title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Αλβανική λογοτεχνία
|
Το 1332, δομινικανός μοναχός και επίσκοπος, γράφοντας στον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο ΣΤ΄ για τις εμπειρίες του από τα ταξίδια του σε διάφορες χώρες, ανέφερε πως οι καθολικοί κάτοικοι του σημερινού αλβανικού βορρά αν και μιλούσαν μια γλώσσα αρκετά διαφορετική από τα λατινικά, χρησιμοποιούσαν το λατινικό αλφάβητο σε όλα τα γραπτά τους κείμενα. Ωστόσο οι πρώτες σωζόμενες καταγραφές ανάγονται στον 15ο αιώνα. Συγκεκριμένα πρόκειται για έναν βαπτιστικό τύπο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες που συντάχθηκε από τον Αλβανό καρδινάλιο Δυρραχίου, Παύλο Άγγελο (λατινικά: Paulus Angelus, αλβανικά: Pal Engjëlli) και χρονολογείται το 1462, καθώς και ένα απόσπασμα της Καινής Διαθήκης, συνοδευόμενο από ψαλμούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αμφότερα γραμμένα με ελληνικά γράμματα που υπολογίζονται ενδεχομένως μισό αιώνα προγενέστερα του βαπτιστικού τύπου. Σύμφωνα με τον Ιταλό καθηγητή αλβανολογίας και συγγραφέα του πρώτου αξιόλογου έργου για την αλβανική λογοτεχνία που κυκλοφόρησε το 1932, Γκαετάνο Πετρότα, η έναρξη της αλβανικής λογοτεχνίας εντοπίζεται κατά τον 18ο αιώνα. Από την άλλη πλευρά, ο Καναδός αλβανολόγος Ρόμπερτ Έλζι τοποθετεί τις αρχές της στον 16ο αιώνα και αναφέρει τους καθολικούς κληρικούς Μπουζούκου, Ματράγκα, Μπούντι, Μπάρδι και Μπογκντάνι ως τον βασικό πυρήνα της πρώιμης αλβανικής λογοτεχνίας. Το 1555 ο καθολικός ιερέας Γκιον Μπουζούκου εξέδωσε το Μεσάρι ή Προσευχητάριο (αλβανικά: Meshari), θρησκευτικό λειτουργικό βιβλίο που γράφτηκε μεταξύ του Μαρτίου του 1554 και του Ιανουαρίου του 1555 και αποτελεί το πρώτο χρονολογικά αλβανόγλωσσο βιβλίο που εκδόθηκε. Το Μεσάρι είναι γραμμένο στην γκέγκικη διάλεκτο με λατινικά γράμματα και μερικούς ειδικούς χαρακτήρες. Ωστόσο το πρώτο καθαρά λογοτεχνικό κείμενο της αλβανικής γλώσσας προήλθε το 1592 από τον Λεκ Ματράγκα, ιερέα από την Piana dei Greci (νυν Πιάνα ντέλι Αλμπανέζι) της Σικελίας, ο οποίος συνέθεσε το πρώτο χρονολογικά ποίημα στα αλβανικά. Κατά τον 17ο αιώνα ξεχωρίζουν τα έργα των καθολικών κληρικών Πιέτρ Μπούντι, Φραγκ Μπάρδι και Πιέτρ Μπογκντάνι. Ο Μπούντι συνέθεσε 19 ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Ο Μπάρδι (γνωστός στα λατινικά ως Blancus ή Blanchus) δημοσίευσε το 1635 λατινοαλβανικό λεξικό 238 σελίδων με σκοπό αφενός την αποτροπή αλλοίωσης της αλβανικής γλώσσας και αφετέρου την διευκόλυνση εκμάθησης λατινικών από τους Αλβανούς καθολικούς ιερείς. Αυτό το λεξικό αποτελεί το πρώτο μη αμιγώς θρησκευτικό γραπτό έργο της αλβανικής. Παράλληλα, κατέγραψε και μια σειρά αλβανικών εκφράσεων και παροιμιών. Η αντικειμενική λογοτεχνική αξία του έργου του Μπάρδι δεν κρίνεται ιδιαίτερη, ωστόσο έχει μεγάλη σημασία δεδομένων των συνθηκών και της εποχής κατά την οποία άκμασε. Ο Μπογκντάντι εξέδωσε θρησκευτικό δοκίμιο (λατινικά: Cuneus Prophetarum) γραμμένο στα ιταλικά και τα αλβανικά που διακρίνεται για την αρτιότητα στη χρήση του πεζού λόγου και εκτιμάται ως το καλύτερο έργο της πρώιμης αλβανικής λογοτεχνίας, γεγονός που σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Έλζι, δίνει στον Μπογκντάνι τον τίτλο του πατέρα της αλβανικής πεζογραφίας. Επιπλέον, το Cuneus Prophetarum περιλαμβάνει και αλβανόγλωσσα ποιήματα. Στις αρχές του 18ου αιώνα διαμορφώθηκε στην αλβανική λογοτεχνία η λεγόμενη σχολή των μπεϊτετζήδων (αλβ: Bejtexhinj, ελλ: ποιητάρηδες) η οποία επηρεάστηκε από τα υπάρχοντα λογοτεχνικά σχήματα της Μέσης Ανατολής (τουρκικά, αραβικά και περσικά). Πρόκειται για μια αποκλειστικά ποιητική σχολή - με χαρακτηριστικά εκ διαμέτρου αντίθετα με εκείνα που είχαν διαμορφωθεί νωρίτερα από τα έργα των καθολικών συγγραφέων - τα έργα της οποίας είναι γραμμένα στο αραβικό αλφάβητο, ενώ το περιεχόμενό τους είναι κατά κύριο λόγο θρησκευτικού (μουσουλμανικού) χαρακτήρα. Ακόμη, στα έργα των μπεϊτετζήδων είναι έντονες οι ανατολίτικες επιρροές στον τομέα της γλώσσας. Κύριοι εκπρόσωποι της σχολής, η οποία άνθισε κυρίως στη νότια Αλβανία, είναι οι Νεζίμ Φράκουλα ή Ιμπραχίμ Νεζίμι, Χασάν Ζίκο Καμπέρι, Σουλεϊμάν Νάιπι, Νταλίπ Φράσερι, Μουχάμετ Κιτσίκου-Τσάμι κ.ά. Σημαντικό λογοτεχνικό έργο της σχολής των μπεϊτετζήδων είναι ο «Κήπος των μαρτύρων» του Νταλίπ Φράσερι, που αποτελεί το πρώτο επικό ποίημα της αλβανικής λογοτεχνίας. Υπολογίζεται πως ολοκληρώθηκε κατά το 1842 και αναφέρεται ως έργο που άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στους μεταγενέστερους Αλβανούς λογοτέχνες. Στο β΄ μισό του 18ο αιώνα, περισσότερα από 150 χρόνια μετά τον Ματράγκα, εμφανίζονται εκ νέου εντός των κόλπων της αλβανόφωνης κοινότητας της νότιας Ιταλίας, λογοτέχνες που γράφουν στη μητρική τους αρμπερές, μια διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας. Πρώτος χρονολογικά ήταν ο - αποκαλούμενος και «γεννημένος ποιητής» - Τζούλιο ή Γιούλ Βαριμπόμπα (1725 – 1788) που συνέθεσε και εξέδωσε το 1762 στη Ρώμη λυρικό ποίημα αφιερωμένο στον βίο της Θεοτόκου και ακολούθησε ο Νίκολα Τσέτα που μεταξύ άλλων έγραψε το 1777 το πρώτο σονέτο στην αλβανική. Κορυφαίος εκπρόσωπος της λογοτεχνίας των Αρμπερεσών, καθώς και σημαντική προσωπικότητα του αλβανικού εθνικιστικού κινήματος του 19ου αιώνα, ήταν ο ρομαντικός συγγραφέας Γκιρολάμο Ντε Ράντα (ιταλικά: Girolamo de Rada, αρμπερές: Jeronim de Rada, 1814-1903). Magnus opus του Ντε Ράντα αποτελούν τα «Άσματα του Μιλοσάο» (1836), με λυρικούς στίχους επηρεασμένους από τα παραδοσιακά τραγούδια των Αρμπερεσών της γενέτειράς του στην Καλαβρία, την ελληνική λυρική ποίηση και τον ιταλικό ρομαντισμό. Αντικείμενο του ποιήματος είναι ο έρωτας ενός Αλβανού πρίγκιπα του Μεσαίωνα για μια γυναίκα «ταπεινής» καταγωγής. Κατά τον 19ο αιώνα η αλβανική λογοτεχνία απέκτησε μια ουσιαστική καλλιτεχνική δομή. Αυτή η εξέλιξη συμπίπτει με τη γένεση του εθνικιστικού, κοινωνικού και πολιτιστικού κινήματος της Αλβανικής Εθνικής Αναγέννησης (αλβ: Rilindja), γεγονός που οδηγεί στην κυριαρχία του ρομαντισμού, στο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον λαογραφικό πλούτο των Αλβανών, καθώς και στη διαμόρφωση έργων - κυρίως - στρατευμένου χαρακτήρα (όπως π.χ. η προσπάθεια να αμβλυνθούν οι θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των Αλβανών). Αφετηρία της συγκεκριμένης περιόδου της αλβανικής λογοτεχνίας θεωρείται από τους περισσότερους μελετητές το 1878, έτος κατά το οποίο πραγματοποιήθηκε η Λίγκα της Πριζρένης, ενώ οι συγγραφείς και λογοτέχνες της εποχής ονομάζονται συλλογικά ως Rilindas. Ως κύριοι εκπρόσωποι της λογοτεχνίας της Εθνικής Αναγέννησης αναφέρονται οι Ντε Ράντα, Ναΐμ Φράσερι, Αντόν Ζάκο Τσαγιούπι, Ντρε Μιέντα, Τζουζέπε ή Ζεφ Σερέμπε κ.ά. Εμβληματικό έργο αυτής της περιόδου θεωρείται το ποίημα O moj Shqypni (ελλ: «Ω, Αλβανία, φτωχή Αλβανία») του συγγραφέα και αξιωματούχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Πάσκο Βάσα. Άλλα σημαντικά έργα είναι τα «Βουκολικά και Γεωργικά» (1886) και η «Ιστορία του Σκεντέρμπεη» (1898) του Ναΐμ Φράσερι (ο οποίος τιμάται ως ο εθνικός ποιητής της Αλβανίας), το Baba-Tomorri (1902) του Αντόν Τσαγιούπι και η ποιητική συλλογή «Ακτίνες φωτός» (1904) του Ασντρένι, ο οποίος είναι επίσης ο δημιουργός του αλβανικού εθνικού ύμνου. Στις αρχές του 20ού αιώνα παράλληλα με γεγονότα όπως ο καθορισμός του αλβανικού αλφάβητου το 1908 στο συνέδριο του Μοναστηρίου και η διακήρυξη της αλβανικής ανεξαρτησίας (1912) που οδήγησε στην αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους, πραγματοποιήθηκε ιδιαίτερη καλλιτεχνική πρόοδος στην αλβανική λογοτεχνία, η οποία χαρακτηριζόταν από την επαφή με τα μοντέρνα ρεύματα της εποχής, τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος προς τα προβλήματα της καθημερινότητας κλπ. Σημαντική θεωρείται η δεκαετία του 1930, κατά την οποία παρατηρήθηκε άνθιση της λογοτεχνίας με ταυτόχρονη συνύπαρξη μοντέρνων αλλά και κλασικών τεχνοτροπιών. Οι κυριότεροι λογοτέχνες που έκαναν την εμφάνισή τους στα αλβανικά γράμματα αυτήν την εποχή ήταν οι Μιγκένι, Έρνεστ Κολίκι, Μίτρους Κουτέλι, Λασγκούς Ποραντέτσι, Νόντα Μπούλκα, Χακί Στερμίλι, Κρίστο Φλόκι κ.ά. Επιπλέον, εκπρόσωποι της παλαιότερης γενιάς όπως οι Γκέργκι Φίστα, Φαΐκ Κονίτσα και Φαν Νόλι, συνέχισαν τις δραστηριότητές τους και κατά τον Μεσοπόλεμο, έχοντας ηγετικό ρόλο στη λογοτεχνική και πνευματική ζωή της χώρας καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου. Σημαντικό λογοτεχνικό έργο της εποχής είναι το έπος «Η Λύρα των Βουνών» (γκεγκικά: Lahuta e Malcís) του καθολικού μοναχού Γκέργκι Φίστα (1871 –1940), ο οποίος την περίοδο της ακμής του λογιζόταν ως εθνικός ποιητής, ενώ αναφέρεται και ως ο «Αλβανός Όμηρος». Η τελική μορφή του βιβλίου εκδόθηκε το 1937 και κεντρικό μοτίβο του είναι οι συγκρούσεις των βόρειων Αλβανών με το Μαυροβούνιο. Αργότερα απαγορεύτηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας (όπως και ολόκληρη η λογοτεχνική παραγωγή του Φίστα), καθώς κρίθηκε σωβινιστικού και αντισλαβικού χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να ισχύσει αντίστοιχη απαγόρευση και στη Γιουγκοσλαβία. Αν και υπάρχουν αντιρρήσεις για τον αντισλαβισμό του Φίστα στη «Λύρα των Βουνών», το συνολικό του έργο αναφέρεται ως ξεκάθαρα εθνικιστικό, ενώ ο ίδιος καταγράφεται από την κομμουνιστική ιστοριογραφία ως «αντιδραστικός». Επιπλέον, «Η Λύρα των Βουνών» αναφέρεται ως αναπαραγωγή (σε μεγάλο βαθμό) αντίστοιχων έργων Σλάβων λογοτεχνών όπως του Κροάτη Γκργκα Μάρτιτς και του Μαυροβούνιου Πέταρ Πέτροβιτς Νιέγος, με κυριότερη αλλαγή στο κεντρικό μοτίβο, όπου αντί για τους Οθωμανούς, ο εχθρός είναι οι Σλάβοι. Ακόμη, ξεχωρίζουν τα ποιήματα του Μιγκένι, ο οποίος στο έργο του έδωσε μεγάλη βαρύτητα στα κοινωνικά προβλήματα και η νουβέλα «Αν ήμουν αγόρι» του Χακί Στερμίλι (1895–1953), όπου ο συγγραφέας μέσα από την εναντίωση της πρωταγωνίστριάς του για έναν ανεπιθύμητο γάμο με έναν πολύ μεγαλύτερό της έμπορο ασκεί κριτική στα παραδοσιακά ήθη της εποχής του. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η λογοτεχνική παραγωγή της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου εντάχθηκε υποχρεωτικά στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ξένων λογοτεχνικών έργων, αλλά και μεγάλου μέρους της αλβανόγλωσσης λογοτεχνικής παραγωγής που έρχονταν σε αντίθεση με την κυρίαρχη κρατική ιδεολογία. Σύμφωνα με αρκετούς φιλόλογους και λογοτέχνες αυτή η εξέλιξη επέφερε κατακόρυφη πτώση στην ποιότητας της αλβανικής ποίησης και πεζογραφίας, οι οποίες αναλώθηκαν κατά κύριο λόγο σε μια στείρα εξύμνηση του καθεστώτος. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου αναδείχτηκαν αξιόλογοι λογοτέχνες όπως οι Ντρίτερο Αγκόλι, Φάτος Αράπι, Ναούμ Πρίφτι, Πέτρο Μάρκο και ο Ισμαήλ Κανταρέ, ο οποίος αποτελεί τον πιο γνωστό εκπρόσωπο της σύγχρονης αλβανικής λογοτεχνίας παγκοσμίως. Παράλληλα εμφανίστηκαν ακόμη οι Μάρτιν Τσαμάι και Κασίμ Τρεμπεσίνα, αμφότεροι με σαφή αντικαθεστωτική γραφή. Άλλοι Αλβανοί λογοτέχνες της περιόδου είναι οι Διμίτρ Σουτερίκι, Λαζάρ Σιλίκι, Εσάντ Μεκούλι, Άλεξ Τσάτσι κ.ά. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, η νέα αλβανική πεζογραφία χαρακτηρίζεται από το κοινό μοτίβο της αφήγησης της - ατομικής ή μαζικής - μετανάστευσης στο εξωτερικό. Κύριοι εκπρόσωποι της αλβανικής πεζογραφίας στη μετακομμουνιστική εποχή είναι οι Ισμαήλ Κανταρέ και Φάτος Κόνγκολι, έργα των οποίων έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ξένες γλώσσες. Στην ποίηση αναφέρονται μεταξύ άλλων οι Τζεβαχίρ Σπαχίου, Έρβιν Χατίμπι, Μιμόζα Αχμέτι, Λιντίτα Αράπι, Λουλιέτα Λεσανάκου, Πάρις Τεφερίτσι, Ρομέο Τσολάκου, Γκεντιάν Τσοτσόλι κ.ά. Ανθολογία της αλβανικής ποίησης Αρχειοθετήθηκε 2019-03-28 στο Wayback Machine.. μετάφραση: Πάνος Τσούκας. Τίρανα: Εκδοτικό 8 Νοέμβρη. 1981. Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. 26. Παγκόσμια Λογοτεχνία. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. 1997. Παγκόσμια Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Α΄. Αθήνα: Εκδόσεις Παρθενών. 1978. Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη. 2ος (πέμπτη έκδοση). Αθήναι: Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε. 1964. Κυριαζής, Δώρης Κ. (2001). Ελληνικές επιδράσεις στην αλβανική (Ι. Φωνητική και μορφολογική προσαρμογή των ελληνικών δανείων: ΙΙ. Λεξικό των ελληνικών δανείων της αλβανικής). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Διδακτορική Διατριβή. Μπιχίκου, Κώτσιο (1981). Ιστορία της αλβανικής λογοτεχνίας. Τίρανα: Εκδοτικό 8 Νοέμβρη. Μπουκάλας, Παντελής (2006). Αίμος. Ανθολογία βαλκανικής ποίησης. Αθήνα: Οι φίλοι του περιοδικού Αντί. Παπαδόπουλος, Αλέκος (Άνοιξη - Καλοκαίρι 1991). «Η Αλβανική Αναγέννηση. Η πολιτιστική αναγέννηση (1850-1913)». Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής (27): 41-42. Τζιάτζιος, Ευάγγελος Στ. (1 Δεκεμβρίου 1931). «Dr. Papa Gaetano Petrotta «Ρopolo, Lingua e Letteratura Albanese»». Νέα Εστία (119): 1279-1281. Albanian. A Survey of Albanian Language and Literature (Area Background Studies). Defense Language Institute Foreign Language Center. 1964. Boeckh Katrin, Rutar Sabine, επιμ. (2016). The Balkan Wars from Contemporary Perception to Historic Memory. Palmgrave Macmillan. Bulo, Jorgo (1999). «La poésie des «bejtexhinj» et le status de ses orientalismes [Η ποίηση των μπεϊτετζήδων και το στάτους των ανατολισμών της]» (στα γαλλικά). Albanohellenica (1): 67-70. Camaj, Martin (1984). Albanian Grammar. With Exercises, Chrestomathy and Glossaries. Otto Harrassowitz Verlag. Çiraku, Y. (Δεκέμβριος 1999). «Η αλβανική λογοτεχνία στους αιώνες». Διαβάζω (402): 155-156. Elsie, Robert (2005). Albanian Literature. A Short History. London: I.B.Tauris - The Centre For Albanian Studies. Elsie, Robert (2007). «Albanian Literary History. A Communist Primeur». Στο: Marcel Cornis-Pope, John Neubauer, επιμ. History of the Literary Cultures of East-Central Europe. Junctures and disjunctures in the 19th and 20th centuries. III. John Benjamins Publishing, σελ. 409-411. Elsie, Robert (2013). A Biographical Dictionary of Albanian History. London: I.B.Tauris - The Centre For Albanian Studies. Klančar, Anthony J. (1942). «Modern Albanian Literature». Books Abroad 16 (1): 20-23. Norris, Harry Thirlwall (1993). Islam in the Balkans. Religion and Society Between Europe and the Arab World. University of South Carolina Press. Pipa, Arshi (September 1970). «"Milosao". A Popular and Classical "Lyrical Romance"». Comparative Literature Studies 7 (3): 336-353. Plas, Pieter (2005). Developing Cultural Identity in the Balkans. Convergence Vs. Divergence. Brussels: Peter Lang. Schellinger, Paul, επιμ. (2011) [1998]. Encyclopedia of the Novel. 2. London and New York: Routledge. Schwandner-Sievers, Stephanie. Fischer, Bernd Jürgen (2002). Albanian Identities. Myth and History. London: C. Hurst & Co. Publishers. Seymour-Smith, Martin (1985). Guide to Modern World Literature (γ΄ έκδοση). London and Basingstoke:Macmillan International Higher Education. Shatro, Bavjola (2016). Between(s) and Beyond(s) in Contemporary Albanian Literature. Newcastle upon Tyne, UK: Cambridge Scholars Publishing. Skendi, Stavro (2015) [1967]. The Albanian National Awakening. 1878-1912. Princeton University Press.
|
Η αλβανική λογοτεχνία εμφανίστηκε κατά την Πρώιμη Νεότερη Περίοδο και περιέχει εκείνα τα λογοτεχνικά κείμενα και έργα που είναι γραμμένα στην αλβανική, μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που καταλαμβάνει έναν ανεξάρτητο κλάδο και δεν συγγενεύει στενά με καμιά άλλη γλώσσα. Ο όρος αναφέρεται στη αλβανόγλωσση λογοτεχνία της Αλβανίας, των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας (του Κοσσυφοπεδίου, της Βόρειας Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου) και της αλβανικής Διασποράς (κυρίως σε κράτη της Δυτικής Ευρώπης και στις ΗΠΑ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Νικόλαος Ουζουνίδης
|
Κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν έμπορος για αρκετά χρόνια στην Οδησσό. Την περίοδο που βρίσκονταν στη Μόσχα, ήρθε σε επαφή με έναν εκ των τριών ιδρυτών της Φιλικής Εταιρίας, τον Νικόλαο Σκουφά, ο οποίος τον μυεί στην μυστική οργάνωση. Σύμφωνα με το αρχείο του Παναγιώτη Σέκερη, έγινε μέλος της μυστικής οργάνωσης στις 7 Σεπτεμβρίου 1815. Αποτελεί πιθανώς το δεύτερο κατά σειρά πρόσωπο μετά τον Γεώργιο Σέκερη που εγγράφεται σε αυτήν, μετά την ίδρυση της οργάνωσης στην Οδησσό το 1814. Ήταν ο πρώτος υποστηριχτής του Σκουφά, όταν προσπαθούσε ο τελευταίος να πείσει του Έλληνες εμπόρους της ρωσικής πόλης, να συνδράμουν στους σκοπούς της οργάνωσης, σε μια δύσκολη επιχειρηματικά περίοδο για τον συνιδρυτή της εταιρίας. Έπειτα ο Ουζουνίδης, φέρεται να μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη και να βοηθά στην προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα, που εκδηλώνεται με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
|
Ο Νικόλαος Ουζουνίδης ήταν Έλληνας έμπορος του 18ου αιώνα και ένα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρίας. Ήταν από τους πρωτεργάτες της προεπαναστατικής περιόδου και σημαντικός δωρητής της οργάνωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Λάιονελ της Αμβέρσας
|
Σε πολύ μικρή ηλικία αρραβωνιάστηκε την Ελισάβετ Μπεργκ, 4η κόμισσα του Άλστερ (1332 - 1363), κόρη και διάδοχο του Γουλιέλμου Ντόν του Μπούργκ, 3ου κόμη του Άλστερ. Ο γάμος έγινε το 1362 αλλά πριν τον γάμο είχε πάρει τον τίτλο του κόμη του Άλστερ (1347) και ήταν ο υποψήφιος κληρονόμος της Ιρλανδίας, απέκτησε μια κόρη την Φιλίππη, 5η κόμισσα του Άλστερ. Ο πατέρας του τον όρισε εκπρόσωπο του στην Αγγλία (1345, 1346), συμμετείχε μαζί του σε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Γάλλων (1355) αλλά ο Εδουάρδος Γ' του πρότεινε να εγκαταλείψει τις Γαλλικές εκστρατείες, και να ασχοληθεί με τα νέα του καθήκοντα στην διακυβέρνηση της Ιρλανδίας. Έγινε επίσημα κυβερνήτης της Ιρλανδίας (1361) την ίδια χρονιά έφτασε στο Δουβλίνο, τον Νοέμβριο του επόμενου έτους (1362) ο πατέρας του δημιούργησε και του έδωσε το δουκάτο του Κλάρενς το τρίτο νέο δουκάτο που δημιούργησε, έκανε επιπλέον σοβαρές προσπάθειες να του δώσει και το στέμμα της Σκωτίας. Οι προσπάθειες του να κυριαρχήσει στην Ιρλανδία τελικά αποδείχτηκαν άκαρπες, εγκατέστησε Κοινοβούλιο στο Κίλκενι (1366) αλλά αισθανόμενος απέχθεια για τους Ιρλανδούς επέστρεψε στην Αγγλία την επόμενη χρονιά. Η σύζυγός του απεβίωσε στο Δουβλίνο (1363)· είχαν αποκτήσει μία κόρη, τη Φιλίππη. Οι απόγονοι τής Φιλίππης θα διεκδικήσουν το Αγγλικό στέμμα με τον Οίκο της Υόρκης χάρη στον γάμο της Φιλίππης με τον Εδμόνδο Μόρτιμερ 3ο κόμη του Μαρς (1368): η εγγονή τους Άννα Μόρτιμερ ήταν η μητέρα του Ριχάρδου Πλανταγενέτη 3ου δούκα της Υόρκης. Στη συνέχεια ο Λάιονελ της Αμβέρσας προχώρησε σε δεύτερο γάμο με τη Γιολάνδη Βισκόντι, κόρη του Γκαλεάτσο Β΄ άρχοντα της Παβία, με προίκα τεράστια περιουσία στην Ιταλία και τη Γαλλία. Ο γάμος με τη Γιολάνδη έγινε στο Μιλάνο τον Ιούνιο του 1368· τους επόμενους μήνες έγιναν μεγαλοπρεπείς εορταστικές τελετές στην Άλμπα της Ιταλίας. Κατά την διάρκεια των τελετών αυτών ο Λάιονελ αρρώστησε και απεβίωσε αιφνίδια στις 7 Οκτωβρίου 1368. Το πρόωρο τέλος του έδωσε αφορμή να ακουστούν κακές φήμες, ότι δηλητηριάστηκε από τον πεθερό του, αλλά δεν αποδείχθηκε κάτι. Παντρεύτηκε πρώτα το 1362 την Ελισάβετ ντε Μπεργκ, κόρη του Γουλιέλμου Νον ντε Μπεργκ 3ου κόμη του Άλτερ και είχε τέκνο: Φιλίππη 1355-1382, παντρεύτηκε τον Εδμόνδο Μόρτιμερ 3ο κόμη του Μαρς. Ρότζερ Μόρτιμερ 1374-1398, 4ος κόμης του Μαρς, νυμφεύτηκε την Ελεονώρα Χόλλαντ, κόρη του Τόμας Χόλλαντ 2ου κόμη του Κεντ. Άννα Μόρτιμερ 1390-1411, παντρεύτηκε τον Ριχάρδο του κλάδου της Υόρκης 3ο κόμη του Κέιμπριτζ. Ριχάρδος 1411-1460, 3ος δούκας της Υόρκης, νυμφεύτηκε τη Σεσίλ Νέβιλ, κόρη του Ραλφ Νέβιλ 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ. Εδουάρδος Δ΄ 1442-1483, βασιλιάς της Αγγλίας. Ριχάρδος Γ΄ 1452-1485, βασιλιάς της Αγγλίας.Το 1363 απεβίωσε η Ελισάβετ ντε Μπεργκ και το 1368 ο Λάιονελ έκανε δεύτερο γάμο με τη Γιολάνδη Βισκόντι, κόρη του Γκαλεάτσο Β΄ συγκυβερνήτη του Μιλάνου. Δεν απέκτησαν απογόνους. Ormrod, W. M. (January 2008) [2004]. "Lionel, duke of Clarence (1338–1368)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. Maskel, J. (1890-06-21). "The Dukedom of Clarence" Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Clarence, Dukes of s.v. Lionel of Antwerp". Encyclopædia Britannica. 6 (11th ed.). Cambridge University Press. Tout, Thomas Frederick (1893). "Lionel of Antwerp". Dictionary of National Biography.
|
Ο Λάιονελ της Αμβέρσας, 1ος δούκας του Κλάρενς (Lionel van Antwerpen, 29 Νοεμβρίου 1338 - 7 Οκτωβρίου 1368) από τον Οίκο του Ανζού-Πλανταγενετών ήταν Άγγλος πρίγκιπας της οικογένειας των Πλανταγενετών, δεύτερος γιος του Εδουάρδου Γ' της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ. Ονομάστηκε Λάιονελ της Αμβέρσας από τη γενέτειρά του, την Αμβέρσα στο Δουκάτο της Βραβάντης. Η μητέρα του Φιλίππη ήταν Φλαμανδή κόρη του Γουλιέλμου Α', κόμη του Αινώ ο Λάιονελ ήταν ψηλός τύπος με ύψος επτά πόδια και αθλητική σωματοδομή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%BB_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Γιώργος Δεληζήσης
|
Σε ηλικία δύο ετών έχασε την όραση στο δεξί του μάτι σε ένα ατύχημα μέσα στο σπίτι του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και στα εφηβικά του χρόνια να παίξει για την τοπική ομάδα. Το 2007 υπέγραψε στην ομάδα του Εορδαϊκού, με την οποία αγωνίστηκε για τέσσερις σεζόν πραγματοποιώντας 103 εμφανίσεις. Συνέχισε στην Α.Ε. Ποντίων, η οποία τον Ιανουάριο του 2012 συγχωνεύθηκε με τον Ηρακλή, με αποτέλεσμα να ολοκληρώσει τη σεζόν 2011–12 στην ομάδα της Νίκης Βόλου.Επόμενος σταθμός της καριέρας του υπήρξε ο Απόλλων Σμύρνης, όπου παρέμεινε για δύο σεζόν, κερδίζοντας την άνοδο στην Α' Κατηγορία το 2013, από την οποία υποβιβάστηκε την επόμενη χρονιά. Μετά από μία σεζόν στη Λάρισα το 2014–15 επέστρεψε στον Απόλλωνα ως το 2017 και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μεταγράφηκε στον Άρη.Στους "κίτρινους" παραμένει για τέταρτη σεζόν, έχοντας κερδίσει την πρώτη του χρονιά την άνοδο στην πρώτη κατηγορία, ενώ τις επόμενες τέσσερις χρονιές ο Άρης κέρδισε το δικαίωμα συμμετοχής του στο Γιουρόπα Λιγκ.Στις 15 Ιουνίου 2021 ανανέωσε με τον Άρη για ακόμα μία χρονιά, δηλαδή μέχρι το 2022. Στις 9 Αυγούστου 2022, αποχώρησε από τον Άρη και υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τη Νίκη Βόλου. . Με τα χρώματα της Νίκης, ο Δεληζήσης αγωνίστηκε σε 10 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε ένα τέρμα . Στις 4 Ιουλίου 2023, Νίκη Βόλου και Δεληζήσης έλυσαν τη μεταξύ τους συνεργασία. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2023, ο Δεληζήσης επέστρεψε-για να κλείσει την καριέρα του, όπως δήλωσε ο ίδιος- στον Άρη. Γιώργος Δεληζήσης – Soccerbase.Info
|
Ο Γιώργος Δεληζήσης (γεννημένος την 1 Δεκεμβρίου 1987 στη Γαλατινή) είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται στη θέση του κεντρικού αμυντικού (centre-back), και αγωνίζεται με την ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%B6%CE%AE%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Βαρβάρα του Βρανδεμβούργου, δούκισσα του Μπρηγκ
|
Ήταν η πρώτη κόρη του Ιωακείμ Β΄ Έκτορα εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και της πρώτης συζύγου του Μαγδαληνής των Βέττιν, κόρης του Γεωργίου δούκα της Σαξονίας. Το 1537 η Βαρβάρα μνηστεύθηκε με τον Γεώργιο (μετέπειτα Γιώργο Β΄ τον Ευσεβή), δεύτερο γιο του Φρειδερίκου Β΄ δούκα της Λεγκνίτσα ως μέρος της συμμαχίας που είχε υπογραφεί μεταξύ του πατέρα της και του Φρειδερίκου Β΄. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε οκτώ χρόνια αργότερα, στις 15 Φεβρουαρίου 1545 στην πατρίδα της, το Βερολίνο. Στην ίδια τελετή έγινε και ο γάμος του αδελφού της Ιωάννη-Γεωργίου με την κόρη του Φρειδερίκου Β΄, τη Σοφία. Ως προίκα η Βαρβάρα έλαβε το ποσό των 20.000 φλορινιών του Ρήνου, τα οποία προέρχοντο από τους πολίτες του Μπζεγκ. Δύο χρόνια αργότερα (1547) απεβίωσε ο δούκας Φρειδερίκος Β΄ και ο Γεώργιος κληρονόμησε το δουκάτο του Μπζεγκ, το οποίο περιλάμβανε τις πόλεις Ολάβα, Βόλουφ, Στσέλιν, Νιέμτσα, Κλούτσμπορκ, Μπυτσύνα και Στσινάβα. Συνολικά η Βαρβάρα έκανε δύο γιους και τρεις (επιζήσασες) κόρες. Ο Γεώργιος Β΄ απεβίωσε στις 7 Μαΐου 1586, μετά από 41 έτη γάμου. Στη διαθήκη του άφησε το δουκάτο του Μπζεγκ στη σύζυγό του ως ιδιοκτησία χηρείας (Oprawa wdowia) με την πλήρη κυριαρχία επάνω σε αυτήν τη γη μέχρι το τέλος της. Τα δουκάτα της Ολάβα και Βόλουφ έλαβαν οι γιοι της Ιωακείμ-Φρειδερίκος και Ιωάννης-Γεώργιος από κοινού και επειδή η Βαρβάρα ήταν η κυβερνώσα δούκισσα στο Μπζεγκ, τα δύο αδέλφια αποφάσισαν να εγκαταστήσουν την κατοικία τους στην Ολάβα. Το 1592 απεβίωσε ο Ιωάννης-Γεώργιος και το 1585 και η Bαρβάρα. Το Μπζεγκ κληρονόμησε ο Ιωακείμ-Φρειδερίκος. Ιωακείμ-Φρειδερίκος 1550-1602, δούκας των Μπζεγκ, Ολάβα, Βόλουφ, Λεγκνίτσα. Ιωάννης-Γεώργιος 1552-1592, δούκας της Ολάβα (Όλαου). Σοφία 1556-1594. Ελισάβετ-Μαγδαλημή 1562-1630, παντρεύτηκε τον Κάρολο Β΄ Ποντέμπραντυ δούκα του Μύνστερμπεργκ-Ελς. Βαρβάρα 1548-1565 απεβ. 17 ετών, Μαγδαληνή 1560-1562 απεβ. 2 ετών, μία κόρη 1561 απεβ. νήπιο. Marek, Miroslav. «Complete Genealogy of the House of Hohenzollern». Genealogy.EU. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2021. Γενεαλογική βάση δεδομένων από τον Herbert Stoyan
|
Η Βαρβάρα, γερμ.: Barbara von Brandenburg von Hohenzollern, πολωνικά: Barbara Brandenburska (10 Αυγούστου 1527 - Μπζεγκ, 2 Ιανουαρίου 1595) από τον Οίκος των Χοεντσόλερν ήταν κόρη του εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Μπρηγκ (Μπζεγκ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85,_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BA
|
Σάνα Μάριν
|
Γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1985 στο Ελσίνκι. Έζησε στο Έσποο και στο Πίρκαλα πριν μετακομίσει μόνιμα στο Τάμπερε. Οι γονείς της χώρισαν, όταν η ίδια ήταν πολύ μικρή. Η οικογένειά της αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και ο πατέρας της είχε σοβαρό πρόβλημα με το αλκοόλ. Μετά το διαζύγιο των γονιών της, η Μάριν μεγάλωσε με τη μητέρα της και τη σύντροφο της μητέρας της. Η Μάριν περιγράφει τον εαυτό της ως ένα "παιδί ουράνιου τόξου", καθώς είναι παιδί δυο ομόφυλων γονέων (δυο γυναικών). Ήταν επίσης το μοναδικό παιδί στην οικογένειά της και το πρώτο άτομο στην ίδια οικογένεια, που φοίτησε στο πανεπιστήμιο. Τον Ιανουάριο 2018 απέκτησε μια κόρη, την Έμμα, με τον σύζυγό της, Μάρκους Ράικονεν. Η Μάριν αποφοίτησε από το Λύκειο του Πίρκαλα το 2004 και από το Πανεπιστήμιο του Τάμπερε με πτυχίο στη Δημόσια Διοίκηση το 2017. Το 2006 έγινε μέλος της νεολαίας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και υπηρέτησε ως η πρώτη αντιπρόεδρός του από το 2010 έως το 2012. Στις φινλανδικές δημοτικές εκλογές του 2008 κατέβηκε ως υποψήφια αλλά δεν εξελέγη. Από το 2012 είναι ενεργό μέλος στην πολιτική ζωή της Φινλανδίας. Στις εκλογές του 2012 εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Τάμπερε, σε ηλικία 27 ετών, και αυτό αποτέλεσε μια σημαντική στιγμή στην πολιτική της καριέρα. Από το 2013 έως το 2017 ήταν προϊστάμενη στο δημοτικό συμβούλιο του Τάμπερε. Το 2017 επανεξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Τάμπερε. Είναι επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου στην περιφέρεια του Τάμπερε ενώ ήταν μέλος του περιφερειακού συμβουλίου στο Πίρκανμαα από το 2013 έως το 2016. Το 2014 η Μάριν εξελέγη ως δεύτερη αναπληρώτρια ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ενώ το 2017 εκλέχθηκε ως η πρώτη αναπληρώτρια ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Το 2015, σε ηλικία 30 ετών, εκλέχθηκε στο Κοινοβούλιο της Φινλανδίας ως βουλευτής της εκλογικής περιφέρειας του Πίρκανμαα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, επανεκλέχθηκε στην ίδια θέση. Στις 6 Ιουνίου 2019, έγινε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Τον Δεκέμβριο 2019, ήταν υποψήφια με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα για να διαδεχθεί τον Άντι Ρίνε στη θέση του πρωθυπουργού της Φινλανδίας. Ο Ρίνε είχε λάβει μια ευρεία κριτική για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετώπιζε τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η Μάριν αποτελούσε καλύτερη επιλογή από τον αντίπαλό της, Άντι Λίντμαν. Η Μάριν ηγείται της Κυβέρνησης, που δημιουργήθηκε από τον συνασπισμό πέντε κομμάτων. 12 από τους 19 υπουργούς σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο είναι γυναίκες, ενώ ο πεντακομματικός συνασπισμός παρέμεινε ο ίδιος όπως και με την Κυβέρνηση Ρίνε. Στις 10 Δεκεμβρίου 2019, διαδέχθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο τον Άντι Ρίνε, μετά την παραίτηση του προκατόχου της λόγω μιας απεργίας όπου έγινε η αιτία να αποσυρθεί η εμπιστοσύνη της βουλής προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Πάντως η ίδια εκλέχθηκε στη θέση αυτή της πρωθυπουργού και της αρχηγίας του κόμματός της με σχετικά μικρή διαφορά (32-29), από τον αντίπαλο της, καθώς η ίδια θεωρείτο φαβορί για να αναλάβει το αξίωμα της πρωθυπουργίας. Η ίδια ηγείται ενός πεντακομματικού συνασπισμού, όπου στα χρονικά και τα πέντε κόμματα έχουν ηγέτη γυναίκα, η ίδια αναμένεται να διορίσει ως υπουργό οικονομικών την επικεφαλής του κεντρώου κόμματος, ενώ η επικεφαλής των πρασίνων θα αναλάβει το υπουργείο εσωτερικών, η επικεφαλής της Αριστερής Συμμαχίας θα αναλάβει το υπουργείο Παιδείας και η αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος θα αναλάβει το υπουργείο Δικαιοσύνης. Είναι η τρίτη γυναίκα πρωθυπουργός της Φινλανδίας και η νεότερη πρωθυπουργός στην παγκόσμια ιστορία, σπάζοντας τα ρεκόρ και άλλων ηγετών όπως της Τζασίντα Άρντερν, σε ηλικία 38 ετών, όπου έγινε πρωθυπουργός στη Νέα Ζηλανδία, του Ουκρανού πρωθυπουργού Αλέξι Χόντσαρουκ σε ηλικία 35 ετών και στην Εσθονία του Τάαβι Ρούιβας σε ηλικία 35 ετών. Η θητεία της έληξε στις 20 Ιουνίου 2023 έπειτα από την ήττα της στις Φιλανδικές εκλογές του Απριλίου του 2023. Επίσημος ιστότοπος Σάνα Μάριν στην IMDb
|
Η Σάννα Μάριν (Sanna Mirella Marin, 15 Νοεμβρίου 1985) είναι Φινλανδή πρώην πολιτικός η οποία υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της χώρας από το 2019 έως το 2023. Ήταν ηγέτιδα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από το 2020 μέχρι το 2023, μέλος του Κοινοβουλίου της Φινλανδίας από το 2015 έως το 2023 και υπουργός Μεταφορών και Τηλεπικοινωνιών από τις 6 Ιουνίου 2019 έως τις 10 Δεκεμβρίου 2019. Μετά την αποχώρηση του Άντι Ρίνε από τη θέση του πρωθυπουργού της Φινλανδίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα επέλεξε τη Μάριν στις 8 Δεκεμβρίου 2019 ως την υποψήφια του κόμματος για πρωθυπουργό της Φινλανδίας. Μετά την ορκωμοσία της στο Κοινοβούλιο, η Μάριν έγινε σε ηλικία 34 ετών η νεότερη ηγέτης κράτους στον κόσμο και η νεότερη πρωθυπουργός στην πολιτική ιστορία της χώρας της. Είναι επίσης η τρίτη γυναίκα που ηγείται της κυβέρνησης στη Φινλανδία μετά τις Ανέλι Γιαατενμάκι και Μάρι Κιβινιέμι, οι οποίες και οι δυο ήταν μέλη του Κεντρώου Κόμματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BD
|
13
|
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Άβγαρος ο Εδεσσαίος επανεγκαθίσταται ως βασιλιάς της Οσροηνής. Ο αυτοκράτορας Αύγουστος ξεκινά την τρίτη του απογραφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά από 20 χρόνια. Η Γερουσία εγκρίνει ένα senatus consultum που περιορίζει το μειωμένο Vigintisexviri στο Ordo Equester. Κίνα Τελευταίο έτος (3ο) της εποχής Shijianguo της κινεζικής Δυναστείας Σιν. Τέχνες και επιστήμες Ο Στράβων εκδίδει το βιβλίο του για το σχήμα της Γης. Ο Οβίδιος εκδίδει τα βιβλία 1-3 των Epistulae ex Ponto του. Γάιος Σίλιος, Ρωμαίος πολιτικός (θ. 48 μ. Χ.) Γουτσουλιού, ανώτατος αρχηγός (chanyu) της αυτοκρατορίας Σιονγκ-νου Ουάνγκ Τσενγκγιούν, Κινέζα αυτοκράτειρα (γ. 71 π.Χ.) (κατά προσέγγιση) Κουίντος Πέδιος, το πρώτο καταγεγραμμένο κωφό πρόσωπο και ζωγράφος στην ιστορία
|
Το έτος 13 ήταν ένα κοινό έτος που αρχίζει την Κυριακή στο Ιουλιανό Ημερολόγιο. Εκείνη την εποχή, ήταν γνωστό ως το Έτος της υπατείας των Σίλιου και Πλάνκου (ή, λιγότερο συχνά, το 766 Ab urbe condita). Ο χαρακτηρισμός 13 μ.Χ. για εκείνο το έτος έχει χρησιμοποιηθεί από τις αρχές της μεσαιωνικής περιόδου, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε την εποχή εκείνη η επικρατούσα μέθοδος στην Ευρώπη για την ονομασία των ετών. Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 13 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
|
https://el.wikipedia.org/wiki/13
|
Υπερίων (δορυφόρος)
|
Όπως και οι περισσότεροι από τους δορυφόρους του Κρόνου, η χαμηλή πυκνότητά του δείχνει ότι αποτελείται κυρίως από παγωμένο νερό, με μόνο μια μικρή ποσότητα βράχου. Θεωρείται ότι ο Υπερίων μπορεί να είναι σαν μια χαλαρά προσκτηθείσα σωρός ερειπίων στη φυσική του σύνθεση που συγκρατείται λόγω της βαρύτητας του σώματος. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα φεγγάρια του Κρόνου, ο Υπερίων έχει χαμηλή λευκαύγεια (0,2 - 0,3), δηλώνοντας ότι καλύπτεται από τουλάχιστον ένα λεπτό στρώμα σκοτεινής ύλης. Αυτό μπορεί να είναι υλικό από τη Φοίβη (η οποία είναι πολύ πιο σκούρα), που πήρε στο παρελθόν ο Ιαπετός. Ο Υπερίων είναι πιο κόκκινος από τη Φοίβη και ταιριάζει το χρώμα της σκοτεινής του ύλης με αυτό του Ιαπετού. Ο Υπερίων έχει πορώδη επιφάνεια της τάξης του 0,46. Φωτομετρίες από το Βόγιατζερ 2 και μεταγενέστερα επίγειες δείχνουν ότι η περιστροφή του Υπερίωνα είναι χαοτική, δηλαδή ο άξονας του ταλαντεύεται τόσο πολύ, ώστε ο προσανατολισμός του στο διάστημα είναι απρόβλεπτος. Ο Υπερίωνας είναι ο μόνος γνωστός δορυφόρος του Ηλιακού συστήματος που περιφέρεται χαοτικά. Είναι ακόμα ο μοναδικός ομαλός δορυφόρος στο Ηλιακό σύστημα που δεν είναι παλιρροϊκά κλειδωμένος με τον πλανήτη του. Ο Υπερίων είναι μοναδικός ανάμεσα σε όλα τα μεγάλα φεγγάρια στο ότι έχει πολύ ακανόνιστο σχήμα, έχει μεγάλη εκκεντρότητα και βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα πολύ μεγάλο δορυφόρο, τον Τιτάνα. Αυτοί οι παράγοντες συνδυάζονται για να αποκλείσουν το σύνολο το συνθηκών υπό τις οποίες μια σταθερή τροχιά είναι εφικτή. Το γεγονός ότι έχει τροχιακή απήχηση 4:3 με τον Τιτάνα κάνουν μια χαοτική τροχιά να φαντάζει ακόμα πιο πιθανή. Το γεγονός ότι δεν είναι κλειδωμένος μάλλον ευθύνεται για τη σχετική ομοιομορφία της επιφάνειάς του, σε αντίθεση με άλλους δορυφόρους του Κρόνου, οι οποίοι έχουν διάφορα χαρακτηριστικά αντίθεσης και «κυρίαρχα ημισφαίρια». Ο Υπερίων έχει φωτογραφηθεί αρκετές φορές από μέτριες αποστάσεις από το Κασσίνι. Υπήρχε ένα κοντινό στοχευμένο πέρασμα από αυτόν, από απόσταση 500 χιλιομέτρων στις 26 Σεπτεμβρίου 2005. Ένα τελευταίο κοντινό πέρασμα από το Κασσίνι-Χόιχενς πάλι, έλαβε χώρα στις 25 Αυγούστου του 2011. Δεν υπάρχουν σχέδια για τυχόν άλλα. Κάτι ακόμα αξιοσημείωτα μοναδικό σχετικά με τον συγκεκριμένο δορυφόρο είναι ότι κινείται χαοτικά. Έχει συνεχώς μεταβαλλόμενο άξονα περιστροφής και περίοδο. Έτσι, ο Ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ από την ίδια κατεύθυνση και η διάρκεια της μέρας ποικίλλει. Ο Υπερίων αντιπροσωπεύει ένα από τα πρώτα δείγματα χαοτικής κίνησης μεγάλης κλίμακας που παρατηρήθηκε στο Σύμπαν. Υπερίων από την Εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος της NASA (Αγγλικά) Οι δορυφόροι του Κρόνου από τον Σκοτ Σέπαρντ (Αγγλικά)
|
Ο Υπερίων (αγγλικά: Hyperion) είναι ένας φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου. Πήρε το όνομά του από τον τιτάνα Υπερίονα της ελληνικής μυθολογίας. Η άλλη του σημερινή ονομασία είναι Κρόνος VII (Saturn VII).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Μανδραϊκός Α.Ο.
|
Ο σύλλογος προϋπήρχε από το 1931 ως «Μανδραϊκός» και το 1953 μετονομάστηκε σε «Πανμανδραϊκός» για 2 χρονιές, μέχρι το 1955. Το 1956 έλαβε τη σημερινή του ονομασία «Μανδραϊκός Α.Ο.».Αρχικά άνηκε στην Ε.Π.Σ. Πειραιώς και στα Πειραϊκά πρωταθλήματα μετείχε επίσημα από την περίοδο 1967-68, ξεκινώντας από τη Γ' κατηγορία. Το 1985-86 κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κύπελλο και ως νταμπλούχος Πειραιά ανήλθε για πρώτη φορά στην ιστορία του σε εθνική κατηγορία. Το επόμενο καλοκαίρι υποβιβάστηκε αλλά επανήλθε άμεσα στην Δ' Εθνική ως υπερπρωταθλητής Πειραιά το 1988. Αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική για 7 χρονιές (1988-89 μέχρι 1994-95) όποτε και υποβιβάστηκε, για να επιστρέψει ξανά ως πρωταθλητής Πειραιά το 1996 και να αγωνιστεί για τρεις ακόμα (1996-97 μέχρι 1998-99) χρονιές. Συνέχισε στο πρωτάθλημα Πειραιά και το 2001-02 αναδείχθηκε δευτεραθλητής και έπειτα από επικράτηση με 2-1 επί του Ηρακλή Νίκαιας σε αγώνα μπαράζ κέρδισε την επάνοδο στην Δ' Εθνική.Στην Δ' Εθνική αγωνίστηκε για 4 χρονιές (2002-03 μέχρι 2005-06) όποτε και υποβιβάστηκε. Το 1992 και το 2004 ήταν φιναλίστ του κυπέλλου Πειραιά. Το 2005 άλλαξε ένωση και έκτοτε ανήκει στην Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής. Έπειτα τον υποβιβασμό από τη Δ' Εθνική το 2006, αγωνίστηκε για 5 χρόνια στην Α' Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής, για να κερδίσει το 2011 ξανά την επάνοδο στη Δ' Εθνική. Το 2013 κέρδισε την ιστορική άνοδο στην Γ' Εθνική Κατηγορία, για πρώτη φορά στην ιστορία του και το 2015 υποβιβάστηκε στο τοπικό πρωτάθλημα. Το 2018 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής και κέρδισε την ιστορική επάνοδο στην Γ' Εθνική. Ακολουθούν εκδοχές του εμβλήματος. Τη φανέλα με την ελιά στο στήθος έχουν φορέσει ποδοσφαιριστές που είτε έκαναν καριέρα με μεγάλες ομάδες είτε μεταγράφηκαν από μεγάλες ομάδες. Είναι οι ακόλουθοι: Γιάννης Μπότσης - Ολυμπιακός Πειραιώς Χρήστος Νοδάρας - Πανιώνιος Μιχάλης Τζιβελέκης - Πανιώνιος, ΑΕΚ Γιώργος Βαΐτσης - Ολυμπιακός, Παναχαΐκή Γιώργος Σωτήρχος - Χαλκηδόνα Παναγιώτης Στυλιανόπουλος - ΑΕΚ Θανάσης Γαζής - Πανιώνιος Τάκης Παντέλης - Απόλλων Σμύρνης - ΠΑΟΚ Τα τμήματα καλαθοσφαίρισης του Μανδραϊκού Α.Ο. έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από το 1983 με την επωνυμία Μανδραϊκός Α.Ο.Κ.. Τα χρώματα και το έμβλημα του νέου συλλόγου παρέμειναν, ωστόσο, ίδια. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2012-13, ο Μανδραϊκός Α.Ο.Κ. έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα.Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Μάνδρας. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2012-13, ο Μανδραϊκός Α.Ο. έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα Γυναικών της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 8η θέση του βαθμολογικού πίνακα.Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Μάνδρας. Καθήκοντα προπονητή διατηρεί ο Γιώργος Διολέτης. blog φίλων ΜΑΝΔΡΑΪΚΟΥ: «Ιστορία της ομάδας» βιβλίο: Η ιστορία του ΜΑΝΔΡΑΪΚΟΥ Μανδραϊκός Α.Ο., επίσημο ιστολόγιο του τμήματος ποδοσφαίρου. Φωτογραφικό αρχείο Μανδραϊκός (πετοσφαίριση γυναικών) στο Instagram
|
Ο Μανδραϊκός Αθλητικός Όμιλος είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που αγωνίζεται στην Β' ΕΠΣΔΑ. Δραστηριοποιείται στην περιοχή της Μάνδρας Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1956. Στο έμβλημά του εμφανίζεται ένα κλαδί ελιάς, ενώ αγωνίζεται με χρώματα το μπλε και το λευκό. Διατηρεί τμήμα ποδοσφαίρου. Στο παρελθόν διατηρούσε και τμήμα καλαθοσφαίρισης, το οποίο ανεξαρτητοποιήθηκε το 1983.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91.%CE%9F.
|
Κόρι Γκάουφ
|
Η Γκάουφ άρχισε να παίζει αντισφαίριση το 2011, σε ηλικία 7 ετών. Μεγάλωσε στην Ατλάντα, αλλά μετακόμισε στο Ντέλρεϊ Μπιτς της Φλόριντα για να έχει καλύτερες ευκαιρίες να προπονηθεί στο άθλημα. Ο πατέρας της έπαιξε καλαθοσφαίριση στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια και η μητέρα της ήταν αθλήτρια του στίβου στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Έχει δύο μικρότερους αδερφούς. Έχει διδαχθεί στο σπίτι από τη μητέρα της, η οποία είναι πρώην δασκάλα και ο πατέρας της είναι ο προπονητής της. Έχει το ψευδώνυμο «Κόκο».Η Γκάουφ προπονήθηκε με τον Τζέραρντ Λόγκλο στην Ακαδημία Αντισφαίρισης New Generation στο Ντέλρεϊ Μπιτς. Το 2015, όταν ήταν 11 ετών, επιλέχθηκε από τον προπονητή της Σερένα Ουίλιμας, Πατρίκ Μουράτογλου, ως μέλος του ιδρύματος Champ'Seed και προπονήθηκε μαζί του στη Νίκαια της Γαλλίας. Τον Οκτώβριο του 2018, υπέγραψε το πρώτο πολυετές συμβόλαιο χορηγίας της, με τη New Balance. Το Μάρτιο του 2019, ανακοίνωσε μια πολυετή συμφωνία χορηγίας με την ιταλική εταιρεία τροφίμων Barilla, η οποία επίσης χορηγεί το Ρότζερ Φέντερερ. Η Γκάουφ έκανε το ντεμπούτο της στο ITF το Μάιο του 2018, ως προκριθείσα στην εκδήλωση 25K στο Όσπρεϊ, όπου κέρδισε τον πρώτο επαγγελματικό της αγώνα. Στην ηλικία των 14 ετών, κέρδισε τον πρώτο junior Grand Slam τίτλο της, τον Ιούνιο του 2018 στο Γαλλικό Όπεν. Το Σεπτέμβριο του 2018, κέρδισε το διπλό κορασίδων του Αμερικανικού Όπεν, με συμπαίκτρια της την Κέιτι ΜακΝάλι. Ολοκλήρωσε το 2018, κερδίζοντας την κατηγορία Κορασίδων κάτω των 18 ετών του διεθνούς τουρνουά Orange Bowl. Στο Μαϊάμι Όπεν του 2019, η Γκάουφ κατέγραψε την πρώτο της νίκη σε αγώνα του WTA εναντίον της Κέϊτι ΜακΝάλι. Στο δεύτερο γύρο, έχασε από τη Ντάρια Κασάτκινα. Τον Ιούνιο, κέρδισε τον τρίτο προκριματικό γύρο στο Γουίμπλεντον, για να φτάσει στο κυρίως ταμπλό και έγινε η νεώτερη παίκτρια που προκρίθηκε στο τουρνουά Γουίμπλεντον στην εποχή Open Era. Στο ντεμπούτο της τουρνουά Grand Slam την 1η Ιουλίου 2019, η Γκάουφ νίκησε την πεντάκις πρωταθλήτρια Βίνους Ουίλιαμς. Ήταν μόλις η δεύτερη φορά από το ντεμπούτο της Ουίλιαμς στο Γουίμπλεντον το 1997, που έχασε στον πρώτο γύρο του τουρνουά. Στη συνέχεια, η Γκάουφ νίκησε τη Μάγδαλενα Ρίμπαρικοβα και την Πολόνα Χέρτσογκ, για να αντιμετωπίσει στον 4ο γύρο την πρώην νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, Σιμόνα Χάλεπ. Η Γκάουφ χρησιμοποιεί μία ρακέτα Graphene 360 Speed MP της Head, που έχει 16 κύριες χορδές και 19 σταυρωτές χορδές αντισφαίρισης. Φοράει ρούχα και παπούτσια αντισφαίρισης της New Balance. Προφίλ στην Ένωση Αντισφαίρισης Γυναικών Προφίλ Αρχειοθετήθηκε 2018-07-26 στο Wayback Machine. στη Διεθνής Ομοσπονδία Αντισφαίρισης Προφίλ ως κορασίδα Αρχειοθετήθηκε 2019-07-03 στο Wayback Machine. στη Διεθνής Ομοσπονδία Αντισφαίρισης
|
Η Κόρι «Κόκο» Γκάουφ (αγγλικά:Cori «Coco» Gauff, 13 Μαρτίου 2004) είναι Αμερικανίδα αθλήτρια της αντισφαίρισης. Το 2017, σε ηλικία 13 ετών, έγινε ο νεώτερη φιναλίστ στο μονό κορασίδων του Αμερικανικού Όπεν. Κέρδισε το Junior French Open το 2018, γίνοντας η δεύτερη νεώτερη που το καταφέρνει. Είναι επίσης η νεώτερη γυναίκα που προκρίθηκε στο κυρίως ταμπλό του τουρνουά Grand Slam και συνολικά η νεώτερη παίκτρια που προκρίθηκε στο κυρίως ταμπλό του τουρνουά Γουίμπλεντον.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%86
|
Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές Απριλίου 2019
|
Οι 120 έδρες στην Κνέσετ εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση κλειστού καταλόγου σε μία εθνική εκλογική περιφέρεια. Το εκλογικό όριο για τις εκλογές είναι 3,25%. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό συνεπάγεται ένα ελάχιστο 4 εδρών για ένα κόμμα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ένα κόμμα μπορεί να καταλήξει σε τρεις. Ενώ η ημέρα των εκλογών ήταν στις 9 Απριλίου 2019, οι κάλπες άνοιξαν στις πρεσβείες σε όλο τον κόσμο στις 28 Μαρτίου. Ο αρχηγός της κυανόλευκης φατρίας Μπένι Γκαντς παραδέχτηκε τα αποτελέσματα των εκλογών, ανοίγοντας το δρόμο για τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου να ξεκινήσει συνομιλίες με άλλα κόμματα για να σχηματίσουν κυβερνητικό συνασπισμό. Στις 15 και 16 Απριλίου, οι ηγέτες όλων των κομμάτων που κέρδισαν έδρες στην Κνέσετ συναντήθηκαν με τον πρόεδρο Ρεουβέν Ριβλίν για να συστήσουν ένα ορισμένο πρόσωπο να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Νετανιάχου έλαβε συστάσεις από ηγέτες που αντιπροσωπεύουν 65 έδρες στην Κνέσετ, ενώ ο Γκάντς έλαβε συστάσεις από ηγέτες που εκπροσωπούσαν μόνο 45 έδρες στην Κνέσετ. Οι ηγέτες των δύο αραβικών κομμάτων, που αντιπροσωπεύουν 10 έδρες στην Κνέσετ, αρνήθηκαν να κάνουν οποιαδήποτε σύσταση. Με βάση τις συστάσεις που έλαβε, ο Ριβλίν όρισε τον Νετανιάχου να σχηματίσει τον επόμενο κυβερνητικό συνασπισμό. Έπειτα από έναν μήνα διαπραγματεύσεων, η αποτυχία του Νετανιάχου να σχηματίσει κυβέρνηση οδήγησε την Κνέσετ με 74 ψήφους υπέρ έναντι 45 κατά, να διαλυθεί λίγο λίγο μετά τα μεσάνυχτα στις 29 Μαΐου 2019. Οι νέες εκλογές ορίστηκαν για τις 17 Σεπτεμβρίου 2019.
|
Στις 9 Απριλίου 2019 πραγματοποιήθηκαν στο Ισραήλ πρόωρες βουλευτικές εκλογές για την εκλογή των 120 μελών της 21ης Κνεσέτ . Οι εκλογές έπρεπε να διεξαχθούν τον Νοέμβριο του 2019, αλλά διεξήχθησαν νωρίτερα έπειτα από διαμάχη μεταξύ των μελών της κυβέρνησης σχετικά με νομοσχέδιο για την στρατιωτική υπηρεσία για τον υπερορθόδοξο πληθυσμό, καθώς και επικείμενες κατηγορίες διαφθοράς εναντίον του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου . Το κόμμα Λικούντ του Νετανιάχου ισοφάρισε με την Κυανόλευκη Συμμαχία του Μπένι Γκαντς, με αμφότερους να κερδίζουν 35 έδρες. Η ισορροπία εξουσίας διατηρήθηκε από τα μικρότερα κόμματα, με τα δεξιά και τα θρησκευτικά κόμματα που προηγουμένως συμμετείχαν σε συνασπισμό με το Λικούντ, που θα επέτρεπαν στον Νετανιάχου να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. Λόγω της συνέχισης των διαφωνιών σχετικά με την εθνική υπηρεσία των υπερορθοδόξων, προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές και πραγματοποιήθηκαν στις 17 Σεπτεμβρίου 2019.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%91%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_2019
|
Κάστρο Μπελβέρ
|
Το σχέδιο του κάστρου, με κυκλικό δάπεδο και στρογγυλούς πύργους γύρω του μοιάζει να είναι εμπνευσμένο από το ανώτερο τμήμα του συμπλέγματος του Ηρώδειου, το οποίο είναι επίσης κυκλικό και έχει ένα μεγάλο κύριο πύργο και τρεις μικρότερους πύργους επίσης. Οι μικρότεροι είναι ενσωματωμένοι στο κάστρο, ενώ ο μεγάλος πύργος συνδέεται με το σύμπλεγμα μέσω μια ψηλής γέφυρας που διασχίζει τη τάφρο που το περιβάλλει. Το κύριο τμήμα της οχύρωσης κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα Πέρε Σαλβά, ο οποίος δούλευσε στην κατασκευή του βασιλικού ανακτόρου της Λα Αλμουδάινα, μαζί με άλλους αρχιμάστορες ανάμεσα στο 1300 και το 1311 για τον βασιλιά Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας και της Μαγιόρκας. Βράχοι από το λόφο στον οποίο βρίσκεται το κάστρο χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή, με αποτέλεσμα την εμφάνση ρωγμών. Μόλις το κάστρο είχε κτιστεί, και με την εισαγωγή του πυροβολικού, οι πολεμίστρες στα πάνω μπαλκόνια εξαφανίστηκαν, όπως μετά από λίγο και αυτές των πύργων και στη θέση τους κατασκευάστηκαν μικρά παράθυρα. Το κάστρο αρχικά ήταν η οικία των βασιλιάδων της Μαγιόρκα όταν αυτοί δεν διέμεναν στην ηπειρωτική Ευρώπη και στη συνέχεια σπάνια χρησιμοποιούταν ο οικία των αντιβασιλέων κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα. Ως οχύρωση, το κάστρο πολιορκήθηκε δύο φορές κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χωρίς αποτέλεσμα, η πρώτη το 1343, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας για να ξαναενσωματώσει τα εδάφη στη Μαγιόρκα σε αυτά του στέμματος της Αραγωνίας, και άλλη μία φορά το 1391, κατά τη διάρκεια μιας αντισημιτικής επανάστασης των αγορτών. Το κάστρο έχει κατακτηθεί μόνο μία φορά, το 1521, μετά από μία επίθεση κατά τη διάρκεια της Επανάστασης των Αδελφοτήτων. Το κάστρο συνήθως διοικούνταν από έναν άρχοντα φύλακα. Το 1408, ο βασιλιάς Μαρτίνος Α΄ της Αραγωνίας, έδωσε την αρχηγεία του Μπελβέρ στο συμβούλιο του Ιησού από τη Ναζαρέτ στη Βαλδεμόσα. Ο Κάρολος της Βιάνα έφτασε το 1459 για να πάρει στην κατοχή του τόσο το κάστρο όσο και το νησί, όπως είχε συμφωνήσει με τον πατέρα του Ιωάννη Β΄ της Αραγωνίας, αν και τελικά ο βασιλιάς δεν του χορήγησε την αρχηγία του κάστρου Μπελβέρ. Όντας ένας περίκλειστος χώρος, από τα τέλη του 14ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, ξεκινώντας με τη φυλάκιση της βασίλισσας Βιολάντας της Μαγιόρκα με τα παιδιά της Ιάκωβο και Ισαβέλλα και άλλων υποστηρικτών του βασιλιά Ιακώβου Γ΄ της Μαγιόρκα μετά τον θάνατό του στη μάχη του Λιουκμαζόρ το 1349. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση των υποστηρικτών του Φιλίππου του Ανζού, και μετά τη νίκη των Βουρβόνων, των Μαουλέτς (υποστηρικτών του Αψβούργου διεκδικητή). Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ισπανικής Ανεξαρτησίας χρησιμοποίηθηκε για τη φυλάκιση των αιχμαλώτων στη μάχη του Μπαϊλέν και αργότερα, πολιτικών κρατούμενων, όπως ο υπουργός Γασπάρ Μελτσόρ δε Χοβεγιάνος (1802-8), ο οποίος πραγματοποίησε την πρώτη περιγραφή του κάστρου. Το κάστρο από τότε έγινε φυλακή πολιτικών κρατούμενων, και χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση πολλών σημαντικών υποστηρικτών των μετέπειτα Αμψούργων διεκδικητών του ισπανικού θρόνου κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και αργότερα ευγενών δημοκρατών και Καταλανών ηγετών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένου το Αλεσάντρε Ζάουμε, μέλος του κοινοβουλίου, ο οποίος στη συνέχεια φυγαδεύτηκε.Το 1931, η δεύτερη ισπανική δημοκρατία έδωσε το κάστρο στην πόλη της Πάλμα, μαζί με το δάσος που το περιβάλλει. Έγινε μουσείο το 1932 και ανακαινίστηκε το 1976 ώστε να γίνει το ιστορικό μουσείο της πόλης. Χάρις στο χώρο στάθμευσης και το δρόμο ο οποίος κατασκευάστηκε δίπλα στο κάστρο, σήμερα προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Η κύρια αυλή είναι χώρος όπου λαμβάνουν χώρα πολλές διαφορετικές δημόσιες τελετές, πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες. Εξαιτίας της θέσης του και την ορατότητα από τη θάλασσα ή οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης, είναι ένα από σύμβολα της πόλης. Το 2010 δέχτηκε 312.213 επισκέπτες. Έχοντας κτιστεί ως μια κτήμα της βασιλικής αυλής του Ιακώβου Β΄ της Μαγιόρκα, η κατασκευή του συνδυάζει τις ανάγκες ενός παλατιού με αμυντικά στοιχεία. Το πιο αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό της κατασκευής είναι το κυκλικό σχήμα του, μοναδικό στην Ισπανία. Τόσοι οι τοίχοι που το περιβάλλον όσο και η εσωτερική αυλή, έχουν το ίδιο σχήμα. Το κάστρο διαθέτει επίσης τρεις πύργους και το ακροπύργιο. Μια τάφρος περιβάλλει το κάστρο και το ακροπύργιο. Η εσωτερική στρογγυλή αυλή έχει ένα πηγάδι στο κέντρο της, το οποίο δείχνει ότι από κάτω υπάρχει μια δεξαμενή. Το παλάτι αυτό καθέ αυτό κατασκευάστηκε ως διώροφο κτίριο γύρω από την κεντρική αυλή. Όλα τα βοηθητικά κτίρια βλέπουν προς την εσωτερική αυλή μέσω μία στοάς με γοτθικές ημικυκλικές αψίδες. Στο δάσος που το περιβάλλει βρίσκονται οι στάβλοι της έφιππης αστυνομίας της πόλης. Υπάρχει επίσης ένα ξωκκλήσι αφιερωμένο στον άγιο Αλφόνσο Ροδρίγεθ, κτισμένο ανάμεσα στο 1879 και το 1885. Imágenes del Castillo de Bellver Castillo de Bellver en la página del Ayuntamiento de Palma de Mallorca Artículo en MallorcaWeb (en mallorquín) Vista aérea del castillo en la página web del Ayuntamiento de Palma Vista del Castillo de Bellver en Google Maps Castillo de Bellver en castillosnet.org
|
Το κάστρο Μπελβέρ (καταλανικά: Castell de Bellver) είναι γοτθικού ρυθμού κάστρο το οποίο βρίσκεται 3 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Πάλμα, στο νησί Μαγιόρκα, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ισπανία. Κατασκευάστηκε τον 14ο αιώνα για τον βασιλιά Ιάκωβο Β΄ της Μαγιόρκα, και είναι ένα από τα λίγα κυκλικά κάστρα στην Ευρώπη. Χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική φυλακή από τον 18ο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Σήμερα είναι ένα από κύρια τουριστικά αξιοθέατα του νησιού, καθώς και έδρα του ιστορικού μουσείου της Πάλμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81
|
ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
|
Τα αθλητικά τμήματα της ΦφΛ Βόλφσμπουργκ είναι τα εξής: Ποδόσφαιρο, 1945-2001 (2001-σήμερα) Μπάσκετ, από το 1957 Πετοσφαίριση, από το 1973 Χειροσφαίριση, από το 1945 Πόλο, 1958–1994 (αυτονομήθηκε ως ΦφΛ Βίτιγκεν) Κολύμβηση, από το 1947 Καταδύσεις, από το 1947 Ψυχαγωγική κατάδυση, από το 1984 Στίβος, από το 1946 Γυμναστική, από το 1945 Τρίαθλο, από το 1986 Ποδηλασία, από το 1987 Μπάντμιντον, από το 1956 Χόκεϊ επί πάγου, 1946 Τζούντο / πολεμικές τέχνες, από το 1953 Βελάκια, από το 2010 Μπόουλινγκ, από το 1978 Βούσου / Τάι Τσι Τσουάν, από το 1976 Ξιφασκία, από το 1955 Καράτε / Καποέιρα, Πάλη, από το 1952 Πυγμαχία, από το 1955 Άρση βαρών, από το 1954 Καλλιτεχνικό πατινάζ, από το 1982 Τζαζ / μοντέρνος χορός, από το 1975 Χορός, από το 1976 Μαζορέτες, από το 1998 Μπρα ντε φερ, από το 1993 Άθλημα ισοροπίας, από το 2007 Μηχανοκίνητος αθλητισμός, από το 2005 Ειδικός αθλητισμός, από το 1959 Το έμβλημα της ομάδας έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Επίσημος ιστότοπος
|
Η ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (γερμανικά: VfL Wolfsburg, προφέρεται: [faʊ̯ ʔɛf ˈʔɛl ˈvɔlfsbʊʁk]) είναι αθλητικό σωματείο με έδρα το Βόλφσμπουργκ της Γερμανίας. Ιδρύθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1945. Διαθέτει 17.000 εγγεγραμένα μέλη, και 29 αθλητικά τμήματα. Από τις 23 Μαΐου του 2001, το ποδοσφαιρικό τμήμα ανδρών είναι ανεξάρτητο και λειτουργεί ως εταιρεία με την επωνυμία «VfL Wolfsburg-Fußball GmbH».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%86%CE%9B_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Καρλότα Αμαλία του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ
|
Γεννήθηκε το 1680 στο Ντίλενμπουργκ, και ήταν το ενδέκατο παιδί και η έκτη κόρη του Ερρίκου, Πρίγκιπα του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ και της Δωροθέας Ελισάβετ του Μπριγκ. Το 1706 παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Ερρίκο, Πρίγκιπα του Νάσσαου-Ούζινγκεν στο Ντίλενμπουργκ. Μαζί απέκτησαν δέκα παιδιά: την Φραγκίσκη Δωροθέα (1707-1750) τον Ερρίκο Φερδινάνδο (1708-1708) την Αμαλία Φρειδερίκη Λουίζα (1709-1709) τον Γουλιέλμο Αδόλφο (1710-1710) τον Κάρολο (1712-1775) Θνησιγενές παιδί (1713) την Χεβδίγη Ερριέτα (1714-1786) τον Λουδοβίκο Αύγουστο (1714-1714) την Ιωάννα Χριστίνα (1715-1716) τον Γουλιέλμο Ερρίκο (1718-1768)Το 1718 ο Γουλιέλμος Ερρίκος πεθαίνει και η Καρλότα Αμαλία γίνεται αντιβασίλισσα για τον ανήλικο γιο της, τον Κάρολο. Πέθανε το 1738 σε ηλικία 58 ετών.
|
Η Καρλότα Αμαλία του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ (Charlotte Amalia von Nassau-Dillenburg, 1680 - 1738) ήταν κόρη του Ερρίκου, Πρίγκιπα του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ. Την περίοδο 1718-1732 ήταν αντιβασίλισσα του Νάσσαου-Ούζινγκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Δήμος Τριταίας
|
Ο πρώτος δήμος Τριταίας είχε έμβλημα που το απέκτησε το 1874 με το ΦΕΚ 47/25-12-1874 και όριζε ως σφραγίδα τον τρίτωνα "φυσώντας δια κόχλου." και γύρω γύρω τα γράμματα Δήμος Τριταίας. Έμβλημα του τελευταίου δήμου ήταν ο Τρίτωνας, αργότερα έμβλημα του δήμου ήταν παράσταση του Γεωργίου Παπανδρέου. Η ονομασία προέρχεται από την αρχαία Τριταία, το όνομα της οποίας πιστεύεται ότι προέρχεται από τον Τρίτωνα γιο του Ποσειδώνα. Στην περιοχή του δήμου και κοντά στο χωριό Αγία Μαρίνα υπήρχε η αρχαία Τριταία η οποία δεν έχει ανασκαφεί ακόμα. Στην Ερυμάνθεια έχουν βρεθεί ίχνη κυκλώπειων τειχών, Μυκηναϊκό νεκροταφείο στην Δροσιά, Αρχαία νομίσματα στο Μάνεσι και στου Σκιαδά. Ο δήμος Τριταίας πρωτοσυστάθηκε το 1835 και διατηρήθηκε μέχρι το 1912. Ο δήμος όταν ιδρύθηκε το 1835 περιελάμβανε τα χωριά Σανταμέρι, Χατζούρι, Πόρτες, Γάλαρο, Πράτι, Μιχόι, Βερσίζι, Φλόκα, Κώμη, Κάλφα, Ρουπακιά, Κρασέτσα και την Αγίας Μαρίνας Μαρίτσης. Το 1861 έγινε διοικητική μεταβολή και ο δήμος ενώθηκε με τον Δήμο Ερυμάνθειας διατηρώντας το ίδιο όνομα αλλά διαφορετική σύσταση. Αποτελούνταν από 24 χωριά: τα Προστοβίτσα, Αλποχώρι, Γρεβενό, Βελιμάχι, Καλέντζι, Κούμπερι, Σκιαδά, Τσαπόγα, Τουρκοχώρι, Χιόνα, Κώμη, Γολέμη, Μάνεση, Μαστραντώνη, Ρένεσι (Ραίνεση), Παλαιοκωσταίικα, Ρουπακιά, Γάλαρο, Κρασέτσα, Κάλφα, Φλώκα, Σκούρα, Άνω Αγία Μαρίνα, Κάτω Αγία Μαρίνα. Σύμφωνα με άρθρο στην εφημερίδα "Νεολόγος των Πατρών" το 1909 ο δήμος είχε οκτώ χωριά ορεινά και τα υπόλοιπα πεδινά, οι κάτοικοι του δήμου ήταν φτωχοί και ζούσαν αποκλειστικά από την κτηνοτροφία και την γεωργία. Τα όρια του ήταν στο 15ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Πατρών-Καλαβρύτων στην θέση Χάνι Κουρλαμπά έως τα σύνορα Αχαΐας-Ηλείας στον οικισμό Καρπέτα και από τους πρόποδες του Σκόλλις έως τις κορυφές του Ερύμανθου. Στα όρια του δήμου υπήρχαν πολλά έλη, αποξηραμένα σήμερα, που δημιουργούσαν πολλά υγειονομικά προβλήματα και αρρώστιες στους χωρικούς. Σύμφωνα με τον Χ. Κορύλλο ο Δήμος ήταν Β΄ τάξεως είχε δύο μονοτάξια δημοτικά σχολεία, ένα αρρένων κι ένα θηλέων, και 6 γραμματεία. Συνόρευε με τους δήμους Καλαβρύτων, Πηνιέων, Λάμπειας και Δύμης. Έδρα του δήμου ήταν από το 1835 το χωριό Σανταμέρι που ονομάστηκε Τριταία. Από το 1861 η Προστοβίτσα και με το Β.Δ. 27-2-1862 η έδρα μεταφέρθηκε στο Τουρκοχώρι για να επανέλθει στις αρχές του 20ου αιώνα στην Προστοβίτσα. Είχε 5.178 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 1907. Ο Δήμος καταργήθηκε το 1912 με το Β.Δ. 18.8.1912 (ΦΕΚ 256 τ.Α΄). Έδρα του δήμου ήταν το Σταυροδρόμι. Συνόρευε με τους Δήμο Φαρρών, Δήμο Ωλενίας, Κοινότητα Καλεντζίου και το Νομό Ηλείας. Γεωγραφικά στην περιοχή ανήκει και η Κοινότητα Καλεντζίου, που σήμερα είναι ανεξάρτητη. Το 2010, με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καλλικράτης", έπαψε να υπάρχει και συγχωνεύτηκε με το Δήμο Φαρρών, την Κοινότητα Καλεντζίου και την Κοινότητα Λεοντίου σχηματίζοντας το νεοπαγή Δήμο Ερυμάνθου. Κάποιοι από τους δημάρχους του παλιού δήμου ήταν οι: 1836 - : Ι. Π. Χριστόπουλος Π. Γαλανόπουλος: (αναφέρεται το 1837) 1851 - : Σταμάτης Τσαλαμιδάς 1862 - : Χρ. Παναγόπουλος (διορισθείς στις 11 Δεκεμβρίου 1862) Β. Παπαδημητρόπουλος: (αναφέρεται το 1865) 1879-1883: Αβραάμ Καραχάλιος 1883-1887: Αναστάσιος Ντελής 1887-1891: Ανδρέας Μπαλάσης ή Μπαλασόπουλος 1891-1895: Ηλίας Τσαλαμιδάς 1895-1912: Χρήστος Μπαλάσης ή Μπαλασόπουλος Δήμαρχοι του καποδιστριακού Δήμου Τριταίας υπήρξαν οι: 1998-2006: Απόστολος Βγενόπουλος 2006-2010: Μιλτιάδης Γκοσιμήδας Στον καποδιστριακό δήμο περιλαμβάνονταν τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμοί: Δ.δ. Σταυροδρομίου [ 473 ] το Σταυροδρόμιον [ 259 ] το Ξηροχώριον [ 68 ] τα Πανουσαίικα [ 69 ] η Ράχη [ 77 ] Δ.δ. Αγίας Βαρβάρας [ 309 ] η Αγία Βαρβάρα [ 209 ] ο Γάλαρος [ 100 ] Δ.δ. Αγίας Μαρίνης [ 111 ] η Αγίας Μαρίνα [ 61 ] η Κάτω Αγία Μαρίνα [ 50 ] Δ.δ. Αλεποχωρίου [ 321 ] ο Άγιος Δημήτριος [ 136 ] το Αλεποχώριον [ 185 ] Δ.δ. Βελιμαχίου [ 80 ] το Βελιμάχιον [ 78 ] η Μονή Αγίων Πάντων [ 2 ] Δ.δ. Δροσιάς [ 742 ] η Δροσιά [ 356 ] η Κάτω Δροσιά [ 184 ] το Κουμπέριον [ 112 ] η Πτέρη [ 90 ] Δ.δ. Ερυμάνθειας -- η Ερυμάνθεια [ 297 ] Δ.δ. Κάλφα [ 304 ] ο Κάλφας [ 255 ] τα Μασουραίικα [ 49 ] Δ.δ. Μανεσίου Πατρών το Μανέσιον [ 405 ] το Γολέμιον [ 86 ] το Κάτω Μαστραντώνιον [ 144 ] ο Μαστραντώνης [ 43 ] Δ.δ. Ρουπακιάς -- η Ρουπακιά [ 212 ] Δ.δ. Σκιαδά [ 1.014 ] ο Σκιαδάς [ 574 ] το Καρπέτα [189 ] η Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Νοτενών [ 3 ] οι Μπαράκες [ 186 ] τα Πηγάδια [ 162 ] Δ.δ. Σκούρα [ 161 ] ο Σκούρας [ 125 ] το Καρδάσι [ 36 ] Δ.δ. Σπαρτιάς [ 170 ] η Σπαρτιά [ 71 ] το Κυπαρίσσι [ 99 ] Δ.δ. Χιόνας -- η Χιόνα [ 270 ] Α.Ο. Τριταιϊκός Ο Α.Ο. Τριταϊκός ιδρύθηκε το 1999 με την συγχώνευση των Πηνειός Κάλφα, AO Αγίας Βαρβάρας και ΑΟ Σταυροδρομίου. Αγωνίζεται στην Δ΄ Εθνική κατηγορία και η φυσική του έδρα είναι το Γήπεδο Σταυροδρομίου που είναι ξερό. Θύελλα Σκιαδά Η Θύελλα Σκιαδά έχει έδρα το χωριό Σκιαδά και αγωνίζεται στο Γήπεδο Σταυροδρομίου (ξερό). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Α.Ι. Κλάδου, Εφετηρίς (Almanach) του Βασιλείου της Ελλάδος δια το Έτος 1837, Εκ της Βασιλικής Τυπογραφίας και Λιθογραφίας, Εν Αθήναις 1837. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων «Ανέστη Κωνσταντινίδου», Εν Αθήναις 1903. Χρήστου Π. Κορύλλου-Στ. Θεοχάρη, Πεζοπορία από Πατρών είς Καλάμας, Τυπογραφείον «Ο Κάδμος», Εν Πάτραις 1891. Βασίλειος Κυριαζής, Η Προστοβίτσα στο χρόνο, εκδ. Σύλλογος Δροσιωτών Πάτρας, Πάτρα 2002. Γεώργιος Αθ. Πετρόπουλος, Καλέτζι και Καλετζιώτες, Αθήνα 2003. Εφημερίδα Πελοπόννησος Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Βασίλης Οικονομόπουλος (εκδ.), Πατρινό Αθλητικό Πανόραμα, Εκδόσεις «ΠΑΝΟΡΑΜΑ», Πάτρα 1994. (σχετικά λήμματα ποδοσφαιρικών ομάδων της περιοχής Τριταίας) Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμοι Α΄-Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση. Δήμος Τριταίας. erymanthos.eu. Ανακτήθηκε: 08/09/2016. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Τριταίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017. Επίσημη ιστοσελίδα Δήμου Τριταίας Τουριστικός οδηγός Νομού Αχαΐας - Δήμος Τριταίας. nea.gr. Ανακτήθηκε από το αρχειοθετημένο πρωτότυπο: 04/09/2016.
|
Ο Δήμος Τριταίας ήταν δήμος προηγούμενων διοικητικών διαιρέσεων του Νομού Αχαΐας που δημιουργήθηκε αρχικά το 1835 μέχρι το 1912 και το 1997 μέχρι το 2010 με το σχέδιο Καποδίστριας και περιλάμβανε όλη τη ιστορική περιοχή της Τριταίας. Έδρα του ήταν ο οικισμός Σταυροδρόμι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Έντβιν Μουράτι
|
Ο Μουράτι γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1975 στα Τίρανα και προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια: συγκεκριμένα ο πατέρας του ήταν μάγειρας στην υπηρεσία του κομμουνιστή ηγέτη Ραμίζ Αλία και η μητέρα του ήταν πωλήτρια ξυλουργικών προϊόντων. Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Παρτιζάνι Τιράνων και κατά τα τέλη του 1991, με αφορμή αγώνα της ομάδας νέων του συλλόγου στην Ολλανδία, κατέφυγε με τη βοήθεια συγγενών και φίλων - μέσω Γερμανίας - στη Γαλλία όπου ζούσε ο αδελφός του. Με την άφιξή του, καθώς δεν είχε εισέλθει νόμιμα στη χώρα, έκανε αίτηση για άσυλο (έλαβε καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα το 1993) και εντάχθηκε, μετά από δοκιμή στα τμήματα υποδομής της Παρί Σεν Ζερμέν. Αργότερα απέκτησε και τη γαλλική υπηκοότητα. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στη β΄ ομάδα της Παρί και τη σεζόν 1995/96 δόθηκε δανεικός στη ΛΜ Σατορού με την οποία συμμετείχε σε 31 αναμετρήσεις της Β΄ Γαλλίας. Την επόμενη χρονιά παραχωρήθηκε εκ νέου δανεικός σε ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, αυτή τη φορά τη Saint-Brieuc-Côtes-d'Armor, η οποία ωστόσο αποβλήθηκε προς το τέλος της σεζόν από το πρωτάθλημα λόγω χρεών. Επιστρέφοντας στην Παρί, ο Μουράτι πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Λιγκ 1 κατά την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της σεζόν 1997/98, ξεκινώντας στη βασική ενδεκάδα κατά την εκτός έδρας ήττα με 2-1 από τη Σατορού, όπου αντικαταστάθηκε προς το τέλος της αναμέτρησης από τον Μάρκο Πάντελιτς. Ακολούθησε νέα παραχώρηση με τη μορφή δανεισμού στη Φορτούνα Ντίσελντορφ, με την οποία αγωνίστηκε στη Β΄ Γερμανίας και το εγχώριο κύπελλο, μετρώντας συνολικά 13 συμμετοχές. Τη σεζόν 1999/2000, έμεινε στο έμψυχο δυναμικό της Παρί συμμετέχοντας σε 16 αγώνες πρωταθλήματος. Την ίδια χρονιά πέτυχε και το μοναδικό του τέρμα με τα χρώματα της Παρί στην επικράτηση με 3-0 επί της Νανσί για το Λιγκ Καπ. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην ΠΣΖ μέτρησε σε όλες τις διοργανώσεις ένα γκολ και τέσσερις ασίστ σε 24 συμμετοχές. Μετά το τέλος της παρουσίας του στην Παρί, υπέγραψε στη Λιλ, όπου παρέμεινε για μια διετία. Τον πρώτο χρόνο του έπαιξε σε 13 αγώνες πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 16 ματς του Σαμπιονά, ενώ συμμετείχε με τη Λιλ και στη φάση των Ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2001/02, όπου αγωνίστηκε τρεις φορές (στην εντός έδρας ισοπαλία με τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, στην ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και στην ισοπαλία της τελευταίας αγωνιστικής με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Κατόπιν έλαβε χρόνο συμμετοχής και σε μια αναμέτρηση για τους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Φιορεντίνα. Μετά την αποχώρησή του από τη Λιλ πέρασε το υπόλοιπο διάστημα της καριέρας του στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρώτα με τον Ηρακλή (τέσσερις σεζόν στην Α΄ Εθνική) και έπειτα με τον Πανσερραϊκό (δύο χρόνια στη Β΄ Εθνική). Την πρώτη του σεζόν στον «Γηραιό» είχε 2 γκολ σε 22 αναμετρήσεις για το πρωτάθλημα, τρεις παρουσίες στο Κύπελλο Ελλάδας και άλλες δύο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (στις διπλές αναμετρήσεις του Ηρακλή με την Ανόρθωση). Στην αρχή της σεζόν 2003/04 αποβλήθηκε στο σημαντικό παιχνίδι της 6ης αγωνιστικής με τον Παναθηναϊκό έπειτα από εσκεμμένο χτύπημα πάνω στον Γκόραν Βλάοβιτς, ο οποίος αντέδρασε επιχειρώντας να χτυπήσει και ο ίδιος τον Μουράτι. Στο τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων, ο Μουράτι συμμετείχε σε 21 αγώνες πρωταθλήματος πετυχαίνοντας δύο τέρματα (το ένα εξ αυτών σε τοπικό ντέρμπι κόντρα στον ΠΑΟΚ όπου οι κυανόλευκοι επικράτησαν με το ευρύ 3-0) και σε τέσσερις αγώνες κυπέλλου. Την επόμενη χρονιά έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός δράσης λόγω προβλημάτων τραυματισμών. Επιπλέον, τιμωρήθηκε με ποινή δύο αγωνιστικών για άσεμνη χειρονομία προς τους οπαδούς του ΟΦΗ ως αντίδραση σε υβριστικά συνθήματα εναντίον του, σε αναμέτρηση των δύο ομάδων στο Ηράκλειο κατά την οποία είχε νωρίτερα σημειώσει γκολ. Ως εκ τούτου, κατέγραψε μόλις 7 συμμετοχές για το πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας 2 τέρματα. Τη σεζόν 2005/06 έλαβε μέρος σε 16 αγώνες χωρίς να σκοράρει και τον Ιούλιο του 2006 αποχώρησε από τον Ηρακλή. Κατόπιν συνέχισε την καριέρα του στον Πανσερραϊκό, με τον οποίο αγωνίστηκε για μια διετία στη Β΄ Εθνική, μετρώντας 25 συμμετοχές για το πρωτάθλημα, τις οποίες πλαισίωσε με 8 γκολ, όλα στην πρώτη του σεζόν. Καλύτερη στιγμή του Μουράτι με την ομάδα των Σερρών ήταν το χατ τρικ που πέτυχε στην επικράτηση με 4-0 επί του Αγροτικού Αστέρα. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2008 εξαιτίας τραυματισμού. Ο Μουράτι διετέλεσε επί σειρά ετών διεθνής με την Εθνική Αλβανίας, μετρώντας 4 γκολ σε 42 συμμετοχές. Μια εξ αυτών λογίζεται ως ανεπίσημη, καθώς έγινε με αντίπαλο το Κοσσυφοπέδιο, που τότε δεν ήταν μέλος της FIFA. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 1998, σε φιλική αναμέτρηση με την Κύπρο στη Λευκωσία, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Αλτίν Ράκλι, ενώ η τελευταία εμφάνισή του με το εθνόσημο ήταν τον Οκτώβριο του 2006, σε αγώνα κόντρα στην Ολλανδία για τα προκριματικά του Euro 2008. Μνημονεύεται κυρίως για το τέρμα που σημείωσε τον Σεπτέμβριο του 2004 στην εντός έδρας νίκη με 2-1 επί της Ελλάδας, η οποία λίγους μήνες νωρίτερα είχε ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Μετά το τέλος της καριέρας του, ο Μουράτι δραστηριοποιείται ως αντιπρόσωπος ποδοσφαιριστών με πεδίο δράσης - μεταξύ άλλων - τη Γαλλία και την Ελλάδα, ενώ εργάζεται ως οικονομικός σύμβουλος της αλβανικής πρεσβείας στη Γαλλία. Ακόμη είναι αντιπρόσωπος υποψηφίων επενδυτών στην Αλβανία, καθώς και ιδρυτής και αντιπρόεδρος του Γαλλοαλβανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Ο Μουράτι έχει γαλλική υπηκοότητα (την απέκτησε το 1998) και είναι παντρεμένος με Γαλλίδα μαζί με την οποία έχει αποκτήσει τρία παιδιά. Από το 2007 είναι μόνιμα εγκατεστημένος με την οικογένειά του στην κοινότητα Le Mesnil-le-Roi της περιοχής Ιλ-ντε-Φρανς στη Γαλλία. Εκτός της μητρικής του αλβανικής ομιλεί ακόμη γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ελληνικά. «Edvin Murati». national-football-teams.com (στα Αγγλικά). National Football Teams. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. psg70.free.fr
|
Ο Έντβιν Μουράτι (αλβανικά: Edvin Murati, Τίρανα, Αλβανία, 12 Νοεμβρίου 1975) είναι Αλβανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας αγωνίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στα πρωταθλήματα της Γαλλίας και της Ελλάδας, ενώ μετά το τέλος της αθλητικής καριέρας του δραστηριοποιείται ως επιχειρηματίας, οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος ποδοσφαιριστών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B9%CE%BD_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9
|
Σάχης
|
Αρχαιότερες μορφές του τίτλου, παλαιότερες από την Αχαιμενική αυτοκρατορία του 7ου αιώνα π.Χ, επιβίωσαν ως τίτλοι τοπικών μοναρχιών μέχρι την ιστορική εποχή, όπως στην περίπτωση της μικρής μοναρχίας του Σιρβάν, όπου ο τοπικός ηγεμόνας μέχρι τον 16ο αιώνα έφερε τον προ-Ισλαμικό τίτλο Σιρβανσάχης (Shirvanshah, Αζέρι:Şirvanşah, Πέρσικα: شروانشاه). Μία παρομοίως αρχαία μορφή του τίτλου διασώθηκε στη Χοραζμία έως τον 13ο αιώνα (Khorezmshah), και υιοθετήθηκε από την νομαδική Χοραζμική αυτοκρατορία. Οι λέξεις σάχης και πατισάχ σήμερα είναι συνήθη μικρά και οικογενειακά ονόματα στο Πακιστάν και στην Ινδία. Ο τίτλος παραδοσιακά δεν έχει καθιερωμένο θηλυκό γένος, και οι σπάνιες γυναίκες που χρησιμοποιούσαν τον τίτλο, όπως η Αγία Ταμάρα της Γεωργίας, έκαναν χρήση της αρσενικής μορφής; η δυναστεία των Παχλεβί τo 1967 καθιέρωσε τον τίτλο Σαμπανού (Shahbanu, Πέρσικα:شهبانو). Η σωστή τοποθέτηση του μη-ελληνοποιημένου τίτλου Σαχ είναι ανάμεσα στο μικρό και στο οικογενειακό ή δυναστικό όνομα. Ο τίτλος των απογόνων ενός Σάχη ποικίλει ανάλογα με τις πρακτικές τις εκάστοτε μοναρχίας; οι περισσότερες αυλές χρησιμοποιούσαν τον τίτλο Μίρζα (Mirza, Πέρσικα:مرز) αμέσως μετά το μικρό όνομα, με την σημαντική εξαίρεση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία χρησιμοποιούσε τον τίτλο Σεχζάντ (Shahzadeh, Τούρκικα:Şehzade, Πέρσικα:شاهزاده, γιος βασιλιά) αμέσως πριν το μικρό όνομα.
|
Να μην συγχέεται με τον τίτλο Σεΐχης.Ο ελληνοποιημένος τίτλος Σάχης (Shah, Πέρσικα: شاه, προφέρεται: [ʃɒːh], βασιλιάς) είναι βασιλικός τίτλος Περσικής προέλευσης, και ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως στον ανατολικό μουσουλμανικό κόσμο. Η πιο χαρακτηριστική μορφή του, ως τμήμα του αυτοκρατορικού τίτλου Σαχανσάχ (Shahanshah, Πέρσικα:شاهنشاه, βασιλέας των βασιλέων), αποτελούσε αρχικά τον τίτλο των βασιλέων του προ-Ισλαμικού Ιράν, και η χρήση του υιοθετήθηκε από Πέρσες και Τούρκους ηγεμόνες μετά την Ισλαμική κατάκτηση τον έβδομο αιώνα. Οι Ιρανικές Σιιτικές δυναστείες των Σαφαβιδών και των επιγόνων τους μέχρι την τελευταία δυναστεία των Παχλεβί χρησιμοποιούσαν αυτήν την μορφή του τίτλου. Ο ίδιος τίτλος χρησιμοποιούνταν από του Μογγόλους της Χρυσής Ορδής, καθώς και από την Μογγολική δυναστεία της Ινδίας. Ως τμήμα της υψηλής Τούρκο-Περσικής κουλτούρας του ανατολικού μουσουλμανικού κόσμου, η χρήση του τίτλου αναπτύχθηκε στο περιβάλλον του ευρύτερου μη-Αραβικού μουσουλμανικού κόσμου, και αποτέλεσε τμήμα μίας μακρόβιας υπερεθνικής αυλικής παράδοσης που ταυτιζόταν με ένα μείγμα Ισλαμικών και προ-Ισλαμικών Ιρανικών παραδόσεων. Ο τίτλος, υπό την ισοδύναμη μορφή Πατισάχ (Padeshah, Πέρσικα: پادشاه, Τούρκικα: padişah, κύριος βασιλέων) αποτέλεσε τον κύριο τίτλο του Οθωμανού αυτοκράτορα, καθώς και πληθώρας μοναρχιών στην πολιτιστική σφαίρα της Περσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%87%CE%B7%CF%82
|
Τζεφ Νίκολς
|
Ο Τζεφ Νίκολς γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας τον Φεβρουάριο του 1948. Το 1974 έγινε μέλος των Bandy Legs οι οποίοι δύο χρόνια αργότερα μετονομάστηκαν σε Quartz. Το 1976 υπέγραψαν συμβόλαιο με την "Jet Records" και το 1977 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους, σε παραγωγή του κιθαρίστα των Black Sabbath, Τόνι Αϊόμι, ενώ στο δίσκο συμμετείχε ο κιθαρίστας των Queen, Μπράιαν Μέι και ο τότε τραγουδιστής των Black Sabbath, Όζι Όσμπορν. Το συγκρότημα βρισκόταν συνεχώς σε περιοδεία, παίζοντας στο φεστιβάλ του Ρέντινγκ το 1976 και το 1977. To 1979, ο Νίκολς αποχώρησε για να γίνει δεύτερος κιθαρίστας των Black Sabbath και ανέλαβε το μπάσο για ένα μικρό χρονικό διάστημα κατά το οποίο είχε φύγει ο Γκίζερ Μπάτλερ. Μετά την επιστροφή του Μπάτλερ, ο Νίκολς ανέλαβε τα πλήκτρα, ως γκεστ μουσικός στο άλμπουμ "Heaven and Hell" και συνέχισε έτσι μέχρι το 1985. Από το "The Seventh Star" του 1986 μέχρι το "Reunion" του 1998 ηχογραφούσε ως βασικό στέλεχος του συγκροτήματος, λαμβάνοντας μέρος και στην συνθετική διαδικασία των τραγουδιών. Ο Νίκολς παρέμεινε επίσημο μέλος των Black Sabbath μέχρι το 2004. Έχει συμμετάσχει στα άλμπουμ "Back Where I Belong" και "Scream" του παλιού τραγουδιστή των Black Sabbath, Τόνι Μάρτιν, με τον οποίο συνεργάζεται στο συγκρότημα Headless Cross. Το 2011, επανενώθηκαν οι Quartz, οι οποίοι είχαν διαλυθεί το 1983. Η πρώτη τους συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς στο "The Asylum" του Μπέρμιγχαμ, με το συγκρότημα να κυκλοφορεί το ζωντανά ηχογραφημένο "LIVE And Revisited", τον Μάιο του 2013. Ο Νίκολς πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 28 Ιανουαρίου 2017 σε ηλικία 68 ετών. Geoff Nicholls | Biography | AllMusic Geoff Nicholls - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives MusicMight :: Artists :: QUARTZ - Rock Detector Geoff Nicholls | Credits | AllMusic Προφίλ στην επίσημη ιστοσελίδα των Black Sabbath
|
Ο Τζεφ Νίκολς (αγγλ.: Geoffrey James "Geoff" Nicholls, 28 Φεβρουαρίου 1948 - 28 Ιανουαρίου 2017) ήταν Άγγλος πιανίστας και κιμπορντίστας γνωστότερος για τη συνεργασία του με το συγκρότημα των Black Sabbath, ενώ πριν γίνει μέλος τους το 1979 έπαιζε με το χέβι μέταλ συγκρότημα Quartz.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%82
|
Για πάντα αγάπη μου
|
Ο Αρτούρο ντε λα Ρίβα είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας, παντρεμένος με την Εουχένια και έχουν μια 10χρονη κόρη, την Αράνσα. Ωστόσο, δεν φαντάζονται ότι η Σόνια, ξαδελφή της Εουχένια, είναι κρυφά ερωτευμένη με τον Αρτούρο και μισεί κρυφά την Εουχένια γι' αυτό και προσπαθεί να την ξεφορτωθεί αλλάζοντας κρυφά τα φάρμακα της Εουχένια, προξενόντας της το κώμα, για να έχει τον Αρτούρο για τον εαυτό της. Εν τω μεταξύ, η Ισαμπέλ Λόπεζ Σερντάν είναι μια επιτυχημένη διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, η οποία είναι παντρεμένη, με τον Φερνάντο Κόρδοβα, τον οποίο αγαπά πάνω απ' όλα. Η Εουχένια πεθαίνει, την ώρα που η Ισαμπέλ ανακαλύπτει ότι ο Φερνάντο είναι απατεώνας και ότι της κλέβει χρήματά και επίσης είναι παντρεμένος δέκα χρόνια, με μια νεαρή γυναίκα, την Αντρέα και έχουν δύο γιους μαζί, τον Εστέμπαν και τον Άνχελ, ο τελευταίος γεννήθηκε ενώ ο Φερνάντο ήταν παντρεμένος με την Ισαμπέλ και τον κλείνει στη φυλακή. Μετά από αυτά τα χτυπήματα, η Ισαμπέλ και ο Αρτούρο ενώνονται από το πεπρωμένο σε μια παραδεισένια παραλία του Μεξικού, ξεκινώντας μια σχέση που θα πρέπει να ξεπεράσει διαφορετικά εμπόδια, όπως η χειραγώγηση της Αράνσα από τη Σόνια, έτσι ώστε να μην αποδέχεται την Ισαμπέλ και επίσης τον Φερνάντο που δραπετεύει από τη φυλακή για να εκδικηθεί τόσο την Ισαμπέλ όσο και την Αντρέα. Σουσάνα Γκονσάλες ως Ισαμπέλ Λόπεζ Σερντάν ντε ντε λα Ρίβα Γκάι Έκερ ως Αρτούρο ντε λα Ρίβα Ατσεβέδο Τέλμα Μαδριγάλ ως Αράνσα ντε λα Ρίβα Αρένας Πάμπλο Λάιλε ως Εστέμπαν Ναρβάες Γκουτιέρρες Ντομίνικα Παλέτα ως Σόνια Αρένας Λοσάνο Έκτορ Σουάρες Γκόμις ως Φερνάντο Κόρδοβα Μιράντα/Χαβιέρ Καστίγιο ντε λε Φευέντε Άνα Μάρτιν ως Μαρία Λουίσα "Τίτα" Βαλβέρδε χηρ. ντε Εσκουδέρο Μάρτα Χούλια ως Γκαμπριέλα "Γκάμπι" Σαν Ρομάν Μακάρια ως Μινέρβα Γκουτιέρρες Ουμπέρτο Ελισόντο ως Οσβάλντο ντε λα Ρίβα Λόλα Μερίνο ως Μαρσέλα Σαμπράνο Βίκτορ Νοριέγα ως Φαμπρίσιο ντε λα Ρίβα Οροπέσα Λους Μαρία Σετίνα ως Εουχένια Αρένας ντε ντε λα Ρίβα Γκαμπριέλα Πλάτας ως Αντρέα Γκουτιέρρες ντε Κόρδοβα/ντε Ναρβάες Αλεχάντρο Ρουίς ως Μπρούνο Εσκουδέρο Βαλβέρδε Αλεχάντρο Αραγόν ως Μαουρίσιο Ναρβάες Ισαμπέλ Μαρτίνες "Λα Ταραμπίγια" ως Κούκα Κάρλος Μποναβίδες ως Πάδρε Αδαλμπέρτο Ρικάρδο ντε Πασκουάλ ως Γκαμπίνο Ιδάλγο Ντάσια Γκονσάλες ως Λούτσα ντε Ιδάλγο Άρτσι Λαφράνκο ως Νίκολας Μπελμόντε Ντάσια Αρκάρας ως Αγάτα Ελένα Τόρρες ως Αλμουδένα Κιχάνο ντε Εσκουδέρο Σίλβια Λομελί ως Τερέσα Τάνια Λισάρδο ως Μαριανέλα Σοφία Κάστρο ως Ντάφνε Κιντάνα Ερρέρα Κάρλος Εσπεϊτσέρ ως Πάμπλο Νοριέγα "Ελ Μπόρλας" Χάντε Φράσερ ως Ιλεάνα Πορτίγιο Έρικ Ντίας ως Κριστιάν Νταβίντ Οστρόσκι ως Χιλμπέρτο Σερβάντες Πάμπλο Κρους Γκερρέρο ως Ντανιέλ Σερβάντες ΑρέναςΓκεστ εμφανίσεις Φρανσίσκο Ρούμπιο ως Γκονσάλο Καρβαχάλ Έμμα Εσκαλάντε ως Χέμα Αλεχάντρο Βιγιέλι ως Εφρέν Γκόμες Χοσέ Μοντίνι ως Μπαλτασάρ Χουάν Βερδούσκο ως Ιατ. Ελίας Καρράνσα Καρίμε Φερνάντες ως Αράνσα (παιδί) Φεντερίκο Πόρρας ως Εστέμπαν (παιδί) Καμίλα Πένια ως Ντάφνε (παιδί) Βαλεντίνα Αουσόρι ως Ιλεάνα (παιδί) Για πάντα αγάπη μου στην IMDb
|
Για πάντα αγάπη μου (Ισπανικά: Por siempre mi amor) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2013. Είναι ριμέικ της Μεξικάνικης τηλενουβέλας του 1989, Mi segunda madre.Πρωταγωνιστούν Σουσάνα Γκονσάλες, Γκάι Έκερ, Τέλμα Μαδριγάλ και Πάμπλο Λάιλε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1_%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7_%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Το μαύρο τριαντάφυλλο (ταινία)
|
Η υπόθεση, τοποθετείται στην Αγγλία του Δεκάτου τρίτου αιώνα αφηγείται την ιστορία ενός ευγενή Σάξονα, του Βολταίρου του Γκέρνυ, ο οποίος, αφού προσπάθησε να καθοδηγήσει μια εξέγερση ενάντια στους Νορμανδούς κατακτητές της πατρίδας του, αναγκάστηκε να φύγει, αναζητώντας την τύχη του στην Άπω Ανατολή, παρέα με τον φίλο και σύντροφο του στις περιπέτειες Τριστάνο. Κατά την διάρκεια του οδοιπορικού τους οι δύο τους γνωρίζονται με τον Μπαγιάν, μεγαλομανή άρχοντα και γνώστη του πολέμου της Ανατολής, και ο Γουόλτερ ερωτεύεται την κόρη του δεσπότη αυτού, την όμορφη Μαρία (χαρακτήρα που εμπνέει τον τίτλο της ταινίας). Αναγκασμένοι να φύγουν, οι δύο τους φτάνουν στην Κίνα , όπου λαμβάνουν ένα τέτοιο καλωσόρισμα που δεν έιναι σε θέση να εγκαταλείψουν τους οικοδεσπότες τους. Στο μεταξύ, ο Γουόλτερ θα εξοικειωθεί με πολλές από τις τεχνικές και τις επιστημονικές καινοτομίες του κινεζικού πολιτισμού, από τον οποίο θα θησαυρίσει. Με το που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τους οικοδεσπότες τους, οι δύο φίλοι θα επιστρέφουν στην πατρίδα, όπου αρχικά θα κατηγορηθούν από τον Εδουάρδο Ι, λόγω της συμμετοχής τους στην αντι-νορμανδική επανάσταση. Ωστόσο, στη συνέχεια, χάρη και στις πολλές ανακαλύψεις τις οποίες έφερε ο Βολταίρος (ανάμεσα στις οποίες και το μπαρούτι), αυτοί θα γίνουν και πάλι ευπρόσδεκτοι με ανοιχτές αγκάλες.
|
Το μαύρο τριαντάφυλλο ("The black rose") είναι ταινία της 20th Century Fox 1950, η οποία σχεδιάστηκε εν μέρει για να είναι η συνέχεια από προηγούμενη ταινία με τίτλο Ο πρίγκιπας των αλεπούδων 1949, γυρισμένη με τους ίδιους πρωταγωνιστές, Τάιρον Πάουερ και ο Όρσον Γουέλς και σε σκηνοθεσία Ενρίκου Κινγκ, και είναι ελεύθερη απόδοση του βιβλίου του Σάμουελ Σελαμπάργκερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF_%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Πάολα Ντόιμι ντε Λούπις Φρανκοπάν
|
Είναι κόρη του Λούις Ντόιμι, κόμη του Λούπις, πρίγκιπα Φρανκοπάν Σούμπιτς Ζρίνσκι από το Σπλιτ της Κροατίας. Ο Λούις είναι μέλος της παλαιάς Κροατικής και Ιταλικής αριστοκρατίας, που ήρθε στην Αγγλία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να σπουδάσει στην Οξφόρδη. Είναι δικηγόρος, μέλος του Μίντλ Τεμπλ και επιχειρηματίας. Η μητέρα της Ίνγκριντ Ντέττερ είναι ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Ο σύζυγός της Νικόλαος Ουίνδσορ είναι μικρανιψιός το υΓεωργίου ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εγγονός της Μαρίνας πριγκίπισσας της Ελλάδας, κόρης του Νικολάου πρίγκιπα της Ελλάδας. Παντρεύτηκε το 2006 τον λόρδο Νικόλαο Γουίνδσορ, μέλος της βασιλικής Οικογένειας της Βρετανίας και έχει τέκνα: Αλβέρτος-Λούις-Φίλιππος-Εδουάρδος γενν. 2007. Λεοπόλδος-Ερνέστος-Αύγουστος-Γουέλφ γενν. 2009. Λούις-Αρθούρος-Νικόλαος-Φήλιξ γενν. 2014. Black, A and C (2015). "British Royal Family". Who's Who. Oxford University Press. Archived from the original on 21 February 2015. Retrieved 10 August 2015. Nicholas Charles Edward Jonathan, (Lord Nicholas Windsor), b 25 July 1970, Married 19 Oct. 2006, Princess Paola Doimi de Lupis Frankopan Šubić Zrinski
|
H Πάολα Ντόιμι ντε Λούπις, αγγλ. Paola-Luise-Marica Doimi de Lupis Frankopan (γενν. 7 Αυγούστου 1969) από τον Οίκο Ντόιμι ήταν κόρη του κόμη του Λούπις και με τον γάμο της έγινε λαίδη Γουίντσορ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CE%B9_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B9%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BD
|
Εθνικός Δευτεράς
|
Ο Εθνικός Δευτεράς ιδρύθηκε στις 10 Αυγούστου 1965. Η ομάδα ξεκίνησε να αγωνίζεται στις διοργανώσεις της ΕΠΟΠΛ. Το 1983 κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΣΤΟΚ κερδίζοντας την ένταξη της στις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) ως ομάδα Γ΄ κατηγορίας. Ωστόσο, διαγράφηκε από τις τάξεις της ΚΟΠ μετά από απόφαση της Ανώτατης Δικαστικής Επιτροπής Αθλητισμού (ΑΔΕΑ) κατόπιν ένστασης της Δόξας Παλιομετόχου, επικαλούμενη ενός κανονισμού της ομοσπονδίας σύμφωνα με τον οποίο ομάδες που προέρχονταν από χωριά με πληθυσμό μικρότερο των 1500 κατοίκων, δεν μπορούσαν να ενταχθούν στην ομοσπονδία. Μετά από δικαστική διαμάχη αρκετών μηνών, ο Εθνικός Δευτεράς εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ. Ωστόσο, λόγω του γεγονότος αυτού δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1983-84, το οποίο διεξήχθη με 13 αντί 14 ομάδες. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1984-85.Την περίοδο 1986-87 τερμάτισε στη δεύτερη θέση και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Παρέμεινε στη Β΄ κατηγορία για 4 περιόδους. Υποβιβάστηκε την περίοδο 1990-91. Συνέχισε για δύο περιόδους στη Γ΄ κατηγορία. Υποβιβάστηκε την περίοδο 1992-93. Ακολούθησαν 3 συμμετοχές στη Δ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1995-96 τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά) πρωταθλήματα. Συνεχίζει στις διοργανώσεις της ΕΠΟΠΛ. Πρωτάθλημα πρωταθλητριών ΣΤΟΚ: 1983 Πρωτάθλημα ΕΠΟΠΛ: 1983 Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Εθνικός Δευτεράς, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
|
Ο Αθλητικός Πνευματικός Όμιλος Εθνικός Δευτεράς (ή ο Εθνικός Δευτεράς) είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα από τη Δευτερά της επαρχίας Λευκωσίας. Η ομάδα έχει συμμετοχές στη Β΄ κατηγορία, στη Γ΄ κατηγορία και στη Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Χρώματα της ομάδας είναι το μπλε και το κίτρινο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Ζωρζ-Λουί Λεκλέρ ντε Μπυφόν
|
Ο Ζωρζ-Λουί Λεκλέρ (αργότερα κόμης ντε Μπυφόν) γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1707 στο Μονμπάρ, στην επαρχία της Βουργουνδίας. Ο πατέρας του Μπενζαμέν Λεκλέρ ήταν ανώτερος κρατικός υπάλληλος και η μητέρα του Αν-Κριστίν Μαρλέν επίσης από οικογένεια δημοσίων αξιωματούχων, διέθετε μόρφωση και ευφυΐα. Το 1714, ο επτάχρονος Μπυφόν κληρονόμησε σημαντική περιουσία από τον θείο της μητέρας του και νονό του. Στη συνέχεια, ο πατέρας του αγόρασε κτηματική έκταση που περιλάμβανε το χωριό Μπυφόν και μετέφερε την οικογένεια στη Ντιζόν αποκτώντας μια έδρα στο Παρλαμέντο (ανώτατο δικαστήριο) της πόλης. Ο Μπυφόν φοίτησε στο υπό διεύθυνση Ιησουιτών κολλέγιο Γκοντράν της Ντιζόν από την ηλικία των δέκα ετών. Από το 1723 έως το 1726 σπούδασε νομικά στη Ντιζόν, προϋπόθεση για τη συνέχιση της οικογενειακής παράδοσης στη δημόσια διοίκηση. Το 1728 πήγε στο Πανεπιστήμιο της Ανζέ, όπου μελέτησε τον Νεύτωνα, σπούδασε μαθηματικά, ιατρική και βοτανική. Φεύγοντας το 1730 από την Ανζέ για να αποφύγει τις συνέπειες μιας μονομαχίας, κατέφυγε στη Νάντη, όπου έκανε τη γνωριμία του νεαρού Άγγλου δούκα του Κίνγκστον, ο οποίος ήταν σε περιοδεία στην Ευρώπη, και ταξίδεψε μαζί του για ενάμισι χρόνο στη νότια Γαλλία και την Ιταλία, όπου εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και συγκέντρωσε βιβλία και μαθηματικές θεωρίες και την Αγγλία, όπου ο Μπυφόν εξελέγη μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Το 1732 μετά το θάνατο της μητέρας του και πριν από τον επικείμενο νέο γάμο του πατέρα του, ο Μπυφόν επέστρεψε στη Ντιζόν για να εξασφαλίσει την κληρονομιά του. Έχοντας προσθέσει το «ντε Μπυφόν» στο όνομά του ενώ ταξίδευε με τον δούκα, αγόρασε ξανά το χωριό Μπυφόν, το οποίο εν τω μεταξύ είχε πουλήσει ο πατέρας του. Με περιουσία περίπου 80.000 λιρών, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να συνεχίσει την επιστήμη, αρχικά κυρίως μαθηματικά και μηχανική, και την αύξηση της περιουσίας του. Μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στο Παρίσι και το Μονμπάρ, όπου περνούσε οκτώ μήνες κάθε χρόνο και όπου είχε εγκαταστήσει ένα θηριοτροφείο και ένα πτηνοτροφείο, μετατρέποντας ένα από τα υποστατικά του σε εργαστήριο για τα πειράματά του. Το 1752 ο Μπυφόν παντρεύτηκε τη Μαρί-Φρανσουάζ, κόρη φτωχής αριστοκρατικής οικογένειας από τη Βουργουνδία, η οποία πέθανε το 1769. Ο γιός τους ήταν ιδιαίτερης ευφυΐας και όταν έγινε 17 ετών, ο Μπυφόν ζήτησε από τον φυσιογνώστη Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ να τον πάρει στις βοτανικές έρευνές του στην Ευρώπη. Ο γιος του κατέληξε στη γκιλοτίνα το 1794 κατά τη Γαλλική επανάσταση.Το 1773 του απονεμήθηκε ο τίτλος του κόμη του Μπυφόν. Ο Ζωρζ-Λουί Λεκλέρ ντε Μπυφόν πέθανε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου 1788. Το 1732 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Βολταίρο και άλλους διανοούμενους. Ενδιαφερόταν ακόμη για τα μαθηματικά και το 1740 εξέδωσε μια μετάφραση του έργου του Νεύτωνα Ροές (Fluxions). Στον πρόλογό του πραγματεύεται τις διαφορές μεταξύ Νεύτωνα και Λάιμπνιτς σχετικά με τον απειροστικό λογισμό. Το πρόβλημα της βελόνας του Μπουφόν στη θεωρία των πιθανοτήτων πήρε το όνομά του. Το 1734 έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Τότε, ο προστάτης του υπουργός Ναυτιλίας ντε Μωρεπά του ανέθεσε να πραγματοποιήσει έρευνα για την ξυλεία για το πρόγραμμα ναυπηγικής της γαλλικής κυβέρνησης. Λίγο αργότερα, ο Μπουφόν ξεκίνησε μια μακροχρόνια μελέτη, πραγματοποιώντας μερικές από τις πιο ολοκληρωμένες δοκιμές μέχρι σήμερα σχετικά με τις μηχανικές ιδιότητες του ξύλου. Το 1739, σε ηλικία 32 ετών, διορίστηκε επικεφαλής του παρισινού Βασιλικού Βοτανικού κήπου με τη βοήθεια του υπουργού ναυτιλίας ντε Μωρεπά, θέση που κατείχε μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη μετατροπή του κήπου σε σημαντικό ερευνητικό κέντρο και μουσείο. Το διεύρυνε, οργανώνοντας την αγορά γειτονικών χώρων και αποκτώντας νέα βοτανικά και ζωολογικά δείγματα από όλο τον κόσμο. Ο Μωρεπά του ανέθεσε να συντάξει έναν κατάλογο του βασιλικού μουσείου, έργο από το οποίο προέκυψε μια συνολική περιγραφή της φύσης. Αυτό αποτέλεσε το μεγάλο έργο του Μπυφόν, Φυσική Ιστορία, γενική και ειδική. Εργάστηκε σκληρά για τη συγγραφή του και κατά τη διάρκεια της ζωής του κατάφερε να εκδώσει 36 τόμους από τους 50 που σχεδίαζε. Βάσει των σημειώσεων και παρατηρήσεών του επόμενοι τόμοι εκδόθηκαν δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Χάρη στη φήμη του ως συγγραφέας, προσκλήθηκε να συμμετάσχει στη δεύτερη μεγάλη ακαδημία του Παρισιού, τη Γαλλική Ακαδημία το 1753, όπου στο λόγο του Συζήτηση περί του ύφους έμεινε διάσημη η φράση του «Το ύφος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος» (Le style c'est l'homme même). Το 1768 εξελέγη στην Αμερικανική Φιλοσοφική Εταιρεία. Στο Παρίσι, ο Μπυφόν έχαιρε πλήρους αναγνώρισης στη βασιλική αυλή: ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ και ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ τον υποστήριζαν πάντα, η μαρκησία ντε Πομπαντούρ τον θαύμαζε απεριόριστα.Οι μεγαλύτεροι ηγεμόνες έδειξαν ιδιαίτερο θαυμασμό γι 'αυτόν, όπως δείχνει το ακόλουθο ανέκδοτο: Ενώ κάποτε ήταν άρρωστος, τον επισκέφθηκε στο σπίτι του ο αυτοκράτορας Ιωσήφ Β΄, ο οποίος εμφανίστηκε ως σεμνός μαθητής του φυσιοδίφη. Ενώ ο Μπυφόν ήθελε να ντυθεί για να υποδεχθεί τον ηγεμόνα με αξιοπρέπεια, αυτός του απάντησε: «Όχι, όχι, όταν ένας δάσκαλος δέχεται τον μαθητή του, δεν πρέπει να εκτελέσει καμία επισημότητα γι 'αυτόν.» Η φήμη του Μπυφόν ήταν τέτοια που στο τέλος της ζωής του, οι μεγαλύτεροι ηγεμόνες, ο Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, οι βασιλιάδες της Δανίας και της Πολωνίας, του έκαναν πολύτιμα δώρα. Όμως, η αναγνώριση του Μπυφόν από τους συγχρόνους του δεν ήταν καθολική. Παρότι οι ηγεμόνες και το κοινό τον θαύμαζε, οι θεολόγοι δεν δέχονταν τις απόψεις του για τη γεωλογική ιστορία, καθώς ο Μπυφόν πρόβαλε τις ομοιότητες ανθρώπων και πιθήκων και μάλιστα μίλησε για κοινή καταγωγή του ανθρώπου και των πιθήκων. Άλλοι αμφισβητούσαν τις απόψεις του για τις ικανότητες των ζώων. Αντιμετώπισε επίσης αμφισβήτηση εκ μέρους των φυσιογνωστών, των μαθηματικών, χημικών και αστρονόμων, ακόμη και των φιλοσόφων. Ο Ντ'Αλαμπέρ τον αποκαλούσε «ο μεγάλος λογοπλόκος». Στη εποχή μας αναγνωρίζεται ότι η επίδραση του Μπυφόν σε μερικά πεδία της φυσικής επιστήμης υπήρξε μακροπρόθεσμη. Ήταν ο πρώτος που ανασυνέθεσε τη γεωλογική ιστορία σε περιόδους εξέλιξης, στο έργο Εποχές της φύσης (1778). Εισήγαγε την έννοια των εξαφανισμένων ειδών και έτσι προσέφερε στην ανάπτυξη της παλαιοντολογίας. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τη θεωρία ότι οι πλανήτες δημιουργήθηκαν σε μια σύγκρουση του Ήλιου με έναν κομήτη, οι αναζητήσεις του άνοιξαν ευρύτατα πεδία γνώσης που εξερευνήθηκαν αργότερα. Η Φυσική Ιστορία του ήταν το πρώτο έργο που παρουσίασε τα μέχρι εκείνη την εποχή απομονωμένα και ασύνδετα γεγονότα της φυσικής ιστορίας σε μια γενικά κατανοητή μορφή. Ο σεληνιακός κρατήρας Μπυφόν πήρε το όνομά του. Ο αστεροειδής (7420) Μπυφόν ονομάσθηκε επίσης προς τιμήν του. Histoire naturelle, générale et particulière, avec la description du Cabinet du Roy, (Φυσική ιστορία, γενική και ειδική), που περιλαμβάνει: De la manière d'étudier l'histoire naturelle, suivi de la Théorie de la Terre, 1749 (Σχετικά με τον τρόπο μελέτης της φυσικής ιστορίας, ακολουθούμενη από τη Θεωρία της Γης) Histoire générale des animaux, 1749 (Γενική ιστορία των ζώων) Histoire naturelle de l'homme, 1749 (Φυσική ιστορία του ανθρώπου) Les quadrupèdes, 1753-1767 (Τα τετράποδα) Histoire naturelle des oiseaux, 1770-1783 (Φυσική ιστορία των πουλιών) Histoire naturelle des minéraux, 1783-1788, contenant le Traité de l'aimant et de ses usages (Φυσική ιστορία των ορυκτών, που περιέχει την Πραγματεία για τον μαγνήτη και τις χρήσεις του. Les suppléments, 1774-1789 (Τα Συμπληρώματα, όπου συμπεριλαμβάνονται οι Εποχές της Φύσης (les Époques de la nature) από το 1778. Discours sur le style, (Ομιλία για το στυλ, ομιλία που δόθηκε στη Γαλλική Ακαδημία την ημέρα της εισόδου του, στις 25 Αυγούστου 1753. Mémoires de mathématique et de physique (Απομνημονεύματα μαθηματικών και φυσικής, που περιλαμβάνονται στα μητρώα της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών): De la cause de l'excentricité des couches ligneuses qu'on aperçoit quand on coupe horizontalement le Tronc d'un Arbre; de l'inégalité d'épaisseur, & du différent nombre de ces couches, tant dans le bois formé que dans l'aubier, 1737 (Περί της αιτίας της εκκεντρότητας των ξυλωδών στρωμάτων που αντιλαμβάνεται κανείς όταν κόβει οριζόντια τον κορμό ενός δέντρου. περί της ανισότητας του πάχους και του διαφορετικού αριθμού αυτών των στρωμάτων, τόσο στο διαμορφωμένο ξύλο όσο και στον κορμό) Des différents effets que produisent sur les Végétaux, les grandes gelées d'Hiver & les petites gelées du Printemp, 1737 (Περί των διαφορετικών αποτελεσμάτων στα φυτά από τους μεγάλους χειμερινούς παγετούς και τους μικρούς παγετούς της άνοιξης). Moyen facile d'augmenter la solidité, la force et la durée du bois, 1738 (Εύκολος τρόπος για να αυξηθεί η σταθερότητα, η δύναμη και η ζωή του ξύλου). Mémoire sur la conservation et le rétablissement des forests, 1739 (Υπόμνημα για τη διατήρηση και την αποκατάσταση των δασών) Expériences sur la force du bois, 1740 (Πειράματα για την αντοχή του ξύλου) Expériences sur la force du bois, 1741 (Πειράματα για την αντοχή του ξύλου) Dissertation sur les couleurs accidentelles, 1743 (Διατριβή σε τυχαία χρώματα) Mémoire sur la culture des forests, 1745 (Υπόμνημα για τον πολιτισμό των δασών) Réflexions sur la loi de l'attraction, 1745 (Σκέψεις για το νόμο της έλξης) Addition au mémoire qui a pour titre: Réflexions sur la Loi de l'Attraction, 1745 (Προσθήκη στο υπόμνημα με τίτλο: Σκέψεις για το νόμο της έλξης) Seconde Addition au Mémoire qui a pour titre : Réflexions sur la Loi de l'Attraction, 1745 (Δεύτερη προσθήκη στο υπόμνημα με τίτλο: Σκέψεις για το νόμο της έλξης) Invention des miroirs ardens, pour brusler à une grande distance, 1747 Découverte de la liqueur séminale dans les femelles vivipares et du réservoir qui la contient, 1748 Nouvelle invention de miroirs ardens, 1748.
|
Ο Ζωρζ-Λουί Λεκλέρ, κόμης ντε Μπυφόν (Γαλλικά: Georges-Louis Leclerc de Buffon, 1707-1788), γνωστός ως Μπυφόν, ήταν Γάλλος φυσιογνώστης, μαθηματικός, βιολόγος, κοσμολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας.Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και της Γαλλικής Ακαδημίας και συμμετείχε στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Οι θεωρίες του επηρέασαν δύο γενιές επιστημόνων φυσιοδιφών, ιδιαίτερα τον Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ, τον Ζωρζ Κυβιέ και τον Κάρολο Δαρβίνο. Ο Μπυφόν δημοσίευσε τριάντα έξι τόμους της Φυσικής Ιστορίας του κατά τη διάρκεια της ζωής του και επί πλέον τόμοι με βάση τις σημειώσεις του και την περαιτέρω έρευνά του δημοσιεύθηκαν δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του.Ο Ερνστ Μάυρ έγραψε γι'αυτόν: «Αληθινά, ο Μπυφόν ήταν ο πατέρας όλων των σκέψεων στη φυσική ιστορία στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CF%81%CE%B6-%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%9B%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CF%81_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%85%CF%86%CF%8C%CE%BD
|
Γερμανικός ιδεαλισμός
|
Ο ορισμός του Ιδεαλισμού είναι σύνθετος. Ο φιλοσοφικός ορισμός του ιδεαλισμού της γερμανικής σχολής είναι ότι οι ιδιότητες που προσδίδουμε στα διάφορα πράγματα μέσω της ανακάλυψής τους, εξαρτώνται από τον τρόπο που αυτά τα αντικείμενα εμφανίζονται σε εμάς και γίνονται καταληπτά ως αισθητότητες, ως μείγμα δηλαδή των αισθητηριακών μας οργάνων και της εμπειρίας μας, όπως αυτή είναι συσσωρευμένη μέσω του γονιδιακού επικαθορισμού μας και των πρώιμων παραστάσεών μας, σηματοδοτώντας και νοηματοδοτώντας τις αντιλήψεις μας. Τουτέστιν, οι ιδιότητες που μπορεί να έχει ένα αντικείμενο ανεξαρτήτως της Ιδέας, είναι ασυνάρτητο με τον Ιδεαλισμό ως φιλοσοφικό ρεύμα. Ο Ιμμάνουελ Καντ (1724–1804) θεωρείται συχνά ως ο πιονέρος των γερμανών ιδεαλιστών. Η εργασία του Καντ αποσκοπούσε να αποτελέσει τη γέφυρα μεταξύ των δυο κυρίαρχων φιλοσοφικών σχολών του 18ου αιώνα: του Ρασιοναλισμού (Ορθολογισμός) και του Εμπειρισμού. Ο ρασιοναλισμός πρέσβευε την απόκτηση της γνώμης μόνο μέσω της λογικής επαγωγής, ενώ ο εμπειρισμός θεωρούσε ότι η γνώση αποκτάτο μόνο μέσω των αισθήσεων (των προσλαμβανουσών τους με την εμπειρία δηλαδή, όπως ένας καθρέφτης αντανακλά ένα ορισμένο είδωλο το οποίο μέσω της συνέχειάς του (συνέχεια με την υλιστική έννοια) γίνεται νοητό ως αντικειμενική οντότητα). Η λύση που πρότεινε ο Καντ εστίαζε στην υπόθεση ότι ενώ συγκεκριμένα αντικείμενα μπορούσαν να γίνουν αισθητά μόνο μέσω της αισθητότητας (της ανθρώπινης ικανότητας να αισθάνεται με την αντικειμενική έννοια του όρου), θα μπορούσαμε ωστόσο να γνωρίζουμε από πριν τη μορφή που αυτά παίρνουν πριν την επίδραση της εμπειρίας μέσω της αλληλεπίδρασης του αντικειμένου με τις αισθήσεις. Ο Γιόχαν Φίχτε είχε ένα επιτηδευμένο και πολύπλοκο στυλ γραφής και ανάπτυξης των ιδεών του, το οποίο πλησίαζε πολύ εκείνο του Καντ. Ο Φίχτε απέδιδε τη μέγιστη σπουδαιότητα στο Εγώ του ατόμου, καθιστώντας το πυρήνα της Ιδέας, θεωρώντας ότι καθετί εξωτερικό στοιχείο δεν ήταν παρά οι προβολές του Εγώ μας στον κόσμο. Στη φιλοσοφική του πραγματεία το Εγώ αποτελούσε το αίτιο και κάθε εξωτερικό αντικείμενο το αιτιατό, το οποίο αυστηρώς καθοριζόταν από την άρρηκτη πνευματική αγωγιμότητά του με το Εγώ, περιοριζόμενο όμως στο ρόλο του απολύτως παθητικού δέκτη.
|
Ο Γερμανικός Ιδεαλισμός υπήρξε φιλοσοφικό κίνημα που σημάδεψε τη φιλοσοφία στη Γερμανία στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Τις βάσεις του έθεσε η φιλοσοφική εργασία του Ιμμάνουελ Καντ τις δεκαετίες του 1780 και 1790 και ήταν στενά συνδεδεμένο με το ρομαντισμό και την επαναστατική πολιτική του Διαφωτισμού. Οι πιο διάσημοι στοχαστές του κινήματος υπήρξαν οι Γιόχαν Φίχτε, Φρίντριχ Σέλινγκ, Γκέοργκ Χέγκελ ενώ ξεχώρισαν επίσης οι λιγότεροι γνωστοί αλλά με σημαντική προσφορά, Φρίντριχ Γιάκομπι, Γκότλομπ Σούλτσε, Καρλ Ράινχολντ και Φρίντριχ Σλάιερμαχερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ιάκωβος "Μπέγκ" Στιούαρτ
|
Ο Ιάκωβος "Μπέγκ" Στιούαρτ αν και νόθος γιος μπορούσε να έχει στον ίδιο βαθμό αξιώσεις να κληρονομήσει τον θρόνο, παρόλα αυτά σε αντίθεση με τον πατέρα του δεν είχε τέτοια απαίτηση γι'αυτό συγχωρέθηκε από τον βασιλιά της Σκωτίας και έγινε πιστός υπηρέτης του στέμματος. Ο Ιάκωβος Στιούαρτ είχε ένα καταφύγιο σε ένα μικρό νησί δυτικά του Λόντσερτσει στο οποίο "κατέφευγε ύστερα από οποιαδήποτε απειλή για την ασφάλεια του". Ο Αλεξάντερ Κάμπελλ (1812) γράφει την παρακάτω ιστορία : Μερικοί κάτοικοι της ακτής του Άρτζιλ έκαναν εξόρμηση στα βασιλικά δάση του Γκλέναντρει και σκότωσαν μεγάλο αριθμό από ελάφια και ζαρκάδια χωρίς να πάρουν άδεια από τον Μικρό Ιάκωβο. Οι εξαντλημένοι κυνηγοί επέστρεψαν αναζητώντας κατοικίες, συνάντησαν τον Μικρό Ιάκωβο απέναντι από το μικρό νησί που βρισκόταν η καλύβα του, τον ρώτησαν που έχει κτίσει η καρακάξα την φωλιά της στο νησί και τους απάντησε : "Σε κάποιο περιφρονημένο μέρος από όλα τα άπληστα γεράκια που είχαν σκοπό να βρουν την ευκαιρία να φάνε". Οι κυνηγοί του απάντησαν : "Πείτε στην καρακάξα ότι είμαστε το ίδιο πρόθυμοι να κυνηγήσουμε όπως τα γεράκια και ότι σύντομα θα επισκεφτούμε την φωλιά αυτού του άτακτου καμαρωτού, ίσως τα γεράκια μας να μην εντυπωσιάσουν με την μέτρια ικανότητα να αρπάξουν του θήραμα." Ο Μικρός Ιάκωβος που κατάλαβε ότι δέχτηκε απειλητική επίσκεψη απάντησε : "Μπορεί αλλά η φλύαρη καρακάξα όταν καταλάβει ότι τα γεράκια δουν την φωλιά της και ότι παραβιάζονται οι ελευθερίες της με μια μοναδική δύναμη που ξεπερνά τα γεράκια όλων των δασωμένων βουνών θα τα κάνει να υποφέρουν όπως έχουν κάνει πολλά χρόνια οι πρόγονοι της". Οι κυνηγοί όταν το άκουσαν αποχώρησαν και κράτησαν τον λόγο τους καιρό, ο Μικρός Ιάκωβος που μάζεψε πολλούς οπαδούς από τις περιοχές του συνάντησε τους κυνηγούς τόσο θερμά που οι περισσότεροι δραπέτευσαν χωρίς να γίνει αγώνας ανάμεσα στα γεράκια. Ο Ιάκωβος Στιούαρτ παντρεύτηκε την Ανναμπέλ Μπιουκάναν, κόρη του Πάτρικ, 14η λαίδη του Μπιουκάναν και του παραχωρήθηκε το Μπαλντοράν στο Στέρλινγκ από τον ξάδελφο του Τζων Στιούαρτ του Νταμπί (1457), μαζί της απέκτησε : Τζων Στιούαρτ (γεν. 1450), πέθανε στην γέννα Ματθίλδη Στιούαρτ (γεν. 1452) Γουίλιαμ Στιούαρτ του Μπαλντοράν Άντριου Στιούαρτ (γεν. 1458) Αλεξάντερ Στιούαρτ (γεν. 1460) Πάτρικ Στιούαρτ (γεν. 1462) Miscellanea Scotica: Memoirs of the ancient alliance between France and Scotland p.188, by Anonymous Retrieved November 2010 Campbell, Alexander, p.108, A journey from Edinburgh through parts of North Britain: Containing Remarks On Scottish Landscape; and Observations On Rural Economy, Natural History, Manufactures, Trade, and Commerce (1812) Retrieved November 2010 The Clan Steuart. Nelker, Gladys P, 1970 Οίκος των Στιούαρτ
|
Ο Ιάκωβος "Μπέγκ" Στιούαρτ (περί το 1424 - 1470) ήταν ο έβδομος νόθος γιος του Ιακώβου Μορ Στιούαρτ που δραπέτευσε στην Ιρλανδία όταν ο πατέρας του Μέρντοχ Στιούαρτ και οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του εκτελέστηκαν για προδοσία από τον Ιάκωβο Α΄ της Σκωτίας (1425). Ο Ιάκωβος ο Παχύς δεν επέστρεψε ποτέ στην Σκωτία μέχρι τον θάνατο του (1429) αλλά το πέτυχε ο γιος του που πήρε συγχώρεση από τον βασιλιά. Ο Ιάκωβος "Μπέγκ" Στιούαρτ είναι ο γενάρχης των Στιούαρτ του Άρντβορλιτς που καταγράφονται στο έργο του Γουόλτερ Σκοτ "Ένας Θρύλος του Μοντρόουζ". Η ημερομηνία που γεννήθηκε δεν είναι γνωστή το πιθανότερο γεννήθηκε λίγο πριν φύγει ο πατέρας του, το προσωνύμιο του "Μπέγκ" μεταφράζεται ως "Μικρός Στιούαρτ".Ο Ιάκωβος "Μπέγκ" Στιούαρτ προερχόταν από πολυμελή οικογένεια, τα αδέλφια του ήταν : Μέρντοχ Στιούαρτ Αρθούρος Στιούαρτ Ροβέρτος Στιούαρτ Ματθίλδη Στιούαρτ Αλέξανδρος Στιούαρτ
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%22%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B3%CE%BA%22_%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B1%CF%81%CF%84
|
Πάπας Ανάκλητος
|
Ο Ανάκλητος ήταν ένας από τους πρώτους Πάπες της Ρώμης. Το παπικό του όνομα φέρεται και ως Κλήτος, Κλείτος ή Ανέγκλητος. Ήταν Αθηναίος και λέγεται ότι ήταν γιος ενός φιλοσόφου, που λεγόταν Αντίοχος. Η σειρά με την οποία επισκόπευσε είναι αβέβαιη: ή μετά τον Λίνο επίσκοπο Ρώμης, ή μετά τον Κλήμεντα. Έτσι η σειρά διαδοχής είναι Λίνος, Ανάκλητος, Κλήμης. Κατά τη δεύτερη εκδοχή είναι Λίνος, Κλήμης, Ανάκλητος. Επίσης και η χρονολογία κατά την οποία επισκόπευσε είναι αβέβαιη: ή 77-88 ή 78-91. Ο Ανάκλητος εμαρτύρησε το 88 μ.Χ. και τιμάται ως άγιος. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 26 Απριλίου, ενώ κατά το λατινικό εορτολόγιο τιμάται στις 13 Ιουλίου. Π.Γ.Ν., «Ανάκλητος»,Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.2(1963), στ.484 «Ανάκλητος», Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τομ.2, σελ. 30
|
Ο Ανάκλητος ήταν άγιος της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας και Πάπας. Η μνήμη του τιμάται στις 26 Απριλίου από την Ορθόδοξη εκκλησία και στις 13 Ιουλίου από την Καθολική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Θάνατοι τον Ιούλιο του 2008
|
Μελ Γκάλεϊ, 60, Βρετανός κιθαρίστας (Trapeze, Whitesnake, Phenomena). [1] Νατάσα Σνάιντερ, 52, Αμερικανίδα ηθοποιός και μουσικός, μέλος του συγκροτήματος Eleven, στα πλήκτρα, από καρκίνο.[2] Αρχειοθετήθηκε 2008-07-03 στο Wayback Machine. Λάρι Χάρμον, 83, ο άνθρωπος που έκανε τον "Μπόζο τον Κλόουν" έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στα αμερικανικά ΜΜΕ. [3] Τσαρλς Γουίλερ, 85, Βρετανός δημοσιογράφος, ο μακροβιότερος εξωτερικός ανταποκριτής του BBC. [4] [5] Έβελιν Κέγιες, 91, Αμερικανίδα ηθοποιός, που έπαιξε στο "Όσα Παίρνει ο Άνεμος". [6] Τόμας Μ. Ντιρς, 68, Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας (Camp Concentration, The Brave Little Toaster), αυτοκτονία. [7] Τζέσι Χελμς, 86, Αμερικανός πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών. [8] Χασάν Ντογάν, 52, πρόεδρος της Τουρκικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, από ανακοπή της καρδιάς[9] Ρενέ Χάρις, 59, Πρόεδρος του Ναουρού (1999–2000, 2001–2003, 2003, 2003–2004), από ανακοπή της καρδιάς.[10] Νόννα Μορντιούκοβα, 82, Ρωσίδα ηθοποιός. [11] Μπόμπι Ντέρχαμ, 71, Αμερικανός ντράμερ της τζαζ. [12] Ντέιβιντ Όσουμπελ, 79, Αμερικανός ψυχολόγος. [13] Κώστας Αναστασόπουλος, 59, δημοσιογράφος. Εξπρές Μάικλ Ντι Μπέικι, 99, Αμερικανός καρδιοχειρουργός, πρωτοπόρος στις εγχειρίσεις μπαϊμπάς. [14] Εβγκένι Αρτιούκιν, 58, Ρώσος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ελληνορωμαϊκή πάλη το 1983 [15] (στα ρωσικά) Δανιήλ Παναγόπουλος, γνωστός ως Δανιήλ, 84, εικαστικός της Διασποράς, στον Πύργο.[16] Τόνι Σνόου, 53, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου (2006-2007), από καρκίνο. [17] Μπρόνισλαβ Γκέρεμεκ, 76, Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας (1997-2000), σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα. [18] Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. Γιάννης Παλαιολόγου, 64, παλαίμαχος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. [19] Μανόλης Τσαχειλίδης, 70, πρόεδρος του Ιωνικού από ανακοπή της καρδιάς. [20] Πέτρος Οικονομάκης, 36, πρώην καλαθοσφαιριστής από τα Χανιά, βρίσκεται νεκρός στην οικία του. [21] Γκενάντι Βολνόφ, 68, Ρώσος ολυμπιονίκης (1972 με την ΕΣΣΔ) της καλαθοσφαίρισης. [22] Γκιόργκι Κολόνικς, 36, Ούγγρος δις ολυμπιονίκης του κανόε καγιάκ, από καρδιακή προσβολή[23] Τζιονάτα Μινγκότσι, 23, Ιταλός ποδοσφαιριστής της Τρεβίζο 1993, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα.[24] Φαίδων Παπαμιχαήλ, 86, διευθυντής παραγωγής του ελληνικού κινηματογράφου, συνεργάτης του Ζυλ Ντασσέν και του Τζον Κασσαβέτη.[25] Λίντσεϊ Τόμσον, 84, Αυστραλός πολιτικός, πρωθυπουργός της πολιτείας Βικτόρια (1981–1982). [26] Μιχάλης Καλογερόπουλος, 51, Έλληνας μοτοσικλετιστής, μέλος της αποστολής των 55 Ελλήνων που ξεκίνησαν από τη Μεσσηνία με προορισμό το Πεκίνο, τραυματίζεται θανάσιμα από σύγκρουση με φορτηγό, στη Γεωργία. [27] Εστέλ Γκέτι, 84, Αμερικανίδα ηθοποιός, γνωστή από την τηλεοπτική σειρά Τα χρυσά κορίτσια. [28] Δημήτρης Μπερτζελέτος, επιχειρηματίας. [29] Αρχειοθετήθηκε 2008-07-26 στο Wayback Machine. Κουρτ Φούργκλερ, 84, Ελβετός πολιτικός, μέλος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου (1972–1986). [30] Αχμέτ Χατζηπάσιτς, 56, Βόσνιος πολιτικός, πρωθυπουργός (2003–2007), από καρδιακή προσβολή. [31] (στα βοσνιακά) Αλεξάνδρα Κανελλοπούλου, κόρη του Υπουργού Δημητρίου Λόντου, ιδρύτρια ομώνυμου Μουσείου. [32] Μπρους Έντλερ, 63, Αμερικανός ηθοποιός, που είχε προταθεί για βραβείο Τόνυ.[33] Γιουσέφ Σαχίν, 82, Αιγύπτιος σκηνοθέτης. [34] Τώνης Βαβάτσικος, 78, τραγουδιστής από το Βόλο Λευτέρης Παπασταύρου, 88, τσελίστας, μουσικοπαιδαγωγός και συνθέτης, από καρδιακό επεισόδιο Μάτε Πάρλοβ, 59, Κροάτης πυγμάχος, ολυμπιονίκης (1972) στα ελαφρά βάρη. [35] Ισμίτ Σινγκ Σόνγκχι, 18, Ινδός τραγουδιστής, πνίγεται στις Μαλδίβες. [36] Αρχειοθετήθηκε 2013-02-18 at Archive.is
|
Θάνατοι το 2008 : Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος Ακολουθεί κατάλογος με τους θανάτους σημαντικών προσώπων που συνέβησαν τον Ιούλιο του 2008, ακολουθούμενους από τις πηγές που τους μετέδωσαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_2008
|
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2001
|
1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης — Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού — Η Ιστορική Εξέλιξη της Ενόργανης Γυμναστικής στη Θεσσαλονίκη και τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα στο Internet Archive Όλα έτοιμα για το πανελλήνιο πρωτάθλημα ενόργανης – Οι νικητές των προηγούμενων διοργανώσεων (1997—2008) στο Internet Archive Η «χρυσή βίβλος» των πανελληνίων πρωταθλημάτων ενόργανης: Οι «συλλέκτες τίτλων» στα 20 χρόνια ζωής της Ε.Γ.Ο. (1997—2016) «Η Μιλλούση κατέκτησε δύο χρυσά στο Πανελλήνιο ενόργανης» στο Internet Archive «Διεξάγεται στον Κορυδαλλό το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής» στο Internet Archive
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2001 ήταν η 31η διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ενόργανης Γυμναστικής, που διεξήχθη από την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία (Ε.Γ.Ο.). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Κλειστό Γυμναστήριο «Θεόδωρος Πούτος», στον Κορυδαλλό από το Σάββατο 5 έως και την Κυριακή 6 Μαΐου του 2001. Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν οι κατηγορίες ανδρών, γυναικών, εφήβων και νεανίδων. Πρωταθλήτρια ομάδα στους άνδρες αναδείχθηκε ο Γ.Α.Σ. Ειρήνη Περιστερίου και στις γυναίκες ο Γ.Σ. Καλλιθέα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_2001
|
Ισοσκελές τραπέζιο
|
Ένα τραπέζιο είναι ισοσκελές ανν οι προσκείμενες σε βάση γωνίες είναι ίσες.Απόδειξη ( ⇒ {\displaystyle \Rightarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα ισοσκελές τραπέζιο και A A ′ {\displaystyle \mathrm {AA'} } , B B ′ {\displaystyle \mathrm {BB'} } ύψη. Τα ορθογώνια τρίγωνα Δ A A ′ {\displaystyle \mathrm {\Delta AA'} } και Γ B B ′ {\displaystyle \mathrm {\Gamma BB'} } έχουν μία κάθετη πλευρά και την υποτείνουσα ίσες, άρα είναι ίσα. Συνεπώς θα έχουν και τις γωνίες ίσες, άρα Γ ^ = Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Gamma } }}={\hat {\mathrm {\Delta } }}} (ισότητα γωνιών). Επίσης, Δ A A ′ = Γ B B ′ {\displaystyle \mathrm {\Delta AA'} =\mathrm {\Gamma BB'} } , και προσθέτοντας κατά μέλη μία ορθή γωνία, λαμβάνουμε ότι A ^ = B ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}={\hat {\mathrm {B} }}} (ισότητα γωνιών). Απόδειξη ( ⇐ {\displaystyle \Leftarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα τραπέζιο με Γ ^ = Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Gamma } }}={\hat {\mathrm {\Delta } }}} . Θεωρούμε τα δύο ύψη του τριγώνου A A ′ {\displaystyle \mathrm {AA'} } και B B ′ {\displaystyle \mathrm {BB'} } . Τα ορθογώνια τρίγωνα A A ′ Δ {\displaystyle \mathrm {AA'\Delta } } και B B ′ Γ {\displaystyle \mathrm {BB'\Gamma } } είναι ίσα καθώς έχουν μία κάθετη πλευρά ( A A ′ = B B ′ {\displaystyle \mathrm {AA'} =\mathrm {BB'} } ) και δύο γωνίες ίσες. Επομένως, A Δ = B Γ {\displaystyle \mathrm {A\Delta } =\mathrm {B\Gamma } } . Ένα τραπέζιο είναι ισοσκελές ανν οι διαγώνιες του είναι ίσες.Απόδειξη ( ⇒ {\displaystyle \Rightarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα ισοσκελές τραπέζιο και A Γ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } } , B Δ {\displaystyle \mathrm {B\Delta } } οι διαγώνιοί του. Τα τρίγωνα A Γ Δ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma \Delta } } και B Δ Γ {\displaystyle \mathrm {B\Delta \Gamma } } έχουν A Δ = B Γ {\displaystyle \mathrm {A\Delta } =\mathrm {B\Gamma } } , Δ ^ = Γ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Delta } }}={\hat {\mathrm {\Gamma } }}} (ισότητα γωνιών) και Γ Δ = Δ Γ {\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } =\mathrm {\Delta \Gamma } } , άρα είναι ίσα από το κριτήριο πλευράς-γωνίας-πλευράς. Έτσι θα έχουν και A Γ = B Δ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } =\mathrm {B\Delta } } . Απόδειξη ( ⇐ {\displaystyle \Leftarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα τραπέζιο με ίσες διαγωνίους, A Γ = B Δ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } =\mathrm {B\Delta } } και έστω O {\displaystyle \mathrm {O} } το σημείο τομής τους. Θεωρούμε επίσης τα δύο ύψη A A ′ {\displaystyle \mathrm {AA'} } και Δ Δ ′ {\displaystyle \Delta \Delta '} . Τότε τα ορθογώνια τρίγωνα A A ′ Γ {\displaystyle \mathrm {AA'\Gamma } } και Δ Δ ′ B {\displaystyle \mathrm {\Delta \Delta 'B} } είναι ίσα, καθώς έχουν δύο πλευρές ίσες, τις A A ′ = Δ Δ ′ {\displaystyle \mathrm {AA'} =\Delta \Delta '} και A Γ = B Δ {\displaystyle \mathrm {A\Gamma } =\mathrm {B\Delta } } . Επομένως, ∠ A Γ A ′ = ∠ Δ B Δ ′ {\displaystyle \angle \mathrm {A\Gamma A'} =\angle \mathrm {\Delta B\Delta '} } . Λόγω της παραλληλίας των A B {\displaystyle \mathrm {AB} } και Γ Δ {\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } } , προκύπτει ότι ∠ A Γ Δ = ∠ Γ A B {\displaystyle \angle \mathrm {A\Gamma \Delta } =\angle \mathrm {\Gamma AB} } και ∠ A B Δ = ∠ B Δ Γ {\displaystyle \angle \mathrm {AB\Delta } =\angle \mathrm {B\Delta \Gamma } } .Επομένως, τα τρίγωνα Γ O Δ {\displaystyle \mathrm {\Gamma O\Delta } } και A O B {\displaystyle \mathrm {AOB} } είναι ισοσκελή, άρα A O = B O {\displaystyle \mathrm {AO} =\mathrm {BO} } και O Γ = O Δ {\displaystyle \mathrm {O\Gamma } =\mathrm {O\Delta } } . Τέλος, τα τρίγωνα A O Δ {\displaystyle \mathrm {AO\Delta } } και B O Γ {\displaystyle \mathrm {BO\Gamma } } είναι ίσα αφού έχουν δύο πλευρές και την περιέχομενη γωνία τους ίση. Καταλήγουμε ότι A Δ = B Γ {\displaystyle \mathrm {A\Delta } =\mathrm {B\Gamma } } και το τραπέζιο είναι ισοσκελές. Ένα τραπέζιο είναι ισοσκελές ανν είναι εγγράψιμο.Απόδειξη ( ⇒ {\displaystyle \Rightarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα ισοσκελές τραπέζιο. Τότε A ^ = Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}={\hat {\mathrm {\Delta } }}} . Επειδή η A B {\displaystyle \mathrm {AB} } είναι παράλληλη στην Γ Δ {\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } } , έχουμε ότι η A ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}} είναι παραπληρωματική στην Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Delta } }}} εντός και επί ταυτά. Επίσης επειδή το τραπέζιο είναι ισοσκελές, έχουμε ότι Δ ^ = Γ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Delta } }}={\hat {\mathrm {\Gamma } }}} , και άρα η A ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}} είναι παραπληρωματική της Γ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Gamma } }}} . Επομένως, το A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } είναι εγγράψιμο. Απόδειξη ( ⇐ {\displaystyle \Leftarrow } ): Έστω A B Γ Δ {\displaystyle \mathrm {AB\Gamma \Delta } } ένα εγγράψιμο τραπέζιο. Τότε οι απέναντι γωνίες A ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}} και Γ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Gamma } }}} είναι παραπληρωμαικές. Επειδή η A B {\displaystyle \mathrm {AB} } είναι παράλληλη στην Γ Δ {\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } } οι A ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {A} }}} και Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Delta } }}} είναι παραπληρωματικές ως εντός και επί ταυτά. Επομένως, Γ ^ = Δ ^ {\displaystyle {\hat {\mathrm {\Gamma } }}={\hat {\mathrm {\Delta } }}} . Σε ένα ισοσκελές τραπέζιο, η μεσοκάθετος των δύο βάσεων διέρχεται από το σημείο τομής των δύο διαμέσων. Σε ένα ισοσκελές τραπέζιο ισχύουν οι παρακάτω μετρικές σχέσεις: Το μήκος των διαγωνίων δίνεται από τον τύπο: B Δ = A Γ = A Δ 2 + A B ⋅ Γ Δ . {\displaystyle \mathrm {B\Delta } =\mathrm {A\Gamma } ={\sqrt {\mathrm {A\Delta } ^{2}+\mathrm {AB} \cdot \mathrm {\Gamma \Delta } }}.} Το ύψος δίνεται του τραπεζίου δίνεται από τον τύπο: u = A Δ 2 − ( Γ Δ − A B 2 ) 2 . {\displaystyle u={\sqrt {\mathrm {A\Delta } ^{2}-\left({\tfrac {\mathrm {\Gamma \Delta } -\mathrm {AB} }{2}}\right)^{2}}}.} Η ακτίνα του περιγεγραμμένου του κύκλου δίνεται από τον τύπο: R = B Γ ⋅ A Δ 2 + A B ⋅ Γ Δ 4 A Δ 2 − ( Γ Δ − A B ) 2 . {\displaystyle R=\mathrm {B\Gamma } \cdot {\sqrt {\frac {\mathrm {A\Delta } ^{2}+\mathrm {AB} \cdot \mathrm {\Gamma \Delta } }{4\mathrm {A\Delta } ^{2}-\left(\mathrm {\Gamma \Delta } -\mathrm {AB} \right)^{2}}}}.} Το εμβαδόν του ισοσκελούς τραπεζίου δίνεται από τους εξής τύπους: (Τύπος Βραχμαγκούπτα) Αφού το ισοσκελές τραπέζιο είναι εγγράψιμο, εφαρμόζοντας τον τύπο Βραχμαγκούπτα, το εμβαδόν του τραπεζίου δίνεται από: E = ( τ − α ) ⋅ ( τ − β ) ⋅ ( τ − γ ) ⋅ ( τ − δ ) = ( τ − α ) ⋅ ( τ − β ) 2 ⋅ ( τ − γ ) {\displaystyle \mathrm {E} ={\sqrt {(\tau -\alpha )\cdot (\tau -\beta )\cdot (\tau -\gamma )\cdot (\tau -\delta )}}={\sqrt {(\tau -\alpha )\cdot (\tau -\beta )^{2}\cdot (\tau -\gamma )}}} , όπου τ = 1 4 ⋅ ( α + β + γ + δ ) {\displaystyle \tau ={\tfrac {1}{4}}\cdot (\alpha +\beta +\gamma +\delta )} είναι η ημιπερίμετρος του τραπεζίου.Από τον τύπο για το εμβαδόν του τραπεζίου και την έκφραση για το ύψος έχουμε ότι E = α + γ 2 ⋅ u = α + γ 2 ⋅ β 2 − ( γ − α 2 ) 2 {\displaystyle \mathrm {E} ={\frac {\alpha +\gamma }{2}}\cdot u={\frac {\alpha +\gamma }{2}}\cdot {\sqrt {\beta ^{2}-\left({\tfrac {\gamma -\alpha }{2}}\right)^{2}}}} Το ορθογώνιο και ισοσκελές τραπέζιο είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Μία ειδική περίπτωση του ισοσκελούς τραπεζίου είναι αυτό που έχει τις δύο μη-παράλληλες πλευρές και μία από τις βάσεις ίσες. Τραπέζιο Ορθογώνιο τρίγωνο Ισοσκελές τρίγωνο
|
Στην ευκλείδεια γεωμετρία, ισοσκελές τραπέζιο είναι ένα τραπέζιο στο οποίο οι μη παράλληλες πλευρές είναι ίσες. Από αυτή την ιδιότητα έπεται ότι και οι προσκείμενες στη βάση γωνίες είναι ανά δύο ίσες.Ένα ισοσκελές τραπέζιο που είναι και ορθογώνιο είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BF
|
Βαρικό Φλώρινας
|
Το Βαρικό βρίσκεται στα όρια των νομών Φλώρινας, Καστοριάς, Κοζάνης στους πρόποδες του όρους Βέρνου και ΝΔ. της λίμνης Χειμαδίτιδας. Απέχει 41 χλμ. Α. από την Καστοριά, 29 χλμ. ΝΔ. από το Αμύνταιο και 18 χλμ. ΒΔ. από την Πτολεμαϊδα. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, φημίζεται μάλιστα για την ποικιλία των φασολιών που καλλιεργεί καθώς και για την ιτιόβεργα, από την οποία οι ντόπιοι καλαθοπλέκτες κατασκευάζουν πανέμορφα καλάθια. Στο χωριό δραστηριοποιείται Πολιτιστικός Σύλλογος που ιδρύθηκε το 1983 και διαθέτει 4 χορευτικά τμήματα, τμήματα ζωγραφικής, χειροτεχνίας, καλαθοπλεκτικής, καράτε διοργανώνει κάθε χρόνο το τοπικό Καρναβάλι. Από τον Ιανουάριο του 2016 λειτουργεί η βιβλιοθήκη του Δικτύου Εθελοντών «Δημοσιογράφοι σε δράση» (Journalists Acting) στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Βαρικού, που δημιουργήθηκε με τη συνδρομή εταιρειών, του Δήμου Αμυνταίου, την Κοινότητα Βαρικού και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Βαρικού. Το χωριό μέχρι το 1926 ονομαζόταν Μόκραινη οπότε και μετονομάστηκε σε Βαρικό, ενώ μεταξύ 1941 και 1942 αποσπάται και προσαρτάται μεταξύ των νομών Φλωρίνης και Καστοριάς. Από το 2010, σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί την τοπική κοινότητα Βαρικού που ανήκει στη δημοτική ενότητα Βαρικού του Δήμου Αμυνταίου και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 638 κατοίκους. Λίγα λόγια για το Βαρικό Φλώρινας και τους κατοίκους του Γιορτή φασολάδας στο Βαρικό από την http://www.ert.gr/perifereiakoi-stathmoi/florina
|
Για οικισμούς με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Βαρικό (αποσαφήνιση) Το Βαρικό (παλαιότερη ονομασία Μόκρενη ) είναι ορεινό χωριό στη νοτιότερη άκρη του νομού Φλώρινας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Δίκαιο του περιβάλλοντος
|
Μερικοί ορισμοί του δικαίου του περιβάλλοντος είναι περιγραφικοί, επικρατούν ωστόσο οι τελεολογικοί ορισμοί: έτσι, ως Δίκαιο του Περιβάλλοντος ορίζεται το δίκαιο "για την αντιμετώπιση της οικολογικής βλάβης και για την προστασία του περιβάλλοντος" ή το δίκαιο "που με το περιεχόμενό του συμβάλλει στη δημόσια υγεία και τη διατήρηση των οικολογικών ισορροπιών, ένα δίκαιο για το περιβάλλον, ένα περιβαλλοντικό δίκαιο", "το σύνολο των κανόνων δικαίου που σκοπούν στη πρόληψη της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, στη διατήρηση, αποκατάσταση ή βελτίωση" ή το δίκαιο ο πυρήνας του οποίου αποτελείται από "κανονιστικούς περιορισμούς, δηλαδή ρυθμίσεις που αφορούν τη προστασία, τη φροντίδα και την ανάπτυξη του περιβάλλοντος και των συνιστωσών του". Το δίκαιο προστασίας του περιβάλλοντος ως αυτόνομος κλάδος του δικαίου άργησε να εμφανιστεί. Μάλιστα αρχικά αναπτύχθηκε κυρίως στις μεγάλες βιομηχανικές οικονομίες και δυστυχώς μετά από σημαντικές οικολογικές καταστροφές. Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα παραδείγματα: η συντριβή του πετρελαιοφόρου Tore Canyon στις ακτές της Κορνουάλης που είχε ως αποτέλεσμα τη ρύπανση των αγγλικών και γαλλικών ακτών με 100.000 τόνους ακάθαρτου πετρελαίου (ακολούθησε η συνθήκη των Βρυξελλών της 29/11/1969 για την παρέμβαση στα ανοιχτά της θάλασσας σε περίπτωση ατυχήματος υπογράφτηκε το 1967), το ατύχημα στο Σεβέζο της Ιταλίας, το 1976, όταν από εργοστάσιο της βιομηχανίας Hoffman – La Roche διέρρευσε διοξίνη (λόγω του ατυχήματος αυτού ψηφίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση μία οδηγία για την αντιμετώπιση των κινδύνων μεγάλων ατυχημάτων σχετιζόμενων με επικίνδυνες ουσίες γνωστή ως Οδηγία SEVESO), το ατύχημα της Union Carbide στο Μποπάλ της Ινδίας το 1984, το 1986 η ρύπανση του Ρήνου από αγροχημικά προϊόντα της βιομηχανίας Sandoz, το 1986 το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ που κατέδειξε τον κίνδυνο διάδοσης της ρύπανσης σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, το 1989 η τεράστια οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε λόγω θαλάσσιας ρύπανσης (ρύπανση των υδάτων) στην Αμερική από τη προσάραξη του πετρελαιοφόρου Exxon Valdez το οποίο και προσέκρουσε στον ύφαλο Μπλάιτ στον πορθμό Πρινς Ουίλιαμ, μεταφέροντας συνολικά 210.000 m3 αργού πετρελαίου. Υπολογίζεται ότι από το πλοίο χύθηκαν μεταξύ 42.000 και 120.000 m3 αργού πετρελαίου στον πορθμό, με τεράστιο κόστος για τη θαλάσσια ζωή λόγω της πετρελαιοκηλίδας. Το μέγεθος μιας τέτοιας καταστροφής ήταν πρωτοφανές και από τότε θεωρείται μία από τις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές που οφείλονταν σε ανθρώπινα αίτια.Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες που άρχισαν να εκδηλώνονται κυρίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη του Δικαίου του Περιβάλλοντος. Αυτό αντικατοπτρίζεται μάλιστα στον αριθμό των νόμων για την προστασία του περιβάλλοντος, ο οποίος για τις ανεπτυγμένες χώρες παρουσίασε κατακόρυφη αύξηση από το 1970 και μετά, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στις χώρες αυτές έχουν εξαλειφθεί τα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που απαιτούν άμεσες λύσεις. Οι νόμοι για την ποιότητα του αέρα διέπουν την εκπομπή ρύπων στην ατμόσφαιρα. Ένα εξειδικευμένο υποσύνολο νόμων για την ποιότητα του αέρα ρυθμίζει την ποιότητα του αέρα μέσα στα κτίρια. Οι νόμοι για την ποιότητα του αέρα συχνά σχεδιάζονται ειδικά για την προστασία της ανθρώπινης υγείας, περιορίζοντας ή εξαλείφοντας τις συγκεντρώσεις ρύπων που μεταφέρονται στον αέρα. Άλλες πρωτοβουλίες έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση ευρύτερων οικολογικών προβλημάτων, όπως περιορισμοί στις χημικές ουσίες που επηρεάζουν το στρώμα του όζοντος και προγράμματα εμπορίας εκπομπών για την αντιμετώπιση της όξινης βροχής ή της κλιματικής αλλαγής. Οι ρυθμιστικές προσπάθειες περιλαμβάνουν τον εντοπισμό και την κατηγοριοποίηση των ατμοσφαιρικών ρύπων, τον καθορισμό ορίων για τα αποδεκτά επίπεδα εκπομπών και τον καθορισμό των απαραίτητων ή κατάλληλων τεχνολογιών μετριασμού. Οι νόμοι για την ποιότητα των υδάτων διέπουν την έκλυση ρύπων σε υδάτινους πόρους, συμπεριλαμβανομένων των επιφανειακών, των υπόγειων υδάτων και του αποθηκευμένου πόσιμου νερού. Ορισμένοι νόμοι για την ποιότητα του νερού, όπως οι κανονισμοί για το πόσιμο νερό, μπορούν να σχεδιάζονται αποκλειστικά με γνώμονα την ανθρώπινη υγεία. Πολλοί άλλοι, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών στην αλλαγή των χημικών, φυσικών, ακτινολογικών και βιολογικών χαρακτηριστικών των υδάτινων πόρων, μπορούν επίσης να αντικατοπτρίζουν τις προσπάθειες για την προστασία των υδάτινων οικοσυστημάτων ευρύτερα. Οι ρυθμιστικές προσπάθειες μπορούν να περιλαμβάνουν τον εντοπισμό και την κατηγοριοποίηση των ρύπων ύδατος, υπαγορεύοντας αποδεκτές συγκεντρώσεις ρύπων σε υδάτινους πόρους και περιορίζοντας τις απορρίψεις ρύπων από τις πηγές εκροής. Οι περιοχές κανονιστικής ρύθμισης περιλαμβάνουν την επεξεργασία και διάθεση των λυμάτων, τη διαχείριση των βιομηχανικών και γεωργικών λυμάτων και τον έλεγχο των επιφανειακών απορροών από εργοτάξια και αστικά περιβάλλοντα. Οι νόμοι για τη διαχείριση των αποβλήτων διέπουν τη μεταφορά, την επεξεργασία, την αποθήκευση και τη διάθεση όλων των αποβλήτων, συμπεριλαμβανομένων των αστικών στερεών αποβλήτων, των επικίνδυνων αποβλήτων και των πυρηνικών αποβλήτων, μεταξύ πολλών άλλων τύπων. Οι νόμοι περί αποβλήτων σχεδιάζονται γενικά για την ελαχιστοποίηση ή την εξάλειψη της ανεξέλεγκτης διασποράς των αποβλήτων στο περιβάλλον κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει οικολογική ή βιολογική βλάβη και περιλαμβάνουν νόμους που αποσκοπούν στη μείωση της δημιουργίας αποβλήτων και στην προώθηση ή την ανακύκλωση αποβλήτων. Οι ρυθμιστικές προσπάθειες περιλαμβάνουν τον εντοπισμό και την κατηγοριοποίηση των τύπων αποβλήτων και την ανάθεση πρακτικών μεταφοράς, επεξεργασίας, αποθήκευσης και διάθεσης. Οι νόμοι για την περιβαλλοντική εκκαθάριση διέπουν την απομάκρυνση της ρύπανσης ή των ρυπογόνων ουσιών από περιβαλλοντικά μέσα όπως το έδαφος, τα ιζήματα, τα επιφανειακά ύδατα ή τα υπόγεια ύδατα Σε αντίθεση με τους νόμους για τον έλεγχο της ρύπανσης, οι νόμοι για την εκκαθάριση έχουν σχεδιαστεί για να ανταποκρίνονται εκ των υστέρων στη περιβαλλοντική ρύπανση και κατά συνέπεια πρέπει συχνά να καθορίζουν όχι μόνο τις απαραίτητες ενέργειες αντίδρασης αλλά και τα μέρη που ενδέχεται να είναι υπεύθυνα για την ανάληψη (ή πληρωμή) τέτοιων ενεργειών. Οι κανονιστικές απαιτήσεις μπορούν να περιλαμβάνουν κανόνες για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, κατανομή ευθύνης, αξιολόγηση της περιοχής, επανορθωτική έρευνα, μελέτες σκοπιμότητας, διορθωτικές ενέργειες, παρακολούθηση μετά την αποκατάσταση και επαναχρησιμοποίηση της τοποθεσίας. Οι νόμοι περί χημικής ασφάλειας διέπουν τη χρήση χημικών ουσιών στις ανθρώπινες δραστηριότητες, ιδιαίτερα στις χημικές ουσίες που παράγονται από τον άνθρωπο στις σύγχρονες βιομηχανικές εφαρμογές. Σε αντίθεση με άλλους περιβαλλοντικούς νόμους (π.χ. νόμοι για την ποιότητα του αέρα ή των υδάτων), οι νόμοι για τον χημικό έλεγχο αποσκοπούν στη διαχείριση των (δυνητικών) ρύπων. Οι ρυθμιστικές προσπάθειες περιλαμβάνουν την απαγόρευση συγκεκριμένων χημικών συστατικών σε καταναλωτικά προϊόντα (π.χ. δισφαινόλη-Α σε πλαστικές φιάλες) και ρύθμιση παρασιτοκτόνων. Το Δίκαιο του Περιβάλλοντος μπορεί να διακριθεί σε: πρωτογενές (ή άμεσο): περιλαμβάνονται οι διατάξεις εκείνες που σχετίζονται με την πρόληψη ή την καταστολή των βλαβερών επενεργειών στο φυσικό περιβάλλον, δευτερογενές (ή έμμεσο): σχετίζεται με τον προγραμματισμό, τη διαχείριση, κτλ και τριτογενές: περιλαμβάνονται εκείνα τα στοιχεία του δικαίου που δεν έχουν ως άμεσο στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά περίπτωση για τον σκοπό αυτό (για παράδειγμα αγωγές ιδιοκτητών ή γενικώς ατόμων που έχουν έννομο συμφέρον και οι οποίες θεμελιώνονται σε κανόνες του αστικού δικαίου). Το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα του δικαίου του περιβάλλοντος είναι ο διακλαδικός, διεπιστημονικός, διατομεακός ή και εγκάρσιος χαρακτήρας του. Πράγματι, το δίκαιο αυτό τέμνει διάφορα επιστημονικά πεδία, τόσο εντός του δικαίου, δεδομένου ότι, διατάξεις προστατευτικές του περιβάλλοντος απαντούν σε αρκετούς κλάδους του ιδιωτικού και του δημοσίου δικαίου, όσο και εκτός δικαίου, αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι αρκετές έννοιες που χρησιμοποιούνται στο δίκαιο αυτό, όπως βιότοπος ή οικοσύστημα, προέρχονται από τις θετικές και περιβαλλοντικές επιστήμες. Ο διακλαδικός χαρακτήρας σφραγίζει και τις επιταγές για την έρευνα και την διδασκαλία του δικαίου του περιβάλλοντος, όπου η συνάντηση επιστημόνων από διαφορετικούς χώρους είναι και επιβεβλημένη και γόνιμη. Η τεχνολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο δίκαιο του περιβάλλοντος και μάλιστα έναν διπλό ρόλο, αιτιακό και εργαλειακό, δηλαδή τόσο ως αιτία ρύπανσης και συνεπώς αφορμή για τη δημιουργία του, όσο και ως εργαλείο για την προστασία του περιβάλλοντος. Τον ρόλο του εργαλείου προστασίας του περιβάλλοντος παίζει η τεχνολογία σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, όπως π.χ. στην εξεύρεση μεθόδων μείωσης της ρύπανσης, σε επίπεδο κατάρτισης της νομοθεσίας, μέσω της συμμετοχής π.χ. εμπειρογνωμόνων στον καθορισμό περιβαλλοντικών κριτηρίων, οριακών τιμών ρυπογόνων εκπομπών και τεχνικών προτύπων και σε επίπεδο εφαρμογής της νομοθεσίας, με τη προσφυγή στη πραγματογνωμοσύνη εκ μέρους του δικαστή. Ως αποτέλεσμα της στενής σχέσης δικαίου του περιβάλλοντος και τεχνολογίας, το δίκαιο αυτό βρίθει από διατάξεις με "ανοικτό" ή "πορώδες" περιεχόμενο, από αόριστες και τεχνικές έννοιες, όπως π.χ. είναι οι "κανόνες της επιστήμης και της τέχνης", οι " βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές", η έννοια της "αναγεννητικής δυνατότητας της φύσης", ο "πολύτιμος οπτικός πόρος", "αισθητικό κάλλος" κ.ά. Οι διατάξεις του δικαίου του περιβάλλοντος δεν έχουν κατά κανόνα τη δομή του κλασικού κανόνα δικαίου, αλλά θέτουν στόχους και προγράμματα δράσης. Η σημαντική θέση που έχει από νομοτεχνική άποψη η στοχοθεσία και ο προγραμματικός χαρακτήρας του δικαίου του περιβάλλοντος οφείλεται στη στενή σχέση του δικαίου αυτού με τη πολιτική. Για τον λόγο αυτόν στο δίκαιο του περιβάλλοντος μεγάλη έκταση καταλαμβάνουν οι πηγές ήσσονος τυπικής ισχύος, όπου εξειδικεύονται οι γενικές κατευθύνσεις του νόμου. Η ασάφεια του νόμου και η συνακόλουθη εκχώρηση δικαιοθετικών αρμοδιοτήτων σε διοικητικά όργανα ήσσονος ιεραρχικής θέσης, που με τη σειρά τους εκδίδουν κανόνες ήσσονος τυπικής ισχύος, όπως π.χ. οι εγκύκλιοι, θέτουν ωστόσο πρόβλημα αρχής κράτους δικαίου. Η προσέγγιση της περιβαλλοντικής πολιτικής από τον νομοθέτη δεν είναι επαρκής. Η νομοθεσία για τη προστασία του περιβάλλοντος έχει όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν το σύγχρονο δίκαιο. Κυρίαρχο σύμπτωμα παθογένειας είναι η πολυνομία, η ποσοτική δηλαδή πύκνωση των νομοθετικών διατάξεων που συνδυάζεται αναπόφευκτα με μια ποιοτική υποβάθμιση, με αποτέλεσμα να γίνεται λόγος μεταξύ των νομικών για "νομοθετική ζούγκλα" ή για "κανονιστική ρύπανση". Ο σημερινός νομοθέτης αρκείται στη διατύπωση ευχών και ευγενών προθέσεων, έτσι ώστε να δημιουργείται η αίσθηση ότι πληρούται το υπάρχον νομοθετικό κενό. Η αίσθηση όπως αυτή είναι απατηλή, γιατί το νομοθετικό κείμενο καταντά τόσο γενικόλογο, ώστε να μη δημιουργεί ουσιαστικές νομικές δεσμεύσεις για τον άμεσο αποδέκτη του, τη διοίκηση. Οι νόμοι δεν λύνουν ουσιαστικά τα προβλήματα, αλλά παραπέμπουν για τον σκοπό αυτόν στη διοίκηση, η οποία με τη σειρά της δε σπεύδει πάντοτε να εκδώσει τις απαραίτητες "εκτελεστικές" πράξεις. Η ασάφεια αυτή των νομοθετικών κειμένων δημιουργεί τη δυνατότητα παρεκκλίσεων από γενικές απαγορεύσεις. Το δεύτερο γνώρισμα των νόμων για το περιβάλλον είναι ότι δημιουργούν πλήθος διοικητικών οργάνων με αποτέλεσμα την αλληλεπικάλυψη αρμοδιοτήτων. Για τους λόγους αυτούς η νομοθεσία η σχετική με το περιβάλλον χρειάζεται εναρμόνιση και μια ομοιογένεια με την εκπόνηση ενός κώδικα περιβάλλοντος, εγχείρημα που βεβαίως δεν θα είναι εύκολο. Παναγόπουλος, Θεόδωρος Ι. (2004). Δίκαιο Περιβάλλοντος. Εκδόσεις Σταμούλη Α.Ε. ISBN 978-960-351-557-9. Κουτούπα-Ρεγκάκου, Ευαγγελία (2008). Δίκαιο του Περιβάλλοντος. Εκδόσεις Σάκκουλα. ISBN 978-960-445-372-6. Τάχος, Αναστάσιος (2006). Δίκαιο προστασίας του περιβάλλοντος. Εκδόσεις Σάκκουλα. ISBN 978-960-445-088-6. Μιχαλοπούλου, Χαρίκλεια (2004). Νομοθεσία για το Περιβάλλον. Εκδόσεις ΖΗΤΗ. ISBN 978-960-431-918-3. Θ. Κουϊμτζής, Κ. Φυτιάνος, Κ. Σαμαρά - Κωνσταντίνου, Δ. Βουτσά, (2004). Έλεγχος ρύπανσης περιβάλλοντος. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-121-350-7. Βαβίζος, Γιώργος και Μερτζάνης, Αριστείδης (2003). Μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Εκδόσεις ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ. ISBN 978-960-753-003-5.Φυτιάνος, Κωνσταντίνος (Β' Έκδοση, 1996). Η Ρύπανση των Θαλασσών. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-122-321-6.Φυτιάνος, Κωνσταντίνος, Κ., Σαμαρά - Κωνσταντίνου Κωνσταντινή, (2009). Χημεία Περιβάλλοντος. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-121-808-3. Σωτήρης Κ. Καρβούνης, Δημήτριος Α. Γεωργακέλλος (2003). Διαχείριση του περιβάλλοντος. Εκδόσεις ΑΘ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ. ISBN 978-960-351-480-0.
|
Το Δίκαιο του Περιβάλλοντος είναι ο κλάδος του Δικαίου που έχει ως στόχο την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Αποτελείται από εθνικούς νόμους, διεθνείς συνθήκες, κανονισμούς και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προστασία αυτή μπορεί να επιτυγχάνεται: με μέτρα κανονιστικού χαρακτήρα που καθορίζουν την ποσότητα και το είδος των επιπτώσεων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων (για παράδειγμα, μέσω της θέσπισης ορίων εκπομπών από τις βιομηχανίες), και με μέτρα προληπτικού χαρακτήρα με τα οποία επιχειρείται να γίνει αξιολόγηση των πιθανών επιπτώσεων που θα έχουν ενδεχόμενες ανθρώπινες δραστηριότητες στο περιβάλλον (όπως για παράδειγμα η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων - ΜΠΕ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Σεζάρ Φρανκ
|
Ο Σεζάρ Φρανκ γεννήθηκε στη Λιέγη στο Βέλγιο που, εκείνα τα χρόνια, ανήκε στο Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών (από το 1830, αποτέλεσε μέρος του Βαλλόφωνου Βελγίου), το 1822. Ο πατέρας του, Νικολά-Ζοζέφ Φρανκ, ήταν τραπεζικός υπάλληλος με καταγωγή τα γερμανο-βελγικά σύνορα και η μητέρα του, Μ. Κατρίν Μπαρμπ Φρινγκς, ήταν Γερμανίδα. Αν και ο νεαρός Σεζάρ-Ογκίστ, όπως τον φώναζαν στα πρώτα του χρόνια, έδειξε δεξιότητες τόσο στο σχέδιο όσο και στη μουσική, ο πατέρας του τον οραματίστηκε ως παιδί-θαύμα πιανίστα και συνθέτη, σαν τους Φραντς Λιστ και Ζ. Τάλμπεργκ (Sigismond Thalberg), που θα έφερνε φήμη και περιουσία στην οικογένειά του (ο Νικολά-Ζοζέφ Φρανκ που έπαιξε καθοριστικό ρόλο -θετικό ή αρνητικό- στην μετέπειτα πορεία του, περιγράφεται ως αυταρχικός ή/και φιλοχρήματος. ) Έτσι, τον έγραψε στο Βασιλικό Ωδείο της Λιέγης, για να μελετήσει σολφέζ, πιάνο, εκκλησιαστικό όργανο και αρμονία με τον Ζ. Ντοσουάν-Μεΐλ (Joseph Daussoigne-Méhul) και άλλα μέλη της σχολής. Ο νεαρός Σεζάρ-Ογκίστ έδωσε τις πρώτες του συναυλίες το 1834, μία από αυτές ενώπιον του βασιλιά Λεοπόλδου Α’ στο νεοσυσταθέν Βασίλειο του Βελγίου. Το 1835, πάλι ο πατέρας του, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για ευρύτερο κοινό και έφερε τον Σεζάρ μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, Ζοζέφ, στο Παρίσι για να σπουδάσουν ιδιωτικά: αντίστιξη με τον Α. Ράιχα (Anton Reicha) και πιάνο με τον Π. Τσιμερμάν (Pierre Zimmerman). Και οι δύο άνδρες ήταν, επίσης, καθηγητές στο Ωδείο του Παρισιού. Όταν ο Ράιχα πέθανε, περίπου δέκα μήνες αργότερα, ο πατέρας τους προσπάθησε να γράψει και τα δύο αγόρια στο Ωδείο, αλλά το Ωδείο δεν δεχόταν αλλοδαπούς. Έτσι, ο ίδιος υποχρεώθηκε να πάρει τη γαλλική υπηκοότητα, η οποία τού χορηγήθηκε το 1837. Στο μεταξύ, προωθούσε συναυλίες και ρεσιτάλ στο Παρίσι με τον έναν ή και τους δυό γιους του, οι οποίοι παρουσίαζαν λαϊκή μουσική της εποχής, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Τελικά, ο νεαρός Σεζάρ και ο αδελφός του μπήκαν στο Ωδείο του Παρισιού, τον Οκτώβριο του 1837. Ο Σεζάρ συνέχισε τις σπουδές του στο πιάνο με τον Τσιμερμάν, ενώ ξεκίνησε μαθήματα σύνθεσης με τον Ε. Λεμπόρν (Aimé Leborn). Πήρε το πρώτο βραβείο στο πιάνο στο τέλος του πρώτου του έτους (1838), και διατήρησε σταθερά αυτό το επίπεδο απόδοσης. Οι επιδόσεις του στην αντίστιξη ήσαν λιγότερο θεαματικές αλλά, και πάλι, πήρε το 3ο, 2ο, και 1ο βραβείο μεταξύ των ετών 1838 και 1840, αντίστοιχα. Στις σπουδές του πρόσθεσε και το εκκλησιαστικό όργανο με δάσκαλο τον Φ. Μπενουά (François Benoist), που περιελάμβαναν και αυτοσχεδιασμούς, κερδίζοντας το 2ο βραβείο του Ωδείου το 1841, με απώτερο στόχο το περίφημο Βραβείο της Ρώμης στη σύνθεση, κατά το επόμενο έτος. Ωστόσο, για λόγους που δεν είναι απόλυτα γνωστοί, ο Σεζάρ έφυγε «εθελοντικά»; από το Ωδείο, στις 22 Απριλίου 1842. Πιθανότατα, αυτή του η κίνηση έγινε κατόπιν εντολής του πατέρα του, καθώς, ενώ ο ίδιος συνέχισε να ασκεί τις πανεπιστημιακές του σπουδές, ταυτόχρονα και κατόπιν αιτήματος του πατέρα του, δίδασκε ιδιωτικά και έδινε συναυλίες. «Ήταν μια δύσκολη ζωή γι’ αυτόν, ... και δεν έγινε ευκολότερη από την κακόθυμη, ακόμη και εκδικητική συμπεριφορά του πατέρα του ...». Οι συναυλίες του νεαρού Σεζάρ (μερικές μαζί με τον αδελφό του στο βιολί και μερικές που συμπεριελάμβαναν και δικές του συνθέσεις) πήραν αρχικά καλές κριτικές, αλλά η όλο και περισσότερο «εμπορική» προβολή των γιων, από τον πατέρα τους, επικρινόταν έντονα από τα μουσικά περιοδικά και τους κριτικούς του Παρισιού. Βέβαια, οι τεχνικές ικανότητες του Σεζάρ ως πιανίστα αναγνωρίζονταν, οι δε ικανότητές του ως συνθέτη -ίσως δίκαια σε αυτό το σημείο- ήθελαν δουλειά. Η όλη κατάσταση επιδεινώθηκε από αυτό που, τελικά, κατέληξε σε φιλονικία μεταξύ του Νικολά-Ζοζέφ Φρανκ και του Α. Μπλανσάρ (Henri Blanchard), κύριου κριτικού του εντύπου μουσικής Revue et Gazette musicale, που δεν έχανε την ευκαιρία να στηλιτεύει τις επιθετικές προθέσεις του πατέρα και να κοροϊδεύει τα «αυτοκρατορικά» ονόματα του μεγαλύτερου γιου (βλ. ονόματα στην εισαγωγή). Αυτή η εχθρότητα, «αναμφισβήτητα προσωπική», μπορεί να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του Νικολά-Ζοζέφ να επιστρέψουν όλοι στο Βέλγιο, το 1842, «μια αυθαίρετη διαταγή» που ανάγκασε τον νεαρό Σεζάρ να φύγει από το Ωδείο. Η επιστροφή στο Βέλγιο διήρκεσε λιγότερο από δύο χρόνια. Δεν έγιναν κάποιες εποικοδομητικές συναυλίες, με τους κριτικούς να είναι αδιάφοροι ή περιφρονητικοί. Παρέμβαση από τη Βελγική Αυλή δεν υπήρχε (αν και ο βασιλιάς έστειλε αργότερα ένα χρυσό μετάλλιο στον Σεζάρ) και δεν υπήρχαν χρήματα. Όσον αφορά στον πατέρα του, η απόφασή του να επιστρέψουν πάλι στο Παρίσι αποδείχθηκε δύσκολη αυτή τη φορά, φέρνοντας τον γιο του σε ένα καθεστώς διδασκαλίας και «οικογενειακών» συναυλιών στη γαλλική πρωτεύουσα, αυστηρό και χαμηλά αμειβόμενο. Ωστόσο, υπήρχαν μακροπρόθεσμα οφέλη για τον νεαρό Φρανκ. Διότι, από την εποχή αυτή και μετέπειτα, συνέχισε τα τελευταία χρόνια σπουδών του στο Ωδείο και εμφανίστηκαν οι πρώτες του ώριμες συνθέσεις, ένα σύνολο από τρίο (πιάνο, βιολί, τσέλο), τα πρώτα έργα που θεωρούσε ως κανονικά. Ο Λιστ τα είδε, του έδωσε θάρρος και έκανε εποικοδομητική κριτική, μάλιστα τα εκτέλεσε μερικά χρόνια αργότερα στη Βαϊμάρη. Το 1843, ο Φρανκ άρχισε να εργάζεται πάνω στο το πρώτο «μη-δωματίου» έργο του, το ορατόριο Ρουθ. Το έργο έκανε ιδιωτική πρεμιέρα το 1845 αλλά οι Λιστ, Μάγιερμπερ και άλλοι μουσικοί ηγήτορες, έδωσαν μικρή έγκριση και μέτριες κριτικές. Μια δημόσια παράσταση, στις αρχές του 1846, συνάντησε την αδιαφορία του κοινού και πήρε κακές κριτικές για έλλειψη αρτιστικότητας και «αφέλεια». Το έργο δεν εκτελέστηκε ξανά μέχρι το 1872, μετά από σημαντική αναθεώρηση. Από αντίδραση, ο Φρανκ αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη δημόσια ζωή σε μια «ασαφή» καριέρα ως δάσκαλος και συνοδός πιάνου, απόφαση με την οποία ο πατέρας του -απρόθυμα είναι αλήθεια- συμφώνησε. Πάντως, ο Φρανκ λάμβανε παραγγελίες τόσο στο Παρίσι όσο και στην Ορλεάνη για τις δραστηριότητες αυτές, αλλά και για σύνθεση τραγουδιών και μικρών έργων. Είχε προσφέρει κάποιες συνθέσεις του για τον εορτασμό και την ενίσχυση της καινούργιας Γαλλικής Δεύτερης Δημοκρατίας, του 1848. Το κοινό δέχτηκε μερικές από αυτές με ενδιαφέρον, αλλά καθώς η Δημοκρατία έδωσε τη θέση της στη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, υπό τον Ναπολέοντα Γ’, έπεσαν σε αχρησία. Το 1851, ο Φρανκ επιχείρησε να συνθέσει μια όπερα, την Le Valet de Ferme, σε λιμπρέτο «απύθμενης (sic) λογοτεχνικής ποιότητας» και μια βιαστικά γραμμένη παρτιτούρα. Ο ίδιος ο Φρανκ δήλωσε προς το τέλος της καριέρας του ότι, «[το έργο] δεν αξίζει να εκδοθεί». Εν τούτοις, αυτή η αρνητική εξέλιξη ίσως να ήταν επωφελής γι 'αυτόν καθώς «...ο Φρανκ βρισκόταν ακόμα πολύ στο σκοτάδι ως προς το, ποια είναι η ροπή του». Ωστόσο, δύο κρίσιμες αλλαγές σε αυτά τα χρόνια αποδείχθηκαν ικανές να διαμορφώσουν το υπόλοιπο της ζωής του. Η πρώτη ήταν η -σχεδόν πλήρης- διακοπή των σχέσεων με τους γονείς του. Η προφανής αιτία ήταν η παλαιά φιλία και αργότερα η αγάπη του για μία από τις μαθήτριές του, την Ευγενία Φελισιτέ Σαϊγιό (Eugénie-Félicité-Caroline Saillot, 1824-1918), της οποίας οι γονείς ήσαν μέλη της εταιρείας «Comédie-Française» υπό την καλλιτεχνική ονομασία «Ντεμουσό» («Desmousseaux»). Την γνώριζε από τα χρόνια του στο Ωδείο του Παρισιού, και το οικογενειακό της σπίτι είχε λειτουργήσει ως καταφύγιο από τον αυταρχικό πατέρα του. Όταν, το 1846, ο πατέρας του ανακάλυψε μια σύνθεση αφιερωμένη «στην Δεσποινίδα Φ. Ντεμουσό, με ευχάριστες αναμνήσεις» την έσκισε παρουσία του Σεζάρ. Ο Σεζάρ, τότε, πήγε κατευθείαν στο σπίτι των Ντεμουσό, έγραψε ξανά το κομμάτι από μνήμης και το έδωσε στην Φελισιτέ με μια αφιέρωση. Οι σχέσεις με τον πατέρα του επιδεινώθηκαν όταν, τού απαγόρευσε κάθε σκέψη για αρραβώνα και γάμο (ο γαλλικός νόμος έδινε το δικαίωμα αυτό, από πατέρα σε γιο ηλικίας κάτω των 25 ετών), τον κατηγόρησε για απείθεια στη μητέρα του και τού φώναζε για μια -τότε- διαβόητη υπόθεση δηλητηρίασης από σύζυγο σε σύζυγο, ως το πιο πιθανό αποτέλεσμα οποιασδήποτε σύνδεσης (γάμου ή αρραβώνα) από μεριάς του γιου του. Πάντως, ο ρόλος της μητέρας του στη διαμάχη είναι ασαφής: υποστήριζε ήπια τον γιο της ή έμεινε εντελώς έξω από τη σύγκρουση. Μια Κυριακή του Ιουλίου του 1846, ο Σεζάρ Ογκίστ Φρανκ βγήκε από το σπίτι των γονιών του για τελευταία φορά, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από αυτά που μπορούσε να μεταφέρει και μετακόμισε στο σπίτι των Ντεμουσό, οι οποίοι τον καλοδέχτηκαν. Από εκείνη την εποχή, ο νεαρός Σεζάρ Ογκίστ υπέγραφε τα χαρτιά του και εργαζόταν, πλέον, ως «Σεζάρ Φρανκ» ή απλά «Σ. Φρανκ». «Ήταν πρόθεσή του να έχει μια ξεκάθαρη ρήξη με τον πατέρα του και να γνωστοποιήσει αυτή του την πράξη ... Ήταν αποφασισμένος να γίνει ένα νέο άτομο, όσο το δυνατόν πιο διαφορετικό από το άλλο». Κάτω από τα φιλικά αλλά «άγρυπνα» μάτια των γονιών τής Φελισιτέ, ο Φρανκ συνέχισε να την φλερτάρει. Μόλις έγινε 25 ετών, το 1847, ενημέρωσε τον πατέρα του για την πρόθεσή του να την νυμφευτεί, κάτι που έκανε στις 22 Φεβρουαρίου 1848, τον μήνα της εξέγερσης του Παρισιού. Για να φτάσει στην εκκλησία, το ζευγάρι και οι προσκεκλημένοι έπρεπε να περάσουν πάνω από τα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι επαναστάτες και, όπως αναφέρει ο ντ’ Εντί, «με την εκούσια βούληση των ανταρτών που μαζεύτηκαν πίσω από αυτές τις αυτοσχέδιες οχυρώσεις». Οι γονείς του Φρανκ, τελικά, αποδέχθηκαν τον γάμο, παρακολούθησαν την τελετή και υπέγραψαν τα σχετικά χαρτιά στη ενοριακή εκκλησία, Notre-Dame-de-Lorette. Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή για τον Φρανκ ήταν ο διορισμός του στην εκκλησία όπου νυμφεύτηκε την Φελισιτέ, ως βοηθός οργανίστας το 1847, το πρώτο από μια σειρά όλο και πιο σημαντικών πόστων για το εκκλησιαστικό όργανο. Αν και ο νεαρός Φράνκ ουδέποτε είχε «λάμψει» στο Ωδείο ως οργανίστας όπως είχε, ως πιανίστας, ήθελε τη θέση αυτή επειδή τού απέδιδε σταθερό εισόδημα. Τώρα, είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με το μουσικό τελετουργικό τυπικό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, καθώς και την περιστασιακή ευκαιρία να βοηθάει τον προϊστάμενό του, πρώτο οργανίστα, Α. Ζιλμπά (Alphonse Gilbat). Στη θέση αυτή κέρδισε την εύνοια του αββά Ντανσέλ (Dancel) ο οποίος, όταν το 1851 πήγε στη νέα εκκλησία του Saint-Jean-Saint-François-au-Marais (μια μικρή εκκλησία στην επαρχία Le Marais) κάλεσε τον Φρανκ να αναλάβει τη θέση του πρώτου οργανίστα (titulaire). Η εκκλησία διέθετε ένα εξαιρετικό, καινούργιο όργανο, κατασκευασμένο το 1846 από τον διάσημο Α. Καβαϊγιέ-Κολ (Aristide Cavaillé-Coll), ο οποίος έκανε το όνομα του ως, καλλιτεχνικά προικισμένος και μηχανολογικά καινοτόμος, δημιουργός υπέροχων νέων εκκλησιαστικών οργάνων. «Το νέο μου εκκλησιαστικό όργανο», είπε ο Φράνκ, «ακούγεται σαν ορχήστρα!». Οι αυτοσχεδιαστικές ικανότητες του Φρανκ ήταν, τώρα, κάτι παραπάνω από απαραίτητες, καθώς η Λειτουργική πρακτική της εποχής, απαιτούσε από τον εκάστοτε οργανίστα την ικανότητα, να παίρνει τη μουσική που τραγουδιόταν για τη Λειτουργία ή το Εκκλησίασμα και να δημιουργεί από αυτήν σχετική μουσική για το εκκλησιαστικό όργανο που να ταιριάζει στο μεσοδιάστημα των κειμένων που τραγουδιούνται ή ομιλούνται από τη χορωδία ή τον κλήρο. Επιπλέον, η ικανότητα του Φρανκ να παίζει, καθώς και η αγάπη του για τα όργανα του Καβαϊγιέ-Κολ, οδήγησε στη συνεργασία του με αυτόν. Έτσι, τού δόθηκε η ευκαιρία να αναδείξει τις περίπλοκες κατασκευές του τελευταίου, ταξιδεύοντας σε διάφορες πόλεις σε ολόκληρη τη Γαλλία για να παίξει σε παλαιότερα όργανα ή για εναρκτήριες συναυλίες, σε καινούργια. Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε μια επαναστατική αλλαγή στις τεχνικές της γαλλικής ερμηνείας για το εκλησιαστικό όργανο. Ο Γερμανός εκτελεστής Ά. Χέσε (Adolf Hesse 1809-1863), μαθητής του βιογράφου τού Μπαχ, Γ. Ν. Φόρκελ (Johann Nikolaus Forkel), είχε επιδείξει, το 1844 στο Παρίσι, τη νέα τεχνική στο πεντάλ, η οποία (μαζί με ένα ποδοπεντάλ-κλαβιέ γερμανικού τύπου) έκανε δυνατή την εκτέλεση των έργων του μεγάλου κάντορα της Λειψίας. Η νέα τεχνική ήταν εντελώς έξω από τον τρόπο παιξίματος του Φρανκ όπως, τουλάχιστον, είχε μάθει από τον Μπενουά στο Παρισινό Ωδείο. Τα περισσότερα γαλλικά εκκλησιαστικά όργανα δεν διέθεταν τα απαραίτητα ποδοπεντάλ που απαιτούνταν για, τέτοιου είδους μουσική και, ακόμη και η μεγάλη κλασική γαλλική παράδοση στα εκκλησιαστικά όργανα που χρονολογείτο από την περίοδο των Κουπρέν, ήταν εκείνη τη στιγμή παραμελημένη υπέρ της τέχνης του αυτοσχεδιασμού. Οι παραστάσεις του Χέσε ίσως να είχαν αντιμετωπιστεί, απλά, ως μικρή εντύπωση εκθαμβωτικής δεξιοτεχνίας, αλλά ο μαθητής του Χέσε, Ζ.-Ν. Λέμενς (Jaak-Nicolaas Lemmens, 1823-1881) ήρθε στο Παρίσι το 1852 και, πάλι, το 1854. Ο Λέμενς ήταν τότε καθηγητής εκκλησιαστικού οργάνου στο Βασιλικό Ωδείο των Βρυξελλών, και δεν ήταν μόνο ένας βιρτουόζος ερμηνευτής του Μπαχ, αλλά ένας δημιουργός μεθόδων διδασκαλίας εκκλησιαστικών οργάνων, μέσω των οποίων όλοι οι οργανίστες μπορούσαν να μάθουν να παίζουν με ακρίβεια, σαφήνεια και λεγκάτο φραζάρισμα (legato phrasing). Ο Φρανκ εμφανίστηκε στο ίδιο εναρκτήριο πρόγραμμα συναυλιών με τον Λέμενς, το 1854, και έμεινε έκπληκτος, όχι μόνον από την ερμηνεία του Λέμενς πάνω στον Μπαχ, αλλά και από την ταχύτητα και «ομαλότητα» της χρήσης του πεντάλ από τον τελευταίο. Ο μουσικολόγος Λ. Βαλάς (Léon Vallas) σημειώνει ότι, ο Φρανκ που ήταν πιανίστας πριν γίνει οργανίστας, «ποτέ δεν εμπέδωσε εξ ολοκλήρου αυτό το λεγκάτο παίξιμο». Ωστόσο, συνειδητοποίησε την «επέκταση» του νέου στυλ παιξίματος, που κατέστη δυνατό με την εισαγωγή τέτοιων τεχνικών, και έβαλε ως σκοπό να το κατακτήσει. Στην προσπάθειά του να κατακτήσει τις νέες τεχνικές παιξίματος στο εκκλησιαστικό όργανο, είχε την πρόκληση και το κίνητρο από τον τρίτο -και τελευταίο- διορισμό του. Στις 22 Ιανουαρίου 1858, έγινε οργανίστας και διευθυντής παρεκκλησίου (αρχιμουσικός) στη νεοσύστατη Αγία Κλοτίλδη (Sainte-Clotilde, από το 1896, Βασιλική της Αγίας Κλοτίλδης), όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Έντεκα μήνες αργότερα, η ενορία εγκατέστησε ένα καινούργιο, με 3 κλαβιέ, εκκλησιαστικό όργανο «Καβαγιέ-Κολ», οπότε και έγινε πρώτος οργανίστας, με τον Τ. Ντιμπουά (Théodore Dubois) να αναλαμβάνει χοράρχης και βοηθός οργανίστας. Ο αντίκτυπος αυτού του καινούργιου οργάνου στην απόδοση και τις συνθετικές επιδόσεις του Φρανκ, ήταν καταλυτικός καθώς, ταυτόχρονα με την προηγούμενη πιανιστική του εμπειρία, διαμόρφωσε το μουσικό του έργο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Ν. Ντιφούρκ (Norbert Dufourcq) περιέγραψε το συγκεκριμένο εκκλησιαστικό όργανο ως, «το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του κατασκευαστή μέχρι σήμερα». Ο ίδιος ο Φράνκ είχε πει στον πρεσβύτερο της εκκλησίας: «Αν ξέρατε μόνο πώς αγαπώ αυτό το όργανο ... είναι τόσο εύπλαστο κάτω από τα δάχτυλά μου και τόσο υπάκουο σε όλες μου τις σκέψεις!» Για να κάνει εξάσκηση πάνω στις δυνατότητες αυτού του οργάνου (συμπεριλαμβανομένου του ποδοπεντάλ με τα 30 πλήκτρα!), ο Φρανκ αγόρασε ένα πεντάλ πρακτικής από τον οίκο «Πλεγιέλ και Σία» (Pleyel et Cie), για εξάσκηση στο σπίτι και βελτίωση της τεχνικής του. Η ομορφιά του ήχου και οι μηχανικές δυνατότητες του οργάνου βοήθησαν στην προώθηση της φήμης του ως αυτοσχεδιαστή και συνθέτη, όχι μόνο πάνω στη μουσική για το εκκλησιαστικό όργανο, αλλά και σε άλλες φόρμες. Κομμάτια για εκκλησιαστικό όργανο, για χορωδία και για αρμόνιο άρχισαν να κυκλοφορούν, μεταξύ των οποίων σημαντικότερο ήταν η Λειτουργία για 3 φωνές (1859). Η ποιότητα των μερών σε αυτό το έργο, η ολοκλήρωση του οποίου διήρκεσε πολλά χρόνια, είναι «ανομοιογενής», αλλά από αυτό προέρχεται μια από τις πιο γνωστές συνθέσεις του Φρανκ, το εκκλησιαστικό ανθέμιο Panis Angelicus «Άρτος Αγγελικός». Ωστόσο, ακόμη πιο αξιόλογο είναι το Έξι Κομμάτια για εκκλησιαστικό όργανο, γραμμένο το 1860-1862 (αν και δεν δημοσιεύθηκε μέχρι το 1868). Αυτά τα κομμάτια (αφιερωμένα σε συναδέλφους οργανίστες και πιανίστες, στον παλιό δάσκαλό του Μπενουά και στον κατασκευαστή Καβαγιέ-Κολ) αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σύγχρονου ρεπερτορίου για το εκκλησιαστικό όργανο και ήταν, σύμφωνα με τον Ρ. Σμιθ (Rollin Smith), η πρώτη σημαντική συνεισφορά στο γαλλικό ρεπερτόριο για το εκκλησιαστικό όργανο, εδώ και πάνω από έναν (1) αιώνα και «η σημαντικότερη μουσική για το εκκλησιαστικό όργανο που γράφηκε από την εποχή του Μέντελσον». Το έργο περιλαμβάνει δύο από τα πιο γνωστά κομμάτια του, τα Πρελούδιο, Φούγκα και Παραλλαγή, Op. 18 και Μεγάλο Συμφωνικό Κομμάτι, Op. 17. Η αυξανόμενη φήμη του Φρανκ, τόσο ως εκτελεστή όσο και ως αυτοσχεδιαστή συνέχισε να τον κάνει πολύ απαραίτητο για ρεσιτάλ στα εγκαίνια καινούργιων ή ανακατασκευασμένων εκκλησιαστικών οργάνων του Καβαγιέ-Κολ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Φρανκ (μόνος του ή μαζί με τον διάσημο Καμίγ Σαιν-Σανς) πήγαινε ως σύμβουλος. Πάντως στη δική του εκκλησία, πολύς κόσμος ερχόταν για ακούσει τους αυτοσχεδιασμούς του για το εκκλησιαστικό λειτουργικό τυπικό. Επιπλέον, ο Φρανκ άρχισε να δίνει συναυλίες για το εκκλησιαστικό όργανο στην Αγία Κλοτίλδη πάνω σε δικά του έργα. Ίσως, η πιο ιστορική του συναυλία ήταν τον Απρίλιο του 1866, παρουσία του Λιστ, ο οποίος άκουσε τους αυτοσχεδιασμούς του Φράνκ και μετά είπε: «Πώς θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τον άνθρωπο που έγραψε αυτά τα τρίο;». Για τις δηλώσεις αυτές, λέγεται ότι, ο Φρανκ μουρμούρισε λυπημένα: «Φαντάζομαι ότι, από τότε, έχω κάνει πολύ καλύτερα πράγματα». Πάντως, αργότερα εκείνο τον μήνα, ο Λιστ διοργάνωσε συναυλία στην Αγία Κλοτίλδη για να προωθήσει τα έργα του Φρανκ για το εκκλησιαστικό όργανο, η οποία έγινε αποδεκτή από το ακροατήριο και πήρε καλές κριτικές στα μουσικά περιοδικά. Επίσης, αναφέρεται σε πηγές ότι, ο Λιστ παρομοίασε τις ικανότητες του Φρανκ στο εκκλησιαστικό όργανο, με εκείνες του Μπαχ. Παρά το σχόλιό του για το τρίο, ο Φρανκ ήταν ευτυχής όταν άκουσε ότι, όχι μόνον ο Λιστ αλλά και ο διάσημος αρχιμουσικός Χανς φον Μπίλοφ (Hans von Bülow) συμπεριελάμβαναν έργα του σε συναυλίες στη Γερμανία σε τακτική βάση. Ο Φρανκ, ενίσχυσε τις γνώσεις του πάνω στη γερμανική μουσική για το εκκλησιαστικό όργανο, και πώς έπρεπε να παίζεται αυτή, ακούγοντας τον περίφημο Άντον Μπρούκνερ στην Παναγία των Παρισίων, το 1869. Άρχισε να έχει μεγάλο κύκλο μαθητών οι οποίοι, φαινομενικά, έρχονταν για να μελετήσουν εκκλησιαστικό όργανο αλλά, ουσιαστικά, ενδιαφέρονταν για τις συνθετικές τεχνικές του Φρανκ. Ο Φρανκ συνέχισε να γράφει χορωδιακές συνθέσεις σ’ αυτή την περίοδο, αλλά οι περισσότερες ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Όπως ήταν τότε σύνηθες, ακόμα και για εκπαιδευμένους σε ωδεία μουσικούς, ο Φρανκ δεν γνώρισε την πολυφωνική μουσική των προηγούμενων αιώνων. Συνέθεσε τα λειτουργικά του έργα με το -τότε- σύγχρονο στυλ, το οποίο ο Ντέιβις χαρακτηρίζει ως «κοσμική μουσική με θρησκευτική δυναμική». Εντούτοις, ενθαρρύνθηκε να ξεκινήσει (1869) ένα σημαντικό χορωδιακό έργο, το ορατόριο Μακαρισμοί, το οποίο επρόκειτο να τον απασχολήσει για περισσότερο από δέκα χρόνια, εν μέρει λόγω του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου. Ο Πόλεμος, όπως και η Εξέγερση του 1848, είχαν προκαλέσει την απουσία πολλών μαθητών του, είτε επειδή έφυγαν από το Παρίσι είτε είχαν σκοτωθεί ή έμειναν ανάπηροι στις μάχες. Και πάλι, έγραψε μερικά πατριωτικά κομμάτια τα οποία, στη σκληρότητα των καιρών, δεν εκτελέστηκαν έπειτα. Ο Φρανκ και η οικογένειά του συνάντησαν οικονομικές δυσκολίες καθώς το εισόδημά του έπεσε, τα δε τρόφιμα και καύσιμα έγιναν λιγοστά. Το Ωδείο έκλεισε για το ακαδημαϊκό έτος 1870-1871. Αλλά, μια αλλαγή ερχόταν στο πώς οι Γάλλοι μουσικοί έβλεπαν τη δική τους μουσική, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, οπότε αναζητούσαν μια Ars Gallica «Γαλλική Τέχνη». Ο όρος έγινε το μότο της νεοϊδρυθείσας «Εθνικής Εταιρίας Μουσικής», της οποίας ο Φρανκ έγινε το παλαιότερο μέλος· μουσική του παρουσιάστηκε στο πρώτο της πρόγραμμα, τον Νοέμβριο του 1871. Το όνομα του Φρανκ ήταν πλέον αρκετά διαδεδομένο, μέσω της φήμης του ως καλλιτέχνη, της συμμετοχής του στην «Εθνική Εταιρεία Μουσικής» και της μικρής αλλά αφοσιωμένης ομάδας μαθητών του. Έτσι, όταν ο Μπενουά αποσύρθηκε από καθηγητής του εκκλησιαστικού οργάνου κατά την επανέναρξη του Παρισινού Ωδείου, το 1872, χρίστηκε αυτός διάδοχός του. Υπάρχει κάποια αβεβαιότητα ως προς το ποιος πρότεινε τον διορισμό στην κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων, αναφέρονται οι Καμίγ Σαιν-Σανς, Τεοντόρ Ντιμπουά, όπως και ο κατασκευαστής Καβαγιέ-Κολ. Το βέβαιο είναι ότι, το όνομα του Φράνκ ήταν στην κορυφή του καταλόγου των υποψηφίων, καθώς και ότι η υποψηφιότητα ανέδειξε το -ενοχλητικό- γεγονός ότι ο Φρανκ δεν ήταν γάλλος πολίτης, απαραίτητη προϋπόθεση για τον διορισμό. Αποδείχθηκε πως ο Φράνκ δεν γνώριζε ότι, όταν ο πατέρας του πολιτογραφήθηκε γάλλος για να εγγράψει τους γιους του στο Ωδείο, αυτοί καταλογίστηκαν ως πολίτες μόνο μέχρι την ηλικία των 21 ετών, οπότε ήσαν υποχρεωμένοι να επαναδηλώσουν την υπηκοότητά τους στη Γαλλία, ως ενήλικες. Με άλλα λόγια, ο Φρανκ θεωρούσε τον εαυτό του γάλλο πολίτη από την εποχή της πολιτογράφησης του πατέρα του αλλά, στην πραγματικότητα, είχε επιστρέψει στη βελγική του υπηκοότητα όταν ενηλικιώθηκε. Ούτως ή άλλως, ο Φρανκ ξεκίνησε αμέσως τη διαδικασία πολιτογράφησης· η αίτηση υποβλήθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1872 και η αλλαγή υπηκοότητας οριστικοποιήθηκε το 1873. Πολλοί από τον αρχικό κύκλο μαθητών του είχαν σπουδάσει ή συνέχισαν να σπουδάζουν στο Ωδείο. Μεταξύ των πιο σημαντικών ήσαν οι Β. Ντ’ Εντί (Vincent d'Indy), Ερνέστ Σοσόν, Λουί Βιέρν και Α. Ντιπάρκ (Henri Duparc). Όλοι τους, αποτελούσαν μια σφιχτοδεμένη ομάδα, με αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη για τον δάσκαλό τους. Ο ντ’ Εντί αναφέρει χαρακτηριστικά πως, κάθε νέος σπουδαστής αποκαλούσε τον συνθέτη, Père Franck «Πατέρα Φρανκ». Βέβαια, ο ίδιος ο Φρανκ συνάντησε κάποιες δυσκολίες κατά τη εξάσκηση των διδακτικών καθηκόντων του: είχε την τάση να διδάσκει σύνθεση με την ίδια τακτική που αυτοσχεδίαζε στο εκκλησιαστικό όργανο, κάτι που θεωρήθηκε «ασύμμετρο» από τη διεύθυνση του Ωδείου («ο Φρανκ δεν δίδασκε ποτέ με σκληρούς και γρήγορους κανόνες ή με ξερές και έτοιμες θεωρίες» ), με μια «απρόσεκτη» στάση απέναντι στα επίσημα κείμενα και βιβλία που εγκρίνονταν από το ίδρυμα. Η δημοτικότητά του μεταξύ μερικών μαθητών προκάλεσε κάποια ζήλια ανάμεσα στους συναδέλφους του καθηγητές, καθώς και κάποιες αντιρρήσεις για προκατάληψη υπέρ τους, όταν συμμετείχαν μαθητές του Φρανκ σε διάφορους διαγωνισμούς, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου «Βραβείου της Ρώμης». Ο Βαλάς αναφέρει ότι, ο Φράνκ «με την απλή και εμπιστευτική φύση του ήταν ανίκανος να καταλάβει ... πόσο κουτσομπολιό θα μπορούσε να γίνει πίσω από την πλάτη του, ακόμη και σε ένα Ωδείο για το οποίο, ο ίδιος, πάντα θεωρούσε ότι διάκειτο με ευγένεια προς αυτόν». Πάντως, ήταν πλέον σε θέση να αφιερώνει χρόνο στη σύνθεση έργων, για τα οποία οι ιδέες είχαν «βλαστήσει» εδώ και χρόνια. Διέκοψε το ορατόριο Οι Μακαρισμοί για να ξεκινήσει (μαζί με άλλα μικρότερα έργα) το ορατόριο Λύτρωση (1871, αναθεώρηση 1874), το συμφωνικό ποίημα Οι Αιολίδες (1876), το Τρία Κομμάτια για το εκκλησιαστικό όργανο (1878) και το Κουιντέτο με πιάνο (1879). Οι Μακαρισμοί έκαναν, τελικά, πρεμιέρα το 1879. Όπως συνέβη με τις πρεμιέρες πολών άλλων χορωδιακών και ορχηστρικών έργων του Φρανκ, ήταν κι αυτή ανεπιτυχής: το έργο ήταν πολύ «κατακερματισμένο» και καταναλωνόταν στην εκτέλεση των μερών του και όχι ως σύνολο. Δεν υπήρχε διαθέσιμη ορχήστρα, και τα τμήματα που εκτελέστηκαν συνοδεύονταν από πιάνο. Περαιτέρω, ακόμη και ο ντ’ Εντί επισημαίνει ότι, ο Φράνκ φαινόταν μη-ικανός να εκφράσει μουσικά το κακό που έρχεται σε αντιπαράθεση με τις αρετές που αναφέρονται στους «Μακαρισμούς» του Ευαγγελίου: «Αυτή η προσωποποίηση του ιδανικού κακού -αν επιτρέπεται η σύνδεση αυτών των όρων- ήταν μια αντίληψη τόσο ξένη προς τη φύση του Φρανκ που, ποτέ δεν κατάφερε να του δώσει επαρκή έκφραση». Η προκύπτουσα «εντύπωση μονοτονίας», όπως το θέτει ο Βαλάς, έκανε ακόμη και τους αφοσιωμένους μαθητές του Φρανκ να αμφιβάλουν για τη βιωσιμότητα των Μακαρισμών ως ενιαίου έργου. Στη δεκαετία του 1880, ο Φρανκ φαίνεται ότι «παγιδεύτηκε» ανάμεσα σε δύο στυλιστικούς οπαδούς του: τη σύζυγό του Φελισιτέ, που δεν ενδιαφερόταν για αλλαγές στο ύφος του, το οποίο είχε αρχικά συνηθίσει, και τους μαθητές του, οι οποίοι ίσως ασκούσαν μεγάλη επιρροή στον καθηγητή τους, όπως και εκείνος πάνω σ’ αυτούς. Ο Β. ντ’ Εντί έλεγε ότι, «Όταν [ο Φράνκ] δίσταζε να επιλέξει αυτή ή εκείνη την τονική σχέση ή την πρόοδο οποιασδήποτε δομικής εξέλιξης, του άρεσε πάντα να συμβουλεύεται τους μαθητές του, να μοιράζεται μαζί τους τις αμφιβολίες του και να ρωτά την άποψή τους». Από την άλλη, ένας από τους σπουδαστές του αναφέρει ότι, η κυρία Φρανκ παρατήρησε (ίσως με κάποια δόση αλήθειας) ότι, «είστε εσείς οι μαθητές του που έχετε προκαλέσει όλη την εχθρότητα που εκδηλώνεται εναντίον του». Επιπλέον, υπήρξαν κάποιες αντιδικίες στην «Εθνική Εταιρία Μουσικής», όπου ο Σαιν-Σανς βρισκόταν όλο και περισσότερο σε αντίθεση με τον Φρανκ και τους μαθητές του. Πώς ακριβώς όλη αυτή η αναταραχή μπορεί να είχε διαμορφώσει το μυαλό του συνθέτη είναι αβέβαιη. Όμως, είναι σίγουρο ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα εμφανίστηκαν αρκετά πιο «προχωρημένα» έργα του: τα συμφωνικά ποιήματα Ο Καταραμένος Κυνηγός (1882) και Τα Ξωτικά (1883-1884), το Πρελούδιο, Κοράλ και Φούγκα για πιάνο (1884) τις Συμφωνικές Παραλλαγές (1885) και την όπερα Χούλντα (1886). Πολλά συνάντησαν μικρή ή καθόλου επιτυχία, τουλάχιστον στις πρώτες παρουσιάσεις τους κατά τη διάρκεια της ζωής του Φρανκ. Αλλά το Κουιντέτο του 1879 (μια από τις ιδιαίτερες αντιπάθειες του Σαιν-Σανς) είχε αποδείξει ότι ήταν έργο που προκαλούσε την προσοχή και έδινε τροφή για σκέψη (οι κριτικοί το περιέγραφαν ως έργο με «ταράσσουσα ζωτικότητα» και «σχεδόν θεατρικό ζόφο»). Το 1886, ο Φρανκ συνέθεσε τη Σονάτα για Βιολί και Πιάνο σε Λα Μείζονα ως γαμήλιο δώρο για τον δεξιοτέχνη, συμπατριώτη του βιολονίστα Εζέν Ιζαΐ (Eugène Ysaÿe). Το έργο έγινε μεγάλη επιτυχία· ο Ιζαΐ το έπαιξε στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και σε περιοδείες, συχνά με τον αδερφό του Τεό στο πιάνο. Η τελευταία εμφάνιση του Ιζαΐ με το συγκεκριμένο έργο, ήταν στο Παρίσι το 1926, με τη συνοδεία του πιανίστα Ιβ Νατ (Yves Nat). Ο Βαλάς, γράφοντας στα μέσα του εικοστού αιώνα λέει ότι, η σονάτα αυτή «έγινε το πιο δημοφιλές έργο του Φρανκ και, τουλάχιστον, στη Γαλλία, το πιο γενικώς αποδεκτό έργο σε όλο το ρεπερτόριο της μουσικής δωματίου». Η συνεχιζόμενη «ασάφεια υπόληψης» στην οποία είχε περιπέσει ο Φρανκ, μπορεί να φανεί στο βραβείο που, ο κύκλος του συνθέτη είχε σκεφτεί ότι, καθυστέρησε πολύ να δοθεί. Στις 4 Αυγούστου 1885 ο Φρανκ έγινε Ιππότης της Γαλλικής Λεγεώνας Τιμής. Οι υποστηρικτές του ήσαν αγανακτισμένοι: ο ντ’ Εντί γράφει ότι, «θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι αυτή η τιμή δόθηκε στον μουσικό, τον δημιουργό των ωραίων έργων που τιμούν τη γαλλική τέχνη. Ούτε κατ’ ελάχιστον!». Αντ 'αυτού, η αιτία ήταν απλά «στον καθηγητή του εκκλησιαστικού οργάνου έχοντας συμπληρώσει πάνω από δέκα χρόνια στη θέση αυτή». Ο Βαλάς αναφέρει περαιτέρω: «Η κοινή γνώμη δεν έκανε παρόμοιο λάθος σε αυτή τη απόφαση» και παραθέτει την άποψη ενός εντύπου που, συνήθως, αντιτίθετο στον Φράνκ λέγοντας ότι, το βραβείο ήταν «πάνω απ' όλα πράξη αμοιβής που πληρώθηκε δίκαια, αν και λίγο αργά, στον διακεκριμένο συνθέτη της Λύτρωσης και των Μακαρισμών». Η διαμάχη μεταξύ της οικογένειας του Φρανκ και του κύκλου μαθητών του έφθασε σε νέα «ύψη», όταν ο συνθέτης δημοσίευσε το έργο Ψυχή (1886-88), συμφωνικό ποίημα βασισμένο στον ελληνικό μύθο. Η διαμάχη (χωρίς να περιορίζεται στους άμεσους γνωστούς του Φρανκ) δεν ήταν πάνω στην ίδια τη μουσική του έργου, αλλά πάνω στις φιλοσοφικές και θρησκευτικές επιπτώσεις του κειμένου. Η σύζυγος και ο γιος του Φρανκ βρήκαν το έργο υπερβολικά «αισθησιακό» και ήθελαν τον συνθέτη να επικεντρωθεί στη μουσική με τρόπο εκτενέστερο και πιο δημοφιλή στην εμφάνιση «και εν τέλει πιο εμπορικό». Ο ντ’ Εντί, από την άλλη πλευρά, μιλάει για τη μυστικιστική σημασία του έργου, σημειώνοντας ότι δεν έχει «τίποτα παγανιστικό πάνω του,... αλλά, αντίθετα, εμποτίζεται από χριστιανική χάρη και αίσθηση ...» Η ερμηνεία του ντ’ Εντί περιγράφηκε στη συνέχεια ως αποκαλυπτική «κάποιας αμηχανίας, όπως ένας νεοφερμένος δάσκαλος Κατηχητικού θα αισθανόταν, αν θα τον καλούσαν ξαφνικά να αναλάβει τάξη από εξεγερμένους εφήβους, χρησιμοποιώντας το Άσμα Ασμάτων της Βίβλου». Περαιτέρω διαμάχες προέκυψαν με τη δημοσίευση της μοναδικής συμφωνίας του Φρανκ, της Συμφωνίας σε Ρε Ελάσσονα (1888). Το έργο έτυχε κακής υποδοχής: η ορχήστρα του Παρισινού Ωδείου εναντιώθηκε, το ακροατήριο έμεινε «παγωμένο», και οι κριτικοί μπερδεύτηκαν (οι αντιδράσεις κυμαίνονταν με εκφράσεις του τύπου «ανεπιφύλακτος ενθουσιασμός» έως «συστηματική παραποίηση»). Πολλοί φίλοι συνθέτες του Φρανκ έμειναν εντελώς μακριά από κάθε καλοπροαίρετη κριτική, απέναντι σε ένα έργο που «με το γενικό του στυλ και συγκεκριμένες λεπτομέρειες» (για παράδειγμα, τη χρήση αγγλικού κόρνου) «προσέβαλε (sic) τους φορμαλιστικούς κανόνες και τις συνήθειες των αυστηρότερων επαγγελματιών αλλά και ερασιτεχνών μουσικών». Ο ίδιος ο Φρανκ, όταν ρωτήθηκε εάν η συμφωνία είχε κάποια βάση σε μια ποιητική ιδέα, είπε στον Louis de Serres, έναν μαθητή του, ότι «όχι, είναι απλώς μουσική, τίποτα άλλο από καθαρή μουσική». Σύμφωνα με τον Βαλάς, μεγάλο μέρος του στυλ και της τεχνικής του έργου (καλό και όχι τόσο καλό) μπορεί να αποδοθεί άμεσα στην κεντρική θέση που είχε το εκκλησιαστικό όργανο στη σκέψη και την καλλιτεχνική ζωή του Φρανκ και, αυτός, εκμεταλλεύτηκε την εμπειρία που είχε. «Εξομολογήθηκε στους μαθητές του ότι, έκτοτε, δεν θα έγραφε έτσι ξανά». Το 1888, ο Φρανκ «δοκίμασε» πάλι το χέρι του σε μιαν άλλη όπερα, την Γκιζέλ. Το έργο παρέμεινε περισσότερο σε σκίτσα και ο συνθέτης ουδεποτε το ολοκλήρωσε. Αντίθετα, ένα επικών διαστάσεων Κουαρτέτο Εγχόρδων ολοκληρώθηκε, εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1890, και έγινε καλά δεκτό από κοινό και κριτικούς. Υπήρξαν και άλλες επιτυχίες, όπως δικές του παραστάσεις ως πιανίστας συναυλιών στο Παρίσι και γύρω από το Παρίσι, η ενθουσιώδης υποδοχή για την αναβίωση του έργου Ψυχή και παραστάσεις έργων διαφόρων μαθητών του. Επιπλέον, έπαιζε ακόμα αυτοσχεδιασμούς τις Κυριακές σε, συνήθως, μεγάλα εκκλησιάσματα στην Αγία Κλοτίλδη. Είχε στο μυαλό του να γράψει κι άλλα σημαντικά έργα για το εκκλησιαστικό όργανο και, πιθανώς, μία σονάτα για το βιολοντσέλο. Τον Ιούλιο του 1890 (και όχι τον Μάιο του 1890, όπως πιστευόταν προηγουμένως ), ο Φρανκ βρισκόταν σε μια άμαξα, όταν αυτή συγκρούστηκε με ιππήλατο τρόλεϊ και τραυματίστηκε στο κεφάλι, χάνοντας για μικρό χρονικό διάστημα τις αισθήσεις του. Φάνηκε ότι δεν υπήρχαν άμεσες επιπτώσεις, καθώς ανέλαβε και δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο συμβάν. Ωστόσο, στη συνέχεια δυσκολευόταν να περπατήσει και υποχρεώθηκε να απέχει, αρχικά, από συναυλίες και πρόβες και στη συνέχεια να παραιτηθεί από τα μαθήματά του στο Ωδείο. Πήγε για διακοπές στο Νεμούρ, όπου ήλπιζε να εργαστεί πάνω σε κάποια κομμάτια για το εκκλησιαστικό όργανο, καθώς και σε παραγγελίες για το αρμόνιο. Με δυσκολία, ολοκλήρωσε μόνο ένα έργο για το εκκλησιαστικό όργανο τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1890. Πρόκειται για τα Τρία Κοράλ, τα οποία είναι από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της μουσικής για το εκκλησιαστικό όργανο και αποτελούν ένα τυπικό κομμάτι του οργανικού ρεπερτορίου, ακόμη και σήμερα. Ο Βαλάς σημειώνει: «Η ομορφιά και η σπουδαιότητά τους είναι τέτοιες ώστε, μπορούν να θεωρηθούν ως ένα είδος μουσικής μαρτυρίας και διαθήκης». Ένας πιο σύγχρονος βιογράφος αναφέρεται με παρόμοιους όρους: «Η αίσθηση του Φρανκ να καταδείξει έναν παρατεταμένο αποχαιρετισμό είναι εμφανής παντού... Είναι δύσκολο, είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψουμε ότι ο συνθέτης των Τριών Κοράλ διατηρεί τυχόν ψευδαισθήσεις σχετικά με τις πιθανότητες πλήρους φυσικής αποκατάστασής του». Ο Φρανκ ξεκίνησε την καινούργια χρονιά στο Ωδείο, τον Οκτώβριο του 1890, αλλά κρυολόγησε άσχημα μέσα στο μήνα. Έπαθε πλευρίτιδα που εξελίχθηκε σε περικαρδίτιδα, η κατάστασή του επιδεινώθηκε και πέθανε στις 8 Νοεμβρίου. Ένας παθολόγος που διάβασε το ιστορικό, γράφει το 1970 ότι, ενώ ο θάνατος του Φρανκ συνδέεται παραδοσιακά με το τροχαίο που είχε -και μπορεί να υπήρχε μια σύνδεση-, η μόλυνση του αναπνευστικού συστήματος από μόνη της θα μπορούσε να οδηγήσει στο μοιραίο. Δεδομένης της τότε έλλειψης αντιβιοτικών, κάτι τέτοιο «δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ασυνήθιστη εξέλιξη πνευμονίας σε έναν άνθρωπο που διήνυε την έβδομη δεκαετία της ζωής του». Ωστόσο, αυτή η ετυμηγορία έχει διερευνηθεί: «δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η πιθανότερη αιτία από τα δύο πρόσωπα που είναι τα καταλληλότερα, δηλαδή τον ίδιο τον Φράνκ και τη σύζυγό του· ούτε υπήρξε τέτοια αμφιβολία από τους έξω και τον άμεσο περίγυρο του Φράνκ που τον έβλεπαν, από τον Ιούλιο έως τις αρχές Νοεμβρίου του 1890 ... Ο φόρτος εργασίας του Φρανκ δρούσε ‘’τιμωρητικά’’ για δεκαετίες, και θα μπορούσε από μόνος του να καταστρέψει τη σωματική ανθεκτικότητα που χρειαζόταν για να πολεμήσει ακόμα και έναν μικρό τραυματισμό». Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στην Αγία Κλοτίλδη, στην οποία συμμετείχε μεγάλο εκκλησίασμα, μεταξύ των οποίων οι Ντελίμπ, Σαιν-Σανς, Φορέ και Λαλό, ενώ ο Σαμπριέ μίλησε στον αρχικό τάφο του συνθέτη, στο Μονρούζ (Montrouge). Αργότερα, το σώμα του Φρανκ μεταφέρθηκε στην σημερινή του θέση στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς, στο Παρίσι, σε τάφο που σχεδιάστηκε από τον φίλο του, αρχιτέκτονα Γ. Ρεντόν (Gaston Redon). Πολλά από τα έργα του Φρανκ είναι γραμμένα σε «κυκλική μορφή», μια μέθοδο που επιδιώκει την επίτευξη ενότητας μέσα από πολλαπλές κινήσεις (μέρη). Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ανάκληση ενός προηγούμενου θεματικού υλικού -αλλαγμένο ή παραλλαγμένο πλέον- σε μεταγενέστερη κίνηση ή, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Φρανκ, όπου όλα τα κύρια θέματα του έργου παράγονται από ένα «βλαστικό» μοτίβο. Τα κύρια μελωδικά θέματα, που αλληλοσυνδέονται, ανακεφαλαιώνονται στη συνέχεια στην τελική κίνηση. Η χρήση της «κυκλικής μορφής» από τον συνθέτη φαίνεται καλύτερα στη Συμφωνία σε Ρε Ελάσσονα (1888). Η μουσική του είναι, συχνά, αντιστικτικά περίπλοκη χρησιμοποιώντας μια αρμονική γλώσσα που είναι -πρωτοτυπικά- ύστερη Ρομαντική, δείχνοντας μεγάλη επιρροή από τους Λιστ και Βάγκνερ. Στις συνθέσεις του, ο Φρανκ έδειξε ταλέντο αλλά και προτίμηση για συχνές, γεμάτες χάρη μετατροπίες. Συχνά αυτές οι τροποποιητικές αλληλουχίες, που επιτυγχάνονται μέσω μιας «συγχορδίας-πιλότου» ή μέσω της χρήσης σημείων αλλοιώσεως σε μια μελωδική φράση, οδηγούν σε αρμονικά απομακρυσμένες τονικότητες. Πράγματι, οι σπουδαστές του Φράνκ αναφέρουν ότι η πιο συχνή παρατήρηση που τούς έκανε, ήταν πάντα, «κάντε μετετροπία, κάντε μετατροπία». Αυτό το στυλ του Φρανκ, όπως και η ιδιότυπη μέθοδος του να αλλοιώνει μελωδικές φράσεις είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του. Ο Φρανκ διέθετε το χάρισμα να έχει πολύ μεγάλα χέρια, και τα ακραία δάκτυλα κάθε παλάμης του ήσαν ικανά να εκτείνονται μέχρι 12 (!) λευκά πλήκτρα στο κλαβιέ. Αυτό τού επέτρεπε ασυνήθιστη ευελιξία στην εκτέλεση εσωτερικών φωνών στις φούγκες, όπως και στο μέγεθος των επαναλαμβανόμενων συγχορδιών, που είναι χαρακτηριστικό μεγάλου μέρους της μουσικής του πληκτρολογίου. Για την Σονάτα για Βιολί και Πιάνο σε Λα Μείζονα του συνθέτη, έχει ειπωθεί με μεγάλη δόση χιούμορ: «Ο Φρανκ, τείνει μακαρίως να ξεχνάει ότι, δεν ήταν όλα τα χέρια των μουσικών τόσο τεράστια όσο τα δικά του, και γέμιζε ατάκτως (sic) το κομμάτι στο πιάνο (ειδικά το τελευταίο μέρος [σημ. μ. που είναι συνήθως και το δυσκολότερο, δεξιοτεχνικά]) με συγχορδίες 10ης... οι πιανιστές θνητοί από τότε έχουν υποχρεωθεί να «απλώνουν» [σημ. μ. εννοεί ότι, πρέπει να παίζουν τις συγχορδίες με τρόπο μπριζέ] τις συγχορδίες για να τις παίξουν». Ασυνήθιστα για έναν συνθέτη τέτοιας σπουδαιότητας, η φήμη του Φρανκ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε μικρό αριθμό συνθέσεων που γράφηκαν στα τελευταία του χρόνια, ιδιαίτερα στη Συμφωνία σε Ρε Ελάσσονα (1886-88), στις Συμφωνικές Παραλλαγές για Πιάνο και Ορχήστρα (1885) (1884), τη Σονάτα για Βιολί και Πιάνο σε Λα Μείζονα (1886), το Πρελούδιο, Κοράλ και Φούγκα για πιάνο, το Πιάνο Κουιντέτο σε Φα Ελάσσονα (1879) και το συμφωνικό ποίημα Ο Καταραμένος Κυνηγός (1883). Η Συμφωνία είχε θαυμαστεί ιδιαίτερα, με σημαντική επίδραση στην νεότερη γενιά των Γάλλων συνθετών, ενώ ήταν εξαιρετικά υπεύθυνη για την αναζωογόνηση της γαλλικής συμφωνικής παράδοσης μετά από χρόνια παρακμής. Ένα από τα πιο γνωστά, σύντομα έργα του είναι το μοτέτο Panis Angelicus, το οποίο αρχικά γράφηκε για σόλο τενόρο με συνοδεία εκκλησιαστικού οργάνου και εγχόρδων, αλλά έχει διασκευαστεί, επίσης, για άλλες φωνές και συνδυασμούς οργάνων. Ως οργανίστας, ο Φρανκ ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τις δεξιότητές του στον αυτοσχεδιασμό και, με βάση μόνο 12 πραγματικά σημαντικά έργα, θεωρείται από πολλούς ο μεγαλύτερος συνθέτης για το εκκλησιαστικό όργανο, μετά τον Μπαχ. Σε αυτά τα έργα περιλαμβάνονται μερικές από τις ωραιότερες συνθέσεις που έρχονταν από τη Γαλλία για περισσότερο από έναν αιώνα, και έθεσαν τα θεμέλια για το γαλλικό συμφωνικό ύφος στο εκκλησιαστικό όργανο. Ειδικότερα, η 25λεπτη σύνθεση Μεγάλο Συμφωνικό Κομμάτι, άνοιξε τον δρόμο για ανάλογες συνθέσεις των Βιντόρ, Βιέρν και Ντιπρέ, ενώ τα Τρία Κοράλ αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του ρεπερτορίου για το εκκλησιαστικό όργανο, με τακτική παρουσία σε συναυλίες. Το αρμονικό του ιδίωμα, αναμφίβολα επηρεασμένο από τον Βάγκνερ και το αγαπημένο του εκκλησιαστικό όργανο, διαθέτει έντονη ατομικότητα και άσκησε μεγάλη επίδραση, όχι μόνο στους μαθητές του, αλλά και σε πολύ μεταγενέστερη γενιά γάλλων συνθετών, όπως λ.χ. στον Μεσιάν. Η συνεισφορά του στην προσπάθεια για ανανέωση της «καθαρής» γαλλικής μουσικής, θα ανοίξει το δρόμο σε συνθέτες της εμβέλειας των Ντεμπισί, Ραβέλ, κ.α. Στραντέλα, αδημοσίευτη όπερα σε 3 πράξεις (1841-2) Ο Υπηρέτης της Φάρμας, αδημοσίευτη κωμική όπερα σε 3 πράξεις (1851-30) Χούλντα (1882-5) Γκιζέλ (1889-90) ενορχήστρωση από τους Σοσόν, ντ’ Εντί, κ.α. Τι Ακούμε στο Βουνό (1846) Οι Αιολίδες, συμφωνικό ποίημα (1875-6) Ο Καταραμένος Κυνηγός, συμφωνικό ποίημα (1881-2) Τα Ξωτικά, συμφωνικό ποίημα για πιάνο και ορχήστρα (1884) Συμφωνικές Παραλλαγές, για πιάνο και ορχήστρα (1885) Ψυχή, συμφωνικό ποίημα για χορωδία και ορχήστρα (1886-7) Συμφωνία σε Ρε Ελάσσονα(1887-8) Ρουθ, βιβλικό ειδύλλιο για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα (1843-6, αναθ. 1871) Οι Επτά Λόγοι του Χριστού Πάνω στον Σταυρό (ανακαλύφθηκε μόλις το 1955) Λύτρωση, συμφωνικό ποίημα για αφηγητή, γυναικεία χορωδία, μικτή χορωδία και ορχήστρα (1872, αναθ. 1874) Οι Μακαρισμοί, ορατόριο για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα (1869-79) Ρεβέκα, καντάτα για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα (1880-1) O Salutaris, για σοπράνο, τενόρο/μέτζο σοπράνο και εκκλησιαστικό όργανο (1865) Ave Maria, ύμνος για σοπράνο, βαθύφωνο και εκκλησιαστικό όργανο (1865) Tantum Ergo, ύμνος για βαθύφωνο, μικτή χορωδία και εκκλησιαστικό όργανο (1865) ανηγυρική Λειτουργία, για βαθύφων και εκκλησιαστικό όργανο (1858) Λειτουργία για 3 φωνές, για σοπράνο, τενόρο, βαθύφωνο, χορωδία και ορχήστρα (1860) Panis Angelicus «Άρτος Αγγελικός», ανθέμιο για τενόρο, βιολοντσέλο, άρπα και εκκλησιαστικό όργανο (1861) 3 Οφερτόρια (Μ. 63-65), για σολίστ, χορωδία, εκκλησιαστικό όργανο και κοντραμπάσο Quare fremuerunt gentes (1865) Veni Creator, για 2 φωνές (1876) 3 Τρίο Κοντσερτάντε (1839-42) Πιάνο Τρίο Νο. 1 σε Φα# Ελάσσονα (1839-42) Πιάνο Τρίο Νο. 2 σε Σιb Μείζονα (1839-42) Πιάνο Τρίο Νο. 3 σε Σι Ελάσσονα (1839-42) Πιάνο Τρίο Νο. 4 σε Σι Ελάσσονα (1842) Μεγάλο Τρίο για βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο (1834) Ντούο για βιολί και πιάνο (1844) Πιάνο Κουιντέτο σε Φα Ελάσσονα (1879) Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Λα Μείζονα (1886) Κουαρτέτο εγχόρδων σε Ρε Μείζονα (1889) Εκλογή (1842) Μεγάλο Καπρίτσιο Νο.1 (1843) Ενθύμια από την Αιξ-λα-Σαπέλ (1843) 4 Τραγούδια του Σούμπερτ διασκευασμένα για πιάνο (1844) Μπαλάντα (1844) Μεγάλη Φαντασία Νο.1 πάνω σε μοτίβα από το Γκουλιστάν του ντ’ Αλαϊράκ, για πιάνο 4 χέρια (1844) Μεγάλη Φαντασία Νο.2 πάνω σε μοτίβα από το Γκουλιστάν του ντ’ Αλαϊράκ, για πιάνο 4 χέρια (1844) Φαντασία πάνω σε δύο Πολωνικές Μελωδίες (1845) Τρία Μικρά Τίποτα (1845) Τα Παράπονα μιάς Κούκλας (1865) Πρελούδιο, Κοράλ και Φούγκα (1884) Αργός Χορός (1885;) Πρελούδιο, Άρια και Φινάλε (1886-7) 5 Κομμάτια, για αρμόνιο Ανταντίνο σε Σολ Ελάσσονα (1857) 44 Κομμάτια, για αρμόνιο (1858-63) 3 Αντίφωνα (1859) Μεγάλο Συμφωνικό Κομμάτι σε Φα# Ελάσσονα (1859-62) Ποιμενικό σε Μι Μείζονα (1859-62) Σαν Εμβατήριο (1862), για αρμόνιο 6 Κομμάτια για Μεγάλο Εκκλησιαστικό Όργανο (1860-3) 3 Κομμάτια για Μεγάλο Εκκλησιαστικό Όργανο (1878) Καντάμπιλε σε Σι Μείζονα (1878) Ο Οργανίστας, τόμος Ι, (55 κομμάτια δημοσιευμένα μεταθανάτια) για αρμόνιο Ο Οργανίστας, τόμος ΙΙ, (30 κομμάτια δημοσιευμένα μεταθανάτια) για αρμόνιο Τρία Κοράλ για Μεγάλο Εκκλησιαστικό Όργανο (1890) Οφερτόριο σε Σολ ΕλάσσοναΕπίσης, πολλά τραγούδια για φωνή και πιάνο ή για μικρά χορωδιακά σύνολα με τη συνοδεία πιάνου i. ^ Διάφορες πηγές αναφέρουν τον Φρανκ ως Βελγο-Γάλλο, ως Γάλλο με γερμανο-βελγική καταγωγή, ως Ολλανδο-Βελγο-Γάλλο ή, απλά, ως Βέλγο. Ωστόσο, το γεγονός είναι ότι γεννήθηκε στο Βέλγιο και, το 1870, πήρε τη γαλλική υπηκότητα. «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα (ΠΛΜ), έκδοση 1993, τόμος 60, σ. 129 Αλέκα Συμεωνίδου, Λεξικό Ελλήνων Συνθετών (ΛΕΣ), εκδόσεις Νάκας, 1995 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) Louis Aguettant, La musique de piano: des origines à Ravel, L'Harmattan, 1999, p. 315 Davies, Laurence (1970). César Franck and His Circle. Boston: Houghton Mifflin. d'Indy, Vincent (1910). César Franck; a Translation from the French of Vincent d'Indy: with an Introduction by Rosa Newmarch.London: John Lane, Bodley Head. Reprinted 1965 NY: Dover. ISBN 0-486-21317-X Ober, William B. (1970). "De Mortibus Musicorum: Some cases drawn from a pathologist's notebook." Stereo Review, vol. 25 no. 5 (November 1970). Smith, Rollin (1997). Playing the Organ Works of César Franck. Series: The Complete Organ No. 1. Hillsdale, NY: Pendragon Press ISBN 0-945193-79-3. Smith, Rollin (2002). Toward an Authentic Interpretation of the Organ Works of César Franck. Second edition, revised and expanded. Stove, R. J. (2012). César Franck: His Life and Times. Lanham, Maryland: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-8207-2. Vallas, Léon (1951). César Franck. Trans. Hubert J. Foss. New York: Oxford University Press. Trans. of La véritable histoire de César Franck (1949)
|
Ο Σεζάρ (Ογκίστ-Ζαν-Γκιγιόμ-Ιμπέρ) Φρανκ (César Auguste-Jean-Guillaume-Hubert Franck, Λιέγη 10 Δεκεμβρίου 1822 – Παρίσι 8 Νοεμβρίου 1890) ήταν βελγικής καταγωγής Γάλλος συνθέτης, πιανίστας, οργανίστας και μουσικοδιδάσκαλος, από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της γαλλικής μουσικής σκηνής, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Πολλά ειπώθηκαν για τον χαρακτήρα του συνθέτη, αλλά ήταν γενικά παραδεκτή η απλότητα και σεμνότητά του, η αυταπάρνηση και αθωότητά του απέναντι στη συμπεριφορά του κόσμου, στοιχεία που αντανακλώνται στα έργα του. Χωρίς ουσιαστική επίγνωση της συνθετικής του δύναμης και με ουμανιστική αντίληψη, ο Φρανκ παρήγαγε -σχετικά- λίγα έργα τα οποία, ωστόσο, είναι γεμάτα δύναμη και καταυγάζουν τους αιώνες. Γεννήθηκε στη Λιέγη, έδωσε τις πρώτες συναυλίες του εκεί, το 1834, και σπούδασε ιδιωτικά στο Παρίσι μετά το 1835. Μετά από σύντομη επιστροφή στο Βέλγιο και καταστροφική υποδοχή του ορατορίου του, Ρουθ, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου νυμφεύτηκε και ξεκίνησε καριέρα ως δάσκαλος και οργανίστας. Είχε τη φήμη «φοβερού» αυτοσχεδιαστή οργανίστα και ταξίδεψε παντού στη Γαλλία για να παρουσιάσει νέα εκκλησιαστικά όργανα που κατασκεύασε ο διάσημος Α. Καβαϊγιέ-Κολ (Aristide Cavaillé-Coll). Το 1858 διορίστηκε οργανίστας στην Αγία Κλοτίλδη (Sainte-Clotilde) του Παρισιού, θέση που διατήρησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Έγινε καθηγητής στο Ωδείο της γαλλικής πρωτεύουσας, το 1872, αλλά πήρε προηγουμένως τη γαλλική υπηκοότητα όπως απαιτούσε ο διορισμός. Μεταξύ των μαθητών του ήσαν κατοπινοί μεγάλοι συνθέτες, όπως οι Β. ντ’ Εντί (Vincent d'Indy), Ερνέστ Σοσόν, Λουί Βιέρν, Σ. Τουρνεμίρ (Charles Tournemire), Γ. Λεκέ (Guillaume Lekeu), Α. Ντιπάρκ (Henri Duparc), καθώς και ο Έλληνας συνθέτης Διονύσιος Λαυράγκας. Μετά την απόκτηση της θέσης του καθηγητή, ο Φρανκ έγραψε αρκετά έργα που έχουν εισέλθει στο τυπικό κλασσικό ρεπερτόριο, συμπεριλαμβανομένης συμφωνικής μουσικής, μουσικής δωματίου και συνθέσεων για τα πληκτροφόρα (πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%81_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA
|
Διονυσίου Χαλκιδικής
|
Το Δημοτικό διαμέρισμα Διονυσίου αριθμούσε 1.256 κατοίκους το 2011. Το συναποτελούν οι οικισμοί: ο Διονυσίου [ 499 ] Εδρα οι Μουριές [ 76 ] και η Παραλία Διονυσίου [ 681 ] Το όνομά του το πήρε από το μετόχι της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγ. Όρους που βρίσκονταν εκεί! Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών με την συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) ήρθαν από την Ανατολική Θράκη, από το χωριό Αρναούτκιοϊ της περιοχής Τσατάλτζα-Μητροπόλεως Δέρκων και Τυρολόης, που βρίσκεται 18 χμ. δυτικά της Κωνσταντινούπολης κι από το Τσανάκαλε (στενά Δαρδανελίων) της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων, αρχικά αποβιβάστηκαν στην Παραλία Διονυσίου, όμως φοβήθηκαν να μείνουν κοντά στη θάλασσα, για να μη πνίγονται τα παιδιά τους κι αποφάσισαν να μεταφερθούν ψηλότερα όπου βρίσκεται το χωριό σήμερα. Ο μεγάλος αριθμός κατοίκων που κατέφθασε, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που μετακινήθηκαν σε περιοχές όπως: Παλιά Πέλλα, Πλαγιά (καράσιναν Κιλκίς), Μπογιάτι (Αττικής), Νικηφόρο (Δράμας) και άλλες περιοχές, διευκολύνθηκε σε πρώτο στάδιο, από τις κτιριακές εγκαταστάσεις του μετοχιού, που βρίσκονταν στην περιοχή πίσω από την εκκλησία και περιελάμβαναν: σπίτι οικονόμου, 3 αποθήκες, τυροκομείο, φούρνο, αχυρώνα, 2 στάβλους, σιδηρουργείο, μύλο, μαγειρείο, κοιμητήριο και εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου (χώρος για να κοιμηθούν, μαθήματα των παιδιών τους από τον δάσκαλο Λογγινίδη, για τον εκκλησιασμό τους κ.α.). Το 1920 το μετόχι Διονυσίου είχε 30 μοναχούς και το Κασταμονίτικο 68. Το μοναδικό μνημείο που απέμεινε και χαρακτηρίζει την περιοχή είναι η "καλογερικιά βρύση" απ´ όπου οι κάτοικοι κατέβαιναν να γεμίσουν τις στάμνες, να πλύνουν τα ρούχα τους και να ποτίσουν τα ζώα. Η μαρμάρινη επιγραφή αναφέρει: ΔΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΕΠΙ ΗΓΟΥΜΕΝΙΑΣ ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΔΙΑ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ 20 7/ΒΡΙΟΥ 1913 Το χωριό προήλθε από την απαλλοτρίωση των εκτάσεων γης των δύο μετοχιών (1932) της Ι. Μ. Κωνσταμονίτου (γνωστή η περιοχή ως Κασταμονίτικο) και της Ι. Μ. Διονυσίου. Τα πρώτα σπίτια που εγκαταστάθηκαν ήταν του εποικισμού (πλίνθινα), χτίστηκαν γύρω στα 1927 - 1929 και μοιράστηκαν μαζί με εκτάσεις γης με κλήρο. Η μοιρασιά γίνονταν ανάλογα με τα μέλη της οικογένειας. (Ένας κλήρος 38 στρέμματα και 10 στρέμματα το κάθε παιδί) Αρκετά φτιάχτηκαν από τους ίδιους χρησιμοποιώντας χώμα, πέτρες, πλίνθους από πηλό και άχυρα, καλάμια και ξύλα και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να οικοδομηθεί. Με τα ίδια υλικά φτιάχνανε και τα χτιστά τους τζάκια, φούρνους και έπιπλα (πάγκους, ράφια, κρεβάτια, καναπέδες κλπ). Το 1928 το χωριό Διονυσίου είχε 477 κατοίκους. Αρχικά συμπεριλήφθηκαν ως κοινότητα σε γειτονικά προσφυγικά χωριά, των Νεων Φλογητών, στη συνέχεια του Ζωγράφου και με Διάταγμα της 30/7/1929 αυτονομήθηκαν ως κοινότητα. Ασχολήθηκαν με τη κτηνοτροφία και με τη γεωργία. Η επέκταση του παραλιακού οικισμού άρχισε το 1964 με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης (για την παραλία Διονυσίου) και το 1977 (για τις Μουριές). Μετοίκησαν ως επί το πλείστον οι νέοι του χωριού, αυτοί που στη συνέχεια σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές συνέβαλαν στο να μεταλλαχθεί και να αναπτυχθεί τουριστικά πλέον ο τόπος. Σήμερα η κοινότητα Διονυσίου, αποτελείται από το χωριό Διονυσίου (έδρα), την παραλία Διονυσίου και τον οικισμό Μουριές και είναι τοπική κοινότητα του Δήμου Νέας Προποντίδας. Κατά την απογραφή πληθυσμού του 2001 αριθμούσε 1.333 κατοίκους. 503 το Χωριό Διονυσίου, 94 οι Μουριές και 736 η Παραλία Διονυσίου. Με την τελευταία απογραφή του 2011 απαριθμεί 1256. 499 το χωριό, 76 οι Μουριές και 681 η Παραλία Διονυσίου. Στο Χωριό και στην Παραλία Διονυσίου, υπάρχει Δημοτικό Σχολείο, Νηπιαγωγείο και δύο εκκλησίες. (το 1933 περίπου κτίστηκε το δημοτικό σχολείο του χωριού, με τρεις αίθουσες και δύο γραφεία) Η εκκλησία του προφήτη Ηλία στο χωριό Διονυσίου, που ολοκληρώθηκε γύρω στο 1955 πήρε το όνομά της από το ξωκλήσι που υπήρχε στο αραούτκιοι. Η εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου στην παραλία Διονυσίου, πήρε το όνομα της από την εκκλησία του μετοχιού της μονής Διονυσίου, που ήταν κτισμένη στη θέση που βρίσκεται το εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου σήμερα στο χωριό. Ετήσιες καθιερωμένες εκδηλώσεις: το έθιμο του "κουρμπανιού" (το συμποσιακό φαγητό κοινής εστιάσεως των χριστιανών) που προσφέρεται δωρεάν στους κατοίκους, μετά τη θεία λειτουργία ανήμερα του Προφήτου Ηλία στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Σχολείου του χωριού. Τον "ελεύθερο θερινό κινηματογράφο" και την Αυγουστιάτικη "Αστροβραδιά" στην παραλία Διονυσίου. Τις εκδηλώσεις του πολιτιστικού συλλόγου "Μέγας Αλέξανδρος": τετραήμερο εκδηλώσεων προς τιμή του Προφήτη Ηλία και την πρωτοχρονιάτικη γιορτή "κάνε μία ευχή" στο χωριό. "Aνθοέκθεση" το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Μαίου και τα "Κούλουμα" την Καθαρά Δευτέρα καθώς και ο εορτασμός του παρεκλησίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος με χορευτικές εκδηλώσεις στην παραλία Διονυσίου. Στα τέλη Ιουλίου ο "Σύλλογος Παραδοσιακού και Μοντέρνου Χορού" διοργανώνει στην παραλία Διονυσίου τη “γιορτή της ντομάτας” και τον Γενάρη, τον "πρωτοχρονιάτικο εορτασμό" για μικρά και μεγάλα παιδιά. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί η εθελοντική προσφορά των κατοίκων και επισκεπτών στην τράπεζα αίματος Διονυσιου! Ψαροταβέρνες, ψητοπωλεία, πιτσαρίες, λαϊκή αγορά με ντόπια προϊόντα καθώς και πάγκους με όλων των ειδών τα εμπορεύματα, καφενεία, καφετέριες, μπαράκια, παιδότοπους, σούπερ μάρκετ, παντοπωλεία, κρεοπωλεία, αρτοποιεία, ζαχαροπλαστείο, φαρμακείο, beach bars, οργανωμένες παραλίες, Ακαδημία ποδοσφαίρου, ενοικιαζόμενα καταλύματα, μέσα συγκοινωνίας (ΚΤΕΛ, ΤΑΧΙ) από και προς τις γύρω περιοχές, πνευματικά κέντρα και γήπεδο ποδοσφαίρου του αθλητικού συλλόγου "Κύπρος" είναι λίγα από τα πολλά που διαθέτουν οι οικισμοί στο Διονυσίου. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τον αγροτικό τομέα αλλά και τον τουρισμό, μιας και οι δύο παραθαλάσσιοι οικισμοί με τα γαλαζοπράσινα νερά, διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή ώστε να προσελκύουν και να φιλοξενούν πολλούς σε αριθμό επισκέπτες. Τόπος αναψυχής και ξεκούρασης που απέχει μόλις 45 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" της Θεσσαλονίκης. Ιστορία
|
Το Διονυσίου είναι χωριό και ομώνυμο Δημοτικό διαμέρισμα στο Δήμο Προποντίδος του νομού Χαλκιδικής. Κατά την απογραφή πληθυσμού του 2021 βρέθηκε να έχει 1.152 κατοίκους. Στον οικισμό υπάρχει Δημοτικό σχολείο και στην Παραλία Διονυσίου, όπου και η λαϊκή αγορά. Πολιτιστικά δραστηριοποιείται ο Εκπολιτιστικός σύλλογος Διονυσίου, ο οποίος ονομάζεται «Οι Μουριές». Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό, καθώς η Παραλία Διονυσίου διαθέτει την κατάλληλη υποδομή και προσελκύει στις ακτές της σε ετήσια βάση πολλούς επισκέπτες και με τη γεωργια. Επίσης στο Διονυσίου δραστηριοποιείται ο ποδοσφαιρικός Σύλλογος "Κύπρος "Διονυσίου που συμμετέχει στην Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ.Χαλκιδικής, έχοντας κατά καιρούς κάνει την υπέρβαση στην Α΄, και ο χορευτικός Πολιτιστικός Σύλλογος "Μέγας Αλέξανδρος" που συμμετέχει σε πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Ναθάνιελ Μπλις
|
Ο Μπλις γεννήθηκε στο χωριό Μπίσλεϋ, στα Κότσγουολντς του Γκλόστερσερ. Ο πατέρας του, που επίσης λεγόταν Ναθάνιελ, ήταν υφασματέμπορος. Ο γιος φοίτησε στο Κολέγιο Πέμπροουκ της Οξφόρδης, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1720 και Master το 1723. Λίγο καιρό αργότερα νυμφεύθηκε. Το 1736 ο Μπλις έγινε εφημέριος στον ναό του St. Ebbe της Οξφόρδης. Με την υποστήριξη των Τζωρτζ Πάρκερ, κόμη του Μάκλσφηλντ, του Σαβιλιανού Καθηγητή της Αστρονομίας Τζέιμς Μπράντλεϋ, του Γουίλιαμ Τζόουνς και άλλων, ο Μπλις διαδέχθηκε τον Έντμουντ Χάλλεϋ στη Σαβιλιανή έδρα της Γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον Φεβρουάριο του 1742, ενώ τον Μάιο του ιδίου έτους εκλέχθηκε Εταίρος (Fellow) της Βασιλικής Εταιρείας. Ως καθηγητής, παρέδιδε μαθήματα αριθμητικής, άλγεβρας, επιπεδομετρίας και σφαιρικής γεωμετρίας, καθώς και για τη χρήση των λογαρίθμων και των τοπογραφικών οργάνων. Ο κόμης Τζωρτζ Πάρκερ είχε εγκαταστήσει ένα αστεροσκοπείο στο κάστρο Σέρμπουρν. Εργαζόμενος σε αυτό, αλλά και στο Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς, ο Μπλις πραγματοποίησε μεσημβρινές παρατηρήσεις ενός κομήτη ενώ αυτός πλησίαζε τον `Ηλιο το 1744. Ο Μπλις εργάσθηκε μαζί με τον Μπράντλεϋ στο Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς και τον Ιούνιο του 1761, εξαιτίας της κακής υγείας του Μπράντλεϋ, ανέλαβε τις παρατηρήσεις για τη διάβαση της Αφροδίτης. Το 1762 διαδέχθηκε τον Μπράντλεϋ στο αξίωμα του Βασιλικού Αστρονόμου, αλλά παρέμεινε σε αυτό μόνο δύο χρόνια, μέχρι τον αδόκητο θάνατό του. Βοηθός του στο Γκρήνουιτς ήταν ο Τσαρλς Γκρην, ο οποίος, μετά τον θάνατο του Μπλις, συνέχισε το έργο του μέχρι τον διορισμό του επόμενου Βασιλικού Αστρονόμου. Τον Απρίλιο του 1764 ο Μπλις παρατήρησε μία δακτυλιοειδή έκλειψη Ηλίου που ήταν ορατή από το Γκρήνουιτς. Πολλές από τις παρατηρήσεις του Μπλις θεωρήθηκαν δυνητικά χρήσιμες για την επίλυση του προβλήματος προσδιορισμού του γεωγραφικού μήκους, κάτι σημαντικό για τη χαρτογραφία και την ποντοπόρο ναυτιλία. Για τον λόγο αυτό, αγοράσθηκαν από την Επιτροπή Γεωγραφικού Μήκους (Board of Longitude) από τη χήρα του, Ελίζαμπεθ Μπλις (πατρικό επώνυμο Χίλμαν). Οι παρατηρήσεις του από το Γκρήνουιτς δημοσιεύθηκαν μόλις το 1805, όταν συμπεριλήφθηκαν ως συμπλήρωμα σε μία έκδοση των παρατηρήσεων του Μπράντλεϋ από τον οξφορδιανό καθηγητή Τόμας Χόρνσμπυ. Ο Ναθάνιελ Μπλις πέθανε στην Οξφόρδη, αλλά τάφηκε κοντά στον Χάλλεϋ, στον περίβολο του ναού της Αγίας Μαργαρίτας, στο Λη του νοτιοανατολικού Λονδίνου. Ως ανεξάρτητοι οικονομικώς, οι πρώτοι 4 Βασιλικοί Αστρονόμοι, του Μπλις συμπεριλαμβανομένου, λάμβαναν μόνο έναν ελάχιστο μισθό. Αυτό άλλαξε όταν ο Νέβιλ Μάσκελυν διαδέχθηκε τον Μπλις στο αξίωμα του Βασιλικού Αστρονόμου: ο Μάσκελυν άρχισε να παίρνει 350 λίρες το έτος, κάτι που του επέτρεψε να καταστήσει το αξίωμα την κύρια ασχολία του. Το έτος 2000 η Διεθνής Αστρονομική Ένωση έδωσε το όνομα του Μπλις σε έναν κρατήρα διαμέτρου 20 χιλιομέτρων στο βόρειο ημισφαίριο και στην ορατή πλευρά της Σελήνης. Clerke, Agnes Mary: Το λήμμα «Bliss, Nathaniel» στο Dictionary of National Biography του Στήβεν Λέσλι, τόμος 5. Smith, Elder & Co., Λονδίνο 1886, σσ. 220–221. Maunder, E.W. (1900). The Royal Observatory, Greenwich: A Glance at its History and Work. Λονδίνο: The Religious Tract Society. Online κατάλογος των εργασιών του Μπλις (μέρος των Αρχείων του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Γκρήνουιτς, που φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ)
|
Ο αιδεσιμότατος Ναθάνιελ Μπλις (Nathaniel Bliss, 28 Νοεμβρίου 1700 – 2 Σεπτεμβρίου 1764) ήταν Άγγλος αστρονόμος, ο 4ος χρονικά Βασιλικός Αστρονόμος της Μεγάλης Βρετανίας, από το 1762 ως τον θάνατό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%82
|
Mazda Xedos 9
|
Το μοντέλο παρουσιάστηκε στο Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου του Φρανκφούρτης τον Σεπτέμβριο του 1993 και άρχισε να εισάγεται σταδιακά, αναλόγως με τη χώρα. Ενδεικτικώς, στη Γερμανία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1993 και στη Γαλλία έφτασε τον Μάρτιο του 1994. Σε όλα τα κράτη της Ευρώπης διατέθηκε πάντα, μέχρι τη λήξη της παραγωγής του, ως Mazda Xedos 9. Αντιθέτως, στη Βόρεια Αμερική έφτασε μέσα στο 1994, ως μοντέλο της σεζόν (model year) του 1995, και κυκλοφόρησε ως Mazda Millenia. Ειδικότερα στην ήπειρο αυτή, αντικατέστησε το Mazda 929, το οποίο διακόπηκε οριστικά το 1994 στον Καναδά και το 1995 στις ΗΠΑ, στον ρόλο του κορυφαίου μοντέλου της εταιρείας. Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε αρχικά, το 1993, ως Eunos 800, αλλά με την ανανέωση του 1996 μετονομάστηκε σε Mazda Eunos 800 και το 1997 μετονομάστηκε σε Mazda Millenia, υιοθετώντας έτσι την αμερικανική ονομασία, λόγω του ότι η Mazda απέσυρε την θυγατρική υπο-εταιρεία πολυτελείας Eunos (η οποία διατηρήθηκε μεταξύ του 1989 και του 1996). Πρακτικώς, το Xedos 9 είχε τον ρόλο του κορυφαίου μοντέλου της Mazda και είχε αντίστοιχες εξωτερικές διαστάσεις με τη BMW Σειρά 5, στοχεύοντας να την ανταγωνιστεί. Αντιθέτως, το συγγενικό αλλά μικρότερο Mazda Xedos 6 είχε σχεδιαστεί με σκοπό να ανταγωνιστεί τη BMW Σειρά 3, με την οποία είχε αντίστοιχες εξωτερικές διαστάσεις. Τελικώς όμως, οι πωλήσεις και των δύο μοντέλων ήταν πολύ κατώτερες των προσδοκιών και ειδικά μάλιστα του Xedos 9 εξαιρετικά χαμηλές, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει διάδοχος για κανένα από τα Xedos 6 και Xedos 9. Ειδικότερα το Xedos 9 υπέστη μία ακόμα ανανέωση τον Σεπτέμβριο του 2000, σε όλες τις αγορές όπου διατέθηκε. Ωστόσο, οι εξ αρχής ελάχιστες πωλήσεις του δεν σημείωσαν καμία απολύτως βελτίωση και τελικώς το Xedos 9 / Millenia αποσύρθηκε από την παραγωγή τον Δεκέμβριο του 2002, λόγω μηδαμινής εμπορικής απήχησης, ιδίως στις εξαγωγικές αγορές. Ενδεικτικώς, παρουσιάζονται οι ετήσιες πωλήσεις του στη Γαλλία: Mazda Xedos 6 Joachim Kuch: Mazda seit 1920, pp. 158–161. Mazda Xedos 9 (TA-series) versions & types 2001 Mazda Xedos 9 specifications
|
Το Mazda Xedos 9 ήταν ένα μεσαίο πολυτελές σεντάν αυτοκίνητο της κατηγορίας E, που κατασκευάστηκε από την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Mazda, από τα μέσα του 1993 έως τον Δεκέμβριο του 2002.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mazda_Xedos_9
|
Μάτση Χατζηλαζάρου
|
Η Μάτση Χατζηλαζάρου ήταν γόνος μεγαλοαστικής ελληνικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης. Πατέρας της ήταν ο επιχειρηματίας και έμμισθος πρόξενος των ΗΠΑ στην οθωμανική Θεσσαλονίκη Κλέων Χατζηλάζαρος, μητέρα της η γερμανικής καταγωγής Βιργινία, και νονός της ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' της Ελλάδας. Η Χατζηλαζάρου είχε επίσης έναν μικρότερο αδελφό, ο οποίος μάλλον πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία. Το 1917, εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού Διχασμού, η Χατζηλαζάρου και η οικογένειά της αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη και να εγκατασταθούν στη Γαλλία, από όπου επέστρεψαν στη συμπρωτεύουσα το 1919 και την ίδια χρονιά μετακόμισαν οριστικά στην Αθήνα. Το 1931 και σε ηλικία 17 ετών, η Χατζηλαζάρου παντρεύτηκε τον Βαυαρό Καρλ Σούρμαν, με τον οποίο χώρισε το 1936. Στο μεταξύ, το 1934 πέθαναν μέσα σε λίγους μήνες και οι δύο γονείς της, αφού προηγουμένως έφτασαν στην οικονομική χρεοκοπία. Το 1937 η Χατζηλαζάρου παντρεύτηκε τον γεωπόνο Σπύρο Τσαούση σε δεύτερο γάμο, που διαλύθηκε το 1938. Κατά την περίοδο 1939–1943 ήταν σύζυγος του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου.Στην Αθήνα το 1943 συνδέθηκε με τον ποιητή Αντρέα Καμπά. Μαζί του έφυγε τον Δεκέμβριο του 1945 για το Παρίσι, με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εκεί γνώρισε τον Καταλανό ζωγράφο και ανεψιό του Πικάσο Χαβιέ Βιλατό (Javier Vilató, 1921–2000), με τον οποίο έζησε μαζί από το 1946 έως το 1954. Το 1957 συνδέθηκε με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, αλλά ο δεσμός τους δεν κράτησε παρά μόνον δύο χρόνια. Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα για να εργαστεί στον ΕΟΤ. Το 1964 έφυγε και πάλι στο Παρίσι για να δουλέψει στο εκεί κατάστημα Βαράγκη. Επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα το 1973 και εργάστηκε στην υπηρεσία δημοσίων σχέσεων της Εμπορικής Τράπεζας, μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1984. Πέθανε στην Αθήνα, στις 16 Ιουνίου 1987. Στα γράμματα εμφανίστηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1940 με το ψευδώνυμο Μάτση Ανδρέου. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος τον Ιούνιο του 1944. Ακολούθησαν πολλά άλλα ποιήματα (κάποια στα γαλλικά ως Matsie Hadjilazaros), τα οποία κυκλοφόρησαν σε συγκεντρωτικό τόμο από τις εκδόσεις Ίκαρος δύο χρόνια μετά τον θάνατό της. Το 2013 κυκλοφόρησε και η αλληλογραφία της με τον Εμπειρίκο, μετά την διάλυση του γάμου τους, την εποχή που η Χατζηλαζάρου ζούσε στο Παρίσι.Ποιητικές συλλογές: «Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης» (με το ψευδώνυμο Μάτση Ανδρέου), εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 1944 (με μια ξυλογραφία του Διαμαντή Διαμαντόπουλου) «Δύο διαφορετικά ποιήματα» (με το ψευδώνυμο Μάτση Ανδρέου), περιοδικό «Τετράδιο Πρώτο», Αθήνα, Απρίλης 1945 «Cinq fois», εκδ. GLM, Παρίσι, 1949 (στις εκδόσεις του Guy Lévis Mano, με έξι χαλκογραφίες του Javier Vilató) «Κρυφοχώρι», εκδ. Τετράδιο, Αθήνα, 1951 (με τέσσερις χαλκογραφίες του Javier Vilató) «La frange des mots (Τα λόγια έχουν κρόσσια)», εκδ. GLM, Παρίσι, 1954 «Έρως μελαχρινός», εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 1979 (με μια χαλκογραφία του Javier Vilató) «7 × 3. Εφτά γραπτά στα ελληνικά – sept textes en français – seven writings in English», τυπογραφείο Κείμενα, Αθήνα, 1984 «Το δίχως άλλο. Αντίστροφη αφιέρωση – dédicace à rebours», τυπογραφείο Κείμενα, Αθήνα, 1985 «Ποιήματα, 1944 - 1985», εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 1989 Μεταφράσεις: «Chants populaires des Grecs» (ελληνικά δημοτικά τραγούδια μεταφρασμένα στα γαλλικά), εκδ. GLM, Παρίσι, 1951 «Αποσπάσματα από τον Πίνδαρο» (Ισθμιόνικος Α', Νεμεόνικος ΣΤ') [μεταφρασμένα στα γαλλικά], περιοδικό «Mercure de France», Ιανουάριος - Απρίλιος 1956 «Εύκολο» (ποιήματα Paul Éluard, φωτογραφίες Man Ray), τυπογραφείο Κείμενα, Αθήνα, 1987 Συνέντευξη της ποιήτριας στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο για την Ελευθεροτυπία, αναδημοσίευση στο lifo.gr, 20 Μαρτίου 2014.
|
Η Μάτση Χατζηλαζάρου (πραγματικό όνομα: Μαρία Λουκία Χατζηλαζάρου, Θεσσαλονίκη, 17 Ιανουαρίου 1914 – Αθήνα, 16 Ιουνίου 1987) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια. Θεωρείται από πολλούς η πρώτη υπερρεαλίστρια ποιήτρια στην Ελλάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Εθνικό Φλώρινας
|
Το χωριό βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα με την Βόρεια Μακεδονία, όντας χτισμένο στις νότιες υπώρειες της χαμηλής κορυφογραμμής από την οποία διέρχονται τα σύνορα, σε υψόμετρο περίπου 685 μέτρων. Εγγύς του οικισμού βρίσκονται: στα δυτικά το χωριό Κρατερό, στα νότια και νοτιανατολικά τα χωριά Παρόρειο, Άνω Κλεινές και Κάτω Κλεινές, στα ανατολικά τα χωριά Αγία Παρασκευή και Πολυπλάτανο, ενώ στα βορειανατολικά του βρίσκεται το χωριό Νίκη και ο εκεί μεθοριακός σταθμός. Προς την πλευρά της Βόρειας Μακεδονίας, κοντά του βρίσκεται το χωριό Ντράγκος και το μοναστήρι αφιερωμένο στον Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στην κορυφή της χαμηλής κορυφογραμμής στα όρια της μεθορίου. Απέχει από την Φλώρινα 12,5 χλμ., από το χωριό Νίκη 8 χλμ., και σε ευθεία γραμμή λιγότερο από χιλιόμετρο από τη συνοριακή μεθόριο. Παλαιότερα το χωριό έφερε την ονομασία Οψίρινα. Η τότε «Οψίρινα» αναγνωρίστηκε ως οικισμός με το ΦΕΚ 259Α - 29/12/1918, όταν και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Οψιρίνης, αποτελώντας παράλληλα έδρα της κοινότητας. Με το ΦΕΚ 206Α της 28/09/1927 το χωριό μετονομάστηκε σε «Εθνικό», ομοίως και η Κοινότητα. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Κάτω Κλεινών ως έδρα του ομώνυμου πρώην δημοτικού διαμερίσματος. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Το Εθνικό στο χάρτη. topoguide.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Εθνικού Φλώρινας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Εθνικού Φλώρινας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Φλώρινας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Κάτω Κλεινών. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019. Πανδέκτης: Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Οψίρινα - Εθνικόν. pandektis.ekt.gr. Ανακτήθηκε: 24/02/2019.
|
Το Εθνικό (παλαιότερη ονομασία Οψίρινα) είναι ορεινός οικισμός του Νομού Φλώρινας, αποτελεί έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Φλώρινας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Ελληνικός κινηματογράφος
|
Η πρώτη κινηματογραφική προβολή σε ελληνικό έδαφος πραγματοποιήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1896 στην Αθήνα, από τον Αλεξάντρ Προμιό, εκπρόσωπο των αδελφών Λυμιέρ. Οι δέκα ταινίες που προβλήθηκαν περιελάμβαναν ιαπωνικούς χορούς, αφίξεις τρένων, πλάνα από το Παρίσι, διαβάσεις δραγόνων, μαθήματα ιππασίας, παρελάσεις ιππικού κ.ά. Οι προβολές έλαβαν χώρα σε ισόγειο της οδού Κολοκοτρώνη, πίσω από το Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, ενώ το εισιτήριο κόστιζε 2,20 δραχμές για τους ενήλικες και 1,10 για παιδιά κάτω των επτά ετών. Μέχρι το 1911, η πρωτεύουσα διέθετε ήδη επτά κινηματογραφικές αίθουσες: «Βασιλικόν», «Δημοτικόν», «Αττικόν», πρώην «Γκαιτέ», «Πολυθέαμα», «Πανελλήνιον», «Κυβέλης». Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, τότε ακόμα υπό οθωμανική κατοχή, ήρθαν σε επαφή με το νέο αυτό μέσο τον Ιούλιο του 1897, ενώ τον Ιούλιο του 1900 οργανώθηκαν στη Σύρο οι πρώτες τακτικές προβολές.Οι πρώτες κινηματογραφικές λήψεις στον ελλαδικό χώρο θεωρούνται εκείνες που πραγματοποίησαν κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ο Βρετανός δημοσιογράφος Φρέντρικ Βίλλιερς και ο καινοτόμος Γάλλος κινηματογραφιστής Ζωρζ Μελιές. Στις αρχές του 1900 εμφανίστηκαν και οι πρώτοι Έλληνες κινηματογραφιστές. Επρόκειτο για τους Γιαννάκη και Μίλτο Μανάκη, οι οποίοι αρχής γενομένης το 1905 κατέγραφαν τη ζωή καθημερινών ανθρώπων από την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και σήμερα θεωρούνται πρωτοπόροι του σινεμά στα Βαλκάνια. Πάντως, οι πρώτες τεκμηριωμένες κινηματογραφικές λήψεις εντός του τότε ελληνικού κράτους είναι αυτές που έγιναν στη Μεσολυμπιάδα του 1906, από τον Λεόν ή Λεόνς, πιθανότατα αντιπρόσωπο γαλλικών κινηματογραφιστικών εταιρειών. Ακολούθως, ο ουγγρικής καταγωγής Γιόζεφ Χεπ γύρισε τις ταινίες Η εορτή του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ (1907), Η επιστροφή του διαδόχου Κωνσταντίνου (1908) και Από τη ζωή των μικρών πριγκίπων (1911), όλες με θέμα τη ζωή της βασιλικής οικογένειας.Το 1910 ιδρύθηκε η Αθήνη, η πρώτη εταιρεία παραγωγής. Από αυτήν γυρίστηκαν οι μικρού μήκους κωμωδίες Κβο Βάντις Σπυριντιών (1911), Ο Σπυριντιών χαμαιλέων (1911), Ο Σπυριντιών μπέμπης (1911) και Οι δύο τυχεροί (1914), με πρωταγωνιστή τον Σπυρίδωνα Δημητρακόπουλο. Το 1914 ο Κωνσταντίνος Μπαχατώρης γύρισε το κωμειδύλλιο Γκόλφω, που αποτελεί την πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους ταινία. Η προβολή της χαρακτηρίστηκε από την εφημερίδα Εστία «πολύ επιτυχής» και έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή τα βουκολικά δράματα. Άλλες αξιοπρόσεκτες ταινίες της εποχής αυτής είναι οι Η κερένια κούκλα (1916) του Μιχάλη Γλυτσού, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κωνταντίνου Χρηστομάνου, Η προίκα της Αννούλας (1918) του Δήμου Βρατσάνου και η μικρού μήκους κωμωδία Ο Βιλλάρ στα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου (1920) του Γιόζεφ Χεπ, που γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανέκοψε την εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου, αν και γυρίστηκαν σημαντικά ντοκιμαντέρ από τους Αχιλλέα Μαδρά, Γεώργιο Προκοπίου και Δημήτριο Γαζιάδη, με θέμα τον πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Σταδιακά, ωστόσο, η παραγωγή ολοένα και αυξανόταν. Στα πρώτα χρόνια του Μεσοπολέμου, μεγάλη εισπρακτική επιτυχία είχαν το μελόδραμα Της μοίρας τ' αποπαίδι (1925) του Δήμου Βρατσάνου και οι σύντομες κωμωδίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Μιχαήλ Μιχαήλ (Ο Γάμος του Μιχαήλ και της Κοντσέττας – 1923, Ο Μιχαήλ δεν έχει ψιλά – 1923, Το όνειρο του Μιχαήλ – 1923 κ.ά.). Γνωστός ως ο «Έλληνας Τσάρλι Τσάπλιν», ο Μιχαήλ Μιχαήλ αποτέλεσε ίσως τον πρώτο σταρ του ελληνικού σινεμά. Γενικά, το διάστημα μέχρι το 1926 θεωρείται μια μεταβατική περίοδος για το ελληνικό σινεμά, καθώς η εδαφική επέκταση του κράτους προσέφερε περισσότερες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης για τους τομείς διανομής και προβολής. Η κινηματογραφική παραγωγή έφτασε στο απόγειό της την επταετία 1927-1933, όταν δραστηριοποιήθηκαν πολλές εταιρείες παραγωγής (DAG Film, Άστρο Φιλμ, Ακροπόλ Φιλμ, Άγιαξ Φιλμ κ.ά.). Πρόκειται για την πιο παραγωγική περίοδο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς παρουσιάστηκαν 32 ταινίες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται οι Έρως και κύματα (1927), η μεγαλύτερη έως τότε εμπορική επιτυχία, Αστέρω (1929), Μαρία Πενταγιώτισσα (1929), Τα Γαλάζια Κεριά (1930), Η μπόρα (1930) και Κοινωνική σαπίλα (1932). Το αριστούργημα της εποχής του βωβού ελληνικού κινηματογράφου θεωρείται το Δάφνις και Χλόη (1931), σε σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Η ταινία αυτή χαρακτηρίζεται από αρκετές τεχνικές καινοτομίες και περιέχει την πρώτη σκηνή γυμνού στην ιστορία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.Παράλληλα με τις βωβές ταινίες, έγιναν και οι πρώτες προσπάθειες για ενσωμάτωση ήχου. Στις ΗΠΑ, η πρώτη ομιλούσα ταινία προβλήθηκε το 1927 και μέχρι το 1930 όλες οι παραγόμενες αμερικανικές ταινίες ήταν ομιλούσες. Μολαταύτα, η απαιτούμενη τεχνολογία άργησε να έρθει στην Ελλάδα. Με τις ταινίες Οι απάχηδες των Αθηνών (1930) και Φίλησέ με Μαρίτσα (1930), η DAG Film των αδελφών Γαζιάδη προσπάθησε να συγχρονίσει την εικόνα με μουσική προερχόμενη από δίσκους γραμμοφώνου. Οι πρώτες ομιλούσες ταινίες, όπως το Λαγιαρνί (1930) και το εξαιρετικά επιτυχημένο Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας (1932), χρειάστηκε να σταλούν σε εργαστήρια του εξωτερικού, καθώς στην Ελλάδα δεν υπήρχε ο κατάλληλος εξοπλισμός.Η αδυναμία των ελληνικών κινηματογραφικών εταιρειών να ανταγωνιστούν τις αμερικανικές ηχητικές ταινίες, οδήγησε στην κατάρρευση του εγχώριου στερεώματος το 1935. Κατά συνέπεια, οι επόμενες ελληνικές ταινίες (Δόκτωρ Επαμεινώνδας – 1937, Αρραβών μετ' εμποδίων – 1938 κ.ά.) γυρίστηκαν στην Αίγυπτο, όπου υπήρχαν στούντιο με σύγχρονα μηχανήματα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει Η Προσφυγοπούλα (1938), στην οποία πρωταγωνιστούσε η Σοφία Βέμπο. Πάντως, παρά τα σημαντικά ελαττώματα των ταινιών αυτών, η μεγάλη ζήτηση του ελληνικού κοινού για ομιλούσες ταινίες εξασφάλισε την εμπορική τους επιτυχία. Η περίοδος, μάλιστα, μεταξύ 1932-1940 αποκαλείται και "αιγυπτιακή περίοδος" του ελληνικού κινηματογράφου. Το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, που εγκαθιδρύθηκε το 1936, επέβαλε λογοκρισία και φόρο 70% στα «δημόσια θεάματα». Αυτός ο νόμος αποδυνάμωσε ακόμα περισσότερο τον ελληνικό κινηματογράφο. Το βάρος της παραγωγής έπεσε σε σύντομα ντοκιμαντέρ, που πρόβαλλαν τον Μεταξά ως «Πατέρα του Έθνους» και προπαγάνδιζαν τη δράση της ΕΟΝ. Υπολογίζεται ότι κατά την τετραετία 1936-1941, γυρίστηκαν περίπου 450 τέτοια φιλμ. Το τραγούδι του χωρισμού (1940), σε συμπαραγωγή της Σκούρας Φιλμ και του Φιλοποίμενος Φίνου, ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία με εξ ολοκλήρου επεξεργασία στην Ελλάδα. Πρόκειται για τη μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο Φιλοποίμην Φίνος, στην οποία μάλιστα πρωταγωνιστούσε ο μετέπειτα διάσημος ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας. Με το γεγονός αυτό κλείνει συμβολικά η περίοδος του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου. Οι συνθήκες της Κατοχής σχεδόν εκμηδένισαν την παραγωγή, παρότι ορισμένοι κινηματογράφοι, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, συνέχισαν να προβάλλουν ξένες ταινίες. Ο γερμανικός στρατός κατάσχεσε τα στούντιο και τον τεχνικό εξοπλισμό, καταστρέφοντας ουσιαστικά τις εταιρείες παραγωγής.Το 1943 η νεοϊδρυθείσα τότε Φίνος Φιλμ παρουσίασε την πρώτη κατοχική ταινία, ονόματι Η φωνή της καρδιάς του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, στην οποία έπαιζαν μεταξύ άλλων οι Αιμίλιος Βεάκης, Καίτη Πάνου, Δημήτρης Χορν και Λάμπρος Κωνσταντάρας. Πάντως, από τις ελάχιστες ταινίες που γυρίστηκαν το διάστημα αυτό ξεχωρίζουν τα Χειροκροτήματα (1944), με πρωταγωνιστή τον Αττίκ. Τα Χειροκροτήματα ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Τζαβέλλα, μιας από τις σημαντικότερες μορφές του μεταπολεμικού σινεμά. Παρά τη δυσχερή οικονομική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση, οι κινηματογραφικές παραγωγές αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, καθώς ιδρύθηκαν πολλές νέες εταιρείες (Ανζερβός, Σπέντζος Φιλμ, Μήλλας Φιλμ κ.ά.). Την πρώτη κιόλας μεταπολεμική χρονιά, το 1945, ο Ορέστης Λάσκος σκηνοθέτησε τις Ραγισμένες καρδιές, ένα ρομαντικό δράμα με φόντο τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο. Ήταν η πρώτη από τις πολλές μεταγενέστερες μελοδραματικές και ρομαντικές ταινίες που εκτυλίσσονταν στο εν λόγω ιστορικό πλαίσιο.Ακολούθησαν αρκετά αξιοσημείωτα έργα, μεταξύ των οποίων τα Μαντάμ Σουσού (1948), Μαρίνος Κονταράς (1948), Ο κόκκινος βράχος (1949) και Τελευταία αποστολή (1949), η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1950 ξεχωρίζουν οι ταινίες Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952), Το ξυπόλυτο τάγμα (1953), Σάντα Τσικίτα (1953), Κυριακάτικο ξύπνημα (1954), Μαγική Πόλη (1954) και Το ποντικάκι (1954). Πάντως οι δύο σημαντικότερες ταινίες αυτής της περιόδου είναι Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) του Αλέκου Σακελλάριου και Ο Μεθύστακας (1950) του Γιώργου Τζαβέλλα. Η καλλιτεχνική και εισπρακτική τους επιτυχία αποτέλεσε το εναρκτήριο γεγονός για την περαιτέρω εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου και την είσοδο στη Χρυσή Εποχή του.Μέσα από όλες αυτές τις ταινίες συστήθηκαν στο κοινό μερικά από τα γνωστότερα ονόματα του χώρου, όπως οι σκηνοθέτες-σεναριογράφοι Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Τσιφόρος, Γρηγόρης Γρηγορίου και Νίκος Κούνδουρος και οι ηθοποιοί Ορέστης Μακρής, Βασίλης Λογοθετίδης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Ειρήνη Παππά, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Έλλη Λαμπέτη, Ίλυα Λιβυκού και Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Χρυσή Εποχή του ελληνικού κινηματογράφου χαρακτηρίζεται από τη συστηματική παραγωγή, διανομή σε βιομηχανική κλίμακα και τη δημιουργία ενός ισχυρού σταρ σύστεμ, βασισμένου σε ξένα πρότυπα. Στο διάστημα αυτό, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1960, η Ελλάδα παρήγαγε τις περισσότερες ταινίες κατά κεφαλήν σε παγκόσμιο επίπεδο ή, κατά άλλους, βρισκόταν στη δεύτερη θέση πίσω από το Μπόλυγουντ. Ο ρυθμός αυξανόταν διαρκώς και από το 1960, όταν προβλήθηκαν 57 ταινίες, ο αριθμός έφτασε τις 196 το 1967. Η Φίνος Φιλμ αναδείχθηκε στη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής. Οι βασικότεροι ανταγωνιστές της ήταν οι Ανζερβός, κυρίως τη δεκαετία του 1950, Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης και Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Τυπικά, η έναρξη της Χρυσής Εποχής ορίζεται το 1955, όταν προβλήθηκαν τα Ιστορία μιας κάλπικης λίρας και Στέλλα. Η Ιστορία μιας κάλπικης λίρας, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που είχε τόσο μεγάλη διεθνή απήχηση, αφού προβλήθηκε σε περίβλεπτα φεστιβάλ, όπως αυτά της Βενετίας και του Κάρλοβι Βάρι. Η Στέλλα, η δεύτερη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και το ντεμπούτο της Μελίνας Μερκούρη, προκάλεσε επίσης ιδιαίτερη αίσθηση στο εξωτερικό, καθώς προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Οι επόμενες ταινίες του Κακογιάννη (Το κορίτσι με τα μαύρα – 1956, Το τελευταίο ψέμα – 1958, Ερόικα – 1962, Ηλέκτρα – 1962) διακρίθηκαν επανειλημμένως σε ξένα φεστιβάλ και βραβεία. Το 1956 προβλήθηκε Ο Δράκος του Νίκου Κούνδουρου, μια ταινία-σταθμός. Αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα από κοινό και κριτικούς, αλλά απέσπασε θετικά σχόλια στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και σήμερα θεωρείται ευρέως ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής κινηματογραφίας.Τη δεκαετία του 1960 γυρίστηκαν μερικές από τις διασημότερες συμπαραγωγές με ξένες εταιρείες. Το Ποτέ την Κυριακή (1960) του Ζυλ Ντασέν κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ η Μελίνα Μερκούρη βραβεύτηκε με το Βραβείο Γυναικείου ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Το 1964 ο Αλέξης Ζορμπάς του Μιχάλη Κακογιάννη ήταν μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, επίσης με διακρίσεις στα Όσκαρ. Η συγκεκριμένη ταινία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, μια επιρροή που είναι ευδιάκριτη ακόμα και σήμερα. Αν και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 υπήρχε ένα σχετικά ευρύ φάσμα ειδών, με το χρόνο κυριάρχησαν οι κωμωδίες. Παρά την κοινωνική και πολιτιστική τους σημασία, οι περισσότερες από αυτές χαρακτηρίζονται από αφέλεια και τυποποίηση στην αφήγηση.Κεντρικές προσωπικότητες του κωμικού σινεμά αποτέλεσαν οι Αλέκος Σακελλάριος και Γιάννης Δαλιανίδης. Ο Σακελλάριος σκηνοθέτησε και έγραψε, συχνά μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, πολλές από τις πλέον αγαπητές κωμωδίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Η θεία απ' το Σικάγο (1957), Ο Ηλίας του 16ου (1959), Τα κίτρινα γάντια (1960), Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο (1959) και Υπάρχει και φιλότιμο (1965). Η φιλμογραφία του Δαλιανίδη περιλαμβάνει πληθώρα γνωστών κωμωδιών (Ζητείται ψεύτης – 1961, Η Χαρτοπαίχτρα – 1964, Φωνάζει ο κλέφτης – 1965 κ.ά.), ενώ κάποιες εξ αυτών (Μερικοί το προτιμούν κρύο... – 1962, Κορίτσια για φίλημα – 1965 κ.ά.) θεωρούνται τα καλύτερα δείγματα εγχώριου μιούζικαλ. Παράλληλα συνέδεσε το όνομά του με τα επιτυχημένα δράματα Ο Κατήφορος (1961) και Νόμος 4000 (1962). Άλλες δημοφιλείς κωμωδίες είναι οι Της κακομοίρας (1963) του Ντίνου Κατσουρίδη και Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) του Γιώργου Τζαβέλλα. Ο Ντίνος Δημόπουλος, ασχολήθηκε κυρίως με την κωμωδία (Δεσποινίς διευθυντής – 1964, Μια τρελλή τρελλή οικογένεια – 1966 κ.ά.), όμως σκηνοθέτησε επίσης τις επιτυχημένες δραματικές ταινίες Λόλα (1964), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966) και Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966). Παράλληλα, ιδιαίτερα λαοφιλείς αναδείχτηκαν οι μελοδραματικές ταινίες, σαν τον Λουστράκο (1962) της Μαρίας Πλυτά και το Με πόνο και με δάκρυα (1965) του Απόστολου Τεγόπουλου. Αρκετές ταινίες αυτής της περιόδου υπέστησαν λογοκρισία. Η Συνοικία του όνειρο (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα κατά τη διάρκειά της παραγωγής, αλλά και στην πρεμιέρα, καθώς σύμφωνα με την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αποτελούσε δυσφήμηση για την εικόνα της χώρας. Ορισμένες σκηνές της ταινίας κόπηκαν, αλλά ακόμα κι έτσι θεωρείται πλέον μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες. Ο Αδελφός Άννα (1963) του Γρηγόρη Γρηγορίου λογοκρίθηκε λόγω των αναφορών στα θέματα της παιδοφιλίας και της σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ το Αμόκ (1963) του Ντίνου Δημόπουλου θεωρήθηκε πολύ τολμηρό, λόγω του σεξουαλικού περιεχομένου ορισμένων σκηνών. Τα υπόλοιπα είδη τύχαιναν γενικά μικρότερης προσοχής, αν και ορισμένα είχαν αξιοπρόσεκτη παρουσία στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, το ιστορικό δράμα Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1966) του Βασίλη Γεωργιάδη προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967) του Ντίνου Δημόπουλου αποτελεί ένα αξιόλογο πολεμικό δράμα. Όσον αφορά το νουάρ και το θρίλερ έγιναν λίγες, αλλά αξιόλογες προσπάθειες, όπως το Έγκλημα στα παρασκήνια (1960) του Ντίνου Κατσουρίδη, ένα από τα πλέον άρτια ελληνικά νουάρ, ο Εφιάλτης (1961) του Ερρίκου Ανδρέου και Ο θάνατος θα ξανάρθει (1961) του Ερρίκου Θαλασσινού. Ο Φόβος (1966) του Κώστα Μανουσάκη ήταν μια πρωτοποριακή ταινία με στοιχεία θρίλερ, που παρότι προβλήθηκε σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, έμεινε για πολλά χρόνια στην αφάνεια. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της δεκαετίας του 1960 ήταν η διοργάνωση της Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, που μετεξελίχθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς έχει αντιμετωπίσει, η συνεισφορά του στα κινηματογραφικά πράγματα της Ελλάδας, αλλά και των Βαλκανίων γενικότερα, θεωρείται αξιοσημείωτη. Στα πρώτα χρόνια από την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών, ο ελληνικός κινηματογράφος δεν άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Οι κωμωδίες και τα μιούζικαλ απολάμβαναν της προτίμησης του μεγαλύτερου μέρους του κοινού και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν την προηγούμενη περίοδο, συνέχισαν να δημιουργούν επικερδείς ταινίες, όπως οι Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968), Μια κυρία στα μπουζούκια (1968), Η αρχόντισσα κι ο αλήτης (1968), Η νεράιδα και το παλικάρι (1969), Η θεία μου η χίπισσα (1970) και Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971). Η δημοτικότητα του μελοδράματος έφτασε στο απόγειο με τις ταινίες της Κλακ Φιλμ, που χαρακτηρίζονταν από υπερβολικό συναισθηματισμό και έλλειψη πρωτοτυπίας. Η διλογία Ξεριζωμένη γενιά (1968) και Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου (1969) με πρωταγωνιστή το Νίκο Ξανθόπουλο, μακράν το διασημότερο ηθοποιό του είδους, ήταν η πλέον επιτυχημένη. Το δικτατορικό καθεστώς επέβαλε έντονη λογοκρισία και προώθησε ενεργά ταινίες με πατριωτικό και αντικομμουνιστικό περιεχόμενο. Πράγματι, γυρίστηκαν πολυάριθμες ταινίες με θέμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Αντίσταση (Όχι – 1969, Οι γενναίοι του Βορρά – 1969, Στη Μάχη της Κρήτης – 1970 κ.ά.) και την Επανάσταση του 1821 (Μαντώ Μαυρογένους – 1971, Παπαφλέσσας – 1971 κ.ά.). Το Υπολοχαγός Νατάσσα (1970) του Νίκου Φώσκολου παραμένει έως σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού σινεμά. Ο Ελληνοαμερικανός Τζέιμς Πάρις υπήρξε ο παραγωγός των περισσοτέρων, με μεγάλη τεχνική και οικονομική ενίσχυση από τη Χούντα.Παράλληλα όμως με αυτές, προβλήθηκαν οι Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση (1971) και Θανάση, πάρε τ' όπλο σου (1972) του Ντίνου Κατσουρίδη, που επίσης διαδραματίζονται στα χρόνια της Κατοχής, αλλά έχουν εμφανή αντιφασιστικά μηνύματα. Και οι δύο ταινίες γνώρισαν μεγάλη εισπρακτική και κριτική επιτυχία, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στη Χούντα, που λογόκρινε την ταινία και προέβαλε εμπόδια στην παραγωγή.Από τα μέσα του 1960, η παραγωγή των μεγάλων εταιρειών είχε διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό, που η μικρή ελληνική αγορά δεν κατάφερε να τη στηρίξει. Ελάχιστες ταινίες εξάγονταν και η αύξηση των πωλήσεων ήταν δυσανάλογη με την προσφορά νέων ταινιών, με αποτέλεσμα η μέση θεαματικότητα να πέσει σε ασύμφορα επίπεδα. Επιπροσθέτως, ο κορεσμός ανάγκασε κριτικούς και κοινό να στρέψουν το βλέμμα τους στο σινεμά του εξωτερικού, που παρουσίαζε μεγαλύτερη πρωτοτυπία. Αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την είσοδο της τηλεόρασης στα σπίτια, οδήγησαν στην κατάρρευση του συστήματος που κυριαρχούσε μέχρι τότε. Η συνολική παραγωγή μειωνόταν διαρκώς από το 1967 και από τις 196 ταινίες που προβλήθηκαν το έτος αυτό, ο αριθμός είχε πέσει κάτω από τις 100 το 1971. Ομοίως, ο αριθμός των εισιτηρίων έφτασε στην κορυφή το 1968 και μετά ακολούθησε καθοδική πορεία.Προς το τέλος της Χούντας, οι Αλέκος Σακελλάριος και Γιάννης Δαλιανίδης ήταν ίσως οι πιο επιτυχημένοι σκηνοθέτες των μεγάλων στούντιο, με ταινίες όπως Η κόμησσα της Κέρκυρας (1972), Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας (1972) και Η Μαρία της σιωπής (1973). Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος Από το 1970 εμφανίστηκαν οι πρώτες ταινίες που εντάσσονται στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, ο οποίος γενικά χαρακτηρίζεται από την έμφαση στην καλλιτεχνική πτυχή των ταινιών και το πολιτικό περιεχόμενο. Παρά τη λογοκρισία, οι σκηνοθέτες του ρεύματος αυτού κατάφεραν να θίξουν θέματα όπως ο Εμφύλιος Πόλεμος και η πολιτική καταπίεση.Το 1970 προβλήθηκε η Αναπαράσταση (1970), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Διακρίθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και σηματοδότησε την έναρξη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Η Ευδοκία (1971) του Αλέξη Δαμιανού είναι επίσης μια από τις σημαντικότερες ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου και συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του ελληνικού σινεμά γενικώς.Οι προαναφερθείσες ταινίες, μαζί με τις Μέρες του '36 (1972) του Αγγελόπουλου, Το προξενιό της Άννας (1972) του Παντελή Βούλγαρη, Ιωάννης ο βίαιος (1973) της Τώνιας Μαρκετάκη και Η φόνισσα (1974) του Κώστα Φέρρη, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος για τη νέα πραγματικότητα του ελληνικού κινηματογράφου. Ο ενθουσιασμός του κοινού οφειλόταν εν μέρει και στο γεγονός ότι οι νέοι αυτοί σκηνοθέτες ερευνούσαν σημαντικά ζητήματα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τη λογοκρισία της δικτατορίας. Από αισθητικής άποψης, εισήγαγαν νέες γωνίες λήψεις, μείωσαν τη συμμετοχή της μουσικής και μετέφεραν τα γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους. Ο σκηνοθέτης αντικατέστησε τον ηθοποιό ως την κινητήρια δύναμη της ταινίας, ενώ παράλληλα απεικόνισαν πιο σύνθετους χαρακτήρες. Επιπλέον, η νοοτροπία σε ό,τι αφορά την οικονομική πλευρά του σινεμά παραγωγή ήταν διαφορετική. Η χρηματοδότηση γινόταν από μικρές εταιρείες, όπως επίσης και η διανομή. Η επίδραση του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου στο εγχώριο σινεμά αντικατοπτρίζεται και στην παραδοχή του 1970 ως το έτος που διαχωρίζει το «παλιό» και το «καινούργιο» ελληνικό σινεμά. Η Μεταπολίτευση έφερε ριζικές αλλαγές στο σύνολο της κοινωνίας και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στην πολιτιστική ζωή της χώρας. Στο χώρο του κινηματογράφου, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, που είχε ιδρυθεί το 1970, πέρασε στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Πολιτισμού και άρχισε να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη χρηματοδότηση των ταινιών. Παρόλα αυτά, η ελευθερία και κατ' επέκταση η κατάργηση της λογοκρισίας, σήμαινε ότι πλέον ήταν πιο δύσκολο για έναν σκηνοθέτη να είναι «τολμηρός». Ταυτόχρονα, η αυξανόμενη διείσδυση της τηλεόρασης στα νοικοκυριά άλλαξε τις ψυχαγωγικές συνήθειες του πληθυσμού, με συνέπεια να μειωθούν δραματικά οι αίθουσες προβολής. Αυτά τα δύο γεγονότα αποδυνάμωσαν μερικώς το καλλιτεχνικό σινεμά της εποχής, που ωστόσο επικράτησε στην εγχώρια σκηνή. Ο Θίασος (1975), που διακρίθηκε σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ, αποτελεί μια από τις πλέον φημισμένες ταινίες του ελληνικού σινεμά και καθιέρωσε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως έναν σκηνοθέτη παγκοσμίου φήμης. Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα (1979) του Νίκου Νικολαΐδη, Παραγγελιά! (1980) του Παύλου Τάσιου και Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980) του Νίκου Τζίμα αποτελούν ορισμένες άλλες σημαντικές ταινίες της νέας εποχής. Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, το αντίβαρο του καλλιτεχνικού σινεμά ήταν οι ερωτικές ταινίες (Μιρέλλα, η σάρκα της ηδονής – 1973, Διεστραμμένοι από τη γέννα τους – 1974, Λεσβιακός Αύγουστος – 1974 κ.ά.). Έχοντας ξεκινήσει ήδη από τα τέλη του 1960, το ερωτικό σινεμά γνώρισε αξιοσημείωτη επιτυχία. Προοδευτικά, ο ελληνικός κινηματογράφος γινόταν ολοένα και πιο εσωστρεφής. Ειδικά μετά το 1981, όταν εκλέχθηκε η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δινόταν υπέρμετρη έμφαση στην καλλιτεχνική πλευρά των ταινιών και ο εμπορικός κινηματογράφος εξοβελίστηκε. Ωστόσο, πολλές σημαντικές ταινίες προβλήθηκαν αυτή την περίοδο, όπως η Γλυκιά Συμμορία (1983) του Νίκου Νικολαΐδη, Ρεμπέτικο (1983) του Κώστα Φέρρη, Ταξίδι στα Κύθηρα (1984) του Θόδωρου Αγγελόπουλου και Η τιμή της αγάπης (1984) της Τώνιας Μαρκετάκη. Σε διαφορετική κατηγορία ανήκουν οι χιουμοριστικές ταινίες των Θόδωρου Μαραγκού και Νίκου Περάκη. Ο Μαραγκός με το Μάθε παιδί μου γράμματα (1981), τη μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς, σατίριζε τα προβλήματα της παιδείας. Η Λούφα και παραλλαγή (1984) του Περάκη ήταν η πιο επικερδής ταινία της δεκαετίας του 1980 και θεωρείται μια από τις πλέον εμβληματικές κωμωδίες του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου.Η γενικευμένη εσωστρέφεια των Ελλήνων σκηνοθετών έκανε τις ταινίες αδιάφορες προς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Αυτή η τάση είχε ως συνέπεια τη μεγάλη μείωση της προσέλευσης του κοινού στις κινηματογραφικές αίθουσες: από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι το 1980 είχαν απωλέσει το 50% των θεατών. Ο αριθμός των παραγόμενων ταινιών, που πλέον χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, επίσης μειωνόταν ραγδαία, με μόλις 20 ταινίες να προβάλλονται το 1989.Ο κύκλος του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου έκλεισε το 1985 με την ταινία Πέτρινα χρόνια του Παντελή Βούλγαρη, που είχε αξιόλογη πορεία στα ταμεία. Γενικά, ο πολιτικός κινηματογράφος, που κούρασε το κοινό, είχε εκλείψει μέχρι το 1985, δίνοντας τη θέση του σε ταινίες με κοινωνικό περιεχόμενο. Ωστόσο, η άνοδος των ταινιών σε βιντεοκασέτες την περίοδο αυτή είχε ως συνέπεια την επιμήκυνση της απουσίας του κοινού από τους κινηματογράφους. Έτσι, ενώ υπήρξαν σημαντικές ταινίες, πολλές με διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο, όπως οι Μανία (1985) του Γιώργου Πανουσόπουλου, Η Φωτογραφία (1986) του Νίκου Παπατάκη, Πρωινή Περίπολος (1987) του Νίκου Νικολαΐδη, Ο Μελισσοκόμος (1986) και Τοπίο στην ομίχλη (1988) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το κοινό αδιαφορούσε.Μια από τις πιο ανορθόδοξες μορφές του κινηματογράφου αυτής της περιόδου ήταν ο Σταύρος Τορνές. Τα Καρκαλού (1984), Ντανίλο Τρέλες (1986) και Ένας ερωδιός για τη Γερμανία (1987) διαφέρουν υφολογικά από τις ταινίες των συγχρόνων του, λόγω του σουρεαλισμού και παραλογισμού που τις διέπουν. Το διάστημα μεταξύ 1990 και 1994 χαρακτηρίζεται από έντονες αλλαγές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Η βιομηχανία του κινηματογράφου είχε σχεδόν καταρρεύσει, με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου να είναι σχεδόν ο αποκλειστικός χρηματοδότης. Η παραγωγή συνέχισε την καθοδική της πορεία και το 1991 βγήκαν μόλις 14 μεγάλου μήκους ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν οι Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη και Το Μετέωρο βήμα του πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το 1993, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, στην προσπάθειά του να αναζωογονήσει το χώρο, οργάνωσε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης για νέους σκηνοθέτες. Η βραβευμένη ταινία Απ' το χιόνι (1993) του Σωτήρη Γκορίτσα θεωρείται πρόδρομος ενός νέου στυλ στον ελληνικό κινηματογράφο. Άλλες αξιόλογες ταινίες αυτής της τετραετίας είναι οι Μπάυρον: Μπαλάντα ενός δαιμονισμένου (1992) του Νίκου Κούνδουρου, Κρυστάλλινες νύχτες (1992) της Τώνιας Μαρκετάκη, Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992) του Σταύρου Τσιώλη, Τα δελφινάκια του Αμβρακικού (1993), η τελευταία ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, Η εποχή των δολοφόνων (1993) του Νίκου Γραμματικού, Καβάφης (1994) του Γιάννη Σμαραγδή, Ο κήπος του Θεού (1994) του Τάκη Σπυριδάκη και Τέλος εποχής (1994) του Αντώνη Κόκκινου. Το 1995 αποτέλεσε έτος-ορόσημο για το ελληνικό σινεμά, λόγω της ταινίας Το βλέμμα του Οδυσσέα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Λίγα χρόνια αργότερα, η βράβευση του Αγγελόπουλου με τον Χρυσό Φοίνικα για το Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998) αποτέλεσε επίσης ένα καθοριστικό γεγονός για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Η πτώση του κομμουνισμού, η μεγάλη εισροή μεταναστών από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ και οι μεταβολές στη δημογραφία της χώρας είχαν ολοένα και μεγαλύτερη επίδραση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ως εκ τούτου, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από τη διερεύνηση της νεοελληνικής ιστορίας σε μια ποικίλη θεματολογία (μετανάστευση, ΛΟΑΤ κ.ά.), η οποία αποτυπώθηκε με ρεαλισμό από πολλούς νέους σκηνοθέτες. Όσον αφορά τον οικονομικό τομέα, η χρηματοδότηση γινόταν συχνά από τηλεοπτικά κανάλια και η έλευση των multiplex κινηματογράφων είχε ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των εισπράξεων των δημοφιλέστερων ταινιών.Το Από την άκρη της πόλης (1998) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη θεωρείται μια ιδιαίτερα σημαντική ταινία, καθώς έθεσε τις βάσεις για ένα νέο είδος αστικού δράματος. Ο Νίκος Γραμματικός μέσα από τους Απόντες (1996) απεικόνισε τις αλλαγές της ελληνικής κοινωνίας στο διάστημα 1986-1994. Στη συνέχεια, με την ταινία Ο βασιλιάς (2002) καταπιάστηκε με ένα από τα κυρίαρχα θέματα της τότε κινηματογραφίας, τη φυγή από την Αθήνα και την επιστροφή στην επαρχία. Το 2002 προβλήθηκε το Σπιρτόκουτο, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Αυτή, αλλά και Η ψυχή στο στόμα (2006), δίχασαν το κοινό λόγω της πρωτόγνωρης λεκτικής βίας. Παράλληλα, σημειώθηκε ανανέωση της κωμωδίας. Το Βαλκανιζατέρ (1997) του Σωτήρη Γκορίτσα, ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στη νεοελληνική πραγματικότητα, ήταν και η πρώτη σύγχρονη ελληνική ταινία που έφτασε σε εξαψήφιο νούμερο εισιτηρίων (περίπου 180.000), ενώ Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων (1999) του Δήμου Αβδελιώτη βραβεύθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Άξιο αναφοράς είναι και το Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998), που τοποθέτησε τον Σταύρο Τσιώλη στους καλύτερους σκηνοθέτες του είδους.Ένα πιο εμπορικό είδος κωμωδίας είναι αυτό που συνδέεται με τα Ο οργασμός της αγελάδας (1997) της Όλγας Μαλέα και το Safe Sex (1999) των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, που αναφέρονται στο θέμα της σεξουαλικότητας με έναν άγνωστο για την εποχή τρόπο. Μάλιστα, το Safe Sex υπήρξε μια πρωτοφανής εισπρακτική επιτυχία, καθώς έφτασε το 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια. Η επιτυχία του έδωσε ώθηση σε ανάλογου ύφους κωμωδίες, οι οποίες προσέλκυσαν πολλούς θεατές (Ένας κι Ένας – 2000, Στάκαμαν – 2001, Ο καλύτερός μου φίλος – 2001, Το κλάμα βγήκε απ' τον Παράδεισο – 2001 κ.ά.). Το 2005, η Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο του Νίκου Περάκη ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο εισιτήρια.Σταδιακά, και οι δραματικές ταινίες έφερναν περισσότερο κόσμο στους κινηματογράφους. Το 2003, η Πολίτικη Κουζίνα του Τάσου Μπουλμετή έσπασε κάθε ρεκόρ, αγγίζοντας το 1,6 εκατομμύριο εισιτήρια, και αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο επικερδή ταινία του ελληνικού σινεμά. Πλέον, αρκετές επιτυχημένες ταινίες, όπως οι Νύφες (2004) του Παντελή Βούλγαρη και το Ελ Γκρέκο (2007) του Γιάννη Σμαραγδή, ήταν συμπαραγωγές με ξένες εταιρείες, αλλά και με τηλεοπτικά κανάλια. Αυτές, μαζί με τον Όμηρο (2005) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, άνοιξαν τον δρόμο για την αναγέννηση του ανεξάρτητου σινεμά, που δε θα βασιζόταν εξ ολοκλήρου στην κρατική στήριξη. Στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, οι εισπράξεις ήταν αρκετά υψηλές, με ταινίες όπως η Νήσος (2009) του Χρήστου Δήμα, Ψυχή Βαθιά (2009) του Παντελή Βούλγαρη και I Love Karditsa (2010) του Στράτου Μαρκίδη. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, οι ελληνικές ταινίες ξεπερνούσαν σε εισπράξεις μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αναδείχθηκε στον πλέον επιτυχημένο σκηνοθέτη της περιόδου, καθώς το Ένας άλλος κόσμος (2015) έκοψε περισσότερα εισιτήρια από κάθε άλλη ελληνική ταινία τη δεκαετία του 2010, ενώ το Αν... (2012) ξεπέρασε και αυτή τα 500.000 εισιτήρια. Άλλες σημαντικές επιτυχίες της δεκαετίας είναι οι Το τανγκό των Χριστουγέννων (2011) του Νίκου Κουτελιδάκη, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (2012) του Γιάννη Σμαραγδή, Μικρά Αγγλία (2013) του Παντελή Βούλγαρη, Η Ρόζα της Σμύρνης (2016) του Γιώργου Κορδέλλα και Ευτυχία (2019) του Άγγελου Φραντζή. Το 2009 προβλήθηκε ο Κυνοδόντας του Γιώργου Λάνθιμου. Είχε μεγάλη επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς μεταξύ άλλων βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η επόμενη ταινία του Λάνθιμου, Άλπεις (2011) είχε επίσης σημαντική φεστιβαλική πορεία. Μαζί με το εξίσου πολυβραβευμένο Attenberg (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, τα έργα του Λάνθιμου δημιούργησαν ένα σύνολο που πολλοί ξένοι κριτικοί ονόμασαν Greek Weird Wave. Με κοινά στοιχεία την εμμονή στη βία, συχνά με ακατάληπτους διαλόγους και αφύσικες ερμηνείες, το συγκεκριμένο ρεύμα περιλαμβάνει επίσης τις ταινίες Χώρα προέλευσης (2010) του Σύλλα Τζουμέρκα, Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (2012) του Έκτορα Λυγίζου και Miss Violence (2013) του Αλέξανδρου Αβρανά. Ο Αστακός (2015), η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Λάνθιμου, σηματοδότησε το τέλος του Greek Weird Wave.Με το Μαχαιροβγάλτη (2010) και Το μικρό ψάρι (2014), ο Γιάννης Οικονομίδης καθιερώθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Το μικρό ψάρι, υποψήφιο για τη Χρυσή Άρκτο, βρίσκεται ανάμεσα σε πολλές άλλες ταινίες, όπως οι Στρέλλα (2009) και Ξενία (2014) του Πάνου Κούτρα, Chevalier (2015) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, Τετάρτη 04:45 (2016) του Αλέξη Αλεξίου και Suntan (2016) του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, που απέσπασαν βραβεία και θετικές κριτικές σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ. Η Πανδημία COVID-19 στην Ελλάδα που ξέσπασε μετά το πρώτο τρίμηνο του 2020 οδήγησε σε πολύμηνο κλείσιμο των κινηματογράφων, που συνεχίστηκε μέχρι και το 2021. Παγκοσμίως υπήρξε αναστολή κινηματογραφικών παραγωγών που άρχισε να επανέρχεται μετά την άνοιξη του 2021 με την πρόοδο του εμβολιασμού του πληθυσμού. Η πρώτη επιτυχημένη ταινία στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν ήταν Ο Άνθρωπος του Θεού, μια Ελληνική και διεθνής συμπαραγωγή σκηνοθετημένη από τη Σερβικής καταγωγής Γελένα Πόποβιτς, με κυρίως ελληνικούς συντελεστές. Αν και δεν ξεκίνησε με ευνοϊκές κριτικές, σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων πρώτου 4ημέρου με 61.000 εισιτήρια παρά τους περιορισμούς στην είσοδο του κοινού στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο πολλές ταινίες, ιδίως οι κωμωδίες, περιείχαν μουσικές σκηνές. Πολλοί κορυφαίοι μουσικοί και τραγουδιστές του λαϊκού ερμήνευσαν κομμάτια στις ταινίες αυτές, εμφανιζόμενοι στην οθόνη. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα (Ο ατσίδας – 1962, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης – 1963 κ.ά.), ο Γιώργος Ζαμπέτας (Τα κόκκινα φανάρια – 1963, Λόλα – 1964, Πατέρα κάτσε φρόνιμα – 1967 κ.ά.), ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης (Ζητείται ψεύτης – 1961, Συνοικία το Όνειρο – 1961 κ.ά.) και η Βίκυ Μοσχολιού (Περάστε την πρώτη του μηνός – 1965, Κατηγορώ τους ανθρώπους – 1966 κ.ά.). Ένας από τους συνθέτες που έχει συνδέσει περισσότερο το όνομά του με τον ελληνικό κινηματογράφο, είναι ο Μίμης Πλέσσας. Ο Πλέσσας έχει γράψει τραγούδια για περισσότερες από 100 ταινίες, ιδίως των δεκαετιών 1960 και 1970. Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη (Μερικοί το προτιμούν κρύο... – 1962, Κάτι να καίει – 1964, Κορίτσια για φίλημα – 1964, Οι θαλασσιές οι χάντρες – 1966, Μια κυρία στα μπουζούκια – 1967, Μαριχουάνα stop! – 1971 κ.ά.), όπου εμπνεόμενος από το λαϊκό τραγούδι συνεργάστηκε με τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο και με μερικούς από τους διασημότερους τραγουδιστές της εποχής, όπως η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Πουλόπουλος. Αντιθέτως, στα νουάρ Έγκλημα στα παρασκήνια (1960) και Πυρετός στην άσφαλτο (1967), ανέμειξε την τζαζ με τη ροκ.Ιδιαίτερα παραγωγικός ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις, καθώς έγραψε μουσική για 80 περίπου ταινίες, ελληνικές και ξένες. Ανάμεσα σε αυτές είναι οι Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (1955), Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Ο Δράκος (1956), Μια ζωή την έχουμε (1958), Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο (1959), Μανταλένα (1960) και Η Αλίκη στο ναυτικό (1961). Τα πιο γνωστά του τραγούδια ερμήνευσε η Μελίνα Μερκούρη στις ταινίες Στέλλα (1955) και Ποτέ την Κυριακή (1960). Ειδικά η μουσική του Ποτέ την Κυριακή έκανε δημοφιλή την ελληνική μουσική στο διεθνές κοινό και του χάρισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού.Ο Μίκης Θεοδωράκης, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους Έλληνες συνθέτες, έχει επίσης γράψει μουσική για περισσότερες από 40 ταινίες, πολλές εκ των οποίων ξένες. Όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο, μουσική του ακούγεται μεταξύ άλλων στις Το ξυπόλυτο τάγμα (1953), Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961), Συνοικία το Όνειρο (1961), Ηλέκτρα (1962), Το μπλόκο (1965) και Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980). Με το «Συρτάκι» από την ταινία Αλέξης Ζορμπάς (1964), ο Θεοδωράκης έγινε γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο.Άλλοι σημαίνοντες συνθέτες, του παλιού κυρίως κινηματογράφου, είναι ο Γιώργος Κατσαρός (Κραυγή – 1964, Τα 201 καναρίνια – 1964, Η κόμησσα της Κέρκυρας – 1972 κ.ά.), ο Νίκος Μαμαγκάκης (Παρένθεση – 1968, Η νεράιδα και το παλικάρι – 1969, Λούφα και παραλλαγή – 1984 κ.ά.), ο Σταύρος Ξαρχάκος (Λόλα – 1964, Κορίτσια στον ήλιο – 1968, Ρεμπέτικο – 1983 κ.ά.), ο Αργύρης Κουνάδης (Τζο ο τρομερός – 1955, Αντιγόνη – 1961 κ.ά.), ο Γιάννης Μαρκόπουλος (Μικρές Αφροδίτες – 1963, Κοινωνία ώρα μηδέν – 1966 κ.ά.) και ο Χρήστος Λεοντής (Η ώρα της οργής – 1968, Τα δελφινάκια του Αμβρακικού – 1994). Με την έλευση του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, η μουσική έλαβε έναν πιο μινιμαλιστικό ρόλο. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές σημαντικές συνεργασίες. Για παράδειγμα, ο Διονύσης Σαββόπουλος τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική της ταινίας Happy Day (1976) του Παντελή Βούλγαρη και η Ελένη Καραΐνδρου έχει συνθέσει τη μουσική για όλες τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, από το Ταξίδι στα Κύθηρα (1984) και μετά. Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» του Μάνου Λοΐζου, που γράφτηκε για την ταινία Ευδοκία (1971), έχει αναδειχθεί σε ένα από τα διασημότερα ζεϊμπέκικα.Από τη σύγχρονη περίοδο του ελληνικού σινεμά ξεχωρίζουν οι βραβευμένοι Νίκος Κυπουργός (Ο δραπέτης – 1991, Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη – 2017), Παναγιώτης Καλατζόπουλος (Peppermint – 1999), Σταμάτης Κραουνάκης (Αυτή η νύχτα μένει – 2000), Γιάννης Αγγελάκας (Ο χαμένος τα παίρνει όλα – 2002, Ψυχή βαθιά – 2009), Ευανθία Ρεμπούτσικα (Πολίτικη κουζίνα – 2003), Σταμάτης Σπανουδάκης (Νύφες – 2004), Felizol (Νορβηγία – 2014, Τετάρτη 04:45 – 2015) και The Boy (Οι αισθηματίες – 2014, Winona – 2019). Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Βραβεία Ίρις) Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών Λάρισας Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νάουσας Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας Ελληνική Αρκολάκης, Μανόλης (2009). Ελληνικός κινηματογράφος (1896-1939): συγκρίσεις σε ευρωπαϊκό και μεσογειακό πλαίσιο. Τρόποι παραγωγής και διανομής, Διδακτορική διατριβή, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών. Δερμιτζάκης, Σπύρος Γ. (2016). 100 Χρόνια Σινεμά: Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Θεσσαλονίκη: Ρώμη. ISBN 9786185140908. Παραδείση, Μαρία & Νικολαΐδου, Αφροδίτη (επιμ.) (2017). Από τον Πρώιμο στον Σύγχρονο Ελληνικό Κινηματογράφο: Ζητήματα μεθοδολογίας, θεωρίας, ιστορίας. Αθήνα: Gutenberg. ISBN 9789600118360. Σολδάτος, Γιάννης (2015). Συνοπτική Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Αθήνα: Αιγόκερως. ISBN 9789603224891.Ξενόγλωσση Horton, Andrew (2016). The Films of Theo Angelopoulos: A Cinema of Contemplation. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 9781400884421. Iordanova, Dina (2006). The Cinema of the Balkans. London: Wallflower. ISBN 9781904764816. Karalis, Vrasidas (2012). A History of Greek Cinema. New York & London: Continuum. ISBN 9781441194473 Langman, Larry (2000). Destination Hollywood: The Influence of Europeans on American Filmmaking. Jefferson, N.C.: McFarland. ISBN 9780786406814. Luhr, William (1987). World Cinema Since 1945. New York: Ungar. ISBN 9780804430784. Papadimitriou, Lydia (2005). The Greek Film Musical: A Critical and Cultural History. Jefferson, N.C.: McFarland. ISBN 9781476610184. Ο ελληνικός κινηματογράφος στα Όσκαρ Κατάλογος καλύτερων ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών μεγάλου μήκους σύμφωνα με την ΠΕΚΚ Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου Ταινιοθήκη της Ελλάδος Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Τα πρώτα βήματα του ελληνικού κιν/φου Ελληνικές ταινίες - Χρήσιμες πληροφορίες Εκπομπές που αγάπησα, Οι πρωτοπόροι του ελληνικού κινηματογράφου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: 28 κινηματογραφιστές (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Ελληνικός κινηματογράφος, τα ηρωικά χρόνια (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Ιστορικό κινηματογραφικό χάπενινγκ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Νέος ελληνικός κινηματογράφος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Ο σκηνοθέτης και το κοινό στον ελληνικό κινηματογράφο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Σινεμά εκατό χρόνια, μια συζήτηση για τον ελληνικό κινηματογράφο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Σταθμοί στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ο ελληνικός κινηματογράφος στον μεσοπόλεμο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Παρασκήνιο, Το σενάριο στον ελληνικό κινηματογράφο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο ελληνικός κινηματογράφος περιλαμβάνει ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα, από Έλληνες ή ξένους σκηνοθέτες. Χρονολογικά αλλά και υφολογικά, διακρίνεται στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο (μέχρι τη δεκαετία του 1960), το νέο ελληνικό κινηματογράφο (δεκαετίες του 1970 και 1980) και τον σύγχρονο (1990 και μετά).Οι πρώτες απόπειρες έγιναν στις αρχές του 20ού αιώνα και στη διάρκεια του Μεσοπολέμου εμφανίστηκαν οι πρώτες ώριμες ταινίες, όπως η Δάφνις και Χλόη (1931). Κατά την περίοδο 1955-1973, στη λεγόμενη «Χρυσή Εποχή», γυρίστηκαν μερικές από τις γνωστότερες ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Στέλλα (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη, Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα, Ο Δράκος (1956) του Νίκου Κούνδουρου, Ποτέ την Κυριακή (1960) του Ζυλ Ντασέν, Τα Κόκκινα Φανάρια (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη και των κωμωδιών του Αλέκου Σακελλάριου (Ο Ηλίας του 16ου – 1959, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο – 1959, Τα κίτρινα γάντια – 1960 κ.ά.). Εν μέσω της δικτατορίας των ετών 1967-1974, το εμπορικό σινεμά των προηγούμενων ετών παρήκμασε και ταυτόχρονα εμφανίστηκε το ρεύμα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, που αναζωογόνησε τη σκηνή με τη Μεταπολίτευση. Κεντρικές μορφές αυτής της περιόδου είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ίσως ο πλέον καταξιωμένος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Αλέξης Δαμιανός, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Νικολαϊδης, ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 5 φορές. Σύντομα όμως, η τάση για πιο καλλιτεχνικές ταινίες μείωσε δραματικά το ενδιαφέρον του κοινού. Στα φιλμ που ξεχώρισαν τη δεκαετία του 1980 ανήκουν τα Ρεμπέτικο (1983) του Κώστα Φέρρη, Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979) και η Γλυκιά Συμμορία (1983) του Νίκου Νικολαΐδη,Λούφα και παραλλαγή (1984) του Νίκου Περάκη και Τοπίο στην ομίχλη (1988) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η δεκαετία του 1990 σημαδεύτηκε τόσο από τη βράβευση του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για την ταινία Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998), όσο και από την τεράστια εισπρακτική επιτυχία του Safe Sex (1999) των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου. Λίγα χρόνια αργότερα ξεχώρισαν πολλοί νέοι σκηνοθέτες, όπως ο Γιάννης Οικονομίδης με το Σπιρτόκουτο (2002) και ο Τάσος Μπουλμέτης με την Πολίτικη κουζίνα (2003). Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 δημιουργήθηκε το Greek Weird Wave, που εκπροσωπείται από τα διεθνώς αναγνωρισμένα Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου, Attenberg (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη και Miss Violence (2013) του Αλέξανδρου Αβρανά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Μάρθα Στιούαρτ
|
Η Μάρθα Στιούαρτ γεννήθηκε στο Τζέρσεϊ Σίτι του Νιου Τζέρσεϊ, στις 3 Αυγούστου 1941. Είναι το δεύτερο από τα έξι παιδιά των Ένταβαρντ Κοστίρα (1912–1979) και Μάρθα (το γένος Ρουσκόφσκι, 1914–2007) και είναι πολωνικής κληρονομιάς. Και οι δύο γονείς της ήταν δάσκαλοι, ο πατέρας της αργότερα έγινε πωλητής φαρμακευτικών προϊόντων. Όταν η Στιούαρτ ήταν τριών ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Νάτλεϊ του Νιου Τζέρσεϊ. Υιοθέτησε το όνομα «Γκρέις» (Grace) για το καθολικό της όνομα.Όταν η Στιούαρτ ήταν 10 ετών, εργάστηκε ως η περιστασιακή μπέιμπι σίτερ για τα παιδιά των Μίκι Μαντλ, Γιόγκι Μπέρα και Γκιλ ΜακΝτούγκαλντ, όλοι παίκτες των Νιου Γιορκ Γιάνκις. Ο Μίκι και η Μέρλιν Μαντλ απέκτησαν τέσσερις γιους, τους οποίους φρόντιζε η Στιούαρτ και για τους οποίους διοργάνωνε πάρτι γενεθλίων. Ξεκίνησε επίσης και το μόντελινγκ. Στα 15 της, η Στιούαρτ εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική διαφήμιση της Unilever. Συνέχισε να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές διαφημίσεις και σε περιοδικά. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων, συμπλήρωσε τα χρήματα της υποτροφίας της μέσω «θέσεων εργασίας μόντελινγκ με 50 $/ώρα – που ήταν πολλά χρήματα εκείνη την εποχή». Μεταξύ των εταιρειών για τις οποίες εργάστηκε ως μοντέλο ήταν η Chanel.Η μητέρα της Στιούαρτ της έμαθε πώς να μαγειρεύει και να ράβει. Αργότερα, έμαθε τις διαδικασίες κονσερβοποίησης και συντήρησης όταν επισκέφτηκε το σπίτι των παππούδων της στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας της είχε πάθος με την κηπουρική και μετέφερε πολλές από τις γνώσεις και την τεχνογνωσία του στην κόρη του. Η Στιούαρτ ήταν επίσης ενεργή σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως η εφημερίδα του σχολείου και η λέσχη τέχνης.Η Στιούαρτ αποφοίτησε από το Λύκειο του Νάτλεϊ. Παρακολούθησε το Κολέγιο Μπάρναρντ του Πανεπιστημίου Κολούμπια, σχεδιάζοντας αρχικά να σπουδάσει χημεία, αλλά μεταπήδησε στην τέχνη, την ιστορία και αργότερα την ιστορία της αρχιτεκτονικής. Για να βοηθήσει να πληρώσει τα δίδακτρα στο κολέγιο, έκανε μόντελινγκ για τη Chanel. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γνώρισε τον Άντριου Στιούαρτ, ο οποίος τελείωσε το πτυχίο του στη Νομική στη Νομική Σχολή του Γέιλ. Παντρεύτηκαν τον Ιούλιο του 1961. Επέστρεψε στον Μπάρναρντ ένα χρόνο μετά τον γάμο τους για να αποφοιτήσει με διπλό πτυχίο στην ιστορία και την αρχιτεκτονική ιστορία. Το 1967, η Μάρθα Στιούαρτ ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως χρηματιστής, το επάγγελμα του πεθερού της.Εν τω μεταξύ, ο Άντριου Στιούαρτ ίδρυσε έναν εκδοτικό οίκο και υπηρέτησε ως διευθύνων σύμβουλος αρκετών άλλων. Ο Άντριου και η Μάρθα Στιούαρτ μετακόμισαν στο Γουέστπορτ του Κονέκτικατ, όπου αγόρασαν και αποκατέστησαν την αγροικία του 1805 στην οδό Τέρκι Χιλ Ρόουντ (Turkey Hill Road), που αργότερα θα γινόταν το πρότυπο για το τηλεοπτικό στούντιο της Martha Stewart Living. Κατά τη διάρκεια του έργου, έγινε εμφανής η επιθυμία της Στιούαρτ για την αποκατάσταση και τη διακόσμηση.Το 1976, η Στιούαρτ ξεκίνησε μια επιχείρηση τροφοδοσίας στο υπόγειό της με μια φίλη της από τις μέρες του μόντελινγκ, τη Νόρμα Κολίερ. Το εγχείρημα έγινε γρήγορα επιτυχές, αλλά επιδεινώθηκε όταν η Κολίερ ισχυρίστηκε ότι η Στιούαρτ ήταν δύσκολη να συνεργαστείς μαζί της και ότι έπαιρνε επίσης δουλειές τροφοδοσίας πλαγίως. Σύντομα η Στιούαρτ αγόρασε το μερίδιο της επιχείρησης της Κολίερ. Η Στιούαρτ προσλήφθηκε επίσης ως διευθύντρια ενός καταστήματος γκουρμέ τροφίμων, του Market Basket, αλλά μετά από μια διαφωνία με τους ιδιοκτήτες στο μίνι εμπορικό κέντρο αναγκάστηκε να αποχωρήσει και άνοιξε το δικό της κατάστημα. Ο Άντριου είχε γίνει πρόεδρος του εξέχοντος εκδοτικού οίκου της Νέας Υόρκης Harry N. Abrams, Inc. Το 1977, ήταν υπεύθυνος για την κυκλοφορία της αγγλόφωνης έκδοσης της σειράς The Secret Book of Gnomes, των Ολλανδών συγγραφέων Βιλ Χάιγκεν και Ριν Πορτβλίτ, η οποία έγινε γρήγορα επιτυχία και ήταν στον κατάλογο του New York Times Best Seller. Ανέθεσε συμβόλαιο στην εταιρεία της Στιούαρτ για να καλύψει την έκθεση κυκλοφορίας του βιβλίου, όπου η Στιούαρτ παρουσιάστηκε στον Άλαν Μίρκεν, επικεφαλής της Crown Publishing Group.Η Μίρκεν εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο της Στιούαρτ ως σεφ και οικοδέσποινας και αργότερα επικοινώνησε μαζί της για να δημιουργήσει ένα βιβλίο μαγειρικής, το οποίο να περιλαμβάνει συνταγές και φωτογραφίες από τα πάρτι που η Στιούαρτ φιλοξένησε. Το αποτέλεσμα ήταν το πρώτο της βιβλίο, Entertaining (13 Δεκεμβρίου 1982), που γράφτηκε αόρατα από την Ελίζαμπεθ Χος.Μετά την επιτυχία του Entertaining, η Στιούαρτ κυκλοφόρησε πολλά περισσότερα βιβλία με την εκδοτική αποτύπωση του Random House, συμπεριλαμβανομένων των Martha Stewart's Quick Cook (1983), Martha Stewart's Hors d'Oeuvres (1984), Martha Stewart's Pies & Tarts (1985), Wedding (1987), το οποίο γράφτηκε επίσης από την Ελίζαμπεθ Χος, The Wedding Planner (1988), Martha Stewart's Secrets for Entertaining (1988), Martha Stewart's Quick Cook Menus (1988) και Martha Stewart's Christmas (1989), μεταξύ άλλων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε επίσης δεκάδες στήλες εφημερίδων, άρθρα σε περιοδικά και άλλα κομμάτια για τα νοικοκυριά και έκανε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις σε προγράμματα όπως το The Oprah Winfrey Show και το Larry King Live.Ο Άντριου και η Μάρθα Στιούαρτ χώρισαν το 1990. Το 1990, η Στιούαρτ υπέγραψε με την Time Publishing Ventures για την ανάπτυξη ενός νέου περιοδικού, Martha Stewart Living, για το οποίο η Στιούαρτ θα υπηρετούσε ως αρχισυντάκτρια. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στα τέλη του 1990 με αρχική βάση κυκλοφορίας 250.000 αντίτυπων. Η κυκλοφορία θα κορυφωνόταν το 2002 σε περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα ανά τεύχος.Το 1993, η Στιούαρτ ξεκίνησε ένα εβδομαδιαίο μισάωρο τηλεοπτικό πρόγραμμα, που ονομάστηκε επίσης Martha Stewart Living, βασισμένο στο περιοδικό της. Η εκπομπή επεκτάθηκε στις καθημερινές το 1997 και αργότερα σε μια ολοήμερη εκπομπή το 1999 με μισάωρα επεισόδια τα σαββατοκύριακα και διήρκεσε μέχρι το 2004. Η Στιούαρτ έγινε επίσης συχνός συνεργάτης στο Today Show του NBC και αργότερα στο The Early Show του CBS και πρωταγωνίστησε σε πολλά ειδικά επεισόδια προσφοράς διακοπών στο δίκτυο CBS.Στο εξώφυλλο του τεύχους του Μαΐου 1995 του περιοδικού New York Magazine η Στιούαρτ ανακηρύχθηκε ως «η απόλυτη Αμερικανίδα της εποχής μας». Τον Ιούνιο του 2022, η Μάρθα Στιούαρτ ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορούσε το πρώτο της πρωτότυπο podcast, με τίτλο The Martha Stewart Podcast, σε συνεργασία με το iHeartRadio. Στις 15 Ιουνίου 2022, η Στιούαρτ μοιράστηκε ότι ο Snoop Dogg θα ήταν ο καλεσμένος στο πρώτο επεισόδιο του podcast, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στις 22 Ιουνίου 2022. «Mariana Pasternak's 'The Best of Friends'». Good Morning America. ABC News. 16 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2010. Pasternak, Mariana (2010). The Best of Friends: Martha and Me. Νέα Υόρκη: HarperCollins. ISBN 978-0-06-166127-3. Sellers, Patricia (November 14, 2005). «Remodeling Martha». Fortune (CNN). https://money.cnn.com/magazines/fortune/fortune_archive/2005/11/14/8360708/index.htm. Ανακτήθηκε στις October 29, 2010. Stabile, Carol A. (February 17, 2007). «Getting what she deserved: the news media, Martha Stewart, and masculine domination». Feminist Media Studies 4 (3): 315–332. doi:10.1080/1468077042000309964. Επίσημος ιστότοπος Martha Stewart Biography and Interview on American Academy of Achievement Μάρθα Στιούαρτ στην IMDb Προφίλ της Μάρθα Στιούαρτ Αρχειοθετήθηκε 2017-06-23 στο Wayback Machine. Αρχειοθετημένο στις 23 Ιουνίου 2017 στην Wayback Machine στο Makers: Women Who Make America
|
Η Μάρθα Χέλεν Στιούαρτ (αγγλικά: Martha Helen Stewart, το γένος Κοστίρα [πολωνικά: Kostyra]) (γενν. 3 Αυγούστου 1941) είναι Αμερικανίδα επιχειρηματίας, συγγραφέας και τηλεοπτική προσωπικότητα, πολωνικής καταγωγής. Ως ιδρύτρια του Martha Stewart Living Omnimedia, με επίκεντρο το σπίτι και τη φιλοξενία, κέρδισε επιτυχία μέσα από μια ποικιλία επιχειρηματικών εγχειρημάτων, που περιλάμβαναν τις εκδόσεις, τη μετάδοση, την εμπορευματοποίηση και το ηλεκτρονικό εμπόριο. Έχει γράψει πολλά βιβλία μπεστ σέλερ, είναι εκδότρια του περιοδικού Martha Stewart Living και φιλοξένησε δύο κοινοπρακτικά τηλεοπτικά προγράμματα: το Martha Stewart Living, που προβλήθηκε από το 1993 έως το 2004, και το The Martha Stewart Show, που προβλήθηκε από το 2005 έως το 2012. Το 2004, η Στιούαρτ καταδικάστηκε για κατηγορίες κακουργήματος που σχετίζονται με την υπόθεση διαπραγμάτευσης μετοχών ImClone. Εξέτισε πέντε μήνες σε ομοσπονδιακή φυλακή και αποφυλακίστηκε τον Μάρτιο του 2005. Υπήρχαν εικασίες ότι το περιστατικό θα τερμάτιζε ουσιαστικά την αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης, αλλά το 2005 η Στιούαρτ ξεκίνησε μια εκστρατεία επιστροφής και η εταιρεία της επέστρεψε στην κερδοφορία το 2006. Η Στιούαρτ επανήλθε στο διοικητικό συμβούλιο της Martha Stewart Living Omnimedia το 2011 και έγινε πρόεδρος της ομώνυμης εταιρείας της και πάλι το 2012. Η εταιρεία εξαγοράστηκε από τη Sequential Brands το 2015.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B8%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B1%CF%81%CF%84
|
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων Καλαθοσφαίρισης 2018-2019
|
Οι συνθέσεις των ομάδων που συμμετείχαν στο τουρνουά είναι οι ακόλουθες: Κατόπιν ψηφοφορίας απονεμήθηκαν οι ακόλουθες διακρίσεις: M.V.P.: Έλενα Μποσγανά (Κρόνος) Κορυφαία σκόρερ: Έλενα Μποσγανά (Κρόνος) Καλύτερη πεντάδα: Έλενα Μποσγανά (Κρόνος) Γεωργία Γρηγοροπούλου (Κρόνος) Άννα-Μαρία Πρίφτη (Παναθηναϊκός) Βαλεντίνα Τσαβόνι (Σύλλας) Λαμπρινή Πολυμένη (Π.Α.Ο.Κ.) Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων 2019, στατιστικά στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων 2019, επίσημο φυλλάδιο της διοργάνωσης.
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων Καλαθοσφαίρισης της περιόδου 2018-19 αποτέλεσε την 30η διοργάνωση από τη δημιουργία του θεσμού. Διοργανώτρια αρχή ήταν η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Έλαβε χώρα από τις 22 Ιουνίου έως τις 26 Ιουνίου 2019 στο Κλειστό Γυμναστήριο της Αιδηψού Εύβοιας. Τον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδος για την περίοδο αυτό κατέκτησε ο Κρόνος Αγίου Δημητρίου για δευτέρα φορά στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_2018-2019
|
Θύμι Εύβοιας
|
Έχει πληθυσμό 28 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και βρίσκεται σε απόσταση 52 χλμ ΒΑ. από την Κάρυστο (έδρα του δήμου) και 155 χλμ Α.-ΝΑ. από τη Χαλκίδα. Νοτιοανατολικά είναι η παραλία Αρχάμπολη (ή Χαρχάμπολη) που αποτελεί επίνειο και παραλία των χωριών Θύμι και Δρυμωνάρι, βόρεια η Ζαχαριά, βορειοανατολικά η παραλία Μύλος με το πέτρινο νερόμυλο και την εκκλησία Υπαπαντής του Χριστού και δυτικά η κορυφογραμμή Παλαμιδό στο όρος Πρόκα με ερείπια από το ορμητήριο-κάστρο Ανεμοπύλα του ιππότη Λικάριου. Οι εκκλησίες, του Αγίου Γεωργίου στην Αρχάμπολη, η Γενεσίου της Θεοτόκου στα Αραμπαλέικα και των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στον Ταξιάρχη. Η παραλία Αρχάμπολη. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχάμπολης.
|
Το Θύμι είναι ημιορεινό χωριό στην νότια Εύβοια της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας σε υψόμετρο 180 μέτρα. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα, μετά την επανάσταση του 1821 και την ενσωμάτωση της Εύβοιας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8D%CE%BC%CE%B9_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
This Is Love (τραγούδι της Demy)
|
Η Demy επιλέχθηκε ύστερα από εσωτερική επιλογή της ΕΡΤ να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision που θα πραγματοποιούνταν τον Μάιο του 2017 στο Κίεβο. Το τελικό τραγούδι θα επιλεγόταν στον ελληνικό τελικό με ψηφοφορία. Στον ελληνικό τελικό θα συμμετείχαν τα τρία υποψήφια τραγούδια, εκ των οποίων το ένα θα κέρδιζε το εισιτήριο για τον διαγωνισμό. Τα τρία τραγούδια ήταν σε σύνθεση του Δημήτρη Κοντόπουλου. Το πρώτο τραγούδι ήταν το "Angels" σε στίχους της Ρώμης Παπαδέα, το δεύτερο ήταν το "This is Love" σε στίχους της Ρώμης Παπαδέα και του John Ballard και το τρίτο ήταν το "When the morning comes around" σε στίχους του John Ballard. Στον ελληνικό τελικό που πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαρτίου 2017, το "This is Love" ήταν το τραγούδι που κέρδισε την ψηφοφορία του κοινού και των 9 ελληνικών επιτροπών της ομογένειας που είχαν συσταθεί ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Αυτό ήταν τελικά το τραγούδι που εκπροσώπησε την χώρα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2017. Κανάλι Youtube, PanikRecordsTube, Επίσημο βίντεο κλιπ
|
Το This is Love (ελληνικά Αυτό είναι αγάπη) είναι τραγούδι που ερμηνεύεται από την Demy. Το τραγούδι εκπροσώπησε την Ελλάδα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2017 στο Κίεβο της Ουκρανίας. Κατέκτησε την 19η θέση με 77 βαθμούς στον μεγάλο τελικό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/This_Is_Love_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_Demy)
|
Ιωάννης της Σαξονίας (1468-1532)
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Ερνέστου εκλέκτορα της Σαξονίας και της Ελισάβετ των Βίττελσμπαχ, κόρης του Αλβέρτου Γ΄ δούκα της Βαυαρίας. Το 1525 διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο, άτεκνο αδελφό του Φρειδερίκο Γ΄ εκλέκτορα της Σαξονίας. Συνέχισε αποφασιστικά την ίδια πολιτική τού αδελφού του υπέρ της προόδου της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Το 1527 ιδρύθηκε η Λουθηρανική Εκκλησία στην επικράτειά του με τον εκλέκτορα ως κύριο επίσκοπο. Στην Σμαλκαλδική Ένωση που συνέστησαν οι Προτεστάντες πρίγκιπες το 1530, έγινε ηγέτης και η σταθερότητα στην Ομολογία τους τον έκανε διάσημο. Οι χριστιανικές πεποιθήσεις του τον έκαναν δίκαιο στις πολιτικές του αποφάσεις. Στη στάση του προς τον Γερμανό βασιλιά ήταν εφεκτικός· ο ομοϊδεάτης του Φίλιππος λάντγκραβος της Έσσης πρότεινε πιο επιθετική πολιτική. Ήταν προστάτης του Λουθήρου και φίλος του. Ο εξέχων θεολόγος τον επαίνεσε για τη συμπεριφορά του στη Συνέλευση (Diet) του Άουγκσμπουργκ το 1530. Για τη διατήρηση της υπέρ της Μεταρρύθμισης πολιτικής τού αδελφού του και τη στερεότητα στον Προτεσταντισμό, αποκλήθηκε σταθερός. Το 1529 εκπροσώπησε τους Προτεστάντες στο Κοινοβούλιο (Reichstag) του Σπάϋερ. Το 1532 απεβίωσε στο Σβάινιτς σε ηλικία 64 ετών και τάφηκε, όπως και ο αδελφός του Φρειδερίκος, στο ναό του κάστρου στο Βίτενμπερκ. Το επιτύμβιο μνημείο φιλοτεχνήθηκε από τον Χανς Βίσερ. Η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας τιμά την ανάμνησή του στις 16 Αυγούστου. Τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννης-Φρειδερίκος. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1500 τη Σοφία, κόρη του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου και είχε τέκνα: Ιωάννης-Φρειδερίκος Α΄ εκλέκτορας της Σαξονίας.Το 1503 απεβίωσε η Σοφία και ο Ιωάννης έκανε το 1513 δεύτερο γάμο με τη Μαργαρίτα, κόρη του Βάλντεμαρ ΣΤ΄ πρίγκιπα του Άνχαλτ-Κέτεν και είχε τέκνα: Μαρία 1515-1583, παντρεύτηκε τον Φίλιππο Α΄ δούκα της Πομερανίας. Μαργαρίτα 1518-1545, παντρεύτηκε τον Χανς Μπούζερ κύριο του Λήσταλ. Ιωάννης-Ερνέστος 1521-1553, δούκας της Σαξονίας-Κόμπουργκ. Ιωάννης 1519, απεβ. την ημέρα που γεννήθηκε.
|
Ο εκλέκτορας της Σαξονίας να μη συγχέεται με τον Ιωάννη διάδοχο της Σαξονίας ή με τον Ιωάννη βασιλιά της Σαξονίας.Ο Ιωάννης o Σταθερός (γερμ.: Johann der Beständige, 13 Ιουνίου 1468 - 16 Αυγούστου 1532) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν εκλέκτορας της Σαξονίας (1525-32). Έγινε διάσημος με την οργάνωση της Λουθηρανικής Εκκλησίας στο εκλεκτοράτο της Σαξονίας σε πολιτικό και διοικητικό επίπεδο. Βοηθήθηκε σε αυτό από τον Μαρτίνο Λούθηρο και το Σαξονικό αυτό πρότυπο σύντομα εφαρμόστηκε σε άλλες περιοχές της Γερμανίας. O Λούθηρος, όταν κόπηκε η οικονομική συνεισφορά από τη Ρώμη, στράφηκε στον Ιωάννη για κοσμικό αρχηγό και χρηματική υποστήριξη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1468-1532)
|
Μαξιμιλιάν ντε Μπετύν (δούκας του Συλί)
|
Γεννήθηκε στο κάστρο του Ρονί κοντά στη Μαντ-λα-Ζολί από κλάδο του οίκου των Μπετύν, μια οικογένεια ευγενών που προέρχονταν από το Αρτουά. Ανατράφηκε στο πνεύμα της Μεταρρύθμισης, ήταν ένας Ουγενότος. Το 1571, στην ηλικία 11 ετών, ο Μαξιμιλιάν παρουσιάστηκε στον Ερρίκο της Ναβάρας και παρέμεινε μόνιμα συνδεδεμένος με τον μελλοντικό βασιλιά της Γαλλίας, ο οποίος τον έστειλε στο Παρίσι για να σπουδάσει στο Κολέζ ντε Μπουργκόνι. Γλύτωσε τη σφαγή κατά τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, καθώς διέφυγε διακριτικά κρατώντας ένα καθολικό βιβλίο των ωρών. Σπούδασε μαθηματικά και ιστορία στην αυλή του Ερρίκου της Ναβάρας. Με την αναζωπύρωση του εμφυλίου πολέμου το 1575, στρατολογήθηκε στον προτεσταντικό στρατό. Το 1576 συνόδευσε τον νεώτερο αδελφό του βασιλιά Ερρίκου Γ', τον δούκα του Ανζού, που είχε προσχωρήσει στους εξεγερμένους Ουγενότους, σε μια αποστολή στην Ολλανδία για να ανακτήσει την περιοχή του Ροσνί, αλλά η αποστολή απέτυχε και ο Συλί προσχώρησε για μικρό διάστημα στον Πρίγκιπα της Οράγγης. Αργότερα, όταν ενώθηκε με τις δυνάμεις του Ερρίκου της Ναβάρας στη Γκιγιένη, επέδειξε γενναιότητα και ιδιαίτερη ικανότητα ως στρατιωτικός. Το 1583 ενήργησε ως ειδικός απεσταλμένος του Ερρίκου στο Παρίσι και κατά τη διάρκεια μιας ανάπαυλας των Θρησκευτικών πολέμων παντρεύτηκε μία πλούσια κληρονόμο, την Αν ντε Κουρτεναί, που πέθανε όμως πέντε χρόνια αργότερα.Κατά τη νέα ανανέωση του εμφυλίου πολέμου, ο Συλί επανήλθε στον Ερρίκο της Ναβάρας και στη μάχη του Ιβρύ (1590) τραυματίστηκε σοβαρά. Συμβούλευσε τον Ερρίκο να μεταστραφεί στον Ρωμαιοκαθολικισμό (όπως και συνέβη στις 25 Ιουλίου 1593), αλλά αρνήθηκε σθεναρά να γίνει ο ίδιος καθολικός. Η διαδοχή του Ερρίκου Δ' στο θρόνο της Γαλλίας το 1589 ακολουθήθηκε από τετραετή πόλεμο, μέρος των Θρησκευτικών πολέμων. Όταν εδραιώθηκε η νομιμότητά του, περίπου το 1594, ο πιστός Συλί έλαβε ως ανταμοιβή πολυάριθμα κτήματα και τίτλους. Όταν το 1594 ο Ερρίκος Δ' ανέλαβε την εξουσία, η Γαλλία βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Παντού υπήρχαν ερείπια και τα περισσότερα ζώα είχαν εξοντωθεί ώστε δεν ήταν δυνατό να καλλιεργηθούν τα κτήματα. Στις πόλεις ο πληθυσμός είχε ελαττωθεί σε ορισμένες περιπτώσεις στο ένα τρίτο και τα οικονομικά του βασιλείου ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Για την ανόρθωση της Γαλλίας, ο Ερρίκος Δ' βασίστηκε στο σύντροφο και φίλο του Συλί, ο οποίος ήταν προικισμένος με εκτελεστικές ικανότητες, με αυτοπεποίθηση, με αγάπη για δουλειά και πάνω απ 'όλα με βαθιά αφοσίωση στον κύριό του. Ο Συλί είχε κάτι περισσότερο από ιδιοφυΐα. Είχε ευθυκρισία, τιμιότητα και μεγάλη εργατικότητα. Εργαζόταν ακατάπαυστα από τις 4 το πρωί έως τις 10 το βράδυ, με μικρά διαστήματα ανάπαυσης. Αρνήθηκε να μεταστραφεί στον καθολικισμό ακόμη και αφού ο βασιλιάς άλλαξε θρησκεία. Ο Συλί ήταν εργατικός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και οικονόμος έως τη φιλαργυρία. Στάθηκε αμείλικτος προς τους φοροεισπράκτορες και τους κρατικούς ταμίες που χρησιμοποιούσαν τα πόστα τους για προσωπικό πλουτισμό. Όταν ανέλαβε τα οικονομικά είχε βρει σχεδόν τριακόσια εκατομμύρια χρέη και κατόρθωσε να φέρει το ισοζύγιο και να δημιουργήσει πλεόνασμα. Για να επανορθώσει τις καταστροφές του πολέμου επιδιόρθωσε τους δημόσιους δρόμους πλαισιώνοντάς τους με φτελιές, επιδιόρθωσε τις γέφυρες, ολοκλήρωσε στο Παρίσι τη Νέα γέφυρα, σχεδίασε δίκτυο καναλιών, αποκατέστησε την ασφάλεια στην ύπαιθρο με τον αφοπλισμό των ληστών των δρόμων, απαγόρευσε την καταστροφή των δασών, κήρυξε ακατάσχετα τα ζώα και τα εργαλεία των χωρικών, υποχρέωσε τους άρχοντες να φονεύουν κάθε τρίμηνο τους λύκους και τα άλλα άγρια ζώα που είχαν φθάσει να κυκλοφορούν μέσα στους δρόμους, ίδρυσε ιπποφορβεία, αναδιοργάνωσε τη δασική διοίκηση, αποξήρανε έλη και προώθησε τη γεωργία. Βοήθησε επίσης τον βασιλιά να πατάξει σε όλο το βασίλειο τις εξεγέρσεις των ευγενών, είτε ήταν Ρωμαιοκαθολικοί είτε Προτεστάντες, γεγονός που τον έκανε αντιπαθή και στους μεν και στους δε. Στάθηκε όμως αντίθετος στην αποικιακή πολιτική του βασιλιά ως ασυμβίβαστη με τα γαλλικά συμφέροντα και στα ταξίδια στον Καναδά του Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν. Ο Συλί δεν είχε εμπιστοσύνη στη βιομηχανία, όπως και σε κανένα νεωτερισμό. Ήταν αντίθετος προς τις βιομηχανίες πολυτελείας που ίδρυσε όμως κατόπιν επιμονής του προοδευτικού Ερρίκου Δ'. Ο πολιτικός ρόλος του Συλί τελείωσε με τη δολοφονία του Ερρίκου Δ' στις 14 Μαΐου 1610. Ο βασιλιάς είχε βγει για να επισκεφθεί τον άρρωστο Συλί στο μέγαρο που φέρει ακόμη το όνομά του, όταν δέχθηκε την επίθεση του φανατικού καθολικού Φρανσουά Ραβαγιάκ. Με την πρώτη σύζυγό του, ο Συλί είχε έναν γιο, τον Μαξιμιλιάν, μαρκήσιο του Ρονί (1587-1634). Με τη δεύτερη σύζυγό του, Ρασέλ ντε Κοκμπεφιλέ, την οποία παντρεύτηκε το 1592 και που έγινε Προτεστάντισσα για να τον ευχαριστήσει, είχε εννέα παιδιά. Το αξίωμα του στρατάρχη της Γαλλίας του προσφέρθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1634. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε κυρίως στη Βιλμπόν, το Ρονί και στο κάστρο του Συλί.Πέθανε στη Βιλμπόν στην ηλικία των 81 ετών.
|
Ο Μαξιμιλιάν ντε Μπετύν, δούκας του Συλί, (γαλλικά: Maximilien de Béthune, duc de Sully), (13 Δεκεμβρίου 1560 - 22 Δεκεμβρίου 1641) ήταν ευγενής, στρατιωτικός, πολιτικός, Ουγενότος συναγωνιστής, πιστός σύμβουλος και υπουργός των Οικονομικών του Ερρίκου Δ' της Γαλλίας. Οι ιστορικοί τονίζουν το ρόλο του Συλί στην οικοδόμηση ενός ισχυρού κεντρικού διοικητικού συστήματος στη Γαλλία και στις εξαιρετικά αποτελεσματικές νέες διοικητικές τεχνικές που εφάρμοσε και βοήθησαν στην ανόρθωση της Γαλλίας μετά τους Θρησκευτικούς πολέμους (1562–1598). Στον Συλί, δίπλα στον Ερρίκο Δ', πιστώνεται ο επιτυχής μετασχηματισμός της Γαλλίας μεταξύ του 1598 και του 1610, με τον οποίο επωφελήθηκε η γεωργία και το εμπόριο και διατηρήθηκε η ειρήνη και η εσωτερική τάξη. Αντικείμενο ιστορικής μελέτης έχει επίσης αποτελέσει ο νεο-στωικισμός του και οι ιδέες του σχετικά με την αρετή, τη σύνεση και την πειθαρχία. Έφερε επίσης τους τίτλους του μαρκησίου του Ρονί και Νοζάν, του κόμη του Μυρέ και Βιλμπόν, καθώς και του υποκόμη του Μω.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%8D%CE%BD_(%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%AF)
|
Κράβαρα
|
Τα Κράβαρα θεωρούνται από κάποιους μελετητές η περιοχή εκείνη της Αιτωλίας όπου κατά την αρχαιότητα ζούσαν οι Οζολοί ή Εσπέριοι Λοκροί. Ο Στράβωνας και ο Παυσανίας αναφέρουν ότι στην περιοχή κατοικούσαν Αποδοτοί και Οφιονείς που οι χώρες τους ενώθηκαν με την Αιτωλία και αποτέλεσαν την Επίκτητη Αιτωλία. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και μετά την ίδρυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου δεν υπάρχει κάποια αναφορά με την ονομασία Κράβαρα. Η πρώτη ιστορική αναφορά είναι το 1454-1455 ως Κράβαρη (Ḳiravar İli) επαρχία του σατζακίου Τρικάλων στο βιλαέτι Τρικάλων, όπου στο οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο ΜΜ10 σημειώνονται οι φόροι 50 οικισμών (με 500 οικογένειες, 90 άγαμους και 31 χήρες): Αράχωβα (Πεντάκορφον), Κουτουλίστα (Κρυονέρια), Νεοχώρι, Σενάτι, Πέρα Λομποτινά (Άνω Χώρα), Λομποτινά, Βοϊτσά (Ελατόβρυση), Κυδωνιά, Λιμνίτσα, Νίσβαρη (Κοκκινοχώρι), Χρύσοβο (Χρίσοβον), Ασπριάς (Ασπριά), Αμόργιανη/Ασπρόγιαννη (Καταφύγι), Αντρίβιστα (Κεντρική), Κοζίτσα (Αμπελακιώτισσα), Δέλγα (Γάβρος), Γρανίτσα (Ανθόφυτον), Λευτέριανη (Ελευθεριανή), Χώμορη (Χόμορη), Μπίρμπιανη, Κόνισκα (Κονίσκα), Καρά, Τέρνος (Μεσοκώμη Ευρυτανίας), Τερπίτσα (Διπλάτανον), Παλούκοβα (Μανδρινή), Πόδος, Άμπλιανη Ευρυτανίας, Αβόρανη (Λιβαδάκι), Κάτω Αβόρανη, Περίστα, Πριλόκος (;), Αρτοτίβα (Αχλαδόκαστρον), Πλάτανος, Τιροβιτσά, Βονόρτα (Κάτω Πλάτανος), Στράνομα (Στράνωμα), Χαϊκάλη, Σίμου (Σίμος), Βελβίτσαινα (Παλιόπυργος), Δημώνασσα, Ποκίστα, Κλεπά, Τέρνοβα (Δενδροχώρι), Ζιλίστα (Κυδωνιά), Στρωμίνιανη (Καλλονή), Αλικόραινα, Γρηγόρη (Γρηγόριον), Επάνω Γρηγόρη, Βιτολίστα (Τερψιθέα), Ελετσού (Ελατού) και των καλλιεργησίμων γαιών: Τίρνα, Γερο-Πρίφτη, Σινίστα και Παλ(ι)ολούγκοβα. Οι φόροι της περιοχής των Κραβάρων προορίζονταν για την μισθοδοσία των τεσσάρων απογόνων του Κράβαρη (Ḳiravar), Κάρολου, Καρατζά, Μουσά και Μικροπέτρα οι οποίοι υπηρετούσαν στο οθωμανικό ιππικό (σπαχήδες). Αναφορά της ονομασίας Κράβαρα γίνεται το 1806 και σε διορισμό οπλαρχηγών για τα αρματολίκια από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου ορίζει το μεν Βενέτικο και την επαρχία Αποκόρου να ανήκουν στο αρματολίκι Βλαχού, τα δε Κράβαρα να είναι μέρος της περιφέρειας Καρπενησίου. Ο Νικόλαος Κασομούλης κάνει συχνές αναφορές στα Κράβαρα και τα χωριά τους κατά την περίοδο του 1821. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, τα χωριά της περιοχής Κραβάρων αναφέρονται και με τις ονομασίες "Βλαχοχώρια" ή "Κλεφτοχώρια", ιδιαίτερα τα χωριά του δήμου Οφιονείας. Το δύσβατο και απόκρημνο της περιοχής ήταν ιδανικό μέρος για τα λημέρια των κλεφτών. Την περίοδο διακυβέρνησης του Καποδίστρια, και στην πρώτη διοικητική διαίρεση της Ελλάδος που έγινε, τα Κράβαρα αποτελούσαν ιδιαίτερη διοικητική περιφέρεια - επαρχία. Αυτό έπαυσε να ισχύει από την εποχή του Βασιλέως Όθωνα. Το 1854 ο Αραβαντινός αναφέρεται στο Κράβαρυ ίσως Καρίβαρυ, περιοχή με 8 χωριά 4.000 κατοίκων στην Ναυπακτία του νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ο Γάλλος φιλέλληνας και περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ αναφέρει:"Η περιοχή του Κράβαρι είναι το τελευταίο μέρος της Αιτωλικής κλιτύος ..... τα βουνά της υψώνονται στα βόρεια της περιοχής Βενέτικο" και παραθέτει σχετικό πίνακα με 63 χωριά της περιοχής μαζί με τον αριθμό των οικογενειών που τα κατοικούσαν την περίοδο εκείνη. Όσον αφορά την προέλευση της ονομασίας υπάρχει σχετική ασάφεια και διαφορετικές αναφορές αιτιολόγησης. Όπως αναφέρθηκε ήδη, με βάση το οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1454-1455, τα φοροεισοδήματα της περιοχής προορίζονταν τη μισθοδοσία τεσσάρων τιμαριωτών, απογόνων του Κράβαρη (Ḳiravar İli), η καταγωγή του οποίου είναι αδιαφανής. Το ίδιο το όνομα φαίνεται συγγενές με το σλαβικό "κραβάρ" (кравар) που δηλώνει τον "βουφορβό"· το όνομα, ωστόσο, ενός από τους γιους του ("Μουρίκης") δηλώνει πιθανή αλβανική προέλευση. Ως τοπωνύμιο απαντά και σε άλλες περιοχές της Βαλκανικής Χερσονήσου, ενώ σε τοπικό επίπεδο παρετυμολογείται συχνά από τις λέξεις κάρα βαρείτε, θεωρούμενες πολεμική ιαχή που έβγαζαν οι Έλληνες όταν ορμούσαν εναντίον των εχθρών τους. Οι κλέφτες, οπλαρχηγοί και αγωνιστές του '21 της περιοχής των Κραβάρων που αναφέρονται είναι: ο Κίτσος της δημοτικής παράδοσης, ο οποίος καταγόταν από τα Κλεφτοχώρια, συνελήφθη από τους Τούρκους, βασανίστηκε και πέθανε στη Στρωμήνιανη (σημερινή Καλλονή). ο γνωστός ήρωας του 1821 Γεώργιος Καραϊσκάκης με καταγωγή από τα Στύλια. Κώστας Σισμάνης, από τη Κλεπά Αιτωλοακαρνανίας συμμετείχε στα Ορλωφικά το 1770 και εξεγέρθηκε εναντίον των Τούρκων της Ναυπακτίας. Πανος Σωτηρόπουλος, λαγουμιτζής με καταγωγή από την Άνω Χώρα, επονομαζόμενος "ο ήρως της Κλείσουβας". Πήρε μέρος στη πολιορκία του Μεσολογγίου και σκοτώθηκε με τον Καραϊσκάκη στη μάχη του Πειραιά τον Μάρτιο του 1827. ο μοναχός Δαμιανός (με κοσμικό όνομα Δημήτρης Τσουνόπουλος), με καταγωγή από τα Κρυονέρια (Κουτολίστια). Το 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ στην Κωνσταντινούπολη και επιστρέφοντας εμύησε πολλούς από τις περιοχές Δωρίδας, Τριχωνίδας, Μεσολογγίου κ.α. Με την έναρξη της επανάστασης το 1821 συγκροτεί ένοπλο τμήμα από Κραβαρίτες και πεθαίνει μαζί με τον επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ στην ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου 1826. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της επανάστασης του 1821 αναφέρονται αρκετές μάχες και συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στην περιοχή των Κραβάρων. 1767 στο χωριό Κεράσοβο, ο Γιάννης Μπουκουβάλας με τον Μούρτο Χούστο, παππού του Αλή Πασά. 1794 στο διάσελο της Γραμμένης Οξυάς, οι Κοντογιανναίοι εναντίον του Γιουσούφ Αράπη σταλμένο από τον Μαχμούτ Πασά. Οι μάχες συνεχίστηκαν στο μοναστήρι της Στάγιας, κοντά στις πηγές του Εύηνου ποταμού. Μεταξύ 1810 και 1815 στη θέση Χαρατσή, ανάμεσα στα χωριά Γρηγόρι, Ελατόβρυση (Βοϊτσά), Ελατού και Άνω Χώρα, όπου εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι οι Τούρκοι στρατιώτες που συνόδευαν τον Τούρκο εισπράκτορα που ήταν εντεταλμένος για την είσπραξη φόρων από τους κατοίκους της περιοχής. 1823 η μάχη της Άμπλιανης, ο Πανουργιάς, Σκαλτσάς και Σουλιώτες εναντίον πολυάριθμων Τούρκων. τον Σεπτέμβριο του 1828 στο χωριό Λομποτινά, σημερινή Άνω Χώρα, ξεκινά πολιορκία από Έλληνες με αρχηγό τον Σουλιώτη Κίτσο Τζαβέλλα. Στη συνέχεια ακολουθεί έξοδος των Τούρκων με αρχηγό τον Τουρκαλβανό Αχμέτ Ντεμπρεβίστα και τελικά γίνεται μάχη, στις 22 Οκτωβρίου, στη θέση Μερμηγγιάρια με αποτέλεσμα 500 νεκρούς Τούρκους και 80 αιχμάλωτους. Κατά παλαιότερη συνήθεια, κάποιοι από τους Κραβαρίτες κατέφευγαν σε επαιτεία με διάφορα τεχνάσματα προσποιούμενοι τους ανάπηρους, προκειμένου έτσι να κερδίζουν τον οίκτο των ανθρώπων. Συνηθέστερα στρέβλωναν τα άκρα τους, χέρια ή πόδια, από νεαρής ηλικίας ή υποκρίνονταν τους τυφλούς περιερχόμενοι από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ακόμα και του εξωτερικού. Παλιότερα η πλέον συνήθης δημώδης έκφραση για χαρακτηρισμό απολίτιστου ατόμου ήταν «αυτός είναι απ΄ τα Γκράβαρα», που αποδίδονταν και μ΄ ερωτηματικό στο 2ο πρόσωπο. Από πέτρα και χρόνο - Κράβαρα, ντοκυμαντέρ της ΝΕΡΙΤ. Λάμπρος Βαρελάς, «Κόντρα στο ρεύμα. Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας και οι ρήξεις του με τη νεοελληνική κοινωνία και τις αναμονές του αναγνωστικού κοινού», Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών - European Society of Modern Greek Studies. Ορεινή Ναυπακτία: Ψηλά στα Κράβαρα από το ethnos.gr Χωριά της Ναυπακτίας: Ορεινή Ναυπακτία Αρχειοθετήθηκε 2018-10-01 στο Wayback Machine.. kravara.com. Ανακτήθηκε: 15/09/2018.
|
Με την ονομασία Κράβαρα ή Κράβαρη αναφερόταν παλαιότερα τοποθεσία της πρώην επαρχίας Ναυπακτίας, στο Νομό της Αιτωλοακαρνανίας, που περιλάμβανε τα ακόλουθα 10 χωριά: Κρυονέρια, Αβόρανη (σημερινή ονομασία: Λιβαδάκι), Αράχωβα, Αχλαδόκαστρο (Αρτοτίβα), Κυδωνιά (Ζηλίστα), Κλεπά, Νεοχώριο, Πλάτανος, Περδικόβρυση (Σινίστα), Καλλονή (Στρωμήνιανη) και Γραμμένη Οξυά (Σίτιστα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B1
|
Άγιος Αθανάσιος Θεσσαλονίκης
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι η μεγαλύτερη προσφυγική κωμόπολη του Νομού Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται 20 χιλιόμετρα δυτικά της Θεσσαλονίκης και είναι κτισμένη πάνω στον οδικό άξονα, που κατά το παρελθόν ένωνε τη Θεσσαλονίκη με τη Δυτική Μακεδονία και τη νότια Ελλάδα. Ο ίδιος άξονας συνέδεε κατά την αρχαιότητα τη Χαλκιδική, τον Θερμαϊκό κόλπο και την Ανατολική Μακεδονία με το εσωτερικό της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Ιδρύθηκε από πρόσφυγες 25 χωριών της Ανατολικής Θράκης και 7 της Μικράς Ασίας, από την περιοχή της Σμύρνης. Η εγκατάσταση των προσφύγων άρχισε τον Οκτώβριο του 1922 και συνεχίστηκε ως το 1924. Εγκαταστάθηκαν στο αγρόκτημα (τσιφλίκι) Βαρδάρ Καβακλί, εκτάσεως 26.000 στρεμμάτων. Το τσιφλίκι Βαρ Καβακλί ανήκε σε Τούρκο αξιωματούχο και τον καλλιεργούσαν χριστιανοί κολλίγοι. Με την απελευθέρωση όμως της Μακεδονίας το 1912-1913, το τσιφλίκι περιήλθε στον Ισραηλίτη Μαλλάχ. Αυτός απασχολούσε εκεί 10 οικογένειες τουρκόγυφτων οι οποίες εγκατέλειψαν το τσιφλίκι μόλις ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες και η τότε κυβέρνηση το απαλλοτρίωσε για να δοθεί σε αυτούς. Επίσης, στους πρόσφυγες δόθηκαν και άλλα 3.500 στρέμματα από την περιοχή της Σίνδου. Εκτός από το παραπάνω τσιφλίκι, υπήρχαν ακόμη και τα τσιφλίκια Παλιοκόπι, Τσαλκάτκο, Κουλουπάντζα και Τσαλίκοβο. Στην περιοχή του τσιφλικιού Καβακλί, το οποίο πήρε το όνομα από τα αυτοφυή καβάκια (λεύκες), εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι πρόσφυγες από τον Οκτώβριο του 1922. Οι πρώτες 25 περίπου οικογένειες και μαζί οι πρώτοι κάτοικοι του νέου οικισμού είχαν προέλευση από το Κερμένι της Ανατολικής Θράκης. Οι χριστιανοί αγρότες, που καλλιεργούσαν το τσιφλίκι κατάγονταν από τη γειτονική Χαλάστρα. Με την απελευθέρωση εγκατέλειψαν τα κτήματα και επέστρεψαν στην κώμη τους. Και επειδή κατοικούσαν στο τσιφλίκι Καβακλί, πήραν το επίθετο «Καβακλιώτες» όνομα που φέρουν ως τις μέρες μας. Ο Τούρκος αξιωματούχος – Αγάς είχε το κονάκι του πάνω στο υψωματάκι που βρίσκεται λίγο πριν τον Άγιο Γεώργιο, ακριβώς εκεί που βρίσκονται σήμερα τα ξηραντήρια και οι αποθήκες του Γεωργικού Πιστωτικού Συνεταιρισμού. Γύρω από το κονάκι και σε ακτίνα περίπου 500 μ. υπήρχαν οι κατοικίες (χαμόσπιτα) των χριστιανών κολίγων. Αυτό αποδεικνύεται από τα κεραμίδια που βρίσκονται κατάσπαρτα μέσα στα χωράφια, απομεινάρια εκείνης της εποχής. Τα δε ερείπια του κονακίου πάνω στο λοφίσκο σώζονταν ως τη δεκαετία του 1850. Με τη συνθήκη του Κιουτσούκ – Καϊναρτζή (1774) επετράπηκε στους χριστιανούς να κτίζουν ναούς. Έτσι, γύρω στα 1850 οι Καβακλιώτες κολλίγοι έκτισαν τον μικρό ναό του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σώζεται ως σήμερα και αποτελεί το αρχαιότερο οικοδόμημα της κωμόπολης του Αγίου Αθανασίου. Οι πρώτοι πρόσφυγες από το Κερμένι της Ανατολικής Θράκης, που άρχισαν να καταφθάνουν από τον Οκτώβριο του 1922, εγκαταστάθηκαν πρόχειρα και προσωρινά στα λιγοστά χαμόσπιτα, στις αποθήκες και στους στάβλους τους τσιφλικιού. Από την άνοιξη του 1923 και ως το φθινόπωρο του 1924 εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του οδικού άξονα (σημερινή λεωφόρο Αθηνών) και σε βάθος προς βορρά περίπου 600 οικογένειες. Το 1924 αυτή η περιοχή ρυμοτομήθηκε και στους πρόσφυγες δόθηκαν οικόπεδα από την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων. Στο τέλος του 1924 και στην απογραφή του 1928 ο νέος προσφυγικός οικισμός αριθμούσε 600 περίπου οικογένειες και 2.800 κατοίκους. Τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μέχρι το 1934, τα εξασκούσαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και στο ναΐσκο της Αγίας Άννας, που είχαν κτίσει αμέσως οι πρόσφυγες και βρίσκονταν δίπλα στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κατεδαφίστηκαν μαζί το 1980-1981 και στη θέση τους ανεγέρθηκε ο σημερινός ναός. Ο νέος προσφυγικός οικισμός προσωρινά έφερε το όνομα Πέρινθος από την αρχαία πόλη της Ανατολικής Θράκης. Διοικητικά υπάγονταν στην από το 1918 κοινότητα Μπογαριέβου, η οποία το 1926 ονομάστηκε κοινότητα Καραβιάς και αργότερα κοινότητα Νέας Μεσημβρίας. Οι κάτοικοι του νέου οικισμού, που κατάγονταν από 32 συνολικά χωριά, δεν ήταν ευχαριστημένοι με την ονομασία «Πέρινθος» και η κάθε «ράτσα» ήθελε να δώσει το όνομα της δικής της χαμένης πατρίδας. Για αυτό σχημάτισαν χωριστές επιτροπές και προσπαθούσαν να πείσουν τον τότε Γενικό Διοικητή Θεσσαλονίκης να δοθεί η ονομασία που αυτές, χωριστά η καθεμία, πρότειναν. Και επειδή οι πολυαριθμότερες «ράτσες» κατάγονταν από τα χωριά Πέτρα, Μεσσήνη, Σκόπελο κ.λ.π. γι αυτό και πρότειναν τις ονομασίες Νέα Πέτρα, Νέα Μεσσήνη, Νέα Σκόπελος κ.λπ., χωρίς να υποχωρεί κανένας. Το σημερινό όνομα, Άγιος Αθανάσιος, δόθηκε από τον Διοικητή του Νομού Θεσσαλονίκης Καλεβρά Αχιλλέα. Η ονομασία αυτή προοριζόταν για το συνοικισμό Μπογαριέβο, όπου υπάρχει παλιός ναός του Άγιου Αθανάσιου. Με τη μετονομασία όμως του Μπογαριέβου σε Καραβία ή αργότερα σε Νέα Μεσημβρία το όνομα Άγιος Αθανάσιος δόθηκε στον κοντινό συνοικισμό Καβακλί. Έτσι το χωριό πήρε το όνομα του από το ναό του Μπογαρίεβου. Μετά από όσα προηγήθηκαν, το 1928 ο νέος οικισμός πήρε το όνομα Άγιος Αθανάσιος. Οι πρόσφυγες άρχισαν και πάλι να δημιουργούν τη ζωή τους ασχολούμενοι σχεδόν αποκλειστικά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η δεκαετία 1930-1940 ήταν μια δημιουργική χρονική περίοδος, τόσο στη γεωργία και κτηνοτροφία όσο και στα γράμματα. Τα μηχανήματα μπήκαν στη ζωή τους με αποτέλεσμα να αυξηθεί η παραγωγή και να καλλιεργηθούν νέα φυτά καθώς και περισσότερες εκτάσεις. Πέρα όμως από τις οικονομικές δραστηριότητες, οι κάτοικοι του Αγίου Αθανασίου δεν ξέχασαν τις ρίζες τους, τα ήθη και έθιμα που κουβάλησαν από τις πατρίδες τους. Διασκέδαζαν, πανηγύριζαν και ζούσαν, όπως ακριβώς εκεί. Το 1940 πολλοί κάτοικοι του Αγίου Αθανασίου βρέθηκαν στο Αλβανικό Μέτωπο για να υπερασπίσουν την Ελλάδα. Η περίοδος όμως που σημάδεψε τον Άγιο Αθανάσιο ήταν αυτή του Εμφύλιου. Μετά το 1950 και ιδιαίτερα στις δεκαετίες 1970 και 1980 η περιοχή γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Οι παλιές κατοικίες του εποικισμού έδωσαν τη θέση τους στις σημερινές σύγχρονες και ο Άγιος Αθανάσιος είναι πλέον μια σύγχρονη αναπτυγμένη κωμόπολη. Διαθέτει πολλά καταστήματα, Παιδικό Σταθμό, τρία Νηπιαγωγεία, δυο Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσιο, Λύκειο, Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ), Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, ιερούς ναούς κ.λ.π. Τα εκκλησάκια είναι αφιερωμένα στον Άγιο Γεώργιο και στην Αγία Παρασκευή. Ο κεντρικός ιερός ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία-Ζωοδόχο Πηγή, στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Άγιο Αθανάσιο. Ο ναός της Άγιας Παρασκευής ανεγέρθηκε το 1954 και στην αυλή του υπάρχει πηγάδι με αγίασμα. Το καμπαναριό (μεταλλική κατασκευή) έγινε το 1970. Ο ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής κτίστηκε το 1934 από τον Ιωακείμ Χριστάνη και το γιο του Ιωάννη, πρόσφυγες από τη Σκόπελο. Ο ναός στολίστηκε με τις εικόνες που έφεραν οι πρόσφυγες από τις πατρίδες τους. Τις περισσότερες από αυτές τις έφεραν οι Μεσσηνιάτες και οι Σαφραλήδες. Αυτοί έφεραν και τα ακτινωτά εξαπτέρυγα τα μπρούτζινα μανουάλια και πολλά ιερά άμφια και βιβλία. Η εκκλησία αυτή κατεδαφίστηκε το 1980 και στη θέση της ορθώθηκε ο σημερινός ναός. Στη δεκαετία του 1930 δημιουργήθηκαν οι πρώτοι γεωργικοί συνεταιρισμοί οι οποίοι αργότερα συγχωνεύτηκαν σε έναν που λειτουργεί και σήμερα. Το 1951 ιδρύθηκε ο «Αγροτικός Σύλλογος Νέων και Νεανίδων Αγίου Αθανασίου», ο οποίος στη συνέχεια εξελίχθηκε σε «Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο» και λειτουργεί ως σήμερα. Πραγματοποιεί διάφορες εκδηλώσεις σε διαφόρους τομείς και ιδιαίτερα στους παραδοσιακούς χορούς. Υπάρχει ακόμα Σύλλογος Γυναικών, ο οποίος δημιούργησε και συντηρεί Τράπεζα Αίματος και ΚΑΠΗ (Κέντρο Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων) Τα 25 χωριά της Ανατολικής Θράκης και τα 7 της Μ. Ασίας από τα οποία κατάγονται οι κάτοικοι του Αγίου Αθανασίου Χωριά της Ανατ. ΘράκηςΆγιος Γεώργιος Άγιος Στέφανος Αμπαρλί Αχματ-Μπεή Βιζύη Γάνος Γκερδελί Δουλόκιοϊ Καράχαλι Κερμένι Κεσσάνη Μεσσήνη ή Μεσινή Πέρινθος Πέτρα Πρίγκηπος Σαμάκοβο Σαράι Σαφράς Σκόπελος ή Σκούπελος Σοφίδες Τζαντώ ή Τζεντώ Τοφίκιοϊ Τσατάλτζα Τσιφλίκιοϊ ΧρυσόλιθοςΧωρία της Μικράς ΑσίαςΓιαγιάκιοϊ Κασαμπάς Κέλεμος Μάκρη Μανισία Σόμα Τσομπανησία Ο Πολιτιστικός σύλλογος ιδρύθηκε το 1976 από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης και Μικράς Ασίας. Έχει έντονη πολιτιστική δράση και συμμετέχει με χορευτικά τμήματα σε πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα και σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού. Στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης λειτουργεί ιδιωτική συλλογή-λαογραφικό μουσείο με πρωτοβουλία της Ευθυμίας Κατσιάρα. Τα αντικείμενα της συλλογής προέρχονται από την καθημερινή ζωή των κατοίκων του Αγίου Αθανασίου. Στην περιοχή του Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης βρέθηκε οικισμός κτισμένος επάνω στον οδικό άξονα που ένωνε κατά την αρχαιότητα, την ανατολική Μακεδονία, Χαλκιδική και Θερμαϊκό κόλπο με την κεντρική και δυτική Μακεδονία. Στην περιοχή του δήμου Αγίου Αθανασίου βρέθηκαν πολλοί μακεδονικοί τάφοι, μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Μερικοί από αυτούς βρέθηκαν ανατολικά του οικισμού του αγίου Αθανασίου, στη μεγάλη τούμπα. Η αρχαιολόγος Μαρία Τσιμπίδου-Αυλωνίτη την άνοιξη του 1994 ανέσκαψε τις τούμπες (ταφικούς τύμβους), ανατολικά του οικισμού. Στο μεγάλο τύμβο και στην ανατολική πλευρά του εντοπίστηκαν δυο μικροί ασύλητοι τάφοι οι οποίοι χρονολογούνται από τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ (320-300). Ο ένας τάφος είναι κιβωτιόσχημος και μέσα βρέθηκαν χάλκινα σπιρούνια και αιχμές δοράτων. Τα ευρήματα μαρτυρούν την ταυτότητα του νεκρού που ήταν ιππέας του μακεδονικού ιππικού. Στον ίδιο τάφο βρέθηκε και αργυρή κύλικας σε σχήμα κάνθαρου. Αυτή ήταν και το πολυτιμότερο εύρημα του τάφου. Στον άλλο μικρό τάφο που βρίσκεται πολύ κοντά στον προηγούμενο, βρέθηκε μια ασημένια λάρνακα διακοσμημένη με δυο μικρούς δίσκους με ανάγλυφα δύο οκτάκτινα αστέρια μέσα στη λάρνακα τυλιγμένα σε χρυσοπόρφυρο ύφασμα. Βρέθηκαν επίσης καμμένα οστά νεκρής γυναίκας και ένα χρυσό δαχτυλίδι όπως επίσης και αρκετά πήλινα αγγεία. Στο κέντρο του τύμβου βρέθηκε μονοθάλαμος μακεδονικός τάφος ο οποίος χρονολογείται από τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. η πρόσοψη του μνημείου είναι δωρική ενώ το αέτωμα του τάφου το κοσμούν μυθικοί γύπες με ολόχρυσα φτερά. Την είσοδο του τάφου στολίζουν δυο ολόσωμοι νέοι τυλιγμένοι με μακριές χλαμύδες στέκουν σιωπηλοί και φρουρούν τον τάφο. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ζωοφόρος του τάφου ύψους μόλις 35 εκατοστών. Στη ζωοφόρο, η οποία βρίσκεται πάνω από το θυραίο άνοιγμα απεικονίζεται με ζωηρά χρώματα, σκηνή μακεδονικού συμποσίου: Άνδρες στεφανωμένοι είναι γυρμένοι σε αναπαυτικές κλίνες οι οποίες έχουν πολύχρωμα καλύμματα. Απολαμβάνουν τα πλούσια εδέσματα και μουσική από λύρα και δίαυλο που κρατούν δυο γυναικείες μορφές. Στην ίδια σκηνή υπάρχουν ακόμη μια ομάδα έφιππων και πεζών συμποσιαστών, ενώ η σκηνή συμπληρώνεται από μια ομάδα Μακεδόνων οπλιτών, όπως μαρτυρούν η ενδυμασία τους, το κάλυμμα των κεφαλών τους, οι γνωστές «καυσίες» και τα όπλα τους. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της δημοτικής ενότητας Αγίου Αθανασίου) Το 1o Νηπιαγωγείο ιδρύθηκε το 1968 και λειτούργησε το σχολικό έτος 1969-1970. Στεγάστηκε κατά καιρούς σε διάφορα ιδιωτικά οικήματα και σήμερα βρίσκεται στο παλιό, πέτρινο κτίριο του 2ου Δημοτικού Σχολείου. Το 2ο Νηπιαγωγείο πρωτολειτούργησε το σχολικό έτος 1980-1981. Από το 1985 στεγάζεται στο δικό του οίκημα που βρίσκεται στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου. Το 3ο νηπιαγωγείο ιδρύθηκε το 1996 και στεγάζεται μαζί με το 2ο Νηπιαγωγείο. 1o Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης Στο νέο προσφυγικό οικισμό του Αγίου Αθανασίου λειτούργησε για πρώτη φορά δημοτικό σχολείο το 1924, το οποίο στεγαζόταν σε μια ξύλινη παράγκα, εντός του χώρου του σημερινού Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής. Το 1932 ξεκίνησαν οι εργασίες κατασκευής του σημερινού διδακτηρίου του σχολείου, ενώ τα εγκαίνιά του έγιναν προς το 1934. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής το σχολείο έκλεισε, ενώ άνοιξε εκ νέου το 1946. 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Άγιου Αθανάσιου ιδρύθηκε το 1952. Ωστόσο, αρχικά, στεγαζόταν στις εγκαταστάσεις του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου, κι αυτό ως το 1958. Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης Ιδρύθηκε το 2018, δίπλα στις εγκαταστάσεις του 1ου Νηπιαγωγείου. 1ο ΓΕΛ Αγίου Αθανασίου Το πρώτο γυμνάσιο ιδρύθηκε το 1954-1955 και, αρχικά, ήταν ιδιωτικό. Στη συνέχεια, πέρασε στην κατοχή της Φιλαγροτικής Αδελφότητας Μέγας Βασίλειος Από το 1964, όλα τα ιδιωτικά γυμνάσια περιήλθαν στο δημόσιο. Αρχικά ήταν εξατάξιο και στεγαζόταν στο νότιο δεξιά άκρο της πλατείας, ενώ για αρκετά χρόνια στεγάστηκε και στο σημερινό κτήριο του Δημαρχείου. Από το 1984, το Γυμνάσιο και το Λύκειο στεγάζονται στο σημερινό διδακτήριο. Ο διαχωρισμός του εξατάξιου γυμνάσιου σε γυμνάσιο και λύκειο έγινε μετά το 1976. ΕΠΑΛ Αγίου Αθανασίου Το ΕΠΑΛ Αγίου Αθανασίου θεμελιώθηκε τον Δεκέμβριο του 1998 από τον νομάρχη Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο επί Δημαρχίας Σπυρίδωνα Χούλια. Ο Άγιος Αθανάσιος απέχει 20 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η πρόσβαση στην κώμη είναι εύκολη αφού βρίσκεται πάνω στον οδικό κόμβο που συνδέει τη Θεσσαλονίκη με το Ν. Πέλλας αλλά και τον άξονα που οδηγεί στα σύνορα με το κράτος των Σκοπίων. Υπάρχει επίσης πρόσβαση στον οδικό κόμβο που οδηγεί στην Αθήνα. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Ενενήντα επτά-το περιοδικό της πολιτιστικής πρωτεύουσας τεύχος 7ο,[1] Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, Μακεδονικός Τάφος Α. Αθανασίου,[2] Αρχειοθετήθηκε 2020-12-01 στο Wayback Machine. Δήμος Χαλκηδόνος Ν. Θεσσαλονίκης,[3] Γνωρίζω τον τόπο μου μέσα στο χρόνο, Έκδοση 2ου Δημοτικού σχολείου Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης Το χρονικό μιας αποκάλυψης,Εφημερίδα Καθημερινή,[4] Απογραφή Ελληνικού πληθυσμού 2001,[5]Ο MAKEΔΟΝΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, βίντεο, 16'.23, 2015 [6]
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι η μεγαλύτερη προσφυγική κωμόπολη της περιφερειακής ενότητας Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται 20 χιλιόμετρα δυτικά της Θεσσαλονίκης, στον οδικό άξονα της παλαιάς εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθηνών. Με βάση την απογραφή του 2021, ο πληθυσμός του Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης είναι 4.717 κάτοικοι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Ελληνικά μουσικά όργανα
|
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ταξινόμησης των μουσικών οργάνων της κλασικής αρχαιοελληνικής περιόδου. Βάσει της σύγχρονης ορολογίας των μουσικολόγων του 20ού αιώνα Έριχ φον Χορνμπόστελ (Erich von Hornbostel) και Κουρτ Ζακς (Kurt Sachs) τα μουσικά όργανα διαιρούνται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, τα χορδόφωνα ή έγχορδα, τα αερόφωνα ή πνευστά, τα μεμβρανόφωνα και ιδιόφωνα ή κρουστά. Οι ίδιες κατηγορίες απαντώνται και στα μουσικά όργανα της κλασικής περιόδου, που συνόδευαν θρησκευτικές ή κοσμικές εκδηλώσεις. Τα χορδόφωνα είναι τα όργανα που διαθέτουν χορδές, προσαρμοσμένες σε ηχείο. Η διέργεση των χορδών παράγει συγκεκριμένο ήχο και στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν αναφορές μόνο για νυκτά έγχορδα όργανα. Τούτη η μείζων κατηγορία με τη σειρά της υποδιαιρείται σε τρεις ομάδες, τα έγχορδα της οικογένειας της λύρας και της κιθάρας, τα πολύχορδα έγχορδα, όπως είναι οι άρπες και τα ψαλτήρια και τα έγχορδα της οικογένειας του λαούτου, με βραχίονα. Τα αερόφωνα με τη σειρά τους είναι όργανα που παράγουν ήχο με το εμφύσημα του μουσικού σε ένα σωλήνα. Τα αερόφωνα ως μείζων κατηγορία υποδιαιρούνται σε δύο ομάδες. Σε εκείνα που δε διαθέτουν επιστόμιο με ανοικτό ή κλειστό άκρο και εκείνα που διαθέτουν επιστόμιο είναι αυλοί με γλωττίδες ή σάλπιγγες με επιχείλιο επιστόμιο. Εντέλει τα κρουστά, δηλαδή τα μεμβρανόφωνα, μαζί με τα ιδιόφωνα διαδραμάτισαν τον δικό τους ρόλο στην αρχαία ελληνική μουσική. Το σημαντικότερο μεμβρανόφωνο που απαντάται στην αρχαία Ελλάδα είναι το τύμπανο, ενώ στα ιδιόφωνα συμπεριλαμβάνεται το σείστρο, τα κρόταλα και τα κύμβαλα. Σε ό,τι αφορά στη βυζαντινή περίοδο τα όργανα ως προς τον τρόπο παραγωγής του ήχου διατηρούν τις τρεις μείζονες κατηγορίες που αναφέρθηκαν, αλλά παρατηρείται περιορισμός στη χρήση τους κυρίως στις επικράτειες του παραεκκλησιαστικού, του κοσμικού και του βυζαντινού στρατού. Τα χορδόφωνα, τα τοξωτά έγχορδα, στην προκειμένη περίπτωση, περιλαμβάνουν τις κιθάρες, όπως η αχλαδόσχημη λύρα με δοξάρι και η οικογένεια του λαούτου (πανδούριν, θαμπούριν, ταμπούριν) και τα πολύχορδα, την οικογένεια της άρπας/ψαλτηρίου (σαντούρι, νυκτό κανονάκι και άρπα)Τα απαντώμενα αερόφωνα περιλαμβάνουν όργανα με ή χωρίς επιστόμιο, αν και οι μαρτυρούμενες ονομασίες δεν είναι ασφαλή μέσα για να διαπιστώσουμε τη συνέχεια της κλασικής παράδοσης. Εδώ περιλαμβάνονται οι αυλοί (σουραύλια, πλαγίαυλοι), το εκκλησιαστικό όργανο, η τούμπα, η σάλπιγγα, το βούκινο και η σύριγγα του Πανός. Όσον αφορά στα κρουστά, μαζί με τα τύμπανα φαίνεται πως χρησιμοποιούνταν και ιδιόφωνα, όπως κρόταλα, κύμβαλα, σείστρα, πληθία, παρόμοια με το σημερινό ντέφι και ανακαράδες, μικρά ημισφαιρικά τύμπανα περσοαραβικής προέλευσης. Το πλέον αντιποσωπευτικό όργανο των νυκτών εγχόρδων και της οικογένειας της λύρας ήταν η λύρα ή χέλυς, όπως είναι το δεύτερο όνομά της εξαιτίας της κατασκευής της από όστρακο χελώνας του είδους testudo marginata, κρηπιδωτής χελώνας δηλαδή. Η επτάχορδη λύρα της κλασικής αρχαιότητας χρησιμοποιείτο σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως σε χορούς, θυσίες και συμπόσια. Συναρτήθηκε εύκολα στην καθημερινότητα των Ελλήνων, μια και η χρήση της ήταν σχετικά εύκολη. Ανήκει στα όργανα για τα οποία διαθέτουμε αρχαιολογική μαρτυρία από τις αρχές του 19ου αιώνα σε ταφικό πεδίο κοντά στη μονή Δαφνίου. Για παραλλαγές της λύρας όπως ο κλεψίαμβος, το εννεάχορδον, η ιαμβύκη, η κίθαρις και ο κινδαψός δε διαθέτουμε ασφαλείς πληροφορίες για την τεχνολογία και το πλαίσιο χρήσης τους. Διαφέροντας σχηματικά η βάρβιτος από τη λύρα ως προς το μήκος των βραχιόνων. Χρησιμοποιείτο από τους βαρβιτιστές σε συμπόσια, ξεφαντώματα, ερωτικές περιπέτειες και υπήρξε κεντρικό θέμα της αγγειογραφικής εικονογραφίας, αν και εξαφανίζεται από τα αττικά αγγεία περί το 400 ΠΚΕ. Η φόρμιγξ, τύπος κιθάρας με κοίλη βάση κατά Sachs, με την οποία συνόδευε το τραγούδι του ο αοιδός του έπους, χρησιμοποιείτο ήδη από τον 8ο αιώνα ΠΚΕ Ήταν όργανο τετράχορδο και ευμεγέθες, όπως παριστάνεται στην αγγειογραφία, αλλά φαίνεται πως αντικαταστάθηκε κατά τον 7ο αιώνα από τις επτάχορδες κιθάρες. Οι κοίλης βάσης κιθάρες σε αγγεία της πρώιμης κλασικής περιόδου. Η φόρμιγξ σε αρχαιότερες περιόδους ήταν συνδεδεμένη με τους ραψωδούς των ομηρικών χρόνων, ενώ στην κλασική περίοδο φαίνεται να συνδέεται με τις μούσες ή γυναίκες καλλιτέχνιδες. Ως εξελιγμένο όργανο η κιθάρα της κλασικής εποχής είχε επτά χορδές, επίπεδη βάση και ξύλινους, σύνθετους βραχίονες ή περίτεχνα σκαλισμένους. Συγκεκριμένα, οι βραχίονες από το ηχείο και πάνω καμπυλώνουν μεταξύ τους, μέχρι λίγο πριν τον ζυγό, όπου γίνονται ευθείς και σχεδόν παράλληλοι μεταξύ τους. Αντίθετα από τη λύρα, που το απλό της παίξιμο έγινε όργανο κοινής χρήσης, η κιθάρα χρησιμοποιείτο σε μουσικούς αγώνες των πανελλήνιων εορτασμών από τραγουδιστές κιθαρωδούς και ψιλοκιθαριστές, δηλαδή σολίστες του οργάνου. Ο τρίπους του Πυθαγόρα του Ζακυνθίου του 5ου ΠΚΕ αι. παρουσιάζει, επίσης, λειτουργικό ενδιαφέρον παρά τη σχετική σύντομη εξαφάνισή του, καθώς αποτελούσε σύνθετο όργανο με τρεις κιθάρες προσαρμοσμένες σε τρίποδα, τονισμένες σε διαφορετικές διατονικές αρμονίες, δωρική, φρυγική και λύδια. Από την οικογένεια των πολύχορδων ενδιαφέρον παρουσιάζει η άρπα και το ψαλτήριον. Η άρπα φαίνεται πως ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην ανατολική Μεσόγειο, όχι όμως στην Ελλάδα, όπου απαντάτο ένα είδος άρπας τριγωνικού σχήματος, το τρίγωνο, που ως επί το πλείστον φαίνεται ότι παιζόταν χωρίς χωρίς συνοδεία φωνής και συνδεόταν με αισθησιακή ή ερωτική δραστηριότητα και φέρεται ότι έμεινε σε χρήση ακόμη και στον 2ο ΠΚΕ αι.. Αντίθετα, διαδεδομένο όργανο στην Ελλάδα ήταν το ψαλτήριο, που παιζόταν με γυμνά δάκτυλα και συνδεόταν επίσης με αισθησιακές δραστηριότητες. Λίγες πληροφορίες διαθέτουμε για άλλα πολύχορδα, όπως το επιγόνειο, επινόηση του Επίγονου, με 40 χορδές, το 35χορδο σιμίκιον, την 20χορδη μάγαδι προσφιλή στη Λέσβο, με χορδές τονισμένες σε ζεύγη, την επίσης 20χορδη πήκτι με τονισμένες χορδές κατά τον ίδιο τρόπο και την νάβλα, για την οποία υφίσταται αρχαιολογική μαρτυρία, εκτός των φιλολογικών μαρτυριών από μικρή ανάγλυφη επιτύμβια πλάκα στην οποία είναι σχεδιασμένο το όργανο, επιβεβαιωμένο από σχετική επιγραφή Φεβρουάριος 1995, ανακοίνωση του Δ. Παντερμαλή για τις ανασκαφές στο Δίον.. Από την ομάδα του λαούτου ξεχωρίζει η πανδουρίς ή πανδούρα, τρίχορδο όργανο με σχετικά μικρό και κοίλο συνήθως ηχείο, που φαίνεται ότι παιζόταν συνήθως από γυναίκες και για το οποίο διαθέτουμε, επίσης, αρχαιολογική μαρτυρία. Εξετάζοντας τα αερόφωνα στην κλασική Ελλάδα, τα έμπνευστα ή εμπνεόμενα αλλιώς, βλέπουμε πως χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, σε εκείνα που διέθεταν και εκείνα που δε διέθεταν επιστόμιο. Στους αυλούς ή φλάουτα, που δε διέθεταν επιστόμιο, περιλαμβάνονται όσοι έχουν ανοικτό και όσοι έχουν κλειστό ή φραγμένο άκρο, ενώ στα πνευστά με επιστόμιο ταξινομούνται οι αυλοί με γλωττίδες ή οι σάλπιγγες με επιχείλιο επιστόμιο. Ενδιαφέρον για την κλασική Ελλάδα συγκεντρώνουν ο μονός και οι διπλός αυλός από τα ανοικτά φλάουτα, η πολυκάλαμη σύριγξ του Πανός από τα κλειστά ή φραγμένα φλάουτα και η ύδραυλις του Κτησίβιου. Όσον αφορά στα γλωττιδοφόρα, όπως περιγράφονται, σημαντικός θεωρείται ο αυλός, όχι μόνο γιατί συνόδευε πολλαπλές όψεις της ζωής κατά την κλασική αρχαιότητα, αλλά και ως όργανο αναφοράς με σημαντική κατασκευαστική εξέλιξη. Ωστόσο, δεν έχει διασωθεί καμία γλωττίδα καλαμένια, εξαιτίας του μη ανθεκτικού στη φθορά του χρόνου υλικό. Πιθανώς το σημαντικότερο πνευστό όργανο είναι ο αυλός, καθώς συνδεόταν στενά με πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως είναι οι παιάνες, οι θρήνοι, τα πολεμικά εμβατήρια ή οι γιορταστικοί χοροί. Αναφέρεται η χρήση του σε βακχικές και άλλες εκστατικές λατρείες. Από τον απλό βασικό αυλό που παράγει το αυλητικό τετράχορδο ή πεντάχορδο έως τον σύντονο μετονομασμένο σπονδειακό αυλό από ντο, που χαρακτηρίζει την αρχαιοελληνική φθογγολογία ο αυλός σε όλες τις μορφές του υπήρξε βασικό εργαλείο για την απόδοση του πυθαγόρειου και του φυσικού συστήματος. Όργανο των ποιμένων και των συναφών θεοτήτων η σύριγξ αποτελείται από μια ομάδα σωλήνων συνδεδεμένων μεταξύ τους, από καλάμι ή από άλλο υλικό, χωρίς οπές, από τους οποίους ο καθένας έχει διαφορετικό μήκος, παράγοντας και διαφορετικό τονικό ύψος. Το όργανο συνδεόταν με την καθημερινότητα της ποιμενικής ζωής και αναπαρίστατο σε σχέση κυρίως με τον Πάνα, με τον οποίο συνδεόταν μυθολογικά.. Η σάλπιγξ με τη σειρά της, αν και δε χρησιμοποιείτο ως μουσικό όργανο, αλλά για πολεμικά σαλπίσματα, ήταν όργανο κατά κανόνα χάλκινο. Αποτελείτο από μακρύ σωλήνα με άκρο κωνόσχημα διεσταλμένο και έφερε επιχείλιο επιστόμιο. Όταν χρησιμοποιείτο για τελετουργικούς σκοπούς αποδιδόταν ως ιερά σάλπιγξ. Τα τύμπανα, τα κρόταλα, τα κύμβαλα και τα σείστρα, ως εκπρόσωποι των μεμβρανόφωνων και των ιδιόφωνων θεωρούνται λιγότερο σημαντικά στα συμφραζόμενα της χρήσης των μουσικών οργάνων ως συνοδευτικών της ανθρώπινης φωνής. Το τύμπανο στην αρχαία Ελλάδα φαίνεται πως ήταν ανοιχτός ρηχός κύλινδρος, στη μία πλευρά του οποίου τεντωνόταν ένα δέρμα. Το όργανο χρησιμοποιείτο σε οργιαστικές τελετές της Κυβέλης, του Διονύσου Βάκχου και του Σαβάζιου, όπως και τα κύμβαλα, και παιζόταν κυρίως από γυναίκες. Η τήρηση του ρυθμού φαίνεται πως ήταν ο κύριος στόχος της χρήσης των κροτάλων, που απαντώνταν σε εορτασμούς, όπως είναι ο γάμος και παίζονταν από γυναίκες που συνόδευαν αυλό ή λύρα. Βασισμένη κυρίως στη συστηματική μελέτη της βυζαντινής εικονογραφίας είναι η γνώση μας για τη μορφή και τον τρόπο με τον οποίο παίζονταν τα όργανα στη βυζαντινή περίοδο, δηλαδή ανάμεσα στον 4ο και τον 15ο αιώνα. Όσον αφορά στη χρήση των οργάνων, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν την πόλωση ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τη βυζαντινή εκκλησία και είχε πολλαπλές επιπτώσεις όχι μόνο στη χρήση της μουσικής αλλά και στη διαμόρφωση ενός παράξενου ιδιώματος, βάσει του οποίου η χρήση των οργάνων περιορίστηκε στην κοσμική διασκέδαση, χωρίς να απορριφθεί όμως από το Ιερό Παλάτιο. Ενώ στην αρχαία Ελλάδα αναδείχθηκε ο λόγος με συνοδεία μουσικών οργάνων, στην ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική αναδείχθηκε η φωνητική χωρίς όργανα και χορευτική έκφραση. Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε το προβάδισμα στον μουσικό λόγο, ο οποίος όμως τη συγκεκριμένη περίοδο έχασε τον προσωδιακό τρόπο εκφοράς που του προσέδιδε μουσικότητα. Όντας η βυζαντινή μουσική «πρόγονός» ουσιαστικά της αρχαίας ελληνικής από τη στιγμή που υιοθέτησε τις αρχαϊκές επτάτονες μαλακές κλίμακες, δεν πορεύθηκε παράλληλα με τη λαϊκή μουσική της επικράτειας του Βυζαντίου αλλά επικεντρώθηκε στο λόγιο στοιχείο για την εξυπηρέτηση των λατρευτικών σκοπών της βυζαντινής εκκλησίας, επικρίνοντας τη χρήση οργάνων όπως ο αυλός, το ψαλτήριον, η σύριγξ και η λύρα ή το κύμβαλο και το τύμπανο από τα κρουστά. Στα αποκαλούμενα θυμελικά παίγνια με το άσεμνο περιεχόμενό τους συμμετείχαν οργανοπαίκτες, που χρησιμοποιούσαν συνήθως αυλό και κιθάρα. Βέβαια υπό τη σκέπη της ονομασίας αυλός περιγράφονταν όλα τα αερόφωνα που χρησιμοποιούσαν σωλήνα συνήθως με τρήματα. Άλλες ονομασίες ήταν δόναξ και κάλαμος, ενώ στην ύστερη βυζαντινή περίοδο αναφέρονται σουραύλια, πλαγίαυλοι ή δίαυλοι. Με τη σειρά του ο πολυκάλαμος αυλός, δηλαδή η σύριγξ του Πανός, μνημονεύεται αποκλειστικά σε ποιμενικό πλαίσιο. Όσον αφορά στα χορδόφωνα ως κιθάρα παραδίδεται η αρχαιοελληνική πανδουρίς, όργανο 4χορδο με αχλαδόσχημο ηχείο, από την οικογένεια του οποίου αναπτύχθηκαν σταδιακά όργανα χορδόφωνα με δοξάρι. Στην οικογένεια των πολύχορδων παραδίδονται όργανα όπως το ψαλτήριον, η σαμβύκη, η πήκτις, η μάγαδις, το δεκάχορδον, το πληθίον με τις 32 χορδές του, το πλήκτρον ή η άρπα. Η ταξινομία των βυζαντινών οργάνων συμπληρώνεται με τα κρουστά όργανα, στα οποία περιλαμβάνονται τα κρόταλα, τα κύμβαλα, διάφορα είδη σείστρων, τα πληθία –ντέφια- και οι ανακαράδες από τα μεμβρανόφωνα, ημισφαιρικά τύμπανα περσοαραβικής προέλευσης. Σημαντική χρήση φαίνεται να παρουσιάζουν τα μουσικά όργανα στον βυζαντινό στρατό που εκπροσωπούνται από τα αερόφωνα με το βούκινο, τη σάλπιγγα, δηλαδή τη ρωμαϊκή τούβα, που χρησιμοποιείτο εκτός από στρατιωτικούς σκοπούς και για επευφημίες προς τον αυτοκράτορα εξαιτίας του δυνατού ήχου της. Στον στρατό επίσης χρησιμοποιούνταν διάφορα είδη τυμπάνων, τα μεταλικά κύμβαλα και διάφορα είδη ανακαράδων. Ιδιαίτερα άξιο αναφοράς σε σχέση με την αυτοκρατορική ιδεολογία του Βυζαντίου θεωρείται το βυζαντινό πολύαυλον όργανον, που βασιζόταν στην ύδραυλι του Κτησίβιου, εξελιγμένο ως προς τα φυσερά του, που χρησιμοποιείτο για κοσμικούς μόνον σκοπούς στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης και στο Ιερόν Παλάτιον αποκτώντας σταδιακά σημασία αυτοκρατορικού συμβόλου. Σε ό,τι αφορά στα νυκτά έγχορδα, παρατηρείται ότι οι λύρες αρχαίου τύπου δεν παίζονται σήμερα στην Ευρώπη, εκτός του κελτικού κρουθ στην Ιρλανδία, ενώ συνηθίζονται στη βόρεια Αφρική. Αντίθετα, τα όργανα της οικογένειας του λαούτου φαίνεται πως είχαν σημαντική εξέλιξη στην πορεία του χρόνου έως τη σύγχρονη εποχή. Με τη σειρά τους τα εμπνεόμενα, πέραν της εξαιρετικής αρχαιότητάς τους όπως υποδεικνύει η αρχαιολογική μαρτυρία, παρουσιάζουν μακραίωνη εξέλιξη από κατασκευαστικής άποψης. Ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη κατασκευαστική εξέλιξη, η σύριγξ του Πανός για παράδειγμα, χρησιμοποιείται στο ευρωπαϊκό χώρο, στη Ρουμανία ιδιαίτερα και τον λατινοαμερικανικό χώρο. Οι ευμεγέθεις κωνικές σάλπιγγες των Άλπεων, τα αλπικόρνα, επιβιώσεις των κελτικών λουρ είναι πιθανώς συγγενικές κατασκευαστικά με τις ελληνικές σάλπιγγες. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το εκκλησιαστικό όργανο, που θεωρείται απόγονος του βυζαντινού οργάνου, μετεξέλιξη της ύδραυλης του Κτησίβιου. Σχεδόν απαράλλακτα τα μεμβρανόφωνα και τα ιδιόφωνα της κλασικής και της βυζαντινής περιόδου, στηριγμένα στις ίδιες λειτουργικές αρχές, μετεξελιγμένα βρήκαν τη θέση τους στη σημερινή εποχή, όπως φαίνεται από τη σύγχρονη χρήση του σείστρου, για παράδειγμα, στην Αιθιοπία, ή από τη χρήση του τυμπάνου σε σύγχρονα οργανικά σύνολα. Εκείνο που φαίνεται ότι αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων είναι η χρήση. Τούτο είναι φυσικό αν σκεφθεί κανείς πώς στη βυζαντινή περίοδο η χριστιανική εκκλησία απέκλεισε τα μουσικά όργανα και τον χορό από τα εκκλησιαστικά τελετουργικά δρώμενα, ενώ συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στις λαϊκές διασκεδάσεις. Αποτιμώντας το γενικό εννοιολογικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε γύρω από παρατηρούμενες αλλαγές στη χρήση τους στη βυζαντινή κοινωνία, επιχειρήσαμε να δούμε τη θέση των οργάνων στη σύγχρονη κοινωνία και τις σύγχρονες ταξινομικές αρχές. Παρατηρείται ότι πέραν του συγκεκριμένου φαινομένου του διαχωρισμού του τρισυπόστατου στη βυζαντινή κοινωνία η χρήση των οργάνων υπό την παρούσα ταξινομητική αρχή καλύπτει ένα ευρύ χρονικό φάσμα χρήσης οργάνων που παρουσιάζουν την ίδια κατασκευαστική λειτουργικότητα. Λέκκας Δ. 2003, «Περί αυλών τρήσεως», στο Βασιλειάδης Στ. κ.ά, Συνοδευτικά Κείμενα: Ελληνική Μουσική και Χορός, ΕΑΠ, Πάτρα. Παπαοικονόμου-Κηπουργού Κ. 2003, «Τα αρχαία ελληνικά μουσικά όργανα» στο Αγγελόπουλος Λ. κ.ά. Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τόμος Β΄, ΕΑΠ, Πάτρα. Μαλιάρας Ν. 2003, «Τα μαρτυρούμενα μουσικά όργανα στο Βυζάντιο» στο Αγγελόπουλος Λ. κ.ά. Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τόμος Β΄, ΕΑΠ Πάτρα. Τυροβολά Β. 2003, «Τα μουσικά όργανα του βυζαντινού χορού και η στάση των εκκλησιαστικών ανδρών απέναντί τους», στο Βασιλειάδης Στ. κ.ά, Συνοδευτικά Κείμενα: Ελληνική Μουσική και Χορός, ΕΑΠ, Πάτρα. Tα μουσικά όργανα των αρχαίων Eλλήνων - εφ. Καθημερινή, ανάκτηση 15 Απριλίου 2014
|
Ως ελληνικά μουσικά όργανα εννοούνται τα μουσικά όργανα της κλασικής αρχαιοελληνικής και βυζαντινής περιόδου, έτσι όπως καταγράφονται σε αρχαιολογικές ή φιλολογικές μαρτυρίες των σχετικών περιόδων και το γενικό εννοιολογικό πλαίσιο που διαμορφώνεται σχετικά με τη χρήση τους στο πέρασμα του χρόνου και η σχέση τους με τη σύγχρονη ταξινομία των μουσικών οργάνων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1
|
Μικτό Ντουέτο Καλλιτεχνικής Κολύμβησης
|
Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα Τεχνικό Πρόγραμμα Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα περιλαμβάνει ελεύθερες κινήσεις εμπνευσμένες από τον χορογράφο χωρίς κανένα περιορισμό. Η μουσική επιλογή είναι ελεύθερη με την μόνη προϋπόθεση του χρόνου, που δεν πρέπει να ξεπερνά τα 3 λεπτά. Η βαθμολογία αποτελείται από την καλλιτεχνική εντύπωση, την δυσκολία και την εκτέλεση. Το κάθε μέρος έχει διαφορετική βαρύτητα και το τελικό αποτέλεσμα βγαίνει από τον υπολογισμό και των τριών μερών που αναφέρθηκαν. Το τεχνικό πρόγραμμα στοχεύει στην τεχνική των αθλητών. Γι' αυτό τον λόγο η χορογραφία θα πρέπει να περιέχει συγκεκριμένες υποχρεωτικές ασκήσεις, οι οποίες περιγράφονται στους κανονισμούς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Καλλιτεχνικής Κολύμβησης. Αυτές οι υποχρεωτικές ασκήσεις ονομάζονται τεχνικά στοιχεία στον χώρο της καλλιτεχνικής κολύμβησης και αριθμούνται σε πέντε. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι πρέπει να εκτελεστούν σε συγκεκριμένη σειρά. Η υπόλοιπη χορογραφία δεν έχει κάποιο περιορισμό, εκτός από αυτόν που συναντάμε και στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, αυτό του χρόνου. Η βαθμολογία σε αυτό το αγώνισμα αποτελείται από τα τεχνικά στοιχεία, την εντύπωση, και την εκτέλεση.
|
Το Μικτό Ντουέτο Καλλιτεχνικής Κολύμβησης είναι ένα από τα αγωνίσματα της και συγκαταλέγεται στα αθλήματα του υγρού στίβου, το όνομα της οποίας τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει σε αυτό της καλλιτεχνικής κολύμβησης. Το Μικτό Ντουέτο Καλλιτεχνικής Κολύμβησης είναι ένα καινούργιο αγώνισμα που μπήκε στη λίστα των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων Καλλιτεχνικής Κολύμβησης το 2015. Στο αγώνισμα αυτό συμμετέχει ένας άντρας και μία γυναίκα σε μία χορογραφία με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια σύμφωνα με τους κανονισμούς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Καλλιτεχνικής Κολύμβησης. Το Μικτό Ντουέτο Καλλιτεχνικής Κολύμβησης χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, καλλιτεχνικό πρόγραμμα και τεχνικό πρόγραμμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
2017
|
1 Ιανουαρίου - Τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη: 39 άτομα σκοτώνονται και 70 τραυματίζονται σε επίθεση σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς. 5 Ιανουαρίου - Ακραίο καιρικό φαινόμενο έχει αρχίσει να σκορπίζει την ψυχρή της αύρα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, και να πεθαίνουν 60 άνθρωποι. 10 Μαρτίου - Μετά από μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Νότιας Κορέας επικυρώνει ομόφωνα την καθαίρεση της προέδρου της χώρας, Παρκ Γκουν-χιέ. 25 Σεπτεμβρίου - Διεξάγεται το Ιρακινό Κουρδικό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας, το οποίο καταδικάζεται από τη κυβέρνηση του Ιράκ η οποία στέλνει στρατεύματα σε περιοχές υπό κουρδικό έλεγχο. Η ένταση που δημιουργείται από το δημοψήφισμα οδηγεί στην Τρίτη Ιρακινή Κουρδική σύγκρουση, λίγες ημέρες αργότερα.Αναλυτικότερα κάθε μήνα Γεγονότα Ιανουαρίου 2017 Γεγονότα Φεβρουαρίου 2017 Γεγονότα Μαρτίου 2017 Γεγονότα Απριλίου 2017 Γεγονότα Μαΐου 2017 Γεγονότα Ιουνίου 2017 Γεγονότα Ιουλίου 2017 Γεγονότα Αυγούστου 2017 Γεγονότα Σεπτεμβρίου 2017 Γεγονότα Οκτωβρίου 2017 Γεγονότα Νοεμβρίου 2017 Γεγονότα Δεκεμβρίου 2017 31 Αυγούστου - Γαβριήλ, πρίγκιπας της Σουηδίας 1 Ιανουαρίου - Ντέρεκ Πάρφιτ, Βρετανός φιλόσοφος 6 Ιανουαρίου - Βαγιαζίτ Οσμάν, Τούρκος ευγενής 7 Ιανουαρίου - Μάριο Σοάρες, Πορτογάλος πολιτικός 8 Ιανουαρίου - Τζέιμς Μάντσαμ, πρόεδρος των Σεϋχελλών 9 Ιανουαρίου - Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Πολωνός κοινωνιολόγος 10 Ιανουαρίου - Κλαιρ Χόλινγκγουορθ, Αγγλίδα δημοσιογράφος 13 Ιανουαρίου - Αλέξης Μάρδας, Έλληνας ηλεκτρονικός μηχανικός 15 Ιανουαρίου - Τζίμι Σνούκα, παλαιστής από τα Φίτζι 23 Ιανουαρίου - Βαγγέλης Πανάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 24 Ιανουαρίου - Σπύρος Ευαγγελάτος, Έλληνας σκηνοθέτης 25 Ιανουαρίου - Τζον Χερτ, Άγγλος ηθοποιός 27 Ιανουαρίου - Εμανουέλ Ριβά, Γαλλίδα ηθοποιός 27 Ιανουαρίου - Τσαρλς Σάκλεφορντ, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής 28 Ιανουαρίου - Τζεφ Νίκολς, Άγγλος μουσικός 2 Φεβρουαρίου - Μίλτος Παπαποστόλου, Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής 7 Φεβρουαρίου - Κυβέλη Θεοχάρη, Ελληνίδα ηθοποιός 7 Φεβρουαρίου - Λουκιανός Κηλαηδόνης, Έλληνας τραγουδοποιός 7 Φεβρουαρίου - Χανς Ρόσλινγκ, Σουηδός ακαδημαϊκός 7 Φεβρουαρίου - Τσβέταν Τοντόροφ, Βούλγαρος φιλόσοφος 7 Φεβρουαρίου - Ρίτσαρντ Χατς, Αμερικανός ηθοποιός 10 Φεβρουαρίου - Πιέτ Κάιζερ, Ολλανδός ποδοσφαιριστής 13 Φεβρουαρίου - Γιώργος Ιωάννου, Έλληνας ζωγράφος 16 Φεβρουαρίου - Γιάννης Κουνέλλης, Έλληνας καλλιτέχνης 16 Φεβρουαρίου - Δημήτρης Μυταράς, Έλληνας ζωγράφος 16 Φεβρουαρίου - Τζορτζ Στιλ, Αμερικανός παλαιστής 17 Φεβρουαρίου - Ευάγγελος Μπασιάκος, Έλληνας πολιτικός 18 Φεβρουαρίου - Ιβάν Κόλοφ, Καναδός παλαιστής 18 Φεβρουαρίου - Μάικλ Ότζιο, γενικός κυβερνήτης της Παπούα Νέας Γουινέας 22 Φεβρουαρίου - Νίκος Κούνδουρος, Έλληνας σκηνοθέτης 22 Φεβρουαρίου - Θέμης Μάνεσης, Έλληνας ηθοποιός 25 Φεβρουαρίου - Μπιλ Πάξτον, Αμερικανός ηθοποιός 26 Φεβρουαρίου - Αριστείδης Καλαντζάκος, Έλληνας πολιτικός 1 Μαρτίου - Γιάννης Τσιντσάρης, Έλληνας αρσιβαρίστας 3 Μαρτίου - Ρενέ Πρεβάλ, Αϊτινός πολιτικός 5 Μαρτίου - Κουρτ Μολλ, Γερμανός βαθύφωνος 11 Μαρτίου - Ευαγγελία Σαμιωτάκη, Ελληνίδα ηθοποιός 15 Μαρτίου - Ενρίκε Μορέα, Αργεντινός αντισφαιριστής 16 Μαρτίου -Βιργινία Λεούση Ελληνίδα αστρολόγος 17 Μαρτίου - Ντέρεκ Γουόλκοτ, συγγραφέας από την Αγία Λουκία 18 Μαρτίου - Τσακ Μπέρι, Αμερικανός τραγουδοποιός 20 Μαρτίου - Τζον Γκιχένο, πολιτικός από την Παπούα Νέα Γουινέα 20 Μαρτίου - Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Αμερικανός τραπεζίτης 21 Μαρτίου - Μάρτιν Μακγκίνες, Βορειοϊρλανδός πολιτικός 21 Μαρτίου - Κόλιν Ντέξτερ, Άγγλος συγγραφέας 25 Μαρτίου - Κάθμπερτ Σεμπάστιαν, γενικός κυβερνήτης του Αγίου Χριστοφόρου και Νέβις 29 Μαρτίου - Αλεξέι Αλεξέγιεβιτς Αμπρικόσοφ, Ρώσος φυσικός 31 Μαρτίου - Τζέιμς Ρόζενκουιστ, Αμερικανός καλλιτέχνης 1 Απριλίου - Γεβγκένι Γεφτουσένκο, Ρώσος συγγραφέας 15 Απριλίου - Έμμα Μοράνο, Ιταλίδα υπεραιωνόβια 21 Απριλίου - Στάθης Ψάλτης, Έλληνας ηθοποιός 26 Απριλίου - Τζόναθαν Ντέμι, Αμερικανός σκηνοθέτης 30 Απριλίου - Ιωσήφ Άρπαντ, αρχιδούκας της Αυστρίας 5 Μαΐου - Ελί Ουλντ Μοχάμεντ Βαλ, Μαυριτανός πολιτικός 12 Μαΐου - Μάουνο Κόιβιστο, Φινλανδός πολιτικός 17 Μαΐου - Αριστείδης Αλαφούζος, Έλληνας εφοπλιστής 17 Μαΐου - Τόζα Βεσελίνοβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής και προπονητής 18 Μαΐου - Ζακ Φρέσκο, Αμερικανός μελλοντολόγος 19 Μαΐου - Στανισλάβ Γεβγκράφοβιτς Πετρόφ, Ρώσος στρατιωτικός 23 Μαΐου - Ρότζερ Μουρ, Άγγλος ηθοποιός 29 Μαΐου - Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Έλληνας πολιτικός 4 Ιουνίου - Χουάν Γκοϊτισόλο, Ισπανός συγγραφέας 5 Ιουνίου - Σεΐκ Ισμαέλ Τιοτέ, Ιβοριανός ποδοσφαιριστής 8 Ιουνίου - Σαμ Πανόπουλος, Έλληνας μάγειρας 12 Ιουνίου - Καίτη Παπανίκα, Ελληνίδα ηθοποιός 14 Ιουνίου - Γιάννης Φακής, Έλληνας ηθοποιός 16 Ιουνίου - Χέλμουτ Κολ, Γερμανός πολιτικός 17 Ιουνίου - Μπόλντουιν Λόνσντεϊλ, πρόεδρος του Βανουάτου 22 Ιουνίου - Κετουμίλε Μασίρε, πρόεδρος της Μποτσουάνας 27 Ιουνίου - Πίτερ Μπέργκερ, Αυστριακός κοινωνιολόγος 27 Ιουνίου - Μίκαελ Νίκβιστ, Σουηδός ηθοποιός 30 Ιουνίου - Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα πολιτικός 2 Ιουλίου - Μίνως Κυριακού, Έλληνας επιχειρηματίας 13 Ιουλίου - Γιάννης Καλατζής, Έλληνας τραγουδιστής 13 Ιουλίου - Λιου Σιαομπό, Κινέζος ακτιβιστής 14 Ιουλίου - Μαριάμ Μιρζαχανί, Ιρανή μαθηματικός 15 Ιουλίου - Μάρτιν Λαντάου, Αμερικανός ηθοποιός 16 Ιουλίου - Τζωρτζ Ρομέρο, Αμερικανός σκηνοθέτης 20 Ιουλίου - Τσέστερ Μπένινγκτον, Αμερικανός τραγουδιστής 21 Ιουλίου - Σταμπς, Αμερικανίδα γάτα 24 Ιουλίου - Ζωή Φυτούση, Ελληνίδα ηθοποιός 29 Ιουλίου - Ολιβιέ Στρεμπέλ, Βέλγος γλύπτης 31 Ιουλίου - Ζαν Μορό, Γαλλίδα ηθοποιός 31 Ιουλίου - Άσπα Στασινοπούλου, Ελληνίδα εικαστικός 8 Αυγούστου - Αρλέτα, Ελληνίδα τραγουδίστρια 10 Αυγούστου - Ιπποκράτης Σαββούρας, Έλληνας πολιτικός 18 Αυγούστου - Ζωή Λάσκαρη, Ελληνίδα ηθοποιός 20 Αυγούστου - Τζέρι Λιούις, Αμερικανός κωμικός 21 Αυγούστου - Μπαϊράμ Ρετζέπι, Κοσοβάρος πολιτικός 25 Αυγούστου - Τάκης Εμμανουήλ, Έλληνας ηθοποιός 26 Αυγούστου - Τόμπι Χούπερ, Αμερικανός σκηνοθέτης 28 Αυγούστου - Μιρέιγ Νταρκ, Γαλλίδα ηθοποιός και μοντέλο 3 Σεπτεμβρίου - Τζον Άσμπερυ, Αμερικανός ποιητής 4 Σεπτεμβρίου - Γκαστόνε Μοσκίν, Ιταλός ηθοποιός 7 Σεπτεμβρίου - Δημήτρης Βάρος, Έλληνας συγγραφέας 7 Σεπτεμβρίου - Μπέμπα Μπλανς, Ελληνίδα τραγουδίστρια 8 Σεπτεμβρίου - Πιερ Μπερζέ, Γάλλος επιχειρηματίας 10 Σεπτεμβρίου - Γρηγόρης Βάρφης, Έλληνας πολιτικός 13 Σεπτεμβρίου - Φρανκ Βινσέντ, Αμερικανός ηθοποιός 15 Σεπτεμβρίου - Χάρι Ντιν Στάντον, Αμερικανός ηθοποιός 17 Σεπτεμβρίου - Μπόμπι Χίναν, Αμερικανός παλαιστής 25 Σεπτεμβρίου - Σοφία Ολυμπίου, Ελληνίδα ηθοποιός 27 Σεπτεμβρίου - Χιου Χέφνερ, Αμερικανός εκδότης 3 Οκτωβρίου - Τζαλάλ Ταλαμπανί, Ιρακινός πολιτικός 5 Οκτωβρίου - Αν Βιαζέμσκι, Γαλλίδα ηθοποιός 8 Οκτωβρίου - Λούλα Αναγνωστάκη, Ελληνίδα θεατρική συγγραφέας 9 Οκτωβρίου - Ζαν Ροσφόρ, Γάλλος ηθοποιός 11 Οκτωβρίου - Κλίφορντ Χάσμπαντς, γενικός κυβερνήτης των Μπαρμπάντος 12 Οκτωβρίου - Γιώργος Σαρρής, Έλληνας τραγουδιστής 13 Οκτωβρίου - Αλμπέρ Ζαφί, πρόεδρος της Μαδαγασκάρης 16 Οκτωβρίου - Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία, Μαλτέζα δημοσιογράφος 18 Οκτωβρίου - Βέτα Μπετίνη, Ελληνίδα ηθοποιός 19 Οκτωβρίου - Ουμπέρτο Λέντσι, Ιταλός σκηνοθέτης 21 Οκτωβρίου - Μάρτιν Έρικ Έιν, Αμερικανός μπασίστας 23 Οκτωβρίου - Γουόλτερ Λάσαλι, Γερμανός κινηματογραφιστής 24 Οκτωβρίου - Ρόμπερτ Γκιγιόμ, Αμερικανός ηθοποιός 2 Νοεμβρίου - Αμπουμπακάρ Σομπαρέ, πολιτικός από τη Γουινέα 6 Νοεμβρίου - Κάριν Ντορ, Γερμανίδα ηθοποιός 8 Νοεμβρίου - Αντόνιο Καρλούτσιο, Ιταλός εστιάτορας 9 Νοεμβρίου - Κώστας Βεργόπουλος, Έλληνας οικονομολόγος 9 Νοεμβρίου - Σάιλα Στάιλζ, Καναδή πορνογραφική ηθοποιός 13 Νοεμβρίου - Γιάννης Καψής, Έλληνας δημοσιογράφος 15 Νοεμβρίου - Lil Peep, Αμερικανός τραγουδιστής 17 Νοεμβρίου - Σαλβατόρε Ριίνα, Ιταλός μαφιόζος 18 Νοεμβρίου - Μάλκολμ Γιανγκ, Αυστραλός μουσικός 18 Νοεμβρίου - Φώτης Καφάτος, Έλληνας βιολόγος 18 Νοεμβρίου - Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, Τούρκος αρσιβαρίστας 19 Νοεμβρίου - Τσαρλς Μάνσον, Αμερικανός δολοφόνος 19 Νοεμβρίου - Γιάνα Νοβότνα, Τσέχα αντισφαιρίστρια 25 Νοεμβρίου - Σοτίρ Φερράρα, Ιταλός επίσκοπος 29 Νοεμβρίου - Σλόμπονταν Πράλιακ, Κροάτης στρατηγός 30 Νοεμβρίου - Κόλιν Γκρόουβς, Άγγλος βιολόγος 4 Δεκεμβρίου - Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ, πρόεδρος της Υεμένης 5 Δεκεμβρίου - Όγκαστ Έιμς, Καναδή πορνογραφική ηθοποιός 5 Δεκεμβρίου - Μιχαήλ, βασιλιάς της Ρουμανίας 5 Δεκεμβρίου - Ζαν ντ'Ορμεσόν, Γάλλος συγγραφέας 5 Δεκεμβρίου - Τζόνι Χαλιντέι, Γάλλος τραγουδιστής 6 Δεκεμβρίου - Δημήτρης Ντουνιάς, Έλληνας ποδοσφαιριστής 13 Δεκεμβρίου - Γουόρελ Ντέιν, Αμερικανός τραγουδιστής 16 Δεκεμβρίου - Αγγέλα Κοκκόλα, Ελληνίδα πολιτικός 21 Δεκεμβρίου - Μπρους Μακάντλες ΙΙ, Αμερικανός αστροναύτης 21 Δεκεμβρίου - Ρόζγουελ Ραντ, Αμερικανός μουσικός 28 Δεκεμβρίου - Μαμουντού Τουρέ, Σενεγαλέζος πολιτικός 31 Δεκεμβρίου - Φραγκίσκος, κόμης του ΚλερμόνΑναλυτικότερα κάθε μήνα Θάνατοι τον Ιανουάριο του 2017 Θάνατοι τον Φεβρουάριο του 2017 Θάνατοι τον Μάρτιο του 2017 Θάνατοι τον Απρίλιο του 2017 Θάνατοι τον Μάιο του 2017 Θάνατοι τον Ιούνιο του 2017 Θάνατοι τον Ιούλιο του 2017 Θάνατοι τον Αύγουστο του 2017 Θάνατοι τον Σεπτέμβριο του 2017 Θάνατοι τον Οκτώβριο του 2017 Θάνατοι τον Νοέμβριο του 2017 Θάνατοι τον Δεκέμβριο του 2017
|
Η παρούσα σελίδα αφορά το έτος 2017 κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Το έτος 2017 άρχισε ημέρα Κυριακή. Αποτελεί την 17η χρονιά της 3ης χιλιετίας και την 8η χρονιά της δεκαετίας του 2010. Είναι το 2017ο έτος της Χριστιανικής Χρονολογίας. Τέλος, τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή. Το 2017, επίσης είναι "Η Χρονιά των Έφεδρων και των Εθνοφυλάκων", ύστερα από απόφαση του Υπουργείου Άμυναςανακοινώνοντας το, την 4η Ιανουαρίου του ίδιου έτους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2017
|
Γυμνάσιο αρχαίας Ολυμπίας
|
Το Γυμνάσιο αρχαίας Ολυμπίας ήταν ένα μεγάλο περίκλειστο μακρόστενο κτίσμα, το οποίο είχε στο κέντρο του μια ευρύχωρη αυλή με δωρικές στοές στις τέσσερις πλευρές του. Η δυτική του πλευρά έχει παρασυρθεί από τον ποταμό Κλαδέο και πιθανολογείται, ότι αποτελείτο από δωμάτια, που χρησίμευαν ως καταλύματα των αθλητών. Στην ανατολική στοά υπήρχε εξωτερικός τοίχος με διπλή εσωτερική δωρική κιονοστοιχία από 66 κίονες και προς την αυλή μια δεύτερη κιονοστοιχία από 60 κίονες. Το συνολικό μήκος της στοάς αυτής ήταν ίσο με το μήκος του ολυμπιακού σταδίου έτσι ώστε οι αθλητές του δρόμου να προπονούνται ακριβώς στην ίδια απόσταση. Η προπόνηση των αθλητών στα αγωνίσματα του ακοντίου και του δίσκου γινόταν στο μεγάλο υπαίθριο χώρο του γυμνασίου, με διαστάσεις 220 μ. μήκος και 100μ. Η νότια πλευρά του Γυμνασίου ακουμπούσε στην παλαίστρα ενώ η βόρεια δεν έχει ακόμη ερευνηθεί . [6-21.2] ἀγάλματα δὲ ἀντὶ τῶν ἀρχαίων Κόρην καὶ Δήμητρα λίθου τοῦ Πεντελῆσιν Ἀθηναῖος ἀνέθηκεν Ἡρώδης. ἐν τῷ γυμνασίῳ τῷ ἐν Ὀλυμπίᾳ πεντάθλοις μὲν καθεστήκασιν ἐν αὐτῷ καὶ δρομεῦσιν αἱ μελέται, κρηπὶς δὲ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ λίθου πεποίηται: τὸ δὲ ἐξ ἀρχῆς καὶ τρόπαιον κατὰ Ἀρκάδων ἐπὶ τῇ κρηπῖδι εἱστήκει. ἔστι δὲ καὶ ἄλλος ἐλάσσων περίβολος. - Παυσανίου Ἑλλάδος Περιήγησις 6. Ἠλιακῶν Β' [6-21.2] Ο Αθηναίος Ηρώδης αφιέρωσε εδώ αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης από μάρμαρο Πεντέλης για να αντικαταστήσει τα παλιά αγάλματα. Στο γυμνάσιο της Ολυμπίας γίνεται η προπόνηση των αθλητών για το πένταθλο και τον δρόμο. Στην ύπαιθρο υπάρχει πέτρινο κρηπίδωμα, όπου παλιά ήταν στημένο τρόπαιο για μια νίκη εναντίον των Αρκάδων. Το Γυμνάσιο (αρ. 20) στο σχεδιάγραμμα της Αρχαίας Ολυμπίας στα WikimediaCommons Επέκταση ανασκαφών στην ανατολική στοά του Γυμνασίου από το mixanitouxronou.gr, 10/07/2014
|
Το Γυμνάσιο αρχαίας Ολυμπίας βρισκόταν στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας στα βορειοδυτικά και έξω από τον ιερό περίβολο της Άλτεως, δίπλα στην κοίτη του ποταμού Κλαδέου και ανήκει στο ίδιο συγκρότημα με την παλαίστρα. Ήταν ο χώρος διεξαγωγής των προπονήσεων των αθλητών στα αγωνίσματα του δρόμου και του πεντάθλου, τα οποία παλαιότερα γίνονταν στην ίδια περιοχή, αλλά στην ύπαιθρο. Η τελική διαμόρφωση έγινε στα ελληνιστικά χρόνια, και το κτήριο που σώζεται σήμερα χρονολογείται στο 2ο αι. π.Χ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αθηναγόρας ο Αθηναίος
|
Ο συγγραφέας Αθηναγόρας ο Αθηναίος είναι άγνωστος στους αρχαίους χριστιανούς ιστορικούς και γραμματολόγους, αλλά μαρτυρείται για πρώτη φορά από τον ανώνυμο συντάκτη της περίληψης της χαμένης εκκλησιαστικής ιστορίας του Φίλιππου Σιδίτη, ο οποίος θεωρεί τον Αθηναγόρα καθηγητή της φιλοσοφίας στην Αλεξάνδρεια, διδάσκαλο του Κλήμεντος, πρώην εθνικό και έπειτα χριστιανό απολογητή, και τοποθετεί τη δράση του στην εποχή του Αδριανού και του Μάρκου Αυρήλιου. Εθνικός αρχικώς ο Αθηναγόρας, σχεδίαζε να συντάξει λίβελλο κατά των χριστιανών, αλλά αφού προσχώρησε στον Χριστιανισμό από κατήγορός του έγινε ένθερμος απολογητής. Το κυριότερο έργο του Αθηναγόρα Πρεσβεία περί των Χριστιανών, απευθυνόμενο προς τον φιλόσοφο και αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο και τον γιο του Κόμμοδο, θεωρείται από τα σημαντικότερα κείμενα της περιόδου. Σε αυτό ο Αθηναγόρας αντικρούει τις τρεις βασικότερες κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών: «Τρία ἐπιφημίζουσιν ἡμῖν ἐγκλήματα͵ ἀθεότητα͵ Θυέστεια δεῖπνα͵ Οἰδιποδείους μίξεις». (Πρεσβεία περί Χριστιανών 3:1) Επίσης αναφέρεται επανειλημμένα στις διδασκαλίες περί δημιουργίας του κόσμου που εκθέτει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο. Στον Αθηναγόρα αποδίδεται το έργο Περί αναστάσεως νεκρών, χωρίς όμως να είναι βεβαία η γνησιότητά του. Στο έργο αυτό αποφεύγεται η χρήση χωρίων από την Αγία Γραφή, ενώ στο δεύτερο μισό του αναφέρεται στην απόδειξη της ανάστασης των νεκρών. Γενικά το έργο του Αθηναγόρα παρουσιάζει γλώσσα γλαφυρή και είναι έντονα επηρεασμένο από τη ρητορική τέχνη της εποχής του. Επειδή δεν καταφεύγει στη βιβλική θεμελίωση και δεν συγκροτεί αυστηρή θεολογική επιχειρηματολογία, αλλά υιοθετεί φιλοσοφική θεμελίωση στις απόψεις του, με επιστράτευση όρων από τη λογική και το δίκαιο, έχει χαρακτηριστεί ως χριστιανός φιλόσοφος. Αθηναγόρας, Εισαγωγή - Μετάφραση - Σχόλια του Παναγιώτη Χρήστου, Απολογηταί τομ. 2, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 105-301. Γεώργιου Φλορόφσκυ, Οι Βυζαντινοί πατέρες του 5ου αιώνα, (μεταφρ. Παναγιώτη Πάλλη), (εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη:1992), σσ. 108-110. Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα (Τόμος Α΄), (Ηράκλειο Κρήτης:1995), σσ. 53-55. Έργα του Αθηναγόρα στον ιστότοπο του Tμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Αρχαία Ελληνικά) Πατέρες του Δεύτερου Αιώνος: Αθηναγόρας υπό Φίλιπ Σαφ (Philip Schaff) (Αγγλικά) Δημήτριος Α. Χρηστίδης, «Αθηναγόρας, Πρεσβεία περί Χριστιανών», Επιστημονική Επετηρίδα, Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τομ.18 (1979), σελ.551-564 [1] Αθηναγόρας ο Αθηναίος στο Ορθόδοξο wiki.
|
Ο Αθηναγόρας ο Αθηναίος έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ., ήταν σύγχρονος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου. Ήταν Χριστιανός και ταυτόχρονα δάσκαλος φιλοσοφίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους απολογητές του Χριστιανισμού την περίοδο εκείνη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του ως αγίου στις 24 Ιουλίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%BF_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Κατάλογος βιβλίων της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ
|
A Dog, A Horse and a Heart Afraid Again This Rapture Against the Stream All's Right that Ends Right Alone and Afraid Alone in Paris An Adventure of Love An Angel from Heaven An Angel in Hell An Angel of Love An Angel Runs Away An Archangel called Ivan An Arrow of Love An Icicle in India An Innocent in Russia An Island of Love An Unexpected Love Angel and The Rake, The Armour Against Love As Eagles Fly Audacious Adventuress, The Bargain Bride, The Battle of Brains, The Battle of Love, A Beauty Betrayed, A Beauty or Brains Beggar Wished, A (Rainbow to Heaven) Bewildered in Berlin Bewitched Beyond the Stars Bitter Winds of Love Black Panther, The (Lost Love) Blessing of the Gods Blue Heather Blue-Eyed Witch, The Bored Bridegroom, The Born of Love Bride Runs Away, The Bride to a Brigand Bride to the King Broken Barriers But Never Free (The Adventurer) Call of Love, A Call of the Heart Call of the Highlands, The Captive Heart, The Captured by Love Caretaker of Love, A Castle Made for Love, The Castle of Dreams, A Castle of Fear, The Castle of Love, The Castle, The Caught By Love Cave of Love, The Challenge of Hearts, A Change of Hearts, A Change Places with Love Chieftain Finds Love, A Chieftain without a Heart, The Circus for Love, A Coin of Love, The Complacent Wife, The Conquered by Love Coronation of Love Count the Stars Courage Beats Disaster Cross of Love, The Crowned by Music Crowned With Love Cruel Count, The Cry for Love Cupid Rides Pillion (The Lady and the Highwayman) Curse of the Clan, The Dancing on a Rainbow Danger by the Nile Danger in the Desert Danger to the Duke Dangerous Dandy, The Dangerous Disguise, A Dangerous Experiment Dangerous Marriage, The Dare-Devil Duke, The Daring Deception, The Dark Stream, The (This Time It's Love) Dawn of Love, The Debt of Honor Desire in the Desert Desire of the Heart Desperate Defiance Devil Defeated, The Devil in Love, The Devilish Deception, The Diona and a Dalmatian Disgraceful Duke, The Dollars for the Duke Dragon and the Pearl, The Dream and the Glory, The Dream Come True, A Dream from the Night, A Dream in Spain, A Dream Within, The Dreams do come True Drena and the Duke Drums of Love, The Duchess Disappeared, The Duel of Hearts, A Duel of Jewels, A Duel with Destiny Duke and the Preacher's Daughter, The Duke Comes Home, The Duke Disappears, The Duke Finds Love, The Duke Hated Women, The Duke in Danger, A Duke is Captured, The Duke is Deceived, The Duke is Trapped, The Duke Wins, The Duke's Dilemma, The Dynasty of Love, A Earl Elopes, The Earl Escapes, The Earl in Danger, The Earl Rings a Belle, The Earl's Revenge, The Elizabethan Lover Elusive Earl, The Enchanted Enchanted Moment, The Enchanted Waltz, The Enchanting Evil, The Escape Escape from Passion Escape to Happiness Explosion of Love, The Eyes of Love, The Fairyland of Love, A Fascination in France Fire in the Blood Fire of Love, The Fire on the Snow First Class, Lady? (Love and Linda) Flame is Love, The Flowers for the God of Love Follow your Heart For All Eternity For Ever and Ever For the Love of Scotland For What? Forced to Marriage Forgotten City, The Fragrant Flower Frame of Dreams, A Freckles Free as the Wind Free From Fear Frightened Bride, The From Hate to Love From Hell to Heaven From the Dangers of Russia to Love Fugitive from Love, A Gamble with Hearts, A Game of Love, A Gates of Paradise, The Gentleman in Love, A Ghost in Monte Carlo, A Ghost who fell in Love, The Gift of the Gods Glittering Lights, The Goddess and the Gaiety Girl, The Goddess of Love, The Gods Forget (Love in Pity), The Golden Cage, The Golden Gondola, The Golden Illusion, The Golden Lie, A Good or Bad Gypsy Magic Halo for the Devil, A Haunted Haunted Heart, The Haven of Love, A Hazard of Hearts, A Healing Hand, The Heart Finds Love, A Heart in the Highlands, A Heart is Broken, A (Yet She Follows) Heart is Stolen, A Heart of Love, A Heart of Stone, A Heart of the Clan, The Heart Triumphant, The Heaven in Hong Kong Heaven on Earth, A Helga in Hiding Hell Cat and the King, The Help from the Heart Herb for Happiness, A Hidden by Love Hidden Evil, The Hidden Heart, The Hide and Seek for Love Hiding Hiding from Love Hiding from the Fortune Hunters Highway to Love His Hour Horizons of Love, The House of Happiness, The Hungry for Love Husband Hunters, The I am Seeking Love If The Tree is Saved Imperial Splendour Impetuous Duchess, The Importance of Love, The In Hiding In Love in Lucca In Search of Love In the Arms of love Incomparable, The Incredible Honeymoon, The Innocent Impostor, The Irresistible Buck, The Irresistible Force, The Island of Love, The It Came From Heaven It is Love Jigsaw Joined By Love Journey to a Star Journey to Happiness Journey to Love Journey to Paradise Judgement of Love, The Just Fate Just Off Piccadilly (Dance on My Heart) Karma of Love, The Keys to Love, The King in love, A King Wins, The King without a Heart, The Kingdom of Love, The Kiss for the King, A Kiss from a Stranger, A Kiss from the Heart, A Kiss in Rome, A Kiss in the Desert, A Kiss of Life, The Kiss of Love, A Kiss of Paris, The Kiss of Silk, The Kiss of the Devil, The Kiss the Moonlight Knave of Hearts, The Kneel for Mercy Knight in Paris, A Leaping Flame, The Learning to Love Lessons in Love Lies for Love Light of the Gods Light of the Moon Light to the Heart, A Lights of Love Lights, Laughter and a Lady Lioness and the Lily, The Listen to Love Little Adventure, The Little Pretender, The Little Tongues of Fire Little White Doves of Love Living in a Dream Look Listen and Love Look With Love Look With the Heart Looking for Love Lord Ravenscar's Revenge Lost Enchantment Lost Laughter Love and a Cheetah Love and Apollo Love and Kisses Love and Linda Love and Lucia Love and the Clans Love and the Gods Love and the Loathsome Leopard Love and the Marquis Love and War Love at First Sight Love At Last Love at the Helm Love at the Ritz Love at the Tower Love Became Theirs Love by the Lake Love Came From Heaven Love Casts Out Fear Love Climbs In Love Comes to the Castle Love Comes West Love Conquers War Love Danced In Love Drives In Love finds a Treasure Love Finds the Way Love for Eternity Love for Sale Love Forbidden Love Has His Way Love Holds the Cards Love in Hiding Love in Pity Love in the Clouds Love in the Dark Love in the East Love in the Highlands Love in the Moon Love in the Ruins Love is a Gamble Love is a Maze Love is an Eagle Love is Contraband Love is Dangerous Love is Heaven Love is Innocent Love is Invincible Love is Magic Love is Mine Love is the Enemy Love is the Key Love is the Reason for Living Love is Triumphant Love Joins the Clans Love Leaves at Midnight Love Lifts the Curse Love Light of Apollo Love Locked In Love Me Forever Love on the Run Love on the Wind Love or Money Love Pirate, The Love Puzzle, The Love Rescues Rosanna Love Rules Love Runs In Love Saves the Day Love Solves the Problem Love Strikes Love Strikes a Devil Love Strikes Satan Love to the Rescue Love Trap, The Love Under Fire Love Under the Stars Love Wins Love Wins in Berlin Love, Lies and Marriage Love, Lords and Lady-Birds Loved for Himself Lovefire Loveless Marriage, The Lovelight Lovely Liar, The Lovers in Lisbon Lovers in London Lovers in Paradise Lucifer and the Angel Lucky in Love Lucky Logan Finds Love Lucky Star, A Magic from the Heart Magic of Love, The Magic of Paris, The Magic or Mirage? Magical Moment, A Magnificent Marquis, The Magnificent Marriage, The Man of her Dreams, The Marquis is Deceived, The Marquis is Trapped, The Marquis who hated Women, The Marquis Wins, The Marriage Made in Heaven, A Mask of Love, The Messenger of Love Mine For Ever Miracle for a Madonna Miracle for Love, A Miracle in Mexico, A Miracle in Music, A Mission to Monte Carlo Moments of Love Money or Love Money, Magic and Marriage Moon over Eden Moonlight on the Sphinx Mountain of Love, The Moving Towards Heaven Music from Heaven Music From the Heart Music is the Soul of Love Music of Love, The My Heart Stood Still Mysterious Maid Servant, The Naked Battle, The Necklace of Love, A Never Forget Love Never Laugh at Love Never Lose Love Night of Gaiety, A Nightingale Sang, A No Bride No Wedding No Darkness for Love No Disguise for Love No Escape from Love No Heart is Free No Time for Love Not Love Alone Now and For Eternity Now And Forever Now Rough – Now Smooth Odious Duke, The Ola and the Sea-Wolf One minute to Love Only A Dream Only Love Open Wings Out of Reach Outrageous Lady, The Paradise Found Paradise in Penang Paradise on Earth, A Passion and the Flower, The Passionate Attainment Passionate Pilgrim, The Passionate Princess, The Passions in the Sand Patient Bridegroom, The Peaks of Ecstasy, The Penniless Peer, The Perfect love, A Perfect Pearl, The Perfect Way to Heaven, A Perfection of Love, A Perfection of Love, The Perfume of the Gods, The Peril and the Prince, The Poor Governess Portrait of Love, A Power and the Prince, The Pray for Love Prayer for Love, A Pretty Horsebreakers, The Price of Love, The Pride and the Poor Princess Prince and the Pekingese, The Prince is Saved, The Prince who Wanted Love, The Princess in Distress, A Princess Prays, A Princess Runs Away, A Prisoner in Paris, A Prisoner of Love, The Problems of Love, The Protection of Love, The Proud Princess, The Prude and the Prodigal, The Punished with Love Punishment of a Vixen Pure and Untouched Queen of Hearts, The Queen Saves the King, The Queen to the Rescue Queen Wins, The Race for Love, The Real Love or Fake Rebel Princess, A Reluctant Bride, The Rescued By Love Revelation is Love, The Revenge is Sweet Revenge of the Heart Revolution of Love, A Rhapsody of Love Richness of Love, The Riding to the Moon Riding in the Sky Rivals for Love River of Love Road to Romance, A Royal Love Match, A Royal Punishment Royal Rebuke, A Royalty Defeated by Love Ruled by Love Runaway Heart, The Runaway Star, A Running Away to Love Running from Russia Ruthless Rake, The Sacrifice for Love, A Safe at Last Safe in Paradise Saga at Forty (Love at Forty) Sailing to Love Saint and the Sinner, The Sapphires in Siam Saved by a Saint Saved by an Angel Saved by Love Saved by the Duke Sawdust Say Yes, Samantha Scent of Roses, The Scots Never Forget, The Search for a Wife Search for Love Searching For Love Secret Danger Secret Fear, The Secret Harbour Secret Love Secret of the Glen, The Secret of the Mosque, The Secret Passage to Love, A Secret Princess, The Secrets Secrets of the Heart Seek the Stars Seeking Love Serpent of Satan, The Shadow of Sin, The Shaft of Sunlight, A She Is Mine For Ever She Ran Away She Wanted Love Ship of Love, The Shooting Star, A Sign of Love, A Sign-Post to Love Slaves of Love, The Sleeping Princess, The Sleeping Swords (Political Novel) Smuggled Heart, The Soft, Sweet and Gentle Solita and the Spies Something to Love Song of Love, A Spirit of Love, The Stand and Deliver Your Heart Star of Love, The Starlight Over Tunis Stars in My Heart Stars in the Sky, The Steeplechase for Love, A Stolen Halo Storms of Love, The Strange Way to Love, A Sweet Adventure Sweet Enchantress Sweet Punishment Sword to the Heart, A Taming of a Tigress, The Taming of Lady Lorinda, The Tangled Web, A Teacher of Love, A Tears of Love, The Temple for Love, The Temptation for a Teacher Temptation of Torilla, The Tempted to Love Terror from the Throne Terror in the Sun Theatre of Love, A Theft of a Heart Their Dreams Came True Their Search for Real Love Theirs for Eternity Theresa and a Tiger They Both Found Paradise They Found Heaven They Found Love They Found their Way to Heaven They Looked for Love They Ran Away They Sought Love They Touched Heaven They Touched the Stars Thief of Love, The This is Love This Way to Heaven Three Days to Love To Heaven with Love To Scotland and Love Too Precious to Lose Touch a Star Touch of Love, A Touching the Stars Towards the Stars (After the Night) Trail to Love, The Train to Love, A Treasure is Love, The Tree of Love, The Triumph of Love, The Twists and Turns of Love, The Two Hearts in Hungary Unbreakable Spell, The Unbroken Dream, The Unknown Heart, The Unpredictable Bride, The Unwanted Wedding, The Very Naughty Angel, A Very Special Love, A Very Unusual Wife, A Vibration of Love, The Victory for Love, A Virgin Bride, A Virgin in Mayfair, A Virgin in Paris, A Viscount's Revenge, The Vote for Love Walking to Wonderland Waltz of Hearts, The Wanted - A Wedding Ring Wanted a Bride Wanted a Royal Wife Warned by a Ghost Waters of Love, The Way to Heaven, The Weapon is Love, The What We All Seek Where a Kind Act Ends Where Is Heaven Where is Love? (If We Will) Where is She Hiding White Lilac White Witch, The Who Can Deny Love? Wicked Marquis, The Wicked Widow, The Wild Cry of Love, The Wild Unwilling Wife, The Windmill of Love, The Winged Magic Winged Victory Wings of Ecstasy, The Wings of Love, The Wings on My Heart Winning Post is Love, The Wish Comes True, A Wish for Love Wish Upon a Star Witch's Spell, A Women have Hearts Wonder of Love, The Wonderful Dream, The Working for Love World of Love, A Wrong Duchess, The
|
Ο παρακάτω είναι ο ολοκληρωμένος, με αλφαβητική σειρά, κατάλογος των 664 μυθιστορημάτων της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, που έχουν εκδοθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006, σύμφωνα με το γιό της Ίαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
ΟΚ Σαμπντόρια
|
Η Σαμπντόρια έχει κατακτήσει μία φορά το Πρωτάθλημα Ιταλίας και 4 φορές το Κύπελλο Ιταλίας. Έχει κατακτήσει, επίσης, το Κύπελλο Κυπελλούχων ενώ έχει φτάσει μία φορά στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ αλλά ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα 1991-92 Πρωτάθλημα Ιταλίας (1): 1990-91 Κύπελλα Ιταλίας (4): 1985, 1988, 1989, 1994 Κύπελλο Κυπελλούχων (1): 1990 Η επίσημη ιστοσελίδα της Σαμπντόρια
|
Η ΟΚ Σαμπντόρια (ιταλικά: UC Sampdoria) είναι ιταλική ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα την πόλη Γένοβα. Η ομάδα ιδρύθηκε το 1946 με τη συνένωση δύο ομάδων των Σαμπιερνταρενέσε και Αντρέα Ντόρια που ήδη υπήρχαν από τη δεκαετία του 1890. Η ομάδα αγωνίζεται στο γήπεδο Λουίτζι Φερράρις, το οποίο μοιράζεται με την συμπολίτισσα Τζένοα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%9A_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1
|
Συκιές Καρδίτσας
|
Οι Συκιές βρίσκονται στα βορειοανατολικά όρια του νομού Καρδίτσας με το νομό Λάρισας. Είναι κτισμένες βόρεια και κοντά στον ποταμό Ενιπέα, σε απόσταση 13,5 χλμ. Δ.-ΒΔ. από τον Παλαμά, 30 χλμ. ΒΔ. από την Καρδίτσα και 27 χλμ. από τη Λάρισα. Το πιο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι ο γήλοφος "Μαγούλα" Συκεώνος, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 2,5 χλμ. νοτιοδυτικά του χωριού, στην τοποθεσία "Ζευγαρολίβαδο". Υπάρχουν ευρήματα της μέσης εποχής χαλκού, καθώς και αρχιτεκτονικά λείψανα της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής εποχής. Η θέση "Κάστρο" στην κορυφή του λόφου στα βόρεια, από το 1964 έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος. Την περίοδο της τουρκοκρατίας ονομαζόταν Μισαλάρ ή Μουσαλάρ και το 1883 αναφέρεται επίσημα στο ΦΕΚ 126Α-02/04/1883 με το όνομα αυτό να προσαρτάται στον τότε δήμο Φύλλου που ανήκε στο νομό Τρικκάλων. Μετονομάστηκε σε Συκέαι το 1940 με το ΦΕΚ 271Α-03/09/1940. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την όμορη Μαγουλίτσα αποτελεί την τοπική κοινότητα Συκεών που υπάγεται στη δημοτική κοινότητα Φύλλου του δήμου Παλαμά και σύμφωνα με την απογραφή 2011 ως κοινότητα έχει πληθυσμό 294 κατοίκους, ενώ ως οικισμός 257. Προϊστορικός Οικισμός Συκεώνος από τον ιστότοπο https://www.karditsanews.gr Θησαυροί στο σταυροδρόμι ελληνικών φύλων από τον ιστότοπο https://www.tovima.gr
|
Για οικισμούς στην Ελλάδα με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Συκιές Οι Συκιές ή Συκέες ή Συκέαι ή ο Συκεώνας, είναι πεδινό χωριό της Καρδίτσας σε υψόμετρο 115 μέτρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι
|
Σε επίπεδο συλλόγων ο Τσαϊκόφσκι αγωνίστηκε αρχικά στη ΧΑΣΚ (HAŠK- Hrvatski akademski športski klub) και την Παρτιζάν Βελιγραδίου. Σε αυτήν την περίοδο αγωνίστηκε μεταξύ 1942-1943, δύο φορές για την Κροατία, καθώς και 55 φορές για τη Γιουγκοσλαβία (μεταξύ 1946-1955), σκοράροντας επτά γκολ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και του 1952 κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο και τις δύο φορές. Συμμετείχε επίσης στα Μουντιάλ του 1950 και του 1954. Το 1950 η Γιουγκοσλαβία ηττήθηκε μόνο από τη Βραζιλία στη φάση των ομίλων, κατά την οποία ο Τσαϊκόφσκι σκόραρε δύο γκολ εναντίον του Μεξικού. Μετά από αυτό τελείωσε την καριέρα του ως παίκτης με την Κολωνία και τη Χάποελ Χάιφα. Πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν το γερμανικό πρωτάθλημα το 1962 με την Κολωνία. Το 1963 ανέλαβε τα ηνία της Μπάγερν Μονάχου, την οποία ανέβασε από τη δεύτερη κατηγορία στην πρώτη, κατέκτησε δύο φορές το κύπελλο Γερμανίας, καθώς και το κύπελλο Κυπελλούχων (1966-67), επικρατώντας στον τελικό εναντίον της Ρέιντζερς Γλασκώβης. Αργότερα ο Τσαϊκόφσκι ήταν προπονητής στο Αννόβερο, στην Κίκερς Όφενμπαχ, ακολούθησε η Ντιναμό Ζάγκρεμπ και η Νυρεμβέργη, για να επιστρέψει στη συνέχεια στην Κολωνία και για μια ακόμη φορά στην Κίκερς Όφενμπαχ. Την περίοδο 1977-78 πήγε στο ελληνικό πρωτάθλημα και συγκεκριμένα στην ΑΕΚ, όπου με τους Ντούσαν Μπάγεβιτς, Μίλτον Βιέρα και Θωμά Μαύρο να συνθέτουν εξαιρετικό επιθετικό τρίδυμο, κατέκτησε το νταμπλ. Στο πρωτάθλημα η ΑΕΚ παρέμεινε αήττητη εντός έδρας με μόλις δύο ισοπαλίες, ενώ στο κύπελλο απέκλεισε αρχικά τον Παναθηναϊκό με εκτός έδρας νίκη 1-0, στη συνέχεια τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια με το εντυπωσιακό 6-1 και στον τελικό κατέκτησε το τρόπαιο με νίκη 2-0 επί του ΠΑΟΚ με γκολ των Μπάγεβιτς και Μαύρου στο δεύτερο ημίχρονο. Στη συνέχεια πήγε στην Ελβετία αναλαμβάνοντας τη Ζυρίχη (1978-1980) και την Γκρένσεν (1980) και στην Αυστρία με την Γκράτσερ το 1981. Έπειτα επέστρεψε ως προπονητής της ΑΕΚ (1982), ολοκληρώνοντας την προπονητική του σταδιοδρομία στον Απόλλωνα Καλαμαριάς (1983-84). Η καριέρα του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι στο national football teams Το ποδοσφαιρικό προφίλ του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι στο transfermarkt Το προπονητικό προφίλ του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι στο transfermarkt
|
Ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι (24 Νοεμβρίου 1923 - 27 Ιουλίου 1998) ήταν Κροάτης και (μετέπειτα) Γιουγκοσλάβος παίκτης και προπονητής ποδοσφαίρου. Ο αδελφός του Ζέλικο Τσαϊκόφσκι, υπήρξε επίσης ποδοσφαιριστής. Ως αμυντικό χαφ, ο Τσαϊκόφσκι ήταν γνωστός για την εξαιρετική φυσική του κατάσταση και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Γιουγκοσλάβους ποδοσφαιριστές. Παρά τον αμυντικό ρόλο του ήταν επίσης πολύ καλός πασαδόρος και κατείχε κορυφαία τεχνική κατάρτιση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BA%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
River Deep – Mountain High
|
Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν την αρχική έκδοση του River Deep – Mountain High ήταν οι εξής: Τίνα Τέρνερ - φωνητικά Λίον Ράσελ - πλήκτρα Τζιμ Χορν - σαξόφωνο Μπάρνεϊ Κέσελ - κιθάρα Γκλεν Κάμπελ - κιθάρα Τζιμ Γκόρντον - τύμπανα Ερλ Πάλμερ - τύμπανα Κάρολ Κέι - μπάσο Φρανκ Καπ - κρουστά Το River Deep – Mountain High έχει διασκευαστεί από πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Το 1967, διασκευάστηκε από τους Αυστραλούς Easybeats, το 1968, από τους The Animals φθάνοντας στο #112 των αμερικανικών τσαρτ, ενώ τον Φεβρουάριο του 1969 κυκλοφόρησε μία δεκάλεπτη εκδοχή του κομματιού από τους Deep Purple, η οποία έφθασε στο #53 των αμερικανικών και το #42 των καναδικών τσαρτ. Οι Supremes της Νταϊάνα Ρος μαζί με τους Four Tops, κυκλοφόρησαν το 1971 σε μορφή σινγκλ το River Deep – Mountain High, ανεβαίνοντας στο #11 των βρετανικών και το #14 των αμερικανικών τσαρτ. Άλλες εκτελέσεις του κομματιού έχουν κάνει οι Saints, οι Top of the Poppers, οι Waves, οι Erasure, η τραγουδίστρια των Eurythmics, Άνι Λένοξ, ο Νιλ Ντάιαμοντ, η Σελίν Ντιόν, ο Meat Loaf, η Νάγια Ριβέρα και η Άμπερ Ράιλι (#41 στις ΗΠΑ και #45 στη Βρετανία), ενώ η Μπόνι Τάιλερ παίζει στις ζωντανές της εμφανίσεις το κομμάτι, μαζί με την Ντόλι Πάρτον.
|
Το River Deep – Mountain High είναι τραγούδι του Άικ και της Τίνα Τέρνερ, ηχογραφημένο στο Λος Άντζελες το 1965. Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε μορφή δίσκου βινυλίου 7", τον Μάιο του 1966, ανεβαίνοντας στο # 3 των βρετανικών τσαρτ και το # 88 των αντίστοιχων αμερικανικών, ενώ συμπεριλήφθηκε στον ομώνυμο δίσκο, ο οποίος δεν κατάφερε να μπει στο αμερικανικό Top-100. Το σινγκλ βραβεύθηκε ως ασημένιο από την ΒΡΙ.Η παραγωγή έγινε από τον Φιλ Σπέκτορ και χρειάστηκαν πάνω από 20 μουσικοί και επιπλέον, 20 τραγουδιστές για δεύτερα φωνητικά, ενώ ο Σπέκτορ ζήτησε από την Τίνα Τέρνερ να τραγουδήσει το συγκεκριμένο κομμάτι πάρα πολλές φορές μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη εκτέλεση, όπως έχει δηλώσει η ίδια. Σύμφωνα με δηλώσεις του κιθαρίστα Άικ Τέρνερ, το τραγούδι δεν γνώρισε επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες γιατί είχε ποπ ήχο από μία τραγουδίστρια των rhythm and blues. Οι ηχογραφήσεις του τραγουδιού, απεικονίζονται στην ταινία What's Love Got to Do with It (1993).Το αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone, κατέταξε το River Deep – Mountain High στην 33ή θέση στη λίστα των καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/River_Deep_%E2%80%93_Mountain_High
|
Εθνική Φιλιππίνων (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Μέχρι σήμερα οι Φιλιππίνες δεν έχουν ποτέ λάβει μέρος σε κάποια Ολυμπιακή Διοργάνωση, ούτε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η πρώτη της συμμετοχή στο Ασιατικό Πρωτάθλημα της FIBA Asia έλαβε χώρα το 1965, ενώ από το 1995 αγωνίζεται και στο Πρωτάθλημα Νοτιοανατολικής Ασίας που διοργανώνει η SEABA, θυγατρική της FIBA Asia.Επίσης, οι Φιλιππίνες διαθέτουν δικαίωμα συμμετοχής στους Ασιατικούς Αγώνες και στους Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας υπό τη σκέπη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Πορεία σε Ασιατικά Πρωταθλήματα Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας των Φιλιππίνων σε Ασιατικά Πρωταθλήματα: Πορεία σε Πρωταθλήματα Νοτιοανατολικής Ασίας Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας των Φιλιππίνων σε Πρωταθλήματα Νοτιοανατολικής Ασίας: Πορεία σε Ασιατικούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας των Φιλιππίνων σε Ασιατικούς Αγώνες: Πορεία σε Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας των Φιλιππίνων σε Αγώνες Νοτιοανατολικής Ασίας: Εθνική Φιλιππίνων (καλαθοσφαίριση ανδρών) Philippines, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Samahang Basketbol NG Pilipinas, επίσημος ιστότοπος. (Αγγλικά)
|
Τελ. Ενημέρωση: 24 Ιανουαρίου 2015Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών των Φιλιππίνων αντιπροσωπεύει τις Φιλιππίνες στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης των Φιλιππίνων (Samahang Basketbol ng Pilipinas, Inc).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)
|
Κρατικός Αερολιμένας Ακτίου
|
Το αεροδρόμιο εγκαινιάστηκε το 1968. Το 2003, λειτούργησαν οι νέες εγκαταστάσεις του αεροδρομίου, συνολικού εμβαδού 7.500 τετραγωνικών μέτρων και με μήκος 2.871μ. Διαθέτει έναν τερματικό σταθμό και τέσσερις θέσεις στάθμευσης αεροσκαφών. Τα τελευταία χρόνια το αεροδρόμιο, παρά την οικονομική κρίση και τη φθίνουσα κρατική στήριξη γνωρίζει ανάπτυξη, με την επιβατική κίνηση να βαίνει συνεχώς αυξανόμενη και με ολοένα και περισσότερες αεροπορικές εταιρίες να το χρησιμοποιούν ως τελικό ή (συνήθως) ενδιάμεσο προορισμό των δρομολογίων τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα η ΥΠΑ και ο ΣΕΤΕ (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων), το Άκτιο αναφορικά με τις διεθνείς αφίξεις καταγράφει μία αύξηση το 2016 σε σχέση με το 2015 της τάξεως του 20,3, ενώ ο συνολικός αριθμός των επιβατών το ίδιο έτος αποτέλεσε ρεκόρ για το αεροδρόμιο. Παρά τα στατιστικά στοιχεία,το Δεκέμβριο του 2015 και στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου οριστικοποιήθηκε η ιδιωτικοποίηση του Κρατικού Αερολιμένα Ακτίου καθώς και άλλων 13 περιφερειακών αεροδρομίων της Ελλάδος. Υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου και της κοινοπραξίας Fraport AG / Όμιλος Κοπελούζου, η οποία ορίζει πως τα 14 αεροδρόμια παραχωρούνται στην κοινοπραξία για 40 χρόνια ξεκινώντας από τον Ιανουάριο του 2017, με δέσμευση της τελευταίας να προχωρήσει σε αναπτυξιακές επενδύσεις. Στις 11 Απριλίου 2017 το αεροδρόμιο πέρασε και τυπικά στη διαχείριση της FraportΣτις 22 Μαρτίου 2017, η Fraport Greece παρουσίασε τα σχέδια όλων των αεροδρομίων.. Οι άμεσες εργασίες που θα πραγματοποιηθούν στο αεροδρόμιο με την ανάληψη της λειτουργίας τους από τη Fraport Greece και πριν την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου 2017 περιλαμβάνουν : Γενικό καθαρισμό Βελτίωση του φωτισμού και της σηματοδότησης στους εσωτερικούς (τερματικοί σταθμοί) και εξωτερικούς χώρους των αεροδρομίων (χώρος στάθμευσης αεροσκαφών-διάδρομοι προσγείωσης-απογείωσης). Αναβάθμιση και βελτίωση των εγκαταστάσεων υγιεινής. Βελτίωση παρεχόμενων υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένης δωρεάν σύνδεσης με το διαδίκτυο (WiFi). Εργασίες για τη βελτίωση της πυρασφάλειας σε όλους τους χώρους των αεροδρομίων.Οι εργασίες που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο του επενδυτικού προγράμματος της Fraport Greece μέχρι το 2021 είναι οι ακόλουθες : Επέκταση κατά 2.381 m2 και ανακαίνιση τερματικού σταθμού Εγκατάσταση συστήματος «HBS inline screening» για τον έλεγχο των αποσκευών Αναδιοργάνωση του χώρου στάθμευσης των αεροσκαφών Ανακαίνιση του οδοστρώματος στους χώρους προσγείωσης-απογείωσης- στάθμευσης αεροσκαφών 75% αύξηση των σταθμών Check-in (από 8 σε 14) 60% αύξηση του συνολικού αριθμού πυλών (από 5 σε 8) Διπλασιασμός των σημείων ασφαλείας και ελέγχου του αεροδρομίου (από 2 σε 4) Δείτε το πηγαίο ερώτημα Wikidata. Το αεροδρόμιο χρησιμοποιείται επίσης από σμηναρχίες της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και του ΝΑΤΟ. Η πρόσβαση στον αερολιμένα γίνεται με λεωφορείο και με ταξί από Λευκάδα, Πρέβεζα και Αιτωλοακαρνανία,διαμέσου της Εθνικής Οδού 42 και Εθνικής Οδού 5 αντίστοιχα . Μελλοντικά ,το αεροδρόμιο θα συνδεθεί με την Ιόνια Οδό (κατ΄ επέκταση με όλους τους αυτοκινητοδρόμους της χώρας) μετά την ολοκλήρωση του υπό κατασκευή οδικού κάθετου άξονα Άκτιο-Αμβρακία . Επίσημη ιστοσελίδα του αεροδρομίου
|
Ο Κρατικός Αερολιμένας Ακτίου (συντομογραφίες: IATA: PVK, ICAO: LGPZ, ΥΠΑ: ΚΑΑΚ) είναι αεροδρόμιο της περιοχής του Ακτίου της δημοτικής ενότητας Ανακτορίου του δήμου Ακτίου-Βόνιτσας Το αεροδρόμιο στη συντομογραφία του παραπέμπει στη γειτονική Πρέβεζα, ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στο νησί της Λευκάδας, (και το οποίο κατά κόρον εξυπηρετεί), αποτελώντας πάντως γεωγραφικά και διοικητικά μέρος της περιφερειακής ενότητας Αιτωλοακαρνανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μωάμεθ Α΄
|
Γεννήθηκε το 1388 στην Αδριανούπολη (οι ιστορικοί συμφωνούν ότι δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία γέννησης) και ήταν ο τρίτος γιος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄ και της Ντεβλέτ Χατούν. Επίσης ήταν αδερφός των Σουλεϊμάν Τσελεμπή, του Ίσα Τσελεμπή και του Μουσά Τσελεμπή με τους οποίους είχε διαμάχες για το ποιος θα επικρατήσει στον θρόνο. Μετά τη μάχη της Άγκυρας (1402) στην οποία και έλαβε μέρος και κατά την οποία οι Τούρκοι νικήθηκαν κατά κράτος, ενώ ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ συνελήφθη από τον Ταμερλάνο, ο Μεχμέτ Τσελεμπή ανακηρύχθηκε Σουλτάνος της Αμάσειας, ενώ ο αδελφός του, Σουλεϊμάν ηγεμόνευε την Αδριανούπολη (σημερινή Τουρκική πόλη Εντιρνέ), ο δεύτερος αδελφός του Ίσα Τσελεμπή ή Μουσά Τσελεμπή την Προύσα. Τότε ενεπλάκη σε έναν δεκαετή αγώνα εναντίον των αδελφών του και του Ίσα Τσελεμπή για τη διεκδίκηση του σουλτανικού θρόνου. Τελικά κατάφερε να επικρατήσει κερδίζοντας την υποστήριξη των γαζήδων, των Τούρκων εμίρηδων της Μικράς Ασίας και των χριστιανών υποτελών υπό την ηγεσία του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου. Σε αντάλλαγμα αυτής της υποστήριξης ο Μωάμεθ επικύρωσε την παραχώρηση της Θεσσαλονίκης και κάποιων θρακικών πόλεων στο Βυζάντιο, που είχε κάνει ο αδερφός του Σουλεϊμάν το 1403. Μετά την επικράτησή του το 1413 ασχολήθηκε με την αποκατάσταση της εξουσίας του στη Μικρά Ασία. Το 1414-1415 ανακατέλαβε το εμιράτο του Μεντεσέ και μεγάλο μέρος του Καραμάν. Από το 1416 εγκατέστησε την έδρα του στην Αδριανούπολη και ασχολήθηκε με την ενίσχυση της εξουσίας του στα Βαλκάνια. Το 1416 κατέστησε τη Βλαχία φόρου υποτελή, το 1417 υπέταξε την Αλβανία και άρχισε να στρέφει τις κατακτητικές του διαθέσεις στη Βοσνία και την Ουγγαρία. Ασχολήθηκε με την κατάπνιξη της εξέγερσης του σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμανβή και αργότερα του αδελφού του Μουσταφά. Μετά την επικράτησή του εξεστράτευσε στη Μικρά Ασία και κατέλαβε το Αϊδίνι και την Αττάλεια. Σύζυγοι Σεχζάντε Χατούν Εμινέ Βαλιντέ Χατούν Κουμρού ΧατούνΠαιδιά Σουλτάνος Μουράτ Β΄, γιος της Εμινέ Χατούν Ηγεμόνας Κιουτσούκ Μουσταφά Τσελεμπή Ηγεμόνας Μαχμούτ Τσελεμπή Ηγεμόνας Γιουσούφ Τσελεμπή Ηγεμόνας Αχμέτ Τσελεμπή Ιντσί Χατούν, παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Μεχμέτ Β΄ Μπέη, γιο της Νεφισέ Μελέκ Χατούν, της μεγαλύτερης κόρης του Μουράτ Α΄ Σελτσούκ Χατούν, κόρη της Κουμρού Χατούν, παντρεύτηκε τον Νταμάτ Τατζενντίν Ιμπραήμ Β΄ Μπέη, αδελφό του Τσανταρόγλου Κασίμ Μπέη Χαφσά Χατούν Φατμά Χατούν Χατιτζέ Χατούν Ιλαλντί Χατούν Σιττί Χατούν Αϊσέ Χατούν Χαφιζέ Χατούν Σουλτάν Χατούν, παντρεύτηκε τον Τσανταρόγλου Κασίμ Μπέη, αδελφό του Τατζενντίν Ιμπραήμ Β΄ Μπέη Σαχζαντί Χατούν Πέθανε ξαφνικά κατά τη διάρκεια κυνηγίου σε ηλικία 32 ετών στην Αδριανούπολη το 1421, ο δε θάνατός του κρατήθηκε μυστικός επί 40 ημέρες μέχρι να μεταβεί ο διάδοχός του, Μουράτ, στη Προύσα όπου και μεταφέρθηκε και ετάφη, κοντά στο Πράσινο Τζαμί που ο ίδιος είχε χτίσει νωρίτερα. Η βασιλεία του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο αγώνας για την αποκατάσταση της οθωμανικής ισχύος που είχε τρωθεί μετά τη μάχη της Άγκυρας και την εμφύλια σύγκρουση, αγώνας που στο τέλος της βασιλείας του είχε στεφθεί με επιτυχία. Κι όμως ο Σουλτάνος Μεχμέτ Α΄, ωραίος στην όψη, με την επιμελημένη πάντα περιβολή του, υπήρξε ένας από τους ικανότερους Σουλτάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα γράμματα και τις τέχνες καθώς και τον αθλητισμό και φημίζονταν για την ευθύτητα, την πραότητα , τη μεγαλοψυχία του καθώς και την σταθερή φιλία την οποία και επέδειξε ειδικά προς τους Έλληνες.
|
Ο Μωάμεθ Α΄ ή Μωάμεθ Τσελεμπή (=φιλόκαλος, κομψός), ή Μεχμέτ Γκιουρεστζή (που σημαίνει παλαιστής), (τουρκ.: Mehmed Çelebi, 1389 – 26 Μαΐου 1421) ήταν ο νεότερος γιος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B8_%CE%91%CE%84
|
1200 Αυτοκράτειρα
|
Η μέση διάμετρος της Αυτοκράτειρας εκτιμάται σε 39,52 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,0714. Η Αυτοκράτειρα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 13 ώρες και 20 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Αυτοκράτειρα (Imperatrix) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,825. Ανακαλύφθηκε το 1931 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1200_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1
|
Ιάβα
|
Βόρεια της Ιάβας βρίσκεται το Βόρνεο, βορειοδυτικά η Σουμάτρα, ανατολικά το Μπαλί, βορειοανατολικά το Σουλαουέζι, και η Νήσος των Χριστουγέννων στα νότια. Είναι το 13ο σε μέγεθος νησί του κόσμου. Η Ιάβα έχει ηφαιστειογενή προέλευση και περιλαμβάνει περισσότερα από 38 βουνά κωνικής μορφής, πράγμα που δηλώνει ότι κάποτε υπήρξαν ενεργά ηφαίστεια. Ο μεγαλύτερος ποταμός του νησιού είναι ο Μπεγκαγουάν Σολό, μήκους 540 χλμ. Ο ποταμός Μπεγκαγουάν Σολό πηγάζει από το ηφαίστειο Ταουάου στην κεντρική Ιάβα, ρέει προς τα βόρεια, και μετά ανατολικά μέχρι τις εκβολές του στη Θάλασσα της Ιάβας, κοντά στην πόλη Σουραμπάγια. Στην Ιάβα βρίσκεται η πρωτεύουσα της Ινδονησίας, η Τζακάρτα. Δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί αποτελούν επίσης η πόλη Γιοτζακάρτα, ένα τεράστιο μνημείο σε σχήμα πυραμίδας αφιερωμένο στον Βούδα, γνωστό και ως Μπορομπουντούρ, και το Πραμπανάν, ο μεγαλύτερος ινδουιστικός ναός στην Ιάβα. Η Ιάβα είναι μακράν το δημοφιλέστερο νησί της Ινδονησίας, καθώς το 85% του συνολικού πληθυσμού της χώρας διαμένει εκεί.. Έχοντας έκταση 126.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και 124 εκατομμύρια κατοίκους, με 939 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, αν ήταν χώρα, θα ήταν η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά το Μπανγκλαντές. Από τη δεκαετία του '70, η κυβέρνηση της Ινδονησίας έχει αναπτύξει προγράμματα εσωτερικής μετανάστευσης, που στοχεύουν στη μετεγκατάσταση των κατοίκων της Ιάβας σε άλλα λιγότερο κατοικημένα νησιά της Ινδονησίας. Το πρόγραμμα αυτό είχε ποικίλα αποτελέσματα και πολλές φορές προκαλούνταν διαμάχες μεταξύ των ντόπιων και των νεοαφιχθέντων. Το νησί διαιρείται σε 4 επαρχίες, μια ειδική επαρχία* (daerah istimewa), και ένα προάστιο της πρωτεύουσας** (daerah khusus ibukota): Μπαντέν (Banten) Δυτική Ιάβα (Jawa Barat) Κεντρική Ιάβα (Jawa Tengah) Ανατολική Ιάβα (Jawa Timur) Τζακάρτα** (Jakarta) Γιοτζακάρτα* (Yogyakarta) Με την καθιέρωση της Τζακάρτα ως πρωτεύουσας της Ινδονησίας και από τη στιγμή που η πλειονότητα των πολιτικών προσώπων της χώρας κατάγεται από την Ιάβα, το νησί κατέχει εξέχουσα θέση στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ενώ άλλες περιοχές στην επαρχία της Ιάβας είναι από τις φτωχότερες της χώρας, οι αστικές περιοχές του νησιού είναι από τις πλουσιότερες και πιο αστικοποιημένες της Ινδονησίας. Από την Ιάβα κατάγονταν και οι δυο πρόεδροι Σουκάρνο (1945-1965) και Σουχάρτο (1965-1998). Η πολιτική κυριαρχία της Ιάβας έχει ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια κάποιων κατοίκων από άλλα νησιά. Ο Ινδονησιανός συγγραφέας Πραμούντια Ανάντα Τουρ (Pramoedya Ananta Toer) κάποια στιγμή εισηγήθηκε τη μετακίνηση της Ινδονησιακής πρωτεύουσας εκτός του νησιού της Ιάβας, έτσι ώστε το Ινδονησιακό εθνικιστικό κίνημα να σταματήσει να έχει ως κέντρο του την Ιάβα. JAVA, FACTS AND FANCIES Αρχειοθετήθηκε 2005-08-30 στο Wayback Machine., by Augusta De Wit, 1905. (a searchable facsimile at the University of Georgia Libraries; DjVu &layered PDF Αρχειοθετήθηκε 2006-05-24 στο Wayback Machine. format)
|
Η Ιάβα αποτελεί μία νήσο της Ινδονησίας, και την τοποθεσία της πρωτεύουσάς της, της Τζακάρτα. Είναι το πολυπληθέστερο νησί και μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου. Πρώην περιοχή ισχυρών ινδουιστικών βασιλείων και πυρήνας των αποικιακών Ανατολικών Ινδιών, η Ιάβα τώρα παίζει κυρίαρχο ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή της Ινδονησίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%B2%CE%B1
|
Ζακ Ριβέτ
|
Ο Ζακ Ριβέτ γεννήθηκε στη Ρουέν στις 29 Ιανουαρίου 1928. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός, και στον κινηματογράφο - απέναντι από το φαρμακείο του πατέρα του - σύντομα ενθουσιάστηκε με τον κινηματογράφο. Πήγε στο Παρίσι το 1949, όπου έζησε ασκητικά και αφιερώθηκε στον κινηματογράφο. Ένα χρόνο αργότερα, άρχισε να γράφει κριτικές ταινιών για το περιοδικό Gazette du Cinema. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με δύο μεγάλους σκηνοθέτες, τον Ζακ Μπεκέρ και τον Ζαν Ρενουάρ.Το 1949 και 1950 έκανε τις πρώτες του ταινίες μικρού μήκους. Αρθρογραφούσε επίσης στο περιοδικό Cahiers du cinéma, του οποίου έγινε αρχισυντάκτης από το 1963 έως το 1965. Διακρίθηκε το 1960, με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους Το Παρίσι μας ανήκει, που υπήρξε ένα από τα ορόσημα της Νουβέλ Βαγκ. Η δεύτερη ταινία του, Ο Έρωτας μιας Μοναχής (1966), αποτέλεσε κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του Ντενί Ντιντερό, που ο Ριβέτ είχε ανεβάσει και στο θέατρο το 1963. Ήταν μια πολύ θεατρική, εκλεπτυσμένη ταινία που τον καθιέρωσε και προκάλεσε διαμάχη (καθώς απαγορεύτηκε για μερικούς μήνες). Αρκετές από τις ταινίες του ξεχωρίζουν για το μεγάλο τους μήκος, όπως το Out 1: Noli me tangere (1971) διάρκειας 13 ωρών (υπάρχει και μια 4ωρη έκδοση της ταινίας). Το 1969 σκηνοθέτησε το 4ωρο Ο Τρελός έρωτας (L' Amour fou) και το 3ωρο Céline et Julie vont en bateau (1974) που ήταν η πιο διασκεδαστική ταινία του. Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες Ο Έρωτας καταγής (L'amour par terre, 1984), Η Συμμορία των τεσσάρων (La bande des quatre,1989) για την οποία έλαβε το βραβείο FIPRESCI, Η Ωραία Καυγατζού (1991), για την οποία έλαβε το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, Ποιος να Ξέρει...(Va savoir, 2001), Η Ιστορία της Μαρί και του Ζυλιέν (Histoire de Marie et Julien, 2003). Το 2007 σκηνοθέτησε την ιστορική ταινία H Δούκισσα του Λανζέ (Ne touchez pas la hache), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που αναφέρεται σε μία ιστορία πάθους, στη δεκαετία του 1820 στη Γαλλία. Το 2009 προβλήθηκε η τελευταία ταινία του: 36 όψεις του Πικ Σεν-Λου (36 vues du Pic Saint Loup). Ο Ζακ Ριβέτ πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2016 σε ηλικία 87 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Aux Quatre Coins (1949) Le Quadrille (1950) Le Divertissement (1952) Coup du berger (1956) Paris nous appartient (Το Παρίσι μας ανήκει, 1960). La Religieuse (Ο Έρωτας μιας Μοναχής, 1966), μεταφορά μυθιστορήματος του Ντενί Ντιντερό L'Amour fou (Ο Τρελός έρωτας,1969) Out 1: Noli me tangere (1971) Out 1: Spectre ( 4ωρη έκδοση της προηγούμενης ταινίας, 1972) Céline et Julie vont en bateau (1974) Duelle (1976) Noroît (1976) Le Pont du Nord (1982) L’amour par terre (Ο Έρωτας καταγής, 1984) Hurlevent (1985), βασισμένη σε μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ La bande des quatre (Η Συμμορία των τεσσάρων, 1989) La belle noiseuse ( Η Ωραία Καυγατζού, 1991) Divertiment (συντομευμένη έκδοση της προηγούμενης ταινίας,1993) Jeanne la Pucelle (1994) ταινία που αναφέρεται στην Ιωάννα της Λωρραίνης σε δύο μέρη: Les Batailles και Les Prisons. Haut bas fragile (1995) Secret défense (1998) Va savoir ( Ποιος να Ξέρει.., 2001) Histoire de Marie et Julien (Η Ιστορία της Μαρί και του Ζιλιέν , 2003) Ne touchez pas la hache (H Δούκισσα του Λανζέ, 2007), βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ 36 vues du Pic Saint-Loup (36 όψεις του Πικ Σεν-Λου, 2009).
|
Ο Ζακ Ριβέτ (γαλλικά: Jacques Rivette) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στη Ρουέν το 1928 και πέθανε στο Παρίσι το 2016). Ο Ζακ Ριβέτ θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του νέου ρεύματος κινηματογράφησης της Νουβέλ Βαγκ. Οι ταινίες του ακολουθούν μη τυπικές αφηγηματικές δομές, συνδυάζοντας συχνά ρομαντισμό, μυστήριο και κωμωδία, καθώς και αυτοσχέδιες σκηνές.Η φράση του Φρανσουά Τρυφώ «Χάρη στον Ριβέτ ξεκίνησε η Νουβέλ Βαγκ», σημειώνουν την βαρύτητα της παρουσίας του Ριβέτ στον γαλλικό κινηματογράφο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%A1%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%84
|
Νικόλαος Δάβης
|
Ο Νικόλαος Δάβης ήταν παιδί ενός έμπορα από την Αμοργό. Όταν η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα ο μικρός Νικόλαος άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αρχικά ως ακροατής και αργότερα, ως κανονικός σπουδαστής. Με το τέλος των σπουδών του έλαβε υποτροφία, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Γράφτηκε στη Σχολή στις 4 Νοεμβρίου 1908 και έγινε δεκτός στο εργαστήριο του Λούντβιχ φον Λοφτς ενώ αργότερα σπούδασε και στο εργαστήριο του Καρλ φον Μαρ (Carl von Marr). Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μόναχο και επέστρεψε στην Αθήνα. Απογοητευμένος από τις συνθήκες της Ελλάδας, εγκατέλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στο Μόναχο, όπου έμελλε να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής του, όπου έγινε και μέλος του καλλιτεχνικού συλλόγου Müchener Künstlergenossenschaft. Την Ελλάδα την νοσταλγούσε όλη του τη ζωή, ζωγραφίζοντας και θαλασσογραφίες κατά τη διάρκεια τις ζωής του στις πρόποδες τον ¨Αλπεων στο Μοναχο. Ο Νικόλαος Δάβης αποτελεί έναν από τους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού του ύστερου 19ου αιώνα, του συντηρητικού εικαστικού κινήματος που είναι γνωστό ως «Σχολή του Μονάχου», τόσο σε ελληνικό όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις του διασημου Γκλασπαλάστ (Glaspalast), για πρώτη φορα το 1914 και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το 1918, το 1919, το 1922 και το 1925. Κυρίαρχο θέμα των ώριμων έργων του ήταν το τοπίο και η ομορφιά στην καθημερινότητα του απόλλου κόσμου στο Βασίλειο της Βαυαρίας. Είναι μάλλον ο μοναδικός Έλληνας εκπρόσωπος τον "Ζωογράφον της λίμνης Κίμζεε" (Chimseemaler). Άτομο βαθιά θρησκευόμενο, στράφηκε αργότερα και προς τις αλληγορικές θρησκευτικές παραστάσεις. Τα λεγόμενα «θρησκευτικά» του έργα, βασίζονται στην Ολλανδική ζωγραφική διότι η πίστη του δεν του επέτρεπε να δημιουργήσει εντελώς νέα έργα με νέες προσωπογραφίες. Ο Δάβης φιλοτέχνησε επίσης καρτ πόσταλ και εικονογράφησε βιβλία. Dresslers Kunsthandbuch, τόμος Β, Berlin 1930, σελίδα 169 Künstlerlexikon Vollmer, τόμος Α, 1953, σελίδα 625 Münchner Maler im 19./20. Jahrhundert, τόμος Ε Achmann-Kursell, 1993 Ο Δάβης στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου
|
Ο Νικόλαος Δάβης (στην Αμοργό την 1 Ιανουαρίου 1883 – ¨Εμπερσμπερκ κοντά στο Μόναχο, 4 Αυγούστου 1967) ήταν ένας από τους σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%AC%CE%B2%CE%B7%CF%82
|
La Concorde
|
Ρεφρέν: Uni dans la Concorde et la fraternité Éveille-toi Gabon, une aurore se lève, Encourage l'ardeur qui vibre et nous soulève! C'est enfin notre essor vers la félicité. C'est enfin notre essor vers la félicité.Éblouissant et fier, le jour sublime monte Pourchassant à jamais l'injustice et la honte. Qu'il monte, monte encore et calme nos alarmes, Qu'il prône la vertu et repousse les armes.ΡεφρένOui que le temps heureux rêvé par nos ancêtres Arrive enfin chez nous, réjouisse les êtres, Et chasse les sorciers, ces perfides trompeurs. Qui semaient le poison et répandaient la peur.ΡεφρένAfin qu'aux yeux du monde et des nations amies Le Gabon immortel reste digne d'envie, Oublions nos querelles, ensemble bâtissons L'édifice nouveau auquel tous nous rêvons.ΡεφρένDes bords de l'Océan au cœur de la forêt, Demeurons vigilants, sans faiblesse et sans haine! Autour de ce drapeau, qui vers l'honneur nous mène, Saluons la Patrie et chantons sans arrêt! ΡΕΦΡΕΝ: Ενωμένοι με ομόνοια και αδερφοσύνη, ξύπνα, Γκαμπόν , είναι στο χέρι σου να ξημερώσει κάτι καλύτερο. Τόνωσε το πνεύμα σου, που μας συναρπάζει και μας εμπνέει! Επιτέλους ξεσηκωνόμαστε για την ευτυχία μας. Θαμπωμένοι και περήφανοι, η εκθαμβωτική ημέρα ξημερώνει, Διώχνοντας για πάντα την αδικία και την ντροπή. Είθε να προχωράει ακόμα και να ηρεμεί τους φόβους μας. Είθε να προωθήσει την ανδρεία και να εξοβελίσει τον πόλεμο. ΡΕΦΡΕΝ Ναι, είθε οι ευτυχισμένες ημέρες που ονειρεύτηκαν οι πρόγονοί μας Να έρθουν για μας επιτέλους και να κάνουν τις καρδιές μας να χαρούν Και να διώξουν τους μάγους, αυτούς τους άπιστους απατεώνες Που έσπειραν δηλητήριο και σκορπούν το φόβο. ΡΕΦΡΕΝ Έτσι ώστε, στα μάτια του κόσμου και των ειρηνικών εθνών, Η αθάνατη Γκαμπόν είθε να διαφυλάξει την καλή της φήμη, Ας ξεχάσουμε τις φιλονικίες μας, ας κτίσουμε μαζί Το νέο οικοδόμημα που όλοι ονειρευτήκαμε. ΡΕΦΡΕΝ Από τις ακτές του ωκεανού στο κέντρο του δάσους Ας συνεχίζουμε να επαγρυπνούμε, χωρίς αδυναμία και χωρίς μίσος! Γύρω από αυτήν τη σημαία , η οπία μας οδηγεί στη τιμή, Ας χαιρετήσουμε τη μητέρα Πατρίδα μας και να τραγουδάμε πάντα! ΡΕΦΡΕΝ αρχείο σε μορφή Real Audio (ορχηστρικό) Ο ύμνος σε αρχείο MIDI
|
Η La Concorde είναι ο εθνικός ύμνος της Γκαμπόν. Συνθέτης και στιχουργός του ύμνου είναι ο Georges Aleka Damas και υιοθετήθηκε άμα τη ανεξαρτησία της χώρας, το 1960.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/La_Concorde
|
STS-92
|
Το πλήρωμα που επάνδρωσε την πτήση: Το Ντισκάβερι προσέγγισε στον διαστημικό σταθμό δυο μέρες μετά από την εκτόξευσή του. Επειδή η κεραία του είχε μια βλάβη, δεν μπόρεσε να διαβιβάσει τηλεοπτικό σήμα καθόλη την διάρκεια της αποστολής. Διάφορα άλλα μικροπροβλήματα, π.χ. ένα βραχυκύκλωμα μπόρεσαν να λυθούν από το πλήρωμα. Στις 14 Οκτωβρίου και με την βοήθεια του γερανού ξεφορτώθηκε η γέφυρα Ζ1 (Ζενίθ 1) από το αμπάρι του διαστημικού λεωφορείου. Το Ζ1 που ζυγίζει 9 τόνους προσαρμόσθηκε στην μονάδα Unity. Οι δυο αστροναύτες Μακάρθουρ και Τσιάο έκαναν στις 15 Οκτωβρίου έναν διαστημικό περίπατο διάρκειας 6 ωρών και 28 λεπτών για να συνδέσουν 10 ηλεκτρικά καλώδια. Μετέφεραν επίσης την κεραία που δεν λειτουργούσε σε μια ενδιάμεση θέση, ενώ κατά την διάρκεια της επόμενης αποστολής μεταφέρθηκε στην τελειωτική της θέση και μπήκε σε λειτουργία. Επίσης τοποθέτησαν ένα κουτί με εργαλεία, χρήσιμο για τις μελλοντικές εργασίες. Στις 16 Οκτωβρίου κάναν δυο άλλοι αστροναύτες, ο Βίσοφ και ο Λόπεζ-Αλεγρία έναν διαστημικό περίπατο διάρκειας 7 ωρών και 7 λεπτών. Με την βοήθειά τους και υπό την καθοδήγησή τους ο τρίτος αστροναύτης, ο Βακάτα ξεφόρτωσε τον PMA-3 που ζύγιζε ενάμιση τόνους και τον προσάρμοσε στην θέση του. Ο Μακάρθουρ και ο Τσιάο κάναν και έναν τρίτο διαστημικό περίπατο για να συνδέσουν τον μετασχηματιστή ηλεκτρικού ρεύματος Ζ1 και να τοποθετήσουν ηλεκτρικά καλώδια. Με την εργασία τους προετοίμασαν επίσης τους συνδέσμους για την μελλοντική μονάδα ηλεκτρισμού ηλιακής ενέργειας και τοποθέτησαν ένα δεύτερο κουτί με εργαλεία. Ο τρίτος διαστημικός περίπατος έγινε στις 17 Οκτωβρίου και διάρκεσε 6 ώρες και 48 λεπτά. Στις 18 Οκτωβρίου έγινε ο τέταρτος και τελευταίος περίπατος της αποστολής. Διάρκεσε 6 ώρες και 56 λεπτά. Οι δυο αστροναύτες, ο Βίσοφ και ο Λόπεζ-Αλεγρία έκαναν ένα δοκιμαστικό και τοποθέτησαν ένα φρεάτιο για να περάσουν καλώδια της μονάδας Ντέστινι. Μετά από αυτό δοκίμασαν το σωστικό σύστημα SAFER κάνοντας μια δοκιμαστική πτήση μέσα στο αμπάρι του διαστημικού λεωφορείου. Το σύστημα SAFER προσδένεται στην πλάτη του αστροναύτη, και με την βοήθεια μικρών πυραύλων-φυσητήρων τον θέτει σε κίνηση, έτσι ώστε, σε περίπτωση που κατά λάθος απομακρυνθεί από τον σταθμό ή από το διαστημικό λεωφορείο να μπορέσει να γυρίσει πίσω και να μην χαθεί στο διάστημα. Το Ντισκάβερι προσγειώθηκε στην Edwards Air Force Base με καθυστέρηση δυο ημερών επειδή και στα δυο διαστημοδρόμια επικρατούσαν δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Το διάστημα μεταξύ της προσγείωσης της πτήσης STSß92 στις 24 Οκτωβρίου 2000 και της εκτόξευσης της αποστολής Sojus TM-31 που διάρκεσε 6 ημέρες, 10 ώρες και 53 λεπτά δεν βρισκόταν κανένας αστροναύτης στο διάστημα. Έκτοτε το διάστημα κατοικείται συνεχώς. NASA-Homepage des Fluges Αρχειοθετήθηκε 2007-10-23 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) NASA-Missionsüberblick Αρχειοθετήθηκε 2011-03-05 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) NASA-Videos der Mission Αρχειοθετήθηκε 2007-08-02 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
|
Ο κωδικός STS-92 (αγγλ. Space Transportation System, διαστημικό σύστημα μεταφορών) είναι ο κωδικός που χαρακτηρίζει μια αποστολή του Διαστημικού Λεωφορείου Ντισκάβερι της NASA στον διεθνή διαστημικό σταθμό (ISS) τον Οκτώβριο του 2000. Ήταν η 100ή αποστολή διαστημικών λεωφορείων, η 28η πτήση του Ντισκάβερι και η πέμπτη αποστολή στον διαστημικό σταθμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/STS-92
|
Δανάη Λουκάκη
|
Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής Κάρολος Κουν, το 2012 πήρε υποτροφία από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 2010 του τμήματος αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας ενώ υπήρξε χρυσή πρωταθλήτρια Ελλάδος στο κονόε-καγιάκ καθώς και πρωταθλήτρια κολύμβησης. Έχει παίξει και σκηνοθετήσει σε παραστάσεις στην Ελλάδα, το Λονδίνο, το Εδιμβούργο και τη Βαρκελώνη. Έχει επίσης παίξει σε κινηματογραφικές ταινίες π.χ. Νύφες, Καρτ ποστάλ, Η ομορφότερη ιστορία του κόσμου και Είδα μάτια. Η πρώτη της τηλεοπτική δουλειά ήταν στην κωμική σειρά του Alpha TV Αστέρας Ραχούλας. Πήρε μέρος στο φιλανθρωπικό σόου μεταμορφώσεων του ANT1 Your Face Sounds Familiar υποστηρίζοντας τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Ορίζοντας»-Χανιά, Σύλλογος Εθελοντικής Προσφοράς και Στήριξης. Ωστόσο το σόου διεκόπη λόγω κορονοϊού χωρίς ειδοποίηση. Από το 2019 έως το 2022 υποδυόταν την Παγώνα Τόλλια στη δραματική σειρά Άγριες μέλισσες. Τη σεζόν 2023-2024 είναι στη σειρά Ηλέκτρα στην ΕΡΤ1 υποδυόμενη τη Ζωή Νικολαΐδου
|
Η Δανάη Λουκάκη είναι Ελληνίδα ηθοποιός Kατάγεται από τα Χανιά και είναι θεατρική σκηνοθέτις. Έγινε ευρέως γνωστή από τη συμμετοχή της στην ελληνικής παραγωγής δραματική σειρά Άγριες μέλισσες, με τον ρόλο της Παγώνας Τόλλια, συζύγου του κοινοτάρχη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B7_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Δικαιοσύνη
|
Η δικαιοσύνη ορίζεται ως αγαθό που δεν στοχεύει στην ευδαιμονία όποιου την ασκεί, αλλά στον άλλον άνθρωπο. Κατά συνέπεια είναι η κρατίστη των αρετών γιατί δεν ασκείται για ίδιο όφελος, αλλά προς χάριν τρίτου. Η πιο μεγάλη και η πιο όμορφη φρόνηση είναι η κυβέρνηση της πολιτείας, δηλαδή η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη όμως έχει την πηγή της μέσα στην ανιδιοτέλεια και στην ελευθερία της ψυχής, που πάντα βέβαια την ενεδρεύει η ανάγκη και η νομοτέλεια. Ο Αριστοτέλης διακρίνει τρία είδη δικαιοσύνης: Τη διανεμητική που απονέμεται με βάση την αξία του ανθρώπου. Για τους δημοκρατικούς όμως αξία αποτελεί η ελευθερία, για τους ολιγαρχικούς ο πλούτος ή η καταγωγή και για τους αριστοκρατικούς η αρετή. Το διανεμητικό δίκαιο δεν περιορίζεται στην αναγνώριση των δικαιωμάτων τους ενός ή του άλλου, όπως κάνει η ιδιωτική ηθική και η καντιανή δικαιοσύνη, αλλά συνιστά εφαρμογή, πραγματοποιήσιμη της δικαιοσύνης. Προϋποθέτει επομένως την ύπαρξη δημοσίων αρχών που πρέπει να κυριαρχούνται από την ιδέα της δικαιοσύνης και τη θέληση να την κάνουν να επικρατήσει σε κάθε περίπτωση. Τη διορθωτική που απονέμεται με βάση την αρχή όλα τα άτομα είναι ίσα μεταξύ τους. Η άνιση μεταχείριση όμως των ίσων είναι εξίσου άδικη της ίσης μεταχείρισης των ανίσων.Η επιείκεια ως μέρος της πρωτογενούς πραγμάτωσης της δικαιοσύνης καλύπτει το κενό και την έλλειψη που εμφανίζει ο νόμος που δεν διακρίνεται για την πληρότητα και την ακρίβεια που παρατηρείται στο χώρο των θετικών επιστημών. Της αμοιβαιότητας που οφείλεται στην ελεύθερη βούληση των μελών της κοινωνίας και είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί συντελεί στην ενότητά της. Ειδικότερα ο όρος Δικαιοσύνη αναφέρεται σε διάφορους τομείς με ιδιαίτερο αντικείμενο μελέτης όπως: Δικαιοσύνη (ηθική) Δικαιοσύνη (διεθνής) Δικαιοσύνη (δικονομία) Δικαιοσύνη (δογματική) ή Θεία δικαιοσύνη Δικαιοσύνη (νομική) Δικαιοσύνη (φιλοσοφία) Αρχέγονος δικαιοσύνη Εκκλησιαστική δικαιοσύνη, η θρησκευτική που ασκούταν τον Μεσαίωνα. Φεουδαλική δικαιοσύνη, η κοσμική που ασκούταν ομοίως τον Μεσαίωνα. Ναυτική δικαιοσύνη Στρατιωτική δικαιοσύνηΕπί το πλείστον όμως με τον όρο δικαιοσύνη νοείται από τους μυθικούς χρόνους μέχρι σήμερα η ικανοποίηση του, αποκαλούμενου γενικά, περί δικαίου αισθήματος. Η δικαιοσύνη φέρεται να είναι ανεξάρτητη λειτουργία του κράτους και στη λειτουργία της δεν επιτρέπονται επεμβάσεις από οποιαδήποτε άλλη λειτουργία και δη την πολιτική ηγεσία, που ασκεί μεν την εκτελεστική λειτουργία, αλλά εποπτεύει αυτήν, διατηρώντας τα όργανά της ασυλία έναντι αυτής.. Σοφά λόγια για την δικαιοσύνη
|
Η δικαιοσύνη είναι η νομική ή φιλοσοφική θεωρία με την οποία εφαρμόζεται το Δίκαιο. Με τον ίδιο όρο επίσης χαρακτηρίζεται και η απονομή του δικαίου ως και το σύνολο της δικαστικής εξουσίας, ή ακόμα και η εποπτεύουσα Αρχή αυτής π.χ. το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7
|
Ροζ τρίγωνο
|
Οι κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο αναγνώριζαν τους εαυτούς τους ως ομοφυλόφιλους (μερικές φορές ήταν παντρεμένοι με γυναίκες και συμμετείχαν σε ελάχιστες ομοφυλοφιλικές πράξεις). Όταν κάποιος καταδικαζόταν σύμφωνα με την Παράγραφο 175, δεν πήγαινε πάντα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι πήγαιναν σε κανονική φυλακή. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι άνδρες που πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φορούσαν το κίτρινο σήμα (πιθανότατα ήταν ομοφυλόφιλοι και Εβραίοι). Παρόλο που ο αριθμός των ομοφυλοφίλων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι δύσκολο να υπολογιστεί, ο Richard Plant υπολογίζει πως ο αριθμός ομοφυλοφίλων που καταδικάστηκε μεταξύ του 1933 και του 1944 ανέρχεται στις 50.000 και 63.000. Όταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, πολλοί από τους κρατούμενους με ροζ τρίγωνα ξανά φυλακίστηκαν από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ένας ανοικτά ομοφυλόφιλος άνδρας, για παράδειγμα, υπηρέτησε 20 χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και έπειτα σε φυλακές της νέας Γερμανικής Δημοκρατίας. Ουσιαστικά, οι ναζιστικές τροποποιήσεις στην Παράγραφο 175, που μετέτρεπε την ομοφυλοφιλία από πλημμέλημα σε αδίκημα, συντηρήθηκαν για 24 χρόνια μετά από το τέλος του πολέμου. Παρόλο που οι μηνύσεις και οι αναζητήσεις χρηματικών αποζημιώσεων έχουν αποτύχει, το 2002 η κυβέρνηση της Γερμανίας απολογήθηκε δημόσια στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. Χάιντς Χέγκερ, Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο. Η μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης 1939-1945, εκδόσεις Μαύρη Λίστα, 2000 Χρήστος Χρυσανθόπουλος, Η ιστορία του «ροζ τριγώνου» Τα ιστορικά στοιχεία και τα «Ροζ Τρίγωνα» Ο Ιός, Η δίωξη των ομοφυλόφιλων στο Γ’ Ράιχ. Το κρυμμένο ολοκαύτωμα: μέρος πρώτο, μέρος δεύτερο, μέρος τρίτο Ναζισμός και σεξουαλικότητα: Το παράδειγμα των ομοφυλόφιλων και των ροζ σπιτιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Συνέντευξη Ρούντολφ Μπράζντα, Το τελευταίο ροζ τρίγωνο μιλάει Bent (ταινία του 1996) Paragraph 175 (ντοκιμαντέρ του 2000) A short explanation of the origin of pink and other queer triangles Auschwitz Concentration Camp: The Pink-Triangle prisoners
|
Το ροζ τρίγωνο ήταν ένα από τα αναγνωριστικά σήματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και χρησιμοποιούνταν από τους Ναζί για να αναγνωρίζουν τους ομοφυλόφιλους άνδρες. Κάθε κρατούμενος ήταν υποχρεωμένος να φορά ένα τρίγωνο στη ζακέτα του, το χρώμα του οποίου απεικόνιζε το "είδος" το κάθε ανθρώπου. Οι Εβραίοι έπρεπε να φορούν κίτρινα σήματα και τα αντικοινωνικά άτομα και οι λεσβίες έπρεπε να φορούν το μαύρο τρίγωνο. Το ροζ τρίγωνο, που προοριζόταν από τους Ναζί ως ενδεικτικό ντροπής τώρα έχει γίνει διεθνές σύμβολο της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας και των ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων και είναι δεύτερο σε δημοτικότητα μετά την Σημαία των ΛΟΑΤ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B6_%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%BF
|
Η κόμησσα της Κέρκυρας
|
Η ταινία ξεκινά, δείχνοντας τον παραδοσιακό κερκυραϊκό τρόπο απλώματος ρούχων, ενώ στη συνέχεια δείχνει τον Καρέλη και έναν γνωστό του, τον Κώστα (Μάκης Δεμίρης), να περπατούν στα σοκάκια της Κέρκυρας. Ο Καρέλης λέει στον Κώστα ότι θέλει να φτιάξει ξενοδοχείο στο νησί και βλέποντας το σπίτι της Αντζολίνας (Ρένα Βλαχοπούλου), μιας δασκάλας πιάνου, το θεωρεί ιδανικό για τον σκοπό του. Ο Κώστας του λέει πως το συγκεκριμένο δεν πουλιέται, τονίζοντάς του το δύστροπο του χαρακτήρα της Αντζολίνας. Ο Καρέλης πληροφορείται ότι η Αντζολίνα είναι δις χήρα καθώς και αρραβωνιασμένη με τον Σπύρο Καρέτα (Ορφέας Ζάχος), ο οποίος δεν έχει δώσει σημεία ζωής εδώ και τρία χρόνια. Έτσι ο Καρέλης εκμεταλλεύεται το γεγονός και πάει στο σπίτι της, τάχα εκ μέρους του Σπύρου, όπου της προσφέρει ένα δαχτυλίδι ως υποτιθέμενο δώρο του αρραβωνιαστικού της. Της κάνει ως και καντάδα για να τη γοητεύσει, αλλά εκείνη τον διώχνει κακήν κακώς, καθώς είναι ξεκούρδιστες οι κιθάρες και η Αντζολίνα δεν ανέχεται το φάλτσο. Παράλληλα φτάνει στο νησί μία ορχήστρα κι ένα μπαλέτο από την Ιταλία που δεν βρίσκουν μέρος για διαμονή. Μέσω μιας παράστασης στον δρόμο μπροστά από το σπίτι της, την πείθουν μέσω του ταλέντου τους να τους φιλοξενήσει στο αρχοντικό της. Στο μεταξύ η σταρ του συγκροτήματος δεν δίνει σημεία ζωής και η ορχήστρα δεν έχει τραγουδίστρια. Η Αντζολίνα μαθαίνει πως το δαχτυλίδι δεν ήταν από τον Σπύρο αλλά από τον Καρέλη, ο οποίος δεν της είχε κάνει νύξη για την σκοπούμενη αγορά, επειδή είχε αρχίσει να τη συμπαθεί. Αργότερα η ιστορία περιπλέκεται, αφού ο μάνατζερ και μνηστήρας της σταρ του συγκροτήματος, Αλίντα Ρίτσι, είναι ο Σπύρος Καρέτας, δηλαδή ο "αρραβωνιαστικός" που περίμενε επί τρία χρόνια η Αντζολίνα. Στη συνέχεια η ορχήστρα ζητά από την Αντζολίνα να αντικαταστήσει προσωρινά την Αλίντα Ρίτσι, πράγμα που εκείνη αρχικά αρνείται. Στη συνέχεια πείθεται, γιατί ειδάλλως η ορχήστρα θα καταστραφεί χωρίς τραγουδίστρια. Σε αυτό το σημείο, όταν η ορχήστρα κάνει την πρώτη της πρόβα με την Αντζολίνα, εκείνη λέει: «Αφήστε με να κλείσω τα μάτια μου και να δω την Κέρκυρα όμορφη, όπως είναι» και ακολουθεί ένα χορευτικό στο πολύ γνωστό κομμάτι "Κέρκυρα - Κέρκυρα". Στη συνέχεια κάνει την εμφάνισή της ως Αλίντα Ρίτσι. Αργότερα έρχεται στο νησί ο Σπύρος και ψάχνει την Αλίντα Ρίτσι, που -όπως είχε μάθει- είχε κάνει πρεμιέρα την προηγούμενη βραδιά. Την επομένη, ο Σπύρος (Πίπης κατά την Αντζολίνα) πηγαίνει στο καμαρίνι της Αλίντα Ρίτσι, εκεί όμως συναντά την Αντζολίνα. Από την απρόσμενη αυτή συνάντηση αιφνιδιάζονται και οι δύο. Αργότερα ο Πίπης πηγαίνει στην αστυνομία, γιατί είχε στείλει ένα κόσμημα στο καμαρίνι της Αντζολίνας, νομίζοντας πως είναι η Αλίντα Ρίτσι, αφού η Αντζολίνα δεχόταν να το επιστρέψει μόνο αν ο Σπύρος εμφανιζόταν αυτοπροσώπως να της το ζητήσει. Η Αντζολίνα την επόμενη μέρα παραδίδει το κόσμημα αλλά και αυτό που της είχε στείλει ο Καρέλης σε έναν αστυνομικό, ώστε να επιστραφούν στον Σπύρο. Στο μεταξύ φτάνει στο νησί και η πραγματική Αλίντα Ρίτσι, η οποία μόλις πληροφορείται ότι κάποια άλλη τραγουδά για λογαριασμό της, προδβάλλεται και κλείνει αμέσως εισιτήριο για επιστροφή. Τέλος, αφού πάλι η ορχήστρα μένει χωρίς τραγουδίστρια, ο Σπύρος πηγαίνει στο σπίτι της Αντζολίνας να την καλοπιάσει, ώστε να τραγουδήσει ξανά. Εκείνη την ώρα καταφτάνει και ο Καρέλης, ο οποίος διώχνει κακήν κακώς τον Σπύρο, λέγοντας πως η Αντζολίνα είναι μνηστή του, κάτι που αιφνιδιάζει την ίδια. Μόλις αποχωρεί ο Σπύρος, ο Καρέλης την ζητά σε γάμο, εκείνη δέχεται, ενώ βοηθά ξανά την ορχήστρα. Η ταινία τελειώνει με το ζευγάρι να κάνει βόλτα με μία άμαξα και να φεύγει για την Ιταλία με το καράβι. Ρένα Βλαχοπούλου... σιόρα Αντζολίνα Αλέκος Αλεξανδράκης... Σωτήρης Καρέλης Νόνικα Γαληνέα... Φρόσω Μάκης Δεμίρης... Κώστας Βαγγέλης Πλοιός... μέλος ορχήστρας (ντράμερ) Μπάμπης Ανθόπουλος... Διονύσης Μανώλης Δεστούνης... Γεράσιμος Ορφέας Ζάχος... Σπύρος (Πίπης) Καρέτας Ρία Δελούτση... Αλίντα Ρίτσι Δημήτρης Παπαγιάννης... μέλος ορχήστρας Φώτης Μεταξόπουλος... Ιταλός αρτίστας Ερρίκος Κονταρίνης... αρχηγός αστυνομίας Τάσος Ραμσής... αστυνομικός Βασίλης Κολοβός... γκαρσόνι Γιάννης Δοντάς... Γιώργος Σταμάτης... μέλος ορχήστρας Λευτέρης Κοτσελίδης... Χρήστος Βλαχόπουλος... Ανδρέας Συρογιάννης... μαθητής Αντζολίνας Αλέκος Σακελλάριος... κυρ Δημήτρης Νίκη Λινάρδου... κυρά Μαρία (μητέρα μαθητή της Αντζολίνας) Η παραγωγή της ταινίας ανήκει στη Φίνος Φιλμ και διευθυντής παραγωγής ήταν ο Μάρκος Ζέρβας. Η σκηνοθεσία έχει υπογραφεί από τον Αλέκο Σακελλάριο, όπως επίσης και το σενάριο, ενώ ήταν μία από τις τελευταίες ταινίες του με την εταιρεία. Κινηματογραφιστής της ταινίας ήταν ο Γιώργος Αρβανίτης, ο οποίος έως τότε είχε υπάρξει 20 φορές διευθυντής φωτογραφίας της Φίνος Φιλμ. Το μοντάζ ανέλαβε ο Σπύρος Ανακτορίδης, του οποίου ήταν η δεύτερη και τελευταία ταινία με την Φίνος Φιλμ. Η σκηνογραφία έγινε από τον Μάρκο Ζέρβα, ενώ το μακιγιάζ από τον Νίκο Ξεπαπαδάκο, ο οποίος έως τότε είχε άλλες 60 ταινίες με την εταιρεία από αυτό το πόστο. Τέλος ηχολήπτης της ταινίας ήταν ο Τάκης Κόντος. Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Γιώργος Κατσαρός. Δύο τραγούδια από την ταινία έγιναν αρκετά γνωστά: Το πετεινάρι και το Κέρκυρα - Κέρκυρα. Μάλιστα το τελευταίο είναι σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Γιώργο Κατσαρό σχετικά με τοπωνύμια, λέξεις και φράσεις της Κέρκυρας, καθότι ο συνθέτης κατάγεται από το νησί.Τη χορογραφία ανέλαβε ο Φώτης Μεταξόπουλος, ενώ σε ένα από τα χορευτικά εμφανίζεται μαζί με τη Νάντια Φοντάνα, με την οποία ήταν χορευτικό δίδυμο. Αν και ο Μεταξόπουλος δεν είχε πολλές συνεργασίες με την εταιρεία, είχε με τη Ρένα Βλαχοπούλου σε θεατρικές παραστάσεις και σε νυκτερινά κέντρα. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Κέρκυρα, τόπο καταγωγής της Ρένας Βλαχοπούλου. Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ως διαφήμιση για το νησί, καθώς μεταξύ άλλων τα χορευτικά λάμβαναν χώρα σε διάφορα μνημεία και αξιοθέατα του νησιού, όπως το Λιστόν, το Αχίλλειο, τα γραφικά καντούνια, τις παραλίες κ.ά. Νεότερη κριτική από το Αθηνόραμα: Η Βλαχοπούλου έχει αρχίσει να φωνάζει πολύ και να χάνει την αυτοσυγκράτησή της, σε μια κωμωδία που λειτούργησε, φαντάζομαι, ως διαφήμηση της ομορφιάς της Κέρκυρας. Η κόμησσα της Κέρκυρας στο Finosfilm.com Η κόμησσα της Κέρκυρας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος Η κόμησσα της Κέρκυρας στο Cine.gr Η κόμησσα της Κέρκυρας Αρχειοθετήθηκε 2015-05-09 στο Wayback Machine. στο 90lepta.com I komissa tis Kerkyras στην IMDb
|
Η κόμησσα της Κέρκυρας είναι ελληνική μουσική κωμική ταινία του 1972 σε παραγωγή Φίνος Φιλμ. Η σκηνοθεσία και το σενάριο ανήκουν στον Αλέκο Σακελλάριο. Πρωταγωνιστούν η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη σιόρα Αντζολίνα (Ρένα Βλαχοπούλου), μια δύστροπη δασκάλα πιάνου και δις χήρα. Ένας επιχειρηματίας, ο Σωτήρης Καρέλης (Αλέκος Αλεξανδράκης), εμφανίζεται στην Αντζολίνα και της ζητά να του πουλήσει το αρχοντικό της για να το κάνει ξενοδοχείο. Εκείνες τις μέρες φτάνει στην Κέρκυρα ένα ιταλικό μουσικό συγκρότημα, το οποίο έμεινε χωρίς τραγουδίστρια, αφού η σταρ τους, η Αλίντα Ρίτσι, δεν ήρθε στο νησί. Η Αντζολίνα πείθεται, όχι μόνο να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της, αλλά και να αντικαταστήσει την Αλίντα Ρίτσι επί σκηνής. Κατόπιν, όταν έρχεται η Αλίντα Ρίτσι, αρχίζουν τα μπερδέματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Λέονερτ Μπράμερ
|
Ο Μπράμερ γεννήθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1596 στο Ντελφτ. Δεν είναι γνωστό κανένα στοιχείο για την οικογένειά του, ούτε καταγράφεται κάποιο στοιχείο σχετικό με τον Δάσκαλό του στη ζωγραφική. Ο Κορνέλις ντε Μπι στο βιβλίο του του 1661 αναφέρει ότι το 1614, όταν ήταν 18 ετών, ξεκίνησε για ένα μεγάλο ταξίδι με τελικό προορισμό τη Ρώμη (όπου έφθασε το 1616), περνώντας διαδοχικά από το Αρράς, την Αμιένη, το Παρίσι, το Αιξ-αν-Προβάνς, τη Μασσαλία, τη Γένοβα και το Λιβόρνο. Τον Φεβρουάριο του 1616 κι ενώ βρισκόταν στο Αιξ-αν-Προβάνς, δημιούργησε το σχέδιο ενός τοπίου και συνέβαλε σε ένα αφιερωματικό ποίημα στο έργο Album Amicorum του ζωγράφου Βάιμπραντ ντε Χέιστ (Wybrant de Geest), ζωγράφου από το Λεουβάρντεν, ο οποίος ήταν μαθητής του Άμπραχαμ Μπλούμερτ. Αυτό το σχέδιο, το πρώτο γνωστό έργο του, αντιπροσωπεύει τα τρία στοιχεία που εισάγονται σε ένα τοπίο και παρουσιάζει ομοιότητες με το έργο του Άντριεν φαν ντε Φέννε (Adriaen van de Venne), ο οποίος πιθανόν να ήταν ο Δάσκαλός του. Στη Ρώμη υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της ομάδας των Bentvueghels, μαζί με τον συγκάτοικό του Κράμπετ και τους Ντιρκ φαν Μπαμπούρεν, Πάουλους Μπορ. Μπαρτολομέους Μπρέινμπερχ και Κορνέλις φαν Πούλενμπουρχ, λαμβάνοντας, κατά τη συνήθεια της ομάδας, το προσωνύμιο "Nestelghat" ( = το νευρόσπαστο). Στις αρχές της δεκαετίας του 1620 ζούσε μαζί με τον καλλιτέχνη Βάουτερ Κράμπετ (Wouter Crabeth) από τη Χάουντα, ενώ αναφέρεται σε ποικίλες διευθύνσεις στην πόλη. Στην Ιταλία έμαθε την τεχνική της νωπογραφίας και μελέτησε το έργο του Καραβάτζο, τις τεχνικές του οποίου εφάρμοσε όταν επέστρεψε στη χώρα του μαζί με τους Βίλλεμ φαν Φλιτ και Κριστιάαν φαν Κάουβενμπεργκ, που ανήκαν στους αποκαλούμενους "Καραβατζιστές της Ουτρέχτης". Στην Ιταλία, λόγω της αγάπης του στην απεικόνιση νυκτερινών σκηνών, τον αποκαλούσαν Leonardo della Notte είτε Leonardo delle Notti (Λεονάρντο της νύκτας ή των νυκτών). Ωστόσο, ελάχιστα έργα του από την περίοδο διαμονής του στην Ιταλία είναι γνωστά, αν και έχει γίνει η υπόθεση ότι τα περισσότερα από τα έργα που ζωγράφισε στο αγαπημένο του μέσο, τον σχιστόλιθο, χρονολογούνται από εκείνη την περίοδο. Για τις νυκτερινές σκηνές του θεωρείται ότι μεγαλύτερη επιρροή, ανάμεσα σε αρκετούς Ιταλούς καλλιτέχνες, είχε ο Ντομένικο Φέττι (Domenico Fetti). Στο θέμα του Καραβατζισμού, οι καλλιτέχνες που θεωρείται ότι του άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή ήταν ο Ιταλός Μπαρτολομέο Μανφρέντι και ο Γάλλος Βαλεντέν ντε Μπουλόνι (Valentin de Boulogne), οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στο ίδιο περιβάλλον. Η ανταπόκριση του Μπράμερ στο έργο αυτών των καλλιτεχνών συμπληρώθηκε από τον μεγάλο ενθουσιασμό του προς τις μικρές δραματικές μορφές του Γερμανού Άνταμ Ελζχάιμερ, που συμμερίστηκαν, επίσης, οι Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Ρέμπραντ και ο Δάσκαλος του τελευταίου Πίτερ Λάστμαν, αλλά και ο συμπατριώτης του Ελζχάιμερ που επίσης δραστηριοποιούνταν στη Ρωμη, Γκοφφρέντο Βαλς (Goffredo Wals). Έχει γίνει η υπόθεση ότι τόσο ο Βαλς όσο και ο Μπράμερ πιθανόν να εργάστηκαν για τον τοιχογράφο Αγκοστίνο Τάσσι, από τον οποίο και έμαθε την τεχνική της τοιχογραφίας. Κάποια από τα έργα του Μπράμερ, ιδιαίτερα αυτά που απεικονίζουν τοπία σε θύελλες, έχουν τόση ομοιότητα με τα έργα του Τάσσι, ώστε έχουν γίνει επανειλημμένες αναστροφές σε αποδόσεις έργων τους κατά το παρελθόν. Ανάμεσα στους πάτρονές του στην Ιταλία συγκαταλέγονταν ο πρίγκηπας Μάριο Φαρνέζε, ο Καρδινάλιος των Δομινικανών Ντεζιντέριο Σκάλια (Desiderio Scaglia) και ο Φλαμανδός συλλέκτης Χασπάρ Ρόομερ (Gaspar Roomer), ο οποίος αγόραζε πίνακες συγχρόνων του ζωγράφων κατά εκατοντάδες. Σε απογραφή της περιουσίας του, που έγινε το 1634, καταγράφονται εξήντα μικρά τοπία του Βαλς και σαράντα μικροί πίνακες του Μπράμερ, ενώ αναφέρει ότι κατείχε και περίπου 1500 σχέδιά του..Τον Οκτώβριο του 1627 ο Μπράμερ ενεπλάκη σε αψιμαχία με μαχαίρια με δύο Ιταλούς, στην οποία παρενέβη ο μαθητής του Τάσσι Κλωντ Λορραίν, σώζοντας τη ζωή του Μπράμερ αλλά δεχόμενος τραυματισμό ο ίδιος. Ο Μπράμερ διέμεινε στη Ρώμη ως τα τέλη Οκτωβρίου του 1627 και στη συνέχεια επισκέφθηκε τη Μάντοβα και τη Βενετία, προκειμένου να συναντηθεί με τον Φέττι.Επέστρεψε στο Ντελφτ το 1628 ή στα τέλη Δεκεμβρίου του 1627 και έγινε μέλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της πόλης στις 30 Απριλίου του 1629 (αργότερα ηγήθηκε αρκετές φορές της Συντεχνίας). Έγινε, επίσης, μέλος των schutterij (εθελοντική πολιτοφυλακή της πόλης) φθάνοντας στον βαθμό του λοχία. Μεταξύ των πολυάριθμων πατρόνων του ήταν και μέλη του Οίκου της Οράγγης, όπως ο Φρέντερικ Χέντρικ της Οράγγης και, αργότερα, ο Μαουρίτς του Νασσάου. Πολλοί Δήμαρχοι και δημοτικοί άρχοντες αγόραζαν σε μεγάλους αριθμούς τους πίνακές του. Ως καλλιτέχνης ήταν πολύπλευρος, καθώς ασχολήθηκε, εκτός από τη ζωγραφική, με το σχέδιο, τη σχεδίαση ταπισερί για εργαστήρια του Ντελφτ, ζωγράφισε τοιχογραφίες και οροφές, όπως στο ανάκτορο Reijswijk του Φρέντερικ Χέντρικ της Οράγγης (1647) και αργότερα εργάστηκε επ' αμοιβή για τη διακόσμηση του Doelen, του νέου κτιρίου της πολιτοφυλακής στο Ντελφτ, καθώς και στο κτίριο Prinsenhof στο Ντελφτ. Οι τοιχογραφίες αυτές, όπως προαναφέρθηκε, δεν έγινε δυνατό να διασωθούν, λόγω του κλίματος της χώρας. Ο καλλιτέχνης ζούσε πλάι στο κτίριο Wapen van Dantzig στον αριθμό 48 της οδού Koornmarkt στο Ντελφτ, το οποίο ενοικίαζε πριν το 1638 και τελικά το αγόρασε το 1643 για 2.500 γκίλντερς. Το 1653 υπέγραψε συμβόλαιο για να ζωγραφίσει τοιχογραφία σε διάδρομο μεταξύ του δικού του σπιτιού και του σπιτιού του γείτονά του, Άντονι φαν Μπρόνκχορστ, που διέμενε στον αριθμό 50. Κατά το χρονικό διάστημα 1660 ως 1668 η πόλη του Ντελφτ του παράγγειλε έργα ζωγραφικής συνολικής αξίας 2.330 γκίλντερς. Το 1648 αγόρασε νέο σπίτι, στην Πίτερστραατ, έναντι 910 γκίλντερς και αναφέρεται ότι ζούσε σε αυτό το 1658. Ωστόσο, επέστρεψε στην κατοικία της Κόονμαρκτ το 1670 όπου και έζησε ως τον θάνατό του.Αναφέρεται ότι το 1648 ο Μπράμερ πραγματοποίησε και δεύτερο ταξίδι στη Ρώμη. Είναι εμφανές ότι γνώριζε τους σημαντικότερους σύγχρονούς του καλλιτέχνες στο Ντελφτ, ανάμεσά τους τον Γιοχάνες Βερμέερ, καθώς τον υποστήριξε στη διαμάχη με τη μέλλουσα πεθερά του, η οποία είχε αποδοθεί σε αγώνα για να παρεμποδίσει τον γάμο της θυγατέρας της με τον καλλιτέχνη: Με βάση αυτή την παρέμβαση έχει γίνει η υπόθεση ότι ο Μπράμερ διετέλεσε Δάσκαλος του Βερμέερ, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική τεκμηρίωση., Επιπλέον, το σκοτεινό και εξωτικό ύφος του Μπράμερ είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του Βερμέερ..Ο Μπράμερ παρέμεινε εργένης σε όλη του τη ζωή και δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Παρέμεινε, ωστόσο, ιδιαίτερα παραγωγικός καλλιτέχνης ως τον θάνατό του, ο οποίος συνέβη στο Ντελφτ το 1674. Ο Μπράμερ επέδειξε προτιμήσεις επιλογής θεμάτων που προέρχονταν κυρίως από την ιταλική και όχι από την ολλανδική πρακτική, απέχοντας από θέματα όπως η τοπιογραφία, οι νεκρές φύσεις, οι προσωπογραφίες και η ρωπογραφία, ενώ σπάνιοι είναι οι πίνακές του με ιταλικού ύφους βουκολικές σκηνές, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς ανάμεσα στους Καραβατζιστές της Ουτρέχτης. Αγαπημένα του θέματα ήταν οι σκηνές από τη μυθολογία, οι αλληγορίες, οι ιστορικές και βιβλικές σκηνές. Προτιμούσε θέματα από την Καινή Διαθήκη, όπως η Άρνηση του Αγίου Πέτρου (σήμερα στο Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ, με πλέον αγαπητό του θέμα την περιτομή του Ιησού Χριστού.Το ύφος του μπορεί να χαρακτηριστεί "νευρικό", αλλά η τεχνική του, ιδιαίτερα στις ανακλάσεις του φωτός, είναι πολύ καλή. Είναι σαφές ότι έχει επηρεαστεί από τον Άνταμ Ελζχάιμερ και τον Αγκοστίνο Τάσσι, από τον οποίο έμαθε την τεχνική της τοιχογραφίας]].Χαρακτηριστικό έργο του είναι το αποκαλούμενο "Album Bramer", με σχέδια που δημιούργησε μεταξύ 1642 και 1654 και σήμερα βρίσκεται στο Λέιντεν. Περιέχει πολλά σχέδια βασισμένα σε συλλογές πινάκων που βρίσκονταν στο Ντελφτ. Μια ακόμη διάσημη συλλογή με σχέδιά του είναι η αποκαλούμενη Straatwerken (έργα του δρόμου).Μετά τον θάνατό του, το 1674, τα έργα του εκτέθηκαν προς πώληση, όπως δείχνει μια αγγελία στην εφημερίδα Haarlems Dagblad[[]]: May 3rd, 1674 Op Maendagh, den 7 Mey 1674. sal men tot Delft, op de St. Lucas Gilde-Kamer, verkoopen veel treffelijcke Schilderyen, en oock veel treffelijcke raere Kunst en Teyckeningen, soo op Paneel, Doeck als Kopere Platen, als oock verscheyde groote Boecken, vol Konst-werck: naergelaten van den vermaerden Schilder ende Teyckenaer Leendert Bramer Zal:. Μετάφραση: Τη Δευτέρα 7 Μαΐου 1674, η Συντεχνία του Αγίου Λουκά του Ντελφτ θα πωλήσει πολλούς καλούς πίνακες και πολλά καλά και σπάνια έργα τέχνης και σχέδια σε πάνελ, καμβά και πλάκες χαλκού, καθώς και διάφορα μεγάλα βιβλία γεμάτα έργα τέχνης: Τα κατέλιπε ο λίαν αξιοσέβαστος ζωγράφος και σχεδιαστής, εκλιπών Λέιντερτ Μπράμερ. Έργα του Λέονερτ Μπράμερ Haak, B. (2003) Hollandse schilders in de Gouden Eeuw, p. 324. Bramer, L., & Goldsmith, J. T. B. (1994). Leonaert Bramer: 1596-1674 ; ingenious painter and draughtsman in Rome and Delft ; [monografie bij de tentoonstelling gehouden te Delft, van 9 september - 13 november 1994]. Zwolle: Waanders. ISBN 9040097046 Liedtke, W. (2007) Dutch paintings in The Metropolitan Museum of Art, p. 87-89. Liedtke, W. A., Plomp, M., Rüger, A., Metropolitan Museum of Art (New York, N.Y.), & National Gallery (Great Britain). (2001). Vermeer and the Delft school. New York: Metropolitan Museum of Art. ISBN 0870999737 Rijksmuseum (Amsterdam). (2007). Dutch paintings of the seventeenth century in the Rijksmuseum Amsterdam: Vol. 1. (Dutch paintings of the seventeenth century in the Rijksmuseum Amsterdam.) Amsterdam: Rijksmuseum. ISBN 9789086890279 Vermeer, J., Duparc, F. J., Wheelock, A. K., Mauritshuis (Hague, Netherlands), & National Gallery of Art (U.S.). (1995). Johannes Vermeer. Washington: National Gallery of Art. ISBN 0300065582 Filippo Baldinucci's Artists in biographies by Filippo Baldinucci, 1610–1670, p. 197 Google books Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Leonaert Bramer στο Wikimedia Commons
|
Ο Λέονερτ Μπράμερ (ολλανδικά: Leonaert Bramer, αναγραφόμενος επίσης και ως Leendert ή Leonard (24 Δεκεμβρίου 1596 – 10 Φεβρουαρίου 1674 (ταφή)) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής στη ζωγραφική, ο οποίος ασχολήθηκε με θρησκευτικά και ιστορικά θέματα. Εκτός από μακρόβιος, ήταν και ιδιαίτερα παραγωγικός τόσο ως ζωγράφος όσο και ως σχεδιαστής, είναι γνωστός ιδιαίτερα για τις νυκτερινές σκηνές του, στις οποίες επιδεικνύει μια τάση για απεικόνιση εξωτικών κοστουμιών και λεπτομερειών.Ο Μπράμερ ζωγράφισε επίσης και νωπογραφίες, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο για ζωγράφους βόρεια των Άλπεων, οι οποίες δυστυχώς δεν διασώζονται, πλην εκείνης στην οροφή του κτιρίου Prinsenhof, και μερικές τοιχογραφίες σε καμβά, ορισμένες από τις οποίες έχουν διασωθεί. Ο Μπράμερ αποτελεί μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην Ολλανδική τέχνη του 17ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Ιωάννης του Στίρουμ
|
Ήταν ο τρίτος γιος του Χέρμαν-Γεωργίου κόμη του Λίμπουργκ και Μπρόνκχορστ και της Μαρίας κόμισσας της Χόυα και Μρούχχαουζεν. Γεννήθηκε στο Μπόρκουλο και ήταν μία μορφή της Ολλανδίας στον Ογδοηκονταετή Πόλεμο (1566-1648). Αρχικά ήταν μέλος του Συλλόγου (canon) του καθεδρικού της Κολωνίας, αλλά αργότερα άλλαξε σταδιοδρομία και υπηρέτησε στον στρατό της Ισπανικής αυτοκρατορίας, όπου ανήλθε τους βαθμούς και έγινε κυβερνήτης του Γκρολ (στην Ολλανδία) το διάστημα 1592-1597, περιλαμβανομένης της πολιορκίας του 1595. Νυμφεύτηκε το 1612 τη Βάλμπουργκ-Άννα του Ντάουν, κόμισσα του Φάλκενσταϊν. Genealogische Handbuch des Adels, Gräfliche Häuser A Band II, 1955 W. Gf v. Limburg Stirum, "Stamtafel der Graven van Limburg Stirum", 's Gravenhage 1878
|
Ο Ιωάννης, γερμ. Jan von Stirum (1567 - 1613) από τον Οίκο του Λίμπουργκ-Στίρουμ ήταν μέλος του Συλλόγου του καθεδρικού της Κολωνίας και κυβερνήτης του Γκρολ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC
|
Ταταύλα (ιστορική συνοικία)
|
Το όνομα Κουρτουλούς με τη σημασία που έχει, δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως έννοια συνυφασμένη με ξεριζωμό των Ελλήνων, ή Αρμενίων από την περιοχή. Το όνομα είναι πολύ παλαιό και προέρχεται από την ομώνυμη ακτή "Κουρτουλούς" επί της οποίας αποβιβάζονταν αιχμάλωτοι - δούλοι που ανάλογα των γνώσεών τους κατ΄ εντολή του Σουλτάνου απολυτρώνονταν και αναλάμβαναν εργασίες κυρίως στους ταρσανάδες (ναυπηγεία) της περιοχής, ή σε άλλες εργασίες. Τα Ταταύλα είχαν καταστραφεί και παλαιότερα από πυρκαγιά, το 1832, όταν τότε αποτεφρώθηκαν περισσότερες από 600 οικίες και 50 καταστήματα. Τα Ταταύλα συνοικίσθηκαν επί του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (1520-1566) από τους αιχμαλώτους και εργάτες του πλησίον ναυστάθμου Κασίμ-Πασά, που κατάγονταν από την Κρήτη, Μάνη, Κυκλάδες και Επτάνησα. Τον 18o αιώνα χριστιανοί εργάτες μετοίκησαν από τον Κεράτιο Κόλπο στα Ταταύλα και μαζί τους φέρανε και την εικόνα του Αγίου Δημητρίου, όπου την μεταφέρανε στον ναό του Αγίου Αθανασίου (ο οποίος μετά από εργασίες το 1782 μετονομάστηκε σε Άγιο Δημήτριο). Μέχρι το 1850 τα Ταταύλα ήταν αραιοκατοικημένα και κακόφημα και αποτελούσαν μια από τις λαϊκές γειτονιές της Πόλης. Μετά το 1850 όμως ήρθε η λεγόμενη Χρυσή Εποχή για τα Ταταύλα καθώς υπάρχουν πολλά προνόμια: Χτίζονται πολλές εκκλησίες και ανακαινίζονται οι παλιοί ναοί Ιδρύεται ο Αθλητικός Σύλλογος Κουρτουλούς Ιδρύεται η Αστική Σχόλη, Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο Κατοικούν σε ποσοστό 99% Έλληνες κάτοικοι οπού έχουν απόλυτη ελευθερίαΌλα αυτά αλλάζουν μετά το 1929 όπου ξεσπάει η πιο καταστροφική πυρκαγιά στην ιστορία των Ταταούλων, οι Έλληνες κάτοικοι φεύγουν και αρχίζει εισροή αλλοεθνών. Μετονομάζονται σε Κούρτουλους (Απελευθέρωση). Σήμερα τα Ταταύλα αποτελούν την πιο πολυπληθή ελληνική κοινότητα της Πόλης με παραπάνω από 1400 κατοίκους. Η Κοινότητα αποτελεί από τις πιο δραστήριες ελληνικές κοινότητες στην Πόλη. Συντηρεί 5 ναούς και ένα νεκροταφειακό ναό, οι οποίοι είναι: Ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Δημητρίου, σε άριστη κατάσταση με 750 ενορίτες Ο ναός του Αγίου Αθανασίου, με 150 ενορίτες Ο ιστορικός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ντολάπντερε, με 100 ενορίτες Ο ναός των Δώδεκα Αποστόλων Φερίκιοϊ, σε άριστη κατάσταση, με 300 ενορίτες Ο ιστορικός ναός Αγιάς Παρασκευής Πικριδίου με 100 ενορίτες, όπου βρίσκεται και ο τάφος της Αγίας Αργυρής της εκ Προύσης Ο Κοιμητηριακός ναός του Αγίου Ελευθερίου, πρόσφατα ανακαινισμένοςΗ αστική σχολή έκλεισε την περίοδο 2003-2004, όταν αποφοίτησαν οι τελευταίοι 4 μαθητές του, ενώ σήμερα συνεχίζεται ο δικαστικός αγώνας για το κλείσιμό του. Ο αθλητικός σύλλογος συνεχίζει την αξιόλογη δράση του, με πρόεδρο τον Κωσταντίνο Μπελαλίδη, έχοντας κερδίσει πολλές αξιώσεις. Ο κανονισμός της κοινότητας εκδόθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2013 υπό της Εφοροεπιτροπής της Κοινότητας που αποτελείται από: Τον Πρόεδρο, Δημήτριο Ζώτο Τον Αντιπρόεδρο, Ηλία Γιοφόγλου Τον Γενικό Γραμματέα, Απόστολο Πορίδη Τον Ταμία, Ανέστη Ιωαννίδη Το Μέλος, Δημήτριο Λαζαρίδη Το Μέλος, Πέτρο Μπαζγκαρλό Το Μέλος, Λάζαρο Κοσμάογλου Τα Ταταύλα : Ήτοι ιστορία των Ταταούλων / υπό του επισκόπου Παμφίλου Μελισσηνού Χριστοδούλου, Εν Κωνσταντινουπόλει, Τύποις Α. Α. Κορομηλά, 1913 http://omogeneia-turkey.com/church/id/tatavla.html https://web.archive.org/web/20140701050138/http://www.tatavla.org/gr/index.php http://omogeneia-turkey.com/areas/tatavla.html http://omogeneia-turkey.com/church/kilise/ayadimitri-kurtulus.html Κουρτουλούς (ατμόπλοιο) Σεπτεμβριανά
|
Τα Ταταύλα (Kurtuluş) είναι ιστορική συνοικία της Κωνσταντινούπολης και βρίσκεται ΒΔ. του Πέραν, κατοικούμενη από τον 16ο αιώνα μέχρι το 1922 αποκλειστικά από Έλληνες, κάποιους Αρμενίους και λιγότερο Εβραίους. Θεωρείται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της συνοικίας αυτής ήταν Χιώτες. Σήμερα η Κουρτουλούς αποτελεί κοσμοπολίτικη συνοικία του δημοτικού διαμερίσματος νοτίου Σισλί της Κωνσταντινούπολης. Θεωρείται ότι το όνομα αυτό προέρχεται από τους «στάβλους» των Γενουατών της περιοχής του Γαλατά, που ονομάζονταν στα Τουρκικά tavla. Τα Ταταύλα συνοικίσθηκαν επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' (1520-1566) από τους αιχμαλώτους και εργάτες του πλησίον ναυστάθμου Κασίμ-Πασά, που κατάγονταν από την Κρήτη, Μάνη, Κυκλάδες και Επτάνησα. Λόγω της έντονης ελληνικής δραστηριότητας, με πολυάριθμα σχολεία, εκκλησίες και ταβέρνες, τα Ταταύλα είχαν λάβει από τους Τούρκους το προσωνύμιο "Μικρή Αθήνα" (Küçük Atina).Ο πληθυσμός των Ταταούλων που εν τω μεταξύ μετά τη μεγάλη πυρκαγιά (κατ΄ άλλους εμπρησμό των Τούρκων, κατ΄ άλλους εγκληματική αδιαφορία και κατ΄ άλλους αδυναμία μέσων πυρόσβεσης) που σημειώθηκε στις 13 Απριλίου του 1929 μετονομάσθηκε επίσημα σε Kurtuluş - Κουρτουλούς («απολύτρωση»), το 1950 είχε περιορισθεί στις 7.000 μόνο. Παρά ταύτα, η εν λόγω κοινότητα διατηρεί μέχρι σήμερα τρεις ναούς: του Αγίου Αθανασίου, του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Ελευθερίου. Στην ίδια περιοχή υπήρχε εξατάξια μικτή αστική σχολή με 400 μαθητές και φιλόπτωχη αδελφότητα που παρείχε καθημερινά συσσίτια, καθώς και αθλητικός σύλλογος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%B1_(%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1)
|
Περιβόλια Αρκαδίας
|
Τα Περιβόλια Αρκαδίας βρίσκονται σε 420 μέτρα υψόμετρο, 2 χλμ. νοτιοανατολικά της Μεγαλόπολης. Στο χωριό υπάρχει η εκκλησία Γεννήσεως της Θεοτόκου και η προτομή του Μακεδονομάχου, Θ. Τουρλέντε. Ο πληθυσμός των Περιβολίων είναι 59 κάτοικοι, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Τα Περιβόλια μέχρι το 1926, ονομάζονταν Ρουσβάναγα. Στην Αρχαιότητα, στη θέση των Περιβολίων, υπήρχε η αρχαία πόλη, Αιμονιές.
|
Τα Περιβόλια είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Περιβολίων, της Δημοτικής Ενότητας Μεγαλόπολης, του Δήμου Μεγαλόπολης και υπάγεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου - Δυτικής Ελλάδας - Ιονίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δήμος Επισκοπής
|
Ο δήμος περιλάμβανε 5 δημοτικά διαμερίσματα: Δ.δ. Επισκοπής η Επισκοπή τα Σκόπελα οι Σταμνοί οι Χοχλακιές Δ.δ. Αϊτανίων -- τα Αϊτάνια Δ.δ. Γαλίφας -- η Γαλίφα Δ.δ. Καινούργιου Χωρίου το Καινούργιο Χωριό η Γάλιπε Δ.δ. Σγουροκεφαλίου -- το Σγουροκεφάλι Το χωριό Αϊτάνια βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο δυτικά του χωριού Επισκοπή, στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου, και ανατολικά της κοιλάδας του Καρτερού ποταμού με βορινή θέα στη θάλασσα σε υψόμετρο 255 μ., με πληθυσμό που ανέρχεται στους 319 κατοίκους. Τα γραφικά εκκλησάκια του καθώς και το ιδιαίτερο τοπίο της κοιλάδας του Καρτερού ποταμού, το καθιστούν ένα μοναδικό προορισμό για τους λάτρεις της φύσης, που μετά την περιήγηση τους μπορούν να ξεκουραστούν στα φιλόξενα και παραδοσιακά καφενεδάκια της πλατείας του χωριού που είναι στρωμένη με κυβόλιθους και διακοσμημένη με πορτοκαλιές, μουριές, πικροδάφνες και ροδιές. Τέλος είναι εκ των ουκ άνευ η επίσκεψη στις εκκλησιές του Αγίου Ιωάννη, της Γέννησης της Θεοτόκου και της Αγίας Παρασκευής που και οι τρεις χρονολογούνται στον 13ο αιώνα. Ο επισκέπτης θα βιώσει αξέχαστες στιγμές χαλάρωσης καθώς και τη θέα μια μοναδικής και άγριας ομορφιάς του τόπου. Το χωριό Γάλιπε βρίσκεται 21 χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και μόλις 5 χλμ νότια του παραθαλάσσιου χωριού Γούρνες, σε υψόμετρο 280 μ. στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου. Το χωριό είναι κτισμένο σε ένα λόφο προσφέροντας μια ιδιαίτερη θέα που στην βόρεια πλευρά του, ο επισκέπτης θα μπορέσει να δει μια εύφορη έκταση που κατεβαίνοντας το βουνό παντρεύεται με το παραθαλάσσιο μέτωπο σε ένα μαγευτικό και άξιο φωτογραφίας τοπίο. Επίσης στο χωριό θα βρείτε παραδοσιακά καφενεδάκια, την πλατεία του που είναι στρωμένη με κυβόλιθους και στο κέντρο της βρίσκεται μια βρύση, διακοσμημένη με 4 πέτρινα λιονταράκια, καθώς και ένα πλήθος από καλλωπιστικά φυτά και δέντρα που προσφέρουν σκίαση και ευωδιές κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Τέλος ο επισκέπτης πρέπει να δει τον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου η οποία χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και στο εσωτερικό της υπάρχουν μοναδικές στο είδος τους αγιογραφίες. Μια σειρά εκδηλώσεων κατά την καλοκαιρινή περίοδο λαμβάνουν χώρα στο χωριό όπως και στα γειτονικά αλλά αυτή της 15 Αυγούστου ξεχωρίζει, εκεί επισκέπτες και ντόπιοι τιμούν την Παναγία με εκκλησιαστική τελετή και μετά με παραδοσιακό γεύμα, μουσική και χορό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το χωριό Γαλίφα βρίσκεται 25 χλμ νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου, κτισμένο στο πλάτεμα της κορυφής ενός λόφου δίπλα στο Άρμενο και το Κεφαλόπουλο, στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου. Το χωριό προσφέρει μια θέα άγριας και συνάμα επιβλητικής ομορφιάς από μακρινά γυμνά βουνά αλλά και κοντινά εύφορα μέρη γεμάτα από ελαιώνες, ασπαλάθους, φασκομηλιές και πρίνους. Η Γαλίφα έχει μεγάλη και μακρά ιστορία που φτάνει ως τα Μινωικά έτη, όπως μαρτυρούν και τα αρχαία ευρήματα της περιοχής, επίσης σημαντική συνεισφορά σε όλους τους εθνικούς αγώνες και πολέμους καταγράφεται επίσημα. Χαρακτηριστική είναι η ανηλεής και αστέρευτη δίψα του τοπικού πληθυσμού για την απελευθέρωση τόσο από την γερμανική κατοχή όσο και παλιότερα από την τουρκική όπου και στις δυο αντίστοιχα προσέφερε εκτός από αγωνιστές και αβάσταχτες θυσίες. Σήμερα το χωριό χαρακτηρίζεται από την φιλοξενία των κατοίκων του, που ασχολούνται κυρίως με την αγροτική και ζωική παραγωγή, είναι εμφανείς σε όλους τους επισκέπτες. Τέλος η όρεξη για γλέντι, φαγητό και χορό θα εκπλήξει αλλά και θα εντυπωσιάσει κάθε επισκέπτη χαρίζοντας του μια χαρακτηριστική εμπειρία Κρητικής φιλοξενίας. Το Καινούργιο Χωριό βρίσκεται 18.5 χλμ νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και μόλις 4.8 χλμ. από το παραθαλάσσιο χωριό Γούρνες, σε υψόμετρο 220 μ. στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου. Το χωριό είναι ένας μικρός οικισμός με μεγάλη ιστορία και εμπειρία στην παραγωγή κρασιού, ξεκινώντας από τον 16ο αιώνα. Σήμερα οι κάτοικοι του ασχολούνται με την γεωργία και συγκεκριμένα στην παραγωγή εξαιρετικής ποιότητας κρασιού και ελαιολάδου. Ο επισκέπτης θα συναντήσει στο χωριό την γραφική πλατεία του, που στο κέντρο της βρίσκεται μια πέτρινη βρύση και στην άκρη της ο ιερός ναός της Παναγίας όπου και στην αυλή της τηρείτε το θρησκευτικό έθιμο της καύσης του Ιούδα το Πάσχα. Ακόμα στο χωριό βρίσκεται το Μουσείο Οίνου, δωρεά του Ιωάννη Παπαδάκη, όπου και εκτίθενται υφαντά, αργαλειός ενώ το υπόγειο λειτουργεί σαν κελάρι που φυλάσσονται βαρέλια κρασιού με πολλά διαφορετικά είδη κρασιού, όπως επίσης και εγκαταστάσεις παραγωγής κρασιού που διασώζονται από την Ενετική εποχή. Ο Πύργος του Φώσκολου όπως και η εκκλησία της Αγίας Αναστασίας που είναι κτισμένη στα σπλάχνα ενός τεράστιου βράχου, αποτελούν αξιόλογα σημεία επίσκεψης. Ένα γραφικό χωριό με παραδοσιακά καφενεδάκια, με ατμόσφαιρα χαλάρωσης και ηρεμίας καθώς και αξιοσημείωτα αξιοθέατα που θα εντυπωσιάσουν όλους τους επισκέπτες ανεξαιρέτως. Το χωριό Σγουροκεφάλι βρίσκεται 18 χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και μόλις 10 χλμ από το παραθαλάσσιο χωριό Γούρνες, στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου σε υψόμετρο 330 μ. Στο χωριό ο επισκέπτης θα βρει την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, όπου μπορεί να θαυμάσει τις αγιογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό της και χρονολογούνται στα μέσα του 18ου αιώνα, επίσης θα συναντήσει την πανέμορφη πλατεία με το Ηρώο, ένα ιστορικό μνημείο που αναγράφονται οι πεσόντες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και στην κορυφή του ένας μαρμάρινος αετός δεσπόζει προς τιμή τους. Συνεχίζοντας θα βρείτε τη πέτρινη βρύση του χωριού που βρίσκεται σε ένα πλακόστρωτο χώρο και απέναντι της βρίσκονται παραδοσιακά καφενεδάκια που μπορείτε να απολαύσετε δροσιστικά ποτά και τοπικές λιχουδιές. Λίγο έξω από το χωριό και στην κοντινή περιοχή του, πρέπει να επισκεφτείτε το φαράγγι του Καρτερού, εκεί θα σας συνεπάρει η άγρια και μοναδική ομορφιά του με διάφορες μικρές πηγές και μικρούς καταρράκτες που απλώνονται στο μονοπάτι του. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο και ακριβώς 50 ημέρες μετά το Πάσχα, γιορτάζεται η Αγία Τριάδα με εκκλησιαστική τελετή και μετά ακολουθεί γλέντι στην πλατεία του χωριού, όπου ντόπιοι και επισκέπτες διασκεδάζουν με τοπική κουζίνα και ποτό καθώς και με παραδοσιακή μουσική και χορό που κρατεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το χωριό Σκόπελα βρίσκεται 6.5 χλμ νότια του χωριού Γούρνες και 18 χλμ από την πόλη του Ηρακλείου, στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου, σε υψόμετρο 280 μ. Ένα γραφικό χωριό με εύκολη και γρήγορη πρόσβαση όπου ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει στιγμές χαλάρωσης σταματώντας στο παραδοσιακό καφενεδάκι του που βρίσκεται στην πλατεία μόλις στην είσοδο του. Η πλατεία είναι διακοσμημένη με λουλούδια και δέντρα που προσφέρουν σκίαση κατά τους καλοκαιρινούς μήνες καθώς επίσης και με ένα αναπαλαιωμένο πηγάδι που βρίσκεται στο κέντρο της. Συνεχίζοντας αξίζει να επισκεφτείτε την εκκλησία των Αγίων Πάντων που το εσωτερικό της διακοσμείται από αγιογραφίες της Βρεφοκρατούσας και του Παντοκράτορος που χρονολογούνται πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα. Μια περιήγηση στο χωριό αρκεί για να εντυπωσιαστεί ο επισκέπτης με την γραφικότητα και την ζεστασιά που εκπέμπει το χωριό, ένας ιδανικός προορισμός για χαλάρωση αλλά και φωτογραφία. Το χωριό Σταμνοί βρίσκεται 17 χλμ νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και μόλις 7 χλμ από το παραθαλάσσιο χωριό Γούρνες, στην ενδοχώρα του Δήμου Χερσονήσου και σε υψόμετρο 290 μ. Οι κάτοικοι του χωριού ειδικεύονται στην υψηλής ποιότητας παραγωγή ελαιολάδου, κρασιού, σταφυλιών και σταφίδας, που λόγω κλίματος παράγονται σε αφθονία. Ο επισκέπτης θα δει εντός του χωριού τον ‘‘ Πύργο’’, ένα Ενετικό κτίσμα, διώροφο που στην κορυφή του δεσπόζουν πολεμίστρες και εικάζεται ότι ανήκε σε τοπικό φεουδάρχη και στην αυλή του υπάρχει πατητήρι. Επίσης η πλατεία του χωριού είναι ένα αξιόλογο σημείο και κοσμείται από πεζούλια και καλλωπιστικά φυτά, βρίσκεται πίσω από την εκκλησία του Σωτήρος Μεταμορφώσεως και στην αυλή της θα συναντήσουμε το Ηρώο, ένα μνημείο στους πεσόντες του χωριού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού διάφορες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο χωριό με αυτή της Παναγίας στις 15 του Αυγούστου να ξεχωρίζει όπου ντόπιοι και επισκέπτες γιορτάζουν με παραδοσιακά εδέσματα, μουσική και χορό. Στοιχεία για τον δήμο Επισκοπής από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης Αρχειοθετήθηκε 2007-11-03 στο Wayback Machine.
|
Το παρόν λήμμα αφορά τον πρώην καποδιστριακό δήμο Επισκοπής. Για τον σημερινό δήμο βλέπε: Δήμος Χερσονήσου. Ο Δήμος Επισκοπής ήταν δήμος του νομού Ηρακλείου που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Χερσονήσου. Βρισκόταν στο κέντρο του νομού Ηρακλείου, ανατολικά του δήμου Ηρακλείου και είχε σαν έδρα του το χωριό Επισκοπή. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο δήμος είχε συνολικά 2.533 κατοίκους και έκταση 45.500 στρέμματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE%CF%82
|
L'Apocalypse des animaux (άλμπουμ)
|
Αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα πρώτα έργα του Παπαθανασίου, που ηχογραφήθηκε ενώ ήταν ακόμη μέλος του progressive rock συγκροτήματος Aphrodite's Child . Είναι επίσης η πρώτη φορά που συνεργάστηκε με τον Γάλλο σκηνοθέτη Frédéric Rossif σε soundtracks που σχετίζονται με τα τηλεοπτικά του ντοκιμαντέρ. Αν και το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1973, η μουσική ηχογραφήθηκε το 1970. Σε αντίθεση με τον τρόπο που αργότερα ηχογράφησε τη μουσική του soundtrack –βλέποντας το κινηματογραφημένο υλικό και στη συνέχεια συνθέτοντας πάνω σε το– σε αυτή την περίπτωση απλώς ηχογράφησε μια σουίτα γενικών μελωδιών (με βάση το θέμα της άγριας ζωής του έργου, ενώ δεν είχε πρόσβαση σε αυτό) και άφησε τους μοντέρ της ταινίας να συνδυάσουν ό,τι χρειάζονταν. Το ντοκιμαντέρ περιέχει πολλή περισσότερη μουσική από όση υπάρχει στο άλμπουμ, ένα κοινό θέμα με τα soundtracks του Παπαθανασίου. Η μουσική ανήκει σε μια περίοδο που ο Παπαθανασίου ήταν πολύ παραγωγικός και πρόθυμος να πειραματιστεί με την τεχνολογία και τα στυλ. Όχι μόνο ήταν ακόμα μέλος ενός συγκροτήματος και συνεργαζόταν με διάφορους καλλιτέχνες, αλλά είχε επίσης δημιουργήσει ένα soundtrack για την ταινία Sex Power του Henry Chapier και συμμετείχε σε ηχογραφήσεις με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της τζαζ και της ροκ στο Λονδίνο στο την εποχή, τα αποτελέσματα της οποίας κυκλοφόρησαν αργότερα χωρίς την άδεια του Βαγγέλη ως τα άλμπουμ Hypothesis και The Dragon. Apocalypse des animaux – Générique – 1:26 La Petite Fille de la mer – 5:54 Le Singe bleu – 7:39 La Mort du loup – 3:03 L'Ours musicien – 1:03 Création du monde – 10:03 La Mer recommencée – 5:56 Βαγγέλης Παπαθανασίου – πλήκτρα Didier Pitois – ηχολήπτης Tony Kent – φωτογραφία Ο Jon Anderson, τραγουδιστής του progressive rock γκρουπ Yes, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από το άλμπουμ που αποφάσισε να επισκεφτεί τον Βαγγέλη, με τον οποίο ξεκίνησε η γόνιμη συνεργασία τους. Το άλμπουμ ονομάζεται "El Apocalipsis de los Animales" στη Νότια Αμερική. Κάποια αντίτυπα LP δείχνουν ότι το "Création du Monde" έχει χρόνο παρακολούθησης 17:45, κάτι που είναι λάθος. Το La Petite Fille de la mer εμφανίστηκε στο soundtrack του Stranger than Fiction, και παρόλο που ακούστηκε στα επεισόδια του ιαπωνικού δράματος Watashitachi no Kyokasho ("Our Textbook"), το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε στο soundtrack του. Το κομμάτι La Petite Fille de la mer πρωταγωνιστεί στην παγκοσμίου φήμης σκηνική παραγωγή του Slava's Snowshow του Slava Polunin . Το "Creation Du Monde" χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από το συγκρότημα Yes ως μουσική πριν από την εμφάνιση του συγκροτήματος στη σκηνή κατά τη διάρκεια της περιοδείας του "Relayer". Το "Creation Du Monde" εμφανίζεται στο soundtrack του Cosmos: A Personal Voyage, το οποίο εμφανίζεται πιο έντονα σε μια σειρά στο τέταρτο επεισόδιο ("Heaven and Hell") όπου ο παρουσιαστής Carl Sagan μιλάει για το σχηματισμό κρατήρων πρόσκρουσης. Μέρος της μουσικής επένδυσης αποτέλεσε τους τίτλους αρχής της εκπομπής Παρασκήνιο, η οποία προβαλλόταν από το 1973 μέχρι το 2013, όταν και έκλεισε η ΕΡΤ. Η σειρά αποτελούνταν από έξι επεισόδια, το καθένα διάρκειας 50 λεπτών: De l'abeille au gorille (Από την Μέλισσα στον Γορίλλα) Les Animaux et les hommes (Ζώα και Άνθρωποι) Une Mémoire d'élephant (Η Μνήμη του Ελέφαντα) Traquer le chasseur (Κυνηγώντας τον Κυνηγό) La Peur du loup (Ο Φόβος του Λύκου) L'Enfant et la mer (Το Παιδί και η Θάλασσα) Polydor, LP, 2393-058 Polydor, LP, MPF 1313 (Ιαπωνία) Polydor, CD, 831503-2 Telewestel, CD, EUCD0004 (Ουγγαρία) Polydor, CD, P22P20303 (Ιαπωνία) Polydor, κασέτα, 185083 (Χιλή). Με τίτλο El Apocalipsis de los Animales και πιστώνεται στον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Λίστα κομματιών στα ισπανικά και γαλλικά. Είσοδος στο άλμπουμ 'Vangelis Movements' Είσοδος στο ντοκιμαντέρ «Κινήσεις Βαγγέλη» Είσοδος στο άλμπουμ 'Vangelis Collector' Είσοδος στο ντοκιμαντέρ «Βαγγέλης Συλλέκτης» Καταχώρηση «αλλού»
|
Το L'Apocalypse des animaux (Η αποκάλυψη των ζώων) είναι μουσική επένδυση του Βαγγέλη Παπαθανασίου για μια σειρά ντοκιμαντέρ για το ζωικό βασίλειο σε σκηνοθεσία του Φρεντερίκ Ροσίφ, η οποία μεταδόθηκε για πρώτη φορά στη γαλλική τηλεόραση το 1970.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/L%27Apocalypse_des_animaux_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC)
|
Καραβάδος Ηρακλείου
|
Το τοπωνύμιο είναι ανδρωνυμικό και σημαίνει το χωριό των Καραβάδων. Θεωρείται λοιπόν σωστότερη η γραφή Καραβάδω. Δεν αναφέρεται στις ενετικές απογραφές, ούτε στον Καστροφύλακα το 1583. Στην απογραφή του 1881 το χωριό αναφέρεται με 89 Χριστιανούς κατοίκους. Οι κάτοικοι κατέφθασαν μετά το 1630 σύμφωνα με την προφορική παράδοση του χωριού από τον οικισμό «Βουλγάρα», «Βουλγάρο» και «Βουλγάρα» όπως καταγράφεται στις βενετσιάνικες απογραφές. https://web.archive.org/web/20160305094430/http://karavado.blogspot.com/. Δείτε Κοινότητα Καραβάδου Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.
|
Ο Καραβάδος (επίσης: το Καραβάδο, παλαιότερα και: Καραβάδω) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Μινώα Πεδιάδος στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην Επαρχίας Πεδιάδος. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και με την αμπελοκαλλιέργεια. Απέχει από το Ηράκλειο 49,1 χιλιόμετρα. Υπάρχει διακλάδωση στα δεξιά στο 39,1 χλμ. (στο Μύλο του Γαζέπη) της αρτηρίας προς Βιάννο. Κεντρικός ναός είναι αυτός των Εισοδίων της Θεοτόκου. Έχει Δημοτικό Σχολείο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Εθνικότητα πλοίου
|
Η αναγνώριση πλοίου ως ελληνικού σύμφωνα με το Διάταγμα «Περί Εμπορικής Ναυτιλίας» του 1836 ως «ελληνικά πλοία» αναγνωρίζονται τα πλοία εκείνα που υπάγονται σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες. Τα ναυπηγούμενα στην Ελλάδα. Τα κυριευόμενα από Έλληνες ναυτικούς σε αγώνες υπέρ πατρίδος ή κατά πειρατών σε συμπλοκές και αναγνωριζόμενα ως «καλή λεία». Τα δημευόμενα για παράβαση Νόμου του Βασιλείου. Τα ναυαγούντα στα ελληνικά παράλια και ως ανίκανα για περαιτέρω πλου, πωλούμενα και επισκευαζόμενα εντός του Βασιλείου. Τα ανήκοντα σε Έλληνα μετανάστη που παλιννοστεί στην Ελλάδα και συμπεριλαμβάνει αυτά στον νέο τόπο μόνιμης κατοικίας. Τα αγοραζόμενα εντός ή εκτός της Ελλάδος πλοία από Έλληνες, παρακινούμενοι στην αγορά αυτή από λόγους ουσιώδους συμφέροντος.Από τις παραπάνω, περιπτώσεις η τελευταία είναι και η συνηθέστερη. Σήμερα ο Κ.Δ.Ν.Δ. στα άρθρα 5 - 20 ρυθμίζει τα της εθνικότητας των ελληνικών πλοίων. Έτσι, πρόσθετα των παραπάνω, αναγνωρίζονται πλοία ως Ελληνικά όταν ανήκουν αυτά κατά ποσοστό πάνω από το 50% σε Έλληνες υπηκόους ή ελληνικά Νομικά Πρόσωπα (εταιρείες των οποίων τα κεφάλαια ανήκουν άνω του 50% σε Έλληνες υπηκόους). Η αναγνώριση, δε, αυτή, συντελείται με την εγγραφή του πλοίου σε νηολόγιο που τηρείται από την Λιμενική Αρχή της ημεδαπής ή αλλοδαπής (Προξενικό Λιμεναρχείο) η οποία και χορηγεί το έγγραφο εθνικότητας που τηρείται υποχρεωτικά στο πλοίο. Επίσης το πλοίο υποχρεούται αμέσως να φέρει στις παρειές του, το όνομα με το οποίο νηολογήθηκε καθώς και στη πρύμνη το όνομα και τον λιμένα νηολόγησης. Αν η πρύμνη είναι κάθετη (τύπου οχηματαγωγού) τότε το όνομα και ο λιμένας φέρονται ανά πλευρά ισχύου. Τέλος, η αναγνώριση ολοκληρώνεται με την ύψωση της ελληνικής σημαίας η οποία και καθίσταται ως σημαία πλοίου, που σημειωτέον ότι αυτή μπορούν να φέρουν μόνο τα νηολογημένα σε ελληνικό νηολόγιο πλοία ή εκείνα που έχουν εφοδιασθεί με προσωρινό έγγραφο εθνικότητας. Τα αυτά ισχύουν και για τα πλοιάρια, τα πλωτά ναυπηγήματα και τα βοηθητικά πλοία. Νηολόγηση Νηολόγιο Έγγραφο εθνικότητας
|
Κάθε πλοίο υποχρεούται να έχει ορισμένη εθνικότητα (nationality). Το εξωτερικό γνώρισμα της εθνικότητας κάθε πλοίου είναι η σημαία του κράτους την οποία και φέρει και που ανήκει ο λιμένας νηολόγησης αυτού. Η νομοθεσία του κάθε κράτους καθορίζει τις προϋποθέσεις εκείνες με τις οποίες μπορεί ένα πλοίο να φέρει την σημαία του. Η εθνικότητα πλοίου ενέχει μεγάλη σπουδαιότητα, λόγω των συνεπειών τις οποίες συνεπάγει αυτή τόσο κατά το Διεθνές Δίκαιο όσο και κατά το εσωτερικό δίκαιο κάθε χώρας. Έτσι από την εθνικότητα του πλοίου θα καθορισθεί ποιο δίκαιο θα εφαρμοσθεί επ´αυτού δεδομένου ότι το πλοίο αποτελεί πλωτό τμήμα του εδάφους του κράτους, του οποίου και φέρει την σημαία, καθώς επίσης ποια θα είναι η συμπεριφορά των ξένων χωρών απέναντί του αλλά και ποια θα είναι η τύχη του σε περίπτωση πολέμου. Σημειώνεται επίσης πως κάθε χώρα παρέχει την προστασία της καθώς και διάφορα προνόμια στα υπό την σημαία της πλοία, όπως π.χ. το αποκλειστικό δικαίωμα της αλιείας, της εμπορικής ακτοπλοΐας, της ρυμούλκησης ή η καταβολή μειωμένων τελών κ.ά. Όταν γίνεται λόγος για «εθνικά πλοία» ενός κράτους, νοείται το σύνολο των πλοίων που φέρουν την εθνική σημαία και συγκροτούν τον εμπορικό στόλο αυτού του κράτους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913)
|
Η Βουλγαρία, δυσαρεστημένη με τα κέρδη της στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, και ιδιαίτερα με τα κέρδη της Ελλάδας και της Σερβίας στη Μακεδονία, εξαπέλυσε επίθεση στους πρώην συμμάχους της, τον Ιούνιο του 1913. Οι επιθέσεις αποκρούστηκαν, και οι στρατοί της Ελλάδας και της Σερβίας εισέβαλαν σε Βουλγαρικό έδαφος. Την ίδια στιγμή, οι Οθωμανοί προωθήθηκαν στην Ανατολική Θράκη και ανακατέλαβαν την Αδριανούπολη, ενώ η Ρουμανία χρησιμοποίησε την ευκαιρία να εισβάλει στη Βουλγαρία από το Βορρά και προέλασε αντιμετωπίζοντας ελάχιστη αντίσταση μέχρι τη βουλγαρική πρωτεύουσα, Σόφια. Απομονωμένη και περιβαλλόμενη από ένα πιο ισχυρό συνασπισμό των αντιπάλων, η Βουλγαρία αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε μια εκεχειρία και να αρχίσει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που θα πραγματοποιηθούν στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, Βουκουρέστι. Όλες οι σημαντικές ρυθμίσεις και οι συμβάσεις παραχώρησης που αφορούν τη διόρθωση των διαφωνιών οι διεθνείς οριακές γραμμές είχαν τελειοποιηθεί σε μια σειρά από συνεδριάσεις της επιτροπής, που είχε συσταθεί σε ξεχωριστά πρωτόκολλα, και επικυρώθηκε επισήμως και από τις μεταγενέστερες ενέργειες της γενικής συνέλευσης των αντιπροσώπων. Παρά το γεγονός ότι οι Οθωμανοί είχαν επίσης συμμετάσχει στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, δεν εκπροσωπούνται σε αυτή τη συνθήκη. Αντ' αυτού, οι διμερείς συνθήκες αργότερα συνάφθηκαν με τη Βουλγαρία (Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης) και την Ελλάδα (Συνθήκη των Αθηνών). Οι διαπραγματεύσεις της διάσκεψης για τη συνομολόγηση της συνθήκης αυτής διεξάχθηκαν στο Βουκουρέστι σ΄ έναν αγώνα προσδιορισμού των νέων συνόρων και ειδικότερα των Σερβο-Βουλγαρικών και των Ελληνο-Βουλγαρικών (στη Θράκη). Πριν όμως από τη σύγκληση της διάσκεψης αυτής είχαν προηγηθεί οι ακόλουθες πολιτικές, διπλωματικές και άλλες στρατιωτικές ενέργειες: Στις 26 Απριλίου (1913) ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος ενημερώνει εγγράφως τον Στογιάν Δάνεφ περί μη ύπαρξης σχετικής συμφωνίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδος δηλώνοντάς του πως γενικά οι Έλληνες επιθυμούν να καταστήσουν την υπό κυριαρχία τους Θεσσαλονίκη ελεύθερο λιμένα και επιπρόσθετα πως αν επιχειρηθεί χωριστή συμφωνία με τη Βουλγαρία οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να παύσουν να ενδιαφέρονται για τις Σερβο-Βουλγαρικές διαφορές που αφορούσαν το Μοναστήρι κ.ά. (Σημειώνεται πως την πρόταση αυτή του Βενιζέλου επικαλέσθηκε αργότερα ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Ιβάν Γκέσωφ σε γαλλόφωνο βιβλίο που εξέδωσε προκειμένου ν΄ αποδείξη ότι η Ελλάδα τότε, στο Βουκουρέστι, δεν απαιτούσε κάνενα ζωτικό συμφέρον στη διανομή της Μακεδονίας). Παράλληλα όμως ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Γκέσωφ επιζητούσε πρώτα να επιλυθεί, με τη βοήθεια της ομόθρησκης Ρωσίας, η Σερβο-Βουλγαρική διαφορά προκειμένου στη συνέχεια να μείνη μόνο εκείνη με την Ελλάδα (κατά τις επιστολές Γκέσωφ - Σαζόνωφ). Την ίδια περίοδο η Αυστροουγγαρία συμβουλεύει τη Βουλγαρία να λάβει υπ` όψιν της την κατάσταση όπως εξελίχθηκε και να προβεί σε θυσίες προκειμένου να φθάσει σε συμφωνία με τη Ρουμανία. Στο μεταξύ στις 19/30 Μαΐου 1913 υπογράφεται η Συνθήκη Λονδίνου (1913) σύμφωνα με την οποία όλα τα εδάφη δυτικά της "γραμμής Αίνου - Μηδείας", εκτός Αλβανίας, παραχωρούνται στους νικητές, καθώς και κάποια εδάφη της Θράκης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δυστροπώντας όμως οι Βούλγαροι να εκκενώσουν εδάφη που παραχωρούνταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Σουλτάνος διέταξε τον Ισμέτ πασά με τουρκικές δυνάμεις να εισβάλλει στα συγκεκριμένα κατεχόμενα υπό τη Βουλγαρία εδάφη και να ανακαταλάβει αυτά. Ο Ισμέτ πασάς όμως, προήλασε και πέραν της γραμμής Αίνου - Μηδείας καταλαμβάνοντας και την Αδριανούπολη. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι τούρκοι αιχμάλωτοι και μουσουλμανικοί πληθυσμοί σφαγιάζονταν σε αντίποινα από τους Βουλγάρους ο Σουλτάνος απείλησε έναρξη νέου πολέμου. (Σημειώνεται πως αντ΄ αυτού και μετά τη παρούσα συνθήκη ακολούθησαν η διμερής Βουλγαροτουρκική Συνθήκη Κωνσταντινούπολης (1913), και η Ελληνοτουρκική Συνθήκη Αθηνών (1913)). Οι πληρεξούσιοι εκπρόσωποι επί των διαπραγματεύσεων και οι υπογράψαντες τη συμφωνία ειρήνης, (κατ΄ αλφαβητική σειρά χώρας), ήταν: Βουλγαρίας: Οι Ντίμιταρ Τόντσεφ - Υπουργός οικονομίας, Ιβάν Φίτσεφ - Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου από την έναρξη του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, Συμεών Ράντεφ - Διπλωμάτης και δημοσιογράφος, ο συνταγματάρχης Στάντσοφ, ο Τέοχαρ Παπάζοφ, διοικητικός δικαστής, Πέταρ Νέτζκοφ, διπλωμάτης, Ιορδάνης Ιβάνοφ, Ατανάς Ιστσίρκοφ και ο Ιβάν Στρογκόφ. Ελλάδος: Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Δημήτριος Πανάς, ο Νικόλαος Πολίτης και οι συνταγματάρχες Κ. Πάλλης και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος. Μαυροβουνίου: Ο στρατηγός Σιρδάρ Γιάνκο Βούκοτιτς - Πρωθυπουργός, και ο Γιοβάν Ματάνοβιτς - Διπλωμάτης Ρουμανίας: Ο Τίτος Μαγιορέσκου - Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών, ο Αλεξάντροτ Μαργκιλομάν - Οικονομία, ο Πάρτε Ιονέσκου - Ο υπουργός Εσωτερικών, ο Κονσταντίν Ντισέσκου - Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, ο στρατηγός Κονσταντίν Κοαντά και ο αντισυνταγματάρχη Κριστέσκου Σερβίας: Ο Νικόλα Πάσιτς - Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών, ο Μιχαΐλο Ρίστιτς, ο Μίροσλαβ Σπαλαΐκοβιτς - Πρέσβης στη Σόφια και ο αντισυνταγματάρχης Μιλάνο Νέντιτς Η θέση των Μεγάλων Δυνάμεων όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης των Βαλκανικών Βασιλείων στο Βουκουρέστι και ειδικότερα επί των ελληνικών αιτημάτων ήταν η ακόλουθη: Τόσο πρώτη η Γερμανία όσο και η Γαλλία υποστήριξαν θερμά τις ελληνικές θέσεις και μάλιστα σε βαθμό που η δεύτερη εκ του γεγονότος αυτού να περιέλθει σε διπλωματική ψυχρότητα με τη σύμμαχό της Ρωσία. Η Ρωσία αντίθετα υποστήριξε θερμά όλα τα αιτήματα της Βουλγαρίας, όπως τη παραχώρηση της Καβάλας κ.ά. Αλλά και η Αυστροουγγαρία υποστήριξε επίσης τη Βουλγαρία, συγκεκριμένα ο υπουργός εξωτερικών της, κόμης Μπέτερχολντ, εξέφρασε την αδικία σε βάρος της Βουλγαρίας που επειχειρούνταν με τη διαρρύθμιση των συνόρων της με την Ελλάδα και Σερβία προβάλλοντας λόγους τόσο εθνολογικούς όσο και οικονομικούς. Τέλος η Αγγλία και η Ιταλία δεν εναντιώθηκαν αλλά ούτε και υποστήριξαν τα ελληνικά αιτήματα και ιδιαίτερα για τη παραχώρηση της Καβάλας στη Βουλγαρία. Αξίζει όμως ν΄ αναφερθεί η διπλωματική στάση της Αγγλίας όπως δηλώθηκε από τον πρέσβη της στον Ρουμάνο πρωθυπουργό και υπουργό των Εξωτερικών Μαγιορέσκου που είχε ως εξής: Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφαση της Συνδιάσκεψης αυτής του Βουκουρεστίου, η αγγλική Κυβέρνηση επιφυλάσσει στον εαυτόν της το δικαίωμα της αναθεώρησής της, προς υπεράσπιση των βρεταννικών συμφερόντων.Επειδή στη θέση αυτή δεν συνέπραξαν το ίδιο και οι πρέσβεις της Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, αναγκάσθηκε ο άγγλος πρέσβης να σπεύσει και ν΄αποσύρει έγκαιρα τη παράπάνω δήλωσή του ανακοινώνοντας σχετικά στον Μαγιορέσκου. Γενικά η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) με την άμεση σχετικά συνομολόγηση και υπογραφή της υπήρξε πολύ σημαντική ιδιαίτερα στους Συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία και Ρουμανία), δια της οποίας εκτός του ότι ορίσθηκαν τα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις όμορες σύμμαχες και νικήτριες Χώρες, ταυτόχρονα απετράπη και η όποια ανάμιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βαλκανικά πλέον ζητήματα, εκτός από της εκ μέρους της τελευταίας ανακατάληψης της Αδριανούπολης, καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο. Πρόσθετα όμως για την Ελλάδα, με τη συνθήκη αυτή άρχισε και να οριστικοποιείται και η ποθητή λύση ενός μεγάλου επίσης ζητήματος του Κρητικού που ακόμα χρονοτριβούσε(¹). Αν και η συνθήκη αυτή δεν συμπεριέλαβε διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό συνόρων μεταξύ των νικητριών Χωρών εν τούτοις οι κύριες συνέπειες εξ αυτής της ήταν: Το ανατολικό σύνορο της Σερβίας συντάχθηκε από τη σύνοδο κορυφής της Παταρίκα, στα παλιά σύνορα, και ακολούθησε την καμπή μεταξύ των Βαρδάρη και Στρυμόνα ποτάμια στην ελληνική-βουλγαρική όριο, εκτός από ότι η άνω κοιλάδα του Στρούμιτσα παρέμεινε στην κατοχή της Βουλγαρίας. Το έδαφος που κερδήθηκε συγχωνεύθηκε με τον κεντρικό Βαρδάρη, συμπεριλαμβανομένης της Οχρίδας, Στιπ, Κότσανη και Μπίτολα στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία. Με τη διάταξη αυτή, η Σερβία αύξησε την επικράτειά της από 48.300 σε 87.780 τ.χλμ. και ο πληθυσμός αυξήθηκε περισσότερο από 1,5 εκατ. κατοίκους. Η συνοριακή γραμμή που χωρίζει την Ελλάδα από τη Βουλγαρία συντάχθηκε από την κορυφή του Μπέλες στο στόμα του Νέστου, σχετικά με το Αιγαίο. Αυτή η σημαντική εδαφική παραχώρηση, την οποία η Βουλγαρία αμφισβήτησε σημαντικά, σε συμμόρφωση με τις οδηγίες που έλαβε στις σημειώσεις τις οποίες η Ρωσική Αυτοκρατορία και Αυστροουγγαρία παρουσίασαν στο συνέδριο, αύξησε την περιοχή της Ελλάδας από 64.790 σε 108.610 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της έγινε από 2.660.000 σε 4.363.000. Στο έδαφος που προσάρτησε η Ελλάδα, συμπεριλαμβάνονται μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα μεταφέρθηκαν προς τα ανατολικά μέχρι πέρα από την Καβάλα, περιορίζοντας έτσι τα παράλια της Βουλγαρίας στο Αιγαίο σε αμελητέο ύψος 110 χλμ., με μόνο το Δεδέαγατς (σύγχρονη Αλεξανδρούπολη) ως επίνειο. Επιπλέον, η Κρήτη ενσωματώθηκε οριστικά στην Ελλάδα και επίσημα στις 14 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Μέσα σε αυτή την περιοχή ήταν επίσης η Φλώρινα. Το μερίδιο της Βουλγαρίας από τα λάφυρα, αν και μειώθηκε σημαντικά, δεν ήταν εντελώς αμελητέο. Υπήρξαν καθαρά κέρδη της σε ένα τμήμα της Μακεδονίας, Μακεδονία του Πιρίν (ή Βουλγαρική Μακεδονία), συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Στρώμνιτσα, Δυτική Θράκη, και 110 χλμ. παράλια του Αιγαίου, ήταν περίπου 25.030 τ.χλμ., και ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά 129.490. Επιπλέον, η Βουλγαρία συμφώνησε να καταργήσει όλα τα υπάρχοντα φρούρια και δεσμεύθηκε από μόνο της να μην ξανακατασκευαστούν στο μέλλον φρούρια μεταξύ των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων ή οπουδήποτε σε από το έδαφος μεταξύ των δύο πόλεων, ή μέσα σε μια ακτίνα 20 χιλιομέτρων γύρω από το Μπάλτσικ. Η Βουλγαρία παραχώρησε στη Ρουμανία τη Νότια Δοβρουτσά, που βρίσκεται βόρεια της γραμμής που εκτείνεται από το Δούναβη, ακριβώς πάνω απ' το Tutrakan στη δυτική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, νότια της Νότιας Δοβρουτσάς έχει επιφάνεια περίπου 6.960 τ. χλμ., με πληθυσμό 286.000, και περιλαμβάνει το φρούριο της Σιλίστρα και οι πόλεις της Τουτρακάν στον Δούναβη στη Μαύρη Θάλασσα. Σύμφωνα με τους Anderson and Hershey, η σοβαρή επιδείνωση των όρων που επιβάλλονται για τη Βουλγαρία αντιπαρέβαλε τις φιλοδοξίες της κυβέρνησής του κατά την έναρξη του Βαλκανικού Πολέμου: το έδαφος τελικά που κέρδισε ήταν σχετικά περιορισμένο; Η Βουλγαρία απέτυχε να κερδίσει τη Μακεδονία, η οποία ήταν το μήλον της έριδος του κατά τον πόλεμο και ιδιαίτερα οι περιοχές της Οχρίδας και της Μπίτολα, το οποίο ήταν και το κύριο αίτημα. Με μόνο μια μικρή διέξοδο στο Αιγαίο γύρω από τη μικρή λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, η Βουλγαρία έπρεπε να εγκαταλείψει το σχέδιο της ηγεμονίας των Βαλκανίων. Σύμφωνα με τους Anderson and Hershey, η νικήτρια και θριαμβεύτρια μετά την εξαγορά της Θεσσαλονίκης και την περισσότερη από τη Μακεδονία μέχρι και το λιμάνι της Καβάλας, η Ελλάδα είχε ακόμη εκκρεμή ζητήματα. Η Ιταλία ήταν σε αντίθεση με τις ελληνικές διεκδικήσεις στη Βόρεια Ήπειρο και καθώς επίσης έλεγχε τα ελληνο-κατοικούμενα Δωδεκάνησα. Επιπλέον, το status quo των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, το οποίο η Ελλάδα το είχε λάβει από τους Οθωμανούς, παρέμεινε απροσδιόριστο μέχρι τον Φεβρουάριο του 1914, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνώρισαν την ελληνική κυριαρχία πάνω τους. Οι εντάσεις με τους Οθωμανούς παρέμειναν σε υψηλά επίπεδα, ωστόσο, για την αντιμετώπιση των διωγμών των Ελλήνων της Ανατολής, που οδήγησε σε μια κρίση και έναν ναυτικό αγώνα το καλοκαίρι του 1914, που σταμάτησε μόνο με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο τέλος του πολέμου, η Ελλάδα είχε ακόμη αξιώσεις στα εδάφη εκτός των συνόρων της, που κατά εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν περίπου 3 εκατομμύρια Έλληνες. (¹) Υπόψη ότι η Κρήτη σύμφωνα με τη Συνθήκη Λονδίνου (1913) είχε παραχωρηθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε όλους τους νικητές του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Με τη συνθήκη Βουκουρεστίου η Βουλγαρία παραιτήθηκε και από κάθε αξίωση επί της Κρήτης. (²) Η Σερβία είχε ήδη αναγνωρίσει τα σύνορα μεταξύ Σερβίας - Ελλάδας από ειδική σερβο-ελληνική επιτροπή με βάση ίδίου Πρακτικού που υπογράφηκε στο Βελιγράδι στις 3 Αυγούστου του 1913, από τους Πρωθυπουργούς Ε. Βενιζέλο και Πάσιτς. Επίσης τα αποκλειστικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της Κρήτης, σύμφωνα με το παραπάνω Πρακτικό της ειδικής επιτροπής έλαβε ξεκάθαρη θέση με τη διατύπωση: "...άμα τη αποδοχή της καθορισθείσης οροθετικής γραμμής η Σερβία παραιτείται εκ πάσης επί της νήσου Κρήτης αξιώσεως". Η δε οριοθετηκή γραμμή είχε συμφωνηθεί μεταξύ των δύο πρωθυπουργών με χειρόγραφη επιστολή, (που βρίσκεται σήμερα στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών), δια της οποίας ορίζονταν τα μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας σύνορα από τις θέσεις που κατείχαν αντίστοιχα τα ελληνικά και σερβικά στρατεύματα στη Μακεδονία. (³) Η συνολική έκταση της Ελλάδας κατά την υπογραφή της Συνθήκης Βουκουρεστίου (1913) από 63.211 τ.χλμ. έφθασε μαζί με τις νήσους του Αιγαίου τα 120.308 τ.χλμ., οι δε κάτοικοι του Βασιλείου της Ελλάδος από 2.631.952 αυξήθηκαν σε 4.718.221. Από το κείμενο της Συνθήκης αυτής, άξια παρατήρησης, είναι τ΄ ακόλουθα σημεία: Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) δεν περιελάμβανε άρθρα που να κανονίζουν το ζήτημα των νησιών του Αιγαίου, (Λήμνου, Χίου, Σάμου κ.λπ.), που κατέχονταν ήδη "De facto" μόνο από την Ελλάδα, χωρίς όμως και να μεριμνήσει περί αυτού άλλη συνθήκη μετά τους βαλκανικούς πολέμους. Συνέπεια αυτού ήταν οι Τούρκοι εθνικιστές να μην αποδέχονται την ένωση των νήσων αυτών με την Ελλάδα. Η Ρουμανία κατάφερε με διακανονισμό να λύσει το Κουτσοβλαχικό ζήτημα της Μακεδονίας σύμφωνα με τις απόψεις της, κατά τις οποίες οι τρεις άλλες σύμμαχες Χώρες δέχθηκαν να παραχωρήσουν τόσο εκκλησιαστική όσο και σχολική αυτονομία στους εντός των συνόρων τους Κουυτσοβλάχους και να επιτρέψουν σύσταση ιδιαίτερης ρουμανικής Αρχιεπισκοπής με δικαίωμα επιχορήγησης αυτών από τη ρουμανική κυβέρνηση υπό την επίβλεψη της κάθε επιμέρους κυβέρνησης Χώρας. Γεγονός πάντως ήταν πως με τη Συνθήκη αυτή επισφραγίστηκε η δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας ή Ελλάδας του Νέστου όπως ονομάστηκε τότε, από Ελλάδα του Σπερχειού (παλαιότερα), αγκαλιάζοντας ένα μεγάλο ποσοστό αλυτρώτου Ελληνισμού. Η σταθερότητα της Ελλάδας τόσο στη συνθήκη του Βουκουρεστίου όσο και προς τη σύμμαχο Σερβία διαφάνηκε ιδιαίτερα όταν ένα χρόνο μετά, σε σερβική δημοσιογραφική ερώτηση προς τον Ε. Βενιζέλο, (Οκτώβριος 1914), κατά πόσο η Σερβία μπορεί να υπολογίζει στην Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης εκ μέρους της Αυστροουγγαρίας ή της Βουλγαρίας, εκείνος απάντησε: «Εν πάση περιπτώσει η Ελλάς δεν θα ευρεθή εις το εχθρικόν προς την Σερβίαν στρατόπεδον, εάν ο πόλεμος γενικευθεί». Σε άλλη επίσης ερώτηση περί πιθανής πρόκλησης εκ μέρους της Γερμανίας να επιτεθεί στη Σερβία προσκαλώντας και την Ελλάδα με υπόσχεση μεγάλων εδαφικών παραχωρήσεων, ο Βενιζέλος απάντησε χαρακτηριστικά: «Η Ελλάς είναι πάρα πολύ μικρά δια να διαπράξη τόσον μεγάλην αναισχυντίαν». "Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος" τ.2ος σ.31 - Γ. Ασπρέα - Αθήναι 1945 "Οι Βαλκανικοί Γείτονές μας" σ.100 - Αλ. Κύρου - Αθήναι 1962 "Ιστορία της Σερβίας 1800-1918" σ.374, 398. - Δ. Τζώρτζεβιτς - Θεσσαλονίκη 1970 "Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλάβοι" σ.404, 414 και 646. - Δ. Ζαγκλή - Αθήναι 1975 "Διεθνείς Συνθήκες" σ.222-227. - Χαραλ. Γ. Νικολάου - Αθήνα 1996 Katrin Boeckh: Από τους Βαλκανικούς Πολέμους στο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μικρά κράτη πολιτικής και εθνικής αυτοδιάθεσης στα Βαλκάνια. Oldenbourg, Μόναχο 1996, ISBN 3-486-56173-1, Σ 59F. Συμεών Radev, Traian Radev: Konferentsiiata V Bukuresht μπορώ Bukureshtkiiat Mir ΟΤ 1913 (DT.. Η διάσκεψη στο Βουκουρέστι και η ειρήνη του Βουκουρεστίου το 1913 ). Tinapres, Σόφια, 1992, ISBN 978-954-8309-01-1. Frank Marby Anderson· Amos Shartle Hershey (1918). «The Treaty of Bucharest, August 10, 1913». Handbook for the Diplomatic History of Europe, Asia, and Africa 1870-1914. Washington, DC: National Board for Historical Service, Government Printing Office. Karl Adam: Βρετανικό δίλημμα Βαλκανίων. Η βρετανική βαλκανική πολιτική της βοσνιακής κρίσης μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους 1908-1913, Verlag Δρ Κόβατς, Αμβούργο 2009, ISBN 978-3-8300-4741-4. Katrin Boeckh: Από τους Βαλκανικούς Πολέμους στο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μικρά κράτη πολιτικής και εθνικής αυτοδιάθεσης στα Βαλκάνια. Oldenbourg Verlag, Μόναχο 1996, ISBN 3-486-56173-1. Richard C. Hall: Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913. Προοίμιο για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Routledge, London 2000, ISBN 0-415-22946-4.
|
Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 28 Ιουλίου (π.ημερ) / 10 Αυγούστου (ν.ημ.) του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου. Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85_(1913)
|
Αλβανικές βουλευτικές εκλογές 2021
|
Τα 140 μέλη του Αλβανικού κοινοβουλίου εκλέγονται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές για τετραετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι αναλογική εκπροσώπηση από 12 πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες που ταυτίζονται με τους 12 νομούς της χώρας. Το εκλογικό όριο για να μπει ένα κόμμα στο κοινοβούλιο είναι 1% (στις προηγούμενες εκλογές ήταν 3%). Οι εκλογείς θα ψηφίσουν από ανοιχτές λίστες πολιτικών κομμάτων, δηλαδή αφού θα έχουν επιλέξει ποιο κόμμα θα ψηφίσουν πρέπει να επιλέξουν και σε ποιον από τους υποψήφιους του κόμματος θα βάλουν σταυρό προτίμησης. Η προσέλευση στην ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική και δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι πολίτες της Αλβανίας, υπό την προϋπόθεση να έχουν κλείσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και να μην έχουν αποστερηθεί το δικαίωμα λόγω δικαστικής απόφασης. Σύμφωνα με τον νέο εκλογικό νόμο του 2020 το 30% των υποψηφίων πρέπει να είναι γυναίκες. Οι εκλογές διεξήχθησαν σε μία κρίσιμη στιγμή για την Αλβανία, η οποία προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί από το χτύπημα του φονικού σεισμού του 2019 και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις (υγειονομικές, οικονομικές κ.λπ.) από την Πανδημία του κορονοϊού 2020. Επίσης οι εκλογές διεξάγονται την ώρα που η χώρα αναμένεται να αρχίσει διαπραγματεύσεις για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Στις εκλογές του 2017, το κόμμα του Έντι Ράμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, κέρδισε μία δεύτερη θητεία, συγκεντρώνοντας το 48% των ψήφων και 74 από τις 140 έδρες της βουλής. Ωστόσο τα επόμενα χρόνια η χώρα βυθίστηκε σε μία παρατεταμένη πολιτική κρίση. Στις δημοτικές εκλογές του 2019, η αντιπολίτευση δεν συμμετείχε, καλώντας του πολίτες σε μποϊκοτάζ. Ακόμα, υψηλή ήταν η σύγκρουση του Προέδρου Ιλίρ Μέτα και του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, με τον πρώτο να επιχειρεί να ακυρώσει την διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών μέσα από προεδρικό διάταγμα, και τον δεύτερο να καλεί το κοινοβούλιο να καθαιρέσει τον πρόεδρο. Καθ' όλη την διάρκεια του 2019 γινόντουσαν διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης Ράμα, πολλές από τις οποίες γινόντουσαν βίαιες. Το 2020, οι διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης αναζωπυρώθηκαν όταν τον Δεκέμβριο νεαρός άνδρας έχασε την ζωή του από πυροβολισμό από αστυνομικό. Οι διαδηλώσεις ήταν ιδιαίτερα βίαιες.Στις εκλογές του 2021, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατέβηκε μόνο του, έχοντας απέναντί του τα περισσότερα κόμματα τις αντιπολίτευσης που είχαν συνασπιστεί. Ο Έντι Ράμα είχε δηλώσει πως εάν δεν καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, δεν θα διαπραγματευτεί με άλλα κόμματα, αλλά θα οδηγήσει την χώρα σε νέες πρόωρες εκλογές. Παράλληλα, καθώς πλησιάζανε οι εκλογές του 2021, άρχισαν να αναδύονται διάφορες προκλήσεις για την δίκαιη και ελεύθερη διεξαγωγή των εκλογών. Συγκεκριμένα, υπήρχαν φόβοι για εξαγορά ψήφων, και για αθέμιτη αξιοποίηση κρατικών πηγών από το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα για την προεκλογική εκστρατεία του. Η προεκλογική εκστρατεία ήταν ιδιαίτερα τεταμένη και πολωμένη, με τα δύο κύρια κόμματα να ανταλλάσσουν βαριές κατηγορίες. Ζητήματα όπως οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Αλβανίας στην Ε.Ε., η οικονομική ανάπτυξη, οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, και η αντιμετώπιση της Πανδημίας του κορονοϊού είναι τα θέματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Διάφορα επεισόδια συνέβησαν μεταξύ των οπαδών των δύο παρατάξεων, με πιο σοβαρό όμως τον θάνατο ενός και τον τραυματισμό άλλων τεσσάρων ατόμων σε σύγκρουση λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή έχει λάβει μέτρα για την προστασία του κοινού από τον κορονοϊό. Τα 36.393 άτομα που θα απασχοληθούν ως προσωπικό στα εκλογικά κέντρα και τα κέντρα καταμέτρησης ψήφων θα έχουν στη διάθεσή τους προστατευτικό εξοπλισμό, απολυμαντικά, αντισηπτικά, μάσκες και γάντια, σύμφωνα με τις οδηγίες του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας. Από τους εκλογείς θα ζητηθεί να κρατήσουν απόσταση 1,5 μ. μεταξύ τους καθώς θα περιμένουν να ψηφίσουν. Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη έχει διαθέσει ενημερωτικές αφίσες για τους κινδύνους του ιού. Παράλληλα, η κυβέρνηση αποφάσισε να βάζει σε καραντίνα 14 ημερών κάθε πολίτη που έρχεται από κάποια γειτονική χώρα (Ελλάδα, Βόρεια Μακεδονία κ.λπ.), με το αιτιολογικό ότι οι χώρες αυτές είχαν επιβαρυμένο επιδημιολογικό φορτίο. Ωστόσο η αντιπολίτευση κατήγγειλε την απόφαση αυτή, καθώς κατά την γνώμη της έχει αυτό αποτρέπει πολλούς Αλβανούς από το να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Μάλιστα, ο πρόεδρος Ιλίρ Μέτα, κάλεσε την κυβέρνηση να άρει το μέτρο αυτό. Στις 19 Απριλίου 2021 οι οργανώσεις που δήλωσαν ότι θα αποστείλουν παρατηρητές για να παρακολουθήσουν τη διεξαγωγή ήταν 58, από τις οποίες οι 3 ήταν ξένες, με συμπεριλαμβανόμενο το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΑΣΕ. Πολλές δημοσκοπήσεις πραγματοποιήθηκαν από διάφορες εταιρίες την περίοδο Νοέμβριο 2020 - Απρίλιο 2021. Οι Περισσότερες δημοσκοπήσεις παρατηρούσαν ένα σαφές προβάδισμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Έντι Ράμα. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Λουλζίμ Μπάσα βρισκόταν με διαφορά πίσω, αλλά συνεχώς μείωνε την διαφορά με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τ άλλα κόμμα ακολουθούσαν, όμως με πολύ μεγάλη διαφορά. Τα αποτελέσματα των εκλογών έδωσαν στο Σοσιαλιστικό κόμμα την αυτοδυναμία στο κοινοβούλιο καθώς με το 48,7% των ψήφων συγκέντρωσε 74 από τις 140 συνολικά έδρες. Αυτό ανοίγει τον δρόμο στον Έντι Ράμα να υπηρετήσει και για τρίτη συνεχή θητεία ως πρωθυπουργός, κάτι που θα τον κάνει τον δεύτερο μακροβιότερο ηγέτη της Αλβανίας μετά τον Ενβέρ Χότζα. Παράλληλα όμως, υπήρξε σημαντική ενίσχυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Δημοκρατικού Κόμματος. Το τελευταίο αύξησε τα ποσοστά του κατά τουλάχιστον 5% και αντίστοιχα τις έδρες του κατά 13, στις 59 συνολικά. Ακόμα, το κόμμα πλειοψήφισε σε 4 εκλογικές περιφέρειες, δύο περισσότερες από ότι το 2017. Το μικρό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τα πήγε και αυτό καλά στις εκλογές αφού από 1% σκαρφάλωσε στο 2,25% και αντίστοιχα από 1 σε 3 έδρες. Ο «μεγάλος χαμένος» των εκλογών ήταν το Σοσιαλιστικό Κίνημα Ένταξης του προέδρου Ιλίρ Μέτα. Παρόλο που παρέμεινε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, έχασε τις 15 από τις 19 έδρες, συγκεντρώνοντας τελικά μόνο 4 έδρες. Επίσης το ποσοστό του κόμματος μειώθηκε σε λιγότερο από το μισό από τις προηγούμενες εκλογές. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν οριακά χαμηλότερη από τις προηγούμενες εκλογές, στο 46,3% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, παρόλο που στην αρχή υπολογιζόταν ότι η συμμετοχή ήταν γύρω στο 48%, αυξημένη κατά δύο μονάδες από το 2017.
|
Στις 25 Απριλίου 2021 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στην Αλβανία, για να εκλεγούν τα 140 μέλη του Αλβανικού Κοινοβουλίου. Οι κάλπες άνοιξαν στις 7.00 το πρωί σε 5.199 εκλογικά κέντρα σε όλην την χώρα και έκλεισαν στις 19.00 το απόγευμα.Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα ήρθε πρώτο κερδίζοντας τις 74 από τις 140 έδρες του κοινοβουλίου και θα σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Συνολικά, 4 κόμματα πέρασαν το εκλογικό όριο και μπήκαν στη βουλή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2021
|
Φραγκίσκος Γ΄ Κρίσπος
|
Ήταν νόθος γιος του Ιωάννη Γ΄ Κρίσπου και η μητέρα του ήταν από την οικογένεια Μοροζίνι. Όταν ο πατέρας του απεβίωσε το 1494, ο Φραγκίσκος ήταν ανήλικος και ως νόθος δεν εδικαιούτο τη διαδοχή. Η Βενετία βρήκε αφορμή να κάνει υποτελές το δουκάτο: οι κάτοικοι, που μάλλον παροτρύνθηκαν από το ναύαρχο της Βενετίας που βρισκόταν με στόλο 6 γαλερών στη Νάξο, έστειλαν αντιπροσώπους τους στη Γαληνότατη που αποδέχθηκε το αίτημα τους για προστασία και έστειλε προσωρινό διοικητή τον Πιέτρο Κονταρίνι. Όταν ενηλικιώθηκε ο Φραγκίσκος το 1500 η Βενετία του παραχώρησε το δουκάτο. Ένα χρόνο πριν είχε ξεσπάσει ο Β΄ Βενετοτουρκικός πόλεμος, που εξέθεσε τη Νάξο σε επιθέσεις: η κάτω πόλη της Νάξου λεηλατήθηκε και πολλοί Ναξιώτες αιχμαλωτίσθηκαν. Οι κάτοικοι είχαν υποφέρει τόσο από την ωμή συμπεριφορά, ώστε όταν ένας διάσημος Τούρκος πειρατής εξώκειλε στη Μήλο, οι κάτοικοι εκδικήθηκαν με το να τον σκοτώσουν ψήνοντας τον για δυο ώρες. Η ειρήνη του 1503 περιέλαβε το δουκάτο, ως συνήθως, μαζί με τις κτήσεις της Βενετίας. Οι Αυθέντες των νησιών ήταν τυραννικοί όσο οι Τούρκοι· ο Φραγκίσκος Σομμαρίπα της Άνδρου αντιδικούσε με τον Σομμαρίπα της Πάρου και οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν στη Βενετία για τα δεινά τους και πως θέλει να καλέσει σύμμαχό του τους Τούρκους. Η Γαληνότατη τον ανακάλεσε και κυβέρνησε την Άνδρο με διοικητή (1507-14). Οι πηγές τον περιγράφουν τόσο σκληρό και βίαιο απέναντι στους στρατιώτες του που ήταν έτοιμοι να υπηρετήσουν τους Τούρκους και να τους βοηθήσουν να κατακτήσουν τα νησιά του δουκάτο. Ο Βενετοί από τον φόβο τους ότι με την τακτική του θα πέσει όλο το Αιγαίο Πέλαγος στα χέρια των Οθωμανών συνέλαβε τον Φραγκίσκο Γ΄ και τον φυλάκισε στην εκκλησία του Σαιν Μισέλ στο νησί Μουράνο (1509). Την επόμενη χρονιά ο Φραγκίσκος Γ΄ δραπέτευσε και επέστρεψε στη Νάξο, επιτέθηκε να σκοτώσει τη σύζυγο του Κατερίνα Λορεντάνο αλλά εκείνη δραπέτευσε στο σπίτι της θείας της Λουκρεζίας Λορεντάνο (15 Αυγούστου 1510). Την επόμενη μέρα ο Φραγκίσκος Γ΄ τη βρήκε στο σπίτι της θείας της, έσπασε την πόρτα και τη χτύπησε με το ξίφος στα χέρια και στο στομάχι και τη θανάτωσε. Οι πολίτες του δουκάτου, εξεγέρθηκαν, τον κυνήγησαν στο μέγαρο και αποφάσισαν την καθαίρεσή του και την αντικατάσταση του με τον 11χρονο γιο του Ιωάννης Δ΄ Κρίσπο που θα βρισκόταν μέχρι την ενηλικίωση του υπό την κηδεμονία της Βενετίας. Οι Βενετοί συμφώνησαν, αναγνώρισαν τον μικρό Ιωάννη νέο δούκα και τοποθέτησαν κηδεμόνα του τον θείο του Αντώνιο Λορεντάνο αδελφό της σκοτωμένης δούκισσας Κατερίνας. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης ο Φραγκίσκος Γ΄ επιτέθηκε να σκοτώσει και τον γιο του αλλά ο μικρός ξέφυγε από το μπαλκόνι. Οι Βενετοί μετέφεραν τον έκπτωτο δούκα στην Κρήτη που πέθανε αμέσως μετά από πυρετό (1511).Η Βενετική διοίκηση κράτησε 5 έτη. Η ζωή του διοικητή, αν δεν υπήρχε επιδρομή πειρατών ή λοιμός, περνούσε ευχάριστα, με διασκεδάσεις και χορούς. Αλλά και οι κάτοικοι γιόρταζαν συχνά κάποιον άγιο σε εξωκλήσια. Τέλος το 1517 αποφασίσθηκε ότι νόμιμος κύριος της Άνδρου είναι ο Αλμπέρτο Σομμαρίπα και η Βενετία τον περιέβαλε με την κόκκινη στολή του αυθέντη της νήσου, επίσης ενηλικιώθηκε ο Ιωάννης Δ΄ και ανέλαβε δούκας της Νάξου. Νυμφεύτηκε την Κατερίνα Λορεντάνο και είχε τέκνα: Ιωάννης Δ΄ Κρίσπος, δούκας της Νάξου, νυμφεύτηκε την Αντριάνα Γκοζαντίνι Κατερίνα, σύζυγος του Τζαν-Λουίτζι Πιζάνι αυθέντη της Χίου. Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908. W. Miller Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα 1204-1566, Γ΄ έκδοση 1997
|
Ο Φραγκίσκος Γ΄ Κρίσπος (Ιταλικά : Francesco III Crispo, 1469 - 1511) μέλος του Οίκου των Κρίσπι και Δούκας του Αρχιπελάγους (1500 - 1511) ήταν νόθος γιος και διάδοχος του Ιωάννη Γ΄ Κρίσπου. Διαδέχτηκε τον πατέρα του μετά από ένα διάστημα μεσοβασιλείας έξι ετών (1494 - 1500) στο οποίο κυβέρνησε η Δημοκρατία της Βενετίας. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Ιωάννης Δ΄ Κρίσπος ο οποίος κυβέρνησε επίσης μια εξαετία μεσοβασιλεία (1511 - 1517) υπό την κηδεμονία της Δημοκρατίας της Βενετίας μέχρι τη δική του ενηλικίωση (1517). Ο Φραγκίσκος Γ΄ ήταν γνωστός για τη σχιζοφρένεια του που του έδωσε το προσωνύμιο "ο τρελός δούκας". Βασανιζόταν από την παράνοιά του, που τον έκανε φονέα της γυναίκας του, ενώ αποπειράθηκε να σκοτώσει και τον γιο του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Κοινοτισμός
|
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αντικοινωνική ανάπτυξη του φιλελεύθερου καπιταλισμού, ο κοινοτισμός επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο και τα προτάγματά του προσφέρουν λύση σε ζωτικά ζητήματα ταυτότητας, οργάνωσης πολιτιστικών και πολιτικών κοινοτήτων αλλά και επικαιροποιούν επιτακτικά ζητήματα ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων με τη διαμόρφωση της πολιτικής από το σύνολο της κοινωνίας.Για αυτό και ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά του κοινοτισμού αποτελούν οι πολιτειακές συνελεύσεις και τα δημοψηφίσματα ως τρόποι διακυβέρνησης μιας κοινωνίας. Σε αντίθεση με το φιλελεύθερο νεωτερικό σύστημα που έχει ως βάση την έννοια του ατόμου και τον σοσιαλισμό που θέτει ως κέντρο των επιλογών του την έννοια της κοινωνίας, ο κοινοτισμός θέτει ως θεμέλιο των προταγμάτων του την πολιτική κοινότητα στην οποία συλλαμβάνεται η σύζευξη του ατομικού με το συλλογικό συμφέρον. Στα νεότερα χρόνια στην Ευρώπη ο κοινοτισμός συνδέθηκε με τελείως διαφορετικές αφετηρίες. Ο κοινοτισμός έλαβε τρεις διαφορετικές ταυτότητες στη νεότερη εποχή, μία αμερικανική και δύο ευρωπαϊκές. Την δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκε στην Αμερική ένα είδος ηθικού κοινοτισμού, ο κομμουνιταριανισμός, που έθεσε ζητήματα ταυτότητας της ατομικότητας. Στην Ευρώπη παρουσιάζονται δύο εκδοχές. Η μια συνδέθηκε με τη νεωτερική πολιτική έννοια του αναρχισμού (ελευθεριακός κοινοτισμός) που αναδείχθηκε κατά τον διαφωτισμό προωθώντας μια κοινωνία χωρίς αγορά και κράτος, και η άλλη, η κοινωνιολογική εκδοχή κοινοτισμού, η οποία συνδέθηκε με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που αφορούν τη σύγκρουση πολιτιστικών κοινοτήτων. Στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική επιστήμη γίνεται διάκριση, πλέον, μεταξύ τεσσάρων μορφών κοινοτισμού: α. Ο κλασικός ελληνικός δημοκρατικός κοινοτισμός της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας που αναφέρεται στην πολιτειακή και πολιτική οργάνωση ενός κράτους ή μιας κοινότητας κρατών με βάση την άμεση δημοκρατία, προωθώντας μια πολιτεία με λήψη των αποφάσεων από τους πολίτες μέσα από τα δημοψηφίσματα και τις συνελεύσεις. Ο κλασικός κοινοτισμός θέτει ως πρώτιστη αρχή του την διακυβέρνηση ενός δήμου, μιας περιφέρειας ή ενός κράτους από ελεύθερους πολίτες που διαθέτουν ατομική ιδιοκτησία με την παράλληλη οργάνωση της παραγωγικής και εμπορικής οικονομίας μέσα από μορφές κοινοτικών-συνεταιριστικών επιχειρηματικών οργανισμών. Σε αντίθεση με την νεωτερική άμεση δημοκρατία στην οποία οποιοδήποτε ζήτημα μπορεί να τεθεί σε δημοψήφισμα, στον σύγχρονο δημοκρατικό κοινοτισμό ζητήματα που σχετίζονται με τον ανθρωποκεντρισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές, κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες (ανεξιθρησκία, ελευθερία έκφρασης, κοινωνική εργασία, διαφορετικότητα, κλπ) δεν μπορούν να τεθούν σε δημοψηφίσματα.Παράλληλα στην εν λόγω πολιτική κοινότητα ενυπάρχουν και μεσαίες ή μικρές ατομικές-οικογενειακές ιδιωτικού τύπου επιχειρήσεις στα πλαίσια μιας εξισωτικής ανάπτυξης μέσα σε οργανωμένες πολιτικές αμεσοδημοκρατικές κοινότητες. Ο σύγχρονος δημοκρατικός κοινοτισμός ήδη έχει καταστεί επίκαιρος ως πολιτειακό πρόταγμα και στη σύγχρονη εποχή κομίζοντας όλα τα βασικά στοιχεία του κλασικού λαμβάνοντας υπόψη τις νέες κοινωνικές, γεωοικονομικές και πολιτικές συνθήκες των νέων καιρών αλλά και τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Το ιδιάζον χαρακτηριστικό του κλασικού κοινοτισμού είναι η υπερβατική πολιτική του πρόταξη πέρα και πάνω από ιδεολογίες. Δεν δύναται να ενταχθεί στον νεωτερικό πολιτικό άξονα αναφοράς, σίγουρα όμως δε θέτει ως πολιτικό υποκείμενο ούτε το άτομο ούτε την κοινωνία γενικά, αλλά την πολιτική κοινότητα ως σύζευξη ατομικής και συλλογικής βούλησης. β. Ο αμερικανικός κοινοτισμός (communitarianism) του Εμιτάϊ Ετζιόνι, του Michael Sandel και σύγχρονων δυτικών κοινοτιστών που θεωρείται το έναυσμα στην νεωτερική δύση για την επικαιροποίηση του ρόλου της κοινότητας στον σύγχρονο κόσμο. Ο αμερικανικός κοινοτισμός με την ονομασία κομμουνιταριανισμός θέτει περισσότερο ζητήματα ηθικής και ταυτότητας του σύγχρονου ατόμου και προκρίνει ως καταγωγική και ζωτική μήτρα κοινωνικοποίησης του ατόμου την κοινότητα. Ο κομμουνιταριανισμός εισάγει στοιχεία κοινωνικής οικονομίας στον δυτικό καπιταλισμό προκρίνοντας μια κοινωνική εκδοχή καπιταλισμού στο πλαίσιο των κοινοτήτων κάνοντας λόγο για Κοινωνία των Πολιτών. γ. Ο ελευθεριακός κοινοτισμός ή κομμουναλισμός που έχει κολεκτιβιστικές βάσεις και απορρίπτει την ύπαρξη κράτους και αγοράς. Ο κομμουναλισμός αναπτύσσει μια πολιτική συγκρότηση παρόμοια με κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές θεωρήσεις, η οποία απορρίπτει και την ύπαρξη ατομικής ιδιοκτησίας. Στη Γαλλία του 1800 και ειδικότερα μετά την Κομμούνα των Παρισίων του 1871, οι οπαδοί αυτής της Κομμούνας χαρακτηρίζονταν κομμουναλιστές και η γενικότερη δραστηριότητά τους κομμουναλισμός. Από τη χρήση αυτή προέρχεται και η σημερινή αναφορά στον ελευθεριακό κοινοτισμό ως κομμουναλισμό. δ. Ο κοινωνιολογικός κοινοτισμός δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτειακή ή πολιτική συγκρότηση μιας κοινωνίας αλλά αποκλειστικά με την τοπικής εμβέλειας κλειστή οργάνωση κοινοτήτων με βάση κοινωνιολογικές, ηθικές και θρησκευτικές ταυτότητες ή διακρίσεις. Στην Αγγλία στην αρχή του 20ου αιώνα ο όρος αυτός έλαβε την ερμηνεία του φαινομένου της σύγκρουσης κοινωνικών ομάδων με σαφείς πολιτισμικές διαφορές που δρουν στην ίδια περιοχή. Η διαφορετικότητα των συγκρουόμενων αυτών κοινοτήτων προσδιορίζονταν ως προς τη φυλή, τη γλώσσα, το θρήσκευμα, ή την κουλτούρα. Στις περιπτώσεις αυτές οι κοινότητες εμφανίζονται στη πολιτική σκηνή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αποτελούν τον κυρίαρχο συνδετικό κρίκο των μελών τους. Έτσι ο κοινωνιολογικός κοινοτισμός, στο ευρωπαϊκό παράδειγμα, επικράτησε να αφορά το αναγνωρισμένο δικαίωμα χωριστής εκπροσώπησης κοινωνικών ομάδων, π.χ. θρησκευτικών (μουσουλμάνων, εβραίων, ινδουιστών κλπ), οι οποίες στη συνέχεια είναι πιθανόν να συγκρουστούν. Με αυτή τη σημασία αποδόθηκε κατά τις αγγλικές μεταρρυθμίσεις Μόρλεϋ - Μίντο του 1909 η εμφάνιση τέτοιων αντίπαλων ομάδων στην Ινδία, Κεϋλάνη, Παλαιστίνη, Βόρεια Ιρλανδία, μέχρι και τον Καναδά. Τέτοιες ομάδες είναι δυνατόν να καταφύγουν σε εξτρεμιστικές και βίαιες μεθόδους. Συμπερασματικά, ο Κοινοτισμός ως πολίτευμα θεωρείται μια ολοκληρωμένη ομόκεντρων κύκλων οργάνωση μιας κοινωνίας με βάση την άμεση δημοκρατία μέσα από πολιτικούς, οικονομικούς, παραγωγικούς και κοινωνικούς θεσμούς σε κάθε μορφή πολιτικής κοινότητας (χωριό, δήμος, περιφέρεια, κράτος, υπερκρατική οντότητα). "Ο νεοελληνικός κοινοτισμός και η ελληνική κοινοτική παράδοση", συγγραφέας: Νικόλαος Πανταζόπουλος "Κοινοτισμός" , Μελέτης Μελετόπουλος, (Εναλλακτικές εκδόσεις, 2014) "Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών" τόμος 2ος, σελ.479-480 Ελληνικός κοινοτισμός Ελευθεριακός κοινοτισμός ή Κομμουναλισμός Commounitarianism (Αμερικανικός κοινοτισμός) Δημοκρατικός κοινοτισμός
|
Ο Κοινοτισμός ως πολιτειακό σύστημα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και συνδέθηκε με την άμεση δημοκρατία (508 π.Χ.-326 π.Χ), σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Καραβίδα, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Χρήστο Γιανναρά και τον Θεόδωρο Ζιάκα (αν και σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο κοινοτισμός εφαρμόστηκε πολύ πιο πριν). Ο κοινοτισμός αποτελεί την κατά δήμο, κατά περιφέρεια και κατά κράτος καθολική λήψη αποφάσεων από τους πολίτες μέσα από θεσμούς που έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους πολίτες ως ενεργά υποκείμενα (κοινοτικές πολιτικοοικονομικές δομές και αρχές, δημοψηφίσματα και συνελεύσεις). Πρόκειται δηλαδή για μια από τις πρώτες ιστορικές εκδοχές της εφαρμοσμένης άμεσης δημοκρατίας (δημο- + -κρατία) και προσλαμβάνει την αμεσοδημοκρατική οργάνωση σε κάθε μορφή πολιτειακής κοινότητας (χωριό, δήμος, περιφέρεια, κράτος, κοινότητα κρατικών οντοτήτων). Ο κοινοτισμός αναπτύχθηκε στις πόλεις-κράτη της ελληνικής κλασσικής εποχής και με τον ερχομό της ελληνιστικής περιόδου και των ρωμαϊκών χρόνων έχασε σε μεγάλο βαθμό την πρότερη δημοκρατική διάσταση που είχε από τον 5ο π.Χ. αιώνα μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα. Μέχρι την μέση και ύστερη βυζαντινή περίοδο ο αμεσοδημοκρατικός κοινοτικός τρόπος οργάνωσης λειτουργεί μόνο στην πολύ μικρή κλίμακα, ενώ στη μέση και μεγάλη κλίμακα διακυβέρνησης κυριαρχεί μια δεσποτικού τύπου αυτοκρατορική εξουσία. Την περίοδο της τουρκοκρατίας ο κοινοτικός τρόπος αρχίζει να ακμάζει πάλι μέσα από τις οργανωμένες κοινότητες σε πολλές περιοχές φθάνοντας στο απόγειο τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Αναγέννηση Δερύνειας (ποδόσφαιρο)
|
Η Αναγέννηση ιδρύθηκε το 1920 με πρωτοβουλία του δάσκαλου της Δερύνειας Ελευθέριου Ιακώβου Μοντάνιου και άλλων κατοίκων με την ονομασία το Αναγνωστήριο «Ομόνοια». Την εποχή εκείνη ο αναλφαβητισμός ήταν μεγάλος. Ο δάσκαλος αυτός, ο μοναδικός δάσκαλος του χωριού, προμηθευόταν την μοναδική εβδομαδιαία εφημερίδα της εποχής, την Ελευθερία, από την οποία διάβαζε τα βράδια αποσπάσματα στους θαμώνες του καφενείου, οι οποίοι τα διέδιδαν την επόμενη μέρα και στους υπόλοιπους κατοίκους. Ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι έδειχναν ενδιαφέρον και έτσι ο Ελευθέριος Ιακώβου Μοντάνιος έκρινε πως ήταν αναγκαία η ίδρυση ενός αναγνωστηρίου για τους ενήλικες. Για το λόγο αυτό ιδρύθηκε το Αναγνωστήριο «Ομόνοια». Στόχος του αναγνωστηρίου ήταν η μόρφωση, η σωστή διαπαιδαγώγηση και η υγιής ενασχόληση των μελών του. Εκτός από εφημερίδες, ο δάσκαλος διάβαζε και λογοτεχνικά βιβλία.Σταδιακά αναπτύχθηκαν και άλλες δραστηριότητες όπως θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, επετειακές γιορτές με προγράμματα λαϊκής ποίησης, μουσικής και χορού, διαλέξεις και συζητήσεις, αθλητικές δραστηριότητες με αγώνες στίβου, ποδοσφαίρου και πετοσφαίρισης κ.α.Με την έναρξη της δράσης της ΕΟΚΑ το 1955, οι Άγγλοι κηρύσσουν παράνομους αρκετούς συλλόγους, ανάμεσα τους και το Αναγνωστήριο «Ομόνοια». Μετά από 4 μήνες, με τα ίδια μέλη και με το ίδιο καταστατικό, εξασφαλίζεται άδεια ίδρυσης και λειτουργίας του σωματείου με μόνη αλλαγή στην ονομασία. Η νέα ονομασία ήταν Μορφωτικός Σύλλογος Αναγέννηση Δερύνειας. Ο σύλλογος διατήρησε το ίδιο έμβλημα και τα ίδια χρώματα. Έμβλημα του σωματείου είναι ασπίδα με τον ανατέλλοντα ήλιο και τη χρονολογία 1920, τη χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου. Ως χρώματα χρησιμοποιεί το πράσινο και το άσπρο. Στα πρώτα χρόνια, η έδρα της ομάδας ήταν η αυτή του δημοτικού σχολείου. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε κανονικό γήπεδο, με ξύλινες εστίες, κοντά σε αυτό. Εκεί γίνονταν και οι προπονήσεις της ομάδας.Σήμερα, έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας είναι το ιδιόκτητο ποδοσφαιρικό γήπεδο χωρητικότητας 1800 θεατών, το Στάδιο Αναγέννησης Δερύνειας, το οποίο κατασκευάστηκε με εθελοντική εργασία φίλων του συλλόγου το 1974. Μοναδικές εξαιρέσεις αποτελούν οι περιόδοι 2011-12 και 2016-17 όταν χρησιμοποίησε το Στάδιο Τάσος Μάρκου επειδή το στάδιο της δεν πληρούσε τα κριτήρια για διεξαγωγή αγώνων Α΄ κατηγορίας. Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, η Αναγέννηση εντάχθηκε στις τάξεις της ΕΠΟΑ Αμμοχώστου. Το 1971 κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κύπελλο της ομοσπονδίας. Το 1972 εντάχθηκε στην ΚΟΠ και αγωνίστηκε την ίδια χρονιά στην Γ΄ κατηγορία. Έχει κατακτήσει δύο φορές το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας ενώ έχει 7 συμμετοχές στην Α΄ κατηγορία. Η Αναγέννηση εντάχθηκε στις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου το Σεπτέμβριο του 1972 ως ομάδα Γ΄ κατηγορίας. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα 1972-73 και κατέλαβε την έβδομη θέση. Την ίδια θέση κατέλαβε και την επόμενη περίοδο. Την περίοδο 1975-76 τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, τρεις βαθμούς πίσω από την πρώτη θέση που οδηγούσε στη Β΄ κατηγορία. Τις υπόλοιπες περιόδους της δεκαετίας τερμάτισε στην τέταρτη θέση του βαθμολογικού πίνακα. 1 Την περίοδο 1974-75 διοργανώθηκε Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75 χωρισμένο σε δύο ομίλους και με προαιρετική συμμετοχή των ομάδων των δύο κατηγοριών. Η Αναγέννηση Δερύνειας συμμετείχε στον Β΄ όμιλο. Την περίοδο 1981-82 η Αναγέννηση τερμάτισε στη δεύτερη θέση και προβιβάστηκε για πρώτη φορά στη Β΄ κατηγορία. Στην κατηγορία αυτή είχε καλές εμφανίσεις και τερμάτιζε στο πρώτο μισό του βαθμολογικού πίνακα. Την περίοδο 1986-87 κατάφερε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση και να προβιβαστεί στην Α΄ κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της.Στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1987-88 τερμάτισε στην 16η και τελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Πέτυχε 5 νίκες και έφερε 6 ισοπαλίες. Η πρώτη νίκης της ομάδας στην ανώτερη κατηγορία της Κύπρου ήρθε στις 21 Νοεμβρίου 1987 όταν κέρδισε την Αλκή Λάρνακας εκτός έδρας με 1-2. Την επόμενη περίοδο στη Β΄ κατηγορία τερμάτισε στην τέταρτη θέση και δεν κατάφερε να επανέλθει στην ανώτατη κατηγορία. Ακολούθησαν επτά συνεχόμενες παρουσίες στη Β΄ κατηγορία. Στο κύπελλο Κύπρου 1989-90 έφτασε στα προημιτελικά της διοργάνωσης, που είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της στο θεσμό (επαναλήφθηκε την περίοδο 1997-98). Την περίοδο 1995-96 τερμάτισε στην τρίτη θέση και προβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία. Στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1996-97 τερμάτισε στην ένατη θέση, την υψηλότερη που κατέλαβε ποτέ, καταφέροντας να παραμείνει στην κατηγορία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η ομάδα πέτυχε σημαντικές νίκες επί παραδοσιακών ομάδων της κατηγορίας όπως ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια.Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στη δωδέκατη θέση και υποβιβάστηκε. Είχε δύο λιγότερους βαθμούς από τις τρεις ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 9-11 και παρέμειναν στην κατηγορία. Την περίοδο αυτή κατάφερε να φτάσει για δεύτερη φορά στα προημιτελικά του κυπέλλου Κύπρου, έχοντας αποκλείσει στο Β΄ γύρο την ΑΕΛ.Την περίοδο 1998-99 η Αναγέννηση κατακτά το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας, ο οποίος ήταν ο πρώτος τίτλος στην ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας. Στην Α΄ κατηγορία 1999-00 η Αναγέννηση τερμάτισε στη 13η θέση και υποβιβάστηκε. Την περίοδο 2002-03 κατέκτησε για 2η φορά το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία. Στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 2003-04 τερμάτισε στη 12η θέση και υποβιβάστηκε. Ακολούθησαν τέσσερις περίοδοι στη Β΄ κατηγορία μέχρι που την περίοδο 2007-08 τερμάτισε στη 12η θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία μετά από 26 χρόνια. Η περίοδος 2008-09 ήταν εξίσου δύσκολη για την ομάδα αφού τερμάτισε στην 11η θέση στο πρωτάθλημα, αποφεύγοντας τη διαβάθμιση στη Δ΄ κατηγορία για μόλις ένα βαθμό. Την περίοδο 2009-10 η Αναγέννηση τερματίζει στην τρίτη θέση και επιστρέφει στη Β΄ κατηγορία. Την επόμενη περίοδο καταφέρνει να τερματίσει στην τρίτη θέση και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στην Α΄ κατηγορία. Στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 2011-12 τερματίζει στη 13η θέση και υποβιβάζεται.Την περίοδο 2012-13 τερματίζει στην τέταρτη θέση. Όπως είχε προαποφασιστεί, η Β΄ κατηγορία την περίοδο 2013-14 διαχωρίστηκε σε 2 ομίλους των 8 ομάδων, με τις ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 4-8 την περίοδο 2012-13 να συμμετέχουν στον Β1 όμιλο. Έτσι, στο πρωτάθλημα της περιόδου 2013-14 η Αναγέννηση συμμετείχε στο Β1 όμιλο. Παρόλο που τερμάτισε στην τρίτη θέση, δεν προβιβάστηκε καθώς λόγω της μείωσης των ομάδων της Α΄ κατηγορίας από 14 σε 12, μόνο δύο ομάδες προβιβάστηκαν εκείνη την περίοδο από τη Β΄ κατηγορία.Την περίοδο 2014-15 η ΚΟΠ αποφάσισε την ενοποίηση των δύο ομίλων και την επαναφορά της Β΄ κατηγορίας σε μια ενιαία κατηγορία. Η Αναγέννηση τερμάτισε στην έκτη θέση. Την επόμενη περίοδο κατάφερε να εξασφαλίσει την άνοδο της στην Α΄ κατηγορία τερματίζοντας στην τρίτη θέση της βαθμολογίας. Στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος χρειαζόταν τουλάχιστον την ισοπαλία στο εκτός έδρας παιχνίδι της με τον Ολυμπιακό Λευκωσίας, ο οποίος χρειαζόταν τη νίκη για να προβιβαστεί αυτός στην Α΄ κατηγορία. Η Αναγέννηση κατάφερε να ισοφαρίσει στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού. Οι δύο ομάδες ισοβάθμησαν στην τελική βαθμολογία αλλά η Αναγέννηση υπερτερούσε στην ισοβαθμία και αυτή ήταν η ομάδα που προβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία.Την περίοδο 2016-17 τερμάτισε στη 13η θέση και υποβιβάστηκε. Την περίοδο 2017-18 διεκδίκησε την άνοδο της στην Α΄ κατηγορία. Την περίοδο αυτή μόνο η πρωταθλήτρια ομάδα της Β΄ κατηγορίας προβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία. Η Αναγέννηση τερμάτισε στη δεύτερη θέση, μόλις ένα βαθμό πίσω από την πρώτη θέση. Την περίοδο 2019-20 η Αναγέννηση συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία 2019-20. Λόγω της Πανδημίας του κορονοϊού το πρωτάθλημα αρχικά ανεστάλη και στη συνέχεια διεκόπη. Την περίοδο 2020-21 τερμάτισε στη δέκατη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συμμετοχές της ομάδας ανά εθνική κατηγορία του Συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου έως και την περίοδο 2020-21 καθώς και στις διοργανώσεις κυπέλλου έως και την περίοδο 2020-21. Β΄ Κατηγορία:Πρωταθλήτρια (2): 1999, 2003 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο «Αναγέννηση». www.deryneia.org.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2015. «Η... αναγέννηση της Δερύνειας» (PDF). Χαραυγή. σελ. 13. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 5 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2018. Στεφανίδης, Γιώργος (20 Νοεμβρίου 2017). «Ιστορικό γεγονός «Αναγνωστήριον η Ομόνοια» και…». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2018. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Παπαμωυσέως, Στέλιος (2013). Από την ενοποίηση... στ' αστέρια (Κυπριακό ποδόσφαιρο 1953-2013). Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. Επίσημος ιστότοπος Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Ύμνος Αναγέννησης στο YouTube Κανάλι στο Youtube Αναγέννηση Δερύνειας στο Facebook
|
Η Αναγέννηση Δερύνειας είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τη Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου. Ιδρύθηκε την 1 Δεκεμβρίου 1920. Αποτελεί το ποδοσφαιρικό τμήμα του Μορφωτικού Συλλόγου Αναγέννηση Δερύνειας, ο οποίος διαθέτει και πετοσφαιρικό τμήμα ανδρών και πετοσφαιρικό τμήμα γυναικών. Η Αναγέννηση Δερύνειας έχει 7 συμμετοχές στην Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%94%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF)
|
Στάθης Ταυλαρίδης
|
Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία το 1997 από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2001 δόθηκε με μεταγραφή στην Άρσεναλ, σε ηλικία 21 ετών. Στον αγγλικό σύλλογο δεν κατάφερε να καθιερωθεί και το 2003 παραχωρήθηκε υπό μορφή δανεισμού για μια περίοδο στην Πόρτσμουθ. Κατά την παραμονή του στην Άρσεναλ μέτρησε συνολικά οκτώ εμφανίσεις, κυρίως σε αγώνες κυπέλλου (FA Cup) και Λιγκ Καπ, ενώ είχε μόλις μία συμμετοχή στην Πρέμιερ Λιγκ. Στις αρχές του 2004 παραχωρήθηκε στη γαλλική Λιλ, ξανά ως δανεικός, όμως με την ολοκλήρωση της περιόδου υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον σύλλογο. Με την ολοκλήρωσή του, τον Ιούνιο του 2007, μετακινήθηκε ως ελεύθερος στη Σεντ Ετιέν, όπου παρέμεινε για μία ακόμη τριετία στο γαλλικό πρωτάθλημα. Στις 29 Απριλίου 2010 η Λάρισα ανακοίνωσε την επιστροφή του στην Ελλάδα έπειτα από 9 χρόνια απουσίας, υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας για τα επόμενα 4 χρόνια. Μετά τον υποβιβασμό όμως της ομάδας του κάμπου, το συμβόλαιο του λύθηκε τον Αύγουστο του 2011. Συνέχισε την καριέρα του για μια περίοδο (2011-12) στον ΟΦΗ και στις 9 Ιουλίου 2012 ανακοινώθηκε η συμφωνία του με τον Ατρόμητο.Στις 27 Δεκεμβρίου 2014 έγινε γνωστή η συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό. Στις 11 Ιανουαρίου σκόραρε το παρθενικό του γκολ με την πράσινη φανέλα απέναντι στον Εργοτέλη, στον δεύτερο μόλις αγώνα του και πρώτο στη Λεωφόρο. Στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο του 2017, συμφώνησε με την ομάδα του Άρη για συμβόλαιο διάρκειας 1,5 έτους. Υπήρξε διεθνής με την εθνική Ελπίδων την περίοδο 1999-2001, με τη φανέλα της οποίας πραγματοποίησε 19 συνολικά εμφανίσεις και σημείωσε 2 τέρματα. Με την εθνική Ανδρών αγωνίστηκε για πρώτη φορά στις 19 Ιουνίου 2005 εναντίον της Ιαπωνίας (0-1), ξεκινώντας ως βασικός από τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Ότο Ρεχάγκελ, στον αγώνα που διεξήχθη στη Γερμανία για τη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του κυπέλλου Συνομοσπονδιών 2005, ενώ τρεις ημέρες αργότερα (22 Ιουνίου) πραγματοποίησε τη δεύτερη του συμμετοχή στον αγώνα εναντίον του Μεξικού (0-0), αντικαθιστώντας τον Μιχάλη Καψή. Δέκα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2015, κλήθηκε εκ νέου στην εθνική ομάδα, από τον Σέρχιο Μαρκαριάν, αγωνιζόμενος στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση εναντίον της Πολωνίας (0-0), όταν στο ημίχρονο του αγώνα αντικατέστησε τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Έμεινε γνωστός για το λάθος του στην ήττα του Παναθηναϊκού με 3-1 από τον αιώνιο αντίπαλο Ολυμπιακό τη χρονιά 2016. Συγκεκριμένα, έχασε ανεξήγητα την μπάλα από την κατοχή του, με αποτέλεσμα ο επιθετικός Ιντέγιε των ερυθρόλευκων να σημειώσει το τρίτο γκολ της ομάδας του. O Στάθης Tαυλαρίδης στο soccerway Το προφίλ του Στάθη Ταυλαρίδη στο transfermarkt Η καριέρα του Στάθη Ταβλαρίδη στο onsports η καριέρα του Στάθη Ταβλαρίδη στο national football teams
|
Ο Στάθης Ταυλαρίδης (Προβατάς Σερρών, 25 Ιανουαρίου 1980) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίστηκε για τελευταία φορά ως κεντρικός αμυντικός με την ομάδα του Άρη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Κατάλογος διπλωματικών αποστολών στη Βουλγαρία
|
Ευρωπαϊκή Ένωση (Delegation) Νιγηρία (Liaison office) Ομάν (Representative office) Τουρκία Τουρκία Ρωσία Ρωσία Στο Βελιγράδι της Σερβίας: Στο Βερολίνο της Γερμανίας: Στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας: Στη Μόσχα της Ρωσίας: Στη Ρώμη της Ιταλίας: Στη Βιέννη της Αυστρίας: Στη Βαρσοβία της Πολωνίας: Σε άλλες πόλεις: Bulgarian Ministry of Foreign Affairs
|
Ο κατάλογος απαριθμεί τις διπλωματικές αποστολές που υπάρχουν στη Βουλγαρία. Προς το παρόν, η πρωτεύουσα Σόφια φιλοξενεί 70 πρεσβείες. Ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει τους επίτιμους προξένους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Αντριέν Μοερμάν
|
Ο Μοερμάν γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1988 στο Φοντεναί-ω-Ροζ της Γαλλίας. Έπαιξε μπάσκετ για νέους με τους γαλλικούς συλλόγους Λεβαλουά Σπορτίνγκ Κλάμπ Μπασκέτ, από το 2001 έως το 2003, και Κοράλ Ροάν Μπασκέτ, από το 2003 έως το 2005. Ο Μοερμάν ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία το 2005, με την ανώτερη ανδρική ομάδα της Κοράλ Ροάν Μπασκέτ. Έπαιξε στη Ροάν για δύο χρονιές. Για την περίοδο 2007–08, υπέγραψε με την JSF Ναντέρ της γαλλικής 2ης κατηγορίας. Από το 2008 έως το 2011, έπαιξε με την γαλλική Ορλέαν Λουαρέ Μπασκέτ. Τον Ιούλιο του 2011, υπέγραψε με τη γαλλική ομάδα ΣΛΟΥΚ Νανσί Μπασκέτ.Τον Ιούνιο του 2012, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Μπιλμπάο Μπάσκετ του Ισπανικού Πρωταθλήματος (ACB). Μετά από έναν χρόνο με τον σύλλογο, έφυγε από την Μπιλμπάο. Τον Ιούνιο του 2013, επέστρεψε στη Γαλλία και υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τη Λιμόζ ΣΣΠ. Με τη Λιμόζ, κατέκτησε το γαλλικό πρωτάθλημα της περιόδου 2013–14. Τη χρονιά 2014–15, ο Μοερμάν ανακηρύχτηκε Πολυτιμότερος Παίχτης (MVP) του Γαλλικού Πρωταθλήματος.Τον Ιούλιο του 2015, υπέγραψε με τον τουρκικό σύλλογο, Μπάνβιτ. Μετά από μία χρονιά, έφυγε από την Μπάνβιτ. Στις 14 Ιουλίου 2016, υπέγραψε συμφωνία 1+1 με την τουρκική Νταρουσάφακα Ντογκούς. Η τουρκική ομάδα αποχώρησε από τη συμφωνία της στις 24 Ιουνίου 2017.Στις 12 Ιουλίου 2017, υπέγραψε με την ισπανική Μπαρτσελόνα, για την περίοδο 2017–18.Την 1η Ιουλίου 2018, ο Μοερμάν υπέγραψε επίσημα διετές (1+1) συμβόλαιο με την τουρκική Εφές Αναντολού. Τη σεζόν 2018-19, η Εφές προκρίθηκε στον Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα, αλλά έχασε τον τελικό από την ΤΣΣΚΑ, κατακτώντας τη δεύτερη θέση. Στο πρωτάθλημα Τουρκίας, η Εφές έφτασε στους Τελικούς, αφού νίκησε τις Μπάνβιτ και Γαλατασαράι με 2-0 και 3-0 αντίστοιχα. Στους τελικούς κέρδισε την Φενέρμπαχτσε 4-3 και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος της ομάδας ύστερα από 10 χρόνια. Στις 30 Μαΐου 2021, κατέκτησε την πρώτη Ευρωλίγκα της καριέρας του, αφού η Εφές νίκησε στον τελικό την Μπαρτσελόνα 86-81. Είχε μέσο όρο 6,4 πόντους, 4,6 ριμπάουντ και 1,1 ασίστ ανά παιχνίδι κατά τη διάρκεια της περιόδου 2020-21. Στις 7 Ιουνίου κατέκτησε και το Πρωτάθλημα Τουρκίας, αφού η Εφές νίκησε την Φενέρ στη σειρά των τελικών με 3-0. Στις 18 Ιουνίου 2021, ανανέωσε το συμβόλαιό του με τον τουρκικό σύλλογο. Στις 20 Φεβρουαρίου 2022, κατέκτησε το Κύπελλο Τουρκίας, αφού η Εφές κέρδισε στον τελικό την Φενέρμπαχτσε 86-72. Στις 21 Μαΐου 2022, η Εφές νίκησε στον τελικό την Ρεάλ Μαδρίτης 58-57 και έτσι κατέκτησε την δεύτερη Ευρωλίγκα της καριέρας του. Συνολικά τη σεζόν 2021-22, μέτρησε 8.3 πόντους και 5.3 ριμπάουντ σε 40 ματς στην Ευρωλίγκα. Στις 22 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε από την Μονακό για τα επόμενα δύο χρόνια, με την σεζόν 2023-24 να είναι με οψιόν. Στις 20 Ιανουαρίου 2023, αποτέλεσε παρελθόν από τη Μονακό, κάτι που ανακοινώθηκε και επίσημα από τον σύλλογο της Κυανής Ακτής. Αγωνίστηκε σε 16 αγώνες στην Ευρωλίγκα έχοντας κατά μέσο όρο 2.6 πόντους (26% δίποντα, 22% τρίποντα, 50% βολές) και 2.8 ριμπάουντ.Στις 26 Ιανουαρίου 2023, συμφώνησε με την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Σε 22 παιχνίδια στη διοργάνωση, είχε κατά μέσο όρο 8,5 πόντους και 4,9 ριμπάουντ. Στις 23 Μαΐου 2023, έμεινε ελεύθερος από την ρωσική ομάδα. Ο Μοερμάν ήταν μέλος των μικρών εθνικών ομάδων καλαθοσφαίρισης της Γαλλίας. Με τις μικρές εθνικές ομάδες της Γαλλίας, κέρδισε χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων της FIBA το 2004 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων της FIBA το 2006. Κέρδισε επίσης το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Καλαθοσφαίρισης Νέων Ανδρών της FIBA του 2007. Ο Μοερμάν υπήρξε επίσης μέλος της εθνικής ομάδας ανδρών της Γαλλίας. Έπαιξε με τη Γαλλία στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 2016 στη Μανίλα. Κοράλ Ροάν Πρωτάθλημα Γαλλίας: (2007) Ορλεάν Λουαρέ Κύπελλο Γαλλίας: (2010) Λιμόζ 2x Πρωτάθλημα Γαλλίας: (2014, 2015) Μπαρτσελόνα Κύπελλο Ισπανίας: (2018) Αναντολού Εφές 2x Ευρωλίγκα: (2021, 2022) 2x Πρωτάθλημα Τουρκίας: (2019, 2021) Κύπελλο Τουρκίας: (2022) 2x Σούπερ Καπ Τουρκίας: (2018, 2019) MVP στο Πρωτάθλημα Γαλλίας: (2015) 2x Γαλλικό All Star Game: (2012, 2014) MVP στο Γαλλικό All Star Game: (2014) Πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα Τουρκίας: (2016) Πρώτος στα ριμπάουντ στο Πρωτάθλημα Τουρκίας: (2016) Τούρκικο All Star Game: (2016) Ο Αντριέν Μοερμάν στο archive.fiba.com Ο Αντριέν Μοερμάν στο euroleague.net Ο Αντριέν Μοερμάν στο lnb.fr (στα γαλλικά) Ο Αντριέν Μοερμάν στο tblstat.net
|
Ο Αντριέν Ρενέ Μοερμάν (Φοντεναί-ω-Ροζ, 7 Αυγούστου 1988) είναι Γάλλος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,03 μέτρα αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ. Είναι επίσης μέλος της εθνικής ομάδας ανδρών Γαλλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BD_%CE%9C%CE%BF%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD
|
Ανεμορράχη Άρτας
|
Η Ανεμορράχη είναι κτισμένη σε υψόμετρο 370 ή 400 μέτρων, σε απόσταση 47 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της Άρτας και 6,5 χλμ. από το Δίστρατο. Αναφέρεται ως ένα από τα λεγόμενα Τζουμερκοχώρια της Ηπείρου και περιήλθε στο ελληνικό κράτος το 1881, μαζί με άλλα 25 χωριά της συγκεκριμένης περιοχής. Μέχρι το 1927 έφερε την ονομασία Μπούγα. Διοικητικά, υπαγόταν μέχρι το 1997 στην επαρχία Άρτας, ενώ στη συνέχεια ανήκε στον καποδιστριακό δήμο Αθαμανίας. Από το 2011 υπάγεται στην δημοτική ενότητα Αθαμανίας του δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων ως έδρα της τοπικής κοινότητας Ανεμορράχης. Αξιοθέατα της χωριού είναι το κτίριο του πρώην δημοτικού σχολείου και ένας παλιός νερόμυλος μαζί με παρακείμενο πηγάδι, τα οποία έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα μνημεία. Ο κύριος ναός της Ανεμορράχης είναι αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο.
|
Η Ανεμορράχη (πρώην Μπούγα) είναι οικισμός του δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων στον νομό Άρτας της περιφέρειας Ηπείρου στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 174 κατοίκων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Βόιτσεχ Στσένσνι
|
Ερχόμενος στην Άρσεναλ το 2006, ο Βόιτσεχ Στσένσνι εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής των Λονδρέζων και ένα χρόνο αργότερα στις ρεζέρβες. Χρησιμοποιούμενος συχνά ως βασικός από τον προπονητή του, ο Στσένσνι υπέστη κάταγμα των δεξιών χεριών του στη διάρκεια προπόνησης στις 11 Νοεμβρίου 2008 στη διάρκεια προπόνησης, και αναγκάστηκε να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων για διάστημα έξι μηνών. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009, ο Στσένσνι έλαβε μέρος στον πρώτο του επίσημο αγώνα με την πρώτη ομάδα της Άρσεναλ, στο Λιγκ Καπ Αγγλίας με αντίπαλο τη Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον (2-0). Για το ξεκίνημά του, ο νεαρός τερματοφύλακας διατήρησε απαραβίαστη την εστία του και πραγματοποίησε στο σύνολο έναν καλό αγώνα. Τέταρτος τερματοφύλακας στους Gunners, πήγε δανεικός στις 20 Νοεμβρίου του ιδίου έτους αρχικά για έναν μήνα στην Μπρέντφορντ ΦΚ, ομάδα της Λιγκ Του. Μία μέρα αργότερα, έπαιξε τον πρώτο του αγώνα με τη νέα του ομάδα, απέναντι στη Γουόλσολ (ισσοπαλία 1-1). Στις 24 Νοεμβρίου, πέτυχε να σταματήσει πέναλτι του Ματ Χάρολντ, κάτι όμως που δεν θα γλιτώσει την ομάδα του από την ήττα από τη Γουίκομπ. Τελικά ο δανεισμός του επεκτάθηκε μέχρι το τέλος της σεζόν και πήρε μέρος σε 28 αγώνες πρωταθλήματος. Στις 13 Δεκεμβρίου 2010, έκανε το ντεμπούτο του στην Πρέμιερ Λιγκ στη διάρκεια της 17ης αγωνιστικής απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ήττα 0-1), αποτελώντας έτσι τον νεαρότερο τερματοφύλακα που ξεκινά σε αγώνα πρωταθλήματος με την ομάδα της Άρσεναλ. Ο Αρσέν Βενγκέρ τον έκανε βασικό εξαιτίας της απουσίας του συμπατριώτη του Λούκας Φαμπιάνσκι, τραυματισμένο στον ώμο, με τον Μανουέλ Αλμούνια να έχει περιοριστεί σε ρόλο αναπληρωματικού. Ο Στσένσνι συμμετέχει στον πρώτο αγώνα για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, όπου βοηθά με τις επεμβάσεις του την Άρσεναλ να κερδίσει με 2-1 στο χορτάρι. Στις 27 Φεβρουαρίου 2011, στη διάρκεια του τελικού του Λιγκ Καπ Αγγλίας απέναντι στην Μπέρμινγκχαμ, μια ασυνεννοησία με τον συμπαίκτη του Λοράν Κοσιελνί στις καθυστερήσεις του αγώνα δίνει την ευκαιρία στον Ομπαφέμι Μάρτινς να σκοράρει το τελευταίο γκολ του αγώνα, κάτι που οδηγεί στην ήττα της Άρσεναλ (2-1). Στις 8 Μαρτίου 2011, τραυματίζεται στο δάχτυλο στη διάρκεια του δεύτερου αγώνα για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα (ήττα 3-1) και σύμφωνα με τον Αρσέν Βενγκέρ, κινδυνεύει να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων για έξι βδομάδες. Ο τραυματισμός του έχει ως επακόλουθο την έλλειψη τερματοφυλάκων στην Άρσεναλ, που θα οδηγήσει τον Γενς Λέμαν, παλιό τερματοφύλακα της ομάδας και σε ηλικία 41 ετών εκείνη την εποχή, να βγει προσωρινά από τη σύνταξη για να καλύψει τον Μανουέλ Αλμούνια. Πάντως, ο Στσένσνι επιστρέφει πιο γρήγορα του αναμενομένου από τον τραυματισμό του και ξαναβρίσκει τη θέση του βασικού στις 17 Απριλίου απέναντι στη Λίβερπουλ (1-1). Λίγες μέρες αργότερα, η Άρσεναλ φέρνει ισσοπαλία στην έδρα της αντιπάλου Τότεναμ (3-3) και γνωρίζει την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα από τον Δεκέμβριο από την Μπόλτον (1-2) παρά την απόκρουση ενός πέναλτι από τον Στσένσνι, τερματίζοντας τις όποιες ελπίδες για τον τίτλο είχαν απομείνει στους Gunners. Στις αρχές της σεζόν 2011-2012, ο Στσένσνι παίρνει τον αριθμό 13 στη φανέλα του που είχε μείνει "ορφανός" από τον Γενς Λέμαν. Ο Στσένσνι αγωνίζεται το 2009 με την Πολωνία U21 στη διάρκεια των προκριματικών του Euro 2011. Επίσης καλείται στο γκρουπτων αναπληρωματικών της Εθνικής Πολωνίας από τον Λέο Μπένακερ το ίδιο έτος για τους προκριματικούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 με αντίπαλο τη Βόρειο Ιρλανδία και τη Σλοβενία. Το Νοέμβριο του 2009, ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός Φράντσιζεκ Σμούντα καλεί τον Στσένσνι για τους φιλικούς αγώνες με τη Ρουμανία και τον Καναδά. Ο Στσένσνι πραγματοποιεί την πρώτη του διεθνή συμμετοχή με αντίπαλο τον Καναδά στις 18, αντικαθιστώντας στο ημίχρονο τον Τόμας Κούστιακ. Βόιτσεχ Στσένσνι στο 90minut.pl
|
Ο Βόιτσεχ Τόμας Στσένσνι (πολωνικά: Wojciech Tomasz Szczęsny) (γενν. 18 Απριλίου 1990, Βαρσοβία) είναι Πολωνός διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως τερματοφύλακας για Γιουβέντους. Είναι γιος του Μάτσεϊ Στσένσνι, παλιού Πολωνού διεθνή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%87_%CE%A3%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BD%CE%B9
|
Πολυτεχνείο του Μπρνο
|
Οι Ιησουίτες κυριαρχούσαν στην ανώτερη εκπαίδευση στη Μοραβία στις αρχές του 18ου αιώνα, καθώς έλεγχαν το Πανεπιστήμιο του Όλομουτς. Ωστόσο η επικέντρωση στη θεολογία και τη φιλοσοφία δεν άρεσε στη μοραβιανή αριστοκρατία, η οποία το 1725 επέβαλε την ίδρυση της «Ακαδημίας της Αριστοκρατίας» (λατ. Collegium Nobilium) στο Όλομουτς. Σε αυτή διδάσκονταν η νομική, τα μαθηματικά, η αρχιτεκτονική, η ιστορία και η γεωγραφία. Ο «αριστοκρατικός» χαρακτήρας της φαινόταν από τη διδασκαλία σε αυτή ξένων γλωσσών, χορού, ξιφασκίας και ιππασίας. Το 1847 η Ακαδημία μετεγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα της Μοραβίας, το Μπρνο, όπου απετέλεσε τη βάση για το μετέπειτα Πολυτεχνείο του Μπρνο.Εξαιτίας του ουσιαστικού κλεισίματος του Πανεπιστημίου του Όλομουτς από τη δεκαετία του 1850, υπήρχε μόνο μία ανώτερη σχολή σε όλη τη Μοραβία, πλην μιας γερμανικής, που δεν κάλυπτε τις ανάγκες, οπότε όσοι επιθυμούσαν ανώτερες σπουδές έφευγαν για την Πράγα, τη Βιέννη ή την Κρακοβία. Οι φωνές υπέρ της ιδρύσεως ενός πανεπιστημίου, όχι πλέον στο Όλομουτς, αλλά στην πρωτεύουσα Μπρνο, δυνάμωναν. Οι Γερμανοί της Μοραβίας ωστόσο δεν επιθυμούσαν ένα δεύτερο τσεχικό πανεπιστήμιο και αυτό οδήγησε σε πολλές αντιδικίες. Τον Σεπτέμβριο του 1899 το ζήτημα επιλύθηκε με την ίδρυση μιας αυστηρώς τεχνικής σχολής, του «Αυτοκρατορικού Τσεχικού Πολυτεχνείου του Φραγκίσκου Ιωσήφ» στο Μπρνο, του σημερινού Πολυτεχνείου του Μπρνο. Στην αρχή το νέο ίδρυμα είχε μόνο 4 καθηγητές και 47 φοιτητές, που μπορούσαν να πάρουν μόνο ένα πτυχίο, του πολιτικού μηχανικού. Το 1900 άρχισε να διδάσκεται και το πεδίο της μηχανολογίας και αργότερα της διαμορφώσεως υπαίθριων χώρων, της ηλεκτρολογίας και των σπουδών χημικού μηχανικού. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προστέθηκαν και οι σπουδές αρχιτεκτονικής. Το 1911 το ίδρυμα μετεγκαταστάθηκε σε ένα νεόδμητο, πολυτελές μέγαρο στην οδό Βεβέρι, που χρησιμοποιείται ακόμη από τη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών. Στην περίοδο του Μεσοπολέμου συνδέθηκε με τη γερμανική ανώτατη τεχνική σχολή και πήρε τη σημερινή του ονομασία (Πολυτεχνείο του Μπρνο). Με την έναρξη της γερμανικής κατοχής της Τσεχοσλοβακίας όλα τα τσεχικά πανεπιστήμια, μαζί και το πολυτεχνείο, υποχρεώθηκαν να κλείσουν. Με το τέλος του πολέμου το 1945 το πολυτεχνείο ξανάνοιξε και αποκαταστάθηκε στην προπολεμική του κατάσταση. Ωστόσο το 1951 διαλύθηκε και μέρος του μεταφέρθηκε στη νεοϊδρυθείσα Στρατιωτική Τεχνική Ακαδημία. Παρέμειναν μόνο δύο σχολές που παρείχαν εκπαίδευση σε μη στρατιωτικούς: η Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και η Σχολή Αρχιτεκτονικής, αμφότερες υπό την ονομασία «Κολέγιο Μηχανικών». Πέντε χρόνια αργότερα, η δραστηριότητα του Πολυτεχνείου άρχισε να αποκαθίσταται υπό τη σημερινή του ονομασία. Μετά το 1989 υπήρξε μια αναδιοργάνωση ορισμένων σχολών και κυρίως η ίδρυση αρκετών νέων σχολών. Αποκαταστάθηκε η Σχολή Χημείας (1992) και, εκτός από τα τεχνικά πεδία, το Πολυτεχνείο έδωσε βάρος στην οικονομία της αγοράς με την ίδρυση της Σχολής Επιχειρήσεων το 1992, αλλά απροσδόκητα και στις τέχνες με την ίδρυση της Σχολής Καλών Τεχνών ήδη από το 1993. Το έτος 2000 από το Πολυτεχνείο αποσπάσθηκαν δύο σχολές με έδρα το Ζλιν: η Σχολή Τεχνολογίας και η Σχολή Διοικήσεως Επιχειρήσεων και Οικονομικών, δημιουργώντας έτσι το νέο «Πανεπιστήμιο Τόμας Μπάτα». Σήμερα το Πολυτεχνείο του Μπρνο διαθέτει τις εξής οκτώ Σχολές: Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, με 4 τμήματα Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών Σχολή Χημείας Σχολή Αρχιτεκτονικής Σχολή Επιχειρήσεων και Μάνατζμεντ Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επικοινωνιών Σχολή Καλών Τεχνών Σχολή Τεχνολογίας της Πληροφορίας, με 4 τμήματα: Τμήμα Υπολογιστικών Συστημάτων Τμήμα Πληροφορικών Συστημάτων Τμήμα Τεχνητής Νοημοσύνης Τμήμα Υπολογιστικών Γραφικών και ΠολυμέσωνΥπάρχουν επίσης δύο ινστιτούτα, αυτό των Εμπειρογνωμόνων Βλαβών και Ατυχημάτων (Institute of Forensic Engineering, IFE) και το Κεντροευρωπαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (CEITEC) για τις τεχνολογίες αιχμής, καθώς και το Κέντρο Αθλητικών Δραστηριοτήτων (CESA), που δίνει έμφαση στο μάνατζμεντ του αθλητισμού. Σήμερα το Πολυτεχνείο του Μπρνο προσφέρει 295 διαφορετικά προγράμματα σπουδών, από τα οποία τα 89 σε ξένες γλώσσες. Στο Πολυτεχνείο του Μπρνο ήταν καθηγητής ο Μοραβός μοντερνιστής αρχιτέκτονας Μπόχουσλαβ Φουκς (1895-1972). Μεταξύ των γνωστών αποφοίτων του ιδρύματος συγκαταλέγονται ο Σλοβάκος αρχιτέκτονας Μίχαλ Μαξιμίλιαν Σιρ (Scheer, 1902-2000) και ο πρώην πρωθυπουργός της Τσεχίας Μίρεκ Τοπολάνεκ (γενν. 1956). Επίσημος ιστότοπος Κεντροευρωπαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (CEITEC) «VUT 001 MARABU»: πειραματικό αεροσκάφος σχεδιασμένο στο Πολυτεχνείο
|
Το Πολυτεχνείο του Μπρνο (τσεχ. Vysoké učení technické v Brně, συντομογραφικά VUT, αγγλ. Brno University of Technology) είναι πανεπιστήμιο στην πόλη Μπρνο της Τσεχίας. Ιδρύθηκε το 1899 και, ενώ στην αρχή προσέφερε μόνο ένα μάθημα πολιτικού μηχανικού, αναπτύχθηκε στο μεγαλύτερο τσεχικό τεχνολογικό πανεπιστήμιο, που έχει σήμερα περισσότερους από 18 χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες, οκτώ σχολές και δύο ινστιτούτα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BD%CE%BF
|
Μαργαρίτα του Μπαρ
|
Ήταν η πρώτη κόρη του Ερρίκου Β΄ κόμη του Μπαρ και της Φιλίππας του Ντρε, κόρης του Ροβέρτου Β΄ κόμη του Ντρε. Οι γονείς του πατέρα της ήταν ο Θεοβάλδος Α΄ κόμης του Μπαρ και η 2η σύζυγός του Ερμεσίνδη του Μπριέν. Οι γονείς της μητέρας της ήταν ο Ροβέρτος Β΄ κόμης του Ντρε και η 2η σύζυγός του Γιολάντα του Κουσύ. Η Μαργαρίτα ήταν η μεγαλύτερη από τα επτά παιδιά που γεννήθηκαν στους γονείς της. Αδέλφια της ήταν ο Θεοβάλδος Β΄ κόμης του Μπαρ και η Ιωάννα, που παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο του Μπλαμόν. Τα υπόλοιπα αδέλφια της απεβίωσαν μικρά ή άγαμα. Παντρεύτηκε τον Ερρίκο Ε΄ κόμη του Λουξεμβούργου. Η Μαργαρίτα ήταν 20 ετών και ο Ερρίκος Ε΄ ήταν 24. Η Μαργαρίτα έφερε στον Ερρίκο το Λινύ (Λινύ-αν-Μπαρουά) ως προίκα της, ωστόσο με μία ρήτρα στη σύμβαση γάμου, αυτό παρέμεινε φεουδαρχικά υποτελές στην κομητεία του Μπαρ. Σε περιφρόνηση αυτού, ο Ερρίκος Ε΄ απότισε φόρο τιμής το 1256 στον Θεοβάλδο Β΄ βασιλιά της Ναβάρρας και κόμη της Καμπανίας, υπό την ιδιότητά του ως κόμη της Καμπανίας. Τότε ο αδελφός τής Mαργαρίτας Θεοβάλδος Β΄ κόμης του Μπαρ, στη διαμάχη που έγινε στη συνέχεια μεταξύ του Φρειδερίκου Γ΄ δούκα της Λωρραίνης (ο πατέρας του Ματθαίος Β΄ ήταν εξάδελφός τους) και του επισκόπου του Mετς στην οποία ο Ερρίκος Ε΄ έγινε οπαδός του δούκα, εκείνος (ο Θεοβάλδος Β΄) πήγε με την πλευρά του επισκόπου. Ο Ερρίκος Ε΄ συνελήφθη στη μάχη στο Πρενύ στις 14 Σεπτεμβρίου 1266. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1268, αφού ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας έκανε διαιτησία μεταξύ των δύο πλευρών, ο Ερρίκος Ε΄ ελευθερώθηκε και ανέκτησε το Λινύ, αλλά υπό την επικυριαρχία του Μπαρ(ουά). Η Μαργαρίτα και ο Ερρίκος Ε΄ έκαναν ειρήνη με τον Γκυ κόμη της Φλάνδρας νυμφεύοντάς τον με την κόρη τους, την Iσαβέλλα. Η άλλη κόρη τους Φίλιππη παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ κόμη της Ολλανδίας και είχαν εγγονές τη Μαργαρίτα Β΄ κόμισσα του Αινώ (σύζυγο του Λουδοβίκο Δ΄ της Γερμανίας) και τη Φίλιππη (σύζυγο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας). Η Μαργαρίτα απεβίωσε το 1275 και έξι έτη μετά και ο σύζυγός της. Παντρεύτηκε το 1240 τον Ερρίκο Ε΄ κόμη του Λουξεμβούργου. Ο Ερρίκος Ε΄ ανήκε στον Οίκο του Λίμπουργκ, αλλά έγινε ιδρυτής νέου κλάδου, του Οίκου του Λουξεμβούργου Απέκτησαν τέκνα: Ερρίκος ΣΤ΄ (απεβ. 1288), κόμης του Λουξεμβούργου. Βάλεραν Α΄ (απεβ. 1288), κόμης του Λινύ και Ρουσύ. Ισαβέλλα (1247–1298), παντρεύτηκε τον Γκυ κόμη της Φλάνδρας. Φιλίππη (1252-1311), παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ κόμη της Ολλανδίας Γουλιέλμος Α΄ κόμης του Αινώ. Μαργαρίτα Β΄, κόμισσα του Αινώ, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Δ΄ της Γερμανίας. Φιλίππη, παντρεύτηκε τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Μαργαρίτα. Φελίσιτας. Ιωάννα (απεβ. 1310), ηγουμένη του Κλαιρφονταίν.
|
Η Μαργαρίτα, γαλλ.: Marguerite de Bar (1220–1275) από τον Οίκο του Μονμπελιάρ ήταν κόρη του κόμη του Μπαρ και με τον γάμο της έγινε κόμισα του Λουξεμβούργου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81
|
Ε.Α. Παραλίας
|
Κατά την αγωνιστική περίοδο 2011-12 ο σύλλογος συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας ανδρών της Ε.Σ.Κ.Α.Η. και συγκεκριμένα στον 1ο Όμιλο. Στην κανονική περίοδο κατετάγη στη 2η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα, ωστόσο η φτωχή του απόδοση στα μπαράζ δεν του επέτρεψε να ανέβει κατηγορία. Την άνοιξη του 2010 η ομάδα της Παραλίας κατέκτησε τον τίτλο της Α' Κατηγορίας Γυναικών της Ε.Σ.Κ.Α.Η., κερδίζοντας την άνοδό της στις Εθνικές Κατηγορίες μέσω της διαδικασίας των μπαράζ. Συγκεκριμένα, μετά την απόσυρση του Παλαίου Φαλήρου από την Α1 Εθνική, του οποίου τη θέση κατέλαβε η Αμαρυλλίς Βριλλησίων, τη θέση της τελευταίας στην Α2 Εθνική πήρε η πατρινή ομάδα.Την επόμενη χρονιά, 2010-11, οπότε και διαγωνίστηκε στην Α2 Εθνική Κατηγορία, η Παραλία πέτυχε μόλις δύο νίκες, τερματίζοντας στην 11η και προτελευταία θέση. Κατά συνέπεια υποβιβάστηκε στο τοπικό της πρωτάθλημα. Η παραμονή της ομάδας εκεί υπήρξε, ωστόσο, βραχύβια, εφόσον κατέκτησε εκ νέου το Πρωτάθλημα της Ε.Σ.Κ.Α.Η. και πέρασε επιτυχώς τη διαδικασία των μπαράζ. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2012-13, η Ε.Α. Παραλίας έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής Κατηγορίας και συγκεκριμένα στον Όμιλο Νότου. Στην τελική βαθμολογική κατάταξη της κανονικής περιόδου κατέλαβε την 10η θέση.Στη διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδος γνώρισε τον αποκλεισμό κατά την 1η Αγωνιστική της Α' Φάσης, όπου ηττήθηκε με σκορ 75-57 από το Σπόρτιγκ Αθηνών.Έδρα της είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Ροϊτίκων. Πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Άλκης Κωστόπουλος. Τη θέση του προπονητή διατηρεί ο Κωνσταντίνος Χουντής.
|
Η Ένωση Αθλοπαιδιών Παραλίας (εν συντομία Ε.Α. Παραλίας) είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Παραλίας Πατρών στην Αχαΐα και ιδρύθηκε το 1992. Ως έδρα της η ομάδα χρησιμοποιεί το Κλειστό Γυμναστήριο Ροϊτίκων. Τα χρώματα του σωματείου είναι το μπλε, το γαλάζιο και το λευκό. Η Ε.Α. Παραλίας διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης ανδρών και γυναικών, καθώς και πετοσφαίρισης γυναικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95.%CE%91._%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πρωθυπουργός της Φινλανδίας
|
Το 1918, η Γερουσία της Φινλανδίας μετατράπηκε σε κυβέρνηση της Φινλανδίας και η θέση του αντιπροέδρου της Οικονομικής Διεύθυνσης μετατράπηκε σε θέση του πρωθυπουργού. Η Kesäranta, που βρίσκεται στην υποσημείωση του δυτικού Meilahti του Ελσίνκι, είναι η επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού της Φινλανδίας από το 1919. Κατά την ανεξαρτησία της, που δηλώθηκε το 1917, η Φινλανδία είχε 72 κυβερνήσεις. Οι μακροβιότερες ήταν οι δύο κυβερνήσεις του πρωθυπουργού Paavo Lipponen (Lipponen I και Lipponen II), που διήρκεσαν για όλη τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου ή 1.464 ημέρες. Ο διορισμός του πρωθυπουργού ακολουθεί τις κοινοβουλευτικές εκλογές, οι οποίες προγραμματίζονται να διεξάγονται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος της Φινλανδίας, ο/η πρόεδρος ορίζει πρωθυπουργό αφού τα κόμματα στο κοινοβούλιο έχουν διαπραγματευτεί τη διανομή των εδρών στο νέο υπουργικό συμβούλιο και στο κυβερνητικό πρόγραμμα. Το κοινοβούλιο πρέπει να επικυρώσει τον ορισθέντα πρωθυπουργό με απόλυτη πλειοψηφία με ψήφο εμπιστοσύνης χωρίς άλλους υποψηφίους. Εάν ο υποψήφιος δεν λάβει επαρκή υποστήριξη, ακολουθεί νέος γύρος διαπραγματεύσεων και δεύτερος διορισμός από τον/την πρόεδρο. Αν και ο δεύτερος υποψήφιος δεν αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία, διεξάγεται τρίτη ψηφοφορία, κατά την οποία οποιοσδήποτε βουλευτής μπορεί να ορίσει έναν υποψήφιο. Σε αυτόν τον γύρο αρκεί η σχετική πλειοψηφία. Η παραπάνω διαδικασία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην εκλογή της Ανέλι Γιαατενμάκι στην πρωθυπουργία το 2003. Προηγουμένως υποτίθεται ότι ο πρόεδρος θα ορίσει τον υποψήφιο ο οποίος, σε έναν τρίτο γύρο ψηφοφορίας, θα είχε αποκτήσει σχετική πλειοψηφία, που συνήθως είναι ο ηγέτης με το μεγαλύτερο μερίδιο των εδρών στο κοινοβούλιο. Πριν από τη θέσπιση του συντάγματος του 2000, οι πλήρεις επίσημες εξουσίες για διορισμό του πρωθυπουργού και της υπόλοιπης κυβέρνησης ήταν προνόμιο του προέδρου, ο οποίος ήταν ελεύθερος να αποκλίνει από τις κοινοβουλευτικές αρχές, παρόλο που οι διορισμένοι υπουργοί έπρεπε να έχουν την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου. Επίσημα, ο πρωθυπουργός ορίζει τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, τα οποία, με τη συναίνεση του κοινοβουλίου, διορίζονται από τον πρόεδρο. Στην πράξη, οι έδρες κατανέμονται μεταξύ των κομμάτων κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για να σχηματίσουν την κυβέρνηση, έτσι ώστε ο υποψήφιος πρωθυπουργός να λάβει υπόψη τις απόψεις των συμμετεχόντων κομμάτων και δεν μπορεί να ορίσει ή να απομακρύνει όποιον επιθυμεί. Ο μισθός του πρωθυπουργού είναι € 12.173 το μήνα. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός λαμβάνει το ήμισυ του κοινοβουλευτικού μισθού. Ο πλήρης κοινοβουλευτικός μισθός είναι, από την 1η Μαΐου 2011, τουλάχιστον € 6.335 το μήνα, οπότε ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας λαμβάνει τουλάχιστον συνολικά € 14.842 το μήνα. Ο μισθός υπόκειται σε φόρο εισοδήματος. Ο πρωθυπουργός δικαιούται άδεια 30 ημερών (αργία) κατά τη διάρκεια κάθε ημερολογιακού έτους. Η συντήρηση, το προσωπικό και οι υπηρεσίες της Kesäranta, της επίσημης κατοικίας, πληρώνονται από την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός έχει στη διάθεσή του τις υπηρεσίες μεταφορών και ασφάλειας ανά πάσα στιγμή. Ο πιο πρόσφατος θάνατος πρώην πρωθυπουργού της Φινλανδίας είναι του Μάουνο Κόιβιστο (1979–1982) στις 12 Μαΐου 2017. Επίσημη ιστοσελίδα Από την Γερουσία μέχρι την ανεξάρτητη κυβέρνηση
|
Ο/Η πρωθυπουργός της Φινλανδίας (φινλανδικά: Suomen pääministeri, κυριολεκτικά κύριος ή επικεφαλής υπουργός), είναι ο ηγέτης της φινλανδικής κυβέρνησης και διορίζεται επισήμως από τον πρόεδρο. Ο πρώτος πρωθυπουργός της Φινλανδίας ήταν ο Περ Έβιντ Σβινχούφβουντ, ο οποίος διορίστηκε στη θέση αυτή στις 27 Νοεμβρίου 1917. Ο εν ενεργεία πρωθυπουργός της Φινλανδίας είναι ο Πέτρη Όρπο, ο οποίος ορκίστηκε στις 20 Ιουνίου 2023.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ομέρ Μπεριζικί
|
Γεννήθηκε στο Βοεμάρ, στα βόρεια του νησιού και εργάστηκε ως καθηγητής Ιστορίας. Υπηρέτησε στις Βρυξέλλες ως πρεσβευτής της Μαδαγασκάρης στην ΕΕ και στο Βέλγιο από το 1995 ως το 2006. Μέλος του κόμματος LEADER Fanilo, Διορίστηκε στην πρωθυπουργία στις 28 Οκτωβρίου 2011 έπειτα από πρόταση του Αλμπέρ Ζαφί, πρώην Προέδρου. Ανέλαβε Πρωθυπουργός στην κυβέρνηση του Αντρί Ραζοελίνα. Η ορκωμοσία του Πρωθυπουργού έγινε στις 2 Νοεμβρίου 2011. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Ροζέ Κολό.
|
Ο Ομέρ Μπεριζικί (Omer Beriziky, γενν. στις 9 Σεπτεμβρίου 1950) είναι Μαλγάσιος πολιτικός και διπλωμάτης, Πρωθυπουργός της χώρας από τις 2 Νοεμβρίου 2011 ως τις 16 Απριλίου 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AD%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AF
|
Μαρία Αγγελίνα Δούκαινα Παλαιολογίνα
|
Η Μαρία ήταν κόρη του Σέρβου Συμεών Ούρεση και της Θωμαΐδας Ορσίνι. Η γονείς της μητέρας της ήταν ο Ιωάννης Β΄ Ορσίνι δεσπότης της Ηπείρου και η Άννα Αγγελίνα. Μεταξύ 1360-1366, η Μαρία παντρεύτηκε τον Θωμά Β΄ Πρελιούμποβιτς, που ορίστηκε διοικητής της Ηπείρου στα Ιωάννινα, από τον πατριό του. Η ίδια φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής με τους υπηκόους της, όμως ο σύζυγός της μάλλον την κακομεταχειριζόταν και τελικά συνωμότησε στη δολοφονία του στις 23 Δεκεμβρίου 1384. Αμέσως μετά ο λαός των Ιωαννίνων την ανακήρυξε κυβερνήτη του. Η ίδια χρησιμοποιούσε τον τίτλο «βασίλισσα». Κάλεσε κοντά της τον αδελφό της Ιωάννη Ούρεση (πλέον μοναχό με το όνομα Ιωάσαφ) για να την συμβουλεύει σε θέματα διακυβέρνησης. Ο Ιωάννης Ούρεσης της πρότεινε να παντρευτεί τον Ησαύ Μπουοντελμόντι (Esau de' Buondelmonti), έναν Λατίνο ευγενή που είχε αιχμαλωτίσει ο πρώην σύζυγός της το 1379. Υπάρχει και η υπόθεση ότι ήδη υπήρχε κρυφό ειδύλλιο, το οποίο οδήγησε στην δολοφονία του πρώην συζύγου της.Ο γάμος έγινε το 1385, αμέσως μετά ο αδελφός της Ιωάννης Ουρός αποσύρθηκε στα Μετέωρα ως μοναχός όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του (1422). Η Μαρία απεβίωσε μετά από εννιά χρόνια, το 1394. Στο Χρονικό των Ιωαννίνων, που ήταν έργο ιδιαίτερα εχθρικό προς τον Θωμά Πρελιούμποβιτς, περιγράφεται η Μαρία με πολύ κολακευτικούς χαρακτηρισμούς. Ο Βυζαντινός ιστορικός όμως Λαόνικος Χαλκοκονδύλης υποστηρίζει ότι ήταν άπιστη σύζυγος, αμφισβητούμενης ηθικής στάθμης. Η Μαρία, όπως μαρτυρούν οι πηγές δεν είχε απογόνους. Παντρεύτηκε πρώτα τον Θωμά Πρελιούμποβιτς, που έγινε δεσπότης της Ηπείρου. Μετά το τέλος του, η Μαρία έκανε δεύτερο γάμο με τον Ησαύ Μπουοντελμόντι, που έγινε δεσπότης της Ηπείρου. Δεν απέκτησε από τους γάμους της απογόνους. The Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, 1991. (Αγγλικά) Γεώργιος Κ. Σούλης. Σέρβοι και Βυζάντιο. Αθήνα 1995. John V.A. Fine Jr., The Late Medieval Balkans, Ann Arbor, 1987.(Αγγλικά)
|
Η Μαρία Αγγελίνα Δούκαινα Παλαιολογίνα (1350 - 28 Δεκεμβρίου 1394) από τον Οίκο των Νεμάνια ήταν δέσποινα της Ηπείρου από το 1385 ως το 1386. Το μικρό διάστημα της εξουσίας της ήταν μεταβατικό για το δεσποτάτο της Ηπείρου, καθώς τη σερβική δυναστεία διαδέχτηκε η ιταλική των Μπουντελμόντι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Εκκάρα Φθιώτιδας
|
Στην επαρχία Δομοκού υπάρχουν δύο χωριά με το όνομα Αγόριανη, η Άνω και η Κάτω Αγόριανη. Η Κάτω Αγόριανη ή Κάτω Χωριό όπως το ονόμαζαν, μετονομάστηκε σε «Εκκάρα», ύστερα από πρόταση του Κοινοτικού Συμβουλίου η οποία εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Τοπωνυμίων του Υπουργείου Εσωτερικών, σε αντικατάσταση του ονόματος Αγόριανη που θεωρήθηκε ξενικό, από το σλαβικό gorjane (=ορεινό). Η μετονομασία έγινε το 1930 (ν.δ. 17.7.1930, ΦΕΚ 251/24.7.1930 τΑ.). Η ονομασία Εκκάρα προέρχεται από την ομώνυμη αρχαία θεσσαλική πόλη που αναπτύχθηκε στον ίδιο χώρο με το σημερινό χωριό. Για την ετυμολογία του ονόματος Αγόριανη, έχει διατυπωθεί η άποψη πως είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει ταχεία άνοδος του λαού προς τα επάνω, από τη σύνθεση των λέξεων από αγορή+ανη (αγορή = συνάθροιση του λαού, από το ρήμα αγείρω = συναθροίζω και ανη = ότι δύναται να ανυσθεί, πορεία προς τα άνω, από το ρήμα ανύω = διατρέχω, φτάνω ταχέως, καταλήγω) Οι δύο οχυρές θέσεις της αρχαίας Εκκάρας που σώζovται (ακρόπολη, Γυναικόκαστρο) με τις εντυπωσιακές οχυρώσεις τους, μαρτυρούν ότι η περιοχή της Εκκάρας κατοικούνταν συνεχώς από την προϊστορική εποχή έως σήμερα. Η Κοινότητα Αγόριανης υπαγόταν στον τέως Δήμο Θαυμακών, με έδρα το Δομοκό. Η υπαγωγή αυτή στο Δήμο Θαυμακών διάρκεσε από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, το 1881, μέχρι και το 1912. Ο οικισμός Μασλή το 1921 με Β.Δ. αποσπάστηκε από την Κοινότητα Αγόριαvης, και έγινε χωριστή Κοινότητα. Μετονομάστηκε δε από Μασλή σε Γαβράκια, το 1928. Δυτικά της σημερινής Εκκάρας, στη θέση Λουτρά, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, υπήρχε το χωριό Πασαλί, που ήταν συνοικισμός μουσουλμάνων και σήμερα είναι αγροτική έκταση της Εκκάρας. Οι δύο οικισμοί της Εκκάρας και της Άνω Αγόριαvης, είχαν και έχουν κοινή ιστορική πορεία, κοινή καταγωγή των κατοίκων και κοινά Διοικητικά όρια, Στο διάστημα της Ιταλογερμανικής κατοχής γνώρισε την καταστροφική μανία των κατακτητών, πυρπολήθηκαν πολλά σπίτια και πολλά λεηλατήθηκαν, αρκετοί κάτοικοι σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, άλλοι πάρθηκαν όμηροι. Στην Εθνική Αντίσταση πήραν μέρος εκατοντάδες Αγοριανίτες και έτσι εξηγείται το μένος των κατακτητών κατά του χωριού. Στην περιοχή της Εκκάρας υπάρχει ενεργό ρήγμα που έδωσε τον σεισμό του 1954 που κατέστρεψε τις Σοφάδες. Η Εκκάρα είναι σήμερα ένα χωριό με 576 κατοίκους σε μόνιμη βάση, με καλή ρυμοτομία, πλατεία και καταστήματα. Βρίσκεται κτισμένη σε κατηφορική πλευρά κατάφυτη από διάφορα οπωροφόρα και αειθαλή δέντρα σε υψόμετρο 170 μ. στη Β.Δ. άκρη του Ν. Φθιώτιδας και σχεδόν στα σύνορα με το Νομό Καρδίτσας . Απέχει 50 χλμ από τη Λαμία και 45 χλμ από την Καρδίτσα. Η Εκκάρα έχει σχολείο, διώροφο Κοινοτικό Κατάστημα και τρεις εκκλησίες, τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Άγιο Αθανάσιο (κοιμητηριακό) και το εξωκλήσι Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου. Η Εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος είναι βυζαντινού ρυθμού, χτισμένη πάνω στα θεμέλια δύο άλλων εκκλησιών που καταστράφηκαν από σεισμούς. Είναι πολιούχος και προστάτης Άγιος της Εκκάρας και θαυματουργός, κατά τις διηγήσεις των κατοίκων του χωριού. Η κτηματική περιοχή της Κοινότητας Εκκάρας (σύμφωνα με το αριθμ. 1378/ 17.10,1882 συμβόλαιο αγοράς του συμβολαιογράφου Βόλου Κων. Βλαχοπούλου, για το "κτήμα Αγόριανης"), συνολικής έκτασης 64.000 στρεμμάτων, συνορεύει με τις περιφέρειες των χωριών Παναγιά, Ομβριακή, Βελεσιώτες, Σοφιάδα, Λεοντάρι, Γαβράκια, Κτιμένης, Λουτρά Μακρυρράχης-Κτιμένης και το ποτάμι Ονόχωνο, μέσω του οποίου διοχετεύονται τα νερά της πρώην Λίμνης Ξυνιάδος. Τα όρια μεταξύ Εκκάρας και Μακρυρράχης εκκρεμεί να καθοριστούν με απόφαση αρμοδίου διοικητικού δικαστηρίου καθορισμού ορίων, γιατί έχουν μετατοπιστεί σε μεγάλο βάθος, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα, ώστε να οριστικοποιηθούν τα σύνορα και να κλείσει οριστικά η διαμάχη των δύο Κοινοτήτων, διαμάχη που άρχισε από το 1912 και λόγω συχνών ανωμάλων καταστάσεων (πόλεμοι κλπ) δεν έληξε ακόμα. Σχεδόν ολόκληρη η εύφορη πεδινή περιοχή, ως τις παρυφές του χωριού, είναι κατάφυτη από βαμβάκι, στη δε αγροτική θέση Γιαννακίτσα λειτουργεί εκκοκκιστήριο βαμβακιού. Δυτικά του χωριού, αναβλύζουν ιαματικά νερά.
|
Η Εκκάρα είναι χωριό και τοπικό διαμέρισμα του Δήμου Δομοκού, στον Νομό Φθιώτιδας, 50 χλμ βόρεια της Λαμίας. Με κατεύθυνση από Λαμία προς Καρδίτσα βρίσκεται μεταξύ των χωριών Βελεσιώτες και Γαβράκια του εν λόγω νομού. Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν Κάτω Αγόριανη. Η Εκκάρα έχει πραγματικό πληθυσμό 576 κατοίκους (απογραφή 2011) και είναι χτισμένη στους πρόποδες βουνού με θέα το θεσσαλικό κάμπο. Η πλειοψηφία των κατοίκων του χωριού είναι αγρότες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Τριβρωμιούχο βόριο
|
Η πρώτη σύνθεση έγινε από τον Μ. Ποτζιάλε το 1846 με την αντίδραση τριοξειδίου του βορίου με άνθρακα και βρώμιο σε υψηλές θερμοκρασίες: Μια βελτίωση αυτής της μεθόδου αναπτύχθηκε από τον Φ. Βέλερ και τον Ντεβίλ το 1857. Αρχίζοντας από άμορφο βόριο (B) οι θερμοκρασίες αντίδρασης είναι χαμηλότερες και δεν παράγεται καθόλου μονοξείδιο του άνθρακα (CO): 1. Η αντίδραση του καρβιδίου του βορίου (B4C) με το βρώμιο σε θερμοκρασίες άνω των 300 C οδηγεί στον σχματισμό του τριβρωμιδίου του βορίου. Το προϊόν μπορεί να είναι καθαρό με απόσταξη σε κενό: 2. Το βορικό οξύ βρωμιώνεται επίσης με βρώμιο, παρουσία φωαφόρου (το μίγμα παράγει ενδιάμεσα φωσφοροτριβρωμίδιο): 1. Το τριβρωμίδιο του βορίου είναι εμπορικά διαθέσιμο και είναι ένα ισχυρό οξύ κατά Λιούις. Είναι έξοχος απαλκυλιωτικός παράγοντας για τους αιθέρες 2. Επιπροσθέτως, βρίσκει εφαρμογές στον πολυμερισμό αλκενίων, με τη μέθοδο Friedel-Crafts ως καταλύτης. Παραγωγή φαρμακευτικών προϊόντων. Επεξεργασία εικόνας. Εφαρμογές ημιαγωγών: Η βιομηχανία ηλεκτρονικών χρησιμοποιεί το βοριοτριβρωμίδιο ως πηγή βορίου στην κατασκευή ημιαγωγών με τη μέθοδο της προαπόθεσης. Παραγωγή φωτοβολταϊκών. Αντιδραστήριο για διάφορες χημικές διεργασίες Κατάλογος πολύ τοξικών αερίων Doyagüez, Elisa García (2005). «Boron Tribromide». Synlett: 1636. doi:10.1055/s-2005-868513. 1962 Patent on the production of boron tribromide Αρχειοθετήθηκε 2011-06-06 στο Wayback Machine. MSDS
|
Το τριβρωμιούχο βόριο ή τριβρωμίδιο του βορίου ή βοριοτριβρωμίδιο ή τριβρωμοβοράνιο ή τριβρωμοβόριο, BBr3, είναι μια άχρωμη (προς το κεχριμπαρί) ατμίζουσα πτητική υγρή χημική ένωση που περιέχει βόριο και βρώμιο. Είναι πολύ πτητικό και ατμίζει όταν έρχεται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα γιατί αντιδρά έντονα με την υγρασία που περιέχει σχηματίζοντας βορικό οξύ και υδροβρώμιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Η Βίβλος (ταινία, 1966)
|
Η ταινία αποτελείται από πέντε κύριες ενότητες: Δημιουργία, Κήπος της Εδέμ, Κάιν και Άβελ, Κιβωτός του Νώε, και Αβραάμ. Υπάρχουν επίσης δύο μικρότερα τμήματα: το ένα αφηγείται την ανέγερση του Πύργου της Βαβέλ και το άλλο την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα. Τα τμήματα διαφέρουν πολύ ως προς τον τόνο. Η ιστορία του Αβραάμ είναι ζοφερή και ευλαβική, ενώ αυτή του Νώε επικεντρώνεται στην αγάπη του για όλα τα ζώα. Τα αιλουροειδή (συμπεριλαμβανομένων των λιονταριών) παρουσιάζονται να πίνουν γάλα και η σχέση του Νώε με τα ζώα απεικονίζεται ως αρμονική. Τζον Χιούστον ως αφηγητής, Νώε και φωνή του Θεού Μάικλ Παρκς ως Αδάμ Ούλα Μπέργκριντ ως Εύα Φλάβιο Μπενάτι ως όφις Ρίτσαρντ Χάρις ως Κάιν Φράνκο Νέρο ως Άβελ Στίβεν Μπόιντ ως Νεμρώδ Τζορτζ Σι Σκοτ ως Αβραάμ Άβα Γκάρντνερ ως Σάρα Πίτερ Ο' Τουλ ως οι τρεις άγγελοι Ζόι Σάλις ως Άγαρ Γκαμπριέλε Φερτσέτι ως Λωτ Ελεονόρα Ρόσι Ντράγκο ως σύζυγος του Λωτ Πουπέλα Μάτζο ως σύζυγος του Νώε Μαρία Γκράτσια Σπίνα ως κόρη του Λωτ Άντζελο Μποσκαριόλ ως Χαμ Κλοντ Λανγκ ως σύζυγος του Νεμρώδ Αντριάνα Αμπέζι ως κόρη του Λωτ Γκαμπριέλα Παλότα ως σύζυγος του Χαμ Αλμπέρτο Λουκαντόνι ως Ισαάκ Λουτσιάνο Κονβέρσι ως Ισμαήλ Τζοβάνα Γκαλέτι ως αμαρτωλή Λαρς Μπλοχ ως αρχάγγελος Μιχαήλ Η Seven Arts Productions συνεισέφερε το 30% του προϋπολογισμού. Η Άβα Γκάρντνερ ήταν απρόθυμη στην αρχή να παίξει τον ρόλο της Σάρας, αλλά μόλις της μίλησε ο Τζον Χιούστον, δέχτηκε. Αργότερα εξήγησε γιατί δέχτηκε τον ρόλο:Αυτός (ο Χιούστον) πίστευε περισσότερο σε μένα από ό,τι εγώ η ίδια. Τώρα χαίρομαι που τον άκουσα, γιατί είναι δύσκολος και πολύ απαιτητικός ρόλος. Ξεκινάω ως νεαρή σύζυγος και γερνάω σε διάφορες περιόδους, πράγμα που με αναγκάζει να προσαρμόζομαι ψυχολογικά σε κάθε ηλικία. Είναι τελείως καινούργιο για μένα και πιο ενδιαφέρον. Σε αυτόν τον ρόλο, πρέπει να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα, όχι απλώς να παίξω. Η Αγγλοϊρανή ηθοποιός Ζόι Σάλις, η οποία είχε επιλεγεί ως Άγαρ, ήταν αρχικά γνωστή ως Ζόι Ισμαήλ, μέχρι που ο Χιούστον αποφάσισε να της αλλάξει όνομα λόγω της ομοιότητάς του με το όνομα του Ισμαήλ, του γιου του χαρακτήρα της. Η Ούλα Μπέργκριντ ήταν φοιτήτρια ανθρωπολογίας και ζούσε στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας όταν την ανακάλυψε ένας ανιχνευτής ταλέντων, ο οποίος τη φωτογράφισε σε ένα μουσείο εκεί και στη συνέχεια προσελήφθη αμέσως για να παίξει την Εύα. Ο Χιούστον σκέφτηκε αρχικά τον Άλεκ Γκίνες (ο οποίος δεν ήταν διαθέσιμος) και τον Τσάρλι Τσάπλιν (ο οποίος αρνήθηκε) για το ρόλο του Νώε, μέχρι που τελικά αποφάσισε να τον παίξει ο ίδιος. Η ταινία παρουσίασε τον Φράνκο Νέρο στο αμερικανικό κοινό. Ο Νέρο, ο οποίος εργαζόταν ως φωτογράφος στην ταινία, προσελήφθη από τον Χιούστον για τον ρόλο του Άβελ λόγω των όμορφων χαρακτηριστικών του. Εκείνη την εποχή, ο Νέρο δεν μιλούσε αγγλικά και ο Χιούστον του έδωσε να μελετήσει ηχογραφήσεις από έργα του Σέξπιρ. Οι σκηνές του Κήπου της Εδέμ γυρίστηκαν σε έναν «μικρό ζωολογικό κήπο» στη Ρώμη. Η Ούλα Μπέργκριντ, η οποία επιλέχτηκε ως Εύα, θυμάται αργότερα: "Ο Παράδεισος ήταν, στην πραγματικότητα, ένας παλιός βοτανικός κήπος στα περίχωρα της Ρώμης." Έγιναν πέντε κατασκευές της Κιβωτού του Νώε για την ταινία. Η μεγαλύτερη είχε μήκος 61 μέτρα, πλάτος 19,5 μέτρα και ύψος 15 μέτρα. Χρησιμοποιήθηκε για τη μακρινή λήψη του Νώε καθώς φορτώνει τα ζώα. Το εσωτερικό της κιβωτού, που ήταν ένα από τα «μεγαλύτερα εσωτερικά σετ που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν ποτέ», είχε μήκος 45,5 μέτρα, ύψος 17,5 μέτρα, τρία καταστρώματα και μια ράμπα που διέτρεχε την κιβωτό. Η τρίτη κατασκευή ήταν μια κιβωτός «σκελετός», φτιαγμένη για τις σκηνές που απεικονίζουν τον Νώε και τους γιους του να κατασκευάζουν την κιβωτό. Η τέταρτη κατασκευή χρησιμοποιήθηκε στις σκηνές του κατακλυσμού και η πέμπτη ήταν μια μικρογραφία για τις σκηνές των καταιγίδων. Το κόστος αυτών των κατασκευών ήταν πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια. Το κτίσιμο κράτησε μήνες και απασχολήθηκαν σε αυτό περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι. Τα ζώα παραδόθηκαν από ζωολογικό κήπο στη Γερμανία. Ολόκληρο το τμήμα της Κιβωτού του Νώε είχε συνολικό προϋπολογισμό 3 εκατομμύρια δολάρια. Η εναρκτήρια σεκάνς της Δημιουργίας γυρίστηκε από τον διάσημο φωτογράφο Ερνστ Χαας. Η Βίβλος έκανε πρεμιέρα στο Loew's State Theatre της Νέας Υόρκης στις 28 Σεπτεμβρίου 1966. Την επόμενη μέρα της πρεμιέρας, η Άβα Γκάρντνερ παρατήρησε: «Είναι η μόνη φορά στη ζωή μου που απόλαυσα πραγματικά τη δουλειά — όταν έκανα αυτήν την ταινία». Το περιοδικό Variety σημείωσε ότι «η παλαιότερη ιστορία του κόσμου — η προέλευση της Ανθρωπότητας, όπως λέγεται στο Βιβλίο της Γένεσης — παρουσιάζεται στην οθόνη από τον σκηνοθέτη Τζον Χιούστον και τον παραγωγό Ντίνο ντε Λαουρέντις με απόλυτη δεξιοτεχνία, γούστο και ευλάβεια». Άλλες κριτικές ήταν λιγότερο θετικές. Η εφημερίδα The New York Times έγραψε ότι η ταινία έχει "εξαιρετικά ειδικά εφέ" αλλά δεν δίνει την "αίσθηση σύνδεσης στις ιστορίες από τη Γένεση". Το περιοδικό Monthly Film Bulletin έγραψε ότι "τα επτά ή οκτώ επεισόδια είναι αποσυντονιστικά μεγάλα, κουραστικά αργά, καταθλιπτικά ευλαβικά. Το πιο ζωντανό τμήμα είναι η Κιβωτός, με τον ίδιο τον Χιούστον". Η ταινία κέρδισε 15 εκατομμύρια δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά κατά την αρχική της κυκλοφορία στον κινηματογράφο γεγονός που την έκανε τη δεύτερη ταινία του 1966 με τις μεγαλύτερες εισπράξεις. Η ταινία ήταν η δεύτερη πιο δημοφιλής ιταλική ταινία στην Ιταλία το 1966 με 11.245.980 εισιτήρια, ακριβώς μετά το Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος και είναι η 15η πιο δημοφιλής ταινία όλων των εποχών. Η 20th Century Fox κυκλοφόρησε την ταινία σε βιντεοκασέτες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1970, 1980 και 1990, DVD το 2002, Blu-ray Disc στις 22 Μαρτίου 2011 και διαδικτυακά. Η Βίβλος στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Η Βίβλος στην IMDb Η Βίβλος στο Rotten Tomatoes
|
Η Βίβλος (ιταλικά: La Bibbia) είναι μια θρησκευτική επική ταινία του 1966 σε παραγωγή Ντίνο ντε Λαουρέντις και σκηνοθεσία Τζον Χιούστον. Αφηγείται τα πρώτα 22 κεφάλαια του Βιβλίου της Γένεσης, καλύπτοντας τις ιστορίες από τη Δημιουργία και τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον Ισαάκ. Η ταινία κυκλοφόρησε από την 20th Century Fox. Στο καστ συμμετέχουν οι Τζον Χιούστον, Μάικλ Παρκς, Ρίτσαρντ Χάρις, Φράνκο Νέρο, Στίβεν Μπόιντ, Τζορτζ Σι Σκοτ, Άβα Γκάρντνερ, Πίτερ Ο' Τουλ και Γκαμπριέλε Φερτσέτι. Το σενάριο γράφτηκε από τον Κρίστοφερ Φράι, με άγνωστες συνεισφορές των Όρσον Γουέλς, Άιβο Περίλι, Τζόναθαν Γκρίφιν, Μάριο Σολντάτι και Βιτόριο Μπονιτσέλι. Η μουσική επένδυση έγινε από τον Ιάπωνα συνθέτη Τοσίρο Μαγιουζούμι, με τη συνεισφορά του άγνωστου τότε Ένιο Μορικόνε. Μετά την πρεμιέρα της στη Νέα Υόρκη στις 28 Σεπτεμβρίου 1966, η ταινία έλαβε γενικά θετικές κριτικές από τους κριτικούς. Το National Board of Review of Motion Pictures συμπεριέλαβε την ταινία στη λίστα των 10 καλύτερων ταινιών του 1966. Οι ντε Λαουρέντις και Χιούστον κέρδισαν Βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερου Παραγωγού και Καλύτερου Ξένου Σκηνοθέτη αντίστοιχα. Η μουσική του Τοσίρο Μαγιουζούμι ήταν υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Η ταινία σχεδιάστηκε αρχικά ως η πρώτη από μια σειρά ταινιών που επαναδιηγούνται ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, αλλά οι επόμενες ταινίες δεν γυρίστηκαν ποτέ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%92%CE%AF%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1966)
|
Nissan 70
|
Αφορμή για την αγορά νέου εξοπλισμού, αποτέλεσε η παρότρυνση του William Gorham, ο οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον τότε πρόεδρο της Nissan, Rokuro Auykama, και ο οποίος είχε μετακομίσει στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1920. Ο Gorham, που ήταν και ο ίδιος μηχανικός, καθώς και ιδιοκτήτης βιομηχανίας αυτοκινήτων, κάποια στιγμή της ζωής του συμφώνησε με τον Rokuro Auykama να προβεί σε ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σκοπό να φέρει έμπειρο εργατικό δυναμικό στην Nissan, η οποία το είχε ανάγκη. Σε αυτό του το ταξίδι, ο Gorham επισκέφτηκε ένα πρόσφατα χρεωκοπημένο εργοστάσιο κατασκευής οχημάτων στις ΗΠΑ και, βλέποντας τον εξοπλισμό του, πρότεινε στον Auykama να τον αγοράσει, όπως και έγινε. Η σχετική αγορά κόστισε 390.000 δολάρια και η Nissan κατασκεύασε το 1934 το μεγαλύτερο και το πιο σύγχρονο εργοστάσιο της εποχής του, στην Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας. Η λειτουργία του εργοστασίου ξεκίνησε επίσημα το 1935, ενώ το 1937 ξεκίνησε η παραγωγή του Nissan 70, το οποίο και βασίστηκε στο Graham Paige Crusader. Συνολικά πωλήθηκαν 5.500 αντίτυπα του Nissan 70. Οι εκδόσεις που ήταν διαθέσιμο το Nissan 70 ήταν τρεις: η Sedan, η Phaeton και η Crusader, με την σεντάν να αποτελεί την πιο δημοφιλή. Το Nissan 70 ήταν πανομοιότυπο με το Graham Paige Crusader, το οποίο θεωρούνταν στις ΗΠΑ ως ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο. Αυτό ωστόσο δεν ίσχυε και στην Ιαπωνία, όπου οι στενοί δρόμοι έκαναν το Nissan 70 να μοιάζει μεγάλο και δυσκίνητο στις πολυσύχναστες περιοχές των πόλεων. Μηχανικά, το Nissan 70 ήταν και πάλι βασισμένο στο Graham Paige Crusader. Ο κινητήρας που το εφοδίαζε, ήταν πανομοιότυπος με αυτόν της Graham και η χωρητικότητά του έφτανε τα 3.670 κυβικά εκατοστά. Η μέγιστη ισχύς που παρήγαγε ο εξακύλινδρος κινητήρας ήταν 85 ίπποι στις 3.400 σ.α.λ. και η μέγιστη ροπή έφτανε τα 23 κιλά στις 1.200 σ.α.λ. https://web.archive.org/web/20140823142112/http://earlydatsun.com/nissan70.html https://web.archive.org/web/20100701172556/http://www.jsae.or.jp/autotech/data/1-10.html
|
Το Nissan 70 ήταν ένα μεσαίο πολυτελές αυτοκίνητο που κατασκεύαζε η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Nissan, από τον Αύγουστο του 1937 έως τον Δεκέμβριο του 1943, και αποτέλεσε τον καρπό μετά την επένδυση που αποφάσισε να κάνει η Nissan σε νέο εξοπλισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nissan_70
|
Ανοσοσφαιρίνη Δ
|
Συγκεκριμένα η δομή της ΙgD έχει τα ίδια κοινά δομικά χαρακτηριστικά με τις IgG και IgE διότι το μόριο της είναι μονομερές και συμμετρικό. Συγκροτείται από 2 βαριές αλυσίδες (H) και 2 όμοιες ελαφριές πολυπεπτιδικές (L [κ και λ]) που συνδέονται μεταξύ τους με δισουλφιδικούς δεσμούς (S-S) που σταθεροποιούν την δομή τους με μη ομοιοπολικές αλληλεπιδράσεις. Κάθε ελαφρά αλυσίδα συνδέεται με μια από τις βαριές και τα εναπομένοντα τμήματα των δύο βαριών αλυσίδων που συνδέονται μεταξύ τους έτσι, ώστε να σχηματίζεται ένα συμμετρικό μόριο τεσσάρων αλυσίδων (H2L2). Ένα συγκεκριμένο μόριο ανοσοσφαιρίνης περιέχει 2κ ή 2λ και ποτέ και τις δύο ταυτόχρονα. Κάθε μια από τις αλυσίδες Η και L των ανοσοσφαιρίνων αποτελείται από δύο ημιμόρια, ένα αρχικό τμήμα με μεταβλητή ακολουθία στα αμινοξέα, το οποίο εμφανίζει μεγάλη ποικιλομορφία μεταξύ των διαφόρων ανοσοσφαιρίνων και ένα τελικό τμήμα (περιοχή C) με σταθερή ακολουθία στα αμινοξέα το οποίο καθορίζει την τάξη της ανοσοσφαιρίνης και αποτελεί και το κύριο μέρος του μορίου. Το τμήμα του αντισώματος (περιοχή V) που είναι μεταβλητό στη συχνότητα των αμινοξέων επιτρέπει στο αντίσωμα να προσαρμόζεται ειδικά στο αντιγόνο που επιδρά κάθε φορά. Πρωτεολυτικά ένζυμα διασπούν τα αντισώματα σε καθορισμένες θέσεις. Συγκεκριμένα η διάσπαση γίνεται με υδρόλυση, η οποία διασπά το αντίσωμα σε 3 τμήματα εκ των οποίων τα 2 από τα 3 (ονομάζονται τμήματα Fab) που είναι εντελώς όμοια συντελούν στην αναγνώριση και τη σύνδεση με το αντιγόνο. Το τρίτο άλλο τμήμα έχει την ιδιότητα με κατάλληλες συνθήκες να κρυσταλλώνεται και γι’ αυτό ονομάζεται τμήμα Fc. Στο τμήμα αυτό καθηλώνονται τα μακροφάγα και οι πρωτεΐνες του συμπληρώματος. Οι τελευταίες ενεργοποιούν την αντίδραση αντιγόνου-αντισώματος. Η λειτουργία της IgD υπήρξε ανέκαθεν ένας γρίφος στην ανοσολογία από την ανακάλυψη της το 1964. Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν σε αρχαία σπονδυλωτά η ΙgD έχει συντηρηθεί εξελικτικά από τα ψάρια ως τον άνθρωπο λόγω των σημαντικών ανοσολογικών της λειτουργιών. Αυτή η εμφάνιση IgD σε είδη με προσαρμοστικό ανοσοποιητικό σύστημα και επίσης η ύπαρξη της σε λεμφοκύτταρα του ομφάλιου λώρου μας αποδεικνύουν ότι πρόκειται για μία πρωτογενή ανοσοσφαιρίνη η αργότερα εξελίχτηκε σε πιο πολύπλοκες δομές πιθανότατα σε IgM. Η IgD αποτελεί το 1% περίπου των πρωτεϊνών στις πλασματικές μεμβράνες των ώριμων Β λεμφοκυττάρων και συνήθως συνεκφράζεται με την ανοσοσφαιρίνη IgM. Λειτουργεί ως υποδοχέας αντιγόνου για τον έλεγχο της ενεργοποίησης των λεμφοκυττάρων και την καταστολή. Η εκκρινόμενη IgD παράγεται ως ένα μονομερές αντίσωμα που αποτελείται από 2 βαριές αλυσίδες της δέλτα (δ) τάξης και 2 ελαφριές αλυσίδες. Στο πλάσμα του αίματος κυκλοφορεί σε πολύ μικρές ποσότητες. Η IgD ενεργοποιεί τα Β κύτταρα του ανοσιακού συστήματος τα οποία μόλις ενεργοποιηθούν είναι έτοιμα να λάβουν μέρος στην άμυνα του οργανισμού. Κατά την διάρκεια της διαφοροποίησης των Β κυττάρων η IgM είναι ο αποκλειστικός ισότυπος που εκφράζεται από άωρα κύτταρα Β. Η IgD εκφράζεται όταν τα Β λεμφοκύτταρα εξέρχονται από το μυελό των οστών για τη συμπλήρωση περιφερικών λεμφοειδών ιστών. Όταν ένα κύτταρο Β φθάνει στην ώριμη κατάσταση του συνεκφράζει τόσο IgD όσο και IgM, αν και δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητό ποιες είναι οι διαφορές στη δράση των IgM και IgD στη λειτουργία των Β κυττάρων. Έχει παρατηρηθεί ότι ποντίκια τα οποία έχουν τροποποιηθεί γενετικά έτσι ώστε να μην παράγουν IgD δεν έχουν σημαντικά εγγενή ελαττώματα Β κυττάρων. Η IgD συνδέεται σε βασεόφιλα και μαστοκύτταρα τα οποία ενεργοποιεί να παράγουν αντιμικροβιακούς παράγοντες. Διεγείρει επίσης τα βασεόφιλα για να ελευθερώσουν ομοιοστατικούς παράγοντες των Β κυττάρων. Σύνδρομα και ασθένειες που σχετίζονται με την IgD Η αυξημένη IgD μπορεί να αποτελεί δείκτη χρόνιας φλεγμονής και έχει βρεθεί σε ασθενείς με φλεγμονώδη νοσήματα όπως ο οικογενής μεσογειακός πυρετός, η νόσος Bechet’s και το σύνδρομα PFAMA και HIDS (σύνδρομο αυξημένης IgD). Το σύνδρομο της IgD είναι μια σπάνια διαταραχή η οποία ανήκει στον Οικογενή Μεσογειακό Πυρετό και χαρακτηρίζεται από συγκέντρωση IgD άνω του > 100 U/ml σε διαδοχικές μετρήσεις που απέχουν τουλάχιστον ένα μήνα. Η τιμή της IgD μπορεί να είναι φυσιολογική στους ασθενείς ηλικίας κάτω των τριών ετών παρόλο που εμφανίζεται σε αυτούς συχνότερα. Φυσιολογική τιμή της IgD έχει επίσης αναφερθεί σε ασθενή με τυπική κλινική προβολή και θετικό οικογενειακό ιστορικό. Αυξημένη IgD παρατηρείται επίσης σε: Νόσος Hodgkin Σαρκοείδωση Φυματίωση Απεργίλλωση Περίοικο σύνδρομο που σχετίζεται με τον υποδοχέα του TNF AIDS Πολλαπλούν μυέλωμα
|
Η ανοσοσφαιρίνη Δ (IgD) είναι μία από τις πέντε κύριες τάξεις ανοσοσφαιρινών (οι υπόλοιπες είναι οι: ανοσοσφαιρίνη Γ (IgG), ανοσοσφαιρίνη Α (IgA), ανοσοσφαιρίνη Μ (IgM), και ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE). Όπως όλες οι ανοσοσφαιρίνες έτσι και η IgD συμμετέχει στην άμυνα του οργανισμού και παράγονται ως απάντηση σε ένα ερέθισμα από ξένο αντιγόνο. Παράγεται από τα πλασματοκύτταρα και εκκρίνεται στο αίμα και στα υγρά των ιστών. Ηλεκτροφορητικά η IgD όπως και όλες οι ανοσοσφαιρίνες κινείται ηλεκτροφορητικά στην περιοχή των γ-β-α2 σφαιρινών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%94
|
Λεονάρντο (κόμικς)
|
Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Λεονάρντο, μια μεγαλοφυΐα που ζει στη μεσαιωνική Ιταλία και αποτελεί παρωδία του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο Λεονάρντο κατασκευάζει διάφορες εφευρέσεις τις οποίες "δοκιμάζει" πάντα με τη βοήθεια ή πάνω στον κακόμοιρο βοηθό του, τον Ντούμπλεξ-Τρίπλεξ. Βασικό μοτίβο των ιστοριών αποτελούν και οι προσπάθειες του Λεονάρντο να ξυπνήσει κάθε φορά τον υπναρά βοηθό του, ώστε "να υπηρετήσει την επιστήμη". Άλλοι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι η οικιακή βοηθός Μαντζουράνα, ο γάτος και ο ποντικός του σπιτιού καθώς και μια νεκροκεφαλή που κάνει διάφορα σχόλια. Στην Ελλάδα ο Λεονάρντο εκδίδεται από την Μαμούθ Comix. Έχουν κυκλοφορήσει 20 άλμπουμ των 50 σελίδων που περιέχουν διάφορες μικρές ιστορίες, εκτός από τα #1, 2 και 13 που περιέχουν μια μεγάλη ιστορία το καθένα. Ο πόλεμος των σοφών Ο γύρος του κόσμου Είμαι μια μεγαλοφυία Μεγαλοφυία Hi-Fi Δημόσιος κίνδυνος Μεγάλο λόγο να μην λες... Υπάρχει κανένας σοφός εδώ γύρω;; Ο μεγάλος κηπουρός Μεγαλοφυία με τη σέσουλα Το βάρος μιας μεγαλοφυίας ...Κρυάδες... Οε..οε...οε...σοφέ ! Υποχθόνια μεγαλοφυία Μεγαλοφυής ιδέα Καλώς τα δεχτήκαμε, Σοφέ! Η επέλαση μίας μεγαλοφυίας Μεγαλοφυία για όλες τις ώρες Πως το είπατε αυτό; Ενας και μοναδικός Ποδοσφαιρική μεγαλοφυία Επίσημη ιστοσελίδα Ο Λεονάρντο στη σελίδα της Μαμούθ Comix
|
Το Λεονάρντο είναι Βελγικό περιοδικό κόμικς που δημιουργήθηκε από τον σχεδιαστή Philippe Liegeois και τον σεναριογράφο Bob de Groot, που είναι γνωστοί με το παρατσούκλι Turk & De Groot.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF_(%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%82)
|
Ανθρώπινη μονοκυτταροτροπική ερλιχίωση
|
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι πυρετός, πονοκέφαλος, αδιαθεσία και μυϊκοί πόνοι (μυαλγία). Σε σύγκριση με την ανθρώπινη κοκκιοκυτταρική αναπλάσμωση, τα εξανθήματα είναι πιο συχνά. Οι εργαστηριακές ανωμαλίες περιλαμβάνουν θρομβοκυτταροπενία, λευκοπενία και ανεβασμένες τρανσαμινάσες. Η σοβαρότητα της ασθένειας μπορεί να κυμαίνεται από δευτερεύουσα ή ασυμπτωματική έως απειλητική για τη ζωή. Ενδέχεται να συμβεί εμπλοκή στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Μπορεί επίσης να αναπτυχθεί ένα σοβαρό σηπτικό ή τοξικό είδος σοκ, ειδικά σε ασθενείς με μειωμένη ανοσία. Αυτή η ασθένεια είναι γνωστό ότι προκαλείται από τσιμπήματα από τσιμπούρι. Παραβλέπεται συχνά η έκθεση στα τσιμπούρια. Για ασθενείς που ζουν σε περιοχές με υψηλό επιπολασμό, όπου περνούν χρόνο σε εξωτερικούς χώρους, πρέπει να χρησιμοποιείται υψηλός βαθμός κλινικής υποψίας. Οι ορολογίες της ερλιχίωσης μπορεί να είναι αρνητικές στην οξεία περίοδο. Η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης είναι επομένως το εργαστηριακό διαγνωστικό εργαλείο επιλογής. Εάν υπάρχει υποψία ερλιχίωσης, η θεραπεία δεν θα πρέπει να καθυστερήσει ενώ υπάρχει αναμονή για την οριστική εργαστηριακή επιβεβαίωση, καθώς η άμεση θεραπεία με δοξυκυκλίνη έχει συσχετιστεί με βελτιωμένα αποτελέσματα. Η δοξυκυκλίνη είναι η θεραπεία επιλογής. Η παρουσία κατά τη διάρκεια της πρώιμης εγκυμοσύνης μπορεί να περιπλέξει τη θεραπεία. Η ριφαμπικίνη έχει χρησιμοποιηθεί κατά την εγκυμοσύνη, καθώς και σε ασθενείς αλλεργικούς στη δοξυκυκλίνη. Στις ΗΠΑ, η ανθρώπινη μονοκυτταροτροπική ερλιχίωση εμφανίζεται στις νότιοκεντρικές, νοτιοανατολικές και μεσοατλαντικές πολιτείες, περιοχές όπου τόσο τα λευκόουρα ελάφια (Odocoileus virginianus) όσο και τα τσιμπούρια Amblyomma americanum ευδοκιμούν. Η ανθρώπινη μονοκυτταροτροπική ερλιχίωση εμφανίζεται στην Καλιφόρνια σε τσιμπούρια Ixodes pacificus και σε τσιμπούρια Dermacentor variabilis. Σχεδόν 600 περιπτώσεις αναφέρθηκαν στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών το 2006. Το 2001-2002, η επίπτωση ήταν υψηλότερη στο Μισσούρι, στο Τενεσί και στην Οκλαχόμα, καθώς και σε άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών. Ανθρώπινη κοκκιοκυτταρική αναπλάσμωση Λοίμωξη από Ehrlichia ewingii Μονοπύρηνα
|
Η ανθρώπινη μονοκυτταροτροπική ερλιχίωση είναι μια μορφή ερλιχίωσης που συνδέεται με το βακτήριο Ehrlichia chaffeensis. Αυτό το βακτήριο είναι ένα υποχρεωτικό ενδοκυτταρικό παθογόνο που επηρεάζει τα μονοκύτταρα και τους μακροφάγους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%85%CF%84%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%B9%CF%87%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.