title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Γεροπλάτανος Θεσπρωτίας
|
Ο Γεροπλάτανος βρίσκεται στη περιοχή του χωριού Πηγαδούλια και είναι κτισμένος σε υψόμετρο 80 μέτρων. Στα δυτικά του ρέει ο Θύαμις, ενώ στα βόρεια διέρχεται ο δρόμος Ιωαννίνων - Φιλιατών. Σύμφωνα με την οθωμανική στατιστική του 1895, ο πληθυσμός του Γεροπλατάνου ανερχόταν στους 305 κατοίκους (175 άνδρες και 130 γυναίκες), κατανεμημένους σε 66 φορολογικούς χανέδες. Ενσωματώθηκε στην Ελλάδα - μαζί με την υπόλοιπή Θεσπρωτία - κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και σύμφωνα με την καταγραφή του 1913 διέθετε 298 κατοίκους. Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πλειοψηφία των κατοίκων του οικισμού ανήκε στην τσάμικη μειονότητα. Διοικητικά, κατά την ύστερη περίοδο της Τουρκοκρατίας υπαγόταν στον καζά Φιλιατών, ενώ στα πλαίσια του ελληνικού κράτους υπήχθη αρχικά στην επαρχία Φιλιατών. Το 1997 προσαρτήθηκε στον δήμο Παραποτάμου, ενώ από το 2011 ανήκει στη δημοτική ενότητα Παραποτάμου του καλλικρατικού δήμου Ηγουμενίτσας. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica", τ. 16ος, σελ. 443.
|
Ο Γεροπλάτανος (πρώην Ντόλιανη και Γερωπλάτανος) είναι χωριό του δήμου Ηγουμενίτσας, στον νομό Θεσπρωτίας της Ηπείρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 42 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
2060 Χείρων
|
Ο Χείρων ανακαλύφθηκε στην 1 Νοεμβρίου 1977 από τον Τσαρλς Κόουαλ από εικόνες που πάρθηκαν από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ δύο εβδομάδες νωρίτερα. Του δόθηκε ο προσωρινός προσδιορισμός 1977 UB. Βρέθηκε κοντά στο αφήλιό του και, όταν ανακαλύφθηκε, ήταν το πιο απομακρυσμένο μικρό σώμα του ηλιακού συστήματος. Ο Χείρων έχει βρεθεί σε φωτογραφίες που χρονολογούνται από το 1895, που βοήθησαν στον ακριβή προσδιορισμό της τροχιάς του. Πέρασε από το περιήλιό του το 1945 αλλά δεν ανακαλύφθηκε τότε γιατί, λόγω του Πολέμου, γίνονταν ελάχιστες έρευνες.Ονομάστηκε 2060 Χείρων το 1979. Καθώς ο Χείρων ήταν ένας από τους κένταυρους, προτάθηκε ότι τα ονόματα των άλλων μυθικών κενταύρων να δεσμευτούν για άλλα αντικείμενα αυτού του τύπου. Το οπτικό και το εγγύς υπέρυθρο φάσμα δείχνουν ότι ο Χείρων έχει ουδέτερο χρώμα , και μοιάζει με αυτό των αστεροειδών τύπου C (ανθρακούχοι). Το εκτιμώμενο μέγεθος ενός σώματος εξαρτάται από το απόλυτο μέγεθος και τη λευκαύγεια. Το 1984 ο Λεμπόφσκι υπολόγισε ότι το μέγεθος του Χείρων είναι περίπου 180 χιλιόμετρα. Εκτιμήσεις της δεκαετίας το 1990 ήταν πιο κοντά στα 150 χιλιόμετρα σε διάμετρο. Δεδομένα από την σύνοδό του με ένα άστρο το 1993 υποδεικνύουν μια διάμετρο περίπου 180 χιλιόμετρα. Τα δεδομένα από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Σπίτζερ το 2007 υποδεικνύουν ότι ο Χείρων είναι πιο κοντά στα 233 ± 14 χιλιόμετρα διάμετρο. Άρα ο Χείρων μπορεί να είναι το ίδιο μεγάλος με την 10199 Χαρικλώ.Η περίοδος περιστροφής του είναι 5.917813 ώρες, μια τιμή που καθορίστηκε παρατηρώντας την καμπύλη φωτός.Ο Χείρων είναι επίσημα κομήτης και αστεροειδής, μια υπόδειξη για την κάποιες φορές θολή διάκριση μεταξύ των δύο ομάδων αντικειμένων. Ο όρος πρωτο-κομήτες έχει επίσης χρησιμοποιηθεί. Με διάμετρο τουλάχιστον 130 χιλιομέτρων, ο Χείρων είναι ασυνήθιστα μεγάλος για πυρήνα κομήτη. Το Φεβρουάριο του 1988, σε απόσταση 12 ΑΜ από τον Ήλιο, η φωτεινότητα του Χείρωνα αυξήθηκε κατά 75 τοις εκατό. Αυτή η συμπεριφορά είναι τυπική ενός κομήτη αλλά όχι των αστεροειδών. Περαιτέρω παρατηρήσεις τον Απρίλιο του 1989 έδειξαν ότι ο Χείρων είχε μία κόμη σαν αυτή ενός κομήτη, και μία ουρά παρατηρήθηκε το 1993. Ο Χείρων διαφέρει από τους άλλους κομήτες στο ότι το νερό δεν είναι το κύριο συστατικό της κόμης του, γιατί είναι πολύ μακριά από τον ήλιο ώστε το νερό να εξαχνωθεί.Την στιγμή της ανακάλυψής του, ο Χείρων ήταν κοντά στο αφήλιό του, ενώ η κόμη εμφανίστηκε κοντά στο περιήλιό του και για αυτό δεν είχε παρατηρηθεί νωρίτερα. Αυτό σημαίνει ότι ο Χείρων είναι ακόμη ενεργός και δεν είναι σε αυτή τη τροχιά για πολύ.Μετά την ανακάλυψη του Χείρωνα, και άλλοι κένταυροι έχουν ανακαλυφθεί, και σχεδόν όλοι έχουν ταξινομηθεί ως αστεροειδείς, αλλά παρακολουθούνται για πιθανή κομητική δραστηριότητα. Ο 60558 Έχεκλος έχει κόμη και επίσης κομητικό προσδιορισμό 174Ρ/Έχεκλος, ενώ και η 52872 Οκυρρόη έγινε σημαντικά λαμπρότερη αφότου πέρασε το περιήλιό της.Επίσης και οι αστεροειδείς 4015 Wilson-Harrington, 7968 Elst-Pizarro και 118401 LINEAR έχουν ταξινομηθεί ως κομήτες της ζώνης των αστεροειδών, αν και δεν είναι κένταυροι. Ο Χείρωνας θεωρείται ότι διαθέτει δύο δακτυλίους, παρόμοιους με αυτούς της 10199 Χαρικλώ. Υπολογίστηκε με βάση δεδομένα από μη αναμενόμενες επιπροσθήσεις ότι οι δακτύλιοι έχουν ημιάξονα τροχιάς 324±10 χιλιόμετρα. ΣημειώσειςLuu JX, Jewitt DC, Trujillo C. (2000). «Water Ice in 2060 Chiron and Its Implications for Centaurs and Kuiper Belt Objects». Astrophysical Journal 531 (2): L151–L154. doi:10.1086/312536. PMID 10688775. Preprint on arXiv. Fernandez Y.R., Jewitt DC, Sheppard S (2002). «Thermal Properties of Centaurs Asbolus and Chiron». Astrophysical Journal 123: 1050–1055. Preprint on arXiv. Patrick Moore, Guinness book of Astronomy, ISBN 0-85112-375-9 SOLEX 9.1 Orbital simulation from JPL (Java) / Ephemeris 95P/Chiron at Cometography A single clone run of centaur 2060 Chiron showing how Chiron may someday become an active comet (Solex 10)
|
Ο 2060 Χείρων είναι ένας κένταυρος που ανακαλύφθηκε το 1977 από τον Τσαρλς Κόουαλ. Ήταν το πρώτο γνωστό μέλος σε μία καινούργια κατηγορία αντικειμένων γνωστά και ως κένταυροι, με τροχιά μεταξύ αυτής του Κρόνου και του Ουρανού. Αν και αρχικά είχε ταξινομηθεί ως αστεροειδής, αργότερα ανακαλύφθηκε ότι παρουσιάζει την τυπική συμπεριφορά ενός κομήτη. Τώρα ταξινομείται ως και τα δύο, και έτσι έχει και προσδιορισμό κομήτη 95P/Χείρων. Το όνομα του, Χείρων, προέρχεται από τον κένταυρο Χείρωνα από την ελληνική μυθολογία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2060_%CE%A7%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Ήβη Μελεάγρου
|
Τέλειωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο και την Γαλλική Σχολή Καλογραιών Αγίου Ιωσήφ στην γενέτειρά της, οπότε και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Κυπριακά Γράμματα. Συνέχισε με κλασικές σπουδές δι’ αλληλογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ήταν ανιψιά του Λουκή Ακρίτα, πολιτικού και συγγραφέα, ο οποίος διετέλεσε Υφυπουργός Παιδείας του Γεωργίου Παπανδρέου, και αδερφή του Τάκη Χατζηδημητρίου, πολιτικού και ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της ΕΔΕΚ. Ήδη από μαθήτρια ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Δημοσίευε κείμενα (κυρίως χρονογραφήματα σε τακτική βάση) το 1951 στην εβδομαδιαία τότε εφημερίδα «Πρωτεύουσα» και διηγήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό «Κυπριακά Γράμματα».Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αρχισυντάκτρια του περιοδικού «Κυπριακά Χρονικά» (πρωτοκυκλοφόρησε το 1960), στο οποίο δημοσίευε λογοτεχνικά κείμενα και άρθρα πολιτικο-κοινωνικού προβληματισμού σε μια κρίσιμη για την πρόσφατη ιστορία περίοδο. Το έργο της ήταν στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της Κύπρου από την ανεξαρτητοποίησή της το 1960 και μετά. Ανέπτυξε έντονη πολιτική και πολιτισμική δραστηριότητα, αποτυπώνοντας και αναλύοντας σημαντικές πτυχές της κυπριακής κοινωνίας στα δοκίμιά της. Σύζυγός της ήταν ο γιατρός Γιάννης Μελέαγρος. Η Ήβη Μελεάγρου ήταν η πρώτη σημαντική μυθιστοριογράφος της Ελληνοκυπριακής Λογοτεχνίας και ανήκε στους Κύπριους λογοτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς. Το σύνολο του έργου της είναι στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της πατρίδας της από την ανεξαρτητοποίηση του νησιού μέχρι την εισβολή του "Αττίλα" και την σύγχρονη πραγματικότητα. Στο έργο της συναντάμε έναν συνδυασμό επικών ποιητικών περιγραφών με έντονους εσωτερικούς μονολόγους. Τα θέματά της αναπτύσσονται με φόντο την ιστορία του Ελληνισμού και της Μεσογείου κυρίως τις δεκαετίες 1960 και 1970. Υπάρχει μια αίσθηση μεταίχμιου τόσο στα γεγονότα όσο και στα πρόσωπα των ηρώων της. Εκτός από μυθιστορήματα, έγραψε επίσης διηγήματα, νουβέλες, δοκίμια, χρονικά, μαρτυρίες και μελέτες. Με το λογοτεχνικό της έργο, η Ήβη Μελεάγρου αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες μορφές της κυπριακής λογοτεχνίας αλλά και του ευρύτερου ελληνικού χώρου και τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία. Ενδεικτικά, το διήγημά της «Φουρνάδικο», το οποίο δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Κυπριακά Γράμματα», βραβεύθηκε από τον Πνευματικό Όμιλο Κύπρου. Ο ίδιος Όμιλος την βράβευσε και το 1957 για τη νουβέλα «Το σπίτι του Σολωμού». Επιπλέον τής απονεμήθηκαν το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κύπρου το 1969 για το μυθιστόρημα «Ανατολική Μεσόγειος», το πρώτο Κυπριακό Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1982 και το δεύτερο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Ελλάδας το 1983 για το έργο της «Προτελευταία εποχή». Αυτά τα δυο μυθιστορήματα αποτελούν τομή στην λογοτεχνία της Κύπρου και της Ελλάδας χάρη στην καινοτόμο δομή και τεχνική τους (έχουν επιρροές από τον Μοντερνισμό και το γαλλικό Νέο Μυθιστόρημα), την υπαινικτικότητα και την διεισδυτική περιγραφική απόδοση των ταραγμένων περιόδων της ανεξαρτησίας της Κύπρου και της τουρκικής εισβολής. Και στα δυο έργα αποδίδεται με αφοσίωση και προσοχή η περιπλοκότητα της αλληλεπίδρασης του ιστορικού πλαισίου με την κοινωνία. Το 2004 η Κυπριακή Πολιτεία την τίμησε για την προσφορά της στα γράμματα της Κύπρου με την ύψιστη διάκριση: το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών. Τιμήθηκε και από την Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου με το βραβείο Γιώργου Φιλίππου-Πιερίδη για το σύνολο της προσφοράς της. Ανήκε στα ιδρυτικά μέλη της (ελληνικής) Εταιρείας Συγγραφέων. Έγινε διεθνώς γνωστή τόσο για το πεζογραφικό όσο και το δοκιμιακό της έργο που βρίσκεται σε πολλά έντυπα, ελληνικά και κυπριακά, αλλά και για την πολιτική της δράση όσον αφορά το Κυπριακό. Ήταν η πρώτη εκφωνήτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κύπρου και η πρώτη παραγωγός λογοτεχνικών προγραμμάτων. Διετέλεσε για 18 χρόνια γενική γραμματέας της Πνευματικής Αδελφότητας Ελληνίδων Κύπρου, γραμματέας της Στέγης Κυπριακών Χρονικών και γραμματέας της Πρώτης Εταιρείας Κυπρίων Λογοτεχνών. Μετά το 1974 διετέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Γυναικείων Οργανώσεων και Σωματείων Κύπρου ενώ ανέπτυξε μια έντονη δραστηριότητα τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό σχετικά με την κατοχή και την προσφυγιά. «Το σπίτι του Σολωμού» (1958, νουβέλα) «Πόλη ανώνυμη» (1963, διηγήματα) «Συνομιλίες με τον Che» (1971, νουβέλα) «Ανατολική Μεσόγειος» (1969, μυθιστόρημα) «Προτελευταία εποχή» (1981, μυθιστόρημα) «Πρόσωπο είναι η ανώνυμη Κυπρία Λόγος, φωνή, βίωση (1960-1990)» (μαρτυρίες και μελέτες) «Πρώτη κατάδυση στον ωκεάνιο βυθό» (1996, νουβέλες - διηγήματα) «Εις αναζήτησιν ιδανικού» (δοκίμια, 1970) «Έρημη Χώρα» (δοκίμια, 1971) «Κύπριος Δημότης Έλλην» (δοκίμια, 1976) «Κυπριακό χρονολόγιο (χρονικό 1974-1992)» (1992) Αλέξανδρου Αργυρίου «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας» (8ος τόμος, σελ. 109-110, εκδόσεις Καστανιώτη) «Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Από το 18ο αιώνα μέχρι το 1935». www.ekebi.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020.
|
Η Ήβη Μελεάγρου (Λευκωσία, 27 Μαΐου 1928 - 4 Ιανουαρίου 2019) ήταν Κύπρια συγγραφέας, η πρώτη σημαντική μυθιστοριογράφος της ελληνόφωνης κυπριακής λογοτεχνίας και η πρώτη εκφωνήτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κύπρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CE%B2%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Μικρονησιακές βουλευτικές εκλογές (2015)
|
Τα 14 μέλη του Κογκρέσου εκλέγονται με 2 τρόπους: τα 10 εκλέγονται από μονοεδρικές περιφέρειες με πλειοψηφικό σύστημα, ενώ 4 γερουσιαστές εκλέγονται από τις ισάριθμες πολιτείες. Έπειτα από τις εκλογές, ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος εκλέγονται από το Κογκρέσο των γερουσιαστών. Συνολικά 34 ήταν οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν τις 14 έδρες.Στα τέλη Φεβρουαρίου αναβλήθηκε η εκλογή των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων για την πολιτεία Τσουκ, καθώς δεν ήταν έτοιμα τα έγγραφα για την ψηφοφορία. Παράλληλα, αποφασίστηκε η αναβολή της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Τσουκ.
|
Βουλευτικές εκλογές διενεργήθηκαν στις Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας στις 3 Μαρτίου 2015. Ταυτόχρονα, είχε προγραμματιστεί ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της πολιτείας Τσουκ, ωστόσο αναβλήθηκε πριν αρχίσει η διεξαγωγή των μικρονησιακών βουλευτικών εκλογών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2015)
|
Άγιος Αδριανός Αργολίδας
|
Το αρχικό όνομα του χωριού ήταν "Κατσίγκρι", από το όνομα ενός τούρκου Πασά που λεγόταν "Κατσίγκρ Αγάς". Μετά την απελευθέρωση πήρε το όνομα "Άγιος Αδριανός", από το εκκλησάκι του Αγίου Αδριανού που σώζεται ακόμα και σήμερα. Απέναντι από το εκκλησάκι βρίσκεται το "Παλιόκαστρο", ένα κάστρο Μυκηναϊκό, που λέγεται ότι ήταν ενδιάμεσος σταθμός των Μυκηναίων πρός το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Μέσα στο χωριό υπάρχει ένα Πυργόσπιτο που έχει κατασκευαστεί περίπου το 1750. Σήμερα είναι τελείως εγκαταλελειμμένο και κινδυνεύει να πέσει. Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος είναι το Φράγμα της Τίρυνθας, που βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος του χωριού. Στο χωριό υπάρχουν ακόμα 2 αρχαία πγάδια. Το εκκλησάκι του Αγίου Αδριανού, βρίσκεται στο λόφο Αγίου Αδριανού και είναι χτισμένο το 1753. Γέροντες του χωριού ισχυρίζονται ότι υπήρχε αναγραφή σε τοίχο με ημερομηνία του 1400. Η φωτιά όμως που έχει κάψει το εκκλησάκι 2 φορές, έσβησε τα ίχνη της χρονολογίας. Στον τοίχο, πάνω σε εικόνα αναγράφεται ότι οι αγιογραφίες έγιναν το 1753. Ό Αγιος Αδριανός θεωρείται θαυματουργός και έχει πολύ μεγάλη προσέλευση πιστών από όλη την Ελλάδα. Δίπλα από την ωραία πύλη της εκκλησίας υπάρχει μια τρύπα, για την οποία λέγεται ότι είναι πολύ καλό να περάσει ο επισκέπτης, ειδικά τα άτεκνα ζευγάρια. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια πορτοκαλιών και πατάτας. Επειδή οι καλλιέργειες των αγροτικών προιόντων δεν αποδίδουν οικονομικά, ορισμένοι κάτοικοι έχουν αρχίσει να λειτουργούν τα παραδοσιακά ταβερνάκια. Μεγάλο πρόβλημα το χωριό έχει με το νερό, το οποίο είναι ακατάλληλο για οικιακή χρήση, επειδή έχει πολύ αυξημένα νιτρικά άλατα και χρησιμοποιείται μόνο για τα περιβολικά και την καθαριότητα των κατοικιών. Έχουν γίνει προσπάθειες να υδρευτεί το χωριό από τις πηγές της Λέρνης από τις οποίες υδρεύεται και το Ναύπλιο. Στο χωριό υπάρχει ο Μορφωτικός Σύλλογος Άγιος Αδριανός που τελευταία έχει αναλάβει πρωτοβουλίες για να αναπτυχθούν οι πολιτισμικές κληρονομιές του χωριού. Εκδίδει διμηνιαία εφημερίδα με τίτλο «Το κατσίγκρι». Στον Άγιο Αδριανό επίσης υπάρχει έντονη αθλητική δραστηριότητα. Η ομάδα ποδοσφαίρου του χωριού, η Δόξα, διακρίνεται στα τοπικά πρωταθλήματα της Αργολίδας. Μάλιστα, έχει στο ενεργητικό της ένα κύπελλο Αργολίδας, το οποίο κατέκτησε το 1984. Στην ομάδα, που αγωνίζεται στο Δημοτικό Στάδιο Ν. Τίρυνθας, αθλείται σημαντικό μέρος της νεολαίας του χωριού. Ο Άγιος Ανδριανός έχει καταγράψει σταθερή πληθυσμιακή αύξηση απο το 1879 μέχρι και σήμερα με την εξαίρεση των απογραφών του 1928 και του 1981. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
|
Ο Άγιος Αδριανός (παλαιά ονομασία: Κατσίγκρι) είναι πεδινό χωριό του νομού Αργολίδας. Ανήκει στο Δήμο Ναυπλιέων του οποίου αποτελεί (μαζί με τα χωριά Παναγία, Προφήτης Ηλίας και τη Μονή Καρακαλά) Δημοτικό Διαμέρισμα. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 17,636 χμ² (2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Incorruptible
|
Incorruptible (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 16 Ιουνίου 2017 Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Incorruptible" είχε την εξής μορφή: Στου Μπλοκ - φωνητικά Τζον Σέιφερ - κιθάρα, φωνητικά Τζέικ Ντρέιερ - κιθάρα Λουκ Άπλτον - μπάσο Μπρεντ Σμέντλι - τύμπανα Incorruptible - Iced Earth | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Incorruptible | The Official Iced Earth Website Iced Earth - Incorruptible - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
Incorruptible είναι ο τίτλος του δωδέκατου άλμπουμ του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος Iced Earth, το οποίο κυκλοφόρησε στις 16 Ιουνίου του 2017 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Century Media".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Incorruptible
|
Λούις Άρμστρονγκ
|
Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη. Υπήρξε γιος φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας του, Γουίλλιαμ Άρμστρονγκ, εγκατέλειψε όταν ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισε να μαθαίνει κορνέτα συμμετέχοντας στην ορχήστρα του αναμορφωτηρίου New Orleans Home for Colored Waifs, όπου κατέληξε αρκετές φορές εξαιτίας εγκληματικής συμπεριφοράς, με πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια ενός πρωτοχρονιάτικου εορτασμού, όταν ο Άρμστρονγκ πυροβόλησε στον αέρα με το όπλο του πατέρα του. Ακολουθούσε συχνά τις παρελάσεις της τοπικής ορχήστρας των πνευστών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να παρακολουθήσει παλαιότερους μουσικούς, όπως τον Μπανκ Τζόνσον και κυρίως τον Κινγκ Όλιβερ, ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για τον Λούις Άρμστρονγκ. Αργότερα συμμετείχε κι ο ίδιος σε ορχήστρες ενώ ξεκίνησε να περιοδεύει ως μουσικός με την ορχήστρα του πιανίστα Fate Marable, η οποία έπαιζε πάνω σ' ένα ατμόπλοιο που διέσχιζε τον Μισισίπι. Ο Άρμστρονγκ παρομοίασε την περίοδο αυτή με τη φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο, καθώς αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις. Το 1919, όταν ο Κινγκ Όλιβερ εγκατέλειψε την πόλη της Νέας Ορλεάνης, ο Άρμστρονγκ τον αντικατέστησε στην ορχήστρα του Έντουαρντ «Κιντ» Όρι, που αποτελούσε εκείνη την εποχή μία από τις πιο δημοφιλείς τζαζ ορχήστρες. Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, έπειτα από πρόσκληση του Κινγκ Όλιβερ να συμμετάσχει στην ορχήστρα του (Creole Jazz Band). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Σικάγο αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ και η ορχήστρα του Όλιβερ ήταν μία από τις σημαντικότερες. Ο Άρμστρονγκ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις, ως δεύτερος κορνετίστας, το 1923. Αν και η συνεργασία του με τον Όλιβερ ήταν αρμονική, μετά από παρότρυνση της πιανίστριας και σύζυγου του, Λιλ Χάρντιν Άρμστρονγκ, εγκαταστάθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον, για τις ανάγκες της οποίας άρχισε να παίζει τρομπέτα. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο Σικάγο όπου ξεκίνησε να ηχογραφεί ως ηγέτης των συγκροτημάτων Hot Five και Hot Seven, σημειώνοντας επιτυχίες, όπως τα κομμάτια Potato Head Blues, Muggles (όρος αργκό για την μαριχουάνα, της οποίας ήταν χρήστης ο Άρμστρονγκ) και West End Blues (σύνθεση του Κινγκ Όλιβερ). Η εισαγωγή του Άρμστρονγκ στο West End Blues, παραμένει ως σήμερα ένας από τα διασημότερους αυτοσχεδιασμούς στην ιστορία της τζαζ. Το 1929 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες πριν ξεκινήσει να περιοδεύει στην Ευρώπη. Έχοντας αναλώσει αρκετά χρόνια περιοδεύοντας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, το 1943 συνεχίζοντας να εξελίσσει το παίξιμό του. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Άρμστρονγκ έδινε περισσότερες από 300 συναυλίες το χρόνο, αν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι μεγάλες ορχήστρες σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, λόγω του οικονομικού κόστους συντήρησής τους και του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για αυτές. Το 1947, κατόπιν μιας πολύ επιτυχημένης συναυλίας του Άρμστρονγκ με τον Jack Teagarden και ένα μικρό μουσικό σχήμα στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την δομή της μεγάλης ορχήστρας, καθιερώνοντας ένα μικρότερο εξαμελές μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομαζόταν Louis Armstrong and his All Stars. Σε αυτό μετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Teagarden, ο Ερλ Χάινς, καθώς και άλλοι σημαντικοί μουσικοί του σουίνγκ ή του ντίξιλαντ. Με τους All Stars, ο Άρμστρονγκ πραγματοποίησε αρκετές ηχογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε και σε περισσότερες από τριάντα ταινίες. Το 1964, ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο του, περιλαμβάνοντας την ηχογράφησή του για τη σύνθεση Hello, Dolly! του Τζέρι Χέρμαν. Το τραγούδι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση των μουσικών καταλόγων και ο Άρμστρονγκ αποτέλεσε τον γηραιότερο μουσικό που πέτυχε μία τέτοια διάκριση, σε ηλικία 63 ετών. Υπήρξε ενεργός και συνέχισε να δίνει συναυλίες μέχρι το θάνατό του. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, αν και σε προχωρημένη ηλικία, ερμήνευε συχνά κομμάτια από μνήμης. Περιόδευσε επίσης στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία, κάτω από τη χορηγία του State Department των ΗΠΑ. Οι περιοδείες αυτές είχαν ιδιαίτερη απήχηση, γεγονός που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του Άρμστρονγκ ως "πρέσβη Satch". Πέθανε το 1971 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 70 ετών και ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria. Το προσωνύμιο Satchmo ή Satch (συντομεύσεις του όρου Satchelmouth) περιγράφουν την έκφραση του προσώπου του κατά τη διάρκεια του παιξίματος της τρομπέτας. Το 1932, ο τότε εκδότης της βρετανικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, Percy Brooks, υποδέχθηκε τον Άμστρονγκ στο Λονδίνο με τον χαιρετισμό "Hello, Satchmo!", συντομεύοντας δηλαδή τον όρο Satchelmouth, και έκτοτε καθιερώθηκε. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ήταν επίσης γνωστός με το προσωνύμιο Dippermouth. Ο Άρμστρονγκ τοποθετούσε την τρομπέτα στα χείλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά από αρκετή ώρα σχηματιζόταν ένα μικρό βαθούλωμα (αγγλ. dip) στο πάνω χείλος του, εμφανές και σε αρκετές φωτογραφίες εκείνης της περιόδου. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια στιγμή και στην αφοσίωσή του στο τραγούδι, καθώς για ένα διάστημα δεν ήταν δυνατό να παίζει τρομπέτα, αν και αργότερα τροποποίησε τον τρόπο παιξίματός του ώστε να συνεχίσει. Οι μουσικοί με τους οποίους συνεργαζόταν και οι φίλοι του τον αποκαλούσαν συνήθως Pops, όπως και ο ίδιος αποκαλούσε εκείνους αντίστοιχα. Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος της κορνέτας και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five και Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στη μετατροπή του είδους της τζαζ, από μια συλλογική κατά βάση μουσική, σε μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού. Στην πορεία των χρόνων, ο Άρμστρονγκ ενδιαφέρθηκε έντονα και για το τραγούδι. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό και κατέστησε δημοφιλές, το αποκαλούμενο «σκατ» τραγούδι (scat singing), δηλαδή τραγούδι χωρίς λόγια, με άναρθρους φθόγγους, το οποίο και ενσωμάτωσε στο ρεπερτόριό του. Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες εμπορικές επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι «What a Wonderful World» (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από τη τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του. Ain't Misbehavin - Τραγούδι από την παράσταση Hot Chocolate που ερμηνεύει ο Άρμστρονγκ (136 Kb, 20 δευτερόλεπτα) April In Paris - Έλλα Φιτζέραλντ και Λούις Άρμστρονγκ Armstrong, Louis: Satchmo: My Life in New Orleans, ISBN 0-306-80276-7 Armstrong, Louis and Thomas Brothers: Armstrong, in His Own Words: Selected Writings, ISBN 0-19-514046-X Bergreen, Laurence: Louis Armstrong: An Extravagant Life, ISBN 0-553-06768-0 Cogswell, Michael: Armstrong: The Offstage Story, ISBN 1-888054-81-6 Meckna, Michael: Satchmo: The Louis Armstrong Encyclopedia, ISBN 0-313-30137-9 Louis Armstrong: Γεννήθηκα στη Νέα Ορλεάνη-Αυτοβιογραφία, μτφρ. Μαρία Καραγιαννοπούλου, εκδ. Index, Αθήνα 1988 SoundtrackINFO project (Αγγλικά) Αποφθέγματα του Άρμστρονγκ (Αγγλικά) Δισκογραφία (Αγγλικά) Louis Armstrong @ All About Jazz (Αγγλικά) Βιογραφία (Αγγλικά)
|
Ο Λούις Άρμστρονγκ (Louis Armstrong, 4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί σήμερα έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής της τζαζ και του μπλουζ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82_%CE%86%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Χλωριούχο βισμούθιο
|
Το χλωριούχο βισμούθιο μπορεί να παρασκευασθεί με απευθείας σύνθεση, περνώντας αέριο χλώριο πάνω από βισμούθιο: 2 Bi + 3 Cl2 → 2 BiCl3Επίσης, διαλύοντας βισμούθιο σε «βασιλικό νερό», εξατμίζοντας το διάλυμα για να πάρουμε BiCl3·2H2O, το οποίο μπορεί να αποσταχθεί για να σχηματίσει το άνυδρο BiCl3.Μπορεί επίσης να παρασκευασθεί προσθέτοντας υδροχλωρικό οξύ σε τριοξείδιο του βισμουθίου και εξατμίζοντας το διάλυμα: Bi2O3 + 6 HCl → 2 BiCl3 + 3 H2O Στην αέρια φάση το μόριο του BiCl3 έχει σχήμα πυραμίδας με γωνία Cl-Bi-Cl ίση με 97,5 μοίρες και μήκος δεσμού 242 pm. Στη στερεά κατάσταση το κάθε άτομο Bi έχει τρεις εγγύτατους γείτονες σε απόσταση 250 pm, δύο σε 324 pm και τρία σε μέση απόσταση 336 pm Αυτή η δομή είναι παρόμοια με εκείνη του AsCl3, του AsBr3, του SbCl3 και του SbBr3. Το χλωριούχο βισμούθιο υδρολύεται εύκολα σε οξυχλωριούχο βισμούθιο (BiOCl): Bi3+ + Cl− + H2O → BiOCl (s) + 2 H+Αυτή η αντίδραση μπορεί να αναστραφεί προσθέτοντας ένα οξύ, όπως το υδροχλωρικό.Η αντίδραση του στερεού BiCl3 με υδρατμούς σε θερμοκρασίες κάτω των 50 °C παράγει μονοένυδρο χλωριούχο βισμούθιο, BiCl3.H2O.Το χλωριούχο βισμούθιο είναι οξειδωτικός παράγοντας, αναγόμενος εύκολα σε μεταλλικό βισμούθιο από αναγωγικούς παράγοντες. Σε αντίθεση με την αναμενόμενη συμμόρφωση με τον χαρακτήρα από τον περιοδικό πίνακα, το BiCl3 είναι οξύ κατά Lewis, σχηματίζοντας ποικιλία κρυσταλλικών μορφωμάτων, όπως το [BiCl6]3− , κάτι που παραβιάζει ισχυρά τον κανόνα συμπλήρωσης της στιβάδας σθένους. Επιπλέον, η οκταεδρική δομή αυτής της κρυσταλλικής μονάδας δεν ακολουθεί τις προβλέψεις της θεωρίας VSEPR, καθώς το μοναχικό ζεύγος στο βισμούθιο είναι απροσδόκητα στερεοχημικώς αδρανές. Το διανιονικό σύμπλεγμα [BiCl5]2− ωστόσο, υιοθετεί την αναμενόμενη δομή τετραγωνικής πυραμίδας. Το χλωριούχο βισμούθιο χρησιμεύει ως καταλύτης στην οργανική σύνθεση. Ειδικότερα, καταλύει την αντίδραση Michael και την αντίδραση Mukaiyama-αλδόλης. Η προσθήκη ιωδιούχων αλάτων άλλων μετάλλων αυξάνει την καταλυτική του δράση. Το χλωριούχο βισμούθιο είναι τοξικό. Προκαλεί ερεθισμό στο γαστρεντερικό και στο αναπνευστικό σύστημα. Η παρατεταμένη επαφή του με το δέρμα προκαλεί εγκαύματα.
|
Το χλωριούχο βισμούθιο (γνωστό και ως «βούτυρο του βισμουθίου») είναι ανόργανη χημική ένωση, άλας του βισμουθίου με χημικό τύπο BiCl3. Αποτελεί συνηθισμένη πηγή του ιόντος Bi3+. Στον κρύσταλλό του, αλλά και ως αέριο, το μόριό του υιοθετεί μια πυραμιδική δομή, σε συμφωνία με τη θεωρία VSEPR.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CE%B2%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B8%CE%B9%CE%BF
|
Βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου
|
Οι πιο γνωστοί ιδρυτές του είναι οι αδελφοί Γκρέισι (Gracie) και ο Λουίζ Φράνσα . Αυτοί έμαθαν το Κοντοκάν Judo από τους μαθητές του ιδρυτή του, Γιαπωνέζου Τζιγκόρο Κάνο και το εξέλιξαν σε μια νέα πολεμική τέχνη, το Brazilian Jiu-Jitsu. Ο Κάνο δημιούργησε το Κοντοκάν Judo από το παραδοσιακό γιαπωνέζικο Ζίου Ζίτσου (jujutsu) γιατί θεωρούσε τον όρο Ζίου Ζίτσου αδύναμο να περιγράψει την τέχνη του. Στις αρχές του 1900, ένας Γιαπωνέζος αξιωματούχος, ο Mitsuyo Maeda, ο οποίος στάλθηκε από την κυβέρνηση του για να οργανώσει την Γιαπωνέζικη παροικία, γνωρίζεται με τον Gastao Gracie, εγγονό του George Gracie, ο οποίος ήταν πολιτικός, και τον βοήθησε χρησιμοποιώντας την επιρροή του να επιτελέσει το έργο του. Ο Maeda, ο οποίος ήταν πρώην πρωταθλητής στο Ζίου-Ζίτσου και το Judo, σε αντάλλαγμα δίδαξε τον γιο του Gastao, τον Carlos, την τέχνη αυτή. Το 1925 ο Carlos και τα αδέρφια του μετακόμισαν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και άνοιξαν την πρώτη Ακαδημία Brazilian jiu jitsu. Εκεί ήταν που το Ζίου Ζίτσου εξελίχθηκε στο Brazilian Jiu–Jitsu (BJJ). Πιο συγκεκριμένα ο Carlos και τα αδέρφια του, αφαίρεσαν όποια τεχνική έκριναν ότι δεν ήταν ρεαλιστική και πρακτική κάτω από συνθήκες μάχης και αυτοάμυνας, ενώ κάποιες άλλες τις τροποποίησαν ανάλογα. Στο Ρίο υπήρχε μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας και κάτω από αυτές τις συνθήκες, πρώτη προτεραιότητα της οικογένειας Gracie ήταν να διδάξει στους μαθητές του BJJ ρεαλιστικές τεχνικές που θα τους βοηθούσαν να επιβιώσουν στο δρόμο, και λιγότερο τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε αθλητικές αναμετρήσεις. Ο άνθρωπος ο οποίος όμως επηρέασε πολύ την εξέλιξη του BJJ, ήταν ο νεώτερος αδελφός του Carlos, ο Helio. Ο Helio σε αντίθεση με τα αδέρφια του ήταν ένας ασθενικός και μικροκαμωμένος, άνδρας ο οποίος δεν μπορούσε να εφαρμόσει όλες τις λαβές του Ζίου-Ζίτσου, πολλές από τις οποίες στηρίζονταν πιο πολύ στην δύναμη παρά στην τεχνική. Έτσι αναγκάστηκε να προσαρμόσει πολλές από αυτές τις τεχνικές στο δικό του σωματότυπο, χρησιμοποιώντας άλλες τοποθετήσεις του σώματος, και άλλους μοχλούς οι οποίοι τον βοήθησαν να τις εφαρμόσει με επιτυχία ακόμη και εναντίον βαρύτερων και δυνατότερων αντιπάλων. Αν και η ιστορία του βραζιλιάνικου Zίου Zίτσου, αναγνωρίζει ως κύριους ιδρυτές την οικογένεια Γκρέισι, υπήρξαν και άλλοι πρωτοπόροι τής τέχνης με κυριότερους τους Λουίζ Φράνσα και Οσουάλντο Φάντα. Το βραζιλιάνικο ζίου-ζίτσου επικεντρώνεται στο να ρίξει τον αντίπαλο στο έδαφος προκειμένου να εξουδετερώσει την εκρηκτική δύναμη που προέρχεται απο τα πόδια και να ακινητοποιήσει τον αντίπαλο με πάλη στο έδαφος. Εκεί χρησιμοποιεί λαβές υποταγής που περιλαμβάνουν κλειδώματα αρθρώσεων και λαβές στραγγαλισμού. Στο έδαφος, η φυσική δύναμη μπορεί να αντισταθμιστεί ή να ενισχυθεί μέσω κατάλληλων τεχνικών πάλης. Το BJJ χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα τεχνικών κατάβασης για να φέρει έναν αντίπαλο στο έδαφος, όπως η "pulling guard", η οποία δεν χρησιμοποιείται σε άλλα μαχητικά αθλήματα όπως το τζούντο ή η πάλη. Μόλις ο αντίπαλος βρεθεί στο έδαφος, ένας αριθμός ελιγμών (και αντι-ελιγμών) είναι διαθέσιμος για να χειραγωγήσει τον αντίπαλο σε μια κατάλληλη θέση για την εφαρμογή μιας τεχνικής υποταγής. Η επίτευξη μιας κυρίαρχης θέσης στο έδαφος είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του BJJ, το οποίο περιλαμβάνει την αποτελεσματική χρήση της θέσης guard για την άμυνα από κάτω (χρησιμοποιώντας τόσο υποχωρήσεις όσο και σκουπίσματα, με τα σκουπίσματα να οδηγούν στην πιθανότητα κυρίαρχης θέσης ή σε μια ευκαιρία να περάσει το guard), και το πέρασμα του guard για να κυριαρχήσει από την πάνω θέση με side control, mount, και back mount θέσεις. Αυτό το σύστημα ελιγμών και χειρισμού μπορεί να παρομοιαστεί με μια μορφή κινητικού ή φυσικού σκακιού όταν εκτελείται από δύο έμπειρους ασκούμενους. Μια λαβή υποταγής στο BJJ συχνά εξομοιώνεται με το ισοδύναμο του "ματ", όπου ο αντίπαλος δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποκύψει, να τραυματιστεί ή να πνιγεί. Το Brazilian Jiu-Jitsu διαφοροποιείται από άλλες πολεμικές τέχνες κυρίως από τη μεγαλύτερη έμφαση που δίνει στην πάλη στο έδαφος. Το BJJ δίνει λιγότερη έμφαση στις τεχνικές όρθιας στάσης, όπως το χτύπημα και το ρίψεις, αν και τα takedowns κερδίζουν πόντους και οι κανόνες επιτρέπουν ένα ευρύ φάσμα τεχνικών όπως το single, double leg takedowns, ή foot sweeps. Ορισμένοι ασκούμενοι του BJJ προπονούνται επίσης cross train με πάλη, τζούντο, και sambo. Καθώς το BJJ επικεντρώνεται στις υποχωρήσεις, το sparring και η ζωντανή άσκηση γίνονται το πιο ουσιαστικό μέρος του προπονητικού προγράμματος, αυτός ο τύπος προπόνησης επιτρέπει στους ασκούμενους να εξασκούνται σε πλήρη ταχύτητα και με πλήρη δύναμη, μοιάζοντας με την προσπάθεια που γίνεται σε έναν αγώνα. Οι μέθοδοι προπόνησης περιλαμβάνουν ασκήσεις στις οποίες οι τεχνικές εξασκούνται ενάντια σε έναν συνεργάτη που δεν αντιστέκεται και αντιστέκεται- σπάρινγκ απομόνωσης (που συνήθως αναφέρεται ως άσκηση θέσης) όπου χρησιμοποιείται μόνο μια συγκεκριμένη τεχνική ή σύνολα τεχνικών- και πλήρες σπάρινγκ όπου κάθε ασκούμενος προσπαθεί να υποτάξει τον αντίπαλό του μέσω της τεχνικής. Η φυσική κατάσταση είναι επίσης μια σημαντική πτυχή της προπόνησης. Μόλις βρεθεί στο έδαφος, ο ασκούμενος BJJ προσπαθεί να πάρει μια κυρίαρχη ή ελεγκτική θέση από όπου θα εφαρμόσει υποβολές. Αυτές οι θέσεις παρέχουν διαφορετικές επιλογές υποταγής ή μετάβασης. Στον πλευρικό έλεγχο, ο ασκούμενος καρφώνει τον αντίπαλό του στο έδαφος από την πλευρά του κορμού του. Ο κορυφαίος αρπάχτης βρίσκεται απέναντι από τον αντίπαλο με το βάρος να εφαρμόζεται στο στήθος του αντιπάλου. Ο αντίπαλος μπορεί να ελέγχεται περαιτέρω με πίεση σε κάθε πλευρά των ώμων και των γοφών από τους αγκώνες, τους ώμους και τα γόνατα του ασκούμενου. Μια μεγάλη ποικιλία υποχωρήσεων μπορεί να ξεκινήσει από τον πλευρικό έλεγχο. Αναφέρεται επίσης ως πλευρικό άλογο. Επιπλέον, το τυπικό πλευρικό κάθισμα αυξάνει την ευκαιρία για τον κορυφαίο αρπάχτη να προχωρήσει σε άλλες κυρίαρχες θέσεις. Αυτή η θέση χρησιμοποιείται συχνά στο ΜΜΑ, καθώς επιτρέπει στον κορυφαίο μαχητή να χτυπήσει ενώ ξεπερνά την άμυνα του αντιπάλου του. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές της θέσης side control, όπως kesa gatame, τυπικό side control, αντίστροφο side control και άλλες θέσεις. Η θέση γόνατο στην κοιλιά είναι μια τροποποιημένη πλευρική καρφίτσα που διαχωρίζεται σαφώς από τη θέση πλευρικού ελέγχου. Η θέση γόνατο στην κοιλιά χαρακτηρίζεται κυρίως από τον έλεγχο του αντιπάλου με το ένα πόδι έξω για βάση και ισορροπία και το άλλο πόδι τοποθετημένο κατά μήκος του κορμού του αντιπάλου καρφώνοντας τον στο έδαφος. Αυτή η μορφή καρφώματος είναι ένα κινητό καρφί και όχι ένα στατικό καρφί και θεωρείται μια πιο κυρίαρχη θέση σε πολλές μορφές πάλης. Η θέση με το γόνατο στην κοιλιά αξίζει πρόσθετους πόντους επειδή παρέχει μεγαλύτερη πλατφόρμα χτυπήματος από τον παραδοσιακό πλευρικό έλεγχο και είναι πιο κοντά στην επίτευξη της πιο ιδανικής θέσης πάνω στο κεφάλι. Στη θέση mount (ή full mount), ο ασκούμενος κάθεται καβάλα στον μπροστινό κορμό ή το στήθος του αντιπάλου, ελέγχοντας τον αντίπαλο με το σωματικό του βάρος και τους γοφούς του. Στην ισχυρότερη μορφή αυτής της θέσης, ο ασκούμενος δουλεύει τα γόνατά του στις μασχάλες του αντιπάλου για να μειώσει τις κινήσεις των χεριών και την ικανότητά του να κινηθεί ή να αντιμετωπίσει προσπάθειες υποταγής. Το Full Mount μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εφαρμογή μιας ποικιλίας υποχωρήσεων, συμπεριλαμβανομένων των armlocks ή των πνιγμών. Όταν παίρνει τη θέση back mount (συχνά γνωστή στο βραζιλιάνικο ζίου-ζίτσου ως back grab ή επίθεση στην πλάτη), ο ασκούμενος προσκολλάται στην πλάτη του αντιπάλου τυλίγοντας τα πόδια του γύρω του και αγκιστρώνοντας τους μηρούς του αντιπάλου με τη φτέρνα του, ή κλειδώνοντας ένα τρίγωνο σώματος, διασχίζοντας τη μία κνήμη στη μέση σαν ζώνη και τοποθετώντας στη συνέχεια το πίσω μέρος του αντίθετου γόνατος πάνω από το πέλμα, σαν να τελειώνει έναν τριγωνικό πνιγμό. Ταυτόχρονα, το άνω μέρος του σώματος ελέγχεται με το τύλιγμα των χεριών γύρω από το στήθος ή το λαιμό του αντιπάλου. Αυτή η θέση χρησιμοποιείται συχνά για την εφαρμογή πνιγμού, καθώς και για τα arm bars και τα τρίγωνα, και εξουδετερώνει το πιθανό πλεονέκτημα μεγέθους ή δύναμης του αντιπάλου. Η θέση Βορρά-Νότου εμφανίζεται όταν ένας ασκούμενος είναι ξαπλωμένος ανάσκελα στο έδαφος και ο αντίπαλός του είναι ξαπλωμένος από πάνω, με το κεφάλι πάνω από την περιοχή του στήθους και ελέγχοντας τα χέρια του κάτω ασκούμενου. Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες πάνω θέσεις ελέγχου στο BJJ, ο πάνω ασκούμενος ασκεί πίεση φέρνοντας τους γοφούς του προς τα κάτω προς το έδαφος, δημιουργώντας αυτό που αναφέρεται ως νεκρό βάρος. Υπάρχουν αρκετές υποταγές και μεταβάσεις που είναι δυνατές από τη θέση Βορρά-Νότου, με πιο συνηθισμένες τον πνιγμό Βορρά-Νότου, το κλείδωμα Βορρά-Νότου kimura, και άλλες. Όταν βρίσκεται στη θέση "Guard", ο ασκούμενος είναι ανάσκελα και ελέγχει τον αντίπαλο με τα πόδια του. Ο κάτω ασκούμενος σπρώχνει και τραβάει με τα πόδια ή τα πόδια για να εξισορροπήσει και να περιορίσει τις κινήσεις του αντιπάλου του. Αυτή η θέση επιτρέπει στους ασκούμενους μια μεγάλη ποικιλία αντεπιθέσεων από τη θέση "κάτω", συμπεριλαμβανομένων των υποχωρήσεων και των σαρώσεων. Οι τρεις πιο συνηθισμένοι τύποι φρουράς περιλαμβάνουν την Κλειστή Φρουρά, την Ημιφρουρά και την Ανοιχτή Φρουρά. Στην κλειστή φρουρά, ο κάτω αρπάχτης έχει τα πόδια του γύρω από τους γοφούς του αντιπάλου, με τους αστραγάλους κλειστούς μαζί για να ελέγξει τον αντίπαλό του. Η κλειστή φρουρά μπορεί να είναι μια αποτελεσματική θέση. Αυτή η φρουρά επιτρέπει πολλές ρυθμίσεις για υποταγές, όπως κλειδώματα αρθρώσεων και πνιγμούς, καθώς και σκουπίσματα. Στην ανοιχτή φρουρά, τα πόδια δεν είναι αγκιστρωμένα μεταξύ τους και ο κάτω αρπάχτης χρησιμοποιεί τα πόδια ή τα πόδια του για να σπρώξει ή να τραβήξει τον αντίπαλό του. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές του open guard με ξεχωριστά ονόματα και τοποθετήσεις, όπως το Butterfly Guard, το De La Riva Guard, το X-Guard, το Rubber guard, το Spider Guard, το Octopus Guard, το Lapel Guard, το Worm Guard (που έγινε δημοφιλές από τον Keenan Cornelius) και άλλα. Το Butterfly guard είναι όταν ο κάτω αρπάχτης φέρνει τα πόδια του ψηλά και τα πέλματα μαζί ενάντια στο εσωτερικό των μηρών του πάνω αντιπάλου. Το όνομα προέρχεται από το σχήμα του φτερού της πεταλούδας που προκύπτει. Το Butterfly guard αυξάνει τόσο τον χώρο για ελιγμούς όσο και τη δυνατότητα αντιμετώπισης του αντιπάλου με τις κνήμες ή τα τόξα των ποδιών ενάντια στους εσωτερικούς μηρούς του αντιπάλου. Το Spider guard είναι όταν ο κάτω αρπάχτης βάζει ένα ή δύο από τα πόδια του στα χέρια του αντιπάλου του, αυτό το guard είναι αποτελεσματικό για να διατηρήσει τον έλεγχο από κάτω και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στήσει sweeps ή υποχωρήσεις. Τα επόμενα χρόνια τόσο ο ίδιος ο Helio, όσο και άλλα μέλη της οικογένειας Gracie, παλεύοντας ενώπιον χιλιάδων θεατών απέδειξαν την αξία του bjj εναντίον αντιπάλων οι οποίοι ήταν γνώστες διαφορετικών πολεμικών τεχνών. Το bjj όμως έγινε παγκοσμίως γνωστό τo 1993 όταν ένας από τους νεώτερους γιους του Helio, ο Royce Gracie, εκπροσώπησε το Gracie jiu jitsu στο πολύ γνωστό πια τουρνουά UFC (Ultimate Fighting Championship). Η ιδέα ήταν να παλέψουν μεταξύ τους μαχητές διαφορετικών πολεμικών τεχνών, κάτω υπό συνθήκες οι οποίες οι οποίες μοιάζουν με αυτές του «δρόμου», προκειμένου να αποσαφηνιστεί πια από αυτές είναι πιο αποτελεσματική. Στους αγώνες αυτούς δεν υπήρχαν χρονικά όρια ή κατηγορίες βάρους ενώ το μόνο που απαγορεύονταν ήταν οι δαγκωνιές και το κτύπημα στο μάτι με το δάκτυλο. Ο αγώνας θα σταματούσε μόνο σε περίπτωση νοκ-άουτ ή οικειοθελούς εγκατάλειψης ενός εκ των δύο αντιπάλων (tap out). Ο Royce αν και ήταν ο πιο ελαφρύς κέρδισε εύκολα τους αντιπάλους του οδηγώντας την μάχη στο έδαφος αποδεικνύοντας έτσι την αξία του bjj μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολλών χιλιάδων θεατών και τηλεθεατών στις Η.Π.Α. Από τότε, και αφού ο Royce επανέλαβε τον ίδιο άθλο σε άλλα δύο τουρνουά UFC, ο κόσμος των πολεμικών τεχνών άλλαξε αφού έγινε κατανοητό ότι η μάχη εδάφους, και συγκεκριμένα το bjj, είναι η βάση για όποιον θέλει να λέγεται ολοκληρωμένος μαχητής. Η οικογένεια Gracie καθιέρωσε πρώτη τους αγώνες χωρίς όρους (valetudo) και MMA (Mixed Martial Arts), ενώ μέχρι και σήμερα έχει στις τάξεις της μερικούς από τους καλύτερους μαχητές στον κόσμο. Λευκή, μπλέ ή μαύρη φόρμα τύπου Τζούντο (τζουντόγκι). Σορτς ή παλαιστικό μαγιό για συμμετοχή σε αγώνες «no-gi». Το σύστημα κατάταξης του βραζιλιάνικου ζίου-ζίτσου απονέμει στον ασκούμενο διάφορες χρωματιστές ζώνες για να υποδηλώσει αυξανόμενα επίπεδα τεχνικών γνώσεων και πρακτικών δεξιοτήτων. Ενώ η δομή του συστήματος μοιράζεται τις ρίζες του με το σύστημα κατάταξης του τζούντο και την προέλευση όλων των χρωματιστών ζωνών, περιέχει πλέον πολλές δικές του μοναδικές πτυχές και θέματα. Ορισμένες από αυτές τις διαφορές είναι σχετικά μικρές, όπως ο διαχωρισμός μεταξύ ζωνών νέων και ενηλίκων και το σύστημα λωρίδων/βαθμών. Άλλες είναι αρκετά διακριτές και έχουν γίνει συνώνυμες με την τέχνη, όπως η έντονη ανεπισημότητα στα κριτήρια προαγωγής, συμπεριλαμβανομένης της εστίασης στην ανταγωνιστική επίδειξη δεξιοτήτων, και η συντηρητική προσέγγιση στην προαγωγή γενικά.Παραδοσιακά, ισχύει η έννοια της επίδειξης ανταγωνιστικών δεξιοτήτων ως ταχύτερη και κερδισμένη οδός προαγωγής. Ορισμένες σχολές έχουν τοποθετήσει μια πράσινη ζώνη για ενήλικες μεταξύ των βαθμών της λευκής και της μπλε ζώνης λόγω των μεγάλων περιόδων μεταξύ των προαγωγών. Επιπλέον, η χρήση μιας γκρίζας ζώνης έχει θεσπιστεί για πολλά παιδικά προγράμματα για να σηματοδοτεί την πρόοδο μεταξύ των κατατάξεων της λευκής και της κίτρινης ζώνης. Σε αντίθεση με ορισμένες πολεμικές τέχνες όπως το ταεκβοντό και το καράτε, η μαύρη ζώνη στο βραζιλιάνικο ζίου-ζίτσου συνήθως απαιτεί περισσότερα χρόνια για να κερδηθεί και ο βαθμός θεωρείται γενικά επίπεδο εμπειρογνωμόνων. Το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την επίτευξη του βαθμού της μαύρης ζώνης ποικίλλει ανάλογα με τον ασκούμενο. Μερικά αξιόλογα άτομα που είχαν προηγούμενο υπόβαθρο σε άλλες πολεμικές τέχνες έχουν προαχθεί απευθείας στον βαθμό της μαύρης ζώνης χωρίς να περάσουν από ενδιάμεσο βαθμό, αν και αυτό έχει πέσει σε δυσμένεια τον τελευταίο καιρό. Άλλοι έχουν επιτύχει τον βαθμό σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Εκτός από εξαιρέσεις όπως αυτές, ο μέσος χρόνος είναι περίπου 10 χρόνια με ένα σταθερό πρόγραμμα προπόνησης. Ωστόσο, ο Ryron Gracie (εγγονός/εγγονός των ιδρυτών Hélio και Carlos Gracie) έχει δηλώσει ότι ο μέσος όρος των 10-12 ετών είναι μεγαλύτερος από τον απαραίτητο, υποδεικνύοντας ότι το εγώ του ασκούμενου συχνά εμποδίζει την πρόοδο, και ότι η ανέλιξη στη μαύρη ζώνη θα έπρεπε να διαρκεί περίπου 7 χρόνια. https://web.archive.org/web/20120624233613/http://www.brazilianjiujitsu.gr/ Η επίσημη αντιπροσωπεία για το BJJ στην Ελλάδα https://fazforca.gr/
|
To βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου (Brazilian jiu-jitsu / BJJ) είναι μια πολεμική τέχνη που έλκει την καταγωγή της από την Ιαπωνία. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι οι εξαιρετικά επιτηδευμένες τεχνικές εδάφους (κλειδώματα, ακινητοποιήσεις, εξαρθρώσεις, πνιγμοί κ.λπ.). Αν και είναι εμφανής η καταγωγή του από το Τζούντο, οι τεχνικές ρίψεων σε αυτό έχουν μειωθεί και το πραγματικό ενδιαφέρον αρχίζει όταν και οι δύο αθλητές βρεθούν στο έδαφος, καθώς εκεί η ποικιλία των τεχνικών είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα δει κανείς στο Τζούντο – το πιο προφανές παράδειγμα είναι οι τεχνικές κλειδωμάτων και εξαρθρώσεων στα πόδια. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για μια πάλη (η οποία ενίοτε γίνεται και χωρίς τζουντόγκι, στους αγώνες «no-gi»), πράγμα που σημαίνει ότι περιλαμβάνει και το παιχνίδι της ανατροπής του αντιπάλου με διάφορους τρόπους. Το BJJ έχει χαρακτηριστεί ως μια απο τις καταλληλότερες πολεμικές τέχνες για την ασφαλή ακινητοποίηση του αντιπάλου, και για αυτό το λόγο προτιμάται απο τα σώματα ασφαλείας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με της πυγμαχικές πολεμικές τέχνες, χρησιμοποιώντας τεχνικές του brazilian jiu jitsu, ένας επιτιθέμενος ή αμυνόμενος μπορεί να εξουδετερώσει τον αντίπαλο του, χωρίς να του προκαλέσει μόνιμη ή σοβαρή ζημιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CE%B6%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%B6%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄
|
Το κοσμικό του όνομα ήταν Οκταβιανός. Ο πατέρας του ήταν ο Αλβέριχος Β΄, δούκας του Σπολέτο, πατρίκιος και αυτοανακηρυχθείς πρίγκιπας της Ρώμης. Μητέρα του πιστεύεται πως ήταν η Άλδα της Βιέννης, ομογάλακτη αδελφή του πατέρα του και κόρη του Ούγου της Προβηγκίας, ωστόσο γι' αυτό υπάρχουν αμφιβολίες. Ο Βενέδικτος της Σοράκτης καταγράφει ότι ο Οκταβιανός ήταν παιδί μιας παλλακίδας αλλά τα λατινικά του είναι ασαφή. Αν ήταν γιος της Άλδας θα ήταν 18 ετών όταν έγινε Πάπας, καθώς και απόγονος του Καρλομάγνου. Αν ήταν γιος παλλακίδας, θα ήταν κάπως μεγαλύτερος, ίσως και κατά 7 χρόνια. Γεννήθηκε στην περιοχή της Βία Λάτα, της αριστοκρατικής συνοικίας ανάμεσα στον Κυρηνάλιο Λόφο και το Πεδίον του Άρεως και το όνομα που του δόθηκε δείχνει ξεκάθαρα τις βλέψεις που είχε για αυτόν η οικογένειά του.Λίγο πριν το θάνατό του, ο Αλβέριχος απέσπασε έναν όρκο από τους ευγενείς της Ρώμης στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, σύμφωνα με τον οποίο ο Οκταβιανός, ο οποίος είχε ήδη γίνει ιερέας, θα γινόταν ο επόμενος Πάπας σε περίπτωση χηρείας του παπικού θρόνου. Μετά το θάνατο του πατέρα του, τον διαδέχθηκε ως Πρίγκιπας των Ρωμαίων χωρίς καμία δυσκολία, σε ηλικία από 17 έως 24.Με το θάνατο του Αγαπητού Β΄ το Νοέμβριο του 955, ο Οκταβιανός, που ήταν καρδινάλιος της τάξη των διακόνων για τη Βασιλική της Αγίας Μαρίας του Κυρίου, εξελέγη διάδοχός του στις 16 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Η υιοθεσία του αποστολικού ονόματος "Ιωάννης ΙΒ΄" ήταν η τρίτη φορά που κάποιος άλλαξε το όνομά του με το που έγινε Πάπας. Οι άλλοι δύο ήταν ο Ιωάννης Β΄ (533-535) και ο Ιωάννης Γ΄ (561-574). Από την αρχή της θητείας του, ο νέος Πάπας υπέγραφε με το κοσμικό του όνομα κάθε διάταγμα σχετικό με μη θρησκευτικά θέματα, ενώ εξέδιδε όλες του τις Παπικές Βούλες και ό,τι άλλο γενικώς σχετικό με την Εκκλησία με το αποστολικό του όνομα. Γύρω στο 960, ο Ιωάννης ηγήθηκε προσωπικά μιας επίθεσης κατά των Λομβαρδικών δουκάτων του Μπενεβέντο και της Κάπουα, απ' ό,τι φαίνεται για να ξαναφέρει υπό την κατοχή του κομμάτια των Παπικών Κρατών τα οποία τα τελευταία είχαν κατακτήσει. Βλέποντας τον Ιωάννη να παρελαύνει ως επικεφαλής μίας στρατιάς ανδρών από το Τούσκουλο και το Σπολέτο, οι δούκες του Μπενεβέντο και της Κάπουα ζήτησαν την υποστήριξη του πρίγκιπα του Σαλέρνο, Γκίλσοφ, ο οποίος ανταποκρίθηκε θετικά. Ο Ιωάννης υποχώρησε προς τα βόρια και συνθηκολόγησε με τον Γκισούλφο στην Τερρατσίνα. Υπογράφηκε συνθήκη σύμφωνα με την οποία ο Γκισούλφος δεν θα αναμιγνυόταν στη σύγκρουση με αντάλλαγμα την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Σαλέρνο από τον Πάπα.Ο Ιωάννης συνειδητοποίησε γρήγορα ότι του ήταν αδύνατο να επιβληθεί στους ισχυρούς Ρωμαίους ευγενείς με την ίδια ευκολία που το κατάφερε ο πατέρας του. Την ίδια χρονική περίοδο, ο Βερεγγάριος Β΄ της Ιταλίας άρχισε να λεηλατεί τα εδάφη του Πάπα. Για να προστατευθεί από τη μία από τις πολιτικές δολοπλοκίες στη Ρώμη και από την άλλη από τη δύναμη του Βερεγγάριου, ο Ιωάννης έστειλε το 960 παπικούς αντιπροσώπους στον Βασιλιά της Γερμανίας, Όθωνα Α΄, ο οποίος είχε ήδη λάβει τον τίτλο του πατρικίου, ζητώντας τη στήριξή του. Αντιδρώντας θετικά, ο Όθωνας εισήλθε στην Ιταλία το 961. Εκεί, συναντήθηκε με τον Ιωάννη και ορκίστηκε ότι θα έκανε τα πάντα για να υπερασπιστεί τον Πάπα, με τον ακόλουθο όρκο: Σε εσάς, τον Κύριο Πάπα Ιωάννη, εγώ, ο Βασιλεύς Όθων, υπόσχομαι και ορκίζομαι, στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στο ξύλο του ζωοδόχου σταυρού και σε αυτά τα κειμήλια των αγίων, ότι εάν με τη θέληση του Θεού βρεθώ στη Ρώμη, θα τιμήσω το περισσότερο που μπορώ την Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία και εσάς, τον ηγέτη της· και ότι ποτέ με δική μου θέληση ή δική μου παρότρυνση δεν πρόκειται να χάσετε ζωή, μέλος ή τιμή δική σας. Και ποτέ δεν θα εκδώσω επίσημο έγγραφο στη Ρώμη, ούτε θα διατάξω οτιδήποτε το οποίο θα επηρεάζει εσάς ή τους Ρωμαίους, χωρίς την άδειά σας. Όποιο έδαφος του Αγίου Πέτρου έρθει ποτέ στην κατοχή μου, θα το παραδώσω σε εσάς. Και σε όποιον και αν εμπιστευθώ το Βασίλειο της Ιταλίας, θα τον κάνω να ορκιστεί ότι θα σας βοηθήσει όσο μπορεί να υπερασπιστείτε τη γη του Αγίου Πέτρου.Ο Ιωάννης κατόπιν έστεψε τον Όθωνα Ρωμαίο Αυτοκράτορα, πρώτη φορά στη δύση μετά το θάνατο του Βερεγγάριου Α΄ σχεδόν 40 χρόνια νωρίτερα. Σε αντάλλαγμα, ο Ιωάννης και οι υπόλοιποι Ρωμαίοι ευγενείς ορκίστηκαν στον τάφο του Αγίου Πέτρου να είναι πιστοί στον Όθωνα και να μην υποστηρίξουν με κανέναν τρόπο τον Βερεγγάριο Β΄ ή το γιο του, Αδαλβέρτο. Έντεκα ημέρες αργότερα, ο Πάπας και ο Αυτοκράτορας υπέγραψαν το Diploma Ottonianum, σύμφωνα με το οποίο ο Αυτοκράτορας θα γινόταν ο εγγυητής της ανεξαρτησίας των Παπικών Κρατών (από τη Νάπολη ως την Κάπουα στο νότο και από τη Λα Σπέτσια ως τη Βενετία στο βορά). Αυτή ήταν η πρώτη τέτοια διαβεβαίωση από την πτώση της Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου 100 χρόνια πριν. Ο Αυτοκράτορας επίσης επιβεβαίωσε την ελευθερία της παπικής εκλογής, αλλά διατήρησε το Αυτοκρατορικό δικαίωμα να χρειάζεται η συγκατάθεσή του πριν τη στέψη του νέου Πάπα και επίσης τα άρθρα της Constitutio Romana τα οποία οριοθετούσαν την δικαιοδοσία του Πάπα σε κοσμικά θέματα. Αν και ο Ιωάννης ΙΒ΄ ήταν γνωστός για τον υλιστικό τρόπο ζωής του, κατάφερνε να αφιερώνει κάποιον από το χρόνο του σε θέματα της Εκκλησίας. Στις αρχές του 956, έγραψε στον Γουλιέλμο του Μάιντς, παπικό απεσταλμένο στη Γερμανία, παρωθώντας τον να συνεχίσει το έργο του εκεί, ειδικά ενάντια σε όσους "ρημάζουν τις εκκλησίες του Θεού". Ζήτησε από τον Γουλιέλμο να τον πληροφορεί για ό,τι συνέβαινε στη Δυτική Φραγκία και τη Γερμανία. Ο Ιωάννης έγραψε επίσης στον Ερρίκο, νέο Αρχιεπίσκοπο των Τρεβήρων, παραχωρώντας του το πάλλιον και ενθαρρύνοντάς τον να ζήσει μια καλή ζωή. Το 958 έδωσε προνόμια στο Αββαείο του Σουμπιάκο με τον όρο ότι: κάθε μέρα, για το καλό του πνεύματός μας και των πνευμάτων των διαδόχων μας, οι ιερείς και οι μοναχοί θα απαγγέλλουν εκατό Κύριε Ελέησον και εκατό Χριστέ Ελέησον, και τρεις φορές την εβδομάδα οι ιερείς θα τελούν τη Θεία Λειτουργία στον Παντοδύναμο Θεό για την άφεση των αμαρτιών του πνεύματός μας και των πνευμάτων των διαδόχων μας.Το 960, ο Ιωάννης επιβεβαίωσε το διορισμό του Αγίου Ντάνσταν ως Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι, ο οποίος ταξίδεψε στη Ρώμη για να λάβει το πάλλιον από τα χέρια του Πάπα.Στις 12 Φεβρουαρίου του 962, ο Ιωάννης συγκάλεσε σύνοδο στη Ρώμη με διαταγή του Αυτοκράτορα Όθωνα. Σε αυτήν, ο Ιωάννης συμφώνησε να εγκαθιδρύσει την Αρχιεπισκοπή του Μαγδεβούργου και την Επισκοπή του Μερσεβούργου, παραχώρησε το πάλλιον στον Αρχιεπίσκοπο του Σαλτσβούργου και τον Αρχιεπίσκοπο των Τρεβήρων και επιβεβαίωσε τον διορισμό του Ροδερίου ως Επισκόπου της Βερόνας. Επίσης, η σύνοδος αφόρισε τον Ούγο του Βερμαντουά, ο οποίος είχε επιχειρήσει να επανακαταλάβει τη θέση του Αρχιεπισκόπου της Ρενς, η οποία του είχε αφαιρεθεί. Αυτός ο αφορισμός επανεπιβεβαιώθηκε από τον Ιωάννη σε μια άλλη σύνοδο, η οποία έλαβε χώρα στην Παβία αργότερα τον ίδιο χρόνο.Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο, σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού Χόρας Κ. Μαν, ότι "τα ζητήματα της Εκκλησίας δεν έμοιαζαν να είναι πολύ θελκτικά για τον Ιωάννη ΙΒ΄". Ο Όθων έφυγε από τη Ρώμη στις 14 Φεβρουαρίου του 962 για να συντρίψει τον Βερεγγάριο Β΄. Πριν φύγει πρότεινε στον Ιωάννη, "ο οποίος περνούσε όλη του τη ζωή στη ματαιότητα και την ακολασία", να αφήσει τον υλιστικό και ηδυπαθή τρόπο ζωής του. Ο Ιωάννης παρέβλεψε τη συμβουλή και παρακολουθούσε με όλο και μεγαλύτερη ανησυχία τον Όθωνα να διώχνει στα γρήγορα τον Βερεγγάριο από τα Παπικά Κράτη. Φοβούμενος όλο και περισσότερο τη δύναμη του Αυτοκράτορα, έστειλε απεσταλμένους στους Μαγυάρους και τη Βυζάντινή Αυτοκρατορία με σκοπό να τους πείσει να ιδρύσουν μια συμμαχία ενάντια στον Όθωνα. Συνθηκολόγησε επίσης και με τον Αδαλβέρτο.Οι πρέσβεις συνελήφθησαν από τον Όθωνα, ο οποίος έστειλε μια αντιπροσωπεία στη Ρώμη για να ανακαλύψει τι γινόταν πίσω από την πλάτη του. Παράλληλα ο Ιωάννης έστειλε τους δικούς του πρέσβεις στον Όθωνα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο μελλοντικός Πάπας Λέων Η΄, ο οποίος προσπάθησε να καθησυχάσει τον Αυτοκράτορα ότι ο Ιωάννης ήθελε απλώς να μεταρρυθμίσει την Παπική αυλή. Ωστόσο, το 963, ο Όθωνας έμαθε ότι είχε επιτραπεί στον Αδαλβέρτο να εισέλθει στη Ρώμη για να συζητήσει με τον Ιωάννη. Με τον Βερεγγάριο ουσιαστικά νικημένο και φυλακισμένο, ο Όθωνας επέστρεψε στη Ρώμη, πολιορκώντας τη το καλοκαίρι του 963. Βρήκε μια πόλη διαιρεμένη: υποστηρικτές του Αυτοκράτορα που είχαν αναφέρει την άφιξη του Αδαλβέρτου, είχαν οχυρωθεί στην Πόλη του Ιωάννη, ένα περιφραγμένο τμήμα της Ρώμης, γύρω από τη Βασιλική του Αγίου Παύλου Fuori-le-Mura (Έξω από τα Τείχη). Από την άλλη, ο Ιωάννης και οι υποστηρικτές του, είχαν διατηρήσει την Πόλη του Λέοντα, άλλο κομμάτι της Ρώμης. Αρχικά, ο Ιωάννης ήταν προετοιμασμένος να υπερασπιστεί την πόλη· ντυμένος με πανοπλία, κατάφερε να οδηγήσει τα στρατεύματα του Όθωνα στον Τίβερη. Παρ' όλα αυτά, γρήγορα αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει κι έτσι, παίρνοντας το περιεχόμενο του Παπικού Θησαυροφυλακίου μαζί του, κατέφυγε στο Τιβούριο με τον Αδαλβέρτο.Ο Όθωνας συγκάλεσε κατόπιν μία σύνοδο, η οποία απαίτησε να εμφανιστεί ο Ιωάννης και να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες που του αποδίδονταν. Ο Ιωάννης απάντησε απειλώντας να αφορίσει όποιον θα προσπαθούσε να τον καθαιρέσει. Χωρίς να αποθαρρυνθούν καθόλου, ο Αυτοκράτορας και η σύνοδος καθαίρεσαν αντικανονικά τον Ιωάννη, ο οποίος εκείνη την ώρα είχε πάει για κυνήγι στα βουνά της Καμπανίας, και εξέλεξαν τον Λέοντα Η΄ στη θέση του.Μία απόπειρα εξέγερσης σε υποστήριξη του Ιωάννη ξεκίνησε από τους κατοίκους της Ρώμης, πριν καν ο Όθωνας φύγει από την πόλη, αλλά κατεστάλη με τον χαμό πολλών ζωών. Ωστόσο, με το που έφυγε ο Αυτοκράτορας, ο Ιωάννης επέστρεψε επικεφαλής μιας μεγάλης συντροφιάς από φίλους και συνοδούς, κάνοντας το Λέοντα να καταφύγει στον Αυτοκράτορα για να σωθεί. Αφού κυρίευσε τη Ρώμη, ο Ιωάννης συγκάλεσε σύνοδο, η οποία κήρυξε την καθαίρεσή του αντικανονική. Μετά τη σωματική παραμόρφωση μερικών εχθρών του, ήταν και πάλι ηγέτης της Ρώμης. Στέλνοντας τον Οτγάρδο, Επίσκοπο του Σπάιερ, στον Αυτοκράτορα, προσπάθησε να συμφιλιωθεί με τον Όθωνα αλλά πριν υπάρξει οποιοδήποτε αποτέλεσμα, ο Ιωάννης πέθανε στις 14 Μαΐου 965. Σύμφωνα με τον Λιουτπράνδο της Κρεμόνας, ο Ιωάννης πέθανε κατά τη διάρκεια μιας σεξουαλικής συνάντησης έξω από τη Ρώμη, είτε από αποπληξία, είτε στα χέρια ενός εξοργισμένου συζύγου.Ο Ιωάννης τάφηκε στο Λατερανό. Τον διαδέχθηκε σύντομα ο Βενέδικτος Ε΄, ο οποίος καθαιρέθηκε επιτυχώς από τον Λέοντα Η΄. Ο Ιωάννης δεν εξισορροπούσε τον διπλό ρόλο του ως πρίγκιπα της Ρώμης και πνευματικού ηγέτη της εκκλησίας, καθώς έκλινε πιο πολύ προς το πρώτο. Στα λίγα γραπτά που μένουν σχετικά με τη θητεία του, απεικονίζεται σαν ένας άξεστος, ανήθικος άνθρωπος, του οποίου η ζωή ήταν τέτοια ώστε το Παλάτι του Λατερανού αναφερόταν ως πορνείο και ηθική διαφθορά στη Ρώμη ήταν ζήτημα γενικού ονείδους. Ο τρόπος ζωής του ταίριαζε απόλυτα με αυτόν του πρίγκιπα, και οι εχθροί του χρησιμοποιούσαν αυτές τις κατηγορίες για να αμαυρώσουν τη φήμη του όχι μόνο για να δικαιολογήσουν την καθαίρεσή του, αλλά και για να αποκρύψουν τους πολιτικούς σκοπούς που βρισκόντουσαν πίσω της. Για αυτό το λόγο ο Λιουτπράνδος της Κρεμόνας, υποστηρικτής του Αυτοκράτορα Όθωνα περιγράφει τόσο λεπτομερώς τις κατηγορίες εναντίον του: Τότε, ο καρδινάλιος Πέτρος σηκώθηκε και κατέθεσε ότι είδε αυτοπροσώπως τον Ιωάννη ΙΒ΄ να τελεί τη Θεία Λειτουργία χωρίς να έχει κοινωνήσει. Ο Ιωάννης, επίσκοπος του Νάρνι και ο καρδινάλιος Ιωάννης υποστήριξαν ότι είδαν αυτοπροσώπως κάποιον να χειροτονείται διάκονος σε έναν στάβλο για άλογα, αλλά δεν ήταν σίγουροι για το πότε. Ο καρδινάλιος Βενέδικτος είπε, μαζί με άλλους, ότι ήξερε πως ο Ιωάννης πληρωνόταν για να χειροτονεί επισκόπους, και μάλιστα είχε χειροτονήσει επίσκοπο ένα δεκάχρονο στην πόλη του Τόντι... Κατέθεσαν για το ότι εξωθούσε γυναίκες σε μοιχεία, πράγμα που δεν είχαν δει με τα μάτια τους αλλά το γνώριζαν με σιγουριά. Είχε συνουσιασθεί με τη χήρα του Ραινιέρου, με την παλλακίδα του πατέρα του, τη Στεφάνη, με τη χήρα Άννα και με την ίδια του την ανιψιά, και είχε μετατρέψει το Αποστολικό Παλάτι σε πορνείο. Είπαν ότι πήγαινε δημόσια για κυνήγι και ότι τύφλωσε τον εξομολόγο του, τον Βενέδικτο, ο οποίος μετά πέθανε, ότι σκότωσε τον καρδινάλιο Ιωάννη αφού τον ευνούχισε, ότι είχε ανάψει φωτιές, είχε οπλιστεί με σπαθί και είχε φορέσει κράνος και θώρακα. Όλοι οι κληρικοί καθώς και οι κοσμικοί είπαν ότι είχε κάνει πρόποση στο διάβολο με κρασί. Είπαν ότι όταν έπαιζε ζάρια επικαλείτο το Δία, την Αφροδίτη και άλλους δαίμονες. Είπαν ακόμα ότι δεν τελούσε τον όρθρο τις κανονικές ώρες και ότι δεν έκανε το σταυρό του. Ωστόσο, και άλλοι ιστορικοί της εποχής τον κατηγόρησαν για ανήθικη συμπεριφορά. Ο Φέρντιναντ Γκρεγκορόβιους είναι κάπως πιο συμπονετικός. Chamberlin, Russell, The Bad Popes. Sutton Publishing (2003), p. 955–963 Gregorovius, Ferdinand, The History of Rome in the Middle Ages, Vol. III (1895) Mann, Horace K., The Lives of the Popes in the Early Middle Ages, Vol. IV: The Popes in the Days of Feudal Anarchy, 891-999 (1910) Norwich, John Julius, The Popes: A History (2011) Catholic Encyclopedia article on John XII Rotten Library article on John XII Opera Omnia by Migne Patrologia Latina with analytical indexes
|
Ο Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄ (Papa Giovanni XII, 937 - 14 Μαΐου 964) ήταν Πάπας και ηγέτης των Παπικών Κρατών από τις 16 Δεκεμβρίου 955 έως το θάνατό του το 964. Είχε συγγένεια με τους Κόμητες του Τούσκουλου και μέλος της ισχυρής οικογένειας του Θεοφυλάκτου, η οποία κατείχε πρωταρχική θέση στην Ιταλική πολιτική σκηνή για πάνω από μισό αιώνα. Η θητεία του δεν είχε καλή φήμη καθώς κατηγορήθηκε κατά καιρούς για διαφθορά και υλιστικές τάσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%92%CE%84
|
Μαντζούν
|
Το όνομα του προϊόντος προέρχεται από την αρμενική λέξη matz. Το προϊόν αναφέρεται ευρέως από μεσαιωνικούς αρμένιους συγγραφείς, όπως τον Γκρίγκορ Μάγκιστρος (11ος αιώνας), τον Χοβχάννες Ερζνκάτσι (13ος αιώνας), τον Γκριγκόρ Τατεβατσί (14ος αιώνας) και άλλους. Ο Γκρίγκορ Μάγκιστρος, στο βιβλίο Ορισμός της Γραμματικής, έδωσε τη σωστή ετυμολογία της λέξης. Matsoni: The Countercultural Yogurt Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. (στα αγγλικά) Delicious Georgian Cuisine — MATSONI /YOGHURT/ SOUP (στα αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Matsoni στο Wikimedia Commons
|
Το ματζόον (αρμενικά: մածուն, προφέρεται matsun) ή ματσόνι (γεωργιανά: მაწონი, προφέρεται mats'oni) είναι αρμενικό γάλα που έχει υποστεί ζύμωση, Χρησιμοποιείται στην κουζίνα του Καυκάσου, ιδίως στην Αρμενία και στην Γεωργία. Μοιάζει πολύ με το γιαούρτι. Επίσης, περιέχει τα βακτήρια γαλακτικού οξέως Lactobacillus delbrueckii του υποείδους bulgaricus και Streptococcus thermophilus.Το ματζόον παράγεται κυρίως από αγελαδινό γάλα. Επίσης, μπορεί να παραχθεί από κατσικίσιο γάλα, πρόβειο γάλα και βουβαλίσιο γάλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD
|
Avro Avocet
|
Ο αρχισχεδιαστής της Avro, Ρόυ Τσάντγουικ (Roy Chadwick), δημιούργησε το Avocet για να καλύψει την απαίτηση 17/25 του Υπουργείου Αεροπορίας, που αφορούσε την ανάπτυξη νέου ναυτικού μαχητικού. Ήταν ένα διπλάνο ολομεταλλικής κατασκευής με κινητήρα Armstrong Siddeley Lynx των 230 hp και δυνατότητα χρήσης συμβατικού συστήματος προσγείωσης (με τροχούς) ή πλωτήρων. Παρόλο που οι πτέρυγες του δεν ήταν αναδιπλούμενες, ήταν σχεδιασμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν εύκολα να αποσυναρμολογηθούν ώστε να εξοικονομείται χώρος στα πλοία. Κατασκευάστηκαν δύο πρωτότυπα, το πρώτο εκ των οποίων αππγειώθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1927, ενώ το δεύτερο βρέθηκε -που ήταν υδροπλάνο- βρέθηκε για πρώτη φορά στον αέρα τον Απρίλιο του επόμενου έτους. Και τα δύο αξιολογήθηκαν για χρήση από την αεροπορία του στόλου (Fleet Air Arm) αλλά οι επιδόσεις τους αποδείχθηκαν ανεπαρκείς εξ αιτίας της μικρής ισχύος του κινητήρα, με συνέπεια να μην ενταχθούν σε παραγωγή. Ηνωμένο ΒασίλειοRAF Vickers Vireo Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Avro Avocet στο Wikimedia Commons
|
Το Avro Type 584 Avocet ήταν βρετανικό μονοκινητήριο ναυτικό μαχητικό που αναπτύχθηκε από την Avro στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Παρόλο που το Avocet δεν εντάχθηκε σε παραγωγή, το δεύτερο πρωτότυπο χρησιμοποιήθηκε σαν εκπαιδευτικό από την RAF για τους πιλότους που συμμετείχαν στο Schneider Trophy.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Avro_Avocet
|
Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2018-19
|
Στο κύπελλο Κύπρου 2018-19 είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι 12 ομάδες του πρωταθλήματος Α΄ κατηγορίας 2018-19 και οι 16 ομάδες του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 2018-19. Ωστόσο, 4 ομάδες της Β΄ κατηγορίας δεν δήλωσαν συμμετοχή (ΑΕΖ Ζακακίου, Αναγέννηση Δερύνειας, Οθέλλος Αθηαίνου, ΜΕΑΠ).Διεξήχθη σε 5 γύρους. Στον Α΄ γύρο έγιναν μονοί αγώνες στην έδρα της ομάδας που κληρώθηκε ως γηπεδούχος. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε ημίωρη παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να είναι ισόπαλο, τότε εκτελούνταν πέναλτι.Στους επόμενους 3 γύρους έγιναν διπλοί αγώνες με κάθε ομάδα να αγωνίζεται στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Προκρινόταν η ομάδα που είχε πετύχει τον μεγαλύτερο αριθμό τερμάτων και στους δύο αγώνες. Σε περίπτωση όπου και στους δύο αγώνες και οι δύο ομάδες σημείωσαν τον ίδιο αριθμό τερμάτων το κάθε τέρμα που σημειώθηκε εκτός έδρας λογιζόταν διπλό. Η ομάδα που με βάση το σύστημα αυτό, είχε τα περισσότερα τέρματα προκρινόταν στον επόμενο γύρο. Στην περίπτωση που και οι δύο ομάδες πετύχαιναν τον ίδιο αριθμό τερμάτων στην έδρα τους ή εκτός έδρας, δινόταν ημίωρη παράταση ευθύς μετά το τέλος του δεύτερου αγώνα. Αν κατά τη διάρκεια της παράτασης και οι δύο ομάδες πετύχαιναν τον ίδιο αριθμό τερμάτων τα τέρματα που σημειώθηκαν εκτός έδρας λογίζονταν διπλά (δηλαδή προκρινόταν η φιλοξενούμενη ομάδα). Στην περίπτωση που κατά τη διάρκεια της παράτασης δεν είχαν σημειωθεί τέρματα, η πρόκριση καθοριζόταν με την εκτέλεση πέναλτι.Ο τελικός ήταν μονός και είχε προαποφασιστεί να διεξαχθεί στο Νέο Στάδιο Γ.Σ.Π..Η κυπελλούχος ομάδα είχε το δικαίωμα συμμετοχής στο ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2019–20. Στον Α΄ γύρο συμμετείχαν οι 16 από τις 24 ομάδες. Δεν συμμετείχαν η ΑΕΚ και ο Απόλλωνας οι οποίες αποτέλεσαν το ζευγάρι του τελικού την προηγούμενη περίοδο.Μέσα από τη διαδικασία της κλήρωσης 6 ομάδες εξαιρέθηκαν από τον Α΄ γύρο. Οι ομάδες αυτές ήταν ο ΑΣΙΛ Λύσης, η Δόξα Κατωκοπιάς, η Ένωση Νέων ΘΟΪ Λακατάμιας, ο Ερμής Αραδίππου, ο Εθνικός Άχνας και η Καρμιώτισσα Πάνω Πολεμιδιών.Οι αγώνες της φάσης αυτής ήταν μονοί. Στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα που πετύχαινε τα περισσότερα τέρματα. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, ακολουθούσε εκτέλεση πέναλτι. Στον Β΄ γύρο συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Α΄ γύρο και οι 8 ομάδες που είχαν εξαιρεθεί από τον Α΄ γύρο. Στην προημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Β΄ γύρο. Στην ημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τα προημιτελικά. Στον τελικό προκρίθηκαν η ΑΕΛ και ο ΑΠΟΕΛ. Ο τελικός διεξήχθη στις 22 Μαΐου 2019 στο Νέο Γ.Σ.Π. στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η ΑΕΛ με σκορ 2-0. «Προκήρυξη Πρωταθλήµατος Κυπέλλου Coca-Cola 2018/2019» (PDF). ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2018. Κύπελλο Κύπρου (ποδόσφαιρο ανδρών) Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2018-19 Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2018-19
|
Το Κύπελλο Κύπρου 2018-19 ή Κύπελλο Coca-Cola ήταν η 77η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου. Νικήτρια ήταν η ΑΕΛ για 7η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2018-19
|
Α.Ο. Σείριος Πατρών
|
Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Σείριου λειτουργεί με ανδρική ομάδα και σαν ακαδημία με μικρές ηλικίες και συμμετέχει στα πρωταθλήματα της Ε.Σ.Κ.Α.-Η. Το τμήμα μπέιζμπολ την πρώτη χρονιά μετά την ίδρυση (2000) του συμμετείχε στο κύπελλο Ελλάδος φτάνοντας μάλιστα μέχρι τα προημιτελικά. Το 2001 συμμετείχε στο πρωτάθλημα Β΄ εθνικής καταλαμβάνοντας την 9η θέση. Το 2002 ανακηρύσσεται πρωταθλητής Β΄Εθνικής και ανεβαίνει στην Α όπου όμως υποβιβάζεται πάλι το 2003 μιας και κατετάγη 9ος. Το 2004 πάλι σαν πρωταθλητής ανεβαίνει στην Α' και ξαναπέφτει 2005 ως 9ος ξανά. Το 2007 όπου δεν υπήρχαν εθνικές κατηγορίες μένει στον πρώτο γύρο και από τότε το τμήμα διαλύεται. Πρωταθλήματα Β΄εθνικής: 2002, 2004 Τουρνουά παίδων Πάτρας: 2002 Το τμήμα σόφτμπολ συμμετέχει από την πρώτη χρονιά ίδρυσης του, το 2000, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και κατέλαβε τις εξής θέσεις: Το 2000 5η, το 2001 3η, το 2002 8η, το 2003 6η, το 2004 5η, το 2005 6η, το 2006 4η. Το 2007 κατέκτησε την 3η θέση και το χάλκινο μετάλλιο, όπου στον μικρό τελικό νίκησε τον Σπάρτακο Γλυφάδας με 12-5. Επίσης τρίτη κατετάγη το 2009 και το 2010. Στο πρωτάθλημα το 2011 κατέκτησε την πρώτη θέση όταν στον τελικό νίκησε τον "Λάδωνα" με 5-4 στη παράταση. Το 2012, πήρε την τρίτη θέση και το Χάλκινο μετάλλιο. 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2011, 2014 Το τμήμα σόφτμπολ ανδρών αγωνίστηκε το 2005 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα καταλαμβάνοντας την 4η θέση (τελευταία). Panthers Patras
|
Ο Α.Ο. Σείριος Παραλίας είναι αθλητικός σύλλογος στην Αχαΐα με έδρα το Δήμο Παραλίας. Ιδρύθηκε το 1997 με τμήμα καλαθοσφαίρισης. Το 2000 ιδρύθηκαν τμήματα μπέιζμπολ αντρών και σόφτμπολ γυναικών ενώ το 2005 συμμετείχε μια φορά με σόφτμπολ ανδρών. Η ονομασία προέρχεται από τον άστερα Σείριο. Δεν έχει τμήμα μπέιζμπολ από το 2007.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%A3%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Καρολίνα του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν
|
Ήταν η δεύτερη (επιζήσασα) κόρη του Λουδοβίκου Κράτο του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν και της Φιλιππίνης Ερριέττας, κόρης του Ερρίκου Φρειδερίκου του Χοενλόε-Λάνγκενμπουργκ. Παντρεύτηκε το 1719 τον Χριστιανό Γ΄ του Βίττελσμπαχ του Παλατινάτου-Τσβαάιμπρυκεν και είχε τέκνα: Καρολίνα (1721 - 1774), παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Θ΄ της Έσσης-Ντάρμστατ. Χριστιανός Δ΄ (1722 - 1775), Παλατινός Κόμης του Τσβάιμπρυκεν. Φρειδερίκος Μιχαήλ (1724 - 1767), στρατάρχης της Αυστρίας. Γιος του ήταν ο: Μαξιμιλιανός Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας Χριστιανή Ερριέττα (1725 - 1816), παντρεύτηκε τον Κάρολο Αύγουστο του Βάλντεκ και Πυρμόντ. Entry for Caroline, Princess of Nassau in GeneaNet
|
Η Καρολίνα (γερμ. Karoline von Nassau, 12 Αυγούστου 1704 - 25 Μαρτίου 1774) από τον Οίκο του Νάσσαου ήταν κόρη του Κόμη του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν και με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Παλατινάτου-Τσβάιμπρυκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CE%B1%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Αρχιτεκτόνημα από χαρτί
|
Δημιουργός του αρχιτεκτονήματος από χαρτί είναι ο αρχιτέκτονας Masahiro Chatani (*1939, Hiroshima). Η μαθήτριά του, η Keiko Nakazawa σχεδιάζει κυρίως κάρτες με θέματα ζώων και λουλουδιών. Από τους δυο τους πολλά βιβλία έχουν εκδοθεί. Η Ολλανδέζα Ingrid Siliakus είναι γνωστή για τα σχέδια κτιρίων της και για το βιβλίο της Papierarchitectuur, van gebouw tot kaart (αρχιτεκτόνημα από χαρτί, από κτίριο σε κάρτα). Το πιο γνωστό όνομα του αρχιτεκτονήματος από χαρτί είναι ο αγγλικός όρος origamic architecture (OA). Στα ιαπωνικά ονομάζεται origami kenchiku. Η σημασία του origami είναι δίπλωμα (χαρτιού), kenchiku σημαίνει αρχιτεκτόνημα. Στα ελληνικά, συνήθως, αποκαλείται μακέτα [από χαρτί] από τους μη μυημένους στην ιαπωνική. Μακέτα Κιριγκάμι Οριγκάμι Popup (Αγγλικά) Papyromania (Αγγλικά) Papierarchitectuur (Αγγλικά) Paper (origamic) architecture Origami.gr Αρχειοθετήθηκε 2010-06-06 στο Wayback Machine. Masahiro Chatani(Ιαπωνικά)
|
Με τον όρο Αρχιτεκτόνημα από χαρτί (origamic architecture) αναφερόμαστε στην τρισδιάστατη αναπαραγωγή αρχιτεκτονικών σχεδίων ή αντικειμένων, χρησιμοποιώντας χαρτί ή πιο συχνά λεπτό χαρτόνι, το οποίο κόβεται και διπλώνεται κατάλληλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF
|
Δρόμος 400 μέτρων
|
Στον αγώνα, όπως και στους άλλους δρόμους ταχύτητας, χρησιμοποιούνται αφετήρες στη θέση εκκίνησης. Οι δρομείς λαμβάνουν θέσεις σε αυτούς με την εντολή «έτοιμοι», παίρνουν τη στάση ισομετρικής τάσης των μυών και εκκινούν μόλις ακούσουν την εκπυρσοκρότηση του πιστολιού του αφέτη. Οι αφετήρες δίνουν μία επιπλέον ώθηση στους αθλητές. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο αθλητής ή η αθλήτρια είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία στο αγώνισμα αυτό, αλλά απαιτείται και σημαντική διάρκεια στην ταχύτητα, όπως και ικανότητα του οργανισμού να αντιμετωπίζει τις συγκεντρώσεις γαλακτικού οξέος, ώστε να διατηρηθεί υψηλή ταχύτητα για έναν ολόκληρο γύρο. Μολονότι θεωρείται κυρίως αναεροβικό αγώνισμα, υπάρχει κάποια αεροβική συνιστώσα και το πόση αεροβική προπόνηση απαιτείται για τους δρομείς των 400 μ. είναι ανοικτό ζήτημα. Στις χώρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και στις ΗΠΑ οι αθλητές αγωνίζονταν παλαιότερα στην αντίστοιχη απόσταση των 440 υαρδών (402,34 μέτρων), δηλαδή του ενός τετάρτου του μιλίου ξηράς. Άνδρες Το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ στον δρόμο 400 μέτρων ανδρών αναγνωρίσθηκε από την IAAF το 1912, και από τότε έχει καταρριφθεί επισήμως ή ισοφαρισθεί 23 φορές. Η επίδοση (48,2) του Τσαρλς Ρέιντπαθ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης αναγνωρίζεται ως παγκόσμιο ρεκόρ, όπως επίσης αναγνωρίζεται ο μικρότερος χρόνος στη μεγαλύτερη απόσταση των 440 υαρδών που πέτυχε ο Λονγκ το 1900. Αντιθέτως, η επίδοση του Έρικ Λίντελ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 αναγνωρίσθηκε μεν αρχικώς ως παγκόσμιο ρεκόρ, παρά το ότι ήταν χειρότερη από αυτή του Μέρεντιθ στις 440 υάρδες από το 1916, αλλά τον Αύγουστο του 1928 η IAAF ακύρωσε την αναγνώριση. Η εξέλιξη του επίσημου παγκόσμιου ρεκόρ στο αγώνισμα των ανδρών φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα. Το «υ» υποδηλώνει χρόνο για διαδρομή 440 υαρδών που ανάχθηκε σε ρεκόρ για τα 400 μέτρα, ενώ το «+» επίδοση που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια δρόμου μεγαλύτερης αποστάσεως. Στον κλειστό στίβο, η παγκόσμια επίδοση είναι 44,52 δευτερόλεπτα από τις 10 Μαρτίου 2018 και ανήκει στον Αμερικανό Μάικλ Νόρμαν. Σημειώθηκε στο Κόλετζ Στέισον του Τέξας. Γυναίκες Το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ στον δρόμο 400 μέτρων γυναικών αναγνωρίσθηκε από τη IAAF το 1957. Μέχρι σήμερα η IAAF έχει αναγνωρίσει 27 παγκόσμια ρεκόρ γυναικών στο αγώνισμα (καταρρίψεις ή ισοφαρίσεις). Η εξέλιξη του επίσημου ρεκόρ φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα. Το «υ» υποδηλώνει χρόνο για διαδρομή 440 υαρδών που ανάχθηκε σε ρεκόρ για τα 400 μέτρα, ενώ το «+» επίδοση που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια δρόμου μεγαλύτερης αποστάσεως. Στον κλειστό στίβο, η παγκόσμια επίδοση είναι 49,59 δευτερόλεπτα από τις 7 Μαρτίου 1982 και ανήκει στη Γιάρμιλα Κρατοχβίλοβα. Σημειώθηκε στο Μιλάνο της Ιταλίας. Ανδρών Πανευρωπαϊκό ρεκόρ: 44,33 Τόμας Σένλεμπε (Ανατολική Γερμανία), 3 Σεπτεμβρίου 1987 στη Ρώμη Παναμερικανικό ρεκόρ: 43,18 Μάικλ Τζόνσον (ΗΠΑ), 26 Αυγούστου 1999 στη Σεβίλλη Πανασιατικό ρεκόρ: 43,93 Γιουσέφ Μασραχί (Σαουδική Αραβία), 23 Αυγούστου 2015 στο Πεκίνο Το παναφρικανικό ταυτίζεται σήμερα με το παγκόσμιο ρεκόρ.Πανελλήνιο ρεκόρ: 45,11 Δημήτρης Ρέγας, 16 Σεπτεμβρίου 2006 στο Μαρούσι Γυναικών Παναμερικανικό ρεκόρ: 48,37 Σόνι Μίλερ-Ουίμπο (Μπαχάμες), 3 Οκτωβρίου 2019 στην Ντόχα Παναφρικανικό ρεκόρ: 49,10 Φαλιλάτ Ογκουνκόγια (Νιγηρία), 29 Ιουλίου 1996 στην Ατλάντα Πανασιατικό ρεκόρ: 48,14 Σαλγουά Εΐντ Νάσερ (Μπαχρέιν), 3 Οκτωβρίου 2019 στην Ντόχα Το πανευρωπαϊκό ταυτίζεται σήμερα με το παγκόσμιο ρεκόρ.Πανελλήνιο ρεκόρ: 50,45 Μαρία Μπελιμπασάκη, 11 Αυγούστου 2018 στο Βερολίνο. 400 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες Κατάλογος ρεκόρ των 400 m σε XML από την IAAF.
|
Ο δρόμος των 400 μέτρων είναι αγώνισμα του στίβου που αντιστοιχεί σε έναν γύρο του σταδίου για στίβο κανονικών διαστάσεων. Αποτελεί τον μεγαλύτερης διάρκειας αγώνα δρόμου ταχύτητας («σπριντ») και διεξάγεται σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες της νεότερης εποχής (από το 1896) για τους άνδρες, ενώ για τις γυναίκες από το 1964 και μετά. Οι δρομείς εκκινούν σε προκαθορισμένες θέσεις και τρέχουν σε ξεχωριστές διαδρομές σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_400_%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Μάχη της Πετρόης
|
Όταν η αυγούστα Θεοδώρα, το τελευταίο μέλος της Μακεδονικής δυναστείας, απεβίωσε το 1056, ο αυλικός κύκλος γύρω από την αυτοκράτειρα, όπου κυριαρχούσαν οι ευνούχοι του νοικοκυριού της υπό τον Λέοντα Παρασπόνδυλο, επέλεξε τον Μιχαήλ ΣΤ΄ Βρίγκα ως διάδοχό της. Ένας γραφειοκράτης σταδιοδρομίας, ο Μιχαήλ ΣΤ΄ ήταν ένας αδύναμος και ευλύγιστος ηγεμόνας, που κυριαρχείτο από τους ευνούχους. Δεδομένων των προχωρημένων ετών και της έλλειψης παιδιών, η βασιλεία του θεωρήθηκε αδύναμη και απίθανο να διαρκέσει από την αρχή, και μαστίζετο από εξεγέρσεις. Ο Μιχαήλ ΣΤ΄ έκανε μαζικές προαγωγές ατόμων, αλλά το περιόρισε στην πολιτική γραφειοκρατία και παραμέλησε τον στρατό. Αυτό δεν ήταν ένα ασήμαντο θέμα: η υποβάθμιση του βυζαντινού νομίσματος υπό τον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο (βασ. 1042–1054) είχε επηρεάσει τις στρατιωτικές αμοιβές —όχι τυχαία, υπό την προεδρία του Μιχαήλ Βρίγκα, ο οποίος ήταν τότε λογοθέτης του Στρατιωτικού—και ενώ οι πολιτικοί αξιωματούχοι αποζημιώθηκαν με την ανάδειξη τους σε υψηλότερες αξιώματα, οι αξιωματικοί του στρατού δεν ήταν. Αυτό επιδείνωσε την ήδη σιγοβράζουσα αντιπάθεια της στρατιωτικής αριστοκρατίας γι' αυτό που, σύμφωνα με τα λόγια του Βυζαντινού Αντώνιου Καλδέλλη, θεωρούσαν ως το «καθεστώς ευνούχων και πολιτών πολιτικών» που κυριάρχησε στην Αυτοκρατορία τις τελευταίες δεκαετίες της Μακεδονικής δυναστείας. Κατά το Πάσχα του 1057, αντιπροσωπεία ηγετικών στρατηγών υπό τον Ισαάκιο (Α΄) Κομνηνό, τον Κατακαλών Κεκαυμένο, τον Μιχαήλ Βούρτζη, τον Κωνσταντίνο (Ι΄) Δούκα και τον Ιωάννη Δούκα, εμφανίστηκε ενώπιον του Αυτοκράτορα, για να ζητήσει παρόμοιες προαγωγές. Σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Μιχαήλ Ψελλό, ο Αυτοκράτορας άρχισε να τους κακομεταχειρίζεται αμέσως. Στη συνέχεια έβαλε τον Ισαάκιο, ως αρχηγό της αντιπροσωπείας, και τον δεύτερο, τον Κεκαυμένο, να εμφανιστούν, και προχώρησε στην καταγγελία του Ισαάκιου, ισχυριζόμενος ότι ήταν υπεύθυνος για «όλα εκτός από την απώλεια της Αντιόχειας» και «διέφθειρε τον στρατό του», ότι ήταν δειλός και ανίκανος και ότι υπεξαίρεσε τα κεφάλαια του στρατού για δική του χρήση. Η επίδραση της στάσης του Αυτοκράτορα στην ηγεσία του στρατού ήταν βαθιά και τους έστρεψε εναντίον του Μιχαήλ ΣΤ΄. Μια δεύτερη αντιπροσωπεία, αυτή τη φορά στον Στραβοσπόνδυλο, έγινε δεκτή με παρόμοιο τρόπο και σχηματίστηκε σχέδιο εναντίον του Αυτοκράτορα, με αρχηγό τον Ισαάκιο Κομνηνό. Οι συνωμότες επικοινώνησαν με τον βετεράνο στρατηγό Νικηφόρο Βρυέννιο (εθνάρχη), ο οποίος είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να σφετεριστεί τον θρόνο από τη Θεοδώρα, αλλά πρόσφατα ανακλήθηκε από τον Μιχαήλ ΣΤ΄ ως διοικητής του στρατού του θέματος Μακεδονίας, και προφανώς συμφώνησε να τους υποστηρίξει. Αμέσως μετά, ο Βρυέννιος έφυγε με τα στρατεύματά του για τη Μ. Ασία, για να εκστρατεύσει κατά των Σελτχζούκων. Κάποτε στο θέμα των Ανατολικών, μάλωσε με τον ταμία του στρατού, τον πατρίκιο Ιωάννη Οψάρα. Ο Βρυέννιος όχι μόνο φυλάκισε τον Οψάρα, αλλά και οικειοποιήθηκε το σεντούκι που κουβαλούσε μαζί του ο Οψάρας και άρχισε να πληρώνει τους στρατιώτες όπως ήθελε. Η πράξη αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη από έναν άλλο τοπικό διοικητή, τον πατρίκιο Λύκανθη, ο οποίος τη θεώρησε ως απόπειρα εξέγερσης. Ο Λύκανθης βάδισε εναντίον του Βρυέννιου, τον συνέλαβε και τον παρέδωσε στον Οψάρα, ο οποίος τύφλωσε τον Βρυέννιο. Φοβούμενοι ότι το σχέδιο τους επρόκειτο να ανακαλυφθεί, οι ανατολικοί στρατηγοί ένιωσαν αναγκασμένοι να δράσουν. Οι συνωμότες που κατοικούσαν στο θέμα των Ανατολικών, Ρωμανός Σκληρός, Μιχαήλ Βούρτζης, Νικηφόρος Βοτανειάτης και οι γιοι του Βασιλείου Αργυρού, έσπευσαν να βρουν τον Ισαάκιο Κομνηνό στα κτήματά του κοντά στην Κασταμώνα της Παφλαγονία και στις 8 Ιουνίου 1057, σε μια θέση που ονομαζόταν Γουνάρια, τον ανακήρυξαν. αυτοκράτορα. Δεν είναι σαφές, εάν κάποιος από τους αντάρτες είχε τη διοίκηση των στρατευμάτων. Μάλλον, σύμφωνα με τον Καλδέλλη, «έπρεπε να ψάξουν για υποστήριξη μεταξύ των αξιωματικών και των στρατιωτών και να πλαστογραφήσουν για τους εαυτούς τους εντολές αυτοκρατορικού διορισμού». Έτσι ο σχεδόν σύγχρονος ιστορικός Ιωάννης Σκυλίτζης αναφέρει, ότι ο Κεκαυμένος έπρεπε να πλαστογραφήσει αυτοκρατορικές επιστολές, για να κινητοποιήσει τα τάγματα (συντάγματα) του θέματος της Αρμενίας, φαινομενικά για να βαδίσουν εναντίον του Σελτζούκου οπλαρχηγού Σαμούχ. Από αυτά τα τάγματα, τρία αποτελούντο από μισθοφόρους —δύο Φράγκους και έναν Ρώσο— και δύο ήταν γηγενείς Ρωμαίοι —αυτοί της Κολωνίας και της Χαλδίας. Συγκεντρώνοντας αυτές τις δυνάμεις στην πεδιάδα της Νικόπολης, ο Κεκαυμένος βάδισε δυτικά για να ενωθεί με τους Κομνηνούς. Ταυτόχρονα, τα δυτικά συντάγματα, και τα ανατολικά του Ανατολικού θέματος και του θέματος των Χαρσιανών, παρέμειναν πιστά στον Μιχαήλ ΣΤ΄. Ο Αυτοκράτορας έθεσε αυτή τη δύναμη υπό τις διαταγές του ευνούχου της Θεοδώρας, του πρόεδρου Θεοδώρου, που ήταν ο δομέστικος των Σχολών (αρχιστράτηγος) της Ανατολής, και του μάγιστρου Ααρών, κουνιάδου του Ισαάκιου. Σε αντίθεση με προηγουμένως, τώρα «έκανε στους διοικητές και τους στρατιώτες τιμές, δώρα και εξωφρενικές επιχορηγήσεις χρημάτων», για να εξασφαλίσει την πίστη τους. Ο πιστός στρατός πέρασε στη Μ. Ασία στη Χρυσόπολη και συγκεντρώθηκε στη Νικομήδεια, ελέγχοντας την απευθείας διαδρομή προς την πρωτεύουσα. Προοδευτικά αποσπάσματα στάλθηκαν, για να γκρεμίσουν τη γέφυρα του Σαγγάριου, ενώ ο στρατός δημιούργησε ένα οχυρωμένο στρατόπεδο στο όρος Σοφόν (σημερινό Sapanca Dağı). Αφήνοντας την οικογένειά του με τον αδελφό του στο φρούριο της Πεμόλισσας στις όχθες του ποταμού Άλυος, ο Κομνηνός με τη σειρά του προχώρησε αργά δυτικά προς την Κωνσταντινούπολη. Βρίσκοντας τον αυτοκρατορικό στρατό να εμποδίζει την απευθείας διαδρομή προς την πρωτεύουσα, ο Κομνηνός έστριψε νότια και κατέλαβε τη Νίκαια ως βάση των επιχειρήσεων του. Στη συνέχεια δημιούργησε το δικό του οχυρωμένο στρατόπεδο περίπου 12 στάδια (2,2 χλμ.) βόρεια της πόλης. Και οι δύο πλευρές έστειλαν στρατιώτες έξω για να ψάξουν και να μαζέψουν ξύλα, και σε αρκετές ημέρες, οι στρατιώτες και από τα δύο στρατόπεδα, συχνά φίλοι ή συγγενείς, συναντήθηκαν μεταξύ τους και προσπάθησαν να πείσουν την άλλη πλευρά να αυτομολήσει. Αρχικά, οι διοικητές των δύο στρατών προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν, στέλνοντας «άνδρες επιδέξιους στα επιχειρήματα» για να παρακινήσουν την άλλη πλευρά να αυτομολήσει, αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Τελικά ο Ισαάκιος Κομνηνός διέταξε τους άνδρες του να μείνουν πιο κοντά στο στρατόπεδό τους και να είναι πιο προσεκτικοί στην επαφή με τους νομιμόφρονες. Αυτό ερμηνεύτηκε από τους νομιμόφρονες στρατιώτες ως ένδειξη αδυναμίας και προέτρεψαν τον πρόεδρο Θεόδωρο να πολεμήσει. Διστακτικά, ο τελευταίος συμφώνησε να εγκαταλείψει το Σοφόν και να στρατοπεδεύσει στην Πετρόη, περίπου 15 στάδια ( 2,8 χλμ.) από το στρατόπεδο των ανταρτών. Τελικά στις 20 Αυγούστου, ο Κομνηνός βάδισε τις δυνάμεις του και τις παρέταξε για μάχη σε μια πεδιάδα που ονομάζεται, σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ατταλειάτη, Πολέμων ή Άδης (Άδεις κατά Σκυλίτζη). Ο Κεκαυμένος διοικούσε την αριστερή πτέρυγα, ο Ρωμανός Σκληρός τη δεξιά και ο Κομνηνός τοποθετήθηκε στο κέντρο. Στην αυτοκρατορική πλευρά, ο μάγιστρος Ααρών ήταν τοποθετημένος στην αριστερή πτέρυγα με υπολοχαγούς τον Λύκανθη, τον Πνύμιο τον Ίβηρα (διοικητή των δυνάμεων του Χαρσιανών) και τον πατρίκιο Ράντολφ τον Φράγκο. Ο Βασίλειος Ταρχανειώτης (οι στρατηγοί των δυτικών στρατευμάτων) ήταν τοποθετημένος στα δεξιά και το κέντρο διοικούσε ο πρόεδρος Θεόδωρος. Στη μάχη που ακολούθησε, η αυτοκρατορική αριστερή πτέρυγα υπό τον Ααρών κατατρόπωσε εντελώς τη δεξιά πτέρυγα των εξεγερμένων. Καταδιώκοντάς τους μέχρι το στρατόπεδο των εξεγερμένων, συνέλαβε εκεί τον Ρωμανό Σκληρό και βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάληψης του στρατοπέδου των επαναστατών και της νίκης με αυτό: ο Σκυλίτζης αναφέρει, ότι ο Κομνηνός ήταν στα πρόθυρα της φυγής στη Νίκαια. Ωστόσο, ο Ααρών δίστασε και επέτρεψε στον εξεγερμένο στρατό να ανατρέψει την κατάσταση. Στο κέντρο, ο Κομνηνός άντεξε ενάντια στις βαριές πιέσεις των νομιμοφρόνων. Ο Ψελλός αναφέρει, ότι τέσσερις «Ταυροσκύθες» (αναχρονιστικός όρος για τους Ρώσους) μισθοφόροι προσπάθησαν να τον σκοτώσουν, αλλά απέτυχαν. Πράγματι, επιτιθέμενοι σε αυτόν ταυτόχρονα από δύο πλευρές, οι λόγχες τους κόλλησαν στην πανοπλία του και τον κράτησαν ψηλά, ισορροπημένο στη μέση. Στην αριστερή πτέρυγα των εξεγερμένων, ο Κεκαυμένος κατατρόπωσε την δεξιά πτέρυγα των νομιμοφρόνων, παραβιάζοντας το στρατόπεδό τους και καταστρέφοντας τις σκηνές τους. Καθώς το στρατόπεδο βρισκόταν σε ένα ύψος και ήταν ευρέως ορατό, αυτό ενθάρρυνε τους εξεγερμένους και αποθάρρυνε τους νομιμόφρονες, οι οποίοι κατέρρευσαν και τράπηκαν σε φυγή. Αν και ο Σκυλίτζης γράφει, ότι «πολλοί περισσότεροι αιχμαλωτίστηκαν, παρά σκοτώθηκαν» στη μετέπειτα καταδίωξη, οι νομιμόφρονες υπέστησαν πολλούς σκοτωμούς, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Μαυροκατάκαλου, Πνυέμιου και Κατζαμούντη. Ο Νικηφόρος Βοτανειάτης κέρδισε ιδιαίτερη φήμη σε αυτό το σημείο: ο Ράντολφο ο Φράγκος πιάστηκε στη μάχη, όταν είδε τον Βοτανειάτη να ηγείται μίας επιθετικής μοίρας. Φωνάζοντας μια πολεμική κραυγή, ο Ράντολφ γύρισε και επιτέθηκε στον Βοτανειάτη: οι δυο τους συνεπλάκησαν σε μονομαχία, μέχρι που έσπασε το σπαθί του Ράντολφ και αιχμαλωτίστηκε. Ενώ τα απομεινάρια του αυτοκρατορικού στρατού αποσύρθηκαν στην πρωτεύουσα, ο Κομνηνός κινήθηκε για να καταλάβει τη Νικομήδεια. Εκεί τον συνάντησαν στις 24 Αυγούστου οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα: ο Μιχαήλ Ψελλός και οι πρόεδροι Κωνσταντίνος Λειχούδης και Θεόδωρος Αλωπός, οι οποίοι του πρόσφεραν τον τίτλο του καίσαρα —τότε τον ανώτατο τίτλο της Βυζαντινής Αυλής, που σήμαινε τον ορισθέντα διάδοχο — αν σταματούσε την εξέγερσή του. Αν και αυτές οι προτάσεις απορρίφθηκαν δημόσια, ιδιωτικά ο Κομνηνός έδειξε πιο ανοιχτός στη διαπραγμάτευση και του υποσχέθηκαν την ιδιότητα του συναυτοκράτορα. Κατά τη διάρκεια αυτών των μυστικών διαπραγματεύσεων, ξέσπασε ταραχή υπέρ των Κομνηνών στην Κωνσταντινούπολη. Όταν οι απεσταλμένοι επέστρεψαν στην πρωτεύουσα στις 29 Αυγούστου, είχαν υποστηρίξει την υπόθεση των επαναστατών και, με τη βοήθεια του πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, άρχισαν να συνωμοτούν υπέρ του. Στις 31 Αυγούστου ο Κηρουλάριος έπεισε τον Μιχαήλ ΣΤ΄ να παραιτηθεί υπέρ του Κομνηνού, ο οποίος εισήλθε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Σεπτεμβρίου και στέφθηκε Αυτοκράτορας την ίδια μέρα. Με τη λήξη της Μακεδονικής δυναστείας, ο Ισαάκιος Α΄ έγινε ο πρώτος ισχυρός στρατιωτικός, που σφετερίστηκε την εξουσία από τον 9ο αι. Άλλοι ισχυροί στρατηγοί, όπως ο Ρωμανός Α΄ Λεκαπηνός (βασ. 920–944 ) ή Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (βασ. 963–969 ) είχαν επίσης σφετεριστεί τον θρόνο υπό τους Μακεδόνες Αυτοκράτορες, αλλά είχαν βασιλεύσει δίπλα στους νόμιμους ηγεμόνες. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στο νόμισμα που κόπηκε με το όνομά του, το οποίο τον έδειχνε (μόνο αυτόν από όλους του Αυτοκράτορες) να κρατά ένα συρμένο σπαθί. Ενώ μπορεί απλώς να υποδείκνυε την πρόθεσή του να αποκαταστήσει την «ικανή στρατιωτική κυριαρχία» (Καλδέλλης), έγινε κατανοητό ως αξίωση να κυβερνά με δικαίωμα κατάκτησης, ακόμη και ως έκφραση μιας ασεβούς πεποίθησης «ότι τα επιτεύγματά του δεν προέρχονταν από τον Θεό, αλλά από τη δική του ανδρεία». Ο Ισαάκιος Α΄ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τη γραφειοκρατία και το δημοσιονομικό σύστημα της Αυτοκρατορίας, καθώς και να αποκαταστήσει τη στρατιωτική της δύναμη, αλλά οι μεταρρυθμίσεις του προκάλεσαν μεγάλη αντίθεση. Όλο και πιο απομονωμένος πολιτικά, και πιθανότατα αποκαρδιωμένος, κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας τον Νοέμβριο του 1059 παραιτήθηκε υπέρ του Κωνσταντίνου Ι΄ Δούκα. Kaldellis, Anthony, επιμ. (2012). Michael Attaleiates: The History. Cambridge, MA and London: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-05799-9. Sewter, Edgar Robert Ashton, επιμ. (1953). The Chronographia of Michael Psellus. New Haven, Connecticut: Yale University Press. Wortley, John, ed. (2010). John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811–1057. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76705-7. Kaldellis, Anthony (2017). Streams of Gold, Rivers of Blood: The Rise and Fall of Byzantium, 955 A.D. to the First Crusade. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-1902-5322-6. (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 0-8047-2630-2. Vogt, Albert (1923). «The Macedonian Dynasty from 976 to 1057 A.D.». The Cambridge Medieval History, Vol. IV: The Eastern Roman Empire (717–1453). Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 83–118.
|
Η Μάχη της Πετρόης, επίσης γνωστή ως Μάχη του Άδη, διεξήχθη στις 20 Αυγούστου 1057 μεταξύ δύο αντίπαλων Βυζαντινών στρατών: των πιστών δυνάμεων του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ ΣΤ΄ Στρατιωτικού (βασ. 1056–1057 ) υπό τον πρόεδρο Θεόδωρο και τους υποστηρικτές του επαναστάτη στρατηγού Ισαάκιου (Α΄) Κομνηνού. Δυσαρεστημένοι από την παραμέληση των οικονομικών του στρατού και την απροθυμία του Αυτοκράτορα να εξετάσει τα παράπονά τους, ο Κομνηνός και άλλοι κορυφαίοι διοικητές, συμπεριλαμβανομένων των Νικηφόρου Βρυεννίου (εθνάρχη) και Νικηφόρου (Γ΄) Βοτανειάτη, άρχισαν να συνωμοτούν εναντίον του Μιχαήλ ΣΤ΄. Έτσι στις 8 Ιουνίου 1057 ο Κομνηνός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας στην Καππαδοκία. Αφού οι υποστηρικτές του συγκέντρωσαν τάγματα από τη Μ. Ασία για υποστήριξή του, ο στρατός του βάδισε δυτικά προς την Κωνσταντινούπολη και συνάντησε τον νομιμόφρονα αυτοκρατορικό στρατό, που αποτελείτο κυρίως από τάγματα από την Ευρώπη, κοντά στην πόλη της Νίκαιας. Αφού αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλον για αρκετές ημέρες, οι δύο στρατοί τελικά ενεπλάκησαν στην πεδιάδα του Άδη. Παρόλο που η δεξιά πτέρυγα του εξεγερμένου στρατού χτυπήθηκε, ο ίδιος ο Κομνηνός έμεινε σταθερός στο κέντρο. Τη νίκη κέρδισε η αριστερή του πτέρυγα, με αρχηγό τον Κατακαλών Κεκαυμένο, που διέλυσε την αυτοκρατορική δεξιά πτέρυγα, έφτασε και μπήκε στο στρατόπεδό τους και κατέστρεψε τις σκηνές τους, κάνοντας τον αυτοκρατορικό στρατό να διαρραγεί και να τρέξει, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη. Με τον εξεγερμένο στρατό να πλησιάζει στην πρωτεύουσα, ο Μιχαήλ ΣΤ΄ πρόσφερε στον Κομνηνό τη θέση του καίσαρα και διαδόχου, αλλά γρήγορα πείστηκε να παραιτηθεί από το θρόνο. Την επόμενη μέρα, 1 Σεπτεμβρίου 1057, στέφθηκε Αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη ο Ισαάκιος Α΄ Κομνηνός. Η βασιλεία του σημαδεύτηκε από τις ανεπιτυχείς προσπάθειές του να μεταρρυθμίσει τη διοίκηση και να ενισχύσει την Αυτοκρατορία, αλλά η αντιπολίτευση που δημιουργήθηκε, οδήγησε στη δική του παραίτηση τον Νοέμβριο του 1059.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B7%CF%82
|
Λετονοί
|
Μια φιννικόφωνη φυλή, οι Λιβονοί, ζούσαν μαζί με τους Λετονούς και δημιούργησαν το όνομα "Λάτβις", που σημαίνει καθαριστές των δασών, όνομα που πέρασε και στους μεσαιωνικούς Γερμανούς και Τεύτονες αποίκους και αναφέρονταν με αυτό το όνομα στους λαούς. Οι Γερμανοί άποικοι αναφέρονταν στους ντόπιους ως Λέτες και στην περιοχή τους ως Λέτλαντ, ονομάζοντας την αποικία τους Λιβονία ή Λίβλαντ. Η λατινική μορφή του ονόματος, Λιβονία, ως όρος, σταδιακά επεκτάθηκε για να αναφερθεί στην επικράτεια της σημερινής Λετονίας και της νότιας Εσθονίας, η οποία είχε ελάχιστη γερμανική επιρροή. Η λετονική και η λιθουανική είναι οι μόνες επιζούσες γλώσσες του βαλτικού κλάδου των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Οι πατρικές απλοομάδες R1a και N1a1-Tat είναι οι συχνότερες απλοομάδες που απαντώνται στους Λετονούς, με ποσοστά παρουσίας 39.9% έκαστος. Η R1a προέρχεται από την ανατολική Ευρώπη και σχετίζεται με τη διάδοση των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Το R1a των Λετονών είναι κατά κύριο λόγο M558 και σε σύγκριση με άλλες εθνότητες οι Λετονοί έχουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση του M558 στο R1a. Η παραλλαγή N1a1-Tat προέρχεται από την Ανατολική Ασία και διαδόθηκε μέσω των Ουραλίων στην Ευρώπη όπου εμφανίζεται συχνότερα στους φιννοουγγρικούς και βαλτικούς λαούς. Οι Λετονοί και Λιθουανοί έχουν κατά κύριο λόγο τον κλάδο L550 της παραλλαγής N1a1-Tat. Οι Λετονοί έχουν κοινή γλώσσα και μοναδικό πολιτισμό με παραδόσεις, αργίες, έθιμα και τέχνες. Ο πολιτισμός και οι θρησκευτικές παραδόσεις έχουν δεχτεί επιδράσεις από γερμανικές, σκανδιναβικές και ρωσικές παραδόσεις. Οι Λετονοί έχουν αρχαίο πολιτισμό με στοιχεία που δείχνουν ότι υπάρχει από το 3000 π.Χ. Έχουν διατηρήσει σημαντική επαφή και εμπορικούς δεσμούς με τους γείτονες τους. Οι πρώτες ενδείξεις κατοίκησης του λετονικού εδάφους από ανθρώπους χρονολογούνται περίπου στο 9000 π.Χ., που σημαίνει ότι πιθανώς οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν κυνηγοί που παρέμειναν στην περιοχή σχεδόν αμέσως μετά τον τέλος της Εποχής των Παγετώνων. Γρήγορα κατέφθασαν άποικοι από το νότο, ενώ όσο οι πάγοι έλιωναν πολλοί μετακινήθηκαν βορειότερα ή ανατολικότερα στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος αναφέρει μια εθνότητα, τους Αέστιους, λατ. "Aestii", ως κατοίκους της σύγχρονης Βαλτικής, υποστηρίζοντας ότι ήταν τρομερός, αλλά ειρηνικός και φιλόξενος λαός. Οι Λετονοί παρέμειναν γενικά αδιατάρακτοι μέχρι την παπική παρέμβαση μέσω του γερμανικού τευτονικού τάγματος που αποίκισε την Κουρζέμε (Κουρλάνδη), ξεκινώντας στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα. Τα παπικά διατάγματα διέταξαν το Τευτονικό Τάγμα να διαδώσει το Ευαγγέλιο και τη Λέξη του Κυρίου στις "απολίτιστες" παγανικές γαίες. Οι προσπάθειες εκχριστιανισμού του πληθυσμού απέτυχαν, και το Τευτονικό Τάγμα μετακινήθηκε προς τα νότια, στην Ανατολική Πρωσία. Η νοτιοανατολική Λετονία, γνωστή ως Λατγαλία, διατηρεί πολλές ρωσικές επιρροές, μιας και εκεί ζει μεγάλη ρωσική μειονότητα, όπως και στη Ρίγα και τα περίχωρα της. Ο παγανισμός ήταν η κύρια θρησκεία της Λετονίας πριν την εισβολή του χριστιανικού Τευτονικού Τάγματος. Οι Λετονοί γιορτάζουν παραδοσιακές εορτές μέχρι σήμερα (ηλιοστάσια). Η ντιεβτουρίμπα είναι ένα νεοπαγανιστικό κίνημα που υποστηρίζει ότι είναι η σύγχρονη αναβίωση της εθνικής θρησκείας των Λετονών πριν τον εκχριστιανισμό τους τον 13ο αιώνα. Το μεγαλύτερο μέρος των Χριστιανών Λετονών ανήκει στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία, αλλά στη Λατγαλία και τον δήμο Αλσούνγκα κυριαρχεί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Υπάρχει μια μικρή μειονότητα Λετονών Ορθόδοξων και Λετονών που ανήκουν σε άλλες εκκλησίες. Στα τέλη του 18ου αιώνα υπήρχε μια μικρή αλλά ζωντανή Χερνχούτια κίνηση η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της λετονικής λογοτεχνικής ζωής, πριν απορροφηθεί από το κύριο λουθηρανικό δόγμα. Η προγονική γλώσσα των Λετονών είναι τα λετονικά, τα οποία έχουν γραπτή λογοτεχνία από τον 16ο αιώνα τουλάχιστον. Μέχρι τον 9ο αιώνα η λετονική γλώσσα είχε ήδη εξελιχθεί σε μια ξεχωριστή γλώσσα. Μαζί με τα λιθουανικά ανήκουν στον βαλτικό κλάδο των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Άλλες γλώσσες που ομιλούνται στη Λετονία είναι τα λιβονικά που ανήκει στον βαλτοφινλανδικό κλάδο της ουραλικής γλωσσικής οικογένειας, η οποία προστατεύεται από το νόμο. Η λατγαλιανή διάλεκτος επίσης προστατεύεται από το νόμο ως ιστορική παραλλαγή της λετονικής γλώσσας. Ακόμη, τα ρωσικά και τα αγγλικά είναι οι κύριες ξένες γλώσσες των Λετονών, λόγω της μεγάλης ρωσόφωνης μειονότητας (το 34,6% των κατοίκων της Λετονίας τη μιλά ως μητρική γλώσσα το 2017) και του σοβιετικού παρελθόντος της χώρας, αλλά και λόγω της διείσδυσης της αγγλικής. Υπάρχουν επίσης Λετονοί που μιλούν γερμανικά, γαλλικά ή άλλες γλώσσες. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Latvians στο Wikimedia Commons
|
Οι Λετονοί (λετονικά: latvieši, λιβονικά: lețlizt) είναι Βαλτική εθνότητα και έθνος που κατάγεται από τη Λετονία και τις χώρες της Βαλτικής. Είναι γνωστοί και ως Λέτες, αν και αυτός ο όρος γίνεται παρωχημένος. Οι Λετονοί μοιράζονται μια κοινή γλώσσα, πολιτισμό και ιστορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%AF
|
Έμμα Γκόλντμαν
|
Η Έμμα Γκόλντμαν μεγάλωσε σε μια μικρομεσοαστική Εβραϊκή οικογένεια στο Κάουνας της Λιθουανίας (την εποχή εκείνη υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, και αποκαλούμενο Κόβνο από τους Ρώσους), όπου η οικογένειά της διηύθυνε ένα μικρό πανδοχείο. Την περίοδο της πολιτικής καταστολής μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Β’, μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αγία Πετρούπολη στην ηλικία των δεκατριών. Εκεί, η οικογένειά της γνώρισε οικονομικές δυσκολίες και η Έμμα αποφάσισε να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο ως κατασκευάστρια κορσέδων. Στον εργασιακό αυτό χώρο η Γκόλντμαν ήρθε σε επαφή με επαναστατικές ιδέες, καθώς στην περιοχή είχε απλωθεί ένα επαναστατικό αίσθημα. Απέκτησε ένα αντίγραφο του Τί Πρέπει να Γίνει, του Τσερνισέφσκι, που καλλιέργησε μέσα της τους σπόρους των αναρχικών ιδεών της και της ανεξάρτητης στάσης της. Στην ηλικία των 17 μετανάστευσε με την αδελφή της, Helene, στο Ρότσεστερ των ΗΠΑ, για να ζήσουν με την αδελφή τους Lena. Η Γκόλντμαν δούλεψε για μερικά χρόνια σε ένα εργοστάσιο υφασμάτων, και το 1887 παντρεύτηκε τον συνάδελφό της στο εργοστάσιο Jacob Kersner. Το κρέμασμα τεσσάρων αναρχικών μετά την εξέγερση του Χέιμαρκετ έφερε την νεαρή Έμμα Γκόλντμαν στο αναρχικό κίνημα, και στα είκοσί της έγινε ενεργή επαναστάτρια. Παράτησε το γάμο της και την οικογένειά της και ταξίδευσε στο Νιου Χέιβεν και μετά στην πόλη της Νέας Υόρκης. Η Γκόλντμαν και ο Κέρσνερ παρέμειναν νόμιμα παντρεμένοι, γεγονός που της επέτρεψε να διατηρήσει την Αμερικανική της υπηκοότητα. Στην πόλη της Νέας Υόρκης συνάντησε και έμεινε μαζί με τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν (Alexander Berkman), ο οποίος ήταν μια σημαντική μορφή του αναρχικού κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την περίοδο. Η υπεράσπισή της για την απόπειρα δολοφονίας του Μπέρκμαν εναντίον του Χένρι Κλέι Φρικ (Henry Clay Frick) -ιδιοκτήτη της Εταιρίας Carnegie Steel Company που αντιμετώπισε μια απεργία με βία- τον Ιούλιο του 1892 την έκανε πολύ αντιπαθή στις αρχές. Ο Μπέρκμαν (ή Sasha όπως στοργικά αναφερόταν σ’αυτόν) φυλακίστηκε για δεκατέσσερα χρόνια, και του δόθηκε χάρη το 1906. Την ίδια περίοδο έγινε φίλη και με τον Hippolyte Havel. Το 1893 φυλακίστηκε στις φυλακές του Blackwell’s Island επειδή δημοσίως προέτεινε στους άνεργους εργάτες πως έπρεπε “Να ζητήσετε δουλειά. Αν δεν σας δώσουν δουλειά, ζητείστε ψωμί. Αν δεν σας δώσουν δουλειά ή ψωμί, πάρτε το ψωμί.” (η δήλωση αυτή είναι μια σύνοψη της αρχής της απαλλοτρίωσης που υποστηρίχτηκε από αναρχοκομμουνιστές όπως ο Πέτρος Κροπότκιν). Καταδικάστηκε ως “υποκινήτρια ταραχών” από ένα ποινικό δικαστήριο της Νέας Υόρκης, παρά τις ένορκες καταθέσεις δώδεκα μαρτύρων προς υπεράσπισή της. Το σώμα των ενόρκων βάσισε την ετυμηγορία του στην κατάθεση ενός μόνο ατόμου, κάποιου Ντετέκτιβ Jacobs. Σαν απάντηση στην φυλάκιση αυτή η Voltairine de Cleyre έδωσε τη διάλεξη Προς Υπεράσπιση της Έμμα Γκόλντμαν (In Defense of Emma Goldman). Ενώ εξέτιε την μονοετή καταδίκη της, ανέπτυξε ένα δυνατό ενδιαφέρον για την νοσηλευτική. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1901 συνελήφθη, μαζί με εννέα άλλους, στο Σικάγο, κατηγορούμενη για συνωμοσία για τη δολοφονία του προέδρου Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ. Ο Leon Czolgosz, ένας μοναχικός οπαδός του αναρχισμού, είχε πυροβολήσει τον πρόεδρο μερικές μέρες πρωτύτερα. Η προσπάθεια των αρχών να συνδέσουν την Γκόλντμαν και τους άλλους εννέα αναρχικούς με τον θάνατο του ΜακΚίνλεϋ είχε ιδεολογικό σκοπό: να δυσφημήσει όσο ήταν δυνατόν τον αναρχισμό εξαιτίας των δεσμών του με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του 1900. Μέχρι τον καιρό των συλλήψεων η Γκόλντμαν ήταν μία από τους πιο μανιώδεις οργανωτές του και είχε ήδη κερδίσει δημόσια φήμη. Μετά από έντονες ανακρίσεις σε συνθήκες απομόνωσης για αρκετές εβδομάδες, απελευθερώθηκαν εξαιτίας της πλήρους έλλειψης στοιχείων που θα μπορούσαν να τους συνδέσουν με τις πράξεις του Czolgosz. Η Γκόλντμαν είχε συναντήσει τον Czolgosz μόνο μία φορά για λίγο, αρκετές εβδομάδες πριν από τη δολοφονία του Προέδρου, όπου ζήτησε τις συμβουλές της Γκόλντμαν για μια σειρά μαθημάτων για τις αναρχικές ιδέες. Ο Leon Czolgosz βρέθηκε ένοχος για φόνο και εκτελέστηκε. Την 1 Φεβρουαρίου του 1916, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά για την διανομή προκηρύξεων υπέρ της αντισύλληψης. Η Γκόλντμαν, όπως και άλλοι πρώιμοι φεμινιστές, έβλεπε την έκτρωση ως μια τραγική συνέπεια των κοινωνικών συνθηκών. Η Γκόλντμαν έγραψε στο Μητέρα Γη (Mother Earth): “Η συνήθεια της παροχής εκτρώσεων έχει λάβει τόσο τρομακτικές διαστάστεις στην Αμερική ώστε να είναι πέρα από κάθε πίστη... Τόσο μεγάλη είναι η εξαθλίωση των εργατικών τάξεων που γίνονται δεκαεπτά εκτρώσεις για κάθε εκατό εγκυμοσύνες.” Η τρίτη φυλάκισή της έγινε το 1917, αυτή τη φορά για συνωμοσία για την παρακώλυση της στρατολόγησης: ο Μπέρκμαν και η Γκόλντμαν είχαν αναμειχθεί στην δημιουργία Ομοσπονδιών εναντίον της Στρατολόγησης και στην οργάνωση συλλαλητηρίων εναντίον του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φυλακίστηκε για δύο χρόνια, και έπειτα εκτοπίστηκε στη Ρωσία. Ο Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, τότε διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα του FBI,είχε έμμεσα υποδείξει τον εκτοπισμό της καθώς την θεωρούσε “μία από τους πιο επικίνδυνους αναρχικούς στην Αμερική” και πίστευε ότι η απελευθέρωσή της θα δημιουργούσε κι άλλα προβλήματα. Η απέλαση αυτή σήμαινε πως η Γκόλντμαν, μαζί με τον Μπέρκμαν, μπορούσε να γίνει μάρτυρας της Ρωσικής Επανάστασης. Με την άφιξή της στη Ρωσία, ήταν έτοιμη να υποστηρίξει τους Μπολσεβίκους παρόλες τις διαμάχες μεταξύ αναρχικών και κρατιστών κομμουνιστών στην Πρώτη Διεθνή. Όμως, βλέποντας την πολιτική καταπίεση, τη γραφειοκρατία και την εξαναγκασμένη εργασία στη Ρωσία οδηγήθηκε στο να γράψει τα βιβλία Η Απογοήτευσή μου στη Ρωσία (My Disillusionment in Russia) και Η Επιπλέον Απογοήτευσή μου στη Ρωσία (My Further Disillusionment in Russia). Συγκλονίστηκε επίσης από τη μαζική καταστροφή και τους θανάτους που προκλήθηκαν από τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η Γκόλντμαν ήταν φίλη με τους κομμουνιστές και Νεοϋορκέζους Τζον Ριντ και Λουίζ Μπράιαντ, οι οποίοι ήταν επίσης στη Ρωσία εκείνη την περίοδο. Ενδέχεται να είχαν μοιραστεί και ένα διαμέρισμα. Οι εμπειρίες της στη Ρωσία τη βοήθησαν να αλλάξει τις ιδέες της για τη χρήση της βίας. Αφού ο Κόκκινος Στρατός είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον απεργών, η Γκόλντμαν άρχισε να απορρίπτει τη βία, εκτός από την περίπτωση της αυτοάμυνας. Το 1936, η Γκόλντμαν πήγε στην Ισπανία για να υποστηρίξει την Ισπανική Επανάσταση και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό του Φρανσίσκο Φράνκο, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Εκείνη την περίοδο συνέγραψε την νεκρολογία του διακεκριμένου Ισπανού αναρχικού Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι (Buenavantura Durruti) σε ένα κομμάτι πρόζας γεμάτης ζωντάνια που τιτλοφορείται Ο Ντουρρούτι είναι Νεκρός, Κι όμως Ζωντανός (Durruti is Dead, Yet Living) που αντηχεί το Adonais του Σέλλεϋ. Η Έμμα Γκόλντμαν πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Τορόντο, στις 14 Μαΐου του 1940. Η αμερικανική Υπηρεσία Μετανάστευσης και Πολιτογράφησης επέτρεψε τη μεταφορά της σορού της πίσω στις ΗΠΑ, και ετάφη στο German Waldheim Cemetery στο Forest Park, Illinois, ένα προάστιο του Σικάγου κοντά στο μέρος που είναι θαμμένοι οι μάρτυρες του Χέιμαρκετ. Η επιγραφή στον τάφο της αναγράφει: «Η ελευθερία δε θα κατέβει στον λαό, ο λαός πρέπει να ανυψωθεί στην Ελευθερία». Ο χαρακτήρας Emmanuel Goldstein στο μυθιστόρημα 1984 του Τζορτζ Όργουελ μπορεί να αναφέρεται στην Έμμα Γκόλντμαν. Falk, Candace, et al. Emma Goldman: A Documentary History Of The American Years, Volume 1 - Made for America, 1890-1901. Berkeley: U of California P, 2003. ISBN 0-520-08670-8 Falk, Candace, et al. Emma Goldman: A Documentary History Of The American Years, Volume 2 - Making Speech Free, 1902-1909. Berkeley: U of California P, 2004. ISBN 0-520-22569-4 Goldman, Emma. The Tragedy of Woman's Emancipation, New York, Mother Earth Publishing Association, 1906, Goldman, Emma. My Disillusionment in Russia. London: C. W. Daniel Co., 1925. ISBN 0-486-43270-X Goldman, Emma. Living My Life. New York: A. A. Knopf, 1931. ISBN 0-486-22543-7 Moritz, Theresa. The World's Most Dangerous Woman: A New Biography of Emma Goldman. Vancouver: Subway Books, 2001. ISBN 0-9687163-1-8 Η Έμμα Γκόλντμαν στα Αναρχικά Αρχεία The Emma Goldman Papers (University of California at Berkeley, Digital Library) Emma Goldman, Έμμα Γκόλντμαν, Η Απογοήτευσή μου στη Ρωσία (1923, 1924, 1925) (εικονογραφημένο). Αναρχισμός και Άλλες Πραγματείες BlackCrayon.com: People: Emma Goldman Η σελίδα της Έμμα Γκόλντμαν στην Αναρχική Εγκυκλοπαίδεια Ζώντας τη Ζωή μου Emma Goldman Reference Archive at Marxists.org Πορτρέτα της Έμμα Γκόλντμαν
|
Η Έμμα Γκόλντμαν (Emma Goldman, 27 Ιουνίου 1869 – 14 Μαΐου 1940) ήταν αναρχοκομμουνίστρια, γνωστή για τα αναρχικά γραπτά και ομιλίες της. Υιοθετήθηκε από τις φεμινίστριες δεύτερου κύματος και ανάχθηκε σε πρότυπη εικόνα “επαναστάτριας γυναίκας” φεμινίστριας. Ωστόσο, η Γκόλντμαν διαδραμάτισε και ζωτικής σπουδαιότητας ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχισμού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη καθ’όλο το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Γεννημένη στη Λιθουανία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα δεκαεπτά της και αργότερα εκτοπίστηκε στη Ρωσία, όπου έγινε μάρτυρας της Ρωσικής Επανάστασης. Πέρασε κάποια χρόνια στο νότο της Γαλλίας όπου συνέγραψε την αυτοβιογραφία της, Ζώντας τη ζωή μου (Living my life), και άλλα έργα, προτού λάβει μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το 1936 ως η αγγλόφωνη εκπρόσωπος στο Λονδίνο του CNT-FAI (Αναρχική Ιβηρική Ομοσπονδία).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Στιχάριο
|
Είναι ποδήρης χιτώνας με φαρδιά μανίκια. Φοριέται εσωτερικά. Το χρώμα του είναι συνήθως λευκό, σύμβολο της αγνότητας και της πνευματικής χαράς. Συμβολίζει επίσης τη φωτεινή περιβολή των Αγγέλων, το φως του Θεού, τη σάρκα του Χριστού και το καθαρό και αμόλυντο της ιερατικής τάξης. Εάν έχει κόκκινο χρώμα, σημαίνει το πάθος του Χριστού και ότι ο ενανθρωπήσας Λόγος έχυσε για το λαό του το αίμα του. Οι «ποταμοί» που υπάρχουν μόνον στο αρχιερατικό στιχάριο δηλώνουν τα χαρίσματα της διδασκαλίας, ακόμη δε και τους κρουνούς του αίματος του Χριστού. Κατά την ένδυση του στιχαρίου και των άλλων αμφίων λέγεται ο στίχος: «Αγαλλιάσσεται η ψυχή μου επί τω Κυρίω· ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου, και χιτώνα ευφροσύνης περιέβαλέ με· ως νυμφίω περιέθηκέ μοι μίτραν, και ως νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμω· πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
|
Το στιχάριο ή στοιχάριον είναι άμφιο, κληρικών κοινό και για τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης στην Ορθόδοξη Εκκλησία που περιβάλλονται κατά την διάρκεια τέλεσης ιερουργίας ως πρώτο και εσώτατο άμφιο. Οι πρεσβύτεροι και οι επίσκοποι φέρουν κατά κανόνα λευκό ενώ οι διάκονοι ποικίλου χρώματος με βραχύτερες χειρίδες (μανίκια).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Σιχισμός στη Μαλαισία
|
Παρά τη δημοφιλή πεποίθηση πως οι πρώτοι Σιχ μεταφέρθηκαν στη Μαλάγια (σημερινή Δυτική Μαλαισία) ως αστυνομικοί και στρατιώτες, ιστορικά έχει αποδειχθεί πως οι πρώτοι Σιχ που έφτασαν στη χώρα, στην πραγματικότητα στάλθηκαν εκεί ως πολιτικοί κρατούμενοι. Οι πρώτοι (μόλις δύο) Σιχ που πάτησαν το πόδι τους στη Μαλάγια κάπου γύρω στο 1800, ήταν ο Νιχάλ Σινγκ (περισσότερο γνωστός ως Μπάι Μαχαράζ Σινγκ) και ο Χαράκ Σινγκ, οι οποίοι εξορίστηκαν από την Ινδία εξαιτίας της εμπλοκής τους σε αντι-Βρετανικές δραστηριότητες. Αυτοί οι κρατούμενοι στάλθηκαν στη φυλακή Outram Road, τη σημερινή Σιγκαπούρη. Το 1865, πιστεύεται πως ξεκίνησε για ακόμα μία φορά η διαδικασία της μετανάστευσης των Σιχ στη Μαλαισία, αλλά αυτή τη φορά αφορούσε τη στρατολόγηση, κυρίως αστυνομικών, στρατιωτικών και φρουρών, στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η τακτική μετανάστευση των Σιχ στη Μαλάγια (Μαλαισία) ξεκίνησε το 1873. Η τοπική Σιχ κοινότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη στη Νοτιοανατολική και Ανατολική Ασία και οι πρώτοι άποικοι ήταν αστυνομικοί. Ο πρώτος Γκουντβάρα χτίστηκε στην Κορνουάλλις το 1873 μέσα σε αστυνομική περιοχή, ενώ ο πρώτος δημόσιος Σιχ Γκουντβάρα χτίστηκε το 1903 στην πολιτεία Πενάνγκ. Οι Σιχ καταλάμβαναν υψηλές θέσεις στον Στρατό και την Αστυνομία κατά την περίοδο της Βρετανικής κυριαρχίας στη Μαλαισία. Μόνο στην Κουάλα Λουμπούρ υπάρχουν 15 Σιχ Γκουντβάρας, περισσότεροι από τα αντίστοιχα τζαμιά παρά το γεγονός πως η Μουσουλμανική κοινότητα είναι η κυρίαρχη δημογραφικά κοινότητα στην πόλη. Οι Σιχ της Μαλαισίας είναι βαθιά ριζωμένοι στη Σιχ κουλτούρα, περισσότερο από οποιαδήποτε κοινότητα διασποράς των Σιχ στον κόσμο, και προσαρμόστηκαν στην επικρατούσα τάση της περιοχής διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητά τους.Το 2007, μια ομάδα Σιχ επιχειρηματιών στη Μαλαισία δημιούργησε ένα δίκτυο Διεθνών Σιχ Επιχειρηματιών (International Sikh Entrepreneurs - NISE) με σκοπό την προώθηση των προϊόντων και των υπηρεσιών τους και τη δημιουργία ευκαιριών ανάμεσα στα μέλη τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων στη Μαλαισία, συμπεριλαμβανομένων των Βουδιστών, Ινδουιστών, Σιχ, Ινδών και Κινέζων Μαλαισιανών, έχουν συστηματικά, επίσημα και νόμιμα παραβιαστεί τακτικά με θεσμοθετημένο τρόπο, με σκοπό τον εξαναγκασμό οι μειονότητες να ασπαστούν το Ισλάμ αλλά και την εθνοκάθαρση ώστε να επέλθει ομογενοποίηση της κοινωνίας προς το Ισλάμ. Το 2016, δημοσιεύτηκε μια διδακτική ενότητα από ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο της Μαλαισίας (Universiti Teknologi Malaysia (UTM)) όπου μία διαφάνεια απεικόνιζε τους Ινδουιστές ως ακάθαρτους και βρώμικους. Μια άλλη διαφάνεια που στόχευε την προέλευση των διδασκαλιών του Σιχισμού, ισχυριζόταν πως ο ιδρυτής της θρησκείας, Γκουρού Νάνακ Ντεβ, είχε κακή κατανόηση του Ισλάμ και το συνδύασε με τον τρόπο ζωής των Ινδουιστών, δημιουργώντας την αρχή της Σιχ πίστης. Ο πρόεδρος της Ένωσης Ινδουιστών Ντάρμα της Μαλαισίας στην περιοχή Σουνγκάι Πετάνι, κατέθεσε καταγγελία στην αστυνομία εναντίον του UMT. Ο Υπουργός Υγείας της Μαλαισίας, ο Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας της Μαλαισίας και άλλοι καταδίκασαν το γεγονός, ενώ το UTM αναγκάστηκε να απολογηθεί για το περιστατικό. Pertubuhan Belia Sikh Malaysia - Sikh Naujawan Sabha Malaysia
|
Υπολογίζεται πως υπάρχουν περίπου 100,000 Σιχ στη Μαλαισία. Συνολικά, υπάρχουν 119 γκουντβάρα (ιεροί ναοί) σε ολόκληρη τη χώρα, με τους 42 από αυτούς να βρίσκονται στην πολιτεία Περάκ όπου και διαμένει η πλειοψηφία των Σιχ της χώρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Ιωάννης Παπαπέτρου
|
Ο Παπαπέτρου, θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες παίκτες της γενιάς του 1994, μαζί με τους Γιάννη Αντετοκούνμπο, Δημήτρη Αγραβάνη και Λευτέρη Μποχωρίδη, ξεκίνησε την μπασκετική του σταδιοδρομία παίζοντας στις ακαδημίες του Ηλυσιακού. Στην αθηναϊκή ομάδα παρέμεινε για 5 χρόνια, μέχρι που στα 16 του, μεταπήδησε στην Αμερική (ολοκληρώνοντας στη Φλόριντα Ερ Ακάντεμι τις υποχρεωτικές βαθμίδες εκπαίδευσης) παίζοντας μπάσκετ με την κολεγιακή ομάδα. Το 2012, ο Παπαπέτρου εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και αγωνίστηκε στο Κολεγιακό Πρωτάθλημα με τη φανέλα των Τέξας Λόνγκχορνς. Οι πολύ καλές του εμφανίσεις στο Κολεγιακό Πρωτάθλημα, σε συνδυασμό με την καλή του παρουσία στις μικρές Εθνικές ομάδες της Ελλάδας, προκάλεσαν το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων, μεταξύ των οποίων και του Ολυμπιακού, ο οποίος τελικά κατάφερε να τον αποκτήσει στα τέλη Αυγούστου του 2013. Ο Παπαπέτρου υπέγραψε με τον Ολυμπιακό το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο της σταδιοδρομίας του, το οποίο μάλιστα έχει πενταετή διάρκεια. Ειπώθηκε πως το συμβόλαιο ήταν ύψους 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκτός του Ολυμπιακού και ο Παναθηναϊκός είχε ενδιαφερθεί για την απόκτηση του.Το 2013, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Διηπειρωτικό Κύπελλο απέναντι στην Πινιέιρος Σκάι, με το Παπαπέτρου ωστόσο να μην αγωνίζεται λόγω γαστρεντερίτιδας.Το 2014, ο Παπαπέτρου συμμετείχε στο NBA Ντραφτ, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να διακριθεί, με αποτέλεσμα να μην επιλεγεί από κάποια ομάδα. Κατέκτησε με τον Ολυμπιακό τα πρωταθλήματα Ελλάδος 2015 και 2016, ενώ στην Ευρωλίγκα έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης το 2015 και 2017, δίχως να κατακτήσει το τρόπαιο. Στις 8 Ιουλίου 2018, αποχώρησε από τον Ολυμπιακό μετά από πέντε χρόνια. Στις 10 Ιουλίου 2018, ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την απόκτηση του Παπαπέτρου μέχρι την αγωνιστική περίοδο 2020/21. Επέλεξε να αγωνίζεται με τον αριθμό 10, νούμερο πού είχε και ο πατέρας του, Αργύρης, όσο ήταν στον Παναθηναϊκό. Στις 17 Φεβρουαρίου 2019, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει τον ΠΑΟΚ με 79-73. Τον Ιούνιο του 2019, κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, νικώντας στη σειρά των τελικών τον Προμηθέα Πατρών με 3-0. Αποτέλεσμα των καλών του εμφανίσεων στην Ελλάδα, ήταν η παρουσία του για πρώτη φορά στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Στις 14 Νοεμβρίου 2019, πραγματοποίησε ιστορική εμφάνιση στην Ευρωλίγκα, (κόντρα στην Άλμπα Βερολίνου, ήττα 105-106 μετά από δύο παρατάσεις) καθώς σε 48:53′ συνεχόμενα λεπτά συμμετοχής, ο Παπαπέτρου είχε 39 πόντους (9/10 δίποντα, 6/12 τρίποντα, 3/4 βολές), 5 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα, 1 μπλοκ, 3 ασίστ και κανένα λάθος. Οι 39 πόντοι του είναι νέο ρεκόρ στην ιστορία του Παναθηναϊκού (36 ο Γιάκα Λάκοβιτς στις 25/3/04), ενώ πλέον είναι και ο Έλληνας με τους περισσότερους πόντους σε ένα ματς Ευρωλίγκα. Επίσης με τους 41 πόντους που συγκέντρωσε στο σύστημα αξιολόγησης (PIR), πέτυχε την έκτη καλύτερη επίδοση Έλληνα παίκτη.Από το καλοκαίρι του 2020 και μετά την αποχώρηση του Νικ Καλάθη, ο Παπαπέτρου ορίστηκε ως ο νέος αρχηγός της ομάδας του Παναθηναϊκού. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, έφτασε τα 100 κλεψίματα στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα. Τον Γενάρη του 2021, βρέθηκε στην κορυφή με τις καλύτερες ασίστ του πρώτου μισού της Ευρωλίγκα.Τη σεζόν 2020/21, πραγματοποίησε πολύ καλή χρονιά στην Ευρωλίγκα, έχοντας 12,1 πόντους κατά μέσο όρο, 4,1 ριμπάουντ και 2,4 ασίστ σε 27 αγώνες ανά 31 λεπτά συμμετοχής, με 43% στα δίποντα, 36% στα τρίποντα και 73% στις βολές. Στις 31 Ιανουαρίου 2021 κόντρα στον Προμηθέα Πάτρας για το Πρωτάθλημα Ελλάδας, σημείωσε 26 πόντους σε 24:29, επίδοση που αποτελεί ατομικό ρεκόρ καριέρας στη διοργάνωση. Επίσης έγινε ο 47ος στην ιστορία των «πράσινων» στο Πρωτάθλημα που ξεπέρασε τους 500 πόντους ενώ ξεπέρασε συνολικά τους 1.400 στην κατηγορία. Στις 9 Μαΐου, κατέκτησε το δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας, νικώντας τον τελικό τον Προμηθέα Πάτρας με 91-79. Μάλιστα ο ίδιος ανακηρύχθηκε MVP και πρώτος σκόρερ του τελικού έχοντας συνολικά 25 πόντους (4/5 βολές, 6/8 δίποντα και 3/9 τρίποντα) με 5 ριμπάουντ, 4 ασίστ και συγκέντρωσε 24 βαθμούς στην αξιολόγηση. Στις 10 Ιουνίου, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ελλάδας, αφού ο Παναθηναϊκός κέρδισε στη σειρά των τελικών το Λαύριο με 3-1. Με τις εμφανίσεις του στο Πρωτάθλημα Ελλάδας (13.8 πόντους, 4 ριμπάουντ και 3.2 ασίστ στο πρωτάθλημα, ενώ σούταρε με 41% τρίποντα και 60% στα δίποντα, αλλά και 86.4% στις βολές σε 25 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα), αναδείχτηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του MVP, αφού ήταν πρώτος στην ψηφοφορία των αρχηγών και των προπονητών των 12 ομάδων του Πρωταθλήματος, που διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα κατά 60%. Επίσης αποτέλεσε μέλος της κορυφαίας πεντάδας της σεζόν 2020-21. Στις 11 Ιουλίου 2021, ανανέωσε το συμβόλαιό του με τους «πράσινους» για δυο ακόμα χρόνια.Στις 26 Σεπτεμβρίου 2021, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ελλάδας, αφού ο Παναθηναϊκός νίκησε στον τελικό τον Προμηθέα Πατρών 92-83. Ο ίδιος στον τελικό ήταν καθοριστικός, αφού πέτυχε 20 πόντους με 3 ριμπάουντ και 2 ασίστ. Στις 21 Ιανουαρίου 2022 κόντρα στην Αναντολού Εφές, έφτασε τις 100 συμμετοχές με τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα και έγινε και ο μοναδικός που πιάνει αυτό το επίτευγμα με τους «αιώνιους», αφού το έχει πετύχει και με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Επίσης, έγινε ο τρίτος που καταφέρνει να φθάσει τις 100 συμμετοχές στη διοργάνωση με δύο ομάδες. Σε 23 ματς Ευρωλίγκα τη σεζόν 2021-22, ο Παπαπέτρου μέτρησε 12 πόντους, 3.2 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ. Στις 15 Ιουλίου 2022, αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό μετά από τέσσερα χρόνια, με την ομάδα να τον ευχαριστεί για την προσφορά του. Στις 19 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε από την Παρτίζαν Βελιγραδίου. Στις 22 Ιουνίου 2023, κατέκτησε την Αδριατική Λίγκα, αφού η Παρτίζαν νίκησε με 3-2 στη σειρά των τελικών τον Ερυθρό Αστέρα. Τη σεζόν 2022-23, αγωνίστηκε σε 38 παιχνίδια της Ευρωλίγκα και είχε κατά μέσο όρο 5.4 πόντους και 2.3 ριμπάουντ, σουτάροντας με 44% στα δίποντα, 37% στα τρίποντα και 72% στις βολές. Αντίστοιχα είχε 29:00 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο σε 34 παιχνίδια της Αδριατικής Λίγκα με 6.5 πόντους, 2.3 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ με 54% στα δίποντα, 42% στα τρίποντα και 75% στις βολές. Στις 12 Ιουλίου 2023, επέστρεψε επίσημα στον Παναθηναϊκό υπογράφοντας διετές συμβόλαιο συνεργασίας. Στις 24 Οκτωβρίου 2023, χειρουργήθηκε στο γόνατο και έμεινε εκτός δράσης για τρείς μήνες. Ως μέλος των μικρών εθνικών ομάδων της Ελλάδας, ο Παπαπέτρου έχει αγωνιστεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U16 του 2009 και του 2010, καθώς επίσης και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U20 τοy 2013, στο οποίο είχε κατά μέσο όρο 15.9 πόντους, 5.3 ριμπάουντ και 1.6 ασίστ ανά αγώνα.Έγινε μέλος της Εθνικής ανδρών το 2016, συμμετέχοντας στο Προολυμπιακό τουρνουά στο Τορίνο. Επίσης, συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ του 2017 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 στην Κίνα. Έχασε το Προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά το 2021, λόγω τραυματισμού στο γόνατο. Αγωνίστηκε επίσης στο Ευρωμπάσκετ 2022, στο οποίο η Εθνική έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, όπου και ηττήθηκε από τη Γερμανία 107-96. Ο ίδιος στο τουρνουά είχε 4.6 πόντους, 1 ασίστ και 2.1 ριμπάουντ σε 7 αγώνες με 18.6 λεπτά συμμετοχής. Το 2023 βρέθηκε στην τελική δωδεκάδα της Εθνικής για το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου έφτασε μέχρι την φάση των ''16'' (κατετάγη 15η).Με την εθνική ομάδα έχει 58 αγώνες με 416 πόντους (μ.ο: 7.17). Ολυμπιακός Πειραιώς 2x Πρωταθλήματα Ελλάδας: (2015, 2016) Διηπειρωτικό Κύπελλο: (2013) Παναθηναϊκός 3x Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2019, 2020, 2021) 2x Κύπελλο Ελλάδας: (2019, 2021) Σούπερ Καπ Ελλάδας: (2021) Παρτίζαν Αδριατική Λίγκα: (2023) MVP του Πρωταθλήματος Ελλάδας: (2021) 2x Καλύτερη πεντάδα στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2019, 2021) Καλύτερος νέος παίκτης του Πρωταθλήματος Ελλάδας: (2016) MVP του τελικού στο Κύπελλο Ελλάδος: (2021) Πρώτος σκόρερ του τελικού στο Κύπελλο Ελλάδος: (2021) Ελληνικό All-Star Game: (2019) MVP του Ελληνικού All Star Game νέων: (2014) Ελληνικό All-Star Game Νέων: (2014) Ιωάννης Παπαπέτρου, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. Ιωάννης Παπαπέτρου, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Ioannis Papapetrou, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Euroleague Basketball (Αγγλικά). Προφίλ στη FIBA Προφίλ στο FIBA Europe Προφίλ στο Eurobasket.com Προφίλ στο Esake.gr Προφίλ στο NBADraft.net Προφίλ στο Draftexpress.com Κολεγιακό βιογραφικό στους Τέξας Λόνγκχορνς Κολεγιακό προφίλ στο ESPN
|
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου (Πάτρα, 30 Μαρτίου 1994) είναι Έλληνας επαγγελματίας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2.06 μ., αγωνίζεται ως σμολ φόργουορντ στον Παναθηναϊκό. Πατέρας του είναι ο παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, Αργύρης Παπαπέτρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Ιένα
|
Η Ιένα αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του 1182. Αρχικά, η Ιένα ήταν υπό την κατοχή των φεουδαρχών του Λόμπντεμπεργκ. Εκείνη την εποχή, η οικονομία της πόλης βασιζόταν κυρίως στην παραγωγή κρασιού. Το 1523 φθάνει στην πόλη η ιδέα της Μεταρρύθμισης. Σύμφωνα με κείμενα της εποχής, οι Δομινικανοί μοναχοί που ήταν εγκατεστημένοι στην Ιένα από το 1286 δέχθηκαν πολλές επιθέσεις από Προτεστάντες μοναχούς. Το 1558, ιδρύεται το Πανεπιστήμιο της Ιένας από τον εκλέκτορα της Σαξονίας Ιωάννη Φραγκίσκο τον Μεγαλόκαρδο. Την περίοδο 1670-1690, η Ιένα ήταν πρωτεύουσα ενός δουκάτου. Στα τέλη του 18ου αιώνα, το Πανεπιστήμιο της Ιένας απέκτησε μεγάλη φήμη μεταξύ των γερμανικών κρατιδίων, με αποτέλεσμα να γίνει πνευματικό κέντρο όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Το 1806, μετά τη Μάχη της Ιένας όπου οι Γάλλοι νίκησαν τους Πρώσους (14 Οκτωβρίου 1806), ο Ναπολέων κατέκτησε την πόλη. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ιένας εξεγέρθηκαν εναντίον των Γάλλων κατακτητών το 1813 και τελικά κατάφεραν να κερδίσουν την ανεξαρτησία της πόλης. Στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη δημιουργία της σιδηροδρομικής γραμμής Ζάαλμπαν (Saalbahn), η Ιένα έγινε και βιομηχανικό κέντρο της Γερμανίας, καθώς παρασκεύαζε κυρίως οπτικά προϊόντα και υαλικά. Το 1945, λίγο καιρό πριν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη βομβαρδίστηκε από συμμαχικά αεροσκάφη. Η Ιένα ανήκει στο ομόσπονδο κρατίδιο της Θουριγγίας από το 1920, ενώ από το 1949 ως το 1990, ανήκε διοικητικά στην Ανατολική Γερμανία. Σήμερα η Ιένα είναι βιομηχανική πόλη, καθώς κατασκευάζει μηχανικό, φαρμακευτικό, οπτικό και φωτογραφικό εξοπλισμό. Η μητροπολιτική περιοχή της Ιένας είναι μία από τις 50 ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις της Γερμανίας. Το 2008, η Ιένα βραβεύθηκε με τον τίτλο της Γερμανικής πρωτεύουσας επιστημών από τη Γερμανική εταιρεία επιστημών. Πόρτο, Πορτογαλία Λούγκοϊ, Ρουμανία Έρλανγκεν, Γερμανία Σαν Μάρκος, Νικαράγουα Ομπερβιλιέ, Γαλλία Μπέρκλεϊ, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
|
Η Ιένα (Jena, γερμανική προφορά «Γένα») είναι πόλη της Γερμανίας που βρίσκεται στο ομόσπονδο κρατίδιο της Θουριγγίας. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Θουριγγίας μετά την Ερφούρτη. Είναι διάσημη κυρίως για το ομώνυμο πανεπιστήμιό της και για την εταιρία κατασκευής οπτικών Καρλ Τσάις (Karl Zeiss).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AD%CE%BD%CE%B1
|
Ολγίν
|
Ιδρύθηκε ως Σαν Ισίδορο δε Ολγίν το 1545 και πήρε το όνομα του από τον αξιωματικό του Ισπανικοί στρατού García Holguín.Πριν το 1978 το Ολγίν ανήκε στην Επαρχία Οριέντε.Το Σεπτέμβριο του 2015 πριν ο Πάπας Φραγκίσκος επισκεφθεί τις ΗΠΑ επισκέφθηκε την Κούβα καθώς και το μέρος που αποβιβάστηκε ο Χριστόφορος Κολόμβος. Ο δήμος χωρίζεται στις περιοχές Aguarás, Aguas Claras, Alcalá, Arroyo Blanco del Sur, Báguanos, Cabezuelas, Cacocún, Calderón, Camazán, Cauto del Cristo, Corralillo, Cruces de Purnio, Damián, Floro Pérez,Gibara, Guabasiabo, Guayabal, Guirabo, Haticos del Purial, La Aguada, La Cuaba, La Palma, La Rioja, Las Calabazas, Managuaco, Melones, Norte, Omaja, Purnio, San Agustín, San Andrés, San Francisco, San Juan, San Lorenzo, Santa Rita, Sur, Tacámara, Tasajeras, Uñas, Uñitas, Velasco, Yareyal and Yayal. Υπάρχουν διάφορες μικρές πόλεις όπως το Parque Infantil,το Parque San Jose, το Parque San Isidoro, το Parque Marti και πολλές άλλες. Ο λόφος Loma de la Cruz,στον οποίο έχει υψωθεί ένας μεγάλος σταυρός, είναι προσβάσιμος από 450 σκαλιά. Στο Ολγίν υπάρχει το αεροδρόμιο Frank Paí (HOG). Η βασική δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι το Πανεπιστήμιο του Ολγίν. Η οικονομία του Ολγίν στηρίζετε στην στο ζυθοποιία Cerveceria Bucanero που παρασκευάζει τις μπύρες Bucanero, Cristal και Mayabe. Κοντά στο Ολγίν,οι κλινικές Villa El Quinque και Villa El Cocal έχουν δεχτεί διάσημους ποδοσφαιριστές όπως τον Ντιέγκο Μαραντόνα που εκείνη την περίοδο έκανε αποτοξίνωση από την κοκαΐνη. Το 2004, ο δήμος του Ολγίν είχε πληθυσμό 326.740. Με συνολική έκταση 655,9 τ.χλμ., και πυκνότητα πληθυσμού 528 κατ./τ.χλμ. Το Ολγίν εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο Frank País Airport(HOG/MUHG),το οποίο βρίσκεται 20°47´08"N, 076°18´54"W. Ετόμπικο, Οντάριο, Καναδάς Σάντα Φε, ΗΠΑ Σαλτίγιο, Μεξικό Αλλαχαμπάντ, Ινδία Γιαζντ, Ιράν Holguín Web portal Αρχειοθετήθηκε 2018-08-31 στο Wayback Machine. (Ισπανικά) English-language city guide Holguin beaches guide Holguin Cuba (Αγγλικά) (Γαλλικά) Cuba Holguin Holguin Αρχειοθετήθηκε 2013-05-31 στο Wayback Machine. (Γερμανικά) Casa particular website - English city guide and photos Αρχειοθετήθηκε 2021-05-05 στο Wayback Machine.
|
Το Ολγίν (Holguín, Ισπανική προφορά: [olˈɣin]) είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Ολγίν, στην ανατολική Κούβα. Είναι η τρίτη πολυπληθέστερη επαρχία μετά την Αβάνα και το Σαντιάγο ντε Κούβα και είναι η τετάρτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με 346.191 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%B3%CE%AF%CE%BD
|
Τίμοτσκα Κράινα
|
Η περιοχή στην αρχαιότητα κατοικήθηκε από το θρακικό φύλο των Μυσών, έως ότου κατακτήθηκαν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η περιοχή ήταν υπό την κυριαρχία της Ρώμης έως το 395 μ.χ.. Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρείται σε ανατολική και δυτική έγινε τμήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία αργότερα ονομάστηκε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Σήμερα στο Ζάγετσαρ ανασκάπτονται τα ερείπια της Felix Romulijana (lat. Romuliana Felix ), περισσότερο γνωστή ως Gamzigrad. Κατά το Μεσαίωνα η περιοχή ελέγχεται αρχικά από το Βυζάντιο, έπειτα τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία και τέλος την Τουρκία. Ο Σέρβος πρίγκιπας Στέφαν Νεμάνια αποκτά τον έλεγχο της περιοχής. Μετά τη μάχη του Μαρίτσα το 1371 και η Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389 οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την περιοχή και παρέμειναν εκεί μέχρι το 1833 όταν η περιοχή ενώθηκε αυτόνομα με τη Σερβία. Ο Σλαβικός πληθυσμός που εγκαταστάθηκε στις αρχές του Μεσαίωνα σχεδόν εξαφανίστηκε από τον 15ο αιώνα αλλά στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν βλάχοι και λίγοι Σέρβοι. Μεταξύ 1918 και 1922 υπάρχουν δύο διοικητικές περιοχές του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων της Κράινα και της Τίμοκ, και από το 1922 του Ζάγετσαρ. Το 1929 έγινε τμήμα της Μπανόβινα του Μοράβα. Σέρβοι = 243.148 (85.58%) Βλάχοι = 23.604 (8,31%) Ρομά = 2.723 (0,96%) Ранко Јаковљевић: „Српска тимочка елита почетком 20. века“ Тимочка Крајина
|
Η Τίμοτσκα Κράινα (σερβικά : Тимочка Крајина) είναι γεωγραφική περιοχή της Σερβίας στην αυτόνομη περιφέρεια της Βοϊβοντίνα. Βρίσκεται στην ανατολική Σερβία και καταλαμβάνει την κοιλάδα του ποταμού Τίμοκ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002 έχει 284.112 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B1
|
Άστον Ίτον
|
Γεννήθηκε στο Πόρτλαντ, του Όρεγκον, στις 21 Ιανουαρίου του 1988. Αρχικά προπονητής του ήταν ο Νταν Στιλ, υπό τις οδηγίες του οποίου ο Ίτον βελτίωσε γρήγορα τις επιδόσεις του στα 1.500 μ., το ύψος, τα εμπόδια και το άλμα επί κοντώ. Βελτίωσε το ρεκόρ του στο επί κοντώ κατα ένα μέτρο και 20 εκατοστά μέσα σε ένα χρόνο και έφτασε τους 8.000 βαθμούς στην έκτη του χρονιά στο δέκαθλο ως αθλητής κολεγίου. Αφότου ο Στιλ έφυγε το 2010, το πανεπιστήμιο προσέλαβε τον Χάρι Μάρα για να εξελίξει περαιτέρω τις ικανότητες του Ίτον. Το 2008, ο Ίτον κέρδισε το δέκαθλο στο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου για τον Εθνικό Κολεγιακό Αθλητικό Σύνδεσμο Αμερικής. Το 2009 υπερασπίστηκε τον τίτλο του στο δέκαθλο στο Πρωτάθλημα Εθνικού Κολεγιακού Αθλητικού Σύνδεσμου Αμερικής, κερδίζοντας με 8.241 βαθμούς. Κέρδισε επίσης τον τίτλο στο έπταθλο την ίδια χρονιά στους Αγώνες Κλειστού Στίβου για τον Εθνικό Κολεγιακό Αθλητικό Σύνδεσμο Αμερικής με 5.988 βαθμούς. Στους Προκριματικούς Αγώνες των Ηνωμένων Πολιτειών του 2008 για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τερμάτισε πέμπτος με 8.111 βαθμούς χάνοντας την πρόκριση. Στο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου Αμερικής το 2009, τερμάτισε δεύτερος στο δέκαθλο πίσω απο τον Τρέι Χάρντι με 8.075 βαθμούς. Αυτό του έδωσε μια θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού στίβου στο Βερολίνο (2009), όπου τερμάτισε 18ος με 8.061 βαθμούς. Ο Ίτον βελτίωσε το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ στο έπταθλο κλειστού στίβου στο Διεθνές Μίτινγκ Πολλαπλών Αγωνισμάτων Κλειστού Στίβου στο Τάλιν το Φεβρουάριο του 2011. Παρόλο που δεν τα πήγε καλά στο ύψος συγκέντρωσε 6.568 βαθμούς. Τον Αύγουστο του 2011, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νταεγού, κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο δέκαθλο με 8.505 βαθμούς, χάνοντας την πρώτη θέση από τον συμπατριώτη του Τρέι Χάρντι. Στις 29 Αυγούστου του 2015 κατέρριψε το δικό του ρεκόρ με 9.045 βαθμούς. Στις 3 Ιανουαρίου του 2017 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
|
Ο Άστον Τζέιμς Ίτον (Ashton James Eaton, γεννήθηκε 21 Ιανουαρίου 1988) είναι Αμερικανός αθλητής του δεκάθλου και του επτάθλου. Ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης στο δέκαθλο το 2012 αλλά και στους Ολυμπιακούς του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 2016.Κέρδισε επίσης το ασημένιο μετάλλιο στο δέκαθλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νταεγού το 2011, χρυσό μετάλλιο στο έπταθλο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, το 2012 και στο δέκαθλο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου το 2013. Έγινε ο δεύτερος αθλητής (μετά τον Ρόμαν Σέμπρλε) που πέρασε τους 9.000 βαθμούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%8A%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Φράνκε φαν ντερ Στοκτ
|
Το 1445 ο Φράνκε φαν ντερ Στοκτ έγινε "Δάσκαλος" στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά των Βρυξελλών και κληρονόμησε το εργαστήριο του πατέρα του, Γιαν φαν ντερ Στοκτ, ο οποίος είχε αποβιώσει πρόσφατα. Το έργο του αναγνωρίστηκε ως σημαντικό και έγινε ο επίσημος ζωγράφος της πόλης ύστερα από τον θάνατο του Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν το 1464. Υπηρέτησε, επίσης, ως σύμβουλος της πόλης κατά τα έτη 1465, 1472, και 1475 και ανέλαβε επικεφαλής της Συντεχνίας του Αγίου Ελίγιου (Saint Eligius) κατά το χρονικό διάστημα 1471 - 1473.Με τη σύζυγό του Κατερινε ντε Μούγιεν () απέκτησαν δυο γιους, τον Μπέρνερτ φαν ντερ Στοκτ (προ του 1469 - μετά το 1538) και τον Μίχιελ φαν ντερ Στοκτ (προ του 1469 - ;). Και οι δύο έγιναν ζωγράφοι. Το έργο του φαν ντερ Στοκτ επηρεάστηκε έντονα από τον Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν, με τον οποίο είναι πιθανό να συνεργάστηκαν. Σε σύγκριση με τον Βάιντεν, "διαθέτει απαλότερη σχεδίαση". Αν και οι μορφές του είναι "λεπτές, κομψές και πιο εξεζητημένες", δεν ήταν σε θέση να τους προσδώσει την ίδια κομψή κίνηση και το βαθύ δράμα που απεικόνιζαν τα έργα του δασκάλου του". Συχνά αναπαρήγαγε μοτίβα από πίνακες του φαν ντερ Βάιντεν με μικρές μόνο τροποποιήσεις, όπως μαρτυρά το έργο του "Γονυπετής δωρητής με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή" (σήμερα στη συλλογή του μουσείου Allen Memorial Art), στο οποίο η μορφή του Αγίου μοιάζει εκπληκτικά με αυτήν του πίνακα του Βάιντεν "Η Παναγία των Μεδίκων" Η Πιετά του, επίσης, έχει ως πρότυπο την Πιετά του φαν ντερ Βάιντεν.Αν και κατά κύριο λόγο ήταν ζωγράφος, ο φαν ντερ Στοκτ έφτιαξε και προσχέδια για κεντήματα και ταπισερί καθώς και σχέδια για ξυλογραφίες.Κανένα έργο του δεν είναι τεκμηριωμένο: Τα έργα του αποδίδονται σε αυτόν επί τη βάσει της στυλιστικής τους σχέσης με το "τρίπτυχο της Λύτρωσης" που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης, το οποίο δεν αποδόθηκε σε αυτόν παρά μόνο κατά τη δεκαετία του 1920. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Campbell, Lorne & Van der Stock, Jan. Rogier van der Weyden: 1400–1464. Master of Passions. Davidsfonds, Leuven, 2009. ISBN 978-90-8526-105-6 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vrancke van der Stockt στο Wikimedia Commons Entry for Vrancke van der Stockt στον ιστότοπο Union List of Artist Names Entry for Vrancke van der Stockt στην ArtCyclopedia
|
Ο Φράνκε φαν ντερ Στοκτ (φλαμανδικά: Vrancke van der Stockt (προ του 1420 - 14 Ιουνίου 1495) ήταν πρώιμος Φλαμανδός ζωγράφος, ιδιαίτερα αξιοσημείωτος ως άμεσος διάδοχος και διαδότης της τέχνης του Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B5_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84
|
Ίνγκα του Βάρταϊγκ
|
Η Ίνγκα, από το Βάρταϊγκ στο Έστφολντ, διατήρησε μία σχέση με τον βασιλιά Χάακον Γ΄, που επισκεπτόταν εκεί κοντά το Μποργκ (τώρα Σάρπσμποργκ) στα τέλη του 1203. Ο βασιλιάς Χάακον Γ΄ απεβίωσε στη συνέχεια στις αρχές του 1204. Η βασιλεία του είχε χαρακτηριστεί από ανταγωνισμό μεταξύ των φατριών Μπάγκλερ και Μπίρκεμπάινερ για τον έλεγχο της Νορβηγίας κατά τη διάρκεια μίας περιόδου εμφυλίου πολέμου. Τον βασιλιά Χάακον Γ΄ τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς της Νορβηγίας, αρχικά ο ανιψιός του Γκούττορμ και αργότερα με διορισμό ο Ίνγκε Μπάρντσον. Λίγο μετά το τέλος του βασιλιά Χάακον, η Ίνγκα γέννησε έναν γιο, που ισχυρίστηκε ότι ήταν παιδί τού πρόσφατα αποβιώσαντος βασιλιά. Ο ισχυρισμός της Ίνγκα υποστηρίχθηκε από αρκετούς οπαδούς Μπίρκεμπαϊνερ τού βασιλιά Χάακον Γ΄. Ωστόσο, ο ισχυρισμός της έφερε τόσο την ίδια, όσο και τον γιο της σε επικίνδυνη θέση. Κατά συνέπεια, μία ομάδα πιστών των Μπίρκεμπαϊνερ κατέφυγε με την Ίνγκα και τον γιο της από το Λίλεχαμερ στην ανατολική Νορβηγία, επάνω στα βουνά, κατά τα μέσα τού χειμώνα 1205–06. Το ταξίδι με χιονοδρομία συνεχίστηκε βόρεια μέσω του Έστερνταλεν στο Tρέντελαγκ, όπου τέθηκαν υπό την προστασία του βασιλιά Ίνγκε Β΄ της Νορβηγίας. Μετά το τέλος τού βασιλιά Ίνγκε Β΄ τον Απρίλιο του 1217, η Ίνγκα πραγματοποίησε με επιτυχία μία δοκιμασία για να αποδείξει το δικαίωμα του γιου της στη διαδοχή. Έτσι ο γιος της Χάακον Δ΄ ανήλθε στον νορβηγικό θρόνο σε ηλικία 13 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Ίνγκα αρρώστησε βαριά και απεβίωσε πριν από τα Χριστούγεννα στο Μπέργκεν το 1234. Μπίρκεμπαϊνερενετ Εποχή εμφυλίου πολέμου στη Νορβηγία Η κύρια πηγή πληροφοριών σχετικά με την Inga of Varteig είναι από το Saga του Haakon Haakonarson που γράφτηκε μετά το θάνατο του βασιλιά Haakon IV. Jakobsson, Ármann (2005) Βασιλική βιογραφία, στο A Companion to Old Norse-Icelandic Literature and Culture (Blackwell)(ISBN 0-631-23502-7) Thuesen, Nils Petter (1991) Norges dronninger gjennom tusen år (Όσλο: Tiden Norsk Forlag)(ISBN 82-10034-58-8) Tordarson, Sturla (2008) Håkon Håkonssons saga (Thorleif Dahls Kulturbibliotek)(ISBN 978-82-03-19367-5)
|
Η Ίνγκα Όλαφσντοτερ Βάρταϊγκ, νορβηγ.: Inga Olafsdatter fra Varteig, (Βάρταϊγκ, Έστφολντ, 1183 ή π. 1185 – 1234 ή 1235) ήταν ερωμένη του βασιλιά Χάακον Γ΄ της Νορβηγίας και μητέρα του βασιλιά Χάακον Δ΄ της Νορβηγίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA
|
X-Men η Αρχή: Γούλβεριν
|
Η ταινία εκτυλίσσεται χρόνια πριν ο Wolverine ενωθεί με τους X-Men, την περίοδο που δούλευε ως επαγγελματίας δολοφόνος. Η πλοκή του έργου είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν του διάσημου σούπερ-ήρωα, του οποίου η ιστορία μετρά πάνω από 120 χρόνια. Το X-Men η Αρχή: Γούλβεριν, όπως δηλώνει και ο τίτλος, είναι η ευκαιρία για τους απανταχού φαν των γνωστών κόμικς της Marvel να γνωρίσουν την καταγωγή και της ρίζες του αγαπημένου τους X-Man, πώς απέκτησε τον περίφημο αδαμάντινο σκελετό και τα νύχια του, γιατί έχασε τη μνήμη του, τι δουλειά είχε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ποιος είναι ο λόγος της εχθρότητας ανάμεσα σε αυτόν και τον αιώνιο αντίπαλό του Sabretooth και γενικότερα ποια είναι όλα αυτά τα βιώματα που τον μετέτρεψαν από ένα ασθενικό, αδύναμο αγόρι σε έναν οργισμένο, εκδικητικό και δολοφονικό μεταλλαγμένο. Στην ταινία σημαντικό ρόλο παίζουν δύο ήρωες που τους έχουμε γνωρίσει ήδη: ο προαναφερθείς Sabretooth (X-Men) που τον υποδύεται εδώ ο Λιβ Σράιμπερ και ο Γουίλιαμ Στράικερ (X-Men 2), υπεύθυνος για την εφαρμογή σε μεταλλαγμένους του προγράμματος Weapon X. Εμφάνιση βέβαια στη μεγάλη οθόνη κάνουν και καινούργιοι αλλά πολύ αγαπημένοι από τους αναγνώστες των κόμικς ήρωες, όπως ο Deadpool και ο Gambit. Χιου Τζάκμαν στο ρόλο του Λόγκαν/Wolverine Τρόι Σιβάν στο ρόλο του Νεαρού Τζέιμς Χάουλετ Λιβ Σράιμπερ στο ρόλο του Βίκτορ Κριντ/Sabretooth Μάικλ-Τζέιμς Όλσεν στο ρόλο του Νεαρού Βίκτορ Κριντ Ντάνι Χιούστον στο ρόλο του Γουίλιαμ Στράικερ Ράιαν Ρέινολντς στο ρόλο του Γουέιντ Γουίλσον/Deadpool Τέιλορ Κιτς στο ρόλο του Ρεμύ Λεμπώ/Gambit Λιν Κόλινς στο ρόλο του στο ρόλο της Κέιλα Σίλβερφοξ Ντόμινικ Μόναχαν στο ρόλο του Κρις Μπράντλεϊ Will.i.am στο ρόλο του Τζον Ραίιθ Προϋπολογισμός: 150.000.000 δολάρια Θέση ανοίγματος: 1η Πρεμιέρα (άνοιγμα τριημέρου): 85.000.000 δολάρια Εισπράξεις στην Αμερική: 179.800.000 δολάρια Παγκόσμιες εισπράξεις: 373.000.000 δολάρια Το Σεπτέμβριο του 2009, ο σκηνοθέτης Γκάβιν Χουντ υποστήριζε ότι θα υπάρξει συνέχεια, η οποία θα διαδραματίζεται στην Ιαπωνία. Ο Χιου Τζάκμαν πρόσθεσε ότι το επόμενο Wolverine θα ήταν ακριβής συνέχεια του X-Men η Αρχή: Γούλβεριν και όχι της τριλογίας των X-Men συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η τρίτη ταινία X-Men: Η Τελευταία Αναμέτρηση. Τον Αύγουστο του 2009, ο Κρίστοφερ Μακουάρι ανέλαβε να γράψει το σενάριο και το Μάρτιο του 2010 το είχε τελειώσει λέγοντας πως ήταν έτοιμο για να αρχίσουν τα γυρίσματα τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου. Διάφορες πηγές ανέφεραν ότι ο Ντάρεν Αρονόφσκι βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για να αναλάβει τη σκηνοθεσία μετά την πρόταση που έγινε στον Μπράιαν Σίνγκερ την οποία και απέρριψε. Τον Οκτώβριο του 2010 επιβεβαιώθηκε η συμμετοχή του Αρονόφσκι και το Νοέμβριο ανακοίνωσε ο ίδιος ότι ο τίτλος της ταινίας θα ήταν The Wolverine. X-Men η Αρχή: Γούλβεριν στο IMDB Eπίσημη ιστοσελίδα Comingsoon.net Αρχειοθετήθηκε 2008-09-13 στο Wayback Machine. Comicworld.gr
|
X-Men η Αρχή: Γούλβεριν (αγγλικά: X-Men Origins: Wolverine) είναι αμερικανική περιπέτεια παραγωγής 2009. Είναι βασισμένη στον χαρακτήρα των κόμικς της Marvel Wolverine και είναι η τέταρτη ταινία της σειράς ταινιών X-Men. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Γκάβιν Χουντ, το σενάριο οι Ντέιβιντ Μπινίοφ και Σκιπ Γουντς και πρωταγωνιστεί για τέταρτη φορά ο Χιου Τζάκμαν στο ρόλο του Wolverine, μαζί με τους Λιβ Σράιμπερ, Ντάνι Χιούστον, Ράιαν Ρέινολντς, Ντόμινικ Μόναχαν, Τέιλορ Κιτς και Λιν Κόλινς. Αποτελεί prequel των προηγούμενων ταινιών και η πρώτη που επικεντρώνεται αποκλειστικά στον κεντρικό ήρωα της τριλογίας. Στην Αμερική κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους την 1η Μαΐου 2009 με μικτές κριτικές αλλά με θερμά σχόλια για την ερμηνεία του Τζάκμαν και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/X-Men_%CE%B7_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AE:_%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD
|
Φράγκο CFA
|
Στις 25 Απριλίου 2023 πραγματοποιείται η υπουργική σύνοδος της Οικονομικής και Νομισματικής Κοινότητας της Κεντρικής Αφρικής (Cemac) και της Γαλλίας. Ειδικότερα, συζητήθηκε το θέμα του φράγκου CFA. Από τη γαλλική πλευρά, η εγγύηση που παρέχεται στο φράγκο CFA και η διασφάλιση της μετατρεψιμότητάς του, εκλαμβάνεται ως φορέας οικονομικής σταθερότητας για την περιοχή. Η Γαλλία παραμένει «ανοιχτή» και «διαθέσιμη» για να προχωρήσει σε μια μεταρρύθμιση της νομισματικής συνεργασίας στην Κεντρική Αφρική, όπως ήταν σε θέση να πραγματοποιηθεί στη Δυτική Αφρική. Η Γαλλία δηλώνει έτοιμη να λάβει τις προτάσεις της CEMAC.[1]. Φράγκο Κομορών Διεθνής κατάσταση και χρήση του ευρώ Φράγκο CFP History of the CFA franc Franc zone information at Banque de France Αρχειοθετήθηκε 2016-12-02 στο Wayback Machine. Decision of the Council of Europe on 23 November 1998 regarding the CFA and Comorian francs "For better or worse: the euro and the CFA franc", Africa Recovery, Department of Public Information, United Nations (April 1999)
|
Το CFA φράγκο είναι το όνομα δύο νομισμάτων, του Φράγκο CFA Δυτικής Αφρικής, που χρησιμοποιείται σε οχτώ χώρες της Δυτικής Αφρικής, και το Φράγκο CFA Κεντρικής Αφρικής, που χρησιμοποιείται σε έξι χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Και τα δύο νομίσματα είναι εγγυημένα από το γαλλικό δημόσιο ταμείο. Αν και ξεχωριστά, τα δύο νομίσματα φράγκο CFA ήταν πάντα ισοδύναμα και είναι ουσιαστικά εναλλάξιμα. Οι κωδικοί ISO είναι XAF για το Φράγκο CFA Κεντρικής Αφρικής και XOF για το Φράγκο CFA Δυτικής Αφρικής. Στις 22 Δεκεμβρίου 2019 ανακοινώθηκε ότι το νόμισμα Δυτικής Αφρικής θα αντικατασταθεί από ένα ανεξάρτητο νόμισμα με την ονομασία Έκο.Και τα δύο φράγκα CFA έχουν μια Σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία με το Ευρώ: 100 φράγκα CFA = 1 πρώην Γαλλικό Φράγκο = 0.152449 ευρώ ή 1 € = 6.55957 FRF = 655.957 CFA ακριβώς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF_CFA
|
Μαντίνατ Χαμάντ
|
Η Μαντίνατ Χαμάντ δημιουργήθηκε το 1984 ως «οικιστική πόλη» όπου η κυβέρνηση δημιούργησε εργατικές κατοικίες για όσους δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις ολοένα αυξανόμενες τιμές κατοικιών σε άλλα μέρη της χώρας. Το 1990, η κυβέρνηση άνοιξε την πόρτα του Μπαχρέιν στους λαούς του Κουβέιτ που υπέφεραν από τις συνέπειες του πολέμου του Κόλπου με το Ιράκ. Παρείχε δωρεάν σπίτια και σχολεία στην Μαντίνατ Χαμάντ που τους επέτρεψε να χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις της πόλης. Οι πολίτες του Κουβέιτ επέστρεψαν στις αρχές του 1991 στο τέλος του πολέμου. Το 2001 η κυβέρνηση έδωσε δωρεάν τις εργατικές κατοικίες στους κατοίκους της Μαντίνατ Χαμάντ. Η Μαντίνατ Χαμάντ βρίσκεται 18 χιλιόμετρα μακρία από την πρωτεύουσα Μανάμα και 19 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Είναι κοντά στην περιοχή Σάχιρ, η οποία περιέχει την τεράστια πίστα αγώνων Formula 1 (Διεθνής Πίστα Μπαχρέιν), η οποία είναι η μεγαλύτερη πίστα στη Μέση Ανατολή. Η Μαντίνατ Χαμάντ φημίζεται για τους 22 κυκλικούς κόμβους της. Οι διευθύνσεις κατοικίας βασίζονται στον αριθμό του πλησιέστερου κυκλικού κόμβου. Μέχρι το 2005 ο πληθυσμός της πόλης ήταν 52.718 κάτοικοι. Έχει πλέον αντικαταστήσει την Μαντίνατ Ίσα όσον αφορά την πληθυσμιακή κατάταξη. Η Μαντίνατ Χαμάντ είναι μέρος του Βόρειου Κυβερνείου, ενός από τα πέντε Κυβερνεία του Μπαχρέιν. Ωστόσο, απαγορεύεται στους κυβερνήτες να ψηφίζουν τους δικούς τους νόμους και πρέπει να συμμορφώνονται με όλους τους εθνικούς νόμους του Βασιλείου του Μπαχρέιν. Οι κάτοικοι της Μαντίνατ Χαμάντ τείνουν να πηγαίνουν στην πρωτεύουσα Μανάμα για να εργαστούν. Το μεγαλύτερο μέρος της Μαντίνατ Χαμάντ είναι μια κατοικημένη περιοχή, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο που ονομάζεται Sooq Waqif, το οποίο περιέχει πολλά καταστήματα και παρέχει κάποια απασχόληση στην ίδια την Μαντίνατ Χαμάντ. Τζαμί Κάνου - Σάχης Χαμάντ, μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου κυκλικού κόμβου Τζαμί Αλ Αζούρ - δέκατος κυκλικός κόμβος Το Διεθνές Αεροδρόμιο του Μπαχρέιν βρίσκεται 19.7 χιλιόμετρα από τη Μαντίνατ Χαμάντ. Πληθυσμός (2001): 166.824. Πυκνότητα: 1204,16/χλμ² Σημαντικές περιοχές κοντά στην Μαντίνατ Χαμάντ: Σάχιρ Ζαλάκ Ριφά Το Πανεπιστήμιο του Μπαχρέιν έχει την κύρια πανεπιστημιούπολη κοντά στην Μαντίνατ Χαμάντ (Σούχιρ).
|
Η Μαντίνατ Χαμάντ (αραβικά: مدينة حمد) είναι μία, κυρίως, οικιστική πόλη στο βόρειο Μπαχρέιν. Ήταν ένας δήμος του Μπαχρέιν στο κεντρικό τμήμα της χώρας. Διαχωρίστηκε από τον δήμο Ριφά και Νότιας Περιοχής (الرفاع والمنطقة الجنوبية) το 1991 και η επικράτειά της βρίσκεται τώρα στο Βόρειο Κυβερνείο. Το όνομά της αναφέρεται στον σημερινό βασιλιά του Μπαχρέιν, Χαμάντ μπιν Ίσα αλ Χαλίφα. Η πόλη είναι πολυπολιτισμική, όπου στεγάζει έναν αναλογικά αναμεμιγμένο πληθυσμό Σιιτών-Σουνιτών με διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο. Σήμερα, η Μαντίνατ Χαμάντ είναι μια επιτομή της πολυπολιτισμικότητας του Μπαχρέιν, χωρίς κάποια εθνοτική ή θρησκευτική ομάδα να αποτελεί την πλειοψηφία των κατοίκων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%84_%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84
|
Περιφέρεια Καραγκάντα
|
Η περιφέρεια ήταν ένα μέρος όπου γινόταν έντονη εξόρυξη άνθρακα κατά την Σοβιετική περίοδο και μέρος όπου βρίσκονταν αρκετά γκουλάγκ (στρατόπεδο εξαναγκαστικής εργασίας). Κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο οΙωσήφ Στάλιν εξόρισε πολλούς Γερμανούς στην περιοχή. Η περιφέρεια έχει έκταση 428.000 τ.χλμ, και είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια του Καζακστάν. Δεν συνορεύει με κάποια χώρα, ωστόσο λόγω του σχήματος της συνορεύει με πολλές περιοχές. Συνορεύει με την Περιφέρεια Ακτόμπε στα δυτικά, με την περιφέρεια Κοστανάι στα βορειοδυτικά, με την περιφέρεια Ακμόλα στα βόρεια, βορειοανατολικά με την περιφέρεια Παβλοντάρ, με την περιφέρεια του Ανατολικού Καζακστάν στα ανατολικά, νοτιοανατολικά με την περιφέρεια Αλμάτι, νότια με τις περιφέρειες Τζαμπίλ και Νότιου Καζακστάν και στα νοτιοδυτικά με την Περιφέρεια Κυζυλόρντα. Η περιφέρεια είναι ξερή και πεδινή, με πεδιάδες που έχουν περιστασιακούς λόφους. Το εθνικό πάρκο Καρκαράλι που έχει έκταση 90.300 εκτάρια, βρίσκεται στην περιφέρεια, όπως και όρος Κιζιλαράι, γνωστό για τα ιστορικά αξιοθέατα και την φυσική ομορφιά του. Ο ποταμός Ισίμ, παραπόταμος του Ιρτίς, πηγάζει στην περιφέρεια. Ο ποταμός Νούρα είναι ένας άλλος που βρίσκεται στην περιοχή. Ακόμη, αρκετό νερό που χρησιμοποιείται στη περιοχή προέρχεται από τον Ιρτύς, που παρέχεται από το Κανάλι Ιρτίς-Καραγκάντα, απόστασης 451 χιλιομέτρων. Το 44,68% του πληθυσμού είναι Καζάκοι και το 39,17% είναι Ρώσοι στην απογραφή 2010. Οι μειοψηφίες είναι Ουκρανοί (4,56%), Γερμανοί (2,93%) και Τάταροι (2,53%). Η περιφέρεια διαιρείται σε 9 επαρχίες και της πόλεις περιφερειακής σημασίας που είναι το Καραγκάντα, το Μπαλκάς, το Τζεζκαζγκάν, το Καραζάλ, το Σαράν, το Σακτίνσκ και το Τεμιρτάου. Οι επαρχίες είναι: Επαρχία Αμπάι, διοικητικό κέντρο η πόλη του Αμπάι Επαρχία Ακτογκάι, διοικητικό κέντρο, το χωριό του Ακτογκάι Επαρχία Μπουχάρ-Ζιράου, διοικητικό κέντρο το Μποτακάρα Επαρχία Καρκαράλι, πόλη του Καρκαράλι Επαρχία Νούρα, οικισμός του Κιγιέβκα Επαρχία Οσακάροφ, οικισμός του Οσακαρόβκα Επαρχία Σετ, χωριό του Ακσού-Αούϊλι Επαρχία Ουλιτάου, χωριό του Ουλιτάου Επαρχία Ζαναάρκα, οικισμός του Ατάσου* Τα ακόλουθα εννέα περιοχές σε Καραγάντα Περιοχή το καθεστώς της πόλης: Καραγκάντα, Μπαλκάς, Ζεζκαζγκάν, Καραζάλ, Πριοζέρσκ, Σαράν, Σατμπάγιεφ, Σακτίνσκ και Τεμιρτάου. Για μερικές δεκαετίας της Σοβιετικής περιόδου, το νότιο κομμάτι της περιφέρειας ήταν η περιφέρεια Τζεζκαζγκάν, με πρωτεύουσα την ομώνυμη πόλη. Ουλσάν, Νότια Κορέα (2010) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Karaganda Region στο Wikimedia Commons
|
Η περιφέρεια Καραγκάντα (καζακικά: Қарағанды облысы) είναι μια περιφέρεια του Καζακστάν. Πρωτεύουσα είναι η ομώνυμη πόλη Καραγκάντα. Ο πληθυσμός είναι 1.341.700 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2009, μειωμένος σε σχέση με τον πληθυσμό της απογραφής του 1999 που ήταν 1.410.218 κάτοικοι. Ο πληθυσμός της πρωτεύουσας είναι 459.778 στην απογραφή του 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Ασκός Θεσσαλονίκης
|
Ευρήματα της Εποχής του Χαλκού φανερώνουν το παρελθόν της περιοχής. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, γνωστός με το όνομα Γιαϊκίν, κατοικείται αρχικά, από ομάδα 43 στρατιωτών, Γιουρούκων, ενώ στη συνέχεια μετατρέπεται σε μουσουλμανικό οικισμό με 153 σπίτια. Στο χωριό εγκαταστάθηκαν μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, πρόσφυγες από το χωριό Ασκώ της Ανατολικής Θράκης και από το χωριό Αχτάς του Πόντου. Βασική οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων είναι η καλλιέργεια καπνών και σιτηρών, καθώς και η κτηνοτροφία. Από τα γύρω υψώματα, η θέα απλώνεται στην πεδιάδα του Λαγκαδά, στις λίμνες, στις κορυφογραμμές του Χορτιάτη και του Χολομώντα. Ιερό κειμήλιο από την Ανατολική Θράκη αποτελεί η εικόνα της Παναγίας Ασκονίτισσας, η οποία χρονολογείται από τον 8ο αιώνα και μεταφέρθηκε στις αρχές του 20 αι. από τους πρόσφυγες στην νέα τους πατρίδα, τον Ασκό. Φυλάσσεται στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Τα δύο πάρκα, τα οποία βρίσκονται νότιο και στο κέντρο του χωριού. Το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία, το οποίο βρίσκεται νοτιοδυτικά. Το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίων Ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά του χωριού. Ο Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Η κεντρική πλατεία του χωριού. Στο χωριό υπάρχει ένας χώρος που αξιοποιείται ως νηπιαγωγείο και επίσης ένας χώρος που χρησιμοποιείται ως δημοτικό σχολείο. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Δήμος Σοχού, το δημοτικό διαμέρισμα Ασκού Παναγίες της Μικράς Ασίας και της Θράκης
|
Ο Ασκός είναι χωριό του νομού Θεσσαλονίκης του δήμου Λαγκαδά. Βρίσκεται λίγο βορειότερα της λίμνης Βόλβη. Ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 1.426 κάτοικοι. Μέχρι το 1926 ονομαζόταν Γιακίνια οπότε μετονομάστηκε σε Ασκό σε ανάμνηση του χωριού Ασκώ της Ανατολικής Θράκης. Η τοπική κοινότητα Ασκού είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 70,419 χμ² (2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Μερόη
|
Η Μερόη ήταν η νότια πρωτεύουσα του Βασιλείου του Κους. Το Βασίλειο του Κους εκτείνεται κατά την περίοδο περίπου 800 π.Χ – 350 μ.Χ αλλά, αρχικά, η κύρια πρωτεύουσά του ήταν βορειότερα στη Νάπατα. Ο βασιλιάς Ασπέλτα μετέφερε την πρωτεύουσα στη Μερόη, πολύ πιο νότια από τη Νάπατα, πιθανώς γύρω στο 591 π.Χ., αμέσως μετά την λεηλασία της Νάπατας από τον Αιγύπτιο Φαραώ Ψαμμήτιχο Β'. Ο Μάρτιν Μέρεντιθ δηλώνει ότι οι Κουσίτες ηγεμόνες επέλεξαν τη Μερόη, μεταξύ του Πέμπτου και του Έκτου Καταρράκτη του Νείλου, επειδή βρισκόταν στα όρια της ζώνης των καλοκαιρινών βροχοπτώσεων και η περιοχή ήταν πλούσια σε σιδηρομετάλλευμα και ξυλεία για την επεξεργασία σιδήρου. Η τοποθεσία παρείχε επίσης πρόσβαση σε εμπορικούς δρόμους προς την Ερυθρά Θάλασσα. Η πόλη Μερόη βρισκόταν κατά μήκος του μέσου Νείλου, σημείο υψηλής σημασίας λόγω της ετήσιας πλημμύρας της κοιλάδας του ποταμού Νείλου και της σύνδεσης με άλλους ποταμούς, όπως ο Νίγηρας, που βοήθησε στην παραγωγή κεραμικών και σιδήρου που χαρακτηρίζουν το μεροϊτικό βασίλειο το οποίο άφησε περιθώριο για αύξηση της δύναμης του λαού. Σύμφωνα με μερικώς αποκρυπτογραφημένα μεροϊτικά κείμενα, το όνομα της πόλης ήταν Medewi ή Bedewi . Οι Βασιλείς κυβέρνησαν τη Νάπατα και τη Μερόη. Η έδρα της κυβέρνησης και το βασιλικό παλάτι ήταν στη Μερόη. Ο Κύριος ναός του Amun βρίσκεται στη Nάπατα, αλλά ο ναός στη Μερόη είναι υπό κατασκευή. Βασιλιάδες και πολλές βασίλισσες θάβονται στο Νούρι, μερικές βασίλισσες είναι θαμμένες στη Μερόη, στο Δυτικό Νεκροταφείο. Ο πρώτος βασιλιάς είναι ο Αναλμάγιε (542–538 π.Χ.), ο τελευταίος βασιλιάς της πρώτης περιόδου είναι ο Νάστασεν (335–315 π.Χ). Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος την περιέγραψε, τον 5ο αι. μ.Χ., ως «μια μεγάλη πόλη...που λέγεται ότι ήταν η γενέτειρα των άλλων Αιθιόπων». Οι ανασκαφές αποκάλυψαν στοιχεία ταφών σημαντικών και υψιλόβαθμων Κουσιτών, από την Περίοδο Νάπαταν (περίπου 800 – 280 π.Χ.) στην περιοχή του οικισμού που ονομάζεται Δυτικό νεκροταφείο. Η σημασία της πόλης σταδιακά αυξήθηκε από την αρχή της Μεροϊτικής Περιόδου, ιδιαίτερα από τη βασιλεία του Αρακαμάνι (περίπου 280 π.Χ.) όταν ο βασιλικός ταφικός χώρος μεταφέρθηκε στην Μερόη από τη Νάπατα (Τζεμπέλ Μπαρκάλ). Στις πυραμίδες της Μερόης θάφτηκαν οι βασιλείς και οι βασίλισσες της Μερόης περίπου από το 300 π.Χ. έως το 350 μ.Χ.. Η έδρα της κυβέρνησης και το βασιλικό παλάτι βρίσκονται στη Μερόη. Βασιλιάδες και πολλές βασίλισσες είναι θαμμένοι εκεί, στο Νότιο Νεκροταφείο. Το μόνο σημαντικό στη Νάπατα είναι ο Nαός Amun. Ο πρώτος βασιλιάς αυτής της περιόδου είναι ο Aktisanes (αρχές 3ου αι. π.Χ.) και τελευταίος βασιλιάς ο Sabrakamani (α' μισό 3ου αι. π.Χ.). Η έδρα της κυβέρνησης και το βασιλικό παλάτι βρίσκονται στη Μερόη. Οι βασιλιάδες θάβονται στην πόλη, στο βόρειο νεκροταφείο και οι βασίλισσες στο δυτικό νεκροταφείο. Η μόνη σημασία της Νάπατε είναι ο ναός Amun. Η Μερόη ανθίζει και πολλά οικοδομικά έργα αρχίζουν να εκτελούνται. Ο πρώτος βασιλιάς της περιόδου είναι ο Arakamani (270–260 π.Χ.), ο τελευταίος ηγεμόνας είναι η βασίλισσα Amanitore (μέσα με τέλη 1ου αιώνα μ.Χ.). Στους τάφους της περιοχής βρέθηκαν πολλά όμορφα κτερίσματα αυτής της περιόδου. Σύγκρουση με τη Ρώμη Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τη Ρώμη προκάλεσε την αντίδραση της Μερόης με συνοριακές αψιμαχίες και επιδρομές πέρα από τα ρωμαϊκά σύνορα. Το 23 π.Χ., ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Αιγύπτου, Πόπλιος Πετρώνιος, για να τερματίσει τις επιδρομές των Μεροϊτών, εισέβαλε στη Νουβία, ως αντίποινα σε μια επίθεση των Νουβίων στη νότια Αίγυπτο, λεηλατώντας το βόρειο τμήμα της περιοχής και τη Νάπατα (22 π.Χ.) πριν την επιστροφή του στην Ρώμη. Η απάντηση ήρθε από τους Νουβίους, οι οποίοι πέρασαν τα νότια σύνορα της Αιγύπτου και λεηλάτησαν πολλά αγάλματα (και όχι μόνο) από τις αιγυπτιακές πόλεις κοντά στον πρώτο καταρράκτη του Νείλου στο Ασουάν. Οι ρωμαϊκές δυνάμεις ανέκτησαν πολλά από τα αγάλματα άθικτα αργότερα, και άλλα μετά τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 22 π.Χ. μεταξύ της Ρώμης και της Μερόης, από τον Αύγουστο και τον Αμανιρένα, αντίστοιχα. Ένα λεηλατημένο κεφάλι όμως, από ένα άγαλμα του αυτοκράτορα Αυγούστου, θάφτηκε κάτω από τα σκαλιά ενός ναού. Σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Η επόμενη καταγεγραμμένη επαφή μεταξύ Ρώμης και Μερόης ήταν το φθινόπωρο του 61 μ.Χ. . Ο αυτοκράτορας Νέρων έστειλε μια ομάδα Πραιτωριανών στρατιωτών υπό τη διοίκηση ενός τριβούνου και δύο εκατόνταρχων. Όταν έφτασαν στην πόλη Μερόη, τους συνόδευσαν στον Λευκό Νείλο μέχρι να συναντήσουν τους βάλτους του Sudd. Με αυτόν τον τρόπο μπήκαν όρια στην ρωμαϊκή διείσδυση στην Αφρική.Η περίοδος μετά την εκστρατεία του Πετρώνιου χαρακτηρίζεται από άφθονα εμπορικά ευρήματα σε διάφορες τοποθεσίες της Μερόης. Ο αρχαιολόγος L.P. Kirwan παρέχει μια σύντομη λίστα ευρημάτων από αρχαιολογικούς χώρους σε αυτή τη χώρα.Ωστόσο, το βασίλειο της Μερόης άρχισε να ξεθωριάζει ως δύναμη από τον 1ο ή 2ο αιώνα μ.Χ., αποδυναμωμένο από τον πόλεμο με τη Ρωμαϊκή Αίγυπτο και την επιδείνωση της παραδοσιακής της βιομηχανίας.Η Μερόη αναφέρεται συνοπτικά στο έργο Περίπλους τη Ερυθράς Θάλασσας τον 1ο αιώνα μ.Χ. : 2. Τούτων ἐκ μὲν τῶν δεξιῶν ἀπὸ Βερνίκης συναφής ἐστιν ἡ Βαρβαρικὴ χώρα. Καὶ ἔστι τὰ μὲν παρὰ θάλασσαν Ἰχθυοφάγων [ἐν] μάνδραις ᾠκοδομημέναις ἐν στενώμασι σποράδην διοικούντων, τὰ δὲ μεσόγεια Βαρβάρων καὶ τῶν μετ ́ αὐτοὺς Ἀγριοφάγων καὶ Μοσχοφάγων κατὰ τυραννίδα νεμομένων, οἷς ἐπίκειται κατὰ νώτου μεσόγειος ἀπὸ τῶν πρὸς δύσιν μερῶν [μητρόπολις λεγομένη Μερόη]. Έτσι σβήνει ο Μεροϊτικός Πολιτισμός. Οι βασιλιάδες θάφτηκαν στη Μερόη στο βόρειο νεκροταφείο και οι βασίλισσες στο δυτικό νεκροταφείο. Το 350 μ.Χ. η Μερόη καταστράφηκε από το Αξούμ. Ο πρώτος βασιλιάς της τέταρτης περιόδου ήταν ο Shorkaror (1ος αιώνας μ.Χ.), ενώ οι τελευταίοι ηγεμόνες θεωρείται ότι ήταν ο βασιλιάς Yesebokheamani ή ο βασιλιάς Talakhidamani τον 4ο αιώνα μ.Χ. . Μια στήλη του Ge'ez ενός ανώνυμου ηγεμόνα του Βασιλείου του Aξούμ που θεωρείται ως Εζάνα βρέθηκε στην τοποθεσία Μερόη. Από την περιγραφή του στα ελληνικά, ότι ήταν «Βασιλιάς των Αξουμιτών και των Ομεριτών », (δηλαδή του Αξούμ και του Χιμιάρ ) είναι πιθανό ότι αυτός ο βασιλιάς κυβέρνησε γύρω στο 330 μ.Χ. . Μια άλλη επιγραφή στα ελληνικά, που βρίσκεται σε στήλη, αποδίδει τα βασιλικά δικαιώματα του Εζάνα. Ενώ ορισμένοι ειδικοί ερμηνεύουν αυτές τις επιγραφές ως απόδειξη ότι οι Αξουμίτες κατέστρεψαν το βασίλειο της Μερόης, άλλοι σημειώνουν ότι τα αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν μια οικονομική και πολιτική παρακμή στη Μερόη περίπου το 300 μ.Χ. . Επιπλέον, ορισμένοι θεωρούν τη στήλη ως στρατιωτική βοήθεια από το Αξουμ στη Μερόη για να καταπνίξουν την εξέγερση των Nuba. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επί του παρόντος οριστικά στοιχεία και αποδείξεις για το ποια άποψη είναι σωστή. Η εβραϊκή προφορική παράδοση υποστηρίζει ότι ο Μωυσής, όταν ήταν νέος, είχε οδηγήσει μια αιγυπτιακή στρατιωτική αποστολή στο Σουδάν (Κους), μέχρι και την πόλη Μερόη, η οποία τότε ονομαζόταν Σαβά. Η πόλη χτίστηκε κοντά στη συμβολή δύο μεγάλων ποταμών, περιβαλλόταν από ένα τρομερό τείχος και κυβερνήθηκε από έναν αποστάτη βασιλιά. Για να διασφαλίσει την ασφάλεια των αντρών του που διέσχισαν την έρημη χώρα, ο Μωυσής είχε σκεφτεί ένα τέχνασμα: ο αιγυπτιακός στρατός θα κουβαλούσε μαζί του καλάθια με σπαθιά, το καθένα από τα οποία περιείχε και μια ίβιδα, τις οποίες θα απελευθέρωναν μόνο όταν πλησίαζαν τη χώρα του εχθρού. Ο σκοπός αυτού του τεχνάσματος ήταν τα πουλιά να σκοτώσουν τα θανατηφόρα φίδια που βρίσκονταν παντού σ' αυτή τη χώρα. Μετά από μια επιτυχημένη πολιορκία, η κόρη του βασιλιά παρέδωσε την πόλη στον Μωυσή αφού την είχε διαβεβαιώσει με όρκο ότι εάν τον βοηθούσε να υποτάξει την πόλη, θα παντρεύονταν. Η Μερόη ήταν το κέντρο ενός ακμάζοντος βασιλείου του οποίου ο πλούτος επικεντρωνόταν γύρω από μια ισχυρή βιομηχανία σιδήρου, καθώς και γύρω από το διεθνές εμπόριο με την Ινδία και την Κίνα. Η κατεργασία μετάλλων πιστεύεται ότι γινόταν στη Μερόη, πιθανώς μέσω καμινιών και υψικάμινων, και ο Archibald Sayce, ασσυριολόγος, φέρεται να την αναφέρει ως «το Μπέρμιγχαμ της Αφρικής», λόγω της τεράστιας παραγωγής και εμπορίου σιδήρου (η διαμάχη αυτή είναι ένα θέμα συζήτησης στη σύγχρονη επιστήμη). Ο συγκεντρωτικός έλεγχος της παραγωγής και η κατανομή κάποιων τεχνών και βιοτεχνιών της Μεροϊτικής αυτοκρατορίας μπορεί να είχαν σημαντικό πολιτικό αντίκτυπο με την βιομηχανία σιδήρου και την κεραμική να λαμβάνουν την περισσότερη προσοχή. Οι μεροϊτικοί οικισμοί ήταν εξοικειωμένοι με τη νοοτροπία της σαβάνας, με μόνιμους και εφήμερους γεωργικούς οικισμούς, εκμεταλλεύονταν τις βροχερές περιοχές και τα μέσα επιβίωσης που τους παρείχε αυτή η νοοτροπία.Εκείνη την εποχή, ο σίδηρος ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μέταλλα παγκοσμίως και οι μεταλλουργοί της Μερόης ήταν από τους καλύτερους στον κόσμο. Η Μερόη εξήγαγε επίσης υφάσματα και κοσμήματα. Τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα τους βασίζονταν στο βαμβάκι και η εργασία σε αυτό το προϊόν έφτασε στο ύψηστο επίπεδο στη Νουβία γύρω στο 400 π.Χ. . Επιπλέον, η Νουβία ήταν πολύ πλούσια σε χρυσό. Είναι πιθανό ότι η Νουβία πήρε το όνομά της από την αιγυπτιακή λέξη για το χρυσό, nub. Το εμπόριο «εξωτικών» ζώων σε νοτιότερες περιοχές της Αφρικής ήταν ένα άλλο χαρακτηριστικό της οικονομίας τους. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η κεραμική ήταν μια άλλη διαδεδομένη και εξέχουσα βιομηχανία στο βασίλειο της Μερόης. Μια ισχυρή παράδωση στον κεντρικό Νείλο ήταν η παραγωγή εκλεκτών και περίτεχνων διακοσμητικών ειδών. Η κοινωνική σημασία τέτοιων παραγωγών είναι σημαντική και πιστεύεται ότι τα προϊόντα χρησιμοποιούνταν σε νεκρικές τελετές. Η μακρά ιστορία των εισαγόμενων προϊόντων στη Μεροϊτική αυτοκρατορία και η επακόλουθη διανομή τους παρέχει μια εικόνα για την κοινωνική και πολιτική λειτουργία αυτού του κράτους. Ο κύριος και καθοριστικός παράγοντας της παραγωγής αποδόθηκε στην ύπαρξη εργατικού δυναμικού παρά στην κατοχή γης. Η πολιτική εξουσία και δύναμη συνδέθηκαν με τον έλεγχο των ανθρώπων και όχι με τον έλεγχο του εδάφους.Ο υδροτροχός saqiyah χρησιμοποιούνταν για τη μετακίνηση του νερού, καθώς και για την άρδευση, για την αύξηση της παραγωγής.Οι ηγεμόνες της Μερόης έλεγχαν την κοιλάδα του Νείλου από βορρά προς νότο, σε μια απόσταση σε ευθεία μεγαλύτερη από 1000 χλμ., την περίοδο της αιχμής της.Ο βασιλιάς της Μερόης ήταν ένας αυταρχικός ηγέτης που μοιραζόταν την εξουσία του μόνο με τη Βασίλισσα Μητέρα ή Candace. Ωστόσο, ο ρόλος της Βασίλισσας παραμένει σκοτεινός. Η διοίκηση αποτελούνταν μεταξύ άλλων από τον ταμία, τους σφραγιδοφόρους, τους αρχιγραφείς και τους αρχηγούς αρχιγραφείς. Αν και οι κάτοικοι της Μερόης είχαν νότιες θεότητες όπως ο Apedemak, ο γιος του με μορφή λιονταριού Σεκχμέτ (ή Μπαστέτ, ανάλογα με την περιοχή), συνέχισαν επίσης να λατρεύουν τους αρχαίους αιγυπτιακούς θεούς που είχαν φέρει μαζί τους. Μεταξύ αυτών των θεοτήτων ήταν οι Άμων, Tεφνούτ, Ώρος, Ίσις, Θωθ και Σατέτ, αν και σε μικρότερο βαθμό. Η παρακμή της βασιλικής εξουσίας και η διάσπαση του Μεροϊτικού κράτους τον 3ο και 4ο αιώνα μ.Χ. θεωρείται ότι είχαν ως κύρια αιτία την κατάρρευση του εξωτερικού εμπορίου με άλλα κράτη της κοιλάδας του Νείλου. Στη Μερόη και στο Σουδάν χρησιμοποιούσαν την μεροϊτική γλώσσα κατά τη Μεροιτική περίοδο (χρονολογείται από το 300 π.Χ.). Εξαφανίστηκε περίπου το 400 μ.Χ. Η μεροϊτική γραφή αποτελείται από δύο συστήματα γραφής: τη μεροϊκή συνεχή γραφή, όπου γινόταν χρήση γραφίδας και χρησιμοποιούνταν για τη γενική τήρηση αρχείων και τη μεροϊκή ιερογλυφική, η οποία σκαλιζόταν σε πέτρα και χρησιμοποιήθηκε για βασιλικά ή θρησκευτικά έγγραφα. Λόγω της σπανιότητας των δίγλωσσων κειμένων, η δεύτερη δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί πλήρως. Η παλαιότερη επιγραφή σε μεροϊκή ιερογλυφική γραφή χρονολογείται μεταξύ 180–170 π.Χ. και βρέθηκε χαραγμένη στο ναό της βασίλισσας Shanakdakhete. Η μεροϊκή συνεχής γράφεται οριζόντια και διαβάζεται από τα δεξιά προς τα αριστερά όπως όλες οι σημιτικές γλώσσες.Η αιγυπτιακή γραφή αντικαταστάθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ., από το νέο ιθαγενές αλφάβητο, το Μεροϊτικό, αποτελούμενο από είκοσι τρία γράμματα. Η μεροϊτική γραφή είναι μια αλφαβητική γραφή με προέλευση από τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, που χρησιμοποιήθηκαν για τη συγγραφή της μεροϊτικής γλώσσας του Βασιλείου του Κους. Η πρώτη εμφάνιση υπολογίζεται τον 2ο αιώνα π.Χ., με ανάπτυξη από την Περίοδο Νάπαταν (περίπου το 700 – 300 π.Χ.). Για ένα διάστημα, χρησιμοποιήθηκε επίσης για τη συγγραφή της νουβικής γλώσσας των διαδόχων Νουβικών βασιλείων.Δεν είναι βέβαιη η γλωσσική οικογένεια με την οποία σχετίζεται η μεροιτική γλώσσα. Η γλωσσολόγος Kirsty Rowan προτείνει ως θεωρία ότι η μεροϊτική, όπως και η αιγυπτιακή γλώσσα, ανήκει στην αφρο-ασιατική οικογένεια. Βασίζει αυτή την θέση στους ήχους και τη φωνοτακτική της, τα οποία παρατηρεί ότι είναι παρόμοια με εκείνα των αφρο-ασιατικών γλωσσών και ανόμοια με εκείνα των Νειλο-Σαχάριων γλωσσών. Ο γλωσσολόγος/αιγυπτιολόγος Claude Rilly, με βάση τη σύνταξη, τη μορφολογία και το λεξιλόγιο που γνωρίζουμε, προτείνει ότι η μεροϊτική, όπως και η γλώσσα Νομπιίν, ανήκει στις Ανατολικό-Σουδανικές γλώσσες της Νειλό-Σαχάριας οικογένειας γλωσσών. Ο τόπος της Μερόης έγινε γνωστός στους Ευρωπαίους το 1821 από τον Γάλλο ορυκτολόγο Frédéric Cailliaud (1787–1869), ο οποίος δημοσίευσε μια εικονογραφημένη έκδοση μεγάλου σχήματος που περιγράφει τα ερείπια. Το έργο του περιελάμβανε την πρώτη δημοσίευση της νοτιότερης γνωστής λατινικής επιγραφής.Όπως αναφέρει ο Margoliouth στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα του 1911, ανασκαφές μικρής κλίμακας πραγματοποιήθηκαν το 1834, με επικεφαλής τον Τζουζέπε Φερλίνι, ο οποίος, όπως δηλώνει ο Margoliouth, «ανακάλυψε (ή ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε) διάφορες αρχαιότητες, κυρίως με τη μορφή κοσμημάτων, που βρίσκονται τώρα στα μουσεία του Βερολίνου και του Μονάχου». Ο Margoliouth συνεχίζει, Τα ερείπια εξετάστηκαν το 1844 από τον C. R. Lepsius, ο οποίος έφερε πολλά σχέδια, σκίτσα και αντίγραφα, αλλά και αυθεντικές αρχαιότητες, στο Βερολίνο. Περισσότερες ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν από τον E. A. Wallis Budge το 1902 και το 1905, τα αποτελέσματα των οποίων καταγράφονται στο έργο του, The Egyptian Sudan: its History and Monuments… Εξοπλίστικαν ομάδες από τον Σερ Reginald Wingate, κυβερνήτη του Σουδάν, ο οποίος δημιούργησε δρόμους από και προς τις πυραμίδες. Ανακαλύφθηκε ότι οι πυραμίδες κατασκευάζονταν συχνά πάνω από νεκρικούς θαλάμους, που περιείχαν τα λείψανα των σωμάτων που είτε κάηκαν, είτε θάφτηκαν χωρίς να έχει πραγματοποιηθεί μουμιοποίηση. Τα αντικείμενα με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν τα ανάγλυφα στους τοίχους των ιερών, τα οποία είχε ήδη περιγράψει ο Lepsius, και περιλάμβαναν τα ονόματα και τις αναπαραστάσεις βασιλισσών και βασιλιάδων με κάποια κεφάλαια από το Βιβλίο των Νεκρών. Βρέθηκαν επίσης κάποιες στήλες με επιγραφές στην μεροϊτική γλώσσα και κάποια μεταλλικά και πήλινα δοχεία. Τα καλύτερα ανάγλυφα συλλέχθηκαν κομμάτι-κομμάτι το 1905, με κάποια να εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο και κάποια στο Μουσείο του Χαρτούμ. Το 1910, μετά από μια αναφορά του Professor Archibald Sayce, άρχισαν εκσκαφές σε υψώματα της πόλης και στη νεκρόπολη από τον J[ohn] Garstang εκ μέρους του Πανεπιστημίου της Λίβερπουλ και ανακαλύφθηκαν τα ερείπια ενός παλατιού και αρκετοί ναοί, χτισμένοι από Μεροΐτες βασιλιάδες. Τον Ιούνιο του 2011, οι Αρχαιολογικοί Χώροι της Μερόης καταχωρήθηκαν από την UNESCO ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Bianchi, Steven (1994). The Nubians: People of the ancient Nile. Brookfield, Conn.: Millbrook Press. ISBN 1-56294-356-1. Davidson, Basil (1966). Africa, History of A Continent. London: Weidenfeld & Nicolson. σελίδες 41–58. Shinnie, P. L. (1967). Meroe, a civilization of Sudan. Ancient People and Places. 55. London/New York: Thames and Hudson. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Meroë στο Wikimedia Commons LearningSites.com – Gebel Barkal UNESCO World Heritage – Gebel Barkal and the Sites of the Napatan Region Nubia Museum – Merotic Empire Voyage au pays des pharaons noirs Travel in Sudan and notes on Nubian history (in γαλλική) Labelled map of the pyramids at Meroe Sudan's forgotten pyramids – BBC News Pictures of Meroë – An online slide show as part of a detailed travelogue (in German)
|
Η Μερόη ή Meroë (/ˈmɛroʊiː/, επίσης Meroe, μεροϊτική γλώσσα: Medewi ή Bedewi, αραβικά: مرواه και αραβικά σε λατινικό αλφάβητο: Meruwah/Meruwi/مروي, αρχαία ελληνικά: Μερόη) ήταν μια αρχαία πόλη στην ανατολική όχθη του Νείλου περίπου 6 χλμ. βορειοανατολικά του σταθμού Καμπούσια κοντά Σέντι, Σουδάν, περίπου 200 χλμ. βορειοανατολικά του Χαρτούμ. Κοντά σ' αυτήν την τοποθεσία βρίσκονται χωριά που σχηματίζουν μια κοινότητα με το όνομα Μπαχροβαγιά (αραβικά: البجراوية). Αυτή η πόλη ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου του Κους για αρκετούς αιώνες από περίπου το 590 π.Χ., μέχρι την κατάρρευσή της τον έκτο αιώνα μ.Χ. Το Κουσιτικό Βασίλειο της Μερόης έδωσε το όνομά του στη «Νήσο της Μερόης», που ήταν η σύγχρονη περιοχή Butana, μια περιοχή που οριοθετείται από τον Νείλο (από τον ποταμό Άτμπαραχ έως το Χαρτούμ ), τον Άτμπαραχ και τον Γαλάζιο Νείλο . Η πόλη της Μερόης βρισκόταν στην άκρη της περιοχής Butana. Υπήρχαν δύο άλλες μεροϊτικές πόλεις στην ίδια περιοχή: η Μούσαουαρατ ες-Σούφρα (Musawwarat es-Sufra) και η Νάγκα (Naqa). Στην πρώτη από αυτές τις τοποθεσίες δόθηκε το όνομα Μερόη από τον Πέρση βασιλιά, Καμβύση, προς τιμήν της αδελφής του, η οποία είχε το ίδιο όνομα. Η πόλη είχε αρχικά την αρχαία ονομασία Σάμπα, που πήρε το όνομά της από τον αρχικό ιδρυτή της χώρας. Το επώνυμο Σάμπα, ή Σέμπα, αποδίδεται σε έναν από τους γιους του Κους (βλέπε Γένεση 10:7). Η παρουσία πολυάριθμων μεροϊτικών αξιοθέατων εντός της δυτικής περιοχής Butana και στα σύνορα της ίδιας της Butana είναι σημαντικό δείγμα ανάπτυξης για την περιοχή. Η άσκηση κρατικής εξουσίας για την παραγωγή ειδών διαβίωσης είναι εμφανής από την εκμετάλλευση αυτών των οικισμών.Το Βασίλειο του Κους που εμπεριείχε την πόλη Μερόη αντιπροσωπεύει μια ομάδα πρώιμων κρατών που βρίσκονται στον μέσο Νείλο. Ήταν ένα από τα πρώτα και πιο εντυπωσιακά κράτη που βρέθηκαν στην αφρικανική ήπειρο (μαζί με την Αρχαία Αίγυπτο). Αν μελετήσουμε την ιδιαιτερότητα των υπόλοιπων πρώιμων κρατών στην περιοχή του μέσου Νείλου, η αντίληψή μας για την Μερόη, σε συνδυασμό με τις ιστορικές εξελίξεις άλλων ιστορικών κρατών, θα βελτιωθεί μελετώντας και τα χαρακτηριστικά της δημιουργίας σχέσεων ισχύος με άλλα κράτη της κοιλάδας του Νείλου.Ως αξιοθέατα, η πόλη Μερόη περιλαμβάνει περισσότερες από διακόσιες πυραμίδες ταξινομημένες σε τρείς ομάδες, πολλές από τις οποίες είναι κατεστραμμένες. Έχουν το χαρακτηριστικό μέγεθος και τις αναλογίες των Νουβικών πυραμίδων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B7
|
Χέιχε
|
Το Χέιχε, πρώην γνωστό ως Αϊχουί ή Αϊγκούν, είναι μία από τις πέντε παλαιότερες πόλεις του Χεϊλονγκτσιάνγκ, μαζί με το Τσιτσιχάρ, το Γιλάν, το Ατσένγκ και το Χουλάν. Άνθρωποι άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή του Χέιχε ήδη από την Παλαιολιθική εποχή. Αργότερα έγινε σπίτι τοπικών φυλών. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ, το Χέιχε ήταν το πρώτο σημείο στο οποίο στάθμευσε στρατός στο Χεϊλονγκτσιάνγκ. Ο προκάτοχος του σημερινού Χέιχε ήταν η πόλη που ιδρύθηκε από τους αυτόχθονες πληθυσμούς Ντουτσέρ της κοιλάδας Αμούρ στα μέσα της δεκαετίας του 1650. Ιδρύθηκε περίπου 30 χλμ. νότια της σύγχρονης πόλης (στην σημερινή επαρχία Αϊχούι) και ήταν γνωστή ως Αϊγκούν, Χεϊλονγκτσιάνγκ ή Σαγκαλιέν Ουλά. (Τα δύο τελευταία ονόματα σημαίνουν "Ποταμός του Μαύρου Δράκου" - το όνομα για τον ποταμό Αμούρ στα κινέζικα και Μαντσού, αντίστοιχα). Μετά την εκκένωση των Ντουτσέρ από τους Τσινγκ στο Σουνγκάρι ή το Χούρκα στη δεκαετία του 1650, πιθανώς η πόλη Ντουτσέρ εκκενώθηκε. Ωστόσο, το 1683-85 οι Μαντσού ξαναχρησιμοποιούσε το χώρο ως βάση για την εκστρατεία εναντίον του ρωσικού οχυρού Αλμπάζιν. Το Αϊγκούν ήταν η πρωτεύουσα (έδρα του στρατιωτικού διοικητή) του Χεϊλονγκτσιάνγκ από το 1683 έως το 1690, πριν από την μεταφορά της πρωτεύουσας στο Νεντζιάνγκ (Μεργκέν). Μετά την κατάληψη του Αλμπάζιν το 1685 ή 1686, ο κυβερνήτης των Τσινγκ μετεγκαταστάθηκε στην πόλη σε μια νέα περιοχή στη δεξιά (νοτιοδυτική) όχθη του Αμούρ, περίπου 3 μίλια κάτω από την αρχική θέση. Η νέα περιοχή κατέλαβε τη θέση του πρώην χωριού του αρχηγού των Νταουριανών, του Τόλγκα. Η πόλη έγινε γνωστή κυρίως κάτω από το Μαντσουικό όνομα Σαγκαλιέν Ουλά χοτόν (Μαντσού: ᠰᠠᡥᠠᠯᡳᠶᠠᠨ ᡠᠯᠠ ᡥᠣᡨᠣᠨ sahaliyan ula hoton) και το κινεζικό όνομα Χεϊλονγκτσιάνγκ Τσενγκ (黑龍江 城), που και τα δύο σημαίνουν "Πόλη του Μαύρου Ποταμού". Αργότερα το γραφείο του κυβερνήτη μεταφέρθηκε στο Τσιτσιχάρ. Ωστόσο, το Αϊγκούν παρέμεινε η έδρα του Αναπληρωτή Γενικού Αντισυμβαλλομένου (Φου ντουτόνγκ), υπεύθυνου για μια μεγάλη περιοχή που κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της κοιλάδας Αμούρ στην επαρχία Χεϊλονγκτσιάνγκ όπως υπήρχε εκείνη την εποχή. Το Αϊγκούν δέχτηκε επίσκεψη γύρω στο 1709 ως μέρος ενός εθνικού χαρτογραφικού κινεζο-γαλλικού προγράμματος από τους Ιησουίτες Ζαν-Μπατίστ Ρεγκίς, Πιέρ Ζαρτού και Χαβιέρ Εχρενμπέρτ Φριντέλι, ο οποίος το βρήκε ως οχυρό, χρησιμοποιούμενο ως βάση των Μαντσού που ελέγχαν τη λεκάνη απορροής του ποταμού Αμούρ. Η συνθήκη του Αϊγκούν ολοκληρώθηκε στο Αϊγκούν το 1858. Σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη, η αριστερή όχθη του ποταμού Αμούρ παραχωρήθηκε στην τσαρική Ρωσία. Μετά την Επανάσταση του Σινχάι, το Αϊγκούν έγινε η κομητεία της νεοσυσταθείσας επαρχίας Αϊγκούν από τη Δημοκρατία της Κίνας. Στις 15 Νοεμβρίου 1980, ιδρύθηκε η πόλη Χέιχε, διοικώντας δύο πόλεις κομητειακού επιπέδου και τρεις κομητείες, τις Μπεϊάν, Γουνταλιαντσί, Νεντζιάνγκ, Σουνγού και Σούνκε. Η κομητεία Αϊχουί καταργήθηκε, ενώ συγχωνεύθηκε στην πόλη Χέιχε. Το Χέιχε βρίσκεται στη νότια όχθη του Αμούρ, απέναντι από την πόλη του Μπλαγκοβεστσένσκ στην περιφέρεια Αμούρ της Ρωσίας. Η περιοχή αρμοδιότητάς του εκτείνεται σε 54.390 τ.χλμ. η οποία εκτείνεται από 124° 45' έως 129° 18' ανατολικό γεωγραφικό μήκος και γεωγραφικό πλάτος 47° 42' έως 51° 03' Β. Εσωτερικά, η πόλη Χέιχε συνορεύει με το νομό Ντα Χινγκάν Λινγκ στο βορρά, το Γιτσούν στα νοτιοανατολικά, τη Σουιχουά στο νότο, το Τσιτσιχάρ στα νοτιοδυτικά και το Χουλουνμπουίρ (εσωτερική Μογγολία) στα δυτικά. Ο Αμούρ έχει σχηματίσει τα σινο-ρωσικά σύνορα με βάση τη Συνθήκη του Αϊγκούν του 1858 και τη Συνθήκη του Πεκίνου του 1860. Η περιοχή βόρεια του Αμούρ ανήκε προηγουμένως στην αυτοκρατορική Κίνα. Το Χέιχε έχει υγρό ηπειρωτικό κλίμα επηρεασμένο από τους μουσώνες (τύπος Dwb της κλιματικής ταξινόμησης Κέππεν), με τον τύπο Dwa να επικρατεί στα νότια του νομού, με μακρείς, πολύ κρύους, θυελλώδεις, αλλά ξηρούς χειμώνες λόγω της επιρροής του Σιβηρικού Υψηλού, και θερμά, υγρά καλοκαίρια λόγω της επιρροής των μουσώνων της Ανατολικής Ασίας. Με βάση τα δεδομένα από το 1971-2000, η μηνιαία μέση ημερήσια θερμοκρασία τον Ιανουάριο, τον ψυχρότερο μήνα είναι −23.2 °C, και τον Ιούλιο, τον θερμότερο μήνα, κατά μέσο όρο 20.8 °C, με μέση ετήσια θερμοκρασία +0.38 °C. Σχεδόν τα δύο τρίτα της ετήσιας βροχόπτωσης πέφτουν κατά τους μήνες Ιούνιο με Αύγουστο. Οι ακραίες θερμοκρασίες κυμαίνονται από τους −44.5 °C έως 37.2 °C. Οι μεταφορές από και προς το Χέιχε είναι οι εξής: Αυτοκινητόδρομοι Εθνική οδός Κίνας 202: Χέιχε-Νταλιάν μέσω Χαρμπίν, Τζιλίν και Σενιάνγκ Επαρχιακοί αυτοκινητόδρομοι: Χέιχε-Μόχε κ.λπ. Σιδηρόδρομος (Κινέζικοι Σιδηρόδρομοι): Χέιχε-Μπεϊάν προς Χαρμπίν, Τσιτσιχάρ, Ντατσίνγκ ΠορθμείοΗ μεταφορά μεταξύ του Μπλαγκοβεστσένσκ και του Χέιχε γίνεται με καράβια το καλοκαίρι και με λεωφορείο για το κατεψυγμένο ποτάμι το χειμώνα. Όταν ο πάγος είναι πολύ λεπτός για να μεταφέρει λεωφορεία, η διαδρομή λειτουργεί με αερόστρωμνα.Αεροδρόμιο: Αεροδρόμιο Χέιχε Αϊχουί Δυτικά του Χέιχε, υπάρχει σταθμός για την πραγματοποίηση μιας διασύνδεσης μεταξύ των ηλεκτρικών δικτύων της Ρωσίας και της Κίνας με μεταφορική ικανότητα 750 MW. Το Χέιχε διαθέτει άφθονα φυσικά τουριστικά αξιοθέατα, όπως ο ποταμός Αμούρ και η λίμνη Γουνταλιαντσί (五大连池) και η ηφαιστειακή περιοχή Γουνταλιαντσί (五大连池 火山 群), όπου οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ένα ταξίδι στα τοπικά ηφαίστεια. Η παλιά πόλη Αϊγκούν είναι ένα διάσημο ιστορικό γραφικό σημείο, στο οποίο η συνθήκη του Αϊγκούν μεταξύ Κίνας και Ρωσίας υπεγράφη τον 19ο αιώνα. Το Πανεπιστήμιο του Χέιχε (黑河学院) ζήτησε από τη ρωσική ομάδα ΣΚΑ Νεφτιανίκ να στείλει έναν προπονητή, προσφέροντας συμβόλαιο ενός έτους. Μπλαγκοβεστσένσκ, Περιφέρεια Αμούρ, Ρωσία Κρασνογιάρσκ, Κράι Κρασνογιάρσκ, Ρωσία Γραμμή Χέιχε-Τενγκτσόνγκ
|
Το Χέιχε (κινεζικά: 黑河, Hēihé, "Μαύρος Ποταμός") είναι μια πόλη νομαρχιακού επιπέδου της βόρειας επαρχίας Χεϊλονγκτσιάνγκ στην Κίνα, που βρίσκεται στα ρωσικά σύνορα, στη νότια όχθη του Χεϊλόνγκ Τζιάνγκ, κατά μήκος του ποταμού απέναντι από το Μπλαγκοβεστσένσκ. Το Χέιχε έχει αστικό πληθυσμό περίπου 211.313 κατοίκων, ενώ ο συνολικός πληθυσμός της πόλης νομαρχιακού επιπέδου είναι 1.673.893 κάτοικοι. Το 2015, το Χέιχε είχε ΑΕΠ 44.78 δισεκατομμυρίων ρενμινμπί.Το Χέιχε σηματοδοτεί το βορειοανατολικό άκρο της διαγώνιας γραμμής Χέιχε-Τενγκτσόνγκ, η οποία μερικές φορές χρησιμοποιείται για να χωρίσει την Κίνα στα ανατολικά και δυτικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%B9%CF%87%CE%B5
|
Στάνισλος Α. Τζέιμς
|
Ο Στάνισλος Άντονι Τζέιμς (Stanislaus Anthony James) γεννήθηκε στο Σουφριέρ της Αγίας Λουκίας και μορφώθηκε στο Κολέγιο Σεντ Μέρις του νησιού. Το 1941 απέκτησε προσόντα δασκάλου στο Κολέγιο Τρίνινταντ (Trinidad Training College for Teachers) και δίδαξε επί μακρόν στην Αγία Λουκία. Αργότερα έγινε διοικητικό στέλεχος της κυβέρνησης και απέκτησε δίπλωμα στην Κοινωνική Διοίκηση από το Πανεπιστήμιο του Σουάνσι στην Ουαλία το 1960 και δίπλωμα στη Δημόσια Διοίκηση από το Πανεπιστήμιο Κάρλτον στην Οτάβα το 1968. Ήταν διοικητής σε ποικίλα υπουργεία και τμήματα της κυβέρνησης. Υπηρέτησε ως Γενικός Κυβερνήτης από τις 10 Οκτωβρίου 1988 ως την 1η Ιουνίου 1996. JAMES, Sir Stanislaus (Anthony), Who Was Who, A & C Black, 1920–2007; online edn, Oxford University Press, Δεκέμβριος 2011
|
Ο Σερ Στάνισλος Τζέιμς (Sir Stanislaus James, GCSL, GCMG OBE 13 Νοεμβρίου 1919 – 26 Μαΐου 2011) ήταν παιδαγωγός από την Αγία Λουκία, που υπηρέτησε ως Γενικός Κυβερνήτης από το 1988 ως το 1996.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91._%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82
|
Ζώνη προς υπεράσπιση
|
Το ακρωνύμιο "ZAD" είναι μια παράφραση του όρου Αναβληθείσα Ζώνη Ανάπτυξης (Γαλλικά: "zone d'aménagement différé"). Το 2015, ο όρος "Zadist" εισήχθη στην έκδοση του λεξικού Le Petit Robert για το 2016 ως «μαχητής κάποιας κατάληψης ZAD ενάντια σε κάποιο προτεινόμενο σχέδιο ανάπτυξης βλαβερό για το περιβάλλον.» Ο όρος εμφανίστηκε αρχικά τη δεκαετία του 2010 στη Γαλλία και έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια της εναντίωσης στην κατασκευή αεροδρομίου στην Notre-Dame-des-Landes, βόρεια της Nantes. Το κίνημα των ZAD έχει τις ρίζες του στην αμφισβήτηση μεγάλων έργων υποδομών, την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του δικαιώματος των γηγενών να αποφασίζουν για το μέλλον της γης τους (με αντίτιμο, αν χρειαστεί, τη σύγκρουση με την κρατική εξουσία) και παράλληλα την απόρριψη της Καπιταλιστικής οικονομίας. Στη Γαλλία, οι πιο διάσημοι πρόγονοι του κινήματος των ZAD είναι η μάχη του Larzac (1971-1981), οι διαδηλώσεις ενάντια στην κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Creys-Malville, στην Isère (1977), και στο Plogoff τις δεκαετίες των '70 και '80.Τα ZAD έχουν πολλαπλασιαστεί στη Γαλλία έπειτα από την αποτυχημένη προσπάθεια έξωσης της κομμούνας στη Notre-Dame-des-Landes το φθινόπωρο του 2012. Ένα από τα πρώτα ZAD που σχηματίστηκαν μετά το γεγονός αυτό ήταν το ZAD στη φάρμα Bouillons, κοντά στη Ρουέν, μια κατάληψη από την ομάδα Auchan ενάντια στο σχέδιο ακινήτων που ξεκίνησε το χειμώνα του 2012. Πέρα από το ZAD στη Notre-Dame-des-Landes, οι πιο γνωστές περιπτώσεις είναι αυτές ενάντια στο σχέδιο ανέγερσης του φράγματος Sivens στον ποταμό Tarn και στα Center Parks του δάσους του Chambaran στην Isère.
|
Η έκφραση Ζώνη Προς Υπεράσπιση ή ZAD (Γαλλικά: zone à défendre) είναι ένας γαλλικός νεολογισμός που αναφέρεται στη μαχητική κατάληψη ή την αναρχική κομμούνα που έχει ως στόχο τη φυσική παρεμπόδιση κάποιου έργου ανάπτυξης. Τα ZAD οργανώνονται συγκεκριμένα σε περιοχές με οικολογική ή γεωργική διάσταση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το μόνιμο χωριό αποκλεισμού ενάντια στην κατασκευή του αεροδρομίου στη Notre-Dame-des-Landes. Παρ' όλα αυτά, όμως, το όνομα έχει χρησιμοποιηθεί και για καταλήψεις σε αστικές περιοχές, όπως στη Ρουέν. Ένα από τα πρώτα συνθήματα του κινήματος ήταν «ZAD παντού» και παρόλο που δεν υπάρχουν επίσημες μορφές, εκτιμάται ότι στις αρχές του 2016 υπήρχαν κάπου ανάμεσα σε 10 με 15 ZAD σε όλη τη Γαλλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B7
|
Ιταλικός ιμπεριαλισμός υπό το Φασισμό
|
Μετά το διορισμό του ως Κυβερνήτη των Δωδεκανήσων το 1936, ο φασιστής ηγέτης Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι άρχισε να προωθεί στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι την ιδέα για μια νέα «Αυτοκρατορική Ιταλία» ( ιταλικά: Italia imperiale), μια που, σα μιαν ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα πέρναγε πέρα από την Ευρώπη και θα περιλάμβανε τη Βόρεια Αφρική (η Τέταρτη Ακτή ή "Quarta Sponda" στα ιταλικά). Το όνειρο του Ντε Βέκκι ήταν μια Αυτοκρατορική Ιταλία που θα περιλάμβανε όχι μόνο όλες τις ευρωπαϊκές περιοχές που ήθελαν οι Ιταλοί αλυτρωτιστές (Νίκαια, Σαβοΐ, Τικίνο, Δαλματία, Κέρκυρα, Μάλτα και Κορσική) και κατοικούνταν από ιταλικές κοινότητες για πολλούς αιώνες, αλλά και τα εδάφη της Βόρειας Αφρικής ( Λιβύη και Τυνησία ), όπου οι Ιταλοί μετανάστες είχαν δημιουργήσει «αποικίες» στα τέλη του 19ου αιώνα. Μετά το 1936 και κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, τα ελληνικά νησιά των Δωδεκανήσων συμπεριλήφθηκαν επίσης στα επεκτατικά σχέδια (μαζί με τα Ιόνια νησιά της Ζακύνθου, την Ιθάκη κ.λπ.), και το φασιστικό καθεστώς προώθησε σύντομα μια διαδικασία αναγκαστικής ιταλοποίησης αυτών των ελληνικών νησιών. Η Ιταλία προσάρτησε τις παράκτιες επαρχίες της αποικίας της Λιβύης το 1938 και τις έκανε εθνικές επαρχίες της Ιταλίας, που επρόκειτο να ιταλοποιηθούν. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον πόλεμο με τη Γαλλία το 1940, το φασιστικό καθεστώς σκόπευε να αποκτήσει από τηγ Γαλλία την Κορσική, τη Νίκαια, τη Σαβοΐα και τις αποικίες της Τυνησίας και του Τζιμπουτί. Ο υπουργός Εξωτερικών Κόμης Τσιάνο ανακοίνωσε στις 10 Ιουνίου 1940 την υποστήριξή του για τη διχοτόμηση της Ελβετίας μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, με την Ιταλία να προσαρτά τα Ticino, Grisons και Valais . Οι απόψεις του Ντε Βέκκι έγιναν αποδεκτές εν μέρει από τον Μουσολίνι το 1940, όταν η Ιταλία εισήλθε στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά βρήκε αντιπολίτευση (και σκεπτικισμό) στον Βασιλιά της Ιταλίας, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' . Το 1942, με την ιταλική κατοχή της Κορσικής και της Τυνησίας, τα εδάφη της «Αυτοκρατορικής Ιταλίας» που ονειρεύτηκε ο φασίστας Ντε Βέκκι ήταν πλήρως στα ιταλικά χέρια, με εξαίρεση τη Μάλτα, αλλά το έργο δεν υλοποιήθηκε πολιτικά επειδή ο πόλεμος στράφηκε ενάντια στις δυνάμεις του άξονα . Ο Ντε Βέκκι πραγματοποίησε το πρώτο βήμα προς την Ιταλία Imperiale (ή Grande Italia) όταν το 1936, ως Ιταλός Κυβερνήτης των νησιών των Δωδεκανήσων, επέβαλε την επίσημη χρήση της ιταλικής γλώσσας και δημιούργησε μια αποικία 7.000 Ιταλών στη Ρόδο και τα γύρω νησιά. Το 1940 διορίστηκε στο Μεγάλο Συμβούλιο του Φασισμού, όπου αργότερα, κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής στην Ελλάδα, πρότεινε το Βασίλειο της Ιταλίας να προσαρτήσει τα Δωδεκάνησα και τα Ιόνια νησιά, με το νησί της Χίου, που κάποτε ανήκε στη Δημοκρατία της Γένοβας . Ένας άλλος φασίστας ηγέτης, ο Italo Balbo, προώθησε ενεργά την ανάπτυξη ιταλικών κοινοτήτων στην παράκτια Λιβύη, αφού η χώρα ειρηνεύτηκε από έναν πόλεμο αντάρτικων Αράβων. Ο Balbo ονόμασε Tripolitania και Κυρηναϊκή ως τη Quarta Sponda (Τέταρτη Ακτή) της Ιταλίας σε σχέση με τις άλλες τρεις ακτές (δυτικά, Αδριατική, και νότια) της ιταλικής χερσονήσου. Ένας από τους αρχικούς ιταλικούς στόχους στη Λιβύη, πράγματι, ήταν η ανακούφιση του υπερπληθυσμού και της ανεργίας στην Ιταλία μέσω της μετανάστευσης στην ανεπτυγμένη αποικία. Με την καθιέρωση της ασφάλειας, η συστηματική «δημογραφική αποικιοποίηση» ενθαρρύνθηκε από την κυβέρνηση του Βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ . Ένα έργο που ξεκίνησε από τον κυβερνήτη της Λιβύης, Italo Balbo, έφερε τους πρώτους 20.000 εποίκους - το "Ventimila" - στη Λιβύη, τον Οκτώβριο του 1938 Ακολούθησαν περισσότεροι άποικοι το 1939, και το 1940 υπήρχαν περίπου 110.000 Ιταλοί στη Λιβύη, αποτελώντας περίπου το 12% του συνολικού πληθυσμού. Τα σχέδια οραματίζονταν μια ιταλική αποικία 500.000 εποίκων μέχρι τη δεκαετία του 1960: έτσι, οι Ιταλοί θα ήταν μέχρι τότε στην παράκτια Λιβύη το 2/3 του πληθυσμού. Η καλύτερη γη της Λιβύης διατέθηκε στους εποίκους για να τεθούν υπό παραγωγική καλλιέργεια, κυρίως σε ελαιώνες. Η εγκατάσταση διευθύνθηκε από μια κρατική εταιρεία, τη «Λιβυκή Εταιρεία Αποικιών», η οποία ανέλαβε την αποκατάσταση της γης και την κατασκευή πρότυπων χωριών και προσέφερε διευκολύνσεις και πίστωση στους αποίκους που είχε χρηματοδοτήσει. Τον Νοέμβριο του 1942, η Τυνησία συμπεριλήφθηκε στο "Quarta Sponda" επίσης (με σχεδόν 100.000 Τυνησιακούς Ιταλούς ), αλλά λίγους μήνες αργότερα καταλήφθηκε από τους Συμμάχους . Την άνοιξη του 1941, ο Μουσολίνι - με τη βοήθεια του γερμανικού στρατού - νίκησε τελικά την Ελλάδα και κατέκτησε την παράκτια Γιουγκοσλαβία . Ο στρατηγός Vittorio Ambrosio, διοικητής του ιταλικού στρατού κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της Γιουγκοσλαβικής Δαλματίας, δημιούργησε μια στρατιωτική γραμμή κατοχής από τη Λιουμπλιάνα έως το βόρειο Μαυροβούνιο, η οποία γραμμή θα μετατρέπονταν ακολούθως, μελλοντικά, σε σύνορα της «Αυτοκρατορικής Ιταλίας» στα βορειοδυτικά Βαλκάνια . Στα σύνορα προς τα νότια περιλαμβάνονταν το Ιταλικό Κυβενείο Μαυροβούνιο, η Μεγάλη Αλβανία και η Ήπειρος. Ο Ντε Βέκκι προώθησε την ένταξη της Κέρκυρας (με μια σημαντική κοινότητα Κερκυραίων Ιταλών), των νήσων του Ιονίου και των νήσων του νότιου Αιγαίου (που κάποτε ελέγχονταν από τη Δημοκρατία της Βενετίας), προκειμένου να σχηματιστεί μια «αψίδα» γύρω από την ηπειρωτική Ελλάδα που θα εκτείνεται προς τα Δωδεκάνησα, Λέσβο και Χίο (η οποία κάποτε ελέγχεταν από τη Δημοκρατία της Γένοβας). Τη δεκαετία του 1940, ο Ντε Βέκκι σχεδίαζε μια «Αυτοκρατορική Ιταλία» που θα εκτείνεται από την Ευρώπη έως τη Βόρεια Αφρική, (με μια διευρυμένη Ιταλική Αυτοκρατορία στην ανατολική Αφρική, από τις Αιγυπτιακές ακτές της Μεσογείου έως τη Σομαλία ). Ονειρεύτηκε μια ισχυρή διευρυμένη Ιταλία: 1) στην Ευρώπη, από τη Νίκαια έως το Κυβερνείο της Δαλματίας στη Δαλματία και πιθανώς τη Μεγάλη Αλβανία ( βλ. Χάρτη ), τα Επτάνησα, το Πριγκιπάτο της Πίνδου στην Ήπειρο (Βόρεια Ελλάδα), τα Δωδεκάνησα . 2) στη βόρεια παράκτια Αφρική, από την Τυνησία έως τη Λιβύη (με το Φεζάν της Λιβύης να θεωρείται αποικία της αυτοκρατορίας).Σε μια ελπιδοφόρα ειρηνευτική διαπραγμάτευση μετά τη νίκη του Άξονα, ο Μουσολίνι είχε προγραμματίσει να αποκτήσει για την Αυτοκρατορική του Ιταλία το πλήρες νησί της Κρήτης (που ήταν κυρίως γερμανικά κατεχόμενο) και τα γύρω νησιά της νότιας Ελλάδας, συνδέοντας τα ιταλικά Δωδεκάνησα με τα ήδη ιταλικά νησιά του Ιονίου. Νότια της Τέταρτης Ακτής, μερικοί φασίστες ηγέτες ονειρεύτηκαν μια ιταλική αυτοκρατορία που, ξεκινώντας από το Φεζάν, θα περιλάμβανε την Αίγυπτο, το Σουδάν και θα έφτανε στην Ιταλική Ανατολική Αφρική . Η συμμαχική νίκη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τερμάτισε αυτά τα σχέδια και τερμάτισε όλες τις φασιστικές φιλοδοξίες για την αυτοκρατορία. Τέλος, το 1947 η Ιταλική Δημοκρατία παραιτήθηκε επισήμως από την κυριαρχία όλων των υπερπόντιων αποικιακών της κατοχών, ως αποτέλεσμα της Συνθήκης Ειρήνης με την Ιταλία . Υπήρξαν συζητήσεις για να διατηρηθεί η Tripolitania (επαρχία της Ιταλικής Λιβύης) ως η τελευταία ιταλική αποικία, αλλά δεν ήταν επιτυχημένες. Τον Νοέμβριο του 1949, η πρώην ιταλική Σομαλιλάνδη, τότε υπό βρετανική στρατιωτική διοίκηση, έγινε Περιοχή Εμπιστοσύνης (Trust Territory) των Ηνωμένων Εθνών υπό ιταλική διοίκηση για περίοδο 10 ετών. Την 1η Ιουλίου 1960, το Trust Territory της Σομαλίας συγχωνεύτηκε με τη Βρετανική Σομαλιλάνδη για να σχηματίσει την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Σομαλίας . Baioni, Massimo. Risorgimento in camicia nera . Carocci. Arezzo, 2006. Blitzer, Wolf. Αιώνας του Πολέμου . Εκδότες Friedman / Fairfax. Νέα Υόρκη, 2001(ISBN 1-58663-342-2) Chapin Metz, Ελένη. Λιβύη: Μια μελέτη χώρας . GPO για τη «Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου». Ουάσιγκτον, 1987. De Felice, Renzo Ερμηνείες του φασισμού (μετάφραση από την Brenda Huff Everett). Πανεπιστημιακός Τύπος του Χάρβαρντ. Κέιμπριτζ, 1977(ISBN 0-674-45962-8) . De Felice, Renzo. Mussolini l'Alleato: Italia στην guerra 1940-1943 . Rizzoli Ed. Τορίνο, 1990. Del Boca, A. Le guerre coloniali del fascismo Laterza. Ρόμα, 1991 Galeotti, Carlo. Credere obbedire combattere - I catechismi fascisti Stampa Alternativa. Μιλάνο, 1996. Αρνί, Ρίτσαρντ. Ο Μουσολίνι ως Διπλωμάτης . Fromm International Ed. Λονδίνο, 1999(ISBN 0-88064-244-0) Payne, Stanley G. Μια ιστορία του φασισμού, 1914-45 . Πανεπιστήμιο του Wisconsin Press. Μάντισον, Ουισκ., 1995(ISBN 0-299-14874-2) Rosselli, Alberto. Στόρι Σεγκρέτε. Operazioni sconosciute o dmenticate della seconda guerra mondiale Iuculano Editore. Παβία, 2007
|
Ο ιμπεριαλισμός, η αποικιοκρατία και ο ιταλικός αλυτρωτισμός έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική της φασιστικής Ιταλίας . Μεταξύ των στόχων του καθεστώτος ήταν η απόκτηση εδάφους που θεωρείται ιστορικά ιταλικό στη Γαλλία (π.χ. Νίκαια ) και Γιουγκοσλαβία (π.χ. Δαλματία ), η επέκταση της σφαίρας επιρροής της Ιταλίας στα Βαλκάνια (π.χ. Ελλάδα ) και η απόκτηση περισσότερων αποικιών στην Αφρική. Η ειρήνευση της Λιβύης (1923–32), η εισβολή στην Αιθιοπία (1935–36), η εισβολή στην Αλβανία (1939), η εισβολή στη Γαλλία (1940), η εισβολή στην Ελλάδα (1940–41) και η εισβολή στη Γιουγκοσλαβία (1941) αναλήφθηκαν όλα εν μέρει για να προστεθούν στον εθνικό χώρο της Ιταλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%85%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%BF_%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C
|
Κιμ Νόβακ
|
Η Νόβακ ξεκίνησε την καριέρα της το 1954 υπογράφοντας συμβόλαιο με την εταιρία Columbia Pictures και γρήγορα έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους μετά από την εμφάνισή της σε μια σειρά ταινιών, με σημαντικότερη το Πικ-νικ του Τζόσουα Λόγκαν, στο οποίο πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Γουίλιαμ Χόλντεν λαμβάνοντας καλές κριτικές. Την ίδια επίσης χρονιά συμπρωταγωνίστησε με τον Φρανκ Σινάτρα στην ταινία του Ότο Πρέμινγκερ Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι. Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού. Τρία χρόνια αργότερα είχε την ευκαιρία να υποδυθεί μια από τις θρυλικότερες ξανθές του Άλφρεντ Χίτσκοκ, τη Μάντλιν Έλστερ / Τζούντι Μπάρτον στην ταινία Δεσμώτης του ιλίγγου, όπου εμφανίστηκε στο πλευρό του Τζέιμς Στιούαρτ. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Νόβακ ήταν μια από τις εμπορικότερες ηθοποιούς του αμερικανικού Box-Office κι είχε συμπρωταγωνιστήσει με μερικούς από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς της εποχής, αλλά η καριέρα της άρχισε να φθίνει κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1966 κάνοντας σποραδικές εμφανίσεις σε ταινίες. Επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη το 1980, όπου εμφανίστηκε πλάι στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο θρίλερ Στον καθρέφτη είδα τον δολοφόνο (The Mirror Crack'd). Έπειτα είχε ένα επιτυχημένο γκεστ στην τηλεοπτική σειρά Φάλκον Κρεστ όπου εμφανίστηκε για μια σεζόν την τηλεοπτική περίοδο 1986-1987. Έπειτα αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από την υποκριτική μετά από την άσχημη εμπειρία που είχε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ερωτική καταιγίδα (Liebestraum) το 1991, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία της. Έκτοτε η ίδια έχει δηλώσει ότι δεν έχει καμιά διάθεση να επιστρέψει στα κινηματογραφικά δρώμενα. Η Νόβακ έχει παντρευτεί δυο φορές: την πρώτη με τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Τζόνσον και τη δεύτερη με τον γιατρό Ρόμπερτ Μαλόι, με τον οποίον παραμένει παντρεμένη μέχρι και σήμερα. Κιμ Νόβακ στην IMDb Κιμ Νόβακ, σελίδα στον ιστότοπο Cine.gr (Ελληνικά).
|
Η Κιμ Νόβακ (αγγλ. Kim Novak, 13 Φεβρουαρίου 1933) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός της τηλεόρασης και του κινηματογράφου γνωστή κυρίως για την ερμηνεία της σε διπλό ρόλο στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Δεσμώτης του ιλίγγου (Vertigo, 1958). Σημαντική θέση στη φιλμογραφία της έχουν επίσης οι ταινίες: Πικ-νικ (Picnic, 1955), Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955), Η φλόγα καίει ακόμα (Jeanne Eagles, 1957), Ο φιλαράκος μου (Pal Joey, 1957), Ήρθες αργά αγάπη μου (Bell, Book and Candle, 1958), Περασμένα μεσάνυχτα (Middle of the Night, 1959), Θ' ανταμώσουμε ξανά (Strangers When We Meet, 1960) και Φίλησέ με, κουτέ (Kiss me Stupid).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BC_%CE%9D%CF%8C%CE%B2%CE%B1%CE%BA
|
Ντόρα Ρωζέττη
|
Η Ρωζέττη ήρθε στην Αθήνα από την Αλεξάνδρεια και σπούδασε στην ιατρική σχολή. Από τα παιδικά της χρόνια έγραφε και είχε ενεργή συμμετοχή στο περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων» του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Μέσα από τη «Διάπλαση» γνωρίστηκε και διαμόρφωσε ένα λογοτεχνικό κύκλο φίλων και συνομιλητριών και συνομιλητών. Ο ίδιος ο Ξενόπουλος έτρεφε εκτίμηση για τη γραφή της όπως κρίνουμε από τα σχόλιά του προς αυτήν στη «Διάπλαση». Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Ρωζέττη στην Ελένη Μπακοπούλου, οι φίλοι της ποιητές Γιώργος Τσουκαλάς και Γ. Σημηριώτης, που είχαν διαβάσει τα κείμενά της σε ημερολογιακή μορφή, συζήτησαν μαζί της, επινόησαν ένα τέλος στην ιστορία και τα εξέδωσαν ως μυθιστόρημα, με τη σύμφωνη γνώμη της, δίνοντας οι ίδιοι στη συγγραφέα το ψευδώνυμο Ντόρα Ρωζέττη αλλά και τον τίτλο του βιβλίου «Η ερωμένη της». Το βιβλίο προξένησε σκάνδαλο στην εποχή του, επειδή «φωτογράφιζε» σε μεγάλο βαθμό κάποια από τα πρόσωπα τα οποία αναφέρονται σε αυτό. Η συγγραφέας είτε μόνη είτε μαζί με τη φίλη της (που ήταν και πραγματικά η ερωμένη της) προσπάθησαν να το μαζέψουν από τα βιβλιοπωλεία και το κατέστρεψαν σε μεγάλο βαθμό. Η Ρωζέττη ήταν 21 χρόνων όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο «Η ερωμένη της». Μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο εργάστηκε ως γιατρός κυρίως στην Ελλάδα, αλλά και στην Αίγυπτο, και στη Λιβύη. Έκανε διδακτορικό στην ιατρική. Σπούδασε περαιτέρω στην Υγειονομική Σχολή και έγινε υγιεινολόγος. Παντρεύτηκε τον Κωστίκα Μπογιατζόγλου (1895-1967), ομογενή από τη Ρουμανία. Πέρα από το επάγγελμά της ασχολήθηκε με την ορειβασία, τη σπηλαιολογία (μαζί με την Άννα Πετροχείλου), το τένις. Από το 1961 και μέχρι το θάνατό της, το 1989, ζούσε στην Αθήνα, σε ένα δυάρι στην οδό Μακεδονίας 25 και Αχαρνών. Μετά από την πρώτη συγγραφική και εκδοτική περιπέτεια του βιβλίου «Η ερωμένη της», η Ντόρα Ρωζέττη δεν δημοσίευσε τίποτα άλλο. Το βιβλίο παρέμεινε άφαντο για δεκαετίες μέχρι που η φιλόλογος-ερευνήτρια καθηγήτρια Χριστίνα Ντουνιά το ανακάλυψε σε κάποια ιδιωτική βιβλιοθήκη (της οικίας Ελευθεριάδη, στην Πέτρα της Λέσβου, και αργότερα στο αρχείο Καβάφη, σε ένα αντίγραφο με προσωπική αφιέρωση της συγγραφέως στον Αλεξανδρινό ποιητή) και το επανεξέδωσε το 2005, συνοδεύοντάς το από επίμετρο. Στον ίδιο τόμο περιλαμβάνεται και η βιβλιοκριτική που είχε γράψει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, το 1929, στο περιοδικό Νέα Εστία (τεύχος ΣΤ'). Το βιβλίο μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα γαλλικά και στα ιταλικά το 2017. Η πραγματική ταυτότητα της Ντόρας Ρωζέττη, όταν επανεκδόθηκε το βιβλίο της, ήταν ακόμη άγνωστη, πράγμα που προκάλεσε ερωτήματα στο βιβλιόφιλο κοινό της Ελλάδας αλλά και σε κριτικούς, συγγραφείς και δημοσιογράφους.Το έργο και η ζωή της βγήκε εν μέρει από την αφάνεια μέσα από τις κουβέντες που έκανε η συγγραφέας το 1984 με την ακτιβίστρια-ερευνήτρια Ελένη Μπακοπούλου η οποία είχε υποσχεθεί στη Ρωζέττη να μην δημοσιεύσει τίποτε για εκείνην όσο η τελευταία ζούσε. Μετά την επανέκδοση του βιβλίου το 2005, η Ελένη Μπακοπούλου δημοσίευσε, το 2006, στο περιοδικό Οδός Πανός την αυτοβιογραφική αφήγηση της Ντόρας Ρωζέττη, καθώς και τα κείμενά της που είχαν δημοσιευτεί σε διάφορα τεύχη του περιοδικού «Η διάπλασις των παίδων». Η αφήγηση για τη γνωριμία της με τη συγγραφέα καθώς και το υλικό που εμπιστεύθηκε η ίδια στην Ελένη Μπακοπούλου δημοσιεύθηκε σε δύο συνεχόμενα τεύχη του περιοδικού Οδός Πανός [τεύχη 132, 133] και αργότερα κυκλοφόρησε, το 2012, σε βιβλίο με τον τίτλο «Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη» πάλι από τις εκδόσεις Οδός Πανός. Η Ντόρα Ρωζέττη είχε εμφανές ταλέντο στο γράψιμο όπως φαίνεται στο μοναδικό βιβλίο της. Όπως λέει στην Ελένη Μπακοπούλου, έγραφε σε όλη τη ζωή της. Ωστόσο ο σάλος που προκάλεσε η τολμηρή γραφή και η αφήγηση του έρωτά της προς μία γυναίκα, που είναι το θέμα του βιβλίου της, είχε ως συνέπεια την καταστροφή και κυριολεκτική εξαφάνιση του βιβλίου, καθώς και τον στιγματισμό τής συγγραφέως. Η μαρτυρία της στην Ελένη Μπακοπούλου δείχνει ότι, εκτός από το πρώτο βιβλίο της, κατέστρεψε η ίδια και όλο το υπόλοιπο εν δυνάμει συγγραφικό της έργο. Το βιβλίο μετά την πρώτη επανέκδοσή του το 2005 έκανε τέσσερις ανατυπώσεις (2005, 2006, 2011, 2013). Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, και παρακολουθεί και καταγράφει, σε ημερολογιακή μορφή και με ιμπρεσιονιστικό τρόπο, τη ζωή και τον εσωτερικό κόσμο της φοιτήτριας Ντόρας, τον έρωτα της για μια γυναίκα, τις φοιτητικές της παρέες, τα στέκια, τις εκδρομές, τη φύση και τις βόλτες στους δρόμους της Αθήνας. Σημειωτέον ότι το βιβλίο εκδόθηκε με επιμέλεια και επίμετρο της Χριστίνας Ντουνιά, καθηγήτριας Νεοελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. - Ντόρα Ρωζέττη, Η ερωμένη της, Εκδόσεις Μεταίχμιο 2005, β’ έκδοση σκληρόδετη, Φεβρουάριος 2006 - Γρηγόριος Ξενόπουλος, Ντόρας Ρωζέττη: Η Ερωμένη της, ρομάντσο, κριτική που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Εστία, τ. ΣΤ' (1929), σ. 1035-1037 [περιλαμβάνεται στην επανέκδοση του μυθιστορήματος το 2005] - Χριστίνα Ντουνιά, Η περιπέτεια ενός «ρομάντσου», επίμετρο στο βιβλίο Η ερωμένη της, Εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2005 -Ελένη Μπακοπούλου, Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη (αφιέρωμα), περιοδικό Οδός Πανός, τεύχος 132, Απρίλιος 2006 (πρόωρη κυκλοφορία τον Φεβρουάριο) -Όλγα Σελλά, Αλεξανδρινή μικροβιολόγος ήταν η Ντόρα Ρωζέττη; Άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή 18.2.2006 http://www.kathimerini.gr/242643/article/politismos/arxeio-politismoy/ale3andrinh-mikroviologos-htan-h-ntora-rwzetth -Ελένη Μπακοπούλου, Παραλειπόμενα Ντόρας Ρωζέττη, περιοδικό Οδός Πανός, τεύχος 133, Ιούλιος 2006 -Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Λατρεύοντας το γυναικείο σώμα (βιβλιοκριτική), ένθετο περιοδικό «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας, 14 Ιουλίου 2006 -Ελένη Μπακοπούλου, Τεκμήρια για την αληθινή ταυτότητα της συγγραφέως του σαπφικού μυθιστορήματος «η Ερωμένη της», εφημερίδα Το Βήμα, 30.7.2006 http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14826&m=S06&aa=1-Μαριανέλλα Κλώκα, Ελένη Μπακοπούλου, πόση …Ντόρα Ρωζέττη έκρυβες μέσα σου; City Uncovered δεκαπενθήμερη εφημερίδα, 18.2.2008 http://thequeernewspaper.blogspot.gr/2008/03/29.html -Λάμπρος Βαρελάς, Ευρήματα και νέες προτάσεις για το «ρομάντζο» Η ερωμένη της της Ντόρας Ρωζέττη, περιοδικό Νέα Εστία, Φεβρουάριος 2008 -Δημήτρης Βλαχοδήμος, Προσθήκες στην κριτική υποδοχή του μυθιστορήματος Η ερωμένη της της Ντόρας Ρωζέττη, περιοδικό Νέα Εστία, Ιούνιος 2008, τεύχος 1812 - Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού, Ο Καβάφης και η Ρωζέττη, περιοδικό Νέα Εστία, Ιούνιος 2008, τεύχος 1812 - Μάρη Θεοδοσοπούλου, Κρυφές ταυτότητες, Ελευθεροτυπία/Βιβλιοθήκη 16.10.2009 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=92680 - Ιωάννα Ν. Μικρό ιστορικό για την «Ερωμένη» της Ντ. Ρωζέττη Νταλίκα περιοδικό, Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, διαδρομή 4η, Δεκέμβριος 2010 https://web.archive.org/web/20181120171428/http://loa.gr/2010/12/10/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE-4%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-2010/ - Ελένη Μπακοπούλου, Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη, εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2012 - Ελισάβετ Πάκη, Συναντήσεις για το λεσβιακό αρχείο - η "Ερωμένη της" και το Lesbian Blues στην Οξφόρδη, Νταλίκα, περιοδικό της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας, διαδρομή 6η, Ιούνιος 2012, Αθήνα
|
Η Ντόρα Ρωζέττη (ψευδώνυμο της Νέλλης Καλογλοπούλου - Μπογιατζόγλου) (1908 - 1989) ήταν Ελληνίδα Αιγυπτιώτισσα γιατρός, που έγινε γνωστή με τη ανακάλυψη και δημοσίευση του ρηξικεύλεθου για την εποχή της, αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος, «Η ερωμένη της». Το βιβλίο είναι το πρώτο λεσβιακό μυθιστόρημα της νεοελληνικής πεζογραφίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%A1%CF%89%CE%B6%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B7
|
Θεώρημα δομής γράφων
|
Ένα μικρό κομμάτι ενός γραφήματος G είναι οποιοδήποτε γράφημα H που είναι ισόμορφο με ένα γράφημα που μπορεί να ληφθεί από ένα υπογράφημα του G αν συσταλλούν κάποιες άκρες του. Αν το G δεν έχει το γράφημα H ως κομμάτι του, τότε λέμε ότι το G είναι Η-ελεύθερο. Ας είναι H ένα σταθερό γράφημα . Διαισθητικά, αν το G είναι ένα τεράστιο H-ελεύθερο γράφημα, τότε θα έπρεπε να υπάρχει ένας "καλός λόγος" για αυτό. Το θεώρημα δομής γράφων παρέχει έναν "καλό λόγο" για τη μορφή μιας πρόχειρης περιγραφή της δομής του G. Στην ουσία, κάθε H-ελεύθερο γράφημα G πάσχει από μία από τις δύο διαρθρωτικές αδυναμίες: είτε το γράφημα του G είναι "πάρα πολύ λεπτό" για να έχει το H ως μικρό κομμάτι του, ή το G μπορεί να είναι (σχεδόν) τοπολογικά ενσωματωμένο σε μια επιφάνεια που είναι πάρα πολύ απλό να ενσωματώσουμε και το H. Ο πρώτος λόγος ισχύει αν το H είναι μια επίπεδη γραφική παράσταση, ενώ και οι δύο λόγοι ισχύουν εάν η H δεν είναι επίπεδη. Πρέπει πρώτα να κάνουμε ακριβείς τις έννοιες αυτές. Το πλάτος δέντρου ενός γραφήματος G είναι ένας θετικός ακέραιος που καθορίζει την "λεπτότητα" του G. Για παράδειγμα, ένα συνδεδεμένο γράφημα G έχει πλάτος δέντρου ένα, αν και μόνο αν είναι ένα δέντρο, και το G έχει πλάτος δέντρου δύο αν και μόνο αν είναι μια σειρά παράλληλων γραφημάτων. Διαισθητικά, ένα τεράστιο γράφημα G έχει μικρό πλάτος δέντρου αν και μόνο αν το G έχει τη δομή ενός τεράστιου δέντρου του οποίου οι κόμβοι και οι ακμές έχουν αντικατασταθεί από μικρά γραφήματα. Δίνουμε έναν ακριβή ορισμό του πλάτους δέντρου στο υποτμήμα σχετικά με το σύνολο των κλικών. Υπάρχει θεώρημα που αναφέρει ότι αν το γράφημα του H είναι μικρότερο από αυτό του G, τότε το πλάτος του δέντρου H δεν είναι μεγαλύτερο από του G. Επομένως, ένας "καλός λόγος" για το G να είναι H-ελεύθερο είναι ότι το πλάτος δένδρου του G δεν είναι πολύ μεγάλο. Το θεώρημα δομής γράφων υποδηλώνει ότι ο λόγος αυτός ισχύει πάντα στην περίπτωση που το H είναι γράφημα επιπέδου. Πόρισμα 1. Για κάθε επίπεδο γράφημα H, υπάρχει ένας θετικός ακέραιος k τέτοιος ώστε κάθε H–ελεύθερο γράφημα να έχει πλάτος δέντρου μικρότερο από k. Είναι ατυχές το ότι η τιμή του k που αναφέρθηκε στο Πόρισμα 1 είναι γενικά πολύ μεγαλύτερη από το πλάτος του δέντρου H (μια αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι όταν Η = Κ4, το πλήρες γράφημα σε τέσσερις κορυφές, για το οποίο k = 3). Αυτός είναι ένας λόγος που το θεώρημα δομής γράφων χρησιμοποιείται για να περιγράψει την "τραχιά δομή" των H-ελεύθερων γραφημάτων. Χονδρικά, μία επιφάνεια είναι ένα σύνολο σημείων με μία τοπική τοπολογική δομή ενός δίσκου. Οι επιφάνειες χωρίζονται σε δύο άπειρες οικογένειες: στις επιφάνειες προσανατολισμού οι οποίες περιλαμβάνουν τη σφαίρα, τον τόρος, το διπλό τόρος κ.ο.κ. Οι μη προσανατολίσιμες επιφάνειες περιλαμβάνουν το πραγματικό προβολικό επίπεδο, το μπουκάλι Klein κ.ο.κ. Ένα γράφημα ενσωματώνεται σε μια επιφάνεια, αν μπορεί να γίνει η γραφική παράσταση στην επιφάνεια ως ένα σύνολο σημείων (κορυφές) και τόξων (άκρα) που δεν διασχίζουν ή αγγίζουν το ένα το άλλο, εκτός από την περίπτωση που οι ακμές και κορυφές είναι προσπίπτουσες ή γειτονικές. Ένα γράφημα είναι επίπεδο, αν ενσωματώνεται στη σφαίρα. Εάν ένα γράφημα G ενσωματώνεται σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια τότε κάθε μικρό γράφημα G ενσωματώνεται επίσης στην ίδια επιφάνεια. Ως εκ τούτου, ένας "καλός λόγος" για το G να είναι H–ελεύθερο είναι ότι το G ενσωματώνεται σε μια επιφάνεια στην οποία δεν ενσωματώνεται το H. Όταν το H δεν είναι επίπεδο γράφημα, το θεώρημα δομής γράφων μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια τεράστια γενίκευση του θεωρήματος Kuratowski. Μια έκδοση αυτού του θεωρήματος αποδεικνύεται από τον Wagner (1937) ο οποίος αναφέρει ότι αν ένα γράφημα G είναι και Κ5–ελεύθερο και K3,3-ελεύθερο, τότε το G είναι επίπεδο γράφημα. Αυτό το θεώρημα παρέχει έναν "καλό λόγο" για να μην έχει το γράφημα G τα Κ5 ή K3,3 ως μικρότερα γραφήματα. Συγκεκριμένα, το γράφημα G ενσωματώνεται στη σφαίρα, ενώ ούτε το Κ5 ούτε το K3,3 ενσωματώνονται στη σφαίρα. Δυστυχώς, αυτή η έννοια του "καλού λόγου" δεν είναι αρκετά εξελιγμένη για το θεώρημα δομής γράφων. Απαιτούνται δύο ακόμη έννοιες: κλίκες ποσών και δίνες. Μια κλίκα σε ένα γράφημα G είναι οποιοδήποτε σύνολο των κορυφών που βρίσκονται ανά ζεύγη δίπλα στο G. Για έναν μη αρνητικό ακέραιο k, μια k-κλίκα-άθροισμα των δύο γραφημάτων G και Κ είναι οποιαδήποτε γραφική παράσταση που λαμβάνεται με την επιλογή ενός μη αρνητικού ακεραίου m ≤ k, επιλέγοντας κλίκα μεγέθους m σε κάθε ένα από τα G και Κ, προσδιορίζοντας τις δύο κλίκες σε μία ενιαία κλίκα μεγέθους m, και μετά διαγράφοντας μηδέν ή περισσότερες από τις ακμές που ενώνουν τις κορυφές στη νέα κλίκα. Αν G1, G2, ... , Gn είναι μια λίστα των γραφημάτων, τότε μπορούμε να παράγουμε ένα νέο γράφημα ενώνοντας τον κατάλογο των γραφημάτων μέσω k-κλίκας ποσών. Δηλαδή, παίρνουμε μια k-κλίκα-άθροισμα των G1 και G2, μετά παίρνουμε μια k-κλίκα-άθροισμα του G3 με το γράφημα που προκύπτει, και ούτω καθεξής. Ένα γράφημα έχει πλάτος δέντρου το πολύ k αν μπορεί να ληφθεί μέσω της k-κλίκας ποσών από μια λίστα γραφημάτων, όπου κάθε γράφημα στη λίστα έχει το πολύ k + 1 κορυφές. Το πόρισμα 1 μας δείχνει ότι η k-κλίκα ποσών των μικρών γραφημάτων περιγράφει την τραχιά δομή H-ελευθέρων γραφημάτων όταν η H είναι επίπεδη. Όταν η H είναι μη-επίπεδη, θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπ’ όψη μια k-κλίκα ποσών από μια λίστα γραφημάτων, καθένα από τα οποία είναι ενσωματωμένα σε μια επιφάνεια. Το ακόλουθο παράδειγμα με H = Κ5 απεικονίζει το σημείο αυτό. Το Κ5 γράφημα ενσωματώνεται σε κάθε επιφάνεια εκτός από την σφαίρα. Ωστόσο, υπάρχουν Κ5-ελεύθερα γραφήματα που είναι μακριά από το να είναι επίπεδα. Πιο συγκεκριμένα , η 3-κλίκα-άθροισμα από οποιαδήποτε λίστα επίπεδων γραφημάτων έχει ως αποτέλεσμα ένα γράφημα Κ5–ελεύθερο. Ο Wagner (1937) προσδιόρισε την ακριβή δομή των Κ5-ελευθέρων γραφημάτων, ως μέρος ενός συμπλέγματος αποτελεσμάτων που είναι γνωστά ως θεώρημα του Wagner: Θεώρημα 2. Αν G είναι Κ5-ελεύθερη, τότε το G μπορεί να ληφθεί μέσω της 3–κλίκας ποσών από έναν κατάλογο επίπεδων γραφημάτων, καθώς και από αντίγραφα μιας ειδικής μη-επίπεδης γραφικής παράστασης που έχει 8–κορυφές. Επισημαίνουμε ότι Θεώρημα 2 είναι ένα ακριβές θεώρημα δομής επειδή η ακριβής δομή των Κ5-ελεύθερων γραφημάτων προσδιορίζεται. Τέτοια αποτελέσματα είναι σπάνια στη θεωρία γραφημάτων. Το θεώρημα δομής γράφων δεν είναι ακριβές υπό την έννοια αυτή, διότι, για τις περισσότερες γραφικές παραστάσεις H, η δομική περιγραφή των H-ελεύθερων γραφημάτων περιλαμβάνει ορισμένες γραφικές παραστάσεις που δεν είναι H-ελεύθερες. Θα μπορούσε κανείς να μπει στον πειρασμό να εικάσει ότι ένα ανάλογο του Θεωρήματος 2 ισχύει και για γραφήματα H εκτός του Κ5. Ίσως είναι αλήθεια ότι: για κάθε μη επίπεδο γράφημα H, υπάρχει ένας θετικός ακέραιος k τέτοιος ώστε κάθε H-ελεύθερο γράφημα μπορεί να ληφθεί μέσω μιας k-κλίκας ποσών από μια λίστα γραφημάτων, καθένα από τα οποία είτε έχει το πολύ k κορυφές ή ενσωματώνεται σε κάποια επιφάνεια που δεν ενσωματώνεται η H. Δυστυχώς, η δήλωση αυτή δεν είναι ακόμη αρκετά εκλεπτυσμένη για να είναι αληθινή. Θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κάθε ενσωματωμένο γράφημα Gi να "εξαπατήσει" με δύο συγκεκριμένους τρόπους. Κατ 'αρχάς, θα πρέπει να επιτρέψουμε μια περιορισμένη σειρά από θέσεις στην επιφάνεια στην οποία μπορούμε να προσθέσουμε μερικές νέες κορυφές και ακμές που επιτρέπεται να διασχίζουν η μία την άλλη με έναν τρόπο περιορισμένης πολυπλοκότητας. Αυτές οι τοποθεσίες ονομάζονται δίνες. Η "πολυπλοκότητα" ενός στροβίλου περιορίζεται από μια παράμετρο που ονομάζεται βάθος, που συνδέεται στενά με το πλάτος της διαδρομής. Ο αναγνώστης μπορεί να προτιμήσει να αναβάλλει την ανάγνωση της ακόλουθης ακριβής περιγραφής της δίνης βάθους k. Δεύτερον, πρέπει να επιτρέψουμε ένα περιορισμένο αριθμό νέων κορυφών για να προσθέσουμε σε κάθε ένα από τα ενσωματωμένα γραφήματα με δίνες. Το πρόσωπο ενός ενσωματωμένου γραφήματος είναι ένα ανοικτό 2-κελί στην επιφάνεια που δεν συνδέεται με τη γραφική παράσταση, αλλά του οποίου το σύνορο είναι η ένωση μερικών άκρων του ενσωματωμένου γραφήματος. Ας είναι F ένα πρόσωπο ενός ενσωματωμένου γραφήματος G και v0, v1, ... , vn - 1, vn = v0 οι κορυφές που βρίσκονται στο όριο της F (στην εν λόγω εγκύκλια σειρά). Ένα κυκλικό διάστημα για το F είναι ένα σύνολο από κορυφές της μορφής {va , va + 1, ... , va + s}, όπου a και s είναι ακέραιοι και οι δείκτες μειώνονται κατά modulo n. Ας είναι Λ μια πεπερασμένη λίστα κυκλικών διαστημάτων F. Κατασκευάζουμε ένα νέο γράφημα ως εξής: Για κάθε κυκλικό διάστημα L στην Λ προσθέτουμε μια νέα κορυφή vL που ενώνει στο μηδέν ή περισσότερες από τις κορυφές στο L. Τέλος , για κάθε ζεύγος διαστημάτων {L , M} στο Λ, μπορούμε να προσθέσουμε μια άκρη που ενώνει το vL στο vM με την προϋπόθεση ότι τα L και Μ έχουν μη κενή τομή. Το προκύπτον γράφημα μπορεί να ληφθεί από το G, με την προσθήκη μιας δίνης βάθους το πολύ k (στο πρόσωπο F) υπό την προϋπόθεση ότι καμία κορυφή στο όριο του F δεν εμφανίζεται σε περισσότερα από k διαστήματα του Λ. Θεώρημα δομής γράφων. Για οποιοδήποτε γράφημα H, υπάρχει θετικός ακέραιος k τέτοιος ώστε κάθε H-ελεύθερο γράφημα μπορεί να ληφθεί ως εξής: 1. Ξεκινάμε με μια λίστα γραφημάτων, όπου κάθε γράφημα στη λίστα είναι ενσωματωμένο σε μια επιφάνεια επί της οποίας η Η δεν ενσωματώνεται, 2. σε κάθε ενσωματωμένο γράφημα στη λίστα, προσθέτουμε το πολύ k δίνες, όπου κάθε δίνη έχει βάθος το πολύ k, 3. σε κάθε προκύπτουσα γραφική παράσταση προσθέτουμε το πολύ k νέες κορυφές (που ονομάζονται κορυφές) και προσθέτουμε οποιοδήποτε αριθμό ακμών, που η καθεμία έχει τουλάχιστον ένα από τα άκρα της μεταξύ των κορυφών. 4. Τέλος, ενώνουμε μέσω μιας k-κλίκας ποσών την προκύπτουσα λίστα των γραφημάτων. Σημειώστε ότι τα βήματα 1. και 2. έχουν ως αποτέλεσμα ένα άδειο γράφημα αν η H είναι επίπεδη, αλλά ο οριοθετούμενος αριθμός των κορυφών που προστίθενται στο βήμα 3. κάνει τη δήλωση σύμφωνη με το Πόρισμα 1. Ενισχυμένες εκδόσεις του θεωρήματος δομής γράφων είναι δυνατές, ανάλογα με το σύνολο H των απαγορευμένων ελασσόνων. Για παράδειγμα, όταν μία από τις γραφικές παραστάσεις στο H είναι επίπεδη, τότε κάθε H ελάσσονος σημασίας χωρίς γράφημα έχει μια αποσύνθεση δέντρου οριοθετούμενου πλάτους. Ισοδύναμα, μπορεί να παρασταθεί ως κλίκα-άθροισμα των γραφημάτων του σταθερού μεγέθους. Όταν μπορεί να γίνει ένα από τα γραφήματα στο H στο επίπεδο με μία μόνο διέλευση, τότε τα H ελάσσονος σημασίας ελεύθερα γραφήματα ορίζουν μια αποσύνθεση ως μια κλίκα-άθροισμα των γραφημάτων σταθερού μεγέθους και γραφήματα οριοθετούμενου γένους, χωρίς δίνες. Μια διαφορετική ενίσχυση είναι επίσης γνωστή, όταν ένα από τα γραφήματα στο H είναι μια κορυφή γράφημα. Graph Minors V. Robertson & Seymour (1993); Demaine, Hajiaghayi & Thilikos (2002). Demaine, Hajiaghayi & Kawarabayashi (2009).
|
Στα μαθηματικά, το θεώρημα δομής γράφων είναι ένα σημαντικό αποτέλεσμα στον τομέα της θεωρίας γράφων. Το αποτέλεσμα δημιουργεί μια βαθιά και θεμελιώδη σχέση μεταξύ της θεωρίας των ελασσόνων γραφημάτων και τοπογραφικών εμφωλευμάτων. Το θεώρημα αναφέρεται στο δέκατο έβδομο αιώνα σε μία σειρά από 23 σελίδες που γράφτηκαν από τον Neil Robertson και Paul Seymour. Η απόδειξη του είναι πολύ μεγάλη και περίπλοκη. Οι Kawarabayashi & Mohar (2007) και Lovász (2006) είναι έρευνες προσβάσιμες σε μη ειδικούς, που περιγράφουν το θεώρημα και τις συνέπειές του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%82_%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CF%89%CE%BD
|
Α.Ο. Σκουφάς Κομποτίου
|
Στις 6 Νοεμβρίου του 1952 ιδρύεται ο Α.Ο. Κομποτίου στο Κομπότι Άρτας. Προς τιμή του ευεργέτη του Κομποτίου Νικόλαο Σκουφά,ονομάστηκε Αθλητικός Όμιλος Κομποτίου ο ΣΚΟΥΦΑΣ. Στα πρώτα χρόνια συμμετείχε στην ΕΠΣ Ηπείρου. Με την δημιουργία της ΕΠΣ Άρτας εντάχθηκε σε αυτήν. Την σεζόν 1996-97 αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του πρωταθλητής ΕΠΣ Άρτας και πήρε την απευθείας άνοδος στην Δ' Εθνική.Την σεζόν 1997-98 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής αλλά υποβιβάστηκε. Παράλληλα κέρδισε το πρώτο του κύπελλο ΕΠΣ Άρτας.Την σεζόν 1998-99 κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία του και πανηγύρισε την άνοδο στην Δ' Εθνική ύστερα από μπαράζ με Άρη Αιτωλικού και Αχέρων Καναλακίου.Την ίδια χρονιά έφθασε στον τελικό κυπέλλου αλλά έχασε από την Αναγέννηση Άρτας.Την σεζόν 1999-00 αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική αλλά υποβιβάστηκε αμέσως ξανά. Παράλληλα κατέκτησε το δεύτερο κύπελλο ΕΠΣ Άρτας.Την σεζόν 2000-01 θα στεφθεί τρίτη φορά στην ιστορία του πρωταθλητής ΕΠΣ Άρτας αλλά δεν κατάφερε να πάρει την άνοδο στην Δ' Εθνική ύστερα από μπαράζ με Τηλυκράτη Λευκάδας και Α.Ε. Μεσολογγίου.Αυτήν την χρονιά έκανε το νταμπλ κατακτώντας το κύπελλο ΕΠΣ Άρτας. Από το 2001 μέχρι το 2007 αγωνιζόταν σταθερά στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Άρτας.Το 2001-02 έφθασε στον τελικό κυπέλλου ΕΠΣ Άρτας αλλά έχασε ξανά από την Αναγέννηση Άρτας. Την σεζόν 2004-05 τερμάτισε πρώτος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος αλλά έχασε το πρωτάθλημα στην διαδικασία των μπαράζ από τον Αετό Διασέλου. Την σεζόν 2005-06 κατέκτησε ξανά το κύπελλο της ΕΠΣ Άρτας ενώ την σεζόν 2006-07 κατέκτησε το νταμπλ στην ΕΠΣ Άρτας και ανέβηκε στην Δ' Εθνική. Με την άνοδο στην Δ' Εθνική ο Σκουφάς για πρώτη φορά κατάφερε να παραμείνει. Στην κατηγορία κατάφερε να μείνει για τρία χρόνια (2007-08,2008-09,2009-10).Σε αυτό το διάστημα κατέκτησε 2 κύπελλα ΕΠΣ Άρτας (2007-08,2008-09). Από την σεζόν 2010-11 μέχρι το 2016-17 πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Άρτας.Την σεζόν 2011-12 έφθασε στον τελικό κυπέλλου ΕΠΣ Άρτας αλλά έχασε από τον ΑΟ Φιλοθέης.Την σεζόν 2012-13 τερμάτισε 3ος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος της ΕΠΣ Άρτας αλλά στα μπαράζ με 2 νίκες:3-0 απέναντι στην Δόξα Άρτας και 1-0 τον ισχυρό Α.Ο.Κ. Τζουμέρκων πήρε την πρόκριση στον τελικό του πρωταθλήματος απέναντι στην Αναγέννηση Άρτας. Τελικά ο Σκουφάς σε εκείνον τον τελικό επικράτησε 0-2 της Αναγέννησης και πήρε το πέμπτο του πρωτάθλημα στην ιστορία του και το εισιτήριο για τα μπαράζ ανόδου για την Γ' Εθνική κατηγορία. Στη διαδικασία των μπαράζ για την άνοδο στην Γ' Εθνική μεταξύ τεσσάρων νομών (ΠΑΣ Πρέβεζα,Ναυπακτιακού Αστέρα και Αστέρα Ιτέας) ο Σκουφάς πάλεψε μέχρι τέλους για την άνοδο στην Γ' Εθνική αλλά είχε τραγικό φινάλε καθώς την τελευταία αγωνιστική με την βαριά ήττα με 5-0 από τον ΠΑΣ Πρέβεζα έχασε την άνοδο. Έτσι ο Σκουφάς τερμάτισε 2ος συγκεντρώνοντας 11 βαθμούς (3 νίκες,2 ισοπαλίες,1 ήττα).Παράλληλα έχασε στον τελικό κυπέλλου της ΕΠΣ Άρτας από την Αναγέννηση Άρτας. Την σεζόν 2013-14 διεκδικούσε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Άρτας μέχρι τέλους, αλλά δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής εκείνης της σεζόν. Τη σεζόν 2014-15 όπου τερμάτισε 2ος στην κανονική διάρκεια της σεζόν δείχνοντας πολλά αγωνιστικά προβλήματα αλλά τελικά κατάφερε να κατακτήσει το έκτο του πρωτάθλημα της ΕΠΣ Άρτας στην ιστορία του αλλά δεν κατάφερε να πάρει την άνοδο για την Γ' Εθνική κατηγορία στην διαδικασία των μπαράζ μαζί με τους Αχέρων Καναλακίου, Απόλλων Ευπαλίου και Α.Ε.Μεσολογγίου τερματίζοντας 3ος συγκεντρώνοντας 5 βαθμούς έχοντας 1 νίκη,2 ισοπαλίες και 3 ήττες. Την σεζόν 2016-17 κατέκτησε για 7η φορά το τοπικό πρωτάθλημα και κέρδισε την άνοδο στην Γ εθνική.Παράλληλα έκανε το νταμπλ αφού κατέκτησε και το τοπικό κύπελλο. Ο Σκουφάς συμμετέχει για πρώτη φορά στην ιστορία του στην Γ εθνική τη σεζόν 2017-18. Δεν καταφέρνει όμως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και υποβιβάζεται αμέσως. Τη σεζόν 2020-21 μετά την άνοδό του από την Α ΕΠΣ Άρτας συμμετέχει ξανά στη Γ εθνική. Τελικά όμως δεν δήλωσε συμμετοχή και θα αγωνιστεί πάλι στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣ Άρτας. Πρωταθλήματα ΕΠΣ Άρτας:8 (1996-97,1998-99,2000-01,2006-07,2012-2013,2014-2015,2016-17,2019-20) Κύπελα ΕΠΣ Άρτας:8 (1997-98,1999-00,2000-01,2005-06,2006-07,2007-08,2008-09,2016-17) Φιναλίστ κυπέλλου ΕΠΣ Άρτας:5 (1998-99,2001-02,2011-12,2012-13,2018-19) Α.Ο. Κομποτίου Σκουφάς , Επίσημη Ιστοσελίδα Α.Ο. Σκουφάς Κομποτίου, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Κομποτίου Σκουφάς είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Άρτας. Ιδρύθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1952 τα χρώματα του είναι το μπλε και το άσπρο και έχει έδρα στο Δημοτικό Γήπεδο Κομποτίου. Έχει αγωνιστεί 5 φορές στη Δ΄ Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Εξορκισμός
|
Στον χριστιανισμό εκτός από την επίσημη ιεροπραξία του εξορκισμού, σε ό,τι αφορά κυρίως στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία, το μυστήριο του βαπτίσματος είναι εξορκιστική διαδικασία, τουλάχιστον ως προς την απόταξη του Σατανά, την απομάκρυνση του πιστού από κάθε τι το σατανικό. Σ' αυτό συντελεί καί ο εξορκισμός του Σατανά πού γίνεται πριν από τη Βάπτιση. Η καθολική εκκλησία αναθεώρησε και ανανέωσε την ιεροτελεστία του εξορκισμού πολύ πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2000, υπό την εποπτεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ, ο οποίος ενίσχυσε την όλη ιδέα εκτελώντας και ο ίδιος τρεις εξορκισμούς κατά τη διάρκεια της αρχιερωσύνης του. Οι διάφορες επισκοπές υπέδειξαν έναν ιερέα ως εξορκιστή για τις επισκοπές. Ανάμεσά τους ήταν και ο Γκαμπριέλ Αμόρθ ο αρχιεξορκιστής της Επισκοπής της Ρώμης. Οι ιεροί εξορκισμοί, σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο της εκκλησίας γίνεται μόνο από εντεταλμένο ιερέα, με την άδεια του τοπικού επισκόπου. Η πράξη του εξορκισμού θεωρείται επικίνδυνο πνευματικό καθήκον, κατάλληλο μόνο για άτομα με βαθύτατες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αν και ο Ιωάννης Παύλος ΙΙ ενθάρρυνε την χρήση του εξορκισμού, πρακτική για την οποία μίλησε και ο νυν πάπας Βενέδικτος VI, είναι μια ιεροπραξία που εκτελείται υποθετικά μόνο μετά από προσεκτική διανοητική και φυσική εξέταση, καθώς και έρευνα για τα σχετικά στοιχεία που καθορίζουν ότι το συγκεκριμένο άτομο πάσχει πραγματικά από κατοχή και όχι από κάποια μορφή διανοητικής ασθένειας. Η θέληση του κατεχόμενου υφίσταται, αν και τον κυρίαρχο έλεγχο τον έχει ο δαίμονας. Τα σημάδια μιας δαιμονικής κατοχής είναι δυνατόν να περιλαμβάνουν την ικανότητα να μιλά κανείς ξένες γλώσσες, για τις οποίες δεν έχει προηγούμενη γνώση (για παράδειγμα αρχαίες γλώσσες) υπερφυσικές δυνατότητες και δύναμη, γνώση λεπτομερειών της ατομικής ζωής κάποιου –ειδικά του εξορκιστή- βλάσφημες παρατηρήσεις και μεγάλη απέχθεια για τον Θεό, τους αγίους και τα καθαγιασμένα αντικείμενα. Ένας γνωστός τύπος για τον εξορκισμό προέρχεται από ένα χειρόγραφο του 1415, που βρέθηκε στο Αββαείο του Μέττεν στην Βαυαρία και επεξηγεί τα ακρωνύμια του μεταλλίου του Αγίου Βενέδικτου αναφέρει: "Crux sancta sit mihi lux / Non draco sit mihi dux Vade retro satana / Nunquam suade mihi vana Sunt mala quae libas / Ipse venena bibas"«Είθε ο Άγιος Σταυρός να είναι το Φως μου / Ας μη με καθοδηγεί ο δράκοντας Ύπαγε οπίσω Σατανά / Μην με ωθείς στον πειρασμό ποτέ με μάταια πράγματα Αυτό που μου προσφέρεις είναι το κακό / Πιες εσύ το δηλητήριο».Ο στίχος Vade retro satana χρησιμοποιείται στον Καθολικισμό ως «προφορικό φυλακτό». Τα αρχικά αυτού του τύπου (VRSNSMV SMQLIVB ή VRS:NSMV:SMQL:IVB) χαράζονταν συνήθως γύρω από τους σταυρούς ή καθολικά θρησκευτικά μετάλλια, όπως αυτό του Αγίου Βενέδικτου, στον οποίο αποδίδεται παραδοσιακά ο τύπος. Τώρα, αν και υπάρχουν χριστιανικά δόγματα εκτός από τον Καθολικισμό που αναγνωρίζουν την κατοχή, ο Προτεσταντισμός για παράδειγμα και σε πρακτικό επίπεδο και η Ορθοδοξία, οι περιπτωσιολογικές μελέτες είναι περιορισμένες και οι λίγες περιπτώσεις που γίνονται γνωστές είναι εκείνες που συνιστούν περιπτώσεις κατάχρησης από μέρους του εξορκιστή, συχνά με επώδυνα έως θανατηφόρα αποτελέσματα για το «κατεχόμενο» ή δαιμονισμένο όπως αποκαλείται ενίοτε άτομο. Σε σύγκριση με τον καθολικό, ο προτεσταντικός εξορκισμός είναι λιγότερο τυπικός και επίσημος. Οι προτεστάντες (εκείνοι που πιστεύουν στον εξορκισμό) θεωρούν ότι όλοι οι Χριστιανοί έχουν τη δικαιοδοσία του εξορκισμού. Συνεπώς, όλοι μπορούν να συμμετέχουν και η ιεροπραξία δεν περιορίζεται στην ιερωσύνη. Όσον αφορά την Ορθοδοξία η κατανόηση του εξορκισμού επέρχεται κυρίως μέσω της πατερικής μαρτυρίας, που υποδεικνύει ότι η αιτία του κακού στον κόσμο είναι ο διάβολος και οι πεπτωκότες άγγελοι που μετατρέπονται σε δαίμονες. Ο διάβολος, ωστόσο, αναγνωρίζει την θεία δύναμη, όπως συνέβη στην περίπτωση της αναγνώρισης του Χριστού, ως Υιού του Θεού (Κατά Ματθαίον Δ’, 1-11 και Κατά Λουκάν Δ΄, 1-3). Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός έστειλε τους αποστόλους του να θεραπεύσουν και να εκδιώξουν τα δαιμόνια (Κατά Ματθαίον Ι΄, 8, Κατά Λουκάν Ι΄, 17-20). Η Καινή Διαθήκη, ωστόσο, απορρίπτει τη χρήση μαγικών επικλήσεων και ιεροτελεστιών για την εκδίωξη των σατανικών δυνάμεων από τους ανθρώπους, (Πράξεις ΙΘ’, 13). Αρκεί το όνομα του Ιησού Χριστού για να εκδιωχθούν τα δαιμόνια και να καταστραφούν οι κακές δυνάμεις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αποδέχθηκαν τούτο το δόγμα και το διεύρυναν. Ο μάρτυρας Ιουστίνος (Απολογία 85, 2) αναφέρει ότι στο όνομα του Χριστού, του Υιού του Θεού που σταυρώθηκε και αναστήθηκε πάλιν, κάθε δαίμονας που εξορκίζεται ηττάται και υποτάσσεται. Οι σατανικές δυνάμεις υποτάσσονται και καταστρέφονται μέσω των δυνάμεων του σταυρού. Όσον αφορά το ίδιο το φαινόμενο, οι πατερικές μαρτυρίες για την πίστη στην κατοχή και την εκδίωξη των δαιμόνων με την δύναμη του λόγου του Θεού αφθονούν. Ο εξορκισμός των σατανικών δυνάμεων εκτελείται επίσης από την ορθόδοξη εκκλησία σε άλλες ιεροτελεστίες, όπως αυτή της βασκανείας. Όλα τα ορθόδοξα προσευχητάρια περιλαμβάνουν τις προσευχές εξορκισμού που χρησιμοποιούνται από τους ιερείς για να αντιπαλαίψουν τη δύναμη του κακού. Το Μέγα Ευχολόγιον περιλαμβάνει τρεις προσευχές εξορκισμού από τον άγιο Βασίλειο και τέσσερις από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Μέσω των συγκεκριμένων προσευχών ο διάβολος εκδιώκεται στο όνομα του Θεού και του Ιησού Χριστού και απελευθερώνεται στο όνομα του αιώνιου Θεού από τις δυνάμεις των ακάθαρτων πνευμάτων. Από την ορθόδοξη θεολογική άποψη, οι παρακάτω μπορούν να θεωρηθούν εξορκιστές: Ο Χριστός είναι είναι ο κατ' εξοχήν εξορκιστής γιατί είναι Εκείνος που νίκησε τη δύναμη του διαβόλου. Οι ιερείς κατά την τέλεση των ιερών μυστηρίων και στο κήρυγμα των λόγων του Θεού εις μίμησιν Χριστού Όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι εξορκιστές με την ευρύτερη έννοια, καθώς κατά της προσωπικής αμαρτίας και του κοινωνικού κακού. Στην πραγματικότητα, «ολόκληρη η εκκλησία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος έχει ως στόχο της να εξορκίσει την αμαρτία να αφορίσει το κακό, την αδικία, τον πνευματικό θάνατο, τον διάβολο από τη ζωή της ανθρωπότητας». Για την μελέτη της παθολογίας του φαινομένου χρειάζεται μια ματιά στην ιστορία της μη κανονικής συμπεριφοράς και της σχιζοφρένειας. Συμπτώματα σχετικά με τη σχιζοφρένεια έχουν σημειωθεί από την εποχή της αρχαιότητας. Ήταν διαδεδομένη η πίστη πως η παράξενη συμπεριφορά ήταν αποτέλεσμα της κατοχής από κάποιον δαίμονα ή αποτέλεσμα κάποιας επίθεσης από τους θεούς για ανήθικη συμπεριφορά (ένα είδος θεϊκής τιμωρίας). Οι εθνογραφικές μελέτες υποδεικνύουν ότι η σχιζοφρένεια είναι παρούσα σε όλους τους υπάρχοντες πολιτισμούς. Η ψυχωτική συμπτωματολογία και τα σχιζοφρενικά σύνδρομα είναι εμφανώς διακριτά στους αρχαίους πολιτισμούς από την εποχή του Λίθου ήδη, όπως φαίνεται από το φαινόμενο του τρυπανισμού. Αν και συχνά ο τρυπανισμός αναφέρεται ως αρχέγονη ιατρική πρακτική, εντούτοις η βασική πεποίθηση πίσω από το κίνητρο του πρωτόγονου χειρουργού ήταν η δημιουργία μιας εξόδου, από την οποία μπορούσαν να διαφύγουν τα κακά πνεύματα. Οι υπερφυσικές θεωρίες παρέμειναν κυρίαρχες για την αιτιολόγηση της παράξενης συμπεριφοράς και των νοητικών ασθενειών για πολλούς αιώνες. Η σχιζοφρένεια μπορεί να επισημανθεί σε χειρόγραφα της φαραωνικής Αιγύπτου από την δεύτερη χιλιετηρίδα π.Χ. Η κατάθλιψη, όπως και άλλες διαταραχές περιγράφονται λεπτομερειακά στη Βίβλο των Καρδιών, που αποτελεί τμήμα του πάπυρου Έμπερ. Οι ψυχικές ασθένειες θεωρούνταν συμπτώματα της καρδιάς και της μήτρας και προέρχονταν από τα αιμοφόρα αγγεία, από δηλητήριο ή πνεύματα. Σε αρκετές περιπτώσεις οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν προφανώς τις διανοητικές ασθένειες ως φυσικές ασθένειες, αλλά απέδιδαν ορισμένες ασθένειες και διάφορα άλλα κακά στους δαίμονες. Πίστευαν, επίσης, στην αποτελεσματικότητα των μαγικών γοητειών και των επικλήσεων για την απώθησή τους. Οι νεκροί ειδικότερα έπρεπε να ενισχυθούν καλά με μαγικά, προκειμένου να είναι σε θέση να ολοκληρώσουν ακίνδυνα το επικίνδυνο ταξίδι τους στον κάτω κόσμο. Αλλά όσον αφορά τον εξορκισμό, υπό την ακριβή έννοια, είναι λιγοστές οι μαρτυρίες στα αιγυπτιακά αρχεία. Στη γνωστή περίπτωση κατά την οποία εκδιώθηκε ο δαίμονας από την κόρη του πρίγκηπα του Μπεκτέν, η ανθρώπινη παρέμβαση ήταν ανώφελη και χρειάστηκε να παρέμβει ο θεός Χoνσού. Ο δαίμονας αποσύρθηκε όταν ήλθε αντιμέτωπος με τον θεό, και του επιτράπηκε να παραστεί σε ένα μεγάλο συμπόσιο πριν αναχωρήσει «για τον δικό του τόπο». Η Βαβυλωνιακή μαγεία ήταν δεμένη κατά ένα μεγάλο μέρος με την ιατρική. Ορισμένες ασθένειες αποδίδονταν σε κάποια δαιμονική κατοχή, και εξορκισμός θεωρείτο ο ευκολότερος, αν όχι ο μοναδικός τρόπος για τη θεραπεία τους. Για αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούνταν ορισμένοι παρακλητικοί τύποι, στους οποίους κάποιος θεός ή θεά, ή κάποια ομάδα θεοτήτων, επικαλείτο για να απωθήσει το κακό ή να αποκαταστήσει την αναστάτωση που είχε προκαλέσει: «Τον (κάτοχο) δαίμονα που αρπάζει τους ανθρώπους, τον δαίμονα (εκιμμού) που αρπάζει τους ανθρώπους, τον (αρπακτικό) δαίμονα που προκαλεί την αναστάτωση, τον κακό δαίμονα διώξε ω πνεύμα του ουρανού, διώξε πνεύμα της γης»Για περισσότερα παραδείγματα βλ. . Οι ινδουϊστικές περιγραφές για την ισορροπία και ανισσοροπία της ανθρώπινης συμπεριφοράς χρονολογούνται πίσω, στο 1400 π.Χ. περίπου στην Αθάρβα Βέντα, ένα από τα πρωταρχικά κείμενα του Ινδουϊσμού. Οι Βέντα περιέχουν ύμνους και επικλήσεις από την αρχαία Ινδία στις οποίες η αποκατάσταση είναι ζήτημα ισορροπίας ανάμεσα στα 5 στοιχεία και τις τρεις προδιαθέσεις. Η ανισορροπία ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες που προαναφέρθηκαν είναι δυνατόν να οδηγήσει στη σχιζοφρένεια. Μια τέτοια άποψη βέβαια είναι περισσότερο εξορθολογισμένη και εισάγει στοιχεία ψυχολογικής διερεύνησης. Δε συμβαίνει το ίδιο στην Κίνα, όπου διασώζεται ένα κείμενο με τίτλο Το κλασικό κείμενο του Κίτρινου αυτοκράτορα για την εσωτερική ιατρική, γραμμένο περίπου το 1000 π.Χ. και περιγράφει συμπτώματα της σχιζοφρένειας, της άνοιας και της επιληψίας. Η δαιμονική ή υπερφυσική κατοχή εμπλέκεται συχνά στο ίδιο κείμενο ως αιτία της ψυχωτικής συμπεριφοράς. Η μελέτη της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής γραμματείας δείχνει ότι αν και υπήρχε πιθανώς συνείδηση των ψυχωτικών διαταραχών, ωστόσο δεν υπήρξε κανένας όρος που θα ικανοποιούσε τα σύγχρονα διαγνωστικά κριτήρια για τη σχιζοφρένεια και την παράξενη συμπεριφορά σε αυτές τις κοινωνίες. Ως ένα σημείο, όλοι όσοι θεωρούνταν «μη κανονικοί», είτε λόγω διανοητικής ασθένειας, νοητικής καθυστέρησης ή φυσικών παραμορφώσεων, αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο. Οι πρώιμες θεωρίες υπέθεταν ότι οι διανοητικές διαταραχές προκαλούνταν από την κατοχή του σώματος από κακό δαίμονα, και η κατάλληλη θεραπεία ήταν η εκδίωξη των δαιμόνων με διάφορα μέσα, που ποίκιλαν από αβλαβείς θεραπείες, όπως η έκθεση του ασθενούς σε διάφορα είδη μουσικής, έως επικίνδυνα και μερικές φορές θανάσιμα μέσα, όπως η απελευθέρωση των κακών πνευμάτων με τη διάτρηση του κρανίου. Οι αρχαίοι Έλληνες έδειξαν ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ψυχή και ειδικά για την τρέλα. Ο Πλάτων μιλά για δύο είδη τρέλας, ένα θείας προέλευσης και ένα άλλο φυσικής προέλευσης. Η θεία τρέλα της διονυσιακής λατρείας μπορεί να δημιουργήσει προφήτες, να ανακουφίσει από κάθε τι μιαρό, να εμπνεύσει ποιητές, ή να προκαλέσει μια έντονη επιθυμία για την ομορφιά. Τούτη η ιδέα της θείας τρέλας ήταν σταθερά θεμελιωμένη στον ελληνικό πολιτισμό ακόμη και πριν από τον Πλάτωνα. Εμφανίζεται επίσης στις ελληνικές τραγωδίες, οδηγώντας όμως σε καταστροφικά αποτελέσματα, όπως φαίνεται πιθανώς στις Βάκχες. Ο Ιπποκράτης με τη σειρά του επιθυμούσε για να στερεώσει τις θεωρίες του σε ορθολογιστική και εμπειρική βάση, συνεχίζοντας την παράδοση των Ιώνων φιλοσόφων, που επιθυμούσαν να ερμηνεύσουν τη φύση με ορθολογιστικό τρόπο. Η Ιπποκρατική ιατρική σύρει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της γνώσης και της πίστης. Επικρίνει σαφώς τις μαγικές μεθόδους ακόμη και στη θεραπεία των διανοητικών ασθενειών, για τις οποίες θεωρεί ότι έχουν βιολογικό θεμέλιο. Όμως, η πεποίθηση ότι οι διανοητικά ασθενείς κατέχονταν από δαίμονες ήταν ευρέως διαδεδομένη. Η ιδιοσυγκρασιακή παθολογία ανταγωνιζόταν την αστρολογία, τη μαγεία και τον αποκρυφισμό, που διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη λαϊκή παράδοση. Εκτός από τους ακαδημαϊκά μορφωμένους παθολόγους υπήρχαν πολλοί άλλοι, παραδείγματος χάριν οι ιερείς, που προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τον ασθενή με ένα οπλοστάσιο διαφορετικών θεραπειών που περιελάμβαναν ιατρικά βότανα, σωματική άσκηση, μαγεία και εξορκισμό. Στους ιερούς ναούς η ακαδημαϊκή θεραπεία ανακατευόταν με θρησκευτικές τελετουργίες. Λίγο-πολύ αυτό είναι το εννοιολογικό πλαίσιο μέσα από το οποίο η πεποίθηση της κατοχής της ανθρώπινης ύπαρξης πέρασε όχι μόνο σε όλες τις μεγάλες βιβλικές θρησκείες, αλλά και στο συλλογικό ασυνείδητο που διαμόρφωσε τις κοινωνίες του Μεσαίωνα. Ο ορθός λόγος από μόνος του δεν στάθηκε ικανός να ξεριζώσει τις πανάρχαιες αντιλήψεις από την κοινωνική πρακτική. Έτσι ο εξορκισμός παρέμεινε ως μέθοδος αποκατάστασης της μη κανονικής συμπεριφοράς που δικαίως ή αδίκως συνδέθηκε με την κατοχή δαιμόνων. Τα πρακτικά αποτελέσματα τούτης της αντίληψης ήταν το θεμέλιο πάνω στο οποίο στήθηκε το κυνήγι των μαγισσών στον μεσαίωνα. Χιλιάδες άνθρωποι θανατώθηκαν στην πυρά με συνοπτικές διαδικασίες επειδή απλά η συμπεριφορά τους κρινόταν παράξενη ή μη κανονική. Φαινόμενο που κράτησε βέβαια και πολύ μετά την Αναγέννηση ακόμη, αν κρίνουμε από τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ. Φαινόμενο που στη σύγχρονη εποχή προκάλεσε ακόμη και θανάτους. Η ψυχοπαθολογία, επίσης γνωστή ως διανοητική ασθένεια, είναι ένας γενικός όρος για μια σειρά διαταραχών στη συμπεριφορά του ατόμου. Μπορεί να περιλαμβάνει σειρά από τις νευρολογικές αναταραχές, όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ (Alzheimer) και η επιληψία έως πολύ κοινές συναισθηματικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη και η ανησυχία, ή πιο σύνθετες μορφές όπως η σχιζοφρένεια και οι πολλαπλές διαταραχές της προσωπικότητας. Μέρος του προβλήματος στον καθορισμό της ψυχοπαθολογίας, οφείλεται στην εικόνα που έχει μια κοινωνία για την έννοια ανώμαλη ή μη κανονική συμπεριφορά. Όταν αλλάζουν οι κοινωνικές νόρμες, τότε αλλάζουν οι όροι και φυσικά η συμπεριφορά μας. Σύμφωνα με τους Ζίγκλερ (Siegler) και Όσμοντ (Osmond), η ιστορία της ψυχολογίας μπορεί να ανιχνευθεί σε τρία σημαντικά πρότυπα της ψυχοπαθολογίας. Το αρχαιότερο από αυτά είναι το προαναγεννησιακό υπερφυσικό μοντέλο. Υποθέτει ότι η ψυχολογία απεικονίζει την κατοχή του ατόμου από τους δαίμονες. Επαγωγικώς, η κατάλληλη απάντηση στη ψυχοπαθολογία είναι ο εξορκισμός. Είναι σημαντικό εδώ να κατανοήσουμε ότι από τους εφαρμοστές του ο εξορκισμός στη συγκεκριμένη περίοδο ήταν ένα πειστικό στερεότυπο μέσο θεραπείας. Για τη σημερινή εποχή σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί εμμονή και δείγμα ψυχωτικής συμπεριφοράς, όπως φαίνεται στην παρακάτω περίπτωση. Ένα πεντάχρονο κορίτσι σκοτώθηκε από τη μητέρα του, όταν εκείνη προσπάθησε να τραβήξει τον διάβολο από το στόμα του με τα χέρια της. Με αυτόν τον τρόπο οι αμυγδαλές ωθήθηκαν προς τα πίσω και προκάλεσαν μαζί με τα δάχτυλα της γυναίκας ένα προσωρινό κλείσιμο του υποφάρυγγα και την ασφυξία του παιδιού. Περίπου δύο χρόνια πριν η γυναίκα είχε αρχίσει να εμφανίζει παρανοϊκές ιδέες που επιδεινώθηκαν και οδήγησαν στο μοιραίο συμβάν. Αυτό δεν είναι το μόνο γεγονός βέβαια, καθώς είναι ανησυχητικά πολλές οι περιπτώσεις θανάτων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια εξορκισμών. Για τον Έστεραιχ (Oesterreich) η υπόθεση της κατοχής και του εξορκισμού είναι εν μέρει θέμα της θρησκευτικής ψυχολογίας, αλλά εκδηλώνεται κυρίως όπου υπάρχει σαφής έλλειψη μόρφωσης. Ανακαλύπτει ένα υστερικό υπόβαθρο, τόσο στον ασθενή «κατεχόμενο» όσο και στον εξορκιστή, καθώς και μια ιδιαίτερη σημασία του παράγοντα του τρόμου που οδηγεί στην αυθυποβολή, εμφανή τόσο στις αρχαίες όσο και στις σύγχρονες κοινωνίες. Ο Μπάρι Λ. Μπέγιερσταϊν (Barry L. Beyerstein) αναγνωρίζει στην παράξενη συμπεριφορά των «κατεχομένων» συμπτώματα επιληψίας ή το σύνδρομο Τουρέτ μια σπάνια νευρολογική διαταραχή που παρουσιάζει συμπτώματα σαν και αυτά που απεικονίζονται στο Malleus Maleficarum, το εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών του 15ου αιώνα για το κυνήγι των μαγισσών. Θεωρεί πως η παρουσία του θεού, του σατανά και άλλων σχετικών οραμάτων είναι κοινός τόπος, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο τόσο σε περιπτώσεις που καθόρισαν την ανάγκη εξορκισμού, όσο και σε εγνωσμένες περιπτώσεις επιληψίας. Με άλλα λόγια πίσω από τέτοια φαινόμενα κρύβεται μια διαταραχή της προσωπικότητας που μπορεί να εκληφθεί ως δαιμονική κατοχή. Πέραν του γεγονότος ότι μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να συνεισφέρει αποτελεσματικά στη θεραπεία του ασθενούς, είναι δυνατόν να αποβεί και επικίνδυνη, όπως δείχνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν από βίαιη συμπεριφορά του εξορκιστή, κατά τη διάρκεια της τέλεσης του εξορκισμού. Είτε η κατοχή από πνεύματα είναι αντικειμενικά αληθής είτε όχι, χρειάζεται μεγάλη προσοχή πριν αρχίσει κανείς να διεκδικεί και πολύ περισσότερο να εφαρμόζει εξορκιστικές μεθοδολογίες ως θεραπευτική μέθοδο. Σύμφωνα με τον καρδινάλιο Jorge Arturo Medina Estevez που το παρουσίασε στον τύπο: «Ο εξορκισμός και η ψυχανάλυση είναι δύο τελείως διαφορετικά θέματα. Αν ο εξορκιστής έχει οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με τη ψυχική υγεία του δαιμονισμένου τότε πρέπει να συμβουλευτεί ειδικό. Είναι συχνό φαινόμενο απλοί άνθρωποι να μπερδεύουν τις σωματικές ασθένειες με διαβολικές επιρροές, όμως δεν μπορούν τα πάντα να οφείλονται στο διάβολο». Gabriele, Father Amorth, An Exorcist Tells His Story, Ignatius Press (March, 1999) Βιβλιοθήκη των Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων, Αποστολική Διακονία, (Αθήνα, 1955) Papademetriou, G., «Exorcism and the Greek Orthodox Church», στο Exorcism Through the Ages, Philosophical Library, (New York, 1974) Alexander F.G., Selesnick S.T., The History of Psychiatry. An Evaluation of Psychiatric Thought and Practice from Prehistoric Times to the Present, Harper and Row, (New York, 1966) Πάπυρος Έμπερ 1300 π.Χ. (μτφρ. Majno 1975) Budge Wallis, Egyptian Magic, (London, 1899) Huang Ti Nei Ching Su Wen, The Yellow Emperor’s Classic of Internal Medicine, University of California Press, (Berkeley, 1966) Kyziridis Theocharis Chr., «Notes on the History of Schizophrenia», στο Psychiatry 8, 2005, Siegler Μ. and Osmond Η., Models of Madness, Models of Medicine, Macmillan (N.Y., 1974b) Vendura K, Geserick G. «Fatal exorcism. A case report», στο Arch Kriminol. 1997 Sep-Oct, 200 (3-4) Traugott K. Oesterreich, "Possession, Demoniacal and Other Among Primitve Races", στο Antiquity, the Middle Ages, and Modem Times, (New York 1930) Beyerstein, Barry L. "Neuropathology and the Legacy of Spiritual Possession", The Skeptical Inquirer, Vol. XII, No. 3 Chase TN, Fridhoff AJ & DJ Cohen, (Eds.), Αdvances in Neurology, Vol. 58, Raven Press, (New York, 1982) Summers, Montague , Institoris, Heinrich, The Malleus Maleficarum of Kramer and Sprenger, Dover Publications, (Dover, 1971) (https://web.archive.org/web/20140413143719/http://www.bornagainministry.org/exorcism.php Christian Exorcism and Inner Healing with Pastor Vincent ten Bouwhuis) "An Evening with an Exorcist," a talk given by Fr. Thomas J. Euteneuer* Catholic Exorcism - Web Site Bobby Jindal. BEATING A DEMON: Physical Dimensions of Spiritual Warfare. (New Oxford Review, December 1994) «Exorcism». Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. 1913. «Exorcism» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) 1911 Jewish Encyclopedia: Exorcism Diocese of Worcester webpages on Ministry of Deliverance Anglican View Exorcism in the Orthodox Church The Catholic Prayer of Exorcism in Latin
|
Με τον όρο Εξορκισμός εννοείται η εκδίωξη δαιμόνων ή άλλων κακών πνευματικών οντοτήτων που κατέχουν (αναλαμβάνουν τον έλεγχο) ένα πρόσωπο ή ένα χώρο. Η πρακτική, αν και αρχαία ως προς τις ρίζες της, είναι ακόμα τμήμα του συστήματος πεποιθήσεων πολλών θρησκειών. Η λέξη «εξορκισμός» σημαίνει «ωθώ κάποιον να ορκιστεί» και αναφέρεται κυρίως στον εξορκιστή που εξαναγκάζει κάποιο πνεύμα να υπακούσει κάποια ανώτερη δύναμη. Ο εξορκιστής είναι συχνά κάποιος ιερέας, ή άτομο προικισμένο με ειδικές δυνάμεις και δεξιότητες. Χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό μαγικών και θρησκευτικών ιεροπραξιών, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η προσευχή, οι κινήσεις, οι εικόνες και τα φυλακτά. Η ιδέα της κατοχής από δαιμόνια και η πρακτική του εξορκισμού είναι πολύ αρχαία και διαδεδομένη, και ανάγεται πιθανώς σε προϊστορικές σαμανιστικές πεποιθήσεις. Η χριστιανική Καινή Διαθήκη περιλαμβάνει τον εξορκισμό ανάμεσα στα θαύματα που εκτέλεσε ο Ιησούς. Αυτός ήταν πιθανώς ο λόγος για τον οποίο η κατοχή υπήρξε εξαρχής τμήμα του συστήματος πεποιθήσεων του Χριστιανισμού και είναι σήμερα αναγνωρισμένη πρακτική του Καθολικισμού και ορισμένων προτεσταντικών δογμάτων. Πρόσφατα, η πρακτική του εξορκισμού έχει χάσει την αρχική σημασία της στις περισσότερες θρησκευτικές ομάδες και η άσκησή του έχει μειωθεί. Η μείωση οφείλεται κυρίως σε μια μεγαλύτερη κατανόηση της ψυχολογίας, της λειτουργίας και της δομής του ανθρώπινου νου. Πολλές από τις περιπτώσεις που ήταν στο παρελθόν υποψήφιες για εξορκισμό ήταν απλά προϊόντα νοητικών ασθενειών. Σήμερα, ο εξορκιστής χρειάζεται τη συμβουλή ιατρών πριν προχωρήσει στην τέλεση ενός εξορκισμού. Ένας άλλος λόγος, που συχνά αγνοείται, για τη μείωση των περιπτώσεων εξορκισμού είναι η αλλαγή νοοτροπίας του δυτικού κόσμου. Ο Διαφωτισμός, ως ευρύτερο κοινωνικό κίνημα, εστιάστηκε στον ορθολογισμό, δίνοντας βάρος στον υλισμό και την φυσιοκρατία, εκτοπίζοντας με αυτόν τον τρόπο την πίστη στο υπερφυσικό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
InterCity Express
|
Τα Intercity-Express αντικατέστησαν το 1993 πολλά τραίνα InterCity που ήταν τα ταχύτερα των σιδηροδρόμων της Δυτικής Γερμανίας Deutsche Bundesbahn. Οι συρμοί ICE απαιτούν ειδικές γραμμές για να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες, αλλά μπορούν επίσης να κινηθούν σε συμβατικές διαδρομές με κανονικές ταχύτητες. Η τρίτη γενιά πλέον αποτέλεσε αντικείμενο εξαγωγής σε διάφορες χώρες, ως προϊόν της Siemens και της Bombardier. Ο Ισπανικός Οργανισμός Σιδηροδρόμων RENFE χρησιμοποιεί στο δίκτυο της AVE επίσης συρμούς βασισμένους στους συρμούς ICE 3 (Siemens Velaro) κυρίως στη γραμμή Μαδρίτη - Βαρκελώνη οι οποίοι αναπτύσσουν ταχύτητες έως 310 χλμ/ώρα. Οι ευρύτερες εκδόσεις παραγγέλθηκαν από την Κίνα για τη σιδηροδρομική γραμμή Πεκίνο - Τιαντζίν (CRH 3) και από τη Ρωσία για τη διαδρομή Μόσχα - Αγία Πετρούπολη και τη διαδρομή Μόσχα - Νίζνι Νόβγκοροντ (Velaro RUS). Μέχρι σήμερα (2015), έχουν κατασκευαστεί 4 κύριοι τύποι τραίνων ICE. Αυτοί είναι: Η δεύτερη γενεά ICE είναι βασικά η ίδια με την πρώτη γενεά, αλλά τα τραίνα έχουν μόνο το μισό μήκος αυτών της πρώτης γενεάς και μπορούν να συνδεθούν σε πολλαπλές συνθέσεις. Έτσι παρέχεται μεγαλύτερη ευελιξία στον αριθμό διαθεσίμων θέσεων σε κάθε διαδρομή. Το ICE τρίτης γενεάς (σειράς 403) έχει διαφορετική φιλοσοφία κατασκευής: ολόκληρος ο εξοπλισμός έλξης είναι εγκατεστημένος υποδαπέδια, διαθέτοντας έναν μεγαλύτερο αριθμό λιγότερο ισχυρών κινητήρων. Μία μονάδα ICE 3 αποτελείται από οκτώ οχήματα, τέσσερα από τα οποία είναι κινητήρια, ενώ τα υπόλοιπα φέρουν άλλο ηλεκτρικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων παντογράφων. Αυτή η διάταξη επιτρέπει την τοποθέτηση καθισμάτων σε όλα τα μέρη του τραίνου, συμπεριλαμβανομένων «πολυθρόνων» στις δύο άκρες του συρμού που χωρίζονται από τον θάλαμο οδήγησης μόνο από ένα γυάλινο χώρισμα. Το ICE 3M (σειράς 406) είναι μια πολυρρευματική παραλλαγή του ICE 3 που εξυπηρετεί αυτήν την περίοδο δρομολόγια προς την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Ελβετία. Η παροχή άδειας για την εκτέλεση δρομολογίων προς τη Γαλλία έλαβε χώρα στα τέλη του 2005. Το ICE τέταρτης γενιάς (σειράς 412) αποτελεί την πιο πρόσφατη γενιά τρένων Intercity-Express η οποία παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2015. Η παραγωγή των τρένων αυτών πρόκειται να ξεκινήσει μέσα στο 2016 και στη συνέχεια να τεθούν σε υπηρεσία τον Δεκέμβριο του 2017. TGV AVE Thalys Eurostar Σινκανσέν (Shinkansen) των Ιαπωνικων Σιδηρόδρομων ice-fansite (Γερμανικά) ice-fanpage (Γερμανικά) fernbahn.de (Γερμανικά)
|
Το Intercity-Express (ICE, προφέρεται Ι - ΤΣΕ - Ε) είναι ένα σύστημα τραίνων υψηλών ταχυτήτων που χρησιμοποιείται κυρίως στη Γερμανία, αλλά και σε γειτονικές χώρες, όπως η Ελβετία, η Αυστρία, η Ολλανδία και το Βέλγιο. Το ICE θεωρείται στη Γερμανία ως η ναυαρχίδα της εταιρίας Deutsche Bahn.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/InterCity_Express
|
Θωμαΐς Κομνηνή Αγγελίνα Παλαιολογίνα
|
Ήταν κόρη του Ιωάννη Β΄ παλατινού κόμη της Κεφαλληνίας & Ζακύνθου και της Άννας Αγγελίνας, κόρης του Ανδρόνικου Κομνηνού Δούκα, κυβερνήτη στα Βελέγραδα (σημερινό Μπεράτι). Από τη μεριά της μητέρας της, η οποία καταγόταν από τους δεσπότες της Ηπείρου, η Θωμαΐδα είχε τα επίθετα "Κομνηνή Αγγελίνα". Επίσης η Άννα ήταν δισεγγονή του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και διατηρούσε και το επίθετο "Παλαιολογίνα". Το 1335 απεβίωσε ο πατέρας της -υποτίθεται ότι τον δηλητηρίασε η σύζυγός του Άννα- και τον διαδέχθηκε ο αδελφός της Νικηφόρος Β΄ Ορσίνι ως δεσπότης της Ηπείρου μόνο (καθώς η Κεφαλληνία & η Ζάκυνθος είχαν απωλεσθεί). Αντιβασίλισσα έγινε η Άννα. Σύντομα μετά, το 1338, ο Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων εκτόπισε τον Νικηφόρο Β΄ και προσάρτησε την Ήπειρο στην Αυτοκρατορία. Ωστόσο με το τέλος του Ανδρόνικου Γ΄ το 1341 και τον καταστρεπτικό εμφύλιο που ακολούθησε, πολλές περιοχές της Ρωμανίας, όπως η Ήπειρος και η Θεσσαλία, περιήλθαν στον στρατό του Στεφάνου Δ΄ Δουσάν της Σερβίας. Αυτός από βασιλιάς, αυτοανακηρύχθηκε "αυτοκράτορας των Σέρβων" το 1346. Το 1348 ο Δουσάν διόρισε τον μικρότερο, ετεροθαλή αδελφό του Συμεών Ούρεση ως κυβερνήτη της Ακαρνανίας και νότιων περιοχών της Ηπείρου. Ο Συμεών, για να εδραιώσει τη θέση του με τον τοπικό πληθυσμό, αποφάσισε να νυμφευτεί τη Θωμαΐδα, απόγονο των δεσποτών της Ηπείρου. Απέκτησαν τρία τέκνα: τον Ιωάννη Ούρεση, που διαδέθηκε τον πατέρα του στη Θεσσαλία, τον Στέφανο Ούρεση κυβερνήτη των Φαρσάλων και τη Μαρία, σύζυγο του Θωμά Β΄ δεσπότη της Ηπείρου. Εν τω μεταξύ ο έκπτωτος αδελφός της Θωμαΐδας, ο Νικηφόρος Β΄, που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, είχε υποστηρίξει τον Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό στον εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου. Ο Νικηφόρος Β΄, που έλαβε τους τίτλους του πανυπερσεβαστού και μετά του δεσπότη, νυμφεύτηκε το θέρος του 1342 τη Μαρία Καντακουζηνού, κόρη του Ιωάννη ΣΤ΄ και ονομάστηκε κυβερνήτης της Αίνου και του Ελλησπόντου για το διάστημα 1351-55. Το 1355 ο Συμεών ξεσηκώθηκε σε εξέγερση εναντίον του Δουσάν, αλλά τον Δεκέμβριο του έτους αυτού ο Δουσάν απεβίωσε. Μια και στη Σερβία υπήρχε η παράδοση οι αδελφοί να διαδέχονται πριν από τους γιους, ο Συμεών έγινε ένας υπολογίσιμος διεκδικητής. Όμως ο Δουσάν είχε ήδη στέψει τον γιο του Στέφανο Ούρο Ε΄ ως κληρονόμο του. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο Νικηφόρος Β΄ εκτόπισε τον Σέρβο κυβερνήτη της Θεσσαλίας Γρηγόριο Πρέλιουμπ, κέρδισε την υποστήριξη του εντόπιου πληθυσμού και σύντομα φιλοδόξησε να διεκδικήσει και τον προγονικό θρόνο της Ηπείρου.Το 1356 ο Νικηφόρος Β΄ εισήλθε στη Ήπειρο και ανάγκασε τον Συμεών να διαφύγει από την Ακαρνανία στην Καστοριά, ένα από τα οχυρά της Μακεδονίας. Παρά την υποχώρησή του αυτή ο Συμεών αυτοανακηρύχθηκε "αυτοκράτορας των Σέρβων και των Ελλήνων" στην Καστοριά, στη θέση του νεαρού ανιψιού του, που ήταν στην κεντρική Σερβία. Ο Συμεών ξεκίνησε μία εκστρατεία για να καταλάβει την κεντρική Σερβία, την πατρίδα του, αλλά οι Σέρβοι ευγενείς, σε μία σύνοδο που έγινε το 1357 στα Σκόπια, αποφάσισαν να υποστηρίξουν τον Στέφανο Ούρο Ε΄, σύμφωνα με τη θέληση του Δουσάν. Το θέρος του 1358 ο Συμεών βάδιζε προς τη Ζέτα, αλλά όταν στάθμευσε στο Σουτάρι, ο στρατός του από 5000 άνδρες ηττήθηκε από τους Σέρβους ευγενείς. Ο Συμεών επέστρεψε στην Καστοριά και δεν ξαναπροσπάθησε να εισβάλει στην κανονική Σερβία. Αν και μερικές φορές λεπτός στους τρόπους, ο Συμεών παρόλα αυτά ήταν ικανός να επεκτείνει τον έλεγχό του στα πιο πολλά νότια μέρη της Σερβικής αυτοκρατορίας, κάνοντας τον εαυτό του κύριο του μεγαλύτερου μέρους της δυτικής Μακεδονίας. Έπειτα από το τέλος του Νικηφόρου Β΄ στη μάχη του Αχελώου το 1359 ενάντια στις Αλβανικές φάρες που εισέβαλαν, ο Συμεών γρήγορα μπόρεσε να επανεγκαταστήσει την εξουσία του επί των διαφόρων μεγιστάνων της Θεσσαλίας και της Ηπείρου και να ιδρύσει την Αυλή του στα Τρίκαλα, όπου μιμήθηκε το τελετουργικό της Αυλής της Ρωμανίας. Τo 1336 το αργότερο (ή ίσως το 1359/60 το νωρίτερο) ο Συμεών ανακήρυξε τον μεγαλύτερο γιο του ως συγκυβερνήτη. Απεβίωσε κάποια στιγμή το διάστημα 1369-71· δεν γνωρίζουμε το τέλος της Θωμαΐδας. Παντρεύτηκε τον Συμεών Ούρεση των Νεμάνιτς κυβερνήτη της Ηπείρου και Θεσσαλίας και διεκδικητή του Σερβικού θρόνου και είχε τέκνο: Ιωάννης Ούρεσης απεβ. 1422/23, κυβερνήτης της Θεσσαλίας. Στέφανος Ούρεσης, κυβερνήτης των Φαρσάλων. Μαρία 1350/51-1394, δέσποινα της Ηπείρου, παντρεύτηκε τον Θωμά Β΄ Πρελιούμποβιτς δεσπότη της Ηπείρου και μετά τον Ησαύ Μπουοντελμόντι δεσπότη της Ηπείρου. Ντόναλντ Μ. Νίκολ, "Το δεσποτάτο της Ηπείρου", Ελληνική Ευρωεκδοτική 1991.
|
Η Θωμαΐς Κομνηνή Αγγελίνα Παλαιολογίνα (γενν. π. 1330) από τον Οίκο των Ορσίνι ήταν κόρη του παλατινού κόμη της Κεφαλληνίας & Ζακύνθου και δεσπότη της Ηπείρου· με τον γάμο της έγινε σύζυγος του κυβερνήτη της Ηπείρου & Θεσσαλίας και διεκδικητή του Σερβικού θρόνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%90%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Κοίλα Ευβοίας
|
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι στην περιοχή ναυάγησε, κατά τη διάρκεια της Ναυμαχίας του Αρτεμισίου, ο στόλος των Περσών, εξαιτίας των νότιων ανέμων καθώς και της καταιγίδας που ξέσπασε, τη στιγμή που περιέπλεαν στην περιοχή. Πληροφορίες για την περιοχή καθώς και για τους κατοίκους της παρέχει ο αρχαίος φιλόσοφος Δίων Χρυσόστομος (40-120), ο οποίος ταξιδεύοντας από τη Χίο ναυάγησε στις ακτές της Εύβοιας (περίπου 100). Ο ίδιος αναφέρει ότι δέχτηκε τη περιποίηση και τη φιλοξενία από κάτοικο της περιοχής. Αναφέρει ότι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν πολύ φιλόξενοι, ενώ μάλιστα είχαν προσφέρει τη βοήθεια τους σε πολλούς ναυαγούς. Πλέον το μόνο που υπάρχει για να θυμίζει τα Κοίλα Ευβοίας, είναι η παλιά ονομασία του χωριού Εκάλη Εύβοιας που έως το 1954 ονομαζόταν Κοίλωση και πιθανώς αποτελεί παραφθορά της ονομασίας της περιοχής των νοτιοανατολικών ακτών της Εύβοιας. Ηρόδοτου Ιστορία ; Ιστορία της Νήσου Εύβοιας ;
|
Τα Κοίλα Εύβοιας, (αρχαία Κοίλα) είναι μια άγνωστη γεωγραφικά περιοχή του νησιού την οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος, Στράβωνας, Δίων Χρυσόστομος και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς. Για την τοποθεσία της υπήρχαν διαφορετικές απόψεις, καθώς επίσης αν πρόκειται για κάποια πόλη ή απλώς μια περιοχή. Η επικρατέστερη άποψη είναι, ότι πιθανότατα, να ήταν περιοχή των ανατολικών ακτών της Εύβοιας η οποία εκτεινόταν από το ακρωτήρι Καφηρέας έως την Οχθονιά Κύμης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CE%95%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (Βραζιλία)
|
Το 1945 οι οπαδοί του Ζετούλιο Βάργκας ίδρυσαν το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα, με ακρωνύμιο ΒΕΚ, για να ενώσουν τους αστούς εργαζόμενους και να αντιπολιτευτούν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Από το 1955 αρχηγός του κόμματος ήταν ο Τζάνγκο Γκουλάρντ, ο οποίος έγινε Αντιπρόεδρος της Βραζιλίας τα έτη 1956-1961. Το 1961, μετά την παραίτηση του Προέδρου Τζάνιο Κουάντρος, έγινε μία απόπειρα πραξικοπήματος κατά την οποία δεν επέτρεψαν στον νέο Πρόεδρο Τζάνγκο να αναλάβει καθήκοντα. Ο Λεονέλ Μπριζόλα, ο τότε κυβερνήτης του Ρίο ντε Τζανέιρο και γαμπρός του Τζάνγκο, ηγήθηκε σε μία κινητοποίηση πολιτών και στρατιωτικών που διήρκεσε 14 μέρες και ονομάστηκε «Εκστρατεία Νομιμότητας», με την αποστολή να αποκατασταθεί η νόμιμη εκλεγμένη ηγεσία. Το κίνημα ήταν επιτυχές, και ο Τζάνγκο έγινε ο 24ος Πρόεδρος της Βραζιλίας. Το 1964 έγινε το πραξικόπημα που κατέληξε σε καθαίρεση του Τζάνγκο, ο οποίος εξορίστηκε στην Ουρουγουάη. Το 1965 το στρατιωτικό καθεστώς εξάλειψε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με συμπεριλαμβανόμενο το ΒΕΚ. Και ο Μπριζόλα, επίσης, διέφυγε στο εξωτερικό. Το 1979 με το Νόμο της Αμνηστίας, επιτράπηκε στον Μπριζόλα, ο οποίας ήταν εξόριστος στην Λισαβόνα της Πορτογαλίας, να επιστρέψει στη Βραζιλία. Ήδη είχε έρθει σε επαφή με άλλους σοσιαλιστές και είχαν συντάξει το Καταστατικό της Λισαβόνας, για την πολιτική τους. Ο Μπριζόλα προσπάθησε να αποκαταστήσει το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα αλλά το όνομα ήταν πιασμένο από την Ιβέτε Βάργκας, την ανιψιά του Ζετούλιο. Ο Μπριζόλα λυπήθηκε πολύ για το ακρωνύμιο ΒΕΚ που έχασε. Τελικά, το Βραζιλιάνικο Ανώτατο Δικαστήριο Εκλογών επέτρεψε στον Μπριζόλα την ίδρυση του Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, με ακρωνύμιο ΔΕΚ. Ως αποστολή του κόμματος δήλωσαν: «για την προστασία της δημοκρατίας, του εθνικισμού και του σοσιαλισμού».Οι βουλευτικές εκλογές του 1982 σηματοδότησαν τη λήξη του δικομματισμού που επικράτησε μετά το 1965. Πέντε κόμματα, με συμπεριλαμβανόμενο το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα, διεκδίκησαν τις 479 έδρες στη Βραζιλιάνικη Βουλή και τις 25 στη Γερουσία. Από το ΔΕΚ εκλέχτηκαν 23 βουλευτές και ένας γερουσιαστής. Το 1985 η πτέρυγα νεολαίας του κόμματος ονομάστηκε Σοσιαλιστική Νεολαία. Ένα χρόνο μετά, το κόμμα προσχώρησε στη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση. Στις προεδρικές εκλογές του 1989 υποψήφιος του κόμματος ήταν ο Μπριζόλα, ο οποίος ήρθε τρίτος συγκεντρώνοντας το 16,5% των ψήφων.Η Ντίλμα Ρούσεφ, η μετέπειτα Πρόεδρος της Βραζιλίας, άρχισε την πολιτική της σταδιοδρομία από το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα. Το 2016, όταν η Ρούσεφ παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία ότι παραποίησε στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα και υπέγραψε διατάγματα για δημόσιες δαπάνες χωρίς τη συναίνεση του Βραζιλιάνικου κογκρέσου, το ΔΕΚ υποστήριξε την αθωότητά της. Οι έξι βουλευτές που αγνόησαν την πολιτική του κόμματος και ψήφισαν κατά της Ρούσεφ τιμωρήθηκαν με αποβολή.
|
Το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (πορτογαλικά: Partido Democrático Trabalhista) είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό και δημοκρατικό σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία. Ιδρύθηκε το 1979, με το πολιτικό άνοιγμα που προηγήθηκε της πτώσης του στρατιωτικού καθεστώτος (1965-1985). Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Λεονέλ Μπριζόλα. Από το 2004 αρχηγός του κόμματος είναι ο Κάρλος Λούπι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_(%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1)
|
Αμμόλοφος του Πιλά
|
Ο αμμόλοφος του Πιλά βρίσκεται στη νότια είσοδο του κόλπου του Αρκασόν, 60 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Μπορντώ, στην περιοχή Πιλά-συρ-Μερ, η οποία είναι διοικητικά εξαρτώμενη από την κοινότητα Λα Τεστ-ντε-Μπυς, στο κέντρο των Λαντ της Γασκώνης. Ο αμμόλοφος του Πιλά εκτείνεται σε πλάτος 616 μέτρα από δυτικά προς ανατολικά και σε μήκος 2,9 χιλιόμετρα από βορρά προς νότο. Περιέχει περίπου 60 εκατομμύρια κυβικά μέτρα άμμου.Το ύψος του είναι σήμερα περίπου 110 μέτρα έως 115 μέτρα, ανάλογα με το έτος, πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο αμμόλοφος εκτείνεται παράλληλα με την ακτογραμμή, πίσω από την γραμμή παλίρροιας της παραλίας. Βρίσκεται σε συνεχή κίνηση, κινούμενος προς την ξηρά. Ευρισκόμενος μεταξύ του ωκεανού και του δάσους, μετακινείται 1 έως 5 μέτρα ετησίως ανατολικά υπό την επίδραση των επικρατούντων ανέμων και της παλίρροιας. Έτσι, σταδιακά καλύπτει τον παρακείμενο δρυμό των Λαντ. Η πρόσβαση στην κορυφή του αμμόλοφου διευκολύνεται από σκάλα. Στις 24 Ιανουαρίου 2009 σημειώθηκε μια μέγιστη ταχύτητα ανέμου 175 χλμ. / ώρα κατά τη διάρκεια καταιγίδας στον αμμόλοφο του Πιλά. Η λέξη Πιλά προέρχεται από τη γασκωνική λέξη Pilhar, η οποία αναφέρεται σε σωρό ή ανάχωμα.Η σημερινή τοποθεσία του αμμόλοφου του Πιλά χρησιμοποιήθηκε από την προϊστορική εποχή ως προσωρινή εγκατάσταση για δραστηριότητες που σχετίζονταν με την εξόρυξη θαλασσινού αλατιού. Τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα άρχισαν το 1922. Το 2013, βρέθηκαν αντικείμενα από την εποχή του Σιδήρου, 800 χρόνια π.Χ., στην άμμο στους πρόποδες του αμμόλοφου. Λόγω της εκτεθειμένης θέσης του κατά μήκος της θάλασσας και της απότομης κλίσης, ο αμμόλοφος του Πιλά είναι ένα διάσημο σημείο για αλεξίπτωτο πλαγιάς (παραπέντε). Το 2014, το συγκρότημα Fréro Delavega κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τίτλο Le chant des sirènes (Το τραγούδι των Σειρήνων) στο οποίο εμφανίζεται ο στίχος «Τα χρόνια περνούν, η ηχώ δραπετεύει στον αμμόλοφο του Πιλά». Το κλιπ γυρίστηκε στον αμμόλοφο και στο παρακείμενο δάσος.Το 2018, το συγκρότημα Collectif Métissé κυκλοφόρησε ένα τραγούδι που ονομάζεται La dune du Pilat (Ο αμμόλοφος του Πιλά), του οποίου το κλιπ γυρίστηκε στον αμμόλοφο. Η ιστοσελίδα του αμμόλοφου του Πιλά (επιλογή γλώσσας)
|
Ο αμμόλοφος του Πιλά (Γαλλικά: Dune du Pilat) βρίσκεται στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού στη Γαλλία, στο νομό Ζιρόντ της Νέας Ακουιτανίας. Είναι ο ψηλότερος αμμόλοφος στην Ευρώπη. Με περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες ετησίως, ο αμμόλοφος του Πιλά είναι ένας διάσημος τουριστικός προορισμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B9%CE%BB%CE%AC
|
Μονή Ρεοντινού Αρκαδίας
|
Η μονή, πήρε το όνομά της από την κοντινή μεσαιωνική πόλη του Οριόντα, που παραφθαρμένα ονομαζόταν Ρεοντινό. Η πόλη του Οριόντα, γνώρισε μεγάλη ακμή από την Βυζαντινή περίοδο έως και τον 17ο αιώνα, οπότε και εγκαταλείφθηκε, με αποτέλεσμα ο Πραστός, να αποκτήσει δύναμη και να γίνει πρωτεύουσα της Τσακωνιάς. Το μοναστήρι υπαγόταν στην Επισκοπή Ρέοντος - Πραστού. Σύμφωνα με κτητορική επιγραφή, η μονή χτίστηκε το 1634, από τον Εμμανουήλ Αλαγιούτζη και υπήρξε σταυροπηγιακό από την ίδρυση του. Η μονή, αναφέρεται για πρώτη φορά το 1698, όταν ο πραστιώτης Γεώργιος Καραμάνος έδωσε χρήματα για την ανακαίνισή του. Το 1734, σύμφωνα με επιγραφή, ανακαινίστηκε για άλλη μια φορά, από τον πραστιώτη προύχοντα Εμμανουήλ Καραμάνο. Η μονή αναφέρεται επίσης το 1792, το 1812 και το 1825, όταν ηγούμενος της μονής ήταν ο Παρθένιος. Στην προσπάθεια του Ιωάννη Καποδίστρια το 1829 για την ανέγερση σχολείων, η μονή προσέφερε χρήματα στον μεγάλο έρανο του Λεωνιδίου για τον ίδιο σκοπό. Το 1834, η μονή διαλύθηκε με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα και οι μοναχοί της εγκαταστάθηκαν στην γειτονική Μονή Αρτοκωστάς. Μετά από πολλές προσπάθειες, οι μοναχοί επέστρεψαν στο Ρεοντινό, μέχρι το 1853 οπότε και διαλύθηκε οριστικά. Η μονή, βρίσκεται χτισμένη σε μια κατάφυτη ρεματιά σε υψόμετρο περίπου 700 μ. Από την μονή, σώζεται το καθολικό και ερείπια των κελιών. Το καθολικό της μονής, έχει χτιστεί σε ρυθμό σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο, ενώ το δάπεδό του, έχει στρωθεί με μεγάλες πλάκες, φέροντας παραστάσεις λέοντος και δικέφαλου αετού, όπως σε πολλά μοναστήρια της Κυνουρίας. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου, αγιογραφήθηκε το 1698. Οι αγιογραφίες του διακρίνονται για την θερμότητα των χρωμάτων τους και τις ελεύθερες και ζωντανές εκφράσεις στις μορφές των αγίων. Πέτρος Σαραντάκης, Αρκαδία: Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της, οδοιπορικό 10 αιώνων, Εκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2000, ISBN 960-91420-0-1 Θάνου Κ. Βεγενά, Ιστορικά Τσακωνιάς και Λεωνίδιου, Δαπάνη Δήμου Λεωνιδίου, Αθήνα 1971
|
Η Μονή Ρεοντινού Αρκαδίας, είναι μία ιστορική, εγκαταλελειμμένη σήμερα, μονή. Βρίσκεται χτισμένη σε απόσταση 12 χλμ από τον Πραστό και ανάμεσα στα μοναστήρια της Αρτοκωστάς και Καρυάς. Η μονή αυτή, ήταν από ιστορικότερα και σημαντικότερα μοναστήρια της Τσακωνιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A1%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γιώργος Αμυράς
|
Στις δημοτικές εκλογές του 2010 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων χωρίς κομματική στήριξη με τον συνδυασμό Επιμένουμε Αθήνα. Έλαβε στον Α' γύρο ποσοστό 7,37% λαμβάνοντας την τέταρτη θέση.Στις ευρωεκλογές του 2014 είχε ενταχθεί στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, μετά από πρόσκληση του Αντώνη Σαμαρά γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις στο κόμμα. Τελικά, κατέλαβε την έβδομη θέση με 127.037 ψήφους και δεν εξελέγη ευρωβουλευτής. Εξελέγη βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Ποτάμι στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και ξανά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Την 1 Μαρτίου 2016 ορίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, αντικαθιστώντας τον Χάρη Θεοχάρη.Στις 21 Ιανουαρίου 2019 ανεξαρτητοποιήθηκε από το Ποτάμι με αφορμή την αντίθεσή του στην υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Στις 10 Απριλίου παραιτήθηκε και παρέδωσε την βουλευτική του έδρα στο Ποτάμι· τη θέση του κατέλαβε η επιλαχούσα Αντιγόνη Λυμπεράκη. Την ίδια ημέρα ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του με τη Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές του 2019. Κατέλαβε την ένατη θέση με 175.821 ψήφους και δεν εξελέγη. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων με τη Νέα Δημοκρατία. Κατά τον ανασχηματισμό της 4ης Ιανουαρίου 2021 ορίστηκε υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, θέση που διατήρησε μέχρι τον Μάιο του 2023. Στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2023 δεν επανεξελέγη βουλευτής.
|
Ο Γιώργος Αμυράς (22 Δεκεμβρίου 1967, Αθήνα) είναι Έλληνας πολιτικός και δημοσιογράφος. Έχει διατελέσει βουλευτής με το Ποτάμι και τη Νέα Δημοκρατία και υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Το διάστημα 2006–2013 υπήρξε παρουσιαστής της εκπομπής Μένουμε Ελλάδα στη ΝΕΤ (σημ. ΕΡΤ 2) μαζί με τη Ρένια Τσιτσιμπίκου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου
|
Η κατασκευή του γυμναστηρίου ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2004, και εγκαινιάστηκε επισήμως στις 30 Ιουλίου 2004, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά την Ολυμπιάδα, το Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου, αποτέλεσε έδρα της ομάδας καλαθοσφαίρισης της ΑΕΚ, προτού αυτή μετακομίσει στο Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο το 2006. Ο χώρος της εγκατάστασης στη συνέχεια παραχωρήθηκε στις ιδιωτικές εταιρείες Ακροπόλ Χαραγιώνης και Sonae Sierra SGPS S.A, και χρησιμοποιήθηκε ως εμπορικό κέντρο. Το φθινόπωρο του 2015 το γυμναστήριο άρχισε να αποτελεί προσωρινός χώρος διαμονής προφύγων. Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου @ Stadia.gr
|
Το Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου είναι κλειστό γυμναστήριο πολλαπλών χρήσεων στο Γαλάτσι της Αθήνας. Ήταν ο χώρος στον οποίο διεξήχθησαν οι αγώνες επιτραπέζιας αντισφαίρισης και ρυθμικής γυμναστικής κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Το Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου έχει χωρητικότητα 6.200 θέσεων, εκ των οποίων οι 5.141 είναι μόνιμες στο άνω τμήμα. Οι υπόλοιπες ανήκουν σε πτυσσόμενες κερκίδες στο κάτω τμήμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κατάλογος ορυκτών και πετρωμάτων της Ελλάδας
|
Βαλεντινίτης Βαναδινίτης Βαρύτης Βιλλεμίτης Βισμούθιο Βολμπορθίτης Βολταΐτης Βορνίτης Βοταλακίτης Βουλανζερίτης Βουλφενίτης Βουρνονίτης Βουρτσίτης Βροσαντίτης Βρουκίτης Βυτοβνίτης Βωξίτης Γαληνίτης Γερσδορφίτης Γεωργιαδεσίτης (TL) Γιββσίτης Γκετίτης Γκασπεΐτης Γκορνταΐτης Γλαυκοκερινίτης (TL) Γουντγουαρντίτης Γουντραφίτης Γρηνοκίτης(Γρηνουκίτης) Γύψος Γρανίτης Δεβιλλίνης Δεσκλοϊζίτης Διαμπολεΐτης Διαφορίτης Διγενίτης Διμορφίτης Διοψίδιος Δολομίτης Δυσκρασίτης Εβαπορίτης Εδεμβεργίτης Εξαϋδρίτης Εναργίτης Ενδελλίτης Επίδοτο Επιστιλβίτης Επσομίτης Ερυθρίτης Εταιρόλιθος Εττρινγκίτης Ευχρωίτης Ζεόλιθος Ημιμορφίτης Ηλιοφυλλίτης Θείο (αυτοφυές) Θορικοσίτης (TL) Ιαμεσονίτης Ιαροσίτης Ιλμενίτης Ινσνταλίτης Ινταλγκοΐτης Καμαριζαΐτης (TL) Κανκίτης Καπελλασίτης (TL) Καρμινίτης Κερουσίτης Κεττνερίτης Κιζερίτης Κιίτης Κινναβαρίτης Κλαρινγκμπουλίτης Κοβελλίνης Κοζαλίτης Κονιχαλκίτης Κοπιαπίτης Κοτουννίτης Κοριτνιγκίτης Κορνουαλίτης Κοροναδίτης Κορούνδιο Κουβανίτης Κουμενγκεΐτης Κριντίτης Κρουπκαΐτης Κρυπτομέλας Κτενασίτης (TL) Κυανοτριχίτης Κυανοχρωίτης Κυπρίτης Κυργιστανίτης Λαβενδουλάνης Λανγκίτης Λαντλοκίτης Λαυριονίτης (TL) Λεγκραντίτης Λεπιδοκροκίτης Λιθάργυρος Λιναρίτης Λωρελίτης Μαγγάνιο Μαγνησίτης (TL) Μαγνητίτης Μαλαχίτης Μαρκασίτης Ματλοκίτης Μελαντερίτης Μενεγκινίτης Μεραϊτερίτης (ΤL) Μιλλερίτης Μιμητίτης Μιξίτης Μολυβδολίτης Μόλυβδος Μοντεπονίτης Μουιχοεκίτης Μπρουκίτης Μπωνταντίτης Ναμουβίτης Νατρογλαυκοκερινίτης (TL) Νεάλιθος (TL) Νικελίνης Νταντασίτης Νταντσονίτης Ντελαφοσίτης Ντουφρενίτης Ξανθιοσίτης Ξανθοκονίτης Ξυλοοπάλιος Ολιβινίτης Ολλανδίτης Ορθοσερπιερίτης Οφείτης Οψιδιανός Παραλαυριονίτης (TL) Πενφιλντίτης (TL) Περίτης Περκιλίτης Πετρουκίτης Πλαττνερίτης Πράσιος Πρεϊσινγκερίτης? Πυρολουσίτης Πυρομορφίτης Πυρροτίτης Ραλστονίτης Ραμσντελλίτης Ρανσομίτης Ρεμερίτης Ρικαρντίτης Ριπιδόλιθος Ροδοχρωσίτης Ρομανεσίτης Ροζασίτης Ρουζβελτίτης Ρουτίλιο Σαφφλορίτης Σανδαράχη (κίτρινη) Σαπωνίτης Σεελίτης Σελιγμανίτης Σερπιερίτης (TL) Σενεβεξίτης Σιδεροτίλης Σιδηρίτης Σιδηροπυρίτης Σκοροδίτης Σκουλτενίτης Σμιθσονίτης Σουλενμπεργίτης Σουμπνικοβίτης? Σπανγκολίτης Σιγκνετίτης Συμπλησίτης Σφαιροκοβαλτίτης Σφαλερίτης Τάλκης Ταμαρουγκίτης Τενναντίτης Τενορίτης Τετραεδρίτης Τιτανίτης Υδροζινκίτης Υδροταλκίτης Φαρμακοσιδηρίτης Φερροκαρφολίτης Φερρογλαυκοφανής Φεροξυχίτης Φερϋδρίτης Φαϊμπροφερρίτης Φιντλερίτης (TL) Φθορίτης Φορνασίτης Φραϊμπεργκίτης Φραϊποντίτης Φωσγενίτης Χαλαζίας Χαλκανθίτης Χαλκοπυρίτης Χαλκοτριχίτης Χαλκός (αυτοφυής) Χαλκοφανίτης Χαουλεΐτης Χαουσμανίτης Χενεβιξίτης Χιαστόλιθος Χλωραργυρίτης Χονεσσίτης Χριστοβαλίτης Χρυσόκολλα Χρυσός Ψευδαργυρίτης Ψευδαργυραλουμινίτης Ψευδαργυρογουντγουαρντίτης Ψευδαργυροκοπιαπίτης Ψευδαργυρολιβινίτης Ψευδαργυρομελαντερίτης Ψευδαργυροροζασίτης Ψευδαργυροσταυρόλιθος Ψευδαργυροχογκμπομίτης-2Ν2Σ (TL) Ψευδοβολεΐτης Ψιλομέλας Ωμπερτίτης (Αουμπερτίτης) Ωρορίτης Ωστινίτης (Αουστινίτης) Κατάλογος ορυκτών Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου Γεωλογικό τμήμα Πανεπιστημίου Αθηνών Mineral Data.org (Mindat.org)
|
Η σελίδα αυτή περιλαμβάνει τον κατάλογο με τα ορυκτά και τα πετρώματα που ανευρίσκονται στα μεταλλεία όλου του ελληνικού χώρου. Η ταξινόμηση είναι αλφαβητική. Η ένδειξη (TL) καταδεικνύει ότι το ορυκτό είναι χαρακτηριστικό για την περιοχή (Type Locality). Αγαρδίτης Αγγλεσίτης Αδαμίτης Αζουρίτης Αιγιρίνης Αιγιρίνης-Αυγίτης Αϊκινίτης Αιματίτης Ακαγκανεΐτης Ακανθίτης Ακτινόλιθος ποικιλία του παραπάνω:Βυσσόλιθος Αλαμπανδίτης Αλβίτης Αλίτης Αλλανίτης Αλλοφανής Αλμανδίνης Αλοτριχίτης Αλουνίτης Αλουνογενής Αλταΐτης Αμέθυστος Αμεσίτης Αμπσβουρμπαχίτης (TL) ποικιλία του παραπάνω:Ανδεσίνης ποικιλία του παραπάνω:Ολιγόκλαστο Ανάλκιμο Ανατάσης Ανδραδίτης Ανκερίτης Ανορθίτης ποικιλία του παραπάνω:Λαβραδορίτης ποικιλία του παραπάνω:Μπιτουανίτης Ανορθόκλαστο Αντιμόνιο (αυτοφυές) Αντιμονίτης Αντλερίτης Αντορίτης Ανυδρίτης Αουριχαλκίτης Απατίτης Απλουαΐτης Αραγονίτης ποικιλία του παραπάνω:Φλος Φέρρι Αργεντοϊαροσίτης Αργεντοπυρίτης Αργιλιοκοπιαπίτης Άργυρος (αυτοφυής) Αργυροτετραεδρίτης Αρδενίτης Αρζρουνίτης Αρθουρίτης Αρσενικαντιμονίτης Αρσενικό (αυτοφυές) Αρσενιοσιδηρίτης Αρσενογκογιαζίτης Αρσενογκορκεϊξίτης Αρσενοδεσκλοϊζίτης Αρσενοκρανταλλίτης Αρσενολαμπρίτης Αρσενολίτης Αρσενοπυρίτης Αρσενοτσουμεμπίτης Αρτινίτης Αρφβεντσονίτης Ασβεσταρενίτης Ασβεστίτης Ασβεστόλιθος Ασβολάνης Ατακαμίτης Ατελεσίτης Αττικαΐτης (TL) Αυγίτης
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%84%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Τρεις Κανόνες Πειθαρχίας και Οκτώ Σημεία Προσοχής
|
Αυτές τις διαταγές τις τηρούσαν συνήθως και, σύμφωνα με τον ιστορικό Stephen Uhalley, αυτές οι διαταγές κατέστησαν τον Κινεζικό Κόκκινο Στρατό έναν ξεχωριστό στρατό στην Κίνα και εξαιρετικά δημοφιλή. Η στάση των Τριών Κανόνων και των Οκτώ Σημείων έρχεται σε αντίθεση με τους στρατούς του εθνικιστικού Κουομιντάνγκ, υπό την ηγεσία του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, οι οποίοι πολεμούσαν τον Κινέζικο Κόκκινο Στρατό στον Κινέζικο Εμφύλιο Πόλεμο. Για παράδειγμα, οι εθνικιστικοί στρατοί είχαν την τάση να επιβιβάζονται σε σπίτια χωρίς άδεια, είχαν την τάση να είναι αγενείς και ασεβείς απέναντι στους πολίτες ή μερικές φορές ακόμη και να κατάσχουν υλικό από τους αγρότες για να προμηθεύονται. Ωστόσο, ο Κινέζικος Κόκκινος Στρατός, στο πλαίσιο των Τριών Σημείων Πειθαρχίας και των Οκτώ Σημείων Προσοχής, ζητούσε την άδεια για να λάβει προμήθειες και για να επιβιβαστεί στα σπίτια, και οποιαδήποτε δήμευση αγροτικής περιουσίας ήταν εξαίρεση και οι παραβάτες τιμωρούνταν αμέσως. Για παράδειγμα, οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού θα πυροβολούνταν επί τόπου αν βρεθούν να λεηλατούν σπίτια αγροτών.Πολλοί εντυπωσιασμένοι χωρικοί έδωσαν προμήθειες και καταφύγιο στο Κόκκινο Στρατό εθελοντικά, βοηθώντας σε μεγάλο βαθμό τις πολεμικές τους προσπάθειες. Τελικά, πολλοί χωρικοί και οι γιοι και οι κόρες τους εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό, παρέχοντάς του επαρκές ανθρώπινο δυναμικό για την καταπολέμηση των Ιαπώνων και του Κουομιντάνγκ. Ήταν σύνηθες μετά από κατάσχεση αντικειμένων από πολέμαρχους τα αντικείμενα να ανακατανέμονται στους ανθρώπους, με επιπλέον προμήθεια του Κινεζικού Κόκκινου Στρατού. Ως αποτέλεσμα, οι αγρότες έτειναν να παραπληροφορούν το Κουομιντάνγκ όταν έφθαναν καταδιώκοντας τον Κινεζικό Κόκκινο Στρατό, δείχνοντας ταυτόχρονα την φιλοξενία στον Κινεζικό Κόκκινο Στρατό όποτε έφταναν στα χωριά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την τριβή των δυνάμεων του Κουομιντάγκ. Αυτό το αντίβαρο δόγμα σε σύγκριση με το Κουμιντάνγκ κατέστη αναπόφευκτα ένας από τους κύριους λόγους που κερδήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της υποστήριξης των Κινέζων και έτσι η νίκη του Κινεζικού Κόκκινου Στρατού έναντι του Κουομιντάνγκ το 1949. Η υποστήριξη του λαού στον Κόκκινο Στρατό αποδείχθηκε περισσότερο σημαντική από το ακατέργαστο ανθρώπινο δυναμικό που είχε αρχικά απολαύσει το Κουομιντάνγκ. Οι Τρεις Κανόνες διέτασσαν: άμεση υπακοή σε εντολές, καμία δήμευση αγροτικής περιουσίας, άμεση παράδοση όλων των αντικειμένων που κατασχέθηκαν από τους ιδιοκτήτες ακινήτων απευθείας στις αρχές.Τα Οκτώ Σημεία ήταν: να είστε ευγενικοί όταν μιλάτε, να είστε ειλικρινείς όταν αγοράζετε και πουλάτε, να επιστρέφετε όλα τα δανεισμένα αντικείμενα, να καταβάλλετε αποζημίωση για τα πάντα, μη χτυπάτε και μην υβρίζετε άλλους, μην καταστρέφετε τις καλλιέργειες, μην παρενοχλείτε τις γυναίκες, μην κακομεταχειρίζεστε τους φυλακισμένους.Μια εναλλακτική, πιο "κατά γράμμα" μετάφραση παρουσιάστηκε από την Καθημερινή του Λαού. Οι Τρεις Βασικοί Κανόνες Πειθαρχίας: Να τηρείτε τις εντολές σε όλες τις ενέργειές σας. Μην παίρνετε ούτε μία βελόνα και ούτε ένα κομμάτι νήματος από τις μάζες. Να παραδίδετε όλα τα καταληφθέντα.Τα Οκτώ Σημεία Προσοχής: Να μιλάτε ευγενικά. Να πληρώνετε δίκαια για αυτό που αγοράζετε. Να επιστρέφετε όλα όσα δανείζεστε. Να πληρώνετε για οτιδήποτε καταστρέψατε. Μη χτυπάτε και μην υβρίζετε τους ανθρώπους. Μην καταστρέφετε τις καλλιέργειες. Μην παίρνετε θάρρος με τις γυναίκες. Μην κακομεταχειρίζεστε τους αιχμαλώτους. Στρατιωτικός ύμνος της Κίνας
|
Οι Τρεις Κανόνες Πειθαρχίας και τα Οκτώ Σημεία Προσοχής (Κινέζικα: 三大纪律八项注意; πινγίν: Sān dà jìlǜ bā xiàng zhùyì) είναι ένα στρατιωτικό δόγμα που εκδόθηκε το 1928 από τον Μάο Τσετούνγκ και τους συνεργάτες του για τον Κινεζικό Κόκκινο Στρατό, ο οποίος τότε μαχόταν εναντίον του Κουομιντάνγκ. Τα περιεχόμενα ποικίλλουν ελαφρώς σε διαφορετικές εκδόσεις. Μία από τις σημαντικότερες διακρίσεις του δόγματος ήταν ο σεβασμός του για τους πολίτες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η ακόλουθη έκδοση προέρχεται από τον Stephen Uhalley το 1975.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%8E_%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82
|
Alter Channel
|
1999: Στις 24 Φεβρουαρίου ο σταθμός μετονομάζεται μεταβατικά από Κανάλι 5 σε Alter 5. 2000: Το 50% του τηλεοπτικού σταθμού αγοράζει ο Θανάσης Αθανασούλης, που τον εισάγει στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Το βράδυ της 29ης Οκτωβρίου, ο σταθμός επαναλανσάρεται ως Alter Channel, με ιδιοκτήτη πλέον τον Αθανασούλη, ενώ οι εγκαταστάσεις του μεταφέρονται στο Μπουρνάζι στο Περιστέρι. 2001: Στις 24 Σεπτεμβρίου, ο έμπειρος εκδότης Κώστας Γιαννίκος, ο οποίος προηγουμένως είχε διατελέσει ως διευθυντής προγράμματος στο Mega Channel και γενικός διευθυντής στο ΣΚΑΪ και το Star Channel, αναλαμβάνει τα καθήκοντα του ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του σταθμού, αποκτώντας παράλληλα μετοχές στο κανάλι. Αργότερα ο Κοσμάς Σφαέλος φεύγει επίσης από το Star, και γίνεται διευθυντής ενημέρωσης του σταθμού. Όπως και με άλλους σταθμούς που είχε διαχειριστεί ο πρώτος, οι εκδόσεις εφημερίδων που κατείχε, όπως Ο Κόσμος του Επενδυτή, και βιβλίων του εκδοτικού του οίκου Modern Times (βασικού μετόχου της Ελεύθερης Τηλεόρασης) διαφημίζονταν από το Alter. Αργότερα έγιναν γνωστές οι μέθοδοι προπλήρωσης του διαφημιστικού χρόνου που χρησιμοποίησε. 2002: Το Alter για να γίνει ανταγωνίσιμο στα υπόλοιπα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια μετακινεί από τον Σεπτέμβριο της χρονιάς εκείνης το κεντρικό δελτίο ειδήσεων στις 18:00 ξεπερνώντας το σε τηλεθέαση κάτι που έπραξε ο ΑΝΤ1 και το Star Channel. 2003: Τον Ιούλιο, οι μετοχές των συζύγων των Θανάση Αθανασούλη και Γιώργου Βαλσαμίδη μεταφέρονται στους Γιώργο και Ανδρέα Κουρή (50%) και την εκδοτική εταιρία Modern Times (25%). Προηγούνται καταγγελίες του Κουρή προς τον Αθανασούλη για απάτες στο Χρηματιστήριο μεταξύ άλλων, οι οποίες οδήγησαν στην εύρεση φορολογικών παραβιάσεων από τον ΣΔΟΕ. Τον ίδιο μήνα, το ομόσταβλο Extra Channel εξαγόρασε ο Φίλιππος Βρυώνης. Τον Οκτώβριο οι επικεφαλής του Alter και του βραχύβιου Tempo TV (το οποίο πτώχευσε και έκλεισε από οικονομικά προβλήματα) τέθηκαν σε απόλυση. 2005: Στις 20 Απριλίου, το Alter αναμορφώνει πλήρως το πρόγραμμά του. Η πρωινή ζώνη περιλαμβάνει ενημερωτικές εκπομπές καθώς και κινούμενα σχέδια ενώ η μεσημεριανή περιλαμβάνει ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, μεταδίδει διάφορα σήριαλ και το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Τη νύχτα περιλαμβάνει ψυχαγωγικές εκπομπές καθώς και talk shows, όπως το βραβευμένο Φως στο Τούνελ με την Αγγελική Νικολούλη. Επίσης, την ίδια χρονιά, εγκαινιάζει το Alter Globe, ένα διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο που μεταδίδει τα προγράμματα του σταθμού στη Βόρεια Αμερική από τις 24 Αυγούστου μέσω της Dish Network, στην Αυστραλία, στην Ασία και στην Αφρική από το Δεκέμβριο του ίδιου έτους μέσω της (αλήστου μνήμης) UBI World TV. 2006: Τον Σεπτέμβριο εντάσσεται στο δυναμικό του σταθμού η Βέφα Αλεξιάδου παρουσιάζοντας την εκπομπή Στην κουζίνα με την Βέφα. Τον Νοέμβριο, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κάνει συμφωνία με το κανάλι για την προβολή των εκπομπών Ζούγκλα και Κίτρινος Τύπος. 2007: Το Alter Globe φεύγει από την πλατφόρμα της Dish Network στις ΗΠΑ στις 31 Αυγούστου, και κάνει το ντεμπούτο του στην αντίπαλη πλατφόρμα DirecTV στις 26 Σεπτεμβρίου. Το καθημερινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων αναλαμβάνει ο Νίκος Χατζηνικολάου μεταφέροντας το από τις 18:45 στις 20:00. 2008: Τον Φεβρουάριο, η Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων εντοπίζει στο κανάλι δώδεκα τιμολόγια των ετών 2001-2003 που χαρακτηρίζει εικονικά, και επιβάλει πρόστιμο ύψους 51 εκατομμυρίων ευρώ. Τον Απρίλιο, η Ελεύθερη Τηλεόραση ζητά επανεξέταση των τιμολογίων, και τον Νοέμβριο, τα εν λόγω χαρακτηρίζονται γνήσια. Στις 9 Οκτωβρίου, κάνει πρεμιέρα η εκπομπή Ο Τελευταίος Πειρασμός με την Νανά Παλαιτσάκη, στην οποία πραγματοποιείται τηλεφωνική σύνδεση με τον Σάββα Ξηρό έχοντας καλεσμένη την σύντροφό του Αλίθια Ρομέρο. Το ίδιο έτος, το Alter Globe ξεκινάει να εκπέμπει και στη Νέα Ζηλανδία μέσω της (αλήστου μνήμης) UBI World TV. 2009: Το απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου, τέσσερα άτομα πυροβολούν εναντίον οχημάτων του καναλιού. Η επίθεση αυτή καταδικάζεται από την κυβέρνηση, τα κόμματα και την ΕΣΗΕΑ, και η Σέχτα Επαναστατών αναλαμβάνει την ευθύνη, στοχοποιώντας τους δημοσιογράφους του σταθμού σε σχετική προκήρυξη που εξέδωσε. Στις 25 Απριλίου, άγνωστοι που επιβαίνουν σε αυτοκίνητο, ανοίγουν πυρ έξω από το κτήριο του σταθμού. 2010: Το Alter Globe εντάσσεται στην (τότε) Cablevision στις ΗΠΑ ενώ καταργείται αργότερα, λόγω της ανεπαρκούς αύξησης. Στις 16 Φεβρουαρίου, η ΕΤΙΤΑ πραγματοποιεί στάση εργασίας στο κανάλι, αντιδρώντας στις απολύσεις τεχνικών του. Επίσης, τεχνικοί εμποδίζουν τον Νίκο Χατζηνικολάου να μπει στο στούντιο για το δελτίο ειδήσεων, με αποτέλεσμα το δελτίο ειδήσεων να το παρουσιάσει ο Άκης Παυλόπουλος. Την ίδια ημέρα, ο εφοριακός Θανάσης Ρέππας που χαρακτήρισε γνήσια τα εικονικά τιμολόγια του σταθμού το 2008 αυτοκτονεί πέφτοντας από το μπαλκόνι στο σπίτι του στην Ανάβυσσο. Σύμφωνα με μαρτυρία της μητέρας του, ήταν αγχωμένος σχετικά με την υπόθεση. Στις 22 Δεκεμβρίου ξεκινάνε στάσεις εργασίας της ΕΣΗΕΑ, της ΕΠΗΕΑ και της ΕΤΙΤΑ, λόγω της μη καταβολής του μισθού του Νοεμβρίου και μέρος του μισθού του Οκτωβρίου στους εργαζόμενους του Alter. Οι μισθοί εν τέλει πληρώνονται από την οικογένεια Κουρή. Στις 6 Μαΐου 2011, λόγω οικονομικών προβλημάτων, το Alter κάνει αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 για πλήρη εξόφληση των δεδουλευμένων των εργαζομένων του και προστασία από τους πιστωτές η οποία γίνεται αποδεκτή στις 12 Αυγούστου. Νωρίτερα το βράδυ της 11ης Μαΐου εμφανίζεται κάρτα διαμαρτυρίας, με συναίνεση της ιδιοκτησίας του. Μετά από ένα μήνα, ξεκινάει μια αντιπαράθεση μεταξύ του Γιώργου Κουρή και του Γιάννη Αλαφούζου. Συγκεκριμένα ο ΣΚΑΪ και η Καθημερινή, συμφερόντων του τελευταίου, ξεκινούν μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με συμβάσεις που υπέγραφε ο σταθμός με τη Modern Times με υπερτιμολογημένες τις αξίες των εσωτερικών προγραμμάτων του και άλλες των υπερτιμολογημένων εκδοτικών προϊόντων της τελευταίας με το κανάλι, το οποίο μαζί με την Αυριανή, συμφερόντων του πρώτου, ανασύρουν παλαιότερες υποθέσεις στις οποίες είχε εμπλακεί ο Αλαφούζος, όπως του λαθρεμπορίου που γινόταν μέσω πλοίων του, της μόλυνσης των νερών στη λίμνη Μαρακαΐμπο στις αρχές του 1997, και της αγοράς ρουμανικών πλοίων της αραβικής κρατικής εταιρείας Petromin με πλαστά τιμολόγια. Το αποτέλεσμα ήταν το ΕΣΡ να επιβάλλει με απόφασή του στις 3 Οκτωβρίου πρόστιμο 70.000 ευρώ στο Alter λόγω της «προσβολής της προσωπικότητας» του Αλαφούζου.Στις 11 Νοεμβρίου 2011, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του σταθμού υπό την ηγεσία του Νίκου Χατζηνικολάου, προχώρησαν ξανά σε επίσχεση εργασίας, καταλαμβάνοντας τη ροή του προγράμματος με προβολή καρτών, όπου ισχυριζόντουσαν ότι είναι άδικο να υπάρχουν στο κανάλι δημοσιογράφοι με δέκα χρόνια υπηρεσίας και ο Γιώργος Κουρής να μην τους πληρώνει ούτε ένα ευρώ. Επιπλέον, θεώρησαν απαράδεκτη την απόφαση της Digea στο να σαμποτάρει το σήμα του ALTER. Οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να επανέλθουν στις θέσεις εργασίας τους, μη αποδεχόμενοι τα σχέδια εξυγίανσης που είχε παρουσιάσει ο Γιώργος Κουρής. Στις 21 Νοεμβρίου 2011, ο Κώστας Γιαννίκος συλλαμβάνεται για μη καταβολή ΦΠΑ ύψους 1,2 εκατομμυρίων ευρώ, και αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους τρεις μέρες αργότερα. Ωστόσο στις 28 Νοεμβρίου επανεμφανίζονται οι κάρτες διαμαρτυρίας κατά την διάρκεια του μαγνητοσκοπημένου προγράμματος και η υπόσχεση που δίνει έπειτα ο Γιαννίκος για μη προβολή των διαφημίσεων εταιρειών και του δικού του ομίλου αλλά και του Κουρή αθετείται, με αποτέλεσμα το βράδυ της επόμενης μέρας να γίνει κατάληψη της ροής του. Έκτοτε την 1η Ιανουαρίου 2012 οι εργαζόμενοι έστησαν εκπομπή με παρουσιαστές τον Γιώργο Φιλιππάκη και την Ακριβή Κυρίκου στην οποία μιλούσαν άνεργοι και απολυμένοι από τις δουλειές τους πολίτες, απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας και της άλλοτε πλέον εφημερίδας Ελευθεροτυπία, ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης, ο τότε πρόεδρος της γενικής ομοσπονδίας προσωπικού της ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος και ο πρώην δημοσιογράφος Γιάννης Κανελλάκης. Την περίοδο εκείνη το κανάλι προέβαλε τα ντοκιμαντέρ Debtocracy (Χρεοκρατία) και W4 Crisis (Γυναίκες για την κρίση) που αναφέρονταν στην οικονομική κρίση και στο Ελληνικό χρέος, ενώ νωρίτερα στις 30 Ιανουαρίου προέβαλε συναυλία αλληλεγγύης από το Κλειστό Γυμναστήριο Περιστερίου. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, προφυλακίζεται ο Γιαννίκος για χρέη στο Δημόσιο λόγω μη καταβολής ΦΠΑ του Alter από τον Σεπτέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2011. Στις 27 Μαρτίου του 2013 προφυλακίζονται οι Γιώργος και Ανδρέας Κουρής, με την κατηγορία ότι έπεισαν τον Γιαννίκο να μην καταβάλλει τον ΦΠΑ. Αφήνονται ελεύθεροι στις 10 Μαΐου με εγγύηση και περιοριστικούς όρους.Τον Αύγουστο του 2013 στις συχνότητες του σταθμού εξέπεμπε μια εικόνα με χιόνια αλλά φυσικά ασπρόμαυρη τον πρώτο καιρό και μετά έγινε έγχρωμη που είχε το λογότυπο του σταθμού και από κάτω έγραφε Σύντομα ξανά κοντά σας, φέρνοντας στο προσκήνιο φήμες επαναλειτουργίας του καναλιού καθώς ο Γιώργος Κουρής κατέληξε σε συμφωνία με 150 εργαζομένους του σταθμού. Μέλη του απεργιακού κινήματος του σταθμού έκαναν λόγο για ποσό εργαζομένων που δεν το αντιπροσωπεύει εξ ολοκλήρου και επέκριναν τον Κουρή για την προσπάθεια επαναλειτουργίας του. Μετά από λίγο καιρό, η λεγόμενη εικόνα σταμάτησε να εκπέμπει. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2013, η Ελεύθερη Τηλεόραση Α.Ε. κηρύχθηκε σε πτώχευση, μετά από αποδοχή σχετικής αίτησης που είχαν υποβάλει 208 εργαζόμενοι του σταθμού στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2012, και στις 11 Οκτωβρίου σφραγίστηκε το κτήριο στο Μπουρνάζι που το στέγαζε ενώ στη θέση του live streaming από το ιστολόγιο των εργαζομένων του καναλιού, μεταδίδονται για αρκετό χρονικό διάστημα μικρής διάρκειας βίντεο με τα αιτήματά τους. Στις 28 Ιουλίου 2014, ο Κώστας Γιαννίκος αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, ενώ το 2018, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών καταδικάζει τον ίδιο Κώστα Γιαννίκο σε δεκαπενταετή κάθειρξη και την γυναίκα του, Κατερίνα Γιαννίκου, σε εξαετή κάθειρξη, για παράνομη μεταφορά ποσού €8,5 εκατομμυρίων από τα ταμεία του Alter προς τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία και τα ταμεία της Modern Times, εκδίδοντας εικονικά τιμολόγια.Στις 11 Φεβρουαρίου του 2019, το ΕΣΡ ανακοινώνει την οριστική διαγραφή του σταθμού από τα μητρώα της, μετά από επτά χρόνια, διακοπής λειτουργίας, χάνοντας και τυπικά την άδεια που διέθετε από το 1993 (την οποία είχε ήδη χάσει από το 2013). Ο λόγος είναι ότι το κανάλι δεν πήρε μέρος στον διαγωνισμό για τις άδειες γενικού περιεχομένου εθνικής εμβέλειας, ενώ έχει χάσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, βάζοντας ακόμη και πωλητήριο από τον Οκτώβριο του 2020 στο σφραγισμένο κτήριο, έναντι 1.5 εκατομμυρίων ευρώ. Τον Ιανουάριο του 2022, τα άλλα έξι εθνικά κανάλια-μέτοχοι στην Digea αγόρασαν με εκποίηση το 4,99% των μετοχών που κατείχε η Ελεύθερη Τηλεόραση Α.Ε. παύοντας και τυπικά τη συμμετοχή της στην ψηφιακή πλατφόρμα, στην οποία υπήρξε ένας εκ των ιδρυτών της, το μακρινό 2009. Ο σταθμός από τον Οκτώβριο του 2000 μέχρι το Νοέμβριο του 2011 είχε πολυσυλλεκτικό ενημερωτικό και ψυχαγωγικό πρόγραμμα, διαθέτοντας δεκάδες εκπομπές με lifestyle περιεχόμενο, και προτίμησε να δώσει για πολλά χρόνια βάρος στην ψυχαγωγία, κυρίως με ταινίες και ξένες σειρές, κατά καιρούς και στην ενημέρωση, με ερευνητικές και ειδησεογραφικές εκπομπές. Τα Σαββατοκύριακα στην πρωινή ζώνη, ο σταθμός, ανταγωνιζόταν, κυρίως την δεκαετία του 2000, το Star Channel, που επίσης εκείνη την χρονική περίοδο είχε ανάλογο πρόγραμμα. Είχαν προβληθεί, επίσης από το σταθμό ξένες και ελληνικές σειρές δικής του παραγωγής, ζωντανές και μαγνητοσκοπημένες δικές του εκπομπές και παιδικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένων της DiC Entertainment, της τότε κραταιάς καναδικής εταιρείας CINAR και του Nickelodeon. Ο σταθμός φυσικά λόγω των γενικά κεντρώων εκδοτών που το κατείχαν, θεωρούνταν στο ενημερωτικό πρόγραμμα, φιλικός προς το ΠΑΣΟΚ και γενικότερα τον προοδευτικό χώρο, όπως και οι προκάτοχοι του σταθμού (Κανάλι 29 και Κανάλι 5), και αργότερα το Kontra Channel. Την περίοδο 2010-2011 πρόβαλλε σημαντικά σε μεγάλο βαθμό παλιά προγράμματα από το αρχείο του σε επανάληψη, διαθέτοντας όμως κανονικό. Τον Απρίλιο του 2011, λόγω οικονομικών προβλημάτων, το κανάλι ανέστειλε, προσωρινά ωστόσο, το ζωντανό του πρόγραμμα με τις εκπομπές που είχε, μέχρι την εξεύρεση ενός στρατηγικού επενδυτή, ο οποίος τελικά δεν βρέθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα ο σταθμός να έχει σε σύντομο χρονικό διάστημα «επιθανάτιο ρόγχο», ενώ πολλά άτομα που εργάζονταν τότε στο κανάλι έκαναν μεταγραφές σε άλλους σταθμούς και το Alter, λόγω της παντελούς απουσίας προγράμματος, σταδιακά έχασε εντελώς θεαματικότητα, και τα νούμερα τηλεθέασης του ήταν πολύ χαμηλά (έφτανε μέχρι το 0.3% και στην χειρότερη το 0.1% με το μεγαλύτερο να φτάνει το 1%), αφού οι λιγοστοί εργαζόμενοι στο σταθμό, πήραν στα χέρια τους τη ροή και το κτίριο του καναλιού, εκπέμποντας στον αέρα κάρτες με τα αιτήματά τους, με αποτέλεσμα το ΕΣΡ να αποφασίζει έκτακτα την οριστική διακοπή της λειτουργίας του. Στους επόμενους μήνες η μετάδοση του ζωντανού προγράμματος επανήλθε, μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 2011, οπότε και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του σταθμού προχώρησαν ξανά σε επίσχεση εργασίας, με «καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων», καταλαμβάνοντας για δεύτερη φορά (και οριστικά) τη ροή του προγράμματος κονσέρβα, προβάλλοντας σε 24ωρη βάση ανελλιπώς από τον Δεκέμβριο του 2011 έως τον Απρίλιο του 2012, μόνο διάφορες κάρτες με τα αιτήματά τους, θυμίζοντας το Alter σε πρόγραμμα το πάλαι ποτέ Tempo TV, ενώ από τις αρχές του 2012, ήρθε και το οριστικό τέλος του σταθμού με τις εκπομπές του να σταματούν το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Οι οικονομικές δυσκολίες και οι κατά συνέπεια διαμάχες μεταξύ των εργαζομένων και της διεύθυνσης του σταθμού οδήγησαν στην υποβάθμιση του προγράμματος του, ενώ ακόμη και η Digea, έκανε σαμποτάζ στο σήμα του σταθμού, λόγω απλήρωτων οφειλών στον πάροχο ψηφιακού σήματος. Μετά το κλείσιμο του σταθμού, το κτήριο που στεγαζόταν στο Μπουρνάζι, έμεινε εγκαταλελειμμένο καθώς σφραγίστηκε, ενώ βγήκαν και οι επιγραφές. Το κανάλι διέθετε ένα ευρύ δίκτυο συχνοτήτων και κάλυπτε αρκετές περιοχές της Ελλάδας μέχρι και το οριστικό κλείσιμο του. Νωρίτερα ίδρυσε το 2009 μαζί με τους άλλους έξι ιδιωτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας ALPHA, ΑΝΤ1, Μακεδονία TV (τότε με έδρα την Θεσσαλονίκη, σήμερα με έδρα το Μαρούσι), MEGA (υπό την ιδιοκτησία της επίσης πτωχευμένης Τηλέτυπος Α.Ε., της οποίας το μερίδιο κατέχει πλέον η Alter Ego Media), ΣΚΑΪ και STAR, την ψηφιακή πλατφόρμα της Digea. Στις 26 Ιανουαρίου του 2012, το κανάλι σταμάτησε να εκπέμπει αναλογικά, και από τα τελευταία κέντρα εκπομπής στον Νομό Αττικής, τον Υμηττό (27 UHF) και την Πάρνηθα (62 UHF) ενώ στις 10 Φεβρουαρίου έπειτα από εντολή της διοίκησης του σταθμού, διεκόπη και η επίγεια ψηφιακή μετάδοσή του από την πλατφόρμα. Από το 2000 μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 2012, ο σταθμός εξέπεμπε και μέσω της συνδρομητικής ψηφιακής δορυφορικής πλατφόρμας NOVA. Ως αποτέλεσμα της λήξης της σύμβασης του σταθμού με τη NOVA την ίδια μέρα, οι αναλογικοί αναμεταδότες σε όλη την Ελλάδα, που τροφοδοτούνταν από το δορυφορικό σήμα, σταμάτησαν να λειτουργούν, περιορίζοντάς το στην Αττική έως τις 10 Φεβρουαρίου 2012. Επίσης ο σταθμός ήταν διαθέσιμος μόνο στο συνδρομητικό πακέτο του OTE TV μέσω Conn-X, η εκπομπή του ωστόσο περιοριζόταν στη μετάδοση μιας δοκιμαστικής τηλεοπτικής κάρτας έως τις 13 Νοεμβρίου του 2012 που σταμάτησε να εκπέμπει λόγω λήξης και της δεύτερης σύμβασης. Το Alter Globe ήταν η διεθνής υπηρεσία του ομότιτλου καναλιού για τον Απόδημο Ελληνισμό. Εξέπεμπε στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία. Το κανάλι ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2005 στις ΗΠΑ μέσω της Dish Network και το Δεκέμβριο του ίδιου έτους στην Αυστραλία μέσω της UBI World TV η οποία διέκοψε τις υπηρεσίες της το 2012. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2007 μεταφέρθηκε στην DirecTV, μέχρι την 1η Απριλίου 2011, ώσπου απομακρύνθηκε από την πλατφόρμα μαζί με όλα τα άλλα ελληνικά κανάλια που ήταν στην υπηρεσία. Έξι μήνες αργότερα (την 1η Οκτωβρίου), ξεκίνησε εκ νέου στις ΗΠΑ μέσω της πλατφόρμας Home2US. Τα οικονομικά προβλήματα του σταθμού, έχουν επηρεάσει και το δορυφορικό πρόγραμμά του. Η εταιρεία που διαχειριζόταν τον σταθμό ήταν η Ελεύθερη Τηλεόραση Α.Ε. που συστάθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1990, με το διακριτικό τίτλο Κανάλι 29 που ξεκίνησε τη λειτουργία του τον προηγούμενο μήνα και με αρχική έδρα στον Ταύρο, στην οδό Δήμητρας 37 όπου μετέπειτα συστεγάζοταν το εξαγορασμένο από τη Νέα Τηλεόραση Α.Ε. Κανάλι 29 το οποίο μετετράπη στο σημερινό Star Channel έχοντας όμως διαφορετική έδρα και το τότε Κανάλι 5 και μετέπειτα Alter Channel το οποίο όταν μεταφέρθηκε στο Περιστέρι το Star είχε ήδη μεταφέρει την έδρα του στις προγενέστερες εγκαταστάσεις παραμένοντας έως το 2008 που μεταφέρθηκε στην Κηφισιά. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1993, χορηγήθηκαν και στις δύο εταιρείες (Ελεύθερη Τηλεόραση και Νέα Τηλεόραση) άδειες ίδρυσης και λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών τοπικής εμβέλειας στην περιοχή της Αττικής και παροχές ειδικών αδειών τεχνικής δικτύωσης για πανελλαδική μετάδοση. Επίσημη ιστοσελίδα ALTER (Αρχείο) Επίσημη ιστοσελίδα των απλήρωτων εργαζομένων του ALTER (Ανοικτή)
|
Το Alter Channel (όπου Alter στα λατινικά σημαίνει διαφοροποιούμαι) ήταν ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας. Ξεκίνησε να εκπέμπει το Μάρτιο του 1994 με την ονομασία Κανάλι 5 ιδιοκτησίας του Ομίλου Κουρή και πήρε το όνομα Alter από τις 29 Οκτωβρίου του 2000 μέχρι το οριστικό κλείσιμό του την περίοδο 2011-2013 και είχε έδρα το Μπουρνάζι στο Περιστέρι Αττικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Alter_Channel
|
BMW X5
|
Το crossover BMW E53 κατασκευάστηκε μεταξύ 1999 και 2006. Μάλιστα το αρχικό X5 αναπτύχθηκε ενώ η BMW είχε στην κατοχή της την Land Rover και επωφελήθηκε από την τεχνολογία της εταιρείας. Μοιράστηκε το σύστημα καθοδήγησης του Hill Rover HSE και το Off Road Engine Management, καθώς και το κινητήρα και το ηλεκτρονικό σύστημα της BMW E39 της σειράς 5. Ως αποτέλεσμα, τα προηγούμενα μοντέλα X5 μπορούν να αναβαθμιστούν με τις νεότερες τεχνολογίες BMW (π.χ. Σύνδεση τηλεφώνου Bluetooth).Χρησιμοποιήθηκε μια σειρά 6-κύλινδρων βενζινοκινητήρων σε σειρά, V8 και πετρελαιοκινητήρες. Μια έκδοση με ανανεωμένη όψη κυκλοφόρησε το 2004, ενώ η παραγωγή της είχε ξεκινήσει στα τέλη του 2003. Η BMW E70 είναι η δεύτερη γενιά X5 crossover. Αντικατέστησε τη BMW X5 (E53) το Νοέμβριο του 2006. Η δεύτερη γενιά X5 διαθέτει πολλές νέες τεχνολογικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένου του συστήματος iDrive της BMW ως στάνταρ εξοπλισμό και, για πρώτη φορά σε μια BMW, μια προαιρετική τρίτη σειρά καθισμάτων που αυξάνει την χωρητικότητα των επιβατών σε επτά. Το branding για το X5 από τα τέλη του 2008 και μετά ακολουθεί το νέο σύστημα ονοματολογίας BMW, για παράδειγμα το X5 3.0si ονομάζεται X5 xDrive30i και το X5 4.8i ονομάζεται X5 xDrive48i. Το 2010 η BMW πρόσθεσε το νέο σύστημα iDrive του σκληρού δίσκου CIC, αντικαθιστώντας το σύστημα CCC που βασίζεται στο DVD. Το 2009, η παραλλαγή του X5 diesel κινητήρα xDrive35d διατέθηκε προς πώληση στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με το BMW 335d sedan.Η έκδοση υψηλής απόδοσης BMW X5 M παρουσιάστηκε στον Τύπο στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο του 2009 και άρχισε να εμφανίζεται στις αντιπροσωπείες BMW τον Σεπτέμβριο του 2009 ως μοντέλο του 2010. Μοιραζόμενη τον ίδιο κινητήρα με τη BMW X6 M, το X5 M διαθέτει το πρώτο M Power V-8 Turbo, με 555 ίππους και παράγεται με M Dynamic Performance Control για εντυπωσιακό χειρισμό. Το E70 X5 έκανε μία ανανέωση όψης για το έτος μοντέλου 2011 γνωστό ως ενημέρωση LCI. Για το μοντέλο του 2011, η BMW X5 (E70) ήταν το 3ο στη σειρά μοντέλο με τις καλύτερες πωλήσεις της BMW μετά την πρώτη θέση της BMW Σειράς 3 E90 και της BMW Σειράς 5 F10, αντίστοιχα. Η BMW F15 είναι η τρίτη γενιά crossover X5, που παρουσιάστηκε στις 30 Μαΐου 2013 και ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2013. Διαθέτει το ίδιο πλαίσιο και το ίδιο μεταξόνιο προηγούμενης γενιάς και ξεκίνησε με μια πρώτη επιλογή τριών κινητήρων: ένα 450 ίππων V8 βενζινοκινητήρα (xDrive50i) και δύο εξακύλινδρες μονάδες diesel σε σειρά, που παράγουν 258 ίππους με ένα turbo (xDrive30d) και 381ίππους με τρεις στρόβιλους (M50d M Performance), αντίστοιχα. Τον Δεκέμβριο του 2013, άρχισαν να προσφέρονται και άλλες επιλογές κινητήρα: xDrive40d, xDrive35i και, για πρώτη φορά στο μοντέλο X5, δύο τετρακύλινδροι κινητήρες xDrive25d και sDrive25d. Στα μεταγενέστερα έτη, η BMW προσέθεσε μια έκδοση PHEV (Plug-in Hybrid Electric Vehicle) ένα xDrive40e με διπλό turbo inline 4 κυλίνδρους. Επίσης στην xDrive40e μια ηλεκτρική κορυφή κινητήρα 83kW, συνεχής χρήση 55kW με μπαταρία ιόντων λιθίου 9kWh 351V. Όπως και με το προηγούμενο μοντέλο, κατασκευαζόταν στο εργοστάσιο της Spartanburg της BMW στη Νότια Καρολίνα, Ηνωμένες Πολιτείες. Το σημερινό G05 X5 είναι το τέταρτο μοντέλο X5 και παρουσιάστηκε online στις 6 Ιουνίου 2018, με ημερομηνία έναρξης τον Νοεμβρίου 2018. Βασίζεται στη νέα πλατφόρμα Αρχιτεκτονικής Cluster (CLAR) που μοιράζεται με άλλα μοντέλα της BMW. Όλα τα μοντέλα είναι με κίνηση σε όλους τους τροχούς, έχοντας 4-κίνηση xDrive, και οι αρχικοί κινητήρες περιλαμβάνουν υπερτροφοδοτούμενο 6-κύλινδρο κινητήρα βενζίνης, βενζινοκινητήρα V8 και 6-κύλινδρο μοντέλο πετρελαιοκίνητο. Όπως συνέβη και με την προηγούμενες γενιές, παράγεται στο Spartanburg της Νότιας Καρολίνας, ΗΠΑ. Η BMW X5 M είναι παράγωγο υψηλής απόδοσης του X5. Οι ακόλουθες γενιές του X5 M έχουν παραχθεί: E70 X5 M (2010-2013) F85 Χ5 Μ (2015-2018) Παρακάτω παρουσιάζονται οι ετήσιες πωλήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και η ετήσια παραγωγή της BMW X5. Οι χρονολογίες δίνονται σε ημερολογιακά έτη και όχι σε σεζόν (model years). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα BMW X5 στο Wikimedia Commons Επίσημος ιστότοπος
|
Η BMW X5 είναι ένα μεσαίο πολυτελές SUV αυτοκίνητο που παράγεται από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία BMW. Η πρώτη γενιά του X5, με τον κωδικό πλαισίου BMW E53, έκανε το ντεμπούτο του το 1999. Ήταν το πρώτο SUV στην ιστορία της BMW και διαθέτει επίσης σύστημα τετρακίνησης και ήταν διαθέσιμο είτε με χειροκίνητο είτε με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Το 2006, η X5 δεύτερης γενιάς ξεκίνησε, γνωστή σαν BMW E70, που χαρακτηρίζει το xDrive σύστημα διαμοιρασμού ροπής και την 4-κίνηση που συνδυάζεται με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Το 2009 ο Μ X5 με παραλλαγή απόδοσης παρουσιάστηκε το 2010.Η BMW χαρακτήρισε το X5 ως Όχημα Αθλητικής Δραστηριότητας (SAV) και όχι ως SUV, για να τονίσει την ικανότητα επί του οχήματος παρά το μέγεθος του. Όπως και το Lexus RX 300, το X5 προωθούσε τη στροφή από τα ελαφρά SUV που βασίζονται σε σασί φορτηγών σε crossovers από πλατφόρμες αυτοφερόμενων σασί που θα έφταναν στην αποδοτικότητα τους στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Μεταξύ των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών πολυτελείας, ενώ η M-Class της Mercedes-Benz είχε κερδίσει το X5 στην αγορά κατά έναν χρόνο, ο X5 ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε αυτοφερόμενο πλαίσιο ενώ η M-Class χρησιμοποίησε μια ελαφριά πλατφόρμα φορτηγών μέχρι την εισαγωγή της δεύτερης γενιάς του. Ενώ το Lexus RX βασίζεται στο λογικού κόστους δημοφιλές σεντάν της, το Toyota Camry, το X5 μοιράζεται τις βάσεις του με το πολυτελές σεντάν της BMW Σειράς 5. Τα X5 κατασκευάζονται στο Greer, Νότια Καρολίνα, ΗΠΑ, στο εργοστάσιο της BMW Spartanburg και έχουν τροποποιηθεί για θωρακισμένες εκδόσεις ασφαλείας στο Μεξικό στο εργοστάσιο της BMW de México στην Τολούκα. Από τον Ιούλιο του 2009, ορισμένες εργασίες συναρμολόγησης εκτελούνται επίσης στο Καλίνινγκραντ της Ρωσίας από την Avtotor. Ξεκινώντας από το X5, η σειρά "SAV" της BMW επεκτάθηκε έκτοτε με τα παράγωγα άλλων μοντέλων της σειράς BMW, πρώτα το 2003 με το συμπαγές crossover πολυτελείας BMW X3 και στη συνέχεια το 2008 με το πολυτελές crossover coupe μεσαίας ποιότητας BMW X6 που μοιράζεται την πλατφόρμα της με το X5.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BMW_X5
|
Γιάννης Μπαδογιαννάκις
|
Γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από το οποίο αποφοίτησε το 1953 . Ήδη από τη δεκαετία του 1950 αρχίζει να μελετά και να συγγράφει θεωρητικά δοκίμια, τα οποία όμως εκδίδει από τη δεκαετία του 1990 και εξής. Το επίκεντρο των ενδιαφερόντων του αποτελεί η έννοια του χρόνου μέσα στις ποικίλες εκφάνσεις της: μυθικές, φιλοσοφικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, τεχνολογικές, καλλιτεχνικές, επιστημονικές. Έτσι, τον απασχολούν τόσο οι φιλοσοφικές απόψεις που διατυπώθηκαν ανά τους αιώνες, όσο και ο κοινωνιολογικά ιδωμένος «ελεύθερος χρόνος». Στο βιβλίο του Καθένας με το χρόνο του (2005) διευρύνει τη θεματική του χρόνου σε βιολογικές και ψυχολογικές περιοχές . Το ύφος των συγγραμμάτων του είναι απλό και κατανοητό, καθιστώντας προσιτό στον αναγνώστη ένα δύσβατο αλλά πολυσήμαντο θέμα. Η πορεία προς την τρίτη χιλιετία, 1992.Ελεύθερος χρόνος: Η μεγάλη πρόκληση. Εκδόσεις Singular, Αθήνα 1994, 130 σελίδες.Χρόνος. Οδοιπορικό χωρίς τέλος. Εκδόσεις Πορεία, Αθήνα 2000, 377 σελίδες, ISBN 960-7043-48-0. (2η βελτιωμένη έκδοση, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2007, 384 σελ. ISBN 978-960-03-4383-0)Καθένας με το χρόνο του. Η φύση, ο χρόνος και ο άνθρωπος. Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, 360 σελίδες. ISBN 960-03-4083-8Χρονο-λόγια: Αναφορές στο χρόνο από την αρχαιότητα στις μέρες μας. Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2007, 295 σελίδες. ISBN 978-960-03-4391-5Ο κόσμος του χρόνου. Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-03-4895-8Ο χρόνος. Μια πρώτη γνωριμία μαζί του. Απλές απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα. Αυτοέκδοση, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-931569-2Μεγάλες στιγμές της επιστήμης στον 20ό αιώνα : από τον Αϊνστάιν στην... Σύνθια. Αυτοέκδοση, Αθήνα 2010, 87 σ.
|
Ο Γιάννης Μπαδογιαννάκις, γεννημένος τον Οκτώβριο του 1926, είναι πολιτικός μηχανικός γνωστός κυρίως από το συγγραφικό-επιστημονικό του έργο, το οποίο εκπόνησε παράλληλα με την επαγγελματική του απασχόληση στον τεχνικό κλάδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82
|
Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ
|
Ο Μασλαμά ήταν ο γιος του Ομεϋάδη χαλίφη Αμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν (β. 685-705) και ετεροθαλής αδελφός των χαλίφηδων αλ-Ουαλίντ Α΄ (705-715), Σουλεϊμάν (715-717), Γιαζίντ Β΄ (720-724), και Ισάμ (724-743). Ο ίδιος ο Μασλαμά αποκλείστηκε από την γραμμή διαδοχής επειδή η μητέρα του ήταν μια σκλάβα.Αναφέρεται για πρώτη φορά το 705, όταν διηύθηνε την ετήσια θερινή επιδρομή κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μαζί με τον ανιψιό του αλ-Αμπάς ιμπν Ουαλίντ. Η πρώτη μείζων εκστρατεία του ήταν η Πολιορκία των Τυάνων στην νοτιοανατολική Μικρά Ασία, την οποία εξαπέλυσε σε αντίποινα της ήττας και του θανάτου του διακεκριμένου στρατηγού Μαϊμούν του Μαρδαΐτη την προηγούμενη χρονιά. Η πολιορκία διήρκεσε όλο τον χειμώνα, κατά τον οποίο οι Άραβες υπέμειναν σημαντικές κακουχίες, κατάφεραν όμως να νικήσουν έναν βυζαντινό στρατό την επόμενη άνοιξη, με αποτέλεσμα η πόλη να παραδωθεί. Μερικούς μήνες αργότερα, το καλοκαίρι, ο Μασλαμά τέθηκε επικεφαλής μιας ακόμα επιδρομής στη βυζαντινή Μικρά Ασία, και νίκησε έναν βυζαντινό στρατό κοντά στο Αμόριον. Το 709 οδήγησε μια επιδρομή στην περιοχή της Ισαυρίας.Την ίδια χρονιά, ο Μασλαμά τοποθετήθηκε κυβερνήτης της επαρχίας της Αρμενίας και του Αδαρμπαϋτζάν, διαδεχόμενος τον θείο του Μουχάμαντ ιμπν Μαρουάν. Ο Μασλαμά παρέμεινε επίσης κυβερνήτης της επαρχίας της Κιννασρίν στην βόρεια Συρία. Η θητεία του στην Κιννασρίν δεν είναι τόσο καλά τεκμηριωμένη στις πηγές όσο οι άλλες του θέσεις, αν και ο ιστορικός Jere L. Bacharach θεωρεί τον Μασλαμά ως τον πιθανό κτίστη του Τζαμιού των Ομεϋαδών στο Χαλέπι, καθώς και υπεύθυνος για διάφορα έργα στην Κιννασρίν. Σε συνδυασμό, οι διοικήσεις αυτές του Μασλαμά του έδωσαν τον πλήρη έλεγχο τυ βορειοδυτικού συνόρου του χαλιφάτου. Από αυτή την θέση εξαπέλυσε σειρά επιθέσεων κατά του Βυζαντίου, δηώνοντας την Γαλατία και καταλαμβάνοντας την Αμάσεια το 712 και την Μελιτηνή το 714. Εκείνη την περίοδο πρωτοστάτησε και στην επέκταση της παρουσίας του χαλιφάτου βορείως του Καυκάσου, ξεκινώντας την άμεση σύγκρουση με τους Χαζάρους (Β΄ Αραβοχαζαρικός Πόλεμος). Το 710 οδήγησε το στρατό του ως το Ντερμπέντ, το οποίο κατέλαβε και κατέστρεψε σε μια δεύτερη εκστρατεία το 714. Από το 715 ο Μασλαμά τέθηκε επικεφαλής της σχεδιαζόμενης κατάκτησης της βυζαντινής πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης, μιας και αδελφός του, ο χαλίφης Σουλεϊμάν, ήταν πολύ άρρωστος για να ηγηθεί ο ίδιος της εκστρατείας. Ο Μασλαμά συγκέντρωσε έναν τεράστιο στρατό, που σύμφωνα με τις πηγές αριθμούσε 120.000 άντρες και 1.800 πλοία. Προς το τέλος του 715, η αραβική εμπροσθοφυλακή διέσχισε την Οροσειρά του Ταύρου και μπήκε σε βυζαντινά εδάφη, με τον Μασλαμά να ακολουθεί την επόμενη άνοιξη με τον κύριο όγκο του στρατού και του στόλου. Τα σχέδια των Αράβων υποβοηθήθηκαν από εμφύλιες διαμάχες, που από το 695 και για πάνω από 20 χρόνια ταλαιπωρούσαν το Βυζάντιο. Το 715, ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Β΄ ανετράπη από τον Θεοδόσιο Γ΄, ο οποίος με την σειρά του χρειάστηκε να αντιμετωπίση την αντίθεση του στρατηγού των Ανατολικών, Λέοντα του Ίσαυρου. Ο Μασλαμά ήλπιζε να εκμεταλλευτεί την διχόνοια μεταξύ των Βυζαντινών προς ίδιον όφελος, και συνήψε επαφές με τον Λέοντα. Ο τελευταίος όμως χρησιμοποίησε τις διαπραγματεύσεις για να παραπλανήσει τον Άραβα στρατηγό, και κατέλαβε για λογαριασμό του την στρατηγικά σημαντική πόλη του Αμορίου, στην οποία ο Μασλαμά είχε σκοπό να διαχειμάσει. Έτσι ο Μασλαμά αναγκάστηκε να προχωρήσει πιο δυτικά, στα παράλια του Θέματος Θρακησίων. Εκεί διαχείμασε με τον στρατό του, ενώ ο Λέοντας βάδισε κατά του Θεοδοσίου στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία εισήλθε τον Μάρτιο του 717.Στις αρχές του καλοκαιριού του 717, ο Μασλαμά με τον στρατό του διεκπεραιώθηκαν από την Μικρά Ασία στην Ευρώπη στον Ελλήσποντο, και άρχισαν την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από ξηρά και θάλασσα. Ο στόλος του όμως σύντομα τέθηκε εκτός μάχης χάρη στο υγρό πυρ, και με τον στρατό του μόνο ανίκανο να υπερβεί τα χερσαία τείχη της πόλης, η πολιορκία παρατάθηκε ως τον χειμώνα, ο οποίος εκείνη την χρονιά ήταν ιδιαίτερα δριμύς, με χιόνι να καλύπτει τη γη επί τρεις μήνες. Ο Μασλαμά είχε φέρει πολλές προμήθειες μαζί του, αλλά είτε καταναλώθηκαν είτε καταστράφηκαν (οι αραβικές πηγές επιμένουν ότι ο Λέοντας κατάφερε ξανά να ξεγελάσει τον Μασλαμά προσποιούμενος διάθεση για διαπραγμάτευση, κατά την οποία τον έπεισε να παραδώσει ή να καταστρέψει σημαντικό τμήμα των εφοδίων του) και ο στρατός των πολιορκητών άρχισε να υποφέρει από πείνα και ασθένειες. Την άνοιξη, οι Άραβες έλαβαν ενισχύσεις με την άφιξη δυο μεγάλων στόλων από την Αίγυπτο και την Ιφρικίγια. Μεγάλο μέρος των πληρωμάτων τους όμως, που αποτελούνταν κατά βάση από βίαια στρατολογημένους Χριστιανούς, αυτομόλησαν, και ο στόλος του Λέοντα κατάφερε να καταλάβει ή να καταστρέψει τους αραβικούς στόλους. Οι Βυζαντινοί επίσης πέτυχαν να νικήσουν έναν αραβικό στρατό που βάδιζε δια ξηράς μέσω της Μικράς Ασίας, ενώ οι άντρες του Μασλαμά είχαν να αντιμετωπίσουν και τις επιθέσεις των Βουλγάρων, που τους στοίχισαν αρκετές απώλειες. Η πολιορκία είχε πια εμφανώς αποτύχει, και ο νέος χαλίφης, ο Ουμάρ Β΄ (717-720), διέταξε τον Μασλαμά να υποχωρήσει. Στις 15 Αυγούστου 718, μετά από δεκατρείς μήνες πολιορκίας, οι Άραβες αποχώρησαν. Μετά την αποτυχία του στην Κωνσταντινούπολη, ο Μασλαμά στάλθηκε στο Ιράκ για να καταστείλει τους Χαριτζίτες. Μετά τον θάνατο του Ουμάρ και την άνοδο στον θρόνο του αδελφού του Γιαζίντ Β΄, του ανατέθηκε η καταστολή της εξέγερσης του Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλλάμπ, τον οποίο νίκησε και σκότωσε τον Αύγουστο του 720. Εντούτοις σύντομα εξέπεσε της εύνοιας του χαλίφη, που φοβόταν την ισχύ του ως κυβερνήτη των δυο Ιράκ, καθώς και την ανάμιξή του στα ζητήματα της διαδοχής, όπου ο Μασλαμά προωθούσε τον αδελφό του Ισάμ έναντι του γιου του Γιαζίντ, Ουαλίντ Β΄. Ο Γιαζίντ ανακάλεσε τον Μασλαμά με πρόσχημα ότι δεν απέδωσε τους φόρους των επαρχιών του στη Δαμασκό, και τον αντικατέστησε με τον προστατευόμενό του, Ουμάρ ιμπν Χουμπάιρα. Ο Μασλαμάς παύει να αναφέρεται στις πηγές μέχρι το 725, όταν, λίγο μετά τον θάνατο του Γιαζίντ και την ανάρρηση του Ισάμ, ο νέος χαλίφης τον έστειλε ως αντικαταστάτη του αλ-Τζαρράχ ιμπν Αμπντ Αλλάχ αλ-Χακαμί στο μέτωπο του Καυκάσου κατά των Χαζάρων. Αρχικά όμως ο Μασλαμά δραστηριοποιήθηκε στις επιχειρήσεις κατά των Βυζαντινών, και ο πόλεμος κατά των Χαζάρων αφέθηκε στα χέρια του αλ-Χαρίθ ιμπν Αμρ αλ-Τάι. Τον χειμώνα του 725, ο Μασλαμά ηγήθηκε εισβολής στην Μικρά Ασία από την Μελιτηνή, η οποία κατέληξε στην άλωση της Καισάρειας στις 13 Ιανουαρίου 726. Μαζί με την κατάληψη των Γάγγρων από τον Αμπντ Αλλάχ αλ-Μπαττάλ το 727, αυτό ήταν και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα των Αράβων κατά των Βυζαντινών την εποχή εκείνη. Μερικούς μήνες αργότερα ηγήθηκε και μιας μάλλον ασήμαντης θερινής επιδρομής κατά των βυζαντινών εδαφών. Το 727-728, η προσοχή του στράφηκε στα βόρεια, καθώς οι επιδρομές των Χαζάρων φτάσανε βαθιά στο Αδαρμπαϋτζάν. Παρότι ο Μασλαμά κατάφερε να τους απωθήσει και να ανακτήσει τον έλεγχο του Περάσματος Νταριάλ, η εκστρατεία του πέραν του Καυκάσου το 728 απέβη δύσκολη, αιματηρή, και ατελέσφορη. Οι στρατιώτες του αναφέρεται ότι ενεπλάκησαν σε τριάντα ή σαράντα μέρες συνεχών μαχών σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, και παρότι ο Μασλαμά διεκδίκησε μια νίκη σε μάχη ενάντια στον ίδιο τον χαγάνο των Χαζάρων, η εκστρατεία δεν πέτυχε ουσιώδη αποτελέσματα, και λίγο έλειψε να καταλήξει σε ήττα. Ασφαλώς πάντως δεν απέτρεψε τους Χαζάρους από το να εξαπολύσουν νέες επιδρομές νότια του Καυκάσου από το 729. Το ίδιο έτος ο Μασλαμά αντικαταστάθηκε ως κυβερνήτης από τον αλ-Τζαρράχ. Στα τέλη του 730 αναφέρεται από τον Θεοφάνη τον Ομολογητή ως υπεύθυνος της άλωσης του Χαρσιανού κάστρου, αλλά οι αραβικές πηγές την αποδίδουν στον Μουαβίγια ιμπν Ισάμ. Στον Καύκασο, μετά την αναχώρηση του Μασλαμά η κατάσταση γρήγορα χειροτέρευσε. Ενώ ο αλ-Τζαρράχ βρισκόταν σε εκστρατεία βόρεια της οροσειράς, οι Χαζάροι τον υπερφαλάγγισαν και επιτέθηκαν στα νώτα του στην κύρια βάση του, το Αρνταμπίλ. Σπεύδοντας να σώσει την πόλη, ο αλ-Τζαρράχ ηττήθηκε και σκοτώθηκε, και ο στρατός του ουσιαστικά εκμηδενίστηκε σε μια μάχη έξω από την πόλη στις 9 Δεκεμβρίου 730. Αντιμέτωπος με αυτή την κρίση, ο χαλίφης όρισε τον Μασλαμά εκ νέου κυβερνήτη της Αρμενίας και του Αδαρμπαϋτζάν. Εν τω μεταξύ όμως, ο βετεράνος στρατηγός Σαΐντ ιμπν Αμρ αλ-Χαρασί κατάφερε ναι σώσει την κατάσταση και να νικήσει τους Χαζάρους. Ο Μασλαμά, από ζήλεια για τις επιτυχίες αυτές, έριξε τον Σαΐντ στη φυλακή μέχρι που ο Ισάμ επενέβη και διέταξε να αφεθεί ελεύθερος. Καθόλο το 730 και 731, ο Μασλαμά, με μεγάλο στρατό στη διάθεσή του, εκκαθάρισε τις επαρχίες νότια του Καυκάσου από τους Χαζάρους, και κατόπιν βάδισε βόρεια πέραν της οροσειράς, όπου κατέλαβε μερικούς οικισμούς και νίκησε τον χαγάνο σε εκ παρατάξεως μάχη. Ανακατέλαβε δε το υψηλής στρατηγικής σημασίας οχυρό του Ντερμπέντ δηλητηριάζοντας την παροχή νερού του, και εγκατέστησε εκεί στρατιωτική αποικία («μισρ») από 24.000 στρατιώτες με τις οικογένειές του. Η θητεία του όμως προφανώς δεν θεωρήθηκε αρκετά πετυχημένη, και αντικαταστάθηκε στις 3 Μαρτίου από τον Μαρουάν ιμπν Μουχάμαντ (τον μελλοντικό Μαρουάν Β΄).Ο Μασλαμά κατόπιν αποσύρθηκε από τις δημόσιες υποθέσεις, πιθανώς στα εκτενή κτήματά του στη βόρεια Συρία. Απεβίωσε στις 24 Δεκεμβρίου 738. Ως ο διοικητής της μεγάλης επίθεσης κατά της Κωνσταντινούπολης και «ιδρυτής του ισλαμικού Ντερμπέντ», επί πάνω από είκοσι έτη στις αρχές του Θ΄ αιώνα ο Μασλαμά ήταν «ένα από τα κυριότερα στηρίγματα της ισχύος των Ομεϋαδών και ένας εξέχων πρωταγωνιστής στα δρώμενα της Ανατολής», σύμφωνα με τον Douglas M. Dunlop. Η φήμη του απλώθηκε στα πέρατα του ισλαμικού κόσμου, και τα επιτεύγματά του και η γενναιοφροσύνη του έγιναν θρύλος.Πάνω από όλα, η προσπάθεια του Μασλαμά να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την μεταγενέστερη ισλαμική λογοτεχνία, με πολλές αφηγήσεις, συνήθως ημιφανταστικές, όπου το ιστορικό γεγονός της ήττας μετατρεπόταν σε ένα είδος νίκης: έτσι ο Μασλαμά λέγεται ότι αποχώρησε μόνο αφού μπήκε συμβολικά στην βυζαντινή πρωτεύουσα, συνοδευόμενος από τριάντα καβαλάρηδες, έγινε δεκτός από τον Λέοντα με τιμές, και οδηγήθηκε στην Αγία Σοφία, όπου ο αυτοκράτορας απέτισε φόρο τιμής στον Άραβα στρατηγό. Οι αφηγήσεις της πολιορκίας άφησαν ίχνη και στην αραβική επική λογοτεχνία, όπου ο Μασλαμά εμφανίζεται στο πλάι ενός άλλου ημιμυθικού Άραβα ήρωα των πολέμων κατά του Βυζαντίου, του Αμπντ Αλλάχ ιμπν Μπαττάλ. Η εκστρατεία του κατά της Κωνσταντινούπολης συνέχισε να εμπνέει μεταγενέστερους Μουσουλμάνους συγγραφείς, από το «Μουχαμπαράτ αλ-Αμπράρ» που αποδίδεται στον Ανδαλουσιανό μυστικιστή του ΙΓ΄ αιώνα Ιμπν Αραμπίλ ως τη «χάμσα» (πενταλογία) του Οθωμανού ποιητή του ΙΖ΄ αιώνα Ναργισί.Επιπλέον, στην βυζαντινή παράδοση, όπως παραδίδεται από το De Administrando Imperio του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, ο Μασλαμά κατά την διάρκεια της πολιορκίας έπεισε τους Βυζαντινούς να χτίσουν το πρώτο τζαμί της πόλης, κοντά στο πραιτώριο. Στην πραγματικότητα, το τζαμί κοντά στο πραιτώριο ανεγέρθηκε μάλλον περί το 860, ως συνέπεια μιας αραβικής πρεσβείας το έτος εκείνο. Συνέχισε να υπάρχει μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Δ΄ Σταυροφορία. Η μεταγενέστερη οθωμανική παράδοση επίσης απέδιδε το χτίσιμο του Τεμένους Αράπ (βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης κοντά στον Γαλατά) στον Μασλαμά, αν και το χρονολογούσε λανθασμένα περί το 686, πιθανώς λόγω σύγχυσης της πολιορκίας του Μασλαμά με την πρώτη αραβική πολιορκία τη δεκαετία του 670. Bacharach, Jere L. (1996). «Marwanid Umayyad Building Activities: Speculations on Patronage». Στο: Necipoğlu, Gülru. Muqarnas: An Annual on the Visual Culture of the Islamic World (στα Αγγλικά). 13. Λάιντεν: BRILL. σελίδες 27–44. ISBN 90-04-10633-2. Blankinship, Khalid Yahya (1994). The End of the Jihâd State: The Reign of Hishām ibn ʻAbd al-Malik and the Collapse of the Umayyads (στα Αγγλικά). Ώλμπανυ, Νέα Υόρκη: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-1827-7. Brooks, E. W. (1899). «The Campaign of 716–718 from Arabic Sources» (στα αγγλικά). The Journal of Hellenic Studies (The Society for the Promotion of Hellenic Studies) XIX: 19–33. doi:10.2307/623841. https://archive.org/stream/journalofhelleni19soci#page/18/mode/2up. Canard, Marius (1926). «Les expéditions des Arabes contre Constantinople dans l'histoire et dans la légende» (στα γαλλικά). Journal Asiatique (208): 61–121. ISSN 0021-762X. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k933084/f65. Dunlop, Douglas M. (1954). The History of the Jewish Khazars (στα Αγγλικά). Princeton, N.J.: Princeton University Press. OCLC 459245222. Guilland, Rodolphe (1959). «L'Expedition de Maslama contre Constantinople (717-718)» (στα γαλλικά). Études byzantines (Παρίσι: Publications de la Faculté des Lettres et Sciences Humaines de Paris): 109–133. OCLC 603552986. Hasluck, F. W. (1929). «LVII. The Mosques of the Arabs in Constantinople». Christianity and Islam Under the Sultans, Volume II (στα Αγγλικά). Οξφόρδη: Oxford University Press. σελίδες 717–735. (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. Lammens, H. (1987). «MASLAMA». Στο: Houtsma, Martijn Theodoor, επιμ (στα αγγλικά). E.J. Brill's First Encyclopaedia of Islam, 1913–1936, Volume V. Λάιντεν: BRILL, σελ. 394. ISBN 90-04-08265-4. https://books.google.com/books?id=iJQ3AAAAIAAJ&pg=PA394. Rotter, G. (1991). «Maslama b. ʿAbd al-Malik b. Marwān». Στο: Bosworth, C. E., επιμ (στα αγγλικά). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume VI: Mahk–Mid. Λάιντεν: E. J. Brill, σελ. 740. ISBN 90-04-08112-7. http://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopaedia-of-islam-2/maslama-b-abd-al-malik-b-marwan-SIM_5020. Treadgold, Warren T. (1997). A History of the Byzantine State and Society (στα Αγγλικά). Στάνφορντ, Καλιφόρνια: Stanford University Press. ISBN 0-8047-2630-2. Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2000). «Maslama ibn ‘Abd al-Malik (#4868)» (στα γερμανικά). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit: 1. Abteilung (641–867), Band 3: Leon (# 4271) – Placentius (# 6265). Βερολίνο και Βοστόνη: De Gruyter, σσ. 190–191. ISBN 978-3-11-016673-6. https://books.google.com/books?id=wtLm7NLZJ5wC&pg=PA190. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Maslama ibn Abd al-Malik στο Wikimedia Commons
|
Ο Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ (αραβικά: مسلمة بن عبد الملك), στις βυζαντινές πηγές Μασαλμᾶς, ήταν μέλος της Δυναστείας των Ομεϋαδών και ένας από τους πιο εξέχοντες Άραβες στρατηλάτες των πρώτων δεκαετιών του Η΄ αιώνα. Ηγήθηκε πολλαπλών εκστρατειών κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Χαζάρων, μεταξύ των οποίων και η διάσημη δεύτερη και τελευταία αραβική πολιορκία της βυζαντινής πρωτεύουσας, της Κωνσταντινούπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC_%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BD_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84_%CE%B1%CE%BB-%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA
|
Πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου
|
Το μεταπολεμικό βρετανικό κομματικό σύστημα αναλύεται σε τέσσερις φάσεις στις περιόδους 1950-70, 1970-1979, 1983-1992 και την περίοδο 1997-2005. Η πρώτη περίοδος χαρακτηρίζεται από τον David Denver ως απόλυτος δικομματισμός. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα (Συντηρητικοί και Εργατικοί) έχουν υψηλή απήχηση και μονοπωλούν την εξουσία. Την δεύτερη περίοδο παρατηρείται μια πτώση στην δυναμική των δυο μεγάλων κομμάτων και αύξηση της υποστήριξης των Φιλελευθέρων. Τα στοιχεία αυτά οδήγησαν πολλούς στο συμπέρασμα πως ο παραδοσιακός βρετανικός δικομματισμός έφτανε στο τέλος του. Το βασικότερο χαρακτηριστικό της τρίτης περιόδου είναι η απόλυτη δεκαετής κυριαρχία των Συντηρητικών, οι οποίοι κερδίζουν την μια εκλογή μετά την άλλη πρώτα με την Μάργκαρετ Θάτσερ και με τον διάδοχο της Τζον Μέιτζορ. Οι εργατικοί καταφέρνουν να χάσουν ακόμα και τις εκλογές του 1992 διαψεύδοντας όλες τις δημοσκοπήσεις. Η περίοδος 1997-2005 διακρίνεται από την επιστροφή του Εργατικού Κόμματος στην εξουσία από το 1974 με ηγέτη τον Τόνι Μπλερ. Οι διαδοχικές νίκες το 1997, 2001, 2005 θέτουν τις βάσεις για μια «εργατική» κυριαρχία ανάλογη με εκείνη της Θάτσερ. Από τον 19ο αι που καθιερώθηκε με μια σειρά από «Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου» (Peoples’ Acts) το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα έχει συνδέσει το όνομά του με την βρετανική πολιτική και έχει γίνει σχεδόν καθολικά αποδεκτό από το σύνολο των πολιτών. Ακόμα σημαντικότερα αποτελεί μια θεσμοποιημένη παράδοση σε μια χώρα που η παραδοσιακή νομιμοποίηση είναι πολύ σημαντική. Το βασικό χαρακτηριστικό του first-past-the- post συστήματος είναι ότι μετατρέπει τις εκλογικές σχετικές πλειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές απόλυτες πλειοψηφίες. Όπως σημείωσε και ο Lijphart κάθε πλειοψηφικό σύστημα οδηγεί σε δυσανάλογα αποτελέσματα και αποθαρρύνει τον πολυκομματισμό (1994). Το βρετανικό σύστημα είναι ένα κλασσικό παράδειγμα σχετικής πλειοψηφικής εκλογής σε μονοεδρικές περιφέρειες (D.Nohlen). Η διαμόρφωση του εκλογικού χάρτη του Ηνωμένου Βασιλείου με τις πολλές μικρές μονοεδρικές περιφέρειες έχει μεγάλη επίδραση στην ισχύ των κομμάτων: ευνοούνται αυτά τα οποία η απήχησή τους είναι τοπικά συγκεντρωμένη. Μια άλλη συνέπεια του συστήματος είναι ότι ενισχύει τα συμπληρωματικά φαινόμενα της χαμένης (wasted vote) και της τακτικής (tactical vote) ψήφου. Η χαμένη ψήφος περιγράφει τις ψήφους σε υποψηφίους που δεν κατάφεραν να εκλεγούν λόγω του συστήματος, ενώ η τακτική είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ο εκλογέας αισθανόμενος πως αν ψηφίσει την πρώτη προτίμησή του η ψήφος του θα «χαθεί» ψηφίζει τακτικά την υψηλότερη προτίμησή του που έχει κάποιες πιθανότητες να εκλεγεί. Αυτά τα αποτελέσματα οδήγησαν τον Duverger να διατυπώσει τον νόμο πως κάθε πλειοψηφικό σύστημα οδηγεί σε δικομματισμό. Η σημαντικότερη πολιτική συνέπεια του ο νικητής τα παίρνει όλα (winner-takes-it-all) συστήματος είναι η παγίωση του δικομματισμού. Ο βρετανικός δικομματισμός τις περισσότερες περιόδους μετά τον πόλεμο υπήρξε τεχνητός, εφόσον μια αναλογική αντιπροσώπευση θα έδινε ένα μοντέλο πιο κοντά στο τρικομματικό σύστημα, ή τουλάχιστον σε αυτό τον δυόμιση κομμάτων . Η διπολική διαμόρφωση του βρετανικού κομματικού έχει μια σειρά από συνέπειες για την πολιτική ζωή. Βασικό χαρακτηριστικό του βρετανικού δικομματισμού είναι ότι αναγκάζει τα μεγάλα κόμματα να αυξάνουν την πανσυλλεκτικότητά τους και να εκπροσωπούν λιγότερο τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους, μιας και θα πρέπει να κερδίσουν και τους υποστηρικτές των άλλων κομμάτων. Αυτό έχει σαν παράπλευρη συνέπεια την μετατόπιση του πολιτικού διαλόγου από ιδεολογικά σε περισσότερο «υλικά», χαμηλής πολιτικής θέματα και το «στρογγύλεμα» του πολιτικού λόγου (Lipset). Επιπλέον τα μεγάλα κόμματα που έχουν κυβερνητικό προσανατολισμό περιορίζουν την οξύτητα του αντιπολιτευτικού τους λόγου. Το εκλογικό σύστημα και ο διπολισμός θεωρείται από τον J. Christoph ο βασικός λόγος που στην Βρετανία δεν ευδοκίμησαν απολυταρχικές ή ολοκληρωτικές πολιτικές λύσεις. Σε ένα δικομματικό σύστημα αυξάνεται η ταύτιση του ψηφοφόρου με το γενικότερο πολιτικό σύστημα, καθώς η αλλαγή κυβερνήσεων αποσυμπιέζει την πολιτική ζωή από τις όποιες αποτυχίες. Αυτή η σταθερότητα όμως, που προσφέρει το εκλογικό σύστημα θα ανατραπεί σε περίπτωση που κάποιο τρίτο κόμμα φτάσει το 30%. Σε κάθε περίπτωση η δικομματική σταθερότητα βασίζεται σε σαθρή βάση λόγω της τεχνητής φύσης του συστήματος και ενισχύεται περισσότερο από τη γενική συναίνεση της αγγλικής κοινωνίας για την σημασία της σταθερότητας ακόμα και αλλοιώνοντας την λαϊκή εντολή. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του βρετανικού δικομματισμού είναι ότι από την δεκαετία του 1970 είναι κυριαρχούμενος, ή τουλάχιστον ασσύμετρος, σε αντίθεση με τον ισόρροπο δικομματισμό των δεκαετιών του 50 και του 60. Σε γενικές γραμμές και παρά την κριτική που του έχει ασκηθεί το αγγλικό μακρο-σύστημα ελάχιστα έχει επηρεαστεί στην διάρκεια του 20ου αι. σε σχέση με τις δραματικές αλλαγές που συνέβησαν στο περιβάλλον του Ηνωμένου Βασιλείου. Πάνω από όλα όμως ο βρετανικός δικομματισμός είναι ένας πλήρης ή τέλειος δικομματισμός μιας και δεν έχει υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ενός από τα δυο μεγάλα κόμματα ούτε όταν και το κομματικό σύστημα έτεινε προς τον τρικομματισμό όπως την δεκαετία του ‘20 με την άνοδο των εργατικών και στις περιόδους ανάκαμψης των Φιλευλεθέρων. Υπάρχουν, όμως, και συγγραφείς που χαρακτηρίζουν το βρετανικό κομματικό σύστημα ατελή δικομματισμό ή σύστημα των δυόμιση κομμάτων (Alan Shiaroff). Αυτό βέβαια οφείλεται σε διαφορά ορισμού καθώς ο Shiaroff ορίζει ως ατελή οποιοδήποτε δικομματισμό στον οποίο υπάρχουν πάνω από δυο κόμματα, ενώ ο Ware αυτόν στον οποίο η αθροισμένη δύναμη των δυο μεγάλων κομμάτων είναι μεγαλύτερη από 80% και μικρότερη από 95%. Αντίθετα αν ορίσουμε ως ατελή δικομματισμό αυτόν στον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει μονοκομματική κυβέρνηση, δεν έχουμε κάτι τέτοιο ακόμα και στην συμμαχία Union Ulster- Tory αφού οι τελευταίοι συγκέντρωναν την πλειοψηφία και μόνοι τους. Άλλωστε πάντα στη συνείδηση των Βρετανών εκλογέων υπάρχει η προτεραιότητα ανάδειξης σταθερής κυβέρνησης βασικό χαρακτηριστικό του πλήρους δικομματισμού. Εκτός από πλήρης ο βρετανικός δικομματισμός είναι και άκαμπτος καθώς στις κοινοβουλευτικές ομάδες και των δυο κομμάτων υπάρχει ομοιόμορφη κα υπαγορευμένη από την ηγεσία και μια ουσιαστική υπερενίσχυση του πρωθυπουργού. Τα κόμματα και η ηγεσία τους κυριαρχούν απόλυτα επί του κοινοβουλίου: σε 7.100 ψηφοφορίες την περίοδο 1945-74 είχαμε 621 περιπτώσεις που βουλευτής ψήφισε διαφορετικά από την κομματική γραμμή. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, τα βασικά χαρακτηριστικά των σημαντικότερων αγγλικών κομμάτων. Μια από τις βασικές κινητήριες δυνάμεις για την δημιουργία των κομματικών μηχανισμών στη Βρετανία ήταν η αύξηση των εκλογέων με την μεταρρύθμιση του 1832 (electoral reform acts). Ο μεγάλος αριθμός των ψηφοφόρων ανάγκασε τα κόμματα να οργανώσουν την γραφειοκρατία τους και να δημιουργήσουν τοπικές ψηφοθηρικές οργανώσεις, τις registration societies και τις μετέπειτα local election committees οι οποίες εξελίχθηκαν – μετά το 1867- σε κομματικές ενώσεις. Οι Tory πέτυχαν μετά και την εκλογική ήττα του 1867 να οργανώσουν μια συγκεντρωτική διοίκηση, ενώ αντίθετα στους Φιλελεύθερους τα αντι-κομματικά αισθήματα αποτέλεσαν τροχοπέδη σε ανάλογη εξέλιξη. Οι Liberals και οι Conservatives, υιοθετώντας την τυπολογία του Duverger , ήταν κόμματα κοινοβουλευτικής προέλευσης και ήταν απόρροια της ενίσχυσης του πολιτικού ρόλου του κοινοβουλίου. Αντίθετα οι Εργατικοί ήταν κόμμα εξωκοινοβουλευτικής προέλευσης, εφόσον προήλθε από μια προϋπάρχουσα οργάνωση, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τα εργατικά συνδικάτα . Με βάση πάλι τον διαχωρισμό των Eliassen και Svaasand το κόμμα των συντηρητικών ιδρύθηκε με διείσδυση ή από το κέντρο, αντίθετα οι Εργατικοί ιδρύθηκαν από την περιφέρεια (με σύγκλιση και συγχώνευση). Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια μια συγκεντρωτική δομή και ένα συμπαγές κέντρο για τους Τόρηδες, ενώ για τους εργατικούς μια αποκεντρωμένη διοίκηση, αποσυγκέντρωση της κομματικής ισχύος και ένα μη συμπαγές κέντρο. Τέλος οι Φιλελεύθεροι, αρχικά διέπωνταν από μια ημι-αυτόνομη δομή που οφειλώταν στην ανομοιογένεια των τοπικών οργανώσεων, ενώ βάσιζε την χρηματοδότηση και λειτουργία του στην στήριξη που του παρείχαν οι επιχειρηματίες. Πάντως τα βρετανικά κόμματα ιδιαίτερα την περίοδο 1960-90 αύξησαν το συγκεντρωτισμό τους και την αυτονομία των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, ενώ ταυτόχρονα άρχιζαν να προσεγγίζουν ένα πανσυλλεκτικό μοντέλο στην οργάνωσή τους. Αυτό σημαίνει πως έχουν διατηρήσει τη γραφειοκρατική και συγκεντρωμένη δομή από τα μαζικά κόμματα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την ιδεολογική χαλαρότητα και τον ψηφοθηρικό προσανατολισμό που χαρακτηρίζει τα μαζικά κόμματα. Κάθε αναφορά, όμως, στα βρετανικά κόμματα, πρέπει λαμβάνει υπόψη της την υψηλή θεσμοποίηση τους. Το όλο αγγλικό πολιτικό σύστημα βασίζεται σε μια μακροχρόνια και έντονα ριζωμένη παράδοση. Τα τρία κύρια κόμματα του Ηνωμένου Βασιλείου είναι από τα περισσότερο θεσμοποιημένα της Ευρώπης. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε εύκολα εάν χρησιμοποιήσουμε ένα συνδυασμό των κριτηρίων Panebianco και Janda για τον βαθμό θεσμοποίησης των κομμάτων: θα διαπιστώσουμε ότι Φιλελεύθεροι και Συντηρητικοί λειτουργούν για δυο αιώνες, ενώ οι Εργατικοί για 106 χρόνια, μακράν τα μακροβιότερα κόμματα στην δυτική Ευρώπη. Η αποταύτιση από πρόσωπα είναι σχεδόν απόλυτη , οι οργανωτικές μεταρρυθμίσεις γίνονταν σπάνια και αφορούσαν κυρίως τους τρόπους εγγραφής και στρατολόγησης μελών, ενώ η βάση της οργάνωσης τους- η εκλογική επιτροπή παρέμεινε αναλλοίωτη. Όσον αφορά τους τίτλους έχουμε μόνο μια μικρή αλλαγή αυτή των Liberals σε Liberal Democrats στο πλαίσιο της Alliance με το αποσχισθέν από τους Εργατικούς SPD. Από το 1834 που ο Pell μετονόμασε τους Tories σε Conservatives και που οι Whigs σχημάτισαν τους Liberal το 1860 και το Labour Representation Committee μετασχηματίστηκε σε Labour Party το 1906 δεν είχαμε καμία σημαντική αλλαγή στα ονόματα . Στη σταθερότητα δύναμης θα διαπιστώσουμε ότι από το 1922 που καθιερώθηκε ο δικομματισμός Εργατικών και Συντηρητικών η συνδυασμένη εκλογική τους δύναμη κινήθηκε γύρω στο 80-85% και τα κάθε κόμμα συγκεντρώνει κατά μέσο όρο 41-43% . Το ίδιο δεν ισχύει για τους Φιλελεύθερους και τα τοπικά εθνιστικά κόμματα όπως το σκωτσέζικο SNP τα οποία βλέπουν συχνές εναλλαγές στην εκλογική τους απήχηση- εφόσον είναι περισσότερο αποδοχείς δυσαρέσκειας. Ακόμα μικρότερη είναι η εναλλαγή στην κοινοβουλευτική δύναμη εφόσον κάτι τέτοιο αποτρέπεται από το εκλογικό σύστημα. Δεν βλέπουμε να αναπτύσσονται ισχυρές παρακομματικές δυνάμεις ενώ σταθερές οι πηγές χρηματοδότησης οι επιχειρηματίες για τους Συντηρητικούς και Φιλελεύθερους και τα σωματεία για τους εργατικούς. Σε κάθε περίπτωση οι όποιες αλλαγές στα αγγλικά κόμματα είναι πολύ μικρές στο πλαίσιο της υπερεκαντοταετούς πορείας τους. Στην περίοδο αυτή έχουμε απόλυτο δικομματισμό. Ο μέσος όρος της συναθροισμένης απήχησης Εργατικών και Συντηρητικών φτάνει τα υψηλότερα ποσοστά του 20ου αι. στο 91.8% , υπάρχει μια σταθερή εναλλαγή κυβερνήσεων και οι Φιλελεύθεροι να μην μπορούν να ξεπεράσουν το φράγμα των 12 εδρών. Ο δικομματισμός αυτής της περιόδου είναι από τους περισσότερο φυσικούς, καθώς η τα εκλογικά ποσοστά των δυο βασικών κομμάτων πλησιάζουν περισσότερο από ποτέ στην απόλυτη πλειοψηφία. Το 1955 οι Συντηρητικοί φτάνουν το σχεδόν απόλυτα πλειοψηφικό 49.5%, ενώ οι Εργατικοί φτάνουν το 1966 το 47.8%. Αλλά σε γενικές γραμμές τα κόμματα κυμάνθηκαν σταθερά ανάμεσα 40%-50%. Η συγκεκριμένη περίοδος χαρακτηρίζεται από χαλάρωση της κομματικής πόλωσης και την χαλάρωση της ταξικής ευθυγράμμισης και έχουμε την μείωση της δύναμης των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο μέσος όρος της συναθροισμένης δύναμης Εργατικών και Συντηρητικών έπεσε από το 91.8% των ψήφων το 1970 στο 74.8%. Η αλλαγή αυτή, όμως, δεν αντικατοπτρίστηκε στις έδρες του κοινοβουλίου. Το δικομματικό σύστημα στηρίζεται πλέον όλο και περισσότερο στο post-the-past system, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται ο τεχνητός χαρακτήρας του. Σε γενικές γραμμές παρατηρούνται κάποιες παθογένειες στον δικομματισμό Labour- Conservatives, φυσικοί ίσως για την εξηντακοταετή ως τότε λειτουργία του. Στις εκλογικές αναμετρήσεις αυτής της περιόδου έχουμε την απόλυτη υπεροχή των Tory είτε με την M.Thatcher είτε με τον J. Major. Οι Εργατικοί παλεύουν για την επιβίωσή τους με χαμηλότερο ποσοστό το 27.6% το 1983. Ο δικομματισμός πραγματικά δοκιμάζεται και τείνει να προσεγγίσει το μοντέλου του κυριαρχούμενου δικομματισμού. Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα περιόρισε τον εργατικό κατήφορο. Με βάση, όμως, την μονοπώληση της εξουσίας για 18 χρόνια από τους Συντηρητικούς μπορούμε σε κάθε περίπτωση να μιλήσουμε για ασσύμετρο δικομματισμό, που κλόνισε σημαντικά την δικομματική παράδοση. Στην αρχή της περιόδου αυτής παρατηρήθηκε μια τάση εξισορρόπησης του συστήματος με την ανάκαμψη των Εργατικών και την εκλογική τους νίκη υπό τον T. Blair. Η περίοδος αυτή αντί να δείχνει μια επανασταθεροποίηση του δικομματισμού, δείχνει σημάδια και τάσεις υπέρβασης του συστήματος. Γρήγορα η εξισορρόπηση μετατράπηκε σε εργατική κυριαρχία, ενώ παράλληλα τα εκλογικά ποσοστά των δυο μεγάλων κομμάτων μειώνονταν περισσότερο από ποτέ και πλέον το πλειοψηφικό σύστημα έγινε ο κύριος παράγοντας για την διατήρηση του πιο τεχνητού δικομματισμού του δεύτερου μισού του 20ου αι. Στις πρόσφατες εκλογές οι Συντηρητικοί έφτασαν στο ιστορικό χαμηλό του 32.3% ενώ οι Εργατικοί με ένα ποσοστό 35.2% αποτελούν την κυβέρνηση με την μικρότερη λαϊκή υποστήριξη και νομιμοποίηση από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Οι Liberal Democrats πέτυχαν το ποσοστό του 22% απειλώντας την κυριαρχία των δύο μεγάλων κομμάτων. Μάλιστα αν η ενδυνάμωση αυτή συνεχιστεί είναι πολύ πιθανό να φτάσει το εκλογικό ποσοστό του 30% οπότε θα αρχίσει να επωφελείται από την διαμόρφωση του εκλογικού συστήματος και θα απειληθεί ουσιαστικά ο δικομματισμός. Από την άλλη δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η κρίση του δικομματισμού τα τελευταία χρόνια είναι δομική ή αν έχει σχέση περισσότερο με περιστασιακούς παράγοντες, όπως η κόπωση του εκλογικού σώματος από τους πολιτικούς ηγέτες, ενδοκομματικές τριβές κ.τ.λ. Τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του ‘80 ένα βασικό συμπέρασμα όλων των Βρετανών πολιτικών επιστημόνων ήταν πως για την ανάλυση της συμπεριφοράς των Άγγλων εκλογέων αρκούσε η γνώση της τάξης τους. Ο Βρετανικός λαός είχε έντονα ανεπτυγμένη την ταξική αίσθηση (them and us) και ευθυγραμμιζόταν σχεδόν απόλυτα με το κόμμα που εξέφραζε την κοινωνική του θέση. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Puzler: «οι τάξεις είναι η βάση της βρετανικής πολιτικής, όλα τα άλλα είναι εκλεπτύνσεις και λεπτομέρειες» . Αυτή η έντονη σχέση ανάμεσα στην ταξική ένταξη και την εκλογική συμπεριφορά οφείλεται, σύμφωνα με τον Yves Meny στην κοινωνική ομοιογένεια, στον πρόωρο εξαστισμό αλλά και την απουσία άλλων διαιρέσεων. Είναι, όμως, αξιοπρόσεκτο πως ένα τόσο ταξικά προσανατολισμένο εκλογικό σώμα υποστήριξε ένα δικομματικό σύστημα βασισμένο στην εναλλαγή της εξουσίας και άρα στην διακυβέρνηση της χώρας από τους ταξικούς αντιπάλους. Για αυτό ευθύνεται η ευελιξία των ανώτερων βρετανικών στρωμάτων που δεν αντέδρασαν τόσο στην κοινωνική κινητικότητα, όσο και στην ισχυροποίηση των άλλων τάξεων . Η ταξική ευθυγράμμιση εμπόδισε την ανάπτυξη των άλλων διαιρετικών δομών που συναντάμε στον άξονα Rokkan. Χαρακτηριστική είναι η μηδαμινή σημασία που έχει στην πολιτική ζωή του 20ου αι. η αγγλικανική εκκλησία. Περιορίζεται σε μια άνευ όρων στήριξη των Συντηρητικών, ενώ διατηρεί πολύ κακές σχέσεις με τους Φιλελεύθερους, λόγω της προσέγγισης των τελευταίων με τους non-conformists . Οι διαρροές λοιπόν ήταν μικρές και η στήριξη που συγκέντρωναν τα δυο μεγάλα κόμματα σχεδόν δεδομένη τα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα στήριζαν του Tory και τα μέλη των Unions και γενικώς οι εργάτες στήριζαν το Labour. Η κατάσταση, όμως θα αρχίσει να αλλάζει. Ήδη από τις εκλογές του 1970 η ταξική ευθυγράμμιση αρχίζει να μειώνεται με την μεγάλη κάμψη να παρατηρείται από την δεκαετία του 80 και μετά. Όπως παρατηρεί ο David Denver οι βρετανικές εκλογές έχουν πλέον μετατραπεί σε διαδικασία επιλογής καταλληλότερου πρωθυπουργού, προσομοιάζοντας περισσότερο σε ένα προεδροκεντρικό σύστημα. Στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση είναι χαρακτηριστικό ότι και ο Blair (42%) και ο M.Howard (32%) συγκέντρωσαν μεγαλύτερα ποσοστά συμπάθειας από τα κόμματά τους, αλλά και ότι το 1/6 αυτών που δεν ψήφισαν Εργατικούς είπαν πως δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν το κόμμα στο οποίο ήταν ηγέτης ο Blair. Καθώς η ταξική ψήφος μειώνεται, οι εκλογείς αρχίζουν να αυτό-προσδιορίζονται με βάση άλλες διαιρετικές δομές. Οι γυναίκες, που πάντα αποτελούσαν μια σημαντική εκλογική ομάδα, στηρίζουν διαχρονικά τους Conservatives και ιδίως με την άνοδο στην ηγεσία του κόμματος της M.Thatcher οπότε και ο φεμινισμός ανακάλυψε την συντηρητική εκδοχή του. Στις τελευταίες γενικές εκλογές, όμως, η σταθερά αυτή φαίνεται να αλλάζει: οι νέες γυναίκες μεταθέτουν την υποστήριξη τους στο πιο προοδευτικό- φεμινιστικό Labour. Οι γυναίκες άνω των 34 παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να δυσπιστούν απέναντι στους Εργατικούς (Denver) . Εκτός, όμως από τις νεαρές γυναίκες τους Εργατικούς στηρίζουν και αυτές που προέρχονται από εργατικές οικογένειες- δείχνοντας και τον μετασχηματισμό της ταξικής ψήφου μέσα από νέες διαιρέσεις. Συνολικά οι γυναίκες έδωσαν 38% στους Εργατικούς και 32% στους Τόρηδες. Αντίθετα οι άντρες ψήφισαν τα δυο κόμματα με το ίδιο ποσοστό 34%. Πάντως η ταξική ψήφος αν και μειωμένη εξακολουθεί να παίζει προσδιοριστικό ρόλο. Ο Richard Rose αποδίδει την ήττα των εργατικών στις εκλογές του 1992 στην συρρίκνωση των στρωμάτων που τους υποστήριζαν παραδοσιακά- εργάτες, μικροαστοί κ.τ.λ. Οι LibDem εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ταξικής –όπως και γεωγραφικής- διασποράς των ψήφων τους. Τα χαμηλότερα ποσοστά τους οι Φιλελεύθεροι τα έχουν στους ανειδίκευτους εργάτες δηλαδή 15% κατά μέσο όρο μόλις 7 μονάδες διαφορά από μια από τις προνομιακές κοινωνικές τους ομάδες τους μεσοαστούς δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι στηρίζουν τους Liberal σε ποσοστό 22%. Η μόνη κοινωνική ομάδα στην οποία έχουν κάποια ειδική απήχηση είναι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου (30%) . Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Φιλελεύθερων είναι η έλλειψη ενός κοινού ιδεολογικού υποβάθρου των ψηφοφόρων του, αλλά και η λεγόμενη soft support που συγκεντρώνει. Η έννοια της soft support όπως την έθεσε ο Crewe σημαίνει πως οι εκλογείς των Φιλελεύθερων που κινούνται περισσότερο από δυσαρέσκεια προς τα δυο μεγάλα κόμματα δύσκολα ψηφίζουν για δεύτερη συνεχή φορά το κόμμα. Υπάρχει έλλειψη παραμονής (retention). Παρατηρείται πως στις εκλογές του 1992 40% των ψηφοφόρων δεν είχαν ψηφήσει την Alliance το 1987 . Επιπλέον το κόμμα συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό ανάμεσα στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων ως δεύτερη προτίμηση (21%). Το dealignment πάντως ήταν ευνοϊκό για το κόμμα το οποίο αν και βασιζόταν στα μεσαία στρώματα ποτέ δεν ήταν ταξικά ταυτισμένο (Curtice και Russel). Οι Tory στηρίζονται παραδοσιακά στους ιδιοκτήτες, τους εμπόρους και τους μεσοαστούς. Στρώματα τα οποία αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα υπήρξε και αύξηση του πληθυσμού του Νότου σε σχέση με τον Βορρά. Το dealignment όμως στέρησε από τους Τόρηδες ένα από τα βασικά πλεονεκτήματά τους που ήταν η υψηλή συσπείρωση των εκλογέων τους. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για τους Συντηρητικούς είναι η διείσδυση του Blair στα μεσαία στρώματα. Ο Βρετανός πρωθυπουργός εκσυγχρονίζοντας το κόμμα του και ανοίγοντας το στην ιδεολογία της αγοράς προσέγγισε από τις εκλογές του 1997 και μετά την τόσο σημαντική για τους Συντηρητικούς μεσαία αστική τάξη. Επιπλέον τους Εργατικούς υποστήριξαν οι θατσερικοί ειδικευμένοι εργάτες και η εφημερίδα τους η Sun. Άλλο ένα βασικό πρόβλημα για τους Tory ήταν η άνοδος των Φιλελεύθερων προς τους οποίους οι διαρροές ήταν υψηλές. Μετά το πόλεμο στο Ιράκ, όμως, η τάση αυτή μεταστράφηκε και η κυρίαρχη τάση στο εκλογικό swing ήταν η μετακίνηση από τους Εργατικούς στους Φιλελεύθερους. Ο πόλεμος στο Ιράκ προκάλεσε και ένα νέο εκλογικό φαινόμενο την αντι-πολεμική τακτική ψήφο: υποστηρικτές τον Labour ψήφιζαν ως επί το πλείστον Φιλελεύθερους ως έκφραση της αντίδρασης τους στις επιλογές της Κυβέρνησης στο θέμα του Ιράκ. Αυτό το φαινόμενο στέρησε και από την Κυβέρνηση της ψήφους των νέων και των πρωτοψηφισάντων που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στις δυο προηγούμενες νίκες. Η διαιώνιση, όμως, της ταξικής ψήφου φαίνεται πως έγινε με τον μετασχηματισμό της πλέον σε τοπική- ταξική ψήφο και πλέον εκφράζει πέρα από τις ταξικές διαφορές και τις μεγάλες ιδιομορφίες των περιοχών του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε αυτήν την ενότητα παρουσιάζεται η βιβλιογραφία στην οποία βασίστηκε το άρθρο, ταξινομημένη κατά χρονολογία έκδοσης. Rudolf Wildenman, Η εκλογική έρευνα, Συμπεριφορά του εκλογικού σώματος και Ανάλυση εκλογών, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1992 Yves Meny, Συγκριτική Πολιτική, Τόμος Α’, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1993 Θ. Διαμαντόπουλος, Το Κομματικό Φαινόμενο: Μορφές, Συστήματα, Οικογένειες κομμάτων, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1992 Θ. Διαμαντόπουλος, Εκλογικά Συστήματα, θεωρία και πρακτικές εφαρμογές, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2001 J.W. Young, Η Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου, 1945-1990, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2004 Patrick Dunleavy και C. Husbands, British Democracy at the Crossroads, Voting and Party Competition in the 80’s,George Allen and Unwin, Λονδίνο, 1985 Martin Harrop και W. Miller, Elections and Voters, A comparative Introduction, Macmillan Press, Λονδίνο, 1987 Beatrix Cambell, The Iron Ladies, Why Women vote Tory?, Virago Press, 1987 David Denver, Elections and Voting Behavior in Britain, Harvester Wheatsheaf, Hertfordshire, 1994 Moshe Meor, Political Parties and Party System, Comparative approaches and the British experience, Routledge, Λονδίνο, 1997 Paul Penning και J. Lane, Comparing Party System Change, Routledge, Λονδίνο, 1998 Alice Brown, D. McCrone, L. Paterson και P. Surridge, The Scottish Electorate, The 1997 General Election and Beyond, Mcmillan Press, Λονδίνο, 1999 Richard Heffernan, New Labour and Thatcherism, Macmillan Press, Λονδίνο, 2000 Brian Brivati και Richard Heffernan, The Labour Party, A centenary History, Macmillan Press, Λονδίνο, 2000 Richard Gunther, Jose Ramon Monter, Juan J. Linz, Political Parties, Old concept and new challenges, Oxford University Press, Οξφόρδη, 2002 Stephen Driver και Luke Martell, Blair’s Britain, Polity Press, Κέιμπριτζ, 2003 Paul F. Whiteley και Patrick Seyd, High Intensity Participation, The dynamics of party activism in Britain, Michigan Press, Μίτσιγκαν, 2005 Περιοδικά Ed Fieldhouse και Andrew Russell (2001), "Latent Liberalism? Sympathy and support for the Liberal Democrats at the 1997 British General Election", Party Politics, Vol. 7, No. 6, σ. 711-738, DOI: 10.1177/1354068801007006003 Alan Siarrof (2003), "Two-and-a-half-party systems and the comparative role of the half", Party Politics, Vol. 9, No. 3, σ. 267-290 DOI: 10.1177/1354068803009003001 Jhon Bartle (2003), "Partisanship, Performance and Personality: Competing and Complementary characterizations of the 2001 British General Election", Party Politics, Vol. 9, No. 3, σ. 317-345, DOI: 10.1177/1354068803009003003
|
Το πολίτευμα του Ηνωμένου Βασιλείου είναι Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ως εκ τούτου, αρχηγός του κράτους είναι ο κάτοχος του Στέμματος της Αγγλίας και οι εξουσίες ασκούνται στο όνομα αυτού/ής. Όμως, ο ρόλος του μονάρχη είναι περισσότερο συμβολικός και οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται και εκτελούνται από τους υπόλοιπους θεσμούς: η εκλεγμένη Κυβέρνηση αποτελεί την Εκτελεστική εξουσία, η Βουλή των Λόρδων (Άνω Βουλή) και η Βουλή των Κοινοτήτων (Κάτω Βουλή) είναι η Νομοθετική, και τέλος τα Δικαστήρια αποτελούν την ομώνυμη εξουσία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1999-2000
|
Ολυμπιακός Προπονητές: Ντούσαν Μπάγεβιτς (1η-6η αγ.), Αλμπέρτο Μπιγκόν (7η-26η αγ.), Γιάννης Μαντζουράκης (27η-34η αγ.). Ποδοσφαιριστές: (Σε παρένθεση συμμετοχές/τέρματα) Τερματοφύλακες: Γιάννου (δεν αγωνίστηκε), Ελευθερόπουλος (32), Τοχούρογλου (3). Αμυντικοί: Αμανατίδης (30/3), Αμπονσά (5), Ανατολάκης (25/1), Άντζας (16/1), Καραταΐδης (17), Κωστούλας (17), Μαυρογενίδης (32), Πουρσαϊτίδης (14), Τζιωρτζιόπουλος (10). Μέσοι: Γιαννακόπουλος (29/10), Ζάχοβιτς (14/7), Καραπιάλης (14/6), Λουτσιάνο (15/7), Νινιάδης (26/3), Πασσαλής (27), Πουρσανίδης (32), Σφακιανάκης (2), Τζόρτζεβιτς (30/12). Επιθετικοί: Αλεξανδρής (29/15), Γκόγκιτς (22/4), Οφορίκουε (4/1), Τζιοβάνι (14/8), Χούτος (13/7). Το σύστημα βαθμολογίας ήταν: Νίκη: 3 βαθμοί - Ισοπαλία: 1 βαθμός - Ήττα: 0 βαθμοί Για την έκτη θέση του πρωταθλήματος που εξασφάλιζε συμμετοχή στο κύπελλο UEFA της επόμενης περιόδου ορίστηκαν αγώνες μπαράζ, στους οποίους επικράτησε ο Ηρακλής που διατηρούσε και το πλεονέκτημα έδρας. Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία RSSSF 1999-00 Ψηφιακό αρχείο Αθλητικής Ηχούς 29 Μαΐου 2000, σελίδες 14, 15
|
Το πρωτάθλημα της περιόδου 1999-2000 ήταν το 41ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 21ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Ολυμπιακός για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά και 29η στην ιστορία του, τερματίζοντας τέσσερις βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Λόγω της επικείμενης μείωσης των ομάδων από 18 σε 16 από την επόμενη περίοδο, υποβιβάστηκαν τέσσερις ομάδες στη Β΄Εθνική. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα και πιο θεαματικά πρωταθλήματα στην ιστορία της Α΄ εθνικής. Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός είχε 30 νίκες, 2 ήττες και 2 ισοπαλίες, ενώ ο δεύτερος Παναθηναϊκός, που παρουσίασε μια άκρως επιθετική και ανταγωνιστική ομάδα με προπονητή τον Γιάννη Κυράστα, τερμάτισε πολύ κοντά με 28 νίκες, 2 ήττες και 4 ισοπαλίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1999-2000
|
Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2000-01
|
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 2000-01 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2001-02.Η πρωταθλήτρια ομάδα εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2001-02. Επιπλέον, η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 2001-2002.Επιπρόσθετα, μία από τις ομάδες του πρωταθλήματος εξασφάλιζε το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ 2001. Όσες ομάδες επιθυμούσαν δήλωναν το ενδιαφέρον τους, πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, για συμμετοχή στη διοργάνωση. Όποια από τις ομάδες αυτές τερμάτιζε ψηλότερα στο βαθμολογικό πίνακα συμμετείχε στο Ιντερτότο (εφόσον δεν είχε εξασφαλίσει τη συμμετοχή της σε άλλη διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ). Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Σε σχέση με το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1999-00, στο πρωτάθλημα της περιόδου 2000-01 συμμετείχαν οι τρεις πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 1999-00 Διγενής Ακρίτας Μόρφου, Άρης Λεμεσού και Δόξα Κατωκοπιάς. Στο πρωτάθλημα δεν συμμετείχαν ο Εθνικός Άσσιας, η Αναγέννηση Δερύνειας και η Αλκή Λάρνακας που είχαν υποβιβαστεί στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2000-01.Toν Ιούνιο του 2000, πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, ο ΑΠΟΠ Πάφου και ο Ευαγόρας Πάφου συγχωνεύθηκαν δημιουργώντας την Αθλητική Ένωση Πάφου (ΑΕΠ), η οποία πήρε τη θέση του ΑΠΟΠ στο πρωτάθλημα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «2000/01 Cypriot First Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Α΄ κατηγορία». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 22. 7 Μαΐου 2001. Κυριάκου, Άκης (15 Ιουνίου 2014). «Ανταγωνισμός, αγωνία και στο φινάλε… τίτλος!». www.sigmalive.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2016. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 148. ISBN 9963-8720-1-8. Στεφανίδης, Γιώργος (2003). 40 χρόνια κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη. Λευκωσία: Χαραυγή. σελ. 364. ISBN 9963-8841-1-3. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2000-01 Πρώτοι σκόρερ Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Πορεία των κυπριακών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου
|
Η Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2000-01 ήταν η 62η έκδοση της Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Ομόνοια για 18η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2000-01
|
Μικοναζόλη
|
Η μικοναζόλη ανήκει στην οικογένεια φαρμάκων ιμιδαζόλης. Λειτουργεί μειώνοντας ή εξαλείφοντας την ικανότητα των μυκήτων να παράγουν εργοστερόλη, ένα σημαντικό συστατικό δομικό στοιχείο της κυτταρικής μεμβράνης τους. Η βασική δράση της εν λόγω αζόλης είναι ότι αλληλεπιδρά με τη δεμεθυλάση του κυτοχρώματος P-450, το οποίο είναι ένζυμο κρίσιμης σημασίας για τη μεταλλαγή της λανοστερόλης σε εργοστερόλη. Η εργοστερόλη αποτελεί βασικό συστατικό της κυτταρικής μεμβράνης των μυκήτων, οπότε η αναστολή της σύνθεσής της, έχει ως συνέπεια την αύξηση της διαπερατότητας της μεμβράνης των μυκήτων, εξ ου και την έξοδο του κυτταροπλασματικού περιεχομένου. Η εν λόγω ουσία συνδυαζόμενη με τη νιτρική της μορφή (νιτρική μικοναζόλη), με ή χωρίς υδροκορτιζόνη, χρησιμοποιείται ευρέως ως αντιμυκητιασικό σκεύασμα -αποτελεσματικά- για την καταπολέμηση λ.χ. μυκητιάσεων του δέρματος, δερματομυκητιάσεων που οφείλονται σε Trichophyton sp., δερματοφυτία των ποδιών («πόδι αθλητού»), μηρογεννητικών πτυχών και σκελών (Tinea cruris), ή/και δερματομυκητιάσεων που οφείλονται σε ζυμομύκητες (Candida sp.) π.χ. καντιντιάσεις. Εφαρμόζεται επίσης και στον κόλπο, ως κρέμα ή αλοιφή σε ορισμένες περιπτώσεις. Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν: φαγούρα ή ερεθισμό της περιοχής στην οποία εφαρμόζεται. Η χρήση κατά την εγκυμοσύνη θεωρείται ασφαλής για τα μωρά. Η μικοναζόλη κατοχυρώθηκε με παγκόσμιο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1968 και εγκρίθηκε για ιατρική χρήση το 1971. Η μικοναζόλη είναι ενταγμένη στον κατάλογο των βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
|
Η μικοναζόλη (αγγλ. miconazole) είναι χημική δραστική ουσία, η οποία ανήκει στις αζόλες και έχει τη πλήρη ονομασία, -1-(2-(2,4-Διχλωροβενζυλοξυ)-2-(2,4-διχλωροφαινυλ-)αιθυλο-1H-ιμιδαζόλη, και ως φάρμακο συνήθως ως αλοιφή, πωλείται με τις επωνυμίες Combi, Daktarin, Monistat, Desenex, Sarmel κ.ά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Ακτινογραφία
|
Οι ακτίνες Χ ανακαλύφθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Γερμανό φυσικό Βίλχελμ Ρέντγκεν. Ο ίδιος πιθανότατα έβγαλε την πρώτη ακτινογραφία της ιστορίας, στις 8 Νοεμβρίου 1895, όταν "φωτογράφισε" το χέρι της συζύγου του. Η αρχή της λήψης ακτινογραφιών βασίζεται στο γεγονός ότι οι ακτίνες Χ διαπερνούν σε ποικίλο βαθμό τα μαλακά μόρια του σώματος και τον αέρα, ενώ αντίθετα η πορεία τους διακόπτεται στα συμπαγή μόρια. Το σημείο του σώματος που προορίζεται να αποτυπωθεί στην ακτινογραφία τοποθετείται μπροστά στο ακτινολογικό φιλμ και μια πηγή ακτίνων Χ, αφού επικεντρώσει κατάλληλα, το ακτινοβολεί (σε διαφορετική απόσταση και για διαφορετική χρονική διάρκεια ανάλογα με την εξέταση). Η εικόνα που λαμβάνεται στο φιλμ, εκτυπώνεται και είναι ασπρόμαυρη και διαφανής. Ο αέρας απεικονίζεται μαύρος (αυτό αποκαλείται διαύγαση) και τα συμπαγή μόρια, άσπρα (σκίαση ή πύκνωση). Eisenberg Ronald L, "Εγχειρίδιο κλινικής ακτινολογίας", Ιατρικές Εκδόσεις Π.Χ.Πασχαλίδης, 2000, ISBN 960-8122-71-6
|
Η ακτινογραφία είναι ακτινολογική μέθοδος εξέτασης. Χρησιμοποιείται βασικά για διαγνωστικούς σκοπούς και μπορεί, θεωρητικά, να απεικονίσει οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Είναι ουσιαστικά μια φωτογράφιση μιας περιοχής του ανθρωπίνου σώματος που δίνει ιατρικές πληροφορίες λόγω χρήσης της ακτινοβολίας Χ
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1
|
Δημήτρης Μουστάκας
|
Ο Δημήτρης Μουστάκας γεννήθηκε στο Αχλάδι της Εύβοιας και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.Εντάχθηκε στο δικαστικό σώμα το 1975 και επί του παρόντος είναι ανώτερος δικαστής. Επιμελήθηκε τη λογοτεχνική στήλη του περιοδικού Δικαστικά Νέα, που εξέδιδε η Ένωση Δικαστικών και Εισαγγελέων.Ορίστηκε ως υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Υπηρεσιακή Κυβέρνηση της Βασιλικής Θάνου-Χριστοφίλου, στις 28 Αυγούστου 2015.Ο Δημήτρης Μουστάκας έχει εκδώσει τρεις προσωπικές συλλογές ποίησης, μια εκ των οποίων ήταν για παιδιά. Το 2001 το απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο διηγήματος στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό του Πειραϊκού Συνδέσμου και το 2008, του απονεμήθηκε το δεύτερο βραβείο ποίησης στον Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας.
|
Ο Δημήτρης Μουστάκας είναι Έλληνας νομικός και δικαστικός ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Υπηρεσιακή Κυβέρνηση της Βασιλικής Θάνου-Χριστοφίλου το 2015.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Πύλη των Λεόντων (Ιερουσαλήμ)
|
Η έναρξη του παραδοσιακού χριστιανικού εορτασμού της τελευταίας πορείας του Ιησού από τη φυλακή στη σταύρωση, η Οδός του Μαρτυρίου (Via Dolorosa), ξεκινά από την Πύλη των Λεόντων. Στον τοίχο επάνω από την πύλη είναι σκαλισμένα τέσσερα λιοντάρια, δύο στα αριστερά και δύο στα δεξιά. Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο μεγαλοπρεπής έφτιαξε το ανάγλυφο αυτό, για να εορτάσει τη νίκη των Οθωμανών επί των Μαμελούκων το 1517. Ο θρύλος λέει, ότι ο προκάτοχος τού Σουλεϊμάν Σελίμ Α', ο οποίος σχεδίαζε να ισοπεδώσει την πόλη, ονειρεύτηκε λιοντάρια που επρόκειτο να τον φάνε. Γλίτωσε, μόνο αφού υποσχέθηκε να προστατεύσει την πόλη κτίζοντας ένα τείχος γύρω της. Αυτό οδήγησε στο να γίνει το λιοντάρι το εραλδικό σύμβολο της Ιερουσαλήμ. Ο ιστορικός Μοσέ Σαρόν σημειώνει την ομοιότητα των γλυπτών λιονταριών με παρόμοια ζεύγη στο Jisr Jindas και στο Κασρ αλ Μπάσα στη Γάζα. Αυτά τα ζεύγη αντιπροσωπεύουν τον ίδιο σουλτάνο: τον Μπαϊμπάρς. Ο Σαρόν εκτιμά, ότι όλα χρονολογούνται περίπου στο 1273 Η πύλη είναι μέρος των σωζόμενων τειχών της πόλης, που κτίστηκαν από τον Οθωμανό σουλτάνο Σουλεϊμάν Α΄ το 1538. Τα τείχη εκτείνονται για περίπου 4,5 χλμ. και ανεβαίνουν σε ύψος 5-15 μ., με πάχος 3 μ. Όλα μαζί τα τείχη της Παλαιάς Πόλης περιέχουν 43 πύργους επιτήρησης και 11 πύλες, επτά από τις οποίες είναι επί του παρόντος ανοιχτές. The Old City Gates: www.jewishvirtualibrary.org Αρχειοθετήθηκε 2016-11-29 στο Wayback Machine.
|
Η Πύλη των Λεόντων (εβραϊκά: שער האריות Sha'ar ha-Arayot, αραβικά: باب الأسباط), επίσης Πύλη του Αγίου Στεφάνου ή Πύλη των Προβάτων, είναι μία από τις Πύλες της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ. Είναι η ανατολική πύλη από τις επτά ανοικτές πύλες στα τείχη της Παλαιάς Πόλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%B5%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD_(%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC)
|
Τέοντορ Αντόρνο
|
Ο Τέοντορ γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη ως το μοναδικό παιδί του πλούσιου εμπόρου κρασιών Oscar Alexander Wiesengrund (1870-1941), με Εβραϊκή καταγωγή, που ασπάστηκε τον Προτεσταντισμό, και της καθολικής τραγουδίστριας από την Κορσική, Maria Barbara, το γένος Calvelli-Adorno. Ήταν το δεύτερο μισό αυτού του ονόματος που υιοθέτησε ως επίθετό του ενόψει της πολιτογράφησής του ως Αμερικανού πολίτη το 1930 (ενώ το "Wiesengrund" συντομεύτηκε σε "W"). Η ταλαντούχος μουσικά θεία του Agathe ζούσε επίσης με την οικογένεια. Ο νεαρός Αντόρνο ασχολήθηκε με πάθος με το πιάνο. Του άρεσε ιδιαίτερα το παίξιμο με τέσσερα χέρια επειδή, όπως έγραψε αργότερα, η ανάγκη για συντονισμό αύξαινε την ικανότητά και την εκτίμηση. Η χαρά της παιδικής του ηλικίας αυξήθηκε από τη διαμονή της οικογένειάς του κάθε χρόνο στο Amorbach. Παρακολούθησε το γυμνάσιο Kaiser-Wilhelm όπου αποδείχτηκε ως ένας πολύ χαρισματικός μαθητής: στην εξαιρετικά νεαρή ηλικία των 17 ετών αποφοίτησε από το γυμνάσιο, κορυφαίος από την τάξη του. Στον ελεύθερο χρόνο του πήρε μαθήματα σύνθεσης με τον Bernhard Sekles και διάβαζε την Κριτική του Καθαρού Λόγου του Καντ μαζί με τον φίλο του Siegfried Kracauer — 14 χρόνια μεγαλύτερό του — τα απογεύματα του Σαββάτου. Αργότερα θα ισχυριζόταν ότι όφειλε περισσότερα σε αυτές τις αναγνώσεις παρά σε οποιονδήποτε από τους ακαδημαϊκούς του δασκάλους. Στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης (σημερινή ονομασία Johann Wolfgang Goethe Universität) μελέτησε φιλοσοφία, μουσικολογία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Εκεί έγραψε το πρώτο ακαδημαϊκό του έργο, μια κριτική για το μελόδραμα του Άρνολντ Σένμπεργκ Pierrot Lunaire. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του γρήγορα: στο τέλος του 1924 αποφοίτησε με μια διατριβή στον Χούσερλ. Πριν την αποφοίτησή του, ο Άντορνο είχε ήδη συναντηθεί με τους πιο σημαντικούς συνεργάτες του, τον Μαξ Χορκχάιμερ και τον Βάλτερ Μπένγιαμιν. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Φραγκφούρτη ο Άντορνο είχε γράψει μια σειρά από μουσικές κριτικές. Πίστευε ότι η σύνθεση και η κριτική της μουσικής θα γινόταν το μελλοντικό του επάγγελμα. Έχοντας οραματιστεί τον σκοπό του, χρησιμοποίησε τη σχέση του με τον Άλμπαν Μπεργκ για να ακολουθήσει σπουδές στη Βιέννη αρχίζοντας τον Ιανουάριο του 1925. Δημιούργησε επίσης επαφές και με άλλους μεγάλους της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, τον Άντον Βέμπερν και τον Άρνολντ Σένμπεργκ. Μετά την επιστροφή του από τη Βιέννη, ο Αντόρνο βρέθηκε μπροστά σε μια ακόμα αναποδιά. Μετά τον εποπτεύοντα τη διδακτορική του εργασία Hans Cornelius και ο βοηθός του Μαξ Χορκχάιμερ είχε εκφράσει τις ανησυχίες του σχετικά με την καθηγητική διατριβή του Άντορνο —μια περιληπτική φιλοσοφικό-ψυχολογική πραγματεία—την οποία και απέσυρε στις αρχές του 1928. Του πήρε τρία χρόνια ακόμα μέχρι να πάρει τον τίτλο του Καθηγητή, αφού υπέβαλλε το χειρόγραφο Kierkegaard: Konstruktion des Ästhetischen ("Η κατασκευή της αισθητικής") στον νέο εποπτεύοντα καθηγητή, Paul Tillich. Το θέμα της εναρκτήριας διάλεξης του Αντόρνο ήταν Η Σημερινή Αξία της Φιλοσοφίας, μια θέση που θεωρούσε προγραμματική σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Σε αυτήν, διερευνούσε την έννοια της ολότητας για πρώτη φορά, εισάγοντας την περίφημη φόρμουλα (που κατευθύνονταν ενάντια στον Χέγκελ) ότι το όλον είναι το μη αληθές (από τα Minima Moralia). Εντούτοις, ο τίτλος του Αντόρνο ανακλήθηκε από τους Ναζιστές, μαζί με όλους εκείνους τους καθηγητές που δεν είχαν Άρεια καταγωγή το 1933. Μεταξύ των πρώτων μαθημάτων του Αντόρνο ήταν ένα σεμινάριο σχετικά με την πραγματεία του Μπένγιαμιν Η καταγωγή του Γερμανικού τραγικού δράματος. Το δοκίμιό του του 1932 Zur gesellschaftlichen Lage der Musik ("Για την κοινωνική θέση της μουσικής") ήταν μια συνεισφορά του Αντόρνο για τα πρώτα θέματα της Zeitschrift für Sozialforschung ("Επιθεώρησης Κοινωνικών Ερευνών") του Μαξ Χορκχάιμερ . Πριν το 1938 δεν είχε ενταχθεί ακόμα στο Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα. Ξεκινώντας στα τέλη του 1920 κατά τη διάρκεια επισκέψεών του στο Βερολίνο, ο Αντόρνο δημιούργησε στενές σχέσεις με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν και τον Ερνστ Μπλοχ. Ο Αντόρνο είχε εξοικειωθεί με το πρώτο μεγάλο έργο του Μπλοχ, Geist der Utopie, το 1921. Επιπλέον, η γερμανική πρωτεύουσα ήταν η πατρίδα της χημικού Margarethe ('Gretel') Karplus (1902-1993), την οποία ο Αντόρνο θα παντρευόταν στο Λονδίνο το 1937. Το 1934, δραπετεύοντας από το Ναζιστικό καθεστώς, μετανάστευσε στην Αγγλία, με ελπίδα να καταλάβει μια καθηγητική θέση στην Οξφόρδη. Και παρόλο που ο Αντόρνο δεν ήταν διορισμένος καθηγητής στην Οξφόρδη, αυτός ανέλαβε μια σε βάθος μελέτη της φιλοσοφίας του Χούσσερλ ως μεταπτυχιακός στο Merton College. Εντωμεταξύ περνούσε τις θερινές του διακοπές με την αρραβωνιαστικιά του στη Γερμανία κάθε χρόνο. Το 1936, η Zeitschrift δημοσίευσε ένα από πιο αμφιλεγόμενα κείμενά του Αντόρνο, "Για την Τζαζ" ("Über Jazz"). Ο όρος "τζαζ" χρησιμοποιούνταν συχνά για να αναφερθεί σε όλα τα είδη ποπ μουσικής την εποχή που έγραφε ο Αντόρνο. Το άρθρο αυτό ήταν το λιγότερο μια εμπλοκή με το είδος αυτό της μουσικής παρά μια πρώτη πολεμική ενάντια στην ανθούσα διασκέδαση και τη βιομηχανία της κουλτούρας. Ο Αντόρνο πίστευε ότι η βιομηχανία της κουλτούρας ήταν ένα σύστημα με το οποίο η κοινωνία ελέγχονταν μέσω μιας από τα πάνω δημιουργίας τυποποιημένης κουλτούρας που επέτεινε την εμπορευματοποίηση της καλλιτεχνικής έκφρασης. Μετά από εκτεταμένη αλληλογραφία με τον Χορκχάιμερ, που τότε ζούσε στην εξορία στις ΗΠΑ, οδήγησε στην προσφορά μιας θέσης εργασίας στην Αμερική. Μετά την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά το 1937, αποφάσισε να μετεγκατασταθεί εκεί. Στις Βρυξέλλες περίμενε τους γονείς του, που τον ακολούθησαν το 1939, ενώ αποχαιρέτησε τον Μπένγιαμιν στο Σανρέμο. Ο Μπένγιαμιν επέλεξε να παραμείνει στην Ευρώπη, περιορίζοντας έτσι αυστηρά την επικοινωνία τους στην αλληλογραφία. Η μετεγκατάσταση του Αντόρνο έγινε δυνατή κάτω από μια συμφωνία με την οποία προβλέπονταν ότι ένα μέρος του χρόνου θα είναι αφιερωμένο στο Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα, το οποίο τότε είχε μεταφερθεί στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, και το υπόλοιπο στην ενασχόλησή του ως μουσικού διευθυντή με το Radio Project (γνωστό επίσης και ως Lazarsfeld/Stanton Πρόγραμμα Ανάλυσης) που διευθύνονταν από τον Αυστριακό κοινωνιολόγο Paul Lazarsfeld στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Η συμφωνία αυτή κράτησε μέχρι το 1941. Πολύ σύντομα, εντούτοις, η προσοχή του μετατοπίστηκε στην άμεση συνεργασία με τον Χορκχάιμερ. Μετακόμισαν μαζί στο Λος Άντζελες, όπου ο ίδιος δίδαξε για τα επόμενα επτά χρόνια και υπηρέτησε ως συνδιευθυντής μιας μονάδας έρευνας στο University of California, Los Angeles. Η συλλογική δουλειά του βρήκε την πρώτη μείζονα έκφρασή της στην πρώτη έκδοση του βιβλίου τους Η διαλεκτική του Διαφωτισμού (Dialektik der Aufklärung) το 1947. Αντιμέτωπο με την εκτύλιξη των γεγονότων του Ολοκαυτώματος, το έργο αρχίζει με τις λέξεις: Με την πιο γενική έννοια της προοδευτικής σκέψης, ο Διαφωτισμός επεδίωξε πάντοτε την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον φόβο και την εγκαθίδρυσή του ως κυρίαρχου. Πλην όμως στην πλήρως διαφωτισμένη γη μας ακτινοβολεί ο θρίαμβος της καταστροφής. Στο βιβλίο αυτό, το οποίο αγνοήθηκε εντυπωσιακά μέχρι την αναδημοσίευσή του το 1969, ο Αντόρνο και ο Χορκχάιμερ υποθέτουν ότι υπάρχει μια δυναμική μέσα στον πολιτισμό που τείνει προς την αυτοκαταστροφή. Υποστηρίζουν ότι η έννοια του λόγου μεταμορφώθηκε σε μια παράλογη δύναμη από τον Διαφωτισμό. Ως συνέπεια, ο Λόγος ήλθε να κυριαρχήσει όχι μόνο πάνω στη φύση, αλλά και πάνω στην ίδια την ανθρωπότητα. Και είναι αυτή η συνειδητοποίηση της ανθρωπότητας που ταυτοποιήθηκε ως η πρωταρχική αιτία του Φασισμού και άλλων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Συνεπώς, ο Αντόρνο δεν θεωρούσε τον ορθολογισμό ως έναν δρόμο προς την απελευθέρωση του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό στράφηκε προς τις τέχνες. Μετά το 1945 έπαψε να εργάζεται ως συνθέτης. Κάνοντας αυτό το βήμα συμμορφώθηκε ο ίδιος στο αξίωμά του: 'Το να γράψεις έστω και ένα ποίημα μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο'. Αργότερα απέσυρε αυτήν τη δήλωσή του λέγοντας ότι: 'Ο πολυετής πόνος έχει το δικαίωμα της έκφρασης όσο και ο βασανισμένος να φωνάξει... άρα θα μπορούσε να ήταν λάθος να πει κανείς ότι κανένα ποίημα δεν θα έπρεπε να γραφτεί μετά το Άουσβιτς.' Ο Τόμας Μαν τον συμβουλεύθηκε σε μεγάλη έκταση για τις μουσικολογικές λεπτομέρειες για το μυθιστόρημά του Doktor Faustus. Εκτός από αυτό, εργάστηκε για την δική 'φιλοσοφία της νέας μουσικής' (Philosophie der neuen Musik) στη δεκαετία του 1940. Συνεισέφερε επίσης στην 'ποιοτική έρευνα' για τις Μελέτες για την προκατάληψη που έγιναν από πολλά ερευνητικά ινστιτούτα στις ΗΠΑ και που αποκάλυπταν τον αυταρχικό χαρακτήρα των ατόμων μέσα από τεστ προσωπικότητας με έμμεσες ερωτήσεις. Μετά τον πόλεμο, ο Αντόρνο, που νοσταλγούσε την πατρίδα του, δεν δίστασε για πολύ πριν επιστρέψει στη Γερμανία. Λόγω της επιρροής του Χορκχάιμερ του αποδόθηκε μια καθηγητική έδρα στη Φρανκφούρτη το 1949/1950, επιτρέποντάς του να συνεχίσει την ακαδημαϊκή του καριέρα μετά από παρατεταμένη απουσία. Αυτό κορυφώθηκε με την τοποθέτηση του διπλά ως Ordinarius (στη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία). Στο Ινστιτούτο, το οποίο ήταν συνδεδεμένο με το Πανεπιστήμιο, η ηγετική θέση του Αντόρνο έγινε ολοένα και περισσότερο εμφανής, ενώ ο Χορκχάιμερ, που ήταν οκτώ έτη μεγαλύτερος, σταδιακά αποσύρθηκε, αφήνοντας στον νεότερο φίλο του την αποκλειστική διεύθυνση του Ινστιτούτου το 1958/1959. Η συλλογή του από αφορισμούς, στα Minima Moralia, οδήγησε σε μεγαλύτερη αναγνώρισή του στη μεταπολεμική Γερμανία όταν δημοσιεύθηκε από τον νεοϊδρυμένο εκδοτικό οίκο του Peter Suhrkamp. Το έργο εξύψωσε τον Αντόρνο στο επίπεδο μια θεμελιώδους μορφής διανοουμένου στη Δυτική Γερμανία, αφού η τελευταία προσπάθειά του να αναμιχθεί σε μια έρευνα στις ΗΠΑ το 1953, απέτυχε. Το 1966 η εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση APO που σχηματίστηκε ενάντια στον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας που αποτελούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα CDU/CSU και το SPD, στρεφόμενη κυρίως ενάντια στον Notstandgesetze (αναγκαστικοί νόμοι της Γερμανίας του 1968). Ο Αντόρνο υπήρξε φανερά κριτικός ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, συμμετέχοντας σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από την επιτροπή δράσης για την Demokratie im Notstand ("Δημοκρατία σε κατάσταση ανάγκης"). Όταν ο φοιτητής Benno Ohnesorg πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό σε μια διαδήλωση ενάντια σε μια επίσκεψη του Σάχη του Ιράν, η αριστερή οργάνωση APO ριζοσπαστικοποιήθηκε ολοένα και περισσότερο και τα πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε έναν τόπο αναταραχής. Σε έναν μεγάλο βαθμό ήταν φοιτητές του Αντόρνο που ερμήνευσαν μια θεωρία της εξέγερσης, περνώντας με τον τρόπο αυτόν στην 'πράξη' από την 'Κριτική θεωρία'. Έχει ειπωθεί ότι ο Αντόρνο ζήτησε τη βοήθεια της αστυνομίας για να διώξει τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το Ινστιτούτο της Φρανκφούρτης υπό το φόβο των βανδαλισμών. Για τον λόγο αυτόν ειδικά ο Αντόρνο έγινε στόχος της δράσης των φοιτητών. Αυτός άσκησε σκληρή κριτική στην αντι-θεωρητική στάση της Αριστεράς του 1960, την οποία αποκαλούσε "ψευδο-δράση" επιχειρώντας να ξεπεράσει τη διάκριση θεωρίας και πράξης, αλλά όντας παγιδευμένη στην ίδια της τη δημοσιότητα. Επιχειρηματολόγησε αντιθέτως υπέρ της "ανοιχτής σκέψης": "Πάνω από κάθε ειδικό και μερικό περιεχόμενο, η σκέψη είναι στην πραγματικότητα και πάνω απ' όλα η δύναμη της αντίστασης" Στην άλλη πλευρά του φάσματος, η Δεξιά τον κατηγόρησε ότι παρείχε τη θεωρητική βάση για τη βία των αριστεριστών. Το 1969 έγιναν ταραχές μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας του, με πιο γνωστό το περιστατικό όταν νεαρές φοιτήτριες κατέλαβαν την έδρα του επιδεικνύοντας γυμνά τα στήθη τους. Οι ταραχές αυξήθηκαν στον βαθμό που ανάγκασαν τον Αντόρνο να διακόψει τη σειρά των διαλέξεών του. Σε ένα γράμμα προς τον Σάμουελ Μπέκετ, έγραψε: "Το αίσθημα του να δέχεσαι ξαφνικά επίθεση ως αντιδραστικός τουλάχιστον περιέχει μια νότα έκπληξης." Ένας βιογράφος του Αντόρνο, ο Stefan-Müller Doohm, ισχυρίζεται ότι αυτός είχε πειστεί ότι οι επιθέσεις από τους φοιτητές κατευθύνονταν εναντίον των θεωριών του εξίσου όσο και εναντίον του προσώπου του και ότι φοβόταν ότι η τρέχουσα πολιτική κατάσταση μπορούσε να οδηγήσει σε ολοκληρωτισμό. Έφυγε με τη γυναίκα του για διακοπές στην Ελβετία. Παρά τις προειδοποιήσεις του γιατρού του, επιχείρησε να ανέβει σε ένα βουνό ύψους 3.000 μέτρων, με αποτέλεσμα να πάθει ταχυκαρδία. Την ίδια μέρα, μαζί με τη γυναίκα του οδήγησε στη γειτονική πόλη Βισπ, όπου υπέφερε από ταχυκαρδίες για άλλη μια φορά. Μεταφέρθηκε στην κλινική της πόλης του. Το πρωί της επόμενης μέρας, στις 6 Αυγούστου, πέθανε από καρδιακή ανακοπή. «Αναδρομική θεώρηση του υπερρεαλισμού». Μετάφρ. Βαγγέλης Μπιτσώρης. Ο πολίτης 72 (1986), 30-32. « Ἡ φιλοσοφία συμβάλλει στὴν ἀλλαγὴ παραμένοντας θεωρία», στό: Συνομιλίες μὲ σοσιαλιστές, Ἀθήνα, Αἰχμὴ, 1978, σσ. 132-140 «Τζάζ, ἡ αἰώνια μόδα», Δεκαπενθήμερος πολίτης, 23 (1984), σσ. 32-35 Διαλεκτικὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ, Ἀθήνα, Νῆσος, 1996 «Εἶχε δίκιο ὁ Spengler;», Ἐποχές [τεύχη 36-48], 40 (1966), σσ. 133-136 Σὲ τί χρησιμεύει ἀκόμη ἡ φιλοσοφία;, Ἀθήνα, Ἔρασμος, 1990 Τ' ἄστρα κάτω στὴ γῆ. Κοινωνιοψυχολογικὴ μελέτη τῆς λαϊκῆς ἀστρολογίας, Ἀθήνα, Πρίσμα, 1992 Minima moralia. Στοχασμοὶ μέσα ἀπὸ τὴ φθαρμένη ζωή, Ἀθήνα, Ἀλεξάνδρεια, 1990, 392 + 6 (χ. α.) σ. «Ἀναδρομικὴ θεώρηση τοῦ ὑπερρεαλισμοῦ», Ὁ Πολίτης, 72 (1986), σσ. 30-32 «Διαφάνειες σὲ φίλμ», Πλανόδιον, 5, 26 (1996), σσ. 296-303 Τρεῖς μελέτες γιὰ τὸν Χέγκελ, Ἀθήνα, Κριτικὴ, 1992, 191 σ. «Μουσικὴ καὶ γλώσσα: ἕνα ἀπόσπασμα», Πλανόδιον, 5, 23 (1996), σσ. 289-295 «Θεωρία τῆς κοινωνίας καὶ ἐμπειρικὴ ἔρευνα», στό: Ἐπιστημολογία, Ἀθήνα, Νῆσος, 1993, σσ. 539-547 «Περὶ λυρικῆς ποιήσεως καὶ κοινωνίας», Πλανόδιον, 5, 23 (1996), σσ. 209-227 «Σχετικὰ μὲ τὴ λογικὴ τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν», στό: Ἐπιστημολογία, Ἀθήνα, Νῆσος, 1993, σσ. 517-538 «Αἰνιγματικὸς χαρακτήρας- Περιεχόμενο ἀλήθειας-Μεταφυσική. Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν “Αἰσθητικὴ Θεωρία”» , Πλανόδιον, 5, 23 (1996), σσ. 181-207 Κοινωνιολογία. Εἰσαγωγικὰ δοκίμια, Ἀθήνα, Κριτικὴ, 1987, 246 σ. Σύνοψη τῆς πολιτιστικῆς βιομηχανίας, Ἀθήνα, Ἀλεξάνδρεια, 1989, 37 σ. Ἐπιστημονικὲς ἐμπειρίες ἑνὸς Εὐρωπαίου διανοουμένου στὴν Ἀμερική, Ἀθήνα, Ὕψιλον/βιβλία, 1987, 63 σ. Θεωρία τῆς ἡμιμόρφωσης, Ἀθήνα, Ἀλεξάνδρεια, 1989, 84 σ. «Ὁ Ἀντόρνο μιλᾶ μὲ τὸν Ἔκο. Ἄγνωστη τηλεοπτικὴ συνέντευξη τοῦ Γερμανοῦ Φιλοσόφου. Θέμα: οἱ πολιτιστικὲς δυνατότητες τῆς τηλεόρασης καὶ ὁ ρόλος τῶν διανοουμένων», Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία, 16/10/1994, σ. 28 «Μπετόβεν καὶ Σαῖνμπεργκ», Δῶμα, 10 (1987), σσ. 42-52 «Παρατηρήσεις πάνω στὴ φιλοσοφικὴ σκέψη», Δευκαλίων, 21 (1978), σσ. 289-299 «Ἀρνητικὴ Διαλεκτική», Ἡ ἐποχή, 11/5/1997, σ. 14 «Minima moralia», Τὸ Βῆμα τῆς Κυριακῆς. Νέες ἐποχές, 16/12/1990, σ. 36 «Εἰσαγωγὴ στὴ φιλοσοφία τῆς νέας μουσικῆς», Λεβιάθαν, 3 (1989), σσ. 9-26 «Adorno-Horkheimer: Διαλεκτικὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ: ἐπιστροφὴ τοῦ ἀντιδιαφωτισμοῦ ἢ κριτικὴ διερεύνηση τῶν ὁρίων τοῦ Διαφωτισμοῦ;», Σύναξη, 54 (1995), σσ. 77-80 «Φρήντριχ Νίτσε. “Εἶμαι ἕνας δυναμίτης”», Τὰ Νέα. Πρόσωπα 21ος αἰώνας, 14/10/2000, σσ. 37-39 Dual Layered Time: Σκέψεις για τον Τ. Αντόρνο στην δεκαετία του 1950 από τον Γιούργκεν Χάμπερμας Gravesite Illuminations - Το εγχείρημα Κριτική Θεωρία Τέοντορ Αντόρνο Ο Οδυσσέας και το κάλεσμα των Σειρήνων του λόγου: Μια κριτική της Σχολής της Φραγκφούρτης για τον Διαφωτισμό δημοσιευμένο στο Other Voices, n.1 v.1, 1997. "Adorno during the 1950s" by Juergen Habermas "Context, Theme, and Tone in Adorno’s Writings about Mahler and His Music," in Naturlaut, από την Melissa Ursula Dawn Goldsmith Theodor Adorno: Μια παρουσίαση από το περιοδικό Εικαστική Παιδεία, τεύχος 3 της Ένωσης Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων.
|
Ο Τέοντορ Λούντβιχ Βισενγκρούντ-Αντόρνο (Theodor W. Adorno, 11 Σεπτεμβρίου 1903 – 6 Αυγούστου 1969) ήταν Γερμανός, εβραϊκής καταγωγής, διεθνούς φήμης κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, μουσικολόγος, και συνθέτης. Ήταν μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης μαζί με τους Μαξ Χορκχάιμερ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Χέρμπερτ Μαρκούζε, Γιούργκεν Χάμπερμας και άλλους. Ήταν επίσης Μουσικός Διευθυντής στο «Ραδιοφωνικό Εγχείρημα» (αγγλικά: Radio Project) από το 1937 μέχρι το 1941 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%BF
|
Καρίνολα
|
Η πόλη Καρίνολα ιδρύθηκε υπό την ονομασία Ουρμπάνα (Urbana) από Πελασγούς που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα, στη διασταύρωση των οδών προς το Τεάνο και προς το Κασκάνο. Αργότερα έγινε πόλη των Ετρούσκων και αργότερα των Ρωμαίων. Μετά τη διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πόλη καταστράφηκε πρώτα από τους Βανδάλους του Γιζέριχου τον 5ο αιώνα και μετά από τους Σαρακηνούς το 750. Ξανακτίσθηκε όμως σχετικώς σύντομα ως η νεότερη Καρίνολα στους γειτονικούς λόφους, καθιστάμενη και έδρα επισκόπου το 1087. Στις 8 Νοεμβρίου 2004 ο Πρόεδρος της Ιταλίας απένειμε στην πόλη Καρίνολα το «Αργυρό Μετάλλιο Πολεμικής Αρετής» ως αναγνώριση για τον ρόλο της κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 15
|
Η Καρίνολα (Carinola) είναι μικρή πόλη και δήμος (comune) στην Καμπανία της Ιταλίας, και συγκεκριμένα στην Επαρχία της Καζέρτας. Η Καρίνολα βρίσκεται περίπου 45 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Νάπολης και περί τα 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλεως Καζέρτας, σε γεωγραφικές συντεταγμένες πλάτος 41°11΄ Βόρειο και μήκος 13°59΄ Ανατολικό. Ο δήμος της Καρίνολα συνορεύει με τους εξής άλλους 4 δήμους: Φαλτσιάνο ντελ Μάσσικο, Φρανκολίζε, Σέσσα Αουρούνκα και Τεάνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%B1
|
STS-102
|
Το πλήρωμα που επάνδρωσε την πτήση: Ελλιμενισμός: 10 Μαρτίου, 2001, 06:38:00 UTC Απόπλευση: 19 Μαρτίου, 2001, 04:32:00 UTC Διαμονή: 8 ημέρες, 21 ώρες, 9', 54" Voss και Helms - EVA 1 EVA 1 Αρχή: 11 Μαρτίου, 2001 - 05:12 UTC EVA 1 Τέλος: 11 Μαρτίου, - 14:08 UTC Διάρκεια: 8 ώρες, 56' Thomas and Richards - EVA 2 EVA 2 Αρχή: 13 Μαρτίου, 2001 - 05:23 UTC EVA 2 Τέλος: 13 Μαρτίου - 11:44 UTC Διάρκεια: 6 ώρες, 21' Η STS-102 ήταν η όγδοη πτήση διαστημικού λεωφορείου με στόχο τον διεθνή διαστημικό σταθμό και την μεταφορά μελών πληρώματος. Το Ντισκάβερι μετέφερε το πλήρωμα της 2ης Αποστολής στον διαστημικό σταθμό και παρέλαβε το πλήρωμα της 1ης Αποστολής για την επαναφορά του πίσω στην γη. Το σημαντικότερο φορτίο της αποστολής ήταν η πολυμορφική μονάδα εφοδιασμού Leonardo (αγγλ. Multi-Purpose Logistics Module, MPLM), με έξι ράφια για την αμερικάνικη εργαστηριακή μονάδα Ντέστινι που είχε ήδη μεταφερθεί στον σταθμό από την πτήση STS-98. Το πλήρωμα της STS-102 σύνδεσε προσωρινά το Leonardo με το διεθνή διαστημικό σταθμό προκειμένου να ξεφορτώσει το φορτίο του. Το πλήρωμα της πτήσης έκανε δύο διαστημικούς περιπάτους με περιεχόμενο την αποπεράτωση εργασιών συναρμολόγησης. Στον πρώτο διαστημικό περίπατο οι αστροναύτες Σούζαν Ηέλμς και Τζιμ Φος μετακίνησαν το στόμιο ελλιμενισμού για να κάνουν το χώρο για το MPLM και συνέδεσαν τον γερανό συναρμολόγησης στην κορυφή του εργαστηρίου. Η αποτέλεσμα των εργασιών επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί στην πτήση STS-100 για την σύνδεση του Canadarm2 με το σταθμό. Στον δεύτερο διαστημικό περίπατο, οι αστροναύτες Άντι Θόμας και Πολ Ρίτσαρντς συνέδεσαν μια εξωτερική πλατφόρμα εναποθήκευσης και μια αντλία ψυκτικών υγρών με την μονάδα Ντέστινι. περιληπτική περιγραφή (Αγγλικά)
|
STS-105 (αγγλ. Space Transportation System, διαστημικό σύστημα μεταφορών) είναι ο κωδικός που χαρακτηρίζει μια αποστολή του Διαστημικού Λεωφορείου Ντισκάβερι της NASA στον διεθνή διαστημικό σταθμό (ISS) το 2001. Σκοπός της πτήσης ήταν η ανεφοδιασμός του ISS και η μεταφορά αεροναυτών για να γίνει αλλαγή πληρώματος της 1ης και 2ης Αποστολής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/STS-102
|
Γιώργος Μποσγανάς
|
Ξεκίνησε την καριέρα του από τόν Χαραυγιακό Ηλιούπολης και στήν συνέχεια αποκτήθηκε από το Παγκράτι. Μετά από την μεταγραφή του στον Πανιώνιο καταξιώθηκε και είχε τις καλύτερες στιγμές στη σταδιοδρομία του κατακτώντας το κύπελλο Ελλάδας το 1991. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στις ομάδες Παπάγου, Σπόρτιγκ και Ιωνικό Ν.Φ. Σήμερα εργάζεται ως προπονητής. Με την Εθνική Ελλάδος συμμετείχε σε 7 αγώνες και σημείωσε 31 πόντους. Ήταν μέλος της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ 1993 και στο τουρνουά Ακρόπολις την ίδια χρονιά. Έχει αγωνιστεί και με τις εθνικές ομάδες ελπίδων και εφήβων. Γιώργος Μποσγανάς, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).
|
Ο Γιώργος Μποσγανάς, γεννημένος στις 20 Μαΐου 1968 στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής. Διαθέτει ύψος 2,01 και αγωνιζόταν στη θέση του σούτινγκ γκαρντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%82
|
Γιώργος Κ. Γεωργιάδης
|
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ και το 2005 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Πανσερραϊκό. Την πρώτη του χρονιά στα «λιοντάρια», την περίοδο 2005-06, είχε 14 συμμετοχές και συνολικά μέχρι το 2011 όταν και μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ, είχε συμπληρώσει 145 συμμετοχές και 26 τέρματα. Η πρώτη του χρονιά με τον ΠΑΟΚ ξεκίνησε ιδανικά, όταν στις 30 Νοεμβρίου 2011 για το Europa League (2011-12) ήταν αυτός που με τις δύο ασίστ στους Δημήτρη Σαλπιγγίδη και Στέφανο Αθανασιάδη οδήγησε την ομάδα του στη σπουδαία εκτός έδρας νίκη εναντίον της Τότεναμ (2-1), που της εξασφάλισε την πρόκριση για τους "32" της διοργάνωσης. Η συνέχεια ωστόσο δεν υπήρξε ανάλογη για τον ίδιο και τρία χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2014 αποχώρησε ως ελεύθερος, υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας με τη Βέροια.Τον Αύγουστο του 2016 ήρθε σε συμφωνία με την ΑΕΛ Λεμεσού, πραγματοποιώντας 28 συμμετοχές στην πρώτη του χρονιά στο κυπριακό πρωτάθλημα, στο οποίο παρέμεινε και την περίοδο 2017-18, υπογράφοντας συμβόλαιο με τον Ερμή Αραδίππου. Με την εθνική Ελλάδας έχει αγωνιστεί τρεις συνολικά φορές. Το ντεμπούτο του με τη γαλανόλευκη φανέλα πραγματοποιήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2010 στον εκτός έδρας νικηφόρο φιλικό αγώνα με αντίπαλο την Αυστρία (2-1), όταν υπό τις οδηγίες του Φερνάντο Σάντος πέρασε ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, αντικαθιστώντας τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο. Ο Γιώργος Κ. Γεωργιάδης στο soccerway Το προφίλ του Γιώργου Κ. Γεωργιάδη στο transfermarkt Η καριέρα του Γιώργου Κ. Γεωργιάδη στο Onsports.gr
|
Ο Γιώργος Κ. Γεωργιάδης (Μητρούσι Σερρών, 14 Νοεμβρίου 1987) είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως ακραίος επιθετικός για τον Ηρακλή Αμμουδιάς. Συνηθίζεται να αναφέρεται με το αρχικό γράμμα ή ολόκληρο το πατρώνυμό του (ως Γ.Κ. Γεωργιάδης ή Γιώργος Γεωργιάδης του Κωνσταντίνου), για να διαχωρίζεται από τους συνονόματους του Γ.Χ. (του Χαραλάμπους) και Γ.Σ. (του Σάββα) Γεωργιάδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9A._%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Σλαβομακεδονική νοηματική γλώσσα
|
Το αλφάβητο αποτελείται από 31 νοήματα, τα οποία ισοδυναμούν στους 31 ήχους της σλαβομακεδονικής. Κάθε γράμμα έχει το δικό του νόημα. Υπάρχουν δύο τύποι του αλφαβήτου, αυτό που εκφράζεται με ένα χέρι και το αλφάβητο που εκφράζεται με δύο χέρια. Η σλαβομακεδονική νοηματική γλώσσα ρυθμίζεται από τον εθνικό νόμο της 21ης Αυγούστου 2009. Ο βορειομακεδονικός νόμος το ορίζει ως εξής: Η Νοηματική γλώσσα, σύμφωνα με τον νόμο αυτό, αναγνωρίζεται ως ένας φυσικός τρόπος επικοινωνίας, ισότιμη με την προφορική επικοινωνία. Η Νοηματική γλώσσα είναι γλώσσα που χρησιμοποιείται για την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων με προβλήματα ακοής, δηλαδή είναι φυσικό μέσο επικοινωνίας μεταξύ αυτών και άλλα φυσικά και νομικά πρόσωπα. Η γλώσσα είναι ένα οπτικό σύστημα νοημάτων, που κατανοεί τις ειδικές θέσεις, τις κατευθύνσεις και τις κινήσεις των χεριών και των δακτύλων και το μιμητισμό στο πρόσωπο. Ωστόσο, ο νόμος περιλαμβάνει πολλά πράγματα, όπως: ορισμός της γλώσσας, δικαιώματα των κωφών της Βόρειας Μακεδονίας, μελέτη της γλώσσας και την προετοιμασία κατάλληλων διερμηνέων, ορισμός των καθηκόντων της Εθνικής Ένωσης Κωφών της Βόρειας Μακεδονίας. Επίσης ορίζει την χρηματοδότησή της και εξασφαλίζει την ορθή εφαρμογή του δικαιώματος των κωφών. Βασικά, κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να ζητήσει διερμηνέα της νοηματικής γλώσσας και ο φορέας όπου υποβλήθηκε το αίτημα ή το ίδιο το άτομο είναι υποχρεωμένο να βρει ένα. Σλαβομακεδονικό νοηματικό αλφάβητο στην ιστοσελίδα της NADPM. Εθνική ένωση κωφών της Βόρειας Μακεδονίας Το MTV εγκαινιάζει νέα για τους κωφούς
|
Η Σλαβομακεδονική νοηματική γλώσσα (σλαβομακεδονικά: македонски знаковен јазик ή македонски гестовен јазик, makedonski gestoven jazik) είναι η νοηματική γλώσσα της κοινότητας κωφών στη Βόρεια Μακεδονία. Όπως όλες οι νοηματικές γλώσσες, η σλαβομακεδονική νοηματική γλώσσα είναι επίσης βασισμένη σε χειρονομίες και κινήσεις του σώματος, ιδιαίτερα σε κινήσεις με τα χέρια. Ο ακριβής αριθμός χρηστών της νοηματικής γλώσσας στη Βόρεια Μακεδονία δεν είναι γνωστός, αλλά 6.000 άτομα είχαν ζητήσει ειδήσεις στη νοηματική γλώσσα στη τοπική τηλεόραση. Η εκμάθηση, χρήση της γλώσσας καθώς και τα δικαιώματα της κοινότητας των κωφών στη Βόρεια Μακεδονία ρυθμίζονται από το εθνικό δίκαιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Όνειρο Θερινής Νυκτός
|
Δεν υπάρχουν γνωστές πηγές για την ίδια την υπόθεση του έργου, αν και τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτό έχουν ρίζες σε κλασικά λογοτεχνικά έργα, όπως η ιστορία του Πύραμου και της Θίσβης (Μεταμορφώσεις του Οβίδιου). Ο Λύσανδρος ήταν επίσης προσωπικότητα στην αρχαία Ελλάδα, όπως και ο Θησέας, βασιλιάς της Αθήνας, και η γυναίκα του, Ιππολύτη, αρχικά Βασίλισσα των Αμαζόνων. Συνδετικός κρίκος στις τρεις ιστορίες που παρουσιάζονται είναι οι γάμοι του Θησέα, Δούκα της Αθήνας, και της Ιππολύτης, Βασίλισσας των Αμαζόνων. Στην αρχική σκηνή, η Ερμία αρνείται να συμβιβαστεί με την επιθυμία του πατέρα της, Αιγέα, να την παντρέψει με το Δημήτριο. Ο πατέρας της όμως μπροστά στο Θησέα επικαλείται έναν αρχαίο αθηναϊκό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η κόρη πρέπει να παντρευτεί το μνηστήρα που διάλεξε ο πατέρας της, αλλιώς αντιμετωπίζει ποινή θανάτου ή ισόβια υπηρεσία στη θεά Αρτέμιδα. Έτσι, η Ερμία και ο αγαπημένος της, Λύσανδρος, αποφασίζουν να κλεφτούν και να διαφύγουν τη νύχτα μέσα από το δάσος. Η Ερμία εμπιστεύεται το σχέδιο στην καλύτερη φίλη της, Ελένη, η οποία όμως το μαρτυράει στο Δημήτριο για να κερδίσει την εύνοιά του και να τη διαλέξει. Οι δυο τους ακολουθούν τους δυο αγαπημένους, που ανυποψίαστοι κοιμούνται στο δάσος. Εν τω μεταξύ, στο δάσος καταφτάνουν ο Όμπερον, Βασιλιάς των Ξωτικών, και η βασίλισσα Τιτάνια, οι οποίοι έχουν τσακωθεί, γιατί η Τιτάνια αρνείται να δώσει για "ιππότη" στον Όμπερον έναν ακόλουθό της. Ο Όμπερον θέλει να την εκδικηθεί κι έτσι προσλαμβάνει τον σκανδαλιάρη Πακ (ή Πουκ, σε παλαιότερες εκδοχές) για να βρει ένα λουλούδι, ο χυμός του οποίου κάνει όποιον το πιει να ερωτευθεί παράφορα το πρώτο ον που δει μπροστά του. Βλέποντας το Δημήτριο να συμπεριφέρεται άσχημα στην Ελένη, ο Όμπερον διατάζει τον Πακ να ρίξει λίγο υγρό στα βλέφαρά του. Κατά λάθος, ο Πακ το ρίχνει στο Λύσανδρο, ο οποίος ερωτεύεται την Ελένη. Ο Δημήτριος ακόμα ακολουθεί την Ερμία και ο Όμπερον θυμώνει, έτσι μαγεύει και τον Δημήτριο. Εξαιτίας του λάθους του Πακ, τώρα και οι δυο άνδρες τσακώνονται για την Ελένη, η οποία όμως πιστεύει ότι την κοροϊδεύουν. Οι τέσσερις χαρακτήρες κυνηγιούνται και τσακώνονται όλη τη νύχτα και αναζητούν μέρος για μονομαχία κι έτσι ο Όμπερον διατάζει τον Πακ να τους κρατήσει χώρια και να ξανα-"μαγέψει" το Λύσανδρο να ερωτευτεί την Ερμία για να αποτρέψει την αιματοχυσία. Εν τω μεταξύ, μια ομάδα τεχνιτών χαμηλής κοινωνικής τάξης (Σανίδας, Ροκάνης, Σαΐτας, Φυσούνης, Καζανάς, Βελόνης) έχουν κανονίσει να στήσουν μια παράσταση με την ιστορία του Πύραμου και της Θίσβης για το γάμο του Θησέα και τριγυρίζουν μες στο δάσος κοντά στην περιοχή της Τιτάνια. Ο Πακ βλέπει τον Νικόλαο Σαΐτα (Nick Bottom), ένα θεατρόπληκτο υφαντή, και μετατρέπει το κεφάλι του σε γάιδαρο. Η Τιτάνια ξυπνάει, και μαγεμένη από το φίλτρο που της έριξε ο Όμπερον, ερωτεύεται τον υφαντή και του συμπεριφέρεται σαν να ήταν ευγενής με όλες τις φροντίδες. Σε αυτή την κατάσταση, συναντάει τον Όμπερον και του δίνει τον ακόλουθο: έτσι ο Όμπερον διατάζει τον Πακ να λύσει τα μάγια από τον υφαντή και την Τιτάνια, καθώς και από το Λύσανδρο. Τότε, τα ξωτικά εξαφανίζονται και εμφανίζονται στο δάσος για πρωινό κυνήγι ο Θησέας με την Ιππολύτη. Ξυπνούν τους τέσσερις νέους και, καθώς ο Δημήτριος δεν αγαπάει πλέον την Ερμία, ο Θησέας παρακάμπτει την επιθυμία του πατέρα της Ερμίας και ετοιμάζει τους γάμους όλων. Οι τέσσερις νέοι σκέφτονται ότι τα γεγονότα της νύχτας πρέπει να ήταν κάποιο όνειρο. Το ίδιο σκέφτεται και ο Σαϊτας ο υφαντής, όταν ξυπνάει και αυτός. Στην Αθήνα, όλοι παρακολουθούν την παράσταση "Πύραμος και Θίσβη" των τεχνιτών. Είναι εντελώς γελοία και κακοπαιγμένη, αλλά χαίρονται όλοι και αποσύρονται για ύπνο. Με το σκοτάδι, ο Όμπερον κι η Τιτάνια ευλογούν το σπίτι και τους νιόπαντρους, ενώ ο Πακ απευθύνεται σε ένα μονόλογο προς τους θεατές, ενώ πέφτει η αυλαία. Θησέας Αιγέας Λύσανδρος Δημήτριος Φιλόστρατος Πέτρος Σανίδας Ροκάνης Νικόλαος Σαΐτας Φραγκίσκος Φυσούνης Θωμάς Καζανάς Ροβέρτος Βελόνης Ιππολύτη Ερμία Ελένη Όμπερον Τιτάνια Πουκ (ή Ρόμπιν Συνάδελφος) Μπιζελάνθης Αραχνοΰφαντος Πεταλουδίτσας Σιναπόσπορος Midsummer Night's Dream Αρχειοθετήθηκε 2004-10-14 στο Wayback Machine. - Το θεατρικό έργο στο Project Gutenberg Video of a Harvard-Radcliffe Summer Theatre Production of the entire play with incidental music by Mendelssohn Μικρή ανάλυση από τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου
|
To Όνειρο Θερινής Νυκτός (αγγλικά: A Midsummer Night's Dream, 1595 - 1596) είναι ρομαντική κωμωδία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Περιγράφει τις περιπέτειες τεσσάρων νεαρών Αθηναίων και μιας ομάδας ερασιτεχνών ηθοποιών, τη σχέση τους με το Δούκα και τη Δούκισσα της Αθήνας, Θησέα και Ιππολύτη, και με τα ξωτικά ενός δάσους κάτω από το φεγγάρι. Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπηρ σε όλο τον κόσμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9D%CF%85%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82
|
Leave Me Alone
|
Το Leave Me Alone ήταν απάντηση για τις ψευδείς ιστορίες για τον Τζάκσον που εμφανίστηκαν στα μέσα και στα tabloids μετά την επιτυχία του Thriller. Αρχίζοντας από το 1986, τα tabloids άρχιζαν+να δημοσιεύουν ψευδείς ιστορίες για τον Τζάκσον, μια από τις οποίες ισχυριζόταν ότι ο Τζάκσον κοιμόταν σε υπερβαρικό θάλαμο οξυγόνου για να κάνει πιο αργή τη διαδικασία της γήρανσης. Ένα άγνωστο άτομο φωτογράφισε τον Τζάκσον ενώ αυτός εξέταζε τον θάλαμο από περιέργεια. Όταν ο Τζάκσον αγόρασε ένα χιμπαντζή Bubbles, τα μέσα το είδαν ως απόδειξη της αύξησης της αποκόλλησης του Τζάκσον από την πραγματικότητα. Αναφέρθηκε επίσης ότι ο Τζάκσον πρόσφερε χρήματα για να αγοράσει τα οστά του Τζόζεφ Μέρικ («Άνθρωπος Ελέφαντας») - ο Τζάκσον αργότερα δήλωσε ότι η ιστορία ήταν «πλήρες ψέμα». Τέτοιες ιστορίες του έδωσαν το παρατσούκλι «Τρελός Τζάκο» (Wacko Jacko), το οποίο έλαβε τον επόμενο χρόνο. Άλλη απάντηση από τα μέσα ήταν οι πλαστικές εγχειρήσεις του Τζάκσον. Ο μάνατζερ του Τζάκσον δήλωσε για την κριτική των μέσων, «Τόσα πολλά τρομαχτικά πράγματα γράφτηκαν. ΟΚ, σταθεροποίησε την μύτη του, και το λακκάκι - μεγάλη υπόθεση. Σου έχω νέα, η μύτη μου έσπασε πέντε φορές. Είχε σταθεροποιηθεί δύο φορές. Ποιος νοιάζεται; Ποιος νοιάζεται; Ο Έλβις Πρίσλεϊ είχε σταθεροποιήσει τη μύτη του. Η Μέριλιν Μονρόε είχε σταθεροποίησε τη μύτη και το στήθος της. Όλοι το έχουν κάνει».Το τραγούδι είχε «ως θέμα την παράνοια», θέμα το οποίο ο Τζάκσον είχε συχνά χρησιμοποιήσει στα προηγούμενα άλμπουμ του. Η The Atlantic ένιωσε ότι ο Τζάκσον έδειξε «προφανέσταση έκφραση δυσπιστίας» στο τραγούδι και ότι αυτό το τραγούδι ήταν από τα πολλαπλά τραγούδια όπου «η επίμονη μοναξιά στη μουσική του Τζάκσον» ήταν «εξέχουσα». Το 2009, ο Τ. Έντβαρντ Κέγιες, του Rolling Stone, δήλωσε ότι το Leave Me Alone ακούγεται όπως ο «τρυγητός Τζάκσον» και το τραγούδι δουλεύει χάρη στη μουσική του, «μια παρτίδα από παχιές χορδές για τον αυτοσχεδιασμό του Τζάκσον». Ο Κέγιες σημείωσε ότι το τραγούδι ήταν «κάτι σαν η πιο σκούρα αναστροφή» του The Way You Make Me Feel, και ότι το Leave Me Alone ήταν «άγριο, και η αγριότητα του Τζάκσον φαίνεται στις ψηλές νότες που καθιστούν σαφές την απογοήτευση του». Τα όργανα για το Leave Me Alone συμπεριλαμβάνουν πιάνο και κιθάρα. Το τραγούδι παίζεται στην κλείδα του μικρού E με τα φωνητικά του Τζάκσον να βρίσκονται μεταξύ του Bb3 και του Ab5. Το τραγούδι έχει κατά μέσο όρο 112 χτύπους ανά λεπτό. Το Leave Me Alone έλαβε γενικά θετικές κριτικές. Ο Στέφεν Τόμας Έρλεβαϊν, του Allmusic, δήλωσε ότι το Leave Me Alone ήταν το καλύτερο κομμάτι του Bad, σχολιάζοντας «γιατί όλα τα καλύτερά του τραγούδια είναι ύμνοι της παράνοιας;». Ο Στηβ Μόρσε, της The Boston Globe, περιέγραψε το Leave Me Alone ως «παρωδία» της φέουδου του Τζάκσον με τα «γεμάτα παπαράτσι tabloids». Ο Τζων Πάραλς, της The New York Times, σχολίασε ότι το Leave Me Alone είχε ένα «αλάνθαστο μήνυμα». Μετά τον θάνατο του Τζάκσον, τον Ιούνιο του 2009, το Rolling Stone δήλωσε ότι το Leave Me Alone ήταν ένα από τα πιο μνημειώδη έργα του Τζάκσον.Το Leave Me Alone είχε μεγάλη επιτυχία σε διάφορα τσαρτ. Κυκλοφόρησε ως single εκτός των ΗΠΑ και του Καναδά. Το τραγούδι, όπως και τα προηγούμενα singles του Bad, είχε παγκόσμια εμπορική επιτυχία. Η πιο επιτυχημένη περιοχή για το Leave Me Alone ήταν η Ισπανία, όπου το τραγούδι έφθασε στη 1η θέση - έμεινε στην κορυφή της Ισπανίας για μια εβδομάδα. Το τραγούδι είχε παρόμοια επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στην Ιταλία και στην Ελβετία, όπου έφθασε έως τη 2η, τη 5η, τη 6η, τη 8η και τη 10η θέση αντίστοιχα. Το Leave Me Alone επίσης έφθασε στα top twenty της Σουηδίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας, στη 15η, 17η και 19η θέση αντίστοιχα. Το single είχε λιγότερη επιτυχία στην Αυστραλία, όπου έφθασε στη 37η θέση. Το μουσικό βίντεο του Leave Me Alone είχε διευθυνθεί από τον Τζιμ Μπλάσφιλντ και τον Πωλ Ντίενερ και κυκλοφόρησε στις αρχές του 1989. Το βίντεο εμφανίζεται στην ταινία Moonwalker. Στην ουσία, το βίντεο είναι ένα πάρκο ψυχαγωγίας που αποτελείται από εικόνες της επιτυχημένης καριέρας του Τζάκσον μετά το Thriller. Εκεί δίνει έμφαση στην άποψη των tabloid για την προσωπική ζωή και την δημόσια εικόνα του Τζάκσον, παραπέμποντας στο παρατσούκλι «Τρελός Τζάκο» και σε πολλές επικεφαλίδες που σχετίζονται με τον Τζάκσον, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Απορρίπτοντας τις φήμες ότι προσπάθησε να αγοράσει τα οστά του Τζόσεφ Μέρρικ, ο Τζάκσον χορεύει μαζί με τα οστά του «Άνθρωπου Ελέφαντα». Αυτή η σκηνή (χωρίς την εικόνα των οστών) χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του τραγουδιού, και η σκηνή (χωρίς τα οστά) εμφανίστηκε στο trailer του Moonwalker. Στο βίντεο, υπάρχουν εικόνες της ηθοποιού Ελίζαμπεθ Τέιλορ, μιας αληθινής φίλης του Τζάκσον. Κατά τη διάρκεια του βίντεο προβάλλονται επικεφαλίδες εφημερίδων, δημοσιευμένες από τη National Intruder, με τίτλους όπως Michael's Space-Age Diet και Michael Proposes to Liz. Άλλη αξιόλογη σκηνή στο μουσικό βίντεο είναι μια κυνηγημένη από ένα χειρουργικό νυστέρι μύτη, η οποία παραπέμπει στις κριτικές για τις πλαστικές εγχειρήσεις του Τζάκσον από τα μέσα. Στο τέλος του βίντεο, φαίνεται ότι το πάρκο είναι ένας γιγαντιαίος Τζάκσον. Απελευθερώνεται και διαλύει το πάρκο. Αυτή η σκηνή μοιάζει με τη σκηνή από το Ταξίδια του Γκουλλιβέρ, όπου ο Γκουλλιβέρ ξαφνικά απελευθερώνεται από την παγίδα των Λιλλιπούτων.Το Leave Me Alone έλαβε πολλαπλές υποψηφιότητες για το μουσικό του βίντεο. Το βίντεο κέρδισε ένα Γκράμι, το 1990, στην κατηγορία Best Short Form Music Video, στη 32η τελετή των Γκράμι. Το βίντεο επίσης έλαβε έξι υποψηφιότητες στα 1989 MTV Video Music Awards στις κατηγορίες Video of the Year, Viewers' Choice, Breakthrough Video, Best Editing και Best Art Direction - το βίντεο κέρδισε στην κατηγορία Best Special Effects. Το βίντεο έχασε στις έξι υποψηφιότητες από τους Νέιλ Γιανγκ (This Note Is for You - Video of the Year), Art of Noise (Breakthrough Video), Πάολα Αμπντούλ (Best Editing) και Μαντόνα (Express Yourself - Best Cinematography, Best Art Direction και Like a Prayer - Viewers' Choice). Ο Έρλεβαϊν περιέγραψε το μουσικό βίντεο ως «το καλύτερο βίντεο από το άλμπουμ». Σύνθεση, φωνητικό συνθεσάιζερ, solo και background φωνητικά από τον Μάικλ Τζάκσον Παραγωγή από τον Κουίνσι Τζόουνς Μάικλ Τζάκσον: Συμπαραγωγός Λάρρι Γουίλιαμς: Προγραμματισμός ντράμς, συνθεσάιζερ Πώλ Τζάκσον: Κιθάρα Κάσι Γιάνγκ: Synclavier, προγραμματισμός συνθεσάιζερ Γκρέγκ Φίλλινγκεϊνς: Συνθεσάιζερ Διευθέτηση ρυθμού και φωνητικών από τον Μάικλ Τζάκσον Πηγή: Το μουσικό βίντεο του Leave Me Alone στο Youtube.com
|
To Leave Me Alone είναι single του Μάικλ Τζάκσον. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Bad και ήταν το όγδοο single του άλμπουμ, τον Φεβρουάριο του 1989, αλλά κυκλοφόρησε εκτός των ΗΠΑ και του Καναδά. Το Leave Me Alone εμφανίζεται σε όλες τις CD εκδόσεις του άλμπουμ Bad ως επιπλέον κομμάτι (bonus track), καθώς και στη cassette edition του 2001. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Τζάκσον, και παράχθηκε σε συνεργασία με τον Κουίνσι Τζόουνς. Παγκοσμίως, το τραγούδι είχε μεγάλη επιτυχία, φθάνοντας έως τη 1η και τη 2η θέση στην Ισπανία και στο Ηνωμένο Βασίλειο αντίστοιχα και έφθασε στο top ten της Νέας Ζηλανδίας και της Ιταλίας. Το Leave Me Alone έλαβε γενικά θετικές κριτικές. Για το τραγούδι κυκλοφόρησε ένα βίντεοκλιπ, όπου ο Τζάκσον κοροϊδεύει τις ψευδείς φήμες για αυτόν, όπως η ιστορία με την αγορά των οστών του «Άνθρωπου Ελέφαντα» και οι ιστορίες για τις αισθητικές χειρουργικές του. Το βίντεο έλαβε Γκράμι, το 1990, στην κατηγορία Best Short Form Music Video. Παρά την επιτυχία του, ο Τζάκσον δεν εκτέλεσε ποτέ το τραγούδι σε κάποια περιοδεία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Leave_Me_Alone
|
Ειρήνη της Έσσης και του Ρήνου
|
Η Ειρήνη Λουίζα Μαρία Άννα πήρε το όνομά της από την ελληνική λέξη "ειρήνη", επειδή γεννήθηκε στο τέλος του Αυστρο-Πρωσικού πολέμου. Η Αλίκη θεωρούσε την Ειρήνη ως ένα μη ελκυστικό παιδί και κάποτε έγραψε στην κόρη της, Βικτωρία ότι η Ειρήνη δεν ήταν «όμορφη». Αν και δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η αδελφή της Ελισάβετ, η Ειρήνη είχε μια ευχάριστη και ομοιόμορφη διάθεση. Η Αλίκη μεγάλωσε τις κόρες της απλά. Μια Αγγλίδα νταντά προέδρευε στο νηπιαγωγείο και τα παιδιά έτρωγαν απλά γεύματα με ρύζι και ψητά μήλα και φορούσαν απλά φορέματα. Οι κόρες της διδάσκονταν πώς να κάνουν οικιακά σκεύη, όπως ψήσιμο κέικ, να φτιάχνουν οι ίδιες τα κρεβάτια τους, να ανάβουν φωτιές και να σκουπίζουν τα δωμάτιά τους. Η Αλίκη τόνισε επίσης την ανάγκη να βοηθήσει στους φτωχούς και συχνά πήρε τις κόρες της στις επισκέψεις σε νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Η οικογένεια καταστράφηκε το 1873, όταν ο αιμοφιλικός νεότερος αδελφός της Ειρήνης, Φρειδερίκος, γνωστός στην οικογένεια ως «Φρίττι», έπεσε μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε λίγες ώρες αργότερα από εγκεφαλική αιμορραγία. Κατά τους μήνες που ακολούθησαν τον θάνατο του παιδιού, η Αλίκη πήρε συχνά τα παιδιά της στον τάφο του για να προσευχηθούν. Το φθινόπωρο του 1878 η Ειρήνη, τα αδέλφια της (εκτός από την Ελισάβετ) και ο πατέρας της αρρώστησαν από διφθερίτιδα. Η νεότερη αδελφή της Μαρία, γνωστή ως "Μέυ", πέθανε από την ασθένεια. Η μητέρα της, εξαντλημένη από τη νοσηλεία των παιδιών, μολύνθηκε επίσης. Γνωρίζοντας ότι κινδυνεύει να πεθάνει, η Αλίκη υπαγόρευσε τη διαθήκη της, καθώς και οδηγίες για το πώς θα ανατραφούν οι κόρες της και πώς θα συντηρηθεί το νοικοκυριό της. Πέθανε από τη διφθερίτιδα στις 14 Δεκεμβρίου 1878.Μετά το θάνατο της Αλίκης, η βασίλισσα Βικτωρία αποφάσισε να ενεργήσει ως μητέρα για τα εγγόνια της από την Έσση. Η Ειρήνη και τα επιζώντα αδέλφια της έζησαν πολλές μέρες στην Αγγλία και η γιαγιά τους έστειλε οδηγίες της σχετικά με την εκπαίδευσή τους και την έγκριση του σχεδίου των φορεμάτων τους. Με την αδερφή της Αλίκη, η Ειρήνη ήταν παράνυμφος στο γάμο της θείας της, Βεατρίκης, στο 1885, με τον Ερρίκο του Μπάττενμπεργκ. Η Ειρήνη παντρεύτηκε τον Ερρίκο της Πρωσίας, το τρίτο παιδί και το δεύτερο γιο του Φρειδερίκου Γ΄ της Γερμανίας και της Βικτωρίας, Βασιλικής Πριγκίπισσας, στις 24 Μαΐου 1888. Δεδομένου ότι οι μητέρες τους ήταν αδελφές, η Ειρήνη και ο Ερρίκος ήταν πρώτα ξαδέλφια. Ο γάμος τους δυσαρέστησε τη βασίλισσα Βικτωρία επειδή δεν της το είχαν πει μέχρι που είχαν ήδη αποφασίσει να παντρευτούν. Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο πεθερός της Ειρήνης πέθαινε από κακοήθη όγκο του λάρυγγα, και λιγότερο από ένα μήνα μετά την τελετή, ο ξάδελφος και κουνιάδος της Ειρήνης ανέβηκε στο θρόνο ως Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας. Η μητέρα του Ερρίκου συμπαθούσε την Ειρήνη. Ωστόσο, ήταν σοκαρισμένη που η Ειρήνη δεν φορούσε ένα σάλι ή μαντήλι για να κρύψει την εγκυμοσύνη της όταν ήταν έγκυος με το πρώτο γιο της, τον αιμορροφιλικό Βλαδίμηρο, το 1889. Η πεθερά της, που ήταν γοητευμένη απ' την πολιτική, δεν καταλάβαινε γιατί ο Ερρίκος και η Ειρήνη δεν διάβαζαν ποτέ εφημερίδα. Ωστόσο, το ζευγάρι έζησε ευτυχισμένο κι έκαναν τρεις γιους. Βλαδίμηρος της Πρωσίας (1889 - 1945), παντρεύτηκε την Καλίξτα της Πρωσίας, χωρίς τέκνα. Σισιγμόνδος (1896 - 1978), παντρεύτηκε την Καρλόττα της Σαξονίας-Αλτεμβούργου, με τέκνα. Ερρίκος (1900 - 1904). Η Ειρήνη διαβίβασε το γονίδιο της αιμορροφιλίας στους γιους της Βλαδίμηρο κι Ερρίκο. Η υγεία του Βλαδίμηρου την ανησυχούσε από μικρή ηλικία. Αργότερα καταστράφηκε όταν το νεότερο παιδί της, ο τετράχρονος Ερρίκος, πέθανε αφού έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του τον Φεβρουάριο του 1904. Έξι μήνες μετά το θάνατο του μικρού Ερρίκου, η Ειρήνη έγινε νονά του Αλέξιου Νικολάγιεβιτς, Τσάρεβιτς της Ρωσίας, γιο της νεότερης αδελφής της, Αλίκης), που είχε επίσης αιμορροφιλία. Δύο από τις πρώτες ξαδέρφες της, θα έκαναν επίσης αιμοφιλικούς γιους. Η Ειρήνη, που ανατράφηκε να πιστεύει σε έναν σωστό βικτωριανό κώδικα συμπεριφοράς, συγκλονιζόταν εύκολα αυτό που θεωρούσε ανηθικότητα. Το 1884, η αδερφή της Ελισάβετ, παντρεύτηκε τον Μεγάλο Δούκα Σέργιο της Ρωσίας και όταν η Ελισάβετ αλλαξοπίστησε από το Λουθηρανισμό στην Ρωσική Ορθοδοξία το 1891 η Ειρήνη ήταν βαθιά αναστατωμένη. Έγραψε στον πατέρα της ότι "έκλαψε τρομερά" για την απόφαση της Ελισάβετ. Το 1892 πέθανε ο πατέρας της Ειρήνης, και ο αδελφός της Ερνέστος τον διαδέχθηκε ως Μέγας Δούκας της Έσσης και δύο χρόνια αργότερα το Μάιο του 1894 η βασίλισσα Βικτωρία τον πάντρεψε με την εξαδέλφη του, Βικτωρία Μελίτα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα. Μέσα στις γαμήλιες γιορτές, η νεότερη αδερφή της Ειρήνης, Αλίκη, δέχτηκε την πρόταση γάμου του τσάρεβιτς Νικολάου, ενός δεύτερου ξάδερφου και τον Νοέμβριο του 1894, μετά τον θάνατο του πατέρα του Νικολάου, η Ειρήνη και ο σύζυγός της ταξίδεψαν στην Αγία Πετρούπολη τόσο στην κηδεία όσο και στον γάμο της Αλίκης, η οποία είχε πάρει το όνομα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα κατά τη μετατροπή της στην Ορθοδοξία. Παρά τη διαφωνία που είχε σχετικά με τη μετατροπή των δύο αδελφών της στη Ρωσική Ορθοδοξία, παρέμεινε κοντά με όλα τα αδέλφια της. Το 1907, η Ειρήνη βοήθησε να οργανώσει έναν καταστροφικό γάμο μεταξύ της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας Πάβλοβνας της Ρωσίας, και του Γουλιέλμου, Δούκα του Σέντερμανλαντ. Η μητέρα του Γουλιέλμου, Βικτωρία της Βάδης, ήταν φίλη τόσο της Ειρήνης όσο και της Ελισάβετ. Η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία έγραψε αργότερα ότι η Ειρήνη την πίεσε να παντρευτεί όταν είχε αμφιβολίες. Είπε στη Μαρία ότι η ακύρωση του αρραβώνα "θα σκοτώσει" την Ελισάβετ. Το 1912, η Ειρήνη ήταν πηγή στήριξης για την αδερφή της Αλίκη, όταν ο Αλέξιος κόντεψε να πεθάνει από επιπλοκές αιμορροφιλίας στο κυνηγετικό καταφύγιο της αυτοκρατορικής οικογένειας στην Πολωνία. Οι σχέσεις της Ειρήνης με τις αδερφές της διαταράχθηκαν από την εμφάνιση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος τους έβαλε στις αντίθετες πλευρές του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, έλαβε μήνυμα ότι η Αλίκη, ο σύζυγός της και τα παιδιά τους και η αδελφή της Ελισάβετ είχαν σκοτωθεί από τους Μπολσεβίκους. Όταν η Άννα Άντερσον εμφανίστηκε στο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ισχυριζόμενη ότι ήταν η επιζήσασα ανιψιά της Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας, η Ειρήνη επισκέφθηκε τη γυναίκα, αλλά αποφάσισε ότι η Άντερσον δεν μπορούσε να είναι η ανιψιά που είχε δει τελευταία φορά το 1913. Η Ειρήνη δεν εντυπωσιάστηκε. "Είδα αμέσως ότι δεν μπορούσε να είναι μία από τις ανιψιές μου. Παρόλο που δεν την είχα δει για εννέα χρόνια, τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του προσώπου δεν θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει σε αυτό το βαθμό, ιδιαίτερα η θέση των ματιών, του αυτιού κ.λπ. .. Από την πρώτη ματιά κάποιος θα μπορούσε ίσως να ανιχνεύσει μια ομοιότητα με την Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα."Η Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας, αδελφή του δολοφονημένου Τσάρου, σχολίασε την επίσκεψη της Πριγκίπισσας Ειρήνης: «Ήταν μια μη ικανοποιητική συνάντηση, αλλά οι υποστηρικτές της γυναίκας είπαν ότι η Πριγκίπισσα Ειρήνη δεν γνώριζε πολύ καλά τις ανιψιές της». Ο σύζυγος της Ειρήνης, Ερρίκος, δήλωσε ότι η Άντερσον αναστάτωσε πάρα πολύ την Ειρήνη και διέταξε να μην συζητά κανείς γι' αυτήν μπροστά της. Ο Ερρίκος πέθανε το 1929. Η Ειρήνη υιοθέτησε αργότερα την κόρη του Σισιγμόνδου, Βαρβάρα της Πρωσίας, γεννημένη το 1920, ως κληρονόμο της μετά το τέλος της δεκαετίας του 1930, όταν ο Σισιγμόνδος να ζήσει στην Κόστα Ρίκα κι αρνήθηκε να επιστρέψει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ειρήνη στεναχωρήθηκε τρομερά όταν ο μεγαλύτερος αιμοφιλικός γιος της Βλαδίμηρος αρρώστησε το 1945 και πέθανε εξαιτίας της έλλειψης αίματος για μετάγγιση. Η ίδια η Ειρήνη πέθανε το 1953, αφήνοντας την περιουσία της στην εγγονή της. Κατά το θάνατό της, ήταν το τελευταίο επιζών παιδί της Αλίκης του Ηνωμένου Βασιλείου και του Λουδοβίκου Δ΄ της Έσσης και του Ρήνου. Kurth, Peter (1983). Anastasia: The Riddle of Anna Anderson. Little, Brown, and Company. (ISBN 0-316-50717-2). Grand Duchess Marie (1930). Education of a Princess: A Memoir. Viking Press. Mager, Hugo (1998). Elizabeth: Grand Duchess of Russia. Carroll and Graf Publishers, Inc. (ISBN 0-7867-0678-3) Massie, Robert K. (1995). The Romanovs: The Final Chapter. Random House. (ISBN 0-394-58048-6) Mironenko, Sergei, and Maylunas, Andrei (1997). A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story. Doubleday. (ISBN 0-385-48673-1). Pakula, Hannah (1995). An Uncommon Woman: The Empress Frederick: Daughter of Queen Victoria, Wife of the Crown Prince of Prussia, Mother of Kaiser Wilhelm. Simon and Schuster. (ISBN 0-684-84216-5). Queen Victoria (1975). Advice to my granddaughter: Letters from Queen Victoria to Princess Victoria of Hesse. Simon and Schuster. (ISBN 0-671-22242-2) Vorres, I, The Last Grand Duchess: Her Imperial Highness Grand Duchess Olga Alexandrovna, Charles Scribners and Sons, New York, 1964.
|
H Ειρήνη της Έσσης και παρά τω Ρήνω (γερμ. Irene von Hessen und bei Rhein, 11 Ιουλίου 1866 - 11 Νοεμβρίου 1953) ήταν το τρίτο παιδί και η τρίτη κόρη της Αλίκης του Ηνωμένου Βασιλείου και του Λουδοβίκου Δ΄ της Έσσης. Η εκ μητρός γιαγιά της ήταν η Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη
|
Ένας Ιρανός μετανάστης (Κίνγκσλεϊ), πρώην συνταγματάρχης του ιρανικού στρατού, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ιράν μετά την ισλαμική επανάσταση και την πτώση του Σάχη, ζει στο Σαν Φρανσίσκο και αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές για να συντηρεί την οικογένειά του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκρύψει από τους δικούς του το γεγονός ότι δεν είναι πλέον ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να επενδύσει σε ένα σπίτι που βγαίνει σε πλειστηριασμό λόγω ενός απλήρωτου φόρου, αγοράζει το σπίτι με σκοπό να το πουλήσει τέσσερις φορές πιο ακριβά από την τιμή που το αγόρασε. Η προηγούμενη ιδιοκτήτρια (Τζένιφερ Κόνελι), έχασε το σπίτι λόγω ενός γραφειοκρατικού λάθους της Νομαρχίας και προσπαθεί με τη βοήθεια ενός βοηθού Σερίφη (Ρον Έλνταρντ) να το πάρει πίσω. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν είναι τραγικά. Η ταινία προτάθηκε για τρία βραβεία Όσκαρ: μουσικής (Τζέιμς Χόρνερ), α' ανδρικού ρόλου (Μπεν Κίνγκσλεϊ), και β' γυναικείου ρόλου (Σορέ Αγκντασλού). Τζένιφερ Κόνελι: Κάθι Νίκολο Μπεν Κίνγκσλεϊ: Μασούντ Αμίρ Μπεράνι Σορέ Αγκντασλού: Ναντερέ Μπεράνι Ρον Έλνταρντ: Λέστερ Μπέρντον Φράνσις Φίσερ: Κόνι Γουόλς Κιμ Ντίκενς: Κάρολ Μπέρντον Τζόναθαν Αντούτ: Εσμαέλ Μπεράνι Κριτική της ταινίας από τον Ρότζερ ΈμπερτΑρχειοθετήθηκε 2010-12-16 στο Wayback Machine. Επίσημη ιστοσελίδα Κριτική στο Rotten Tomatoes
|
Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη (αγγλικός τίτλος: House of Sand and Fog), είναι ο τίτλος ταινίας αμερικανικής παραγωγής που προβλήθηκε την περίοδο 2003-2004. Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Αντρέ Ντουμπούς ΙΙΙ. Ο σκηνοθέτης Βαντίμ Πέρελμαν ήταν μέχρι τότε γνωστός κυρίως για τη σκηνοθεσία διαφημιστικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CE%86%CE%BC%CE%BC%CE%BF_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9F%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%BB%CE%B7
|
Ντον Αμίτσι
|
Ο Ντον Αμίτσι γεννήθηκε ως Ντόμινικ Φίλιξ Αμίτσι στις 31 Μαΐου 1908, στην Κενόσα του Ουισκόνσιν. Ο πατέρας του, Φελίτσε Αμίτσι, ήταν μπάρμαν από το Μοντεμόνακο του Άσκολι Πιτσένο, στο Μάρκε της Ιταλίας. Η μητέρα του, Μπάρμπάρα Έτα Χέρτελ, ήταν σκωτσέζικης, ιρλανδικής και γερμανικής καταγωγής. Ο Αμίτσι ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας, ενώ τα άλλα ήταν: τα αγόρια Ουμπέρτο (Μπερτ), Τζέιμς (Τζιμ) και Λούις, και τα κορίτσια Ελίζαμπεθ, Κάθριν, Μαίρη και Άννα. Ο Αμίτσι φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Marquette, το κολέγιο Loras και το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν στο Μάντισον, όπου ο ξάδερφός του Άλαν Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν στο Μάντισον έπαιζε αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ο Αμίτσι τα πήγε καλά στο θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και όταν δεν εμφανίστηκε ένας πρωταγωνιστής στην παράσταση του έργου Excess Bagage, ένας φίλος τον έπεισε να τον αντικαταστήσει. Ο ίδιος απόλαυσε την εμπειρία, πήρε έναν ρόλο στο Jerry For Short στη Νέα Υόρκη και ακολούθησε μια περιοδεία βοντβίλ με το Texas Guinan μέχρι που απολύθηκε ως «πολύ μονοκόμματος».Στη συνέχεια ο Αμίτσι μετακόμισε στο Σικάγο, όπου «ξεκίνησε ραδιοφωνική καριέρα το 1930 στο Empire Builders, μια εκπομπή που του Merchandise Mart. Μέχρι το 1932, ο Αμίτσι είχε γίνει πρωταγωνιστής σε δύο ακόμη εκπομπές με βάση το Σικάγο».Όταν ο παραγωγός της 20th-Century Fox Ντάριλ Ζάνουκ τον έφερε στο Χόλιγουντ, ο Αμίτσι έπαιξε κυρίως πρωταγωνιστές σε ρομαντικές ταινίες με πολλές από τις κορυφαίες σταρ της εποχής. Το 1939, έπαιξε τον φερώνυμο χαρακτήρα στο The Story of Alexander Graham Bell (1939) που οδήγησε στη χρήση της λέξης "αμίτσι" στη νεανική αργκό με τη σημασία "τηλέφωνο". Σε τέτοιο βαθμό συνδέθηκε ο Αμίτσι με το τηλέφωνο, ώστε στην ταινία του 1940 Τρεις τρελοί χρυσοθήρες, ο Γκράουτσο Μαρξ διακηρύσσει: «Τηλέφωνο; Είμαστε στο 1870, ο Ντον Αμίτσι δεν έχει εφεύρει ακόμα το τηλέφωνο». Ο Αμίτσι ήταν συμπρωταγωνιστής της Άλις Φέι στην ταινία Η παρέλαση του Χόλιγουντ (1939), και στη συνέχεια ενσάρκωσε έναν ακόμη πραγματικό χαρακτήρα, τον Στίβεν Φόστερ, στο Τραγούδι του πόνου (1939). Έκανε μια τρίτη βιογραφική ταινία, το Λίλιαν Ράσελ (1940) με τη Φέι και πρωταγωνίστησε στην πολεμική ταινία Four Sons (1940) και στο μιούζικαλ, Στη μαγεμένη Αργεντινή (1940), που βοήθησε να γίνουν αστέρια η Μπέτι Γκρέιμπλ και η Κάρμεν Μιράντα. Το 1940, ψηφίστηκε ως το 21ο πιο δημοφιλές αστέρι στο Χόλιγουντ.Ο Αμίτσι γύρισε ακόμα τα Happy Land (1943), Wing and a Prayer (1944) και Greenwich Village (1944). Το 1944, φέρεται να κέρδισε 247.677 δολάρια, το δεύτερο υψηλότερο εισόδημα στην 20th Century Fox μετά από αυτό του Σπύρου Σκούρα. Ο Αμίτσι γνώρισε αξιομνημόνευτη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 1940 παίζοντας δίπλα στη Φράνσις Λάνγκφορντ στην κωμική σειρά The Bickersons, τη ραδιοφωνική κωμική σειρά του Φίλιπ Ραπ. Είχε επίσης δική του εκπομπή με τίτλο The Old Gold Don Ameche Show, στο NBC Red στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Ο Αμίτσι εμφανιζόταν τακτικά σε ταινίες μέχρι το 1970, μεταπηδώντας στην τηλεόραση και τη σκηνή. Επέστρεψε στις ταινίες μετά από δεκατρία χρόνια με την ταινία Πολυθρόνα για δύο (1983), όταν ο σκηνοθέτης Τζον Λάντις έψαχνε κάποιον από τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 που δεν είχε παίξει πολλούς κακούς ρόλους και βρήκε τον Αμίτσι (αφού ο Ρέι Μίλαντ απορρίφθηκε από την ασφαλιστική εταιρεία για λόγους υγείας). Αφού χρειάστηκε να τον εντοπίσει στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας και του είπε ότι οι πληρωμές των δικαιωμάτων του θα πήγαιναν στον γιο του στην Αριζόνα, ο Αμίτσι ανέλαβε τον ρόλο. Αυτό σήμανε την επιστροφή του Αμίτσι στον κινηματογράφο. Από το 1946 έως το 1949, μαζί με άλλες προσωπικότητες του Λος Άντζελες, όπως οι Μπινγκ Κρόσμπι και Μπομπ Χόουπ, ο Αμίτσι έγινε ιδιοκτήτης της ομάδας Los Angeles Dons, αντιπάλου της NFL. Συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση και την ηγεσία της ομάδας και αρχικά υπηρέτησε ως πρόεδρός της.Η Αμίτσι ήταν παντρεμένος με την Ονόρε Πρέντεργκαστ από το 1932 μέχρι τον θάνατό της το 1986. Απέκτησαν έξι παιδιά. Ένας από τους γιους τους, ο Ρον Αμίτσι, είχε ένα εστιατόριο, το "Ameche's Pumpernickel" στο Κόραλβιλ της Αϊόβα. Απέκτησαν δύο κόρες, την Κόνι και την Μπόνι. Ο μικρότερος αδελφός του Αμίτσι, Τζιμ Αμίτσι, επίσης γνωστός ηθοποιός, πέθανε το 1983 σε ηλικία 67 ετών.Ο Αμίτσι ήταν Ρωμαιοκαθολικός και Ρεπουμπλικανός που υποστήριξε τον Τόμας Ντιούι στις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών του 1944 και τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στις προεδρικές εκλογές του 1952. Στις 6 Δεκεμβρίου 1993, ο Αμίτσι πέθανε στο σπίτι του γιου του, Ντον Τζούνιορ, στο Σκότσντεϊλ (Αριζόνα), από καρκίνο του προστάτη σε ηλικία 85 ετών. Αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του είναι θαμμένες στο Κοιμητήριο Resurrection Catholic στο Άσμπερι της Αϊόβα. Ohmart, Ben (2007). Don Ameche: The Kenosha Comeback Kid. Albany: BearManor Media. ISBN 978-1-59393-045-5. Ντον Αμίτσι στην IMDb Ντον Αμίτσι στο Internet Broadway Database (Αγγλικά) Ντον Αμίτσι στο AllMovie
|
Ο Ντον Αμίτσι (αγγλικά: Don Ameche, πραγματικό όνομα: Dominic Felix Amici, 31 Μαΐου 1908 – 6 Δεκεμβρίου 1993) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, κωμικός και καλλιτέχνης βοντβίλ. Έινε σημαντικός σταρ του ραδιοφώνου στις αρχές της δεκαετίας του 1930, γεγονός που οδήγησε στην υπογραφή κινηματογραφικού συμβολαίου από την 20th Century Fox το 1935. Ως ένας όμορφος πρωταγωνιστής 40 ταινιών τα επόμενα 14 χρόνια, πρωταγωνίστησε σε κωμωδίες, δράματα και μιούζικαλ. Τη δεκαετία του 1950 εργάστηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και στην τηλεόραση και ήταν παρουσιαστής του International Showtime του δικτύου NBC από το 1961 έως το 1965. Επιστρέφοντας στην κινηματογραφική δουλειά στα τελευταία του χρόνια, ο Αμίτσι απόλαυσε μια αναβίωση της καριέρας του ξεκινώντας με τον ρόλο του ως κακοποιός στο Πολυθρόνα για δύο (1983) και κερδίζοντας Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Cocoon (1985).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%91%CE%BC%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Στέλλα της Σουηδίας
|
Η Πριγκίπισσα Στέλλα γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2012 και τοπική ώρα 04:26 π.μ. στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Καρολίνσκα. Η γέννηση της έγινε δεκτή, με δύο χαιρετισμούς των 21 πυροβόλων όπλων, στο νησί Σκεπσχόλμεν, απέναντι από το Βασιλικό Παλάτι στην πρωτεύουσα της Στοκχόλμης. Τα ονόματά της και ο τίτλος της ανακοινώθηκαν στις 24 Φεβρουαρίου 2012 από τον παππού της, τον βασιλιά Κάρολο ΙΣΤ΄ Γουσταύο στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, πραγματοποιήθηκε μια δοξολογία στο βασιλικό παρεκκλήσι του παλατιού. Πριν από την επίσημη ανακοίνωση του ονόματος και του τίτλου της, ένα λάθος είχε ως αποτέλεσμα στη βασιλική ιστοσελίδα να εμφανιστεί το ψευδές όνομα και τίτλος Ουλρίκα Μαριάννα Αννίκα Δαβίδ - Δούκισσα της Ούπλαντς Βάσμπι, που αργότερα αφαιρέθηκε. Το προσωπικό αποκάλυψε τελικά ότι ήταν ο έλεγχος του συστήματος. Η Στέλλα βαφτίστηκε στις 22 Μαΐου 2012 στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του Παλατιού της Στοκχόλμης στη Στοκχόλμη. Νονοί της ήταν ο μητρικός θείος της Κάρολος Φίλιππος (αδελφός της μητέρας της), η πατρική θεία της Άννα Βέστλινγκ Σόντερστρομ (αδελφή του πατέρα της), ο Γουλιέλμος-Αλέξανδρος, Διάδοχος Πρίγκιπας της Ολλανδίας, η Μαίρη, Διάδοχος Πριγκίπισσα της Δανίας (από την οποία πήρε το τέταρτο όνομα) και ο Χάακον, Διάδοχος Πρίγκιπας της Νορβηγίας. 23 Φεβρουαρίου 2012 - έως σήμερα: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Στέλλα της Σουηδίας, Δούκισσα του Έστεργκετλαντ Σουηδικές Σουηδία Μέλος του Βασιλικού Τάγματος του Σεραφείμ (23 Φεβρουαρίου 2012, παρουσιάστηκε στις 22 Μαΐου 2012) Σουηδία Αναμνηστικό Μετάλλιο του Ρουμπίνιου Ιωβηλαίου της Αυτού Μεγαλειότητας Ο Βασιλιάς (15 Σεπτεμβρίου 2013) Σουηδία Αναμνηστικό Μετάλλιο των 70ων Γενεθλίων της Αυτού Μεγαλειότητας Ο Βασιλιάς (30 Απριλίου 2016) Royal Court of Sweden- Princess Estelle Αρχειοθετήθηκε 2015-06-21 στο Wayback Machine.
|
Η Στέλλα της Σουηδίας (σουηδικά: Estelle av Sverige, 23 Φεβρουαρίου 2012) είναι το μεγαλύτερο παιδί της Διαδόχου Πριγκίπισσας Βικτώρια της Σουηδίας και του Πρίγκιπα Δανιήλ, Δούκα του Βέστεργκετλαντ. Είναι το πρώτο εγγόνι του βασιλιά Καρόλου ΙΣΤ΄ Γουσταύου, και δεύτερη στη γραμμή διαδοχής του σουηδικού θρόνου, μετά τη μητέρα της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1235)
|
Μετά το τέλος του αυτοκράτορα Ροβέρτου του Κουρτεναί το 1228, δημιουργήθηκε μία αντιβασιλεία υπό τον Ιωάννη του Μπριέν. Μετά την καταστροφική ήττα της ηγεμονίας της Ηπείρου από τους Βουλγάρους στη Μάχη της Κλοκοτνίτσας, η απειλή του Θεοδώρου Κομνηνού Δούκα για τη Λατινική αυτοκρατορία έπαυσε, μόνο για να αντικατασταθεί από την απειλή της Νίκαιας, η οποία άρχισε να αποκτά εδάφη στην Ελλάδα. Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης της Νίκαιας συνήψε με τη Βουλγαρία συμμαχία, η οποία το 1235 είχε ως αποτέλεσμα μία κοινή εκστρατεία κατά της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Το 1235 ο Άγγελος Α΄ Σανούδος, δεύτερος δούκας της Νάξου, έστειλε μία ναυτική μοίρα για την υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης, όπου ο αντιβασιλιάς Ιωάννης του Μπριέν επολιορκείτο από τον Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη Αυτοκράτορα της Νίκαιας και τον Ιβάν Ασέν Β΄ της Βουλγαρίας. Η κοινή πολιορκία Νίκαιας-Βουλγαρίας ήταν ανεπιτυχής. Οι σύμμαχοι υποχώρησαν το φθινόπωρο, λόγω του επερχομένου χειμώνα. Ο Ιβάν Ασέν Β΄ και ο Βατάτζης συμφώνησαν να συνεχίσουν την πολιορκία τον επόμενο χρόνο, αλλά ο Βούλγαρος τσάρος αργότερα αρνήθηκε να στείλει στρατεύματα. Με το τέλος του Ιωάννη του Μπριέν το 1237, οι Βούλγαροι έσπασαν τη συνθήκη με τον Βατάτζη, λόγω της πιθανότητας του Ιβάν Ασέν Β΄ να γίνει αντιβασιλιάς της Λατινικής αυτοκρατορίας. Με την περαιτέρω παρέμβαση του Αγγέλου Α΄, υπογράφηκε ανακωχή μεταξύ των δύο κρατών για δύο χρόνια. Μέχρι το 1247, οι της Νικαίας είχαν περικυκλώσει αποτελεσματικά την Κωνσταντινούπολη, με μόνο τα ισχυρά τείχη της Πόλης να τους συγκρατούν· η Μάχη της Πελαγονίας το 1258 σηματοδότησε την αρχή του τέλους της Λατινικής κυριαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι στις 25 Ιουλίου 1261, με τα περισσότερα από τα Λατινικά στρατεύματα μακριά σε εκστρατεία, ο στρατηγός της Νίκαιας Αλέξιος Στρατηγόπουλος βρήκε μια χωρίς φύλαξη πύλη της πόλης και εισήλθε με τα στρατεύματά του, αποκαθιστώντας τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για τον Αυτοκράτορά του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο. Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1203) Πολιορκία και άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1260) Langdon, John S. (1985). «The Forgotten Byzantino-Bulgarian Assault and Siege of Constantinople 1235–1236 and the Breakup of the 'Entente Cordiale' Between John III Ducas Vatatzes and John Asen II in 1236 as Background to the Genesis of the Hohenstaufen-Vatatzes alliance of 1242». Byzantine Studies in Honor of Milton V. Anastos. Malibu. σελίδες 105–36. ISBN 0-89003-168-1. Η Λατινική κατοχή στα Ελληνικά εδάφη - Η Λατινική Αυτοκρατορία, από το Ίδρυμα του Ελληνικού Κόσμου
|
Η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1235) ήταν μιία κοινή πολιορκία Βουλγαρίας-Νίκαιας στην πρωτεύουσα της Λατινικής αυτοκρατορίας . Ο Λατίνος αντιβασιλιάς Ιωάννης του Μπριέν πολιορκήθηκε από τον Αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη και τον τσάρο Ιβάν Ασέν Β΄ της Βουλγαρίας . Η πολιορκία ήταν ανεπιτυχής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(1235)
|
Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1260)
|
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τη Δ΄ Σταυροφορία τον Απρίλιο του 1204, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατατμήθηκε: άλλες περιοχές κατακτήθηκαν από τους λατίνους σταυροφόρους και άλλες έμειναν Ρωμαϊκές. Η έδρα της Αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε στη Νίκαια στη δυτική και βορειοδυτική Μικρά Ασία· στα δυτικά της Αυτοκρατορίας έμεινε Ρωμαϊκή η Ήπειρος και η Αλβανία, στα ανατολικά ο Πόντος (ηγεμονία της Τραπεζούντας). Οι δύο τελευταίες περιοχές ισχυρίστηκαν ότι εκπροσωπούν τη νόμιμη Αυτοκρατορία· μάλιστα ενόψει της αδυναμίας της Λατινικής Αυτοκρατορίας η ηγεμονία της Ηπείρου αγωνίστηκε για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Στην αρχή ο ηγεμόνας της Ηπείρου Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας στέφθηκε "αυτοκράτορας" στη Θεσσαλονίκη το 1225/1227 και φααινόταν ότι η Πόλη θα έπεφτε σε αυτόν. Ωστόσο η Ηπειρωτική ηγεμονία κατέρρευσε στη Μάχη της Κλοκοτνίτσας το 1230, εναντίον της Βουλγαρίας. Έτσι άνοιξε ο δρόμος, ώστε η Αυτοκρατορία στη Νίκαια, υπό τον Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη (περ. 1221–1254), να επέμβει στην Ευρώπη. Σε συμμαχία με τους Βουλγάρους, ο Ιωάννης Γ΄ κατέλαβε το πρώτο του φρούριο στη Θράκη το 1234. Στη συνέχεια μαζί με τους Βουλγάρους, ανέλαβε μια αποτυχημένη πολιορκία της πόλης το 1235–6. Έπειτα ο Αυτοκράτορας στη Νίκαια άλλαξε τον στόχο του, στο να αυξήσει την επικράτειά του στην Ευρώπη. Υπό τους Βατάτζηδες, η Αυτοκρατορία κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης και της Μακεδονίας, από τη Βουλγαρία και την Ήπειρο και έτσι έγινε το ισχυρότερο κράτος της περιοχής. Η Λατινική αυτοκρατορία, τώρα περιορισμένη στην Κωνσταντινούπολη και την κοντινή περιοχή που την περιβάλλει, περιτριγυρισμένη ανατολικά και δυτικά από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας και χωρίς επαρκή κεφάλαια για να προσελκύσει οποιαδήποτε ένοπλη υποστήριξη, φαινόταν ώριμη να πέσει την εποχή του τέλους του Βατάτζη. Ακόμη και ο πάπας φαινόταν πρόθυμος να αποδεχθεί το αναπόφευκτο, με αντάλλαγμα παραχωρήσεων σε θεολογικά θέματα και το ζήτημα της παπικής υπεροχής. Η Λατινική αυτοκρατορία κέρδισε μια σύντομη ανάκαμψη με το τέλος του Ιωάννη Γ΄, καθώς ο γιος και ο διάδοχός του Θεόδωρος Β΄ Βατάτζης (περ. 1254–1258) αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει πολλές επιθέσεις στα εδάφη του στα Βαλκάνια. Λίγο μετά το θάνατο του Θεόδωρου Β΄, ο φιλόδοξος Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (περ. 1259–1282) ανέβηκε στο θρόνο, στην αρχή φαινομενικά ως φύλακας του βρέφους Ιωάννη Δ΄ Βατάτζη (περίπου 1259–1261). Τότε σχηματίστηκε ένας συνασπισμός των εχθρών της Νίκαιας, που περιελάμβανε την Ήπειρο, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και το Βασίλειο της Σικελίας. Ωστόσο η συμμαχία αυτή δέχθηκε συντριπτικό πλήγμα στη Μάχη της Πελαγονίας το θέρος του 1259. Με τους κύριους εχθρούς του νεκρούς ή σε αιχμαλωσία ή προσωρινή εξορία μετά τη μάχη της Πελαγονίας, ο Μιχαήλ Η΄ ήταν ελεύθερος να στρέψει το βλέμμα του προς την Κωνσταντινούπολη. Αφού διαχείμασε στη Λάμψακο, τον Ιανουάριο του 1260 ο Παλαιολόγος διέσχισε τον Ελλήσποντο με τον στρατό του και κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο οι αναφορές των χρονογράφων σχετικά με τα επόμενα γεγονότα διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Σύμφωνα με την αναφορά του Γεωργίου Ακροπολίτη, ο Αυτοκράτορας στηρίχθηκε στις υποσχέσεις προδοσίας κάποιου λατίνου ευγενούς «Άσελ» (που ταυτίζεται είτε με τον Ανσέλ ντε Τουσύ είτε με τον Ανσέλ ντε Καγιέ), ο οποίος είχε ένα σπίτι δίπλα στα τείχη της Πόλης και είχε υποσχεθεί να ανοίξει μία πύλη στα στρατεύματα της Νίκαιας. Κατά συνέπεια, η αποστολή δεν ήταν αρκετά μεγάλη για μία σοβαρή επίθεση στην Πόλη. Ο Μιχαήλ Η΄ οδήγησε τους άνδρες του να στρατοπεδεύσουν στον Γαλατά, φαινομενικά ότι ετοιμάζεται να επιτεθεί στο φρούριο του Γαλατά στη βόρεια ακτή του Χρυσού Κέρατος, ενώ περίμενε την προδοσία του Άσελ. Ωστόσο ο Άσελ δεν ενήργησε και ισχυρίστηκε ότι τα κλειδιά του τα είχε πάρει ο κυβερνήτης της Πόλης. Ο Ακροπολίτης λέει τότε ότι ο Μιχαήλ συνήψε εκεχειρία ενός έτους και εγκατέλειψε την πολιορκία. Οι άλλοι χρονογράφοι (Γιώργος Παχυμέρης, Νικηφόρος Γρηγοράς και λοιποί) παρουσιάζουν την αποστολή με πολύ διαφορετική άποψη, ως επιχείρηση μεγάλης κλίμακας, με αποφασιστική και παρατεταμένη προσπάθεια ενάντια στην ίδια την Πόλη. Περιελάμβανε μία προκαταρκτική εκστρατεία για την απομόνωση της Πόλης, καταλαμβάνοντας τα απομακρυσμένα οχυρά και τους οικισμούς που ελέγχουν τα περάσματα, μέχρι τη Σηλυ(μ)βρία (περίπου 60 χλμ. δυτικά της Πόλης), καθώς και μία άμεση επίθεση στον Γαλατά. Ήταν μία υπόθεση μεγάλης κλίμακας, που εποπτευόταν προσωπικά από τον Μιχαήλ Η΄ από ένα υπερυψωμένο μέρος, με μηχανές πολιορκίας και προσπάθειες υπονόμευσης των τειχών. Ωστόσο ο Γαλατάς κράτησε, λόγω της αποφασιστικής αντίστασης των κατοίκων του και των ενισχύσεων, που μεταφέρθηκαν από την Πόλη με λέμβους. Αντιμέτωποι με αυτό, και ανησυχώντας από τα νέα μίας επικείμενης ενίσχυσης για ανακούφιση των πολιορκημένων, ο Μιχαήλ Η΄ έλυσε την πολιορκία. Η διαφορά στις δύο αναφορές αποδίδεται από τους σύγχρονους μελετητές στη γνωστή τάση του Ακροπολίτη να ελαχιστοποιεί τις αποτυχίες του Μιχαήλ Η΄. Οι δύο αφηγήσεις, που και οι δύο χαρακτηρίζουν μία απόπειρα εναντίον του Γαλατά, αναφέρονται σαφώς στο ίδιο γεγονός, και η εμπλοκή του Άσελ μπορεί πράγματι να αντικατοπτρίζει ένα γνήσιο επεισόδιο της πολιορκίας, στο οποίο δόθηκε υπερβολική προβολή από τον Ακροπολίτη. Τον Αύγουστο του 1260 υπογράφηκε μία ανακωχή μεταξύ του Μιχαήλ Η΄ και του Βαλδουίνου Β΄ με διάρκεια ενός έτους (μέχρι τον Αύγουστο του 1261). Αν και η πολιορκία απέτυχε, ο Μιχαήλ Η΄ ξεκίνησε να κάνει σχέδια για μία νέα προσπάθεια. Τον Μάρτιο του 1261 διαπραγματεύτηκε με τη Δημοκρατία της Γένοβας και συνήψε τη Συνθήκη του Νυμφαίου, η οποία του έδωσε πρόσβαση στον πολεμικό στόλο τους με αντάλλαγμα εμπορικά δικαιώματα στους Γενουάτες. Η συνθήκη λειτούργησε επίσης ως αμυντικό σύμφωνο μεταξύ των δύο κρατών ενάντια στη Δημοκρατία της Βενετίας, τον κύριο ανταγωνιστή της Γένοβας και τον σημαντικότερο υποστηρικτή της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο οι προετοιμασίες του Μιχαήλ Η΄ καταστάθηκαν περιττές, καθώς στις 25 Ιουλίου 1261 μία προωθητική δύναμη, που στάλθηκε για να κατοπτεύσει τα γύρω από την Πόλη μέρη με επικεφαλής τον Αλέξιο Στρατηγόπουλο, κατάφερε να διεισδύσει στην Πόλη κάτω από την κάλυψη του σκοταδιού και να την αναλάβει από τους Λατίνους. Angold, Michael (1999), "Byzantium in exile", in Abulafia, David (ed.), The New Cambridge Medieval History: Volume V, c. 1198–c. 1300, Cambridge University Press, pp. 543–568, ISBN 0-521-36289-X Bartusis, Mark C. (1997), The Late Byzantine Army: Arms and Society 1204–1453, University of Pennsylvania Press, ISBN 0-8122-1620-2 Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4. Geanakoplos, Deno John (1959). Emperor Michael Palaeologus and the West, 1258–1282: A Study in Byzantine-Latin Relations. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. OCLC 1011763434. Jacoby, David (1999), "The Latin empire of Constantinople and the Frankish states in Greece", in Abulafia, David (ed.), The New Cambridge Medieval History: Volume V, c. 1198–c. 1300, Cambridge University Press, pp. 525–542, ISBN 0-521-36289-X Kazhdan, Alexander, ed. (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6. Macrides, Ruth (2007), George Akropolites: The History - Introduction, translation and commentary, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-921067-1 Nicol, Donald M. (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453 (Second ed.). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-43991-6. George Ostrogorsky, History of the Byzantine State, Rutgers University Press, 1968. Πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης
|
Η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης του 1260 ήταν η αποτυχημένη προσπάθεια της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, του σημαντικότερου τμήματος της διασπασμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη από τη Λατινική αυτοκρατορία και να αποκαταστήσει την Πόλη ως την πολιτική, πολιτιστική και πνευματική πρωτεύουσα μίας αναζωογονημένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(1260)
|
Σιάτλ
|
Το Σιάτλ είναι κτισμένο στην ακτή του όρμου Έλιοτ μέσα στον Πιούτζετ Σάουντ (μια στενή λωρίδα του Ειρηνικού ωκεανού που εισχωρεί στην πολιτεία της Ουάσινγκτον). Στα ανατολικά του βρίσκεται η λίμνη Ουάσινγκτον που μέσω ενός τεχνητού καναλιού συνδέεται με τον Πιούτζετ Σάουντ. Το υψόμετρο της πόλης κυμαίνεται από 0 ως 158 μέτρα, καθώς περιλαμβάνει αρκετούς λόφους (που συχνά καταμετρούνται ως εφτά όπως και στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη). Η μορφολογία του εδάφους στο κέντρο της πόλης έχει αλλάξει τεχνητά μέσω χωματουργικών εργασιών. Από αυτές τις εργασίες έχει προκύψει και ένα τεχνητό νησί, το Χάρμπορ Άιλαντ. Το Σιάτλ είναι το κέντρο μιας μεγάλης μητροπολιτικής περιοχής που εκτείνεται στις πυκνοκατοικημένες ακτές του Πιούτζετ Σάουντ. Ο συνολικός πληθυσμός ξεπερνά τα 3 εκατομμύρια. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι οι Τακόμα, Μπελέβ, Έβερετ, Ρέντμοντ και Ολύμπια (η πρωτεύουσα της πολιτείας). Η σύγχρονη ιστορία του Σιάτλ θεωρείται ότι ξενικά το 1851 όταν έφτασαν στην περιοχή τα μέλη της οικογένειας Ντένι. Η επίσημη ίδρυση έγινε το 1869 όταν και ο πληθυσμός ήταν περίπου 1.000 κάτοικοι. Το 1889 μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε σχεδόν ολόκληρο το κέντρο της πόλης. Η ανοικοδόμηση έγινε πολύ γρήγορα και με το εργατικό δυναμικό που προσέλκυσε ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε. Η οικονομία άνθησε μετά την ανακάλυψη χρυσού στον ποταμό Κλοντάικ το 1896. Ο πυρετός του χρυσού που ακολούθησε έφερε πολλούς μετανάστες στην πόλη και την κατέστησε το δυναμικότερο κέντρο των βορειοδυτικών ΗΠΑ. Στις αρχές του 20ού αιώνα έγινε σειρά έργων που αύξησαν την έκταση της πόλης καθώς και η διάνοιξη του καναλιού που ένωσε τη λίμνη Ουάσινγκτον με τον Πιούτζετ Σάουντ. Το 1962 η πόλη διοργάνωσε την παγκόσμια έκθεση (Century 21 Exposition). Στα πλαίσια της έγιναν αρκετά έργα που άλλαξαν τη μορφή της πόλης, ανάμεσά τους και η κατασκευή του πύργου Space Needle («Διαστημική Βελόνα») που είναι το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο του Σιάτλ. Το 1999 έγινε η σύνοδος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που συνοδεύτηκε από μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης και επεισόδια στους δρόμους της πόλης. Η οικονομία της πόλης είναι στενά συνδεδεμένη με την αεροναυπηγική εταιρία Μπόινγκ που ιδρύθηκε εκεί. Η έδρα της σήμερα είναι στο Σικάγο αλλά μεγάλο μέρος της παραγωγής παραμένει στο Σιάτλ και είναι ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες της πόλης. Πιο πρόσφατα έχει αναπτυχθεί ο τομέας των νέων τεχνολογιών με εταιρίες όπως η Microsoft (τα κεντρικά της είναι στο προάστιο Ρέντμοντ) και η Amazon.com. Το Σιάτλ έχει τη φήμη μιας πόλης με μεγάλη κατά κεφαλή κατανάλωση καφέ. Εκεί βρίσκεται η έδρα της εταιρίας Starbucks. Το λιμάνι του Σιάτλ είναι ένα από τα σημαντικότερα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Έχει μεγάλη εμπορευματική αλλά και τουριστική κίνηση, καθώς εξυπηρετεί πάνω από 200 κρουαζιερόπλοια το χρόνο. Δήμαρχος από την 1η Ιανουαρίου 2022 είναι ο Μπρους Χάρελ (Δημοκρατικός). Εκτός από οικονομικό το Σιάτλ είναι και σημαντικό πολιτιστικό κέντρο. Ιδιαίτερα φημισμένη είναι η συμφωνική ορχήστρα της πόλης. Η πόλη έχει επίσης μια αρκετά ανεπτυγμένη θεατρική σκηνή. Τη δεκαετία του 1990 το Σιάτλ έγινε γνωστό ως η πατρίδα της μουσικής γκραντζ. Σημαντικά συγκροτήματα που σχηματίστηκαν εκεί είναι οι Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Mudhoney και Alice in Chains. Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά)
|
Το Σιάτλ (αγγλικά: Seattle, Washington), είναι πόλη των ΗΠΑ, η μεγαλύτερη της πολιτείας Ουάσινγκτον και το σημαντικότερο αστικό και οικονομικό κέντρο στα βορειοδυτικά της χώρας. Επίσης, είναι έδρα και μεγαλύτερη πόλη της κομητείας Κινγκ. Ο πληθυσμός της πόλης του Σιάτλ, ανέρχεται (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2021), σε 800,000 κατοίκους, ενώ ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής του Σιατλ, ξεπερνά τους 4,069,180 κατοίκους (2021).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BB
|
Ανάλυση RFM
|
Η τεχνική RFM κατηγοριοποιεί τους πελάτες της με βάση 3 παραμέτρους. I. R. Πιο πρόσφατη επίσκεψη. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ένας πελάτης επιστέφτηκε και αγόρασε κάτι από την επιχείρηση. II. F. Συχνότητα. Πόσο συχνά ένας πελάτης αγοράζει από την επιχείρηση. III. Μ. Χρηματική αξία. Πόσα χρήματα δαπανά ένας πελάτης στην επιχείρηση. Για κάθε μία από τις παραπάνω παραμέτρους βαθμολογείται. Με αυτό τον τρόπο είναι εύκολο για μία επιχείρηση να γνωρίζει τους καλύτερους πελάτες της κάνοντας απλά μία ταξινόμηση στη βάση δεδομένων όπου διατηρούνται οι βαθμολογίες RFM. Ειδικοί τονίζουν ότι οι επιχειρήσεις δεν πρέπει να παραβλέπουν τους πελάτες με κακή βαθμολογία RFM, αντιθέτως πρέπει να λαμβάνουν τέτοια μέτρα ώστε να μετατραπούν σε καλύτερους πελάτες.
|
Η ανάλυση RFM (αρκτικόλεξο των λέξεων Recency-πρόσφατος, Frequency-συχνότητα, Monetary Value- χρηματική αξία) είναι τεχνική μάρκετινγκ η οποία χρησιμοποιείται για την ανάλυση της συμπεριφοράς των πελατών και αντίστοιχα την κατηγοριοποίηση των πελατών ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Η τεχνική αυτή υιοθετείται από τις επιχειρήσεις , κυρίως του λιανικού εμπορίου και της άμεσης εμπορίας, για την λήψη αποφάσεων και ανάπτυξη στρατηγικών. Επίσης χρησιμοποιείται και από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (ΜΚΟ) για να στοχεύσουν σε πιθανούς πελάτες-δωρητές, για παράδειγμα, πελάτες που δώρισαν μία φορά είναι πιθανότερο να δωρήσουν ξανά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7_RFM
|
Κίσελ
|
Το όνομά του προέρχεται από μια σλαβική λέξη που σημαίνει «ξινός» (ρωσικό кислый kisly), μετά από ένα παρόμοιο παλιό σλαβικό πιάτο - ένα ζυμωτό χυλό αλευριού (ή μαλακό προζύμι) που παρασκευαζόταν από δημητριακά - συνήθως βρώμη, αλλά οποιοδήποτε σιτάρι, ακόμη και όσπρια όπως μπιζέλια ή φακές, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, αν και συνήθως τα φασόλια κίσελ δεν είχαν ζυμωθεί — και δεν είχαν τη γλυκύτητα των σύγχρονων παραλλαγών. Το κίσελ αναφέρεται για πρώτη φορά στο παλιό Ανατολικοσλαβικό Πρώτο Χρονικό, όπου υπάρχει μια ιστορία για το πώς έσωσε τη ρωσική πόλη Μπέλγκοροντ Κιέφσκι του 10ου αιώνα, που πολιορκήθηκε από Πετσενέγους νομάδες το 997. Όταν το φαγητό στην πόλη λιγόστεψε και άρχισε η πείνα, οι κάτοικοι της πόλης ακολούθησαν τη συμβουλή ενός γέρου, που τους είπε να φτιάξουν κίσελ από τα υπολείμματα σιτηρών και ένα γλυκό ποτό από το τελευταίο υδρόμελι που βρήκαν. Έπειτα γέμισαν ένα ξύλινο δοχείο με το κίσελ και ένα άλλο με το ρόφημα από υδρόμελι, έβαλαν αυτά τα δοχεία στις τρύπες στο έδαφος και έφτιαξαν δύο ψεύτικα πηγάδια πάνω τους. Όταν οι Πετσενέγοι πρεσβευτές ήρθαν στην πόλη, είδαν πώς οι κάτοικοι έπαιρναν το φαγητό από εκείνα τα «πηγάδια», και στους Πετσενέγους επετράπη ακόμη και να δοκιμάσουν το κίσελ και το ρόφημα από υδρόμελι. Εντυπωσιασμένοι από αυτό το σόου και τη γευσιγνωσία, οι Πετσενέγοι αποφάσισαν να άρουν την πολιορκία και να φύγουν, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Ρουθήνιοι τρέφονταν μυστηριωδώς από την ίδια τη γη. Στα ρωσικά παραμύθια, η χώρα των θαυμάτων περιγράφεται ως η χώρα των «ποταμών γάλακτος και των όχθων κίσελ». Αυτή η έκφραση έγινε ιδίωμα στα ρωσικά για την ευημερούσα ζωή ή τον «επίγειο παράδεισο».Μια άλλη φράση κοινή στη Ρωσία και την Πολωνία, «το έβδομο νερό μετά το κίσελ» (πολωνικά: siódma woda po kisielu, «σιούντμα βόντα πο κισιέλου»), χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν μακρινό συγγενή. Κομπόστα Κόμποτ Κίσελ με μήλο και κράνμπερι με γλυκόξινη κρέμα Συνταγή κίσελ μούρων Κίσελ με κράνμπερι Κίσελ με ζεστά κράνμπερι Καλοκαιρινό κίσελ με μπούρα και βασιλικό
|
Το κίσελ (πολωνικά: kisiel, ρώσικα: кисель, λευκορωσικά: кісель, εσθονικά: kissell, φινλανδικά: kiisseli, λετονικά: ķīselis, λιθουανικά: kisielius, ουκρανικά: кисiль, λιβονικά: kīsõl) είναι ιξώδες πιάτο φρούτων, δημοφιλές ως επιδόρπιο και ως ποτό στη Βόρεια, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αποτελείται από τον ζαχαρούχο χυμό μούρων, όπως το μορς, αλλά γίνεται παχύρρευστο με άμυλο αραβοσίτου, άμυλο πατάτας ή μαραντία. Μερικές φορές προστίθεται κόκκινο κρασί ή φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα.Το κίσελ μπορεί να σερβιριστεί είτε ζεστό είτε κρύο, μαζί με ζαχαρούχο κουάρκ ή πουτίγκα σιμιγδαλιού. Μπορεί επίσης να σερβιριστεί σε τηγανίτες ή με παγωτό. Εάν το κίσελ παρασκευάζεται με λιγότερο πυκνωτικό άμυλο, μπορείτε να καταναλωθεί ως ρόφημα - αυτό είναι συνηθισμένο στην Πολωνία, τη Ρωσία και την Ουκρανία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%BB
|
Αλέξανδρος Καραθόδωρος
|
Ο Αλέξανδρος Καραθόδωρος γεννήθηκε το 1908 στην περιοχή των Τρικάλων. Μεγάλωσε στο περιβάλλον μιας νομαδικής οικογένειας Σαρακατσαναίων που τα καλοκαίρια μετακινούνταν με τα κοπάδια στην περιοχή "Μηλιάκι" Βερμίου. Σε ηλικία 12 ετών (1920) η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στο (Σπανό) Λατόμι Πολυκάστρου της περιφερειακής ενότητας Κιλκίς. Αφού τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκλέγονταν ανελλιπώς βουλευτής της εκλογικής περιφέρειας Θεσσαλονίκης από το 1946 έως το 1967. Αρχικά εκλέγονταν με το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα (του Απόστολου Αλεξανδρή) και στη συνέχεια με το Λαϊκόν Κόμμα. Το 1952, συμμετέχοντας στον Ελληνικό Συναγερμό, ανέλαβε υπουργός συγκοινωνιών στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου. Μετά το 1954 αποχώρησε από το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου και ακολούθησε τον Σπύρο Μαρκεζίνη, στο Κόμμα Προοδευτικών. Διατέλεσε επίσης υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην Κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου το 1965. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών συνελήφθη και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Πέθανε στην Αθήνα το 1981 και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο, στις 20 Απριλίου. Στο χωριό του, στο Λατόμι Κιλκίς διατηρείται η οικία του που αποτελεί και αξιοθέατο της περιοχής.
|
Ο Αλέξανδρος Καραθόδωρος (1908 - Απρίλιος 1981) ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής και υπουργός. Ήταν παντρεμένος με τη Λίτσα Καραθόδωρου και είχαν 2 παιδιά, την Κυριακή και το Θεόδωρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Αζετιδίνη
|
Με βάση το μοριακό τύπο του, C3H7N, η αζετιδίνη έχει τα ακόλουθα 11 ισομερή θέσης: 1-προπεν-1-αμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH=CHNH2 (σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή). 1-προπεν-2-αμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=CHCH2NH2. 2-προπεναμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(NH2)=CH2. N-μεθυλαιθεναμίνη ή βινυλομεθυλαμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3NHCH=CH2. 1-προπανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2CH=NH. 2-προπανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(=NH)CH3. N-μεθυλαιθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3N=CHCH3. Ν-αιθυλομεθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=NCH2CH3. Κυκλοπροπαναμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . 2-μεθυλαζιριδίνη ή 1,2-επαζωπροπάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο . N-μεθυλαζιριδίνη ή Ν-μεθυλεπαζαιθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο . Οι αζετιδίνες, «μητρική» και «θυγατρικές», δεν βρίσκονται συχνά στη φύση και έχουν μελετηθεί πολύ λιγότερο από χημικά συγγενικές ενώσεις, όπως η πυρρολιδίνη και η β-λακτάμη. Η παρουσία τους είναι σπάνια σε φυσικά προϊόντα. Σημειώστε, όμως, ότι είναι κομβικό συστατικό των μουγκινεϊκών οξέων και των πεναρεσιδινών. Ίσως η πιο άφθονη αζετιδίνη που περιέχεται σε φυσικό προϊόν είναι η 2-καρβοξυαζετιδίνη, ένα μη πρωτεϊνικό ετεροκυκλικό αμινοξύ, ομόλογο της προλίνης. Η μητρική αζετιδίνη παράγεται, συνήθως, με κυκλοποίηση 1,3-διβρωμοπροπάνιου με τοσυλαμίδιο (Ts-NH2): Αρχικά παράγεται N-τοσυλαζετιδίνη, αλλά αυτή ανάγεται με υδρογόνο που παράγεται με την επίδραση μεταλλικού νατρίου σε αιθανόλη. 1. Η αζετιδίνη μπορεί να παραχθεί με φωτοχημική αντίδραση αιθενίου και μεθανιμίνης (Εφαρμογή αντίδρασης Paterno–Büch). Ουσιαστικά είναι η αντίστροφη αντίδραση της πυρόλυσης αζετιδίνης, που αναφέρεται παρακάτω: 2. Η αζετιδίνη μπορεί να παραχθεί με επίδραση υδροχλώριου σε 1,3-προπανοδιαμίνη: Στο φάσμα NMR της αζετιδίνης οι πολλαπλές κορυφές για τα α- και β- άτομα υδρογόνου εμφανίζονται στα 3,5 και 2,3 δ, ενώ το ιμινικό άτομο υδρογόνου εμφανίζεται στα 4,0 δ. Στο φάσμα μαζών τα θραύσματα της αζετιδίνης είναι CH2=CH2ɿ+• και CH2=NH+• →CH≡NH++H•. Η αζετιδίνη δρα ως μέτρια βάση, ισχυρότερη από τις περισσότερες άλλες δευτεροταγείς αμίνες, επειδή το μονήρες ηλεκτρονιακό ζεύγος του ατόμου του αζώτου σε αυτήν έχει μικρότερη στερεοχημική παρεμπόδιση, αλλά δίνει και αντιδράσεις κυκλοπροσθήκης, όπως η αζιριδίνη. N-ακυλίωση Αντιδρά με ακυλαλογονίδια (RCOX), παράγοντας N-ακυλαζετιδίνη: Ν-αλογόνωση Αντιδρά με υπαλογονώδη άλατα (π.χ. NaOX), όπου X: Cl, Br ή I, παράγοντας N-αλαζετιδίνη: N-λιθίωση Αντιδρά με το μεθυλολίθιο (CH3Li), παράγοντας N-λιθιαζετιδίνη και μεθάνιο: N-αλκυλίωση Στην περίπτωση της αλκυλίωσης, με επίδραση (περίσσειας) αλκυλαλογονιδίων (RX), διανοίγεται ο τετραμελής δακτύλιος δίνοντας άκυκλη 2-αλο-Ν,Ν-διαλκυλo-1-προπαναμίνη ή και αλογονούχο 2-αλο-Ν,Ν-τριαλκυλο-1-προπαναμμώνιο: Οι πιο ενδιαφέρουσες αντιδράσεις κυκλοδιάνοιξης με 1,4-προσθήκη υδροχλώριου (HCl) και η 1,4-προσθήκη βρωμοκυάνιου (BrCN): Το τελευταίο παράγωγο, δηλαδή το 3-βρωμοπροπυλαμινομεθανονιτρίλιο, μπορεί να υδρολυθεί, παράγοντας 3-βρωμοπροπυλαμινομεθανικό οξύ. Με τη σειρά του, το τελευταίο, με αποκαρβοξυλίωση δίνει 3-βρωμο-1-προπαναμίνη: Άλλες ενδιαφέρουσες αντιδράσεις 1,4-προσθήκης είναι οι ακόλουθες: Αναγωγή με υδρογόνο Με επίδραση υδρογόνου, παρουσία λευκοχρύσου, παράγεται 1-προπαναμίνη: 1,4-προσθήκη φαινόλης Με επίδραση φαινόλης σε αζετιδίνη παράγεται 3-φαινοξυ-1-προπαναμίνη: 1,4-προσθήκη 1,2-αιθανοδιαμίνης Με επίδραση 1,2-αιθανοδιαμίνης σε αζετιδίνη παράγεται N-(2-αμιναιθυλο)-1,3-προπανοδιαμίνη: Με πυρόλυση αζετιδίνης παράγεται αιθένιο και μεθανιμίνη: Η αζετιδίνη έχει 3 κατηγορίες δεσμών C-Η και Ν-Η για παρεμβολή καρβενίων, όπως το μεθυλένιο, οπότε σε τέτοιου είδους επίδραση (δηλαδή με μεθυλένιο ή άλλο καρβένιο) προκύπτουν τρία (3) προϊόντα παρεμβολής. Επειδή τα καρβένια είναι πολύ δραστικά, η αναλογία των προϊόντων που προκύπτει είναι, κατά προσέγγιση, η ακόλουθη:4/7 2-μεθυλαζετιδίνη. 2/7 3-μεθυλαζετιδίνη. 1/7 N-μεθυλαζετιδίνη. SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ ΈκδοσηΘεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».
|
Η αζετιδίνη (αγγλικά azetidine) είναι οργανική χημική ένωση, με μοριακό τύπο C3H7N, αν και συνήθως παριστάνεται με το γραμμικό τύπο της, . Πιο συγκεκριμένα, ανήκει στις ετεροκυκλικές αμίνες. Το μόριό του αποτελείται από έναν τετραμελή δακτύλιο, με τρία (3) άτομα άνθρακα και ένα (1) άτομο αζώτου. Η χημικά καθαρή αζετιδίνη, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι υγρό με οσμή που μοιάζει με αυτήν της αμμωνίας. Εκτός από τη «μητρική» ένωση, ο όρος αζετιδίνη μπορεί, επίσης, να αναφέρεται (γενικότερα) σε μια σειρά «θυγατρικών» ή «υποκατεστημένων» παραγώγων ενώσεων, αρκεί να περιέχουν έναν (τουλάχιστον) αζετιδινικό δακτύλιο, δηλαδή τετραμελή δακτύλιο με τρία (3) άτομα άνθρακα, ένα (1) άτομο αζώτου και κανένα διπλό δεσμό (στο δακτύλιο).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Κανέλλος Κανελλόπουλος
|
Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος επιλέχθηκε να είναι ένας από τους πέντε ποδηλάτες που θα επανδρώσουν μία πειραματική πτήση για την επίδειξη των δυνατοτήτων αεροσκαφών χωρίς κινητήρα· έτσι, στις 23 Απριλίου 1988 πέταξε με πεταλοκίνητο αεροπλάνο, τον «Δαίδαλο», μάζας 32 χιλιογράμμων, ξεκινώντας από το Ηράκλειο Κρήτης, πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος, καλύπτοντας τη διαδρομή από τις βόρειες ακτές της Κρήτης μέχρι τη Θήρα (119 χλμ.) σε 3 ώρες και 54 λεπτά, επίδοση που δημιούργησε νέο παγκόσμιο ρεκόρ αποστάσεως και διάρκειας πτήσεως με αεροσκάφος κινούμενο με μυική δύναμη, κάτι ανάλογο με τα φτερά που είχαν χρησιμοποιήσει και οι μυθικοί Δαίδαλος και Ίκαρος. Το ρεκόρ καταγράφηκε στο Βιβλίο Γκίνες. 1ος στο Διεθνή Γύρος Θυσίας (1981, 1982, 1983, 1986, 1991) 1976 1ος, Βαλκανικό Πρωτάθλημα Σόφιας . 1980 1ος, Διεθνής Γύρος Αιγύπτου. 1983 2ος, στον αγώνα αντοχής, Μεσογειακοί αγώνες της Καζαμπλάνκα. 1985 1ος, Διεθνής Γύρος Αλγερίας. 1986 2ος, Διεθνής Γύρος Ελλάδας. 1988 Ρεκόρ Γκίνες με πτήση με πεταλοκίνητο αεροσκάφος. Όντας αυτοδίδακτος ζωγράφος από μικρό παιδί, μετά το τέλος της αγωνιστικής ποδηλασίας το 1993, ο Κανέλλος Κανελλόπουλος ασχολείται συστηματικά με την ορθόδοξη εικονογραφία. Ξεκίνησε μαθήματα με τον καθηγητή Γιώργο Κόρδη στο πλευρό του οποίου παραμένει ανελλιπώς μέχρι σήμερα, ως μαθητής και συνεργάτης. Ιδρυτικό μέλος της «Εικονουργίας» όπου και παραδίδει μαθήματα σχεδίου, χρώματος, τεχνικών κ.λ.π. από το 1995 μέχρι σήμερα, με τον Γιώργο Κόρδη επικεφαλής. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής-αγιογραφίας με τον Σύλλογο Φίλων του Αθλητισμού. Επίσης συμμετέσχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις αγιογραφίας, κυρίως ως μέλος της «Εικονουργίας». Έχει συμμετάσχει στην αγιογράφηση μεγάλων επιφανειών (τοιχογραφίες) με τον Γιώργο Κόρδη σε ιερές μονές (καθολικά–παρεκκλήσια-τράπεζες), σε ιδιωτικές ή ενοριακές εκκλησίες, καθώς και σε εικονογράφηση τέμπλων και φορητών εικόνων.
|
Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος (Βραχνέικα Αχαΐας, 25 Μαρτίου 1957) είναι πρωταθλητής της ποδηλασίας και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδηλάτες. Υπήρξε αθλητής του Π.Ο. Πάτρας από το 1973 έως το 1993. Είναι 15 φορές Πρωταθλητής Ελλάδος Ανδρών σε αγωνίσματα δρόμου και πίστας, 16 φορές Βαλκανιονίκης σε αγωνίσματα δρόμου και πίστας, ομαδικά και ατομικά (2 χρυσά) και 2ος Μεσογειονίκης στην Καζαμπλάνκα. Έχει κατακτήσει πολλούς τίτλους και σε μικρότερους αγώνες. Ήταν μέλος της Εθνικής Ελλάδας ποδηλασίας από το 1977 μέχρι το 1993 με 530 συμμετοχές. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 μαζί με τον Ηλία Κελεσίδη, στον αγώνα αντοχής ποδηλασίας δρόμου (190,2 χιλιόμετρα) αλλά εγκατέλειψε από πτώση. Προς τιμήν του στην γενέτειρά του τα Βραχνέικα διοργανώνεται ο αγώνας «Ανάβαση Βραχνέικων Κανέλλος Κανελλόπουλος».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Φομαλώ
|
Παρότι το όνομα «Φομαλώ» μοιάζει με γαλλικό, στην πραγματικότητα είναι αραβικής ετυμολογίας, από τη φράση Ar fum al-ḥawt (فُمْ اَلْحَوْتْ), που σημαίνει «το στόμα του ψαριού» και αποτελεί μετάφραση στα αραβικά της περιγραφικής ονομασίας που του είχε δώσει ο Πτολεμαίος. Για τον Πτολεμαίο ο Φομαλώ ανήκε τόσο στον «δικό του» αστερισμό, τον Νότιο Ιχθύ, όσο και στον Υδροχόο, άλλωστε πριν από αυτόν και ο Άρατος τον ανέφερε ως«μεγάλο και φωτεινό στα πόδια του Υδροχόου», ενώ 15 αιώνες αργότερα και ο Φλάμστηντ στο δικό του ομώνυμο σύστημα ονοματοδοσίας των αστέρων τον ονομάζει τόσο 24 Νοτίου Ιχθύος όσο και 79 Υδροχόου, αποκαλώντας τον Aquae Ultima Fomalhaut. Οι Αλφόνσειοι Πίνακες, στην έκδοση του 1521, τον αναφέρουν επίσης στον Υδροχόο ως Fomahant, όπως και ο Λογγομοντάνος στο Astronomica Danica, καθώς και ο Εβέλιος, ο οποίος τον αναφέρει με την παραλλαγή Fomahandt. Μόνο ο Μπάγιερ τον 16ο αιώνα τον τοποθετεί σταθερά στον Νότιο Ιχθύ και στη δική του απόφαση μάλλον οφείλουμε τη σημερινή του ταξινόμηση. Ο ίδιος τον αποκαλεί με τις παραλλαγές της αραβικής ονομασίας του Fumahant, Fumahaut και Fumalhaut. Ο Ριτσιόλι δίνει 7 διαφορετικές γραφές του ονόματός του (Fomauth, Phomaut, Phomault, Phomant, Phomaant, Phomhaut, Phomelhaut). Ο Λακάιγ τον αναφέρει ως Phomalhaut, ενώ ο Λαλάντ Fumalhant, Fomahaut και Phomahant. Ο Σίκαρντ προτιμά την πιο απομακρυσμένη ονομασία Fomalcuti, ενώ ο Ουίλιαμ Χέρσελ τη Fomalhout, γράφοντας στην αδελφή του: «Λίνα, χθες το βράδυ «έπεσα» πάνω σ' ένα κομήτη... ...ανάμεσα στον Fomalhout και στον β Κήτους.» Ο Φομαλώ είχε βέβαια τελείως διαφορετικές ονομασίες στους άλλους αρχαίους λαούς, για τους οποίους κατείχε σημαντική θέση στον ουρανό, άλλωστε υποδείκνυε το χειμερινό ηλιοστάσιο περί το 2500 π.Χ.: Οι ίδιοι οι Άραβες, πριν υιοθετήσουν την πτολεμαϊκή ονομασία, τον αποκαλούσαν Difda al Auwel (الضفدع الأول) δηλαδή «ο πρώτος βάτραχος» (ο δεύτερος ήταν ο β Κήτους). Ακόμα μία ανεξάρτητη αραβική ονομασία είναι Thalim, δηλαδή η στρουθοκάμηλος (από τη «Σφαίρα των Βοργιών»). Οι Πέρσες τον αποκαλούσαν Hastorang και ήταν ένας από τους 4 «βασιλικούς αστέρες» τους και «φρουρούς των ουρανών» περί το 3000 π.Χ. Το κινεζικό του όνομα 北落師門/北落师门 (Běi-là-shī-mén) σήμαινε «Βόρεια Πύλη του Στρατοπέδου» επειδή ο Φομαλώ στέκει μόνος του σε αυτή τη θέση του ομώνυμου κινεζικού μικρού αστερισμού, στον σεληνιακό οίκο «Στρατόπεδο». Για τους ιθαγενείς της νότιας Αυστραλίας της φυλής Moporr, ο Φομαλώ είναι ένα αρσενικό ον με το όνομα Buunjill.Φυσικά οι λατινικές ονομασίες για τον Φομαλώ είναι μεταφράσεις από τα ελληνικά της ονομασίας του Πτολεμαίου: ōs piscis merīdiāni, ōs piscis merīdionālis, ōs piscis notii, δηλαδή «το στόμα του νότιου ψαριού». Οι αστρολόγοι της εποχής τον συνέδεαν με την εξέχουσα κοινωνική θέση, τον πλούτο και την ισχύ. Στην κλασική αρχαία Ελλάδα (περ. 500 π.Χ.) η ηλιακή ανατολή του Φομαλώ εορταζόταν στον ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα. Οι Φομαλώ, Αχερνάρ και Κάνωπος ήταν οι Tre Facelle του Δάντη, ενώ τον 19ο αιώνα ο Γερμανοπολωνός αστρονόμος Μπογκουσλάβσκι (Boguslawski) θεώρησε ότι ο Φομαλώ ίσως είναι ο «Κεντρικός Ήλιος του Σύμπαντος»! Ο Φομαλώ είναι ένας νεαρός αστέρας της Κύριας Ακολουθίας, που ανήκει στον φασματικό τύπο A. Η απόστασή του από τη Γη, όπως τη μέτρησε ο αστρομετρικός δορυφόρος HIPPARCOS, είναι μόλις 25,13 έτη φωτός (με ακρίβεια ± 0,09 έτος φωτός). Για δεκαετίες η ηλικία του υπολογιζόταν μεταξύ 100 και 300 εκατομμυρίων ετών, με μελλοντική ζωή 1 δισεκατομμύριο έτη. Μία νέα ανάλυση της ηλικίας του Φομαλώ από τον αστρονόμο Eric Mamajek το 2012 έδωσε μία ηλικία από 400 ως 480 εκατομμύρια έτη. Η επιφανειακή θερμοκρασία του Φομαλώ είναι 8.320 °C. Η μάζα του είναι 1,92 φορές μεγαλύτερη από την ηλιακή, ενώ η λαμπρότητά του περίπου 16,6 φορές μεγαλύτερη της ηλιακής, καθώς η διάμετρός του είναι επίσης μεγαλύτερη από αυτή του Ηλίου (κατά 1,84 φορές). Ο Φομαλώ είναι ελαφρώς φτωχότερος σε «μέταλλα» από τον Ήλιο: Μία φασματοσκοπική μελέτη του 1997 έδωσε μία τιμή ίση με το 93% της ηλιακής για την περιεκτικότητα σε σίδηρο, ενώ μία δεύτερη μελέτη του 1997 υποστηρίζει μία τιμή 78% δεχόμενη ότι ο Φομαλώ έχει την ίδια μεταλλικότητα με τον γειτονικό μεταβλητό αστέρα TW Νοτίου Ιχθύος, που υποστηρίζεται πως συναποτελεί μαζί του ένα διπλό σύστημα. Αλλά το 2008 μία νέα φασματοσκοπική μέτρηση έδωσε μία σημαντικά μικρότερη τιμή, 46%. Ο Φομαλώ μαζί με άλλους 15 αστέρες ανήκει στη λεγόμενη Κινούμενη Ομάδα του Κάστορα, μία ομάδα αστέρων με όμοια κίνηση στον χώρο που έχει υποστηριχθεί ότι συνδέονται φυσικά. Μεταξύ των άλλων μελών της ομάδας είναι ο Κάστορας και ο Βέγας. Αυτή η ομάδα έχει μια εκτιμώμενη ηλικία περί τα 300 εκατομμύρια έτη και τα μέλη της πρέπει να γεννήθηκαν στην ίδια περιοχή. Ως προς τον TW Νοτίου Ιχθύος, απέχει από τον Φομαλώ 0,91 έτος φωτός και η ταχύτητά του στον χώρο συμφωνεί με αυτή του Φομαλώ ± 500 m/sec, τιμή συμβατή με την ιδιότητά τους ως μελών ενός διπλού αστρικού συστήματος (δύο αστέρες που συνδέονται βαρυτικά μεταξύ τους και περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους). Αλλά και η εκτίμηση για την ηλικία του TW, 400 ± 70 εκατομ. έτη, συμφωνεί με αυτή για τον Φομαλώ. Ο Φομαλώ περιβάλλεται από αρκετούς δίσκους υλικού. Ο εσώτατος δίσκος αποτελείται από λεπτή σκόνη υψηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα (διάμετρος κόκκων 10 ως 300 nm) συγκεντρωμένη κυρίως περί τη 0,1 AU από τον αστέρα. Ακολουθεί ένας δίσκος μεγαλύτερων σωματιδίων με εσωτερικό όριο 0,4 ως 1 AU από τον Φομαλώ. Ο εξωτερικός δίσκος απέχει 133 AU (20 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα) από τον αστέρα και έχει σχήμα σαμπρέλας με πολύ απότομο εσωτερικό όριο. Σχηματίζει γωνία 24 μοιρών με τον άξονα Γης-Φομαλώ. Η σκόνη του κατανέμεται σε μία ζώνη πλάτους περίπου 25 AU. Το γεωμετρικό κέντρο αυτού του δίσκου απέχει περίπου 15 AU από τον Φομαλώ. Ο δίσκος αυτός αναφέρεται και ως «η Ζώνη Κάιπερ του Φομαλώ». Πιστεύεται ότι είναι ένας πρωτοπλανητικός δίσκος και εκπέμπει μεγάλες ποσότητες υπέρυθρου. Μετρήσεις της περιστροφής του Φομαλώ δείχνουν ότι ο δίσκος κείται στο ισημερινό επίπεδο του αστέρα, όπως αναμένεται θεωρητικά.Στις 13 Νοεμβρίου 2008 μία αστρονομική ομάδα ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός αντικειμένου στο μέγεθος εξωηλιακού πλανήτη, που περιφέρεται μόλις μέσα στον εξωτερικό δίσκο. Αυτό ήταν το πρώτο εξωηλιακό σώμα γύρω από ένα αστέρας που γινόταν ορατό στα οπτικά μήκη κύματος (ορατό φως). Η ύπαρξη ενός πλανήτη είχε νωρίτερα προταθεί θεωρητικά, από το απότομο και ελλειπτικό εσωτερικό όριο του συγκεκριμένου δίσκου. Η μάζα αυτού του πλανήτη, που ονομάσθηκε Φομαλώ b, εκτιμήθηκε ότι δεν είναι μεγαλύτερη από το τριπλάσιο της μάζας του Δία, αλλά σίγουρα μεγαλύτερη από τη μάζα του Ποσειδώνα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η τροχιά του Φομαλώ b δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς τον άξονα της ελλείψεώς της με τον δίσκο, πράγμα που ίσως υποδεικνύει την ύπαρξη άλλων πλανητών.Από την άλλη, εικόνες στο υπέρυθρο από το Αστεροσκοπείο MMT θέτουν ισχυρά όρια στην ύπαρξη γιγάντιων αεριωδών πλανητών μέχρι τις 40 AU από τον αστέρα, ενώ εικόνες του Διαστημικού τηλεσκοπίου Σπίτζερ στήριζαν την άποψη ότι ο Φομαλώ b ήταν πιθανώς ένα απλό συμπύκνωμα σκόνης. Το 2012 δύο ανεξάρτητες μελέτες επιβεβαίωσαν ότι ο Φομαλώ b υπάρχει πραγματικά, αλλά κρύβεται από υλικό και ίσως να ήταν μία βαρυτικά δεσμευμένη συγκέντρωση από βράχους και πέτρες παρά ένας στερεός πλανήτης.Τελικά, στις 8 Ιανουαρίου 2013, στο 221ο Συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας αστρονόμοι ανεκοίνωσαν ότι επιβεβαίωσαν την ύπαρξη του Φομαλώ b συνδυάζοντας διαστημικές και επίγειες παρατηρήσεις. Εικόνες του ευρωπαϊκού διαστημικού τηλεσκοπίου «Χέρσελ» στο άπω υπέρυθρο αποκαλύπτουν μεγάλη ποσότητα ελαφρών και μαλακών κόκκων σκόνης με διαστάσεις μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου στον εξωτερικό δίσκο. Επειδή τέτοια σκόνη αναμένεται να απομακρύνεται από το σύστημα εξαιτίας της πιέσεως του αστρικού φωτός, η παρουσία της υποδεικνύει μια συνεχή ανατροφοδότηση από συγκρούσεις πλανητοειδών. Η μορφολογία των κόκκων αυτής της σκόνης παραπέμπει σε κομητική προέλευση. Για να παραχθεί με τον απαιτούμενο ρυθμό, περίπου 100 κομήτες με διάμετρο ενός χιλιομέτρου πρέπει να συγκρούονται μεταξύ τους κάθε ώρα.Παρατηρήσεις του εξωτερικού δίσκου από τη Μεγάλη Χιλιοστομετρική Διάταξη της Ατακάμα (ALMA) συμφωνούν με την ύπαρξη δύο πλανητών στο σύστημα, κανένας από τους οποίους δεν βρίσκεται στην απόσταση από τον αστέρα που αντιστοιχεί στον Φομαλώ b.Αν υπάρχουν πρόσθετοι πλανήτες από τις 4 ως τις 10 AU, τότε πρέπει να έχουν μάζα κάτω από 20 μάζες Δία. Κατάλογος αστέρων του Νοτίου Ιχθύος Βέγας Εξωηλιακός πλανήτης Barrado y Navascues, D. (1998). «The Castor moving group. The age of Fomalhaut and VEGA». Astronomy and Astrophysics 339: 831–839. Bibcode: 1998A&A...339..831B. </ref> Barrado y Navascues, David; Stauffer, John R.; Hartmann, Lee; Balachandran, Suchitra C. (January 1997). «The Age of Gliese 879 and Fomalhaut». Astrophysical Journal 475: 313. doi:10.1086/303518. Bibcode: 1997ApJ...475..313B. This paper lists [Fe/H] = -0.11 dex.</ref> Di Folco, E.; Thévenin, F.; Kervella, P.; Domiciano de Souza, A.; Coudé du Foresto, V.; Ségransan, D.; Morel, P. (November 2004). «VLTI near-IR interferometric observations of Vega-like stars. Radius and age of α PsA, β Leo, β Pic, ɛ Eri and τ Cet». Astronomy and Astrophysics 426 (2): 601–617. doi:10.1051/0004-6361:20047189. Bibcode: 2004A&A...426..601D. This paper lists [Fe/H] = -0.10 dex.</ref> Kalas, Paul; et al. (2008). «Optical Images of an Exosolar Planet 25 Light-Years from Earth». Science 322 (5906): 1345–1348. doi:10.1126/science.1166609. PMID 19008414. Bibcode: 2008Sci...322.1345K. </ref> Kalas, Paul; Graham, James R.; Clampin, Mark (2005). «A planetary system as the origin of structure in Fomalhaut's dust belt». Nature 435 (7045): 1067–1070. doi:10.1038/nature03601. PMID 15973402. Bibcode: 2005Natur.435.1067K. </ref> Mamajek, E.E. (August 2012). «On the Age and Binarity of Fomalhaut». Astrophysical Journal Letters 754 (2): L20. doi:10.1088/2041-8205/754/2/L20. Bibcode: 2012ApJL..754...20M. «Fomalhaut». SolStation. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2005. Προδημοσίευση για την ανακάλυψη του πλανήτη Περίληψη στο Astrobites της εργασίας των Janson et al. (2012) για τη μη ανίχνευση του Φομαλώ b από το Spitzer Περίληψη στο Astrobites της εργασίας των Boley et al. (2012) για τις παρατηρήσεις με το ALMA Ο περιαστρικός δίσκος «Μάτι του Sauron»
|
Ο Φομαλώ (Fomalhaut), με εναλλακτικό όνομα α Νοτίου Ιχθύος (Alpha Piscis Austrini, α PsA) είναι ο κατά πολύ φωτεινότερος όλων των αστέρων του αστερισμού και ξεχωρίζει σε όλη την περιοχή εκείνη του ουρανού. Από την Ελλάδα ο Φομαλώ φαίνεται χαμηλά στον νότιο ουρανό τα φθινοπωρινά και δεκεμβριάτικα βράδια, αλλά είναι εύκολα ορατός τους περισσότερους μήνες του έτους από το Νότιο Ημισφαίριο. Ο Φομαλώ έχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της έρευνας για πλανήτες πέρα από το Ηλιακό Σύστημα, καθώς φιλοξενεί το πρώτο σώμα γύρω από άλλο αστέρα του οποίου η εικόνα λήφθηκε στο ορατό φως (βλ. Φομαλώ b), μια ανακάλυψη που έγινε από τον Ελληνοαμερικανό αστρονόμο Πολ Κάλας το 2008.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%8E
|
Αψίδα
|
Οι πραγματικές αψίδες, αντίθετα από τους προβόλους, ήταν γνωστές σε διάφορους πολιτισμούς της ανατολικής Μεσογείου και του Μεξικού αλλά η χρήση τους ήταν σπάνια και περιοριζόταν σε υπόγειες κατασκευές, όπως οι αποχετεύσεις, όπου το πρόβλημα των πλευρικών καταπονήσεων είναι πολύ περιορισμένο. Σπάνια εξάιρεση είναι η πύλη, στην Ασκαλώνα (Ασκελόν) του Ισραήλ, η οποία χρονολογείται στην εποχή του Χαλκού, περί το 1850 π.Χ. Πρώιμο παράδειγμα αψίδας με θολίτες εμφανίζεται στην αρχαία ελληνική πεζογέφυρα της Ρόδου. Το 2010, ανακαλύφθηκε από ρομπότ ένας μεγάλος αψιδωτός διάδρομος κάτω από την πυραμίδα του Κουετζαλκοάτλ, η οποία βρίσκεται στην αρχαία πόλη Τεοτιχουακάν, βορείως της Πόλης του Μεξικού. Ο διάδρομος αυτός χρονολογείται στο 200 μ.Χ.Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, οι οποίοι έμαθαν την αψίδα από τους Έλληνες και τους Ετρούσκους, τη βελτίωσαν και ήταν οι πρώτοι που αξιοποίησαν πλήρως τις δυνατότητές της σε υπέργειες κατασκευές. Οι Ρωμαίοι ήταν οι πρώτοι κατασκευαστές στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο, οι οποίοι αναγνώρισαν τα πλεονεκτήματα της αψίδας, του θόλου και του τρούλου. Σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι μηχανικοί τους ανήγειραν αψιδωτές κατασκευές όπως γέφυρες, υδραγωγεία και πύλες. Επίσης, εισήγαγαν τη θριαμβική αψίδα ως τύπο στρατιωτικού μνημείου. Οι θόλοι άρχισαν να χρησιμοποιούνται για τη στέγαση μεγάλων εσωτερικών χώρων όπως οι αίθουσες και οι ναοί, ενώ ανάλογη χρήση είχαν και οι τρουλωτές κατασκευές, από τον 1ο αιώνα π.Χ. κ.ε. Η τμηματική αψίδα πρωτο-χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι η αψίδα μιας γέφυρας δεν είναι απαραίτητο να σχηματίζει ημικύκλιο, όπως η γέφυρα του Alconétar ή η Πόντε Σαν Λορέντζο. Επίσης τις χρησιμοποίησαν συστηματικά στην κατασκευή κατοικιών, όπως στην αρχαία Όστια (βλ. εικόνα). Ο προβληματισμός γύρω από τον τρόπο κατασκευής της αψίδας ξεκινά από το γεγονός ότι αυτή απαιτεί τη συγκράτηση όλων των στοιχείων της μεταξύ τους. Μια λύση είναι η κατασκευή καλουπιού (παραδοσιακά, ξύλινου) το οποίο ακολουθεί με ακρίβεια το εσωτερικό της αψίδας. Αυτή η μέθοδος είναι γνωστή ως κεντράρισμα (αγγλ. centring). Οι θολίτες τοποθετούνται πάνω στο καλούπι μέχρι να συμπληρωθεί η αψίδα και να μπορεί να στηρίζεται μόνη της. Για αψίδες με ύψος μεγαλύτερο από του ανθρώπου, χρειάζονται έτσι κι αλλιώς σκαλωσιές για τους χτίστες, οι οποίες μπορούν να συνδυαστούν με τη στήριξη της αψίδας. Κάποιες φορές, οι αψίδες καταρρέουν, όταν αφαιρείται το καλούπι, λόγω εσφαλμένου σχεδιασμού ή κατασκευής. Το εσωτερικό μέρος και η χαμηλότερη γραμμή ή τόψο της αψίδας ονομάζεται εσωράχιο. Οι παλιές αψίδες χρειάζονται μερικές φορές ενίσχυση λόγω της φθοράς των κλειδιών τους, σχηματίζοντας τις αποκαλούμενες φαλακρές αψίδες (αγγλ. bald arch) Στις παρακάτω εικόνες παρατίθενται οι διάφοροι τύποι αψίδων, σε κατά προσέγγιση χρονολογική σειρά. Boyd, Thomas D. (1978), «The Arch and the Vault in Greek Architecture», American Journal of Archaeology 82 (1): 83–100 (91), doi:10.2307/503797 Galliazzo, Vittorio (1995), I ponti romani, Vol. 1, Treviso: Edizioni Canova, ISBN 88-85066-66-6 O’Connor, Colin (1993), Roman Bridges, Cambridge University Press, ISBN 0-521-39326-4 Rasch, Jürgen (1985), «Die Kuppel in der römischen Architektur. Entwicklung, Formgebung, Konstruktion», Architectura 15: 117–139 Roth, Leland M (1993). Understanding Architecture: Its Elements History and Meaning. Oxford, UK: Westview Press. ISBN 0-06-430158-3. σσ.27–8 DIYinfo.org's Constructing Brick Arches Wiki - Wiki για την επίδειξη του τρόπου κατασκευής πλίθινων αψίδων γύρω από κατοικία (Αγγλικά) DIYinfo.org's Constructing Timber Framed Arches Wiki - Παρόμοιο με το προηγούμενο αλλά με πληροφορίες για ξύλινες αψίδες (Αγγλικά)
|
Η αψίδα είναι αρχιτεκτονική κατασκευή η οποία δημιουργεί άνοιγμα στον χώρο ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει βάρος (π.χ. θύρα σε πέτρινο τοίχο). Οι αψίδες άρχισαν να εμφανίζονται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. στην πλίθινη αρχιτεκτονική της Μεσοποταμίας. Η συστηματική χρήση τους ξεκίνησε από τους Ρωμαίους οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν την τεχνική αυτή σε ευρύ φάσμα οικοδομημάτων. Στην Ευρώπη, την ημικυκλική αψίδα διαδέχτηκε η οξυκόρυφη γοτθική αψίδα ή γοτθική κυκλική αψίδα (αγγλ. ogive) της οποίας ο άξονας (centreline) του τόξου ακολουθεί πιο πιστά τις δυνάμεις σύνθλιψης, επιτυγχάνοντας έτσι μεγαλύτερη αντοχή. Η ημικυκλική αψίδα μπορεί να εξομαλυνθεί ώστε να παραχθεί ελλειπτική αψίδα, όπως στη γέφυρα Πόντε Σάντα Τρινιτά (Ponte Santa Trinita) στη Φλωρεντία. Σήμερα είναι πια γνωστό πως οι θεωρητικά δυνατότερες μορφές αψίδας είναι η παραβολική και η αλυσσοειδής. Στην οικοδομική, οι παραβολικές αψίδες πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από τον Ισπανό αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί, ο οποίος θαύμαζε το δομικό σύστημα του γοτθικού ρυθμού, εκτός από τα αντερείσματα που χρησιμοποιεί, τα οποία αποκαλούσε περιφρονητικά «αρχιτεκτονικά δεκανίκια». Οι αλυσσοειδείς και παραβολικές αψίδες μεταφέρουν όλες τις οριζόντιες δυνάμεις στη θεμελίωση και γι αυτό τον λόγο δεν χρειάζονται πρόσθετα στοιχεία. Η πεταλοειδής αψίδα βασίζεται στην ημικυκλική αψίδα, αλλά τα χαμηλότερα άκρα της προεκτείνονται κι κι άλλο γύρω από τον κύκλο μέχρι να αρχίσουν να συγκλίνουν. Οι πρώτες γνωστές πεταλοειδείς αψίδες που γνωρίζουμε προέρχονται από το βασίλειο της Αξώμης (σημ. Αιθιοπία και Ερυθραία) γύρω στον 3ο-4ο αι. μ.Χ., περίπου την ίδια εποχή με τα πρωιμότερα παραδείγματα στη ρωμαϊκή Συρία, υποδεικνύοντας έτσι αξωμιτική ή συριακή προέλευση αυτού του τύπου αψίδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%88%CE%AF%CE%B4%CE%B1
|
Υπουργείο Παιδείας
|
Κατά την Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου το Εκτελεστικό σώμα εξέλεξε οκτώ μινίστρους μονοετούς θητείας. Ο επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ εξελέγη ως «Μίνιστρος τῶν Θρησκευτικῶν». Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση όρισε έξι Γραμματείς της Επικρατείας, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και «ὁ ἐπὶ τοῦ δικαίου καὶ τῆς παιδείας Γραμματεύς». Με το ΦΕΚ 2 Α΄/22-02-1833 διορίζεται «ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Δημοσίου Ἐκπαιδεύσεως Γραμματεύς της Επικρατείας». Το 1844 μετονομάστηκε σε Υπουργείο. Με το ΦΕΚ 140 Α΄/29-04-1926 μετονομάζεται σε Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας. Με τον Αναγκαστικό Νόμο ΦΕΚ 267 Α΄/15-07-1937 μετονομάζεται σε «Υπουργείο Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας» και το 1951 (ΦΕΚ 33 Α΄/28-01-1951) λαμβάνει την ονομασία Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στις 7 Οκτωβρίου 2009 με την απόφαση 2876/7.10.2009 του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Στις 21 Ιουνίου 2012 με το Π.Δ. 85/2012, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων συγχωνεύτηκε στο Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στις 21 Ιουνίου 2012 με το Π.Δ. 85/2012, μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, συνεστήθη το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού με τη συγχώνευση, μεταξύ άλλων, του πρώην Υπουργείου Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων με το πρώην Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Στις 25 Ιουνίου 2013, με το Π.Δ. 118/2013, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και ιδρύθηκε το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στις 27 Ιανουαρίου 2015 με απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ανασυστάθηκε με την ονομασία Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων (Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ.) λαμβάνοντας τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2015 με το Προεδρικό Διάταγμα 70/2015 μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ενώ αφαιρέθηκαν από τις δραστηριότητές του, αυτές που είχε παλαιότερα το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, το οποίο ανασυστάθηκε. Στις 8 Ιουνίου 2019, με το Π.Δ. 81/2019 , το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
|
Υπουργείο Παιδείας ονομάζεται το υπουργείο που είναι υπεύθυνο για θέματα εκπαίδευσης. Υπουργείο με τέτοιο χαρτοφυλάκιο υπάρχει σε διάφορα κράτη με διάφορες ονομασίες, όπως Υπουργείο Εκπαίδευσης, Τμήμα Εκπαίδευσης, Υπουργείο Δημόσιας Παιδείας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού
|
Ενσωμάτωση του τουρισμού στην παγκόσμια ημερήσια διάταξη : Υποστήριξη της αξίας του τουρισμού ως μοχλού για την κοινωνικό-οικονομική ανάπτυξη, την ένταξή του ως προϊόντος προτεραιότητας στις εθνικές και τις διεθνείς πολιτικές, την ανάγκη για τη δημιουργία ίσων όρων ανταγωνισμού προκειμένου ο τουριστικός τομέας να φτάσει στην ανάπτυξη και την ευημερία. Βελτίωση της τουριστικής ανταγωνιστικότητας : Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μελών του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού μέσω της δημιουργίας και ανταλλαγής γνώσεων, της ανάπτυξης ανθρώπινων πόρων και της προώθησης της αριστείας σε τομείς όπως ο σχεδιασμός της πολιτικής, τα στατιστικά στοιχεία και οι τάσεις της αγοράς, η αειφόρος τουριστική ανάπτυξη, το μάρκετινγκ και η προώθηση, η ανάπτυξη προϊόντων και η διαχείριση κινδύνων και κρίσεων. Προώθηση του αειφόρου τουρισμού : Υποστήριξη των πολιτικών και των πρακτικών του αειφόρου τουρισμού : πολιτικές που στοχεύουν στη βέλτιστη χρήση των περιβαλλοντικών πόρων, στον σεβασμό της κοινωνικό-πολιτισμικής αυθεντικότητας των χωρών υποδοχής και στην παροχή κοινωνικό-οικονομικών οφελών για όλους. Προώθηση της συμβολής του τουρισμού : Μεγιστοποίηση της συμβολής του τουρισμού στη μείωση της φτώχειας, επίτευξη του τουρισμού ως εργαλείου ανάπτυξης, προώθηση της ένταξης του τουρισμού στην αναπτυξιακή ατζέντα. Προώθηση της γνώσης, της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης των ικανοτήτων : Υποστήριξη των χωρών για την αξιολόγηση και αντιμετώπιση των αναγκών τους στην εκπαίδευση και την κατάρτιση καθώς και παροχή δικτύων για τη δημιουργία και ανταλλαγή γνώσεων. Οικοδόμηση συνεργασιών : Συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, με περιφερειακούς και τοπικούς τουριστικούς οργανισμούς, με ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα, με την κοινωνία των πολιτών και με τα Ηνωμένα Έθνη για τη δημιουργία ενός πιο αειφόρου, υπεύθυνου και ανταγωνιστικού τουρισμού. Η παγκόσμια έκρηξη του κορονοϊού έφερε τον κόσμο σε μια κατάσταση ακινησίας και ο τουρισμός επηρεάστηκε περισσότερο από όλους τους σημαντικούς τομείς της οικονομίας. Με φόντο την αυξημένη αβεβαιότητα, οι ενημερωμένες και αξιόπιστες πληροφορίες θεωρούνται πιο σημαντικές από ποτέ, τόσο για τους τουρίστες όσο και για τον τουριστικό κλάδο. Οι προτεραιότητες του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού έθεσαν ως προτεραιότητα την ανάκαμψη του τουρισμού αυξάνοντας τις προσπάθειές του : - Μέσω της στενής συνεργασίας με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το ηγετικό πρακτορείο των Ηνωμένων Εθνών για τη διαχείριση του κορονοϊού ; - Μέσω της εξασφάλισης με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι τα μέτρα υγείας εφαρμόζονται με τρόπους που ελαχιστοποιούν τις επιπτώσεις στα διεθνή ταξίδια και το διεθνές εμπόριο ; - Μέσω της αλληλεγγύης προς τις πληγείσες χώρες ; - Μέσω της έμφασης που δίνεται στην αποδεδειγμένη ανθεκτικότητα του τουρισμού και στην ετοιμότητα απέναντι στην υποστήριξη της ανάκαμψης. Αειφορία ως ο νέος τρόπος ζωής - Για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, το Πρόγραμμα Αειφόρου Τουρισμού Οne Planet με επικεφαλής τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού ανακοίνωσε το νέο του όραμα για τον παγκόσμιο τουρισμό - καλύτερη και ισχυρότερη ανατροφή αλλά και εξισορρόπηση των αναγκών του ανθρώπου, του πλανήτη και της ευημερίας. Ανάκαμψη του τουρισμού - Οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν γρήγορα και άμεσα και κάλυψαν αμέσως τις απαιτήσεις που αυξάνονται με την πάροδο των ετών. Οι περισσότερες χώρες ανακοίνωσαν τουριστικά πακέτα για την τόνωση της οικονομίας, παράλληλα με μέτρα στήριξης της εργασίας. Επανεκκίνηση του τουρισμού - Στην πέμπτη του σύνοδο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού έδωσε έμφαση στην επανεκκίνηση του τουρισμού. Η επιτροπή επικύρωσε τις Παγκόσμιες Οδηγίες για την Επανεκκίνηση του Τουρισμού που εξέδωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού, ένα σχέδιο δράσης που επικεντρώθηκε στις Προτεραιότητες για την Ανάκαμψη του Τουρισμού. Ανάκαμψη για δράση - Υποστήριξη των θέσεων εργασίας και της οικονομίας μέσω των ταξιδιών. Πρόσκληση για δράση ώστε να μετριαστεί το κοινωνικό-οικονομικό αντίκτυπο του κορονοϊού και να επιταχυνθεί η ανάκαμψη. Ταξιδιωτικοί περιορισμοί - Μια έρευνα δείχνει ότι ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις για τη λήψη πιθανών μέτρων για την άρση των περιορισμών, το 100% των τουριστικών προορισμών παγκοσμίως εξακολουθούν να εφαρμόζουν περιορισμούς στα ταξίδια για τους ταξιδιώτες από το εξωτερικό. Ιχνηλάτηση για την ανάκτηση του τουρισμού - Καθώς ο τουρισμός επανεκκινείται με αργό ρυθμό σε έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού ανέπτυξε τον πρώτο ολοκληρωμένο ιχνηλάτη για την ανάκτηση του τουρισμού παγκοσμίως, μέσω του ελέγχου ενός αριθμού δεικτών καθ'όλη τη διάρκεια ανάκτησης του τουρισμού. Τελευταία αξιολόγηση των επιπτώσεων - Το Παγκόσμιο Τουριστικό Βαρόμετρο του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού παρακολουθεί τις βραχυπρόθεσμες τουριστικές τάσεις σε τακτική βάση ώστε να παρέχει στους ενδιαφερόμενους του τουρισμού παγκοσμίως μια πλήρη ανάλυση για τον διεθνή τουρισμό. Πλαστικά και κορονοϊός - Μια ομάδα προτάσεων περιγράφει πώς ο παγκόσμιος τουριστικός τομέας μπορεί να συνεχίσει τις δράσεις για την καταπολέμηση της πλαστικής ρύπανσης ενώ αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις προκλήσεις της δημόσιας υγείας και υγιεινής κατά της πανδημίας του κορονοϊού. Πακέτο Τεχνικής Βοήθειας για την Ανάκτηση του Τουρισμού - Αντιμετωπίζουμε μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια κρίση υγείας, της οποίας οι επιπτώσεις γίνονται αισθητές σε όλους τους τομείς της υγείας και της οικονομίας. Γνώση - Βελτίωση των δεξιοτήτων και των γνώσεων μέσω της συμμετοχής στα διαδικτυακά σεμινάρια που παρέχονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού αλλά και σε όσα δημιουργήθηκαν και παραδόθηκαν απευθείας από τα συνεργαζόμενα ιδρύματα και ειδικούς του τουρισμού. Όλοι μπορούν να συμμετέχουν στα ζωντανά webinar ή να τα παρακολουθούν μαγνητοσκοπημένα. Πίνακας Παγκόσμιου Τουρισμού - Απώλεια 850 εκατ. τουριστών από το 1.1 δις διεθνών τουριστών ετησίως. Απώλεια $ 910 δις από το $ 1.2 τρις στα έσοδα από τον τουρισμό. 100 με 120 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε κίνδυνο. Μέτρα για την υποστήριξη του τουρισμού - Η συλλογή απαντήσεων για την εφαρμογή των πολιτικών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο στοχεύει στην κοινή χρήση και παρακολούθηση των παγκόσμιων μέτρων ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις της κρίσης του κορονοϊού στον τομέα των ταξιδιών και του τουρισμού και να επιταχυνθεί η ανάκαμψη. Υποστήριξη της ανάκαμψης - Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού ζητά μια σταθερή διεθνή ηγεσία και στη συμπερίληψη του τουρισμού ως προτεραιότητα στις μελλοντικές προσπάθειες ανάκαμψης. Συμβουλές υγείας για τους τουρίστες - Καθώς εξελίσσεται η πανδημία του κορονοϊού, πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να ταξιδεύουν : για αναψυχή, για εργασία, για ζωτικούς αναπτυξιακούς λόγους. Κατανόηση των επιπτώσεων - Ο διεθνής τουρισμός σημειώνει μια διεθνή βελτίωση, παρά τις περιστασιακές ταραχές, αποδεικνύοντας τη δύναμη και την ανθεκτικότητα του τομέα αυτού προς όφελος όλων των χωρών του κόσμου. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού θεωρεί ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας είναι αναπόσπαστοι εταίροι στην εκπλήρωση της γενικής αποστολής του που είναι η προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης στον τουρισμό. Επιπλέον, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού είναι ο μοναδικός οργανισμός στα Ηνωμένα Έθνη που διαθέτει μέλη από τον ιδιωτικό τομέα τα οποία συμμετέχουν στη δομή διακυβέρνησής του. Πεποίθησή του είναι ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας μοιράζονται πολλούς κοινούς στόχους οι οποίοι, στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα μέσω της συνεργασίας και της δημιουργίας εταιρικών σχέσεων. Τα μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού ενέκριναν το Πρόγραμμα Διαχείρισης και Προτεραιότητας του Γενικού Γραμματέα το οποίο επιδιώκει να θέσει τον τουρισμό ως προτεραιότητα, να οδηγήσει στην απόκτηση γνώσεων, να ενισχύσει τον Οργανισμό μέσω της δημιουργίας νέων και ισχυρότερων συνεργασιών και να προσφέρει καλύτερα προνόμια για τα ήδη υπάρχοντα μέλη ενώ ταυτόχρονα να επεκτείνει τη διάρκεια της ιδιότητας μέλους. "Είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να εργαστούμε για την ενίσχυση μιας νέας γενιάς εταιρικών σχέσεων, όχι μόνο με κυβερνήσεις, με την κοινωνία των πολιτών και τον ακαδημαϊκό χώρο αλλά και με συνεργασίες με την επιχειρηματική κοινότητα στο πλαίσιο της προοπτικής υλοποίησης των στόχων της αειφόρου ανάπτυξης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια ανάπτυξη βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς - ο καλύτερος τρόπος για την πρόληψη κρίσεων και συγκρούσεων στον σημερινό κόσμο." Αντόνιο Γκουτιέρες, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. Για να πραγματοποιήσει το όραμά του, το έργο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας βασίζεται σε πέντε διαφορετικούς πυλώνες : να καταστήσει τον τουρισμό πιο έξυπνο μέσω της καινοτομίας και να οδηγηθεί στον ψηφιακό μετασχηματισμό του τομέα ; να καταστήσει τον τουρισμό πιο ανταγωνιστικό σε κάθε επίπεδο μέσω της προώθησης των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας ; να δημιουργήσει περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και να παρέχει σχετική εκπαίδευση ; να οικοδομήσει την ανθεκτικότητα και να προωθήσει τα ασφαλή και απρόσκοπτα ταξίδια ; να αξιοποιήσει τις μοναδικές δυνατότητες του τουρισμού για την προστασία της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς και για την υποστήριξη κοινοτήτων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.Τα μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού περιλαμβάνουν 158 κράτη, έξι εδάφη (Φλαμανδική Κοινότητα (1997), Πουέρτο Ρίκο (2002), Αρούμπα (1987), Χονκ Κονγκ (1999), Μακάου (1981), Μαδέρα (1995)), και δυο μόνιμους παρατηρητές (Ιεροί Τόποι (1979), Παλαιστίνη (1999)). Δεκαεπτά κράτη μέλη αποχώρησαν από τον Οργανισμό σε διαφορετικές περιόδους στο παρελθόν : Αυστραλία (ισχυρίστηκε πτώχευση) Μπαχάμες, Μπαχρέιν, Βέλγιο, Καναδάς (αποχώρησε όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού όρισε τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε ως ηγέτη το 2013), Κόστα Ρίκα, Ελ Σαλβαδόρ, Γρανάδα, Ονδούρα, Κουβέιτ, Λετονία, Μαλαισία, Μυανμάρ, Παναμάς, Φιλιππίνες, Κατάρ, Ταϊλάνδη, Ηνωμένο Βασίλειο και Πουέρτο Ρίκο (ως συνεργαζόμενο μέλος). Οι Ολλανδικές Αντίλλες ήταν συνεργαζόμενο μέλος πριν την κατάλυσή του. Μη-μέλη είναι : Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Μπαρμπάντος, Βέλγιο, Μπελίζ, Κομόρες, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Εστθονία, Φινλανδία, Γρανάδα, Γκουγιάνα, Ισλανδία, Ιρλανδία, Κιριμπάτι, Λετονία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Νησιά Μάρσαλ, Μικρονησία, Ναουρού, Νέα Ζηλανδία, Παλάου, Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, Αγία Λουκία, Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Σαμόα, Σιγκαπούρη, Νησιά του Σολομόντα, Σομαλία, Νότιο Σουδάν, Σουρινάμε, Σουηδία, Τόνγκα, Τουβαλού, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έγιναν ξανά μέλος στον Οργανισμό τον Μάιο 2013, 26 χρόνια μετά την αποχώρησή τους από τον Παγκόσμιομ Οργανισμό Τουρισμού. Επιπλέον, και μόνο για ένα εξειδικευμένο πρακτορείο των Ηνωμένων Εθνών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού έχει πάνω από 500 μέλη, που εκπροσωπούν τον ιδιωτικό τομέα, εκπαιδευτικούς οργανισμούς, τουριστικές εταιρείες και τοπικά τουριστικά γραφεία, μη κυβερνητικούς οργανισμούς με ειδικευμένο ενδιαφέρον προς τον τουρισμό, εμπορικά και μη εμπορικά σώματα και οργανισμούς με δραστηριότητες που σχετίζονται με τους στόχους του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού ή που εμπίπτουν στις αρμοδιότητές του. Η Γενική Συνέλευση είναι το κύριο σώμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού. Συνέρχεται κάθε δυο χρόνια προκειμένου να εγκρίνει τον προϋπολογισμό και το πρόγραμμα εργασιών και να συζητά θέματα ζωτικής σημασίας για τον τουριστικό κλάδο. Κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγει Γενικό Γραμματέα. Η Γενική Συνέλευση αποτελείται από τα πλήρους ιδιότητας μέλη και τους συνεργάτες. Τα συνεργαζόμενα μέλη και οι εκπρόσωποι άλλων διεθνών οργανισμών συμμετέχουν ως παρατηρητές. Η Παγκόσμια Επιτροπή για την Ηθική του Τουρισμού αποτελεί επικουρικό όργανο της Γενικής Συνέλευσης. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο είναι το διοικητικό συμβούλιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού και είναι υπεύθυνο να διασφαλίζει ότι ο Οργανισμός εκτελεί τις εργασίες και τηρεί τον προϋπολογισμό. Συνεδριάζει τουλάχιστον δυο φορές τον χρόνο και απαρτίζεται από μέλη που εκλέγονται από τη Γενική Συνέλευση σε αναλογία ένα για κάθε πέντε πλήρη μέλη. Ως χώρα υποδοχής των κεντρικών γραφείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού, η Ισπανία κατέχει μια μόνιμη θέση στο Εκτελεστικό Συμβούλιο. Εκπρόσωποι των συνεργαζόμενων μελών συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του Εκτελεστικού Συμβουλίου ως απλοί παρατηρητές. Οι εξειδικευμένες επιτροπές του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού συμβουλεύουν για τη διαχείριση και το περιεχόμενο των προγραμμάτων. Σε αυτές περιλαμβάνονται : η Επιτροπή Προγραμμάτων, η Επιτροπή Προϋπολογισμού και Οικονομικών, η Επιτροπή Στατιστικών Αναλύσεων, η Επιτροπή Αγοράς και Ανταγωνιστικότητας, η Επιτροπή Αειφόρου Ανάπτυξης του Τουρισμού, η Παγκόσμια Επιτροπή Ηθικής του Τουρισμού, η Επιτροπή για τη Μείωση της Φτώχειας, η Επιτροπή Αναθεώρησης των αιτήσεων για συνεργαζόμενα μέλη. Η γραμματεία είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του προγράμματος εργασίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού και για την εξυπηρέτηση των αναγκών των μόνιμων μελών και των συνεργαζόμενων μελών. Η γραμματεία τελεί υπό τη διεύθυνση του γενικού γραμματέα Zurab Pololikashvili από τη Γεωργία, ο οποίος επιβλέπει περίπου 110 άτομα πλήρους απασχόλησης στα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού στη Μαδρίτη. Η γραμματεία περιέχει επίσης ένα περιφερειακό γραφείο υποστήριξης για την Ασία-Ειρηνικό Ωκεανό στην Οζάκα της Ιαπωνίας, το οποίο χρηματοδοτείται από την ιαπωνική κυβέρνηση, και ένα γραφείο διασύνδεσης στη Γενεύη το οποίο εκπροσωπεί τον ΟΗΕ στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου των Ηνωμένων Εθνών και σε άλλα διπλωματικά σώματα στην Ελβετία. Οι επίσημες γλώσσες του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού είναι τα αραβικά, αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά και ισπανικά. UNWTO Annual Report Αρχειοθετήθηκε 2019-08-22 στο Wayback Machine. UNWTO Declarations UNWTO Fact Sheets Αρχειοθετήθηκε 2019-08-16 στο Wayback Machine. UNWTO World Tourism Barometer Knowledge Network Issues Paper SeriesΈκθεση για τη ΒίζαΗ έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μέσω της βελτίωσης των διαδικασιών θεώρησης της βίζα και εισόδου στη χώρα, οι οικονομίες των G20 θα μπορούσαν να αυξήσουν τον αριθμό των τουριστών τους σε διεθνές επίπεδο κατά 122 εκατομμύρια, τις τουριστικές εξαγωγές κατά $2016 δις και την απασχόληση κατά 5 εκατομμύρια. Η τελευταία έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού σχετικά με τη θεώρηση της βίζα, που δημοσιεύτηκε το 2016, παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό διεθνών τουριστών που δεν χρειάζονται βίζα για να ταξιδέψουν - 39% συγκριτικά με το 23% του 2008. Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι 30 χώρες των οποίων οι πολίτες επηρεάστηκαν σε μικρότερο ποσοστό από τους περιορισμούς στη βίζα το 2015 ήταν (βάσει των δεδομένων που έλαβε υπόψη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού, με βάσει πληροφορίες από τους εθνικούς επίσημους οργανισμούς) : Jafari, J. (1974). Creation of the intergovernmental world tourism organization. Annals of Tourism Research, 2, (5), 237–245. United Nations General Assembly. (1969). General assembly – twenty fourth session. United Nations World Tourism Organization. (2007). About UNWTO. World Tourism Organization. (2003). WTO news, 2003 (3). Madrid: World Tourism Organization. «World Tourism Organization changes its abbreviation to UNWTO». UNWTO Press and Communications. 2005-12-01. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-06-25. https://web.archive.org/web/20070625094338/http://www.world-tourism.org/newsroom/Releases/2005/december/acronym.htm. Ανακτήθηκε στις 2008-03-04. UNWTO eLibrary UNWTO Themis Foundation
|
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού (World Tourism Organization ; UNWTO) είναι το γραφείο των Ηνωμένων Εθνών που ασχολείται με την προώθηση ενός υπεύθυνου, αειφόρου και παγκοσμίως προσβάσιμου τουρισμού. Τα κεντρικά γραφεία του βρίσκονται στη Μαδρίτη της Ισπανίας. Είναι ο παγκόσμιος ηγέτης στο πεδίο του τουρισμού, που προωθεί τον τουρισμό ως οδηγό για οικονομική ανάπτυξη, ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς και περιβαλλοντική βιωσιμότητα ενώ έχει ηγετική θέση και υποστήριξη στον τομέα της προώθησης της γνώσης και του τουρισμού παγκοσμίως. Χρησιμεύει ως ένα παγκόσμιο φόρουμ για θέματα τουριστικής πολιτικής και ως πηγή πρακτικής έρευνας και γνώσης του τουρισμού. Ενθαρρύνει την εφαρμογή του Παγκόσμιου Τουριστικού Κώδικα Δεοντολογίας προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η συμβολή του τουρισμού στην κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη, ελαχιστοποιώντας παράλληλα τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις και δεσμεύεται στο να προωθεί τον τουρισμό ως μέσο για την επίτευξη των Στόχων της Αειφόρου Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών με στόχο την εξάλειψη της φτώχειας και την προώθηση σε παγκόσμιο επίπεδο της αειφόρου ανάπτυξης και της ειρήνης. Ως ο κορυφαίος διεθνής οργανισμός στον τομέα του τουρισμού, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού προωθεί τον τουρισμό ως κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης, της ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς και της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και παρέχει ηγετική θέση και υποστήριξη στην προώθηση των πολιτικών της γνώσης και του τουρισμού παγκοσμίως. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού εστιάζει στη βιώσιμη ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα, στην καινοτομία και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, στην ηθική, στον πολιτισμό και την κοινωνική ευθύνη, στην τεχνική συνεργασία, στα στατιστικά στοιχεία. Οι επίσημες γλώσσες του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού είναι τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα αραβικά και τα ρωσικά. Πριν το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού, ο τουρισμός βρισκόταν στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών : 1 στις 10 θέσεις εργασίας παγκοσμίως εξαρτάται από τον τουρισμό και το 2019 οι αφίξεις των διεθνών τουριστών έφτασαν το 1,5 δις. Με φόντο την αυξημένη αβεβαιότητα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού σχημάτισε την Παγκόσμια Επιτροπή για την Κρίση στον Τουρισμό ώστε να καθοδηγήσει το τουριστικό τομέα μπροστά στην πρόκληση του κορονοϊού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Ουράνιος πόλος
|
Στην εποχή μας ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος βρίσκεται στον αστερισμό Μικρά Άρκτο και απέχει γωνιακή απόσταση 1,5 μοίρας περίπου από τον φωτεινό αστέρα α Μικρής Άρκτου, που για τον λόγο αυτόν ακριβώς ονομάζεται «Πολικός αστέρας». Αυτή η εγγύτητα καθιστά τον Πολικό αστέρα εδώ και αιώνες χρήσιμο για τη ναυσιπλοΐα στο Βόρειο Ημισφαίριο: όχι μόνο βρίσκεται πάντοτε πάνω από το σημείο του βορρά στον ορίζοντα, αλλά και το ύψος του πάνω από αυτόν είναι πάντοτε σχεδόν ίσο με το γεωγραφικό πλάτος του παρατηρητή. Είναι αόρατος μόνο από το Νότιο Ημισφαίριο της Γης. Ο α Μικρής Άρκτου εντοπίζεται κοντά στον Βόρειο Ουράνιο Πόλο για ένα μικρό μόνο μέρος του κύκλου των 25.700 ετών της μεταπτώσεως. Θα παραμείνει μια καλή ένδειξη για τον πόλο για περίπου χίλια χρόνια ακόμα, και στη συνέχεια θα βρίσκεται πιο κοντά στον αστέρα γ Κηφέως. Σε περίπου 5.500 έτη ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος θα έχει πλησιάσει τη θέση του αστέρα Αλντεραμίν (α Κηφέως), ενώ σε 12 χιλιάδες έτη ο Βέγας (α Λύρας) θα γίνει ο πολικός μας αστέρας, αλλά θα απέχει περίπου 6 μοίρες από τον πραγματικό Βόρειο Ουράνιο Πόλο. Για την εύρεση του σημερινού Πολικού αστέρα, βρίσκουμε πρώτα τα χαρακτηριστικά σχήματα των αστερισμών Μεγάλης και Μικράς Άρκτου που θυμίζουν κατσαρόλες με μακριά χερούλια. Οι δύο αστέρες στο απέναντι από το χερούλι μέρος της κατσαρόλας της Μεγάλης Άρκτου σχηματίζουν μία ευθεία που, προεκτεινόμενη προς τα πάνω από την κατσαρόλα, συναντά τον αστέρα στο άκρο του χερουλιού της Μικρής Άρκτου. Αυτός ο αστέρας είναι ο Πολικός. Ο Νότιος Ουράνιος Πόλος είναι ορατός μόνο από το Νότιο Ημισφαίριο και στην εποχή μας βρίσκεται στον αμυδρό αστερισμό Οκτάντα. Ο αστέρας σ (σίγμα) Οκτάντος χαρακτηρίζεται ως ο Νότιος πολικός αστέρας, καθώς απέχει 1,1 μοίρα από τον πόλο, αλλά είναι μόλις ορατός με γυμνό μάτι. Ο Νότιος Ουράνιος Πόλος μπορεί να εντοπισθεί από τον ευδιάκριτο Νότιο Σταυρό και δύο αστέρες του γειτονικού αστερισμού Κενταύρου, του α Κενταύρου και του β Κενταύρου. Ο πόλος βρίσκεται κοντά στην προέκταση της ευθείας γραμμής που σχηματίζει η μεγάλη κεραία του σταυρού του πρώτου αστερισμού (από τον αστέρα γ προς τον α Νοτίου Σταυρού. Το κοντινότερο στον πόλο σημείο αυτής της ευθείας, έστω Ν1, βρίσκεται σε απόσταση από τον α 4,5 φορές μεγαλύτερη από το ευθύγραμμο τμήμα γ-α, ενώ ανευρίσκεται και από τη μεσοκάθετο του ευθύγραμμου τμήματος που ενώνει τα α και β Κενταύρου, αν την προεκτείνουμε μέχρι που να συναντήσει την προηγούμενη ευθεία από τον Νότιο Σταυρό. Το Ν1 απέχει 5,5 μοίρες από τον Νότιο Ουράνιο Πόλο. Πολύ λίγοι φωτεινοί αστέρες κείνται μεταξύ του Νοτίου Σταυρού και του πόλου, αν και μεταξύ τους παρεμβάλλονται οι αστερισμοί Μυία (πιο ευδιάκριτος, συνορεύει με τον Νότιο Σταυρό) και Χαμαιλέων (δυσδιάκριτος). Ο Κάνωπος (α Τρόπιδος) είναι ο δεύτερος φωτεινότερος αστέρας στους γήινους ουρανούς και η γωνιακή του απόσταση από τον Αχερνάρ (α Ηριδανού) είναι 39,5 μοίρες περίπου. Αν σχηματίσουμε ένα μεγάλο ισόπλευρο τρίγωνο με τις βόρειες κορυφές του τους δύο παραπάνω αστέρες, τότε η τρίτη, νοητή, κορυφή βρίσκεται πολύ κοντά στον Νότιο Ουράνιο Πόλο. Αν ο Κάνωπος δεν έχει ακόμη ανατείλει, μπορούμε αντί για αυτόν να χρησιμοποιήσουμε τον 2ου μεγέθους αστέρα α Ταώ, προκειμένου να σχηματίσουμε το ισόπλευρο τρίγωνο με τον Αχερνάρ και τον πόλο. Αυτή η μέθοδος μπορεί να εφαρμοσθεί τις διαυγέστερες και ασέληνες νύχτες, μακριά από πόλεις, αφού χρησιμοποιεί τα δύο Νέφη του Μαγγελάνου, που είναι γειτονικοί ανώμαλοι γαλαξίες. Σχηματίζοντας και πάλι ένα ισόπλευρο τρίγωνο με τα κέντρα τους ως δύο από τις κορυφές του, η τρίτη κορυφή είναι προσεγγιστικά ο πόλος. Μια ευθεία από τον Σείριο, τον φωτεινότερο αστέρα στους γήινους ουρανούς, που διέρχεται από τον Κάνωπο, εκτεινόμενη κατά ίση απόσταση διέρχεται δύο-τρεις μοίρες από τον Νότιο Ουράνιο Πόλο. Με άλλα λόγια, ο Κάνωπος βρίσκεται στα μισά της γωνιακής αποστάσεως ανάμεσα στον Σείριο και στον πόλο. Ουράνια σφαίρα Ουράνιος ισημερινός Αειφανείς αστέρες (γνωστοί και ως παραπόλιοι ή περιπολικοί αστέρες) Πολικός αστέρας
|
Οι ουράνιοι πόλοι, ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος και ο Νότιος Ουράνιος Πόλος, είναι τα δύο νοητά σημεία στα οποία ο άξονας περιστροφής της Γης, εκτεινόμενος απεριόριστα, τέμνει την Ουράνια σφαίρα. Ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος είναι μονίμως στο ζενίθ για έναν παρατηρητή που βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο της Γης, ενώ ο Νότιος Ουράνιος Πόλος είναι μονίμως στο ζενίθ για έναν παρατηρητή που βρίσκεται στον Νότιο Πόλο. Καθώς η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της, οι δύο ουράνιοι πόλοι εμφανίζονται ακίνητοι στον γήινο ουρανό, ενώ όλα τα άλλα σημεία της ουράνιας σφαίρας φαίνονται να περιστρέφονται γύρω τους, με ρυθμό μία πλήρη περιστροφή ανά αστρική ημέρα (23 ώρες 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα). Οι ουράνιοι πόλοι είναι και πόλοι του συστήματος των ουρανογραφικών συντεταγμένων, δηλαδή έχουν αποκλίσεις +90 μοίρες και −90 μοίρες (για τον Βόρειο και τον Νότιο Ουράνιο Πόλο, αντιστοίχως). Οι ουράνιοι πόλοι δεν παραμένουν σταθεροί σε σχέση με τους μακρινούς αστέρες. Εξαιτίας ενός φαινομένου που ονομάζεται μετάπτωση των ισημεριών (μετάπτωση του γήινου άξονα), διαγράφουν κύκλους στην ουράνια σφαίρα, με περίοδο περίπου 25.700 έτη. Ο γήινος άξονας εκτελεί και άλλες, πολύπλοκες κινήσεις, και έτσι οι ουράνιοι πόλοι κινούνται αντιστοίχως ανάμεσα στο φόντο των αστέρων. Εντελώς ανάλογα ορίζονται και ουράνιοι πόλοι για άλλους πλανήτες (και για αστεροειδείς) εκτός από τη Γη: οι ουράνιοι πόλοι ενός πλανήτη είναι τα σημεία της ουράνιας σφαίρας όπου η προέκταση του άξονα περιστροφής του πλανήτη τέμνει την ουράνια σφαίρα. Αυτά τα ζεύγη σημείων είναι διαφορετικά για κάθε πλανήτη, αφού οι προσανατολισμοί των αξόνων των πλανητών είναι όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Μαρκ Όβερμαρς
|
Τον Ιούλιο του 2008, ο Όβερμαρς έπαιξε σε αγώνα προς τιμή του Γιαπ Σταμ σε μια ομάδα από πρώην συμπαίκτες του Σταμ εναντίον του Άγιαξ. Η απόδοσή του, που προβλημάτισε τον αμυντικό Τζόρτζε Ογκαράρου, του έφερε προσκλήσεις από ολλανδικούς και γερμανικούς συλλόγους για να κάνει την επαγγελματική του επιστροφή. Αρχικά απέρριψε τις προσφορές, αλλά τον Αύγουστο του 2008 ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να επανέλθει στη δράση για να παίξει ξανά για τους Γκο Αχέντ Ινγκλς. Η επιστροφή του Όβερμαρς διήρκεσε μόνο μία σεζόν, καθώς το γόνατό του συνέχιζε να του προκαλεί δυσφορία. Η πρώτη κλήση του Όβερμαρς στην Εθνική Ολλανδίας ήρθε τον Φεβρουάριο του 1993, για έναν προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 εναντίον της Τουρκίας. Σκόραρε πέντε λεπτά στο ντεμπούτο του. Η ομάδα κέρδισε με 3-1 και ο Όβερμαρς είπε ότι το γκολ ήταν καλό για την αυτοπεποίθησή του. Ο Ντικ Αντφοκάατ, ο προπονητής της Ολλανδίας, εγκωμίασε την απόδοση του πρωτοεμφανιζόμενου. Τον Απρίλιο του 1993, ο Όβερμαρς κέρδισε πέναλτι για την Ολλανδία εναντίον της Αγγλίας, μετά από φάουλ του Ντες Ουόκερ. Ο Πέτερ φαν Φόσεν ευστόχησε στο πέναλτι για να ολοκληρώσει μια επιστροφή για την Ολλανδία, η οποία ήταν πίσω με 2-0 μετά από 24 λεπτά.Η εθνική ομάδα προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 το Νοέμβριο του 1993. Ο Αντφοκάατ επέλεξε τον Όβερμαρς για τη διοργάνωση και συμμετείχε, όπου στους πέντε αγώνες της Ολλανδίας. Εναντίον της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας στη Φάση των 16, εκμεταλλεύτηκε την λανθασμένη κεφαλιά του Τέρι Φίλαν που προοριζόταν για τον τερματοφύλακα Πάκι Μπόνερ και έφυγε με σπριντ για να δώσει ασίστ στον Ντένις Μπέργκαμπ και να σκοράρει. Η Ολλανδία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Βραζιλία. Ο Αντφοκάατ χρησιμοποίησε τον Όβερμαρς ως δεύτερο επιθετικό, αλλά σε μεγάλο μέρος του αγώνα έπαιξε ως ένας από τους πέντε στη μεσαία γραμμή. Το κόρνερ του στο 76ο λεπτό έφερε το γκολ από τον Άρον Βίντερ για να ισοφαρίσει το σκορ σε 2-2 για ένα σύντομο διάστημα, όμως ένα γκολ του Μπράνκο έδωσε τη νίκη στη Βραζιλία. Οι επιδόσεις του Όβερμαρς στη διοργάνωση τον οδήγησαν να αναδειχθεί ο Καλύτερος Νεαρός Παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994. Τον Οκτώβριο του 1995, σημείωσε χατ τρικ για την Ολλανδία στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1996 εκτός έδρας επί της Μάλτας. Ήταν ευχαριστημένος με την απόδοσή του – «τα πράγματα γίνονται καλύτερα» και ένιωθε ότι έπρεπε να εξασκήσει την τεχνική του στο σουτ και το τρέξιμο προς τα μέσα. Ο Όβερμαρς δεν συμμετείχε στους τελικούς της διοργάνωσης, καθώς ανάρρωνε από τον τραυματισμό του στους συνδέσμους του γόνατος. Ο αθλητικογράφος Ρομπ Χιουτζ είπε ότι η ισοπαλία της Ολλανδίας εναντίον της Σκωτίας έδειξε γιατί «τους λείπει πολύ η ταχύτητα και η ισορροπία του Μαρκ Όβερμαρς». Επέστρεψε στη διεθνή δράση για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 εναντίον της Ουαλίας το Νοέμβριο του 1996. Πίστευε ότι η καλύτερη θέση του για την εθνική ομάδα ήταν στην επίθεση, αλλά ο προπονητής Γκους Χίντιγκ ήθελε να παραμείνει ως εξτρέμ.Ο Όβερμαρς επιλέχθηκε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, που διοργανώθηκε στη Γαλλία. Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση, σκόραρε δύο γκολ σε φιλικό με την Παραγουάη. Σκόραρε ξανά στη νίκη της Ολλανδίας με 5–0 εναντίον της Νότιας Κορέας στη φάση των ομίλων. Ενώ προπονούνταν πριν από τον προημιτελικό αγώνα με την Αργεντινή, υπέστη έναν τραυματισμό που φαινομενικά τον απέκλεισε. Εμφανίστηκε αργά στο παιχνίδι ως αλλαγή, αλλά επιδείνωσε τον τραυματισμό του. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να μείνει εκτός ολόκληρου του ημιτελικού εναντίον της Βραζιλίας, τον οποίο η Ολλανδία έχασε στα πέναλτι.Ο Όβερμαρς υπέστη μια μικρή οπισθοδρόμηση πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 με πόνο στο μηριαίο μυ. Ωστόσο, συνέχισε την προπόνηση και δηλώθηκε ικανός για τον εναρκτήριο αγώνα της Ολλανδίας εναντίον της Τσεχίας, όπου ήταν στον πάγκο. Η είσοδός του στον αγώνα απέφερε το μοναδικό γκολ του αγώνα, ένα πέναλτι που κερδίθηκε στο 89ο λεπτό, καθώς ο Ρόναλντ ντε Μπουρ τραβήχτηκε από τη φανέλα ενώ πηδούσε για να συναντήσει τη σέντρα του Όβερμαρς. Στους προημιτελικούς, σκόραρε δύο φορές στη νίκη της ομάδας με 6–1 εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Η Ολλανδία έχασε στον ημιτελικό από την Ιταλία στα πέναλτι. Ο Όβερμαρς έπαιξε σε οκτώ από τους δέκα προκριματικούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 της Ολλανδίας, αλλά ήταν μια ανεπιτυχής εκστρατεία καθώς απέτυχε να προκριθεί στους τελικούς.Μετά από ένα χρόνο απουσίας από την εθνική λόγω τραυματισμού, ο Όβερμαρς κλήθηκε στην ομάδα της Ολλανδίας για το φιλικό τους εναντίον της Πορτογαλίας τον Απρίλιο του 2003. Δύο μήνες αργότερα, μπήκε ως αλλαγή εναντίον της Λευκορωσίας σε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004 και σημείωσε το εναρκτήριο γκολ του αγώνα. Επιλέχθηκε για τη διοργάνωση που διεξήχθη στην Πορτογαλία και ο Αντφοκάατ τον συμβούλεψε να μην προπονείται περισσότερο από μία φορά την ημέρα, έτσι ώστε το σώμα του να αντιστέκεται στην εξάντληση. Ο Όβερμαρς ξεκίνησε μόνο τρεις αγώνες στη διοργάνωση, το τελευταίο του παιχνίδι ήταν η ήττα της Ολλανδίας από την Πορτογαλία στον ημιτελικό. Συνολικά, έπαιξε σε 86 παιχνίδια με την εθνική ομάδα, σκοράροντας 17 γκολ. Τον Φεβρουάριο του 2005, η Όβερμαρς έγινε μέτοχος της Γκο Αχέντ Ιγκλς. Δύο μήνες αργότερα, εντάχθηκε στο εποπτικό συμβούλιο του συλλόγου για να ασχοληθεί με τεχνικά θέματα. Ο Χανς ντε Φρόομε, πρόεδρος της Γκο Αχέντ Ιγκλς, δήλωσε ότι είναι «περισσότερο από ικανοποιημένος» με την άφιξη του Όβερμαρς, προσθέτοντας: «Το διοικητικό συμβούλιο χρειάζεται κάποιον με ισχυρό ποδοσφαιρικό υπόβαθρο».Το 2011, ο Όβερμαρς ανέλαβε τη θέση του προπονητή νέων του Άγιαξ για μία ημέρα την εβδομάδα. Στο τέλος της σεζόν 2011–12, ο Όβερμαρς άφησε τη θέση του στην Γκο Αχέντ Ιγκλς. Είπε, «Δραστηριοποιούμαι σε εθελοντική βάση στον σύλλογο εδώ και επτά χρόνια. Αυτή είναι μια μεγάλη στιγμή στη ζωή μου». Η απογοητευτική φόρμα του συλλόγου στο πρωτάθλημα «επιτάχυνε» την απόφασή του.Ο Όβερμαρς έγινε διευθυντής ποδοσφαίρου στον Άγιαξ τον Ιούλιο του 2012. Παραιτήθηκε από τη θέση του στον Άγιαξ στις 6 Φεβρουαρίου 2022, αφού παραδέχτηκε ότι έστειλε μια σειρά από ακατάλληλα μηνύματα σε συναδέλφους του. Μεταξύ άλλων, είχε στείλει φωτογραφίες των γεννητικών του οργάνων σε τουλάχιστον μία υπάλληλο.Στις 21 Μαρτίου 2022, παρουσιάστηκε ως διευθυντής ποδοσφαίρου από την Ρουαγιάλ Αντβέρπ, προκαλώντας την απόσυρση τεσσάρων χορηγών του συλλόγου την ίδια εβδομάδα. Άγιαξ Έρεντιβιζι: 1993–94, 1994–95, 1995–96 Κύπελλο Ολλανδίας: 1992–93 Σούπερ Καπ Ολλανδίας: 1993 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: 1994–95 Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1995Άρσεναλ Πρέμιερ Λιγκ: 1997–98 Κύπελλο Αγγλίας: 1997–98 Κομιούνιτι Σιλντ: 1998Ατομικές Ολλανδός Ποδοσφαιριστής Ταλέντο της Χρονιάς: 1992 Ολλανδός Παίκτης της Χρονιάς:1993 Καλύτερος Νεαρός Παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1994 Παίκτης της Χρονιάς του Άγιαξ: 1996 (Αγγλικά) Μαρκ Όβερμαρς – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA Μαρκ Όβερμαρς Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase (Αγγλικά) Προφίλ Μαρκ Όβερμαρς στο Soccerway
|
Ο Μαρκ Όβερμαρς (ολλανδικά: Marc Overmars) (γενν. 29 Μαρτίου 1973) είναι Ολλανδός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και νυν διευθυντής ποδοσφαίρου στην βελγική Ρουαγιάλ Αντβέρπ ΦΚ. Προηγουμένως ήταν διευθυντής ποδοσφαίρου στον Άγιαξ. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, έπαιξε ως εξτρέμ και ήταν γνωστός για την ταχύτητα και τις τεχνικές του ικανότητες. Ο Όβερμαρς γεννήθηκε στο Εμστ και ήταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία. Ξεκίνησε την καριέρα του ως παίκτης στην ΣΦ Έπε, πριν ενταχθεί στην ομάδα νέων της Γκο Αχέντ Ιγκλς το 1987. Εξασφάλισε μια θέση στην πρώτη ομάδα τη σεζόν 1990-91, αλλά εντάχθηκε εγκαίρως στη Βίλεμ Τβε για την επόμενη σεζόν. Η παραμονή του στην ομάδα ήταν σύντομη, καθώς μετά από 31 συμμετοχές υπέγραψε στον Άγιαξ το 1992. Καθιερώθηκε ως σημαντικό μέλος της ομάδας που κέρδισε τρεις τίτλους Έρεντιβιζι από το 1994 και το 1996 και το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ το 1994-95. Τον Δεκέμβριο του 1995, ο Όβερμαρς υπέστη τραυματισμό στους χιαστούς συνδέσμους, που τον άφησε εκτός δράσης για οκτώ μήνες. Το 1997, εντάχθηκε στην Άρσεναλ. Οι εμφανίσεις του στο σύλλογο ήταν αρχικά αδιάφορες και προσέλκυσαν κριτική από ειδικούς και οπαδούς του ποδοσφαίρου. Μέχρι το τέλος της πρώτης του σεζόν, ο Όβερμαρς έγινε το επίκεντρο του νταμπλ της Άρσεναλ, με πρωτάθλημα και κύπελλο. Σκόραρε το νικητήριο γκολ εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που οδήγησε την ομάδα στο δρόμο της για να εξασφαλίσει τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ και άνοιξε το σκορ εναντίον της Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1998. Το 2000, μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα σε μια συμφωνία αξίας 25 εκατομμυρίων £ και έγινε ο πιο ακριβός παίκτης στην ιστορία του ολλανδικού ποδοσφαίρου. Ο σύλλογος απέτυχε να κερδίσει τρόπαια κατά τη διάρκεια της παραμονής του και πολλές διοικητικές αλλαγές τον έκαναν αναπληρωματικό παίκτη. Ένας επίμονος τραυματισμός στο γόνατο ώθησε τον Όβερμαρς να ανακοινώσει την αποχώρησή του το 2004, αλλά αντέστρεψε την απόφασή του το 2008 και έπαιξε μια σεζόν για την Γκο Αχέντ Ιγκλς πριν αποσυρθεί ξανά. Το 2012, ο Όβερμαρς διορίστηκε διευθυντής ποδοσφαίρου του Άγιαξ. Τον Φεβρουάριο του 2022, άφησε τον ρόλο μετά από μια «σειρά ακατάλληλων μηνυμάτων σε πολλές γυναίκες συναδέλφους», σύμφωνα με επίσημη δήλωση του συλλόγου. Μεταξύ άλλων, είχε στείλει φωτογραφίες των γεννητικών οργάνων του σε τουλάχιστον μία υπάλληλο. Τον Μάρτιο του 2022, παρουσιάστηκε ως διευθυντής ποδοσφαίρου από την Ρουαγιάλ Αντβέρπ ΦΚ, προκαλώντας την απόσυρση τεσσάρων χορηγών του συλλόγου την ίδια εβδομάδα.Ο Όβερμαρς εκπροσώπησε την Εθνική Ολλανδίας για 11 χρόνια. Σκόραρε στο ντεμπούτο του το 1993 εναντίον της Τουρκίας και ήταν μέλος της Ολλανδίας σε τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις: τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1994 και του 1998 και τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2000 και του 2004.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA_%CE%8C%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%82
|
Σελένα Γκόμεζ
|
Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1992, στο Γκραντ Πρέρι του Τέξας από την πρώην ηθοποιό Μάντι Τίφι (το γένος Κόρνετ) και τον στιχουργό Ρικάρντο Τζόελ Γκόμεζ. Ο πατέρας της κατάγεται από το Μεξικό ενώ η μητέρα της έχει ιταλικές ρίζες. Πήρε το όνομα της από την τραγουδίστρια Σελένα, η οποία άρεσε πολύ στη μητέρα της. Το 1997, οι γονείς της χώρισαν και έτσι εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της στο Λος Άντζελες (ωστόσο συχνά επισκέπτονταν τον πατέρα και τους συγγενείς της στο Τέξας). Ξεκίνησε την υποκριτική της καριέρα το 2002, παίζοντας τον ρόλο της Γιάννα στη σειρά Barney and Friends. Αργότερα είχε μικρότερους ρόλους στην ταινία Spy Kids 3-D: Game Over και στην τηλεοπτική ταινία Walker, Texas Ranger: Trial By Fire. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην τηλεταινία Brain Zapped και τρία παιδία από τον Θέμη Κούρτογλου Το 2004, ανακαλύφθηκε από τo Disney Channel, το οποίο αναζητούσε τότε παιδιά ηθοποιούς στην Αμερική.Έκανε μια έκτακτη εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά The Suite Life of Zack & Cody και έκανε μια έκτακτη εμφάνιση -που αργότερα έγινε επαναλαμβανόμενος ρόλος- στη σειρά Hannah Montana για τρεις χρονιές. Προηγουμένως είχε γυρίσει δύο διαφορετικές πιλοτικές σειρές οι οποίες αντικαταστάθηκαν από δύο σειρές της Disney. Στις αρχές του 2007, πέρασε από οντισιόν για την τηλεοπτική σειρά Wizards of Waverly Place του Disney Channel, για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της σειράς. Η σειρά έκανε πρεμιέρα σε κοινό 5,9 εκατομμυρίων ατόμων και είχε μεγάλη επιτυχία. Πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία ξεκίνησαν να αναφέρουν την Γκόμεζ ως την επόμενη Μάιλι Σάιρους αναφερόμενα και σε διαμάχες και "βεντέτες" ανάμεσα τους. Εκείνη διευκρίνισε ότι δεν υπήρχε διαμάχη και ότι ήταν κολακευμένη από τη σύγκριση, λέγοντας: Είναι λίγο υπερβολικό, αλλά πιστεύω πραγματικά, ότι, είναι φιλοφρόνηση. Αυτή είναι εξαιρετικά επιτυχημένη, και εγώ νομίζω ότι είναι μια υπέροχη ερμηνεύτρια.... Έτσι, η σύγκρισή μου με εκείνη, με κολακεύει πάρα πολύ. Το 2008, εμφανίστηκε στην ταινία Another Cinderella Story, δίπλα στον Ντρου Σίλλυ. Επίσης, είχε ένα μικρό ρόλο δανείζοντας τη φωνή σε μια από τις 96 κόρες του δημάρχου στην ταινία Horton Hears a Who!, η οποία κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου. Τον Απρίλιο, η δημοσιογράφος Λέισι Ρόουζ, του περιοδικού Forbes, την κατέταξε πέμπτη στη λίστα με τα 8 παιδιά που πρέπει να παρακολουθήσεις, περιγράφοντάς την ως "μια πολυτάλαντη έφηβη".Τον Φεβρουάριο του 2009, υπογράφει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Ramona and Beezus, μια προσαρμογή ταινιών της σειράς παιδικών μυθιστορημάτων της Μπέβερλι Κλίρι. Η Γκόμεζ δήλωσε ότι δεν αισθάνθηκε καθόλου πίεση στο να παίρνει περισσότερους ενήλικους ρόλους: Νομίζω ότι, έχω πλήρη επίγνωση του κοινού μου και εξακολουθώ να είμαι απλά ένα παιδί. Δεν θα έκανα ένα ρόλο που δε νιώθω άνετα να κάνω ή που το κοινό μου δεν θα ένιωθε άνετα να δει. Τον Ιούνιο του 2009, έκανε μια έκτακτη εμφάνιση σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς του Disney Channel, Sonny with a Chance ενώ τον ίδιο μήνα, πρωταγωνίστησε δίπλα στην Ντέμι Λοβάτο στη (σχεδιασμένη για τηλεόραση) ταινία του Disney Channel, Princess Protection Program Η τηλεοπτική σειρά είχε 8,5 εκατομμύρια τηλεθεατές και είναι η τρίτη πιο διάσημη ταινία του καναλιού. Ένα μήνα αργότερα, η Γκόμεζ, μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της στη σειρά Wizards of Waverly Place εμφανίστηκαν σε ένα επεισόδιο με τους πρωταγωνιστές από τις άλλες σειρές του Disney Channel, τη σειρά Hannah Montana και τη σειρά The Suite Life on Deck, με τίτλο Wizards on Deck with Hannah Montana. Στις 28 Αυγούστου, 2 μήνες μετά την εμφάνιση της στην ταινία Princess Protection Program, η Γκόμεζ πρωταγωνίστησε στην ταινία Wizards of Waverly Place: The Movie, η οποία ήταν βασισμένη στη σειρά και είχε γυριστεί, με μοναδικό σκοπό την προβολή της στην τηλεόραση. Η ταινία έκανε πρεμιέρα σε κοινό 11,4 εκατομμυρίων τηλεθεατών, όντας η νούμερο ένα τηλεοπτική σειρά του 2009 και δεύτερη πιο προβεβλημένη πρεμιέρα ταινίας του Disney Channel μετά το High School Musical 2. Τον Σεπτέμβριο του 2009, η ταινία Wizards of Waverly Place κέρδισε το βραβείο Outstanding Children's Program (ελλ.:Το πιο σημαντικό παιδικό πρόγραμμα), στα 61α βραβεία Έμμυ. To 2010, η προσαρμοσμένη ταινία κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο βραβείο Έμμυ ως το "πιο σημαντικό παιδικό πρόγραμμα", στα 62α βραβεία Έμμυ. Η πρώτη θεατρική ταινία της Γκόμεζ Ramona & Beezus (ελλ.:Η Ραμόνα και η αδερφή της) έκανε πρεμιέρα στις 23 Ιουλίου του 2010 και απέσπασε θετικές κριτικές. Τον Μάρτιο του 2010, το περιοδικό Variety ανέφερε ότι, η Γκόμεζ επιλέχθηκε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Monte Carlo (ελλ.:Μόντε Κάρλο), δίπλα στη Λέιτο Μίστερ και στην Κέιτι Κάσσιντυ. Στην ταινία, η Γκόμεζ έπαιξε τον ρόλο της Γκρέις. Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο, η Γκόμεζ έμαθε να παίζει πόλο και επίσης έκανε δύο εβδομάδες φωνητικής εκπαίδευσης για να μάθει δύο διαφορετικές βρετανικές προφορές. Τον ίδιο χρόνο η Γκόμεζ επιβεβαίωσε ότι, η τέταρτη χρονιά της επιτυχημένης σειράς του Disney Channel,Wizards of Waverly Place, θα ήταν η τελευταία. Τον Ιανουάριο του 2012, το Deadline.com ανέφερε ότι η Γκόμεζ και η εταιρεία παραγωγής της είχαν αποκτήσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος The Sky is Everywhere του Τζέντι Νέλσον. Τον ίδιο μήνα, το TV Guide ανέφερε ότι η Γκόμεζ θα έκανε μια έκτακτη εμφάνιση στην ταινία The Muppets. Η Γκόμεζ συμπαρουσίασε στις 19 Ιουνίου του 2011 τα βραβεία MuchMusic Video. Επίσης, παρουσίασε τα βραβεία MTV EMAs, στις 6 Νοεμβρίου του 2011, στο Μπέλφαστ, της Βόρειας Ιρλανδίας, όπου τραγούδησε το νέο τραγούδι του συγκροτήματος της, Hit the lights. Στα τέλη του 2011, αναφέρθηκε ότι η Γκόμεζ ήταν σε διαπραγματεύσεις για να πρωταγωνιστήσει σε δύο επερχόμενες ταινίες. Το Deadline.com ανακοίνωσε ότι η Γκόμεζ θα συμμετείχε στην κωμωδία, Hot Mess. Στις αρχές Νοεμβρίου, το Variety, ανέφερε ότι, η Αμερικανίδα ηθοποιός Γκόμεζ ήταν σε διαπραγματεύσεις για να πρωταγωνιστήσει στην επερχόμενη ταινία, Spring Breakers, δίπλα στους Τζέιμς Φράνκο και Βανέσα Χάτζενς. Η Γκόμεζ επιβεβαίωσε στο MTV ότι είχε υπογράψει και ότι, η παραγωγή θα ξεκινούσε στις αρχές του 2012. Από τον Αύγουστο του 2012, έχει συμμετάσχει σε επτά ταινίες, όπου στις έξι από αυτές έχει κύριο ρόλο. Τον Φεβρουάριο του 2012, ανακοινώθηκε ότι η Γκόμεζ θα αντικαθιστούσε τη Μάιλι Σάιρους στην κωμωδία κινουμένων σχεδίων Hotel Transylvania, δανείζοντας τη φωνή της στη Μάβις, την κόρη του Κόμη Δράκουλα, στον οποίο τη φωνή του δάνειζε ο Άνταμ Σάντλερ. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 37ο ετήσιο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και πρόκειται να κυκλοφορήσει21 Σεπτεμβρίου του 2012. Η Γκόμεζ αναμένεται να εμφανισθεί στην ταινία Spring Breakers. Η ταινία γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Χάρμονυ Κόριν. Η πρώτη και επίσημη παρουσίασή της έχει προγραμματιστεί για το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην άνοιξη του 2013. Η Γκόμεζ θα πρωταγωνιστήσει ως Χάνα Μπέικερ, στην -προσαρμοσμένη για ταινία- νουβέλα επιστημονικής φαντασίας, 13 Reasons Why. Η νουβέλα γράφτηκε από τον Τζέι Άσερ. Θα παίξει επίσης τον κύριο ρόλο στην ταινία Hot Mess, μια κωμωδία σκηνοθετημένη από τον Ντέιβ Μέγιερς. Στις 7 Απριλίου, η Γκόμεζ δημοσίευσε ένα βίντεο για τους θαυμαστές της, όπου αποκάλυψε ότι θα γυρίσει μια νέα ταινία, The Geteway, στη Βουλγαρία. Η ταινία ολοκληρώθηκε τον Μάιο. Η πρεμιέρα της είναι προγραμματισμένη για την 1η Δεκεμβρίου του 2013. Η Γκόμεζ θα κάνει μια έκτακτη εμφάνιση στο επερχόμενο θρίλερ Aftershock, στη Χιλή, δίπλα στον Έλι Ρoθ. Η ταινία θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο 37ο ετήσιο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.Η Γκόμεζ εξετάστηκε για τον ρόλο της Μπεθ Μάικλς στην προσαρμογή της νουβέλας της Τζέσικας Μπέντιγκερ The Seven Rays (Οι Επτά Ακτίνες) και εξετάστηκε για τον ρόλο της Κάρι στο ριμέικ της ταινίας τρόμου του 1976 Carrie, παρόλο που δεν πέρασε ποτέ από οντισιόν. Ο ρόλος τελικά δόθηκε στη Χλόη Γκρέις Μόρετζ. Επίσης, η Γκόμεζ θα πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρικ Μπρόουντι, While I'm Dead....Feed the Dog. Η ταινία θα ονομάζεται Feed the Dog και θα πρωταγωνιστήσει δίπλα στους Ντάιλαν ΜακΝτέρμοντ και Νατ Γούλφ. Την ταινία θα σκηνοθετήσει ο Τιμ Γκάρικ. Η Γκόμεζ θα υποδυθεί ξανά τον ρόλο της ως Άλεξ Ρούσσο σε ένα ειδικό επεισόδιο με τίτλο The Wizards Return: Alex vs. Alex ( Η επιστροφή των μάγων : Άλεξ εναντίον Άλεξ), η παραγωγή του οποίου ξεκίνησε 22 Οκτωβρίου 2012 και τα γυρίσματα τελείωσαν 10 Νοεμβρίου 2012. Θα μεταδοθεί από το Disney Channel στις αρχές του 2013. Το 2014 μια νέα ταινία με πρωταγωνίστρια την Γκόμεζ βγήκε σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών. Ο τίτλος της ήταν “Behaving Badly” και αποτελεί μεταφορά της αυτοβιογραφικής νουβέλας του Ric Bowde με τίτλο “While I`m Dead, Feed The Dog”. Επίσης το ίδιο έτος βγαίνει η ταινία Rudderless στην οποία καθήλωσε το κοινό με τις φωνητικές της ικανότητες στο soundtrack της ταινίας με τίτλο 'Hold On' μαζί με τον Ben Kweller. To 2015 βγαίνει στις αίθουσες η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων 'Ξενοδοχείο για Τέρατα 2' στην οποία έδωσε τη φωνή της στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Γκόμεζ ηχογράφησε τέσσερα τραγούδια, ένα από τα οποία ήταν η μουσική της σειράς Wizards of Waverly Place και ένα μόνο σινγκλ (Magic) από το άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε. Το 2008, η Γκόμεζ ηχογράφησε μια διασκευή του τραγουδιού Cruella de Vil - το οποίο περιλαμβάνει μουσικό βίντεο - για το άλμπουμ DisneyMania 6. Η Γκόμεζ επίσης ηχογράφησε το Fly to Your Heart το 2008, για την ταινία κινουμένων σχεδίων Tinker Bell. Τον Ιούλιο του 2008, πριν τα 16α γενέθλια της υπέγραψε συμβόλαιο με τη Hollywood Records, μια δισκογραφική εταιρεία που ανήκει στην Disney.ηχογράφησε τρία τραγούδια για τη μουσική επένδυση της ταινίας Another Cinderella Story, στην οποία πρωταγωνίστησε. To 2009, κυκλοφόρησε το τραγούδι One and the Same για την ταινία Princess Protection Program, με τη συμπρωταγωνίστρια της Ντέμι Λοβάτο. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου, εμφανίστηκε με το συγκρότημα Forever the Sickest Kids, σε μια ντουέτο-έκδοση του τραγουδιού τους "Whoa Oh!. Το 2009, η Γκόμεζ δημιούργησε το εφηβικό ποπ συγκρότημα Selena Gomez and the Scene, που αποτελείται από τη Σελένα στα φωνητικά, τον Ντρου Ντάουμπενφελντ στην κιθάρα, τον Τζόυ Κλέμεντ στο μπάσσο, τον Γκρέγκ Γκάρμαν στα ντραμς και τον Ντέιν Φόρεστ στα πλήκτρα. Το Kiss & Tell είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος και κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2009 από τη Hollywood Records. Στις 5 Μαρτίου 2010, το άλμπουμ έγινε χρυσό από τη RIAΑ. Το τραγούδι Νaturally έγινε πλατινένιο από τη RIAA στις 15 Ιουλίου 2010. Το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος A Year Without Rain κυκλοφόρησε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010. Έφτασε στον πίνακα Billboard 200 στην τέταρτη θέση, πουλώντας 66.000 αντίτυπα. Στις 19 Ιανουαρίου 2011, το άλμπουμ έγινε χρυσό από τη RIAA. Από τον Απρίλιο του 2011, η μπάντα έχει πουλήσει 1.354.000 άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες.Για να υποστηρίξει το άλμπουμ, το συγκρότημα διοργάνωσε μια μικρή περιοδεία, με τίτλο A Year Without Rain. Στις 23 Μαρτίου 2011, η Hollywood Records ανακοίνωσε με ένα δελτίο τύπου ότι οι Selena Gomez & The Scene θα ξεκινούσαν την τρίτη περιοδεία τους, We Own the Night στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2011 και κατατάχτηκε 18η στις τοπ 20 περιοδείες του Pollstar. Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος When the Sun Goes Down, που προηγουμένως ονομαζόταν Otherside, κυκλοφόρησε 28 Ιουνίου του 2011. Το άλμπουμ έφτασε στη θέση 4 του πίνακα Billboard 200, πουλώντας 78.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα και την επόμενη εβδομάδα έφτασε στην 3η θέση των charts του πίνακα Billboard, όντας το υψηλότερο στα charts άλμπουμ του συγκροτήματος μέχρι σήμερα.Στις 17 Νοεμβρίου του 2011, το άλμπουμ έγινε πλατινένιο. Το τραγούδι του συγκροτήματος Who Says από τη RIAA στις 23 Ιουνίου 2011 έχει γίνει το πιο πετυχημένο τραγούδι του συγκροτήματος στα charts στο Billboard Hot 100 παίρνοντας τη θέση 21. Το δεύτερο τραγούδι Love You Like a Love Song, έγινε πλατινένιο από τη RIAA στις 2 Δεκεμβρίου του 2011 και έγινε το πρώτο που πούλησε 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Τον Ιανουάριο του 2012, η Γκόμεζ ανακοίνωσε ότι θα αφήσει τη μουσική της καριέρα στην άκρη για κάποιο διάστημα. Αυτό επιβεβαιώθηκε αργότερα όταν έγραψε η ίδια στην προσωπική ιστοσελίδα της στο Facebook, ότι θα έκανε ένα διάλειμμα από τη μουσική με σκοπό να ασχοληθεί στην υποκριτική της καριέρα: το συγκρότημα μου και εγώ πρόκειται να χωρίσουμε τους δρόμους μας για λίγο. Αυτή η χρονιά είναι σχετική με ταινίες και υποκριτική και θέλω το συγκρότημα μου να παίζει μουσική οπουδήποτε με οποιονδήποτε. Θα επανέλθουμε. Αυτό, όμως, θα γίνει μετά από αρκετό καιρό. Μέχρι τον Μάρτιο του 2012, το συγκρότημα είχε πουλήσει πάνω από 3,4 εκατομμύρια άλμπουμ με τις συνδυασμένες πωλήσεις των Kiss&Tell, A Year Without Rain και When the Sun Goes Down, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά δεν ενώθηκαν ποτέ ξανά ως συγκρότημα. Στις αρχές του 2013 η Γκόμεζ, ξεκίνησε να δουλεύει στο πρώτο σόλο άλμπουμ της. Το πρώτο κομμάτι ονομάστηκε "Come & Get It". Λίγες μέρες πριν τη δημοσίευση του άλμπουμ της, δημοσιεύτηκε και το καινούριο της μουσικό βίντεο του τραγουδιού Slow Down ξεπερνώντας τις 100 εκατομμύρια προβολές στο Youtube. Τον Αύγουστο του 2013 ξεκίνησε η παγκόσμια περιοδεία της με τίτλο Stars Dance Tour στην οποία ακυρώθηκαν πολλές συναυλίες κυρίως στην Ασία και στην Ωκεανία λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε η τραγουδίστρια. Η Γκόμεζ αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στη συνεργασία με τους γονείς της που λειτουργούσαν σαν μάνατζερ της από το 2007. Όπως αναφέρει μάλιστα το TMZ, η μητέρα της τραγουδίστριας δεν είχε ιδέα για την απόφαση της κόρης της, με αποτέλεσμα να πέσει από τα σύννεφα, ενώ ο πατέρας της τη ρώτησε αν είναι σίγουρη, για να πάρει την απάντηση πως η απόφαση της είναι οριστική. Πηγές αναφέρουν ότι η τραγουδίστρια έκανε αυτή την κίνηση τον προηγούμενο μήνα πιστεύοντας ότι η φήμη της έχει ξεπεράσει τις δυνατότητες των γονιών της ως μάνατζερ και ότι είναι αρκετά διάσημη πια ώστε να έχει έναν πιο έμπειρο επαγγελματία στο πλάι της. Τον Νοέμβριο του 2014 δημοσιεύεται το νέο της βίντεοκλιπ του single 'The Heart Wants What It Wants' ξεπερνώντας τις 9 εκατομμύρια προβολές στο Youtube το πρώτο εικοσιτετράωρο. Τον ίδιο μήνα κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ της που συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καθώς και δύο νέα τραγούδια, το "The Heart Wants What It Wants και το "Do it" καθώς και μια νέα ισπανική έκδοση του τραγουδιού της "More" στο οποίο δόθηκε ο τίτλος "Mas". Τον Οκτώβριο του 2015 κυκλοφόρησε το δεύτερο solo άλμπουμ της με τίτλο Revival. Το άλμπουμ πήρε θετικές κριτικές. Το πρώτο single, "Good For You", έγινε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως και έφτασε το νούμερο 1 στα ελληνικά charts ενώ το δεύτερο single, "Same Old Love", σταδιακά ανέβηκε στα παγκόσμια charts. Έπειτα, πραγματοποίησε παγκόσμια περιοδεία, με την ονομασία "Revival World Tour". Το 2016, κυκλοφόρησε δύο νέα κομμάτια, το "Hands To Myself" και το "Kill Em With Kidness" ενώ συνεργάστηκε και με τον Τσάρλι Πουθ στο κομμάτι "We Don't Talk Anymore". To 2017, κυκλοφόρησε τα κομμάτια "Bad Liar", "Fetish" και"Wolves" αλλά και συνεργάστηκε με τον Kygo στο τραγούδι "It Ain't Me", που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 2018, κυκλοφόρησε το κομμάτι "Back To You", το οποίο έπαιξε στη σειρά 13 Reasons Why. Η Γκόμεζ έχει βραβευθεί με τα Young Artist Awards, Teen Choice Awards, Kids Choice Awards, Primetime Emmy Awards, People's Choice Awards, Radio Disney Music Awards. Είχε 77 συνολικά υποψηφιότητες σαν σόλο καλλιτέχνιδα και ακόμα περισσότερες μαζι με το συγκρότημα της "Selena Gomez & The Scene" Τον Οκτώβριο του 2008, ονομάστηκε εκπρόσωπος της UNICEF για την εκστρατεία Trick-or-Treat, η οποία ενθάρρυνε τα παιδιά να μαζέψουν χρήματα το Halloween ώστε να βοηθήσουν άλλα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η ίδια δήλωσε ότι ήταν πολύ ενθουσιασμένη ενθαρρύνοντας παιδιά να κάνουν τη διαφορά στον κόσμο. Τον Αύγουστο του 2009 έγινε η νεότερη πρέσβειρα της UNICEF. Στην πρώτη της επίσημη αποστολή, ταξίδεψε στην Γκάνα (4 Σεπτεμβρίου 2009) για να δει από κοντά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης των ευάλωτων παιδιών που στερούνται αγαθά ζωτικής σημασίας, όπως καθαρό νερό, τροφή, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη. Επίσης τις επόμενες δύο χρονιές (2009-2010) ονομάστηκε ξανά εκπρόσωπος της UNICEF για την εκστρατεία Trick-or-Treat. Στις 22 Ιανουαρίου 2010, συμμετείχε στο τηλεμαραθώνιο Hope for Haiti Now μαζί με άλλους διάσημους. Τον Φεβρουάριο του 2011, ταξίδεψε στη Χιλή για να συναντήσει και να παρακολουθήσει τις οικογένειες από τo υποστηριζόμενο πρόγραμμα της UNICEF, Programa Puente το οποίο βοηθά τις οικογένειες να κατανοήσουν καλύτερα και να αναπτύξουν δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την προσχολική εκπαίδευση, την ανάπτυξη και άλλα θέματα που σχετίζονται με την ανατροφή των παιδιών. Από την εμπειρία του ταξιδιού, η ίδια δήλωσε: η UNICEF βοηθά τις οικογένειες της Χιλής να ξεφύγουν από τη φτώχεια, προλαμβάνει την ενδοοικογενειακή βία και προωθεί την εκπαίδευση. Βλέποντας από πρώτο χέρι τους αγώνες αυτών των οικογενειών, την ελπίδα και την επιμονή τους, είναι κάτι που σε εμπνέει. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, συμμετείχε στη δράση Tap Project's "Celebrity Tap Pack, με σκοπό να μαζέψει χρήματα για καθαρό νερό και προγράμματα αποχέτευσης. Εμφανίστηκε ακόμα στο βίντεο που προωθούσε την εκστρατεία.Στις 20 Ιανουαρίου 2012, πραγματοποίησε τη δεύτερη ετήσια φιλανθρωπική συναυλία για την UNICEF στο House of Blues στο δυτικό Hollywood. Τα εισιτήρια πουλήθηκαν αμέσως μόλις έγιναν διαθέσιμα και συγκέντρωσαν πάνω από 200.000 δολάρια. Στις 29 Σεπτεμβρίου, μίλησε εκ μέρους της UNICEF στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Πολίτη στο Σέντραλ Παρκ. Ανακοίνωσε επίσης την πρόθεση της UNICEF να συγκεντρώσει 500 εκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2015 για να βοηθήσει τα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η Γκόμεζ πήρε μέρος στην εκστρατεία μόδας της αμερικανικής αλυσίδας ρούχων Sears Back to School. Τον Αύγουστο του 2009, η Γκόμεζ επίσης φιλοξένησε την οντισιόν του συγκροτήματος του Sears - για να διαλέξει 5 άτομα για "την πρώτη στα χρονικά Μπάντα του Sears", η οποία εμφανίστηκε το 2009 στα βραβεία MTV Video Music. Τον Οκτώβριο του 2008, η Γκόμεζ ξεκίνησε τη δική της εταιρεία παραγωγής, την July Moon Productions και συνεργάστηκε με την XYZ Films. Ως μέρος της συμφωνίας η Γκόμεζ θα είχε την ευκαιρία να διαλέγει άρθρα και να προσλαμβάνει συγγραφείς Επίσης ως μέρος της συμφωνίας, η XYZ Films θα επιτρέψει στην Γκόμεζ να πρωταγωνιστήσει και να είναι παραγωγός ταινιών σε τουλάχιστον 2 ταινίες. Το Variety αναφέρει ότι τον Αύγουστο, η XYZ Films υπέγραψε μια παρόμοια συμφωνία με την Time Inc. και την παραγωγή της εταιρείας the Collective για να χρηματοδοτήσει την εξέλιξη του περιεχομένου του γίγαντα των έντυπων των μέσων μαζικής ενημέρωσης για τη μεγάλη οθόνη[...] Ως μέρος της συμφωνίας July Moon-XYZ, η Γκόμεζ θα έχει τη δυνατότητα να επιλέγει έργα της μεγάλης βιβλιοθήκης της Time Inc., της Sports Illustrated, της Fortune and του Life. Τον Οκτώβριο του 2009, η Γκόμεζ ανακοίνωσε το σχέδιο της να κυκλοφορήσει μια σειρά ρούχων, που ονομάζεται Dream Out Loud by Selena Gomez. Η σειρά ρούχων κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2010. Η συλλογή αποτελείται από χαρακτηριστικά μποέμ φορέματα, μπλούζες, τζιν, φούστες, σακάκια, καπέλα και κασκόλ, όλα φτιαγμένα από ανακυκλωμένα ή φιλικά προς το περιβάλλον υλικά. Η Γκόμεζ είπε ότι η σειρά θα αντικατοπτρίζει το προσωπικό της στιλ και περιέγραψε τα ρούχα ως "όμορφα, θηλυκά και μποέμ": Με τη σειρά ρούχων μου, θέλω πραγματικά να δώσω στον πελάτη επιλογές για να μπορεί να συνδυάζει τα ρούχα μαζί.[..] Θέλω τα κομμάτια που μπορούν εύκολα να γίνονται επίσημα ή ανεπίσημα και τα υφάσματα να είναι φιλικά προς το περιβάλλον [..] Επίσης, οι ετικέτες θα έχουν κάτι από τα εμπνευσμένα αποφθέγματα μου πάνω τους. Ψάχνω να στείλω ένα καλό μήνυμα. Η Γκόμεζ, η οποία δεν έχει κανένα υπόβαθρο στη μόδα, συνεργάστηκε με τους σχεδιαστές Τόνι Μέλιλο και Σάντρα Κάμπος, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα οίκων μόδας. Η Σελένα είπε για τη συνεργασία: Όταν συνάντησα τον Τόνι και τη Σάντρα, ένιωσα αμέσως άνετα μαζί τους και τώρα είναι σαν οικογένεια για μένα... Είναι τόσο δημιουργικοί και μου αρέσει πως μπορώ απλά να τους καλώ κάθε φορά και να μιλάω σε αυτούς για τα πάντα, ακόμα και αν είναι μόνο για την αλλαγή ενός κουμπιού... Αυτοί είναι τόσο κουλ σε όλα.Το εμπορικό σήμα θα κατασκευάζεται από τον Τόνι και τη Σάντρα συνεργαζόμενοι με τη βασισμένη στη Νέα Υόρκη ενδυμασία που σχηματίζεται από τις μάρκες Adjmi CH LLC, η οποία είναι η μητρική εταιρεία της μάρκας. Ανακοινώθηκε στις 14 Ιουλίου 2011, ότι η Γκόμεζ είχε υπογράψει με την Andrenalina, μια εταιρεία με θέμα τα extreme sports και την περιπέτεια, να αναπτύξει, να κατασκευάσει και να διανέμει το άρωμα της ηθοποιού. Η πρόεδρος της Andrenalina, Ίλια Λέκατς, είπε: Είμαστε απίστευτα ενθουσιασμένοι που θα συνεργαστούμε με την κ. Γκόμεζ και θα αποκαλύψουμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το άρωμα όσο πλησιάζουμε προς την ημερομηνία κυκλοφορίας. Ανακοινώθηκε στις 30 Ιουλίου 2012 ότι η Γκόμεζ θα συνεργαστεί με την εταιρεία Case-Mate ως μέρος της επερχόμενης διαφημιστικής εκστρατείας Right Case, Right Occasion (Σωστή Υπόθεση, Σωστή Περίσταση). Η Γκόμεζ θα συνεργαστεί με τη Fergie και τον Common με σκοπό να δημιουργήσουν μοντέρνες θήκες κινητών για καλό σκοπό. Τον Οκτώβριο του 2012, η Γκόμεζ εμφανίστηκε στο διαφημιστικό Vote 4 Stuff που προτρέπει τους νέους ψηφοφόρους να χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εκφράσουν τα πιο σημαντικά ζητήματα τους στις επερχόμενες εκλογές, όπου εμφανίζεται μαζί με τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και μαζί με άλλους καλλιτέχνες. Το 2013, διαγνώστηκε με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα το 2016 να αναγκαστεί να σταματήσει προσωρινά την καριέρα της και να ακυρώσει το υπόλοιπο της περιοδείας Revival Tour, λόγω κατάθλιψης. Το 2017 χρειάστηκε να υποστεί μεταμόσχευση νεφρού το οποίο παρέλαβε από τη στενή της φίλη και συνεργάτιδα, Φράνσια Ραΐσα. Το 2018, μπήκε σε ψυχιατρική κλινική λόγω κατάθλιψης, ενώ είχε να κάνει δημόσιες εμφανίσεις για τρεις μήνες, και μπαινόβγαινε συστηματικά μέχρι τις αρχές του 2019. Τον Απρίλιο του 2020, σε συνέντευξή της με τη Μάιλι Σάιρους, αποκάλυψε πως πάσχει από διπολική διαταραχή. Έχει δύο μικρότερες ετεροθαλείς αδελφές, την Γκρέισι Έλιοτ Τίφι (γενν. 12 Ιουνίου 2013) από τον επόμενο γάμο της μητέρας της και την Τόρι Γκόμεζ (γενν. 24 Ιουνίου 2014) από τον επόμενο γάμο του πατέρα της. Selena Gomez & The Scene albums Kiss & Tell (2009) A Year Without Rain (2010) When The Sun Goes Down (2011) Solo albums Stars Dance (2013) Revival (2015) Rare (2020) Επίσημη Ιστοσελίδα(Αγγλικά) Internet Movie Database(Αγγλικά) Σελένα Γκόμεζ, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. (Αγγλικά) Η Σελένα Γκόμεζ στην Disney (Αγγλικά) Σελένα Γκόμεζ, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. (Αγγλικά) Επίσημη σελίδα της Σελένα στο Facebook για την Ελλάδα (ελληνικά) (https://www.facebook.com/SelenaGomezGreecePage)
|
Η Σελένα Μαρί Γκόμεζ (Selena Marie Gomez, 22 Ιουλίου 1992) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποίος. Έγινε γνωστή παγκοσμίως μέσα από τη σειρά "Οι Μάγοι του Γουέβερλυ" με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο ως Άλεξ Ρούσο ενώ έχει παίξει και σε πολλές ταινίες, όπως "Another Cinderella Story" (2008), "Ramona & Beezus" (2010), "Spring Breakers" (2012) και άλλες, ενώ έχει δανείσει και τη φωνή της στην ταινία κινουμένων σχεδίων "Hotel Transylvania". Το 2009, κυκλοφόρησε το πρώτο της μουσικό άλμπουμ (μαζί με το συγκρότημα The Scene), με τίτλο "Kiss & Tell" ενώ ένα χρόνο νωρίτερα είχε ξεκινήσει να τραγουδάει επαγγελματικά. Έχει ερμηνεύσει τα τραγούδια τίτλων των σειρών της Disney, "Οι Μάγοι του Γουέβερλυ" (2007) και "Shake It Up" (2010) αλλά και της ταινίας "Another Cinderella Story" (2008). Παρ' όλη την επιτυχία της με τους The Scene και τη δισκογραφική εταιρία Hollywood Records, το 2013 αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα, υπογράφοντας συμβόλαιο με την Interscope Records και κυκλοφορώντας το άλμπουμ "Stars Dance". Το πρώτο της σόλο κομμάτι είχε τίτλο "Slow Down" και έγινε παγκόσμια επιτυχία. Όσον αφορά το φιλανθρωπικό της έργο, έχει συνεργαστεί με την UNICEF και μάλιστα τον Αύγουστο του 2009 έγινε η νεότερη ηλιακά πρέσβειρα, σε ηλικία 17 ετών. Το 2018, κυκλοφόρησε το κομμάτι "Back To You", το οποίο έπαιξε στη σειρά 13 Reasons Why, στην οποία η ίδια είναι και εκτελεστική παραγωγός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%B6
|
Μένσα
|
Η ετυμολογική προέλευση της λέξης «Μένσα», όσο κι αν θυμίζει την «νόηση» ("Mens"), έχει λατινικές ρίζες. Στα λατινικά (ή προγενέστερα ρωμαϊκά) η λέξη «μένσα» ("mensa") σήμαινε «τραπέζι» ενώ χαρακτηρίζει τον ομώνυμο οργανισμό ως μία μικρή και λειτουργική κοινωνία ανθρώπων. Η ελληνική Μένσα ξεκίνησε ως ιδέα το 1979 από δύο Έλληνες μέλη της Αγγλικής Μένσα, τον Μάρκο Δραγούμη και τον Ανδρέα Ριζόπουλο και απέκτησε νομική υπόσταση και το πρώτο της καταστατικό το 1986, με πρώτο πρόεδρο τον Θεόδωρο Νάτσινα. Σήμερα αριθμεί 1200 και πλέον, ενεργά μέλη. Τα κεντρικά γραφεία της βρίσκονται στην οδό Πετμεζά 14 στην Αθήνα, ενώ υπάρχουν περιφερειακά γραφεία σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Πρόεδρος της Ελληνικής Μένσα από το 2009 είναι ο πολιτικός μηχανικός Χρήστος Αποστολίδης. Η ελληνική Μένσα δραστηριοποιείται στην οργάνωση Ομάδων Ειδικού Ενδιαφέροντος (S.I.G.) περί Χαρισματικών Παιδιών, Puzzles-Γρίφων Λογικής και Sudoku, Μαθηματικών και Φυσικής, Ιατρικής/Γενετικής, Ποίησης, Φιλοσοφίας, Εικαστικών-Πολιτιστικών, Παιδείας, Πληροφορικής, Άσκησης και Υγείας, Καριέρας-Επαγγελματικής Ανάπτυξης, Αστρονομίας, Επικαιρότητας, Επιχειρηματικότητας, Προσωπικής Ανάπτυξης, Φωτογραφίας, Σκακιού, Ποδηλάτου, Κλασικής Μουσικής, Μπριτζ, Πινγκ-Πονγκ κ.α. Έχει ιδρύσει τη Στέγη Πνευματικών Αθλημάτων ΜΕΝΣΑ (ΣΠΑΜ) με ομάδα σκάκι που συμμετέχει στο πρωτάθλημα. Αποτελεί τον επίσημο εκπρόσωπο της Ελλάδας στην παγκόσμια ομοσπονδία γρίφων λογικής, την World Puzzle Federation, διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια, δίνει διαλέξεις, διεξάγει τεστ ευφυΐας σε όλη την Ελλάδα, εκδίδει το δικό της περιοδικό, επισκέπτεται χώρους πολιτισμού και φυσικού κάλους, ενώ παίρνει μέρος σε διεθνείς δράσεις και συνέδρια. Τα προγράμματα Χαρισματικότητας της Ελληνικής Μένσα καλύπτουν την κοινωνική και συναισθηματική εκπαίδευση των χαρισματικών παιδιών και των εφήβων και περιλαμβάνουν ένα ευρύ γνωστικό φάσμα, ξεκινώντας από την φύση της νοημοσύνης και της χαρισματικότητας και προχωρώντας με χαρακτήρα ολιστικό ώστε οι συμμετέχοντες να αναπτύξουν αυτογνωσία, κοινωνική συνειδητοποίηση, διαπροσωπικές δεξιότητες, τη φαντασία και τον κριτικό στοχασμό σε ένα περιβάλλον που καλλιεργεί την έρευνα και τη δημιουργικότητα. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα για το ακαδημαϊκό έτος 2019-2020 διεξάγονται σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη και Πάτρα με την συμμετοχή πάνω από 250 παιδιών. Τα μέλη της Μένσα δραστηριοποιούνται ακόμη σε μία ποικιλία ομάδων (SIGs) με βάση τα κοινά τους ενδιαφέροντα, πλαισιώνοντας έτσι τόσο τον τομέα της αλληλοεπικοινωνίας όσο και αυτόν της δημιουργικότητας. Οι Ομάδες Ειδικού Ενδιαφέροντος (ΟΕΕ) της Ελληνικής Μένσα είναι περισσότερες από 25 και ποικίλουν όσον αναφορά το ευρύ φάσμα της αρέσκειας. Η Μένσα δραστηριοποιείται με εθνικές οργανώσεις σε 50 χώρες, οι οποίες και συγκροτούν την Διεθνή Μένσα (Mensa International), όπως αυτές αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα της Μένσα. Να σημειωθεί πώς από τις 100 εθνικές οργανώσεις πού υπάρχουν μόνο οι 35 (μαζί την Ελληνική) έχουν παραλάβει το status της Full National Mensa. Οι χώρες είναι οι εξής: Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Βραζιλία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελλάδα, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Η.Π.Α., Ιαπωνία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Καναδάς, Νότια Κορέα, Κροατία, Μαλαισία, Νορβηγία, Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία, Νέα Ζηλανδία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Σερβία, Σιγκαπούρη, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουηδία, Τσεχία, Φινλανδία και Χονγκ Κονγκ. Επίσημη Ιστοσελίδα Ελληνικής Mensa, Μένσα Ελλάς Επίσημη Ιστοσελίδα Ελληνικής Mensa / Διοικητικό Συμβούλιο, Δ.Σ. Επίσημη Ιστοσελίδα Ελληνικής Mensa / Η ιστορία της Μενσα / Οι πρόεδροι της Ελληνικής Μένσα, Ιστορία Διεθνής Μένσα Ελληνική Μένσα Ελληνική Μένσα/Χαρισματικά παιδιά
|
Η Μένσα (Mensa) είναι ένας διεθνής οργανισμός, μια παγκόσμια κοινωνία ανθρώπων, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα η οποία εστιάζει στην αναγνώριση, ανάπτυξη και υποστήριξη της ανθρώπινης ευφυίας. Μοναδικό κριτήριο για να γίνει κάποιος μέλος είναι να έχει Δείκτη Νοημοσύνης (I.Q.) που να τον κατατάσσει στο ανώτερο 2% του ανθρώπινου πληθυσμού. Ήτοι μεγαλύτερο ή ίσο του 148 στην κλίμακα Κατέλ (που ισοδυναμεί με το 132 της κλίμακας Στάνφορντ-Μπινέ και το 131 της κλίμακας Βέξλερ). Ιδρύθηκε την 1η Οκτωβρίου 1946 στην Οξφόρδη της Αγγλίας, από τον δικηγόρο Ρόλαντ Μπέριλ (Roland Berrill) και τον Λάνσελοτ Γουέρ (Lancelot Ware), επίσης δικηγόρο και επιστήμονα. Σήμερα υπάρχουν εθνικές οργανώσεις Μένσα σε 50 χώρες σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα και μέλη σε περισσότερες από 100 χώρες του κόσμου. Ο αριθμός των ενεργών μελών υπερβαίνει τις 140.000
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B1
|
Γεώργιος Κορμάς
|
Ηλίας Κορμάς Κωνσταντίνος Κορμάς Θεόδωρος Μ. Τσερπές,(1952), Ιστορία της Μεσσηνίας από της εποχής των Σταυροφόρων μέχρι του 1830, Έκδοση 1952, σελ. 100. Μεσσηνιακά 1968,εκδόσεις «Αριστομένης», Αθήναι 1972,σελ. 462-466. Μεσσηνιακά 1969-70, εκδόσεις «Αριστομένης» Αθήναι 1972, σελ. 482-483. Εφημερίδα "Τo Βλάσι, Σελ 6 Λυράσι
|
Ο Γεώργιος Κορμάς ήταν αγωνιστής του 1821. Γεννήθηκε στο χωριό Κεφαλινός του Νομού Μεσσηνίας το 1785 και απεβίωσε το 1845. Ήταν αδελφός του Οπλαρχηγού Ηλία Κορμά που έπεσε ηρωικά στο Μανιάκι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AC%CF%82
|
Φρανκ Κοστέλο
|
Ο Φραντζέσκο Καστίλια, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στο Λαουρόπολι της επαρχίας Κοσέντζα στην περιοχή της Καλαβρίας. Το 1895 επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τη μητέρα του και τον αδελφό του, Εντουάρντο για να συναντήσουν τον πατέρα τους, ο οποίος είχε μετακομίσει στο Ανατολικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης λίγα χρόνια νωρίτερα και είχε ανοίξει ένα μικρό ιταλικό παντοπωλείο. Ενώ ο Κοστέλο ήταν ακόμη μικρός, ο αδελφός του ήταν αυτός που τον έβαλε σε συμμορίες. Στα 13 του, είχε γίνει μέλος μιας τοπικής συμμορίας και άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα Φράνκι. Ο Κοστέλο διέπραξε μικρά αδικήματα και πήγε στη φυλακή για επίθεση και ληστεία το 1908, το 1912 και το 1917. Το 1918 παντρεύτηκε τη Λορέτα Τζιγκέρμαν, μια εβραϊα που ήταν η αδελφή ενός στενού του φίλου. Την ίδια χρονιά, ο Κοστέλο πήγε πάλι για δέκα μήνες στη φυλακή για παράνομη οπλοκατοχή. Μετά την αποφυλάκιση του, αποφάσισε να αποφύγει τις παρανομίες του δρόμου και να χρησιμοποίει το μυαλό του για να κερδίζει χρήματα ως μαφιόζος. Αποκηρύσσοντας την χρήση βίας και την κατοχή όπλου έκτοτε ο Κοστέλο δεν ξανάπηγε φυλακή για 37 ολόκληρα χρόνια.Ο Κοστέλο ξεκίνησε να αναδεικνύεται κατά την διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
Ο Φρανκ Κοστέλο (ιταλικά Francisco Castiglia) (26 Ιανουαρίου, 1891– 18 Φεβρουαρίου, 1973) ήταν Ιταλο-Αμερικανός γκάνγκστερ και από τους ηγέτες της Κόζα Νόστρα στις ΗΠΑ. Είχε το παρατσούκλι «Ο Πρωθυπουργός του υποκόσμου» λόγω της μεγάλης δύναμης του στην Μαφία και της πολιτικής επιρροής και διασυνδέσεων που είχε στην Αμερική. Ηγούνταν της οικογένειας Λουτσιάνο που μετά το 1936 μετονομάστηκε σε Οικογένεια Τζενοβέζε, που ήταν και η μία από τις πέντε οικογένειες της Κόζα Νόστρα στην Νέα Υόρκη. Είχε υπό τον έλεγχο του μια τεράστια αυτοκρατορία τζόγου σε όλη την Αμερικανική Επικράτεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA_%CE%9A%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF
|
Πεπτίδιο
|
Γενικά τα πεπτίδια είναι αζωτούχες οργανικές ενώσεις που αποτελούν δομικό συστατικό των πρωτεϊνών. Στα πεπτίδια ανήκουν και πολλές ορμόνες και αντιβιοτικά. Το χαρακτηριστικό των πεπτιδίων είναι ότι αποτελούνται από δύο ή περισσότερα αμινοξέα συνδεόμενα με πεπτιδικό δεσμό γεγονός που προσδιορίζει και τον ορισμό τους. Ο αριθμός των αμινοξέων σ΄ ένα πεπτίδιο υποδηλώνεται με αριθμητικό πρόθεμα π.χ. διπεπτίδιο (2 αμινοξέα), οκταπεπτίδιο (με 8), ή ακόμα ολιγοπεπτίδιο, ή πολυπεπτίδιο (περισότερα των 50). Η διάκριση μεταξύ πολυπεπτιδίου και πρωτεΐνης είναι μάλλον ασαφής, χωρίς καμιά πρακτική σημασία. Η ένωση δύο αμινοξέων πραγματοποιείται με την αντίδραση συμπύκνωσης, μεταξύ της καρβοξυλομάδας του ενός και της αμινομάδας του επομένου. Συνέπεια αυτής της ένωσης είναι η δημιουργία διπεπτιδίου. Αν στη συνέχεια στο δεύτερο αμινοξύ του δημιουργημένου διπεπτιδίου συνδεθεί κατά τον ίδιο τρόπο (αντίδρασης) ένα τρίτο αμινοξύ δημιουργείται τριπεπτίδιο κ.ο.κ. Έτσι στη πεπτιδική αλυσίδα μπορεί να προστίθεται οποιοδήποτε από τα 20 διαφορετικά αμινοξέα που απαντώνται στις πρωτεΐνες. Το πρώτο αμινοξύ στην αλληλουχία ενός πεπτιδίου έχει ελεύθερη την αμινομάδα (-NH2), ενώ το τελευταίο κάθε φορά αμινοξύ έχει ελεύθερη την καρβοξυλομάδα (-COOH). Μερικοί ερευνητές βιοχημικοί συγγραφείς έχουν υιοθετήσει ως ανώτατο όριο μοριακού βάρους ενός πολυπεπτιδίου το 10.000 (δηλαδή για πεπτίδιο που αποτελείται από 1000 αμινοξέα). Αλυσίδα πολυπεπτιδίων Πεπτιδάση Πρωτεόλυση
|
Με το όνομα πεπτίδιο (peptide) χαρακτηρίζεται στη βιολογία και τη βιοχημεία οποιαδήποτε ομάδα οργανικών ενώσεων που αποτελείται από δύο ή περισσότερα αμινοξέα τα οποία και συνδέονται με χημικό δεσμό που ονομάζεται εν προκειμένω πεπτιδικός δεσμός ή δεσμός πεπτιδίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF
|
Παρκινσόνια η αγκαθωτή
|
Parkinsonia > αφιερωμένο στον Άγγλο βοτανολόγο John Parkinson (1567-1650) aculeatus, a, um > acúleus αγκάθι, κεντρί = ακιδωτή. Ανθίζει από μέσα Απριλίου μέχρι και αρχές Αυγούστου, σε υψόμετρο από 0-300 m. Αναπτύσσεται σε ηλιόλουστες θέσεις, σε ξηρά ακόμη και φτωχά εδάφη. Απαιτεί προστασία από τους δυνατούς παγετούς. Φυτεύεται σε δενδροστοιχίες και μεμονωμένα. Αναγεννιέται μετά από πυρκαγιά, ενώ είναι κατάλληλο και για παραθαλάσσιες φυτεύσεις. Δίνει νέκταρ και γύρη πορτοκαλί χρώματος. Πολλαπλασιάζεται με σπόρους. Τα φύλλα αναφέρονται ότι περιέχουν υδροκυάνιο και είναι τοξικά. Ο σπόρος, πολτοποιημένος είναι εδώδιμος, έχει γλυκιά γεύση, και περιέχει μέχρι και 60% σάκχαρα. Τα άνθη και τα φύλλα εφαρμόζονται ως κατάπλασμα για να θεραπεύσουν τους ρευματισμούς, τον πυρετό και την επιληψία. Θέσεις με ανθρωπογενή επιβάρυνση, άκρες δρόμων, πετρώδεις πλαγιές. Εισήχθη στην Αυστραλία ως διακοσμητικό δένδρο το 1900, όπου και εξελίχθηκε σε σημαντικό ζιζάνιο. Στην Ελλάδα την συναντάμε στις εξής περιοχές: Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, Ιόνια νησιά, Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Νησιά του Δυτικού Αιγαίου.
|
Η Παρκινσόνια η αγκαθωτή (Parkinsonia aculeata) είναι καλλωπιστικό, φυλλοβόλο, αγκαθωτό δέντρο. Έλκει την καταγωγή της από τις περιοχές της Βόρειας και της Κεντρικής Αμερικής. Ανήκει στην οικογένεια των CΑΕSΑLPΙΝLACΕΑΕ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%83%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%B7_%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%84%CE%AE
|
Βασιλική Οικογένεια της Δανίας
|
Η Δανική Βασιλική Οικογένεια περιλαμβάνει τους εξής: Η Βασίλισσα (η μονάρχης) Ο Διάδοχος Πρίγκιπας Φρειδερίκος και η Διάδοχος Πριγκίπισσα Μαίρη (γιος της Βασίλισσας και η σύζυγός του) Ο Πρίγκιπας Χριστιανός (εγγονός της Βασίλισσας) Η Πριγκίπισσα Ισαβέλλα (εγγονή της Βασίλισσας) Ο Πρίγκιπας Βικέντιος (εγγονός της Βασίλισσας) Η Πριγκίπισσα Ιωσηφίνα (εγγονή της Βασίλισσας) Πρίγκιπας Ιωακείμ και Πριγκίπισσα Μαρία (γιος της Βασίλισσας και η σύζυγός του) Ο Κόμης Νικόλαος (εγγονός της Βασίλισσας) Ο Κόμης Φέλιξ (εγγονός της Βασίλισσας) Ο Κόμης Ερρίκος (εγγονός της Βασίλισσας) Η Κόμισσα Αθηνά (εγγονή της Βασίλισσας) Η Πριγκίπισσα (Χηρεύσασα) του Σάιν-Βίτγκενσταϊν-Μπέρλεμπουργκ (αδελφή της Βασίλισσας) Η τέως Βασίλισσα των Ελλήνων (αδελφή της Βασίλισσας) Τα περισσότερα από τα μέλη της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας κατέχουν τον τίτλο του «Πρίγκιπα» ή της «Πριγκίπισσας της Ελλάδας και της Δανίας» με την προσφώνηση «Αυτού» ή «Αυτής Υψηλότητα», σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα του υπουργικού συμβουλίου του 1974 και ως απόγονοι του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας, ο οποίος, ως γιος του μελλοντικού Βασιλιά Χριστιανού Θ΄ της Δανίας, ήταν (και παρέμεινε) «Πρίγκιπας της Δανίας» πριν από την άνοδό του στο θρόνο της Ελλάδας το 1863. Μέχρι το 1953 οι δυναστικοί απόγονοι του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας παρέμεναν στη νόμιμη γραμμή διαδοχής για το θρόνο της Δανίας, κάτι που έκτοτε τους αφαιρέθηκε. Ωστόσο, κανένας Δανικός νόμος δεν έχει ανακαλέσει τη χρήση του τίτλου του πρίγκιπα ή της πριγκίπισσας για τους απογόνους του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄, ούτε και για όσους γεννήθηκαν μετά το 1953, ούτε για όσους παντρεύτηκαν μέλος της οικογένειας και απέκτησαν τον τίτλο εξ αγχιστείας. Υπάρχουν τρία μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας που δεν φέρουν τον τίτλο του Πρίγκιπα/Πριγκίπισσας της Δανίας και την προσφώνηση Αυτού/Αυτή Υψηλότητα. Η Μαρίνα, Σύζυγος του Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας και τη Δανίας Η Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, Κα. Μιρζαγιάντζ ΌλγαΟι ακόλουθοι, σύζυγοι μοναρχών σήμερα, γεννήθηκαν με τους τίτλους του Πρίγκιπα/Πριγκίπισσας της Ελλάδας και της Δανίας, όμως λόγω του γάμου τους οι τίτλοι αυτοί πλέον δεν χρησιμοποιούνται: Η Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας (αδελφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου) Ο Δούκας του Εδιμβούργου (γιος του Πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας, εγγονός του Βασιλιά Γεωργίου Α΄)
|
Η Βασιλική Οικογένεια της Δανίας είναι η δυναστική οικογένεια του μονάρχη της χώρας. Όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Δανίας, εκτός από τη βασίλισσα Μαργαρίτα Β΄, κατέχουν τον τίτλο του «Πρίγκιπα ή της Πριγκίπισσας της Δανίας». Τα παιδιά του μονάρχη και του διαδόχου προσφωνούνται με τον τίτλο «Αυτού/Αυτή Βασιλική Υψηλότητα», ενώ άλλα μέλη της δυναστείας προσφωνούνται ως «Αυτού/Αυτή Υψηλότητα». Η Βασίλισσα προσφωνείται ως «Αυτή Μεγαλειότητα». Η Βασίλισσα και τα αδέλφια της ανήκουν στον Οίκο του Γκλύξμπουργκ, ο οποίος αποτελεί μέρος του Οίκου του Ολδεμβούργου (Όλντενμπουργκ). Τα παιδιά της Βασίλισσας και οι άνδρες απόγονοί τους αποτελούν μέρος και της οικογένειας ντε Λαμπόρντ ντε Μονπεζά και λαμβάνουν τον τίτλο του «Κόμη/Κόμισσας του Μονπεζά», σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 30ης Απριλίου 2008.Η Βασιλική Οικογένεια της Δανίας απολαμβάνει αξιοσημείωτα υψηλά ποσοστά αποδοχής στη χώρα, που κυμαίνονται σύμφωνα με εκτιμήσεις μεταξύ 82% και 92%.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τζαμί Κολσαρίφ
|
Αρχικά, το τζαμί χτίστηκε στο Κρεμλίνο του Καζάν, τον 16ο αιώνα. Πήρε το όνομά της από τον Κολσαρίφ, που υπηρετούσαν εκεί. Ο Κολσαρίφ πέθανε με τους πολυάριθμους μαθητές, ενώ υπερασπιζόταν το Καζάν από τις ρωσικές δυνάμεις το 1552. Πιστεύεται ότι το κτίριο περιείχε μιναρέδες, τόσο με τη μορφή τρούλων όσο και σκηνών. Το σχέδιο ήταν παραδοσιακό για τη Βουλγαρία του Βόλγα, αν και στοιχεία της πρώιμης Αναγέννησης και Οθωμανικής αρχιτεκτονικής θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί. Το 1552, κατά την άλωση της πόλης, το τζαμί καταστράφηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό. Τάταροι μελετητές έχουν εικασίες ως προς το κατά πόσον ορισμένα στοιχεία του τζαμιού υπάρχουν στο Καθεδρικό Ναό Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα (το οποίο έχει 8 μιναρέδες, κεντρικό τρούλο, το οποίο δεν είναι τυπικό για τη ρωσική αρχιτεκτονική). Από το 1996, το τζαμί έχει ανακατασκευαστεί στο Κρεμλίνο του Καζάν, αν και εμφανισιακά είναι αποφασιστικά μοντέρνο. Τα εγκαίνιά του στις 24 Ιουλίου, 2005, σηματοδότησαν την έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων αφιερωμένες στη Χιλιετία του Καζάν. Μπορεί να φιλοξενήσει έως 6.000 πιστούς. Πολλές χώρες συνέβαλαν στο ταμείο που δημιουργήθηκε για την επαναδημιουργία του τζαμιού, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Σήμερα το τζαμί λειτουργεί κυρίως ως μουσείο του Ισλάμ. Την ίδια στιγμή, κατά τη διάρκεια των μεγάλων Μουσουλμανικών γιορτών, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται για να προσευχηθούν. Το συγκρότημα του Κολσαρίφ είχε προβλεφθεί να είναι ένας σημαντικός ακρογωνιαίος λίθος του αρχιτεκτονικού τοπίου του Καζάν. Εκτός από το κύριο τζαμί, το κτίριο περιλαμβάνει μια βιβλιοθήκη, εκδοτικό οίκο και το γραφείο του Ιμάμη. Ισλάμ στη Ρωσία Κατάλογος των τζαμιών στη Ρωσία «Τζαμί Κουλσαρίφ (αρχική σελίδα)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2009. Βίντεο του Κουλ Σαρίφ Το τζαμί Κολσαρίφ στην ιστοσελίδα "Ρωσικά Τζαμιά" Τζαμί Κολσαρίφ (Καζάν)
|
Το Τζαμί Κολσαρίφ (προφέρεται kɔlʃæˈriːf, επίσης γράφεται ως Κολ Σαρίφ, Κολ Σερίφ και Κολ Σάριφ μέσω του ταταρικού Qol Şärif mäçete, Qolşärif mäçete, και Kul Sharif μέσω του Ρωσικού мечеть Кул-Шариф, mechet Kul-Sharif) βρίσκεται στο Κρεμλίνο του Καζάν, και κατά τη διάρκεια της κατασκευής του ήταν φημισμένο ως ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά στη Ρωσία, και στην Ευρώπη έξω από την Κωνσταντινούπολη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AF_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%86
|
Διπλόδοκος
|
Οι θηλυκοί διπλόδοκοι ήταν υπερπροστατευτικοί με τα μικρά τους. Χτυπούσαν τους θηρευτές τους, τους Αλλόσαυρους, με την μακριά τους ουρά. Ζούσαν σε ομάδες των σαράντα με ογδόντα ατόμων. Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους τα περνούσαν μόνοι τους και μάθαιναν τον κόσμο. Τα αρσενικά την εποχή του ζευγαρώματος μάχονταν για το ποιο θα ζευγαρώσει με το θηλυκό. Σηκώνονταν στα δυο τους πόδια και συγκρούονταν.Ζούσαν σε πεδιάδες όπου υπήρχαν διάσπαρτα δέντρα και φτέρες. Γεννούσαν τα αυγά τους μέσα σε κάποιο δάσος και αφού γεννήσουν πέντε με έξι αυγά τα σκέπαζαν με χώμα και τα άφηναν εκεί. Τα μικρά ζούσαν μέσα στο δάσος όπου γεννήθηκαν μέχρι να ενηλικιωθούν. Αν και απ' όλα τα μικρά που γεννιόνταν λιγότερα από τα μισά κατάφερναν να ενηλικιωθούν. Διαδρομές στον κόσμο των δεινοσαύρων, Henry Gee και Luis V. Rey
|
Διπλόδοκος ονομάζεται ένα είδος δεινοσαύρου. Έζησε κατά την Ιουρασική περίοδο. Το όνομα του σημαίνει "δύο δοκοί". Ήταν φυτοφάγο, έτρωγε φτέρες και δέντρα που έριχνε κάτω για να φτάσει πιο εύκολα τα φύλλα τους. Συνήθως αυτά τα δέντρα ήταν κωνοφόρα, όπως έλατα και πεύκα. Το είδος αυτό ήταν πολύ ψηλό, καθώς έφτανε περίπου τα 8 μέτρα ύψος. Το μήκος του διπλόδοκου ήταν πολύ μεγάλο καθώς έφτανε μέχρι και τα τριάντα μέτρα. Όμως τα μεγαλύτερης ηλικίας ζώα έφταναν σε μήκος μέχρι και τα τριάντα πέντε μέτρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.