, οι οποίες ήταν σε λειτουργία και αναπαρήγαγαν διαφορετικό πρόγραμμα η κάθε μία ενώ η εικόνα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αποδομούνταν. Έκτοτε, έγιναν αρκετές εκθέσεις βίντεο, βίντεο εγκαταστάσεις, βίντεο περφόρμανς και πειραματικές ταινίες από καλλιτέχνες όπως οι: Vito Acconci, Valie Export, John Baldessari, Peter Campus, Doris Totten Chase, Maureen Connor, Norman Cowie, Dimitri Devyatkin, Dan Graham, Joan Jonas, Bruce Nauman, Nam June Paik, Bill Viola, Shigeko Kubota, Martha Rosler, William Wegman, Gary Hill και άλλους. Οι Steina και Woody Vasulka ενδιαφέρθηκαν για τις διαφορετικές ποιότητες και το φορμά του βίντεο και δημιούργησαν αφαιρετικά έργα βίντεο. Στην Ελλάδα ήρθε αρκετά καθυστερημένα, λόγω της συντηρητικής κοινωνικής δομής της ελληνικής κοινωνίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 βλέπουμε τα πρώτα δείγματα και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έχουμε την άνθισή της. Τότε γίνεται μόδα και χάνει, μετά από αρκετά χρόνια, τη γοητεία που εξασκούσε, σαν νέο μέσο έκφρασης, στους νέους καλλιτέχνες. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες καλλιτέχνες της Βίντεο Αρτ και των πολυμέσων που έχουν παρουσιάσει έργα τους σε Ελλάδα και εξωτερικό . Νίκος Δασκαλοθανάσης: Το εικαστικό βίντεο, 2005 http://www.asfa.gr/videoart/videokeimenoGR.htm Αρχειοθετήθηκε 2018-09-09 στο Wayback Machine. Γιούλα Παπαδοπούλου: Βιντεοτέχνη – μια σύντομη Ιστορία, 2005 http://www.festivalmiden.gr/textslinks/Gioula%20Papadopoulou_Videotexni_mia%20syntomi%20istoria_2005.htm Γιούλα Παπαδοπούλου: Τι είναι η Βιντεοτέχνη, 2006 (εφημερίδα «Στην Μπρίζα», # 57, 5/7/06) http://www.festivalmiden.gr/textslinks/Gioula_Papadopoulou-Ti_einai_videotechni_2006.htm Μαργαρίτα Σταυράκη: Γενικές πληροφορίες για τη Βίντεο Τέχνη, 2008 http://www.festivalmiden.gr/textslinks/Margarita_Stavraki_Genikes_Plirofories_gia_tin_video_techni_2007.htm Μαργαρίτα Σταυράκη: Σύντομη εισαγωγή στην Ψηφιακή Τέχνη και τα Νέα Μέσα, 2008 http://www.festivalmiden.gr/textslinks/Eisagogi_stin_psifiaki_techni-Margarita_Stavraki_2008_gr.htm Μάνθος Σαντοριναίος: Σκέψεις για την σκέψη, 1999 http://www.festivalmiden.gr/textslinks/Manthos%20Santorineos_Skepseis%20gia%20tin%20skepsi_1999.htm Raindance Foundation Media Art Net Electronic Arts Intermix V Tape The Source for Video and New Media AEC Ars Electronica Center, Linz, Austria Video Data Bank, Chicago, IL, USA ZKM Center for Art and Media Karlsruhe, Karlsruhe, Germany Experimental Television Center, New York, USA transmediale, Berlin, Germany ADAF Athens Digital Art FestivalΦεστιβάλ Μηδέν, ΚαλαμάταΦεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
|
Η βίντεο αρτ ή βιντεοτέχνη είναι μορφή τέχνης που βάση έχει την κινούμενη εικόνα και τον ήχο. Η Βίντεο Αρτ εμφανίστηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 - αρχές της επόμενης, ως εξέλιξη της τεχνολογίας της κινούμενης εικόνας η οποία έγινε διαθέσιμη στο ευρύ κοινό καθώς μέχρι τότε ήταν διαθέσιμη μόνο στους επαγγελματίες της τηλεόρασης αλλά και για να ασκήσει κριτική στη ραγδαία εξάπλωση της τηλεόρασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF_%CE%B1%CF%81%CF%84
|
Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών
|
Το Λαϊκό Νοσοκομείο ιδρύθηκε το 1933 υπό μορφή Ν.Π.Δ.Δ., στη θέση του πανεπιστημιακού περιπτέρου στου Γουδή, βάσει του ν. 5746/2-9-1933 και υπήχθη στο –τότε- Υπουργείο Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως. Σταδιακά, οι δομές του νοσοκομείου ενισχύθηκαν με τις συνεχείς προσθήκες τμημάτων, εξοπλισμού και κλινικών. Στο χώρο του λειτούργησαν, επίσης, σχολές Φυσικοθεραπείας και Νοσηλευτικής. Στο Λαϊκό Νοσοκομείο υπάρχουν και λειτουργούν 3 επιστημονικοί τομείς, ήτοι Παθολογικός, Χειρουργικός και Εργαστηριακός.Το νοσοκομείο διαθέτει επίσης 7 Κέντρα Εμπειρογνωμοσύνης Σπάνιων Παθήσεων, συγκεκριμένα:1) Κέντρο Μεσογειακής Αναιμίας και Δρεπανοκυτταρικής Νόσου - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Αιματολογικά Νοσήματα 2) Α’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Ειδική Νοσολογία (Μονάδα Ενδοκρινολογίας) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Νευροενδοκρινικά Νεοπλάσματα 3) Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας μετά του Ομώνυμου Εργαστηρίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Νοσήματα του Συνδετικού Ιστού και Μυοσκελετικών Παθήσεων 4) Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας μετά του Ομώνυμου Εργαστηρίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Συστηματικά Αυτοφλεγμονώδη και Αυτοάνοσα Νοσήματα. 5) Α’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Ειδική Νοσολογία (Μονάδα Αυτοάνοσων Ρευματικών Νόσων) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Νοσήματα του Συνδετικού Ιστού και Μυοσκελετικών Παθήσεων 6) Α’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Ειδική Νοσολογία (Μονάδα Αυτοάνοσων Ρευματικών Νόσων) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Συστηματικά Αυτοφλεγμονώδη και Αυτοάνοσα Νοσήματα 7) Α’ Παθολογική Κλινική (Μονάδα Ενδοκρινολογίας) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών - Κύρια Θεματική Ενότητα Σπάνια Ενδοκρινολογικά Νοσήματα. Το Κέντρο Σπανίων Σκελετικών Νοσημάτων του Λαϊκού Νοσοκομείου λειτουργεί από το Μάιο του 2018 ως κέντρο αναφοράς, ενώ η θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕ.Σ.Υ.) για την αναγνώρισή του ως Κέντρο Εμπειρογνωμοσύνης διαβιβάστηκε στον Υπουργό Υγείας το Μάιο του 2020 και εκκρεμεί η έκδοση σχετικού ΦΕΚ. Επίσημη ιστοσελίδα του Νοσοκομείου Αρχειοθετήθηκε 2019-10-17 στο Wayback Machine.
|
Το Γενικό Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών (Γ.Ν.Α. Λαϊκό) είναι ελληνικό τριτοβάθμιο δημόσιο πανεπιστημιακό νοσηλευτικό ίδρυμα, ενταγμένο στο Ε.Σ.Υ. Το ίδρυμα υπάγεται στην 1η Υ.ΠΕ. Αττικής. Διαθέτει πολλές Κλινικές, Εργαστήρια, Τμήματα και Εξωτερικά Ιατρεία. Στεγάζεται επί της οδού Αγίου Θωμά 17, Τ.Κ. 11527, στην Αθήνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9D%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Αλαδινό Άνδρου
|
Το Αλαδινό είναι ηπειρωτικός οικισμός της Άνδρου. Βρίσκεται στο νοτιοκεντρικό τμήμα του νησιού, στις νότιες απολήξεις του Πετάλου, σε μικρό ποταμό και πάνω στον κύριο επαρχιακό δρόμο Χώρας-Γαυρίου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 180. Απέχει περίπου 6 χλμ. ΝΔ. της Χώρας Άνδρου και 26 χλμ. περίπου ΝΑ. του Γαυρίου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1835 και προσαρτήθηκε στον δήμο Άνδρου. Το 1912 αποσπάστηκε από τον δήμο Άνδρου και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μεσαριάς. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Μεσαριάς και προσαρτήθηκε στον δήμο Άνδρου. Η πετρόχτιστη γέφυρα Αλαδινού (γέφυρα Μεγάλου ποταμού) αξιόλογης αρχιτεκτονικής, με σκαλοπάτια, κατασκευασμένο το 1680 από τον Ηπειρώτη αρχιμάστορα Κίτσο Ζώη και τη συντεχνία του. Ο ποταμός του Αλαδινού, με πάπιες, νεροχελώνες κ.α. που οδηγεί στο σπήλαιο Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στο κέντρο του οικισμού Νότια του οικισμού βρίσκεται το σπήλαιο Φόρος στη θέση «Χάος», το οποίο εξερευνήθηκε από τους πιονιέρους σπηλαιολόγους Άννα Πετροχείλου και Στέργιο Διακογιάννη. Καταλαμβάνει έκταση περίπου 500 τ.μ. και είναι από τα πρώτα ανακαλυφθέντα σπήλαια της Ελλάδος (αριθμός 15 στον σχετικό κατάλογο της Ε.Σ.Ε.) Η ονομασία του προέρχεται από την πεποίθηση των παλαιοτέρων κατοίκων του χωριού ότι, όσα ζώα έπεφταν μέσα σ’ αυτό και σκοτώνονταν, πλήρωναν «φόρο» στα κακά πνεύματα και, έτσι, απαλλάσσονταν οι ίδιοι από κάθε κακό. Μετά από κατακόρυφη κάθοδο 10,5 μ., περίπου, διανοίγεται το κυρίως τμήμα του σπηλαίου, με διαδοχικούς θαλάμους και διαδρόμους, τους οποίους στολίζουν όμορφες κολώνες, σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε διάφορα σχήματα και χρώματα. Οι διάδρομοι που είχαν ανοιχτεί για το κοινό έφθαναν τα 180 μ. σε μήκος. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Άνδρος 1:50.000) https://web.archive.org/web/20120628141648/http://www.villadora.gr/greece/village_AladinoGR.htm
|
Το Αλαδινό είναι χωριό της Άνδρου. Υπάγεται διοικητικά στην τοπική κοινότητα Μεσαριάς, της δημοτικής ενότητας και δήμου Άνδρου, της περιφερειακής ενότητας Άνδρου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Άνδρου του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%86%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Λυντσάρισμα
|
Το όνομα της παράνομης αυτής τιμωρίας πιθανολογείται ότι προέρχεται από κάποιον γαιοκτήμονα (W. Lynch: 1742-1820) με το όνομα Λυντς, κάτοικο της πολιτείας Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ο οποίος και είχε οργανώσει παράνομες ομάδες με σκοπό την άμεση τιμωρία με εκτέλεση των εγκληματιών και ιδιαίτερα των συμπαθούντων (loyalists) τους Άγγλους, κατά την Αμερικανική επανάσταση. Αρχική εφαρμογή του Νόμου του Λυντς έγινε στις ΗΠΑ σε περίοδο έλλειψης τακτικών δικαστηρίων. Έτσι κατά το 1889 συνέβησαν περίπου 4000 λυντσαρίσματα στις νότιες πολιτείες και μία μόνο στην περιοχή της Νέας Αγγλίας. Τα 4/5 των θυμάτων ήταν Αφροαμερικανοί. Τα εγκλήματα για τα οποία λυντσαρίστηκαν τα θύματα αυτά ήταν 38% για ανθρωποκτονίες, 23% για απαγωγές ή απόπειρες απαγωγής, 7% για κλοπές, 6% για άδικες επιθέσεις, 2% για ύβρεις και 24% για άλλα αδικήματα. Η συμμετοχή σε λυντσάρισμα τιμωρείται κατά τον αμερικανικό νόμο, αν και οι καταδίκες δεν έφθασαν το 1% των περιπτώσεων. Κατά τα έτη 1882 - 1900 τα λυντσαρίσματα στις ΗΠΑ έφθαναν, κατ΄ έτος, από 96 μέχρι 231. Το 1945 σημειώθηκε ένα, ενώ το 1946 έφθασαν τα 6. Οι επανειλημμένες προσπάθειες όμως για την εξάλειψη αυτής της τιμωρίας με νομοθετικά μέτρα έβρισκαν την έντονη αντίδραση της αμερικανικής Γερουσίας. Το 1947 31 άτομα που είχαν προσαχθεί σε δίκη, τα οποία συμμετείχαν σε λυντσάρισμα στην πόλη Γκρίνσβιλ της Νότιας Καρολίνας, αθωώθηκαν, αν και κάποια από αυτά είχαν ομολογήσει τη συμμετοχή τους. Σήμερα με τον όρο Λυντσάρισμα χαρακτηρίζεται η δολοφονία εγκληματία από πλήθος παρισταμένων συγγενών του θύματος ή άλλων προσώπων, πριν ακόμη επιληφθεί η δικαιοσύνη, δηλαδή προτού ολοκληρωθεί η δίκη. Κατά τις μεταγωγές εγκληματιών ή κατά τις προσαγωγές τους σε δικαστήρια, απόλυτη ευθύνη προστασίας τους από πιθανό λυντσάρισμα φέρουν οι κατά τόπο και καθ΄ ύλη αρμόδιες διωκτικές αρχές που έχουν επιληφθεί και τους κρατούν.
|
Λυντσάρισμα ή κατ'ευφημισμό Νόμος του Λυντς ή Λύντσειος νόμος ονομάζεται η συνοπτική διαδικασία που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, κατά την οποία ο όχλος προβαίνει αμέσως και χωρίς καμία νομική διατύπωση στην εκδίκαση εγκληματία, καθώς και στην άμεση και "επί τόπου" (χώρου του εγκλήματος) εκτέλεση του ενόχου. Πρόκειται για μια μορφή αυτοδικίας και είναι παράνομη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1
|
Γλώσσα Ρουτούλ
|
Η Ρουτούλ ανήκει στη Λεζγική ομάδα της οικογένειας γλωσσών του Βορειοανατολικού Καυκάσου. Οι Ρουτούλ αποκαλούν τη γλώσσα τους ως myx'abišdy č'el. Η Ρουτούλ δεν ήταν γραπτή γλώσσα μέχρι την ανάπτυξη αλφαβήτου με βάση το Κυριλλικό το 1990. Ένα λατινικό αλφάβητο αναπτύχθηκε το 2013 με βάση τη διάλεκτο Σιν-Σόρσου. Οι ομιλητές είναι συχνά δίγλωσσοι ή πολύγλωσσο, έχοντας μια καλή γνώση των Αζερικών, των Λεζγικών ή/και των ρωσικών. Υπάρχουν 8 διάλεκτοι και 2 υποδιάλεκτοι της Ρουτούλ. Η λογοτεχνική έκδοση της γλώσσας παραμένει στην αναπτυξιακή διαδικασία. Στις πυκνοκατοικημένες από τους Ρουτούλ περιοχές της νότιας Ρωσίας, η γλώσσα διδάσκεται στα δημοτικά σχολεία (τάξεις 1 έως 4). Μεταξύ των γλωσσών της Λεζγικής ομάδας, η Τσαχούρ φαίνεται ως ο πιο στενός συγγενής της Ρουτούλ. Εκτός από αυτές τις δύο, υπάρχουν άλλες επτά γλώσσες στη Λεζγική ομάδα, η Λεζγική, η Ταμπασαράν, η Αγκούλ, η Μπουντούχ, η Κριτς, η Ούντι και η Άρτσι. Ρουτούλ γλώσσα αναφέρθηκε μερικές φορές λανθασμένα στη Λεζγκική ομάδα γλωσσών. Αλλά είναι πατέρα (ανεξάρτητη) γλώσσα. Η Ρουτούλ έχει γραφεί σε διαφορετικά αλφάβητα στον ρου της ιστορίας της. Αυτά τα αλφάβητα στηρίχτηκαν σε τρεις γραφές: Αραβική (πριν το 1928), Λατινική (1928–38) και Κυριλλική (1990–present). Η αλληλογραφία κυριλλικών και λατινικών αλφαβήτων παρουσιάζεται στον πίνακα: Ρουτούλ (φυλή) Βορειοανατολικές Καυκάσιες γλώσσες Γλώσσες του Αζερμπαϊτζάν Rutuls - RUTULIA.COM Διαδικτυακό λεξικό της γλώσσας Ρουτούλ (επιλέξτε απλή ή σύνθετη περιήγηση) Δημοτικά Τραγούδια και Χοροί των Ρουτούλ του Αζερμπαϊτζάν Το βασικό λεξικό της Ρουτούλ στην Παγκόσμια Λεξικοστατιστική βάση Δεδομένων (3 διάλεκτοι της Ρουτούλ: Μουχάντ, Ιξρέκ, Λούτσεκ)
|
Η ρουτούλ είναι μια γλώσσα που ομιλείται από τους Ρουτούλ, μια εθνική ομάδα που ζει στο Νταγκεστάν (Ρωσία) και σε ορισμένες περιοχές του Αζερμπαϊτζάν. Ομιλείται από 30.000 άτομα στο Νταγκεστάν (απογραφή του 2010) και 17.000 άτομα (χωρίς ημερομηνία) στο Αζερμπαϊτζάν. Η λέξη Ρουτούλ προέρχεται από το όνομα ενός χωριού στο Νταγκεστάν, του οποίου οι ομιλητές της γλώσσας σχηματίζουν την πλειοψηφία του πληθυσμού του χωριού.Η Ρουτούλ είναι απειλούμενη γλώσσα στη Ρωσία και ταξινομείται ως "αναμφισβήτητα απειλούμενη" από το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Γλωσσών της Ουνέσκο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB
|
Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1843
|
Γεώργιος Αινιάν Γιαννούλης Δομέστιχος Β. Κ. Ζερβάκος Ευστ. Καραμπάτος Ι. Κουμπαράκος Ιωάννης Κωλέττης Γ. Κώστας Μαρ. Μαρίνογλους Μ. Θ. Μπουρικάκος Α. Πατριαρχέας Α. Κοντάκης Ματθαίος Πρωτοπαππάς Κώνστας Γαλής Αναγνώστης Ζωρογιαννίδης Δ. Λ. Ζώττος Νίκος Θέου Σταύρος Βλάχος Κωνσταντίνος Βρυζάκης Δημήτριος Καλλιφρονάς Κ. Μακρυγιάννης Γεώργιος Λογιωτατίδης Α. Μαρκέλος Ανδρέας Χ. Λόντος Γεώργιος Ηλιόπουλος του Παππά Νάκος Πανουργιάς Γεώργιος Πετρόπουλος Δημήτριος Βούλης Παναγιώτης Σωτηρόπουλος Γρηγόριος Πατριαρχέας Δήμος Κανελλόπουλος Τζανέτος Χριστόπουλος Ν. Γούναρης Αντώνιος Μπερίκος (και Εμπειρίκος) Κωνσταντίνος Λυμπερόπουλος Ζήμας Δ. Πέτροβας Γεώργιος Βασιλόπουλος Δήμος Ταρκαζίκας Χρήστος Βλάσσης Δημήτριος Περούκας Αθανάσιος Γρηγοριάδης Αναγνώστης Παπατσώρης Νικόλαος Πονηρόπουλος Ιωάννης Τομαράς Ιωάννης Κομπότης Αναγνώστης Μόστρας Ιωάννης Αντ. Σωμάκης Χριστόδουλος Χατζηπέτρος Χριστόδουλος Δημητρίου Β. Σ. Τριχάς Ανδρέας Ίσκος Γαλάνης Μεγαπάνου Κωνσταντίνος Στάικος Θεόδωρος Γρίβας Φλώρος Γρίβας Χατζή-Χρήστος Σπυρίδων Λογοθετόπουλος Μιλτιάδης Πρίμας Ιωάννης Αναγνωστόπουλος Ανδρέας Λόντος Νικόλαος Ι. Σισίνης Χρύσανθος Σισίνης Παναγιώτης Χαλκιόπουλος Κ. Θ. Κολοκοτρώνης Ι. Γρηγοράκης Π.Α. Γρηγοράκης Γρηγοράκης Τζανετάκης Μ. Κ. Μιχαλόπουλος Χρήστος Οικονομίδης Γεώργιος Α. Περρωτής Π. Γεραλόπουλος Ιωάννης Περίδης Γεώργιος Δυοβουνιώτης Δρόσος Μανσόλας Ριχάρδος Τζωρτζ Πέτρος Αναστ. Μαυρομιχάλης Στέφανος Χρηστέας Χριστόδουλος Κλονάρης Κούστας Μάκας Λέων Μελάς Ευστ. Σίμος Κωνσταντίνος Αξελός Ι. Βελέντζας Χριστόφορος Περραιβός Ελευθέριος Σχινάς Β. Θεαγέννης Σπύρος Μήλιος Δ. Ν. Βαλέττας Στέφανος Βαλέττας Δημήτριος Γαβράς Ιωάννης Ζαΐμης Κ. Ζωγράφος Σωτήριος Θεοχαρόπουλος Βασίλειος Πετμεζάς Ν. Πετμεζάς Άανας Χαραλάμπης Κωνσταντίνος Αθ. Κυριακός Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης Δ. Γουβέλης Μ. Ιερομνήμων Κωνσταντίνος Ζέρβας Αναγνώστης Ιωάννου-Παππά (Αναγνώστης Παπαϊωάννου) Σπυρίδων Καλογερόπουλος Βελισσάριος Νικολαΐδης Αναγνώστης Παπαϊωάννου Γεώργιος Α. Αντωνόπουλος Κανέλλος Δελιγιάννης Βασίλειος Δημητρακόπουλος Νικόλαος Μπούκουρας Δημήτριος Πλαπούτας Νικόλαος Γρηγοριάδης Νικόλαος Ιουλίου Άγγελος Γουζούασης Ανδρέας Πέπας Δ. Κυριακίδης Σπυρίδων Πάγκαλος Αναγνώστης Ελευθερίου Γεώργιος Ιωάννου Γεώργιος Νοταράς Πανούτσος Νοταράς Α. Πρωτοπαππάς Αριστείδης Ρέντης Γεώργιος Μπάστας Μιχαήλ Σχινάς Μ. Ι. Μιχαλόπουλος Ιωάννης Φαρμάκης Στρατής Δελιγιαννάκης Δημήτριος Καλλέργης Ν. Δραγούμης Π. Ζερβουδάκης Α. Ζυγομαλάς Νικόλαος Καλλέργης Ιάκωβος Κουμής Κ. Ν. Λεβίδης Γ. Πεζανός Νικόλαος Ρενιέρης Δημήτριος Χρυσαφόπουλος Κώστας Χ. Παναγιώτου Μ. Γουνελής Γρηγορακάκης Αντώνιος Γεωργαντάς Στάμος Νάκος Ι. Σουλιναραίος Εμμανουήλ Σπυρίδωνος Αριστείδης Αναγνωσταράς Χ. Μηλιάνης Νικήτας Σταματελόπουλος Ν. Ι. Φλέσσας Εμμανουήλ Τσούχλος Αναστάσιος Λιδωρίκης Ιωάννης Σαφάκας Νικόλαος Πιεράκος Δημήτριος Πουλικάκος Κωνσταντίνος Δόσιος Τσάμης Καρατάσος Διαμαντής Ολύμπιος Ανδρέας Πάικος Χαράλαμπος Παπαπολίτης Αναγνώστης Σταματόπουλος Ηλίας Δημητρακαράκος Χατζή Μελέτης Μελέτης Σ. Α. Μεταξάς Α. Σ. Μεταξάς Γεώργιος Οικονόμου Φ. Πουλόπουλος Αναγνώστης Εγκολφόπουλος Γεώργιος Ντερνιτζιώτης (και Δερνιτσιώτης) Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος Σπυρίδων Τρικούπης Βενετσάνος Κυβέλος Χ. Ζαχαριάδης Αλέξιος Καραμπάτης Σ. Παπαδόπουλος Ευστάθιος Παπασταθόπουλος Ιωάννης Φιλήμων Πέτρος Παρμπιτζιώτης (Βαρβιτσιώτης) Σπυρίδων Κοπανίτσας Νικόλαος Κορφιωτάκης Εμμανουήλ Μελετόπουλος Ιωάννης Κρανίδης Κυριακός Χαραμής Γ. Γρυπάρης Μιχαήλ Σολωμός Εμμανουήλ Ζανετάκης (Ζανετής) Μ. Μαρκοπολίτης Παναγιώτης Αλεξίου Αναγνώστης Κίτσου Σπύρος Πασαπάρτης Μιχαήλ Ιατρός Σπυρίδων Παπαλεξόπουλος (αναφέρεται απλώς ως Ναυπλίας- δεν διευκρινίζεται πόλεως ή επαρχίας) Γ. Π. Ρόδιος Α. Βάγγαλης Νικόλαος Οικονομίδης Παναγιώτης Δαρειώτης Π. Καλαμαριώτης Ν. Μαυρομμάτης Ν. Τσέλιος Δ. Βιρβίλης (ή Μπιρμπίλης) Β. Δρόσος Δρόσος Δρόσου Δ. Μπιρμπίλης Περικλής Αργυρόπουλος Δημήτριος Π. Δημητρακόπουλος Ζώρζης Μαυρογέννης Αντώνιος Καλαμογδάρτης Κωνσταντίνος Κωστάκης (και Κωνστάκης) Αναστάσιος Λόντος Ανδρέας Χ. Λόντος Κωνσταντίνος Τσερτίδης Κωνσταντίνος Δουζίνας Γεώργιος Κριεζής Ν. Δαρειώτης Δημήτριος Αυγερινός Λύσανδρος Βιλαέτης Αναγνώστης Καρνέσης Αναγνώστης Παπανικολάου (ή Παππάς Αναγνώστης του Νικολάου) Σ. Τριανταφύλλου Σταμάτης Γεωργιάδης Λ. Λυκούργος Νικόλαος Γερ. Ιγγλέσης Θωμάς Μαρκεζίνης Ιωάννης Βασιλείου Ιωάννης Πιτάρης Αλέξιος Αποστολίδης Δημήτριος Φαλκίδης Κ. Μπότσαρης Κίτσος Τζαβέλας Αναγνώστης Ανδρούτσος Διομήδης Κυριακού Βασίλειος Ν. Ορλώφ Ανδριανός Α. Σωτηρίου Π. Ι. Καπετανάκης Χ. Καπετανάκης Ζαννής Μαραγκός Α. Ρενουάρδος Ν. Α. Βιτάλης Ιάκωβος Παξιμάδης Παναγιώτης Ψάθης Ρήγας Παλαμίδης Γ. Παπαδόπουλος Γ. Ν. Ρεβελιώτης Βασίλειος Χρηστακόπουλος Δημήτριος Βουδούρης (και Μπουντούρης) Γκίκας Γκιώνης Ιωάννης Δαμιανός Γκίκας Δοκός Γεώργιος Κουντουριώτης Μιχαήλ Α. Τσαμαδός Ευαγγέλης Κοντογιάννης Δημήτριος Πετροπουλάκης Νικόλαος Κριεζώτης Ιωάννης Οικονόμου Αθανάσιος Πετσάλης Γεώργιος Γλαράκης Νικόλαος Πρασακάκης Α. Γεωργιάδης Κωνσταντίνος Κανάρης Αναγνώστης Μοναρχίδης Δ. Παπανικολής
|
Οι εκλογές του 1843 προκηρύχθηκαν στις 7 Σεπτεμβρίου 1843 από την προσωρινή κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά που προέκυψε μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Οι εκλογές των πληρεξούσιων για την εθνοσυνέλευση έγιναν με τον νόμο της 4ης Μαρτίου του 1829 και διήρκεσαν δύο μήνες: Οκτώβριο και Νοέμβριο. Εξελέγησαν 243 πληρεξούσιοι από 92 εκλογικές περιφέρειες ανάμεσα τους και εκπρόσωποι υποδουλωμένων περιοχών. Οι πληρεξούσιοι αποτέλεσαν το σώμα της συνταγματικής εθνοσυνέλευσης του 1843 που έγινε στην Αθήνα («Η της Γ’ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις»).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1843
|
Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2021
|
Στις 9 Δεκεμβρίου 2020 ανακοινώθηκε ότι ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στη Γαλλία το 2021. Θα διοργανωθεί στο Παρίσι, στο La Seine Musicale, ένα μέγαρο μουσικής 6,000 θέσεων στο Île Seguin. Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στις 19 Δεκεμβρίου, η ημερομηνία με τη μεγαλύτερη καθυστέρηση σε όλο το διαγωνισμό. Η τελευταία φορά που ο διαγωνισμός διεξήχθη το Δεκέμβριο ήταν το 2012. Σε αντίθεση με τον Κλασσικό Διαγωνισμό των Ενηλίκων, στην παιδική έκδοση η νικήτρια χώρα δε λαμβάνει αυτομάτως το δικαίωμα να φιλοξενήσει τον επόμενο Διαγωνισμό. Όμως από το 2011 (με εξαίρεση το 2012 και το 2018), οι νικητήριες χώρες είχαν το δικαίωμα της πρώτης άρνησης στο να φιλοξενήσουν τον επόμενο διαγωνισμό. Η Ιταλία χρησιμοποίησε αυτό το δικαίωμα στο να μη φιλοξενήσει το διαγωνισμό το 2015, μετά τη νίκη της το 2014. Στις 15 Οκτωβρίου 2017, η EBU ανακοίνωσε την επιστροφή της στο αρχικό σύστημα το 2018, αναφέροντας ότι θα βοηθούσε τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς με περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν, σιγουρεύοντας τη συνέχιση του διαγωνισμού στο μέλλον. Στις 9 Δεκεμβρίου 2020, επιβεβαιώθηκε από την EBU ότι η Γαλλία, κερδίζοντας τον παιδικό διαγωνισμό του 2020, θα φιλοξενούσε τον παιδικό διαγωνισμό του 2021. Η Αρχηγός της Γαλλικής Αποστολής, Αλεξάντρα Ρέντε-Αμίλ, είχε αναφέρει ότι η France Télévisions ήθελε να φιλοξενήσει το διαγωνισμό. Ο Ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας TVE έδειξε ενδιαφέρον στο να διοργανώσει το διαγωνισμό αν κέρδιζε στο διαγωνισμό του 2020.Στις 20 Μαΐου 2021, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που πραγματοποίησαν οι France Télévisions και η EBU, επιβεβαιώθηκε ότι ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στο Παρίσι. Θα είναι η δεύτερη συνεχόμενη φορά που ο διαγωνισμός διεξάγεται σε πρωτεύουσα. Αρκετά μέτρα λήφθηκαν από τους διοργανωτές ως απάντηση στην πανδημία του COVID-19, ιδιαίτερα η εξάπλωση της παραλλαγής Omicron. Αν και το ζωντανό σόου διεξήχθη με κοινό πλήρους χωρητικότητας που φορούσε μάσκες, το σόου της κριτικής επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε χωρίς κοινό. Η τελετή έναρξης, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε χωρίς την παρουσία αντιπροσωπειών.Κατά την προετοιμασία για την εκδήλωση, η EBU είχε εξετάσει τρία σενάρια στα οποία θα μπορούσε να διεξαχθεί ο διαγωνισμός, τα οποία ανακοινώθηκαν στις 24 Αυγούστου. Τα τρία σενάρια περιλαμβάνουν: Η εκδήλωση πραγματοποιείται χωρίς περιορισμούς, όπως ήταν πριν από την έναρξη της πανδημίας του COVID-19 (σενάριο Α). Η εκδήλωση πραγματοποιείται με μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης (σενάριο Β). Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2021 διεξήχθη σε αυτό το σενάριο. Παρέχεται η επιλογή για τους συμμετέχοντες να διαγωνιστούν με το μουσικό τους βίντεο εάν δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο Παρίσι (σενάριο Γ, που ήταν η επιλογή που χρησιμοποιούσε η Αυστραλία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021) ή να διαγωνιστούν με προ-ηχογράφηση των προβών, εάν είναι αδύνατο να διαγωνιστούν στον τηλεοπτικό τελικό (αυτή ήταν η επιλογή που χρησιμοποίησε η Ισλανδία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021). Το ντουέτο των Γάλλων DJ Ofenbach ήταν το εναρκτήριο έργο για το σόου. Κατά τη διάρκεια του διαστήματος, η Valentina ερμήνευσε μια χριστουγεννιάτικη εκδοχή του νικητηρίου τραγουδιού της "J'imagine". Όλοι οι συμμετέχοντες στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή για μια διασκευή του κοινού τραγουδιού, "Imagine". Η Μπαρμπαρά Πραβί έκλεισε το διάστημα με μια ερμηνεία του τραγουδιού της "Voilà", με το οποίο εκπροσώπησε τη Γαλλία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021. Οι Κάρλα, Ελοντί Γκοσουί και Ολιβιέ Μινέ ήταν οι παρουσιαστές του σόου. Η Κάρλα ήταν επίσης η Γαλλίδα εκπρόσωπος στη Junior Eurovision 2019. Οι παρουσιαστές ανακοινώθηκαν κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στις 17 Νοεμβρίου. Το σλόγκαν του διαγωνισμού, Imagine, αποκαλύφθηκε στις 20 Μαΐου 2021 κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου πριν από τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2021 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Το σύνθημα επιλέχθηκε ως αναφορά στο νικητήριο τραγούδι του προηγούμενου έτους, το "J'imagine", καθώς και ένας τρόπος για να ενθαρρύνει τα παιδιά να είναι δημιουργικά και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.Το επίσημο λογότυπο και το θεματικό έργο τέχνης του διαγωνισμού παρουσιάστηκαν στις 24 Αυγούστου 2021. Το θεματικό έργο τέχνης εμπνεύστηκε από τρία θέματα: τη φαντασία, τα Χριστούγεννα και την πόλη του Παρισιού. Οι διαγωνιζόμενοι εμφανίστηκαν σε εισαγωγές βίντεο "καρτ ποστάλ", σε διαφορετική τοποθεσία στο Παρίσι ή γύρω περιοχές στη Γαλλία. Το καθένα ξεκίνησε με ένα σύντομο κλιπ του επερχόμενου ερμηνευτή να πετάει πάνω από τον ουρανό του Παρισιού μέσω πράσινης οθόνης, ακολουθούμενο από μια εκτεταμένη ακολουθία που περιλαμβάνει χορευτικά συγκροτήματα που χορεύουν σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία στο Παρίσι. Μετά από αυτό, ένα ρεύμα φωτός στα χρώματα της σημαίας της επερχόμενης χώρας εισήλθε στο La Seine Musicale και το πρόσωπο του επερχόμενου συμμετέχοντος προβλήθηκε στο εξωτερικό του χώρου, σηματοδοτώντας την έναρξη της επερχόμενης παράστασης. Δεκαεννέα χώρες επιβεβαιώθηκε ότι θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, ισοδυναμώντας με τον αριθμό των συμμετεχουσών χωρών από το 2019. Η Αλβανία, η Αρμενία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Βόρεια Μακεδονία και η Πορτογαλία επέστρεψαν όλες μετά από απουσία ενός έτους, ενώ το Αζερμπαϊτζάν και η Βουλγαρία επέστρεψαν μετά από απουσία δύο και τεσσάρων ετών, αντίστοιχα. Για πρώτη φορά μετά την έναρξη του διαγωνισμού το 2003, η Λευκορωσία δεν συμμετείχε καθώς ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας της χώρας, το BTRC βρίσκεται εν μέσω μιας αναστολής τριών ετών από την EBU. Αυτό το έκανε την πρώτη έκδοση μετά τον διαγωνισμό του 2004 που δεν είδαμε καμία από τις συμμετέχουσες χώρες του προηγούμενου έτους να αποσύρεται οικειοθελώς, καθώς και την πρώτη από το 2018 που ο αριθμός των συμμετεχόντων χωρών αυξάνεται ενεργά από το προηγούμενο έτος. Η Ρωσίδα εκπρόσωπος, Τάνια Μεζιεντσέβα, έχει συμμετάσχει στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision στο παρελθόν, αφού εκπροσώπησε τη Ρωσία το 2019 μαζί με τον Ντέρνμπελ Όορζακ, τερματίζοντας στην 13η θέση με το τραγούδι "A Time for Us". Αυτή είναι μόνο η τρίτη περίπτωση (όλες από τη Ρωσία) στον διαγωνισμό που εμφανίζεται ένας καλλιτέχνης που επιστρέφει από προηγούμενες εκδόσεις μετά την Κάτια Ραιάμποβα (Ρωσία 2009 και 2011) και τη Λερίκα (Μολδαβία 2011 και Ρωσία 2012). ΗΗ Αρμένια εκπρόσωπος, Μαλένα, επρόκειτο να συμμετάσχει το 2020 με το τραγούδι "Why" προτού η Αρμενία αποσυρθεί από τον διαγωνισμό. Παρακάτω είναι μια περίληψη και των 12 βαθμών που ελήφθησαν από τις επαγγελματικές επιτροπές κάθε χώρας. Οι 12 βαθμοί από την κριτική επιτροπή ανακοινώθηκαν ζωντανά από έναν εκπρόσωπο από κάθε χώρα. Οι χώρες που δεν έδωσαν δικό τους εκπρόσωπο ανακοίνωσαν τους 12 βαθμούς τους από έναν ντόπιο φοιτητή από το Παρίσι. Σύμφωνα με την EBU, συνολικά πάνω από 4,3 εκατομμύρια έγκυρες ψήφοι ελήφθησαν κατά τη διάρκεια των παραθύρων ψηφοφορίας. Προκειμένου μια χώρα να μπορέσει να συμμετάσχει στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, πρέπει να είναι ενεργό μέλος της ΕBU. Οι παρακάτω χώρες έχουν επιβεβαιώσει πως δε θα συμμετέχουν στον Διαγωνισμό: Αυστρία Ισλανδία Σουηδία Σκωτία Μολδαβία Ουαλία Φινλανδία Λετονία Άγιος Μαρίνος Δανία Τσεχία Νορβηγία Ελβετία Σλοβακία Ισραήλ Επίσημη ιστοσελίδα
|
Ο Παιδικός Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2021 ήταν η 19η έκδοση του ετήσιου Παιδικού Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, οργανωμένη από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) σε συνεργασία με τον Γαλλικό τηλεοπτικό φορέα France Télévisions. Ο διαγωνισμός έλαβε στις 19 Δεκεμβρίου 2021 στο χώρο του La Seine Musicale που βρίσκεται στο Παρίσι, πρωτεύουσα της Γαλλίας, μετά από τη νίκη της χώρας στο διαγωνισμό της προηγούμενης χρονιάς με την Valentina και το τραγούδι «J'imagine», στην Πολωνία. Ήταν η πρώτη φορά που η Γαλλία φιλοξένησε τον διαγωνισμό, καθώς και η πρώτη φορά που διοργανώθηκε διαγωνισμός του δικτύου της Eurovision, μετά το Διαγωνισμό Νέων Χορευτών Eurovision του 1999 στη Λυών και η πρώτη φορά που διεξήχθη στο Παρίσι μετά το Διαγωνισμό Νέων Χορευτών Eurovision το 1989.Δεκαεννέα χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό, με την Αλβανία, την Αρμενία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και την Πορτογαλία να επιστρέφουν μετά την απουσία τους από την προηγούμενη έκδοση. Το Αζερμπαϊτζάν και η Βουλγαρία επέστρεψαν μετά από απουσίες δύο και τεσσάρων ετών αντίστοιχα. Για πρώτη φορά σε 19 εκδόσεις, η Λευκορωσία δεν συμμετείχε, καθώς ο ραδιοτηλεοπτικός σταθμός της χώρας βρίσκεται υπό τριετή αναστολή από την EBU, καθιστώντας την Ολλανδία τη μόνη χώρα που συμμετέχει κάθε χρόνο από την έναρξη του διαγωνισμού το 2003. Η Μαλένα της Αρμενίας ήταν η νικήτρια του διαγωνισμού με το τραγούδι "Qami Qami". Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη της Αρμενίας στον διαγωνισμό, μετά τη νίκη της το 2010. Η Πολωνία, η διοργανώτρια χώρα Γαλλία, η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν ολοκλήρωσαν την πρώτη πεντάδα, με αυτή να είναι η υψηλότερη θέση για το Αζερμπαϊτζάν μέχρι σήμερα. Η Πορτογαλία πέτυχε επίσης την υψηλότερη θέση της, τερματίζοντας 11η. Εν τω μεταξύ, η Ολλανδία τερμάτισε στην τελευταία θέση για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού. Η Ιρλανδία και η Ισπανία πέτυχαν επίσης τις χαμηλότερες θέσεις τους μέχρι σήμερα, με την τελευταία να τερματίζει εκτός της πρώτης πεντάδας για πρώτη φορά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_2021
|
Έλφλεντ (σύζυγος του Εδουάρδου του πρεσβύτερου)
|
Η Έλφλεντ παντρεύτηκε τον Αγγλοσάξονα βασιλιά Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο (899) αλλά καταγράφεται μονάχα σε ένα διάταγμα ως "βασιλική σύντροφος" (901), δεν πήρε τον τίτλο της βασίλισσας. Οι αρχαιολόγοι άνοιξαν τον τάφο του Αγίου Κάθμπερτ στο Ντάνμπαρ (1827), βρήκαν μιά σειρά από κοσμήματα που όπως φαίνεται από τις επιγραφές έστειλε η Έλφλεντ στον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι. Η δωρεά στον τάφο του Αγίου Κάθμπερτ έγινε ωστόσο από τον θετό γιο της Έθελσταν της Αγγλίας (934). Η Έλφλεντ είχε δύο γιους : τον Έλφγουιρντ που διαδέχτηκε τον πατέρα του αλλά πέθανε πρόωρα λίγες μέρες μετά (924) και τον Έντουιν που πνίγηκε σε ατύχημα (933). Οι κόρες της ήταν : η Έντζιφου που παντρεύτηκε τον βασιλιά των Δυτικών Φράγκων Κάρολο τον Απλό, η Ίντχιλντ που παντρεύτηκε τον κόμη των Παρισίων Ούγο τον Μέγα και η Ήντιθ που παντρεύτηκε τον Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.Η σπουδαία Γερμανή μοναχή και ιστοριογράφος Ροσβίτα έγραψε με προτροπή του Όθων Α΄ μια ευλογία με την οποία θαύμαζε την ανωτερότητα της Έλφλεντ σε σχέση με την Έκγκουιν, πρώτη σύζυγο του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου και μητέρα του Έθελσταν. Ο Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος παντρεύτηκε κατόπιν σε τρίτο γάμο την Εαντγκίφου του Κέντ, ο μεγαλύτερος γιος τους ο μελλοντικός Εδμόνδος Α΄ της Αγγλίας γεννήθηκε την διετία 920 - 921, αυτό δείχνει ότι ο γάμος τους διαλύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 910. Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι γράφει έναν ισχυρισμό που βλέπει με σκεπτικισμό ο Σον Μίλερ αλλά έγινε αποδεκτός από τους υπόλοιπους ιστορικούς. Ο Ουίλιαμ όφ Μαλμεσμπέρι έγραψε ότι αποσύρθηκε στο "αβαείο του Γουίλτον" μαζί με τις κόρες της Έντφλιντ και Έθελχιλντ, τόσο η ίδια όσο και οι δύο κόρες της πέθαναν και τάφηκαν εκεί. Με τον σύζυγο της Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο απέκτησε : Έλφγουιρντ του Ουέσσεξ π. 902-924, ίσως βασιλιάς του Ουέσσεξ Έντουιν, απεβ. 933. Έθελχιλντ, μοναχή στο αβαείο του Γουίλτον. Έντζιφου της Αγγλίας 902-μετά το 955, παντρεύτηκε πρώτα τον Κάρολο Γ΄ της Δυτικής Φραγκίας και μετά τον Χέρμπερτ Γ΄ κόμη του Ομουά. Έντφλιντ, μοναχή στο αβαείο του Γουίλτον Ίντχιλντ, παντρεύτηκε τον Ούγο τον Μέγα δούκα των Φράγκων και κόμη του Παρισιού Ήντιθ, παντρεύτηκε τον Όθωνα Α΄ της Γερμανίας Ελφγκίφου, παντρεύτηκε ίσως τον Ροδόλφο Β΄ των Παλαιών Γουέλφων δούκα της Βουργουνδίας Foot, Sarah (2010). "Dynastic Strategies: The West Saxon Royal Family in Europe". In Rollason, David; Leyser, Conrad; Williams, Hannah (eds.). England and the Continent in the Tenth Century:Studies in Honour of Wilhelm Levison (1876-1947). Brepols. Foot, Sarah (2011). Æthelstan: the first king of England. Yale University Press. Kelley, David H. (1989). "The House of Aethelred". In Brook, L.L. (ed.). Studies in Genealogy and Family History. Tribute to Charles Evans on the Occasion of his 80th Birthday. Foundation for Medieval Genealogy. Miller, Sean (2004). "Edward [called Edward the Elder] (870s?–924), king of the Anglo-Saxons". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Sharp, Sheila (2001). "The West Saxon Tradition of Dynastic Marriage". In N. J. Higham; & D. H. Hill (eds.). Edward the Elder 899-924. Routledge. Stafford, Pauline (1997). Queen Emma & Queen Edith:Queenship and Women's Power in Eleventh-Century England. Blackwell. Williams, Ann (1991). "Ælfflæd queen d. after 920". In Williams, Ann; Smyth, Alfred P.; Kirby, D. P. (eds.). A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. Seaby. Yorke, Barbara (2001). "Edward as Ætheling". In N. J. Higham; & D. H. Hill (eds.). Edward the Elder 899-924. Routledge.
|
Η Έλφλεντ, δεύτερη σύζυγος του βασιλιά των Αγγλοσαξόνων Εδουάρδου του Πρεσβύτερου ήταν κόρη κάποιου Έθελχελμ, πιθανότατα του κόμητος Έθελχελμ του Γουιλσάιρ που πέθανε το 897. Οι ιστορικοί Ντέιβιντ Χ. Κέλλυ (1924 - 2001) και Πολίν Στάφορντ (γεν. το 1946) τον ταυτίζουν με τον Έθελχελμ, τον γιο του θείου του βασιλιά Έθελρεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ. Οι υπόλοιποι ιστορικοί απορρίπτουν την ιδέα με το σκεπτικό ότι ήταν αδύνατο να παραχωρηθεί σε κάποιον "Έθελινγκ" ο τίτλος του κόμητος, ο Αλφρέδος ο Μέγας δεν καταγράφει καμία συγγένεια όταν του παραχώρησε τον τίτλο. Σε παρόμοια περίπτωση ακυρώθηκε ο γάμος του θετού γιου της Έλφλεντ Έντουι της Αγγλίας με την Έλφγκιφου επειδή ήταν τρίτα ξαδέλφια, τέτοιος γάμος θα ήταν για την εκκλησία αιμομιξία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CF%86%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84_(%CF%83%CF%8D%CE%B6%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85)
|
Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας Αττικής
|
Η ιερά μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου αποδόθηκε στη λατρεία της Παναγίας, καθώς εκεί αποθησαυρίζεται η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, αντίγραφο της αρχικής εικόνας της Παναγίας που βρίσκεται στην ιερά μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους. Το μοναστήρι αποτελεί ένα από τα νεώτερα κτίσματα στην Αττική, καθώς η ίδρυσή του αποφασίστηκε το έτος 1975 , από τη θέληση τεσσάρων μοναχών να δημιουργήσουν ένα τόπο πνευματικής άσκησης και προσευχής στην περιοχή. Το μοναστήρι αποτελεί κοινοβιακό χώρο γυναικών και ανήκει στην ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος. Βρίσκεται στην περιοχή του Θριασίου πεδίου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, στο Γενέσιον της Θεοτόκου. Η ιερή εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου αγιογραφήθηκε στο Άγιο Όρος πριν από το 1900. Απεικονίζεται η Παναγία που κρατάει «το θείο βρέφος στην αγκαλιά της σαν σε θρόνο χερουβικό, με ιλαρό το πρόσωπό της, με γλυκύτατους οφθαλμούς και ένα αμυδρό μειδίαμα στα χείλη». Σύμφωνα με την ιερή παράδοση, περίπου στα 1800, ένας μοναχός από το Άγιον Όρος πήγε στη Μικρά Ασία, όπου βρίσκονταν μετόχια αγιορείτικα, για να πουλήσει αγιογραφημένες εικόνες . Ανάμεσα σε αυτές τις εικόνες ήταν και αυτή της Παναγίας με το προσωνύμιο Γοργοεπήκοος. Την εικόνα αγόρασε στην πόλη της Σμύρνης μια ευλαβής οικογένεια και με τα χρόνια, την κληροδοτούσε σε κάθε πρωτότοκο. Έτσι έφτασε στα χέρια της Ιφιγένειας Αναπλιώτου. Κάποια μέρα του 1907 – η Ιφιγένεια ακόμη ήταν βρέφος – οι γονείς γευμάτιζαν στον κάτω όροφο του σπιτιού τους, όταν από τον επάνω όροφο, πού ήταν η κούνια με το παιδί, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Ανήσυχοι είδαν την εικόνα μόνη της να είχε μετακινηθεί από το εικονοστάσι και είχε σταθεί όρθια στο κιγκλίδωμα της κούνιας, τη στιγμή που το βρέφος κοιμόταν. Κάλεσαν τον ιερέα και έκαναν μια κατανυκτική παράκληση στην Παναγία. Αυτό το γεγονός το γιόρταζαν κάθε χρόνο την ίδια μέρα, σε ανάμνηση εκείνου του θαύματος, στις 8 Σεπτεμβρίου, κάνοντας αγρυπνία στο σπίτι τους. Κατά τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την περιοχή της Ιωνίας, η οικογένεια μετέφερε στην Ελλάδα τη θαυματουργή εικόνα, καλυμμένη με ένα άσπρο μαντήλι. Αρχικά οι πρόσφυγες έφτασαν στη Μυτιλήνη και μετά από λίγα χρόνια κατέληξαν στην Αθήνα. Η εικόνα αποδείχτηκε πολύ θαυματουργή. Στις 8 Σεπτεμβρίου, πολλά χρόνια μετά την άφιξη της οικογένειας στην Ελλάδα, εκδηλώθηκε φωτιά στο δωμάτιο όπου φύλαγε η Ιφιγένεια την εικόνα. Τότε κάηκαν ολοσχερώς πολλά αντικείμενα, εκτός από την εικόνα της Παναγίας που έμεινε αλώβητη μέσα στις φλόγες. Στην αρχή τέσσερεις μοναχές, σύμφωνα με τη θεία βούληση , επιθυμούσαν να χτίσουν ένα μοναστήρι αφιερωμένο στη χάρη της Παναγίας Γοργοεπηκόου. Τον Ιανουάριο του 1965,στα Μελίσσια,αναζητούσαν έναν τόπο κατάλληλο για να χτίσουν το μοναστήρι. Μετά από πολλούς κόπους ,κατέληξαν σε ένα οικόπεδο στο Καπανδρίτι. Έδωσαν προκαταβολή για αυτό, αλλά η πρωτοβουλία δεν ευδοκίμησε. Η Ιφιγένεια Αναπλιώτου, γνωστή στις μοναχές, τις επισκέφθηκε στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή λέγοντας πως έπρεπε να μεταβεί στην εκκλησία ,προκειμένου να πάρει μια εικόνα της που την είχε αφήσει εκεί για τους Χαιρετισμούς, καθώς είχε μαθευτεί πως είναι θαυματουργή και της την ζητούσαν. Οι τέσσερεις γυναίκες πληροφορήθηκαν πως η εικόνα απεικόνιζε την Παναγία Γοργοεπήκοο και ζήτησαν ,αν μπορούν, να την έχουν, αφού στη χάρη της ήθελαν να δημιουργήσουν το μοναστήρι. Η Ιφιγένεια όμως δεν ήταν έτοιμη να την αποχωριστεί και αρνήθηκε. Τον Αύγουστο του 1965 ,οι μοναχές ζήτησαν να τους δώσει για λίγο την εικόνα να την φωτογραφίσουν, επειδή σχεδίαζαν να κάνουν την πρώτη τους υπαίθρια Λειτουργία στο Καπανδρίτι, αφιερωμένη στην Υπεραγία Θεοτόκο.. Η Ιφιγένεια την άφησε, διατυπώνοντας πως «Πάντα ήθελε να Της χτίσει μια εκκλησία, αλλά δεν νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει». Η Λειτουργία αυτή δεν κατέστη δυνατόν να γίνει, εξαιτίας διαφόρων εμποδίων. Σύμφωνα με την παράδοση ,μια γυναίκα τους είπε πως δε θα χτιζόταν εκεί το μοναστήρι, γιατί οραματίστηκε πως αυτό θα γινόταν πάνω σε οροσειρά. Τότε, μετά από καιρό, οι μοναχές προβληματίστηκαν πως ίσως θα έπρεπε να το έχτιζαν τελικά στην Μάνδρα, γι’ αυτό και μαζί με δύο δικηγόρους, το διοικητή της αστυνομίας Κηφισιάς και τη γυναίκα αυτή πήγαν στη Μάνδρα και εκεί η γυναίκα αναγνώρισε τον τόπο που της υπέδειξε η Παναγία. Στην περιοχή ο τόπος τριγύρω ήταν απότομος, δύσβατος και άνυδρος. Ευρισκόμενες σε δίλημμα, ζήτησαν από την Παναγία να τους υποδείξει την περιοχή και με θεϊκό σημάδι επιλέχθηκε η περιοχή της Μάνδρας. Καθώς ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου Νικόλαος Σταμίδης προσέφερε οικειοθελώς 25 στρέμματα, στις 25 Μαρτίου κατασκευάστηκε πρόχειρα ένα Προσκυνητάρι της Παναγίας και κάθε μέρα έσκαβαν οι ίδιες για να ανοίξουν δρόμο προς το μοναστήρι. Κάθε Κυριακή έρχονταν από την περιοχή 20 με 30 άτομα για να βοηθήσουν. Ο Γιώργος Λιάσκος, κάτοικος της περιοχής, είχε δει ,όπως και άλλοι τσέλιγκες και εργάτες που χτυπούσαν πεύκα για ρετσίνι , όταν ήταν δεκαέξι χρόνων μια καλόγρια , η οποία του ζητούσε να της δώσει και την άλλη μισή κάπα. Ο Γιώργος Λιάσκος, μόλις είδε τις τέσσερεις μοναχές θυμήθηκε τα λόγια της καλόγριας και τους είπε: «Τώρα έχετε το μισό οικόπεδα από το Βορρά. Εγώ θα σας δώσω το άλλο μισό από το Νότο.» Έτσι κατασκευάστηκε ,αρχικά, ένα εκκλησάκι και εγκαταστάθηκαν εκεί στις 18 Δεκεμβρίου 1966. Στην αρχή δεν ανέβαιναν προσκυνητές, αλλά σιγά σιγά πήγαιναν συχνότερα άνθρωποι που ,σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους αποκαλυπτόταν η Θεοτόκος στον ύπνο τους, λέγοντας χαρακτηριστικά : «είμαι εγώ που μένω εκεί πάνω. Η καινούρια στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη. Η Μαρία μητέρα του Μανώλη. Ελάτε! Γιατί δεν έρχεστε να με δείτε;» Οι μοναχές, αν και ζούσανε μόνες τους στην ερημιά, είχαν την Παναγία για προστάτη και φύλακά τους. Κάθε πρωί στον Όρθρο στο «Πάσα πνοή» και στον Εσπερινό στο «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου» η εικόνα χτυπούσε σαν με μία πέτρα για να εμφανίζει την επιθυμία της. Μετά από πολλές δυσκολίες, ο Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος, με ένα σχέδιο της Μονής , υπέγραψε το Διάταγμα της Ιδρύσεως της Ιεράς Μονής της Γοργοεπηκόου, με βασιλική βούλα και άδεια ιδρύσεώς το 1972. Στις 6 Αυγούστου 1971 έθεσαν το θεμέλιο λίθο του Μοναστηριού στο Θριάσιο Πεδίο, στις 23 Σεπτεμβρίου 1973 έγιναν τα εγκαίνια από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη και εισήλθαν οι μοναχές με Μέγαν Πανηγυρικό Εσπερινό και Αγιασμό . Στις 29 Οκτωβρίου 1978 θεμελιώθηκε ο καθολικός ναός της μονής ,από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεγάρων και Σαλαμίνος κ.κ. Βαρθολομαίο, και στις 7 Σεπτεμβρίου του 1982 έγιναν τα «Θυρανοίξια». Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος Θριάσιο Πεδίο https://www.athensmagazine.gr/article/news/ellada/648663-panagia-gorgoephkoos-to-monasthri-sth-mandra-attikhs-me-to-thaymatoyrgo-eikonisma-apo-to-agio-oros https://www.vimaorthodoxias.gr/monastiria-tou-kosmou/monastiri-panagias-gorgoepikoou-mandra-attikis-foto/ https://gorgoepikoos.gr/i-istoria-tis-eikonas-tis-panagias-gorgoepikooy/ https://www.ekklisiaonline.gr/nea/iera-moni-panagias-gorgoepikoou-mandras-attikis/ Χατζηγιαννιού, Χρυσούλα (2002). Ιερά κοινοβιακή μονή Παναγίας της Γοργοεπηκόου, επιμ. Η Κυρία Γοργοεπήκοος: Από την αιματοβαμμένη Σμύρνη στα βουνά της Μάνδρας. Μάνδρα: Έκδοσις Ε'. https://www.monastiria.gr/iera-moni-panagias-gorgoipikoou-mandras/ https://www.pemptousia.gr/2018/08/thavmata-tis-panagias-gorgoepikoou-mandra-attikis/ https://www.youtube.com/watch?v=WeLXKx8XJIs&ab_channel=pboyran https://www.youtube.com/watch?v=J7gYQpUJxiE&ab_channel=TasosFotakis%7CDroneWorks%7CTravel«Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Αρχαιολογικοί Χώροι». odysseus.culture.gr.
|
Η ιερά μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας ( η Γοργοϋπηκόου) είναι εκκλησιαστικό ίδρυμα- μονή του 20ου αιώνα, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή της Μάνδρας Αττικής και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνας.Είναι γυναικεία μονή στην οποία αποδίδονται από τους πιστούς πολυάριθμα θαύματα που συνδέονται με την ιερή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η μονή βρίσκεται σε ύψωμα που δεσπόζει στην περιοχή με θέα προς το Θριάσιο Πεδίο και τον κόλπο της Ελευσίνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%B5%CF%80%CE%B7%CE%BA%CF%8C%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Μάχη των Στύρων
|
Λίγο πριν την έναρξη της Επαναστάσεως στην Εύβοια, ο επίσκοπος Καρύστου Νεόφυτος στρατολόγησε με δικές του δαπάνες 400 στρατιώτες από την Τήνο, την Άνδρο και την Εύβοια. Αφού ολοκληρώθηκε η περιοδεία του στα νησιά, αποβίβασε αυτόν τον μικρό ανεκπαίδευτο στρατό στην περιοχή της Εύβοιας Γκισσούρι. Ο Ομέρ μπέης της Καρύστου, όμως, ειδοποιημένος από τους Τούρκους της περιοχής, εκστράτευσε εναντίον των ελληνικών δυνάμεων, τις οποίες -παρά την σθεναρή αντίστασή τους- διασκόρπισε στα Στύρα. Παρά την ήττα του στρατεύματός του, ο επίσκοπος Νεόφυτος δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειές του. Τον Νοέμβριο του 1821, οργάνωσε νέα εκστρατεία και επιδόθηκε στην αναζήτηση ενός ικανού και κοινώς αποδεκτού αρχηγού για να τη διευθύνει. Απέρριψε τους Μαυροβουνιώτη και Κριεζώτη που είχαν προταθεί, εξ αιτίας της μικρής φήμης του Μαυροβουνιώτη και της απειρίας του Κριεζώτη, καθώς και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, εξ αιτίας των τεταμένων σχέσεών του με τον Άρειο Πάγο. Τελικά, επέλεξε τον Μανιάτη Ηλία Μαυρομιχάλη. Στις 5 Ιανουαρίου του 1822, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης πέρασε από τον Κάλαμο Αττικής στο Αλιβέρι Ευβοίας, μαζί με 600 Μανιάτες (σύμφωνα με άλλες πηγές 400 Μανιάτες και 50 Κουντουριώτες), ενώ δυο μικρά βοηθητικά πλοία παρακολουθούσαν την επιχείρηση. Μαζί του εκστράτευε πάντοτε και ο θείος του Κυριακούλης Μαυρομιχάλης ως πιο έμπειρος. Οι κάτοικοι της περιοχής τους υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Το ελληνικό στράτευμα -πάνω από 1.000 άνδρες- συγκεντρώθηκε στα Μεσοχώρια, υπό τη γενική αρχηγία του Ηλία Μαυρομιχάλη και τη διοίκηση των Βάσου Μαυροβουνιώτη, Νικολάου Κριεζώτη και άλλων οπλαρχηγών. Εκεί, πληροφορήθηκε πως Τούρκοι υπό τον Γιουσούφ Αγά είχαν οχυρωθεί στα Στύρα, και στις 11 Ιανουαρίου οι Έλληνες ξεκίνησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Παρά τις παραινέσεις του Κριεζώτη, που πρότεινε να καταλάβουν πρώτα το στενό Διακόφτι, για να μην περάσουν οι ενισχύσεις των Τούρκων, ο Μαυρομιχάλης δεν άλλαξε τον σκοπό του και κατέλαβε τελικά, την ίδια ημέρα, τα χωριά γύρω από τα Στύρα. Κατά τον Φιλήμονα, η βροχή που τους βρήκε τους εμπόδισε να φτάσουν στα Στύρα κι έμειναν σε δυο χωριά, μισή ώρα μακριά. Το ίδιο βράδυ, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, έχοντας συνειδητοποιήσει τη σημασία του Διακοφτιού, έστειλε αγγελιοφόρους για να ειδοποιήσουν τον Μαυροβουνιώτη, που βρισκόταν στη θέση Κουβέλες, να μην μετακινηθεί και να ενισχύσει με στρατό την κατάληψη του στενού. Εκείνος, όμως, είχε ήδη φύγει από τη θέση του και συγκρούστηκε με τους Τούρκους των Στύρων, οι οποίοι κατάφεραν να τον απωθήσουν. Οι Τούρκοι, την επόμενη ημέρα (12 Ιανουαρίου) βγήκαν από τα Στύρα. Οι Έλληνες όμως τους καταδίωξαν και τους ανάγκασαν να επιστρέψουν στην πόλη τους. Οι Τούρκοι κλείστηκαν τότε στα οχυρότερα σπίτια. Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης με τους Μανιάτες του έφτασε στα Στύρα και πολιορκούσε τους Τούρκους, ενώ έστειλε και σώματα με τον Κυριακούλη προς το Διακόφτι. Εν τω μεταξύ, οι Μανιάτες στα Στύρα νομίζοντας ότι ο κίνδυνος πέρασε, άρχισαν τη λαφυραγωγία. Πρόλαβαν ωστόσο οι Τούρκοι να ειδοποιήσουν τον Ομέρ μπέη, που ξεκίνησε προς τα Στύρα με 300 (κατ’ άλλους 200) στρατιώτες. Παρά τις προσπάθειες των σωμάτων που έστειλε ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, οι Τούρκοι πέρασαν το Διακόφτι και περικύκλωσαν τους Έλληνες που βρίσκονταν έξω από τα Στύρα. Ο Ηλίας, θεωρώντας πως ο θείος του Κυριακούλης βρίσκεται σε κίνδυνο θέλησε να τον ενισχύσει. Ωστόσο ο Ομέρ μπέης είχε ήδη καταφτάσει, με αποτέλεσμα να κυκλωθεί ο ίδιος ο Ηλίας, ενώ ο Κυριακούλης με τον Μαυροβουνιώτη είχαν καταφέρει να διαφύγουν προς τις γύρω πλαγιές. Βλέποντας πως ο αγώνας ήταν μάταιος, όσοι Έλληνες δεν έπεσαν στο πεδίο της μάχης διασκορπίστηκαν και έμειναν μόνο ο Ηλίας Μαυρομιχάλης με επτά άνδρες. Κατέφυγαν τότε σε έναν ανεμόμυλο του λόφου του Κοκκινόβραχου Στύρων,όπου πολιορκήθηκαν από τους Τούρκους. Όταν τα πυρομαχικά τελείωσαν, οι έγκλειστοι άρχισαν να πολεμούν με τις πέτρες, ώσπου έπεσαν μαχόμενοι ως τον τελευταίο. Οι Τούρκοι αποκεφάλισαν τον Μαυρομιχάλη και το κεφάλι του στάλθηκε ως τεκμήριο στην Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Ιανουαρίου, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφτασε στο Αλιβέρι, όπου βρήκε 100 Έλληνες τραυματίες, στους οποίους άφησε έναν Τούρκο γιατρό για να τους περιποιείται. Ύστερα, μαζί με τους διασκορπισμένους Έλληνες υπό τους Βάσο Μαυροβουνιώτη και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη κινήθηκαν κατά της Καρύστου, αλλά υποχώρησαν εξ αιτίας του χειμώνα και της είδησης πως ο Δράμαλης κατεβαίνει με πολυάριθμο στρατό. Οι απώλειες, γενικά, δεν ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένες: 27 Τούκοι και 24 Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου και του Ηλία Μαυρομιχάλη. Η απώλεια όμως του Ηλία Μαυρομιχάλη, που είχε συνεργαστεί στενά με τον Κολοκοτρώνη στη μάχη του Βαλτετσίου, υπήρξε βαρύ πλήγμα για την Επανάσταση στην Εύβοια και γενικώς στην Ελλάδα. Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ήταν οπλαρχηγός πολλά υποσχόμενος, ώστε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων να συγκρίνει το μέγεθος της απώλειάς του με αυτό του Αθανασίου Διάκου. Μάλιστα, αναφέρεται πως ο ίδιος ο Ομέρ μπέης -ο αντίπαλος του Μαυρομιχάλη στη μάχη των Στύρων- μόλις οι στρατιώτες του πήγαν το κομμένο κεφάλι του είπε: «Κρίμα στον άνδρα». Βακαλόπουλος, Α. (1980). Ιστορία του Νέου Ελληνισμού: Η μεγάλη ελληνική επανάσταση (1821-1829) – Τόμος 5: Οι προϋποθέσεις και οι βάσεις της (1813-1822). Θεσσαλονίκη. Κόκκινος, Δ. (1974). Η ελληνική επανάστασις, Τόμος 2. Αθήνα: Μέλισσα. Κρέμος, Γ. (1879). Χρονολόγια της ελληνικής ιστορίας – Τόμος 3: 1453-1830. Αθήνα: Τυπογραφείο Δημητρίου Ιασεμίδου. Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του ελληνικού έθνους – Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822) (σελ. 212-286). Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. Φιλήμων, Ι. (1861). Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος 4. Αθήνα: Εκ του τυπογραφείου Π.Β. Μωραϊτίνη.
|
Η Μάχη στα Στύρα ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21, που έγινε στις 12 Ιανουαρίου 1822. Είχε νικηφόρα έκβαση για τους Τούρκους, ενώ σκοτώθηκε ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, ένας από τους ικανούς αρχηγούς των ελληνικών στρατευμάτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Βιβιανίτης
|
Αποτελεί δευτερογενές ορυκτό που σχηματίζεται στις ζώνες οξείδωσης μεταλλικών αποθέσεων και σε γρανιτικούς πηγματίτες. Συχνά αντικαθιστά το οργανικό υλικό σε απολιθούμενα οστά ή όστρακα. Απαντάται, επίσης, σε λιμναία ιζήματα και σπανιότερα εντός σπηλαίων. Σχηματίζει ομάδα ορυκτών (ομάδα βιβιανίτη), η οποία περιλαμβάνει τα ορυκτά: Ανναβεργίτης (Annabergite) Αρουπίτης (Arupite) Μπαρασίτης ή Μπαρισίτης (Barićite) Ερυθρίτης (Erythrite) Χερνεσίτης (Hörnesite) Κετιγκίτης (Köttigite) ΒιβιανίτηςΟρυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο σιδηροπυρίτης, ο πυρροτίτης, ο μεταβιβιανίτης, ο σιδηρίτης, ο σφαλερίτης και ο χαλαζίας. Ο βιβιανίτης είναι πολύ φωτοευαίσθητο ορυκτό. Ο σίδηρος στην αρχική του σύσταση είναι δισθενής (Fe+2), με την επίδραση, όμως, φωτεινής ακτινοβολίας μετατρέπεται σε τρισθενή (Fe+3), με αποτέλεσμα την αλλοίωση του χρώματος του ορυκτού (βλ. σχετική βιβλιογραφία). Για το λόγο αυτό οι συλλέκτες ορυκτών (από τους οποίους είναι περιζήτητος, ιδιαίτερα στις διαφανείς μορφές του) οφείλουν να τον διατηρούν σε αδιαφανείς θήκες, καθώς η επί μακρόν έκθεσή του σε φως οδηγεί στην αμαύρωση και την απώλεια της διαφάνειάς του. Ανευρίσκεται σε πολλές περιοχές της Γης. Σημαντικές είναι οι εμφανίσεις του στη Ρωσία (περιοχές Μόσχας, χερσονήσου Κόλα και χερσονήσου Ταμάν), στην Ουκρανία (περιοχή Κερτς, Κριμαία), στη Σλοβακία, στην Ιταλία, (αρκετές περιοχές), στο Μεξικό, στη Βολιβία, στη Βραζιλία, στο Καμερούν και στην Ιαπωνία. Υπάρχει, επίσης, σχεδόν σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ με αξιοσημείωτες εμφανίσεις στο Αϊντάχο, τη Γιούτα και το Κολοράντο. Δεν έχει αναφερθεί ύπαρξή του στην Ελλάδα. Handbook of Mineralogy Mindat.org Galleries.com Webmineral.com Κατάλογος ορυκτών James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244 Alfredo Petrov, A Scientific Study of the Absorption of Evil by Vivianite Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372
|
Ο βιβιανίτης (αγγλ. vivianite) είναι ένυδρο φωσφορικό ορυκτό του σιδήρου. Έλαβε το όνομά του το 1817 προς τιμήν του Τζον Χένρι Βίβιαν (John Henry Vivian, 1785–1855), Ουαλού ορυκτολόγου, ο οποίος τον πρωτοεντόπισε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Κηττός
|
Ο δήμος πήρε το όνομά του είτε: Από τον μυθικό επώνυμο ήρωα Κητέα, ο οποίος σύμφωνα με μια εκδοχή ήταν ένας από τους 50 γιους του Λυκάονα και πατέρας της Καλλιστούς. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ήταν γιος του Παρθίωνα και της Ορσιλόχης, πατέρας της Μεγιστούς και πιθανώς επώνυμος ήρωας των Κητείων, οι οποίοι ήταν κάτοικοι της Τευθρανίας στην Μικρά Ασία. Από την Κητώ, η οποία ήταν δευτερεύουσα θαλάσσια θεότητα, κατά μια εκδοχή κόρη του Πόντου και της Γαίας και είχε αδέλφια της τον Νηρέα, τον Φόρκυ, τον Θαύμα και την Ευρυβία και κατά μια άλλη εκδοχή ήταν μια από τις 50 ή περισσότερες θυγατέρες του Νηρέα και της Δωρίδος, οι οποίες ήταν γνωστές και ως Νηρηίδες. Ο δήμος του Κηττού, ήταν δήμος του άστεως ή των Μεσογείων. Η τοποθεσία του δήμου αυτού παραμένει άγνωστη και δεν έχει ακόμα ταυτιστεί επακριβώς με κάποια σημερινή περιοχή, αλλά σύμφωνα με τους ερευνητές υποτίθεται ότι ήταν κοντά στο Δαφνί, το οποίο υπάγεται στον Δήμο Χαϊδαρίου ή βορειοανατολικά του Μενιδίου. Σύμφωνα τον ερευνητή του 19ου αιώνα Διονύσιο Σουρμελή, ο δήμος βρισκόταν μεταξύ των Λαμπρικών και του Κορωπίου, στην τοποθεσία την οποία ανέφεραν τότε ως το Κήτσι, θεωρώντας ότι η παραλλαγή της ονομασίας (γράμμα τ σε σ και αναβιβασμός τόνου) δεν φέρνει καμιά αμφιβολία για την ταυτότητα του δήμου. Αυτή η υπόθεση πάντως δεν δείχνει να ισχύει σήμερα καθώς, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, στις περιοχές Κίτσι και Θήτι, οι οποίες βρίσκονται στο νότιο τμήμα της περιφέρειας του σημερινού Δήμου Κρωπίας, τοποθετείται ο αρχαίος δήμος των Λαμπτρών Υπένερθεν, δηλαδή των παραλίων Λαμπτρών. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Λεοντίδας φυλής, συμμετείχε με 3 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 3 ή 4 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης του αρχαίου Κηττού ονομαζόταν Κήττιος. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο του Κηττού, όπως ο Γλαύκων ο Κήττιος πατέρας του Ευτύχου, ο κληρούχος Δήμαρχος ο Κήττιος, ο βουλευτής Δημόφιλος ο Κήττιος, ο θεσμοθέτης Δρωπίδης ο Κήττιος κ.α. Από τους πλέον γνωστούς, οι οποίοι είχαν κάποιου είδους σχέση με το δήμο ή την περιοχή του ήταν επίσης οι: Εύβουλος, γεννήθηκε τον τέταρτο αιώνα π.Χ., (είχε ενταχθεί στον δήμο). Αρχαία Αθήνα Λεοντίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Ελληνικές επιγραφές - IG Κηττ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Cettus, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, John S. Traill:: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. (18, 43, 62, 68, 110 no. 66, table 4.). Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 81 fn. 7, 130. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 «Kettos». www.ancientworlds.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2015. Δήμος Χαϊδαρίου, στην ιστοσελίδα: www.haidari.gr του Δήμου Χαϊδαρίου. Traill, J. «Places: 579978 (Kettos?)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. Kettos?, Daphni, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios.
|
Ο Κηττός ή οι Κηττοί (αρχαία ελληνικά: Κηττός), (ο δήμος: Κηττού) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Λεοντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B7%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Κροατικές προεδρικές εκλογές (2014-15)
|
Έπειτα από πρόταση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Κροατίας, ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 24 Οκτωβρίου 2014 ένας νέος Εκλογικός Νόμος που διέπει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αντιπολιτευόμενη Κροατική Δημοκρατική Ένωση (HDZ) αποχώρησε από την ψηφοφορία, καταγγέλλοντας την χρονική στιγμή που έλαβε χώρα η αλλαγή του Εκλογικού Νόμου. Οι περισσότεροι από τους αντιπροσώπους των μειονοτήτων καταψήφισαν το νόμο. Ένα από τα σπουδαιότερα σημεία του νέο εκλογικού νόμου ήταν η μείωση των εκλογικών κέντρων στο εξωτερικό. Έτσι, στη γειτονική Βοσνία και Ερζεγοβίνη από 124 εκλογικά κέντρα που λειτούργησαν στις εκλογές του 2009-10 στις εκλογές του 2014-15 λειτούργησαν μόνο 15. Η Κροατική Σύγκληση του Λαού, μία ομάδα από κροατικά κόμματα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, διαμαρτυρήθηκαν για τη μείωση. Συνολικά ο αριθμός των εκλογικών κέντρων του εξωτερικού μειώθηκε από 250 σε 90. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις των τελών του 2014, οι πολίτες ήταν φανερά δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση και απέρριπταν τις πολιτικές της.
|
Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στην Κροατία το Δεκέμβριο του 2014 και τον Ιανουάριο του 2015. Στον πρώτο γύρο στις 28 Δεκεμβρίου ο Ίβο Γιοσίποβιτς συγκέντρωσε ποσοστό 38,46% έναντι 37,22% για την αντίπαλό του, Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς, με την οποία αναμετρήθηκε σε δεύτερο γύρο, στις 11 Ιανουαρίου 2015. Τελικά νικήτρια με οριακή διαφορά αναδείχθηκε η Κιτάροβιτς, η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη Πρόεδρος της Κροατίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2014-15)
|
Πύργος Μύρτου
|
Το 1970 ο χώρος άρχισε να ανασκάπτεται από τον αρχαιολόγο Τζέραλντ Τσάντογκαν. Είναι κοντά σε έναν άλλο οικισμό του Μύρτου που ονομάζεται Φούρνου Κορυφή. Αυτός ο οικισμός διήρκεσε από την πρώιμη μινωική περίοδο, τη μέση μινωική περίοδο και τη νεοανακτορική περίοδο. Η πρώιμη Μινωική περίοδος διήρκεσε από το 3560 π.Χ. έως το 2160 π.Χ. Η μέση μινωική περίοδος περιλαμβάνει την παλαιά και νέα περίοδο παλατιών που διήρκεσε από το 2160 π.Χ. έως το 1600 π.Χ. Η ύστερη Μινωική περίοδος διήρκεσε από το 1600 π.Χ. έως το 1170 π.Χ.Αυτός ο οικισμός ιδρύθηκε περίπου 3000 π.Χ. με την κορυφή Φούρνου να ιδρύεται περίπου την ίδια περίοδο. Και οι δύο καταστράφηκαν από πυρκαγιά γύρω στο 2150 π.Χ. Εκτιμάται ότι ο Πύργος επανανακατοικήθηκε το 1900 π.Χ. Από τότε ο Πύργος χρησίμευσε ως διοικητικό κέντρο και δημιούργησε νέες δομές. Αυτός ο μινωικός οικισμός στο δρόμο προς την Ιεράπετρα διαθέτει πολλά μινωικά χαρακτηριστικά: αποστράγγιση, πλακόστρωτα δάπεδα και μονοπάτια και τετραγωνισμένα θεμέλια για το κεντρικό κτήριο του. Αν και οι ιστορικοί μπορεί να διαφωνήσουν εάν ορισμένοι μινωικοί αρχαιολογικοί τόποι ήταν πραγματικά διοικητικοί ή ανταλλακτικοί χώροι, είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο Πύργος Μύρτου ήταν διοικητικός χώρος. Ο Πύργος Μύρτου χρησιμοποιείται ως παράδειγμα για το πώς μοιάζει ένας διοικητικός χώρος κατά τον Μινωικό πολιτισμό. Σε αντίθεση με άλλους οικισμούς, ονοματισμένοι άρχοντες του Πύργου Μύρτου που βρέθηκαν στην εικονογραφία με απόδειξη ελέγχου των ανταλλαγών και των παραγόμενων αντικειμένων. Αυτός ο χώρος είναι επίσης γνωστός για τον κεντρικό τάφο και την αγροικία του. Η αγροικία χτίστηκε την Ύστερη Μινωική περίοδο στην κορυφή ενός λόφου. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι το σπίτι χτίστηκε για να επιτηρεί όλη τη γεωργία και να είναι ένα κτίριο που κυβερνά τον ιστότοπο. Το κτίριο είχε συνολικά 9 δωμάτια. Τρία από τα δωμάτια θεωρούνται υπόγεια για τα παραπάνω δωμάτια. Το σπίτι θεωρείται επίσης ότι έχει τρεις ορόφους. Άλλα τρία δωμάτια θεωρούνται είσοδοι, ενώ τα άλλα δωμάτια μπορεί να ήταν αποθήκες. Στα τέχνεργα που βρέθηκαν, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ένα ιερό βρίσκεται στο σπίτι. Μέσα στον τάφο, οι αρχαιολόγοι βρήκαν πήλινα αγγεία και κύπελλα. Αυτό υποδηλώνει ότι οι τελετουργίες ήταν μια πρακτική που χρησιμοποιούν οι Μινωίτες. Επιπλέον, βρέθηκαν μαχαίρια, στιλέτα και κελύφη τριτώνων. Οι ταφές που βρέθηκαν θεωρήθηκαν ότι αποτελούν μέρος μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας, καθώς ήταν όλοι άνδρες. Τα υπολείμματα είναι λίγο παραποιημένα. Ένας άντρας έχει ένα πολύ μακρύ κόκκαλο και στον σκελετό ενός νεαρού άνδρα τοποθετήθηκε το κρανίο ενός μεγαλύτερου άνδρα. Είναι άγνωστο για ποιο συγκεκριμένο λόγο τακτοποιήθηκαν οι νεκροί με αυτόν τον τρόπο. Ενώ άλλες αποθέσεις ανδρών, γυναικών και παιδιών βρίσκονταν έξω από τον τάφο, πιστεύεται ότι ο τάφος του Πύργου Μύρτου κατασκευάστηκε για ισχυρές μορφές.Ορισμένοι αρχαιολόγοι προτείνουν ότι οι Μινωίτες είχαν θρησκεία λόγω της τοποθέτησης του τάφου. Ο τάφος είναι τοποθετημένος στην άκρη του οικισμού αλλά είναι ακόμα εντός του οικισμού. Αυτό υποδηλώνει ότι οι Μινωίτες είδαν τάφους ως πύλη για τη μετά θάνατον ζωή. Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλους τάφους που έχουν βρεθεί σε άλλους χώρους, ο τάφος του Μύρτου Πύργου είναι μνημειακός και δημόσιος. Αυτό ενισχύει την ιδέα ότι οι νεκροί στον τάφο έχουν κάποια σημασία ή σκοπό.
|
Ο Πύργος Μύρτου είναι αρχαιολογικός χώρος του μινωικού πολιτισμού κοντά στον Μύρτο στο δήμο Ιεράπετρας στη νότια ακτή της Κρήτης. Αυτός ο χώρος έχει μακρά ιστορία λόγω της πολύτιμης τοποθεσίας και της γεωγραφίας του. Βρίσκεται κοντά στην κοιλάδα του Μύρτου και έχει ένα λιμάνι με μια κοντινή οροσειρά να παρέχει προστασία. Ο οικισμός περιλαμβάνει αυλή, πολλά δωμάτια, αγροικία και τάφο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Ελληνική πεζογραφία 1830-1880
|
Το μυθιστόρημα είναι το κατ΄ εξοχήν είδος που αναπτύχθηκε τότε. Φυσικά επρόκειτο για νέο είδος, αφού στην προγενέστερη παραγωγή δεν υπάρχουν δείγματα μυθιστορημάτων σε πεζό λόγο, σε αντίθεση με κάποια έμμετρα μυθιστορήματα, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει ο Ερωτόκριτος. Οι συγγραφείς για να ονομάσουν το είδος χρησιμοποιούσαν τον όρο «μυθιστορία» ή το «ρωμανόν», απόδοσεις του αντίστοιχου γαλλικού όρου romance, και γνώριζαν ότι αυτό το είδος ήταν καινοφανές στα νεοελληνικά γράμματα. Γι΄ αυτό και οι πρώτοι συγγραφείς διεκδικούσαν τα πρωτεία της συγγραφής του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Ο Παναγιώτης Σούτσος, που δημοσίευσε τον Λέανδρο το 1835, επισήμως είναι ο συγγραφέας του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Όμως ο Ιάκωβος Πιτσιπιός είχε προαναγγείλει το 1834 τη δημοσίευση μυθιστορίας, που τελικά έγινε το 1839. (Η ορφανή της Χίου ). Τέλος και ο Γρηγόριος Παλαιολόγος διεκδικούσε τα πρωτεία, παρ' όλο που το έργο του Ο Πολυπαθήςδημοσιεύθηκε το 1839. Η πεζογραφία εθεωρείτο εκείνη την περίοδο δευτερεύουσα σε σχέση με την ποίηση, και το μυθιστόρημα πολλοί το απέρριπταν, επειδή πίστευαν ότι ασκούσε βλαβερή επίδραση στα «χρηστά ήθη», κυρίως γιατί ήταν ξενόφερτο είδος. Γι' αυτό και οι περισσότεροι συγγραφείς στους προλόγους τους τόνιζαν ότι το έργο τους είχε κυρίως ηθικοπλαστική πρόθεση, ότι σκόπευε να συνδυάσει το τερπνόν (που εδώ ήταν κυρίως η συγκίνηση) με το ωφέλιμον. Οι επικρίσεις κατά των μυθιστορημάτων δεν έπαυαν όσο το είδος αυτό εξαπλωνόταν. Αντιθέτως, η πληθώρα μεταφράσεων ξένων (κυρίως γαλλικών) έργων, συνετέλεσε στην αύξηση των αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε ότι αυτά ειδικά έβλαπταν τα ήθη και διέφθειραν τους νέους και τις γυναίκες, που ήταν το κατ΄ εξοχήν αναγνωστικό κοινό. Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αυτών ήταν η επίθεση το 1856 από το περιοδικό Αθηνά κατά του περιοδικού Πανδώρα, που δημοσίευε μεταφράσεις μυθιστορημάτων αλλά και πρωτότυπα έργα. Ο εκδότης της Πανδώρας, Νικόλαος Δραγούμης, απάντησε τεκμηριωμένα εξετάζοντας γενικά την ιστορία του μυθιστορήματος, την εξέλιξή του στην Ευρώπη, τα ελληνικά δείγματα και τα δημοσιευθέντα στο περιοδικό του έργα, προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες και υπερβολικές. Παρά ταύτα, λίγο καιρό μετά η Πανδώρα διέκοψε τη δημοσίευση μυθιστορημάτων και την αντικατέστησε με ιστορικά αφηγήματα. Σχετική με τις αντιδράσεις αυτές πιθανόν να είναι και η στροφή, από το 1850, στο ιστορικό μυθιστόρημα, καθώς και η μεταγενέστερη απαξίωση σχεδόν του συνόλου της παραγωγής της περιόδου. Το χαρακτηριστικό των πρώτων μυθιστορημάτων που εκδόθηκαν ήταν η κοινή δομή: αφηγούνταν την ιστορία ενός ζευγαριού ερωτευμένων που ο έρωτάς τους αντιμετώπιζε εμπόδια που δεν τους επέτρεπαν να είναι μαζί. Ως προς τη μορφή όμως και την ανάπτυξη του θέματος τα έργα παρουσιάζουν ποικιλία: το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, ο Λέανδρος του Παναγιώτη Σούτσου, είναι επιστολικό μυθιστόρημα που ακολουθεί ξένα πρότυπα όπως Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε και έχει τυπικά ρομαντικά μοτίβα, όπως το μοτίβο της περιπλάνησης, την υπερβολική έκφραση συναισθημάτων, τον θάνατο από θλίψη και την αυτοκτονία. Τα ίδια μοτίβα απαντώνται και σε ένα άλλο επιστολικό μυθιστόρημα που ακολουθεί την ίδια δομή, τον Θέρσανδρο του Επαμεινώνδα Φραγκούδη, αλλά και στο μυθιστόρημα Ο εξόριστος του 1831 του αδερφού του Παναγιώτη, Αλέξανδρου Σούτσου, με τη διαφορά ότι ο Εξόριστος δεν έχει επιστολική μορφή και σ' αυτόν η πλοκή είναι το όχημα για να παρουσιαστούν οι αντιπολιτευτικές ιδέες του συγγραφέα. Σε άλλα έργα όμως επιλέγεται το αίσιο τέλος, όπως στη δημοφιλέστατη τότε Ορφανή της Χίου του Ιάκωβου Πιτσιπιού, η οποία, σύμφωνα με τις δηλώσεις και τις προθέσεις του συγγραφέα, ακολουθεί τις συμβάσεις του περιπετειώδους αρχαιοελληνικού μυθιστορήματος. Ένα ρομαντικό έργο που ξεχωρίζει είναι ο Ζωγράφος, του Γρηγόριου Παλαιολόγου, που βασίζεται μεν σε μία ερωτική ιστορία, αλλά ασκεί με χιούμορ καυστική κριτική στην πολιτική και κοινωνική ζωή και τις συνήθειες των Αθηναίων της εποχής (της δεκαετίας του 1830). Μετά το 1850 παρατηρείται η τάση της παραγωγής ιστορικών μυθιστορημάτων. Το πρώτο έργο αυτής της ομάδας είναι ο Αυθέντης του Μορέως (1850), του Α. Ρ. Ραγκαβή, που αφηγείται μια ιστορία από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο, βασισμένη στο Χρονικόν του Μορέως. Η εποχή της βενετοκρατίας στην Κρήτη ενέπνευσε τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο στο δικό του ιστορικό μυθιστόρημα, τους Κρητικούς γάμους (1871), ενώ στον 17ο αιώνα, αλλά στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα, τοποθετείται το μυθιστόρημα Βασιλική, σουλτάνα η Αθηναία (1878), του Νικολάου Μακρή. Στα δύο αυτά μυθιστορήματα το ιστορικό στοιχείο υπερτερεί έναντι της μυθιστορηματικής πλοκής και του μύθου, και από αυτήν την άποψη θεωρούνται αποτυχημένα. Αντιθέτως, περισσότερο ισορροπημένη ανάπτυξη παρουσιάζουν τα εμπνευσμένα από την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 1821 μυθιστορήματα Η ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως (1861) του Στέφανου Ξένου και Κατσαντώνης και Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή πασά (1862) του Κωνσταντίνου Ράμφου, που έγιναν πολύ δημοφιλή αναγνώσματα. Από το σύνολο των μυθιστορημάτων της περιόδου ξεχωρίζουν τα έργα Ο Πολυπαθής (1839) του Γρηγορίου Παλαιολόγου, Ο Πίθηκος Ξουθ (1849) του Ιάκωβου Πιτσιπιου, ο Θάνος Βλέκας (1855) του Παύλου Καλλιγά, η Πάπισσα Ιωάννα (1866) του Ροΐδη, η Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι (1870) του Χαρίλαου Δημόπουλου και ο Λουκής Λάρας (1871) του Δ. Βικέλα. Ο Πολυπαθής έχει μία ιδιαίτερη θέση γιατί ακολουθεί ένα διαφορετικό λογοτεχνικό πρότυπο, το πικαρικό μυθιστόρημα. Ο κεντρικός ήρωάς του, Αλέξανδρος Φαβίνης, αφηγείται την περιπετειώδη ζωή του και τα ταξίδια του σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας και εξιστορεί με κωμικό και συχνά ειρωνικό τρόπο όχι μόνο τα παθήματά του, αλλά και τα ήθη των λαών και των ανθρώπων που γνώρισε. Το έργο αντιμετωπίστηκε με αυστηρή κριτική γιατί θεωρήθηκε ότι προέβαλλε αρνητικά πρότυπα που μπορεί να διαφθείρουν τα ήθη και εθεωρείτο χαμένο μέχρι τη σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη και επανέκδοσή του το 1989. Κωμικό και σατιρικό περιεχόμενο, καθώς και κάποια πικαρικά στοιχεία έχει και ο ημιτελής Πίθηκος Ξουθ, το δεύτερο έργο του Ιάκωβου Πιτσιπιού, που είναι ωστόσο τελείως διαφορετικό από την Ορφανή της Χίου. Ο συγγραφέας ασκεί κριτική στη ζωή των Ελλήνων αστών μέσω του πιθήκου πρωταγωνιστή, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι ο διάσημος περιηγητής Μπαρτόλντι που έζησε για πολλά χρόνια μακριά από τους ανθρώπους και απέκτησε χαρακτηριστικά πιθήκου. Ο Θάνος Βλέκας είναι ένα από τα λίγα έργα της περιόδου που δεν περιέπεσαν στην αφάνεια και δεν καταδικάστηκαν από τη σύγχρονη και μεταγενέστερη κριτική, εξαιτίας της ξεχωριστής θεματολογίας του. Είναι ένα από τα πρώτα έργα που άντλησαν την έμπνευσή τους από την καθημερινή ζωή των αγροτών στην ύπαιθρο και γι' αυτό θεωρήθηκε πρόδρομος της ηθογραφίας και των πεζογραφικών τάσεων που επικράτησαν την επόμενη περίοδο, της γενιάς του 1880. Αφηγείται την ιστορία ενός αγρότη, του Θάνου Βλέκα, και εστιάζει στο πρόβλημα της ληστείας που ταλαιπωρούσε την ελληνική κοινωνία κατά τα μετεπαναστατικά χρόνια. Ο συγγραφέας του, Παύλος Καλλιγάς, ήταν διακεκριμένος νομικός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Πάπισσα Ιωάννα είναι το πιο γνωστό ίσως έργο της περιόδου, που ξεχωρίζει όχι μόνο και για την τολμηρή επιλογή να αφηγηθεί τον μεσαιωνικό θρύλο για την Πάπισσα Ιωάννα, μια γυναίκα που λέγεται ότι ανέβηκε στον παπικό θρόνο μεταμφιεσμένη σε άντρα, αλλά και για τη λογοτεχνική ποιότητα που οφείλεται στο ιδιαίτερο ύφος του Ροΐδη. Η Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι είναι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε ανώνυμα στη Βράιλα της Ρουμανίας το 1870. Αφηγείται τις εντυπώσεις ενός νεαρού από την Κωνσταντινούπολη που έφτασε στην Ελλάδα με ενθουσιασμό για να καταταγεί στον ελληνικό στρατό και αποδίδει με ρεαλιστικό τρόπο τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Το έργο παρέμεινε άγνωστο μέχρι την πρώτη αναφορά του στην Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας του Κ.Θ. Δημαρά, ο οποίος διατύπωσε και την πρώτη βάσιμη υπόθεση για την ταυτότητα του συγγραφέα, αποδίδοντάς το στον λόγιο Χαρίλαο Δημόπουλο, που ζούσε στη Ρουμανία και δίδασκε στην Ελληνική Σχολή Αρρένων στη Βραΐλα. Η υπόθεση του Δημαρά έχει επαληθευτεί από τις νεότερες έρευνες. Ο Λουκής Λάρας του Δημήτριου Βικέλα είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου. Πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στα χρόνια της Επανάστασης του '21 και αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός χιώτη εμπόρου, όπως αυτός τη διηγήθηκε στον Βικέλα. Αυτό που το ξεχωρίζει από τα άλλα ιστορικά μυθιστορήματα με θέμα την Επανάσταση είναι η αντιηρωική σκοπιά (ο ήρωας δηλώνει ότι δεν είχε καμία κλίση για τα όπλα και τον πόλεμο), οι χαμηλοί τόνοι και ο ρεαλιστικός χαρακτήρας. Το έργο θεωρήθηκε ήδη από την κριτική της Γενιά του 1880 ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην πεζογραφία των ρομαντικών χρόνων και την ηθογραφία. Το διήγημα κατά τη συγκεκριμένη περίοδο καλλιεργήθηκε πολύ λιγότερο από το μυθιστόρημα. Τα πρώτα δείγματα διηγημάτων είναι δύο ανώνυμα που αποδίδονται στον Παναγιώτη Σούτσο, το Αναμνήσεις ενός ψιττακού και το ημιτελές Τρισχιλιόπηχος, που δημοσιεύθηκαν το 1833 στην εφημερίδα "'Ηλιος", που διεύθυνε ο ίδιος. Διηγήματα είχαν δημοσιευτεί επίσης στο περιοδικό "Ίρις", υπό τη διεύθυνση του Α.Ρ.Ραγκαβή, που δυστυχώς δεν σώζεται. Η πρώτη αυτοτελής έκδοση διηγημάτων έγινε σχετικά νωρίς, το 1845, με το διηγήματα του Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο πιο παραγωγικός συγγραφέας διηγημάτων ήταν ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, που εξέδωσε τρεις τόμους (1855, 1857, 1859). Τα διηγήματά του όμως δεν διαδραματίζονται στην Ελλάδα και έχουν μικρή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Πολλά από αυτά είναι διασκευές ή μεταφράσεις ξένων έργων. Άλλοι διηγηματογράφοι της περιόδου είναι οι Κωνσταντίνος Πωπ, Δημήτριος Αινιάν και Άγγελος Βλάχος. Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα της περιόδου δημοσιεύονταν πρώτα σε περιοδικά και αργότερα εκδίδονταν αυτοτελώς. Τα περιοδικά αυτά δεν ήταν λογοτεχνικά με τη σημερινή έννοια του όρου. Ήταν μάλλον περιοδικά εγκυκλοπαιδικά- ποικίλης ύλης που απευθύνονταν σε ευρύ κοινό με στόχο κυρίως να διευρύνουν τις γνώσεις τους. Οι σχετικές με λογοτεχνία ενότητές τους περιελάμβαναν πρωτότυπα ή μεταφρασμένα διηγήματα και μυθιστορήματα και περιηγήσεις. Κάποια από τα περιοδικά αυτά είναι: Ευτέρπη (1847-1855) Πανδώρα (1850-1872) Θελξινόη (Κωνσταντινούπολη 1855-1857) Αποθήκη των Ωφελίμων και Τερπνών Γνώσεων (Σύρος, 1847-1848, Κων/πολη 1849) Η παλαιότερη πεζογραφία μας, εκδ. Σοκόλη, Εισαγωγικός τόμος και τόμος Γ' Ν. Βαγενά, " Οι αρχές της πεζογραφίας του ελληνικού κράτους", στο: Ν. Βαγενά, Η ειρωνική γλώσσα, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2004 Σ. Ντενίση,Το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα και ο sir Walter Scott (1830-1880), Καστανιώτης, Αθήνα 1994 Κ.Θ.Δημαράς, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, σελ. 271-289,327-338 Απ. Σαχίνη, Θεωρία και άγνωστη ιστορία του μυθιστορήματος στην Ελλάδα (1760-1870), εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1992 Η πεζογραφία του Ρομαντισμού (από τον ιστοχώρο Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα) Ανθολογία πεζών κειμένων 1830-1880 (από τον ιστοχώρο Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα) Ψηφιακή Συλλογή Κοσμόπολις - Βιβλιοθήκη & Κέντρο Πληροφόρησης, Πανεπιστήμιο Πατρών -Ανοικτή Πρόσβαση στο πλήρες κείμενο 14 φιλολογικών και λογοτεχνικών περιοδικών που κυκλοφόρησαν στο ελληνικό κράτος, αλλά και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, από το 1834 ώς το 1930 Ψηφιακή Συλλογή Πλειάς - Βιβλιοθήκη & Κέντρο Πληροφόρησης, Πανεπιστήμιο Πατρών -Ανοικτή Πρόσβαση στο πλήρες κείμενο των άρθρων 32 τίτλων ελληνικών περιοδικών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η συλλογή Πλειάς αποτελεί συνέχεια της συλλογής Κοσμόπολις.
|
Η πεζογραφική παραγωγή των πρώτων δεκαετιών του ελληνικού κράτους ήταν μέχρι πρόσφατα ελάχιστα μελετημένη και υπήρχε η άποψη ότι η ποσότητα των έργων ήταν μικρή και η ποιότητα χαμηλή. Τουλάχιστον ως προς την ποσότητα οι νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι η παραγωγή είναι πολύ πιο πλούσια απ΄ ότι πιστευόταν, και ως προς την ποιότητα έχει αναθεωρηθεί η άποψη ότι τα έργα της περιόδου δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Στην πεζογραφία της περιόδου κυριαρχεί το μυθιστόρημα. Λιγότερα είναι τα δείγματα διηγημάτων. Κυρίαρχη γλώσσα είναι η καθαρεύουσα, με αρκετές διαβαθμίσεις από απλή καθαρεύουσα, ομιλουμένη των αστικών κέντρων, ως την αυστηρή αρχαΐζουσα. Τα βασικά είδη μυθιστορήματος που καλλιεργούνται είναι το ρομαντικό ερωτικό (συχνά με επιστολική μορφή, όπως ο Λέανδρος του Παναγιώτη Σούτσου) και το ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν λείπουν έργα με πιο ρεαλιστικές αναφορές στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως Ο Ζωγράφος, του Γρ. Παλαιολόγου, η Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι του Χ. Δημόπουλου, ο Πίθηκος Ξουθ, του Ιάκωβου Πιτσιπίου. Εξέχουσα θέση στο σύνολο της παραγωγής κατέχουν τα έργα Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και ο Λουκής Λάρας του Βικέλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_1830-1880
|
Εθνογραφικό Μουσείο της Γενεύης
|
Το Εθνογραφικό Μουσείο της Γενεύης ιδρύθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1901, με πρωτοβουλία του καθηγητή Ουζέν Πιτάρ (1867-1962), ο οποίος κατείχε επίσης την πρώτη έδρα ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Στεγάστηκε για πρώτη φορά στη βίλα Μον Ρεπό. Ο Πιτάρ συγκέντρωσε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, κυρίως τις εθνογραφικές συλλογές του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Μουσείου Αριάνα, τις συλλογές του Μουσείου της Ευαγγελικής Ιεραποστολικής Εταιρείας και όπλα από το Ιστορικό Μουσείο Γενεύης. Το 1939, το μουσείο μετακόμισε στα εγκαταλειμμένα κτίρια του δημοτικού σχολείου Μέιλ στη λεωφόρο Καρλ Φογκτ. Άνοιξε στις νέες εγκαταστάσεις στις 12 Ιουλίου 1941, μοιράζοντας τον χώρο με το Τμήμα Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου μέχρι το 1967. Το κτίριο επεκτάθηκε το 1949, ενώ το 1975 εξαγοράστηκε η βίλα Λομπάρ στο δήμο Σεν-Μπουζερί (καντόνι της Γενεύης), η οποία έγινε το παράρτημα με τις κόγχες. Μεταξύ 1980 και 2001, απορρίφθηκαν τρεις προτάσεις για την κατασκευή ενός νέου μουσείου στην πλατεία Στουρμ. Στη συνέχεια, υπήρξαν προτάσεις να ανακαινιστεί και να επεκταθεί το κτίριο στη σημερινή του τοποθεσία. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Γενεύης ενέκρινε ομόφωνα το έργο στις 21 Μαρτίου 2007.Το νέο κτίριο του μουσείου σε σχήμα παγόδας εγκαινιάστηκε στις 31 Οκτωβρίου 2014, μετά από τέσσερα χρόνια κατασκευαστικών εργασιών. Οι γκαλερί και ένα αμφιθέατρο βρίσκονται στο υπόγειο, η καφετέρια, το μουσείο και το εκδοτήριο εισιτηρίων βρίσκονται στο ισόγειο, με θέα στον κήπο. Στον επάνω όροφο υπάρχουν εργαστήρια αποκατάστασης και πολιτιστικής ενημέρωσης, καθώς και η βιβλιοθήκη, η οποία πήρε το όνομά της από μια γενναιόδωρη προστάτιδα, τη Μαρί Μαντλέν Λανκού. Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει έναν μικρό χώρο για να μπορεί κάποιος ν' ακούσει μουσική από όλα τα μέρη του κόσμου. Το παλιό κτίριο έχει επίσης ανακαινιστεί και τώρα στεγάζει τα γραφεία και τα εργαστήρια εθνομουσικολογίας. Τα τρία κτίρια του συνόλου - το παλιό μουσείο, το νέο μουσείο και ένα δημοτικό σχολείο - περικλείουν μια μικρή πλατεία φυτεμένη με δέντρα και λουλούδια. Το μουσείο διατηρεί 74.000 αντικείμενα, 20.000 φωνογραφήματα και 100.000 φωτογραφικά μέσα. Το μουσείο επέλεξε να εκθέσει μόνιμα 1.000 επιλεγμένα κομμάτια. Η είσοδος της μόνιμης έκθεσης συγκεντρώνει εξωτικά αντικείμενα, έργα τέχνης που γίνονται αντιληπτά για την αγοραία αξία τους και αντικείμενα που έχουν συλλεγεί από τους ιεραπόστολους και τους επιστήμονες. Δίπλα, βρίσκεται η εγκατάσταση με βίντεο του σύγχρονου καλλιτέχνη Άνζ Λετσιά. Ανάμεσα στις μάσκες και στα γλυπτά, υπάρχουν λίγα δισδιάστατα έργα. Υπογράφονται από πρωτοπόρους καλλιτέχνες του μεγάλου κινήματος της αφρικανικής εικαστικής τέχνης, ζωγράφους και σχεδιαστές: πολιτική νωπογραφία από την Αιθιοπία, καμβάδες του Ρατζονά, ενός καλλιτέχνη από τη Μαδαγασκάρη από τις αρχές του 20ου αι., ή ακόμη και του Κονγκολέζου υδατογραφιστή Άλμπερτ Λουμπάκι, του οποίου τα πολύχρωμα έργα έχουν εκτεθεί στην Ευρώπη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Τέλος, εκτίθεται μια σύνθεση από πορτρέτα βασιλιάδων του Καμερούν του Καμερουνέζου καλλιτέχνη Ιμπραχήμ Νζογιά (1890-1960), με ένα πορτρέτο του ίδιου στο κέντρο. Εκτίθεται συλλογή αντικειμένων από την Ιαπωνία και συλλογή γλυπτών από τη Νότια Ινδία, όπως επίσης ο μποντισάτβα του Αβαλοκιτεσβάρα, με το ύψος του 190 εκατοστά. Εκτίθενται προκολομβιανά αντικείμενα ή πολιτιστικά αντικείμενα του Αμαζονίου. Επίσης υπάρχουν αντικείμενα από τον Βορρά, όπως ένας τελετουργικός κάδος από μια κοινωνία των Ινουίτ που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της φαλαινοθηρίας. Εκτίθενται αντικείμενα από τη Νέα Γουινέα και την Αυστραλία. Ο Ουζέν Πιτάρ θεωρούσε την κάπα με πούπουλα "ahu'ula" ως το πιο πολύτιμο κομμάτι στο μουσείο του: αποτελείται από χιλιάδες μικρά φτερά από πουλιά που ζούσαν στα νησιά της Χαβάης. Φοριόταν από τον αρχηγό κατά τη διάρκεια τελετών ή μάχης, πιστευόταν ότι είχε προστατευτική δύναμη. Ο Πιτάρ είχε ήδη εργαστεί για να διασφαλίσει ότι αντικείμενα από ευρωπαϊκούς λαϊκούς πολιτισμούς θα συμπεριληφθούν στον κατάλογο. Χάρη σε συνεργασίες και επιστημονικές ανταλλαγές, το τμήμα διατηρεί συλλογές από 46 χώρες ή πολιτιστικές περιοχές, όπου αντιπροσωπεύονται ακόμα και τα Βαλκάνια και το τόξο των Άλπεων. Το μουσείο διαθέτει τμήμα εθνομουσικολογίας με αίθουσα μουσικής στη βιβλιοθήκη πολυμέσων, με μεγάλη συλλογή μουσικών ηχογραφήσεων που χρονολογούνται από τις αρχές του 20ου αιώνα (16.000 ώρες μουσικής). Επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου
|
Το Εθνογραφικό Μουσείο της Γενεύης (γαλλικά: Musée d' ethnographie de Genève) είναι ένα από τα σημαντικότερα εθνογραφικά μουσεία στην Ελβετία. Το Μουσείο διέρχεται από μια άνευ προηγουμένου μετάβαση από τότε που ιδρύθηκε το 1901. Πριν από δύο χρόνια, ξεκίνησε μια εις βάθος μεταμόρφωση, η οποία περιλαμβάνει και την αλλαγή του ονόματος του μουσείου. Το νέο όνομα θα ανακοινωθεί μόλις ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B7%CF%82
|
Θανάσης Κοκκινάκης
|
Ο Θανάσης γεννήθηκε στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του Τρύφων, κατάγεται από την Καλαμάτα ενώ η μητέρα του Βούλα, από την Τρίπολη. Ξεκίνησε να παίζει τέννις στα οκτώ του και το ίνδαλμά του ήταν ο Marat Safin. Ο Κοκκινάκης παρέλαβε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής στο Αυστραλιανό Όπεν παίδων του 2013 και έφτασε μέχρι τον τελικό. Στην πορεία του απέκλεισε το No.12, το No.2 και το No.11 του ταμπλό. Στον τελικό αντιμετώπισε τον, επίσης Ελληνοαυστραλό, Νίκο Κύργιο από τον οποίον ηττήθηκε με σκορ 7–6(4) 6–3. Τον Ιούνιο, επέστρεψε για να αγωνιστεί στο Wimbledon παίδων. Στο μονό έφτασε μέχρι τον 3ο γύρο, ενώ κατέκτησε τον τίτλο του διπλού μαζί με τον φίλο του Νίκο Κύργιο. Έπειτα αγωνίστηκε στο US Open παίδων και έφτασε μέχρι τον τελικό, στον οποίο ηττήθηκε από τον Borna Coric, με σκορ 6–3 3–6 1–6. Ο Κοκκινάκης ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στο τουρνουά Australia F3 Future's, στην ηλικία των 14. Την πρώτη του νίκη σε επαγγελματικό επίπεδο την πέτυχε στο τουρνουά Australia F4. Το 2012 συνέχισε την πορεία του αγωνιζόμενος σε τουρνουά της κατηγορίας Futures σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το 2013 έλαβε μέρος στο Hopman Cup αφού αντικατέστησε τους τραυματισμένους John Isner και Tommy Haas. Έπειτα συνέχισε τη σεζόν αγωνιζόμενος σε τουρνουά μικρών κατηγοριών μέχρι που αναγκάστηκε να χάσει τη μισή σεζόν λόγω τραυματισμού. Ο Κοκκινάκης έκλεισε τη χρονιά ως το No.627 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Θανάσης ξεκίνησε την σεζόν του 2014 αφού έλαβε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής στο 2014 Brisbane International. Έχασε τον πρώτο του αγώνα από τον Lleyton Hewitt στα δύο σετ. Στις 8 Ιανουαρίου έλαβε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής στο 2014 Australian Open, επισφραγίζοντας την πρώτη του παρουσία σε διοργάνωση Grand Slam. Στον πρώτο γύρο νίκησε τον Igor Sijsling στα τέσσερα σετ. Στον δεύτερο γύρο ωστόσο ηττήθηκε από τον Rafael Nadal τότε Νο.1 στον κόσμο.Ο Κοκκινάκης έπειτα έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς του 2014 Heilbronner Neckarcup, ξεκινώντας από τα προκριματικά. Στη συνέχεια ανταμείφθηκε με μία ακόμα κάρτα ελεύθερης συμμετοχής, αυτή τη φορά στους προκριματικούς του Roland-Garros, στους οποίους προκρίθηκε μέχρι τον τελικό γύρο αλλά ηττήθηκε χάνοντας την ευκαιρία να αγωνιστεί στο κυρίως ταμπλό. Αυτό το αποτέλεσμα όμως τον βοήθησε να ανέβει στο Top300 για πρώτη φορά. Κέρδισε τον πρώτο του τίτλο στον Καναδά, τον Ιούλιο του 2013 νικώντας τον Fritz Wolmarans στον τελικό. Έπειτα προκρίθηκε στο 2014 Shenzhen Open. Κατά την πορεία του νίκησε τον Egor Gerasimov με σκορ 7–6(7–3), 6–1 στον πρώτο γύρο αλλά ηττήθηκε στον δεύτερο από τον Santiago Giraldo με σκορ 6–4, 6–3. Ο Κοκκινάκης τελείωσε τη σεζόν του 2014 ως το Νο.150 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Θανάσης ξεκίνησε την σεζόν στο 2015 Brisbane International αφού δέχτηκε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής. Στον πρώτο γύρο νίκησε το Νο.8 του ταμπλό Julien Benneteau, ενώ στον δεύτερο γύρο ηττήθηκε από τον συμπατριώτη του, Bernard Tomic.Ακόμα δέχτηκε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής στο 2015 Australian Open, όπου στην πρεμιέρα του νίκησε τον Ernests Gulbis πριν χάσει στον δεύτερο γύρο απο τον συμπατριώτη του Sam Groth στα πέντε σετ. Τον Φεβρουάριο ο Κοκκινάκης προκρίθηκε σε τρία ATP World Tour τουρνουά, Memphis Open, Delray Beach Open και Abierto Mexicano. Τον Μάρτιο αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Davis Cup με τα χρώματα της Αυστραλίας, όπου νίκησε στο πρώτο rubber τον Lukáš Rosol, με σκορ 4–6, 2–6, 7–5, 7–5, 6–3. Έπειτα αγωνίστηκε στο Indian Wells όπου νίκησε τους Jan-Lennard Struff, Guillermo García-López και Juan Mónaco, πριν ηττηθεί στον 4ο γύρο από τον Bernard Tomic. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο Miami Open όπου ηττήθηκε στην πρεμιέρα και στο προκριματικό ταμπλό του Istanbul Open όπου προκρίθηκε και ηττήθηκε στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης. Εν συνεχεία αγωνίστηκε στο Masters de Madrid μέσω των προκριματικών και ηττήθηκε στον πρώτο γύρο απο τον Sam Querrey, στα τρία σετ. Αυτό το αποτέλεσμα τον βοήθησε να εισέλθει στο Top100 για πρώτη φορά στην καριέρα του. Έπειτα ο Θανάσης Κοκκινάκης έλαβε μέρος στο τουρνουά BNP Paribas Primrose Bordeaux, φτάνοντας στον τελικό στον οποίο νίκησε τον Thiemo De Bakker στο tie-break του 3ου σετ και αναδείχθηκε πρωταθλητής. Αυτός ήταν ο πρώτος τίτλος σε Challenger, ο οποίος θα τον φέρει στο No. 84 της παγκόσμιας κατάταξης. Αργότερα τον Μάιο, ο Θανάσης έλαβε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής στο Ρολάν Γκαρός. Στον πρώτο γύρο νίκησε τον Nikoloz Basilashvili, ενώ στον δεύτερο νίκησε το Νο.27 της κατάταξης, Bernard Tomic, στα 5 σετ. Στον τρίτο αντιμετώπισε τον Novak Đoković, κορυφαίο τεννίστα στον κόσμο και ηττήθηκε στα 3 σετ. Η πορεία του στο τουρνουά τον έφερε για πρώτη φορά στην καριέρα του στο Νο.68 της παγκόσμιας κατάταξης.
|
Ο Θανάσης Κοκκινάκης (Thanasi Kokkinakis, 10 Απριλίου 1996) είναι Αυστραλός επαγγελματίας αντισφαιριστής, με ελληνική καταγωγή. Βρίσκεται στο No.145 της παγκόσμιας κατάταξης. Ώς παίκτης στην κατηγορία juniors ο Κοκκινάκης ήταν πολύ επιτυχημένος, φτάνοντας σε δύο τελικούς Grand Slam Junior στα μονά, στο 2013 Australian Open και στο 2013 US Open. Επίσης εκπροσωπεί την Αυστραλία και στο Davis Cup. Στο διπλό κατέκτησε μαζί με τον Νικ Κύργιο το Αυστραλιανό Όπεν το 2022.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Κάιν και Άβελ (ταινία, 1930)
|
Η υπόθεση της ταινίας εξελίσσεται σε ένα χωριό όπου ζουν δυο αδέλφια διαφορετικοί χαρακτήρες, όπου ο ένας, ο Κώστας, είναι εργατικός και ήσυχος και ο άλλος, ο Βασίλης, τεμπέλης. Ο Κώστας είναι αρραβωνιασμένος με την Λενιώ αλλά στην μέση μπαίνει μια τσιγγάνα, η Ζάρα, που τον ερωτεύεται. Η Ζάρα για να εκδικηθεί τον Κώστα που δεν ανταποκρίνεται στον ερωτά της επιδιώκει και καταφέρνει τον αδελφό του Βασίλη να την ερωτευτεί. Η Ζάρα πείθει τον Βασίλη να σκοτώσει τον Κώστα και αυτός πηγαίνει και τον μαχαιρώνει τρεις φορές. Βλέποντας τον αδελφό του αιμόφυρτο ο Βασίλης πάει στη Ζάρα και πάνω στον τσακωμό την πνίγει και την ίδια στιγμή μην έχοντας αντιληφθεί ότι βρίσκεται δίπλα σε γκρεμό παραπατάει και πέφτει. Ο Κώστας που δεν είχε πεθάνει τραυματισμένος βρίσκει τον πεθαμένο αδελφό του και τον θάβει. Η ταινία τελειώνει με τον γάμο του Κώστα και της Λενιώς. Ανδρέας Ευαγγελίου ως Βασίλης Κίμων Σπαθόπουλος ως Κώστας Έλενα Κίτση ως Ζάρα Ντόλυ Θεοδωρίδη ως Λενιώ Τα εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας περιλαμβάνουν διάφορα πλάνα της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής, ανάμεσα στα οποία τα Μποζαΐτικα το Γεροκομείο και ο Αλισσός. Η πρώτη προβολή- πρεμιέρα έγινε στις 8 Δεκεμβρίου 1930 στο Κινηματογράφο-Θέατρο Ιντεάλ στην Πάτρα με είσοδο 15 δρχ και παιζόταν καθημερινά έως τις 14 Δεκεμβρίου. Από τις 15 έως τις 18 Δεκεμβρίου παίχτηκε στο Κινηματοθέατρο Πάνθεον της Πάτρας. Τον Ιανουάριο του 1931 προβλήθηκε για τέσσερις ημέρες στην Αθήνα στον κινηματογράφο Πανόραμα. Σε όλες τις προβολές στην Πάτρα η αίθουσα ήταν κατάμεστη από θεατές. Οι κριτικές για την ταινία από τον τύπο ήταν αυστηρές, επικεντρώθηκαν κυρίως στις ατέλειες της ταινίας στις σκηνές που γυρίστηκαν και στην αταξία λόγω του πολύ κόσμου που επικρατούσε στην αίθουσα προβολής. Από την κριτική δεν ξέφυγαν όμως και οι ηθοποιοί με διάφορες απόψεις. Τούλα Ηλιάδου-Μανιάκη, Πάτρα 1913-1940. Πολιτιστικά, Θεατρικά, Καρναβάλι, Θέατρο Σκιών, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2006, ISBN 960-6684-07-5 Νίκος Ε. Πολίτης, Πατρινολογήματα, τόμος Α', Η Πάτρα και οι Πατρινοί παλαιοτέρων εποχών, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2003, ISBN 960-8260-38-8
|
Το Κάιν και Άβελ (ή Για το φιλί μιας τσιγγάνας) ήταν δραματική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου παραγωγής 1930. Ήταν η πρώτη πατρινή ταινία με όλους τους συντελεστές Πατρινούς, εκτός του Κίμωνα Σπαθόπουλου, και γυρισμένη στην πόλη ή τα γειτονικά χωριά. Δεν έχει διασωθεί κόπια της ταινίας, παρά μόνο φωτογραφίες. Η ταινία, μήκους 2.400 μέτρων, γυρίστηκε από την οικογένεια Διρμίκη και την εταιρεία που είχαν συστήσει για αυτό τον λόγο, την Κινηματογραφικαί Παραγωγαί Διρμίκη. Η επεξεργασία του φιλμ έγινε στην Αθήνα, στο στούντιο του Δημήτρη Μεραβίδη. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1930 και τελείωσαν τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, οι εξωτερικές σκηνές έγιναν στον Αλισσό το Γηροκομείο στην Άνω Αχαΐα και στα Μποζαΐτικα, οι εσωτερικές σκηνές γυρίστηκαν στην ταράτσα του Πάνθεον. Για τα διαλείμματα της ταινίας είχε γραφτεί τραγούδι, το "Εφιάλτης", που το τραγούδησε ο βαρύτονος Χ. Γιώτης με τη συνοδεία ορχήστρας. Η ταινία μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων στάλθηκε στην Βιέννη για την τελική της επεξεργασία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B9%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%86%CE%B2%CE%B5%CE%BB_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1930)
|
Εκκλησία του Βαχραμασέν
|
Η εκκλησία ανεγέρθηκε από τον πρίγκιπα Βαχράμ Παχλαβουνί, προς τιμήν του οποίου και έλαβε το όνομά της. Επιγραφή επί της εσωτερικής πλευράς του υπέρθυρου της βόρειας πύλης αναφέρει το 1026 ως έτος αποπεράτωσης των εργασιών ανέγερσης της εκκλησίας. Το κτίριο υπέστη εργασίες αναστήλωσης το 1936 και το 1970. Δομικό υλικό το οποίο και χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση του ναού ήταν τοπικής προελεύσεως βασάλτης. Η κάτοψη του σχεδίου είναι σε σχήμα εγγεγραμμένου σταυρού σε ορθογώνιο, με αποτέλεσμα το κτίριο, εξωτερικά, να εμφανίζεται ως ορθογώνιου σχήματος, ενώ το εσωτερικό του είναι σταυροειδούς σχήματος, με τέσσερα μικρού σχήματος δώματα να βρίσκονται σε καθεμία εκ των γωνιών του. Μία εκ των κεραιών του σταυρού καταλήγει σε ημικυκλικού σχήματος αψίδα ιερού. Επί της οροφής του κτιρίου βρίσκεται μεγάλου σχήματος, δωδεκάπλευρο τύμπανο, πλαισιωμένο από ζεύγη στενών, διακοσμητικού χαρακτήρα, κιόνων, οι οποίοι βρίσκονται στα άκρα της καθεμίας πλευράς. Κωνικού σχήματος ομπρελοειδής θόλος επιστεγάζει το τύμπανο. Σε καθέναν εκ των τοίχων του κτιρίου υπάρχει από ένα στενό παράθυρο, ενώ, στη βάση του τυμπάνου, υπάρχουν τέσσερα επιπλέον παράθυρα. Συνολικά, δύο πύλες εισόδου οδηγούν εντός της εκκλησίας: μία εντός του νότιου τοίχου και μία δεύτερη εντός του βόρειου τοίχου, ενώ η νότια πύλη είναι πλαισιωμένη από διπλή αψίδα.
|
Η Εκκλησία του Βαχραμασέν (αρμενικά: Վահրամաշեն եկեղեցի) είναι εκκλησία επί των πλαγιών του όρους Αραγκάτς, στο μαρζ του Αραγκατσότν, στην Αρμενία, πλησίον των ερειπίων του φρουρίου του Αμπέρντ. Λόγω της τοποθεσίας της, είναι επίσης γνωστή ως Εκκλησία του Αμπέρντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%BD
|
Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ
|
Έχοντας ιδρυθεί ως Κολέγιο Σάιντ Τζονς από τον Τζον Χιους, το Φόρνταμ επιμελήθηκε από την Εταιρεία του Ιησού και έχει σήμερα γίνει ένα ανεξάρτητο ερευνητικό πανεπιστήμιο. Ο πρώτος πρύτανης του Φόρνταμ ήταν ο Τζον ΜακΚλόσκι, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος καθολικός καρδινάλιος στις ΗΠΑ. Αν και το Φόρνταμ είναι πλήρως ανεξάρτητο από την εκκλησία, όλοι οι πρυτάνεις του υπήρξαν Ιησουίτες. Το Φόρνταμ είναι το μόνο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Νέα Υόρκη. Ένας Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι απόφοιτος του Φόρνταμ (Ντόναλντ Τραμπ). Άλλοι σημαντικοί απόφοιτοι είναι οι: Άλαν Άλντα, βραβευμένος με Έμμυ και Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός Πάμελα Κλάρκσον, υποψήφια για Όσκαρ ηθοποιός Άντριου Κουόμο, Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Ντον Ντελίλο, υποψήφιος για Πούλιτζερ μυθιστορηματογράφος Λάνα Ντελ Ρέι, πολυβραβευμένη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Χάγκε Γκέινγκομπ, Πρόεδρος της Ναμίμπια Βιν Σκάλι, αθλητικός εκφωνητής Ρόμπερτ Γκουλντ Σόου, στρατηγός του Ενωτικού Στρατού στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο Ντένζελ Ουάσινγκτον, βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Τζεραλντίν Φεράρο, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων Ουίλιαμ Κέισι, διευθυντής της CIA Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Fordham University στο Wikimedia Commons
|
Το Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ είναι ιδιωτικό ερευνητικό πανεπιστήμιο στην Νέα Υόρκη. Έχοντας ιδρυθεί το 1841 και ονομαστεί από την συνοικία στο Μπρονξ, όπου βρίσκεται μέρος της πανεπιστημιούπολης, το Φόρνταμ είναι το παλιότερο καθολικό και ιησουιτικό πανεπιστήμιο στις Βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες και το τρίτο παλιότερο πανεπιστήμιο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.Το Φόρνταμ αποτελείται από δέκα κολέγια. Τέσσερα από αυτά είναι κολέγια προπτυχιακών σπουδών, ενώ έξι από αυτά μεταπτυχιακών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC
|
Sahelanthropus tchadensis
|
Τα απολιθώματα ανακάλυψε ο Αχούντα Ντζιμντουμαλμπάγιε (Ahounta Djimdoumalbaye) το 2001 στην έρημο της Ν. Σαχάρα. Οστά κάτω του κρανίου δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα. Ο Μπρυνέ και οι άλλοι επιστήμονες που το μελέτησαν θεωρούν πως δεν θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τουμάι ήταν δίποδος, γιατί μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά με άλλες γνωστές δίποδες ανθρωπίδες. Άλλοι επιστήμονες υπέδειξαν αντίθετα ότι το μέγα τρήμα (foramen magnum) (η οπή μέσω της οποίας εισέρχεται η σπονδυλική στήλη στο κρανίο) του Τουμάι βρίσκεται στο πίσω τμήμα του κρανίου, όπως στους πιθήκους, υποδεικνύοντας ότι το κρανίο δεν ισορροπούσε στην κορυφή ενός όρθιου σώματος. Ο Μπρυνέ και άλλοι επιστήμονες θεωρούν τον Τουμάι ανθρωπίδη, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί ωστόσο και είναι αδύνατον να επιβεβαιωθεί οριστικά -μέχρι τουλάχιστον να βρεθούν και να μελετηθούν και άλλα απολιθώματα της ίδιας περιόδου. Επικρατεί γενική παραδοχή πάντως στην επιστημονική κοινότητα ότι πρόκειται περί μείζονος ανακάλυψης. M. et al. "A new hominid from the Upper Miocene of Chad, Central Africa". Nature, 418, 145 - 151, (2002). Vignaud, P. et al. Geology and palaeontology of the Upper Miocene Toros-Menalla hominid locality, Chad. Nature, 418, 152 - 155, (2002). Brunet M., Guy F., Pilbeam D., Mackay H.T., Likius A., Djimboumalbaye A. et al. (2002): A new hominid from the upper Miocene of Chad, central Africa. Nature, 418:145-51. Brunet M., Guy F., Pilbeam D., Lieberman D.E., Likius A., Mackaye H.T. et al. (2005): New material of the earliest hominid from the Upper Miocene of Chad. Nature, 434:752-5. Wood B. (2002) "Hominid revelations from Chad" Nature, 418:133-5. Zollikofer C.P.E., Ponce de León M.S., Lieberman D.E., Guy F., Pilbeam D., Likius A. et al. (2005): "Virtual cranial reconstruction of Sahelanthropus tchadensis" Nature, 434:755-9. BEAUVILAIN Alain (2003): "Toumaï, l'aventure humaine" ; La Table Ronde, Paris Skull Fossil Opens Window Into Early Period of Human Origins, by D. L. Parsell (National Geographic News) Toumaï website (Centre National de la Recherche Scientifique) Meet the Oldest Member of the Human Family, by Kate Wong (Scientific American)[1] [2] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-05 στο Wayback Machine. [3] Αρχειοθετήθηκε 2009-04-26 στο Wayback Machine.
|
Ο Σαχελάνθρωπος του Τσαντ (Sahelanthropus tchadensis) ή Τουμάι, (Toumai σημαίνει "ελπίδα της ζωής" στην τοπική Νταζάγκα γλώσσα) είναι ένα σχετικά πρόσφατο γένος και είδος της οικογένειας των ανθρωπιδών. Ταξινομήθηκε τον Ιούλιο του 2002 βάσει απολιθωμάτων που ανακαλύφθηκαν στο Τσαντ της Κεντρικής Αφρικής. Στα 6 απολιθώματα περιλαμβάνεται ένα σχεδόν πλήρες κρανίο που πήρε το όνομα Τουμάι, τμήματα της κάτω γνάθου και οδοντικά υπολείμματα. Το κρανίο έχει μικρή χωρητικότητα, περίπου 350 - 380 cc. Οι έρευνες για την φάση πανίδας υποδεικνύουν τον χρονικό ορίζοντα των 6-7 mya. Εξαιτίας τόσο των πρωτόγονων, όσο και των εξελιγμένων μορφολογικών χαρακτηριστικών του, τα απολιθώματα φαίνονται να υποδεικνύουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία στην ανθρώπινη εξέλιξη απ' ό,τι πιστευόταν έως τώρα -απαξιώνοντας ακόμη περισσότερο την απαρχαιωμένη πλέον έννοια του "χαμένου κρίκου". Ο Sahelanthropus διαθέτει αρκετά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενδεικτικά των ανθρωπιδών, όπως είναι οι μικρότεροι κυνόδοντες και παχύτερο περιοδόντιο απ' ό,τι τα αντίστοιχα των πιθήκων, ενώ το σημείο σύνδεσης των μυώνων του λαιμού στο οπισθοκράνιο υποδεικνύει ότι ο Τουμάι περπατούσε όρθιος. Πολλά από αυτά τα εξελιγμένα χαρακτηριστικά λείπουν από μεταγενέστερα απολιθώματα -όπως αυτά του Αυστραλοπίθηκου (Australopithecus), αλλά επανεμφανίζονται πολύ αργότερα σε ανθρωπίδες που ταξινομούνται στο γένος homo.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Sahelanthropus_tchadensis
|
Γουνδέριχος
|
Ήταν γιος του Γοδίγιζελ ηγεμόνα των Χάσντινγκι Βανδάλων. Ο Γοδίγιζελ και ο λαός του παραβίασαν τον ποταμό Ρήνο, όριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το 406. Το έτος αυτό οι Βάνδαλοι ενεπλάκησαν σε σκληρό πόλεμο με τους Φράγκους, που είχαν ήδη εγκατασταθεί ως σύμμαχοι των Ρωμαίων, καθώς οι Φράγκοι προσπάθησαν να κρατήσουν τους Βανδάλους μακριά. Ο Γοδίγιζελ σκοτώθηκε σε μάχη και τον διαδέχθηκε ο Γουνδέριχος. Ο Γουνδέριχος και ο λαός του τελικά προχώρισαν τα Πυρηναία και πέρασαν στην Ιβηρική χερσόνησο τον Οκτώβριο του 409. Με το τμήμα των Χάστινγκι Βανδάλων π Γουνδέριχος ίδρυσε βασίλειο στη Ρωμαϊκή επαρχία Γαλαισία (Gallaecia, νυν Γαλικία) της βορειο-δυτικής Ιβηρικής. Όμως το 418 τους εκδίωξαν από εκεί οι Βησιγότθοι με διαταγή των Ρωμαίων, οι οποίοι ως αμοιβή για την υπηρεσία αυτή επέτρεψαν την εγκατάσταση των Βησιγότθων στην Ακουιτανία. Το 418 στην Ισπανία, ο Αττάκες, ηγεμόνας των Αλανών, έπεσε σε μάχη εναντίον των Βησιγότθων, που τότε ήταν σύμμαχοι της Ρώμης. Οι πιο πολλοί επιζώντες Αλανοί ζήτησαν από τον Γουνδέριχο να ενωθούν μαζί του, πράγμα που δέχθηκε και έτσι έγινε βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών. Το 420 ο comes Hispaniarum επιτέθηκε στους Βανδάλους, που είχαν πάει σε πόλεμο με τους Σουηβούς της Γαλικίας, οι οποίοι -έπειτα από τη σοβαρή ήττα τους από τους Βησιγότθους το 418- είχαν περιοριστεί στη Γαλικία. Ο αυτοκρατορικός αντιπρόσωπος (επικεφαλής της επισκοπής) νίκησε τον Μάξιμο, γιο του πρώην σφετεριστή (το 409) Γερόντιου, το 420-421, αλλά αυτό είχε αποτέλεσμα οι Βάλδαλοι να μετακινηθούν νότια της Ισπανίας, στη Βαίτικα (νυν Ανδαλουσία), όπου ενώθηκαν με το εναπομείναν τμήμα Σιλίνγκι των Βανδάλων. Οι Βάνδαλοι κινήθηκαν πιο νότια το 420-421. Νίκησαν έναν Ρωμαϊκό στρατό, οδηγούμενο από τον μάγιστρο του στρατού Καστίνο, έξω από τα τείχη της Κόρδοβας το 422. Οι Βάνδαλοι επιτέθηκαν στην Τινγκιτάνα Μαυριτανία και τις Βαλεαρίδες, επίσης λεηλάτησαν την Καρθαγένη και τη Σεβίλλη το 425. Δεν έμειναν στις πόλεις αυτές· ο Γουνδέριχος ανακατέλαβε την πόλη το 428. Οι Βάνδαλοι αναχώρησαν από την Ισπανία το 429 και για 10 έτη η Ρωμαϊκή Ισπανία έμεινε άθικτη, εκτός της Γαλικίας, που ήταν υπό τον έλεγχο των Σουηβών. Ο Υδάτιος γράφει ότι το 428 ο Γουνδέριχος "άπλωσε τα χέρια του στην εκκλησία της μεγάλης αυτής πόλης -που κατά παραχώρηση Θεού την είχε καταλάβει- και απεβίωσε". Δεν είναι σαφές πότε απεβίωσε, αλλά υποθέτουμε ότι ο Υδάτιος γράφει αναφορικά με την προσπάθεια του Γουνδέριχου να μετατρέψει τους Ορθοδόξους σε Αρειανούς. Το αποτέλεσμα ήταν βραχύβιο, καθώς λίγο μετά από την προσπάθειά του να καταλάβει την εκκλησία της Hispalis (Σαβίλλης), απεβίωσε απροσδόκητα. Έπειτα από το πρόωρο τέλος του το 428, οι Βάνδαλοι εξέλεξαν τον ετεροθαλή αδελφό του Γιζέριχο ως διάδοχό του· αυτός άφησε την Ιβηρική στους Βησιγότθους, με στόχο να καταλάβει τη Ρωμαϊκή Αφρική. Late Roman Spain and its Cities, Michael Kulikowsi, 2004, pp. 173-180 ISBN 0-8018-7978-7
|
Ο Γουνδέριχος, γερμ. Gunderic (379 - 428) ήταν βασιλιάς των Χάσντινγκ Βανδάλων (407-418) για 11 έτη, έπειτα βασιλιάς των Βαλδάλων και των Αλανών (418-428) για 10 έτη. Οδήγησε τους Χάσντινγκ Βανδάλους, ένα Γερμανικό φύλο από τον ποταμό Όντερ, να λάβουν μέρος στις βαρβαρικές εισβολές στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον 5ο αι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Μέσος όρος
|
Μερικά άλλα χαρακτηριστικά μέτρα θέσης είναι η διάμεσος (στατιστική) και η επικρατούσα τιμή. Σημαντική διαφορά με τη μέση τιμή είναι ότι η μέση τιμή υπολογίζεται με απλούς αλγεβρικούς τύπους, ενώ για τη διάμεσο και την επικρατούσα τιμή δεν υπάρχουν αλγεβρικοί τύποι. Επιπλέον, η μέση τιμή επηρεάζεται από ακραίες τιμές, ενώ η διάμεσος όχι. Η επικρατούσα τιμή δεν εξαρτάται από το πλήθος των παρατηρήσεων που την έχουν, ενώ στη μέση τιμή συνυπολογίζεται και το πλήθος. Κατά μια δειγματοληψία από πληθυσμό που ακολουθεί την κανονική κατανομή αναμένουμε για μεγάλο αριθμό δείγματος αυτά τα τρία να ταυτίζονται μεταξύ τους. Η καταλληλότερη επιλογή μεταξύ των μέτρων θέσης εξαρτάται από το είδος της κατανομής. Γενικά, καλύτερη εικόνα για την κατανομή σχηματίζεται όσο περισσότερα είναι τα στοιχεία που χρησιμοποιούμε. Η μέση τιμή, όπως και τα υπόλοιπα μέτρα θέσης δεν πληροφορούν για τη διασπορά των παρατηρήσεων γύρω από τις κεντρικές τιμές, γι' αυτό είναι απαραίτητα και τα μέτρα διασποράς. Σταθμικός μέσος ή σταθμισμένος μέσος όρος ονομάζεται το αποτέλεσμα: x ¯ = ∑ i = 1 k ( w i x i ) ∑ i = 1 k ( w i ) = w 1 x 1 + w 2 x 2 + ⋯ + w k x k w 1 + w 2 + ⋯ + w k {\displaystyle {\bar {x}}={\frac {\sum _{i=1}^{k}(w_{i}x_{i})}{\sum _{i=1}^{k}(w_{i})}}={\frac {w_{1}x_{1}+w_{2}x_{2}+\cdots +w_{k}x_{k}}{w_{1}+w_{2}+\cdots +w_{k}}}} όπου wi ονομάζεται συντελεστής βαρύτητας του i στοιχείου xiΑυτός ο τύπος βρίσκει σε εφαρμογές όπως ο υπολογισμός της θέσης του κέντρου μάζας στη φυσική ή του γενικού βαθμού πρόσβασης στις πανελλήνιες εξετάσεις. Οι συντελεστές βαρύτητας επιτρέπουν την προσαρμογή του μέσου όρου στις ανάγκες μας, ανάλογα με τη φύση του προβλήματος. Ο μέσος όρος όπως ορίστηκε αρχικά ονομάζεται πληρέστερα αριθμητικός μέσος όρος ή αριθμητικός μέσος, γιατί αν τρεις αριθμοί α, β, γ επαληθεύουν τον τύπο του β = α + γ 2 {\displaystyle \beta ={\tfrac {\alpha +\gamma }{2}}} αποδεικνύεται ότι είναι διαδοχικοί όροι αριθμητικής προόδου. Ο αριθμητικός μέσος χ των θετικών αριθμών α1, α2, ..., αν είναι: χ = α 1 + α 2 + … + α ν ν {\displaystyle \chi ={\frac {\alpha _{1}+\alpha _{2}+\ldots +\alpha _{\nu }}{\nu }}} Με παρόμοιο τρόπο αν τρεις θετικοί αριθμοί α, β, γ είναι διαδοχικοί όροι γεωμετρικής προόδου ισχύει ότι β = α γ {\displaystyle \beta ={\sqrt {\alpha \gamma }}} . Ο αριθμός β λέγεται και γεωμετρικός μέσος των α και γ. Ο γεωμετρικός μέσος λ των θετικών αριθμών α1, α2, ..., αν είναι: λ = α 1 ⋅ α 2 ⋅ … ⋅ α ν ν {\displaystyle \lambda ={\sqrt[{\nu }]{\alpha _{1}\cdot \alpha _{2}\cdot \ldots \cdot \alpha _{\nu }}}} Αν τρεις θετικοί αριθμοί α, β, γ είναι διαδοχικοί όροι αρμονικής προόδου ισχύει ότι 2 β = 1 α + 1 γ {\displaystyle {\tfrac {2}{\beta }}={\tfrac {1}{\alpha }}+{\tfrac {1}{\gamma }}} . Ο αριθμός β λέγεται και αρμονικός μέσος των α και γ. Ο αρμονικός μέσος ρ των θετικών αριθμών α1, α2, ..., αν είναι: ρ = ν 1 α 1 + 1 α 2 + … + 1 α ν {\displaystyle \rho ={\frac {\nu }{{\frac {1}{\alpha _{1}}}+{\frac {1}{\alpha _{2}}}+\ldots +{\frac {1}{\alpha _{\nu }}}}}} Μεταξύ των τριών αυτών μέσων όρων ισχύει η ανισότητα αριθμητικού-γεωμετρικού-αρμονικού μέσου: χ>λ>ρ, ενώ αν α1=α2=...=αν, τότε χ=λ=ρ, ή πληρέστερα για τους θετικούς αριθμούς α1, α2, ..., αν ισχύει: α 1 + α 2 + … + α ν ν ≥ α 1 ⋅ α 2 ⋅ … ⋅ α ν ν ≥ ν 1 α 1 + 1 α 2 + … + 1 α ν {\displaystyle {\frac {\alpha _{1}+\alpha _{2}+\ldots +\alpha _{\nu }}{\nu }}\geq {\sqrt[{\nu }]{\alpha _{1}\cdot \alpha _{2}\cdot \ldots \cdot \alpha _{\nu }}}\geq {\frac {\nu }{{\frac {1}{\alpha _{1}}}+{\frac {1}{\alpha _{2}}}+\ldots +{\frac {1}{\alpha _{\nu }}}}}} Αρκετές φορές στη Φυσική ή Μηχανική δε μας ενδιαφέρει ο ίδιος ο αριθμητικός μέσος, αλλά ο μέσος όρος των τετραγώνων ή άλλης δύναμης του μεγέθους που μελετάμε. Για παράδειγμα αν αναζητούμε τη μέση κινητική ενέργεια ενός μορίου 1 2 m u 2 ¯ = 1 2 m u 2 ¯ {\displaystyle {\overline {{\frac {1}{2}}mu^{2}}}={\frac {1}{2}}m{\overline {u^{2}}}} , μας ενδιαφέρει ο όρος u 2 ¯ {\displaystyle {\overline {u^{2}}}} και όχι ο όρος ( u ¯ ) 2 {\displaystyle ({\overline {u}})^{2}} , ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον προηγούμενο. Ωστόσο πολλές φορές υπολογίζονται όροι τύπου u 2 ¯ {\displaystyle {\sqrt {\overline {u^{2}}}}} , οι οποίοι ονομάζονται ενεργές τιμές. Για παράδειγμα ο προηγούμενος ονομάζεται u ενεργό και συνήθως συμβολίζεται με uεν. Σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως να μη μπορούμε να προσδιορίσουμε το μέσον όρο, και αντί αυτού χρησιμοποιούμε ως μέτρο θέσης την ενεργή τιμή. Εφαρμογές εκτιμήτριας συνάρτησης για τον μέσο όρο ως εκτιμητή αναμενόμενης τιμής.
|
Μέσος όρος ή αλλιώς δειγματική μέση τιμή ενός συνόλου ν παρατηρήσεων αποτελεί το σπουδαιότερο και χρησιμότερο μέτρο της Στατιστικής και είναι ένα μέτρο θέσης, δηλαδή δείχνει σχετικά τις θέσεις των αριθμών στους οποίους αναφέρεται. Η μέση τιμή συμμετέχει σε αρκετούς τύπους της στατιστικής και εξετάζεται σε σχεδόν όλες τις στατιστικές κατανομές. Γενικά, ορίζεται ως το άθροισμα των παρατηρήσεων δια του πλήθους αυτών. Είναι δηλαδή η μαθηματική πράξη ανεύρεσης της «μέσης απόστασης» ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους αριθμούς. Η μέση τιμή συμβολίζεται με x ¯ {\displaystyle {\bar {x}}} . Γενικός τύπος της μέσης τιμής είναι: x ¯ = 1 n ∑ i = 1 n t i = 1 n ( t 1 + ⋯ + t n ) {\displaystyle {\bar {x}}={\frac {1}{n}}\sum _{i=1}^{n}t_{i}={\frac {1}{n}}(t_{1}+\cdots +t_{n})} , όπου ti η i παρατήρηση και n το πλήθος των παρατηρήσεων π.χ. 8+12+40 (3 αριθμοί οπότε δια του 3)= (60:3)=20 άρα ο μέσος όρος των 8, 12 και 40 είναι 20. Αν έχουμε κατηγοριοποιήσει τα δεδομένα σε k κλάσεις τότε ισχύουν και οι εξής τύποι: x ¯ = 1 n ∑ i = 1 k ( n i x i ) = 1 n ( n i x 1 + ⋯ + n k x k ) = ∑ i = 1 k ( f i x i ) = f 1 x 1 + ⋯ + f k x k {\displaystyle {\bar {x}}={\frac {1}{n}}\sum _{i=1}^{k}(n_{i}x_{i})={\frac {1}{n}}(n_{i}x_{1}+\cdots +n_{k}x_{k})=\sum _{i=1}^{k}(f_{i}x_{i})=f_{1}x_{1}+\cdots +f_{k}x_{k}} όπου ni, fi η i απόλυτη συχνότητα και σχετική συχνότητα αντίστοιχα της κλάσης με κεντρική τιμή xi
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%82_%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Γραμμική Α
|
Όπως και η Γραμμική Β, έτσι και η Γραμμική Α είναι αποτυπωμένη κυρίως σε πήλινες πινακίδες. Τέτοιες πινακίδες έχουν βρεθεί στην Κνωσό, στη Φαιστό, στην Αγία Τριάδα, στα Μάλια, στα Χανιά, στις Αρχάνες κ.α. αλλά και εκτός Κρήτης στη Μήλο, στην Κέα, στα Κύθηρα, στη Θήρα, στη Μίλητο και στην Τροία. Χρονολογείται πριν την έλευση των Μυκηναίων στην Κρήτη, από το 1800 ως το 1450 π.Χ. περίπου. Η Γραμμική Α αποτελείται όπως και η Γραμμική Β από συλλαβογράμματα (χαρακτήρες με συγκεκριμένη συλλαβική φωνητική αξία) και ιδεογράμματα (ή λογογράμματα, χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν αντικείμενα). Έχουν βρεθεί περί τα 60-70 συλλαβογράμματα και 60 ιδεογράμματα. Περίπου τα μισά από αυτά είναι κοινά με τους χαρακτήρες της Γραμμικής Β, κάτι που οδήγησε στην εικασία ότι η Α είναι πρόγονός της. Σήμερα σώζονται μόνο λίγα κείμενα σε Γραμμική Α, κυρίως σε πήλινες πινακίδες, σε λίθινα αντικείμενα ή μέταλλα. Οι πήλινες πινακίδες δεν είχαν ψηθεί σκόπιμα με σκοπό να διατηρηθούν, αλλά ψήθηκαν και σκληρύνθηκαν από τυχαίες πυρκαγιές. Οι πινακίδες από πηλό που δεν είχαν ψηθεί ήταν εύθρυπτες και γενικά δεν διατηρούνταν επί πολύ χρόνο. Αυτό οδηγεί στην υπόθεση ότι γράφονταν για προσωρινή χρήση. Όμως η εύρεση μεγάλου αριθμού σφραγισμάτων, πολλά των οποίων φέρουν το αποτύπωμα από νήματα (σπάγγο), καθώς και κρεμαστών σφραγισμάτων με τρύπες, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κατά τη μινωική περίοδο παραγόταν ένας μεγάλος όγκος αρχείων σε φθαρτά υλικά (συνήθως λεπτό δέρμα ή περγαμηνή ή πάπυρο). Τα υλικά αυτά διπλώνονταν και δένονταν με νήμα σαν μικρό πακέτο, και σφραγίζονταν με σβώλο υγρού πηλού, ο οποίος στη συνέχεια σφραγιζόταν με σφραγίδες ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα παραβιαστεί. Έτσι έχει βρεθεί μεγάλος αριθμός σβόλων πηλού (noduli, Flat-based nodules ή Σφραγίσματα με επίπεδη βάση, κατά τη βιβλιογραφία) στα οποία διακρίνεται το αρνητικό αποτύπωμα του νήματος και του υλικού πάνω στα οποία είχαν πιεσθεί. Εικάζεται ότι το σφραγισμένο "πακέτο" με το γραπτό κείμενο αποτελείτο είτε από φύλλα περγαμηνής, σε μέγεθος περίπου το μισό ενός φύλλου χαρτιού Α4, είτε ήταν τυλιγμένο σε ρολό και διπλωμένο, στο οποίο τοποθετείτο κρεμαστή σφραγίδα από πηλό, με δύο τρύπες. Πιστεύεται ότι το περιεχόμενο αυτών των εγγράφων ήταν παρόμοιο με αυτών που ευρίσκονται στη Μέση Ανατολή, δηλαδή καταγραφές αποθηκών, δικαιώματα επί γαιών, νόμοι, επίσημη αλληλογραφία κλπ. Η Γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης αρχαιολογίας. Η αποκρυπτογράφησή της θα αποκαλύψει τη γλώσσα και ενδεχομένως και την καταγωγή των Μινωιτών. Τα ιδεογράμματα μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε με αρκετή ασφάλεια το περιεχόμενο των πινακίδων. Πρόκειται για καταλόγους ανθρώπων και αγαθών. Η ύπαρξη κοινών χαρακτήρων και κοινών συνδυασμών χαρακτήρων στις δύο Γραμμικές γραφές επιτρέπει την ευρέως αποδεκτή εικασία ότι οι κοινοί χαρακτήρες έχουν την ίδια φωνητική αξία και στις δύο γραφές. Με βάση την αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Β έχουν μεταγραφεί τα κείμενα της Γραμμικής Α, αλλά η φωνητική τους απόδοση δεν ανήκει σε καμιά ως τώρα γνωστή γλώσσα. Από την άλλη λείπουν από τη Γραμμική Β χαρακτήρες, οι οποίοι στη Γραμμική Α φαίνεται να είναι σημαντικοί, ενώ η Γραμμική Β χρησιμοποιεί χαρακτήρες από τη μινωική ιερογλυφική γραφή, οι οποίοι δεν υπάρχουν στη Γραμμική Α. Στο τέλος των απαριθμήσεων εμφανίζεται πάντα η ίδια λέξη, η οποία με βάση τη Γραμμική Β αποδίδεται ως ku-ro ή ku-lo. Εικάζεται ότι σημαίνει "σύνολο", "άθροισμα". Ως λέξη όμως δεν μπορεί να ενταχθεί με ασφάλεια σε καμία από τις γνωστές γλώσσες. Έχουν προβληθεί οι διαφορετικές μεταξύ τους εικασίες ότι συγγενεύει με τη σημιτική ρίζα *kul, με την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *kwol ή με την ετρουσκική λέξη churu, οι οποίες έχουν συγγενή σημασία. Εικάζεται ότι η γλώσσα των κειμένων της Γραμμικής Α μπορεί να είναι η ετεοκρητική, η οποία επιβίωσε και μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Μυκηναίους και δείγματα της οποίας σώζονται σε μεταγενέστερες επιγραφές γραμμένες με το ελληνικό αλφάβητο. Το συμπέρασμα αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από όλους, επειδή υποστηρίζεται ότι στην Κρήτη την εποχή εκέινη μπορεί να υπήρχαν πάνω από μία μη ελληνικές γλώσσες. Η μη ελληνικότητα της γλώσσας της Γραμμικής Α ενισχύεται πάντως από το γεγονός ότι η εξέλιξή της, η Γραμμική Β, δεν αποδίδει την ελληνική γλώσσα με ακρίβεια. Με βάση αυτό το γεγονός θεωρούν αρκετοί ότι η Γραμμική Α ταίριαζε καλύτερα στη γλώσσα, για την οποία ήταν προορισμένη, ενώ η Γραμμική Β, παίρνοντας τις φωνητικές αξίες της, μόνο μερικώς μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ελληνική γραφή, γι' αυτό και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Linear_A_(Unicode_block) Marangozis, John (2006). An introduction to Minoan Linear A. LINCOM Europa. Αιγαιακά ψηφία Ιστοσελίδα με κείμενα σε Γραμμική Α και βιβλιογραφία από τον καθηγητή John Younger, Kansas University Omniglot Rezension zu J. Fischer, Mykenische Paläste. Kunst und Kultur (Darmstadt 2017) Αρχειοθετήθηκε 2020-06-25 στο Wayback Machine. Γραμματοσειρές για θέαση γραμμικής Α
|
Η Γραμμική Α είναι η γραφή που χρησιμοποιούσαν οι μινωίτες την εποχή του χαλκού. Η γραφή αυτή θεωρείται από πολλούς πρόγονος της Γραμμικής Β, η οποία είναι μυκηναϊκή, και του κυπρομινωικού συλλαβαρίου το οποίο είναι μη αποκρυπτογραφημένο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91
|
Ριχάρδος Νέβιλ, 2ος βαρόνος του Λάτιμερ
|
Ο Ριχάρδος Νέβιλ κληρονόμησε μόλις ενός έτους με τον θάνατο του παππού του Γεωργίου Νέβιλ στις 31 Δεκεμβρίου 1469 την βαρονία μαζί με εδάφη από 24 κομητείες ανάμεσα στις οποίες βρισκόταν το κάστρο του Σνέιπ στο Ρίτσμοντσαιρ . Η κηδεμονία και ο γάμος του χρηματοδοτήθηκαν τον Μάιο του 1470 με 1000 δολλάρια από τον μεγάλο θείο του Τόμας Μπικυρτσιερ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι ενώ τα εδάφη του παρέμειναν στα χέρια του στέμματος, στις 17 Ιανουαρίου 1478 έγινε Ιππότης της Μπαθ. Ο Νέβιλ έπαιρνε τα έσοδα από τα εδάφη του χωρίς απόδειξη για τον χρόνο κατοχής, από τις 12 Αυγούστου 1491 μέχρι τις 3 Νοεμβρίου 1529 κλήθηκε στο Κοινοβούλιο με τον τίτλο "Ριχάρδος Νέβιλ, ιππότης του Λάτιμερ". Η κληρονομιά του αμφισβητήθηκε (1494) από τον Ρόμπερτ Ουίλομπι, 1ο βαρόνο του Ουίλομπι που είχε κληθεί στο Κοινοβούλιο επίσης από το 1491 με τον τίτλο "Ρόμπερτ Ουίλομπι, ιππότης του Μπρόυκ". Ο Ουίλομπι διεκδίκησε την βαρονία και τα εδάφη του Λάτιμερ χάρη στα δικαιώματα του αδελφού της προγιαγιάς του Τζων Ουίλομπι αλλά τα κράτησε τελικά ο Νέβιλ, σύμφωνα με μια καταγραφή "ο λόρδος Ουιλομπι έκανε μια εσφαλμένη διεκδίκηση". Ο πεθερός του Ριχάρδου Σερ Χάμφρεϊ Στάφορντ (1426 - 1486) του Γκράφτον στο Γούστερσαϊρ ήταν πιστός οπαδός του Ριχάρδου Γ΄ της Αγγλίας, μετά την συντριβή του Ριχάρδου στην μάχη του Μπόσγουορθ ο Στάφορντ και ο Φραγκίσκος Λόβελ, 1ος υποκόμης του Λόβελ βρήκαν καταφύγιο στο Κόλτσεστερ. Τον Απρίλιο του 1486 οι δυο άντρες συνωμότησαν εναντίον του νέου βασιλιά, ο Στάφορντ συγκέντρωσε δυνάμεις από την Δυτική Μίντλαντς και ο Λόβελ από την Γιορκσάιρ. Μετά την συντριβή της εξέγερσης στις 11 Μαΐου 1486 ο Στάφορντ δραπέτευσε στο ιερό αλλά συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 8 Ιουλίου 1486 στο Τίμπουρν.Ο Νέβιλ αντίθετα είχε την υποστήριξη του Ερρίκου Ζ΄, σύμφωνα με τον Φόρντ "τα εδάφη του Νέβιλ ήταν πιστά στο στέμμα και τον στρατό του". Πολέμησε στις 16 Ιουνίου 1487 στην μάχη του Στόουκ στην οποία οι βασιλικές δυνάμεις συνέτριψαν τον διεκδικητή του θρόνου Λάμπερτ Σίμνέλ (1477 - 1534). Υπηρέτησε στον στρατό του βορά στην θέση του κόμη του Νορθάμπερλαντ που δολοφονήθηκε το 1489 ενώ είχε παρουσία και στις βασιλικές δυνάμεις στην Βρετάνη (1492). Παρέστη στην δίκη του διεκδικητή του θρόνου Πέρκιν Γουάρμπεκ (1499) και πολέμησε με τον κόμη του Σάρρεϋ στην μάχη του Φλόντεν στην οπισθοφυλακή. Ο Τζωρτζ Τέλμποτ, 4ος κόμης του Σρούσμπερυ τον συμβούλευσε τον Σεπτέμβριο του 1522 να προχωρήσει σε πόλεμο εναντίον του δούκα του Άλμπανι. Ο Ριχάρδος Νέβιλ διορίστηκε επιπλέον σε μια σειρά από μη στρατιωτικές αποστολές, εμφανίζεται σε πολλές γιορτές στην βασιλική αυλή (1488, 1499). Το 1499 συνόδευσε την θυγατέρα του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας Μαργαρίτα Τυδώρ από το Τάντκαστερ στην Γιορκ για να παντρευτεί τον Ιάκωβο Δ΄ της Σκωτίας. Τον Νοέμβριο του 1515 παραβρέθηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ όταν ο Τόμας Ουόλσεϊ (1473 - 1530) έγινε Καγκελάριος. Ο Λάτιμερ είχε υπογράψει μαζί με άλλους την αίτηση του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας στον πάπα Κλήμη Ζ΄ να ζητήσει διαζύγιο από την Αικατερίνη της Αραγονίας. Πέθανε λίγο πριν τις 28 Δεκεμβρίου 1530 και τάφηκε με την πρώτη σύζυγο του Άννα Στάφορντ στην εκκλησία του Σαιν Μισέλ του Γουέλ στο βόρειο Γιορκσάιρ. Ο Ριχάρδος Νέβιλ παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο (1490) την Άννα Στάφορντ, κόρη του Σερ Χάμφρεϊ Στάφορντ του Γκράφτον, Γούστερσαϊρ, και της Αικατερίνης Φρέι (πέθανε στις 12 Μαίου 1482) κόρης του Σερ Τζων Φρέι, βαρόνου του Έξεκερ και της Αγνής Ντάνβερς (πέθανε τον Ιούνιο του 1478) της κόρης του Σερ Τζων Ντάνβερς. Με την σύζυγο του Άννα Στάφορντ απέκτησε : Τζων Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Λάτιμερ, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Ντόροθυ ντε Βερ, κόρη του Σερ Τζωρτζ Βερ και της Μάργκαρετ Στάφορντ της αδελφής και συγκληρονόμου του Τζων ντε Βερ, 14ου κόμητος της Οξφόρδης. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ελισάβετ Μουσγκράβ και σε τρίτο γάμο την Αικατερίνη Παρ μετέπειτα βασίλισσα και έκτη σύζυγο του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας. Γουίλιαμ Νέβιλ (15 Ιουλίου 1497 - 1545) ποιητής που έγραψε το "Κάστρο της ευχαρίστησης", παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο πριν τις 1 Απριλίου 1529 την Ελισάβετ Γκρεβίλλ κόρη του Σερ Σερ Ζιλ Γκρεβίλλ με την οποία απέκτησε τον Ριχάρδο Νέβιλ του Πένουιν, τον Οβάικ Σαπί του Γούστερσαϊρ και δυο κόρες την Μαρία και την Σουζάννα. Μετά τον θάνατο του Τζων Νέβιλ, 4ου βαρόνου του Λάτιμερ χωρίς γιο ο γιος του Γουίλιαμ Ριχάρδος Νέβιλ (πέθανε στις 27 Μαΐου 1590) διεκδίκησε ανεπιτυχώς τον τίτλο του βαρόνου του Λάτιμερ. Σερ Τόμας Νέβιλ του Πίγκοτς Χωλ στο Άρντλειγκ του Έσσεξ, παντρεύτηκε την Μαρία Τε κόρη και συγκληρονόμο του Σερ Τόμας Τε με την οποία απέκτησε έναν γιο τον Τόμας. Μάρμαντιουκ Νέβιλ του Μάρκς Τε, παντρεύτηκε την Ελισάβετ Τε, κόρη και συγκληρονόμο του Σερ Τόμας Τε με την οποία απέκτησε έναν γιο τον Κρίστοφερ που πέθανε νέος και μια κόρη την Αλιάνορ που παντρεύτηκε τον Τόμας Τε, εκουίρο του Λέιερ ντε λα Χάι στο Έσσεξ. Τζωρτζ Νέβιλ, αρχιδιάκονος του Καρλάιλ, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1509 και τάφηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1567 στο Γουέλλ του βόρειου Γιορκσάιρ. Χριστόφορος Νέβιλ Μάργκαρετ Νέβιλ, παντρεύτηκε στις 22 Νοεμβρίου 1505 με παπική απαλλαγή τον Έντουαρντ Ουίλομπι του Άλκεστερ, Γουόρικσερ (πέθανε τον Νοέμβριο του 1517) γιο του Ρόμπερτ Ουίλομπι, 2ου βαρόνου του Ουίλομπι του Μπρόκ (πέθανε 11 Νοεμβρίου 1521) και της πρώτης συζύγου του Ελισάβετ Μποσάμπ με τον οποίο απέκτησε τρεις κόρες : Ελισάβετ (πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 1562) που παντρεύτηκε τον Σερ Φούλκων Γκρεβίλλ (πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1559), την Άννα (πέθανε το 1528) και την Λευκή (πέθανε πριν το 1543) που παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Ντότρεϊ. Η Ελισάβετ Ουίλομπι και ο Σερ Φούλκων Γκρεβίλλ ήταν οι παππούδες του αυλικού και συγγραφέα Φούλκων Γκρεβίλλ 1ου βαρόνου του Μπρούκ. Μετά τον θάνατο του Έντουαρντ Ουίλομπι τον Νοέμβριο του 1517 η χήρα του Μαργαρίτα Νέβιλ παντρεύτηκε τον Σερ Γουίλιαμ Γκασκόιν του Γκάουθορπ, γιο του Σερ Γουίλιαμ Γκασκόιν του Γκάουθορπ και της συζύγου του Μάργκαρετ Πέρσι, 4ης κόρης του Χένρι Πέρσι, 3ου κόμη του Νορθάμπερλαντ. Απέκτησαν δυο παιδιά τον Σερ Τζων Γκασκόιν, λόρδο του Λάουθ στο Λινκολνσάιρ που παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα και την Ντόροθυ Γκασκόιν που παντρεύτηκε τον Ρόμπερτ Κόνσταμπλ του Φλάμπορουγκ, γιο του Κοινοβουλευτικού Σερ Μάρμαντιουκ Κόνσταμπλ από την πρώτη του σύζυγο Ελισάβετ κόρη του Τόμας Ντάρσι, 1ου βαρόνου του Ντάρσι. Ντόροθυ Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Τζων Ντέοναϊ Ελισάβετ Νέβιλ, παντρεύτηκε πριν το 1531 τον Σερ Κρίστοφερ Ντάνμπι (1505 - 14 Ιουνίου 1571) του Φάρνλει στο δυτικό Γιορκσάιρ, μόνο γιο του Σερ Κρίστοφερ Ντάνμπι (πέθανε 17 Μαρτίου 1518) και της Μάργκαρετ Σκρόυπι, κόρης του Τόμας Σκρόυπι, 5ου βαρόνου του Σκρόυπι (πέθανε το 1475). Απέκτησαν έξι γιους : Σερ Τόμας Ντάνμπι, Κρίστοφερ Ντάνμπι, Τζων Ντάνμπι, Τζέιμς Ντάνμπι, Μάρμαντιουκ Ντάνμπι, Γουίλιαμ Ντάνμπι και οκτώ κόρες : Ντόροθυ που παντρεύτηκε τον Σερ Τζων Νέβιλ, Μαρία, Ιωάννα που παντρεύτηκε τον Ρογήρο Μέινελ, Μάργκαρετ που παντρεύτηκε τον Κρίστοφερ Χόπτον, Άννα που παντρεύτηκε τον Σερ Γουόλτερ Κάλβελρυ, Ελισάβετ που παντρεύτηκε τον Τόμας Γουέντγουορθ, Μαγδαληνή που παντρεύτηκε τον Μάρμαντιουκ Ουάιβιλ και Μάργκερι που παντρεύτηκε τον Κρίστοφερ Μάλορι. Η Άννα Ντάνμπι και ο Σερ Γουόλτερ Κάλβελρυ ήταν οι παππούδες του Γουόλτερ Κάλβελρυ (πέθανε το 1605) που ο φόνος το παιδιών του δραματοποιήθηκε σε μια εισαγωγή τραγωδίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Ο αδελφός της Άννας Γουίλιαμ Ντάνμπι φαίνεται ότι ήταν ο Γουίλιαμ Ντάνμπι που εργάστηκε σαν δικαστικός ανακριτής στις έρευνες για τον θάνατο του Κρίστοφερ Μάρλοου (1593). Αικατερίνη Νέβιλ Σουζάννα Νέβιλ (1501 - 1560), παντρεύτηκε τον επαναστάτη Ρίτσαρντ Νόρτον (πέθανε στις 9 Απριλίου 1585) τον μεγαλύτερο γιο του Τζων Νόρτον (πέθανε το 1557) και της Άννας Ράντκλιφ Ιωάννα Νέβιλ Ο Ριχάρδος Νέβιλ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο στις 5 Ιουλίου 1502 την Μάργκαρετ, χήρα του Σερ Τζέιμς Στρανγκους (πέθανε στις 1 Δεκεμβρίου 1521). Burke, Bernard (1866). A Genealogical History of the Dormant, Abeyant, Forfeited, and Extinct Peerages of the British Empire. London: Harrison. Retrieved 2012-12-13. Burlinson, Christopher (2004). Calverley, William (d. 1572). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-12. Cokayne, George Edward (1929). The Complete Peerage edited by Vicary Gibbs. VII. London: St Catherine Press. Dockray, Keith (2004). Neville, John, third Baron Latimer (1493–1543). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-19. Edwards, A.S.G. (2004). Neville, William (b. 1497, d. in or before 1545). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-12. Ford, L.L. (2004). Neville, Richard, second Baron Latimer (c.1467–1530). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-11. Gouws, John (2004). Greville, Fulke, first Baron Brooke of Beauchamps Court (1554–1628). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-12. Hicks, Michael (2004). Norton, Richard (d. 1585). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-11. Horrox, Rosemary (2004). Lovell, Francis, Viscount Lovell (b. c.1457, d. in or after 1488). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-11. (subscription required) Lowe, J. Andreas (2004). Calverley, Walter (d. 1605). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 2012-12-12. Macnamara, F.N. (1895). Memorials of the Danvers Family (of Dauntsey and Culworth). London: Hardy & Page. Retrieved 2012-12-15. Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. I (2nd ed.). Salt Lake City. Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. II (2nd ed.). Salt Lake City. Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. III (2nd ed.). Salt Lake City. Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. IV (2nd ed.). Salt Lake City. Richardson, Douglas (2011). Plantagent Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. II (2nd ed.). Salt Lake City. Williams, C.H. (April 1928). "The Rebellion of Humphrey Stafford in 1486". English Historical Review. Oxford University Press. 43 (170): 181–9.
|
Ο Ριχάρδος Νέβιλ, 2ος βαρόνος του Λάτιμερ (1468 - 28 Δεκεμβρίου 1530) Άγγλος ευγενής και πολέμαρχος στην μάχη του Στόουκ και στην μάχη του Φλοντέν ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Σερ Χένρι Νέβιλ που σκοτώθηκε στην μάχη του Έντζεκοτ Μουρ (26 Ιουλίου 1469) και της Ιωάννας Μπικυρτσιερ (πέθανε στις 7 Οκτωβρίου 1470). Ο πατέρας του ήταν γιος του Γεωργίου Νέβιλ, 1ου βαρόνου του Λάτιμερ και της Ελισάβετ Μποσάμπ, κόρης του Ριχάρδου Μποσάμπ, 13ου κόμη του Γουόρικ. Η μητέρα του ήταν κόρη του Τζων Μπικυρτσιερ, 1ου βαρόνου του Μπέρνερς τέταρτου γιου του Γουίλιαμ Μπικυρτσιερ, 1ο κόμη του Ε στην Νορμανδία και της συζύγου του Άννας του Γκλόστερ η οποία ήταν κόρη του Θωμά του Γούντστοκ του μικρότερου γιου του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Η Άννα του Γκλόστερ με τον δεύτερο σύζυγο της Εδμόνδο Στάφορντ, 5ο κόμη του Στάφορντ ήταν μητέρα του Χάμφρεϊ Στάφορντ, 1ου δούκα του Μπάκινγκχαμ. Ο Ριχάρδος Νέβιλ είχε έναν αδελφό τον Τόμας Νέβιλ και μια αδελφή την Ιωάννα Νέβιλ, σύζυγο του Σερ Τζέιμς Ράντκλιφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BB,_2%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Άορνος
|
Η πολιορκία έλαβε χώρα τον χειμώνα του 327π.Χ προς την άνοιξη του 326 π.Χ. Η τοποθεσία ταυτίσθηκε ικανοποιητικά με το σύγχρονο βουνό Πιρ-Σαρ (Pir-Sar) στο διαμέρισμα Σουάτ, στο Πακιστάν, από τον Άουρελ Στάιν (Sir Aurel Stein) το 1926, και έχει επιβεβαιωθεί και από τους αρχαιολόγους. Το Πιρ-Σαρ βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Ινδού ποταμού και βόρεια του ποταμού Μπουνέρ (Buner) στο βόρειο Πακιστάν, πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα με το βόρειο Αφγανιστάν, βόρεια της πόλης Άττοκ ή Αττόκ (Attock) της Πενταποταμίας (της σημερινής περιοχής Παντζάμπ του Πακιστάν). Η Άορνος Πέτρα και οι ινδικές δυνάμεις που την περιφρουρούσαν αποτελούσαν σαφώς απειλή για τη γραμμή τροφοδοσίας των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία απλωνόταν, επικίνδυνα ευάλωτη, πάνω από τον μεγάλο ορεινό όγκο της νοτιο-κεντρικής Ασίας, την οροσειρά του Ινδοκαυκάσου (Χίντου Κους ή Ινδοκούς), ως πίσω στο σημερινό Μπαλκ ή Μπαλχ (αρχαία ελληνικά: Ζαρίασπα ή Βάκτρα). Ο Αρριανός αναφέρει ως κυριότερη αιτία της πολιορκίας την ηρωική επιθυμία που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος να ξεπεράσει, ως απόγονός του, τον ίδιο τον Ηρακλή, ο οποίος φέρεται να είχε αποτύχει να την καταλάβει κατά το μυθολογικά παρελθόν. Σύμφωνα με τον Αρριανό («Αλεξάνδρου Ανάβασις»), η Άορνος Πέτρα βρισκόταν μεταξύ του Γουραίου ποταμού και της κοιλάδας του Ινδού ποταμού. Ο Γουραίος ποταμός βρίσκεται μεταξύ του Ιμάου όρους (σημερινά δυτικά Ιμαλάια στο βόρειο Πακιστάν) και του Σουάστη ποταμού (σημερινός Σουάτ ή Swat, στο ΒΔ Πακιστάν), ο οποίος βρίσκεται μετά τον Υδάσπη ποταμό (σημερινός Τζέλουμ), της περιοχής Παντζάμπ στο ΒΑ Πακιστάν. Είναι γνωστό από τους ιστορικούς που ακολουθούσαν την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ινδία, ότι, στην προέλαση προς τα ανατολικά, η κύρια δύναμη του μακεδονικού στρατού φαίνεται να πέρασε μέσω του Κυβέριου Περάσματος (Khyber Pass) το οποίο ήταν και είναι ένα πέρασμα μεταξύ των βουνών, που σήμερα συνδέει το σύγχρονο Αφγανιστάν με το Πακιστάν. Ωστόσο, μια μικρότερη δύναμη, υπό την αρχηγία του ίδιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πέρασε από μια άλλη βόρεια διαδρομή, συναντώντας στον δρόμο της, τον χειμώνα του 326 π.Χ., το φρούριο της Αόρνου. Η τοποθεσία αυτή είχε υψηλή μυθολογική σημασία για τους Έλληνες, καθώς, σύμφωνα με τον μύθο, ο Ηρακλής είχε αποτύχει να την καταλάβει, Είχε προηγηθεί ή κατάληψη των Ώρων η οποία πιθανολογείται ότι βρισκόταν κάπου στη δυτική όχθη του Ινδού). Η τελευταία αυτή επιτυχία των Μακεδόνων ήταν σημαντική διότι οι υπερασπιστές των Βαζίρων αντελήφθησαν ότι ήταν σε δυσχερή θέση και αφού εγκατέλειψαν νύχτα την πόλη τους κατέφυγαν σε οχυρή τοποθεσία. Το ίδιο έπραξαν και άλλοι Ινδοί οι οποίοι εγκατέλειπαν μαζικά τις πόλεις τους και κατέφευγαν σε το φυσικό φυσικό οχυρό της Αόρνου Πέτρας. Ο Ηφαιστίων και ο Περδίκκας στο μεταξύ οχύρωσαν την Οροβάτιδα (σήμερα Πεσαβάρ ή Πεσαουάρ) και έζευξαν με γέφυρα τον Ινδό ποταμό. Ο Μέγας Αλέξανδρος, αφού μετέτρεψε σε φρούρια τα Ώρα και τα Μάσσαγα (σημ. Τσακνταρά), οχύρωσε τα Βάζιρα ως πόλη, μετέβη στον Ινδό όπου είχε καταληφθεί η πόλη Πευκελαώτιδα και ακολουθούμενος από τους Ινδούς διοικητές της περιοχής, Κωφαίο και Ασσαγέτη, κατέλαβε πολλές μικρές παραποτάμιες πόλεις. Στα Εμβόλιμα, κοντά στην Άορνο Πέτρα, εγκατέστησε τον στρατηγό Κρατερό με διαταγές να συγκεντρώσει εφόδια για μακρόχρονη πολιορκία. Σε περίπτωση, που η Άορνος Πέτρα δεν έπεφτε με έφοδο, θα επεδίωκε την εξάντληση των υπερασπιστών της. Με τους τοξότες, τους Αγριάνες, την τάξη του Κοίνου, τους καλύτερους και ελαφρύτερους πεζούς, περί τους 200 εταίρους και 100 ιπποτοξότες ο Μέγας Αλέξανδρος κινήθηκε από τα Εμβόλιμα ξανά προς την Άορνο Πέτρα και στρατοπέδευσε εκεί κοντά. Την επομένη μετακίνησε το στρατόπεδο ακόμη πιο κοντά στον βράχο. Τότε τον πλησίασαν μερικοί ντόπιοι και προσφέρθηκαν έναντι αμοιβής (κατά άλλους ήταν αυτόμολοι), να του υποδείξουν το πιο ευπρόσβλητο σημείο του βράχου. Εκείνος έστειλε μαζί τους τον Πτολεμαίο (μετέπειτα βασιλιά της Αιγύπτυ) με τους Αγριάνες, τους άλλους ψιλούς και μερικούς επίλεκτους υπασπιστές με διαταγές να καταλάβουν την περιοχή, να εγκαταστήσουν φρουρά και να τον κρατούν ενήμερο. Ο Πτολεμαίος πέρασε από ένα δύσκολο δρομολόγιο, δεν έγινε αντιληπτός από τις δυνάμεις των Ινδών, κατέλαβε τον αντικειμενικό σκοπό του και οχύρωσε το στρατόπεδό του με τάφρο και χάρακα. Ο Μέγας Αλέξανδρος είδε τον πυρσό που άναψε ο Πτολεμαίος και την επομένη ξεκίνησε να τον συναντήσει. Όμως οι Ινδοί, που γνώριζαν καλά την κακοτράχαλη περιοχή, προέβαλαν σκληρή αντίσταση και τον εμπόδισαν. Ο Μέγας Αλέξανδρος αναδιπλώθηκε και εκείνοι στράφηκαν κατά του Πτολεμαίου πιστεύοντας ότι τον είχαν αποκόψει. Η επίθεση των Ινδών ήταν σφοδρότατη και παρότι υστερούσαν έναντι των Μακεδόνων σε τοξεύματα, χρειάστηκε να πέσει η νύχτα για να υποχωρήσουν. Ήταν φανερό ότι ο Αλέξανδρος έπρεπε να ενωθεί με τον Πτολεμαίο. Έστειλε λοιπόν μήνυμα με έναν πιστό Ινδό αυτόμολο και με το πρώτο φως της επομένης ημέρας ξεκίνησε στο δρομολόγιο, που είχε ακολουθήσει και ο Πτολεμαίος. Κατά το μεσημέρι ήρθαν σε επαφή με τους Ινδούς, που βρέθηκαν πλέον μεταξύ των τμημάτων του Πτολεμαίου και του Αλεξάνδρου. Οι Ινδοί πολέμησαν και πάλι πολύ σκληρά, αλλά οι Μακεδόνες δεν καταπονήθηκαν πολύ, επειδή τα τμήματα κρούσης του Αλεξάνδρου διαδέχονταν το ένα το άλλο κατά κύματα. Τελικά, με μεγάλη δυσκολία και μόλις κατά το σούρουπο κατάφεραν να απωθήσουν όλους τους Ινδούς από το πέρασμα. Η περιοχή της Αόρνου , ήταν μια καλά ενισχυμένη οχυρή θέση, στο βουνό με τα αρκετά στενά φαράγγια, σε μία στροφή του άνω ρου του Ινδού ποταμού. Το φρούριο βρισκόταν σε μια επίπεδη κορυφή στην οποία υπήρχε επάρκεια νερού που παρέχονταν από φυσικές πηγές και ήταν αρκετά ευρύ, ώστε να καλλιεργείται. Οι φύλακές του πίστευαν ότι δεν κινδύνευαν από ασιτία σε περίπτωση επίθεσης – πολιορκίας. Οι αρχαίες πηγές δεν συμφωνούν όλες στην περιγραφή αυτού του οχυρού: Κατά τον Αρριανό η Άορνος Πέτρα ήταν βράχος απρόσβλητος και η μοναδική πρόσβαση ήταν ένα μονοπάτι, τεχνητό και δύσβατο. Το πόσο δύσκολη ήταν η πρόσβαση τονίζεται από το ελληνικό της όνομα (Ἄ-ορνος), που δηλώνει ότι ούτε «ὄρνις», δηλαδή πουλί, δεν μπορούσε να την πατήσει. Ωστόσο πιθανόν και να πρόκειται για εσφαλμένη ετυμολογία, διότι ακουστικά πολύ κοντά στο ελληνικό «άορνος» βρίσκεται το σανσκριτικό «αβάρνα »ή «αβαράνα», που σημαίνει φρούριο ή κρησφύγετο. Κατά τον Αρριανό, η Άορνος Πέτρα είχε περιφέρεια περί τα 200 στάδια (37 χιλιόμετρα) και ύψος στο χαμηλότερο σημείο της 11 στάδια (περίπου 2 χιλιόμετρα). Στην κορυφή του βράχου άφθονο νερό άρδευε δάση και γη η οποία ήταν εύφορη και αρκετή για να δουλέψουν 1.000 άνθρωποι. Δηλαδή ήταν τεράστια η δυσκολία για τους πολιορκητές και απίστευτη η άνεση για τους πολιορκημένους.Κατά τον Διόδωρο, ήταν κυκλικός βράχος, ύψους 16 σταδίων (περίπου 3.000 μέτρων), περιφέρειας 100 σταδίων (περίπου 18,5 χιλιόμετρα), άρα επιφάνειας περί τα 27 τχμ και στους νότιους πρόποδές του έρεε ο Ινδός (ποταμός). Ο Κουίντος Κούρτιος Ρούφος συμφωνεί ότι στους πρόποδες έρεε ο Ινδός, αλλά την περιγράφει ως κακοτράχαλη, κωνική και με μυτερή απόληξη. Πρέπει να θυμίσουμε ότι την επιβεβαιωμένη περιγραφή του Αρριανού ο Κούρτιος την έχει δώσει νωρίτερα και εσφαλμένα σε κάποιο φυσικό οχυρό της Αρείας. Φάση 1η: Γειτονικές φυλές που αυτομόλησαν ή χρηματίσθηκαν, παραδόθηκαν ή συμμάχησαν με τον Μέγα Αλέξανδρο και προσφέρθηκαν να τον οδηγήσουν στο καλύτερο σημείο πρόσβασης του φρουρίου της Αόρνου Πέτρας. Ολόκληρη η στρατιά πλέον προέλασε προς το σημείο της Αόρνου Πέτρας, που τους υπέδειξαν οι Ινδοί αυτόμολοι, και στρατοπέδευσε. Ο Πτολεμαίος που έγραψε το βιβλίο «Περί των Πράξεων του Αλεξάνδρου», το οποίο δεν σώθηκε, αλλά αναφέρεται στο έργο του Αρριανού, «Αλεξάνδρου Ανάβασις», και ο γραμματέας και στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Ευμένης ο Καρδιανός, των οποίων τα κείμενα παρείχαν τις βασικές βιβλιογραφικές αναφορές για όλα αυτά στους μεταγενέστερους, πιστοποιούν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ενίσχυσε τις δυνάμεις του που στρατοπέδευαν προς τα δυτικά και τις περιφρούρησε με φράκτη και τάφρο. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα στην περιοχή να ιδρύθηκε μια ακόμα Αλεξάνδρεια πόλη με τα χαρακτηριστικά της μακεδονικής φρουράς, με το όνομα Αλεξάνδρεια Άορνος ή Αλεξάνδρεια Αόρνου Πέτρας, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει σχετική αρχαιολογική επιβεβαίωση. Τα σήματα φωτιάς που χρησιμοποιούσε το μακεδονικό σώμα προειδοποίησαν επίσης τους υπερασπιστές της Αόρνου Πέτρας με αποτέλεσμα να χρειαστούν δύο ημέρες επιπλέον αψιμαχίες στα στενά φαράγγια και τον Αλέξανδρο να εξαναγκάζεται σε ανασύνταξη των δυνάμεών του. Φάση 2η: Ο Αλέξανδρος διατάσσει τους στρατιώτες του να κατασκευάσουν από 100 πασσάλους ο καθένας, ώστε το μηχανικό σώμα να κλείσει με πρόσχωση τη χαράδρα ανάμεσα στο στρατόπεδό του και την Άορνο Πέτρα. Στη βόρεια ευάλωτη πλευρά που οδηγούσε προς το φρούριο, ο Μέγας Αλέξανδρος και οι καταπέλτες του συνάντησαν ως εμπόδιο μια βαθιά χαράδρα. Προκειμένου να προχωρήσουν οι πολιορκητικές μηχανές και να γεφυρωθεί το φαράγγι, κατασκευάστηκε από το μηχανικό σώμα, ένα χωμάτινο ανάχωμα με ξυλουργικές εργασίες, φερτά υλικά και χώμα. Οι εργασίες του μηχανικού σώματος των πρώτων ημερών δημιούργησαν ένα ανάχωμα 50 μέτρων (50 m ~ 60 γιάρδες) και την πιθανότητα της επιτυχίας μιας πολιορκίας πιο κοντά, αλλά η αντιστήριξη που δημιουργήθηκε βιαστικά προς τις πλευρές του φαραγγιού κατέρρευσε και κατακρημνίστηκε πέφτοντας απότομα προς τα κάτω, με αποτέλεσμα η αρχική πρόοδος που είχε συντελεστεί να αρχίσει να επιβραδύνεται. Με το πρώτο φως της ημέρας οι στρατιώτες διατάχθηκαν να κόψουν από 100 πασσάλους ο καθένας. Μετά, πρώτος ο Αλέξανδρος άρχισε να ρίχνει χώμα στη πλαγιά από την κορυφή του λόφου, όπου είχαν στρατοπεδεύσει, για να δημιουργήσει πρόχωμα. Ήθελε να φτάσει στο ύψος του βράχου, ώστε τα τοξεύματά του να πλήττουν τους οχυρωμένους Ινδούς. Την πρώτη μέρα το πρόχωμα προχώρησε περί το ένα στάδιο (περίπου 185 μ). Τις επόμενες δύο μέρες οι εργασίες προχώρησαν υπό την κάλυψη καταπελτών από το σταθερό έδαφος και σφενδονητών από το πρόχωμα, που απέκρουαν τις επιθέσεις Ινδών κατά των εργαζομένων στην πρόσχωση. Φάση 3η: Την τέταρτη μέρα της πολιορκίας μερικοί Μακεδόνες καταλαμβάνουν ένα ύψωμα που είχε το ίδιο ύψος με την Άορνο Πέτρα. Ο Αλέξανδρος διατάσσει το μηχανικό σώμα να στρέψει την πρόσχωση προς εκείνο το ύψωμα, ώστε τα τοξεύματά του να εξαπολύονται κατά των Ινδών από το ίδιο ύψος με εκείνους. Παρ 'όλα αυτά, στο τέλος της τρίτης ημέρας, ένα χαμηλός χωμάτινος λόφος συνέδεε πλέον με το πλησιέστερο άκρο του βουνού του Πιρ Σαρ και ήταν εφικτή η έναρξη της πολιορκίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος επικεφαλής στην πρώτη γραμμή έδωσε το πρόσταγμα της επίθεσης, ενώ σύντομα η πρώτη δύναμη κρούσης αποκρούστηκε με την ρήψη ογκόλιθων που εκτοξεύονταν από πάνω προς τα κάτω. Φάση 4η: Οι Ινδοί εκπλήσσονται από την επιμονή και την αποτελεσματικότητα των Μακεδόνων. Ζητούν διαπραγματεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να κωλυσιεργήσουν, για να εγκαταλείψουν την Άορνο μέσα στη νύχτα. Ο Αλέξανδρος το πληροφορείται, δεν κάνει τίποτα για να εμποδίσει, αλλά στήνει ενέδρες και τους κατακόπτει κατά τη φυγή τους. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η πρόσχωση τελικά έφτασε μέχρι το ύψος της Αόρνου Πέτρας, άλλωστε δεν ήταν πια απαραίτητο μετά την ήττα των Ινδών. Οι Ινδοί είχαν μείνει έκπληκτοι από την επιμονή και την αποτελεσματικότητα του μηχανικού των Μακεδόνων και ζήτησαν διαπραγματεύσεις. Όταν ο Αλέξανδρος έμαθε ότι σκόπευαν να κωλυσιεργήσουν μέχρι το βράδυ, οπότε θα ξεγλιστρούσαν από τον βράχο, τους διευκόλυνε στην απαγκίστρωση. Ο Μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την πολιορκία της Αόρνου Πέτρας, σκοτώνοντας μερικούς φυγάδες που δεν παραδόθηκαν, σύμφωνα με τον σύγχρονο βιογράφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ρόμπιν Λέιν Φοξ. Είχε στήσει ενέδρες, τους επετέθη και σκότωσε πολλούς κατά τη φυγή τους, όπως λέει ο Αρριανός. Κατά τον Διόδωρο απλώς τους άφησε να διαφύγουν, αλλά αυτή η εκδοχή δεν είναι συνεπής με τη γενικότερη τακτική του. Ίσως ο Διόδωρος θέλησε να αντισταθμίσει την αρνητική εικόνα που δίνει για τον Αλέξανδρο, με τη σφαγή των Ινδών μισθοφόρων, οι οποίοι είχαν συνθηκολογήσει όταν πολιόρκησε τα Μάσσαγα. Ο Κούρτιος δεν αναφέρει τίποτα για τη μετάβαση του Αλεξάνδρου από την Άορνο Πέτρα στον Ινδό ποταμό και ξανά πίσω, ούτε για την προετοιμασία μακρόχρονης πολιορκίας, ούτε για την αντίσταση στην προσέγγιση του Αλεξάνδρου στην Άορνο Πέτρα, ενώ για την κατάληψή της λέει ότι χρησιμοποιήθηκαν αναρριχητές, όπως και στη Σογδιανή Πέτρα. Λέει ότι οι Ινδοί προέβαλαν αποτελεσματική άμυνα, σκότωσαν αρκετούς αναρριχητές και πανηγύριζαν με τυμπανοκρουσίες επί δύο ημέρες. Εντούτοις για κάποιο λόγο, που δεν εξηγεί ο Ρωμαίος ιστορικός, την τρίτη νύχτα άρχισαν να εγκαταλείπουν το οχυρό. Τότε ο Αλέξανδρος διέταξε όλη τη στρατιά να αλαλάξει, οι Ινδοί πίστεψαν ότι δέχονταν γενική επίθεση, πανικοβλήθηκαν και προσπαθώντας να ξεφύγουν μέσα στο σκοτάδι οι περισσότεροι σκοτώθηκαν στους αδιάβατους γκρεμούς της περιοχής. Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος ανέβηκε στο φρούριο, πανηγυρικά, αφού ανασύρθηκε με σχοινί ως το γείσο των τειχών. Για τον εορτασμό των επινικείων χτίστηκαν ναός και θυσιαστήρια προς τη Νίκαια Αθηνά, τα ίχνη των οποίων εντοπίστηκαν από τον Άουρελ Στάιν το 1926. Κάπως έτσι ο Αλέξανδρος κατέλαβε τον βράχο, τον οποίο ο μύθος ήθελε απόρθητο ακόμη και από τον Ηρακλή. Πιθανόν να μην πρόκειται για τον Ηρακλή του ελληνικού πανθέου, κι ο Αρριανός πιστεύει ότι μάλλον πρόκειται για τοπικό μύθο, τον οποίο η προπαγάνδα του Αλεξάνδρου ευχαρίστως υιοθέτησε για να μεγεθύνει το κατόρθωμά του. Οι Ινδοί που τον καθοδήγησαν πήραν 80 τάλαντα ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Στην κορυφή του βράχου ο Αλέξανδρος κατασκεύασε φρούριο και εγκατέστησε ως φρούραρχο τον Σισίκοτο, έναν Ινδό αυτόμολο. Ο στόχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά την Άορνο στις αρχές της άνοιξης του επόμενου έτους 326 π.Χ., ήταν να συνδυάσει τις δυνάμεις του με αυτές του βασιλιά Ταξίλη, που ήταν βασιλιάς του ινδικού βασιλείου των Τάξιλα ή Ταξάσιλα (Takshaçila तक्षशिला), εναντίον του γείτονά του βασιλιά Πώρου που ήταν ο βασιλιάς της περιοχής του ποταμού Υδάσπη. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν πλέον ελεύθερος να συνεχίσει την πορεία στην Πενταποταμία (σήμερα: Παντζάμπ) και η φήμη του αήττητου φαινόταν να δημιουργείται, μετά την Περσία, και στην Ινδία. Θα ακολουθούσε σύντομα η επίσης νικηφόρος Μάχη του Υδάσπη. Στα αγγλικά: Από το λήμμα της αγγλικής έκδοσης της Βικιπαίδειας για την πολιορκία στην Άορνο (αγγλικά: Battle of the Hydaspes ή Battle of the Hydaspes River) [6], με ενσωμάτωση στοιχείων από τα λήμματα: Για τα Χουζάρα ή Χάζαρα (αγγλικά: Huzara ή Hazara, Hazāra ή Abisāra) [7], για Αβισάρης ή Εμβίσαρος (αγγλικά: Abisares ή Abhisara ή Embisarus) [8] Lane Fox, Robin: Alexander the Great, Penguin, 1973, ISBN 0-14-008878-4 J.F.C. Fuller (1960): The Generalship of Alexander the Great. New Jersey: De Capo Press, ISBN 978-0-306-80371-0 Peter Green (1974): Alexander of Macedon: A Historical Biography. ISBN 978-0-520-07166-7 Peter Green (1990): Alexander to Actium: The Historical Evolution of the Hellenistic Age, University of California Press. Peter Green (1992): Alexander of Macedon, 356-323 B.C.: A Historical Biography, University of California Press, London. Rogers, Guy (2004): Alexander: The Ambiguity of Greatness. New York: Random House. N. Sekunda et Jοhn Warry, Alexander the Great: His Armies and Campaigns 334-323 BC, London, 1998. Bosworth, A.B. (1993), Conquest and Empire: The Reign of Alexander the Great, Cambridge University Press, ISBN 0-521-40679-X Hammond, N.G.L. (1994), Alexander the Great: King, Commander and Statesman Bristol Classical Press, ISBN 1-85399-068-X Hammond, N.G.L. (1998), The Genius of Alexander the Great, UNC Press, ISBN 0-807-84744-5. Hammond, N.G.L. (2007), Sources for Alexander the Great, Cambridge University Press, ISBN 0-521-71471-0 Bagnell Bury, John ym.(1928), The Cambridge Ancient History VI: The fourth century BC. Cambridge University Press, ISBN 0-521-23348-8 Warry, John (1991): Alexander, 334-323 BC, Osprey Publishing, ISBN 1-855-32110-6 Paul Cartledge: Alexander the Great:The Hunt for a New Past, Pan Books, Macmillan Editions, London, 2005. J.B. Burry & Russel Meiggs: A History of Greece: To the Death of Alexander the Great, Macmillan Editions, London, 1975. Robin Lane Fox: Alexander the Great, Pen-guin Books, England 1986.Στα ελληνικά: Droysen J.G. 1996: «Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου», Έκδοση: «Τράπεζα Πίστεως», Αθήνα. Engels, Donald W. (1978): Alexander the Great and the Logistics of the Macedonian Army. Berkeley/Los Angeles/London. Green, Peter 2008. «Αλέξανδρος ο Μακεδόνας: 356-323 π.Χ.», Εκδόσεις: «Διόπτρα», Αθήνα. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Δ’ «Μέγας Αλέξανδρος – Ελληνιστικοί Χρόνοι», Εκδόσεις: «Εκδοτική Αθηνών», Αθήνα, 1973. Αρριανός: «Αλεξάνδρου Ανάβασις», Περιοδικό Utopia, Τεύχος 20, Αύγουστος 2012. Αρριανός: «Αλεξάνδρου Ανάβασις», τόμος 3, βιβλίο πέμπτο – έκτο, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Εκδόσεις: «Κάκτος». Πλούταρχος: «Βίοι Παράλληλοι: Βίος Αλεξάνδρου», Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Εκδόσεις: «Κάκτος». Γεώργιος Παπαντωνίου: «Αρχαία Ελληνική Ιστορία – Αλέξανδρος», τόμ. Δ’, Αθήνα 1979. Σπυρίδων Λάμπρου: Ιστορία της Ελλάδος, τόμ. Β’, Εκδόσεις: «Δημιουργία», Αθήνα, 1998. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (362-323 π.Χ.), τόμος 6, Εκδόσεις National Geographic Society, Αθήνα 2009-2010. Διόδωρος Σικελιώτης: Βιβλιοθήκη Ιστορική ΙΖ Βιβλίο, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Εκδόσεις: «Κάκτος». Καλλισθένης ή Ψευδο-Καλλισθένης: «Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος», (μυθιστοριογραφία) Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, εκδόσεις «Κάκτος». Στα γαλλικά: Arrian, Anabasis IV chapters 28.1–30.4 Κουίντος Κούρτιος Ρούφος, Historiae Alexandri Magni. Πλούταρχος «Βίοι: Βίος Αλεξάνδρου» και The Life of Alexander the Great, Parallel Lives. Αρριανός, «Αλεξάνδρου Ανάβασις». Ιουνιανός Ιουστίνος, Historiarum Philippicarum libri XLIV. Διόδωρος Σικελιώτης, Bibliotheca Historica – «Ιστορική Βιβλιοθήκη Metz Epitome. Zoomify Αρχείο: On original mount: 'The Rock Aornos from Huzara'
|
Η Άορνος Πέτρα ή απλά Άορνος (αρχαία ελληνικά: Ἄορνος (άρθρο: ο ή η),) ήταν οχυρώτατη ορεινή τοποθεσία της Ινδίας, η οποία πολιορκήθηκε και κατελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο, «στο αποκορύφωμα της καριέρας του ως του μεγαλύτερου πολιορκητή στην ιστορία», σύμφωνα με τον σύγχρονο βιογράφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρόμπιν Λέιν Φοξ (Robin Lane Fox). Βρίσκεται στο σημερινό Πακιστάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Νικόλαος Μαστοράκης
|
Ο Νίκος Μαστοράκης φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1982 έως το 1984 και από το 1988 έως το 1989 χωρίς όμως να λάβει Πτυχίο, και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο από το 1984 έως το 1988 στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών απ'όπου έλαβε το Δίπλωμα του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού με άριστα και πρώτος στο έτος του και αποφοίτησε ένα έτος νωρίτερα από την κανονική διάρκεια σπουδών. Εκπόνησε Διδακτορική διατριβή στην ίδια Σχολή την οποία επεράτωσε με Άριστα το 1992. Τα έτη 1993-1995 φοίτησε στο Τμήμα Μαθηματικών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Κατεύθυνση: Θεωρητικά Μαθηματικά) και τέλειωσε επίσης με Άριστα. Ο Νίκος Μαστοράκης έλαβε Πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας το 1982. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο ΕΜΠ έλαβε την Παπασταυρίδειο Υποτροφία λόγω εξαιρετικής επίδοσης, ενώ το 1991 ήρθε πρώτος στο διαγωνισμό του ΙΚΥ στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά. Ως Ερευνητής: Το 1998 προσεκλήθη από το Πανεπιστήμιο Exeter Μ. Βρετανίας να διδάξει ως Επισκέπτης Καθηγητής για ένα εξάμηνο, ενώ τα ακαδημαϊκά έτη 2002-2003 και 2007-2008 υπήρξε Επισκέπτης Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Σόφιας, Βουλγαρίας. Το έτος 2008 το Πολυτεχνείο Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμανίας του απένειμε τον Τίτλο το Επίτιμου Καθηγητή. Το ίδιο έτος, 2008, έλαβε Τιμητική Βράβευση από την Ακαδημία Επιστημών του Βουκουρεστίου, Ρουμανία. Το 2011 τον Τεχνικό Κολλέγιο Βούδαπεστ Τεκ τον τίμησε με τον Τίτλο του Επίτιμου Καθηγητή, ενώ τον τίτλο του Επίτιμου Καθηγητή του απένειμε και το Πανεπιστήμιο Ομπούντα, Βουδαπέστη, Ουγγαρίας το 2012. Το 2014-2015 υπήρξε Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Σαλέρνο, Σαλέρνο, Ιταλίας. Είχε επίσης προσκληθεί από τον Καθηγητή Lotfi A. Zadeh ως Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Berkeley ως Επισκέπτης Καθηγητής για ένα έτος. Σύμφωνα με μελέτη του Καθηγητή Ι. Ιωαννίδη του Stanford είναι ένας από τους 7 Έλληνες που συγκαταλέγονται στους πιο παραγωγικούς Επιστήμονες του κόσμου [1] Η ερευνητική του δουλειά πάνω στην παραγοντοποίηση πολυωνύμων πολλών μεταβλητών τον έκανε ιδιαιτέρως γνωστό, αφού ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το άλυτο πρόβλημα. Έχει ακόμα ασχοληθεί με τη σχεδίαση πολυδιάστατων φίλτρων, με ευστάθεια και περιθώριο ευστάθειας πολυδιάστατων συστημάτων, καθώς και με διάφορα θέματα επεξεργασίας σήματος, προσομοίωσης, ενέργειας και ανάπτυξης software. Έχει ακόμα ασχοληθεί με τη λογοτεχνία γράφοντας ένα βιβλίο με 28 Διηγήματα, Γραμματική και Συντακτικό της Κρητικής διαλέκτου και ένα ακόμα βιβλίο με συλλογή άρθρων του στον αθηναϊκό και κρητικό τύπο. 7 έλληνες ερευνητές στους πιο παραγωγικούς του κόσμουSeven Greek Researchers among the over productive ones in the world Αρχειοθετήθηκε 2020-08-04 στο Wayback Machine.Ένας Λασιθιώτης ανάμεσα στους πιο παραγωγικούς ερευνητές του κόσμουΤο Πανεπιστήμιο του Σαλέρνο τιμά τον Κρητικό Καθηγητή Νίκο Μαστοράκη Αρχειοθετήθηκε 2019-09-01 στο Wayback Machine.Συνέντευξη στο zougla.grΣυνέντευξη στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (Ηρακλείου)Σχόλια σε CDΔιάκριση Έλληνα Επιστήμονα για την προσφορά του στην Επιστήμη και ΈρευναΛογοτεχνικό έργοΑναγόρευση ως ΚαθηγητήΝίκος Μαστοράκης στο Πολυτεχνείο Σόφιας
|
Ο Νικόλαος Μαστοράκης (γενν. 15 Ιουλίου 1964) είναι Έλληνας μηχανικός, μαθηματικός και πανεπιστημιακός με καταγωγή από τη Σητεία Κρήτης. Είναι Τακτικός Καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Σόφιας της Βουλγαρίας και στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και Επίτιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Oμπούντα της Βουδαπέστης, Επίτιμος Καθηγητής στο Τεχνολογικό Ίδρυμα Βούνταπεστ Τεκ επίσης της Βουδαπέστης, Επίτιμος Καθηγητής στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Κλούζ της Ρουμανίας, Επίτιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Σαλέρνο της Ιταλίας και Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Έξετερ της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι γνωστός για τις μελέτες του στη Θεωρία Συστημάτων και ειδικότερα Πολυδιάστατα Συστήματα, Μαθηματική Μοντελοποίηση και Υπολογιστικά Μαθηματικά. Η ερευνητική του δουλειά πάνω στην παραγοντοποίηση πολυωνύμων πολλών μεταβλητών τον έκανε ιδιαιτέρως γνωστό, αφού ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το άλυτο πρόβλημα. Έχει ακόμα ασχοληθεί με τη σχεδίαση πολυδιάστατων φίλτρων, με ευστάθεια και περιθώριο ευστάθειας πολυδιάστατων συστημάτων, καθώς και με διάφορα θέματα επεξεργασίας σήματος. Έχει τιμηθεί από τη Ρουμανική Ακαδημία Επιστημών
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Χάσσε Έκμαν
|
1958 - The jazz boy (Jazzgossen) 1957 - With the halo askew (Med glorian på sned) 1956 - Ratataa 1956 - Seventh Heaven (Sjunde himlen) 1954 - Gabrielle 1953 - Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (Gycklarnas afton) 1950 - Girl with Hyacinths (Flicka och hyacinter) 1949 - The Girl from the Third Row (Flickan från tredje raden) 1949 - Prison (Fängelse) 1949 - Thirst (Törst) 1948 - The Banquet (Banketten) 1946 - While the Door Was Locked (Medan porten var stängd) 1945 - The Royal Rabble (Kungliga patrasket) 1945 – Fram för lilla Märta 1943 - Change of Train (Ombyte av tåg) 1942 - Flames in the Dark (Lågor i dunklet) 1941 - First Division (Första divisionen) 1940 - With You in My Arms (Med dej i mina armar) 1940 - June Nights (Juninatten) 1936 - Intermezzo Χάσσε Έκμαν στην IMDb
|
Ο Χάσσε Έκμαν (σουηδικά: Hans Gösta "Hasse" Ekman, 10 Σεπτεμβρίου 1915 - 15 Φεβρουαρίου 2004) ήταν Σουηδός σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ήταν γιος του ηθοποιού Γκέστα Έκμαν του πρεσβύτερου και ο πατέρας του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γκέστα Έκμαν. Ηθοποιός ήταν και ο γιος του Στέφαν Έκμαν, ενώ ο άλλος γιος του, Μίκαελ Έκμαν, ήταν σκηνοθέτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B5_%CE%88%CE%BA%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Γιοάχιμ Φεστ
|
Ο Φεστ μεγάλωσε μέσα σε αστικό, καλλιεργημένο περιβάλλον, αφού η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη. Ο ίδιος έλαβε κλασική εκπαίδευση, αλλά από μικρός έδειξε ότι είχε την τάση να αντιπαραταχθεί στο κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο που διαμορφωνόταν στη χώρα του, με την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών. Ο πατέρας του, Γιοχάννες Φεστ ήταν Πρώσος εκπαιδευτικός (διευθυντής σε δημοτικό σχολείο) και πατριώτης, οπαδός και πρόμαχος της δημοκρατίας. Ήταν μέλος του συντηρητικού ρωμαιοκαθολικού κόμματος "Zentrum" και της παραστρατιωτικής οργάνωσης "Reichsbanner" της οποίας στελέχη συγκρούονταν σε συχνές οδομαχίες τόσο με τους ναζί, όσο και με τους κομμουνιστές. Η δράση αυτή του πατέρα του επηρέασε έντονα τον Γιοάχιμ, του οποίου η πρώτη πράξη αντίστασης εκδηλώθηκε στο σχολείο του, όταν σχεδίασε μια καρικατούρα του Χίτλερ πάνω στο θρανίο του. Η ενέργειά του αυτή οδήγησε στην αποβολή του. Η οικογένεια Φεστ σταδιακά απομονώθηκε και έως το 1936 είχε σχεδόν ολοκληρωτικά περιθωριοποιηθεί από τον κοινωνικό της περίγυρο αλλά και τις αρχές. Πατέρας και γιος Φεστ, μάλιστα, στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία. Σε ηλικία 17 ετών (1944), ο Γιοάχιμ Φεστ κατατάχθηκε υποχρεωτικά στον στρατό και στάλθηκε στο μέτωπο του Ρήνου, όπου τραυματίστηκε σε συμπλοκή με τις δυνάμεις των Αμερικανών. Το 1945 αιχμαλωτίσθηκε στη Γαλλία. Μετά την απελευθέρωσή του, ανέπτυξε πολύ σημαντική συγγραφική δραστηριότητα. Γρηγόρης Μπέκος: "Ο ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού", εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", φύλλο Κυριακής 30 Μαρτίου 2014, σελ. 25. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Joachim Fest στο Wikimedia Commons
|
Ο Γιοάχιμ Φεστ (Joachim Fest, Κάρλσχορστ, Βερολίνο, 1927-2006) ήταν Γερμανός αντί-ναζιστής δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας. Διατέλεσε επί είκοσι έτη (1973-1993) υπεύθυνος πολιτιστικός αρχισυντάκτης της εφημερίδας "Frankfurter Allgemeine Zeitung" και ήταν ο πρώτος Γερμανός βιογράφος του Χίτλερ (1973). Υπέστη πολλές διώξεις από το καθεστώς του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά κατάφερε να επιβιώσει και να διακριθεί, ενώ αποτέλεσε επιφανές μέλος της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας. Από τα γνωστότερα έργα του είναι το αυτοβιογραφικό βιβλίο "Ich Nicht" ("Εγώ όχι"), το οποίο εξέδωσε λίγο πριν το θάνατό του, σε ηλικία 79 ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%AC%CF%87%CE%B9%CE%BC_%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84
|
Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 2005-2006
|
Βαθμολογικό σύστημα: 3 βαθμοί για νίκη με 3-0 και 3-1, 2 βαθμοί για νίκη με 3-2, 1 βαθμός για ήττα με 3-2 και κανένας βαθμός για ήττα με 3-0 και 3-1. Τα πλέι άουτ διεξήχθησαν σε έναν όμιλο με εντός-εκτός έδρας αγώνες, με τις τρεις ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 9-11 στην κανονική περίοδο. Οι ομάδες μετέφεραν τους βαθμούς τους από την κανονική περίοδο. Ο Πανελλήνιος μετέφερε 21 βαθμούς, ο Εθνικός 20 και ο Πανερυθραϊκός 15. Ο τελευταίος του ομίλου Πανερυθραϊκός υποβιβάστηκε στην Α2. Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια την 1η θέση στην κανονική περίοδο, και κατ' επέκταση το πλεονέκτημα έδρας μέχρι το τέλος των πλέι οφ, κάτι που εκμεταλλεύτηκε κατακτώντας το πρωτάθλημα με 3-1 νίκες στον τελικό των πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός μαζί με τους Ηρακλή και Ολυμπιακό εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στο Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2006-2007, ο ΠΑΟΚ στο Top Teams Cup, και το Παγκράτι στο CEV Cup. (1) Παναθηναϊκός − (8) Ορεστιάδα (2–0) (2) Ηρακλής − (7) Λαμία (2–0) (3) Ολυμπιακός − (6) Παγκράτι (2–0) (4) ΠΑΟΚ − (5) Ε.Α. Πατρών (2–1) (5) Ε.Α. Πατρών − (8) Ορεστιάδα (2–0) (6) Παγκράτι − (7) Λαμία (2–0) (5) Ε.Α. Πατρών − (6) Παγκράτι (0–2) (1) Παναθηναϊκός − (4) ΠΑΟΚ (3–0) (2) Ηρακλής − (3) Ολυμπιακός (3–2) (1) Παναθηναϊκός − (2) Ηρακλής (3–1) Galanis Sports Data Τελική βαθμολογία Galanis Sports Data Αποτελέσματα κανονικής περιόδου Αρχείο ιστότοπου sport.gr Αποτελέσματα play off και play out Αρχείο ιστότοπου sport.gr
|
Το πρωτάθλημα Ελλάδας βόλεϊ ανδρών της περιόδου 2005-2006, ήταν το 18ο από καταβολής της Α1. Οι ομάδες που ξεχώρησαν από τις άλλες ήταν ο Παναθηναϊκός και ο Ηρακλής. Ο Παναθηναϊκός γνωρίζοντας μόνο δύο ήττες, από μία σε κανονική περίοδο και πλέι οφ, κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια και για 18η συνολικά. Ο Πανερυθραϊκός και η ΑΕ Νίκαιας υποβιβάστηκαν στην Α2.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%911_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2005-2006
|
Άθενς (Τενεσί)
|
Οι Ινδιάνοι Τσερόκι ζούσαν στην Κομητεία ΜακΜίν όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές. Η Άθενς βρίσκεται σχεδόν στα μισά του δρόμου μεταξύ των χωριών Όβερχιλ Τσερόκι της περιοχής Great Tellico στα βόρεια της Κομητείας Μονρόε και της περιοχής Great Hiwassee κατά μήκος του ποταμού Hiwassee στα νότια. Το 1819 οι Τσερόκι υπέγραψαν τη Συνθήκη Calhoun, πουλώντας τη γη βόρεια του Hiwassee (συμπεριλαμβανομένων όλων των εδαφών της σημερινής Κομητείας ΜακΜίν) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κομητεία ΜακΜίν δημουργήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1819 στο σπίτι του Τζων Γουόκερ που σήμερα ανήκει στο Calhoun. Το χωριό των αυτοχθόνων ιθαγενών Pumpkintown (παραφθορά της πόλης Potemkin) βρισκόταν σε ένα αγρόκτημα περίπου δύο μίλια ανατολικά της σημερινής Άθενς. Μερικές φορές λανθασμένα χαρακτηρίζεται ως πρόδρομος της Άθενς. Η Άθενς δημιουργήθηκε και επελέγη ως η έδρα της Κομητείας το 1822. Το όνομα "Άθενς" μπορεί να έχει επιλεγεί λόγω αντιληπτών τοπογραφικών ομοιοτήτων με την Αθήνα.Από το 1834 ο πληθυσμός της Άθενς είχε αυξηθεί σε πάνω από 500 κατοίκους. Εξέχοντες πρώτοι έποικοι ήταν ο William Henry Cooke, που ίδρυσε ένα σιδηρουργείο κοντά στο σημερινό Etowah, και ο Σαμουήλ Clegg (ή Cleage) ένας εργολάβος. Ο Jesse Mayfield, οι απόγονοι του οποίου ίδρυσαν την Mayfield Dairy Farms, έφτασε στην πόλη στις αρχές του 1820. Ο Σιδηρόδρομος Hiwassee έλαβε στα μέσα της δεκαετίας του 1830, εντολή να δημιουργήσει μια σιδηροδρομική σύνδεση του Νόξβιλ του Τενεσί και του Dalton της Τζόρτζια. Ο σιδηρόδρομος ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1837, αν και οικονομικά και νομικά προβλήματα καθυστέρησαν την ολοκλήρωσή του μέχρι το 1851. Το 1836, ο Στρατηγός John Wool έφτασε στην Άθενς για να συμβάλει στο συντονισμό της Απομάκρυνσης των Cherokee. Αν και αρχικά εθελοντική, η επιχείρηση μετατράπηκε σε αναγκαστική το 1838, όταν πολλοί Cherokee αρνήθηκαν να φύγουν. Η επιχείρηση κορυφώθηκε με την αναγκαστική μετακίνηση που έγινε γνωστή ως Μονοπάτι των Δακρύων. Ο Wool που έχει συστήσει το αρχηγείο του στο ξενοδοχείο Bridges, που βρίσκεται απέναντι στο Δικαστήριο της Κομητείας ΜακΜίν.Η Κομητεία ΜακΜίν χωρίστηκε κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο σιδηρόδρομος μετέφερε στην Κομητεία αρκετούς ομιλητές υπέρ και κατά της διάσπασης, συμπεριλαμβανομένου του Άντριου Τζόνσον, του Horace Maynard, του John Bell, και του William "Parson" Brownlow. Το 1861, η Κομητεία ΜακΜίν καταψήφισε τη διάσπαση με ψήφους 1,144 υπέρ και 904 κατά. Η Κομητεία απέστειλε 12 μονάδες στο στρατό της Ένωσης (Union) και 8 μονάδες στο στρατό της Συνομοσπονδίας (Confederate).Ο Στρατηγός William Tecumseh Sherman έστησε προσωρινά το αρχηγείο του στο ξενοδοχείο Bridges κατά την προετοιμασία της "Πορείας του προς της Θάλασσα" ("March to the Sea.") Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο σιδηρόδρομος προσέλκυσε υποψήφιους επιχειρηματίες στην Κομητεία ΜακΜίν. Το 1887, αρκετοί επενδυτές ίδρυσαν την Εταιρεία Εξόρυξης και Παραγωγής της Άθενς (Athens Mining and Manufacturing Company) με σκοπό τη μετατροπή της πόλης σε μια πρότυπη βιομηχανική κοινότητα και να ξεκινήσει μεγάλης κλίμακας εξορύξεις στην περιοχή. Τα κλωστοϋφαντουργεία, τα ελαιοτριβεία, οι αλευρόμυλοι και τα ξυλουργεία που κυριαρχούσαν στη βιομηχανία της Κομητείας από τα τέλη του 19ου αιώνα, συμπληρώθηκαν, τη δεκαετία του 1920, από εργοστάσια κατασκευής επίπλων και συσκευών.Το 1946, αρκετοί βετεράνοι του β ' Παγκοσμίου Πολέμου από την Κομητεία ΜακΜίν έθεσαν υποψηφιότητα για τη διοίκηση της Κομητείας με την ελπίδα να αντικαταστήσουν την τότε διοίκηση που θεωρούνταν διεφθαρμένη. Την 1η Αυγούστου, οι τοπικές αρχές κλειδώθηκαν στη φυλακή μαζί με τις κάλπες. Υποπτευόμενοι ύπουλες ενέργειες, οι βετεράνοι εξοπλίστηκαν και συγκεντρώθηκαν σε ένα λόφο απέναντι από την φυλακή. Μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών, οι Αρχές της Κομητείας παραδόθηκαν. Τα ψηφοδέλτια καταμετρήθηκαν και εξελέγη ο συνδυασμός των βετεράνων, δίνοντας έτσι τέλος στη Μάχη της Άθενς. Η Άθενς βρίσκεται στις συντεταγμένες 35°26′53″N 84°36′7″W (35.448171, -84.602069), ανάμεσα σε μια σειρά από στενές, επιμήκεις κορυφογραμμές και χαμηλούς λόφους που είναι χαρακτηριστικές της Κορυφογραμμής και της Κοιλάδας των Απαλλαχίων. Τα όρη Unicoi βρίσκονται περίπου 32 χλμ. ανατολικά της Άθενς και ο ποταμός Τενεσί ρέει περίπου 32 χλμ. δυτικά. Το όρος Starr, μια από τις κορυφογραμμές στην Κομητεία McMinn, βρίσκεται περίπου 24 χλμ. νοτιοανατολικά της Άθενς. Το ποταμάκι Oostanaula (μερικές φορές γράφεται "Eastanalle Creek") έρχεται από τους λόφους βόρεια της Άθενς και διασχίζει την πόλη, περίπου 48 χλμ. προς το ποτάμι Hiwassee. Άλλα σημαντικά ρεύματα της περιοχής περιλαμβάνουν το ποταμάκι Mouse, το οποίο κινείται παράλληλα με το Oostanaula προς τα δυτικά, και το ποταμάκι Chestuee, το οποίο κινείται παράλληλα με το Oostanaula προς τα ανατολικά. Η Άθενς βρίσκεται γύρω από τη διασταύρωση της διαδρομής 11 των ΗΠΑ, που συνδέει την πόλη Sweetwater προς τα βόρεια και το Κλίβελαντ προς τα νότια, και της διαπολιτειακής διαδρομής 30, η οποία συνδέει την Άθενς με το Etowah και τη διαδρομή 411 των ΗΠΑ προς τα νοτιοανατολικά και το Decatur προς τα δυτικά. Ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος 75 περνά δυτικά της Άθενς. Σύμφωνα με τη δημογραφική Υπηρεσία των ΗΠΑ, η πόλη έχει μια συνολική έκταση 350 τ.χλμ. Στην απογραφή του 2000, στην πόλη κατοικούσαν 13.220 άτομα, 5.550 νοικοκυριά, και 3.590 οικογένειες. Η πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 976,3 άνθρωποι ανά τετραγωνικό μίλι (377/τ.χλμ.). Υπήρχαν 6,086 κατοικίες σε μια μέση πυκνότητα 449,4 ανά τετραγωνικό μίλι (173,5/τ.χλμ.). Η φυλετική διάρθρωση της πόλης ήταν 86,33% λευκοί, 9,32% αφροαμερικάνοι, 0,23% αυτόχθονες ιθαγενείς, 1,38% ασιάτες, 0,07% της φυλής νησιώτες του Ειρηνικού, 1,34% από άλλες φυλές και 1,33% από δύο ή περισσότερες φυλές, 3,01% του πληθυσμού είναι ισπανόφωνοι ή λατίνοι ανεξαρτήτως φυλής. Υπήρχαν 5.550 νοικοκυριά το 30,0% των οποίων είχαν παιδιά κάτω των 18 ετών που ζούσαν μαζί τους, το 47,2% ήταν παντρεμένα ζευγάρια που ζούσαν μαζί, το 14,8% είχε ένα θηλυκό ιδιοκτήτη χωρίς σύζυγο, και 35,3% ήταν μη-οικογένειες. 13,0% των νοικοκυριών φιλοξενούσε άτομο άνω των 65 ετών, ενώ το μέσο μέγεθος νοικοκυριού ήταν 2,29 και το μέσο μέγεθος της οικογένειας ήταν 2,89. Ο πληθυσμός αποτελούνταν από 23,9% κάτω από την ηλικία των 18, 10,1% από 18 έως 24, 28,3% από 25 έως 44, 21,4% από 45 έως 64 και 16,3% ηλικίας άνω των 65 ετών. Η μέση ηλικία ήταν τα 36 έτη. Για κάθε 100 γυναίκες υπήρχαν 84,8 άνδρες. Για κάθε 100 γυναίκες ηλικίας 18 ετών και άνω, υπήρχαν 80,2 άνδρες. Το μέσο εισόδημα για μια οικογένεια στην πόλη ήταν $29.277, και το διάμεσο εισόδημα για μια οικογένεια ήταν $39.563. Οι άνδρες είχαν μέσο εισόδημα $32.170 έναντι $20.917 των γυναικών. Το κατά κεφαλήν εισόδημα για την πόλη ήταν $16.877. Το 14,6% των οικογενειών και το 18,4% του πληθυσμού ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας, συμπεριλαμβανομένης της 22,6% των ατόμων κάτω από την ηλικία 18 και 22,1% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών. Κολλέγια: Cleveland State Community College Tennessee Wesleyan CollegeTennessee College of Applied Technology της ΆθενςHigh Schools: McMinn County High SchoolMiddle Schools: Athens City Middle SchoolElementary Schools: City Park West Side North City Ingleside Rogers Creek E.K. Baker Η United Grocery Outlet, μια περιφερειακή αλυσίδα εκπτωτικών σουπερμάρκετ έχει την εταιρική έδρα της και το κέντρο διανομής στην Άθενς. Eric Axley - επαγγελματίας παίκτης του γκολφ που αγωνίζεται στο PGA Tour George Washington Bridges - Γερουσιαστής και υπέρμαχος της Ένωσης (Union) στον αμερικανικό νότο J. Lawrence Cook - σολίστας-πιανίστας. John Tyler Morgan - εκπρόσωπος της Αλαμπάμα στη Γερουσία των ΗΠΑ και ένθερμος υποστηρικτής της διάσπασης. Υπηρέτησε στο στρατό της Συνομοσπονδίας με το βαθμό του Ταξιάρχου. JaJuan Smith - καλαθοσφαιριστής της ομάδας του Πανεπιστημίου του Τενεσί, αγωνίστηκε στη σχολική ομάδα ομάδα της Κομητείας McMinn Η Άθενς είναι το σπίτι του οπλουργού κ. Rate (Levon Helm) στην ταινία Shooter (2007). Η πόλη αναφέρεται από το μυθιστόρημα Απρόβλεπτες Συνέπειες (Unintended Consequences) ως το πεδίο της Μάχης της Άθενς το 1946. Οι χαρακτήρες John και Cam επιβιβάζονται στο τρένο για Chattanooga από την Άθενς στη νουβέλα Land of the Laguna Madre. Η Άθενς εξυπηρετείται από μία καθημερινή εφημερίδα, την Daily Post Athenian, καθώς και επτά ραδιοφωνικούς σταθμούς (τέσσερις στα FM και τρεις στα βραχέα), και ένα τηλεοπτικό κανάλι Comcast, το 95. FM Jack FM Country, (που στην πραγματικότητα ανήκει στο Decatur, Tennessee) WJSQ Country J-103 religious (Ανήκει στο Etowah, TN) μεταδίδεται παράλληλα με τον WBDX στην Chattanooga WKPJ-LP 104.5 religious, συνεργάτης του 3ABN Radio Network AM WCPH 1220 Adult Standards, (ανήκει στην Etowah, TN) συνεργάτης του The Music of Your Life WYXI 1390 Oldies WLAR 1450 Oldies Tennessee Wesleyan College McMinn County Airport Το κλίμα στην περιοχή χαρακτηρίζεται από ζεστά καλοκαίρια με υγρασία και γενικά ήπιους προς κρύους χειμώνες. Σύμφωνα με το σύστημα κλιματικής ταξινόμησης Köppen, η Άθενς έχει ένα υγρό υποτροπικό κλίμα, με το ακρωνύμιο "Cfa" στους κλιματικούς χάρτες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Athens, Tennessee στο Wikimedia Commons
|
Η Άθενς (αγγλικά: Athens) είναι πόλη στην Κομητεία ΜακΜίν στο Τενεσί των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Είναι η έδρα της Κομητείας ΜακΜίν και ο πληθυσμός της ήταν 13.458 κάτοικοι στην απογραφή του 2010.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%82_(%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%AF)
|
Σωτηρούλα Χαραλάμπους
|
Η Σωτηρούλα Χαραλάμπους γεννήθηκε στον Άγιο Μέμνωνα του Δήμου Αμμοχώστου στις 25 Δεκεμβρίου 1963. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική και τη βουλγαρική γλώσσα. Σπούδασε πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών και Κοινωνικής Διοίκησης της Σόφιας, από όπου αποφοίτησε το 1986. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο προσλήφθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΕΟ, υπηρετώντας από διάφορες θέσεις. Είναι συνδικαλίστρια.Είναι νυμφευμένη με τον Νίκο Χαραλάμπους και έχει δύο κόρες και ένα υιό. Στα μαθητικά της χρόνια εντάχθηκε στην ΠΕΟΜ Αμμοχώστου και στη συνέχεια στην ΕΔΟΝ. Το 1995 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ. Διετέλεσε κεντρική οργανωτική γραμματέας της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ), εκπρόσωπος της ΠΕΟ στον Εθνικό Μηχανισμό για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Γυναικείων Οργανώσεων (ΠΟΓΟ) και μέλος του Εργατικού Συμβουλευτικού Σώματος. Επιπλέον, διετέλεσε πρεδρος στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών.Εκλέχτηκε βουλευτής βουλευτικές εκλογές του 2001 στην Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου με το ΑΚΕΛ για την Η΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Επανεκλέχθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2006 για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Ως βουλευτής, διετέλεσε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών, αναπληρώτρια πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού.Την 1η Μαρτίου 2008 διορίστηκε Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της θητείας της κυβέρνησης, δηλαδή έως την 28η Φεβρουαρίου 2013.Το 2021 εξελέγη Γενικός Γραμματέας της ΠΕΟ. «ΣΩΤΗΡΟΥΛΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ». Υπουργείο Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2019. «ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΣΩΤΗΡΟΥΛΑ». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2010. «50 χρόνια κυπριακού κοινοβουλίου» (PDF). Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). σελ. 254. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2019.
|
Η Σωτηρούλα Χαραλάμπους είναι Ελληνοκύπρια πολιτικός. Διετέλεσε Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου εκλεγμένη με το ΑΚΕΛ την περίοδο 2001-2013.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Συστηματική ανασκόπηση
|
Στην συστηματική ανασκόπηση χρησιμοποιείται μια αυστηρά καθορισμένη και διαφανής προσέγγιση για τη σύνθεση της έρευνας (πρωτόκολλο ανασκόπησης) με σκοπό την αξιολόγηση και, όπου είναι δυνατόν, την ελαχιστοποίηση της προκατάληψης στα ευρήματα. Ενώ πολλές συστηματικές ανασκοπήσεις χρησιμοποιούν την ποσοτική μετανάλυση των διαθέσιμων δεδομένων, υπάρχουν επίσης και οι ποιοτικοί έλεγχοι. Ορισμένες φορές χρησιμοποιούνται επίπεδα βαθμολογίας για να εκτιμηθεί η ποιότητα των στοιχείων ανάλογα με τη μεθοδολογία που χρησιμοποιείται. Επειδή η εκτίμηση αυτή μπορεί να είναι υποκειμενική, μπορεί να ζητηθεί η γνώμη πολλών ατόμων για την επίλυση τυχόν διαφορών βαθμολογίας στην αξιολόγηση των αποδεκτικών στοιχείων.Τα κέντρα EPPI, Cochrane και Joanna Briggs Institute έχουν δημοσιεύσει οδηγίες για τη σωστή διεξαγωγή της ανασκόπησης. Εντούτοις, το πιο γνωστό πρωτόκολλο για τη διεξαγωγή της συστηματικής ανασκόπησης είναι το λεγόμενο PRISMA, το οποίο προτείνει έναν τυποποιημένο τρόπο για να εξασφαλιστεί μια διαφανής και ολοκληρωμένη διαδικασία ανασκόπησης. Το πρωτόκολλο αυτό είναι υποχρεωτικό να ακολουθείται από τους συγγραφείς σε περισσότερα από 170 ιατρικά περιοδικά παγκοσμίως. Μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί αρκετές εξειδικευμένες επεκτάσεις του πρωτοκόλλου αυτού, όπως το PRISMA-P και το PRISMA-ScR. Υπάρχουν περισσότερα από 30 διαφορετικοί τύποι συστηματικών ανασκοπήσεων, και δεν υπάρχει πάντα συναίνεση στα όρια και στις διακρίσεις μεταξύ των προσεγγίσεων αυτών. Υπάρχουν πέντε βασικά βήματα στη διεξαγωγή της συστηματικής ανασκόπησης: Βήμα 1: Προσδιορισμός των ερωτήσεων Τo πρόβλημα υπό εξέταση θα πρέπει να προσδιοριστεί με τη μορφή σαφών και δομημένων ερωτήσεων πριν από την έναρξη της ανασκόπησης. Μόλις καθοριστούν οι ερωτήσεις, οι τροποποιήσεις στο πρωτόκολλο θα πρέπει να επιτρέπονται μόνο εάν γίνουν εμφανείς εναλλακτικοί τρόποι προσδιορισμού του πληθυσμού, των παρεμβάσεων, των αποτελεσμάτων ή του σχεδιασμού των μελετών. Βήμα 2: Προσδιορισμός των σχετικών μελετών Η αναζήτηση των μελετών πρέπει να είναι εκτεταμένη. Θα πρέπει να αναζητηθούν πολλές πηγές (τόσο ηλεκτρονικά όσο και σε έντυπη μορφή) χωρίς περιορισμούς γλώσσας. Τα κριτήρια επιλογής των μελετών πρέπει να προέρχονται από τις ερωτήσεις και να καθορίζονται εκ των προτέρων. Επίσης, είναι σημαντικό να καταγράφονται οι λόγοι για την ένταξη και τον αποκλεισμό των μελετών. Βήμα 3: Αξιολόγηση της ποιότητας των μελετών Η ποιοτική αξιολόγηση είναι σημαντική σε κάθε βήμα της ανασκόπησης. Η διατύπωση των ερωτήσεων και τα κριτήρια επιλογής των μελετών θα πρέπει να αποτελούν τα ελάχιστα στοιχεία του σχεδιασμού της ανασκόπησης. Οι επιλεγμένες μελέτες πρέπει να υποβάλλονται σε μια πιο ενδελεχή αξιολόγηση ποιότητας με τη χρήση βασικών εργαλείων αξιολόγησης. Αυτές οι λεπτομερείς εκτιμήσεις ποιότητας θα χρησιμοποιηθούν για τη διερεύνηση της ετερογένειας και την ενημέρωση των αποφάσεων σχετικά με την καταλληλότητα της μετανάλυσης. Επίσης, θα βοηθήσουν στον προσδιορισμό των συμπερασμάτων και στη διατύπωση των συστάσεων για τη μελλοντική έρευνα. Βήμα 4: Σύνοψη των ερευνητικών στοιχείων Η σύνθεση των στοιχείων αποτελείται από την αποτύπωση σε πίνακα των χαρακτηριστικών των μελετών, της ποιότητας και των επιδράσεων, όπως επίσης η χρήση των στατιστικών μεθόδων για τη διερεύνηση των διαφορών μεταξύ των μελετών και του συνδυασμού των αποτελεσμάτων τους (μετανάλυση). Η εξερεύνηση της ετερογένειας και των πηγών της θα πρέπει να προγραμματιστεί εκ των προτέρων. Εάν μια συνολική μετανάλυση δεν μπορεί να γίνει, τότε μπορεί να είναι εφικτή η μετανάλυση των υποομάδων. Βήμα 5: Ερμηνεία των ευρημάτων Ο κίνδυνος της μεροληψίας της έρευνας και οι προκαταλήψεις των επιλεγμένων ερευνών θα πρέπει να αναφερθούν. Η εξερεύνηση της ετερογένειας θα βοηθήσει στον προσδιορισμό του κατά πόσο είναι αξιόπιστη η συνολική περίληψη. Σε αντίθετη περίπτωση, τα αποτελέσματα των μελετών υψηλής ποιότητας θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία των συμπερασμάτων. Εάν γίνουν συστάσεις, θα πρέπει να βαθμολογούνται με βάση τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες των αποδεικτικών στοιχείων.
|
H συστηματική ανασκόπηση (αγγλικά: systematic review) είναι ένας τύπος βιβλιογραφικής ανασκόπησης όπου χρησιμοποιούνται επαληθεύσιμες αναλυτικές μεθόδοι για τη συλλογή δευτερογενών δεδομένων και η ποιοτική ή ποσοτική ανάλυσή τους. Στην ανασκόπηση επιλέγονται διάφορες μελέτες και γίνεται η αναγνώριση, εκτίμηση και επιλογή των καλύτερα μεθοδολογικά σχεδιασμένων μελετών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η συστηματική ανασκόπηση και η μετανάλυση χρησιμοποιούνται λανθασμένα ως ταυτόσημες έννοιες. Η μετανάλυση είναι μια μαθηματική διαδικασία που συνδυάζει στατιστικά τα αποτελέσματα των μελετών που επιλέχθηκαν έπειτα από τη συστηματική ανασκόπηση.Η συστηματική ανασκόπηση συχνά σχεδιάζεται για να παρέχει μια διεξοδική περίληψη των πρόσφατων ερευνητικών δεδομένων. Για παράδειγμα, στην ιατρική, μπορεί να πραγματοποιηθεί η συστηματική ανασκόπηση των τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών κι έτσι το κοινό να ενημερωθεί σφαιρικά για τις σύγχρονες τάσεις με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία. Συχνά, είναι ένας ταχύτερος και φθηνότερος τρόπος πραγματοποίησης έρευνας αντί της έναρξης μια νέας μελέτης.Χρησιμοποιείται κυρίως στους τομείς της βιοϊατρικής ή της υγειονομικής περίθαλψης, μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και σε άλλους τομείς όπου θα ήταν χρήσιμη η επιστημονική αξιολόγηση ενός επακριβώς καθορισμένου θέματος. Κάποια από τα βασικά θέματα που αναλύονται με τη χρήση της συστηματικής ανασκόπησης είναι οι κλινικές δοκιμές, οι παρεμβάσεις στη δημόσια υγεία, οι περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, οι κοινωνικές παρεμβάσεις, οι ανεπιθύμητες ενέργειες, η ποιοτική σύνθεση των αποδεικτικών στοιχείων των μελετών, η μεθοδολογική ανασκόπηση, η κριτική δημόσιων πολιτικών και παρεμβάσεων, και οι οικονομικές αξιολογήσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
The Notorious B.I.G.
|
Ο The Notorious B.I.G. γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Μεγάλωσε στη φτωχή γειτονιά του Bedford-Stuyvesant, ξεκίνησε να εμπορεύεται ναρκωτικά στην ηλικία των 12 ετών και φοίτησε στα ίδια σχολεία με τους Jay-Z και Busta Rhymes. Αν και ήταν καλός μαθητής και ξεχώριζε σε μαθητικούς διαγωνισμούς, ο ίδιος ξεκίνησε να πειραματίζεται με την χιπ χοπ μουσική ως ράπερ. Εξ αρχής, το ταλέντο του εντυπωσίασε τους συνομήλικούς του και έγινε ευρύτερα γνωστός για την ικανότητά του στο να κάνει freestyle, ένα είδος αυθόρμητου ρυθμικού μονολόγου μετά μουσικής. Αυτή η ευκολία στο ελεύθερο στυλ τον βοήθησε αργότερα στο να δημιουργήσει ολόκληρα τραγούδια χωρίς τη βοήθεια σημειώσεων. Ο Notorious παράτησε το σχολείο στα 17 του και ξεκίνησε να ασχολείται περισσότερο με το εμπόριο ναρκωτικών για να συντηρήσει την μητέρα του. Το 1991, ο 18χρονος Μπίγκυ συνελλήφθη για εμπόριο κρακ στην Βόρεια Καρολίνα. Πέρασε 9 μήνες στην φυλακή προτού αποφυλακιστεί. Όταν αποφυλακίστηκε, ο Notorious ηχογράφησε ένα δοκιμαστικό άλμπουμ με το ψευδώνυμο Μπίγκυ Σμολς. Η εκπληκτική εκφορά των στίχων και η ιδιαίτερη βαρύτονη φωνή του τον έκαναν αντιληπτό από τον παραγωγό της Uptown Records Σιν Κομπς, ο οποίος πρότεινε στον Notorious συμβόλαιο, ένα συμβόλαιο το οποίο δέχτηκε ο Notorious. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρεία αρνήθηκε και ο Κομπς απολύθηκε. Οι δύο καλλιτέχνες δημιούργησαν την Bad Boy Records και ο Notorious κυκλοφόρησε το πρώτο του σινκλ με τίτλο Party and Bullshit. Ο Notorious ανέπτυξε φιλιά με τα μέλη της Bad Boy Lil Kim και Lil Cease, αλλά και με τον εκκολαπτόμενο ράπερ της Interscope Τούπακ Σακούρ. Ο Notorious επίσης παντρεύτηκε την Φέιθ Έβανς, μια τραγουδίστρια της R&B. Με την Εβανς έκανε 1 παιδί, ενώ προέκυψε και 1 εξώγαμο με την πρώην κοπέλα του Τζαν Τζάκσον. Το 1994, ο Notorious κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ ονόματι Ready to Die, ένα αυτοβιογραφικό άλμπουμ που αφηγείται την παιδική του ηλικία και τις εμπειρίες του ως εγκληματίας στο Μπρούκλιν, περιέχει τα σινγκλ Juicy, Big Poppa και One More Chance και τελειώνει με την υποτιθέμενη αυτοκτονία του Notorious στο τραγούδι Suicidal Thoughts. Οι εξαιρετικές κριτικές και οι συνολικά καλές εντυπώσεις του δίσκου τον έκαναν γνωστό καλλιτέχνη και μεταξύ άλλων εθεωρείτο από τα μεγαλύτερα χιπ χοπ ονόματα της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ την εποχή εκείνη. Λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Τούπακ πυροβολήθηκε έξω από στούντιο ηχογράφησης, ένα στούντιο ηχογράφησης στο οποίο ηχογραφούσαν ο Μπίγκυ και ο Κομπς εκείνη την ώρα. Ο Τούπακ ξεκίνησε να κατηγορεί τους δύο πρώην συνεργάτες του για την απόπειρα δολοφονίας, ενώ την αμέσως επόμενη μέρα καταδικάστηκε ψευδώς για σεξουαλική επίθεση και οδηγήθηκε στην φυλακή. Ενώ ο Τούπακ βρισκόταν στην φυλακή, κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ Me Against the World και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ενώ ο Notorious κυκλοφόρησε το σινγκλ Who Shot Ya. Αν και οι στίχοι του τραγουδιού δεν αναφέρονται σε κάποια απόπειρα δολοφονίας κατά του Τούπακ, ο Σακούρ ερμήνευσε το τραγούδι ως προσωπική επίθεση εναντίον του. Μετά την αποφυλάκιση του, ο Τούπακ κυκλοφόρησε το τέταρτο του άλμπουμ All Eyez on Me, μια τεράστια κριτική και εμπορική επιτυχία. Αρκετά από τα κομμάτια του άλμπουμ περιέχουν κρυμμένες προσβολές προς τον Notorious και την Bad Boy. Ετσι αναπτύχθηκε σιγά σιγά μια προσωπική κόντρα με τον άλλοτε φίλο του Τούπακ, η οποία αποτυπώθηκε και μουσικά μέσω κάποιων τραγουδιών-επιθέσεων που αντάλλαξαν οι δύο ράπερ, όπως το Hit 'Em Up του Τούπακ, στο οποίο κατονομάζεται ο Notorious και οι συνεργάτες του. Την ίδια περίοδο, ο Notorious ετοίμαζε το δεύτερο του άλμπουμ Life After Death, το όποιο έχει ακόμα σκοτεινότερο τόνο από το Ready to Die και συνεχίζει τις αφηγήσεις του Notorious αμέσως μετά το τέλος του. Περιείχε τα σινγκλ Hypnotize (με την Πάμελα Λονγκ), Mo' Money Mo' Problems (με τον Mase και τον Σιν Κομπς) και Sky's the Limit. Η φωνή του ράπερ έγινε ακόμα πιο βαθιά σε αυτό το άλμπουμ. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γουάλας είναι ένας συνδυασμός του BIG (Μπιγκ), του χαϊδευτικού ονόματος που του προσκόλλησαν οι συμμαθητές του στο σχολείο, και της αγγλικής λέξεως notorious (διαβόητος). Το Μπίγκυ Σμολς (Biggie Smalls) ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε για το πρώτο του δοκιμαστικό άλμπουμ (demo). Το όνομα Φρανκ Γουάιτ παραπέμπει στον πρωταγωνιστή της ταινίας King of New York (1990), ο οποίος ήταν μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Στις 9 Μαρτίου το 1997 ο Γουάλας πυροβολήθηκε στο Λος Άντζελες. Μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αλλά απεβίωσε λίγη ώρα αργότερα. Ακολούθως, μετά τον θάνατό του, στις 25 Μαρτίου κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του Life After Death. Η δολοφονία του έγινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχε δολοφονηθεί ο Τούπακ Σακούρ έξι μήνες νωρίτερα. Και οι δύο περιπτώσεις παραμένουν ανεξιχνίαστες, εγείροντας έτσι πολλά ερωτηματικά. Οι θάνατοι αυτών των αντρών ερμηνεύτηκε ως το αποκορύφωμα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, ωστόσο δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που να συνδέουν τις δυο δολοφονίες. Το 1999, η Bad Boy κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ του Born Again, το όποιο δεν ολοκληρώθηκε ενόσω ο Notorious ήταν ζωντανός, συχνά δεν παίρνεται σοβαρά από τους φανς του ράπερ και γενικά τους μουσικόφιλους και θεωρείται αμφίβολης ποιότητας. Το άλμπουμ κυρίως αποτελείται από τραγούδια με στροφές ηχογραφημένες από τον Notorious πριν και μετά την κυκλοφορία του Ready to Die και στροφές ηχογραφημένες από πρωτοεμφανιζόμενους ράπερ τη διετία 1997-1998. Από το άλμπουμ ξεχώρισε το τραγούδι Dead Wrong, ένα τραγούδι για την παιδοφιλία, στο οποίο συμμετέχει και ο τότε πρωτοεμφανιζόμενος Eminem. Το 2005, η Bad Boy κυκλοφόρησε το Duets: The Final Chapter, ένα άλμπουμ που αποτελείται εξ ολοκλήρου από ντουέτα του Notorious με άλλους πρωτοεμφανιζόμενους ή μη καλλιτέχνες. Το άλμπουμ έλαβε μικτές κριτικές με πολλούς να επικρίνουν την μικρή παρουσία του στο άλμπουμ σε σχέση με τους άλλους καλλιτέχνες. Το 2007, η Bad Boy κυκλοφόρησε το Greatest Hits, ένα άλμπουμ που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μεγάλες επιτυχίες του Notorious από την εποχή που ζούσε. Το άλμπουμ δεν περιέχει καθόλου ακυκλοφόρητα μέχρι τότε κομμάτια. Το 2019, κυκλοφόρησαν το It Was Written ένα παρόμοιο άλμπουμ πάλι με παλιές επιτυχίες του ράπερ. Το 2009, κυκλοφόρησε το soundtrack της ταινίας Notorious για την ζωή του ράπερ. Το soundtrack αποτελείται από γνωστές επιτυχίες του και από προηγουμένως ακυκλοφόρητα κομμάτια. Το 2017, η γυναίκα του Notorious Φέιθ Έβανς κυκλοφόρησε το άλμπουμ The King & I, ένα άλμπουμ που είχε ηχογραφήσει μαζί με τον σύζυγό της. Ο Notorious φημιζόταν για τις ικανότητες του στην αφήγηση και θεωρείται για πολλούς ως ο καλύτερος παραμυθάς (storyteller). Ενώ τα τραγούδια του χαρακτηρίζονται από γραφικές σκηνές βίας και την αυξημένη χρήση υβριστικών λέξεων, τα σινγκλ του ακολουθούν ένα πιο εμπορικό υπόβαθρο και περιέχουν λιγότερες βωμολοχίες. Παράλληλα όμως ο B.I.G ενσωμάτωνε και πολλές εικόνες και ιστορίες από τη ζωή και το περιβάλλον του. Ενδεικτικοί τίτλοι τραγουδιών που καταδεικνύουν το χάρισμα του είναι τα Juicy, Hypnotize, Big Poppa, Machine Gun Funk και 10 Crack commandments. Ο Γουάλας θεωρείται ευρέως από τους πιο σημαντικούς ράπερ και γενικότερα μουσικούς όλων των εποχών, ενώ ο βίαιος θάνατος του έχει οδηγήσει στην δημιουργία αρκετών θεωριών συνωμοσίας, οι οποίες τον συνδέουν με τον θάνατο του Τούπακ Σακούρ. Το 2009 κυκλοφόρησε το φιλμ Notorious το οποίο είναι βασισμένο στη ζωή του εκλιπόντος ράπερ. Ο Notorious έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις καριέρες άλλων ράπερ, όπως των Lil Kim, Jay-Z, του συγκροτήματος Junior M.A.F.I.A και της Τσάρλι Μπάλτιμορ. 1994: Ready to Die 1997: Life After Death 1999: Born Again 2005: Duets: The Final Chapter 2007: Greatest Hits 2009: Notorious 2017: The King & I 2019: An Introduction to Ο Γουάλας έχει λάβει συνολικά 4 υποψηφιότητες για Βραβείο Γκράμι χωρίς να έχει κερδίσει κάποιο. Τα κομμάτια του Big Poppa και Hypnotize ήταν υποψήφια στην κατηγορία Καλύτερη Σόλο Ραπ Ερμηνεία το 1996 και το 1998 αντίστοιχα, ενώ το κομμάτι Mo Money Mo Problems ήταν υποψήφιο στην κατηγορία Καλύτερη Ραπ Ερμηνεία από Γκρουπ ή Ντουέτο. Ο δίσκος Life After Death, ο οποίος κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του, ήταν επίσης υποψήφιος στην κατηγορία Καλύτερου Ραπ Άλμπουμ. Απόσπασμα ταινίας με τον Notorious να κάνει freestyle Η επίσημη ιστοσελίδα του Notorious B.I.G. Ιστοσελίδα των φαν του καλλιτέχνη
|
Ο Κρίστοφερ Τζορτζ Λατόρ Γουάλας (Christopher George Latore Wallace, 21 Μαΐου 1972 - 9 Μαρτίου 1997), περισσότερο γνωστός με το καλλιτεχνικό όνομα Notorious B.I.G., ήταν Αμερικανός ράπερ από το Μπρούκλιν. Κατά τη μουσική καριέρα του, ο Γουάλας εξέδωσε ένα άλμπουμ, ενώ ακολούθησαν τρία ακόμη μετά το θάνατό του. Πέραν του Notorious B.I.G, ο Γουάλας είχε και τα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα Μπίγκυ Σμολς, Big Poppa και Φρανκ Γουάιτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Notorious_B.I.G.
|
Δράβος
|
Οι πηγές του Δράβου βρίσκονται σε Ιταλικό έδαφος, κοντά στα σύνορα με Αυστρία στην περιφέρεια του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε κοντά στην Ιταλική πόλη Ντομπιάκο. Από εκεί ξεκινάει σαν ένα μικρό ρέμα και λίγο πιο κάτω στην πόλη Σαν Κάντιντο δέχεται τα νερά του παραπόταμου Ρίο Σέστο και παίρνει την μορφή ποταμού. Φτάνοντας στην τοποθεσία Πράτο αλλά Ντράβα μπαίνει σε αυστριακό έδαφος και στην Κοιλάδα του Δράβου, μετά 30 χιλιόμετρα δέχεται τα νερά του Ίσελ. Μετά από 55 χιλιόμετρα δέχεται τα νερά του Μολ, παίρνει νοτιοανατολική κατεύθυνση και γίνεται πλωτός. Στη συνέχεια ο Δράβος μπαίνει στη Σλοβενία και την Κροατία, ενώ στην πορεία του στην Κροατία, ένα τμήμα του αποτελεί το σύνορο με την Ουγγαρία. Λίγο πριν τα σύνορα Κροατίας - Σερβίας, 7,5 χιλιόμετρα νότια της πόλης του Όσιγιεκ χύνεται στο Δούναβη. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός που πηγάζει από την Ιταλία, ο μεγαλύτερος που περνά από την χώρα, ο τέταρτος μεγαλύτερος παραπόταμος του Δούναβη μετά τους Τίσα, Σάβο και Προύθο. Στην πορεία περνά από πολλές μεγάλες πόλεις όπως το Λιντς, το Μάριμπορ, το Φίλλαχ, το Όσιγιεκ, το Βάραζντιν, το Πτούι και πολλές μικρότερες κωμοπόλεις. Στον Δράβο και στο τμήμα που βρίσκεται στην Ιταλία έχουν γίνει μετά το 1965-66 πολλές παρεμβάσεις για την ρύθμιση της κοίτης του, λόγω των συχνών πλημμυρών που έφεραν μεγάλες καταστροφές στο οικοσύστημα. Από το 1998 μια περιοχή περίπου 70 χλμ. στα σύνορα Ιταλίας - Αυστρίας προστατεύεται από την συνθήκη «Φύση 2000». Ο Δράβος είναι πλούσιος σε ψάρια, με πιο γνωστό τον σολομό του Δούναβη, του οποίου όμως ο πληθυσμός έχει μειωθεί λόγω της ρύπανσης. Κροατική ιστοσελίδα για τον Δράβο (Αγγλικά)
|
Ο Δράβος ή Ντράβα (ιταλικά, σλοβενικά, κροατικά: Drava, ουγγρικά: Dráva, γερμανικά: Drau) είναι παραπόταμος του Δούναβη που πηγάζει από τις Δολομιτικές Άλπεις και τα νερά του χύνονται μέσω του Δούναβη στη Μαύρη Θάλασσα. Έχει μήκος 749 χλμ., η λεκάνη απορροής του καταλαμβάνει έκταση 11.828 τετραγωνικών χιλιομέτρων και διασχίζει 5 ευρωπαϊκές χώρες. Πριν τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στη Σλοβενία, στο πλαίσιο του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας υπήρξε και επαρχία του Ντράβα με πρωτεύουσα την Λιουμπλιάνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CF%82
|
Ραφαέλ Σοριάνο
|
Ο Ραφαέλ Σοριάνο γεννήθηκε στη Ρόδο από σεφαραδίτικη εβραϊκή οικογένεια όπου και μένει μέχρι και το 17ο έτος της ηλικίας του. Το 1924 μεταναστεύει με την οικογένειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και εγκαθίσταται με συγγενείς του στο Λος Άντζελες. Το 1929 εγγράφεται στην Σχολή Αρχιτεκτονικής της Νότιας Καλιφόρνια από την οποία θα αποφοιτήσει το 1934. Το 1930 αποκτά την Αμερικανική υπηκοότητα και από το 1931 κάνει την πρακτική του δίπλα στον Ρίτσαρντ Νούτρα. Την εποχή που αποφοιτά ο Σοριάνο και ενώ η Αμερική βρίσκεται εν μέσω της Μεγάλης Ύφεσης καταφέρνει και βρίσκει εργασία στο Λος Άντζελες, συμμετέχοντας σε πολλά έργα του WPA (Works Progress Administration) και συνεργαζόμενος με ένα τοπικό τεχνικό γραφείο. Το 1936 μάλιστα ολοκληρώνει και το πρώτο του έργο (The Lipetz House). Λόγω της συμμετοχής της Αμερικής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι οικιστικές και εμπορικές κατασκευές στις ΗΠΑ περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό. Τότε ο Σοριάνο δέχεται να διδάξει στο USC (University of Southern California) και παράλληλα συμμετέχει σε διαγωνισμούς που επικεντρώνονται στην μεταπολεμική κατοικία. Το 1943 θα βραβευθεί με το 3ο βραβείο στον διαγωνισμό Μεταπολεμικής Διαβίωσης (Postwar Living Competition) που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του περιοδικού "Arts and Architecture". Μετά το τέλος του πολέμου η εύρεση εργασίας γι' αυτόν δεν ήταν δύσκολη και το 1949 λαμβάνει βραβείο για πραγματοποιημένο έργο του από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων. Το 1950 ολοκληρώνει την κατοικία του φίλου του Julius Shulman, ένα από τα λιγοστά έργα του που στέκονται ακόμη. Την ίδια χρονική περίοδο ολοκληρώνει την εγγραφή του στο περιοδικό "Arts and Architecture" συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Δειγματοληπτικής Μελέτης Κατοικίας. Η συμμετοχή του αποτέλεσε σημείο καμπής για το πρόγραμμα λόγω της πρωτοποριακής του αντιμετώπισης του χάλυβα στις κατοικίες. Τα διαμερίσματα Colby (1951) του Σοριάνο ξεχώρισαν τόσο για το μοντέρνο σχεδιασμό τους όσο και για την εκτεταμένη χρήση του χάλυβα στην κατασκευή τους. Για αυτά βραβεύθηκε με το εθνικό βραβείο σχεδιασμού του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων, το VII διεθνές βραβείο του Παναμερικανικού Κογκρέσου και με βραβείο τιμής από το ΑΙΑ της Καλιφόρνια. Το 1953 μεταφέρεται από το Λος Άντζελες στο Tiburon, κομητεία του Marin, όπου και εγκαθίσταται με την γυναίκα του, Elizabeth Stephens και τις δύο κόρες της , Margaret και Lucille Coberly. Το 1955 ο Σοριάνο σχεδιάζει το πρώτο μαζικής παραγωγής σπίτι από χάλυβα. Το 1961 ο Σοριάνο χρίζεται μέλος του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων(FAIA). Το 1965 ιδρύει την επιχείρηση Soria Structures, Inc., η οποία ειδικεύεται στην κατασκευή προκατασκευασμένων κατοικιών από αλουμίνιο. Τα τελευταία σχέδια του Σοριάνο που πραγματοποιήθηκαν ήταν τα 11 Αλουμινένια Σπίτια (All Aluminium Homes) στο νησί Μάουι στη Χαβάη, το 1965. Από το 1970 μέχρι και τον θάνατό του το 1988 ο Σοριάνο επικεντρώθηκε σε ταξίδια ανά τον κόσμο ως αρχιτεκτονικός λέκτορας, συγγραφέας και ερευνητής. Λίγο πριν τον θάνατο του διετέλεσε ως ειδικός διδάσκων σε συνεδρίες στο Κολέγιο Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού στο Cal Poly Pomona. Από τα 50 έργα του μόνο 12 παραμένουν όρθια, καθώς τα υπόλοιπα επλήγησαν από σεισμούς, πυρκαγιές και κατεδαφίσεις. Κάποια από αυτά που έχουν παραμείνει έχουν υποστεί αλλοιώσεις και προσθήκες. Όσα έχουν μείνει άθικτα πλέον προστατεύονται από τοπικούς κώδικες συντήρησης. Lipetz House(1936) Shulman House Case Study House(1950) Colby Apartments Eichler House Adolph's Laboratory and Office Schrage House Plywood House All Aluminum Homes Soria Structures World Peace Island Alcatraz Wagener, Wolfgang (2002). Raphael Soriano. Phaidon. Richardson, Sara. Raphael Soriano. A Bibliography. Vance Bibliographies, 1987. Soriano, Raphael. Substance and function in architecture. Oral History Program, University of California, Los Angeles, 1988. Smith, Elizabeth & Goessel, Peter. Case Study Houses. Taschen Verlag, 2002. McCoy, Esther (1984). The Second Generation. Gibbs Smith. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Raphael Soriano στο Wikimedia Commons
|
Ο Ραφαέλ Σοριάνο (Raphael Soriano) (1 Αυγούστου 1907 - 21 Ιουλίου 1988), ήταν αρχιτέκτονας και εκπαιδευτικός, γνωστός για την συνεισφορά του στον μοντερνισμό, καινοτόμος ως προς την χρήση αρθρωτών προκατασκευασμένων κατασκευών από αλουμίνιο και χάλυβα σε οικιστικά και εμπορικά σχέδια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AD%CE%BB_%CE%A3%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Επαρχία Τσάκο
|
Η λέξη Τσάκο προέρχεται από το chaku, τη λέξη Κέτσουα που χρησιμοποιείται για να ονομάσει μια περιοχή κυνηγιού ή την τεχνική κυνηγιού που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Η επαρχία Τσάκο βρίσκεται στο νότιο τμήμα της περιοχής Γκραν Τσάκο, μιας τεράστιας πεδιάδας που καλύπτει εδάφη στην Αργεντινή, την Παραγουάη και τη Βολιβία. Η επαρχία Τσάκο έχει έκταση 99.633 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι η δωδέκατη μεγαλύτερη επαρχία της Αργεντινής. Το υψηλότερο σημείο της επαρχίας είναι επίσης το δυτικότερο, κοντά στο δήμο Τάκο Πόσο, σε υψόμετρο 272 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.Οι ποταμοί Παρανά και Παραγουάης χωρίζουν την επαρχία Τσάκο από την επαρχία Κοριέντες και τη Δημοκρατία της Παραγουάης. Στα βόρεια, ο ποταμός Μπερμέχο αποτελεί ένα άλλο φυσικό σύνορο, χωρίζοντας την επαρχία Τσάκο από την επαρχία Φορμόσα. Στα νότια, τα σύνορα ακολουθούν τον 28ο νότιο παράλληλο, χωρίζοντας την περιοχή από την επαρχία Σάντα Φε, ενώ στα δυτικά συνορεύει με τη Σάλτα και το Σαντιάγο δελ Εστέρο. Άλλοι σημαντικοί ποταμοί είναι: ο Νέγρο, ο Ταπεναγά, ο Παλομέτα και ο Σαλάδο, όλοι παραπόταμοι ή διακλαδώσεις του ποταμού Παρανά. Η επαρχία έχει υποτροπικό κλίμα. Χωρίζεται σε δύο διαφορετικές κλιματικές ζώνες: μια πιο υγρή στα ανατολικά και ένα ξηρότερο υποτροπικό κλίμα στο κέντρο και στα δυτικά. Τα ανατολικά τμήματα της επαρχίας έχουν ένα υγρό υποτροπικό κλίμα (Cfa σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν) χωρίς ξηρή περίοδο. Στα δυτικά, όπου οι βροχοπτώσεις είναι λιγότερες, έχει υποτροπικό κλίμα με ξηρό χειμώνα και ταξινομείται ως ημίξηρο κλίμα (BS σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν) λόγω της δυνητικής εξατμισοδιαπνοής που υπερβαίνει τις βροχοπτώσεις. Στις πιο υγρές (ανατολικές) περιοχές της επαρχίας, οι βροχοπτώσεις πέφτουν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους χωρίς ξηρή περίοδο. Οι περιοχές αυτές δέχονται περίπου 1.400 χιλιοστά βροχόπτωσης ετησίως. Οι βροχοπτώσεις μειώνονται προς τα δυτικά και συγκεντρώνονται περισσότερο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 21 και 23 °C, οι οποίες μειώνονται από βορρά προς νότο. Τα καλοκαίρια είναι θερμά με θερμοκρασίες που μπορεί να φτάσουν τους 38 έως 41 °C στα ανατολικά τμήματα της επαρχίας. Τα δυτικά τμήματα παρουσιάζουν περισσότερες διακυμάνσεις στις θερμοκρασίες λόγω των ηπειρωτικών επιδράσεων. Οι ακραίες θερμοκρασίες το καλοκαίρι είναι πιο ακραίες με θερμοκρασίες που συχνά ξεπερνούν τους 40 °C. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι εισβολές ψυχρού, πολικού αέρα από το νότο μπορεί να οδηγήσουν σε παγετό και θερμοκρασίες που πέφτουν κάτω από το μηδέν. Καθώς το καλοκαίρι βρίσκεται κάτω από μια περιοχή με υψηλή ηλιακή ακτινοβολία, έχει ως συνέπεια να σχηματίζεται ένα σύστημα χαμηλής πίεσης πάνω από την επαρχία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η υγρασία στην επαρχία είναι υψηλή λόγω του κλίματος, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της, το πιο υγρό τμήμα της επαρχίας. Οι περισσότεροι άνεμοι που μεταφέρουν υγρό αέρα προέρχονται από τα βόρεια και τα ανατολικά. Ο χειμώνας είναι η πιο υγρή εποχή (υψηλή υγρασία) μιας και χαρακτηρίζεται από συχνές ομίχλες. Η περιοχή κατοικούνταν αρχικά από διάφορους κυνηγούς-συλλέκτες που μιλούσαν γλώσσες της οικογένειας Ματάκο-Γουαϊκρού. Στην περιοχή επιβιώνουν ιθαγενείς φυλές, συμπεριλαμβανομένων των Τόμπα και Γουίτσι, οι οποίες έχουν σημαντικές κοινότητες στην επαρχία αυτή καθώς και στην επαρχία Φορμόσα.Ο πρώτος ευρωπαϊκός οικισμός ιδρύθηκε από τον Ισπανό κονκισταδόρ Αλόνσο ντε Βέρα ι Αραγκόν, το 1585, και ονομαζόταν Κονσεπσιόν ντε Νουέστρα Σενιόρα. Εγκαταλείφθηκε το 1632. Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της, ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της περιοχής, αλλά οι επιθέσεις των τοπικών Ινδιάνων ανάγκασαν τους κατοίκους να φύγουν. Τον 17ο αιώνα ιδρύθηκε στην περιοχή της σημερινής πόλης Ρεσιστένσια η ιησουιτική ιεραποστολή Σαν Φερνάντο ντελ Ρίο Νέγκρο, αλλά εγκαταλείφθηκε δεκαπέντε χρόνια αργότερα.Η περιοχή του Γκραν Τσάκο παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη και ακατοίκητη από Ευρωπαίους ή Αργεντινούς μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, μετά από πολυάριθμες συγκρούσεις μεταξύ Αργεντινής και Παραγουάης κατά τη διάρκεια του πολέμου της Τριπλής Συμμαχίας. Το Σαν Φερνάνδο επανιδρύθηκε ως στρατιωτικό φυλάκιο και μετονομάστηκε σε Ρεσιστένσια το 1876.Η Εθνική Επικράτεια του Γκραν Τσάκο (Territorio Nacional del Gran Chaco) ιδρύθηκε το 1872. Η περιοχή αυτή, η οποία περιελάμβανε τη σημερινή επαρχία Φορμόσα και εδάφη που βρίσκονται σήμερα εντός της Παραγουάης, αντικαταστάθηκε από την Εθνική Επικράτεια του Τσάκο (Territorio Nacional del Chaco) κατά τη διοικητική διαίρεσή της, το 1884. Μεταξύ του τέλους του δέκατου ένατου και των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, η επαρχία δέχτηκε μια ποικιλία μεταναστών, μεταξύ των οποίων Γερμανοί του Βόλγα και Μεννονίτες από τη Ρωσία, τη Γερμανία και τον Καναδά. Αυτοί, μαζί με άλλους μετανάστες, μετέτρεψαν το Τσάκο σε μια παραγωγική γεωργική περιοχή γνωστή για την παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων και βοείου κρέατος. Το 1951 η περιοχή έγινε επαρχία και το όνομά της άλλαξε σε Επαρχία Πρεσιντέντε Περόν. Η επαρχία μετονομάστηκε εκ νέου το 1955, όταν ανατράπηκε η κυβέρνηση του προέδρου Χουάν Περόν, επιστρέφοντας στην ιστορική ονομασία Τσάκο. Η γεωργική ανάπτυξη στο Τσάκο συνδέεται κυρίως με την εμπορική καλλιέργεια του ξύλου κεμπράτσο και του βαμβακιού. Το Τσάκο παράγει σήμερα το 60% της εθνικής παραγωγής βαμβακιού της Αργεντινής. Η γεωργική παραγωγή τροφίμων αντιπροσωπεύει το 17% της παραγωγής της Αργεντινής. Αυτό περιλαμβάνει καλλιέργειες όπως η σόγια, το σόργο και ο αραβόσιτος. Το ζαχαροκάλαμο καλλιεργείται επίσης στο νότο, καθώς και το ρύζι και ο καπνός σε μικρότερο βαθμό.Οι φυλές βοοειδών που αποτελούνται από διασταυρώσεις με ζεμπού θεωρούνται καλύτερα προσαρμοσμένες στις υψηλές θερμοκρασίες, την έλλειψη χόρτου και τις περιστασιακές πλημμύρες από ό,τι οι καθαρόαιμες φυλές που εκτρέφονται εντατικά. Η βιομηχανία συνεισφέρει περίπου 10% στην επαρχιακή οικονομία και περιλαμβάνει τα υφάσματα που παράγονται από το τοπικό βαμβάκι, την παραγωγή πετρελαίου και άνθρακα, καθώς και τη ζάχαρη, το αλκοόλ και το χαρτί, τα οποία προέρχονται από το ζαχαροκάλαμο.Στο Τσάκο βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Τσάκο, αλλά ο τουρισμός δεν είναι μια καλά αναπτυγμένη βιομηχανία στην επαρχία. Το κύριο αεροδρόμιο της επαρχίας, το Διεθνές Αεροδρόμιο της Ρεσιστένσια, εξυπηρετεί περίπου 100.000 επιβάτες ετησίως. Η επαρχία χωρίζεται σε 25 νομούς (ισπανικά: departamentos). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Chaco Province στο Wikimedia Commons Επίσημος ιστότοπος
|
Το Τσάκο (ισπανικά: Chaco, Ισπανική προφορά: ˈtʃako, γουίτσι: To-kós-wet), επίσημα Επαρχία του Τσάκο (ισπανικά: provincia del Chaco pɾoˈβinsja ðel ˈtʃako), είναι μία από τις 23 επαρχίες της Αργεντινής. Πρωτεύουσά της και μεγαλύτερη πόλη, είναι η Ρεσιστένσια. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της χώρας. Συνορεύει με τη Σάλτα και το Σαντιάγο δελ Εστέρο στα δυτικά, τη Φορμόσα στα βόρεια, το Κοριέντες στα ανατολικά και τη Σάντα Φε στα νότια. Έχει επίσης διεθνή σύνορα με το διαμέρισμα Νιεεμπουκού της Παραγουάης. Με έκταση 99.633 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 1.142.963 κατοίκους το 2022, είναι η δωδέκατη πιο εκτεταμένη και η ενδέκατη πιο πυκνοκατοικημένη από τις είκοσι τρεις επαρχίες της Αργεντινής. Το 2010, το Τσάκο έγινε η δεύτερη επαρχία της Αργεντινής που υιοθέτησε περισσότερες από μία επίσημες γλώσσες. Οι γλώσσες αυτές είναι οι γλώσσες Κομ, Μοκοΐτ και Γουίτσι, οι οποίες ομιλούνται από τους λαούς Τόμπα, Μοκοβί και Γουίτσι αντίστοιχα. Το Τσάκο ήταν ιστορικά μια από τις φτωχότερες περιοχές της Αργεντινής και σήμερα κατατάσσεται στην τελευταία θέση τόσο με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ όσο και με βάση τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF
|
Μπιλάι
|
Πιστεύεται ότι το όνομα "Μπιλάι" προέρχεται από τη φυλή Μπιλ η οποία αρχικά κατοικούσε στην περιοχή αυτή και συνεχίζει να κατοικεί στα κοντινά δάση μέχρι σήμερα. Κατά την απογραφή του 2011, το Πολεοδομικό συγκρότημα Ντουργκ-Μπιλάι Ναγκάρ είχε πληθυσμό 1.064.077 κατοίκων. Κατάλογος πόλεων στο Τσατίσγκαρ Τσατίσγκαρ
|
Το Μπιλάι, επίσημα ονομάζεται Μπιλάι Ναγκάρ, είναι μια πόλη στην επαρχία Ντουργκ στο Τσατίσγκαρ, στην κεντροανατολική Ινδία.Η πόλη είναι γνωστή για την βιομηχανία χάλυβα και χημικών, ιδίως το Εργοστάσιο Ατσαλιού Μπιλάι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B9
|
Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ
|
Οι φιλελεύθερες πολιτικές του βλέψεις και το λογοτεχνικό του ενδιαφέρον, τον έφεραν σε επαφή με τον ποιητή και συντάκτη της εφημερίδας The Examiner, Λέι Χαντ. Απο το 1814 μέχρι το 1816 έφτιαξε την συνέχεια του Collection of English Plays (ελληνικά: Συλλογή Αγγλικών Θεατρικών Έργων) του Ρόμπερτ Ντόντσλι, και το 1829 απέκτησε μέρος ιδιοκτησίας του Βρετανικού περιοδικού The Athenaeum, γίνοντας επίσης και συντάκτης του, μεγαλώνοντας πολύ την επιρροή του περιοδικού. Το 1846 παραιτήθηκε απο συντάκτης του Athenaeum, και συνέχισε ως συντάκτης της εφημερίδας Daily News, αλλά συνείσφερε και στο Athenaeum γράφοντας για συγγραφείς και ποιητές όπως τους Αλεξάντερ Πόουπ, Έντμουντ Μπερκ, Τζούνιους και άλλους. Ο εγγονός του, Σερ Τσαρλς Ντιλκ o 2ος, αναδημοσίευσε αυτά τα γραπτά το 1875 υπό τον τίτλο, Papers of a Critic (Γραπτά ενός Kριτικού). Κατά τον Οκτώβριο του 1816, ο Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ και ο φίλος του, Τσαρλς Άρμιτατζ Μπράουν μετακόμισαν σε ένα ζευγάρι μεζονετών στο Χάμπστεντ του Λονδίνου. Αργότερα το μέρος ονομάστηκε Οίκος Ουέντγουερθ. Ο ποιητής Τζον Κιτς έζησε με τον Τσαρλς Μπράουν τα έτη μεταξύ 1818 και 1820 και ήταν γνωστός με τον Τσαρλς Ντιλκ. Το 1822 ο Τσαρλς Μπράουν μετακόμισε στην Ιταλία, πουλώντας το μέρος της περιουσίας που του άνηκε στον Τσαρλς Ντιλκ. Σήμερα ο Οίκος Ουέντγουερθ είναι γνωστός ως Οίκος Κιτς και είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στον Τζον Κιτς. Πατέρας του ήταν ο συνονόματος Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ (1742-1826), δημόσιος υπάλληλος στην Αγγλία. Και μητέρα του η Σάρα Μπλούφορντ.Ο Ντιλκ ήταν παντρεμένος για 40 χρόνια με την "κόρη ενός αγρότη απο το Γιόρκσαϊρ" η οποία πέθανε το 1850. Μετά τον θάνατό της αλλά και της θετής του κόρης το 1853, αποφάσισε να βρει περισσότερο χρόνο στην φροντίδα του δεκάχρονου συνονόματου εγγονού του, μελλοντικού βουλευτή και 2ου Βαρονέτου.Ο γιος του ήταν ο Σερ Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ, 1ος Βαρονέτος.Ο Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ παντρεύτηκε την Μαρία Ντόουβ Γουόκερ (1790–1850). Η Μαρία ήταν κόρη του Έντουαρντ Γουόκερ και της συζύγου του Φράνσις Ντέιβις.Πέθανε το 1864 σε ηλικία των 74 ετών. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της περιοχής Κένσαλ Γκριν στο Κένσινγκτον της Αγγλίας. Garrett, William, Charles Wentworth Dilke. Boston, Twayne, 1982. Garrett, William, Hazlitt's Debt to C.W. Dilke. In: The Keats-Shelley Memorial Bulletin, No. XV, 1964, σελ. 37–42. Garrett, William, Two Dilke Letters. In: The Keats-Shelley Memorial Bulletin, No. XXVII, 1976, σελ. 1–9.
|
Ο Τσαρλς Ουέντγουερθ Ντιλκ (1789–1864) ήταν Άγγλος φιλελεύθερος κριτικός και λογοτεχνικός συγγραφέας. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο Γραφείο Οικονομικών του Βασιλικού Ναυτικού (Navy Pay Office), και αφότου συνταξιοδοτήθηκε το 1830, αφοσιώθηκε στις λογοτεχνικές του φιλοδοξίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81%CE%B8_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%BA
|
Dornier Do 215
|
Το ταχύ βομβαρδιστικό Do 17 παρουσίαζε αξιόλογο εξαγωγικό ενδιαφέρον και η κατασκευάστρια εταιρεία μετέτρεψε τον Ιούλιο του 1937 ένα Do 17 Z-0 σε αεροσκάφος επίδειξης για τους δυνητικούς πελάτες. Παρόλο που το αεροσκάφος αυτό ήταν επί της ουσίας πανομοιότυπο με τα Do 17Z παραγωγής, το Υπουργείο Αεροπορίας του Ράιχ (γερμ. Reichsluftfahrtministerium) αποφάσισε να αποδώσει τη νέα ονομασία Do 215 στην έκδοση για εξαγωγές. Το αρχικό πρωτότυπο (Do 215 V1) είχε τους αστεροειδείς κινητήρες Bramo 323 Fafnir που είχε και το Do 17Z. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος συνετρίβη κατά την διάρκεια των δοκιμών. Το επόμενο πρωτότυπο (Do 215 V2) είχε κινητήρες Gnome-Rhône 14-NO. Οι δοκιμές του ολοκληρώθηκαν επιτυχώς, όμως δεν προσέλκυσε παραγγελίες διότι οι επιδόσεις του δεν παρουσίαζαν ουσιαστική βελτίωση σε σύγκριση με το Do 17Z. Στο τρίτο πρωτότυπο (Do 215 V3) χρησιμοποιήθηκαν κινητήρες Daimler-Benz DB 601 Ba των 1.159 hp. Το αεροσκάφος αυτό, που πέταξε για πρώτη φορά την άνοιξη του 1939, είχε σημαντική βελτίωση στις επιδόσεις του. Η παραγωγή των Do 215 A-1 άρχισε το 1939, με πρώτο πελάτη τη Σουηδική Πολεμική Αεροπορία. Κανένα αεροσκάφος δεν παραδόθηκε τελικά στους Σουηδούς, εξαιτίας της έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα δεκαοκτώ Do 215 της σουηδικής παραγγελίας παραδόθηκαν τελικά στη Luftwaffe. Στα υπόλοιπα Do 215 που παρήχθησαν (εκδόσεις B-0 έως και B-5) ενσωματώθηκαν ορισμένες τροποποιήσεις. Στα 1939-41 κατασκευάστηκαν συνολικά 105 αεροσκάφη από τη Dornier στο εργοστάσιό της στο Όμπερπφαφενχοφεν (Oberpfaffenhofen). Αρχικά η Luftwaffe χρησιμοποίησε τα Do 215 ως βομβαρδιστικά και αναγνωριστικά, ενώ αργότερα αρκετά έδρασαν ως νυχτερινά μαχητικά. Τα τελευταία Do 215 αποσύρθηκαν στα τέλη του 1944. Do 215 V1 Ένα Do 17 Z-0 που χρησιμοποιήθηκε ως πρωτότυπο για το πρόγραμμα του Do 215. Συνετρίβη κατά τη διάρκεια των δοκιμών.Do 215 V2 Πρωτότυπο (ένα Do 17 Z-0) με κινητήρες Gnome-Rhône 14-NO.Do 215 V3 Πρωτότυπο με κινητήρες DB 601Ba.Do 215 A-1 Ονομασία δεκαοκτώ αεροσκαφών που προορίζονταν για την Σουηδία αλλά δεν παραδόθηκαν.Do 215 B-0 Τρία από τα αεροσκάφη της έκδοσης A-1 που αξιοποιήθηκαν από τη Luftwaffe ως βομβαρδιστικά/αναγνωριστικά.Do 215 B-1 Ονομασία των υπόλοιπων δεκαπέντε αεροσκαφών της σουηδικής παραγγελίας στις τάξεις της Luftwaffe.Do 215 B-2 Έκδοση αναγνώρισης με τις κατάλληλες μετατροπές στην αποθήκη βομβών ώστε να μεταφέρονται κάμερες.Do 215 B-3 Δύο αεροσκάφη, παρόμοια με τα B-1, που πωλήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση.Do 215 B-4 Αναβαθμισμένα αναγνωριστικά τα οποία ήταν βασισμένα στα B-2.Do 215 B-5 Είκοσι νυκτερινά μαχητικά, που προέκυψαν από μετατροπή αεροσκαφών των εκδόσεων B-1 και B-4. Διέθεταν στο ρύγχος τους προβολέα υπερύθρων για το σύστημα ανίχνευσης Spanner. Ήταν οπλισμένα με τέσσερα πολυβόλα MG 17 των 7,92 mm και δύο πυροβόλα MG FF των 20 mm. Το σύστημα Spanner αποδείχθηκε ανεπαρκές και αντικαταστάθηκε από το ραντάρ FuG 202 Lichtenstein B/C στα μέσα του 1942. Μάλιστα τα Do 215 B-5 ήταν τα πρώτα νυκτερινά μαχητικά που εξοπλίστηκαν με το ραντάρ αυτό. Παρέμειναν σε υπηρεσία από τον Ιανουάριο του 1941 μέχρι τον Μάιο του 1944. ΓερμανίαLuftwaffeΟυγγαρίαΗ Ουγγρική Βασιλική Αεροπορία ενέταξε σε υπηρεσία τουλάχιστον έντεκα αεροσκάφη.ΕΣΣΔΗ Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία αγόρασε δύο αεροσκάφη από τη Γερμανία. ΣουηδίαΗ Σουηδική Πολεμική Αεροπορία παρήγγειλε δεκαοκτώ Do 215 A-1 τα οποία δεν παραδόθηκαν αλλά επιτάχθηκαν από τη Luftwaffe.ΓιουγκοσλαβίαΗΓιουγκοσλάβικη Βασιλική Αεροπορία είχε παραγγείλει Do 215, όμως εξαιτίας της έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν παραδόθηκαν.ΟλλανδίαΤο καλοκαίρι του 1939 η Ολλανδική Πολεμική Αεροπορία παρήγγειλε 24 αεροσκάφη προκειμένου να αντικαταστήσει τα Fokker T.V. Τον Σεπτέμβριο του 2007 βρέθηκε σε καλή κατάσταση ένα Do 215B στα ρηχά νερά της θάλασσας του Βάντεν στην Ολλανδία. Ήταν το αεροσκάφος του «άσσου» της Luftwaffe Χέλμουτ Βόλτερσντορφ (Helmut Woltersdorf). Τη νύχτα 6/7 Ιουλίου 1941 ο Βόλτερσντορφ κατέρριψε ένα βομβαρδιστικό Vickers Wellington, όμως και το δικό του αεροσκάφος υπέστη ζημιές από τα πυρά του αντιπάλου και κατέπεσε στα αβαθή νερά της θάλασσας του Βάντεν. Τα περισσότερα τμήματα του συγκεκριμένου Do 215 έχουν ανακτηθεί. Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη Do 17Dornier Do 17 Dornier Do 217Συγκρίσιμα αεροσκάφηBristol Blenheim PZL.37 Łoś Tupolev SBΚατάλογοιΚατάλογος αεροσκαφών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Dressel, Joachim· Griehl, Manfred (1994). Bombers of the Luftwaffe. London: Arms and Armour. ISBN 1-85409-140-9. Griehl, Manfred (2005) [1991]. Dornier Do 17 E-Z, Do 215 B: The Flying Pencil in Luftwaffe Service. Erlangen, Germany: AirDOC. ISBN 3-935687-42-7. Kulikov, Victor (March 2000). «Des occasions en or pour Staline, ou les avions allemands en URSS» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'Aéronautique et son histoire (84): 16–23. ISSN 1243-8650. Kulikov, Victor (April 2000). «Des occasions en or pour Staline, ou les avions allemands en URSS» (στα γαλλικά). Avions: Toute l'Aéronautique et son histoire (85): 44–49. ISSN 1243-8650. Olrog, Mikael (2017). Dornier Do 215: From Reconnaissance Aircraft to Nightfighter. Manchester, UK: Crecy Publishing. ISBN 978-1-90653-752-4. Green, William (1967). Warplanes of the Second World War, Volume Nine, Bombers and Reconnaissance Aircraft. London: Macdonald. ISBN 978-0-356-01491-3. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dornier Do 215 στο Wikimedia Commons
|
Το Dornier Do 215 ήταν ελαφρύ βομβαρδιστικό/αναγνωριστικό αεροσκάφος το οποίο αργότερα αξιοποιήθηκε και ως νυκτερινό μαχητικό. Αναπτύχθηκε από την Dornier Flugzeugwerke προκειμένου να εξαχθεί σε άλλες χώρες, όμως τα περισσότερα Do 215 κατέληξαν στην Luftwaffe. Όπως συνέβη και με το Dornier Do 17, το Do 215 έφερε το προσωνύμιο «ιπτάμενο μολύβι» εξαιτίας της λεπτής ατράκτου του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Dornier_Do_215
|
Ιάιντο
|
Οι τέχνες του ιαπωνικού ξίφους ανάγονται στον Ιιζάσα Τσοϊσάι, ιδρυτή της σχολής Τένσιν Κατόρι Σίντο Ρύου, η οποία περιελάμβανε την χρήση πολλών όπλων, όπως του ξίφους, της λόγχης, του ραβδιού κ.ά. Ένα μέρος της εξάσκησης περιελάμβανε τεχνικές ταχείας ξιφούλκησης και άμεσης χρησιμοποιήσεως του ξίφους. Όμως, η πατρότητα του Ιάιντο, στην σημερινή του τουλάχιστον μορφή, ανάγεται σε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τον Χαγιασιζάκι Τζινσούκε Σιγκενόμπου (1542-1621). Σύμφωνα με την παράδοση, ο Χαγιασιζάκι Τζινσούκε Σιγκενόμπου, σε ηλικία 14 ετών και με σκοπό να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του, αποτραβήχτηκε στον ναό του, Χαγιασιζάκι Μυοτζίν, προσευχόμενος και ασκούμενος επί 100 ημέρες. Εκεί φέρεται να δέχεται θεϊκή έμπνευση για την τέχνη του ξίφους, βάσει της οποίας ανέπτυξε την τεχνική της ταχείας ξιφούλκησης. Ονόμασε την τέχνη του Σινμέι Μούσο Ρύου και με αυτήν κατόρθωσε να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του. Αργότερα, ονόμασε την τέχνη του Μούσο Σίντεν Τζουσίν Μπάττο ντο. Όλες οι σημερινές σχολές Ιάιντο προέρχονται από την σχολή αυτή. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της τέχνης διαδραμάτισαν προσωπικότητες όπως οι: Ταμίγια Χεϊμπέι Σιγκεμάσα (τέλη 1500 – 16;;), ιδρυτής της σχολής Ταμίγια ρύου), Χασεγκάουα Τσικαρανοσούκε Εϊσίν (περί το 1610, εισήγαγε τον τρόπο να φέρεται το κατάνα στην ζώνη με την κόψη προς τα πάνω), Όε Μασαμίτσι Σικέι (1852 – 1927), Νακαγιάμα Χακούντο Γιουσίν (1869 – 1958). Ιδιαίτερα στους δύο τελευταίους οφείλεται η σημερινή κωδικοποίηση της εξάσκησης, όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από τις δύο κυριότερες σχολές έκφρασης, το Μούσο Τζίκιντεν Έισιν Ρύου και το Μούσο Σίντεν Ρύου. Αυτή καθ’ εαυτή η ονομασία Ιάιντο οφείλεται στον Νακαγιάμα Χακούντο και πρωτοεμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Οι χαρακτήρες κάντζι ‘’Ι’’ και ‘’αι’’ μπορούν να διαβασθούν επίσης ως ιττε και αβάσου, στην φράση "Τσούμε νι ίττε, κύου νι αβάσου" (=οτιδήποτε κι αν κάνεις, οπουδήποτε κι αν είσαι, να είσαι πάντοτε έτοιμος). Η εξάσκηση στο Ιάιντο συνίσταται στην απόκτηση της γνώσεως του πώς κρατείται το ξίφος και πώς εκτελούνται τα βασικά κοψίματα μ’ αυτό. Ακολούθως, ο ασκούμενος αρχίζει την εξάσκηση των κάτα, μέσα από τα οποία μαθαίνει την πρακτική εφαρμογή των τεχνικών και τα οποία εκτελούνται χωρίς αντίπαλο. Στα πλαίσια της Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Κέντο (Zen Nihon Kendo Renmei, ZNKR), αυτό περιλαμβάνει ένα σύνολο 12 κάτα με την ονομασία ZNKR Iai (πρώην Seittei Iai). Τα κάτα αυτά προέρχονται από τις κυριότερες παλαιές σχολές, κορύου, περιλαμβάνουν τις βασικές αρχές και χρήσεις του ξίφους και αποτελούν την προετοιμασία για περαιτέρω μελέτη πάνω στις παλαιές σχολές, η εξάσκηση στις οποίες αρχίζει στο επίπεδο του 2ου ή 3ου νταν. Σήμερα, στην Ιαπωνική Ομοσπονδία Κέντο εκπροσωπούνται πέντε παλαιές σχολές: Μούσο Τζίκιντεν Έισιν Ρύου, Μούσο Σίντεν Ρύου, Ταμίγια Ρύου, Χόκκι Ρύου και Σινκάγκε Ρύου. Κάθε κορύου περιλαμβάνει δύο έως τρία σετ κάτα, αυξανόμενης δυσκολίας, κυρίως από θέσεις στο έδαφος, σέιζα ή τάτε χίζα. Σε πιο προχωρημένα επίπεδα υπάρχουν σετ κάτα δύο ατόμων, όπου οι δύο ασκούμενοι, σε διακριτούς ρόλους (σιντάσι και ουτσιντάσι), ασκούνται σε αντικείμενα απόστασης και χρονισμού, που δεν μπορούν να εξασκήσουν στα κάτα ενός ατόμου. Στο Ιάντο δεν υπάρχει ελεύθερος αγώνας, σιάι, όμως ο συνδυασμός με εξάσκηση στο κέντο, καλύπτει και το αντικείμενο αυτό. Κάθε κάτα ακολουθεί την ίδια βασική δομή: Νουκιτσούκε, ξιφούλκηση με ταυτόχρονο (με το ένα χέρι) κόψιμο, ή σε ορισμένες περιπτώσεις απόκρουση της επιθέσεως Κιριτσούκε, το κύριο και αποφασιστικό κόψιμο, που γίνεται με τα δύο χέρια, εναντίον ενός η και περισσοτέρων αντιπάλων Τσιμπούρι, κίνηση της λεπίδας με σκοπό τον καθαρισμό της από το αίμα, Νότο, επαναφορά του ξίφους στην θήκη. Κατά την εξάσκηση φέρεται χακάμα και κεϊκόγκι. Η χακάμα είναι συνήθως μαύρη ή σκούρα μπλε και το κεϊκόγκι σε χρώμα που συνδυάζεται με την χακάμα. Κάτω από την χακάμα φέρεται μία ζώνη, όμπι, για να συγκρατεί το ξίφος στην θέση του, το χρώμα της οποίας επιλέγεται, ώστε να συνδυάζεται με αυτό του κεϊκόγκι και της χακάμα. Ένα ζέκκεν, είδος πάνινης ετικέτας, φέρεται στο αριστερό στήθος με το όνομα του ασκούμενου και το όνομα του ντότζο ή της χώρας. Τίποτε στην εξωτερική εμφάνιση δεν δείχνει τον βαθμό του ασκούμενου ή του δασκάλου, αυτό διακρίνεται από την τεχνική του και μόνο. Το βασικό εργαλείο εξάσκησης αποτελεί το ξίφος: ξύλινο ξίφος εξασκήσεως (μποκέν/μποκουτό) για αρχαρίους και απομίμηση κατάνα από κράμα αλουμινίου (ιάιτο, χωρίς ακονισμένη κόψη), για περισσότερο προχωρημένους. Υψηλού επιπέδου ασκούμενοι χρησιμοποιούν σίνκεν ("ζωντανή λεπίδα"), που έχουν κατασκευασθεί είτε σήμερα, είτε και αρκετά χρόνια πριν. Ο χώρος εξασκήσεως, το ντότζο, απαιτεί μία ελεύθερη επιφάνεια συνήθως ξύλινου πατώματος, χωρίς να αποκλείεται η εξάσκηση σε επιφάνεια με τατάμι ή υποκατάστατα του ξύλου. Σημαντικό στοιχείο προσοχής είναι το ύψος της αιθούσης, ώστε να επιτρέπει την απρόσκοπτη κίνηση του ξίφους. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι για προφανείς λόγους ασφαλείας, η απόσταση μεταξύ των ασκουμένων πρέπει να είναι μεγαλύτερη απ’ ότι σε άλλες πολεμικές τέχνες, γεγονός που έχει άμεση σχέση με το μέγεθος του χώρου. Μετά την προθέρμανση, η οποία συνήθως εκτελείται ανεξάρτητα, η εξάσκηση ξεκινά με το Εθιμοτυπικό Ενάρξεως, το οποίο περιλαμβάνει χαιρετισμό προς την καμίζα (καμίζα νι ρέι ή σινζεν νι ρέι), χαιρετισμό προς τον δάσκαλο (σενσέι νι ρέι) και χαιρετισμό προς το ξίφος (Το ρέι). Ακολουθεί εξάσκηση σε βασικές ή προχωρημένες τεχνικές κοψιμάτων, σουμπούρι και κιχόν, τα οποία δυνατόν να περιλαμβάνουν και εξάσκηση σε Τσιμπούρι και Νότο. Ακολουθεί η εξάσκηση σε κάτα, όπου ο δάσκαλος εξηγεί τα σημεία προσοχής και το η τα κάτα εξασκούνται, είτε ομαδικά με την κατεύθυνση του δασκάλου, είτε ατομικά σε περιπτώσεις ασκουμένων προχωρημένου επιπέδου, όπου ο δάσκαλος κινούμενος ανάμεσα στους ασκούμενους διορθώνει και κατευθύνει την προσπάθεια τους. Στο τέλος της εξάσκησης εκτελείται το Εθιμοτυπικό Λήξεως, που συνίσταται στην αντίστροφη σειρά αυτού της Ενάρξεως. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι της εξασκήσεως προηγείται προετοιμασία, καθαρισμός με κατάλληλο λάδι και επιθεώρηση του ξίφους, ενώ μετά την εξάσκηση γίνεται και πάλι καθαρισμός του ξίφους προ της φυλάξεως του στην θήκη μεταφοράς του.
|
Το Ιάιντο (ιαπωνικά: 居合道) είναι ιαπωνική πολεμική τέχνη, στην οποία κάποιος ασκείται να ξιφουλκεί όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αντεπιτίθεται εναντίον ενός ή και περισσοτέρων αντιπάλων. Η εξάσκησή του αναπτύσσει τον συντονισμό σώματος και κινήσεων, βελτιώνει την φυσική κατάσταση και αναπτύσσει την ικανότητα πνευματικής συγκέντρωσης του ασκουμένου, μια μορφή "ενεργού διαλογισμού".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Μάχη του Σαγράχας
|
Αφού ο Αλφόνσος ΣΤ', βασιλιάς της Λεόν και της Καστίλλης, κατέλαβε το Τολέδο το 1085 και εισέβαλε στην Ταϊφά της Σαραγόσας, οι εμίρηδες των μικρότερων βασιλείων ταϊφά της Ισλαμικής Ιβηρικής διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να του αντισταθούν χωρίς εξωτερική βοήθεια. Το 1086, κάλεσαν τον Γιουσούφ ιμπν Τασφίν να πολεμήσει εναντίον του Αλφόνσου ΣΤ΄. Εκείνο το έτος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα τριών ανδαλουσιανών ηγετών (Αλ-Μουταμίντ Ιμπν Αμπάντ και άλλοι) και πέρασε τα στενά της Αλχεθίρας και μετακόμισε στη Σεβίλλη . Από εκεί, συνοδευόμενος από τους εμίρηδες της Σεβίλλης, της Γρανάδας και της Ταΐφα της Μάλαγας, βάδισε προς στο Μπανταχόθ. Ο Αλφόνσος ΣΤ' εγκατέλειψε την πολιορκία της Σαραγόσας, ανακάλεσε τα στρατεύματά του από τη Βαλένθια και έκανε έκκληση στον Σάντσο Α' της Αραγωνίας για βοήθεια. Τελικά, ξεκίνησε να συναντήσει τον εχθρό βορειοανατολικά του Μπανταχόθ. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στις 23 Οκτωβρίου 1086. Ο Αλφόνσος ΣΤ' του Λεόν και της Καστίλλης έφτασε στο πεδίο της μάχης με περίπου 2.500 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων 1.500 ιππέων, εκ των οποίων οι 750 ήταν ιππότες, μερικοί από τους οποίους ήταν Εβραίοι, αλλά διαπίστωσε πως μειονεκτούσε σε αριθμό. Οι δύο ηγέτες αντάλλαξαν μηνύματα πριν από τη μάχη. Ο Γιουσούφ ιμπν Τασφίν φημολογείται ότι πρόσφερε τρεις επιλογές στους Καστιλιάνους: να ασπαστούν το Ισλάμ, να πληρώσουν φόρο υποτέλειας (τζίζια) ή να πολεμήσουν. Η μάχη ξεκίνησε την Παρασκευή τα ξημερώματα με επίθεση από την Καστίλλη. Ο Γιουσούφ ιμπν Τασφίν χώρισε τον στρατό του σε τρία τμήματα . Η πρώτη μεραρχία είχε επικεφαλής τον Abbad III al-Mu'tamid, η δεύτερη μεραρχία είχε επικεφαλής τον Γιουσούφ ιμπν Τασφίν και η τρίτη μεραρχία αποτελούνταν από μαύρους Αφρικανούς πολεμιστές με σπαθιά Ταλβάρ και μακριά ακόντια . Ο Abbad III al-Mu'tamid και η μεραρχία του πολέμησαν μόνοι τους με τον Αλφόνσο ΣΤ' μέχρι το απόγευμα, στη συνέχεια ο Γιουσούφ ιμπν Τασφίν και το τμήμα του εντάχθηκαν στη μάχη και περικύκλωσαν τον Αλφόνσο ΣΤ' και τα στρατεύματά του. Τα στρατεύματα του Αλφόνσου πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να χάνουν έδαφος, τότε ο Γιουσούφ διέταξε την τρίτη μεραρχία του στρατού του να επιτεθεί και να τελειώσει τη μάχη. Πάνω από το ήμισυ του καστιλιανικού στρατού χάθηκε. Μια πηγή ισχυρίζεται ότι μόνο 500 ιππείς επέστρεψαν στην Καστίλλη, αν και άλλοι δεν υποστηρίζουν αυτόν τον χαμηλό αριθμό, επομένως φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος των ευγενών επέζησε. Μεταξύ των νεκρών περιλαμβάνονται οι κόμητες Rodrigo Muñoz και Vela Ovéquiz. Ο βασιλιάς Αλφόνσος ΣΤ' υπέστη έναν τραυματισμό στο ένα πόδι που τον έκανε να κουτσαίνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι απώλειες ήταν επίσης βαριές από την πλευρά των Αλμοραβιδών, ειδικά για τους οικοδεσπότες με επικεφαλής τον Dawud ibn Aysa, του οποίου το στρατόπεδο λεηλατήθηκε τις πρώτες ώρες της μάχης, και για τον εμίρη του Μπαδαχόθ, al-Mutawakkil ibn al-Aftas. Ο Εμίρης της Σεβίλλης al-Mu'tamid είχε τραυματιστεί στην πρώτη σύγκρουση, αλλά το προσωπικό του παράδειγμα ανδρείας συσπείρωσε τις δυνάμεις της Αλ-Ανταλούς στις δύσκολες στιγμές της αρχικής καστιλιανικής επιβολής με επικεφαλής τον Alvar Fañez. Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν ήταν ένας πολύ δημοφιλής ιμάμης από την Κόρδοβα, ο Abu-l-Abbas Ahmad ibn Rumayla όπως και μέλη της οικογένειας του Ιμπν Χαλντούν είναι επίσης γνωστό ότι σκοτώθηκαν στη μάχη. Η μάχη ήταν μια αποφασιστική νίκη για τους Αλμοραβίδες, αλλά οι απώλειες τους σήμαιναν ότι δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί η επίθεση τους, αν και ούτως ή άλλως ο Γιουσούφ έπρεπε να επιστρέψει πρόωρα στην Αφρική λόγω του θανάτου του κληρονόμου του. Η Καστίλλη ως εκ τούτου δεν υπέστη σχεδόν καμία απώλεια εδάφους και μπόρεσε να διατηρήσει την πόλη του Τολέδο, που κατείχε το προηγούμενο έτος. Ωστόσο, η χριστιανική προέλαση σταμάτησε για αρκετές γενιές, ενώ και οι δύο πλευρές ανασυγκροτήθηκαν. Dupuy, R. Ernest and Trevor N. Dupuy, The Harper Encyclopedia of Military History, HarperCollins Publishers, 1993. France, John, Western Warfare in the Age of the Crusades, 1000–1300 (Ithaca: Cornell University Press, 1999),(ISBN 0-8014-8607-6) Heath, Ι. (1989). Armies of Feudal Europe 1066–1300 (2η έκδ. ). Wargames Research Group. Kennedy, Η. (1996). Μουσουλμανική Ισπανία και Πορτογαλία: Μια πολιτική ιστορία της Αλ-Ανταλους. Λονδίνο: Longman. Lewis, David Levering, God's Crucible: Islam and the Making of Europe, 570 έως 1215 (Νέα Υόρκη: W & W Norton Inc, 2008)(ISBN 0-393-06472-7) . Livermore, HV (1966) Μια νέα ιστορία της Πορτογαλίας . Cambridge University Press. Nicolle, D. (1988) El Cid and the Reconquista 1050–1492 (Men-at-Arms 200). Osprey. Smith, C. (1989–92) Christians and Moors in Spain, Aris & Phillips Ambrosio Huici Miranda, Las grandes batallas de la reconquista durante las invasiones africanas, Universidad de Granada, 2000. ISBN 84-338-2659-X PEÑA PÉREZ, Francisco Javier, Mio Cid el del Cantar. Un héroe medieval a escala humana, Madrid, Sílex, 2009, págs. 98-99. ISBN 978-84-7737-217-2. REILLY, Bernard F., Reconquista y repoblación de la Península, en John Lynch (dir.), Historia de España. 7, Madrid, El País, 2007. ISBN 978-84-9815-768-0. Es trad. de Bernard F. Reilly, The contest of christian and muslim Spain 1031-1157, Bernard Blackwell Pub, 19911. ISBN 9780631169130. OCLC 247678739
|
Η Μάχη του Σαγράχας (23 Οκτωβρίου 1086), που ονομάζεται επίσης Ζαλάκα ( αραβικά: معركة الزلاقة, με λατινική γραφή: Maʿrakat az-Zallāqa), ήταν μια μάχη μεταξύ του στρατού των Αλμοραβιδών με επικεφαλής τον βασιλιά τους Γιουσούφ ιμπν Τασφίν και ενός στρατού με επικεφαλής τον βασιλιά της Καστίλλης Αλφόνσο ΣΤ' . Οι Αλμοραβίδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Τζιχάντ από τα μουσουλμανικά βασίλεια Ταϊφά που συνήθως πολεμούσαν μεταξύ τους, ωστόσο είχαν ενωθεί για να πολεμήσουν τα ισχυρά χριστιανικά κράτη στα βόρεια. Οι Ταϊφά βοήθησαν τους Αλμοραβίδες κατά τη διάρκεια της μάχης με στρατεύματα, γέρνοντας την πλάστιγγα της μάχης προς τη μουσουλμανική πλευρά. Το πεδίο της μάχης ονομάστηκε αργότερα az-Zallaqah (ολισθηρό έδαφος) λόγω της δύσβατης κατάστασης του που προκλήθηκε από την τεράστια αιματοχυσία εκείνη την ημέρα, η οποία του έδωσε το όνομά του στα αραβικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B1%CF%82
|
Τζάνικ Γκερς
|
Ο Γιάνικ Τζερς γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1957 στο Χάρτλπουλ της βορειοανατολικής Αγγλίας. Ξεκίνησε να ασχολείται με την κιθάρα σε ηλικία έντεκα ετών, παίζοντας την πρώτη του συναυλία στα σχολικά του χρόνια. Το πρώτο του συγκρότημα ήταν οι White Spirit, οι οποίοι έγιναν επαγγελματίες το 1975 και έπαιζαν κυρίως διασκευές σε τραγούδια των Pink Floyd και των Led Zeppelin. Το 1980, υπέγραψαν συμβόλαιο με τη "Neat Records" και κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Backs to the Grind" και το άλμπουμ "White Spirit", τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Την παραγωγή του δίσκου είχε αναλάβει αρχικά ο τραγουδιστής των Deep Purple, Ίαν Γκίλαν, αφήνοντας τη δουλειά τελικά στον Τζον ΜακΚόι. Οι White Spirit περιόδευσαν ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Gillan, αλλά στο τέλος της περιοδείας τους παρουσιάστηκαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα όταν δεν μπορούσαν να αντικαταστήσουν το φορτηγάκι με το οποίο μετακινούνταν, όταν αυτό διαλύθηκε σε ατύχημα.Τον Ιούνιο του 1981, ο κιθαρίστας Μπέρνι Τορμ αποχώρησε από τους Gillan, με τον Τζερς να παίρνει τη θέση του, κυκλοφορώντας το δίσκο "Double Trouble" τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς. Το συγκρότημα εμφανίστηκε σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ του Ρέντινγκ κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ενώ το 1982 κυκλοφόρησαν το "Magic" και έπαιξαν με τους Status Quo, τους Saxon και τους Uriah Heep στο "Monsters of Rock" του Ντόνινγκτον. Παρά την επιτυχία τους, οι Gillan διαλύθηκαν όταν ο Ίαν Γκίλαν αποφάσισε να συνεχίσει με τους Black Sabbath, κυκλοφορώντας το δίσκο "Born Again". Ο Τζερς επέστρεψε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Κοινωνιολογία και Αγγλική λογοτεχνία, ενώ ταυτόχρονα έπαιξε στους Gogmagog μαζί με τον Πολ Ντι Άνο ηχογραφώντας το ΕΡ σινγκλ "I Will Be There". Το 1988, συνεργάστηκε με τον τραγουδιστή Ντέρεκ Ντικ, γνωστό με το ψευδώνυμο "Fish", ο οποίος ήταν παλιότερα μέλος των Marillion. Μαζί, συνέθεσαν το κομμάτι "View From The Hill" από το άλμπουμ "Vigil in a Wilderness of Mirrors" το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Ιανουαρίου 1990.Στη συνέχεια, ο Τζερς δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον παλιό του συμμαθητή του, Μπρους Ντίκινσον, ο οποίος τον προσκάλεσε να παίξει στον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο "Tattooed Millionaire" και στην επακόλουθη περιοδεία. Μετά την αποχώρηση του Άντριαν Σμιθ από τους Iron Maiden, ο Τζερς έκανε οντισιόν για την θέση. Ο πρώτος δίσκος του με το συγκρότημα ήταν το "No Prayer for the Dying" με τις μεγάλες επιτυχίες "Bring Your Daughter... to the Slaughter" και "Holy Smoke", για να ακολουθήσει το "Fear of the Dark" το 1992, με το συγκρότημα να παίζει σαν πρώτο όνομα στο "Monsters of Rock" του Ντόνινγκτον. Το 1993, ο Ντίκινσον αποχώρησε, δίνοντας τη θέση του στον Μπλέιζ Μπέιλι για τα άλμπουμ "The X Factor" (1995) και "Virtual XI" (1998). Το 1999, οι Ντίκινσον και Σμιθ επέστρεψαν στους Iron Maiden, με τον Γκερς να παραμένει σχηματίζοντας την τριάδα Σμιθ / Μάρεϊ / Τζερς για τα ιδιαίτερα επιτυχημένα "Brave New World" (2000), "Dance of Death" (2003), "A Matter of Life and Death" (2006), "The Final Frontier" (2010) και "The Book of Souls" (2015). Είναι παντρεμένος με τη Σάρα Τζερς και έχουν δύο παιδιά, τη Σιαν και τον Ντίλαν, ενώ είναι οπαδός της Χάρτλπουλ Γιουνάιτεντ.Τα συγκροτήματα τα οποία τον επηρέασαν ήταν οι Deep Purple, Led Zeppelin, Beatles, Free, Black Sabbath, Pink Floyd, κ.α. ενώ οι πιο επιδραστικοί προς αυτόν κιθαρίστες ήταν οι Ρίτσι Μπλάκμορ, Τόνι Αϊόμι, Ρόρι Γκάλαχερ, Τζίμι Πέιτζ, Ντέιβιντ Γκίλμορ και Πωλ Κοσσόφ. Η κιθάρα την οποία χρησιμοποιεί είναι Fender Stratocaster, ενώ έχει παίξει και με Gibson για το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου "Dance of Death". JANICK GERS BIOGRAPHY - Angelfire Janick Gers - MaidenFans.com Janick Gers - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Janick Gers | Credits | AllMusic Επίσημη ιστοσελίδα των Iron Maiden
|
Ο Γιάνικ Ρόμπερτ Τζερς (Janick Robert Gers, 27 Ιανουαρίου 1957) είναι Άγγλος κιθαρίστας, μέλος του χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden από το 1989 μέχρι σήμερα, ενώ γνωστές είναι οι συνεργασίες του με το προσωπικό σχήμα του τραγουδιστή Μπρους Ντίκινσον και τους Gillan.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%82
|
Βλάσης Κανιάρης
|
Ο Βλάσης Κανιάρης γεννιέται στην Αθήνα το 1928. Αρχικά φοιτά στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1950 εγκαταλείπει τις σπουδές του στην Ιατρική για να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες. Αφού παρακολουθεί προπαρασκευαστικά μαθήματα στο φροντιστήριο του Πάνου Σαραφιανού, εισάγεται το ίδιο έτος στην ΑΣΚΤ, όπου μαθητεύει με τους Ουμβέρτο Αργυρό, Γιάννη Μόραλη και Γιάννη Παππά. Κατά την περίοδο αυτή, η επαφή με τα νέα ρεύματα της Ευρώπης και της Αμερικής είναι ιδιαίτερα περιορισμένη, καθώς επικρατούν έντονα ακόμα τα διδάγματα της γενιάς του 1930. Το ξεφύλλισμα βιβλίων και καταλόγων στο βιβλιοπωλείο του Kauffmann υποκαθιστά την ελλιπή πληροφόρηση και φέρνει τον καλλιτέχνη σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα. Διευρύνοντας τις αναζητήσεις του, ο Κανιάρης συμμετέχει στη Δ’ Πανελλήνια Έκθεση (1952) στο Ζάππειο δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες της εποχής, μαζί με τους Νίκο Κεσσανλή, Χρήστο Καρρά και Γιάννη Γαΐτη. Παράλληλα με τις σπουδές του, ο νεαρός ζωγράφος εργάζεται κοντά στον Τσαρούχη στην κατασκευή σκηνογραφιών, κάνοντας και ο ίδιος σκηνογραφίες και κοστούμια για μικρές θεατρικές παραστάσεις. Το 1953 αναλαμβάνει μαζί με τον Τσαρούχη την κατασκευή των σκηνικών της ταινίας «Στέλλα» του Μ.Κακογιάννη. Για τις ανάγκες της ταινίας, ο Κανιάρης μελετά και αποτυπώνει σχεδιαστικά νεοκλασικά σπίτια της Πλάκας κατά την μετεμφυλιακή περίοδο, όταν μεγάλος αριθμός κτιρίων της Αθήνας κατεδαφίζεται στο όνομα μιας αλόγιστης ανοικοδόμησης. Μαζί με τον Τσαρούχη μελετούν σχολαστικά και φωτογραφίζουν νεοκλασικά κτίρια, δρόμους και πλατείες πριν καταστραφούν. Κατόπιν συντάσσουν ένα αρχείο που καταγράφει την αρχιτεκτονική ιστορία της πόλης κατά την περίοδο 1953-1955. Η εμπειρία αυτή αποτυπώνεται σε έργα μικρών διαστάσεων με απεικονίσεις σπιτιών της Αθήνας, που στα επόμενα χρόνια θα πάρει σαφέστερο κριτικό περιεχόμενο. Το 1953 παντρεύεται τη Μαρία Λίνα. Το 1956, ο Κανιάρης εγκαθίσταται στη Ρώμη. Μετά την εμπειρία των «πέτρινων χρόνων» της Αθήνας, η ιταλική πρωτεύουσα αποτελεί πραγματική αποκάλυψη για τον ζωγράφο. Μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής ελευθερίας και ζύμωσης καλλιτεχνικών τάσεων και ιδεών, ο καλλιτέχνης ανοίγεται στις νέες επιρροές της διεθνούς πρωτοπορίας, αν και στην πραγματικότητα παραμένει ανεξάρτητος. Το 1959 η συνάντησή του στη Ρώμη με τους ζωγράφους Νίκο Κεσσανλή, Γιάννη Γαΐτη, Κώστα Τσόκλη και Δημήτρη Κοντό οδηγεί στην ίδρυση της «Ομάδας Σίγμα» (Gruppo Sigma). Οι Ιταλοί τεχνοκριτικοί αντιμετωπίζουν θετικά το έργο της «Ομάδας» αναγνωρίζοντας την πρωτοτυπία της καλλιτεχνικής της δημιουργίας. Το 1961 ο Κανιάρης μετακομίζει στο Παρίσι. Την εποχή αυτή, η Γαλλία ζει μέσα σε κλίμα τεχνητής ευμάρειας, προσπαθώντας να ανακάμψει από τους πολέμους στο Βιετνάμ και την Αλγερία, απέναντι σε μια αναπτυσσόμενη Γερμανία και τη Νέα Υόρκη, που θα μετατρέπονταν σύντομα σε νέα καλλιτεχνικά κέντρα. Το 1967 η οικογένεια Κανιάρη επιστρέφει στην Ελλάδα με το στρατιωτικό πραξικόπημα, μια απόφαση που συνδέεται με την επιθυμία του καλλιτέχνη να βοηθήσει στην αντιδικτατορική δράση. Τον Μάιο του 1969 παρουσιάζει στη «Νέα Γκαλερί» της Αθήνας μια έκθεση που αποτελεί ιστορικό γεγονός. Παρόλο που τα έργα έχουν σαφές πολιτικό περιεχόμενο, ο ίδιος προσπαθεί να κρατήσει χαμηλούς τόνους, ώστε να μην απαγορευθεί η έκθεση από το δικτατορικό καθεστώς και να μην αποθαρρυνθούν όσοι εμπλέκονται στην αντιστασιακή δράση. Τον Αύγουστο του 1969, λόγω της αντιστασιακής του δραστηριότητας με τη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα, και του ασφυκτικού καθεστώτος λογοκρισίας που επικρατεί στη χώρα, αναγκάζεται να φύγει για το Παρίσι. Στη συνείδηση των Ευρωπαίων, ο Κανιάρης συνδέεται περισσότερο με την «πολιτική τέχνη» στον απόηχο των γεγονότων του Μάη του ’68. Το 1969 αναγκάζεται να ξαναφύγει για το Παρίσι. Την άνοιξη του 1973, εγκαθίσταται στο Δυτικό Βερολίνο ως υπότροφος της DAAD, μέσα σε ένα κλίμα ριζοσπαστικών αριστερών ιδεών στον πολιτικό απόηχο του Μάη του ’68. Έρχεται σε επαφή με Έλληνες καλλιτέχνες που διαμένουν εκεί, όπως τον Ξενάκη και τον Ακριθάκη, Γερμανούς και ξένους καλλιτέχνες, όμως κατά βάση παραμένει ανεξάρτητος. Αφοσιώνεται στο θέμα των Μεταναστών, που είχε πάρει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου με πολλαπλές προεκτάσεις στις δεκαετίες ’60 και ΄70. Η Γερμανία, ως χώρα υποδοχής οικονομικών μεταναστών στη μεταπολεμική περίοδο, του προσφέρει τη δυνατότητα να ερευνήσει από κοντά τις προεκτάσεις του φαινομένου και να διευρύνει ταυτόχρονα τις αναζητήσεις του σχετικά με το χώρο, το έργο μέσα σ’ αυτόν, αλλά και τον ρόλο του θεατή. Το 1975 εκλέγεται καθηγητής στην έδρα ζωγραφικής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Απεβίωσε στις 2 Μαρτίου 2011 στην Αθήνα. Δέσμιος ακόμα της καλλιτεχνικής του παιδείας και εμπειρίας στην Ελλάδα, τον πρώτο καιρό εγκατάστασής του στη Ρώμη ζωγραφίζει απεικονίσεις σπιτιών της Αθήνας. Τα έργα χαρακτηρίζονται από έντονη σκηνογραφική διάθεση, αλλά και από την τάση να εμπλουτιστεί με νέα στοιχεία η παραστατική ζωγραφική. Ιδιαίτερα εμφανές είναι, όχι μόνο το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για το αστικό τοπίο και την καθημερινή μυθολογία, αλλά και η επιρροή της άτυπης μαθητείας του κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη, η οποία αποκρυσταλλώνεται στην ενασχόλησή του με τη σκηνογραφία και τη σχεδιαστική και φωτογραφική αποτύπωση υπό κατεδάφιση νεοκλασικών σπιτιών της Αθήνας. Ωστόσο, εάν στο ξεκίνημά του ο καλλιτέχνης συμμερίζεται τους εικαστικούς κώδικες της λεγόμενης "γενιάς του '30", αρχίζει να διαφαίνεται ήδη μία μετατόπιση από τους ηθογραφικούς και μυθοποιητικούς δείκτες στην αποτύπωση ενός κοινωνικο-πολιτικού κλίματος.Προτάσσοντας το εικονογραφικό περιεχόμενο, ο ζωγράφος οδηγείται στην πραγμάτωση ενός ιδιότυπου ρεαλισμού, ο οποίος χωρίς να υπερβαίνει τους περιγραφικούς δείκτες του θέματος ενσωματώνει διαφορετικές μορφές αφήγησης, προσδιορισμένες μάλιστα από έναν συγκεκριμένο κοινωνικό χαρακτήρα. Σε μία κατά βάση σκοτεινή χρωματική κλίμακα, η αναφορικότητα και οι περιγραφικοί δείκτες του θέματος, αποδίδουν όλο το βαρύ σκηνικό της μετεμφυλιακής περιόδου με στοιχεία που αναπαρίστανται ενδελεχώς, όπως οι στρατιώτες, τα φυλάκια, τα υπό κατεδάφιση νεοκλασικά δίπλα σε νέες πολυκατοικίες και εργοστάσια. Η ομολογία του ζωγράφου είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική: «Αυτά που ζωγράφιζα στην αρχή ήταν πάλι τα σπίτια, η πόλη, τα φυλάκια, η μοναξιά, η βαριά και παραζαλισμένη Αθήνα των τότε χρόνων, που με κυνηγούσε και εκεί».Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό από την περίοδο αυτή είναι το έργο Αθήνα (1956), το οποίο ο καλλιτέχνης αναγνωρίζει ως «έργο κλειδί» για την μετέπειτα πορεία του. Μέσα σε μια βαριά ατμόσφαιρα συνυπάρχουν διαφορετικά επεισόδια από τον καθημερινό μετεμφυλιακό βίο –η σύλληψη, το μπλόκο, το σκίσιμο των προκηρύξεων, οι παρατηρητές της δράσης– ενώ στο βάθος δεσπόζει μια μεγάλη κινηματογραφική οθόνη με έναν ορμητικό καβαλάρη, σύμβολο επέλασης μια νέας, ξενόφερτης κουλτούρας. Η έντονη θεατρικότητα, η έμφαση στο χώρο, οι παρατηρητές από ψηλά, οι αμέτοχοι θεατές-μάρτυρες αυτού που είναι ή «γίνεται» η Ελλάδα, αποτελούν δομικά στοιχεία που θα μετεξελιχθούν αργότερα μέσα στο έργο του Κανιάρη. Ταυτόχρονα, οι τοίχοι εκατέρωθεν της πόρτας που γίνεται η σύλληψη, αναγνωρίζονται από τον καλλιτέχνη ως ο εικονογραφικός προγεννήτορας της σειράς Τιμής ένεκεν στους τοίχους της Αθήνας 1941...19 (1959). Η μετάβαση σε ένα βαθμό μηδέν της παραστατικότητας προετοιμάζεται με μία σειρά ημιαφαιρετικών έργων των τελών του 1956, τους Βυθούς. Σχηματοποιημένες αναπλάσεις θαλασσινών βυθών, τα έργα συνιστούν μία έκφραση νοσταλγίας του καλλιτέχνη «χρώματα δηλαδή και εικόνες» που όπως σημειώνει ο ίδιος «θύμιζαν αυτά που νοσταλγούσα στη Ρώμη».Στην κυρίως αφηρημένη παραγωγή της επόμενης διετίας (1957-58), ο Κανιάρης εγκαταλείπει τις υβριδικές μορφές και τα περιγραφικά στοιχεία προχωρώντας στην πλήρη αυτονόμηση του πίνακα μέσω του χρώματος, των σχεδιαστικών γραφισμών και της χειρονομιακής ενέργειας στις σειρές Καταστροφή της Μαρσινέλ (1957) και Κήπος της παιδικής μου ηλικίας (1958). Πολλά από τα έργα αυτά παρουσιάζονται στην ιστορική πλέον ατομική του έκθεση στην γκαλερί Ζυγός τον Μάιο του 1958. Πυροδοτώντας ταυτόχρονα πολλές αντιδράσεις, η έκθεση χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς Τώνη Σπητέρη και Άγγελο Προκοπίου ως η πρώτη ατομική παρουσίαση αφηρημένης ζωγραφικής στην Ελλάδα. Τα αφηρημένα έργα του Κανιάρη συνδέονται με τις κατακτήσεις των κυρίαρχων τότε αφηρημένων τάσεων, με τις οποίες ήρθε σε επαφή στην ιταλική πρωτεύουσα. Η αφαίρεση σχετιζόταν άμεσα με την υποκειμενικότητα του δημιουργού, «μετατρέποντας τον καμβά σε αρένα», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Αμερικάνου κριτικού Harold Rosenberg, που εισήγαγε πρώτος τον όρο «action painting» (ζωγραφική δράσης/ χειρoνομιακή ζωγραφική). Εκείνο που απεικονιζόταν δεν ήταν πλέον ένα εξωτερικό γεγονός, αλλά ίδια η πράξη της ζωγραφικής, αδιαμεσολάβητη πια, μεταξύ του ασυνείδητου του καλλιτέχνη και του καμβά. Ωστόσο ο Κανιάρης, αν και κατακτά τους κώδικες της μη αντικειμενικής ζωγραφικής, δεν παγιδεύεται σε μια αυτοαναφορικότητα που παραβλέπει τα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα. Ακόμη και το πιο «ανεικονικό» ιδίωμα ενέχει τον κοινωνικό προβληματισμό του καλλιτέχνη, όπως συμβαίνει στα έργα της Καταστροφής της Marcinelle, «μια σειρά από αφηρημένα πια έργα» τα οποία ζωγράφισε «με αφορμή μια φοβερή καταστροφή στα ανθρακωρυχεία στη Marcinelle στο Βέλγιο, ένα συμβάν –με 400 περίπου ιταλούς ανθρακωρύχους να χάνουν τη ζωή τους». Οργανώνοντας έναν αυτοσημαινόμενο, δραματικό χώρο, ο Κανιάρης προσπαθεί να μεταφέρει «τη συγκίνηση» που του προκάλεσε «το συγκεκριμένο εκείνο γεγονός» μέσα από «χρώματα και σχήματα».Η διαδικασία δημιουργίας των συγκεκριμένων έργων σηματοδοτεί την αποδέσμευση από τους περιορισμούς της παραστατικής ζωγραφικής. Ακόμη κι αν στηρίζεται στη βίαιη χειρονομιακότητα, αποτελεί περισσότερο μια διαδικασία ερμηνείας συγκεκριμένων γεγονότων παρά συναισθηματική εκτόνωση του δημιουργού. Με νευρικές πινελιές σε πολλαπλούς συσχετισμούς και χειρονομιακές επεμβάσεις στη ζωγραφική επιφάνεια –σταξίματα, αποτυπώματα σφουγγαριών, πανιών, του χεριού, ή πολλαπλά περάσματα για την εξασφάλιση της διαφάνειας του χρώματος– ο Κανιάρης εκφράζει όλη τη δραματικότητα του γεγονότος και τη συγκίνηση που προκαλείται από το γεγονός αυτό. Το χρώμα, εκρηκτικό και βίαιο, αποκτά έντονα συμβολικές διαστάσεις. Παράλληλα, τα ίχνη αντισυμβατικών μέσων (πανιά, σφουγγάρια) που αντικαθιστούν τα πινέλα δίνουν έμφαση στην υφή των επιφανειών.Η σειρά αφηρημένων έργων Οι Κήποι της παιδικής μου ηλικίας (1958) έχει επίσης έντονο βιωματικό χαρακτήρα. Με «την ίδια διαδικασία και πάθος», συγκροτώντας έναν δαιδαλώδη χώρο από σκούρα γραφιστικά πλέγματα, ο καλλιτέχνης μεταφέρει «ονειρικές εικόνες από τα χρόνια της πρώτης...εφηβείας» του. Την ίδια περίοδο, η αμεσότητα που επιτρέπει η «χειρονομιακή» ζωγραφική και ο αυτοματισμός που κληροδοτεί στους νεότερους καλλιτέχνες ο όψιμος σουρεαλισμός οδηγεί στη διεύρυνση του τυχαίου ως στοιχείου της δημιουργικής διαδικασίας. Η αξιοποίηση του τυχαίου ως φέρουσας επιφάνειας κατά την την παροδική ενασχόληση του καλλιτέχνη με τον αυτοματισμό της γραφής και την κηλιδογραφία του τασισμού οδηγεί στα σχέδια με πολλαπλά σταξίματα πάνω σε εφημερίδες του 1957 και 1958, και κυρίως στις μονοτυπίες σε στυπόχαρτο. Έχοντας ήδη από τα τέλη του 1958 διερευνήσει, δειλά ακόμη, τη χρήση χαρτιών για την απόδοση ανάγλυφων επιφανειών, με τη σειρά των Τοίχων ο Κανιάρης βλέπει στην ενσωμάτωση εξω-αισθητικών υλικών, όπως γύψων, πανιών, σπάγκων, χαρτιών κ.λπ., την υλοποίηση ενός περάσματος από την ιλουζιονιστική, παραδοσιακή απεικονιστική ζωγραφική σε ένα είδος συγκεκριμένης τέχνης (concrete art), που αναπτύχθηκε, σε διάφορα καλλιτεχνικά κινήματα, στη συνέχεια. Αυτές οι συγκεκριμένες τάσεις, προτού αναδειχθούν σε ειδοποιό γνώρισμα των καλλιτεχνών της ιταλικής σχολής, Lucio Fontana και Piero Manzoni, ή των καλλιτεχνών του γαλλικού νέου ρεαλισμού (nouveau réalisme), εκδηλώθηκαν ταυτοχρόνως τόσο στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής, όσο και στο έργο του Κανιάρη. Η μορφολογία της εργασίας του Κανιάρη, ως προς τα υλικά μέσα και την καλλιτεχνική έρευνα, εμβληματοποιεί την νεοαναδυθείσα τάση προς αυτή τη συγκεκριμένη κατεύθυνση που αντιπροσωπεύει την εισβολή στον καλλιτεχνικό χώρο αυτούσιων εξωτερικών αναφορών που, όμως, δεν προέρχονται από την παράδοση του μορφοπλαστικού ιδιώματος. «Ως δραστήρια επέμβαση αλλαγής των εκφραστικών και τεχνικών μέσων της παραδοσιακής καλλιτεχνικής ιστορίας», η ενσωμάτωση των εξωτερικών αναφορών παρουσιάζει την ιδιομορφία ότι οι τελευταίες διατηρούν και μεταφέρουν την «ακριβή ειδικότητα της χρήσης τους και δεν αντλούν, απλώς την έννοιά τους από ιδεολογικά σχήματα» ή εννοιολογικές επενδύσεις.Ο γύψος αναδεικνύεται το πιο προσφιλές από τα κάθε μορφής πραγματικά υλικά που εγκαθίστανται στο τελάρο. Η πυκνότητα και η μονοχρωμία του επιτρέπουν την αντιμετώπιση της ζωγραφικής επιφάνειας ως εύπλαστου σώματος, δεκτικού στις πολλαπλές, διαδοχικές επεμβάσεις του καλλιτέχνη, όπως επικολλήσεις, εκδορές, κενά, απαλείψεις. Από το 1959, οι γυψωμένες χειρονομιακές επεμβάσεις με χαρτιά και πανιά παίρνουν τη μορφή τοίχων, εικαστικών δηλαδή σωμάτων δομημένων επάνω σε λινάτσα ή μουσαμά στα οποία γυψωμένα και τσαλακωμένα μη συμβατικά υλικά επικαλύπτουν ή αποσβένουν επιγραφές, λεκτικά παλίμψηστα, χρωματικές οργανώσεις, χαράξεις και εκδορές.Ρηματικές αναφορές με έντονη χρήση του μπλε και του κόκκινου χρώματος, «συνθήματα παρόμοια μ' εκείνα που έβλεπε κανείς στην Αθήνα της Κατοχής», υποδεικνύουν μία ιστορική κατασκευή των τοίχων. Με τις αντιστασιακές γραφές, ο Κανιάρης επανέρχεται στα βιώματα της Κατοχής μεταφέροντας «την εικόνα αλλά και την αίσθηση των τοίχων της κατοχικής Αθήνας». Η ενσωμάτωση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως επαναφορά του πραγματικού και της ειδικότητας της χρήσης των εξωτερικών αναφορών υπογραμμίζοντας την πολιτική χροιά της εργασίας, που μέσα από τις αλλεπάλληλες εγγραφές και διαγραφές, επικαλύψεις και φανερώσεις, δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο προσωρινά. 'Οπως υποδηλώνουν οι τελείες του τίτλου Τιμής ένεκεν στους τοίχους της Αθήνας 1941...19 (1959), η σειρά αποτελεί έργα-διαδικασίες, διαρκώς εν εξελίξει, που εγγράφονται ως βίωμα και συλλογική μνήμη μέσα από τη διείσδυση του παρελθόντος στο παρόν και την προέκταση στο μέλλον. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, πρόκειται για το πέρασμα σε μια νέα σειρά έργων που δημιουργούν ένα «διάλογο» μεταξύ του έργου τέχνης και του πραγματικού χώρου. Μέσα από την ιδιαίτερη χρήση και συναρμολόγηση διαφορετικών υλικών που ανοίγονται στο χώρο, αποβλέπει σε μια κριτική τοποθέτηση παρά σε μια αισθητική διαμόρφωση. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 επικρατεί ένα κλίμα κοινωνικής και ιδεολογικής αμφισβήτησης. Η τέχνη ζητά να υπερβεί τα όρια που έθετε η προσήλωση στη «φύση του μέσου», όπως τους δυισμούς του μοντερνισμού, τα στεγανά μεταξύ «ζωγραφικού» και «μη ζωγραφικού», «υψηλού» και «ευτελούς» και, κυρίως, μεταξύ «τέχνης» και «ζωής». Οι καλλιτέχνες αποδεσμεύονται από το δισδιάστατο πλαίσιο του καμβά και τις συμβάσεις του και, είτε ενσωματώνοντας μη αισθητικά υλικά και χρησιμοποιημένα αντικείμενα στη ζωγραφική επιφάνεια, είτε αποποιούμενοι πλήρως τον καμβά, «ανοίγονται» στο χώρο με πραγματικά αντικείμενα, εγκαταστάσεις και χάπενινγκ. Ο Κανιάρης ανήκει στη λεγόμενη «μεταπολεμική γενιά της διασποράς» των Ελλήνων καλλιτεχνών, που μετά το πέρας των σπουδών τους στην Αθήνα ζήτησαν να διευρύνουν τον ορίζοντά τους και να έρθουν σε επαφή με άλλα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής, όπως η ευρωπαϊκή πρωτοπορία. Στα τέλη του 1960, ο Κανιάρης φεύγει στο Παρίσι, έχοντας ήδη γνωρίσει στη Ρώμη τον Γάλλο κριτικό Pierre Restany, ιδρυτή της ομάδας των Νέων Ρεαλιστών, που τότε κυριαρχούσε. Οι Νέοι Ρεαλιστές στη Γαλλία, αναπτύσσοντας νέες αντιλήψεις γύρω από το πραγματικό, μεταφέρουν εκείνη την περίοδο το έργο από τα στενά όρια του πίνακα ή το χώρο του γλυπτού, στην αρχιτεκτονική και στους χώρους του δρόμου, σε θεσμικά και εμπορικά πλαίσια που θεωρούνται δηλαδή δημόσια. Αντιστρατεύονται τον φορμαλισμό της αφαίρεσης και διαμορφώνουν μια νέα ρεαλιστική αισθητική – μια διαφορετική εμπειρία μεταξύ αντικειμένων και δημόσιων χώρων, στο πλαίσιο μιας νεοσχηματισθείσας κοινωνίας θεάματος, ελέγχου και κατανάλωσης. Ο ίδιος ο Κανιάρης είχε δηλώσει σχετικά: «Η Ευρώπη της δεκαετίας του ΄60 ανακαλύπτει την άνεση. Για μένα ήταν πιο φυσικό, και μάλιστα χρέος, να προτείνω αυτά τα πρόσωπα κι αυτές τις καταστάσεις, έναν κόσμο που με κάθε θυσία παριστάνουμε πως αγνοούμε, ή τον καλύπτουμε κουκουλώνοντάς τον με αστραφτερά υλικά. Προσπάθησα να τα παρουσιάσω όσο μπορούσα πιο καθαρά». Ωστόσο, όσο κι αν διακρίνουμε ομοιότητες του καλλιτέχνη με τους Νέους Ρεαλιστές, ο Κανιάρης θα διαφοροποιηθεί σύντομα. Η αφηρημένη τέχνη, εδραιωμένη πλέον, είχε καλύψει το πιο δημιουργικό της στάδιο και ήδη δρομολογούνταν η αμφισβήτησή της από νέες καλλιτεχνικές τάσεις και ομάδες, όπως οι Νέοι Ρεαλιστές (Μανιφέστο 1960). Ο δρόμος της ρήξης περνούσε μέσα από την κατάργηση του τελάρου –του πλέον αδιαφιλονίκητου συμβόλου της ζωγραφικής πράξης– και την επανασύνδεση της τέχνης με μια νέα αστική και βιομηχανική πραγματικότητα μέσα από άλλες κατευθύνσεις. Ο παραδοσιακός καμβάς παραχωρεί τη θέση του στο πραγματικό αντικείμενο, το καθημερινό, το βιομηχανοποιημένο, ακόμα και στο πιο ευτελές και ασήμαντο. Τα πιο ετερόκλητα καθημερινά υλικά –μηχανικά εξαρτήματα, βιομηχανικά υλικά, απορρίμματα, αφίσες, διαφημίσεις, ακόμη και υπολείμματα τροφής– μετουσιώνονται αισθητικά μέσα από διαφορετικές τεχνικές όπως το «ασαμπλάζ» (παρεμβάσεις στο χώρο), η συσσώρευση και συμπίεση αντικειμένων ή το σκίσιμο των αφισών. Αποτέλεσμα, η δημιουργία σχέσεων αλληλεπίδρασης που φαινομενικά μοιάζουν τυχαίες. Αντίστοιχο ενδιαφέρον για τα πραγματικά αντικείμενα εκδηλώνεται και στη Νέα Υόρκη με τις «νέο-ντανταϊστικές» προσπάθειες των Raousenberg, Jasper Johns και Alan Kaprow, ως ανάγκη επανασύνδεσης της τέχνης με τη ζωή. Ο κριτικός τέχνης Η.Rosenberg σχολιάζει χαρακτηριστικά: «Η νέα ζωγραφική κατάργησε κάθε διάκριση μεταξύ τέχνης και ζωής». Οι απαρχές της ανύψωσης του καθημερινού αντικειμένου σε έργο τέχνης εντοπίζονται στο κυβιστικό κολλάζ και στις πρακτικές της πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα με τη νέα αισθητική αντίληψη των «ready made» (έτοιμων αντικειμένων), όπως η Ρόδα ποδηλάτου ή η Κρήνη του M. Duchamp, καταργώντας έτσι την πατρότητα του έργου τέχνης. Ο τελευταίος εισήγαγε μια μορφή τέχνης που διεκδικούσε τον ορισμό της ως «τέχνης», την ίδια τη στιγμή που αμφισβητούσε «τι είναι» τέχνη. Προχώρησε σε ερωτήματα που είχαν δυνητικά οντολογικό (τι είναι τέχνη), επιστημολογικό (πώς το ξέρουμε) και θεσμικό (ποιός το αποφασίζει) χαρακτήρα. Πλέον ο καλλιτέχνης επιλέγει κάτι που ονομάζει τέχνη, ενώ το μάτι του θεατή είναι αυτό που έρχεται και το ολοκληρώνει σαν έργο τέχνης. O Κανιάρης φθάνει λοιπόν στο Παρίσι σε μια εποχή που η θέληση για απόδραση από το φορμαλισμό της αφαίρεσης συναντά την αισθητική του Duchamp, με τη στροφή στο έτοιμο αντικείμενο. Ίσως το γεγονός που εκφράζει εναργέστερα αυτές τις τάσεις είναι Το Πλήρες του Arman –συσσώρευση άχρηστων αντικειμένων στην γκαλερί «Iris Clert» τo 1960–, ως απάντηση στο Κενό του Yves Klein στην ίδια γκαλερί το 1958. Στο Παρίσι ο καλλιτέχνης έρχεται σε επαφή με τους Νέους Ρεαλιστές (με σημαντικούς εκπροσώπους τους Arman, Cesar, Christo, Spoerri, Tinguely, Niki de Saint Phalle, κ.ά), με αποτέλεσμα να στραφεί όλο και περισσότερο στη χρήση πραγματικών αντικειμένων. Γύψος, σιδερόβεργες, συρμάτινα πλέγματα, κουρέλια, τσουβάλια, σπάγκος, εφημερίδες και χρησιμοποιημένα ρούχα γίνονται τα υλικά της τέχνης του Κανιάρη. Τα ετερογενή αυτά υλικά συγκροτούνται αρχικά σε επίτοιχα και, από το 1962 και μετά, σε τρισδιάστατα σύνολα μέσα στο χώρο. Κομμάτια υφάσματος παίζουν τον ρόλο του χρώματος και χαρτιά εφημερίδων λειτουργούν ως θεματικό φόντο σε συναρμολογήσεις (ασαμπλάζ) που δανείζονται συχνά τους τίτλους τους από τους τίτλους των εφημερίδων. Αντιπροσωπευτικό των πρώιμων ασαμπλάζ είναι Ο Θάνατος του κ. Η (1961), με το οποίο συμμετείχε στην έκθεση των Νέων Ρεαλιστών. Οι πηχηαίοι τίτλοι της εφημερίδας αναφέρονται στον «μυστηριώδη» θάνατο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Dag Hammarskjöld. Με φόντο τα φύλλα της εφημερίδας, μια σύνθεση από μεταλλικό δικτυωτό, γύψο, τούλι και λυγισμένο σύρμα (ως δραματική υπενθύμιση της ανθρώπινης μορφής) δίνει μια άλλη διάσταση στο αναπόδραστο του γεγονότος που εκφράζουν οι τίτλοι. Οι συναρμολογήσεις, παρά την ετερογένειά τους, δεν είναι τυχαίες· ο τρόπος που συντίθενται και η θέση τους μέσα στο χώρο δημιουργούν σχέσεις που ερμηνεύουν, εκφράζουν και αποκαλύπτουν. Εδώ έγκειται και η διαφορά του Κανιάρη από τους νέο-ρεαλιστές, οι οποίοι, παρά την πρόθεσή τους να προωθήσουν μια «νέα αντίληψη» του βιομηχανικού κόσμου μέσα από την οικειοποίηση των ίδιων των αντικειμένων του, εξαντλούνται συχνά σε μια μορφολογική εικόνα και σ’ έναν νέο αισθητισμό χωρίς βαθύτερο κοινωνικό περιεχόμενο. Ο Κανιάρης, αντίθετα, οικειοποιείται το αντικείμενο όχι για να το αλλάξει ή να το «ωραιοποιήσει», αλλά για να του προσδώσει μια νέα σημασία και να κάνει πιο άμεση την τοποθέτησή του απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Για εκείνον, η επιλογή του αντικειμένου ήταν σημασιολογική. Το Σφουγγαρόπανο (1961), μια σανίδα με έναν μεταλλικό γάντζο κι ένα παλιό σφουγγαρόπανο τυλιγμένο γύρω του, εγκαινιάζει μια νέα σειρά αναζητήσεων: Το αντικείμενο γίνεται εργαλείο αποκάλυψης και κριτικής αυτού που κρύβει η επιφάνεια των πραγμάτων. Σταδιακά τα αντικείμενα παίρνουν ανθρωπομορφικές διστάσεις και από το 1962 αναπτύσσονται ως τρισδιάστατες κατασκευές στο χώρο. Σημαντική θέση στην εξέλιξη αυτή κατέχει το έργο Μπρος και Πίσω (1962), που μπορεί να θεωρηθεί και μια συμβολική πράξη αποκαθήλωσης του πίνακα από τον τοίχο. Το πλαίσιο ενός πίνακα, τυλιγμένο με πανιά και λωρίδες υφάσματος, έχει τοποθετηθεί στον χώρο όρθιο. Στο κέντρο του κρέμεται ένα μπλε παντελόνι. Το ρούχο, ως πραγματικό αντικείμενο, γίνεται χρώμα και παραπέμπει στην ανθρώπινη παρουσία. Το έργο δεσμεύεται μεν εντός ενός πλαισίου, αλλά ταυτόχρονα ανοίγεται στο χώρο ελεύθερα και συνδιαλέγεται μαζί του. Τα όρια μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής, συνεπώς, γίνονται πλέον δυσδιάκριτα. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο αμερικανός καλλιτέχνης L. Weiner, με το έργο του Removal lathing support wall δύο χρόνια αργότερα, ξύνει ένα κομμάτι τοίχου σε σχήμα πίνακα, αμφισβητώντας με τον δικό του τρόπο την έννοια του καμβά. Το 1966, η E. Hesse δημιουργεί με το έργο Ανάρτηση ένα χώρο μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής, αποκηρύσσοντας και ταυτόχρονα εκκενώνοντας τις συμβάσεις τις ζωγραφικής. Η πρώτη ολοκληρωμένη φιγούρα του Κανιάρη είναι Η Μεγάλη Κούκλα (1962). Πρόκειται για μια μνημειώδη μορφή που αναπτύσσεται γύρω από έναν ξύλινο σκελετό, με κομμάτια υφάσματος και ένα πλέγμα νημάτων που θυμίζουν τεράστια μαριονέτα. Μια αινιγματική πεπλοφόρος, που μοιάζει να έλκει την καταγωγή της από τα ξόανα της αρχαιότητας, συγκεντρώνει τη μνημειακότητα και τον παροπλισμό της μέσα στα νήματα και τα κουρέλια, υποδηλώνοντας έτσι όλο το μεγαλείο αλλά και το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρόμοια, στο Ζευγάρι (1962), οι άμορφες φιγούρες, καλυμμένες με γυψωμένα πανιά και κουρέλια, γίνονται δραματική αναφορά στο απρόσωπο των ανθρώπινων σχέσεων, ενώ το ξεφτισμένο παλτό στη Συντήρηση (1962), μια παρωδία της αμετάκλητης φθοράς που συνοδεύει τις υποσχέσεις της ευμάρειας. Οι φιγούρες αυτές χαρακτηρίζονται από μια έντονη θεατρικότητα που παραπέμπει στις εκθέσεις ντανταϊστών και σουρεαλιστών, εκεί που τα ανδρείκελα γίνονται εργαλεία σαρκασμού, κοινωνικής κριτικής και υπογράμμισης του παράλογου της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι μορφές του μπορεί να παρουσιάζονται αποσπασματικές και απρόσωπες, επιβάλλουν όμως την υλική τους παρουσία σε σχέση με την πραγματικότητα, αποτελώντας ένα ιδιότυπο κράμα ρεαλισμού και παραλόγου. Με την αυτούσια χρήση του «έτοιμου», χρησιμοποιημένου ρούχου, το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης αποδίδεται ακόμη πιο έντονα. Τα άδεια ρούχα, κολλαρισμένα ή ριγμένα σε κρεμάστρες, οι συρμάτινοι κορμοί χωρίς κεφάλι και άκρα, ένα λεκιασμένο παντελόνι που φορά ένας κουτσός κορμός, μια σειρά ντυμένοι θώρακες από μεταλλικό πλέγμα και γυψόγαζα, ένα μαξιλάρι γεμισμένο με άχυρο, ένας στηθόδεσμος σε δικτυωτό στην κορυφή μιας σύνθεσης από μεταλλικά κουτιά, ένα νυχτικό κρεμασμένο σε μιαν αυτοσχέδια κρεμάστρα, μαρτυρούν όλα μια ανώνυμη καθημερινότητα, το σύμπαν ενός ανθρώπινου ρεαλισμού μέσα από απουσίες, ημιτελείς αποσπασματικές υπάρξεις και τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος που πέρασε. Με τα έργα του Παρισιού ο Κανιάρης αναγνωρίζεται ως ένας από τους εισηγητές της arte povera (φτωχή τέχνη). To ενδιαφέρον του για τα καθημερινά υλικά, σε συνδυασμό με μια γενικότερη απογοήτευση από το κοινωνικό-πολιτικό κλίμα της εποχής, θα τον οδηγήσει σε μια σειρά από μικρότερα αντικείμενα, όπως μακέτες από ελάσματα χαλκού, τυλιγμένα με συρματόπλεγμα και με λυγισμένα σύρματα στο εσωτερικό τους. Το 1969 παρουσιάζει στην Αθήνα (Νέα Γκαλερί) μια έκθεση με κατασκευές από γύψο και συρματόπλεγμα, η οποία αποτέλεσε κορυφαίο καλλιτεχνικό γεγονός, τόσο για το αντι-δικτατορικό της περιεχόμενο όσο και για την πρωτοποριακή μορφή των έργων. Αυτολογόκρινε την έκθεσή του, αποφεύγοντας έτσι τις παρεμβάσεις της λογοκρισίας και τη δημοσίευση κειμένων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν. Έναντι καταλόγου, οι επισκέπτες έπαιρναν φεύγοντας ένα γύψινο πλακάκι με ένα κόκκινο πάνινο γαρύφαλλο που πάνω του αναγραφόταν το όνομα του καλλιτέχνη και η ημερομηνία της έκθεσης. Τον δεύτερο χρόνο της δικτατορίας, ο καλλιτέχνης τολμά και παρουσιάζει γυψωμένους κορμούς από μεταλλικό σκελετό, γύψινες πλάκες τυλιγμένες με συρματοπλέγματα, αποτυπώματα ανθρώπινων μελών και αντικείμενα σε γύψινες επιφάνειες. Η κυριαρχία του γύψου παραπέμπει στη δήλωση του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου: «Η Ελλάς είναι ασθενής. Την έχομεν θέσει εις τον γύψον. Θα παραμείνει εις τον γύψον μέχρις ότου ιαθή». Παρόλο που ο καλλιτέχνης δεν συσχετίζει τα έργα με αυτή τη δήλωση, θέλει να τονίσει το κλίμα καταπίεσης και ανελευθερίας στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα. Η ψυχρότητα του υλικού τον βοηθά να αποδώσει όλο το δραματικό περιεχόμενο της περιόδου μέσω μιας γλώσσας λιτής, απτής και συμβολικής. Τα απολιθώματα ακρωτηριασμένων μελών σε γύψινη επιφάνεια, τα πλαστικά στρατιωτάκια (Μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, 1969), η σύνθεση από οκτώ συρμάτινους κορμούς τυλιγμένους με επιδέσμους και δεμένους με συρματόπλεγμα σε έναν τοίχο ζωγραφισμένο σαν γαλάζιο ουρανό (Μάρτυρες, 1969), ένας κορμός από γυψωμένη γάζα ντυμένος με γκρίζο σακάκι και χέρια κομμένα σε στάση μαρτυρίου (Ανάκριση, 1969), όλα μιλούν απροκάλυπτα για την πολιτική βία και την καταπίεση – για έναν επονείδιστο κατακερματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Συχνά, ένα ζευγάρι παπούτσια ή ένα μονάχο του, παρατημένο δίπλα στα ίχνη του απόντος, αποτελεί τη μόνη υλική ένδειξη ενός εξαφανισμένου ανθρώπου. Η τέχνη του Κανιάρη δεν περιορίζεται στην καταγγελία. Μέσα στο θανάσιμο γύψωμα, κόκκινα γαρίφαλα ξεφυτρώνουν από παντού σαν σύμβολα αντίστασης, ελπίδας και ελευθερίας. Ο Κανιάρης κάνει λόγο για επιστρατευμένη τέχνη, για μια τέχνη που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών κι έχει συγκεκριμένο στόχο και άμεση σχέση με τις συνθήκες που τη δημιουργούν. Μια τέχνη σε συνεχή μορφοπλαστική αναζήτηση, που ξεφεύγει από τις δεσμεύσεις της φόρμας που συχνά επιβάλλει η πολιτική επιστράτευση και μιλά μια γλώσσα σαφή και εύληπτη. Η ελευθερία αυτή θα φέρει τον καλλιτέχνη αντιμέτωπο τόσο με την παραδοσιακή Αριστερά όσο και με τις τάσεις της δυτικής πρωτοπορίας. Για τους μεν αριστερούς ανήκει στα δυτικά μορφολογικά κινήματα, ενώ για τους άλλους τα θέματά του διεκδικούνται από αριστερές ιδέες. Παρ’όλα αυτά, η πρωτοτυπία της φόρμας του δεν γίνεται αυτοσκοπός· αποτελεί το πεδίο έκφρασης του Κανιάρη, ανεξάρτητα από τις υπαγορεύσεις των δύο κατευθύνσεων, και μπορεί να επιστρατεύεται όποτε οι κοινωνικές συνθήκες το απαιτούν. Μετανάστες (1973-75) Η ενασχόληση με το θέμα των μεταναστών αρχίζει το 1971, με μικρά ανεξάρτητα έργα που διακρίνονται από μια μελαγχολική διάθεση. Στο Βερολίνο συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση, μέσα από μια πιο συστηματική προσέγγιση που του επιτρέπει να συνδέσει αυτά τα έργα σε μεγαλύτερες ενότητες μέσα στο χώρο. Στόχος του είναι να παρουσιάσει τη ζωή των μεταναστών, τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, τα όνειρα, τις δυνατότητες και την προοπτική του μέλλοντος, αποφεύγοντας μια στενά πολιτική ή εθνική αντιμετώπιση. Μελέτησε το θέμα των μεταναστών μέσα από ένα κοινωνικά ανθρωπολογικό πρίσμα, μέσω της άμεσης δηλαδή εμπειρικής παρατήρησης (μίλησε μαζί τους, επισκέφτηκε τα σπίτια τους), αλλά και μέσα από επεξεργασία στατιστικών στοιχείων για τις χώρες προέλευσης και υποδοχής, συνεργαζόμενος με εργατικά συνδικάτα και οικονομολόγους. Το πρόβλημα της μετανάστευσης ήταν παράλληλα και βιωματικό, αφού ήταν και ο ίδιος εκπατρισμένος. Η έκθεση Gastarbeiter- Fremdarbeitter (Φιλοξενούμενοι εργάτες-Ξένοι εργάτες) παρουσιάστηκε στο Κρατικό Μουσείο «Γκαλερί του 20ου αιώνα» στο Βερολίνο, το 1975. Η προσέγγιση του καλλιτέχνη θεωρήθηκε πολιτικά λειψή και ανεπαρκής για την έντονα πολιτικοποιημένη γερμανική νεολαία αλλά και για τις DAAD και την Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών, που ζητούσαν μια πιο μαχητική απόδοση του θέματος. Εικαστικά, ωστόσο, η παρουσίαση είχε πολλά καινοτόμα στοιχεία που την καθιστούν μια ολοκληρωμένη προσπάθεια «δημιουργίας περιβάλλοντος». Ο όρος «περιβάλλον» χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον αμερικανό Allan Kaprow το 1958, για να χαρακτηρίσει μεγάλα τρισδιάστατα έργα που ενσωματώνουν ευτελή αντικείμενα και επιτρέπουν στον θεατή να εισέλθει στο έργο συντελώντας στην ολοκλήρωσή του. Στο κείμενό του με τίτλο Η κληρονομιά του Jackson Pollock (1958), ο Kaprow παρουσίασε τα «περιβάλλοντα» ως εξέλιξη του action painting του Pollock και των αμερικανικών ασαμπλάζ (παρεμβάσεις στο χώρο) των τελών του 1950, συνδέοντάς τα με τη φιλοσοφία του για την ενσωμάτωση τέχνης και ζωής. Ο Κανιάρης εκμεταλλεύεται τις μεγάλες διαστάσεις του χώρου και δημιουργεί μια κλειστή κεντρική αίθουσα, που λειτουργεί σαν πυρήνας του συνόλου κι απ’ όπου ακούγονται μαγνητοφωνημένοι ήχοι και θόρυβοι της καθημερινής ζωής. Γύρω από τον κεντρικό πυρήνα-γκέτο αναπτύσσονται δεκατέσσερα επιμέρους σύνολα, σαν θεατρικά tableaux vivants, που παρουσιάζουν αποσπασματικές εικόνες από τη ζωή των μεταναστών. Άλλοτε μοναχικές και άλλοτε σε μικρές ομάδες, απρόσωπες και συχνά ακέφαλες φιγούρες από συρμάτινο σκελετό φορούν τα ίδια τα ρούχα των μεταναστών, παίζουν με τα αυτοσχέδια παιχνίδια των παιδιών τους και κατοικούν σε φτωχικά δωμάτια με συσσωρευμένη στοιχειώδη οικοσυσκευή από καθημερινά υλικά και αντικείμενα. Μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα, αναφορές σε σταθμούς και τρένα και διάσπαρτα κιβώτια και αποσκευές, καταγράφουν με έναν αμείλικτο ρεαλισμό τις συνθήκες της μετακίνησης, την αναχώρηση από έναν τόπο, την άφιξη σ’ έναν άλλο και κατόπιν την επισφαλή εγκατάσταση, στοιχειωμένη μόνιμα από τον φόβο της προσωρινότητας. Στο έργο Κουτσό, ένα από τα πιο εκφραστικά σύνολα, ανδρικές φιγούρες στέκονται με τις αποσκευές τους σε ένα είδος πλατφόρμας μ’ ένα διάχυτο αίσθημα αβεβαιότητας και αναμονής –κοινό αλλά ταυτόχρονα διαφορετικό για τον καθένα– όπως προκύπτει από την εξατομικευμένη κίνηση και στάση. Στο δάπεδο, είναι ζωγραφισμένο το παιχνίδι του «κουτσού» με λέξεις όπως «Αποπροσανατολισμός», «Κατάσταση κατοικίας», «Συμβόλαιο εργασίας», «Αστυνομία αλλοδαπών», καταγράφοντας τα υποχρεωτικά βήματα στη χώρα υποδοχής. Την ίδια στιγμή, η αφοπλιστική καταγραφή των προβλημάτων δεν αναιρεί το δικαίωμα στο όνειρο και στη φαντασία και ο ρεαλισμός συνοδεύεται συχνά από μια τρυφερή, ποιητική, ενίοτε σουρεαλιστική διάσταση. Στη Μεγάλη κούνια (1973), η μορφή αποκτά φτερά στους ώμους και ο Πατιναδόρος (1974) κινείται με φτερωτά πατίνια. Ο καλλιτέχνης αναζητά την ελπίδα μέσα στην ίδια την αγωνία της επιβίωσης· τα παιδικά παιχνίδια από άχρηστα υλικά γίνονται σύμβολο προοπτικής αντίστοιχα με τα γαρίφαλα του παρελθόντος. Αυτή η αναζήτηση της προοπτικής μέσα στην καθημερινότητα, αποδίδει ως επί το πλείστον μια ουμανιστική διάθεση στο έργο του Κανιάρη. Σε μια περίοδο που το αίτημα επανασύνδεσης της τέχνης με τη ζωή είναι αρκετά επίκαιρο, τα «περιβάλλοντα» τού επιτρέπουν να αξιοποιήσει τον κοινωνικό του προβληματισμό με μεγαλύτερη αμεσότητα –όχι μόνο μορφολογικά αλλά και θεματικά– καθιστώντας την αισθητική διαδικασία μία κατ’ουσία πολιτική διαδικασία. Το αλληλένδετο έργου-χώρου προσδίδει στα «περιβάλλοντα» του Κανιάρη «ανοιχτή» μορφή, γεγονός που επιτρέπει στο περιεχόμενο να παρουσιάζεται περισσότερο ως ενδεχόμενο παρά ως τελικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, η δυνατότητα που δίνεται στο θεατή να κινηθεί μέσα στο έργο και η διαμόρφωση της πορείας του σε έναν «θεατρικοποιημένο» χώρο με σαφείς κοινωνικές αναφορές, διαμορφώνει μια αισθητική εμπειρία ανάλογη με εκείνη της καθημερινής ζωής. Η «θεατρικότητα» που καταδίκαζε ο κριτικός M. Fried το 1967 ως ίδιον του μινιμαλισμού που παραβιάζει την «καθαρότητα» των μέσων του μοντερνισμού, γίνεται πλέον πραγματικότητα και καθιστά πιο ρευστά τα όρια ανάμεσα στη ζωγραφική και τη γλυπτική, τη σκηνογραφία και το θέατρο, ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη. Αλίμονο Ελλάδα: Ο ζωγράφος ως μοντέλο του 1980 Μια δεκαετία μετά την έκθεση στη «Νέα Γκαλερί», το 1980 ο Κανιάρης επανέρχεται με μια έκθεση-«περιβάλλον» στην Αθήνα πλέον, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία όπως τη βίωσε κατά την επιστροφή του. Η έκθεση Hélas-Hellas, Αλίμονο-Ελλάδα ή Ο ζωγράφος και το Μοντέλο του παρουσιάστηκε στον «Τεχνοχώρο Bernier» –το παλιό, εγκαταλελειμμένο παγοποιείο του Φιξ–, συνιστώντας μια πολυεπίπεδη τοιχογραφία των ηθών της νεοελληνικής κοινωνίας με μια τολμηρή σύλληψη του χώρου. Ο καλλιτέχνης δημιούργησε τα περισσότερα έργα in situ σε έναν αντισυμβατικό χώρο, τον οποίο ανέδειξε σε οργανωτικό στοιχείο του ίδιου του έργου. Το εγχείρημά του ήταν ιδιαίτερα τολμηρό, δεδομένου ότι είχε να αντιμετωπίσει έναν τεράστιο χώρο (1.500 τ.μ) με φανερά τα σημάδια εγκατάλειψης και της φθοράς. Διατήρησε σχεδόν άθικτο το εσωτερικό, προκειμένου να εντείνει το ρεαλιστικό στοιχείο και ανέπτυξε το έργο οριζόντια και κάθετα για να προσδώσει μεγαλύτερη «θεατρικότητα» και να εξασφαλίσει την ισορροπία χώρου και έργου. Σαρκαστικός, αιχμηρός, έως και κυνικός, παραμερίζει το ποιητικό ή φανταστικό στοιχείο που παρατηρείται σε προηγούμενα «περιβάλλοντά» του. Ο καλλιτέχνης προσφεύγει σε μια γλώσσα μεστή, οικεία και απροκάλυπτη, που θέτει τα καίρια ερωτήματα γύρω από την ίδια την ουσία της ζωγραφικής πράξης. Ο χώρος χωρίστηκε σε τρία επίπεδα που «συνομιλούσαν» μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο. Στο ισόγειο αναπτύσσεται η καθημερινότητα της νεοελληνικής κοινωνίας, όπου μπορούμε να δούμε τον λαχειοπώλη, αργόσχολους να κουβεντιάζουν μπροστά στον ημερήσιο τύπο, μια ομάδα μαχητικών διαδηλωτών πάνω σε μια σκαλωσιά, μια άλλη ομάδα που προσπαθεί να διαφύγει από ένα άνοιγμα στον τοίχο ανεβαίνοντας μια σκάλα και –το πιο σαρκαστικό ίσως έργο του– το Ουρητήριο, μια σειρά από ανδρικές φιγούρες που ουρούν μπροστά σ’ έναν τοίχο με μισοσβησμένα πολιτικά συνθήματα από την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Κοντά στην είσοδο, σε ένα περβάζι κάθεται η Γυναικεία Φιγούρα με τον τρόπο του Μανέ – μια αινιγματική μορφή που αποκαθιστά το διάλογο με την ζωγραφική του παρελθόντος. Από πάνω και κατά μήκος της αίθουσας ξεδιπλώνεται μια τεράστια και πολύχρωμη μπουγάδα από ρούχα και σημαίες, συμβολική αναφορά σε «ξεπλυμένες» ιδέες και «ξαναφορεμένα» πολιτικά συνθήματα. Σ’ένα τρίτο επίπεδο, οι Παρατηρητές και οι Μάρτυρες παρακολουθούν αμέτοχοι από ψηλά ή σχολιάζουν τα γεγονότα στο ισόγειο. Το έργο συμπληρώνεται στον ημιώροφο με ένα κραυγαλέο «Ζήτω» ζωγραφισμένο στον τοίχο και μια σειρά από άδεια σφραγισμένα κουτιά, με σημειώσεις για τα έργα που περιείχαν κατά τη μεταφορά τους στον εκθεσιακό χώρο. Σημείο σύγκλισης των διαφορετικών επιπέδων είναι η κεντρική φιγούρα του ζωγράφου κοντά στην είσοδο: αντικρίζει τους θεατές που εισέρχονται στο χώρο, έχοντας πίσω του όλα όσα αποτελούν το υλικό της τέχνης του. Στο σύνολό του, το έργο Hélas-Hellas αποτελεί την προσωπική μαρτυρία του καλλιτέχνη για τη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, μια κριτική της ευκολίας των ιδεών και των συνθημάτων. Με ειρωνία και έντονα σαρκαστική διάθεση, ο Κανιάρης απογυμνώνει το περίφημο ελληνικό «μεγαλείο» και τους μύθους που το συντηρούν, αποκαλύπτοντας τα σημάδια του κοινωνικού εκπεσμού και της υποβάθμισης του ανθρώπινου βίου. Ο τοίχος της Ιστορίας γίνεται τοίχος- ουρητήριο, που μαρτυρά τη σαθρότητα του κοινωνικού οικοδομήματος. Βορράς-Νότος (43η Biennale Βενετίας) Το 1988, ο Κανιάρης με τον Ν. Κεσανλή εκπροσωπούν την Ελλάδα στην 43η Biennale της Βενετίας. Παρουσιάζει το «περιβάλλον» Βορράς- Νότος, που αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια των Μεταναστών, καταγράφοντας τις αλλαγές στις σχέσεις ανεπτυγμένου Βορρά και φτωχού Νότου. Η οικονομική εξάρτηση των μεταπολεμικών χρόνων που οδήγησε σε εξάρτηση της μετανάστευσης, έχει τώρα μετατοπιστεί σε πολιτιστικό επίπεδο, όπως φαίνεται από την αλλαγή του τρόπου ζωής στον Νότο. Οι πρώην εργάτες του Νότου και τα παιδιά τους παρουσιάζονται ντυμένοι με σύγχρονα ρούχα, μπροστά σε έναν τοίχο με πολλαπλές επικαλύψεις, σύγχρονα συνθήματα και αφίσες. Το έργο συμπληρώνεται από ένα μινιμαλιστικό περιβάλλον που παραπέμπει σε αίθουσα συσκέψεων και συμφωνίες εταίρων, μ’ ένα γυάλινο τραπέζι τοποθετημένο στη μέση κι ένα τεράστιο αγγούρι επάνω, ζωγραφισμένο με τις σημαίες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Με έντονα ειρωνικό ύφος, ο καλλιτέχνης σχολιάζει τις συνέπειες και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης των νέων σχέσεων, αλλά και τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Το βασικό ερώτημα του καλλιτέχνη μετατοπίζεται από το «πώς» στο «γιατί» και αφορά την κοινωνική χρησιμότητα της τέχνης πέρα από μια ειδικευμένη μειοψηφία. Επιστρέφει στις απαρχές της καλλιτεχνικής του διεργασίας και προτείνει έναν επαναπροσδιορισμό της έννοιας του σχεδίου, υποστηρίζοντας πως το σχέδιο είναι πρωταρχικά προϊόν παρατήρησης και μεθοδικής διερεύνησης και συνεπώς δικαίωμα όλων ανεξαρτήτως. Επιστρατεύει τα απλούστερα μέσα –χαρτί, μολύβι, γόμα– και ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών κι επαγγελμάτων, χωρίς ειδική καλλιτεχνική παιδεία, για να δοκιμάσει τη δύναμη του «βλέπειν» στο επίπεδο της δημιουργίας. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο απομυθοποιείται ο ρόλος του καλλιτέχνη ως «αυθεντία» και της τέχνης ως ιδεαλιστικό πρότυπο, αλλά η ενσωμάτωση νέων «υλικών» όπως ο λόγος, η σκέψη, η επικοινωνία, η ίδια η καθημερινότητα. Προσδίδεται στην τέχνη μια ευρύτερη λειτουργία, πέραν της απεικονιστικής. Οι προβληματισμοί του παραπέμπουν μ’ έναν άλλο τρόπο στις απόψεις του Joseph Beuys για τη διεύρυνση της έννοιας της γλυπτικής σε κοινωνικό επίπεδο και τη διακήρυξη ότι «καθένας είναι καλλιτέχνης». Η τέχνη δεν χρειάζεται να συνδέεται με μια στενή απεικονιστική λειτουργία, αλλά να είναι ένα καθημερινό «ενδεχόμενο» με απεριόριστες δυνατότητες και προσεγγίσεις που μπορεί και γίνεται αντιληπτή ως τέτοια. Τις απόψεις αυτές επεξεργάζεται περαιτέρω στη σειρά Ενδεχόμενη Ζωγραφική (1981-1995), όπου θα φτάσει στα όρια μιας «καθαρής» ζωγραφικής με στέρεο κοινωνικό περιεχόμενο. Η ιδέα τον απασχολεί ήδη από το 1981, όταν εξέθεσε στη γκαλερί «Bama» στο Παρίσι. Έκτοτε επανέρχεται σε διαφορετικές εκδοχές, σαν ένα απλό ρολό λευκού χαρτιού που κρέμεται τυλιγμένο στον τοίχο και αποκαλύπτει μια επιφάνεια. Φαίνεται πως όλοι οι δρόμοι που ακολούθησε ο καλλιτέχνης –η παραστατική και αφηρημένη ζωγραφική, οι Τοίχοι, τα «περιβάλλοντα»–τον έφεραν τελικά εκεί απ’ όπου ξεκινά η καλλιτεχνική διαδικασία: σ’ ένα λευκό άγραφο χαρτί. Από τη ρωσική πρωτοπορία με το Μαύρο Τετράγωνο του K. Malevich και τους μονοχρωματικούς πίνακες του A. Rodchenko, στους μαύρους πίνακες του αμερικανού Ad Reinhardt. Παρατηρείται λοιπόν μια επιστροφή στα μεγάλα οντολογικά ερωτήματα που διέπουν τα όρια της τέχνης. Το έργο τέχνης δεν αντιμετωπίζεται σαν «θέσφατο», αλλά σαν ένα συνεχές «ενδεχόμενο» που αποκαλύπτεται στην καθημερινότητά μας, όχι απαραίτητα εντός των θεσμικών καλλιτεχνικών πλαισίων. Η αμφισβήτηση της λογικής της απεικόνισης εμπεριέχει ταυτόχρονα μια προοπτική – τη δυνατότητα επανεγγραφής και μάλιστα ως δυνατότητα συλλογική. Ο καλλιτέχνης φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί την εκ προοιμίου αναγνώριση των ίδιων των έργων του ως «έργα τέχνης». Η αναγνώριση έγκειται τελικά στο θεατή. Τα τελευταία χρόνια συνεχίζει την εκθεσιακή του δραστηριότητα, παρουσιάζοντας νεότερες εκδοχές ή μετεξελίξεις παλαιότερων έργων. Άλλοτε σαρκαστικός και τολμηρός και άλλοτε υπαινικτικός και ειρωνικός, επανέρχεται στο θέμα της συνθηματολογίας και της υποβάθμισης του δημόσιου βίου, αρθρώνοντας έναν λόγο στα όρια του πολιτικού ρεαλισμού. Σε έργα όπως το Ότι θέλει ο λαός… που παρουσιάστηκε στην ομώνυμη έκθεση στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού της Νέας Υόρκης (2003), προσφεύγει και πάλι στο καίριο της επιγραφής, σαν να θέλει να ξορκίσει το σύνθημα με τα ίδια του τα μέσα. Στα έργα αυτά, ανάμεσα στον ηχηρό λόγο των πολιτικών συνθημάτων και την κοινωνική φλυαρία, διακρίνεται συχνά ένα μονολεκτικό «Μπα;» που κλείνει μέσα του όλη την αμηχανία, την κατάπληξη, την ειρωνία αλλά και τη γνώση γύρω από το χώρο της πολιτικής και της τέχνης. Η διαδρομή στην τέχνη του Κανιάρη ξεκινά από την «παρατήρηση», προχωρά στη «διεύρυνση», την «ερμηνεία» και το «περιεχόμενο», φτάνοντας τέλος στο «ενδεχόμενο» και την «ανακάλυψη». Η αναδρομική έκθεση Γενέθλιον, που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2008 με αφορμή τα ογδόντα χρόνια του Βλάση Κανιάρη, εκπροσώπου της ελληνικής avant-garde και καταλυτικής προσωπικότητας της λεγόμενης γενιάς του ΄60, περιλαμβάνει εγκαταστάσεις και επίτοιχα έργα του καλλιτέχνη που προτείνονται διαχρονικά, με συμβολική αφετηρία το 1948, σε σχέση με τα μόνιμα εκθέματα του Μουσείου Μπενάκη, που υποστηρίζουν με τη σειρά τους μια διαχρονική συνέχεια της ελληνικής τέχνης. Δίνεται επίσης έμφαση στα σχέδια που φιλοτέχνησε ο Βλάσης Κανιάρης από το 1947 μέχρι τη δεκαετία του ’60. Από ένα corpus χιλιάδων σχεδίων-σημειώσεων, επιλέχτηκαν περί τα διακόσια, που περιλαμβάνουν σκίτσα, μακέτες για παραστάσεις και ταινίες, εξώφυλλα βιβλίων, εικονογράφηση περιοδικών, σημειώσεις κατασκευαστικού χαρακτήρα ή τις πρώτες εγγραφές ενός μελλοντικού έργου. Ατομικές 1958, Γκαλερί Ζυγός, Αθήνα 1960, Galleria La Tartaruga, Ρώμη, Ιταλία 1963, Galerie Gerard Moneyn, Βρυξέλλες, Βέλγιο 1964, Florence Houston-Brown, Παρίσι, Γαλλία 1964, Galerie J, Παρίσι, Γαλλία 1967, Prado de l΄Ateneo, Madrid, Spaine 1969, Νέα Γκαλερί, Αθήνα 1970, Musee d΄art moderne de la ville de Paris, Paris, France 1970, Maison des Jeunes et de la Culture, Champigny, Γαλλία 1970, Galerie Fritzroy, Βρυξέλλες, Βέλγιο 1971, Moderna Museet, Στοκχόλμη, Σουηδία 1972, Galerie Poll, Βερολίνο, Γερμανία 1972, Galerie Bauer & Pietschener, Bochum, Γερμανία 1974, Giancarlo Bocchi Gallery, Μιλάνο, Ιταλία 1975, Neue Gesellschaft fur Bildende Kunst, Βερολίνο, Γερμανία 1975, Kunstverein Ingolstadt, Ingolstadt, Γερμανία 1975, Kunstverein Heidelberg, Heidelberg, Germany 1975, Museum Bochum, Bochum, Germany 1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης (ICA), Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο 1980, Τεχνοχώρος - Bernier, Πατήσια, Αθήνα 1980, Γκαλερί Jean Bernier, Αθήνα 1981, Galerie in Traklhaus, Salzburg, Αυστρία 1981, Galerie Bama, Παρίσι, Γαλλία 1983, Museum am Ostwall, Dortumund, Germany 1988, Γενί Τζαμί (Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο), Θεσσαλονίκη 1989, Galerie Titanium, Αθήνα 1989, Δημοτική Πινακοθήκη Πατρών, Πάτρα 1991, Αίθουσα Τέχνης Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Θεσσαλονίκη 1991, Karl Ernst Osthaus Museum, Hagen, Γερμανία 1992, Μουσείο Knusthalle, Βερολίνο, Γερμανία 1994, Galerie 3, Αθήνα 1996, Aria Gallery, Κεφαλονιά 1999, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 1999, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη 2000, Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, Θεσσαλονίκη 2000, Galerie Kubus, Αννόβερο, Γερμανία 2003, Foundation for Hellenic Culture, New York, USA 2004, Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, Θεσσαλονίκη 2004, Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, Χανιά, Κρήτη 2006, Athanassiadou Art Advice, Αθήνα 2008, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2009, Kalfayan Galleries, Αθήνα 2009, The Breeder, Αθήνα 2011, Gallery The Team, Νέα Υόρκη 2012, Γκαλερί Καλφαγιάν, Αθήνα 2012, GAK-Gesellschaft fur Aktuelle Kunst e.V, Βρέμη, Γερμανία 2013, The Breeder Monaco, Monaco 2016, Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, Τήνος
|
Ο Βλάσης Κανιάρης (1928-2011) ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος. Θεωρείται από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες του ελληνικού μοντερνισμού, όπως αυτός εμφανίστηκε από τη δεκαετία του 1960 και μετά, με έντονη διεθνή παρουσία. Η καλλιτεχνική του δημιουργία εντάσσετε στο πλαίσιο της λεγόμενης γενιάς της διασποράς που από τη δεκαετία του 1950 δρα μόνιμα ή κατά μεγάλα διαστήματα σε ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κέντρα, όπως η Ρώμη, το Παρίσι και αργότερα το Βερολίνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Απόστολος Κλειδωνάρης
|
Ο Απόστολος Κλειδωνάρης γεννήθηκε το 1894 στις Πινακάτες Πηλίου. Παιδί αγροτικής οικογένειας, ήταν και ο ίδιος αγρότης και διετέλεσε πρόεδρος στην κοινότητα του χωριού του. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στο ΣΕΚΕ και ανέπτυξε πλούσια δράση για τη διάδοση των ιδεών και της πολιτικής του ΚΚΕ στη Μαγνησία. Ανέβηκε την κομματική ιεραρχία και αναδείχτηκε ο πρώτος κομμουνιστής βουλευτής Μαγνησίας, με το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών στις εκλογές του Σεπτέμβρη 1932.Συνελήφθη με τον Ιδιώνυμο νόμο τον Οκτώβριο του 1932, καταδικάστηκε σε 4,5 χρόνια φυλάκιση, κλείστηκε στις φυλακές της Λάρισας και κατόπιν της Αίγινας απ' όπου δραπέτευσε τον Μάιο του 1934 και διέφυγε με πλοίο στη Σοβιετική Ένωση. Οι υπόλοιποι επτά που απέδρασαν μαζί με τον Κλειδωνάρη ήταν οι: Νίκος Βαβούδης, γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά, Δημήτρης Σακαρέλος, συνδικαλιστής, Ευάγγελος Θωμάζος, ναυτεργάτης, Τζανής Φλαράκος, τσαγκάρης, Μόσχος Δουλγέρης, Αβραάμ Δερβίσογλου και Κώστας Σαρίκας, εργάτες. Ο Κλειδωνάρης στη Μόσχα φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ) και στη συνέχεια στάλθηκε να δουλέψει ως τεχνικός συντάκτης στην ελληνική εφημερίδα "ΚΟΛΛΕΚΤΙΒ" στη Μαριούπολη.. Εκεί παντρεύτηκε με ρωσίδα και απέκτησε το 1937 ένα γιο, τον Βλαδίμηρο. Πήρε το ψευδώνυμο "Ψηλέας Γεώργιος του Δημητρίου", λόγω του μεγάλου αναστήματός του. Συνελήφθη από την NKVD στις 22 Νοεμβρίου 1937 ως πράκτορας της Ελλάδας και υπονομευτής της ΕΣΣΔ και φυλακίστηκε. Ήταν η περίοδος των λεγόμενων Αζοφικών, όπου με την κατηγορία "εχθρός του Λαού" και του κατασκόπου συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν πολλοί πολίτες της ΕΣΣΔ.Με την οδηγία Νο 50215 της NKVD της 11ης Δεκεμβρίου 1937 του Λαϊκού Κομισαρίου Νικολάι Γιεζόφ, προσήχθη σε δίκη στις 15 Ιανουαρίου 1938 και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ωστόσο η εκτέλεση δεν πραγματοποιήθηκε, φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή από περιτονίτιδα το 1946 Στις 24 Οκτωβρίου 1958 το γραφείο της περιοχής του Κιέβου του ΚΚΣΕ αποκατέστησε τον Κλειδωνάρη με απόφασή του, η οποία ανακοινώθηκε εγγράφως και στην οικογένειά του. Η απόφαση αυτή αναφέρει: "Η υπόθεση της κατηγορίας του Ψηλέα Γεωργίου του Δημητρίου (Κλειδωνάρης Απόστολος του Γεωργίου), που εργαζόταν μέχρι τη σύλληψή του ως τεχνικός συντάκτης στην ελληνική εφημερίδα "ΚΟΛΛΕΚΤΙΒ" στη Μαριούπολη, επανεξετάστηκε. Η κατηγορία ακυρώθηκε και η υπόθεση έκλεισε. Ο Ψηλέας Γεώργιος του Δημητρίου (Κλειδωνάρης Α. Γ.) αποκαθίσταται μετά θάνατον" Επίσης, η 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιανουάριο του 1967 αποφάσισε να αποκαταστήσει ηθικά και κομματικά 13 μέλη του ΚΚΕ που έπεσαν θύματα την περίοδο της προσωπολατρείας στη Σοβιετική Ένωση. Ανάμεσά τους ήταν και ο Απόστολος Κλειδωνάρης.Ο γιος του Κλειδωνάρη, Βλαδίμηρος, ζούσε στη Μόσχα και εργαζόταν ως μηχανικός. Πέθανε το 1989 και είχε ένα γιο τον Απόστολο, στο όνομα του παππού του. Κώστας Γκριτζώνας "Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944", Εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985 Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Άγγελος Ελεφάντης "Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976 Νίκος Παπαδάτος "Ο Μπεζεντάκος μάς άφησε γεια", Εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2021 Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004 Αποδράσεις Ελλήνων κομμουνιστών
|
Ο Απόστολος Κλειδωνάρης (στην ΕΣΣΔ Γκεόργκι Ντμίτριεβιτς Ψηλέας, ρωσικά: Георгий Дмитриевич Псилеас, 1894 ή 1896, Πινακάτες Πηλίου - 1946, Μόσχα, ΡΣΟΣΔ, ΕΣΣΔ) ήταν ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής το 1932 με το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών. Απέδρασε από τις φυλακές της Αίγινας το 1934 και διέφυγε στη Σοβιετική Ένωση, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Black Panther: Wakanda Forever (soundtrack)
|
Το Wakanda Forever τοποθετείται εν μέρει στον υποβρύχιο πολιτισμό του Ταλοκάν, στην πόλη στην οποία μένει ο Ναμόρ. Το Ταλοκάν βασίζεται στην Μεσοαμερικανική κουλτούρα και η Γουακάντα βασίζεται στην Αφρικανική κουλτούρα. Ο Γιόρανσον δούλεψε με διάφορους μουσικούς και αρχαιολόγους για να αναζητήσει και να αναδημιουργήσει την μουσική των Μάγια και επίσης πήγε στην Πόλη του Μεξικού για να δημιουργήσει τον ήχο ενός Μάγια. Στην αναζήτησή του, ανακάλυψε διάφορα αρχαία μουσικά όργανα από τάφους. Ο Γιόρανσον δήλωσε πως "πολλά από τα όργανα προέρχονται από την φύση. Ήταν εμπνευστικό να ακούσω όλους αυτούς τους ήχους που δεν είχα ακούσει ποτέ και οπωσδήποτε δεν τους άκουσα σε καμία άλλη ταινία".Ο ήχος του Ναμόρ προερχόταν από ένα κοχύλι. Ο Γιόρανσον ένιωσε πως το κοχύλι είναι ένα δύσκολο όργανο για να παίξεις, καθώς "το ύφος είναι παρόμοιο με γαλλικό κόρνο, αλλά δεν έχεις την ίδια ποικιλία στο ύφος και στα διαλλείματα". Ένα άλλο όργανο που απεικονίζει τον ήχο του Ναμόρ είναι ένα πήλινο φλάουτο που ακούγεται σαν μια "τρελή κραυγή ενός ζώου", που αναπαριστά την πράξη και την δύναμη του Ναμόρ.Η μουσική του Τ'Τσάλα από την πρώτη ταινία παραλλάχθηκε για την συνέχεια, καθώς ο Γιόρανσον ένιωσε πως "η μουσική είναι ίδια, αλλά για άλλον χαρακτήρα". Η νέα μουσική γράφτηκε για την Σούρι για να απεικονίσει την διαδικασία του θρήνου και του θυμού. Η Ρίρι Γουίλιαμς / Ironheart επίσης είχε μια μοναδική μουσική, για την οποία ο Γιόρανσον δήλωσε πως "είναι από το Σικάγο, οπότε η κουλτούρα της πόλης είναι μέρος του ήχου της. Μαθαίνω για αυτήν την προοδευτική μουσική πόλη συμπεριλαμβάνοντας house και hip hop." Ο Γιόρανσον παρήγαγε τα περισσότερα τραγούδια και ήταν εκτελεστικός παραγωγός του soundtrack πέρα από το γεγονός πως σύνθεσε την μουσική. Όσο ηχογραφούσε την μουσική με τα μουσικά όργανα και τους ήχους των Μάγια, επίσης ηχογραφούσε τραγούδια με τραγουδοποιούς. Η παραγωγή της μουσικής ξεκίνησε όσο γυριζόταν η ταινία, με τον Ράιαν Κούγκλερ να συζητά το σενάριο με τους μουσικούς, με αποτέλεσμα "κάθε νότα, λέξη, και στίχος γράφτηκε για την ταινία". Στην ηχογράφηση στο Μεξικό, το τραγούδι "Laayli' kuxa'ano'one" των Μάγια ράπερ Pat Boy, Γιάλεν Κουτζ, και Αλ Μάγιαν Γουίνικ, ήταν προγραμματισμένο να είναι στους τίτλους τέλους.Μια άλλη συνεδρία έλαβε χώρα στο Λάγος της Νιγηρίας, όπου ηχογραφήθηκαν τρία τραγούδια: μια διασκευή του "No Woman, No Cry", από τους Tems, "Coming Back for You" από τον Fireboy DML, και "Anya mmiri" από τον CKay περιλαμβάνοντας την PinkPantheress. Ο Γιόρανσον έγραψε το τραγούδι "Árboles bajo el mar", σε συνεργασία με τις Βιβίρ Κουιντάνα και Μάρε Αντβερτένσια. Περιγράφει την ιστορία του Ναμόρ, με τον Γιόρανσον να λέει πως "το τραγούδι ήταν τόσο δυνατό που κάποια από την φωνητική μελωδία την χρησιμοποίησα στις σκηνές που οι Σειρήνες του Τάλοκαν υπνωτίζουν ανθρώπους." Ένα άλλο κομμάτι, "Con la brisa", από την Foudeqush, χρησιμοποιήθηκε όταν ο Ναμόρ πήρε την Σούρι στο Ταλοκάν. Η μουσική του Τ'Τσάλα παίζεται στην αρχή του τραγουδιού.Στις 18 Οκτωβρίου του 2022, ανακοινώθηκε πως η Ριάνα ηχογράφησε δύο πρωτότυπα τραγούδια για το soundtrack της ταινίας, "Lift Me Up" και "Born Again". Το πρώτο ανακοινώθηκε επίσημα στις 26 Οκτωβρίου, ως το πρώτο σόλο τραγούδι της από το "Love on the Brain" (2016), και κυκλοφόρησε δύο μέρες αργότερα. Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού κυκλοφόρησε στο κανάλι της Ριάνα στο YouTube την ίδια μέρα. Ο Γιόρανσον παρήγαγε και έγραψε το τραγούδι μαζί με την Ριάνα, τον Κούγκλερ, και την Τεμς. Είπε πως το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον Τσάντγουικ Μπόουσμαν, ο οποίος υποδύθηκε τον Τ'Τσάλα στο Black Panther. Ο Μπόουσμαν πέθανε από καρκίνο του παχέος εντέρου τον Αύγουστο του 2020. Το τραγούδι έλαβε μικτά σχόλια από τους κριτικούς, αλλά έγινε εμπορική επιτυχία, γίνοντας νούμερο ένα στην Ελβετία, νούμερο δύο στο Billboard Hot 100, νούμερο τρία στο UK Singles Chart, και ήταν στην λίστα των 10 κορυφαίων σε άλλες 10 χώρες. Επίσης έγινε νούμερο ένα στις κατηγορίες Τραγούδια Hot R&B/Hip-Hop και Τραγούδια Hot R&B του Billboard. Μια μικρότερη εκδοχή του soundtrack με τίτλο Black Panther: Wakanda Forever Prologue (ή απλώς Wakanda Forever Prologue), κυκλοφόρησε από την Hollywood Records στις 25 Ιουλίου του 2022. Περιλάμβανε την διασκευή του "No Woman, No Cry", που περιλήφθηκε στο τρέιλερ μαζί με δύο άλλα τραγούδια, "A Body, A Coffin" και "Soy". Ο Γιόρανσον παρήγαγε και τα τρία τραγούδια και είναι ένας από τους συγγραφείς του "A Body, A Coffin". Λίστα κομματιών Το Black Panther: Wakanda Forever – Music from and Inspired By, μια συλλογή soundtrack για την ταινία, κυκλοφόρησε στις 4 Νοεμβρίου του 2022, από τις Roc Nation, Def Jam Recordings και Hollywood Records. Το άλμπουμ περιλαμβάνει το τραγούδι της Ριάνα "Lift Me Up", μαζί με άλλα τραγούδια των Burna Boy, Snow Tha Product, E-40, Stormzy, Fireboy DML, Tobe Nwigwe, Future, PinkPantheress, και πολλών άλλων. Στις 11 Νοεμβρίου του 2022, το τραγούδι "Born Again" της Ριάνα προστέθηκε στο άλμπουμ, ως το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ. Λίστα κομματιών Η μουσική του Γιόρανσον κυκλοφόρησε ως Black Panther: Wakanda Forever (Original Score) από την Hollywood Records και την Marvel Music στις 11 Νοεμβρίου του 2022, την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε η ταινία. Λίστα κομματιών Όλη η μουσική είναι από τον Λούντβιχ Γιόρανσον. Σε μια κριτική τεσσάρων αστεριών, η δημοσιογράφος του Rolling Stone Μόρα Τζόνστον δήλωσε πως το soundtrack του Wakanda Forever "σπάει την τάση με κουράγιο και όρεξη με έναν τρόπο που αρμόζει μια ταινία για το πιο τεχνολογικά εξελιγμένο έθνος". Ο Ντίλαν Γκριν του Pitchfork έδωσε στο άλμπουμ 6.4/10 και επαίνεσε την ποικιλία, αλλά επίκρινε την έλλειψη σύνδεσης των τραγουδιών με την ταινία. Ο Νικ Χάρλεϊ του Den of Geek έδωσε μια θετική κριτική στο άλμπουμ, λέγοντας πως το άλμπουμ "ακολουθεί επιτυχημένα τον προκάτοχο του, περιλαμβάνοντας πασίγνωστους μουσικούς και Αφροφουτουριστικούς ήχους". Ο Τζον Παρέλες του The New York Times ανέφερε πως το άλμπουμ "έχει ποικιλία σε μουσικούς και μουσικά όργανα από την Αφρική και το Μεξικό μαζί με Αμερικανούς και Βρετανούς ράπερ και τραγουδιστές", προσθέτοντας πως η ταινία περιστρέφεται γύρω από το πένθος, την πίστη, την εκδίκηση, και την ασφάλεια του έθνους, και η μουσική της — και το άλμπουμ Inspired By και το άλμπουμ Original Score του Γιόρανσον — είναι πολύ μελαγχολική".
|
Το soundtrack της Αμερικανικής υπερηρωικής ταινίας του 2022 Black Panther: Wakanda Forever, η οποία είναι η συνέχεια του Black Panther (2018) και βασίζεται στον ομώνυμο χαρακτήρα των Marvel Comics, παράχθηκε από την Marvel Studios και συνθέθηκε από τον Λούντβιχ Γιόρανσον. Δούλεψε με τον Ράιαν Κούγκλερ, τον σκηνοθέτη της ταινίας, και σε παρελθοντικές ταινίες. Ο Γιόρανσον, ο οποίος επιβεβαίωσε την συμμετοχή του στην ταινία τον Σεπτέμβριο του 2021, επίσης παρήγαγε τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ.Αφού η ιστορία της ταινίας κατά μεγάλο μέρος τοποθετείται στον υποβρύχιο πολιτισμό του Ταλοκάν, και βασίζεται σε Μεσοαμερικανικές, Γουακαντιανές, και Νιγηριανές κουλτούρες, ο Γιόρανσον πήγε στην Πόλη του Μεξικού για να αναζητήσει και να αναδημιουργήσει μουσική των Μάγια. Διάφορα αρχαία μουσικά όργανα από τους πολιτισμούς χρησιμοποιήθηκαν για να αναδημιουργηθεί η μουσική των Μάγια. Η μουσική του Τ'Τσάλα, του πρωταγωνιστή της πρώτης ταινίας, παραλλάχθηκε και συγχωνεύθηκε με αυτήν την μουσική. Ο Γιόρανσον επίσης συνεργάστηκε με διάφορους τραγουδοποιούς για να δημιουργήσουν πρωτότυπα τραγούδια ως μέρος του άλμπουμ. Μια μικρότερη εκδοχή του soundtrack, Black Panther: Wakanda Forever Prologue, κυκλοφόρησε από την Hollywood Records και την Marvel Music στις 25 Ιουλίου του 2022, περιλαμβάνοντας τρία τραγούδια. Το soundtrack άλμπουμ κυκλοφόρησε ως Black Panther: Wakanda Forever – Music from and Inspired By στις 4 Νοεμβρίου, από τις Roc Nation, Def Jam Recordings, και Hollywood Records. Το άλμπουμ της μουσικής του Γιόρανσον κυκλοφόρησε ως Black Panther: Wakanda Forever (Original Score) από την Hollywood Records στις 11 Νοεμβρίου, την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε η ταινία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Black_Panther:_Wakanda_Forever_(soundtrack)
|
Κιργιζική προεδρική εκλογή 2021
|
Σύμφωνα με το Κιργιζικό Σύνταγμα ο Πρόεδρος είναι ο αρχηγός του κράτους και αντιπροσωπεύει την ενότητα του λαού και την εξουσία του κράτους. Εκλέγεται με άμεσες δημοκρατικές εκλογές για εξαετή θητεία. Η προεδρική θητεία δεν είναι ανανεώσιμη, δηλαδή κανείς δεν μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος για δεύτερη φορά. Το εκλογικό σύστημα είναι πλειοψηφικό δύο γύρων. Ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία (πάνω από 50% των ψήφων) ανακηρύσσεται νικητής. Αν στον πρώτο γύρο δεν αναδειχθεί κανένας νικητής, τότε διεξάγεται δεύτερος γύρος στον οποίο συμμετέχουν οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι του πρώτου. Δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν όλοι οι πολίτες ηλικίας 35-70 ετών, υπό την προϋπόθεση να έχουν διαμείνει στη χώρα για τουλάχιστον 15 χρόνια, να έχουν καλή γνώση της Κιργιζικής γλώσσας, να συγκεντρώσουν 30.000 υπογραφές εκλογέων και να καταθέσουν 1 εκατομ. σομ (€ 9.846) ως χρηματική εγγύηση. Μέχρι τις 14 Νοεμβρίου 2020 συνολικά 63 υποψήφιοι είχαν υποβάλλει αίτηση υποψηφιότητας στις εκλογές. Στις 4 Δεκεμβρίου η Κεντρική Επιτροπή των Εκλογών ανακοίνωσε τα ονόματα των 19 υποψηφίων. Σαντίρ Τζαπάροφ: μετά τις Κιργιζικές βουλευτικές εκλογές του 2020, εν μέσω των ταραχών και των διαμαρτυριών της αντιπολίτευσης, ο Σαντίρ Τζαπάροφ έγινε προσωρινός Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της χώρας. Εκπροσωπεί το Πατριωτικό Κόμμα, που έμεινε εκτός κοινοβουλίου στις εκλογές. Η προεκλογική του εκστρατεία ήταν η πιο πολυδάπανη, κόστισε γύρω στα 20 εκατομ. σομ (€ 196.000). Στην εκστρατεία του υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί Πρόεδρος θα εισάγει συνταγματικές τροποποιήσεις ώστε να ενισχυθούν οι εξουσίες του Προέδρου. Άνταχαν Μαντουμάροφ: είναι δικηγόρος και αρχηγός του κόμματος Ενωμένο Κιργιζιστάν. ]Μπάκτιμπεκ Καλμαμάτοφ: ο 36χρονος είναι ο νεαρότερος από τους υποψήφιους. Το 2010-2015 ήταν βουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Άτα Μέκεν. Ίσαεφ Κανάτμπεκ: είναι ο αρχηγός του κόμματος Κιργιζιστάν. Έχει ταχθεί κατά των συνταγματικών τροποποιήσεων που ζητά ο Τζαπάροφ. Κλάρα Σοορονκούλοβα: είναι η μοναδική γυναίκα που προκρίθηκε στον πρώτο γύρο των εκλογών. Είναι δικηγόρος και αρχηγός του μικρού φιλελεύθερου κόμματος Μεταρρύθμιση. Κάνιμπεκ Ιμανάλιεφ: ήταν μέλος στην κοινοβουλευτική ομάδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Άτα Μέκεν και στις εκλογές του 2020 συμμετείχε με το κόμμα Πατρίδα Κιργιζία. Έχει ταχθεί κατά του Τζαπάροφ αποκαλώντας τον «αγράμματο». Ράβσαν Τζεενμπέκοφ: είναι 50χρονος δικηγόρος. Ήταν πολιτικός κρατούμενος που απελευθερώθηκε μετά τις ταραχές της 6ης Οκτωβρίου 2020, μαζί με τον Τζαπάροφ. Περιέγραψε τον εαυτό του ως αγωνιστή για «την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία». Κουρσάν Ασάνοφ: ήταν αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών που απολύθηκε για την ανάμειξή του στη σύλληψη του πρώην Προέδρου Αταμπάγιεφ τον Αύγουστο του 2019. Στις 9 Οκτωβρίου 2020 συνελήφθη για τη συμμετοχή του στις ταραχές. ]Αμπντίλ Σεγκιζμπάεφ: συμμετείχε στην κυβέρνηση του πρώην Προέδρου Αταμπάγιεφ, και το 2015-2018 ήταν πρόεδρος στην Κρατική Επιτροπή Εθνικής Ασφαλείας. Ουλούκμπεκ Κοχκόροφ: ήταν Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ανάπτυξης το 2018-2020. Ο 46χρονος είναι αρχηγός του μικρού κόμματος «Νέα Εποχή», αλλά στις τρέχουσες εκλογές εκπροσωπεί το Δημοκρατικό Κόμμα Ενότητα. Έλνταρ Αμπακίροφ: είναι επιχειρηματίας και πρώην υφυπουργός Οικονομίας (2016-2019). Στις εκλογές του 2020 συμμετείχε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Άτα Μέκεν. Τζένισμπεκ Μπαϊγκούτιεφ: συμμετείχε στην κυβέρνηση του πρώην Προέδρου Κουρμανμπέκ Μπακίγιεφ, το 2006-2009. Είναι επιχειρηματίας που έχει ενεχυροδανειστήρια και άλλες εταιρείες παροχής συμβουλευτικών και οικονομικών υπηρεσιών. Αϊμέν Κασένοφ: το 2007-2015 ήταν διευθυντής της Gazprom στο Καζακστάν. Το 2016-2019 ήταν μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ρωσο-Κιργιζικού Αναπτυξιακού Ταμείου για την ένταξη της Κιργιζίας στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. Μπαπιρζάν Τολμπάγιεφ: από το 2008 είναι ιδρυτής και διευθυντής της μικρής χρηματοπιστωτικής εταιρείας Μολμπουλάκ. Ιμαμιντίν Τασόφ: είναι πρόεδρος μίας κατασκευαστικής εταιρείας. Αρστανμπέκ Αμπντιλντάεφ: είναι η τρίτη φορά που συμμετέχει σε προεδρική εκλογή και είναι γνωστός για τις εκκεντρικές δηλώσεις του. Στην προεδρική εκλογή του 2011 υποσχέθηκε ότι «δεν υπάρχει χειμώνας!» και ήρθε ένατος (0,50% των ψήφων). Στην προεδρική εκλογή του 2017 ήρθε όγδοος (0,12% των ψήφων). Στα τέλη του 2019 αυτοανακηρύχθηκε Θεός και τον Μάρτιο του 2020 είπε ότι αυτός έστειλε τον κορονοϊό στον κόσμο. Αρστανμπέκ Μίκτιμπεκ: to 2009-2012 ήταν δημοσιογράφος στη δημόσια τηλεόραση και το 2012-2020 ήταν επικεφαλής στο Κέντρο Ανάπτυξης της Βιομηχανίας Χαλάλ. Είναι το Νο.3 στο ψηφοδέλτιο και η εκστρατεία του έχει θέμα: «Θα ανταποκριθώ στις ανάγκες του καιρού». Ράσιντ Τάγκαεφ: σε ηλικία 62 χρονών θα ήταν ο γηραιότερος από τους υποψήφιους. Τελικά απέσυρε την υποψηφιότητά του και το όνομά του σβήστηκε από τα ψηφοδέλτια. Στο δημοψήφισμα οι εκλογείς κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση: Ποια μορφή πολιτεύματος προτιμάτε για την Δημοκρατία της Κιργιζίας: προεδρική δημοκρατία. κοινοβουλευτική δημοκρατία ή κανένα από τα δύο ανωτέρω. 10 Ιανουαρίου 2021: Αμέσως μετά τη διεξαγωγή των εκλογών ορισμένοι από τους υποψήφιους δήλωσαν ότι δεν θα αναγνωρίσουν τα αποτελέσματα καταγγέλοντας υποψίες για «νοθεία» στη διεξαγωγή, όπως ο Κουρσάν Ασάνοφ και ο Αμπντίλ Σεγκιζμπάεφ.11 Ιανουαρίου 2021: Την επόμενη ημέρα των εκλογών ο Τζαπάροφ δήλωσε ότι σε δύο μήνες θα ισχύσει το νέο Σύνταγμα και ότι τον Μάιο θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές. «Η μειοψηφία πρέπει να υποταχθεί στην πλειοψηφία», είπε. Η αποστολή παρατηρητών του ΟΑΣΕ ανέφερε μεγάλες ανισότητες μεταξύ των υποψηφίων.Η ορκωμοσία του νέου προέδρου έγινε στις 28 Ιανουαρίου.
|
Στις 10 Ιανουαρίου 2021 διεξήχθη πρόωρη προεδρική εκλογή στην Κιργιζία.Στην προεδρική εκλογή συμμετείχαν 19 υποψήφιοι, και παράλληλα με την προεδρική εκλογή διεξήχθη και ένα δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος, αν προτιμούν προεδρικό ή κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Γύρω στα 2.474 εκλογικά κέντρα σε όλην την χώρα άνοιξαν για να υποδεχτούν τους 3,5 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ψηφοφόρους.Τα πρώτα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο Σαντίρ Τζαπάροφ κατάφερε συντριπτική νίκη και εξελέγη Πρόεδρος με το 79,86% των ψήφων. Στο δημοψήφισμα οι εκλογείς ψήφισαν υπέρ του προεδρικού πολιτεύματος με 81,29%.Στις 28 Ιανουαρίου έγινε η ορκωμοσία του Προέδρου Τζαπάροφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE_2021
|
Δήμος Άνω Σύρου
|
Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: Δ.δ. Άνω Σύρου [ 1.953 ] η Άνω Σύρος [ 1.109 ] ο Άγιος Δημήτριος [ 26 ] ο Σαν Μιχάλης [ 2 ] η Αληθινή [ 61 ] η Βαρβαρούσα (νησίδα) [ 0 ] η Γυάρος (νησίδα) [ 0 ] το Επισκοπείο [ 296 ] το Κίνι [ 444 ] ο Μύττακας [ 6 ] το Παπούρι [ 0 ] το Πλατύ Βουνί [ 0 ] η Φοινικιά [ 9 ] η Χαλανδριανή [ 0 ] Δ.δ. Γαλησσά [ 458 ] ο Γαλησσάς [ 394 ] ο Δανακός [ 64 ] Δ.δ. Πάγου [ 745 ] ο Πάγος [ 296 ] ο Αγρός [ 72 ] η Μεσαριά [ 206 ] η Παρακοπή [ 171 ] Δ.δ. Χρούσων -- τα Χρούσα [ 220 ] Ο Δήμος συστάθηκε το 1835 ως Δήμος Σύρου. Το 1914 μετατράπηκε σε Κοινότητα Σύρου. Μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο, το 1948 η κοινότητα Σύρου μετατράπηκε ξανά σε δήμο. Λίγο καιρό μετά, με το ΦΕΚ A322/1949 μετονομάζεται σε Δήμο Άνω Σύρου. Περιλάμβανε ολόκληρη τη βόρεια Σύρου και το νησί Γυάρος. Με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας, το 1998, διευρύνθηκε με την προσάρτηση των κοινοτήτων Πάγου, Χρουσών και Γαλησσά. Καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και προσαρτήθηκε στον δήμο Σύρου - Ερμούπολης. Ο Δήμος κατά την Δημοτική θητεία (1983-2002) του Γιώργου Πάπιτση γνώρισε μεγάλη άνθιση. Πολλά ακίνητα αγοράστηκαν από το Δήμο και στέγασαν αναπτυξιακές κοινωφελείς δράσεις. Στον κεντρικό δρόμο του οικισμού, δημιουργήθηκε Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη, Μουσείο Παραδοσιακών Επαγγελμάτων και Στεγάστηκε σε μόνιμη έκθεση το Ιστορικό Αρχείο του Δήμου. Το Δημαρχείο επισκευάστηκε και αναπτύχθηκε. Φτιάχτηκαν κοινόχρηστοι χώροι και πλακοστρώθηκαν τα σοκάκια. Ανεγέρθηκαν επίσης δύο κατοικίες τις οποίες ο Δήμος εκμεταλλεύεται. Στις πρώην κοινότητες ο Δήμος Άνω Σύρου δημιούργησε Ενυδρείο και Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης και μέσα από τη ΔΕΠΕΔΑΣ, λειτούργησε Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων και Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών. Τοποθετήθηκε επίσης ανεμογεννήτρια για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τα δημοτικά κτήρια και τον ηλεκτροφωτισμό. Τέλος η ΔΕΠΕΔΑΣ λειτούργησε τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό στις Κυκλάδες, τον έκτο στην Ελλάδα και από το 1997 και τηλεόραση. Στις εκλογές του 1975, μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Μάρκος Δάσκος. Σε σύνολο 1.050 ψηφισάντων, έλαβε 979 ψήφους συγκροτώντας ένα 9μελές δημοτικό συμβούλιο. Στις εκλογές του 1978, υποψήφιοι ήταν οι Μάρκος Δάσκος, Βικέντιος Πάπιτσης και Ειρηναίος Αλτουβάς. Στην πρώτη Κυριακή δεν κατάφερε κανείς να συγκεντρώσει απόλυτη πλειοψηφία. Σε σύνολο 1.129 ψηφισάντων, ο Δάσκος έλαβε 602 ψήφους, λαμβάνοντας 6 από τις 9 έδρες στο Δημοτικό Συμβούλιο. Στις εκλογές του 1982, υποψήφιοι ήταν ο Βικέντιος Πάπιτσης (πατέρας) και ο Γιώργος Πάπιτσης (γιος). Σε σύνολο 1.349 ψηφισάντων, ο Γιώργος Πάπιτσης με το συνδυασμό "Λαϊκή Συμμετοχή", κέρδισε τον πατέρα του με 682 ψήφους, λαμβάνοντας 7 από τις 11 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου. Στις εκλογές του 1986, υποψήφιοι ήταν ο Γιώργος Πάπιτσης και ο Κωνσταντίνος Ραουζαίος. Σε σύνολο 1.457 ψηφισάντων, ο Γιώργος Πάπιτσης υπερψηφίστηκε από 834 άτομα λαμβάνοντας 7 από τις 11 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου. Στις εκλογές του 1990, υποψήφιοι ήταν ο Γιώργος Πάπιτσης και ο Ισίδωρος Βαφέας. Σε σύνολο 1.527 ψηφισάντων, ο Γιώργος Πάπιτσης υπερψηφίστηκε από 876 άτομα λαμβάνοντας 7 από τις 11 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου. Στις εκλογές του 1994, υποψήφιοι ήταν ο Γιώργος Πάπιτσης και ο Μάρκος Στεφάνου (Τσοκάκι). Σε σύνολο 1.497 ψηφισάντων, ο Γιώργος Πάπιτσης υπερψηφίστηκε από 851 άτομα λαμβάνοντας 7 από τις 11 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου. Στις εκλογές του 1998, τις πρώτες του Καποδιστριακού Δήμου Άνω Σύρου, που ενσωμάτωσε τις κοινότητες Πάγου, Γαλησσά και Χρουσσών, υποψήφιοι ήταν ο Γιώργος Πάπιτσης και ο Μάρκος Στεφάνου (Τσοκάκι). Σε σύνολο 2.510 ψηφισάντων, ο Γιώργος Πάπιτσης υπερψηφίστηκε από 1.433 άτομα λαμβάνοντας 8 από τις 13 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου. Στις εκλογές του 2002, υποψήφιοι ήταν ο Γιώργος Πάπιτσης και ο Ισίδωρος Σαλάχας, ο οποίος μόλις είχε συνταξιοδοτηθεί από τη θέση του Διευθυντή Διοικητικών Υπηρεσιών του Δήμου. Σε σύνολο 2.555 ψηφισάντων, ο Ισίδωρος Σαλάχας υπερψηφίστηκε από 1.142 άτομα επιτυγχάνοντας δεύτερο γύρο εκλογών τον οποίο και κέρδισε με 1.282 ψήφους, λαμβάνοντας 8 από τις 13 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου. Στις εκλογές του 2006, έπειτα από μία τετραετία διαλυτική για το Δήμο, μοναδικός υποψήφιος και νικητής των εκλογών ήταν ο Φώτης Ξαγοράρης. Ο Ξαγοράρης ήταν ο τελευταίος Δήμαρχος του Δήμου Άνω Σύρου. Ο Δήμος μετά το Μνημόνιο καταργήθηκε. Άνω Σύρος
|
Ο Δήμος Άνω Σύρου ήταν ένας από τρεις δήμους στους οποίους χωριζόταν διοικητικά η Σύρος την περίοδο που ίσχυσε το σχέδιο Καποδίστριας. Καταργήθηκε το 2011 με το σχέδιο Καλλικράτης και ενταχθηκε στο Δήμο Σύρου - Ερμούπολης. Καταλάμβανε το βόρειο και δυτικό τμήμα του νησιού καθώς και το νησί Γυάρος γεγονός που καθιστούσε τον Δήμο, τον μεγαλύτερο στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό στοιχείο του δήμου της Άνω Σύρου, όπως και του αντίστοιχου Καποδιστριακού Δήμου Ποσειδωνίας είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του είναι Χριστιανοί καθολικοί. Ο δήμος είχε πληθυσμό 3.376 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και έκταση 50,5 τ.χλμ. Έδρα του δήμου ήταν η Άνω Σύρος, η οποία είναι ο παλαιότερος οικισμός της Σύρου και πλέον είναι ιστορική έδρα του νέου ενιαίου δήμου του νησιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Αβίδιος Κάσσιος
|
Ο Aβίδιος Κάσσιος γεννήθηκε γύρω στο 130, στην πόλη Κύρρο της Συρίας. Γεννήθηκε από τον Γάιο Αβίδιο Ηλιόδωρο και την Ιουλία Κασσία Αλεξάνδρα. Ο πατέρας του Ηλιόδωρος, ήταν ιππέας και υπηρέτησε ως επί των επιστολών (ab epistulis) για τον Αδριανό. Ο Ηλιόδωρος αργότερα υπηρέτησε ως έπαρχος (praefectus augustalis) της Ρωμαϊκής Αιγύπτου, από το 137 έως το 142. Σύμφωνα με τον Δίωνα Κάσσιο, έλαβε αυτή τη θέση, η οποία ήταν μία από τις υψηλότερες θέσεις, που μπορούσε να κατέχει ένας ιππέας, λόγω και μόνο των ρητορικών του δεξιοτήτων. Η μητέρα του, Ιουλία Κασσία, ήταν δισεγγονή της Ιουνίας Λεπίδας, η οποία ήταν τρισεγγονή τού πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα, τού Αυγούστου. Ήταν επίσης απόγονος τού Ηρώδη του Μεγάλου μέσω του πατέρα της, Γάιου Ιούλιου Αλέξανδρου Βερενικιανού. Ο Κάσσιος ήταν επίσης μακρινός απόγονος τού Ρωμαίου πελάτη-βασιλιά Αντίοχου Δ΄ Επιφανή της Κομμαγηνής, ο οποίος είχε εκθρονιστεί μισό αιώνα πριν. Θεωρείται ότι ο Κάσσιος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Αντωνίνου Πίου. Πιθανόν να επιλέχτηκε ως ταμίας (quaestor) το 154. Θεωρείται ότι έγινε legatus legionis μίας από τις λεγεώνες που στάθμευαν στην Κάτω Μοισία, την οποία φρουρούσε ενάντια στους Σαρμάτες, κατά τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης του Αντωνίνου (138–161), και είναι βέβαιο ότι ήταν legatus τουλάχιστον το 161 μ.Χ., το τελευταίο έτος της βασιλείας τού Αντωνίνου. Ο Κάσσιος αναδείχθηκε γρήγορα π. 164, υπό τους συναυτοκράτορες Λεύκιο Βέρο και Mάρκου Αυρήλιου, κατά τη διάρκεια του Παρθικού πολέμου του Λεύκιου Βέρου, που υπηρετούσε ως legatus legionis ή διοικητής της Legio III Gallica. Το 165, οδήγησε τη Legio III Gallica κάτω από τον Ευφράτη και νίκησε τους Πάρθους στη Δούρα-Ευρωπό. Πριν από το τέλος τού έτους, ο Κάσσιος και η λεγεώνα του βάδισαν προς τα νότια, διέσχισαν τη Μεσοποταμία στο στενότερο σημείο της και επιτέθηκαν και λεηλάτησαν τις δίδυμες Παρθικές πόλεις του ποταμού Τίγρη: τη Σελεύκεια, που βρισκόταν στη δεξιά όχθη και την Κτησιφώνα, που ήταν στην αριστερή όχθη και ήταν η πρωτεύουσα των Πάρθων. Αφού κατέλαβε την Κτησιφώνα, έκαψε το παλάτι τού Βολογάση Δ΄. Παρά το γεγονός ότι η Σελεύκεια είχε παραδοθεί στους Ρωμαίους, την κατέστρεψε και αυτή, δικαιολογώντας το με τον ισχυρισμό ότι ο εντόπιος πληθυσμός παραβίασε τη συμφωνία τους. Η λεγεώνα του Κάσσιου είχε εκείνη τη στιγμή απόλυτη ανάγκη από προμήθειες. Τα πρώτα σημάδια αυτού που έγινε γνωστό ως Πανώλη του Αντωνίνου εμφανίστηκαν στον στρατό του το 165. Ο Κάσσιος βάδισε πίσω στη Συρία, κουβαλώντας μαζί του τα λάφυρα, που είχε αφαιρέσει κατά την εκστρατεία του. Έστειλε λεπτομέρειες για την εκστρατεία του στη Ρώμη, για την οποία ανταμείφθηκε με αναβίβαση στη Σύγκλητο. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του πιστώθηκε στον αυτοκράτορα Λεύκιο Βέρο, ο οποίος, αν και ο ίδιος ήταν εξαιρετικός διοικητής, δεν φοβόταν να αναθέσει στρατιωτικά καθήκοντα σε πιο ικανούς στρατηγούς. Τον Μάιο του 166 ο Κάσσιος έγινε ύπατος, μία θέση που κατείχε, ενώ βρισκόταν ακόμη έξω από τη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς, ο Λεύκιος Βέρος και ο Κάσσιος ξεκίνησαν μία νέα εκστρατεία κατά των Πάρθων, εισβάλλοντας στο βόρειο τμήμα του ποταμού Τίγρη, στη Μηδία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μία ψευδής φήμη έφτασε στη Ρώμη, ότι ο Κάσσιος είχε οδηγήσει τη Legio III Gallica πέρα από τον ποταμό Ινδό. Στα τέλη του 166 ο Κάσσιος διορίστηκε αυτοκρατορικός απεσταλμένος στη Συρία. Στο π. 170, ο Κάσσιος έλαβε τον εξαιρετικό τίτλο το;y Rector Orientis (κυριολεκτικά «Ανώτατος Διοικητής της Ανατολής»), δίνοντάς του απεριόριστη εξουσία (imperium) σε ολόκληρο το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, προκειμένου να καταπολεμήσει μία μεγάλη εξέγερση στην Αίγυπτο, συνήθως που ονομάζεται Βουκολικός Πόλεμος. Αυτή η εξέγερση επικεντρώθηκε στην περιοχή της Πεντάπολης της Μέσης Αιγύπτου και υποκινήθηκε από τη ραγδαία αύξηση των τιμών των σιτηρών στην περιοχή. Οι Bουκόλοι κόντεψαν να καταλάβουν την Αλεξάνδρεια, αλλά σταμάτησαν από τα στρατεύματα του Κάσσιου. Ο Κάσσιος επέτυχε να καταπνίξει αυτή την εξέγερση το 175, αφού χρησιμοποίησε μία στρατηγική διαίρεσης των διαφόρων επαναστατημένων φυλών και στη συνέχεια να τους κατακτήσει. Το 175, αφού άκουσε ψευδείς αναφορές ότι ο Μάρκος Αυρήλιος είχε υποκύψει στη βαριά ασθένειά του, ο Κάσσιος αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας, ισχυριζόμενος ότι τα στρατεύματα του Μ. Αυρηλίου στην Παννονία, όπου ο Αυτοκράτορας ηγείτο των στρατευμάτων ως μέρος του Μαρκομανικού Πολέμου, είχαν εκλέξει αυτοκράτορα τον Κάσσιο. Μερικές εκδοχές λένε ότι ο Κάσσιος εξαπατήθηκε ή πείστηκε από τη Φαυστίνα η Νεότερη, η οποία ήταν σύζυγος του Μ. Αυρήλιου, επειδή αυτή φοβόταν ότι ο Αυρήλιος θα πέθαινε, όσο ο γιος τους Κόμμοδος ήταν ακόμη ανήλικος, μία κατάσταση που πιθανότατα θα οδηγούσε κάποιον σφετεριστή να αρπάξει τον θρόνο για τον εαυτό του. Σύμφωνα με αυτές τις μαρτυρίες, η Φαυστίνα ξεγέλασε, ή έπεισε, τον Κάσσιο να επαναστατήσει, για να εξασφαλίσει ότι ο επόμενος αυτοκράτορας ήταν κάποιος της επιλογής της. Η ακριβής ημερομηνία της εξέγερσής του είναι άγνωστη, αν και είναι γνωστό ότι εξεγέρθηκε τουλάχιστον στις 3 Μαΐου, λόγω ενός εγγράφου για την "αυτοκρατορία του" από εκείνη την ημερομηνία. Ένας πάπυρος από τους Παπύρους της Οξύρρυγχου έδειξε, ότι ο Κάσσιος ήταν σίγουρος για την αιγυπτιακή υποστήριξη ήδη από τον Απρίλιο ή ακόμα και τον Μάρτιο. Ο Μ. Αυρήλιος προσπάθησε να καταστείλει την είδηση της εξέγερσης, αλλά, όταν αυτή έγινε ευρέως διαδεδομένη σε όλο το στρατόπεδό του, προτίμησε να απευθυνθεί με μία ομιλία. Η ακριβής διατύπωση της ομιλίας του είναι άγνωστη, καθώς το αρχείο που έδωσε ο Δίων Κάσσιος πιστεύεται ότι είναι μία ελεύθερη σύνθεση, η οποία ακολουθούσε μόνο το περίγραμμα της πραγματικής ομιλίας τού Μ. Αυρήλιου. Στο αρχείο, ο Μ. Αυρήλιος θρηνεί για την προδοσία ενός αγαπημένου φίλου, και λέει ότι αν ο κίνδυνος ήταν μόνο γι' αυτόν, θα ήταν πρόθυμος να «θέσει το ζήτημα» μεταξύ τού ίδιου και τού Κάσσιου, ενώπιον της Συγκλήτου και του Στρατού, και θα παρέδιδε την Αυτοκρατορία στον Κάσσιο, αν η Σύγκλητος και ο στρατός θεωρούσαν εκείνον καλύτερο ηγέτη. Καταγράφηκε επίσης να λέει ότι ήλπιζε ότι ο Κάσσιος δεν θα σκοτωθεί ή θα αυτοκτονήσει, ώστε να μπορέσει (ο Μ. Αυρήλιος) να δείξει έλεος. Η Ιστορία των Αυγούστων, ένα έργο που εκτιμάται από τους ιστορικούς, αλλά είναι διαβόητο και για τα ψέματά του, καταγράφει ότι ο Μ. Αυρήλιος σχημάτισε μία ειρηνευτική επιτροπή μεταξύ των συμβούλων του. Ο Κάσσιος ξεκίνησε την εξέγερση σε καλή θέση. Έλαβε μεγάλη υποστήριξη από τις ανατολικές επαρχίες, ιδιαίτερα την πατρίδα του τη Συρία, λόγω του συνδυασμού της μακρινής βασιλικής του καταγωγής, των νικών του στον Παρθικό πόλεμο και στον Βουκολικό πόλεμο. Έλαβε υποστήριξη από τις επαρχίες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Συρο-Παλαιστίνης και της Πετραίας Αραβίας, δίνοντάς του μία πιθανή δύναμη επτά λεγεώνων: τρεις από τη Συρία, δύο από τη Συρο-Παλαιστίνη, μία από τη Ρωμαϊκή Αραβία και μία από την Αίγυπτο. Ο Κάσσιος όρισε τη βάση των επιχειρήσεων του στην Αίγυπτο, με δύο σημαντικές βάσεις έξω από αυτήν: την Αντιόχεια και την Κύρρο, και τα δύο σημαντικά στρατιωτικά κέντρα. Ο Γάιος Καλβίσιος Στατιανός, ο σύγχρονος έπαρχος της Αιγύπτου, εξέδωσε ένα διάταγμα, το οποίο έχει διασωθεί σε αποσπασματική κατάσταση, διατάζοντας τον πληθυσμό της Αιγύπτου να χαρεί για την άνοδο του Κάσσιου. Παρά τον έλεγχο ορισμένων από τα πιο σημαντικά μέρη της Ρωμαϊκής Ανατολής, ιδιαίτερα της Αιγύπτου που ήταν ένας κρίσιμος προμηθευτής σιτηρών για την πόλη της Ρώμης, ο Κάσσιος απέτυχε να κερδίσει ευρεία υποστήριξη για την εξέγερσή του. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος ανακήρυξε γρήγορα τον Κάσσιο ως δημόσιο εχθρό, και ο Πόπλιος Μάρτιος Βέρος, ο κυβερνήτης της Καππαδοκίας, ο οποίος αντιτάχθηκε σθεναρά στην εξέγερση, συγκέντρωσε την υποστήριξη τού κοινού για τον Μ. Αυρήλιο. Ο Κάσσιος, μέσω τού γάμου της κόρης του, Aβιδίας Αλεξάνδρας, με τον Tίτιο Κλαύδιο Δρυαντιανό Αντώνιο, είχε σχέση με τους Λικινίους της Λυκίας, συμπεριλαμβανομένου τού πατέρα τού Κλαυδίου Δρυαντιανού, Tιβέριου Κλαύδιου Αγριππίνου, ο οποίος ήταν ύπατος. Οι αριστοκρατικοί Λικίνιοι ήταν μία από τις πιο γνωστές οικογένειες της Λυκίας. Είναι άγνωστο πόσο ρόλο έπαιξε ο Κλαύδιος Δρυαντιανός, αν και είναι γνωστό ότι κάποιοι τον θεωρούσαν συνεργάτη τού Κάσσιου στην εξέγερση. Ο Κλαύδιος Δρυαντιανός και η Αβιδία Αλεξάνδρα έλαβαν χάρη από τον Μ. Αυρήλιο, αν και η περιουσία τού Κλαύδιου Δρυαντιανού κατασχέθηκε μετά το τέλος του. Πολλοί ευγενείς σε όλη την αυτοκρατορία αντιτάχθηκαν στην εξέγερση: ένα παράδειγμα είναι ο Ηρώδης Αττικός, ο οποίος αναφέρεται ότι έστειλε στον Κάσσιο μία επιστολή, που περιείχε μόνο τη λέξη εμμανής (κυριολεκτικά: «είσαι τρελός»). Παρά την εκτεταμένη αυτή αντίθεση, η πρωτεύουσα Ρώμη έπεσε σε πανικό, ο οποίος ανάγκασε τον Μ. Αυρήλιο να στείλει τον Γάιο Βέττιο Σαβινιανό Ιούλιο Χόσπης, τον κυβερνήτη της Κάτω Παννονίας, με στρατεύματα για να ασφαλίσουν την πόλη. Ο Μ. Αυρήλιος αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την εκστρατεία του κατά των Ιαζύγων και να τερματίσει τον Μαρκομανικό πόλεμο. Αρκετές βαρβαρικές φυλές έστειλαν προσφορές για τη βοήθειά τους στον Μ. Αυρήλιο, οι οποίες απορρίφθηκαν όλες. Ο Μ. Αυρήλιος συγκέντρωσε στρατεύματα και ετοιμάστηκε να αναχωρήσει για την Ανατολή, για να καθαιρέσει τον Κάσσιο. Σύντομα έγινε σαφές ότι ο Μ. Αυρήλιος ήταν σε ισχυρότερη θέση, με πολύ περισσότερες λεγεώνες στη διάθεσή του από ό,τι ο Κάσσιος. Όταν τα νέα για τα σχέδια τού Μ. Αυρήλιου να εισβάλει έφτασαν στην Αίγυπτο, ένας εκατόνταρχος σκότωσε τον Κάσσιο και έστειλε το κεφάλι του στον Μ. Αυρήλιο, ο οποίος αρνήθηκε να το δει και διέταξε να το θάψουν. Πιθανότατα σκοτώθηκε τουλάχιστον στα τέλη Ιουλίου 175, καθώς η Αίγυπτος επέλεξε να αναγνωρίσει ξανά τον Μ. Αυρήλιο στις 28 Ιουλίου 175. Ο Κάσσιος είχε επαναστατήσει για τρεις μήνες και έξι ημέρες πριν σκοτωθεί. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης δεν κόπηκαν νομίσματα με την εικόνα του. Μετά το τέλος τού Κάσσιου, ο Πόπλιος Μάρτιος Βέρος ανέλαβε γρήγορα τον έλεγχο της Συρίας και έκαψε όλη την αλληλογραφία τού Κάσσιου. Ακόμη και όταν η είδηση τού τέλους τού Κάσσιου είχε φτάσει στον Μ. Αυρήλιο, ο Αυτοκράτορας ήταν ακόμα αποφασισμένος να επισκεφτεί την ανατολή. Ξεκίνησε με ένα σώμα συμβούλων, μαζί με τη σύζυγό του Φαυστίνα, που απεβίωσε στην πορεία σε ένα χωριό στη νότια Καππαδοκία, περίπου 20 χλμ. νότια των Tυάνων, που ονομάζεται Halala. Η πόλη μετονομάστηκε σε Φαυστινόπολη προς τιμήν της από τον γιο της Κόμμοδο. Μετά το τέλος της Φαυστίνας ο Μ. Αυρήλιος έγραψε στη Σύγκλητο, ζητώντας της μία αναφορά για τους υποστηρικτές τού Κάσσιου, αλλά λέγοντας συγκεκριμένα ότι δεν ήθελε να χυθεί αίμα για να τους τιμωρήσει, καθώς είχαν ήδη γίνει πολλά αντίποινα στο όνομα τού Μ. Αυρηλίου. Μεταξύ αυτών ήταν η δολοφονία τού Αβίδιου Μαικιανού, ενός γιου τού Κάσσιου. Ο Μ. Αυρήλιος διέταξε την εξορία τού Αβίδιου Ηλιόδωρου, ενός άλλου γιου τού Κάσσιου. Η Aβιδία Αλεξάνδρα, η κόρη του Κάσσιου και ο σύζυγός της, τέθηκαν υπό την προστασία ενός "θείου από γάμο", που πιστεύεται ότι ήταν ο Κλαύδιος Τιτιανός, ένας συγκλητικός από τη Λυκία. Ο Δίων Κάσσιος μιλά με θετικά λόγια για τον Κάσσιο, λέγοντας ότι ήταν ένας «καλός άνθρωπος», του οποίου το μόνο λάθος ήταν ότι στον πατέρα του, Ηλιόδωρο, δόθηκε η θέση του Praefectus augustalis μόνο λόγω των δητορικών του ικανοτήτων. Χαρακτηρίστηκε ως αυστηρά πειθαρχικός κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διοικητής της Legio III Gallica. Ο Κάσσιος ήταν νυμφευμένος με τη Βολουσία Βετία Αλεξάνδρα, κόρη του Λεύκιου Βολούσιου Μαικιανού και είχε τουλάχιστον τρία παιδιά (η Historia Augusta υπονοεί, ότι μπορεί να είχε περισσότερα): Αβίδιος Ηλιόδωρος, πρώτος γιος του Κάσσιου, ο οποίος εξορίστηκε με εντολή τού Αυτοκράτορα. Αβίδιος Μαικιανός, δεύτερος γιος του Κάσσιου, ο οποίος σκοτώθηκε μετά την καταστολή της εξέγερσης. Aβιδία Αλεξάνδρα, κόρη του Κάσσιου, που αναγκάστηκε να ζήσει υπό την προστασία ενός θείου, μαζί με τον σύζυγό της. Roman Empire: Reign of Blood Ξεκινά ο Μονομάχος 20s A Difficult Age, ένας από τους ανταγωνιστές της σειράς πήρε το όνομά του από τον Cassius. Adams, Geoff W. (2013). Marcus Aurelius in the Historia Augusta and beyond. Lexington Books. ISBN 9780739176382. Astarita, Maria Laura (1983). Avidio Cassio (στα Ιταλικά). Ed. di Storia e Letteratura. ASIN B0000ECRQV. Birley, Anthony (2001). Marcus Aurelius: A Biography. Roman Imperial Biographies. Taylor & Francis e-Library. ISBN 978-0-415-17125-0. Boatwright, Mary T.· Gargola, Daniel J.· Talbert, Richard J.A. (2006). A Brief History of the Romans. Oxford University Press. ISBN 9780195187144. Bowman, Alan K.· Garnsey, Peter· Rathbone, Dominic (2000). The Cambridge Ancient History, Volume 11. Cambridge University Press. ISBN 9780521263351. Butcher, Kevin (2004). Coinage in Roman Syria: Northern Syria, 64 BC–AD 253. Royal Numismatic Society. ISBN 9780901405586. Jameson, Shelagh (1966). «Two Lycian Families». Anatolian Studies 16. Kean, Roger Michael· Frey, Oliver (2005). The Complete Chronicle of the Emperors of Rome. Thalamus. ISBN 9781902886053. Potter, David (2009). A Companion to the Roman Empire. Wiley-Blackwell. ISBN 9781405199186. Smith, William, επιμ. (1870). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology Vol I. OCLC 2455785. Millar, Fergus (1995). The Roman Near East, 31 B.C.–A.D. 337. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-77886-3.
|
Ο Γάιος Αβίδιος Κάσσιος (π. 130 – Ιούλιος 175 μ.Χ.) ήταν Σύριος Ρωμαίος στρατηγός και σφετεριστής. Γεννήθηκε στην Κύρρο και ήταν γιος του Γάιου Αβίδιου Ηλιόδωρου, ο οποίος υπηρέτησε ως κυβερνήτης (praefectus) της Ρωμαϊκής Αιγύπτου, και της Ιουλίας Κασσίας Αλεξάνδρας, που είχε σχέση με μία σειρά από βασιλικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένης της καταγωγής της τόσο από τον Αύγουστο όσο και από τον Ηρώδη τον Μεγάλο. Ξεκίνησε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία υπό τον Aντωνίνο Πίο, φτάνοντας στο καθεστώς τού απεσταλμένου της λεγεώνας (legatus legionis). Υπηρέτησε κατά τη διάρκεια τού Παρθικού πολέμου τού Λεύκιου Βέρου, στον οποίο διακρίθηκε, για τον οποίο ανυψώθηκε στη Σύγκλητο και αργότερα έγινε απεσταλμένος τού αυτοκράτορα. Κατά τη διάρκεια του Βουκολικού Πολέμου, τού δόθηκε ο εξαιρετικός τίτλος του Επόπτη της Ανατολής (Rector Orientis), δίνοντάς του απεριόριστη εξουσία (imperium) σε όλες τις ανατολικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το 175, ο Γ. Α. Κάσσιος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, επειδή είχε λάβει είδηση από τη σύζυγο τού Μάρκου Αυρήλιου, τη Φαυστίνα τη Νεότερη, ότι ο Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος επρόκειτο να αποβιώσει. Έλαβε ευρεία υποστήριξη στις ανατολικές επαρχίες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Πετραίας Αραβίας, ιδιαίτερα στη Συρία, που ήταν η πατρίδα του. Παρά τον έλεγχο της ζωτικής σημασίας παραγωγής σιτηρών της Αιγύπτου και τη διοίκηση των επτά λεγεώνων του, ο Αυρήλιος τον ξεπερνούσε σε μεγάλο βαθμό. Ενώ ο Αυρήλιος συγκέντρωνε δύναμη για να νικήσει τον Κάσσιο, ένας εκατόνταρχος μίας από τις λεγεώνες τού Κάσσιου δολοφόνησε τον Κάσσιο, στέλνοντας το κεφάλι του στον Αυρήλιο ως απόδειξη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Επιγραφή του Αλεξαμένου
|
Η επιγραφή ανακαλύφθηκε το 1857 κατά την ανασκαφή ενός κτηρίου στον Παλατινό λόφο. Το κτήριο ονομάζονταν domus Gelotiana και είχε αποκτηθεί από τον αυτοκράτορα Καλιγούλα για το αυτοκρατορικό παλάτι, ενώ μετά τον θάνατό του το κτίσμα χρησίμευσε ως παιδαγωγείο για τους μελλοντικούς αυτοκρατορικούς υπηρέτες. Σε ύστερη χρονική περίοδο, ο δρόμος στον οποίο βρίσκονταν το κτήριο περιτοιχίστηκε, ώστε να αποτελέσει στήριγμα για τις επεκτάσεις της γέφυρας η οποία βρίσκονταν από επάνω, και έτσι παρέμεινε απομονωμένος για αιώνες.Η εικόνα αναπαριστά μια σταυρωμένη ανθρωπόμορφη φιγούρα με κεφαλή γαϊδάρου, ενώ στην άνω δεξιά πλευρά της παράστασης υπάρχει ένα σχήμα που μοιάζει με το γράμμα ύψιλον ή σταυρό τύπου ταυ. Στα αριστερά της αναπαράστασης απεικονίζεται ένας νεαρός άνδρας, ο οποίος κατά τα φαινόμενα αντιπροσωπεύει τον Αλεξάμενο, ο οποίος ανασηκώνει το δεξί του χέρι σε μια κίνηση που πιθανώς υποδηλώνει λατρευτική πρόθεση.Κάτω από τον σταυρό υπάρχει μια επιγραφή, η οποία αναφέρει ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ και η οποία ερμηνεύεται ως Ο Αλεξάμενος σέβεται [τον] θεό του. Άλλες εναλλακτικές προτάσεις θεωρούν πως η ερμηνεία πρέπει να είναι Ο Αλεξάμενος λατρεύει έναν [κάποιον] θεό ή παραπλήσιες ερμηνείες.Δεν είναι ξεκάθαρο το πότε δημιουργήθηκε η επιγραφή, και οι προτάσεις σχετικά με την χρονολογική περίοδο στην οποία ανήκει κυμαίνονται από τον 1ο έως τον 3ο αιώνα, με τις αρχές του 3ου αιώνα να είναι η πιο πιθανή εκδοχή. Η επιγραφή θεωρείται πως αποτελεί χλευασμό προς κάποιον Χριστιανό με το όνομα Αλεξάμενος ο οποίος τελεί την λατρευτική του τελετή. Κατά την εποχή εκείνη δεν ήταν ασυνήθιστο οι Χριστιανοί να διαπομπεύονται για το γεγονός ότι λάτρευαν κάποιον ο οποίος είχε σταυρωθεί, ενώ ο συνδυασμός της κεφαλής του γαϊδάρου και της σταύρωσης εκτιμάται πως θα θεωρούνταν προσβλητικός κατά τα ήθη της ρωμαϊκής κοινωνίας της συγκεκριμένης περιόδου. Η μέθοδος της σταύρωσης επιφυλλάσονταν για αυτούς που ήταν ένοχοι για τα χειρότερα εγκλήματα και χρησιμοποιούνταν ως ποινή έως την κατάργηση της από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον 4ο αιώνα.Φαίνεται πως υπήρχε μια κοινή πεποίθηση κατά τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους πως οι Χριστιανοί τελούσαν ονολατρεία -λατρεία των γαϊδουριών-, μια πεποίθηση η οποία πιθανώς βασίζεται στην παρανόηση πως οι Εβραίοι λάτρευαν τον θεό τους με τη μορφή γαϊδουριού, με την πηγή της συγκεκριμένης προκατάληψης να είναι αβέβαιη. Ο Τερτυλλιανός ανέφερε στα τέλη του 2ου ή αρχές του 3ου αιώνα πως οι Χριστιανοί μαζί με τους Εβραίους κατηγορούνταν πως λάτρευαν μια τέτοια θεότητα, ενώ αναφέρει και έναν Εβραίο αποστάτη ο οποίος ζούσε στην Καρχηδόνα και είχε μαζί του μια απεικόνιση ενός Χριστιανού με αυτιά και οπλές γαϊδάρου, με τον τίτλο της αναπαράστασης να είναι Deus Christianorum Onocoetes (Ο Θεός των Χριστιανών Ονοκυήτης). Έχει προταθεί πως η συγκεκριμένη αναπαράσταση σχετίζεται με αιρετικές ομάδες εκτός της εκκλησίας, καθώς και πως η αναπαράσταση δεν αντιπροσωπεύει τον Ιησού αλλά κάποια άλλη θεότητα,καθώς και πως ο σταυρός δεν είχε χρήση λατρευτικού συμβόλου παρά μόνο μετά τον 4ο με 5ο αιώνα. Στον διπλανό θάλαμο από αυτόν που βρέθηκε η επιγραφή, βρέθηκε και μια δεύτερη γραμμένη στα λατινικά, η οποία αναγράφει Alexamenos fidelis και ερμηνεύεται ως Ο Αλεξάμενος είναι πιστός ή Αλεξάμενος ο Πιστός, και πιθανώς πρόκειται για ανταπόδοση στον χλευασμό του Αλεξάμενου στην πρώτη επιγραφή. Titus Flavius Josephus, Contre Apion, II (VII), 2.80, translated by Leon Blum, LBL, 1930, 72-74. Norman Walker, The Riddle of the Ass's Head, and the question of a trigram, ZAW 9 (1963), 219-23Schiller, Gertrud. Iconography of Christian Art, Vol. II,1972 (English trans from German), Lund Humphries, London, ISBN 0-85331-324-5 The Alexamenos Graffito Alexamenos and pagan perceptions of Christians Alexamenos: a Christian mocked for believing in a crucified God Αρχειοθετήθηκε 2007-01-21 στο Wayback Machine.
|
Η επιγραφή του Αλεξαμένου ή το γκραφίτι του Αλεξαμένου (ιταλικά: Graffito di Alessameno), επίσης γνωστό ως το βλάσφημο γκραφίτι είναι εγχάρακτη παράσταση η οποία βρέθηκε σε ένα τοίχο δωματίου στον Παλατινό λόφο της Ρώμης, η οποία μεταφέρθηκε και φυλάσσεται στο μουσείο του Παλατινού λόφου. Αποτελεί πιθανώς την αρχαιότερη απεικόνιση της σταύρωσης του Ιησού μαζί με την χάραξη σε ένα πολύτιμο λίθο της ίδιας περιόδου. Η χρονολόγηση του δεν είναι ακριβής, αλλά εκτιμάται πως έγινε στα τέλη του 2ου αιώνα με αρχές του 3ου. Το σχέδιο απεικονίζει ένα νεαρό άνδρα να λατρεύει μια σταυρωμένη μορφή με κεφαλή γαϊδάρου. Το κείμενο της επιγραφής είναι στα ελληνικά και αναγράφει ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ, και ενδεχομένως αποτελεί πράξη χλευασμού προς κάποιον Αλεξάμενο, ο οποίος πιθανώς να ήταν πρώιμος Χριστιανός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Τζορτζ Γκέρσουιν
|
Ο Γκέρσουιν γεννήθηκε το 1898 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και υπήρξε γόνος Ρώσων μεταναστών από την Αγία Πετρούπολη, που εγκαταστάθηκαν στην αμερικανική πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα. Καταφθάνοντας στη Νέα Υόρκη, σε μια εποχή κατά την οποία φιλοξενούσε μία αρκετά μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, ο πατέρας του, Μόρις Γκέρσβιν (Moshe Gershvin), εργάστηκε σε βιοτεχνία γυναικείων παπουτσιών και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανελίχθηκε σε θέση προϊσταμένου. Αργότερα, διηύθυνε διάφορες επιχειρήσεις, όπως εστιατόρια, αρτοποιεία καθώς και ένα ξενοδοχείο, τις οποίες όμως εγκατέλειπε σε σύντομο χρονικό διάστημα όταν έχανε το ενδιαφέρον του. Με τη σύζυγό του, Ρόζα Μπρούσκιν, απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά, τα οποία είχαν ως μητρική γλώσσα την Αγγλική, καθώς δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ ρωσικά ή γίντις. Σε μικρή ηλικία, ο Γκέρσουιν χαρακτηριζόταν ως παιδί του δρόμου που αποστρεφόταν το σχολείο και ήταν απείθαρχος. Το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως στενά δεμένο με τη μουσική, ωστόσο ο ίδιος ανέπτυξε ενδιαφέρον σε νεαρή σχετικά ηλικία. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκίνησε περίπου το 1910, όταν οι γονείς του αγόρασαν ένα μεταχειρισμένο πιάνο, το οποίο προοριζόταν για χρήση από τον αδελφό του Άιρα. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε δεκτός ως μαθητής του διακεκριμένου πιανίστα και δασκάλου Charles Hambitzer, ο οποίος διέκρινε τις δεξιότητες του Γκέρσουιν και τον μύησε στο χώρο της κλασικής μουσικής, συνοδεύοντάς τον σε κοντσέρτα αλλά και μέσα από τη διδασκαλία κλασικών έργων στο πιάνο, συνθετών όπως ο Φρεντερίκ Σοπέν και ο Φραντς Λιστ. Η πίστη του Hambitzer στις δυνατότητες του νεαρού Γκέρσουιν αναδεικνύεται από το γεγονός πως αρνήθηκε να λάβει χρήματα για την εκπαίδευσή του, καθώς και μέσα από επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία τον περιέγραφε ως ιδιοφυή. Ο Γκέρσουιν έστρεψε παράλληλα το ενδιαφέρον του στη δημοφιλή μουσική της εποχής του, θαυμάζοντας ειδικότερα συνθέσεις των Τζερόμ Κερν και Ίρβινγκ Μπέρλιν, και επέκτεινε τις μουσικές του γνώσεις στην αρμονία υπό την καθοδήγηση του Edward Kilenyi. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, εγκατέλειψε το γυμνάσιο και εργάστηκε για περίπου τρία χρόνια ως πιανίστας διαφημιστής τραγουδιών του Τιν Παν Άλι, για τη μουσική εταιρεία του Τζερόμ Ρέμικ. Η πολύωρη και καθημερινή εξάσκησή του στην εκτέλεση τραγουδιών επέδρασε ευεργετικά στο παίξιμό του, το οποίο βελτιώθηκε σημαντικά μέσα από την εμπειρία που αποκτούσε. Σε εφηβική ακόμα ηλικία, αναγνωριζόταν ως ένας από τους πλέον ταλαντούχους πιανίστες της Νέας Υόρκης και σύντομα ανέλαβε τη συνοδεία στο πιάνο δημοφιλών τραγουδιστών της εποχής. Την ίδια περίπου περίοδο, ξεκίνησε να γράφει δικά του τραγούδια, και οι πρώτες συνθέσεις του, ένα τραγούδι με τίτλο When You Want 'Em You Can't Get 'Em και το κομμάτι για πιάνο Rialto Ripples, χρονολογούνται το 1916. Παράλληλα, εργάστηκε ως πιανίστας στις πρόβες έργων του Μπρόντγουεϊ (Broadway) και σύντομα άρχισε να αναγνωρίζεται για τις ικανότητές του στη σύνθεση. Από το 1918, τραγούδια του συνόδευαν σόου του Μπρόντγουεϊ, ενώ στις 26 Μαΐου του 1919, παρουσιάστηκε το έργο La La Lucille σε μουσική εξολοκλήρου γραμμένη από τον Γκέρσουιν. Την ίδια χρονιά, ο δημοφιλής τραγουδιστής Αλ Γιόλσον ερμήνευσε τη σύνθεση του Swannee στο μιούζικαλ Sinbad, η οποία ηχογραφήθηκε τον επόμενο χρόνο και αποτέλεσε μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του, που τού απέφερε σημαντικά οικονομικά κέρδη. Το πρώτο κλασικό έργο του, μία σύνθεση για κουαρτέτο εγχόρδων με τίτλο Lullaby, χρονολογείται επίσης το 1919 και υπήρξε πιθανώς αποτέλεσμα μουσικής άσκησης στην αρμονία από την περίοδο της μαθητείας του δίπλα στον Kilenyi. Τα επόμενα χρόνια, ο Γκέρσουιν συνέθεσε αρκετά τραγούδια για θεατρικές επιθεωρήσεις, εξασφαλίζοντας συμβόλαιο με τον παραγωγό Τζορτζ Γουάιτ για πέντε ετήσιες παραγωγές του Μπρόντγουεϊ (1920-24). Στα τέλη του 1923, ο διευθυντής ορχήστρας Πωλ Γουάιτμαν ζήτησε από τον Γκέρσουιν να συνθέσει ένα έργο για ένα πολυδιαφημισμένο κοντσέρτο, το οποίο περιγραφόταν ως «Πείραμα στη Μοντέρνα Μουσική». Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν το έργο για πιάνο και ορχήστρα με τίτλο Rhapsody in Blue, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1924 στο Aeolian Concert Hall της Νέας Υόρκης, και κατάφερε να εξασφαλίσει θερμή υποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς. Συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες συνθέσεις του, εισάγοντας ουσιαστικά τζαζ φόρμες, όπως «μπλου» νότες και συγκοπτόμενους ρυθμούς, στο πλαίσιο της συμφωνικής μουσικής, και εξασφάλισε στον Γκέρσουιν διεθνή φήμη αποτελώντας μία από τις πλέον ηχογραφημένες ορχηστρικές συνθέσεις του 20ου αιώνα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα σημαντικά έργα του, δεν ενορχηστρώθηκε από τον ίδιο, αλλά από τον Ferde Grofé για συμφωνική ή τζαζ ορχήστρα. Σύμφωνα με ένα θρύλο, ο Γκέρσουιν είχε ξεχάσει την παραγγελία του Γουάιτμαν και συνέθεσε γρήγορα το έργο, σε διάστημα τριών εβδομάδων, αφού διάβασε την αναγγελία της συναυλίας στον ημερήσιο τύπο. Η δεκαετία 1924-34 υπήρξε εν γένει μία περίοδος ευμάρειας για τον Γκέρσουιν, κατά την οποία αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη φήμη, καταλαμβάνοντας μοναδική θέση μεταξύ των Αμερικανών συνθετών της εποχής. Την ίδια περίοδο ταξίδεψε αρκετά και γνωρίστηκε με σημαντικούς συνθέτες σύγχρονης κλασικής μουσικής, όπως τους Σεργκέι Προκόφιεφ, Μωρίς Ραβέλ και Άλμπαν Μπεργκ. Μετά την επιτυχία του Rhapsody in Blue, αφοσιώθηκε κυρίως σε ορχηστρικά έργα, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψει και τη σύνθεση τραγουδιών για το θέατρο. Στιχουργός των περισσότερων υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν, του οποίου οι πνευματώδεις στίχοι – συχνά ενσωματώνοντας αργκό εκφράσεις και λογοπαίγνια – αναγνωρίζονται εξίσου με τις μελωδίες του Τζορτζ Γκέρσουιν. Το 1925, ο Walter Damrosch τού ανέθεσε τη σύνθεση ενός κοντσέρτου, για τη συμφωνική ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Για το σκοπό αυτό, ο Γκέρσουιν ολοκλήρωσε το Κοντσέρτο σε Φα μείζονα, έργο για πιάνο και ορχήστρα που αποτελείται από τρία μέρη (Allegro, Adagio - Andante con moto και Allegro agitato) και συνιστά τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεσή του. Αν και δεν γνώρισε την ίδια αποδοχή σε σύγκριση με το Rhapsody in Blue, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του, γραμμένο για συμφωνική ορχήστρα χωρίς όργανα της τζαζ, και αποτελεί πιθανώς το πιο δημοφιλές κοντσέρτο για πιάνο Αμερικανού συνθέτη. Το συμφωνικό ποίημα An American in Paris, σύνθεση που ολοκληρώθηκε το 1928, αντανακλά τις εντυπώσεις του Γκέρσουιν από τα ταξίδια του στο Παρίσι και απεικονίζει μουσικά την ατμόσφαιρα της πόλης όπως την εισέπραξε ο ίδιος. Θεωρείται έργο που αντλεί στοιχεία από την παράδοση των μπλουζ, ενώ με τους εναλλασσόμενους ρυθμούς του και την ελεύθερη δομή του παραπέμπει επίσης στο είδος του μπαλέτου. Το επόμενο διάστημα, ο Γκέρσουιν συνέχισε να γράφει μουσική για το θέατρο, με τα μιούζικαλ Strike up the Band (1927/30), Girl Crazy (1930) και Of Thee I Sing (1931) να αποτελούν αξιοσημείωτες επιτυχίες. Το τελευταίο, αποτέλεσε τολμηρή πολιτική σάτιρα, για την οποία ο Άιρα Γκέρσουιν μοιράστηκε το Βραβείο Πούλιτζερ με τους λιμπρετίστες George S. Kaufman και Morrie Ryskind. Η δεύτερη ραψωδία του, Second Rhapsody (1931), της ίδιας περιόδου, χαρακτηρίζεται συχνά ως το πλέον πειραματικό έργο του και το αρτιότερο ως προς τη δομή και την ενορχήστρωσή του, δείγμα της αυξανόμενης πολυπλοκότητας των συνθέσεών του. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Rhapsody in Rivets και για τη σύνθεσή του αξιοποίησε υλικό που είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα για τη μουσική της ταινίας Delicious (1930). Την περίοδο 1932-36, κατά την οποία παρακολούθησε μαθήματα υπό τον συνθέτη και θεωρητικό της μουσικής Joseph Schillinger, ολοκλήρωσε την Κουβανική Εισαγωγή (Cuban Overture, 1932), μία σειρά από παραλλαγές για πιάνο και ορχήστρα πάνω στη δική του προγενέστερη σύνθεση I got rhythm (1914), καθώς και την τρίπρακτη όπερα Πόργκυ και Μπες (Porgy and Bess, 1935). Για τη σύνθεση της όπερας, ο Γκέρσουιν εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα του DuBose Heyward Porgy (1925) και για ένα διάστημα ταξίδεψε στον αμερικανικό Νότο προκειμένου να έρθει σε επαφή με την αφροαμερικανική μουσική παράδοση. Το λιμπρέτο του έργου, το οποίο ο ίδιος χαρακτήριζε ως μία αμερικανική φολκ όπερα, πραγματεύεται τη ζωή των μαύρων στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας και γράφτηκε από τον αδελφό του, σε συνεργασία με το ζεύγος DuBose και Dorothy Heyward. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1935 στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ και ακολούθησαν 124 παραστάσεις, οι οποίες ωστόσο δεν κάλυψαν οικονομικά τα έξοδα για το ανέβασμα του έργου. Η όπερα του Γκέρσουιν έχει υποβληθεί σε εκτεταμένη κριτική. Από την πρώτη στιγμή, μετά την πρεμιέρα της, αμφισβητήθηκε η οπερατική καταγωγή του έργου, ενώ κατά πολλούς η αξία του βρισκόταν σε μεμονωμένα μουσικά κομμάτια και λιγότερο στο δομημένο σύνολό του, άποψη που ενισχύθηκε από την επιτυχία που είχαν τραγούδια της όπερας ερμηνευμένα ανεξάρτητα, όπως τα Summertime, It Ain't Necessarily So, Bess, You Is My Woman Now και I Got Plenty O' Nuttin'. Η αρνητική κριτική εστίασε επίσης στον στερεότυπο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι χαρακτήρες και εν γένει η ζωή των μαύρων της Αμερικής, σε μια εποχή που η αφροαμερικανική κοινότητα εξακολουθούσε να υπόκειται σε ρατσιστικές διαθέσεις. Το γεγονός πως η όπερα βασίστηκε στο μυθιστόρημα ενός λευκού και συντέθηκε από έναν επίσης λευκό μουσικό με έδρα τη Νέα Υόρκη, αποτέλεσε επίσης πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση της αυθεντικότητάς της. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί κριτικοί του θεάτρου υποδέχθηκαν θερμά το έργο, ενώ σήμερα θεωρείται για πολλούς το σημαντικότερο του Γκέρσουιν. Υπήρξε η πρώτη αμερικανική όπερα που ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου, στα πλαίσια διεθνούς περιοδείας. Από τις αρχές του 1937, ο Γκέρσουιν ξεκίνησε να νιώθει σοβαρούς πονοκεφάλους και να βιώνει προσωρινές απώλειες μνήμης. Μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου είχε χάσει πολύ βάρος και χρειαζόταν υποστήριξη προκειμένου να περπατήσει. Στις 9 Ιουλίου υπέπεσε σε κώμα και τότε διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Ο πρόωρος θάνατός του, δύο ημέρες αργότερα, συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη, σε μία περίοδο που ο Γκέρσουιν βρισκόταν ακόμα στην ακμή του και ενώ προετοίμαζε αρκετές νέες συνθέσεις. Το 1983, το Θέατρο Ούρις του Μπρόντγουεϊ μετονομάστηκε σε Θέατρο Τζορτζ Γκέρσουιν προς τιμή του, ενώ το 2007 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου καθιέρωσε το βραβείο Γκέρσουιν, το οποίο απονέμεται ετησίως σε συνθέτες για τη συνολική προσφορά τους στη μουσική. Το 2006 τιμήθηκε επίσης με την είσοδό του στο Long Island Music Hall of Fame. Έργα για ορχήστρα Rhapsody in Blue (1924), για πιάνο και ορχήστρα Concerto in F (1925), κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα σε Φα μείζονα An American in Paris (1928) Second Rhapsody (1931), για πιάνο και ορχήστρα (αρχικός τίτλος Rhapsody in Rivets) Cuban Overture (1932), αρχικά γνωστό ως Rumba Variations on "I Got Rhythm" (1934), για πιάνο και ορχήστρα Catfish Row (1936), σουίτα βασισμένη στη μουσική της όπερας Porgy and BessΜιούζικαλ Primrose (1924), Λονδίνο Blue Monday (1922) George White's Scandals (1920-24) Lady, Be Good (1924) Tip-Toes (1925) Song of the Flame (1925) Tell Me More! (1925) Oh, Kay! (1926) Strike Up the Band (1927) Funny Face (1927) Rosalie (1928) Show Girl (1929) Girl Crazy (1930) Of Thee I Sing (1931) Pardon My English (1933) Let 'Em Eat Cake(1933)Όπερα Porgy and Bess (1935), πρώτη εκτέλεση στη σκηνή του ΜπρόντγουεϊΜουσική για ταινίες Delicious (1931) Shall We Dance (1937) The Goldwyn Follies (1938) The Shocking Miss Pilgrim (1947) Το όνομά του δόθηκε σε βραβείο, που απονέμεται κάθε χρόνο από το 2007. Οι τιμηθέντες είναι: 2007 - Πολ Σάιμον 2008 - Στίβι Γουόντερ 2009 - Πολ Μακ Κάρτνεϊ 2011 - Μπερτ Μπάκαρακ και Χαλ Ντέιβιντ Richard Crawford, Wayne J. Schneider, Norbert Carnovale: 'Gershwin, George', Grove Music Online, Oxford University Press, 2008 E. Jablonski, L. D. Stewart, The Gershwin Years. George and Ira, Da Capo, 1996 David Schiff, Gershwin: Rhapsody in Blue, Cambridge University Press, 1997 Ean Wood, George Gershwin: His Life and Music, Sanctuary Publishing, Ltd., 1997 Robert Wyatt and John Andrew Johnson (ed.), The George Gershwin reader, Oxford University Press, 2004 Επίσημη ιστοσελίδα Τζορτζ Γκέρσουιν: ο εθνικός συνθέτης της Αμερικής
|
Ο Τζορτζ Γκέρσουιν (George Gershwin [Jacob Gershvin], Νέα Υόρκη, 26 Σεπτεμβρίου 1898 — Χόλιγουντ, 11 Ιουλίου 1937) ήταν Αμερικανός συνθέτης, τραγουδοποιός και πιανίστας, δημιουργός πολλών έργων για το μουσικό θέατρο και τον κινηματογράφο και με σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση της τζαζ στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1920. Στις σημαντικότερες συνθέσεις του ανήκουν το κλασικό έργο για ορχήστρα και πιάνο Rhapsody in Blue και η φολκ όπερα Porgy and Bess, η πρώτη αμερικανική όπερα που εκτελέστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου. Συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους και πιο επιτυχημένους Αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών, που συνδύασε τις τεχνικές και τις φόρμες του κλασικού τραγουδιού με το είδος της τζαζ, ενώ παράλληλα το ύφος του σημαδεύτηκε από πρωτότυπες μετατροπίες και περίπλοκους ρυθμούς. Κύριος συνεργάτης του και στιχουργός πολλών συνθέσεών του υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν. Γόνος Ρώσων μεταναστών, εβραϊκής καταγωγής, που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1890, ο Γκέρσουιν πέθανε πρόωρα σε ηλικία 38 ετών, κληροδοτώντας πολλά τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό τζαζ ρεπερτόριο, ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Μετά το θάνατό του, οι ορχηστρικές συνθέσεις του επανεκτελέστηκαν περισσότερες φορές από τα έργα οποιουδήποτε Αμερικανού συνθέτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD
|
Περιοχή Μπόζι
|
Η Επαρχία Μπόζι (Mbozi District) διαιρείται διοικητικά σε 18 Τμήματα (σε παρένθεση, ο πληθυσμός εκάστου Τμήματος - κατά το 2012): Vwawa (56.256) Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αρχικά εγκαταστάθηκαν πολλοί Γερμανοί, που διατηρούσαν αγροκτήματα με σιτηρά, αραβόσιτο, φασόλια, Ευρωπαϊκά οπωροφόρα δέντρα και αρκετά με ζώα. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτοί οι Γερμανοί συνελήφθησαν και εστάλησαν σε Στρατόπεδα αιχμαλώτων και μετά την λήξη του, στη Γερμανία· και τα κτήματά τους αφού αρχικά τέθηκαν υπό την μεσεγγύηση της Μεγάλη Βρετανίας, στη συνέχεια ενοικιάστηκαν σε άλλους Ευρωπαίους. Κατά το 1949, τα Γερμανικά αυτά κτήματα, πωλήθηκαν σε Ευρωπαίους αποίκους, αυτό άλλωστε συνέβη και με τα περισσότερα άλλα Γερμανικά κτήματα της τότε Τανγκανίκα. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε άλλα μέρη του κόσμου οι περισσότεροι Έλληνες στη διασπορά, δημιούργησαν την καριέρα τους στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις εστίασης (ξενοδοχεία και εστιατόρια). Στην Τανγκανίκα όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έγιναν κατασκευαστές σιδηροδρόμων και αργότερα διευθυντές φυτειών, ιδιοκτήτες φυτειών σε σχοινοκτήματα στην Τάνγκα (Tanga) και στο Μορογκόρο (Morogoro), ξεκίνησαν τις φυτείες του καφέ και τις μικτές φυτείες πέριξ του Μόσι (Moshi) και της Αρούσα (Arusha) ή την καλλιέργεια του καπνού στην Ιρίνγκα (Iringa). Αυτοί οι Έλληνες διεκδικούν τη δική τους θέση στην αποικιακή κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τη ρευστότητα και την ασάφεια των αποικιακών ιεραρχιών, οι οποίες διαδραματίζουν διαφορετικές αξιώσεις ότι είναι είτε Ευρωπαίοι, είτε Έλληνες είτε άνθρωποι που είναι ικανότεροι να κατανοήσουν και να συνεργαστούν με τους Αφρικανούς απ' ότι οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Ινδοί, λόγω της έλλειψης των φυλετικών διακρίσεων και της κατανόησής των στην εκτεταμένη οικογενειακή ζωή.Από τους πρώτους Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στο Μπόζι ήταν ο Ηλίας Γερ. Κρούσος (εκ Κεφαλληνίας) μετά της μητρός του. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) «Mbozi District Socio-Economic Profile» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2016.
|
Η Περιοχή Μπόζι (Αγγλικά: Mbozi District, Σουαχίλι: Wilaya ya Mbozi), είναι μία από τις τέσσερις περιοχές στην Περιφέρεια Σόνγκουε (Songwe Region) της Τανζανίας. Συνορεύει στα βόρεια με την Περιοχή Τσούνυα (Chunya District), ανατολικά με την Αστική Περιοχή Μπέυα (Mbeya Urban District) και την Περιοχή Ιλέτζε (Ileje District), στα νότια με τη Ζάμπια (Zambia) και δυτικά με την Περιφέρεια Ρούκουα (Rukwa Region).Σύμφωνα με την Εθνική Απογραφή της Τανζανίας, κατά το 2002, ο πληθυσμός στην Περιοχή Μπόζι (Mbozi District), ήταν 515.270 άτομα. Η περιοχή έχει έκταση 967.900 εκτάρια (2.391.733 στρέμματα).Ο Επαρχιακός Επίτροπος στην Περιοχή Μπόζι (Mbozi District) είναι ο Erick Ambakisye
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B6%CE%B9
|
Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσπρωτίας
|
Η «Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσπρωτίας» ιδρύθηκε το 1984. Μέχρι τότε οι σύλλογοι του νομού συμμετείχαν στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Κέρκυρας. Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας μέχρι και την περίοδο 2017-18 ήταν η εξής: Α1 Κατηγορία Α2 ΚατηγορίαΑπό την περίοδο 2018-19 το πρωτάθλημα διεξάγεται σε μια κατηγορία. Πρωταθλητές Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας ανά αγωνιστική περίοδο: Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Θεσπρωτίας. Οι συμμετοχές των ομάδων της ΕΠΣ Θεσπρωτίας στις 4 εθνικές κατηγορίες,ασχέτως των ονομασιών που είχαν κατά καιρούς. Ο Θεσπρωτός έχει μια συμμετοχή στην Γ εθνική και μια στην Δ εθνική όντας μέλος της ΕΠΣ Κέρκυρας, οι οποίες προσμετρούνται στον πίνακα. Ο Άρης Φιλιατών έχει μια συμμετοχή στην Γ εθνική όντας μέλος της ΕΠΣ Κέρκυρας, η οποία προσμετράται στον πίνακα. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσπρωτίας (Ε.Π.Σ.Θ.) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στο νομό Θεσπρωτίας. Ιδρύθηκε το 1984, εδρεύει στην Ηγουμενίτσα και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μιχάλης Μπακάκης
|
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Παναιτωλικού το 2007 και έναν χρόνο αργότερα προωθήθηκε στην ανδρική ομάδα του συλλόγου. Την περίοδο 2011-12 παραχωρήθηκε στα Χανιά, ενώ την επόμενη επέστρεψε στην ομάδα του Αγρινίου και καθιερώθηκε ως βασικός, μετρώντας τα επόμενα δύο χρόνια 66 συμμετοχές στο πρωτάθλημα. Την άνοιξη του 2014 ανακοινώθηκε πως η ομάδα του και ο ίδιος ήρθαν σε συμφωνία με την ΑΕΚ, με την οποία υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο συνεργασίας.Τον Νοέμβριο του 2021, ανακοινώθηκε ότι ο Μπακάκης θα αγωνίζεται στο εξής, στην δεύτερη ομάδα της ΑΕΚ. Το Νοέμβριο του 2014 κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Ελλάδας και στις 18 του ίδιου μήνα πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στον εντός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Σερβίας. ΑΕΚ Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2017–18 Κύπελλο Ελλάδας: 2015–16 Η καριέρα του Μιχάλη Μπακάκη στο soccerway.com Το προφίλ του Μιχάλη Μπακάκη στο www.transfermarkt.com
|
Ο Μιχάλης Μπακάκης (Αγρίνιο, 18 Μαρτίου 1991) είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως δεξιός αμυντικός στην ΑΕΚ. Από την σεζόν 2021-22, αγωνίζεται με την ΑΕΚ Β.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Ανώνυμος του Λονδίνου
|
Ενώ διασώζονται μόνο τμήματα του κειμένου, ο πάπυρος διασώζεται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση και τα 3.5 μέτρα μήκους του είναι ακέραια σε μεγάλο βαθμό και περιέχουν σχεδόν 2.000 γραμμές κειμένου σε 39 στήλες. Το σύγγραμμα φαίνεται πως αποτελεί προσχέδιο έργου και δεν είναι ολοκληρωμένο, καθώς περιέχει σημειώσεις για τα ίδια τα γραφόμενα του παπύρου ως είδος σημειώσεων εργασίας.Το κείμενα αποτελείται από 3 μέρη, μια παράθεση ορισμών σχετικά με τις παθήσεις του σώματος και της ψυχής (στήλες 1-4), ένα δοξογραφικό μέρος (στήλες 4-20), και ένα μέρος σχετικά με την φυσιολογία (στήλες 21-39). Το δοξογραφικό μέρος είναι μια επισκόπηση των συγγραφέων του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. σχετικά με τα αίτια των ασθενειών, βάσει μιας πηγής η οποία αναφέρεται πως είναι ο Αριστοτέλης ωστόσο θεωρείται πολύ πιθανότερο πως πρόκειται για τον ιατρό Μένωνα ο οποίος ήταν μαθητής του Αριστοτέλη και είχε συντάξει μια ιατρική πραγματεία με τίτλο Ιατρική Συναγωγή ή αλλιώς γνωστή και ως Μενώνεια, αναφορά στην οποία κάνει και ο Πλούταρχος. Το έργο αυτό ήταν πιθανώς μέρος της ευρύτερης προσπάθειας της Περιπατητικής Σχολής στο να δημιουργηθεί μια επισκόπηση των πιο σημαντικών πεδίων της γνώσης. Αναφέρονται οι εκτιμήσεις από περίπου 20 ιατρούς, ανάμεσα στους οποίους ο Πλάτωνας κατέχει κυρίαρχη θέση ανάμεσα τους, ακόμα πιο περίοπτη και από αυτή του Ιπποκράτη. Οι ιατροί έχουν ταξινομηθεί στο έργο σε 2 ομάδες, όπου η μια θεωρεί πως οι ασθένειες προκαλούνται από υπολείμματα τροφής, ενώ η άλλη πραγματεύεται πως προκαλούνται από διαταραχές στην ισορροπία των στοιχείων του σώματος. Έχει προταθεί πως ο Ανώνυμος του Λονδίνου γνώριζε το έργο αυτό μέσω της περιγραφής του που γίνεται από τον ιατρό του 1ου αιώνα μ.Χ. Αλέξανδρο Φιλαλήθη στο έργο του με τίτλο Ἀρέσκοντα, ωστόσο δεν θεωρείται αρκετά πιθανό να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Στην τελευταία ενότητα του πάπυρου παρουσιάζονται ελλείψεις, ωστόσο στο κείμενο διασώζεται γίνεται περιγραφή της ανθρώπινης φυσιολογίας μέσω της διαλεκτικής μεθόδου. Στο τμήμα του κειμένου αυτό επιθεωρούνται οι απόψεις του Αριστοτέλη, αυτές του Ηρόφιλου ο οποίος αντιμετωπίζεται θετικά, του Ερασίστρατου στον οποίο γίνεται κριτική, του Ασκληπιάδη του Βιθυνού, και του Αλέξανδρου Φιλαλήθη. Η θεματολογία αφορά πεποιθήσεις σχετικά με την ζωτικότητα και την κίνηση, διατροφή, εκκρίσεις του σώματος, χώνευση, φλέβες και αρτηρίες, καθώς και τους αόρατους πόρους της επιδερμίδας. Η πρώτη επιστημονική ανάλυση του παπύρου έγινε το 1892, ενώ το 1893 έγινε και η πρώτη μετάφραση στα λατινικά η οποία εκδόθηκε από την Πρωσική Ακαδημία Επιστημών ως το πρώτο μέρος του τρίτου τόμου του συμπληρώματος των έργων του Αριστοτέλη (Supplementum Aristotelicum). Ακολούθησε μια Γερμανική μετάφραση το 1896, ενώ το 1947 το έργο μεταφράστηκε και στα αγγλικά.Το 2011 εκδόθηκε και το ελληνικό κείμενο με αγγλικό σχολιασμό,ενώ το αρχικό κείμενο έχει εκδοθεί και με σχολιασμό στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα. Markus Asper, Griechische Wissenschaftstexte: Formen, Funktionen, Differenzierungsgeschichten, Stuttgart: Franz Steiner, 2007, pp. 293-304 Philip J. van der Eijk (ed.), Ancient histories of medicine: essays in medical doxography and historiography in classical antiquity, Leiden: Brill, 1999 Το αρχαίο ελληνικό κείμενο (Diels 1893): και Google Books, c.1, c.2, c.3, c.4
|
Ο Ανώνυμος του Λονδίνου (λατινικά: Anonymus Londinensis) είναι η κατά σύμβαση ονομασία που έχει δοθεί σε ανώνυμο αρχαίο Έλληνα συγγραφέα του 1ου αιώνα μ.Χ. του οποίου το έργο με τίτλο Ἰατρικά (λατινική ονομασία De Medicina) είναι εν μέρει διατηρημένη σε ένα πάπυρο ο οποίος φυλάσσεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη του Λονδίνου. Θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά ιατρικά έργα τα οποία διασώζονται από την αρχαιότητα και παρέχει πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία της αρχαιοελληνικής ιατρικής σκέψης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
302 Κλαρίσα
|
Η διάμετρος της Κλαρίσας εκτιμάται σε 39 χιλιόμετρα, ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 60 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός της τύπος είναι F ή C (ανθρακούχος), ενώ το άλβεδό της είναι 0,052 . Η Κλαρίσα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 14 ώρες και 23 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Κλαρίσα (Clarissa) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,89. Ανακαλύφθηκε το 1890 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/302_%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B1
|
Έθνος Προσφύγων
|
Το Έθνος Προσφύγων ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2015 από πρόταση τον Τζέισον Μπούζι και έλαβε εκτεταμένη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης τον Ιούλιο του 2015, ξεκινώντας με ένα άρθρο στην Washington Post.Στην πρότασή του, ο Μπούζι προσφέρει μια σειρά από εναλλακτικές λύσεις για τη δημιουργία ενός έθνους προσφύγων. Αυτά περιλαμβάνουν: Αγορά ακατοίκητων νησιών από χώρα, όπως οι Φιλιππίνες ή η Ινδονησία. Μια χώρα με πολλή κατοικήσιμη αλλά αχρησιμοποίητη γη που παραχωρεί ή πουλάει αυτή τη γη με σκοπό τη δημιουργία ενός προσφυγικού έθνους. Ένα παράδειγμα που δίνεται είναι η Φινλανδία. Ένα μικρό νησιωτικό έθνος που είναι αραιοκατοικημένο που συμφωνεί να γίνει προσφυγικό έθνος. Οι σημερινοί πολίτες θα λάμβαναν σημαντικά οικονομικά οφέλη. Νέα νησιά να δημιουργηθούν στα διεθνή ύδατα ως πατρίδα προσφύγων. Η χρηματοδότηση για το Έθνος Προσφύγων προτείνεται να γίνεται από κυβερνήσεις, ΜΚΟ, τα Ηνωμένα Έθνη ή ιδιωτικές δωρεές. Ο Τζέισον Μπούζι, ένας επιτυχημένος επενδυτής ακινήτων στην Bay Area του Σαν Φραντσίσκο, είχε κερδίσει στο παρελθόν θετική δημοσίευση από τον Τύπο ως ευεργέτης πίσω από το έργο πολλών πόλεων Hidden Cash του 2014. Με το Έθνος Προσφύγων, ο Μπούζι συνέταξε την αρχική πρόταση, δημιούργησε μια διαδικτυακή παρουσία (www.refugeenation.org) και κέρδισε την δημοσιότητα για το σχέδιό του μέσω ενός πρακτορείου δημοσίων σχέσεων.Τον Οκτώβριο του 2015, το Έθνος Προσφύγων ξεκίνησε μια εκστρατεία crowdfunding με στόχο τη συγκέντρωση δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αγορά γης ή νησιών ως μόνιμη κατοικία για τους πρόσφυγες του κόσμου. Ο Σύρια πρόσφυγας Γιάρα Σαΐντ σχεδίασε μια κόκκινη-πορτοκαλί σημαία, που μοιάζει με τα σωσίβια των προσφύγων της Μεσογείου. Ο επίσης Σύρος πρόσφυγας Μουτάζ Αριάν δημιούργησε έναν ύμνο. Αν και κανένα από αυτά δεν μπορούσε να επιτραπεί από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για χρήση από την Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, ορισμένοι από τους υποστηρικτές χρησιμοποίησαν τη σημαία ανεπίσημα. Η Γιάρα Σαΐντ περιέγραψε τη σημαία ως «αν έχεις φορέσει σωσίβιο ως πρόσφυγας, κάτι θα νιώσεις όταν δεις αυτή τη σημαία... Είναι μια δυνατή ανάμνηση». Από τον Ιούνιο του 2021, ένα emoji της σημαίας είναι διαθέσιμο στο WhatsApp για Android και iOS. Λιγότερο από δύο μήνες μετά την ευρεία κάλυψη της πρότασης από τα μέσα ενημέρωσης, ο Ναγκίμπ Σαουίρις, ένας Αιγύπτιος δισεκατομμυριούχος, προσφέρθηκε να αγοράσει ένα νησί της Μεσογείου για να στεγάσει πρόσφυγες που διέφυγαν από τη συριακή σύγκρουση. Επίσημος ιστότοπος Ιστότοπος του Έθνους Προσφύγων, που περιλαμβάνει την προτεινόμενη σημαία
|
Το Έθνος Προσφύγων (αγγλικά: Refugee Nation) είναι πρόταση του 2015 για τη δημιουργία ενός νέου έθνους που θα επανεγκαθιστά οικειοθελώς τον παγκόσμιο προσφυγικό πληθυσμό για την επίλυση της προσφυγικής κρίσης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, υπήρχαν περίπου 82 εκατομμύρια πρόσφυγες και εσωτερικά εκτοπισμένοι στον κόσμο κατά τη στιγμή της πρότασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD
|
Αριούλφος του Σπολέτο
|
Το 592 ο Αριούλφος, του οποίου η θέση στο Σπολέτο του επέτρεπε να ελέγχει τα βασικά σημεία κατά μήκος της Βία Φλαμίνια, της βασικής επικοινωνίας μεταξύ Ραβέννας και Ρώμης, έκοψε την εναλλακτική της, την οχυρωμένη Βία Αμερίνα, και κατέλαβε αρκετές Βυζαντινές πόλεις. Κατέλαβε πολλά οχυρά στο Λάτιο και απείλησε τη Ρώμη, όπου ο πάπας Γρηγόριος Α΄, αποκομμένος από το Εξαρχάτο της Ραβέννας, αναγκάστηκε να συνάψει χωριστή ειρήνη μαζί του, προς έντονη δυσαρέσκεια του Ρωμανού εξάρχου της Ραβέννας, που ήταν ο Αυτοκρατορικός (Bυζαντινός) εκπρόσωπος στην Ιταλία και προϊστάμενος των παπών. Οι επιτυχίες του Αριούλφος ήταν σύντομες: οι δυνάμεις του Ρωμανού ανακατέλαβαν τις Ρωμαϊκές οχυρώσεις και την πόλη Περούτζια και καθάρισαν τους δρόμους για την περίοδο αυτή. Στη συνέχεια βοήθησε τον Αρέχις Α΄ δούκα του Μπενεβέντο να πολιορκήσει τη Νάπολη, μία άλλη σημαντική πόλη της Ιταλίας του Αυτοκράτορα Μαυρικίου. Κέρδισε μία μεγάλη νίκη στο Καμερίνο (Camerinum), όπου σύμφωνα με τον Παύλο τον Διάκονο, ισχυρίστηκε ότι είδε τον Άγιο Σαβίνο, τον μάρτυρα-ήρωα του Σπολέτο, να τον βοηθάει και έτσι οδηγήθηκε να προσηλυτιστεί στον Καθολικό Χριστιανισμό. Παύλος ο Διάκονος . (northvegr.org) Historia Langobardorum.
|
Ο Αριούλφος, Ariulf (απεβ. 602) ήταν ο δεύτερος δούκας του Σπολέτo, από το 592 (έτος τού τέλους τού Φαροάλδος Α΄ ) μέχρι το δικό του τέλος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%BF
|
Λάουρα Παουζίνι
|
1993: Laura Pausini (Ιταλικά) 1994: Laura (Ιταλικά) 1994: Laura Pausini (Ισπανικά) 1996: Le cose che vivi (Ιταλικά) 1996: Las cosas que vives (Ισπανικά) 1998: La mia risposta (Ιταλικά) 1998: Mi respuesta (Ισπανικά) 2000: Tra te e il mare (Ιταλικά) 2000: Entre tú y mil mares (Ισπανικά) 2001: The Best Of: E ritorno da te (Ιταλικά) 2001: Lo mejor de: Volveré junto a ti (Ισπανικά) 2002: From the Inside (Αγγλικά) 2004: Resta in ascolto (Ιταλικά) 2004: Escucha (Ισπανικά) 2005: Live in Paris 05 (Ιταλικά) 2006: Io canto (Ιταλικά) 2006: Yo canto (Ισπανικά) 2007: San Siro 07 (Ιταλικά) 2008: Primavera in Anticipo (Ιταλικά) 2008: Primavera Anticipada (Ισπανικά) 2009: Laura Live World Tour 09 (Ιταλικά) 2009: Laura Live Gira Mundial 09 (Ισπανικά) 2011: Inedito (Ιταλικά) 2011: Inédito (Ισπανικά) 2015: Simili (Ιταλικά) 2015: Similares (Ισπανικά) 2018: Fatti sentire(Ιταλικά) 2018: Hazte sentir (Ισπανικά)Albums Year Title Language Chart Positions Certifications Sales IT U.S. Latin U.S. Heat CH ES FR SE AR BR FI NL BE (Wa) 1993 Laura Pausini Release date: May 18 Labels: CGD Formats: Cassette, CD, LP Italian 6 - - - - - - - - - 3 29 Platinum (ABPD) 5× Platinum (FIMI) Gold (SNEP)[1] 2× Platinum (CAPIF) 3,000,000 1994 Laura Release date: February 26 Labels: CGD Formats: Cassette, CD, LP Italian 2 - - 4 - - - - - - 1 33 2× Platinum (CAPIF) Gold (ABPD) 5× Platinum (FIMI) Platinum (IFPI) 4,000,000 Laura Pausini Released: November 22 Labels: CGD Formats: Cassette, CD, LP Spanish - 31 - - - - - - - - - - Platinum (ABPD) 4× Gold (AMPROFON) 11× Platinum (PROMUSICAE) 3,000,000 1996 Le cose che vivi Release date: September 12 Labels: CGD East West Formats: CD Italian 2 - - 1 - 16 2 - - - 6 3 Platinum (IFPI) 2× Platinum (FIMI) Gold (IFPI Sweden) Gold (IFPI Switzerland) 8,000,000 Las cosas que vives Release date: September 12 Labels: CGD East West Formats: CD Spanish - 15 - - - - - - - - - - 3× Platinum (CAPIF) 2× Platinum (ABPD) 5× Platinum (PROMUSICAE) Platinum (AFP) 1998 La mia risposta Release date: October 15 Labels: CGD East West Formats: CD Italian 1 - - 3 - 64 30 - - - 34 26 3× Platinum (FIMI) Gold (IFPI Switzerland) 2,500,000 Mi respuesta Release date: October 15 Labels: CGD East West Formats: CD Spanish - 23 - - - - - - - - - - Gold (ABPD) 2× Platinum (PROMUSICAE) 2000 Tra te e il mare Release date: September 15 Labels: CGD East West Formats: CD Italian 2 - - 3 - 41 - - 4 40 38 Gold (IFPI Finland) 4× Platinum (FIMI) Platinum (IFPI Switzerland) 3,000,000 Entre tú y mil mares Release date: September 15 Labels: CGD East West Formats: CD Spanish - 26 - - - - - - - - - - Gold (RIAA) Gold (ABPD) Platinum (PROMUSICAE) 2001 The Best of Laura Pausini: E ritorno da te Release date: October 8 Labels: CGD East West Formats: CD Italian 1 - - 3 - - 27 - - 6 28 9 2× Platinum (SNEP)[2] Platinum (IFPI) 7× Platinum (FIMI) 2× Platinum (IFPI Switzerland) 5,000,000 Lo mejor de Laura Pausini: Volveré junto a ti Release date: October 8 Labels: CGD East West Formats: CD Spanish - 9 - - 93 - - - - - - - 2× Platinum (CAPIF) Platinum (ABPD) Gold (RIAA) 2× Platinum (PROMUSICAE) 2002 From the Inside Release date: November 5 Labels: Atlantic Formats: CD English 3 - - 4 - 34 24 - - 3 32 38 Platinum (FIMI) Gold (RIAJ) Gold (PROMUSICAE) 2,500,000 2004 Resta in ascolto Release date: October 26 Labels: Warner Formats: CD Italian 1 - - 2 - 7 22 - - 18 19 9 Gold (SNEP)[3] 4× Platinum (FIMI) 2× Platinum (IFPI Switzerland) 4,300,000 Escucha Released: October 26 Labels: Warner Formats: CD Spanish - 20 20 - 3 - - - - - - - Platinum (IFPI Chile) Platinum (AMPROFON) Gold (RIAA) 2006 Io canto Release date: November 10 Labels: Warner Formats: CD Italian 1 - - 1 - 15 7 - 18 33 66 8 Gold (SNEP)[4] 8× Platinum (FIMI) Platinum (IFPI Switzerland) 3,000,000 Yo canto Release date: November 14 Labels: Warner Formats: CD Spanish - 22 12 - 15 - - 16 - - - - Gold (AMPROFON) 2008 Primavera in anticipo Release date: November 14 Labels: Warner Formats: CD Italian 1 - - 4 - 27 - - - 33 59 27 6× Platinum (FIMI) Platinum (IFPI Switzerland) 800,000 Primavera anticipada Release date: November 11 Labels: Warner Formats: CD Spanish - 15 - - 10 - - 9 - - - - 1999: Laura Pausini Video Collection (VHS) 2001: Live 2001-2002 World Tour 2005: Live in Paris 05 2007: San Siro 07 DVD Double DVD version 1996: Tudo o que eu vivo 2004: Resta in ascolto 2004: Escucha 2005: Live in Paris 05 2006: Io canto - Yo canto 2006: Io canto -Special Edition only for Greece 2008: Primavera in Anticipo- Delux edition 2008: Primavera in Anticipo- Platimum edition Επίσημη ιστοσελίδα Il Mondo di Laura
|
Η Λάουρα Παουζίνι (Laura Pausini, 16 Μαΐου 1974) είναι Ιταλίδα τραγουδίστρια. Το 1993 ενώ είχε ξεκινήσει να ασχολείται με την κεραμική, η ζωή της ξαφνικά άλλαξε. Αιτία η συμμετοχή της στο San Remo, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ιταλικής μουσικής. Η Laura Pausini τραγούδησε το "La Solitudine" κερδίζοντας το βραβείο στην κατηγορία της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης τραγουδίστριας. Χάρις στο τραγούδι αυτό, η καριέρα της ξεκίνησε και η ζωή της άλλαξε οριστικά. Μια μέρα μετά τη μεγάλη της νίκη, το τραγούδι μεταδόθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο το όνομά της κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Εκτός από το "La Solitudine", εξίσου γνωστό έγινε κι ένα άλλο τραγούδι, το "Non c'e". Το "La Solitudine" διασκευάστηκε στα ελληνικά, για να γίνει η γνωστή επιτυχία του Θάνου Καλλίρη "Το νου σου κύριε οδηγέ". Μετά την επιτυχία του πρώτου της άλμπουμ, η Laura Pausini ηχογράφησε την δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο "Laura". Από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ ήταν τα "Lui non sta con te", "Gente" και "Strani Amori" ( με το τραγούδι αυτό η Laura ήρθε τρίτη στο Φεστιβάλ του San Remo το 1994 στην κατηγορία της "Guest Star"). Το όνομά της είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης εκτός της Ισπανίας όπου δεν είχαν ακουστεί ακόμα τα τραγούδια της. Όμως το 1994 αποφάσισε να ηχογραφήσει το πρώτο της άλμπουμ στα Ισπανικά. Στην πραγματικότητα ήταν μια συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια από τις δύο προηγούμενες δισκογραφικές της δουλειές, ηχογραφημένα όμως στα Ισπανικά. Τραγούδια όπως τα "La Soledad", "Se Fue" και "Amores Extranos", την καταξίωσαν και εκεί ως η πρώτη μη Ισπανίδα τραγουδίστρια με πωλήσεις δίσκων που ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα μόνο στην Ισπανία. Με την επιτυχία της αυτή, οι πόρτες της Λατινο-Αμερικάνικης αγοράς άνοιξαν διάπλατα. Ακολούθησαν δύο χρόνια σιωπής και το 1996 η Laura Pausini κυκλοφόρησε το δεύτερο Ισπανόφωνο άλμπουμ της που είχε τίτλο "Las Cosas Que Vives" και στο οποίο υπήρχαν επιπλέον τρία τραγούδια ερμηνευμένα στα Πορτογαλικά. Το αντίστοιχο άλμπουμ ηχογραφήθηκε και στα Ιταλικά έχοντας τίτλο "Le Cose Che Vivi". Η Pausini πραγματοποιούσε πλέον μεγάλες πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Απόδειξη οι επιτυχίες της "Inolvidable", "Las Cosas Que Vives" και "Dos Enamorados". Μέσα στο 1998 ηχογράφησε το "La Mia Risposta" που όπως και η προηγούμενη δισκογραφική της δουλειά, κυκλοφόρησε και στα Ισπανικά ("Mi Respuesta"). Παράλληλα ήταν και πρώτη προσπάθεια της ίδιας να παντρέψει τη σύνθεση με τη μουσική δημιουργώντας κάτι αποκλειστικά δικό της (Emergencia De Amor","En Ausencia de ti"). Ένα από τα τραγούδια του δίσκου είχε και αγγλικούς στίχους ("Looking For An Angel"). Επρόκειτο για τη σύνθεση που έκανε ο Phil Collins ειδικά για την Laura Pausini. Το άλμπουμ στο σύνολό του αντικατόπτριζε όσο κανένα άλλο τον εσωτερικό κόσμο της Ιταλίδας τραγουδίστριας που είχε ξεκινήσει να κάνει και δικές της συνθέσεις. Λίγο αργότερα η Laura τραγούδησε τη σύνθεση του Richard Marx "One More Time" για το soundtrack της ταινίας Message In A Bottle. Ένας τρόπος για να εισχωρήσει στην Αμερικάνικη αγορά ήταν να ερμηνεύσει τραγούδια με αγγλικούς στίχους. Αλλά ο σκοπός της δεν ήταν μονάχα αυτός. Το όνειρό της ήταν να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία κατακτώντας ουσιαστικά όλα τα αγγλόφωνα κράτη. Το Σεπτέμβριο του 2000 ο κόσμος υποδέχτηκε μια ακόμα δισκογραφική της δουλειά και συγκεκριμένα το "Tra Te E IL Mare", ένα άλμπουμ με 14 τραγούδια μεταφρασμένα και στα Ισπανικά. Το "Entre Tu Y Mil Mares" (σύνθεση του γνωστού Ιταλού συνθέτη Biaggio Antonaci) ήταν το single που ξεχώρισε. Το τραγούδι μιλούσε για τη θάλασσα που συμβολικά ένωνε δύο ανθρώπους και συνοδευόταν με ένα εντυπωσιακό video clip γυρισμένο στις εξωτικές παραλίες του Malibu. Επίσης η Pausini συμμετείχε σε ένα ακόμα soundtrack και συγκεκριμένα στο κομμάτι "The extra mile" για την ταινία Pokemon 2000. Καθώς το 2001 βρισκόταν στο τέλος του, η Laura συγκέντρωσε τα καλύτερα τραγούδια της σε ένα cd που κυκλοφόρησε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το Μάρτιο του 2001 ξεκίνησε να ηχογραφεί το πρώτο της αποκλειστικά αγγλόφωνο άλμπουμ με στόχο να το κυκλοφορήσει μέσα στο 2002. Πιθανότατα μάλιστα να περιέχονται και τα τρία προηγούμενα αγγλόφωνα τραγούδια της. Όλα τα υπόλοιπα θα είναι καινούργιο υλικό. Μεταξύ αυτών και η αγγλική εκδοχή του "Un Error de los Grandes" το οποίο θα ονομάζεται "Everyday is a Monday" καθώς επίσης και το "En Ausencia de ti" που ο αγγλικός του τίτλος θα είναι "It's not goodbye". Κυκλοφόρησε το 2004το άλμπουμ Resta in Ascolto και το 2006 επανήλθε με το IO CANTO που περιέχει διασκεύες παλιών ιταλικών επιτυχιών
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Bloodline (τραγούδι της Αριάνα Γκράντε)
|
Το τραγούδι επιβεβαιώθηκε στο Instagram στις 22 Ιανουαρίου 2019. Στις 23 Ιανουαρίου 2019, η Γκράντε είπε ότι αυτό το τραγούδι είναι "που θέλει κάποιον, αλλά όχι αρκετό για να τα έχεις στο αίμα σου". Το record παρουσιάζει μια ηχητική αλλαγή από τη γιαγιά της Γκράντε την Marjorie Grande, στην οποία μιλάει για ένα ακουστικό. Ωστόσο, η Grande το έκοψε έτσι ώστε να ακούγεται σαν να μιλάει για σεξ. Η Γκράντε δήλωσε επίσης ότι χρησιμοποίησε αυτό το ηχητικό δάγκωμα επειδή η γιαγιά της είναι ο «ματριάρχης του αίματος της». Γράφτηκε από την Αριάνα Γκράντε, τον Savan Kotecha και τους παραγωγούς Max Martin και Ilya Salmanzadeh. Τα φωνητικά της Grande καταγράφηκαν στο MXM Studios στο Λος Άντζελες και στο Wolf Cousins Studios στη Στοκχόλμη. Είναι ένα reggae-pop τραγούδι με επιρροές R & B, που περιέχει ένα χτύπημα μπάσο. Έχει συγκριθεί με το single "Side by Side" της Grande και το "Greedy" από το άλμπουμ Dangerous Woman. Because I'm trying to do the best I can And they can't find something to satisfy me, ughMmm, yeah, yuh Even though you're bad for me, I know You're the one that I'm thinkin' Got me feelin' so incredible Would you mind maybe linkin'?Love me, love me, baby Are you down? Can you let me know? Love me, thank you, leave me Put it down, then it's time to go Get it like you love me But you don't, boy, it's just for show Take it or leave it, you gotta take it or leave it, like uhDon't want you in my bloodline, yuh Just wanna have a good time, yuh Ain't no need to apologize, no But you gon' have to let this shit go Don't want you in my bloodline, yuh Not tryna make you all mine, yuh Ain't no need to apologize, no But you gon' have to let this shit go, yeahYeah-eh-eh Yeah-eh Yeah, yeah, yeah, yuhNo, we won't be talking the next day I ain't got nothin' to say I ain't lookin' for my one true love Yeah, that ship sailed awayLove me, love me, baby Are you down? Can you let me know? Love me, thank you, leave me Put it down, then it's time to go Get it like you love me But you don't, boy, it's just for show Take it or leave it, you gotta take it or leave it like uhDon't want you in my bloodline, yuh Just wanna have a good time, yuh Ain't no need to apologize, no But you gon' have to let this shit go Don't want you in my bloodline, yuh (Don't want you in my) Not tryna make you all mine, yuh (Not tryna make you) Ain't no need to apologize, no (Ain't no need to, yeah) But you gon' have to let this shit go, yeahOh, yeah Yeah-eh-eh Yeah-eh Yeah, yeah, yeahSay I know what you want, what you want from me I know what you think, what you think you see I know what you looking for, but I'm complete I know what you need, but it won't be me I know what you want, what you want from me I know what you think, what you think you see I know what you looking for, but I'm complete I know what you need, but it won't be me (But it won't be me)Don't want you in my bloodline, yuh (Don't want you, baby) Just wanna have a good time, yuh (Just tryna have a good time) Ain't no need to apologize, no (No) But you gon' have to let this shit go (Yeah, yeah) Don't want you in my bloodline, yuh Not tryna make you all mine, yuh Ain't no need to apologize, no But you gon' have to let this shit go, yeahWoo Yeah-eh-eh, yeah Yeah, yeah, yeah Yeah-eh-eh Yeah, yeah, yeah Yeah, yeah yeah https://www.lyrics.com/lyric/35927058/Ariana+Grande/bloodline
|
Το "Bloodline" είναι ένα τραγούδι της Αμερικανίδας τραγουδίστριας Αριάνα Γκράντε από το πέμπτο της άλμπουμ, Thank U, Next (2019) μέσω της Republic Records. Γράφτηκε από την Αριάνα Γκράντε, τον Savan Kotecha και τους παραγωγούς Max Martin και Ilya Salmanzadeh. Εμπορικά, έφτασε τα κορυφαία 10 στην Ελλάδα και την Ουγγαρία, καθώς και τα 20 κορυφαία στην Αυστραλία, τον Καναδά, την Πορτογαλία, τη Σιγκαπούρη και τη Σλοβακία. Έφτασε στις 22 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bloodline_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5)
|
Α.Σ. Κεφαλονιά
|
Ο Α.Σ. Κεφαλονιά ιδρύθηκε το 2001, όταν ο Γ.Α.Σ. Κεφαλονιάς συγχωνεύτηκε με το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Κεφαλληνιακού Α.Ο. Δύο χρόνια μετά, με ιδιωτική πρωτοβουλία, ανακαινίστηκε το Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Αργοστολίου «Αντώνης Τρίτσης», το οποίο ο σύλλογος χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα ως έδρα.Την αγωνιστική περίοδο 2006-07, αξιοποιώντας τις βάσεις των προπονητών Κώστα Ζέρβα και Γιώργου Σκροπολίθα, η κεφαλονίτικη ομάδα κατέκτησε το τοπικό πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.Σ.Κ.Α.Η., λαμβάνοντας παράλληλα το δικαίωμα συμμετοχής για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Γ' Εθνική Κατηγορία.Τη χρονιά 2007-08 η ομάδα συγκέντρωσε 15 νίκες και 11 ήττες στο Πρωτάθλημα του 1ου Ομίλου Νότου, καταλαμβάνοντας την 7η θέση της τελικής βαθμολογίας. Την επόμενη περίοδο, 2008-09, με 17 νίκες και 9 ήττες σκαρφάλωσε στην 5η θέση.Ωστόσο το μετά το πέρας της περιόδου, λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, κορμού αθλητών και νέων παραγόντων, αποφασίστηκε η προσωρινή αναστολή της λειτουργίας του ανδρικού τμήματος και η εθελοντική επιστροφή στα τοπικά πρωταθλήματα. Το τμήμα επαναλειτούργησε μετά από ένα χρόνο απουσίας την περίοδο 2010-11, λαμβάνοντας μέρος στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας Ε.Σ.ΚΑ.Η. Κατάφερε επιτυχώς να εισέλθει στη φάση των play-off ανόδου, χωρίς ωστόσο να πετύχει το στόχο του.Την επόμενη χρονιά, 2011-12, πάντα στη Β' Κατηγορία, ο σύλλογος ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 6η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα του ομίλου του. Την αγωνιστική περίοδο 2013-14 ο σύλλογος διαγωνίστηκε στα πλαίσια του 2ου Ομίλου της Β' Κατηγορίας τον οποίο συνέθεσαν 10 ομάδες. Έχοντας συγκεντρώσει 16 νίκες και 2 ήττες έκλεισε τη χρονιά στην κορυφή της βαθμολογίας, λαμβάνοντας το δικαίωμα ανόδου στην Α2 Κατηγορία από το επόμενο φθινόπωρο. Τη χρονιά 2014-15 το Πρωτάθλημα της κατηγορίας αυτής οργανώθηκε σε έναν και μοναδικό Όμιλο των 14 συλλόγων. Η ομάδα της Κεφαλονιάς, με απολογισμό 23 νίκες και 3 ήττες, κατέκτησε το δεύτερο συνεχόμενό της Πρωτάθλημα, ανεβαίνοντας στην Α1 Κατηγορία. Και τις δύο αυτές πετυχημένες χρονιές στον πάγκο της ομάδας καθόταν ο Λεωνίδας Παπαδάτος. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο,2018-19, ο Α.Σ. Κεφαλονιά λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα τη, Β Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ένωση Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Αχαΐας-Ηλείας. Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Αργοστολίου «Αντώνης Τρίτσης», χωρητικότητας 1.200 θεατών. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είναι ο Μιχάλης Βασιλάτος . Μετά από προσωρινή αναστολή της λειτουργίας του, το γυναικείο τμήμα της ομάδας επαναλειτούργησε τον Αύγουστο του 2009. Μετά από δύο περιόδους, ωστόσο, αποφασίστηκε η απόσυρσή του από τα πρωταθλήματα της Ε.Σ.Κ.Α.Η., παρόλο που εξακολουθεί να παραμένει ενεργό και να συμμετέχει σε φιλικούς αγώνες. Α.Σ. Κεφαλονιά, επίσημος ιστότοπος του συλλόγου.
|
Ο Αθλητικός Σύλλογος Κεφαλονιά είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στο Αργοστόλι, στο νησί της Κεφαλονιάς, όπου και βρίσκεται η έδρα του, το Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Αργοστολίου «Αντώνης Τρίτσης». Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 2001 και αγωνίζεται με χρώματα το μπλε και το κίτρινο. Διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης για αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιακών βαθμίδων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC
|
Μογγόλοι
|
Το όνομα Μογγόλοι εμφανίζεται στα αρχεία του 8ου αιώνα της Τανγκ δυναστείας. Το όνομα επανεμφανίζεται κατά τον 11ο αιώνα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης των Κιτάν, για να περιγράψει αρχικά ορισμένες μικρές και ασήμαντες ακόμα φυλετικές ομάδες στην περιοχή του ποταμού Ονόν. Κατά τον 13ο αιώνα, ο όρος χρησιμοποιείτο για να περιγράψει μια μεγάλη ομάδα μογγολικών και τουρκικών λαών υπό τη διακυβέρνηση του Τζένγκις Χαν και με την ίδια κατά το δυνατόν πολιτισμική ταυτότητα. Το ζήτημα της προέλευσης των Μογγολικών γλωσσών είναι ακόμα ασαφές. Ορισμένοι ερευνητές πρότειναν διασύνδεση προς τις τουνγκουσικές και τις τουρκικές γλώσσες, οι οποίες περιλαμβάνονται συχνά στην ομάδα των αλταϊκών γλωσσών. Ωστόσο οι γλωσσολογικές μαρτυρίες προς αυτή την κατεύθυνση είναι μάλλον ασθενείς. Οι περισσότεροι δυτικοί ερευνητές αποδέχονται τη στερεότυπη ερμηνεία ότι οι Μογγόλοι του 13ου αιώνα ήταν απλά βάρβαροι και άρπαγες επιδρομείς, με μοναδικό τους προορισμό τη σφαγή, το πλιάτσικο και την καταστροφή. Τούτη η αντίληψη, βασισμένη κυρίως σε περσικές, κινεζικές και ρωσικές αφηγήσεις διαμόρφωσε την εικόνα των Μογγόλων και του Τζένγκις Χαν, αποσπώντας την προσοχή από τις σημαντικές προσφορές που έκαναν στον πολιτισμό του 13ου και του 14ου αιώνα. Πέραν του γεγονότος ότι οι Μογγόλοι είναι κατά κύριο λόγο εκείνοι που επαναπροσδιόρισαν πολιτισμικά τη σχέση ανατολής και δύσης σε έναν ευρύτερο γεωγραφικά χώρο από εκείνον που είχε προσδιορίσει ο Αλέξανδρος, συνδέοντας αξεδιάλυτα την Ευρώπη και την Ασία με νέους εμπορικούς δρόμους, επιπλέον, η κυριαρχία των Μογγόλων στην Κίνα είχε ως αποτέλεσμα την επιρροή του Θιβετιανού Βουδισμού και των Κομφουκιανιστών λογίων στην πολιτική, ιδιαίτερα στην εποχή του Κουμπλάι Χαν. Είναι γνωστές οι κατασκευές τεράστιων οδικών δικτύων και ταχυδρομικών σταθμών σε όλο το αχανές βασίλειο, αλλά και η εύνοια των μογγόλων Χαν προς τις επιστήμες. Εντέλει υπήρξε σημαντική η ενθάρρυνση των εμπόρων να ακολουθήσουν τους χαραγμένους δρόμους του εμπορίου που ουσιαστικά διέτρεχαν όλη την Ασία έως την κινεζική επικράτεια. Σήμερα λαοί μογγολικής καταγωγής ζουν στη Μογγολία, Κίνα (Εσωτερική Μογγολία), Ρωσία, το Καζακστάν και κάποιες χώρες της κεντρικής Ασίας. Οι διαφορές ανάμεσα σε φυλές (εθνικότητες) αντιμετωπίζονται διαφορετικά σε κάθε χώρα. Οι Τουμέντ, Τσαχάρ, Ορντό, Bargut (ή Μπάργκα), Μουριάτ, Ντερμπέντ (και Ντερβέντ), Τορκούντ, Νταριγάνγκα, Υζεμτσίν (ή Υζυμτσίν), Μπαγίντ, Κοτόν, Μιανγκάντ (Μινγκάντ), Ζακτσίν, Νταρχάντ και Οϊράτ θεωρούνται φυλές των Μογγόλων. Άλλες γεωγραφικά διασκορπισμένες ομάδες μογγολικών λαών είναι οι Μογκχόλ, οι Χαζάρα και οι Αϊμάκ στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Ιράν. Ο πληθυσμός της Μογγολίας συντίθεται κατά 92.6% από Μογγόλους, περ. 2,7 εκατομμύρια. Ανάμεσά τους οι Καλκά, οι Ουριανκάι και οι Μπουριάτ θεωρούνται ανατολικοί Μογγόλοι. Οι Οϊράτ, που ζούν στην περιοχή των Αλταΐων ορέων, ανήκουν στους δυτικούς Μογγόλους. Η κινεζική απογραφή του 2000 παραδίδει 5,8 εκατομμύρια Μογγόλους. Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν στην εσωτερική Μογγολία και την επαρχία Λιαονίνγκ. Μικροί αριθμοί Μογγόλων βρίσκονται σε γειτονικές των δύο επαρχίες. Άλλοι λαοί που μιλούν μογγολικές γλώσσες είναι οι Ντορ (Daur), Μονγκόρ (Monguor), Ντονγκξιάνγκ, Μπονάν και τμήματα των Γιουγκούρ (Yugur). Δε μετρούν επισήμως ως τμήμα της μογγολικής εθνικότητας, αλλά αναγνωρίζονται ως εθνικότητες per se. Στη Ρωσία οι Μπουριάτ ανήκουν στους ανατολικούς Μογγόλους. Στους δυτικούς Μογγόλους ανήκουν οι Οϊράτ των Αλταΐων και οι Καλμίκοι στο βόρειο τμήμα της Κασπίας όπου συνθέτουν το 53.3% του πληθυσμού της Δημοκρατία της Καλμίκια. Ο Αλταϊκοί λαοί είναι εθνικότητα μογγολική, αλλά μιλούν τουρκική γλώσσα. Στο σύνολό τους συγκεντρώνουν πληθυσμό ενός περίπου εκατομμυρίου ατόμων. Μογγολική ιστορία Μογγολική αυτοκρατορία Εθνικές ομάδες της Μογγολίας Εθνικός χάρτης της Μογγολίας
|
Με το όνομα Μογγόλοι (Μογγολικά: Mongɣul. Κυριλλική γραφή: Монгол) εννοείται ένα σύνολο εθνικών ομάδων που κατοικεί σήμερα κυρίως στη Μογγολία, την Κίνα και τη Ρωσία. Βέβαια αυτός ο ορισμός δεν καλύπτει πλήρως τους μογγολικούς λαούς, οι οποίοι διαιρούνται κυρίως σε ανατολικούς και δυτικούς Μογγόλους οπως οι τουρκοι . Σε μια ευρύτερη έννοια ο όρος μογγολικοί λαοί περιλαμβάνει όλους όσους μιλούν μία Μογγολική γλώσσα, όπως για παράδειγμα οι Καλμούχοι της ανατολικής Ευρώπης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9
|
Ruby
|
Η αρχική ιδέα για τη Ruby προέκυψε στις 24 Φεβρουαρίου 1993 από το Yukihiro Matsumoto που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια νέα γλώσσα που θα ισορροπούσε μεταξύ συναρτησιακού και προστακτικού προγραμματισμού. Ο Matsumoto έχει δηλώσει: "Ήθελα μια γλώσσα σεναρίων πιο ισχυρή από την Perl και πιο αντικειμενοστρεφή από την Python. Για αυτό αποφάσισα να σχεδιάσω τη δική μου γλώσσα". Το όνομα "Ruby" αποφασίστηκε στη διάρκεια μιας ηλεκτρονικής συνομιλίας μεταξύ του Matsumoto και του Keiju Ishitsuka στις 24 Φεβρουαρίου του 1993, πριν γραφεί κώδικας για τη γλώσσα. Αρχικά προτάθηκαν δύο ονόματα: "Coral" και "Ruby", με το τελευταίο να είναι η επιλογή του Matsumoto σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας στη συνέχεια στον Ishitsuka. Ο Matsumoto αργότερα είχε δηλώσει ότι ένας παράγοντας υπέρ της επιλογής του ονόματος "Ruby" ήταν το ότι βρισκόταν στην "πέτρα γενεθλίων" (birthstone) ενός από τους συναδέλφους του. Η πρώτη δημόσια έκδοση της Ruby 0.95 ανακοινώθηκε σε εγχώριες ομάδες νέων (newsgroups) της Ιαπωνίας την 21η Δεκεμβρίου 1995. Στη συνέχεια τρεις εκδόσεις της Ruby έγιναν διαθέσιμες στο διάστημα δύο ημερών, ταυτόχρονα με τη δημιουργία της λίστας ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ruby-list (στην Ιαπωνική γλώσσα), η οποία ήταν η πρώτη λίστα για τη νέα γλώσσα. Ήδη σε αυτή τη φάση της ανάπτυξης ήταν παρόντα αρκετά από τα χαρακτηριστικά που έγιναν γνώριμα από τις επόμενες εκδόσεις της Ruby, όπως η αντικειμενοστρεφής σχεδίαση, οι κλάσεις με κληρονομικότητα, τα mixin, οι απαριθμητές (iterators), τα κλεισίματα (closures), ο χειρισμός εξαιρέσεων (exception handling), και η συλλογή απορριμμάτων. Η Ruby έφτασε την έκδοση 1.0 στις 25 Δεκεμβρίου 1996.Μετά την έκδοση Ruby 1.3 το 1999, άρχισε η πρώτη λίστα ταχυδρομείου στην αγγλική γλώσσα, η ruby-talk, που υπήρξε η αρχή ενός αυξανόμενου ενδιαφέροντος για τη γλώσσα εκτός Ιαπωνίας. Το Σεπτέμβριο του 2000, τυπώθηκε το πρώτο βιβλίο στην αγγλική, το "Programming Ruby", το οποίο και αργότερα δημοσιεύθηκε ελεύθερα για το κοινό, ωθώντας και άλλο τη χρήση της Ruby στον αγγλόφωνο κόσμο. Δείτε επίσης: Ruby on RailsΤο 2005, το ενδιαφέρον για τη γλώσσα Ruby εκτοξεύθηκε σε συνδυασμό με το Ruby on Rails, ένα πλαίσιο ανάπτυξης Web εφαρμογών (web application framework) γραμμένο σε Ruby. Το Rails συχνά θεωρείται ότι έκανε "διάσημη" τη Ruby και συνδέεται τόσο στενά με αυτήν που συχνά οι νέοι προγραμματιστές σε Ruby θεωρούν τη γλώσσα και το πλαίσιο ταυτόσημα. Η Ruby 1.9.1 εισάγει κάποιες σημαντικές αλλαγές σε σχέση με την έκδοση 1.8.6. Κάποια παραδείγματα ακολουθούν: Τοπικές μεταβλητές (μεταβλητές που είναι ορατές μόνο στην ενότητα/block στην οποία δηλώθηκαν) Επιπλέον σύνταξη για λ-εκφράσεις (fun = ->(a,b) { puts a + b }) Υποστηρίζονται κωδικοποιήσεις χαρακτήρων ανά συμβολοσειρά Ο Matsumoto έχει πει ότι η Ruby έχει σχεδιαστεί για παραγωγικότητα και ευχάριστη χρήση από τον προγραμματιστή, ακολουθώντας τις αρχές της καλής σχεδίασης διεπαφών χρήστη. Τονίζει ότι η σχεδίαση συστημάτων πρέπει να δίνει έμφαση στις ανθρώπινες ανάγκες, και όχι σε αυτές του υπολογιστή: Συχνά οι άνθρωποι, ειδικά οι μηχανικοί υπολογιστών, εστιάζουν στους υπολογιστές. Σκέφτονται: "Κάνοντας αυτό, ο υπολογιστής θα τρέξει πιο γρήγορα. Κάνοντας αυτό, ο υπολογιστής θα τρέξει πιο αποδοτικά. Κάνοντας αυτό, ο υπολογιστής θα ..." Εστιάζουν την προσοχή τους στους υπολογιστές. Αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να εστιάσουμε στους ανθρώπους, στο πώς οι άνθρωποι προγραμματίζουν ή χειρίζονται τις εφαρμογές των υπολογιστών. Είμαστε τα αφεντικά. Οχι οι σκλάβοι. Η Ruby λέγεται ότι ακολουθεί την "αρχή της ελάχιστης έκπληξης", το οποίο σημαίνει ότι η γλώσσα πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι ώστε να μην μπερδεύονται οι έμπειροι χρήστες της. Ο Matsumoto έχει πει ότι ο βασικός στόχος της σχεδίασής του ήταν να δημιουργήσει μια γλώσσα, την οποία θα απολάμβανε ο ίδιος να χρησιμοποιεί, ελαχιστοποιώντας την προγραμματιστική δουλειά και τα πιθανά διφορούμενα σημεία. Έχει πει ότι δεν είχε εφαρμόσει την αρχή της ελάχιστης έκπληξης στη Ruby, αλλά η φράση έχει πια συνδεθεί στενά με αυτήν. Η φράση η ίδια έχει υπάρξει πηγή εκπλήξεων, αφού οι αρχάριοι χρήστες πιστεύουν ότι σημαίνει ότι οι συμπεριφορές της Ruby προσπαθούν να μοιάσουν σε αυτές άλλων γνώριμων γλωσσών. Σε μια συζήτηση το Μάιο του 2005 στην ομάδα comp.lang.ruby, ο Matsumoto προσπάθησε να κρατήσει μια απόσταση μεταξύ της Ruby και της παραπάνω "αρχής", εξηγώντας ότι, αφού κάθε σχεδιαστική απόφαση θα καταπλήξει κάποιον, χρησιμοποιεί ένα προσωπικό μέτρο για την αποτίμηση της "έκπληξης". Αν αυτό το προσωπικό μέτρο παραμένει συνεπές, θα υπάρχουν λίγες εκπλήξεις για αυτούς που το γνωρίζουν.Ο Matsumoto το περιέγραψε ως εξής σε μια συνέντευξη: Κάθε άνθρωπος έχει ένα προσωπικό παρελθόν. Κάποιος μπορεί να ήρθε από την Python, κάποιος άλλος από την Perl, και μπορεί να εκπλαγούν από διάφορες όψεις της γλώσσας. Τότε έρχονται και μου λένε, 'ένιωσα έκπληξη από αυτό το χαρακτηριστικό της γλώσσας, η Ruby παραβαίνει την αρχή της ελάχιστης έκπληξης.' Περίμενε. Περίμενε. Η αρχή της ελάχιστης έκπληξης δεν είναι μόνο για εσένα. Η αρχή της ελάχιστης έκπληξης σημαίνει την αρχή της ελάχιστης δικής μου έκπληξης. Και αυτό σημαίνει ότι ισχύει όταν έχεις μάθει τη Ruby αρκετά καλά. Για παράδειγμα, ήμουν προγραμματιστής της C++ πριν αρχίσω τη σχεδίαση της Ruby. Προγραμμάτιζα αποκλειστικά σε C++ για δύο με τρία χρόνια. Και μετά από δύο χρόνια προγραμματισμού με C++, η γλώσσα αυτή εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Πλήρως αντικειμενοστρεφής με κληρονομικότητα, mixin, και μετακλάσεις Δυναμικοί τύποι και Duck typing Τα πάντα είναι εκφράσεις (ακόμα και οι εντολές) και τα πάντα εκτελούνται προστακτικά (ακόμα και οι δηλώσεις) Σύντομη και ευέλικτη σύνταξη που ελαχιστοποιεί το "συντακτικό θόρυβο" και είναι η βάση για γλώσσες συγκεκριμένων πεδίων (domain specific languages) Δυναμική ανάκλαση και τροποποίηση αντικειμένων στο χρόνο εκτέλεσης για τη διευκόλυνση του μεταπρογραμματισμού Κλεισίματα, απαριθμητές και γεννήτριες, με μια μοναδική σύνταξη ενοτήτων (blocks) Ρητός συμβολισμός για δυναμικούς πίνακες, πίνακες κατακερματισμού (hashes), κανονικές εκφράσεις και σύμβολα Ενσωμάτωση κώδικα σε συμβολοσειρές (variable interpolation) Παράμετροι με εξορισμού τιμές (Default arguments) Τέσσερα επίπεδα εμβέλειας μεταβλητών: καθολική, κλάσης, στιγμιότυπου κλάσης και τοπική, που σημειώνονται με σύμβολα (sigils) και χρήση κεφαλαίων-μικρών ανά περίπτωση Αυτόματη συλλογή απορριμμάτων Συνέχειες (continuations) πρώτης τάξης Αυστηροί κανόνες έμμεσης μετατροπής τιμών αληθείας (τα πάντα είναι αληθή εκτός του false και του nil) Χειρισμός εξαιρέσεων Υπερφόρτωση τελεστών Ενσωματωμένη υποστήριξη για ρητούς αριθμούς, μιγαδικούς αριθμούς και αριθμητική άπειρης ακρίβειας Ρυθμιζόμενη διανομή των κλήσεων μεθόδων (dispatch) (με τις method_missing και const_missing) Εγγενή νήματα και συνεργατικές ίνες (cooperative fibers) Αρχική υποστήριξη για το πρότυπο Unicode και πολλαπλές κωδικοποιήσεις χαρακτήρων (αν και με κάποια προβλήματα μέχρι την έκδοση 1.9) plug-in API σε C Το κέλυφος Ruby Κεντρική διαχείριση πακέτων μέσω των RubyGems Έχει υλοποιηθεί σε όλες τις σημαντικές πλατφόρμες Μεγάλη βασική βιβλιοθήκη Η Ruby είναι αντικειμενοστρεφής: κάθε τύπος δεδομένων είναι αντικείμενο, συμπεριλαμβανομένων και των κλάσεων και των τύπων που άλλες γλώσσες θεωρούν βασικούς (όπως οι ακέραιοι, οι τιμές αλήθειας και η τιμή "nil"). Κάθε συνάρτηση είναι μια μέθοδος. Οι τιμές με όνομα (μεταβλητές) πάντα είναι αναφορές σε αντικείμενα, και όχι τα ίδια τα αντικείμενα. Η Ruby υποστηρίζει κληρονομικότητα με δυναμική διανομή μεθόδων (dynamic dispatch), mixin και μεθόδους singleton (που ανήκουν και ορίζονται μόνο σε ένα αντικείμενο και όχι σε ολόκληρη την κλάση). Αν και η Ruby δεν υποστηρίζει πολλαπλή κληρονομικότητα, οι κλάσεις μπορούν να εισάγουν μονάδες κώδικα (modules) σαν mixin. Η διαδικαστική σύνταξη υποστηρίζεται αλλά όλες οι μέθοδοι που ορίζονται εκτός της εμβέλειας ενός συγκεκριμένου αντικειμένου είναι στην πραγματικότητα μέθοδοι της κλάσης Object. Επειδή η κλάση αυτή είναι η βασική κλάση κάθε άλλης βάσης, οι αλλαγές είναι ορατές σε όλες τις κλάσεις και τα αντικείμενα. Η Ruby έχει περιγραφεί σαν γλώσσα προγραμματισμού πολλών παραδειγμάτων: επιτρέπει διαδικαστικό προγραμματισμό (ο ορισμός συναρτήσεων/μεταβλητών εκτός κλάσεων τις κάνει μέρος της κλάσης ρίζας, 'self' Object), με αντικειμενοστρεφή χαρακτηριστικά (τα πάντα είναι αντικείμενα) ή συναρτησιακά χαρακτηριστικά και συνέχειες - όλες οι εντολές έχουν τιμές, και οι συναρτήσεις επιστρέφουν την τελευταία τιμή τους). Επιτρέπει ενδοσκόπηση (introspection), ανάκλαση (reflection) και μεταπρογραμματισμό, και υποστηρίζει νήματα βασισμένα στο διερμηνέα. Η Ruby έχει δυναμικό σύστημα τύπων και υποστηρίζει παραμετρικό πολυμορφισμό. Σύμφωνα με τη λίστα συχνών ερωτήσεων της Ruby,: "Αν σας αρέσει η Perl, θα σας αρέσει η Ruby και θα νιώσετε άνετα με τη σύνταξή της. Αν σας αρέσει η Smalltalk, θα σας αρέσει η Ruby και θα νιώσετε άνετα με τη σημασιολογία της. Αν σας αρέσει η Python, μπορεί (ή μπορεί και όχι) να σας ξενίσει η τεράστια διαφορά στη φιλοσοφία σχεδίασης μεταξύ της Python και των Ruby/Perl." Η σύνταξη της Ruby είναι παρόμοια με αυτή της Perl και της Python. Οι ορισμοί κλάσεων και μεθόδων ξεχωρίζουν από λέξεις-κλειδιά. Σε αντίθεση με την Perl, δεν είναι απαραίτητο οι μεταβλητές να έχουν στην αρχή τους ένα αναγνωριστικό σύμβολο. Όταν αυτό όμως χρησιμοποιείται αλλάζει η σημασία της εμβέλειας της μεταβλητής. Η εμφανέστερη διαφορά σε σχέση με τη C και την Perl είναι ότι συνήθως χρησιμοποιούνται λέξεις-κλειδιά για τον ορισμό λογικών ενοτήτων κώδικα, χωρίς αγκύλες (δηλ., ζευγάρι { και }). Για πρακτικούς λόγους, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εκφράσεων και εντολών. Οι αλλαγές γραμμής είναι σημαντικές και αποτελούν το τέλος μιας εντολής - επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ελληνικό ερωτηματικό στη θέση τους. Σε αντιδιαστολή με την Python, οι εσοχές (indentation) δεν έχουν σημασία. Μια από τις διαφορές της Ruby σε σχέση με την Python και την Perl είναι ότι η Ruby κρατά όλες τις μεταβλητές ενός αντικειμένου σαν ιδιωτικές (private) μέσα σε μια κλάση και τις εκθέτει προς τα έξω μόνο μέσω μεθόδων πρόσβασης (attr_writer, attr_reader, κλπ.). Σε αντίθεση με τις μεθόδους "getter" και "setter" άλλων γλωσσών όπως η C++ ή η Java, οι μέθοδοι πρόσβασης στη Ruby δημιουργούνται με μια γραμμή κώδικα με χρήση μεταπρογραμματισμού. Επειδή η κλήση αυτών των μεθόδων δε χρειάζεται παρενθέσεις, είναι εύκολο να αλλάξουμε μια μεταβλητή ενός αντικειμένου σε μια πλήρη συνάρτηση, χωρίς να αλλάξουμε ούτε μια γραμμή κώδικα ή refactoring, επιτυγχάνοντας παρόμοια λειτουργικότητα με τα μέλη ιδιοτήτων της C# και της VB.NET. Οι περιγραφείς ιδιοτήτων της Python (property descriptors) είναι παρόμοιοι αλλά έχουν ένα κόστος στη φάση της ανάπτυξης του λογισμικού. Αν κάποιος αρχίσει στην Python με μια δημόσια μεταβλητή ενός αντικειμένου και στη συνέχεια αλλάξει την υλοποίησή της σε μια ιδιωτική μεταβλητή που φαίνεται μέσα από έναν περιγραφέα ιδιοτήτων, ο εσωτερικός κώδικας της κλάσης μπορεί να χρειαστεί να διορθωθεί ώστε να χρησιμοποιεί την ιδιωτική μεταβλητή και όχι τη δημόσια. Η Ruby αφαιρεί αυτήν την επιλογή της σχεδίασης, επιβάλλοντας όλες οι μεταβλητές αντικειμένων να είναι ιδιωτικές, αλλά παρέχει έναν απλό τρόπο να ορίζονται μέθοδοι get και set. Αυτό συμφωνεί με την ιδέα ότι στη Ruby, κανείς δεν έχει άμεση πρόσβαση στα εσωτερικά μέλη μιας κλάσης από το εξωτερικό της αλλά μπορεί μόνο να στείλει ένα μήνυμα στην κλάση και να λάβει μια απάντηση. Δείτε τα παραδείγματα για δείγματα κώδικα που δείχνουν τη σύνταξη της Ruby. Κάποια χαρακτηριστικά που διαφέρουν σημαντικά σε σχέση με γλώσσες όπως η C ή η Perl: Η σύνταξη της γλώσσας διακρίνει μεταξύ κεφαλαίων και μικρών στα αναγνωριστικά (identifiers), θεωρώντας ότι οι μεταβλητές με κεφαλαία είναι σταθερές. Τα σύμβολα $ και @ δεν δείχνουν τον τύπο της μεταβλητής όπως στην Perl, αλλά την εμβέλειά της. Για να δείξετε έναν αριθμό κινητής υποδιαστολής χωρίς δεκαδικό μέρος, πρέπει να τελειώνει σε 0 (99.0) ή να μετατρέπεται ρητά (99.to_f). Δεν αρκεί να προστεθεί η τελεία (99.) γιατί οι αριθμοί ακολουθούν τη σύνταξη των μεθόδων. Η αποτίμηση τιμών αληθείας δεδομένων που δεν είναι αυτού του τύπου είναι αυστηρή: το 0, το "" και το [] αποτιμώνται σε true. Στη C, η έκφραση 0 ? 1 : 0 αποτιμάται σε 0 (δηλ. false). Στη Ruby, όμως, επιστρέφει 1, γιατί όλοι οι αριθμοί αποτιμώνται σε true; μόνο το nil και το false αποτιμώνται σε false. Ένα αποτέλεσμα αυτού του κανόνα είναι ότι οι μέθοδοι της Ruby κατά σύμβαση — για παράδειγμα, οι αναζητήσεις κανονικών εκφράσεων — όταν επιτύχουν επιστρέφουν αριθμούς, συμβολοσειρές, λίστες ή άλλες τιμές που δεν είναι false αλλά επιστρέφουν nil όταν αποτύχουν. Αυτή η σύμβαση χρησιμοποιείται επίσης και στη Smalltalk, όπου μόνο τα ειδικά αντικείμενα true και false μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια έκφραση αλήθειας. Οι εκδόσεις πριν την 1.9 χρησιμοποιούν απλούς ακέραιους για να αναπαραστήσουν τους χαρακτήρες, όπως στη C. Αυτό μπορεί να προκαλέσει εκπλήξεις όταν τεμαχίζονται οι συμβολοσειρές: το "abc"[0] επιστρέφει 97 (τον κώδικα ASCII του πρώτου χαρακτήρα της συμβολοσειράς) - για να πάρουμε "a" πρέπει να χρησιμοποιηθεί η "abc"[0,1] (υποσυμβολοσειρά μήκους 1) ή η "abc"[0].chr. Η έκφραση statement until expression, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες εντολές άλλων γλωσσών (π.χ. do { statement } while (!(expression)); στη C/C++/...), στην πραγματικότητα δεν τρέχει ποτέ την εντολή statement αν η έκφραση expression είναι ήδη αληθής. Αυτό συμβαίνει γιατί η statement until expression είναι στην πραγματικότητα μια πιο φιλική μορφή (syntactic sugar) της until expression; statement; end, η αντίστοιχη της οποίας στη C/C++ είναι η while (!(expression)) { statement; }, όπως η statement if expression είναι ισοδύναμη με την if (expression) { statement; }. Όμως, η σύνταξη begin statement end until expression στη Ruby θα εκτελέσει την εντολή statement μια φορά ακόμα και αν η έκφραση expression είναι ήδη αληθής, μια συμπεριφορά που μοιάζει με αυτή του "do-while" άλλων γλωσσών. Επειδή οι σταθερές είναι αναφορές σε αντικείμενα, η αλλαγή αυτού στο οποίο δείχνει μια μεταβλητή δημιουργεί μια προειδοποίηση αλλά η τροποποίηση του ίδιου του αντικειμένου όχι. Για παράδειγμα, ο κώδικας Greeting << " world!" if Greeting == "Hello" δεν εμφανίζει κάποιο μήνυμα λάθους η προειδοποίησης. Αυτό είναι παρόμοιο με τις μεταβλητές final της Java ή με τους δείκτες const σε μη-const αντικείμενα στη C++, αλλά η Ruby επιτρέπει το "πάγωμα" ενός αντικειμένου, σε αντίθεση με τη Java.Κάποια χαρακτηριστικά που διαφέρουν σε σχέση με άλλες γλώσσες: Οι συνηθισμένοι τελεστές για εκφράσεις συνθήκης, and και or, δεν ακολουθούν τους κανονικούς κανόνες προτεραιότητας: ο and δεν έχει προτεραιότητα έναντι του or. Η Ruby επίσης έχει τελεστές εκφράσεων || και && που δουλεύουν με τον κλασικό τρόπο. Δείτε επίσης Interactive Ruby ShellΗ επίσημη διανομή της Ruby περιλαμβάνει το "irb", έναν αλληλεπιδραστικό διερμηνέα γραμμής εντολών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για γρήγορες δοκιμές κώδικα. Το παρακάτω κομμάτι κώδικα αναπαριστά ένα παράδειγμα χρήσης του irb: Τα παρακάτω παραδείγματα μπορούν να εκτελεστούν από ένα κέλυφος της Ruby όπως το Interactive Ruby Shell ή να αποθηκευτούν σε ένα αρχείο και να εκτελεστούν από τη γραμμή εντολών γράφοντας ruby <filename>. Το κλασικό παράδειγμα Hello world: Βασικός κώδικας σε Ruby: Μετατροπές: Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να δηλωθούν συμβολοσειρές στη Ruby. Τα παρακάτω παραδείγματα είναι ισοδύναμα και υποστηρίζουν την παρεμβολή συμβολοσειρών (interpolation): Οι παρακάτω αναθέσεις είναι ισοδύναμες και παράγουν βασικές συμβολοσειρές: Δημιουργία και χρήση ενός πίνακα: Δημιουργία και χρήση ενός πίνακα συσχετίσεων (πίνακες κατακερματισμού ή hashes στη Ruby): Σύνταξη με δύο τρόπους για τη δημιουργία ενοτήτων κώδικα: Όταν δημιουργείται μια ενότητα κώδικα, πάντα είναι συνδεδεμένη με μια μέθοδο, ως προαιρετική παράμετρο της ενότητας. Πέρασμα σαν παράμετρο μιας ενότητας για να είναι κλείσιμο: Δημιουργία μιας ανώνυμης συνάρτησης: Επιστροφή ενός κλεισίματος από μια μέθοδο: Αποδίδοντας τη ροής του ελέγχου προγράμματος σε μια ενότητα που δόθηκε στο χρόνο κλήσης: Απαρίθμηση ακολουθιών και πινάκων με τη χρήση ενοτήτων: Μια μέθοδος όπως η inject() μπορεί να δέχεται και μια παράμετρο και μια ενότητα. Η inject εκτελείται σε κάθε μέλος μιας λίστας, εκτελώντας κάποια συνάρτηση σε αυτό, κρατώντας ένα σύνολο. Αυτό είναι ανάλογο με τη συνάρτηση foldl στις συναρτησιακές γλώσσες προγραμματισμού. Για παράδειγμα: Στο πρώτο πέρασμα, η ενότητα δέχεται το 10 (την παράμετρο) σαν sum, και το 1 (το πρώτο στοιχείο του πίνακα) σαν στοιχείο και επιστρέφει 11. Το 11 τότε γίνεται το sum του επόμενου περάσματος, που προστίθεται στο 3 για να γίνει 14. Το 14 στη συνέχεια προστίθεται στο 5, για να επιστρέψει τελικά 19. Οι ενότητες δουλεύουν με πολλές ενσωματωμένες μεθόδους: Χρησιμοποιώντας μια απαρίθμηση και μια ενότητα για να πάρουμε το τετράγωνο των αριθμών από το 1 ως το 10: Ο παρακάτω κώδικας ορίζει μια κλάση με το όνομα Person. Εκτός του 'initialize', του κλασικού κατασκευαστή (constructor) που δημιουργεί νέα αντικείμενα, έχει δύο μεθόδους: μία που αντικαθιστά τον τελεστή σύγκρισης <=> (ώστε το Array#sort να ταξινομεί κατά ηλικία) και μία που αντικαθιστά τη μέθοδο to_s (ώστε η Kernel#puts να μπορεί να μορφοποιήσει την έξοδό της). Εδώ ο κώδικας "attr_reader" είναι ένα παράδειγμα μεταπρογραμματισμού σε Ruby: η "attr_accessor" ορίζει μεθόδους "getter" και "setter" των μεθόδων των αντικειμένων, ενώ η "attr_reader" μόνο μεθόδους "getter". Επίσης, η τελευταία αποτιμημένη εντολή μιας μεθόδου είναι και η τιμή που επιστρέφει, επιτρέποντας την παράλειψη της 'return'. Τα παραπάνω τυπώνουν τρία ονόματα σε αντίστροφη σειρά ηλικίας: Ανοιχτές κλάσεις Στη Ruby οι κλάσεις δεν είναι ποτέ κλειστές: μπορείτε πάντα να προσθέσετε μεθόδους σε μια υπάρχουσα κλάση. Αυτό εφαρμόζεται τόσο στις κλάσεις που γράφετε, όσο και στις ενσωματωμένες κλάσεις. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ανοίξετε τον ορισμό μιας υπάρχουσας κλάσης, και τα νέα περιεχόμενα που θα ορίσετε θα προστεθούν εκεί. Ένα απλό παράδειγμα πρόσθεσης μια νέας μεθόδου στην κλάση Time της βασικής βιβλιοθήκης: Η προσθήκη μεθόδων σε κλάσεις που έχουν ήδη οριστεί συχνά ονομάζεται "μπάλωμα-μαϊμού" (monkey-patching). Η πρακτική αυτή, μπορεί να οδηγήσει σε πιθανές συγκρούσεις όσον αφορά τη συμπεριφορά του κώδικα και στη συνέχεια σε απρόβλεπτα αποτελέσματα. Αν ακολουθείται χωρίς προσοχή μπορεί να οδηγήσει σε πρόβλημα διαχείρισης του μεγέθους του κώδικα. Μια εξαίρεση εμφαίζεται με την κλήση της raise: Σε μια εξαίρεση μπορεί να προστεθεί ένα προαιρετικό μήνυμα: Μπορεί επίσης να δοθεί ο τύπος της εξαίρεσης: Εναλλακτικά μπορείτε να περάσετε ένα στιγμιότυπο μιας εξαίρεσης στη μέθοδο raise: Το παρακάτω σχήμα κώδικα είναι χρήσιμο όταν θέλετε να εμφανιστεί μια εξαίρεση κάποιας ιδιαίτερης κλάσης, της οποίας ο κατασκευαστής δέχεται παραπάνω από ένα ορίσματα: Οι εξαιρέσεις χειρίζονται από την πρόταση rescue. Μια τέτοια πρόταση μπορεί να πιάσει τις εξαιρέσεις που κληρονομούν από την StandardError. Επίσης οι else και ensure υποστηρίζουν τη χρήση με εξαιρέσεις. Ένα κοινό λάθος είναι να προσπαθείτε να πιάσετε όλες τις εξαιρέσεις με μια μόνο πρόταση rescue. Αυτό γίνεται σωστά ως εξής: Ο χειρισμός συγκεκριμένων εξαιρέσεων γίνεται ως εξής: Επίσης το αντικείμενο της εξαίρεσης μπορεί να γίνει διαθέσιμο στο σώμα κώδικα του χειριστή της εξαίρεσης: Εναλλακτικά η πιο πρόσφατη εξαίρεση αποθηκεύεται στη "μαγική" καθολική μεταβλητή $!. Μπορείτε επίσης να πιάσετε πολλές εξαιρέσεις: Ο κώδικας σε Ruby μπορεί προγραμματιστικά να αλλάζει, στο χρόνο εκτέλεσης, όψεις της ίδιας του της δομής που θα ήταν σταθερές σε πιο αυστηρές γλώσσες, όπως οι ορισμοί των κλάσεων και των μεθόδων. Αυτός ο τρόπος μεταπρογραμματισμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γραφεί συντομότερος κώδικας ή να επεκταθεί η γλώσσα με πρακτικό τρόπο. Για παράδειγμα, ο κώδικας σε Ruby που ακολουθεί δημιουργεί νέες μεθόδους για την ενσωματωμένη κλάση String (συμβολοσειρές), με βάση μια λίστα από χρώματα. Οι μέθοδοι περικλείουν τα περιεχόμενα μιας συμβολοσειράς με κώδικα HTML με το κατάλληλο χρώμα. Οι μέθοδοι που προκύπτουν τότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εξής: Για να υλοποιηθεί κάτι αντίστοιχο σε άλλες γλώσσες, ο προγραμματιστής θα έπρεπε να γράψει κάθε μέθοδο (in_black, in_red, in_green, κλπ.) με το χέρι. Κάποιες άλλες πιθανές χρήσεις του μεταπρογραμματισμού σε Ruby περιλαμβάνουν: υποκλοπή και τροποποίηση κλήσεων συναρτήσεων υλοποίηση νέων μοντέλων κληρονομικότητας δυναμική παραγωγή κλάσεων από παραμέτρους αυτόματη σειριακοποίηση (serialization) αντικειμένων διαδραστική βοήθεια και αποσφαλμάτωση Η έκδοση 1.9 της Ruby, αποτελείται από μια μοναδική υλοποίηση γραμμένη σε C που χρησιμοποιεί μια εικονική μηχανή ειδική για Ruby. Η έκδοση 1.8 της Ruby έχει δυο βασικές υλοποιήσεις: τον επίσημο διερμηνέα της Ruby, ο οποίος συχνά αποκαλείται και "Ο διερμηνέας του Matz για τη Ruby" ή MRI, και είναι αυτός που χρησιμοποιείται πιο συχνά, και τη JRuby, μια υλοποίηση βασισμένη σε Java που εκτελείται στην εικονική μηχανή της Java. Υπάρχουν και άλλες λιγότερο γνωστές ή νεότερες υλοποιήσεις όπως η Cardinal (υλοποιημένη στην εικονική μηχανή Parrot), η IronRuby, η MacRuby, η MagLev, η Rubinius, η Ruby.NET, η XRuby και η HotRuby (εκτελεί κώδικα Ruby σε φυλλομετρητές ιστού και στην πλατφόρμα Flash). Το πόσο ώριμη είναι μια υλοποίηση της Ruby συνήθως μετράται από το αν είναι ικανή να εκτελεί το πλαίσιο Ruby on Rails (Rails), γιατί είναι πολύπλοκο στην υλοποίηση και χρησιμοποιεί πολλά χαρακτηριστικά που είναι μόνο διαθέσιμα στη Ruby. Το σημείο στο οποίο μια υλοποίηση μπορεί να το πετύχει αυτό, ονομάζεται η μοναδικότητα των Rails (The Rails singularity). Μέχρι το Μάιο του 2010, μόνο η βασική υλοποίηση (MRI) και η JRuby μπορούν να εκτελέσουν το Rails χωρίς τροποποιήσεις σε ένα περιβάλλον παραγωγής. Η Rubinius κυκλοφόρησε την έκδοση 1.0 που μπορεί να εκετελεί το Rails, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιβάλλοντα παραγωγής ακόμα. Η IronRuby μπορεί να τρέξει κάποιες δοκιμαστικές περιπτώσεις του Rails, αλλά ακόμα δεν είναι έτοιμη για περιβάλλοντα παραγωγής. Η Ruby είναι διαθέσιμη σε πολλά λειτουργικά συστήματα όπως το Linux, το Mac OS X, τα Microsoft Windows, τα Windows CE και οι πιο πολλές εκδόσεις του Unix. Η Ruby 1.9 πρόσφατα μεταφέρθηκε στο Symbian OS 9.x. Το Ruby Application Archive (RAA) και το RubyForge, λειτουργούν σαν αποθήκες κώδικα (repositories) για πολλές εφαρμογές και βιβλιοθήκες της Ruby, περιλαμβάνοντας πάνω από 7000 αντικείμενα. Αν και ο αριθμός των εφαρμογών που είναι διαθέσιμος δεν είναι ίδιος με αυτόν των κοινοτήτων της Perl ή της Python, υπάρχουν πολλά εργαλεία που ενθαρρύνουν την περαιτέρω ανάπτυξη κώδικα στη γλώσσα. Ο RubyGems έχει γίνει ο βασικός διαχειριστής πακέτων για βιβλιοθήκες σε Ruby. Ο σκοπός του μοιάζει με το CPAN της Perl αλλά η χρήση του μοιάζει πιο πολύ με το apt-get. Πρόσφατα πολλές παλιές και νέες βιβλιοθήκες στεγάζονται στο GitHub, το οποίο εστιάζει στο Git και είχε βασική υποστήριξη για πακετάρισμα RubyGems. Duck typing JRuby HotRuby MacRuby IronRuby Rubinius Ruby on Rails YARV Interactive Ruby Shell McAnally, Jeremy; Arkin, Assaf (March 28, 2009), Ruby in Practice (Πρώτη έκδοση), Manning Publications, σελ. 360, ISBN 1933988479, http://www.manning.com/mcanally/ Thomas, Dave; Fowler, Chad; Hunt, Andy (April 28, 2009), Programming Ruby 1.9: The Pragmatic Programmers' Guide (Τρίτη έκδοση), Pragmatic Bookshelf, σελ. 1000, ISBN 1934356085, https://archive.org/details/programmingruby00dave/page/1000 Flanagan, David; Matsumoto, Yukihiro (January 25, 2008), The Ruby Programming Language (Πρώτη έκδοση), O'Reilly Media, σελ. 446, ISBN 0596516177, https://archive.org/details/rubyprogrammingl00davi/page/446 Baird, Kevin (June 8, 2007), Ruby by Example: Concepts and Code (Πρώτη έκδοση), No Starch Press, σελ. 326, ISBN 1593271484, http://nostarch.com/ruby.htm Fitzgerald, Michael (May 14, 2007), Learning Ruby (Πρώτη έκδοση), O'Reilly Media, σελ. 255, ISBN 0596529864, http://oreilly.com/catalog/9780596529864 Cooper, Peter (March 26, 2007), Beginning Ruby: From Novice to Professional (Πρώτη έκδοση), Apress, σελ. 664, ISBN 1590597664, http://apress.com/book/view/9781590597668, ανακτήθηκε στις 2010-07-13 Fulton, Hal (November 4, 2006), The Ruby Way (Πρώτη έκδοση), Addison-Wesley Professional, σελ. 888, ISBN 0596523696, http://www.informit.com/store/product.aspx?isbn=0672328844 Carlson, Lucas; Richardson, Leonard (July 19, 2006), Ruby Cookbook (Πρώτη έκδοση), O'Reilly Media, σελ. 906, ISBN 0596523696, http://oreilly.com/catalog/9780596523695/ Αρθρα για αρχάριους στη Ruby Rubystes: Σελίδα για Έλληνες προγραμματιστές της Ruby, ομάδα Google Η επίσημη σελίδα της γλώσσας Ruby (Αγγλικά) The Great Ruby Shootout (December 2008): Συγκρίσεις μεταξύ υλοποιήσεων της Ruby. (Αγγλικά) Collingbourne, Huw (June 17 2006), The Little Book Of Ruby, ελεύθερο eBook σε μορφή PDF 1.1MB (Αγγλικά) Collingbourne, Huw (April 18 2009), The Book Of Ruby, ελεύθερο eBook σε μορφή PDF 2.9MB (Αγγλικά) Ruby.on-page.net — απλό εγχειρίδιο της Ruby με πολλά παραδείγματα (Αγγλικά) Ruby User Guide Από το Matz, δημιουργό της Ruby. Μετάφραση στα Αγγλικά. (Αγγλικά) Η Ruby από την πλευρά άλλων γλωσσών (Αγγλικά) RubyFlow: Community Filtered Ruby News (Αγγλικά) The Ruby Reflector Νέα της Ruby (Αγγλικά) Ruby στο Curlie Microservices Αρχιτεκτονική στην Ruby (Αγγλικά)
|
Η Ruby είναι μια δυναμική, ανακλαστική, αντικειμενοστρεφής γλώσσα προγραμματισμού γενικής χρήσης, που συνδυάζει μια σύνταξη επηρεασμένη από την Perl με χαρακτηριστικά από τη Smalltalk. Η Ruby προήλθε από την Ιαπωνία στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και αρχικά σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από τον Yukihiro "Matz" Matsumoto. Βασικές της επιρροές είναι η Perl, η Smalltalk, η Eiffel και η Lisp. Η Ruby υποστηρίζει πολλαπλά παραδείγματα προγραμματισμού όπως ο συναρτησιακός προγραμματισμός, ο αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός, ο προστακτικός προγραμματισμός και ο ανακλαστικός (reflective) προγραμματισμός. Έχει σύστημα δυναμικών τύπων και αυτόματη διαχείριση μνήμης, επομένως μοιάζει σε κάποια χαρακτηριστικά της με την Python, την Perl, τη Lisp, τη Dylan, την Pike και τη CLU. Η πρότυπη υλοποίηση 1.8.7 της Ruby είναι γραμμένη σε C, σαν μια διερμηνευόμενη γλώσσα ενός περάσματος. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιο επίσημο πρότυπο αναφοράς για τη γλώσσα Ruby, επομένως η αρχική υλοποίηση θεωρείται το ντε φάκτο σημείο αναφοράς. Υπάρχουν αρκετές (ολοκληρωμένες ή σε ανάπτυξη) εναλλακτικές υλοποιήσεις της γλώσσας, συμπεριλαμβανομένων των YARV, JRuby, Rubinius, IronRuby, MacRuby και HotRuby, κάθε μια από τις οποίες και έχει διαφορετική προσέγγιση, με τις IronRuby, JRuby και MacRuby να προσφέρουν just-in-time compilation και τη MacRuby να προσφέρει επιπλέον ahead-of-time compilation. Ο κώδικας της επίσημης έκδοσης 1.9 χρησιμοποιεί τη YARV, όπως και αυτός της έκδοσης 2.0 (σε ανάπτυξη), η οποία και θα αντικαταστήσει την πιο αργή Ruby MRI.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ruby
|
8 (αριθμός)
|
Το 8 είναι ο μικρότερος κυβικός αριθμός («τέλειος κύβος»), αφού είναι 8 = 2³. Το 8 είναι ένας σύνθετος αριθμός (ο τρίτος μετά τους 4 και 6), αφού οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 2, 4 και 8, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 9. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 8 είναι 8 = 2³. Οποιοσδήποτε ακέραιος διαιρείται δια του 8 αν τα τρία τελευταία ψηφία του διαιρούνται επίσης με το 8. Το 8 είναι η βάση του Οκταδικού συστήματος αρίθμησης, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως στους υπολογιστές. Στο σύστημα αυτό ένα ψηφίο αντιπροσωπεύει 3 bit. Στους σύγχρονους υπολογιστές, ένα byte είναι ένας ορμαθός από 8 μπιτ, μία οκτάδα (octet). Το 8 είναι αριθμός Φιμπονάτσι. Ο επόμενος αριθμός Φιμπονάτσι είναι το 13. Το 8 είναι ο μοναδικός αριθμός Φιμπονάτσι (εκτός του 1) που είναι τέλειος κύβος. Το 8 είναι η μοναδική μη μηδενική τέλεια δύναμη που είναι μικρότερη κατά 1 από μία άλλη τέλεια δύναμη, όπως διατυπώθηκε στην Εικασία του Καταλάν. 8 είναι η τάξη της μικρότερης μη αβελιανής ομάδας της οποίας όλες οι υποομάδες είναι κανονικές. Οι σφηνικοί αριθμοί έχουν πάντα ακριβώς οκτώ διαιρέτες (μαζί με τον εαυτό τους και το 1). Στη γεωμετρία, το οκτάγωνο, είναι ένα πολύγωνο σχήμα. Στη γεωμετρία ο κύβος έχει 8 κορυφές. Στη στερεομετρία, το οκτάεδρο και το κόλουρο τετράεδρο έχουν οκτώ έδρες. Στη στερεομετρία επίσης, το κυβοκτάεδρο έχει 8 έδρες τρίγωνα. Το «οκτάρι» είναι ένα γεωμετρικό σχήμα που χρησιμοποιείται συχνά σε αθλητικές δραστηριότητες όπως το σκέιτινγκ. Κουλούρες σχοινιού ή καλωδίου σε αυτό το σχήμα με ένα σύνδεσμο στη μέση είναι συνηθισμένη μέθοδος τυλίγματός του. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Οι τετραγωνικές ρίζες του 8 είναι δύο άρρητοι αριθμοί, ίσοι κατά προσέγγιση με ±2,8284271247461900976033774484194 Το παραγοντικό του 8! είναι = 8·7·6·5·4·3·2 = 40.320. 28 = 8↑↑2 = 88 = 16.777.216. Αρχικώς, διάφορες ομάδες στην Ινδία έγραφαν τον αριθμό λίγο ως πολύ με μονοκοντυλιά ως μία καμπύλη που έμοιαζε με κεφαλαίο Η χωρίς το κάτω μισό της αριστερης κάθετης γραμμής και χωρίς το άνω μισό της δεξιάς. Ο γλύφος αυτός εξελίχθηκε στη μορφή του S ή του σημερινού 5. Οι δυτικοί `Αραβες (Γκουμπάρ) αναίρεσαν την ομοιότητα με το 5 ενώνοντας την αρχή και το τέλος της μονοκοντυλιάς, και οι Ευρωπαίοι απλώς στρογγύλευσαν το σύμβολο. Στην πυρηνική φυσική το 8 είναι ο δεύτερος «μαγικός αριθμός». Στη σωματιδιακή φυσική η ταξινόμηση με τον «οκταπλό τρόπο» (eightfold Way) χρησιμοποιείται για την κατάταξη των υποατομικών σωματιδίων. 8 είναι ο μέγιστος αριθμός ηλεκτρονίων που μπορούν να υπάρχουν σε μία στιβάδα σθένους. Ο ατομικός αριθμός 8 αντιστοιχεί στο οξυγόνο Η ομάδα 8 του περιοδικού πίνακα των χημικών στοιχείων αντιστοιχεί στην πρώτη στήλη της πρώην VIII ομάδα, δηλαδή την ομάδα του σιδήρου. Η μοριακή μάζα 8 (κατά προσέγγιση μονάδας) αντιστοιχεί στα ακόλουθα ηλεκτρικώς ουδέτερα χημικά ειδη: Υδρίδιο του λιθίου (LiH) Δευτεριούχο λίθιο-6 (6LiD). Δευτεριούχο διτρίτιο (DT2). 8 είναι οι (γνωστές) αλλομορφές του άνθρακα. Η σταθερότερη αλλομορφή του θείου είναι το οκταθείο (S8), που αποτελείται από οκτώ (8) άτομα θείου σε δομή οκταθειακάνιου. Το οξυγόνο επίσης διαθέτει οκτατομική αλλομορφή, που ονομάζεται οκτοξυγόνο (O8) και αποτελείται από οκτώ (8) άτομα οξυγόνου. Το οκτάνιο (C8H18) είναι η απλούστερη οργανική ένωση με οκτώ (8) άτομα άνθρακα, σε 18 ισομερή θέσης, που γίνονται 24 συνολικά ισομερή, αν συνυπολογιστούν και τα στερεοϊσομερή. Επιπρόσθετα, ο αριθμός οκτανίου χρησιμοποιείται ως μέτρο σύγκρισης της ποιότητας της βενζίνης, όταν προορίζεται ως καύσιμο βενζινοκινητήρων. Πιο συγκεκριμένα, ως μέτρο σύγκρισης της κλίμακας αυτής χρησιμοποιείται ένα από τα ισομερή οκτάνια, το 2,2,4-τριμεθυλοπεντάνιο, στο οποίο αντιστοιχεί ο αριθμός 100 της κλίμακας, ενώ στο κανονικό επτάνιο αντιστοιχίστηκε ο αριθμός 0 της κλίμακας. Στο ίδιο το κανονικό οκτάνιο αντιστοιχεί το -17 της κλίμακας, αλλά ταυτόχρονα και το 63,8 του αριθμού κετανίου, οπότε αντιστοιχεί σε prenium ντίζελ. Το προπάνιο (C3H8) είναι η απλούστερη οργανική ένωση με οκτώ (8) άτομα υδρογόνου. Το αντίστοιχο μονοκαρβοξυλικό οξύ με οκτώ (8) άτομα άνθρακα είναι το οκτανικό οξύ (ή οκτανοϊκό οξύ, C7H15COOH), με εμπειρική ονομασία καπρυλικό οξύ, η οποία προέρχεται από μια παλιά ονομασία του τράγου και όχι αγριόχοιρου. Πρόκειται για κορεσμένο λιπαρό οξύ που αποτελεί φυσικό συστατικό του λίπους του γάλακτος αρκετών θηλαστικών, του γάλακτος καρύδας και του φοινικέλαιου. Μαζί με το εξανικό οξύ (καπροϊκό οξύ) και το δεκανικό οξύ (καπρικό οξύ) συναποτελεί το 15% κατά βάρος του λίπους του κατσικίσιου γάλακτος. Το χημικά καθαρό οκτανικό οξύ είναι ελαιώδες υγρό με δυσάρεστη οσμή που ομοιάζει με αυτήν της τσίκνας. Η απλούστερη ισοκυκλική οργανική ένωση με oκταμελή δακτύλιο είναι το κυκλοοκτάνιο, με οκτώ (8) άτομα άνθρακα. Η χαρακτηριστική συλλαβή που φανερώνει την ύπαρξη οκτώ (8) ατόμων στις ετεροκυκλικές ενώσεις είναι «-οκ-». Παραδείγματα οξοκάνιο και αζοκίνη. Το γνωστότερο οκταβοράνιο είναι το οκταβοράνιο(14), και περιέχει οκτώ (8) άτομα βορίου. Η απλούστερη ανόργανη ισοκυκλική ένωση με οκταμελή δακτύλιο θεωρητικά θα ήταν το οκταβοροκάνιο(8) (B8H8), αλλά δεν έχει βρεθεί αναφορά για την ύπαρξή του. Στους μονοσακχαρίτες ανήκουν και οι οκτόζες με γενικό μοριακό τύπο C8(H2O)v, παράδειγμα παραγώγου των οποίων αποτελεί το μεθυλοθειολινκοσαμίδιο, που περιέχεται στη λινκομυκίνη. Η ερυθρή χρωστική.λυκοπένιο αποτελείται δομικά από οκτώ (8) ισοπρενικές υπομονάδες. Ορισμένες ενώσεις που περιέχουν συνολικά οκτώ (8) άτομα (τουλάχιστον δύο διαφορετικών χημικών στοιχείων). Παραδείγματα:Αιθάνιο με μοριακό τύπο C2H6. 1,3-κυκλοβουταδιένιο και μεθυλενοκυκλοπροπένιο, με μοριακό τύπο C4H4. Αλαλκάνια με γενικό μοριακό τύπο C2H6-vXv, όπου X όχι υποχρεωτικά το ίδιο αλογόνο και v = 1,2,... 6. Παραδείγματα: χλωραιθάνιο, με μοριακό τύπο C2H5Cl, 1,1-διχλωραιθάνιο, με ημισυντακτικό τύπο CH3CHCl2, 1,1,1-τριχλωραιθάνιο, , με ημισυντακτικό τύπο CH3CCl3, 1,1,1,2-τετραχλωραιθάνιο, με ημισυντακτικό τύπο CH2ClCCl3, πενταχλωραιθάνιο, με ημισυντακτικό τύπο CHCl2CCl3 και εξαχλωραιθάνιο, με ημισυντακτικό τύπο CCl3CCl3. Οξυγονούχες ή και θειούχες ενώσεις με γενικούς μοριακούς τύπους C3H4O, C3H4S, C2H4O2, C2H4OS και C2H4S2. Το Μ8 είναι το πολύ γνωστό στους ερασιτέχνες αστρονόμους ως «Νεφέλωμα της Λιμνοθάλασσας», ορατό και με κιάλια στον Τοξότη. Από το 2006 και μετά, 8 (μόνο) από τα σώματα που περιφέρονται γύρω από τον `Ηλιο θεωρείται ότι είναι πλανήτες. Ο δισφηνοειδής κρύσταλλος ορίζεται από 8 σκαληνά τρίγωνα διατεταγμένα σε ζεύγη. Στο τετραγωνικό κρυσταλλικό σύστημα ένα διτετράγωνο πρίσμα έχει 8 όμοιες έδρες των οποίων οι εναλλάξ δίεδρες γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους. 8 πόδια έχουν όλες οι αράχνες, και γενικότερα όλα τα αραχνίδια (όπως ο σκορπιός). Τα μέλη της διαδεδομένης οικογένειας αραχνών Areneidae έχουν επιπλέον και 8 όμοια μάτια. Το χταπόδι και οι συγγενείς του του γένους αργοναύτης έχουν 8 βραχίονες που ονομάζονται πλοκάμια. Τα ζώα του φύλου κτενοφόρα κολυμπούν με τη βοήθεια 8 ζωνών εγκάρσιων βλεφαριδοφόρων πλακών, με κάθε πλάκα να αντιπροσωπέυει μία σειρά μεγάλων τροποποιημένων βλεφαρίδων. Ο ασκός στους ασκομύκητες, μετά τη συνένωση των πυρήνων, φέρει μέσα του συνήθως 8 ασκοσπόρια. Ο Τίμοθι Λίρι προσδιόρισε μία ιεραρχία 8 επιπέδων συνειδητότητας. Στην ανθρώπινη οδοντοφυΐα του ενηλίκου υπάρχουν 8 δόντια σε κάθε τόξο. Υπάρχουν 8 αυχενικά νεύρα σε κάθε πλευρά στον άνθρωπο και στα περισσότερα θηλαστικά. ΒουδισμόςΤο σύμβολο νταρματσάκρα έχει 8 ακτίνες. Η βασική διδασκαλία του Βούδα (οι 4 «ευγενείς αλήθειες») διακλαδίζεται ως «η οκταπλή ατραπός». Στον βουδισμό Μαχαγιάνα οι κλάδοι της οκταπλής ατραπού προσωποποιούνται από τους 8 Μεγάλους Μποντισάτβα, όπως οι Βαϊραπάνι και Μαϊτρέγια. Αργότερα αυτοί, κατά τη σχολή Γιογκατσάρα, συνδέθηκαν με την έννοια των «8 συνειδήσεων» ή αντιλήψεων (με τις 5 αισθήσεις, με τη σκέψη, αυτοσυνειδησία, και «υποσυνείδητη συνείδηση»). Η «μη αντιστρέψιμη» κατάσταση φωτισμού είναι τα «8 εδάφη» ή bhūmi. Γενικώς, το 8 φαίνεται ότι είναι ένας ευοίωνος αριθμός για τους βουδιστές, π.χ. υπάρχουν τα «8 ευοίωνα σύμβολα»: το κεκοσμημένο αλεξήλιο, τα χρυσόψαρα (πάντα σε ζεύγος, όπως στον αστερισμό Ιχθύες), ο αυτοπληρούμενος αμφορέας, το λευκό άνθος του λωτού (kamala), το λευκό κοχύλι, ο αιώνιος κόμβος, το λάβαρο της αυτοκρατορικής νίκης και ο οκτάκτινος τροχός-πηδάλιο. Παρομοίως, τα γενέθλια του Βούδα είναι την 8η ημέρα του 4ου μήνα του κινεζικού ημερολογίου.ΙουδαϊσμόςΗ τελετή της περιτομής (brit milah) γίνεται την όγδοη ημέρα της ζωής του νεογέννητου. Το Χανουκά είναι μία εορτή που διαρκεί 8 ημέρες και 8 νύκτες.Χριστιανισμός8 είναι οι Μακαρισμοί. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Αντίχριστος είναι ο όγδοος βασιλέας.Ισλάμ8 είναι οι άγγελοι που φέρουν τον Θρόνο του Αλλάχ στα ουράνια.Διάφορες παραδόσειςΗ Ογδοάδα της Ερμούπολης είναι μια ομάδα οκτώ θεοτήτων της Αιγυπτιακής μυθολογίας. Ταοϊσμός: Οι Οκτώ Αθάνατοι είναι Κινέζοι ημίθεοι, ενώ υπάρχουν και τα 8 τριγράμματα του Ba gua (= 8 σύμβολα) Στη Γουίκα υπάρχουν 8 Σάββατα, εορτές, εποχές και ακτίνες στον «Τροχό του έτους». Στον Ινδουισμό είναι ο αριθμός του πλούτου και της αφθονίας. Η θεά Λάκσμι έχει 8 μορφές. Υπάρχουν 8 nidhi, έδρες της αφθονίας. Υπάρχουν επίσης 8 «Φρουροί των διευθύνσεων». Στη σκανδιναβική μυθολογία το άλογο του θεού Οντίν, ο Σλάιπνιρ, έχει 8 πόδια. Στην «Εκκλησία της Σαϊεντολογίας» το 8 χρησιμοποιείται συχνά, όπως στα βιβλία Technique 88, Scientology 8-80, Scientology 8-8008 και The Eight Dynamics. Το ανώτατο επίπεδο της Σαϊεντολογίας είναι το OT8. Στην Κίνα το 8 θεωρείται τυχερός αριθμός, επειδή είναι σχεδόν ομόηχο με τη λέξη που εννοεί τη δημιουργία πλούτου. Ακίνητα και αυτοκίνητα με τον αριθμό 8 μπορεί να εκτιμώνται περισσότερο από τους Κινέζους, π.χ. μία πινακίδα κυκλοφορίας οχήματος του Χονγκ Κονγκ με τον αριθμό 8 πωλήθηκε για 640.000 δολάρια.. Το 8 θεωρείται τυχερός αριθμός και στον ιαπωνικό πολιτισμό, αλλά για άλλο λόγο. Το οκτώ δίνει την ιδέα της αυξανόμενης ευημερίας, επειδή το ιδεόγραμμά του (八) πλαταίνει βαθμιαία. Για τους αρχαίους Ιάπωνες το 8 ήταν ιερός αριθμός και τον χρησιμοποιούσαν για να εκφράσουν γενικά ένα μεγάλο αριθμό, π.χ. η φράση やえはたえ (Yae Hatae) κατα κυριολεξία σημαίνει «οκταπλασίως και εικοσαπλασίως», ενώ η σημασία της είναι «πολλαπλασίως». Στην αριθμολογία το 8 είναι ο αριθμός του κτισίματος και, σε κάποιες θεωρίες, ο αριθμός και της καταστροφής. Κατά τον Μεσαίωνα, 8 ήταν οι «ακίνητοι» αστέρες του ουρανού, που συμβόλιζαν την τελειοποίηση της εισερχόμενης πλανητικής επενέργειας. Μία νότα που παίζεται για το 1/8 της διάρκειας του ολοκλήρου ονομάζεται όγδοο. Μία οκτάβα, το διάστημα συχνοτήτων ανάμεσα σε δύο νότες με το ίδιο όνομα (όπου η μία έχει τη διπλάσια συχνότητα της άλλης), ονομάζεται έτσι επειδή υπάρχουν 8 νότες (με αυτές συμπεριλαμβανόμενες) ανάμεσα στις δύο σε μία κανονική διατονική κλίμακα. 8 νότες έχει η οκτατονική κλίμακα. Η οκτώηχος (στη δημώδη γλώσσα «το χτωήχι») είναι το σύστημα ήχων της βυζαντινής μουσικής και, συνεκδοχικά, το βιβλίο του ψάλτη που περιέχει τα τροπάρια με τους ήχους της κάθε περιόδου. Υπάρχουν 8 μουσικοί σε ένα «διπλό κουαρτέτο» ή οκτέτο. Και οι δύο όροι μπορεί να αναφέρονται και σε μία μουσική σύνθεση γραμμένη για οκτώ φωνές ή μουσικά όργανα. Το όγδοο άλμπουμ του συγκροτήματος Dream Theater έχει τον τίτλο Octavarium και περιέχει πολλές διαφορετικές αναφορές στον αριθμό 8, από τον αριθμό των τραγουδιών μέχρι διάφορες πλευρές της μουσικής και του εξωφύλλου. "#8" είναι το «όνομα σκηνής» του τραγουδιστή Κόρι Τέιλορ του συγκροτήματος Slipknot. Eight Seconds (= «8 δευτερόλεπτα») ήταν το όνομα ενός καναδικού συγκροτήματος, δημοφιλούς στη δεκαετία του 1980. Eight Days a Week (= «8 ημέρες την εβδομάδα») ήταν: τραγούδι των Μπητλς, ταινία (κωμωδία) του 1997 και βρετανική τηλεοπτική εκπομπή τη δεκαετία του 1980 με συζητήσεις για τη μουσική. Το Figure 8 είναι το πέμπτο άλμπουμ (2000) του τραγουδοποιού Έλιοτ Σμιθ. 8 μίσχοι υψώνονται από το κιονόκρανο σε ένα κίονα Κορινθιακού ρυθμού. Στην αμερικανική ζωγραφική οι «Οκτώ» ήταν 8 ζωγράφοι που έκθεσαν έργα τους μαζί μόνο μία φορά, στη Νέα Υόρκη το 1908. Η έκθεση αυτή έγινε για να αντιταχθούν στις παραδόσεις της Εθνικής Ακαδημίας και να βοηθήσουν στην προαγωγή του μοντερνισμού στις ΗΠΑ. Στην ποίηση υπάρχει ο οκτασύλλαβος στίχος, συνήθως σε μέτρο χωλιάμβου. Το drott-kvaett, μία παραδοσιακή μορφή ποιήματος της Ισλανδίας, αποτελείτο από μία στροφή με 8 στίχους. Astadiggajas είναι η συλλογική ονομασία των 8 ποιητών που έγραφαν στη Γλώσσα Τελούγκου και φιλοξενούνταν στην αυλή του αυτοκράτορα Κρισναντεβαράγια της Αυτοκρατορίας Βιτζαγιαναγκάρα από το 1509 μέχρι τον θάνατό του το 1529. Στη σειρά του Τέρι Πράτσετ Discworld, το 8 είναι ένας «ιερός αριθμός», αντικαθιστώντας κατά κάποιο τρόπο το 7 στον δικό μας πολιτισμό, και θεωρείται ταμπού: Δεν είναι ασφαλής η αναφορά του από μάγους του κόσμου Discworld. Η «εβδομάδα» του κόσμου αυτού έχει 8 ημέρες και το φάσμα του 8 χρώματα (το όγδοο ονομάζεται «Octarine»). 8 οράματα βλέπει ο Μάκβεθ στην 4η πράξη της ομώνυμης τραγωδίας του Σαίξπηρ, που αντιστοιχούν στους 8 απογόνους του Μπάνκο. Στο Naruto υπάρχουν 8 εσωτερικές πύλες, 8 τριγράμματα και η «Ομάδα 8», που αποτελείται από τους Kiba, Shino και Hinata. Το Standard-8 και το Super-8 είναι τύποι (φορμά) κινηματογραφικού φιλμ των 8 χιλιοστών. 8mm είναι και κινηματογραφική ταινία (έργο) του 1999 σε σκηνοθεσία Τζόελ Σουμάτσερ. 8 Mile, ταινία του 2002 με τον Eminem 8 Γυναίκες (8 femmes), γαλλική τανία του 2002 Jennifer 8, ταινία θρίλερ του 1992 Στην τηλεόραση, γνωστή είναι η ζώνη ειδήσεων «των οκτώ» (8 μ.μ.). Παλαιότερα στο ποδόσφαιρο ο ποδοσφαιριστής με το νούμερο 8 ήταν ο κεντρικός μέσος. Στο μπέιζμπολ ο κεντρικός παίκτης (CF) έχει τον αριθμό 8. Η σκακιέρα στο σκάκι αποτελείται από 8 στήλες και 8 γραμμές. Το «μπιλιάρδο τσέπης» (eight ball) παίζεται με μία cue ball και 15 αριθμημένες μπάλες, με τη μαύρη μπάλα με τον αριθμό 8 να είναι η μέση και σημαντικότερη. Στην κωπηλασία υπάρχει το ολυμπιακό αγώνισμα της οκτακώπου (ενν. λέμβου) μετά πηδαλιούχου. Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου το 2008 ξεκίνησαν στις 8.8.08 στις 8 και 8 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα το βράδυ (για τον λόγο βλ. την ενότητα «Προλήψεις και μαντείες» παραπάνω). Στην επιστήμη υπολογιστών ένα byte αποτελείται από 8 bit. Πολλές από τις πρώτες «αρχιτεκτονικές» υπολογιστών είναι «οκτάμπιτες», among them the Nintendo Entertainment System Τα Video8, Hi8 και Digital8 είναι συσχετιζόμενα φορμά βίντεο των 8 χιλιοστών. Στα περισσότερα τηλέφωνα το πλήκτρο του 8 αντιστοιχεί και στα γράμματα T, U και V του λατινικού αλφαβήτου, αλλά στο BlackBerry στα B, N και X. Συνηθισμένες είναι οι μηχανές αυτοκινήτου με οκτώ κυλίνδρους («οκτακύλινδρες»). Μία μηχανή V8 είναι μία μηχανή εσωτερικής καύσεως με 8 κυλίνδρους διατεταγμένους σε 8 σειρές των τεσσάρων που σχηματίζουν ένα «V» όταν παρατηρούνται από το τέλος. Στην επταμερή ένδειξη αριθμων, που χρησιμοποιείται σε ρολόγια και υπολογιστές τσέπης, όταν παριστάνεται το 8 όλα τα τμήματα της ενδείξεως (και τα επτά) εμφανίζονται. Στα περισσότερα πληκτρολόγια υπολογιστών αντιστοιχεί στο σύμβολο * με πατημένο το πλήκτρο Shift. Οι αρχαίες οκτήρεις (octaremis) είχαν οκτώ (8) σειρές κωπηλατών. Διάταξη κωπηλατών 3:3:2 ή 4:4. Τουλάχιστον δύο οκτήρεις υπήρχαν στο στόλο του Φιλίππου Ε΄ της Μακεδονίας (221 - 179 π.Χ.) στην Ναυμαχία της Χίου (201 π.Χ.), όπου εμβολίστηκαν στο πλάι. Η τελευταία αναφερόμενη εμφάνισή τους ήταν στη Ναυμαχία του Ακτίου, όπου ο Πλούταρχος ανέφερε ότι ο στόλος του Μάρκου Αντωνίου είχε πολλές οκτήρεις. Μια εξαιρετικά μεγάλη οκτήρης ήταν η «Λεοντοφόρος», που κατασκευάστηκε από το Λυσίμαχο (306 - 281 π.Χ.), όπως καταγράφηκε από το Μέμνονα από την Ηράκλεια. Ήταν πλούσια διακοσμημένη και χρειάζονταν 1.600 κωπηλάτες, ενώ μετέφερε 1.200 επιβάτες. Ήταν ένα εκπληκτικό για το μέγεθός του πλοίο, με πολύ καλή απόδοση. Με βάση τα σχόλια του Ορόσιου, τα μεγαλύτερα πλοία στο στόλο του Μάρκου Αντωνίου ήταν το ίδιο ψηλά όσο και οι πεντήρεις (οι ρωμαϊκές ήταν δίκροτες), οπότε υποθέτεται ότι οι οκτήρεις του, όπως επίσης και οι εννήρεις και οι δεκήρεις του, ήταν δίκροτες. Σημειώνεται ότι στον αντίπαλο στόλο του Οκταβιανού ο μεγαλύτερος τύπος πολεμικών ήταν οι εξήρεις. Στη μέτρηση των όγκων υγρών στις ΗΠΑ ένα κύπελλο έχει 8 ουγγιές υγρών και ένα γαλόνι έχει 8 πίντες. Στις μονάδες μήκους, ένα μίλι υποδιαιρείται σε 8 φέρλονγκ. Συνήθως από ένταση ανέμων 8 μποφόρ και μεγαλύτερη εκδίδεται απαγορευτικό μήνυμα για τον απόπλου επιβατικών πλοίων από τα λιμεναρχεία. Το Eight είναι μια κοινότητα στη Δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Οκτάδυμα ονομάζονται 8 βρέφη που γεννιούνται στην ίδια γέννα. Τα πρώτα γνωστά ανθρώπινα οκτάδυμα, τα Οκτάδυμα του Chukwu, γεννήθηκαν το 1998. Ο Οκτώβριος ήταν ο όγδοος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου, από όπου και το όνομά του. Το οκτατάξιο γυμνάσιο υπήρχε ως θεσμός στην Ελλάδα στα μέσα του εικοστού αιώνα και αντιστοιχούσε στις σημερινές τάξεις από πέμπτη δημοτικού μέχρι τρίτη λυκείου. Το μικρό στέμμα που δικαιούται να φορά ένας δούκας της Βρετανίας ή της Ιρλανδίας φέρει 8 φύλλα φράουλας γύρω στο χείλος της περιφέρειάς του. Σε 8 κατηγορίες ταξινομεί τις ομάδες καταναλωτών το Σύστημα VALS. Ο «Πόλεμος των Οκτώ Πριγκίπων» ήταν ένας πόλεμος στην ιστορία της Κίνας. «88» είναι μία κρυπτική συντομογραφία που χρησιμοποιεί η Αδελφότητα των Αρείων για τον ναζιστικό χαιρετισμό "Heil Hitler" – το «H» είναι το όγδοο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου και επαναλαμβάνεται δύο φορές. Στην Ισπανική Αυτοκρατορία ένα δουβλίνι ισοδυναμούσε με 8 χρυσά σκούδα. Υπάρχουν οι «8 αρχές του Γιονγκ στην κινεζική καλλιγραφία 8vo είναι συντομογραφία για το «οκτάβο», ένα μέγεθος βιβλίου («όγδοο σχήμα»). Wells, D. The Penguin Dictionary of Curious and Interesting Numbers Λονδίνο, Penguin Group (1987): σσ. 70–71
|
Το 8 (οκτώ ή οχτώ) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 7 και πριν από το 9. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 8:2 = 4, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 8 συμβολίζεται ως VIII στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως H´ ή η´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/8_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.