title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού
|
Το βιβλίο έχει ένα προλογικό κεφάλαιο για τα Χόμπιτ. Εκεί αναλύεται η ζωή των Χόμπιτ στο Σάιρ. Το πρώτο αυτό κεφάλαιο, στην ελληνική έκδοση, ονομάζετα: Πρόλογος Γνωριμία με τους Χόμπιτ. Μπαίνοντας στην ιστορία, το βιβλίο αρχίζει με τα 111α γενέθλια του Μπίλμπο Μπάγκινς, από το Σάιρ, θείος του Φρόντο Μπάγκινς. Καθότι, γλεντζέδικα τα Χόμπιτ περιμένουν πώς και πώς αυτό το πάρτι, το οποίο θα είναι αλησμόνητο. Για τον Μπίλμπο πολλά λέγονται στο χωριό για το πώς έχει φτάσει σε αυτή την ηλικία, αλλά και για τα πολλά πλούτη, που τα υπόλοιπα Χόμπιτ, νομίζουν ότι κατέχει. Ο Μπίλμπο θα υποδεχτεί πολλούς σε εκείνο το πάρτι, ένας εκ των οποίων και ο μάγος Γκάνταλφ, που είναι ξακουστός στο Σάιρ για τα πυροτεχνήματά του. Κατά τη διάρκεια του πάρτι ο Μπίλμπο εξαφανίζεται. Ο Γκάνταλφ θα υποψιαστεί πολλά από αυτή την εξαφάνιση. Αργότερα, θα πάει στο Μπαγκ Εντ, στο σπίτι του Μπίλμπο, και θα τον δει να ετοιμάζει βαλίτσες, καθώς θέλει να ξαναζήσει περιπέτειες και να συνεχίσει το βιβλίο του, το Εκεί και Πάλι Πίσω. Στην κατοχή του ο Μπίλμπο έχει ένα δαχτυλίδι, που θα δυσκολευτεί να αφήσει πίσω. Όμως ο Γκάνταλφ τον πείθει. Κατόπιν, το δαχτυλίδι περνάει στον νόμιμο κληρονόμο του Μπίλμπο, τον Φρόντο. Ο Γκάνταλφ φοβάται ότι αυτό το δαχτυλίδι είναι το Ένα Δαχτυλίδι, που είχε σφυρηλατήσει ο Σάουρον. Έτσι, θα ξεκινήσει μία έρευνα για το, αν όντως, είναι αυτό το δαχτυλίδι, το Ένα. Έτσι, ζητά στον Φρόντο να του κρατήσει κρυφό. Ο Φρόντο τότε ήταν 33 ετών. Ο Γκάνταλφ μετά από μία 17χρονη έρευνα επιστρέφει στο Μπαγκ Εντ και αποκαλύπτει στον Φρόντο ότι έχει αυτό το Ένα Δαχτυλίδι. Το Ένα Δαχτυλίδι, το είχε φτιάξει ο Σάουρον για να μπορεί να ελέγχει τα υπόλοιπα Δαχτυλίδια της Δύναμης. Αργότερα, το έχασε ο Σάουρον από τον Ισίλντουρ, ο οποίος αντί να το καταστρέψει το κράτησε, πράγμα που τον οδήγησε στον χαμό. Κατόπιν το δαχτυλίδι πέρασε στον Ντίγκολ, ένα Χόμπιτ, και κατόπιν τούτου, το απέκτησε ο Σμίγκολ, σκοτώνοντας τον Ντίγκολ. Ο Σμίγκολ θα κρατήσει το Δαχτυλίδι για πολλούς αιώνες. Το Δαχτυλίδι τον επηρέαζε, έγινε ένα πλάσμα που το λέγανε Γκόλουμ. Τελικά, το Δαχτυλίδι έφυγε από το Γκόλουμ και έπεσε στα χέρια του Μπίλμπο Μπάγκινς, που αυτός το κληροδότησε στον Φρόντο Μπάγκινς. Κατόπιν, ο Γκάνταλφ, αποκαλύπτει στον Φρόντο τα σχέδια του Σάουρον και ότι ετοιμάζει στρατό στη Μόρντορ και ότι χρειάζεται το Δαχτυλίδι. Επίσης, ο Γκάνταλφ επισημαίνοντας στον Φρόντο, ότι το Δαχτυλίδι, επηρεάζει τον κάτοχό του, του λέει πως το Δαχτυλίδι, δεν μπορεί να μείνει άλλο στο Σάιρ. Καθώς, εκτός από τον Μπίλμπο, ήξερε και το Γκόλουμ ποιος έχει το δαχτυλίδι, κι αφού ο εχθρός έπιασε και βασάνισε το πλάσμα, εκείνο τα αποκάλυψε όλα, οπότε τόσο το Δαχτυλίδι όσο και ο Φρόντο, κινδύνευαν στο Σάιρ. Έτσι, ο Γκάνταλφ λέει στον Φρόντο ότι το Δαχτυλίδι πρέπει να πάει στο Σκιστό Λαγκάδι και να φυλαχθεί από τα Ξωτικά. Ο Φρόντο δε θα πάει μόνος στο Σκιστό Λαγκάδι, θα τον ακουλουθήσει και ο Σαμ Γκαμτζί, ο κηπουρός του, ο οποίος κρυφάκουγε τη συζήτηση που είχαν ο Γκάνταλφ με τον Φρόντο. Όλο το καλοκαίρι ο Φρόντο προετοιμαζόταν να φύγει από το Σάιρ, με πλήρη μυστικότητα. Έλεγε πως πάει κάπου να ξεκουραστεί, μακριά από το Σάιρ, χωρίς, φυσικά, να πει σε κανέναν για το Δαχτυλίδι. Στο πλάνο, λοιπόν, που είχε φτιάξει, τον βοηθούσαν τέσσερα Χόμπιτ, ο Σαμ, ο Πέρεγκριν Τουκ ή αλλιώς Πίπιν, ο Μερίαντοκ Μπράντιμπακ ή αλλιώς Μέρι, και ο Φρέντεγκαρ Μπόλγκαρ ή αλλιώς Φάτι. Ο Γκάνταλφ αποχωρεί στα μέσα του καλοκαιριού, για κάτι υποθέσεις, όμως υπόσχεται στον Φρόντο να είναι εκεί όταν θα είναι έτοιμος για το ταξίδι του. Τα γενέθλια του Φρόντο πλησίαζαν και ο Γκάνταλφ δεν εμφανιζόταν, έτσι έφυγε χωρίς αυτόν. Στο πάρτι του Φρόντο, εμφανίζονται οι Μαύροι Καβαλάρηδες ή αλλιώς Νάζγκουλ, οι οποίοι ήταν οι 9 Βασιλείς που είχαν πάρει τα Δαχτυλίδια της Δύναμης και εξεπατήθηκαν από τον Σάουρον και τώρα τον υπηρετούν. Έψαχναν για έναν Μπάγκινς. Κατόπιν, τα Χόμπιτ που βοηθούσαν τον Φρόντο στο σχέδιό του τού αποκαλύπτουν ότι γνωρίζουν για το Δαχτυλίδι και ότι ο Φρόντο θέλει να φύγει από το Σάιρ. Έτσι τον ακολουθούν όλοι στο ταξίδι του, εκτός του Φάτι, που μένει πίσω για δόλωμα. Τα Χόμπιτ περνούν το Παλιό Δάσος και το Μπάροου Ντάουνς, όπου εκεί, ένα βράδυ που κοιμόντουσαν, ρίζες δέντρων άρχισαν να τους ζώνουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπνεύσουν, εκεί εμφανίζεται ο Τομ Μπόμπαντιλ, που του βοηθά. Μετά φτάνουν στον Μπρι κι εκεί συνάντησαν τον Άραγκορν, που ήταν φίλος του Γκάνταλφ και που θα τους συνόδευε έως το Σκιστό Λαγκάδι. Στους λόγους του Γουέδετοπ, 5 Νάζγκουλ επιτίθενται στους ταξιδιώτες και ένας από αυτούς μαχαιρώνει τον Φρόντο με τη λεπίδα του, πριν προλάβει να έρθει ο Άραγκορν και να τον απομακρύνει, πετώντας τη δάδα του. Μέρος της λεπίδας έμεινε στην πληγή. Έτσι, ο Φρόντο αρρωσταίνει. Ο Άραγκορν λέει πως πρέπει γρήγορα να θεραπέσουν τον Φρόντο. Κατόπιν, ένα Ξωτικό ο Γκλόρφιντελ, τους συναντά και του βοηθά να προσεγγίζουν το Σκιστό Λαγκάδι. Όμως οι Νάζγκουλ συγκεντρώθηκαν όλοι και επιτέθηκαν στους ταξιδιώτες. Κατόπιν το άλογο του Γκλόρφιντελ που καβαλά τον Φρόντο τον απομάκρυνε από εκεί. Τα Νάζγκουλ συνέχισαν να ακολουθούν τον Φρόντο, αλλά ένα μεγάλο κύμα, που δημιούργησε ο άρχοντας Έλροντ, τους απώθησε. Το δεύτερο μέρος ξεκινά στο Σκιστό Λαγκάδι, όπου ο Φρόντο έχει γιατρευτεί, πλέον, από τον Έλροντ. Ο Φρόντο, πληροφορείται ότι εκεί διαμένει πλέον ο Μπίλμπο, ο οποίος του ζητά να δει το Δαχτυλίδι, μία τελευταία φορά. Εκεί ο Φρόντο θα συναντήσει κι άλλους ήωρες: όπως τον Γκλόιν, ο οποίος ήταν ένας από τους συνταξιδιώτες του Μπίλμπο, στο Μοναχικό Βουνό. Επίσης, θα συναντήσει τον και τον Λέγκολας. Ο Φρόντο θα μάθει και για τους άλλους Νάνους, ακόμη και για τον Όιν, τον Μπάλιν, τον Όρι, για τους οποίους δεν είχε ακούσει για καιρό. Αργότερα, ο Έλροντ, καλεί το Συμβούλειο του Έλροντ, στο οποίο συμμετείχαν οι: Γκάνταλφ, Φρόντο, Μπίλμπο, Μπόρομιρ, γιος του Ντένεθορ, Επιτρόπου της Γκόντορ και πολλοί άλλοι ακόμη. Ο Γκλόιν εξηγεί ότι ο Μπάλιν απουσιάζει επειδή πάει να ανακτήσει το παλαιό βασίλειο των Νάνων, τη Μόρια, αλλά δεν είχε νέα του, εδώ και καιρό. Παρόλα αυτά, ο Γκλόιν ενημερώνει ότι Νάζγκουλ πήγανε στο Ντέιλ και στο Μοναχικό Βουνό, ψάχνοντας τον Μπίλμπο και το Δαχτυλίδι. Ο Λέγκολας ενημερώνει πως ο Γκόλλουμ διέφυγε και πως κι αυτός ψάχνει για το Δαχτυλίδι. Και ο Μπόρομιρ αναφέρεται σε ένα όνειρο που είχε αυτός και ο αδελφός του, συσχετίζοντάς το με το Σπαθί Που Ήταν Σπασμένο και για τον Χαμό του Ισίλντουρ. Κατόπιν, ο Έλροντ καλεί τον Φρόντο να εμφανίσει το Δαχτυλίδι και το αποκαλέι ως τον Χαμό του Ισίλντουρ. Μετά ο Γκάνταλφ εξηγεί ότι είχε πάει στο Ίσενγκαρντ, να συναντήσει τον Σάρουμαν, τον αρχηγό των μάγων της Μέσης Γης, και ότι εκεί, τελικά, έμεινε ως κρατούμενος, καθότι ο Σάρουμαν ήθελε το Δαχτυλίδι για τον εαυτό του. Τον κράτησε αιχμάλωτο στον πύργο Όρθανκ, αλλά ο Γκάνταλφ κατάφερε να αποδράσει. Ωστόσο, κατάφερε να αποσπάσει πληροφορίες: Ο Σάρουμαν δεν ήταν ακόμα υπό την υπηρεσία του Σάουρον, αλλά προσπαθούσε να φτιάξει έναν δικό του στρατό από Ορκ. Στο Συμβούλειο του Έλροντ, επικρατούσσα άποψη ήταν να μεταφερθεί το Δαχτυλίδι στο Βουνό του Χαμού, στη Μόρντορ, να πεταχτεί στις φλόγες και να καταστραφεί. Όμως, ο Μπόρομιρ είχε άλλη άποψη: ήθελε το Δαχτυλίδι να πάει στην Γκόντορ και να προστατευτεί ή να χρησιμοποιηθεί εναντίον του Σάουρον. Ο Έλροντ του εξήγησε, όμως, πως το Δαχτυλίδι, δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί για καλό σκοπό και ότι η μοχθηρία που το διακατέχει είναι ικανή να διαφθάρει τον οποινδήποτε, ακόμη κι αυτούς που έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Στο εν τω μεταξύ, ο Φρόντο, ανακοινώνει ότι θα αναλάβει αυτός την επικίνδυνη αποστολή να μεταφέρει το Δαχτυλίδι στη Μόρντορ και να το καταστρέψει, κι έτσι γίνεται ο Δαχτυλιδοκουβαλιτής. Έτσι, στο Συμβούλειο προέκυψε η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, η οποία αποτελούνταν από δύο Ανθρώπους, τον Άραγκορν και τον Μπόρομιρ, τον Λέγκολας, τον Γκάνταλφ, τον Νάνο, τον Γκίμλι, τον γιο του Γκλόιν και, τέλος, τον Φρόντο και τα τρία Χόμπιτ. Αυτή, λοιπόν, η Συντροφιά, αντιπροσώπευε, όλες τους ελεύθερους λαούς της Μέσης Γης. Για αρχή η Συντροφιά προσπάθησε να διασχίσει τα Μοναχικά Βουνά, αλλά ήταν κατεκλεισμένη από το χιόνι, και δεν ήταν μόνον αυτό: δέχτηκαν και επίθεση από Βαργκ, τα οποία είχαν μετακινηθεί στο Βουνό για να βρουν το Δαχτυλίδι. Έτσι, αναγκάστηκαν να αλλάξουν δρόμο και να πάνε κάτω από το Βουνο, περνώντας από τη Μόρια, το παλαιό βασίλειο των Νάνων. Εκεί η Συντροφιά καταλαβαίνει πως η Μόρια δεν επανακτήθηκε ποτέ από τους Νάνους και ότι ο Μπάλιν, ο Όιν και ο Όρι πέθαναν στην προσπάθεια να την καταλάβουν. Ωστόσο, το μέρος είχε καταληφθεί από Ορκ και από άλλα μοχθηρά πλάσματα. Εκεί του επιτίθενται τα Ορκ, αλλά ο Γκάνταλφ ανακοινώνει στη Συντροφιά πως θα συναντήσει τον Μπάλρογκ, έναν αρχαίο δαίμονα της φωτιάς και των σκιών. Ο Γκάνταλφ αντιμετωπίζει αυτόν τον αρχαίο δαίμονα, αλλά χάνονται και οι δυο στην άβυσσο. Τα 8, πλέον, μέλη της Συντροφιάς διαφεύγουν από τη Μόρια και βρίσκονται στο Λοθλόριεν, όπου εκεί θα συναντήσουν την Γκαλάντριελ και τον Κέλεμπορν, άρχοντες της περιοχής, οι οποίοι θα δώσουν πολλά δώρα στη Συντροφιά, τα οποία θα τους φανούν πολύ χρήσιμα στη συνέχεια της Αποστολής τους. Αργότερα, ενώ ο Φρόντο σκεφτόταν για το μέλλον της Αποστολής, ο Μπόρομιρ προσπάθησε να του αποσπάσει το Δαχτυλίδι. Ο Φρόντο κατάφερε να διαφύγει. Ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τους εντοπίσουν, ο Φρόντο παίρνει την απόφαση να αποχωρήσει από τη Συντροφιά και ότι πρέπει μόνος του να φτάσει στη Μόρντορ, ώστε να σώσει τους υπόλοιπους που θα διεφθαρθούν από την παρουσία του Δαχτυλιδιού. Εντούτοις, δε φεύγει μόνος τους: ο Σαμ επέμεινε να τον συνοδεύσει, κι έτσι κι έγινε. Η Συντροφιά διαλύθηκε. Η Συντροφιά προέκυψε από το Συμβούλειο το Έλροντ, στα τέλη της Τρίτης Εποχής. Ορίστηκε πως θα πρέπει να ήταν μία μικρή συντροφιά. Επίσης, είναι συμβολικός και ο αριθμός ατόμων που έχει, 9, ίδιος με τον αριθμό των Νάζγκουλ. Ο Τόλκιν από την άλλη, προτιμούσε την ορολογία «Παρέα» παρά «Συντροφιά». Ακολουθούν, με τη σειρά που μπήκαν, οι ήρωες στη Συντροφιά: ΤΟΛΚΙΝ, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ, μετ. Ευγενία Χατζηθανάση - Κόλλια, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ. ISBN 978-960-04-0366-4 Το βιβλίο στο TolkienGateaway.net Το βιβλίο στο LOTR.wikia.com
|
Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού είναι ο πρώτος από τους συνολικά 3 τόμους, του επικού μυθιστορήματος, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, του Άγγλου συγγραφέα, Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στον φανταστικό κόσμου του συγγραφέα, Μέση-Γη. Η πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου έγινε στις 29 Ιουλίου του 1954, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D
|
Men I Trust
|
Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2014 από τους Καρό και Σιριάκ, οι οποίοι γνωρίζονταν ήδη μεταξύ τους από το λύκειο και επανασυνδέθηκαν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στο Université Laval. Αργότερα εντάχτηκε στο συγκρότημα η Προυλ σαν τραγουδίστρια και κιθαρίστρια. Η μητρική γλώσσα των μελών είναι τα Γαλλικά, αλλά όλα τους τα τραγούδια είναι γραμμένα και εκτελεσμένα στα Αγγλικά. Το πρώτο τους άλμπουμ, ομώνυμο, κυκλοφόρησε το 2014. Τα πρώτα ίχνη επιτυχίας εμφανίστηκαν επίσης εν μέρει μέσω ανέκδοτων αναρτήσεων από ανεξάρτητους καναλάρχηδες στο Youtube. Η επιτυχία τους επέτρεψε να πραγματοποιήσουν συναυλίες στα Montreal Jazz Festival, Quebec City Summer Festival και M for Montreal. Το 2015 ολοκλήρωσαν το δεύτερό τους άλμπουμ, το Headroom. Σε αυτό όπως και στο προηγούμενό τους άλμπουμ, λόγω της απουσίας ενός σταθερού μέλους τραγουδιστή, σχεδόν όλα τα τραγούδια εκτελούνται από διάφορους τραγουδιστές από τον κύκλο ίντι μουσικής του Καναδά. Μετά την ένταξη της Προυλ, τα επόμενά τους άλμπουμ εκτελούνται αποκλειστικά με τα φωνητικά της. Το άλμπουμ 4 ever live του 2018 δεν περιλαμβάνει καινούργια τραγούδια, αλλά ηχογραφήσεις από τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το 2019 κυκλοφόρησε το Oncle Jazz. Είχε αναφέρει προηγουμένως σε συνέντευξη, κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους, ο Ντράκος πως με το άλμπουμ αυτό πειραματίζονταν με μουσική "Τύπου UFO". Πραγματοποιούν περιοδίες από το 2017 και από τότε έχουν παίξει στη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ, Καναδά), Νότια Αμερική (Βραζιλία), Ευρώπη (Αγγλία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, Ισπανία, Ολλανδία, Ουκρανία, Πολωνία, Πορτογαλία, Τσεχία), Αφρική (Αίγυπτο), Ασία (Ιαπωνία, Ινδονησία, Κίνα, Κορέα, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν, Ταϊλάνδη, Τουρκία) και Ωκεανία (Αυστραλία). Bernache στο YouTube Men I Trust στο YouTube Men I Trust στο Twitter Bandcamp σελίδα Facebook σελίδα Men I Trust στο Instagram Soundcloud σελίδα
|
Οι Men I Trust (Άντρες που Εμπιστεύομαι) είναι καναδέζικο συγκρότημα Indie Pop που σχηματίστηκε το 2014 στο Μόντρεαλ, Κεμπέκ. Τα μέλη είναι οι Τζέσι Καρό (Jessy Caron) (μπασίστας), Ντράγκος Σιριάκ (Dragos Chiriac) (πολυμουσικός, παραγωγός) και Εμμανουέλ Προυλ (Emmanuelle Proulx) (τραγουδίστρια, κιθαρίστρια). Αρχικά αυτοκυκλοφορούσαν τα πρώτα τους τραγούδια μέσω αναρτήσεων σε σελίδες όπως το Youtube μέχρι που υπέγραψαν συμβόλαιο με την καναδέζικη δισκογραφική εταιρία ίντι μουσικής, Return To Analogue.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Men_I_Trust
|
Ειτέα
|
Ο δήμος της Ειτέας, θεωρείται είτε δήμος της Τριττύας του άστεως, είτε δήμος της Τριττύας των Μεσογείων, καθώς οι ιστορικοί διαφωνούν ακόμα για το ζήτημα αυτό. Πιστεύεται, ότι βρισκόταν στα βορειοανατολικά της αρχαίας Αθήνας, αλλά δεν έχει ταυτιστεί με κάποια σημερινή τοποθεσία και η θέση της παραμένει άγνωστη. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος αρχικά της Ακαμαντίδας φυλής, συμμετείχε με 2 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη περίοδο (307/306 – 224/223 π.Χ.). ο δήμος μεταφέρθηκε στην «μακεδονική» Αντιγονίδα φυλή, αντιπροσωπευόμενος από 2 βουλευτές στη Βουλή των 600 και κατά την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.). Μετά την κατάργηση και διάλυση των «μακεδονικών φυλών» (Αντιγονίς και Δημητριάς) επέστρεψε στην Ακαμαντίδα φυλή για την επόμενη τέταρτη περίοδο (201/200 π.Χ. – 126/127) και μεταφέρθηκε στη Αδριανίδα φυλή την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) με άγνωστο αριθμό βουλευτών–αντιπροσώπων. Ο δημότης της αρχαίας Ειτέας ονομαζόταν Ειτεαίος ή Ιτεαίος ή Ιταίος. Θεωρείται, ότι με το όνομα Ιτέα ή Ιταία ή Ειτέα υπήρχαν δύο δήμοι, αλλά δεν υπάρχουν, προς το παρόν, στοιχεία επιβεβαίωσης. Ο εδώ αναφερόμενος δήμος, της Ειτέας, συνδέεται με τη V. Ακαμαντίδα φυλή, αργότερα XI. Αντιγονίδα φυλή και XV. Αδριανίδα φυλή, ενώ ο άλλος, πιθανώς με την ομώνυμη ονομασία Ειτέα, συνδέεται με την X. Αντιοχίδα φυλή. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο της Ειτέας, όπως ο Βουθήρος ο Ειτεαίος, ο Γλύκων (Αίλιος) ο Ειτεαίος, ο Δαμόκριτος ο Ειτεαίος γιος του Βουθήρου, ο βουλευτής Δημήτριος ο Ειτεαίος, ο βουλευτής Δημοκλείδης ο Ειτεαίος, ο επιστάτης στα Ελευσίνια Μυστήρια Δημοκλείδης ο Ειτεαίος γιος του Φιλοκλέους κ.α. Αρχαία Αθήνα Ακαμαντίδα φυλή Αντιγονίδα φυλή Αδριανίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Ελληνικές επιγραφές - IG Ειτ, Ιται και Ιτε Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Eitea, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, John S. Traill (1975). The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council. Princeton, New Jersey: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA). ISBN 978-0-87661-514-0. John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 132, 140-142. Peter Siewert (1982). Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes. München: C.H. Beck. ISBN 3406080634. ή (ISBN 9783406080630) «Eitea (Akamantis)». ancientworlds.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2015. J. Traill. «Places: 585906 (Eitea)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017.
|
Η Ειτέα ή Ιταία ή Ιτέα (αρχαία ελληνικά: Εἰτέα), (ο δήμος: Ειτέας, Δήμος Ειτεαίων ή Ιτεαίων ή Ιταίων) ήταν αρχαίος οικισμός και δήμος της Ακαμαντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Ο δήμος ίσως να συγχέεται, σε διάφορες πηγές, με τον ομώνυμο δήμο της Ειτέας Αντιοχίδας, της Αντιοχίδας φυλής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%B1
|
Γορδιανός Α΄
|
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια και το οικογενειακό υπόβαθρο του Γορδιανού. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία σχετικά με την οικογενειακή καταγωγή του. Η οικογένειά του ήταν σεμνή και πολύ πλούσια. Λεγόταν ότι ο Γορδιανός σχετιζόταν με εξέχοντες συγκλητικούς. Εκλέχθηκε αγορανόμος και ήταν πολύ δημοφιλής ως διοργανωτής δημοσίων θεαμάτων κυρίως μονομαχιών κατά μήνα. Ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας σε ηλικία 80 ετών από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα της Αφρικής που δεν ήθελαν να υποκύψουν στον Μαξιμίνο. Τότε ο Γορδιανός επέλεξε ως συνάρχοντα τον γιο του. Ωστόσο ο διοικητής της Μαυριτανίας Καπελλιανός, οπαδός του Μαξιμίνου επετέθη εναντίον του. Προ της Καρχηδόνας, στη μάχη που ακολούθησε, ηττήθηκε ο γιος του Γορδιανού και φονεύθηκε. Ο ίδιος ο Γορδιανός μετά απ΄ αυτή την εξέλιξη αυτοκτόνησε δι' απαγχονισμού, μετά από βασιλεία μόλις έξι εβδομάδων. Ο Γορδιανός Α' είχε έντιμο χαρακτήρα, στα κοινά ήταν πολύ εργατικός και είχε αξιόλογη μόρφωση. Συνέγραψε την "Αντωνιάδα", που αποτελεί εγκωμιαστική βιογραφία των Αυτοκρατόρων Αντωνίνων. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ. 5ος, σ. 600
|
Ο Γορδιανός Α΄ (Marcus Antonius Gordianus Sempronianus Romanus Africanus, 159 - 12 Απριλίου 238) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας για ένα μήνα, μαζί με τον γιο του, Γορδιανό Β', το 238, το έτος των έξι αυτοκρατόρων. Συμμετέχοντας σε μία εξέγερση εναντίον του αυτοκράτορα Μαξιμίνου Θρακός, νικήθηκε από δυνάμεις πιστές στον Μαξιμίνο και αυτοκτόνησε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%84
|
Χάρκια Ρεθύμνης
|
Είναι άγνωστο πότε η περιοχή κατοικήθηκε για πρώτη φορά. Σε ανασκαφές που έγιναν την περίοδο 1991-1992, 2 χιλιόμετρα ανατολικά των Χαρκίων προς το χωριό Καβούσι, εντοπίστηκαν τεμάχια από μεγάλο πιθάρι μινωικής εποχής. Η σωστική ανασκαφή έφερε στο φως αρχιτεκτονικά κατάλοιπα, εν πολλοίς κατεστραμμένα από τις γεωργικές εργασίες που είχαν γίνει στην τοποθεσία αυτή. Τα κεραμικά αγγεία που βρέθηκαν χρονολογούνται ως της πρωτομινωικής ΙΙ (3000/2900-2300/2150 π.Χ.), μεσομινωικής ΙΙ (19ος αιώνας – 1700 π.Χ.) και μεσομινωικής ΙΙΙ – υστερομινωικής ΙΑ περιόδου (1700-1480 π.Χ.). Μια δεύτερη μινωική θέση, 1,5 χιλιόμετρο νοτιοδυτικά της πρώτης, αποκαλύφθηκε και πάλι ύστερα από γεωργικές εργασίες. Εντοπίστηκε τμήμα οικιστικής μονάδας, που χρονολογείται στη μεσομινωική ΙΙ-ΙΙΙ περίοδο (19ος αι.π.Χ. – περίπου 1600 π.Χ.). Τα ευρήματα αυτά προσδιορίζουν, κατά προσέγγιση, την αρχή της εγκατάστασης ανθρώπων στην περιοχή. Αν ήταν συνεχής, ανά τους αιώνες, η ανθρώπινη παρουσία με τη μορφή οργανωμένης κοινότητας, δεν είναι γνωστό. Δε θα πρέπει να λησμονείται η ύπαρξη της Συβρίτου (σημερινό χωριό Θρόνος Αμαρίου) λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά, μίας από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαίας Κρήτης, που άκμασε μέχρι και τη Β’ Βυζαντινή περίοδο. Σίγουρη θα πρέπει να θεωρηθεί και η ύπαρξη οικισμών κατά την εποχή της αραβικής κυριαρχίας της Κρήτης (824-961), κατά την οποία πιθανόν να πήρε την ονομασία του το γειτονικό Καβούσι. Η άποψη αυτή ενισχύεται από τις χρονικά μεταγενέστερες απογραφές των Ενετών, αφού το όνομα του χωριού ήταν ήδη γνωστό. Τα ενδιαφέροντα τοπωνύμια Κεφάλι και Έδρα στην περιοχή των Χαρκίων οδηγούν σε συνειρμούς για πιθανές πλευρές της ιστορίας του χωριού, κατά τη Βυζαντινή περίοδο, με ευρύτερη πολιτική ή θρησκευτική σημασία για την περιοχή. Η παλαιότερη αναφορά που ως τώρα έχει καταγραφεί για τα Χάρκια είναι του 1577. Εκεί αναφέρεται το όνομα του χωριού ως "Gharchia" στην απογραφή του Ενετοκρητικού Φραντσέσκο Μπαρότσι. Επίσης, το 1583 μνημονεύεται από τον Πέτρο Καστροφύλακα ως "Carchia" με 128 κατοίκους και 190 οφειλόμενες αγγαρείες προς την Ενετική κατοχική διοίκηση και από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα ως "Charchia" το 1630. Στην έκθεση του Ενετού Νικόλα Γκουάλντο το 1633, με τίτλο «Territorio di Rettimo», το χωριό καταγράφεται ως Gerachia και Garachia με υποχρέωση συμμετοχής στη σκοπιά του πύργου των Σαγκουϊνάτσων (Torre Sanguinazzo sentinalla) μαζί με τα χωριά Πηγή, Άνω και Κάτω Καβούσι, Λούτρα και Άγιος Δημήτριος. Στην τουρκική απογραφή του 1659 καταγράφεται ως Harkia με 24 σπίτια, ενώ μία ακόμα αναφορά του Βιντσέντσο Κορονέλι στα 1686 καταγράφει το χωριό ως Charkia. Από τα παραπάνω, συνάγεται ότι τα Χάρκια διατηρούν αναλλοίωτη την ονομασία τους, τουλάχιστον από το 1577, ανεξάρτητα από τον τρόπο γραφής των εκάστοτε κατακτητών. Τα Χάρκια αναφέρονται σε νοταριακό έγγραφο (συμβόλαιο) του νοτάριου Τζώρτζη Πάντιμου το 1639, όπως επίσης και σε έγγραφο του νοτάριου Μαρίνο Αρκολέο το 1644, όπου για πρώτη φορά καταγράφονται ονόματα Χαρκιανών. Επί Ενετοκρατίας, τα Χάρκια αναφέρονται στη Φρουριακή Έκθεση των παραλίων του Ρεθύμνου, με συμμετοχική υποχρέωση αποστολής πέντε φρουρών στη φρουριακή θέση Άγιος Σωτήρας του όρους Βρύσινας με αρχηγό το Μανόλη Χορτάτζη. Η φρουριακή αυτή θέση (Salvator Di Vresina) ήταν εκείνη που λάμβανε τα σήματα της νότιας θάλασσας και τα μετέδιδε στο Ρέθυμνο. Στο μεγαλειώδες έπος του Ρεθυμνιώτη Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή «Κρητικός Πόλεμος», στον οποίο αφηγείται την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους κατά τα έτη 1642-1669, αναφέρεται το χωριό ως ένα από αυτά που ένιωσαν τη μανία του κατακτητή: ...Αλιάκες, Χάρκια παίρνουσι, Καβούσι και Κυριάννα... Η αγωνιστικότητα και η θυσία των Χαρκιανών ήταν πολύ σημαντικές στους συνεχιζόμενους απελευθερωτικούς αγώνες κατά των Τούρκων. Πιο συγκεκριμένα, στις συνεχείς επαναστάσεις του 19ου αιώνα πολέμησαν Χαρκιανοί και Καβουσανοί, όπως συνέβη στο χωριό Σκουλούφια, όπου προσπάθησαν μάταια να αναχαιτίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που κατευθύνονταν προς το Αρκάδι. Επαναστάτες με επικεφαλής τον Παπά Μαρουλιανό, τον Στυλιανό Βαρδάκη και τον Χαρκιανό Νικόλαο Βενιανάκη πολέμησαν στην περιοχή του όρους Βρύσινας στις 20 Οκτωβρίου 1866, καταλαμβάνοντας τα υψώματα Ακόνια, Πέταλο και Κεντρί, σε μάχη στην οποία έλαβε μέρος με τους άνδρες του και ο Πάνος Κορωναίος, γενικός αρχηγός του αγώνα. Ο εχθρός αρχικά αποκρούσθηκε αλλά έπειτα, όταν ενισχύθηκε με ισχυρή δύναμη από το Ρέθυμνο, ανάγκασε τους επαναστάτες να υποχωρήσουν. Για την καλύτερη αμυντική θωράκιση της περιοχής του Αρκαδίου καταλήφθηκαν θέσεις στα χωριά Χάρκια, Καβούσι και Σκουλούφια. Ομάδα Τουρκοκρητικών, κινούμενοι με τους αρχηγούς τους προς το Αρκάδι το πρωί της 7ης Νοεμβρίου, προσπάθησαν να παραπλανήσουν τους αμυνόμενους κρατώντας ελληνικές σημαίες. Το τέχνασμα αυτό έγινε αντιληπτό και τράπηκαν σε φυγή. Στο Αρκάδι έντονη ήταν η παρουσία των υπόλοιπων Χαρκιανών αγωνιστών. Μετά την πτώση και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, στην αναφορά της Γενικής των Κρητών Συνέλευσεως, (20 Νοεμβρίου 1866 με τίτλο «Έκθεσις της Εφόδου, αποκρούσεως και εις τον αέρα αναπετάσεως της εν Ρεθύμνη Μονής Αρκαδίου Α. Κωνσταντίνος», αναφέρεται ότι: ...τοσαύτην δε εντύπωσιν επροξένησεν εις τον εχθρόν ώστε επιστρέφων εις Ρεθύμνην επυρπόλησεν τα δύο Καβούσια και τα Χάρκια και τινας προτυχόντας εξ ανάγκης κατέσφαξεν. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, τα Χάρκια ήταν γνωστά ως κωμόπολη και πατρίς του Βενιανάκη, από τον επαναστάτη και οπλαρχηγό του Ρεθύμνου Νικόλαο Βενιανάκη. Το 1881, ανάμεσα στα χωριά που αποτελούσαν το Δήμο της Αμνάτου, που κατόπιν μετονομάστηκε σε Δήμο Αρκαδίου, καταγράφονται τα Χάρκεια με 130 χριστιανούς και 7 μουσουλμάνους κατοίκους και το διπλανό Καβούσι με 74 χριστιανούς και 22 μουσουλμάνους. Πρώτος δήμαρχος Αρκαδίου ήταν ο γιος του Νικολάου Βενιανάκη Γεώργιος, με ειδικό πάρεδρο Χαρκίων τον Κωνσταντίνο Σκαλίδη. Την ταραγμένη περίοδο 1890 έως 1898, αναφέρεται δολοφονία χριστιανού από δυο μουσουλμάνους στην περιοχή των Χαρκίων στις 25 Μαρτίου 1890, ενώ τον Οκτώβριο του 1895 στη θέση Ξεροκάμαρο του Ρεθύμνου δολοφονήθηκε από Τούρκους ο Φραγκιάς Σκαλίδης, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών. Επίσης, αναφορές υπάρχουν για πυρπολήσεις στα πλαίσια των ταραχών μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων: ...η Τρίτη φωτιά τέθηκε στη θέση «Αμυγδαλόπορος» της Μαρουλιανής χαλέπας και έφτασε μέχρι το χωριό Αγία Τριάδα, όπου περίπου 15 Χριστιανοί από τα Χάρκια, βλέποντας να καίγονται οι περιουσίες τους, έσπευσαν να την κατασβήσουν[...]Κάηκαν περίπου 5.000 ελαιόδεντρα στην περιοχή του χωριού Αγία Τριάδα. Οι καπνοί φαίνονταν και τις δύο επόμενες ημέρες έξω από την τουρκική στρατιωτική ζώνη. Μετά το 1898, η κατάσταση μεταβάλλεται, καθώς οι Χριστιανοί κάτοικοι κυριαρχούν πλέον και πραγματοποιείται η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Τα Χάρκια έχουν παρουσία τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους την περίοδο 1912-1913, όσο και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα γεγονότα του 1922 στη Μικρά Ασία. Μεταπολεμικά, αρκετοί Χαρκιανοί μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Στις 4 Δεκεμβρίου 1997, η κοινότητα καταργείται και υπάγεται στο νεότευκτο Δήμο Αρκαδίου. Με το πρόγραμμα Καλλικράτης, ο Δήμος Αρκαδίου καταργείται το 2010 και τα Χάρκια έγινε πάλι έδρα κοινότητος του νέου Δήμου Ρεθύμνης. Δείτε: Κοινότητα Χαρκίων Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία: φημισμένος ήταν ο χαρκιανός αθότυρος, του οποίου η παραγωγή έχει σταματήσει, ο οποίος μεταφερόταν από τους κατοίκους του χωριού στο εμπόριο μέχρι και το Ρέθυμνο. Επίσης, η παραγωγή και εμπορία κάρβουνου ήταν από τους βασικότερους πόρους των Χαρκιανών και πιθανόν ένας από τους λόγους της ονομασίας των Χαρκίων, ενώ μεγάλη είναι η παραγωγή λαδιού και κρασιού. Δυτικά του χωριού, σώζεται σαν τοπωνύμιο ο Ανεμόμυλος, κάτι που υπονοεί ανάλογη δραστηριότητα. Για την προέλευση του ονόματος του χωριού υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Είτε προέρχεται από τα χαλκεία, τα οποία στην κρητική διάλεκτο λέγονται χαρκιδιά, οπότε και το χωριό θα έπρεπε να γράφεται Χάρκεια, είτε σχετίζεται με την κύρια ενασχόληση των Χαρκιανών της παλιάς εποχής ως καμινάρηδων, από τα καμίνια που παρασκεύαζαν κάρβουνα, οπότε γράφεται Χάρκια. Μία άλλη εκδοχή συνδέει το όνομα του χωριού με τα "χαράκια", που σημαίνει βράχοι στην κρητική διάλεκτο, ενώ η αραβική λέξη charkia σημαίνει ανατολή, ανατολικά, κάτι που ίσως συνδέεται με την ονομασία και την ιστορία του γειτονικού χωριού Καβούσι. Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Άννα. Εκκλησιαστικά υπάγεται στην Στ΄ Αρχιερατική Περιφέρεια της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, της Εκκλησίας της Κρήτης. Όπως και τα περισσότερα χωριά της Κρήτης, τα Χάρκια είναι κτισμένα χωρίς καμία ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Το κλίμα της περιοχής έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση του οικισμού. Στις ορεινές περιοχές, όπου το κρύο και πολλές φορές το χιόνι κυριαρχούν τον χειμώνα, τα πέτρινα σπίτια κτίζονταν το ένα δίπλα στο άλλο. Είχαν πολλούς τοίχους κοινούς, τους λεγόμενους «μεσότοιχους», και έναν ή δύο εκτεθειμένους στην ατμόσφαιρα, και έτσι η θερμότητα από το τζάκι διατηρούνταν περισσότερο. Οι χωμάτινες στέγες τους ήταν συνεχόμενες, σε τέτοιο σημείο ώστε να μην αναγνωρίζονται τα όρια των κατοικιών που στέγαζαν. Τα στενά σοκάκια είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής των χωριών της Κρήτης. Ένα κτίριο άξιο αναφοράς είναι το παλαιό σχολείο του χωριού, στην κατασκευή του οποίου πρωτοστάτησε ο Ιωάννης Κατικάκης, στο ισόγειο του οποίου μετέπειτα στεγάστηκε το κοινοτικό γραφείο. Στο βάθος της ρεματιάς ανατολικά του χωριού βρίσκεται η παλαιά εκκλησία της Αγίας Άννας. Οι εικόνες του τέμπλου εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης (αναγεννησιακής τεχνοτροπίας) πρέπει να είναι του 1860, όπως φαίνεται από φθαρμένη επιγραφή. Επίσης, υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, κτισμένη στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στο πάνω μέρος του χωριού, και στο λόφο Κεφάλι το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου (1992). Ιστοσελίδα του χωριού
|
Τα Χάρκια είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Ρεθύμνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Τα Χάρκια βρίσκονται σε τοποθεσία που πιθανόν στο παρελθόν να αποτελούσε τα νότια σύνορα της περιοχής του αρχαίου Αρίου ή Αγρίου. Ο ποταμός Ά(γ)ριος, το σημερινό φαράγγι του Αρκαδίου, καθόριζε τα σύνορα Α(γ)ρίου-Μυλοποτάμου. Δυτικό σύνορο του ήταν το λεγόμενο Ξεροκάμαρο κοντά στο Ρέθυμνο, ενώ τα νότια όριά του πιθανολογείται ότι έφταναν στις περιοχές όπου σήμερα βρίσκονται τα Χάρκια και το Καβούσι. Θα μπορούσε, λοιπόν, να ειπωθεί ότι το Ά(γ)ριο περιελάμβανε τον τέως Δήμο Αρκαδίου (1998-2010). Η ονομασία για την περιοχή αυτή υπάρχει τουλάχιστον από τον 9ο-10ο αιώνα μέχρι και την κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Λευκοσκαλίδρα
|
Η λευκοσκαλίδρα διαφέρει αξιοπρόσεκτα από τις άλλες σκαλίδρες στην εμφάνιση, κάτι που έχει οδηγήσει στην πρόταση ότι θα έπρεπε να ταξινομηθεί ως ξεχωριστό (μονοτυπικό) γένος, το Crocethia. Ωστόσο, μία μεταγενέστερη μελέτη (Thomas κ.ά., 2004) υποδεικνύει ότι η λευκοσκαλίδρα είναι μία μάλλον τυπική μικρή σκαλίδρα. Το μέγεθός της είναι παρόμοιο με εκείνο της λασποσκαλίδρας, 18 έως 20 εκατοστόμετρα, αλλά το σώμα είναι πιο ρωμαλέο και το ράμφος παχύ. Η μάζα της κυμαίνεται από 40 έως 100 γραμμάρια. Κατά το ξεχειμώνιασμα το πτέρωμα είναι πολύ ανοικτόχρωμο, σχεδόν λευκό (από όπου και το όνομα του είδους), εκτός από ένα τμήμα στους ώμους. Αργότερα το θέρος η κεφαλή και ο λαιμός αποκτούν καστανόχρωμο πτέρωμα. Τα νεαρά άτομα παρουσιάζουν εντονότερες αντιθέσεις, με σκούρα και λευκά τμήματα. Κατά την πτήση διακρίνεται μία έντονη λευκή ράβδος στις πτέρυγες. Τρέχει στις αμμώδεις παραλίες που προτιμά με μία χαρακτηριστική κίνηση «ποδηλάτη» στα πόδια, σταματώντας συχνά για να τσιμπήσει με το ράμφος της την τροφή της. Τρώει μικρά ασπόνδυλα, όπως είναι τα μικρά καβούρια. Την άνοιξη, λευκοσκαλίδρες της Αμερικής που ταξιδεύουν προς τα βόρεια καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες από αυγά ξιφόσουρας στην περιοχή του Κόλπου του Ντέλαγουερ. Στο τέλος της ανοίξεως τα πουλιά φθάνουν στην Αρκτική, όπου ζευγαρώνουν και το θηλυκό γεννά τρία ή τέσσερα αυγά σε εσοχή του εδάφους. Στην περιοχή αυτή οι λευκοσκαλίδρες τρώνε κυρίως έντομα και λίγο φυτικό υλικό. Η λευκοσκαλίδρα περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Πρώσο φυσιοδίφη Πέτερ Σίμον Παλάς το 1764, που της έδωσε το διωνυμικό όνομα Trynga alba.Η λευκοσκαλίδρα είναι ένα από τα είδη πτηνών στα οποία εφαρμόζεται η Συμφωνία επί της Διατηρήσεως των αφρικανικών και ευρασιατικών αποδημητικών παρυδάτιων πτηνών (AEWA). Η λευκοσκαλίδρα αναπαράγεται αποκλειστικά στις αρκτικές περιοχές, στα βόρεια όρια του Καναδά, της Αλάσκας, της Γροιλανδίας, της Ευρώπης και της Ασίας. Στην Ευρασία μια τέτοια περιοχή είναι η Σπιτσβέργη και οι παραλίες της Ρωσίας στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Αλλά στο ξεχειμώνιασμά της βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις ακτές των εύκρατων και τροπικών περιοχών, έχοντας ταξιδέψει από τρεις έως δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα. Οι λευκοσκαλίδρες που ταξιδεύουν πιο μακριά φθάνουν πιο αργά και φεύγουν νωρίτερα μέσα στο έτος. Τα περισσότερα ενήλικα εγκαταλείπουν τις περιοχές αναπαραγωγής από τον Ιούλιο ή από τις αρχές Αυγούστου, ενώ τα νεαρά πουλιά τις εγκαταλείπουν στα τέλη Αυγούστου και στις αρχές Σεπτεμβρίου. Η μετανάστευση προς τα βόρεια αρχίζει από τον Μάρτιο στα νοτιότερα μέρη της κατανομής της λευκοσκαλίδρας.Το ενδιαίτημα αναπαραγωγής του πτηνού είναι η παραλιακή αρκτική τούνδρα βορείως της ισόθερμης των 5° C του Ιουλίου. Συνήθως επιλέγει ξηρές πετρώδεις περιοχές φωλιάσματος κοντά σε υγρότοπους, σε υψόμετρα από 60 έως και 800 μέτρα. Στο ξεχειμώνιασμα και στη διάρκεια των μεταναστευτικών ταξιδιών, βρίσκεται συνήθως σε αμμώδεις παραλίες ή σε παλιρροιακό αμμώδες έδαφος, σε λασπώδεις εκτάσεις και όχθες λιμνών, λιμνοθαλασσών και ποταμοών, και σπανιότερα σε βραχώδεις ακτές. Υπάρχουν δύο υποείδη λευκοσκαλίδρας: Το Calidris alba alba (Pallas, 1764), που αναπαράγεται στη Γη Έλσμιρ, τη βόρεια και ανατολική Γροιλανδία, το Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, τη Γη του Φραγκίσκου Ιωσήφ και στη Χερσόνησο Ταϋμύρ. Το Calidris alba rubida, (Gmelin, 1789), που αναπαράγεται στη βορειοανατολική Σιβηρία, στην Αλάσκα και στον Καναδά. Kirwan, Guy· Demirci, Barbaros· Welch, Hilary· Boyla, Kerem· Özen, Metehan· Castell, Peter· Marlow, Tim. The Birds of Turkey. Helm. ISBN 9781408104750.
|
Η λευκοσκαλίδρα (Calidris alba) είναι είδος μικρού παρυδάτιου πουλιού. Η ονομασία του γένους προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα: καλίδρις ή σκαλίδρις είναι το όνομα που έδινε ο Αριστοτέλης σε κάποια γκρίζα παρυδάτια πτηνά. Το alba είναι λατινική λέξη που σημαίνει «λευκή».Αναπαράγεται μόνο στις Αρκτικές περιοχές, αλλά μεταναστεύει σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ταξιδεύοντας μέχρι τη Νότια Αμερική, τη νότια Ευρώπη, την Αφρική, μέχρι και την Αυστραλία. Κατά τον χειμώνα είναι πολύ ομαδικό, σχηματίζοντας κάποτε μεγάλα σμήνη σε επίπεδες παραλίες άμμου ή λάσπης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CF%81%CE%B1
|
Louder Than Love
|
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε Δεκέμβριο 1988 με Ιανουάριο 1989. Για την παραγωγή επιλέχτηκε ο Τέρι Ντέιτ, ο οποίος μέχρι τότε είχε αναλάβει την παραγωγή σε δίσκους συγκροτημάτων όπως των Metal Church και Dream Theater, ενώ αργότερα ασχολήθηκε με μπάντες όπως Pantera, Slipknot και Slayer, αλλά και με σχήματα της alternative σκηνής, π.χ. Mother Love Bone και The Smashing Pumpkins. Παρ'όλο που οι μέταλ επιρροές ήταν ολοένα και περισσότερες, το συγκρότημα δεν ήθελε να χαρακτηρίζεται "heavy metal", με τον κιθαρίστα Κιμ Τάγιλ να δηλώνει πως επιρρεάστηκαν τόσο από κλασσικές metal μπάντες όσο και από σχήματα όπως οι Killing Joke και οι Bauhaus.Το Louder Than Love απέσπασε μέτριες προς θετικές κριτικές. Λίγο πριν από την έναρξη περιοδείας, ο μπασίστας Χίρο Γιαμαμότο έφυγε από το συγκρότημα για να αφοσιωθεί στις σπουδές του. Αντικαταστάθηκε από τον Τζέισον Έβερμαν, ο οποίος είχε για πολύ μικρό χρονικό διάστημα τον ρόλο δεύτερου κιθαρίστα στους Nirvana. Για την προώθηση του δίσκου, οι Soundgarden έπαιξαν support σε περιοδεία των Voivod, μαζί με τους Faith No More και Big F. Στις 19 Μαρτίου 1990, τη μέρα που τελείωνε η περιοδεία, ο Άντριου Γουντ, συγκάτοικος του τραγουδιστή Κρις Κορνέλ και τραγουδιστής των Malfunkshun και Mother Love Bone, απεβίωσε έπειτα από υπερβολική κατανάλωση ηρωίνης. Ο Κορνέλ, ψυχολογικά επηρεασμένος από τον θάνατό του, σχημάτισε προς τιμήν του τους Temple of the Dog, συγκρότημα το οποίο αποτελούνταν από μέλη των Soundgarden και των Pearl Jam, αλλά και των ίδιων των Mother Love Bone. Αμέσως μετά το τέλος της περιοδείας ο Έβερμαν απολύθηκε, με τον Μπεν Σέπερντ να είναι ο αντικαταστάτης του. Όλοι οι στίχοι είναι από στον Κρις Κορνέλ, με τις εξαιρέσεις σημειωμένες. Κρις Κορνέλ - κύρια φωνητικά, κιθάρα Κιμ Τάγιλ - κιθάρα Χίρο Γιαμαμότο - μπάσο Ματ Κάμερον - ντραμς | below = Κατηγορία}}
|
Το Louder Than Love είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού grunge συγκροτήματος Soundgarden. Κυκλοφόρησε στις 5 Σεπτεμβρίου 1989 από την A&M Records. Σε σύγκριση με τον προηγούμενο δίσκο τους, το Ultramega OK του 1988, το Louder Than Love είχε έναν πιο "σκληρό" ήχο, με πολλά grunge στοιχεία. Ο δίσκος αυτός έμελλε να είναι ο τελευταίος με τον μπασίστα Χίρο Γιαμαμότο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Louder_Than_Love
|
Τα Σουηδικά σπίρτα
|
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο ορφανός δεκάχρονος Ολιβιέ Σατωνέφ, ζει στη Μονμάρτρη. Εκεί μεγαλώνει ξέγνοιαστα με τους φίλους του και τη μητέρα του, τη νεαρή και όμορφη Βιρζινί, που διατηρεί μικρό ψιλικατζίδικο. Ένα πρωί, όμως, η μητέρα του πεθαίνει.Προσωρινά φιλοξενείται από τα ξαδέρφια του Ζαν και Ελοντί, νεόνυμφους που ζουν στη γειτονιά. Χάρη στην ελευθερία του ως ορφανό, ο Ολιβιέ περιπλανιέται στις πλαγιές της Μονμάρτρης τη μέρα και τη νύχτα αλλά κυρίως στους πολυσύχναστους δρόμους εκείνης της εποχής.Στη μοναξιά και την απελπισία του, συναναστρέφεται μερικούς γραφικούς χαρακτήρες αυτής της παλιάς συνοικίας του Παρισιού που δρουν κάτω από το ζωηρό, έκπληκτο, ενίοτε μελαγχολικό βλέμμα του παιδιού: τον μυστηριώδη ανάπηρο Ντανιέλ με το παρατσούκλι Αράχνη λόγω των δυσμορφιών του, ο οποίος του προσφέρει τα πρώτα του βιβλία, τη γοητευτική Μαντό με τη μητρική καρδιά, που η γοητεία της δεν τον αφήνει αδιάφορο, τον υπερσυντηρητικό Γκαστουνέ, νοσταλγό του παρελθόντος και βετεράνο του Μεγάλου Πολέμου, την ηλικιωμένη θυρωρό Αλμπερτίν, παχύσαρκη, βλοσυρή, που του προσφέρει ωστόσο φαγητό. Συναντά επίσης τον γέρο αναρχικό Μπουγκράς, έναν εβδομηντάχρονο μισάνθρωπο, που όμως συμπαθεί το παιδί το οποίο μαζί του αισθάνεται ζεστασιά και ένα είδος πατρικής φιγούρας που αναζητούσε. Ο νεαρός Ολιβιέ τον συνοδεύει σε μερικές από τις χίλιες «περίεργες δουλειές» του, ψάχνουν για καυσόξυλα ή κερώνουν πατώματα σε αστικά σπίτια. Υποκείμενος στην επιρροή τους, ο Ολιβιέ θα δει σταδιακά τη μαγεία των δρόμων να καλύπτει τον πόνο και τη μοναξιά του.Όμως η ανεργία χτυπά την κοινωνία της εποχής, ο Ζαν και η Ελοντί δεν μπορούν πλέον να τον φιλοξενήσουν, παρά τη στοργή που τρέφουν γι' αυτόν. Η αναχώρηση είναι αναπόφευκτη για τη θεία του Βικτώρια και τον θείο του που είναι οικονομικά επιτυχημένος. Το μυθιστόρημα αφηγείται την αγωνία και τις θλίψεις ενός παιδιού. Συγχρόνως, εξερευνά έναν ολόκληρο κόσμο, αυτόν της παιδικής ηλικίας γενικότερα και αυτόν του συγγραφέα ειδικότερα, ο οποίος μεταφέρει στο έργο την ατμόσφαιρα και τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας (ο Ρομπέρ Σαμπατιέ μεγάλωσε επίσης ορφανός), όπως και του Παρισιού της δεκαετίας του 1930. Μυθιστόρημα γεμάτο φρεσκάδα και γοητεία, τρυφερότητα και χιούμορ, τα Σουηδικά σπίρτα παραμένει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στη Γαλλία από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και διασκευάστηκε για τη γαλλική τηλεόραση το 1996 από τον Ζακ Ερτώ.
|
Τα Σουηδικά σπίρτα (γαλλικός τίτλος: Les Allumettes suédoises) είναι μυθιστόρημα του Ρομπέρ Σαμπατιέ που εκδόθηκε το 1969. Είναι το πρώτο από τα οκτώ μυθιστορήματα της αυτοβιογραφικής σειράς Το μυθιστόρημα του Ολιβιέ, της οποίας ο κύριος χαρακτήρας είναι ο Ολιβιέ, ένα αγόρι που μεγαλώνει σε μια φτωχή συνοικία στο προπολεμικό Παρίσι.Το βιβλίο είχε τεράστια εμπορική επιτυχία στη Γαλλία και το 1995 διασκευάστηκε για τη γαλλική τηλεόραση από τον Ζακ Ερτώ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%81%CF%84%CE%B1
|
Έλενα Ντάλι
|
Το 1996, η Ντάλι εξελέγη στο κοινοβούλιο της Μάλτας και διορίστηκε Υφυπουργός για τα δικαιώματα των γυναικών στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Εκλέχθηκε εκ νέου κατά τη διάρκεια των πέντε επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, καθιστώντας την τη δεύτερη πιο εκλεγμένη γυναίκα στην πολιτική ιστορία της Μάλτας.Κατά τη διάρκεια της διετούς θητείας της, υπέβαλε ένα Νομοσχέδιο Παιδικής Μέριμνας για να προβλέψει κανονισμούς για τις υπηρεσίες παιδικής μέριμνας τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και μερίμνησε για τη σύνταξη του Νομοσχεδίου για την Ισότητα των Φύλων με τη βοήθεια του αναπτυξιακού προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών. Η Ντάλι παρουσίασε επίσης την πρώτη λευκή βίβλο της Μάλτας για την ενδοοικογενειακή βία. Κατά τη νομοθετική περίοδο 2013-2017, η Δρ Ντάλι ήταν Υπουργός Κοινωνικού Διαλόγου, Καταναλωτικών Υποθέσεων και Πολιτικών Ελευθεριών. Υπό την καθοδήγησή της, η κυβέρνηση της Μάλτας εισήγαγε διάφορους νόμους και πολιτικές για την ενίσχυση του πλαισίου για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του νόμου περί πολιτικών ενώσεων, καθώς και τη διεύρυνση των διασφαλίσεων κατά των διακρίσεων στο σύνταγμα της Μάλτας για την κάλυψη της ταυτότητας του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού. Τον Απρίλιο του 2015, παρουσίασε έναν νόμο για τη θέσπιση ευρέων δικαιωμάτων για τα τρανσέξουαλ και μέσου φύλου άτομα.Κατά τη διάρκεια του ίδιου νομοθετικού σώματος, η Ντάλι εισήγαγε ένα εθνικό ταμείο άδειας μητρότητας στο οποίο όλοι οι εργοδότες συνεισφέρουν ανεξάρτητα από το φύλο των εργαζομένων τους, προκειμένου να προστατεύσουν τις γυναίκες από τις διακρίσεις κατά τη διαδικασία πρόσληψης. Το 2015, η Έλενα Ντάλι ηγήθηκε της διαδικασίας για την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας Γυναικών και Κοριτσιών στην Επιστήμη, την οποία ο ΟΗΕ εορτάζει τώρα κάθε χρόνο στις 11 Φεβρουαρίου. Η Ντάλι επανεκλέχθηκε από δύο περιοχές στις γενικές εκλογές του 2017. Στην αρχή της νέας συνόδου, υπέβαλε στο Κοινοβούλιο ένα νομοσχέδιο για την εισαγωγή της ισότητας των γάμων (γάμος ομοφυλοφίλων). Το έργο της Ντάλι στον τομέα της ισότητας οδήγησε τη Μάλτα να γίνει η χώρα που παρέχει την καλύτερη νομική προστασία και ισότητα για τους ΛΟΑΤΚΙ. Ως αποτέλεσμα, η Μάλτα έχει διατηρήσει την πρώτη θέση του δείκτη χωρών ILGA- Ευρώπη για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Κατά τη διάρκεια και των δύο θητειών της ως υπουργός, ο Ντάλι εργάστηκε για να ενισχύσει τις δομές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισότητας της Μάλτας και την ανεξαρτησία τους, καθώς και τον διάλογο με την κοινωνία των πολιτών και τους κοινωνικούς εταίρους. Υπό το πρίσμα αυτό, δημιούργησε μία Διεύθυνση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ισότητας που είναι υπεύθυνη για την κυβερνητική πολιτική για την ισότητα των φύλων και την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου, την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ, και την ένταξη των μεταναστών και τον αντιρατσισμό. Ίδρυσε επίσης ένα συμβουλευτική ομάδα ΛΟΑΤΚΙ, ένα συμβουλευτική ομάδα για τα δικαιώματα των γυναικών και ένα φόρουμ για θέματα ένταξης. Μετά από μία μακρά και με πολλά στάδια διαδικασία διαβούλευσης, παρουσίασε ένα Νομοσχέδιο για την Ισότητα και ένα Νομοσχέδιο της Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και την Ισότητα που στοχεύουν στην ενδυνάμωση των υψηλότερων προτύπων όσον αφορά την καταπολέμηση των διακρίσεων και την ισότητα σε όλους τους τομείς της ζωής και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου εθνικού θεσμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων σύμφωνα με τις Αρχές του Παρισιού των Ηνωμένων Εθνών και τις οδηγίες για την ισότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2019, η Ντάλι προτάθηκε από την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Μουσκάτ ως υποψήφια της Μάλτας για την επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τον Δεκέμβριο του 2019 έγινε η πρώτη Ευρωπαία Επίτροπος Ισότητας. Η Ντάλι κατέχει διδακτορικό στην Πολιτική Κοινωνιολογία από το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ και δίνει διαλέξεις στην Οικονομική και Πολιτική Κοινωνιολογία, τη Δημόσια Πολιτική και την Κοινωνιολογία του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Μάλτας. Το 2016, η Ντάλι ήταν η πρώτη Μαλτέζα υποψήφια και νικήτρια του Ευρωπαϊκού Βραβείου Ποικιλομορφίας για το έργο της στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Το 2019, στη Ντάλι απονεμήθηκε, εξ ονόματος της Μάλτας, το βραβείο Ντιβέρσα Ιντερναθιονάλ από την Ισπανική Ένωση Δικηγόρων και Δικηγόρων κατά των Εγκλημάτων Μίσους, σε αναγνώριση του έργου της για την ισότητα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο. Uwe Jens Rudolf: Ιστορικό λεξικό της Μάλτας, 3η έκδοση, Rowman & Littlefield 2018,(ISBN 978-1-5381-1917-4), σελίδα 75 ( Online ) Έλενα Ντάλιi στο Κοινοβούλιο της Μάλτας Η Υπουργός Έλενα Ντάλι στην IMDb
|
Η Έλενα Ντάλι (το γένος Αμπέλα, γεννημένη στις 29 Σεπτεμβρίου 1962) είναι Μαλτέζα πολιτικός που υπηρετεί ως Ευρωπαία Επίτροπος για την Ισότητα από την 1η Δεκεμβρίου 2019.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9
|
ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ
|
Οι σχολές μαθητείας ιδρύθηκαν το 1952 με το 3/6-6-1952 (ΦΕΚ 157/Α ́) Β.δ. «Περί εκπαιδεύσεως μαθητών − τεχνιτών» και εντάχθηκαν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με το Ν. 1566/1985 (ΦΕΚ Α ́ 167). Με το Ν. 2640/1998 «Δευτεροβάθμια Τεχνική − Επαγγελματική και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α ́ 206) εντάχθηκαν πλήρως στο θεσμικό πλαίσιο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (TEE Α' και Β' Κύκλου). Σήμερα λειτουργούν ως Επαγγελματικές Σχολές (ΕΠΑ.Σ.) βάσει του N. 3475/2006 «Οργάνωση και Λειτουργία της Δευτεροβάθμιας Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α ́ 146). Με τον Ν.4186/2013 «Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» (ΦΕΚ 193/2013 A') τη 15η Σεπτεμβρίου 2014 οι ΕΠΑ.Σ. του Υπουργείου Παιδείας καταργήθηκαν και ακολούθησαν τη 15η Σεπτεμβρίου 2015 οι ΕΠΑ.Σ. των υπόλοιπων υπουργείων (συμπεριλαμβανομένων και των ΕΠΑ.Σ. ΟΑΕΔ). Σύμφωνα με τον ίδιο νόμο όπου λειτουργούν ΕΠΑ.Σ. μαθητείας ΟΑΕΔ, ιδρύονται ισάριθμες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ). Με τον Ν. 4387/2016 άρθρο 118 "Οργανωτικά θέματα Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης" ο ΟΑΕΔ δύναται να ιδρύσει Πειραματικές Επαγγελματικές Σχολές Μαθητείας (Π.ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας), οι οποίες θα διέπονται από το νομικό καθεστώς του ν. 3475/2006 (Α' 146).Τα Θέματα Εξετάσεων Πιστοποίησης Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης Αποφοίτων ΣΕΚ αναρτώνται στη ιστοσελίδα του ΕΟΠΠΕΠ. Στις σχολές αυτές εφαρμόζεται το εκπαιδευτικό σύστημα της μαθητείας. Μαθητεία είναι το σύστημα Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, το οποίο περιλαμβάνει θεωρητική εκπαίδευση και παράλληλη πρακτική άσκηση. Παράλληλα με την εκπαίδευση στο σχολείο οι μαθητές εντάσσονται σε πρόγραμμα πρακτικής άσκησης, το οποίο ενεργείται στη βάση υπογραφής Συμφωνητικού Μαθητείας. Επίσης, κατά τη διάρκεια του ως άνω προγράμματος οι μαθητές αμείβονται, ασφαλίζονται από τον εργοδότη τους και τυγχάνουν άλλων παροχών, που προβλέπονται από τις κείμενες διατάξεις.H αμοιβή των ασκούμενων μαθητών ανέρχεται στο 75% του κατώτατου μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και για τα τέσσερα εξάμηνα της πρακτικής άσκησης (σύμφωνα με τα οριζόμενα στην υπ. αριθ. 10186/Δ5.12/9-4-2013 ΚΥΑ Υπουργών Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας). Οι παρακάτω ειδικότητες λειτουργούν ή δύναται να λειτουργήσουν στις ΕΠΑ.Σ. ΟΑΕΔ: Λειτουργούν συνολικά 51 Επαγγελματικές Σχολές (ΕΠΑ.Σ) Μαθητείας του ΟΑΕΔ στις παρακάτω πόλεις: 1Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΑΡΤΑΣ ΒΕΡΟΙΑΣ ΒΟΛΟΥ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ ΔΡΑΜΑΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ ΚΑΛΑΜΑΚΙΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΙΛΚΙΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΛΑΚΚΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΜΟΣΧΑΤΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΠΕΙΡΑΙΑ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ ΠΥΡΓΟΥ ΡΕΝΤΗ ΡΟΔΟΥ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΣΕΡΡΩΝ ΣΠΑΡΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ (αναστολή λειτουργίας) ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΧΑΝΙΩΝ ΧΙΟΥ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ Παράλληλα με τις ΕΠΑ.Σ. ο ΟΑΕΔ λειτουργεί και σχολές μη τυπικής εκπαίδευσης/εκπαίδευσης ενηλίκων όπως τα μεταδευτεροβάθμια Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ ΟΑΕΔ) και τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΚΕΚ ΟΑΕΔ).
|
Οι ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας ΟΑΕΔ είναι σχολές που ανήκουν στη τυπική Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση (Ν. 3475/06). Στις σχολές αυτές διδάσκονται αποκλειστικά μαθήματα ειδικότητας, η φοίτηση διαρκεί 2 σχολικά έτη κατά τη διάρκεια των οποίων οι μαθητές παρακολουθούν θεωρητικά και εργαστηριακά μαθήματα στην ΕΠΑ.Σ. για 21 ώρες την εβδομάδα και παράλληλα πραγματοποιούν πρακτική άσκηση σε εργασίες συναφείς προς την ειδικότητά τους. Η εισαγωγή στις ΕΠΑ.Σ. επιτυγχάνεται μετά από αίτηση και μοριοδότηση συγκεκριμένων κριτηρίων των υποψηφίων (βαθμός Τίτλου Σπουδών, κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια) και δικαίωμα εγγραφής σ' αυτές έχουν οι κάτοχοι τουλάχιστον ενδεικτικού Α' Τάξης Λυκείου και ηλικίας έως 29 ετών. Τα προγράμματα σπουδών ανά ειδικότητα αναρτώνται στην επίσημη σελίδα του ΟΑΕΔ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%A0%CE%91%CE%A3_%CE%9F%CE%91%CE%95%CE%94
|
Σιαλενδοσκόπηση
|
Η σιαλενδοσκόπηση έχει αναπτυχθεί χάρη στη δημιουργία ειδικών, πολύ μικρών σε διάμετρο (0.8 – 1.7 χιλιοστά), ενδοσκοπικών εργαλείων. Αυτά τα εργαλεία ονομάζονται σιαλενδοσκόπια. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν εύκαμπτα ενδοσκόπια. Ωστόσο σήμερα η πλειοψηφία των σιαλενδοσκοπίων είναι ημιάκαμπτου τύπου, περιέχουν οπτικές ίνες για την ενδοσκόπηση του πόρου, επιπλέον κανάλι εργασίας μέσα από το οποίο περνάνε ειδικά εργαλεία, ενώ διαθέτουν και δίαυλο πλύσεων. Υπάρχουν διάφοροι τύποι εργαλείων, που περιλαμβάνουν λαβίδες σύλληψης, λαβίδες βιοψίας, βελόνες, ίνες laser, γλύφανα. Η χρήση του κάθε εργαλείου εξαρτάται από την εμπειρία του θεράποντος χειρουργού. Η πιο συχνή χρήση της σιαλενδοσκόπησης ειναι στη διαγνωση και θεραπεία των αποφρακτικών παθήσεων των σιελογόνων αδένων. Υποτροπιαζουσες σιαλεδενιτιδες, συμπτώματα απόφραξης των σιελογόνων πόρων όπως επώδυνη διόγκωση του αδένα κατά την πρόσληψη τροφής, αυτοάνοσες σιαλαδενίτιδες, υποτροπιάζουσα παιδική σιαλαδενίτιδα: H ενδοσκόπηση επιτρέπει τον άμεση έλεγχο του συστήματος των εκφορητικών πόρων. Αφαίρεση σιελόλιθων (σιελολιθίαση): Οι σιελόλιθοι είναι η συχνότερη αιτία απόφραξης του συστήματος των πόρων των σιελογόνων αδένων και μια από τις κυριότερες αιτίες που μπορεί να οδηγήσει σε φλεγμονή των σιελογόνων αδένων (αποφρακτική σιαλαδενίτιδα). Αυτοί οι σιελόλιθοι μπορούν να ανευρεθούν στο 1.2 % του γενικού πληθυσμού. Αντιμετώπιση στενώσεων ή συμφύσεων: Μία δεύτερη κατηγορία αιτιών απόφραξης του πόρου ενός σιελογόνου αδένα είναι οι στενώσεις και οι συμφύσεις που μπορεί να αναπτυχθούν ως αποτέλεσμα προηγηθείσας οξείας φλεγμονής (σιελαδενίτιδας), χρόνιας υποτροπιάζουσας φλεγμονής, ακόμα και λοιμώξεων της παιδικής ηλικίας [παρωτίτιδα (μαγουλάδες), juvenile recurrent parotitis]. Η είσοδος του ενδοσκοπίου πραγματοποιείται από το στόμιο του εκάστοτε πόρου, εντός της στοματικής κοιλότητας. Για να μπορέσει να γίνει η είσοδος του ενδοσκοπίου στον πόρο, αυτός πρέπει είτε να διασταλεί με χρήση ειδικού κωνικού διαστολέα είτε να γίνει μικρή τομή του. Με το που πραγματοποιηθεί η είσοδος του ενδοσκοπίου στον πόρο, γίνεται περαιτέρω διαστολή αυτού μέσω πλύσεων με διάλυμα φυσιολογικού ορού το οποίο χορηγείται απευθείας από τον έναν αυλό του ενδοσκοπίου. Ακολούθως γίνεται έλεγχος της ανατομίας του πόρου και του αδένα για να τεθεί αρχικά η διάγνωση και, αναλόγως των ευρημάτων, να πραγματοποιηθεί στη συνέχεια η θεραπεία αυτής. Όπως αναφέρθηκε, η όλη διαδικασία πραγματοποιείται ενδοστοματικά. · Όταν η διάμετρος του σιελόλιθου είναι <5 χιλιοστά, τότε μπορεί συνήθως να αφαιρεθεί με την σιαλενδοσκόπηση. Οι πιο συχνές μέθοδοι που εφαρμόζονται είναι οι εξής: · Τεχνική σύλληψης · Χρήση μικρού καλαθιού (basket) · Μηχανικός κατακερματισμός του λίθου · Κατακερματισμός με χρήση laser · Όταν η διάμετρος είναι >5 χιλιοστά ή ο λίθος έχει συμφυθεί με τον πόρου του αδένα, απαιτείται συνδυασμός ενδοσκοπικής και χειρουργικής επέμβασης. Αρχικά εισάγεται το ενδοσκόπιο και εντοπίζεται η πέτρα και στη συνέχεια αφαιρείται με ενδοστοματική χειρουργική προσπέλαση. Αφού αφαιρεθεί ο σιελόλιθος από τον πόρο του προσβεβλημένου αδένα, τοποθετείται ένα stent για χρονικό διάστημα από δύο έως τέσσερις εβδομάδες, το οποίο βοηθάει στην καλύτερη επούλωση της στοματικής κοιλότητας έως ότου αποκατασταθεί η φυσιολογική λειτουργία του πόρου του αδένα. Επιπλέον αποτρέπει το σχηματισμό ουλών που μπορεί να αναπτυχθούν πάνω από το στόμιο του πόρου στο στόμα. Σε περίπτωση στενώσεων ή συμφύσεων, εφαρμόζεται η εξής τεχνική. Αρχικά ο χειρουργός μπορεί να κάνει τη διάγνωσή του και να βρει την ακριβή θέση της απόφραξης χρησιμοποιώντας υπερηχογραφία υψηλής συχνότητα. Στη συνέχεια,χρησιμοποιεί την ενδοσκοπική μέθοδο με τοπική αναισθησία. για τη διαστολή του πόρου με μπαλόνι διαστολών, λαβίδα σύλληψης ή ειδικόχειορκίνητο τρυπανι. 1990: Οι Konigsberger και Gundlach πραγματοποίησαν ξεχωριστά σιαλοενδοσκόπηση 1991: Ο Katz πραγματοποίησε διάγνωση και θεραπεία σιελόλιθων μέσω ενός εύκαμπτου ενδοσκοπίου 0,8 χιλιοστών 1994: Ο Nahlieli χρησιμοποίησε ένα άκαμπτο μινι-εδοσκόπιο για τη διάγνωση και τη θεραπεία στενώσεων στους πόρους των μείζονων σιελογόνων αδένων. 2000: Ανάπτυξη ημιάκαμπτου ενδοσκοπίου με διάμετρο μόλις 1,1χιλιοστων (Iro/Zenk-Erlangen συνεργασία με την εταιρία Storz) στο οποίο στη συνέχεια προστέθηκε και κανάλι εργασίας 0,4mm.
|
Η σιαλενδοσκόπηση είναι μια ελάχιστα επεμβατική τεχνική που βοηθά στην διάγνωση παθήσεων των πόρων των σιελογόνων αδένων όπως επίσης και στην ασφαλή και αποτελεσματική αντιμετώπιση ορισμένων από αυτών, όπως είναι απόφραξη του πόρου ενός σιελογόνου αδένα . Κατά τη διάρκεια της σιαλενδοσκόπησης, ένα πολύ λεπτό ενδοσκόπιο εισέρχεται από το στόμιο του πόρου ενός σιελογόνου αδένα, εντός του πόρου. Η σιαλενδοσκόπηση είναι μια σύγχρονη μέθοδος αντιμετώπισης αποφρακτικών καταστάσεων των μείζονων σιελογόνων αδένων (παρωτιδας, υπογναθιου αδενα), όπως στενώσεων και σιελολιθίασης.Ανάλογα με την απόφραξη, η σιαλενδοσκόπηση μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με τοπική αναισθησία στο ιατρείο, είτε με γενική αναισθησία στη χειρουργική αίθουσα. Η μέση διάρκεια μιας διαγνωστικής σιαλενδοσκόπησης είναι 15-30 λεπτά και μιας επεμβατικής σιαλενδοσκόπησης 20-60 λεπτά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Γέζι Ζουράβλεφ
|
Ο Ζουράβλεφ γεννήθηκε στο Ροστόφ επί του Ντον στη Ρωσία το 1886. Σπούδασε με τον Αλεξάντερ Μιχαουόφσκι στο Ωδείο της Βαρσοβίας μέχρι το 1913 και δίδαξε ο ίδιος εκεί από το 1923. Το 1916, ίδρυσε ένα μουσικό σχολείο στο Μινσκ (τώρα στη Λευκορωσία) και το 1920 ένα στο Μπιαουίστοκ. Ήταν ο ιδρυτής του Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου «Φρεντερίκ Σοπέν», στη Βαρσοβία το 1927. Ο δια βίου φίλος του, Χένρικ Ρεφκιέβιτς - επιχειρηματίας, λάτρης της μουσικής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μουσικής Εταιρείας της Βαρσοβίας - πρόσφερε τις προσωπικές του οικονομικές εγγυήσεις για να βοηθήσει να ξεκινήσει ο Διαγωνισμός.Ο Ζουράβλεφ πέθανε στη Βαρσοβία το 1980, σε ηλικία 93 ετών. Γ. Μέτουεν-Κάμπελ, Chopin Playing From The Composer To The Present Day (Gollancz, Λονδίνο 1981).
|
Ο Γέζι Ζουράβλεφ (πολωνικά: Jerzy Żurawlew) (25 Δεκεμβρίου 1886 – 3 Οκτωβρίου 1980) ήταν Πολωνός πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας, δάσκαλος και ιδρυτής του Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου «Φρεντερίκ Σοπέν».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CE%B6%CE%B9_%CE%96%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%86
|
Παιχνίδι της Ζωής του Κόνγουεϊ
|
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ένας άπειρος ορθογώνιος πίνακας δύο διαστάσεων με τετράγωνα κελιά. Κάθε κελί μπορεί να βρίσκεται σε μία κατάσταση, «νεκρό» ή «ζωντανό». Κάθε κελί έχει ακριβώς 8 γείτονες που βρίσκονται οριζόντια, κατακόρυφα και διαγώνια δίπλα του. Σε κάθε χρονικό βήμα παρατηρούνται οι ακόλουθες αλλαγές: Κάθε ζωντανό κελί με λιγότερους από δύο ζωντανούς γείτονες, πεθαίνει. Κάθε ζωντανό κελί με δύο ή τρεις ζωντανούς γείτονες επιβιώνει στην επόμενη γενεά. Κάθε ζωντανό κελί με περισσότερους από τρεις ζωντανούς γείτονες πεθαίνει. Κάθε νεκρό κελί με ακριβώς τρεις ζωντανούς γείτονες ζωντανεύει.Το αρχικό μοτίβο αποτελεί τον σπόρο του συστήματος. Η πρώτη γενιά δημιουργείται εφαρμόζοντας τους κανόνες ταυτόχρονα σε όλα τα κελιά του σπόρου. Η δημιουργία και ο θάνατος συμβαίνουν ταυτόχρονα. Κάθε γενιά είναι συνάρτηση μόνο της προηγούμενης γενιάς. Οι κανόνες εφαρμόζονται σε κάθε νέα γενιά δημιουργώντας τις επόμενες. Ο Κόνγουεϊ ενδιαφέρθηκε για ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε το 1940 από τον μαθηματικό Τζον φον Νόιμαν. Ο Τζον φον Νόιμαν επιχείρησε να ανακαλύψει μία υποθετική μηχανή που μπορούσε να αντιγράψει τον εαυτό της. Πέτυχε όταν ανακάλυψε ένα μαθηματικό μοντέλο με πολύ περίπλοκους κανόνες σε ορθογώνιο πίνακα. Το παιχνίδι της ζωής δημιουργήθηκε όταν ο Κόνγουεϊ προσπάθησε να απλοποιήσει τις ιδέες του Νόιμαν. Το παιχνίδι δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Scientific American το 1970 στην έκδοση Οκτωβρίου στη στήλη "Mathematical Games" του Μάρτιν Γκάρντνερ.
|
Το παιχνίδι της ζωής είναι ένα κυτταρικό αυτόματο το οποίο κατασκευάστηκε από τον μαθηματικό Τζον Χόρτον Κόνγουεϊ το 1970 . Η εξέλιξη του παιχνιδιού καθορίζεται μόνο από τις αρχικές συνθήκες. Ο παίκτης δημιουργεί την αρχική διάταξη και παρατηρεί πώς αυτή εξελίσσεται.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%96%CF%89%CE%AE%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A
|
Ντέιβ Μπέντον
|
Γεννημένος σαν Efrén Eugene Benita το 1951 στο νησί της Καραϊβικής της Αρούμπα, πήγε στα τοπικά σχολεία. Μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, Ισπανικά και Papiamento. Παντρεύτηκε και είχε μια κόρη. Στα 20 του, διαχωρίστηκε από τη σύζυγό του και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως τραγουδιστής, συνεργάστηκε με τους The Drifters, τον Τομ Τζόουνς, τον Μπίλι Όσιαν, τον Χοσέ Φελισιάνο και τους Platters. Ενώ ζούσε στη Ολλανδία στη δεκαετία του 1980, γνώρησε τη μελλοντική σύζυγό του, Μάρις, μια Εσθονή, σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Εγκαταστάθηκαν στην Εσθονία το 1997 και έχουν δύο κόρες, τις Σίσι και Λίζα. Ο Μπέντον είχε μια ποικίλη μουσική σταδιοδρομία στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Μιλά οκτώ γλώσσες: Αγγλικά, Ισπανικά, Papiamento, Ολλανδικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Πορτογαλικά και Εσθονικά. Παρουσίασε στη γερμανική παραγωγή του μουσικού City Lights, μετά από την οποία του ζητήθηκε να αντικαταστήσει τον Engelbert Humperdinck στην περιοδεία του στην Αυστραλία. Ο Μπέντον κυκλοφόρησε και παράγει ήδη αρκετά άλμπουμ, ένα από τα οποία στην μητρική του γλώσσα, Papiamento. Έχει περισσότερο καριέρα ως καλλιτέχνης. Το 2001 ερμήνευσε με τον Εσθονό φίλο του και ροκ τραγουδιστή Τάνελ Πάνταρ και το boyband 2XL το "Everybody, με το οποίο κέρδισαν και τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2001. Ο Μπέντον ήταν συμμετέχων στο OTI Festival το 1981 (Ιβηρο-Αμερικανικός διαγωνισμός, παρόμοιος με τη Eurovision) που έλαβε χώρα στην Πόλη του Μεξικού; εκπροσώπησε τις Ολλανδικές Αντίλλες με το τραγούδι "Vaya un amigo" σαν Efrén Benita. Τερμάτισε στην 20η θέση. Ο Μπέντον κέρδισε τη Eurovision για την Εσθονία, πριν καν μάθει να μιλάει Εσθονικά. Είναι παππούς. Η μεγαλύτερη κόρη του η Νάταλι, από τον πρώτο της γάμο έχει ένα κορίτσι, την Τανίσια. Dave Benton at Yahoo! Music Dave Benton at Estonian Bands Database Dave Benton στην IMDb Aruba-born Dave Benton Joins with Tanel Padar for Top 2001 Eurovision Honors, Caribia Digest Dave Benton: 'I was asked in Estonia and Finland' Estonians record previews, Dave Benton is back!, Eurovision TV
|
Ο Ντέιβ Μπέντον (γ. 31 Ιανουαρίου 1951, ως Εφρέν Γιουτζίν Μπενίτα-Efrén Eugene Benita) είναι ποπ μουσικός από την Αρούμπα που ζει στην Εσθονία. Είναι ένας από τους νικητές του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision 2001. Σε ηλικία 50 χρονών και 101 ημερών την ημέρα της νίκης του, ο Μπέντον είναι ο γηραιότερος τραγουδιστής που κέρδισε τη Eurovision.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Λουτρά Λουτροχωρίου Πέλλας
|
Η αξία των ιαματικών πηγών φαίνεται πως είχε εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τα αρχαία κιόλας χρόνια, πρώτοι, όμως οι Γερμανοί έκαναν ανάλυση των νερών και πιστοποίησαν τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Οι ιαματικές μεταλλικές πηγές αναβλύζουν στην περιοχή από την αρχαιότητα, κατά παράθεση γνωμών των αρχαίων ιστορικών.1 Τα νερά των ιαματικών πηγών είναι νερά που πηγάζουν μέσα από πετρώματα και βράχους και βγαίνουν από τα έγκατα της γης. Τα ιαματικά νερά των Λουτρών είναι υποτονικά και ψυχρά, αναβλύζουν σε θερμ. 18 - 24 °C (64 - 75°F) , χειμώνα καλοκαίρι. Είναι υποτονικά και ολιγομεταλλικά νερά που περιέχουν διαλυμένα μεταλλικά συστατικά (χαρακτηριστικά: Mg, Ca, K, HCO3, Na, B, Cl, HS) όπως νάτριο, ασβέστιο, μαγνήσιο, ράδιο, σίδηρο, ιώδιο, φώσφορο και θείο, ή αέρια όπως διοξείδιο του άνθρακα, υδρόθειο, άζωτο, οξυγόνο και υδρογόνο. Τα νερά αυτά έχουν διάφορο βαθμό οξύτητας και είναι όξινα ή αλκαλικά ή και ουδέτερα. Τα Μπάνια έχουν θεραπευτικές ενδείξεις για παθήσεις του πεπτικού, ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, εκφυλιστικές εκβάσεις τραυμάτων, δερματικές παθήσεις, των πνευμόνων και του μυοσκελετικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ολοένα και περισσότερο ο αριθμός των νεώτερων, σε ηλικία, επισκεπτών που έρχονται να απολαύσουν στη γραφική αυτή γωνιά της Ελλάδας, για σύντομες διακοπές. Σημειώνεται ότι οι ιαματικές πηγές Λουτροχωρίου παρουσιάζουν ενδιαφέρον, χωρίς να έχουν ακόμη οργανωθεί 2 και επωφεληθεί των δυνατοτήτων που προσφέρει η περιοχή για ξεκούραση και αναψυχή, σε ένα καταπληκτικό φυσικό σκηνικό. Σημειώσεις 1 - Πολλοί πιστεύουν ότι αποτελούσαν άλλοτε τα αρχαία Λουτρά της Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β' και του Μ. Αλεξάνδρου. 2 - Από την πολιτεία, για εξυπηρέτηση πολλών ξένων επισκεπτών. Ιαματικές πηγές Λουτροχωρίου του δήμου Σκύδρας Αναφορά για τα Λουτρά Λουτροχωρίου Πέλλας Αναφορά για τα Λουτρά Λουτροχωρίου, - ως ...τα Λουτρά του M. Aλεξάνδρου European Spa :Loutrochori - Skydra
|
Στο Λουτροχώρι - Σκύδρας του νομού Πέλλας, μεταξύ Έδεσσας και Βέρoιας, στους πρόπoδες του όρους Kάμπερ στα όρια τών νoμών Πέλλας και Ημαθίας, υπάρχουν οι ιαματικές μεταλλικές πηγές Λουτρά Λουτροχωρίου ή Μπάνια Λουτροχωρίου με αξιόλογη χημική σύσταση και με θειούχα ύδατα με θεραπευτικές ιδιότητες κατάλληλες ειδικά για επιδερμικές και δερματικές παθήσεις και πόσιμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%AC_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Πεύκη η βαριά
|
Η Πεύκη η βαρύξυλος έχει χαρακτηριστικό κορμό, ο οποίος, σε αντίθεση με άλλα κωνοφόρα, είναι πορτοκαλί, με τις ρωγμές στο κορμό να διαγράφονται με μαύρο χρώμα. Οι ρωγμές χωρίζουν τον κορμό σε παραλληλόγραμμες, επιμήκεις πλάκες. Οι βελόνες είναι μακριές, με μήκος από 7 μέχρι 25 εκατοστά και αναπτύσονται σε τούφες δύο ή τριών ή ακόμη και μέχρι πέντε, ανάλογα με το υπόειδος. Τα κουκουνάρια ωριμάζουν σε δύο χρόνια. Είναι ως επί το πλείστον κόκκινα-καφέ και σχεδόν άμισχα. Πρόκειται για μεγάλα δέντρα. Τον Ιανουάριο του 2011, ένα πεύκο στο Όρεγκον μετρήθηκε να έχει ύψος 81,79 μέτρα, μέτρηση που επιβεβαιώθηκε με την αναρρίχηση στο δέντρο και την μέτρησή του με ταινία. Αυτό το δέντρο είναι το ψηλότερο γνωστό πεύκο γενικότερα. Πριν ψηλότερο πεύκο θεωρούταν ένα δέντρο του είδους Πεύκη η λαμπερτιανή (Pinus lambertiana). The gymnosperm database Pinus Ponderosa, 2011, ανακτήθηκε τις 2 Ιανουαρίου 2012 Λεξικόν φυτολογικόν Γενναδίου, Αθήνα 1914
|
Η Πεύκη η βαρύξυλος (λατ. pinus ponderosa) είναι ένα μεγάλο είδος πεύκου που απαντάται στη δυτική βόρεια Αμερική, και καθορίζεται από την τοπολογία των βουνών. Βρίσκεται στους Μαύρους Λόφους της Νότιας Ντακότα, στα Βραχώδη Όρη καθώς και στη Σιέρρα Νεβάδα και την οροσειρά Κασκέιντ. Παρουσιάζει αρκετές διαφορετικές ποικιλίες και χωρίζεται σε τέσσερα υποείδη. To είδος ανακαλύφθηκε αρχικά από τον Ντέιβιντ Ντάγκλας το 1826 και περιγράφηκε το 1836 από τον Λώσον. Πρόκειται για το ψηλότερο είδος πεύκου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B7_%CE%B7_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC
|
Αγία Ειρήνη Λακωνίας
|
Η Αγία Ειρήνη είναι χωριό στο δυτικοκεντρικό τμήμα του νομού Λακωνίας. Βρίσκεται στις βορειοδυτικές απολήξεις του Ταϋγέτου, στον επαρχιακό δρόμο προς Καστόρειο και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 340. Απέχει περίπου 7 χλμ. ΒΔ. της Σπάρτης. Η τοπική κοινότητα Αγίας Ειρήνης είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός με έκταση 7,179 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Λιαπίνα. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Ο οικισμός είναι καταχωρημένος επίσημα από το 1835 ως Βάρσοβα. Με το ΦΕΚ 287Α - 10/10/1955 μετονομάστηκε σε Αγία Ειρήνη. Με το ΦΕΚ 244Α – 4/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αγίας Ειρήνης και προσαρτήθηκε στον δήμο Μυστρά. Με το ΦΕΚ 87Α – 7/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Μυστρά και προσαρτήθηκε στον δήμο Σπαρτιατών. Η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στο ανατολικό τμήμα του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1978, 2006 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδ. 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr
|
Η Αγία Ειρήνη είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Μυστρά, του δήμου Σπάρτης, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λακωνίας στην περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Λακεδαίμονος του νομού Λακωνίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. Μέχρι το 1955, ο οικισμός ονομαζόταν Βάρσοβα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μαθάιας Λερχ
|
Ο Μαθάιας Λερχ προέρχεται από οικογένεια μικροκαλλιεργητών. Είχε ένα ατύχημα όταν ήταν παιδί και από την ηλικία των έξι ετών μπορούσε να μετακινηθεί μόνο με ένα περιπατητήρα. Αυτό το ατύχημα στάθηκε εμπόδιο για να πάει στο σχολείο και πήγε για πρώτη φορά όταν είχε φτάσει την ηλικία των εννέα ετών. Από την αρχή ήταν ιδιαίτερα καλός στα μαθηματικά. Αφού φοίτησε στο σχολείο της μεσαίας τάξης, εργάστηκε για λίγο ως υπάλληλος στο εργοστάσιο František Scheinost. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του. Αφού πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις με άριστη βαθμολογία, του επετράπη να εισαχθεί στην πέμπτη τάξη του γυμνασίου του Πλζεν. Το 1880 πέρασε το απολυτήριό του στο Realgymnasium του Rakonitz. Ενώ φοιτούσε ακόμη στο γυμνάσιο, μελέτησε μόνος του όλα τα διαθέσιμα βιβλία μαθηματικών. Το 1880, γράφτηκε στο Τεχνικό Κολέγιο της Πράγας ως απλός ελεγκτής στην πολιτική μηχανική. Σπούδασε για τρία χρόνια με τους Εντουάρντ Βάιρ, Γκάμπριελ Μπλάζεκ και Φράντισεκ Τίλσερ, μεταξύ άλλων. Αρχικά, ήθελε να γίνει εκπαιδευτικός μετά το πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει λόγω της αναπηρίας του και έτσι αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στα μαθηματικά. Από το 1883 έως το 1884 παρακολούθησε τα μαθήματα του Φραντίσεκ Γιόζεφ Στούντνιτσκα, ο οποίος εκτιμούσε πολύ τον φοιτητή. Ένα χρόνο αργότερα, ο Λερχ έλαβε υποτροφία και σπούδασε στο Βερολίνο, μεταξύ άλλων, με τους Καρλ Βάιερστρας, Λέοπολντ Κρόνεκερ, Λάζαρο Ιμάνουελ Φουξ και Καρλ Ρούνγκε. Γνώρισε επίσης νέους μαθηματικούς όπως η Σόφια Κοβαλέβσκαγια και ο Άρθουρ Καρλ Βίλχελμ Χέφτερ. Κατά την επιστροφή του, έλαβε το διδακτορικό του το 1886 και έγινε λέκτορας στο Πολυτεχνείο της Πράγας. Παράλληλα, άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Μεταξύ 1886 και 1896 δημοσίευσε 110 άρθρα στη Γερμανία και στο εξωτερικό. Παράλληλα, το έργο του διαβάστηκε από μαθηματικούς, μεταξύ των οποίων και ο Γάλλος Σαρλ Ερμίτ, ο οποίος εκτίμησε δημόσια το επιστημονικό του έργο.Παρά τις πολυάριθμες προσπάθειές του να αποκτήσει μια έδρα καθηγητή σε τσεχικό πανεπιστήμιο, δεν τα κατάφερε. Το 1896 επομένως αποδέχθηκε την πρόταση του ελβετικού πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ στο Üechtland. Δίδαξε εκεί για τα επόμενα δέκα χρόνια. Παράλληλα, η οικονομική του κατάσταση βελτιώθηκε και μπόρεσε να αντέξει οικονομικά μια εγχείρηση που σήμαινε ότι δεν χρειαζόταν πλέον τις πατερίτσες του. Το 1906, αφού διορίστηκε καθηγητής στο Μοραβικό Τεχνικό Κολέγιο στο Μπρνο, επέστρεψε στη Βοημία. Το 1920 διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο Masaryk στο Μπρνο. Μετά την επιστροφή του, τιμήθηκε πολλές φορές στην πατρίδα του. Εξελέγη επίτιμο μέλος της Ένωσης Τσέχων Μαθηματικών και Φυσικών και έλαβε τιμητικό διδακτορικό τίτλο φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Πράγας το 1909. Μέχρι τότε, ωστόσο, η υγεία του είχε επιδεινωθεί. Έπασχε από διαβήτη, ανίατο εκείνη την εποχή, καθώς δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί η ινσουλίνη. Για λόγους υγείας, αναγκάστηκε επομένως να απορρίψει τη θέση του πρύτανη του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μπρνο. Τελικά, αυτός και ο βοηθός του Οτακάρ Μπορούβκα εργάστηκαν για την ίδρυση του μαθηματικού ινστιτούτου στο Πανεπιστήμιο Μασάρικ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις διακοπές πέθανε από πνευμονία. Το 1900 ο Μαθάιας Λερχ έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της Ακαδημίας Επιστημών για το έργο του στη θεωρία των αριθμών. Μεταξύ άλλων, το θεώρημα του Λερχ προέρχεται από αυτόν. Karel Petr: Μαθάιας Λερχ, Αλμανάκ της Τσεχικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών 33, 116–138, 1923Κατάλογος και βιογραφικό σημείωμα: Josef Škrášek: Κατάλογος του Μαθάιας Λερχ (ρωσικά), Czechoslovak Math. J. 3, 111–122, 1953 (online; PDF; 1,3 MB) (auf Tschechisch in: Časopis Pěst. Mat. 78, 139–148, 1953 (online) Ludvík Frank: Σχετικά με τη ζωή του καθηγητή Μαθάιας Λερχ (τσεχικά), Časopis Pěst. Mat. 78, 119–137, 1953 (online)Με αφορμή την επέτειο των 100 ετών: Ludvík Frank: Για την εκατονταετηρίδα του θανάτου του Μαθάιας Λερχ (τσεχικά), Pokroky Mat. Fyz. Astronom. 5, 765–771, 1960 (online) Josef Škrášek: Ζωή και έργο του καθηγητή Μαθάιας Λερχ (για την 100ή επέτειό του) ( τσεχικά), Časopis Pěst. Mat. 85, 228–240, 1960 (online) Josef Škrášek: Εκατονταετηρίδα από την Γέννηση του Μαθάιας Λερχ ("γαλλικά"), τσεχοσλοβάκου μαθηματικού. J. 10, 631–635, 1960 (online)Επιπλέον: Otakar Borůvka: Νεκρολογία του Τσέχου μαθηματικού Matyas Lerch (Τσεχικά), Pokroky Mat. Fyz. Astronom. 17, 130–134, 1972 (online) Karel Lepka: Το έργο του Μαθάιας Λερχ στη θεωρία αριθμών, Brno, 1995 Eduard Fuchs, Καρέλ Λέπκα: Μαθάιας Λερχ(τσεχικά, Pokroky Mat. Fyz. Astronom. 48, 50–62, 2003 (online) Mathias Lerch
|
Ο Ματθίας Λερτς (τσεχικά: Matyáš Lerch, 20 Φεβρουαρίου 1860, Μιλινόβ - 3 Αυγούστου 1922, Σούσιτσε) ήταν Τσέχος μαθηματικός που δημοσίευσε περίπου 250 εργασίες, κυρίως σε θέματα μαθηματικής ανάλυσης και θεωρίας αριθμών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%81%CF%87
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών 1946
|
Το περιφερειακό πρωτάθλημα Αττικής ανδρών και εφήβων διεξήχθη την Κυριακή 3 Μαρτίου 1946 σε διαδρομή μήκους 6 χλμ στη Νέα Σμύρνη με αφετηρία και τερματισμό το Στάδιο Πανιωνίου. Νικητής ήταν ο Κατακουζηνός της ΑΕΚ. *Στη βαθμολογία υπολογίστηκαν οι βαθμοί των θέσεων μόνο των αθλητών από πλήρεις ομάδες. Έτσι η θέση κατάταξης στο ατομικό δεν ταυτίζεται με τη βαθμολογική εισφορά κάθε αθλητή στο ομαδικό. Αθλητική Ηχώ, 4-3-1946 και 18-3-1946.
|
Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών 1946 διεξήχθη στις 17 Μαρτίου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Συμμετείχαν αθλητές από 8 σωματεία: ΑΕΚ, Πειραϊκός Σύνδεσμος, Π.Α.Ο., Παναχαϊκή Γ.Ε., Γ.Σ. Αλμυρού, Πανιώνιος Γ.Σ.Σ., Πανελλήνιος Γ.Σ. και Αιολικός. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Αθανάσιος Ραγάζος (απόσταση 7.000μ.) του Αλμυρού Βόλου, ενώ πρωταθλητής σύλλογος αναδείχθηκε η ΑΕΚ
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1946
|
Μέθοδος Χάμπερ-Μπος
|
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η ζήτηση για νιτρικά άλατα και για αμμωνία σε χρήσεις όπως λιπάσματα και βιομηχανικές πρώτες ύλες αυξανόταν σταθερά. Η κύρια πηγή ήταν η εξόρυξη κοιτασμάτων νιτρικού και γκουάνο από τροπικά νησιά. Στις αρχές του 20ου αιώνα προβλεπόταν ότι αυτά τα αποθέματα δεν θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις μελλοντικές απαιτήσεις και έπρεπε η έρευνα για νέες πιθανές πηγές αμμωνίας να εντατικοποιηθεί. Αν και το ατμοσφαιρικό άζωτο (N2) είναι άφθονο, αποτελώντας το ~78% του αέρα, είναι εξαιρετικά σταθερό και δεν αντιδρά εύκολα με άλλες χημικές ουσίες. Η μετατροπή του N2 σε αμμωνία αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση για τους χημικούς και τους ερευνητές παγκοσμίως. Ο Χάμπερ, μαζί με τον εργαστηριακό βοηθό του Robert Le Rossignol, ανέπτυξαν συσκευές υψηλής πίεσης όπως και τους καταλύτες που απαιτούνται για να υλοποιηθεί αρχικά η χημική αντίδραση (της μεθόδου Χάμπερ) σε εργαστηριακή κλίμακα. Έκαναν εργαστηριακή επίδειξη της όλης διαδικασίας το καλοκαίρι του 1909 παράγοντας αμμωνία από τον αέρα, σταγόνα-σταγόνα, με ένα ρυθμό περίπου 125 ml την ώρα. Η όλη ιδέα της μεθόδου και τα δικαιώματα χρήσης της αγοράστηκαν άμεσα από τη γερμανική χημική εταιρεία BASF, η οποία με τη σειρά της ανέθεσε στον χημικό και μηχανικό Καρλ Μπος το δύσκολο έργο της κλιμάκωσης (scale-up) της επιτραπέζιας, εργαστηριακής συσκευής του Χάμπερ σε πλήρη παραγωγή βιομηχανικού επιπέδου. Αυτός το επέτυχε ένα έτος αργότερα, το 1910. Οι Χάμπερ και Μπος έλαβαν αργότερα βραβεία Νόμπελ Χημείας, το 1918 και το 1931, αντίστοιχα, για το συνολικό έργο τους στην αντιμετώπιση των χημικών και μηχανικών προβλημάτων της τεχνολογίας μεγάλης κλίμακας, συνεχούς ροής και πολύ υψηλής πίεσης.Αμμωνία παρασκευάστηκε για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Χάμπερ-Μπος σε βιομηχανική κλίμακα το 1913 στο εργοστάσιο του Λούντβιχσχαφεν (Oppau) της εταιρείας BASF στη Γερμανία, φτάνοντας τους 20 τόνους αμμωνίας την ημέρα, το επόμενο έτος.Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η παραγωγή πυρομαχικών απαιτούσε μεγάλες ποσότητες νιτρικών αλάτων. Οι Σύμμαχοι είχαν πρόσβαση σε μεγάλα κοιτάσματα νιτρικού νατρίου στη Χιλή (αλάτρα Χιλής) που ελέγχονταν από τις βρετανικές εταιρείες. Η Γερμανία δεν είχε τέτοιους φυσικούς πόρους, επομένως, η μέθοδος αυτή αποδείχθηκε απαραίτητη και πολύτιμη για τη γερμανική πολεμική προσπάθεια. Η συνθετική αμμωνία προερχόμενη από τη μέθοδο Χάμπερ-Μπος χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή νιτρικού οξέος, μιας πρόδρομης ένωσης των νιτρικών αλάτων που χρησιμοποιούνται στα εκρηκτικά και στα πυρομαχικά. Σήμερα οι πιο δημοφιλείς καταλύτες βασίζονται στο σίδηρο που προωθείται μαζί με χημικές ενώσεις όπως K2O, CaO, SiO2 και Al2O3. Παλαιότερα, το μολυβδαίνιο χρησιμοποιήθηκε επίσης ως προαγωγέας. Οι αρχικοί θάλαμοι της αντίδρασης Χάμπερ-Μπος χρησιμοποιούσαν όσμιο ως καταλύτη, αλλά αυτό το στοιχείο ήταν διαθέσιμο σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες. Ο Χάμπερ σημείωσε ότι το ουράνιο ήταν σχεδόν εξίσου αποτελεσματικό και ευκολότερο να αποκτηθεί από το όσμιο. Υπό την καθοδήγηση του χημικού Καρλ Μπος το 1909, ένας άλλος ερευνητής της BASF, ο δρ. Άλβιν Μίττας ανέπτυξε και εξέλιξε έναν πολύ φθηνότερο καταλύτη με βάση τον σίδηρο, ο οποίος χρησιμοποιείται μέχρι και τις μέρες μας. Ένας σημαντικός συντελεστής στην αποσαφήνιση αυτής της κατάλυσης ήταν ο Γερμανός φυσικοχημικός δρ. Γκέραρντ Ερτλ.Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου αναπτύχθηκαν και εναλλακτικές διαδικασίες, οι πιο αξιοσημείωτες από τις οποίες ήταν η μέθοδος Casale, η μέθοδος Claude και η μέθοδος Mont-Cenis από τον Friedrich Uhde Ingenieurbüro, που υλοποιήθηκε το 1921.Οι Casale και Claude πρότειναν να αυξηθεί η πίεση του βρόχου σύνθεσης στις 800-1000 ατμόσφαιρες (bar), αυξάνοντας έτσι τη μετατροπή αμμωνίας μονής διέλευσης και καθιστώντας δυνατή την σχεδόν πλήρη υγροποίηση της σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Ο Claude πρότεινε μάλιστα να υπάρχουν τρεις ή τέσσερις μετατροπείς -με βήματα υγροποίησης σε σειρά- παραλείποντας έτσι την ανάγκη για ανακύκλωση. Σήμερα τα περισσότερα εργοστάσια αμμωνίας χρησιμοποιούν μεθόδους πολύ παρεμφερείς με την αρχική αντίδραση Χάμπερ (δηλαδή μια πίεση 200 bar και θερμοκρασία 500 βαθμών Κελσίου) αν και με βελτιωμένη μετατροπή μονής διέλευσης και χαμηλότερη κατανάλωση θερμικής και ηλεκτρικής ενέργειας λόγω σημαντικής βελτιστοποίησης των διεργασιών και πολύ αποτελεσματικότερου καταλύτη. Αυτή η χημική διεργασία πραγματοποιείται συνήθως σε πιέσεις πάνω από 100 bar και σε θερμοκρασίες 400-500 βαθμών Κελσίου, καθώς τα αέρια (άζωτο και υδρογόνο) διέρχονται πάνω από τέσσερις κλίνες καταλύτη, με ψύξη μεταξύ κάθε διόδου για τη διατήρηση μιας βέλτιστης σταθεράς ισορροπίας. Σε κάθε πέρασμα συμβαίνει μόνο περίπου 15% μετατροπή, αλλά τυχόν αέρια που δεν αντέδρασαν ανακυκλώνονται και τελικά επιτυγχάνεται συνολική μετατροπή κατά 97%. Τα βήματα αναμόρφωσης ατμού, μετατροπής, αφαίρεσης διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίωσης εφαρμόζονται σε υψηλές πιέσεις περίπου 25-35 bar και ο βρόχος σύνθεσης αμμωνίας λειτουργεί σε πιέσεις που κυμαίνονται από 60 μέχρι και 180 bar ανάλογα με την κατοχυρωμένη τεχνολογία που χρησιμοποιείται. Η κύρια πηγή υδρογόνου είναι το μεθάνιο από φυσικό αέριο. Η μετατροπή, δηλ. αναμόρφωση ατμού, διεξάγεται με ατμό σε σωλήνα υψηλής θερμοκρασίας και πίεσης μέσα σε αναμορφωτή με καταλύτη νικελίου, διαχωρίζοντας τα άτομα άνθρακα και υδρογόνου στο φυσικό αέριο, δίνοντας αέριο υδρογόνο και απόβλητα π.χ. μονοξειδίου του άνθρακα (το οποίο μετατρέπεται αργότερα σε διοξείδιο του άνθρακα). Άλλες πηγές ορυκτών καυσίμων περιλαμβάνουν άνθρακα, βαρύ μαζούτ και νάφθα. Το πράσινο υδρογόνο παράγεται χωρίς ορυκτά καύσιμα ή απόβλητα διοξειδίου του άνθρακα από βιομάζα, ηλεκτρόλυση νερού και θερμοχημική (ηλιακή ή άλλη πηγή θερμότητας) διάσπαση του νερού. Ωστόσο, αυτές οι πηγές υδρογόνου δεν είναι ανταγωνιστικές με τη διαδικασία αναμόρφωσης με ατμό. Η πράσινη αμμωνία μπορεί να γίνει ανταγωνιστική με τις τρέχουσες τάσεις στις τεχνολογικές βελτιώσεις, αλλά και από τους υφιστάμενους σήμερα φόρους του άνθρακα. Το αέριο άζωτο (N2) είναι εξόχως ανενεργό για αντίδραση επειδή τα άτομα του συγκρατούνται μεταξύ τους με ισχυρούς τριπλούς δεσμούς. Αυτή η μέθοδος Χάμπερ-Μπος βασίζεται καθοριστικά και επιτακτικά σε καταλύτες που επιταχύνουν τη σχάση αυτού του τριπλού δεσμού. Δύο αντίθετες σκέψεις σχετίζονται με αυτή τη σύνθεση: η θέση της ισορροπίας και ο ρυθμός αντίδρασης. Σε θερμοκρασία δωματίου, η ισορροπία είναι έντονα υπέρ της αμμωνίας, αλλά η αντίδραση δεν προχωρά με ανιχνεύσιμο ρυθμό λόγω της υψηλής ενέργειας ενεργοποίησής της. Επειδή η αντίδραση είναι εξώθερμη, η σταθερά ισορροπίας γίνεται περίπου 1,00 στους 150–200 °C (302–392 °F) (βλ. την αρχή του Λε Σατελιέ). Πάνω από αυτή τη θερμοκρασία, η ισορροπία γίνεται γρήγορα αρκετά δυσμενής για το προϊόν αντίδρασης σε ατμοσφαιρική πίεση, σύμφωνα με την εξίσωση Van't Hoff. Η μείωση της θερμοκρασίας δεν είναι επίσης χρήσιμη επειδή ο καταλύτης απαιτεί θερμοκρασία τουλάχιστον 400°C για να είναι αποτελεσματικός. Η αυξημένη πίεση ευνοεί την προς τα εμπρός αντίδραση επειδή υπάρχουν 4 moles αντιδραστηρίου για κάθε 2 mole προϊόντος και η πίεση που χρησιμοποιείται (150-250 ατμόσφαιρες) μεταβάλλει τις συγκεντρώσεις ισορροπίας για να δώσει μια σημαντική απόδοση αμμωνίας. Ο λόγος για αυτό είναι εμφανής στη σχέση ισορροπίας, η οποία είναι ως ακολούθως:όπου ϕ ^ i {\displaystyle {\hat {\phi }}_{i}} είναι ο συντελεστής φυγοκέντρησης των ειδών i {\displaystyle i} , y i {\displaystyle y_{i}} είναι το μοριακό κλάσμα του ίδιου είδους, P {\displaystyle P} είναι η πίεση στον αντιδραστήρα, και P ∘ {\displaystyle P^{\circ }} είναι η τυπική κανονική πίεση, συνήθως 1 bar (0,10 MPa) . Από οικονομικής άποψης, η συμπίεση του αντιδραστήρα είναι διεργασία πολύ δαπανηρή: οι σωλήνες, οι βαλβίδες και τα δοχεία αντίδρασης πρέπει να ενισχυθούν και υπάρχουν ζητήματα ασφάλειας όταν το περιβάλλον πίεσης ανέρχεται στα 200 bar. Επιπλέον, η λειτουργία των συμπιεστών απαιτεί σημαντική ηλεκτρική ενέργεια, καθώς πρέπει να ενεργηθούν διεργασίες στο ήδη πολύ συμπιέσιμο αέριο. Έτσι μια μέση λύση που εν τέλει χρησιμοποιήθηκε δίνει απόδοση ενός διελεύματος περίπου 15%. Ενώ η απομάκρυνση του προϊόντος (δηλαδή του αερίου αμμωνίας) από το σύστημα θα αύξανε την απόδοση της αντίδρασης, αυτό το βήμα δεν χρησιμοποιείται στην πράξη, καθώς η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή. Αφαιρείται από το μείγμα ισορροπίας των αερίων που αφήνει το δοχείο αντίδρασης. Τα θερμά αέρια ψύχονται αρκετά, διατηρώντας παράλληλα υψηλή πίεση, ώστε η αμμωνία να συμπυκνωθεί και να αφαιρεθεί ως υγρή. Τα αέρια υδρογόνου και αζώτου που δεν αντέδρασαν επιστρέφουν στη συνέχεια στο δοχείο αντίδρασης για να υποστούν περαιτέρω αντίδραση. Ενώ η περισσότερη αμμωνία αφαιρείται (συνήθως μέχρι 2-5 mol.%), λίγη αμμωνία παραμένει στο ρεύμα ανακύκλωσης προς τον μετατροπέα. Στη βιβλιογραφία, έχει προταθεί πληρέστερος διαχωρισμός της αμμωνίας με απορρόφηση σε αλογονίδια μετάλλων και με προσρόφηση σε ζεόλιθους. Μια τέτοια διαδικασία ονομάζεται μέθοδος Χάμπερ-Μπος ενισχυμένη με απορροφητικό, ή μέθοδος Χάμπερ-Μπος ενισχυμένη με προσροφητικό. Η μέθοδος Χάμπερ-Μπος βασίζεται σε καταλύτες για την επιτάχυνση της υδρογόνωσης του N2. Οι καταλύτες είναι ετερογενείς που σημαίνει ότι είναι στερεά που αλληλεπιδρούν σε αέρια αντιδραστήρια.Ο καταλύτης τυπικά αποτελείται από λεπτά διαιρεμένο (κονιοποιημένο) σίδηρο που φέρει φορέα οξειδίου του σιδήρου που περιέχει προαγωγείς, οι οποίοι πιθανώς συμπεριλαμβάνουν οξείδιο αργιλίου, οξείδιο του καλίου, οξείδιο ασβεστίου, υδροξείδιο του καλίου, μολυβδαίνιο, ή/και οξείδιο μαγνησίου. Στη βιομηχανική πρακτική, ο καταλύτης σιδήρου λαμβάνεται από λεπτοαλεσμένη κόνη σιδήρου, η οποία συνήθως λαμβάνεται με αναγωγή μαγνητίτη υψηλής καθαρότητας (Fe3O4). Ο κονιοποιημένος σίδηρος οξειδώνεται για να αποδώσει σωματίδια μαγνητίτη ή βουστίτη (FeO, οξείδιο του σιδήρου) συγκεκριμένου μεγέθους. Τα σωματίδια μαγνητίτη (ή βουστίτη) στη συνέχεια μειώνονται μερικώς, αφαιρώντας μέρος του οξυγόνου στην παραγωγική διεργασία. Τα σωματίδια του καταλύτη που προκύπτουν αποτελούνται από έναν πυρήνα μαγνητίτη, που περικλείεται σε ένα κέλυφος βουστίτη, το οποίο με τη σειρά του περιβάλλεται από ένα εξωτερικό κέλυφος από μεταλλικό σίδηρο. Ο καταλύτης διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος του όγκου του κατά τη διάρκεια της αναγωγής, με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικά πορώδες υλικό υψηλής επιφάνειας, το οποίο ενισχύει την αποτελεσματικότητά του ως καταλύτη. Άλλα δευτερεύοντα συστατικά του καταλύτη περιλαμβάνουν οξείδια ασβεστίου και αλουμινίου, τα οποία υποστηρίζουν τον καταλύτη σιδήρου και τον βοηθούν να διατηρήσει την επιφάνειά του. Αυτά τα οξείδια του Ca, Al, K και Si δεν αντιδρούν στην αναγωγή από το υδρογόνο. Η παραγωγή του απαιτούμενου καταλύτη μαγνητίτη απαιτεί μια συγκεκριμένη διαδικασία τήξης κατά την οποία οι χρησιμοποιούμενες πρώτες ύλες πρέπει να είναι απαλλαγμένες από δηλητήρια καταλύτη και τα συσσωματώματα υποκινητή πρέπει να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα στο τήγμα του μαγνητίτη. Ταχεία ψύξη του τήγματος μαγνητίτη, το οποίο έχει αρχική θερμοκρασία περίπου 3500°C, παράγει τον επιθυμητό πρόδρομο για έναν πολύ ενεργό καταλύτη. Δυστυχώς, η ταχεία ψύξη αποτελεί έναν καταλύτη μειωμένης αντίστασης στην τριβή. Παρά αυτό το μειονέκτημα, η μέθοδος της ταχείας ψύξης προτιμάται συχνά στη βιομηχανία. Η αναγωγή του προδρόμου του καταλύτη μαγνητίτη σε α-σίδηρο πραγματοποιείται απευθείας στο εργοστάσιο παραγωγής με αέριο σύνθεσης. Η αναγωγή του μαγνητίτη προχωρά μέσω του σχηματισμού βουστίτη (FeO), έτσι ώστε να σχηματίζονται σωματίδια με πυρήνα μαγνητίτη που περιβάλλεται από ένα κέλυφος βουστίτη. Η περαιτέρω μείωση του μαγνητίτη και του βουστίτη οδηγεί στο σχηματισμό α-σιδήρου, ο οποίος σχηματίζει μαζί με τους υποκινητές το εξωτερικό κέλυφος. Οι εμπλεκόμενες διεργασίες είναι πολύπλοκες και εξαρτώνται από τη θερμοκρασία αναγωγής: Σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, ο βουστίτης είναι δυσανάλογος σε φάση σιδήρου και σε φάση μαγνητίτη. Σε υψηλότερες θερμοκρασίες κυριαρχεί η αναγωγή του βουστίτη και του μαγνητίτη σε σίδηρο.Ο α-σίδηρος σχηματίζει πρωτογενείς κρυσταλλίτες με διάμετρο περίπου 30 nm. Αυτοί σχηματίζουν κρυσταλλίτες, ένα διτροπικό σύστημα πόρων με διάμετρο περίπου 10 nm (που παράγονται από τη μείωση της φάσης μαγνητίτη), και 25 έως 50 nm (που παράγονται από τη μείωση της φάσης βουστίτη). Με εξαίρεση το οξείδιο του κοβαλτίου, οι λοιποί προαγωγείς δεν ανάγονται. Κατά την αναγωγή του οξειδίου του σιδήρου με αέριο σύνθεσης, σχηματίζεται υδρατμός. Αυτός ο υδρατμός πρέπει να ληφθεί υπόψη για υψηλή ποιότητα καταλύτη, καθώς η επαφή του με τον πολύ λεπτά διαιρεμένο σίδηρο θα οδηγούσε σε πρόωρη γήρανση του καταλύτη μέσω της ανακρυστάλλωσης, ειδικά σε συνδυασμό με υψηλές θερμοκρασίες. Η τάση ατμών του νερού στο μείγμα αερίων που παράγεται κατά τον σχηματισμό του καταλύτη διατηρείται έτσι όσο το δυνατόν χαμηλότερη, οι τιμές στόχοι είναι κάτω από 3 gm−3. Για το λόγο αυτό, η αναγωγή πραγματοποιείται σε υψηλή ανταλλαγή αερίων, χαμηλή πίεση και χαμηλές θερμοκρασίες. Η εξώθερμη φύση του σχηματισμού της αμμωνίας εξασφαλίζει σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας. Η αναγωγή φρέσκου, πλήρως οξειδωμένου καταλύτη ή πρόδρομου σε πλήρη παραγωγική ικανότητα διαρκεί τέσσερις έως δέκα ημέρες. Η φάση βουστίτη μειώνεται ταχύτερα και σε χαμηλότερες θερμοκρασίες από τη φάση μαγνητίτη (Fe3O4). Μετά από λεπτομερείς κινητικές, μικροσκοπικές και φασματοσκοπικές έρευνες ακτίνων Χ αποδείχθηκε ότι ο βουστίτης αντιδρά πρώτα στον μεταλλικό σίδηρο. Αυτό οδηγεί σε μια κλίση ιόντων σιδήρου (II), όπου αυτά διαχέονται από τον μαγνητίτη μέσω του βουστίτη στην επιφάνεια των σωματιδίων και καθιζάνουν εκεί ως πυρήνες σιδήρου. Στη βιομηχανική πρακτική, οι προμειωμένοι, σταθεροποιημένοι καταλύτες έχουν κερδίσει σημαντικό μερίδιο αγοράς. Τοποθετούνται άμεσα δείχνοντας την πλήρως ανεπτυγμένη δομή πόρων, αλλά έχουν οξειδωθεί ξανά στην επιφάνεια μετά την κατασκευή και επομένως δεν είναι πλέον πυροφορικά. Η επανενεργοποίηση τέτοιων προανηγμένων καταλυτών απαιτεί μόνο 30 έως 40 ώρες αντί για τις συνήθεις χρονικές περιόδους πολλών ημερών. Εκτός από το σύντομο χρόνο εκκίνησης, έχουν και άλλα πλεονεκτήματα, όπως π.χ. μεγαλύτερη αντοχή στο νερό και χαμηλότερο ειδικό βάρος. Από τη έναρξη εφαρμογής της μεθόδου Χάμπερ-Μπος έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για τη βελτίωσή της. Πολλά μέταλλα δοκιμάστηκαν εντατικά στην αναζήτηση κατάλληλων καταλυτών. Η απαίτηση για καταλληλότητα είναι η διασπαστική προσρόφηση του αζώτου (δηλαδή το μόριο αζώτου πρέπει να χωριστεί σε άτομα αζώτου κατά την απορρόφηση). Ταυτόχρονα, η δέσμευση των ατόμων αζώτου δεν πρέπει να είναι πολύ ισχυρή, διαφορετικά ο καταλύτης θα μπλοκάρει και η καταλυτική ικανότητα θα μειωνόταν (δηλαδή, αυτοδηλητηρίαση). Τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα στα αριστερά της ομάδας σιδήρου δείχνουν ισχυρό δεσμό με το άζωτο. Ο σχηματισμός επιφανειακών νιτριδίων καθιστά για παράδειγμα τους καταλύτες χρωμίου αναποτελεσματικούς. Τα μέταλλα στα δεξιά της ομάδας σιδήρου, αντίθετα, προσροφούν το άζωτο πολύ ασθενώς για να μπορούν να το ενεργοποιήσουν επαρκώς για τη σύνθεση αμμωνίας. Η μέθοδος αξιοποίησε αρχικά καταλύτες με βάση το όσμιο και το ουράνιο. Το ουράνιο αντιδρά στο νιτρίδιο του κατά την κατάλυση, ενώ το οξείδιο του οσμίου είναι σπάνιο.Λόγω της σχετικά χαμηλής τιμής, της υψηλής διαθεσιμότητας, της εύκολης επεξεργασίας, της διάρκειας ζωής και της υψηλής του αποτελεσματικότητας, ο σίδηρος επιλέχθηκε τελικά ως ο κατάλληλος καταλύτης. Η παραγωγή 1.800 τόνων αμμωνίας την ημέρα απαιτεί πίεση αερίου τουλάχιστον 130 bar, θερμοκρασίες 400 έως 500 °C και όγκο αντιδραστήρα τουλάχιστον 100 m³. Σύμφωνα με θεωρητικές και πρακτικές μελέτες, περαιτέρω βελτιώσεις του καταλύτη καθαρού σιδήρου είναι περιορισμένες. Παρατηρήθηκε ότι η δραστηριότητα των καταλυτών σιδήρου αυξήθηκε με τη συμπερίληψη κοβαλτίου. Το ρουθήνιο σχηματίζει πολύ δραστικούς καταλύτες, επιτρέποντας πιο ήπιες πιέσεις και θερμοκρασίες λειτουργίας. Τα υλικά με βάση το Ru αναφέρονται ως καταλύτες δεύτερης γενιάς. Τέτοιοι καταλύτες παρασκευάζονται με αποσύνθεση δωδεκακαρβονυλικού τριρουθηνίου σε γραφίτη. Ένα μειονέκτημα των καταλυτών με βάση το ρουθήνιο, που υποστηρίζονται από ενεργό άνθρακα, είναι η μεθανίωση του υποστρώματος παρουσία υδρογόνου. Η δραστηριότητά τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον φορέα καταλύτη και τους προαγωγείς. Ευρύ φάσμα ουσιών μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φορείς, συμπεριλαμβανομένου του άνθρακα, του οξειδίου του μαγνησίου, του οξειδίου του αργιλίου, των ζεόλιθων, των σπινελών και του νιτριδίου του βορίου.Οι καταλύτες με βάση τον άνθρακα με ενεργοποιημένο ρουθήνιο χρησιμοποιούνται βιομηχανικά στη μέθοδο προηγμένης αμμωνίας KAAP από το 1992. Ο φορέας άνθρακα αποικοδομείται μερικώς σε μεθάνιο. Ωστόσο, αυτό μπορεί να μετριαστεί με ειδική επεξεργασία του άνθρακα στους 1500 °C, παρατείνοντας έτσι τη διάρκεια ζωής του καταλύτη. Επιπλέον, ο πολύ λεπτά διασκορπισμένος άνθρακας ενέχει τον κίνδυνο έκρηξης. Για αυτούς τους λόγους και λόγω της χαμηλής οξύτητάς του, το οξείδιο του μαγνησίου έχει αποδειχθεί μια καλή εναλλακτική λύση. Οι φορείς με όξινες ιδιότητες εξάγουν ηλεκτρόνια από το ρουθήνιο, το καθιστούν λιγότερο αντιδραστικό, και έχουν την ανεπιθύμητη επίδραση της δέσμευσης αμμωνίας στην επιφάνεια. Τα δηλητήρια του καταλύτη μειώνουν τη δραστηριότητα και την εν γένει αποτελεσματικότητα του καταλύτη. Συνήθως είναι ακαθαρσίες μέσα στο αέριο σύνθεσης (πρώτη ύλη). Όσον αφορά τα δηλητήρια αέριων καταλυτών, θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ μόνιμων δηλητηρίων που προκαλούν μη αναστρέψιμη απώλεια της καταλυτικής δραστηριότητας και προσωρινών δηλητηρίων που μειώνουν τη δραστηριότητα ενώ υπάρχουν στο αέριο σύνθεσης. Οι ενώσεις θείου, οι ενώσεις φωσφόρου, οι ενώσεις αρσενικού και οι ενώσεις χλωρίου είναι μόνιμα δηλητήρια καταλυτών. Οι οξυγονικές ενώσεις όπως το νερό, το μονοξείδιο του άνθρακα, το διοξείδιο του άνθρακα και το οξυγόνο είναι προσωρινά δηλητήρια καταλύτη.Αν και τα χημικά αδρανή συστατικά του μείγματος αερίων σύνθεσης, όπως τα ευγενή αέρια ή το μεθάνιο, δεν είναι καταλυτικά δηλητήρια με την αυστηρή έννοια του όρου, συσσωρεύονται μέσω της ανακύκλωσης των αερίων διεργασίας και έτσι μειώνουν τη μερική πίεση των αντιδρώντων στοιχείων, η οποία με τη σειρά της έχει αρνητική επίδραση σχετικά με τη μετατροπή. Η χημική σύνθεση της αμμωνίας γίνεται από αέριο άζωτο και υδρογόνο σύμφωνα με την ακόλουθη χημική εξίσωση: N 2 + 3 H 2 ↽ − − ⇀ 2 NH 3 Δ H ∘ = − 92.28 kJ ( Δ H 298 K ∘ = − 46.14 k J / m o l ) {\displaystyle {\ce {N2 + 3H2 <=> 2NH3}}\qquad {\Delta H^{\circ }=-92.28\;{\ce {kJ}}}\ ({\Delta H_{298\mathrm {K} }^{\circ }=-46.14\;\mathrm {kJ/mol} })} Η αντίδραση είναι μια εξώθερμη αντίδραση ισορροπίας στην οποία ο όγκος του αερίου μειώνεται. Η σταθερά ισορροπίας Keq της αντίδρασης (βλέπε πίνακα) προκύπτει από την ακόλουθη εξίσωση: K e q = p 2 ( NH 3 ) p ( N 2 ) ⋅ p 3 ( H 2 ) {\displaystyle K_{eq}={\frac {p^{2}{\ce {(NH3)}}}{p{\ce {(N2)}}\cdot p^{3}{\ce {(H2)}}}}} Δεδομένου ότι η αντίδραση είναι εξώθερμη, η ισορροπία της αντίδρασης μετατοπίζεται σε χαμηλότερες θερμοκρασίες προς την πλευρά της αμμωνίας. Επιπλέον, τέσσερα ογκομετρικά μέρη των πρώτων υλών παράγουν δύο ογκομετρικά μέρη αμμωνίας. Σύμφωνα με την αρχή του Λε Σατελιέ, υψηλή πίεση ευνοεί επίσης τον σχηματισμό αμμωνίας. Επιπλέον, απαιτείται υψηλή πίεση για να εξασφαλιστεί επαρκής επιφανειακή κάλυψη του καταλύτη με άζωτο. Για το λόγο αυτό, μια αναλογία αζώτου προς υδρογόνο 1 προς 3 μέρη, πίεση 250 έως 350 bar, θερμοκρασία τουλάχιστον 450°C με 550°C και καταλύτης α-σιδήρου, είναι καθοριστικές παράμετροι για επιτυχή παραγωγή και για ικανοποιητική απόδοση. Ο καταλύτης, που ονομάζεται φερρίτης (α-Fe), παράγεται στον αντιδραστήρα με την αναγωγή του μαγνητίτη με υδρογόνο. Ο καταλύτης έχει την υψηλότερη απόδοσή του σε θερμοκρασίες περίπου 400°C έως 500°C. Παρόλο που ο καταλύτης μειώνει πολύ την ενέργεια ενεργοποίησης (activation energy) για τη διάσπαση του τριπλού δεσμού του μορίου του αζώτου, απαιτούνται υψηλές θερμοκρασίες για τον κατάλληλο ρυθμό αντίδρασης. Σε βιομηχανική κλίμακα, στη χρησιμοποιούμενη θερμοκρασία αντίδρασης από 450°C έως 550°C επιτυγχάνεται το βέλτιστο μεταξύ της αποσύνθεσης της αμμωνίας στα αρχικά υλικά της και της αποτελεσματικότητας του καταλύτη. Η παραγόμενη αμμωνία απομακρύνεται συνεχώς από το σύστημα. Το κλάσμα όγκου της αμμωνίας στο μείγμα των αερίων είναι περίπου στο 20%. Τα αδρανή υλικά, ιδίως τα ευγενή αέρια όπως το αργό, δεν πρέπει να υπερβαίνουν ένα ορισμένο περιεχόμενο για να μην μειώνεται υπερβολικά η μερική πίεση των αντιδρώντων στοιχείων. Για να αφαιρεθούν τα συστατικά του αδρανούς αερίου, αφαιρείται μέρος του αερίου και το αργό διαχωρίζεται σε μονάδα διαχωρισμού αερίων. Η εξαγωγή του καθαρού αργού από το κυκλοφορούν αέριο πραγματοποιείται με τη μέθοδο Linde. Τα σύγχρονα εργοστάσια αμμωνίας παράγουν περισσότερους από 3.000 τόνους την ημέρα σε μία γραμμή παραγωγής. Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει την πλήρη εγκατάσταση ενός τυπικού εργοστασίου παραγωγής με τη μέθοδο Χάμπερ-Μπος: Ανάλογα με την προέλευσή του, το αέριο σύνθεσης πρέπει πρώτα να καθαριστεί από ακαθαρσίες -μη επιτρεπτές ενώσεις για την εν λόγω αντίδραση- όπως π.χ. υδρόθειο και οργανικές ενώσεις θείου, που δρουν ως δηλητήρια καταλύτη. Υψηλές συγκεντρώσεις υδρόθειου, που εμφανίζονται στο αέριο σύνθεσης από τον οπτάνθρακα ενανθράκωσης, απομακρύνονται σε ένα στάδιο υγρού καθαρισμού με τη μέθοδο Sulfosolvan, ενώ οι χαμηλές συγκεντρώσεις αυτών απομακρύνονται με προσρόφηση σε ενεργό άνθρακα. Οι ενώσεις του θείου διαχωρίζονται με προσρόφηση εναλλαγής πίεσης μαζί με διοξείδιο του άνθρακα μετά τη μετατροπή του CO. Για την παραγωγή υδρογόνου από αναμόρφωση με ατμό, το μεθάνιο αντιδρά με τους υδρατμούς χρησιμοποιώντας έναν καταλύτη οξειδίου του νικελίου και αλουμίνας στον κύριο αναμορφωτή για να σχηματίσει μονοξείδιο του άνθρακα και υδρογόνο. Η ενέργεια που απαιτείται για αυτή την αντίδραση (ενθαλπία ΔH) είναι 206 kJ/mol. CH 4 ( g ) + H 2 O ( g ) ⟶ CO ( g ) + 3 H 2 ( g ) Δ H = + 206 kJ / mol {\displaystyle {\ce {{CH4_{(g)}}+H2O_{(g)}->{CO_{(g)}}+3H2_{(g)}}}\qquad {\Delta H=+206\ {\ce {kJ/mol}}}} Το αέριο μεθάνιο αντιδρά στον πρωτεύοντα αναμορφωτή μόνο εν μέρει. Προκειμένου να αυξηθεί η απόδοση υδρογόνου και να διατηρηθεί η περιεκτικότητα σε αδρανή συστατικά (π.χ. μεθάνιο) όσο το δυνατό χαμηλότερα, το υπόλοιπο αέριο μεθάνιο μετατρέπεται σε δεύτερο στάδιο με οξυγόνο σε υδρογόνο και μονοξείδιο του άνθρακα στον δευτερεύοντα αναμορφωτή. Ο δευτερεύων αναμορφωτής τροφοδοτείται με αέρα ως πηγή οξυγόνου. Επίσης το απαιτούμενο άζωτο για την επακόλουθη σύνθεση αμμωνίας προστίθεται στο αέριο μείγμα. 2 CH 4 ( g ) + O 2 ( g ) ⟶ 2 CO ( g ) + 4 H 2 ( g ) Δ H = − 71 kJ / mol {\displaystyle {\ce {{2CH4_{(g)}}+O2_{(g)}->{2CO_{(g)}}+4H2_{(g)}}}\qquad {\Delta H=-71\ {\ce {kJ/mol}}}} Σε ένα τρίτο στάδιο, το μονοξείδιο του άνθρακα οξειδώνεται σε διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο ονομάζεται μετατροπή CO ή αντίδραση μετατόπισης νερού-αερίου. CO ( g ) + H 2 O ( g ) ⟶ CO 2 ( g ) + H 2 ( g ) Δ H = − 41 kJ / mol {\displaystyle {\ce {{CO_{(g)}}+H2O(g)->{CO2_{(g)}}+H2_{(g)}}}\qquad {\Delta H=-41\ {\ce {kJ/mol}}}} Το μονοξείδιο του άνθρακα και το διοξείδιο του άνθρακα θα σχημάτιζαν καρβαμιδικά άλατα με την αμμωνία, τα οποία θα έφραζαν (ως στερεά) τους αγωγούς και τις συσκευές μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στο επόμενο στάδιο της διαδικασίας, το διοξείδιο του άνθρακα πρέπει να αφαιρεθεί από το μείγμα αερίων. Σε αντίθεση με το μονοξείδιο του άνθρακα, το διοξείδιο του άνθρακα μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί από το μείγμα αερίων με πλυντρίδα αερίου με τριαιθανολαμίνη. Το μείγμα αερίων τότε εξακολουθεί να περιέχει μεθάνιο και ευγενή αέρια όπως π.χ. αργό, τα οποία, ωστόσο, συμπεριφέρονται ως αδρανή.Το μείγμα αερίων στη συνέχεια συμπιέζεται στην πίεση λειτουργίας με στροβιλοσυμπιεστές. Η προκύπτουσα θερμότητα συμπίεσης διαχέεται από εναλλάκτες θερμότηταςκαι αξιοποιείται για την προθέρμανση ακατέργαστων αερίων. Η συνθετική παραγωγή της αμμωνίας λαμβάνει χώρα στον αντιδραστήρα αμμωνίας. Οι πρώτοι αντιδραστήρες έσκαγαν κάτω από την υψηλή πίεση επειδή το ατομικό υδρογόνο στον ανθρακούχο χάλυβα ανασυνδυάστηκε εν μέρει με το μεθάνιο και παρήγαγε ρωγμές στον χάλυβα. Ο χημικός και μηχανικός Μπος ανέπτυξε σωληνωτούς αντιδραστήρες αποτελούμενους από ένα χαλύβδινο σωλήνα που φέρει πίεση στον οποίο εισήχθη ένας σωλήνας επένδυσης με χαμηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα, γεμάτος με τον καταλύτη. Το υδρογόνο, που διαχέεται μέσω του εσωτερικού χαλύβδινου σωλήνα, διαφεύγει προς τα έξω μέσω λεπτών οπών στο εξωτερικό χαλύβδινο περίβλημα, τις λεγόμενες οπές Μπος (Bosch holes). Ένα μειονέκτημα των σωληνοειδών αντιδραστήρων ήταν η σχετικά υψηλή απώλεια πίεσης, η οποία έπρεπε να εφαρμοστεί ξανά με συμπίεση. Η ανάπτυξη ενός νέου ανθεκτικού τύπου χάλυβα (μαζί με μιξεις χρωμίου και μολυβδαινίου) -ανθεκτικού στο υδρογόνο-κατέστησε εφικτή την κατασκευή σωλήνων με ένα τοίχωμα. Η ευρεσιτεχνία της κατασκευής ήταν μοναδική για τα δεδομένα της εποχής. Χωρίς τον Μπος, η εν λόγω μέθοδος δεν θα μπορούσε να κλιμακωθεί πλήρως. Οι σύγχρονοι αντιδραστήρες αμμωνίας έχουν σχεδιαστεί ως αντιδραστήρες πολλαπλών ορόφων με χαμηλή πτώση πίεσης, στους οποίους οι καταλύτες κατανέμονται ως γεμίσματα σε περίπου δέκα ορόφους ο ένας πάνω από τον άλλο. Το μείγμα αερίων ρέει μέσα από αυτά, το ένα μετά το άλλο, από πάνω προς τα κάτω. Ψυχρό αέριο εγχέεται από το πλάι για ψύξη. Ένα μειονέκτημα αυτού του τύπου αντιδραστήρα είναι η ατελής μετατροπή του μίγματος ψυχρού αερίου στην τελευταία καταλυτική κλίνη.Εναλλακτικά, το μείγμα της αντίδρασης μεταξύ των στρωμάτων του καταλύτη ψύχεται χρησιμοποιώντας εναλλάκτες θερμότητας, οπότε, το μείγμα υδρογόνου-αζώτου προθερμαίνεται στη θερμοκρασία αντίδρασης. Οι αντιδραστήρες αυτού του τύπου έχουν τρεις καταλυτικές κλίνες. Εκτός από τον καλό έλεγχο της θερμοκρασίας, αυτός ο τύπος αντιδραστήρα έχει το πλεονέκτημα της καλύτερης μετατροπής των αερίων της πρώτης ύλης σε σύγκριση με τους αντιδραστήρες με έγχυση ψυχρού αερίου. Η εταιρεία Uhde έχει αναπτύξει και χρησιμοποιεί έναν μετατροπέα αμμωνίας με τρεις κλίνες καταλύτη ακτινικής ροής και δύο εσωτερικούς εναλλάκτες θερμότητας αντί για στρώσεις καταλύτη αξονικής ροής. Αυτό μειώνει περαιτέρω την πτώση πίεσης στον μετατροπέα.Το προϊόν της αντίδρασης απομακρύνεται συνεχώς για μέγιστη απόδοση. Το μείγμα αερίων ψύχεται στους 450°C σε εναλλάκτη θερμότητας που χρησιμοποιεί νερό, φρέσκα αέρια και παλαιά αέρια της διεργασίας. Η αμμωνία επίσης συμπυκνώνεται και διαχωρίζεται σε διαχωριστή πίεσης. Το άζωτο και το υδρογόνο που δεν αντέδρασαν στη συνέχεια συμπιέζονται πίσω στη διεργασία μέσω ενός κυκλοφορούντος συμπιεστή αερίου, που συμπληρώνεται με φρέσκο αέριο και τροφοδοτείται στον αντιδραστήρα. Σε μια επόμενη απόσταξη, η αμμωνία καθαρίζεται. Ο μηχανισμός της σύνθεσης της αμμωνίας περιλαμβάνει τα ακόλουθα επτά στοιχειώδη βήματα: Μεταφορά των αντιδρώντων από την αέρια φάση μέσω του οριακού στρώματος στην επιφάνεια του καταλύτη Διάχυση πόρων στο κέντρο αντίδρασης Προσρόφηση των αντιδρώντων Αντίδραση Εκρόφηση του προϊόντος Μεταφορά του προϊόντος μέσω του συστήματος πόρων πίσω στην επιφάνεια Μεταφορά του προϊόντος στην αέρια φάσηΗ μεταφορά και η διάχυση είναι γρήγορες σε σύγκριση με την προσρόφηση, την αντίδραση και την εκρόφηση λόγω της δομής του κελύφους του καταλύτη. Είναι γνωστό από διάφορες έρευνες ότι το βήμα καθορισμού του ρυθμού της σύνθεσης αμμωνίας είναι η διάσταση του μοριακού αζώτου. Αντίθετα, αντιδράσεις ανταλλαγής μεταξύ υδρογόνου και δευτερίου στους καταλύτες Χάμπερ-Μπος εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα σε θερμοκρασίες −196 °C (−320,8 °F) με μετρήσιμο ρυθμό. Η ανταλλαγή μεταξύ δευτερίου και υδρογόνου στο μόριο αμμωνίας λαμβάνει χώρα επίσης σε θερμοκρασία δωματίου. Δεδομένου ότι η προσρόφηση και των δύο μορίων είναι γρήγορη, δεν μπορεί να προσδιορίσει την ταχύτητα της σύνθεσης αμμωνίας.Εκτός από τις συνθήκες αντίδρασης, η προσρόφηση αζώτου στην επιφάνεια του καταλύτη εξαρτάται από τη μικροσκοπική δομή της επιφάνειας του καταλύτη. Ο σίδηρος έχει διαφορετικές κρυσταλλικές επιφάνειες, των οποίων η αντιδραστικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι επιφάνειες Fe(111) και Fe(211) έχουν μακράν την υψηλότερη αποτελεσματικότητα. Η εξήγηση για αυτό είναι ότι μόνο αυτές οι επιφάνειες έχουν τις λεγόμενες θέσεις C7 - πρόκειται για άτομα σιδήρου με επτά κοντινότερους γείτονες. Η αποσυνδετική προσρόφηση αζώτου στην επιφάνεια ακολουθεί το ακόλουθο σχήμα, όπου το S* συμβολίζει ένα άτομο σιδήρου στην επιφάνεια του καταλύτη: N2 → S* –N 2 (γ-είδος) → S*–N2 –S* (α-είδος) → 2 S*–N (β-είδος, επιφανειακό νιτρίδιο)Η προσρόφηση του αζώτου είναι παρόμοια με τη χημική απορρόφηση του μονοξειδίου του άνθρακα. Σε μια επιφάνεια Fe(111), η προσρόφηση του αζώτου οδηγεί πρώτα σε ένα προσροφημένο γ-είδος με ενέργεια προσρόφησης 24 kJ mol-1 και δόνηση τάνυσης NN 2100 cm−1. Δεδομένου ότι το άζωτο είναι ισοηλεκτρονικό προς το μονοξείδιο του άνθρακα, προσροφάται σε μια εσωτερική διαμόρφωση στην οποία το μόριο είναι συνδεδεμένο κάθετα στην επιφάνεια του μετάλλου σε ένα άτομο αζώτου. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί με φασματοσκοπία φωτοηλεκτρονίων.Οι υπολογισμοί Ab-initio-MO έδειξαν ότι, εκτός από τη δέσμευση σ του ζεύγους ελεύθερων ηλεκτρονίων του αζώτου στο μέταλλο, υπάρχει μια σύνδεση π από τα d τροχιακά του μετάλλου στα π* τροχιακά του αζώτου, η οποία ενισχύει τον δεσμό σιδήρου-αζώτου. Το άζωτο στην κατάσταση α συνδέεται πιο ισχυρά με 31 kJ mol−1. Η προκύπτουσα εξασθένηση του δεσμού NN θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί πειραματικά με μια μείωση των αριθμών κυμάτων της ταλάντωσης τάνυσης NN στο 1490 cm−1.Περαιτέρω θέρμανση της περιοχής Fe(111) που καλύπτεται από α-Ν 2 οδηγεί τόσο σε εκρόφηση όσο και στην εμφάνιση μιας νέας ζώνης στα 450 cm−1. Αυτό αντιπροσωπεύει μια ταλάντωση μετάλλου-αζώτου, την κατάσταση β. Η σύγκριση με τα φάσματα δόνησης σύνθετων ενώσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μόριο N2 είναι συνδεδεμένο "πλευρικά", με ένα άτομο Ν σε επαφή με μια θέση C7. Αυτή η δομή ονομάζεται "επιφανειακό νιτρίδιο". Το νιτρίδιο της επιφάνειας είναι πολύ ισχυρά συνδεδεμένο με την επιφάνεια. Τα άτομα υδρογόνου (Hads), τα οποία είναι πολύ κινητά στην επιφάνεια του καταλύτη, συνδυάζονται γρήγορα μαζί του. Σχηματίζονται φασματοσκοπικά ανιχνευόμενα υπέρυθρα επιφανειακά ιμίδια (NHad), επιφανειακά αμίδια (NH2,ad) και επιφανειακά αμμωνιακά άλατα (NH3,ad), τα οποία διασπώνται υπό την απελευθέρωση NH3 (εκρόφηση). Τα μεμονωμένα μόρια ταυτοποιήθηκαν ή εκχωρήθηκαν με φασματοσκοπία φωτοηλεκτρονίων ακτίνων Χ (XPS), φασματοσκοπία απώλειας ενέργειας ηλεκτρονίων υψηλής ανάλυσης (HREELS) και φασματοσκοπία υπερύθρου. Με βάση τα πειραματικά ευρήματα, ο μηχανισμός αντίδρασης πιστεύεται ότι περιλαμβάνει τα ακόλουθα στάδια (βλ. επίσης σχήμα): N2 (g) → N2 (προσροφημένο) N2 (προσροφημένο) → 2 N (προσροφημένο) H2 (g) → H2 (προσροφημένη) H2 (προσροφημένο) → 2 H (προσροφημένο) Ν (προσροφημένο) + 3 H (προσροφημένο) → NH 3 (προσροφημένο) NH3 (προσροφημένο) → NH3 (g)Η αντίδραση αριθ. 5 λαμβάνει χώρα σε τρία στάδια, σχηματίζοντας NH, μετά NH2, και στη συνέχεια NH3. Τα πειραματικά στοιχεία δεικνύουν ότι η αντίδραση αριθ. 2 είναι το αργό βήμα που καθορίζει τον ρυθμό. Αυτό δεν είναι απροσδόκητο, αφού ο δεσμός που έχει θραυεί, ο τριπλός δεσμός αζώτου, είναι ο ισχυρότερος από τους δεσμούς που πρέπει να διασπαστούν. Όπως συμβαίνει με όλους τους καταλύτες της εν λόγω αντίδρασης, η διάσταση αζώτου είναι το βήμα καθορισμού του ρυθμού για τους καταλύτες ενεργού άνθρακα με ρουθήνιο. Το ενεργό κέντρο για το ρουθήνιο είναι μια αποκαλούμενη θέση Β5, μια πενταπλάσια συντονισμένη θέση στην επιφάνεια Ru(0001), όπου δύο άτομα ρουθηνίου σχηματίζουν μια ακμή με τρία άτομα ρουθηνίου στην επιφάνεια Ru(0001). Ο αριθμός των θέσεων Β5 εξαρτάται από το μέγεθος και το σχήμα των σωματιδίων ρουθηνίου, τον πρόδρομο ρουθηνίου και την ποσότητα του ρουθηνίου που χρησιμοποιείται. Το ενισχυτικό αποτέλεσμα του βασικού φορέα που χρησιμοποιείται στον καταλύτη ρουθηνίου είναι παρόμοιο με το προαγωγικό αποτέλεσμα των αλκαλικών μετάλλων που χρησιμοποιούνται στον καταλύτη σιδήρου. Ένα ενεργειακό διάγραμμα μπορεί να δημιουργηθεί με βάση την ενθαλπία αντίδρασης των επιμέρους σταδίων. Το ενεργειακό διάγραμμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη σύγκριση ομογενών και ετερογενών αντιδράσεων: Λόγω της υψηλής ενέργειας ενεργοποίησης της διάστασης του αζώτου, η αντίδραση ομογενούς αέριας φάσης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ο καταλύτης υπερνικά αυτό το πρόβλημα καθώς το ενεργειακό κέρδος που προκύπτει από τη δέσμευση ατόμων αζώτου στην επιφάνεια του καταλύτη, υπεραντισταθμίζει την απαραίτητη ενέργεια διάστασης, έτσι ώστε η αντίδραση να είναι τελικά αμιγώς εξώθερμη. Ωστόσο, η διασπαστική προσρόφηση του αζώτου παραμένει καθοριστική του ρυθμού αντίδρασης: όχι λόγω της ενέργειας ενεργοποίησης αλλά κυρίως λόγω του δυσμενούς προεκθετικού παράγοντα της σταθεράς ρυθμού. Αν και η υδρογόνωση είναι ενδόθερμη αντίδραση, αυτή η ενέργεια μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί από τη θερμοκρασία της αντίδρασης (περίπου 700 K). Όταν εφευρέθηκε για πρώτη φορά η μέθοδος Χάμπερ-Μπος είχε να ανταγωνιστεί μια άλλη βιομηχανική διαδικασία, την μέθοδο κυαναμιδίου. Ωστόσο, η μέθοδος κυαναμιδίου κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας και ήταν πιο εντατική από τη μέθοδο Χάμπερ-Μπος.Από το 2018 έως και σήμερα, με τη μέθοδο Χάμπερ-Μπος παράγονται ετησίως σε παγκόσμια κλίμακα περισσότεροι από 230 εκατ. τόνοι άνυδρης αμμωνίας. Η αμμωνία χρησιμοποιείται κυρίως ως αζωτούχο λίπασμα είτε ως αμμωνία, είτε με τη μορφή νιτρικού αμμωνίου ή ως ουρία. Η μέθοδος αυτή υπολογίζεται ότι καταναλώνει περίπου το 3-5% της παγκόσμιας παραγωγής φυσικού αερίου (περίπου το 1-2% του παγκόσμιου ενεργειακού εφοδιασμού). Σε συνδυασμό με την πρόοδο στην αναπαραγωγή, τα ζιζανιοκτόνα και τα φυτοφάρμακα, αυτά τα λιπάσματα έχουν συμβάλει στην αύξηση της παραγωγικότητας της γεωργικής γης στον πλανήτη μας. Η ενεργειακή ένταση της μεθόδου Χάμπερ-Μπος συμβάλλει στην κλιματική αλλαγή και σε άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως: α) έκπλυση νιτρικών αλάτων σε υπόγεια ύδατα, ποτάμια και λίμνες, β) επέκταση των νεκρών ζωνών στα παράκτια ύδατα των ωκεανών ως αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενου ευτροφισμού, γ) ατμοσφαιρική εναπόθεση νιτρικών αλάτων και αμμωνίας που επηρεάζει τα φυσικά οικοσυστήματα, δ) υψηλότερες εκπομπές οξειδίου του αζώτου (N2O), που σήμερα είναι το τρίτο πιο επιβαρυντικό αέριο του θερμοκηπίου, μετά το CO2 και το CH4. Η μέθοδος Χάμπερ-Μπος αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές για τη συσσώρευση αντιδραστικού αζώτου στη βιόσφαιρα, προκαλώντας έτσι σοβαρή διαταραχή στον κύκλο του αζώτου.Δεδομένου ότι η αποδοτικότητα χρήσης αζώτου είναι συνήθως μικρότερη από 50%, η απορροή των αγροκτημάτων από την έντονη χρήση σταθερού βιομηχανικού αζώτου διαταράσσει τους βιολογικούς οικοτόπους.Σχεδόν το 50% του αζώτου που ανευρίσκεται στους ανθρώπινους ιστούς προέρχεται από άζωτο παραχθέν με αυτή τη μέθοδο. Έτσι, η μέθοδος Χάμπερ-Μπος χρησιμεύει ως «ο πυροκροτητής της πληθυσμιακής έκρηξης» επιτρέποντας στον παγκόσμιο πληθυσμό να αυξηθεί από τα 1,6 δισεκατομμύρια το 1900, σε 7,7 δισεκατομμύρια τον Νοέμβριο του 2018. Γκουάνο Haber–Bosch process, most important invention of the 20th century, according to V. Smil, Nature, 29 July 1999, p. 415 (by Jürgen Schmidhuber) Britannica guide to Nobel Prizes: Fritz Haber Nobel e-Museum – Biography of Fritz Haber BASF – Fertilizer out of thin air Uses and Production of Ammonia Haber Process for Ammonia Synthesis «Review of "Between Genius and Genocide: The Tragedy of Fritz Haber, Father of Chemical Warfare» (PDF). Daniel Charles. «The Haber Process». Chemguide.co.uk. «Detonator of the population explosion» (PDF). Vaclav Smil, Department of Geography, University of Manitoba. Macmillan Magazines Ltd.
|
Η μέθοδος Χάμπερ, που ευρέως είναι πιο γνωστή ως μέθοδος Χάμπερ-Μπος (αγγλ. Haber–Bosch process) είναι βιομηχανική μέθοδος δέσμευσης του αέριου αζώτου και αποτελεί σήμερα την κύρια βιομηχανική διεργασία για την παραγωγή της αμμωνίας.Έλαβε αυτή την ονομασία από τους εφευρέτες της, τους Γερμανούς χημικούς Φριτς Χάμπερ και Καρλ Μπος οι οποίοι συνέλαβαν την αρχική ιδέα και την ανέπτυξαν σε πλήρη βιομηχανική κλίμακα την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Η μέθοδος αυτή θεωρείται ως ένα ορόσημο στην ιστορία της βιομηχανικής χημείας, επειδή έκανε ανεξάρτητη την παραγωγή προϊόντων αζώτου (κυρίως λιπασμάτων και εκρηκτικών). Για τα εκρηκτικά, ο Χάμπερ έχει δεχτεί κριτική για την εφεύρεση αυτή και τον εν γένει -άγνωστο- αμφίσημο ρόλο του κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο.Η όλη διαδικασία -η οποία κλιμακώθηκε σε πλήρη βιομηχανική κλίμακα χάρις στις ευρεσιτεχνίες του Καρλ Μπος- μετατρέπει το ατμοσφαιρικό άζωτο (N2) σε αμμωνία (NH3) μέσω μιας -αμφίπλευρης- αντίδρασης με υδρογόνο (H2) χρησιμοποιώντας έναν μεταλλικό καταλύτη υπό πολύ υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις: N 2 + 3 H 2 ⟶ 2 NH 3 Δ H ∘ = − 91.8 kJ/mol {\displaystyle {\ce {N2 + 3 H2 -> 2 NH3}}\quad \Delta H^{\circ }=-91.8~{\text{kJ/mol}}} Αν και αυτή η αντίδραση είναι εξώθερμη (δηλαδή απελευθερώνει ενέργεια), οδηγεί σε μείωση της εντροπίας, που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί στην πράξη. Πριν από την ανάπτυξη της μεθόδου Χάμπερ-Μπος, ήταν δύσκολο να παραχθεί αμμωνία σε βιομηχανική κλίμακα, αφού οι πρώιμες μέθοδοι π.χ. η μέθοδος Birkeland–Eyde και η μέθοδος Frank–Caro υπήρξαν εξαιρετικά αναποτελεσματικές. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η μέθοδος Χάμπερ-Μπος έδωσε τη δυνατότητα στη Γερμανία να παράξει άφθονες ποσότητες αμμωνίας που αξιοποιούνταν για την παραγωγή εκρηκτικών, αντισταθμίζοντας έτσι τον εμπορικό αποκλεισμό των Συμμαχικών Δυνάμεων από το άλας της Χιλής (nitratine).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Εργασίας και Δικαιοσύνης
|
Στις Λευκορωσικές βουλευτικές εκλογές του 1995, το ΡΚΕΔ κέρδισε την μία από τις 198 έδρες του Ανώτατου Συμβουλίου της Λευκορωσίας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000, κέρδισε τις δύο από τις 110 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Συμμετείχε ανεπιτυχώς στις εκλογές του 2004 και του 2008. Στις βουλευτικές εκλογές του 2012, κέρδισε την μία από τις .110 έδρες της Βουλής.Στις βουλευτικές εκλογές του 2019, κέρδισε τις 6 από τις 110 έδρες της Βουλής.
|
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Εργασίας και Δικαιοσύνης ( λευκορωσικά: Рэспубліканская партыя працы і справядлівасці, σύντμηση: RPTS) είναι ένα σοσιαλιστικό και σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στη Λευκορωσία. ιδρύθηκε το 1993 από τον Ιβάν Αντόνοβιτς. Πρόεδρος του κόμματος είναι ο Αλέξανδρος Στέπανοφ. Το ΡΚΕΔ υποστηρίζει την κυβέρνηση του προέδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο.Το σύνθημα του Κόμματος είναι: «Η εργασία και η δικαιοσύνη είναι οι διαχρονικές αξίες της ανθρωπότητας».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Γάτα Τάμπι
|
Οι εξημερωμένες κατοικίδιες γάτες της ράτσας τύπου Τάμπι θεωρούνται ως απόγονοι της βορειοαφρικανικής αγριόγατας (Felis Silvestris). Η εξημέρωση της πρέπει να συντελέστηκε πριν 3.500 με 4.500 χρόνια, όπως μας πείθουν απεικονίσεις σε αρχαίους παπύρους και περγαμηνές από την αρχαία Αίγυπτο. Αμουλέτες με γάτες δείχνουν πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρεψαν και θεοποίησαν τις γάτες. Ζωγραφικές παραστάσεις με γάτες, που βρέθηκαν σε τάφους των Θηβών της Αιγύπτου, είναι τα πρώτα ντοκουμέντα για την εξημέρωση της γάτας και χρονολογούνται από την Αίγυπτο του 1668 π.Χ. Γύρω στο 950 π.Χ., μια πόλη στο Δέλτα του ποταμού Νείλου, που λεγόταν Βούβαστις, λάτρεψε μια γατοκέφαλη θεότητα με το όνομα Μπαστ (Bast). Ο ιστορικός Ηρόδοτος, γεννημένος γύρω στο 480 π.Χ., ήταν ο πρώτος που παρατήρησε, ότι οι γάτες της Αιγύπτου είναι τα πιο αξιόπιστα ντοκουμέντα για την πρώιμη ιστορία της γάτας. "Αν μια γάτα πεθάνει σ' ένα σπιτικό από φυσικό θάνατο, όλοι οι ένοικοι του σπιτιού ξυρίζουν τα φρύδια τους", έγραφε. Ανέφερε επίσης πως οι νεκρές γάτες μουμιοποιούνταν και θάβονταν σε νεκροταφεία. Οι γάτες Τάμπι θεωρούνται από τις πιο παλιές ράτσες, όπως απεικονίζονται και στις αρχαίες Αιγυπτιακές ζωγραφικές. Πιστεύεται ότι οι Φοίνικες και οι Ρωμαίοι, κάνοντας εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο, εισήγαγαν και τις γάτες τύπου Τάμπι στην Ευρώπη, αφού τις είχαν στα πλοία τους για την εξολόθρευση του πλήθους βλαβερών αρουραίων και ποντικιών που τρέφονταν με αποθηκευμένα σιτηρά. Η λέξη "tabby" (Τάμπι) φαίνεται πως είναι παράγωγο από μια περιοχή της αρχαίας Βαγδάτης με το όνομα "Attabiah", όπου επεξεργάζονταν μια ποικιλία μεταξιού με διακριτικές ραβδώσεις, που δεν απείχαν πολύ από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Τάμπι. Amy Shojai: "The Cat Companion", Friedman Group, New York, 1992. Dr. Bruce Fogle: "Know your Cat", Dorling Kindersley Ltd, London, 1991. John R. Gilbert: "Cats", Paul Hamlyn, Feltham, Middlesex, England, 1968. Stanley Dangerfield and others (collective work): "The Colourful World of Cats", Sundial Books Ltd, London, 1975.
|
Η γάτα Τάμπι (Tabby) είνα είδος γάτας. Είναι ραβδωτή και ποικίλει σε σχηματισμούς. Ο κλασικός κηλιδωτός (ή μαρμάρινος) σχηματισμός είναι ο πιο συνηθισμένος. Η τιγρέ Τάμπι φέρει σειρές από οριζόντιες ραβδώσεις. Οι γάτες Τάμπι που φέρουν διάσπαρτες κηλίδες στο τρίχωμά τους είναι γνωστές με την ονομασία Τάμπι πιτσιλωτές. Χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι ένα μεγάλο "Μ" στο μέτωπό τους. Η παγκόσμια εξέλιξη της γάτας σημαίνει ότι ορισμένοι τύποι Τάμπι συνδέονται με ορισμένες χώρες. Παραδείγματος χάριν, σπάνια συναντούμε κηλιδωτές γάτες Τάμπι έξω από την βορειοδυτική Ευρώπη, όπου είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CF%84%CE%B1_%CE%A4%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9
|
Εκλογική περιφέρεια Α΄ Θεσσαλονίκης
|
Στην Α' Θεσσαλονίκης υπάγονται έξι καλλικρατικοί δήμοι: Θεσσαλονίκης (242.461 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Νεάπολης - Συκεών (69.238 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Κορδελιού - Ευόσμου (62.990 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Παύλου Μελά (62.004 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Καλαμαριάς (56.766 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Αμπελοκήπων - Μενεμένης (38.343 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι) Στους δύο πίνακες περιλαμβάνονται τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, αρχικά των δύο τελευταίων προδικτατορικών εκλογικών αναμετρήσεων όπου παρουσιάζονται ο αριθμός των ψήφων και το ποσοστό που συγκέντρωσαν τα κόμματα που κατήλθαν στις εκλογές, καθώς και ο αριθμός των εδρών που εξασφάλισαν σε παρένθεση. Στη συνέχεια τα αποτελέσματα από τη μεταπολίτευση και μετά στην Α' Θεσσαλονίκης, όπου παρουσιάζονται τα αντίστοιχα αποτελέσματα για τα πέντε πρώτα κόμματα στην περιφέρεια. Στον πίνακα περιλαμβάνονται τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από το 1981 και μετά στην Α' Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα παρουσιάζονται ο αριθμός ψήφων και το ποσοστό που συγκέντρωσαν τα πέντε πρώτα κόμματα στην περιφέρεια. Στους πίνακες παρακάτω αναφέρονται οι πέντε πρώτοι σε κατάταξη βουλευτές των δύο πρώτων σε δύναμη κομμάτων στην Α' Θεσσαλονίκης, στις εκλογές από την μεταπολίτευση και μετά. 1 Δεν εξελέγησαν, καθώς το κόμμα τους κατέκτησε λιγότερες από πέντε έδρες στην συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση. 2 Οι αρχηγοί των κομμάτων καθώς και οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί, λαμβάνουν ως σταυρούς προτίμησης το σύνολο των ψηφοδελτίων που βρέθηκαν υπέρ του κόμματός τους στην περιφέρεια όπου υπέβαλαν υποψηφιότητα. Το 1985, τον Ιούνιο του 2012 και τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν υπήρξε διαδικασία σταυροδοσίας, αλλά επιλογή των προσώπων από τα κόμματα σε λίστα. Βουλ. 1963: Εφημερίδα Μακεδονία, φύλλο 16ης Φεβρουαρίου 1964, σελ. 8, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Βουλ. 1964: Εφημερίδα Μακεδονία, φύλλο 18ης Φεβρουαρίου 1964, σελ. 7, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Βουλ. 1974: Κώστα Διγκαβέ, «Οι εκλογές στην Ελλάδα 1844-1985», Εκδόσεις Μαλλιάρης - Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1986. Βουλ. 1977: Κώστα Διγκαβέ, «Εκλογές 1977», Εκδόσεις Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1979. Βουλ. 1981, Ευρ. 1981 και Ευρ. 1984: Κώστα Διγκαβέ, «Αλμανάκ 1985», Εκδόσεις Μαλλιάρης - Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1985. Βουλ. 1985: Κώστα Διγκαβέ, «Αλμανάκ 1986», Εκδόσεις Μαλλιάρης - Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1986. Βουλ. Ι. 1989, Ευρ. 1989, Βουλ. Ν. 1989 και Βουλ. 1990: Γ. Αναστασάκος, Γ. Βούλγαρης, Η. Νικολακόπουλος, «Εκλογές 1989 - 1990», Εκδόσεις Τα Νέα, Αθήνα 1990. Βουλ. 1993: Συλλογικό, «Οι εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993», Εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα 1994. Ευρ. 1994: Εφημερίδα Το Ποντίκι, Τρίτη 14 Ιουνίου 1994. Από το 1996 και μετά: Ιστοσελίδα Υπουργείου Εσωτερικών Αρχειοθετήθηκε 2019-04-11 στο Wayback Machine.. https://web.archive.org/web/20090221030720/http://www.in.gr/news/ekloges/ekloges2.htm https://web.archive.org/web/20120308033606/http://www.kalpes.gr/info/egk.asp http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/VouleutSyndiasmoi.htm
|
Η εκλογική περιφέρεια Α' Θεσσαλονίκης αντιπροσωπεύει 533.800 πολίτες και περιλαμβάνει τον Δήμο Θεσσαλονίκης και τους υπόλοιπους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος: Αμπελοκήπων-Μενεμένης, Κορδελιού - Ευόσμου, Καλαμαριάς, Νεάπολης - Συκεών, Παύλου Μελά. Αντιστοιχεί σε 17 έδρες στη Βουλή των Ελλήνων και με βάση τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους όπως προέκυψε από την απογραφή του 2021, αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Ελλάδας. Σύμφωνα με το ελληνικό εκλογικό σύστημα, ο νομός Θεσσαλονίκης διαιρείται σε δύο εκλογικές περιφέρειες: Την Α' Θεσσαλονίκης και την Β' Θεσσαλονίκης. Η εκλογική περιφέρεια δημιουργήθηκε το 1958 μετά την διάσπαση της Εκλογικής περιφέρειας νομού Θεσσαλονίκης η οποία καταργήθηκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CE%84_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Α΄ κατηγορία ΠΟΑΣΠ 2018-19
|
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας ΠΟΑΣΠ 2018-19 συμμετείχαν 11 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας ΠΟΑΣΠ 2019-20. Η πρωταθλήτρια ομάδα εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΣΤΟΚ 2018-19. Επιπρόσθετα, η πρωταθλήτρια ομάδα και οι ομάδες που τερμάτιζαν στην δεύτερη και τρίτη θέση είχα δικαίωμα συμμετοχή στο Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ 2019, μέσα από τα οποίο καθορίζονταν οι ομάδες που θα συμμετείχαν την επόμενη ποδοσφαιρική περίοδο στην Επίλεκτη Κατηγορία ΣΤΟΚ 2019-20. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Πηγή: «Α΄ Κατηγορία 2018-2019». ΠΟΑΣΠ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2019. Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Σημείωση: Σημείωση:1Ο Προμηθέας Μούτταλλου αποχώρησε λίγο μετά την έναρξη του πρωταθλήματος. Όλοι οι αγώνες του κατακυρώθηκαν υπέρ των αντιπάλων του με σκορ 3-0. Ισοβαθμίες:αΑ.Σ. Μανδριών-Χρυσομηλιά 2-1, Χρυσομηλιά-Α.Σ. Μανδριών 2-1 Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: Πηγή: «Α΄ Κατηγορία 2018-2019». ΠΟΑΣΠ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2019. Α΄ κατηγορία ΠΟΑΣΠ Κύπελλο ΠΟΑΣΠ 2018-19
|
Η Α΄ κατηγορία ΠΟΑΣΠ 2018-19 αποτέλεσε το 47ο πρωτάθλημα στη Α΄ κατηγορίας ΠΟΑΣΠ. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Γεροσκήπου FC για πρώτη φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%9F%CE%91%CE%A3%CE%A0_2018-19
|
Ζιμπελίνα
|
Το όνομα ζιμπελίνα φαίνεται να είναι σλαβικής προέλευσης και εισήλθε στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες μέσω του μεσαιωνικού εμπορίου γούνας. Έτσι το ρωσικό соболь (σομπόλ) και πολωνικό soból έγιναν το γερμανικό Zobel και το ολλανδικό sabel. Το γαλλικό zibeline, το ισπανικό cibelina, cebellina, το φινλανδικό soopeli, το πορτογαλικό zibelina και το μεσαιωνικό λατινικό zibellina προέρχονται από την ιταλική μορφή (zibellino). Η αγγλική και μεσαιωνική λατινική λέξη sabellum προέρχεται από το παλαιογαλλικό sable ή saible. Τα αρσενικά έχουν μήκος σώματος 38 με 56 εκατοστά, με ουρά μήκους 9–12 centimetres (3,5–4,7 in) και ζυγίζουν 880–1,800 grams (1,94–3,97 lb) . Τα θηλυκά έχουν μήκος σώματος 35–51 centimetres (14–20 in), με μήκος ουράς 7,2–11,5 centimetres (2,8–4,5 in). Το χειμερινό τρίχωμα είναι μακρύτερο και πιο πολυτελές από το καλοκαιρινό τρίχωμα. Διαφορετικά υποείδη εμφανίζουν γεωγραφικές παραλλαγές στο χρώμα της γούνας, το οποίο κυμαίνεται από ανοιχτό έως σκούρο καφέ, με το κάθε ζώο να είναι πιο ανοιχτό κοιλιακά και πιο σκούρο στην πλάτη και στα πόδια. Οι ιαπωνικές ζιμπελίνες (γνωστές τοπικά ωςクロテンή κουρότεν) συγκεκριμένα χαρακτηρίζονται από το μαύρο χρώμα στα πόδια τους. Τα άτομα έχουν επίσης ένα ανοικτόχρωμο κομμάτι γούνας στο λαιμό τους που μπορεί να είναι γκρι, λευκό ή ανοιχτό κίτρινο. Η γούνα είναι πιο απαλή και μεταξένια από αυτή των αμερικανικών κουνάβων. Οι ζιμπελίνες μοιάζουν πολύ με δενδροκούναβα όσον αφορά το μέγεθος και την εμφάνιση, αλλά έχουν πιο επιμήκη κεφάλια, μακρύτερα αυτιά και αναλογικά μικρότερες ουρές. Τα κρανία τους είναι παρόμοια με εκείνα των δεντροκούναβων, αλλά με μεγαλύτερα και πιο στιβαρά με πιο τοξωτά ζυγωματικά τόξα. Οι ζιμπελίνες κατοικούν σε πυκνά δάση όπου κυριαρχούν η ερυθρελάτη, το πεύκο, η λάριξ, ο κέδρος της Σιβηρίας και η σημύδα τόσο σε πεδινό όσο και σε ορεινό ανάγλυφο. Υπερασπίζονται εδάφη που μπορεί να έχουν έκταση από 4 έως 30 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ανάλογα με το τοπικό ανάγλυφο και τη διαθεσιμότητα τροφίμων. Ωστόσο, όταν οι πόροι είναι σπάνιοι, μπορούν να μετακινηθούν σε σημαντικές αποστάσεις αναζητώντας τροφή, με καταγεγραμμένους ρυθμούς μετακίνησης 6 με 12 χιλιόμετρα την ημέρα.Οι ζιμπελίνες ζουν σε λαγούμια κοντά σε όχθες ποταμών και στα πιο πυκνά μέρη των δασών. Αυτά τα λαγούμια συνήθως γίνονται πιο ασφαλή με το να σκάβονται ανάμεσα στις ρίζες των δέντρων. Είναι καλοί αναρριχητές σε γκρεμούς και δέντρα. Κατά κύριο λόγο κυνηγούν τις ώρες του λυκόφωτος, αλλά γίνονται πιο δραστήριες την ημέρα κατά την περίοδο ζευγαρώματος. Το κρησφύγετό τους είναι καλά κρυμμένο και περιστοιχισμένο από γρασίδι και γούνα, αλλά μπορεί να είναι προσωρινό, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όταν το ζώο ταξιδεύει περισσότερο αναζητώντας λεία.Οι ζιμπελίνες είναι παμφάγες και η διατροφή τους ποικίλλει με την εποχή. Το καλοκαίρι τρώνε μεγάλους αριθμούς λαγών και άλλων μικρών θηλαστικών. Το χειμώνα, όταν περιορίζονται στα καταφύγιά τους από τον παγετό και το χιόνι, τρέφονται με άγρια μούρα, τρωκτικά, λαγούς, ακόμη και μικρά μοσχοφόρα ελάφια. Κυνηγούν επίσης ερμίνες, μικρές νυφίτσες και πουλιά. Μερικές φορές, οι ζιμπελίνες ακολουθούν τα ίχνη των λύκων και των αρκούδων και τρέφονται με τα υπολείμματα των θηραμάτων τους. Τρώνε γαστερόποδα όπως γυμνοσάλιαγκες, τα οποία τρίβουν στο έδαφος για να αφαιρέσουν τη βλέννα. Οι ζιμπελίνες τρώνε επίσης περιστασιακά ψάρια, τα οποία πιάνουν με τα μπροστινά πόδια τους.Κυνηγούν κυρίως με τον ήχο και την όσφρηση και έχουν οξεία αίσθηση ακοής. Οι ζιμπελίνες σημαίνον την επικράτειά τους με άρωμα που παράγεται σε αδένες στην κοιλιά. Θηρευτές των ζιμπελίνων περιλαμβάνουν έναν αριθμό μεγαλύτερων σαρκοφάγων, όπως λύκους, αλεπούδες, αδηφάγους, τίγρεις, λύγκες, αετούς και μεγάλες κουκουβάγιες. Το ζευγάρωμα συμβαίνει γενικά μεταξύ Ιουνίου και 15 Αυγούστου, αν και η ημερομηνία ποικίλλει γεωγραφικά. Όταν φλερτάρουν, οι ζιμπελίνες τρέχουν, πηδούν και «χουρχουρίζουν» σαν γάτες. Τα αρσενικά σκάβουν ρηχά αυλάκια μήκους ενός μέτρου στο χιόνι, που συχνά συνοδεύονται από ούρηση. Τα αρσενικά πολεμούν μεταξύ τους βίαια για τα θηλυκά. Τα θηλυκά εισέρχονται στον οίστρο την άνοιξη. Το ζευγάρωμα μπορεί να διαρκέσει έως και οκτώ ώρες. Μετά τη σπερματέγχυση, η βλαστοκύστη δεν εμφυτεύεται στο τοίχωμα της μήτρας του θηλυκού. Αντίθετα, η εμφύτευση γίνεται οκτώ μήνες αργότερα. Αν και η κύηση διαρκεί 245 έως 298 ημέρες, η εμβρυϊκή ανάπτυξη απαιτεί μόνο 25-30 ημέρες. Οι ζιμπελίνες γεννιούνται σε κοιλότητες δέντρων, όπου χτίζουν φωλιές που αποτελούνται από βρύα, φύλλα και ξεραμένο γρασίδι. Γεννούν από ένα έως επτά μικρά, αν και οι γέννες των δύο ή τριών είναι πιο συνηθισμένες. Τα αρσενικά βοηθούν τα θηλυκά υπερασπίζοντας τα εδάφη τους και παρέχοντας τροφή.Οι ζιμπελίνες γεννιούνται με κλειστά μάτια και δέρμα καλυμμένο με ένα πολύ λεπτό στρώμα τρίχας. Τα νεογέννητα ζυγίζουν μεταξύ 25 με 35 γραμμάρια και έχουν κατά μέσο όρο μήκος 10 με 12 εκατοστά. Ανοίγουν τα μάτια τους μεταξύ 30 και 36 ημερών και φεύγουν από τη φωλιά λίγο αργότερα. Στις επτά εβδομάδες, τα μικρά απογαλακτίζονται και τους δίνεται τροφή που έχει μασηθεί. Φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα σε ηλικία δύο ετών. Έχει αναφερθεί ότι ζουν έως και είκοσι δύο χρόνια σε φάρμες και έως και δεκαοκτώ χρόνια στη φύση. Στη Ρωσία, η κατανομή της ζιμπελίνας είναι σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα μαζικών επανεισαγωγών που αφορούσαν 19.000 ζώα μεταξύ 1940 και 1965. Η κατανομή τους εκτείνεται προς τα βόρεια μέχρι τη γραμμή των δέντρων και νότια μέχρι το γεωγραφικό πλάτος 55–60° στη δυτική Σιβηρία και 42° στις ορεινές περιοχές της ανατολικής Ασίας. Το δυτικό άκρο της κατανομή τους περιλαμβάνει τα Ουράλια όρη, όπου μοιράζονται την επικράτειά τους με το ευρωπαϊκό δεντροκούναβο. Βρίσκονται επίσης στη Σαχαλίνη.Στη Μογγολία, οι ζιμπελίνες απαντώνται στα βουνά Αλτάι και στα δάση γύρω από τη λίμνη Χουβσγκούλ, με τα δεύτερα να είναι συνέχεια με την οικοπεριοχή του βόρειου δάσους Βαϊκάλης, από την οποία προέρχονται οι πιο πολύτιμες γούνες ζιμπελίνας. Στην Κίνα, οι ζιμπελίνες απαντώνται σε μια περιορισμένη περιοχή της Αυτόνομης Περιφέρειας Σιντζιάνγκ. Στη βορειοανατολική Κίνα, οι ζιμπελίνες περιορίζονται πλέον στην ευρύτερη οροσειρά Κινγκάν. Οι ζιμπελίνες απαντώνται επίσης στο Χοκάιντο και στην κορεατική χερσόνησο.Λόγω της ποικίλης εμφάνισης της ζιμπελίνας σε διαφορετικές γεωγραφικές τοποθεσίες, υπήρξε κάποια συζήτηση σχετικά με τον ακριβή αριθμό των υποειδών που μπορούν να αναγνωριστούν με σαφήνεια. Το Mammal Species of the World αναγνωρίζει δεκαεπτά διαφορετικά υποείδη, αλλά άλλες πρόσφατες επιστημονικές πηγές αναγνωρίζουν οτιδήποτε από επτά έως τριάντα. Η γούνα της ζιμπελίνας θεωρούταν υψηλής αξίας στο εμπόριο γούνας από τον πρώιμο Μεσαίωνα, και γενικά θεωρείται ότι έχει την πιο όμορφη και πλούσια χρωματισμένη γούνα από κάθε κουνάβι. Η γούνα ζιμπελίνας είναι μοναδική γιατί διατηρεί την απαλότητα της προς κάθε κατεύθυνση χαϊδέματος. Η γούνα των άλλων ζώων έχει τραχιά αίσθηση όταν χαϊδεύεται κόντρα στη φορά της τρίχας. Ένας πλούσιος Ρώσος διπλωμάτης του 17ου αιώνα περιέγραψε κάποτε τη ζιμπελίνα ως «Ένα θηρίο υπέροχο και παραγωγικό… ένα θηρίο που οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν Χρυσόμαλλο Δέρας». Οι ρωσικές ζιμπελίνες συνήθως γδέρνονται από πάνω από το στόμα χωρίς να γίνεται τομή στο σώμα. Τα πόδια θα διατηρούνταν, έτσι ώστε να διατηρείται όσο το δυνατόν περισσότερη γούνα. Οι βυζαντινοί ιερείς φορούσαν ζιμπελίνα για τις τελετουργίες τους.Στην Αγγλία, η γούνα ζιμπελίνας έχαιρε μεγάλης εκτίμησης. Ο Επίσκοπος του Λίνκολν έδωσε στον Ερρίκο Α ' ένα στεφάνι από μαύρη ζιμπελίνα για όχι λιγότερο από 100 £, ένα σημαντικό ποσό εκείνη την εποχή. Η γούνα ζιμπελίνας ήταν μια από τις αγαπημένες του Ερρίκου Η΄, ο οποίος κάποτε έλαβε πέντε γούνες ζιμπελίνας αξίας 400 λιρών από τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄. Ο Ερρίκος αργότερα διέταξε ότι η γούνα ζιμπελίνας έπρεπε να φοριέται μόνο από ευγενείς που ξεπερνούσαν τον βαθμό του υποκόμη. Η ρωσική κατάκτηση της Σιβηρίας ωθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη διαθεσιμότητα ζιμπελινών εκεί. Ο Ιβάν ο Τρομερός κάποτε ζήτησε ετήσιο φόρο τιμής 30.000 τομάρια ζιμπελίνας από τους Τάταρους του Καζάν που κατακτήθηκαν πρόσφατα, αν και δεν έστειλαν ποτέ περισσότερα από χίλια, καθώς η Ρωσία εκείνη την εποχή δεν ήταν σε θέση να επιβάλει το φόρο τιμής λόγω των πολέμων με τη Σουηδία και την Πολωνία. Τα καλύτερα δέρματα αποκτήθηκαν στο Ιρκούτσκ και την Καμτσάτκα. Σύμφωνα με τη Μυστική Ιστορία των Μογγόλων, όταν ο Τζένγκις Χαν παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, Μπόρτε Ουτζίν, η μητέρα του Χοελούν έλαβε από τους γονείς του κοριτσιού ένα παλτό με γούνες ζιμπελίνας. Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό ήταν ένα πολύ ευγενές δώρο, που εξυπηρετούσε όχι μόνο μια αισθητική ανάγκη αλλά και μια πρακτική.Σύμφωνα με τα Ταξίδια του Άτκινσον στην Ασιατική Ρωσία, ο Μπαργκουζίν, στη λίμνη Βαϊκάλη, ήταν φημισμένος για τις ζιμπελίνες του. Η γούνα αυτού του πληθυσμού είναι ένα βαθύ μαύρο με λευκές μύτες τριχών. Μερικές φορές οι κυνηγοί ζητούσαν για ένα μόνο δέρμα ογδόντα με ενενήντα δολάρια. Το 1916, δημιουργήθηκε το πρώτο φυσικό καταφύγιο στη Ρωσική Αυτοκρατορία—γνωστό ως Φυσικό Καταφύγιο Μπαργκουζίν —ακριβώς για να διατηρηθεί και να αυξηθεί ο αριθμός της ζιμπελίνας. Η γούνα ζιμπελίνας θα συνέχιζε να είναι η προτιμώμενη γούνα στη Ρωσία, μέχρι την ανακάλυψη θαλάσσιων ενυδρίδων στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, των οποίων η γούνα θεωρούνταν ακόμη πιο πολύτιμη. Οι γούνες ζιμπελίνας ήταν περιζήτητες από τους ευγενείς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, και πολύ λίγα δέρματα βρέθηκαν ποτέ εκτός της χώρας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μερικά, ωστόσο, αποκτήθηκαν ιδιωτικά από Εβραίους εμπόρους και τα έφερναν ετησίως στο πανηγύρι της Λειψίας. Μερικές φορές, το κυνήγι ζιμπελίνας ήταν μια δουλειά που δόθηκε σε κατάδικους εξορισμένους στη Σιβηρία.Οι αυτοκρατορικές ρωσικές εταιρείες γούνας παρήγαγαν 25.000 δέρματα ετησίως, με σχεδόν το ενενήντα τοις εκατό των προϊόντων να εξάγονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Οι αστικές ρόμπες του Λόρδου Δημάρχου του Λονδίνου, οι οποίες φοριόνταν σε κρατικές περιστάσεις, είχαν ζιμπελίνα. Όπως και με τα βιζόν και τα κουνάβια, οι ζιμπελίνες πιάνονταν συνήθως σε παγίδες από χάλυβα. Το εντατικό κυνήγι στη Ρωσία τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα προκάλεσε μια αρκετά σοβαρή μείωση των αριθμών με αποτέλεσμα να θεσπιστεί πενταετής απαγόρευση του κυνηγιού το 1935, ακολουθούμενη από ένα περιορισμένο στον χειμώνα αδειοδοτημένο κυνήγι. Αυτοί οι περιορισμοί μαζί με την ανάπτυξη των εκτροφείων ζιμπελίνας επέτρεψαν στο είδος να αποικίσει εκ νέου μεγάλο μέρος της πρώην κατανομής του και να αποκτήσει υγιείς αριθμούς.Η Σοβιετική Ένωση επέτρεψε στις κοινότητες των Παλαιών Πιστών να συνεχίσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους με την προϋπόθεση ότι θα παραδίδουν όλα τα δέρματα ζιμπελίνας που παρήγαγαν. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε σε αύξηση του κυνηγιού και της λαθροθηρίας τη δεκαετία του 1990, εν μέρει επειδή οι ρωσικές γούνες από άγρια ζώα θεωρούνται οι πιο πολυτελείς και αποδίδουν τις υψηλότερες τιμές στη διεθνή αγορά. Επί του παρόντος, το είδος δεν έχει ειδική κατάσταση διατήρησης σύμφωνα με την IUCN, αν και το απομονωμένο ιαπωνικό υποείδος M. zibellina brachyurus χαρακτηρίζεται από «έλλειψη δεδομένων».
|
Η ζιμπελίνα (επιστημονική ονομασία: Martes zibellina) είναι είδος κουναβιού, ένα μικρό παμφάγο θηλαστικό που κατοικεί κυρίως στα δάση της Ρωσίας, από τα Ουράλια Όρη σε όλη τη Σιβηρία και τη βόρεια Μογγολία. Ο βιότοπός του συνορεύει επίσης με το ανατολικό Καζακστάν, την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Χοκάιντο της Ιαπωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Επαρχία Ζαΐρε
|
Η φυλή Κονγκό (ή Μπακόνγκο) κατέλαβε την κοιλάδα του ποταμού Κονγκό (ή Ζαΐρ) στα μέσα του 13ου αιώνα και σχημάτισε το Βασίλειο του Κονγκό, το οποίο από το 1390 έως το 1891 υπήρξε ανεξάρτητο κράτος και μέχρι το 1914 υποτελές κράτος του Βασιλείου της Πορτογαλίας. Το 1914, η μοναρχία του Κονγκό διαλύθηκε μετά την πορτογαλική καταστολή πολλών επαναστάσεων. Από το 1885, η Πορτογαλική Ανγκόλα περιελάμβανε την περιφέρεια του Κονγκό, η οποία χωρίστηκε το 1919 στις περιφέρειες της Καμπίντα και του Ζαΐρε, αντίστοιχα βόρεια και νότια του ποταμού Κονγκό/Ζαΐρ.Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας της Ανγκόλας μεταξύ 1961 και 1974, ένα μεγάλο μέρος των Μπακόνγκο κατέφυγε στη Δημοκρατία του Ζαΐρ. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες και τους απογόνους τους επέστρεψαν αφότου η Συμφωνία του Αλβόρ αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ανγκόλας. Στα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία περιλαμβάνονται: Μουσείο Κουλουμπίμπι: Η οικία του Βασιλιά στο Εμπάνζα Κονγκό. Yala Nkuw (Δέντρο δύναμης ή αίματος): Τόπος όπου ο βασιλιάς του Κονγκό λάμβανε αποφάσεις. Ερείπια του καθεδρικού ναού: Η πρώτη εκκλησία της Ανγκόλας, χτισμένη το 1491. Λιμάνια Ρίκο και Πίντα: Χρησίμευαν ως λιμάνια για την εξαγωγή σκλάβων. Ponta do Padrão: Το πρώτο λιμάνι που εξυπηρέτησε τους Πορτογάλους το 1482 για την ανακάλυψη της Ανγκόλας από τον Ντιόγκο Κάο. Το Εμπάνζα Κόνγκο (πρώην Σάο Σαλβαδόρ ντο Κονγκό) είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας. Η πόλη βρίσκεται περίπου 481 χλμ από τη Λουάντα και 314 χλμ από το Ουίγκε. Η επαρχία Ζαΐρε περιέχει έξι (6) δήμους (municípios): Δήμος Εμπάνζα Κονγκό: - Εμπάνζα Κόνγκο, Καλαμπάτα, Καλούκα, Κιέντε, Λούβου, Μαντίμπα Δήμος Ενζέτο: - Ενζέτο Κιντέτζι, Λόγκε, Μουσέρα Δήμος Κουίμπα: - Κουίμπα, Λουβάκα, Μπουέλα, Σέρρα ντα Κάντα Δήμος Νόκι: - Λουφίκο, Μπάλα Λουλέντο, Νόκι Δήμος Σόγιο: - Κέλο, Μάνγκε Γκράντε, Πέντρα ντε Φεϊτίσο, Σόγιο, Σούμπα Δήμος Τομπόκο: - Κινζάου, Κισίμπα, Τομπόκο Η επαρχία Ζαΐρε έχει δύο εποχές: από τον Νοέμβριο έως τον Μάιο, την εποχή των βροχών, και από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο, την εποχή της ξηρασίας. Οι κυρίαρχοι τύποι καιρού στην επαρχία είναι το τροπικό υγρό κλίμα και το ημίξηρο. Η θερμοκρασία στην περιοχή κυμαίνεται μεταξύ 24 ° C και 26 ° C.Η πανίδα και η χλωρίδα της περιοχής είναι πολυποίκιλες, με σαβάνα και πυκνά τροπικά δάση. Οι κύριοι ποταμοί της επαρχίας Ζαΐρε είναι οι Κονγκό, Εμπρίτζ, Λουφούντε, Ζάντι, Κουίλο και Μπουένγκα. Η εθνική γλώσσα που ομιλείται στην επαρχία είναι η Κικόνγκο και η κυρίαρχη εθνοτική ομάδα στην περιοχή είναι οι Μπακόνγκο. Η επαρχία Ζαΐρε εξυπηρετείται από τρία αεροδρόμια. Το αεροδρόμιο του Σόγιο και το αεροδρόμιο του Εμπάνζα Κόνγκο έχουν ασφαλτοστρωμένους διαδρόμους και τακτικές πτήσεις προς τη Λουάντα. Το αεροδρόμιο του Ενζέτο διαθέτει διάδρομο με γρασίδι και χρησιμοποιείται για ιδιωτικές πτήσεις. Elikia M'Bokolo (2003). África Negra. História das Civilizações, vol. I, Até ao Século XVIII. Lisboa: Vulgata Elikia M'Bokolo (2007). África Negra. História das Civilizações, vol. II, Do Século XIX aos nossos dias. Lisboa: Colibri Patrício Batsîkama (2010). As origens do Reino do Kongo. Luanda: Mayamba Γεωγραφικές πληροφορίες επαρχίας στο geoview.info
|
Το Ζαΐρε (πορτογαλικά: Zaire, γαλλικά: Zaïre, Κονγκό: Nzadi) είναι μία από τις 18 επαρχίες της Ανγκόλας. Καταλαμβάνει 40.130 τετραγωνικά χιλιόμετρα στα βορειοδυτικά της χώρας και είχε πληθυσμό 594.428 κατοίκους το 2014. Συνορεύει δυτικά με τον Ατλαντικό Ωκεανό, βόρεια με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στα ανατολικά με την επαρχία Ουίγκε, και στα νότια με την επαρχία Μπένγκο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%96%CE%B1%CE%90%CF%81%CE%B5
|
Πάθος και αίμα
|
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ), προσλαμβάνεται από τον στρατηγό Στέρνγουντ (Τσαρλς Γουάλντρον), προκειμένου να σταματήσει τον εκβιασμό που έχει ως θύμα την μικρότερή του κόρη Κάρμεν (Μάρθα Βίκερς). Ο Μάρλοου ανακαλύπτει τα ίχνη του εκβιαστή Γκάιγκερ (Θίοντορ φον Ελτζ) στο σπίτι του στο Λαβέρν Τέρας. Φτάνοντας εκεί ακούει έναν πυροβολισμό και βλέπει μερικούς άνδρες να φεύγουν βιαστικά από το σπίτι του εκβιαστή και να μπαίνουν στ' αυτοκίνητά τους. Ο Μάρλοου μπαίνει στο σπίτι και βρίσκει την Κάρμεν υπνωτισμένη σε μια καρέκλα δίπλα από το πτώμα του Γκάιγκερ. Μια φωτογραφική μηχανή χωρίς φιλμ αποδεικνύει ότι οι άνδρες έβγαλαν φωτογραφίες από τα δυο άτομα του δωματίου, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν για περαιτέρω εκβιασμό. Μια σειρά από στοιχεία οδηγούν τον Μάρλοου σε άτομα που ασχολούνται με τη χαρτοπαιξία και κάθε φορά που βρίσκεται κοντά τους συναντά και την μεγάλη κόρη του Στέρνγουντ και αδελφή της Κάρμεν, Βίβιαν Ράτλεντζ (Λορίν Μπακόλ), μια διαζευγμένη καλλονή. Ο Μάρλοου και η Βίβιαν ερωτεύονται ενώ εκείνη συνεχίζει να τον προδίδει. Τα στοιχεία οδηγούν τον Μάρλοου στον Έντι Μαρς (Τζορτζ Ρίτζλεϊ), ιδιοκτήτη καζίνου, που φαίνεται να είναι κύριος υποκινητής του εκβιασμού. Θρυλική ταινία βασισμένη στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ρέημοντ Τσάντλερ Ο μεγάλος ύπνος καθώς και η πρώτη με πρωταγωνιστή τον ήρωά του Τσάντλερ, ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου, τον οποίο υποδύεται ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ο Τζακ Γουόρνερ ήταν ενθουσιασμένος με την επιτυχία της ταινίας Η σειρήνα της Μαρτινίκα (To Have and Have Not) και έδωσε την άδεια στον Χάουαρντ Χοκς για να αγοράσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Τσάντλερ προκειμένου να επανενώσει το πρωταγωνιστικό δίδυμο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Λορίν Μπακόλ. Ο Χοκς πήρε από τον Γουόρνερ 50.000 δολάρια από τα οποία έδωσε 5.000 για τα δικαιώματα του μυθιστορήματος και έβαλε τα υπόλοιπα 45.000 στην τσέπη του. Η ταινία φημίζεται για την μπερδεμένη της πλοκή. Η Warner Bros. αποφάσισε να καθυστερήσει την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους, προκειμένου να προωθήσει πρώτα τις ταινίες πολεμικού περιεχομένου που είχαν γυριστεί εκείνην την περίοδο. Η εταιρία φοβόταν ότι το κοινό δε θα ενδιαφερόταν πια για τέτοιου είδους ταινίες εφόσον ο πόλεμος είχε φτάσει στο τέλος του. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά μπορεί να παρατηρήσει αναφορές σχετικές με την πολεμική περίοδο στην ταινία, όπως μια σειρά φωτογραφιών του Ρούζβελτ κλπ. Η ταινία ήταν η δεύτερη του ζεύγους Μπόγκαρτ και Μπακόλ, ακολουθώντας το Η σειρήνα της Μαρτινίκα (To Have and Have Not, 1944), που είχε κάνει την Μπακόλ σταρ και είχε χαρίσει στο ζευγάρι μια θέση στην κινηματογραφική αιωνιότητα, που επρόκειτο να συνεχιστεί με το γάμο τους και τη συνεργασία τους και σε άλλες ταινίες όπως το Στη βοή της καταιγίδος (Key Largo, 1948) και Σκοτεινή διάβαση (The Dark Passage, 1947). Ο ατζέντης της Μπακόλ, Τσαρλς Φέλντμαν, ζήτησε να ξαναγυριστούν κάποιες σκηνές της ταινίας για να τονιστεί η χημεία της ηθοποιού με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, προκειμένου να καταλαγιάσει η κακή δημοσιότητα που έλαβε η Μπακόλ, μετά τα αρνητικά σχόλια των κριτικών για την ερμηνεία της στην ταινία του 1945 Ο εμπρηστής (Confidential Agent). Ο παραγωγός Τζακ Γουόρνερ συμφώνησε να ξαναγυριστούν οι νέες σκηνές που να προϋποθέτουν ερωτισμό μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών. Ο Μπόγκαρτ είχε πολλά συζυγικά προβλήματα εκείνην την περίοδο λόγω της σχέσης του με την Μπακόλ και τους συνεχείς καβγάδες με τη σύζυγό του. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάζεται μεθυσμένος στα γυρίσματα δημιουργώντας προβλήματα. Όλα αυτά έληξαν τρεις μήνες αργότερα με την έκδοση του διαζυγίου του και τον γάμο του με την Μπακόλ. Το τέλος της ταινίας ξαναγυρίστηκε με την Πέγκι Νάντσεν να παίρνει τη θέση της Πατ Κλαρκ, στον ρόλο της Μόνα Μαρς εφόσον η ηθοποιός που την υποδυόταν δεν ήταν διαθέσιμη. Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ υποστήριξε ότι η έντονη ερμηνεία της Μάρθα Βίκερς επισκίαζε εκείνη της Λορίν Μπακόλ, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής της στην ταινία κόπηκε στο μοντάζ. Οι επιπρόσθετες σκηνές και οι περικοπές στην αίθουσα του μοντάζ, είχαν ως αποτέλεσμα η ταινία να στερείται συνοχής και η υπόθεσή της να μπερδεύει τον θεατή. Αλλά οι φανατικοί της οπαδοί υποστηρίζουν ότι η χημεία μεταξύ των Μπόγκαρτ και Μπακόλ και η ατμόσφαιρα είναι σημαντικότερη από την κατανόηση της υπόθεσης. Πολλοί την κατατάσουν ως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του είδους νουάρ. Πάθος και αίμα στην IMDb
|
Το Πάθος και αίμα (πρωτότυπος τίτλος: The Big Sleep), γνωστό και ως Ο Μεγάλος Ύπνος, είναι Φιλμ νουάρ παραγωγής 1946 σε σκηνοθεσία Χάουαρντ Χοκς. Η ταινία είναι κινηματογραφική μεταφορά του αστυνομικού μυθιστορήματος του Ρέιμοντ Τσάντλερ Ο μεγάλος ύπνος (The Big Sleep) το οποίο διασκεύασαν για τη μεγάλη οθόνη οι: Γουίλιαμ Φόκνερ, Λι Μπράκετ και Τζουλς Φέρθμαν. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λορίν Μπακόλ και Μάρθα Βίκερς. Το 1997 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1
|
Χρυσοβίτσι Αρκαδίας
|
Το Χρυσοβίτσι είναι ορεινό χωριό του Νομού Αρκαδίας. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.073 μέτρων σε μία ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της Τρίπολης, σε απόσταση 21 χιλιομέτρων. Με το Πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στο Δήμο Τρίπολης, ενώ με το Σχέδιο Καποδίστριας ανήκε στον Δήμο Φαλάνθου. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του είναι 33 κάτοικοι, εκ των οποίων η πλειοψηφία ασχολείται με την κτηνοτροφία και την υλοτομία. Το Χρυσοβίτσι είναι από τα πιο ιστορικά χωριά της Αρκαδίας. Ως οργανωμένος οικισμός υπάρχει ήδη από το 15ο αιώνα. Γύρω στα 1700, αναφέρεται σαν Chrissovizzi σε ενετική απογραφή και λίγο αργότερα παραφθαρμένο σε Ξοβίτζι σε πατριαρχικό έγγραφο ή Ξωβίτσι. Το χωριό υπήρξε κέντρο δράσης των επαναστατών του 1821. Βρίσκεται κοντά στα Κολοκοτρωναίικα χωριά, Αρκουδόρεμα και Λιμποβίσι. Εδώ είχε το ιδιαίτερο γραφείο του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με γραμματέα του τον Αναγνώστη Ζαφειρόπουλο από το Ζυγοβίστι. Πολλοί αγωνιστές είχαν γενέτειρά τους το Χρυσοβίτσι, όπως ο ξακουστός Κουντάνης, ξάδερφος του Κολοκοτρώνη. Το 1935, στο χωριό άρχισε να λειτουργεί εργοστάσιο επεξεργασίας ξυλείας μέχρι το 1972. Οι εγκαταστάσεις του σήμερα χρησιμοποιούνται για το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου. 10 24-05-1835, ο οικισμός Χρυσοβίτσι προσαρτάται στο Δήμο Φαλάνθου. 24-08-1912,ο οικισμός Χρυσοβίτσι αποσπάται από το Δήμο Φαλάνθου και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Χρυσοβιτσίου. 04-12-1997,ο οικισμός Χρυσοβίτσι αποσπάται από την Κοινότητα Χρυσοβιτσίου και προσαρτάται στο Δήμο Φαλάνθου. 07-06-2010, ο οικισμός Χρυσοβίτσι αποσπάται από το Δήμο Φαλάνθου και προσαρτάται στο Δήμο Τρίπολης. 24-08-1912, σύσταση της Κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Χρυσοβίτσι από το Δήμο Φαλάνθου και τον ορισμό του ως έδρα της Κοινότητας Χρυσοβιτσίου. 09-10-1913, ο οικισμός Λυκόχια αποσπάται από την Κοινότητα Πιάνας και προσαρτάται στην Κοινότητα Χρυσοβιτσίου. 02-05-1919, ο οικισμός Λυκόχια αποσπάται από την Κοινότητα Χρυσοβιτσίου και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Λυκοχίων. 02-06-1958, ο οικισμός Μαντέικα αποσπάται από την Κοινότητα Τσελεπάκου και προσαρτάται στην Κοινότητα Χρυσοβιτσίου. 04-12-1997, οι οικισμοί Χρυσοβίτσι και Μαντέικα αποσπώνται από την Κοινότητα Χρυσοβιτσίου και προσαρτώνται στο Δήμο Φαλάνθου. GTP - Greek Travel Pages Χρυσοβίτσι Φαλάνθου Δήμος Φαλάνθου - Χρυσοβίτσι ΕΡΤ - Μένουμε Ελλάδα - Το Χρυσοβίτσι Αρκαδίας Ιστοσελίδα traveltripolis, Δήμου Τρίπολης Αρχειοθετήθηκε 2016-02-05 στο Wayback Machine.
|
Το Χρυσοβίτσι, παλαιότερα γνωστό ως Ξωβίτσι, είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας, στην Πελοπόννησο. Ανήκει στην Κοινότητα Χρυσοβιτσίου της Δημοτικής Ενότητας Φαλάνθου του Δήμου Τρίπολης, και υπάγεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου - Δυτικής Ελλάδας - Ιονίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κύπελλο Γαλλίας (ποδόσφαιρο ανδρών)
|
Ο θεσμός δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και πήρε την επωνυμία Κύπελλο Σαρλ Σιμόν από το όνομα ενός ποδοσφαιριστή που πέθανε στη διάρκεια του πολέμου. Από το 1927 καθιερώθηκε ο Πρόεδρος της Γαλλίας να απονέμει το κύπελλο στη νικήτρια ομάδα δίνοντας μια ξεχωριστή αίγλη στον τελικό. Πολυνίκης σύλλογος είναι η Παρί Σεν Ζερμέν με 14 κύπελλα σε 19 τελικούς, όλους από το 1982 και έπειτα. Τρεις ποδοσφαιριστές έχουν καταφέρει να κερδίσουν το κύπελλο πέντε φορές: ο Ζόμερλιντς (1946, 1947, 1948, 1953, 1955), ο Μπατενέ (1974, 1975, 1977, 1982, 1983) και ο Αλέν Ροσέ (1986, 1987, 1993, 1995, 1998). Ο θεσμός διεξάγεται με το σύστημα μονών νοκ-άουτ αγώνων και συχνά υπάρχουν εκπλήξεις. Έντεκα φορές έχουν αγωνιστεί στον τελικό ομάδες από μικρότερες κατηγορίες. Η πρώτη που το πέτυχε ήταν η Σαρλεβίλ το 1936 και η πιο πρόσφατη η Σατορού το 2004. Η Χάβρη είναι η μοναδική ομάδα Β΄ κατηγορίας που πήρε το Κύπελλο, το 1959 νικώντας στον επαναληπτικό τελικό τη Σοσό με 3-0. Το 1996 η Νιμ Ολιμπίκ κατάφερε να γίνει η μοναδική ομάδα Γ' κατηγορίας που έφτασε σε τελικό, όπου ηττήθηκε από την Οσέρ με 2-1. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ερασιτεχνικής ομάδας Καλαί, η οποία έφτασε στον τελικό του 2000 ενώ αγωνιζόταν στην τέταρτη κατηγορία. Απέκλεισε διαδοχικά πολλές ομάδες ανώτερων κατηγοριών και στον τελικό πάλεψε στα ίσα με τη Ναντ, πριν ηττηθεί με δυσκολία με σκορ 2-1 με πέναλτι. 1918: Ολιμπίκ Παντέν – ΦΚ Λιόν: 3-0 1919: ΚΑΣΖ Παρί - Ολιμπίκ Παντέν: 3-2 1920: Σερκλ Αθλετίκ Παρί - Χάβρη: 2-1 1921: Ρεντ Σταρ Παρί - Ολιμπίκ Παντέν: 2-1 1922: Ρεντ Σταρ Παρί – Σταντ Ρενς: 2-0 1923: Ρεντ Σταρ Παρί – Σετ: 4-2 1924: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Σετ: 3-2 1925: ΚΑΣΖ Παρί – Ρουέν: 1-1, 3-2 (επαναλ.) 1926: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Βαλεντινιέ: 4-1 1927: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Κεβιγύ: 3-0 1928: Ρεντ Σταρ Παρί – Σερκλ Αθλετίκ Παρί: 3-1 1929: Μονπελιέ ΣΚ – Σετ: 2-0 1930: Σετ - Ρασίγκ Κλαμπ Παρί: 3-1 1931: Κλαμπ Φρανσέ – Μονπελιέ: 3-0 1932: Κάνες – Ρασίνγκ Ρουμπέ: 1-0 1933: Εξελσιόρ Ρουμπέ - Ρασίνγκ Ρουμπέ: 3-1 1934: Σετ - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-1 1935: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Σταντ Ρενς: 3-0 1936: Ρασίγκ Κλαμπ Παρί – Σαρλεβίλ (Β΄ κατ.): 1-0 1937: Σοσό - Στρασμπούρ: 2-1 1938: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Μετς: 2-1 1939: Ρασίγκ Κλαμπ Παρί – Ολιμπίκ Λιλ: 3-1 1940: Ρασίγκ Κλαμπ Παρί – Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-1 1941: Μπορντό – Φιβ: 2-0 1942: Ρεντ Σταρ Παρί – Σετ: 2-0 1943: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – Μπορντό: 2-2, 4-0 (επαναλ.) 1944: Νανσί/Λορέν – Ρεμς/Σαμπάν: 4-0 1945: Ρασίγκ Κλαμπ Παρί - Ολιμπίκ Λιλ: 3-0 1946: Ολιμπίκ Λιλ – Ρεντ Σταρ Παρί: 4-2 1947: Ολιμπίκ Λιλ – Στρασμπούρ: 2-0 1948: Ολιμπίκ Λιλ – ΡΚ Λανς (Β΄ κατ.): 3-2 1949: Ρασίγκ Κλαμπ Παρί - Ολιμπίκ Λιλ: 5-2 1950: Σταντ ντε Ρενς - Ρασίγκ Κλαμπ Παρί: 2-0 1951: Στρασμπούρ – Βαλανσιέν (Β΄ κατ.): 3-0 1952: Ολιμπίκ Νις - Μπορντό: 5-3 1953: Ολιμπίκ Λιλ – Νανσί: 2-1 1954: Ολιμπίκ Νις – Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-1 1955: Ολιμπίκ Λιλ – Μπορντό: 5-2 1956: ΚΣ Σεντάν – Τρουά: 3-1 1957: Τουλούζ – Ανζέ: 6-3 1958: Σταντ ντε Ρενς - Νιμ Ολιμπίκ: 3-1 1959: Χάβρη (Β΄ κατ.) - Σοσό: 2-2, 3-0 (επαναλ.) 1960: Μονακό - Σεντ Ετιέν: 4-2 1961: ΚΣ Σεντάν - Νιμ Ολιμπίκ: 3-1 1962: Σεντ Ετιέν – Νανσί: 1-0 1963: Μονακό - Ολιμπίκ Λυών: 0-0, 2-0 (επαναλ.) 1964: Ολιμπίκ Λυών - Μπορντό: 2-0 1965: Σταντ ντε Ρενς – ΚΣ Σεντάν: 2-2, 3-1 (επαναλ.) 1966: Στρασμπούρ – Ναντ: 1-0 1967: Ολιμπίκ Λυών - Σοσό: 3-1 1968: Σεντ Ετιέν - Μπορντό: 2-1 1969: Ολιμπίκ Μαρσέιγ - Μπορντό: 2-0 1970: Σεντ Ετιέν – Ναντ: 5-0 1971: Ρενς - Ολιμπίκ Λυών: 1-0 1972: Ολιμπίκ Μαρσέιγ – ΣΚ Μπαστιά: 2-1 1973: Ολιμπίκ Λυών - Ναντ: 2-1 1974: Σεντ Ετιέν – Μονακό: 2-1 1975: Σεντ Ετιέν – ΡΚ Λανς: 2-0 1976: Ολιμπίκ Μαρσέιγ - Ολιμπίκ Λυών: 2-0 1977: Σεντ Ετιέν – Σταντ ντε Ρενς: 2-1 1978: Νανσί - Ολιμπίκ Νις: 1-0 1979: Ναντ – Οσέρ (Β΄ κατ.): 4-1 1980: Μονακό – Ορλεάνη (Β΄ κατ.): 3-1 1981: Μπαστιά - Σεντ Ετιέν: 2-1 1982: Παρί Σεν Ζερμέν - Σεντ Ετιέν: 2-2 (6-5 πέν.) 1983: Παρί Σεν Ζερμέν - Ναντ: 3-2 1984: Μετς - Μονακό: 2-0 1985: Μονακό - Παρί Σεν Ζερμέν: 1-0 1986: Μπορντό – Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-1 1987: Μπορντό - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-0 1988: Μετς - Σοσό: 1-1 (5-4 πέν.) 1989: Ολιμπίκ Μαρσέιγ - Μονακό: 4-3 1990: Μονπελιέ ΣΚ - Ρασίγκ Κλαμπ Παρί: 2-1 1991: Μονακό - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 1-0 1992: Η διοργάνωση διακόπηκε, όταν κατέρρευσε η κερκίδα στο στάδιο της Μπαστιά σκοτώνοντας 18 άτομα πριν από τον ημιτελικό Μπαστιά - Μαρσέιγ. 1993: Παρί Σεν Ζερμέν - Ναντ: 3-0 1994: Οσέρ – Μονπελιέ ΣΚ: 3-0 1995: Παρί Σεν Ζερμέν - Στρασμπούρ: 1-0 1996: Οσέρ – Νιμ Ολιμπίκ (Γ΄ κατ.): 2-1 1997: Ολιμπίκ Νις – Γκανγκάμπ: 1-1 (4-3 πέν.) 1998: Παρί Σεν Ζερμέν – ΡΚ Λανς: 2-1 1999: Ναντ – Σεντάν (Β΄ κατ.): 1-0 2000: Ναντ - Καλαί (Δ΄ κατ.): 2-1 2001: Στρασμπούρ – Αμιένη (Β΄ κατ.): 0-0 (5-4 πέν.) 2002: Λοριάν – Μπαστιά: 1-0 2003: Οσέρ – Παρί Σεν Ζερμέν: 2-1 2004: Παρί Σεν Ζερμέν – Σατορού (Β΄ κατ.): 1-0 2005: Οσέρ – Σεντάν: 2-1 2006: Παρί Σεν Ζερμέν - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-1 2007: Σοσό - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 2-2 (5-4 πέν.) 2008: Ολιμπίκ Λυών - Παρί Σεν Ζερμέν: 1-0 2009: Γκανγκάμπ - Σταντ Ρεννέ: 2-1 2010: Παρί Σεν Ζερμέν - ΑΣ Μονακό: 1-0 (στην παράταση) 2011: Ολιμπίκ Λιλ - Παρί Σεν Ζερμέν: 1-0 2012: Ολιμπίκ Λυών - Κεβιγύ (Γ΄ κατ.): 1-0 2013: Ζιροντέν Μπορντό - Εβιάν: 3-2 2014: Γκανγκάμπ - Σταντ Ρεννέ: 2-0 2015: Παρί Σεν Ζερμέν - Οσέρ: 1-0 2016: Παρί Σεν Ζερμέν - Ολιμπίκ Μαρσέιγ: 4-2 2017: Παρί Σεν Ζερμέν - Ανζέ ΣΚΟ: 1-0 2018: Παρί Σεν Ζερμέν - Λε Ερμπιέ: 2-0 2019: Σταντ Ρενναί - Παρί Σεν Ζερμέν: 2-2 (6-5 πέν.) 2020: Παρί Σεν Ζερμέν - Σεντ Ετιέν: 1-0 2021: Παρί Σεν Ζερμέν - Μονακό: 2-0 2022: Ναντ - Νις: 1-0 2023: Τουλούζ - Ναντ: 5-1 Ως το 2023 το Κύπελλο Γαλλίας έχουν κατακτήσει 33 διαφορετικές ομάδες. Επίσης, άλλες 20 έχουν παίξει στον τελικό δίχως να καταφέρουν να κατακτήσουν το τίτλο, ανεβάζοντας σε 53 τον αριθμό των φιναλίστ. Μόνο φιναλίστ 3 φορές: ΡΚ Λανς (1948, 1975, 1998), Ολιμπίκ Νιμ (1958, 1961, 1996) 2 φορές: Κεβιγύ (1927, 2012), Ρασίνγκ Ρουμπέ (1932, 1933), FC Νανσί (1953, 1962), Ανζέ (1957, 2017) 1 φορά: ΦΚ Λιόν (1918), Ρουέν (1925), Βαλεντινιέ (1926), Σαρλεβίλ (1936), Φιβ (1941), Ρεμς/Σαμπάν (1944), Βαλενσιέν (1951), Τρουά (1956), Ορλεάνη (1980), Καλαί (2000), Αμιάν (2001), Σατορού (2004), Εβιάν-Τονόν-Γκαγιάρ (2013), Λε Ερμπιέ (2018) Official page on FFF site Coupe de France page on LFP site Coupe de France Fixtures, Results and Detailed Statistics
|
Το Κύπελλο Γαλλίας (γαλλικά: Coupe de France ή Coupe Charles Simon) είναι η δεύτερη πιο σημαντική ποδοσφαιρική διοργάνωση στη Γαλλία μετά το εγχώριο πρωτάθλημα (Λιγκ 1). Ο θεσμός του κυπέλλου ξεκίνησε το 1918. Στην πρώτη διοργάνωση μετείχαν 48 σύλλογοι και το κύπελλο κατέκτησε η Ολιμπίκ ντε Παντέν. Το Κύπελλο Γαλλίας διοργανώνεται από τη Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FFF) και η διοργάνωση είναι ανοιχτή σε επαγγελματικές και μη επαγγελματικές ομάδες από όλη τη χώρα. Ο θεσμός είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2007 δήλωσαν συμμετοχή περισσότερες από 6.500 ομάδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD)
|
Πάπας Κλήμης Ζ΄
|
Ο Ιούλιος ήταν νόθος γιος, που όμως αργότερα νομιμοποιήθηκε, του Τζουλιάνο των Μεδίκων, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη συνωμοσία των Pazzi ένα μήνα πριν τη γέννηση του γιου του, και κάποιας Fioretta, ίσως η κόρη του Αντόνιο Γκορίνι (Antonio Gorini). Αρχικά ο θείος του Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής ανέθεσε στον Αντόνιο Σανγκάλο τον Πρεσβύτερο τη μόρφωσή του, μα αργότερα τον πήρε ο ίδιος υπό την προστασία του. Το 1488 ο Λαυρέντιος έπεισε τον Φερδινάνδο Α΄ της Αραγωνίας να του παραχωρήσει την ηγουμενία στην Κάπουα των Ιωαννιτών ιπποτών, εκκλησιαστικό αξίωμα αυτό με κύρος και υψηλή αμοιβή. Το 1495 λόγω των λαϊκών εξεγέρσεων κατά του ξαδέρφου του Πιέρο αποφάσισε να φύγει από τη Φλωρεντία και να βρει άσυλο αρχικά στη Μπολόνια, κι αργότερα στο Πιτγκλιάνο, στην Σιτά ντι Καστέλλο και στη Ρώμη, όπου έζησε αρκετό καιρό ως φιλοξενούμενος του ξαδέρφου του καρδιναλίου Τζοβάννι (μελλοντικός Πάπας με το όνομα Λέων Ι΄). Την 9 Μαΐου 1513 εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Φλωρεντίας από τον ξάδερφό του Πάπα Λέοντα Ι΄, ο οποίος είχε ξαναπάρει την πόλη νικώντας τα γαλλικά στρατεύματα που είχαν συμμαχήσει με τους δημοκρατικούς φλωρεντινούς, και την 14 Αυγούστου ο ίδιος ο Ιούλιος έκανε την είσοδό του στη Φλωρεντία. Με το θάνατο του ανιψιού του Λαυρέντιου των Μεδίκων Δούκα του Ουρμπίνο έγινε και άρχοντας της πόλης. Σαν αρχιεπίσκοπος, μα και σαν κυβερνήτης, απέδειξε πως ήταν ικανός ηγέτης. Αν και δεχόταν συχνά διπλωματικές αποστολές και άλλες επιφορτήσεις από τον Πάπα, δεν παρέβλεπε ποτέ την αρχιεπισκοπή του και με τη συνεργασία του βικάριου Pietro Andrea Gammaro ήθελε να γνωρίζει, μέσω των απογραφών, την κατάσταση σε όλες τις εκκλησίες της δικαιοδοσίας του. Την 29 Σεπτεμβρίου 1513, έπειτα από μία σειρά διαδικασιών προκειμένου να ξεπεραστεί το εμπόδιο της νόθου καταγωγής του, ανακηρύχθηκε καρδινάλιος. Μετά από αυτή την εκλογή ξεκίνησε μία περίοδος αναρρίχησης, η οποία του έφερε πλούτη αλλά και ένα σημαντικό ρόλο μέσα στην παπική πολιτική. Προκειμένου να συγκροτήσει μία συμμαχία με την Αγγλία, για να βοηθήσει τον Πάπα Λέοντα Ι΄ να αντισταθεί στις ηγεμονικές βλέψεις της Γαλλίας και της Ισπανίας, ανακηρύχθηκε καρδινάλιος προστάτης της Αγγλίας. Το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής αυτής της περιόδου ήταν η αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ των χριστιανών πριγκίπων και η εξαγγελία της Πέμπτης Λατερανής Συνόδου (1512-1517) κατά τη διάρκεια της οποίας ο Τζούλιο πολέμησε τις αιρέσεις. Την 9 Μαρτίου 1517 ανακηρύχθηκε καρδινάλιος της παπικής καγκελαρίας, θέση αυτή που του επέτρεψε να δοκιμάσει τις διπλωματικές του ικανότητες, δείχνοντας συμπεριφορά σοβαρή και φαινομενικά τουλάχιστον αδιάφθορη σε σχέση με την κοσμική και διεφθαρμένη συμπεριφορά του ξαδέρφου του. Ενώ έψαχνε να βρει τρόπο προκειμένου να διοργανώσει μία σταυροφορία ενάντια στους Τούρκους, την οποία ο Λέων Ι΄ θεωρούσε απαραίτητη, του παρουσιάστηκαν δύο προβλήματα: η διαμαρτυρία των οπαδών του Λουθηρανισμού, και η διαδοχή στην αυτοκρατορία που, μετά τον Μαξιμιλιανό Α΄, έπεσε στα χέρια του Καρόλου Ε΄, ήδη βασιλιά της Νάπολης. Το 1521 ενώ βρισκόταν στη Φλωρεντία, επέστρεψε στη Ρώμη λόγω του ξαφνικού θανάτου του Πάπα Λέοντα Ι΄, προκειμένου να συμμετάσχει στο κονκλάβιο. Από αυτό εκλέχτηκε πάπας ο Αδριανός ΣΤ΄, του οποίου είχε στηρίξει την υποψηφιότητα για να αποσπάσει την εύνοια του Καρόλου Ε΄. Ένα χρόνο μετά έπεσε θύμα μιας συνωμοσίας, χωρίς όμως συνέπειες, σχεδιασμένη από τους δημοκρατικούς. Την 3 Αυγούστου 1523 το διπλωματικό του έργο επιτεύχθηκε: επικυρώθηκε η συμμαχία μεταξύ του πάπα και του Καρόλου Ε΄. Έτσι λίγο αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1523 με το θάνατο του Αδριανού ΣΤ΄, ο Τζούλιο έχοντας την υποστήριξη του αυτοκράτορα εκλέχθηκε ως ο νέος πάπας έπειτα από ένα κονκλάβιο που διήρκεσε 50 ημέρες. Την 19 Νοεμβρίου 1523 πήρε το όνομα Κλήμης Ζ΄. Η εκλογή του νέου πάπα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, αν και οι προσδοκίες δεν βρήκαν ανταπόκριση. Ο Giulio de'Medici αποδείχτηκε ανίκανος να λύσει με αποφασιστικότητα τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει. Προσπάθησε να κρατήσει μια στάση ουδέτερη στη διαμάχη μεταξύ του Καρόλου Ε΄ και του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας για την επικράτηση του ενός ή του άλλου στην Ιταλία και στην Ευρώπη. Ο Κάρολος Ε΄ είχε πρόθεση να επαναφέρει την αυτοκρατορία εκσυγχρονίζοντας τη διοικητική της δομή και κάνοντας μία επεκτατική πολιτική, η οποία τον έφερνε σε προστριβή με τον βασιλιά της Γαλλίας. Τον Οκτώβρη του 1524, όταν ο Φραγκίσκος Α΄ κατέκτησε το Μιλάνο, στον εύθραυστο διπλωματικό μηχανισμό που είχε φτιάξει ο Κλήμης Ζ΄ επήλθε κρίση.
|
Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ (γενική: του Κλήμεντος, αιτιατική: τον Κλήμεντα, κοσμικό όνομα: Τζoύλιο ντι Τζουλιάνο ντε’ Μέντιτσι, ιταλ. Giulio di Giuliano de' Medici, * Φλωρεντία, 26 Μαΐου 1478 – Ρώμη, 25 Σεπτεμβρίου 1534), ήταν ο 219ος Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας από το 1523 έως το θάνατό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%96%CE%84
|
Άμπερ Χερντ
|
Η Χερντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ώστιν, Τέξας. Ο πατέρας της ο Ντέιβιντ είναι εργολάβος και η μητέρα της Πέιτζ είναι ερευνήτρια στο διαδίκτυο. Η Χερντ ήταν Καθολική αλλά όταν πέθανε ο φίλος της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα δήλωνε άθεη. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 17 της και πήγε στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει καριέρα στο μόντελινγκ, στη συνέχεια μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να ακολουθήσει την υποκριτική. Στο Λος Άντζελες έκανε διάφορες εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και δύο μουσικά βίντεο. Ο πρώτος της τηλεοπτικός ρόλος ήταν στην ταινία Friday Night Lights 2004 και σε άλλες πολλές ταινίες. Ένας από τους πιο σημαντικούς της ρόλους ήταν στην ταινία All The Boys Love Mandy Lane το 2006, Pineapple Express, Never Back Down, The Stepfather, The Ward και The Rum Diary με τον Τζόνι Ντεπ το 2011. Επίσης, είχε ένα μικρό ρόλο στην επιτυχημένη ταινία Zombieland. Το 2008 δήλωσε ότι είναι αγνωστικίστρια. Από το 2008 έως το 2012 διατηρούσε δεσμό με τη φωτογράφο Τάσια Βαν Ρι. Μάλιστα, αυτή η σχέση της ήταν και η αιτία να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα της, δηλώνοντας το 2010 ότι: "Δεν βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου. Έχω εξίσου καλές σχέσεις με τους άνδρες και τώρα με γυναίκα. Αγαπώ αυτόν που αγαπώ. Η προσωπικότητα μετράει για μένα". Το 2012 ξεκίνησε την σχέση της με τον Τζόνι Ντεπ. Είχαν γνωριστεί στα γυρίσματα της ταινίας The Rum Diary, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 28 Οκτωβρίου 2011 στις ΗΠΑ. Αρραβωνιάστηκαν στις 24 Δεκεμβρίου 2013 και παντρεύτηκαν με μυστική τελετή στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Τον Μάιο του 2016, η Χερντ κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, με πρόσχημα ότι ο Ντεπ ασκούσε βία επάνω της έχοντας καταναλώσει ναρκωτικά και αλκοόλ. Ως απάντηση, ο Ντεπ αρνήθηκε τις κατηγορίες και δήλωσε ότι η Χερντ του ασκούσε ενδοοικογενειακή βία. Tο διαζύγιο τους εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2017 και έκτοτε έχουν δικαστικές διαμάχες, με το τελικό και τελευταίο δικαστήριο μεταξύ τους να ξεκινά, στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στις 11 Απριλίου του 2022.
|
Η Άμπερ Λώρα Χερντ (αγγλικά: Amber Laura Heard, 22 Απριλίου 1986) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και μοντέλο. Tο 2006 έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Όλοι ποθούν την Μάντι Λέιν (All The Boys Love Mandy Lane). Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος της στην τηλεόραση ήρθε το 2007 στο κανάλι CW, στη σειρά Hidden Palms. Επίσης, πρωταγωνίστησε και στις ταινίες Ανυποχώρητη Δύναμη (Never Back Down) το 2008 και Ο Πατριός (The Stepfather) το 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84
|
Διεύθυνση Κοινών Επιχειρήσεων
|
Η Διεύθυνση Κοινών Επιχειρήσεων ιδρύθηκε την 1η Αυγούστου 1997 κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης αναδιοργάνωσης των ενόπλων δυνάμεων. Πριν από την αναδιοργάνωση, κάθε σκέλος της Υπηρεσίας είχε ένα επιτελείο επιχειρήσεων υπεύθυνο για την ανάπτυξη των μονάδων του σύμφωνα με τις οδηγίες του Αρχηγού Υπηρεσίας και του Αρχηγού της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής. Ο Αρχηγός της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής είχε ένα επιτελείο επιχειρήσεων, που έπαιζε συντονιστικό ρόλο. Μετά την αναδιοργάνωση, κάθε σκέλος υπηρεσίας χρειάζεται να παρέχει κατάλληλα εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες δυνάμεις στις κοινές επιχειρήσεις. Οι κοινές επιχειρήσεις θα ανέπτυσσαν στη συνέχεια αυτές τις δυνάμεις όπως είναι απαραίτητο και να επανέλθουν στη μητρική τους υπηρεσία μετά την αποστολή. Εξαίρεση αποτελεί η Ταξιαρχία Ειδικών Δυνάμεων, η οποία βρίσκεται άμεσα υπό τη διοίκηση του Αρχηγού της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής και είναι μόνιμα διατεθειμένη στις κοινές επιχειρήσεις. Υπάρχουν εννέα κοινά επιχειρησιακά-τακτικά στρατηγεία υπό τον Αρχηγό Κοινών Επιχειρήσεων της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής, κάτω από τα οποία λειτουργούν πολλές μονάδες του Στρατού. Για παράδειγμα, η Βόρεια Τοπική Κοινή Επιχειρησιακή Ομάδα Δράσης (RJTFN) βρίσκεται στο Πολοκουάνε, που διοικείται από έναν υποστράτηγο. Το Αρχηγείο της Βόρειας Τοπικής Κοινής Επιχειρησιακής Ομάδας Δράσης είναι υπεύθυνο για την επιχειρησιακή ανάπτυξη του αρχηγείου του Ομίλου ή του αρχηγείου τακτικής υπό τη διοίκηση του. Η Βόρεια Τοπική Κοινή Επιχειρησιακή Ομάδα Δράσης υποδιαιρείται σε περιοχές, καθεμία υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο ενός αρχηγείου ομάδας. Για παράδειγμα, το αρχηγείο του Ομίλου στη Μουσίνα ονομάζεται Στρατιωτική Περιοχή του Σούτπανσμερπγκ. Οι άλλες περιοχές είναι η ομάδα 33, Μπομπέλα ; Ομάδα 12, Ερμέλο ; και Ομάδα 14, Πολοκουάνε . Το αρχηγείο της Δυτικής Τοπικής Κοινής Επιχειρησιακής Ομάδας Δράσης βρίσκεται στο Κέιπ Τάουν, ενώ το Αρχηγείο της Ανατολικής Περιφερειακής Κοινής Ομάδας Εργασίας βρίσκεται στο Ντέρμπαν .
|
Η Διεύθυνση Κοινών Επιχειρήσεων είναι μέρος της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής που έχει επιφορτιστεί με τη διεξαγωγή Κοινών Επιχειρήσεων στις οποίες συμμετέχουν τα διάφορα μέρη της Εθνικής Άμυνας της Νότιας Αφρικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD
|
Σημείο Ίντιρα
|
Το χωριό πήρε το όνομά του από την πρώην Πρωθυπουργό της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι. Το σημείο ήταν παλαιότερα γνωστή ως Σημείο Πυγμαλίων και Σημείο Πάρσονς. Μετονομάστηκε προς τιμήν της Ίντιρα Γκάντι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Η ανακοίνωση έγινε από τον τοπικό βουλευτή, όταν η Ίντιρα Γκάντι επισκέφθηκε την τοπική βουλή στις 19 Φεβρουαρίου 1984. Η επίσημη τελετή μετονομασίας έγινε στις 10 Οκτωβρίου 1985. Το Σημείο Ίντιρα ονομαζόταν ως Σημείο Πιγκματίον στο παρελθόν. Ο Σουάμι Βιβεκανάντα, ο οποίος είχε επίσης επισκεφθεί το Κανγιακουμάρι, επίσης επισκέφθηκε το σημείο. Ο φάρος του χωριού τέθηκε σε υπηρεσία στις 30 Απριλίου 1972.Βρίσκεται 500 χιλιόμετρα βόρεια από το επίκεντρο του Σεισμού στον Ινδικό Ωκεανό του 2004. Το νοτιότερο άκρο υποχώρησε κατά 4.25 μέτρα μετά το σεισμό, και πολλοί από τους κατοίκους χάθηκαν στο τσουνάμι που ακολούθησε. Δεκαέξι έως είκοσι οικογένειες που ζούσαν δίπλα στο φάρο και τέσσερις επιστήμονες που μελετούσαν τις δερματοχελώνες χάθηκαν. Το Πορτ Μπλαιρ συνδέεται με την ηπειρωτική Ινδία μέσω της εναέριας υπηρεσίας. Από το Πορτ Μπλαιρ, ο κόλπος Κάμπελ μπορεί να φταστεί με τις Υπηρεσίες Ελικόπτερων Παουάν Χανς. Οι διανησιωτικές βάρκες είναι επίσης διαθέσιμες, τα οποία συνήθως ταξιδεύουν μέσω των νήσων Λιτλ Ανταμάν, Καρ Νικομπάρ και Νανκόουρι καθ'οδόν προς τον Κόλπο Κάμπελ. Το MV Campbell Bay λειτουργεί επίσης μία φορά την εβδομάδα από το Πορτ Μπλαιρ (Κόλπος Φοίνιξ) προς το Κόλπο Κάμπελ. Η κυβέρνηση θα κατασκευάσει δρόμο 21 χιλιομέτρων από το Σάστρι Ναγκάρ προς το Σημείο Ίντιρα μέσω μιας γέφυρας στο ποταμό Γκαλατία. Το συνολικό μήκος του δρόμου από το Σημείο Μηδέν προς το Σημείο Ίντιρα είναι 56 χλμ. και θα ολοκληρωθεί εντός των επόμενα ετών (γύρω στο 2017). Αυτή η περιοχή προστατεύεται από την Ινδική ακτοφυλακή. Το εθνικό πάρκο Γκαλατία και ο φάρος είναι τα σημαντικά αξιοθέατα. Το χωριό υπάγεται στη διοίκηση του παντσαγιάτ Λάξμι Ναγκάρ. Το χωριό έχασε πολλούς από τους κατοίκους του στο τσουνάμι του 2004. Σύμφωνα με την Ινδική απογραφή του 2011, το Σημείο Ίντιρα έχει μόνο 4 νοικοκυριά. Το αποτελεσματικό ποσοστό αλφαβητισμού (δηλαδή, το ποσοστό αλφαβητισμού του πληθυσμού εξαιρώντας τα παιδιά ηλικίας 6 ετών και κάτω) είναι 85.19%. Ακραία σημεία της Ινδίας Ακραία σημεία της Ινδονησίας
|
Το Σημείο Ίντιρα είναι ένα χωριό στην επαρχία Νικομπάρ στη νήσο Γκρέιτ Νικομπάρ στα νησιά Ανταμάν και Νικομπάρ στην νοτιοανατολική Ινδία. Βρίσκεται στο τεχσίλ Γκρέιτ Νικομπάρ. Είναι η θέση του νοτιότερου σημείου του ινδικού εδάφους. Η Νήσος Ρόντο, το βορειότερο νησί της Ινδονησίας στην επαρχία Σαβάνγκ της επαρχίας Ατσέχ της Σουμάτρας, βρίσκεται 163 χιλιόμετρα νότια του Σημείου Ίντιρα. Η Ινδία και η Ινδονησία σχεδιάζουν να συνεργαστούν για την κατασκευή ενός λιμένα στο Σαμπάνγκ για να προστατεύσει το κανάλι μεταξύ των νήσων Γκρέιτ Νικομπάρ και Ρόντο (περίπου τον Μάιο του 2019).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%8A%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%B1
|
FIBA Europe Cup
|
Στις 30 Ιουνίου του 2015 η FIBA ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει μία νέα διοργάνωση για να ανταγωνιστεί με το Eurocup της Euroleague Basketball. Στη νέα διοργάνωση, που αντικατέστησε το EuroChallenge, είχαν τη δυνατότητα να μετέχουν μέχρι 100 ομάδες. Το πρώτο παιχνίδι του FIBA Europe Cup παίχτηκε στις 21 Οκτωβρίου του 2015, όπου η Ντόναρ Χρόνινγκεν νίκησε την Έγκις Κέρμεντ με 78–71. Πρώτη κυπελλούχος του θεσμού (2015-16) αναδείχθηκε η ομάδα των Σκάιλάινερς Φρανκφούρτης. Την σεζόν 2016-17 τροπαιούχος αναδείχθηκε η Γαλλική ομάδα Ναντέρ 92 σε διπλό τελικό απέναντι στην επίσης Γαλλική ομάδα Ελάν Σαλόν. Την σεζόν 2017-18 τροπαιούχος αναδείχτηκε η Ρέγιερ Βενέτσια, σε διπλό τελικό απέναντι στην επίσης ιταλική ομάδα Αβελίνο. Την σεζόν 2018-19 τροπαιούχος αναδείχτηκε η ιταλική Ντίναμο Σάσαρι, σε διπλό τελικό απέναντι στην γερμανική Βίρτσμπουργκ. Το 2021, το κύπελλο κατέκτησε η Ιρόνι Νες Ζιόνα από το Ισραήλ, νικώντας σε μονό τελικό την πολωνική Όστροφ Βιελκοπόλσκι. Το 2022, νικήτρια της διοργάνωσης αναδείχτηκε η Μπαχτσεσεχίρ Κολέζι αφού νίκησε στους διπλούς τελικούς με συνολικό σκορ 162-143 την Ρέτζιο Εμίλια. Τη σεζόν 2022-23, κυπελλούχος ομάδα αναδείχτηκε η πολωνική Ανβίλ Βλοτσλάβεκ νικώντας σε διπλό τελικό την γαλλική Σολέ Μπασκέτ με συνολικό σκορ 161-155. Στην κανονική περίοδο, όλες οι ομάδες χωρίζονται σε ομίλους των τεσσάρων. Οι δύο καλύτερες ομάδες από κάθε όμιλο, μαζί με τις καλύτερες τρίτες, προκρίνονται στη φάση των 32. Στη φάση των 32 όλες οι ομάδες μετέχουν για άλλη μια φορά σε ομίλους των τεσσάρων, συνεχίζοντας στη φάση των 16 με νοκ-άουτ παιχνίδια και ολοκληρώνοντας με Final Four. Euroleague Eurocup Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ Ελληνικές ομάδες καλαθοσφαίρισης στις διεθνείς διοργανώσεις Επίσημος ιστότοπος
|
Το FIBA Europe Cup είναι επαγγελματική διασυλλογική διοργάνωση καλαθοσφαίρισης ανδρών, η οποία κατά την πρώτη περίοδο διεξαγωγής του θεσμού 2015/16 ήταν στην τρίτη βαθμίδα των πανευρωπαϊκών διοργανώσεων, με την εμφάνιση του Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη σεζόν όμως θεωρείται η τέταρτη σε κατάταξη πλέον. Ιδρύθηκε το 2015, με διοργανώτρια αρχή τη FIBA Europe, και έχει βασικό στόχο να πάρει τη θέση του Eurocup (που διοργανώνεται από την Euroleague Basketball) ως δεύτερης κατηγορίας διοργάνωση στην Ευρώπη, καθώς η FIBA ζήτησε από τις Εθνικές Ομοσπονδίες να εγγράψουν τις ομάδες τους στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/FIBA_Europe_Cup
|
Καλή Βρύση Δράμας
|
Η Καλή Βρύση είναι κτισμένη 23 χλμ. βορειοδυτικά της Δράμας, στις υπώρειες του Μενοίκιου Όρους και στη δυτική πλευρά της πεδιάδας της Προσοτσάνης. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων της Καλής Βρύσης σχετίζονται με τις καλλιέργειες, την κτηνοτροφία και την εξόρυξη μαρμάρων. Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ευρύτερη περιοχή έχουν ανακαλυφθεί αρχαιότητες που χρονολογούνται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, το ιερό του Διονύσου του 4ο αιώνα π.Χ., καθώς και ρωμαϊκές επιγραφές. Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1890 στο χωριό (το οποίο ήταν γνωστό ως Γκόρνιτσα) λειτουργούσε ελληνικό σχολείο με 80 μαθητές, ενώ γύρω στο 1905 αναφέρεται από τον Έλληνα σχολικό επιθεωρητή Γ. Χατζηκυριακού ως ένας αποκλειστικά χριστιανικός οικισμός με 120 σπίτια. Την ίδια περίοδο αναφέρεται πως περίπου το 1/3 των κατοίκων είχε προσχωρήσει (για διάφορους λόγους) στη βουλγαρική Εξαρχία. Παράλληλα, το χωριό έγινε στόχος Βούλγαρων κομιτατζήδων, οι οποίοι σκότωσαν το 1905 τον πρόεδρο του χωριού, Δημήτριο Μάρτζιο και το επόμενο έτος τον μακεδονομάχο ιερέα Ιωάννη Παπαεμμανουήλ ή Παπαοικονόμου. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί κάτοικοι της Γκόρνιτσας, όπως ο Ιωάννης Μάρτζιος, ο Βασίλειος Κάλλιας, η οικογένεια Λιόκα κλπ έδρασαν ως αντάρτες ή πράκτορες του Μακεδονικού Κομιτάτου. Το χωριό, όπως και ο υπόλοιπος νομός Δράμας, περιήλθε στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου. Αργότερα εγκαταστάθηκαν σε αυτό Έλληνες πρόσφυγες από τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, ενώ το 1927 μετονομάστηκε σε Καλή Βρύση. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το χωριό περιήλθε μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης στη Βουλγαρία. Στα τέλη του 1941, οι βουλγαρικές δυνάμεις Κατοχής προχώρησαν στην εκτέλεση 12 κατοίκων στο πλαίσιο αντιποίνων για την εξέγερση της Δράμας. Μεταξύ των θυμάτων περιλαμβάνονταν και οι βετεράνοι του Μακεδονικού Αγώνα, Β. Κάλλιας και Ι. Λιάκος. Στην Καλή Βρύση Δράμας το τριήμερο 6,7 και 8 Ιανουαρίου λαμβάνουν χώρα τα «Μπαμπούγερα», ένα αρχαίο μακεδονικό έθιμο με διονυσιακές ρίζες. Οι άντρες μεταμφιεσμένοι ζωόμορφα, ζωσμένοι με βαριά κουδούνια, με σακίδιο στάχτης που κρατούν στο χέρι χτυπούν τον κόσμο για να ξορκίσουν το κακό. Η μάσκα που φορούν γίνεται από δέρματα ζώων, έχει τη μορφή τράγου, που συμβολίζει τη δύναμη για ζωή. Επίσης, τα κουδούνια που ζώνονται στη μέση βγάζουν έναν ήχο για να ξυπνήσουν τη φύση. τα μπαμπούγερα, κατά την εποχή του Διόνυσου, ήταν σάτυροι, ακόλουθοι του θεού, που γλεντούσαν σε μια ζωή ανέμελη γεμάτη κρασί και χορό. Το έθιμο της κούπας τηρείται στην Καλή Βρύση την Κυριακή της Τυρινής. Σύμφωνα με αυτό, στην κεντρική πλατεία έχει στηθεί η κούπα, δηλαδή ένας πολύ ψηλός σωρός από κλαδιά που αποτελεί το κεντρικό σημείο του εθίμου, γύρω από το οποίο οι συμμετέχοντες χορεύουν και τραγουδούν κρατώντας δάδες, με τις οποίες ανάβουν την κούπα. Στο άναμμα της κούπας ακούγονται παραδοσιακά μουσικά όργανα της περιοχής, όπως η γκάιντα και ο νταχαρές. Την Πέμπτη της Διακαινησίμου εβδομάδας, τελείται στο χωριό λιτανεία στην οποία εκτός από πεζούς λαμβάνουν μέρος και ιππείς. Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος Βούλτσος
|
Η Καλή Βρύση είναι χωριό του δήμου Προσοτσάνης του νομού Δράμας στην Ανατολική Μακεδονία. Σύμφωνα με τα στοιχεία απογραφής του 2021 ο πληθυσμός της Καλής Βρύσης ανέρχεται στους 555 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AE_%CE%92%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B7_%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%82
|
Απεσωκάρι Ηρακλείου
|
Στον οικισμό έχουν βρεθεί από αρχαιολόγους δύο θολωτοί τάφοι που χρονολογούνται από την πρωτομινωική εποχή. Ο νεότερος και μικρότερος τάφος ανασκάφηκε παρανόμως από τους Γερμανούς το 1942 και βρέθηκαν σε αυτόν πολύχρωμα λίθινα αγγεία και πήλινα, χάλκινοι πελέκυς κ.ά.. Ανάμεσα στα ευρήματα είναι και δύο βωμοί. Το χώριο αναφέρεται σε έγγραφα του 1369 ως Apossochari και αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Apessocari της επαρχίας Καινούργιου. Σύμφωνα με την απογραφή του Πέτρου Καστροφύλακα το 1583, το Apesocari είχε 104 κατοίκους. Το χωριό αναφέρεται και από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα. Στην τουρκική απογραφή του 1671, αναφέρεται ως Aposkari, με 25 χαράτσια. Στην απογραφή του 1881, είχε 115 χριστιανούς κατοίκους και 2 τούρκους και ανήκε στον δήμο Πλατάνου. Το 1920 έγινε έδρα δικής του κοινότητας, η οποία το 1928 καταργήθηκε και το χωριό εντάχθηκε στην κοινότητα Πλώρας. Η κοινότητα ανασυστάθηκε το 1940.Στο Απεσωκάρι γεννήθηκε το 1960 ο ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ. Γεώργιος Βασιλάκης, ο οποίος σκοτώθηκε το 2010 σε τρομοκρατική ενέργεια που είχε ως στόχο τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925, γραμμένος Απεσοκάρι (με "ο"), να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Πλώρας. Το 1931 με το ΦΕΚ 3Α - 08/01/1931 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας και το 1940 το όνομά του διορθώθηκε σε Απεσωκάριον. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίησή του Κλεισθένης Ι αποτελεί κοινότητα που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Γόρτυνας του Δήμου Γόρτυνας και σύμφωνα την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 103 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Απεσωκαρίου
|
Το Απεσωκάρι (επίσημο: Απεσωκάριον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Γορτύνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Καινούργιου. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 155 μέτρων στο νότιο άκρο της Μεσαράς, στους πρόποδες των Αστερουσίων. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η ελαιοκομία. Ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Εορτάζει στις 15 Αυγούστου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Η ώρα η καλή
|
Ο Στέφανος (Πάνος Μιχαλόπουλος) είναι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, ζωντοχήρος με δύο παιδιά στην εφηβεία. Η μητέρα του, Πίτσα (Κάρμεν Ρουγγέρη), θέλει να τον παντρέψει και να τον νοικοκυρέψει. Η Σοφία (Μπέσυ Μάλφα) και η Τζένη (Ζέτα Δούκα) είναι δύο αδερφές, που ανταγωνίζονται η μία την άλλη σε όλα τα επίπεδα. Φιλόλογος η πρώτη, επικεφαλής της οικογενειακής επιχείρησης η δεύτερη... Τελείως διαφορετικές. Η μητέρα τους, Ναταλί (Ρίκα Διαλυνά), τροφοδοτεί τον ανταγωνισμό τους, ενώ παράλληλα δουλεύει στο μυαλό της την αποκατάσταση τους. Ο Στέφανος γνωρίζει και τις δύο, την καθεμιά με διαφορετικό τρόπο και ιδιότητα. Στην αρχή είναι ζευγάρι με τη Τζένη και η Σοφία είναι απλά καθηγήτρια των παιδιών, την οποία είχε ερωτευτεί αφού την είχε σύστησε μια φίλης της Πίτσας, η Κασσιανή (Ζωή Ρηγοπούλου). Γίνεται πολύ καλή φίλη με τα παιδιά του τον Θέμη (Θοδωρής Πετρόπουλος), τη Χριστίνα (Αλεξάνδρα Ούστα) και με τη Πίτσα, η οποία έχοντας λατρέψει τη Σοφία, μεσολαβεί προκειμένου αυτή με τον Στέφανο να τα παντρευτούν και να τη κάνει νύφη της. Στη συνέχεια, αντιλαμβάνεται πόσο ερωτευμένος είναι και με τη Σοφία, γεγονός που τον κάνει να οδηγείται σε ανεπανόρθωτα λάθη. Στα μέσα του κύκλου αφήνει τη Σοφία έγκυο, ενώ ήταν ακόμα σε σχέση με την Τζένη. Παράλληλα, τη Σοφία πολιορκεί και ο φίλος του Στέφανου, Θόδωρος (Γιώργος Κωνσταντής). Όταν η Σοφία μαθαίνει ότι κυοφορεί το παιδί του Στέφανου, τα χάνει και δεν ξέρει πως να αντιδράσει χωρίς να ταράξει τη σχέση της με τη Τζένη περαιτέρω, μιας και ετοιμαζόταν να παντρευτεί τον Στέφανο και νόμιζε πως εκείνη είναι έγκυος. Ο Στέφανος όμως θα τη παντρευόταν μόνο και μόνο επειδή ετοιμαζόταν να γεννήσει το παιδί τους, πράγμα που τελικά δεν ίσχυε. Όταν μαθαίνει τα γεγονότα αυτά, έντρομος αποφασίζει ακαριαία να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ο Στέφανος, αφού έλειψε ένα δίμηνο σε άσκηση με τον στόλο, γυρίζει και αποφασίζει να μην παντρευτεί τη Τζένη και να μείνουν απλά μαζί σαν ζευγάρι. Η Τζένη, μετά από τόσες ετοιμασίες και τρέξιμο, νευρίασε τόσο που αποφάσισε να χωρίσει μαζί του. Στο μεταξύ, η Σοφία ετοιμαζόταν για τη γέννα της, χωρίς όμως να αποκαλύψει ποιος είναι ο πατέρας. Ο λόγος είναι γιατί δεν ήθελε ο Στέφανος να την αποκαταστήσει μόνο και μόνο για το παιδί, αλλά επειδή την αγαπάει. Μη μπορώντας να αλλάξει την κατάσταση μετά τη γέννα, αρχίζουν να αποκαλύπτονται μυστικά και η Τζένη. δυναμικότερη από τη Σοφία. αποφασίζει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να κάνει πίσω. Η Πίτσα με τη Ναταλί, έχοντας γίνει αχώριστες φίλες, καταστρώνουν διαρκώς σχέδια με αποτυχημένη έκβαση για να φέρουν κοντά τον Στέφανο με τη Σοφία. Στα μέσα του κύκλου, η Νάταλι μαθαίνει ότι στην εταιρία της η υπάλληλος της, η Μίρκα (Έφη Οικονομάκη), είναι μέτοχος και έχει το 10% -και το πιο τραγικό- επειδή διατηρούσε παράνομο δεσμό με τον άντρα της, έχοντας κάνει ένα παιδί τον Τζώνη (Δημήτρης Βλάχος), ο οποίος τα φτιάχνει με τη Χριστίνα. Την εμφάνιση της έκανε και η πρώην σύζυγος τους Στέφανου, η Μαίρη (Αριέττα Μουτούση), η οποία αποκαλύπτει ότι ο Στέφανος είχε και 3ο παιδί που μεγάλωσε μόνη της, τη Στέφανι (Ούρσουλα Βλάχου). Μέσα σ' όλα αυτά, στο τέλος ο Στέφανος και η Σοφία αποφασίζουν να ανεβούν τα σκαλιά της εκκλησίας, αλλά διάφορα εμπόδια όπως το γεγονός ότι δεν ξεκαθάρισε μέσα της, αν θέλει την καριέρα ή την οικογένεια, που θα μείνουν μετά τον γάμο, τι θα κάνει με τη δουλειά της και με τις ετοιμασίες του γάμου αναστατώνεται και προκαλείται και επικρατεί μια σύγχυση. Η Τζένη, έπειτα από μία ακόμη ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε με τον Λευτέρη (Νίκος Παπαδάκης), αποφάσισε να πάει να ζήσει στην Αμερική και να ακολουθήσει το όνειρο της, να γίνει ηθοποιός και προκειμένου να έχει ένα κεφάλαιο να ζήσει, πουλάει το ποσοστό της από την επιχείρηση. Η Σοφία δέχεται ένα τηλεφώνημα από ένα φίλο της και μαθαίνει ότι έγινε καθηγήτρια της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ, στη Γαλλία. Η Σοφία ήταν ήδη διχασμένη ανάμεσα στον αν επιθυμεί μια έγγαμη ζωή με τον Στέφανο ή αν επιθυμεί να κυνηγήσει την καριέρα της και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Έτσι, έχοντας επικρατήσει η λογική της και η αγάπη της για τη δουλειά της και όχι το συναίσθημα και ο έρωτας της για τον Στέφανο, ο γάμος ματαιώνεται τη τελευταία στιγμή. Μετά την αποχώρηση των αδερφών Επιτροπούλου, ο Στέφανος συνέχισε να ζει όπως και πριν με τη μητέρα του, τα παιδιά του αλλά και τη πρώην γυναίκα του. Παρ' όλα αυτά, η Πίτσα με τη Νάταλι διατήρησαν τη φιλία τους ακόμα κι αν δεν έγιναν συμπεθέρες όπως θα ήθελαν. Ο Στέφανος μαζί με τον Θόδωρο ταξιδεύουν στην Άνδρο και εκεί γνωρίζει μια πανέμορφη κοπέλα, τη Δανάη (Ναταλία Λιονάκη), μαζί με τη φίλη της, Ναυσικά (Φαίδρα Δρούκα). Όμως η Δανάη είναι αρραβωνιασμένη με τον Τέλη (Κώστας Κρομμύδας) και δειλιάζει, αφού από τη μια θέλει να αφεθεί, μιας και με τον Τέλη η σχέση είναι τυπική, μόνο και μόνο γιατί το ήθελε ο θετός πατέρας της, ο Ιάσων (Δημήτρης Καλλιβωκάς), ο οποίος παρ' όλα αυτά της έχει τρελή αδυναμία. Γι' αυτό τον λόγο παρουσιάστηκε με ψεύτικο όνομα ως Μαρίνα. Όταν όμως συνειδητοποιεί ότι είναι συνάδελφοι στο αρχηγείο στόλου, τα πράγματα περιπλέκονται πιο πολύ και δεν μπορεί να αποκαλυφθεί ως Μαρίνα και επέμενε ότι είναι η Πλωτάρχης Οικονομικών, Δανάη Κριεζή. Έτσι λοιπόν, ο Στέφανος αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της. Ο Ιάσων γίνεται πολύ καλός φίλος με τη Πίτσα και τη Νάταλι, κι αυτό γίνεται η αιτία να έρθουν κοντά αλλά σαν συνάδελφοι. Η Δανάη τώρα εμφανίζεται και ως Μαρίνα και ως Δανάη στον Στέφανο με αποτέλεσμα να τον κάνει να πιστεύει ότι είναι δίδυμες. Κάποια στιγμή, όταν όλα βγαίνουν στην επιφάνεια, ο Στέφανος πληγωμένος τη χωρίζει και δεν ακούει κουβέντα για επανασύνδεση. Στο μεταξύ, στην αρχή της σεζόν όσο προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση, κάνει την εμφάνιση της μια παλιά φίλη του Θόδωρου και του Στέφανου, η Ελένη (Υρώ Λούπη), η οποία από μικρή ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Στέφανο. Μάλιστα, αποκαλύπτει στον Θόδωρο ότι αυτός ήταν ο λόγος που έλειπε τόσο καιρό στις Βρυξέλλες, ότι δεν μπορούσε να τον βλέπει χωρίς να τον έχει δικό της. Η Πίτσα, έχοντας αντιληφθεί τι γίνεται, προσπαθεί να τους φέρει πιο κοντά. Όσον αφορά τη Δανάη, κάποια στιγμή τα βρήκαν με τον Στέφανο, ενώ η φίλη της η Ναυσικά με τον Θόδωρο. Όμως ο Τέλης δεν το αφήνει να περάσει έτσι και κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Στο τέλος, η Δανάη επέλεξε τον Τέλη και ο Στέφανος ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Ελένη. Η Δανάη ζήτησε συγνώμη από τον Στέφανο και την Ελένη για την επίθεση που της έκανε. Η Χριστίνα παντρεύτηκε τον Τζώνη, η Πίτσα τον διευθυντή του καναλιού που παρουσίαζε την εκπομπή της με την Πολίτικη Κουζίνα, ενώ παντρεύτηκε και η Νάταλι. Η υπηρέτρια της, Ρόζα (Ελένη Καρακάση) παντρεύτηκε τον Λευτέρη και η Νάταλι τους έγραψε το μισό σπίτι της. Τέλος, έδειξε 5 χρόνια μετά πως είχαν τα πράγματα με τον Στέφανο παππού, τον Θέμη φωτογράφο, τη Πίτσα και τη Νάταλι τρισευτυχισμένες με τους συζύγους τους, τη Ρόζα και τον Λευτέρη παντρεμένους με παιδί, την Ελένη έγκυο, την πρώην σύζυγο του επίσης παντρεμένη, τη Στέφανι να σπουδάζει στον Λονδίνο, ενώ η μικρότερη ζούσε με τη μητέρα της στη Γαλλία. Μόνο ο Θόδωρος έμεινε μοναχός του να τον περιτριγυρίζουν διάφορες γυναίκες. Πλοίαρχος Φρεγάτας, ζωντοχήρος με δύο και παιδιά στην εφηβεία και με τη μητέρα του να τα μεγαλώνει. Στην αρχή, εμφανίστηκε ως αδιόρθωτος γυναικάς που "σουρτούκευε" όπως έλεγε η μητέρα του και βλέπουμε σταδιακά να συμμαζεύεται και να γίνεται πιο έντιμος απέναντι στις γυναίκες. Σαν πατέρας εμφανίστηκε ως αυταρχικός και δεσποτικός, αλλά με απέραντη αγάπη απέναντι στα παιδιά του. Όταν όμως εμφανίστηκαν στη ζωή του η Σοφία και η Τζένη, όλα άλλαξαν. Αν και στην αρχή είχε σχέση με τη Τζένη, αγαπούσε πιο πολύ τη Σοφία, που μέχρι τα τέλη του δεύτερου κύκλου ήταν μαζί με ένα παιδί. Τον ρόλο ερμήνευσε ο Πάνος Μιχαλόπουλος. Μητέρα του Στέφανου και γιαγιά του Θέμη, της Χριστίνας, της Στέφανι, καθώς και του μωρού της Σοφίας. Μεγάλωσε εκείνη τον Θέμη και τη Χριστίνα, αφού η μητέρα τους τα εγκατέλειψε. Από τότε που γνώρισε τη Σοφία, έβαλε στόχο να τη κάνει νύφη της, όπως όλοι ήθελαν και περισσότερο η Σοφία και ο Στέφανος. Αλλά μετά απογοητεύτηκε που βάφτισε το μωρό κρυφά απ' όλους και δεν έδωσε το όνομα της, παρόλα αυτά ποτέ δεν σταμάτησε να την αγαπάει όπως και ο Στέφανος, ακόμα και φιλικά... Τον ρόλο ερμήνευσε η Κάρμεν Ρουγγέρη. Καθηγήτρια φιλολογίας και κόρη πλούσιας οικογένειας. Ήταν μια λογική κι έξυπνη γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και φωτεινή καρδιά, με αγάπη προς τα παιδιά και ειδικά του Στέφανου, τα οποία την είχαν λατρέψει όπως όλοι. Έγινε η μητέρα του μικρότερου παιδιού του Στέφανου και η καλύτερη φίλη της Πίτσας. Δέθηκε με την οικογένεια Φωτιάδη και πιο πολύ με τον Στέφανο, τον οποίο αγάπησε από την πρώτη φορά που τον είδε. Στο σπίτι της επικρατούσε μια διαρκής ένταση και δεχόταν διαρκές κήρυγμα από τη μητέρα της να παντρευτεί. Στο τέλος του δεύτερου κύκλου αποφάσισε να μη παντρευτεί τον Στέφανο και να ακολουθήσει το όνειρο της στη Γαλλία. Παρ' όλα αυτά, επέτρεψε στον Στέφανο να έχει κι αυτός την κηδεμονία του παιδιού. Η Σοφία δεν εμφανίστηκε στον τρίτο κύκλο, παρόλα αυτά αναφέρθηκε αρκετές φορές και μάλιστα στα μέσα του κύκλου έγινε γνωστό ότι βάφτισε κρυφά απ' όλους το παιδί στο Παρίσι, γεγονός που εξόργισε τον Στέφανο και τη Πίτσα. Τον ρόλο ερμήνευσε η Μπέσυ Μάλφα. Επιχειρηματίας με επιτυχίες στη δουλειά της και αποτυχίες στον έρωτα. Δυναμική, φλογερή, γήινη, ήξερε καλύτερα απ' όλους τι ήθελε, αλλά πάντα εμφανιζόταν αδικημένη και πονεμένη. Στον πρώτο κύκλο τα είχε με τον Στέφανο, ενώ αργότερα τον χώρισε. Όταν κατάλαβε ότι αγαπούσε περισσότερο τη Σοφία και ήθελε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με αυτή, έκανε πίσω και προσπάθησε να διαλευκάνει την υπόθεση. Στο τέλος του δεύτερου κύκλου αποφάσισε να πάει να ζήσει στο εξωτερικό και να κάνει εκεί την καριέρα της ως ηθοποιός. Τον ρόλο ερμήνευσε η Ζέτα Δούκα. Μητέρα της Σοφίας και της Τζένης. Μια καλόκαρδη, συμπαθητική, αστεία, επικριτική, αφελής και ελαφρώς τρελή και απογοητευμένη με τις κόρες της. Στην αρχή, γνωρίστηκε τυχαία με τη Πίτσα μέσα από μια παρεξήγηση, αλλά μετά τα βρήκαν κι έγιναν πολύ καλές φίλες και φιλοδοξούσαν να γίνουν και συμπεθέρες, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε. Στο τέλος, ανέλαβε εκείνη όλη την επιχείρηση του άντρα της. Τον ρόλο ερμήνευσε η Ρίκα Διαλυνά. Κολλητός του Στέφανου από το γυμνάσιο. Κυνικός, συμπαθητικός, λίγο ξινός, δούλευε ως γιατρός στο αρχηγείο στόλου και αυτός. Στην αρχή, ερωτεύτηκε τη Σοφία και ήθελε να τη κάνει γυναίκα του και γι' αυτό πήρε διαζύγιο μετά από 17 χρόνια γάμου με τη γυναίκα του, αλλά μετά με μεγάλη δυσκολία έκανε πίσω για χάρη της φιλίας τους με τον Στέφανο. Στο τέλος, είχε σχέση με τη Ναυσικά, τη φίλη της Δανάης, αλλά για πολύ λίγο. Τον ρόλο ερμήνευσε ο Γιώργος Κωνσταντής. Εμφανίστηκε στον τρίτο κύκλο. Όμορφη, ρομαντική, ονειροπόλα, ερωτεύτηκε και εκείνη τον Στέφανο, αλλά οι ανασφάλειες της και ο αρραβώνας της με τον Τέλη δεν της επέτρεψαν να ευδοκιμήσει η σχέση της με τον Στέφανο. Στο τέλος, παντρεύτηκε τον Τέλη κι ετοιμαζόταν να του φέρει ένα μωρό. Τον ρόλο ερμήνευσε η Ναταλία Λιονάκη. Μια ήρεμη γλυκιά και συμπαθητική γυναίκα, που από πάντα ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Στέφανο. Έκρυβε τα συναισθήματα της για πολλά χρόνια, μέχρι που στο τέλος αποφάσισε να το δείξει και να τον κάνει δικό της. Τελικά τα κατάφερε και μετά την αποδοχή της από την οικογένεια Φωτιάδη, που τη δέχτηκαν όλοι μετά χαράς, ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας με τον Στέφανο πλάι της. Αυτό που ξεχώρισε την Ελένη από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, ακόμη κι από τη Σοφία, στη ζωή και στη καρδιά του Στέφανου, ήταν το γεγονός πως ήταν πρόθυμη να θυσιάσει τα πάντα για εκείνον και να είναι κοντά του επειδή τον αγαπούσε πάρα πολύ, τον καταλάβαινε απόλυτα, πράγμα που τελικά ίσχυε και για τον Στέφανο, ο οποίος κι εκείνος τη λάτρευε και συνειδητοποίησε μετά από πολλές εμπειρίες και καταστάσεις πώς η Ελένη ήταν η γυναίκα της ζωής του. Οι υπόλοιπες γυναίκες, η Σοφία, η Τζένη, η Μαίρη και η Δανάη, ναι μεν τον αγαπούσαν και ήταν σημαντικά πρόσωπα στη ζωή του Στέφανου, αλλά όπως φαινόταν κάθε φορά καμία δεν ήταν πρόθυμη να τον αγαπήσει ολοκληρωτικά και να υποχωρήσει σε κάποια ζητήματα, αντίθετα πάντα υπήρχε κάτι πιο σημαντικό από τον Στέφανο στις ζωές τους που τις έκανε να φεύγουν μακριά του είτε αυτό ήταν η καριέρα, είτε οι κοινωνικές συμβάσεις, είτε ο εγωισμός. Τον ρόλο της Ελένης ερμήνευσε η Υρώ Λούπη. Ο θετός πατέρας της Δανάης. Τη μεγάλωσε σαν δικό του παιδί και της είχε τρελή αδυναμία. Την αρραβώνιασε με τον Τέλη για να ενώσουν τις περιουσίες τους. Έγινε πολύ καλός φίλος με τη Νάταλι και τη Πίτσα, οι οποίες τον φλέρταραν, αν κι εκείνος ήθελε τη Ρόζα. Τον ρόλο ερμήνευσε ο Δημήτρης Καλλιβωκάς. Προβαλλόταν κάθε Πέμπτη στις 21:00. Στις 3/3/2005 δεν προβλήθηκε επεισόδιο λόγω μετάδοσης της ταινίας Τζένη Τζένη. Προβαλλόταν κάθε Πέμπτη στις 21:00. Προβαλλόταν κάθε Πέμπτη στις 21:00 (επεισόδια 67-77) και κάθε Πέμπτη στις 21:50 (επεισόδια 78-92). Τα δύο τελευταία επεισόδια προβλήθηκαν μαζί Πέμπτη στις 21:00. Στις 2/11/2006, 15/2/2007, 22/2/2007, 12/4/2007, 26/4/2007 και 3/5/2007 δεν προβλήθηκαν επεισόδια λόγω μετάδοσης ποδοσφαιρικού αγώνα. Η ώρα η καλή στην IMDb
|
Η Ώρα Η Καλή είναι ο τίτλος μιας οικογενειακής κωμικής σειράς που προβλήθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες του Mega Channel τις τηλεοπτικές σεζόν 2004-2007. Το σενάριο υπέγραψε ο Πάνος Αμαραντίδης, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Αντώνης Τέμπος και ο Μάκης Πετρόπουλος. Η σειρά σημείωσε μεγάλη επιτυχία κατά τη διάρκεια της προβολής της, και έκτοτε έχει επαναπροβληθεί σε επανάληψη πολλές φορές. Τη παραγωγή της σειράς ανέλαβε η εταιρία JK productions του Γιάννη Καραγιάννη, ενώ τη μουσική των τίτλων συνέθεσε ο Γιάννης Μακρίδης (στης οποίας τα φωνητικά συμμετέχει και η ηθοποιός της σειράς, Ελένη Καρακάση).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE
|
Γιώργος Αρβανίτης
|
Ο Αρβανίτης γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1941, ήτοι στην εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στο χωριό Δίλοφο της Φθιώτιδας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, με τον πατέρα του να είναι αντάρτης και τη μητέρα του πολιτική κρατούμενη. Αυτόν και τα αδέλφια του, τα μεγάλωσαν, στη Νέα Πεντέλη, τα αδέλφια της μητέρας του. Ο Αρβανίτης, με την οικογένεια των θείων του δούλευε στην ταβέρνα και στο γαλακτοκομείο που κατείχαν. Αργότερα, έμαθε τη δουλειά του ηλεκτρολόγου από έναν μαγαζάτορα της γειτονιάς. Ο Αρβανίτης, όπως ο ίδιος παραδέχεται δεν σπούδασε ποτέ για τον κινηματογράφο. Παρόλα αυτά, ήθελε να τον μάθει και έτσι αποφάσισε να δουλέψει με την εταιρεία του Φιλοποίμενα Φίνου, τη Φίνος Φιλμ. Αν και ο ίδιος δε συμφωνούσε με την αισθητική της εταιρείας, θεωρούσε απαραίτητο βήμα στην καριέρα του ως διευθυντής φωτογραφίας, την παραμονή του εκεί. Στη Φίνος Φιλμ φωτογράφισε 26 ταινίες, μεταξύ άλλων: Οι θαλασσιές οι χάντρες, Κάτι κουρασμένα παλικάρια Η ωραία του κουρέα , Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι κ.ά. Τελευταία ταινία, παρόλα αυτά, έμελλε να είναι το Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας, του 1976, που ήταν σε συμπαραγωγή Φίνος Φιλμ και Θανάση Βέγγου. Είχε αποχωρήσει 3 χρόνια πριν από την εταιρεία. Αφού αποχώρησε από τη Φίνος Φιλμ, ξεκίνησε μία μακρόχρονη συνεργασία με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Με τον Αγγελόπουλο άρχισε να συνεργάζεται ήδη από το 1968 που έκανε την ταινία μικρού μήκους Εκπομπή. Αργότερα, το 1970 συμμετείχε και στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Αναπαράσταση. Και συνέχισε τη συνεργασία σε όλες τις ταινίες του σκηνοθέτη, εκτός από δύο: Το λιβάδι που δακρύζει και το Η σκόνη του χρόνου. Κατά συνέπεια, συμμετείχε σε πολλές βραβευμένες ταινίες του Αγγελόπουλου, όπως Ο μελισσοκόμος, Το βλέμμα του Οδυσσέα, Ο θίασος, το Μία αιωνιότητα και μία μέρα, το οποίο βραβεύθηκε με Χρυσό Φοίνικα. Από το 1989 ο Αρβανίτης εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία. Εκεί συνέχισε να εργάζεται ως κινηματογραφιστής, κάνοντας 44 ταινίες και αποσπώντας 6 διεθνή βραβεία. Στη Γαλλία έχει κερδίσει ως κινηματογραφιστής θέση στη Γαλλική Ένωση Διευθυντών φωτογραφίας, στην Ακαδημία Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ακαδημία Τέχνης και Τεχνικής του Κινηματογράφου και στην Ανώτερη Εθνική Σχολή Επαγγελμάτων Εικόνας και Ήχου. Αυτές τις δεκαετίες συμμετείχε σε εξίσου βραβευμένες ταινίες όπως το Νύφες, του Παντελή Βούλγαρη. Ο Αρβανίτης έχει υπάρξει προτεινόμενος η βραβευμένος πολλές φορές ή, ακόμη, και ταινίες που συμμετείχε, μερικές από αυτές είναι: 6 φορές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για Καλύτερη Φωτογραφία: Αναπαράσταση (1970), Μέρες του 36' (1972), Ο θίασος (1975), Μία τόσο μακρινή απουσία (1985), Δοξόμπους (1988), Νύφες (2004) Golden Bayard στο Namur International Festival για την Καλύτερη Γαλλόφωνη Ταινία: Faraw! (1997) Προτεινόμενος για το Camerimage Golden Grog για Το βλέμμα του Οδυσσέα (1995) και το Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998), μαζί με τον Ανδρέα Σινανό. Golden Kikito στο Φεστιβάλ Γκραμάντο, για την ταινία: Il Sogno della farfalla (1994) Βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας, για Καλύτερη Φωτογραφία για την ταινία Αυστραλία Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Σικάγου, για την ταινία Τοπίο στην ομίχλη (1989) Giorgos Arvanitis στο IMDb.com
|
Ο Γιώργος Αρβανίτης (Δίλοφο Φθιώτιδας, 22 Φεβρουαρίου 1941) είναι Έλληνας κινηματογραφιστής και μοντέρ. Υπήρξε, επίσης, ένας από τους μόνιμους συνεργάτες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου σε μεγάλες επιτυχίες του, όπως Ο μελισσοκόμος, Το βλέμμα του Οδυσσέα, Ο θίασος κ.λπ. Ενώ, μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει βραβευθεί 6 φορές από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την Καλύτερη Φωτογραφία. Στη διάρκεια της καριέρας του έχει συνεργαστεί με εξέχουσες προσωπικότητες του ελληνικού κινηματογράφου όπως ο Κώστας Γαβράς, ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ζυλ Ντασέν κ.ά. Η φιλμογραφία του αποτελείται από παραπάνω από 100 ταινίες, ελληνικές και ξένες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Φετιχισμός
|
Τον όρο αυτό χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Ντε Μπρος στη Γαλλική Ακαδημία το 1760. Η επίπτωση που είχε το αντικείμενο δημιουργήθηκε καλλιτεχνικά από το υπερφυσικό και λατρεύτηκε σαν έμμονη ιδέα λόγω των μαγικών του δυνάμεων δηλαδή σαν ένα τυχερό φυλακτό. Η έλξη θα μπορούσε να είναι σεξουαλική ή μη σεξουαλική, και το αντικείμενο, άψυχο ή έμψυχο. Σύμφωνα με τον Steele (1996), η αρχική έννοια ήταν είτε θρησκευτική είτε ανθρωπολογική. Μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, ο όρος ήταν για να αναφερθεί σε οτιδήποτε, κάτι το οποίο ήταν παράλογα λατρεμένο. Ο Γάλλος ψυχολόγος, Alfred Binet, ήταν ο πρώτος για να περιγράψει το φετίχ στον ψυχολογικό παράγοντα, το 1887. Ο φετιχισμός όπως θα τον αναγνωρίζαμε σήμερα, εμφανίστηκε στην Ευρώπη στον 18ο αιώνα και εδραιώθηκε ως ευδιάκριτο σεξουαλικό φαινόμενο στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα (Steele, 1996). Ο σημερινός φετιχισμός συνδέεται με την ερωτική εκείνη πράξη που περιλαμβάνει σεξουαλική ένωση με ένα άψυχο αντικείμενο (Wedeck, 1963) Ο όρος προκαλεί τις εικόνες της αισθησιακής σεξουαλικής πράξης, με έλξη σε είδη ρουχισμού όπως τα ψηλά τακούνια, παπούτσια και τα μέρη σωμάτων, δηλαδή πόδια. Στην προηγούμενη δεκαετία, ο φετιχισμός έχει γίνει όλο και περισσότερο εμφανής σε μια ευρείας ποικιλίας συμπεριφορά ατόμων, χωρίς να υπάρχει σεξουαλική έλξη (Nersessian, 1998). Ο Φετιχισμός με άψυχα πράγματα υποδιαιρείται με τις μορφές και ως προς τα μέσα αυτών. Στο φετίχ μορφής, είναι το αντικείμενο και η μορφή του που είναι σημαντικό π.χ. ψηλοτάκουνα παπούτσια. Σε ένα φετίχ μέσων είναι το υλικό που προσελκύει π.χ. σκληρά υλικά όπως το δέρμα και μαλακά υλικά όπως η γούνα.Το φετίχ με ζωντανά πράγματα περιλαμβάνει τα μέρη του σώματος π.χ. πατούσες, γλουτοί, αστράγαλοι, δάχτυλα κ.λ.π. Ο Steele θεώρησε ότι ήταν συχνά αδύνατο να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ του ποδιού και των παπουτσιών αν και άλλοι ερευνητές θα είχαν διαφορετική άποψη. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις περισσότερες από τις παρατηρήσεις του Σίγκμουντ Φρόυντ και οι μελέτες του στο φετιχισμό αμφισβητούνται όλο και περισσότερο. Αν και η θεωρία Φρόυντ τώρα δεν γίνεται αποδεκτή πλέον, κατά λέξη, οι παρατηρήσεις του ήρθαν σε έναν χρόνο στην ιστορία όπου συνεχίζουν να επηρεάζουν ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης σκέψης. Ο Φρόυντ παρατήρησε ότι μερικά άτομα ήταν φοβισμένα με τη θέα της μήτρας και για να ξεπεράσουν αυτήν την ψυχολογική αποστροφή, ο φετιχιστής παροικήθηκε με το χαρακτηριστικό, το οποίο έκανε το θηλυκό ένα ανεκτά σεξουαλικό αντικείμενο. Ο Φρόυντ είδε τη λειτουργία του αντικειμένου φετίχ ως σημείο θριάμβου στην απειλή του ευνουχισμού και μια προστασία ενάντια σε αυτό. Ο Kaplan (1991) συνοψίζει το επιχείρημα με τη συντομία και με ύφος με την εξής παρατήρηση του: "Ο ενήλικος φετιχιστής δεν μπορεί να εισαγάγει το πέος του στο ναό της μοίρας (κόλπος) χωρίς κάποιο φετίχ να διευκολύνει τον τρόπο αυτό" Ζητούμε συγγνώμη σε οποιουσδήποτε φροϋδικούς ψυχολόγους ή ψυχαναλυτές. Ο Εrnest Becker υποστηρίζει ότι ο φετιχισμός αντιπροσωπεύει την ανησυχία της σεξουαλικής πράξης και το ίδιο το φετίχ ως τυχερό φυλαχτό που μετασχηματίζει την τρομακτική πραγματικότητα μέσα σε κάτι που θα μπορέσει να ξεπεράσει την ανησυχία. Η ανησυχία απόδοσης είναι ένας φόβος των αρσενικών και αυτό, σύμφωνα με τον Steele (1996), είναι ένας λόγος για τον οποίο ο φετιχισμός είναι σχεδόν πάντα μια αρσενική ιδεοληψία. Η ιστορία του φετιχισμού είναι ενδιαφέρουσα και υπάρχουν ευδιάκριτα δύο σχολές σκέψης. Πολλοί θεωρούν ότι ο φετιχισμός υπήρξε για χιλιάδες έτη, ενώ άλλοι θεωρούν αναπτύχθηκε μόνο στη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Ο Φρόυντ θεώρησε το παπούτσι ότι αντιπροσωπεύει τα θηλυκά γεννητικά όργανα αλλά όταν έγραψε για το φετιχισμό των ποδιών ήταν ήδη μια ερωτογενής ζώνη για αιώνες. Περιέγραψε το πόδι ως φαλλό που έμπαινε στο παπούτσι, η ένωση ήταν συμβολική. Από την αρχική μελέτη του Φρόυντ για τον φετιχισμό και την περιγραφή του όσον αφορά τα συμπτώματα, πολλές προσθήκες και αλλαγές έχουν γίνει μέχρι τώρα. Φαίνεται να υπάρχει ένας ειρμός όσον αφορά αυτή τη συμπεριφορά. Αν και υπάρχουν κάποιες περιγραφές με αλλόκοτα φετίχ, κάποιοι συγκεκριμένοι τύποι αντικειμένων φαίνεται να χρησιμοποιούνται σταθερά από την πλειονότητα των φετιχιστών. Οι ερευνητές προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί κάποια αντικείμενα χρησιμοποιούνται συχνότερα σαν φετίχ, ενώ συγχρόνως έγιναν προσπάθειες ομαδοποίησης των αντικειμένων αυτών. Παλαιότερες ομαδοποιήσεις πρότειναν το φετίχ: σαν μέρος του γυναικείου σώματος, σαν μέρος της γυναικείας ενδυμασίας, και σαν κάποιο ειδικό υλικό (Krafft-Ebing 91886/1965). Άλλοι, το ομαδοποιούν στο φετίχ σαν άψυχο αντικείμενο και στο φετίχ σαν μέρος τού σώματος, δίνοντας βάση επίσης στην υφή του υλικού, όπως δερμάτινη, λαστιχένια, μαλακή, και στη λειτουργία του υλικού, όπως, παπούτσια, ζώνη, ζαρτιέρες (Gebhard, 1969) Ο Epstein (1969,1975), μελέτησε τα κυριότερα χαρακτηριστικά των φετιχιστικών αντικειμένων, όπως, λαμπρότητα, υφή, σχήμα και μυρωδιά, εξετάζοντας τις ποιότητες αυτές με όρους ανάπτυξης του φύλου και αντιληπτικής προτίμησης. Υποστήριξε ότι υπάρχει ισχυρή συσχέτιση των φετίχ με τη μητέρα καθώς και με άλλα σημαντικά πρόσωπα του ατόμου, ενώ συγχρόνως υπάρχει συσχέτιση με μέρη του σώματος ή με όλο το σώμα και ταυτόχρονα έχουν την ιδιότητα να εφαρμόζονται στο σώμα. Καταλήγοντας, υποστήριξε ότι το φετίχ συμβολίζει την ταυτοποίηση, ή ακόμα και την ενσωμάτωση, με το επιθυμώμενο πρόσωπο και δημιουργείται σε κάποιο κριτικό στάδιο της ανάπτυξης. Ο Bancroft (1989), εντόπισε τρεις βασικές κατηγορίες σεξουαλικών ερεθισμάτων στους φετιχιστές. 1. Ένα μέρος του σώματος, 2. Μία άψυχη επέκταση του σώματος, όπως ένα εξάρτημα ενδυμασίας, και 3. Μία πηγή ειδικού ερεθίσματος αφής, όπως η υφή ενός ειδικού υλικού. Η ταξινόμηση αυτή μοιάζει αρκετά με αυτήν του Krafft-Ebing που περιγράφηκε ένα αιώνα πριν. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν δημοφιλή για τους φετιχιστές το βελούδο και το μετάξι, ενώ στις μέρες μας αυτά έχουν αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό με το λάστιχο και το δέρμα. Εκτός από τη διαθεσιμότητα, πολιτισμικοί παράγοντες φαίνεται να επηρεάζουν την επιλογή ενός φετίχ. Τέλος, έχει μελετηθεί ο ρόλος της οσμής του φετίχ, αν και τα περισσότερα θεωρητικά μοντέλα δίνουν έμφαση στη σπουδαιότητα του οπτικού ερεθίσματος για την επιλογή του. Επίπεδα 1, ή μερισμός (Stekel, 1964) περιγράφει μια ήπια προτίμηση για ορισμένα είδη σεξουαλικών συντρόφων, σεξουαλικά ερεθίσματα ή σεξουαλική δραστηριότητα. Όχι ένα αληθινό φετίχ αλλά αντ´ αυτού μια προτίμηση προς το φετιχισμό.Επίπεδα 2, περιγράφει μια χαμηλής έντασης φετιχισμό όπου μια ισχυρότερη προτίμηση σε ορισμένα είδη σεξουαλικών συντρόφων, σεξουαλικά ερεθίσματα ή η σεξουαλική δραστηριότητα είναι εμφανή. Οι κανονικές σεξουαλικές σχέσεις συνεχίζουν, αλλά μπορούν να ενσωματώσουν το αντικείμενο της έλξης σε επίπεδο προκαταρκτικών παιχνιδιών.Επίπεδα 3, ή ο μέτριος φετιχισμός περιγράφει τα συγκεκριμένα ερεθίσματα που είναι απαραίτητα για τη σεξουαλική διέγερση και τη σεξουαλική απόδοση. Με το μέτριο φετιχισμό είναι συνηθισμένο για τον αρσενικό φετιχιστή να επικεντρωθεί στο αντικείμενο με τέτοια προσήλωση ώστε να γίνει το αντικείμενο το κύριο χαρακτηριστικό του σεξουαλικών ενδιαφέροντος και της δραστηριότητας του (Caprio, 1967 Flugel, 1930, αναφορά στον Rossi, 1990). Ο Menninger, στον Rossi (1990), θεώρησε το ασυνείδητο ικανό να αντικαταστήσει τα διάφορα μέρη του σώματος αντί για τα γεννητικά όργανα. Ως εκ τούτου τα άτομα ερεθίζονται σεξουαλικά και τελικά ικανοποιούνται από ένα χάιδεμα στο πόδια, στα δάχτυλα, στις κάλτσες ή στα παπούτσια.Επιλογή 4, ή φετιχισμός υψηλού επιπέδου (Gebhartt, 1994) περιέγραψε ότι τα συγκεκριμένα ερεθίσματα παίρνουν τη θέση του σεξουαλικού συντρόφου. Οι σεξουαλικές συμπεριφορές συμπεριλαμβανομένων των προτιμήσεων είναι εν μέρει που ελέγχεται από τους βιολογικούς παράγοντες και ο φετιχισμός φαίνεται να είναι ένα προϊόν και της Ιστορίας αλλά και της Φύσης. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία ικανοποιητική εξήγηση γιατί ο φετιχισμός είναι πιο κοινός μεταξύ των θηλυκών αρσενικών. Όπως πολλές παραφιλίες ή ασυνήθιστες ερωτικές κλίσεις, η αιτία παραμένει άγνωστη αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες: Οι ψυχαναλυτές έχουν τη θεωρία ότι ένα άτομο με παραφιλία επαναλαμβάνει ή επανέρχεται σε μια σεξουαλική συνήθεια που προέκυψε νωρίτερα στη ζωή του. Θεωρούν ότι αφορά συνήθως την πρώιμη παιδική ηλικία, η όποια έχει να κάνει με έναν ψυχολογικό ή ψυχοσεξουαλικό παράγοντα. Ορισμένα άτομα ανακαλύπτουν την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση για να αντιμετωπίζουν το άγχος. Η μνήμη σταθεροποιείται έως ότου μετατραπεί σε επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά. Ο Φρόυντ ήταν ο πρώτος που επέμεινε με τις σεξουαλικές θεωρίες του για τα μικρά αγόρια ότι μπορεί όταν μεγαλώσουν να τα ξεχάσουν όλα αυτά αλλά δεν θα σταματήσουν ποτέ εξ ολοκλήρου. Θα κατασταλούν αλλά θα είναι σε λανθάνουσα μορφή για να επιστρέψουν όποτε υπάρξει μια σοβαρή απειλή που φαντάστηκαν ή είναι πραγματική μέσα στη δύσκολα κερδισμένη ανδροπρέπεια του ανθρώπινου μυαλού. Τα παπούτσια, σύμφωνα με Φρόυντ, θα προκαλέσουν αυτή τη στιγμή όταν το νέο αγόρι κοιτάξει τη φούστα της μητέρας του. Οι φεμινιστικοί φιλόσοφοι αμφισβητούν τη φροϋδική προσέγγιση ως φαλλοκεντρική και θεωρούν ότι ο φετιχισμός είναι ταξινομημένος ως διαστροφή επειδή αναστατώνει τη φαλλοκετρική ή τη "βασισμένη στο πέος" σεξουαλική διαταραχή. Οι "Συμπεριφοριστές"(Behaviourists), απ’ την άλλη, συνδέουν την παραφιλία με την έναρξη μιας διαδικασίας, π.χ. τα μη-σεξουαλικά αντικείμενα μπορούν να συνδεθούν με την έντονη σεξουαλική ευχαρίστηση και εάν γίνεται αρκετά συχνά μπορούν να οδηγήσουν στο πρόσωπο τελικά να προτιμήσει αυτές τις καταστάσεις από την κανονική σεξουαλική επαφή. Η βιβλιογραφία αναφέρει πολλές περιπτώσεις, όπου ο πλήρης οργασμός ή η εκσπερμάτωση είναι ελλιπής έως ότου πραγματοποιείται η λατρεία των ποδιών. Δεν υπάρχει, εντούτοις, κανένα στοιχείο για παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη φυσιολογία ή την κληρονομικότητα. Μια πρόσφατη έρευνα θα έδειχνε μια πιθανή σύνδεση με συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου, όπως για παράδειγμα είναι η επιληψία. Πολλοί ψυχολόγοι σήμερα θεωρούν ότι οι φροϋδικές θεωρίες έχουν λίγη επιστημονική ισχύ και τοποθετούν περισσότερη βάση στους νευρολογικούς παράγοντες. Η υψηλότερη συχνότητα στο αντρικό φύλο είναι περισσότερο πιθανή που οφείλεται σε ορμονικές ή αιτίες της θεωρίας της εξέλιξης. Μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία είναι έλξη στα μέρη του σώματος, όπως τα πόδια, ίσως λόγω της Βιολογίας. Τα αντικείμενα λατρείας απεικονίζουν το γόνιμο θηλυκό φύλο και αυτά μπορούν να μιμηθούν ή να τύχουν υπερβολής από τη γενική μόδα που κυριαρχεί, όπως για παράδειγμα τα καλτσόν και τα παπούτσια. Σύμφωνα με τους Brame, Brame & Jacobs (1996) οι πιο πολύ από τους φετιχιστές που ρωτήθηκαν και απαρίθμησαν το φετιχισμό ποδιών σαν ενδιαφέρον, είχαν μια ερωτική εμπειρία με τα πόδια στην παιδική τους ηλικία, π.χ. παιχνίδι κοντά σε πόδια ενηλίκων με ευχάριστο συναίσθημα, χρησιμοποίηση των παπουτσιών των γονιών ως παιχνίδια, γαργάλημα η παιχνίδια από έναν γονέα ή από άλλο παιδί. Οι περισσότεροι από εκείνους που πέρασαν από συνέντευξη αναγνώρισαν ότι έχουν προϋπάρχουσες επιθυμίες ή έλξη σε αυτά. Οι φετιχιστές ανέφεραν την προσέλκυση στις συγκεκριμένες μορφές παπουτσιών - μερικών μη διαθέσιμων κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας τους - και οδήγησε τους ερευνητές να δουν ότι η ακριβής πηγή ενθουσιασμού μπορεί να είναι επιρρεπής στην αλλαγή. Οι αιτίες του φετιχισμού είναι εντούτοις πιθανό να είναι σύνθετες ή τουλάχιστον να εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. Οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία, οι παραφιλικοί σπάνια αναζητούν τη θεραπεία και σε πολλές περιπτώσεις το άτομο έχει τέτοια απέραντη ευχαρίστηση απ’ αυτό που κάνει που θα ήταν αδιανόητο να "θεραπευτεί" απ’ αυτό. Δεδομένου ότι η επιστήμη της σεξολογίας αναπτύχθηκε από το δέκατο ένατο αιώνα, ο όρος φετίχ συνδέθηκε σταθερά με το φύλο και την έλξη ορισμένων τμημάτων του θηλυκού σώματος, ή συγκεκριμένα μέρη της θηλυκής ενδυμασίας. Τα παραδείγματα των μερών σωμάτων, που προσελκύουν το φετιχιστή, περιλαμβάνουν πόδια, μαλλιά, γλουτούς, και στήθη και τα αντικείμενα περιλαμβάνουν: γάντια, εσώρουχα, δέρμα, στηθόδεσμους, κτλ. Όπως με τις άλλες σεξουαλικές διαταραχές ο όρος "φετιχισμός" αφορά ένα φάσμα σκέψεων και συμπεριφορών που κυμαίνονται από το φυσιολογικό έως το ανώμαλο. Οι γνώσεις όμως για το πρότυπο της φυσιολογικής συμπεριφοράς είναι εξαιρετικά περιορισμένες, και χωρίς ακριβείς λεπτομέρειες σχετικά με τη φυσιολογικότητα είναι πράγματι αδύνατον να ορισθεί το "παρεκκλίνον" ή "ανώμαλο". Διαγνωστικά κριτήρια Τόσο το ICD-10 (International Classification of Diseases 10) της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (1988), όσο και το DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρίας (1994), περιλαμβάνουν τον φετιχισμό σαν ξεχωριστή υποκατηγορία. Το ICD-10 τον περιλαμβάνει στις "διαταραχές σεξουαλικής προτίμησης", ενώ το DSM-IV τον περιλαμβάνει στις "παραφιλίες". Και τα δύο ταξινομητικά συστήματα ορίζουν τον φετιχισμό σαν τη διαταραχή που χαρακτηρίζεται από τη χρήση ή εμμονή σε αντικείμενα που χρησιμοποιούνται σαν ερεθίσματα με σκοπό τη σεξουαλική διέγερση και την ευχαρίστηση. Το ICD-10 δηλώνει ότι η διαταραχή θα πρέπει να διαγνωστεί μόνο εάν το φετιχιστικό αντικείμενο είναι η πλέον σημαντική πηγή ευχαρίστησης, και οι φετιχιστικές φαντασιώσεις παρεμβαίνουν στη φυσιολογική σεξουαλική πράξη σε τέτοιο βαθμό ώστε να προκαλείται στο άτομο σημαντική δυσφορία. Τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM-IV για το φετιχισμό είναι: Για πάνω από 6 μήνες, επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, επιθυμίες, ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν τη χρήση αντικειμένων (π.χ. γυναικεία εσώρουχα). Οι σεξουαλικές αυτές φαντασιώσεις, επιθυμίες και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή, ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας. Τα φετιχιστικά αντικείμενα δεν περιορίζονται μόνο σε είδη γυναικείων ρούχων (όπως στον μετενδυματικό φετιχισμό) ή σε αντικείμενα σχεδιασμένα με σκοπό τη γεννητική ευχαρίστηση (π.χ. δονητής).Το DSM-IV ορίζει χωριστή κατηγορία για τη μεροφιλία (partialism) στις "παραφιλίες μη-προσδιοριζόμενες αλλιώς", ενώ το ICD-10 αν και δεν την ορίζει, δίνει τη δυνατότητα να καταταχθεί στις "άλλες διαταραχές σεξουαλικής προτίμησης". Ερευνητές έχουν προτείνει τη θεώρηση της μεροφιλίας σαν φετιχισμό, αφενός γιατί έχουν κοινό υπόβαθρο και αφετέρου γιατί ο διαχωρισμός τους μειώνει σημαντικά το πεδίο της έννοιας του φετιχισμού (Bancroft, 1989). Η "νεκροφιλία", η "ζωοφιλία", η "κοπροφιλία" και η "ουροφιλία" κατατάσσονται επίσης στις ίδιες κατηγορίες, αν και κάποιοι θεωρητικοί προτείνουν την κατάταξή τους στον φετιχισμό (Stoller, 1986). Στις ψυχαναλυτικές υποθέσεις η αναπαράσταση του φετίχ έχει έναν κεντρικό ρόλο. Ο Φρόυντ (1905/1962), δήλωσε ότι η επιλογή του φετίχ προσδιορίζεται από τραυματικές εμπειρίες της παιδικής περιόδου. Ανέπτυξε την έννοια του "άγχους ευνουχισμού", υποθέτοντας ότι το φετιχιστικό αντικείμενο αναπαριστά το πέος που προστατεύει τον άνδρα από το φόβο του ευνουχισμού. Ο Nagler (1957), συνοψίζοντας τις ψυχαναλυτικές απόψεις σχετικά με τον φετιχισμό, τόνισε ότι ο φετιχιστής είναι ένα άτομο που προσπαθεί να ξεπεράσει τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και τα αισθήματα ανικανότητας μέσα από τη χρήση ενός άψυχου αντικειμένου, του φετίχ. Οι θεωρίες αυτές προτείνουν ότι το σύστημα κλασσικής εξαρτημένης μάθησης μπορεί να επηρεαστεί από ποικίλα ερεθίσματα τα οποία μοιάζουν συνήθως με κάποια χαρακτηριστικά του δυνητικού συντρόφου. Στην περίπτωση του φετιχιστή η σεξουαλική απάντηση είναι εξαρτημένη με ένα ασυνήθιστο ερέθισμα, όπως, παπούτσι, τσάντα, ή πόδι. Η σεξουαλική αυτή έλξη καταλήγει να γίνει ισχυρότερη από την έλξη για τη σύντροφο. Συγκεκριμένα, στο πείραμα του Rachman (1966), φωτογραφίες με γυναικείες μπότες που δεν προκαλούσαν αρχικά σεξουαλική διέγερση, αφού συδυάστηκαν επανηλημμένα με φωτογραφίες γυμνών γυναικών (μη-εξαρτημένο ερέθισμα) προκάλεσαν τελικά σεξουαλική διέγερση όταν ξαναπαρουσιάστηκαν μόνες (εξαρτημένη απάντηση). Η απάντηση αυτή έτεινε να μειώνεται όταν συνεχιζόταν η επίδειξη μόνο φωτογραφιών με μπότες. Υπενθυμίζεται ότι σημαντικοί ενισχυτικοί παράγοντες για τη διατήρηση τέτοιων φαινομένων είναι ο αυνανισμός και ο οργασμός. Τόσο το ICD-10 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (1988), όσο και το DSM-IV της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρίας (1994), περιλαμβάνουν τον φετιχισμό σαν ξεχωριστή κατηγορία. Και τα δύο ταξινομητικά συστήματα ορίζουν τον φετιχισμό σαν τη διαταραχή που χαρακτηρίζεται από τη χρήση ή εμμονή σε αντικείμενα που χρησιμοποιούνται σαν ερεθίσματα με σκοπό τη σεξουαλική διέγερση και την ευχαρίστηση. Τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM-IV για το φετιχισμό είναι: Για πάνω από έξι μήνες, επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, επιθυμίες, ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν τη χρήση αντικειμένων (π.χ. γυναικεία εσώρουχα). Οι σεξουαλικές αυτές φαντασιώσεις, επιθυμίες και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή, ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας. Τα φετιχιστικά αντικείμενα δεν περιορίζονται μόνο σε είδη γυναικείων ρούχων (όπως στον παρενδυσιακό φετιχισμό) ή σε αντικείμενα σχεδιασμένα με σκοπό τη γεννητική ευχαρίστηση (π χ. δονητής). Η ανάπτυξη της σεξουαλικότητας χωρίς αμφιβολία επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Η Money (1980, 1984), στήριξε το θεωρητικό της μοντέλο στις έννοιες των προτύπων, που ονόμασε "lovemaps". Μίλησε για "σχήματα εμφυτευμένα στο μυαλό μας" τα οποία δεν ολοκληρώνονται κατά τη γέννηση αλλά απαιτούν διαρκή τροφοδότηση από το περιβάλλον. Οι ''Φρόυντ & Blanchard (1993), υποστήριξαν ότι, στους παραφιλικούς γενικά, αλλά και στους φετιχιστές ειδικότερα, υπάρχουν κάποια αναπτυξιακά λάθη στην εντόπιση του σεξουαλικού στόχου. Τα λάθη αυτά στους φετιχιστές οδηγούν σε προσανατολισμό προς μη-ουσιαστικά χαρακτηριστικά του επιθυμώμενου αντικειμένου, για παράδειγμα προς το εσώρουχο της γυναίκας αντί της ίδιας της γυναίκας. Στις ψυχαναλυτικές υποθέσεις η αναπαράσταση του φετίχ έχει έναν κεντρικό ρόλο. Ο Φρόυντ 1905/1962), δήλωσε ότι η επιλογή του φετίχ προσδιορίζεται από τραυματικές εμπειρίες της παιδικής περιόδου. Ανέπτυξε την έννοια του "άγχους ευνουχισμού", υποθέτοντας ότι το φετιχιστικό αντικείμενο αναπαριστά το πέος που προστατεύει τον άνδρα από το φόβο του ευνουχισμού. Ο Nagler (1957), συνοψίζοντας τις ψυχαναλυτικές απόψεις σχετικά με τον φετιχισμό, τόνισε ότι ο φετιχιστής είναι ένα άτομο που προσπαθεί να ξεπεράσει τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και τα αισθήματα ανικανότητας μέσα από τη χρήση ενός άψυχου αντικειμένου, του φετίχ. Ο Zavitsianos (1971), προχωρώντας πέρα από τις απόψεις αυτές, περιγράφοντας μία ασθενή, υπέθεσε ότι το φετίχ λειτουργούσε σαν μεταβατικό αντικείμενο με σκοπό να διατηρηθεί η αίσθηση της ταυτότητας του εγώ. Stoller (1979), είδε τη φετιχιστική πράξη σαν έναν θρίαμβο έναντι κάποιου πρώιμου τραύματος. Κάποιοι ερευνητές έχουν κατορθώσει, μέσω της κλασσικής εξαρτημένης μάθησης, να αναπτύξουν την ικανότητα σε φυσιολογικούς άνδρες να έχουν στύση, ως απάντηση σε ένα ασυνήθιστο αντικείμενο. Η απάντηση όμως αυτή έδειξε ότι ελαττώνεται σύντομα με το χρόνο, γεγονός που υποδεικνύει ότι το μοντέλο αυτό δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει τη δια βίου πορεία του φετιχισμού. Η ανάπτυξη του φετιχισμού μπορεί εν μέρει να κατανοηθεί μέσα από το πλαίσιο εμπειριών στο οποίο το άτομο απορρίπτεται από τους άλλους στη διάρκεια καταστάσεων σεξουαλικής έντασης. Ο La Torrre (1980), προσπάθησε να δείξει την ανάπτυξη φετιχιστικής απάντησης σε ένα πείραμα στο οποίο 60 άνδρες εκτέθηκαν σε φωτογραφίες γυναικών που, όπως τους ειπώθηκε, θα μπορούσαν να είναι μελλοντικές σύντροφοι. Στους 30 άνδρες ανακοινώθηκε ότι είχαν απορριφθεί από τις γυναίκες αυτές, ενώ στους στους άλλους 30 ότι επιλέχτηκαν. Κατόπιν, ζητήθηκε από όλους να βαθμολογήσουν την έλξη που ένοιωθαν για την κάθε μία γυναίκα, καταρχήν για το σύνολό της, κατόπιν για τα μέρη της (π.χ. πόδι), και και τέλος για τα συνοδά αντικείμενα της γυναίκας. Οι άνδρες στους οποίους δηλώθηκε ότι είχαν απορριφθεί βαθμολόγησαν ολόκληρη τη γυναίκα ως λιγότερο ελκυστική, τα δε μέρη του σώματός της παρόμοια με τη βαθμολόγηση των ανδρών που τους δηλώθηκε ότι είχαν επιλεγεί. Η έρευνα αυτή δημιουργεί ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με το ρόλο της αυτοπεποίθησης, των προηγούμενων εμπειριών, και της αντίληψης της ανασφάλειας, στην ανάπτυξη φετιχιστικής φαντασίωσης και συμπεριφοράς. Εξετάζοντας επίσης θέματα κοινωνικής μάθησης βρέθηκε ότι, άνδρες στην προεφηβική και εφηβική ηλικία είναι πιο ευάλωτοι στο να συνδυάζουν τη σεξουαλική λειτουργία με "σύμβολα" (Gebhard, 1969) Ethology Ο Wilson (1987), συνοψίζοντας τα ethological μοντέλα για την ανάπτυξη του φετιχισμού εξέτασε το ρόλο του ενστίκτου στην συμπεριφορά ανθρώπων και ζώων. Υποστήριξε ότι η σεξουαλική ορμή ενέχεται στη διατήρηση των γονιδίων και ότι οι στρατηγικές συμπεριφοράς που εξυπηρετούν τα σεξουαλικά ένστικτα είναι αρκετά ισχυρές και διακατέχονται από άκαμπτα συναισθήματα που είναι βαθειά ριζωμένα σε κάποια "αρχαία" κομμάτια του εγκεφάλου. Ταυτοποίησε τους δύο κύριους μηχανισμούς ενστίκτων που ενέχονται, διευκρινίζοντας αρχικά το ρόλο των πρωταρχικών μηχανισμών σύμφωνα με τους οποίους ο οργανισμός αντιδρά σε σεξουαλικά ερεθίσματα, ακόμα και όταν είναι απομονωμένος από το αντίθετο φύλο. Κατόπιν, διευκρίνισε το ρόλο της εγγραφής (imprinting), έναν τύπο ειδικής μάθησης στη διάρκεια μιας κριτικής περιόδου της ανάπτυξης, ο οποίος καθορίζει τον τύπο της σεξουαλικής διέγερσης στη μετέπειτα ζωή. Αυτό πιθανότατα σχετίζεται με το οπτικό ερέθισμα στο οποίο εκτίθεται το ζώο στη διάρκεια μιας κριτικής περιόδου κατά την παιδική ηλικία. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, στην περίπτωση του φετιχισμού ο μηχανισμός εγγραφής οδηγεί σε μία λανθασμένη εντόπιση του σεξουαλικού αντικειμένου. Κοινωνιοβιολογικές απόψεις Οι Wilson (1987) και Epstein (1987), δίνοντας έμφαση στους κοινωνιοβιολογικούς παράγοντες συμπέραναν ότι, φετιχιστική συμπεριφορά παρατηρείται και στα ανώτερα θηλαστικά, πιθανόν αναπαριστά μία υψηλής βαθμίδας συμπεριφορική απάντηση-διέγερση που έχει την έδρα του στην κροταφολιμπική περιοχή, ο δε μηχανισμός της έχει πιθανόν γενετικό υπόβαθρο. Επιπλέον, μη-σεξουαλικά ένστικτα, όπως ένα ισχυρό ενδιαφέρον για εξωτερικά αντικείμενα, παίζουν πιθανόν σημαντικό ρόλο στο μηχανισμό δημιουργίας της. Καθαρά κοινωνικοί ή πολιτισμικοί παράγοντες μπορεί επίσης να επηρεάσουν τη γένεσή της, όπως για παράδειγμα η Κινέζικη κουλτούρα η οποία δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε ειδικά σημεία του σώματος (Wise, 1985). Πρώιμες αναφορές περιστατικών προσπάθησαν να συνδέσουν την εγκεφαλική δυσλειτουργία με την ανάπτυξη φετιχισμού. Για παράδειγμα, αναφέρθηκε περιστατικό με φετίχ τις παραμάνες, οι οποίες αρχικά ασκούσαν αγχολυτική δράση και αργότερα σεξουαλική διέγερση. Αριστερή κροταφική λοβεκτομή είχε σαν αποτέλεσμα την υποχώρηση της παρέκκλισης (Mitchell et al, 1954). Παρόμοια, περιστατικό με όγκο αριστερού κροταφικού λοβού εμφάνισε φετιχισμό (Ball, 1968). Κάποιο άλλο περιστατικό εμφάνισε υπερσεξουαλισμό και φετιχισμό με εστίαση στα πόδια μετά την ανάπτυξη σκλήρυνσης κατά πλάκας. Ο ασθενής παρουσίαζε σύνδρομο μετωπιαίου φλοιού και διάχυτη εγκεφαλική βλάβη με κυριότερη εντόπιση στις κροταφικές περιοχές (Huws et al, 1991). Αναφέρθηκε επίσης ανάπτυξη φετιχισμού σε άτομο με κρανιοεγκεφαλική βλάβη και έντονα παθολογικό εγκεφαλογράφημα (Pandita-Gunawardena, 1990). Πάντως, είναι αρκετά πρώιμο να δεχθούμε ότι εγκεφαλικές δυσλειτουργίες μπορεί να είναι αποκλειστική αιτία ανάπτυξης φετιχισμού. Για το λόγο αυτό, περισσότερες έρευνες θα πρέπει να εστιασθούν στην οργανική διερεύνηση των ατόμων αυτών (Mason, 1997). Οι Chalkley και Powell (1983), μελέτησαν 48 φετιχιστές και βρήκαν ότι χρησιμοποιούσαν ποικίλα αντικείμενα, όπως, ρούχα, μαλακά υλικά, παπούτσια, δερμάτινα ή λαστιχένια εξαρτήματα, με ποικίλους τρόπους, όπως, χαϊδεύοντας, γλείφοντας, τρίβοντας, καίγοντας, κόβοντας, κοιτάζοντας ή παρακολουθώντας κάποιον άλλον να τα χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα βρήκαν ότι το 58% χρησιμοποιούσε σαν φετίχ ρούχα, το 23% λαστιχένια ή πλαστικά εξαρτήματα, το 15% υποδήματα, και το 15% μέρη του σώματος, με κύρια προτίμηση το πόδι. Επίσης, το 35% είχαν ένα φετίχ, και το 45% τρία ή περισσότερα φετίχ. Πέραν του φετιχισμού, οι 16 είχαν μία επιπλέον, και οι 13, δύο επιπλέον ψυχιατρικές διαγνώσεις. Οι Gosselin και Wilson (1980), μελέτησαν 125 φετιχιστές, συγκρίνοντάς τους με φυσιολογικούς, σαδομαζοχιστές, και μετενδυματικούς. Βρήκαν ότι οι φετιχιστές παρουσίαζαν σημαντική αλληλεπικάλυψη του φαντασιακού υλικού με τους σαδομαζοχιστές, υψηλότερα σκορ στις παραμέτρους "εσωστρέφεια" και "συναισθηματικότητα" στο ερωτηματολόγιο προσωπικότητας Εysenck, καθώς και χαμηλότερη συχνότητα αναφοράς της μητέρας τους σαν "καλή γυναίκα". Ο McConaghy (1993), παρατήρησε στους φετιχιστές ότι υπήρχε ισχυρό ενδιαφέρον για το φετιχιστικό αντικείμενο από παιδικής ηλικίας, και ότι το ενδιαφέρον μετατρέπεται σε σεξουαλική διέγερση κατά την εφηβεία. Σε δείγμα φετιχιστών που προέρχονταν από θεραπευτικό κέντρο βρέθηκε συνυπάρχουσα διάγνωση παιδοφιλίας, μαζοχισμού και μετενδυματικού φετιχισμού σε ποσοστά 41%, 33% και 33% αντίστοιχα. Επίσης βρέθηκε ότι η συνύπαρξη φετιχισμού σε παιδόφιλους ήταν 22%, σε ηδονοβλεψίες 15%, σε άτομα με τηλεφωνική σκατολογία 25%, με δημόσιο αυνανισμό 18%, και ζωοφιλία 33% (Abel & Osborn, 1992). Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο ο φετιχιστής να κλέβει το φετίχ που προτιμά. Βρέθηκε ότι, το 25% των φετιχιστών προβαίνει σε αυτή την πράξη (Chackley & Powell, 1983). Υπάρχουν όμως και περιστατικά βιαιότερων εγκλημάτων. Παρατηρήθηκαν φόνοι με κεντρικό σημείο το φετιχιστικό αντικείμενο. Οι Snow & Bluestone (1969), μελετώντας τα περιστατικά αυτά υπέθεσαν ότι ο φετιχισμός είναι μία άμυνα απέναντι στην επιθυμία του φετιχιστή να σκοτώσει ή να βλάψει. Η άποψη όμως που επικρατεί είναι ότι ο φετιχισμός από μόνος του δεν συνδέεται με τη βία, αλλά απαιτείται η συνύπαρξη κάποιας ψυχιατρικής διαταραχής για να εμφανιστεί (Langevin, 1983). Όπως με όλες τις σεξουαλικές διαταραχές δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά στοιχεία για τον φετιχισμό. Είναι ευρέως γνωστό όμως, ότι, ο παθολογικός φετιχισμός είναι σπάνιος. Βρέθηκε ότι, μόνο 0,8% των ψυχιατρικών ασθενών που παρακολουθούνταν επί μία 20ετία ήταν φετιχιστές (Chalkley & Powell, 1983). Οι Gosselin & Wilson (1980), αντίθετα, βρήκαν ότι φετιχιστικές φαντασιώσεις υπήρχαν στο 60% περίπου του δείγματος των παραφιλικών και στο 18% των φυσιολογικών. Τα αντιτιθέμενα αυτά αποτελέσματα, εκτός των άλλων, υποδηλώνουν ότι ένα μικρό μόνο ποσοστό των φετιχιστών ζητούν θεραπεία. Ο φετιχισμός είναι σημαντικά πιο συχνός στους άνδρες. Η επικράτηση αυτή θεωρήθηκε ότι οφείλεται στην οπτική φύση του φετιχισμού και στην υψηλότερη ευαισθησία των ανδρών στα οπτικά ερεθίσματα (Gosselin & Wilson, 1980). Ο Flor-Henry (1987) ενοχοποιεί τη διαφορετική λεκτική και γνωσιακή λειτουργικότητα στους άνδρες, σε σχέση με τις γυναίκες, γεγονός που οφείλεται στο διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης και τρόπο πλαγίωσης του εγκεφάλου κατά την εμβρυική ηλικία, λόγω της διαφορετικής έκθεσης στην τεστοστερόνη. Παραφιλία Ποδολαγνεία Ταμπού Τοτεμισμός Ο φετιχισμός και τα αίτια του Τί είναι Φετίχ- Φετιχισμός Σεξουαλικές Παρεκκλίσεις - Φετιχισμός Valerie Steele, Fetish: Fashion, Sex, and Power, Oxford University Press, 1995. ISBN 0-19-509044-6 Bender K J 1998 New prescription for paraphilia Psychiatric Times 15:4 Block B Chapter 5 The Erotic Foot Foot Talk Brame GG, Brame WD & Jacobs J (1996) Different loving: the world of sexual dominance and submission London:Arrow Caprio FS 1967 Variations in sexual behaviour New York: Citadel Press Diagnostic and Statistical Manual of Medical Disorders (DSM) American Psychiatric Association Ellis A & Arabanel A 1961 The encyclopaedia of sexual behaviour (Vol I &II) New York: Hawthorn Books Ellis Η 1936 The Psychology of Sex (Vol I & II) New York: Random House Footage Frame Up Films, New Zealand Flugel JC 1930 The psychology of clothes London: International Universities Press Freud S 1927 In Standard Edition Vol 21 London: Hogarth Press 1961 1490-157 Gebhardt PH 1994 Fetishism and sadomasochism In Gammon L & Makinen M Female fetishism: a new look London: Lawrence & Wishart p 38 Gianni AJ, Colapietro G Slaby A Melemis SM Bowman RK 1998 Sexualization of the female foot as a response to sexually transmitted epidemics: a preliminary study Psychological Reports 83 491-498 Haeberle E J 1983 The birth of sexology: a brief history in documents John Willie's Bizarre Verlag GmbH: Benedikt Taschen 1996 Kafka M P 1996 Therapy of sexual impulsivity: the paraphilias and paraphilia-related disorders Psychiatric Times 13:6 Kaplan L 1991 Female perversions: the temptations of Emma Bovary New York: Doubleday Krafft-Ebing R 1965 Psychopathia sexualis New York: Putman's Sons Menninger KA 1961 The human mind New York: Alfred A Knopt Meyer J 1994 Scott Fitzgerald New York: Harper Collins 12-14 Nersessian F 1998 A cat as fetish: a contribution to the theory of fetishism Inter Journal Psychoanal 79:4 713-725 Richards K R 1996 Ladies of fashionleasure, perversion or paraphilia Inter Journal Physchoanalysis 77 337-351 RossiWA1990 Foot and shoe fetishism : part one Journal of Current Podiatric Medicine 39:9 9-23 RossiWA1990 Foot and shoe fetishism : part two Journal of Current Podiatric Medicine 39:10 16-20 Steele V 1996 Fetish: fashion, sex and power New York: Oxford University Press Stekel W 1964 Sexual aberrations New York: Grove Press Thompson B Soft core London: Cassell Wedeck Η E (ed) 1963 Pictorial History of Morals New York Philosophihical Library Weinberg MS Williams CJ Calhan C 1994 Homosexual foot fetishism Archives of Sexual Behaviour 23:6 611-626 Wise TN, Fagan PJ, Schmidt CW, Ponticas Y, Costa PY. 1991 Personality and sexual functioning of transvestitic fetishists and other paraphilics Journal of Nervous and Mental Disease 179:11 694-698
|
Φετιχισμός ονομάζεται η τάση "θεοποίησης" ορισμένων αντικειμένων, και η απόδοση υπερφυσικών δυνάμεων σε αυτά, απρόσιτης αλλά επιβαλλόμενης στον άνθρωπο. Στις πρωτόγονες θρησκείες το φετίχ αποτελούσε ένα αντικείμενο λατρείας. Αρχικά η λέξη προήλθε από το πορτογαλικό feitiço (φεϊτίσο = μαγγανεία) και από τα Λατινικά, factitius ή facere, που σημαίνει "για να κάνει". Οι γλωσσολόγοι πιστεύουν ότι η λέξη δημιουργήθηκε μετά την ανακάλυψη από τους Πορτογάλους εξερευνητές του 15ου αιώνα κάποιων ξύλινων ή πέτρινων ομοιωμάτων λατρείας ιθαγενών της Δ. Αφρικής. Αργότερα ο όρος fetishism χρησιμοποιήθηκε για το χαρακτηρισμό ειδικών σεξουαλικών συμπεριφορών από τους Binet (1887) και Krafft-Ebing (1886/1965).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ιππότες που λένε Νι!
|
Η εμφάνιση τους είναι σκιώδης ανάμεσα στις φυλλωσιές και τα δέντρα, φοράνε μακριές ρόμπες και κράνη με κέρατα ζώων, ενώ ο συνολικός αριθμός τους δεν φανερώνεται ποτέ. Αλλά είναι σίγουρα τουλάχιστον 6. Ο αρχηγός των ιπποτών αυτών απευθύνεται στην ομάδα του βασιλιά Αρθούρου που προσπαθεί να διαβεί το πέρασμα, έχει σχεδόν το διπλάσιο ύψος από τον Αρθούρο και φοράει κράνος με κέρατα ελαφιού. Οι υπόλοιποι ιππότες του Νι! που διακρίνονται ανάμεσα στα δέντρα, έχουν κανονικό ύψος και φοράνε κράνη με κέρατα αγελάδας. Έπειτα τους ανακοινώνει πως οι ιππότες που λένε Νι! είναι οι φύλακες των μυστικών λέξεων Νι, Πενγκ, και Νιιι-Ουόμ (Neee-Wom). Ο Αρθούρος με δέος σχολιάζει σε έναν από τους συντρόφους του πως «αυτοί που ακούν αυτά τα λόγια σπανίως επιζούν ώστε να διηγηθούν την ιστορία!» Οι ιππότες του Νι! απαιτούν την τέλεση θυσίας από τον Αρθούρο, και όταν ο Αρθούρος τους λέει πως απλά το μόνο που θέλει να κάνει είναι να διαβεί το δάσος, αντιμετωπίζει την οργή των ιπποτών οι οποίοι αρχίζουν να φωνάζουν Νιιι! Νιιι! με την ομάδα του Αρθούρου να κάνει πίσω φοβισμένη. Μετά από αυτή την εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης, ο αρχηγός των Ιπποτών που λένε Νι! απειλεί πως θα ξαναπεί Νι! εκτός και αν οι ταξιδιώτες τους προσφέρουν με έναν μικρό θάμνο (shrubbery), διαφορετικά δεν θα περάσουν ποτέ από αυτό το μέρος του δάσους ζωντανοί. Ο Αρθούρος εκφράζει απορία για το τι τους ζητείται, αντιμετωπίζει και πάλι την οργή τους ακούγοντας Νιιι!. Τελικά ο Αρθούρος και οι συνοδοιπόροι ταξιδεύουν σε ένα χωριό προς αναζήτηση κατάλληλου θάμνου, όπου ρωτώντας τους εκεί κατοίκους, ενίοτε απειλώντας τους πως θα αρχίσουν να φωνάζουν Νι! αν δεν τους δώσουν κάποιο θάμνο, καταφέρνουν να αποκτήσουν έναν θάμνο. Το θάμνο αυτόν προσφέρουν στους Ιππότες που λένε Νι!, οι οποίοι βρίσκουν πως «είναι ένας καλός θάμνος» (it is a good shrubbery).Όμως πλέον το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να αφήσουν τον Αρθούρο να περάσει γιατί δεν είναι πλέον οι ιππότες που λένε Νι!, αλλά οι ιππότες που λένε Έκκε Έκκε Έκκε Έκκε Πτανγκ Ζου Μπόινγκ, και ο Αρθούρος πρέπει να περάσει από νέα δοκιμασία, συγκεκριμένα πως πρέπει να βρει έναν νέο θάμνο, καθώς και να κόψει ένα δέντρο χρησιμοποιώντας μονάχα μια πέστροφα. Ο Αρθούρος τους ανταπαντά πως αυτό είναι παράλογο και δεν μπορεί να γίνει (it can't be done), και αμέσως οι ιππότες που μέχρι πρόσφατα έλεγαν Νι! φαίνεται να οπισθοχωρούν σαν να νιώθουν φόβο και πόνο. Ο Αρθούρος τελικά ανακαλύπτει ότι οι παράξενοι αυτοί ιππότες δεν μπορούν να αντέξουν το άκουσμα της λέξης δεν (it στην πρωτότυπη αγγλική έκδοση), και χρησιμοποιεί την λέξη αυτοί για να τους νικήσει και επιτέλους να κάνει το πέρασμα συνεχίζοντας το ταξίδι του. Η υπόθεση των ιπποτών που λένε Νι!, πέρα από την γενική σάτιρα των υποτιθέμενων ηθών της εποχής όπου διαδραματίζεται η ιστορία, έχει περιγραφεί ως παράδειγμα της σκόπιμου παράβλεψης της ιστορικής ακρίβειας σε ότι αφορά την περιγραφή της ιστορίας από την μεταμοντερνιστική / νεομεσαιωνική οπτική, παρομοίως με την συνήθη αδιαφορία για ιστορική ακρίβεια η οποία υπάρχει στα περισσότερα έργα φαντασίας. Ωστόσο, έχει εκτιμηθεί πως η απεικόνιση και συμπεριφορά των ιπποτών στην ταινία προσεγγίζει περισσότερο τον πραγματικό μεσαιωνισμό παρά την γελοιότητα των σκηνών, καθώς πολλές από τις λεπτομέρειες της ταινίας βασίζονται σε αυθεντικά μεσαιωνικά κείμενα και ιδέες, ενώ σε ότι αφορά την χρήση του Νι! αυτό θεωρείται ως παρωδία για την δυσκολία της προφοράς της μεσαιωνικής αγγλικής γλώσσας και την μεταβατική περίοδο στα τέλη του Μεσαίωνα όταν στην αγγλική γλώσσα εμφανίστηκε σημαντική μετατόπιση φωνηέντων. Larsen, Darl (2003). Monty Python, Shakespeare, and English Renaissance drama. ISBN 978-0-7864-1504-5. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2011. The Knights Who Say "Ni!" - Monty Python and the Holy Grail - YouTube Monty Python Channel Πλήρης διάλογος σε γραπτή μορφή Αρχειοθετήθηκε 2018-11-19 στο Wayback Machine. - mit.edu/../ayshames
|
Οι ιππότες που λένε Νι! (αγγλικά: Knights Who Say Ni!), εναλλακτικά και οι ιππότες του Νι (Knights of Ni), αποτελούν ομάδα χαρακτήρων στην ταινία Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης της βρετανικής ομάδας κωμικών Μόντυ Πάιθον. Οι ιππότες αυτοί επιδεικνύουν την τρομερή τους δύναμη φωνάζοντας Νιιι! Νιιι! με έντονη ένρινη στριγγλιστή φωνή, τρομοκρατώντας τον βασιλιά Αρθούρο και τους συνοιδοπόρους του που βρέθηκαν στον διάβα τους, στους οποίους απαγορεύουν την διάβαση εκτός και αν κατευναστούν μέσω της προσφοράς σε αυτούς μικρού θάμνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82_%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B5_%CE%9D%CE%B9!
|
Προεδρική Διοίκηση της Ρωσίας
|
Στις 25 Μαρτίου 2004 ο Βλαντίμιρ Πούτιν πραγματοποίησε μια σημαντική αναδιοργάνωση αυτού του θεσμικού οργάνου μέσω ενός διατάγματος. Βάση αυτού μόνο δύο αναπληρωτές διευθυντές παρέμειναν από τους αρχικούς επτά. Το Γραφείο Τύπου και το Γραφείο Πληροφοριών συγχωνεύθηκαν στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, η Διεύθυνση Αποδοχής και η Διεύθυνση Υπηκοότητας συγχωνεύθηκαν στη Διεύθυνση Προστασίας των Συνταγματικών Δικαιωμάτων των Πολιτών. Η Διεύθυνση Προσωπικού και η Διεύθυνση Κρατικών Παρασημοφορήσεων συγχωνεύθηκαν στη Διεύθυνση Προσωπικού και Κρατικών Παρασημοφορήσεων, η Διεύθυνση Πρωτοκόλλου και η Διεύθυνση Οργάνωσης συγχωνεύθηκαν στη Διεύθυνση Πρωτοκόλλου και Οργάνωσης. Η Εδαφική Διεύθυνση συμπεριλήφθηκε στη Διεύθυνση Εσωτερικής Πολιτικής. Η Οικονομική Διεύθυνση καταργήθηκε, ενώ δημιουργήθηκε η Διεύθυνση Δημόσιας Διοίκησης. Γραφείο Συμβουλίου Ασφαλείας Γραφεία των Πληρεξούσιων Απεσταλμένων στις Ομοσπονδιακές Περιφέρειες Γραφείο Προεδρικών Συμβούλων Κρατική-Νομική Διεύθυνση Προεδρική Καγκελαρία Διεύθυνση Ελέγχου Διεύθυνση Προεδρικών Λογογράφων Γραμματεία του Διευθυντή της Προεδρικής Διοίκησης Διεύθυνση Εσωτερικής Πολιτικής Διεύθυνση Εξωτερικής Πολιτικής Διεύθυνση Προσωρινού και Κρατικών Παρασημοφορήσεων Διεύθυνση Δημοσίων Υπηρεσιών Διεύθυνση Προστασίας των Συνταγματικών Δικαιωμάτων των Πολιτών Διεύθυνση Αποδοχής Διεύθυνση Επεξεργασίας Εγγράφων Διεύθυνση Επικοινωνίας και Δημόσιας Ανατροφοδότησης Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών Διεύθυνση Πρωτοκόλλου και Οργάνωσης Διεύθυνση Εμπειρογνωμόνων Διεύθυνση Διαπεριφερειακών Σχέσεων και Πολιτιστικών Επαφών με Ξένες Χώρες Αρχείο του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Επίσημη ιστοσελίδα Ιστορία (στα ρώσικα) Russia's Regent Αρχειοθετήθηκε 2013-05-21 στο Wayback Machine. του Paul Quinn-Judge, Time, 9 Δεκεμβρίου 1996.
|
Η Προεδρική Διοίκηση της Ρωσίας (γνωστή επίσης ως Επιτελείο του Προέδρου της Ρωσίας ή Εκτελεστικό Γραφείο του Προέδρου) είναι το εκτελεστικό γραφείο του προέδρου της Ρωσίας που δημιουργήθηκε με διάταγμα του Μπόρις Γέλτσιν στις 19 Ιουλίου 1991 ως θεσμικό όργανο υποστηρικτικό στη δραστηριότητα του προέδρου (τότε του Γέλτσιν) και του αντιπρόεδρου (τότε Αλεξάντρ Ρουτσκόι, της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (σήμερα Ρωσικής Ομοσπονδίας).Ο διευθυντής της προεδρικής διοίκησης, οι αναπληρωτές του, οι επικεφαλής των κύριων διευθύνσεων και υπηρεσιών και οι αναπληρωτές τους διορίζονται από τον Πρόεδρο της Ρωσίας και δεν χρειάζεται να εγκριθούν από οποιοδήποτε άλλο κυβερνητικό όργανο. Το υπόλοιπο προσωπικό διορίζεται από τον διευθυντή της προεδρικής διοίκησης.Η Προεδρική Διοίκηση της Ρωσίας βρίσκεται στη Μόσχα, όπου κατέχει γραφεία σε διάφορα κτίρια του Κιτάι-γκορόντ και στο εσωτερικό του Κρεμλίνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μανδαίοι
|
Μονοθεΐα (στοιχεία Ζωροαστρισμού). Οι Μανδαίοι πιστεύουν σε ένα Θεό, τον οποίο αποκαλούν «Χαγί», δηλαδή «Ζωντανό» ή «Ζωή», εξ ου και ο Οίκος της Ζωής που αναφέρεται συχνά στα ιερά τους κείμενα. Ακολουθούν την ηλιακή λατρεία και τούτο φαίνεται από την καθιέρωση της Κυριακής, μιας κατεξοχήν ηλιακής ημέρας, ως ημέρας λατρείας και τέλεσης των τελετουργιών του γάμου και του βαπτίσματος. Ο ήλιος, η σελήνη, τα αστέρια και οι πλανήτες είναι πολύ σημαντικά για την τελετουργική και καθημερινή ζωή. Για αυτό οι Μανδαίοι μελέτησαν επί μακρόν την κίνηση των πλανητών και συνδύασαν τη γέννηση με τα αστρολογικά σημεία του Ζωδιακού. Πιστεύουν, επίσης, ότι αυτά τα σώματα επηρεάζουν τον καιρό, τη βροχή, τη γεωργία, τους ανέμους και τις παλίρροιες και για αυτό πρέπει να μελετώνται, Ας σημειώσουμε εδώ ότι εξαιτίας του γεγονότος πως οι Μανδαίοι αντικρίζουν τον πολικό αστέρα κατά τη διάρκεια της προσευχής τους, θεωρήθηκαν αστρολάτρες, αν και κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον υπερβολικό, γιατί παρ' όλη την ενασχόληση τους οι πλανήτες και τα ουράνια σώματα είναι στοιχεία τα οποία αποφεύγουν να επικαλούνται οι Μανδαίοι στην τελετουργική τους πρακτική.Διϊσμός (στοιχεία ελληνικής φιλοσοφίας ή μανιχαϊσμού). Πιστεύουν σε διϊσμό δύσκολα όμως να ορισθεί αυτός λόγω πολλών αντιφατικών θέσεων.Επαναλαμβανόμενο Βάπτισμα. (στοιχεία Ινδουισμού). Το Βάπτισμα αντιπροσωπεύει την κατεξοχήν τελετουργική επικοινωνία τους με το Θείο, μέσω του ζώντος ύδατος, μιας ιδέας που απαντάται μαζί με την άποψη περί του ενδύματος της ψυχής στην ερμητική και αλχημική παράδοση. Το ζων ύδωρ είναι εκείνο που μπορεί να καθαρίσει τον πιστό μετά τη σεξουαλική επαφή, τη γυναίκα μετά την έμμηνο ρύση, εκείνον που άγγιξε κάποιο πτώμα. Έτσι επαναλαμβάνουν το Βάπτισμα πολύ τακτικά.Μεταθανάτια ζωή (στοιχεία μονοθεϊστικών θρησκειών). Οι Μανδαίοι πιστεύουν στη μεταθανάτια ζωή, στην οποία υπάρχει η ιδέα της ανταμοιβής ή της τιμωρίας. Ο αμαρτωλός τιμωρείται στην αλ-Ματαράθι και κατόπιν εισέρχεται στον Παράδεισο. Η ιδέα της αιώνιας τιμωρίας εκλείπει παντελώς, γιατί ο Θεός θεωρείται φιλεύσπλαχνος και ελεήμων.Ασκητισμός. Ο ασκητισμός, η αυταπάρνηση και η απλότητα είναι στοιχεία απαραίτητα για την ορθή θρησκευτική πρακτική ανάμεσα στους Μανδαίους, Η πώληση της τροφής είναι ανεπιθύμητη, καθώς προορίζεται για εκείνους που την έχουν ανάγκη. Το στόλισμα των τάφων και η επίσκεψη σε νεκροταφεία είναι επίσης απαγορευμένη, καθώς εκεί ενοικεί η σκιά, δηλαδή το σώμα. Ένα σώμα το οποίο, ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ζωής του χρειάζεται να παραμένει ακέραιο. Κανένα τμήμα του δεν πρέπει να αποκόβεται και σε τούτη την απαγόρευση περιλαμβάνεται και η περιτομή. Ιερή θεωρείται η χειραψία και λέγεται πως ήταν οι πρώτοι που καθιέρωσαν αυτόν τον τρόπο χαιρετισμού και συμφωνίας, ως σύμβολο σεβασμού και τιμής. Ονομάζουν τη χειραψία «αϊντίντ γκίστα» ή χέρι της τιμής. Συμφωνία που επισφραγίστηκε με χειραψία, δεν επιτρέπεται να αθετηθεί με κανένα τρόπο.Ο Μανδαίοι τρέφουν μεγάλο σεβασμό για τα ποτάμια και προσπαθούν να ζουν δίπλα τους. Το μεγαλύτερο αμάρτημα που περιγράφεται στα Ιερά Βιβλία τους είναι η ούρηση σε κάποιο ποτάμι. Ωστόσο, εντέλλεται η εναπόθεση της τροφής που απομένει από μία τελετουργία, για να φάνε από αυτήν τα ψάρια του ποταμού. Εκτός από τα ποτάμια υπάρχουν και άλλοι ιεροί τόποι για προσκύνημα. Τέτοιοι θεωρούνται το Αϊν Σαμς στην Αίγυπτο, ο Οίκος του Χαγί στη Μέκκα, ο Οίκος του Βράχου στην Ιερουσαλήμ, το τζαμί Ουμαγιάντ στη Δαμασκό, ο ναός του Χαράν κ.ο.κ. Αυτοί οι ιεροί τόποι θεωρούνται πως χτίστηκαν αρχικά από τους Μανδαίους, αλλά αργότερα τους απαγορεύτηκε να τους χρησιμοποιούν ως τόπους προσκυνήματος. Στη μανδαϊκή θρησκεία το ανθρώπινο πνεύμα έχει δύο επίπεδα, το ανώτερο και θείο (νασίμτα), που έρχεται από τον Θεό, και το κατώτερο (ρουχά). Το κατώτερο συνδέεται με τη ζωή και τις επιθυμίες, Για αυτό θεωρείται ως το πνεύμα που εισάγει την έννοια του κακού. Το ανώτερο ενσωματώνει όλες τις θεϊκές επιδράσεις. Καθώς οι δύο δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα πνεύματα αντιμάχονται, έχει ιδιαίτερη σημασία για τον πιστό να ενδυναμώνει το ανώτερο πνεύμα μέσω των πνευματικών ασκήσεων και την αποχή από το κακό. Εκείνοι που κατορθώνουν να εξυψωθούν στην τάξη των πνευματικά εξελιγμένων ονομάζονται αλ νασουράι. Αρκετοί Μανδαίοι θεωρούν πως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και πιθανώς ο Ιησούς ανήκαν σε αυτή την υψηλή τάξη. Η ουσία της μανδαϊκής θρησκείας θα μπορούσαμε να πούμε πως βρίσκεται στην αντίληψη για την κάθοδο της ψυχής μέσα στην ύλη. Το κεντρικό θρησκευτικό βιβλίο των Μανδαίων είναι η Γκινζά Ρμπα, «ο Θησαυρός», που περιέχει μυθολογικές, θεολογικές και ηθικές αφηγήσεις, καθώς και ύμνους που χρησιμοποιούνται για τη λειτουργία των νεκρών. Υπάρχουν πολλά άλλα, λιγότερο κεντρικά έργα, γραμμένα κυρίως στην ανατολική Αραμαϊκή ή Μανδαϊκά, όπως ονομάζονται Το περιεχόμενό τους ποικίλει και πολλά έχουν μαγικά κείμενα και εξορκισμούς. Η συλλογή των βιβλίων ξεκίνησε τηνεποχή του Ισλάμ και σύντομα οι Μανδαίοι ταίριαξαν με την κορανική άποψη για τους Σαβαίους, τους «βαπτιστές». Το Βάπτισμα είναι κεντρικό θέμα της λατρείας των Μανδαίων, ενώ το μανδαϊκό ιερό, το Μάντι, είναι ένας πολύ απλός και μικρός οίκος με επικλινή οροφή. Εμπρός του βρίσκεται μια μικρή δεξαμενή, η οποία συνδέεται με το γειτονικό ποτάμι. Το εκάστοτε ποτάμι ονομάζεται «Ιορδάνης» και χρησιμοποιείται για το βάπτισμα. Η όλη περιοχή περιβάλλεται από έναν υψηλό φράκτη ή τοίχο και το βάπτισμα τελείται Κυριακές, ενώ κάθε πιστός βαπτίζεται αρκετές φορές κάθε χρόνο. Το μανδαϊκό βάπτισμα μπορεί να συγκριθεί με τη χριστιανική κοινωνία και την ισλαμική προσευχή, σαλμπτ. Άλλο κεντρικό τυπικό της μανδαϊκής θρησκείας είναι η λειτουργία των νεκρών, με απ αγγελίες στίχων από το Γκίνζα. Η ψυχή απελευθερώνεται από το σώμα την τρίτη ημέρα από τη στιγμή του θανάτου, ενώ στην όλη διαδικασία παίζουν κεντρικό ρόλο τα γεύματα. Οι παραδοσιακοί μανδαϊκοί τάφοι δε στολίζονται, καθώς το μόνο που φέρουν είναι το σκοτεινό σώμα. Ωστόσο, σε μεταγενέστερες εποχές αυτά τα έθιμα προσαρμόστηκαν σε μωαμεθανικά έθιμα. Τα ήθη των Μανδαίων δεν είναι όλα πολύ διαφορετικά από εκείνα των lουδαίων και οι νόμοι τους εφαρμόζονται από όλους, άνδρες ή γυναίκες, αρχηγούς ή μη. Τα σημαντικότερα αφορούν στη μονογαμία, τους διαιτητικούς κανόνες και την ελεημοσύνη. Σύμφωνα με τους Μανδαίους ο κόσμος είναι αποτέλεσμα δύο δυνάμεων, του κόσμου του φωτός, που βρίσκεται στον βορρά, και του κόσμου του σκότους, που βρίσκεται στον νότο. Και για τους δύο κόσμους υπάρχουν κυβερνήτες, ενώ γύρω από τους κυβερνήτες απλώνονται μικρότεροι θεοί, οι βασιλείς. Οι δύο δυνάμεις αντιμάχονται μεταξύ τους και εξαιτίας της διαμάχης τους δημιουργήθηκε ο κόσμος, δίχως τη συναίνεση του κυβερνήτη του φωτός. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τα πιστεύω τους, δημιουργήθηκε από τις δυνάμεις του σκότους. Ωστόσο, μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας «κρυμμένος Αδάμ», η ψυχή, που προέρχεται από τον κόσμο του φωτός. Η στιγμή του θανάτου είναι η μέρα της απελευθέρωσης. Η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα και ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι στα βασίλεια του φωτός. Μόνον οι Μανδαίοι και οι αναμάρτητοι καταφέρνουν να φέρουν σε πέρας τούτο το ταξίδι. Όλοι οι άλλοι καταλήγουν στην κόλαση. Μια κόλαση, όμως, που δεν είναι αιώνια, καθώς στο τέλος του κόσμου θα έλθει η κρίση και όλοι θα υψωθούν στα βασίλεια του φωτός. Τέλος οι Μανδαίοι τηρούν Θεία ευχαριστία με άρτο και ύδωρ και αποδέχονται τις δέκα εντολές (στοιχεία Ιουδαϊσμού), ασπάζονται την πολυγαμία (στοιχεία Μωαμεθανισμού), την παμφαγία και αποκρούουν τη νηστεία και την περιτομή, αρνούμενοι ακόμη τον Αβραάμ, Μωυσή, Χριστόν και Μωάμεθ ως Προφήτες. Οι δε μανδαϊκοί ναοί πολύ μικροί μοιάζουν με τους χριστιανικούς χωρίς κωδωνοστάσια, διατηρούν τρεις βαθμούς ιεροσύνης που μετέχουν και γυναίκες. Στους ναούς εισέρχονται μόνο οι ιερείς ενώ οι πιστοί παραμένουν όρθιοι στον νάρθηκα (σκεπαστός πρόναος χώρος). Σήμερα σχεδόν διώκονται στο Ιράκ από τους φανατικούς μουσουλμάνους οι οποίοι και τους αποκαλούν «Σαϊτάν» (= οπαδοί του Σατανά). Brandt, Die mandäische Religion (1881). Φ. Βαφείδου, Εκκλησιαστική Ιστορία τ.Β΄ σ.39 και τ.Γ΄ σ.226 Drower E. S., Mandaeans of Iraq and Iran, Leiden, 1962. Βερνίκος Ν., Μανδαίοι: ο τέταρτος λαός της Βίβλου, Ιάμβλιχος, (Αθήνα, 2004). Mandaean World- Πληροφορίες για τους Μανδαίους που περιλαμβάνουν την ιστορία των Μανδαίων, τη μανδαϊκήγλώσσα και τη μανδαϊκή λογοτεχνίαMandaean scriptures: Γκινζά Ρμπά and Χαράν Γκαγουάθα κείμενα και αποσπάσματαMandaean Book of John the Baptizer: Το υλικό αντλείται από το βιβλίο του G.R.S Mead με τίτλο Η Μανδαϊκή Βίβλος του Άγιου Ιωάννη του Βαπτιστή.Αποσπάσματα από το βιβλίο της E. S. Drower, Mandaeans of Iraq and Iran, Leiden, 1962
|
Οι Μανδαίοι ήταν αρχαίος λαός της Μεσοποταμίας με ιδία γλώσσα (μανδαϊκή) και θρησκεία (Μανδαϊσμός). Ο λαός αυτός έγινε γνωστός κατά τον 17ο αιώνα από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη α Ζεσού στην Περσία ως αιρετικοί, φέροντες αυτό το όνομα (εκ του Manda de Chaje = Λόγου ή Δύναμη της Ζωής, όπως κατ' ερμηνεία αποδόθηκε), καθώς επίσης και με το όνομα «Ζαβίρ», (στη γλώσσα τους = «βαπτιστές») ανερχόμενοι πάντως σε πολλές χιλιάδες. Η προέλευση της μανδαϊκής θρησκείας είναι δύσκολο να ανιχνευθεί, καθώς είναι πολλά τα στοιχεία επιρροών από άλλες θρησκείες. Το πιθανότερο είναι πως οι Μανδαίοι ανήκουν σε μια προ-χριστιανική εποχή και συνδέονται με τον περσικό Γνωστικισμό, αν και αρκετοί ιστορικοί τοποθετούν την προέλευσή τους στον 1ο ή 2ο μ.Χ. αιώνα. Ο ίδιος ο ιεραπόστολος και άλλοι ιστορικοί θεωρούσαν αυτό τον λαό να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή ή ότι είναι συνέχεια της σέκτας στην οποία ανήκε ο Ιωάννης, δηλαδή των Εσσαίων. Στοιχεία της γλώσσας τους, ωστόσο, υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ. Οι Μανδαίοι φαίνεται πως κατείχαν ισχυρή θέση στη Βαβυλώνα, αλλά την έχασαν με την εμφάνιση των Σασσανιδών το έτος 226 μ.Χ. Στην εποχή του Μάνη υπήρξαν πολλές επαφές ανάμεσα σε αυτόν και τους Μανδαίους, άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές. Με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ., οι Μανδαίοι θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου. Όμως, οι σχέσεις των Μανδαίων με το Ισλάμ δεν ήταν οι καλύτερες, καθώς ο Μωάμεθ επονομάζεται στα κείμενά τους «δαίμων Μπιζμπάτ». Τούτο είχε ως αποτέλεσμα να μετακινηθούν στις βαλτώδεις περιοχές του βόρειου Ιράκ, όπου παρέμειναν επί μακρό χρονικό διάστημα. Μόλις τον περασμένο αιώνα άρχισαν να επιστρέφουν στις πόλεις, ιδιαίτερα στη Νασιρίγια, στη Βαγδάτη και στην Μπάσρα (Βασόρα), όπου πολλοί εργάζονταν ως την αμερικανική επέμβαση ως αργυροχρυσοχόοι, σιδηρουργοί και ναυπηγοί. Μανδαίοι, επίσης, βρίσκονται σε μικρότερες πόλεις ανάμεσα στη Βαγδάτη και την Μπάσρα, καθώς και σε πόλεις του νοτιοδυτικού Ιράν, όπως η Αχβάζ και η Σουστάρ. Σήμερα η μανδαϊκή θεολογία απειλείται σοβαρά, καθώς είναι δύσκολη η στρατολόγηση νέων ιερέων και πολλές θέσεις μένουν κενές, Οι Μανδαίοι έχουν συνήθως υψηλή εκπαίδευση, αλλά γνωρίζουν λίγα για την παλιά γλώσσα και τις γραφές, ενώ σπάνια παρακολουθούν τελετουργίες, κυρίως γάμους, Ωστόσο, είναι υπερήφανοι για την κληρονομιά τους και συχνά ισχυρίζονται πως ανήκουν σε μια θρησκεία παλαιότερη από τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9
|
Φιλμ νουάρ
|
Το τι ορίζει το φιλμ νουάρ και σε ποια κατηγορία ανήκει προκαλεί ακόμα έριδες και συζητήσεις. "Θα ήταν υπεραπλούστευση αν αποκαλούσαμε το φιλμ νουάρ ονειρικό, παράξενο, ερωτικό, αμφίσημο και σκληρό": το σύνολο των ιδιοτήτων αυτών, το οποίο αποτελεί την πρώτη από μια σειρά προσπαθειών να βρεθεί ένας ορισμός για το φιλμ νουάρ, προέρχεται από τους Γάλλους κριτικούς Ραϊμόν Μπορντ και Ετιέν Σομετόν και το βιβλίο τους Πανόραμα του αμερικανικού φιλμ νουάρ 1941–1953 (1955), τονίζουν ότι δεν ενσωματώνουν όλα τα φιλμ νουάρ και τις 5 αυτές ιδιότητες στον ίδιο βαθμό. Αν και το φιλμ νουάρ συχνά ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο σκηνοθετικό στυλ εκτός των συμβατικών χολιγουντιανών πλαισίων, το οποίο δίνει έμφαση στο χαμηλό φωτισμό και στις άνισες συνθέσεις, οι ταινίες που χαρακτηρίζονται με αυτό τον όρο παρουσιάζουν μια ποικιλία σκηνοθετικών στυλ, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ταιριάζουν απόλυτα με το κλασικό χολιγουντιανό ρεύμα (mainstream). Επίσης, παρουσιάζουν και ποικιλία στο είδος τους: αστυνομικές ταινίες, δικαστικά δράματα, ρομαντικά ειδύλλια, κοινωνικά δράματα. Αν και το φιλμ νουάρ συχνά συνδέεται με αστικό σκηνικό, πολλές κλασικές ταινίες λαμβάνουν χώρα σε μικρές πόλεις, προάστια, αγροτικές περιοχές ή ακόμα και στο δρόμο. Συνεπώς, το σκηνικό δεν μπορεί να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα του είδους, όπως στο γουέστερν. Παρομοίως, αν και ο ιδιωτικός ντετέκτιβ και η φαμ φατάλ αποτελούν χαρακτηριστικούς τύπους του είδους, δεν εμφανίζονται συχνά στην πλειοψηφία των ταινιών του είδους. Συνεπώς, ούτε οι χαρακτήρες αποτελούν καθοριστικό παράγοντα του είδους, όπως στις αστυνομικές ταινίες. Τέλος, το φιλμ νουάρ δεν βασίζεται ούτε σε προφανή τεράστια υπερφυσικά στοιχεία όπως οι ταινίες τρόμου, ούτε στα υποθετικά άλματα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας ούτε στις μουσικές χορογραφίες του μιούζικαλ.Γι’ αυτό το λόγο, ορισμένοι ειδικοί, όπως ο ιστορικός ταινιών Τόμας Σατζ αντιμετωπίζει τα φιλμ νουάρ όχι ως ξεχωριστό κινηματογραφικό είδος, αλλά ως στυλ, ενώ ο Άλεν Σίλβερ, Αμερικανός κριτικός, αναφέρεται σε αυτό ως "κύκλο" και "φαινόμενο", αν και προβάλλει το επιχείρημα ότι διαθέτει, όπως και άλλα είδη, ένα συγκεκριμένο σύνολο οπτικών και θεματικών συμβόλων. Χαρακτηριστικά των φιλμ νουάρ αποτελούν οι κυνικοί ήρωες, οι έντονοι φωτισμοί, οι συχνές αναδρομές στο παρελθόν (flashbacks), οι ίντριγκες και κάποια υπόγεια δείγματα υπαρξιστικής φιλοσοφίας. Ο χαμηλός φωτισμός πολλών κλασικών φιλμ νουάρ σχετίζεται με τις έντονες αντιθέσεις και την ποικιλία δραματικών φωτοσκιάσεων, ενός στυλ γνωστού ως κιαροσκούρο, όρος δανεισμένος από τη ζωγραφική της Αναγέννησης. Οι σκιές περσίδων ή καγκελωτής κουπαστής σκάλας που πέφτουν πάνω σε έναν ηθοποιό, έναν τοίχο ή ένα ολόκληρο σκηνικό είναι ένα κλασικό σκηνογραφικό κάδρο στο φιλμ νουάρ και είχε γίνει ήδη κλισέ πριν από την περίοδο του νεο-νουάρ. Τα πρόσωπα των χαρακτήρων μπορεί να κρύβονται εν μέρει ή ολόκληρα στο σκοτάδι, ενώ η ασπρόμαυρη κινηματογραφική λήψη θεωρείται σχεδόν απαραίτητη για μια ταινία του είδους, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται και εξαιρέσεις (π.χ. Party Girl, Δεσμώτης του Ιλίγγου κ.ά.) Άλλα οπτικά μέσα που χρησιμοποιούνται συχνά είναι οι λήψεις ανθρώπων που καθρεφτίζονται σε έναν ή περισσότερους καθρέφτες, πλάνα μέσα από κυρτό ή παγωμένο γυαλί, παραμόρφωση εικόνας, απροσδόκητες γωνίες λήψης, λοξά κάδρα κλπ. Από την άλλη πλευρά, η υποβλητική μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο, όπως και οι ήχοι στο νουάρ: ψυχρές φωνές στα τηλέφωνα, φρένα αυτοκινήτων στους δρόμους, ο ήχος γυναικείων τακουνιών στο δρόμο ή το πεζοδρόμιο, πόρτες που τρίζουν, πυροβολισμοί κ.ά. Τα φιλμ νουάρ τείνουν να έχουν ασυνήθιστα περίπλοκα σενάρια, συχνά περιλαμβάνοντας φλάσμπακ και άλλες τεχνικές μοντάζ που διακόπτουν και συχνά επισκοτίζουν την αφηγηματική αλληλουχία. Χαρακτηριστικό στοιχείο ενός νουάρ αποτελεί επίσης η αφήγηση off. Αν και στην κλασική περίοδο, το νουάρ σχετίζεται με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, συνήθως από τον πρωταγωνιστή, ο Στίβεν Νηλ σημειώνει ότι η τριτοπρόσωπη αφήγηση απαντάται συχνότερα σε φιλμ νουάρ ημι-ντοκιμαντερίστικου στυλ. Κατά την κλασική περίοδο, για παράδειγμα, στην ταινία Η κυρία της λίμνης (1947), η λήψη γίνεται ολοκληρωτικά από την οπτική γωνία του ήρωα Φίλιπ Μάρλοου: το πρόσωπο του πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη Ρόμπερτ Μοντγκόμερι φαίνεται μονάχα μέσα από καθρέφτες. Κύρια θέματα του είδους είναι η ζήλια, ο φόνος, η προδοσία, ο φαταλισμός, η απιστία. Το έγκλημα, κυρίως κάποια δολοφονία, είναι στοιχείο σχεδόν όλων των φιλμ νουάρ, με κύριο κίνητρο εκτός από την απληστία τη ζήλια. Η βασική πλοκή συνήθως περιλαμβάνει κάποια έρευνα για την εξιχνίαση του εγκλήματος από έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, έναν αστυνομικό, που συνήθως δρα μόνος του, ή από κάποιον ερασιτέχνη με μεγάλο ενδιαφέρον. Κοινά στοιχεία πολλών σεναρίων είναι το ότι οι πρωταγωνιστές εμπλέκονται σε ληστείες ή τεχνάσματα εξαπάτησης ή σε δολοφονικές συνωμοσίες με στοιχεία την απιστία και τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ ηρώων. Λανθασμένες υποψίες και κατηγορίες είναι επίσης συχνά στοιχεία της πλοκής, όπως και η προδοσία. Οι ταινίες νουάρ τείνουν να αναπτύσσονται γύρω από ήρωες με περισσότερα ελαττώματα και ηθικά διλήμματα από το μέσο όρο, συχνά ξεπεσμένους χαρακτήρες ή απόκληρους. Το κάπνισμα αποτελεί ευρεία συνήθεια. Αρχετυπικοί χαρακτήρες αποτελούν οι: σκληροτράχηλοι ντετέκτιβ φαμ φατάλ διεφθαρμένοι αστυνομικοί ζηλόφθονες σύζυγοι πράκτορες ασφαλιστικών εταιριών κ.ά.Οι ταινίες του είδους συνδέονται με κάποιο αστικό σκηνικό και συγκεκριμένα ορισμένες πόλεις, συνήθως το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο, η Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Κέντρα δράσης αποτελούν μπαρ, νυχτερινά μαγαζιά και λέσχες τυχερών παιχνιδιών. Η κορύφωση πολλών ταινιών λαμβάνει χώρα σε βιομηχανικό σκηνικό π.χ. διυλιστήρια, εργοστάσια, αμαξοστάσια τρένου, μονάδες παραγωγής ενέργειας κ.ά. Στην φαντασία τόσο του κοινού όσο και των κριτικών συχνά, στα φιλμ νουάρ είναι πάντα νύχτα και πάντοτε βρέχει. Στον αντίποδα βρίσκεται μια μεταγενέστερη τάση κυρίως στη νεο-νουάρ εποχή, όπου οι ιστορίες παράνοιας, απάτης, αποπλάνησης και διαφθοράς λαμβάνουν χώρα υπό το φως του ήλιου, συχνά και σε ερημικά τοπία. Το φιλμ νουάρ συχνά περιγράφεται ως απαισιόδοξο. Οι πιο χαρακτηριστικές ιστορίες περιγράφουν ανθρώπους σε καταστάσεις που μπλέκονται άθελά τους και χωρίς να τις έχουν προκαλέσει οι ίδιοι, παλεύοντας ενάντια στη μοίρα τους, καθώς φαίνονται συχνά "καταδικασμένοι". Οι ταινίες απεικονίζουν έναν κόσμο που είναι εγγενώς διεφθαρμένος και αυτές της κλασικής περιόδου σχετίζονται από πολλούς κριτικούς με το αμερικανικό κοινωνικό τοπίο της εποχής, δηλαδή την έντονη ανησυχία και αποξένωση που ακολούθησε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συχνά το φιλμ νουάρ χαρακτηρίζεται ως "ηθικά ασταθές"., αν και ο Κινηματογραφικός Κώδικας Χέιζ υποχρέωνε όλες τις ταινίες της κλασικής περιόδου να δείχνουν ότι η αρετή πάντοτε στο τέλος επιβραβεύεται και η φαυλότητα τιμωρείται αυστηρά, εφόσον δεν συνοδεύεται από όνειδος και λύτρωση. Πολλά μεταγενέστερα νουάρ ξεφεύγουν από αυτό τον κανόνα, με το "κακό να θριαμβεύει" π.χ. στην ταινία Chinatown (1974). Εξάλλου, κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζουν οι ευφυείς ατάκες των ταινιών, όπως στο Πάθος και Αίμα (1946) και στην Κυρία από τη Σαγκάη (1947), συχνά εμποτισμένες με μικρά σεξουαλικά υπονοούμενα και αυτοαναφορικό χιούμορ. Η αισθητική των ταινιών νουάρ έχει επηρεαστεί βαθύτατα από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, καλλιτεχνικό κίνημα των δεκαετιών του ‘10 και του '20 που επηρέασε το θέατρο, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο. Από την ακμάζουσα κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ και αργότερα υπό την απειλή της ολοένα και επεκτεινόμενης κυριαρχίας των Ναζί δόθηκε η ευκαιρία μετανάστευσης σε πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες του κινηματογράφου που εργάζονταν στη Γερμανία και είτε σχετίζονταν άμεσα με το κίνημα του εξπρεσιονισμού ή υπήρξαν μαθητές παλαιότερων εκπροσώπων του κινήματος. Σκηνοθέτες όπως ο Φριτς Λανγκ, ο Ρόμπερτ Σιόντμακ και ο Μάικλ Κερτίζ έφεραν μαζί τους ένα στυλ με δραματικούς φωτισμούς και μια ψυχολογικά εκφραστική προσέγγιση στο σκηνοθετικό "κάδρο". Για παράδειγμα, η ταινία του Φριτς Λανγκ Ο Δράκος του Ντίσελντορφ (1931), δυο χρόνια πριν από τη φυγή του από τη Γερμανία, είναι ανάμεσα στις πρώτες μεγάλες αστυνομικές ταινίες του ομιλούντος κινηματογράφου με ένα χαρακτηριστικό στυλ σκηνοθεσίας και σενάριο που θυμίζει νουάρ, όπου ο πρωταγωνιστής είναι ένας εγκληματίας. Ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία του Λανγκ, η οποία εισήγαγε το θέμα της εγκληματικής παθολογίας.Το 1931, ο Κερτίζ βρισκόταν στο Χόλιγουντ ήδη μια δεκαετία και παρήγε περίπου 6 ταινίες το χρόνο. Ανάμεσα στις πρώτες ομιλούσες ταινίες του Χόλιγουντ αδιαμφισβήτητα "νουάρ" είναι οι ταινίες του 20.000 χρόνια στο Σινγκ Σινγκ (1932) και Ιδιωτικός Ντετέκτιβ 62 (1933). Εξίσου με το σενάριο και την ατμόσφαιρα πλησιάζει το είδος και η ταινία τρόμου Ο Αόρατος Άνθρωπος (1933), σε σκηνοθεσία του Άγγλου Τζέιμς Γουέιλ και φωτογραφία του Αμερικανού Άρθουρ Έντισον, ο οποίος έπειτα συμμετείχε στην παραγωγή της ταινίας Το Γεράκι της Μάλτας (1941), που θεωρείται ευρέως μια από τις μεγαλύτερες ταινίες νουάρ της κλασικής εποχής τους. Μάλιστα το 1989 θεωρήθηκε αμερικανικός κινηματογραφικός θησαυρός και επιλέχθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου να διατηρηθεί ως ταινία μεγάλης «ιστορικής, πολιτιστικής και αισθητικής» αξίας.Την ίδια περίοδο, σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ ήταν και ο Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ, γεννημένος στη Βιέννη αλλά έχοντας μεγαλώσει στις ΗΠΑ. Ταινίες του όπως το Σαγκάη Εξπρές (1932) και Ο Διάβολος είναι γυναίκα (1935) με τον ερωτισμό και τη μπαρόκ αισθητική τους οπτική αντικατοπτρίζουν ιδιαίτερα τα βασικά στοιχεία του φιλμ νουάρ. Η εμπορική επιτυχία της ταινίας του Τζόζεφ φον Στέρνμπεργκ, Οι νύχτες του Σικάγου (1927), έφερε την τάση στο Χόλιγουντ για γκανγκστερικές ταινίες.Μια επίσης σημαντική παράλληλη του φιλμ νουάρ πορεία, η οποία πιθανότατα το επηρέασε σαν είδος, ήταν ο γαλλικός ποιητικός ρεαλισμός της δεκαετίας του ‘30, με το ρομαντικό μοιρολατρικό του ύφος και τους "καταδικασμένους" του ήρωες. Ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες που δεν αυτοχαρακτηρίζονταν φιλμ νουάρ, ίσως καμιά να μην είχε μεγαλύτερη επίδραση στην ανάπτυξη του είδους από τον αμερικάνικο Πολίτη Κέιν (1941) του Όρσον Ουέλς. Η οπτική του περιπλοκή και το σύνθετο σενάριο, καθώς και η φωνή της αφήγησης από την αρχή ως το τέλος της ταινίας είχαν απήχηση σε δεκάδες κλασικά φιλμ νουάρ.Το είδος επηρέασε επίσης και ο ιταλικός νεορεαλισμός της δεκαετίας του ‘40 με το ντοκιμαντερίστικο ύφος του που απέπνεε αυθεντικότητα. Το Χαμένο Σαββατοκύριακο (1945) του Μπίλι Γουάιλντερ αφηγείται την ιστορία ενός αλκοολικού με ύφος παρεμφατικό του νεορεαλισμού. Ο Ζυλ Ντασέν στη Γυμνή Πόλη (1948) απέδωσε στους νεορεαλιστές την έμπνευσή του για τη φωτογραφία της ταινίας με μη-επαγγελματίες του είδους. Αυτή η ημι-ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση χαρακτήρισε σημαντικό αριθμό ταινιών στα τέλη του ‘40 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘50. Η κύρια λογοτεχνική επιρροή στο φιλμ νουάρ ήταν η σχολή του αμερικανικού αστυνομικού μυθιστορήματος του αποκαλούμενου Hardboiled με ηγέτη στην πρώτη της περίοδο τον συγγραφέα Ντάσιελ Χάμετ και έπειτα τον Τζέιμς Κέιν, του οποίου το μυθιστόρημα Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές εμφανίστηκε το 1934, καθώς και τα λεγόμενα "πολτοπεριοδικά" (pulp magazines). Οι κλασικές ταινίες Το Γεράκι της Μάλτας και Το γυάλινο κλειδί (1942) βασίστηκαν σε μυθιστορήματα του Χάμετ, ενώ μυθιστορήματα του Κέιν αποτέλεσαν βάση για τις ταινίες Κολασμένη Αγάπη (1944), Θύελλα σε μητρική καρδιά (1945), Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές (1946) και Slightly Scarlet (1956). Μια δεκαετία νωρίτερα από την "κλασική περίοδο", ένα έργο του Χάμετ αποτέλεσε πηγή για το γκανγκστερικό μελόδραμα City Streets (1931), σε σκηνοθεσία Ρούμπεν Μαμούλιαν και φωτογραφία Λι Γκαρμς, ο οποίος συνεργαζόταν στενά με τον Στέρνμπεργκ. Με μια μίξη ύφους και σεναρίου με πολλά χαρακτηριστικά νουάρ, βγήκε στις αίθουσες ένα μήνα πριν το Μ, Ο Δράκος του Ντίσελντορφ (1931) του Λανγκ και θεωρείται η πρώτη μεγάλη επιτυχία του είδους.Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ σύντομα έγινε ο γνωστότερος εκπρόσωπος της αμερικάνικης σχολής, με πρώτο του έργο τον μεγάλο ύπνο (1939). Τα μυθιστορήματά του έγιναν μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, ενώ είχε επιτυχία και σαν σεναριογράφος ταινιών. Ο Τσάντλερ, όπως και ο Χάμετ, επικεντρωνόταν περισσότερο στο χαρακτήρα του ντετέκτιβ στις ιστορίες του, ενώ ο Κέιν δημιουργούσε λιγότερο ηρωικούς πρωταγωνιστές και εστίαζε στην ψυχολογική ανάλυσή τους παρά στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Για τη μεγαλύτερη περίοδο της δεκαετίας του ‘40, ένας από τους πιο παραγωγικούς και επιτυχημένους συγγραφείς του είδους ήταν ο Κόρνελ Γούλριτς: κανενός το έργο δεν αποτέλεσε τη βάση για περισσότερα φιλμ νουάρ της κλασικής περιόδου, καθώς στην περίπτωσή του φτάνουν τα 13 (π.χ. Μαύρος Άγγελος (1946), Deadline at Dawn (1946) και Άγχος μέσα στη νύχτα (1947).Άλλη μια σημαντική λογοτεχνική πηγή για το φιλμ νουάρ υπήρξε ο Γουίλιαμ Μπέρνετ, ο οποίος έγραψε το 1929 το πρώτο του μυθιστόρημα, το Μικρός Καίσαρας, που έγινε επιτυχία το 1931 από τη Warner Bros.. Την επόμενη χρονιά, ο Μπέρνετ προσελήφθη για τη συγγραφή των διαλόγων του Σημαδεμένου, ενώ η ταινία Beast of the City προήλθε από διασκευή ενός από τα βιβλία του και χαρακτηρίζεται ως νουάρ, παρά την πρώιμη εποχή της. Οι δεκαετίες του ‘40 και του ‘50 γενικότερα θεωρούνται ως η "κλασική περίοδος" του αμερικανικού φιλμ νουάρ. Πλέον, αναφέρεται συχνότερα ως το πρώτο πραγματικό φιλμ-νουάρ η ταινία Ο Ξένος του Τρίτου Ορόφου (1940) του σκηνοθέτη Μπόρις Ίνγκστερ, αν και αρχικά δεν είχε αναγνωριστεί ως το ξεκίνημα μιας νέας τάσης, πόσο μάλλον ενός νέου κινηματογραφικού είδους. Τα περισσότερα φιλμ νουάρ της κλασικής περιόδου ήταν χαμηλού κόστους ταινίες χωρίς διάσημους ιδιαίτερα πρωταγωνιστές. Σε αυτό το πλαίσιο, καθώς συγγραφείς, σκηνοθέτες, φωτογράφοι κ.ά. δεν περιορίζονταν από συμβατικά στοιχεία που "θα έπρεπε να έχει" κάθε ταινία μεγάλης χολιγουντιανής παραγωγής, ήταν ελεύθεροι σε πειραματισμούς: για παράδειγμα, δυο διαφορετικές τάσεις που προέκυψαν ήταν αρχικά το εξπρεσιονιστικό στυλ και στη συνέχεια το ημι-ντοκιμαντερίστικο. Η αφήγηση με τα περίπλοκα φλάσμπακ δεν ήταν συχνή σε άλλες εμπορικές παραγωγές που δεν ανήκαν στο "είδος". Από άποψη περιεχομένου, η επιβολή του περίφημου Κώδικα Χέιζ στις κινηματογραφικές ταινίες διασφάλιζε το ότι δε θα έπρεπε στις ταινίες ένα έγκλημα να μένει ατιμώρητο, καθώς και να διαπράττεται μοιχεία. Εντός των ορίων αυτών, πολλές ταινίες που χαρακτηρίζονται πλέον ως νουάρ διέθεταν στοιχεία αρκετά ριψοκίνδυνα για την εποχή. Από άποψη θεματολογίας, τα φιλμ νουάρ ξεχώριζαν για τη συχνότητα που επικεντρώνονταν σε γυναίκες αμφιβόλου ηθικής. Την τάση αυτή σηματοδότησε η ταινία Κολασμένη Αγάπη σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ, με την εξέχουσα ερμηνεία της Μπάρμπαρα Στάνγουικ ως η φαμ φατάλ Φύλλις Ντίτριχσον, σαφής νύξη για τη Μάρλεν Ντίτριχ, που έχτισε την πλούσια καριέρα της ερμηνεύοντας παρόμοιους ρόλους. Η εμπορική επιτυχία της ταινίας και οι 7 υποψηφιότητες για Βραβεία Όσκαρ την κατέστησαν ιδιαίτερα σημαίνουσα για τα πρώτα φιλμ νουάρ. Ακολούθησε σειρά ταινιών με πρωταγωνίστριες "κακά κορίτσια", όπως η Ρίτα Χέιγουορθ στην Τζίλντα (1946), η Λάνα Τάρνερ στον Ταχυδρόμο Που Χτυπάει Πάντα Δύο Φορές (1946), η Άβα Γκάρντνερ στους Δολοφόνους (1946) και η Τζέιν Γκριρ στo Αμάρτημα του Παρελθόντος (1947). Το κινηματογραφικό έτερον ήμισύ της είναι ο ιδιωτικός ντέτεκτιβ, που ήρθε στην επιφάνεια μέσα από ταινίες όπως Το Γεράκι της Μάλτας (1941), με το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ως Σαμ Σπέιντ, το Λάουρα (1944) με τον Ντέινα Άντριους ως Μαρκ ΜακΦέρσον και το Ραντεβού με τον Θάνατο (1944), με τον Ντικ Πάουελ ως Φίλιπ Μάρλοου. Η κυριαρχία του ντετέκτιβ ως πρωταγωνιστικού ρόλου μειώθηκε στα φιλμ νουάρ της δεκαετίας του ‘50, περίοδος η οποία επικεντρώνεται περισσότερο στις ακραίες ψυχολογίες των χαρακτήρων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Φίλησε με θανάσιμα, (1955) το οποίο είναι βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του Μίκι Σπίλαν και εδώ ο πρωταγωνιστής είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο Μάικ Χάμερ. Όπως περιγράφεται από τον Πωλ Σράντερ, «η πειραματική σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Όλντρις μεταφέρει το νουάρ στο πιο βαρετό και πιο διεστραμμένο ερωτικό της περιεχόμενο. Ο Χάμερ ανατρέπει τον υπόκοσμο αναζητώντας το «σπουδαίο πράγμα» [το οποίο] αποδεικνύεται - ως αστείο- μια εκρηκτική ατομική βόμβα». Ο Ο Άρχων του Τρόμου (1958) σε στυλ μπαρόκ του Όρσον Γουέλς αναφέρεται συχνά ως το τελευταίο νουάρ της κλασικής περιόδου.Ορισμένοι μελετητές πιστεύουν πως το φιλμ νουάρ ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει, αλλά συνέχισε να εξελίσσεται ακόμα κι όταν το χαρακτηριστικό του οπτικό ύφος άρχισε να φαίνεται ξεπερασμένο και οι μεταβαλλόμενες συνθήκες παραγωγής οδήγησαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις τη βιομηχανία του Χόλιγουντ. Υπό αυτή την οπτική γωνία, οι ταινίες σε ατμόσφαιρα νουάρ μετά τη δεκαετία του ‘50 θεωρούνται συνέχεια των "κλασικών". Πλειοψηφία κριτικών, ωστόσο, δεν θεωρεί τις ταινίες αυτές αυθεντικές νουάρ: το είδος αυτό θεωρείται από αυτή την πλευρά ότι ανήκει σε μια περιορισμένη χρονικά και γεωγραφικά περίοδο και ο,τι επόμενο το χρησιμοποιεί σαν επιρροή και έμπνευση. Ενώ το πρωτοποριακό νουάρ, Ο Ξένος του Τρίτου Ορόφου, ήταν μια Β movie σκηνοθετημένη από έναν άγνωστο, πολλά από τα φιλμ νουάρ που εξακολουθούν να είναι διαχρονικά ήταν παραγωγές της Α κατηγορίας από γνωστούς κινηματογραφιστές. Κάνοντας το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με το Γεράκι της Μάλτας (1941), ο Τζον Χιούστον συνέχισε με το Στη βοή της καταιγίδος (1948) και την Ζούγκλα της Ασφάλτου (1950). Οι απόψεις διίστανται για το αν αρκετά θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν νουάρ εκείνη την εποχή. Ωστόσο τουλάχιστον τέσσερις ταινίες πληρούν τις προϋποθέσεις: Η Σκιά της Αμφιβολίας (1943), Υπόθεση Νοτόριους (1946), Ο Άγνωστος του Εξπρές (1951) και το 13 εγκλήματα ζητούν ένοχο (1956).Η επιτυχία του Ότο Πρέμινγκερ με τη Λάουρα (1944) βοήθησε σημαντικά στην φήμη του και να αποδειχθεί η προσαρμοστικότητα του νουάρ σε μια εντυπωσιακή ανάδειξη της 20th Century-Fox ως παραγωγού τέτοιων ταινιών. Μεταξύ των πιο διάσημων σκηνοθετών του Χόλυγουντ της εποχής, αναμφισβήτητα κανένας δεν δούλευε πιο συχνά σε νουάρ από τον Πρέμινγκερ. Τα άλλα νουάρ του περιλαμβάνουν το Άγγελοι στον βούρκο (1945), Ο Γκρεμός (1949), Κηλίδες στο πεζοδρόμιο (1950) (όλα για την Fox) και το Δωσ`μου τα χείλη σου (1952). Μισή δεκαετία μετά την Κολασμένη Αγάπη και το Χαμένο Σαβατοκύριακο, ο Μπίλι Γουάλντερ έκανε τη Λεωφόρο της Δύσης (1950) και Το τελευταίο ατού (1951), που δεν ήταν τόσο εγκληματικά δράματα όσο σάτιρες για το Χόλυγουντ και τα μέσα ενημέρωσης. Το Διψασμένος για ηδονή (1950) ήταν μια σημαντική επιτυχία του Νίκολας Ρέι. Τα άλλα νουάρ του περιλαμβάνουν το ντεμπούτο του, Ο νόμος της μοίρας (1948) και Επικίνδυνο μονοπάτι (1952), που διακρίνονται για την ασυνήθιστα συμπαθητική αντιμετώπιση των χαρακτήρων που έχουν αποξενωθεί από το κοινωνικό ρεύμα. Ο Όρσον Γουέλς είχε περιβόητα προβλήματα με τη χρηματοδότηση, αλλά τα τρία φιλμ νουάρ του ήταν καλοπροϋπολογισμένα: Η κυρία από τη Σαγκάη (1947) η οποία έλαβε υποστήριξη κορυφαίου επιπέδου, ενώ Ο Ξένος (1946), η πιο συμβατική του ταινία και Ο άρχων του τρόμου ( 1958), ένα αναμφισβήτητα προσωπικό έργο, χρηματοδοτήθηκαν σε επίπεδα χαμηλότερα αλλά εξακολουθούν να είναι ανάλογα με τις υψηλές κυκλοφορίες. Όπως ο Ξένος, Η γυναίκα της βιτρίνας (1945) του Φριτζ Λανγκ ήταν μια παραγωγή της ανεξάρτητης International Pictures. Η επόμενη ταινία του Λανγκ, η Σκύλα (1945), ήταν ένα από τα λίγα κλασικά νουάρ που λογοκρίθηκαν επίσημα: γεμάτο με ερωτικά υπονοούμενα, απαγορεύτηκε προσωρινά στο Μιλγουόκι, την Ατλάντα και την Πολιτεία της Νέας Υόρκης. ' Η Σκύλα ήταν μια ημι-ανεξάρτητη παραγωγή, με την υποστήριξη της Universal και της Diana Productions του Λανγκ, της οποίας η συμπρωταγωνίστρια της ταινίας, Τζόαν Μπένετ, ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της. Ο Λανγκ, η Μπένετ και ο σύζυγός της, βετεράνος παραγωγός της Universal και επικεφαλής της Diana, Βάλτερ Γουάνγκερ, έκαναν το Μυστικό του 7ου δωματίου (1948) με παρόμοιο τρόπο.Πριν εγκαταλείψει τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ βρισκόταν στη μαύρη λίστα του Χόλυγουντ, ο Ζυλ Ντασέν έκανε δύο κλασικά νουάρ: τον Δήμιο των κολασμένων (1947) και το επιδραστικό ντοκιμαντέρ Η γυμνή πόλη (1948) που αναπτύχθηκαν από τον παραγωγό Μαρκ Χέλινγκερ ο οποίος είχε συμβόλαιο με τη Universal παρόμοιο με του Γουάνγκερ. Χρόνια νωρίτερα, εργαζόμενος στη Warner Bros., ο Χέλινγκερ είχε παραγάγει τρεις ταινίες για τον Ραούλ Γουόλς, τα πρώιμα νουάρ Η φόνισσα (1940), Manpower (1941) και Ο δραπέτης της Σιέρα (1941), που τώρα θεωρούνται ως σημαντικά έργα στην ανάπτυξη του νουάρ.Ο Γουόλς δεν είχε καμία σπουδαία φήμη κατά τη διάρκεια του μισού αιώνα του ως σκηνοθέτης, αλλά τα νουάρ του Ο Μεγάλος Αμαρτωλός (1949) και Το συνδικάτο του εγκλήματος (1951) είχαν πρωταγωνιστές διάσημους αστέρες και θεωρούνται σημαντικά παραδείγματα του νουάρ. Άλλοι σκηνοθέτες που συνδέονται με τα κορυφαία νουάρ ταινιών του Χόλυγουντ περιλαμβάνουν τον Έντουαρντ Ντμίτρικ (Ραντεβού με το θάνατο (1944), Διασταυρούμενα πυρά (1947)) - ο πρώτος σημαντικός σκηνοθέτης του νουάρ που έπεσε θύματα της μαύρης λίστας - και επίσης οι Χένρι Χάθαγουεϊ (Το σταυροδρόμι της αμαρτίας (1946), Το φιλί του θανάτου (1947)) και Τζον Φάροου (Το άλλοθι του δολοφόνου (1948), Night Has a Thousand Eyes (1948)). Οι περισσότερες από τις ταινίες του Χόλυγουντ που θεωρούνται κλασικά νουάρ εμπίπτουν στην κατηγορία της «Β movies». Μερικά ήταν με την πιο ακριβή έννοια, που δημιουργήθηκαν για να προβάλλονται ως δεύτερη επιλογή στις κινηματογραφικές αίθουσες από τα μεγάλα στούντιο ή από ένα από τα μικρότερα, όπως η σχετικά ευκατάστατη Monogram σε πιο τρανταχτές επιχειρήσεις όπως η Producers Releasing Corporation. Ορισμένοι κριτικοί, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, θεωρούν το κλασικό φιλμ νουάρ αποκλειστικότητα των ΗΠΑ, σε αντίθεση με την πλευρά που το αντιμετωπίζει ως παγκόσμιο φαινόμενο: Μαζί με το γουέστερν, το φιλμ νουάρ ξεχωρίζει ως ένα ιθαγενές αμερικανικό στοιχείο...ένα ξεκάθαρα αμερικάνικο κινηματογραφικό στυλ. Κατά την κλασική περίοδο, πολλές ταινίες με νουάρ στυλ και θεματολογία δημιουργήθηκαν και εκτός Ηνωμένων Πολιτειών. Για παράδειγμα, ο σκηνοθέτης Ζυλ Ντασέν λόγω της "μαύρης λίστας" του Χόλιγουντ κατέφυγε στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 και σκηνοθέτησε μια από τις γνωστότερες γαλλικές νουάρ ταινίες, το Ριφιφί (1955). Ο μελετητής Άντριου Σπάισερ υποστηρίζει ότι το βρετανικό φιλμ νουάρ επηρεάστηκε περισσότερο από το γαλλικό ποιητικό ρεαλισμό παρά από το αμερικανικό εξπρεσιονιστικό ύφος. Η πιο διάσημη κλασική νουάρ βρετανική ταινία είναι Ο τρίτος άνθρωπος (1949) του Κάρολ Ριντ, με φόντο τη μεταπολεμική Βιέννη και ανάμεσα στο καστ δυο Αμερικανούς ηθοποιούς που είχαν εμφανιστεί μαζί στον Πολίτη Κέιν, τον Όρσον Γουέλς και τον Τζόζεφ Κότεν.Στην Ιταλία, ο Λουκίνο Βισκόντι σκηνοθέτησε την Διαβολικοί εραστές (1943), προσαρμογή της ταινίας Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές, η οποία θεωρείται καθοριστική και για την ανάπτυξη του νεορεαλισμού. Στην Ιαπωνία, ο Ακίρα Κουροσάβα σκηνοθέτησε ταινίες που αναγνωρίζονται ως νουάρ όπως οι: Μεθυσμένος άγγελος (1948), Λυσσασμένος σκύλος (1949), Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα, ως μεταφορά του Άμλετ κ.ά.Ανάμεσα στα πρώτα νεονουάρ, όρος που χρησιμοποιήθηκε για τις ταινίες που συνειδητά αναφέρονταν στην κλασική παράδοση των παλιών φιλμ, είναι η γαλλική Πυροβολείτε τον Πιανίστα (1960) του Φρανσουά Τριφό. Ταινίες που βγήκαν μετά την κλασική περίοδο σε πολλές χώρες θεωρούνται συνειδητά νεο-νουάρ, όπως για παράδειγμα: Ο Κομφορμίστας (1969, Ιταλία), Ένας Αμερικανός Φίλος, (1977, Γερμανία), Το στοιχείο του εγκλήματος (1984, Δανία) κ.ά. Ο λυσσασμένος σκύλος (1949), σε σκηνοθεσία Ακίρα Κουροσάβα, περιέχει αρκετά στοιχεία φωτογραφίας και αφήγησης σχετικά με το αμερικανικό φιλμ νουάρ. Ελλάδα Στην ελληνική φιλμογραφία, το 1958 εμφανίζεται Ο άνθρωπος του τρένου του Ντίνου Δημόπουλου, ενώ ίσως η πιο χαρακτηριστική και δημοφιλής ταινία είναι το Έγκλημα στα παρασκήνια, σε σενάριο Γιάννη Μαρή και σκηνοθεσία Ντίνου Κατσουρίδη, με πρωταγωνιστή τον Τίτο Βανδή ως αστυνόμο Μπέκα. Το 2007 σηματοδότησε μια ανανέωση του ενδιαφέροντος για τις ταινίες του είδους νουάρ στον ελληνικό κινηματογράφο, με την προσθήκη σχετικού αφιερώματος στο 48 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τον τίτλο Σε σκοτεινούς δρόμους. Στο αφιέρωμα αυτό προβλήθηκαν οι ταινίες Ο άνθρωπος του τρένου (1958) του Ντίνου Δημόπουλου, Έγκλημα στα παρασκήνια (1960) του Ντίνου Κατσουρίδη, Εφιάλτης (1961) του Ερρίκου Ανδρέου, Οι αδίστακτοι (1965) του Ντίνου Κατσουρίδη, Ο ζεστός μήνας Αύγουστος (1966) του Σωκράτη Καψάσκη, Ντάμα σπαθί (1966) του Γιώργου Σκαλενάκη, Πανικός (1969) του Σταύρου Τσιώλη, Ληστεία στην Αθήνα (1969) του Βαγγέλη Σερντάρη, Επικίνδυνο παιχνίδι (1982) του Γιώργου Καρυπίδη, Η παρεξήγηση (1983) του Δημήτρη Σταύρακα, Υπόγεια διαδρομή (1983) του Απόστολου Δοξιάδη, Κλειστή στροφή (1991) του Νίκου Γραμματικού, Τα σκυλιά γλύφουν την καρδιά μου (1993) του Νίκου Τριανταφυλλίδη, Στη σκιά του Λέμι Κόσιον (2002) του Νίκου Ζερβού και Πορεία (2004) του Σταύρος Παρχαρίδης. Αν και δύσκολα κανείς βρίσκει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε φιλμ νουάρ των πρώτων ετών της δεκαετίας του ‘60 (π.χ. Δυο Γίγαντες Συγκρούονται, 1962) και φιλμ νουάρ των τελών της ίδιας δεκαετίας, νέες τάσεις προέκυψαν στην μετακλασική εποχή: ξεκίνησαν να εμφανίζονται ταινίες που συνειδητά αναγνώριζαν τις κλασικές συμβάσεις του είδους και αναβίωναν, απέρριπταν ή επαναπροσδιόριζαν ιστορικά αρχέτυπα της κλασικής περιόδου. Το είδος αυτό αποκαλείται νεο-νουάρ. Η πιο αναγνωρίσιμη ταινία της περιόδου είναι η Chinatown (1974) του Ρόμαν Πολάνσκι, με φόντο το Λος Άντζελες της δεκαετίας του ‘30, ενώ ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο σεναριογράφος Πολ Σρέιντερ έφεραν την ατμόσφαιρα του παλιού νουάρ αντιμέτωπου με τη σύγχρονη καθημερινότητα με τον Ταξιτζή (1976), μια οξεία κριτική στην αμερικανική ιστορία. Τα πιο γνωστά φιλμ νουάρ της δεκαετίας του ‘70 ήταν ουσιαστικά ριμέικ κλασικών ταινιών, ενώ τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης εκείνης της εποχής αναβίωσαν την "σκληροπυρηνική" παράδοση των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Η αλλαγή της δεκαετίας ήρθε με την ασπρόμαυρη ταινία του Σκορσέζε Οργισμένο είδωλο, την οποία το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατατάσσει ως την καλύτερη αμερικανική ταινία της δεκαετίας του '80, και ως την τέταρτη καλύτερη όλων των εποχών.Την περίοδο αυτή, σκηνοθέτες όπως ο Μάικλ Μαν δημιουργούν ταινίες νεο-νουάρ, όπου η κλασική θεματολογία προσαρμόζεται σε σύγχρονο σκηνικό με ανανεωμένο οπτικό στυλ και μουσική επένδυση ροκ ή χιπ χοπ. Στον αντίποδα, η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Τζέιμς Έλροι, αντιπροσωπεύει την ακριβώς αντίθετη άποψη: ένα φιλμ νουάρ επίτηδες ρετρό. Η ιστορία του, με ανήθικους αστυνομικούς και φαμ φατάλ φαίνεται να βγαίνει κατευθείαν από ταινία του 1953, έτος στο οποίο διαδραματίζεται και η πλοκή του έργου. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ μετά την τεράστια επιτυχία του με την ταινία Se7en (1995), δημιούργησε το περίφημο Fight Club, μια sui generis μείξη νουάρ αισθητικής, κωμωδίας στα όρια του παραλόγου, σεναρίου με πολλές ερμηνείες και σατιρικής διάθεσης.Δουλεύοντας γενικότερα με μικρότερα μπάτζετ, τα αδέλφια Τζόελ και Ίθαν Κοέν δημιούργησαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα νεο-νουάρ, την ταινία Φάργκο (1996). Η χαρακτηριστική εργογραφία του Ντέιβιντ Λιντς συνδυάζει στοιχεία του φιλμ νουάρ με σενάρια που επικεντρώνονται σε περίπλοκους χαρακτήρες, όπως ο ψυχοπαθής δολοφόνος του Ντένις Χόπερ στο Μπλε Βελούδο (1986) και ο γεμάτος ψευδαισθήσεις πρωταγωνιστής της Χαμένης λεωφόρου (1996). Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ επίσης σμίγει το σουρεαλισμό και την ατμόσφαιρα νουάρ στην ταινία Γυμνό Γεύμα (1991), εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Μπάροους. Η Σάρον Στόουν ως Κάθριν Τραμέλ, αρχετυπική σύγχρονη φαμ φατάλ, πρωταγωνιστεί στην εμπορική επιτυχία Βασικό Ένστικτο (1992). Η διαβολική της φύση συνοδεύεται από έναν προκλητικό ενδυματολογικό κώδικα, όπως εμφανίζεται στην περίφημη σκηνή της ανάκρισης.Ίσως οι αμερικανικές ταινίες που αντανακλούν περισσότερο τις κλασικές νουάρ πρώτης τάξης ταινίες με στοιχεία B-movie, είναι αυτές του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Κουέντιν Ταραντίνο, π.χ. Reservoir Dogs (1992) και Pulp Fiction (1994). Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η βρετανική μινι-σειρά Η Μπαλάντα ενός Ντετέκτιβ (1986), σε σενάριο Ντένις Πότερ, αφηγείται την ιστορία ενός συγγραφέα μυστηρίου ονόματι Φίλιπ Μάρλοου. Οι Αδερφοί Κοέν καταφεύγουν στην νουάρ παράδοση ξανά με την ταινία Ο Άνθρωπος που δεν ήταν Εκεί (2001), ένα ασπρόμαυρο μελόδραμα τοποθετημένο χρονικά στο 1949. Η ταινία του Ντέιβιντ Λιντς, Οδός Μαλχόλαντ (2001), συνέχισε το χαρακτηριστικό του ύφος, θέτοντας το κλασικό νουάρ φόντο του Λος Άντζελες ως το θέατρο ενός ψυχολογικού παζλ. Ανάμεσα στους σκηνοθέτες του είδους της δεκαετίας αυτής βρίσκεται και ο Κρίστοφερ Νόλαν, με τα έργα του Memento (2000), το ριμέικ του Insomnia και τα σκοτεινά Batman Begins (2005) και Ο Σκοτεινός Ιππότης (2008). Η πιο μεγάλη εμπορική επιτυχία ταινίας νεο-νουάρ θεωρείται η Αμαρτωλή Πόλη (2005) του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, μια στυλιζαρισμένη ασπρόμαυρη ταινία με παράξενες έγχρωμες πινελιές, που στηρίζεται σε μια σειρά κόμικ του Φρανκ Μίλερ. Παρομοίως, εικονογραφημένες νουβέλες υπήρξαν έμπνευση για τις ταινίες Ο δρόμος της απώλειας (2002) του Σαμ Μέντες και Το Τέλος της Βίας (2005) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Η τηλεοπτική σειρά Veronica Mars έφερε μια πιο νεανική χροιά στο φιλμ νουάρ. Γκρίζο νουάρ Ballinger, Alexander, and Danny Graydon (2007). The Rough Guide to Film Noir. London: Rough Guides. ISBN 1-84353-474-6 Bould, Mark (2005). Film Noir: From Berlin to Sin City. London and New York: Wallflower. ISBN 1-904764-50-9 Butler, David (2002). Jazz Noir: Listening to Music from Phantom Lady to The Last Seduction. Westport, Conn.: Greenwood. ISBN 0-275-97301-8 Gorman, Ed, Lee Server, and Martin H. Greenberg, eds. (1998). The Big Book of Noir. New York: Carroll & Graf. ISBN 0-7867-0574-4 Hanson, Helen (2008). Hollywood Heroines: Women in Film Noir and the Female Gothic Film. London and New York: I.B. Tauris. ISBN 1-84511-561-9 Hayde, Michael J. (2001). My Name's Friday: The Unauthorized But True Story of Dragnet and the Films of Jack Webb. Nashville, Tenn.: Cumberland House. ISBN 1-58182-190-5 Hirsch, Foster (2001 [1981]). The Dark Side of the Screen: Film Noir. New York: Da Capo. ISBN 0-306-81039-5 Naremore, James (2008). More Than Night: Film Noir in Its Contexts, 2d ed. Berkeley, Los Angeles, and London: University of California Press. ISBN 0-520-25402-3 Sanders, Steven M. (2006). "Film Noir and the Meaning of Life", in The Philosophy of Film Noir, ed. Mark T. Conard, pp. 91–106. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9181-5 Schrader, Paul (1972). "Notes on Film Noir", Film Comment 8, no. 1 (collected in Silver and Ursini, Film Noir Reader [1]). Wager, Jans B. (2005). Dames in the Driver's Seat: Rereading Film Noir. Austin: University of Texas Press. ISBN 0-292-70966-8 GreenCine - Film Noir by Eddie Muller Film Noir Studies An Introduction to Neo-Noir Ο ερωτισμός στο φιλμ νουάρ Κατσουνάκη, Μαρία (3 Νοεμβρίου 2007). «Το φιλμ νουάρ και η ελληνική προσέγγιση». Πολιτισμός. Καθημερινή. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2011. Ζουμπουλάκης, Γιάννης (24 Σεπτεμβρίου 2006). «Το φιλμ νουάρ πέθανε, ζήτω το στυλ νουάρ!». Πολιτισμός. Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2011.
|
Το φιλμ νουάρ (γαλλικά: Film noire) είναι κινηματογραφικός όρος που χρησιμοποιείται κυρίως για να ορίσει ένα συγκεκριμένο στυλ σε αστυνομικές ταινίες του Χόλιγουντ που δίνουν έμφαση στον κυνισμό των χαρακτήρων και τα συναισθηματικά ή ερωτικά τους κίνητρα. Η κλασική περίοδος του φιλμ νουάρ στις ΗΠΑ εκτείνεται από τις αρχές της δεκαετίας του '40 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50. Οι ταινίες αυτής της εποχής χαρακτηρίζονται από χαμηλό φωτισμό και έντονες ασπρόμαυρες αντιθέσεις, επιρροές από το γερμανικό εξπρεσιονισμό. Επίσης, πληθώρα ιστοριών και συμπεριφορών χαρακτήρων προέρχονται από το χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος στις ΗΠΑ, κατά την περίοδο της Οικονομικής Ύφεσης. Ο όρος "film noir" (στα ελληνικά: "μαύρη ταινία") αποδόθηκε για πρώτη φορά σε ταινίες του Χόλιγουντ από τον Γάλλο κριτικό Νίνο Φρανκ το 1946, αλλά ήταν άγνωστος στους περισσότερους επαγγελματίες της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας της "κλασικής εποχής" του είδους. Ιστορικοί και κριτικοί του κινηματογράφου καθόρισαν τον όρο εκ των υστέρων. Προτού διαδοθεί ευρέως ο όρος τη δεκαετία του '70, πολλά κλασικά φιλμ νουάρ αναφέρονταν ως μελοδράματα. Από τη δεκαετία του '60 και μετά, βγήκαν πολλές ταινίες που είχαν κοινά στοιχεία με τα φιλμ νουάρ της κλασικής περιόδου, τα οποία χρησιμοποιούσαν με αυτοαναφορικό τρόπο. Τέτοιες μεταγενέστερες ταινίες χαρακτηρίζονται συχνά ως νεο-νουάρ, ενώ υπάρχουν και παρωδίες εμπνευσμένες από το είδος ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '40. Μεταξύ των ειδικών, υφίσταται το ερώτημα αν το φιλμ νουάρ αποτελεί ξεχωριστό κινηματογραφικό είδος, ή όχι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BC_%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81
|
Σταθάς Αιτωλοακαρνανίας
|
Κατά την Τουρκοκρατία, αποτελούσε την έδρα του αρματολικίου του Γερο-Δήμου Σταθά και αργότερα του δευτερότοκου γιου του, Γιάννη Σταθά. Προς τιμήν του προηγούμενου, το χωριό μετονομάστηκε Σταθάς και αναρτήθηκε προτομή του στην πλατεία του χωριού. Στην ίδια περιοχή έδρασε και η οικογένεια των Ισκαίων. Από εδώ κατάγονταν οι αρματολοί: Γεροδήμος Σταθάς, αρματολός του Βάλτου Γιάννης Σταθάς, γιος του προηγούμενου (1758-1812) και Ανδρέας Ίσκος, Γιάννης Ίσκος και Χρόνης Ίσκος. Συγγενείς του Καραϊσκάκη. Παλαιότερα το χωριό έφερε την ονομασία Δούνιστα ή Ντούνιστα μέχρι το 1928, οπότε συστάθηκε η Κοινότητα Σταθά. Τέλωνα Νικολάου, Οι Πρόμαχοι της Πατρίδος Βαλτινοί Αγωνιστές του '21, ΄Εκδοση:"Ιεραποστολικού Συλλόγου Αμφιλοχίας "Ο Κυρηναίος", Αμφιλοχία 2004 Εγκυκλοπαίδεια "Νέα Δομή", τόμος 32, σελ. 72, Εκδόσεις Δομή Τεγόπουλου - Μανιατέα 1996 Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος, τόμος 5ος, σελ. 70, ΄Εκδοση εφημερίδας "Το Βήμα", Αθήνα 2006 (Συγγραφείς Σταματελάτος Μιχαήλ Και Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου) Καρακώστα - Αηδόνη Αλεξάνδρα - Κλέφτες και Αρματολοί του Ορεινού Βάλτου, Αγρίνιο 2004 (ISBN:960-92262-1-3) Πριόβολος Ευθύμιος, "Ανδρέας ΄Ισκος Καραϊσκος", (Η οδοιπορία του στον αγώνα της ανεξαρτησίας), εκδόσεις "Φοίνιξ", 2008
|
Ο Σταθάς είναι χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, πρώην κοινότητα της επαρχίας Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και πρώην διαμέρισμα του πρώην Δήμου Ινάχου. Σήμερα αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αμφιλοχίας. Η έκταση του διαμερίσματος ανέρχεται σε 32.170 στρέμματα, βρίσκεται σε υψόμετρο 640 μέτρων και ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 467 κατοίκους (απογραφή 2001).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CF%82_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κατάλογος πιθανώς κατοικήσιμων εξωπλανητών
|
Στην αστρονομία και την αστροβιολογία, η περιαστρική κατοικήσιμη ζώνη (συμβολίζεται ως CHZ και μερικές φορές αναφέρεται και ως οικόσφαιρα, ζώνη υγρού ύδατος, ή και ζώνη Γκόλντιλοκς) είναι η περιοχή γύρω από έναν αστέρα όπου οι πλανήτες με επαρκή ατμοσφαιρική πίεση μπορούν να διατηρήσουν νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια τους.Βάσει αστρονομικών εκτιμήσεων τον Νοέμβριο του 2013 και σε σχέση με τα δεδομένα της διαστημικής αποστολής Κέπλερ , εκτιμήθηκε πως ενδεχομένως να υπάρχουν έως και 40 δισεκατομμύρια εξωπλανήτες παρομοίου μεγέθους με την Γη στις κατοικήσιμες ζώνες εντός του ίδιου Γαλαξία όπου βρίσκεται η Γη, 11 δισεκατομμύρια εκ των οποίων μπορεί να περιστρέφονται γύρω από αστέρες παρομοίου τύπου με τον Ήλιο.Σύμφωνα με ανάλυση του 2015 οι εξωπλανήτες Κέπλερ-62f (απόσταση 1.200 έτη φωτός), Κέπλερ-186f (490 έτη φωτός) και Κέπλερ-442b (1.120 έτη φωτός) ήταν οι καλύτεροι υποψήφιοι ως προς την επίτευξη πλανητικής κατοικησιμότητας. Από αυτούς, ο Κέπλερ-186f είναι μεγαλύτερος κατά 1,2 φορές σε σχέση με την Γη και το άστρο του είναι ερυθρός νάνος. Οι παρακάτω πλανήτες είναι πιθανό να διαθέτουν βραχώδη σύνθεση (με ακτίνα μικρότερη από 1,6 R⊕ και μάζα μικρότερη από 6 M⊕) και να διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή (μεταξύ 0,5 και 1,5 R⊕ και μεταξύ 0,1 και 5 M⊕, και εντός της κατοικήσιμης ζώνης). Η παρουσία αστερίσκου (* ) υποδηλώνει υποψήφιο ή μη επιβεβαιωμένο πλανήτη, ενώ η Γη συμπεριλαμβάνεται για τον σκοπό της σύγκρισης χαρακτηριστικών. Οι παρακάτω είναι πλανήτες οι οποίοι πιθανώς δεν έχουν βραχώδη σύσταση και δεν διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή (0,5 < ακτίνα του πλανήτη ≤ 1,5 ακτίνα της Γης ή 0,1 < ελάχιστη μάζα του πλανήτη ≤ 10 Γήινες μάζες, ή ο πλανήτης είναι εντός της αισιόδοξης κατοικήσιμης ζώνης). Η παρουσία αστερίσκου (* ) υποδηλώνει υποψήφιο ή μη επιβεβαιωμένο πλανήτη. Αρχικά ο HD 85512 b είχε εκτιμηθεί ως κατοικήσιμος, ωστόσο βάσει ανανεωμένων τρόπων υπολογισμού θεωρήθηκε ως μη κατοικήσιμος. Παρόμοια διαδικασία ακολουθήθηκε και για τον Κέπλερ-69c στον οποίο πιθανώς να επικρατούν παρόμοιες συνθήκες με την Αφροδίτη.Ακολούθως, ο Ταυ Κήτους f αποκλείστηκε ως κατοικήσιμος παρότι αρχικά είχε εκτιμηθεί ως τέτοιος.Ο KOI-1686.01 είχε εκτιμηθεί ως ο πλέον κατοικήσιμος πλανήτης με την ανακάλυψη του το 2011, ώσπου αποδείχτηκε πως η θετική εκτίμηση ήταν λανθασμένη το 2015. Πλανητική κατοικησιμότητα Εξωηλιακοί πλανήτες Κατοικησιμότητα στα πλανητικά συστήματα των ερυθρών νάνων
|
Ο παρών κατάλογος πιθανώς κατοικήσιμων εξωπλανητών βασίζεται στις εκτιμήσεις ως προς την πλανητική κατοικησιμότητα του Καταλόγου Κατοικήσιμων Εξωπλανητών (Habitable Exoplanets Catalog, HEC) καθώς και δεδομένα από το αρχείο εξωπλανητών της ΝΑΣΑ (NASA Exoplanet Archive). Ο κατάλογος HEC διατηρείται από το εργαστήριο πλανητικής κατοικισημότητας του πανεπιστημίου του Πουέρτο Ρίκο στο Αρεσίμπο.Η επίτευξη πλανητικής κατοικησιμότητας εξαρτάται από την κατάλληλη απόσταση του πλανήτη από το άστρο του ηλιακού συστήματος στο οποίο ανήκει, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εμφάνιση υγρού ύδατος, διάφορες γεοφυσικές και γεοδυναμικές συνθήκες, ο κατάλληλος τύπος ραδιενέργειας με την κατάλληλη ένταση, και το περιβάλλον πλάσματος του άστρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD
|
Εκκλησιαστικό πραξικόπημα 1972-1973 (Κύπρος)
|
Κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου που πραγματοποιήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1972, ο Μητροπολίτης Γεννάδιος (Μαχαιριώτης) της Πάφου, ο Μητροπολίτης Άνθιμος (Μαχαιριώτης) του Κιτίου και ο Μητροπολίτης Κυπριανός (Κυριακίδης) της Κερύνειας κατέθεσαν πρόταση με την οποία ζητούσαν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να παραιτηθεί από τη Προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου επειδή θεωρούσαν ότι η παράλληλη άσκηση εκκλησιαστικών και κοσμικών καθηκόντων, από έναν κληρικό, ήταν ενάντια στους κανόνες της Εκκλησίας. Έθεταν με αυτό τον τρόπο την αρχή ενός νεώτερου και διαφορετικού σαφώς, εκκλησιαστικού ζητήματος, μετά από το παλαιότερο Αρχιεπισκοπικό ζήτημα Κύπρου του 1900. Η Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση αναφέροντας τη θέση των επισκόπων και δηλώνοντας ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα ανακοινώσει την απάντησή του σε μεταγενέστερο χρόνο. Ο Μακάριος πράγματι, εξέδωσε την απάντησή του στις 19 Μαρτίου του 1972. Σε αυτό κατηγόρησε τους τρεις επισκόπους πως συνωμότησαν μεταξύ τους, αλλά και με άλλους εξω-εκκλησιαστικούς παράγοντες, υπαινισσόμενος αφενός την Χούντα των Συνταγματαρχών που κατεξουσίαζε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά και αφετέρου τον Γεώργιο Γρίβα, παλαίμαχο αρχηγό της ΕΟΚΑ, ο οποίος είχε κρυφά επιστρέψει στη Κύπρο από το 1971 και είχε προβεί στη δημιουργία της ΕΟΚΑ Β'. Ο Μακάριος υποστήριξε ότι το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ιδιότητα του Εθνάρχη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κοσμικό σε μια εποχή που οι Ορθόδοξοι Έλληνες της Κύπρου αγωνίζονταν για την εθνική τους επιβίωση και ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, η άσκηση κοσμικών υπηρεσιών δεν παρέχει στον Αρχιεπίσκοπο οποιοδήποτε προσωπική ανταμοιβή, αλλά ήταν δαπανηρό και πικρό καθήκον το οποίο δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει.Οι επίσκοποι επέμειναν στην αρχική θέση τους και η κρίση συνεχίσθηκε για να κορυφωθεί μετά την ομόφωνη επανεκλογή του Μακαρίου στην Προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου στις 8 Φεβρουαρίου 1973. Οι τρεις επίσκοποι κάλεσαν τον Μακάριο σε απολογία, πριν από την έκτακτη σύνοδο της Ιεράς Συνόδου, που συνεκάλεσαν για τις 7 Μαρτίου 1973. Ο Μακάριος απάντησε στις 6 Μαρτίου, δηλώνοντας ότι η Σύνοδος που οι τρεις επίσκοποι είχαν καλέσει ήταν αντισυνταγματική και ως εκ τούτου, οποιαδήποτε απόφαση και να αποφασισθεί θα είναι άκυρη. Οι τρεις επίσκοποι συναντήθηκαν μεταξύ τους και αποφάσισαν την καθαίρεση του Μακάριου από το αξίωμά του ως Αρχιεπισκόπου.Ο Μακάριος στον αντίποδα συνεκάλεσε Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο (Μεγάλη Σύνοδος), αποτελούμενη από εκπροσώπους αρκετών Ορθοδόξων Πατριαρχείων. Όλοι ανταποκρίθηκαν, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με έδρα στην Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη Σύνοδος, που συνήλθε στις 5 - 6 Ιουλίου 1973, αποφάσισε να ακυρώσει την καθαίρεση του Μακαρίου και να καλέσει τους τρεις επισκόπους να εκφράσουν τις απόψεις τους ενώπιόν της. Οι τρεις επίσκοποι αρνήθηκαν να παραστούν στη Μεγάλη Σύνοδο, η οποία συνήλθε εκ νέου στις 14 Ιουλίου και τους καθαίρεσε από το αξίωμα τους. Όταν ο Μακάριος αναγκάστηκε να φύγει από το νησί μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, οι τρεις επίσκοποι που είχαν καθαιρεθεί, από τη Μεγάλη Σύνοδο, επανήλθαν και πάλι. Οι πραξικοπηματίες, αφού διόρισαν τον Νίκο Σαμψών ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, εγκατέστησαν επίσης τον Γεννάδιο ως νέο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου (δεν αναγνωρίζεται ως αρχιεπίσκοπος στον επίσημο κατάλογο Αρχιεπισκόπων Κύπρου). Ο Σαμψών ορκίστηκε πρόεδρος στην τελετή που πραγματοποιήθηκε από τον Γεννάδιο παρουσία του Κυπριανού Κερύνειας και του Άνθιμου Κιτίου. Τελικά, η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου 1974, ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο που άρχισε στις 20 Ιουλίου 1974. Ο Γλαύκος Κληρίδης, ως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ανέλαβε συνταγματικά τις αρμοδιότητες του Προέδρου ως ευρισκομένου σε απουσία του Μακαρίου. Με την επιστροφή του Μακαρίου στην Προεδρία και την Αρχιεπισκοπή το Δεκέμβριο του 1974, η εικόνα των τριών καθαιρεμένων επισκόπων ξεθώριασε σταδιακά από την πολιτική σκηνή. Το εκκλησιαστικό ζήτημα, που δίχασε από το 1972-1974 την Κυπριακή Εκκλησία έληξε τον Απρίλιο του 1982, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Α΄ συνεκάλεσε νέα Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, η οποία αποφάσισε την άρση της καθαίρεσης του Μητροπολίτη Πάφου Γεννάδιου, ο οποίος εξέφρασε μεταμέλεια και επέκτεινε τη συγγνώμη στον Μητροπολίτη Κιτίου Ανθέμιο (ή Άνθιμο) που είχε ήδη πεθάνει. Ο πρώην Μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός δεν εξέφρασε μεταμέλεια. Εκκλησία της Κύπρου Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου Αρχιεπισκοπικό ζήτημα Κύπρου του 1900 Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο Τουρκική εισβολή στην Κύπρο Κυπριακό πρόβλημα
|
Ως εκκλησιαστικό πραξικόπημα 1972-1973, ή εκκλησιαστική κρίση Κύπρου 1972-1973 (αλλού αναφερόμενο και ως: εκκλησιαστικά γεγονότα 1972-1973 ή ως νεώτερο Αρχιεπισκοπικό Ζήτημα Κύπρου 1972-1973, μετά το παλαιότερο Αρχιεπισκοπικό ζήτημα Κύπρου του 1900) χαρακτηρίζονται οι οργανωμένες δράσεις ή αντιδράσεις από τρεις επισκόπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ ' στην περίοδο από τον Μάρτιο του 1972 ως τον Ιούλιο του 1973. Τα γεγονότα του 1972-1973 στην Κύπρο ήταν σε συνέχεια και συνάρτηση και με τα αντίστοιχα εκκλησιαστικά γεγονότα των Αθηνών της ίδιας χρονικής περιόδου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1_1972-1973_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Εκπαίδευση στο Αζερμπαϊτζάν
|
Στην προ-σοβιετική περίοδο η εκπαίδευση στο Αζερμπαϊτζάν περιλάμβανε την εντατική ισλαμική θρησκευτική εκπαίδευση από την ηλικία των πέντε ετών σε θρησκευτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα (madrasa) που συνδέονταν με τα τζαμιά. Αργότερα εμφανίστηκαν τα κοσμικά δημοτικά σχολεία για τους Αζέρους αλλά η χρήση της Αζερμπαϊτζανής γλώσσας την τσαρική περίοδο ήταν απαγορευμένη. Στη σοβιετική εποχή το μέσο επίπεδο εκπαίδευσης αυξήθηκε κάνοντας σταδιακή χρήση του αραβικού, λατινικού, κυριλλικού αλφάβητου. Ξανά, το εκπαιδευτικό σύστημα βασίστηκε στο σοβιετικό μοντέλο με κρατικό έλεγχο όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων υπό τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία. Σήμερα, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (Έκθεση 2009), το ποσοστό αλφαβητισμού φτάνει το 99,5%. Η κουλτούρα του Αζερμπαϊτζάν ανέπτυξε σεβασμό στην κοσμική εκπαίδευση. Αζερικά είναι η κύρια γλώσσα της εκπαίδευσης στα σχολεία της χώρας και είναι η επίσημη γλώσσα του Αζερμπαϊτζάν. Αλλά η εκπαίδευση γίνεται επίσης στα ρωσικά και αγγλικά. Διαδεδομένη είναι η χρήση της ρωσικής. Το 2001, το κυριλλικό αλφάβητο αντικαταστήθηκε από το λατινικό. Προσχολική εκπαίδευση θεωρείται ως μέσο πρόληψης της σχολικής αποτυχίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, γιατί προσφέρει πολύτιμο χρόνο στο παιδί να ωριμάσει και να ανακαλύψει τις δυνατότητές του μέσα από τις δομημένες δημιουργικές δραστηριότητες του ωρολογίου προγράμματος. Πρωτοβάθμια εκπαίδευση αρχίζει με ένα έτος της προσχολικής εκπαίδευσης. Πριν από την προσχολική εκπαίδευση, τα περισσότερα παιδιά γνωρίζουν τα βασικά της κατανόησης από την εμπειρία των νηπιαγωγείων τους. Ορισμένα παιδιά αποκτούν δεξιότητες γραφής και ανάγνωσης και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το δημοτικό σχολείο αρχίζει συνήθως στην ηλικία των έξι ετών και αποτελείται από τέσσερα τάξεις. Γενική δευτεροβάθμια εκπαίδευση (10-16 ετών) ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Η εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνεται με την επιτυχία των μαθητών στις εισαγωγικές εξετάσεις που διεξάγονται στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Η εκπαίδευση σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν έχει τρία βήματα: bachelor degree, master degree, doctorate degree. Με βάση στατιστικών στοιχείων 3558 άτομα έλαβαν το δικαίωμα να σπουδάσουν στο εξωτερικό στο πλαίσιο του «Κρατικό Πρόγραμμα για την Εκπαίδευση Νέων του Αζερμπαϊτζάν στο Εξωτερικό το 2007-2015» που εγκρίθηκε με τη Διάταξη του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν.
|
Η Εκπαίδευση στο Αζερμπαϊτζάν ρυθμίζεται από το Υπουργείο Παιδείας του Αζερμπαϊτζάν. Στην Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν το εκπαιδευτικό σύστημα έχει δημοκρατικό, κοσμικό χαρακτήρα και η βάση του είναι εθνικές και διεθνείς αξίες. Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Αυτό θεσπίστηκε στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν και υποχρεωτική για παιδιά ηλικίας μεταξύ έξι και δεκαπέντε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD
|
Καλωδιωτή γέφυρα
|
Τα υλικά δόμησης των γεφυρών μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν ξύλο και πέτρες. Οι γέφυρες στον 6ο αιώνα π.Χ. κατασκευάζονταν από ξύλο κυπαρισσιού και κέδρου. Την κατασκευή κυρτών γεφυρών κατείχαν οι Ρωμαίοι στα προχριστιανικά χρόνια και τα υλικά που χρησιμοποιούνταν ήταν φυσικοί λίθοι και σκυρόδεμα. Το 1779 κατασκευάστηκε η πρώτη γέφυρα από χυτοσίδηρο στην Αγγλία, πάνω από τον ποταμό Σέβερν (Severn) γνωστή και ως Άιρονμπριτζ. Η επόμενη εξέλιξη ήταν η αλυσοδετή κρεμαστή γέφυρα. Η πρώτη σημαντική γέφυρα αυτού του τύπου κατασκευάστηκε στην Ουαλία το 1826: η απόσταση των στηριγμάτων ήταν 177 μ. και το συνολικό της μήκος 521 μ.. Με την εξέλιξη του μπετόν δημιουργήθηκαν νέες δυνατότητες στην κατασκευή γεφυρών στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι πρώτες τεχνητές γέφυρες κατασκευάστηκαν από τον άνθρωπο με δύο τρόπους: α) με την τοποθέτηση μεγάλων, επίπεδων λίθων, πάνω από τις φυσικές ροές, β) με μεγάλους κορμούς δέντρων, που γεφύρωναν μικρά ρεύματα. Σχετικά σύντομα θα έγινε αντιληπτό ότι η τοποθέτηση δύο ή και περισσότερων κορμών δεμένων μεταξύ τους με σχοινιά έδινε μια πολύ πιο αποτελεσματική κατασκευή. Και οι δύο τρόποι παρείχαν ιδιαίτερα περιορισμένες δυνατότητες. Οι άνθρωποι που ζούσαν στους λιμναίους οικισμούς αντιλήφθηκαν πρώτοι τη δυνατότητα που προσέφεραν τα φυσικά σχοινιά. Η πλέξη αυτών των φυσικών σχοινιών οδήγησε στην κατασκευή των πρώτων κρεμαστών γεφυρών. Ο άνθρωπος της νεολιθικής εποχής πιστεύεται ότι το 4.000 π.Χ. ήταν ήδη ώριμος να μιμηθεί τα φυσικά τόξα. Έτσι, επεξεργάζεται μεγάλους λίθους και τους τοποθετεί σε μορφές τόξων. Πολύ πιο πρόσφατα, από τις αρχές του 19ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε στη γεφυροποιία και ο σίδηρος, αρχικά ως χυτοσίδηρος, αλλά πολύ πιο γρήγορα ως χάλυβας. Οι πολύ υψηλές αντοχές του χάλυβα επέτρεψαν, ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, την κατασκευή πολύ μεγάλων γεφυρών. Σημαντικότερη επίδραση στη γεφυροποιία άσκησε η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου. Είναι βέβαιο ότι η ανάπτυξη της γεφυροποιίας και του σιδηροδρόμου αλληλοστηρίχθηκαν και συμβάδισαν χρονικά. Περίπου στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού ένα νέο υλικό χρησιμοποιήθηκε: το οπλισμένο σκυρόδεμα. Το υλικό αυτό και η χρονικά παράλληλη εμφάνιση και ανάπτυξη του αυτοκινήτου έδωσαν νέες σημαντικές δυνατότητες κατασκευής γεφυρών. Όμως, οι βασικοί τύποι γεφυρών δεν άλλαξαν. Βέβαια η ποικιλία των νέων υλικών και οι εξαιρετικές δυνατότητες τους επέτρεψαν θαυμαστά επιτεύγματα, φθάνοντας σε γέφυρες με άνοιγμα μεγαλύτερο από 1 χιλιόμετρο. Η κατασκευή γεφυρών πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα έργα «υποδομής» του ανθρώπου, τα οποία υλοποίησε εκ των ενόντων αξιοποιώντας κορμούς δέντρων που είχαν πέσει στο έδαφος. Οι γέφυρες από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους ήταν πέτρινες ή ξύλινες, από τις οποίες έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα πέτρινες μυκηναϊκές γέφυρες. Οι ξύλινες γέφυρες που έχουν διασωθεί είναι σαφώς μικρότερης ηλικίας, λόγω του υλικού κατασκευής, το οποίο απαιτεί συνεχή συντήρηση. Οι Ρωμαίοι κατασκεύαζαν ήδη γέφυρες με ανοικτά τόξα, από πέτρα ή από το ειδικό μπετόν που είχαν αναπτύξει. Ένα δείγμα ρωμαϊκής γεφυροποιίας που διασώζεται ακόμα σε άριστη κατάσταση, είναι η γέφυρα Ποντ ντυ Γκαρ στη Γαλλία. Ιστορικό ενδιαφέρον έχουν επίσης κρεμαστές γέφυρες στην Κίνα περί το 300 π.Χ. στην επαρχία Γιουνάν. Το ξύλινο δάπεδο της γέφυρας στην πόλη Κινγκ-τουνγκ-φου κρεμόταν από αλυσίδες με κρίκους από σφυρήλατο σίδηρο. Ο Μάρκο Πόλο (1254-1324) περιέγραψε δώδεκα τέτοιες γέφυρες που γνώρισε κατά τα ταξίδια του στην Κίνα. Ενδιαφέρουσες περιγραφές γι' αυτές τις γέφυρες υπάρχουν επίσης σε χειρόγραφα Περσών και Αράβων περιηγητών, σύγχρονων του Πόλο. Στη νότια Αμερική είχαν εγκαταστήσει οι Ινδιάνοι Ίνκας ένα εκτεταμένο δίκτυο δρόμων κατά μήκος των εδαφών προς τον Ειρηνικό ωκεανό και πάνω στις Άνδεις, με πολλές κρεμαστές γέφυρες από σκοινιά. Μάλιστα, μερικές από αυτές τις γέφυρες ήταν κατασκευασμένες για δρομείς και άλλες για κοπάδια λάμα. Μέχρι το 18ο αιώνα επικρατούσε στη γεφυροποιία η ρωμαϊκή τεχνική, με τις βελτιώσεις που καθιερώθηκαν από το 16ο αιώνα. Η πρώτη γέφυρα από σύγχρονο υλικό, χυτοσίδηρο, είναι η «Άιρονμπριτζ» με άνοιγμα 30 μέτρων που κατασκεύασε ο μηχανικός Άμπραχαμ Ντάρμπι (1750-1791) το έτος 1779 στο Κοουλμπρούκντεϊλ της Αγγλίας. Η βελτίωση στην επεξεργασία του χάλυβα έδωσε τη δυνατότητα να αυξηθεί η αντοχή του σε εφελκυσμό και να κατασκευαστούν με αυτό το υλικό μεγάλες κρεμαστές γέφυρες. Από τις πρώτες αυτού του είδους είναι η γέφυρα Μενάι στην Ουαλία με κεντρικό άνοιγμα 177 μέτρων και συνολικό μήκος 521 μέτρων. Κατασκευάστηκε από τον Τόμας Τέλφορντ (1757-1834) στα χρόνια 1818-1826. Το επόμενο σύγχρονο υλικό, το μπετόν, αξιοποιήθηκε στη γεφυροποιΐα κατά το δεύτερο μέρος του 19ου αιώνα η πρώτη γέφυρα αυτού του είδους, αν και μικρή, κατασκευάστηκε το έτος 1875 από τον Ζοζέφ Μονιέ (1823-1906). Γέφυρες από σιδηροπαγές σκυρόδεμα με μεγάλα τόξα κατασκευάστηκαν τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε η τεχνολογία του προεντεταμένου σκυροδέματος και οι νεότερες γέφυρες που κατασκευάζονταν διέθεταν ακόμα μεγαλύτερα ανοίγματα και ήταν πιο λεπτές. Η σύγχρονη αντιμετώπιση των προβλημάτων σχεδιασμού μιας γέφυρας είναι γενικά μια σύνθετη και αρκετά εξειδικευμένη εργασία. Τα κριτήρια σχεδιασμού είναι: η ασφάλεια της κατασκευής σε συνηθισμένες αλλά και έκτακτες καταπονήσεις, η διατήρηση της αντοχής της στο χρόνο, η λειτουργικότητα της, η οικονομία και η εναρμόνιση της κατασκευής με το περιβάλλον. Το πρώτο από τα παραπάνω κριτήρια είναι, φυσικά, κυρίαρχο. Η οικονομία συνήθως αντιστρατεύεται τα υπόλοιπα κριτήρια και ο σωστός σχεδιασμός πρέπει να εξισορροπεί το κριτήριο της οικονομίας με τα κριτήρια λειτουργικότητας και αισθητικής. Για να επιτευχθεί μια ασφαλής κατασκευή πρέπει να είναι με επάρκεια γνωστές, εκτός από τις ιδιότητες των υλικών, και οι επιπονήσεις της κατασκευής, που προέρχονται από: τα ίδια βάρη κατασκευής, τα φορτία της κυκλοφορίας, τις θερμοκρασιακές κατασκευές, τους ανέμους, τα χιόνια, τους πάγους κ.τ.λ., τους σεισμούς και άλλες επιδράσεις, πολλές από τις οποίες δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν με ακρίβεια. Σε σεισμικές ζώνες, π.χ., οι μεγάλες γέφυρες θα πρέπει να ελέγχονται και για περιπτώσεις σημαντικών μετατοπίσεων των εδαφικών στρωμάτων. Η ανάπτυξη της γεφυροποιίας δεν έγινε, βέβαια, χωρίς αστοχίες. Περιώνυμες 3 κατασκευές κατέρρευσαν από την ανεπάρκεια γνώσης των υλικών και της συμπεριφοράς τους ή της αντοχής τους στο χρόνο, ή τον συνδυασμό καταπονήσεων και χρόνου. Πολλές καταστροφές οφειλόταν στη διάβρωση των θεμελίων από τα νερά του γεφυρωμένου ποταμού. Το πραγματικό αίτιο, βέβαια, ήταν η αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης του κινδύνου αυτού, ενώ, πιο σύγχρονα, η υποεκτίμηση του κινδύνου, συνήθως λόγω ανεπαρκών στοιχείων ή κακώς εννοούμενης οικονομίας. Αρκετές αστοχίες και σε σύγχρονες κατασκευές έχουν σημειωθεί από την υποεκτίμηση των έκτακτων επιπονήσεων. Οι σύγχρονες αντιλήψεις επιβάλλουν: λεπτομερείς αναλύσεις όλων των δυνατών καταπονήσεων, υψηλοί συντελεστές ασφαλείας, προστασία της κατασκευής από κατάρρευση, παρακολούθηση της κατασκευής με κατάλληλα όργανα και επεμβάσεις απλής συντήρησης έως και αντικατάστασης. Η επιβολή δυναμικών φορτίων από άνεμο επιβάλλει τον έλεγχο των γεφυρών. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένας κίνδυνος είναι να αναπτύσσονται φαινόμενα συντονισμού. Η αισθητική των γεφυρών είναι αντικείμενο προσοχής ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Σήμερα μια από τις επικρατέστερες απόψεις είναι εκείνη που υποστηρίζει τη μορφολογία της κατασκευής με βάση τη στατική λειτουργία. Τέτοια άποψη οδηγεί σε λιτές κατασκευές, που για την περίπτωση σωστής επιλογής στατικής λύσης οδηγούν συνήθως σε πλήρη εναρμόνιση τα τμήματα και το χτίσιμο. Αποτελείται από τρία κυρίως μέρη: πυλώνες που στηρίζουν το βάρος της, ένα κατάστρωμα που τοποθετείται πάνω στους πυλώνες και καλώδια που σηκώνουν το βάρος του καταστρώματος και είναι στερεωμένα πάνω στους πυλώνες και σε δυο αντίβαρα εκατέρωθεν της γέφυρας. Στις δύο πλευρές της κοιλάδας ή του ποταμού, την οποία ή τον οποίο περνάει η γέφυρα, έχουν κατασκευαστεί δύο εργοστάσια. Εκεί οι εργάτες συναρμολογούν τα τμήματα του καταστρώματος (οδοστρώματος). Όταν ολοκληρώνουν ένα κομμάτι, οι μηχανές το σπρώχνουν προς την κοιλάδα. Έτσι το άκρο του καταστρώματος προχωρά σιγά σιγά πάνω από το κενό. Η γέφυρα μετακινείται κατά τμήματα 60 εκατοστών. Οι μηχανικοί ελέγχουν την κίνηση με μετρήσεις μέσω δορυφόρου (περιθώριο λάθους 5 χιλιοστά). Όταν φυσάει με πάνω από 70 χλμ./ ώρα οι εργασίες σταματούν. Η προσφορά της είναι σημαντική γιατί εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου, δηλαδή τις ανάγκες για επικοινωνία, διασκέδαση, ταξίδια, περίθαλψη κ.τ.λ.. Εξασφαλίζει επίσης τη γρήγορη και ασφαλή μεταφορά προϊόντων από τη μια περιοχή στην άλλη και συμβάλλει θετικά στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Η μεγαλύτερη καλωδιωτή γέφυρα του κόσμου πλέον είναι στη Ρωσία και ενώνει το Βλαδιβοστόκ και το νησί Ρούσκι. Έχει μήκος 3.100 μέτρων και πλάτος 29.5 μέτρα και εγκαινιάστηκε από τον πρωθυπουργό της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ στα τέλη του Ιανουαρίου 2013. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν μέσα σε 5 χρόνια (από το 2007), αφού στο νησί, στο οποίο κατοικούν 5.200 άτομα, θα διεξαχθεί η διάσκεψη του APEC (Asia-Pacific Economic Cooperation). Το πόσο ακριβώς στοίχισε η γέφυρα δεν έχει ανακοινωθεί, αλλά οι φήμες μιλούν ότι κόστισε κοντά στο 1 δις δολάρια. Η γέφυρα έχει 4 λωρίδες και το τμήμα της γέφυρας που βρίσκεται πάνω από το νερό ανέρχεται σε 1.104 μέτρα ενώ οι δύο πυλώνες της έχουν ύψος 320.9 μέτρα. 168 καλώδια συγκρατούν τη γέφυρα με το μεγαλύτερο να έχει μήκος 579.83 μέτρα και το μικρότερο 135.77 μέτρα. Η ανάπτυξη των καλωδιωτών γεφυρών άρχισε ουσιαστικά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Γερμανία οι γερµανοί μηχανικοί, µε επικεφαλής τον καθηγητή Φ. Λέονχαρντ ειδικεύθηκαν βαθύτατα στον τοµέα αυτό, η ραγδαία εξέλιξη του οποίου πιστοποιείται τόσο από τον αριθµό των γεφυρών όσο και το μέγιστο άνοιγµά τους⋅ ενώ περί τo 1986 καταγράφονται παγκοσµίως περί τις 150 καλωδιωτές γέφυρες, ο αριθµός τους το 2012 υπερβαίνει τις 1000. Το 1975 το μέγιστο άνοιγµα ανερχόταν σε 404 μέτρα (γέφυρα Σεν Ναζέρ), το 1995 έφθασε τα 856 μέτρα (Γέφυρα της Νορμανδίας) και το 2012 τα 1104 μέτρα (Γέφυρα Ρούσκι). Η τεχνολογική εξέλιξη και η έντονη βιομηχανοποίηση των αναρτήρων, των υλικών, των μεθόδων ανέγερσης αλλά και των μεθόδων ανάλυσης, επέβαλε την καλωδιωτή γέφυρα ως αποκλειστικό τύπο εφαρμογής στον χώρο μεταξύ των προβολοδοµούµενων και των κλασικών κρεµαστών γεφυρών το όριο μεταξύ των τελευταίων και των καλωδιωτών μετατίθεται συνεχώς προς τα πάνω. Η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Ελλάδα.
|
Η καλωδιωτή γέφυρα είναι τύπος γέφυρας, ο οποίος αποτελείται από έναν ή περισσότερους στύλους οι οποίοι στηρίζουν με καλώδια το οδόστρωμα. Η ιδέα προέρχεται από τις κρεμαστές γέφυρες. Τα καλώδια σε αυτόν τον τύπο γέφυρας είναι λοξά ως προς το κατάστρωμα. Αυτές οι γέφυρες αποδείχτηκαν ιδανικές για μεγαλύτερες αποστάσεις, τόσο τεχνικά όσο και οικονομικά, αν και οι κρεμαστές είναι ιδανικότερες για ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις, εάν θεωρήσουμε ότι μία καλωδιωτή γέφυρα δεν αποτελείται από πολλαπλούς πυλώνες, καθιστώντας την τεχνικά ομάδα γεφυρών σε σειρά. Η απόσταση των πυλώνων είναι μεταξύ 200 και 1000 μέτρων. Μια από τις πιο γνωστές αυτού του τύπου, είναι η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, έχει 4 πυλώνες και η απόσταση μεταξύ των πυλώνων είναι 560 μέτρα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη γέφυρα αυτού του τύπου στο κόσμο. Ενώ συχνά το μήκος μιας γέφυρας τέτοιου τύπου αναφέρεται ότι είναι το σύνολο των καταστρωμάτων της (π.χ. στο Ρίο-Αντίρριο όπου υπάρχουν πολλαπλά), στην πραγματικότητα επιστημονικά κατά τη στατική ανάλυση (και σε πολλές διεθνείς λίστες μεγαλύτερων γεφυρών), το ενεργό της μήκος θεωρείται μόνο το μεγαλύτερο από τα οδοστρώματα από ένα "κατάρτι" (κάνοντας έτσι τη Ρίο-Αντίρριο πολύ "μικρότερη" γέφυρα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%89%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AE_%CE%B3%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1
|
Ερρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας
|
Το 918 απεβίωσε ο Κορράδος Α΄ βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων και δούκας της Φραγκονίας, ορίζοντας ως διάδοχό του τον Ερρίκο. Τα δύο ενωμένα δουκάτα της Σαξονίας και της Φραγκονίας του έδωσαν τον τίτλο του βασιλιά. Ο αρχιεπίσκοπος του Μάιντς τού πρότεινε να τον χρίσει, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να τον χρίσει εκπρόσωπος της εκκλησίας, λέγοντας ότι είναι βασιλιάς όχι μόνο της εκκλησίας, αλλά όλων των ανθρώπων. Αρχικά όλοι οι δούκες υποτάχθηκαν εκτός από τον Αρνούλφο της Βαυαρίας που αναγκάστηκε να το κάνει μετά την ήττα του το 921. Στις 7 Νοεμβρίου του 921 ο Ερρίκος και ο Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας σύναψαν συνθήκη αλλά με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Γαλλία ο Ερρίκος προσπάθησε να αποσπάσει τη Λωρραίνη από το δυτικό βασίλειο, διέσχισε (923) τον Ρήνο καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της χώρας που την είχε στην κατοχή του ως το 924. Ο Ερρίκος επέτρεψε το βασίλειο του να γίνει ομοσπονδία ενωμένων δουκάτων στα οποία ο δούκας θα μπορεί να έχει εσωτερική εξουσία σε αντίθεση με τον Καρλομάγνο που τα είχε πλήρως υποταγμένα. Το 925 ο Γκίζελμπερτ της Λωρραίνης εξεγέρθηκε ξανά, ο Ερρίκος επιτέθηκε και έγινε κάτοχος του μεγαλύτερου τμήματος της περιοχής αλλά επέτρεψε στον Γκίζελμπερτ να παραμείνει υποταγμένος δούκας αφού του έδωσε σύζυγο την κόρη του Γερβέργα (928). Ο Ερρίκος ήταν ένας ικανός στρατιωτικός ηγέτης, το 921 οι Ούγγροι επιτέθηκαν στη Γερμανία και την Ιταλία ο Ερρίκος αναγκάστηκε να τους πληρώσει φόρο προκειμένου να εξασφαλίσει 10ετή περίοδο ειρήνης που θα του επέτρεπε να κτίσει φρούρια και να οργανώσει το ιππικό του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς περιόδου ανακωχής κατάφερε να υποτάξει όλες τις βόρειες Σλαβικές φυλές, το 928 κυρίευσε το Βραδεμβούργο και το 929 με τη βοήθεια του δούκα της Βοημίας Άρνουλφ εισέβαλε στη Βοημία και δέχθηκε την υποταγή του Βενκεσλάου. Το 933 με τη λήξη της δεκαετούς ειρήνης αρνήθηκε να πληρώσει τον ετήσιο φόρο στους Μαγυάρους με αποτέλεσμα να αρχίσουν ξανά επιδρομές, συγκέντρωσε μεγάλο στρατό από όλες τις Γερμανικές φυλές τελικά τους νίκησε στη μάχη του Ριάντ (933) σταματώντας οριστικά την επέλαση τους νοτιότερα. Καταφέρνει να επεκτείνει τη χώρα του βόρεια υποτάσσοντας ακόμα και τους Δανούς, κατάφερε να ενώσει σε ένα κράτος όλες τις Γερμανικές φυλές θεωρείται ο ιδρυτής του Γερμανικού κράτους και της σύγχρονης Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 2 Ιουλίου 936. Ο μεγαλύτερος γιος του Όθων έγινε αυτοκράτορας. Νυμφεύτηκε πρώτα την Άτεμπουργκ, κόρη του Έρβιν του Μέρσεμπουργκ, που άφησε τη μονή της για να παντρευτεί τον Ερρίκο Α΄, έτσι ο γάμος τους εθεωρείτο άκυρος και ο γιος τους νόθος: (νόθος;) Τάνκμαρ 908-938, που σκοτώθηκε στο Μαζίνζο μετά την προσχώρησή του σε εξέγερση εναντίον του ετεροθαλούς αδελφού του Όθωνα Α΄.Με τη δεύτερη σύζυγό του Αγία Ματθίλδη (895-968), κόρη του Ντήτριχ κόμη του Ρίνγκελχαϊμ, απέκτησε: Χέντβιχ π.910-μετά το 958, παντρεύτηκε τον Ούγο των Ροβερτιδών τον Μέγα, δούκα των Φράγκων & κόμη του Παρισιού. Όθων Α΄ 912-973, δούκας της Σαξονίας, βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας & της Λομβαρδίας. Ίδρυσε το βασίλειο της Γερμανίας ("Α.Ρ.Α.Γ.Ε."). Γκέρμπεργκα π.913-968/9 ή 964;, παντρεύτηκε πρώτα τον Γιλβέρτο των Ρέργκιναρ δούκα της Λωρραίνης και μετά τον Λουδοβίκο Δ΄ των Καρολιδών της Δυτικής Φραγκίας. Ερρίκος Α΄ π.920-955, δούκας της Βαυαρίας. Μπρούνο 925-965, δούκας της Λοθαριγγίας & αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας.
|
Ο Ερρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας (Heinrich I., 876 - 2 Ιουλίου 936) ήταν δούκας της Σαξωνίας (912 - 936) και βασιλιάς της Γερμανίας (919 - 936), ο πρώτος από τη δυναστεία των Οθωνιδών. Ονομάστηκε ορνιθοθήρας γιατί ετοίμαζε τον κυνηγητικό του εξοπλισμό όταν έμαθε ότι ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Γιος του Όθωνα του Επιφανούς δούκα της Σαξονίας και της Χέντβιχ των Ποπονιδών, κόρης του Ερρίκου μαργράβου της Φραγκονίας και δισεγγονής του Καρλομάγνου.. Παντρεύτηκε (909) σε δεύτερο γάμο του τη Ματθίλδη, κόρη του κόμη της Βεστφαλίας, με την οποία έκανε τρεις γιους, ο μεγαλύτερος από τους οποίους ήταν ο αυτοκράτορας Όθων Α΄, και δύο κόρες που ακολούθησαν τον μοναχικό βίο. Διαδέχθηκε στη Σαξονία τον πατέρα του (912) και συνέχισε την ίδια επιθετική πολιτική επέκτασης του δουκάτου του, γι' αυτό ήρθε πολλές φορές σε διαμάχη με τους νότιους γείτονες του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CE%BF_%CE%9F%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Χαβιέρ Σαβιόλα
|
ΔιεθνήςΕθνική Ελπίδων Αργεντινής U-20 Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου κάτω των 20 ετών: 2001 Ολυμπιακή ομάδα Αργεντινής Ολυμπιακοί αγώνες: 2004ΣύλλογοιΡίβερ Πλέιτ Πρωτάθλημα Αργεντινής-Απερτούρα: 1999 Πρωτάθλημα Αργεντινής-Κλαουσούρα: 2000 Σεβίλλη ΦΚ Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: 2006 Μπαρτσελόνα Σούπερκαπ Ισπανίας: 2006 Ρεάλ Μαδρίτης Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2008 Σούπερκαπ Ισπανίας: 2008 Μπενφίκα Πρωτάθλημα Πορτογαλίας: 2010 Κύπελλο Πορτογαλίας: 2010, 2011, 2012 Ολυμπιακός Σούπερλιγκ: 2013-2014
|
Ο Χαβιέρ Πέδρο Σαβιόλα Φερνάντες (Javier Pedro Saviola Fernández, 11 Δεκεμβρίου 1981) είναι Αργεντινός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που έπαιζε ως επιθετικός. Γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Ρίβερ Πλέιτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AD%CF%81_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%B1
|
Ολυμπιακό Εθνικό Αθλητικό Κέντρο (Κίεβο)
|
1923: Κόκκινο Στάδιο του Λεόν Τρότσκι 1924-1935: Κόκκινο Στάδιο 1936-1938: Ομοσπονδιακό Στάδιο του Στανισλάβ Κόσιορ 1938-1941: Ομοσπονδιακό Στάδιο (με χωρητικότητα 50.000 ατόμων) 1941 – Ομοσπονδιακό Στάδιο του Νικίτα Χριουστσόφ 1941-1943: Πανουκρανικό Στάδιο 1944-1962: Ομοσπονδιακό Στάδιο του Νικίτα Χριουστσόφ 1962-1979: Κεντρικό Στάδιο (με χωρητικότητα 100.000 ατόμων) 1980-1995: Ομοσπονδιακό Στάδιο 1996-σήμερα: Ολυμπιακό Εθνικό Αθλητικό Στάδιο Κιέβου (χωρητικότητα 83.450 ατόμων το 1999, χωρητικότητα 70.050 ατόμων το 2011) 1923 – 50 000;1967 – 100 000;1980 – 100 062;1999 – 83 450;2012 – 70 050; Στο στάδιο του Κιέβου φιλοξενήθηκαν όλοι οι αγώνες της εθνικής Σουηδίας, ένας προημιτελικός αγώνας και ο μεγάλος τελικός της διοργάνωσης. Επίσημος ιστότοπος Φωτογραφικό υλικό
|
Το Εθνικό αθλητικό σύμπλεγμα Ολιμπίσκι (ουκρανικά: Національний спортивний комплекс «Олімпійський»), γνωστό και ως Στάδιο Ολιμπίσκι (Олімпійський стадіон), είναι στάδιο πολλών χρήσεων που βρίσκεται στο Κίεβο της Ουκρανίας. Το στάδιο είναι το μεγαλύτερο στην Ουκρανία και το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ανατολική Ευρώπη (μετά το μοσχοβίτικο Στάδιο Λουζνικί). Εκτός από ποδόσφαιρο, στο στάδιο μπορούν να διεξαχθούν και αγώνες άλλων αθλημάτων και χτίστηκε για να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το στάδιο έχει ανοίξει ξανά στις 9 Οκτωβρίου 2011, με την εμφάνιση της Σακίρα και τον αγώνα μεταξύ της εθνικής Ουκρανίας και της εθνικής Γερμανίας (έληξε με σκορ 3:3) στις 11 Νοεμβρίου του 2011. Το στάδιο φιλοξένησε αγώνες του Ομίλου Δ, έναν προημιτελικό και τον τελικό του Euro 2012.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_(%CE%9A%CE%AF%CE%B5%CE%B2%CE%BF)
|
Μηχανική όραση
|
Ιστορικά, η υπολογιστική όραση αναδύθηκε μετά το 1980 ως αποτέλεσμα επέκτασης του πεδίου της πληροφορικής το οποίο καλείται ψηφιακή επεξεργασία εικόνας σε αλγορίθμους ανάλυσης και κατανόησης εικόνων. Είχαν προηγηθεί η μαθηματική μοντελοποίηση της φυσικής όρασης, έστω σε ένα βασικό επίπεδο, και οι πρώτες προσπάθειες για αναπαραγωγή της αίσθησης της όρασης σε αυτόνομα ρομπότ. Ως τότε ο όρος μηχανική όραση σχετιζόταν με την ηλεκτρολογία και τη ρομποτική, συνήθως σε βιομηχανικό πλαίσιο. Κατά τη δεκαετία του 1980, μετά την εμφάνιση της υπολογιστικής όρασης, οι δύο όροι σταδιακά συνέκλιναν και συγχωνεύθηκαν ως επιστημονικά πεδία, σαν διακριτός τομέας της τεχνητής νοημοσύνης με εφαρμογές όχι μόνο στη ρομποτική αλλά και σε δεκάδες ακόμα κλάδους. Από τη δεκαετία του 1990 κι έπειτα η μηχανική όραση έχει γνωρίσει αλματώδη ανάπτυξη, έχει συνδεθεί με το γνωστικό πεδίο της μηχανικής μάθησης και έχει δώσει σημαντικά απτά αποτελέσματα, με αλγορίθμους όρασης πραγματικού χρόνου να υλοποιούνται ακόμα και σε φτηνά κινητά τηλέφωνα εξοπλισμένα με κάμερα. Στο εν λόγω πλαίσιο, η μηχανική όραση έχει διαδραματίσει θεμελιώδη ρόλο στην εξέλιξη της ενισχυμένης πραγματικότητας. Μετά την ευρύτατη διάδοση του Kinect, ενός καινοτόμου περιφερειακού διασύνδεσης μεταξύ χρηστών και υπολογιστικών συστημάτων, και τη σχετική άνθιση του τριδιάστατου (στερεοσκοπικού) οπτικού περιεχομένου ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία της κινηματογραφικής ταινίας Άβαταρ το 2009, η μηχανική όραση έχει αρχίσει να εξετάζει πιο ενδελεχώς και την αξιοποίηση δεδομένων βάθους (π.χ. από στερεοσκοπική κάμερα ή ξεχωριστούς αισθητήρες βάθους) για την επίτευξη των στόχων της. Οι υποκατηγορίες της μηχανικής όρασης περιλαμβάνουν την κατανόηση σκηνής, την ανίχνευση συμβάντων, την ανίχνευση κίνησης, την αναγνώριση αντικειμένων, την ευρετηριοποίηση, την αναγνώριση κίνησης και την τριδιάστατη ανακατασκευή (παραγωγή τριδιάστατων μοντέλων της σκηνής από δεδομένα εικόνας / βίντεο). Σε σχέση με άλλα, συγγενή γνωστικά πεδία, η μηχανική όραση διαφοροποιείται ως εξής: Η ψηφιακή επεξεργασία εικόνας εξετάζει αλγορίθμους οι οποίοι δέχονται ως είσοδο εικόνες / βίντεο και παράγουν ως έξοδο εικόνες / βίντεο. Τα γραφικά υπολογιστή εξετάζουν αλγορίθμους οι οποίοι δέχονται ως είσοδο συμβολικές περιγραφές οπτικών σκηνών και παράγουν ως έξοδο εικόνες / βίντεο (με ή χωρίς αλληλεπίδραση με τον χρήστη). Η μηχανική όραση εξετάζει αλγορίθμους οι οποίοι δέχονται ως είσοδο εικόνες / βίντεο και παράγουν συμβολικές περιγραφές των εν λόγω οπτικών σκηνών. Η μηχανική μάθηση εξετάζει αλγορίθμους οι οποίοι δέχονται ως είσοδο δεδομένα κάθε τύπου και τα ταξινομούν ή κατηγοριοποιούν σε ομάδες. Ένα σημαντικό μέρος της μηχανικής όρασης, είναι ουσιαστικά εφαρμογή της μηχανικής μάθησης σε ψηφιακά οπτικά δεδομένα. Computer and Machine Vision --- Theory, Algorithms, Practicalities, E. R. Davies, 2012 Computer Vision for robotic systems, An Introduction,Michael C. Fairhurst, Prentice Hall 1988
|
Η μηχανική όραση, υπολογιστική όραση ή τεχνητή όραση είναι ένα επιστημονικό πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης το οποίο επιχειρεί να αναπαράγει αλγοριθμικά την αίσθηση της όρασης, συνήθως σε ηλεκτρονικό υπολογιστή ή ρομπότ. Η μηχανική όραση σχετίζεται με τη θεωρία και την τεχνολογία που εμπλέκονται στη σχεδίαση και κατασκευή συστημάτων που λαμβάνουν και αναλύουν δεδομένα από ψηφιακές εικόνες. Τα εν λόγω δεδομένα μπορούν να είναι φωτογραφίες, βίντεο, όψεις από πολλαπλές κάμερες, πολυδιάστατες εικόνες από ιατρικό σαρωτή κλπ. Η μηχανική όραση επιδιώκει να εφαρμόσει θεωρίες και μοντέλα στην κατασκευή μηχανικών συστημάτων με δυνατότητα όρασης. Παραδείγματα εφαρμογών τέτοιων συστημάτων είναι τα εξής: Έλεγχος διαδικασιών (π.χ. ένα βιομηχανικό ρομπότ ή ένα αυτόνομο όχημα) Ανίχνευση συμβάντων (π.χ. οπτική επιτήρηση) Οργάνωση πληροφοριών (π.χ. ευρετηριοποίηση βάσεων δεδομένων και ακολουθιών εικόνων) Εξομοίωση αντικειμένων και περιβαλλόντων (π.χ. βιομηχανική επιθεώρηση, ιατρική ανάλυση εικόνας ή τοπογραφική εξομοίωση) Αλληλεπίδραση χρηστών με υπολογιστικά συστήματα (π.χ. ως είσοδος σε μια συσκευή επικοινωνίας ανθρώπου / μηχανής).Η μηχανική όραση μπορεί επίσης να περιγραφεί ως συμπλήρωμα (αλλά όχι απαραιτήτως αντίθετο) της βιολογικής όρασης. Στην τελευταία, μελετώνται η οπτική αντίληψη στους ανθρώπους και τα ζώα με αποτέλεσμα μοντέλα για το πώς αυτά τα συστήματα λειτουργούν υπό το πρίσμα των φυσιολογικών διαδικασιών. Η μηχανική όραση από την άλλη μελετά και περιγράφει το τεχνητά συστήματα όρασης που εφαρμόζονται σε λογισμικό ή/και σε υλικό υπολογιστών. Η διεπιστημονική ανταλλαγή μεταξύ της βιολογικής και υπολογιστικής όρασης αποδεικνύεται όλο και περισσότερο καρποφόρα και για τους δύο τομείς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Windows NT 4.0
|
Το Windows NT 4.0 Workstation σχεδιάστηκε για χρήση ως το γενικό επιχειρηματικό λειτουργικό σύστημα. Το Windows NT 4.0 Server κυκλοφόρησε το 1996 και σχεδιάστηκε για μικρής κλίμακας συστήματα διακομιστών. Το Windows NT 4.0 Server, Enterprise Edition κυκλοφόρησε το 1997 και είναι ο προκάτοχος της σειράς Enterprise line με την σειρά των Windows server (Advanced Server στα Windows 2000). Αυτή η έκδοση περιέχει το Service Pack 3. Αυτή η έκδοση επίσης παρουσίασε τη σημαία εκκίνησης /3GB και τη μηχανή PSE36 για καθορισμό μνήμης πάνω από 64 GB, παρόλο που κάποια chipset υποστήριζαν 8 GB και πάνω. Το Windows NT 4.0 Terminal Server Edition κυκλοφόρησε το 1998 και επέτρεπε στους χρήστες να συνδεθούν απομακρυσμένα. Η ίδια λειτουργία εμφανίστηκε στα Windows 2000 και μετέπειτα κυκλοφορίες με όνομα Terminal Services και πρωτοεμφανίστηκε στα Windows XP ως Remote Desktop. Το Windows NT 4.0 Embedded σχεδιάστηκε για μεγάλες συσκευές, μηχανήματα αυτόματης πώλησης, ATM και άλλες συσκευές που δεν χαρακτηρίζονται ως γενικοί υπολογιστές. Αυτή η έκδοση περιέχει το Service Pack 5 και τα διαδέχτηκαν τα Windows XP Embedded. Κατά το κύκλο ζωής του, τα Windows NT 4.0 είχαν πολλαπλά service packs καθώς και πολλαπλές συλλογές ενημερωμένων εκδόσεων και option packs. Το τελευταίο service pack ήταν το Service Pack 6a. Ένα Service Pack 7 σχεδιάστηκε να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2001, αλλά κατέληξε σε μια προ-SP6a συλλογή ενημερωμένων εκδόσεων αντί για ένα πλήρης service pack, που κυκλοφόρησε στις 26 Ιουλίου 2001. Guidebook: Windows NT 4.0 Gallery
|
Τα Windows NT 4.0 είναι ένα προληπτικό πολλαπλών εργασιών γραφικό λειτουργικό σύστημα 32-bit που δημιουργήθηκε από τη Microsoft και κυκλοφόρησε στις 31 Ιουλίου 1996. Σχεδιάστηκε για υπολογιστές uniprocessor ή συμμετρικής πολυεπεξεργασίας και είναι μέρος της σειράς λειτουργικών συστημάτων με όνομα Windows NT. Το γραφικό περιβάλλον του είναι παρόμοιο με αυτό των Windows 95. Είναι διαθέσιμα σε εκδόσεις Workstation και Server. Τα Windows NT 4.0 είναι ο διάδοχος των Windows NT 3.51 και παρουσίασε το γραφικό περιβάλλον των Windows 95 για πρώτη φορά στην σειρά Windows NT καθώς και πολλές εφαρμογές που παρουσιάστηκαν στα Windows 95. Τα Windows NT 4.0 ήταν γνωστά ως Shell Update Release (SUR).Τα Windows NT 4.0 είναι η τελευταία μεγάλη κυκλοφορία των Microsoft Windows που υποστηρίζει τα Alpha, MIPS or PowerPC. Χρησιμοποιόταν για πολλά χρόνια, παρόλο που η Microsoft προσπάθησε να πείσει πελάτες να αναβαθμίσουν στα Windows 2000 και νεότερες εκδόσεις. Ήταν επίσης η τελευταία έκδοση των Windows NT με το όνομα Windows NT, αν και τα Windows 2000 χρησιμοποιούσε την ονομασία "Built on NT Technology".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Windows_NT_4.0
|
Αυρήλιος Ηρακλιανός
|
Το praenomen τού Ηρακλιανού (Μάρκος;) δεν αναφέρεται πουθενά στις πηγές. Δεν ήταν ασυνήθιστο στα μέσα του 3ου αι. να μην δίνεται στα αγόρια. Το nomen του («Αυρήλιος») ήταν αυτό που υιοθετούνταν συνήθως από οικογένειες, που τα μέλη τους γίνοντο δεκτά ως ρωμαίοι υπήκοοι από τον Καρακάλλα, σύμφωνα με τις διατάξεις τού νόμου αυτού τού Αυτοκράτορα γνωστού ως Constitutio Antoniniana. Αυτό τέθηκε σε ισχύ το 213 μ.Χ., δηλαδή πιθανώς την εποχή γύρω από την οποία γεννήθηκε ο Ηράκλειος. Ο τόπος γέννησής του ήταν μάλλον η Θράκη στα ανατολικά Βαλκάνια. Αυτή η υπόθεση υποδηλώνεται από μία επιγραφή, αφιερωμένη στον Ηρακλιανό από έναν συνάδελφό του στρατιωτικό, τον Τραϊανό Μουκιανό (πιθανώς πελάτη της οικογένειας του Ηρακλιανού), που ανακαλύφθηκε στη θέση της πατρίδας του Μουκιανού, Augusta Traiana σε εκείνη την επαρχία, τώρα Στάρα Ζαγόρα στη Βουλγαρία. Ένα δεύτερο μνημείο που βρέθηκε στη Στάρα Ζαγόρα, επίσης από τον Τραϊανό Μουκιανό, αφιερωμένο στον αδελφό τού Ηρακλιανού, Μάρκο Αυρήλιο Απολλινάριο, που ήταν ένας -από την τάξη των ιππέων- κυβερνήτης της Θράκης, ενισχύει την ιδέα, ότι ο Ηράκλειος είχε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς στην περιοχή και ήταν πιθανότατα πολίτης της Αugusta Traiana. Η μετέπειτα συσχέτιση του Ηρακλείου με τον Κλαύδιο Γotuik;o και τον Αυρηλιανό στη δολοφονία του Γαλλιηνού -βλέπε παρακάτω- υποδηλώνει επίσης, ότι είχε σχέσεις με τις ιλλυρικές φυλές που κυριαρχούσαν στα στελέχη των αξιωματικών των βαλκανικών φρουρών τον 3ο αι. μ.Χ. Ο Ηρακλιανός έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια της ταραγμένης βασιλείας του Αυτοκράτορα Γαλλιηνού, που έγινε Έπαρχος του Πραιτωρίου : ένα αξίωμα τού κράτους που συνδύαζε τη διοίκηση της πραιτωριανής φρουράς του Αυτοκράτορα και το κύριο υπουργείο. Ο Ηρακλιανός πιθανότατα έγινε Έπαρχος του Πραιτωρίου το 267, μετά τον διορισμό του Λεύκιου Πετρόνιου Ταύρου Βολουσιανού, του πρώην πραιτωριανού επάρχου, ως επάρχου του άστεως -δηλ. Αυτοκρατορικού κυβερνήτη της Ρώμης- εκείνη τη χρονιά. Ο Ηρακλιανός ήταν επομένως πιθανό να ήταν ένας εξαιρετικά ικανός στρατιώτης, που είτε γεννήθηκε στην Ιλλυρική στρατιωτική ελίτ, είτε κέρδισε μία θέση στις τάξεις τους με το ταλέντο του στους πολλούς πολέμους του Γαλλιηνού εναντίον βαρβάρων εισβολέων και επίδοξων σφετεριστών. Το Βίος Γαλλιηνού (Vita Gallieni) ισχυρίζεται επίσης, ότι ήταν ο ηγέτης (dux) μίας δύναμης, που εστάλη από τον Γαλλιηνό στην Ανατολή για να επαναβεβαιώσει την αυτοκρατορική εξουσία στην περιοχή, μετά το τέλος (δολοφονία;) του Oδαίναθου της Παλμύρας το 267, αλλά ηττήθηκε και ο στρατός του καταστράφηκε, πιθανώς από τη σύζυγο εκείνου Ζηνοβία. Αυτή είναι η μόνη αρχαία αναφορά σε μία τέτοια προσπάθεια, που έγινε κατά τη βασιλεία του Γαλλιηνού και πρέπει να ισχύει η συνήθης επιφύλαξη (caveat) σχετικά με την αξιοπιστία της Ιστορίας των Αυγούστων (Historia Augusta) ως ιστορικής καταγραφής. </br> Ο Aλφόλντι προτείνει, ότι ο Γαλλιηνός μπορεί να προσπάθησε να διεκδικήσει την εξουσία του στην Ασία, αν όχι στη Συρία και τη Μεσοποταμία μετά τον τέλος τού Οδαίναθου (έναντι της Παλμύρας και όχι της Περσίας), αλλά η προσπάθεια αναιρέθηκε από τις βαρβαρικές εισβολές στα ανατολικά Βαλκάνια το τελευταίο έτος της βασιλείας του. Ωστόσο, ο Aλφόλντι δεν πιστεύει, ότι η Ρώμη και η Παλμύρα συμμετείχαν πραγματικά σε εχθροπραξίες, όπως προτείνει η Ιστορία των Αυγούστων. Ο Μπρέυ τείνει να απορρίψει κάθε έννοια εκστρατείας το 267-8. Αυτό είναι και το συμπέρασμα του Ντέιβιντ Πότερ. Ωστόσο, ο καθηγ. Ντ. Πότερ κάνει την ενδιαφέρουσα πρόταση, ότι ο Ηρακλιανός θα μπορούσε να έκανε μία εκστρατεία στην Ανατολή, για να επαναβεβαιώσει τη ρωμαϊκή εξουσία στις ασιατικές επαρχίες όχι το 267 -όταν ήταν σχεδόν βέβαιο ότι συμμετείχε στον γοτθικό πόλεμο- αλλά κατόπιν εντολής τού δολοφόνου και διαδόχου του Γαλλιηνού, Αυτοκράτορα Κλαύδιου Γοτθικού, το 270. Αυτή η προσπάθεια μπορεί είτε να είχε γίνει ως απάντηση στην επίθεση της Ζηνοβίας της Παλμύρας στην Αραβία και την Αίγυπτο εκείνο το έτος , είτε να ήταν η αιτία αυτής της επιθετικότητας. Είτε στάλθηκε στην Ανατολή, είτε όχι το 267, είναι πιθανό ο Ηράκλειος να επέστρεψε εγκαίρως στην Ευρώπη, για να λάβει μέρος στην εκστρατεία του Γαλλιηνού κατά των Γότθων και των Ερούλων στα Βαλκάνια το 267-8. Οι αρχαίες πηγές συμφωνούν γενικά, ότι ήταν μαζί με τον Γαλλιηνό, όταν ο Αυτοκράτορας επέλεξε να εγκαταλείψει τις επιχειρήσεις εναντίον αυτών των εισβολέων και να σπεύσει στην Ιταλία όπου ο Αυρέολος ξεκίνησε την εξέγερσή του για λογαριασμό του «αυτοκράτορα της Γαλατίας», Πόστουμου, στο Mεδιόλανον και ήταν επίσης μέλος του η τριάδα των ανώτερων αξιωματικών, που προκάλεσαν τη δολοφονία του Γαλλιηνού. Οι αιτίες της δολοφονικής δυσαρέσκειας του Ηρακλιανού και των συναδέλφων του με τον Γαλλιηνό είναι άγνωστες. Για μία συζήτηση των πιθανών ζητημάτων τους με τον Αυτοκράτορά τους, βλέπε Μπρέυ. Όποια και αν ήταν τα κίνητρα του Ηρακλιανού, δεν φαίνεται να ωφελήθηκε από την προδοσία του. Το τέλς του από αυτοκτονία μπορεί να ακολούθησε αμέσως μετά. Εάν η θέση του Ντ. Πότερ- βλέπε παραπάνω- είναι σωστή και όντως έζησε για να υπηρετήσει υπό τον Κλαύδιο Β΄, μία θεαματική αποτυχία στην Ασία θα μπορεί να εξηγήσει, γιατί επέλεξε να αυτοκτονήσει. Ωστόσο, είναι απίθανο να αποκαλυφθούν ποτέ οι συνθήκες τού θανάτου του. Ο Ηράκλειος εμφανίζεται στην Historia Augusta ( Vita Gallieni ), τον Ζωναρά και τον Ζώσιμο, αλλά είναι αδύνατο να αναπτυχθεί οποιαδήποτε βιώσιμη αφήγηση της ζωής του από τις αρχαίες πηγές. Οι αναφορές παρατίθενται χρήσιμα από τον LL Howe στο βιβλίο του για τον Πραιτοριανό Έπαρχο του 3ου αιώνα: Howe, Laurence Lee (1942). The Pretorian Prefect from Commodus to Diocletian (AD 180-305). Chicago, Illinois: University of Chicago Press Press. Η καλύτερη πρόσφατη περίληψη των διαθέσιμων πληροφοριών για τον Ηράκλειο βρίσκεται στη βιογραφία του Γαλλιηνού του John Bray: Bray, John (1997). Gallienus - A study in Reformist and Sexual Politics. Adelaide: Wakefield Press. Δείτε επίσης: David S. Potter, The Roman Empire at Bay, Routledge, London & New York, 2004 and The Transformation of the Empire: 236-337 CE, Part II, 8 p 164 of A Companion to the Roman Empire . Εκδ. DS Potter, Blackwell Publishing Ltd. 2006.
|
Ο Μάρκος (;) Αυρήλιος Ηρακλιανός, λατιν.: Marcus Aurelius Heraclianus (απεβ. 268) ήταν Ρωμαίος στρατιώτης, που ανήλθε στον βαθμό του πραιτωριανού επάρχου στο τελευταίο μέρος της βασιλείας τού Αυτοκράτορα Γαλλιηνού. Ήταν μέλος της ομάδας των ανώτερων διοικητών του αυτοκρατορικού στρατού πεδίου, που σχεδίασε και επέτυχε τη δολοφονία του Αυτοκράτορα Γαλλιηνού. Η μετέπειτα μοίρα του είναι αβέβαιη. Η μόνη αρχαία αναφορά τον κάνει να αυτοκτονεί, αλλά οι συνθήκες είναι ασαφείς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Δίκες της Τρεμπλίνκα
|
Το 1946, ο Γιόζεφ Χιρτράιτερ (Josef Hirtreiter) συνελήφθη κατά τη διάρκεια των Συμμαχικών ερευνών για τη θανάτωση ατόμων με ειδικές ανάγκες στο κέντρο ευθανασίας Χάνταμαρ. Παρά το ότι η δίκη δεν ήταν επικεντρωμένη σε δράση στην Τρεμπλίνκα από την αρχή, η δίκη του Χιρτράιτερ αντιμετωπίζεται από μερικούς ιστορικούς ως τμήμα των δικών της Τρεμπλίνκα. Δεν μπορούσε να αποδειχθεί πως ο Χιρτράιτερ είχε εμπλακεί εγκληματικά στο Χάνταμαρ ωστόσο, ομολόγησε πως είχε εργαστεί σε στρατόπεδο κοντά στο Πολωνικό χωριό Μαλκίνια, όπου Εβραίοι θανατώνονταν σε θαλάμους αερίων. Περαιτέρω έρευνες έδειξαν πως ο Χιρτράιτερ είχε τοποθετηθεί στο στατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα, όπου επέβλεπε την αφαίρεση των ρούχων των θυμάτων πριν οδηγηθούν στους θαλάμους αερίων. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη μαζική δολοφονία Εβραίων, και πιο ειδικά στη θανάτωση περισσοτέρων από δέκα ατόμων, ανάμεσά τους και βρέφη. Στις 3 Μαρτίου 1951, ο Χιρτράιτερ καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη (απελευθερώθηκε το 1971). Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο έδαφος του Γενικού Κυβερνείου στην κατεχόμενη Πολωνία ερευνήθηκαν από τον Ιούλιο του 1959 από τον Γερμανό ειδικό στη δίωξη των Ναζί του Κεντρικού Πρακτορείου, Ντίτριχ Ζεγκ. Η έρευνά του οδήγησε στην πρώτη σύλληψη του αναπληρωτή διοικητή της Τρεμπλίνκα στις 2 Δεκεμβρίου 1959. Ο Ζεγκ πήρε καταθέσεις επιζήσαντων από το Γιαντ Βασσέμ, κάτι που του επέτρεψε να ερευνήσει τα Γερμανικά εθνικά αρχεία για περισσότερα στοιχεία. Ήταν ο πρώτος ο οποίος καθόρισε ποια ήταν η αλυσίδα διοίκησης της Επιχείρησης Ράινχαρντ.Η πρώτη δίκη της Τρεμπλίνκα ξεκίνησε στις 12 Οκτωβρίου 1964 και αφορούσε έντεκα μέλη του SS προσωπικού του στρατοπέδου, ή περίπου του ενός τετάρτου του συνολικού αριθμού των SS που ασχολούνταν με την εξόντωση των Εβραίων που έφερναν τα τρένα του Ολοκαυτώματος στην Τρεμπλίνκα. Περισσότεροι από 100 μάρτυρες καλέστηκαν για να καταθέσουν, με ενοχοποιητικά στοιχεία να παρουσιάζονται από τον Φραντσίζεκ Ζάμπεσκι, έναν διαχειριστή δρομολογίων τρένων ο οποίος εργαζόταν στον Γερμανικό Κρατικό Σιδηρόδρομο (Deutsche Reichsbahn) κατά την περίοδο του Ολοκαυτώματος, όπου τρένα αναχωρούσαν από όλη την κατεχόμενη Πολωνία και το απέδειξε με τις αυθενικές αποδείξεις Γερμανικών φορτωτικών που συνέλεξε. Η ετυμηγορία για τους κατηγορούμενους αναγγέλθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1965 και παρουσιάζεται στον παρακάτω πίνακα: Η δεύτερη δίκη της Τρεμπλίνκα, γνωστή κι ως δίκη Στανγκλ, έλαβε χώρα από τις 13 Μαΐου έως τις 22 Δεκεμβρίου 1970, πέντε χρόνια μετά την πρώτη ομαδική δίκη για εγκλήματα πολέμου. Σε αυτή τη δίκη, βρέθηκε κατηγορούμενος ο διοικητής στρατοπέδου, Φραντς Στανγκλ, ο οποίος είχε απελαθεί από τη Βραζιλία τρία χρόνια νωρίτερα. Ο Στανγκλ είχε βοηθήσει κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης T4 (το Πρόγραμμα Ευθανασίας των Εθνικών Σοσιαλιστών) στη θανάτωση ατόμων με ειδικές ανάγκες και, πριν μεταφερθεί στην Τρεμπλίνκα, ήταν ο πρώτος διοικητής στο Σομπίμπουρ. Οι περισσότερες θανατώσεις στην Τρεμπλίνκα έλαβαν χώρα υπό την επίβλεψή του. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και απεβίωσε στη φυλακή στις 28 Ιουνίου 1971, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της έφεσης. Β β b B Δίκη του Μπέλζεν Δίκη του Μπέλζεκ Δίκες του Χέλμνο Δίκες του Νταχάου Δίκες Ευθανασίας Δίκες του Μαϊντάνεκ Δίκες του Μαουτχάουζεν Δίκη της Νυρεμβέργης Δίκη του Ράβενσμπρικ Δίκη του Σομπίμπουρ Ιβάν ο Τρομερός (φρουρός Τρεμπλίνκα), περιβόητος φρουρός στην Τρεμπλίνκα, ο οποίος δεν δικάστηκε. Τις δεκαετίες 1970-1980, κατηγορήθηκε ο Τζον Ντεμιανιούκ πως ήταν ο Ιβάν και δικάστηκε το 1986, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως δεν επρόκειτο για το ίδιο άτομο. Fritz Bauer, επιμ. (1968). Justiz und NS-Verbrechen: Sammlung deutscher Strafurteile wegen nationalsozialistischer Tötungsverbrechen 1945–1999 (Justice and Nazi Crimes: a Collection of German Verdicts on national socialist Killings) (στα Γερμανικά). Amsterdam: Amsterdam University Press. ISBN 90-6042-000-4. Erster Treblinka-Prozess (First Treblinka Trial): vol. 8, (ISBN 90-6042-008-X). Zweiter Treblinka-Prozess (Second Treblinka Trial): vol. 22, (ISBN 90-6042-022-5). Dritter Treblinka-Prozess (Third Treblinka Trial): vol. 34, (ISBN 90-5356-720-8).Hofmann, Christian. «Die Treblinka-Prozesse (The Treblinka Trials)». shoa.de (στα Γερμανικά). Arbeitskreis Shoa.de e.V. Rückerl, Adalbert, επιμ. (1977). NS-Vernichtungslager im Spiegel deutscher Strafprozesse (Nazi Extermination Camps mirrored by German Criminal Trials). Munich. σελ. 81.
|
Οι δύο δίκες της Τρεμπλίνκα που αφορούσαν το προσωπικό του στρατοπέδου εξόντωσης της Τρεμπλίνκα ξεκίνησαν το 1964 κι έλαβαν χώρα στο Ντίσελντορφ στη Δυτική Γερμανία. Ήταν δύο δίκες σε μία σειρά παρόμοιων δικών για εγκλήματα πολέμου που διεξήχθησαν στις αρχές τις δεκαετίας του 1960, όπως η δίκη του Άντολφ Άιχμαν (1961) και η Δίκη του Άουσβιτς (1963-65), ως αποτέλεσμα των οποίων το ευρύ κοινό συνειδητοποίησε την έκταση των εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί δύο δεκαετίες νωρίτερα στην κατεχόμενη Πολωνία από τους γραφειοκράτες Ναζί και τους πρόθυμους εκτελεστές τους. Τα μετέπειτα χρόνια, ξεχωριστές δίκες ασχολήθηκαν με το προσωπικό των στρατοπέδων εξόντωσης στο Μπέλζεκ (1963-65), στο Σομπίμπουρ (1966) και στο Μαϊντάνεκ (1975-81).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%B1
|
Τζον Μπάουρινγκ
|
Ο Τζον Μπάουριγκ γεννήθηκε στο Έξετερ (Exeter) της Αγγλίας και ήταν γιος του Καρόλου Μπάουριγκ (Charles Bowring, 1769-1856), εμπόρου μαλλιού, από παραδοσιακή Ενωτική οικογένεια και της Σάρας Τζέιν Ανν (Sarah Jane Anne, θ. 1828), κόρης του Τόμας Λέιν (Thomas Lane), εφημέριου σε ναό της κωμόπολης St Ives, στην Κορνουάλη (Cornwall). Η τελευταία υποχρεωτική εκπαίδευση που πήρε ήταν στο Ενωτικό Σχολείο της πόλης Μορετονχάμπστεντ (Moretonhampstead) και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται στην επιχείρηση του πατέρα του, σε ηλικία 13 ετών. Ο Μπάουριγκ σε κάποιο στάδιο της νεανικής του ηλικίας ήθελε να γίνει υπουργός. Από νεαρός επηρεάστηκε από τις ιδέες του Τζέρεμι Μπένθαμ και αργότερα έγινε φίλος του. Ωστόσο, δεν συμμεριζόταν την περιφρόνηση του Μπένθαμ για τις “ωραίες γραφές» (Belles Lettres). Ήταν, επίσης, επιμελής μαθητής της λογοτεχνίας και των ξένων γλωσσών, ιδίως εκείνων της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Μπάουριγκ συγκρίνεται αναλογικά μεταξύ των μεγαλύτερων στον κόσμο “υπερπολύγλωττων” (hyperpolyglots) Τζιουζέπε Κάσπαρ Μετζοφάντι (Giuseppe Caspar Mezzofanti) και Χανς Κόνον φον ντερ Γκάμπελεντζ (Hans Conon von der Gabelentz), καθώς το ταλέντο του, του επέτρεπε να γνωρίζει περί τις 200 γλώσσες και μπορούσε να μιλήσει περίπου 100.Κατεξοχήν λογοτεχνικό έργο του την περίοδο αυτή, ήταν η μετάφραση της παραδοσιακών λαϊκών τραγουδιών από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, παρόλο που ο ίδιος έγραψε επίσης δικά του ποιήματα και ύμνους, καθώς και έργα για πολιτικά και οικονομικά θέματα. Οι πρώτοι καρποί της ενασχόλησής του με τη ξένη λογοτεχνία εμφανίστηκαν με έργα όπως το Specimens of the Russian Poets (1821-1823). Ακολούθησαν τα έργα: Batavian Anthology (1824), Ancient Poetry and Romances of Spain (1824), Specimens of the Polish Poets (1827), Serbian Popular Poetry (1827) και Poetry of the Magyars (1830). Ο Τζον Μπάουριγκ μαζί με τον Έντουαρντ Μπλακιέρ ουσιαστικά απετέλεσαν τον κινητήριο παράγοντα για την ίδρυση της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου (αγγλικά: London Greek Committee ή London Philhellenic Committee, 1823-1826) που ήταν κίνηση φιλελλήνων, η οποία συστάθηκε, τον Μάρτιο του 1823 με κύριο σκοπό την υποστήριξη της ελληνικής Επανάστασης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στην ηλικία περίπου των 33 ετών και μετά, άρχισε να συνεισφέρει στην νεοϊδρυθείσα τότε εβδομαδιαία έκδοση Westminster Review (1824-1914) από την οποία διορίστηκε, το 1825, ως εκδότης. Με τη συμβολή του στο Westminster Review απέκτησε μεγάλη φήμη ως πολιτικός οικονομολόγος και ως κοινοβουλευτικός μεταρρυθμιστής (reformer). Υποστήριξε από τις σελίδες του την υπόθεση του ελεύθερου εμπορίου πολύ πριν να διαδοθεί από τους Ρίτσαρντ Κόμπντεν (Richard Cobden, 1804-1869) και Τζον Μπράιγκτ (John Bright, 1811-1889). Διακήρυττε θερμά εξ ονόματος της κοινοβουλευτικής μεταρρύθμισης (Reform Act 1832), την καθολική χειραφέτηση (Catholic emancipation) και την λαϊκή εκπαίδευση (popular education). Το 1828 επισκέφτηκε την Ολλανδία και το Φεβρουάριο του 1829 το Πανεπιστήμιο του Χρόνινγκεν που του απένειμε διδακτορικό της νομικής. Την επόμενη χρονιά ήταν στη Δανία, προετοιμάζοντας τη δημοσίευση συλλογής σκανδιναβικής ποίησης. Μέχρι το 1832 διετέλεσε γραμματέας εξωτερικών του συλλόγου “British and Foreign Unitarian Association”. Ο Τζέρεμι Μπένθαμ προσπάθησε να τον βοηθήσει να διοριστεί καθηγητής της Αγγλικής ή της Ιστορίας στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου εν τη γενέσει του ιδρύματος, αλλά κανένας από τους δυο τους δεν είχε μεγάλη επιρροή στο νέο πανεπιστήμιο. Ο Τζέρεμι Μπένθαμ, εν τέλει, όρισε τον Μπάουριγκ ουσιαστικό εκτελεστή του έργου του και ο Μπάουριγκ ανέλαβε το έργο της προετοιμασίας μιας συγκεντρωτικής έκδοσης των έργων του Μπένθαμ. Αυτό το έργο, κορυφώθηκε το 1843, με την έκδοση έντεκα τόμων με εργογραφία του Μπένθαμ. Το 1835 ο Μπάουριγκ εισήλθε στο κοινοβούλιο ως μέλος της εκλογικής περιφέρειας “Kilmarnock Burghs” (UK Parliament constituency) και κατά το επόμενο έτος διορίστηκε επικεφαλής μιας κυβερνητικής επιτροπής, η οποία απεστάλη στη Γαλλία για να διερευνήσει την πραγματική κατάσταση του εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών. Ασχολήθηκε με παρόμοιες έρευνες στην Ελβετία, την Ιταλία, τη Συρία και ορισμένα από τα κρατίδια της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Τα αποτελέσματα αυτών των αποστολών εμφανίστηκαν σε μια σειρά εκθέσεων του, πριν από την εκλογή του στη Βουλή των Κοινοτήτων. Εκτός από μια αποχώρησή του διάρκειας τεσσάρων ετών, παρέμεινε στο κοινοβούλιο από το 1841 μέχρι το 1849 ως μέλος της εκλογικής περιφέρειας “Bolton” (UK Parliament constituency). Κατά τη διάρκεια αυτής της πολυάσχολης περιόδου βρήκε ελεύθερο χρόνο για τη λογοτεχνία και δημοσίευσε το 1843 μετάφραση του Manuscript of the Queen's Court (συλλογή τσεχικής μεσαιωνικής ποίησης, η οποία αργότερα θεωρήθηκε ως ψευδής από τον Τσέχο ποιητή Václav Hanka). Το 1846 έγινε πρόεδρος του συνδέσμου “Mazzinian People's International League” (ο σύνδεσμος αυτός είχε επιρροές από τον Ιταλό ακτιβιστή και δημοσιογράφο Giuseppe Mazzini). Χωρίς κληρονομικό πλούτο ή μισθό ως βουλευτής του Μπόλτον, ο Μπάουριγκ ήθελε να διατηρήσει την πολιτική του καριέρα με σημαντικές επενδύσεις στη βιομηχανία σιδήρου της νότιας Ουαλίας κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1840. Επικεφαλής μιας μικρής ομάδα πλούσιων εμπόρων και τραπεζιτών από το Λονδίνο ανέλαβε ως πρόεδρος της εταιρείας “Llynvi Iron Company” ιδρύοντας μια μεγάλη σιδηρουργία στην πόλη Maesteg της Glamorgan, μεταξύ του 1845-1846. Χωρίς να χάσει χρόνο ανέθεσε στον αδελφό του, Τσαρλ Μπάουριγκ, τη γενική διεύθυνση και σύντομα η ονομασία της περιοχής γύρω από σιδηρουργείο του έγινε Μπάουρινγκτον (Bowrington). Παρά το γεγονός ότι έχασε τα κεφάλαιά του κατά την τραπεζική και εμπορική κρίση του 1847 (Panic of 1847) ο John Bowring είχε αποκτήσει τη φήμη του καλού εργοδότη. Ένας σύγχρονός του σχολίασε ότι «έδωσε στους φτωχούς τα δικαιώματά τους και έλαβε την ευλογία τους». Η επιχειρηματική αποτυχία του στη Νότια Ουαλία τον οδήγησε άμεσα στο να αποδεχτεί την προσφορά του Ερρίκου Ιωάννη Τεμπλ, γνωστότερου ως Πάλμερστον, να γίνει πρόξενος στην Καντόνα. Λίγο πριν, το 1845, είχε γίνει επίσης πρόεδρος των σιδηροδρόμων "London and Blackwall Railway", τον πρώτο στον κόσμο ατμοκίνητο σιδηρόδρομο αστικών επιβατικών μεταφορών και πρόδρομο του συνόλου του σιδηροδρομικού δικτύου του Λονδίνου (“London Rail”). Το 1849, ο Μπάουριγκ διορίστηκε ως ο πρόξενος της Βρετανίας στην Καντόνα (σημερινή Κουανγκτσόου) και ως επιστάτης του εμπορίου στην Κίνα, μια θέση που κατείχε για τέσσερα χρόνια. Τόσο πριν την Καντόνα, όσο και μετά την επιστροφή του εκ νέου στη Βρετανία, ο Μπάουριγκ διέπρεψε ως υπέρμαχος στο “Zήτημα του δεκαδικού νομίσματος”. Στις 27 Απριλίου 1847 απηύθυνε στην Βουλή των Κοινοτήτων επί της ουσίας του ζητήματος αυτού. Συμφώνησε σε συμβιβασμό, που οδήγησε στη κυκλοφορία του φλορινιού (British two shilling coin, florin) το ένα δέκατο δηλαδή μιας στερλίνας (η αγγλική λίρα), που εισήχθη ως ένα πρώτο βήμα το 1848 και ευρύτερα από το 1849. Δημοσίευσε επίσης εργασία με τίτλο: The Decimal System in Numbers, Coins and Accounts το 1854. Στις 13 Απριλίου του 1854, ο Μπάουριγκ εστάλη στο Χονγκ Κονγκ ως κυβερνήτης. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αυτής, ξέσπασε διαφορά με την Κίνα που προκλήθηκε από την "εμπνευσμένη" ή αυταρχική πολιτική του και οδήγησε στο Δεύτερο Πόλεμο του Οπίου (1856-1860). Παράλληλα, την ίδια στιγμή, επέτρεψε στους Κινέζους πολίτες του Χονγκ Κονγκ να υπηρετούν ως ένορκοι στις δίκες και να γίνονται δικηγόροι. Ο Μπάουριγκ επίσης πιστώνεται τη δημιουργία του πρώτου εμπορικού δημόσιου συστήματος υδροδότησης του Χονγκ Κονγκ. Ανέπτυξε τη μητροπολιτική περιοχή του ανατολικού Wan Chai στις εκβολές ποταμού κοντά στο Happy Valley και στο λιμάνι Victoria (Victoria Harbour) από την επιμήκυνση του ποταμού προς το κανάλι. Η περιοχή αυτή ονομάστηκε Μπάουρινγκτον (Bowrington), προς τιμήν του. Με διάταγμα του εξασφάλισε την ασφαλέστερη σχεδίαση όλων των μελλοντικών έργων κατασκευής κτιρίων στην αποικία του Χονγκ Κονγκ. Το 1855 επισκέφθηκε το Σιάμ (Rattanakosin Kingdom) και διαπραγματεύτηκε με τον βασιλιά Μονγκούτ (Mongkut) σύμφωνο εμπορίου, το οποίο σήμερα συνήθως αναφέρεται ως η “Συνθήκη Μπάουριγκ” (Bowring Treaty). Ο Μπάουριγκ συνταξιοδοτήθηκε ως Κυβερνήτης τον Μάρτιο του 1859. Από τις τελευταίες του αποστολές, που του ανατέθηκαν από τη βρετανική κυβέρνηση, ήταν η αποστολή του ως επίτροπος στην Ιταλία το 1861, προκειμένου να υποβάλει έκθεση σχετικά με τις βρετανικές εμπορικές σχέσεις με το νέο βασίλειο. Στη συνέχεια ο Μπάουριγκ αποδέχτηκε το διορισμό του ως πληρεξούσιος υπουργός και απεσταλμένος από την έκτακτη κυβέρνηση της Χαβάης στα δικαστήρια της Ευρώπης και με αυτή την ιδιότητα διαπραγματεύτηκε διάφορες συμφωνίες με το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελβετία. Ο Τζον Μπάουρινγκ παντρεύτηκε δύο φορές. Με την πρώτη σύζυγό του, Μαρία Λέβιν (Maria Lewin, 1793/4-1858), την οποία παντρεύτηκε το 1818 μετά τη μετάβαση του στο Λονδίνο, είχε πέντε γιους και τέσσερις κόρες (Maria, John, Frederick, Lewin, Edgar, Charles, Edith, Emily και Gertrude). Η σύζυγός του Μαρία πέθανε από δηλητηρίαση, με αρσενικό, το 1858. Ο μεγαλύτερος γιος του ο John Charles Bowring παρουσίασε τη συλλογή κολεοπτέρων του Μπάουριγκ στο Βρετανικό Μουσείο μετά τον θάνατό του. Ο τέταρτος γιος του ο Edgar Alfred Bowring ήταν μέλος του Κοινοβουλίου για το Έξετερ από το 1868 έως το 1874. Ο Έντγκαρ Άλφρεντ Μπάουρινγκ ήταν επίσης γνωστός ως μεταφραστής. Ο Lewin Bentham Bowring ήταν μέλος της Δημόσιας Υπηρεσίας της Βεγγάλης (Bengal Civil Service) και γραμματέας στην Ινδία του Λόρδου Κάνινγκ (Lord Canning: Charles Canning, 1st Earl Canning) και του Λόρδου Έλγιν (Lord Elgin: James Bruce, 8th Earl of Elgin), και Επίτροπος της πόλης του Mysore στην Ινδία. Η κόρη του Έμιλι έγινε ρωμαιοκαθολική καλόγρια, με το όνομα αδελφή Emily Aloysia Bowring. Ήταν η πρώτη διευθύντρια της Ιταλικής Μοναστικής Σχολής (“Italian Convent School”), γνωστής σήμερα ως “Sacred Heart Canossian College”, στο Χονγκ Κονγκ, από το 1860 έως το 1870. Ο Τζον Μπάουρινγκ παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, την Ντέμπορα Καστλ (Deborah Castle, 1816-1903), το 1860. Δεν απέκτησαν μαζί παιδιά. Η Ντέμπορα Κάστλ - Μπάουρινγκ ήταν επίσης εξέχουσα ενωτική, ακτιβίστρια και υποστηρίκτρια του κινήματος για την παροχή δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Επίσης ο Τζον Μπάουρινγκ είναι ο προ-προπαππούς της ηθοποιού Σουζάνας Γιόρκ (Susannah York). Ο Τζον Μπάουριγκ πέθανε στις 23 Νοεμβρίου του 1872, σε ηλικία 80 ετών. Έλαβε αρκετές τιμητικές διακρίσεις από διάφορες χώρες. Ενδεικτικά: Ιππότης Ταξιάρχης του Τάγματος του Μπαθ (KCB), το 1854. Συνεργάτης της Βασιλικής Κοινωνίας (Royal Society) και της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας (Royal Geographical Society) Λόρδος της επίτιμης φιλίας του Σιάμ (Phraya Siamanukulkij Siammitrmahayot, Lord of honorary friendship of Siam). Εκλεγμένο μέλος της “American Antiquarian Society”, το 1834. Στα μέσα του 19ου αιώνα, μια συνοικία της Llynfi Valley, στο Glamorgan, της Νότιας Ουαλίας ήταν γνωστή ως Μπάουρινγκτον (Bowrington), καθώς ανεγέρθηκε, όταν ο John Bowring ήταν εκεί πρόεδρος της τοπικής εταιρείας σιδήρου. Η σιδηρουργική κοινότητα του Bowring έγινε αργότερα μέρος της αστικής περιοχής του Maesteg (Maesteg Urban District). Το όνομα αναβίωσε τη δεκαετία του 1980, όταν μια επενδυτική αγορά του Maesteg ονομαζόταν Bowrington Arcade. Ως ο 4ος Κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, διάφορα σημεία στην πόλη αυτή έχουν πάρει τιμητικά το όνομά του: Bowring Praya West και Bowring Praya Central ήταν δύο δρόμοι φτιαγμένοι κατά τη διάρκεια της θητείας του, αλλά αντίστοιχα μετονομάστηκαν Des Voeux Road West και Des Voeux Road Central, το 1890. Το Μπάουρινγκτον ή Πόλη του Μπάουρινγκ (Bowrington ή Bowring City) ήταν μια περιοχή που ο Μπάουριγκ είχε χτίσει γύρω από τις εκβολές του ποταμού Wong Nai Chung και είναι η περιοχή που σήμερα βρίσκεται η Αγορά του Μπάουρινγκτον (Bowrington Market). Έχτισε και μια επέκταση που ονομάζεται Κανάλι του Μπάουρινγκτον (Bowrington Canal) από την οποία περνούσε η Λεωφόρος Μπάουρινγκτον (σήμερα λέγεται Canal Road) και βρισκόταν επίσης η Γέφυρα Μπάουρινγκτον (Bowrington Bridge). Specimens of the Russian Poets, («Δείγματα Ρώσων Ποιητών»), (1821–1823), Peter Schlemihl, a German Story, μετάφραση, (1824), Batavian Anthology, (1824), Ancient Poetry and Romances of Spain, («Αρχαία Ποίηση και Ρομάντζα της Ισπανίας»), (1824), Hymns, («Ύμνοι»), ιδιωτική έκδοση, (1825), που περιλαμβάνει τους ύμνους In the cross of Christ I Glory, και Watchman, Tell Us of the Night, οι οποίοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σε πολλές εκκλησίες. Ο Αμερικανός συνθέτης Charles Ives χρησιμοποίησε μέρος του ύμνου Watchman, Tell Us of the Night στην εισαγωγή της “Τέταρτης Συμφωνίας” του. Specimens of the Polish Poets, («Δείγματα Πολωνών Ποιητών»), (1827), Serbian Popular Poetry, («Σερβική Λαϊκή Ποίηση»), (1827), Poetry of the Magyars («Ποίηση των Μαγιάρων»), (1830), Cheskian Anthology, («Τσέχικη Ανθολογία), (1832), Bentham's Deontology («Δεοντολογία του Μπένθαμ»), εκδότης, Τόμος I, Τόμος II, (1834), Minor Morals for Young People, («Μικρά Ήθη για Νέους»), (1834), Manuscript of the Queen's Court («Τα χειρόγραφα του Δικαστηρίου της Βασίλισσας¨), (1843), The Decimal System in Numbers, Coins and Accounts, («Το δεκαδικό σύστημα σε Αριθμούς, Νομίσματα και Λογαριασμούς», (1854), The Kingdom and People of Siam, («Το Βασίλειο και οι Άνθρωποι του Σιάμ»), (1857), A visit to the Philippine Islands («Μια επίσκεψη στα νησιά των Φιλιππίνων»), (1859), Translations from Alexander Petőfi (Sándor Petőfi ή Alexander Petrovics) («Μεταφράσεις από τον Αλέξανδρο Πέτροβιτς»), (1866) John Bowring, "Observations on the State of Religion and Literature in Spain, Made During a Journey Through the Peninsula in 1819", George Smallfield, 1819, John Bowring, "Details of the Arrest, Imprisonment and Liberation of an Englishman: By the Bourbon Government of France", Rowland Hunter ... and Effingham Wilson, 1823, John Bowring, "Ancient Poetry and Romances of Spain", Taylor and Hessey, 1824, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, Friedrich Heinrich Karl Freiherr de La Motte-Fouqué, George Cruikshank, "Peter Schlemihl", Wells and Lilly, 1824, John Bowring, Barthold Henrik Lulofs, "Toelichting en bedenkingen op John Bowring's aanmerkingen over onze Nederlandsche letterkunde", Oomkens, 1829, John Bowring, "Sketch of the Language and Literature of Holland: Bij- Being a Sequal to His Batavian Anthology", 1829, John Bowring, A. Telting, "Brieven van John Bowring: geschreven op eene reize door Holland, Friesland en Groningen. Iets over de Friesche letterkunde", Τόμος 1, Suringar, 1829, John Bowring, A. Telting, "Brieven van John Bowring: geschreven op eene reize door Holland, Friesland en Groningen. Iets over de Hollandsche taal en letterkunde", Τόμος 2, Suringar, 1829, John Bowring, A. Telting, "Brieven van John Bowring: geschreven op eene reize door Holland, Friesland en Groningen", Τόμος 3, Suringar, 1830, John Bowring, "2. Report on the Public Accounts of France, to the Right Honourable the Lords Commissioners of His Majesty's Treasury ...", 1831, John Bowring, "Deontologie au science de la Morale Ouvrage posthume de Jer. Bentham, revu", mis en ordre et publie par John. Bowring; traduit sur le manuscript par Benj. Laroche, [s.n.], Paris 1834 (στα γαλλικά), John Bowring, "Report on Egypt and Candia: addressed to the Right Hon. Lord Viscount Palmerston, Her Majesty's principal secretary of state for foreign affairs, &c. &c. &c.", by John Bowring, Printed by W. Clowes and sons for Her Majesty's Stationery Office, London 1840, και Report on Egypt and Candia", W. Clowes, 1840, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam; with a Narrative of the Mission to that Country in 1855", Τόμος 1, J. W. Parker, 1857, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam; with a Narrative of the Mission to that Country in 1855", Τόμος 2, J. W. Parker, 1857, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam: volume two", Τόμος 2, Oxford in Asia historical reprints, Oxford University Press, 1857, ISBN 0195803914, 9780195803914, John Bowring, "The Philippine Islands", 1859, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, Willy Pogány, "Peter Schlemihl", D. McKay Company, 1929, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to That Country in 1855", AMS Press, 1975, ISBN 0404548024, ISBN 9780404548025, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, "Peter Schlemihl", Langtry Press, 1992, ISBN 1870007042, ISBN 9781870007047 John Bowring, "The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to That Country In 1855", Adegi Graphics LLC, 1999, ISBN 0543953114, ISBN 9780543953117, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to That Country In 1855", Adegi Graphics LLC, 1999, ISBN 0543887049, ISBN 9780543887047 Adelbert Von Chamisso, John Bowring, "Peter Schlemihl", Standard Publications, Incorporated, 2008, ISBN 1438502338, ISBN 9781438502335, John Bowring, "The Kingdom and People of Siam V1: With A Narrative of the Mission to That Country In 1855 (1857)", Lightning Source, 2009, ISBN 1104915197, ISBN 9781104915193, John Bowring, "Details of the Arrest, Imprisonment and Liberation of an Englishman by the Bourbon Government of France", Beston Press, 2009, ISBN 1444661701, ISBN 9781444661705, John Bowring, "Minor Morals for Young People", General Books LLC, 2010, ISBN 1154007766, ISBN 9781154007763, Jeremy Bentham, John Stuart Mill, John Bowring, "The Westminster Review", Volume 4, BiblioLife, 2010, ISBN 114207627X, ISBN 9781142076276, John Bowring, A. Telting, "Brieven Van John Bowring: Geschreven Op Eene Reize Door Holland, Friesland En Groningen. Iets Over de Friesche Letterkunde", Τόμος 1, Nabu Press, 2011, ISBN 1245602462, ISBN 9781245602464 John Bowring, "Details of the Arrest, Imprisonment and Liberation of an Englishman, by the Bourbon Government of France...", Nabu Press, 2011, ISBN 1247745821, ISBN 9781247745824, John Bowring, "Ancient Poetry and Romances of Spain...", Nabu Press, 2011, ISBN 1248035771, ISBN 9781248035771, John Bowring, "[Minor Morals for Young People...]", Nabu Press, 2011, ISBN 1271933039, ISBN 9781271933037 John Bowring, "Details of the Arrest, Imprisonment and Liberation of an Englishman by the Bourbon Government of France", Hardpress, 2012, ISBN 1290612358, ISBN 9781290612357, John Bowring, Barthold Henrik Lulofs, "Toelichting En Bedenkingen Op John Bowring's Aanmerkingen Over Onze Nederlandsche Letterkunde", Nabu Press, 2012, ISBN 1286077788, ISBN 9781286077788, Jeremy Bentham, John Bowring, "The Works", Volume 2, Nabu Press, 2012, ISBN 1286698936, ISBN 9781286698938, Jeremy Bentham, John Bowring, "The Works", Volume 11, Nabu Press, 2012, ISBN 1286507650, ISBN 9781286507650, John Bowring, "Specimens of the Polish Poets; With Notes and Observations on the Literature of Poland", General Books, 2012, ISBN 1231678283, ISBN 9781231678282, John Bowring, "Ancient Poetry and Romances of Spain", Hardpress, 2013, ISBN 1314060570, ISBN 9781314060577 John Bowring, "The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to that Country in 1855", Τόμος 1 του "The Kingdom and People of Siam", 2 Volume Set, Cambridge University Press, 2013, ISBN 1108056059, ISBN 9781108056052, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, "Peter Schlemihl (Illustrated)", CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013, ISBN 1481994387, ISBN 9781481994385, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, "Peter Schlemihl", Tredition Classics, 2013, ISBN 3849186334, ISBN 9783849186333, John Bowring, "Autobiographical Recollections of Sir John Bowring", HardPress, 2013, ISBN 131385137X, ISBN 9781313851374, John Bowring, "A Visit to the Philippine Islands - Primary Source Edition", BiblioBazaar, 2014, ISBN 1295522543, ISBN 9781295522545, Adelbert Von Chamisso, John Bowring, "Peter Schlemihl", CreateSpace Independent Publishing Platform, 2015, ISBN 1508782024, ISBN 9781508782025, John Bowring, Great Britain Foreign Office, "Report on Egypt and Candia", BiblioLife, 2015, ISBN 1297547373, ISBN 9781297547379, Jeremy Bentham, John Bowring, "Works of Jeremy Bentham", Volume 1, Μέρος 2, BiblioLife, 2015, ISBN 1297711920, ISBN 9781297711923, Jeremy Bentham, John Bowring, "Works of Jeremy Bentham", Volume 2, Μέρος 2, BiblioBazaar, 2015, ISBN 1296886565, ISBN 9781296886561, Jeremy Bentham, John Bowring, "Works of Jeremy Bentham", Volume 3, Μέρος 1, BiblioLife, 2015, ISBN 1297909267, ISBN 9781297909269 Jeremy Bentham, John Bowring, "The Works of Jeremy Bentham", Volume 8, BiblioLife, 2015, ISBN 1297704045, ISBN 9781297704048, Jeremy Bentham, John Bowring, "Works of Jeremy Bentham", Τόμος 9, BiblioLife, 2015, ISBN 1297709365, ISBN 9781297709364, George Frederick Bartle,"Jeremy Bentham and John Bowring: a study of the relationship between Bentham and the editor of his Collected Works". Bulletin of the Institute of Historical Research 36: 27–35. doi:10.1111/j.1468-2281.1963.tb00620.x, 1963, George Frederick Bartle, "An old radical and his brood: a portrait of Sir John Bowring and his family based mainly on the correspondence of Bowring and his son, Frederick Bowring", Janus, London 1994, Philip Bowring, "Sir John Bowring: the imperial role of a lifelong radical". Asian Affairs 42: 419–29. doi:10.1080/03068374.2011.605604, 2011. G. B. Endacott, "A biographical sketch-book of early Hong Kong", Hong Kong University Press. pp. 36–44. ISBN 978-962-209-742-1. 1962, 2005, Stone, Gerald (2009) [2004]. "Bowring, Sir John (1792–1872)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/3087. (subscription required=χρειάζεται εγγραφή) David Todd, "John Bowring and the global dissemination of free trade". Historical Journal 51: 373–97. doi:10.1017/s0018246x08006754, 2008, Joyce Alice Youings, "Sir John Bowring, 1792-1872: aspects of his life and career". ed. Devonshire Association. Plymouth 1993, Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, Ελληνική Επανάσταση του 1821, Ιστορία της οικονομίας της Ελλάδας, Ελληνικός Εμφύλιος 1823 - 1825, Βρετανική επιρροή στην Ελλάδα, Σχέσεις Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου, Χονγκ Κονγκ, Ταϊλάνδη Oxford DNB, Sir John Bowring (1792–1872), (subscription required=χρειάζεται εγγραφή), "Works by John Bowring" στο "Project Gutenberg" "Works by or about John Bowring" στο "Internet Archive" "Autobiographical Recollections of Sir John Bowring (1877)", στο "Internet Archive" "Biography", Dictionary of Unitarian & Universalist Biography, "8 portraits of John Bowring", στο "National Portrait Gallery", Erik Ringmar, "Liberal Barbarism: The European Destruction of the Palace of the Emperor of China, (PDF), Palgrave Macmillan, New York 2013, Hansard 1803–2005: "contributions in Parliament by John Bowring",
|
Ο Σερ Τζον Μπάουριγκ (όπως συνήθως αναφέρεται ελληνικά) ή Τζον Μπάουρινγκ (αγγλικά: Sir John Bowring, κινεζικά:寶寧,寶靈ή包令) (17 Οκτωβρίου 1792 – 23 Νοεμβρίου 1872) ήταν Βρετανός (Άγγλος) πολιτικός οικονομολόγος, πολύγλωσσος συγγραφέας και ο 4ος Κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Δίαιτα Ντουκάν
|
Τα δομικά στοιχεία των πρωτεϊνών, τα αμινοξέα, συνδέονται μεταξύ τους με ισχυρούς ομοιοπολικούς δεσμούς οι οποίοι χρειάζονται αρκετή ενέργεια για να διασπαστούν, καθώς παραμένουν στο στομάχι για περισσότερο χρόνο συγκριτικά με το λίπος και τους υδατάνθρακες παρατείνοντας το αίσθημα κορεσμού και διαδραματίζοντας ρόλο στη ρύθμιση πρόσληψης τροφής για μικρό χρονικό διάστημα.Σύμφωνα με τον Πιερ Ντουκάν, με αυτό τον τρόπο προκαλείται μείωση του σωματικού λίπους μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος εκείνου που ακολουθεί τη δίαιτα. Η δίαιτα Ντουκάν περιλαμβάνει περίπου 100 αποδεκτές τροφές και τέσσερα βασικά στάδια αποκαλούμενα «επίθεση», «πλεύση», «σταθεροποίηση» και «συντήρηση». Στη φάση της «επίθεσης» κάθε ημέρα επιτρέπεται να καταναλώνονται μόνο πρωτεΐνες (άπαχο κρέας) μαζί με μιάμιση κουταλιά της σούπας πίτουρο βρώμης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τροφών είναι το βοδινό, τα πουλερικά, τα ψάρια, οι κρόκοι και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Σύμφωνα με τον επινοητή αυτή η φάση απαλλάσσει τους ιστούς από το περιττό νερό τους και μειώνει την πείνα, ωστόσο, οι μεγάλες ποσότητες νερού που συστήνει ο Πιερ Ντουκάν να πίνουν όσοι την ακολουθούν, σύμφωνα με κριτικές δεν επαρκούν για την επεξεργασία υποπροϊόντων του μεταβολισμού των πρωτεϊνών. Η διάρκεια αυτής της φάσης εξαρτάται από τα πόσα κιλά σκοπεύει να χάσει το άτομο. Στη φάση της «πλεύσης» στην κυρίως πρωτεϊνική διατροφή προστίθενται και ορισμένα λαχανικά. Σύμφωνα με τη δίαιτα ορίζονται περίπου 30 αποδεκτά λαχανικά για σταδιακή απώλεια του συσσωρευμένου λίπους. Έμφαση δίνεται στα λαχανικά χωρίς άμυλο τα οποία συνδυάζονται κάθε δεύτερη μέρα με πρωτεΐνες, ενώ τα υπόλοιπα είναι περιορισμένα, αν και περιέχουν μικρότερες ποσότητες σακχάρων σε σχέση με το αποβουτυρωμένο γάλα και αποβουτυρωμένο γιαούρτι, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στη λίστα επιτρεπτών τροφίμων του Πιερ Ντουκάν. Σύμφωνα με το πλάνο της δίαιτας υποτίθεται ότι σε αυτό το στάδιο το βάρος μειώνεται κατά 1 κιλό περίπου την εβδομάδα. Μόλις το άτομο φτάσει στο επιθυμητό βάρος αρχίζει η φάση της «σταθεροποίησης». Για 6 ημέρες της εβδομάδας η ποικιλία αποδεκτών τροφών αυξάνεται σε τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες, όπως φρέσκα φρούτα και ψωμί ολικής άλεσης – δύο φορές την εβδομάδα επιτρέπονται γεύματα με άμυλο, όπως μακαρόνια, πατάτες και όσπρια, επίσης σε αυτό το στάδιο συμπεριλαμβάνεται τυρί, ενώ μία ημέρα κάθε εβδομάδα σύμφωνα με το πλάνο επιβάλλονται σχεδόν αποκλειστικά πρωτεΐνες. Στόχος αυτού του σταδίου είναι ο οργανισμός να συνηθίσει τη νέα κατάσταση ως προς το βάρος, ώστε να μην το επαναπροσλάβει. Η διάρκειά της αντιστοιχεί σε πέντε ημέρες ανά μισό κιλό απώλειας. Το τελευταίο στάδιο είναι το στάδιο της «συντήρησης». Το άτομο είναι ελεύθερο να τρώει ό,τι θέλει αρκεί μια μέρα την εβδομάδα να καταναλώνει αποκλειστικά πρωτεΐνες. Ο Πιερ Ντουκάν ισχυρίζεται ότι το 40% όσων κάνουν τη δίαιτά του δεν ξαναπαχαίνουν, επειδή τηρούν κατά γράμμα και εφ’ όρου ζωής το τελευταίο στάδιο. Η δίαιτα Ντουκάν υποστηρίζει τη λήψη μεγάλων ποσοτήτων πρωτεϊνών, περίπου 80% με 90% των συνολικών θερμίδων (σε σχέση με την προτεινόμενη ημερήσια αναλογία λήψης πρωτεϊνών – μεταξύ 15% και 35%), για την οποία οι απανταχού διαιτολόγοι, όμως, προειδοποιούν ότι μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες ενέργειες. Μια ανάλυση σε 15 δίαιτες από τη γαλλική Υπηρεσία για την Ασφάλεια της Υγείας και της Διατροφής (Anses) αποδεικνύει τον κίνδυνο σε μεθόδους αδυνατίσματος, κυρίως όταν διακρίνονται από την έλλειψη ισορροπίας και ποικιλίας στους συνδυασμούς τροφών που προτείνουν. Ερευνάται η σχέση μεταξύ των διαιτών οι οποίες είναι πλούσιες σε πρωτεΐνες και καρκίνων του πεπτικού σωλήνα. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί αρκετά λάθη στο συλλογισμό του δρ Ντούκαν.Μειονεκτήματα είναι τόσο η έλλειψη θρεπτικών στοιχείων από τα λαχανικά, όπως είναι ιδιαιτέρως οι λιποδιαλυτές βιταμίνες, όσο και ότι μειώνεται η ικανότητα απορρόφησής τους, όμως, σύμφωνα με τον Ντουκάν, μπορούν να ληφθούν μέσω συμπληρωμάτων. Ένα μειονέκτημα των διαιτών που βασίζονται στην υψηλή κατανάλωση πρωτεϊνών (ταυτόχρονα και χαμηλή λήψη των άλλων μακροθρεπτικών συστατικών) είναι η αφυδάτωση.Αυτό συμβαίνει διότι όταν ο οργανισμός σταματήσει να λαμβάνει υδατάνθρακες χρησιμοποιεί για να καλύψει τις ενεργειακές του ανάγκες γλυκογόνο και στη συνέχεια, όταν το γλυκογόνο εξαντληθεί, χρησιμοποιεί το αποθηκευμένο λίπος. Είναι σημαντικό να εξαντληθεί το γλυκογόνο διότι αλλιώς η λήψη υδατανθράκων προκαλεί ξανά τη συσσώρευση σωματικού λίπους. Το γλυκογόνο για να μετατραπεί σε γλυκόζη πρέπει να υδρολυθεί, γεγονός που απαιτεί νερό. Επίσης, κατά τη διάσπαση των πρωτεϊνών παράγεται ουρία, η οποία φυσιολογικά απομακρύνεται μαζί με τα ούρα, καθώς και άλλα οξέα. Το όξινο περιβάλλον του αίματος προκαλεί την απομάκρυνση ασβεστίου από τα οστά, με αποτέλεσμα αφενός το κίνδυνο οστεοπόρωσης, και αφετέρου το ασβέστιο να σχηματίσει μαζί με τα οξεά αδιάλυτα άλατα που συσσωρεύονται στα νεφρά και οδηγούν στη νεφρολιθιάση (πέτρα στα νεφρά).Κατά τη διάρκεια καύσης των λιπών στο ήπαρ απουσία υδατανθράκων παράγονται ως παραπροϊόν κετόνες, οι οποίες απελευθερώνονται στο αίμα μέσα στα κετονοσώματα. Κατά τη διάρκεια της δίαιτας ο αριθμός των κετοσωμάτων που εκκρίνονται από το ήπαρ αυξάνεται και, αν και αυτή η διαδικασία είναι φυσιολογική, η κέτωση θεωρείται ως κύριο μειονέκτημα της δίαιτας Ντουκάν. Οι κετόνες είναι ηπίως ισχυρά οξέα και χαμηλώνουν το pH των ιστών, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η φυσιολογική λειτουργία των ιστών και ιδίως το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Τέλος, το άτομο έχει αδυναμία, δύσοσμη αναπνοή που οφείλεται στη παρουσία αμμωνίας, ένα παραπροϊόν της καύσης πρωτεϊνών, ξηροστομία και δυσκοιλιότητα.Από την άλλη μεριά, ένα από τα πλεονεκτήματα της δίαιτας Ντουκάν είναι η μεγάλη διάρκειά της και η σταδιακή απώλεια βάρους, που αφήνουν τον οργανισμό, υπό την ίδια οπτική, να προσαρμοστεί στις αλλαγές και να σταθεροποιηθεί το βάρος. Σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian η μεγάλη διάρκεια έχει αποτέλεσμα η δίαιτα να είναι πιο επιτυχημένη από ότι άλλες σχετικές δίαιτες, όπως η δίαιτα Άτκινς, ενώ επίσης δεν καταργεί μεγάλες ομάδες τροφίμων.Η πιθανότητα απώλειας και η εν συνεχεία ανάκτησης του βάρους, αν η δίαιτα δεν ακολουθηθεί μέχρι το τέλος, πιθανόν οδηγεί σε προβλήματα του καρδειαγγειακού συστήματος και σχετίζεται με μεταβολικό στρες στον οργανισμό. Τον Ιανουάριο του 2012 προκλήθηκε κύμα αντιδράσεων στη Γαλλία από την πρόταση του Πιερ Ντουκάν οι μαθητές να βαθμολογούνται υψηλότερα στο απολυτήριο Μπακαλωρεά εάν διατηρούν δείκτη μάζας σώματος μεταξύ 18 και 25. Το Κολέγιο Παθολόγων της Γαλλίας επισημαίνει ότι το σχόλιο αυτό μπορεί να είχε αρνητικές συνέπειες στα νεαρά παιδιά που είναι υπέρβαρα ή πάσχουν από νευρική ανορεξία και ο επινοητής ιατρός θα βρεθεί αντιμέτωπος με το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ιατρικού συλλόγου της Γαλλίας. Σύμφωνα με τη δήλωση των παθολόγων η πρόταση παραβιάζει το άρθρο 13 του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας, σύμφωνα με τον οποίο «ο γιατρός οφείλει να προσέχει για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι απόψεις του κοινό», και παράλληλα έγιναν καταγγελίες ότι και με την επιχείρηση αδυνατίσματος που διατηρεί ο Πιερ Ντουκάν (με αξία άνω των 80 εκατομμυρίων λιρών) παραβιάζει τον κώδικα. Ο Πιερ Ντουκάν παραιτήθηκε από την εξάσκηση ιατρικών καθηκόντων και κατά παράκλησή του διαγράφηκε από τον ιατρικό σύλλογο και επομένως, κατά τη γνώμη του, η λήψη πειθαρχικών μέτρων δεν έχει νόημα. Σε δηλώσεις του ισχυρίστηκε επίσης ότι η παροχή ιατρικών συμβουλών στα ευπώλητα βιβλία του αποτελεί δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης ενός γιατρού. σωματικό λίπος Ουίλιαμ Μπάντινγκ παχυσαρκία Δίαιτα Dukan: ‘Πριγκιπική’ δίαιτα ή άλλος ένας μύθος; Αρχειοθετήθηκε 2012-06-05 στο Wayback Machine. – (ιστότοπος iatronet.gr) Η Δίαιτα Dukan: τι είναι; - (ιστότοπος e-diatrofi.org)
|
Η δίαιτα Ντουκάν είναι μια διαίτα αδυνατίσματος που στηρίζεται στην πρόσληψη μεγάλων ποσοτήτων πρωτεϊνών και μικρών ποσοτήτων τροφών πλούσιων σε λιπαρά και με μικρές ποσότητες υδαταναθράκων, επινοημένη από τον Γάλλο πρώην νευρολόγο, διατροφολόγο Πιέρ Ντουκάν, και είναι ένα από τα πιο δημοφιλή προγράμματα δίαιτας στη Γαλλία. Το σχετικό με τη δίαιτα βιβλίο, το «Dukan Diet», είναι ένα από τα βιβλία με τις περισσότερες πωλήσεις στη Βρετανία, ενώ τα τρόφιμα που συνιστά έχουν παρουσιάσει το τελευταίο εξάμηνο παράλληλα αύξηση κατά 100% στις πωλήσεις τους. Σύμφωνα με τον Πιερ Ντουκάν, η επιτυχία των πωλήσεων της δίαιτάς του στη Βρετανία οφείλεται στο ότι κατά τη γνώμη του αποδίδει και στη μητέρα της Αικατερίνης, Δούκισσας του Κέμπριτζ, ενώ, σύμφωνα με δημοσιογράφους, η διάδοση της φήμης της παγκοσμίως οφείλεται και δευτερευόντως σε άλλους διάσημους της μόδας οι οποίοι την υποστηρίζουν, όπως το μοντέλο Ζιζέλ Μπούντχεν και η τραγουδίστρια Τζένιφερ Λόπεζ. Ο Πιερ Ντουκάν έχει δεχτεί κατηγορίες από το Κολέγιο Παθολόγων της Γαλλίας ότι ενδιαφέρθηκε περισσότερο για το εμπόριο και λιγότερο στην Ιατρική και για παραβίαση του άρθρου στον κώδικα δεοντολογίας το οποίο ορίζει ότι η Ιατρική δεν πρέπει να εξασκείται σαν επιχείρηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%BD
|
Χιναγιάνα
|
Η απελευθέρωση του ανθρώπου από την οδυνηρή του ύπαρξη. Ιδανικός τρόπος ζωής για τον χιναγιανίν είναι ο μοναχισμός. Ο Τεραβάντα βουδισμός υποστηρίζει ότι η απελευθέρωση είναι προσωπική υπόθεση. Ο Αρχάτ είναι το πρότυπο του ανθρώπου, που με αυστηρή και συνεχή προσπάθεια, χωρίς ανθρώπινη ή θεϊκή βοήθεια, φτάνει στη φώτιση και την απελευθέρωση. Το σπουδαιότερο ιερό βιβλίο του κλάδου είναι ο Κανόνας Πάλι. Το όνομά του προήλθε από την ομώνυμη γλώσσα Πάλι, που συγγενεύει με τη σανσκριτική και τη γλώσσα που μίλησε ο Βούδας. Ο Κανόνας Πάλι καθορίστηκε τελικά κατά τον 1ο π.Χ. αιώνα στην Κεϋλάνη με βάση προγενέστερο κανόνα, τα κείμενα του οποίου ήταν γραμμένα στη διάλεκτο μαγκάντι. Ονομάζεται tripitaka. Πίτακα σημαίνει στη σανσκριτική καλάθι. Αυτά τα τρία καλάθια είναι ουσιαστικά τρία μέρη από τα οποία αποτελείται ο Κανόνας Πάλι: α)Βινάγια Πίτακα, δηλαδή κάλαθος του μοναχικού κανόνα (της πειθαρχίας) β)Σούττα Πίτακα, δηλαδή κάλαθος των ομιλιών(nikaya) του Βούδα γ)Αμπιντάμα Πίτακα, δηλαδή κάλαθος αναλύσεων, ερμηνειών φιλοσοφικών και ψυχολογικών όρων. Κεντρικό σημείο της διδασκαλίας του Τεραβάντα βουδισμού είναι το διαχρονικό θέμα που σχετίζεται με τον ανθρώπινο πόνο. Γιατί δηλαδή ο πόνος συνδέεται άρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη και πώς θα μπορέσει τελικά ο άνθρωπος να απαλλαγεί και να λυτρωθεί απ` αυτόν. Ο Γκαουτάμα Σιντάρτα, κατά κόσμον Βούδας υποστήριξε ότι βρήκε τη λύση στο αιώνιο αίτημα του ανθρώπου με τον προσωπικό του φωτισμό που συνόψισε σε τέσσερις ευγενικές και φιλοσοφικές αλήθειες και αποτελούν την πεμπτουσία της διδασκαλίας του: 1. Ιδού μοναχοί, η Άγια Αλήθεια για τον πόνο (dukkha): Η γέννηση είναι πόνος, τα γηρατειά είναι πόνος, η αρρώστεια είναι πόνος, ο θάνατος είναι πόνος, η ένωση με εκείνο που δεν αγαπάμε είναι πόνος, ο χωρισμός με εκείνο που αγαπάμε είναι πόνος, η μη εκπλήρωση της επιθυμίας σου είναι πόνος, η ίδια η ύπαρξη στο σύνολό της και στα επιμέρους στοιχεία της είναι πόνος. 2. Η αιτία του πόνου είναι η επιθυμία (tanha), η δίψα για απόλαυση υλικών επίγειων ευτελών αγαθών με τα οποία είναι προσκολλημένος ο άνθρωπος. Αυτή η δέσμευση και ομηρία οφείλεται στην άγνοια (avidja) και είναι καταλυτική. Ο προσκολλημένος άνθρωπος είναι τυφλά δέσμιος μιας ψευδαίσθησης για τον κόσμο και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Πιστεύει ότι τα πράγματα είναι συμπαγή και σταθερά, ενώ στην πραγματικότητα είναι σύνθετα και μεταβλητά. Από ένα σπίτι για παράδειγμα, αν αφαιρεθεί η στέγη, Φαίνεται ότι δεν υπήρξε ποτέ συμπαγές, αλλά ένα σύνολο από πολλά μικρά κομμάτια. Επίσης, η αρχική ιδέα που έχουμε για ένα νόμισμα που φαντάζει από μακριά χρυσό, αν το πλησιάσουμε και διαπιστώσουμε ότι είναι κάλπικο, θα χάσει την αρχική του αξία στην αντίληψή μας και παράλληλα θα χαθεί και κάθε ενδιαφέρον μας με το αρχικό αντικείμενο του πόθου μας. Επιπροσθέτως, τα πάντα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, επομένως τίποτα δεν παραμένει σταθερό στη συμπαντική εντροπία. Άρα η επιθυμία που συνδέεται με την ψευδή αισθητή πραγματικότητα είναι μάταιη, οφείλεται στην άγνοια και πρέπει να εξαλειφθεί. 3. Η κατάπαυση του πόνου, που ονομάζεται νιρβάνα. Η πρωτογενής σημασία της λέξης νιρβάνα είναι : σβήσιμο, κατάσβεση. Αναφέρεται στην κατάσβεση - εξάλειψη της άγνοιας, της επιθυμίας, της απέχθειας, δηλαδή με άλλα λόγια, κατάσβεση της αναπαραγωγής της ύπαρξης, της αυταπάτης του εαυτού, της φλόγας της ζωής (τα τελευταία λόγια του Σιντάρτα ήταν: «Δεν θα ξαναγεννηθώ πια»). 4. Το οκταπλό μονοπάτι που οδηγεί στην κατάπαυση του πόνου. Ονομάζεται έτσι, γιατί αποτελείται από οκτώ στάδια: Ορθότητα στην α) κατανόηση, β) σκέψη, γ) ομιλία, δ) πράξη, ε) τρόπο ζωής, στ) προσπάθεια, ζ) φροντίδα-ανάπτυξη του νου, η) συγκέντρωση -αυτοβυθισμό. Αυτή η πορεία παριστάνεται συμβολικά με μία ρόδα με οκτώ ακτίνες. Η οδός αυτή οδηγεί στη διορατικότητα, την επίγνωση, που διαλύει την άγνοια με τελικό προορισμό το φωτισμό, την κατάσταση απόλυτης γαλήνης και μακαριότητας, τη νιρβάνα. Απώτερος σκοπός και ιδανικό κάθε οπαδού του Χιναγιάνα Βουδδισμού είναι, να αποκτήσει αντίληψη της αληθινής πραγματικότητας και να απελευθερωθεί από την οδυνηρή ύπαρξη. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν γίνει μοναχός «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου» «Όψεις Ινδουισμού - Βουδδισμού», του Αναστασίου Γιαννουλάτου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας «Ίχνη από την αναζήτηση του Υπερβατικού», Αναστασίου Γιαννουλάτου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», σχολικό βιβλίο θρησκευτικών Β΄ Λυκείου «Συμβολική των ινδικών θρησκευμάτων», Διονυσίου Δακουρά, Δρος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Snelling, J., The Buddhist Handbook, Inner Traditions,(Rochester, 1991) The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion, Shambhala, (Boston, 1994) The Encyclopaedia Britannica, Chicago(1998) Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων, τομ. Α΄ Τα Ινδικά θρησκεύματα, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1986, σελ. 333-334
|
Χιναγιάνα (χίνα =μικρό, γιάνα =όχημα) ή Τεραβάντα( διδασκαλία των Πρεσβυτέρων ) είναι ένας από τους δύο βασικότερους κλάδους του Βουδισμού που διαδόθηκε κυρίως στη Σρι Λάνκα (Κεϋλάνη), στην Ταϊλάνδη (Σιάμ), στη Μιανμάρ (Βιρμανία ή Μπούρμα), στην Καμπότζη και στην Ινδοκίνα. Ο άλλος βασικός κλάδος είναι η Μαχαγιάνα (Μεγάλο όχημα), οι οπαδοί του οποίου αποκαλούν τον άλλο βουδιστικό κλάδο υποτιμητικά «μικρό όχημα», θέλοντας εμφανώς με το επίθετο «μικρός» να καταδείξουν το στοιχείο του στενότερου και του κατώτερου σε αντιπαράθεση με το δικό τους «ανώτερο» και «ευρύτερο». Οι οπαδοί του «μικρού οχήματος» ονομάζουν τον κλάδο τους Τεραβάντα (Theravada < Thera = παλαιός, μεγαλύτερος, γηραιός, έμπειρος και vada = διδασκαλία), που όπως υποστηρίζουν, μένει πιστός στην αρχική βουδιστική διδασκαλία, τον μοναστικό κανόνα και τις θεωρίες που έχουν σχέση με τον κόσμο και την ανθρώπινη οντότητα. Ο βουδισμός Χιναγιάνα θεωρείται η πιο παλιά και ορθόδοξη σχολή και είναι η βασική πηγή της βουδιστικής φιλοσοφίας. Σ΄ αυτήν υπάρχει ο πιο γνήσιος βουδιστικός στοχασμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Η τράπεζα
|
Η Χατιτζέ Χιουμέτογλου και ο Χάρης Κατσιμπέρης, Έλληνας οδηγός φορτηγού, είναι παντρεμένοι, με ένα παιδί. Όταν ο παππούς της Χατιτζέ αποφασίζει να πάρει το παιδί πίσω στην Τουρκία, η Χατιτζέ και ο Χάρης εισβάλλουν σε μια τράπεζα και κρατούν ομήρους. Παραμένουν στην τράπεζα έξι ακόμη άνθρωποι:ο Θεοδόσης, σεφ του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Αγγελική, έγκυος κοπέλα από τον Πύργο, η Χαρούλα, ταξιτζού που παντρεύεται τον Μίλτο Σαλαμούρα, βενζινά, ο Αναστάσης, ταμίας της τράπεζας, η Λουΐζα Μητροπούλου, θαυμάστρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και γενική γραμματέας της Ελένης Κούρκουλα, την Υφυπουργό Παιδείας, και η Μάρθα, μια ιερόδουλη με έναν 22χρονο γιο. Με αυτόν τον τρόπο η Χατιτζέ και ο Χάρης στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους με σκοπό να πάρουν πίσω το παιδί τους. Έξω απ'την τράπεζα είναι ο σεκιουριτάς, ένας φωτογράφος, η Αστυνομία και δημοσιογράφοι από το ΜΕGA και από τον ΑΝΤ1. Η Στέλλα Μεϊντάνη, σύζυγος του Αναστάση είναι δημοσιογράφος στο ΑTHENS TV και έχει συνεχή αποκλειστικότητα με την τράπεζα. Κάποια στιγμή, τους δίνεται η άδεια να αποδράσουν, αλλά εκείνοι παραμένουν μέχρι να λυθεί το ζήτημα. Το ATHENS TV βάζει παράνομα κάμερες. Ο παππούς της Χατιτζέ αποφασίζει να φέρει το παιδί και όλα τελειώνουν με τον γάμο της Χατιτζέ και του Χάρη. Η τράπεζα στην IMDb
|
Η τράπεζα είναι ο τίτλος ελληνικής τηλεοπτικής σειράς που προβλήθηκε από το Mega Channel τη σεζόν 2002-2003 και αποτελείται από 13 επεισόδια. Η σειρά ολοκληρώθηκε πρόωρα εξαιτίας των χαμηλών ποσοστών τηλεθέασης. Το σενάριο της σειράς επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Νάσης, ενώ τη σκηνοθεσία οι Αντώνης Τέμπος και Σπύρος Ρασιδάκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1
|
Ανάπτυξη του ανθρώπου
|
Ο σκοπός της μελέτης της ανάπτυξης είναι διπλός: αφενός η κατανόηση της συμπεριφοράς του νέου ανθρώπου και αφετέρου η ερμηνεία της συμπεριφοράς των ενηλίκων. Επιπλέον, οδηγεί στην κατανόηση των κοινωνικών προβλημάτων που σχετίζονται με την ανατροφή και την ανάπτυξη των παιδιών. Η ανάπτυξη είναι η πρώτη βασική περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Έχει ως αφετηρία τη σύλληψη του νέου ανθρώπου και φτάνει ως την είσοδό του στη φάση της ωριμότητας (18ο έτος). Η βαθμιαία ποσοτική και ποιοτική εκδίπλωση του «δυνάμει είναι» του ανθρώπου επιτελούμενη βάσει ενός σχεδίου και αποβλέπουσα προς έναν ορισμένο σκοπό, υπό την επίδραση ενδογενών (π.χ κληρονομικών) και εξωτερικών (π.χ περιβαλλοντικών) αιτιών, ονομάζεται ανάπτυξη. Η φυσική ανάπτυξη και εξέλιξη του ατόμου δεν προχωρά και δε μελετάται χωριστά από τις άλλες πτυχές της προσωπικότητάς του. Υπάρχει μία συνεχής αλληλεπίδραση αυτών των πτυχών της προσωπικότητας. Παρ’όλο που υπάρχουν κάποιοι «κανόνες ανάπτυξης», εντούτοις, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το κάθε άτομο αναπτύσσεται διαφορετικά από το άλλο. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές στις αναλογίες αλλά και στην έκταση της ανάπτυξης π.χ ενός ατόμου από ένα άλλο. Η φανερή έκφραση της ανάπτυξης δεν είναι πάντα ορατή ή παρατηρήσιμη, καθώς υπάρχει το ονομαζόμενο «συνεχές της ανάπτυξης». α) Η ανάπτυξη της προσωπικότητας τόσο στο σύνολό της, όσο και στις επιμέρους εξελίξεις της (κοινωνική, γλωσσική, κινητική) ακολουθεί ορισμένο σχέδιο, οικείο προς το είδος, ελάχιστα μεταβαλλόμενο από την εμπειρία. β) Η ανάπτυξη προχωράει από τη γενική προς τις ειδικές εκδηλώσεις της, δηλαδή από τη μαζική ανάπτυξη με συνολικές κινήσεις επέρχεται με την πάροδο του χρόνου η διαφοροποίηση στην ανάπτυξη με τις επιμέρους κινήσεις. Βασικός νόμος της ανάπτυξης: πορεία εκ των άνω( κεφαλή) προς τα κάτω(πόδια), και από το κέντρο(σπονδυλική στήλη), προς τα άκρα(χέρια). γ)Οι ψυχικές δεξιότητες, οι οποίες εμφανίζονται αλληλοδιαδόχως κι όχι ταυτόχρονα, άλλες νωρίτερα κι άλλες πιο αργά. Ο καθορισμός της εμφάνισής τους εξαρτάται από βιολογικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η χρονική περίοδος της ανάγκης χρησιμοποίησής τους. δ)Η ανάπτυξη, φυσιολογική και ψυχική, είναι σταθερή στα διάφορα άτομα. Ενώ όμως η ανάπτυξη στο σύνολό της παραμένει σταθερή, η πορεία της ανάπτυξης γίνεται με εναλλασσόμενο ρυθμό, πραγματοποιείται δηλαδή με διακυμάνσεις. Π.χ, μια λειτουργία του ατόμου μπορεί να προχωράει κανονικά, έπειτα να αναστέλλεται και μετά να αυξάνεται με ταχύτερο ρυθμό. ε)Πολλά χαρακτηριστικά του αναπτυσσόμενου ανθρώπου βρίσκονται σε συνάφεια. Αυτό οφείλεται στη συλλειτουργικότητα των πτυχών της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου.
|
Η λέξη ανάπτυξη, όταν αναφέρεται στον άνθρωπο, εννοεί την ψυχοσωματική ανάπτυξη του ανθρώπου, την ανάπτυξη της συμπεριφοράς του μέσω των αλληλεπιδράσεών του με άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον του. Η ανάπτυξη είναι αντικείμενο μελέτης της Εξελικτικής Ψυχολογίας καθώς και της Παιδαγωγικής Ανθρωπολογίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85
|
Once Upon a Time (5ος κύκλος)
|
Με την Έμμα να είναι πια η Σκοτεινή, η οικογένειά της ταξιδεύει στο Κάμελοτ για να βρει τον μάγο Μέρλιν, ο οποίος θα τους βοηθήσει να αφαιρέσουν το σκοτάδι από μέσα της. Οι ήρωες συναντιούνται με τον Βασιλιά Αρθούρο και τη Βασίλισσα Γκουίνεβιρ του Κάμελοτ, οι οποίοι αναζητούν το Στιλέτο έτσι ώστε να ενώσουν όλα τα κομμάτια του Εξκάλιμπερ. Το ταξίδι στο Κάμελοτ διακόπτεται σύντομα όταν μια άλλη Σκοτεινή Κατάρα εξαπολύεται και η οποία τους φέρνει πίσω στο Στόρυμπρουκ. Εκεί, αποκαλύπτεται ότι ο Χουκ έχει γίνει Σκοτεινός και είναι αυτός ο οποίος ευθύνεται για τη νέα κατάρα. Η μάχη για την καταστροφή του σκοταδιού οδηγεί στον θάνατο του Χουκ, προτρέποντας την Έμμα και τους άλλους ήρωες να ταξιδέψουν στον Κάτω Κόσμο όπου ο Άδης, όπως και οι περισσότεροι νεκροί κακοί, έχουν τα δικά τους σχέδια για να επιστρέψουν στον κόσμο των ζωντανών. Ο Χουκ τελικά αναστήνεται, αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άφιξη του κυρίου Χάιντ και άλλων προσφύγω από τη Χώρα των μη Ειπωμένων Ιστοριών στο Στόρυμπρουκ, καθώς και το διαχωρισμό της Ρετζίνα από τον κακό εαυτό της, ο οποίος ανοίγει πόλεμο μαζί της. Τζίνιφερ Γκούντγουϊν ως Χιονάτη / Μαίρη Μάργκαρετ Μπλάνσαρντ Τζένιφερ Μόρισον ως Έμμα Σουάν / Σκοτεινή Σουάν Λάνα Παρίγια ως Κακιά Βασίλισσα / Ρετζίνα Μιλς Τζος Ντάλλας ως Πρίγκιπας του Παραμυθιού / Ντείβιντ Νόλαν / Πρίγκιπας Τζέιμς Έμιλι ντε Ράβιν ως Μπελ / Λέισι Κόλιν Ο'Ντόναχιου ως Κάπτεν Χουκ / Κίλλιαν Τζόουνς Τζάρεντ Σ. Γκίλμορ ως Χένρι Μιλς Ρεμπέκα Μάντερ ως Κακιά Μάγισσα της Δύσης / Ζελίνα Σιον Μαγουάιαρ ως Ρομπέν των Δασών Ρόμπερτ Καρλάιλ ως Ραμπλστίλτσκιν / Κύριος Γκολντ Ο κύκλος επιβεβαιώθηκε ότι θα αποτελείτο από δύο μέρη, με την πρεμιέρα του δεύτερου μέρους να αποτελεί το 100ο επεισόδιο της σειράς. Τον Οκτώβριο του 2015, ο Χόρογουιτς ανακοίνωσε πως το επεισόδιο που θα προβαλλόταν στις 15 Νοεμβρίου 2015 θα ήταν δίωρο. Αργότερα διευκρίνισε πως το δωδέκατο επεισόδιο του κύκλου θα θεωρείτο το 100ο επεισόδιο της σειράς λέγοντας: "Όλα έχουν τη σημασιολογία τους. Αλλά ναι, θεωρούμε πως το 512 είναι το 100ο!" κατά τη διάρκεια μας συζήτησης για το επεισόδιο του τέταρτου κύκλου "Smash the Mirror" να είναι δύο χωριστά επεισόδια. Στις 9 Ιουνίου 2015, ανακοινώθηκε πως η Ρεμπέκα Μάντερ και ο Σιον Μαγουάιαρ θα αποτελούσαν μέλη του βασικού καστ για τον πέμπτο κύκλο, υποδυόμενοι τους Ζελίνα / Κακιά Μάγισσα της Δύσης και Ρομπέν των Δασών αντίστοιχα. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο Μάικλ Σότσα δε θα επέστρεφε ως βασικός στον ρόλο του ως Γουίλ Σκάρλετ / Βαλές Κούπα, αλλά υπονοήθηκαν πιθανές εμφανίσεις ως γκεστ. Ο Άνταμ Χόρογουιτς επιβεβαίωσε μέσω Twitter πως η Έμιλι ντε Ράβιν θα επέστρεφε ως Μπελ, ενώ το Vine Report επιβεβαίωσε την επιστροφή της Τζένιφερ Μόρισον ως Έμμα Σουάν. Στις 26 Ιουνίου 2015, ο Τζος Ντάλλας επιβεβαιώθηκε πως θα επέστρεφε ως Πρίγκιπας του Παραμυθιού / Ντέιβιντ Νόλαν και ο Χόρογουιτς επιβεβαίωσε πως θα υπήρχαν δέκα βασικά μέλη στο καστ σε αυτόν τον κύκλο. Κατά τη διάρκεια της Comic-Con του 2015, οι Τζίνιφερ Γκούντγουϊν, Λάνα Παρίγια, Κόλιν Ο'Ντόναχιου και Ρόμπερτ Καρλάιλ επιβεβαιώθηκε πως θα επέστρεφαν για τους ρόλους τους ως Χιονάτη / Μαίρη Μάργκαρετ, Κακιά Βασίλισσα / Ρετζίνα Μιλς, Κάπτεν Χουκ / Κίλλιαν Τζόουνς και Ραμπλστίλτσκιν / Κύριος Γκολντ αντίστοιχα, ενώ επιβεβαιώθηκε επίσης πως ο χαρακτήρας της Μόρισον θα έπαιρνε το παρατσούκλι "Μαύρος Κύκνος" (Μαύρη Σουαν - στα αγγλικά "σουάν" είναι ο κύκνος). Ο Τζάρεντ Σ. Γκίλμορ επέστρεψε επίσης ως Χένρι Μιλς.Στις 26 Ιουνίου 2015, αποκαλύφθηκε πως ο Σίνγκουα Γουόλς θα επέστρεφε ως Λάνσελοτ. Την 1η Ιουλίου 2015, ανακοινώθηκε πως ο Λίαμ Γκάριγκαν θα υποδυόταν τον Βασιλιά Αρθούρο κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του κύκλου, ενώ οι Γκέιμπ Κούθ και Λι Άρενμπεργκ επιβεβαίωσαν μέσω των κοινωνικών δικτύων πως θα επέστρεφαν ως Συναχωμένος / Τομ Κλαρκ και Γκρινιάρης / Ντρίμι / Λίροϊ αντίστοιχα. Στις 10 Ιουλίου, οι Μπέβερλι Έλιοτ και Κίγκαν Κόνορ Τρέισι επιβεβαίωσαν μέσω των λογαριασμών τους στο Twitter πως θα επέστρεφαν στους ρόλους τους ως Χήρα Λούκας / Γιαγιά και Γαλάζια Νεράιδα / Ηγούμενη αντίστοιχα, ενώ επιβεβαιώθηκε επίσης και η προσθήκη στο καστ των Έλιοτ Νάιτ, Τζοάνα Μέτρας και Άντριου Τζένκινς για τους ρόλους των Μέρλιν, Γκουίνεβιρ και Πέρσιβαλ αντίστοιχα.Ο Άνταμ Χόρογουιτς ανακοίνωσε στο Twitter πως η Έιμι Μάνσον προστέθηκε στο καστ για τον ρόλο της Σκωτσέζας τοξοβόλου από την ταινία Brave, Μέριντα. Απαντώντας στις φήμες που περιέβαλλαν την προέλευση του χαρακτήρα, οι Κίτσις και Χόρογουιτς δήλωσαν: "παραμένουμε στη βάση της ταινίας Brave με την έννοια του ποιοι ήταν οι γονείς της και από πού προέρχεται, αλλά για το μετά της ιστορίας της ταινίας είναι εκεί που μπαίνει το Once Upon a Time για να παίξει". Στις 8 Σεπτεμβρίου, επιβεβαιώθηκε πως η Μέγκαν Όρυ θα επέστρεφε για αρκετά επεισόδια του κύκλου για το ρόλο της ως Κοκκινοσκουφίτσα / Ρούμπι, ενώ στις 15 Σεπτεμβρίου, ο Χόρογουιτς αποκάλυψε πως η Τζέιμι Τσανγκ θα επέστρεφε επίσης ως Μουλάν. Και οι δύο χαρακτήρες πρωτοεμφανίστηκαν στο διπλό επεισόδιο του κύκλου που προβλήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015.Στο επεισόδιο της πρεμιέρας του κύκλου, "The Dark Swan", είδαμε την επιστροφή των Ντέιβιντ Πολ Γκροβ ως Σοφός, Φοστίνο Ντι Μπαούντα ως Υπναράς, Τζέφρι Κάσιερ ως Χαζούλης, Μάικλ Κόλμαν ως Χαρούμενος, Μιγκ Μακάριο ως Ντροπαλός, Ραφαέλ Αλεχάντρο ως Ρόλαντ, Τίμοθι Γουέμπερ ως Μαθητευόμενος του Μάγου και Ίνγκριντ Τόρανς ως Νοσοκόμα για την οποία αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια του επεισοδίου πως είναι για τη σειρά η εκδοχή της Νοσοκόμας Ρέιτσεντ του μυθιστορήματος του Κεν Κίζι, Στη Φωλιά του Κούκου. Στο πρώτο επεισόδιο είδαμε επίσης για πρώτη φορά τους Λι Μάτζντουμπ ως Σερ Κάι και Μακίνα Γκρέις ως νεαρή Έμμα. Προς το τέλος του μήνα, επιβεβαιώθηκε και η επιστροφή του Ντέιβιντ Άντερς ως Δρ. Βίκτορ Φρανκενστάιν / Δρ. Γουέιλ. Στο δεύτερο επεισόδιο, "The Price", είδαμε για πρώτη φορά την Ολίβια Στιλ Φάλκονερ στο ρόλο της Βάιολετ, ένας χαρακτήρας που απετέλεσε ερωτικό ενδιαφέρον για τον Χένρι. Στις 14 Οκτωβρίου, ανακοινώθηκε πως ο Άνταμ Κροσντέλ προσλήφθηκε για τον ρόλο του πατέρα του Χουκ, ο οποίος θα εμφανιζόταν σε αναδρομή στο παρελθόν πριν το τέλος του πρώτου μέρους, ενώ αποκαλύφθηκε αργότερα πως το όνομά του θα ήταν Μπρέναν. Στο πέμπτο επεισόδιο, "Dreamcatcher", είδαμε για πρώτη φορά τους Ράιαν Ρόμπινς ως Σερ Μόργκαν, πατέρα της Βάιολετ, και Γκάι Φότσον ως Βόρτιγκαν. Στο έκτο επεισόδιο, "The Bear and the Bow", γνωρίσαμε τους Πολ Τέλφερ ως Λόρδος Μάκιντος, Μάρκο Ντ'Άντζελο ως Λόρδο ΜακΓκάφιν και Τζος Χάλεμ ως Λόρδο Ντίνγκγουαλ, ενώ στο έβδομο, "Nimue", τους Τζέισον Σίμπσον ως Άντα, Κάρολαϊν Φορντ ως Νιμούε, Ντάρεν Μουρ ως Βόρτιγκαν και Γκράχαμ Βερτσέρε ως τον νεαρό βοηθό του Μέρλιν.Στις 27 Οκτωβρίου, οι Γκλεν Κέοχ και Κάρολαϊν Μόραχαν προσλήφθηκαν για τους ρόλους των γονιών της Μέριντα ως Βασιλιάς Φέργκους και Βασίλισσα Έλινορ αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 2015, αρκετοί χαρακτήρες από τους προηγούμενους κύκλους επιβεβαιώθηκαν πως θα επέστρεφαν και σε αυτόν τον κύκλο για το 100ο επεισόδιο της σειράς, "Souls of the Departed", συμπεριλαμβανομένων των Μπάρμπαρα Χέρσεϊ ως Κόρα, Ρόμπι Κέυ ως Πίτερ Παν, Τζιανκάρλο Εσποσίτο ως Μαγικός Καθρέφτης / Σίντνεϊ Γκλας και Έμμα Κώλφιλντ ως Τυφλή Μάγισσα, την οποία είχαμε δει για τελευταία φορά κατά τη διάρκεια του πρώτου κύκλου στο επεισόδιο "True North". Στο επεισόδιο είδαμε επίσης για πρώτη φορά τον χαρακτήρα του Άδη, τον οποίο ενσάρκωσε ο Γκρεκ Τζέρμαν. Στις 22 Φεβρουαρίου ανακοινώθηκε πως ο Μάικλ Ρέιμοντ-Τζέιμς θα επέστρεφε επίσης για το 100ο επεισόδιο ως ο νεκρός Νιλ Κάσσιντι.Στις 10 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε η επιστροφή της Βικτόρια Σμέρφιτ ως Κρουέλα Ντε Βιλ, η οποία θα συμμετείχε σε αρκετά επεισόδια κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους του κύκλου, με την πρώτη της επανεμφάνιση να γίνεται στο δέκατο τρίτο επεισόδιο, "Labor of Love". Στις 16 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε η επιστροφή της Μπέιλι Μάντισον για το ίδιο επεισόδιο για να ενσαρκώσει το ρόλο της ως νεαρή Χιονάτη, μαζί με τους καινούριους χαρακτήρες των Ηρακλή και Μεγάρα, τους οποίους ενσάρκωσαν οι Τζόναθαν Γουάιτσελ και Κέισι Ρολ αντίστοιχα. Στις 3 Δεκεμβρίου 2015, αποκαλύφθηκε το καστ του τελευταίου επεισοδίου του πρώτου μέρους, "Swan Song", με τον Έρικ Κινλεϊσάιντ να επιστρέφει ως Μορίς, πατέρας της Μπελ, και τον Όλιβερ Μπελ να εμφανίζεται για πρώτη φορά ως νεαρός Κίλλιαν. Στις 4 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε πως η Ρέιτσελ Σιέλεϊ θα επέστρεφε για το ρόλο της ως Μίλα, πρώην σύζυγος του Ραμπλστίλτσκιν και πρώην ερωμένη του Χουκ, για τουλάχιστον ένα επεισόδιο στο δεύτερο μέρος του κύκλου. Στις 8 Δεκεμβρίου, ανακοινώθηκε πως ο χαρακτήρας της Ντόροθι Γκέιλ (σε προηγούμενο κύκλο ενσαρκώθηκε από την Ματρέγια Σκαρβένερ) θα επέστρεφε στο μέσο του δεύτερου μέρους του κύκλου με μια νέα ηθοποιό να την ενσαρκώνει, καθώς ο χαρακτήρας θα ήταν σε μεγαλύτερη ηλικία. Στις 18 Δεκεμβρίου, αποκαλύφθηκε πως τον ρόλο θα ενσάρκωνε τελικά η Τέρι Ριβς, η οποία θα έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο δέκατο έκτο επεισόδιο του κύκλου.Στις 8 Ιανουαρίου 2016, ανακοινώθηκε πως ο χαρακτήρας του Γκαστόν από την Πεντάμορφη και το Τέρας θα επανεμφανιζόταν σε ένα επεισόδιο. Αυτή είναι η πρώτη εμφάνιση από το επεισόδιο "Skin Deep" του πρώτου κύκλου, με τον Γουές Μπράουν να αναλαμβάνει πλέον τον ρόλο από τον Σάγκε Μπρόκλεμπανκ. Στις 9 Φεβρουαρίου, ανακοινώθηκε πως οι Άβα Άκρες και Ιζαμπέλα Μπλέικ-Τόμας είχαν προσληφθεί για τους ρόλους των νεαρών Ρετζίνα και Ζελίνα αντίστοιχα. Οι δυο τους θα εμφανίζονταν μέσω αναδρομών στο παρελθόν στο δέκατο ένατο επεισόδιο, "Sisters." Στις 18 Φεβρουαρίου, ανακοινώθηκε πως ο Κώστας Μάντιλορ θα εμφανιζόταν ως Κάπτεν Σίλβερ, ένας πειρατής από το παρελθόν του Χουκ, ενώ στις 23 Φεβρουαρίου πως η Ρία Κίχλσεντ προσλήφθηκε για το ρόλο της Κλιό, πρώην μέντορας της Έμμα, πριν η Έμμα αρχίσει να ψάχνει κακοποιούς. Στις 15 Μαρτίου, ανακοινώθηκαν οι Σαμ Γουίτβερ και Χανκ Χάρις για τους ρόλους των Τζέικοπ και Ναθάνιελ, για μια ιστορία σε μια ψυχιατρική κλινική, η οποία θα ξεκινούσε στο τέλος του κύκλου και θα συνεχιζόταν στον έκτο κύκλο. Επίσημος ιστότοπος
|
Ο πέμπτος κύκλος της Αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς φαντασίας του ABC Once Upon a Time ανακοινώθηκε στις 7 Μαΐου 2015. Η πρεμιέρα έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015, ενώ το τελευταίο επεισόδιο του κύκλου προβλήθηκε στις 15 Μαΐου 2016. Στις 9 Ιουνίου 2015, ανακοινώθηκε η προαγωγή των Ρεμπέκα Μάντερ και Σιον Μαγουάιαρ στο βασικό καστ της σειράς για τους ρόλους των Ζελίνα/Κακιά Μάγισσα της Δύσης και Ρομπέν των Δασών αντίστοιχα, ενώ λίγες μέρες αργότερα, επιβεβαιώθηκε πως ο Μάικλ Σότσα δεν θα επέστρεφε στη σειρά ως Γουίλ Σκάρλετ/Βαλές Κούπα. Στον πέμπτο κύκλο είχαμε επίσης τη συμπλήρωση εκατό επεισοδίων στη σειρά, με το εκατοστό να προβάλλεται στις 6 Μαρτίου 2016 ως η πρεμιέρα του δεύτερου μισού του κύκλου.Οι νέοι χαρακτήρες που εμφανίστηκαν στη σειρά συμπεριλαμβάνουν τους βασικούς ανταγωνιστές των δύο μερών, τον Βασιλιά Αρθούρο, τη Νιμούε και τον Άδη. Επιπρόσθετα, γνωρίσαμε για πρώτη φορά τους Γκουίνεβιρ, Μέρλιν, Μέριντα, Πέρσιβαλ, Ηρακλή, Μεγάρα, Δία, κύριο Πουλ, δόκτωρ Τζέκιλ και κύριο Χάιντ. Σε αυτό τον κύκλο, είχαμε επίσης την επιστροφή αρκετών χαρακτήρων που είχαν αποβιώσει στους προηγούμενους κύκλους, συμπεριλαμβανομένων των τυφλή μάγισσα, Βασίλισσα Ντάμα Κούπα, Πίτερ Παν, Κρουέλα Ντε Βιλ, Μπέλφαϊρ/Νίλ Κάσσιντι, Μίλα, Πρίγκιπας Χένρι, Λίαμ Τζόουνς, Πρίγκιπας Τζέιμς, Γκαστόν, Κλόντ και Στέλθι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Once_Upon_a_Time_(5%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82)
|
Τσουρέκι
|
Το τσουρέκι στην Ελλάδα αποτελεί παραδοσιακό γλυκό ψωμί το οποίο παρασκευάζεται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου και κυρίως κατά την περίοδο του Πάσχα ή των Χριστουγέννων. Επίσης αναφέρεται και ως λαμπροκουλούρα ή λαμπρόψωμο, ωστόσο έχει επικρατήσει η λέξη "τσουρέκι", που υιοθετήθηκε την περίοδο της τουρκοκρατίας.Στην Αρμενία ονομάζεται chorek, στο Αζερμπαϊτζάν çörək, στη Βουλγαρία kozunak, στη Ρουμανία cozonac. Το σχήμα του τσουρεκιού ποικίλει ανάλογα με τον τόπο παρασκευής. Μπορεί να είναι πλεξούδα, κουλούρα ή μπάλα. βούτυρο γάλακτος βούτυρο αγελάδας φρέσκο γάλα, πλήρες ζάχαρη αυγά (3 αυγά για την παρασκευή και 1 για την επάλειψη) μαχλέπι μαστίχα τριμμένη νερό χλιαρό μαγιά νωπή αλεύρι σκληρό αμύγδαλο για την επιφάνειαΑρωματικά Το τσουρέκι παρασκευάζεται με την προσθήκη αρωματικών υλικών όπως η μαστίχα (ρητίνη από το μαστιχόδεντρο δηλ. το είδος Pistacia lentiscus var. chia), το μαχλέπι (αρωματικό μπαχαρικό που προέρχεται από τους σπόρους ενός είδους άγριας κερασιάς συγκεκριμένα του Prunus mahaleb), κάρδαμο (κακουλέ) και βανίλια. Προετοιμασία τσουρεκιού: 60΄ Χρονική διάρκεια ψησίματος τσουρεκιού: 50΄με 60΄ Για την παρασκευή του τσουρεκιού χρειάζεται κατσαρόλα στην οποία ζεσταίνονται τα ακόλουθα υλικά: βούτυρο γάλα ζάχαρη μαχλέπι μαστίχαΤα υλικά πρέπει να δημιουργήσουν ομοιογενές μείγμα. Η θερμοκρασία του μείγματος αυτού δεν πρέπει να ξεπερνά τους 50°C, καθώς αυτό προκαλεί την καταστροφή της μαγιάς. Το σκεύος απομακρύνεται από την εστία, προστίθενται τα αυγά και τα υλικά ανακατεύονται. Σε επιπλέον κατσαρόλα προστίθεται η μαγιά στο χλιαρό νερό και ανακατεύονται καλά καλά μέχρι να διαλυθεί η μαγιά. Όλα τα παραπάνω μείγματα αδειάζονται σε ένα σκεύος και προστίθεται το αλεύρι. Έπειτα από την ανάμειξη όλων των μειγμάτων ξεκινά το ζύμωμα, είτε με τα χέρια, είτε σε μίξερ με γάντζο. Σε περίπτωση που η ζύμη κολλάει είτε στα χέρια είτε στα τοιχώματα του μίξερ, ρίχνεται λίγη ποσότητα αλευριού ακόμα. Για στρογγυλό τσουρέκι η ζύμη πλάθεται σε στρογγυλό σχήμα, τοποθετείται σε λεκάνη και χαράσσεται η εξωτερική επιφάνειά της με μαχαίρι. Για διπλασιασμό του όγκου της ζύμης του τσουρεκιού χρειάζεται να αφεθεί η ζύμη σε λεκάνη για 3 ώρες.
|
Το τσουρέκι είναι παραδοσιακό γλυκό ψωμί το οποίο έχει διάφορες ονομασίες ανά τον κόσμο. Η λέξη προέρχεται από το τουρκικό çörek, που σημαίνει οποιαδήποτε ζύμη περιέχει μαγιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%B9
|
Καρντεμίρ Καραμπούκσπορ
|
Η ποδοσφαιρική ομάδα αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Τουρκίας. Super League: 1993-94, 1997–99, 2010- Second Division: 1972-73, 1974–83, 1984–93, 1994–97, 1999-01, 2008–10 Third Division: 1969-72, 1973–74, 2001–08 Amateur Division: 1983-84 (Τουρκικά) Επίσημος ιστότοπος (Τουρκικά) Karabükspor's fan web site (Τουρκικά) Karabükspor on Turkish Football Federation website (Αγγλικά)[1] Karabükspor team profile and Turkish football news in English
|
Η Καρντεμίρ Καραμπόκ είναι ένας τουρκικός αθλητικός σύλλογος από το Καραμπούκ, Τουρκία. Ιδρύθηκε το 1969 από την ενοποίηση των Karabük Gençlikspor και Demir Çelik Spor. Ο σύλλογος έχει τμήματα ποδοσφαίρου, wheelchair basketball και πετοσφαίρισης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%81
|
Χρυσό μετάλλιο
|
Πριν από τη δημιουργία των στρατιωτικών βραβείων, π. χ., το Μετάλλιο της Τιμής, ήταν κοινή τακτική να έχει κάποιος ένα μετάλλιο που δημιουργήθηκε ειδικά για να παρέχει εθνική αναγνώριση για σημαντική στρατιωτική ή ναυτική νίκη ή επίτευγμα. Στις ΗΠΑ, το Κογκρέσο θα θέσπιζε μια απόφαση ζητώντας από τον Πρόεδρο να ανταμείψει αυτούς που είναι υπεύθυνοι. Ο διοικητής θα λάμβανε ένα χρυσό μετάλλιο και οι αξιωματικοί ασημένια μετάλλια. Σε άλλες χώρες τιμήθηκαν οι στρατιωτικοί και ναυτικοί νικητές με παρόμοιο τρόπο. Μετάλλια έχουν ιστορικά δοθεί ως βραβεία σε διάφορους τύπους ανταγωνιστικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα στο στίβο και σε άλλα αθλήματα. Παραδοσιακά, τα μετάλλια είναι κατασκευασμένα από τα ακόλουθα μέταλλα: Χρυσό (ή άλλο κίτρινο μέταλλο, π. χ. ορείχαλκος) Ασήμι (ή άλλο γκρίζο μέταλλο, π. χ., χάλυβα) ΧαλκόΠεριστασιακά, Πλατινένια μετάλλια μπορούν να απονεμηθούν. Τα μέταλλα αυτά ορίζουν τις τρεις πρώτες Ηλικίες του Ανθρώπου στην ελληνική μυθολογία: τη Χρυσή Εποχή, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς, την Ασημένια Εποχή, όπου τα νιάτα κρατούσαν εκατό χρόνια, και την Εποχή του Χαλκού, την εποχή των ηρώων. Το έθιμο της ανάθεσης της ακολουθίας των μεταλλίων: χρυσό, ασημένιο και χάλκινο για τους τρεις πρώτους υψηλότερους αθλητές χρονολογείται τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα, με την Εθνική Ένωση Ερασιτεχνών Αθλητών στις Ηνωμένες Πολιτείες να βραβεύουν τέτοια μετάλλια, από το 1884.Το στερεότυπο αυτό υιοθετήθηκε για τον Ολυμπιακό ανταγωνισμό κατά το 1904 στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το 1896, τα ασημένια απονεμήθηκαν στους νικητές και τα χάλκινα στους δρομείς, ενώ το 1900 άλλα βραβεία δόθηκαν,που δεν ήταν μετάλλια. Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες, οι νικητές μιας αθλητικής πειθαρχίας λαμβάνουν ένα χρυσό μετάλλιο σε αναγνώριση του επιτεύγματος τους. Κατά τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες μόνο ένας νικητής ανά εκδήλωση στεφόταν με κότινο, ένα στεφάνι ελιάς κατασκευασμένο από άγρια φύλλα ελιάς από το ιερό δέντρο κοντά στο ναό του Δία στην Ολυμπία. Ο Αριστοφάνης στον Πλούτο (κωμωδία) κάνει μια παρατήρηση γιατί νικηφόροι αθλητές στεφανώνονται με στεφάνι αγριελιάς, αντί για χρυσό.Ο Ηρόδοτος περιγράφει μια ιστορία που εξηγεί γιατί υπήρχαν μόνο λίγοι Έλληνες στην Μάχη των Θερμοπυλών αφού "όλοι οι άλλοι άντρες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες" και ότι το έπαθλο για το νικητή ήταν "ελιά-στεφάνι". Όταν ο Τιγράνης, ένας Αρμένιος στρατηγός το έμαθε αυτό, έκφερε του ηγέτη: "Χαίρετε! Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που μας έφερες να πολεμήσουμε ενάντια; Οι άνδρες που δεν ανταγωνίζονται για τα υλικά αγαθά, αλλά για την τιμή". Ως εκ τούτου, μετάλλια δεν χορηγήθηκαν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες. Το 1896 στους Ολυμπιακούς αγώνες, οι νικητές έλαβαν ένα ασημένιο μετάλλιο και αυτοί στην δεύτερη θέση έλαβαν το χάλκινο μετάλλιο. Το 1900, οι περισσότεροι νικητές παρέλαβαν κύπελλα ή έπαθλα αντί για μετάλλια. Στους επόμενους τρεις Ολυμπιακούς αγώνες (1904, 1908, 1912), απονεμήθηκαν στους νικητές στερεά χρυσά μετάλλια, αλλά τα μετάλλια ήταν μικρότερα. Η χρήση του χρυσού μειώθηκε ταχύτατα με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και ,επίσης με την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελευταία σειρά από Ολυμπιακά μετάλλια που είναι κατασκευασμένα από μασίφ χρυσό απονεμήθηκαν στου Ολυμπιακούς αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη, στη Σουηδία. Τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια πρέπει να δημιουργούνται τουλάχιστον από 92.5% ασήμι και πρέπει να περιέχουν τουλάχιστον 6 γραμμάρια χρυσού. Όλα τα Ολυμπιακά μετάλλια πρέπει να είναι τουλάχιστον 60 mm σε διάμετρο και 3mm σε πάχος. Η Κοπή των μεταλλίων είναι η ευθύνη της οικοδέσποινας των Ολυμπιακών αγώνων. Από το 1928 μέχρι το 1968 το σχέδιο ήταν πάντα το ίδιο: η εμπρόσθια όψη έδειχνε ένα γενικό σχέδιο του Φλωρεντινού καλλιτέχνη Giuseppe Cassioli της ελληνικής θεάς Νίκης με το Κολοσσαίο στο παρασκήνιο και το κείμενο να αναγράφει την ονομασία της πόλης που φιλοξενεί τους αγώνες.Η αντίθετη όψη έδειχνε ένα άλλο σχέδιο της Νίκης να χαιρετά έναν ολυμπιονίκη. Από τους θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1972 έως του 2000,το σχέδιο του Cassioli (ή μια μικρή τροποποίηση) παρέμεινε στην εμπρόσθια όψη με ένα σχέδιο από την οικοδέσποινα πόλη στην αντίθετη. Να σημειωθεί ότι το σχέδιο του Cassioli δείχνει ένα Ρωμαϊκό αμφιθέατρο για ό,τι αρχικά ήταν οι ελληνικοί αγώνες, μια νέα εμπρόσθια σχεδίου ανατέθηκε για το 2004 στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα. Για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου τα μετάλλια είχαν διάμετρο 70mm και πάχος 6mm, με τη μπροστινή όψη να εμφανίζει ένα φτερωτό σχήμα της νίκης και το πίσω να δείχνει το σύμβολο των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου που περιβάλλεται από ένα ένθετο κύκλο νεφρίτη. Τα μετάλλια των Χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων είχαν πάντα πιο περίπλοκο σχέδιο. Τα ασημένια και χάλκινα μετάλλια πάντα έχουν τα ίδια σχέδια. Το βραβείο ενός χρυσού μεταλλίου, συχνά σε συνδυασμό με το βραβείο ασημένιων και χάλκινων μεταλλίων σε όσους τερμάτισαν στις επόμενες θέσεις , έχει υιοθετηθεί και σε άλλα ανταγωνιστικά πεδία, όπως η μουσική και το γράψιμο, καθώς και ορισμένα ανταγωνιστικά παιχνίδια. Συνήθως χάλκινα μετάλλια απονέμονται μόνο για την τρίτη θέση, αλλά σε ορισμένους διαγωνισμούς δεν υπάρχει κάποια ποικιλία, όπως το Διεθνές διαγωνισμό μουσικών κουρείων όπου χάλκινα μετάλλια απονέμονται για τρίτη, τέταρτη και πέμπτη θέση. Λίστα με χρυσά μετάλλια Medals: Going For Gold! - Minerals Council of Australia Royal Canadian Mint Interactive 3D Tour of the Vancouver 2010 Winter Olympic Medals
|
Το χρυσό μετάλλιο είναι το υψηλότερο μετάλλιο που απονέμεται για την καλύτερη επίδοση σε μη στρατιωτικό τομέα. Το όνομά του προέρχεται από τη χρήση ενός κλάσματος χρυσού σε μορφή επένδυσης ή ανάμιξης κατά την παρασκευή του. Η ιδέα προέκυψε από το στρατό, αρχικά από την απλή αναγνώριση ενός στρατιωτικού βαθμού και αργότερα στις παρασημοφορήσεις ως άδεια σε στρατιωτικές εντολές ,που χρονολογείται από τους μεσαιωνικούς χρόνους.Από τον δέκατο όγδοο αιώνα, χρυσά μετάλλια απονεμήθηκαν στις τέχνες, για παράδειγμα, από τη Βασιλική Δανική Ακαδημία, συνήθως ως ένα σύμβολο της για ένα βραβείο ώστε να δώσει σε μια εξαιρετική φοιτήτρια μια οικονομική ελευθερία. Άλλοι προσφέρουν μόνο το κύρος του βραβείου. Πολλές οργανώσεις τώρα απονέμουν χρυσά μετάλλια σε ετήσια βάση ή και εκτάκτως, συμπεριλαμβανομένων των UNESCO και άλλες διάφορες ακαδημαϊκές κοινωνίες. Ενώ μερικά χρυσά μετάλλια είναι από ατόφιο χρυσάφι, άλλα είναι από χρυσό ή επιχρυσωμένα από ασήμι, όπως αυτά των Ολυμπιακών αγώνων, τα Μετάλλια Lorentz, το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και το Βραβείο Νόμπελ .Όταν οι άνθρωποι άρχισαν τα μετάλλια των Βραβείων Νόμπελ, αποτελούνταν από πράσινο χρυσό 18 καρατίων επιχρυσωμένο με χρυσό 24 καρατίων. Πριν από το 1980 ήταν επιχρυσωμένα με χρυσό 23 καρατίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Αφρικανική λεοπάρδαλη
|
Οι αφρικανικές λεοπαρδάλεις διαθέτουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ανάλογα με το οικοσύστημα όπου ζουν. Το τρίχωμά τους μπορεί να είναι κιτρινωπό με σκούρο χρυσαφί και μερικές φορές μαύρο. Οι αρσενικές λεοπαρδάλεις είναι κατά κύριο λόγο μεγαλύτερες, με μάζα που φτάνει έως τα 60kg με 91kg ενώ τα θηλυκά φτάνουν μέχρι 40kg. Η ονομασία Felis pardus ήταν η επιστημονική ονομασία που δόθηκε από τον Κάρολο Λινναίο στην δέκατη έκδοση του Systema Naturae, Οι περιγραφές του είναι βασισμένες πάνω σε άλλες περιγραφές άλλων επιστημόνων όπως ο Κόνραντ Γκένσερ.Ο Λινναίος υπέθεσε ότι απαντά στην ινδική χερσόνησο. Τον 18ο και 19ο αιώνα, φυσιοδίφες μελέτησαν και περιέγραψαν κρανία και δέρματα αφρικανικών λεοπαρδάλεων: συμπεριλαμβανομένων: Felis pardus panthera Felis leopardus var. melanotica Felis leopardus suahelicus Felis leopardus nanopardus Felis pardus ruwenzorii Felis pardus chui Felis pardus iturensis Felis pardus reichenowi Panthera pardus adusta Panthera pardus adersi Panthera pardus brockmani Αποτελέσματα γενετικών αναλύσεων έδειξαν ότι όλοι οι αφρικανικοί πληθυσμοί λεοπαρδάλεων συγγενεύουν γενετικά μόνον με ένα υποείδος, ονομαζόμενο P.p.pardus.
|
Η αφρικανική λεοπάρδαλη (Panthera pardus pardus) είναι υποείδος της λεοπάρδαλης, το οποίο ζει σε αρκετές χώρες της Αφρικής, κυρίως στην υποσαχάρια,αλλά ιστορικά ζούσε σε μια ποικιλία οικοσυστημάτων. Μάλιστα, λεοπαρδάλεις είχαν καταγράφει και στην Βόρεια Αφρική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1936
|
Την εσπέρα της πρώτης ημέρας των αγώνων ο Κύπριος Νικόλαος Λανίτης, πατέρας των δύο σπουδαίων πρωταθλητριών Δόμνας και Ισμηνης Λανίτου, σε ομιλία του στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός" ανέπτυξε την κοινωνική σημασία, το περιεχόμενο και την αξία του γυναικείου αθλητισμού σε μια προσπάθεια να διευρύνει το ενδιαφέρον των πολιτών για τη γυναικεία άθληση. Στο αγωνιστικό κομμάτι κυριάρχησαν οι αδελφές Λανίτου και ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου στο ομαδικό αλλά γενικά σημειώθηκαν πτωχά ρεκόρ και υπήρξε πολύ μικρή συμμετοχή αθλητριών από τρεις μόνο συλλόγους. Δρόμος 60μ:Δόμνα Λανίτου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 7.9 Καρατζά (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 8.7 Νικολούλια (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 8.8Δρόμος 100μ:Δόμνα Λανίτου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 12.4 (ν.π.ρ.) Νικολούλια (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 13.2 Καρατζά (Πανελλήνιος Γ.Σ.): ;80μ με εμπόδια:Δόμνα Λανίτου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 12.9 Χαλκιοπούλου (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 4Χ75μ:Α.Ο. Παλαιό Φάληρο: 41.5 Πανελλήνιος Γ.Σ.: 43.74Χ100μ:Πανελλήνιος Γ.Σ.: 56.9 Α.Ο. Παλαιό Φάληρο 58.4Άλμα εις μήκος:Τσιαρδή (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 4,58μ Ισμήνη Λανίτου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 4,52μ Καρατζά (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 4,39μΆλμα εις ύψος:Χαλκιοπούλου (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 1,30μ Ισμήνη Λανίτου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 1,30μ Θ. Φραγκιά και Νικολούλια (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 1,25μΣφαιροβολία:Φαϊπέα (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 10,37μ Γεωργία Στεργίου (Πανιώνιος): 10,42μ Παράσχου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 8,39μΔισκοβολία:Γεωργία Στεργίου (Πανιώνιος): 26,62 Φαϊπέα (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 20,10μ Δικαίου (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 20,04μΑκοντισμός:Γεωργία Στεργίου (Πανιώνιος): 27,18μ Παράσχου (Α.Ο. Παλαιό Φάληρο): 24,27μ Δικαίου (Πανελλήνιος Γ.Σ.): 21,31μ εφ. "Ακρόπολις", φ. 7/6/1936 κ.επ., από ψηφ. σελ. 394.
|
Οι Πανελλήνιοι Γυναικείοι Αγώνες 1936 διεξήχθησαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο το διήμερο 6 και 7 Ιουνίου 1936 ταυτόχρονα με τη διεξαγωγή του πανελληνίου πρωταθλήματος δεκάθλου και 3.000μ στιπλ ανδρών και του προολυμπιακού μαραθωνίου δρόμου. Νικητής αναδείχθηκε ξανά ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_1936
|
Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών
|
Όλα τα εδάφη που υπόκεινται στην Κοινωνία των Εθνών ήταν προηγουμένως Διοικούσες Επιτροπές, οι οποίες ελέγχονταν από τα μέλη που ηττήθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως της Αυτοκρατορικής Γερμανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι όροι των Εντολών ήταν εντελώς διαφορετικοί από τα προτεκτοράτα στο ότι η εποπτεύουσα χώρα αναλάμβανε υποχρεώσεις προς τους κατοίκους της περιοχής και την Κοινωνία των Εθνών. Η διαδικασία κατάρτισης των εντολών αποτελείτο από δύο φάσεις: την επίσημη άρση της κυριαρχίας των κρατών που τα έλεγχαν στο παρελθόν την υποχρεωτική μεταφορά των αρμοδιοτήτων για τις επιμέρους πολιτείες μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων. Η άρση της κυριαρχίας των εδαφών της Γερμανίας επιτεύχθηκε με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919 και κατανεμήθηκαν μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων στις 7 Μαΐου 1919. Οι εδαφικές διεκδικήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καταργήθηκαν για πρώτη φορά από τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920 και αργότερα οριστικοποιήθηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Τα τουρκικά εδάφη που χορηγήθηκαν στις Συμμαχικές Δυνάμεις ορίσθηκαν στη διάσκεψη του Σαν Ρέμο του 1920. Ενώ τα περισσότερα εδάφη εντολών βρίσκονταν στην Αφρική, την Ασία και τον Ειρηνικό, το καθεστώς εφαρμόσθηκε και στην Ευρώπη, κυρίως στα εδάφη της Γερμανίας: το Γκντανσκ (γερμ. Ντάντσιχ), Μέμελ και Σάαρ. Το ακριβές επίπεδο ελέγχου της Διοικούσας δυνάμεως σε κάθε Διοικούσα Επιτροπή αποφασίσθηκε σε ατομική βάση από την Κοινωνία των Εθνών. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση η Διοικούσα δύναμη απαγορευόταν να κατασκευάσει οχυρώσεις ή να δημιουργήσει στρατιωτική δύναμη εντός των εδαφών της εντολής της και ήταν υποχρεωμένη να υποβάλει ετήσια έκθεση για τα εδάφη στην Κοινωνία των Εθνών. Παρόλα αυτά, οι Διοικούσες Επιτροπές είχαν εκληφθεί ως de facto αποικίες των αυτοκρατοριών του νικητή των εθνών. Οι Διοικούσες Επιτροπές χωρίστηκαν σε τρεις διαφορετικές ομάδες, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης που είχε επιτύχει ο κάθε πληθυσμός τη στιγμή εκείνη. Στην πρώτη ομάδα, κατηγορίας "Α", οι Διοικούσες Επιτροπές περιλάμβαναν περιοχές που ελέγχονταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θεωρείτο ότι "... έχουν φθάσει σε στάδιο ανάπτυξης, όπου η ύπαρξή τους ως ανεξάρτητων εθνών μπορεί να αναγνωρισθεί προσωρινά υπό την απόδοση των διοικητικών συμβουλών και βοήθειας της Διοικούσας Δυνάμεως μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει να σταθεί μόνη της. Η επιθυμία αυτών των κοινοτήτων πρέπει να είναι η κύρια εξέταση για την επιλογή της Διοικούσας Δυνάμεως". Οι Διοικούσες Επιτροπές κατηγορίες Α ήταν: η Μεσοποταμία (Ηνωμένο Βασίλειο), 10 Αυγούστου 1920-3 Οκτωβρίου 1932. Στη συνέχεια, αποτέλεσε το ανεξάρτητο βασίλειο του Ιράκ. Η Παλαιστίνη (Ηνωμένο Βασίλειο, 29 Σεπτεμβρίου 1923 - 14 Μαΐου 1948). Τον Απρίλιο του 1921, εντάχθηκε και η Υπεριορδανία ως αυτόνομη περιοχή. Στις 22 Μαρτίου 1946 δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο Χασεμιτικό Βασίλειο της Υπεριορδανίας (αργότερα Ιορδανία). Αργότερα, το μεγαλύτερο τμήμα των εδαφών προσαρτήθηκαν στο Ισραήλ, ενώ άλλα τμήματα δημιούργησαν τη Δυτική Όχθη του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας, την Αίγυπτο-κρατούμενη Λωρίδα της Γάζας και μικρά κομμάτια γης ανατολικά και νότια από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας στη Συρία. Η Συρία (Γαλλία), 29 Σεπτεμβρίου 1923 - 1 Ιανουαρίου 1944, που συμπεριλάμβανε το Λίβανο. Η Χατάι, πρώην σαντζάκ της Αλεξανδρέττας), αποσχίσθηκε από αυτήν και έγινε γαλλικό προτεκτοράτο, μέχρι που παραχωρήθηκε στη Δημοκρατία της Τουρκίας.Έως το 1948, αυτές οι Διοικούσες Επιτροπές αντικαταστάθηκαν από νέες μοναρχίες (Ιράκ, Ιορδανία) και δημοκρατικές κυβερνήσεις (Ισραήλ, Λίβανος, Συρία). Στη δεύτερη ομάδα κατηγορίας Β, οι Διοικούσες Επιτροπές ήταν όλες πρώην "προστατευόμενες περιοχές" (γερμ. Schutzgebiete), γερμανικά εδάφη στις Υποσαχάριες περιοχές της Δυτικής - Κεντρικής Αφρικής, οι οποίες θεωρείτο ότι απαιτούσαν μεγαλύτερο έλεγχο από τη Διοικούσα Δύναμη: "... η Διοικούσα Δύναμις ευθύνονταν για τη διαχείριση των εδαφών υπό συνθήκες που εγγυώνται την ελευθερία της συνείδησης και της θρησκείας". Η Διοικούσα Δύναμις απαγόρευσε την κατασκευή στρατιωτικών ή ναυτικών βάσεων στα πλαίσια των Διοικουσών Επιτροπών. Οι Διοικούσες Επιτροπές κατηγορίας Β ήταν: Η Ρουάντα-Μπουρούντι (Βέλγιο), δύο χωριστά πρώην Γερμανικά προτεκτοράτα, εντάχθηκαν ως μία ενιαία Διοικούσα Επιτροπή από τις 20 Ιουλίου 1922, αλλά την 1η Μαρτίου 1926 μέχρι τις 30 Ιουνίου 1960 ενώθηκαν διοικητικά με την αποικία του Βελγικού Κονγκό. Από τις 13 Δεκεμβρίου 1946 ήταν Εδάφη Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών, μέχρι την ξεχωριστή κήρυξη της ανεξαρτησίας τους την 1η Ιουλίου 1962. Η Τανγκανίκα (Ηνωμένο Βασίλειο) από τις 20 Ιουλίου 1922. Στις 11 Δεκεμβρίου 1946 έγινε Έδαφος Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών και από την 1η Μαΐου 1961 απολαμβάνει αυτοδιοίκηση, στις 9 Δεκεμβρίου 1961 την ανεξαρτησία (ως κυριαρχία), στις 9 Δεκεμβρίου 1962 ανακηρύχθηκε δημοκρατία, το 1964 ενοποιήθηκε με τη Ζανζιβάρη και σύντομα μετονομάσθηκαν σε Τανζανία.Δύο πρώην Γερμανικά εδάφη διαιρέθηκαν σε μία Γαλλική και μία Βρετανική Διοικούσα Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών, σύμφωνα με παλαιότερες στρατιωτικές ζώνες κατοχής: Το Καμερούν χωρίστηκε στις 20 Ιουλίου 1922 στο Βρετανικό Καμερούν (υπό Υπουργό - Resident) και το Γαλλικό Καμερούν (υπό Επίτροπο μέχρι 27 Αυγούστου 1940 και στη συνέχεια υπό Κυβερνήτη). Στις 13 Δεκεμβρίου 1946 μετατράπηκαν σε Εδάφη Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών. Η πρώην Γερμανική αποικία της Τογκολάνδης, που χωρίστηκε σε Βρετανική Τογκολάνδη (υπό Διαχειριστή, συμπληρώθηκε από Αποικιακό Διοικητή της Βρετανικής Χρυσής Ακτής, τη σημερινή Γκάνα, εκτός από το διάστημα 30 Σεπτεμβρίου 1920 - 11 Οκτωβρίου 1923), και Γαλλική Τογκολάνδη (υπό Επίτροπο, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία). Στις 20 Ιουλίου 1922 αποτελούσαν χωριστές Διοικούσες Επιτροπές, μετατράπηκαν στις 13 Δεκεμβρίου 1946 σε Εδάφη Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών: το Γαλλικό Τόγκο, το οποίο βρισκόταν υπό Επίτροπο έως τις 30 Αυγούστου 1956 και στη συνέχεια υπό Ύπατο Αρμοστή ως Αυτόνομη Δημοκρατία του Τόγκο, και η Βρετανική Τογκολάνδη, η οποία διατηρεί το υφιστάμενο καθεστώς και στις 13 Δεκεμβρίου 1956 ενσωματώνεται στην Γκάνα. Η τελική ομάδα, Διοικουσών Επιτροπών Κατηγορίας Γ, συμπεριλαμβανομένων της Νοτιοδυτικής Αφρικής και ορισμένων Νησιών του Νοτίου Ειρηνικού, κρίθηκαν ως "καλύτερα διαχειριζόμενες σύμφωνα με τους νόμους της Διοικούσας Δυνάμεως ως αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειάς της". Οι Διοικούσες Επιτροπές Κατηγορίας Γ ήταν πρώην Γερμανικές κτήσεις: Η πρώην Γερμανική Νέα Γουινέα (Αυστραλία) βρισκόταν από τις 17 Δεκεμβρίου 1920 υπό την ηγεσία ενός Διαχειριστή, ενώ εν καιρώ πολέμου εγκαταστάθηκε Ιαπωνική και αμερικανική στρατιωτική διοίκηση. Από τις 8 Δεκεμβρίου 1946 υπό την εντολή των Ηνωμένων Εθνών υφίστατο ως Βορειοανατολική Νέα Γουινέα υπό την Αυστραλία, ως διοικητική μονάδα, μέχρι που συγχωνεύθηκε με τη σημερινή Παπούα Νέα Γουινέα. Το Ναουρού, πρώην τμήμα της Γερμανικής Νέας Γουινέας, ήταν από τις 17 Δεκεμβρίου 1920 υπό την Αυστραλία σε αποτελεσματικό έλεγχο, επίσημα, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Νέα Ζηλανδία. Στις 1 Νοεμβρίου 1947, εντάχθηκε στα Εδάφη Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών (με τις ίδιες τρεις εξουσίες) μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 1968, οπότε ανεξαρτητοποιήθηκε με δημοκρατικό καθεστώς. Η πρώην Γερμανική Σαμόα (Νέα Ζηλανδία, 17 Δεκεμβρίου 1920) με Διοικούσα Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών. Μετονομάστηκε σε Δυτική Σαμόα, σε αντιδιαστολή με την Αμερικανική Σαμόα, και από τις 25 Ιανουαρίου 1947 συμπεριλαμβανόταν στα Εδάφη Μέριμνας των Ηνωμένων Εθνών μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1962 της ανεξαρτησίας της. Διοικούσα Επιτροπή Νοτίου Ειρηνικού (Ιαπωνία) Νοτιοδυτική Αφρική (Νότιος Αφρική) Από την 1η Οκτωβρίου 1922, η διοίκηση του Γουόλβις Μπέι (ολλ./αφρικάανς Walvisbaai), λιμάνι της σημερινής Ναμίμπια, τέθηκε στη Νοτιοδυτική Αφρική. Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, στη συνάντηση του Αυγούστου του 1920, "το σχέδιο Διοικουσών Επιτροπών που υιοθετήθηκε από τις Συμμαχικές και τις Συνδεδεμένες Δυνάμεις δεν θα ήταν οριστικό μέχρι να αξιολογηθεί και εγκριθεί από την Κοινωνία των Εθνών ... ο νομικός τίτλος που κατείχε η Διοικητική Δύναμις έπρεπε να είναι διπλή: μία που ανατέθηκε από τις Κύριες Δυνάμεις και η άλλη που ανατέθηκε από την Κοινωνία των Εθνών".Τρία βήματα ήταν απαραίτητα για τη σύσταση Διοικούσας Επιτροπής υπό το διεθνές δίκαιο: Οι Κύριες Συμμαχικές και Συνδεδεμένες Δυνάμεις παρείχαν την εντολή σε μια από αυτές ή σε τρίτη δύναμη οι Κύριες Δυνάμεις επίσημα ενημέρωναν το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών ότι συγκεκριμένη δύναμη ορίστηκε ως Διοικούσα Δύναμη για συγκεκριμένη περιοχή και το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών λαμβάνει επίσημα γνώση του διορισμού της Διοικούσας Δυνάμεως και την πληροφορεί ότι [το Συμβούλιο] τη θεωρεί ως εξουσιοδοτημένη με την εντολή του, και ταυτόχρονα της ανακοινώνει τους όρους της εντολής του, μετά τη διαβεβαίωση ότι συμμορφώνεται με τις διατάξεις του συμφώνου αυτού. Μετά την κατάργηση της Κοινωνίας των Εθνών, όλοι εκτός από έναν που διατήρησαν υπό τον έλεγχο της (αποικιακής) εξουσίας αξιολογήθηκαν εκ νέου από το διάδοχό της, τα Ηνωμένα Έθνη, ως Εδάφη Μέριμνας του ΟΗΕ, ένα σχεδόν ισοδύναμο καθεστώς, αλλά τώρα ενδεδυμένες ως οι νικηφόρες αποικιοκρατικές δυνάμεις από τη συμμαχική πλευρά του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (η Ιαπωνία, τώρα από την πλευρά των ηττημένων, έχασε τη Διοικούσα Επιτροπή του Νοτίου Ειρηνικού, την οποία ανέλαβαν οι ΗΠΑ). Η μόνη Διοικούσα Επιτροπή που διατήρησε το παλιό καθεστώς μέχρις ότου απόκτησε κυριαρχία ήταν η Νοτιοδυτική Αφρική, η οποία κέρδισε την ανεξαρτησία της ως Ναμίμπια, το 1990, μετά από μακρύ αντάρτικο πόλεμο ανεξαρτησίας εναντίον του καθεστώτος διαχωρισμού απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Σχεδόν όλες οι πρώην Διοικούσες Επιτροπές ήταν κυρίαρχα κράτη από το 1990, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που είχαν καταστεί Εδάφη Μέριμνας του ΟΗΕ, εκτός από κάποιες διάδοχες οντότητες των σταδιακά διαμελισμένων Εδαφών Μέριμνας των νήσων του Ειρηνικού (πρώην Διοικούσα Επιτροπή της Ιαπωνίας του Νότιου Ειρηνικού): κυρίως οι Βόρειες Μαριάνες Νήσοι έγιναν μέλη της Κοινοπολιτείας των ΗΠΑ (εξακολουθούν να διευθύνονται από έναν κυβερνήτη, χωρίς να έχουν δικό τους επικεφαλής του κράτους, που παραμένει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ), ενώ τα απομεινάρια της Μικρονησίας και των Νήσων Μάρσαλ πέτυχαν στις 22 Δεκεμβρίου 1990 τελικά την ανεξαρτησία, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επικύρωσε τον τερματισμό της κηδεμονίας και ουσιαστικά διαλύθηκε στις 10 Ιουλίου 1987, και η Δημοκρατία του Παλάου έγινε η τελευταία που ανέκτησε την ανεξαρτησία της στις 1 Οκτωβρίου 1994. Anghie, Antony "Γέννηση της αποικιοκρατίας και των διεθνών οργανισμών: Κυριαρχία, Οικονομία, και το Σύστημα Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών" 34 (3) New York University Journal of International Law and Politics 513 (2002) Worldstatesmen
|
Με τον όρο εντολή της Κοινωνίας των Εθνών (αγγλικά: League of Nations mandate) ορίζεται το νομικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο χώρες μέλη της Κοινωνίας των Εθνών αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση των πρώην Γερμανικών και Οθωμανικών αποικιών μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.Σύμφωνα με το καθεστώς αυτό τη διακυβέρνηση μιας πρώην γερμανικής ή οθωμανικής αποικίας στην Αφρική ή στην Ασία, η οποία κρινόταν ότι δεν ήταν δυνατόν να αυτοδιοικηθεί, αναλάμβανε μία από τις νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις του πολέμου μετά από εντολή (mandate) της Κοινωνίας των Εθνών δυνάμει του άρθρου 22 της Σύμβασης της Κοινωνίας των Εθνών στις 28 Ιουνίου 1919. Μετά την ίδρυση του ΟΗΕ και την έναρξη της ισχύος του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στα τέλη του 1945, το νομικό καθεστώς των εντολών της Κοινωνίας των Εθνών (εκτός από την περίπτωση της Νοτιοδυτικής Αφρικής) τροποποιείται. Το νέο καθεστώς υπό τον τίτλο Διεθνές Σύστημα Κηδεμονίας των Ηνωμένων Εθνών (αγγλ.: United Nations Trust Territories), οι αρχές του οποίου συμφωνήθηκαν στη Διάσκεψη της Γιάλτας εποπτεύεται από το Συμβούλιο Κηδεμονιών του ΟΗΕ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Ροβέρτος του Σάλτσμπουργκ
|
Ήταν μάλλον γιος τού Χρόντμπερτ Β΄ παλατινού κόμη της Νευστρίας και της Θεοντράντε/Θεόντα. Ως επίσκοπος τού Βορμς έγινε αρχικά αποδεκτός ως σοφός και αφοσιωμένος αξιωματούχος, αλλά η κατά το πλείστον παγανιστική κοινότητα τελικά τον απέρριψε και τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την πόλη. Στο τέλος τού 7ου αιώνα ο Θέοντο των Αγκιλολφιδών δούκας της Βαυαρίας τού ζήτησε να έλθει στην περιοχή του στο Ρέγκενσμπουργκ (Ράτισμπον) και να συνδράμει στη διάδοση της χριστιανικής πίστης μεταξύ των Βαυαρικών φυλών. Τότε ο Ροβέρτος μετακινήθηκε στο Άλτεττινγκ, όπου μετέστρεψε τους ντόπιους στην χριστιανική πίστη. Αργότερα, έπλευσε προς τα κάτω τον Δούναβη και επισκέφθηκε πολλές πόλεις, χωριά και οχυρά. Σύντομα είχε μεταστρέψει μία μεγάλη περιοχή κατά μήκος τού Δούναβη, νοτιοανατολικά τού Βαυαρικού συνόρου με την Παννονία, η οποία ήταν υπό το σκήπτρο τού χαγάνου των Αβάρων. Εκεί έμεινε στο Λορχ, την πρώην Ρωμαϊκή πόλη Λαουριάκουμ (σήμερα είναι μέρος της πόλης Εννς), όπου υπήρχε ένας παλαιοχριστιανικός ναός, η νυν βασιλική τού Αγίου Λαυρεντίου. "Rupert, St". In Chisholm, Hugh. Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.; Endnotes: Bibliotheca hagiographica Latina, (Brussels, 1899), n. 7390-7403 W. Levison, “Die älteste Lebensbeschreibung Ruperts von Salzburg” in Neues Archiv für ältere deutsche Geschichtskunde, xxviii. 283 seq. Hauck, Kirchengeschichte Deutschlands (3rd ed.), i. 372 seq.
|
Ο Ροβέρτος (λατιν.: Robertus, γερμ.: Ruprecht, περίπου 660 - 710) από τον Οίκο των Μεροβιγγείων ήταν χριστιανός επίσκοπος στη Βορμς, πρώτος επίσκοπος τού Σάλτσμπουργκ και ηγούμενος τού Αγίου Πέτρου στο Σάλτσμπουργκ. Ήταν σύγχρονος τού Χιλδεβέρτου Γ΄ των Φράγκων. Ανακηρύχθηκε άγιος από την Ορθόδοξην Εκκλησίαν και την Καθολική εκκλησία. Είναι ο προστάτης άγιος στο κρατίδιο τού Σάλτσμπουργκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Οχρίδα (λίμνη)
|
Η Λίμνη Οχρίδα είναι η βαθύτερη λίμνη των Βαλκανίων, με μέγιστο βάθος 288 μ. και μέσο βάθος 155 μ. Καλύπτει έκταση 358 τ.χλμ. και περιέχει κατ 'εκτίμηση 55,4 κ.χλμ. νερού. Εχει μήκος 30,4 χιλιόμετρα και 14,8 χιλιόμετρα μέγιστο πλάτος βαθμό με μήκος ακτογραμμής 87,53 χιλιόμετρα, 56,02 στη Βόρεια Μακεδονία και 31,51 στην Αλβανία. Από τη συνολική της επιφάνεια, 248 τ.χλμ. ανήκουν στη Βόρεια Μακεδονία και 110 τ.χλμ. στην Αλβανία. Η Οχρίδα καιοι Πρέσπες ανήκουν σε μια ομάδα λεκανών, που προήλθε από μια γεωτεκτονική κατάπτωση κατά τη διάρκεια της Πλειόκαινου εποχής πριν πέντε εκατομμύρια χρόνια στη δυτική πλευρά των Δειναρικών Άλπεων. Παγκοσμίως υπάρχουν μόνο λίγες λίμνες με τόσο αρχαία προέλευση, με γνωστότερες τη Βαϊκάλη και την Τανγκανίκα. Οι περισσότεροι άλλες νεότερες λίμνες έχουν διάρκεια ζωής μικρότερη από 100 χιλιάδες χρόνια πριν τελικά γεμίσουν με ιζήματα. Πιστεύεται ότι στην περίπτωση της Λίμνης Οχρίδας αυτή η διαδικασία καθυστέρησε λόγω του μεγάλο βάθους της και μικρή απόθεση ιζημάτων από τις φιλτραρισμένες εισροές από τις πηγές της. Επιπλέον, το ρήγμα Οχρίδα-Κορυτσά στα νότια της λίμνης εξακολουθεί να είναι τεκτονικά ενεργό και μπορεί να αντισταθμίσει τις αποθέσεις με καταβύθιση. Σε αντίθεση με τη Λίμνη Οχρίδα, η Πρέσπα είναι πιθανό να έχει μετατραπεί σε ξηρά αρκετές φορές στην ιστορία της, ως αποτέλεσμα του καρστικού υποβάθρου της. Το 2008 τα μέσα ενημέρωσης της Βόρειας Μακεδονίας ανέφεραν ότι διεθνείς εμπειρογνώμονες θα ερευνούσαν τη λίμνη, προκειμένου να καθορίσουν την ηλικία της. Η λίμνη αποχετεύει μια έκταση περίπου 2600 τ.χλμ. και τροφοδοτείται κυρίως από υπόγειες πηγές στην ανατολική όχθη της (περίπου 50% των συνολικών εισροών), με περίπου 25% συμμετοχή των ποταμών και των άμεσων κατακρημνίσεων. Πάνω από το 20% του νερού της λίμνης προέρχεται από τη γειτονική λίμνη Πρέσπα, περίπου 10 χιλιόμετρα στα νοτιοανατολικά και 150 μ ψηλότερα από τη Λίμνη της Οχρίδας. Το νερό διαφεύγει από τη Λίμνη Πρέσπα ξεγλιστρούν μέσα από υπόγεια υδάτινα ρεύματα στο καρστικό τοπίο, όπου ενώνεται με τις κατακρημνίσεις της οροσειράς και τελικά αναδύεται σε πολυάριθμες πηγές κατά μήκος της ανατολικής όχθης και κάτω από την επιφάνεια του νερού της λίμνης της Οχρίδας. Το νερό χάνεται από τη Λίμνη Οχρίδα με εξάτμιση (~ 40%) και τη μοναδική έξοδό του, τον Ποταμό Μαύρο Δρίνο, που ρέει με βόρεια κατεύθυνση στην Αλβανία και στη συνέχεια στην Αδριατική Θάλασσα. Το σχετικά ξηρό, μεσογειακό κλίμα και η μικρή λεκάνη απορροής των 2600 τ.χλμ. (αναλογία λεκάνηςαπορροής / επιφάνεια της λίμνης των ~ 7)έχει ως αποτέλεσμα μεγάλο υδραυλικό χρόνο παραμονής ~ 70 έτη. Το νερό στην επιφάνεια της λίμνης Οχρίδας κινείται κυρίως αριστερόστροφα κατά μήκος της ακτής, ως αποτέλεσμα της δύναμης του ανέμου και της περιστροφής της γης. Από την άποψη της κατακόρυφης ανταλλαγής νερού, κυρίαρχη διαδικασία είναι η εκ συναγωγής ανάμιξη κατά την ψύξη του χειμώνα. Ωστόσο, σε ένα συνηθισμένο χειμώνα αναμιγνύονται μόνο τα ανώτερα 150-200 μέτρα της λίμνης, ενώ τα βαθύτερα νερά είναι σταθερά διαστρωματωμένα λόγω της αλατότητας. Η σταθερότητα που οφείλεται σε αυτό το βαθμό αλατότητας επιτρέπει την πλήρη εκ συναγωγής ανάμιξημόνο περίπου μία φορά κάθε 7 χρόνια. Τόσο από την άποψη της συγκέντρωσης θρεπτικών συστατικών (4,5 μg/L φωσφόρου) καθώς και των βιολογικών παραμέτρων η λίμνη Οχρίδα χαρακτηρίζεται ως ολιγοτροφική. Χάρη σε αυτή την ολιγοτροφία και των φιλτραρισμένων εισροών από πηγές, το νερό είναι εξαιρετικά καθαρό και διαφανές σε βάθος 22 μέτρων. Στη Λίμνη Οχρίδα δεν συμβαίνει ετήσια βαθιά ανταλλαγή του νερού που σε άλλες λίμνες μπορεί να επιφέρει πλήρη ανάμειξη, ενώ δεν υπάρχουν βυθιζόμενα ποτάμια. Παρά το γεγονός αυτό, το διαλυμένο οξυγόνο δεν πέφτει ποτέ κάτω από ~ 6 mg/L. Ενώ η λίμνη της Οχρίδας είναι από μόνη της ξεχωριστή, η μακράν θεαματικότερη ιδιότητά της είναι ο εντυπωσιακός ενδημισμός της. Οπως και οι λίμνες Βαϊκάλη και Τανγκανίκα, η λίμνη Οχρίδα φιλοξενεί ενδημικά είδη που καλύπτουν το σύνολο της τροφικής αλυσίδας, από φυτοπλαγκτόν και άμισχα φύκια (20 είδη, π.χ. Cyclotella fottii), μέχρι είδη φυτών (2 είδη, π.χ. Chara ohridana), ζωοπλαγκτόν (5 είδη, π.χ. Cyclops ochridanus), ψάρια της οικογένειας των κυπρινιδών (8 είδη, π.χ. Pachychilon pictus), αρπακτικά ψάρια (δύο είδη πέστροφας, τις Salmo letnica και "Belvica" Salmo ohridanus) και, τέλος, την ποικίλη ενδημική της πανίδα του βυθού (176 είδη, π.χ. Ochridagammarus solidus), με ιδιαίτερα μεγάλη ενδημισμό καρκινοειδων, μαλακίων, σπόγγων και πλατυέλμινθων. Εχουν καταγραφεί 68 είδη σαλιγκαριών από τη λεκάνη της λίμνης της Οχρίδας. Το 73,5% (50 είδη) της συνολικής πανίδας γαστερόποδων γλυκού νερού φαίνεται να είναι ενδημική στη λεκάνη της λίμνης της Οχρίδας. Δεδομένου ότι ο κατάλογος των ενδημικών ειδών που αναφέρονται παραπάνω βασίζεται σε μορφολογικά και οικολογικά χαρακτηριστικά, μερικές πρόσφατες εφαρμογές των τεχνικών της μοριακής γενετικής υπογραμμίζουν τη διαφορά της πανίδας από τη συνήθη ευρωπαϊκή, καθώς και τη μεγάλη ηλικία της λίμνης. Ολως περιέργως τα εισαγόμενα είδη δεν φαίνεται να είναι σημαντικό ζήτημα στη λίμνη της Οχρίδας, αν και έχουν καταγραφεί σε μικρούς πληθυσμούς για αρκετές δεκαετίες ή υπάρχουν σε κοντινά ποτάμια ή λίμνες. Ο λόγος έγκειται πιθανότατα στην ιδανική προσαρμογή των ενδημικών ειδών στις ειδικές συνθήκες της λίμνης, όπως η χαμηλή διαθεσιμότητα θρεπτικών συστατικών, οι καλές συνθήκες διαβίωσης σε μεγαλύτερο βάθος, χάρη στην υψηλή διαφάνεια και περιεκτικότητα σε οξυγόνο του νερού, καθώς και τις εισροές από υποβρύχιες πηγές, που παρέχουν νερό δροσερό και πλούσιο σε οξυγόνο. Συνολικά στη λίμνη είναι γνωστά επτά εισαγόμενα είδη ψαριού. Παρά το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο ενδημισμού στη λίμνη Οχρίδα (για παράδειγμα, το ένα τρίτο από τα 21 αυτόχθονα είδη ψαριών και σχεδόν το 80% των 72 ειδών μαλακίων της είναι ενδημικά), βρίσκεται εκεί και σημαντικός αριθμός μη ενδημικών ειδών, μερικά από τα οποία είναι κινούμενα (π.χ.υδρόβια πτηνά) ή μεταναστευτικά, όπως το ευρωπαϊκό χέλι. Οι καλαμιώνες και οι βάλτοι στις όχθες της λίμνης αποτελούν ζωτικής σημασίας βιότοπο για εκατοντάδες χιλιάδες διαχειμάζοντα υδρόβια πουλιά, συμπεριλαμβανομένων των σπάνιων και απειλούμενων ειδών, όπως ο αργυροπελεκάνος, η βαλτόπαπια, ο κύκνος, ο στικταετός και ο βασιλαετός. Υπάρχουν τρεις πόλεις στις ακτές της λίμνης: η Οχρίδα και η Στρούγκα στην πλευρά της Βόρειας Μακεδονίας και το Πόγραδετς στην Αλβανία. Υπάρχουν επίσης πολλά ψαροχώρια, αν και ο τουρισμός είναι πλέον σημαντικότερη πηγή εισοδήματος. Η λεκάνη απορροής της λίμνης έχει πληθυσμό περίπου 170.000 ανθρώπους, με 131.000 να ζουν άμεσα στις όχθες της λίμνης (43.000 στην Αλβανία και 88.000 στη Βόρεια Μακεδονία). Ο πληθυσμός στην υδρολογική λεκάνη έχει αυξηθεί σημαντικά κατά 100.000 άτομα τον τελευταίο μισό αιώνα, ασκώντας πίεση στο ευαίσθητο οικοσύστημα της λίμνης. Τα ιστορικά μνημεία καθώς και το φυσικό περιβάλλον της λίμνης κάνουν την περιοχή γύρω της προνομιακή τοποθεσία για τον τουρισμό. Τη δεκαετία του 1980 πάνω από 200.000 εγχώριοι και ξένοι τουρίστες κυριολεκτικά αποδημούσαν στην πλευρά της λίμνης της Βόρειας Μακεδονίας κάθε χρόνο. Κατά τη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης και ιδιαίτερα μετά τις εθνοτικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της χώρας το 2001 ο εξωτερικός τουρισμός κατέρρευσε, αλλά σιγά σιγά αναρρώνει τα τελευταία χρόνια. Ακόμα κι αν πολλοί από τους επισκέπτες μένουν μόνο για ένα Σαββατοκύριακο, ο τουρισμός αποτελεί σημαντικό κομμάτι της τοπικής οικονομίας (~ 1 επισκέπτης / κάτοικο). Οι βιότοποι των ακτών υφίστανται ιδιαίτερες πιέσεις από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ιδιαίτερες απειλές είναι η παράκτια κατασκευή τουριστικών εγκαταστάσεων, η καταστροφή των καλαμιώνων για να αποκτηθεί γεωργική γη και η έντονη ρύπανση κοντά στις εκβολές των ποταμών. Παρά το γεγονός ότι οι επιπτώσεις αυτών των ανθρώπινων επιπτώσεων δεν έχουν αξιολογηθεί αναλυτικά προκαλούν μεγάλη ανησυχία, καθώς οι περιοχές ρηχού νερού είναι ιδιαίτερα πλούσιες σε ενδημική πανίδα του βυθού και αποτελούν σημαντικούς τόπους αναπαραγωγής για πολλά ενδημικά είδη ψαριών. Επιπλέον oι καλαμιώνες έχουν μεγάλη σημασία για τα υδρόβια πουλιά. Η οικονομική απόδοση των ψαριών, δηλαδή των δύο ενδημικών ειδών πέστροφας, έχει μειωθεί σημαντικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο στη Βόρεια Μακεδονία όσο και στην Αλβανία. Η πιο πιθανή αιτία είναι η υπεραλίευση και ενδεχομένως η καταστροφή των περιοχών ωοτοκίας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν κανονισμοί όσον αφορά τις αλιευτικές πρακτικές (π.χ. ελάχιστο μέγεθος ματιών των διχτυών) και μόνο περιορισμένος αριθμός αδειοδοτημένων αλιέων, οι κανόνες αυτοί δεν τηρούνται πάντα, λόγω της υψηλής εμπορικής αξίας της ενδημικής πέστροφας. Ως αντίδραση στην κατάσταση αυτή η αλιεία έχει απαγορευτεί τα τελευταία δύο χρόνια, για να βοηθήσει τον πληθυσμό των ψαριών να ανακάμψει και να επιτρέψει στους επιστήμονες να συλλέγουν επιπλέον στοιχεία. Ενώ τα περισσότερα από τα ενδημικά είδη ψαριών είναι μη μεταναστευτικά, τα ευρωπαϊκά χέλια γεννούν στη μακρινή Θάλασσα των Σαργασσών, ενώ οι απόγονοί τους επιστρέφουν στη λίμνη. Δυστυχώς, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές λίμνες, είναι πολύ απίθανο σήμερα τα χέλια να φτάσουν στη λίμνη της Οχρίδας με φυσικό τρόπο και να επιστρέψουν στην θάλασσα των Σαργασσών, λόγω των πολλών υδροηλεκτρικών φραγμάτων στους ποταμούς Μαύρο Δρίνο και Δρίνο, τόσο στη Βόρεια Μακεδονία όσο και στην Αλβανία. Λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση του πληθυσμού κατά τα τελευταία 50 χρόνια, ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί ο δυνητικός ευτροφισμός της σήμερα ολιγοτροφικής λίμνης της Οχρίδας από την αυξημένη ρύπανση. Πράγματι, πυρήνες ιζημάτων δείχνουν αύξηση περίπου κατά 3,5 φορές της συγκέντρωσης φωσφόρου κατά τον τελευταίο αιώνα. Από τη μία πλευρά, μετατόπιση από ενδημικά σε κοινά ευρωπαϊκά είδη, που είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στις υψηλότερες συνθήκες θρεπτικών ουσιών, έχει ήδη παρατηρηθεί κοντά στις μολυσμένες εισροές. Από την άλλη, τα υψηλότερα επίπεδα θρεπτικών συστατικών έχουν μειώσει τη διαφάνεια του νερού καθώς και τη διαθεσιμότητα του οξυγόνου στο βαθύ νερό και στον πυθμένα της λίμνης, δύο ιδιότητες που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ενδημική χλωρίδα και πανίδα. Ακόμα, η λίμνη βρίσκεται σε μια συγκριτικά καλή κατάσταση αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, μπορεί να χρειατεί περισσότερο από μια δεκαετία για να φανούν τα αποτελέσματα του σημερινού επιπέδου ρύπανσης της λίμνης, λόγω του μακρού χρόνου παραμονής του νερού. Επιπλέον αποδείχθηκε ότι οι αρνητικές επιπτώσεις από τον ευτροφισμό θα ενισχυθούν σημαντικά από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αν και υπάρχει χρόνος για αντίδραση, προσομοιώσεις σε υπολογιστή δείχνουν ότι θα πρέπει να επιτευχθεί μια μείωση τουλάχιστον κατά 50% στην είσοδο του φωσφόρου για να συνεχίσει το βαθύ νερόνα οξυγονώνεται για τα επόμενα 50 χρόνια με την προβλεπόμενη υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας. Ο στόχος αυτός θα μπορούσε να επιτευχθεί με τον έλεγχο των οικιακών λυμάτων, που είναι μακράν η μεγαλύτερη πηγή φωσφόρου αυτή τη στιγμή. Τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έχουν ληφθεί από την επέκταση και βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος αποχέτευσης στη Βόρεια Μακεδονία στο πλαίσιο του προγράμματος GEF (Παγκόσμιο Ταμείο για το Περιβάλλον). Το πιο σημαντικό επόμενο βήμα θα ήταν μια λύση για τους τρεις υπόλοιπους, σοβαρά μολυσμένους ποταμούς, ένα στη Βόρεια Μακεδονία και δύο στην Αλβανία. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lake Ohrid στο Wikimedia Commons
|
Η Λίμνη Οχρίδα ή Αχρίδα (σλαβομακεδονικά: Охридско Езеро (πρφ. Οχριντζσκο Εζερο), Αλβανικά: Liqeni i Ohrit, αρχαία ονομασία: Λυχνιτίδα) βρίσκεται στα ορεινά σύνορα μεταξύ της νοτιοδυτικής Βόρειας Μακεδονίας και ανατολικής Αλβανίας. Είναι μια από τις βαθύτερες (294 μ.) και αρχαιότερες λίμνες της Ευρώπης, με μοναδικό υδατικό οικοσύστημα, το οποίο περιλαμβάνει περισσότερα από 200 ενδημικά είδη. Λόγω της σημασίας της, η λίμνη χαρακτηρίστηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1979, η δε NASA ονόμασε «Οχρίδα» μια από τις λίμνες του Τιτάνα. Το 2014 το Διασυνοριακό Φυσικό Καταφύγιο Οχρίδας-Πρέσπας μεταξύ της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας προστέθηκε στο Παγκόσμιο Δίκτυο Καταφυγίων Βιόσφαιρας της UNESCO. Οι πόλεις που βρίσκονται στις όχθες της λίμνης είναι το Πόγραδετς στην Αλβανία και η Οχρίδα και η Στρούγκα στην Βόρεια Μακεδονία. Η λίμνη κατά τα άλλα περιβάλλεται πυκνά από οικισμούς, χωριά και θέρετρα, και στις δύο χώρες της λεκάνης απορροής της. Παρά το σχετικά υψηλό υψόμετρο η Οχρίδα λίμνη δεν παγώνει λόγω του ιδιαίτερα ήπιου κλίματος. Στη λίμνη διαβιούν πολλά ενδημικά είδη. Υπάρχουν επίσης πολλά μνημεία, που μαρτυρούν την πλούσια ιστορία της περιοχής. Στις όχθες υπάρχουν πολλές αμμώδεις παραλίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%87%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1_(%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7)
|
Παρθενόπη Μπουζούρη
|
Σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου 1994 - Μισάνθρωπος, Μολιέρου 1997 - Δεσποινίς Julie, Στριντμπεργκ 1999 - Μήδεια, Ευριπίδη 2001 - Ναι, Μαργαρίτα Καραπανου 2002 - Βόυτσεκ, Γκέοργκ Μπύχνερ 2004 - Ήρθε η ώρα. Τομή, Τόμας Οστερμάιερ 2005 - Περιμένοντας...( κάτι για την πείνα…) – βασισμένο στο Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ 2007 - Blasted, Σάρα Κέιν, (Κειτ) 2008 - Λεωφορείον ο Πόθος, Τεννεσι Ουιλλιαμς, (Στέλλα) 2009 - Reality, σύλληψη-δραματουργία Α.Μπρούσκου-Π.Μπουζούρη (Κόκκινη, Λευκή Βασίλισσα) Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2006 - Ηλέκτρα, Σοφοκλή (Ηλεκτρα) 2008 - Αγαμέμνων, Αισχύλου, (Κασσάνδρα) 2010 - Wonderland, βασισμένο στο «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ (Ελληνική Θεαμάτων) Εθνικό Θέατρο 2014 - Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. 2010 - Τίτος Ανδρόνικος, του Σέξπιρ (Λαβίνια). 2012 - Μellemrum, site-specific performance festival 2012, Copenghagen Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά του Πάνου Κούτρα Κλέφτης ή Πραγματικότητα της Αντουανέτας Αγγελίδη Δεκαπενταύγουστος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη Όμηρος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη https://web.archive.org/web/20120713131140/http://www.sgt.gr/uploads/Bouzouri_cv.pdf</ref> http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=50319 http://www.mixtape.gr/¶ntzela-brouskou-parthenopi-bouzouri-blasted/ Αρχειοθετήθηκε 2013-07-18 στο Wayback Machine. https://web.archive.org/web/20130719090617/http://www.vyrsodepseio.com/el/events/4-workshops/81-oi-aggelioforoi
|
Η Παρθενόπη Μπουζούρη είναι Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Ξάνθη. Σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Είναι ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Δωματίου. Διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7
|
Προαίσθηση
|
Η λέξη συντίθεται από το «προ-» (πριν) και το «αίσθηση». Συχνά οι άνθρωποι επικαλούνται την προαίσθηση για κάτι που αναμένουν χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν πώς και γιατί, το οποίο είναι είτε σαφές είτε ακαθόριστο και τους κάνει επιφυλακτικούς, αισιόδοξους κλπ. Το να απαντήσει κάποιος το τηλεφώνημα εκείνου τον οποίο σκεφτόταν λίγο πιο πριν, με τον οποίο είχε να μιλήσει καιρό, ή να μειώσει την ταχύτητα του αυτοκινήτου που οδηγεί, με παραπάνω επιφύλαξη από ότι συνήθως, πλησιάζοντας μια διασταύρωση, και εκείνη τη στιγμή να διέρχεται κάθετα με μεγάλη ταχύτητα ένα φορτηγό, γλυτώνοντας ενδεχόμενη σύγκρουση, είναι πράγματα που μας κάνουν να μιλούμε για την προαίσθηση. Φαίνεται όμως αδύνατη η αξιολόγηση δεδομένων τέτοιων μεμονωμένων ισχυρισμών από την επιστήμη και για το λόγο αυτό η προαίσθηση δεν γίνεται γενικά δεκτή από αυτήν. Σε αυτό κυρίως συμβάλλει η επιστημονική αρχή πως ένα φαινόμενο δεν είναι δυνατό να συμβαίνει πριν από το αίτιο που το προκαλεί. Στην προσπάθεια να διερευνήσουν την προαίσθηση για το μέλλον, δύο ερευνητές έχουν διεξάγει χωριστές μελέτες με σειρές πειραμάτων των οποίων αξιολογούν στατιστικά τα δεδομένα και παρουσιάζουν αποτελέσματα που φαίνεται να υποστηρίζουν την άποψη πως είναι δυνατό να εμφανίζεται προαίσθηση σε περιπτώσεις που εμπλέκεται το συναίσθημα. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξαν έντονες κριτικές που στόχευαν σε πιθανές ατέλειες των πειραματικών διατάξεων που εισήγαγαν συστηματικά σφάλματα, σε παραποίηση ή επιλογή δεδομένων κλπ. Και οι δύο περιπτώσεις παρουσιάστηκαν σε επίσημη τηλεοπτική σειρά. Στη μία περίπτωση, που επίσημο περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνας, το ίδιο το περιοδικό έγινε στόχος έντονης κριτικής. Ο Ντιν Ράντιν εξέτασε τι συμβαίνει όταν παρουσιάζεται σε κάποιον για τρία δευτερόλεπτα μια εικόνα με έντονο ή όχι συναισθηματικό περιεχόμενο. Η συναισθηματική αντίδραση του εξεταζόμενου μετράται από αισθητήρες που ανιχνεύουν την εφίδρωση των δαχτύλων του χεριού του. Αν η εικόνα έχει έντονα συναισθηματικό περιεχόμενο, προκαλεί συνήθως εφίδρωση την ώρα που την βλέπει ο εξεταζόμενος. Στο πείραμα ο εξεταζόμενος αναμένει 5 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα ζητήσει την εικόνα, ώσπου να του την δείξει ο υπολογιστής. Παρατηρείται πως στο στάδιο της αναμονής, αν πρόκειται να φανεί εικόνα με έντονα συναισθηματικό περιεχόμενο, η εφίδρωση έχει ήδη ξεκινήσει. Ο Ντάρυλ Μπεμ διεξήγαγε σειρές πειραμάτων που οι εξεταζόμενοι έπρεπε να μαντέψουν πίσω από ποιο μέρος της οθόνης ενός υπολογιστή, το δεξί η το αριστερό, τα οποία καλύπτονται το καθένα από μία «ηλεκτρονική κουρτίνα», κρύβεται μια εικόνα. Με επιλογή μέσω πλήκτρων απομακρύνεται η δεξιά ή η αριστερή κουρτίνα και μετρώνται οι επιτυχίες και οι αποτυχίες στην εκτίμηση. Όταν οι εικόνες έχουν θέμα γενικού ενδιαφέροντος με σχετικά ουδέτερο συναισθηματικό περιεχόμενο, η επιτυχία του να βρίσκει κάποιος πίσω από ποια κουρτίνα κρύβεται η εικόνα είναι σχεδόν 50%. Όταν οι εικόνες κρύβουν έντονα ερωτικό περιεχόμενο, η επιτυχία εύρεσης των εικόνων αυτών είναι 53%.
|
Προαίσθηση είναι η αντιληπτική ικανότητα μελλοντικών γεγονότων που εκτείνεται πέραν των δυνατοτήτων εκτίμησης μέσω της επεξεργασίας των ερεθισμάτων που προέρχονται από τις βασικές αισθήσεις. Τα μελλοντικά αυτά γεγονότα αυτά θεωρείται αδύνατο να συνάγονται από τις βασικές αισθήσεις, σύμφωνα με τους γνωστούς νόμους της φύσης ή/και της Φυσικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Κεν ΜακΓκρέγκορ
|
Γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1929 και μαζί με το συνεργάτη του στο διπλό, το Φρανκ Σέτζμαν, θεωρούνται γενικά ως κάποια από τις καλύτερες ομάδες της αντισφαίρισης στο διπλό. Το 1951 και το 1952 κέρδισαν 7 συνεχείς τίτλους Γκραν Σλαμ στο διπλό. Το κατόρθωμα αυτό ουδέποτε έχει επαναληφθεί ως τώρα. Ο Μακ Γκρέγκορ ήταν επίσης μέλος της εθνικής ομάδας της Αυστραλίας, που κατέκτησε τρεις φορές το περίφημο Κύπελλο Ντέιβις την περίοδο 1950-1952. Στα τέλη του 1952 τόσο ο Μακ Γκρέγκορ όσο και ο Σέτζμαν έγιναν επαγγελματίες. Ο Μακ Γκρέγκορ ήταν εξαίρετος παίκτης, τόσο στην αντισφαίριση όσο και στο κρίκετ. Στη διάρκεια της σειράς αγώνων του το 1952-1953 με αντίπαλο τον Πάντσο Σεγούρα, ο Μακ Γκρέγκορ ηττήθηκε με 71-25. Στην επόμενη αγωνιστική περίοδο του 1953-1954 με αντίπαλο τον Πάντσο Γκονζάλες , ηττήθηκε και στα 15 παιχνίδια.Το 1999 ο αντισφαιριστής εισήχθη στη διεθνή αίθουσα της δόξας στην αντισφαίριση (International Tennis Hall of Fame) στο Νιούπορτ του Ρόουντ Άιλαντ. Απεβίωσε δέκα ημέρες μετά τη διάγνωση καρκίνου στο στομάχι, στις 1 Δεκεμβρίου του 2007. Ο ίδιος είχε βαρύ ιατρικό ιστορικό με προβλήματα στην καρδιά του. Άφησε πίσω του τη σύζυγό του, δύο παιδιά και 5 εγγόνια. The Game, My 40 Years in Tennis (1979), Τζακ Κράμερ και Φρανκ Ντέφορντ (ISBN 0-399-12336-9) Ιστορία του Επαγγελματικού Τένις (2003) Τζο Μακ Κόλεϊ Προφίλ στη Διεθνή Αίθουσα της Δόξας στην Αντισφαίριση Το ρεκόρ του στο Κύπελλο Ντέιβις Νεκρολογία
|
Ο Κεν ΜακΓκρέγκορ (αγγλικά: Ken McGregor) είναι Αυστραλός πρώην επαγγελματίας αντισφαιριστής, νικητής του Αυστραλιανού Όπεν το 1952. Ανακαλύφθηκε και προωθήθηκε από τον Τζακ Κράμερ, επίσης μεγάλο παίκτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81
|
Αλλανίτης
|
Ανάλογα με το μέταλλο που επικρατεί στη σύστασή του, διακρίνεται σε: Δημητριούχο αλλανίτη (επικρατεί το Δημήτριο) Λανθανιούχο αλλανίτη (επικρατεί το Λανθάνιο) Υττριοαλλανίτη (επικρατεί το Ύττριο)Ανευρίσκεται ως συνοδό ορυκτό σε αρκετούς γρανίτες ή γρανιτικούς πηγματίτες, συηνίτες, σπανιότερα σε γάββρους. Σπάνια απαντά σε πετρώματα από μεταμόρφωση των ανωτέρω, σχιστολίθους ή γνευσίους και σε ασβεστολίθους από μεταμόρφωση επαφής. Ανευρίσκεται, επίσης, ως κλαστικό συστατικό σε μερικά ιζήματα. Συνδέεται με επίδοτο, μοσχοβίτη και φθορίτη. Ανευρίσκεται σε πολλές περιοχές του πλανήτη, αλλά οικονομική σημασία έχουν τα κοιτάσματά του στο Alluk (Γροιλανδία), στο Ytterby και Finbo (Σουηδία), στις περιοχές Arendal και νήσο Hittero (Νορβηγία) και σε περιοχές στη Φινλανδία. Επίσης στην περιοχή Ίλμεν των Ουραλίων στη Ρωσία, στην περιοχή Ariege της Γαλλίας (σε αποθέσεις τάλκη) και σε αρκετές περιοχές των ΗΠΑ (κυρίως σε πηγματίτες) και στο Οντάριο (Καναδάς). Υπάρχει, επίσης, στο Μεξικό, τη Μοζαμβίκη και τη Νέα Νότια Ουαλία στην Αυστραλία. Στην Ελλάδα ανευρίσκεται στη νήσο Σέριφο. Handbook of Mineralogy Mindat.org Webmineral.com Galleries.com Κατάλογος ορυκτών Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372 S. S. Augustithis, Atlas of the textural patterns of ore minerals and metallogenic proccesses, Walter de Gruyter, ISBN 3110136392
|
Ο αλλανίτης (Allanite), γνωστός επίσης και ως ορθίτης (orthite) είναι το πλέον κοινό ορυκτό των σπανίων γαιών και οικονομικά εκμεταλλεύσιμο καθώς μπορεί να αποτελείται από ποσοστό έως 20% από αυτά τα μέταλλα. Συχνά εμφανίζεται ραδιενεργός, κυρίως λόγω της παρουσίας θορίου στη σύστασή του. Το όνομά του αποδόθηκε προς τιμήν του Σκώτου ορυκτολόγου Τόμας Άλλαν (Thomas Allan, 1777 - 1833), ο οποίος και τον πρωτοεντόπισε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Πόλεμος των Τριών Ερρίκων (977–978)
|
Μια συνωμοσία ανέκυψε στη Βαυαρία, το 977, ενώ ο Όθωνας ήταν σε εκστρατεία ενάντια στον Μπολεσλάβ Β΄ της Βοημίας. Οι τρεις συνωμότες ήταν ο Ερρίκος Α΄ (Αρχιεπίσκοπος του Άουγκσμπουργκ), ο δούκας Ερρίκος Β΄ της Βαυαρίας (γνωστός και ως ο Εριστικός, ο οποίος στη συνέχεια καθαιρέθηκε από το αξίωμά του) και ο δούκας Ερρίκος Γ΄ της Καρινθίας, οι οποίοι είχαν επίσης και την υποστήριξη της Εκκλησίας. Ο Όθωνας συμμάχησε με τον δούκα Όθωνα Α΄ της Σουαβίας και της Βαυαρίας και προέλασαν εξ αρχής στην πόλη Πάσσαου, την οποία κρατούσαν ως βάση τους οι εξεγερμένοι αντάρτες. Τον Σεπτέμβριο, η πόλη παραδόθηκε μετά από τακτική πολιορκία της, η οποία υποστηρίχθηκε επιτυχώς από μια γέφυρα πλοίων. Το Πάσχα του 978, έγινε δικαστήριο στο Μαγδεβούργο και οι τρεις συνωμότες τιμωρήθηκαν για την εξέγερσή τους. Ο επίσκοπος φυλακίστηκε μέχρι τον Ιούλιο και οι δύο δούκες εξορίστηκαν. Στη συνέχεια, ο Ερρίκος της Καρινθίας έχασε και το δουκάτο του από τον Όθωνα (γιο του Κορράδου, δούκα της Λωρραίνης). Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν η πλήρης υποταγή της Βαυαρίας, μιας και στο εξής δεν ήταν πλέον το αναμφισβήτητα μεγαλύτερο από τα βλαστικά δουκάτα. H. M. Gwatkin, J. P. Whitney, κ.ά., επιμ. (1926). The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge University Press.
|
Ο Πόλεμος των Τριών Ερρίκων ήταν μια σύντομη εξέγερση τριών Γερμανών ηγετών, που είχαν όλοι το όνομα Ερρίκος. Η εξέγερση ξεκίνησε το 977 κατά της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του τότε αυτοκράτορά της Όθωνα Β΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD_(977%E2%80%93978)
|
Πέτερ Χόμαν
|
Ο δημοσιογράφος Πέτερ Χόμαν διατηρούσε το 1970 φιλικές σχέσεις με την Ουλρίκε Μάινχοφ. Μαζί με τους Χορστ Μάλερ, Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν, Ουλρίκε Μάινχοφ, Μπριγκίτε Άσντονκ και άλλα δώδεκα άτομα αποφάσισε να λάβει στρατιωτική εκπαίδευση από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο του 1970 σε στρατόπεδο εκπαίδευσης της παλαιστινιακής οργάνωσης Αλ Φατάχ στην Ιορδανία. Εγκατέλειψε την ομάδα όμως μετά από δέκα μέρες κιόλας κι επέστρεψε στη Γερμανία, αφού στην Ιορδανία συνειδητοποίησε ότι τελικά δεν ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει στην πραγματοποίηση τρομοκρατικών επιθέσεων. Το 1997 δημοσίευσε άρθρο στο Der Spiegel, όπου ισχυρίζεται ότι τα άλλα μέλη της ομάδας σχεδίαζαν να τον πυροβολήσουν ώστε να μην τα προδώσει. Έτσι, όπως λεει ο Χόμαν, ο Αντρέας Μπάαντερ έκανε την πρόταση να σκηνοθετηθεί η εκτέλεσή του ως ατύχημα. Σε ανοικτή επιστολή προς τον εκδότη του Spiegel, Στέφαν Άουστ, ο Χορστ Μάλερ χαρακτήρισε τα στοιχεία αυτά του Χόμαν ως παραμύθι. Η επιστολή του αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Die Zeit.Όταν ο Χόμαν επέστρεψε το 1970 στη Γερμανία, επικοινώνησε με τον Στέφαν Άουστ και μαζί του ταξίδεψε στη Σικελία, για να πάρει από εκεί τις κόρες της Ουλρίκε Μάινχοφ, η οποία τις είχε κρύψει εκεί. Τα κορίτσια επιστράφηκαν στον πατέρα τους, στο Αμβούργο. Stefan Aust: Der Baader-Meinhof-Komplex. Hoffmann & Campe, Hamburg 2005, ISBN 3-455-09516-X. Wolfgang Kraushaar (Hrsg.): Die RAF und der linke Terrorismus. Edition Hamburg, Hamburg 2006, ISBN 3-936096-65-1. Butz Peters: RAF - Terrorismus in Deutschland.Droemer Knaur, München 1993, ISBN 3-426-80019-5. Butz Peters: Tödlicher Irrtum. Die Geschichte der RAF. Argon-Verlag, Berlin 2004, ISBN 3-87024-673-1.
|
Ο Πέτερ Χόμαν (Peter Homann, 1936 - ...) είναι Γερμανός δημοσιογράφος και ιδρυτικό μέλος της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), που έδρασε στη Δυτική Γερμανία. Ήδη το 1970 όμως εγκατέλειψε την οργάνωση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Ειλεός
|
Ο αποφρακτικός ειλεός μπορεί να συμβεί με τους εξής μηχανισμούς Εγκολεασμός Σε αυτή την περίπτωση μια εντερική έλικα εγκλωβίζεται μέσα στον αυλό της αμέσως επόμενής της, όπως ακριβώς οι σωλήνες του τηλεσκοπίου τοποθετούνται ο ένας μέσα στον αμέσως μεγαλύτερό του. Κατά συνέπεια ο αυλός της παγιδευμένης έλικας στενεύει και τα αγγεία που την τροφοδοτούν συμπιέζονται. Ακολούθως παρακωλύεται η κυκλοφορία της τροφής, υπάρχει δηλαδή στάση τροφής ή πολύ αργή προώθηση στο σημείο του εγκολεασμού. Η προσβεβλημένη έλικα λόγω της συμπίεσης των αγγείων που την τροφοδοτούν ισχαιμεί, μπορεί να νεκρωθεί και να διατρηθεί απελευθερώνοντας εντερικό περιεχόμενο στην περιτοναϊκή κοιλότητα με επακόλουθο την περιτονίτιδα. Αίτια εγκολεασμού μπορεί να αποτελούν: -Περιτοναϊκές συμφύσεις.-Γαστρεντερικές λοιμώξεις θεωρούνται ως αιτία εγκολεασμού σε παιδιά λόγω αύξησης του γαστρεντερικού λεμφικού ιστού.-Χρόνια φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου όπως η νόσος Crohn.- Εντερικοί πολύποδες. Συμφύσεις Οι συμφύσεις είναι διαφραγμάτια ουλώδους συνδετικού ιστού τα οποία σχηματίζονται μεταξύ του κοιλιακού τοιχώματος και των ενδοκοιλιακών σπλάγχνων ως απότοκο φλεγμονών ή χειρουργικών επεμβάσεων. Αποτελούν μαζί με τις κήλες και τα νεοπλάσματα τα συχνότερα αίτια ειλεού στον γενικό πληθυσμό. Η υποκείμενη αιτία των συμφύσεων μπορεί να είναι προηγούμενα χειρουργεία, τράυματα, ενδοκοιλιακές φλεγμονές (Crohn, ελκώδης κολίτις, λοιμώξεις), νεοπλάσματα. Οι συμφύσεις αποτελούν αίτιο ειλεού καθώς τμήμα του εντέρου μπορεί να παγιδευθεί ανάμεσα σε αυτές, να αποφραχθεί και να ισχαιμήσει. Συστροφή Αυτή η κατάσταση οφείλεται σε ανώμαλη περιστροφή του εντέρου γύρω από τον άξονα του μεσεντερίου με συνέπεια τη συμπίεση τροφοφόρων κλάδων της μεσεντερίου αρτηρίας παρακωλύοντας την αιμάτωση του εντέρου, που καταλήγει σε ισχαιμία και γαγγραινώδη νέκρωσή του με αποτέλεσμα το θάνατο. Η συστροφή κατηγοριοποιείται με βάση το σημείο του πεπτικού σωλήνα που εμπλέκεται στο λεπτό έντερο σε συστροφή δωδεκαδακτύλου, νήστιδας ή ειλεού και στο παχύ έντερο σε συστροφή τυφλού, σιγμοειδούς ή εγκαρσίου κόλου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη συστροφή η νέκρωση είναι συνήθως πιο εκτεταμένη σε σχέση με τον εγκολεασμό και την περίσφιξη διότι μπορεί να αποφραχθεί μεγάλος αρτηριακός κλάδος. Η συστροφή μπορεί επίσης να είναι αιτία νεογνικού ειλεού που οφείλεται σε ανώμαλη ή ατελή περιστροφή του γαστρεντερικού σωλήνα κατά την οργανογένεση του εμβρύου και εμφανίζεται νωρίς μετά τη γέννηση. Άλλες αιτίες νεογνικού ειλεού είναι η ατρησία του εντερικού σωλήνα και η απόφραξη από μηκώνιο. Σημειώνεται ότι συστροφή μπορεί να συμβεί και στο στόμαχο σπανιότερα οπότε αποτελεί αίτιο γαστρικής απόφραξης. Συμβαίνει συχνότερα σε έδαφος διαφραγματοκήλης. Περίσφιξη Αυτή η αιτία ειλεού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ύπαρξη κήλης και παγίδευση εντερικών ελίκων επιπλόου ή και των δύο που προπίπτουν εντός κηλικού σάκου βουβωνοκήλης, μηροκήλης ή ομφαλοκήλης και τη συμπίεση τους στο στόμιο της κήλης οδηγώντας σε στένωση του αυλού, συμπίεση των αγγείων, οίδημα, ισχαιμία και νέκρωση. Αν η κήλη δεν είναι εξωτερικά ανατάξιμη και προκαλεί έντονο πόνο στον ασθενή, δυσκοιλιότητα, ναυτία και εμετό αποτελεί ένδειξη περίσφιξης και ισχαιμίας του εγκλωβισμένου εντερικού τμήματος που αν διατηρηθεί κάνει περιτονίτιδα. Σε περίπτωση που ο κηλικός σάκος περιέχει μόνο επίπλουν υπάρχει μόνο πόνος και η πρόγνωση είναι καλύτερη. Η περίσφιξη αποτελεί εξωαυλικό αίτιο αποφρακτικού ειλεού το οποίο παρατηρείται συνήθως στο λεπτό έντερο αλλά και σε τμήματα του παχέως όπως το τυφλό και το σιγμοειδές. Περίσφηξη μπορεί να συμβεί και λόγω εσωτερικών κηλών που μπορεί να είναι παγίδευση εντέρου σε προϋπάρχοντα περιτοναϊκό θύλακο (κήλη τρήματος Winslow) ή μετά από χειρουργικές επεμβάσεις λόγω αναστομώσεων η επίκτητων τρημάτων (διεπιπλοϊκή κήλη). Η κλινική εικόνα εδώ δε διαφέρει σε τίποτα από οξεία κοιλία. Ενδοαυλική απόφραξη Απόφραξη του αυλού μπορεί να συμβεί από όγκους του εντέρου, κοπρόλιθους (λόγω κοπρόστασης σε ηλικιωμένους από δυσκοιλιότητα) και χολόλιθους. Εδώ το συχνότερο αίτιο είναι οι όγκοι όταν βέβαια λάβουν μεγάλες διαστάσεις. Η ενσφήνωση χολόληθου στον τελικό ειλεό αποτελεί πολύ σπάνια αιτία απόφραξης και συμβαίνει σε έδαφος χρόνιας χολοκυστίτιδας συνήθως επί δημιουργίας χολοδωδεκαδακτυλικού συριγγίου. Στα νεογνά, όπως αναφέρθηκε πρωθύστερα, ενδοαυλική απόφραξη μπορεί να συμβεί από συγγενή ατρησία του εντερικού αυλού ή απόφραξη από μηκώνιο. Ο παραλυτικός ειλεός οφείλεται σε διαταραχές της νεύρωσης του εντέρου όπου παρατηρείται μειωμένος έως ανύπαρκτος περισταλτισμός, ατονία και στάση του εντερικού περιεχομένου, χωρίς να υπάρχει εκσεσημασμένη απόφραξη (εκτός αν η παράλυση οφείλεται σε προϋπάρχοντα αποφρακτικό ειλεό). Ο παραλυτικός ειλεός μπορεί να οφείλεται σε: Χειρουργικές επεμβάσεις όπου τότε ονομάζεται μετεγχειριτικός ειλεός Φάρμακα:οπιοειδή αναλγητικά όπως μορφίνη, αντιχολινεργικά όπως ατροπίνη, βιπεριδίνη, αναστολείς διαύλων ασβεστίου όπως βεραπαμίλη, διλτιαζέμη, νιφεδιπίνη, νευροληπτικά όπως αλοπεριδόλη, αντικαταθλιπτικά όπως αμιτριπτυλίνη, λοπεραμίδη (ένα οπιοειδές αντιδιαρροϊκό φάρμακο).Υποθυρεοειδισμός Σακχαρώδης διαβήτης Ουραιμία Ηλεκτρολυτικές διαταραχές (κυρίως στο ισοζύγιο του καλίου) Διάφορες παθήσεις ενδοκοιλιακών οργάνων όπως η οξεία παγκρεατίτιδα και ο αποφρακτικός ειλεός Η ισχαιμία, η διάτρηση και ο τραυματισμός του εντέρου Στρογγυλοείδωση, μια παρασιτική λοίμωξη οφειλώμενη στον σκώληκα Strongyloides Stercoralis Παθήσεις του νευρικού συστήματος όπως νόσος Parkinson και η σκλήρυνση κατά πλάκας Τραυματισμοί του Κ.Ν.Σ. Ρευματολογικά-αυτοάνοσα νοσήματα όπως το σκληρόδερμα, μυοσίτιδες, βαριά μυασθένια Η περίπτωση του στομάχου Η κατάσταση ελαττωμένου περισταλτισμού στο στόμαχο ονομάζεται γαστροπάρεση. Χαρακτηρίζεται δε από μειωμένη πέψη και προώθηση των τροφών στο δωδεκαδάκτυλο, αίσθημα πρόωρης πλήρωσης, μετεωρισμό και ναυτία με εμέτους που περιέχουν συνήθως τροφές προηγούμενων γευμάτων. Τα αίτια μπορεί να είναι ιδιοπαθή, φαρμακευτικά (με υπεύθυνα φάρμακα, τα ίδια που ισχύουν και για τον παραλυτικό ειλεό), δυσπεψία, ιογενείς λοιμώξεις, βαγοτομές, ρευματολογικά και μεταβολικά νοσήματα). Τοξικό μεγακόλο Είναι κατάσταση κατά την οποία παρατηρείται παράλυση και διάταση του παχέος εντέρου με πρόκληση κοιλιακού άλγους, μετεωρισμού, δυσκοιλιότητας και μπορεί να οφείλεται σε συγγενή έλλειψη νευρικού εντερικού πλέγματος, ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις παθήσεις, λοιμώξεις, ρευματολογικά και μεταβολικά νοσήματα. Η διαφορική διάγνωση του ειλεού περιλαμβάνει παθήσεις ενδοκοιλιακών οργάνων όπως ο κολικός εντέρου (μπορεί και να αποτελεί σύμπτωμα του ειλεού), η γαστρεντερίτιδα, η οξεία σκωληκοειδίτιδα, η εκκολπωματίτιδα, η οξεία παγκρεατίτιδα, η οξεία χολοκυστίτιδα-χολαγγειίτιδα, ενδοκοιλιακά αποστήματα και περιτονίτιδα. Τα συμπτώματα του ειλεού περιλαμβάνουν: Διάχυτο σπλαχνικό (κολικοειδή) κοιλιακό πόνο που είναι πιο έντονος στον αποφρακτικό ειλεό Διάταση κοιλιακών τοιχωμάτων και μετεωρισμό τα οποία είναι πιο εμφανή στον παραλυτικό ειλεό Δυσκοιλιότητα Ανορεξία Ναυτία και χολώδεις ή κοπρανώδεις εμέτους Απουσία εντερικών αερίων (φύσεις) Αιματηρές κενώσεις Από τη φυσική εξέταση στον αποφρακτικό ειλεό υπάρχει επίταση των εντερικών ήχων ενώ στον παραλυτικό πλήρης έλλειψη τους Ηλεκτρολυτικές διαταραχές Αφυδάτωση.Σε περίπτωση αποφρακτικού ειλεού αν η ισχαιμική περιοχή του εντέρου εκραγεί θα υπάρχει συμπτωματολογία οξείας κοιλίας με έντονους πόνους, πυρετό, καταπληξία, σύσπαση και ευαισθησία κοιλιακών τοιχωμάτων. Στον παραλυτικό ειλεό η διάτρηση του εντέρου μπορεί να προκληθεί λόγω υπερανάπτυξης της βακτηριακής χλωρίδας, επιλοιμώξεων και τελικά σήψης που οφείλεται στην παρατεταμένη στάση και ανεπαρκή απορρόφηση της τροφής. Το αποτέλεσμα εδώ όπως στη περίπτωση του αποφρακτικού ειλεού θα είναι περιτονίτιδα με συμπτωματολογία οξείας κοιλίας. Αποφρακτικός ειλεός Η θεραπεία στην περίπτωση του αποφρακτικού ειλεού είναι χειρουργική ή ενδοσκοπική και κατευθύνεται από το αίτιο που προκάλεσε τον ειλεό. Πιο συγκεκριμένα εάν ο ειλεός οφειλόταν σε εγκολεασμό γίνεται ανάταξη του εγκολεασμού με έλξη και απελευθέρωση της εγκολεασμένης έλικας. Αν το εγκολεασμένο τμήμα έχει νεκρωθεί τότε γίνεται εκτομή του εγκολεασμένου ισχαιμικού τμήματος και αναστόμωση του έντερου στο σημείο της τομής. Εάν το αίτιο είναι συστροφή, τότε γίνεται ανάταξη και αποσυστροφή του εντέρου, αφαιρείται όσο έντερο έχει νεκρωθεί και γίνεται αναστόμωση. Γενικά στη συστροφή γίνεται προσπάθεια να σωθεί όσο μεγαλύτερο μήκος εντέρου γίνεται, διότι εάν υπάρχει εκτεταμένη νέκρωση πρέπει να αφαιρεθεί μεγάλο τμήμα εντέρου και ενδεχομένως να χρειαστεί δημιουργία παρά φύση έδρας οπότε η επιβίωση δυσχεραίνεται, κυρίως λόγω μετέπειτα διαταραχών στην πέψη και την απορρόφηση των τροφών. Εάν το αίτιο είναι περίσφιξη, τότε το έντερο, αν δεν έχει νεκρωθεί, επανατοποθετείται στην αρχική του θέση, αλλιώς κόβεται το νεκρωμένο τμήμα, γίνεται αναστόμωση και στη συνέχεια συρραφή ή ενίσχυση με πλέγμα του χαλαρού σημείου στο κοιλιακό τοίχωμα που προκάλεσε τη δημιουργία κήλης. Σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω περιπτώσεις, εφόσον έχει προηγηθεί του χειρουργείου, ρήξη του εντερικού τοιχώματος πρέπει να γίνει παράλληλα με την αντιμετώπιση της περιτονίτιδας. Η πρόγνωση εξαρτάται από το μέγεθος του εντέρου που έχει παραμείνει λειτουργικό και γενικά είναι καλή αν διαγνωσθεί έγκαιρα. Μεγαλύτερο κίνδυνο εκτεταμένης απώλειας εντέρου ενέχει ο είλεος από συστροφή. Παραλυτικός ειλεός Η θεραπεία στην περίπτωση του παραλυτικού ειλεού είναι φαρμακευτική και εξαρτάται από το αίτιο που προκάλεσε την ατονία. Επιτυγχάνεται γενικά με τη χορήγηση φαρμάκων που διεγείρουν την κινητικότητα του εντέρου όπως το χολινεργικό βητανεχόλη ή το αντιντοπαμινεργικό μετοκλοπραμίδη, ρύθμιση της λειτουργίας του θυρεοειδούς ή του επιπέδου των ηλεκτρολυτών και εάν το αίτιο της ατονίας ήταν φαρμακευτικό, την απόσυρση ή την αλλαγή των φαρμάκων που την προκάλεσαν. Η πρόγνωση εξαρτάται από την ταχύτητα ανάκτησης της κινητικότητας του εντέρου. Εδώ αν το εντερικό τοίχωμα οδηγηθεί σε σήψη, διάτρηση και περιτονίτιδα θα χρειαστεί χειρουργική αντιμετώπιση. Παρόμοια θεραπεία ακουλουθείται και στη γαστροπάρεση. https://web.archive.org/web/20150206061356/http://www.rayur.com/intestinal-obstruction-ileus-defintion-causes-symptoms-diagnosis-complication-and-treatment.html https://online.epocrates.com/u/2935995/Ileus
|
Ειλεός είναι μια παθολογική κατάσταση κυρίως του λεπτού αλλά και του παχέος εντέρου, η οποία πήρε το όνομά της από το ομώνυμο τελικό τμήμα του λεπτού εντέρου. Χαρακτηρίζεται από διαταραχές στη διάταξη των εντερικών ελίκων, τον περισταλτισμό, την αιμάτωση, την κινητικότητα της τροφής εντός του εντερικού αυλού οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ναυτία, εμετό, δυσκοιλιότητα και έντονο κοιλιακό άλγος. Σε προχωρημένα στάδια παρουσιάζεται εντερική νέκρωση και οξεία κοιλία, μια κατάσταση όπου απαιτείται επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση και εάν δε θεραπευθεί ο ασθενής καταλήγει νεκρός. Ο ειλεός διακρίνεται σε δυο κατηγορίες, τον αποφρακτικό και τον παραλυτικό ειλεό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CF%82
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών 1960
|
Πριν από τους τελικούς ποηγήθηκαν, στις 21 Φεβρουαρίου, οι τελικοί περιφερειακοί αγώνες ανωμάλου δρόμου Βορρά, Νότου και επαρχιών, από τους οποίους οι καλύτερες αθλήτριες προκρίθηκαν στην τελική φάση. Η τελική φάση του περιφερειακού πρωταθλήματος του Κέντρου διεξήχθη την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στη Νίκαια, σε απόσταση 1.000μ με νικήτρια τη Ζανέτ Κοντώση του Πανιωνίου. Στο ομαδικό επικράτησε η ΕΑΣΑ. Ατομικός αγώναςΙωάννα Κοντώση (Πανιώνιος) Στρατάκη (ΕΑΣΑ) Γρηγορίου (ΕΑΣΑ)Ομαδικός αγώναςΕΑΣΑ "Ελευθερία", 23/2/1960. "Ελευθερία", 28/2/1960.
|
Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών 1960 διεξήχθη στις 28 Φεβρουαρίου στο Τατόι. Πρωταθλήτρια στο ομαδικό αναδείχθηκε η Ε.Α.Σ.Α. (Γυμναστική Ακαδημία) για έκτη φορά στην ιστορία της, η οποία κατέβασε πλήρη ομάδα. Ενώ στο ατομικό επικράτησε η 17χρονη Άλκη Κατσικαδέλλη του Παλλεσβιακού, πετυχαίνοντας την πρώτη πανελλήνια νίκη στην καριέρα της για να ακολουθήσουν δεκάδες άλλες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_1960
|
Ελλάς Γιουνάιτεντ Ρεγγίνα
|
Η ελληνική ποδοσφαιρική παρουσία στη Ρεγγίνα ξεκινά από τη δεκαετία του '70, όταν δημιουργήθηκε για πρώτη φορά ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος, ο οποίος στην πορεία είχε διάφορες επωνυμίες, όπως: "Δόξα", "Απόλλων" κ.ά. Την επόμενη δεκαετία η ελληνική ομάδα περιήλθε σε αδράνεια και οι ποδοσφαιρόφιλοι ομογενείς έπαιζαν ποδόσφαιρο κυρίως στην ομάδα "Queen City South United", τόσο στο θερινό όσο και στο χειμερινό πρωτάθλημα σάλας. Η αγάπη τους για το άθλημα ήταν μεγάλη και υπήρξαν σεζόν που στις νεανικές ομάδες της QCS Utd αγωνίζονταν μέχρι και οκτώ ελληνόπουλα. Τη δεκαετία του '90 άφησαν εποχή οι νεαροί: Μάικ Αγγελόπουλος, Τομ Γκοτσούλιας, Τζίμι Καμπύλης και Πίτερ Μακρής, οι οποίοι ξεκίνησαν μαζί από την παιδική ομάδα Κ-10 της QCS και έφτασαν ως τις ομάδες Κ-17 και Κ-19 κατακτώντας τους αντίστοιχους τίτλους στην πόλη και στην πολιτεία. Οι ίδιοι ως ενήλικες το 2006 ίδρυσαν την "Ελλάς Γιουνάιτεντ". Τη δεκαετία του '90 το ενδιαφέρον των ομογενών για το ποδόσφαιρο τους οδήγησε στην ίδρυση ένος αποκλειστικά ελληνικού συλλόγου. Έτσι ιδρύθηκε ο "Ολυμπιακός" (Olympiakos Regina), ο οποίος εξελίχθηκε στην πιο επιτυχημένη ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης. Κατέκτησε επτά (7) τοπικά πρωταθλήματα και τέσσερις (4) πολιτειακούς τίτλους ως τα τέλη της δεκαετίας του '90, κάποιες χρονιές αήττητος. Στο τέλος της δεκαετίας ο Ολυμπιακός απομακρύνθηκε από το πολιτειακό πρωτάθλημα επείδη αρνήθηκε να αγωνιστεί στον ημιτελικό, όταν η ομοσπονδία μετέθεσε την ώρα έναρξης του αγώνα. Έτσι η ομάδα μοιραία λίγο αργότερα διαλύθηκε. Βασικοί παίκτες εκείνης της ομάδας ήταν οι: Τζορτζ Σέλιμος, Γκας Γιαννούτσος, Τζιμ Μαρκάτος, Κρις Κανγκλής, Πολ Γαρδικιώτης. Προς το τέλος της δεκαετίας στον Ολυμπιακό εντάχθηκαν επίσης οι ανερχόμενοι Έλληνες αστέρες της Queen City South: Αγγελόπουλος, Γκοτσούλιας, Τζίμι Καμπύλης και Μακρής καθώς και οι μικρότεροι Ζακ Καμπύλης και Τάι Καμπύλης. Την ίδια περίοδο είχε ιδρυθεί άλλη μια ελληνική ομάδα που μετείχε μόνο στο εφηβικό πρωτάθλημα. Ονομαζόταν "ΑΕΚ" (AEK team Regina) και ο ιδρυτής της ονομαζόταν Τομαράς. Μεταξύ των πιο ταλαντούχων μικρών ποδοσφαιριστών της ήταν ο γιος του ιδρυτή, Γιάννης Τομαράς και ο Δημήτρης Μακρής. Τέλος, σε άλλους συλλόγους αγωνίζονταν οι Έλληνες: Τόνι Σιρούνης, Νικ Λαγοδόντης, Τίνο Μακρής. Το 2005 ξεκίνησε η διοργάνωση στην πόλη ενός νέου ποδοσφαιρικού τουρνουά με το όνομα "Παγκόσμιας Κλάσης Κύπελλο Ποδοσφαιριστών στη Ρεγγίνα" (The WCP CUP), στο οποίο μετέχουν ερασιτεχνικές ομάδες αντιπροσωπευτικές των εθνοτήτων ομογενών που ζούν στην περιοχή. Ξεκίνησε με ομάδες εννιά χωρών και σταδιακά έφτασε τις 24 ομάδες: Ιταλών, Τζαμαϊκανών, Μεξικανών, Σκοτσέζων, Ιρλανδών, Γερμανών, Γάλλων, Βραζιλιάνων, Ρώσων, Νιγηριανών κ.ά. Εκτός από το ανδρικό, διεξάγονται αντίστοιχα τουρνουά γυναικών, νέων και νεανίδων. Την περίοδο εκείνη δεν υπήρχε ενεργή ελληνική ομάδα ούτε στο θερινό ούτε στο χειμερινό τοπικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα (σάλας). Έτσι το 2006 Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι και ποδοσφαιριστές της πόλης που προέρχονταν από τις παλιότερες ελληνικές ομάδες δημιούργησαν την ερασιτεχνική ομάδα "Ελλάς Γιουνάιτεντ" (Ενωμένη Ελλάς) ώστε να συμμετάσχουν και αυτοί στη συγκεκριμένη πανεθνική διοργάνωση. Η ονομασία της σηματοδοτούσε την ενωτική αντίληψη των ιδρυτών της. Η "Ελλάς" μετέχει μόνο στο ανδρικό τουρνουά. Την πρώτη σεζόν η "Ελλάς" προκρίθηκε στα πλέιοφ και έφτασε ως τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από την ομάδα της Τζαμάικας χάνοντας με 1-2. Το 2007 πέτυχε την καλύτερη πορεία από όλες τις σεζόν, φθάνοντας ως τα ημιτελικά, όπου ηττήθηκε από την τελική νικήτρια ομάδα της Νορβηγίας με 2-3, αν και ως το 80΄ προηγείτο με 2-0. Στα προημιτελικά έφτασε και το 2011, όπου ηττήθηκε από την ομάδα του Λάος με 1-3. The WCP Cup 2006: Προημιτελικά. 2007: Ημιτελικά. 2008: Δεν προκρίθηκε στα πλέιοφ. 2009: Δεν προκρίθηκε στα πλέιοφ. 2010: Δεν προκρίθηκε στα πλέιοφ. 2011: Προημιτελικά. Προπονητής: Τζίμι Καμπύλης (μεγάλος). Βοηθός προπονητή: Τζον Παπανδρέου. Φυσιοθεραπευτής: Γκας Γιαννούτσος. Ιστοσελίδα "Ηellas United of Regina". Ιστοσελίδα "WCP Cup". Αρχειοθετήθηκε 2011-09-27 στο Wayback Machine. Επίσημο blog "WCP Cup". Αποτελέσματα WCP Cup 2011. [1]
|
Η Ελλάς Γιουνάιτεντ (Ηellas United of Regina) είναι ερασιτεχνικός ελληνοκαναδικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στην πόλη Ρεγγίνα, πρωτεύουσα της πολιτείας Σασκάτσουαν του Καναδά. Έχει γαλανόλευκα χρώματα και έμβλημα έναν αρχαίο έλληνα οπλίτη ντυμένο με την ελληνική σημαία. Ιδρύθηκε το 2006 αλλά αποτελεί τη συνέχεια παλαιότερων ελληνικών ποδοσφαιρικών συλλόγων της πόλης. Το όνομα "Ηellas United", δηλαδή "Ενωμένη Ελλάς", συμβολίζει ακριβώς την ενωτική αθλητική προσπάθεια των ελληνοκαναδών της πόλης, που παλαιότερα μοιράζονταν σε σωματεία με διάφορα ονόματα, όπως: Απόλλων, Ολυμπιακός, ΑΕΚ Ρεγγίνα κ.ά. Αγωνίζεται στις αθλητικές εγκαταστάσεις: "Credit Union EventPlex" της πόλης. Μετέχει στο ετήσιο "World Class Players Cup Soccer Tournament in Regina" (WCP CUP), ενώ έχει συμμετάσχει στο Ελληνικό ποδοσφαιρικό τουρνουά Σικάγου. Όμως, δεν έχει αγωνιστική ομάδα στο επίσημο πρωτάθλημα της πόλης (Regina Soccer Association).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%A1%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Χαράλαμπος Μπούρας
|
Ο Χαράλαμπος Μπούρας ξεκίνησε τις σπουδές του ως αρχιτέκτων μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1952 με αυτές να ολοκληρώνονται το 1957. Ακολούθως, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Παρίσι μέχρι το 1964, ολοκληρώνοντάς τις στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, το 1966. Την εποχή των φοιτητικών χρόνων του εργάστηκε κοντά στον Αν. Ορλάνδο και αργότερα (1955-1958) πλάι στον διάδοχό του στην Διεύθυνσιν Αναστηλώσεως Ευστάθιο Στίκα, στο έργο αναμαρμάρωσης του κοίλου του Ηρωδείου. Οι σπουδές του, αναλυτικότερα, ήταν οι εξής: Αρχιτέκτων – μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (1952-1957) Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου École Pratique des Hautes Études, στο Παρίσι (1962-1964) Διδάκτωρ 3ου κύκλου του ιδίου Πανεπιστημίου (1964) με επιβλέποντα καθηγητή τον André Grabar και θέμα τις Bυζαντινές θύρες (εκ των οποίων σωζόμενα παραδείγματα υπάρχουν κυρίως στην Ιταλία) Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1966), με θέμα Βυζαντινά Σταυροθόλια με νευρώσεις Η επαγγελματική σταδιοδρομία του Χαράλαμπου Μπούρα υπήρξε πολυδιάστατη. Εργάσθηκε παράλληλα σε ποικίλους κρατικούς φορείς, ως διδάσκων σε ελληνικά πανεπιστήμια και ως αρχιτέκτων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Όντας επιστήμονας και διδάσκαλος, το έργο του ήταν πάντα παράλληλο και αλληλένδετο. Παρείχε αμισθί και εθελοντικά τη συνδρομή του σε αναστηλωτικά έργα. Η επίλυση πρωτόγνωρων προβλημάτων για τα δεδομένα της εποχής του, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, τον καταξίωσε και τον ενέταξε ανάμεσα στους κορυφαίους του χώρου από πολύ νωρίς, καθώς η ανέλιξή του από πολύ νεαρή ηλικία έφερε και την ανάλογη αναγνώριση. Διεξοδικότερα, ο Χαράλαμπος Μπούρας, ομότιμος καθηγητής, υπήρξε: Αρχιτέκτων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στην Διεύθυνση αναστηλώσεως αρχαίων και ιστορικών μνημείων (1960-1966) Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αναστηλώσεως Αρχαίων και Ιστορικών Μνημείων (1965) Ως αρχιτέκτων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας μελέτησε και πραγματοποίησε έργα αποκαταστάσεως μνημείων στη Βραυρώνα, το Ωδείον Ηρώδου του Αττικού, την Επισκοπή Σκύρου, την Μονή Οσίου Λουκά και σε άλλα μνημεία. Μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (1974 – 2005) Καθηγητής της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1966 – 1974) Καθηγητής της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβου Πολυτεχνείου (1974 – 2000) Καθηγητής του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών σπουδών του Ε.Μ.Π. για την Προστασία των Μνημείων (1999-2013). Ο καθηγητής Μπούρας υπήρξε ένας από τους πλέον δραστήριους, σε θεσμικό επίπεδο, ανθρώπους του χώρου του. Η σφαιρική γνώση του συνόλου του κλάδου των αναστηλώσεων τον κατέστησε ως απαραίτητο παράγοντα σε σειρά πολιτειακών θεσμών εντός και εκτός της χώρας. Οι σημαντικότερες αυτών είναι οι εξής: Μέλος (ιδρυτικό) της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (1975 και εξής), και Πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως, (1982-1990, 1992 έως σήμερα) Μέλος της Επιτροπής μνημείων Επιδαύρου (1978 και εξής) Μέλος της Επιτροπής συντηρήσεως της Ακροπόλεως της Λίνδου (Ρόδος) Μέλος της Επιτροπής Αρχαιολογικών έργων Μαραθώνος (2002 – 2005) Μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη (1991 και εξής) Μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Μέλος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Σερβίας Αντεπιστέλλον μέλος του γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου (1974) Ο Χαράλαμπος Μπούρας γεννήθηκε στην Πρέβεζα στις 17 Ιουλίου 1933, Mεγάλωσε στη Χίο, όπου η οικογένειά του μετακόμισε όταν ο πατέρας του Θεόδωρος (χημικός του Δημοσίου) έλαβε μετάθεση για εκεί.Ο Χαράλαμπος Μπούρας είχε νυμφευθεί την αρχιτέκτονα και βυζαντινολόγο Λασκαρίνα Φιλιππίδου (Μπούρα), η οποία χάθηκε πρόωρα. Σε δεύτερο γάμο, νυμφεύθηκε την αρχαιολόγο Κορνηλία Χατζηασλάνη, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, το Νικία.Ο Χ. Μπούρας απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Ιουλίου 2016. Κηδεύτηκε στις 29 Ιουλίου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο καθηγητής Μπούρας έχει τιμηθεί με: το αργυρό μετάλλιο της Académie d'architecture, Paris (1995) τον Ταξιάρχη του Φοίνικος του Ελληνικού Κράτους βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του Νέα Μονή της Χίου βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του Βυζαντινή Αθήνα το Μετάλλιο Αποστόλου Παύλου της Εκκλησίας της Ελλάδος βραβείο της κατηγορίας «Dedicated Service» του οργανισμού Europa Nostra για την ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά από την ΕΣΜΑ (2013) Υπήρξε συγγραφέας 15 βιβλίων και 150 άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά για αρχαία και μεσαιωνικά μνημεία της Ελλάδος καθώς και για θέματα αποκαταστάσεως αρχιτεκτονικών μνημείων. Είναι, επίσης, ο ιδρυτής και επιμελητής της σειράς «Εκκλησίες στην Ελλάδα μετά την Άλωση και Μεταβυζαντινή αρχιτεκτονική στην Ελλάδα» (έως τώρα 7 τόμοι, ο τελευταίος με συνεπιμελητή τον αρχιτέκτονα, αναστηλωτή, Σταύρο Μαμαλούκο). [8] (2015) Η αρχιτεκτονική της Μονής του Οσίου Λουκά (Εκδόσεις Μέλισσα, ISBN 9789602043509) (2010) Βυζαντινή Αθήνα, 10ος-120ς αι. (έκδ. Μουσείο Μπενάκη, ISBN 9789604760725) (2008) The Parthenon Marbles: The Case for Reunification του Christopher Hitchens (συμμετοχή, έκδ. Verso, αναθεωρ. έκδοση: Λονδίνο & Νέα Υόρκη, ISBN 9781844672523) (2002) Η ελλαδική ναοδομία κατά τον 12ο αιώνα (με τη Λασκαρίνα Μπούρα, έκδ. Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, ISBN 960-7059-12-3) (2001) Βυζαντινή και μεταβυζαντινή αρχιτεκτονική στην Ελλάδα (Εκδόσεις Μέλισσα, ISBN 978-960-204-229-8. Έκδ. στα αγγλικά: 2006, ISBN 9789602042663) (2001) Τα έργα στην αθηναϊκή Ακρόπολη (με τον Κώστα Ζάμπα, έκδ. ΥΠΠΟ, ISBN 9789602143322. Έκδ. στα αγγλικά: 2002) (2001) Ιστορία της αρχιτεκτονικής, τόμ. Β΄ (Εκδόσεις Μέλισσα, ISBN 9789602040232) (1999) Μαθήματα ιστορίας της αρχιτεκτονικής, τόμ. Α΄ (Εκδ. Συμμετρία, ISBN 9789602660621) (1983) Μελέτη αποκαταστάσεως Παρθενώνος (με τον Μανόλη Κορρέ, έκδ. ΥΠΠΟ) (1982) Χίος. Ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική (Εκδόσεις Μέλισσα) (1981) Η Νέα Μονή της Χίου. Ιστορία και αρχιτεκτονική (έκδ. Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος. Έκδ. στα αγγλικά: 1982, 1988 [ISBN 978-0892414765]) (1974) Chios (Guides to Greece) (έκδ. Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος) (1967) Η αναστήλωσις της στοάς της Βραυρώνος (έκδ. ΥΠΠΟ) (1965) Βυζαντινά σταυροθόλια με νευρώσεις (έκδ. Υπηρεσία Αρχαιοτήτων και Αναστηλώσεως) (1964) Les portes et les fenêtres en architecture byzantine: etude sur leur morphologie, leur construction et leur iconographie. (Παρίσι, Université de Paris - EPHE) Μανόλης Κορρές· Σταύρος Μαμαλούκος· Δημήτρης Φιλιππίδης· Μάνος Μπίρης· Μάρω Καρδαμίτση Αδάμη· Cyrill Mango (2009). Για τον Χαράλαμπο Μπούρα. Αθήνα: Μουσείο Μπενάκη. σελ. 90. ISBN 978-960-476-044-2. «Χαράλαμπος Μπούρας: ο Άνθρωπος, ο Επιστήμων, ο Δάσκαλος». Διάζωμα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (βίντεο) στις 7 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. Δραματοποιημένο ντοκιματέρ βασισμένο στη ζωή και στο έργο του Χαρ. Μπούρα, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Τσόκα.«Χαράλαμπος Μπούρας. Ο θεωρητικός της αναστήλωσης των ελληνικών μνημείων». Αρχαιολογία & Τέχνες. 5 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. Συνέντευξη του Χαρ. Μπούρα στην Αγγελική Ροβάτσου.https://www.arch.ntua.gr/person/1450 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-18 στο Wayback Machine. - Η αναφορά του Χαράλαμπου Μπούρα ως ομότιμου καθηγητή στην επίσημη ιστοσελίδα της Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου https://www.arch.ntua.gr/page/1210 Αρχειοθετήθηκε 2016-04-15 στο Wayback Machine. - Η επίσημη ιστοσελίδα του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών (Δ.Π.Μ.Σ) «Προστασία Μνημείων» - κατεύθυνση Α: Συντήρηση και Αποκατάσταση Ιστορικών Κτιρίων και Συνόλων
|
Ο Χαράλαμπος Μπούρας (Πρέβεζα 17 Ιουλίου 1933 - Αθήνα, 27 Ιουλίου 2016) αρχιτέκτων μηχανικός, αναστηλωτής μνημείων και ομότιμος καθηγητής της ιστορίας της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες στο χώρο των αναστηλώσεων μνημείων στον ελλαδικό χώρο σε ένα μεγάλο εύρος ιστορικών περιόδων, από την προϊστορική έως και την οθωμανική. Ο καθηγητής Μπούρας συνέδεσε «άρρηκτα το όνομά του με την αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης», όπως και της στοάς του ιερού της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα και της Μονής του Οσίου Λουκά στη Φωκίδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Πυρηνική τρομοκρατία
|
Η πυρηνική τρομοκρατία μπορεί να περιλαμβάνει: Απόκτηση ή κατασκευή πυρηνικού όπλου Κατασκευή μιας βρώμικης βόμβας Επίθεση σε πυρηνικό αντιδραστήρα , π.χ. με διακοπή κρίσιμων λειτουργίων (π.χ. παροχή νερού) Επίθεση ή ανάληψη πυρηνικού υποβρυχίου, αεροπλάνου ή βάσης.Η πυρηνική τρομοκρατία, σύμφωνα με μια έκθεση του 2011 που δημοσιεύτηκε από το "Belfer Center for Science and International Affairs" στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, μπορεί να εκτελεστεί και να διακριθεί μέσω τεσσάρων τρόπων: Χρήση πυρηνικού όπλου που έχει κλαπεί ή αγοραστεί στη μαύρη αγορά. Χρήση ακατέργαστου εκρηκτικού μηχανισμού που κατασκευάστηκε από τρομοκράτες ή πυρηνικούς επιστήμονες που η τρομοκρατική οργάνωση έχει στρατολογήσει κρυφά Χρήση εκρηκτικού μηχανισμού που κατασκευάστηκε από τρομοκράτες και συνεργούς τους χρησιμοποιώντας δικό τους σχάσιμο υλικό.. Απόκτηση σχάσιμου υλικού από ένα έθνος-κράτος. Δημιουργία μιας συσκευής που μπορεί να δώσει πληροφορίες σχετικά με τη διαμόρφωση των εξαρτημάτων που απαιτούνται για την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου.Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε την πυρηνική τρομοκρατία ως «τη πιο σημαντική απειλή για την εθνική ασφάλεια που αντιμετωπίζουμε». Στην πρώτη του ομιλία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Ομπάμα ανέφερε ότι «Μόνο ένα πυρηνικό όπλο που εξερράγη σε μια πόλη — είτε είναι η Νέα Υόρκη είτε η Μόσχα, το Τόκιο ή το Πεκίνο, το Λονδίνο ή το Παρίσι— θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους» και το οποίο θα «αποσταθεροποιήσει την ασφάλειά μας, τις οικονομίες μας και τον ίδιο τον τρόπο ζωής μας». Allison, Graham (9 Αυγούστου 2004). Nuclear Terrorism: The Ultimate Preventable Catastrophe. New York, New York: Times Books. ISBN 978-0-8050-7651-6. Byrne, John and Steven M. Hoffman (1996). Governing the Atom: The Politics of Risk, Transaction Publishers. Cooke, Stephanie (2009). In Mortal Hands: A Cautionary History of the Nuclear Age, Black Inc. Ferguson, Charles D., and William C. Potter, with Amy Sands, Leonard S. Spector and Fred L. Wehling (2004). The Four Faces of Nuclear Terrorism. Monterey, California: Center for Nonproliferation Studies. ISBN 1-885350-09-0. Jones, Ishmael (2010) [2008]. The Human Factor: Inside the CIA's Dysfunctional Intelligence Culture. Encounter Books. ISBN 978-1-59403-382-7. Levi, Michael (2007). On Nuclear Terrorism. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-02649-0. Lovins, Amory B. and John H. Price (1975). Non-Nuclear Futures: The Case for an Ethical Energy Strategy, Ballinger Publishing Company, 1975, (ISBN 0-88410-602-0) Schell, Jonathan (2007). The Seventh Decade: The New Shape of Nuclear Danger. New York, New York: Metropolitan Books. Nuclear Terrorism Threat | Nuclear Weapons & Terrorist Threats Nuclear Terrorism publications Αρχειοθετήθηκε 2016-01-06 στο Wayback Machine. from Harvard Kennedy School faculty and fellows What if the terrorists go nuclear?, Center for Defense Information Preventing Catastrophic Nuclear Terrorism, Council on Foreign Relations Use of nuclear and radiological weapons by terrorists?, International Review of the Red Cross "Can Terrorists Build Nuclear Weapons?", Nuclear Control Institute Annotated bibliography, Alsos Digital Library for Nuclear Issues Fallout: After a Nuclear Attack - slideshow by Life magazine Nuclear Emergency and Radiation Resources International Project - Forum «Nuclear Security – Counteraction Measures to Acts of Nuclear Terrorism» Αρχειοθετήθηκε 2014-08-10 στο Wayback Machine.
|
Η πυρηνική τρομοκρατία (αγγλικά: nuclear terrorism) αναφέρεται σε οποιοδήποτε άτομο ή άτομα που κάνουν χρήση ενός πυρηνικού όπλου ως τρομοκρατική ενέργεια (δηλαδή, παράνομη ή ανήθικη χρήση βίας για πολιτικό ή θρησκευτικό σκοπό). Μερικοί ορισμοί της πυρηνικής τρομοκρατίας περιλαμβάνουν τη δολιοφθορά μιας πυρηνικής εγκατάστασης ή/και την έκρηξη μιας ραδιενεργής συσκευής, που στην καθομιλουμένη ονομάζεται «βρώμικη βόμβα». Στους νομικούς όρους, η πυρηνική τρομοκρατία είναι αδίκημα που διαπράττεται εάν ένα άτομο παράνομα και εκ προθέσεως «χρησιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο ραδιενεργό υλικό…με σκοπό να προκαλέσει θάνατο ή σοβαρό σωματικό τραυματισμό ή με πρόθεση να προκαλέσει σημαντική βλάβη στην ιδιοκτησία ή στο περιβάλλον», σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 2005 για την Καταστολή των Πράξεων Πυρηνικής Τρομοκρατίας.Η πιθανότητα τρομοκρατικών οργανώσεων να χρησιμοποιούν πυρηνικά όπλα (συμπεριλαμβανομένων εκείνων μικρού μεγέθους, όπως αυτά που περιέχονται στις βαλίτσες) είναι κάτι που είναι γνωστό στην κουλτούρα των ΗΠΑ και μερικές φορές έχει συζητηθεί προηγουμένως στο πολιτικό περιβάλλον των ΗΠΑ. Θεωρείται εύλογο ότι τρομοκράτες θα μπορούσαν να αποκτήσουν πυρηνικό όπλο. Ωστόσο, παρά τις κλοπές και τη διακίνηση μικρών ποσοτήτων σχάσιμου υλικού, δεν υπάρχουν αξιόπιστες αποδείξεις ότι κάποια τρομοκρατική ομάδα κατάφερε να αποκτήσει τις απαραίτητες ποσότητες πλουτώνιου που απαιτείται για την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Σχολικό συγκρότημα Γλαράκη
|
Το Σχολικό Συγκρότημα βρίσκεται στην Άνω Πόλη (περιοχή ρωμαϊκών και βυζαντινών μνημείων) στο τέρμα της οδού Παλαιών Πατρών Γερμανού (αρ. 184), στην περιοχή Ταμπάχανα που λεγεται και συνοικία Γλαράκη. Το σχολικό κτίριο περιβάλλεται από τις οδούς Παλαιών Πατρών Γερμανού, 3ου Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού, Γεωργίου Ρούφου και Δανιηλίδος Η θέση των σχολείων είναι δίπλα στην Πλατεία Φιλικών (Ταμπαχάνων) όπου μέχρι το 1917 τερμάτιζε η δεύτερη γραμμή του τραμ της Πάτρας. Για να περάσει η γραμμή χρειάστηκε να κόψει μέρος από το κήπο της οικογένειας Γλαράκη. Η ιστορία του Συγκροτήματος ξεκίνησε το 1931 με διευθυντή του 3/θ μεικτού 8ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών τον Δημήτριο Τζουράκαι διευθυντή του 6/θ μεικτού 9ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών τον Αθανάσιο Τζιλιλή (πρώτη επωνυμία Συγκροτήματος «8ο και 9ο Δημοτικά Πατρών εις Γήπεδον Γλαράκη - 1931»). Από το 1927-1931 γίνονταν μαθήματα σε πρόχειρα κτίρια στο κτήμα Γλαράκη, στο τέρμα της οδού Γερμανού, όπου άλλοτε ήταν ναός του Αγίου Βασιλείου και τώρα τα διδακτήρια Γλαράκη. Ανατολικά και νότια του κτιρίου υπήρχαν αγροί. Το σχολικό κτίριο παραδόθηκε σε λειτουργία μαζί με το διδακτήριο της πλατείας Βουδ το 1932 , από τον τότε υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου. Στις κατόψεις των αρχιτεκτονικών σχεδίων του ανεγερθέντος στις ανατολικές παρυφές της πόλης σχολικού κτιρίου (Φ.230/ 1931 Γενικά Αρχεία Κράτους) το οποίο είναι χτισμένο σε τρία επίπεδα διακρίνονται εκτός των άλλων χώροι εστιατορίου, ιατρείου, επιστάτη, αποδυτηρίων, ντουζ, γραφείου εκπαιδευτικών, γραφείου διευθυντή, χειροτεχνίας, αποθήκης τροφίμων, γραφείων, καυστήρα.Το 1931 οι κύριες σχολικές αίθουσες διδασκαλίας (6 για κάθε σχολείο) είχαν εμβαδό 36 τ.μ. ύψος 3 μ., με 3 σειρές ξύλινων 2/θέσιων θρανίων, 8 σε κάθε σειρά με πρόβλεψη να φιλοξενήσουν για τα 2 σχολεία 500 μαθητές που προέρχονταν κυρίως από λαϊκά στρώματα που κατοικούσαν στην περιοχή Αρόης, Ταμπαχάνων και Μαρούδα, στην οποία λειτουργούν σήμερα 5 ακόμα δημοτικά Σχολεία (1ο, 15ο, 17ο, 20ο, 25ο). Στο σχολικό κτίριο Γλαράκη υπάρχει υπόγειο καταφύγιο, κλειστό, δυνάμει αξιοποιήσιμο σήμερα, με κατεύθυνση ΒΑ προς ΝΔ (Δανιηλίδος- 3ου Ορειβατικού) το οποίο σύμφωνα με σχετική Mελέτη του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας είναι ένα από τα 30 καταφύγια που ήταν σε χρήση το 1940. Τον Απρίλιο του 1941 χρησιμοποιήθηκε ως οχύρωμα με πολυβολείο στην προέλαση των Γερμανών. To 1941-1944 το σχολικό κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως αναρρωτήριο και αποθήκη πυρομαχικών από τους Ιταλούς. To 1947 φιλοξενήθηκαν στο συγκρότημα παιδιά από την αχαϊκή ύπαιθρο, ενώ ήταν σε εξέλιξη ο εμφύλιος. Το 1953-1955 φιλοξενήθηκαν στα σχολεία Γλαράκη οικογένειες σεισμοπαθών από το σεισμό του 1953 στην Κεφαλλονιά ενώ οι μαθητές του συγκροτήματος μεταστεγάστηκαν σε γειτονικά σχολεία.Το 2022 ολοκληρώθηκε η ενεργειακή αναβάθμιση και αυτονομία του σχολικού Συγκροτήματος Γλαράκη με δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 15.000 Κwh συνολικά για τα 2 σχολεία, με πρόγραμμα ΕΣΠΑ ύψους 1.100.000 ευρώ που εξασφάλισε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και υλοποίησε ο Δήμος Πατρέων.Στο Συγκρότημα τοποθετήθηκε από το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και λειτουργεί σύγχρονος σεισμογράφος. Δ. Καρατζά, Χ. Χαραλάμπους, Δ. Γκότση, Γ. Λύρα, Πάτρα, ονομάτων επίσκεψις, Έκδοση των εφημερίδων «Εθνικός Κήρυξ των Πατρών» και «Ημερήσιος Κήρυξ των Πατρών», Πάτρα 1995. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα "Γλαράκης". Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα "Σχολεία". Στέφανος Θωμόπουλος, Ιστορία της Πόλεως των Πατρών, Πάτρα 1950 (Προλογίζει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, τ. Πρωθυπουργός) «Πρόσωπα χρονιάς 2021. Εκπαίδευση - καινοτομία - 9ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών (Συγκρότημα Γλαράκη)» (βίντεο), youtube, στο κανάλι της εφ. Πελοπόννησος . Η ιστορία του 9ου Δημοτικού Σχολ. Πατρών "Γεώργιος Γλαράκης" (Βραβείο 7ου διεθνούς διαγων.ΕΚΕΔΙΣΥ )
|
Το σχολικό συγκρότημα Γλαράκη (διδακτήρια Γλαράκη) είναι το πρώτο σχολικό συγκρότημα Δημοτικών Σχολείων στην Πάτρα. Ιδρύθηκε το 1930 και βρίσκεται στην Άνω Πόλη. Χτίστηκε σε χώρο όπου παλαιότερα υπήρχε το Κτήμα Γεωργίου Γλαράκη και για το λόγο αυτό το σχολείο συνδέθηκε με το όνομα του Γλαράκη ο οποίος διετέλεσε Νομάρχης Αχαΐας και Ηλείας το 1833-1836.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%93%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Βαρύκεντρο τριγώνου
|
Έστω B M β {\displaystyle \mathrm {BM} _{\beta }} και Γ M γ {\displaystyle \mathrm {\Gamma M} _{\gamma }} οι διάμεσοι του τριγώνου και G ′ {\displaystyle \mathrm {G} '} το σημείο της τομής τους. Επίσης, θεωρούμε το σημείο A ′ {\displaystyle \mathrm {A} '} το συμμετρικό του A {\displaystyle \mathrm {A} } ως προς το G ′ {\displaystyle \mathrm {G} '} , και M ′ {\displaystyle \mathrm {M'} } το σημείο τομής του B Γ {\displaystyle \mathrm {B\Gamma } } με το A ′ G ′ {\displaystyle \mathrm {A'G'} } . Τα ευθύγραμμα τμήματα M B G ′ {\displaystyle {\rm {M_{B}G'}}} και B A ′ {\displaystyle {\rm {BA'}}} χωρίζουν τo A Γ {\displaystyle {\rm {A\Gamma }}} και G ′ A ′ {\displaystyle {\rm {G'A'}}} σε ίσα μέρη. Από το θεώρημα τομής του Θαλή, προκύπτει ότι M Γ G ′ / / B A ′ {\displaystyle {\rm {M_{\Gamma }G'//BA'}}} ,και αντίστοιχα για τα ευθύγραμμα τμήματα M Γ G ′ {\displaystyle {\rm {M_{\Gamma }G'}}} και Γ A ′ {\displaystyle {\rm {\Gamma A'}}} M B G ′ / / Γ A ′ {\displaystyle {\rm {M_{B}G'//\Gamma A'}}} .Επομένως, το τετράπλευρο B A ′ Γ G ′ {\displaystyle {\rm {BA'\Gamma G'}}} έχει τις απέναντι πλευρές του ανά δύο παράλληλες, άρα είναι παραλληλόγραμμο. Οι διαγώνιοι ενός παραλληλογράμμου διχοτομούνται, άρα M ′ {\displaystyle {\rm {M'}}} είναι το μέσο του B Γ {\displaystyle {\rm {B\Gamma }}} και άρα A M ′ {\displaystyle {\rm {AM'}}} η διάμεσος της κορυφής A {\displaystyle {\rm {A}}} . Επίσης, M ′ {\displaystyle {\rm {M'}}} το μέσο του G ′ A ′ {\displaystyle {\rm {G'A'}}} και άρα A G = 2 3 A M ′ {\displaystyle {\rm {AG={\tfrac {2}{3}}AM'}}} . ◻ {\displaystyle \square } Θεωρούμε ένα σημείο αναφοράς O {\displaystyle {\rm {O}}} και το σημείο O G → = 1 3 ⋅ ( O A → + O B → + O Γ → ) . {\displaystyle {\overrightarrow {\mathrm {OG} }}={\tfrac {1}{3}}\cdot ({\overrightarrow {\mathrm {OA} }}+{\overrightarrow {\mathrm {OB} }}+{\overrightarrow {\mathrm {O\Gamma } }}).} Θα δείξουμε ότι η προέκταση της A G {\displaystyle \mathrm {AG} } κατά 3 2 {\displaystyle {\tfrac {3}{2}}} είναι διάμεσος. O A → + 3 2 A G → = O A → + 1 2 ⋅ ( O A → + O B → + O Γ → ) − 3 2 O A → = 1 2 ( O B → + O Γ → ) , {\displaystyle {\overrightarrow {\mathrm {OA} }}+{\tfrac {3}{2}}{\overrightarrow {\mathrm {AG} }}={\overrightarrow {\mathrm {OA} }}+{\tfrac {1}{2}}\cdot ({\overrightarrow {\mathrm {OA} }}+{\overrightarrow {\mathrm {OB} }}+{\overrightarrow {\mathrm {O\Gamma } }})-{\frac {3}{2}}{\overrightarrow {\mathrm {OA} }}={\frac {1}{2}}({\overrightarrow {\mathrm {OB} }}+{\overrightarrow {\mathrm {O\Gamma } }}),} που είναι το μέσο του B Γ {\displaystyle \mathrm {B\Gamma } } . ◻ {\displaystyle \square } Από το αντίστροφο του θεωρήματος του Τσέβα προκύπτει ότι οι τρεις διάμεσοι A M A {\displaystyle {\rm {AM_{A}}}} , B M B {\displaystyle {\rm {BM_{B}}}} και Γ M Γ {\displaystyle {\rm {\Gamma M_{\Gamma }}}} συντρέχουν, καθώς B M A Γ M A ⋅ Γ M B A M B ⋅ A M Γ B M Γ = 1 2 α 1 2 α ⋅ 1 2 β 1 2 β ⋅ 1 2 γ 1 2 γ = 1 ⋅ 1 ⋅ 1 = 1 {\displaystyle {\rm {{\frac {BM_{A}}{\Gamma M_{A}}}\cdot {\frac {\Gamma M_{B}}{AM_{B}}}\cdot {\frac {AM_{\Gamma }}{BM_{\Gamma }}}={\frac {{\tfrac {1}{2}}\alpha }{{\tfrac {1}{2}}\alpha }}\cdot {\frac {{\tfrac {1}{2}}\beta }{{\tfrac {1}{2}}\beta }}\cdot {\frac {{\tfrac {1}{2}}\gamma }{{\tfrac {1}{2}}\gamma }}=1\cdot 1\cdot 1=1}}} . Κάποιες από τις κυριότερες ιδιότητες του βαρύκεντρου είναι οι εξής: Το βαρύκεντρο χωρίζει τις διαμέσους σε δύο ευθύγραμμα τμήματα με λόγο 2 : 1 {\displaystyle 2:1} , δηλαδή A G = 2 ⋅ G M A {\displaystyle {\rm {AG=2\cdot GM_{A}}}} . Οι συντεταγμένες του βαρύκεντρου δίνονται από τον μέσο όρο των συντεταγμένων των τριών κορυφών του τριγώνου: ( G x , G y ) = ( 1 3 ⋅ ( A x + B x + Γ x ) , 1 3 ⋅ ( A y + B y + Γ y ) ) . {\displaystyle (G_{x},G_{y})=\left({\tfrac {1}{3}}\cdot (\mathrm {A} _{x}+\mathrm {B} _{x}+\mathrm {\Gamma } _{x}),{\tfrac {1}{3}}\cdot (\mathrm {A} _{y}+\mathrm {B} _{y}+\mathrm {\Gamma } _{y})\right).} (Θεώρημα Πάππου) Έστω ϵ {\displaystyle \epsilon } μία ευθεία στο επίπεδο που δεν έχει κοινά σημεία με το A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } . Τότε η απόσταση του βαρύκεντρου από την ϵ {\displaystyle \epsilon } είναι ο αριθμητικός μέσος των αποστάσεων των τριών κορυφών από την ϵ {\displaystyle \epsilon } . (Ευθεία του Όιλερ) Έστω O {\displaystyle \mathrm {O} } το περίκεντρο, H {\displaystyle \mathrm {H} } το ορθόκεντρο του τριγώνου A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } . Τότε τα G , H , O {\displaystyle \mathrm {G} ,\mathrm {H} ,\mathrm {O} } είναι συνευθειακά και H G = 2 ⋅ O G {\displaystyle \mathrm {HG} =2\cdot \mathrm {OG} } . (Σχέση του Λάιμπνιτς) Έστω M {\displaystyle \mathrm {M} } ένα τυχόν σημείο του επιπέδου. Τότε, M A 2 + M B 2 + M Γ 2 = 3 ⋅ M G 2 + 1 3 ⋅ ( α 2 + β 2 + γ 2 ) . {\displaystyle \mathrm {MA} ^{2}+\mathrm {MB} ^{2}+\mathrm {M\Gamma } ^{2}=3\cdot \mathrm {MG} ^{2}+{\frac {1}{3}}\cdot (\alpha ^{2}+\beta ^{2}+\gamma ^{2}).} Το συμπληρωματικό τρίγωνο M A M B M Γ {\displaystyle {\rm {M_{A}M_{B}M_{\Gamma }}}} έχει τις ίδιες διαμέσους και το ίδιο βαρύκεντρο με το τρίγωνο A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } . Διάμεσος (γεωμετρία) Ορθόκεντρο τριγώνου Περίκεντρο τριγώνου Έγκεντρο τριγώνου
|
Στην γεωμετρία, το βαρύκεντρο (ή κέντρο βάρους) ενός τριγώνου είναι το σημείο του τριγώνου όπου διέρχονται οι τρεις διάμεσοί του. Πιο συγκεκριμένα:Σε ένα τρίγωνο A B Γ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } } , οι τρεις διάμεσοι A M A , B M B , Γ M Γ {\displaystyle {\rm {AM_{A},BM_{B},\Gamma M_{\Gamma }}}} διέρχονται από το ίδιο σημείο G {\displaystyle \mathrm {G} } . Επιπλέον ισχύει ότι A G = 2 3 A M A {\displaystyle {\rm {AG={\tfrac {2}{3}}AM_{A}\quad }}} , B G = 2 3 B M B {\displaystyle {\rm {BG={\tfrac {2}{3}}BM_{B}\quad }}} και Γ G = 2 3 Γ M Γ {\displaystyle \quad {\rm {\Gamma G={\tfrac {2}{3}}\Gamma M_{\Gamma }}}} .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Άγιος Νικόλαος Αιγίου
|
Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό καθώς αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 19/03/1961, όταν και προσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Αιγίου ακολουθώντας έκτοτε όλες τις διοικητικές μεταβολές του. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Αγίου Νικολάου Αιγίου. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/06/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου/Κοινότητας Αιγίου/Αιγιέων (1835-2010). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/06/2018.
|
Ο Άγιος Νικόλαος είναι μικρός πεδινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Κοινότητας Αιγίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Αιγίου ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Αιγίου. Το χωριό βρίσκεται κτισμένο σε υψόμετρο 165 μέτρων περίπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Kate
|
Το πρόγραμμα παρέχει λειτουργικότητα παρόμοια με αυτή των περισσοτέρων του είδους του, όπως η αυτόματη συμπλήρωση λέξεων, η εύρεση και αντικατάσταση κειμένου και ο ορθογραφικός έλεγχος. Επιπλέον έχει δοθεί έμφαση σε δυνατότητες που διευκολύνουν σημαντικά την συγγραφή πηγαίου κώδικα. Υποστηρίζεται σήμανση συντακτικού (αγγλ. syntax highlighting) για περισσότερα από 200 είδη αρχείων. Οι δυνατότητες σήμανσης συντακτικού μπορούν να επεκταθούν με χρήση αρχείων XML. Επίσης είναι δυνατή η αυτόματη ανίχνευση της κωδικοποίησης χαρακτήρων ενός αρχείου καθώς και η εύρεση και αντικατάσταση κειμένου με χρήση κανονικών εκφράσεων (regular expressions). Στις υποστηριζόμενες κωδικοποιήσεις συγκαταλέγονται οι UTF-8, UTF-16 και ASCII. Το Kate έχει επίσης δυνατότητα προσομοίωσης του γνωστού επεξεργαστή απλού κειμένου vi.Το πρόγραμμα μπορεί να ανοίξει και να αποθηκεύσει όλους τους τύπους αρχείων που υποστηρίζονται από την βιβλιοθήκη συστήματος KIO, συμπεριλαμβανομένων των HTTP, FTP, SSH, SMB και WebDAV. Είναι επίσης δυνατή η ενσωμάτωση του τερματικού Konsole χάρη στις τεχνολογίες του KPart. Το ίδιο το Kate δεν είναι παρά το γραφικό περιβάλλον που έχει υλοποιηθεί γύρω από το module επεξεργασίας κειμένου, που είναι γνωστό ως katepart και αποτελεί επίσης μέρος του KPart. Η λειτουργικότητα του προγράμματος μπορεί να επεκταθεί με την χρήση προσθέτων (αγγλ. plug-in) και την χρήση script σε Javascript. Κατάλογος προγραμμάτων του KDE KWrite gedit Leafpad Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) Η σελίδα του προγράμματος στο KDE-Apps.org (Αγγλικά)
|
Το Kate (ακρώνυμο που σημαίνει KDE Advanced Text Editor) είναι ένας επεξεργαστής απλού κειμένου (αγγλ. text editor) με προηγμένα χαρακτηριστικά, κυρίως όσον αφορά την σύνταξη πηγαίου κώδικα. Αποτελεί μέρος του πακέτου λογισμικού του KDE και είναι αδειοδοτημένο με την GNU Lesser General Public License (LGPL).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Kate
|
Μεράλ Ακσενέρ
|
Η Μεράλ Ακσενέρ γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1956, στη γειτονιά Γκιούντογντου του Ιζμίτ του Κοτζαελί. Ο πατέρας της Ταχίρ Ομέρ και η μητέρα της Σιντίκα είναι Μουσουλμάνοι των Βαλκανίων από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων που έφυγαν από την Ελλάδα για να εγκατασταθούν στην Τουρκία το 1923.Σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο χώρο των Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, εκπονώντας διδακτορική διατριβή στην ιστορία. Στη συνέχεια εργάστηκε ως λέκτορας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Γιλντίζ, στο Πανεπιστήμιο του Κοτζαελί και το Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, πριν μπει στην πολιτική. Η Ακσενέρ έχει περιγραφεί ως ευσεβής Μουσουλμάνα που προσεύχεται τακτικά. Είναι γνωστή στους υποστηρικτές της ως "Ασένα", από τη μυθική λύκαινα. Η πολιτική της σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1994 όταν, παραιτούμενη από τη θέση της στο Πανεπιστήμιο, δέχτηκε την πρόσκληση από μέρους του Κόμματος του Ορθού Δρόμου / DYP, και έθεσε υποψηφιότητα για την θέση του δημάρχου της Επαρχίας Κοτζάελι στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου του ίδιου έτους. Αν και δεν κατάφερε να εκλεγεί, ωστόσο η γνωριμία της με την Πρόεδρο του κόμματος και Πρωθυπουργό Τανσού Τσιλέρ τη βοήθησε στην εξέλιξη της καριέρας της. Αφού έγινε πρόεδρος του προσωπικού ιδρύματος της Πρωθυπουργού για τις χήρες των πεσόντων αξιωματικών και πρόεδρος του γυναικείου τμήματος του DYP, το 1995 εκλέγεται και βουλευτής. Στην κυβέρνηση συνασπισμού που δημιουργήθηκε μετά την ήττα της Τσιλέρ, μεταξύ DYP και RP, η Ακσενάρ έγινε Υπουργός των Εσωτερικών από τις 8 Νοεμβρίου 1996 έως τις 30 Ιουνίου 1997, σε αντικατάσταση του Μεχμέτ Αγάρ, ο οποίος παραιτήθηκε, ως αποτέλεσμα της συμμετοχής του στο σκάνδαλο Σουσουρλούκ. Η Ακσενάρ ηγήθηκε της προσπάθειας να απομονωθούν τα στελέχη των υπηρεσιών Ασφαλειας που είχαν δεσμούς με συμμορίες παρανόμων. Γι' αυτό το σκοπό απέλυσε αρκετούς αξιωματούχους ακόμα και τον αρχηγό της Αστυνομίας της Κωνσταντινούπολης. Η Ακσενέρ επανεξελέγη στο κοινοβούλιο στις γενικές εκλογές του 1999 ως εκπρόσωπος της Επαρχίας Κοτζαελί. Ωστόσο, πολύ σύντομα και λόγω της μείωσης της εκλογικής επιρροής του DYP, αμφισβήτησε την Τσιλέρ, σχηματίζοντας εσωτερική αντιπολίτευση με μερικούς ακόμα βουλευτές. Τον Ιούλιο του 2001 εντάχτηκε στο κόμμα του Ερντογάν, για να το εγκαταλείψει ένα μήνα αργότερα, και να ενταχτεί στο MHP. Η Ακσενάρ επανεξελέγη στις εκλογές του 2007 και του 2011, αντιπροσωπεύοντας την Επαρχία Κωνσταντινούπολης. Η Ακσενάρ δεν κατάφερε ποτέ να προσεγγίσει τον στενό πυρήνα γύρω από τον ηγέτη του MHP, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, και όταν ο τελευταίος προσεταιρίζεται τον Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, η Ακσενέρ που κατηγορήθηκε για διασυνδέσεις με τους πραξικοπηματίες, εκδιώκεται από το κόμμα. Ανακοίνωσε την ίδρυση του Καλού Κόμματος στις 25 Οκτωβρίου 2017, με το οποίο διεκδίκησε την Προεδρία της χώρας, στις εκλογές του 2018. Τελικά, κατετάγη 4η, με 3.649.030 ψήφους και 7,29% Προφίλ στο Twitter
|
Η Μεράλ Ακσενέρ (18 Ιουλίου 1956, τουρκικά: Meral Akşener) είναι Τουρκάλα πολιτικός. Υπηρέτησε ως Υπουργός Εσωτερικών και αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου. Το 2016, ηγήθηκε της αντιπολίτευσης μέσα στο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) εναντίον του ηγέτη Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Στις 25 Οκτωβρίου 2017, ίδρυσε το Καλό Κόμμα, του οποίου είναι ηγέτιδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BB_%CE%91%CE%BA%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%81
|
Γιώργος Καραϊβάζ
|
Γεννήθηκε το 1968 στην Καλλίφυτο του νομού Δράμας, όπου και μεγάλωσε. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Η πρώτη του εργασία, στη δημοσιογραφική του καριέρα, ήταν στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» το 1989, στην οποία εργάστηκε μέχρι το 1996, ως αστυνομικός συντάκτης. Στη συνέχεια απασχολήθηκε επίσης στο αστυνομικό ρεπορτάζ, σε διάφορα μέσα ενημέρωσης, όπως στον Ρ/Σ «ΠΛΑΝΕΤ», σε τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, και στην εφημερίδα «Εξουσία». Για πολλά χρόνια υπήρξε συνεργάτης - αστυνομικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό «ANTENNA» (ως το έτος 2017). Επίσης, είχε δημιουργήσει και τη δική του ενημερωτική ιστοσελίδα Bloko, με θεματολογία σχετική με το αστυνομικό ρεπορτάζ. Ήταν νυμφευμένος και πατέρας ενός παιδιού. Ο Καραϊβάζ υπήρξε επίσης συνεργάτης της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος. Ο Γιώργος Καραϊβάζ δολοφονήθηκε στις 9 Απριλίου 2021, έξω από το σπίτι του στον Άλιμο, από δύο άτομα που επέβαιναν σε δίκυκλο. Οι πρώτες ενδείξεις αναφέρουν ότι πρόκειται για στυγνή δολοφονία από το οργανωμένο έγκλημα (βλ. συμβόλαιο θανάτου). Ανακοινώσεις για τη δολοφονία του Γ. Καραϊβάζ έκαναν όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως επίσης και η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία ανέφερε ότι η δολοφονία ενός δημοσιογράφου σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι μια απεχθής και δειλή πράξη και εξέφρασε την ελπίδα να βρεθούν σύντομα οι δράστες. Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα σε έκθεσή τους αναφέρουν ότι ο Καραϊβάζ δολοφονήθηκε μετά από ρεπορτάζ για ομάδα εγκληματιών και αστυνομικών που φέρεται να εκβιάζουν νυχτερινά μαγαζιά για χρήματα σε αντάλλαγμα προστασίας.Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής του Καραϊβάζ, το αυτοκίνητό του καθώς και το κινητό του τηλέφωνο είχαν σταλεί στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών. Με δεδομένο ότι ο δολοφονηθείς ήταν δραστήριος δημοσιογράφος, οι αστυνομικοί θεωρούν πιθανό να ανασύρουν στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στα ίχνη των φυσικών κυρίως όμως των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας. Οι ερευνητές της Ασφάλειας φέρονται να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη δολοφονία του Καραϊβάζ συμμετείχαν δύο ομάδες δραστών. Η πρώτη παρακολουθούσε τον δημοσιογράφο κατά την έξοδο του από τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σταθμού Star και ενημέρωσε για τις κινήσεις του την ομάδα των εκτελεστών.Για την εξιχνίαση της δολοφονίας οι έρευνες της αστυνομίας στράφηκαν στις τηλεφωνικές κλήσεις των δύο εκτελεστών με τους τσιλιαδόρους – συνεργούς τους και στα τρία βίντεο από κάμερες ασφαλείας, στα οποία οι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι εμφανίζονται να ελέγχουν τα στενά γύρω από την οδό Θέμου Άννινου, πριν εκτελέσουν το συμβόλαιο θανάτου. Οι έρευνες επίσης επικεντρώθηκαν στις επαφές του Καραϊβάζ με πηγές από τον υπόκοσμο και στα ρεπορτάζ που δημοσίευε στην ιστοσελίδα bloko.gr.Στις 28 Απριλίου 2023, δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Καραϊβάζ, η αστυνομία προχώρησε σε δύο συλλήψεις ημεδαπών ηλικίας 40 και 48 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι φέρονται να είχαν υποστηρικτικό ρόλο στη δολοφονία.Οι δύο συλληφθέντες, μετά τις πολύωρες απολογίες τους στον ανακριτή, και με την σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα, κρίθηκαν προφυλακιστέοι.
|
Ο Γιώργος Καραϊβάζ (Καλλίφυτος Δράμας, 27 Νοεμβρίου 1968 - Άλιμος, 9 Απριλίου 2021) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, πρώην αστυνομικός συντάκτης του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤ1 και μέχρι πρότινος δημοσιογράφος - συνεργάτης του τηλεοπτικού σταθμού Star Channel.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%B2%CE%AC%CE%B6
|
Πόλι Περέτ
|
Η Perrette γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1969 στη Νέα Ορλεάνη και μεγάλωσε στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει ζήσει στη Γεωργία, στην Αλαμπάμα, στο Τενεσί, στη Βόρεια Καρολίνα, στη Νότια Καρολίνα, στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσεϊ και στην Καλιφόρνια. Σε μια συνέντευξη του 2011 ομολόγησε ότι στις αρχικές φιλοδοξίες της ήταν να εργαστεί με τα ζώα, να είναι σε rock' n roll μπάντα ή να είναι πράκτορας του FBI. Παρευρέθηκε στο κρατικό πανεπιστήμιο της Βαλντόστα, στη Τζόρτζια, όπου σπούδασε ποινικό δίκαιο, και αργότερα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει στο John Jay College of Criminal Justice. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Νέα Υόρκη κρατούσε μια ποικιλία των θέσεων εργασίας. Εργάστηκε επίσης ως μαγείρισσα σε εστιατόριο κρουαζιέρας στο Μανχάταν. Η Περέτ έχει εργαστεί αρκετά χρόνια στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, κάνοντας κυρίως διαφημίσεις, φωνητικές εκπομπές, μουσικά βίντεο και ταινίες μικρού μήκους. Επίσης έχει εργαστεί ως μπαργούμαν στη Νέα Υόρκη. Δούλευε σε διάφορες περίεργες δουλειές στη Νέα Υόρκη ότι ένας φίλος την παρουσίασε σε έναν διευθυντή διαφημιστικών γραφείων. Από τότε, σύμφωνα με την Περέτ, "άρχισα να κάνω διαφημίσεις σαν τρελή!" Αυτό οδήγησε την μετακίνησή της στο Λος Άντζελες, όπου έκανε πολλές εμφανίσεις. Το 2001 εισήχθη στην σεζόν 2 του Special Unit 2, παίζοντας την Alice Cramer, το πρόσωπο δημοσίων σχέσεων της Μονάδας. Έπειτα προσγειώθηκε στον σημερινό της ρόλο, παίζοντας την Abby Sciuto, μια εκκεντρική εγκληματολόγο επιστήμονα στο NCIS. Οι αρχικές εμφανίσεις της ως χαρακτήρα ήταν σε δύο επεισόδια του JAG που προβλήθηκαν την άνοιξη του 2003. Από τότε εμφανίστηκε ως Abby σε δύο επεισόδια του NCIS: Los Angeles, καθώς και ένα επεισόδιο του NCIS: New Orleans το 2014. Εμφανίστηκε επίσης ως σερβιτόρα στο Cafe Nervosa στη σειρά Frasier κατά τη διάρκεια της σεζόν 4 (στο επεισόδιο "Three Dates and a Break Up"), και αργότερα φιλοξένησε στην πρώτη σεζόν στη σειρά 24. Έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες, όπως το "Σήμα Κινδύνου" και "Σχεδόν Διάσημοι". Εκτός από τη δουλειά της, η Περέτ είναι ποιήτρια, συγγραφέας (η σύντομη ιστορία της "Cheers ..."), φωτογράφος και καλλιτέχνης ομιλίας, Είναι εραστής της μουσικής κάθε είδους και ένας παθιασμένος υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωμάτων. Το 2007 ξεκίνησε την παραγωγή σε ένα ντοκιμαντέρ για τον πληρεξούσιο πολιτικών δικαιωμάτων των ΗΠΑ και τον συντάκτη Mark Lane. Με τίτλο Citizen Lane, ολοκληρώθηκε το 2013. Σε μια συνέντευξη του 2005 με τον Craig Ferguson, οικοδεσπότη του The Late, Late Show, η Περέτ δήλωσε ότι έχει δια βίου μάσηση. Ήταν σπουδάστρια στην κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την επιστήμη του εγκλήματος. Ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της στην επιστήμη του εγκλήματος πριν καταλήξει στη βιομηχανία ψυχαγωγίας. Τώρα παίζει μια εγκληματολόγο επιστήμονα, τον προηγούμενο στόχο της σταδιοδρομίας της. Η Perrette άρχισε να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές διαφημίσεις για το Expedia.com στα τέλη του 2010. Έκανε την εμφάνισή της ως κριτής για την τέταρτη σεζόν, το επεισόδιο έξι της Drap Race του Ρου Πολ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pauley Perrette στο Wikimedia Commons
|
H Πόλι Περέτ (αγγλικά: Pauley Perrette) είναι μια Αμερικανή ηθοποιός, γνωστή για το ρόλο της Abby Sciuto στην τηλεοπτική σειρά NCIS. Είναι επίσης συγγραφέας, τραγουδίστρια και επιχειρηματίας. Είναι επίσης συνιδιοκτήτρια το "Donna Bell' s Bake Shop» στο Μανχάταν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B9_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%84
|
Κώδικας Βα Ντίντσι
|
Ο Ζακ Σονάρ, διακεκριμένος κριτικός έργων τέχνης, βρίσκει φριχτό θάνατο στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Ένας μπακαλιάρος (cod στα Αγγλικά) μήκους ενός μέτρου σφηνώνεται δια της βίας στον οισοφάγο του. Πίσω από τη δολοφονία πιστεύεται ότι κρύβεται η μυστική οργάνωση Conspiratus Opi Dei. (C.O.D.) στην οποία υπήρξαν μέλη μεταξύ άλλων ο Αλ Καπόνε και ο Μπιλ Γκέιτς. Η βρετανική αστυνομία ζητάει τη συνδρομή του Ρόμπερτ Ντάγκλον, του σπουδαιότερου αναγραμματολόγου και ειδικού μελετητή κωδίκων για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Στον τόπο του εγκλήματος γνωρίζεται με την Σοφί Νουντιβό και αρχίζουν να εξιχνιάζουν το έγκλημα καταλήγοντας στην ανακάλυψη της άγνωστης αδερφής του Λεονάρντο ντα Βίντσι Έντνας (της οποίας τα έργα αντέγραφε ο μεγάλος ζωγράφος), του μυστικού που κρύβει η Μόνα Λίζα (όχι του Λεονάρντο ντα Βίντσι της αδερφής του), την ισοδυναμία μεταξύ θεού-μπακαλιάρου (God-Cod), την σχέση του Ιησού Χριστού με ένα είδος εξελιγμένων μπακαλιάρων του αρκτικού ωκεανού και την πραγματική ερμηνεία του πρωτοχριστιανικού ιδεογράμματος ΙΧΘΥΣ. Αυτά και άλλα πολλά που, όπως διατείνεται ο συγγραφέας, δεν θα αφήσουν καμία θρησκεία όρθια.
|
Ο Kώδικας Βα Ντίντσι (The Va Dinci Cod) είναι μια παρωδία του μπέστ σέλλερ Κώδικας Ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν. Συγγράφηκε από τον Βρετανό κωμικό Άνταμ Ρόμπερτς υπό το ψευδώνυμο Don Brine. Το βιβλίο ακολουθεί την πλοκή του Κώδικα Ντα Βίντσι και δεν αφήνει "ασχολίαστο" τον υπέρ το δέον περιγραφικό λόγο του Ντάν Μπράουν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Μοσάντ
|
Τον Ιούλιο του 1949 ο Ρουβέν Σιλόα, στενός συνεργάτης του Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, πρότεινε την ίδρυση μιας κεντρικής υπηρεσίας για την οργάνωση και επίβλεψη των δραστηριοτήτων συγκέντρωσης πληροφοριών και ασφάλειας της χώρας. Στις 13 Δεκεμβρίου 1949 ο Μπεν Γκουριόν διέταξε την ίδρυση ενός "Ινστιτούτου Συνεργασίας" που να επιβλέπει το πολιτικό τμήμα και να διευθύνει την εσωτερική ασφάλεια και τις διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών. Αυτή θεωρείται και η ημερομηνία ίδρυσης της Μοσάντ. Η Μοσάντ ξεκίνησε υπό τη διεύθυνση του ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών. Το Μάρτιο του 1951 ο Μπεν Γκουριόν, με σκοπό την ενίσχυση των δραστηριοτήτων της και την ένωση όλων των υπηρεσιών συγκέντρωσης ξένων πληροφοριών, διέταξε την αναδιοργάνωση της υπηρεσίας. Μια ανεξάρτητη, κεντρική αρχή δημιουργήθηκε για να χειρίζεται όλες τις δραστηριότητες συγκέντρωσης ξένων πληροφοριών. Αυτή η αρχή αποκαλείται απλά Αρχή και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της Μοσάντ. Τότε ανεξαρτητοποιήθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών και βρίσκεται υπό την απευθείας εποπτεία του Πρωθυπουργού. Το 1959 έφερε τον Άντολφ Άιχμαν για να δικαστεί στο Ισραήλ. Στη δεκαετία του 1970 η Μοσάντ μαζί με την ΜΙΤ (αντίστοιχη της Τουρκίας) και την περιβόητη Σαβάκ (της Περσίας) δημιούργησαν κοινή συνεργασία που είχε ονομασθεί Τριντέντ (= Τρίαινα) διά της οποίας μέλη της Μοσάντ εισχώρησαν επίσημα στις άλλες δύο χώρες για κοινή συνεργασία και πληρέστερη ανάπτυξη πληροφοριακών δικτύων. Τον Οκτώβριο του 2023, επικρίθηκε εντός και εκτός Ισραήλ για τη μη έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρησή της σχετικά με την οργανωμένη επίθεση της Χαμάς, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου. CIA Κατάλογος υπηρεσιών πληροφοριών Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών Επίσημος ιστότοπος της Mossad FAS Mossad page
|
Η Μοσάντ (εβραϊκά: הַמוֹסָד προφέρεται: [ha moˈsad], αραβικά: الموساد το Ινστιτούτο), επισήμως Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών (εβραϊκά: המוסד למודיעין ולתפקידים מיוחדים, προφέρεται: Ha-Mossad le-Modi'in ule-Tafkidim Meyuhadim, αραβικά: الموساد للاستخبارات والمهام الخاصة, προφέρεται: al-Mōsād lil-Istikhbārāt wal-Mahāmm al-Khāṣṣah), είναι η κύρια οργάνωση συγκέντρωσης και ανάλυσης πληροφοριών του Ισραήλ. Επίσης, έχει παραστρατιωτικές (συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών δολοφονιών) και αντιτρομοκρατικές αρμοδιότητες. Ο ετήσιος προϋπολογισμός της υπολογίζεται σε περίπου 2,73 δισεκατομμύρια δολάρια και εκτιμάται ότι απασχολεί άμεσα περίπου 7.000 άτομα, καθιστώντας την σημαντικότερη οργάνωση κατασκοπείας στον κόσμο. Επειδή κανένας νόμος δεν ορίζει τον σκοπό, τους στόχους, τους ρόλους, τις αποστολές, τις εξουσίες ή τον προϋπολογισμό της, και επειδή είναι απαλλαγμένη από τους συνταγματικούς νόμους του κράτους του Ισραήλ, η Μοσάντ έχει χαρακτηριστεί βαθύ κράτος. Αντίστοιχες υπηρεσίες άλλων χωρών είναι η CIA των Ηνωμένων Πολιτειών, η SIS του Ηνωμένου Βασιλείου, η ΜΙΤ της Τουρκίας, η FSB της Ρωσίας και η ΕΥΠ της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84
|
Άννα της Κωνσταντινούπολης
|
Ο παππούς της από την πλευρά της μητέρας της, Στυλιανός Ζαούτζης (ή Στυλιανός Τζαουτζής) ήταν αρμενικής καταγωγής. Ήταν δημόσιος υπάλληλος υπό τον Βασίλειο Α΄ και άσκησε πιέσεις για την απελευθέρωση τού Λέοντα (ΣΤ΄) από τη φυλακή. Τότε ο μελλοντικός αυτοκράτορας Λέων (ΣΤ΄) και η Ζωή είχαν ήδη σχέση. Ο Στυλιανός έλαβε από τον Λέοντα ΣΤ΄ τον τιμητικό τίτλο τού βασιλικού, που ισοδυναμούσε με τον τίτλο τού πνευματικού πατέρα τού Αυτοκράτορα . Επίσης ήταν νομικός σύμβουλος τού βασιλιά . Ήλπιζε ότι η κόρη του Ζωή θα γινόταν αυτοκράτειρα Η Ζωή περιγράφεται ότι είχε εξαιρετική ομορφιά Τότε ήταν ακόμη παλλακίδα τού Αυτοκράτορα. Η Ζωή αναγκάστηκε να παντρευτεί έναν άλλο άνδρα, τον Θόδωρο Γκουζουνιάτη. Ο Λέων ΣΤ΄ υποχρεώθηκε να παντρευτεί τη Θεοφανώ από τον πατέρα του Bασίλειο Α΄ . Ωστόσο, οι δύο εραστές είχαν ακόμη μία κόρη, την Άννα, γύρω στο 888 κατά τη διάρκεια των αντίστοιχων γάμων τους. Η Ζωή έγινε ύποπτη ότι διέταξε τη δολοφονία τού συζύγου της, Θεόδωρου Γκουζουνιάτη, καθώς και της αυτοκράτειρας Θεοφανούς. Τα κύρια κίνητρα της Zωής ήταν ότι θέλει να νομιμοποιήσει τη σχέση της με τον Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ και έτσι να δώσει στην κόρη τους, Άννα, τον τίτλο της αυτοκράτειρας. Αυτό δημιούργησε ένα σκάνδαλο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εμπόδισε τον γάμο της Zωής και τού Λέοντα ΣΤ΄ . Ωστόσο, το ακριβές έτος αυτού τού γάμου τους παραμένει ασαφές. Ο γάμος αποφασίστηκε το 895 και έγινε το 898. Η Zωή απεβίωσε το επόμενο έτος . Αυτό θα επιτρέψει στην Άννα να στεφθεί αυτοκράτειρα μετά το τέλος εκείνης Άλλοι συγγραφείς χρονολογούν την απόφαση και τον δεύτερο γάμο της Θεοφανούς στο 894. Όσο για το τέλος της Ζωής, το θέτουν το 896. Στη συνέχεια, η Άννα θεωρούν ότι έγινε αυγούστα το 896. Συνοψίζοντας, μετά το τέλος της πρώτης του συζύγου, ο Λέων ΣΤ΄ νυμφεύεται την επί χρόνια παλλακίδα του Ζωή. Ο γάμος τους διαρκεί μεταξύ ενός ή δύο ετών και μετά η Zωή αποβιώνει. Δεδομένου ότι ο νόμος απαγορεύει τον τρίτο γάμο, ο Αυτοκράτορας δεν έχει άλλη επιλογή από το να διορίσει την Άννα, την κόρη του, ως αυτοκράτειρα. Πριν από την ηλικία των επτά, τα παιδιά ήταν ευθύνη της μητέρας τους, έτσι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η Άννα να μεγάλωσε με τη μητέρα της μέχρι αυτή την ηλικία. Έπειτα, ξεκίνησε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή της, όπως επιβάλλει η βυζαντινή συνήθεια . Έπρεπε να μάθει ανάγνωση και γραφή μέσα από τη μελέτη θρησκευτικών κειμένων και αυτό της έδωσε τα θεμέλια τού Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Μάλλον η εκπαίδευσή της γίνεται σε ιδιωτικό και επί πληρωμή σχολείο. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση διαρκούσε κατά μέσο όρο από 4 έως 5 χρόνια . Με το τέλος της συζύγου του Ζωής το 899 ή το 896, ο Λέων ΣΤ΄ δεν μπόρεσε να ξανανυμφευτεί για τρίτη φορά. Η Άννα ονομάστηκε αυγούστα, που σημαίνει ότι γίνεται η αυτοκράτειρα, ένας σημαντικός ρόλος στην Αυτοκρατορία. Πράγματι, η βυζαντινή κοινωνία έδινε μεγάλη σημασία στην αυτοκράτειρα. Είχε επιρροή σε πολιτικά και κυβερνητικά θέματα. Μερικές από αυτές, χάρη στην ομορφιά τους ή την ανώτερη ευφυΐα τους, μπόρεσαν να ασκήσουν μεγάλη επιρροή στους συζύγους τους, καθώς και στις πολιτικές της Αυτοκρατορίας . Η αυγούστα ζούσε στον αυτοκρατορικό γυναικωνίτη, όπου είχε όλες τις ανέσεις. Είχε στη διάθεσή της πολλούς υπηρέτες για να εκπληρώσουν κάθε της επιθυμία . Οι τελευταίοι έπρεπε να είναι πιστοί στην αυτοκράτειρά τους . Η φροντίδα της ομορφιάς και της περιποίησης της ήταν η κύρια δραστηριότητά τους στον γυναικωνίτη. Για παράδειγμα, η Θεοδώρα έκανε αρκετά συχνά μπάνιο, για να διατηρήσει την ομορφιά της. Οι περισσότερες αυτοκράτειρες περιγράφονται ως ευσεβείς. Συμμετείχαν στη λατρευτική ζωή, είχαν πολύωρες συνομιλίες με μοναχούς, κάτι που καταλάμβανε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της. Κάποιες έκαναν κύκλους ανάγνωσης και φαίνεται να εκτιμούσαν την καλή γραμματεία. Αυτές οι γυναίκες είχαν καλή εκπαίδευση. Άλλοι, όπως η Θεοδώρα, χρησιμοποιούσαν γελωτοποιούς για να διασκεδάσουν. Ο γυναικωνίτης ήταν επίσης ένας τόπος για κουτσομπολιά και αυλικές δολοπλοκίες . Η αυγούστα έχει επίσης μία προσωπική περιουσία, την οποία μπορούσε να διαθέτει όπως ήθελε. Πολύ συχνά, ο βασιλιάς δεν ήξερε τι κάνει η αυτοκράτειρα με τις επενδύσεις των χρημάτων της. Επιπλέον, ο γυναικωνίτης μπορούσε να αποτελέσει σκηνή πολλών σκευωριών, όπως αυτή κατά τού Νικηφόρου Β΄ Φωκά . Η αυτοκράτειρα έχει σημαντικό ρόλο έξω από τον γυναικωνίτη. Πράγματι, συνόδευε τον Αυτοκράτορα κατά τις επίσημες επισκέψεις του ή για αυλικές τελετές. Χωρίς την παρουσία της αυγούστας ήταν αδύνατο να εορταστεί μία επίσημη αργία . Βοηθούσε τον σύζυγό της να ετοιμάσει μία εορτή, όταν μία ξένη πριγκίπισσα επισκεπτόταν το παλάτι Καλούσε τις πριγκίπισσες να φάνε στα ιδιόκτητα διαμερίσματά της και τις πλημμύριζε με δώρα. Είναι ένας τρόπος συμμετοχής στην εξωτερική πολιτική . Για να είναι κάποια αυγούστα, έπρεπε γενικά να ήταν παντρεμένη με τον ηγέτη της Αυτοκρατορίας. Ωστόσο δεν είναι ο γάμος, που της έδινε τον τίτλο της. Πράγματι, έπρεπε πρώτα να στεφθεί σε μία πολύ επίσημη και περίπλοκη τελετή . Αυτή η στέψη έδινε στη μέλλουσα σύζυγο τη δύναμη και την επιρροή της στον Αυτοκράτορα. Έπειτα ακολουθούσε ο γάμος ανάμεσα σε αυτήν και τον Αυτοκράτορα. Η περίπτωση της Άννας είναι ιδιαίτερη. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Λέοντα ΣΤ΄, στον πατέρα της Άννας απαγορεύτηκε ο τρίτος γάμος, με την απειλή της επιβολής βαριών κανονικών κυρώσεων. Ο Λέων ΣΤ΄ είχε εκδώσει αυτό το διάταγμα, ενώ η πρώτη του σύζυγος ήταν ακόμη ζωντανή . Ο κανόνας αυτός έγινε σεβαστός, αφού ο κλήρος βρισκόταν κοντά στη βυζαντινή εξουσία. Έτσι μετά το τέλος της δεύτερης συζύγου του, ο Αυτοκράτορας δεν μπορούσε να παντρευτεί για τρίτη φορά. Αλλά η Αυτοκρατορία χρειαζόταν μία αυγούστα. Διόρισε λοιπόν την Άννα ως αυτοκράτειρα. Όντας αυγούστα, η νεαρή Άννα θα είχε πολλή δύναμη. Ακολουθεί ένα παράδειγμα, που δείχνει την έκταση της δύναμης της αυτοκράτειρας: το 491, όταν απεβίωσε ο αυτοκράτορας Ζήνων, η χήρα του αυτοκράτειρα Αριάδνη ανέλαβε την εξουσία. Πράγματι, έχει περιβληθεί με υπέρτατη δύναμη από τη στέψη της και ως εκ τούτου μπορούσε να επιλέξει τον νέον Αυτοκράτορα . Όμοια, είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι η Άννα θα μπορούσε να συνεχίσει να βασιλεύει μετά το τέλος τού πατέρα της και ότι θα μπορούσε να επιλέξει τον σύζυγό της. Ωστόσο, η Άννα αρραβωνιάστηκε και παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Γ΄, λίγο αφότου στέφθηκε αυτοκράτειρα το 900 . Ήταν σύνηθες στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι κόρες τού Αυτοκράτορα να μεταβαίνουν σε άλλο βασίλειο με τον γάμο τους. Επιπλέον, η μεταβίβαση της βασιλικής εξουσίας γινόταν από πατέρα σε γιο, από τον Βασίλειο Α΄ ως τον Κωνσταντίνο Η΄, δηλαδή σε ολόκληρη την περίοδο της Μακεδονικής δυναστείας . Οι κόρες ή οι χήρες που συνδέονται με το περιβάλλον του αποθανόντος Αυτοκράτορα αποτελούσαν απειλή για τη μεταβίβαση της βασιλικής εξουσίας, επειδή μπορούσαν να νομιμοποιήσουν έναν υποψήφιο για την ανάληψη τού θρόνου . Απομακρύνοντας την Άννα από την Αυτοκρατορία, ο Λέων ΣΤ΄ εξασφάλισε κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια της εξουσίας του. Η Άννα αρραβωνιάστηκε τον Λουδοβίκο Γ΄ των Μποζονιδών γύρω στο 899 και παντρεύτηκε το 900 . Εκείνη την εποχή, ο γάμος είχε σκοπό, μέσω της συμμαχίας μεταξύ δύο οικογενειών, να δημιουργήσει πολιτικούς δεσμούς εντός της αυτοκρατορίας ή με μία εξωτερική δύναμη Ενώνοντας τις δυνάμεις τους, οι δύο οικογένειες ενισχύουν τη θέση τους. Πρόκειται για δεσμεύσεις που είναι αρκετά γρήγορες, αν σκεφτεί κανείς ότι η βυζαντινή κοινωνία δίνει μεγάλη σημασία στις επιγαμίες σε αυτή την περίοδο. Τα παιδιά αρραβωνιάστηκαν σε ηλικία επτά ετών και παντρεύτηκαν πολλά χρόνια αργότερα Πράγματι, η νόμιμη ηλικία γάμου νεαρών κοριτσιών ορίζεται τουλάχιστον στα δώδεκα έτη, αλλά στην πραγματικότητα επιτυγχάνεται μάλλον γύρω στα είκοσι πέντε έτη. Την εποχή τού αρραβώνα της, η Άννα ήταν περίπου δώδεκα ετών και πιθανότατα δεκατριών τη στιγμή του γάμου Αρκετές θεωρίες προσπαθούν να εξηγήσουν τους λόγους αυτού τού γάμου. Μία από αυτές βασίζεται στα προσωπικά κίνητρα τού πατέρα της Άννας. Δεδομένου ότι ο Λέοντας ΣΤ΄ δεν μπορούσε να ξαναπαντρευτεί για τρίτη φορά, ήθελε να δώσει την κόρη του σε γάμο με έναν Δυτικό, για να μπορέσει να εορτάσει έναν νέο γάμο, και έτσι να έχει την ευκαιρία να δει έναν γιο κληρονόμο να γεννιέται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Άννα ήταν το μοναδικό του εν ζωή παιδί και έφερε τον τίτλο της αυτοκράτειρας . Ωστόσο, αν είναι παντρεμένη, θα έπρεπε να εγκαταλείψει την Αυτοκρατορία. Ο Λέων ΣΤ΄ λοιπόν θα γινόταν ελεύθερος να ξαναπαντρευτεί, ώστε να υπάρξει μία νέα αυτοκράτειρα στην Κωνσταντινούπολη. . Μία άλλη θεωρία επικαλείται θρησκευτικούς λόγους. Φαίνεται πως ο γάμος των δύο πρωταγωνιστών, έκρυβε θρησκευτικά κίνητρα. Ήταν μία προσπάθεια τού Λέοντα ΣΤ΄ και τού Πατριάρχη Αντώνιου να φέρουν πιο κοντά την Ορθόδοξη Εκκλησία με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, και έτσι να συμφιλιωθούν με τον πάπα Ιωάννη Θ΄ . Υπάρχει επίσης μία θεωρία, που τείνει να αποδείξει ότι αυτή η συμμαχία προέρχεται από τη Δύση . Φαίνεται ότι οι λόγοι που ώθησαν τον Λουδοβίκο Γ΄ να νυμφευτεί αυτή την ανατολική πριγκίπισσα, ήταν πολιτικοί. Το 890, ο Λουδοβίκος Γ΄ στέφθηκε βασιλιάς της Αρλ, της Προβηγκίας και της Βουργουνδίας . Με την καταγωγή της γιαγιάς του, Englitrude, κόρης τού Λουδοβίκου Β΄ ηγεμόνα της Καρολίγγειας επικράτειας, μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο τού αυτοκράτορα της Δύσης. Επιπλέον, ο πατέρας του Μπόζο, βασιλιάς της Προβηγκίας, ήταν ο αγαπημένος τού πάπα Ιωάννη Η΄ . Η βασιλική του γενεαλογία και η αξίωση για τον τίτλο τού αυτοκράτορα διευκόλυναν τον αρραβώνα και τον γάμο Αυτή η ένωση αποσκοπούσε ίσως να δώσει έναν επιπλέον σύμμαχο στον Λουδοβίκο Γ΄ και να δείξει την έκταση της επιρροής του στην εποχή του. Φυσικά, αυτό είναι μόνο μία υπόθεση. Ωστόσο τον Φεβρουάριο τού 901, ο Λουδοβίκος Γ΄ στέφεται "αυτοκράτορας" από τον πάπα Βενέδικτο Δ΄ . Φαίνεται επίσης ότι ο Λουδοβίκος Γ΄ έτρεφε το όνειρο μίας αυτοκρατορίας, όπως η αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής και της Δύσης . Η απόδειξη τού γάμου τους βρίσκεται σε μία επιστολή τού Νικολάου Α΄ τού Μυστικού, Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης. Αυτό το έγγραφο επισημαίνει ότι ο τέταρτος γάμος τού Λέοντα ΣΤ΄ είναι μία παρέκκλιση, αφού πώλησε τη μοναχοκόρη του σε έναν Φράγκο άρχοντα, με σκοπό να νυμφευτεί για 3η φορά. Εφόσον η σύζυγός του είχε αποβιώσει και δεν έχει πλέον νόμιμο κληρονόμο, επιθυμούσε να νυμφευτεί ακόμη μία φορά. Στην επιστολή ο Πατριάρχης αναφέρεται στην Άννα, αλλά και στον Λουδοβίκο Γ΄. Μιλάει για τον τελευταίο ως εξάδελφο της Μπέρτας, ο οποίος έχει οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η σχέση του με τον Berthe καθιστά δυνατό να βεβαιωθεί ότι είναι πράγματι ο Λουδοβίκος Γ΄. Ο Πατριάρχης αναφέρει και μία ατυχή περιπέτεια, που του συνέβη. Οι παρακάτω πληροφορίες επιβεβαιώνουν την ταυτότητα τού Λουδοβίκου Γ΄, επειδή τού χάλασαν τα μάτια το 905, από έναν αντίπαλο στην Ιταλία . Ήταν ο νόμιμος γιος τού Λουδοβίκου Γ΄ και της Άννας της Κωνσταντινούπολης. Η χρονολόγηση της ηλικίας του παραμένει ασαφής. Κάποιοι τη χρονολογούν τη γέννησή του γύρω στο 901, λίγο μετά τον γάμο των γονιών της. Μερικοί ιστορικοί, όπως ο Previté-Orthon, καθιερώνουν τη γέννηση του Καρόλου Κωνσταντίνου το 909. Φαίνεται ότι η Άννα απεβίωσε γεννώντας τον, επειδή το 915 ο Λουδοβίκος Γ΄ έκανε 2ο γάμο, με την Αδελαΐδα. Ωστόσο, η ταυτότητα της μητέρας του δεν είναι ομόφωνη. Μερικοί συγγραφείς, όπως ο Riché, αποδίδουν τη γέννησή του στην Αδελαΐδα. Ωστόσο, άλλοι ερευνητές, όπως ο Στεφάνι και ο Previté-Orthon, αμφισβητούν αυτό το συμπέρασμα, και αποδίδουν τη γέννησή του στην Άννα.. Είναι δύσκολο να χρονολογήσουμε τη γέννηση τού Καρόλου-Κωνσταντίνου. Ωστόσο, αναλύοντας το σύνθετο μικρό όνομά του, είναι ευκολότερο να αντληθούν πληροφορίες για τους γονείς του και την προέλευσή τους. Υπήρχε η υπόθεση ότι ο Κωνσταντίνος ήταν παρωνύμιο, και το πραγματικό του όνομα ήταν μόνο Κάρολος. Ωστόσο, ο Κρίστιαν Σετιπάνι υποστηρίζει, ότι αυτό δεν συμβαίνει. Στο Χρονικά τού Φλοδοάρδου, ο συγγραφέας αναφέρει το μικρό όνομα Κάρολος-Κωνσταντίνος. Μέχρι σήμερα, αυτό είναι το μόνο έγγραφο, όπου αναφέρεται το πλήρες όνομά του. Ο Σετιπάνι αναλύει τα ονόματα και τα παρωνύμια, που χρησιμοποιούνται στο κείμενο. Ο συγγραφέας της έρευνας δεν βρίσκει κανέναν χαρακτήρα, που παρατίθεται από τον Φλοδοάρδο, που να φέρει διπλό όνομα. Τα προσωνύμια που χρησιμοποιούνται αναφέρονται μάλλον σε ηθικά, φυσικά χαρακτηριστικά ή σε τιμητικούς τίτλους . Η επιλογή τού ονόματος "Κωνσταντίνος" παραπέμπει ευθέως στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τον ιδρυτή της. Δεν είναι τετριμμένη επιλογή, αφού το έφεραν ένδεκα Ρωμαίοι Αυτοκράτορες . Η χρήση του πρώτου ονόματος "Κωνσταντίνος" παραπέμπει λοιπόν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αποτελεί φόρο τιμής στην καταγωγή της μητέρας του Άννας. Όσο για το πρώτο όνομα Κάρολος, αναφέρεται στον πρώτο δυτικό "αυτοκράτορα", τον Καρλομάγνο. Παραδοσιακά, η χρήση ενός τέτοιου ονόματος, για το πρώτο άρρεν τέκνο ενός σφετεριστή, σημαίνει ότι ο γονέας φιλοδοξεί να προωθήσει μία νέα δυναστεία, και να διεκδικήσει την εξουσία της καθώς και τη νομιμότητά της . Το μικρό του όνομα είναι λοιπόν είναι η σύζευξη της δυτικής και της ανατολικής καταγωγής των γονιών του. Η χρήση ενός σύνθετου πρώτου ονόματος, που αναφέρεται σε δύο διακριτούς Αυτοκράτορες, είναι ιδιαίτερα συμβολική. Αυτό μπορεί να αντιπροσωπεύει τη βούληση να ενοποιηθεί η αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κάτω από μία ενιαία οντότητα ή αυτή της ενοποίησης της Καρολίγγειας αυτοκρατορίας της Δύσης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας της Ανατολής . Έτσι δεν επελέγη ένα διπλό όνομα βυζαντινής προέλευσης. Η Άννα απεβίωσε γεννώντας τον γιο της γύρω στο έτος 901. Έκανε τη σύνδεση, αν και σύντομη, μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Όντας βυζαντινής καταγωγής και παντρεμένη με Δυτικό, ύφανε έναν δεσμό μεταξύ δύο λαών. Είναι μία από τις πρόδρομες εκπροσώπους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στη Δύση . Παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Γ΄ των Μπιβινιδών βασιλιά της Προβηγκίας και Ιταλίας και είχε τέκνο¨ Κάρολος-Κωνσταντίνος π.901-962, κόμης του Βιέν. Charles Diehl, Empresses of Byzantium, Paris, A. Colin, 1959, 294 Π. Lynda Garland, Byzantine Empresses: women and power in Byzantium, AD 527-1204, Routledge, 2002[1999], http://www.myilibrary.com? ID=33192 . Michel Kaplan, Byzantium, Παρίσι, Les Belles Lettres, 2010 [2007], 304 Π. Charles Previté- Orthon , Κάρολος Κωνσταντίνος της Βιέννης ', The English Historical Review, vol. 29, no 116 (Οκτ. 1914), σ. 703-706 . JSTOR 55141 . Évelyne Patlagean, Ένας ελληνικός Μεσαίωνας : Βυζάντιο IX ου , Παρίσι, Albin Michel, 2007, 476 Π. Pierre Riché, The Carolingians, a family that made Europe, Παρίσι, Hachette, 1992, 434 Π. Christian Settipani, " Στρατηγικές γάμου υπό αμφισβήτηση : μερικές άτυπες ενώσεις στα καρολίγεια βασίλεια τον 9ο - 11ο αιώνα αιώνες ”, στο Martin Aurell (επιμέλεια), Marriage Strategies ( 9th - 11th αιώνες), Turnhout, Brepols, συντ. " Οικογενειακές ιστορίες. Συγγένεια στο Μεσαίωνα » ( αρ 14), Christian Settipani Christian SettipaniISBN 978-2-503-54923-1 και 978-2-503-55033-6, DOI 10.1484/M.HIFA-EB.5.101228, διαβάστε διαδικτυακά ), σελ. 49-76 [ εναλλακτικός σύνδεσμος λήψης ] .
|
Για την ομώνυμή της κόρη του Ρωμανού Β΄, δες Άννα Πορφυρογέννητη.Η Άννα της Κωνσταντινούπολης ή Άννα των Μακεδόνων (γενν. γύρω στο 888 - απεβ. γύρω στο 901 ), ήταν μέλος της Μακεδονικής δυναστείας, που ιδρύθηκε από τον παππού της Bασίλειο Α΄. Προέρχεται από τον δεύτερο γάμο τού πατέρα της, Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ τού Σοφού και της Ζωής Ζαούτσινας (ή Ζαούτζαινας). Ήταν αυτοκράτειρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 900 πριν αρραβωνιαστεί τον Λουδοβίκο Γ΄ τον Τυφλό. Στη συνέχεια, άφησε την Αυτοκρατορία για τη Δύση το 900. Απέκτησε ένα παιδί, που ονομάστηκε Κάρολος-Κωνσταντίνος (ή Κάρολος-Κωνσταντίνος του Βιέν) γύρω στα 900 ή 901. Απεβίωσε κατά τη γέννηση τού γιου της
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Άλμα τριπλούν
|
Ιστορικές πηγές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαίας Ελλάδας αναφέρουν περιστασιακά άλματα 15 μέτρων και άνω. Αυτό οδήγησε τους ιστορικούς του αθλητισμού στο συμπέρασμα ότι αυτά πρέπει να ήταν μια σειρά από άλματα, παρέχοντας έτσι τη βάση για το τριπλούν. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία για το τριπλούν που περιλαμβάνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες της εποχής και είναι πιθανό οι καταγεγραμμένες εξαιρετικές αποστάσεις να οφείλονται στην καλλιτεχνική αδεία των συγγραφέων των ποιημάτων νίκης, παρά σε προσπάθειες αναφοράς ακριβών αποτελεσμάτων. Στους Πρώτους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896, το άλμα εις τριπλούν είχε οριστεί να γίνεται ως δύο άλματα με το ίδιο πόδι και ένα τελικό άλμα, ενώ στη συνέχεια ορίστηκε να εκτελείται ένα άλμα στο ίδιο πόδι και στη συνέχεια άλμα με το άλλο πόδι, μία τεχνική που ονομάζεται κουτσό, βήμα, άλμα. Για το τριπλούν χρειάζεται διάδρομος (για να πάρει ο αθλητής φόρα), μια ξύλινη βαλβίδα, όπως και στο άλμα εις μήκος, με τη διαφορά ότι η βαλβίδα πρέπει να απέχει 13 μέτρα από το σκάμμα για τους άνδρες και 11 μέτρα για τις γυναίκες . Η προσέγγιση είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέρη του άλματος ενός αθλητή. Ο αθλητής αναπτύσσει ταχύτητα σε ένα διάδρομο μέχρι το σημείο απογείωσης, από το οποίο μετράται το άλμα. Το σημάδι απογείωσης είναι συνήθως είτε ένα κομμάτι ξύλου ή παρόμοιο υλικό ενσωματωμένο στο διάδρομο, είτε μία ορθογώνια ζωγραφιά στην επιφάνεια του διαδρόμου. Στα σύγχρονα πρωταθλήματα μία λωρίδα πλαστελίνης, ταινία ή πηλός μοντελοποίησης είναι προσαρτημένος στο μακρινό άκρο της σανίδας για να καταγράψει τους αθλητές που ξεπερνούν ή «ξύνουν» το σημάδι, που ορίζεται από το πίσω άκρο της σανίδας. Αυτές οι σανίδες τοποθετούνται σε διαφορετικά σημεία του διαδρόμου ανάλογα με το πόσο μακριά μπορεί να πηδήξει ο αθλητής. Υπάρχουν τρεις φάσεις του τριπλού άλματος: η φάση ένα, δύο και τρία. Αυτές οι τρεις φάσεις εκτελούνται σε μία συνεχή ακολουθία. Ο αθλητής πρέπει να διατηρεί καλή ταχύτητα σε κάθε φάση. Το άλμα ξεκινά με τον αθλητή να πηδά από τη σανίδα απογείωσης στο ένα πόδι, το οποίο για περιγραφικούς λόγους θα είναι το δεξί πόδι. Η ακριβής τοποθέτηση του ποδιού στην απογείωση είναι σημαντική για να αποφύγει ο αθλητής σφάλμα. Ο στόχος της πρώτης φάσης είναι ο αθλητής να εστιάσει όλη την ορμή προς τα εμπρός. Η φάση της προσγείωσης είναι πολύ ενεργή, περιλαμβάνοντας μια ισχυρή κίνηση προς τα πίσω «παταρίσματος» του δεξιού ποδιού, με τη φτέρνα προσγείωσης του δεξιού ποδιού απογείωσης πρώτη στο διάδρομο. Η προσγείωση μετά το πρώτο άλμα σηματοδοτεί επίσης την αρχή της φάσης του δεύτερου άλματος, όπου ο αθλητής χρησιμοποιεί την αντίστροφη ορμή του δεξιού ποδιού για να εκτελέσει αμέσως ένα ισχυρό άλμα προς τα εμπρός και προς τα πάνω, ενώ το αριστερό πόδι βοηθά την απογείωση με μια ώθηση κάμψης του ισχίου. Αυτό οδηγεί σε θέση με το δεξί πόδι απογείωσης να λυγίζει στο γόνατο και το αριστερό πόδι να οδηγεί τώρα λυγισμένο στο ισχίο και στο γόνατο. Στη συνέχεια, ο άλτης κρατά αυτή τη θέση για όσο το δυνατόν περισσότερο, προτού επεκτείνει το γόνατο του αριστερού ποδιού που οδηγεί και στη συνέχεια αρχίσει αμέσως μια ισχυρή κίνηση προς τα πίσω ολόκληρου του αριστερού ποδιού, προσγειώνοντας ξανά στον διάδρομο με μια ισχυρή κίνηση προς τα πίσω. Το πόδι απογείωσης θα πρέπει να εκτείνεται πλήρως με το μηρό του ποδιού κίνησης ακριβώς κάτω από το παράλληλο με το έδαφος. Το πόδι απογείωσης παραμένει τεντωμένο πίσω από το σώμα με τη φτέρνα ψηλά. Το πόδι προσγείωσης εκτείνεται με λυγισμένο αστράγαλο και κουμπώνει προς τα κάτω για γρήγορη μετάβαση στη φάση άλματος. Ο αθλητής προσπαθεί να κάνει το πιο απομακρυσμένο βήμα που μπορεί διατηρώντας παράλληλα την ισορροπία και τον έλεγχο, χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως το τράβηγμα του ποδιού του όσο πιο ψηλά γίνεται. Η προσγείωση σχηματίζει την απογείωση της τελικής φάσης (το τελευταίο άλμα), όπου ο αθλητής χρησιμοποιεί την προς τα πίσω δύναμη από το αριστερό πόδι για να απογειωθεί ξανά. Η φάση του άλματος είναι πολύ παρόμοια με το άλμα εις μήκος, αν και οι περισσότεροι αθλητές έχουν χάσει πολλή ταχύτητα μέχρι αυτή τη στιγμή. Κατά την προσγείωση στο σκάμμα, ο αθλητής θα πρέπει να στοχεύει στο να αποφύγει να κάθεται πίσω στην προσγείωση ή να τοποθετεί οποιοδήποτε χέρι πίσω από τα πόδια. Κάθε φάση του τριπλούν πρέπει να αυξάνεται προοδευτικά και να υπάρχει κανονικός ρυθμός στις τρεις προσγειώσεις. Άλμα εις τριπλούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Άλμα εις τριπλούν ονομάζεται το άθλημα του στίβου στο οποίο ο αθλητής, παίρνοντας φόρα, κάνει τρία διαδοχικά άλματα. Μαζί με το άλμα εις μήκος, τα δύο αγωνίσματα που μετρούν το άλμα ως απόσταση αναφέρονται ως «οριζόντια άλματα». Είναι Ολυμπιακό άθλημα των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων από το 1896.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD
|
Γκούσταβς Ζέμγκαλς
|
Ο Γκούσταβς Ζέμγκαλς γεννήθηκε στο Ντζούκστε της Λετονίας. Παρακολούθησε το δημοτικό σχολείο σε μια μικρή ενορία του Σάκα και αργότερα συνέχισε την εκπαίδευση στο Γυμνάσιο Νικολάι της Ρίγας . Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 1899 με πτυχίο νομικής. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Λετονία και ήταν δικηγόρος, συντάκτης εφημερίδας και πολιτικός ακτιβιστής. Το 1904, κατά τη διάρκεια του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου, ο Ζέμγκαλς κινητοποιήθηκε και στάλθηκε στο μέτωπο, όπου πέρασε ενάμιση χρόνο και προήχθη στο βαθμό του λοχαγού. Μετά την επιστροφή του στη Λετονία το 1905, ο Ζέμγκαλς έγινε ένας από τους δημιουργούς μιας νέας φιλελεύθερης εφημερίδας "Jaunā Dienas Lapa" (Σελίδα της Νέας Ημέρας) και έγινε συντάκτης αυτής της εφημερίδας. Ήταν επίσης συντάκτης στην εφημερίδα, που διαδέχτηκε το "Jaunā Dienas Lapa" -"Mūsu Laiki" (Οι Καιροί μας). Τον Ιούλιο του 1907, το περιφερειακό δικαστήριο της Ρίγας καταδίκασε τον Ζέμγκαλς σε φυλάκιση τριών μηνών για την εργασία του στο "Mūsu Laiki". Αμέσως μετά, ο Ζέμγκαλς δημιούργησε το λετονικό δημοκρατικό κόμμα μαζί με κάποιες άλλες πολιτικές δραστηριότητες. Στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1912 και 1914 ο Ζέμγκαλς εργάστηκε επίσης σε ένα περιοδικό "Domas" (Σκέψεις). Όταν ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ζέμγκαλς κινητοποιήθηκε και πάλι και αρχικά τοποθετήθηκε σε μια μεραρχία πεζικού στο μεσαίο τμήμα της Λετονίας, αλλά αργότερα στάλθηκε στη Φινλανδία. Μετά την επιστροφή του στη Ρίγα, ο Ζέμγκαλς εξελέγη πρόεδρος της πόλης στις 23 Απριλίου 1917. Το φθινόπωρο του 1917 το Προσωρινό Συμβούλιο της Ρίγας εξέλεξε επανειλημμένα τον Ζέμγκαλς ως πρόεδρο της πόλης. Αυτή την περίοδο, δραστηριοποιήθηκε στο λετονικό ριζοσπαστικό-δημοκρατικό κόμμα.Από το 1918, ο Ζέμγκαλς δραστηριοποιήθηκε στο Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο της Λετονίας, όπου εργάστηκε σε θέματα σχετικά με τα κατεχόμενα λετονικά εδάφη. Ως μέλος του λετονικού ριζοσπαστικού-δημοκρατικού κόμματος, έγινε ο δεύτερος αναπληρωτής του προέδρου του Tautas Padome (Λαϊκό Συμβούλιο), ενός αντιπροσωπευτικού οργάνου (συμβουλίου) των λετονικών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων. Κατέχοντας αυτό το αξίωμα, προήδρευσε στη συνεδρίαση της 18ης Νοεμβρίου 1918 του Λαϊκού Συμβουλίου, η οποία κήρυξε την ανεξαρτησία της Λετονίας. Στις 3 Δεκεμβρίου 1918 εξελέγη πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Ρίγας. Όταν οι μπολσεβίκοι κέρδιζαν την εξουσία και πλησίαζαν τη Λετονία, το Λαϊκό Συμβούλιο έστειλε τον Γιάνις Τσάκστε και τον Ζέμγκαλς στο εξωτερικό, για να εκπροσωπήσουν τα λετονικά συμφέροντα. Ο Τσάκστε, ο Ζέμγκαλς και πολλά άλλα άτομα από την κυβέρνηση πήγαν στην Κοπεγχάγη με ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο, αλλά ο Ζέμγκαλς επέστρεψε στη Λετονία μόλις δύο μήνες αργότερα, όπου προσπάθησε να αποκαταστήσει το Λαϊκό Συμβούλιο, αλλά ο Ζέμγκαλς μαζί με μια ομάδα πιστών πολιτικών συνελήφθη από το γερμανικό στρατό. Αργότερα, ήταν μέλος του λετονικού κοινοβουλίου ( Σαϊμά) από το Δημοκρατικό Κέντρο και υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις. Το 1927, μετά το θάνατο του Γιάνις Τσάκστε, εξελέγη πρόεδρος της Λετονίας. Ως πρόεδρος, παρενέβη ελάχιστα στο έργο της Σαϊμά για τους νόμους, επιστρέφοντας μόνο έναν νόμο για αναθεώρηση στη Σαϊμά μία φορά. Ο Ζέμγκαλς, ωστόσο, χρησιμοποιούσε συχνά τα δικαιώματά του, για να χορηγήσει αμνηστία. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Ζέμγκαλς χορήγησε αμνηστία σε 648 άτομα, 172 από τα οποία έλαβαν πλήρη αμνηστία. Υπηρέτησε ως πρόεδρος μέχρι το 1930, όταν έληξε η θητεία του, και αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα για δεύτερη θητεία, παρά το γεγονός ότι του ζητήθηκε από πολλούς να το κάνει. Μετά τη λήξη της προεδρίας του, ο Ζέμγκαλς συνέχισε τις πολιτικές του δραστηριότητες και εξελέγη στην τέταρτη Σαϊμά όπου ήταν μέλος των επιτροπών εξωτερικών και οικονομικών, εμπορίου και βιομηχανίας. Από το 1931 έως το 1932 διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών. Το 1924, η γαλλική κυβέρνηση απένειμε στον Ζέμγκαλς το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής (το υψηλότερο γαλλικό παράσημο αξίας), σταυρός Διοικητή (Διοικητής). Το 1926, του απονεμήθηκε το Τάγμα των Τριών Αστέρων (το υψηλότερο εθνικό βραβείο της Λετονίας), της τρίτης τάξης ή της κατηγορίας «Διοικητής» (πέμπτη τάξη είναι η χαμηλότερη και η πρώτη τάξη η υψηλότερη). Το 1929, του απονεμήθηκε το Τάγμα των Τριών Αστέρων, Πρώτης τάξεως με αλυσίδα ή «Διοικητής Μεγαλόσταυρος με αλυσίδα», μια διάκριση που απονεμήθηκε μόνο σε 14 άτομα στην προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εποχή. Κατά τη δεκαετία του '30, ο Ζέμγκαλς δημοσίευσε άρθρα στην εφημερίδα "Jaunākās Ziņas" (Τελευταία Νέα). Στις 6 Ιανουαρίου 1939 ο Ζέμγκαλς πέθανε και τάφηκε στη Ρίγα. Το 1990, κατασκευάστηκε ένα μνημείο του Ζέμγκαλς στο Ντζούκστε, τον τόπο γέννησής του.
|
Ο Γκούσταβς Ζέμγκαλς (λετονικά: Gustavs Zemgals, στη Ρωσική Αυτοκρατορία επίσης Γκούσταβ Ιβάνοβιτς Ζέμγκαλ, ρωσικά: Густав Иванович Земгал, 12 Αυγούστου 1871, Ντζούκστε , Κυβερνείο της Κουρλάνδης - 6 Ιανουαρίου 1939) ήταν Λετονός πολιτικός και ο δεύτερος Πρόεδρος της Λετονίας. Διετέλεσε επίσης δύο φορές δήμαρχος της Ρίγας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B2%CF%82_%CE%96%CE%AD%CE%BC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%82
|
Ενωμένο Εθνικό Κόμμα
|
Το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1946 με συγχώνευση τριών κομμάτων. Ιδρυτής ήταν ο Ντον Στήβεν Σεναναγιάκε, ο οποίος ήταν στο μέτωπο του αγώνα για την ανεξαρτησία της Κεϋλάνης από το Ηνωμένο Βασίλειο, και παραιτήθηκε από το εθνικιστικό κόμμα Εθνικό Κογκρέσο Κεϋλάνης επειδή διαφώνησε για τη θέση του Κογκρέσου όσον αφορά την «πλήρη απελευθέρωση από τους Βρετανούς» και υποστήριξε την μετάβαση προς ένα καθεστώς επικυριαρχίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τα τρία κόμματα εκπροσωπούσαν τις τρεις μεγάλες εθνικές ομάδες του νησιού, την Σιναλεζική πλειοψηφία, την Ταμιλική και την Μουσουλμανική μειονότητα. Ήταν δεξιά και ιδεολογικά υποστήριζαν το καθεστώς ντομίνιον. Το 1947 ο Σεναναγιάκε έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός της Κεϋλάνης. Στις 4 Φεβρουαρίου η Κεϋλάνη εόρτασε την ανεξαρτητοποίησή της από την Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο Σεναναγιάκε αποκαλέστηκε ως «εθνοπατέρας» και πραγματικός ηγέτης. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1951, ένα μέλος του Ενωμένου Εθνικού Κόμματος, ο Σολομών Μπανταρανάικε, ο οποίος ήταν Βουδιστής εθνικιστής ηγέτης γνωστός για τις κεντροαριστερές απόψεις του, εγκατέλειψε το κόμμα και ίδρυσε το Κόμμα Ελευθερίας της Σρι Λάνκα. Στις 22 Μαρτίου 1952 ο Ντον Στήβεν Σεναναγιάκε έχασε τη ζωή του, κατόπιν ενός ατυχήματος στην ιππασία. Τον Μάιο του 1952, το ΕΕΚ κέρδισε στις βουλευτικές εκλογές και ο γιος του Στήβεν, ο Ντάντλι Σεναναγιάκε, έγινε ο 2ος Πρωθυπουργός της Κεϋλάνης. Στις 12-13 Αυγούστου 1953 έγινε μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση όταν ανέβηκαν οι τιμές στο ρύζι. Τα αριστερά κόμματα έριξαν την ευθύνη στο ΕΕΚ, οργάνωσαν ταραχές και απεργίες, και ηγήθηκαν στις διαμαρτυρίες που οδήγησαν σε παραίτηση του Πρωθυπουργού Ντάντλι τον Οκτώβριο. Στις 12 Οκτωβρίου 1953 ο Σερ Τζον Κοτελάβαλα, ο ανιψιός του Στήβεν Σεναναγιάκε, έγινε ο τρίτος Πρωθυπουργός της χώρας. Ο Κοτελάβαλα ήταν ένθερμος αντικομμουνιστής που αντιμετώπισε την οικονομική κρίση και έβαλε την Κεϋλάνη στα Ηνωμένα Έθνη. Ωστόσο, η δημοτικότητα του ΕΕΚ έπεσε ενώ, αντίθετα, αυξήθηκε η δημοτικότητα της σοσιαλιστικής πλατφόρμα «Σιναλέζικα Μόνο» του Κόμματος Ελευθερίας του Μπανταρανάικε, που ζητούσε να αντικατασταθούν τα Αγγλικά με τα Σιναλέζικα ως επίσημη γλώσσα του νησιού. Στις πρόωρες εκλογές του 1956 το ΕΕΚ υπέστη συντριπτική ήττα χάνοντας 46 έδρες στη Βουλή και πέρασε στην αντιπολίτευση, ενώ κυβέρνηση έγινε η συμμαχία του Κόμματος Ελευθερίας με κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα. Στις εκλογές του 1965 το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα υποστηρίχθηκε από τους επιχειρηματίες που φοβήθηκαν το πρόγραμμα κρατικοποιήσεων του Κόμματος Ελευθερίας, και ήρθε πρώτο κερδίζοντας τις 66 από τις 151 έδρες. Σχημάτισε μία κυβέρνηση συνεργασίας με μικρά εθνικιστικά Σιναλέζικα κόμματα και το Ταμιλικό Εθνικό Κόμμα. Ο Ντάντλι Σεναναγιάκε κέρδισε μία τρίτη θητεία ως Πρωθυπουργός. Το 1966 η κυβέρνηση του Ντάντλι αντιμετώπισε μία απόπειρα πραξικοπήματος. Το 1970 η πρόοδος της κυβέρνησής του στα ζητήματα πληθωρισμού και ανεργίας δεν ήταν ικανοποιητική και στις εκλογές ο λαός προτίμησε τη σοσιαλιστική πλατφόρμα του Κόμματος Ελευθερίας και της συμμαχίας του με μικρά Μαρξιστικά κόμματα. Το ΕΕΚ πέρασε στην αντιπολίτευση της Σιριμάβο Μπανταρανάικε, της χήρας του Σολομών, η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουρτός της Κεϋλάνης. Το 1972 η χώρα κηρύχτηκε ως δημοκρατία και μετονομάστηκε σε Σρι Λάνκα. Το 1973 ο συντηρητικός Ιούνιος Ρίτσαρντ Τζαβαγιαρντένε έγινε αρχηγός του Ενωμένου Εθνικού Κόμματος και άρχισε την αναδιοργάνωσή του. Το 1977 η δημοτικότητα της αριστεράς ήταν πεσμένη, ενώ το ΕΕΚ υποστήριξε την απελευθέρωση της οικονομίας, την επίλυση του εθνικού προβλήματος με διοικητική αποκέντρωση και τον Αμερικανισμό στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας (γι'αυτό τον αποκάλεσαν και Γιάνκι Ντίκι). Στις εκλογές του ίδιου έτους το ΕΕΚ κατάφερε συντριπτική νίκη κερδίζοντας τα 5/6 των εδρών της Εθνικής Κρατικής Συνέλευσης (ευνοήθηκε από το πλειοψηφικό σύστημα ενώ είχε συγκεντρώσει το 50,92% των ψήφων). Ο Τζαβαγιαρντένε έγινε ο 7ος Πρωθυπουργός της Σρι Λάνκας. Το 1978 η κυβέρνησή του εισήγαγε το νέο Σϋνταγμα και η χώρα μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σρι Λάνκα. Το ίδιο έτος έγινε ο δεύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Σρι Λάνκα. Ο Ρανασίνγκε Πρεμαντάσα έγινε ο 8ος Πρωθυπουργός (με το νέο Σύνταγμα η εκτελεστική εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στον Πρόεδρο). Η κυβέρνησή του άνοιξε την οικονομία: έχτισε ελεύθερες εμπορικές ζώνες για να προσελκύσει ξένους επενδυτές. Έκανε δημόσια έργα: κατασκεύασε το φράγμα Βικτόρια στον ποταμό Μαχαβέλι, το φράγμα του Κοτμάλε, το νέο κτίριο του Κοινοβουλίου στο Κότε, το Πανεπιστήμιο της Ρουχούνα, το Ανατολικό Πανεπιστήμιο, την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Τζάφνα, ίδρυσε τον κρατικό αερομεταφορέα Αιρ Λάνκα (πρόδρομος της ΣριΛάνκα Αερογραμμές), εκσυγχρόνισε τον στρατό και ίδρυσε τις Ειδικές Δυνάμεις. Στις 20 Οκτωβρίου 1982 έγιναν οι πρώτες προεδρικές εκλογές στη Σρι Λάνκα. Η προσέλευση ήταν 81% και ο Τζαγιαβαρντένε επανεξελέγη Πρόεδρος για μία δεύτερη εξαετή θητεία. Τον Αύγουστο του 1983 η θητεία του Κοινοβουλίου θα έληγε και ο Τζαγιαβαρντένε εξέφρασε ανησυχίες ότι το κόμμα του θα χάσει την υπερπλειοψηφία στη βουλή αν γίνουν κανονικές εκλογές. Δήλωσε ότι η κυβέρνησή του χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει το έργο της και κάλεσε τον λαό να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα για να εγκριθεί η παράταση της θητείας της Συνέλευσης για μία εξαετία. Το δημοψήφισμα του 1982 ήταν το πρώτο, και ως τώρα το μοναδικό, δημοψήφισμα της χώρας, και ο λαός ενέκρινε την πρόταση του Προέδρου. Ο Πρεμαντάσα Παρέμεινε στη θέση του Πρωθυπουργού μέχρι το 1989. Μετά την ανανέωση της θητείας της, η κυβέρνηση κατασκεύασε το φράγμα της Ραντενιγκάλα και το φράγμα του Ραντάμπε. Το 1983 οι εντάσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των Ταμιλ εξελίχθηκαν σε Εμφύλιο Πόλεμο, με πολλές απώλειες. Ο Πρωθυπουργός της Ινδίας Ρατζίβ Γκάντι υποστήριξε την Ταμιλική μειονότητα, και τους ανεφοδίασε όταν ήταν πολιορκημένοι. Στις προεδρικές εκλογές του 1988 ο Πρεμαντάσα κέρδισε την Σιριμάβο Μπανταρανάικε και έγινε ο 3ος Πρόεδρος της Σρι Λάνκα. Στις βουλευτικές εκλογές του 1989 η συμμαχία του ΕΕΚ με το Κογκρέσο Εργαζομένων Κεϋλάνης ήρθε πρώτη και σχημάτισε κυβέρνηση πλειοψηφίας. Ο Ντινγκίρι Μπαντά Βιτζετούνγκα έγινε ο 9ος Πρωθυπουργός της Σρι Λάνκα. Ο Πρόεδρος Πρεμαντάσα δεν αντιμετώπισε μόνο τον συνεχιζόμενο εμφύλιο στα βόρεια αλλά και την εξέγερση των κομμουνιστών στα νότια. Το 1991 οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πρεμαντάσα ξεκίνησαν μία διαδικασία για την καθαίρεσή του, που κατέληξε σε αποτυχία, ενώ μία ομάδα διασπάστηκε από το ΕΕΚ και ίδρυσε το Δημοκρατικό Ενωμένο Εθνικό Μέτωπο. To 1993 ο Πρόεδρος Πρεμαντάσα δολοφονήθηκε, ενώ βρισκόταν στο Κολόμπο για τους εορτασμούς της Πρωτομαγιάς, με μία επίθεση αυτοκτονίας των Τίγρεων Απελευθέρωσης του Ταμιλικού Ήλαμ που άφησε πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Ο Πρωθυπουργός Βιτζετούνγκα ανέλαβε καθήκοντα ως 4ος Πρόεδρος της Σρι Λάνκα, ενώ ο Ρανίλ Γουικρεμεσίνγκε διορίστηκε ως νέος Πρωθυπουργός. Στις βουλευτικές και τις προεδρικές εκλογές του 1994 το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα έχασε από την Λαϊκή Συμμαχία μικρών αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων. Η ηγεσία του κόμματος πέρασε στον ανιψιό του Τζαγιαβαρντένε, τον Γουικρεμεσίνγκε, έναν σχετικά νέο πολιτικό με δυτικοφιλικές απόψεις και υποστηρικτή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.
|
Το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα (Σιναλέζικα: එක්සත් ජාතික පක්ෂය, Ταμίλ: ஐக்கிய தேசியக் கட்சி) είναι ένα κεντροδεξιό πολιτικό κόμμα στη Σρι Λάνκα. Ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1946 από τον μετέπειτα πρώτο Πρωθυπουργό της χώρας, τον Ντον Στήβεν Σεναναγιάκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1
|
Γεώργιος Τσουράς
|
Ο Γιώργος Τσουράς είχε από την παιδική του ηλικία μεγάλο ταλέντο στις εικαστικές δημιουργίες. Διακρίθηκε από μαθητής, ζωγραφίζοντας χάρτες και σκαλίζοντας δένδρα. Όταν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ζωγράφισε αρκετούς χάρτες. Στην Αθήνα γνωρίστηκε με τον ζωγράφο Στέφο Αλμαλιώτη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ζωγράφιζε μεγάλες αφίσες για κινηματογραφικά έργα. Από τον Αλμαλιώτη πήρε πολλά μαθήματα και τον προετοίμασε για τις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών, αλλά λόγω ασθένειάς του δεν πήγε στις εξετάσεις. Από τότε συνέχισε μόνος του τη ζωγραφική και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως γραφίστας, με δικό του γραφείο και εργαστήριο. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Αθήνας της εποχής, όπως οι: Φύκιρης, Καρανάσης, Μέρμηγκας, Τακιδέλης, Εκδόσεις Αργώ, Κίτσος Τεγόπουλος της Ελευθεροτυπίας, Στρουμπούκης κ.ά. Εικονογράφησε αρκετά βιβλία τους, όπως την πεντάτομη Ελληνική Μυθολογία του Ζαν Ρισπέν, τα Άπαντα του Λασκαράτου, τα Άπαντα του Γεωργίου Παπανδρέου, τους Αγωνιστές του ’21, Ρωσική Μαγειρική, Μελισσοκομεία, Βιογραφίες συγγραφέων και ποιητών, κλπ. Γνωρίστηκε με τον Μάνο Χατζηδάκι και διακόσμησε το Ηλιοτρόπιο. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη ζωγραφικής όπως μολύβι, λάδι, κάρβουνο, γκουάς, τέμπερες, αλλά διακρίθηκε κυρίως στο σχέδιο με το κοπίδι και τη χαρακτική. Αποτύπωνε με μεγάλη ακρίβεια οτιδήποτε ήθελε να ζωγραφίσει: τοπία, νεκρή φύση, αλλά ξεχώρισε για τις προσωπογραφίες του. Έχει δημιουργήσει πορτραίτα πολλών γνωστών συγγραφέων όπως των Καζαντζάκη, Καβάφη, Κάλβου, Καρυωτάκη, πολιτικών όπως του Αντρέα Παπανδρέου, του Τσε Γκεβάρα, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Λένιν και άλλων γνωστών προσωπικοτήτων. Ο Γιώργος Τσουράς δημιούργησε, για πρώτη φορά, το πορτραίτο του Ανδρέα Κάλβου για το βιβλίο Βιογραφίες ποιητών, πεζογράφων και επιστημόνων των εκδόσεων Κ. Στρουμπούκη, το 1972, καθώς δεν υπήρχε μέχρι τότε καμία απεικόνιση του ποιητή. Ασχολήθηκε επίσης με την Αγιογραφία. Τα έργα του τα δώριζε σε φίλους του και συνεργάτες χωρίς να ζητάει αντάλλαγμα. Είχε αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια διαφόρων ταινιών του Πρεβεζάνου σκηνοθέτη και συμμαθητή του Νίκου Τζίμα, όπως «Ο Αστραπόγιαννος», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», αλλά κυρίως την πρώτη του ταινία «Οι νέοι θέλουν να ζήσουν», στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Σύλβια Χατζηγεωργίου και ο Φαίδων Γεωργίτσης και της οποίας αρκετά γυρίσματα έγιναν στο Κανάλι της Πρέβεζας. Στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας αυτής γνωρίστηκαν με τη Σύλβια Χατζηγεωργίου και μετά από λίγα χρόνια παντρεύτηκαν.
|
Ο Γεώργιος Τσουράς ή Γιώργος Τσουράς υπήρξε Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης. γεννήθηκε στην Πρέβεζα τον Ιανουάριο του 1938. Από τα 18 του χρόνια έζησε στην Αθήνα για όλη του τη ζωή. Παντρεύτηκε τη Σύλβια Χατζηγεωργίου και απέκτησαν μαζί μία κόρη, τη Ναταλία. Πέθανε στο Ρέθυμνο, την 1 Ιανουαρίου 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα
|
Καταγόταν από την πολωνική θεατρική οικογένεια Τράπσο. Ήταν κόρη του Μαρτσέλι Τράπσο και της Αλεξάντρα (το γένος Φιτσκόφσκι) και εγγονή του Αναστάζι Τράπσο. Έλαβε τη φωνητική της εκπαίδευση στο Παρίσι υπό τον Ζαν ντε Ρεσκ. Έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο στις 2 Δεκεμβρίου 1900 στο ρόλο της Χελένκα στο Παχύ ψάρι του Μίχαου Μπαουούτσκι, στο Λαϊκό Θέατρο της Βαρσοβίας. Από τότε, ήταν μέλος του συνόλου οπερέτας των Κυβερνητικών Θεάτρων της Βαρσοβίας. Στις 5 Ιανουαρίου 1901, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Νέο Θέατρο ως Κάσια στο Gwałtu, co się dzieje. Εκείνη την εποχή, άρχισε να χρησιμοποιεί το επώνυμο Τσβικλίνσκα, το οποίο ήταν το πατρικό όνομα της γιαγιάς της, Άννας. Τα έτη 1907–1908 έμεινε στο Παρίσι, όπου σπούδασε φωνητική με τον καθηγητή Τζουλιάνι. Από το 1909 ηχογράφησε για τη Syrena Rekord. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εμφανίστηκε στο εξωτερικό (Γαλλία, Ρωσία). Επέστρεψε στην Πολωνία το 1918. Από το 1922 ανήκε στο σύνολο του Πολωνικού Θεάτρου και αργότερα στο Εθνικό Θέατρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν πριμαντόνα οπερέτας και η αγαπημένη της Βαρσοβίας. Τη σεζόν 1926/1927, μαζί με τον Αντόνι Φέρτνερ δημιούργησε ένα θέατρο κωμωδίας και φάρσας «Teatr Ćwiklińska i Fertnera» στη Βαρσοβία, στην οδό Νόβι Σφιάτ 63. Έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε ηλικία 54 ετών, με τον ρόλο της Ιδαλίας στην ταινία Jego ekscelencja subiekt (1933). Εμφανίστηκε σε πολλές πολωνικές ταινίες και θεωρήθηκε μια από τις πιο σημαντικές κωμικές ηθοποιούς. Στις 3 Απριλίου 1936 πραγματοποιήθηκε τελετή στο Εθνικό Θέατρο με αφορμή την 30ή επέτειο του καλλιτεχνικού έργου της Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα. Ήταν κυρίως γνωστή ως ηθοποιός κωμωδιών και χαρακτήρων. Έπαιζε συχνά ρόλους μεγαλύτερων γυναικών με χαρακτηριστικό χρωματισμό. Δημιούργησε αστείους, ακόμη και χαρακτήρες καρικατούρας. Στην αρχή της καλλιτεχνικής της καριέρας, η Τσβικλίνσκα έπαιξε επίσης ρόλους οπερέτας και όπερας στη Βαρσοβία, το Βερολίνο και τη Δρέσδη.Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εργάστηκε στη Βαρσοβία ως σερβιτόρα στις καφετέριες «Café Bodo» και «U Aktorek». Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας έμεινε στην Ποτκόβα Λέσνα, μετά την πτώση της εξέγερσης πήγε στο Ζακοπάνε. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έζησε στην Κρακοβία, όπου έπαιξε επίσης, και από το 1950 μέχρι το θάνατό της, έπαιξε στη Βαρσοβία στα Πολωνικό και στο Νέο Θέατρα. Ο ρόλος της ως γιαγιά στο έργο Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια, που έπαιξε για πρώτη φορά την 1η Νοεμβρίου 1958 στο Ποικίλο Θέατρο, ήταν ο τελευταίος διάσημος ρόλος της. Τον έπαιξε μέχρι τον Απρίλιο του 1971, εμφανιζόμενη σε αυτό περίπου 1.500 φορές. Η 70ή της επέτειος ως ηθοποιός έλαβε χώρα στις 2 Δεκεμβρίου 1970 στο Λούμπλιν, στο Θέατρο Γιούλιους Οστέρβα του Λούμπλιν. Το 1971 έκανε περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά μετά από πρόσκληση της αμερικανικής Πολωνικής Διασποράς. Παντρεύτηκε τρεις φορές. Στις 7 Ιουλίου 1897, αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το σχολείο, παντρεύτηκε τον συγγραφέα Ζίγκμουντ Μπαρτκιέβιτς και μετακόμισε στο Λοτζ. Μετά τον χωρισμό τους το 1899, επέστρεψε στη Βαρσοβία και διηύθυνε έναν οίκο μόδας. Ξαναπαντρεύτηκε στις 15 Ιουνίου 1919 στη Βαρσοβία με έναν έμπορο, τον Χένρικ Μάντερ, με τον οποίο χώρισε το 1928. Παντρεύτηκε για τρίτη φορά το 1933, με τον Μάριαν Στάινσμπεργκ - εκδότη και βιβλιοπώλη, με τον οποίο χώρισε το 1939. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Ποβόνσκι στη Βαρσοβία (Διάδρομος των Αξιέπαινων, 1-96). Μεγαλόσταυρος Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (1960) Τάγμα του Λαβάρου της Εργασίας, 1η τάξη (1959) Σταυρός του Διοικητή με Αστέρι του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (25 Απριλίου 1950) Τάγμα του Λαβάρου της Εργασίας, 2η τάξης (22 Ιουλίου 1949) Σταυρός του Αξιωματικού του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (1 Νοεμβρίου 1936) Χρυσός Σταυρός της Αξίας (τρεις φορές: 9 Νοεμβρίου 1931, 15 Ιουνίου 1946, 13 Νοεμβρίου 1953) Χρυσή Ακαδημαϊκή Δάφνη (4 Νοεμβρίου 1937) Μετάλλιο της 10ης Επετείου της Λαϊκής Πολωνίας (15 Ιανουαρίου 1955) Σήμα της 1000ης επετείου του Πολωνικού Κράτους (1967) Τιμητικό Σήμα «Για τις αξίες για τη Βαρσοβία» (1967) Sempoliński, Ludwik (1977). Wielcy artyści małych scen. Βαρσοβία: Czytelnik. Syrena Record: pierwsza polska wytwórnia fonograficzna = Poland’s first recording company: 1904–1939. ISBN 83-917189-0-5. Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα στην Ακαδημία Πολωνικού Κινηματογράφου Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα στη βάση δεδομένων του Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej Υλικό για τη Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα στην βιβλιοθήκη Polona
|
Η Μιετσισουάβα Τσβικλίνσκα (πολωνικά: Mieczysława Ćwiklińska, το γένος Τραπς [Trapsz]) (1 Ιανουαρίου 1879, Λούμπλιν - 28 Ιουλίου 1972, Βαρσοβία) ήταν Πολωνή ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, τραγουδίστρια (σοπράνο) και μέλος της υπόγειας οργάνωσης «Muszkieterzy» («Σωματοφύλακες»). Θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες Πολωνές ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου όλων των εποχών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B2%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Γουλιέλμος της Οπάβα
|
Ήταν ο τρίτος γιος τού Πρέμυσλ Α΄ δούκα της Οπάβα και της δεύτερης συζύγου του Αικατερίνης των Πιαστ-Σιλεσίας, κόρης τού Μπόλκο Γ΄ δούκα τού Μέρσεμπουργκ. Το 1433 διαδέχθηκε τον πατέρα του. Ο πρωτότοκος Βεγκέσλαος Β΄ ανέλαβε την κηδεμονία των μικρότερων, ετεροθαλών αδελφών του Γουλιέλμου, Ερνέστου (από τον 2ο γάμο τού πατέρα του) και Πρέμυσλ Β΄ (από τον 3ο γάμο). Ο δευτερότοκος Νικόλαος Δ΄ (από τον 1ο γάμο) αυτοαποκλήθηκε κύριος τού Ζλάτε Χόρυ. Αν και ο πατέρας τους είχε καθορίσει με τη διαθήκη του να μην διαιρεθεί το δουκάτο, το μοίρασαν: ο Βεντσέσλαος Β΄ έλαβε το Γκλουμπτσύτσε και το 1/3 της Οπάβα, οι Γουλιέλμος και Ερνέστος από 1/3 της Οπάβα και ο Πρέμυσλ Β΄ ακολούθησε εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Τα μερίδια ήταν τόσο μικρά, ώστε τα έσοδα δεν επαρκούσαν για το κόστος ζωής και ο Γουλιέλμος έγινε ληστής-βαρόνος. Ο Χύνεκ Κρουσίνα του Λίχτενμπουρκ διοικητής των Ουσσιτών είχε αναλάβει το Μύνστερμπερκ το 1440, αλλά το δουκάτο τον απέρριψε και εξέλεξε τον Γουλιέλμο. Η διεκδίκηση τού Γουλιέλμου στηριζόταν, στο ότι η μητέρα του Αικατερίνη ήταν αδελφή τού τελευταίου των Πιαστ δούκα Ιωάννη Α΄ (1410-28) και στο ότι νυμφεύτηκε τη Σαλώμη, κόρη τού Πούτα Γ΄ του Τσατολοβίτσε δούκα του Μύνστερμπερκ (1429-34). Ο Γουλιέλμος τώρα έγινε υπερασπιστής της ειρήνης: μαζί με τους Νικόλαο Ε΄ δούκα του Κρνοβ, Πσέμυσλαφ Β΄ του Τσέσυν και Ερρίκο Θ΄ δούκα τού Ζάγκανι-Γκλόγκουφ πολέμησε ως διοικητής τού Βρόκλαβ εναντίον των ληστών και των ληστών-βαρόνων. Νυμφεύτηκε τη Σαλώμη των Τσαστολοβίτσε, κόρη τού Πούτα Γ΄ δούκα τού Μύνστερμπερκ και είχε τέκνα: Φρειδερίκος π. 1440-1470, δούκας των 2/3 της Οπάβα. Βεντσέσλαος Γ΄ απεβ. 1474. Πρέμυσλ Γ΄ π. 1450-1493, τιτουλ. δούκας της Οπάβα, μέλος τού Συλλόγου τού καθεδρικού στο Βρόκλαβ, Ολομόουτς & Βιέννης και κοσμήτωρ τού Συλλόγου τού καθεδρικού στον Αγ. Ότμαρ τού Μέντλινκ. Αικατερίνη 1443-1505, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα τού Ζαγκάνι. Άννα απεβ. 1515, ηγουμένη τού αββαείου της Αγ. Γιάντβιγκα της Τρέμπνιτσα. Ludwig Petry et al.: Geschichte Schlesiens, vol. 1, Sigmaringen, 1988, ISBN 3-7995-6341-5, pp. 191, 201, 205, 208, 212 Hugo Weczerka (ed.): Handbuch der historischen Stätten — Schlesien. Stuttgart, 1977, ISBN 3-520-31601-3, p. 218 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα William, Duke of Opava στο Wikimedia Commons
|
Ο Γουλιέλμος, τσεχ. Vilém (π. 1410 - 15 Αυγούστου 1452) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών ήταν δούκας τού 1/3 (μετά των 2/3) της Οπάβα. Επίσης δούκας τού Μύνστερμπερκ (1443-52).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%80%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Βασίλ Λέβσκι
|
Το 1396 η μεσαιωνική Βουλγαρική Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει, υποταχθείσα πλήρως στην Οθωμανική κυριαρχία. Το άνισο Οθωμανικό σύστημα του μιλλέτ (Νόμοι της Σαρία) είχε μετατρέψει τους Βούλγαρους και τους άλλους μη Μουσουλμάνους υπηκόους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας και οι θρησκευτικές διαφορές είχαν δημιουργήσει ανυπέρβλητο πολιτιστικό ανταγωνισμό. Οι οικονομικές δυσκολίες της αυτοκρατορίας το 19ο αιώνα, που οδήγησαν στην προσωποποίησή της ως "μεγάλου ασθενούς", είχαν ως συνέπεια οι μη Μουσουλμάνοι κάτοικοι του Οθωμανικού κράτους να υποφέρουν περισσότερο από τους Μουσουλμάνους υπηκόους του και οι μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζονταν από τους σουλτάνους αντιμετώπιζαν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Ο Βουλγαρικός εθνικισμός προέκυψε σταδιακά κατά τα μέσα του 19ου αιώνα με την οικονομική άνοδο των Βούλγαρων εμπόρων και βιοτεχνών, την ανάπτυξη της λαϊκής εκπαίδευσης με Βουλγαρική χρηματοδότηση, τον αγώνα για μια αυτόνομη Βουλγαρική Εκκλησία και τις πολιτικές ενέργειες για το σχηματισμό ενός ξεχωριστού Βουλγαρικού κράτους. Η Πρώτη και η Δεύτερη Σερβική Εξέγερση είχαν θέσει τα θεμέλια μιας αυτόνομης Σερβίας στά τα τέλη της δεκαετίας του 1810 και η Ελλάδα είχε καθιερωθεί ως ανεξάρτητο κράτος το 1832, στον απόηχο της Ελληνικής Επανάστασης. Ωστόσο η υποστήριξη για την απόκτηση της ανεξαρτησίας με ένοπλο αγώνα κατά των Οθωμανών δεν ήταν καθολική. Το επαναστατικό αίσθημα περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των πιο μορφωμένων και των αστικών τμημάτων του πληθυσμού. Υπήρχε λιγότερη υποστήριξη για μια οργανωμένη εξέγερση ανάμεσα στην αγροτιά και τους εμπόρους, που φοβούνταν ότι οθωμανικά αντίποινα θα έθεταν σε κίνδυνο την οικονομική σταθερότητα και την εκτεταμένη ιδιοκτησία της αγροτικής γης. Ο Βασίλ Λέβσκι γεννήθηκε ως Βασίλ Ιβάνοβ Κούντσεβ στις 18 Ιουλίου [Π.Η. 6η Ιουλίου] 1837 στην πόλη Κάρλοβο, που ανήκε στην Ευρωπαϊκή επαρχία της Ρούμελης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν συνονόματος του θείου από τη μητέρα του Αρχιμανδρίτη (ανώτερου ηγούμενου) Βασίλειου (Василий, Βασίλιι). Οι γονείς του Λέβσκι, Ιβάν Κούντσεβ και Τζίνα Κούντσεβα(το γένος Καραϊβάνοβα), προέρχοντανταν από οικογένεια κληρικών και τεχνιτών και ήταν μέλη της αναδυόμενης βουλγαρικής μεσαίας τάξης. Επιφανής αλλά αγωνιστής τοπικός τεχνίτης, ο Ιβάν Κούντσεβ πέθανε το 1844. Ο Λέβσκι είχε δύο νεώτερους αδελφούς, τους Χρίστο και Πέταρ, και μια μεγαλύτερη αδελφή, τη Γιάνα. Μια άλλη αδελφή του, η Μαρία έχασε τη ζωή της ενώ ήταν παιδί. Ο σύντροφός του επαναστάτης Παναγιότ Χίτοβ περιέγραψε αργότερα τον ενήλικα Λέβσκι ως μέσου ύψους με εύστροφο, νευρώδες παρουσιαστικό - με φωτεινά, γκριζογάλανα μάτια, ξανθά μαλλιά και μικρό μουστάκι. Πρόσθεσε ότι ο Λέφσκι απείχε από το κάπνισμα και το ποτό. Οι αναμνήσεις του Χίτοβ για την εμφάνιση Λέβσκι υποστηρίζονται από τους συγχρόνους του, τον επαναστάτη και συγγραφέα Λιούμπεν Καραβέλοφ και τον καθηγητή Ιβάν Φουρνατζίεβ. Οι μόνες διαφορές είναι ότι ο Καραβέλοβ υποστήριζε ότι ο Λέβσκι ήταν ψηλός αντί μέσου ύψους, ενώ ο Φουρνατζίεβ ανέφερε ότι το μουστάκι και τα μάτια του ήταν ανοικτά καστανά. Ο Λέβσκι ξεκίνησε το σχολείο στο Κάρλοβο, μελετώντας τη ραπτική ως μαθητευόμενος ενός τοπικού τεχνίτη. Το 1855 ο θείος του Λέβσκι Βασίλειος - αρχιμανδρίτης και απεσταλμένος της Μονής Χιλανδαρίου, τον πήρε στη Στάρα Ζαγόρα, όπου παρακολουθούσε το σχολείο και εργαζόταν ως υπάλληλός του. Στη συνέχεια ο Λέβσκι μπήκε σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης κληρικών. Στις 7 Δεκεμβρίου 1858 έγινε Ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι του Σόποτ με το θρησκευτικό όνομα Ιγνάτιος (Игнатий, Ιγκνάτιι) και προήχθη το 1859 σε ιεροδιάκονος, γεγονός που αργότερα ενέπνευσε ένα από τα ανεπίσημα ψευδώνυμα του Λέβσκι, Διάκος (Дякона). Εμπνευσμένος από τις επαναστατικές ιδέες του Γκεόργκι Σάββα Ρακόφσκι, ο Λέβσκι έφυγε για τη Σερβική πρωτεύουσα Βελιγράδι τη άνοιξη του 1862. Εκεί ο Ρακόβσκι είχε συγκροτήσει την Πρώτη Βουλγαρική λεγεώνα, στρατιωτικό απόσπασμα σχηματίσμένο από Βούλγαρους εθελοντές και επαναστάτες εργάτες που ζητούσαν την ανατροπή της Οθωμανικής κυριαρχίας. Εγκαταλείποντας την ιδιότητά του του μοναχού, ο Λέβσκι στρατολογήθηκε ως εθελοντής. Εκείνη την εποχή οι σχέσεις μεταξύ των Σέρβων και των Οθωμανών επικυριάρχων τους ήταν τεταμένες. Κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βελιγραδίου, οπότε οι Τουρκικές δυνάμεις μπήκαν στην πόλη, ο Λέβσκι και η Λεγεώνα διακρίθηκαν στην απώθηση τους. Περαιτέρω στρατιωτικές συγκρούσεις στο Βελιγράδι τελικά επιλύθηκαν διπλωματικά και η Πρώτη Βουλγαρική Λεγεώνα διαλύθηκε υπό την Οθωμανική πίεση στις 12 Σεπτεμβρίου 1862. Το θάρρος του κατά την εκπαίδευση και τις μάχες του χάρισαν το προσωνύμιο Λέβσκι ( "Λιονταρίσιος"). Μετά τη διάλυση της Λεγεώνας ο Λέβσκι εντάχθηκε στο απόσπασμα του Ιλιο Βοϊβόντα κστο Κραγκούγιεβατς αλλά επέστρεψε στο Ρακόφσκι στο Βελιγράδι μετά την ανακάλυψη ότι τα σχέδια του Ιλιο να εισβάλει στη Βουλγαρία είχαν αποτύχει. Την άνοιξη του 1863 ο Λέβσκι επέστρεψε στα Βουλγαρικά εδάφη μετά από μια σύντομη παραμονή στη Ρουμανία. Ο θείος του Βασίλειος τον κατέδωσε ως επαναστάτη στις Οθωμανικές αρχές και ο Λέβσκι φυλακίστηκε στη Φιλιππούπολη για τρεις μήνες, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω τη βοήθειας του γιατρού Ρ. Πετρόβ και του Ρώσου υποπρόξενου Nάιντεν Γκέροβ Το Πάσχα του 1864 ο Λέβσκι παραιτήθηκε επίσημα από τα θρησκευτικά καθήκοντά του. Από το Μάιο του 1864 μέχρι το Μάρτιο του 1866 εργάστηκε ως δάσκαλος στο Βονιάγκοβο, κοντά στο Κάρλοβο. Εκεί υποστήριξε και έδωσε καταφύγιο σε διωκόμενους Βούλγαροους και οργανωμένες πατριωτικές ομάδες του πληθυσμού. Η δράση του προκάλεσε υποψίες μεταξύ των Οθωμανικών αρχών και αναγκάστηκε να φύγει. Από την άνοιξη του 1866 έως την άνοιξη του 1867 δίδαξε στο Ενίκιοϊ και στο Kόγκας, δύο χωριά της Βόρειας Δοβρουτσάς κοντά στην Τούλτσεα. Το Νοέμβριο του 1866 ο Λέβσκι επισκέφθηκε το Ρακόφσκι στο Ιάσιο. Δύο επαναστατικές ομάδες με επικεφαλής τον Παναγκιότ Χίτοβ και το Φιλίπ Τότιου είχε συγκεντρώσει την κοινότητα της βουλγαρικής διασποράς στη Ρουμανία, για να εισβάλει τη Βουλγαρία και να οργανώσει αντιοθωμανική αντίσταση. Με σύσταση του Ρακόφσκι ο Βασίλ Λέφσκι επιλέχθηκε ως σημαιοφόρος του αποσπάσματος του Χίτοβ. Τον Απρίλιο του 1867 η ομάδα πέρασε το Δούναβη στο Τουτρακάν, πέρασε την περιοχή Λουντογκόριε και έφτασε στον Αίμο. Μετά από αψιμαχίες η ομάδα κατέφυγα στη Σερβία μέσω του Πίροτ τον Αύγουστο. Στη Σερβία η κυβέρνηση ήταν και πάλι ευνοϊκή προς τις προσδοκίες των Βούλγαρων επαναστατών και τους επέτρεψε να ιδρύσουν στο Βελιγράδι τη Δεύτερη Βουλγαρική λεγεώνα, οργάνωση παρόμοια με την προκάτοχό της και τους στόχους της. Ο Λέβσκι ήταν εξέχον μέλος της Λεγεώνας, αλλά μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου του 1868 έπασχε από μια στομαχική ασθένεια, που απαιτούσε χειρουργική επέμβαση. Κλινήρης δεν μπορούσε να συμμετάσχει στην εκπαίδευση της Λεγεώνας. Όταν η Λεγεώνα και πάλι διαλύθηκε κάτω από πολιτική πίεση ο Λέβσκι προσπάθησε να επανασυνδεθεί με τους συμπατριώτες του, αλλά συνελήφθη στο Ζάγετσαρ και φυλακίστηκε για λίγο. Όταν αποφυλακίστηκε πήγε στη Ρουμανία, όπου οι Χατζί Ντιμίταρ και Στέφαν Καράτζα οργάνωναν επαναστατικά αποσπάσματα. Για διάφορους λόγους, περιλαμβανομένων των προβλημάτων στο στομάχι του και στρατηγικών διαφορών, ο Λέβσκι δεν συμμετείχε. Το χειμώνα του 1868 γνώρισε τον ποιητή και επαναστάτη Χρίστο Μπότεφ και έζησε μαζί του σε ένα εγκαταλελειμμένο ανεμόμυλο κοντά στο Βουκουρέστι. Απορρίπτοντας τη στρατηγική αποσπασμάτων των αποδήμων για την εσωτερική προπαγάνδα, ο Λέβσκι ανέλαβε την πρώτη του περιοδεία στα Βουλγαρικά εδάφη για την εμπλοκή όλων των στρωμάτων της βουλγαρικής κοινωνίας για μια επιτυχημένη επανάσταση. Στις 11 Δεκεμβρίου 1868 ταξίδεψε με ατμόπλοιο από το Τούρνου Μαγκουρέλε (στο Δούναβη) στην Κωνσταντινούπολη, την αφετηρία ενός ταξιδιού του που κράτησε μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 1869, όταν επέστρεψε στη Ρουμανία. Κατά τη διερευνητική και αναγνωριστική αυτή αποστολή του ο Λέβσκι θεωρείται ότι επισκέφθηκε τη Φιλιππούπολη, την Περούστιτσα, το Κάρλοβο, το Σόποτ, το Καζανλούκ, το Σλίβεν, το Tίρνοβο, το Λόβετς, το Πλέβεν και τη Νικόπολη, δημιουργώντας δεσμούς με τους κατά τόπους πατριώτες. Μετά από δίμηνη παραμονή στο Βουκουρέστι ο Βασίλ Λέβσκι επέστρεψε στη Βουλγαρία για δεύτερη περιοδεία, που διήρκεσε από 1 Μαίου ως 26 Αυγούστου 1869. Σε αυτή την περιοδεία μετέφερε προκηρύξεις τυπωμένες στη Ρουμανία από την πολιτική προσωπικότητα Ιβάν Κασάμποβ, που νομιμοποιούσαν το Λέβσκι ως εκπρόσωπος μιας Βουλγαρικής προσωρινής κυβέρνησης. Ο Βασίλ Λέβσκι ταξίδεψε στη Νικόπολη, το Πλέβεν, το Κάρλοβο, τη Φιλιππούπολη, το Πάζαρτζικ, την Περούστιτσα, τη Στάρα Ζαγόρα, το Τσίρπαν, το Σλίβεν,το Λόβετς, το Τίρνοβο, το Γκάμπροβο, το Σεβλίεβο και την Τριάβνα. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές ο Λέβσκι ίδρυσε την πρώτη από τις μυστικές επιτροπές του κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας, αλλά αυτές οι υποθέσεις βασίζονται σε αβέβαια στοιχεία. Από τα τέλη Αυγούστου 1869 έως το Μάιο του επόμενου έτους ο Λέβσκι δραστηριοποιήθηκε στη ρουμανική πρωτεύουσα Βουκουρέστι. Ήταν σε επαφή με τον επαναστάτη συγγραφέα και δημοσιογράφο Λιούμπεν Καραβέλοβ, του οποίου η συμμετοχή στην ίδρυση του Βουλγαρικού Φιλολογικού Συλλόγου ο Λέβσκι ενέκρινε γραπτώς. Οι δημοσιεύσεις του Καραβέλοβφ συγκεντρώθηκαν μια σειρά από οπαδούς και επέφεραν την ίδρυση της Βουλγαρικής Επαναστατικής Κεντρικής ς Επιτροπής, μια κεντρική επαναστατική οργάνωση της διασποράς, που περιλάμβανε το Λέβσκι ως ιδρυτικό μέλος και συντάκτη νόμων. Διαφωνώντας για το σχεδιασμό, ο Λέβσκι αναχώρησε από το Βουκουρέστι την άνοιξη του 1870 και άρχισε να θέτει σε ενέργεια το σχέδιό του του εσωτερικού επαναστατικού δίκτυου. Παρά την ανεπαρκή τεκμηρίωση των δραστηριοτήτων του Λέβσκι για το 1870, είναι γνωστό ότι πέρασε ενάμιση χρόνο για τη εγκαθιστώντας ένα ευρύ δίκτυο μυστικών επιτροπών σε πόλεις της Βουλγαρίας και χωριά. Το δίκτυο, η Εσωτερική Επαναστατική Οργάνωση, επικεντρώθηκε γύρω από την Κεντρική Επιτροπή του Λόβετς, που ονομαζόταν επίσης «BΕΕΟ της Βουλγαρίας» ή «προσωρινή κυβέρνηση». Ο στόχος των επιτροπών ήταν η προετοιμασία για μια συντονισμένη εξέγερση. Το δίκτυο των επιτροπών ήταν πυκνότερο στις κεντρικές βουλγαρικές περιοχές, ιδιαίτερα γύρω από τη Σόφια, τη Φιλιππούπολη και τη Στάρα Ζαγόρα. Επαναστατικές επιτροπές επίσης ιδρύθηκαν σε ορισμένες περιοχές της Μακεδονίας, της Δοβρουτσάς και της Στράντζα και γύρω από τα πιο περιφερειακά αστικά κέντρα Κιουστεντίλ, Βράτσα και Βίντιν. Οι επιτροπές της ΕΕΟ αγόραζαν εξοπλισμό και οργάνωναν αποσπάσματα εθελοντών. Σύμφωνα με μια μελέτη η οργάνωση είχε μόλις πάνω από 1.000 μέλη στις αρχές της δεκαετίας του 1870. Τα περισσότερα μέλη της ήταν διανοούμενοι και έμποροι, αν και εκπροσωπούντο όλα τα στρώματα της βουλγαρικής κοινωνίας. Τα άτομα γίνονταν μέλη της ΕΕΟ μυστικά : το τελετουργικό της μύησης περιελάβανε επίσημο όρκο πίστης στο Ευαγγέλιο ή σε ένα χριστιανικό σταυρό, ένα όπλο και ένα μαχαίρι. Η προδοσία τιμωρείτο με θάνατο και μυστική αστυνομία παρακολουθούσε τις δραστηριότητες του κάθε μέλους. Μέσω παράνομων δικτύων έμπιστων ανθρώπων διατηρούντο σχέσεις με την επαναστατική κοινότητα της διασποράς. Η εσωτερική αλληλογραφία χρησιμοποιούσε κρυπτογράφηση, συνθηματικά σημάδια και ψευδώνυμα. Παρά το γεγονός ότι Λέβσκι ήταν ο ίδιος επικεφαλής της οργάνωσης, μοιραζόταν τις διοικητικές ευθύνες με βοηθούς, όπως ο μοναχός που έγινε επαναστάτης Ματέι Πρεομπραζένσκι, ο παράτολμος Ντίμιταρ Ομπστι και ο νεαρός Άγγελ Κάντσεβ. Αμφισβητούμενες και ημιθρυλικέρς ανέκδοτες ιστορίες υπάρχουν γύρω από τη δημιουργία της Εσωτερικής Επαναστατικής Οργάνωσης του Λέβσκι. Καταδιωκόμενος από τις Οθωμανικές αρχές, που προσέφεραν 500 τουρκικές λίρες για το θάνατο και 1000 για τη σύλληψή του, ο Λέβσκι προσέφευγε σε μεταμφιέσεις για να αποφύγει τη σύλληψη κατά τις περιοδείες του. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι είχε βάψει μαλλιά του και φορούσε διάφορες εθνικές ενδυμασίες. Το φθινόπωρο του 1871 ο Λέβσκι και ο Άγγελ Κάντσεβ δημοσίευσαν την Καθοδήγηση των Εργατών για την Απελευθέρωση του Βουλγαρικού Λαού, ένα σχέδιο καταστατικού της ΒΕΕΟ, που περιείχε ιδεολογικά, οργανωτικά και ποινικά τμήματα. Απεστάλη στις τοπικές επιτροπές και στην κοινότητα της διασποράς για συζήτηση. Η πολιτική και οργανωτική εμπειρία που είχε αποκτήσει ο Λέβσκι είναι εμφανής στην αλληλογραφία του, που χρονολογείται στο 1871-1872. Εκείνη την εποχή οι απόψεις του για την επανάσταση είχαν σαφώς ωριμάσει. Καθώς η ΕΕΟ επεκτεινόταν, συντόνιζε τις δραστηριότητές της περισσότερο με την εδρεύουσα στο Βουκουρέστι ΒΕΕΟ. Με πρωτοβουλία του Λέβσκι συγκλήθηκε μια γενική συνέλευση από τις 29 Απριλίου ως τις 4 Μαΐου 1872. Στη συνέλευση, οι σύνεδροι ενέκριναν ένα πρόγραμμα και ένα καταστατικό, εξέλεξαν το Λιούμπεν Καραβέλοβ ως ηγέτη της οργάνωσης και εξουσιοδότησαν το Λέφσκι ως το μόνο νόμιμο αντιπρόσωπο του εκτελεστικό σώματος της BΕΕΟ στα βουλγαρικά εδάφη. Μετά τη συμμετοχή στη συνέλευση ο Λέφσκι επέστρεψε στη Βουλγαρία και αναδιοργάνωσε εσωτερική δομή της ΕΕΟ σύμφωνα με τις συστάσεις της BΕΕΟ. Έτσι η Κεντρική Επιτροπή του Λόβετς περιορίστηκε σε μόνιμη τοπική επιτροπή και ιδρύθηκαν τα πρώτα περιφερειακά επαναστατικά κέντρα . Η έλλειψη πόρων, ωστόσο, επέφερε κρίση στην οργάνωση και όλο και μεγαλύτερη αμφισβήτηση των μομοπρώσωπων αποφάσεων του Λέβσκι για σημαντικά στρατηγικά και τακτικά θέματα. Ενώ έτσι είχαν τα πράγματα ο βοηθός του Λέβσκι Ντίμιταρ Ομπστι λήστεψε μια Οθωμανική ταχυδρομική αποστολή στη διάβαση Αραμπακονάκ στις 22 Σεπτεμβρίου 1872, χωρίς την έγκριση του Λέβσκι ή της ηγεσίας του κινήματος. Ενώ η ληστεία ήταν επιτυχής και προμήθευσε στην ΕΕΟ 125.000 γρόσια, ο Ομπστι και οι άλλοι δράστες γρήγορα συνελήφθησαν.] Η προκαταρκτική έρευνα και μελέτη αποκάλυψε το μέγεθος της επαναστατικής οργάνωσης και τις στενές σχέσεις της με τη ΒΕΕΟ. Ο Ομπστι και οι άλλοι κρατούμενοι ομολόγησαν τα πάντα και αποκάλυψαν τον ηγετικό ρόλο του Λέβσκι. Συνειδητοποιώντας ότι κινδύνευε ο Λέβσκι αποφάσισε να καταφύγει στη Ρουμανία, για να συναντήσει τον Καραβέλοβ και να συζητήσουν αυτά τα γεγονότα. Πρώτα, όμως, έπρεπε να συλλέξει σημαντικά έγγραφα από το αρχείο της επιτροπής στο Λόβετς, που θα αποτελούσαν σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία σε περίπτωση που κατάσχονταν από τους Οθωμανούς. Έμεινε στο πανδοχείο του γειτονικού χωριού Κάκρινα, όπου αιφνιδιάστηκε και συνελήφθη το πρωί της 27 Δεκεμβρίου 1872. Σύμφωνα με τα γραπτά του Λιούμπεν Καραβέλοβ η πιο αποδεκτή εκδοχή είναι ότι ένας ιερέας ονόματι Κράστιο Νικηφόροβ κατέδωσε το Λέφσκι στην αστυνομία. Η θεωρία αυτή έχει αμφισβητηθεί από τους ερευνητές Ιβάν Παντσόβσκι και Βασίλ Μπογιάνοβ λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Αφού μεταφέρθηκε αρχικά στο Τίρνοβο για ανάκριση, ο Λέβσκι εστάλη στη Σόφια στις 4 Ιανουαρίου. Εκεί οδηγήθηκε σε δίκη. Ενώ αναγνώρισε την ταυτότητά του δεν αποκάλυψε τους συνεργούς του ή λεπτομέρειες σχετικά με την οργάνωση του, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη. Οι Οθωμανικές αρχές καταδίκασαν το Λέβσκι σε θάνατο δι 'απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέστηκε στις 18 Φεβρουαρίου [Π.Η. 6 Φεβρουαρίου] 1873 στη Σόφια, όπου βρίσκεται σήμερα το Μνημείο του. Η θέση του τάφου του Λέβσκι είναι αβέβαιη, αλλά τη δεκαετία του 1980 ο συγγραφέας Νικολάι Χαίτοβ υποστήριξε ως τόπο ταφής του Λέβσκι την Εκκλησία της Αγίας Πέτκας των Σαμαράδων, που η Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών θεώρησε πιθανή αν και αναπόδεικτη. Ο θάνατος του Λέβσκι ενέτεινε την κρίση στο Βουλγαρικό επαναστατικό κίνημα και οι περισσότερες επιτροπές της ΕΕΟ σύντομα διαλύθηκαν Παρ 'όλα αυτά, πέντε χρόνια μετά απαγχονισμό του ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος του 1877-1878 εξασφάλισε την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την Οθωμανική κυριαρχία στον απόηχο της Εξέγερσης του Απριλίου του 1876. Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου της 3 Μαρτίου 1878 ίδρυσε το βουλγαρικό κράτος ως αυτόνομο Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας υπό την de jure Οθωμανική επικυριαρχία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1860 ο Λέβσκι ανέπτυξε μια επαναστατική θεωρία που έβλεπε το Βουλγαρικό κίνημα ως μια ένοπλη εξέγερση όλων των Βουλγάρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εξέγερση επρόκειτο να παρασκευαστεί, να ελεγχθεί και να συντονισθεί εσωτερικά από μια κεντρική επαναστατική οργάνωση, που θα περιλάμβανε τοπικές επαναστατικές επιτροπές σε όλα τα μέρη της Βουλγαρίας και θα λειτουργούσε ανεξάρτητα από τυχόν ξένες παράγοντες. Η θεωρία του Λέφσκι προέκυψε από τις επανειλημμένες αποτυχίες να εφαρμοσθούν αποτελεσματικά οι ιδέες του Ρακόφσκι, όπως η χρήση ένοπλων αποσπασμάτων (чети, τσέτι) με βάση το εξωτερικό, για να προκληθεί γενική εξέγερση. Η ιδέα Λέβσκι για μια εντελώς ανεξάρτητη επανάσταση δεν είχε την έγκριση του συνόλου του πληθυσμού και, στην πραγματικότητα, ήταν ο μόνος εξέχων Βούλγαρος επαναστάτης που την υποστήριζε. Αντ 'αυτού, πολλοί θεωρούσαν ως πιο εφικτή λύση μια παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Ο Λέβσκι οραματιζόταν τη Βουλγαρία ως δημοκρατικό κράτος, κατά καιρούς βρίσκοντας κοινό τόπο με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη και ενστερνιζόμενος σε μεγάλο βαθμό τις φιλελεύθερες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και της Δυτικής Κοινωνίας της εποχής του. Είπε "Θα είμαστε ελεύθεροι σε πλήρη ελευθερία, όπου ζει ο Βούλγαρος : στη Βουλγαρία, στη Θράκη, στη Μακεδονία. Οι άνθρωποι κάθε εθνικότητας που ζουν σε αυτό τον παράδεισό μας, θα έχουν ίσα δικαιώματα με το Βούλγαρο σε όλα. Θα έχουμε μια σημαία που να λέει «Καθαρή και ιερά δημοκρατία» ... είναι καιρός, με μια και μόνο πράξη, να πετύχουμε αυτό που είχαν επιδιώξει οι Γάλλοι αδελφοί μας ... " Ο Λέβσκι υποστήριζε ότι όλες οι θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες σε μια ελεύθερη Βουλγαρία - Βούλγαροι, Τούρκοι, Εβραίοι ή άλλοι - θα πρέπει να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα. Επαναλάμβανε ότι οι Βούλγαροι επαναστάτες πολέμησαν εναντίον της κυβέρνησης του σουλτάνου, όχι εναντίον του τουρκικού λαού και της θρησκείας του: «Δεν καταδιώκουμε τον τουρκικό λαό, ούτε την πίστη του, αλλά τον αυτοκράτορα και τους νόμους του (με μια λέξη την τουρκική κυβέρνηση), το οποίο έχει κυβερνήσει όχι μόνο εμάς αλλά και τον ίδιο τον Τούρκο με βάρβαρο τρόπο. » Ο Λέβσκι ήταν προετοιμασμένος να θυσιάσει τη ζωή του για την επανάσταση και να θέσει τη Βουλγαρία και το Βουλγαρικό λαό πάνω από τα προσωπικά του συμφέροντα: « Αν κερδίσω, θα κερδίσω για το σύνολο του λαού. Αν χάσω, θα χάσω μόνο τον εαυτό μου». Σε μια απελευθερωμένη Βουλγαρία δεν οραματιζόταν τον εαυτό του ως εθνικό ηγέτη ή υψηλόβαθμο αξιωματούχο : «Εμείς λαχταρούν να δουν μια ελεύθερη πατρίδα και [τότε] θα μπορούσε κάποιος ακόμη και να με διατάξει μου να βόσκω τις πάπιες, δεν είναι έτσι; » Σύμφωνα με το πνεύμα του Γκαριμπάλντι, ο Λέβσκι σχεδίαζε να βοηθήσει άλλους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου στην απελευθέρωσή τους από τη στιγμή που θα επανιδρυόταν η Βουλγαρία. Υποστήριζε επίσης «αυστηρό και ανελλιπή οικονομικό έλεγχο» στην επαναστατική οργάνωσή του και δεν ανεχόταν τη διαφθορά. Σε πόλεις και χωριά σε όλη τη Βουλγαρία η συνεισφορά του Λέφσκι στο απελευθερωτικό κίνημα τιμάται με πολυάριθμα μνημεία, και πολλοί δρόμοι φέρουν το όνομά του. Μνημεία για το Λέφσκι υπάρχουν και έξω από τη Βουλγαρία, στο Βελιγράδι και Ντιμίτροβγκραντ της Σερβίας, στο Πάρτσανι της Υπερδνειστερίας της Μολδαβίας, στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, στο Παρίσι της Γαλλίας, στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ και το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Εχουν γίνει τρία μουσεία αφιερωμένα στο Λέφσκι : στο Κάρλοβο στο Λόβετς και στο Κάκρινα. Το Μνημείο Βασίλ Λέφσκι στη Σόφια ανεγέρθηκε στο χώρο της εκτέλεσής του. Πολλοί φορείς στη Βουλγαρία έχουν ονομαστεί προς τιμή του Βασίλ Λέβσκι : η ποδοσφαιρική ομάδα Λέβσκι Σόφιας, η Εθνική Ακαδημία Αθλητισμού Βασίλ Λέβσκι και το Εθνικό Στρατιωτικό Πανεπιστήμιο Βασίλ Λέφσκι. Το εθνικό στάδιο της Βουλγαρίας φέρει το όνομα Εθνικό Στάδιο Βασίλ Λέβσκι. Το χαρτονόμισμα των 1000 βουλγαρικων λέβα, σε κυκλοφορία μεταξύ 1994 και 1999, έφερε πορτρέτο του Λέβσκι στη μπροστινή όψη του και το μνημείο του στη Σόφια στην πίσω του. Η πόλη του Λέβσκι και έξι χωριά σε όλη τη χώρα έχουν επίσης ονομαστεί προς τιμή του. Η ζωή του Βασίλ Λέβσκι έχει ευρεία παρουσία στη βουλγαρική λογοτεχνία και το λαϊκό πολιτισμό. Ο ποιητής και επαναστάτης Χρίστο Μπότεφ αφιέρωσε το τελευταίο του έργο στο Λέβσκι, «Ο απαγχονισμός του Βασίλ Λέβσκι». Το ποίημα, μια ελεγεία, πιθανώς γραμμένο στα τέλη του 1875. Ο πεζογράφος και ποιητής Ιβάν Βάζοφ αφιέρωσε μια ωδή στον επαναστάτη. Με τον ομώνυμο τίτλο «Λέφσκι» δημοσιεύτηκε ως τμήμα του κύκλου Επος των Λησμονημένων. Ο Λέφσκι έχει επίσης εμπνεύσει έργα των συγγραφέων Χρίστο Σμύρνενσκι και ο Νικολάι Χάιτοφ, μεταξύ άλλων. Τραγούδια αφιερωμένα στο Λέβσκι μπορεούν να βρεθούν επίσης στη λαϊκή παράδοση της Βόρειας Μακεδονίας. Το Φεβρουάριο του 2007, μια πανεθνική δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής Великите българи( «Οι Μεγάλοι Βούλγαροι»), έβγαλε το Βασίλ Λέβσκι το μεγαλύτερο Βούλγαρο όλων των εποχών. ΅Εχουν γίνει κινήσεις για την αγιοποίηση του Βασίλ Λέβσκι ως άγιου της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ωστόσο ο ιστορικός Στέφαν Τσουρέσκι τόνισε ότι ενώ η μεταμοναστική ζωή του Λέβσκι ήταν αυτή ενός μάρτυρα, ήταν ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη έννοια της αγιότητας. Ο Τσουρέσκι κάνει αναφορά στην αληλογραφία του Λέβσκι, που δείχνει ότι ο Λέβσκι απειλούσε πλούσιους Βούλγαρους (чорбаджии, τσορμπατζί) και προδότες με θάνατο, επιδοκίμαζε την κλοπή από τους πλούσιους για πραγματικά επαναστατικούς σκοπούς και εθελοντικά παραιτήθηκε από τη θρησκευτική του ιδιότητα για να αφοσιωθεί στν κοσμικό αγώνα για την απελευθέρωση. Ο απαγχονισμός του Βασίλ Λέβσκι τιμάται κάθε χρόνο σε ολόκληρη τη Βουλγαρία στις 18 Φεβρουαρίου. Αν και δεν έχει καθοριστεί η θέση του τάφου του Λέβσκι, ορισμένα από τα μαλλιά του εκτίθενται στο Εθνικό Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας. Οταν ο Λέβσκι εγκατέλειψε το μοναχισμότο 1863, έκοψε τα μαλλιά του, που τα φύλαξε η μητέρα του και αργότερα η αδελφή του Γιάνα. Προσωπικά αντικείμενα του Λέβσκι - όπως ο ασημένιος χριστιανικός σταυρός του, το χάλκινο κύπελλο του νερού, το περίστροφό του του 1869 από την Αυστρουγγαρία και τα δεσμά από τη φυλάκισή του στη Σόφια - εκτίθενται επίσης στο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας, ενώ το σπαθί Λέβσκι μπορεί να δει κανείς στο περιφερειακό μουσείο του Λόβετς. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vasil Levski στο Wikimedia Commons
|
Ο Βασίλ Λέβσκι (βουλγαρικά: Васил Левски, αρχικά Василъ Лѣвскійπροφέρεται: [vɐˈsiɫ ˈlɛfski], γεννημένος Βασίλ Ιβάνο Κούντσεβ (Васил Иванов Кунчев, 18 Ιουλίου 1837 - 18 Φεβρουαρίου 1873]) ήταν Βούλγαρος επαναστάτης και εθνικός ήρωας της Βουλγαρίας. Ονομασθείς Απόστολος της Ελευθερίας, ο Λέβσκι ιδεολογικοποίησε και έκανε στρατηγικό ένα επαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την Οθωμανική κυριαρχία. Με την ίδρυση της Εσωτερικής Επαναστατικής Οργάνωσης ο Λέβσκι προσπάθησε να υποκινήσει μια πανεθνική εξέγερση μέσα από ένα δίκτυο μυστικών περιφερειακών επιτροπών. Γεννημένος στην πόλη του Κάρλοβο από γονείς της μεσαίας τάξης, ο Λέβσκι έγινε Ορθόδοξος μοναχός πριν μεταναστεύσει για να ενταχθεί στις δύο Βουλγαρικές Λεγεώνες στη Σερβία και σε άλλες βουλγαρικές επαναστατικές ομάδες. Στο εξωτερικό απέκτησε το προσωνύμιο Λέβσκι, «Λιονταρίσιος». Αφού εργάστηκε ως δάσκαλος στα βουλγαρικά εδάφη, διέδωσε τις απόψεις του και ανέπτυξε την έννοια της επαναστατικής του οργάνωσης με βάση τη Βουλγαρία, μια καινοτόμο ιδέα που αντικατέστησε τη στρατηγική του παρελθόντος, που βασιζόταν στο εξωτερικό . Στη Ρουμανία ο Λέβσκι βοήθησε στην ίδρυση της Βουλγαρικής Κεντρικής Επαναστατικής Επιτροπής, που αποτελείτο από Βούλγαρους ομογενείς. Κατά τις περιοδείες του στη Βουλγαρία ο Λέβσκι δημιούργησε ένα ευρύ δίκτυο επαναστατικών επιτροπών. Οι Οθωμανικές αρχές όμως τον συνέλαβαν σε ένα πανδοχείο κοντά στο Λόβετς και τον εκτέλεσαν δι' απαγχονισμού στη Σόφια. Ο Λέβσκι έβλεπε πέρα από την πράξη της απελευθέρωσης : οραματίστηκε μια «αγνή και ιερή» Βουλγαρική Δημοκρατία της εθνοτικής και θρησκευτικής ισότητας. Οι ιδέες του έχουν περιγραφεί ως μια πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εμπνευσμένη από την προοδευτική φιλελευθερισμό της Γαλλικής Επανάστασης και των Δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών του 19ου αιώνα. Η μνήμη του Λέβσκι τιμάται με μνημεία στη Βουλγαρία και τη Σερβία και πολλά εθνικά ιδρύματα φέρουν το όνομά του. Το 2007 ήταν ο κορυφαίος σε πανεθνική τηλεοπτική δημοσκόπηση ως ο μεγαλύτερος Βούλγαρος όλων των εποχών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB_%CE%9B%CE%AD%CE%B2%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Κυριαρχία
|
Η εξελικτική πορεία της έννοιας κυριαρχία είχε ως αφετηρία τον 16ο αιώνα και αφορμή εμφύλιους πολέμους που ξεσπούσαν, καθώς ισχυροί μονάρχες συγκέντρωναν δύναμη εις βάρος των ευγενών (η απαρχή του σύγχρονου έθνους). Πρώτος ο Ζαν Μποντέν (Jean Bodin) έδωσε έναν ορισμό της κυριαρχίας ως «ο υψηλότερος βαθμός διοίκησης» (the highest power of command) και «η απόλυτη και διαρκής δύναμη μιας κοινοπολιτείας» (the absolute and perpetual power of a commonwealth). Ο ορισμός του Μποντέν εξελίχθηκε από τους Τόμας Χομπς (Thomas Hobbes) και Μπένεντικτ ντε Σπινόζα (Benedict de Spinoza), οι οποίοι θεωρούσαν την κυριαρχία ως «οντότητα που ενσάρκωνε την ανώτατη πολιτική αρχή, ελεύθερη πάσης φύσεως περιορισμών στις πράξεις της». Οι προϋποθέσεις του Χομπς για την κυριαρχία, στο έργο του Leviathan το 1651, είναι πως αυτή πρέπει να είναι «απόλυτη και αδιαίρετη». Αν και στο κείμενο του Χομπς γίνεται αναφορά για απόδοση της κυριαρχίας στον ηγεμόνα από τον λαό, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση και διατήρησης της ασφάλειάς του -ένα πρώιμο κοινωνικό συμβόλαιο- είναι νομικά παραδεκτό πως όλοι αυτοί οι ορισμοί αντιλαμβάνονται το κυρίαρχο κράτος, στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, σαν ένα μαύρο κουτί, του οποίου οι εσωτερικές λειτουργίες είναι αδιάφορες ως προς τις διεθνείς του αλληλεπιδράσεις. Δηλαδή, στην πραγματιστική θεωρία των διεθνών σχέσεων (realist international relations theory) η εσωτερική κατάσταση ή τύπος πολιτεύματος είναι αδιάφορα για το διεθνές νομικό καθεστώς και η προτίμηση ή συγκατάθεση του πληθυσμού είναι άσχετη με τις διεθνείς σχέσεις του κράτους. Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας στο έργο του Du Contrat Social, ou Principes du droit politique (1762), αναφέροντας πως η νόμιμη αρχή πρέπει να βασίζεται σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο η δύναμη της εξουσίας να αποτελεί μονάχα τη συγκέντρωση της λαϊκής δύναμης. Στο επίκεντρο του έργου του Ρουσσώ, όπως και σε αυτό του Χομπς, βρίσκεται το «κοινό καλό», δηλαδή η προάσπιση του κοινού συμφέροντος. Η βασική διαφορά είναι πως, ενώ στη σκέψη του Χομπς ο λαός παραχωρεί την κυριαρχία σε κάποιον ηγεμόνα για αυτό το σκοπό, στη θεωρία του Ρουσσώ τη διατηρεί και η συγκατάθεσή του νομιμοποιεί τις αποφάσεις της αρχής. Στην εποχή μας, όπου υπάρχει ισχυρή η δέσμευση για λαϊκές μορφές κυριαρχίας, οι διεθνείς νόμοι αναζητούν μια σύνδεση ανάμεσα στον κρατικό σεβασμό δημοκρατικών ιδεωδών και ατομικών δικαιωμάτων και στην εγκυρότητα των εξωτερικών -διεθνών- πράξεων του κράτους. Παρόλα αυτά, το ζήτημα αυτό είναι περισσότερο διπλωματικής φύσεως και η μη αναγνώριση της κυριαρχίας μιας διοίκησης ελλείψει των προηγούμενων εσωτερικών χαρακτηριστικών μπορεί -και έχει- ανατραπεί δικαστικά, καθώς για τον νόμο σημασία έχει η «κρατικιστική κυριαρχία» (statist sovereignty), που υποδηλώνεται από τον «αποτελεσματικό έλεγχο» (effective control). Τα στοιχεία που εξετάζονται συνήθως από τα δικαστήρια, για να αποφανθούν για την κυριαρχία μιας εξουσίας, είναι: η θεωρητική δυνατότητα άσκησης αποκλειστικού ελέγχου στους υπηκόους (de jure or legal sovereignty) και η δυνατότητα εφαρμογής του ελέγχου (de facto or actual sovereignty). Κυριαρχία και κυριαρχικό δικαίωμα είναι, εν ολίγοις, το ίδιο πράγμα. Είναι το δικαίωμα του κράτους -ή της κυρίαρχης οντότητας- να δρα όπως κρίνει, προς όφελος των πολιτών του. Η νομική βάση της παραπάνω διατύπωσης είναι η «αποκλειστικότητα δικαιοδοσίας» (exclusivity of jurisdiction), που στο διεθνές δίκαιο σημαίνει ότι το κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο των υποθέσεών του εντός των ορίων του, δίχως να λογοδοτεί για τον τρόπο που ασκεί τον έλεγχο αυτόν. Συνεπώς, όσο αναγνωρίζεται μια οντότητα ως κυρίαρχη, τα δικαιώματά της δεν παύονται, αναστέλλονται ή παραχωρούνται. Απογραφή: Η έννοια της Κυριαρχίας Bill Carson Συνθήκη Κράτος
|
Στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και στη διεθνή πολιτική σκηνή ο όρος κυριαρχία χρησιμοποιείται προκειμένου να υποδηλώσει την ανεξαρτησία αλλά και την αυτονομία ενός Κράτους, ακριβώς επί των σχέσεών του με άλλα Κράτη. Επίσης ο συναφής όρος εθνική κυριαρχία που χρησιμοποιείται και αυτός ευρύτατα, με λιγότερη ίσως αυστηρότητα, υποδηλώνει (καταδεικνύει) το δικαίωμα ή την αξίωση μιας εθνικής ομάδας για αυτοδιάθεση ή ελεύθερη εκλογή διακυβέρνησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Γιούντιτ Σαλάνσκυ
|
Το βιβλίο της Atlas of Remote Islands κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό The Beautiful Beautiful German Books του Stiftung Buchkunst ( Γερμανικά : Die schönsten deutschen Bücher) το 2009. Το 2012, κέρδισε το ίδιο βραβείο για το The Giraffe's Neck . Η Schalansky έχει πτυχία τόσο στην ιστορία της τέχνης όσο και στον σχεδιασμό επικοινωνίας. Από το 2013, είναι επικεφαλής της σειράς Naturkunden, που εκδίδεται από την Matthes & Seitz.Το 2021 μπήκε στη μακρά λίστα του International Booker Prize, για το βιβλίο της Κατάλογος απολεσθέντων. Η Schalansky γεννήθηκε στο Greifswald της Ανατολικής Γερμανίας. Ζει στο Βερολίνο με τη σύντροφό της, την ηθοποιό Bettina Hoppe .Το 2011 έδωσαν το όνομά της στον αστεροειδή 95247 Schalansky. Fraktur mon Amour (Verlag Hermann Schmidt Mainz, 2006; Princeton Architectural Press, 2008) Blau steht dir nicht (2008). Atlas der abgelegenen Inseln (2009), μτφρ. Christine Lo (2010) Der Hals der Giraffe (2011), μτφρ. Shaun Whiteside (2014) Verzeichnis einiger Verluste (2018). Κατάλογος απολεσθέντων, μτφρ. Γιάννης Καλιφατίδης, αντίποδες, Αθήνα 2021 2007: Silbermedaille des Art Director Club Deutschland για τον Fraktur mon Amour 2007: Βραβείο Type Director Club για την τυπογραφική αριστεία για το Fraktur mon Amour 2009: Πρώτο βραβείο, "Τα πιο όμορφα γερμανικά βιβλία" του Stiftung Buchkunst για τον Atlas der abgelegenen Inseln 2011: Βραβείο δοκιμίου για το Atlas der abgelegenen Inseln 2012: Πρώτο βραβείο στα "Τα πιο όμορφα γερμανικά βιβλία" του Stiftung Buchkunst για τον Der Hals der Giraffe 2014: Preis der Literaturhäuser 2015: Droste-Preis 2018: Βραβείο λογοτεχνίας Wilhelm Raabe για τον Κατάλογο απολεσθέντων 2020: Christine Lavant Preis 2020: Βραβείο Nicolas Born Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Judith Schalansky στο Wikimedia Commons
|
Η Judith Schalansky (20 Σεπτεμβρίου 1980) είναι Γερμανίδα συγγραφέας, σχεδιάστρια βιβλίων και εκδότρια.Στα ελληνικά κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021 το βιβλίο της Κατάλογος απολεσθέντων σε μετάφραση Γιάννη Καλιφατίδη, από τις εκδόσεις αντίποδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%BA%CF%85
|
263 Δρέσδη
|
Η μέση διάμετρος της Δρέσδης εκτιμάται σε 23 χιλιόμετρα. Ο φασματικός της τύπος δεν είναι γνωστός με βεβαιότητα, αλλά πιθανότατα είναι S (λιθώδης), αφού η σύστασή της είναι παρόμοια με αυτή της `Ιδης. Το άλβεδό της είναι 0,226. Η Δρέσδη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 16 ώρες και 46 λεπτά, μία μάλλον αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Δρέσδη (Dresda) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,4. Ανακαλύφθηκε το 1886 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη, και πήρε το όνομά της από τη γερμανική πόλη Δρέσδη. Η 263 Δρέσδη ανήκει στην Οικογένεια αστεροειδών της Κορωνίδος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/263_%CE%94%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B4%CE%B7
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.