title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Bluetooth
|
Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχε κάποιο ευρέως αποδεκτό πρότυπο WPAN, ούτε φυσικά ανάλογες εμπορικές εφαρμογές / πομποδέκτες. Όμως τότε η Ericsson έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη μίας τεχνολογίας η οποία θα επέτρεπε τον σχηματισμό τοπικών δικτύων πολύ μικρής εμβέλειας με σκοπό την ασύρματη και ad hoc δικτύωση ετερογενών φορητών συσκευών. Το πρότυπο που προέκυψε υιοθετήθηκε στη συνέχεια από την IEEE ως το πρότυπο 802.15 για WPAN. Οι σχεδιαστές του κλήθηκαν να επιλέξουν το όνομα με το οποίο αυτή η τεχνολογία θα γινόταν αργότερα γνωστή σε όλο τον κόσμο. Οι Σουηδοί εμπνευστές του 802.15 ήταν βέβαιοι ότι το νέο πρότυπο θα επικρατούσε και θα έφερνε ακόμη πιο κοντά τους ανθρώπους και τις συσκευές τους. Οι Σκανδιναβοί μάλιστα διαφημίζουν ότι κάτι ανάλογο έκανε και ο Δανός Βασιλιάς Χάραλντ ο Κυανόδους, ο οποίος έζησε στα τέλη του 10ου αιώνα μ.Χ.: κατέλαβε με τα στρατεύματά του πολλές χώρες, ενώ λέγεται ότι κατάφερε να ενώσει τη Δανία με τη Νορβηγία. Ο Χάραλντ ήταν ο πρωτότοκος υιός του βασιλιά Γκορμ που κυβερνούσε για πολλά έτη τη Γιουτλάνδη, τη μεγαλύτερη χερσόνησο της Δανίας. Από μικρός έμαθε να τιμά την οικογένειά του και τις παραδόσεις των Βίκινγκς. Στην εποχή του οι περισσότεροι Σκανδιναβοί ήταν αγρότες, ενώ οι ασθενέστεροι υπηρετούσαν τους βασιλείς ως δούλοι. Σε αυτήν την κοινωνία μεγάλωσε ο Harald Blatand (Κυανόδους), το όνομα του οποίου έχει τις ρίζες του σε δύο αρχαίες δανέζικες λέξεις: bla (σκουρόδερμος) και tan (γενναίος άνδρας). Αυτά τουλάχιστον αναφέρονται σε ένα δελτίο τύπου της Ericsson το οποίο δημοσιεύθηκε το 1999. Το Bluetooth επιτρέπει την κατάργηση όλων των καλωδίων τα οποία παλαιότερα ήταν απαραίτητα για τη «διασύνδεση» μεταξύ υπολογιστών, φορητών υπολογιστών χειρός, κινητών τηλεφώνων και άλλων ψηφιακών συσκευών, όπως ψηφιακές κάμερες, σαρωτές, εκτυπωτές, μικρόφωνα, ακουστικά, ραδιόφωνα κ.α. Το Bluetooth επιτρέπει την σύνδεση του κινητού με τον υπολογιστή, τη μεταφορά δεδομένων, όπως εικόνες, επαφές και σημειώσεις από κινητό προς κινητό, τη σύνδεση στο Internet κ.α. Όλα αυτά χωρίς καλώδια και πολύπλοκες ρυθμίσεις. Οι εφαρμογές του λοιπόν είναι πολλαπλές: Ασύρματη δικτύωση μεταξύ επιτραπέζιου και φορητού υπολογιστή, σε έναν περιορισμένο χώρο με ελάχιστο διαθέσιμο εύρος ζώνης. Ασύρματα περιφερειακά, όπως εκτυπωτές, ποντίκια και πληκτρολόγια, τα οποία επικοινωνούν με κάποιον επιτραπέζιο ή φορητό υπολογιστή. Ασύρματη μεταφορά ψηφιακών αρχείων (εικόνες, mp3 κλπ) ανάμεσα σε κινητά τηλέφωνα και PDA. Ασύρματα ακουστικά για κινητά τηλέφωνα και Smartphone. Ιατρικές εφαρμογές – δοκιμάζονται συσκευές από εταιρίες που παρέχουν ηλεκτρονικές συσκευές προχωρημένης ιατρικής. Ορισμένοι δέκτες GPS μεταφέρουν πληροφορίες NMEA μέσω Bluetooth. Ασύρματη τηλεφωνία στο αυτοκίνητο: Το Bluetooth δίνει τη δυνατότητα σε χρήστες καταλλήλως εξοπλισμένων κινητών τηλεφώνων να χρησιμοποιούν κάποιες βασικές λειτουργίες τους με ασύρματα ακουστικά. Ανάλογο σύστημα υπάρχει ενσωματωμένο και σε κράνη οδηγών μοτοσικλέτας, επιτρέποντας τη συνομιλία κατά την οδήγηση. Απομακρυσμένος έλεγχος συσκευών, όπου έως την εμφάνιση του Bluetooth χρησιμοποιούνταν τεχνολογία υπέρυθρων ακτίνων. Οι προδιαγραφές του Bluetooth καθορίζουν την «ασύρματη» τεχνολογία χαμηλού κόστους και χαμηλής ισχύος, που εξαλείφει τα καλώδια μεταξύ των κινητών συσκευών και επιτρέπει τη διασύνδεσή τους. Το Bluetooth λειτουργεί στο «αδέσμευτο» φάσμα συχνοτήτων των 2,4 GHz, ώστε οι συσκευές που το ενσωματώνουν να μπορούν να λειτουργήσουν απροβλημάτιστα σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Για να περιοριστούν στο ελάχιστο οι παρεμβολές από παρεμφερείς συσκευές, το Bluetooth εκμεταλλεύεται την αμφίδρομη επικοινωνία και τη μέθοδο μετάδοσης με διασπορά φάσματος Frequency Hopping (έως και 1600 εναλλαγές συχνότητας ανά δευτερόλεπτο). Από φυσική άποψη επίσης το Bluetooth λειτουργεί περίπου στα 2.4 GHz, προδιαγράφει τρία επίπεδα ισχύος της εκπομπής από τα οποία εξαρτάται και η εμβέλεια επικοινωνίας (πάντα μικρότερη των 10 μέτρων σε PAN), ενώ η τακτική αλλαγή της συχνότητας εκπομπής λόγω της αξιοποίησης του FHSS καθορίζεται ψευδοτυχαία από έναν κεντρικό κόμβο, τον Master. Το Bluetooth επιτρέπει τις απευθείας συνδέσεις από συσκευή προς συσκευή (point to point), καθώς και την ταυτόχρονη σύνδεση έως και 7 συσκευών με τη χρήση μιας μοναδικής συχνότητας. Τις προδιαγραφές της συγκεκριμένης τεχνολογίας ανέπτυξε και υποστηρίζει το Bluetooth Special Interest Group, ενώ η τελευταία «δημόσια» έκδοσή τους είναι η 1.1, η οποία ενσωματώνεται πλέον στις περισσότερες συμβατές συσκευές μέσω κατάλληλων πομποδεκτών και καρτών δικτύου. Ένα πρόβλημα των προδιαγραφών του Bluetooth είναι ότι, λόγω της μετάδοσης στην ελεύθερη ζώνη συχνοτήτων των 2,4 GHz, οι συσκευές που το υποστηρίζουν αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα τα περισσότερα πρωτόκολλα της οικογένειας IEEE 802.11, καθώς τότε θα υπήρχαν σοβαρά προβλήματα παρεμβολών. Οι βασικότερες προδιαγραφές του Bluetooth αφορούν το φυσικό επίπεδο και το υποεπίπεδο MAC, όπου έχουν δημιουργηθεί διαφορετικά πρωτόκολλα για διαφορετικές εφαρμογές και τα οποία ονομάζονται προφίλ. Το Bluetooth SIG έχει ήδη παρουσιάσει τέτοιες παραμετροποιημένες εκδοχές του προτύπου για διάφορες «αγορές» (π.χ. προφίλ ασύρματου τηλεφώνου, προφίλ πρόσβασης σε LAN, προφίλ εκτύπωσης, φωτογραφίας, αυτοκινήτου κλπ). Κάθε προφίλ περιλαμβάνει πρότυπα για όλα τα επίπεδα και προσφέρει λύσεις για τη διασύνδεση με διαφορετικά δίκτυα μεγαλύτερης κλίμακας. Ακολουθούν τα βασικά χαρακτηριστικά των διαφόρων εκδόσεων Bluetooth. Bluetooth 5 (2016) Μια πιο στιβαρή έκδοση με μεγάλη διάρκεια ζωής της μπαταρίας, η BT 5 αύξησε το εύρος της εξωτερικής μετάδοσης από 50 σε 200 μέτρα. Οι υπηρεσίες τοποθεσίας βελτιώνονται επειδή μπορούν να μεταφέρουν περισσότερες πληροφορίες πριν από τη δημιουργία μιας σύνδεσης. Τα πρώτα smartphones που υποστηρίζουν το BT 5 ήταν τα Galaxy S8 και iPhone 8 και X. Bluetooth 4.2 (2014) Σχεδιασμένο για το Ίντερνετ των πραγμάτων (IoT), το BT 4.2 αύξησε το μέγεθος του ωφέλιμου φορτίου στο πακέτο Bluetooth κατά 10x, μειώνοντας δραματικά τα γενικά έξοδα για να αποδώσει 2,5 φορές περισσότερα δεδομένα. Χρησιμοποιείται η έκδοση IPv6 ασύρματης προσωπικής περιοχής (WPAN) χαμηλής κατανάλωσης (6LoWPAN), η οποία επιτρέπει σε δισεκατομμύρια συσκευές να έχουν μια μοναδική διεύθυνση IP. Υποστηρίζει επίσης ιδιωτικό απόρρητο, το οποίο εμποδίζει τα καταστήματα λιανικής να αντιληφθούν την παρουσία ενός χρήστη (βλ. IBeacon ). Δείτε το 6LoWPAN , το Διαδίκτυο των πραγμάτων . Bluetooth 4.1 (2013) Αποτελεσματικότερη ανταλλαγή δεδομένων και καλύτερη συνύπαρξη με τις συχνότητες LTE. Το BT 4.1 διατηρεί συνδέσεις με λιγότερη χειροκίνητη επέμβαση και οι συσκευές μπορούν να είναι ταυτόχρονα πελάτης και διανομέας, επιτρέποντας στις συσκευές Bluetooth να επικοινωνούν μεταξύ τους. Πριν από το BT 4.1, συσκευές που μεταδίδονται σε ένα διανομέα ενσωματωμένο στον υπολογιστή ή σε αυτόνομο dongle. Bluetooth 4 (2010) Εισήγαγε χαμηλής κατανάλωσης χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας Bluetooth, με το σήμα "Bluetooth Smart". Δείτε Bluetooth LE . Bluetooth 3 + HS (2009) Ονομάζεται Bluetooth 3.0 + HS (High Speed), ξεκίνησε τη σύνδεση μέσω Bluetooth αλλά μεταδίδει δεδομένα μέσω Wi-Fi. Bluetooth 2.1 (2007) Το ασφαλές απλό ζεύγος (SSP) προστέθηκε για να κάνει το ζευγάρωμα ταχύτερο και πιο ασφαλές. Η κρυπτογράφηση έγινε υποχρεωτική, βελτιώθηκε η ασφάλεια και χρησιμοποιήθηκε λιγότερη ισχύς. Bluetooth 2 (2004) Με την επωνυμία Bluetooth 2.0 + EDR (Enhanced Data Rate), η κωδικοποίηση τριών δυαδικών ψηφίων (έναντι ενός) αύξησε τον ρυθμό δεδομένων από 1 σε 3 Mbps (στην πράξη 2.1 Mbps). Οι χειρισμοί παρεμβολής βελτιώθηκαν και χρησιμοποιήθηκε λιγότερη ισχύς. Το Bluetooth 1.2 (2003) BT 1.2 (Basic Data Rate) ήταν η πρώτη ευρέως χρησιμοποιούμενη τεχνολογία Bluetooth. Η προσαρμοστική εναλλαγή συχνότητας (AFH) βοήθησε στην αποφυγή παρεμβολών με Wi-Fi και άλλες τεχνολογίες στην ίδια συχνότητα. Η ταχύτητα ζευγαρώματος βελτιώθηκε. Bluetooth 1.1 (2001) Βελτιώσεις στην αξιοπιστία και τη διαλειτουργικότητα. ως επί το πλείστον συμβατό προς τα πίσω αλλά όχι 100%. Bluetooth 1.0 και 1.0B (1999) Οι πρώτες προδιαγραφές Bluetooth. Υπήρχαν ζητήματα ανάπτυξης που κράτησαν τη BT από το έδαφος γρήγορα. Η βασική δομική μονάδα ενός δικτύου Bluetooth είναι το piconet, στο οποίο όλοι οι κόμβοι που μετέχουν (μέχρι 7 συσκευές Slaves) μοιράζονται τον ίδιο κώδικα διασποράς και υπόκεινται στον έλεγχο ενός κοινού Master. Ο τελευταίος διαμοιράζει στους σταθμούς Slaves την πρόσβαση στο κοινό μέσο (τον ελεύθερο χώρο) με τη μέθοδο TDMA/TDD, όπου ο χρόνος διαμερίζεται σε αυστηρές χρονοθυρίδες, ο Master εκπέμπει στις περιττές και οι Slaves στις άρτιες (εναλλάξ), κάθε κόμβος που θέλει να εκπέμψει λαμβάνει περιοδικά από τον Master το δικαίωμα μετάδοσης σε 1, 3 ή 5 συνεχόμενες χρονοθυρίδες και κατά τη διάρκεια εκπομπής ενός πλαισίου δεν γίνεται εναλλαγή συχνότητας. Τα τερματικά μεταδίδουν μόνο στον Master, ο οποίος αποστέλλει στη συνέχεια τα πλαίσιά τους προς τον τελικό παραλήπτη, και διακρίνονται από μία παγκόσμια μοναδική 48-bit διεύθυνση. Δύο ή περισσότερα piconet μπορούν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, με τους κόμβους να μπορούν να συμμετέχουν σε παραπάνω από ένα ταυτόχρονα, και να επικοινωνούν μεταξύ τους δημιουργώντας ένα μεγαλύτερης κλίμακας scatternet. Υπάρχουν δύο τύποι συνδέσεων: 1) Σύγχρονες ή SCO. Επιτρέπουν τη διέλευση χρονικά κρίσιμων πληροφοριών (συνήθως φωνής), κάθε κόμβος μπορεί να δεσμεύσει μόνο μέχρι μία χρονοθυρίδα, έχουν ρυθμό μετάδοσης δεδομένων 64 kbps, υλοποιούν συνδεσμοστρεφή επικοινωνία αυστηρά από σημείο σε σημείο, χρησιμοποιούν αλγορίθμους ανίχνευσης και διόρθωσης σφαλμάτων (FEC), ενώ δεν υπάρχουν επανεκπομπές ή επιβεβαιώσεις.2) Ασύγχρονες ή ACL. Τυπικά χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση δεδομένων, κάθε κόμβος μπορεί να δεσμεύσει 1, 3 ή 5 χρονοθυρίδες για την εκπομπή ενός πλαισίου, είναι ασυνδεσμικές με έλεγχο ροής, έλεγχο σφαλμάτων (με αριθμούς ακολουθίας 1-bit και θετικές/αρνητικές επιβεβαιώσεις) και δυνατότητα πολυδιανομής, ενώ ο ρυθμός μετάδοσης μπορεί να ανέβει ως τα 724 kbps. Ένα piconet σχηματίζεται από έναν κόμβο που επιθυμεί να γίνει Master (διαδικασία Inquiry). Ο Master είναι υπεύθυνος για τις μεταβολές της δικτυακής τοπολογίας (εισαγωγές, αποχωρήσεις κόμβων και συντονισμός τους -διαδικασία Page). Η ακολουθία των ενεργειών είναι ως εξής: ο δυνάμει Master κόμβος εκκινεί τη διαδικασία ανίχνευσης πιθανών Slaves εκπέμποντας ένα μήνυμα Inquiry που περιέχει έναν κώδικα ονόματι IAC. Κάθε κόμβος που λαμβάνει ένα τέτοιο μήνυμα απαντά με πλαίσιο που περιέχει τη διεύθυνση του και πληροφορίες συγχρονισμού, ενώ στη συνέχεια αναμένει μήνυμα Page. Ο Master λαμβάνει αυτά τα πλαίσια των Slaves, χρησιμοποιεί τις διευθύνσεις των τελευταίων για να υπολογίσει τον κώδικα διασποράς του Frequency Hopping και αποστέλλει στους Slaves που βρέθηκαν ένα μήνυμα Page που περιέχει έναν κώδικα DAC. Οι Slaves απαντούν με τον κώδικα IAC (ένα είδος πιστοποίησης) και ο κεντρικός Master τους στέλνει τον κώδικα διασποράς. Οι Slaves επιβεβαιώνουν τη λήψη, συνδέονται κι έτσι το piconet σχηματίστηκε. Οι συνδεδεμένοι κόμβοι μπορούν να είναι κάθε στιγμή είτε Active (συμμετέχουν ενεργά στο δίκτυο ανταλλάσσοντας δεδομένα), είτε Sniff (ακούν σε συγκεκριμένες χρονοθυρίδες), είτε Hold (όπου μπορούν να μεταφέρουν μόνο φωνή, με σύνδεση SCO, κι έχουν μειωμένη κατανάλωση ισχύος), είτε τέλος Parked (είναι μέλη του δικτύου αλλά δεν ακούν το κανάλι και δεν ανταλλάσσουν δεδομένα). Οι κόμβοι Active, Sniff και Hold αναγνωρίζονται από διευθύνσεις 3-bit (έως 7 ενεργοί Slaves), ενώ οι κόμβοι Parked από διευθύνσεις 8-bit (έως 256 ανενεργοί Slaves). Υπάρχουν 4 διαφορετικοί τύποι πλαισίων SCO και έξι τύποι ACL. Σε όλους όμως υπάρχει ένας κώδικας πρόσβασης, ο οποίος είναι είτε ο IAC, είτε ο DAC είτε ο CAC και σκοπεύει στο συγχρονισμό της εναλλαγής συχνοτήτων του FHSS μεταξύ του Master και των Slaves, μία κεφαλίδα υποεπιπέδου MAC με άθροισμα ελέγχου CRC και το ωφέλιμο φορτίο. Το τελευταίο ουσιαστικά είναι ένα πλαίσιο υποεπιπέδου LLC το οποίο μπορεί να έχει μια δική του κεφαλίδα, μεταφέρουσα στοιχεία για τη λογική σύνδεση του LLC στην οποία ανήκει το πλαίσιο και το μήκος του ωφέλιμου φορτίου, την πληροφορία προς μετάδοση και ίσως έναν κώδικα CRC ή/και FEC. Οι διαφορετικοί τύποι πλαισίων MAC του Bluetooth διαφοροποιούνται στο ωφέλιμο φορτίο: οι τύποι SCO είναι ο High Quality Voice 1, στον οποίον τα 2/3 του μήκους του ωφέλιμου φορτίου του πλαισίου είναι κώδικας FEC (με αποτέλεσμα μικρή απώλεια πλαισίων αλλά μειωμένο ρυθμό μετάδοσης δεδομένων) και τα υπόλοιπα πληροφορίες φωνής, ο High Quality Voice 2, στον οποίον το 1/3 του μήκους του ωφέλιμου φορτίου του πλαισίου είναι κώδικας FEC και τα υπόλοιπα πληροφορίες φωνής, ο High Quality Voice 3, στο ωφέλιμο φορτίο του οποίου υπάρχουν μόνο πληροφορίες φωνής, και ο Data-Voice, ο οποίος έχει κώδικα FEC ίσο με το 1/3 του συνολικού μήκους του πλαισίου, κώδικα CRC, την κεφαλίδα LLC που προαναφέρθηκε, πληροφορίες φωνής και πληροφορίες δεδομένων. Οι τύποι ACL από την άλλη επίσης υποστηρίζουν διαφορετικούς ρυθμούς μετάδοσης και απώλειας πακέτων (όπου υψηλός ρυθμός μετάδοσης σημαίνει μικρό μήκος κώδικα FEC και άρα υψηλή απώλεια πακέτων), μεταφέρουν μόνο πληροφορίες δεδομένων και διακρίνονται σε Data Medium Rate 1,3 και 5, καθώς και Data High Rate 1,3 και 5. Όλα τα προαναφερόμενα καθορίζονται από τα πρωτόκολλα Radio (φυσικό επίπεδο) και Baseband (υποεπίπεδο MAC) του προτύπου Bluetooth, με ελαφρές διαφορές ανάλογα με το προφίλ. Παράλληλα με το πρωτόκολλο Baseband τρέχει το πρωτόκολλο LMP, που επίσης προδιαγράφεται από το πρότυπο και αναλαμβάνει υπηρεσίες ελέγχου και διαχείρισης δικτύου: πιστοποίηση κόμβων, κρυπτογράφηση πληροφορίας, συγχρονισμός ρολογιού για το FHSS, προσαρμογή ισχύος εκπομπής με βάση τη λαμβανόμενη ισχύ, επιλογή κατάλληλου τύπου πλαισίου MAC ανάλογα με το κανάλι, εγκαθίδρυση συνδέσεων SCO κλπ. Πάνω από αυτά τρέχει το πρωτόκολλο υποεπιπέδου LLC του Bluetooth, το L2CAP, το οποίο ενεργοποιείται μόνο για συνδέσεις ACL, υλοποιεί λογικές συνδέσεις πάνω από τις φυσικές ζεύξεις, καθορίζει κριτήρια ποιότητας υπηρεσιών για κάθε σύνδεση, πολυπλέκει πολλές λογικές συνδέσεις σε μία φυσική κλπ. Σε πολλά ασύρματα ακουστικά για gaming και μουσική όπως τα airpods της Apple, τα hammerhead true wireless της Razer, ηχεία JBL και πολλά άλλα. Ασύρματες Επικοινωνίες και Δίκτυα, Stallings William, Εκδ. Τζιόλα Δίκτυα υπολογιστών, Tanenbaum Andrew S., Εκδ. Κλειδάριθμος Περιοδικό PC Magazine https://www.pcmag.com/encyclopedia/term/69982/bluetooth-versions https://bestfamily.gr/product-category/ixos-eikona/hands-free/ Τι είναι η ασύρματη τεχνολογία BLUETOOTH; Γιατί το Bluetooth ονομάστηκε Bluetooth; Πως Δουλεύει το Bluetooth?
|
Το Bluetooth είναι ένα βιομηχανικό πρότυπο για ασύρματα προσωπικά δίκτυα υπολογιστών (Wireless Personal Αrea Νetworks, WPAN). Πρόκειται για μια ασύρματη τηλεπικοινωνιακή τεχνολογία μικρών αποστάσεων, η οποία μπορεί να μεταδώσει σήματα μέσω μικροκυμάτων σε ψηφιακές συσκευές. Επομένως το Bluetooth είναι ένα πρωτόκολλο το οποίο παρέχει προτυποποιημένη, ασύρματη επικοινωνία ανάμεσα σε PDA, κινητά τηλέφωνα, φορητούς υπολογιστές, προσωπικούς υπολογιστές, εκτυπωτές, καθώς και ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές ή ψηφιακές κάμερες, μέσω μιας ασφαλούς, φθηνής και παγκοσμίως διαθέσιμης χωρίς ειδική άδεια ραδιοσυχνότητας μικρής εμβέλειας. Από τεχνικής άποψης το Bluetooth είναι ένα πρωτόκολλο ασύρματης δικτύωσης σε φυσικό επίπεδο, υποεπίπεδο MAC και, προαιρετικά, υποεπίπεδο LLC.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bluetooth
|
Θεωρία του ντόμινο
|
Κατά τη διάρκεια του 1945, η Σοβιετική Ένωση έφερε υπό την επιρροή της τις περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ευρώπης ως μέρος της νέας διευθέτησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ωθώντας τον Ουίνστον Τσόρτσιλ να δηλώσει σε μια ομιλία του το 1946 στο Κολέγιο Γουεστμίνστερ στο Φούλτον, Μιζούρι ότι από το Στέτιν στην Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική, ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει κατέβει στην ήπειρο. Μετά την κρίση στο Ιράν του 1946, ο Χάρι Σ. Τρούμαν διακήρυξε αυτό που έγινε γνωστό ως Δόγμα Τρούμαν το 1947, υποσχόμενος να συνεισφέρει οικονομική βοήθεια στην ελληνική κυβέρνηση κατά τον Εμφύλιο πόλεμο και στην Τουρκία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ελπίδα ότι αυτό θα εμπόδιζε την προώθηση του κομμουνισμού στη Δυτική Ευρώπη. Αργότερα εκείνο το έτος, ο διπλωμάτης Τζορτζ Κίναν έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs που έγινε γνωστό ως «X Article», το οποίο διατύπωσε για πρώτη φορά την πολιτική του περιορισμού, υποστηρίζοντας ότι η περαιτέρω εξάπλωση του κομμουνισμού σε χώρες εκτός «ζώνης προστασίας» γύρω από την ΕΣΣΔ, ακόμα κι αν συνέβη μέσω δημοκρατικών εκλογών, ήταν απαράδεκτο και απειλούσε την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Ο Κίναν συμμετείχε επίσης, μαζί με άλλους στην κυβέρνηση Τρούμαν, στη δημιουργία του Σχεδίου Μάρσαλ το οποίο ξεκίνησε επίσης το 1947, για να παρέχει βοήθεια στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης (μαζί με την Ελλάδα και την Τουρκία), σε μεγάλο βαθμό με την ελπίδα να τους αποτρέψει από το να περάσουν υπό σοβιετική κυριαρχία.Το 1949, μια κυβέρνηση υποστηριζόμενη από τους κομμουνιστές, με επικεφαλής τον Μάο Τσε Τουνγκ, εγκαταστάθηκε στην Κίνα (επισήμως έγινε Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας). Η εγκατάσταση της νέας κυβέρνησης ιδρύθηκε αφού ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός νίκησε την Εθνικιστική Δημοκρατική Κυβέρνηση της Κίνας στον απόηχο του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου (1927-1949). Δημιουργήθηκαν δύο Κίνες - η ηπειρωτική «Κομμουνιστική Κίνα» (Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας) και η «Εθνικιστική Κίνα» στην Ταϊβάν ( Δημοκρατία της Κίνας ). Η κατάληψη από τους κομμουνιστές του πολυπληθέστερου έθνους του κόσμου θεωρήθηκε στη Δύση ως μεγάλη στρατηγική απώλεια, προκαλώντας το δημοφιλές ερώτημα εκείνη την εποχή, «Ποιος έχασε την Κίνα;» Στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με τη νεοϊδρυθείσα Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως απάντηση στην κομμουνιστική ανάληψη της εξουσίας το 1949.Η Κορέα είχε επίσης περιέλθει εν μέρει στη σοβιετική κυριαρχία στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χωρισμένη από τα νότια του 38ου παραλλήλου, όπου οι αμερικανικές δυνάμεις μετακινήθηκαν στη συνέχεια. Μέχρι το 1948, ως αποτέλεσμα του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ, η Κορέα χωρίστηκε σε δύο περιοχές, με χωριστές κυβερνήσεις, καθεμία από τις οποίες ισχυριζόταν ότι είναι η νόμιμη κυβέρνηση της Κορέας και καμία πλευρά δεν αποδέχθηκε τα σύνορα ως μόνιμα. Το 1950 ξέσπασαν μάχες μεταξύ Κομμουνιστών και Ρεπουμπλικανών που σύντομα περιλάμβαναν στρατεύματα από την Κίνα (από την πλευρά των κομμουνιστών) και τις Ηνωμένες Πολιτείες και 15 συμμαχικές χώρες (από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών). Αν και η σύγκρουση της Κορέας δεν έχει επίσημα τελειώσει, ο πόλεμος της Κορέας έληξε το 1953 με μια ανακωχή που άφησε την Κορέα χωρισμένη σε δύο έθνη, τη Βόρεια Κορέα και τη Νότια Κορέα. Η απόφαση του Μάο Τσε Τουνγκ να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ στον πόλεμο της Κορέας ήταν μια ευθεία προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτό που το κομμουνιστικό μπλοκ θεωρούσε ως την ισχυρότερη αντικομμουνιστική δύναμη στον κόσμο, που έγινε σε μια εποχή που το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς εδραίωνε ακόμη τη δική του εξουσία μετά κερδίζοντας τον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο. Το πρώτο πρόσωπο που πρότεινε τη θεωρία του ντόμινο ήταν ο Πρόεδρος Χάρι Σ. Τρούμαν τη δεκαετία του 1940, όπου εισήγαγε τη θεωρία προκειμένου να «δικαιολογήσει την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ελλάδα και την Τουρκία». Ωστόσο, η θεωρία του ντόμινο διαδόθηκε από τον Πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ όταν την εφάρμοσε στη Νοτιοανατολική Ασία, ιδιαίτερα στο Νότιο Βιετνάμ. Επιπλέον, η θεωρία του ντόμινο χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα βασικά επιχειρήματα στις «κυβερνήσεις Κένεντι και Τζόνσον κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 για να δικαιολογήσουν την αυξανόμενη αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στον πόλεμο του Βιετνάμ».Τον Μάιο του 1954, οι Βιετ Μινχ, ένας κομμουνιστικός και εθνικιστικός στρατός, νίκησε τα γαλλικά στρατεύματα στη μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου και πήρε τον έλεγχο αυτού που έγινε Βόρειο Βιετνάμ. Αυτό έκανε τους Γάλλους να αποσυρθούν πλήρως από την περιοχή που τότε ήταν γνωστή ως Γαλλική Ινδοκίνα, μια διαδικασία που είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Οι περιοχές στη συνέχεια χωρίστηκαν σε τέσσερις ανεξάρτητες χώρες (Βόρειο Βιετνάμ, Νότιο Βιετνάμ, Καμπότζη και Λάος ) μετά από μια συμφωνία που μεσολάβησε στη Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 για τον τερματισμό του Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας.Αυτό θα τους έδινε γεωγραφικό και οικονομικό στρατηγικό πλεονέκτημα και θα έκανε την Ιαπωνία, την Ταϊβάν, τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία αμυντικά κράτη πρώτης γραμμής. Η απώλεια περιοχών παραδοσιακά εντός της ζωτικής σημασίας περιφερειακής εμπορικής ζώνης χωρών όπως η Ιαπωνία θα ενθάρρυνε τις χώρες της πρώτης γραμμής να συμβιβαστούν πολιτικά με τον κομμουνισμό. Η θεωρία του ντόμινο του Αϊζενχάουερ το 1954 ήταν μια συγκεκριμένη περιγραφή της κατάστασης και των συνθηκών στη Νοτιοανατολική Ασία εκείνη την εποχή, και δεν πρότεινε μια γενικευμένη θεωρία ντόμινο όπως έκαναν άλλοι στη συνέχεια. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1963, οι Βουδιστές διαμαρτυρήθηκαν για τη σκληρή μεταχείριση που δέχονταν υπό την κυβέρνηση Ντιεμ του Νοτίου Βιετνάμ. Τέτοιες ενέργειες της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ δυσκόλεψαν την ισχυρή υποστήριξη της κυβέρνησης Κένεντι προς τον Πρόεδρο Ντιεμ. Ο Πρόεδρος Κένεντι βρισκόταν σε δεινή θέση, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον κομμουνισμό στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά από την άλλη πλευρά, υποστήριζε μια αντικομμουνιστική κυβέρνηση που δεν ήταν δημοφιλής στους εγχώριους πολίτες της και ήταν ένοχη για πράξεις απαράδεκτες στο αμερικανικό κοινό. Η κυβέρνηση Κένεντι παρενέβη στο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να εμποδίσει, μεταξύ άλλων, το «ντόμινο» του Νοτίου Βιετνάμ να πέσει. Όταν ο Κένεντι ανέβηκε στην εξουσία, υπήρχε η ανησυχία ότι η υπό την ηγεσία των κομμουνιστών Πάθετ Λάο στο Λάος θα παρείχε βάσεις στους Βιετ Κονγκ και ότι τελικά θα μπορούσαν να καταλάβουν το Λάος. Η θεωρία του ντόμινο είναι σημαντική γιατί υπογραμμίζει τη σημασία των συμμαχιών, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν από αδίστακτες συμμαχίες σε διμερείς συμμαχίες. Αυτό υποδηλώνει ότι η θεωρία του ντόμινο είναι χρήσιμη για την αξιολόγηση της πρόθεσης και του σκοπού μιας χώρας να σφυρηλατήσει μια συμμαχία με άλλες, συμπεριλαμβανομένου ενός συμπλέγματος άλλων χωρών σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Ενώ η πρόθεση και ο σκοπός μπορεί να διαφέρουν για κάθε χώρα, ο Βίκτορ Τσα απεικονίζει την ασύμμετρη διμερή συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των χωρών της Ανατολικής Ασίας ως στρατηγική προσέγγιση, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τον έλεγχο και την εξουσία είτε να κινητοποιήσουν είτε να σταθεροποιήσουν τους συμμάχους τους. Αυτό υποστηρίζεται από το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν ασύμμετρες διμερείς συμμαχίες με τη Δημοκρατία της Κορέας, τη Δημοκρατία της Κίνας και την Ιαπωνία «όχι απλώς για να περιορίσουν αλλά και να περιορίσουν πιθανές «άτακτες συμμαχίες από το να εμπλέκονται σε τυχοδιωκτική συμπεριφορά που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερα στρατιωτικά απρόοπτα στην περιοχή ή αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει ένα φαινόμενο ντόμινο, με τις ασιατικές χώρες να πέσουν στον κομμουνισμό». Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκαν με την πρόκληση των «ατάκτων συμμαχιών και της απειλής της πτώσης του ντόμινο σε συνδυασμό για να δημιουργήσουν ένα τρομερό σενάριο παγίδευσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες», η θεωρία του ντόμινο υπογραμμίζει περαιτέρω τη σημασία των διμερών συμμαχιών στις διεθνείς σχέσεις. Αυτό είναι εμφανές στον τρόπο με τον οποίο η θεωρία του ντόμινο παρείχε στις Ηνωμένες Πολιτείες μια προσέγγιση συνασπισμού, όπου «δημιούργησαν μια σειρά από βαθιές, σφιχτές διμερείς συμμαχίες» με ασιατικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ταϊβάν, της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας, για να «ελέγξουν την ικανότητά τους να να χρησιμοποιήσει βία και να ενισχύσει την υλική και πολιτική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες». Ως εκ τούτου, αυτό δείχνει ότι η θεωρία του ντόμινο βοηθά στην παρατήρηση της επίδρασης των σφυρηλατούμενων συμμαχιών ως σκαλοπάτι ή εμπόδιο στις διεθνείς σχέσεις. Αυτό υπογραμμίζει τη συσχέτιση μεταξύ της θεωρίας του ντόμινο και της εξάρτησης από το μονοπάτι, όπου μια αναδρομική κατάρρευση μιας χώρας που πέφτει στον κομμουνισμό μπορεί όχι μόνο να έχει αρνητικές επιπτώσεις σε άλλες χώρες, αλλά πιο σημαντικό, στο πεδίο λήψης αποφάσεων και την ικανότητα του ατόμου να ξεπεράσει τις παρούσες και μελλοντικές προκλήσεις. Ως εκ τούτου, η θεωρία του ντόμινο είναι αναμφίβολα μια σημαντική θεωρία που ασχολείται με τη στενή σχέση μεταξύ μικρο-αιτίας και μακρο-συνέπειας, όπου προτείνει τέτοιες μακρο-συνέπειες μπορεί να έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Ψυχρός Πόλεμος Εξαγωγή της επανάστασης Θεωρία τέλματος Επαναστατικό κύμα Δόγμα Τρούμαν Παγκόσμια επανάσταση
|
Η θεωρία του ντόμινο είναι γεωπολιτική θεωρία που είχε εξέχουσα θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1980, η οποία υποστήριζε ότι εάν μια χώρα σε μια περιοχή ερχόταν υπό την επιρροή του κομμουνισμού, τότε οι γύρω χώρες θα ακολουθούσαν σε ένα φαινόμενο ντόμινο. Η θεωρία του ντόμινο χρησιμοποιήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για να δικαιολογήσουν την ανάγκη αμερικανικής επέμβασης σε όλο τον κόσμο. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ περιέγραψε τη θεωρία κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου στις 7 Απριλίου 1954, όταν αναφερόταν στον κομμουνισμό στην Ινδοκίνα ως εξής:Τέλος, υπάρχουν ευρύτερες ανησυχίες ότι θα ακολουθήσει αυτό που αποκαλείται αρχή του ντόμινο. Έχεις μια σειρά από ντόμινο στημένα κάθετα, ρίχνεις το πρώτο και αυτό που θα συμβεί είναι στο τελευταίο είναι ότι θα πέσει πολύ σύντομα. Έτσι έχεις την έναρξη της μιας διάσπασης που θα έχει τις πιο βαθιές επιρροές.Επιπλέον, η βαθιά πίστη του Αϊζενχάουερ στη θεωρία του ντόμινο στην Ασία αύξησε το «αντιληπτό κόστος για τις Ηνωμένες Πολιτείες της επιδίωξης της πολυμερούς σχέσης» λόγω πολύπλευρων γεγονότων, όπως η «νίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας το 1949, η εισβολή της Βόρειας Κορέας τον Ιούνιο του 1950, η κρίση των υπεράκτιων νησιών του Κουεμόι το 1954 και η σύγκρουση στην Ινδοκίνα αποτέλεσαν πρόκληση ευρείας βάσης όχι μόνο για μία ή δύο χώρες, αλλά για ολόκληρη την ασιατική ήπειρο και τον Ειρηνικό». Αυτό υποδηλώνει μια ισχυρή μαγνητική δύναμη για να ενδώσει στον κομμουνιστικό έλεγχο και ευθυγραμμίζεται με το σχόλιο του στρατηγού Ντάγκλας Μακάρθουρ ότι «η νίκη είναι ένας ισχυρός μαγνήτης στην Ανατολή».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%BF
|
Άννα Λιντ
|
Το 1969, σε ηλικία μόλις 12 ετών, η Άννα Λιντ έγινε μέλος της Νεολαίας του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Την ίδια χρονιά ο Ούλοφ Πάλμε ανέλαβε επικεφαλής του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και πρωθυπουργός της Σουηδίας. Η Λιντ εκτίμησε τους διεθνείς στόχους του και συμμετείχε μεταξύ άλλων σε διαμαρτυρίες εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Στα μέσα στης δεκαετίας του 1970 η Λιντ σκόπευε να γίνει δημοσιογράφος. Στις εκλογές του 1976 έλαβε το χρίσμα για τη διεκδίκηση βουλευτικής έδρας αλλά όταν οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν την εξουσία, ανέλαβε καθήκοντα δημοτικής συμβούλου στον δήμο Ενκέπινγκ. Η Λιντ σπούδασε στην Ουψάλα και στη Στοκχόλμη. Πήρε μάστερ στα νομικά το 1982 και έγινε δικαστική υπάλληλος στο περιφερειακό δικαστήριο στη Στοκχόλμη από το 1982 μέχρι το 1983. Το 1981 εξελέγη πρόεδρος της Εθνικού Συμβουλίου Σουηδικών Νεολαιών. Το 1982 ολοκλήρωσε τις σπουδές της και εξελέγη βουλευτής προτού γίνει μέλος της Επιτροπής Φορολογίας. Το 1984 η Λιντ εξελέγη ως η πρώτη γυναίκα επικεφαλής της Νεολαίας Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στη διάρκεια της εκταετούς θητείας της ενδιαφέρθηκε για περιβαλλοντικά ζητήματα. Το 1991 εξελέγη μέλος της εκτελεστικής επιτροπής των Σοσιαλδημοκρατών όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της. Όταν το κόμμα της βρισκόταν στην αντιπολίτευση από το 1991 μέχρι το 1994 ήταν αντιδήμαρχος πολιτισμού και διευθύντρια του δημοτικού θεάτρου Στοκχόλμης. Μετά την εκλογική νίκη του κόμματός της, η Λιντ διορίστηκε υπουργός περιβάλλοντος στην τρίτη κυβέρνηση του Ίνγκβαρ Κάρλσον. Η χώρα αντιμετώπιζε μια βαθιά οικονομική κρίση και έπρεπε να περιορίσει τις προσπάθειες για την προστασία του περιβάλλοντος. Παρόλα αυτά, προώθησε αυστηρότερη περιβαλλοντική νομοθεσία. Μαζί με, μεταξύ άλλων, τον Δανό υπουργό περιβάλλοντος Σβεν Άουκεν εργάστηκε για ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιελάμβανε την αυστηροποίηση της νομοθεσίας για χημικά απόβλητα. Τέθηκε επίσης επικεφαλής της εφαρμογής της Ατζέντας 21 στη Βαλτική Θάλασσα σύμφωνα με τους στόχους και τις κατευθυντήριες γραμμές της περιβαλλοντικής συνόδου στο Ρίο ντε Τζανέιρο του 1992. Η Άννα Λιντ μετακόμισε με την οικογένειά της στο Νούκοπινγκ το 1996. Μετά τις εκλογές του 1998 διορίστηκε υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γιόραν Πέρσον διατηρώντας αυτή τη θέση μέχρι τον θάνατό της. Η Λιντ πίστευε στην ύπαρξη ενός πιο ισχυρού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και ήθελε η Ευρωπαική Ένωση να υιοθετεί κοινή εξωτερική πολιτική ώστε να αποφεύγονται ένοπλες συγκρούσεις. Η σημαντικότερη αρχική αποστολή της Λιντ ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στον Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου και τη Σερβία. Η ανάδειξη της Άννας Λιντ επετεύχθη με την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Σουηδία το 2001. Ήταν τότε επικεφαλής του συμβουλίου υπουργών με ευθύνη την εξωτερική πολιτική. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε μαζί με τον ύπατο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής ένωσης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Χαβιέ Σολάνα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για να αποτρέψουν την ανάφλεξη εμφυλίου πολέμου. Όταν ξεκίνησε ο Πόλεμος του Ιράκ είπε πως «ένας πόλεμος που διεξάγεται χωρίς την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών είναι μια μεγάλη αποτυχία». Υποστήριζε επιπλέον τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου στη σύρραξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Επέκρινε την κυβέρνηση του Αριέλ Σαρόν όπως επίσης και τους Παλαιστίνιους βομβιστές αυτοκτονίας. Η Άννα Λιντ θεωρούνταν μία από τους βασικότερους υποψηφίους για να διαδεχθεί τον Γιόραν Πέρσον στην ηγεσία του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της, εργάστηκε σκληρά για την είσοδο της χώρας της στην Ευρωζώνη στο δημοψήφισμα που θα διεξαγόταν. Κατά τη διάρκεια του απογεύματος της 11ης Σεπτεμβρίου, όταν η Άννα Λιντ είχε χάσει τη ζωή της, οι αρχηγοί όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων συναντήθηκαν αποφασίζοντας να διεξαχθεί το δημοψήφισμα όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο. Ύστερα αποφασίστηκε ότι θα σταματούσε και η προεκλογική εκστρατεία. Υπήρχαν αναφορές για συνέχιση της προεκλογικής εκστρατείας από λιγοστούς τοπικούς πολιτικούς αλλά η μαζική πλειονότητα τήρησε τη συμφωνία. Καθώς ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς πολιτικούς της χώρας της, ήταν ηγετική φυσιογνωμία κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και η μορφή της ήταν τοιχοκολλημένη σε πολλά σημεία. Οι αφίσες με τη μορφή της άρχισαν να αφαιρούνται καθώς οι τηλεοπτικές διαφημίσεις σχετικά με το δημοψήφισμα σταματούσαν. Όλα τα σουηδικά τηλεοπτικά δίκτυα σταμάτησαν να μεταδίδουν διαφημίσεις από το βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου μέχρι το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου ώστε να μεταδίδουν τα νέα. Παρόλα αυτά, το δημοψήφισμα ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί κανονικά στις 14 Σεπτεμβρίου του 2003. Παρά τη φημολογία για την ενίσχυση της πλευράς του «ναι» λόγω του θανάτου της Λιντ, το «όχι» κέρδισε μια μεγάλη νίκη με το 55.9% των ψήφων, σε αντίθεση με το 42.0% του «ναι» και το 2.1% των λευκών ψήφων. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Anna Lindh στο Wikimedia Commons
|
Η Ίλβα Άννα Μαρία Λιντ (Ylva Anna Maria Lindh, 19 Ιουνίου 1957 – 11 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Σουηδή πολιτικός του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Διετέλεσε βουλευτής του σουηδικού κοινοβουλίου από το 1982 μέχρι το 1985 και από το 1994 μέχρι το 2003, υπουργός περιβάλλοντος από το 1994 μέχρι το 1998 και υπουργός εξωτερικών από το 1998 μέχρι το 2003. Η Λιντ ήταν κόρη του Σουηδού καλλιτέχνη Στέφαν Λιντ και της εκπαιδευτικού Νάνσι Λιντ. Σπούδασε δικηγόρος και το 1984 εξελέγη στη Νεολαία του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος ως η πρώτη επικεφαλής του. Ο σημαντικότερος στόχος της ήταν η διεθνής συνεργασία, η αλληλεγγύη και η προστασία του περιβάλλοντος. Με αυτούς τους στόχους, εργάστηκε σε όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της συμπεριλαμβανομένης της πενταετούς θητείας της ως υπουργού εξωτερικών της χώρας της. Όταν οι Σοσιαλδημοκράτες βρίσκονταν στην αντιπολίτευση από το 1991 μέχρι το 1994 ανέλαβε τη θέση της αντιδημάρχου του δήμου Στοκχόλμης. Η Λιντ παντρεύτηκε στις 21 Ιουνίου τον Μπο Χόλμπεργκ, με τον οποίο είχε δύο γιους. Η Λιντ μαχαιρώθηκε από τον Μιχαήλο Μιχαήλοβιτς στις 10 Σεπτεμβρίου 2003 στο κατάστημα ρούχων ΝΚ της κεντρικής Στοκχόλμης και απεβίωσε τα ξημερώματα της 11ης Σεπτεμβρίου στο νοσοκομείο Καρολίνσκα. Την εποχή της επίθεσης συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία για την είσοδο της Σουηδίας στη ζώνη του ευρώ στο σχετικό δημοψήφισμα. Η Άννα Λιντ θεωρούνταν μία από τους βασικότερους υποψηφίους για να διαδεχτεί τον Γιόραν Πέρσον ως επικεφαλής του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9B%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Λιβύη
|
Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι από την 8η χιλιετία π.Χ. οι παράλιες περιοχές της Λιβύης κατοικούνταν από Νεολιθικές φυλές, οι οποίες είχαν αναπτύξει ιδιαίτερες ικανότητες στην εκτροφή βοοειδών και στις καλλιέργειες. Η περιοχή αργότερα καταλήφθηκε από διαδοχικούς λαούς και πολιτισμούς, όπως οι Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι, οι Πτολεμαίοι, οι Ρωμαίοι, οι Βάνδαλοι και οι Βυζαντινοί, αν και μόνο από την περίοδο των Ελλήνων και των Ρωμαίων υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα: στην Κυρήνη, τη Λέπτις Μάγκνα και τη Σαμπράθα. Οι Φοίνικες ήταν οι πρώτοι που εγκατέστησαν εμπορικούς σταθμούς στη Λιβύη, όταν οι έμποροι της Τύρου (στην περιοχή του σημερινού Λιβάνου) ανέπτυξαν εμπορικές σχέσεις με τις βερβερικές φυλές. Μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ., η μεγαλύτερη φοινικική αποικία, η Καρχηδόνα, είχε επεκτείνει την ηγεμονία της σχεδόν σε ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική, όπου ανέπτυξε ξεχωριστό πολιτισμό. Καρχηδονιακοί οικισμοί στις ακτές της Λιβύης υπήρχαν στην Οία (σημερινή Τρίπολη, στη Λέπτις Μάγκνα και τη Σαμπράθα, περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Τρίπολις, από τις τρεις αυτές πόλεις. Οι αρχαίοι Έλληνες κατέλαβαν την ανατολική Λιβύη, σύμφωνα με την παράδοση, όταν άποικοι από τη Σαντορίνη έλαβαν εντολή από το Μαντείο των Δελφών να βρουν νέο τόπο κατοικίας στη Βόρεια Αφρική. Έτσι, το 631 π.Χ., ίδρυσαν την Κυρήνη.. Μέσα σε διάστημα διακοσίων ετών, ιδρύθηκαν άλλες τέσσερις σημαντικές πόλεις στην περιοχή: η Βάρκη (Αλ Μαρτζ), οι Ευσπερίδες (αργότερα Βερενίκη, σημερινή Βεγγάζη), Αλ Μπάυντα, η Ταύχειρα (αργότερα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα) και η Απολλωνία (Σούσαχ), το λιμάνι της Κυρήνης. Μαζί με την Κυρήνη, ήταν γνωστές ως Πεντάπολις. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ένωσε τις δυο επαρχίες της Λιβύης, έμποροι και τεχνίτες από όλα τα μέρη του ρωμαϊκού κόσμου εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Αφρική, ωστόσο οι δυο επαρχίες διατήρησαν τον χαρακτήρα τους: η Τρίπολη παρέμεινε καρχηδονιακή και η Κυρηναϊκή ελληνική. Τον 7ο αιώνα, η Λιβύη κατελήφθη από τους Άραβες και κατά τους επόμενους αιώνες, πολλοί ντόπιοι υιοθέτησαν ως θρησκεία το Ισλάμ και την αραβική γλώσσα και πολιτισμό. Στα μέσα του 16ου αιώνα, η χώρα πέρασε στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού Πολέμου (1911-1912), η Ιταλία κατέλαβε την περιοχή και μετέτρεψε σε αποικίες τις τρεις επαρχίες της χώρας (Τρίπολη, Κυρηναϊκή, Φεζάν), ενώ το 1934 υιοθέτησε το όνομα Λιβύη ως επίσημη ονομασία της αποικίας. Ανάμεσα στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, ο Βασιλιάς Ιντρίς ήταν αρχηγός της λιβυϊκής αντίστασης εναντίον της ιταλικής κατοχής. Από το 1943 έως το 1951, το Φεζάν πέρασε υπό τον έλεγχο της Γαλλίας, ενώ οι άλλες δυο επαρχίες υπό βρετανική διοίκηση. Στις 21 Νοεμβρίου 1949, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εξέδωσε ψήφισμα για την ανεξαρτησία της Λιβύης πριν την 1η Ιανουαρίου 1952. Στις 24 Δεκεμβρίου 1951, η Λιβύη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, έχοντας πολίτευμα συνταγματικής μοναρχίας, υπό τον βασιλιά Ιντρίς. Η ανακάλυψη σημαντικής ποσότητας κοιτασμάτων πετρελαίου το 1959 μετέτρεψε ένα από τα φτωχότερα έθνη στον κόσμο σε ένα κράτος με μεγάλο πλούτο. Αν και το πετρέλαιο βελτίωσε δραστικά τα οικονομικά της κυβέρνησης, άρχισε να αναπτύσσεται η λαϊκή δυσαρέσκεια για τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια του βασιλιά Ιντρίς και της εθνικής ελίτ, η οποία συνέχισε να αυξάνεται με την άνοδο του Νάσερ και του αραβικού εθνικισμού στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Την 1η Σεπτεμβρίου 1969, μια μικρή ομάδα στρατιωτικών υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι οργάνωσαν πραξικόπημα εναντίον του βασιλιά Ιντρίς, ο οποίος βρισκόταν για λόγους υγείας στην τουρκική λουτρόπολη Προύσα για ιαματικά λουτρά. Βασιλιάς έγινε ο ανιψιός του, Σαγίντ Χασάν αρ-Ριντά αλ-Μαχντί ας-Σανουσί. Οι πραξικοπηματίες εκθρόνισαν τον Σαγίντ και τον έθεσαν υπό κατ' οίκον περιορισμό, ενώ κατάργησαν τη μοναρχία και ανακήρυξαν τη Λιβύη ως Νέα Αραβική Δημοκρατία.Από τις 15 Φεβρουαρίου 2011 και έπειτα, μια σειρά ειρηνικών διαδηλώσεων που συνάντησαν τη βίαιη αντίδραση του καθεστώτος, εξελίχθηκαν σε εξέγερση που διαδόθηκε σε όλη τη χώρα και τελικά σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο. Οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις έχουν εγκαθιδρύσει κυβέρνηση στη Βεγγάζη με το όνομα Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης του Καντάφι και τη διενέργεια εκλογών. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε ψήφισμα για τη δέσμευση των πόρων του Καντάφι και άλλων δέκα μελών του κύκλου του και απαγόρευση μετακίνησης. Το ψήφισμα επίσης αναφερόταν σε πράξεις της κυβέρνησης για διερεύνησης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, και ένταλμα σύλληψης για τον Καντάφι εκδόθηκε στις 27 Ιουνίου. Στις αρχές Μαρτίου οι δυνάμεις του Καντάφι αντεπιτέθηκαν και ανέκτησαν αρκετές παραλιακές πόλεις πριν επιτεθούν στη Βεγγάζη. Επόμενο ψήφισμα του ΟΗΕ επέτρεπε σε χώρες-μέλη να εδραιώσουν και να επιβάλλουν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσης πάνω από τη Λιβύη. Η κυβέρνηση του Καντάφι ανακοίνωσε ανακωχή αλλά δεν μπόρεσε να την τηρήσει. Τον Αύγουστο, οι επαναστατικές δυνάμεις ξεκίνησαν μια επιθετική εκστρατεία κατά μήκος της ακτής και ανάκτησαν τις χαμένες περιοχές καταλαμβάνοντας και την πρωτεύουσα Τρίπολη. Ο Καντάφι απέφυγε την αιχμαλωσία και οι πιστές σε αυτόν δυνάμεις ξεκίνησαν επιχειρήσεις στα μετόπισθεν. Στις 20 Οκτωβρίου 2011 έγιναν οι τελευταίοι σφοδροί βομβαρδισμοί στη Σύρτη και ο Καντάφι, που είχε καταφύγει εκεί, συνελήφθη από τους αντάρτες και εκτελέστηκε. Τρεις ημέρες μετά, στις 23 Οκτωβρίου 2011, η Λιβύη απελευθερώθηκε. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο σκοτώθηκαν περί τους 30.000 Λίβυοι.Στις 8 Ιανουαρίου 2013 η Λιβύη πήρε το επίσημο όνομα Κράτος της Λιβύης. Στις 16 Μαΐου 2014 ξέσπασε δεύτερος εμφύλιος πόλεμος στη χώρα και τελείωσε το 2020. Η Λιβύη είναι η 4η σε έκταση χώρα της Αφρικής και 17η σε έκταση χώρα της Γης. Βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και συνορεύει ανατολικά με την Αίγυπτο, δυτικά με την Αλγερία και Τυνησία, νότια με τον Νίγηρα και το Τσαντ, και νοτιοανατολικά με το Σουδάν. Παρά το ότι οι ανακαλύψεις πετρελαίου τη δεκαετία του 1960 έφεραν τεράστιο πλούτο, την εποχή της αποκτήσεως της ανεξαρτησίας της η Λιβύη ήταν ένα πολύ φτωχό κράτος της ερήμου, του οποίου το μοναδικό φυσικό πλεονέκτημα ήταν η στρατηγική του θέση στο μέσο της βόρειας ακτής της Αφρικής. Η Λιβύη δεν απέχει πολύ από τις σημαντικές χώρες της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα συνέδεε τις αραβικές χώρες της βορειοδυτικής Αφρικής με αυτές της Μέσης Ανατολής, κάτι που επί αιώνες είχε καταστήσει τα αστικά της κέντρα πολύβουα σταυροδρόμια αντί για απομονωμένες πόλεις στερούμενες εξωτερικών επιρροών. Ως συνέπεια αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στις πόλεις, κοσμοπολίτικες και με μεγάλα ποσοστά ξένων, και στους καταυλισμούς και τους νομάδες της ερήμου Σαχάρας, όπου οι φύλαρχοι ηγεμόνευαν σε απομόνωση και οι κοινωνικές αλλαγές ήταν αμελητέες. Η μεσογειακή ακτή και η έρημος Σαχάρα αποτελούν τα πλέον εξέχοντα φυσικά χαρακτηριστικά της χώρας. Υπάρχουν αρκετά υψίπεδα, αλλά όχι οροσειρές, εκτός από τη σε μεγάλο μέρος ακατοίκητη νότια έρημο, κοντά στα σύνορα με το Τσαντ, όπου ο ορεινός όγκος του Τιμπεστί υψώνεται σε περισσότερο από 2.200 μέτρα. Μια σχετικώς στενή παραλιακή λωρίδα και λίγο υψηλότερες περιοχές αμέσως νοτιότερα είναι οι παραγωγικές αγροτικές περιοχές. Ακόμα νοτιότερα, μία κτηνοτροφική ζώνη με πολύ περιορισμένη ποώδη βλάστηση δίνει τη θέση της στην απέραντη έρημο Σαχάρα, μία γυμνή έκταση ανοικτόχρωμης άμμου και βραχωδών υψίπεδων. Είναι σχεδόν ακατοίκητη, καθώς η γεωργία είναι δυνατή μόνο σε λίγες διάσπαρτες οάσεις. Ανάμεσα στις παραγωγικές παράλιες αγροτικές ζώνες στα ανατολικά και στα δυτικά απλώνεται ο Κόλπος της Σύρτης, οι ακτές του οποίου χαρακτηρίζονται από μία έκταση μήκους 500 χιλομέτρων όπου η έρημος φθάνει μέχρι τη θάλασσα. Αυτή η άγονη ζώνη, γνωστή ως Συρτική (Sirtica), έχει μεγάλη ιστορική σημασία. Στα δυτικά της, η περιοχή που είναι γνωστή ως Τριπολίτιδα έχει χαρακτήρα και ιστορία παρόμοια με αυτά της Τυνησίας, της Αλγερίας και του Μαρόκου. Θεωρείται ότι μαζί με αυτά τα κράτη αποτελεί μία ευρύτερη περιοχή γνωστή ως Μαγκρέμπ. Αντιθέτως, ανατολικά της Συρτικής βρίσκεται η έκταση που είναι γνωστή ιστορικά ως Κυρηναϊκή, η οποία αποικίστηκε στην αρχαιότητα από τους Έλληνες και αργότερα συνδέθηκε στενά με τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Με αυτή την έννοια η Συρτική χωρίζει το Μαγκρέμπ από το Μασρίκ. Κατά μήκος της ακτής της Τριπολίτιδας, για περισσότερα από 300 χλμ., παραλιακές οάσεις εναλλάσσονται με αμμώδεις περιοχές και λιμνοθάλασσες. Στο εσωτερικό της ακτής υπάρχει η πεδιάδα Τζιφαράχ, μια τριγωνική έκταση περίπου 15.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Περίπου 120 χλμ. από την ακτή η πεδιάδα τελειώνει σε υψώματα που σχηματίζουν τα όρη Ναφούζα, με υψόμετρο έως χίλια μέτρα περίπου, το βόρειο άκρο του Υψιπέδου της Τριπολίτιδας. Στην Κυρηναϊκή υπάρχουν λιγότερες παραλιακές οάσεις και η πεδιάδα Μαρτζ – η χαμηλή περιοχή που αντιστοιχεί στην Τζιφαράχ της Τριπολίτιδας – καλύπτει μια πολύ μικρότερη περιοχή. Η πεδινή έκταση σχηματίζει ένα τόξο μήκους περίπου 210 χλμ. ανάμεσα στη Βεγγάζη και την Ντέρνα, που εκτείνεται προς το εσωτερικό της χώρας το πολύ 50 χλμ. Σε κάποια μέρη της ακτής της Κυρηναϊκής οι απότομες πλαγιές ενός ξηρού υψιπέδου φθάνουν ως τη θάλασσα. Πίσω από την πεδιάδα Μαρτζ, το έδαφος υψώνεται απότομα στο Τζαμπάλ αλ Αχντάρ (= «Πράσινο Βουνό»), που αποαλείται έτσι από την κάλυψή του από πεύκα, μικρούς κέδρους, κυπαρίσσια και αγριελιές. Είναι ένα ασβεστολιθικό υψίπεδο με μέγιστο υψόμετρο περί τα 500 μέτρα. Νότια του Τζαμπάλ αλ Αχντάρ, στην Κυρηναϊκή, εκτείνεται μία ζώνη βοσκοτόπων με ελάχιστη βλάστηση, που παραχωρεί τη θέση της στη Σαχάρα. Η έρημος εκτείνεται μέχρι τα σύνορα με το Τσαντ. Αντίθετα με την Κυρηναϊκή, η Τριπολίτιδα δεν εκτείνεται προς τα νότια βαθιά μέσα στην έρημο, καθώς η νοτιοδυτική έρημος της Λιβύης, είναι μία ξεχωριστή περιοχή, η Φεζάν, που είχε ξεχωριστή διοίκηση κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα. Μεγάλες εκτάσεις με κυματιστούς αμμόλοφους, γνωστές ως εργκ, καλύπτουν το περισσότερο Φεζάν. Το 1969 η επαναστατική κυβέρνηση άλλαξε τις παραδοσιακές ονομασίες της Τριπολίτιδος σε «Δυτική Λιβύη», της Κυρηναϊκής σε «Ανατολική Λιβύη» και του Φεζάν σε «Νότια Λιβύη». Ωστόσο, οι παλιές ονομασίες ήσαν στενά συνδεδεμένες με την ιστορία της περιοχής και συνέχισαν να χρησιμοποιούνται συχνά. Η Κυρηναϊκή αποτελεί το 51%, το Φεζάν το 33% και η Τριπολίτιδα το 16% της εκτάσεως της Λιβύης. Πριν την ανεξαρτησία της χώρας, το όνομα «Λιβύη» ακουγόταν σπάνια, Οι κάτοικοί της προτιμούσαν να αναφέρονται ως κάτοικοι μιας από τις τρεις παραπάνω περιοχές. Ο διαχωρισμός τους είναι περισσότερο από γεωγραφικός ή πολιτικός, καθώς εξελίχθηκαν ως ξεχωριστές κοινωνικοοικονομικές οντότητες, με διαφορετικό πολιτισμό, κοινωνική δομή και αξίες. Το σύνορο ανάμεσα στην Τριπολίτιδα και την Τυνησία διασχιζόταν πάντα (και σήμερα ακόμα ελεύθερα) από αμέτρητους νόμιμους και παράνομους μετανάστες, καθώς δεν υπάρχει φυσική διαχωριστική γραμμή (βουνό, ποτάμι, κλπ.), και οι φυλετικές καταβολές, η γλώσσα, ο πολιτισμός και οι παραδόσεις των δύο λαών είναι σχεδόν ταυτόσημες. Από την άλλη, η Κυρηναϊκή επίσης εφάπτεται της Αιγύπτου χωρίς φυσικό διαχωριστικό, με τους νομάδες της ερήμου να διασχίζουν τα σύνορα κατά βούληση. Αντιθέτως, τα σύνορα του Φεζάν με την Αλγερία, τον Νίγηρα και το Τσαντ διασχίζονται σπανιότερα εξαιτίας των απέραντων εκτάσεων της ερήμου. Κι άλλοι παράγοντες, όπως οι παραδοσιακές μορφές χρησικτησίας της γης, διαφέρουν στις τρεις περιοχές. Μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, η διαφορετικότητά τους ήταν ακόμα αρκετά έντονη ώστε να συνιστά σημαντικό εμπόδιο στις προσπάθειες για μια πλήρως ενοποιημένη Λιβύη. Έκταση: Συνολική: 1.759.541 τ.χλμ. Ξηρά: 1.759.541 τ.χλμ. Εσωτερικά ύδατα: 0 τ.χλμ. Συγκριτική έκταση: Η Λιβύη είναι η τέταρτη μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής, 13,3 φορές μεγαλύτερη σε έκταση από την Ελλάδα και λίγο μεγαλύτερη από την Αλάσκα. Χερσαία σύνορα: Συνολικό μήκος: 4.348 χλμ. Με τις συνορεύουσες χώρες: Με την Αλγερία 982 χλμ., με το Τσαντ 1.055 χλμ., με την Αίγυπτο 1.115 χλμ., με τον Νίγηρα 354 χλμ., με το Σουδάν 383 χλμ. και με την Τυνησία 459 χλμ. Ακτογραμμή: Μήκος 1.770 χλμ. Χωρικά ύδατα: 12 ναυτικά μίλια (22,2 χλμ.). Υπάρχει επίσης αποκλειστική ζώνη αλιείας 62 ναυτ. μιλίων (114,8 χλμ.). Σημείωση: Το όριο του Κόλπου της Σύρτης θεωρείται το γεωγραφικό πλάτος 32° 30΄ βόρειο. Χαμηλότερο σημείο: Σαμπχάτ Γκουζαγίλ, -47 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας Υψηλότερο σημείο: Μπικού Μπιτί +2.267 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας Βορειότερο σημείο: Ρας Ατζντίρ, στο σημείο όπου η συνοριακή γραμμή με την Τυνησία συναντά τη Μεσόγειο Θάλασσα, Διαμέρισμα Νουκάτ αλ Χαμς Ανατολικότερο σημείο: Μάρσα ερ Ράμλα, στο σημείο όπου η συνοριακή γραμμή με την Αίγυπτο συναντά τη Μεσόγειο Θάλασσα, Διαμέρισμα Μπουτνάν Νοτιότερο σημείο: Το τριεθνές σημείο με το Τσαντ και το Σουδάν, Διαμέρισμα Κούφρα Δυτικότερο σημείο: Ανώνυμο σημείο στη συνοριακή γραμμή με την Αλγερία, λίγο ανατολικά του Γκανταμές, Διαμέρισμα Ναλούτ Χάρτης της Λιβύης με το κλίμα των περιοχών της κατά την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν. Αμμόλοφοι στη Σαχάρα, στην περιοχή Φεζάν. Στο Τζαμπάλ αλ Αχντάρ της Κυρηναϊκής η μέση ετήσια βροχόπτωση υπερβαίνει τα 400 mm και το τοπίο θυμίζει την ελληνική ύπαιθρο. Στρωμένο χιόνι στην Μπάυντα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης Η ακτογραμμή της Βεγγάζης. Η Λιβύη έχει τη μακρύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο από όλες τις βορειοαφρικανικές χώρες. Στο έδαφος της Λιβύης έχουν αναγνωρισθεί μέχρι και 5 διαφορετικές κλιματικές ζώνες, αλλά το κλίμα που κυριαρχεί είναι το θερμό μεσογειακό και το κλίμα θερμής ερήμου (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν Csa και BWh). Στη μεγαλύτερη έκταση των παραλίων το κλίμα είναι μεσογειακό, με πολύ θερμά καλοκαίρια και πολύ ήπιους χειμώνες. Η βροχόπτωση είναι αραιή. Στα μεγαλύτερα υψόμετρα της χώρας εμφανίζεται περιστασιακά παγετός. Στην εσωτερική έρημο, παρά τα σημαντικά υψόμετρα στον νότο, τα καλοκαίρια είναι εξαιρετικά θερμά και μακρά και η ημερήσια διακύμανση της θερμοκρασίας είναι πολύ μεγάλη, εξαιτίας της αιθρίας και της εξαιρετικά ξηρής ατμόσφαιρας. Η υψηλότερη επίσημη θερμοκρασία που καταγράφηκε ποτέ ήταν 72 °C, στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 στην Αζίζια, τιμή που επί μακρόν ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά σήμερα αμφισβητείται. Λιγότερο από το 2% του εδάφους της Λιβύης δέχεται αρκετή βροχόπτωση για να στηρίξει μόνιμη γεωργική δραστηριότητα. Η μεγαλύτερη μέση ετήσια βροχόπτωση, περί τα 500 mm σημειώνεται στο Τζαμπάλ αλ Αχντάρ της Κυρηναϊκής. Οι άλλες περιοχές της χώρας δέχονται λιγότερο από 400 mm βροχής και η Σαχάρα 50 mm ή λιγότερο. Επίσης, οι βροχοπτώσεις συμβαίνουν σε ακανόνιστα διαστήματα, οπότε μια περίοδος ξηρασίας μπορεί να διαρκέσει δύο χρόνια ή και περισσότερο. Π.χ. οι πλημμύρες του 1945 πλημμύρισαν την Τρίπολη για αρκετές ημέρες, αλλά δύο χρόνια αργότερα μία πρωτοφανής ξηρασία είχε αποτέλεσμα την απώλεια χιλιάδων βοοειδών. Οι περιορισμένες βροχοπτώσεις είναι η αιτία για την απουσία ποταμών ή ρυακιών με συνεχή παροχή νερού, ενώ οι περίπου 20 μόνιμες λίμνες είναι υφάλμυρες ή αλμυρές. Οι συνθήκες αυτές περιορίζουν πολύ τη δυνατότητα να βασισθεί η οικονομία της χώρας στον αγροτικό τομέα. Η διανομή των περιορισμένων ποσοτήτων νερού θεωρείται τόσο σημαντική, ώστε υπάρχει Υπουργείο Φραγμάτων και Υδάτινων Πόρων, ενώ η ζημιά σε πηγή νερού μπορεί να τιμωρηθεί και με φυλάκιση. Το λιβυκό δημόσιο έχει κατασκευάσει ένα δίκτυο από φράγματα σε ουάντι (ξεροπόταμοι που γίνονται χείμαρροι μετά από μπόρες). Τα μικρά αυτά φράγματα χρησιμεύουν τόσο ως συλλέκτες νερού, όσο και για έλεγχο των πλημμυρών και της διαβρώσεως εδαφών. Πολλοί οικισμοί βρίσκονται δίπλα σε ουάντι, γιατί το έδαφος της κοίτης τους είναι συχνά κατάλληλο για γεωργική εκμετάλλευση, ενώ ο υδροφόρος ορίζοντας σε μικρό βάθος τα καθιστά κατάλληλες τοποθεσίες για την εκσκαφή πηγαδιών. Ωστόσο, σε πολλά ουάντι ο υδροφόρος ορίζοντας χαμηλώνει με ανησυχητικούς ρυθμούς, ιδίως σε περιοχές εντατικής γεωργίας και κοντά σε αστικά κέντρα. Η κυβέρνηση έχει δηλώσει την ανησυχία της για το πρόβλημα αυτό και εξαιτίας του έχει εκτρέψει αναπτυξιακά προγράμματα με βάση το νερό, ιδίως γύρω από την Τρίπολη, προς τοποθεσίες όπου η ζήτηση υπόγειων υδάτων είναι λιγότερο έντονη. Επίσης έχουν ξεκινήσει εκτεταμένα προγράμματα αναδασώσεων. Υπάρχουν πολυάριθμες πηγές: με μεγαλύτερη μελλοντική σημασία είναι αυτές στις πλαγιές των Τζαμπάλ Ναφουζά και Τζαμπάλ αλ Αχντάρ. Οι πιο πολυσυζητημένοι υδάτινοι πόροι ωστόσο είναι τα μεγάλα υπόγεια αποθέματα νερού της ερήμου. Το γνωστότερο από αυτά βρίσκεται κάτω από την όαση Κούφρα στη νοτιοανατολική Κυρηναϊκή. Μεγαλύτερη χωρητικότητα φημίζεται ότι έχει το απόθεμα κοντά στην κοινότητα και όαση Σαμπά στη νοτιοδυτική έρημο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ανοίχθηκαν πηγάδια στην Κούφρα και στη Σαμπά στα πλαίσια μεγάλης προσπάθειας για αγροτική ανάπτυξη. Ακόμα μεγαλύτερο πρόγραμμα αποτελεί ο λεγόμενος «Μέγας Τεχνητός Ποταμός», που άρχισε το 1984 και αποσκοπεί να εκμεταλλευθεί τα υπόγεια αποθέματα των οάσεων Κούφρα, Σαρίρ και Σαμπά, και να μεταφέρει το νερό τους μέχρι τις ακτές τις Μεσογείου για χρήση στην άρδευση και σε βιομηχανικά προγράμματα. Η οικονομία της Λιβύης εξαρτάται κυρίως από τα έσοδα από τον πετρελαϊκό τομέα, τα οποία αντιπροσωπεύουν πάνω από το μισό του ΑΕΠ και το 97% των εξαγωγών. Η Λιβύη διαθέτει τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου στην Αφρική και συμβάλλει σημαντικά στην παγκόσμια προσφορά ελαφρού αργού. Κατά τη διάρκεια του 2010, όταν το πετρέλαιο ήταν κατά μέσο όρο στα 80 δολάρια το βαρέλι, η παραγωγή πετρελαίου αντιπροσώπευε το 54% του ΑΕΠ. Εκτός από το πετρέλαιο, άλλοι φυσικοί πόροι είναι το φυσικό αέριο και ο γύψος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτίμησε την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ της Λιβύης σε 122% το 2012 και 16,7% το 2013, μετά από μια βουτιά 60% το 2011.Η Λιβύη αντιμετωπίζει πολλά διαρθρωτικά προβλήματα, όπως έλλειψη θεσμών, αδύναμη διακυβέρνηση και χρόνια διαρθρωτική ανεργία. Η οικονομία παρουσιάζει έλλειψη οικονομικής διαφοροποίησης και σημαντική εξάρτηση από την εργασία των μεταναστών. Η Λιβύη παραδοσιακά βασιζόταν σε μη βιώσιμα υψηλά επίπεδα προσλήψεων στον δημόσιο τομέα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, η κυβέρνηση απασχολούσε περίπου το 70% όλων των εθνικών υπαλλήλων.Η χώρα έγινε μέλος του ΟΠΕΚ το 1962. Η Λιβύη δεν είναι μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορείου, αλλά ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την ένταξή της το 2004.Ο Μεγάλος Ανθρωπογενής Ποταμός είναι το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στον κόσμο. Το έργο χρησιμοποιεί ένα σύστημα αγωγών που αντλεί ορυκτό νερό από τον υδροφόρο ορίζοντα του Νουβικού ψαμμίτη κάτω από τη νότια Λιβύη και το διοχετεύει σε πόλεις της πολυπληθούς λιβυκής ακτής της βόρειας Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης της Τρίπολης και της Βεγγάζης. Το νερό παρέχει το 70% του συνόλου του γλυκού νερού που χρησιμοποιείται στη Λιβύη. Αρόσιμη γη: 0,99% Μόνιμες καλλιέργειες: 0,19% Άγονες εκτάσεις: 98,82% (2011) Αρδευόμενη γη: 4.700 τ.χλμ. (2003) Ολικοί ανανεώσιμοι υδάτινοι πόροι: 700 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (2011) Φυσικοί κίνδυνοι: Αμμοθύελλες, καυτός ξηρός νότιος άνεμος γκίμπλι, φορτωμένος με σκόνη που διαρκεί μία ως 4 ημέρες την άνοιξη και το φθινόπωρο. Τρέχοντα περιβαλλοντικά προβλήματα: Ερημοποίηση, πολύ περιορισμένοι φυσικοί υδάτινοι πόροι. Διεθνείς περιβαλλοντικές συμφωνίες: Η Λιβύη έχει υπογράψει τις εξής διεθνείς συμφωνίες: Συμφωνία για τη Βιοποικιλότητα, Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές, Πρωτόκολλο του Κιότο, Συμφωνία για την Ερημοποίηση, Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ και συμφωνίες για τα είδη που κινδυνεύουν, για τα επικίνδυνα απόβλητα, για τη ρύπανση από πλοία, και για τους υγρότοπους Υπογράφηκε, αλλά δεν επικυρώθηκε: Δίκαιο της θάλασσας Η προσωρινή κυβέρνηση ενότητας σχηματίστηκε στις 15 Μαρτίου 2021. Πρόεδρος του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης είναι ο Μοχάμεντ αλ Μενφί και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Αμπντούλ Χαμίντ Ντεμπεϊντέχ. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στις βουλευτικές εκλογές (εκλογές για την ανάδειξη του 200μελούς Εθνικού Κογκρέσου- θα ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές), που διεξήχθησαν στις 7 Ιουλίου 2012, ο Συνασπισμός των Εθνικών Δυνάμεων κέρδισε 39 επί συνόλου 80 εδρών για τα κόμματα και το Κόμμα για τη Δικαιοσύνη και την Οικοδόμηση πήρε 17, με τις υπόλοιπες 120 έδρες (επί συνόλου 200) να καταλαμβάνονται από ανεξάρτητους.Το 2014 διεξήχθησαν εκλογές για Συντακτική Συνέλευση και λίγους μήνες αργότερα για τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Στις 26 Αυγούστου 2014 ανατέθηκε στον ισλαμιστή Ομάρ αλ Χάσι η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από το Εθνικό Γενικό Συμβούλιο (CGN) (του οποίου η θητεία έληξε τον Ιούνιο). Η χώρα διαιρείται σε 3 επαρχίες. Αυτές με τις πρωτεύουσες τους στις παρενθέσεις είναι: Φεζάν (Σάμπχα) Τριπολίτιδα (Τρίπολη) Κυρηναϊκή (Βεγγάζη) Σύμφωνα με τη μέση εκτίμηση των Ηνωμένων Εθνών για το 2022, η χώρα αριθμεί 6.812.000 κατοίκους. Η Λιβύη αν και είναι μια μεγάλη χώρα, έχει σχετικά μικρό πληθυσμό και ο πληθυσμός είναι συγκεντρωμένος κατά μήκος της ακτής. Η πυκνότητα πληθυσμού είναι περίπου 50 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο στις δύο βόρειες περιοχές της Τριπολιτανίας και της Κυρηναϊκής, αλλά πέφτει σε λιγότερο από 1 κάτοικο ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο αλλού. Το ενενήντα τοις εκατό των ανθρώπων ζει σε λιγότερο από το 10% της περιοχής, κυρίως κατά μήκος της ακτής. Περίπου το 88% του πληθυσμού είναι αστικός, κυρίως συγκεντρωμένος στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις, την Τρίπολη, τη Βεγγάζη και τη Μισράτα. Το 27,7% του πληθυσμού είναι κάτω των 15 ετών. Το 1984 ο πληθυσμός ήταν 3,6 εκατομμύρια, αυξημένος από 1,54 εκατομμύρια που αναφέρθηκαν το 1964.Η πλειοψηφία του πληθυσμού της Λιβύης σήμερα προσδιορίζεται ως Άραβες, δηλαδή αραβόφωνος και με αραβικό πολιτισμό. Οι Βέρβεροι Λίβυοι, εκείνοι που διατηρούν τη βερβερική γλώσσα και τον πολιτισμό των Βερβέρων, αντιπροσωπεύουν τη δεύτερη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα και βρίσκονται κυρίως στα βουνά Ναφούσα και Ζουβάρα. Επιπλέον, το νότιο τμήμα της Λιβύης, κυρίως οι Σέμπα, Κούφρα, Γκατ, Γκανταμές και Μαρζούκ, κατοικούνται επίσης από δύο επιπλέον λιβυκές εθνότητες: τους Τουαρέγκ και το Τουμπού. Υπάρχουν περίπου 140 φυλές στη Λιβύη.Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 75,8 χρόνια (74,2 χρόνια οι άνδρες και 77,3 οι γυναίκες). Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Allen J. A. “Libya: The Experience of Oil” - London and Boulder 1981 Allen J. A. “Libya: since Independence” - London 1982. Ansell M. O. “The Libyan revolution” - London 1972. Cooley J. K. “Libyan Sandstorm: The Complete Account of Qaddafi’s Revolution” - London and New York, 1983 Fergiani M. B. “The Libyan Jamahiriya” - London, 1984 Lawless R. “Libya (Bibliography)” - Oxford and Santa Barbara, 1986. Waddhams F. C. “The Libyan Oil Industry” – London 1980. Wright J. “Libya: A Modern History” – London 1982. https://www.protothema.gr/world/article/1157738/livui-sugrouseis-xespasan-stin-tripoli-metaxu-duo-monadon-tou-stratou/ Εξάντας: Λιβύη (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Λιβύη (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Λιβύη (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Λιβύη (μέρος 4ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Η Λιβύη, επίσημα Κράτος της Λιβύης (αραβικά: دولة ليبيا, βερβερικά: ⵍⵉⴱⵢⴰ, κοπτικά: ⲧⲉⲙⲫⲁⲓⲁⲧ) είναι χώρα της Βόρειας Αφρικής και βρέχεται βόρεια από τη Μεσόγειο. Ανατολικά της βρίσκεται η Αίγυπτος, νοτιοανατολικά της το Σουδάν, ενώ νότια συνορεύει με το Τσαντ και τον Νίγηρα και δυτικά με την Αλγερία και την Τυνησία. Το 90% του εδάφους της είναι έρημος και η Λιβύη είναι η τέταρτη μεγαλύτερη αφρικανική χώρα σε έκταση. Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Τρίπολη, όπου ζουν 1,7 εκατομμύρια κάτοικοι. De facto ηγέτης της χώρας ήταν ο Συνταγματάρχης Μουαμάρ αλ-Καντάφι, του οποίου η εξωτερική πολιτική τον είχε φέρει συχνά σε αντιπαράθεση με τη Δύση και με τις κυβερνήσεις άλλων χωρών της Αφρικής. Στη χώρα διεξήχθη Εμφύλιος Πόλεμος που ανέτρεψε τον Καντάφι. Για τον λόγο αυτό είχε σχηματισθεί αντικαθεστωτική κυβέρνηση με έδρα τη Βεγγάζη. Οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις είχαν αναλάβει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Λιβύης, συμπεριλαμβανομένης της Τρίπολης, και είχαν αναγνωριστεί με σύναψη διεθνώς σχέσεων από κάποιες χώρες. Το 2014 ξέσπασε νέος Εμφύλιος Πόλεμος ο οποίος έληξε τον Οκτώβριο του 2020. Το όνομα της χώρας προέρχεται από τον αιγυπτιακό όρο Λίμπου, ο οποίος αναφέρεται στους Βερβερίνους που ζούσαν δυτικά του Νείλου. Στα ελληνικά έγινε Λιβύη, αν και στην αρχαία Ελλάδα ο όρος είχε ευρύτερη σημασία, υπονοώντας ολόκληρη τη Βόρειο Αφρική δυτικά της Αιγύπτου ή και ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Η Λιβύη έχει το τρίτο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Αφρική μετά τις Σεϋχέλλες και τη Νότια Αφρική, κάτι που οφείλεται στον χαμηλό πληθυσμό της και τα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου. Η σημαία της Λιβύης ήταν η μοναδική στον κόσμο σημαία χώρας που αποτελείτο από μόνο ένα χρώμα και δεν έφερε κανένα άλλο σύμβολο ή άλλες λεπτομέρειες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CF%8D%CE%B7
|
Βουλγαρικές βουλευτικές εκλογές 2014
|
Έπειτα από την ήττα που υπέστη το κόμμα BSP στις Ευρωεκλογές το 2014, μένοντας στο 18,94% των ψήφων, η αντιπολίτευση ζήτησε τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Ο ηγέτης του DPS εξέφρασε την επιθυμία του να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να διενεργηθούν εκλογές. Έπειτα από συμφωνία ανάμεσα στα 3 μεγαλύτερα κόμματα (GERB, BSP και DPS) αποφασίστηκε η διεξαγωγή εκλογών στις 5 Οκτωβρίου 2014. . Στις 23 Ιουλίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Πλάμεν Ορεσάρσκι. Η παραίτηση της κυβέρνησης έγινε δεκτή από το κοινοβούλιο την επομένη, με 180 υπέρ, 8 κατά, 8 αποχές και 44 απόντες. Έπειτα από την άρνηση όλων των κομμάτων να προσπαθήσουν να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση, η βουλή διαλύθηκε και οι εκλογές ορίστηκαν για τις 5 Οκτωβρίου. Συνολικά 22 κόμματα και 7 συνασπισμοί πήραν μέρος στις εκλογές. Σε 2 κόμματα δεν επετράπη να εγγραφούν.Η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε στις 5 Σεπτεμβρίου. Η νεοεκλεγείσα συνέλευση πραγματοποίησε την πρώτη της συνεδρίαση στις 27 Οκτωβρίου.Έπειτα από την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που έλαβε από τον πρόεδρο Ρόσεν Πλέβνελιεφ, ο Μπορίσοφ έγινε πρωθυπουργός και τέθηκε επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού από το GERB, το Μπλοκ των Μεταρρυθμιστών και με την υποστήριξη του Πατριωτικού Μετώπου και των Εναλλακτικών για την Βουλγαρική Αναγέννηση.Το 20μελές υπουργικό συμβούλιο εγκρίθηκε με 136-97 (και 1 αποχή). Η εκλογή του Μπορίσοφ στην πρωθυπουργία έγινε από τη βουλή με ακόμα μεγαλύτερη πλειοψηφία, καθώς υπερψηφίστηκε από 149 βουλευτές και καταψηφίστηκε από 85.
|
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στη Βουλγαρία στις 5 Οκτωβρίου 2014 για την εκλογή της 43ης Εθνοσυνέλευσης. Το GERB παρέμεινε το μεγαλύτερο κόμμα, κερδίζοντας 84 επί συνόλου 240 εδρών. Συνολικά εισήλθαν στη Βουλή 8 κόμματα και ήταν η πρώτη φορά από το 1990, οπότε ξεκίνησε η διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών, που περισσότερα από 7 κόμματα μπήκαν στο κοινοβούλιο.Ο Μπόικο Μπορίσοφ έγινε πρωθυπουργός, επικεφαλής κυβερνήσεως συνασπισμού με το Μπλοκ των Μεταρρυθμιστών και με την υποστήριξη του Πατριωτικού Μετώπου και των Εναλλακτικών για την Βουλγαρική Αναγέννηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2014
|
Σρεζ
|
Το σρεζ ήταν διοικητική μονάδα δευτέρου επιπέδου σύμφωνα με το σερβικό σύνταγμα του 1903 και το γιουγκοσλαβικό σύνταγμα του 1921, κάτω από το όκρουγκ και πάνω από το όπστσινα. Διοικητικές διαιρέσεις της Σερβίας Ουγιέζντ, ιστορικό ρωσικό ισοδύναμο Sofija Božić (1 Απριλίου 2014). Istorija i geografija: susreti i prožimanja: History and geography: meetings and permeations. Институт за новију историју Србије,Географски институт "Јован Цвијић" САНУ, Институт за славистку Ран. σελίδες 257–. ISBN 978-86-7005-125-6. др Слободан Зечевић. Гласник Етнографског музеја у Београду књ. 30: Bulletin du Musée Ethnographique de Belgrade. Etnografski muzej u Beogradu. σελίδες 132–. GGKEY:U1JY3YFUSNS.
|
Στο πριγκιπάτο της Σερβίας, το Βασίλειο της Σερβίας και τη Γιουγκοσλαβία, το σρεζ (σερβικά κυριλλικά: срез, πληθυντικός: срезови) ήταν διοικητική μονάδα δεύτερου επιπέδου. Το σρεζ αντιστοιχούσε σε μια επαρχία που περιείχε αρκετούς δήμους πόλεων η χωριών. Καταργήθηκε στην ΣΟΔ Γιουγκοσλαβίας το 1963-67, παρόλο που ο όρος καταστάρσκι σρεζ χρησιμοποιείται για σκοπούς καταγραφής της ιδιοκτησίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%81%CE%B5%CE%B6
|
Hyundai Matrix
|
Το Matrix / Lavita είναι ένα 5-θέσιο 5-πορτο πολυμορφικό hatchback και διατέθηκε σε βενζινοκινητήρες των 1.5 και 1.6 και 1.8 λίτρων. Η κορυφαία έκδοση 1.8 βενζίνης έχει μέγιστη ταχύτητα 183 χιλιόμετρα την ώρα και επιτάχυνση 0-100 χιλιόμετρα την ώρα σε 11,3 δευτερόλεπτα. Στην Ευρώπη υπήρξαν και διαθέσιμες εκδόσεις με κινητήρες turbodiesel. Στη Μαλαισία, η Matrix συναρμολογήθηκε τοπικά ως το Matrix Inokom, το οποίο ήταν διαθέσιμο και στους δύο βενζινοκινητήρες 1.6 και 1.8 λίτρων. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hyundai Matrix στο Wikimedia Commons
|
Το Hyundai Matrix ή Hyundai Lavita ήταν ένα πολυμορφικό αυτοκίνητο MPV ή και GLS που κατασκευαζόταν από την νοτιοκορεατική αυτοκινητοβιομηχανία Hyundai, μεταξύ του 2001 και του 2010. Επίσης διατέθηκε στο εμπόριο ως Hyundai Elantra LaVita στην Αυστραλία. Ήταν μηχανικά συγγενικό με το μεσαίο Hyundai Elantra του 2006 - 2010 (κωδικός της γενιάς: XD) και σχεδιάστηκε από την ιταλική σχεδιαστική εταιρεία Pininfarina, ενώ η άφιξή του στην αγορά έγινε τον Αύγουστο του 2001. Στα τέλη του 2010 αντικαταστάθηκε από το Hyundai ix20.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hyundai_Matrix
|
Μαριάννα Ντολίνσκα
|
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1923, οι κάτοικοι του Πόβιατ Ράντομ στην Πολωνία υπέφεραν από φτώχεια και πείνα. Η Πολωνική Κρατική Αστυνομία είχε αρχίσει να διαλύει τον πληθυσμό των Ρομά, οι οποίοι κατηγορούνταν ότι έκλεβαν τρόφιμα και ζώα από αγροτικές φάρμες. Στις αρχές Δεκεμβρίου, ο σύζυγος της Ντολίνσκα συνελήφθη για πολλές διαρρήξεις και εκείνη έμεινε μόνη με τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά τους. Το κάρο της καταστράφηκε και δεν είχε καμία πηγή εισοδήματος.Μη μπορώντας να λάβει βοήθεια από τις τοπικές κοινότητες των Ρομά ή των Πολωνών, η 32χρονη γυναίκα περιπλανήθηκε με τα παιδιά της στους παγωμένους βάλτους μεταξύ των χωριών Αντονιούφκα, Ντομπρόβα Κοζουόφσκα και Σίτσκι. Η Ντολίνσκα, η οποία ήταν ψυχικά άρρωστη, αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος για να προστατεύσει τα παιδιά της από την πείνα ήταν να βάλει τέλος στη ζωή τους. Στις 11 Δεκεμβρίου 1923 γύρω στις 8 μ.μ. σκότωσε τη Ζόφια (6 μηνών), τον Αντόνι (3 ετών), την Μπρονισουάβα (5 ετών) και τον Στέφαν (7 ετών) και τους έδεσε σε ένα δέντρο. Την επόμενη μέρα πήγε στο αστυνομικό τμήμα στο Ράντομ και ομολόγησε το έγκλημα. Η Ντολίνσκα τέθηκε υπό κράτηση μετά από επιτόπια έρευνα. Ένας φωτογράφος της αστυνομίας τράβηξε πολλές φωτογραφίες των κρεμασμένων παιδιών. Κατά τη διάρκεια της εξάμηνης έρευνας για τη δολοφονία, η Ντολίνσκα παρατηρήθηκε να παρουσιάζει συχνές και βίαιες ψυχικές αλλαγές. Είχε κρίσεις οργής και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ή έπεφτε σε λήθαργο για μέρες κάθε φορά. Οι ψυχίατροι που την εξέτασαν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν «ουδέτερος δράστης του εγκλήματος, άτομο χωρίς επίγνωση των συνεπειών τη στιγμή της πράξης».Η Ντολίνσκα στάλθηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Τβόρκι για παρακολούθηση και θεραπεία. Το προσωπικό του ιδρύματος έκρινε την Ντολίνσκα διανοητικά ανίκανη, διαγνώσκοντάς της με κατάθλιψη, απάθεια, αυταπάτες και παραισθήσεις. Μέχρι το 1926, έπασχε από μια μανιοκαταθλιπτική διαταραχή μετά από αυτό που ονομάστηκε «τυπικό επεισόδιο μανιοψύχωσης». Το προσωπικό του ινστιτούτου του Τβόρκι είπε ότι είχε αρχικά σχεδιάσει να αυτοκτονήσει αφού σκότωσε τα παιδιά της, αλλά δεν το έπραξε. Ο Βίτολντ Γουνιέφσκι, διευθυντής της εγκατάστασης, της διέγνωσε με «φρενίτιδα-νοσηρική ψύχωση», γνωστή πλέον ως διπολική διαταραχή. Ο ίδιος χαρακτήρισε την περίπτωσή της «ψυχοπαθολογική απόπειρα παρατεταμένης αυτοκτονίας, την οποία η ασθενής δεν ολοκλήρωσε». Ο Γουνιέφσκι έγραψε ένα άρθρο για το τεύχος του 1928 του περιοδικού Rocznik Psychiatryczny της Πολωνικής Ψυχιατρικής Ένωσης. Στο άρθρο του περιέγραψε την περίπτωση της Ντολίνσκα και συμπεριέλαβε μια φωτογραφία των παιδιών, γράφοντας ότι «το φρικιαστικό θέαμα έχει φωτογραφηθεί από τους ερευνητές εγκλημάτων μας και η φωτογραφία είναι αυτή τη στιγμή στην κατοχή μας».Η Ντολίνσκα πέθανε το 1928, πέντε χρόνια μετά το περιστατικό, και θάφτηκε στο νεκροταφείο του νοσοκομείου. Το δέντρο όπου κρεμάστηκαν τα παιδιά της κόπηκε. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν τρεις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών, τραβηγμένες από ελαφρώς διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οι φωτογραφίες του τόπου του εγκλήματος έγιναν γνωστές ως το «στεφάνι των παιδιών». Η πρώτη δημοσίευση μιας από τις φωτογραφίες συνόδευε το άρθρο του Βίτολντ Γουνιέφσκι το 1928 στο περιοδικό Rocznik Psychiatryczny. Το 1948, μια άλλη από τις φωτογραφίες χρησιμοποιήθηκε στο Εγχειρίδιο Ιατροδικαστικής για Φοιτητές και Ιατρούς του Βίκτορ Γκζίβο-Ντομπρόφσκι, για να απεικονίσει την ανθρωποκτονία με απαγχονισμό.Ενώ οι φωτογραφίες των παιδιών έχουν χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα για την ψευδή απεικόνιση εγκλημάτων που διέπραξε ο Ουκρανικός Επαναστατικός Στρατός το 1943, η παλαιότερη γνωστή δημοσίευση μιας από τις φωτογραφίες με ψευδή ισχυρισμό προέλευσης ήταν στην πρώτη σελίδα της ναζιστικής προπαγανδιστικής εφημερίδας Nowy Kurier Warszawski στις 2 Ιουλίου 1941, όπου συνοδευόταν από τον τίτλο «Έτσι πολεμούν οι Μπολσεβίκοι!». Το φυλλάδιο ισχυριζόταν ότι τα νεκρά παιδιά δολοφονήθηκαν από τους Σοβιετικούς σε ένα χωριό κοντά στο Βαουκαβίσκ το 1919.Μια άλλη από τις φωτογραφίες εμφανίστηκε στη συνέχεια σε ένα τεύχος του 1993 του περιοδικού Na Rubieży, που δημοσιεύτηκε από την Εταιρεία για την Εορτή των Θυμάτων των Ουκρανών Εθνικιστών, φέροντας τη λεζάντα «Παιδιά Πολωνών βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από ένα κλάδο του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού κοντά το χωριό Κόζουφ, στην επαρχία Τερνόπιλ, το φθινόπωρο του 1943». Μετά από αυτό το παράδειγμα, η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε σε παρόμοια πλαίσια σε πολλά ερευνητικά περιοδικά. Δύο χρόνια αργότερα η εικόνα εμφανίστηκε στο έργο του Γ. Βενγκιέρσκι «Εσωτερικός Στρατός στις περιοχές Στανισλάβιβ και Τερνόπιλ», φέροντας τη λεζάντα «δολοφονήθηκαν από τα SS-Γαλικίας, παιδιά Πολωνών στην περιοχή Κόζουφ».Μία από τις φωτογραφίες περιλαμβάνει γραμμές που διασχίζουν την εικόνα, πιθανώς από το δίπλωμα της ανεπτυγμένης εκτύπωσης ή γρατσουνιές στο αρνητικό. Στο πλαίσιο της αφήγησης της σφαγής των Βολυνίων, αυτές οι γραμμές ερμηνεύτηκαν λανθασμένα ως σύρμα που συγκρατεί τα παιδιά στο δέντρο. Σε ένα άρθρο του 2019 στο πολωνικό ακαδημαϊκό περιοδικό Widok, η Σάρα Χερτσίνσκα γράφει ότι η φωτογραφία «αποδείχτηκε ότι ταιριάζει απόλυτα στον διάλογο με γνώμονα τους δράστες για τη γενοκτονία των Βολυνίων» και ότι η πανταχού παρουσία της θα μπορούσε να εξηγηθεί ως καθοδηγούμενη από την ανάγκη του κοινού να έχει μια οπτική αναπαράσταση της αγριότητας των σφαγών. Τον Ιούλιο του 2003, ένα μνημείο για τα θύματα των σφαγών των Πολωνών στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία αποκαλύφθηκε στο Πσέμισλ , το οποίο απεικόνιζε τα παιδιά της Ντολίνσκα. Στις αρχές Οκτωβρίου 2008, το γλυπτό αφαιρέθηκε.Η Εθνική Επιτροπή για την Ανέγερση Μνημείου στα Θύματα της Γενοκτονίας του ΟΕΣ ιδρύθηκε το 2006. Η αποστολή της επιτροπής ήταν να χτίσει ένα μνημείο στο κέντρο της Βαρσοβίας. Ένα σχέδιο με πρότυπο τη φωτογραφία «στεφάνι των παιδιών» υποβλήθηκε από τον γλύπτη Μάριαν Κονιέτσνι και επιλέχθηκε από την επιτροπή. Το προτεινόμενο γλυπτό, που απεικονίζει παιδιά καρφωμένα στον κορμό ενός φτερωτού δέντρου ύψους 5 μέτρων, έφερε διαμάχη στα μέσα ενημέρωσης και προκάλεσε μια έκθεση της ιστορίας των φωτογραφιών των Άντα Ρουτκόφσκα και Ντάριους Στόλα.
|
Η Μαριάννα Ντολίνσκα (πολωνικά: Marianna Dolińska) (1891–1928) ήταν Πολωνή Ρομά από το χωριό Αντονιούφκα της Πολωνίας. Το 1923, αφού ο σύζυγός της συνελήφθη για διάρρηξη και το κάρο της διαλύθηκε, περιπλανήθηκε στην ερημιά με τα τέσσερα παιδιά της, ηλικίας 6 μηνών έως 7 ετών. Φοβούμενη για την πείνα τους, το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου, τα δολοφόνησε, κρεμώντας τα από ένα δέντρο. Την επόμενη μέρα ομολόγησε σε αστυνομικό τμήμα. Η Ντολίνσκα στάλθηκε σε ψυχιατρείο και πέθανε εκεί το 1928. Οι φωτογραφίες από τη σκηνή του εγκλήματος των σορών των παιδιών της Ντολίνσκα έγιναν γνωστές ως το «στεφάνι των παιδιών» και έχουν ψευδώς ισχυριστεί ότι αντιπροσωπεύουν θύματα των σφαγών των Πολωνών στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία από τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό το 1943.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Μάχη του Άουστερλιτς
|
Το 1803 ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης, ως Πρώτος Ύπατος της Γαλλικής Δημοκρατίας, υπέγραψε μια συμφωνία με τον πρόεδρο των Η.Π.Α, Τόμας Τζέφφερσον, η οποία παραχωρούσε στις τελευταίες κάποιες γαλλικές αποικίες στον Καναδά, με αντάλλαγμα 3.000.000 φράγκων. Το ίδιο έτος το Ηνωμένο Βασίλειο είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία, και ο Ναπολέων με τα χρήματα που παραχωρήθηκαν δημιούργησε το "Στρατό της Αγγλίας", με τον οποίο σχεδίαζε να εισβάλει στη Μεγάλη Βρετανία και να την υποχρεώσει σε ειρήνευση υπό τους όρους του. Ωστόσο ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, Ουίλλιαμ Πιτ ο Νεότερος, γνωρίζοντας την πολύ κακή κατάσταση του Βρετανικού Στρατού, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αυστρία, την Πρωσία, τη Ρωσία και τη Σουηδία, προσπαθώντας να τις στρέψει εναντίον της Γαλλίας. Ύστερα δε από σχεδόν ένα χρόνο η Ρωσική και Αυστριακή Αυτοκρατορία, μαζί με το Βασίλειο της Σουηδίας, κήρυξαν τον πόλεμο στον Ναπολέοντα, ο οποίος μόλις λίγους μήνες πριν είχε στεφθεί "Αυτοκράτορας των Γάλλων". Ο τελευταίος αναγκάστηκε ν΄ αναβάλει προσωρινά τα σχέδιά του και να στραφεί προς την Κεντρική Ευρώπη, μετονομάζοντάς τη δύναμή του σε "Μεγάλη Στρατιά" (γαλ. Grande Armée). Μετά τη δημιουργία του Γ΄ Συνασπισμού οι Σύμμαχοι δημιούργησαν μεγάλες στρατιές εναντίον της Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Οι Αυστριακοί χώρισαν τις δυνάμεις τους σε τρεις στρατιές, υπό την ηγεσία του στρατηγού Καρλ Μακ φον Λάιμπεριχ, του αρχιδούκα Ιωάννη της Αυστρίας και του αρχιδούκα Καρόλου της Αυστρίας. Ο στρατηγός Μακ, στρατοπεδευμένος στην Ουλμ με 72.000 στρατιώτες, προετοίμαζε εισβολή στη Βαυαρία, και με την άφιξη του Ρώσου στρατηγού Μιχαήλ Ιλαριόνοβιτς Κουτούζοφ θα κυρίευαν το Στρασβούργο. Ο αρχιδούκας Κάρολος με 95.000 στρατιώτες προετοίμαζε εισβολή στην Ιταλία για ν΄ αντιμετωπίσει τον Γάλλο στρατάρχη Αντρέ Μασσενά, και ο αρχιδούκας Ιωάννης θα βοηθούσε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης τα στρατεύματα των παραπάνω στρατηγών με τους 23.000 στρατιώτες του. Από το Βορρά ωστόσο, ένα ενωμένο βρετανικό και ρωσοσουηδικό σώμα αποτελούμενο από 100.000 στρατιώτες, θα κατατρόπωνε τον Βασιλιά της Δανίας, ο οποίος αποτελούσε σύμμαχο του Βοναπάρτη, και θα έπειθε τον Βασιλιά της Πρωσίας να εισέλθει στον πόλεμο εναντίον της Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Ο Ναπολέων πορεύτηκε προς την Ουλμ, όπου έμελλε να συναντήσει και να καταστρέψει τον Μακ, προτού αυτός ενωθεί με τις δυνάμεις του Κουτούζοφ. Έτσι, παραβιάζοντας την ουδετερότητα της Πρωσίας, ο Γάλλος στρατάρχης Μπερναντότ προχώρησε προς την Ουλμ και σε σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε στα νώτα των έκπληκτων Αυστριακών. Ο στρατηγός Μακ ύστερα από τρεις ημέρες απελπισμένης αντίστασης αναγκάστηκε να παραδώσει τους εναπομείναντες 27.000 στρατιώτες του στις 20 Οκτωβρίου, παραδεχόμενος την ήττα του. Ο αρχιδούκας Ιωάννης, όταν πληροφορήθηκε την καταστροφή των δυνάμεων του Μακ, υποχώρησε προς τη Βιέννη, όπου και ενώθηκε με τις δυνάμεις του Κουτούζοφ. Την επόμενη ημέρα ωστόσο, μετά τη νίκη στη μάχη της Ουλμ, έλαβε χώρα η ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, όπου ο γαλλοϊσπανικός στόλος καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο Ναπολέων όμως δεν κάμφθηκε και εκμεταλλευόμενος την επιτυχία του στην Ουλμ εισήλθε στη Βιέννη το Νοέμβριο του 1805, την οποία πρωτύτερα είχε εγκαταλείψει ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄, που είχε αναλάβει πλέον τη διοίκηση των αυστριακών δυνάμεων. Ο Κουτούζοφ ως αρχηγός του ρωσικού γενικού επιτελείου αποφάσισε ν΄ αποφύγει την "ανοικτή" σύγκρουση με τον Γάλλο αυτοκράτορα, καθώς οι γραμμές επικοινωνιών και ανεφοδιασμού του είχαν επιμηκυνθεί αρκετά και χρειάζονταν ισχυρές φρουρές για να διατηρηθούν, ενώ η Πρωσία είχε ήδη κηρύξει επιστράτευση, με αποτέλεσμα τα περισσότερα σώματα της "Μεγάλης Στρατιάς" να την επιτηρούν, γεγονός που θ΄ ανάγκαζε τον Ναπολέοντα να οπισθοχωρήσει. Έτσι, ο ρωσοαυστριακός στρατός υποχώρησε στην αυστριακή πόλη Όλμυτς (σημερινό Όλομοουτς της Τσεχίας), απωθώντας τη σφοδρή καταδίωξη του στρατάρχη Μυρά. Ο Ναπολέων όμως δεν απελπίστηκε και εφήρμοσε μια σειρά λαμπρών τεχνασμάτων με σκοπό να παρασύρει τους συμμάχους στην αποφασιστική σύγκρουση. Οι Γάλλοι όμως, παρά την επιτυχία τους στην ξηρά, υπέστησαν μια καταστροφική ήττα στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, αμέσως μια μέρα μετά από τη νίκη στην Ουλμ. Ο Βοναπάρτης καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του ως Πρώτος Ύπατος ήξερε ότι για να νικήσει τη Μεγάλη Βρετανία έπρεπε να δημιουργήσει μια ναυτική πολεμική μηχανή ανάλογη με εκείνη του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, την οποία, ύστερα από πολλές θυσίες, κατάφερε να ετοιμάσει το 1805. Έτσι, ενώ ο ίδιος και ο στρατιά του βρίσκονταν στη Βουλώνη, ο γαλλικός στόλος υπό τον ναύαρχο Πιερ-Σαρλ Βιλλνέβ θα περνούσε το Γιβραλτάρ, θα ενωνόταν με τον ισπανικό, θα κατέστρεφαν τον βρετανικό στόλο και ύστερα θ΄ αποβίβαζαν τον Ναπολέοντα με τις δυνάμεις του στη Μεγάλη Βρετανία. Παρά τις επιπλοκές και τα προβλήματα, οι δύο αρμάδες ενώθηκαν και πέρασαν το Γιβραλτάρ, αλλά ο ικανότατος Βρετανός ναύαρχος Οράτιος Νέλσον, γνωρίζοντας την κατάσταση που επικρατούσε στις τάξεις των εχθρών, ετοίμασε ενέδρα στο ακρωτήριο Τραφάλγκαρ, και με μια γρήγορη επίθεση χώρισε τον εχθρικό στόλο σε τρία κομμάτια, τα οποία και κατέστρεψε. Ο ίδιος δεν πρόλαβε να χαρεί τη νίκη του, καθώς στο τέλος της ναυμαχίας σκοτώθηκε από βολή Γάλλου σκοπευτή, λέγοντας: Ευχαριστώ Θεέ μου, έκανα το καθήκον μου. Η ναυμαχία του Τραφάλγκαρ ήταν η αποφασιστική σύγκρουση που όρισε τη Μεγάλη Βρετανία ως θαλασσοκράτειρα για τα υπόλοιπα 135 χρόνια, ενώ υπήρξε ένα σημαντικότατο αίτιο για την πτώση του Ναπολέοντα. Ο Γαλλικός Στρατός είχε έρθει σε δεινή κατάσταση καθώς το μήκος των γραμμών ανεφοδιασμού είχε επιμηκυνθεί, η Πρωσία αργά ή γρήγορα θα έμπαινε στον Γ΄ Συνασπισμό, και οι Σύμμαχοι απέφευγαν τη μάχη. Ο Ναπολέων για να εξαπατήσει τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄, ο οποίος είχε αναλάβει αυτοπροσώπως τη διοίκηση της δύναμης των Συμμάχων, ζήτησε ειρήνη υπό τους όρους του δεύτερου. Ο Τσάρος, όπως ήθελε και ο ευφυέστατος Βοναπάρτης, άρχισε να πιστεύει πως η κατάσταση του γαλλικού στρατού ήταν απελπιστική , με αποτέλεσμα να θέσει απαράδεκτους όρους, τους οποίους ο Ναπολέων αρνήθηκε. Κατόπιν ο Ναπολέων κινητοποίησε και παρέταξε τις δυνάμεις του κοντά στο χωριό Άουστερλιτς, ένα μέρος που ο ίδιος είχε επιλέξει, καταλαμβάνοντας την υψηλότερη θέση στην τοποθεσία, τα υψώματα Πράτσεν, μαζί με τους 50.000 στρατιώτες του. Στο μεταξύ ο Φραγκίσκος Β΄ της Αυστρίας, επίσης προβληματισμένος από το αίτημα ειρήνης, ζήτησε ανακωχή από τον Βοναπάρτη, ο οποίος έδειξε φοβερό ενθουσιασμό κατά την αποδοχή. Μάλιστα, ο Ναπολέων διέταξε τους στρατιώτες του να εγκαταλείψουν τα υψώματα Πράτσεν για να δοθεί η εντύπωση ότι δεν μπορεί να τα υπερασπιστεί, και κατά τη διάρκεια της υποχώρησης δημιουργήθηκε μια τεχνητή εικόνα χάους. Επίσης, ο Γάλλος αυτοκράτορας διέταξε τον στρατάρχη Σουλτ και το 4ο Σώμα αυτού, αποτελούμενο από 17.000 στρατιώτες, να κρυφτούν στους πρόποδες των υψωμάτων, εκμεταλλευόμενοι την ομίχλη, ενώ είχε ζητήσει άμεσα 25.000 στρατιώτες υπό τον στρατάρχη Νταβού να έρθουν από τη Βιέννη για να ενισχύσουν τη δύναμή του. Στο μεταξύ για να ολοκληρώσει την παγίδα του έστειλε ένα αίτημα συνάντησης με τον Τσάρο, στην οποία όμως ο τελευταίος έστειλε τον πιστό του σύμβουλο. Ο Ναπολέων τότε διέταξε την στρατιά του να φαίνεται τελείως αποδιοργανωμένη και τους αξιωματικούς να εγκαταλείψουν τις μονάδες τους και να σκορπιστούν στο γαλλικό στρατόπεδο, ενώ κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ο Βοναπάρτης άκουγε με μεγάλη προσοχή χωρίς να διακόπτει, όπως αντίθετα συνήθιζε. Βλέποντας τα όλα αυτά ο Ρώσος σύμβουλος ενημέρωσε τον Τσάρο Αλέξανδρο πως ο γαλλικός στρατός ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής και πως θα έπρεπε να επιτεθούν αμέσως. Επίσης πολλοί Ρώσοι και Αυστριακοί αξιωματικοί, ο αρχηγός του αυστριακού γενικού επιτελείου και ο ίδιος ο Αυστριακός αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄ συμφώνησαν στην άμεση επίθεση, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Κουτούζοφ, ο οποίος και αντικαταστάθηκε. Έτσι, οι Σύμμαχοι έπεσαν στην παγίδα που τους έστησε ο Βοναπάρτης και σύντομα τα συνασπισμένα ρωσοαυστριακά στρατεύματα κατέλαβαν και παρατάχθηκαν στα υψώματα Πράτσεν. Ο Ναπολέων, παρότι είχε παρασύρει τους Συμμάχους σε ανοικτή μάχη, και συγκεκριμένα σε έδαφος που ο ίδιος είχε επιλέξει, αντιμετώπιζε ακόμη προβλήματα, καθώς οι Σύμμαχοι υπερείχαν στους αριθμούς, διέθεταν την καλύτερη θέση και είχαν ισχυρότερο πυροβολικό, παράγοντας που ανησύχησε τον Βοναπάρτη.Για να καθηλώσει τον συμμαχικό στρατό αποφάσισε να δημιουργήσει μια παγίδα, παρατάσσοντας για το σκοπό αυτό μονάχα την 3η Μεραρχία του 4ου Σώματος Στρατού (12.000 στρατιώτες) ανάμεσα στα χωριά Τέλνιτς και Ζοκόλνιτς, στη δεξιά πτέρυγα του στρατού του, η οποία αποτελούσε στρατηγικό σημείο καθώς αποτελούσε τη γραμμή επικοινωνιών και ανεφοδιασμού του με τη Βιέννη, θέλοντας έτσι να στρέψει την προσοχή και τις δυνάμεις των συμμάχων στο συγκεκριμένο σημείο. Την κρισιμότερη ώρα ο στρατάρχης Σουλτ με τις τρεις υπόλοιπες μεραρχίες του 4ου Σώματος Στρατού (11.600 στρατιώτες) που παρέμεναν κρυμμένες, θα έκανε μια έφοδο στο αποδυναμωμένο συμμαχικό κέντρο, θα το διασπούσε και ύστερα θα στρεφόταν προς τις συμμαχικές πτέρυγες. Ωστόσο για να αποφύγει διάρρηξη και διάσπαση της δεξιάς πλευράς, ο Ναπολέων είχε ζητήσει άμεσα ενισχύσεις 25.000 στρατιωτών από τη Βιέννη, έτσι ώστε να τη διασφαλίσει. Από την απέναντι πλευρά ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ και ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄ με το επιτελείο τους, αποφάσισαν παρά τις αντιρρήσεις του Μιχαήλ Κουτούζοφ να πραγματοποιήσουν μια σφοδρή επίθεση στη δεξιά πτέρυγα του γαλλικού στρατού έτσι ώστε να του κόψουν τις επικοινωνίες με τη Βιέννη, και ύστερα να τον πλευροκοπήσουν με την παράλληλη διενέργεια μιας νέας επίθεσης από μπροστά, όπως ακριβώς ήθελε και υπολόγιζε ο Ναπολέων. Βόρεια • Το 5ο Σώμα (12.700 στρατιώτες και 20 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Ζαν Λαν. • Το 1ο Σώμα (13.000 στρατιώτες και 24 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Ζαν-Μπατίστ Μπερναντότ, λίγο νοτιότερα του 5ου Σώματος. • Η Αυτοκρατορική Φρουρά (5.500 στρατιώτες και 24 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Ζαν-Μπατίστ Μπεσσιέρ, η οποία θα έμενε κρυμμένη στην ομίχλη πίσω από τα 1ο και 5ο σώματα και θα λειτουργούσε ως εφεδρεία. • Η Μεραρχία Γρεναδιέρων (5.700 στρατιώτες) υπό τον στρατάρχη Ζερώ Ντυρόκ, κρυμμένη στην ομίχλη πίσω από τα σώματα 1ο και 5ο. • Το 4ο Σώμα (11.600 στρατιώτες και 35 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Ζαν Σουλτ, κρυμμένο στην ομίχλη κάτω από το 1ο Σώμα, και με 3 από τις 4 μεραρχίες του (μία μεραρχία του ήταν αποσπασμένη σε άλλο σώμα). • Το Εφεδρικό Σώμα Ιππικού (7.400 στρατιώτες και 36 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Ζοακίμ Μυρά, σε απόσταση πίσω από το 1ο και 4ο Σώμα. Νότια • Η 2η Μεραρχία του 4ου Σώματος (12.000 στρατιώτες) υπό τον στρατηγό Κλωντ-Ζυστ-Αλεξάντρ Λεγκράν, ανάμεσα στα χωριά Τέλνιτς και Ζοκόλνιτς, η οποία θα λειτουργούσε ως "δόλωμα". • Το 3ο Σώμα (4.300 στρατιώτες και 12 κανόνια) υπό τον στρατάρχη Λουί Νικολά Νταβού, θα κατέφθανε από τη Βιέννη για να ενισχύσει τη 2η Μεραρχία του 4ου Σώματος. Βόρεια • Η Ανώτερη Φρουρά του Τσαρικού Στρατού (13.700 στρατιώτες και 44 ελαφριά κανόνια) υπό τον αντιστράτηγο Πιοτρ Μπαγκρατιόν, ερχόταν από το Όλμυτς για να επιτεθεί στην αριστερή γαλλική πτέρυγα. • Η 2η Φάλαγγα (11.550 στρατιώτες και 30 ελαφριά κανόνια) υπό τον Γάλλο αντιστράτηγο Αλεξάντρ-Λουί ντε Λανζερόν (στην υπηρεσία του Ρωσικού Στρατού τότε), απέναντι από το 1ο γαλλικό Σώμα. • Η 4η Φάλαγγα (23.900 στρατιώτες και 44 ελαφριά και 24 βαριά κανόνια) υπό τον αντιστράτηγο Μιχαήλ Μιλοράντοβιτς και τον Τσέχο στρατάρχη της Αυστρίας, Γιόχαν Κόλοβρατ, πίσω από τη 2η Φάλαγγα. • Η 5η Φάλαγγα (5.375 στρατιώτες και 30 ελαφριά κανόνια) υπό τον Αυστριακό αντιστράτηγο Γιόχαν φον Λίχτενσταϊν, αποτελούμενη μόνο από ιππικό, πίσω από τη 2η Φάλαγγα. • Η 3η Φάλαγγα (7.700 στρατιώτες και 30 ελαφριά κανόνια) υπό τον αντιστράτηγο I. Πρζεμπυσζέφσκι, πίσω από τη 2η Φάλαγγα. • Η Ανώτερη Φρουρά του στρατηγού Φρήντριχ Βίλεμ Μπουξχέφντεν (6.880 στρατιώτες και 12 ελαφριά κανόνια) υπό τον Αυστριακό στρατάρχη Μίκαελ φον Κινμάγερ, πίσω από την 4η Φάλαγγα. • Η Ρωσική Αυτοκρατορική Φρουρά (10.530 στρατιώτες και 30 ελαφριά και 10 βαριά κανόνια) υπό τον Μεγάλο Δούκα Κωνσταντίνο, πίσω από την 4η Φάλαγγα. Νότια • Η 1η Φάλαγγα (13.490 στρατιώτες και 40 ελαφριά και βαριά 24 κανόνια) υπό τον Ρώσο αντιστράτηγο Ντμίτρι Ντοχτουρόφ απέναντι από τη 2η γαλλική Μεραρχία του 4ου Σώματος. Το ξημέρωμα της 2ας Δεκεμβρίου ο Ναπολέων, έχοντας απολαύσει μια θεϊκή επέτειο της στέψης του ως αυτοκράτορα των Γάλλων, είχε δώσει τις απαραίτητες εντολές στους αξιωματικούς του και περίμενε γεμάτος αυτοπεποίθηση τη συμμαχική προέλαση στο Τέλνιτς. Πράγματι, στις 8:00 π.μ. ο Αλέξανδρος Α΄ διέταξε μια φοβερή επίθεση στο Τέλνιτς και το Ζοκόλνιτς, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Μπουξχέφντεν. Ύστερα από 45 λεπτά αψιμαχιών με τους Γάλλους, οι δυνάμεις του Μπουξχέφντεν έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τα μικρά χωριά, χωρίς όμως να διασπάσουν τη δεξιά πτέρυγα του στρατηγού Λεγκράν, η οποία την ίδια ώρα ενισχυόταν από τις δυνάμεις του στρατάρχη Νταβού και περνούσε σταδιακά στην αντεπίθεση. Ο Κουτούζοφ όμως με την 4η Φάλαγγα παρέμεινε στα υψώματα, έχοντας κατανοήσει τη στρατηγική αξία τους, κάτι που ο ενθουσιασμένος Τσάρος δεν είχε, διατάσσοντας τον γηραιό στρατάρχη να ενισχύσει άμεσα τον Μπουξχέφντεν. Ο Βοναπάρτης, αφού είχε "ρίξει" τους συμμάχους στην παγίδα του, έδωσε σήμα στον Σουλτ να ξεκινήσει την έφοδο στα υψώματα Πράτσεν, τα οποία είχαν παραμείνει με ελάχιστους υπερασπιστές, λέγοντας: Ένας αιφνιδιασμός και ο πόλεμος θα τελειώσει. Ο Σουλτ, ύστερα από σκληρή μάχη με τους Ρώσους κατάφερε να τους διαλύσει και να θέσει τα υψώματα Πράτσεν υπό γαλλικό έλεγχο, ωστόσο ο τσάρος Αλέξανδρος για ν΄ αποφύγει την καταστροφή του στρατού του, έστειλε τη Ρωσική Αυτοκρατορική Φρουρά υπό τη διοίκηση του αδερφού του Κωνσταντίνου Πάβλοβιτς, η οποία απώθησε τους Γάλλους αιχμαλωτίζοντας έναν "Χρυσό Αετό" από το 4ο τάγμα του 5ου Συντάγματος μιας μεραρχίας του στρατάρχη Σουλτ. Ωστόσο η ενισχυτική δύναμη του 1ου Σώματος που έστειλε ο Γάλλος Αυτοκράτορας υπό τον Μπερναντότ, μαζί με ελαφρύ πυροβολικό της Γαλλικής Αυτοκρατορικής Φρουράς, διέλυσε τους Ρώσους και τους έτρεψε σε φυγή, θέτοντας το συμμαχικό κέντρο υπό οριστικό γαλλικό έλεγχο. Με τον πυρήνα των εχθρών κατεστραμμένο, οι στρατάρχες Λαν και Μυρά πέρασαν στην αντεπίθεση κατά της εχθρικής δεξιάς πτέρυγας, και μαζί με τις ενισχύσεις του Σουλτ την πλευροκόπησαν και την έτρεψαν σε φυγή, ενώ από την άλλη πλευρά οι πιεζόμενοι Νταβού και Λεγκράν ενισχύθηκαν από τις υπόλοιπες δυνάμεις του Σουλτ και του Μπερναντότ, αποκόπτοντας τη συμμαχική γραμμή υποχώρησης. Ο Μπουξχέφντεν, χωρίς να έχει άλλη εντολή από το συμμαχικό γενικό επιτελείο υποχώρησε προς την παγωμένη λίμνη Σάτσαν, η οποία δέχτηκε σφοδρό βομβαρδισμό με διαταγή του Ναπολέοντα, παίρνοντας στον πυθμένα της χιλιάδες στρατιώτες των Συμμάχων. Στις 17:00 η μάχη είχε λήξει με ολοκληρωτική νίκη των Γάλλων, οι οποίοι έχασαν μόνο 1.305 στρατιώτες, ενώ είχαν και 6.940 τραυματίες και 573 αιχμαλώτους, τη στιγμή που οι εχθροί τους είχαν 27.000 νεκρούς και τραυματίες, ενώ 30.000 είχαν αιχμαλωτιστεί (με διαταγή του Γάλλου Αυτοκράτορα απελευθερώθηκαν λίγο αργότερα). Η μάχη του Άουστερλιτς αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νίκη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη σε ολόκληρη τη στρατιωτική του καριέρα, ενώ μελετάται και συγκρίνεται μέχρι και σήμερα με αυτή των Γαυγαμήλων και των Καννών. Στις 26 Δεκεμβρίου ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄ υπέγραψε τη Συνθήκη του Πρέσσμπουργκ (τo Πρέσσμπουργκ είναι η σημερινή Μπρατισλάβα). Η συνθήκη ανάγκαζε την Αυστρία σε ειρήνευση, στην παράδοση γερμανικών εδαφών στους συμμάχους του Βοναπάρτη, και πολεμική αποζημίωση 40.000.000 φράγκων, ενώ οι παλαιές συνθήκες του Κάμπο Φόρμιο (1797) και της Λυνεβίλ (1800) συνέχιζαν να ισχύουν. Επίσης η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που είχε ουσιαστικά πάψει από καιρό να υπάρχει ύστερα από περίπου χίλια χρόνια ύπαρξης, διαλύθηκε και επίσημα στις αρχές του 1806, όταν ο Φραγκίσκος Β΄ περιορίστηκε στον τίτλο του αυτοκράτορα της Αυστρίας, ως Φραγκίσκος Α΄. Αποτέλεσμα της συνθήκης του Πρέσσμπουργκ ήταν η δημιουργία της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, μιας ένωσης γερμανικών κρατιδίων της κεντρικής Γερμανίας που αποτελούσε "δορυφόρο" και προτεκτοράτο της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη. Κάτι τέτοιο αμφισβητούσε την κυριαρχία της Πρωσίας στο γερμανικό χώρο, με αποτέλεσμα στις 9 Οκτωβρίου του 1806 η Πρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία, και μαζί με τη Ρωσία να δημιουργήσει τον Δ΄ Συνασπισμό κατά του Ναπολέοντα. Andrew, Roberts. Napoleon, A Life. New York: Penguin Group, 2014 ISBN 978-0-670-02532-9 Brooks, Richard (editor). Atlas of World Military History. London: HarperCollins, 2000. ISBN 0-7607-2025-8 Castle, Ian. Austerlitz 1805: The Fate of Empires. Oxford: Osprey Publishing, 2002. ISBN 1-84176-136-2 Castle, Ian. Austerlitz – Napoleon and the Eagles of Europe. Pen & Sword Books, 2005. ISBN 1-84415-171-9 Chandler, David G. The Campaigns of Napoleon. New York: Simon & Schuster, 1995. ISBN 0-02-523660-1 Fisher, Todd & Fremont-Barnes, Gregory. The Napoleonic Wars: The Rise and Fall of an Empire. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2004. ISBN 1-84176-831-6 Goetz, Robert. 1805: Austerlitz: Napoleon and the Destruction of the Third Coalition (Greenhill Books, 2005). ISBN 1-85367-644-6 Tolstoy, Leo. War and Peace. London: Penguin Group, 1982. ISBN 0-14-044417-3 Marbot, Jean-Baptiste-Antoine-Marcelin. "The Battle of Austerlitz," Napoleon: Symbol for an Age, A Brief History with Documents, ed. Rafe Blaufarb (New York: Bedford/St. Martin's, 2008), 122–123. McLynn, Frank. Napoleon: A Biography. New York: Arcade Publishing Inc., 1997. ISBN 1-55970-631-7 Uffindell, Andrew. Great Generals of the Napoleonic Wars. Kent: Spellmount Ltd., 2003. ISBN 1-86227-177-1 Lê Vinh Quốc (chief editor), Lê Phụng Hoàng, Nguyễn Thị Thư (2001). Các nhân vật lịch sử cận đại. Tập II: Nga (στα Vietnamese). Vietnam: Nhà xuất bản Giáo dục. Duffy, Christopher. Austerlitz 1805. Hamden, Conn.: Archon Books, 1977. Smith, Digby. The Napoleonic Wars Data Book. London: Greenhill, 1998. ISBN 1-85367-276-9 Austrian generals by Digby Smith, compiled by Leopold Kudrna Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Battle of Austerlitz στο Wikimedia Commons
|
Η Μάχη του Άουστερλιτς (2 Δεκεμβρίου 1805), γνωστή επίσης ως η Μάχη των Τριών Αυτοκρατόρων, αποτέλεσε την πιο λαμπρή νίκη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, κατά την οποία ο Γάλλος Αυτοκράτορας συνέτριψε ολοσχερώς τις δυνάμεις του Γ΄ Συνασπισμού. Η μάχη έγινε κοντά στην πόλη Άουστερλιτς (σημερινό Σλάκφοφ ου Μπρνα), περίπου 10 χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης Μπρνο στη Μοραβία, περιοχή που ανήκε εκείνη την εποχή στην Αυστριακή Αυτοκρατορία (σήμερα αποτελεί τμήμα της Δημοκρατίας της Τσεχίας). Η μάχη αποτελεί αριστούργημα της πολεμικής τέχνης και μελετάται σε πολλές στρατιωτικές σχολές ανά τον κόσμο. Η γαλλική νίκη στο Άουστερλιτς οδήγησε στην κατάρρευση του Γ΄ Συνασπισμού. Στις 26 Δεκεμβρίου 1805 η Αυστρία και η Γαλλία υπέγραψαν τη Συνθήκη του Πρέσσμπουργκ, η οποία σήμανε την αποχώρηση της Αυστρίας από τον πόλεμο, επαναβεβαίωσε την ισχύ της Συνθήκης του Κάμπο Φόρμιο και της Συνθήκης της Λυνεβίλ, ανάγκασε την αυτοκρατορία των Αψβούργων να εκχωρήσει τμήματα του εδάφους της στους Γερμανούς συμμάχους του Ναπολέοντα, και καθόρισε αποζημίωση 40.000.000 γαλλικών φράγκων στους Γάλλους από τους ηττημένους Αψβούργους. Στα ρωσικά στρατεύματα επιτράπηκε να υποχωρήσουν ανεμπόδιστα στο πάτριο έδαφος. Η νίκη στο Άουστερλιτς οδήγησε επίσης στη δημιουργία της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, μιας ένωσης γερμανικών κρατιδίων υπό γαλλική κηδεμονία στην ουσία, που προοριζόταν να παίξει το ρόλο αμυντικού εδαφικού αναχώματος ανάμεσα στη Γαλλία και την Κεντρική Ευρώπη. Ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, το 1806 η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει, ενώ ο αυτοκράτοράς της, Φραγκίσκος Β΄, κράτησε τον τίτλο του αυτοκράτορα της Αυστρίας που είχε υιοθετήσει το 1804 (ως απάντηση στην αυτοανακήρυξη του Ναπολέοντα ως αυτοκράτορα των Γάλλων) και εγκαθίδρυσε την Αυστριακή Αυτοκρατορία. Ωστόσο, αυτές οι επιτυχίες του Ναπολέοντα δεν κατάφεραν να οδηγήσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε μακρά περίοδο ειρήνης. Οι ανησυχίες της Πρωσίας για την αυξανόμενη γαλλική επιρροή στην Κεντρική Ευρώπη αποτέλεσαν τη σπίθα για τον Πόλεμο του Δ΄ Συνασπισμού το 1806.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Καμπύλη του δράκου
|
Ο δράκος Χέιγουεϊ (επίσης γνωστός ως δράκος Χάρτερ-Χέιγουεϊ ή δράκος του Τζουράσικ Παρκ) διερευνήθηκε για πρώτη φορά από τους φυσικούς της NASA Τζον Χέιγουεϊ, Μπρους Μπανκς και Γουίλιαμ Χάρτερ. Περιγράφηκε από τον Μάρτιν Γκάρντνερ στη στήλη του επιστημονικού περιοδικού Scientific American Mathematical Games το 1967. Πολλές από τις ιδιότητές του δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά από τους Τσάντλερ Ντέιβις και Ντόναλντ Κνουθ. Εμφανίστηκε στις σελίδες τίτλων των τμημάτων του μυθιστορήματος του Μάικλ Κράιτον "Jurassic Park" Ο δράκος Χέιγουεϊ μπορεί να κατασκευαστεί από ένα βασικό τμήμα γραμμής αντικαθιστώντας επανειλημμένα κάθε τμήμα με δύο τμήματα με ορθή γωνία και με περιστροφή 45° εναλλάξ προς τα δεξιά και προς τα αριστερά:: Ο δράκος Heighway είναι επίσης το οριακό σύνολο του ακόλουθου συστήματος επαναληπτικών συναρτήσεων στο μιγαδικό επίπεδο: f 1 ( z ) = ( 1 + i ) z 2 {\displaystyle f_{1}(z)={\frac {(1+i)z}{2}}} f 2 ( z ) = 1 − ( 1 − i ) z 2 {\displaystyle f_{2}(z)=1-{\frac {(1-i)z}{2}}} με το αρχικό σύνολο των σημείων S 0 = { 0 , 1 } {\displaystyle S_{0}=\{0,1\}} . Χρησιμοποιώντας ζεύγη πραγματικών αριθμών, προκύπτει το ίδιο με τις δύο συναρτήσεις που αποτελούνται από f 1 ( x , y ) = 1 2 ( cos 45 ∘ − sin 45 ∘ sin 45 ∘ cos 45 ∘ ) ( x y ) {\displaystyle f_{1}(x,y)={\frac {1}{\sqrt {2}}}{\begin{pmatrix}\cos 45^{\circ }&-\sin 45^{\circ }\\\sin 45^{\circ }&\cos 45^{\circ }\end{pmatrix}}{\begin{pmatrix}x\\y\end{pmatrix}}} f 2 ( x , y ) = 1 2 ( cos 135 ∘ − sin 135 ∘ sin 135 ∘ cos 135 ∘ ) ( x y ) + ( 1 0 ) {\displaystyle f_{2}(x,y)={\frac {1}{\sqrt {2}}}{\begin{pmatrix}\cos 135^{\circ }&-\sin 135^{\circ }\\\sin 135^{\circ }&\cos 135^{\circ }\end{pmatrix}}{\begin{pmatrix}x\\y\end{pmatrix}}+{\begin{pmatrix}1\\0\end{pmatrix}}} Η καμπύλη του δράκου Χάιγουεϊ μπορεί να κατασκευαστεί διπλώνοντας μια λωρίδα χαρτιού, με τον ίδιο τρόπο που ανακαλύφθηκε αρχικά. Πάρτε μια λωρίδα χαρτιού και διπλώστε τη στη μέση προς τα δεξιά. Διπλώστε την ξανά στη μέση προς τα δεξιά. Αν η λωρίδα ανοίξει τώρα, ξεδιπλώνοντας κάθε δίπλωμα ώστε να γίνει στροφή 90 μοιρών, η ακολουθία στροφών θα είναι RRL, δηλαδή η δεύτερη επανάληψη του δράκου Χάιγουεϊ. Διπλώστε τη λωρίδα ξανά στη μέση προς τα δεξιά, και η ακολουθία στροφών της ξεδιπλωμένης λωρίδας είναι τώρα RRLRRLL - η τρίτη επανάληψη του δράκου Χάιγουεϊ. Συνεχίστε να διπλώνετε τη λωρίδα στη μέση προς τα δεξιά για να δημιουργήσετε περαιτέρω επαναλήψεις του δράκου Χάιγουεϊ (στην πράξη, η λωρίδα γίνεται πολύ παχιά για να διπλωθεί απότομα μετά από τέσσερις ή πέντε επαναλήψεις). Τα μοτίβα αναδίπλωσης αυτής της ακολουθίας λωρίδων χαρτιού, ως ακολουθίες δεξιών (R) και αριστερών (L) αναδιπλώσεων, είναι: 1st iteration: R 2nd iteration: R R L 3rd iteration: R R L R R L L 4th iteration: R R L R R L L R R R L L R L L.Κάθε επανάληψη μπορεί να βρεθεί αντιγράφοντας την προηγούμενη επανάληψη, έπειτα ένα R, έπειτα ένα δεύτερο αντίγραφο της προηγούμενης επανάληψης με αντίστροφη σειρά, με τα γράμματα L και R να ανταλλάσσονται. Πολλές αυτο-ομοιότητες μπορούν να παρατηρηθούν στην καμπύλη του δράκου Χάιγουεϊ (Heighway). Η πιο προφανής είναι η επανάληψη του ίδιου μοτίβου με κλίση 45° και με λόγο μείωσης 2 {\displaystyle \textstyle {\sqrt {2}}} . Με βάση αυτές τις αυτο-ομοιότητες, πολλά από τα μήκη της είναι απλοί ορθολογικοί αριθμοί. Η καμπύλη του δράκου μπορεί να πλακιδώσει το επίπεδο. Μια πιθανή πλακόστρωση αντικαθιστά κάθε ακμή ενός τετραγωνικού πλακιδίου με μια καμπύλη δράκου, χρησιμοποιώντας τον αναδρομικό ορισμό του δράκου ξεκινώντας από ένα ευθύγραμμο τμήμα. Η αρχική κατεύθυνση για την επέκταση κάθε τμήματος μπορεί να καθοριστεί από έναν χρωματισμό σκακιέρας ενός τετραγωνικού πλακιδίου, επεκτείνοντας κάθετα τμήματα σε μαύρα πλακίδια και έξω από λευκά πλακίδια, και επεκτείνοντας οριζόντια τμήματα σε λευκά πλακίδια και έξω από μαύρα. Ως μη αυτο-διασταυρούμενη καμπύλη που γεμίζει το χώρο, η καμπύλη δράκος έχει διάσταση φράκταλ ακριβώς 2. Για μια καμπύλη δράκος με αρχικό μήκος τμήματος 1, το εμβαδόν της είναι 1/2, όπως φαίνεται από τις κλίσεις του επιπέδου. Το όριο του συνόλου που καλύπτει η καμπύλη δράκου έχει άπειρο μήκος, με μορφοκλασματική διάσταση όπου είναι η πραγµατική λύση της εξίσωσης λ 3 − λ 2 − 2 = 0. {\displaystyle \lambda ^{3}-\lambda ^{2}-2=0.} Καμπύλη Twindragon κατασκευασμένη από δύο δράκους Χάιγουεϊ Βλέπε επίσης: Πολύπλοκο σύστημα βάσεων § Βάση -1 ± i Ο δίδυμος δράκος (επίσης γνωστός ως δράκος Ντέιβις-Κνουθ) μπορεί να κατασκευαστεί τοποθετώντας δύο καμπύλες δράκου Χάιγουεϊ πλάτη με πλάτη. Είναι επίσης το οριακό σύνολο του ακόλουθου συστήματος επαναληπτικών συναρτήσεων: f 1 ( z ) = ( 1 + i ) z 2 {\displaystyle f_{1}(z)={\frac {(1+i)z}{2}}} f 2 ( z ) = 1 − ( 1 + i ) z 2 {\displaystyle f_{2}(z)=1-{\frac {(1+i)z}{2}}} όπου το αρχικό σχήμα ορίζεται από το ακόλουθο σύνολο S 0 = { 0 , 1 , 1 − i } {\displaystyle S_{0}=\{0,1,1-i\}} . Μπορεί επίσης να γραφτεί ως σύστημα Λιντενμάγιερ - το μόνο που χρειάζεται είναι η προσθήκη ενός ακόμη τμήματος στην αρχική συμβολοσειρά: γωνία 90° αρχική συμβολοσειρά FX+FX+ κανόνες επαναγραφής συμβολοσειρών X ↦ X+YF Y ↦ FX−Y.Είναι επίσης ο τόπος των σημείων στο μιγαδικό του επιπέδου με το ίδιο ακέραιο μέρος όταν γράφεται στη βάση ( − 1 ± i ) {\displaystyle (-1\pm i)} . Το terdragon μπορεί να γραφτεί ως σύστημα Λιντενμάγιερ]]: γωνία 120° αρχική χορδήF Κανόνες επαναγραφής συμβολοσειράς F→ F+F−F.Είναι το οριακό σύνολο του ακόλουθου συστήματος επαναληπτικών συναρτήσεων: f 1 ( z ) = λ z {\displaystyle f_{1}(z)=\lambda z} f 2 ( z ) = i 3 z + λ {\displaystyle f_{2}(z)={\frac {i}{\sqrt {3}}}z+\lambda } f 3 ( z ) = λ z + λ ∗ {\displaystyle f_{3}(z)=\lambda z+\lambda ^{*}} όπου λ = 1 2 − i 2 3 και λ ∗ = 1 2 + i 2 3 . {\displaystyle {\mbox{όπου }}\lambda ={\frac {1}{2}}-{\frac {i}{2{\sqrt {3}}}}{\text{ και }}\lambda ^{*}={\frac {1}{2}}+{\frac {i}{2{\sqrt {3}}}}.} Η καμπύλη Λέβι είναι επίσης γνωστή ως δράκος του Λέβι. Η καμπύλη του δράκου ανήκει σε ένα βασικό σύνολο συναρτήσεων επανάληψης που αποτελείται από δύο γραμμές με τέσσερις δυνατούς προσανατολισμούς σε κάθετες γωνίες: Υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της γωνίας στροφής από 90° σε άλλες γωνίες. Η αλλαγή σε 120° δίνει μια δομή τριγώνων, ενώ οι 60° δίνουν την ακόλουθη καμπύλη: Η καμπύλη του δράκου, παραλλαγή 60°. Η αυτοομοιότητα είναι σαφώς ορατή. Μια διακριτή καμπύλη δράκου μπορεί να μετατραπεί σε ένα πολυόμινο δράκου, όπως φαίνεται στην εικόνα. Όπως οι διακριτές καμπύλες δράκου, έτσι και τα πολυόμινα δράκου προσεγγίζουν τη φράκταλ καμπύλη δράκου ως όριο. Αφού ληφθεί το σύνολο των λύσεων μιας γραμμικής διαφορικής εξίσωσης, κάθε γραμμικός συνδυασμός των λύσεων θα υπακούει επίσης στην αρχική εξίσωση, λόγω της αρχής της υπέρθεσης. Με άλλα λόγια, οι νέες λύσεις λαμβάνονται με την εφαρμογή μιας συνάρτησης στο σύνολο των υπαρχουσών λύσεων. Αυτό είναι παρόμοιο με τον τρόπο με τον οποίο ένα επαναληπτικό σύστημα συναρτήσεων παράγει νέα σημεία σε ένα σύνολο, αν και δεν είναι όλα τα IFS γραμμικές συναρτήσεις. Σε μια εννοιολογικά παρόμοια κατεύθυνση, ένα σύνολο πολυωνύμων Λίτλγουντ μπορεί να προκύψει από τέτοιες επαναληπτικές εφαρμογές ενός συνόλου συναρτήσεων. Ένα πολυώνυμο Λίτλγουντ είναι ένα πολυώνυμο: p ( x ) = ∑ i = 0 n a i x i {\displaystyle p(x)=\sum _{i=0}^{n}a_{i}x^{i}\,} where all a i = ± 1 {\displaystyle a_{i}=\pm 1} . Για ορισμένους | w | < 1 {\displaystyle |w|<1} ορίζουμε τις ακόλουθες συναρτήσεις: f + ( z ) = 1 + w z {\displaystyle f_{+}(z)=1+wz} f − ( z ) = 1 − w z {\displaystyle f_{-}(z)=1-wz} Ξεκινώντας από το z=0 μπορούμε να δημιουργήσουμε όλα τα πολυώνυμα Λίτλγουντ βαθμού d χρησιμοποιώντας αυτές τις συναρτήσεις επαναληπτικά d+1 φορές. Παραδείγματος χάριν: f + ( f − ( f − ( 0 ) ) ) = 1 + ( 1 − w ) w = 1 + 1 w − 1 w 2 {\displaystyle f_{+}(f_{-}(f_{-}(0)))=1+(1-w)w=1+1w-1w^{2}} Διαπιστώνουμε ότι για w = ( 1 + i ) / 2 {\displaystyle w=(1+i)/2} , το παραπάνω ζεύγος συναρτήσεων είναι ισοδύναμο με τη διατύπωση IFS του δράκου Χάιγουεϊ. Με άλλα λόγια, ο δράκος Χάιγουεϊ, επαναλαμβάνεται μέχρι ένα ορισμένο όριο, και περιγράφει το σύνολο όλων των πολυωνύμων Λίτλγουντ μέχρι έναν ορισμένο βαθμό, που αξιολογούνται στο σημείο w = ( 1 + i ) / 2 {\displaystyle w=(1+i)/2} . Πράγματι, όταν ανιχνεύεται ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ριζών πολυωνύμων Λίτλγουντ, εμφανίζονται δομές παρόμοιες με την καμπύλη δράκου σε σημεία κοντά σε αυτές τις συντεταγμένες. Κυματοδηγός Σύνολο Μάντελμπροτ Σύνολο Julia Οικοδομήσιμο Σύμπαν
|
Η καμπύλη του δράκου είναι οποιοδήποτε μέλος μιας οικογένειας αυτο-ομοειδών μορφοκλασματικών καμπυλών, οι οποίες μπορούν να προσεγγιστούν με αναδρομικές μεθόδους, όπως τα συστήματα Λιντενμάγιερ. Η καμπύλη δράκου πιθανόν να θεωρείται πιο συχνά ως το σχήμα που παράγεται από την επαναλαμβανόμενη δίπλωση μιας λωρίδας χαρτιού στη μέση, αν και υπάρχουν και άλλες καμπύλες που ονομάζονται καμπύλες δράκου και παράγονται με διαφορετικό τρόπο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8D%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Μουλάρι
|
Μορφολογικά το μουλάρι μοιάζει στο σώμα και το δέρμα με το γάιδαρο, ενώ στις περιοχές του λαιμού και του κεφαλιού περισσότερο με το άλογο. Όμως, ενώ το άλογο έχει 64 χρωμοσώματα, και το γαϊδούρι 62, το μουλάρι έχει 63. Γι' αυτό το μουλάρι δεν μπορεί να αναπαραχθεί λόγω του λειψού αριθμού των χρωμοσωμάτων που έχει και γι' αυτό είναι στείρο. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπάρχουν γεννήσεις από μουλάρια, είναι όμως ιδιαίτερα σπάνιες. Το μουλάρι είναι πιο μεγαλόσωμο και έχει σώμα αλόγου, και πόδια γαϊδουριού. Το γαϊδουρομούλαρο έχει σώμα γαϊδουριού και πόδια αλόγου. Είναι πιο μικρόσωμο από το μουλάρι. Τα μουλάρια συνδυάζουν χαρακτηριστικά των γαϊδουριών, όπως η υπομονή και επιμονή, και των αλόγων, όπως η αντοχή και η δυνατότητα μεταφοράς βαρέων φορτίων. Όταν ενοχληθεί, το μουλάρι μπορεί να κλωτσήσει πολύ δυνατά προς κάθε κατεύθυνση. Τα ζώα χρησιμοποιούνται σε αγροτικές κοινωνίες για βοήθεια στις μεταφορές, παλιότερα όμως και μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ευρύτατη ήταν η χρήση τους από τους στρατούς του κόσμου ως μέσα μεταφοράς, κυρίως λόγω της μεγάλης αντοχής τους και της ανθεκτικότητάς τους στις ασθένειες. Η μείωση του αριθμού των ελληνικών γαϊδουριών (από τα 508.000 γαϊδούρια που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1950, το 1995 μειώθηκαν σε 95.000 ενώ έως το 2008 υπήρχαν λιγότερα από 16.000) έχει επιφέρει δραματική μείωση και στον πληθυσμό των μουλαριών. Μεταφορικά, ο όρος μουλάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάποιον που είναι ιδιαίτερα επίμονος (μουλάρωσε). Εναλλακτικά, και υποτιμητικά, για κάποιον που έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να επωμίζεται ευθύνες χωρίς ωστόσο να το κάνει (είκοσι χρονών μουλάρι). Η λέξη μούλος ή μούλικος αποτελεί ύβρι συνώνυμη του μπάσταρδος και αναφέρεται σε εξώγαμο ή αγνώστου πατρότητος παιδί.
|
Μουλάρι ή ημίονος ονομάζεται το ζώο εκείνο που προέρχεται από τη διασταύρωση αρσενικού γάιδαρου και θηλυκού αλόγου δηλαδή το μουλάρι προέρχεται από γονιμοποίηση φοράδας από γάιδαρο. Ένα διαφορετικό είδος, το γαϊδουρομούλαρο ή γίννος, προκύπτει όταν γίνει γονιμοποίηση θηλυκού γαϊδουριού από αρσενικό άλογο. Το μουλάρι (αλλά και το γαϊδουρομούλαρο) είναι υβρίδιο, προκύπτει δηλαδή από τη διασταύρωση δυο διαφορετικών αλλά συγγενών ειδών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Rush ABC: Live from Cleveland’s Agora Ballroom 1974
|
Intro / Announcer - 0:30 Finding My Way (Rush) - 5:07 Best I Can (Fly by Night) - 3:04 Need Some Love (Rush) - 3:24 In the End (Fly by Night) - 6:19 Fancy Dancer - 3:55 In the Mood (Rush) - 3:25 Bad Boy (Williams) - 5:41 Here Again (Rush) - 8:03 Working Man (Rush) - 9:14 Drum solo - 3:10 What You're Doing (Rush) - 4:33 Garden Road - 3:07 Anthem - 1975 recording (Fly by Night) Beneath, Between and Behind - 1975 recording (Fly by Night) Fly by Night - 1975 recording (Fly by Night) Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Rush ABC: Live from Cleveland’s Agora Ballroom 1974" ήταν οι εξής: Τζέντι Λι - φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα, συνθεσάιζερ Άλεξ Λάιφσον - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, συνθεσάιζερ Νιλ Πιρτ - τύμπανα, κρουστά RUSH ABC 1974 reviews and MP3 - Prog Archives Rush - Rush ABC: Live from Cleveland’s Agora Ballroom 1974 | Sputnikmusic Rush - Rush ABC: Live from Cleveland’s Agora Ballroom 1974 - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
Το Rush ABC: Live from Cleveland’s Agora Ballroom 1974 είναι ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του καναδικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Rush, το οποίο κυκλοφόρησε στις 1 Νοεμβρίου 2011 μέσω της εταιρείας "Left Field Media". Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο "Agora Ballroom" του Κλίβελαντ, κατά τις εμφανίσεις των Rush στις 26 Αυγούστου 1974 και 15 Μαΐου 1975. Η πρώτη από τις δύο αυτές συναυλίες ήταν και η πρώτη ζωντανή εμφάνιση του ντράμερ Νιλ Πιρτ με το συγκρότημα, αφού είχε ενταχθεί στην σύνθεση τους λιγότερο από έναν μήνα νωρίτερα. Η ηχογράφηση του δίσκου πραγματοποιήθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό "WMMS". Τα δώδεκα πρώτα κομμάτια προέρχονται από την πρώτη συναυλία των Rush στο Κλίβελαντ και τα τρία τελευταία από την δεύτερη συναυλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Rush_ABC:_Live_from_Cleveland%E2%80%99s_Agora_Ballroom_1974
|
Κύπελλο Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών 1967-68
|
Μέχρι τη φάση των "32" τα ζευγάρια των αγώνων προέκυπταν με γεωγραφικά κριτήρια ενώ από τον Γ' γύρο η κλήρωση υπήρξε ελεύθερη. Οι 16 ομάδες που είχαν φτάσει ως τον Γ' γύρο της προηγούμενης χρονιάς προκρίθηκαν χωρίς αγώνες ως τους "32", ενώ οι υπόλοιπες υποχρεώθηκαν να δώσουν μια σειρά προκριματικών αγώνων. Ανάμεσα σ' αυτές ήταν ο ΠΑΟΚ και ο Άρης, οι οποίοι στη συνέχεια συνάντησαν αρκετές δυσκολίες και χρειάστηκαν ακόμη και την τύχη ώστε να προκριθούν στην κλήρωση σε βάρος ομάδων Β' Εθνικής. Στις εκπλήξεις είχαμε τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού Βόλου, ομάδα Α΄ Εθνικής, από την Αναγέννηση Καρδίτσας που αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Θεσσαλίας, με την ομάδα της Καρδίτσας να νικάει την ομάδα του Βόλου στο Θεσσαλικό ντέρμπι με 1-0.Περισσότερο ενδιαφέρων γύρος υπήρξε ο προημιτελικός, εκεί όπου 2 αγώνες (ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκού και Απόλλωνα Αθηνών - Εθνικού) διακόπηκαν σε βάρος των διαμαρτυρομένων για τη διαιτησία γηπεδούχων και περίπου στο ίδιο σημείο της παράτασης, η ΑΕΚ νίκησε τον Πανιώνιο, αλλά και ο Ολυμπιακός συνέτριψε στην Πάτρα την Παναχαϊκή με το εντυπωσιακό σκορ 3-8, αν και η γηπεδούχος ομάδα είχε προηγηθεί με 3-1. Και οι τέσσερις φιλοξενούμενες ομάδες αυτού του γύρου κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση. Στον τελικό έφτασαν για μία φορά ακόμα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, με τον τελικό να διεξάγεται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (έδρα του Παναθηναϊκού), αλλά οι "ερυθρόλευκοι" να σηκώνουν τελικά το κύπελλο με νίκη 1-0. 1 διακόπηκε στο 115' σε βάρος των γηπεδούχων και με το αποτέλεσμα να κατακυρώνεται ως τελικό2 διακόπηκε στο 114' σε βάρος των γηπεδούχων και με το αποτέλεσμα να κατακυρώνεται ως τελικό. ΣυνθέσειςΠαναθηναϊκός: Οικονομόπουλος - Καμάρας, Αθανασόπουλος, Δημητρίου, Σούρπης - Μπέλλης, Πυτιχούτης - Σακελλαρίδης, Ροκίδης, Δομάζος , Φυλακούρης προπονητές: Γαβρήλος Γαζής, Οδυσσέας Τσούτσος.Ολυμπιακός: Ξαρχάκος - Γκαϊτατζής, Παυλίδης, Ζαντέρογλου - Αγανιάν, Ν. Σιδέρης - Βασιλείου ( ), Στολίγκας, Γ. Σιδέρης , Γιούτσος ( ), Μποτίνος προπονητής: Σούλης Κίνλεϊ. Ανδρέας Μπόμης (2000). Γκολ 2000: Ένας αιώνας ποδόσφαιρο: αλμανάκ, ιστορία, σχόλια. Αθήνα: Εκδόσεις Πελεκάνος. σελ. 524. ISBN 978-000-4000-05-3.
|
Στην 26η διεξαγωγή του κυπέλλου Ελλάδας 1967-68 μετείχαν 18 ομάδες Α΄ Εθνικής, 32 της Β΄ και τα ερασιτεχνικά σωματεία των ανά νομό τοπικών ενώσεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού μετείχε και κυπριακός σύλλογος (ο Ολυμπιακός Λευκωσίας στην προκειμένη περίπτωση), γεγονός που συνεχίστηκε έως την αγωνιστική περίοδο 1973-74, καθώς επί δικτατορίας μετείχε κάθε χρόνο από ένας σύλλογος του νησιού στο πρωτάθλημα της ελληνικής Α΄ κατηγορίας. Το Κύπελλο πήγε στον Πειραιά αφού ο Ολυμπιακός επικράτησε στον ημιτελικό της Α.Ε.Κ. 2-1 και στον τελικό (21 Ιουλίου) του Παναθηναϊκού 1-0 .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1967-68
|
Κατράμι
|
Αναφέρεται ότι ήταν γνωστό στη Σκανδιναβία από την εποχή του Σιδήρου και χρησιμοποιούνταν τότε σαν συντηρητικό σε ξύλινες κατασκευές, π.χ. σε σκάφη και σαν μονωτικό υλικό σε ξύλινες κατοικίες. Από τη Σουηδία, η χρήση του σαν συντηρητικό διαδόθηκε στη νοτιότερη Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική, ιδίως τον 19ο αιώνα. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι το κατράμι χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα, από τον Ιπποκράτη ως φάρμακο όπως και για πολλές χρήσεις στην ξυλοναυπηγική όπως λ.χ. στις τριήρεις. Επίσης, αναφέρεται ότι ο Ηρόδοτος γνώριζε για τη χρήση του κατραμιού από τη Βαβυλώνα. Επίσης, από επιγραφές και σύντομες αναφορές του Πλίνιου ότι χρησιμοποιούσαν την πίσσα (νοείται κατράμι), η οποία παραγόταν από ξύλο για τη στεγανοποίηση της στέγης και την προστασία πολύ μαλακών λίθων.Έλληνες Βλάχοι, τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα, εφάρμοζαν μια παραδοσιακή τεχνική για την παραγωγή κατραμιού για ζωτικές εφαρμογές της υπαίθρου. Οι μάστορες που γνώριζαν την παρασκευή του, λέγονταν "κατρανάδες", και στη συνέχεια με ασκιά το κουβαλούσαν και το πουλούσαν σε πολλές περιοχές της χώρας, κυρίως για κτηνοτροφικές χρήσεις. Είναι παχύρευστο σχεδόν ελαιώδες υγρό, με κατάμαυρο χρώμα. Εξ’ ου και η φράση «μαύρος σαν κατράμι». Έχει μια μάλλον δυσάρεστη, έντονα χαρακτηριστική μυρωδιά. Πρώτη ύλη για την παραγωγή του είναι το εσωτερικό μέρος, η καρδιά δηλαδή, των γέρικων ρητινούχων πεύκων που ευδοκιμούν σε πετρώδη και ξηρά εδάφη. Το κατράμι, ή αλλιώς πίσσα πεύκων, χρησιμοποιείται ευρέως στην κτηνιατρική. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό προϊόν – φάρμακο κατά των μυκήτων και βακτηρίων, τέλειο για αντισηψία. Επίσης πολύ κατάλληλο για την υγιεινή και φροντίδα των οπλών στα άλογα και στα βοοειδή. Xρησιμοποιείται έναντι του κανιβαλισμού των πτηνών. Σε κατοικίες και στην ναυπηγική χρησιμοποιείται για υγρομονωτικότητα και στεγανότητα. Τα παλιότερα χρόνια, οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο για τη μυκητίαση, το έκζεμα και την ψωρίαση. Μελέτες έχουν αποδείξει τη χρησιμότητά του.
|
Το κατράμι (pine tar), ή αλλιώς κατράνι (λέξη από την ιταλική: catrame = πίσσα) είναι ένα κολλώδες υγρό, συνήθως με υψηλό ιξώδες, που παράγεται από ανθρακοποίηση απουσία οξυγόνου (δηλ. ανοξικές συνθήκες), ή αλλιώς με καταστρεπτική απόσταξη. Χημικώς, αποτελείται από αρωματικούς υδρογονάνθρακες και ρητινικά οξέα. Είναι μια πολυσύνθετη χημική ουσία που αξιοποιείται από τον άνθρωπο εδώ και πολλούς αιώνες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9
|
Σαλβατόρε Ανταμό
|
Ο Ανταμό γεννήθηκε στην πόλη Κομίζο της νότιας Σικελίας. Ο πατέρας του, Αντόνιο, έσκαβε πηγάδια στη Σικελία και τον Φεβρουάριο του 1947 μετανάστευσε στο Βέλγιο για να εργασθεί στα ανθρακωρυχεία του Μαρσινέλ στο Σαρλερουά. Μερικούς μήνες αργότερα μπόρεσαν να εγκατασταθούν στο Βέλγιο και η σύζυγός του Κοντσέττα και ο γιος τους Σαλβατόρε, και η οικογένεια έζησε στη Μονς. Οι γονείς του Σαλβατόρε δεν ήθελαν ο γιος τους να γίνει ανθρακωρύχος και έτσι τον έγραψαν σε θρησκευτικό σχολείο της πόλης. Μέχρι το 1960 η οικογένεια είχε αποκτήσει επτά παιδιά. Ο Σαλβατόρε ήταν επιμελής μαθητής, διακρινόμενος στη μουσική και στις τέχνες γενικότερα. Οι πρώτες επιδράσεις του Ανταμό υπήρξαν η ποίηση του Βίκτωρος Ουγκώ και του Ζακ Πρεβέρ, η μουσική Γάλλων τραγουδοποιών όπως του Ζωρζ Μπρασένς, και η ιταλική καντσονέττα. Είχε αρχίσει να τραγουδά και να συνθέτει δικά του τραγούδια από νεαρή ηλικία. Πρωτοεμφανίσθηκε σε έναν διαγωνισμό του Radio Luxembourg, όπου συμμετέσχε ως ερμηνευτής και συνθέτης του τραγουδιού «Si j'osais» (= «Αν τολμούσα»), κερδίζοντας στον τελικό, που έγινε στο Παρίσι στις 14 Φεβρουαρίου 1960. Η πρώτη εμπορική επιτυχία του Ανταμό ήταν το «Sans toi, ma mie» (1963), από το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο 63/64. Ακολούθησε μία σειρά επιτυχιών, με την πλέον διάσημη να είναι το «Tombe la neige» (= «Το χιόνι πέφτει», 1963). Το γραμμένο από τον ίδιο τραγούδι «Petit bonheur» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι τον Απρίλιο του 1970 και έγινε «χρυσός δίσκος».Συνολικά ο Ανταμό έχει πουλήσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων σε όλο τον κόσμο. Τραγούδησε και ηχογράφησε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από το Βέλγιο και τη Γαλλία, σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Τουρκία, αλλά και στην Ιαπωνία, όπου έχει περιοδεύσει επανειλημμένα. Περιοδείες έχει κάνει και στη Λατινική Αμερική, όπως και στη Μέση Ανατολή. Στη Χιλή το κοινό τού χάρισε ένα βραβείο «εκτιμήσεως» γνωστό ως «Antorcha» (Χρυσός και αργυρός πυρσός) στο ετήσιο φεστιβάλ της Βίνια δελ Μαρ, όπου μια φορά τραγούδησε σε τρεις διαφορετικές sold-out συναυλίες την ίδια νύχτα. Κατά τη δεκαετία του 1980 η σταδιοδρομία του Ανταμό γνώρισε κάμψη, καθώς το είδος της μουσικής/τραγουδιού που υπηρετούσε έφθινε. Ωστόσο, από την επόμενη δεκαετία, στην κορυφή ενός κύματος νοσταλγίας, επανήλθε με επιτυχία στη σύνθεση, στις ηχογραφήσεις και στις περιοδείες, αρχίζοντας με μια πλήρη σεζόν στο Casino de Paris από τον Απρίλιο του 1990.Ο Ανταμό δοκίμασε και τις υποκριτικές του ικανότητες παίζοντας το 1967 στην κινηματογραφική ταινία Les Arnaud, όπου πρωταγωνιστούσε ο Μπουρβίλ. Η Αμάλια Ρουδρίγες ηχογράφησε το «Inch'Allah» στα γαλλικά, ενώ η διεθνής επιτυχία του «Tombe la neige» έχει μεταφρασθεί στη βουλγαρική, στην τουρκική («Her Yerde Kar Var»), την ιαπωνική, την πορτογαλική, την ισπανική, την ιταλική και την κινεζική γλώσσα (Cantopop). Το 2001 ο Ανταμό χρίσθηκε ιππότης (Ridder) από τον βασιλιά Αλβέρτο Β' του Βελγίου, ένας τίτλος αντίστοιχος του βρετανικού «σερ». Το επόμενο έτος τιμήθηκε και με το βελγικό παράσημο του Τάγματος του Στέμματος. Το 2014 τιμήθηκε με το γαλλικό βραβείο Victoires de la Musique. Το 1969 ο Ανταμό νυμφεύθηκε τη Νικόλ, με την οποία απέκτησαν τρία τέκνα: τον Αντονύ (γενν. 1969), τον Μπενζαμέν και μετά την Αμελί. Στις 7 Αυγούστου 1966 ο πατέρας του Ανταμό πέθανε από πνιγμό. Η μικρότερη αδελφή του τραγουδιστή, η Délizia, είναι επίσης τραγουδίστρια με ηχογραφήσεις στο ενεργητικό της. Ο Σαλβατόρε έγραψε μερικά τραγούδια για αυτή, όπως την πρώτη της επιτυχία, το «Prends le chien» (1974). Το 1984 ο Ανταμό αντιμετώπισε καρδιακά προβλήματα, για τα οποία χρειάσθηκε εγχείρηση μπαϊπάς και προσωρινή πλήρη αποχή από τις δραστηριότητές του. Από το 1993 είναι «πρέσβης καλής θελήσεως» της UNICEF και με αυτή του την ιδιότητα επισκέφθηκε χώρες όπως το Βιετνάμ, τον Λίβανο, τη Βοσνία, το Αφγανιστάν και άλλες. 1962 : Sans Toi Ma mie (εταιρεία Pathé-Marconi, Γαλλία) 1963 : Chansons non-commerciales (Βέλγιο) 1964 : Tombe la neige 1964 : Vous Permettez Monsieur (Καναδάς) 1964 : Mes 21 ans (Καναδάς) 1965 : La Nuit, vol. 2 1967 : Notre roman (Καναδάς) 1967 : Ton nom (Καναδάς) 1968 : J'ai tant de rêves dans mes bagages 1968 : Chansons pour l'été (Καναδάς) 1971 : Chansons de mes seize ans 1970 : Petit Bonheur 1972 : Quand tu reviendras 1973 : A ceux qui rêvent encore 1975 : Mademoiselle attendez 1975 : Jusqu'à l'amour 1976 : Voyage jusqu'à toi 1977 : Et on chantait 1979 : Pauvre Liberté 1981 : Printemps sous la neige 1982 : Puzzle 1986 : Autre chose(διπλό άλμπουμ, Belgium RCA Ariola/Charles TALAR) 1987 : Avec des si 1989 : Sur la route des étoiles 1992 : Rêveur de fond 1995 : La Vie comme elle passe 1998 : Regards 2001 : Par les temps qui courent 2003 : Zanzibar 2007 : La Part de l'ange 2008 : Le Bal des gens bien (εκτελέσεις τραγουδιών του ως ντουέτων με 18 άλλους τραγουδιστές) 2010 : De toi à moi 2012 : La grande roue 2014 : Adamo chante Bécaud 2016 : L'Amour n'a jamais tort Στη γερμανική 1988 : Seine Grossen Erfolge 1999 : Single Hits 2003 : So Bin Ich, Das Beste 2011 : All the Best Στην ισπανική 1981 : Aquellas manos en tu cintura 1986 : Buscador de oro 1990 : Las mejores canciones 1998 : Simplemente lo mejor 2003 : Lo mejor de...48 – Grandes éxitos 2004 : En Chile – Live 2004 : 24 Grandes éxitos en castellano 2005 : Mis manos en tu cintura 2006 : Voces del amor 2011 : 30 Grandes de 1962 : Adamo (εταιρεία Polydor) 1966 : Hits of Adamo 1974 : Los Hits de Adamo en Castellano- EMI/Odeon (οι μεγαλύτερες επιτυχίες του στην ισπανική) 1978 : Les chansons d'où je viens 1993 : 30 ans 1993 : Paroles et musique (1979/1991) 2002 : Mes plus belles chansons d'amour 2002 : Les Mots de l'âme (3 CD) 2003 : C'est ma vie: L'Intégrale 1963/1975 2003 : Anthologie C'est ma vie (3 CD) 2005 : Platinum Collection (3 CD)In Italian1998: I Successi di Adamo 1998: I Successi di Adamo Volume 2 2005: Studio Collection 1965 : Adamo à l'Olympia 1967 : Olympia 67 1968 : A la place des arts de Montréal (Canada) 1969 : Olympia 69 1969 : Adamo in Japan live 1970 : Adamo in Deutschland: Live-Konzert aus der Philharmonie in Berlin (Double album) 1971 : Olympia 71 1972 : Live in Japan 72 1974 : Live in Japan 74 1977 : Olympia 77 (CBS) 1981 : Live au Théâtre des Champs-Élysées 80(Teldec Germany Import EMI) (Double album) 1982 : Japan concert 81 (disques Victor double album with le Choral Echo and String Orchestra Arrangements Gérard Sabbe) 1984 : Japan Best sélection (studio remix of 20 live tracks Concert 81) (Rereleased 1990 and 1992 in France 16 titles – Pomme Music Sony) 1992 : Live in Japan (EMI Toshiba Japan) (CD and DVD with different tracks at times) 1992 : A l'Olympia – Collection Or (Sony International) (Olympia '77 + 4 titles in studio) 1994 : C'est ma vie. Le meilleur d'Adamo en public (At Théâtre Royal de Mons) (Double CD Flarenasch Carrère, 34 titles) 1994 : Symphonic'Adamo' Live à Liège on 22 Avril 1994) (SA Music) 1994 : C'est Ma Vie – Enregistrement public (Flarenasch Carrère France) ("Les meilleurs moments" 18 titles) 1998 : Best Of – Le meilleur En Public (Wagram France) 2002 : A l'Olympia (Wagram France 1995 / 2002) 2004 : Un soir au Zanzibar (En public au Cirque Royal de Bruxelles) (Double CD and DVD Polydor) 2004 : En Vivo, Estadio Chile 2003 (Double album EMI in Spanish live – EMI Chili) 2004 : Un soir au Zanzibar (live) Le Charmeur d'Océans, πρόλογος του Raymond Devos, εκδ. Claude de la Lande, 1980 Les Mots de l'Ame, εκδ. Anne Sigier, 1993 Le Souvenir du Bonheur Est Encore du Bonheur, εκδ. Albin Michel, 2001 À Ceux Qui Rêvent Encore, εκδ. Albin Michel, 2001 Thierry Coljon: Adamo – C'est sa vie, εκδ. du Félin, Γαλλία 2003 Επίσημος ιστότοπος Ιταλικός ιστότοπος
|
Ο Σαλβατόρε Ανταμό (Salvatore Adamo, γενν. 1 Νοεμβρίου 1943), γνωστός ως καλλιτέχνης απλώς ως «Ανταμό», είναι Ιταλός μουσικός και τραγουδιστής, γνωστός για τις ρομαντικές μπαλάντες του. Μεγάλωσε και έζησε στο Βέλγιο, του οποίου έχει την υπηκοότητα. Καθιστάμενος δημοφιλής πρώτα στην Ευρώπη, έγινε κατόπιν γνωστός και στη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Συνολικά έχει πουλήσει μέχρι σήμερα πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους (80 εκατομμύρια άλμπουμ και 20 εκατομμύρια σινγκλ), κάτι που τον καθιστά έναν από τους πλέον επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στον κόσμο και τον Βέλγο μουσικό με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Συνήθως τραγουδά στη γαλλική γλώσσα, αλλά κατά καιρούς έχει τραγουδήσει στην ολλανδική, στην αγγλική, στη γερμανική, στην ιταλική στην ισπανική, στην ιαπωνική και στην τουρκική. Τα «Tombe la neige», «La nuit» και «Inch'Allah» παραμένουν τα γνωστότερα τραγούδια του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B5_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C
|
Πολωνικό Κόνικ
|
Η πολωνική λέξη konik (πληθυντικός koniki) είναι το υποκοριστικό του koń, της πολωνικής λέξης για το «άλογο» (μερικές φορές συγχέεται με το kuc, kucyk που σημαίνει «πόνυ»). Επίσης, σημαίνει «μικρό άλογο». Το Κόνικ είναι μια πολωνική φυλή αλόγων που προέρχεται από πολύ ανθεκτικά άλογα από την περιοχή Μπιουγκόραϊ. Αυτά τα άλογα είχαν κυρίως γκριζομαύρο χρώμα, αλλά και μαύρα και καφέ άλογα υπήρχαν στον πληθυσμό. Μερικοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι αυτά τα θεμελιώδη ζώα ήταν υβρίδια με αναπαραγωγή με άγρια άλογα που είχαν πουληθεί σε αγρότες από τον ζωολογικό κήπο στο Ζάμοστς το 1806, τα οποία εκτράφηκαν σε τοπικά εξημερωμένα άλογα έλξης. Ωστόσο, γενετικές μελέτες αντικρούουν τώρα την άποψη ότι το Κόνικ είναι μια επιζούσα μορφή άγριου αλόγου της Ανατολικής Ευρώπης, που συνήθως ονομάζεται τάρπαν, ούτε σχετίζεται στενά με αυτά. Το Κόνικ μοιράζεται μιτοχονδριακό DNA με πολλές άλλες εξημερωμένες φυλές αλόγων και το χρωμόσωμα Υ τους είναι σχεδόν πανομοιότυπο.Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτά τα άλογα ήταν σημαντικά ζώα μεταφοράς για τα ρωσικά και γερμανικά στρατεύματα και ονομάζονταν άλογα Panje. Το 1923, ο Ταντέους Βετουλάνι, ένας γεωπόνος από την Κρακοβία, άρχισε να ενδιαφέρεται για τα άλογα Panje, μια τοπική φυλή του Μπιουγκόραϊ και επινόησε το όνομα «Κόνικ», το οποίο έχει πλέον καθιερωθεί ως το κοινό όνομα για τη φυλή. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, δημιουργήθηκαν πολλά δημόσια και ιδιωτικά ιπποστάσια για τη διατήρηση αυτού του ζώου. Το 1936, ο Βετουλάνι άνοιξε ένα καταφύγιο για Κόνικ στο Δάσος Μπιαλοβιέζα. Ήταν πεπεισμένος ότι εάν τα άλογα εκτίθεντο σε φυσικές συνθήκες, θα αναπτύξουν εκ νέου τον αρχικό τους φαινότυπο. Ενώ τα πειράματα του Βετουλάνι είναι γνωστά και ευρέως δημοσιοποιημένα, τα άλογά του είχαν στην πραγματικότητα μόνο μια μικρή επιρροή στον σύγχρονο πληθυσμό των Κόνικ. Ωστόσο, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε το τέλος του έργου «επαναπαραγωγής» του Βετουλάνι. Μέρος του αποθέματός του μεταφέρθηκε στο Ποπιέλνο, όπου συνέχισαν να ζουν σε ημιάγριες συνθήκες. Το Ποπιέλνο έγινε το κύριο στήριγμα της φυλής κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, αλλά το κοπάδι διατηρήθηκε επίσης αγοράζοντας ζώα από τη Γερμανία.Μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οι Γερμανοί αδερφοί Χάινς και Λουτς Χεκ διασταύρωσαν επιβήτορες του αλόγου Πρζεβάλσκι με φοράδες του αλόγου Κόνικ, καθώς και φοράδες άλλων φυλών όπως το πόνυ Ντύλμενερ, το πόνυ Γκότλαντ και το ισλανδικό άλογο, για να δημιουργήσουν μια φυλή που θα μοιάζει με την κατανόησή τους για τον φαινότυπο τάρπαν. Το αποτέλεσμα ονομάζεται άλογο Χεκ. Άλλοι κτηνοτρόφοι διασταύρωσαν τα Κόνικ με το Αγγλοαραβικό άλογο ή με καθαρόαιμο για να αυξήσουν την ποιότητά τους ως ιππικό άλογο. Konik horses - Rare horse breed proves crucial to delicate ecosystem Horsetalk.co.nz Maas, P.H.J. 2006. Selective breeding. The Extinction Website. Downloaded στις 27 Αυγούστου 2006. Maas, P.H.J. 2006. Tarpan - Equus ferus ferus. The Extinction Website. Downloaded στις 27 Αυγούστου 2006. Markerink, M., 2002. Koniks, wilde paarden in Nederland. Stichting Ark, Hoog Keppel.
|
Το Πολωνικό Κόνικ (πολωνικά: konik polski) είναι πολωνική φυλή πόνυ. Σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν ημι-άγριοι πληθυσμοί. Συνήθως έχουν χρώμα γκριζομαύρο ή ριγέ. Το κόνικ Μπιλγκόραϊ (πολωνικά: konik biłgorajski), της νοτιοανατολικής Πολωνίας, είναι ένα υποείδος της φυλής που επηρεάζεται από το αραβικό και το καθαρόαιμο αίμα, και το οποίο είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Το εξαφανισμένο υποείδος Σφέικι (Sweyki) της Ανατολικής Πρωσίας συνέβαλε στην ανάπτυξη του Τράκενερ.Η λέξη konik σημαίνει «μικρό άλογο». Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ευρύτερη έννοια για να περιγράψει το Πολωνικό Κόνικ και άλλες παρόμοιες φυλές, μεταξύ των οποίων το Χουκούλ των Καρπαθίων Ορέων, το Πολεσιανό της Λευκορωσίας και το Ζεμαϊτούκας της Λιθουανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA
|
Φρέντερικ Τσιλούμπα
|
Μεγάλωσε στην Ντόλα. Πιστεύεται ότι αποβλήθηκε στη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου, εξαιτίας πολιτικής δραστηριότητας. Αργότερα έκανε οικονομικές σπουδές στις ΗΠΑ και σε πρώην κομμουνιστικές χώρες. Εργάστηκε ως υπάλληλος και έπειτα ως βοηθός λογιστή στην Atlas Copco. Έπειτα προήχθη σε διευθυντική θέση και έγινε μέλος της Εθνικής Ένωσης Οικοδόμων, Μηχανικών και Λοιπών Εργατών (NUBEGW). Γρήγορα έφτασε στο αξίωμα του προέδρου της Ένωσης. Στη συνέχεια αναδείχθηκε πρόεδρος του Κογκρέσου των Συνδικάτων της Ζάμπιας (ZCTU). Ο Τσιλούμπα και πολλοί άλλοι ηγέτες του ZCTU συνελήφθησαν το 1981 επειδή κήρυξαν απεργία, η οποία είχε παραλύσει την οικονομία της χώρας. Απελευθερώθηκαν με απόφαση του δικαστηρίου, που είχε κρίνει την κράτησή τους μη συνταγματική. Το 1990 συνετέλεσε την ίδρυση του Κινήματος για την Πολυκομματική Δημοκρατία (MMD). Με το κόμμα αυτό κατήλθε ο ίδιος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 1991 και κέρδισε τον Κένεθ Καούντα. Ο χαρισματικός Τσιλούμπα ορκίστηκε πρόεδρος στις 2 Νοεμβρίου του 1991 και επανεξελέγη για άλλη μια πενταετή θητεία το 1996 πατά τη μήνυση που κατατέθηκε σε βάρος του και αμφισβητούσε τον τόπο γέννησής του άρα και το αν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να είναι πρόεδρος. Ακολούθησε σοσιαλιστική πολιτική αρχικά, στο τέλος όμως η πολιτική του έγινε καπιταλιστική. Δεν κατάφερε να μειώσει τη φτώχεια και την εγκληματικότητα στη χώρα του. Ωστόσο, στην εξωτερική πολιτική, πέτυχε να γίνει ειρήνη στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, με δική του μεσολάβηση. Ο Τσιλούμπα επεχείρησε να απελάσει τον Καούντα με το αιτιολογικό ότι ήταν από το Μαλάουι. Ο ίδιος τροποποίησε το Σύνταγμα, ώσε άτομα ξενικής καταγωγής να μην μπορούν να διεκδικούν το αξίωμα του προέδρου. Στο νόμο του αυτό στηρίχθηκαν και οι αντίπαλοί του, που επεχείρησαν να αμφιβητήσουν την προεδρία του το 1996, ισχυριζόμενοι ότι ο ίδιος ή ο πατέρας του ήταν από το Ζαΐρ. Παρά τη δημοφιλία του, ο Τσιλούμπα δεν μπόρεσε να περάσει συνταγματική τροποποίηση ώστε να διεκδικήσει και τρίτη προεδρική θητεία. Παραιτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 2002 και τον διαδέχθηκε ο Λέβι Μουαναγουάσα, κάποτε αντιπρόεδρός του. Στα τέλη του 2001 ο Τσιλούμπα πήρε διαζύγιο από τη Βέρα, δεύτερη σύζυγό του, με τηνοποία απέκτησε 9 παιδιά (άλλα 2 έχει από την πρώτη του σύζυγο). Αργότερα παντρεύτηκε τη Ρεγκίνα Μουάνζα. Το Φεβρουάριο του 2003 του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για διαφθορά μαζί με τον πρώην αρχηγό των μυστικών υπηρεσιώμ και πολλούς ακόμα πρώην υπουργούς, για 168 αδικήματα απάτης και υπεξαίρεσης αξίας πάνω από 40 εκατομμυρίων δολαρίων. Οι περισσότερες από τις εναντίον του κατηγορίες κατέρρευσαν, ενώ άλλες παραμένουν. Επιπλέον, η σύζυγός του, Ρεγκίνα, συνελήφθη για κλεπταποδοχή. Στις 4 Μαΐου του 2007 κρίθηκε ένοχος για την κλοπή 46 εκατομμυρίων δολαρίων από βρετανικό δικαστήριο. Τον Ιούνιο ο Τσιλούμπα υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση αυξημένη κατά 58 εκτομ. δολάρια. Λίγες ημέρες αργότερα ο πρώην πρόεδρος διατάχθηκε από το δικαστήριο να φύγει από την οικία του στη Λουσάκα, επειδή είχε κριθεί ότι η οικία του είχε αγοραστεί με χρήματα που εκλάπησαν από το Δημόσιο.Το Μάιο του 2008 η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ανακτήθηκαν περίπου 69 εκατομ. δολάρια σε χρήματα και σε λογαριασμούς που φέρονταν να έχουν κλαπεί κατά την περίοδο της προεδρίας του Τσιλούμπα. Η δεύτερη σύζυγος του Τσιλούμπα, Ρεγκίνα, καταδικάστηκε το 2009 σε φυλάκιση 3,5 ετών για αγορά κατοικιών με χρήματα που εκλάπησαν από το κράτος όταν ο σύζυγός της ήταν πρόεδρος. Στις αρχές του 2006 ο Τσιλούμπα μετέβη αεροπορικώς στη Νότια Αφρική, όπου υποβλήθηκε σε ιατρικές εξετάσεις για την καρδιά του. Επέστρεψε στη χώρα του τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Στις 24 Μαΐου του 2007 κατέρρευσε εξαιτίας καρδιακών προβλημάτων και νοσηλεύτηκε. Λίγες ημέρες μετά βγήκε από το νοσοκομείο και οι γιατροί έκριναν ότι μπορούσε να παραστεί στη δίκη του για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Το δικαστήριο έκρινε ότι η δίκη του θα γινόταν κανονικά. Στις 27 Ιουλίου μεταφέρθηκε αεροπορικώς στη Νότια Αφρική για να λάβε ιατρική περίθαλψη για την καρδιά του. Επέστρεψε στη άμπια στις 11 Αυγούστου και ο ίδιος δήλωσε ότι ζούσε επειδή ήταν θέλημα Θεού. Στις 14 Αυγούστου αρνήθηκε να γίνει η δίκη του μέσω βίντεο (ο ίδιος να μην παρευρεθεί αλλά να συμμετέχει μέσω βίντεο), χαρακτηρίζοντας κάτι τέτοιο παράνομο.Η δίκη του άρχισε στις 14 Αυγούστου με τον ίδιο να παρίσταται, συνέχισε όμως με διακοπές. Η σύζυγός του συνελήφθη το Σεπτέμβριο για κλοπή. Η απόφαση ανακοινώθηκε στις 17 Αυγούστου του 2009 και ήταν αθωωτική για τον Τσιλούμπα. Ο Τσιλούμπα πέθανε στις 18 Ιουνίου 2011, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
|
Ο Φρέντερικ Τσιλούμπα (Frederick Jacob Titus Chiluba, 30 Απριλίου 1943 - 18 Ιουνίου 2011) ήταν πολιτικός από τη Ζάμπια. Υπήρξε πρόεδρος της χώρας για την περίοδο από το 1991 ως το 2002.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1
|
Ιερά Μονή Οσίου Ονουφρίου
|
Το μοναστήρι χτίστηκε το 1892 στη θέση ενός παλαιοχριστιανικού νεκροταφείου, αποτελούμενο από κόγχες λαξευμένες στην μπροστινή πλευρά του βράχου· κατά τον τέταρτο αιώνα, εδώ καθόταν ο Άγιος Ονούφριος ο Ασκητής προσευχόμενος. Εκτός από το σπήλαιο που διέμενε ο Άγιος Ονούφριος, υπάρχει και το Σπήλαιο των Αποστόλων, όπου λέγεται ότι κρύφτηκαν οι Απόστολοι κατά τη Σταύρωση. Μια υπόγεια εκκλησία υπήρχε από την εποχή του Κωνσταντίνου Α' (306–312) και διευρύνθηκε με την πάροδο των αιώνων. Έχει αφιερωθεί στον Άγιο Ονούφριο, με τις σπηλιές που βρέθηκαν στο νότιο τμήμα της εκκλησίας. Από την περίοδο αυτή, οι Ορθόδοξοι έχουν διατηρήσει το έθιμο να αφιερώνουν μια σειρά από παρεκκλήσια κηδειών στον Άγιο Ονούφριο.Το σημερινό μοναστήρι χτίστηκε τον δέκατο ένατο αιώνα. Περιλαμβάνει αυλές που δεσπόζουν στο κατώτερο όριο της κοιλάδας. (Στα ρωσικά) Αρχιμανδρίτης Λεωνίδας, La vieille ville de Jérusalem et ses environs, Indrik, 2008.
|
Η Ιερά Μονή του Οσίου Ονουφρίου είναι ορθόδοξο γυναικείο μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στον αγρό αίματος (Ακελδαμά στα αραμαϊκά) τον οποίο οι Εβραίοι πρεσβύτεροι αγόρασαν με τα τριάντα αργύρια που επέστρεψε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης τα οποία είχαν δοθεί για την προδοσία του Ιησού. Βρίσκεται νότια των Ανατολικών Ιεροσολύμων και στη νότια πλαγιά της κοιλάδας της Γεέννης, κοντά στην κοιλάδα των Κέδρων. Βρίσκεται υπό την αιγίδα του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, και πήρε το όνομά της από τον ασκητή μοναχό του 4ου αιώνα, Άγιο Ονούφριο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9F%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Υπερκαινοφανής 1987A
|
Ο SN 1987A ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από τους Ίαν Σέλτον και Όσκαρ Ντουάλντε στο Αστεροσκοπείο Λας Καμπάνας, στη Χιλή, στις 24 Φεβρουαρίου 1987, και μέσα στο ίδιο 24ωρο από τον ερασιτέχνη αστρονόμο Άλμπερτ Τζόουνς στη Νέα Ζηλανδία. Από τις 4 ως τις 12 Μαρτίου 1987 παρατηρήθηκε από το διάστημα από το Astron, το μεγαλύτερο διαστημικό τηλεσκόπιο υπεριώδους εκείνη την εποχή. Στην περίπτωση του SN 1987A για πρώτη φορά στην ιστορία ταυτοποιήθηκε ο προγεννήτορας, δηλαδή ο αστέρας που είχε προκαλέσει την έκρηξη, και αυτό έγινε μόλις 4 ημέρες μετά την καταγραφή του υπερκαινοφανούς. Επρόκειτο για τον κυανό υπεργίγαντα Sanduleak −69° 202 στο Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου. Πράγματι, μετά το σβήσιμο του υπερκαινοφανούς διαπιστώθηκε ότι ο Sanduleak −69° 202 είχε εξαφανισθεί. Τα μοντέλα της αστρικής εξελίξεως για αστέρες μεγάλης μάζας εκείνης της εποχής δεν προέβλεπαν εκρήξεις υπερκαινοφανών από κυανούς υπεργίγαντες. Μία άποψη που υποστηρίχθηκε από αρκετές εργασίες είναι ότι το χρώμα του προγεννήτορα οφειλόταν στην ιδιαίτερη χημική του σύσταση, ιδίως στην έλλειψη βαρέων στοιχείων, και επομένως δεν ήταν ένας «γνήσιος» κυανός υπεργίγαντας. Υπήρξαν επίσης εικασίες ότι ίσως να αποτελούσε διπλό σύστημα με έναν άλλο, μικρότερο αστέρα, με τον οποίο συγχωνεύθηκε πριν από την έκρηξη. Ωστόσο, τώρα πλέον είναι ευρύτατα αποδεκτό ότι και οι κυανοί υπεργίγαντες αποτελούν φυσικούς προγεννήτορες υπερκαινοφανών, μολονότι υπάρχει ακόμη η άποψη ότι μια τέτοια εξέλιξή τους απαιτεί ανταλλαγή μάζας με έναν κοντινό συνοδό αστέρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος υπερκαινοφανής είχε περίπου δέκα φορές μικρότερη απόλυτη λαμπρότητα από τον μέσο υπερκαινοφανή τύπου ΙΙ, κάτι που συνδέεται με τη μεγαλύτερη πυκνότητα του προγεννήτορα. Η μικρότερη απόλυτη λαμπρότητα των υπερκαινοφανών από κυανούς υπεργίγαντες σημαίνει ότι δεν είναι ορατοί από τόσο μεγάλες αποστάσεις όσο εκείνοι που προκαλούνται από ερυθρούς υπεργίγαντες. Επομένως δεν αναμένεται η παρατήρηση πολλών τέτοιων περιπτώσεων και αυτός ήταν ένας λόγος που παρέμεναν άγνωστες, μέχρι που εξερράγη αυτός ο κυανός αστέρας τόσο (σχετικά) κοντά στη Γη. Αλλά αυτό από την άλλη σημαίνει ότι δεν είναι μάλλον τόσο ασυνήθιστες στο Σύμπαν όσο πιστευόταν προηγουμένως. Περίπου δύο με τρεις ώρες προτού το ορατό φως από τον SN 1987A φθάσει στη Γη, μια σωρεία (αντι-)νετρίνων ανιχνεύθηκε από τρεις διαφορετικούς ανιχνευτές. Το φαινόμενο οφείλεται πιθανότατα σε εκπομπή νετρίνων από την αστρική έκρηξη, η οποία συμβαίνει ταυτόχρονα με την κατάρρευση του πυρήνα, προτού εκπεμφθεί ορατό φως. Το φως διαδίδεται στο διάστημα μόνο όταν το κρουστικό κύμα από την έκρηξη φθάνει στην επιφάνεια του αστέρα.Συγκεκριμένα, στις 07:35 UT ο ανιχνευτής Kamiokande II κατέγραψε 12 αντινετρίνα, ο Irvine-Michigan-Brookhaven κατέγραψε 8 αντινετρίνα και Baksan κατέγραψε 5 αντινετρίνα, όλα μέσα σε λιγότερο από 13 δευτερόλεπτα. Σχεδόν τρεις ώρες νωρίτερα ο υγρός σπινθηριστής του Λευκού Όρους ανίχνευσε έναν συρμό 5 νετρίνων, που σήμερα πλέον πιστεύεται ότι μάλλον δεν συνδέεται με τον SN 1987A.Παρά το ότι μόνο 25 αντινετρίνα ανιχνεύθηκαν συνολικά, επειδή ήρθαν όλα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο αποτελούσαν μία σημαντική αύξηση από το παρατηρούμενο επίπεδο υποβάθρου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που ανιχνεύθηκαν απευθείας νετρίνα τα οποία μπορούσαν να αποδοθούν με κάποια βεβαιότητα σε κάποιον υπερκαινοφανή, και θεωρείται ότι σημειώνει τη γέννηση του κλάδου που είναι γνωστός ως αστρονομία νετρίνων. Οι παρατηρήσεις ήταν συμβατές με τα θεωρητικά πρότυπα (μοντέλα) των υπερκαινοφανών, στα οποία το 99% της ενέργειας της καταρρεύσεως διαδίδεται στο Σύμπαν με τη μορφή της κινητικής ενέργειας νετρίνων. Οι παρατηρήσεις είναι επίσης σε συμφωνία με τις θεωρητικές εκτιμήσεις για συνολικό αριθμό νετρίνων από μία έκρηξη υπερκαινοφανούς της τάξεως των 1058, με συνολική ενέργεια 1046 Joules.Οι μετρήσεις των (αντι)νετρίνων του SN 1987A επέτρεψαν τον καθορισμό άνω ορίων για τη μάζα των νετρίνων, για τον αριθμό των «γεύσεων» (ειδών) των νετρίνων κλπ.. Ως προς το πρώτο, τα δεδομένα δείχνουν ότι η μάζα ηρεμίας του νετρίνου (και του αντινετρίνου) του ηλεκτρονίου είναι το πολύ 16 eV/c2, δηλαδή 30 χιλιάδες φορές μικρότερη από τη μάζα ενός ηλεκτρονίου. Πολλά από αυτά τα ευρήματα έχουν από τότε επιβεβαιωθεί (ή έχουν τεθεί και ακόμα στενότερα όρια) από άλλα πειράματα νετρίνων, όπως από την προσεκτικότερη ανάλυση των ηλιακών νετρίνων και αυτών που παράγονται στην ατμόσφαιρα, ή με χρήση νετρίνων που προέρχονται από τεχνητές πηγές. Με κριτήριο την εκτιμώμενη μάζα του προγεννήτορά του, ο Υπερκαινοφανής 1987A ταξινομήθηκε ως τύπου ΙΙ και επομένως πρέπει να έχει δημιουργήσει έναν αστέρα νετρονίων. Τα δεδομένα από τα νετρίνα υποδεικνύουν ότι πραγματικά σχηματίσθηκε ένα τέτοιο συμπαγές σώμα από τον πυρήνα του αστέρα. Από την ώρα που έγινε ορατός ο υπερκαινοφανής, οι αστρονόμοι αναζητούν αυτό το σώμα, αλλά δεν το έχουν ανιχνεύσει σε κανένα μήκος κύματος. Το Διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ λάβαινε εικόνες του τόπου της εκρήξεως τακτικά από τον Αύγουστο του 1990 και μετά, χωρίς να εντοπίσει ποτέ ενδείξεις για την ύπαρξη ενός αστέρα νετρονίων. Μία συνηθισμένη εξήγηση που δίνεται είναι ότι ο αστέρας νετρονίων είναι τυλιγμένος μέσα σε πυκνά σύννεφα σκόνης και για αυτό παραμένει αόρατος. Μια άλλη άποψη είναι ότι ο αστέρας νετρονίων ή πάλσαρ έχει ασυνήθιστα ασθενές ή ισχυρό μαγνητικό πεδίο και έτσι δεν εκπέμπει αρκετή ενέργεια. Είναι επίσης δυνατόν να έπεσαν πίσω στον αστέρα νετρονίων μεγάλες ποσότητες ύλης, έτσι ώστε αυτός κατέρρευσε βαρυτικά περισσότερο, δημιουργώντας μια μαύρη τρύπα. Τόσο οι αστέρες νετρονίων, και ιδίως οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία όταν πέφτει σε αυτά τα σώματα νέα ύλη. Αν δεν υπάρχει αυτή η προσαύξηση ύλης στην περίπτωση του συμπαγούς σώματος-νεκρού αστέρα, αυτός θα ήταν πολύ αμυδρός, ώστε να είναι μη ανιχνεύσιμος. Μια λιγότερο συμβατική ερμηνεία είναι ότι ο αστρικός πυρήνας που κατέρρευσε βαρυτικά μετατράπηκε σε αστέρα κουάρκ. Μεγάλο μέρος της ενέργειας που εκλύεται ως φως μετά από μια έκρηξη υπερκαινοφανούς τύπου II, όπως ήταν αυτή του SN 1987A, παρέχεται από ραδιενεργές διασπάσεις ατομικών πυρήνων. Η ραδιενεργός ισχύς που απορροφάται από τη γύρω ύλη διατηρεί το υπόλειμμα του υπερκαινοφανούς αρκετά θερμό ώστε να εκπέμπει φως. Χωρίς αυτή την ενέργεια, το φως του θα εξασθενούσε πολύ πιο γρήγορα. Ειδικότερα, η ραδιενεργός διάσπαση του ισοτόπου 56Ni μέσω του θυγατρικού του πυρήνα 56Co σε 56Fe παράγει φωτόνια ακτίνων γ, τα οποία απορροφώνται από τη γύρω ύλη και τη θερμαίνουν, κυριαρχώντας έτσι στη λαμπρότητα της εκτινασσόμενης ύλης από τις λίγες πρώτες εβδομάδες μετά την έκρηξη μέχρι και αρκετούς μήνες αργότερα. Η ενέργεια για το μέγιστο της καμπύλης φωτός του SN 1987A παρέχεται από τη μετατροπή του56Ni σε 56Co (ημιζωή 6 ημέρες), ενώ η ενέργεια για το ύστερο τμήμα της καμπύλης φωτός ταιριάζει πολύ καλά στην ημιζωή των 77,3 ημερών του ισοτόπου56Co που μετατρέπεται σε 56Fe. Μεταγενέστερες μετρήσεις από διαστημικούς ανιχνευτές ακτίνων γ του μικρού ποσοστού των ακτίνων από το 56Co και το 57Co που ξέφυγαν από το υπόλειμμα υπερκαινοφανούς (νεφέλωμα) του SN 1987A χωρίς να απορροφηθούν επιβεβαίωσαν νωρίτερες προβλέψεις ότι αυτοί οι δύο ραδιενεργοί πυρήνες αποτελούσαν την πηγή ενέργειας.Επειδή το 56Co στην ύλη του SN 1987A έχει διασπαστεί εντελώς μετά τα πρώτα έτη, δεν παρέχει ενέργεια στα παρατηρούμενα σήμερα υλικά του υπολείμματός του, τα οποία δίνουν φως τροφοδοτούμενα από τη ραδιενεργό διάσπαση ενός άλλου ισοτόπου, του 44Ti, το οποίο έχει ημιζωή περίπου 60 έτη. Lawrence M. Krauss (1987): «Neutrino spectroscopy of supernova 1987A». Nature, volume 329, pages 689–694. Kirshner, R. P. (1988). «Death of a Star». National Geographic. 173 (5): 619–647. Hanuschik, R. W. (1989): «Optical Spectrophotometry of the Supernova 1987A in the LMC». Reviews in Modern Astronomy, v. 2, p. 148–166. Graves, Genevieve J. M.; et al. (2005). «Limits from the Hubble Space Telescope on a point source in SN 1987A». Astrophysical Journal. 629 (2): 944–959. arXiv:astro-ph/0505066. Bibcode:2005ApJ...629..944G. doi:10.1086/431422. S2CID 15453028. Stefan Immler: «Supernova 1987A – 20 years after – supernovae and gamma-ray bursters». American Inst. of Physics. Melville, NY 2007, ISBN 978-0-7354-0448-9. Εικόνα του σημείου 10 χρόνια μετά την έκρηξη AAVSO: Περισσότερα για την ανακάλυψη του SN 1987A
|
Ο Υπερκαινοφανής (SN) 1987A ήταν μια αστρική έκρηξη που σημειώθηκε στο Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου (έναν γειτονικό μας νάνο γαλαξία), σε απόσταση περίπου 168.000 ετών φωτός από τη Γη. Αυτή η απόσταση ήταν αρκετά μικρή για έναν τέτοιο υπερκαινοφανή, ώστε να είναι εύκολα ορατός και με γυμνό μάτι, από το Νότιο Ημισφαίριο της Γης. Υπήρξε ο κοντινότερος στη Γη υπερκαινοφανής που παρατηρήθηκε μετά τον Υπερκαινοφανή του 1604, ο οποίος είχε εκραγεί μέσα στον Γαλαξία μας. Το φως από τον νέο υπερκαινοφανή έφθασε στη Γη στις 23 Φεβρουαρίου 1987. Ως ο πρώτος χρονικά υπερκαινοφανής που ανακαλύφθηκε εκείνο το έτος, πήρε τη συμβολική ονομασία 1987A. Η φωτεινότητά του κορυφώθηκε τον Μάιο του 1987, οπότε έφθασε σε φαινόμενο μέγεθος περίπου +3, και μετά έγινε αμυδρότερο τους επόμενους μήνες. Ο Υπερκαινοφανής 1987A υπήρξε η πρώτη ευκαιρία για τους σύγχρονους αστρονόμους να μελετήσουν τη φάση της αυξήσεως της λαμπρότητας ενός υπερκαινοφανούς με μεγάλη λεπτομέρεια, και οι παρατηρήσεις του έχουν διαφωτίσει πολλά ζητήματα σχετικά με τις εκρήξεις από αστρική βαρυτική κατάρρευση. Ο SN 1987A έδωσε επίσης την πρώτη ευκαιρία να επιβεβαιωθεί με άμεση παρατήρηση η πηγή της ραδιενεργού ακτινοβολίας που έδινε και το ορατό φως, ανιχνεύοντας την ακτινοβολία γ σε συγκεκριμένη ενέργεια φωτονίου από δύο εκ των αφθονότερων ραδιενεργών πυρήνων της. Αυτό απέδειξε τη ραδιενεργό φύση της εκπομπής μακράς διάρκειας του ορατού φωτός μετά την έκρηξη των υπερκαινοφανών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82_1987A
|
Εννοιολογικό πλαίσιο
|
Στην αρχαιολογία το πλαίσιο (φυσική τοποθεσία) μιας ανακάλυψης μπορεί να είναι μείζονος σημασίας, βλ. στρωματογραφία. Ακριβέστερα, το αρχαιολογικό πλαίσιο είναι ένα γεγονός στο χρόνο που διατηρήθηκε στο αρχαιολογικό αρχείο. Η διάνοιξη ενός σκάμματος ή ενός λάκκου στο παρελθόν είναι ένα πλαίσιο, ενώ το υλικό με το οποίο το γέμισαν είναι ένα άλλο πλαίσιο. Πολλαπλές αποθέσεις υλικών, που φαίνονται ως στρώματα σε μία αρχαιολογική τομή σημαίνουν πολλαπλά πλαίσια. Δομικά χαρακτηριστικά, φυσικές αποθέσεις και ενταφιασμοί είναι επίσης εννοιολογικά πλαίσια. Διαιρώντας μια αρχαιολογική θέση σε αυτές τις βασικές, διακριτές μονάδες, οι αρχαιολόγοι μπορούν να χρονολογήσουν τις δραστηριότητες που έλαβαν χώρα στη θέση, να τις περιγράψουν και να τις ερμηνεύσουν. Στην Γλωσσολογία και τις Επικοινωνίες με τον όρο πλαίσιο εννοείται το νόημα ενός μηνύματος (όπως είναι η πρόταση για παράδειγμα), η σχέση του με άλλα τμήματα του μηνύματος, το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο συνέβη η επικοινωνία και οποιαδήποτε έννοια σχετίζεται μαζί της. Με άλλα λόγια το πλαίσιο είναι μια διάταξη, μέσω της οποίας αντιλαμβανόμαστε κάποιο μήνυμα. Στη συμβολική λογική, αν t(s) είναι ένας καλά σχηματισμένος όρος στο πλαίσιο συγκεκριμένης γλώσσας, τα συμφραζόμενα ή το συγκείμενο του όρου s είναι ο όρος t(χ), όπου χ είναι μία αυθαίρετη μεταβλητή που δεν συμπεριλαμβάνεται ήδη στη δοσμένη γλώσσα. Στην Επιστήμη Υπολογιστών, το πλαίσιο αντιστοιχεί στις συνθήκες υπό τις οποίες χρησιμοποιείται κάποια συσκευή, π.χ. το επάγγελμα του χρήστη εκείνη τη στιγμή.Σε ό,τι αφορά στην τεχνητή νοημοσύνη, το εννοιολογικό πλαίσιο σχετίζεται ιδιαίτερα με τις ιδιότητές της σε σχέση με τις επικοινωνίες, τη γλωσσολογία και τη φιλοσοφία. Διεξάγεται έρευνα για το πώς είναι δυνατόν να προτυποποιηθούν αυτές όψεις σε υπολογιστικά συστήματα αυτοματοποιημένης αιτιολόγησης. Στη σύγχρονη τέχνη ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει οτιδήποτε πέραν του περιεχομένου του έργου τέχνης, οτιδήποτε το περιβάλλει σε μια δεδομένη στιγμή. Για παράδειγμα, αναφέρεται στο πώς είναι κρεμασμένος ο πίνακας στην έκθεση, ποια είναι η πολιτική κατάσταση της στιγμή που γράφτηκε μια κριτική κ.ά. Στην Ψυχολογία, το πλαίσιο αναφέρεται σε παρασκηνιακά ερεθίσματα (stimuli) που συνοδεύουν κάποιο γεγονός. Για παράδειγμα, αν ένας ποντικός τρομάζει από κάποια γάτα την ώρα που τρώει, τότε ο τόπος (και πιθανώς η ώρα) της τροφής είναι το πλαίσιο -τα παρασκηνιακά ερεθίσματα- ενώ η γάτα είναι το συμβάν του προσκηνίου. Φαίνεται πως υπάρχει μια εξειδικευμένη νευρική δομή, ο ιππόκαμπος, για την ανάλυση ορισμένων πλαισίων. Ειδικότερα για τη γνωστική ψυχολογία, ο όρος εννοιολογικό πλαίσιο μπορεί να αναφέρεται και στον τρόπο που διάφορες έννοιες διασυνδέονται μεταξύ τους, στο νου ενός ατόμου που μαθαίνει. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα υπό το πλαίσιο του διδακτικού ρεύματος του εποικοδομητισμού (βλ. π.χ. Διδακτική των φυσικών επιστημών), σύμφωνα με το οποίο το προϋπάρχον εννοιολογικό πλαίσιο επηρεάζει σε κυρίαρχο βαθμό τη διαδικασία της μάθησης. International and Interdisciplinary Conferences on Modeling and Using Context (CONTEXT) Jeffery A. Dusek, Howard Eichenbaum, "The ippocampus and memory for orderly stimulus relations", στο Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, Vol. 94 n. 13. (1997)
|
Το εννοιολογικό πλαίσιο, πλαίσιο, συμφραζόμενα ή ακριβέστερα συγκείμενο (από το context<-contextere) μιας οντότητας -φυσικής ή ιδεατής- είναι το σύνολο των παραμέτρων, συνθηκών, εννοιών και καταστάσεων που την περιβάλλουν και την καθορίζουν φυσικά ή εννοιολογικά. Η ίδια οντότητα εκτός του εννοιολογικού της πλαισίου πιθανώς αποκτά διαφορετικά νοήματα και μεταδίδει διαφορετικές παραστάσεις. Για παράδειγμα ένα αγγείο, προϊόν ανασκαφής, έχει νόημα για το αρχαιολογικό αρχείο ως μαρτυρία όταν είναι γνωστές οι παράμετροι του αρχαιολογικού πλαισίου μέσα στο οποίο ανακαλύφθηκε, (γεωλογικό στρώμα, ακριβής -γεωγραφικά προσδιοριζόμενη- θέση, συσχέτιση, σχετική και απόλυτη χρονολόγηση). Εκτός αρχαιολογικού πλαισίου, το ίδιο αγγείο, αν είναι για παράδειγμα προϊόν λαθρανασκαφής αλλά βρίσκεται σε κάποιο μουσείο, (συνήθης πρακτική από τον 16ο - 20ό αι.) καθίσταται άχρηστο ως αρχαιολογική μαρτυρία, αλλά εξακολουθεί να μεταδίδει αισθητικές παραστάσεις ή πιθανώς συμβολικά νοήματα που προκύπτουν από την εικονογραφία του. Σε ένα άλλο παράδειγμα, πλαίσιο μιας λέξης, μιας πρότασης, μιας παραγράφου, η μεγαλύτερου κειμένου περιλαμβάνει τις λέξεις που το 'περιβάλλουν'. Σε ιδιαίτερα γνωστικά πεδία αποκτά τα παρακάτω νοήματα:
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BF
|
Σύστημα Μωντ
|
Οι μονάδες (modules) του Μωντ (θεωρίες επαναγραφής, rewrite theories) αποτελούνται από μια γλώσσα όρων και ένα σύνολο από ισότητες και κανόνες επαναγραφής. Οι όροι σε μια θεωρία επαναγραφής κατασκευάζονται με τη χρήση τελεστών ("operators"), που είναι συναρτήσεις που δέχονται 0 ή περισσότερα ορίσματα ενός τύπου (sort) και επιστρέφουν έναν όρο ενός συγκεκριμένου τύπου. Οι τελεστές που δέχονται 0 ορίσματα θεωρούνται σταθερές και η γλώσσα των όρων κατασκευάζεται από αυτές τις απλές δομές. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα παρακάτω προγράμματα μπορούν να εκτελεστούν αν δοθεί στο Μωντ η επιλογή -no-prelude η οποία δεν επιτρέπει στο Μωντ να περιλαμβάνει τις βασικές του ενότητες (όπως την ενότητα NAT του Μωντ που θα προκαλούσε σύγκρουση). fmod NAT is sort Nat . op 0 : -> Nat [ctor] . op s : Nat -> Nat [ctor] . endfm Αυτή η θεωρία επαναγραφής ορίζει όλους τους φυσικούς αριθμούς. Αρχικά εισάγεται ο τύπος, λέγοντας ότι υπάρχει ένα τέτοιο και ονομάζεται ΝΑΤ (συντομογραφία για τους ακέραιους αριθμούς, αγγλ. όρος "natural numbers"), και ακολουθεί η προδιαγραφή που περιγράφει πώς κατασκευάζονται. Ο τελεστής s στο Παράδειγμα 1 είναι η συνάρτηση "επόμενο" ("successor") που αναπαριστά τον επόμενο φυσικό αριθμό στην ακολουθία των φυσικών αριθμών, δηλ. s(N) := N + 1. Ο s(0) εννοείται ότι αναπαριστά το φυσικό αριθμό 1, ακολουθούν όμοια και οι υπόλοιποι. Ο 0 είναι μια σταθερά, δε δέχεται παραμέτρους εισόδου αλλά επιστρέφει έναν Νατ (Nat). fmod NAT is sort Nat . op 0 : -> Nat [ctor] . op s : Nat -> Nat [ctor] . op _+_ : Nat Nat -> Nat . vars N M : Nat . eq 0 + N = N . eq s(N) + M = s (N + M) . endfm Στο Παράδειγμα 2 εισάγεται το σύμβολο + που αναπαριστά την πρόσθεση φυσικών αριθμών. Ο ορισμός του είναι παρόμοιος με τον προηγούμενο, με τύπους εισόδου και εξόδου, αλλά υπάρχει μια διαφορά, ο τελεστής του έχει κάτω παύλες σε κάθε πλευρά. Το Μωντ επιτρέπει στο χρήστη να ορίζει αν ένας τελεστής είναι ανάμεσα στα ορίσματά του (infix), πριν από αυτά (prefix, η προκαθορισμένη συμπεριφορά) ή μετά από αυτά (infix), και αυτό γίνεται με τη χρήση της κάτω παύλας ως θέσης που αντιστοιχεί σε μια παράμετρο εισόδου. Επομένως, ο τελεστής + δέχεται είσοδο και στις δύο πλευρές του, με αποτέλεσμα να ανήκει στην πρώτη κατηγορία (infix). Αντίθετα ο προηγούμενος τελεστής s δεχόταν την είσοδο μετά από αυτόν (prefix). op + : Nat Nat -> Nat . *** είναι το ίδιο με op +__ : Nat Nat -> Nat . *** δύο κάτω παύλες Τα τρία αστέρια είναι τα σχόλια μέχρι το τέλος της γραμμής στο Μωντ και λέει στο συντακτικό αναλυτή του Μωντ να αγνοήσει το υπόλοιπο της γραμμής (σαν να μην ανήκει στο πρόγραμμα), με τη χρήση παρενθέσεων προκύπτουν σχόλια σε ενότητα: *** το Maude αγνοεί την υπόλοιπη γραμμή *** ( το Maude αγνοεί την υπόλοιπη ενότητα ) Η εκτεταμένη μονάδα Nat επίσης περιέχει δύο μεταβλητές και δύο σύνολα από ισότητες. vars N M : Nat . eq 0 + N = N . eq s(N) + M = s (N + M) . Όταν το Μωντ "εκτελεί", επαναγράφει τους όρους σύμφωνα με τις προδιαγραφές. Αυτό γίνεται με την εντολή: reduce in <κάποια μονάδα> : <κάποιος όρος> . ή με τη συντομογραφία: red <κάποιος όρος> . Για να χρησιμοποιηθεί η τελευταία εντολή πρέπει να μην υπάρχει διφορούμενη πληροφορία. Ακολουθεί ένα μικρό παράδειγμα από την παραπάνω θεωρία επαναγραφής των ακέραιων αριθμών: reduce in NAT : s(0) + s(0) . rewrites: 2 in 0ms cpu (0ms real) (~ rewrites/second) result Nat: s(s(0)) Χρησιμοποιώντας τις δύο εξισώσεις της θεωρίας επαναγραφής NAT, το Μωντ μπόρεσε να ανάγει τον αρχικό όρο στον επιθυμητό όρο, την αναπαράσταση του αριθμού δύο, δηλ. το μεθεπόμενο αριθμό του 0. Σε αυτό το σημείο δε μπορεί να εφαρμοστεί καμία άλλη εξίσωση και το Μωντ παύει να εκτελείται. Το Μωντ επαναγράφει τους όρους σύμφωνα με τις εξισώσεις όταν υπάρχει ένα ταίριασμα (match) ανάμεσα στους κλειστούς όρους (closed terms) που πρόκειται να επαναγραφούν (ή αναχθούν) και στο αριστερό μέλος (left hand side) μιας από τις εξισώσεις. Σε αυτό το περιβάλλον ένα ταίριασμα είναι μια αντικατάσταση των μεταβλητών στο αριστερό μέλος μιας εξίσωσης, που την αφήνει ίδια με τον όρο που επαναγράφεται/ανάγεται. Αυτό φαίνεται από το αριστερό μέλος των εξισώσεων καθώς εκτελείται το Μωντ, ανάγοντας/επαναγράφοντας τον όρο. Η παρακάτω: eq s(N) + M = s (N + M) . μπορεί να εφαρμοστεί στον όρο: s(0) + s(0) επειδή η αντικατάσταση: N => 0 M => s(0) s(N) + M [[N => 0, M => s(0)]] == s(0) + s(0) τους κάνει ίδιους και μπορεί να γίνει αναγωγή/επαναγραφή με χρήση αυτής της εξίσωσης. Όταν αυτή η εξίσωση έχει εφαρμοστεί στον όρο, μένει ο όρος: s (0 + s(0)) Στον όρο αυτό ταιριάζει μια αντικατάσταση για την οποία είναι κατάλληλη η πρώτη εξίσωση, με τμήμα του όρου να ταιριάζει με την πρώτη εξίσωση: eq 0 + N = N . Η αντικατάσταση είναι: N => s(0) s (0 + N) [[N => s(0)]] == s (0 + s(0)) 0 + s(0) - ταιριάζει με την πρώτη εξίσωση και επαναγράφεται Όπως φαίνεται, η δεύτερη αντικατάσταση και το βήμα επαναγραφής επαναγράφουν τον εσωτερικό όρο (ο συνολικός όρος δεν ταιριάζει με καμία από τις εξισώσεις αλλά ο εσωτερικός όρος ταιριάζει). Στη συνέχεια προκύπτει ο όρος s(s(0)), ο οποίος αντιστοιχεί στην πρόσθεση 1 + 1. Πρέπει να τονιστεί ότι οι παραπάνω αναγωγές/επαναγραφές προϋποθέτουν: Η αναγωγή/επαναγραφή να τερματίζει Η αναγωγή/επαναγραφή να συμβάλλουν (confluent, η εφαρμογή των εξισώσεων πρέπει να έχει τον ίδιο όρο ως αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τη σειρά με την οποία εφαρμόζονται)Αυτές οι προϋποθέσεις δεν ισχύουν πάντα και για να είναι σωστή (sane) μια θεωρία επαναγραφής, πρέπει να είναι βέβαιο ότι η εφαρμογή των εξισώσεων συμβάλλει και τερματίζει. Από το πρόβλημα τερματισμού είναι γνωστό ότι δε μπορεί να αποδειχτεί αν η επαναγραφή των όρων τερματίζει. Για να αποδειχτεί ότι η επαναγραφή (ως προς τις εξισώσεις) τερματίζει, πρέπει να δημιουργηθεί μια αντιστοιχία μεταξύ των όρων και των φυσικών αριθμών, και να δειχτεί ότι η εφαρμογή των εξισώσεων μειώνει τον αριθμό που αντιστοιχίζεται σε έναν όρο. Η επαγωγή τότε αποδεικνύει ότι η διεργασία τερματίζει γιατί η εύρεση μικρότερων φυσικών αριθμών είναι διεργασία που τερματίζει. Εξισώσεις που μπορούν να οδηγήσουν την επαναγραφή των όρων σε κύκλο είναι φυσικό να μην τερματίζουν. Η απόδειξη της συμβολής είναι μια άλλη σημαντική άποψη μιας θεωρίας επαναγραφής γιατί η έλλειψη αυτής της ιδιότητας κάνει τη θεωρία ελλιπή. Η απόδειξή της γίνεται αποδεικνύοντας ότι κάθε εφαρμογή των εξισώσεων σε κάποιον κατάλληλο όρο θα οδηγήσει στον ίδιο τελικό όρο (εννοείται ότι ισχύει η ιδιότητα του τερματισμού). Τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν είναι αυτά που ξεχωρίζουν τις εξισώσεις από τους κανόνες επαναγραφής, την ενότητα που ακολουθεί. Αν και μέχρι τώρα η επαναγραφή και η αναγωγή χειρίστηκαν με τον ίδιο τρόπο, αυτό οφείλεται στο ότι η παραπάνω θεωρία επαναγραφής δεν είχε κανόνες επαναγραφής, αν και έγινε επαναγραφή όρων. Ακολουθεί η ανάλυση των κανόνων επαναγραφής και της διαφοράς τους από τις εξισώσεις, όπως αυτές εμφανίστηκαν παραπάνω. Η ενότητα NAT των ακέραιων αριθμών και της πρόσθεσης, που ήδη παρουσιάστηκε, θεωρείται συναρτησιακή μονάδα (functional module) ή θεωρία επαναγραφής (rewrite theory), γιατί δεν περιέχει κανόνες επαναγραφής. Για αυτόν το λόγο, αυτές οι ενότητες συνήθως περιέχονται ανάμεσα στις λέξεις fmod και endfm (αντί για τις mod και endm). Μια συναρτησιακή μονάδα και οι εξισώσεις της πρέπει να συμβάλλουν και να τερματίζουν γιατί αποτελούν το τμήμα της θεωρίας επαναγραφής που πρέπει πάντα να υπολογίζει το ίδιο αποτέλεσμα, κάτι που θα φανεί και στη συνέχεια, από την περιγραφή της λειτουργίας των κανόνων επαναγραφής. mod PERSON is including NAT . *** η προηγούμενη μονάδα sort Person . sort State . op married : -> State [ctor] . op divorced : -> State [ctor] . op single : -> State [ctor] . op engaged : -> State [ctor] . op dead : -> State [ctor] . op person : State Nat -> Person [ctor] . var N : Nat . var S : State . rl [birthday] : person (S, N) => person (S, N + s(0)) . rl [get-engaged] : person (single, N) => person (engaged, N) . rl [get-married] : person (engaged, N) => person (married, N) . rl [get-divorced] : person (married, N) => person (divorced, N) . rl [las-vegas] : person (S, N) => person (married, N) . rl [die] : person (S, N) => person (dead, N) . endm Αυτή η ενότητα εισάγει δύο νέους τύπους και ένα σύνολο από κανόνες επαναγραφής. Περιέχεται επίσης η προηγούμενη μονάδα, για να φανεί η διαφορά μεταξύ εξισώσεων και κανόνων επαναγραφής. Οι κανόνες επαναγραφής μπορούν να θεωρηθούν ως ένα σύνολο από επιτρεπτές αλλαγές κατάστασης και, ενώ οι εξισώσεις διατηρούν την ίδια σημασία και στα δύο μέλη του συμβόλου της ισότητας, οι κανόνες επαναγραφής δεν έχουν αυτήν την ιδιότητα (οι κανόνες επαναγραφής χρησιμοποιούν το σύμβολο => αντί του συμβόλου της ισότητας). Στο παραπάνω παράδειγμα, ένα πρόσωπο, όταν παντρεύεται, δεν αλλάζει αλλά κάτι έχει αλλάξει, τουλάχιστον η οικογενειακή κατάσταση. Αυτό φαίνεται από έναν κανόνα επαναγραφής και όχι μια εξίσωση. Οι κανόνες επαναγραφής δε χρειάζεται να συμβάλλουν και να τερματίζουν, επομένως είναι σημαντικό ποιοι κανόνες επιλέγονται για να επαναγραφεί ένας όρος. Οι κανόνες εφαρμόζονται "τυχαία" από το σύστημα Μωντ, δεν είναι δηλαδή σίγουρο αν κάποιος κανόνας εφαρμόζεται πριν από κάποιον άλλο, κλπ. Αν μια εξίσωση μπορεί να εφαρμοστεί σε έναν όρο, πάντα θα εφαρμόζεται πριν από κάποιον κανόνα επαναγραφής. Ένα μικρό παράδειγμα: rewrite [3] in PERSON : person (single, 0) . rewrites: 4 in 0ms cpu (0ms real) (~ rewrites/second) result Person: person (married, s(0)) Σε αυτό το παράδειγμα δίνεται η εντολή στο Μωντ να επαναγράψει τον όρο που δίνεται σύμφωνα με τη θεωρία επαναγραφής και να σταματήσει μετά από 3 βήματα επαναγραφής (ένα άνω όριο μπορεί να χρειάζεται επειδή οι κανόνες επαναγραφής δεν είναι απαραίτητο ότι τερματίζουν ή συμβάλλουν), ώστε να φανεί η τελική κατάσταση μετά από την εφαρμογή 3 τυχαία επιλεγμένων κανόνων. Το αποτέλεσμα είναι περίεργο ως έννοια (η ηλικία είναι 1) και εμφανίζει 4 βήματα επαναγραφής (επειδή τα βήματα επαναγραφής από την εφαρμογή εξισώσεων δεν υπολογίζονται, μιας και δεν αλλάζουν τον όρο αν οι εξισώσεις είναι σωστές). Σε αυτό το παράδειγμα χρησιμοποιείται μια από τις εξισώσεις της μονάδας NAT για την αναγωγή του όρου 0 + s(0) σε s(0), στην οποία οφείλεται το 4ο βήμα αναγωγής. Για να διορθωθεί το παράδειγμα, κάποιοι κανόνες επαναγραφής μπορούν να τροποποιηθούν και να γίνουν κανόνες επαναγραφής υπό συνθήκη (conditional), που σημαίνει ότι πρέπει να ικανοποιούν κάποια επιπλέον κριτήρια (εκτός του ταιριάσματος του αριστερού τους μέλους) για να εφαρμοστούν. crl [las-vegas] : person (S, N) => person (married, N) if (S =/= married) /\ (S =/= dead) . crl [die] : person (S, N) => person (dead, N) if (S =/= dead) . Είναι λογικό ότι ένας άνθρωπος δε μπορεί να πεθάνει αν είναι ήδη νεκρός (dead) και δε μπορεί να παντρευτεί αν είναι ήδη παντρεμένος (married). Το σύμβολο (/\) συμβολίζει το λογικό ΚΑΙ (AND) και σημαίνει ότι πρέπει να ικανοποιούνται και τα δύο επιπλέον κριτήρια για την εφαρμογή του όρου. Οι εξισώσεις μπορούν επίσης να γραφούν υπό συνθήκη με παρόμοιο τρόπο. Το Μωντ στοχεύει στην επίλυση διαφορετικών προβλημάτων από αυτά που χειρίζονται οι συνηθισμένες προστακτικές γλώσσες, όπως η C, η Java ή η Perl. Είναι ένα εργαλείο τυπικής συλλογιστικής που βεβαιώνει το χρήστη ότι κάποιες ιδιότητες είναι σωστές ή δείχνει γιατί αυτές δεν ισχύουν. Το Μωντ επιτρέπει να βρεθεί τυπικά τι σημαίνει μια ιδέα σε αφηρημένο επίπεδο (χωρίς να χρειάζονται λεπτομέρειες της υλοποίησής της), περιγράφοντας τι θεωρείται ισοδύναμο στη θεωρία (εξισώσεις) και πώς μπορεί να αλλάξει (κανόνες επαναγραφής). Αυτό αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο στον έλεγχο της ορθότητας πρωτοκόλλων ασφαλείας και σημαντικού κώδικα. Το σύστημα Μωντ έχει αποδείξει σφάλματα σε πρωτόκολλα κρυπτογραφίας, απλά περιγράφοντας τις δυνατότητες του συστήματος (όπως η θεωρία επαναγραφής PERSON), και αναζητώντας μη επιθυμητές καταστάσεις (καταστάσεις ή όρους που δεν είναι επιθυμητό να μπορούν να εμφανιστούν), αποδεικνύονται τα σφάλματα του πρωτοκόλλου. Τα σφάλματα αυτά μπορούν να είναι δύσκολα στην ανίχνευση γιατί συμβολίζουν καταστάσεις εκτός του κλασικού τρόπου λειτουργίας και ο προγραμματιστής μπορεί εύκολα να μην τα έχει υπόψη του. Το Μωντ περιέχει ενσωματωμένη μια μηχανή αναζήτησης για μη επιθυμητές καταστάσεις ή μπορεί να δείξει ότι τέτοιες καταστάσεις δε μπορούν να εμφανιστούν. Ακολουθεί άλλο ένα μικρό παράδειγμα της μονάδας PERSON. search [1] in PERSON : person (single, 1) =>1 person (married, 2) . No solution. Εδώ οι φυσικοί αριθμοί ακολουθούν τον κλασικό συμβολισμό (έχει φορτωθεί η βασική μονάδα prelude.maude του Μωντ με την εντολή "in prelude", ή το 1 μπορεί να αντικατασταθεί από το s(0) και το 2 από το s(s(0)) αν δεν πρόκειται να φορτωθούν οι βασικές ενότητες του Μωντ), γενικά το Μωντ έχει ενσωματωμένη υποστήριξη για συνηθισμένες δομές όπως οι ακέραιοι ή οι αριθμοί κινητής υποδιαστολής. Οι φυσικοί αριθμοί εξακολουθούν να είναι μέλη του ενσωματωμένου τύπου Nat. Δηλώνεται ότι πρόκειται να γίνει αναζήτηση για μια μετάβαση που χρησιμοποιεί έναν κανόνα επαναγραφής (=>1), ο οποίος να επαναγράφει τον πρώτο όρο στον δεύτερο. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Αν επιτραπεί στο Μωντ να χρησιμοποιήσει παραπάνω από ένα βήμα, προκύπτει διαφορετικό αποτέλεσμα: search [1] in PERSON : person (single, 1) =>+ person (married, 2) . Solution 1 (state 7) states: 8 rewrites: 14 in 0ms cpu (0ms real) (~ rewrites/second) Η ενσωματωμένη εντολή show path δείχνει ποιες εφαρμογές κανόνων οδηγούν στον τελικό όρο. Το σύμβολο (=>+) σημαίνει μια ή περισσότερες εφαρμογές όρων. show path 7 . state 0, Person: person (single, 1) ===[[rl person(S, N) => person(S, N + 1) [label 'birthday]] .] ===> state 1, Person: person (single, 2) ===[[crl person(S, N) => person(married, N) if S =/= married = true /\ S =/= dead = true [label las-vegas]] .] ===> state 7, Person: person (married, 2) Το επιθυμητό αποτέλεσμα προκύπτει από την εφαρμογή του κανόνα "birthday" και μετά του κανόνα "las-vegas". Η προσέγγιση αυτή δεν ενδείκνυται πάντα γιατί όλες οι θεωρίες επαναγραφής ή οι μονάδες με πολλές πιθανές εφαρμογές κανόνων παράγουν ένα τεράστιο δέντρο πιθανών καταστάσεων που δε μπορεί να χειριστεί από την εντολή search. Μπορεί επίσης να ελεγχθεί ποιος κανόνας μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε βήμα, μέσω μεταπρογραμματισμού λόγω της ανακλαστικής ιδιότητας της λογικής επαναγραφής. Το Μωντ είναι ελεύθερο λογισμικό και υπάρχει αρκετό εκπαιδευτικό υλικό διαθέσιμο. Έλεγχος μοντέλων Clavel, Duran, Eker, Lincoln, Marti-Oliet, Meseguer and Quesada, 1998. Maude as a Metalanguage, in Proc. 2nd International Workshop on Rewriting Logic and its Applications, Electronic Notes in Theoretical Computer Science 15, Elsevier. (Αγγλικά) Marti-Oliet and Jose Meseguer, 2002. Rewriting Logic: Roadmap and Bibliography. Theoretical Computer Science 285(2):121-154. (Αγγλικά) Marti-Oliet and Jose Meseguer, 1993-2000. Rewriting Logic as a Logical and Semantic Framework [1]. Electronic Notes in Theoretical Computer Science 4, Elsevier. (Αγγλικά) Σελίδα του Maude στο Πανεπιστήμιο του Illinois στο Urbana-Champaign (Αγγλικά) Η σελίδα του εργαλείου Real-Time Maude Αρχειοθετήθηκε 2011-05-14 στο Wayback Machine. του Peter Csaba Olveczky (Αγγλικά) Εισαγωγή στο Maude από τον Neal Harman, Swansea University (errata) (Αγγλικά) The Policy And GOal based Distributed Architecture, γραμμένο σε Maude από το SRI International (Αγγλικά) Maude for Windows, εγκαταστάτης του Maude για Windows, και Maude Development Tools, το plugin του Maude για Eclipse από το εγχείρημα MOMENT στο Technical University of Valencia (Ισπανία) (Αγγλικά)
|
Το σύστημα Μωντ (Maude) είναι μια υλοποίηση της λογικής επαναγραφής που αναπτύχθηκε στο SRI International. Η προσέγγισή του γενικά μοιάζει με την υλοποίηση OBJ3 της εξισωτικής λογικής (equational logic) από τον Τζόζεφ Γκωγκέν, αλλά βασίζεται στη λογική επαναγραφής αντί για την εξισωτικής λογικής με διατεταγμένους τύπους (order-sorted equational logic), με έμφαση στον ισχυρό μεταπρογραμματισμό που βασίζεται στην ανάκλαση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CF%89%CE%BD%CF%84
|
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ
|
Ο Καπετάνιος Τζακ Σπάροου (Τζόνι Ντεπ) έρχεται αντιμέτωπος με τους ανέμους τις συμφοράς να φυσούν κατά πάνω του, όταν νεκροί ναυτικοί-φαντάσματα με αρχηγό τον Καπετάνιο Σαλαζάρ, (Χαβιέρ Μπαρδέμ) το σκάνε από το Τρίγωνο του Διαβόλου και ζητάνε εκδίκηση. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Γιοακίμ Ρένινγκ και τον συνεργάτη Έσπεν Σάντμπεργκ. Το σενάριο υπογράφει ο Τζεφφ Νάθανσον ενώ παραγωγός είναι για ακόμη μια φορά στους "Πειρατές" οΤζέρρυ Μπρουκχέμερ. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πειρατή Τζακ Σπάρρου βρίσκεται ο Τζόνι Ντεπ, ο οποίος ενσάρκωσε τον ήρωα και στις προηγούμενες τέσσερις ταινίες. Στο πλευρό του βρίσκονται επίσης ηθοποιοί οι οποίοι έχουν κάνει την εμφάνισή τους στα προηγούμενα φιλμ όπως ο Κέβιν Μακνάλι και ο Τζέφρεϊ Ρας στους αντίστοιχους ρόλους τους, του Τζοσάμ Γκιπς και του Έκτορα Μπαρμπόσα. Επίσης ο Ορλάντο Μπλουμ και η Κίρα Νάιτλι επιστέφουν στη ταινία για μερικές σκηνές στους ρόλους του Γουίλ Τέρνερ και της Ελίζαμπεθ Σουάν. Για την έμπνευση αυτής της ταινίας οι παραγωγοί επικαλέστηκαν γνώσεις από την ταινία Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού (2003) για να μπορέσουν να σχεδιάσουν το σενάριο και γενικά όλη τη σύνθεση της ταινίας. Η ταινία αρχικά είχε σχεδιαστεί να βγει στις αίθουσες το 2015, όμως πήρε παράταση και το 2016 και εν τέλει βγήκε τον Μάιο του 2017. Αυτή η καθυστέρηση προήλθε εξαιτίας του μη ολοκληρωμένου σεναρίου καθώς και του οικονομικού μπάτζετ της ταινίας το οποίο δεν έφθανε για να καλυφθεί η παραγωγή. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στην Αυστραλία τον Φεβρουάριο του 2015 και τελείωσαν τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, έπειτα από την καταβολή 20 εκατομμυρίων δολαρίων στην Disney από την αυστραλιανή κυβέρνηση. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 26 Μαΐου του 2017 συγκεντρώνοντας 794,8 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Επίσημη ελληνική ιστοσελίδα Επίσημη ιστοσελίδα Επίσημη σελίδα στο IMDb Επίσημη σελίδα στο Box Office Mojo
|
Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η εκδίκηση του Σαλαζάρ (αγγλικά: Pirates of the Caribbean: Salazar's Revenge), που κυκλοφόρησε με τον πρωτότυπο τίτλο Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Οι νεκροί δεν λένε ιστορίες (αγγλικά: Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales), είναι αμερικανική ταινία φαντασίας και περιπέτειας η οποία έπεται των ταινιών: Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού (2003), Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού (2006), Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το τέλος του Κόσμου (2007), Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε άγνωστα νερά (2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82:_%CE%97_%CE%95%CE%BA%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%81
|
Ακονκάγκουα
|
Η Ακονκάγκουα είναι μια από τις βουνοκορφές της κύριας οροσειράς των Άνδεων, η οποία δημιουργήθηκε από την καταβύθιση της τεκτονικής πλάκας Νάζκα κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής. Η καταβύθιση μίας πλάκας κάτω από μια άλλη έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ηφαιστείων. Όμως, η Ακονκάγκουα βρίσκεται σε ζώνη χωρίς ενεργά ηφαίστεια, η οποία εκτείνεται από τον 28° μέχρι τον 33° νότιο παράλληλο. Η έλλειψη ηφαιστείων είναι αποτέλεσμα της περίεργης τεκτονικής της περιοχής. Συνήθως η βυθιζόμενη πλάκα έχει κλίση 30° μοιρών. Όμως, σύμφωνα με σεισμικές μελέτες, η πλάκα κάτω από τη περιοχή της Ακονκάγκουα βρίσκεται πιο επιφανειακά και βυθίζεται με μικρότερη κλίση, περίπου 5 με 10 μοίρες. Η μικρή κλίση της βυθιζόμενης πλάκας προκάλεσε επίσης πέρα από τη λήξη της ηφαιστειακής δραστηριότητας, την έντονη ρηγμάτωση στην περιοχή, η οποία ανύψωσε την Ακονκάγκουα.Υπολογίζεται ότι αυτή η αλλαγή στην κλίση της πλάκας συνέβη για άγνωστο λόγο στο ύστερο Μειόκαινο, πριν από 8 με 10 εκατομμύρια χρόνια. Πριν συμβεί αυτή η αλλαγή, η Ακονκάγκουα ήταν ενεργό στρωματοηφαίστειο. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Ακονκάγκουα ξεκίνησε στο ύστερο Κρητιδικό και συνεχίστηκε μέχρι το Μειόκαινο. Τα πετρώματα στις πλαγιές του βουνού είναι λάβες, πυροκλαστικά και κλαστικά πετρώματα. Η Ακονκάγκουα ήταν μέρος ενός μεγάλου ηφαιστειακού συμπλέγματος με πολλές ηφαιστειακές φλέβες, το οποίο βρισκόταν κοντά σε μια ρηχή θάλασσα. Πετρώματα από αυτή τη θάλασσα έχουν βρεθεί στη γύρω περιοχή και είναι καρβονίτες, ασβεστόλιθοι και άλλα πετρώματα που γέμιζαν τη θάλασσα. Σε όρους ορειβασίας, η Ακονκάγκουα είναι ένα τεχνικά εύκολο βουνό, αν προσεγγιστεί από τα βόρεια, μέσω της συνηθισμένης διαδρομής. Η Ακονκάγκουα είναι αναμφισβήτητα το ψηλότερο μη τεχνικό βουνό στον κόσμο, δεδομένου ότι η βόρεια διαδρομή δεν απαιτεί σχοινιά, πιολέ και καρφιά. Αν και οι επιπτώσεις λόγω του μεγάλου υψομέτρου είναι σημαντικές (η ατμοσφαιρική πίεση στη κορυφή είναι το 40% εκείνης που απαντάται στο επίπεδο της στάθμης της θάλασσας), η χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου δεν απαιτείται. Η ασθένεια του υψομέτρου επηρεάζει σε διαφορετικό βαθμό τους ορειβάτες, ανάλογα με το βαθμό του εγκλιματισμού. Ακόμη και αν η συνηθισμένη διαδρομή είναι τεχνικά εύκολη, αρκετοί ορειβάτες χάνουν τη ζωή τους στο βουνό (τον Ιανουάριο του 2009 πέντε ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους). Η κύρια αιτία είναι ότι πολλοί ορειβάτες υποτιμούν τους κινδύνους της ανάβασης και το ψυχρό καιρό, ο οποίος αποτελεί μια πραγματική πρόκληση σε αυτό το βουνό. Λόγω των καιρικών συνθηκών κοντά στην κορυφή, τα κρυοπαγήματα είναι πολύ συχνά. Εκτός από την ανάβαση από τη βόρεια διαδρομή, η οποία είναι η πιο εύκολη και πολυχρησιμοποιημένη διαδρομή υπάρχουν και αρκετές άλλες. Η δεύτερη πιο πολυσύχναστη διαδρομή είναι η διάσχιση του Πολωνικού Παγετώνα, γνωστή και ως «Falso de los Polacos» διαδρομή. Αυτή η διαδρομή προσεγγίζει το βουνό μέσα από την κοιλάδα Βάκας, ανηφορίζει προς τη βάση του πολωνικού παγετώνα και στη συνέχεια συνεχίζει όμοια με τη συνηθισμένη διαδρομή για την τελική ανάβαση στην κορυφή. Η τρίτη πιο δημοφιλής διαδρομή είναι ο ίδιος ο πολωνικός παγετώνας. Οι διαδρομές προς την κορυφή από τις νότιες και νοτιοδυτικές ράχες είναι πιο απαιτητικές και η ανάβαση από το νότιο πρόσωπο θεωρείται πολύ δύσκολη. Το πιο κοντινό χωριό στην Ακονκάγκουα είναι το Πουέντε ντε Ίνκα, σε υψόμετρο περίπου 2.740 μέτρων. Η κατασκήνωση βάσης είναι γνωστή ως Πλάσα ντε Μούλας, σε υψόμετρο 4.370 μέτρων. Θεωρείται ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στο κόσμο μετά από αυτή του όρους Έβερεστ. Η πρώτη προσπάθεια για την κατάκτηση της Ακονκάγκουα από Ευρωπαίο έγινε το 1883 από μια ομάδα της οποίας ηγείτο ο Γερμανός γεωλόγος και εξερευνητής Πάουλ Γουσφελντ. Ξεγέλασε τους αχθοφόρους με την ιστορία ότι υπήρχε θησαυρός στο βουνό και πλησίασε το βουνό από το Ρίο Βολκάν, κάνοντας δύο απόπειρες για την κατάκτηση της κορυφής από τη βορειοδυτική κορυφογραμμή, φτάνοντας σε υψόμετρο 6.500 μέτρων. Η διαδρομή που ακολούθησε είναι πλέον η συνηθισμένη διαδρομή μέχρι την κορυφή. Η πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση ήταν το 1897 από μια βρετανική αποστολή με επικεφαλής τον Έντουαρντ Φιτζέραλντ. Η κορυφή κατακτήθηκε από τον Ελβετό οδηγό Ματίας Τσούρμπριγκεν στις 14 Ιανουαρίου και από δύο άλλα μέλη της αποστολής λίγες ημέρες αργότερα. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία για το αν οι Ίνκας είχαν ανέβει στο βουνό, αν και μπορούσαν να αναρριχηθούν σε μεγάλα υψόμετρα, όπως είχαν κάνει στο ύψους 6.721 μέτρων Γιουγιαϊγιάκο (Llullaillaco). Το 1947 βρέθηκε στην Ακονκάγκουα ένας σκελετός γουανάκου στη ράχη που συνδέει τη βόρεια με τη νότια κορυφή. Θεωρείται αμφίβολο αν ο γουανάκος σκαρφάλωσε μόνος του τόσο ψηλά στο βουνό. Επίσης, σε ύψος 5.400 μέτρων στη νοτιοδυτική ράχη, κοντά στο Σέρρο Πιραμιδάλ έχει βρεθεί μια μούμια Ίνκας. Aconcagua Summitpost.org. Ανακτήθηκε την 13 Ιουνίου 2012 Καθημερινά βίντεο της Ακονκάγκουας από τη βιντεοκάμερα της κατασκηνωτικής βάσης Αρχειοθετήθηκε 2009-08-08 στο Wayback Machine. Ψηλότερες κορυφές στο peakware.com Interactive Satellite / Χάρτης εδάφους, Φωτογραφίες και πληροφορίες ανάβασης Aconcagua: Everyman's Everest Mt. Aconcagua: πληροφορίες σχετικά με τοποθεσία, διαδρομές, κατασκηνώσεις και καιρό Φωτογραφίες από Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο
|
Η Ακονκάγκουα ή Ακονκάγουα (ισπανικά: Aconcagua ορθή προφορά ΔΦΑ: [akoŋˈkaɣwa], Ακονκάγουα) είναι το ψηλότερο βουνό στην Αμερική με ύψος 6.959 μέτρα. Βρίσκεται στις Άνδεις, στην επαρχία Μεντόσα της Αργεντινής, 112 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσα της επαρχίας Μεντόσα. Η κορυφή απέχει περίπου 5 χιλιόμετρα από την επαρχία Σαν Χουάν και 15 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Χιλή. Η Ακοκάνγκουα είναι η υψηλότερη κορυφή τόσο στο δυτικό όσο και στο νότιο ημισφαίριο. Η Ακοκάνγκουα οριοθετείται από τις κοιλάδες Βάγιε ντε λας Βάκας (Valle de las Vacas) στα βόρεια και ανατολικά και τη Βάγιε ντε λος Ορκόνες Ινφεριόρ (Valle de los Horcones Inferior) στα δυτικά και νότια. Το βουνό και η γύρω περιοχή είναι μέρος του Επαρχιακού πάρκου Ακονκάγκουα. Το βουνό έχει μια σειρά από παγετώνες. Ο μεγαλύτερος παγετώνας είναι ο Ορκόνες Βεντισκέρο Ινφεριόρ (Horcones Ventisquero Inferior) με μήκος περίπου 10 χιλιομέτρων, που κατέρχεται από το νότιο μέτωπο και φτάνει σε υψόμετρο περίπου 3600 μ. κοντά στη κατασκήνωση Κονφλουένσια. Δύο άλλα μεγάλα παγετωνικά συστήματα είναι τα Βεντισκέρο δε λας Βάκας Σουρ (Ventisquero de las Vacas Sur) και Γλασιάρ Έστε / Βεντισκέρο Ρελίντσος, που έχουν μήκος περίπου 5 χιλιομέτρων. Ωστόσο, ο πιο γνωστός είναι ο βόρειο-ανατολικός Πολωνικός παγετώνας, μέρος μιας κοινής διαδρομής ανάβασης. Το βουνό δημιουργήθηκε από την καταβύθιση της πλάκας Νάζκα κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής κατά τη διάρκεια της πρόσφατης γεωλογικής των Άνδεων. Κατά το ταξίδι του με το Μπιγκλ ο Κάρολος Δαρβίνος ανέφερε ότι ήταν ενεργό ηφαίστειο όμως πρόσφατες έρευνες απορρίπτουν αυτήν την υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι είναι αποτέλεσμα της περίπλοκης δράσης ρηγμάτων. Η προέλευση του ονόματος αμφισβητείται. Είτε προέρχεται από τη λέξη των Μαπούτσε Ακόνκα-Ουε (Aconca-Hue), η οποία αναφέρεται στον ποταμό Ακονκάγκουα και σημαίνει «προέρχεται από την άλλη πλευρά», τη λέξη της γλώσσας Κέτσουα Άκον Κάουαν, που σημαίνει «πέτρινος φρουρός», ή τη λέξη Κέτσουα Άνκο Κάουακ, «άσπρος φρουρός».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BA%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1
|
Ρομαντισμός
|
Ο ρομαντισμός έδινε τη μεγαλύτερη σημασία στην ελευθερία του καλλιτέχνη να εκφράσει αυθεντικά τα συναισθήματα και τις ιδέες του. Οι ρομαντικοί, όπως ο Γερμανός ζωγράφος Κάσπαρ Ντάβιντ Φρήντριχ, πίστευαν ότι τα συναισθήματα ενός καλλιτέχνη πρέπει να υπαγορεύουν την επίσημη προσέγγισή του. Ο Φρίντριχ έφτασε στο σημείο να διακηρύξει ότι «το συναίσθημα του καλλιτέχνη είναι ο νόμος του». Ο ρομαντικός ποιητής Ουίλλιαμ Ουόρντσγουορθ, παρόμοια σκεπτόμενος έγραψε ότι η ποίηση πρέπει να ξεκινά με «την αυθόρμητη υπερχείλιση ισχυρών συναισθημάτων», που ο ποιητής στη συνέχεια "αναπολεί εν ηρεμία", δίνοντας τη δυνατότητα στον ποιητή να βρει μια κατάλληλα μοναδική μορφή για την αναπαράσταση τέτοιων συναισθημάτων.Οι ρομαντικοί δεν αμφέβαλλαν ποτέ ότι η τέχνη με συναισθηματικά κίνητρα θα έβρισκε κατάλληλους, αρμονικούς τρόπους έκφρασης του ζωτικού της περιεχομένου — αν, δηλαδή, ο καλλιτέχνης απομακρυνόταν από ετοιμοθάνατες συμβάσεις και προηγούμενα που αποσπούσαν την προσοχή του. Ο Σάμιουελ Τέυλορ Κόλεριτζ και άλλοι πίστευαν ότι υπήρχαν φυσικοί νόμοι που η φαντασία των γεννημένων καλλιτεχνών ακολουθούσε ενστικτωδώς όταν αυτά τα άτομα, ούτως ειπείν, «έμεναν μόνα» κατά τη δημιουργική διαδικασία. Αυτοί οι «φυσικοί νόμοι» θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών επίσημων προσεγγίσεων: όσα ίσως άτομα δημιουργούσαν έργα τέχνης με προσωπικό νόημα. Πολλοί ρομαντικοί πίστευαν ότι έργα καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας δημιουργούντο ex nihilo, «εκ του μηδενός», χωρίς να καταφεύγουν σε υπάρχοντα πρότυπα. Αυτή η ιδέα αποκαλείται συχνά «ρομαντική πρωτοτυπία». Ο μεταφραστής και εξέχων ρομαντικός Άουγκουστ Βίλχελμ Σλέγκελ υποστήριξε στις Διαλέξεις για τις Δραματικές Τέχνες και τα Γράμματα ότι η πιο πολύτιμη ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης είναι η τάση της να αποκλίνει και να διαφοροποιείται. Σύμφωνα με τον Αϊζάια Μπερλίν ο ρομαντισμός ενσάρκωσε «ένα νέο και ανήσυχο πνεύμα, που επιζητούσε βίαια να ξεσπάσει μέσα από παλιές και σπασμωδικές μορφές, μια νευρική ενασχόληση με διαρκώς μεταβαλλόμενες εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης, μια λαχτάρα για το απεριόριστο και το απροσδιόριστο, για αέναη κίνηση και αλλαγή. μια προσπάθεια επιστροφής στις ξεχασμένες πηγές της ζωής, μια παθιασμένη προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης τόσο ατομική όσο και συλλογική, αναζήτηση μέσων έκφρασης μιας ακατανίκητης επιθυμίας για ανέφικτους στόχους».Οι ρομαντικοί καλλιτέχνες μοιράζονταν επίσης μια ισχυρή πίστη στη σημασία και τις εμπνευστικές ιδιότητες της Φύσης. Οι ρομαντικοί δεν είχαν εμπιστοσύνη στις πόλεις και στις κοινωνικές συμβάσεις. Αποδοκίμασαν τους καλλιτέχνες της Εποχής της Παλινόρθωσης και του Διαφωτισμού που ασχολούντο σε μεγάλο βαθμό με την περιγραφή και την κριτική των κοινωνικών σχέσεων, παραμελώντας έτσι τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και Φύσης. Οι ρομαντικοί γενικά πίστευαν ότι μια στενή σύνδεση με τη Φύση ήταν ευεργετική για τα ανθρώπινα όντα, ειδικά για τα άτομα που αποκόπηκαν από την κοινωνία για να συναντήσουν μόνοι τους το φυσικό κόσμο. Η ρομαντική λογοτεχνία γράφτηκε συχνά με μια χαρακτηριστική, προσωπική «φωνή». Όπως έχει παρατηρήσει ο κριτικός M. Χ. Aμπραμς, «μεγάλο μέρος της ρομαντικής ποίησης προσκάλεσε τον αναγνώστη να ταυτίσει τους πρωταγωνιστές με τους ίδιους τους ποιητές», Αυτή η ιδιότητα της ρομαντικής λογοτεχνίας, με τη σειρά της, επηρέασε την προσέγγιση και την υποδοχή των έργων σε άλλα μέσα, έχοντας εισχωρήσει σε όλα, από τις κριτικές αξιολογήσεις του ατομικού ύφους στη ζωγραφική, τη μόδα και τη μουσική, μέχρι το κίνημα του σεναριογράφου-σκηνοθέτη στη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή. Η ομάδα λέξεων με τη ρίζα "Ρομαν" στις διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες έχει μια πολύπλοκη ιστορία. Μέχρι το 18ο αιώνα, οι ευρωπαϊκές γλώσσες – κυρίως τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα ρωσικά – χρησιμοποιούσαν τον όρο «ρομάν(τσο)» με την έννοια του μυθιστορήματος, δηλαδή ένα έργο δημοφιλούς αφηγηματικής φαντασίας.. Αυτή η χρήση προήλθε από τον όρο «ρομανικές γλώσσες», που αναφερόταν στη δημοτική (ή λαϊκή) γλώσσα σε αντίθεση με την επίσημη λατινική. Τα περισσότερα τέτοια μυθιστορήματα είχαν τη μορφή «ιπποτικού ρομαντισμού», παραμυθιών περιπέτειας, αφοσίωσης και τιμής..Οι ιδρυτές του ρομαντισμού, οι κριτικοί Άουγκουστ και Φρήντριχ Σλέγκελ, άρχισαν να μιλούν για romantische Poesie («ρομαντική ποίηση») τη δεκαετία του 1790, αντιπαραβάλλοντάς την με την «κλασική», αλλά από άποψη πνεύματος και όχι απλώς χρονολόγησης. Ο Φρήντριχ Σλέγκελ έγραψε στο δοκίμιό του του 1800 Gespräch über die Poesie ("Διάλογος για την Ποίηση"): "Αναζητώ και βρίσκω το ρομαντικό ανάμεσα στους παλαιότερους σύγχρονους, στον Σαίξπηρ, στον Θερβάντες, στην ιταλική ποίηση, σε εκείνη την εποχή του ιπποτισμού, της αγάπης και του μύθου, από το οποίο προέρχεται το φαινόμενο και η ίδια η λέξη».Η σύγχρονη έννοια του όρου εξαπλώθηκε ευρύτερα στη Γαλλία με την επίμονη χρήση του από τη Ζερμαίν ντε Σταλ στο De l'Allemagne ("Περί της Γερμανίας") (1813), που εξιστορεί τα ταξίδια της στη Γερμανία. Στην Αγγλία ο Ουίλλιαμ Ουόρντσγουορθ έγραψε σε έναν πρόλογο στα ποιήματά του του 1815 για τη «ρομαντική άρπα» και την «κλασική λύρα»,[28] αλλά το 1820 ο Μπάυρον μπορούσε ακόμα να γράψει, ίσως λίγο ανειλικρινώς, «Αντιλαμβάνομαι ότι στη Γερμανία, καθώς και στην Ιταλία, γίνεται μεγάλος αγώνας για αυτό που αποκαλούν «Κλασικό» και «ρομαντικό», όροι που δεν ήταν θέματα ταξινόμησης στην Αγγλία, τουλάχιστον όταν την άφησα πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια». Μόνο από τη δεκαετία του 1820 ο ρομαντισμός έγινε σαφώς γνωστός με το όνομά του και το 1824 η Γαλλική Ακαδημία έκανε το εντελώς αναποτελεσματικό βήμα έκδοσης ενός διατάγματος που τον καταδίκαζε λογοτεχνικά. Η περίοδος που συνήθως ονομάζεται Ρομαντική ποικίλλει πολύ μεταξύ διαφορετικών χωρών και διαφορετικών καλλιτεχνικών μέσων ή τομέων σκέψης. Η Μάργκαρετ Ντραμπλ αναφέρει ότι στη λογοτεχνία διήρκεσε "περίπου μεταξύ 1770 και 1848", ενώ μεμονωμένα εντοπίζεται πολύ πριν το 1770. Στην αγγλική λογοτεχνία ο M. Χ. Aμπραμς την τοποθέτησε μεταξύ 1789 ή 1798 και περίπου 1830, ίσως λίγο αργότερα από κάποιους άλλους κριτικούς. Άλλοι έχουν προτείνει το διάστημα 1780–1830. Σε άλλους τομείς και σε άλλες χώρες η περίοδος που χαρακτηρίζεται ως ρομαντική μπορεί να είναι σημαντικά διαφορετική. Ο μουσικός ρομαντισμός, για παράδειγμα, γενικά θεωρείται ότι έπαψε ως σημαντική καλλιτεχνική δύναμη μόλις το 1910, αλλά σε μια ακραία επέκταση τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια του Ρίχαρντ Στράους περιγράφονται υφολογικά ως «Υστερα Ρομαντικά» και συντέθηκαν το 1946–48. Ωστόσο στους περισσότερους τομείς η ρομαντική περίοδος θεωρείται ότι έχει τελειώσει περίπου το 1850 ή νωρίτερα. Η πρώιμη περίοδος της ρομαντικής εποχής ήταν μια εποχή πολέμων, με τη Γαλλική Επανάσταση (1789–1799) και τους Ναπολεόντειους Πολέμους που ακολούθησαν μέχρι το 1815. Αυτοί οι πόλεμοι, μαζί με την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που τους συνόδευε, αποτέλεσαν το φόντο του ρομαντισμού. Η βασική γενιά των Γάλλων Ρομαντικών, που γεννήθηκαν μεταξύ 1795 και 1805, είχε, σύμφωνα με τα λόγια ενός από αυτούς, του Αλφρέ ντε Βινύ, «συνελήφθη ανάμεσα σε μάχες, πήγε στο σχολείο υπό τον ήχο των τυμπάνων». Σύμφωνα με τον Ζακ Μπαρζέν υπήρχαν τρεις γενιές ρομαντικών καλλιτεχνών. Η πρώτη εμφανίστηκε τις δεκαετίες του 1790 και του 1800, η δεύτερη τη δεκαετία του 1820 και η τρίτη αργότερα το 19ο αιώνα. Ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός και ο συγκεκριμένος ορισμός του ρομαντισμού αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης στα πεδία της πνευματικής ιστορίας και της ιστορίας της λογοτεχνίας καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, χωρίς να προκύψει ουσιαστική συναίνεση. Το ότι ήταν μέρος του Αντιδιαφωτισμού, μιας αντίδρασης ενάντια στο Διαφωτισμό, είναι γενικά αποδεκτό στην τρέχουσα επιστήμη. Η σχέση του με τη Γαλλική Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1789 στα πολύ πρώτα στάδια της περιόδου, είναι σαφώς σημαντική, αλλά πολύ μεταβλητή ανάλογα με τη γεωγραφία και τις ατομικές αντιδράσεις. Οι περισσότεροι ρομαντικοί μπορούμε να πούμε ότι ήταν ευρέως προοδευτικοί στις απόψεις τους, αλλά σημαντικός αριθμός του είχε ή ανέπτυξε πάντα ένα ευρύ φάσμα συντηρητικών απόψεων, και ο εθνικισμός σε πολλές χώρες συνδέθηκε έντονα με το ρομαντισμό, όπως αναλύεται λεπτομερώς παρακάτω. Στη φιλοσοφία και την ιστορία των ιδεών ο Ρομαντισμός θεωρήθηκε από τον Αϊζάια Μπερλίν ότι διατάραξε για πάνω από έναν αιώνα τις κλασικές δυτικές παραδόσεις του ορθολογισμού και την ιδέα των ηθικών απολυτών και συμφωνημένων αξιών, οδηγώντας «σε κάτι σαν το λιώσιμο της ίδιας της έννοιας της αντικειμενικής αλήθειας», και επομένως όχι μόνο στον εθνικισμό, αλλά και στο φασισμό και τον ολοκληρωτισμό, με τη σταδιακή ανάκαμψη να έρχεται μόνο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τους ρομαντικούς ο Μπερλίν αναφέρει: Στον τομέα της ηθικής, της πολιτικής, της αισθητικής σημασία είχε η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια της επιδίωξης εσωτερικών στόχων. Αυτό ίσχυε εξίσου για άτομα και ομάδες—κράτη, έθνη, κινήματα. Αυτό είναι πιο εμφανές στην αισθητική του ρομαντισμού, όπου η έννοια των αιώνιων προτύπων, ένα πλατωνικό όραμα ιδανικής ομορφιάς, που ο καλλιτέχνης επιδιώκει να μεταφέρει, όσο ατελώς, στον καμβά ή στον ήχο, αντικαθίσταται από μια παθιασμένη πίστη στην πνευματική ελευθερία και την ατομική δημιουργικότητα. Ο ζωγράφος, ο ποιητής, ο συνθέτης δεν κρατούν έναν καθρέφτη στη φύση, όσο ιδανικός κι αν είναι, αλλά επινοούν. Δεν μιμούνται (το δόγμα της μίμησης), αλλά δημιουργούν όχι απλώς τα μέσα αλλά τους στόχους που επιδιώκουν. Αυτοί οι στόχοι αντιπροσωπεύουν την αυτοέκφραση του μοναδικού, εσωτερικού οράματος του καλλιτέχνη, ο παραμερισμός του οποίου ως απάντηση στις απαιτήσεις κάποιας «εξωτερικής» φωνής -εκκλησίας, πολιτείας, κοινής γνώμης, οικογενειακών φίλων, διαιτητών του γούστου- είναι μια πράξη προδοσίας αυτού που από μόνο του δικαιολογεί την ύπαρξή τους, όσων είναι με οποιαδήποτε έννοια δημιουργικοί.Ο Άρθουρ Λάβτζοϋ προσπάθησε να καταδείξει τη δυσκολία ορισμού του ρομαντισμού στο βασικό του άρθρο "On The Discrimination of Romanticisms" (Για τη Διάκριση των Ρομαντισμών) στο έργο του Δοκίμια για την Ιστορία των Ιδεών"" (1948). Μερικοί μελετητές βλέπουν το ρομαντισμό ως ουσιαστικά συνεχιζόμενο μέχρι σήμερα, κάποιοι όπως ο Ρόμπερτ Χουγκ βλέπουν σε αυτόν την εναρκτήρια στιγμή της νεωτερικότητας και κάποιοι όπως ο Σατωμπριάν, ο Νοβάλις και ο Σάμιουελ Τέυλορ Κόλεριτζ τον βλέπουν ως την αρχή μιας παράδοσης αντίστασης στον ορθολογισμό του Διαφωτισμού. —ένα «αντιδιαφωτισμό»— να συνδεθεί στενότερα με το γερμανικό ρομαντισμό. Ένας παλαιότερος ορισμός προέρχεται από τον Σαρλ Μπωντλαίρ: «Ο ρομαντισμός δεν τοποθετείται ακριβώς ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά στον τρόπο του συναισθήματος». Το τέλος της ρομαντικής εποχής σηματοδοτείται σε ορισμένες χώρες από ένα νέο στυλ ρεαλισμού, που επηρέασε τη λογοτεχνία, ειδικά το μυθιστόρημα και το δράμα, τη ζωγραφική, ακόμη και τη μουσική, μέσω του Βερισμού στην όπερα. Αυτό το κίνημα καθοδηγήθηκε από τη Γαλλία, με τον Μπαλζάκ και το Φλωμπέρ στη λογοτεχνία και τον Κουρμπέ στη ζωγραφική, ενώ ο Σταντάλ και ο Γκόγια ήταν σημαντικοί πρόδρομοι του ρεαλισμού στον τομέα τους. Ωστόσο το ρομαντικό ύφος, που αντιπροσώπευαν συχνά το καθιερωμένο και ασφαλές ύφος ενάντια στο οποίο επαναστάτησαν οι ρεαλιστές, συνέχισαν να ακμάζουν σε πολλούς τομείς για το υπόλοιπο του αιώνα και μετά. Στη μουσική τέτοια έργα μετά το 1850 περίπου αναφέρονται από ορισμένους συγγραφείς ως «Ύστερα Ρομαντικά» και από άλλους ως «Νεορομαντικά» ή «Μεταρομαντικά», αλλά σε άλλα πεδία συνήθως δεν χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι. Στη βόρεια Ευρώπη η αισιοδοξία και η πεποίθηση ότι ο κόσμος βρισκόταν σε διαδικασία μεγάλης αλλαγής και βελτίωσης είχε εκλείψει στη βόρεια Ευρώπη και η τέχνη έγινε εν μέρει πιο συμβατικά πολιτική και πολεμική καθώς οι δημιουργοί της ασχολούντο πολεμικά με τον κόσμο όπως ήταν. Αλλού, συμπεριλαμβανομένων με πολύ διαφορετικούς τρόπους των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, υπήρχε ακόμη αίσθηση ότι η μεγάλη αλλαγή βρισκόταν σε εξέλιξη ή ότι θα επέλθει. Οι εκδηλώσεις έντονου συναισθήματος στην τέχνη παρέμειναν εξέχουσες, όπως και τα εξωτικά και ιστορικά σκηνικά όπου πρωτοστάτησαν οι ρομαντικοί, αλλά ο πειραματισμός με τη φόρμα και την τεχνική γενικά μειώθηκε, συχνά αντικαταστάθηκε με σχολαστική τεχνική, όπως στα ποιήματα του Τέννυσον ή σε πολλούς πίνακες. Αν όχι ρεαλιστική η τέχνη του τέλους του 19ου αιώνα ήταν συχνά εξαιρετικά λεπτομερής και περηφανευόταν για την προσθήκη αυθεντικών λεπτομερειών με τρόπο που οι προηγούμενοι ρομαντικοί δεν είχαν πρόβλημα. Πολλές ρομαντικές ιδέες για τη φύση και το σκοπό της τέχνης, πάνω απ' όλα η εξέχουσα σημασία της πρωτοτυπίας, παρέμειναν σημαντικές για τις μεταγενέστερες γενιές και συχνά αποτελούν τη βάση των σύγχρονων απόψεων, παρά την αντίθεση των θεωρητικών. Στη λογοτεχνία ο ρομαντισμός βρήκε επαναλαμβανόμενα θέματα στην επίκληση ή την κριτική του παρελθόντος, τη λατρεία της «ευαισθησίας» με την έμφαση στις γυναίκες και τα παιδιά, την απομόνωση του καλλιτέχνη ή του αφηγητή και το σεβασμό στη φύση. Επιπλέον αρκετοί ρομαντικοί συγγραφείς, όπως ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου, ο Τσάρλς Ματούριν και ο Ναθάνιελ Χώθορν, στήριξαν τα γραπτά τους στο υπερφυσικό/αποκρυφισμό και στην ανθρώπινη ψυχολογία. Ο ρομαντισμός έτεινε να θεωρεί τη σάτιρα ως κάτι ανάξιο σοβαρής προσοχής, μια άποψη που εξακολουθεί να ασκεί επιρροή σήμερα. Το ρομαντικό κίνημα στη λογοτεχνία προηγήθηκε του Διαφωτισμού και το διαδέχθηκε ο ρεαλισμός. Ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν την ποιήτρια του 16ου αιώνα Ιζαμπέλλα Ντι Μόρρα ως πρώιμη πρόδρομο της ρομαντικής λογοτεχνίας. Οι στίχοι της που καλύπτουν θέματα απομόνωσης και μοναξιάς, που αντανακλούσαν τα τραγικά γεγονότα της ζωής της, θεωρούνται «μια εντυπωσιακή προμελέτη του ρομαντισμού», που διαφέρει από την πετραρχική μόδα της εποχής που βασιζόταν στη φιλοσοφία της αγάπης. Οι πρόδρομοι του ρομαντισμού στην αγγλική ποίηση χρονολογούνται από τα μέσα του 18ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων μορφών όπως ο Τζόσεφ Ουόρτον (διευθυντής στο Κολλέγιο του Ουίντσεστερ) και ο αδελφός του Ουόρτον, καθηγητής ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο Τζόζεφ υποστήριξε ότι η εφεύρεση και η φαντασία ήταν οι κύριες ιδιότητες ενός ποιητή. Ο Σκωτσέζος ποιητής Τζέημς Μακφέρσον επηρέασε την πρώιμη ανάπτυξη του ρομαντισμού με τη διεθνή επιτυχία του Οσσιανού κύκλου ποιημάτων του που δημοσίευσε το 1762, εμπνέοντας τόσο τον Γκαίτε όσο και το νεαρό Ουόλτερ Σκοτ. Ο Τόμας Τσάττερτον θεωρείται γενικά ο πρώτος ρομαντικός ποιητής στα αγγλικά. Τόσο το έργο του όσο και εκείνο του Μακφέρσον περιλάμβανε στοιχεία απάτης, καθώς αυτό που ισχυρίστηκαν ότι ήταν παλαιότερη λογοτεχνία που είχαν ανακαλύψει ή ανθολογήσει ήταν στην πραγματικότητα εξ ολοκλήρου δικό τους έργο. Το γοτθικό μυθιστόρημα, ξεκινώντας με το Το Κάστρο του Οτράντο (1764) του Χόρας Ουόλπολ, ήταν ένας σημαντικός προάγγελος μιας τάσης του ρομαντισμού, με απόλαυση της φρίκης και της απειλής, και εξωτικά γραφικά περιβάλλοντα, που ταιριάζουν στην περίπτωση του Walpole με το ρόλο του Γουόλπολ στην πρώιμη νεογοτθική αρχιτεκτονική. Το Τρίστραμ Σάντυ, ένα μυθιστόρημα του Λώρενς Στερν (1759–67), εισήγαγε μια ιδιότροπη εκδοχή του αντιορθολογικού συναισθηματικού μυθιστορήματος στο αγγλικό λογοτεχνικό κοινό. Κύριο άρθρο: Γερμανικός ρομαντισμός Μια πρώιμη γερμανική επιρροή προήλθε από τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, του οποίου το μυθιστόρημα του 1774 Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου απέκτησε νεαρούς άνδρες σε όλη την Ευρώπη μιμητές του πρωταγωνιστή του, ενός νεαρού καλλιτέχνη με πολύ ευαίσθητο και παθιασμένο ταμπεραμέντο. Εκείνη την εποχή η Γερμανία ήταν ένα πλήθος μικρών χωριστών κρατών και τα έργα του Γκαίτε θα είχαν θεμελιώδη επιρροή στην ανάπτυξη μιας ενοποιητικής αίσθησης εθνικισμού. Μια άλλη φιλοσοφική επιρροή προήλθε από το γερμανικό ιδεαλισμό των Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε και Φρήντριχ Σέλινγκ, καθιστώντας την Ιένα (όπου έζησε ο Φίχτε, καθώς και ο Σέλινγκ, ο Χέγκελ, ο Σίλλερ και οι αδελφοί Σλέγκελ) κέντρο του πρώιμου γερμανικού ρομαντισμού. Σημαντικοί συγγραφείς ήταν οι Λούντβιχ Τηκ, Νοβάλις, Χάινριχ φον Κλάιστ και Φρήντριχ Χαίλντερλιν. Κέντρο του γερμανικού ρομαντισμού έγινε αργότερα η Χαϊδελβέργη, όπου συγγραφείς και ποιητές όπως οι Κλέμενς Μπρεντάνο, Άχιμ φον Άρνιμ και Γιόζεφ Φράιχερ φον Άιχεντορφ (Aus dem Leben eines Taugenichts) συναντιόντουσαν τακτικά σε λογοτεχνικούς κύκλους. Σημαντικά θέματα στο γερμανικό ρομαντισμό είναι τα ταξίδια, η φύση, για παράδειγμα το γερμανικό δάσος, και οι γερμανικοί μύθοι. Ο μεταγενέστερος γερμανικός ρομαντισμός, για παράδειγμα του Ε. Τ. Α. Χόφμαν (Der Sandmann, 1817) και του Γιόζεφ Φράιχερ φον Άιχεντορφ (Das Marmorbild, 1819), ήταν πιο σκοτεινός στα θέματά του και έχει γοτθικά στοιχεία. Η σημασία στο ρομαντισμό της παιδικής αθωότητας και της φαντασίας και οι φυλετικές θεωρίες συνδυάστηκαν για να δώσουν μια άνευ προηγουμένου σημασία στη λαϊκή λογοτεχνία, τη μη κλασική μυθολογία και την παιδική λογοτεχνία, κυρίως στη Γερμανία. Οι Μπρεντάνο και φον Αρνιμ ήταν σημαντικοί. λογοτεχνικές προσωπικότητες που εξέδωσαν μαζί το Des Knaben Wunderhorn («Το μαγικό κέρατο του αγοριού» ή το κέρας της Αμαλθείας), μια συλλογή στιχουργημένων λαϊκών ιστοριών, το 1806–08. Η πρώτη συλλογή των Παραμυθιών των Γκριμ από τους αδελφούς Γκριμ εκδόθηκε το 1812. Σε αντίθεση με το πολύ μεταγενέστερο έργο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που εξέδιδε τις επινοημένες ιστορίες του στα δανικά από το 1835, αυτά τα γερμανικά έργα βασίζονταν κυρίως σε συλλεγμένες λαϊκές ιστορίες και οι Γκριμ παρέμειναν πιστοί στο ύφος της αφήγησης στις πρώτες τους εκδόσεις. αν και αργότερα ξαναγράφοντας κάποια μέρη. Ένα από τα αδέρφια, ο Γιάκομπ, δημοσίευσε το 1835 τη Γερμανική Μυθολογία, ένα μακροσκελές ακαδημαϊκό έργο. Παράδειγμα μιας άλλης τάσης αποτελεί η εξαιρετικά συναισθηματική γλώσσα του Σίλλερ και η απεικόνιση της σωματικής βίας στο έργο του Οι Ληστές του 1781. Στην αγγλική λογοτεχνία οι βασικές φυσιογνωμίες του ρομαντικού κινήματος θεωρούνται οι ποιητές Ουίλλιαμ Ουόρντσγουορθ, Σάμιουελ Τέυλορ Κόλεριτζ, Τζον Κητς, Λόρδος Μπάυρον, Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ και ο πολύ μεγαλύτερος Ουίλλιαμ Μπλέηκ, ακολουθούμενος αργότερα από την απομονωμένη φιγούρα του Τζον Κλαιρ, επίσης μυθιστοριογράφοι όπως ο Ουόλτερ Σκοτ από τη Σκωτία και η Μαίρυ Σέλλεϋ και οι δοκιμιογράφοι Ουίλλιαμ Χάζλιτ και Τσαρλς Λαμπ. Η δημοσίευση το 1798 των Λυρικών Μπαλάντων, με πολλά από τα καλύτερα ποιήματα των Ουόρντσγουορθ και Κόλεριτζ, θεωρείται συχνά ότι σηματοδότησε την έναρξη του κινήματος. Η πλειονότητα των ποιημάτων ήταν του Ουόρντσγουορθ και πολλά αφορούσαν τη ζωή των φτωχών στη γενέτειρά του, την Περιοχή των Λιμνών (Lake District) ή τα συναισθήματά του για τη φύση - τα οποία ανέπτυξε πληρέστερα στο μακροσκελές ποίημά του Tο Πρελούδιο, που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ ενόσω ζούσε. Το μεγαλύτερο ποίημα στον τόμο ήταν Η μπαλάντα του Γέρου Ναυτικού του Κόλεριτζ, που ανέδειξε τη γοτθική πλευρά του αγγλικού ρομαντισμού και τα εξωτικά σκηνικά που χαρακτήριζαν πολλά έργα. Την περίοδο που έγραφαν οι «Ποιητές των Λιμνών» θεωρούντο ευρέως ως μια περιθωριακή ομάδα ριζοσπαστών, αν και υποστηρίχθηκαν από τον κριτικό και συγγραφέα Ουίλλιαμ Χάζλιτ και άλλους. Αντίθετα ο Λόρδος Μπάυρον και ο Γουόλτερ Σκοτ απέκτησαν τεράστια φήμη και επιρροή σε όλη την Ευρώπη με έργα που εκμεταλλεύονταν τη βία και το δράμα των εξωτικών και ιστορικών σκηνών τους. Ο Γκαίτε αποκάλεσε το Βύρωνα «αναμφίβολα τη μεγαλύτερη ιδιοφυΐα του αιώνα μας». Ο Σκοτ είχε άμεση επιτυχία με το μακροσκελές αφηγηματικό ποίημά του Το Ασμα του Τελευταίου Ραψωδού το 1805, ακολουθούμενο από το πλήρες επικό ποίημα Marmion το 1808. Και τα δύο διαδραματίζονται στο μακρινό παρελθόν της Σκωτίας, που ήδη αναφέρεται στον Όσσιαν. Ο ρομαντισμός και η Σκωτία επρόκειτο να έχουν μια μακρά και γόνιμη συνεργασία. Ο Βύρων είχε την ίδια επιτυχία με το πρώτο μέρος του αφηγηματικού ποιήματος Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ το 1812, ακολουθούμενο από τέσσερις «τουρκικές ιστορίες», όλες σε μορφή μακροσκελών ποιημάτων, ξεκινώντας με το Ο Γκιαούρης το 1813, αντλώντας από το Grand Tour του, που είχε φτάσει στην Οθωμανική Ευρώπη, και οριονταλοποιώντας τα θέματα του γοτθικού μυθιστορήματος σε στίχους. Αυτά περιείχαν διαφορετικές παραλλαγές του «βυρωνικού ήρωα» και η ίδια του η ζωή συνεισέφεραν μια περαιτέρω εκδοχή. Εν τω μεταξύ ο Σκοτ επινόησε ουσιαστικά το ιστορικό μυθιστόρημα, ξεκινώντας το 1814 με το Ουέιβερλυ, που διαδραματίζεται κατά την Εξέγερση των Ιακωβιτών το 1745, που ήταν μια εξαιρετικά επικερδής επιτυχία, ακολουθούμενη από περισσότερα από 20 ακόμη μυθιστορήματα τα επόμενα 17 χρόνια, που διαδραματίζονται στις Σταυροφορίες, που τις είχε διερευνήσει σε βαθμό άγνωστο μέχρι τότε στη λογοτεχνία.Σε αντίθεση με τη Γερμανία ο ρομαντισμός στην αγγλική λογοτεχνία είχε μικρή σχέση με τον εθνικισμό και τους ρομαντικούς τους έβλεπαν συχνά με καχυποψία για τη συμπάθεια που ένιωθαν πολλοί από αυτούς για τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης, της οποίας η κατάρρευση και η αντικατάσταση με τη δικτατορία του Ναπολέοντα αποτέλεσε, όπως και αλλού στο Ευρώπη, σοκ για το κίνημα. Αν και τα μυθιστορήματά του εξυμνούσαν την ταυτότητα και την ιστορία της Σκωτίας, ο Σκοτ ήταν πολιτικά σταθερά ενωτικός, αλλά συμμεριζόταν τα αισθήματα των Ιακωβιτών. Αρκετοί ρομαντικοί περνούσαν πολύ χρόνο στο εξωτερικό και μια διάσημη παραμονή στη Λίμνη της Γενεύης με τον Μπάυρον και τον Σέλλεϋ το 1816 είχε ως καρπό το τεράστιας επιρροής μυθιστόρημα Φράνκενσταϊν της μέλλουσας συζύγου του Σέλλεϋ Μαίρυ Σέλλεϋ και τη νουβέλα Το Βαμπίρ του γιατρού του Μπάυρον Τζον Ουίλλιαμ Πολιντόρι. Οι στίχοι του Ρόμπερτ Μπερνς στη Σκωτία και του Τόμας Μουρ από την Ιρλανδία αντανακλούσαν με διαφορετικούς τρόπους τις χώρες τους και το ρομαντικό ενδιαφέρον για τη λαϊκή λογοτεχνία, αλλά κανένας από τους δύο δεν είχε μια πλήρως ρομαντική προσέγγιση στη ζωή ή το έργο τους. Αν και έχουν σύγχρονους υπερασπιστές κριτικούς όπως ο Γκέοργκ Λούκατς, τα μυθιστορήματα του Σκοτ είναι σήμερα πιο πιθανό να βιωθούν με τη μορφή των πολλών οπερών, που οι συνθέτες τους συνέχισαν να βασίζουν σε αυτά τις επόμενες δεκαετίες, όπως η Λουτσία ντι Λάμμερμουρ του Ντονιτσέττι και Οι Πουριτανοί του Βιντσέντζο Μπελλίνι (και τα δύο του 1835). Ο Μπάυρον χαίρει πλέον μεγάλης εκτίμησης για τους σύντομους στίχους του και τα γενικά αντιρομαντικά πεζογραφήματα του, ιδιαίτερα τις επιστολές του, και την ημιτελή του σάτιρα Δον Ζουάν. Σε αντίθεση με πολλούς ρομαντικούς η ευρέως δημοσιοποιημένη προσωπική ζωή του Βύρωνα φάνηκε να ταιριάζει με το έργο του και ο θάνατός του στα 36 του χρόνια το 1824 από ασθένεια, ενώ συνέδραμε την Ελληνική Επανάσταση, θεωρήθηκε ένα κατάλληλα ρομαντικό τέλος, εδραιώνοντας το μύθο του. Ο Kητς το 1821 και ο Σέλλεϋ το 1822 πέθαναν και οι δύο στην Ιταλία, ο Μπλέηκ (σχεδόν στα 70 του) το 1827 και ο Κόλεριτζ έπαψε να γράφει σε μεγάλο βαθμό τη δεκαετία του 1820. Ο Ουόρντσγουορθ ήταν από το 1820 αξιοσέβαστος και πολύ αποδεκτός, με αργομισθία από την κυβέρνηση αλλά έγραφε σχετικά λίγο. Στην ιστορία της αγγλικής λογοτεχνίας η ρομαντική περίοδος θεωρείται συχνά ότι έληξε γύρω στη δεκαετία του 1820, ή μερικές φορές ακόμη και νωρίτερα, αν και πολλοί συγγραφείς των επόμενων δεκαετιών δεν ήταν λιγότερο προσηλωμένοι στις ρομαντικές αξίες. Η πιο σημαντική μυθιστοριογράφος στα αγγλικά κατά την περίοδο αιχμής του Ρομαντισμού, εκτός από τον Ουόλτερ Σκοτ, ήταν η Τζέην Ώστεν, της οποίας η ουσιαστικά συντηρητική κοσμοθεωρία είχε λίγα κοινά με τους ρομαντικούς συγχρόνους της, διατηρώντας μια ισχυρή πίστη στην κοσμιότητα και στους κοινωνικούς κανόνες, αν και κριτικοί όπως π.χ. η Κλώντια Λ. Τζόνσον έχουν εντοπίσει δονήσεις κάτω από την επιφάνεια πολλών έργων, όπως το Αββαείο του Νορθάνγκερ (1817), το Μάνσφιλντ Παρκ (1814) και η Πειθώ (1817). Αλλά γύρω στα μέσα του αιώνα εμφανίστηκαν τα αναμφίβολα ρομαντικά μυθιστορήματα με έδρα το Γιορκσάιρ των αδελφών Μπροντέ. Πιο αξιοσημείωτα το Τζέην Έυρ της Σάρλοτ και το Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ, που εκδόθηκαν και τα δύο το 1847 και εισήγαγαν επίσης περισσότερα γοτθικά θέματα. Ενώ αυτά τα δύο μυθιστορήματα γράφτηκαν και εκδόθηκαν μετά το τέλος της ρομαντικής περιόδου, τα μυθιστορήματά τους επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη ρομαντική λογοτεχνία που οι συγγραφείς τους είχαν διαβάσει ως παιδιά. Ο Μπάυρον, ο Kητς και ο Σέλλεϋ έγραψαν όλοι για το θέατρο αλλά με μικρή επιτυχία στην Αγγλία, με ίσως το καλύτερο έργο το The Cenci του Σέλλεϋ, αν και δεν παίχτηκε σε δημόσιο θέατρο στην Αγγλία παρά μόνο ένα αιώνα μετά τον θάνατό του. Τα έργα του Μπάυρον, μαζί με τις δραματοποιήσεις των ποιημάτων του και τα μυθιστορήματα του Σκοτ, ήταν πολύ πιο δημοφιλή στην ηπειρωτική Ευρώπη, και ειδικά στη Γαλλία, και μέσω αυτών των διασκευών πολλά μετατράπηκαν σε όπερες, που πολλές ανεβαίνουν ακόμα και σήμερα. Αν οι ποιητές της εποχής είχαν μικρή επιτυχία στη σκηνή, η περίοδος ήταν θρυλική για τις παραστάσεις του Σαίξπηρ και οδήγησε με κάποιο τρόπο στην αποκατάσταση των αρχικών του κειμένων και στην αφαίρεση από αυτά των «βελτιώσεών» τους των αρχών του 18ου αιώνα. Ο μεγαλύτερος ηθοποιός της περιόδου αυτής, ο Έντμουντ Κην, απέδωσε το τραγικό τέλος του Βασιλιά Ληρ. Ο Κόλεριτζ ανέφερε ότι «Το να τον βλέπεις να παίζει ήταν σαν να διαβάζεις Σαίξπηρ με αστραπές». Σκωτία Αν και μετά την ένωση με την Αγγλία το 1707 η Σκωτία υιοθέτησε όλο και περισσότερο την αγγλική γλώσσα και ευρύτερα πολιτιστικά πρότυπα, η λογοτεχνία της ανέπτυξε μια ξεχωριστή εθνική ταυτότητα και άρχισε να απολαμβάνει διεθνή φήμη. Ο Άλλαν Ράμσεϋ (1686–1758) έθεσε τα θεμέλια μιας αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος για την παλαιότερη σκωτσέζικη λογοτεχνία, καθώς επίσης ηγήθηκε της τάσης στη βουκολική ποίηση, βοηθώντας στην ανάπτυξη ως ποιητικής φόρμας του στίχου του Μπερνς. Ο Τζέιμς Μακφέρσον (1736–1796) ήταν ο πρώτος Σκωτσέζος ποιητής που απέκτησε διεθνή φήμη. Ισχυριζόμενος ότι ανακάλυψε ποίηση γραμμένη από τον αρχαίο βάρδο Όσιαν, δημοσίευσε μεταφράσεις που απέκτησαν διεθνή φήμη και ανακηρύχθηκαν ως κελτικό αντίστοιχο των κλασικών επών. Το Φίνγκαλ, που γράφτηκε το 1762, μεταφράστηκε γρήγορα σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες και η εκτίμησή του για τη φυσική ομορφιά και την επεξεργασία του αρχαίου θρύλου έχει ταυτισθεί περισσότερο από κάθε έργο με την ώθηση του ρομαντικού κινήματος στην ευρωπαϊκή, και ιδιαίτερα στη γερμανική, λογοτεχνία, μέσω της επιρροής του στον Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ και στον Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε. Διαδόθηκε επίσης στη Γαλλία από μορφές όπως ο Ναπολέων. Τελικά έγινε σαφές ότι τα ποιήματα δεν ήταν άμεσες μεταφράσεις από τη σκωτική γαελική, αλλά ανθολογημένες προσαρμογές που έγιναν για να ταιριάζουν στις αισθητικές προσδοκίες του κοινού του.Ο Ρόμπερτ Μπερνς (1759–96) και ο Ουόλτερ Σκοτ (1771–1832) επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον Οσσιανό κύκλο. Ο Μπερνς, ποιητής και στιχουργός του Aιρσάιρ, θεωρείται ευρέως ως ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας και είχε μεγάλη επιρροή στο ρομαντικό κίνημα. Το ποίημά του (και το τραγούδι) "Τραγούδι του Αποχωρισμού" τραγουδιέται συχνά κατά το Χόγκμανεϋ (την τελευταία μέρα του έτους) και το Scots Wha Hae ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Σκωτίας. Ο Σκοτ ξεκίνησε ως ποιητής και επίσης συνέλεξε και δημοσίευσε σκωτσέζικες μπαλάντες. Το πρώτο του πεζογραφικό έργο, Ουέιβερλυ, το 1814, αποκαλείται συχνά το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα. Ξεκίνησε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα με άλλα ιστορικά μυθιστορήματα όπως το Ρομπ Ρόυ (1817), Η Καρδιά του Μιντλόθιαν (1818) και Ιβανόης (1820). Ο Σκοτ πιθανώς έκανε περισσότερα από κάθε άλλη προσωπικότητα για να καθορίσει και να εκλαϊκεύσει τη σκωτσέζικη πολιτιστική ταυτότητα το δέκατο ένατο αιώνα. Άλλες σημαντικές λογοτεχνικές προσωπικότητες που συνδέονται με το ρομαντισμό ήταν οι ποιητές και μυθιστοριογράφοι Τζέημς Χογκ (1770–1835), Άλλαν Κάννιγχαμ (1784–1842) και Τζον Γκωλτ (1779–1839). Στη Σκωτία ιδρύθηκαν επίσης δύο από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, το The Edinburgh Review το 1802 και το Blackwood's Magazine το 1817, που είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη της βρετανικής λογοτεχνίας και δραματουργίας την εποχή του ρομαντισμού. Ο Ίαν Ντάνκαν και ο Αλεξ Μπέντσιμολ υποστηρίζουν ότι εκδόσεις όπως τα μυθιστορήματα του Σκοτ και αυτά τα περιοδικά ήταν μέρος ενός εξαιρετικά δυναμικού σκωτσέζικου ρομαντισμού που στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα έκανε το Εδιμβούργο να αναδειχθεί πολιτιστική πρωτεύουσα της Βρετανίας και να γίνει το κέντρο ενός ευρύτερου σχηματισμού ενός «εθνικισμού των Βρετανικών Νήσων».Το σκωτσέζικο «εθνικό δράμα» εμφανίστηκε στις αρχές του 1800, καθώς τα έργα με ειδικά σκωτσέζικα θέματα άρχισαν να κυριαρχούν στη θεατρική σκηνή της Σκωτίας. Τα θέατρα είχαν αποθαρρυνθεί από την Εκκλησία της Σκωτίας και το φόβο για τις συνελεύσεις των Ιακωβιτών. Στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα πολλά έργα γράφτηκαν και παίχτηκαν από μικρούς ερασιτεχνικούς θιάσους, αλλά δεν εκδόθηκαν και έτσι τα περισσότερα χάθηκαν. Προς το τέλος του αιώνα υπήρχαν «δράματα δωματίου», που είχαν σχεδιαστεί κυρίως για ανάγνωση, αντί για παράσταση, μεταξύ αυτών και έργα των Σκοτ, Χογκ, Γκωλτ και Τζοάννα Μπέιλλι (1762–1851), συχνά επηρεασμένα από την παράδοση της μπαλάντας και το γοτθικό ρομαντισμό. Ο ρομαντισμός αναπτύχθηκε σχετικά αργά στη γαλλική λογοτεχνία, περισσότερο από ό,τι στις εικαστικές τέχνες. Ο προάγγελος του ρομαντισμού του 18ου αιώνα, η λατρεία της ευαισθησίας, είχε συνδεθεί με το Παλαιό Καθεστώς και η Γαλλική Επανάσταση αποτελούσε έμπνευση περισσότερο για τους ξένους συγγραφείς παρά για εκείνους που τη βίωσαν από πρώτο χέρι. Η πρώτη σημαντική προσωπικότητα ήταν ο Σατωμπριάν, ένας αριστοκράτης που παρέμεινε βασιλικός καθ' όλη τη διάρκεια της Επανάστασης και επέστρεψε στη Γαλλία από την εξορία του στην Αγγλία και την Αμερική επί Ναπολέοντα, με το καθεστώς του οποίου είχε μια άβολη σχέση. Τα γραπτά του, όλα πεζά, περιλάμβαναν κάποια μυθιστορηματικά, όπως τα Αταλά (1801) και Ρενέ (1802), στο οποίο ο αλλοτριωμένος ήρωάς του ήταν πρόδρομος του βυρωνικού ήρωα, αλλά κυρίως αναφέρονταν στη σύγχρονη ιστορία και πολιτική, τα ταξίδια του, μια υπεράσπιση της θρησκείας και του μεσαιωνικού πνεύματος (Génie du christianisme (Το Πνεύμα του Χριστιανισμού), 1802) και τελικά στις δεκαετίες του 1830 και του 1840 την εκτενέστατη αυτοβιογραφία του Mémoires d'Outre-Tombe («Απομνημονεύματα Πέρα από τον τάφο»). Μετά την Παλινόρθωση των Βουρβόνων ο γαλλικός ρομαντισμός αναπτύχθηκε στο ζωντανό κόσμο του παρισινού θεάτρου, με παραγωγές του Σαίξπηρ, του Σίλλερ (στη Γαλλία βασικού ρομαντικού συγγραφέα) και διασκευές του Σκοτ και του Μπάυρον δίπλα σε Γάλλους συγγραφείς, αρκετοί από τους οποίους άρχισαν να γράφουν στα τέλη της δεκαετίας του 1820. Δημιουργήθηκαν κλίκες φιλό- και αντι-ρομαντικών και οι παραγωγές συνοδεύονταν συχνά από θορυβώδεις φωνές και από τις δύο πλευρές, όπως ο φωνακλάδικος ισχυρισμός ενός θεατρόφιλου το 1822 ότι «Shakespeare,, c'est l'aide-de-camp de Wellington». «Ο Σαίξπηρ είναι ο υπασπιστής του Ουέλλινγκτον»). Ο Αλέξανδρος Δουμάς πατέρας ξεκίνησε ως δραματουργός, με μια σειρά επιτυχιών ξεκινώντας με το Ο Ερρίκος Γ΄ και η αυλή του (1829) πριν στραφεί σε μυθιστορήματα που ήταν κυρίως ιστορικές περιπέτειες περίπου με τον τρόπο του Σκοτ, με πιο διάσημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες και Ο Κόμης Μοντεχρήστος, και τα δύο του 1844. Ο Βικτόρ Ουγκό εξέδωσε ποιήματα τη δεκαετία του 1820, πριν την επιτυχία στη σκηνή με τον Ερνάνη — ένα ιστορικό δράμα σε σχεδόν σαιξπηρικό ύφος με περίφημες ταραχώδεις παραστάσεις στην πρώτη του σεζόν το 1830. Όπως ο Δουμάς έτσι και ο Ουγκό είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορήματά του, και έγραφε ήδη την Παναγία των Παρισίων (1831), ένα από τα πιο γνωστά έργα, που έγινε παράδειγμα του γαλλικού ρομαντικού κινήματος. Ο πρόλογος στο άπαιχτο έργο του Κρόμγουελ δίνει ένα σημαντικό μανιφέστο του γαλλικού ρομαντισμού, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε πρότυπα». Η καριέρα του Προσπέρ Μεριμέ ακολούθησε παρόμοιο δρόμο. Είναι πλέον περισσότερο γνωστός ως ο εμπνευστής της ιστορίας της Κάρμεν, με την ομώνυμη νουβέλα του που δημοσιεύτηκε το 1845. Ο Αλφρέ ντε Βινύ παραμένει περισσότερο γνωστός ως δραματουργός, με καλύτερο ίσως έργο του εκείνο για τη ζωή του Άγγλου ποιητή Τόμας Τσάττερτον (1835). Η Γεωργία Σάνδη ήταν κεντρική μορφή της παρισινής λογοτεχνικής σκηνής, διάσημη τόσο για τα μυθιστορήματα και την κριτική της όσο και για τις σχέσεις της με τον Σοπέν και αρκετούς άλλους. Και αυτή εμπνεύστηκε από το θέατρο και έγραψε έργα που θα ανέβαιναν στην ιδιωτική της έπαυλη. Γάλλοι ρομαντικοί ποιητές από το 1830 ως το 1860 είναι οι Αλφρέ ντε Μυσσέ, Ζεράρ ντε Νερβάλ, Λαμαρτίν και ο επιβλητικός Τεοφίλ Γκωτιέ, του οποίου η πληθωρική παραγωγή σε διάφορες μορφές συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του το 1872. Ο Σταντάλ είναι σήμερα ίσως ο πιο δημοφιλής Γάλλος μυθιστοριογράφος της περιόδου, αλλά βρίσκεται σε μια περίπλοκη σχέση με τον Ρομαντισμό και είναι αξιοσημείωτος για τη διεισδυτική ψυχολογική του ενόραση στους χαρακτήρες και τον ρεαλισμό του, ιδιότητες που σπάνια διακρίνονται στη ρομαντική μυθοπλασία. Ως επιζώντος της γαλλικής υποχώρησης από τη Μόσχα το 1812 οι φαντασιώσεις περί ηρωισμού και περιπέτειας είχαν σε αυτόν ελάχιστη απήχηση και όπως ο Γκόγια θεωρείται συχνά πρόδρομος του ρεαλισμού. Τα σημαντικότερα έργα του είναι Το Κόκκινο και το Μαύρο (1830) και Το Μοναστήρι της Πάρμας (1839). Ο Πολωνικός Ρομαντισμός συχνά θεωρείται ότι ξεκινά με τη δημοσίευση των πρώτων ποιημάτων του Άνταμ Μιτσκιέβιτς το 1822 και τελειώνει με τη συντριβή της Ιανουαριανής Εξέγερσης του 1863 κατά των Ρώσων. Χαρακτηρίστηκε έντονα από το ενδιαφέρον για την πολωνική ιστορία. Ο Πολωνικός Ρομαντισμός αναβίωσε τις παλιές παραδόσεις του «σαρματισμού» των σλάχτα ή πολωνών ευγενών. Παλιές παραδόσεις και έθιμα αναβιώθηκαν και απεικονίστηκαν με θετικό φως στο Πολωνικό μεσσιανικό κίνημα και σε έργα μεγάλων Πολωνών ποιητών όπως ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς (Pan Tadeusz), ο Γιούλιους Σουοβάτσκι και ο Ζίγκμουντ Κρασίνσκι. Αυτή η στενή σύνδεση μεταξύ του πολωνικού ρομαντισμού και της πολωνικής ιστορίας έγινε μια από τις καθοριστικές ιδιότητες της λογοτεχνίας της περιόδου του πολωνικού ρομαντισμού, διαφοροποιώντας την από αυτή άλλων χωρών, που δεν είχαν υποστεί την απώλεια του εθνικού τους κράτους όπως συνέβη με την Πολωνία. Επηρεασμένη από το γενικό πνεύμα και τις κύριες ιδέες του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, η λογοτεχνία του πολωνικού ρομαντισμού είναι μοναδική, όπως έχουν επισημάνει πολλοί μελετητές, καθώς αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό εκτός Πολωνίας και με έμφαση στο θέμα του πολωνικού εθνικισμού. Η πολωνική διανόηση, μαζί με ηγετικά μέλη της κυβέρνησής της, εγκατέλειψε την Πολωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1830, κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης «Μεγάλης Μετανάστευσης», και μετεγκαταστάθηκε στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η τέχνη τους παρουσίαζε συναισθηματισμό και ανορθολογισμό, φαντασία, προσωπολατρία, λαογραφία, τη ζωή στην επαρχία και τη διάδοση των ιδανικών της ελευθερίας. Στη δεύτερη περίοδο πολλοί από τους Πολωνούς ρομαντικούς εργάστηκαν στο εξωτερικό, συχνά εξορισμένοι από την Πολωνία από τις δυνάμεις κατοχής λόγω των πολιτικά ανατρεπτικών τους ιδεών. Στο έργο τους κυριαρχούσαν ολοένα και περισσότερο τα ιδανικά του πολιτικού αγώνα για την ελευθερία και την κυριαρχία της χώρας τους, ενώ έγιναν εμφανέστερα στοιχεία μυστικισμού. Εκεί αναπτύχθηκε η ιδέα του poeta wieszcz (του προφήτη). Ο wieszcz (βάρδος) λειτουργούσε ως πνευματικός ηγέτης του έθνους που αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία του. Ο σημαντικότερος έτσι αναγνωρισμένος ποιητής ήταν ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς. Ο Ζίγκμουντ Κρασίνσκι έγραψε επίσης για να εμπνεύσει πολιτική και θρησκευτική ελπίδα στους συμπατριώτες του. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, που ζητούσαν νίκη με οποιοδήποτε τίμημα στον αγώνα της Πολωνίας ενάντια στη Ρωσία, ο Κρασίνσκι τόνισε τον πνευματικό ρόλο της Πολωνίας στον αγώνα της για ανεξαρτησία, υποστηρίζοντας μια πνευματική και όχι στρατιωτική υπεροχή. Τα έργα του αντιπροσωπεύουν καλύτερα το μεσσιανικό κίνημα στην Πολωνία: σε δύο πρώιμα δράματα, τα Nie-boska komedia (1835, Η Μη-θεία Κωμωδία) και Ιρίδιον (1836), καθώς και στο μεταγενέστερο Psalmy przyszłości (1845), ισχυρίστηκε ότι η Πολωνία ήταν ο Χριστός της Ευρώπης: ειδικά επιλεγμένη από τον Θεό για να άρει τα βάρη του κόσμου, να υποφέρει και τελικά να αναστηθεί. Ο πρώιμος ρωσικός ρομαντισμός συνδέεται με τους συγγραφείς Κονσταντίν Μπατυούσκοφ (Όραμα στις όχθες του Λέτε, 1809), Βασίλυ Ζουκόφσκυ (Ο Βάρδος, 1811, Σβετλάνα, 1813) και Νικολάι Καραμζίν (Η φτωχή Λίζα, 1792, Γιούλια, 1796, Η Δημαρχίνα, 1802, Ο Ευαίσθητος και ο Ψυχρός, 1803). Ωστόσο ο κύριος εκφραστής του ρομαντισμού στη Ρωσία είναι ο Αλεξάντρ Πούσκιν (Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου, 1820–1821, Οι Ληστές Αδελφοί, 1822, Ρουσλάν και Λουντμίλα, 1820, Ευγένιος Ονέγκιν, 1825–1832). Το έργο του Πούσκιν επηρέασε πολλούς συγγραφείς του 19ο αιώνα και οδήγησε στην τελική αναγνώρισή του ως του μεγαλύτερου ποιητή της Ρωσίας. Άλλοι Ρώσοι ρομαντικοί ποιητές ήταν οι Μιχαήλ Λέρμοντοφ (Ένας ήρωας του καιρού μας, 1839), Φυόντορ Τυούτσεφ (Σιλέντιουμ!, 1830), Γιεβγκένι Μπαρατύνσκυ (Eντα, 1826), Αντόν Ντέλβιγκ και Βίλχελμ Κύχελμπεκερ. Επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό από το Λόρδο Μπάυρον, ο Λέρμοντοφ προσπάθησε να διερευνήσει την έμφαση του ρομαντισμού στη μεταφυσική δυσαρέσκεια με την κοινωνία και τον εαυτό, ενώ τα ποιήματα του Τυούτσεφ συχνά περιγράφουν σκηνές από τη φύση ή ερωτικά πάθη. Ο Τυούτσεφ λειτουργούσε συνήθως με κατηγορίες όπως η νύχτα και η μέρα, ο βορράς και ο νότος, το όνειρο και η πραγματικότητα, ο κόσμος και το χάος και ο ακίνητος κόσμος του χειμώνα και εκείνος της άνοιξης που βρίθει από ζωή. Το στυλ του Μπαρατύνσκυ είχε αρκετά κλασικό χαρακτήρα, βασιζόμενο στα μοντέλα του προηγούμενου αιώνα. Ο ρομαντισμός στην ισπανική λογοτεχνία παρήγαγε πασίγνωστο έργο με μια τεράστια ποικιλία ποιητών και θεατρικών συγγραφέων. Ο σημαντικότερος Ισπανός ποιητής αυτού του κινήματος ήταν ο Χοσέ ντε Εσπρονθέδα. Μετά από αυτόν υπήρξαν άλλοι ποιητές όπως ο Γουστάβο Αδόλφο Μπεκέρ, ο Μαριάνο Χοσέ ντε Λάρα και οι δραματουργοί Ανχελ ντε Σααβέδρα και Χοσέ Θορρίγια, συγγραφέας του Δον Χουάν Τενόριο. Πριν από αυτούς μπορούν να αναφερθούν οι προρομαντικοί Χoσέ Καδάλσο και Mανουέλ Χoσέ Κουιντάνα. Τα έργα του Αντόνιο Γκαρσία Γκουτιέρεθ διασκευάστηκαν για την παραγωγή των οπερών Τροβατόρε και Σιμόν Μποκανέγκρα του Τζουζέπε Βέρντι. Ο ισπανικός ρομαντισμός επηρέασε επίσης τις τοπικές λογοτεχνίες. Για παράδειγμα στην Καταλονία και στη Γαλικία υπήρξε μια εθνική έκρηξη συγγραφέων στις τοπικές γλώσσες, όπως ο Καταλανός Ζασίμ Βερνταγκουέρ και η Γαλικιανή Ροσαλία δε Κάστρο, οι κύριες μορφές των εθνικών αναγεννησιακών κινημάτων Renaixença (Καταλανική Αναγέννηση) και Rexurdimento, αντίστοιχα.Υπάρχουν μελετητές που θεωρούν τον ισπανικό ρομαντισμό ως Πρωτο-Υπαρξισμό γιατί είναι πιο αγωνιώδης από το κίνημα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ο Φόστερ και άλλοι για παράδειγμα υποστηρίζουν ότι το έργο των Ισπανών συγγραφέων όπως οι Εσπρονθέδα, Λάρα και άλλων συγγραφέων του 19ο αιώνα κατέδειξε μια «μεταφυσική κρίση». Αυτοί έδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα στη σχέση μεταξύ των Ισπανών συγγραφέων του 19ου αιώνα με το υπαρξιστικό κίνημα που εμφανίστηκε αμέσως μετά. Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Κάλντγουελ οι συγγραφείς που ταυτίζουμε σήμερα με τον ισπανικό ρομαντισμό ήταν στην πραγματικότητα πρόδρομοι εκείνων που ώθησαν το λογοτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1920. Αυτή η άποψη είναι αντικείμενο συζήτησης, γιατί υπάρχουν συγγραφείς που τονίζουν ότι ο ισπανικός ρομαντισμός είναι ένας από τους πρώτους στην Ευρώπη, ενώ ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η Ισπανία δεν είχε πραγματικά περίοδο ρομαντισμού στη λογοτεχνία. Αυτή η διαμάχη υπογραμμίζει μια ορισμένη μοναδικότητα του ισπανικού ρομαντισμού σε σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς ομολόγους του. Ο ρομαντισμός ξεκίνησε στην Πορτογαλία με τη δημοσίευση του ποιήματος Καμόες (1825), από τον Αλμέιδα Γκαρρέτ, που ανατράφηκε από το θείο του Αλεξάντρ, επίσκοπο της Άνγκρα, με τις αρχές του νεοκλασικισμού, κάτι που μπορεί να παρατηρηθεί στο πρώιμο έργο του. Ο ίδιος ο συγγραφέας ομολογεί (στον πρόλογο του Καμόες) ότι αρνήθηκε οικειοθελώς να ακολουθήσει τις αρχές της επικής ποίησης που διατυπώνει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του, όπως έκανε το ίδιο και με την Ars Poetica του Οράτιου. Ο Αλμέιδα Γκαρρέτ είχε συμμετάσχει στη Φιλελεύθερη Επανάσταση του 1820, που τον έκανε να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία το 1823 και στη συνέχεια στη Γαλλία, μετά την εξέγερση της Βίλα-Φρανκάδα. Όσο ζούσε στη Μεγάλη Βρετανία είχε επαφές με το ρομαντικό κίνημα και διάβασε συγγραφείς όπως ο Σαίξπηρ, ο Σκοτ, ο Όσσιαν, ο Μπάυρον, ο Ουγκό, ο Λαμαρτίν και η Ντε Σταλ, επισκεπτόμενος ταυτόχρονα φεουδαρχικά κάστρα και ερείπια γοτθικών εκκλησιών και αββαείων, που θα αντικατοπτρίζονταν στα γραπτά του. Το 1838 παρουσίασε το Um Auto de Gil Vicente («θεατρικό έργο του Ζιλ Βισέντε»), σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα νέο εθνικό θέατρο, απαλλαγμένο από την ελληνορωμαϊκή και την ξένη επιρροή. Αλλά το αριστούργημά του θα ήταν το Frei Luís de Sousa (1843), που ο ίδιος ονόμασε «ρομαντικό δράμα» και αναγνωρίστηκε ως εξαιρετικό έργο, που πραγματεύεται θέματα όπως η εθνική ανεξαρτησία, η πίστη, η δικαιοσύνη και η αγάπη. Ενδιαφερόταν επίσης βαθιά για τον πορτογαλικό λαογραφικό στίχο, γεγονός που τον οδήγησε στη δημοσίευση του Romanceiro ("Παραδοσιακές Πορτογαλικές Μπαλάντες") (1843), που ανακαλεί ένα μεγάλο αριθμό αρχαίων δημοφιλών μπαλαντών, στη στιχουργική μορφή redondilha maior, που περιείχε ιστορίες ιπποτισμού, βίων αγίων, σταυροφοριών, ερώτων της αυλής, κ.λπ. Έγραψε τα μυθιστορήματα Viagens na Minha Terra, O Arco de Sant'Ana και Helena.Ο Aλεχάντρε Χερκουλάνο είναι, μαζί με τον Αλμέιδα Γκαρρέτ, ένας από τους ιδρυτές του πορτογαλικού ρομαντισμού. Και αυτός αναγκάστηκε να εξοριστεί στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία λόγω των φιλελεύθερων ιδανικών του. Όλη η ποίηση και η πεζογραφία του είναι (σε αντίθεση με του Αλμέιδα Γκαρρέτ) εντελώς ρομαντική, απορρίπτοντας τον ελληνορωμαϊκό μύθο και την ιστορία. Αναζήτησε έμπνευση σε μεσαιωνικά πορτογαλικά ποιήματα και χρονικά όπως και στην Αγία Γραφή. Η παραγωγή του είναι τεράστια και καλύπτει πολλά διαφορετικά είδη, όπως ιστορικά δοκίμια, ποίηση, μυθιστορήματα, νουβέλες και θέατρο, όπου ανασύρει έναν ολόκληρο κόσμο πορτογαλικών θρύλων, παραδόσεων και ιστορίας, ειδικά στα Eurico, o Presbítero ("Eουρίκο, ο Ιερέας ") και Lendas e Narrativas ("Θρύλοι και αφηγήσεις"). Το έργο του επηρεάστηκε από τους Σατωμπριάν, Σίλλερ, Κλόπστοκ, Ουόλτερ Σκοτ και τους Ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης.Ο Aντόνιο Φελιτσιάνο ντε Καστίγιο εισήγαγε τον Υπερρομαντισμό, δημοσιεύοντας τα ποιήματα A Noite no Castelo ("Μια Νύχτα στο Κάστρο") και Os Ciúmes do Bardo ("Η Ζήλεια του Βάρδου"), και τα δύο το 1836, και το δράμα Καμόες . Έγινε ένας αναμφισβήτητος δάσκαλος για διαδοχικές γενιές υπερρομαντικών, των οποίων η επιρροή δεν αμφισβητήθηκε μέχρι το περίφημο Ζήτημα της Κοΐμπρα. Προκάλεσε επίσης σφοδρές αντιδράσεις μεταφράζοντας τον Φάουστ του Γκαίτε χωρίς να γνωρίζει γερμανικά, αλλά χρησιμοποιώντας γαλλικές μεταφράσεις του. Άλλες αξιοσημείωτες μορφές του πορτογαλικού ρομαντισμού είναι οι διάσημοι μυθιστοριογράφοι Καμίλο Καστέλο Μπράνκο, Χούλιο Ντίνις, Σοάρες ντε Πάσσος, Μπουλιάο Πάτο και Πινιέιρο Τσάγκας.Το ρομαντικό ύφος θα αναβιώσει στις αρχές του 20ου αιώνα, κυρίως μέσω των έργων ποιητών που συνδέονται με την Πορτογαλική Αναγέννηση, όπως οι Τεϊχέιρα ντε Πασοάες, Χάιμε Κορτεσάο, Μάριο Μπεϊράο, που μπορούν να θεωρηθούν νεορομαντικοί. Μια πρώιμη πορτογαλική έκφραση του ρομαντισμού βρίσκεται ήδη σε ποιητές όπως ο Μανουέλ Μαρία Μπαρμπόζα ντου Μποκάγκε (ειδικά στα σονέτα του που χρονολογούνται στα τέλη του 18ου αιώνα) και η Λεονόρ ντε Αλμέιδα Πορτουγκά, Mαρκησία της Αλόρνα. Ο ρομαντισμός στην ιταλική λογοτεχνία ήταν ένα δευτερεύον κίνημα, αν και δημιουργήθηκαν μερικά σημαντικά έργα. Ξεκίνησε επίσημα το 1816 όταν η Ζερμαίν ντε Σταλ έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Biblioteca italiana με τίτλο "Sulla maniera e l'utilità delle traduzioni", καλώντας τους Ιταλούς να απορρίψουν το νεοκλασικισμό και να μελετήσουν νέους συγγραφείς από άλλες χώρες. Πριν από αυτό ο Ούγκο Φόσκολο είχε ήδη δημοσιεύσει ποιήματα που προϊδέαζαν ρομαντικά θέματα. Οι σημαντικότεροι ρομαντικοί συγγραφείς ήταν οι Λουντοβίκο ντι Μπρέμε, Πιέτρο Μπορσιέρι και Τζοβάννι Μπερσέ. Πιο γνωστοί συγγραφείς όπως ο Αλεσσάντρο Μαντσόνι και ο Τζάκομο Λεοπάρντι επηρεάστηκαν από το Διαφωτισμό καθώς και από το Ρομαντισμό και τον Κλασσικισμό.Ένας Ιταλός ρομαντικός συγγραφέας που παρήγαγε έργα σε διάφορα είδη, συμπεριλαμβανομένων διηγημάτων και μυθιστορημάτων (όπως το Ricciarda o i Nurra e i Cabras), ήταν ο Πιεμοντέζος Τζουζέππε Μποτέρο (1815-1885), αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της καριέρας του στη λογοτεχνία της Σαρδηνίας. Ο ισπανόφωνος νοτιοαμερικανικός ρομαντισμός επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Εστέμπαν Ετσεβερία, που έγραψε τις δεκαετίες του 1830 και του 1840. Τα γραπτά του επηρεάστηκαν από το μίσος του για τον Αργεντινό δικτάτορα Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας και είναι γεμάτα με θέματα αίματος και τρόμου, χρησιμοποιώντας τη μεταφορά ενός σφαγείου για να απεικονίσει τη βία της δικτατορίας του Ρόσας. Ο βραζιλιάνικος ρομαντισμός χαρακτηρίζεται από τρεις διαφορετικές περιόδους. Η πρώτη επικεντρώνεται βασικά στη δημιουργία αίσθησης εθνικής ταυτότητας, χρησιμοποιώντας το ιδανικό του ηρωικού Ινδιάνου. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Χοσέ ντε Αλενκάρ, που έγραψε τα Iracema και O Guarani, και ο Γκοσάουβις Τζίας γνωστός από το ποίημα Canção do exílio (Τραγούδι της Εξορίας). Η δεύτερη περίοδος, που μερικές φορές ονομάζεται Υπερρομαντισμός, χαρακτηρίζεται από μια βαθιά επιρροή των ευρωπαϊκών θεμάτων και παραδόσεων, που περιλαμβάνει τη μελαγχολία, τη θλίψη και την απελπισία που σχετίζονται με τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο Γκαίτε και ο Λόρδος Μπάυρον αναφέρονται συνήθως σε αυτά τα έργα. Μερικοί από τους πιο αξιοσημείωτους συγγραφείς αυτής της φάσης είναι οι Αλβάρες ντε Αζεβέδο, Κασιμίρο ντε Αμπρέου, Φαγκούντες Βαρέλα και Χουνκέιρα Φρέιρε. Ο τρίτος κύκλος χαρακτηρίζεται από την κοινωνική ποίηση, ιδιαίτερα το κίνημα της κατάργησης της δουλείας, και περιλαμβάνει τους Κάστρο Άλβες, Τομπίας Μπαρρέτο και Πέδρο Λουίς Περέιρα ντε Σόουσα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ρομαντική ποίηση δημοσιεύτηκε το 1818 με το «To a Waterfowl» (Σε μια χήνα) του Ουίλλιαμ Κάλλεν Μπράυαντ. Η αμερικανική ρομαντική γοτθική λογοτεχνία εμφανίστηκε νωρίς με τα Ο μύθος της κοιμισμένης κοιλάδας (1820) και Ριπ βαν Ουίνκλ (1819) του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ, ακολουθούμενα από το 1823 και μετά από τα Leatherstocking Tales του Τζέημς Φένιμορ Κούπερ με έμφαση στην ηρωική αφέλεια και τις ένθερμες περιγραφές τοπίων τους για ένα ήδη εξωτικό μυθοποιημένο σύνορο που κατοικείται από «ευγενείς άγριους», παρόμοιο με τη φιλοσοφική θεωρία του Ρουσσώ, όπως εκπροσωπούνται από τον Ούνκας, στον Τελευταίο των Μοϊκανών. Υπάρχουν γραφικά στοιχεία «τοπικού χρώματος» στα δοκίμια του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ και ιδιαίτερα στα ταξιδιωτικά του βιβλία. Οι μακάβριες ιστορίες του Έντγκαρ Άλλαν Πόου και οι μπαλάντες του είχαν μεγαλύτερη επιρροή στη Γαλλία παρά στην πατρίδα του, αλλά το ρομαντικό αμερικανικό μυθιστόρημα αναπτύχθηκε πλήρως με την ατμόσφαιρα και το δράμα του έργου Το άλικο γράμμα (1850) του Ναθάνιελ Χώθορν. Μεταγενέστεροι υπερβατιστές συγγραφείς όπως ο Χένρυ Ντέιβιντ Θόρω και ο Ραλφ Ουάλντο Έμερσον εξακολουθούν να δείχνουν στοιχεία της επιρροής και της φαντασίας του, όπως και ο ρομαντικός ρεαλισμός του Ουώλτ Ουίτμαν. Η ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον —σχεδόν αδιάβαστη στην εποχή της— και το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ Μόμπυ Ντικ μπορούν να θεωρηθούν επιτομές της αμερικανικής ρομαντικής λογοτεχνίας. Μέχρι τη δεκαετία του 1880 ωστόσο ο ψυχολογικός και ο κοινωνικός ρεαλισμός συναγωνίζονταν το ρομαντισμό στο μυθιστόρημα. Επιρροή του ευρωπαϊκού ρομαντισμού στους Αμερικανούς συγγραφείς Το ευρωπαϊκό ρομαντικό κίνημα έφτασε στην Αμερική στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο αμερικανικός ρομαντισμός ήταν εξίσου πολύπλευρος και ατομικιστικός όπως και στην Ευρώπη. Όπως και οι Ευρωπαίοι οι Αμερικανοί ρομαντικοί επέδειξαν υψηλό επίπεδο ηθικού ενθουσιασμού, αφοσίωση στον ατομικισμό και το ξεδίπλωμα του εαυτού, μια έμφαση στη διαισθητική αντίληψη και την πίστη ότι ο φυσικός κόσμος ήταν εγγενώς καλός, ενώ η ανθρώπινη κοινωνία ήταν γεμάτη διαφθορά. Ο ρομαντισμός έγινε δημοφιλής στην αμερικανική πολιτική, φιλοσοφία και τέχνη. Το κίνημα έκανε έκκληση στο επαναστατικό πνεύμα της Αμερικής καθώς και σε εκείνους που λαχταρούσαν να απελευθερωθούν από τις αυστηρές θρησκευτικές παραδόσεις της πρώιμης εγκατάστασης. Οι ρομαντικοί απέρριπταν τον ορθολογισμό και τη θρησκευτική διανόηση. Απηύθυναν έκκληση σε εκείνους που ήταν αντίθετοι στον Καλβινισμό, που περιλαμβάνει την πεποίθηση ότι η μοίρα κάθε ατόμου είναι προκαθορισμένη. Το ρομαντικό κίνημα οδήγησε στον υπερβατισμό της Νέας Αγγλίας, που απεικόνιζε μια λιγότερο περιοριστική σχέση μεταξύ Θεού και Σύμπαντος. Η νέα φιλοσοφία παρουσίαζε στο άτομο μια πιο προσωπική σχέση με τον Θεό. Ο υπερβατισμός και ο ρομαντισμός απευθύνθηκαν στους Αμερικανούς με παρόμοιο τρόπο, τόσο για το προνομιακό αίσθημα έναντι της λογικής, όσο και για την ατομική ελευθερία έκφρασης έναντι των περιορισμών της παράδοσης και των εθίμων. Συχνά περιλάμβανε μια εκστατική απόκριση στη φύση. Ενθάρρυνε την απόρριψη του σκληρού, άκαμπτου καλβινισμού και υποσχόταν μια νέα άνθηση του αμερικανικού πολιτισμού.Ο αμερικανικός ρομαντισμός αγκάλιασε το άτομο και επαναστάτησε ενάντια στους περιορισμούς του νεοκλασικισμού και της θρησκευτικής παράδοσης. Το ρομαντικό κίνημα στην Αμερική δημιούργησε ένα νέο λογοτεχνικό είδος που συνεχίζει να επηρεάζει τους Αμερικανούς συγγραφείς. Τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και τα ποιήματα αντικατέστησαν τα κηρύγματα και τα μανιφέστα του παρελθόντος. Η ρομαντική λογοτεχνία ήταν προσωπική, δυνατή και απεικόνιζε περισσότερα συναισθήματα από οποτεδήποτε στη νεοκλασική λογοτεχνία. Η ενασχόληση της Αμερικής με την ελευθερία έγινε μια μεγάλη πηγή κινήτρου για τους ρομαντικούς συγγραφείς, καθώς πολλοί ήταν ευχαριστημένοι με την ελεύθερη έκφραση και το συναίσθημα χωρίς τόσο πολύ φόβο γελοιοποίησης και διαμάχης. Επίσης κατέβαλαν περισσότερη προσπάθεια στην ψυχολογική ανάπτυξη των ηρώων τους και οι κύριοι από αυτούς έδειχναν συνήθως ακραία ευαισθησία και έξαψη.Τα έργα της Ρομαντικής Εποχής διέφεραν επίσης από τα προηγούμενα στο ότι απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό, αντανακλώντας εν μέρει τη μεγαλύτερη διανομή βιβλίων καθώς το κόστος μειώθηκε την περίοδο αυτή. Η ρομαντική αρχιτεκτονική εμφανίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα σε μια αντίδραση ενάντια στις άκαμπτες μορφές της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Η ρομαντική αρχιτεκτονική έφτασε στο αποκορύφωμά της στα μέσα του 19ου αιώνα και συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του. Σχεδιάστηκε για να προκαλέσει μια συναισθηματική αντίδραση, είτε σεβασμό στην παράδοση, είτε νοσταλγία για ένα βουκολικό παρελθόν. Συχνά εμπνεόταν από την αρχιτεκτονική του Μεσαίωνα, ιδιαίτερα τη γοτθική αρχιτεκτονική και επηρεάστηκε έντονα από το ρομαντισμό στη λογοτεχνία, ιδιαίτερα τα ιστορικά μυθιστορήματα του Βικτόρ Ουγκό και του Ουόλτερ Σκοτ. Μερικές φορές μετακινήθηκε στο χώρο του εκλεκτικισμού, με χαρακτηριστικά επιλεγμένα από διαφορετικές ιστορικές περιόδους και περιοχές του κόσμου.Η νεογοτθική αρχιτεκτονική ήταν μια δημοφιλής παραλλαγή του ρομαντικού ρυθμού, ιδιαίτερα στην κατασκευή εκκλησιών, καθεδρικών και πανεπιστημιακών κτιρίων. Σημαντικό παράδειγμά της είναι η ολοκλήρωση του Καθεδρικού της Κολωνίας στη Γερμανία από τον Καρλ Φρήντριχ Σίνκελ. Ο καθεδρικός ναός είχε ξεκινήσει το 1248 αλλά οι εργασίες σταμάτησαν το 1473. Τα αρχικά σχέδια για την πρόσοψη ανακαλύφθηκαν το 1840 και αποφασίστηκε να ξαναρχίσουν. Ο Σίνκελ ακολούθησε τον αρχικό σχεδιασμό όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά χρησιμοποίησε σύγχρονη τεχνολογία κατασκευής, συμπεριλαμβανομένου ενός σιδερένιου πλαισίου για την οροφή. Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1880.Στη Βρετανία αξιοσημείωτα παραδείγματα είναι το Βασιλικό Περίπτερο στο Μπράιτον, μια ρομαντική εκδοχή της παραδοσιακής ινδικής αρχιτεκτονικής από τον Τζον Νας (1815-1823) και τo Βρετανικό Κοινοβούλιο στο Λονδίνο, που χτίστηκαν σε νεoγοτθικό ρυθμό από τον Τσαρλς Μπάρρυ μεταξύ 1840 και 1876. Στη Γαλλία ένα από τα πρώτα δείγματα ρομαντικής αρχιτεκτονικής είναι το Hameau de la Reine, το μικρό αγροτικό σύνολο που κατασκευάσθηκε στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών για τη βασίλισσα Μαρία Αντουανέττα μεταξύ 1783 και 1785 από το βασιλικό αρχιτέκτονα Ρισάρ Μικ με τη βοήθεια του ρομαντικού ζωγράφου Υμπέρ Ρομπέρ. Αποτελείτο από δώδεκα κατασκευές, δέκα από τις οποίες υπάρχουν ακόμη, στο στυλ χωριών της Νορμανδίας. Σχεδιάστηκε για να διασκεδάζουν η Βασίλισσα και οι φίλοι της παίζοντας τους χωρικούς και περιλάμβανε μια αγροικία με γαλακτοκομείο, μύλο, μπουντουάρ, περιστερώνα, πύργο σε μορφή φάρου από τον οποίο μπορούσε κανείς να ψαρέψει στη λιμνούλα, χώρο θέας, καταρράκτης, σπήλαιο και ένα πολυτελώς επιπλωμένο εξοχικό σπίτι με αίθουσα μπιλιάρδου για τη βασίλισσα.Η γαλλική ρομαντική αρχιτεκτονική του 19ο αιώνα επηρεάστηκε έντονα από δύο συγγραφείς: τον Βικτόρ Ουγκό, του οποίου το μυθιστόρημα Η Παναγία των Παρισίων ενέπνευσε την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το Μεσαίωνα και τον Προσπέρ Μεριμέ, που έγραψε περίφημα ρομαντικά μυθιστορήματα και διηγήματα και ήταν επίσης ο πρώτος επικεφαλής της επιτροπής Ιστορικών Μνημείων της Γαλλίας, υπεύθυνης για τη δημοσιοποίηση και την αποκατάσταση (και μερικές φορές ρομαντικοποίηση) πολλών γαλλικών καθεδρικών ναών και μνημείων που βεβηλώθηκαν και ερειπώθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Τα έργα του υλοποιήθηκαν από τον αρχιτέκτονα Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ και περιλάμβαναν την αποκατάσταση (μερικές φορές δημιουργική) του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων, της οχυρωμένης πόλης της Καρκασσόν και του ημιτελούς μεσαιωνικού Σατώ ντε Πιερφον.Ο ρομαντικός ρυθμός συνεχίστηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Η Οπερά Γκαρνιέ του Παρισιού που σχεδιάστηκε από τον Σαρλ Γκαρνιέ ήταν ένας άκρως ρομαντικός και εκλεκτικιστικός συνδυασμός καλλιτεχνικών ρυθμών. Ένα άλλο αξιοσημείωτο παράδειγμα ρομαντισμού του τέλους του 19ου αιώνα είναι η Βασιλική της Σακρέ-Κερ (= Ιερής Καρδιάς) του Πωλ Αμπαντί, που χρησιμοποίησε το πρότυπο της βυζαντινής αρχιτεκτονικής για τους επιμήκεις τρούλους του (1875–1914). Στις εικαστικές τέχνες ο ρομαντισμός πρωτοεμφανίστηκε στην τοπιογραφία, όπου από τη δεκαετία του 1760 οι Βρετανοί καλλιτέχνες άρχισαν να στρέφονται σε πιο άγρια τοπία και καταιγίδες και στη γοτθική αρχιτεκτονική, ακόμα κι αν έπρεπε να αρκεστούν στην Ουαλία ως σκηνικό. Ο Κάσπαρ Ντάβιντ Φρήντριχ και ο Τζόσεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ γεννήθηκαν με λιγότερο από ένα χρόνο διαφορά το 1774 και το 1775 αντίστοιχα και επρόκειτο να οδηγήσουν τη γερμανική και την αγγλική τοπιογραφία στα άκρα του ρομαντισμού, αλλά οι καλλιτεχνικές ευαισθησίες και των δύο διαμορφώθηκαν όταν οι μορφές του ρομαντισμού ήταν ήδη έντονα παρούσες στην τέχνη. Ο Τζον Κόνσταμπλ, γεννημένος το 1776, έμεινε πιο κοντά στην αγγλική παράδοση του τοπίου, αλλά στα μεγαλύτερα «δίμετρα» έργα του επέμενε στην ηρωική ιδιότητα ενός τμήματος της εργατικής υπαίθρου όπου είχε μεγαλώσει — αμφισβητώντας την παραδοσιακή ιεραρχία των ειδών, που υποβάθμιζε την τοπιογραφία σε χαμηλή θέση. Ο Τέρνερ ζωγράφιζε επίσης πολύ μεγάλα τοπία και πάνω απ' όλα θαλασσινά. Μερικοί από αυτούς τους μεγάλους πίνακες είχαν συνθέσεις και μορφές της εποχής τους, αλλά άλλοι είχαν μικρές μορφές που μετέτρεπαν το έργο σε ιστορική ζωγραφική με τον τρόπο του Κλωντ Λορραίν, όπως του Σαλβατόρ Ρόζα, καλλιτέχνη του ύστερου μπαρόκ, του οποίου τα τοπία είχαν στοιχεία στα οποία στράφηκαν επανειλημμένα οι ρομαντικοί ζωγράφοι. Ο Φρίντριχ χρησιμοποιούσε συχνά μονοπροσωπίες ή χαρακτηριστικά όπως σταυρούς, μόνα τους μέσα σε ένα τεράστιο τοπίο, «κάνοντάς τους εικόνες της παροδικότητας της ανθρώπινης ζωής και της προαίσθησης του θανάτου». Άλλες ομάδες καλλιτεχνών εξέφρασαν συναισθήματα που αγγίζουν το μυστικιστικό, πολλοί εγκαταλείποντας σε μεγάλο βαθμό το κλασικό σχέδιο και τις αναλογίες. Τέτοιοι ήταν ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ και ο Σάμιουελ Πάλμερ και τα άλλα μέλη των Ancients στην Αγγλία και ο Φίλιπ Οττο Ρούνγκε στη Γερμανία. Όπως και ο Φρίντριχ, κανένας από αυτούς τους καλλιτέχνες δεν είχε σημαντική επιρροή μετά το θάνατό του για το υπόλοιπο του 19ου αιώνα και ήταν εκ νέου ανακαλύψεις από την αφάνεια τον 20ό αιώνα, αν και ο Μπλέικ ήταν πάντα γνωστός ως ποιητής και ο κορυφαίος ζωγράφος της Νορβηγίας Γιόχαν Κρίστιαν Νταλ επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Φρίντριχ. Το βασισμένο στη Ρώμη κίνημα των Ναζαρηνών Γερμανών καλλιτεχνών, που δραστηριοποιήθηκε από το 1810, ακολούθησε μια πολύ διαφορετική πορεία, επικεντρώνοντας στη μεσαιωνική ιστορική ζωγραφική της με θρησκευτικά και εθνικά θέματα.Η άφιξη του ρομαντισμού στη γαλλική τέχνη καθυστέρησε λόγω της ισχυρής επικράτησης στις ακαδημίες του νεοκλασικισμού, αλλά από τη περίοδο του Ναπολέοντα έγινε ολοένα και πιο δημοφιλής, αρχικά με τη μορφή ιστορικών ζωγραφικών έργων που προπαγάνδιζαν το νέο καθεστώς, από τα οποία ένα από τα πρώτα ήταν Ο Οσιαν υποδεχόμενος τα φαντάσματα των Γάλλων ηρώων του Ζιροντέ, για το Κάστρο του Μαλμαιζόν του Ναπολέοντα. Ο παλιός δάσκαλος του Ζιροντέ, Ζακ- Λουί Νταβίντ, απόρησε και απογοητεύθηκε από την κατεύθυνση του μαθητή του, λέγοντας: «Ή ο Ζιροντέ είναι τρελός ή δεν ξέρω πια τίποτα από την τέχνη της ζωγραφικής». Μια νέα γενιά της γαλλικής σχολής ανέπτυξε προσωπικά ρομαντικά στυλ, αν και εξακολούθησε να επικεντρώνεται στην ιστορική ζωγραφική με πολιτικό μήνυμα. Ο Τεοντόρ Ζερικώ (1791–1824) είχε την πρώτη του επιτυχία με το Ο Εφιππος Επιτιθέμενος, μια ηρωική στρατιωτική μορφή προερχόμενη από τον Ρούμπενς, στο Σαλόνι του Παρισιού του 1812 στα χρόνια της Αυτοκρατορίας, αλλά το επόμενο σημαντικό ολοκληρωμένο έργο του, Η Σχεδία της Μέδουσας του 1818-19, παραμένει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ρομαντικής ιστορικής ζωγραφικής, που στην εποχή της είχε έντονο αντικυβερνητικό μήνυμα. Ο Ευγένιος Ντελακρουά (1798–1863) είχε τις πρώτες του επιτυχίες στο Σαλόν με τη Βάρκα του Δάντη (1822), τη Σφαγή της Χίου (1824) και το Θάνατο του Σαρδανάπαλου (1827). Η δεύτερη ήταν μια σκηνή από την Ελληνική Επανάσταση, που ολοκληρώθηκε τη χρονιά που πέθανε εκεί ο Μπάυρον, και η τελευταία ήταν μια σκηνή από ένα από τα έργα του Μπάυρον. Μαζί με τον Σαίξπηρ ο Μπάυρον επρόκειτο να δώσει το θέμα για πολλά άλλα έργα του Ντελακρουά, που πέρασε επίσης μεγάλες περιόδους στη Βόρεια Αφρική, ζωγραφίζοντας πολύχρωμες σκηνές έφιππων Αράβων πολεμιστών. Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό (1830) παραμένει, μαζί με τη Μέδουσα, ένα από τα πιο γνωστά έργα της γαλλικής ρομαντικής ζωγραφικής. Και τα δύο αντανακλούσαν τα τρέχοντα γεγονότα και ολοένα και περισσότερο η "ιστορική ζωγραφική", μια φράση που χρονολογείται από την ιταλική Αναγέννηση και σημαίνει τη ζωγραφική θεμάτων με ομάδες ανθρώπων, που από καιρό θεωρείτο η υψηλότερη και πιο δύσκολη μορφή τέχνης, έγινε πράγματι η ζωγραφική σκηνών από την ιστορία μάλλον, παρά από τη θρησκεία ή τη μυθολογία.Ο Φρανθίσκο Γκόγια ονομάστηκε «ο τελευταίος μεγάλος ζωγράφος στην τέχνη του οποίου η σκέψη και η παρατήρηση ισορροπήθηκαν και συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν μια άψογη ενότητα». Αλλά ο βαθμός στον οποίο αυτός ήταν ρομαντικός είναι μια περίπλοκη ερώτηση. Στην Ισπανία υπήρχε ακόμη ένας αγώνας για την εισαγωγή των αξιών του Διαφωτισμού, στον οποίο ο Γκόγια έβλεπε τον εαυτό του ως συμμετέχοντα. Τα δαιμονικά και αντιορθολογικά τέρατα που βγήκαν από τη φαντασία του είναι μόνο επιφανειακά παρόμοια με εκείνα των γοτθικών φαντασιώσεων της βόρειας Ευρώπης και από πολλές απόψεις παρέμεινε προσκολλημένος στον κλασικισμό και το ρεαλισμό της εκπαίδευσής του, ενώ προσέβλεπε στο ρεαλισμό του ύστερου 19ου αιώνα. Αλλά εκείνος, περισσότερο από κάθε άλλον καλλιτέχνη της περιόδου, εξήγησε τις ρομαντικές αξίες της έκφρασης των συναισθημάτων του καλλιτέχνη και τον προσωπικό του φανταστικό κόσμο. Μοιράστηκε επίσης με πολλούς από τους ρομαντικούς ζωγράφους έναν πιο ελεύθερο χειρισμό του χρώματος, που τονίστηκε στη νέα προβολή της πινελιάς και του impasto, που έτειναν να καταπιέζονται στο νεοκλασικισμό κάτω από ένα αυτοακυρωτικό φινίρισμα. Η γλυπτική παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτη από το ρομαντισμό, πιθανώς εν μέρει για τεχνικούς λόγους, καθώς το πιο διάσημο υλικό της εποχής, το μάρμαρο, δεν προσφέρεται για διασταλτικές χειρονομίες. Οι κορυφαίοι γλύπτες της Ευρώπης, ο Αντόνιο Κανόβα και ο Μπέρτελ Θόρβαλντσεν, και οι δύο απόλυτα νεοκλασικοί με έδρα τη Ρώμη, δεν μπήκαν στον πειρασμό να επιτρέψουν την επιρροή από τη μεσαιωνική γλυπτική, που θα ήταν μια πιθανή προσέγγιση στη ρομαντική γλυπτική. Όταν αναπτύχθηκε η αληθινή ρομαντική γλυπτική —με εξαίρεση μερικούς καλλιτέχνες όπως ο Ρούντολφ Μάιζον— παραδόξως απουσίασε από τη Γερμανία και υπήρξε κυρίως στη Γαλλία, με τον Φρανσουά Ρυντ, πιο γνωστό από την ομάδα του της δεκαετίας του 1830 από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι, τον Νταβίντ ντ' Ανζέ και τον Ογκίστ Πρεώ. Το γύψινο ανάγλυφο του τελευταίου με τίτλο Σφαγή, που παρουσίαζε τη φρίκη των πολέμων με οξυμένο πάθος, προκάλεσε τόσο μεγάλο σκάνδαλο στο Σαλόν του 1834 που ο Πρεώ αποκλείστηκε από αυτήν την επίσημη ετήσια έκθεση για σχεδόν είκοσι χρόνια. Στην Ιταλία ο σημαντικότερος ρομαντικός γλύπτης ήταν ο Λορέντζο Μπαρτολίνι. Στη Γαλλία η ιστορική ζωγραφική σε εξιδανικευμένα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά θέματα είναι γνωστή ως το στυλ του τροβαδούρου, όρος χωρίς αντίστοιχο σε άλλες χώρες, αν και οι ίδιες τάσεις εμφανίστηκαν και εκεί. Οι Ντελακρουά, Ενγκρ και Ρίτσαρντ Παρκς Μπόνιγκτον εργάστηκαν όλοι σε αυτό το στυλ, όπως και κατώτεροι καλλιτέχνες όπως ο Πιέρ Ανρί Ρεβουάλ (1776-1842) και ο Φλερύ-Φρανσουά Ρισάρ (1777-1852). Οι πίνακές τους είναι συνήθως μικροί και παρουσιάζουν στιγμές οικείες ιδιωτικές και προσωπικές, καθώς και υψηλού δράματος. Οι ζωές μεγάλων καλλιτεχνών, όπως ο Ραφαήλ, απαθανατίστηκαν επί ίσοις όροις με τις ζωές των ηγεμόνων, και απεικονίστηκαν επίσης φανταστικοί χαρακτήρες. Η Βαλεντίνα του Μιλάνου κλαίει για το θάνατο του συζύγου της του Φλερύ-Ρισάρ, που παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Παρισιού το 1802, σηματοδότησε την άφιξη του στυλ, που διήρκεσε μέχρι τα μέσα του αιώνα, πριν ενταχθεί στην ολοένα και πιο ακαδημαϊκή ιστορική ζωγραφική καλλιτεχνών όπως ο Πωλ Ντελαρός. Μια άλλη τάση ήταν για πολύ μεγάλους πίνακες με ιστορικά θέματα που παρέπεμπαν στην Αποκάλυψη, συνδυάζοντας συχνά ακραία φυσικά γεγονότα, ή τη θεϊκή οργή, με ανθρώπινη καταστροφή, προσπαθώντας να ξεπεράσουν σε επιτυχία τη Σχεδία της Μέδουσας και σήμερα συχνά συγκρινόμενα με εφέ από το Χόλλυγουντ. Ο κορυφαίος Άγγλος καλλιτέχνης αυτού του ρυθμού ήταν ο Τζον Μάρτιν, του οποίου οι μικροσκοπικές μορφές είχαν συρρικνωθεί από τερατώδεις σεισμούς και καταιγίδες και εργάστηκε μέσα από τις βιβλικές καταστροφές και αυτές που έμελλαν να έρθουν τις τελευταίες μέρες. Άλλα έργα όπως Ο θάνατος του Σαρδανάπαλου του Ντελακρουά περιλάμβαναν μεγαλύτερες μορφές, συχνά ανασυρόμενες σε μεγάλο βαθμό από παλαιότερους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα τον Πουσσέν και τον Ρούμπενς, με επιπλέον συναισθηματισμό και ειδικά εφέ. Αλλού στην Ευρώπη κορυφαίοι καλλιτέχνες υιοθέτησαν το ρομαντικό ρυθμό: στη Ρωσία υπήρχαν οι ζωγράφοι πορτραίτων Oρέστ Kιπρένσκι και Βασίλι Τροπίνιν, με τον Ιβάν Αϊβαζόφσκυ να ειδικεύεται στη θαλάσσια ζωγραφική και στη Νορβηγία ο Χανς Γκούντε ζωγράφισε σκηνές από φιόρδ. Στην Πολωνία ο Πιοτρ Μιχαουόφσκι (1800–1855) χρησιμοποίησε ένα ρομαντικό ύφος σε πίνακες που σχετίζονται ιδιαίτερα με την ιστορία των Ναπολεόντειων Πολέμων. Στην Ιταλία ο Φραντσέσκο Άγιετς (1791–1882) ήταν ο κορυφαίος καλλιτέχνης του ρομαντισμού στα μέσα του 19ου αιώνα στο Μιλάνο. Η μακρά, γόνιμη και εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα του ξεκίνησε ως νεοκλασικού ζωγράφου, πέρασε από τη ρομαντική περίοδο και αναδείχθηκε στο άλλο άκρο ως αισθηματικός ζωγράφος νεαρών γυναικών. Η ρομαντική περίοδος του περιλάμβανε πολλά ιστορικά έργα με τάσεις στυλ του τροβαδούρου, αλλά σε πολύ μεγάλη κλίμακα, επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από τον Τζανμπαττίστα Τιέπολο και άλλους Ιταλούς μάστορες του ύστερου μπαρόκ. Ο λογοτεχνικός ρομαντισμός είχε το αντίστοιχό του στις αμερικανικές εικαστικές τέχνες, ιδιαίτερα στην εξύμνηση ενός ανέγγιχτου αμερικανικού τοπίου που συναντάμε στους πίνακες της Σχολής του Ποταμού Χάντσον. Ζωγράφοι όπως ο Τόμας Κόουλ, ο Άλμπερτ Μπίρσταντ, ο Φρέντερικ Έντουιν Τσερτς και άλλοι συχνά εξέφραζαν ρομαντικά θέματα στους πίνακές τους. Μερικές φορές απεικόνιζαν αρχαία ερείπια του παλιού κόσμου, όπως στο έργο του τελευταίου Ανατολή στη Συρία. Αυτά τα έργα αντανακλούσαν τα γοτθικά συναισθήματα θανάτου και φθοράς. Δείχνουν επίσης το ρομαντικό ιδανικό ότι η Φύση είναι ισχυρή και τελικά θα ξεπεράσει τις παροδικές δημιουργίες των ανθρώπων. Συχνότερα εργάζονταν για να ξεχωρίζουν από τους Ευρωπαίους ομολόγους τους, απεικονίζοντας μοναδικά αμερικανικές σκηνές και τοπία. Αυτή η ιδέα της αμερικανικής ταυτότητας στον κόσμο της τέχνης αντανακλάται στο ποίημα του Ο. Κ. Μπράιαντ Στον Κόουλ, το ζωγράφο που αναχωρεί για την Ευρώπη, όπου ο ποιητής ενθαρρύνει τον Κόουλ να θυμάται τις δυνατές σκηνές που μπορούν να βρεθούν μόνο στην Αμερική. Ορισμένοι αμερικανικοί πίνακες (όπως Τα Βραχώδη Όρη, η Κορυφή Λάντερ του Άλμπερτ Μπίρσταντ) προωθούν τη λογοτεχνική ιδέα του «ευγενούς άγριου» απεικονίζοντας εξιδανικευμένους ιθαγενείς Αμερικανούς που ζουν σε αρμονία με το φυσικό κόσμο. Οι πίνακες του Τόμας Κόουλ τείνουν προς την αλληγορία, σαφέστατα στη σειρά Το Ταξίδι της Ζωής που ζωγραφίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1840, παρουσιάζοντας τα στάδια της ζωής εν μέσω μιας θαυμάσιας και απέραντης φύσης. Ο όρος "ρομαντισμός" όσον αφορά τη μουσική έχει καταλήξει να υπονοεί την περίοδο περίπου από το 1800 ως το 1850, ή αλλιώς μέχρι το 1900 περίπου. Ο μουσικός ρομαντισμός είναι κατά κύριο λόγο ένα γερμανικό φαινόμενο—τόσο πολύ που ένα αξιοσέβαστο γαλλικό έργο αναφοράς τον ορίζει πλήρως ως «το ρόλο της μουσικής στην αισθητική του γερμανικού ρομαντισμού». Μια άλλη γαλλική εγκυκλοπαίδεια υποστηρίζει ότι η γερμανική ιδιοσυγκρασία γενικά «μπορεί να περιγραφεί ως η βαθιά και ποικιλόμορφη δράση του ρομαντισμού στους Γερμανούς μουσικούς» και ότι υπάρχει μόνο ένας αληθινός εκπρόσωπος του ρομαντισμού στη γαλλική μουσική, ο Εκτόρ Μπερλιόζ, ενώ στην Ιταλία το μοναδικό μεγάλο όνομα του μουσικού ρομαντισμού είναι ο Τζουζέππε Βέρντι, «ένα είδος [Βικτόρ] Ουγκό της όπερας, προικισμένος με μια πραγματική ιδιοφυΐα για θεαματικό αποτέλεσμα». Ομοίως, στην ανάλυσή του για το ρομαντισμό και την επιδίωξή του για αρμονία, ο Ανρί Λεφέβρ υποστηρίζει ότι «Αλλά φυσικά ο γερμανικός ρομαντισμός ήταν πιο στενά συνδεδεμένος με τη μουσική απ' ό,τι ο γαλλικός ρομαντισμός, οπότε εκεί πρέπει να αναζητήσουμε την άμεση έκφραση της αρμονίας ως κεντρική ρομαντική ιδέα." Ωστόσο η τεράστια δημοτικότητα της γερμανικής ρομαντικής μουσικής οδήγησε, "είτε από μίμηση είτε από αντίδραση", σε μια συχνά εμπνευσμένη εθνικιστικά μόδα μεταξύ Πολωνών, Ούγγρων, Ρώσων, Τσέχων και Σκανδιναβών μουσικών, επιτυχημένη " ίσως περισσότερο λόγω των εξωμουσικών χαρακτηριστικών της παρά για την πραγματική αξία των μουσικών έργων των δασκάλων της».Στη σύγχρονη μουσική κουλτούρα ο ρομαντικός μουσικός ακολουθούσε μια δημόσια καριέρα που εξαρτιόταν από το ευαίσθητο κοινό της μεσαίας τάξης παρά από έναν αυλικό προστάτη, όπως συνέβαινε με παλαιότερους μουσικούς και συνθέτες. Η δημόσια εικόνα χαρακτήρισε μια νέα γενιά βιρτουόζων που άνοιξαν το δρόμο τους ως σολίστες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις περιοδείες συναυλιών του Παγκανίνι και του Λιστ, και ο μαέστρος άρχισε να αναδεικνύεται ως μια σημαντική προσωπικότητα, από την ικανότητα της οποίας εξαρτιόταν η ερμηνεία της όλο και πιο περίπλοκης μουσικής. Αν και ο όρος «ρομαντισμός» όσον αφορά τη μουσική έχει καταλήξει να υπονοεί την περίοδο περίπου από το 1800 ως το 1850, ή αλλιώς μέχρι το 1900 περίπου, η τότε εφαρμογή του όρου αυτού για τη μουσική δεν συμπίπτει με αυτή τη σύγχρονη ερμηνεία. Πράγματι μία από τις πρώτες συνεχείς εφαρμογές του όρου στη μουσική εμφανίζεται το 1789, στις Αναμνήσεις του Αντρέ Γκρετρύ. Αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή είναι μια γαλλική πηγή για ένα θέμα που κυριαρχείται από Γερμανούς, αλλά και επειδή αναγνωρίζει ρητά το χρέος της στο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (ο ίδιος συνθέτης, μεταξύ άλλων) και, με αυτό τον τρόπο, δημιουργεί έναν σύνδεσμο με μια από τις σημαντικότερες επιρροές στο ρομαντικό κίνημα γενικά. Το 1810 ο Ε. Τ. Α. Χόφμαν ονόμασε τον Χάυντν, τον Μότσαρτ και τον Μπετόβεν ως «τους τρεις δεξιοτέχνες των οργανικών συνθέσεων» που «αναπνέουν ένα και το αυτό ρομαντικό πνεύμα». Δικαιολόγησε την άποψή του με βάση το βάθος της υποβλητικής έκφρασης αυτών των συνθετών και την έντονη ατομικότητά τους. Στη μουσική του Χάιντν, σύμφωνα με τον Χόφμαν, «επικρατεί μια παιδική, γαλήνια διάθεση», ενώ ο Μότσαρτ (στην ύστερη 39η Συμφωνία) «μας οδηγεί στα βάθη του πνευματικού κόσμου», με στοιχεία φόβου, αγάπης και λύπης, «ένα παρουσιαστικό του απείρου ... στον αιώνιο χορό των σφαιρών». Η μουσική του Μπετόβεν, από την άλλη, μεταφέρει την αίσθηση του «τερατώδους και του άμετρου», με τον πόνο μιας ατέλειωτης λαχτάρας που «τα στήθη μας θα εκραγούν σε μια απόλυτα συνεκτική συμφωνία όλων των παθών». Αυτή η εξύψωση στην αποτίμηση του καθαρού συναισθήματος είχε ως αποτέλεσμα την προώθηση της μουσικής από την υποδεέστερη θέση που είχε σε σχέση με τις λεκτικές και πλαστικές τέχνες κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού. Επειδή η μουσική θεωρείτο απαλλαγμένη από τους περιορισμούς της λογικής, των εικόνων ή οποιασδήποτε άλλης ακριβούς έννοιας, άρχισε να κατέχει, πρώτα στα γραπτά των Βακενρόντερ και Τηκ και αργότερα σε συγγραφείς όπως ο Σέλλινγκ και ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, εξέχουσα θέση μεταξύ των τεχνών, αυτή που μπορεί καλύτερα να εκφράσει τα μυστικά του σύμπαντος, να προκαλέσει τον πνευματικό κόσμο, το άπειρο και το απόλυτο. Αυτή η χρονική σύμπτωση μουσικού και λογοτεχνικού ρομαντισμού συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο Ρίχαρντ Βάγκνερ δυσφήμησε τη μουσική των Μάιερμπεερ και Μπερλιόζ ως «νεορομαντική»: «Η Όπερα, στην οποία θα επιστρέψουμε τώρα, έχει καταπιεί το νεορομαντισμό του Μπερλιόζ, επίσης, σαν παχύ, εύγευστο στρείδι, στο οποίο η χώνεψη έχει προσδώσει εκ νέου μια ζωηρή και πλούσια εμφάνιση».Μόνο προς τα τέλη του 19ου αιώνα η νεοεμφανιζόμενη επιστήμη της Musikwissenschaft (μουσικολογία) - η ίδια προϊόν της ιστορικής τάσης της εποχής - επιχείρησε μια πιο επιστημονική περιοδιοποίηση της μουσικής ιστορίας και προτάθηκε μια διάκριση μεταξύ βιεννέζικης κλασικής και ρομαντικής περιόδου. Το βασικό πρόσωπο αυτής της τάσης ήταν ο Γκουίντο Άντλερ, που έβλεπε τον Μπετόβεν και τον Φραντς Σούμπερτ ως μεταβατικούς αλλά ουσιαστικά κλασικούς συνθέτες, με το ρομαντισμό να ωριμάζει μόνο στη μετά τον Μπετόβεν γενιά των Φρεντερίκ Σοπέν, Φέλιξ Μέντελσον, Ρόμπερτ Σούμαν, Εκτόρ Μπερλιόζ και Φραντς Λιστ. Κατά την άποψη του Άντλερ, που βρίσκεται σε βιβλία όπως το Der Stil in der Musik (1911), οι συνθέτες της Νέας Γερμανικής Σχολής και διάφοροι εθνικιστές συνθέτες του τέλους του 19ου αιώνα δεν ήταν ρομαντικοί αλλά «μοντέρνοι» ή «ρεαλιστές» (κατ' αναλογία με τους τομείς της ζωγραφικής και της λογοτεχνίας) και αυτό το σχήμα παρέμεινε διαδεδομένο κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.Το δεύτερο τέταρτο του 20ου αιώνα η συνειδητοποίηση ότι οι ριζικές αλλαγές στη μουσική σύνθεση είχαν συμβεί στις αρχές του 1900 προκάλεσε μια νέα αλλαγή στην ιστορική οπτική γωνία και η αλλαγή του αιώνα έγινε αντιληπτή ως μια αποφασιστική ρήξη με το μουσικό παρελθόν. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε ιστορικούς όπως ο Άλφρεντ Αϊνστάιν να επεκτείνουν τη μουσική «ρομαντική εποχή» σε όλο το 19ο αιώνα και στην πρώτη δεκαετία του 20ού. Συνέχισε να αναφέρεται ως τέτοια σε ορισμένες από τις τυπικές μουσικές αναφορές όπως το The Oxford Companion to Music και το History of Western Music του Γκράουτ, αλλά δεν ήταν αδιαμφισβήτητο. Για παράδειγμα ο εξέχων Γερμανός μουσικολόγος Φρίντριχ Μπλούμε, αρχισυντάκτης της πρώτης έκδοσης του Die Musik στο Geschichte und Gegenwart (1949–86), δέχτηκε την προηγούμενη θέση ότι ο Κλασικισμός και ο Ρομαντισμός μαζί αποτελούν μια ενιαία περίοδο που αρχίζει στα μέσα του 18ου αιώνα, αλλά ταυτόχρονα υποστήριξε ότι συνεχίστηκε μέχρι τον 20ο αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των εξελίξεων πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπως ο εξπρεσιονισμός και ο νεοκλασικισμός. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε μερικά αξιοσημείωτα πρόσφατα έργα αναφοράς όπως το New Grove Dictionary of Music and Musicians και η νέα έκδοση του Musik in Geschichte und Gegenwart. Το κίνημα του ρομαντισμού επηρέασε τις περισσότερες πτυχές της πνευματικής ζωής και ο ρομαντισμός και η επιστήμη είχαν ισχυρή σύνδεση, ειδικά την περίοδο 1800–1840. Πολλοί επιστήμονες επηρεάστηκαν από εκδοχές της Naturphilosophie (Φυσική φιλοσοφία) των Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, Φρήντριχ Βίλχελμ Γιόζεφ Σέλλινγκ και Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ και άλλων και, χωρίς να εγκαταλείψουν τον εμπειρισμό, προσπάθησαν στο έργο τους να αποκαλύψουν αυτό που έτειναν να πιστεύουν ότι ήταν μια ενοποιημένη και οργανική Φύση. Ο Άγγλος επιστήμονας Σερ Χάμφρυ Ντέιβυ, ένας εξέχων ρομαντικός στοχαστής, ανέφερε ότι η κατανόηση της φύσης απαιτεί «μια στάση θαυμασμού, αγάπης και λατρείας, [...] μια προσωπική ανταπόκριση». Πίστευε ότι η γνώση ήταν εφικτή μόνο από εκείνους που πραγματικά εκτιμούσαν και σέβονταν τη φύση. Η αυτοκατανόηση ήταν μια σημαντική πτυχή του ρομαντισμού. Είχε να κάνει λιγότερο με την απόδειξη ότι ο άνθρωπος ήταν ικανός να κατανοήσει τη φύση (μέσω της εκκολαπτόμενης διάνοιάς του) και επομένως να την ελέγξει και περισσότερο με τη συναισθηματική έλξη να συνδεθεί με αυτή και να την κατανοήσει μέσω μιας αρμονικής συνύπαρξης. Η ιστοριογραφία επηρεάστηκε πολύ έντονα, και πολλοί θα έλεγαν επιζήμια, από το ρομαντισμό. Στην Αγγλία ο Τόμας Κάρλαϊλ ήταν ένας δοκιμιογράφος με μεγάλη επιρροή που έγινε ιστορικός. Επινόησε όσο και εξήγησε τη φράση «ηρωολατρία», χαρίζοντας σε μεγάλο βαθμό άκριτα επαίνους σε ισχυρούς ηγέτες όπως ο Όλιβερ Κρόμγουελ, ο Φρειδερίκος ο Μέγας και ο Ναπολέων. Ο ρομαντικός εθνικισμός είχε σε μεγάλο βαθμό αρνητική επίδραση στη συγγραφή της ιστορίας τον 19ο αιώνα, καθώς κάθε έθνος έτεινε να παράγει τη δική του εκδοχή της ιστορίας και η κριτική στάση, ακόμη και ο κυνισμός, των προηγούμενων ιστορικών συχνά αντικαταστάθηκε από μια τάση δημιουργίας ρομαντικών ιστοριών με σαφή διάκριση σε ήρωες και φαύλους. Η εθνικιστική ιδεολογία της εποχής έδινε μεγάλη έμφαση στη φυλετική συνοχή και στην αρχαιότητα των λαών και έτεινε να υπερτονίζει τη συνέχεια μεταξύ των προηγούμενων εποχών και του παρόντος, οδηγώντας στον εθνικό μυστικισμό. Πολλές ιστορικές προσπάθειες τον 20ο αιώνα αφιερώθηκαν στην καταπολέμηση των ρομαντικών ιστορικών μύθων που δημιουργήθηκαν το 19ο. Για να απομονώσουν τη θεολογία από τον επιστημονισμό ή τον αναγωγισμό της επιστήμης, οι Γερμανοί θεολόγοι του 19ου αιώνα μετά το Διαφωτισμό ανέπτυξαν μια εκσυγχρονισμένη ή τη λεγόμενη φιλελεύθερη αντίληψη του Χριστιανισμού, με επικεφαλής τους Φρήντριχ Σλάιερμάχερ και Άλμπρεχτ Ριτσλ. Ακολούθησαν τη ρομαντική προσέγγιση της ριζοβολίας της θρησκείας στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπινου πνεύματος, έτσι ώστε η θρησκεία περιέχεται στο συναίσθημα ή την ευαισθησία ενός ατόμου για πνευματικά θέματα. Το ρομαντικό σκάκι ήταν το στυλ του σκακιού που έδινε έμφαση στους γρήγορους, τακτικούς ελιγμούς που χαρακτηρίζονταν από αισθητική ομορφιά και όχι από μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό, που θεωρείτο δευτερεύουσας σημασίας. Η ρομαντική εποχή στο σκάκι γενικά θεωρείται ότι ξεκίνησε γύρω στο 18ο αιώνα (αν και ένα κυρίως τακτικό στυλ σκακιού κυριαρχούσε ακόμη νωρίτερα), και ότι έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Τζόσεφ ΜακΝτόνελ και τον Πιέρ ΛαΜπουρντονέ, τους δύο κυρίαρχους σκακιστές της δεκαετίας του 1830. Τη δεκαετία του 1840 κυριαρχούσε ο Χάουαρντ Στώντον και άλλοι κορυφαίοι σκακιστές της εποχής ήταν οι Άντολφ Άντερσεν, Ντάνιελ Χάρβιτς, Χένρυ Μπερντ, Λούις Πάουλσεν και Πωλ Μόρφυ. Η "Αθάνατη παρτίδα", που έπαιξαν οι Άντερσεν και Λίονελ Κιζερίτσκι στις 21 Ιουνίου 1851 στο Λονδίνο - όπου ο Άντερσεν έκανε τολμηρές θυσίες για να εξασφαλίσει τη νίκη, χάνοντας και τους δύο πύργους και έναν αξιωματικό και στη συνέχεια τη βασίλισσά του και στη συνέχεια ματώνοντας τον αντίπαλό του με τα τρία εναπομείναντα μικρά κομμάτια του - θεωρείται κορυφαίο παράδειγμα ρομαντικού σκακιού. Το τέλος της ρομαντικής περιόδου του σκακιού θεωρείται το τουρνουά της Βιέννης του 1873 όπου ο Βίλελμ Στάινιτς έκανε δημοφιλή το στυλ ποζισιονέλ και το κλειστό παιχνίδι. Μία από τις βασικές ιδέες του ρομαντισμού και τις πιο διαρκείς κληρονομιές του είναι ο εθνικισμός, που έγινε κεντρικό θέμα της τέχνης και της πολιτικής φιλοσοφίας του. Από τα πρώτα βήματα του κινήματος, με εστίαση στην ανάπτυξη των εθνικών γλωσσών και της λαογραφίας και στη σημασία των τοπικών εθίμων και παραδόσεων, μέχρι τα κινήματα που θα επανασχεδιάσουν τον χάρτη της Ευρώπης και θα οδηγούσαν σε εκκλήσεις για αυτοδιάθεση των εθνοτήτων, ο εθνικισμός ήταν ένα από τα βασικά οχήματα του ρομαντισμού, του ρόλου, της έκφρασης και του νόηματός του. Μία από τις σημαντικότερες λειτουργίες των μεσαιωνικών αναφορών το 19ο αιώνα ήταν η εθνικιστική. Η λαϊκή και επική ποίηση ήταν τα εργαλεία της. Αυτό ήταν ορατό στη Γερμανία και την Ιρλανδία, όπου αναζητήθηκαν τα υποκείμενα γερμανικά ή κελτικά γλωσσικά υποστρώματα που χρονολογούντο πριν από τον εκρωμαϊσμό-εκλατινισμό. Ο πρώιμος ρομαντικός εθνικισμός εμπνεύστηκε έντονα από τον Rousseau και από τις ιδέες του Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ, που το 1784 υποστήριξε ότι η γεωγραφία διαμόρφωσε τη φυσική οικονομία ενός λαού και τα έθιμα και την κοινωνία του.Η φύση του εθνικισμού άλλαξε δραματικά ωστόσο μετά τη Γαλλική Επανάσταση με την άνοδο του Ναπολέοντα και τις αντιδράσεις σε άλλες χώρες. Ο ναπολεόντειος εθνικισμός και ο ρεπουμπλικανισμός αποτέλεσαν στην αρχή έμπνευση για κινήματα και σε άλλες χώρες: η αυτοδιάθεση και η συνείδηση της εθνικής ενότητας θεωρήθηκαν δύο από τους λόγους για τους οποίους η Γαλλία μπόρεσε να νικήσει άλλες χώρες στο πεδίο της μάχης. Αλλά καθώς η Γαλλική Δημοκρατία έγινε Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα, ο Ναπολέων δεν έγινε έμπνευση του εθνικισμού, αλλά το αντικείμενο του αγώνα του. Στην Πρωσία η ανάπτυξη της πνευματικής ανανέωσης ως μέσου για τη συμμετοχή στον αγώνα κατά του Ναπολέοντα υποστηρίχθηκε, μεταξύ άλλων, από τον Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, μαθητή του Καντ. Η λέξη Volkstum, ή εθνικότητα, επινοήθηκε στα γερμανικά ως μέρος αυτής της αντίστασης στον πλέον κατακτητή αυτοκράτορα. Ο Φίχτε εξέφρασε την ενότητα γλώσσας και έθνους στην ομιλία του «Στο γερμανικό έθνος» το 1806: Όσοι μιλούν την ίδια γλώσσα συνδέονται μεταξύ τους με ένα πλήθος αόρατων δεσμών από την ίδια τη φύση, πολύ πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε ανθρώπινη τέχνη, καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον και έχουν τη δύναμη να συνεχίζουν να γίνονται κατανοητοί όλο και πιο ξεκάθαρα, συνανήκουν και είναι από τη φύση τους ένα και αδιαίρετο σύνολο. ...Μόνο όταν κάθε λαός, αφημένος στον εαυτό του, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται σύμφωνα με τη δική του ιδιότυπη ιδιότητα και μόνο όταν σε κάθε λαό κάθε άτομο αναπτύσσεται σύμφωνα με αυτή την κοινή ιδιότητα, καθώς και σύμφωνα με τη δική του ιδιότυπη ιδιότητα—τότε και μόνο τότε, η εκδήλωση της θεότητας εμφανίζεται στον πραγματικό της καθρέφτη όπως θα έπρεπε. Αυτή η άποψη του εθνικισμού ενέπνευσε τη συλλογή λαογραφίας από ανθρώπους όπως οι αδελφοί Γκριμ, την αναβίωση των παλαιών επών ως εθνικών και την κατασκευή νέων επών σαν να ήταν παλιά, όπως η Καλεβάλα, που συντάχθηκε από φινλανδικούς μύθους και λαογραφία, ή ο Όσσιαν, όπου εφευρέθηκαν οι υποτιθέμενες αρχαίες ρίζες. Η άποψη ότι τα παραμύθια, εκτός αν είχαν μολυνθεί από εξωτερικές λογοτεχνικές πηγές, διατηρήθηκαν με την ίδια μορφή για χιλιάδες χρόνια, δεν ήταν αποκλειστική των Ρομαντικών Εθνικιστών, αλλά ταίριαζε καλά με τις απόψεις τους ότι τέτοια παραμύθια εξέφραζαν την αρχέγονη φύση ενός λαού. Για παράδειγμα οι Αδελφοί Γκριμ απέρριψαν πολλούς μύθους που συνέλεξαν λόγω της ομοιότητάς τους με τις ιστορίες του Σαρλ Περώ, που πίστευαν ότι αποδείκνυε ότι δεν ήταν πραγματικά γερμανικοί μύθοι. Η Ωραία Κοιμωμένη επέζησε στη συλλογή τους επειδή ο μύθος της Μπρουνχίλντε τους έπεισε ότι η μορφή της κοιμισμένης πριγκίπισσας ήταν αυθεντικά γερμανική. Ο Βουκ Κάρατζιτς συνέβαλε στη σερβική λαϊκή λογοτεχνία, χρησιμοποιώντας ως θεμέλιο την αγροτική κουλτούρα. Θεωρούσε την προφορική λογοτεχνία των χωρικών ως αναπόσπαστο μέρος του σερβικού πολιτισμού, συγκεντρώνοντάς τη για να τη χρησιμοποιήσει στις συλλογές του με δημοτικά τραγούδια, παραμύθια και παροιμίες, καθώς και στο πρώτο λεξικό της δημοτικής σερβικής γλώσσας. Παρόμοια έργα ανέλαβαν ο Ρώσος Αλεξάντρ Αφανάσιεφ, οι Νορβηγοί Πέτερ Κρίστεν Ασμπγερνσεν και Γέργκεν Μόε και ο Άγγλος Τζόσεφ Τζέικομπς. Ο ρομαντισμός έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην εθνική αφύπνιση πολλών λαών της Κεντρικής Ευρώπης που δεν είχαν τα δικά τους εθνικά κράτη, ιδίως στην Πολωνία, που πριν λίγο είχε αποτύχει να αποκαταστήσει την ανεξαρτησία της όταν ο Ρωσικός στρατός υπό το Νικόλαο Α΄ συνέτριψε την Πολωνική εξέγερση. Η αναβίωση και η επανερμηνεία των αρχαίων μύθων, εθίμων και παραδόσεων από τους ρομαντικούς ποιητές και ζωγράφους βοήθησαν στη διάκριση των αυτόχθονων πολιτισμών τους από εκείνους των κυρίαρχων εθνών και να αποκρυσταλλώσουν τη μυθογραφία του ρομαντικού εθνικισμού. Ο πατριωτισμός, ο εθνικισμός, η επανάσταση και ο ένοπλος αγώνας για την ανεξαρτησία έγιναν επίσης δημοφιλή θέματα στις τέχνες αυτής της περιόδου. Αναμφισβήτητα ο πιο διακεκριμένος ρομαντικός ποιητής αυτής της περιοχής της Ευρώπης ήταν ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς, που ανέπτυξε την ιδέα ότι η Πολωνία ήταν ο Μεσσίας των Εθνών, προορισμένος να υποφέρει ακριβώς όπως ο Ιησούς είχε υποφέρει για να σώσει όλους τους ανθρώπους. Η Πολωνική αυτοεικόνα ως «Χριστού μεταξύ των εθνών» ή ως μάρτυρα της Ευρώπης μπορεί να αναχθεί στην ιστορία του Χριστιανικού κόσμου και των δεινών κάτω από εισβολές. Κατά τις περιόδους της ξένης κατοχής η Καθολική Εκκλησία χρησίμευσε ως προπύργιο της εθνικής ταυτότητας και γλώσσας της Πολωνίας και ο κύριος υποστηρικτής του πολωνικού πολιτισμού. Οι διαμελισμοί της χώρας έγιναν αντιληπτά στην Πολωνία ως πολωνική θυσία για την ασφάλεια του Δυτικού Κόσμου. Ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς έγραψε το πατριωτικό δράμα Dziady (που στρεφόταν κατά των Ρώσων), όπου απεικονίζει την Πολωνία ως το Χριστό των Εθνών. Έγραψε επίσης «Αλήθεια σας λέω, δεν είναι για σας να μάθετε πολιτισμό από τους ξένους, αλλά είστε εσείς που θα τους διδάξετε πολιτισμό... Είστε ανάμεσα στους ξένους όπως οι Απόστολοι μεταξύ των ειδωλολατρών». Στα Βιβλία του Πολωνικού Έθνους και στο Πολωνικό Προσκύνημα, ο Μίτσκιεβιτς περιγράφει λεπτομερώς το όραμά του για την Πολωνία ως Μεσσία και Χριστό των Εθνών, που θα έσωζε την ανθρωπότητα. Ο Dziady είναι γνωστός για τις ποικίλες ερμηνείες του. Οι πιο γνωστές είναι η ηθική πτυχή του μέρους ΙΙ, το ατομικιστικό και ρομαντικό μήνυμα του μέρους IV, καθώς και το βαθιά πατριωτικό, μεσσιανικό και χριστιανικό όραμα στο μέρος ΙΙΙ του ποιήματος. Ο Ζντίσλαβ Κεπίνσκι ωστόσο εστιάζει την ερμηνεία του στα σλαβικά παγανιστικά και αποκρυφιστικά στοιχεία που υπάρχουν στο δράμα. Στο βιβλίο του Mickiewicz hermetyczny γράφει για την ερμητιστική, θεοσοφιστκή και αλχημιστική φιλοσοφία του βιβλίου καθώς και για τα μασονικά σύμβολα. Με τον όρο ρομαντισμός, χαρακτηρίζεται συνήθως η περίοδος εκείνη της ιστορίας της τέχνης που ξεκινάει από μερικά έργα του Αντουάν-Ζαν Γκρο και ιδιαίτερα από τη «Σχεδία της Μέδουσας» του Ζερικώ (1819) και έρχεται σε ζωηρή αντίθεση με τον νεοκλασικισμό. Η πρώτη σημαντική εκδήλωση έγινε το 1824 με την παρουσίαση στο παρισινό Σαλόν των πινάκων του Κόνσταμπλ και μερικών έργων του Ντελακρουά. Το συναίσθημα, η φαντασία, ο λυρισμός αντιτίθενται στην λογική και στην πεζότητα. Το χρώμα είναι πλούσιο, το περίγραμμα αδυνατίζει, η σύνθεση γεμίζει κίνηση και ενέργεια και οι πινελιές είναι ελεύθερες. Οι έντονες και αντιθετικές κινήσεις, οι δραματικές φωτοσκιάσεις, είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της τέχνης αυτής και θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό την τέχνη του μπαρόκ. Χαρακτηριστικό είναι το έργο των: Γκόγια (Ισπανία), Τέρνερ (Αγγλία), Ζερικώ και Ντελακρουά (Γαλλία), Φρίντριχ (Γερμανία). Μοντέρνα τέχνη Διαφωτισμός Meyer H. Abrams, 1971. The Mirror and the Lamp : Romantic Theory and the Critical Tradition (Oxford University press) Walter Friedlaender, 1952. David to Delacroix, (πρωτότυπο στα γερμανικά; επανέκδοση του 1980) Fritz Novotny, 1971. Painting and Sculpture in Europe, 1780-1880 Marcel Brion, 1966. Art of the Romantic Era: Romanticism, Classicism, Realism (πρωτότυπο στα γαλλικά) J. Barzun, 1944. Romanticism and the Modern Ego Löwy, M. - Sayre, R.: Εξέγερση και μελαγχολία. Ο ρομαντισμός στους αντίποδες της νεοτερικότητας. Μετάφρ. Δ. Καββαδία. "Εναλλακτικές Εκδόσεις", Αθ. 1999. Ρομαντικοί ποιητές
|
Ο Ρομαντισμός (γνωστός και ως Ρομαντικό κίνημα ή Ρομαντική εποχή) ήταν ένα καλλιτεχνικό και πνευματικό κίνημα που ξεκίνησε στην Ευρώπη προς τα τέλη του 18ου αιώνα. Στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης βρισκόταν στο απόγειό του από το 1800 ως το 1850 περίπου. Ο ρομαντισμός χαρακτηριζόταν από την έμφαση που έδινε στο συναίσθημα και τον ατομικισμό, τη λαθρόβια λογοτεχνία και τον παγανισμό. Οι ρομαντικοί στοχαστές εξιδανικεύαν τη φύση, ήταν συχνά καχύποπτοι για την εκβιομηχάνιση και τον ορθολογισμό, και συχνά δόξαζαν το Μεσαίωνα (καθώς και άλλες, προγενέστερες περιόδους) απεικονίζοντάς τους με ηθικολογικές, εξιδανικευμένες μορφές. Ο ρομαντισμός ήταν εν μέρει μια αντίδραση στη Βιομηχανική Επανάσταση και στην κυρίαρχη ιδεολογία της Εποχής του Διαφωτισμού, ιδιαίτερα στον επιστημονικό εξορθολογισμό της Φύσης.Ενσωματώθηκε πιο έντονα στις εικαστικές τέχνες, τη μουσική και τη λογοτεχνία και είχε επίσης σημαντικό αντίκτυπο στην ιστοριογραφία, την εκπαίδευση, το σκάκι, τις κοινωνικές και τις φυσικές επιστήμες. Είχε μια σημαντική και περίπλοκη επίδραση στην πολιτική: η ρομαντική σκέψη επηρέασε το συντηρητισμό, το φιλελευθερισμό, το ριζοσπαστισμό και τον εθνικισμό.Το κίνημα έδωσε έμφαση στο έντονο συναίσθημα ως αυθεντική πηγή αισθητικής εμπειρίας. Έδωσε μια νέα σημασία σε εμπειρίες συμπάθειας, δέους, θαυμασμού και τρόμου, εν μέρει φυσικοποιώντας τέτοια συναισθήματα ως απαντήσεις στο «όμορφο» και το «υψηλό». Οι ρομαντικοί τόνισαν την ευγένεια της λαϊκής τέχνης και των αρχαίων πολιτιστικών πρακτικών, αλλά υποστήριζαν επίσης τη ριζοσπαστική πολιτική, την αντισυμβατική συμπεριφορά και τον αυθεντικό αυθορμητισμό. Σε αντίθεση με τον ορθολογισμό και τον κλασικισμό του Διαφωτισμού ο Ρομαντισμός αναβίωσε το μεσαιωνισμό και αντιπαρέθεσε μια βουκολική αντίληψη ενός πιο «αυθεντικού» ευρωπαϊκού παρελθόντος με μια εξαιρετικά κριτική άποψη για τις πρόσφατες κοινωνικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της αστικοποίησης, που επέφερε η Βιομηχανική Επανάσταση. Πολλά ρομαντικά ιδανικά διατυπώθηκαν για πρώτη φορά από τους Γερμανούς στοχαστές του κινήματος Sturm und Drang (Θύελλα και Ορμή), που εξύψωσε τη διαίσθηση και το συναίσθημα πάνω από τον ορθολογισμό του Διαφωτισμού. Τα γεγονότα και η ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης επηρέασαν επίσης άμεσα το κίνημα. Πολλοί πρώιμοι ρομαντικοί σε όλη την Ευρώπη συναισθάνονταν τα ιδανικά και τα επιτεύγματα των Γάλλων επαναστατών. Ο ρομαντισμός σημάδεψε τα επιτεύγματα των «ηρωικών» ατόμων – ιδιαίτερα των καλλιτεχνών, που άρχισαν να εκπροσωπούνται ως πολιτιστικοί ηγέτες (ένας λαμπρός ρομαντικός, ο Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ, περιέγραψε τους ποιητές ως τους «ανομολόγητους νομοθέτες του κόσμου» στο έργο του «Υπεράσπιση της ποίησης»). Ο ρομαντισμός έδωσε επίσης προτεραιότητα στη μοναδική, ατομική φαντασία του καλλιτέχνη πάνω από τους περιορισμούς της κλασικής φόρμας. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ο ρεαλισμός εμφανίστηκε ως απάντηση στο ρομαντισμό και ήταν κατά κάποιο τρόπο μια αντίδραση εναντίον του. Ο ρομαντισμός υπέστη συνολική παρακμή αυτή την περίοδο, καθώς επισκιάστηκε από νέα πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, πολλά από τα οποία ήταν εχθρικά στις αντιληπτές ψευδαισθήσεις και τις ενασχολήσεις των ρομαντικών. Ωστόσο είχε μόνιμο αντίκτυπο στο Δυτικό πολιτισμό και πολλοί «ρομαντικοί», «νεορομαντικοί» και «μεταρομαντικοί» καλλιτέχνες και στοχαστές δημιούργησαν τα διαρκέστερα έργα τους μετά το τέλος της ρομαντικής εποχής ως τέτοια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ετιά Λασιθίου
|
Στο ύψωμα Ετιανή Κεφάλα (υψόμετρο 715 μέτρα), νότια του χωριού βρέθηκε συλημένο ιερό κρυφής, χωρίς ίχνη κτιρίου. Από τη θέση συλλέχθηκαν τεμάχια ειδωλίων και ζώων. Το χωριό πιθανότατα υπήρχε ήδη από τη βυζαντινή εποχή, όπως μαρτυρά η παρουσία των ναών της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Ιωάννη, με ίχνη τοιχογραφιών. Το όνομα του χωριού προέρχεται από το δέντρο ιτιά, το οποίο στην Κρήτη αποκαλείται Ετιά ή Εθιά. Το γόνιμο έδαφος και το κλίμα της περιοχής οδήγησαν σε μεγάλη ανάπτυξη του οικισμού κατά τους ενετικούς χρόνους και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς της Κρήτης. Η περιοχή φαίνεται να αποτελούσε φέουδο της οικογένειας Ντε Μέτσο, η οποία κατασκεύασε μεγαλοπρεπή έπαυλη στο χωριό. Η έπαυλη σώζεται μέχρι σήμερα, αν και μερικώς κατεστραμμένη και αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγμα βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής σε ολόκληρη την Κρήτη. Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Etea στην επαρχία Σητείας. Στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα αναφέρεται ως Ettea με 564 κατοίκους. Ο Βασιλικάτα το αναφέρει το 1630 ως Ethea. Στην τουρκική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Nitye με 62 χαράτσια.Μετά την απομάκρυνση του Βενετών, η έπαυλη χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία των Τούρκων πρόκριτων και έγινε γνωστή ως Σεράγι. Η Ετιά αναφέρεται ως τόπος καταγωγής του γενίτσαρου Μαζλούμ αγά ή Μπαλουξή που έδρασε κατά την προεπαναστατική περίοδο.Τον Δεκέμβριο του 1828 οι επαναστάτες κατάφεραν να απομονώσουν στην έπαυλη ένοπλους Τούρκους και γυναικόπαιδα. Όταν οι πολιορκημένοι έμαθαν ότι οι ευρισκόμενοι σε αντίστοιχοι κατάσταση πολιορκημένοι στις κοντινές Λιθίνες πυρπολήθηκαν και πέθαναν, παραδόθηκαν. Οι επαναστάτες τότε αφαίρεσαν ξυλεία από την στέγη της έπαυλης με αποτέλεσμα ο δεύτερος όροφος να καταρρεύσει.Το χωριό αναφέρεται στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 ως Nethia με 2 χριστιανικές και 10 μουσουλμανικές οικογένειες. Το 1881 αναφέρεται ως Ετηά με 18 χριστιανούς και 94 μουσουλμάνους κατοίκους και ανήκε στο δήμο Χαντρά. Στην απογραφή του 1900 ανήκε στον ίδιο δήμο και ο πληθυσμός του χωριού είχε μειωθεί στους 8 κατοίκους, καθώς οι μουσουλμάνοι κάτοικοί του το είχαν εγκαταλείψει. Στην απογραφή του 1920 υπαγόταν στον αγροτικό δήμο Αρμένων. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Η βενετσιάνικη βίλλα των Ντε Μέτσο (De Mezzo) στο βόρειο άκρο του χωριού αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής σε ολόκληρη την Κρήτη. Το κτίριο περιγράφεται ότι αρχικά ήταν τριώροφο αλλά μετά από διαδοχικές καταστροφές σήμερα σώζεται μόνο το ισόγειο. Πάνω από την κεντρική είσοδο σώζονται τα οικόσημα των Dei Mezzo. Η έπαυλη περιβαλλόταν από αυλή με εντυπωσιακή είσοδο, η οποία δεν υπάρχει πια. Δεξιά της εισόδου, στην ανατολική πλευρά της αυλής, ο επίσκοπος Τριβιζάς Μελέτιος κατασκεύασε το 1701 κρήνη.Στο χωριό σώζονται επίσης ο ναός του Αγίου Ιωάννη, με τοιχογραφίες, και ο ναός της Αγίας Αικατερίνης, ο οποίος κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε μετατραπεί σε τζαμί και λειτουργούσε ως τέτοιο μέχρι το 1897.
|
Η Ετιά ή Εθιά είναι χωριό της κοινότητας Αρμένων του δήμου Σητείας, της περιφερειακής ενότητας Λασιθίου, στην ανατολική Κρήτη. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, το χωριό δεν έχει μόνιμο πληθυσμό. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 510 μέτρων, 14 χιλιόμετρα νότια της Σητείας. Το χωρίο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στη βενετσιάνικη Κρήτη και σώζεται μεγάλη ενετική έπαυλη στο χωριό. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%84%CE%B9%CE%AC_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Σιδηροδρομική γέφυρα της Ουφά
|
Η κατασκευή της γέφυρας ξεκίνησε το 1886 και ολοκληρώθηκε το 1888. Η γέφυρα επέτρεψε τη διέλευση των τρένων στον ποταμό Μπελάγια προς την Ουφά και κατέστησε δυνατή την κατασκευή της κύριας σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι το Τσελιάμπινσκ (1892). Ο σχεδιασμός έγινε από τον Καθ. Νικολάι Μπελελούμπσκι σύμφωνα με τους τεχνικούς κανόνες του 1884. Όλα τα χαλυβουργικά στοιχεία της γέφυρας κατασκευάστηκαν στα διάσημα εργοστάσια σιδήρου Βοτκίνσκ στην Ουντμούρτια, όπου ξεκινώντας από το 1871, οι κάμινοι ανοιχτής εστίας μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη Ρωσία οι οποίοι επέτρεψαν την παραγωγή σιδηροτροχιών του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Η γέφυρα αποτελούταν από 6 διαστήματα, καθένα από τα οποία έφτανε σε ύψος 109 μέτρων με αψίδες με δικτυωτά δοκάρια. Ο σχεδιασμός αυτός περιλάμβανε προσεκτική και ακριβή ευθυγράμμιση των μελών και των χορδών, τα οποία κατασκευάστηκαν από ένα αρκετά προηγμένο κατασκευαστικό υλικό για τα δεδομένα της εποχής, τον χυτοσίδηρο. Ο Μπελελόουμπσκι πρότεινε επίσης μια καινοτόμο εποικοδομητική λύση: τις εγκάρσιες δοκούς δαπέδου των δοκών ήταν αρθρωτά συνδεδεμένοι με τις χορδές του κάτω μέρους. Ένας τέτοιος τύπος δομικής στήριξης θεωρήθηκε πρωτοποριακός στις μέρες του Μπελελόουμπσκι, επειδή επέτρεψε να μειωθούν οι δευτερεύουσες πιέσεις στη κατασκευή. Ο σχεδιασμός αυτός έλαβε το χρυσό μετάλλιο στην έκθεση Έντινμπουργκ του 1890 και αργότερα αποκαλύφθηκε ως "η ρωσική μέθοδος υποστήριξης". Στις 8 Σεπτεμβρίου 1888, η γέφυρα εγκαινιάστηκε επίσημα από τον υπουργό σιδηροδρομικών μεταφορών, ναύαρχος Κωνσταντίνο Ποσιέτ. Ένα μονοπάτι πεζών άνοιξε αμέσως στη γέφυρα. Για το σκοπό αυτό, ειδικά πεζοδρόμια κατασκευάστηκαν από ξύλο (στη συνέχεια απαγορεύτηκε η κίνηση πεζών). Οι προβλήτες ενισχύθηκαν από κοπτήρες που έδειχναν προς τα πάνω, για να σπάσουν τα κομμάτια του πάγου που επέπλεαν κατά τη διάρκεια της ετήσιας απόψυξης της άνοιξης. Τον Ιούνιο του 1919, οι μάχες του ρωσικού εμφύλιου πολέμου έλαβαν χώρα γύρω από την πόλη της Ουφά. Προσπαθώντας να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους την πόλη με κάθε κόστος, τα υποχωρούντα στρατεύματα του ναύαρχου Κολτσάκ ανατίναξαν το έκτο διάστημα (από τα δεξιά) της γέφυρας. Το ένα άκρο της δοκού έπεσε στο ποτάμι και παραμορφώθηκε. Αλλά αυτό δεν βοήθησε τους Λευκούς να πετύχουν το στόχο τους, επειδή η περίφημη 25η Πολεμική Διεύθυνση Τσαπάγιεφ κατέλαβε την πόλη στις 9 Ιουνίου 1919. Με την υποχώρηση του Κολτσάκ στη Σιβηρία , τα στρατεύματα καταστολής του Κόκκινου Στρατού προχώρησαν περαιτέρω, ενώ οι πίσω μονάδες τους παρέμειναν κοντά στην Ουφά στην άλλη όχθη του Μπελάγια. Εν τω μεταξύ, η γέφυρα είχε επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν επαρκείς εγκαταστάσεις ή εξοπλισμός, η χειρωνακτική εργασία ήταν η μόνη ελπίδα. Αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν βαρούλκα για την ανύψωση του πεσμένου κορμού πίσω στη θέση του, βήμα προς βήμα. Ίσως ήταν ο λόγος που οι βαριές πέτρες ανυψώθηκαν στο ύψος των ανερχόμενων πυραμίδων της Αιγύπτου. Αλλά κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται για τους χρόνους της Αρχαιότητας . Τα έργα αποκατάστασης ολοκληρώθηκαν με την βοήθεια από 2.500 οικοδόμους, εργαζόμενους και σιδηροδρομικούς μηχανικούς. Μέρα με τη μέρα, εβδομάδα μετά την εβδομάδα έκαναν τη δουλειά τους. Και η σιδερένια μάζα της γέφυρας που στηριζόταν από τη παραλία δεν βρισκόταν σε τόσο κοντινή απόσταση από τον Μπελάγια. Ως αποτέλεσμα, η γέφυρα αποκαταστάθηκε με επιτυχία το ίδιο έτος με την ίδρυση μιας προσωρινής φθαρμένης οροφής, ακολουθούμενη από μια πλήρη αναμόρφωση, κατά την οποία το κατεστραμμένο τμήμα αντικαταστάθηκε με μια νέα δομή που σχεδιάστηκε από τον Καθ. Λαβρ Προσκουριάκοφ σύμφωνα με τους τεχνικούς κανόνες του 1907. Ο Προσκουριάκοφ σχεδίασε τις μεγαλύτερες σιδηροδρομικές γέφυρες στη Ρωσία πάνω από τα ποτάμια Γενισέι και Αμούρ. Χάρη στην προσεκτική προετοιμασία και την εξαιρετική καθοδήγηση, οι εργάτες πραγματοποίησαν την αντικατάσταση του φθαρμένου διαστήματος διακόπτωντας την κυκλοφορία για μόνο 11 ώρες. Χρειάστηκαν 7 ώρες για να σπρώξουν το παλιό διάστημα έξω από τη γέφυρα, και χρειάστηκαν 3 ώρες και 45 λεπτά για να βάλουν ένα νέο στη θέση του. Στις 10 Οκτωβρίου 1919, ο Βλαντιμίρ Λένιν έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στο συνεργείο που επισκεύασε τη γέφυρα για να εκφράσει την εκτίμησή του για το σκληρό έργο τους.
|
Η σιδηροδρομική γέφυρα της Ουφά διασχίζει τον ποταμό Μπελάγια και μεταφέρει διπλές σιδηροδρομικές γραμμές πάνω από τον ποταμό Μπελάγια. Βρίσκεται στην πόλη Ουφά στη Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν στη Ρωσία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CF%86%CE%AC
|
Χάραλντ Γκίλλε
|
Ο Χάραλντ διεκδίκησε τον θρόνο στη συνέχεια ως ετεροθαλής αδελφός του Σίγκουρντ του Σταυροφόρου· δέχτηκε να υποβληθεί με μεγάλη επιτυχία στο πείραμα της δοκιμασίας με τη φωτιά και αυτό νομιμοποίησε τη διαδοχή του στον θρόνο. Η συμφωνία ανάμεσα στα αδέλφια ήταν να μην διεκδικήσει τον θρόνο της Νορβηγίας όσο ζούσε ο Σίγκουρντ και ο γιος του Μάγκνους Δ΄ της Νορβηγίας, αλλά να γίνει ο διάδοχος μετά το τέλος του Μάγκνους αν αποβιώσει χωρίς απογόνους· μέχρι το τέλος του Σίγκουρντ (1130) έμεινε πιστός στη συμφωνία. Ο Χάραλντ Γκίλλε βρισκόταν στο Τένσμπεργκ όταν έμαθε ότι πέθανε ο Σίγκουρντ αμέσως συντάχθηκε με πρωτοβουλία του συμβούλιο ευγενών που τον ανακήρυξε νέο βασιλιά της Νορβηγίας, ο Μάγκνους έντονα ενοχλημένος αποφάσισε να μοιράσει το βασίλειο στα δύο. Το βασίλειο της Νορβηγίας χωρίστηκε σε δυο ανεξάρτητα βασίλεια με βασιλείς τον Χάραλντ και τον Μάγκνους για κάποια χρόνια στην αρχή ζούσαν ειρηνικά στη συνέχεια ο Μάγκνους κήρυξε τον πόλεμο στον Χάραλντ. Στην αποφασιστική μάχη του Φάρλεβ στις 7 Ιανουαρίου 1135 ο Χάραλντ Γκίλλε ηττήθηκε και δραπέτευσε στη Δανία στην οποία πέρασε τον χειμώνα και αποφάσισε να ανασυνταχθεί. Ο Χάραλντ εκστράτευε στη Νορβηγία και έφτασε στο Μπέργκεν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, με ελάχιστη αντίσταση από τον Μάγκνους η πόλη έπεσε στις 7 Ιανουαρίου 1135, ο Μάγκνους τυφλώθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Ο Χάραλντ κυβέρνησε πλέον σαν μοναδικός βασιλιάς της Νορβηγίας μέχρι τον θάνατο του (1136), δολοφονήθηκε από έναν άλλον ευγενή τον Σίγκουρντ Σλέμπε που ισχυριζόταν επίσης ότι ήταν ένας άλλος νόθος γιος του Μάγκνους του Γυμνοπόδη. Ο Χάραλντ παντρεύτηκε την Ίνγκριντ Ράγκνβαλντσντοτερ κόρη του Ράγκβαλντ Ίνγκεσον γιου και διαδόχου του Ίνγκε Α΄ της Σουηδίας με την οποία απέκτησε έναν γιο τον Ίνγκε Α΄ της Νορβηγίας. Είχε αποκτήσει και άλλους γιους με προηγούμενο γάμο του τον Άισταϊν Β΄ της Νορβηγίας και με την ερωμένη του Τόρα Γκούττορμ τον Σίγκουρντ Β΄ της Νορβηγίας, είχε επιπλέον άλλον έναν γιο τον Μάγκνους Χάραλντσον που πέθανε σε ηλικία 10 ετών (1145), και οι τέσσερις γιοι του έγιναν βασιλείς της Νορβηγίας. Η περίοδος του εμφύλιου πολέμου στη Νορβηγία κράτησε από το 1130 ως το 1217. Στη διάρκεια του πολέμου αυτού έγιναν πολλές συγκρούσεις σε διαφορετική κλίμακα, το υπόβαθρο των συγκρούσεων αυτών ήταν πάντοτε οι Σουηδικοί νόμοι διαδοχής, οι κοινωνικοί κανόνες και η εχθρότητα ανάμεσα στον βασιλιά και την εκκλησία. Η τελική κατάληξη ήταν να δημιουργηθούν στην τελική φάση του εμφυλίου δυο αντιμαχόμενες κοινωνικές ομάδες οι Μπάγκλερ και οι Μπίκεμπεινερ στις οποίες κάποιος πρίγκιπας διεκδικούσε τον θρόνο από τον νόμιμο βασιλιά. Νυμφεύτηκε πρώτα την Μπγιάδοκ και είχε τέκνο: Άισταϊν Β΄ π.1125-1157, βασιλιάς της Νορβηγίας.Από μία άγνωστη ερωμένη, είχε παιδί: Μπριγκίτα π.1131-π.1208, παντρεύτηκε τον Μάγκνους Β΄ των Έστριντσεν βασιλιά της Νορβηγίας.Από την ερωμένη του Θόρα Γκούτορμσντοτερ, κόρη του Γκούτορμ Γκρόμπαρντε, απέκτησε τέκνο: Σίγκουρντ Β΄ 1133-1155, βασιλιάς της Νορβηγίας.Από μία άγνωστη ερωμένη, έκανε παιδί: Μάγκνους π.1135-π.1145, βασιλιάς της Νορβηγίας.Έπειτα ο Χάραλντ Δ΄ Γκίλλε έκανε δεύτερο γάμο, με την Ίνγκριντ των Στένκιλ, κόρη του Ράγκβαλντ Ίνγκεσον (γιου του Ίνγκε Α΄ της Σουηδίας) και είχε παιδί: Ίνγκε Α΄ 1135-1161, βασιλιάς της Νορβηγίας. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Harald". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press. Χρονικά των βασιλέων της Νορβηγίας Χάραλντ Γκίλλε Ίνγκριντ Ράγκνβαλσνταττερ
|
Ο Χάραλντ Δ΄ Γκίλλε (Haraldr Gilli, Ιρλανδία περί το 1102 - 14 Δεκεμβρίου 1136) βασιλιάς της Νορβηγίας (1130 - 1136) θεωρείται νόθος γιος του Μάγκνους Γ΄ της Νορβηγίας· το προσωνύμιο Γκίλλε προέρχεται από την αρχαία Ιρλανδική λέξη "Γκιλ" η οποία μεταφράζεται "υπηρέτης του Χριστού". Ο Χάραλντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιρλανδία, σύμφωνα με τα έπη (sagas) μπήκε στη Νορβηγική βασιλική οικογένεια μέσω Νορβηγών εμπόρων, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο Ρόγκβαλλ Κάλι Κόλσον, ο οποίος έγινε αργότερα κόμης του Όρκνει. Γύρω στο 1127 ο Χάραλντ Γκίλλε πήγε στη Νορβηγία και διακήρυξε ότι είναι νόθος γιος του πρώην βασιλιά Μάγκνους, ο οποίος είχε επισκεφθεί την Ιρλανδία πριν το τέλος του (1103). Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι καθόλου απίθανος, διότι όπως αναφέρουν οι Ιρλανδικές πηγές, ο Μάγκνους ο Γυμνόπους έκανε συχνές επισκέψεις στην Ιρλανδία, επειδή είχε μία ερωμένη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5
|
Αθλήματα επίδειξης στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Η ονομασία «άθλημα επίδειξης» υιοθετήθηκε επίσημα το 1912 στην Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης, όταν οι Σουηδοί αποφάσισαν να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα των αγώνων την γκλίμα (glima), ένα είδος σκανδιναβικής παραδοσιακής πάλης. Αθλήματα εκτός προγράμματος υπήρξαν και σε προηγούμενες ολυμπιάδες, χωρίς να φέρουν το χαρακτήρα του αθλήματος επίδειξης. Τόσο το 1900 στο Παρίσι όσο και το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ, οι αγώνες έγιναν παράλληλα με τη διοργάνωση εμπορικών εκθέσεων, φεστιβάλ και άλλων εκδηλώσεων, πολλές από τις οποίες είχαν αθλητικό χαρακτήρα και οι διοργανωτές θεωρούσαν ότι ανήκουν στο επίσημο ολυμπιακό πρόγραμμα. Μεταγενέστερα έγινε ένα ξεκαθάρισμα των επίσημων από τα ανεπίσημα αθλήματα των δύο αυτών Ολυμπιάδων. Όμως, γενικά είναι δυσχερές να ξεκαθαριστεί ποιες από αυτές τις εκδηλώσεις ήταν σπορ και ποιες απλές επιδείξεις ικανοτήτων. Η τελευταία φορά που τελέστηκαν αθλήματα επίδειξης ήταν το 1992 στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και στους Χειμερινούς του Αλμπερβίλ. Μετά το 1992 η ΔΟΕ αποφάσισε να σταματήσει τη διεξαγωγή αθλημάτων επίδειξης, διότι το πρόγραμμα των αγώνων έχει διογκωθεί υπερβολικά. Από το 1984 στο Λος Άντζελες καθιερώθηκε να διεξάγονται ορισμένα αγωνίσματα στίβου των Παραολυμπιακών αγώνων, για να προωθηθεί η ιδέα των αγώνων αυτών. Ακολουθεί ένας κατάλογος αθλημάτων επίδειξης στις διάφορες Θερινές Ολυμπιάδες. Οπωσδήποτε, ο κατάλογος δεν είναι πλήρης, ειδικά για τις Ολυμπιάδες του 1900 και του 1904. Σημείωση: (Α): αγώνες ανδρών – (Γ): αγώνες γυναικών Ολυμπιακά Αθλήματα
|
Αθλήματα επίδειξης (αγγλ.: demonstration sports) θεωρούνται όσα σπορ διεξάγονται παράλληλα με άλλα αθλητικά γεγονότα με στόχο να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. Η ονομασία αυτή έχει καθιερωθεί κυρίως για τα σπορ που εμφανίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να ανήκουν στο επίσημο πρόγραμμα. Συχνά η εμφάνιση ενός αθλήματος σε ολυμπιάδα αποτελεί το πρώτο βήμα για την ένταξή του στα ολυμπιακά αθλήματα σε κάποια επόμενη ολυμπιάδα. Άλλες φορές προς τιμήν της διοργανώτριας χώρας διεξάγεται ως άθλημα επίδειξης κάποιο δημοφιλές τοπικό άθλημα που δεν είναι στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Στους νικητές των αθλημάτων επίδειξης απονέμονται μετάλλια αλλά δεν υπολογίζονται ως επίσημα ολυμπιακά μετάλλια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Φρειδερίκος Χριστιανός Β΄ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου Χριστιανού Α΄, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ και της Καρλόττας Αμαλίας του Όλντενμπουργκ, κόρης του Φρειδερίκου Καρόλου, δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Πλεν. Απεβίωσε το 1814 στο Αουγκούστενμποργκ σε ηλικία 49 ετών και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Χριστιανός Αύγουστος Β΄. Νυμφεύτηκε το 1786 τη Λουίζα Αυγούστα του Όλντενμπουργκ, κόρη του Χριστιανού Ζ΄ της Δανίας (νομικά), που ήταν στην πραγματικότητα κόρη του εραστή της μητέρας της Γιόχαν Φρίντριχ Στρούενσε (βιολογικά). Είχε τέκνα: Καρολίνα Αμαλία 1796-1881, παντρεύτηκε τον Χριστιανό Η΄ της Δανίας Χριστιανός Αύγουστος Β΄ 1798-1869, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ Φρειδερίκος 1800-1865, πρίγκιπας του Νερ Olaf Klose: Friedrich Christian II. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 5, Duncker & Humblot, Berlin 1961, ISBN 3-428-00186-9, S. 585 f. (Digitalisat). Lorentzen: Friedrich Christian II. In: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 8, Duncker & Humblot, Leipzig 1878, S. 24–31. Pauline zur Lippe, Friedrich Christian von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg, Paul Rachel (Hrsg.): Briefe aus den Jahren 1790–1812. Leipzig 1903 (LLB Detmold). Marek, Miroslav. "genealogy.euweb.cz". genealogy.euweb.cz.
|
O Φρειδερίκος Χριστιανός Β΄, δανικά Frederik Christian II. (29 Σεπτεμβρίου 1765 - 14 Ιουνίου 1814) από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ ήταν δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ (1794-1814).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87-%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%91%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Καρλόττα της Έσσης-Χόμπουργκ
|
Γεννημένη στο Κάσσελ, ήταν η πρώτη κόρη (1η και από τον 2ο γάμο) του Φρειδερίκου Β΄ λανγκράβου της Έσσης-Χόμπουργκ και της 2ης συζύγου του Λουίζας-Ελισάβετ των Κέττλερ, κόρης του Ιακώβ δούκα της Κουρλάνδης & Σεμιγαλίας. Στο Κάσσελ, στις 4 Νοεμβρίου 1694 η Καρλόττα παντρεύτηκε τον Ιωάννη-Ερνέστο Γ΄ δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης ως δεύτερη σύζυγός του. Μετά το τέλος του συζύγου της το 1707, έλαβε ως ιδιοκτησία χηρείας (wittum) την πόλη Χάρντισλεμπεν. Η κύρια κατοικία της ήταν το Κίτρινο Κάστρο (Gelbe Schloss) στη Βαϊμάρη, το οποίο κτίστηκε το 1702-1704. Η κηδεμονία του μοναδικού επιζώντος παιδιού της Ιωάννου-Ερνέστου δόθηκε στον γαμπρό της Γουλιέλμο-Ερνέστο. Ωστόσο η Καρλόττα φρόντισε τον γιο της κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του και του τέλους του σε ηλικία 19 ετών, το 1715. Ο Καρλόττα απεβίωσε στη Βαϊμάρη σε ηλικία 66 ετών. Τάφηκε στην πριγκιπική κρύπτη (Fürstengruft) στη Βαϊμάρη. Παντρεύτηκε το 1694 τον Ιωάννη-Ερνέστο Γ΄ των Βέττιν δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης και είχε παιδιά: Ιωάννης-Ερνέστος (Βαϊμάρη, 25 Δεκεμβρίου 1696 - Φρανκφούρτη, 1 Αυγούστου 1715), πρίγκιπας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Κάρολος-Φρειδερίκος (Βαϊμάρη, 31 Οκτωβρίου 1695 - Βαϊμάρη, 30 Μαρτίου 1696) απεβ. 1 έτους, Μαρία-Λουίζα (Βαϊμάρη, 18 Δεκεμβρίου 1697 - Βαϊμάρη, 29 Δεκεμβρίου 1704) απεβ. 3 ετών, Χριστιανή-Σοφία (Βαϊμάρη, 7 Απριλίου 1700 - Βαϊμάρη, 18 Φεβρουαρίου 1701) απεβ. 1 έτους. Karl Helmrich: Geschichte des Grossherzogthums Sachsen-Weimar-Eisenach für Schule und Haus, σελ. 106. [ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2014]. Johann Samuel Ersch: Allgemeine Encyclopädie der Wissenschaften und Künste στο alphabetischer ..., σελ. 260. [ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2014].
|
Η Καρλόττα, γερμ.: Charlotta Dorothea Sophia von Hessen-Homburg (17 Ιουνίου 1672 - 29 Αυγούστου 1738) από τον Οίκο της Έσσης ήταν κόρη του λαντγκράβου της Έσσης-Χόμπουργκ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας-Βαϊμάρης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη
|
Με βάση το χημικό της τύπο, C4H8O4, έχει τα ακόλουθα (τουλάχιστον) σταθερά ισομερή θέσης: Κυκλοβουτανοτετρόλη-1,2,3,4 (σε τρία (3) γεωμετρικά ισομερή). 1-υδροξυμεθυλοκυκλοπροπανοτριόλη-1,2,3 (σε τέσσερα (4) γεωμετρικά ισομερή). 1-μεθοξυκυκλοπροπανοτριόλη-1,2,3 (σε τέσσερα (4) γεωμετρικά ισομερή). 1,2-διυδροξυ-2-υδροξυμεθυλοπροπανάλη με σύντομο συντακτικό τύπο (HOCH2)2C(OH)CHO. 2,3-διυδροξυβουτανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο CH3CH(OH)CH(OH)COOH (σε τέσσερα (4) οπτικά ισομερή). 2,4-διυδροξυβουτανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH2CH2CH2COOH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). 3,4-υδροξυβουτανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH2CH(OH)CH2COOH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). Μεθυλο-2,3-διυδροξυπροπανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH2C(OH)(CH3)COOH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). 3-Υδροξυ(2-υδροξυμεθυλο)προπανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο (HOCH2)2CHCOOH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). 2.3-διυδροξυπροπανικός μεθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο ΗΟCH2CH(OH)COOCH3. Υδροξυαιθανικός 2-υδροξυαιθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH2COOCH2CH2OH. Μεθανικός 2,3-διυδροξυπροπυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο HCOOCH2CH(OH)CH2OH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). 3-μεθοξυ-2-υδροξυπροππανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο CH3OCH2CH(OH)COOH (σε δύο (2) οπτικά ισομερή). (2-υδροξυαιθυλοξυ)αιθανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH2CH2OCH2COOH. (Μεθοξυμεθοξυ)αιθανικό οξύ με σύντομο συντακτικό τύπο CH3OCH2OCH2COOH. Ανθρακικός προπυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο HOCOOCH2CH2CH3. Ανθρακικός ισοπροπυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο HOCOOCH(CH3)2. Ανθρακικός αιθυλομεθυλεστέρας με σύντομο συντακτικό τύπο CH3OCOOCH2CH3. Η 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη έχει δύο (2) χειρόμορφα κέντρα, με αποτέλεσμα να παράγονται δύο ζεύγη εναντιομερών που βιοχημικά χαρακτηρίζονται ως ερυθρόζη και θρεόζη, αντιστοίχως. Σημειώνεται ακόμη, ότι μόνο τα D- ισομερή των τελευταίων είναι τα φυσικά, που μετέχουν στους βιοχημικούς μηχανισμούς της ζωής. Τα δύο ζεύγη που διαχωρίζουν τις δύο τετρόζες που αντιστοιχούν στο ίδιο ισομερές θέσης, που αντιπροσωπεύει η συστηματική ονομασία 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη, είναι τα ακόλουθα: Η 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη είναι ένα ενδιάμεσο της αντίδρασης φορμόζης, κατά την οποία παράγονται σάκχαρα με πρώτη ύλη τη μεθανάλη (αλδολική συμπύκνωση): Ο διμερισμός της υδροξυαιθανάλης μια άλλη εφαρμογή της αλδολικής συμπύκνωσης: Με μερική οξείδωση ερυθριτόλης, με σχετικά ήπια οξειδωτικά μέσα, όπως το τριοξείδιο του χρωμίου ή υπεροξείδιο του υδρογόνου, με χρήση αλάτων σιδήρου ως καταλύτη, παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη (δηλαδή ερυθρόζη και θρεόζη) και η ισομερής θέσης ερυθρουλόζη (δηλαδή τελικά μείγμα όλων των τετροζών): 1. Με μερική αναγωγή 2,3-υδροξυβουτανοδιάλης παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη: 2. Με μερική αναγωγή 2-οξο-3,4-διυδροξυβουτανάλης παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη : 3. Με μερική αναγωγή 3-οξο-2,4-διυδροξυβουτανάλης παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη : 4. Με μερική αναγωγή 2,3-διοξοπροπανοδιάλης παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη : 5. Με μερική αναγωγή 2,3-διοξοπροπανοδιάλης παράγεται 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη : 1. Αρχικά το 2,3,4-τριυδροξυβουτανικό οξύ μετατρέπεται σε 2,3,4-τριυδροξυβουτανοϋλοχλωρίδιο: 2. Το 2,3,4-τριυδροξυβουτανοϋλοχλωρίδιο ανάγεται καταλυτικά άμεσα προς 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη : Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
|
Η 2,3,4-τριυδροξυβουτανάλη βρίσκεται σε δύο (2) ζεύγη εναντιομερών, που αντιπροσωπεύουν δύο αλδοτετρόζες: την ερυθρόζη και τη θρεόζη. Η βιοχημική συμπεριφορά των δυο αυτών τετροζών είναι διαφοροποιήσιμη, γιατί οι ενζυμικές αντιδράσεις είναι συχνά στερεοχημικά εκλεκτικές (και κάθε τέτοια συμπεριφορά αναλύεται στο οικείο άρθρο). Ωστόσο, ο κοινός σύντομος συντακτικός τους τύπος, HOCH2CH(OH)CH(OH)CHO, επιτρέπει μια σειρά από όμοιες χημικές συμπεριφορρές (που είναι το αντικείμενο αυτού του άρθρου).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2,3,4-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BE%CF%85%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7
|
Ανουάρ Σαντάτ
|
Ο Ανουάρ Σαντάτ γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1918 στο Μιτ Αμπού αλ-Κουμ, ένα χωριό στο Δέλτα του Νείλου. Η οικογένειά του ήταν μια φτωχή αγροτική οικογένεια, με 13 παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Ο πατέρας του ήταν Αιγύπτιος και η μητέρα του Σουδανή. Λόγω της σκληρής δουλειάς των γονιών του στα χωράφια, μεγάλωσε με τη φροντίδα της γιαγιάς του, η οποία τού διηγείτο ιστορίες για την αντίσταση στη βρετανική κατοχή της Αιγύπτου καθώς και θέματα από τη σύγχρονη ιστορία. Στην παιδική του ηλικία θαύμαζε και ήταν επηρεασμένος από τέσσερα άτομα. Ο πρώτος ήταν ο Ζαχράν, ένας Αιγύπτιος ο οποίος φημολογείτο ότι είχε αντισταθεί στους Βρετανούς κατά τη διάρκεια μιας διαμαρτυρίας των αγροτών. Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, ένας στρατιώτης σκοτώθηκε στις ταραχές αυτές και ο Ζαχράν ήταν ο πρώτος Αιγύπτιος που κρεμάστηκε σε αντίποινα. Ιστορίες όπως η μπαλάντα του Ζαχράν ενέπνευσαν στον Σαντάτ τον εθνικισμό, μια ιδεολογία που σε όλη του τη ζωή τον ακολούθησε. Ο δεύτερος ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ, δημιουργός της σύγχρονης Τουρκίας. Ο Σαντάτ θαύμαζε την ικανότητά του στην επιβολή κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Θαύμαζε επίσης τον Μαχάτμα Γκάντι και την ιδεολογία του περί μη βίας απέναντι στην αδικία. Τέλος, πασίγνωστος ήταν ο θαυμασμός του για τον Αδόλφο Χίτλερ, επηρεασμένος από τον γερμανικό ναζιστικό στρατό και το πόσο γρήγορα κατέστη η ναζιστική Γερμανία στρατηγική απειλή για τη Βρετανία. Αποφοίτησε από τη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Καΐρου το 1938 και εντάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στο Σώμα των Διαβιβάσεων. Πρώτο του πόστο ήταν στο Σουδάν (η Αίγυπτος και το Σουδάν αποτελούσαν μία ενιαία χώρα την εποχή εκείνη, προτεκτοράτο των Βρετανών). Εκεί συνάντησε τον επίσης αξιωματικό Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, με τον οποίο μαζί με άλλους κατώτερους αξιωματικούς σχημάτισαν τη μυστική οργάνωση Κίνημα Ελεύθερων Αξιωματικών, με σκοπό την απελευθέρωση της Αιγύπτου από τη βρετανική επικυριαρχία και τη βασιλική διαφθορά. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φυλακίστηκε από τους Βρετανούς για τις προσπάθειές του να τους εκδιώξει από την Αίγυπτο, συνεργαζόμενος με τις δυνάμεις του Άξονα, ως πληροφοριοδότης. Αργότερα, μαζί με τους συντρόφους του των Ελεύθερων Αξιωματικών, συμμετείχε στο στρατιωτικό πραξικόπημα που οδήγησε στην Αιγυπτιακή Επανάσταση του 1952, η οποία ανέτρεψε τον βασιλιά Φαρούκ Α' στις 23 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Μετά την επιτυχία της επανάστασης, ο Σαντάτ ανακοίνωσε το γεγονός στους συμπατριώτες του μέσω του ραδιοφώνου. Στα χρόνια της προεδρίας του Νάσερ, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών το 1954. Το 1959, κατέλαβε τη θέση του Γραμματέα (ηγέτη) της Εθνικής Ένωσης (καίριας σημασίας γραφειοκρατική οργάνωση, στήριγμα του καθεστώτος). Το διάστημα 1960-1968 διατέλεσε Πρόεδρος του Κοινοβουλίου και αργότερα Αντιπρόεδρος της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας και μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου (το συλλογικό όργανο που ασκούσε ουσιαστικά τη διακυβέρνηση στην Αίγυπτο) το 1964. Το Δεκέμβρη του 1969, διορίστηκε ξανά στη θέση του Αντιπροέδρου, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατο του Νάσερ. Μετά το θάνατο του Νάσερ το 1970, ο Σαντάτ τον διαδέχτηκε στη θέση του Προέδρου της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας, όμως όλοι θεωρούσαν ότι η προεδρία του θα ήταν σύντομης διάρκειας. Πολλοί τον υποτιμούσαν, θεωρώντας τον απλώς μια μαριονέτα του Νάσερ και ήλπιζαν να τον καθοδηγούν και χειρίζονται κατά βούληση. Ο Σαντάτ όμως εξέπληξε τους πάντες με μια σειρά ευφυέστατων πολιτικών κινήσεων με τις οποίες κατάφερε να κρατήσει την προεδρία και να προβάλει ως ένας ηγέτης με τη δική του ακτινοβολία και ξεχωριστό κύρος. Εισήγαγε τη Διορθωτική Επανάσταση, διώκοντας τα κυβερνητικά, πολιτικά και στρατιωτικά ερείσματα των πιο φανατικών νασερικών. Το 1971, εν μέσω του Πολέμου της Φθοράς στη ζώνη του Καναλιού του Σουέζ, υποστήριξε σε γράμμα του τις προτάσεις ειρήνης του μεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών Γκούναρ Χέρινγκ, οι οποίες έμοιαζαν να οδηγούν σε μια συνολική ειρήνη με το Ισραήλ στη βάση της ισραηλινής αποχώρησης στα προ του πολέμου του 1967 σύνορα. Αρχικώς, η ειρήνη αυτή απέτυχε, καθώς δεν έγινε δεκτή από το Ισραήλ και τις Η.Π.Α., με τους τότε διαλαμβανόμενους όρους. Ο οξυδερκής Σαντάτ, αντιλήφθηκε ότι η επιθυμία του Ισραήλ να διαπραγματευθεί, ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τη στρατιωτική απειλή που αποτελούσε η Αίγυπτος για την υπόστασή του ως κρατικής οντότητας, απειλή που είχε μειωθεί μετά τον πόλεμο του 1967 και την ήττα των συνασπισμένων αραβικών χωρών. Η μεγαλύτερη αντιθέτως απειλή για το Ισραήλ προερχόταν από την παρουσία στην Αίγυπτο ενός μεγάλου αριθμού σοβιετικών στρατιωτικών συμβούλων και εξοπλισμού (περίπου 15.000 Σοβιετικοί στρατιωτικοί ήταν τότε στην Αίγυπτο). Ο Σαντάτ συνέλαβε λοιπόν το εξής ιδιοφυές σχέδιο: με μια τολμηρή απόφαση εξεδίωξε από την Αίγυπτο τους σοβιετικούς συμβούλους και αναδιοργάνωσε τον στρατό του, με σκοπό να προβεί σε νέα πολεμική αναμέτρηση με το Ισραήλ, προσπαθώντας να του αποσπάσει κάποια εδάφη και να το σύρει σε διαπραγματεύσεις. Εκείνη την περίοδο, η Αίγυπτος αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα λόγω του Πολέμου των Έξι Ημερών του 1967 και η σχέση της με τους Σοβιετικούς ήταν σε άσχημο σημείο καθότι η βοήθεια των Σοβιετικών ήταν μικρή σε παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού σε σχέση με τα πλεονεκτήματα που αποκόμιζαν από την παρουσία τους στην Αίγυπτο (έλεγχος και διείσδυση στη Μέση Ανατολή). Στις 6 Οκτωβρίου 1973, σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της Συρίας Χαφέζ αλ-Άσαντ, ο Σαντάτ εξαπέλυσε τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, μια αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεν (IDF) που είχαν καταλάβει την Χερσόνησο του Σινά, αιγυπτιακό έδαφος πριν τον πόλεμο του 1967, και τα μεγάλης στρατηγικής σημασίας υψώματα του Γκολάν, πρώην συριακό έδαφος. Η απόδοση των αιγυπτιακών και συριακών στρατευμάτων στο αρχικό στάδιο του πολέμου (Επιχείρηση Μπαντρ), αιφνιδίασε τόσο το Ισραήλ όσο και τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Οι αιγυπτιακές δυνάμεις κατάφεραν μια εντυπωσιακή προέλαση σε βάθος 15 χιλιομέτρων μέσα στην κατεχόμενη Χερσόνησο του Σινά, διαρρηγνύοντας και καταστρέφοντας σε μεγάλο μέρος τους τις οχυρώσεις της Γραμμής Μπαρ-Λεβ των Ισραηλινών. Η αμυντική αυτή γραμμή εθεωρείτο αδιαπέραστη και η διάρρηξή της αιφνιδίασε τους πάντες. Ταυτοχρόνως, οι Σύροι επιτύγχαναν κι αυτοί, μικρότερη, αλλά σταθερή πρόοδο. Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό των Ισραηλινών (δεχόμενοι επίθεση από δυο μεριές), τρεις μεραρχίες του ισραηλινού στρατού υπό την ηγεσία του στρατηγού Αριέλ Σαρόν, επιτέθηκαν με διάταξη σφηνοειδή στο σημείο σύνδεσης της αιγυπτιακής διάταξης, καταφέρνοντας από κάποιο κενό να διεισδύσουν μέσα από τα επιτιθέμενα αιγυπτιακά στρατεύματα, να φτάσουν στη Διώρυγα του Σουέζ και να διεπεραιωθούν υπό σφοδρά αιγυπτιακά πυρά πυροβολικού στην απέναντι, αιγυπτιακή όχθη, προσπαθώντας να κλείσουν σε λαβίδα την Β' Αιγυπτιακή Στρατιά. Απέτυχαν όμως και επικεντρώθηκαν στην περικύκλωση της Γ' Αιγυπτιακής Στρατιάς. Την ίδια ώρα, ισραηλινές μηχανοκίνητες και τεθωρακισμένες μεραρχίες απωθούσαν τους Σύρους από τα υψώματα του Γκολάν, κατηφορίζοντας στη συριακή ενδοχώρα. Στο μεταξύ, κατόπιν συμφωνίας ανάμεσα στις Η.Π.Α. και τη Σοβιετική Ένωση, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. πέρασε το Ψήφισμα 338 στις 22 Οκτωβρίου 1973, ζητώντας την άμεση κατάπαυση του πυρός. Ενώ αρχικά υπήρξε συμφωνία των αντιμαχόμενων μερών, σύντομα οι εχθροπραξίες επαναλήφθηκαν. Οι ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις συνέχισαν τις επιχειρήσεις τους στα νώτα των Αιγυπτίων και κατάφεραν να περικυκλώσουν τη Γ' Αιγυπτιακή Στρατιά στις 25 Οκτωβρίου. Η θυελλώδης αυτή ενέργεια των Ισραηλινών επέφερε ένταση και ανησυχία μεταξύ των υπερδυνάμεων, και την ίδια μέρα επιβλήθηκε δεύτερη κατάπαυση του πυρός, που σήμανε και τη λήξη του πολέμου. Με το τέλος των εχθροπραξιών, το Ισραήλ είχε αντιστρέψει θεαματικά τον αιφνιδιασμό των πρώτων ημερών σκορπώντας τον πανικό στους Αιγυπτίους και τους Σύρους, φτάνοντας 40 χιλιόμετρα από τη Δαμασκό στο συριακό μέτωπο και μιάμισι μόλις ώρα, 101 χιλιόμετρα, από το Κάιρο. Είχε όμως επιτευχθεί και ο στόχος του Σαντάτ, να αποδείξει στο Ισραήλ ότι ακόμα αποτελούσε κίνδυνο η Αίγυπτος για την υπόστασή του και να το ωθήσει έτσι να διαπραγματευθεί μια πιθανή συμφωνία ειρήνης, υπαναχωρώντας από τις άκαμπτες και αλαζονικές, αρχικές θέσεις του. Κάρλο Πανέλλα: Ιστορία των Ισλαμικών Καθεστώτων 1914-2006, εκδόσεις Ωκεανίδα, 2007 Βασίλη Ραφαηλίδη: Οι Λαοί της Μέσης Ανατολής, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου, 1998 Ράντολφ Σ. Τσώρτσιλ - Ουίνστον Σ. Τσώρτσιλ: Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών,εκδόσεις Γκοβόστης, 2009 Βασίλη Ραφαηλίδη: Η Μυθική Ιστορία των Εβραίων, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου 2005 Βασίλη Ραφαηλίδη: Άραβες, εκδόσεις Εικοστού Πρώτου 2003 Ναγκίμπ Μαχφούζ: Ενώπιον του Θρόνου, εκδόσεις Ψυχογιός 2011 Ιλάν Πάππε: Η Ιστορία της Σύγχρονης Παλαιστίνης, εκδόσεις Κέδρος 2007
|
Ο Ανουάρ Σαντάτ (πλήρες όνομα: Μουχάμαντ Ανουάρ ας Σαντάτ, 25 Δεκεμβρίου 1918 – 6 Οκτωβρίου 1981) ήταν ο τρίτος πρόεδρος της Αιγύπτου, από τις 15 Οκτωβρίου 1970 μέχρι τη δολοφονία του από φονταμενταλιστές συνωμότες αξιωματικούς στις 6 Οκτωβρίου 1981. Υπήρξε κύριο μέλος της Ομάδας Ελεύθερων Αξιωματικών του Νάσερ, η οποία ανέτρεψε τη βασιλική δυναστεία του Μουχάμαντ Άλι κατά την Αιγυπτιακή Επανάσταση του 1952, καθώς και δεξί χέρι του Νάσερ στο διάστημα της προεδρίας του, τον οποίο και διαδέχτηκε το 1970 μετά τον αδόκητο θάνατό του από καρδιακή προσβολή. Στα έντεκα έτη της προεδρίας του, άλλαξε την κατεύθυνση της Αιγύπτου, απομακρυνόμενος από κάποιες οικονομικές και πολιτικές αρχές του Νασερισμού, επιτρέποντας, αν και με δειλά βήματα, τον πολυκομματισμό, τη στιγμή που μέχρι τότε μοναδικό και κυρίαρχο κόμμα ήταν η Αραβική Σοσιαλιστική Ένωση του Νάσερ και ακολουθώντας μια άλλη οικονομική πολιτική, όχι τόσο ασφυκτικά παρεμβατική. Τον Οκτώβριο του 1973, με τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, οδήγησε την Αίγυπτο στην απελευθέρωση των αιγυπτιακών περιοχών που είχε καταλάβει το Ισραήλ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 (Χερσόνησο του Σινά και Λωρίδα της Γάζας), αναδεικνυόμενος σε ήρωα της Αιγύπτου και για ένα διάστημα, ολόκληρου του αραβικού κόσμου. Δεν αρκέστηκε όμως εκεί, κάνοντας μια γιγάντια στροφή και υπογράφοντας, μετά από μακρές συνομιλίες, την ισραηλινο-αιγυπτιακή Συνθήκη Ειρήνης, με τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μέναχεμ Μπέγκιν. Η στροφή αυτή τού χάρισε το Νομπέλ Ειρήνης, αλλά τον κατέστησε εξαιρετικά μισητό μεταξύ των Αράβων, γεγονός που οδήγησε στην αποβολή της Αιγύπτου από την Αραβική Ένωση (νυν Αραβικό Σύνδεσμο) και στη δολοφονία του κάποια χρόνια αργότερα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%84
|
Κόργιο-μαρ
|
Οι Κόργιο-σαράμ αναφέρουν την γλώσσα ως Κόργιο-μαρ (고려말/корё мар), με πολλές εναλλακτικές προφορές συμπεριλαμβανομένων των Κόρε-μαρ (коре мар) και Κόρε-μαρί (коре мари). Στη Νότια Κορέα, η διάλεκτος αναφέρεται ως Γκόργιομαλ (고려말) ή Κεντροασιατικά Κορεατικά (중앙아시아 한국어). Στη Ρωσία και άλλες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, η γλώσσα αναφέρεται ως Κόριο-μαλ (корё мар ή корё маль), από τις οποίες οι πρώην αντανακλούν την προφορική μορφή, ενώ οι τελευταίες αντανακλούν τη λογοτεχνική μορφή των Κορεατικών. Γενικά, οι ομιλητές δεν χρησιμοποιούν τα Κόριομαρ ως λογοτεχνική γλώσσα. Τα γραπτά Κορεατικά κατά τη Σοβιετική περίοδο έτειναν να ακολουθούν την Βορειοκορεατική τυποποιημένη γλώσσα, ενώ χρησιμοποιούνται οι Βόρειες και Νότιες μορφές μετά διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, ορισμένοι σύγχρονοι συγγραφείς, κυρίως ο Λαβρέντι Σον, έχουν δημιουργήσει θεατρικά έργα και διηγήματα στα Κόριομαρ χρησιμοποιώντας τα χάνγκουλ.Ένα κίνημα για την λατινοποίηση των Κόριομαρ έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το οποίο προωθήθηκε από πολλά κυβερνητικά στελέχη και γλωσσολόγους, αλλά δεν είχε πολύ επιτυχία. Τα χαρακτηριστικά των Κόριομαρ που διαφέρουν από τα Τυποποιημένα Κορεατικά περιλαμβάνουν τις ακόλουθες φωνολογικές διαφορές. Χάνγκουλ: το ㄹ είναι [ɾ] ή [r] σε όλες τις θέσεις, εκτός από όταν προφορά των διπλών, όπου προφέρεται το ίδιο με τα τυποποιημένα Κορεατικά συχνή απώλεια του γράμματος ㄹ πριν από στεφανιαία σύμφωνα Ένα τονικό σύστημα που διακρίνει ελάχιστα ζεύγη, έχει δύο τόνους, τον χαμηλό και τον υψηλό η διατήρηση του αρχικού n των Μέσων Κορεατικών πριν από τα [[i]] και [[j]] Τα Κόριομαρ δεν διδάσκονται ως μάθημα και δεν χρησιμοποιούνται ως μέσο διδασκαλίας στα σχολεία. Η κορεατική γλώσσα που διδάσκεται στα πανεπιστήμια των μετασοβιετικών κρατών είναι η βορειοκορεατική και νοτιοκορεατική μορφή, με εκπαιδευτές που είναι μητρικοί σε αυτές ή έχουν εκπαιδευτεί σε μία από αυτές τις χώρες. Σε μία περίπτωση, ένας Νοτιοκορεάτης καθηγητής προσπάθησε να διδάξει τα Κόριομαρ στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Αλμάτι, αλλά δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Κυριλλοποίηση των Κορεατικών Γλώσσα Ντουνγκάν, γλώσσα που κατάγεται από τα Μανδαρινικά Κινεζικά και ομιλείται από τους Χουέι στην Κεντρική Ασία Κορεατικές διάλεκτοι
|
Η Κόργιο-μαρ, Γκόργιομαλ ή Κοριομάλ (Κορεατικά: 고려말, Ρωσικά: Корё мар ) είναι η διάλεκτος της Κορεατικής γλώσσας που ομιλείται από τους Κόργιο-σαράμ, τους εθνοτικούς Κορεάτες στην πρώην ΕΣΣΔ. Κατάγεται από την διάλεκτο Γιούκτζιν και πολλές άλλες ποικιλίες των Βορειοανατολικών Κορεατικών. Συχνά υπάρχει δυσκολία στην κατανόηση των Κόργιο-σαράμ από ομιλητές των τυποποιημένων Κορεατικών, και αυτό μπορεί να επιδεινώνεται από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Κόργιο-σαράμ σήμερα χρησιμοποιούν τα ρωσικά και όχι τα κορεατικά ως πρώτη γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81
|
Τρωάδες
|
Οι Τρῳάδες ήταν η τρίτη τραγωδία μιας τριλογίας, που αναφέρεται στον Τρωικό Πόλεμο. Η πρώτη τραγωδία, Αλέξανδρος ως θέμα είχε την αναγνώριση του πρίγκιπα της Τροίας Πάρι, που είχε εγκαταλειφθεί μωρό από τους γονείς του και ξαναβρέθηκε στην εφηβεία. Η δεύτερη τραγωδία Παλαμήδης αναφέρεται στην κακομεταχείρηση από τους Έλληνες του συμπατριώτη τους Παλαμήδη. Αυτή η τριλογία παρουσιάστηκε στα Διονύσια μαζί με το σατυρικό δράμα Σίσυφος. Οι υποθέσεις αυτής της τριλογίας δεν συνδέονται μεταξύ τους, όπως εκείνες της Ορέστειας του Αισχύλου. Ο Ευριπίδης δεν ευνοούσε τέτοιες συνδεδεμένες τριλογίες. Ο Ευριπίδης για το έργο αυτό κέρδισε το δεύτερο βραβείο, χάνοντας από τον αφανή τραγικό Ξενοκλή. Οι τέσσερις Τρωάδες γυναίκες του έργου είναι οι ίδιες που εμφανίζονται στο τελευταίο βιβλίο της Ιλιάδας, θρηνώντας πάνω από το πτώμα του Έκτορα. Της ίδιας περίπου εποχής είναι και η Εκάβη, άλλο έργο του Ευριπίδη. Η τραγωδία αυτή περιέχει πλείστα επεισόδια από την άλωση της Τροίας αλλά και από τις συμφορές που επήλθαν στην οικογένεια του Πριάμου και κατ΄ επέκταση των Τρώων. Το έργο του Ευριπίδη παρακολουθεί την τύχη των γυναικών της Τροίας, αφού η πόλη τους είχε λεηλατηθεί, οι άντρες τους είχαν σκοτωθεί και οι οικογένειές τους που απέμειναν πρόκειται να παρθούν ως σκλάβες. Εντούτοις ξεκινά με τους θεούς Αθηνά και Ποσειδώνα να αναζητούν τρόπους για να τιμωρήσουν τον Ελληνικό στρατό, για την απαγωγή της Κασσάνδρας, μεγαλύτερης κόρης του Βασιλιά Πρίαμου και της Βασίλισσας Εκάβης. Οσα ακολουθούν δείχνουν πόσο οι Τρωαδίτισσες έχουν υποφέρει. Ο Ελληνας Ταλθύβιος φτάνει για να πει στην εκθρονισμένη βασίλισσα Εκάβη τι περιμένει αυτή και τα παιδιά της. Την Εκάβη θα την πάρει ο Οδυσσέας και η κόρη της Κασσάνδρα προορίζεται να γίνει παλλακίδα του νικητή Αγαμέμνονα. Η Κασσάνδρα, η οποία βρίσκεται υπό την επήρεια ένθεης μανίας, ή αλλιώς βακχείας, προβλέπει ότι όταν θα φθάσουν στο Άργος η πικραμένη γυναίκα του νέου κυρίου της, η Κλυταιμνήστρα, θα σκοτώσει τόσο την ίδια όσο και αυτόν. Φθάνει η χήρα πριγκίπισσα Ανδρομάχη και η Εκάβη μαθαίνει από αυτήν ότι η νεότερη κόρη της Πολυξένη έχει σκοτωθεί, ως θυσία στον τάφο του Αχιλλέα. Στην Ανδρομάχη έλαχε να γίνει παλλακίδα του γιου του Αχιλλέα Νεοπτόλεμου και πιο τρομερά νέα πρόκειται να φτάσουν για τη βασιλική οικογένεια. Ο Ταλθύβιος διστακτικά την πληροφορεί ότι το βρέφος της, ο Αστυάνακτας, έχει καταδικασθεί σε θάνατο. Η Ελένη, αν και όχι γυναίκα της Τροίας, αναμένεται να υποφέρει εξ ίσου. Ο Μενέλαος φθάνει για να την πάρει μαζί του στην Ελλάδα, όπου την περιμένει καταδίκη σε θάνατο. Η Ελένη εκλιπαρεί το σύζυγό της να της χαρίσει τη ζωή και αυτός φαίνεται αποφασισμένος να τη σκοτώσει, αλλά ο χορός γνωρίζει ότι θα την αφήσει να ζήσει και θα την πάρει μαζί του. Οχι μόνο αποκαλύπτεται στο τέλος του έργου ότι ζει, αλλά στην Οδύσσεια ο Τηλέμαχος θα μάθει πως η μυθική ομορφιά της Ελένης της χάρισε τη συγχώρεση. Στο τέλος ο Ταλθύβιος επιστρέφει φέρνοντας μαζί του το πτώμα του μικρού Αστυάνακτα πάνω στην ασπίδα του Έκτορα. Επιθυμία της Ανδρομάχης ήταν να θάψει η ίδια το παιδί της, εκτελώντας τις πρέπουσες τελετουργίες σύμφωνα με τα έθιμα της Τροίας, αλλά το πλοίο της είχε ήδη αναχωρήσει. Ο Ταλθύβιος δίνει το άψυχο σώμα στην Εκάβη, που προετοιμάζει το σώμα του εγγονού της για την ταφή, και η Τροία καίγεται από τους Αχαιούς, πριν τελικά αναχωρήσουν με τον Οδυσσέα. Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ έγραψε μια εκδοχή, που παραμένει κατά μέγα μέρος πιστή στο αρχικό κείμενο. Προσθέτει κεκαλυμμένες αναφορές στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην Ασία και μικρότερη έμφαση σε κοινά υπαρξιακά θέματα. Ο Ισραηλινός θεατρικός συγγραφέας Χάνοχ Λέβιν έγραψε επίσης τη δική του εκδοχή του έργου, προσθέτοντας περισσότερο τρομερές σκηνές και αηδιαστικές λεπτομέρειες. Το ΄Las Troyanas΄, μία Μεξικάνικη ταινία του 1963 σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Μεξικανού σκηνοθέτη Σέρχιο Βεγιάρ και διασκευή του συγγραφέα Μιγκουέλ Αγγέλ Γκαριμπάι και του ίδιου του Σέρχιο Βεγιάρ, παρέμεινε πιστό στο κείμενο. Πρωταγωνιστεί η Οφήλια Γκιλμάιν ως Εκάβη με ασπρόμαυρη φωτογραφία του Αγκουστίν Χιμένεθ. Ο Ελληνας σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης χρησιμοποίησε το έργο του Ευριπίδη (στην περίφημη μετάφραση της Έντιθ Χάμιλτον) ως βάση για την ομώνυμη ταινία του το 1971. Στο έργο πρωταγωνιστούσαν η Αμερικανίδα ηθοποιός Κάθριν Χέπμπορν ως Εκάβη, οι Βρετανοί Βανέσα Ρεντγκρέιβ και Μπράιαν Μπλεσντ ως Ανδρομάχη και Ταλθύβιος, η Γαλλοκαναδή ηθοποιός Ζενεβιέβ Μπιζόλντ ως Κασσάνδρα, η Ελληνίδα ηθοποιός Ειρήνη Παππά ως Ελένη και ο Πάτρικ Μαγκί, ηθοποιός γεννημένος στη Βόρεια Ιρλανδία, ως Μενέλαος. Αλλη ταινία βασισμένη στο έργο κυκλοφόρησε το 2004, σκηνοθετημένη από το Μπραντ Μέιζ. Η παραγωγή στην πραγματικότητα ήταν μια ταινία ντοκουμέντο της θεατρικής παραγωγής, που ο Μέιζ σκηνοθέτησε για την Αρκ Θίατερ Κόμπανι το 2003. Ενόψει της αναμενόμενης με πολυμέσα παραγωγής του για το ΄΄Κουρδιστό Πορτοκάλι΄΄ ο Μέιζ χρησιμοποίησε μια οριακή προσέγγιση με πολυμέσα, ανοίγοντας το έργο με ένα ψεύτικο ρεπορτάζ του CNN με πρόθεση να αναφερθεί στον σε εξέλιξη τότε πόλεμο στο Ιράκ. Ο Τσαρλς Μήη διασκεύασε τις ΄Τρωάδες΄ ώστε να έχουν μια πιο σύγχρονη επικαιροποιημένη άποψη για τον πόλεμο. Περιέλαβε πρωτότυπες συνεντεύξεις με επιζώντες του Ολοκαυτώματος και της Χιροσίμα. Το έργο του ονομάζεται ΄Τρωάδες 2.0΄. Η Σέρι Τέπερ διασκεύασε τις ΄Τρωάδες΄ στο φεμινιστικής επιστημονικής φαντασίας μυθιστόρημά της ΄Η Πύλη της Χώρας των Γυναικών. Κατάλογος βασικών πληροφοριών ελληνικών θεατρικών αναπαραστάσεων της τραγωδίας "Τρωάδες" Τρωάδες (ταινία του 1971) από τον Μιχάλη Κακογιάννη
|
Οι Τρῳάδες είναι τραγωδία που έγραψε ο Ευριπίδης. Γραμμένη το 415 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, συχνά θεωρείται σχολιασμός στην κατάληψη της Μήλου και την εν συνεχεία σφαγή και υποταγή του πληθυσμού της από τους Αθηναίους νωρίτερα τον ίδιο χρόνο. To 415 π.Χ. ήταν επίσης η χρονιά της σκανδαλώδους βεβήλωσης των ερμών και της δεύτερης εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία, γεγονότα που επίσης μπορεί να επηρέασαν τον συγγραφέα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Βίμποργκ (Ρωσία)
|
Το 1293, κατά την περίοδο της λεγόμενης «Τρίτης Σουηδικής Σταυροφορίας», στην περιοχή χτίστηκε το Κάστρο του Βίμποργκ, από τον Σουηδό στρατάρχη Τόρκελ Κνούτσον. Μέτα τη συμφωνία του Νέτεμποργκ το 1323, η πόλη αναγνωρίστηκε ως κομμάτι της Σουηδίας, ενώ στη διάρκεια του Ρώσο-Σουηδικού πολέμου του 1496-1499, αντιστάθηκε στην παρατεταμένη πολιορκία από τον ρώσο στρατάρχη Ντανίλ Στσένια. Τελικά ο Μεγάλος Πέτρος κατέλαβε την πόλη κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου (το 1710), με τη συνθήκη του Νίισταντ να επισημοποιεί την προσάρτηση της πόλης στην πλευρά της Ρωσίας. Ο Αλέξανδρος ο Πρώτος της Ρωσίας, μετά την προσάρτηση ολόκληρης πια της Φινλανδίας στη Ρωσία, ενσωμάτωσε την πόλη και την επαρχία της στο νεοσύστατο Μεγάλο Δουκάτο της Φινλανδίας, το 1812. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, η Φινλανδία διακήρυξε την ανεξαρτησία της. Κατά τη διάρκεια του Φινλανδικού Εμφυλίου πολέμου το Βίμποργκ ελεγχόταν αρχικά από τους Κόκκινους, έως τις 29 Απριλίου 1918 όταν καταλήφθηκε από τους Λευκούς. Κατά τον Μεσοπόλεμο, η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, ενώ αποτελούσε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας. Την περίοδο του Χειμερινού πολέμου μεγάλο μέρους του πληθυσμού εγκατέλειψε την πόλη, η οποία με τη Συνθήκη Ειρήνης της Μόσχας (Μάρτιος 1940) πέρασε υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Φινλανδοί κατέλαβαν ξανά την πόλη στις 29 Αυγούστου 1941. Τελικά το Βίμποργκ έπεσε στα χέρια του Κόκκινου Στρατού στις 20 Ιουνίου 1944, αλλά οι Φινλανδοί κατάφεραν να σταματήσουν τη σοβιετική επίθεση στη μάχη του Τάλι-Ιχάνταλα, ενώ μετά την Ανακωχή της Μόσχας (19 Σεπτεμβρίου 1944), επέστρεψαν στα σύνορα που ορίζονταν από τη Συνθήκη Ειρήνης της Μόσχας. Τον Σεπτέμβριο του 1944 η πόλη πέρασε από την Καρελο-Φινλανδική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, στην οποία ανήκε μέχρι τότε, στην περιφέρεια Λένινγκραντ.
|
Το Βίμποργκ (ρωσικά: Вы́борг προφέρεται [ˈvɨbərk], φινλανδικά: Viipuri, σουηδικά: Viborg, γερμανικά: Wiborg) είναι πόλη στην Περιφέρεια Λένινγκραντ, στη βορειοδυτική Ρωσία. Βρίσκεται στην περιοχή του Καρελιανού Ισθμού, στο μυχό του ομώνυμου κόλπου του Βίμποργκ, 130 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αγίας Πετρούπολης και 38 χιλιόμετρα νοτίως των συνόρων της Ρωσίας με τη Φινλανδία. Ο πληθυσμός της πόλης υπολογίζεται σε 79.962 κατοίκους (απογραφή 2010).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA_(%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1)
|
Εμσαλινούρ Καντινεφέντι
|
Η Εμσαλινούρ Καντινεφέντι γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1866 στην Αμπχαζία. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1877-1878), η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σαρπάνκα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο πατέρας της την εμπιστεύτηκε στο αυτοκρατορικό χαρέμι μαζί με την αδερφή της. Σύμφωνα με το έθιμο του οθωμανικής δικαστηρίου άλλαξε το όνομα της Εμσαλινούρ. Η Εμσαλινούρ παντρεύτηκε τον Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ στις 20 Νοεμβρίου 1885 στο Παλάτι Γιλντίζ. Της δόθηκε ο τίτλος του "Έκτη Σύζυγος". Στις 30 Νοεμβρίου 1886, ένα χρόνο μετά το γάμο, γέννησε το μοναδικό παιδί της, μια κόρη, την Σαντιγιέ Σουλτάν. Το 1895, προάχθηκε στον τίτλο της "Πέμπτης Συζύγου". Το 1900, ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ της χάρισε ένα αρχοντικό στο Νισάντασι. Το 1901, προάχθηκε στον τίτλο του "Τέταρτης Συζύγου". Το 1907 κατασκεύασε ένα τζαμί στη Σαρπάνκα. Στις 27 Απριλίου 1909, ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ συνελήφθη και στάλθηκε σε εξορία στη Θεσσαλονίκη. Η Εμσαλινούρ δεν τον ακολούθησε και έτσι παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη. Η Εμσαλινούρ Καντινεφέντι πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1952 στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 86 ετών. Είναι θαμμένη στο Κοιμητήριο Γιαχιά Εφέντι στην Κωνσταντινούπολη. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
|
Η Εμσαλινούρ Καντινεφέντι (Οθ. Τούρκικα:امثال نور قادین, Emsalinur Kadınefendi, 2 Ιανουαρίου 1866 - 20 Νοεμβρίου 1952) ήταν η έβδομη σύζυγος του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Yedinci Emsalinur Kadın Efendi Hazretleri
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Στέγη Προσφύγων και Μεταναστών Νοταρά
|
Η Στέγη Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά λειτουργεί αποκλειστικά με εθελοντές που προσφέρουν εθελοντική εργασία στον χώρο. Δεν υπάρχει καμία κρατική ή άλλη επίσημα θεσμοθετημένη χρηματοδότηση. Οι εθελοντές και οι μετανάστες που διαμένουν στο χώρο της Στέγης συναποφασίζουν για θέματα λειτουργίας του χώρου χωρίς να υπάρχει καμία ιεραρχία ή κάθετη οργάνωση. Η Στέγη ξεκίνησε με 39 κλίνες το 2015 και το 2016 έφτασε να φιλοξενεί 130 κλίνες. Από την αρχή της λειτουργίας της, οι εθελοντές κάλεσαν ιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς, νοσοκόμους και μεταφραστές να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, αναρτώντας καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις ανάγκες της Στέγης. Ήδη από το 2015 που άρχισε να λειτουργεί η Στέγη, αυτός ο τρόπος δικτύωσης οδήγησε στη δημιουργία ιατρείου-φαρμακείου, παιδότοπου, φροντιστηρίου εκμάθησης ελληνικής γλώσσας και υπηρεσιών μετάφρασης που παρέχονται σε εθελοντική βάση. Στις 24 Αυγούστου του 2016, η Στέγη Προσφύγων & Μεταναστών δέχτηκε εμπρηστική επίθεση από τους «εθνικοσοσιαλιστές μοναχολυκους». Με την εργασία των εθελοντών οι υλικές ζημιές γρήγορα αποκαταστάθηκαν. Το κτήριο στην οδό Νοταρά 26 άρχισε να λειτουργεί ως Στέγη Προσφύγων & Μεταναστών αφού πάρθηκε η απόφαση να τεθεί υπό κατάληψη τον Δεκέμβριο του 2015 για τον σκοπό της στέγασης προσφύγων. Πρόκειται για δημόσιο οίκημα (πρώην ΕΤΕΑΜ) το οποίο και είχε εγκαταλειφθεί. Η κατάληψη στην οδό Νοταρά αποτελεί μια από τις πολλές καταλήψεις δημοσίων κτηρίων που συνέβησαν ταυτόχρονα το 2015 στο κέντρο της Αθήνας προκειμένου να στεγάσουν τα κύματα μεταναστών και προσφύγων. Αν και οι εισαγγελικές αρχές το 2017 έκριναν παράνομη την πράξη κατάληψης της οδού Νοταρα 26, διατάζοντας την εκκένωση του κτηρίου από την ΕΛ.ΑΣ , η εντολή εκκένωσης αναστάλθηκε και η Στέγη Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά συνεχίζει να λειτουργεί στο πρώην κτήριο του ΕΤΕΑΜ. Οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων το 2015 έδωσαν λύση στο πρόβλημα στέγασης χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων που κατέκλυσαν την Ελλάδα το 2015. Λειτουργώντας άμεσα και γρηγορότερα από τον κρατικό μηχανισμό, οι εθελοντές της Στέγης Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά κατάφεραν να περιθάλψουν σημαντικό μέρος ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων. Σύμφωνα με τον Bollier, το κράτος θα πρέπει να αναγνωρίσει και θεσμικά αυτές τις αυθόρμητες πρωτοβουλίες που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει μετακύλιση των ευθυνών του κράτους προς τις κοινότητες Τα «αστικά κοινά» όπως ονομάζονται οι αυθόρμητες πρωτοβουλίες των κοινοτήτων, λειτουργούν συμπληρωματικά με το κράτος και την αγορά. Οι ίδιοι οι κοινωνοί των εγχειρημάτων θέτουν τους κανόνες χωρίς ιεραρχική δομή μεταξύ τους και χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ ορίζει ως «κοινά» οποιονδήποτε δημόσιο χώρο οι πολίτες αναλάβουν δράση προσπαθώντας να επιλύσουν υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα. Τα «οικιστικά κοινά» που δημιουργήθηκαν από καταλήψεις δημοσίων χωρών έρχονται να απαντήσουν σε ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, αυτό της στέγασης. Οι διοργανωτές αυτών των πρωτοβουλιών συμμετέχουν ενεργά, αναλαμβάνοντας ουσιαστικές ευθύνες και περιφρουρώντας τον χώρο με την διαρκή παρουσία τους. Άλλη περίπτωση «οικιστικού κοινού» τα χρόνια της μεταναστευτικής κρίσης του 2015 είναι τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
|
Η Στέγη Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά είναι ένας αυτοδιαχειριζόμενος χώρος που δημιουργήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2015 με σκοπό να στεγάσει πρόσφυγες και μετανάστες τα χρόνια του μεταναστευτικού ζητήματος στην Ελλάδα (2015-σήμερα).Βρίσκεται στην οδό Νοταρά 26 στα Εξαρχεια στο εξαώροφο κτήριο του πρώην ΕΤΕΑΜ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%B3%CE%B7_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD_%CE%9D%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC
|
Μάτζικ Σλιμ
|
1977 : Born Under a Bad Sign (MCM), επανέκδοση (Storyville) 1978 : Let Me Love You (MCM) 1978 : Highway is My Home (Black & Blue), επανέκδοση (Evidence) 1978 : Living Chicago Blues, Vol. 2 (Alligator) 1980 : Liv 'n Blue (Candy Apple CA) 1980 : In the Heart of the Blues (Isabel) 1980 : Doing Fine (Isabel) 1982 : Raw Magic (Alligator) 1982 : Essential Boogie (Rooster Blues) 1982 : Grand Slam (Rooster Blues) 1990 : Gravel Road (Blind Pig) 1992 : 44 Blues (Wolf Records) με τον Τζον Πράιμερ (John Primer) και την Μπόνι Λη 1992 : Spider in My Stew (Wolf Records) with John Primer 1992 : Blues Behind Closed Doors (Wolf Records) μετον Τζον Πράιμερ και τον Μπίλι Μπραντς (Billy Branch) 1993 : Magic Slim & The Teardrops (Wolf Records) 1994 : Chicago Blues Session, Vol. 10 (Wolf Records) 1994 : Don't Tell Me About Your Troubles (Wolf Records) 1995 : Zoo Bar Collection, Vol. 3 (Wolf Records) 1995 : Alone & Unplugged 1995 : Born On A Bad Sign 1996 : Scufflin' (Tone Zone Studios) 1997 : Let Me Love You 1998 : Zoo Bar Collection, Vol. 4: Spider in My Stew 1998 : See What You're Doin' to Me (Wolf Records) 1998 : Black Tornado (Blind Pig) 2000 : Snakebite (Blind Pig) 2000 : Chicago Blues Session, Vol. 18: Live on the Road (Wolf Records) 2002 : Blue Magic (Blind Pig) με παραγωγό τον Πόπα Τσάμπυ που παίζει περιστασιακά 2η κιθάρα 2005 : Anything Can Happen (Blind Pig) 2006 : Tin Pan Alley (Wolf Records) 2006 : That Ain't Right (Delmark) Magic Slim & the Teardrops / Τζο Κάρτερ με Σάνιλαντ Σλιμ - πρώτη ηχογράφηση το 1977 2007 : The Essential Magic Slim (Blind Pig) 2008 : Midnight Blues (Blind Pig) - με αραγωγό τον Νικ Μος (Nick Moss) και καλεσμένους τους Τζέιμς Κότον (James Cotton), Έλβιν Μπίσοπ 9Elvin Bishop), Λιλ' Εντ Γουίλιαμς (Lil' Ed Williams), Λόνι Μπρουκς (Lonnie Brooks) και Ότις Κλέι (Otis Clay) 2009 : Rough Dried Woman (Wolf Records) (1986-1992) 2010: Raising The Bar 2012: Bad Boy (Blind Pig) Μάτζικ Σλιμ στην IMDb Magic Slim's Myspace Page Official website Slim biography at blindpigrecords.com Αρχειοθετήθηκε 2014-08-08 στο Wayback Machine.
|
Ο Μόρις Χολτ (Morris Holt, 7 Αυγούστου 1937 – 21 Φεβρουαρίου 2013), γνωστός ως Μάτζικ Σλιμ (Magic Slim) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής και κιθαρίστας των μπλουζ. Γεννήθηκε στο Τόρενς του Μισισίπι σε οικογένεια κολίγων. Ακολούθησε μεγάλους καλλιτέχνες του μπλουζ όπως ο Μάντι Γουότερς και ο Χάουλινγκ Γουλφ στο Σικάγο, διαμορφώνοντας τη δική του θέση στη σκηνή Σικάγο μπλουζ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BA_%CE%A3%CE%BB%CE%B9%CE%BC
|
Ναπολέων Όρντα
|
Ο Ναπολέων Όρντα γεννήθηκε στο χωριό Worocewicze στην περιοχή Pinsky Uyezd του Μινσκ στο αρχοντικό του πατέρα του. Ο πατέρας του, Μιχάλ Όρντα, ήταν ένας πτωχευμένος ευγενής λιθουανικής καταγωγής. Αφού τελείωσε το γυμνάσιο Svislach το 1823, ξεκίνησε μαθηματικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους. Ωστόσο, η πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία έληξε στις 27 Αυγούστου 1826, όταν συνελήφθη από τη ρωσική μυστική αστυνομία επειδή συμμετείχε στον φοιτητικό σύλλογο Zorzanie, που δραστηριοποιούνταν στο Σβίσλατς και στο Μπιαλίστοκ. Παρόλο που απελευθερώθηκε λίγο αργότερα, αποβλήθηκε από το πανεπιστήμιο και δεν του επιτράπηκε να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο Όρντα έλαβε μέρος στην αποτυχημένη εξέγερση του Νοεμβρίου του 1830 κατά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και υπηρέτησε με διάκριση στο διάσημο 4ο Σύνταγμα (Czwartacy). Για την ανδρεία του έλαβε την ανώτατη πολωνική στρατιωτική διακόσμηση, το Virtuti Militari. Μετά την εξέγερση, το αρχοντικό του κατασχέθηκε και ο Όρντα αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό για να αποφύγει τη φυλακή και την εξορία στη Σιβηρία. Ταξίδεψε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων η Ιταλία και η Ελβετία. Τελικά, το 1833 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έγινε ένα από τα εξέχοντα μέλη της εκεί πολωνικής διασποράς και ένας από τους στενούς φίλους του Φρεντερίκ Σοπέν. Έμαθε να παίζει πιάνο υπό την καθοδήγηση του Σοπέν και του Φραντς Λιστ και συνέθεσε αρκετές μαζούρκες, βαλς και πολωνέζες. Στο Παρίσι σπούδασε επίσης ζωγραφική για λίγο με τον Πιερ Ζιράρ και άρχισε να απεικονίζει την από καιρό χαμένη πατρίδα του σε αμέτρητα σκίτσα. Στο Παρίσι, ο Όρντα παντρεύτηκε την Irene Bougle και εργάστηκε ως επικεφαλής του καταστήματος Maison de Commission. Ήταν επίσης ο επικεφαλής της ιταλικής Όπερας του Παρισιού, έως ότου έκλεισε λόγω της επανάστασης του Φεβρουαρίου του 1848. Ήταν επίσης ενεργό μέλος διαφόρων πολωνικών πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης της Επιτροπής Πολωνών Μεταναστών. Το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου του τον περνούσε ταξιδεύοντας. Επισκέφτηκε τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Σκωτία, το Βέλγιο, τις Κάτω Χώρες, το Δουκάτο της Λωρραίνης, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Αλγερία. Το 1856, του δόθηκε χάρη από τον τσάρο Αλέξανδρο Β΄ και του επετράπη να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ανέκτησε επίσης τα δικαιώματα στο χωριό του Varacevičy. Το 1859, ζήτησε και έλαβε πίσω από τον τσάρο τα χρήματά του που κατασχέθηκαν μαζί με το κτήμα του. Το 1862, μετακόμισε στη Wierzchownia. Το 1872, η Όρντα άρχισε να ταξιδεύει στα εδάφη της διαμελισμένης Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας και να τεκμηριώνει τα ιστορικά μνημεία και την αρχιτεκτονική της. Κατά τη διάρκεια των θερινών ταξιδιών του σε όλη τη χώρα, σχεδίασε περισσότερα από 1.000 σκίτσα που απεικονίζουν διάφορες πόλεις και ιστορικά σημεία ενδιαφέροντος. Απεικόνιζε επίσης τοπία, μνημεία αστικής και αγροτικής αρχιτεκτονικής, εκκλησίες και παλάτια της διαμελισμένης κοινοπολιτείας, η οποία περιλάμβανε τις περιοχές της σημερινής Λευκορωσίας, της Λιθουανίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας, καθώς και αρκετές περιοχές της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Πορτογαλίας και της Ελβετίας. Μεταξύ του 1872 και του 1874, επισκέφθηκε τα περισσότερα αξιοσημείωτα κάστρα, αρχοντικά και πόλεις στη Βολινία, την Ποδολία και την Ουκρανία. Μέχρι το 1877, τεκμηρίωσε την ιστορική κληρονομιά της Λιθουανίας, της Σαμογιτίας, της Λιβονίας και της Λευκορωσίας. Το 1878 και το 1879 έκανε ένα ταξίδι στη Γαλικία, τη Μεγάλη Πολωνία και τη Βασιλική Πρωσία και τελικά το 1880 απεικόνισε το Βσίλειο της Πολωνίας. Περίπου 260 από τα σκίτσα του μετατράπηκαν σε λιθογραφίες από τον Alojzy Misierowicz και κυκλοφόρησαν στη Βαρσοβία από τον Maksymilian Fajans σε μια σειρά από οκτώ άλμπουμ με τον συλλογικό τίτλο Άλμπουμ Ιστορικών Πολωνικών Τοπίων (πολωνικά: Album widoków historycznych Polski) μεταξύ 1873 και 1883. Στη διαθήκη του κληροδότησε τα σκίτσα του στον πολωνικό λαό και επί του παρόντος τα περισσότερα έργα του φυλάσσονται στα Εθνικά Μουσεία της Κρακοβίας και της Βαρσοβίας. Εκτός από την καλλιτεχνική τους αξία, είναι μια ανεκτίμητη πηγή στοιχείων για την ιστορία και την αρχιτεκτονική της Πολωνίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας, των οποίων η ιστορική κληρονομιά καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Όρντα πέθανε στις 26 Απριλίου 1883 στη Βαρσοβία, αλλά σύμφωνα με την επιθυμία του, θάφτηκε στην πατρίδα του, στο χωριό Ιβάναβα, κοντά στο Kobryn στον οικογενειακό του τάφο. Στη δεκαετία του 1980, το νεκροταφείο καταστράφηκε από τις σοβιετικές αρχές για να χτιστεί στη θέση του ένα νηπιαγωγείο. Μετά από λίγο καιρό βρέθηκε η ταφόπετρα από τον τάφο του Όρντα και μεταφέρθηκε σε μουσείο στο Πινσκ . Ανιψιά του Όρντα ήταν η καλλιτέχνης Helena Skirmunt. Το 1997, ανεγέρθηκε ένα μνημείο για τον Όρντα στην πόλη όπου βρισκόταν ο τάφος του από τον γλύπτη Ivan Holubieu. Το 2007, η Εθνική Τράπεζα της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας εξέδωσε νομίσματα μνήμης από άργυρο και χαλκό-νικέλιο, αφιερωμένα στην 200ή επέτειο από τη γέννηση του Όρντα. Το έργο του Κάστρο Nesvizh τοποθετήθηκε επίσης στο χαρτονόμισμα των 100.000 λευκορωσικών ρουβλιών. Δύο δρόμοι στο Μινσκ και το Γκρόντνο έχουν πάρει το όνομά τους από τον Όρντα. Το 2010, η Google γιόρτασε την ημερομηνία γέννησης του Όρντα τοποθετώντας ειδικό λογότυπο με το έργο του στη λευκορωσική έκδοση της υπηρεσίας αναζήτησης. Συλλογή σκίτσων
|
Ο Ναπολέων Ματέους Ταντέους Όρντα (λευκορωσικά: Напалеон Орда; 11 Φεβρουαρίου 1807 - 26 Απριλίου 1883) ήταν Πολωνολιθουανός μουσικός, πιανίστας, συνθέτης και καλλιτέχνης, γνωστός για πολλά σκίτσα ιστορικών χώρων της πρώην Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%8C%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα
|
Στην ιστορία της κινεζικής κουζίνας, η κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα γνώρισε μια διαδικασία ανάπτυξης που άλλαξε από απλή σε εξαίσια. Μέσα από την αλλαγή δυναστειών, η κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα άλλαζε συνεχώς, βελτιώθηκε και αυτο-συμπληρώθηκε. Η κινεζική αυτοκρατορική τροφή προήλθε από τη δυναστεία Τζόου ( π. 11ος αιώνας - 476 π.Χ.). Οι αυτοκράτορες χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για να συλλέξουν καλύτερες κουζίνες και καλύτερους μάγειρες από όλη τη χώρα. Ως εκ τούτου, από την άποψη των Κινέζων, η αυτοκρατορική κουζίνα αντιπροσώπευε την καλύτερη κουζίνα μιας δυναστείας. Αναπτύχθηκε ένα πλήρες σύστημα αυτοκρατορικής κουζίνας που περιλάμβανε προμήθειες και προετοιμασία διατροφής. Κάθε διαδικασία παρασκευής και σερβιρίσματος αυτοκρατορικής κουζίνας έγινε με σταθερή σειρά σύμφωνα με τις "αρχές φαγητού". Πολλά διάσημα πιάτα αναπτύχθηκαν μέσω της δημιουργίας αυτοκρατορικών φαγητών όπως το στιφάδο έξι σιτηρών που περιελάμβανε ρύζι, κεχρί, γλυκό σόργο, σόργο, σιτάρι και άγριο ρύζι. Η αυτοκρατορική κουζίνα συνδέθηκε στενά με τη διατήρηση της υγείας. Αρκετές εκατοντάδες γραπτά σχετικά με τη χρήση τροφής και διατροφής για καλύτερη υγεία έχουν εμφανιστεί σε όλη την ιστορία της Κίνας. Για παράδειγμα, Το Χτίσιμο της Υγείας των Ανθρώπων στη δυναστεία Σονγκ, από τον Σονγκ Σου, οι Παρατηρήσεις των Κυρίων για τις Δίαιτες, από τον Τσεν Τζι Ρου, και Η Ιστορία του Παλατιού των Μινγκ - Προτιμήσεις για Διατροφές, από τον Λίου Ρόου Γιου στη δυναστεία Μινγκ. Τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία για τη διατροφική θεραπεία γράφτηκαν από μελετητές, λογοτέχνες, ιατρικούς ειδικούς ή ιστορικούς. Η μαγειρική και η διατροφική θεραπεία για τη διατήρηση της καλής υγείας αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της κινεζικής αυτοκρατορικής κουζίνας και της κινεζικής διαιτητικής κουλτούρας. Αν και μόνο η αυτοκρατορική οικογένεια είχε την άδεια να καταναλώνει αυτοκρατορική κουζίνα, η κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα συνιστούσε τη διαιτητική κουλτούρα των κινεζικών ανακτόρων. Οι πρώτες ύλες της αυτοκρατορικής κουζίνας παρέχονταν από αγρότες, βοσκούς και ψαράδες. Τα μαγειρικά σκεύη κατασκευάζονταν από τεχνίτες. Η αυτοκρατορική κουζίνα μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει τις προσπάθειες του προσωπικού μαγειρικής που παρείχε την υπηρεσία, των πολιτικών υπαλλήλων που ονόμασαν τα πιάτα και των υπαλλήλων πρωτοκόλλου που συνέταξαν τις διατροφικές και μαγειρικές αρχές. Η κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα είναι πολύτιμο μέρος της παραδοσιακής κινεζικής κουζίνας και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πάπια Πεκίνου Η Πάπια του Πεκίνου προήλθε από τις νότιες και βόρειες δυναστείες (420–589 μ.Χ.). Η ψητή πάπια σερβιρίστηκε πρώτη φορά ως πιάτο στην αυτοκρατορική κουζίνα κατά τη διάρκεια της δυναστείας Γιούαν . Αναπτύχθηκε πλήρως και έγινε σημαντικό μέρος των μενού αυτοκρατορικής κουζίνας κατά τη δυναστεία των Μινγκ. Στη σύγχρονη κοινωνία, η ψητή πάπια του Πεκίνου έχει μπει στη διεθνή κουζίνα. Η μοναδική του γεύση ευνοήθηκε τόσο από Κινέζους όσο και από μη-Κινέζους. Η ψητή πάπια του Πεκίνου ήταν διάσημη λόγω του τραγανού δέρματος και του ζουμερού κρέατος, που άφηνε μια βαθιά εντύπωση στους ανθρώπους που το έτρωγαν για πρώτη φορά. Υπάρχουν μοναδικές τεχνικές για να σερβίρεται και να τρώγεται η πάπια Πεκίνου για μέγιστη απόλαυση της γεύσης της. Μπρεζέ κοτόπουλο Ντέτζοου Το μπρεζέ κοτόπουλο Ντέτζοου είναι ένα παραδοσιακό πιάτο από την πόλη Ντέτζοου της επαρχίας Σαντόνγκ και πήρε το όνομά του από τον τόπο καταγωγής του. Όταν ο αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ ταξίδεψε στην πόλη Ντέτζοου, μια κινεζική οικογένεια Χαν του έφτιαξε κοτόπουλο. Ο αυτοκράτορας σκέφτηκε ιδιαίτερα αυτό το πιάτο και το επαίνεσε ως «θαύμα όλης της κουζίνας». Αφού έφαγε το κοτόπουλο Ντέτζοου, ο αυτοκράτορας Τσιανλόνγκ διέταξε να συμπεριληφθεί αυτό το πιάτο στο μενού της αυτοκρατορικής κουζίνας. Γουένσι Τόφου Το Γουένσι Τόφου είναι ένα γεύμα της κουζίνας Τζιάνγκσου. Είναι μια σούπα φτιαγμένη από ψιλοκομμένο τόφου και διάφορα συστατικά διαφορετικών χρωμάτων, όπως καρότα και αγγούρια . Αυτό το πιάτο αντιπροσωπεύει την τυπική ικανότητα στη χρήση μαχαιριού ενός σεφ από το Γιάνγκτζοου, επειδή ένας σεφ πρέπει να κόψει ένα τετράγωνο tofu σε περισσότερα από 5.000 κομμάτια για να φτιάξει αυτή τη σούπα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσιάνλογνκ, υπήρχε ένας μοναχός με το όνομα Γουένσι, ο οποίος ήταν διάσημος για την παρασκευή χορτοφαγικών πιάτων, ιδιαίτερα εκείνων με τόφου. Δημιούργησε αυτή τη σούπα που περιελάμβανε μαλακό τόφου, αποξηραμένες ημεροκαλλίδες και μαύρο μύκητα. Αυτή η σούπα σύντομα έγινε γνωστή σε ολόκληρη την περιοχή ως «Γουένσι Τόφου» (το τόφου του Γουένσι). Ο αυτοκράτορας Τσιάνλονγκ δοκίμασε αυτή τη σούπα και την εκτίμησε πολύ. Το Γοένσι Τόφου στη συνέχεια προστέθηκε από τον αυτοκράτορα στο μενού της αυτοκρατορικής κουζίνας.
|
Η κινεζική αυτοκρατορική κουζίνα 御膳 / 宫廷菜|t=御膳 / 宮廷菜|p=yù shàn / gōngtíng cài) προέρχεται από μια ποικιλία στυλ μαγειρικής των περιοχών της Κίνας, κυρίως από τις κουζίνες των επαρχιών Σαντόνγκ και Τζιάνγκσου . Το στυλ προήλθε από διάφορες κουζίνες του Αυτοκράτορα και της Μητέρας του Αυτοκράτορα και είναι παρόμοια με την κουζίνα του Πεκίνου, την οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Η αυτοκρατορική κουζίνα σερβίρεται κυρίως στους αυτοκράτορες, στις αυτοκράτειρες και τις παλλακίδες τους και στην αυτοκρατορική οικογένεια. Τα χαρακτηριστικά της κινεζικής αυτοκρατορικής κουζίνας είναι οι περίτεχνες μέθοδοι μαγειρέματος και η αυστηρή επιλογή πρώτων υλών, οι οποίες συχνά είναι εξαιρετικά ακριβές, σπάνιες ή περίπλοκες κατά την προετοιμασία. Η οπτική παρουσίαση είναι επίσης πολύ σημαντική, επομένως το χρώμα και το σχήμα του πιάτου πρέπει να διαλεχθούν προσεκτικά. Τα πιο διάσημα κινέζικα εστιατόρια αυτοκρατορικής κουζίνας βρίσκονται και στο Πεκίνο : Φανγκ Σαν (仿膳, fǎngshàn) στο πάρκο Beihai και Τινγκ Λι Τινγκ (听鹂厅, 聽 鸝 廳, tīng lí tīng) στο Θερινό Ανάκτορο . Τα στυλ και οι γεύσεις της κινεζικής αυτοκρατορικής κουζίνας ποικίλλουν από δυναστεία σε δυναστεία. Κάθε δυναστεία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Τα δύο διάσημα στιλ της κινεζικής αυτοκρατορικής κουζίνας προέρχονται από τις δυναστείες Μινγκ και Τσινγκ . Πολλά διάσημα πιάτα εμφανίστηκαν σε αυτές τις δυναστείες, όπως το Γουένσι Τόφου και η Πάπια Πεκίνου .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Ιωσήφ Μαρία Μπουοναπάρτε
|
Γεννήθηκε στο Αϊάτσο (Αιάκειο) και ήταν γιος του Σεμπαστιάνο-Νικόλα και της Μαρίας-Άννας Τουζόλι. Το 1763 απεβίωσε στο Αϊάτσο σε ηλικία 50 ετών. Νυμφεύτηκε το 1741 τη Μαρία-Σαβέρια, κόρη του Τζουζέπε-Μαρία Παραβιτσίνι ευγενούς της Γένουας και είχε τέκνα: Μαρία-Γερτρούδη 1741-1793, παντρεύτηκε τον Νικόλα-Λουίτζι Παραβιζίνι καγκελλάριο της πόλεως του Αζάτσο. Σεμπαστιάνο 1743-1760, απεβίωσε 17 ετών. Κάρολος-Μαρία 1746-1785, δικηγόρος και διπλωμάτης της Κορσικής. Γιος του ήταν ο: Ναπολέων Α΄ αυτοκράτορας των Γάλλων.Το 1750 απεβίωσε η Μαρία-Σαβέρια και ο Ιωσήφ-Μαρία έκανε δέυτερο γάμο με τη Μαρία-Βιργινία Αλάτα, κόρη του Ντομένικο Αλάτα· μάλλον δεν απέκτησαν απογόνους. Marek, Miroslav. "A listing of descendants of Francesco Buonaparte". Genealogy.EU.
|
Ο Ιωσήφ-Μαρία, ιταλ. Giuseppe-Maria (31 Μαΐου 1713 - 13 Δεκεμβρίου 1763) από τον Οίκο του Βοναπάρτη ήταν Ιταλός πολιτικός. Εγγονός του ήταν ο Ναπολέων Α΄ ο μέγας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5
|
Το βράδυ που ήρθε ο διάβολος
|
Ομοσπονδιακό Βραβείο Κινηματογράφου : Το Golden Bowl ως ταινία που αξίζει ιδιαίτερης αναγνώρισης Ο όγκος της ταινίας σε ασήμι ως καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους με ιδιαίτερο πολιτειακό-πολιτικό περιεχόμενο Χρυσή ταινία για το καλύτερο σενάριο του Werner Jörg Lüddecke Χρυσή ταινία Κορδέλα Καλύτερης Σκηνοθεσίας στον Robert Siodmak Χρυσή ταινία για τον καλύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο στον Hannes Messemer Χρυσό συγκρότημα για τον καλύτερο γυναικείο ρόλο δεύτερου ρόλου για την Annemarie Düringer Χρυσό συγκρότημα για τον καλύτερο αντρικό δεύτερο ρόλο στον Βέρνερ Πίτερς Χρυσή ταινία για τον καλύτερο νεαρό ηθοποιό στον Mario Adorf Ταινιοταινία σε χρυσό για την καλύτερη δουλειά με κάμερα στον Georg Krause Κινηματογραφική κορδέλα σε χρυσό για την καλύτερη αρχιτεκτονική στους Rolf Zehetbauer και Gottfried Will Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι Το Bambi ως η καλύτερη γερμανική ταινία Βραβείο Γερμανών κριτικών κινηματογράφου Βραβείο της Γερουσίας του Βερολίνου στον Robert Siodmak Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας Κατηγόρημα "πολύτιμο" από τον οργανισμό αξιολόγησης ταινιών Günter Prodöhl : Ποινικές υποθέσεις χωρίς προηγούμενο. 6. έκδοση. 1. Επεισόδιο, Verlag Das Neue Berlin, Βερολίνο (ΛΔΓ) 1965. Axel Doßmann, Susanne Regener : Κατασκευή εγκληματία. Η ποινική υπόθεση του Bruno Lüdke ως ιστορία των μέσων ενημέρωσης. Spector Books, Λειψία 2018, ISBN 978-3-95905-034-0 . Günter Helmes : εικόνες ζωής στο σελιλόιντ. Σχετικά με τις γερμανόφωνες βιογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους της δεκαετίας του 1950. Αμβούργο 2021, ISBN 978-3-948958-06-0, σελ. 45–48.
|
Το βράδυ όταν ήρθε ο διάβολος (γερμ. Nachts, wenn der Teufel kam) είναι ασπρόμαυρη γερμανική αστυνομική ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία Robert Siodmak . Το σενάριο βασίζεται σε μια σειρά άρθρων του Will Berthold για τον υποτιθέμενο κατά συρροή δολοφόνο Μπρούνο Λίτκε, τον οποίο υποδύεται ο Mario Adorf στην ταινία. Τους άλλους βασικούς ρόλους καταλαμβάνουν οι Claus Holm και Hannes Messemer καθώς και οι Peter Carsten, Karl Lange, Werner Peters και Annemarie Düringer .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%B4%CF%85_%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B5_%CE%BF_%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Παπαφλέσσας
|
Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας το 1786 ή το 1788 και ήταν υστερότοκος γιος, από δεύτερο γάμο, του Δημητρίου Δικαίου, ο οποίος είχε συνολικά 28 παιδιά. Το επίθετο Φλέσσας είναι το πραγματικό της εν λόγω οικογένειας και απαντάται ακόμη και σήμερα στο χωριό του, την Πολιανή Μεσσηνίας. "Δικαίος" ήταν μοναστηριακός τίτλος που σήμαινε τον επιστάτη ή διαχειριστή μοναστηριού ή ασκητηρίου. «Το δε Φλέσσας ή Φλεσσαίος, εικοτολογείται ως παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. Τούτου δε ένεκα νομίζουσι τινές ότι οι Φλεσαίοι κατάγονται εκ της Εφέσου». Το κοσμικό όνομά του ήταν Γεώργιος Φλέσσας του Δημητρίου. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, την οποία δεν την τελείωσε και μόνασε το 1816 στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα Γρηγόριος (παπάς Φλέσσας εξ ου και το Παπαφλέσσας). Εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς, έφυγε από τη μονή του και πήγε στο μοναστήρι της Ρεκίτσας. Η νέα σύγκρουσή του με Τούρκο αξιωματούχο για τα περιουσιακά της μονής τον παρώθησε να αφήσει την Πελοπόννησο και να περάσει στη Ζάκυνθο, όπου γνώρισε τον Κολοκοτρώνη, και αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε', με το εκκλησιαστικό "Οφφίκιο" του Δικαίου. Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Χρήστον «Αναγνώστη» Παπαγεωργίου ή Αναγνωσταρά (Πολιανή Μεσσηνίας, 1760 - Σφακτηρία Μεσσηνίας, 8 Μαΐου 1825) , ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία στις 21 Ιουνίου 1818. Στα έγγραφα της Εταιρείας υπέγραφε με το όνομα Αρμόδιος και ως διακριτικά έβαζε τα αρχικά Α.Μ.. Η μύησή του έγινε στην οικία των Αινιάνων στη συνοικία Θεραπειά και η παρουσία του στους κόλπους της θα προσέδιδε «ένα νέο δυναμικό τόνο» σε αυτήν. Στο Βουκουρέστι όμως, επειδή ο Αναγνωστόπουλος δεν του αποκάλυψε τη δομή της Φιλικής Εταιρείας, ο Αρχιμανδρίτης «μ΄ένα μαχαίρι στο χέρι επετήθηκε του Παν. Αναγνωστόπουλου φοβερίζοντάς τον, ότι θα τον σφάξει και θα προδώσει στη Σουλτανική εξουσία όλα τα Εταιρικά». Τον Μάιο του 1820 συντάσσει μαζί με τον Γεώργιο Λεβέντη στο Βουκουρέστι το Σχέδιον Γενικόν. Στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας συγκαλείται σύσκεψη των στελεχών της Φιλικής Εταιρείας από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Συμμετείχε και ο Δικαίος, ο οποίος, τόσο πριν τη σύγκληση της σύσκεψης, με επιστολές που έστειλε προς τον Υψηλάντη από την Κωνσταντινούπολη, όσο και στις εργασίες της σύσκεψης, υποστήριξε την άποψη για επίσπευση της έναρξης της Επανάστασης, παρουσιάζοντας πλαστά έγγραφα που εμφάνιζαν την Πελοπόννησο πανέτοιμη για επανάσταση. Τελικά η σύσκεψη του Ισμαηλίου αποφάσισε -αναφορικά με τον Παπαφλέσσα- την αποστολή του στην Πελοπόννησο ως εκπρόσωπο του Αρχηγού. Ο Παπαφλέσσας τέλη Νοεμβρίου του 1820 αγοράζει καράβι από την Κωνσταντινούπολη στο όνομα του Φιλικού Παλαιολόγου Λεμονή και αφού λαμβάνει το ποσό των 90.000 γροσίων από την τοπική Εφορία της Εταιρείας, αναχωρεί για Πελοπόννησο. Το δρομολόγιό του είναι διαδοχικά οι Κυδωνιές, όπου φορτώνει ένα πλοίο πυρομαχικά με προορισμό τη Μάνη, η Ύδρα όπου συναντά μια αμφιθυμική κατάσταση (οι Φιλικοί Οικονόμου, Γκίκας, Κυριαζής ενθουσιάζονται μαζί του, ενώ ο Λάζαρος Κουντουριώτης και οι άλλοι προύχοντες είναι επιφυλακτικοί), οι Σπέτσες, όπου κι εκεί συνάντησε την ίδια αμφιθυμική κατάσταση μεταξύ των προκρίτων. Προεστοί της Πελοποννήσου έστειλαν τον Παναγιώτη Αρβάλη με σκοπό να τον βολιδοσκοπήσει και τελικά ασπάσθηκε τις απόψεις του. Αυτό τον έκανε στα μάτια των προκρίτων «πιο επικίνδυνο και αποφάσισαν να τον απομονώσουν». Γι' αυτό κυκλοφορούσε με ένοπλους σωματοφύλακες όταν πέρασε στην Πελοπόννησο. Στις εργασίες της Συνέλευσης της Βοστίτσας συμμετείχε και ο Παπαφλέσσας, ο οποίος παρουσίασε τις εντολές του Αλέξανδρου Υψηλάντη σχετικά με την έναρξη της Επανάστασης στο Μοριά. Αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη, δισταγμό και ανοιχτή εχθρότητα: κυρίως συγκρούστηκαν μαζί του οι Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Ανδρέας Ζαΐμης. Προτάθηκε η απόσυρσή του στο μοναστήρι της Σιδηρόπορτας (κοντά στο χωριό Καρβέλι Μεσσηνίας) προκειμένου να μην θέσει σε κίνδυνο την Επανάσταση. Ο Δικαίος απείλησε όμως τους προκρίτους πως θα ξεκινούσε μόνος του την επανάσταση μισθώνοντας 1.000 Πελοποννήσιους χωρικούς και άλλους τόσους Μανιάτες, λέγοντας «κι όποιον πιάσουν χωρίς όπλα οι Τούρκοι ας τον θανατώσουν». Στη συνέχεια κινήθηκε στη Γορτυνία και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, προκειμένου να έλθει σε επαφή με σημαίνοντα πρόσωπα (προύχοντες και οπλαρχηγούς). Παρουσιαζόταν ως προσωρινός εκπρόσωπος του Αλ. Υψηλάντη και ανακοίνωνε ότι είχε οριστεί η 25η Μαρτίου ως ημέρα έναρξης της Επανάστασης. Στα Λαγκάδια στις 2/14 Φεβρουαρίου συναντήθηκε με τους Δεληγιανναίους, οι οποίοι ήταν δύσπιστοι για όσα έλεγε και τον φυγάδευσαν κατόπιν στη μικρή Μονή Γαρδικίου της Μεσσηνίας. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης τον αποκαλεί αγύρτη παλιοκαλόγερο στα απομνημονεύματά του. Η αντίδραση των προκρίτων απέναντί του δεν ερμηνεύεται μόνο ως αποτέλεσμα της αρνητικής στάσης τους απέναντι στην επανάσταση. Ο καθηγητής της Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Στέφανος Παπαγεωργίου, λέει χαρακτηριστικά, «Οι έμπειροι προύχοντες έβλεπαν στο πρόσωπο του Δικαίου τον εκπρόσωπο μιας κατώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος επιδίωκε εκτός από την εκδίωξη των Τούρκων και την απελευθέρωση των Ελλήνων,την ανατροπή της προεπαναστατικής κοινωνικής και πολιτικής πυραμίδας...». Κατά τον Φραντζή, και ο Αναγνωσταράς έβλεπε εχθρικώς τον Παπαφλέσσα επειδή "εφέρετο αυθαδώς και ατίμως", μεταξύ άλλων παραβιάζοντας τον κανονισμό της Φιλικής Εταιρείας και καταχρώμενος τα χρήματά της.Από τη μονή Γαρδικίου όπου βρίσκεται, στέλνει επιστολή στον Υψηλάντη και του ζητά να επισπεύσει τον ερχομό του. Έπειτα, συναντά τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις Κιτριές και προκειμένου να κάμψει τους δισταγμούς του τού υπόσχεται μεταπελευθερωτικά την ηγεμονία της Πελοποννήσου. Η παρακίνησή του σε κάποια πρόσωπα βρίσκει ανταπόκριση: στις 14 Μαρτίου ο Νικόλαος Χριστοδούλου ή Σουλιώτης, ταχυδρόμος, σκοτώνει μαζί με άλλους, τρεις Τούρκους εισπράκτορες. Ο Παπαφλέσσας έρχεται σε επαφή με τους Κολοκοτρώνη και Νικηταρά, και μοιράζει μικρούς και μεγάλους στρατιωτικούς βαθμούς σε σημαντικούς οπλοφόρους, με εντολή να μαζέψουν και να εξοπλίσουν χωρικούς. Επίσης, μετά την άφιξη των πολεμοφοδίων που οι Φιλικοί της Σμύρνης είχαν στείλει, αναθέτει τη μεταφορά τους στους Νικηταρά και Αναγνωσταρά, ενώ με «τέχνασμα» εξασφαλίζει άδεια εκτελωνισμού αυτού του φορτίου από τον Πετρόμπεη. Η δε εμφάνισή του με κράνος προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση αφού «...η επί το ευρωπαϊκότερον εμφάνισις εξασκούσεν αλλόκοτον επίδρασιν». Στις 23 Μαρτίου εισέρχεται με το σώμα του και με άλλους οπλαρχηγούς υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην Καλαμάτα . Ωστόσο, σύμφωνα με τον Σπηλιάδη, δυο μέρες νωρίτερα (21 Μαρτίου 1821), ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης έστειλε 20 άνδρες του υπό την αρχηγία του ανηψιού του Κωνσταντή Πιερράκου στη Μονή της Σιδερόπορτας, όπου βρισκόταν ο Παπαφλέσσας, με εντολή να τον σκοτώσουν, και ο τελευταίος σώθηκε μόνο χάρις σε προειδοποίηση που έλαβε από τον Ηλία Μαυρομιχάλη. Μετά κινήθηκε στην Ανδρίτσαινα, στην Καρύταινα, στα Βέβαιά, στο Άργος όπου πήγε προς ενίσχυση των πολιορκημένων Ελλήνων του κάστρου με 15 άνδρες, και τέλος στην Κόρινθο για να ανακόψει τις τουρκικές δυνάμεις που κινούνταν προς τα εκεί, και επειδή ο Μουσταφά μπέης έκαιγε τα χωριά απ' όπου περνούσε, ο Δικαίος διέταξε «για αντίποινα να πυρπολύσουν –αρχές Μαΐου– τα ονομαστά σεράγια του Κιαμήλ μπέη [...] καθώς και τα τουρκικά σπίτια της Κορίνθου». Τον Ιούλιο του 1821 βρέθηκε στα Μεγάλα Δερβένια της Μεγαρίδος προκειμένου να ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη και το Δεκέμβριο στην Κορινθία, όταν παραδόθηκε το κάστρο του Ακροκορίνθου στους Έλληνες. Όταν εκδηλώθηκε η ρήξη ανάμεσα στον Υψηλάντη και τους προκρίτους –το καλοκαίρι του 1821– ως αποτέλεσμα της πρότασης που έκανε ο πρώτος στους δεύτερους σχετικά με την κατάργηση κάθε πολιτικής αρχής που δεν είχε διοριστεί από τον ίδιο, και μετά την άρνηση των δεύτερων να αποδεχθούν τις προτάσεις αυτές και αφού αποχώρησε από τα Βέρβενα ο Υψηλάντης μαζί με τον Δικαίο, ο οποίος ήταν ένας από αυτούς που διαφώνησαν με τους προκρίτους, –φαίνεται– να υποκίνησε και τη στάση των στρατιωτών απέναντι των συγκεντρωμένων προκρίτων στα Βέρβενα. Στη Συνέλευση της Επιδαύρου (Δεκέμβριος του 1821) συμμετέχει ως πληρεξούσιος και ονομάζεται γερουσιαστής. Στην Τρίπολη, σύμφωνα µε την παράδοση, στο τέλος της μάχης υπήρξε η ανάγκη μιας σημαίας που θα υψωνόταν για την απελευθέρωση της πόλης. Τότε ο Παπαφλέσσας έσχισε το βαθύ γαλάζιο εσώρασό του (το επονομαζόμενο αντερί), σχημάτισε ένα τετράγωνο και διέταξε το πρωτοπαλίκαρό του και γνωστό αγωνιστή, Παναγιώτη Κεφάλας, να σχίσει δύο λουρίδες από την άσπρη φουστανέλα του, έτσι ώστε να σχηματίζουν σταυρό. Η σηµαία αυτή, η οποία και από πολλούς θεωρείται ότι αποτέλεσε τη βάση της πρώτης επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους, υψώθηκε με ξέφρενο πανηγυρισμό στο τουρκικό διοικητήριο της ελεύθερης πλέον πόλης.Το 1833, ο Γερμανός ζωγράφος Πέτερ φον Ες (Peter Von Hess), ταξιδεύει στην ελληνική επικράτεια με τον Όθωνα για να εικονογραφήσει με τρόπο ειδησεογραφικό, διάφορες ιστορικές σκηνές από την πρόσφατη ελληνική ιστορία. Ανάμεσά τους και η εικόνα κάτω δεξιά: Ο Κεφάλας σηκώνει τη σημαία της ελευθερίας στα τείχη της Τριπολιτσάς. Το όνομα του Παπαφλέσσα δεν αναφέρεται αλλά μπορούμε να τον διακρίνουμε κάτω αριστερά. Η εικόνα επιβεβαιώνει την παράδοση περί της παρουσίας του Δικαίου στην ιστορική Άλωση της Τριπολιτσάς. Επίσης, εντύπωση προκαλεί ότι ο Κεφάλας κρατά τη σημαία των Κολοκοτρωναίων (λευκό φόντο με μπλε σταυρό) και όχι τη σημαία του Παπαφλέσσα. Αν δεχθούμε τη συνεργασία του Παπαφλέσσα με τον Κεφάλα για την κατασκευή της σημαίας ως γεγονός, τότε ο Γερμανός καλλιτέχνης δεν απέδωσε στη σωστή θέση τα χρώματα. Συμμετέχει επίσης τον Ιούνιο του 1822 σε επιτροπή για την εφαρμογή της συνθήκης παράδοσης του Ναυπλίου. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς προσπαθούν να αποκλείσουν τον Δράμαλη στην Κορινθία, με την κατάληψη επίκαιρων θέσεων και τη συμμετοχή του στη μάχη του Αγιονορίου. Η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος της Κυνουρίας τον εκλέγει Υπουργό των Εσωτερικών, θέση στην οποία θα παραμείνει μέχρι το θάνατό του. Στη διάρκεια της υπουργίας του εντέλλεται από την κυβέρνηση να συντάξει εγκύκλιο επιστολή ‘’προς τους Έλληνας της Δυτικής Εκκλησίας’’ με σκοπό την ευαισθητοποίησή τους στον κοινό αγώνα.Ως Υπουργός των Εσωτερικών καθορίζει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των πολιτών προς το Έθνος. Αρχικά τάχθηκε με την παράταξη του Κολοκοτρώνη, αλλά αποδείχθηκε «αμφίρροπος εις τας κομματικάς του πεποιθήσεις κατά τον εμφύλιον πόλεμον». Την ίδια χρονιά, οπότε η κυβέρνηση Κουντουριώτη διέταξε την εκλογή παραστατών για τη γ΄ περίοδο της διοικήσεως, προκλήθηκαν αντιθέσεις σχετικά με την εκλογή παραστάτη της επαρχίας Λεονταρίου: οι ντόπιοι ήθελαν τον Πέτρο Σαλαμονό, ενώ οι κυβερνητικοί, μεταξύ αυτών και ο Παπαφλέσσας, Υπουργός των Εσωτερικών και της Αστυνομίας, ο οποίος παρενέβη, τον Νικόλαο Μιλιάνη. Αρχικά ο Παπαφλέσσας είχε σχεδιάσει να αντιμετωπίσει τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Στο χωριό Δραΐνα της Μεσσηνίας, ήθελε να παρατηρεί από ψηλά και μακριά τους εχθρούς. Όμως τελικά αποφάσισε να τα αντιμετωπίσει στο Μανιάκι. Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ πασάς εισέβαλε στην Πελοπόννησο, πρώτος ο Παπαφλέσσας ζήτησε να ελευθερωθούν οι φυλακισμένοι πολεμιστές, αλλά δεν εισακούστηκε. Έτσι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει ο ίδιος: αφού διορίστηκε από το Εκτελεστικό Σώμα στις 27 Απριλίου 1825, περιέρχεται από την επόμενη μέρα την κεντρική και νοτιοδυτική Πελοπόννησο με σκοπό τη στρατολόγηση ανδρών. Το δρομολόγιό του ήταν αναχώρηση από Ναύπλιο, και μετάβαση διαδοχικά σε Τρίπολη, Λεοντάρι. Ο Παπαφλέσσας με συνεχείς του εκκλήσεις ζητά την απελευθέρωση του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών που κρατούνταν στην Ύδρα. Είχε καταφέρει να συγκεντρώσει περίπου 2.000 πολεμιστές. Στις 19 Μαΐου, όταν φάνηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, περισσότεροι από 1.000 άνδρες του Παπαφλέσσα διασκορπίστηκαν και έμεινε με μόνο 600 (ή κατά άλλους 500) πολεμιστές. Στη Μάχη στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου, βρήκε το θάνατο προβάλλοντας ηρωική αντίσταση μαζί με τους λίγους άνδρες που του είχαν μείνει. Σύμφωνα με την ιστορία, που αναφέρουν και ορισμένοι ιστορικοί της επανάστασης, μετά το τέλος της μάχης ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους στρατιώτες του να αναζητήσουν και να βρουν το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα. Όταν εκείνοι το βρήκαν, τους διέταξε να τοποθετήσουν πάνω στο ακέφαλο πτώμα το κεφάλι και να τον στήσουν σε μια βελανιδιά που βρισκόταν εκεί. Τότε ο Ιμπραήμ πλησίασε τον νεκρό Παπαφλέσσα λέγοντας:«Αμαρτία να χαθεί τούτος ο πολέμαρχος!», σε ένδειξη αναγνώρισης της γενναιότητας, της ανιδιοτέλειας και του θάρρους του. Ο Παναγιώτης Σέκερης σε επιστολή του στον Ξάνθο τον χαρακτηρίζει ‘’ορμητικό’’, «…τούτος είναι ορμητικός, τον εγνώρισα πολλά καλά». Σε επιστολή του ο Παναγιώτης Σέκερης προς τον Εμμανουήλ Ξάνθο υπαινίσσεται για την προσωπικότητα του Δικαίου, «Περί δε του ‘’Αρμοδίου’’ (Γρηγ. Δικαίου) δεν έπρεπε να πιστεύσετε όσα ακούσατε. Εγώ ως τόσον δεν έχω διδόμενα να τον κατακρύνω αλλά μάλλον τον επαινώ έως τώρα επειδή εδιόρθωσε πολλάς καταχρήσεις…» . Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα Απομνημονεύματά του αναφέρει, «…έφθασεν εις την νήσον Πετζών Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, και εκείθεν μετέβη εις Πελοπόννησον…», «…ο δε Δικαίος, άνθρωπος απαταιών και εξωλέστατος» , «Είχον φθάσει εις τον Πόρον προ καιρού τινός ογδοήκοντα βαρέλια μπαρούτη…η πρώτη και η μόνη συνδρομή όπου απεστάλη εις την Ελλάδα…αλλά και αυτή εις μάτην, επειδή με το να ήτον διωρισμένη εις παραλαβήν του Δικαίου Παπά Φλέσια, ούτος την παρέλαβεν και την επώλησεν, όθεν ήθελεν και εχρηματολόγει ενώ η Πατρίς εκινδύνευε …». Ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος χαρακτηρίζει τους προσδιορισμούς αυτούς ως ‘’αυστηρούς’’ και ‘’υπερβολικούς’’ και εξηγεί για τους χαρακτηρισμούς αυτούς του Γερμανού, «…δεν ανταποκρίνονται εις την πραγματικότητα εις όλην την έκτασιν…αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι περί του χαρακτήρος του Γρηγορίου…πολλά εγνώριζαν οι Πελοποννήσιοι και πλην αυτού…διάφοροι φήμαι τον παρουσίαζαν υπεράγαν ορμητικόν, ψευδολόγον, αδίστακτον, επικίνδυνον, και εις τους λογαριασμούς όχι εύτακτον. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης σε επιστολή του προς τον Αμβρόσιο Φραντζή γράφει, «Το όνομα του Παπαφλέσσα τον οποίον αναφέρετε ως αναφανέντα επωφελώς κατά την εποχήν εκείνην μετά του Κολοκοτρώνη, κατέστη επομένως ένδοξον και σημαντικόν εις την Ελλάδα, αλλά τις εδύνατο να δώση πίστιν εις τους λόγους αγνώστου και ασημάντου καλογήρου κατά πρώτον εις την σκηνήν παρουσιαζόμενον». Πρόκειται για επιστολή που έστειλε ο Κανέλλος Δεληγιάννης στον Φραντζή αμέσως μετά την έκδοση των δύο πρώτων τόμων της ιστορίας του και ύστερα από πρόσκληση του Φραντζή να συμπληρώσει και να κάνει επισημάνσεις πάνω στο έργο του.Τις αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα του Παπαφλέσσα αναφέρει και ο Ι. Φιλήμων σε σχέση με αυθαίρετες ενέργειες του τελευταίου στη Μολδοβλαχία υπό την ιδιότητά του ως Εταιριστού. Σε συνωμοσία του Παπαφλέσσα αποδίδει ο Φιλήμων λανθασμένα σχέδια για επαναστατικές κινήσεις των Βλαδιμηρέσκου, Φαρμάκη και Ολύμπιου, χωρίς την ενημέρωση της ηγεσίας της Φιλικής Εταιρείας. Τον χαρακτηρίζει χαρακτήρα δύσκολο να περιγραφεί. Ήταν ανυπόμονος και δρούσε χωρίς να έχει επαρκή δεδομένα, εκινείτο με υπερβολή και αυθάδεια, ήταν φιλόδοξος και ματαιόδοξος, άπιστος και αγνώμων. Μετά τη συνωμοσία που οργάνωσε στη Βλαχία, για την οποία κάποιοι πρότειναν να θανατωθεί, ο Παπαφλέσσας μεταμελήθηκε και τουλάχιστον για κάποιο διάστημα ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες των ανωτέρων του.Ο Γερμανός φιλέλληνας αγωνιστής C.M. Schrebian γράφει για τον Παπαφλέσσα, «Αυτός ο εξαιρετικός άνδρας ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ξεσήκωσαν το Μοριά. Ήταν τότε περίπου σαράντα χρονών. Είχε χαρακτηριστικά αρχοντικά, μάτια φλογερά, σώμα γεμάτο δύναμη και ζωή, χαρακτήρα ακέραιο. Κάθε του πράξη υποκινούσε ένας αγνός πατριωτισμός. Το πνεύμα του ήταν περισσότερο καλλιεργημένο από το πνεύμα των άλλων συναδέλφων του. Μια μακριά μαύρη γενειάδα τον ξεχώριζε απ΄όλους τους άλλους καπεταναίους. Στεκόταν πολύ ψηλά από τους άλλους καπεταναίους. Στεκόταν πολύ ψηλά στη συνείδηση όλων. Οι συμπατριώτες του έτρεφαν τόση εκτίμηση στο πρόσωπό του, ώστε τυφλά τον υπάκουαν. Η παρουσία του μόνο ήταν αρκετή για να δώσει τέλος στις φιλονικίες που ξεσπούσαν πολύ συχνά ανάμεσα στους χωρικούς και στους στρατιώτες. Ο Πουκεβίλ, δυσαρεστημένος από τις κομματικές διενέξεις του 1823 θεωρεί τον Παπαφλέσσα ως έναν από τους ‘’ένοχους κομματικούς αρχηγούς’’. Ο Τάσος Γριτσόπουλος γράφει ότι «ο Δικαίος ήτο πρόσωπον ανωμάλου φύσεως. Η επιπολαιότης του έφερνε συχνά εις δύσκολον θέσιν τους αρχηγούς της Εταιρείας. Δια τούτο η περί αυτού γνώμη των Φιλικών δεν ήτο κολακευτική. […] ο αρχιμανδρίτης ήρχετο ορμητικός και υπέράγαν ενθουσιώδης να κηρύξη τον κατά της Τουρκίας πόλεμον. Το άλογον πάθος, η επικίνδυνος ορμητικότης, το ψεύδος, το παράτολμον μένος, η ανάμνησις των δεινών τεσσάρων αιώνων υπό δουλείαν […] εκπροσωπεί (ο Παπαφλέσσας) το απαραίτητον, αλλά εις πάσαν ενέργειαν επικίνδυνον, παράλογον πάθος» . Η ζωή του Παπαφλέσσα και η επαναστατική του δράση κατά την περίοδο του 1821 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με αρκετά μεγάλη επιτυχία, σε παραγωγή της Φίνος Φιλμ και του Τζέιμς Πάρις το 1971. Πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Κάτια Δανδουλάκη. Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. Ε' , εκδ. Ηρόδοτος, Αθήνα 2007. Νικόλαος Βέης, «Ὁ Γρηγόριος Παπαφλέσας και η Φιλική Εταιρεία», Επιθεώρηση Τέχνης, τ/χ. 3 (1955), σελ. 181-185. Κωνσταντίνος Βοβολίνης, Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας, εκδ. Κέρκυρα, Αθήνα 2002, σελ. 107-109. Μητροπολίτου Παλαιών Πατρών Γερμανού, Απομνημονεύματα, επιμ. εισαγ. Ιωάννα Γιανναροπούλου, Τάσος Γριτσόπουλος, Εκδόσεις της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής Δημητσάνης, Αθήναι 1975. Αναστασίου Γούδα, «Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσας», Βίοι παράλληλοι, τομ. Ε, Αθήναι 1872, σελ. 445-480. «Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας: Ο μάρτυρας μπουρλοτιέρης των ψυχών», περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση, Μάρτιος-Απρίλιος 2004, σελ. 46-61. [από την ιστοσελίδα: www.geetha.mil.gr του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ).] Τάσος Γριτσόπουλος, «Η μυστική συνέλευσις της Βοστίτζας (26-29 Ιαν.1821) και η ιστορική σημασία αυτής», Πρακτικά του Α’ εν Πάτραις τοπικού συνεδρίου Αχαϊκών Σπουδών, Εν Αθήναις 1974, σελ. 38-48. Τάσος Γριτσόπουλος, «Η συνέλευσις των προεστών εις Ζαράκοβαν», Αθηνά, τομ. ΟΓ΄-ΟΔ΄, (1972-1973), σελ. 168-206. Παναγιώτης Ζέπος, «Η προκήρυξις της Καλαμάτας», Πελοποννησιακά, τομ. Η, (1971), σελ. 461-464. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. ΙΒ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1975. Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, 1770-2000, τομ. 3ος, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Βασίλειος Καραγιώργος, Το ζήτημα της σχέσεως Εκκλησίας και Πολιτείας κατά την περίοδο της Επαναστάσεως (1821), εκδ. Διήγηση, Αθήνα 1998. Διονύσιος Κόκκινος, Η Ελληνική Επανάστασις, τομ. 1-12, εκδ. Μέλισσα, Αθήναι 1956-1960. Γιάννη Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος, τομ. 10 , εκδ. 20ος αιώνας, χ.χ. Σπύρος Κωστόπουλος, «Αντιθέσεις περί την εκλογήν παραστάτου της επαρχίας Λεονταρίου το 1824», Παράρτημα Πρακτικά του Α Συνεδρίου Αρκαδικών Σπουδών (Τρίπολις 14-15 Δεκεμβρίου 1974), Πελοποννησιακά, τομ. ΙΒ (1977), σελ. 268-272. Σπύρος Λουκάτος, «Η αλληλογραφία του Γρηγορίου Δικαίου, του Παπαφλέσσα, μετά του εκτελεστικού σώματος προ της μάχης εις το Μανιάκι 1-18 Μαΐου 1825», Μνημοσύνη, τομ. 1 (1967), σελ. 139-173. Κυριακή Μαμώνη, «Χαρακτηρισμοί Πέλοποννήσιων και αρχηγών του αγώνα στην Πελοπόννησο από τα κείμενα των Φιλελλήνων (1821-1829)», Παράρτημα Πρακτικά του Α’ Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών (Σπάρτη 7-14 Σεπτεμβρίου 1975), Πελοποννησικά, τομ. Γ΄: Νεώτερος Πολιτισμός, εν Αθήναις 1976-1978, σελ. 50-66. Κωνσταντίνος Μανίκας, Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως (1821-1827), Αθήνα 2002. Γεώργιος Μεταλληνός, «Παπαφλεσ(σ)ας-Δικαίος Γρηγόριος », Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 10 (1960), στ. 4-5. Ιωάννης Μελετόπουλος, «Η Φιλική Εταιρεία. Αρχείον Παναγιώτου Δημ. Σέκερη», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. 18 (1967), σελ. 177-352 Douglas Dakin, Ο αγώνας των Ελλήνων για την ανεξαρτησία 1821-1833, μτφρ. Ρένας Σταυρίδου-Πατρικίου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1983. Στέφανος Παπαγεωργίου, Από το Γένος στο Έθνος. Η θεμελίωση του Ελληνικού κράτους 1821-1862, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 2005 Κωνσταντίνος Ρωμαίος, «Τραγούδια ιστορικά της Πελοποννήσου», Πρακτικά του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών(Πάτραι 25-31 Μαΐου 1980), τομ. 1, εν Αθήναις 1981-1982, σελ. 133-150. Χρίστος Στασινόπουλος, «Παπαφλέσσας», Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, τομ. 3, εκδ. Λεβεντιά, Αθήνα 1972, σελ. 432-350. Βασίλειος Σφυρόερας, «Παπαφλέσ(σ)ας», Παγκοσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τομ.8, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1988, σελ. 162-163. Γεώργιος Φλέσσας
|
Ο Γρηγόριος Δικαίος (γεννημένος ως Γεώργιος Δικαίος ή Παπαφλέσσας) (Πολιανή Μεσσηνίας, 1788 – Μανιάκι Μεσσηνίας, 20 Μαΐου 1825), περισσότερο γνωστός ως Παπαφλέσσας, ήταν Έλληνας κληρικός, πολιτικός και ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Εκλογές στην Μπελίζ
|
Οι πιο πρόσφατες γενικές εκλογές διενεργήθηκαν τον Νοέμβριο του 2020. Έναν χρόνο μετά τη μετονομασία της Βρετανικής Ονδούρας σε Μπελίζ, διενεργήθηκαν γενικές εκλογές στις 30 Οκτωβρίου 1974 και εκλέχθηκαν 18 μέλη στη Βουλής των Αντιπροσώπων. Το κυβερνών Ενωμένο Κόμμα του Λαού (PUP) κέρδισε τις περισσότερες (12) έδρες. Το κόμμα PUP κέρδισε και τις επόμενες εκλογές, που διεξήχθησαν στις 21 Νοεμβρίου 1979. Επί συνόλου 18 εδρών, οι 13 κερδήθηκαν από το PUP. Οι πρώτες εκλογές μετά την ανεξαρτησία της χώρας στις 14 Δεκεμβρίου 1984 έδωσαν τη νίκη στο Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα (UDP) της αντιπολίτευσης. Το UDP κέρδισε τις 21 από τις συνολικά 28 έδρες της Βουλής και το ποσοστό συμμετοχής ήταν 75%. Πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Μανουέλ Εσκιβέλ. Το οριακό αποτέλεσμα έκρινε τις εκλογές του 1989, που διενεργήθηκαν στις 4 Σεπτεμβρίου. Το PUP κέρδισε τις 15 από τις συνολικά 28 έδρες. Παρότι το Ενωμένο Κόμμα του Λαού κέρδισε τις περισσότερες ψήφους, νικητής των εκλογών στις 30 Ιουνίου 1993 ήταν ο συνασπισμός του Ενωμένου Δημοκρατικού Κόμματος–Εθνικής Συμμαχίας για τα Δικαιώματα των Κατοίκων της Μπελίζ. Συνακόλουθα, ο Μανουέλ Εσκιβέλ ανέλαβε πρωθυπουργός για 2η φορά στην ιστορία της χώρας. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 27 Αυγούστου 1998 το Ενωμένο Κόμμα του Λαού (PUP) κατήγαγε μεγάλη νίκη, με 26 από τις συνολικά 29 έδρες και νέος πρωθυπουργός εξελέγη ο Σαΐντ Μούσα. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν η υψηλότερη από την ανεξαρτησία, με ποσοστό 90,1%. Οι πρόωρες εκλογές που διενεργήθηκαν στις 5 Μαρτίου 2003 κερδήθηκαν από το Ενωμένο Κόμμα του Λαού (PUP), το οποίο κέρδισε τις 22 από τις συνολικά 29 έδρες της βουλής. Στις βουλευτικές εκλογές στις 7 Φεβρουαρίου του 2008 το κόμμα που κυβερνούσε επί δέκα χρόνια του Σαΐντ Μούσα ηττήθηκε και νικητής αναδείχθηκε το Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα του Ντιν Μπάροου, με 25 επί συνόλου 31 εδρών στο Κοινοβούλιο. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 7 Μαρτίου 2012, εξελέγησαν 31 βουλευτές. Ο πρωθυπουργός Ντιν Μπάροου και το Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα (UDP) επανεξελέγησαν,ωστόσο έχασαν 8 έδρες από το αντιπολιτευόμενο Ενωμένο Κόμμα του Λαού (PUP. Στις παράλληλες τοπικές εκλογές, το UDP κέρδισε 6 δήμους, ενώ το PUP πήρε 3 δήμους. Στο πρώτο δημοψήφισμα στην ιστορία της χώρας, οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν την πρόταση να εκλέγεται η Γερουσία. Το δημοψήφισμα διεξήχθη ταυτόχρονα με τις γενικές εκλογές, στις 7 Φεβρουαρίου. Η ετυμηγορία των ψηφοφόρων ήταν υπέρ της πρότασης με 61,54% έναντι 36,6%.
|
Στην Μπελίζ διεξάγονται εκλογές για κοινοβούλιο. Το δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Ο εκλογικός νόμος τροποποιήθηκε την τελευταία φορά το 1998.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B6
|
Πάπυρος Νας
|
Στα αποσπάσματα του παπύρου περιέχονται μέρη από τις Δέκα Εντολές που βρίσκονται στο 20ό κεφάλαιο του βιβλίου Έξοδος (εδ. 2-17), μαζί με μερικά εδάφια από το 5ο και το 6ο κεφάλαιο του βιβλίου Δευτερονόμιο (εδ. 5:6-21· 6:4, 5). Συνεπώς, αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο Βιβλικό χειρόγραφο αλλά ένα μικτό κείμενο που είχε κάποιον ειδικό εκπαιδευτικό ή λειτουργικό σκοπό. Προφανώς ήταν μέρος μιας διδακτικής συλλογής που σκοπό είχε να υπενθυμίζει σε κάποιον Ιουδαίο τα καθήκοντά του προς τον Θεό. Περιλαμβάνεται η Σεμά —το πρώτο μέρος του εδαφίου Δευτερονόμιο 6:4—, η οποία επαναλαμβανόταν συχνά: «Άκου, Ισραήλ, ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ένας Ιεχωβά». (LITV ) Το Τετραγράμματο (ΓΧΒΧ) εμφανίζεται δυο φορές στην τελευταία γραμμή του πάπυρου, ως μέρος του εδαφίου Δευτερονόμιο 6:4 (Σεμά), καθώς επίσης σε άλλα πέντε μέρη. Εμφανίζεται άλλη μια φορά αλλά λείπει το πρώτο γράμμα του. Ο πάπυρος αυτός περιέχει τις Δέκα Εντολές αλλά το λεξιλόγιο το οποίο χρησιμοποιείται αποτελεί μείγμα τόσο του 20ου κεφαλαίου της Εξόδου όσο και του 5ου κεφαλαίου του Δευτερονομίου. Η έκτη και η έβδομη εντολή βρίσκονται με αντίστροφη σειρά. Υπάρχει μία πρόταση η οποία δεν βρίσκεται σε άλλα χειρόγραφα των Εβραϊκών Γραφών, η οποία όμως εμφανίζεται στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα. Ακολουθεί μετάφραση των 24 γραμμών του Πάπυρου Νας: Εγώ είμαι ο ΓΧΒΧ ο Θεός σου που σε έβγαλα από τη γη της Αιγύπτου. Δεν πρέπει να έχεις άλλους Θεούς ενώπιόν Μου. Δεν θα κάνεις για εσένα εικόνα ή οποιοδήποτε ομοίωμα αυτού που είναι στους ουρανούς επάνω ή που είναι στη γη κάτω ή που είναι στα νερά κάτω από τη γη. Δεν θα τα προσκυνήσεις ούτε θα τα υπηρετήσεις, διότι εγώ είμαι ο ΓΧΒΧ ο Θεός σου, Θεός ζηλότυπος που επιφέρει την εξαχρείωση των πατέρων επάνω στα παιδιά μέχρι την τρίτη και την τέταρτη γενιά σε εκείνους που Με μισούν, και που ενεργεί με αγαθότητα σε χιλιάδες σε εκείνους που Με αγαπούν και τηρούν τις εντολές Μου. Δεν πρέπει να πάρεις το όνομα του ΓΧΒΧ του Θεού σου μάταια διότι ο ΓΧΒΧ δεν θα παραβλέψει την ενοχή εκείνου που παίρνει το όνομά Του μάταια. Να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου να την αγιάζεις έξι ημέρες θα δουλεύεις και θα εκτελείς όλες τις εργασίες σου, και την έβδομη ημέρα Σάββατο για τον ΓΧΒΧ τον Θεό σου· δεν θα εκτελείς τότε κάποια εργασία, εσύ και ο γιος σου και η κόρη σου, ο δούλος σου και η δούλη σου, το βόδι σου και το γαϊδούρι σου και όλα τα ζωντανά σου και ο ξένος που είναι μέσα από τις πύλες σου. Διότι σε έξι ημέρες έκανε ο ΓΧΒΧ τους ουρανούς και τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται μέσα σε αυτήν και αναπαύθηκε την έβδομη ημέρα· συνεπώς ο ΓΧΒΧ ευλόγησε την έβδομη ημέρα και την αγίασε. Να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, ώστε να πάνε καλά τα πράγματα για εσένα και να μακροημερεύσεις πάνω στη γη που ο ΓΧΒΧ ο Θεός σου σού δίνει. Δεν πρέπει να διαπράξεις μοιχεία. Δεν πρέπει να δολοφονήσεις. Δεν πρέπει να κλέψεις. Δεν πρέπει να φέρεις κατά του πλησίον σου ψεύτικο μάρτυρα. Δεν πρέπει να επιθυμήσεις τη σύζυγο του πλησίον σου. Δεν πρέπει να επιθυμήσεις το σπίτι του πλησίον σου, το χωράφι του ή τον δούλο του ή την δούλη του, ή το μοσχάρι του ή το γαϊδούρι του, ή οτιδήποτε ανήκει στον πλησίον σου. Και αυτά είναι τα διατάγματα και οι κρίσεις που έδωσε εντολή ο Μωυσής στους γιους του Ισραήλ, ο ΓΧΒΧ ο Θεός σου, ο ΓΧΒΧ ο Θεός μας, ο ΓΧΒΧ είναι ένας· και θα πρέπει να αγαπάς τον ΓΧΒΧ τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά "A Biblical Fragment from the Maccabean Age: The Nash Papyrus", William F. Albright, Journal of Biblical Literature 56 (1937), σελ. 145-176. "A Pre-Massoretic Biblical Papyrus", Stanley A. Cook, Proceedings of the Society of Biblical Archaeology 25 (1903), σελ. 34-56. "Why Did Matthew Get the Shema Wrong? A Study of Matthew 22:37", Journal of Biblical Literature 122/2 (2003), σελ. 309-333. 17th Congress of the International Organization for the Study of the Old Testament Volume Basel 2001, Raymond F. Person, Andre Lemaire, 2002, Brill Academic Publishers. At the Origins of Christian Worship: The Context and Character of Earliest Christian Devotion, Larry W. Hurtado, 2000, Eerdmans Publishing. Η Σκοπία, 15 Δεκεμβρίου 1992, Βιβλική & Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά.
|
Ο Πάπυρος Νας (Nash) αποτελείται από τέσσερα αποσπάσματα σε πάπυρο τα οποία περιέχουν 24 γραμμές εβραϊκού κειμένου, μήκους περίπου 7,5 έως 12,5 εκατοστών. Η ονομασία που δόθηκε προέρχεται από το όνομα του Δρ Γουόλτερ Λέγουελιν Νας (Walter Llewellyn Nash), του γραμματέα της Εταιρίας Βιβλικής Αρχαιολογίας, ο οποίος είχε αποκτήσει τον πάπυρο από κάποιον Αιγύπτιο έμπορο αρχαιοτήτων το 1902. Δημοσιεύτηκε στο άρθρο «Ένας Προμασοριτικός Βιβλικός Πάπυρος» ("A Pre-Massoretic Biblical Papyrus") από τον Στάνλεϊ Α. Κουκ (Stanley A. Cook) τον επόμενο χρόνο στα Πρακτικά (Proceedings) της Εταιρίας Βιβλικής Αρχαιολογίας και δόθηκε ως προσφορά στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ στην Αγγλία, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα. Η ιδιαίτερη αξία αυτού του αποσπάσματος σε πάπυρο έγκειται στην ηλικία του. Με βάση την παλαιογραφία, ο Πάπυρος Νας χρονολογείται στο δεύτερο ή στον πρώτο αιώνα π.Χ. Πριν την ανακάλυψη των εβραϊκών κειμένων στο Κουμράν το 1947, ο Πάπυρος Νας αποτελούσε την αρχαιότερη μαρτυρία των Εβραϊκών Γραφών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%82
|
Προϊστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης
|
Τα πρώτα στοιχεία της ανθρώπινης παρουσίας που ανακαλύφθηκε στα Βαλκάνια, είναι στην Kozarnika της Βουλγαρίας, χρονολογούνται από τουλάχιστον 1,4 εκατομμύρια χρόνια πριν. Υπάρχουν στοιχεία για την ανθρώπινη παρουσία στα Βαλκάνια από την Κάτω Παλαιολιθική εποχή, αλλά ο αριθμός των περιοχών είναι περιορισμένος. Η παλαιολιθική περίοδος, είναι μία αρχαία πολιτιστικό εποχή ανθρώπινης ανάπτυξης που χαρακτηρίζεται από τη χρήση μη κατεργασμένων εργαλείων πέτρας. Η μετάβαση από τη Μέση στην Άνω Παλαιολιθική σχετίζεται άμεσα με την ανάπτυξη της συμπεριφοριστικής νεωτερικότητας από τους ανθρωποειδείς περίπου 40.000 χρόνια. Για να υποδηλώσει τη μεγάλη σημασία και το βαθμό αλλαγής, αυτή η δραματική μετατόπιση από τη Μέση στην Άνω Παλαιολιθική αποκαλείται μερικές φορές η Ανώτερη Παλαιολιθική Επανάσταση. Οι προαναφερθείσες απόψεις αφήνουν κάποια αμφιβολία ότι ο όρος Ανώτερη Παλαιολιθική Επανάσταση είναι κατάλληλος για τα Βαλκάνια. Γενικά, οι συνεχείς εξελικτικές αλλαγές είναι το πρώτο κρίσιμο χαρακτηριστικό της μετάβασης στην Άνω Παλαιολιθική στα Βαλκάνια. Η έννοια της Ανώτερης Παλαιολιθικής Επανάστασης που αναπτύχθηκε για τις βασικές ευρωπαϊκές περιφέρειες δεν ισχύει για τα Βαλκάνια. Ποιός είναι ο λόγος; Αυτή η ιδιαίτερα σημαντική στιγμή και η προέλευσή της καθορίζονται και φωτίζονται από άλλα χαρακτηριστικά της μετάβασης. Το περιβάλλον, το κλίμα, η χλωρίδα και η πανίδα επιβεβαιώνουν τις συνέπειες. Κατά την τελευταία διακλαδική περίοδο και την πιο πρόσφατη παγετώνα του Πλειστόκαινου (από 131.000 έως 12.000 πριν), η Ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική από τα Βαλκάνια. Οι παγετώνες δεν επηρέασαν τη νοτιοανατολική Ευρώπη στο βαθμό που έκαναν στις βόρειες και κεντρικές περιοχές. Τα στοιχεία για το δάσος και τη στέπα δείχνουν ότι η επιρροή δεν ήταν τόσο δραστική. Ορισμένα είδη χλωρίδας και πανίδας επιβιώνουν μόνο στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια σήμερα εξακολουθούν να φθάνουν σε είδη ενδημικά μόνο σε αυτό το τμήμα της Ευρώπης. Η έννοια της σταδιακής μετάβασης (ή εξέλιξης) οριοθετείτε καλύτερα στα Βαλκάνια από περίπου 50.000 πριν. Υπό αυτή την έννοια, η υλική κουλτούρα και το φυσικό περιβάλλον των Βαλκανίων του όψιμου Πλειστοκένιου και του πρώιμου Ολοκαινού ήταν ξεχωριστές από άλλες περιοχές της Ευρώπης. Το 2002, μερικά από τα παλαιότερα σύγχρονα ανθρωποειδές (Homo sapiens sapiens) που μένουν στην Ευρώπη ανακαλύφθηκαν στο "Peştera cu Oase", κοντά στην Anina, στη Ρουμανία. Σύμφωνα με μερικούς ερευνητές, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της ανακάλυψης έγκειται στο γεγονός ότι παρουσιάζει ένα μείγμα αρχαϊκών, πρώιμων σύγχρονων μορφωτικών χαρακτηριστικών ανθρώπινου και νεαντερταλικού, που δείχνουν ένα σημαντικό νεάντερταλ / σύγχρονο ανθρώπινο πρόσμιγμα, το οποίο με τη σειρά του υποδηλώνει , κατά την άφιξή τους στην Ευρώπη, οι σύγχρονοι άνθρωποι συναντήθηκαν και αλληλοσπάστηκαν με τους Νεάντερταλ. Η πρόσφατη επανεξέταση ορισμένων από αυτά τα απολιθώματα αμφισβήτησε την άποψη ότι αυτά τα απομεινάρια αντιπροσωπεύουν στοιχεία αλληλοσύνδεσης. Μια δεύτερη εκστρατεία από τον Erik Trinkaus και τον Ricardo Rodrigo, ανακάλυψε περαιτέρω θραύσματα (για παράδειγμα, ένα κρανίο μήκους ~ 36.000, με το παρατσούκλι "Vasile"). Δύο ανθρωπογενή απολιθώματα που απαντώνται στα σπήλαια Muierii (Peştera Muierilor) και Cioclovina στη Ρουμανία έχουν ραδιοκαρδιογραφήσεις που χρησιμοποιούν την τεχνική της φασματομετρίας μάζας επιταχυντή μέχρι την ηλικία των 30.000 ετών πριν. Το πρώτο κρανίο, τα ωμοπλάτα και οι κνήμες εντοπίστηκαν το 1952 στην Baia de Fier, στο σπήλαιο Muierii, στην κομητεία Gorj στην επαρχία Oltenia, από τον Constantin Nicolaescu-Plopşor. Το 1941 βρέθηκε ένα άλλο κρανίο στο σπήλαιο Cioclovina κοντά στην κοινότητα Bosorod, στην επαρχία Hunedoara, στην Τρανσυλβανία. Ο ανθρωπολόγος Francisc Rainer και ο γεωλόγος Ion Th Η φυσική ανάλυση αυτών των απολιθωμάτων ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2000 από τον Emilian Alexandrescu, αρχαιολόγο στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας του Vasile Pârvan στο Βουκουρέστι, και από την Agata Olariu, φυσικό στο Ινστιτούτο Φυσικής και Πυρηνικής Μηχανικής - Horia Hulubei, Βουκουρέστι, όπου ελήφθησαν δείγματα. Ένα δείγμα οστού λήφθηκε από το κρανίο από τον Cioclovina. Δείγματα ελήφθησαν επίσης από την ωμοπλάτη και η κνήμη παραμένει από στο σπήλαιο Muierii. Οι εργασίες συνεχίστηκαν στο Πανεπιστήμιο του Lund, AMS, από τους Göran Skog, Kristina Stenström και Ragnar Hellborg. Τα δείγματα οστών χρονολογούνται με τη μέθοδο ραδιοανθράκων που εφαρμόζεται στο σύστημα AMS του Πανεπιστημίου Lund και τα αποτελέσματα φαίνονται στο δελτίο ανάλυσης που εκδόθηκε την 14η Δεκεμβρίου 2001. Τα ανθρώπινα απολιθώματα παραμένουν από το σπήλαιο Muierii, Baia de Fier, χρονολογούνται σε 30.150 χρόνια πριν και το κρανίο από το σπήλαιο Cioclovina έχει ημερομηνία 29.000 χρόνια πριν περίπου. Η μεσολιθική περίοδος άρχισε στο τέλος της Πλειστόκαινης εποχής (10η χιλιετία π.Χ.) και τελείωσε με τη νεολιθική εισαγωγή της γεωργίας, η ημερομηνία της οποίας ποικίλλει σε κάθε γεωγραφική περιοχή. Η Μεσολιθική είναι η μεταβατική περίοδος μεταξύ της ύπαρξης της Άνω Παλαιολιθικής συλλογής κυνηγών και της ανάπτυξης της γεωργικής και κεραμεικής παραγωγής κατά τη διάρκεια της μεταγευματικής νεολιθικής εποχής. Η διάρκεια της κλασικής παλαιολιθικής, η οποία διήρκεσε πριν από περίπου 10.000 χρόνια, είναι εφαρμόσιμη στα Βαλκάνια. Τελείωσε με τη Μεσολιθική (διάρκειας δύο έως τεσσάρων χιλιετιών) ή, όπου ήταν γνωστή η πρώιμη νεολιθική, με την επιπαλαιολιθική. Περιοχές με περιορισμένο παγετώδη αντίκτυπο (π.χ. τα Βαλκάνια), ο όρος Επιπαλαιολιθική προτιμάται περισσότερο. Υπάρχουν λίθινα στοιχεία στη Σερβία, στη νοτιοδυτική Ρουμανία και στο Μαυροβούνιο. Στο Ostrovul Banului, το καταφύγιο του Cuina Turcului στο βουνό του Δούναβη και στις κοντινές σπηλιές των κατοίκων του Climente κάνουν σχετικά προχωρημένα εργαλεία οστών και λίθου (δηλαδή αποξεστήρες άκρων, λεπίδες και νιφάδες). Ο μοναδικός χώρος που αντιπροσωπεύει υλικά που σχετίζονται με τη Μεσολιθική στη Βουλγαρία είναι ο Pobíti Kámǎni. Δεν υπάρχουν άλλα λίθινα στοιχεία για την περίοδο. Υπάρχει ένα διάκενο 4.000 μεταξύ του τελευταίου Άνω Παλαιολιθικού υλικού (13.600 χρόνια πριν στο Témnata Dupka) και των πρώτων νεολιθικών στοιχείων που παρουσιάστηκαν στο Gǎlǎbnik (αρχές 7ης χιλιετίας π.Χ.). Στο Odmut του Μαυροβουνίου υπάρχουν στοιχεία για την ανθρώπινη δραστηριότητα κατά την περίοδο. Η έρευνα της περιόδου συμπληρώθηκε με την Ελληνική Μεσολιθική. Οι άλλες τοποθεσίες είναι το Σπήλαιο της Θεόπετρας και το Σέσκλο στη Θεσσαλία που αντιπροσωπεύουν την Μέση και την Άνω Παλαιολιθική καθώς και την πρώιμη νεολιθική εποχή. Ωστόσο, οι νότιες και παράκτιες περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες περιείχαν υλικά από τη Μεσολιθική, είναι λιγότερο γνωστές. Οι δραστηριότητες άρχισαν να επικεντρώνονται γύρω από μεμονωμένες τοποθεσίες, όπου οι άνθρωποι παρουσίαζαν προσωπικές και ομαδικές ταυτότητες χρησιμοποιώντας διάφορες διακοσμήσεις: στολίδια και ζωγραφιές με ωχρή και αιματίτη. Όσον αφορά το σημείο ταυτότητας. Τα προαναφερθέντα μας επιτρέπουν να φανταστούμε αν υπήρχε μια περίοδος η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Μεσολιθική στη νοτιοανατολική Ευρώπη και όχι ως μια εκτεταμένη Άνω Παλαιολιθική. Από την άλλη, η έλλειψη έρευνας σε ορισμένες περιοχές και το γεγονός ότι πολλές από τις τοποθεσίες ήταν κοντά στην ακτή (είναι προφανές ότι η σημερινή στάθμη της θάλασσας είναι 100 μέτρα υψηλότερη και αρκετές τοποθεσίες καλύφθηκαν από νερό ) Σημαίνει ότι τα Μεσολιθικά Βαλκάνια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως Επιπαλαιολιθικά) Βαλκάνια που θα περιγράφουν καλύτερα τη σταδιακή συνέχεια και την κακώς καθορισμένη ανάπτυξη. Η σχετική κλιματική σταθερότητα στα Βαλκάνια, σε σύγκριση με τη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη, επέτρεψε τη διαρκή διευθέτηση των Βαλκανίων, λειτουργώντας έτσι αποτελεσματικά ως καταφύγιο παγετώνων από το οποίο ανασυγκροτήθηκε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, ιδίως της ανατολικής Ευρώπης. Τα Βαλκάνια ήταν ο τόπος των κυριότερων νεολιθικών πολιτισμών, όπως οι Μπουτμίρ, Βίντσα, Βάρνα, Καράνοβο, Χαμαντζιά. Ο πολιτισμός Βίντσα ήταν ένας πρώιμος πολιτισμός των Βαλκανίων (μεταξύ της 6ης και 3ης χιλιετίας π.Χ.), που εκτείνωνταν γύρω από την πορεία του Δούναβη στη Σερβία, την Κροατία, τα βόρεια μέρη της Βοσνίας και Μαυροβουνίου, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, το Κοσσυφοπέδιο, της πΓΔΜ, αν και υπάρχουν ίχνη από αυτό γύρω από τα Βαλκάνια, μέρη της Κεντρικής Ευρώπης και της Μικράς Ασίας. Η «εκκολαπιοποίηση» των ανατολικών Βαλκανίων (και η κουλτούρα Cucuteni-Trypillian δίπλα στο Βόρρα) κατά τη διάρκεια της Ενεολιθικής περιόδου συνδέεται με την πρώιμη επέκταση των Ινδοευρωπαίων. Η Εποχή του Χαλκού στα Βαλκάνια χωρίζεται ως εξής: Πρώιμη Εποχή του Χαλκού: 20ος έως 16ος αιώνας π.Χ. Μέση Εποχή του Χαλκού: 16ος έως 14ος αιώνας π.Χ. Ύστερη Εποχή του Χαλκού: 14ος έως 13ος αιώνας π.Χ.Η Εποχή του Χαλκού στα Κεντρικά και Ανατολικά Βαλκάνια ξεκινάει αργά γύρω στο 1800 π.Χ. Η μετάβαση στην εποχή του σιδήρου αρχίζει σταδιακά μέσα στον 13ο αιώνα π.Χ. Το "Ανατολικό Βαλκανικό Συγκρότημα" (Καράνοβο VII, Ezero) καλύπτει όλη τη Θράκη. Οι πολιτισμοί της Εποχής του Χαλκού των Κεντρικών και Δυτικών Βαλκανίων είναι λιγότερο σαφώς οριοθετημένοι και εκτείνονται προς την Πανονία, τα Καρπάθια και στην Ουγγαρία. Μετά την περίοδο που ακολούθησε την κάθοδο των Δωριέων, γνωστή ως Ελληνική Σκοτεινή Εποχή ή υπομυκηναϊκή εποχή, άρχισε να αναπτύσσεται η κλασική ελληνική κουλτούρα στη νότια Βαλκανική χερσόνησο, στα νησιά του Αιγαίου και στις ελληνικές αποικίες της δυτικής Μικράς Ασίας, που ξεκινούν γύρω στη Γεωμετρική περίοδο και κορυφώνεται με την Αθηναϊκή Δημοκρατία στον 5ο αιώνα π.Χ. Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν ένα σύστημα εμπορικών δρόμων στα Βαλκάνια και, για να διευκολύνουν το εμπόριο με τους ντόπιους μεταξύ του 700 π.Χ. και του 300 π.Χ., ίδρυσαν αρκετές αποικίες στην ακτή της Μαύρης Θάλασσα, τη Μικρά Ασία, τη Δαλματία , Νότια Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα) κ.λπ. Οι άλλοι λαοί των Βαλκανίων οργανώθηκαν σε μεγάλα φυλετικά συνδικάτα όπως το Θρακικό Ονδριακό βασίλειο στα Ανατολικά Βαλκάνια τον 5ο αιώνα π.Χ. και το Ιλλυρικό βασίλειο των Δυτικών Βαλκανίων από τις αρχές του 4ου αιώνα. Άλλες φυλετικές οργανώσεις υπήρχαν στη Δακία τουλάχιστον από τις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. υπό τον βασιλιά Ορόλες. Οι ιλλυρικές φυλές βρίσκονταν στην περιοχή που αντιστοιχούσε στη σημερινή πρώην Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία. Το όνομα Ιλλύριοι χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να αναφέρεται σε έναν λαό που καταλαμβάνει μια περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στην Αλβανία και το Μαυροβούνιο. Ο όρος Ιλλύρια χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως γενικό όνομα για να αναφέρεται σε διαφορετικούς λαούς μέσα σε μια καλά καθορισμένη αλλά πολύ μεγαλύτερη περιοχή. Η ελληνιστική κουλτούρα εξαπλώθηκε σε όλη τη μακεδονική αυτοκρατορία που δημιούργησε ο Μέγας Αλέξανδρος από τον 4ο αιώνα π.Χ. Στα τέλη του 4ου αι. Π.Χ. η ελληνική γλώσσα και πολιτισμός κυριαρχούσαν όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Μέχρι τον 6ο αιώνα π.Χ., οι πρώτες γραπτές πηγές που ασχολούνται με το έδαφος βόρεια του Δούναβη εμφανίζονται σε ελληνικές πηγές. Μέχρι αυτή τη χρονική στιγμή, οι Γέταιοι (και αργότερα οι Δακιώτες) είχαν διακλαδωθεί από τους Θρακιώτικους πληθυσμούς.
|
Η προϊστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, οριζόμενη περίπου ως το έδαφος της ευρύτερης χερσονήσου των Βαλκανίων, συμπεριλαμβανομένων των εδαφών των σύγχρονων χωρών της Αλβανίας, του Κοσσυφοπεδίου, της Κροατίας, της Σερβίας, της πΓΔΜ, της Ελλάδας, της Βοσνίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, καλύπτει την περίοδο από Την Άνω Παλαιολιθική, ξεκινώντας με την παρουσία του Homo sapiens στην περιοχή πριν από 44.000 χρόνια, μέχρι την εμφάνιση των πρώτων γραπτών αρχείων της Κλασικής Αρχαιότητας στην Ελλάδα ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. Η ανθρώπινη προϊστορία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη διαιρείται κατά κανόνα σε μικρότερες περιόδους, όπως η Άνω Παλαιολιθική, η Μεσολιθική / Εππαλαιολιθική Ολόκαιλη, η Νεολιθική Επανάσταση, η επέκταση των πρωτο-ινδοευρωπαίων και η πρωτοϊστορία. Οι αλλαγές μεταξύ αυτών είναι βαθμιαίες. Για παράδειγμα, ανάλογα με την ερμηνεία, η προϊστορία μπορεί να περιλαμβάνει ή να μην περιλαμβάνει την Εποχή του Χαλκού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Ομοσπονδιακή Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάνης
|
Το campus αποτελείται απο 65 κτίρια. 136 acres (55 ha). Κατασκευασμένα ανάλογα με την εξέλιξη του σχολείου, περιλαμβάνει αρχιτεκτονικές όπως: Τέλη 1970 - 1980 : κατανεμημένα σε δομοστοιχεία κτίρια, που χρησιμοποιούνται σήμερα από τις σχολές Βασικών Επιστημών και Αρχιτεκτονικής, Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανικών Περιβάλλοντος, Μηχανολόγων και Ηλεκτρολόγων Μηχανικών 1990 : κτίρια με ινστιτούτα από τις Σχολές Μηχανικών Επιστημών και των Τεχνικών, Πληροφορικής και Επιστημών Επικοινωνίας, και το Επιστημονικό Πάρκο ( PSE ) Μοντέρνες : Νέα κτίρια (2002-2004) με μικρομετρική, ινστιτούτα Επικοινωνιών και Αρχιτεκτονικής, της Σχολής Επιστημών Ζωής και του κολεγίου Διοίκησης. Η βιβλιοθήκη Rolex Learning Center (2010) 2014 : Το Συνεδριακό Κέντρο SwissTech και το « Quartier Nord" ( συνεδριακό κέντρο , φοιτητική στέγη , καταστήματα ... )Το EPFL και το Πανεπιστήμιο της Λωζάννης μοιράζονται επίσης ένα ενεργό αθλητικό κέντρο λεπτά μακρυά από το EPFL, στις ακτές της Λίμνης της Γενεύης. Εγκαταστάσεις του Ιδρύματος διαθέσιμες στους φοιτητές και το προσωπικό: Βιβλιοθήκες: Rolex Learning Center Εστιατόρια: Le Copernic, La Table de Vallotton Καφετέριες: La Coupole, Le Corbusier, Le Parmentier, Le Vinci, BMX (Bâtiment des matériaux), BC (Bâtiment des communications), L'Arcadie, Le Hodler, Le Klee, L'Ornithorynque Μπαρ: Satellite Ταξιδιωτικά Γραφεία: Swiss Federal Railways and STA Travel Τράπεζες: Credit Suisse, PostFinance Ράδιο: Fréquence Banane Συνεδριακά Κέντρα: Swiss Tech Convention Center]] Μουσεία: Musée Bolo, Archizoom (EPFL)|Archizoom Στέγαση Φοιτητών: Quartier Nord (Atrium), Les Estudiantines. Το EPFL είναι οργανωμένο σε επτά σχολεία, τα οποία συνολικά σχηματίζουν ιστιτούτα με ερευνητικές ομάδες(εργαστήρια). Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ομοσπονδιακή Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάνης (γαλλικά: École Polytechnique Fédérale de Lausanne, EPFL) είναι ερευνητικό πανεπιστημιακό ίδρυμα στη Λωζάνη της Ελβετίας, το οποίο ειδικεύεται στις φυσικές επιστήμες και τη μηχανική. Το συγκρότημα του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας έχει τρεις κύριες αποστολές παγκόσμιας κατάταξης: εκπαίδευση, έρευνα και μεταφορά τεχνολογίας σε ανώτατο διεθνές επίπεδο. Το EPFL θεωρείται ευρέως ως ένα από τα παγκοσμίως κορυφαία πανεπιστήμια. Η κατάταξη πανεπιστημίων QS World University Rankings κατατάσει το EPFL 14ο στον κόσμο σε όλους τους κλάδους στην βαθμολογία του έτους 2015/2016, ενώ το Times Higher Education World University Rankings κατατάσει το EPFL ως το 12ο κορυφαίο πανεπιστήμιο στην μηχανική.Το EPFL βρίσκεται στη Suisse Romande, στο Γαλλόφωνο κομμάτι της Ελβετίας. Το αδερφικό ίδρυμα στο Γερμανόφωνο κομμάτι της Ελβετίας είναι το ETH Ζυρίχης. Συσχετιζόμενα με πολλά ειδικευμένα ερευνητικά ιδρύματα, τα δύο πανεπιστήμια σχηματίζουν το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ETH Domain), το οποίο εξαρτάται άμεσα από το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας , Παιδείας και Έρευνας. Σε σχέση με τις ερευνητικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, το EPFL λειτουργεί εναν πυρηνικό αντιδραστήρα CROCUS, έναν αντιδραστήρα σύντηξης Tokamak,, έναν υπερυπολογιστή Blue Gene/Q και εγκαταστάσεις βιολογικού κινδύνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%89%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Έθιμα και παραδόσεις του Αζερμπαϊτζάν
|
Νοβρούζ Μπαϊράμ είναι μια παραδοσιακή γιορτή, το οποίο γιορτάζεται ως ερχομός της άνοιξης στο Αζερμπαϊτζάν στην ημέρα της εαρινής ισημερίας, 21 Μαρτίου. Οι παραδόσεις και τα έθιμα παραμένουν αναλλοίωτα, στο πέρασμα των αιώνων, παρά την απαγόρευση του Νοβρούζ Μπαϊράμ, κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου. Τα γλέντια και οι εορτασμοί του Νοβρούζ Μπαϊράμ κρατούν για εβδομάδες: τις τέσσερις Τρίτες που προηγούνται της γιορτής, οι κάτοικοι λατρεύουν το νερό, τον αέρα, τη γη και τη φωτιά. Η ιερή φωτιά από το αρχαίο ζωροαστρικό τέμπλο της φωτιάς στην πόλη Σουραχάνι μεταφέρεται με δάδες στην κεντρική πλατεία τις πόλεις. Το κεντρικό στοιχείο της γιορτής είναι η φωτιά. Στα χωριά και στις πόλεις οι άνθρωποι ανάβουν φωτιές, καθώς πιστεύουν στην της δύναμη και μετά πηδάνε από πάνω. Ο μπακλαβάς είναι το πιο σημαντικό παραδοσιακό γλυκό της γιορτής. Κάθε πόλη και κάθε χωριό του Αζερμπαϊτζάν έχει τη δική του συνταγή για τον μπακλαβά. Τα παιχνίδια που τα βαμμένα αβγά είναι τα όπλα και όποιου τα σπάσει, χάνει τη μάχη είναι πολύ δημοφιλή, στο Αζερμπαϊτζάν, κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Άλλο έθιμο της γιορτής είναι να κρυφακούς αυτά που λένε οι γείτονες σου στα σπίτια τους και αν είναι κάτι θετικό, τότε οι ευχές σου θα πραγματοποιηθούν. Άλλες δημόσιες και παραδοσιακές γιορτές είναι Ημέρα της Γυναίκας, Ramazan Bayrami, Γουρμπάν Μπαϊράμι, Ημέρα της Δημοκρατίας, Ημέρα του Συντάγματος, Ημέρα της Νίκης, Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, Ημέρα της Σωτηρίας, Ημέρα Σημαίας και πολλά άλλα. Η τελετή γάμου είναι μία από τις σημαντικότερες και επίσημες οικογενειακές τελετές του λαού του Αζερμπαϊτζάν. Αυτή η τελετή είναι πολύπλοκο και συνδέεται με την υποχρεωτική εκτέλεση πολλών τελετουργιών . Η πρώτη προϋπόθεση του γάμου είναι τέτοια έθιμα όπως "qız görmə" (γνωριμία με τη νύφη). Οι συμμετέχοντες σε αυτό το στάδιο του γάμου είναι γυναίκες. Έτσι, οι επόμενοι συγγενείς του άντρα αρχίζουν να μαθαίνουν, συλλέγουν πληροφορίες για το κορίτσι, τους γονείς της και για την όλη οικογένεια της. Η δεύτερη προϋπόθεση του γάμου είναι τέτοια έθιμα όπως "elçilik" (όταν πηγαίνουν να ζητήσουν το χέρι της κοπέλας). Οι γονείς του γαμπρού πηγαίνουν στο σπίτι της νύφης και ζητούν επίσημα την κοπέλα. Λένε “Με την ευχή του Θεού και με την ευχή του Μωάμεθ, ζητάμε την κόρη σας για το γιο μας....” Όταν οι γονείς της κοπέλας λένε το “ναι”, όλοι πίνουν παραδοσιακό γλυκό τσάι (şirin çay) σ'αυτή τη στιγμή ο γαμπρός βάζει στο δάχτυλο της κοπέλας ένα ψιλό δαχτυλίδι υπόσχεσης. Εκείνη την ημέρα ορίζεται η ημερομηνία του αρραβώνα (nişan). Η εγγραφή του γάμου (nikah,kəbin) γίνεται μερικές ημέρες πριν από το γάμο. Μια βραδιά πριν το γάμο γίνεται «η νύχτα της χένας» (xına gecəsi). Η νύφη έχει καλυμμένο το κεφάλι και το πρόσωπο μ΄ ένα τούλι κόκκινο, είναι ντυμένη με παραδοσιακή στολή και χορεύει μαζί με τις ανύπαντρες κοπέλες οι οποίες κρατούν κόκκινα κεριά και κάνουν έναν κυκλικό χορό, με τη νύφη να είναι η πρώτη του χορού. Τραγουδούν λυπητερά τραγούδια που αναφέρονται στο φευγιό της νύφης από την οικογένειά της. Στη συνέχεια η νύφη κάθεται στην καρέκλα και της βάζουν τη χένα στην παλάμη. Ακολουθεί την επόμενη μέρα ο γάμος όπου ο γαμπρός πρέπει να πάρει τη νύφη από το σπίτι της με τη συνοδεία μουσικών οργάνων και πάνε να γιορτάζουν .
|
Το Αζερμπαϊτζάν είναι μια χώρα που διατηρούνται εδώ και αιώνες οι εθνικές παραδόσεις. Οι παραδόσεις συνοδεύουν τους Αζέρους από τη στιγμή της γέννησής τους. Οι παραδόσεις του Αζερμπαϊτζάν αντικατοπτρίζουν τα στοιχεία διαφόρων θρησκειών που υπήρχαν στην επικράτειά του . Η κληρονομιά, ο πολιτισμός και ο εκπολιτισμός αυτής της περιοχής έχουν τόσο αρχαίες οσο και σύγχρονες ρίζες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD
|
Πλατεία Αριστοτέλους
|
Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ερνέστ Εμπράρ, σχεδίασε την πλατεία το 1917, αμέσως μετά την μεγάλη πυρκαγιά που αποτέφρωσε το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα σχέδια του Εμπράρ, η πλατεία -που θα ονομαζόταν Πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου- θα είχε ένα μεγάλο άγαλμα του Αλέξανδρου στο κέντρο της και θα κατέληγε βόρεια στην Εγνατία, όπου θα χτιζόταν ένα επιβλητικό Δικαστικό Μέγαρο. Σήμερα η πλατεία και η προς βορράν συνέχειά της, η οδός Αριστοτέλους, επιδεικνύουν αρκετά από τα βυζαντινά και ευρωπαϊκά στοιχεία που οραματίστηκε ο Εμπράρ, αν και οι απλοποιήσεις και τροποποιήσεις υπήρξαν πολλές. Η οριστική της διαμόρφωση έγινε κατά την δεκαετία του 1960. Η Οδός Αριστοτέλους ξεκινά από την Πλατεία Αριστοτέλους και συνεχίζεται προς βορράν μέχρι την Εγνατία στο ίδιο αρχιτεκτονικό ύφος κατά τα σχέδια του Εμπράρ, και αποτελώντας ένα ενιαίο σύνολο με την πλατεία. Συναντά τις οδούς Τσιμισκή, Βασιλέως Ηρακλείου και Ερμού και στην συμβολή της με την Εγνατία σχηματίζει μια μικρότερη πλατεία. Η οδός, που έχει πεζοδρομηθεί στο μεγαλύτερο μέρος της και έχει νησίδα πρασίνου στο μέσον, είναι στην πραγματικότητα μια επιμήκης πλατεία με πολλά εμπορικά καταστήματα και καφέ. Αποτελεί ουσιώδες τμήμα της σύλληψης του Εμπράρ. Επί της οδού Αριστοτέλους βρίσκεται η μαρμάρινη προτομή του Μικρασιάτη εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Αιμιλιανού, που μαρτύρησε το 1911. Thessaloniki Arts & Culture
|
Η Πλατεία Αριστοτέλους είναι μία από τις κεντρικές πλατείες της Θεσσαλονίκης. Ξεκινά από τα ημικυκλικά κτίρια στα βόρεια της οδού Μητροπόλεως, η οποία την διασχίζει στο σημείο αυτό, και συνεχίζεται μέχρι την λεωφόρο Νίκης, στην θάλασσα. Η πλατεία αποτελεί ένα δημοφιλές σημείο για τους τουρίστες και τους κατοίκους, με πολλά αναψυκτήρια και καφέ και είναι χώρος πολιτικών συγκεντρώσεων και ποικίλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Τα παραπάνω επιβλητικά κτίρια της οδού Μητροπόλεως στεγάζουν το ξενοδοχείο "Electra Palace" και το κινηματοθέατρο "Ολύμπιον".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Η ιστορία της ελπίδας
|
Η Ήβη είναι ένα εξάχρονο κορίτσι που ζει σε ένα ορφανοτροφείο. Πλησιάζουν Χριστούγεννα και η Ήβη θέλει μια κούκλα και μια οικογένεια για δώρο. Όλα τα παιδιά θα περάσουν με κάποιο τα Χριστούγεννα εκτός από την Ήβη. Η μικρή όμως είναι έξυπνη και αντί να πάει στο σπίτι των νηπίων σταματάει στο Άπλετον. Στο Άπλετον βρίσκεται το κατάστημα του κυρίου Μπλόσσομ και μέσα μια κούκλα, η Χριστίνα που αναζητά ένα κοριτσάκι να τη δεχτεί. Όμως στο Άπλετον ζει και ένα ζευγάρι που δεν έχει παιδιά, ο αστυφύλακας κύριος Τζόουνς και η γυναίκα του η κυρία Τζόουνς που θέλει ένα παιδί. Στο τέλος θα βρεθούν όλοι μαζί ως δώρο ο ένας στον άλλο. Ήβη Χριστίνα κούκλα) κύριος Τζόουνς και κυρία Τζόουνς κύριος Μπλόσσομ Πέτρος υπάλληλος του κυρίου Μπλόσσομ κυρία Σέπερντ: διευθύντρια του ορφανοτροφείου Αμπρακατάμπρα κουκουβάγια παιχνίδι που μισεί τις κούκλες στο μαγαζί κούκλες στο μαγαζί
|
Η ιστορία της ελπίδας (αγγλικά: The Story of Holly and Ivy). Το παραμύθι γράφτηκε το 1958 από τη συγγραφέα Ράμερ Γκόντεν και εικονογραφήθηκε από την εικονογράφο Μπάρμπαρα Κούνεϊ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Άμπραχαμ φαν Κάλρετ
|
Έμαθε να ζωγραφίζει από τους AEmilius και Samuel Hup, ή Huppe, που ήταν γνωστοί γλύπτες στην πόλη Ντόρντρεχτ. Αφού έμαθε γλυπτική, ο νεαρός Άμπραχαμ πήρε το πινέλο του ζωγράφου και άρχισε να ζωγραφίζει φρούτα, ενώ βοηθούσε τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ξυλογλύπτης. Έμεινε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του στο Ντόρντρεχτ και ίσως ήταν μαθητής του Έλμπερτ Κόυπ, ο οποίος ήταν μια γενιά μεγαλύτερος. Η υπογραφή του Κόυπ συχνά έχει πλαστρογραφηθεί επάνω από αυτήν του Κάλρετ σε κάποιους πίνακές του. Ο Άμπραχαμ Μπρέντιους ήταν υπεύθυνος για την πρώτη «επανανακάλυψη» αυτού του ζωγράφου, αποδίδοντας εκ νέου δύο από τους πίνακές του νεκρής φύσης που εκείνη την εποχή θεωρούνταν ότι ήταν του Κόυπ . Ο Κορνέλις Χοφστέντε ντε Χρόοτ (Cornelis Hofstede de Groot) διαφώνησε έντονα μαζί του και το ζήτημα Κόυπ - Κάλρετ κλιμακώθηκε στις ολλανδικές εφημερίδες αφού ο Φριτς Λουχτ (Frits Lugt) ανακοίνωσε την ύπαρξη νέος πίνακα του Κάλρετ στο Μουσείο Φρανς Χαλς το 1915. Ο Μπρέντιους «κέρδισε» το επιχείρημα και πολλές από τις αποδόσεις του εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα. Ο Κάλρετ είναι γνωστός σήμερα για τους πίνακες νεκρής φύσης με φρούτα, και πρόσφατα επίσης για τοπία με άλογα. Ήταν δάσκαλος του μικρότερου αδελφού του, του τοπιογράφου Μπάρεντ φαν Κάλρετ. Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Laurens J. Bol, Goede onbekenden, Hedendaagse herkenning en waardering van verscholen, voorbijgezien en onderschat talent, Tableau BV, Ουτρέχτη (1982),(ISBN 90-6522-005-4) Έργα και βιβλιογραφία για τον Abraham van Calraet
|
Ο Άμπραχαμ φαν Κάλρετ (Abraham van Calraet ή Kalraat, 7–12 Οκτωβρίου 1642, Ντόρντρεχτ – 11 Ιουνίου 1722, Άμστερνταμ ) ήταν Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης της Χρυσής ολλανδικής Εποχής .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BC_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CF%81%CE%B5%CF%84
|
Κάλλε Γιόνσον
|
Ο Γιόνσον συνελήφθη στο νησί της Κω στις 26 Ιουλίου 2001, κατηγορούμενος για επίθεση κατά του Χριστόφορου Σερδάρη, ενός σερβιτόρου από τη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια των διακοπών. Ο Σερδάρης έχασε τις αισθήσεις αφού μαχαιρώθηκε πέντε φορές στον μηρό, και τρεις φορές στο στήθος και την κοιλιά. Ο Γιόνσον αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες εναντίον του από τη στιγμή που συνελήφθη. Ήταν υπό κράτηση μέχρι τον Φεβρουάριο του 2002, όταν αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και επέστρεψε στη Σουηδία. Τον Νοέμβριο του 2003, ένα σουηδικό δικαστήριο έκρινε ότι πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δικαστεί. Η οικογένεια του Γιόνσον δήλωσε στην Aftonbladet ότι ο Σερδάρης ζητούσε αποζημίωση 160.000 κορώνων (~16.000 ευρώ) και ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες, όταν η οικογένεια αρνήθηκε να πληρώσει. Ο Γιόνσον αποφάσισε να μην παραστεί στη δίκη γιατί δήλωσε ότι δεν εμπιστεύεται την ελληνική δικαιοσύνη. Το φθινόπωρο του 2004, η Ελλάδα αποφάσισε να ζητήσει την έκδοση του Γιόνσον μέσω Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης. Το σουηδικό Ανώτατο Δικαστήριο ενέκρινε την αίτηση το Νοέμβριο του 2004. Το αίτημα σηματοδότησε την πρώτη φορά που η Σουηδία ήταν υποχρεωμένη να εκδώσει πολίτη σύμφωνα με νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004. Μια παλαιότερη προσπάθεια έκδοσης είχε αποτύχει όταν το ελληνικό κοινοβούλιο δεν επικύρωσε την Ευρωπαϊκή νομοθεσία για τα εντάλματα σύλληψης.Ο Γιόνσον παραδόθηκε στα ελληνικά δικαστήρια τον Ιανουάριο του 2005, αφού είχε ασκήσει έφεση σε όλες τις σουηδικές αρχές. Κατά τη διάρκεια της δίκης που διεξήχθη στο νησί της Ρόδου, η δίωξη περιγράφηκε ως μάχη μεταξύ του Γιόνσον και του Σερδάρη. Ο Σερδάρης υποστήριξε ότι ο Γιόνσον του επιτέθηκε. Στοιχεία DNA έδειξαν ότι βρέθηκε αίμα του Σερδάρη στο πουκάμισο του Γιόνσον κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης επίθεσης. Ο Γιόνσον ισχυρίστηκε ότι η ελληνική αστυνομία είχε αλείψει το πουκάμισό του με αίμα του Σερδάρη, σε μια προσπάθεια να τον παγιδέψει. Η ελληνική αστυνομία δεν εξέτασε τη σκηνή του εγκλήματος. Σύμφωνα με τον δικηγόρο του Γιόνσον, Λέιφ Σιλμπέρσκι, η ελληνική αστυνομία είχε τοποθετήσει τα ρούχα του Σερδάρη και του Γιόνσον στο ίδιο συρτάρι, προκαλώντας μόλυνση DNA. Τα ρούχα κρατήθηκαν στην Κω μετά την επίθεση, αλλά δεν αναλύθηκαν πριν από τη δίκη. Στην πραγματικότητα, τα ρούχα δεν μεταφέρθηκαν από την Κω στην αίθουσα της Ρόδου, μέχρι το αίτημα αναβολής του εισαγγελέα για να έρθουν τα ρούχα. Ο Σιλμπέρσκι επεσήμανε επίσης ότι ο Σερδάρης δεν αναγνώρισε τον Γιόνσον ως επιτιθέμενο τη στιγμή του συμβάντος. Όταν ο Σερδάρης είδε το πρόσωπο του Γιόνσον για πρώτη φορά, ο Σερδάρης δήλωσε ότι ο Γιόνσον δεν θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο που του επιτέθηκε.Ο εισαγγελέας Γεώργιος Οικονόμου, δήλωσε ότι ο Γιόνσον βρέθηκε κάτω από τον Σερδάρη, επομένως μπορεί να τον μαχαίρωσε ενώ βρισκόταν σε αυτοάμυνα, σύμφωνα με τον Οικονόμου. Ο Οικονόμου σημείωσε επίσης την νεανική ηλικία του Γιόνσον και την έλλειψη ευχέρειας στην ελληνική γλώσσα. Κατά συνέπεια, ο Οικονόμου πρότεινε ήπια ποινή. Ο Γιόνσον αντιμετώπιζε μέγιστη ποινή φυλάκισης 20 ετών, η οποία, σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας έκδοσης, θα την εξέτιε σε σουηδική φυλακή.Στις 12 Απριλίου 2005, οι ένορκοι αποφάσισαν ομόφωνα ότι ο Γιόνσον δεν είναι ένοχος. Απελευθερώθηκε αμέσως. Ο δικηγόρος του Σερδάρη ανακοίνωσε τα σχέδιά του να ασκήσει έφεση. Τον Νοέμβριο του 2006, ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι η δίκη του Γιόνσον πρέπει να επαναληφθεί. Η απόφαση ανέφερε: "αναρωτιόμαστε πως το μπλουζάκι ήρθε σε επαφή με τα παπούτσια και το παντελόνι του μαχαιρωμένου ατόμου." Το σουηδικό Υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε την απόφαση του δικαστηρίου ως "μεγάλη έκπληξη".Η δίκη επρόκειτο να αρχίσει στις 19 Νοεμβρίου 2007 αλλά αναβλήθηκε όταν ο Γιόνσον απέτυχε να εμφανιστεί. Ο δικηγόρος του Γιόνσον τον συμβούλεψε να μην παραστεί. Εάν είχε εμφανιστεί αυτοβούλως και είχε κριθεί ένοχος, θα εξέτιε την ποινή του σε ελληνική φυλακή. Αν οι ελληνικές αρχές αναγκάζονταν να εκδώσουν Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης γι ' αυτόν, θα είχαν την επιλογή να εκτίσει την ποινή του σε σουηδική φυλακή. Η απεργία των ελλήνων δικηγόρων επίσης συνέβαλε στην αναβολή.Τον Απρίλιο του 2009, οι Έλληνες αξιωματούχοι κατηγόρησαν τον Γιόνσον και τους γονείς του για ψευδορκία και πρόκληση δυσφήμισης. Ο Σιλμπέρσκι ονόμασε τις κατηγορίες "γελοίες", λέγοντας ότι η υπόθεση είχε γίνει θέμα γοήτρου για τους έλληνες αξιωματούχους. Μια παράλληλη υπόθεση με αυτή του Γιόνσον είναι αυτή της "σουηδέζας Άννας", μια σουηδέζα γυναίκα που έκανε διακοπές στην Ελλάδα και ανέφερε στην ελληνική αστυνομία ότι βιάστηκε. Η υπόθεση έκλεισε πριν γίνει δίκη, και η Άννα διώκεται από την ελληνική δικαιοσύνη για δυσφήμηση. Οι περιπτώσεις τους οδήγησαν σε εκστρατεία έκκλησης προς τους σουηδούς παραθεριστές να μποϊκοτάρουν την Ελλάδα, αλλά οι ειδικοί προβλέπουν ότι η παρούσα εκστρατεία δεν θα έχει καμία επίπτωση στον τουρισμό.
|
Ο Κάλλε Γιόνσον (γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1983) είναι Σουηδός πολίτης γεννημένος στο Λώνγκτρεσκ της Πίτεο, ο οποίος συνελήφθη τον Ιούλιο του 2001 στην Κω, κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η περίπτωση του είναι μια από τις γνωστότερες ποινικές υποθέσεις στην σύγχρονη ιστορία της Σουηδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5_%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Επινεφριδιακή ανεπάρκεια
|
Τα επινεφρίδια επιτελούν δύο βασικές λειτουργίες. Η πρώτη είναι η παραγωγή της αδρεναλίνης, μιας ορμόνης που δημιουργεί το σώμα σε περιόδους στρες. Ο πιο σημαντικός τους ρόλος όμως είναι η παραγωγή δύο στεροειδών ορμονών, της κορτιζόλης και της αλδοστερόνης. Η κορτιζόλη μαζί με την αδρεναλίνη επίσης βοηθά το σώμα στην αντιμετώπιση του στρες. Μεταξύ άλλων λειτουργιών της είναι να ελέγχει την αρτηριακή πίεση και τους καρδιακούς παλμούς του οργανισμού, να ελέγχει πώς το ανοσοποιητικό σύστημα αντιμετωπίζει τους ιούς, τα βακτήρια και άλλες απειλές, να αυξάνει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα για περισσότερη ενέργεια, και να προσαρμόζει τη διαδικασία διάσπασης των υδατανθράκων, των προτεϊνών, και των λιπών. Τέλος, η αδροστερόνη είναι υπεύθυνη για την εξισορρόπηση του νατρίου και το καλίου στο αίμα, όπως επίσης για τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και της ισορροπίας των υγρών στο σώμα. Προβλήματα στην παραγωγή των ορμονών αυτών προκαλούν δυσλειτουργίες στο σώμα, με συμπτώματα επινεφριδιακής ανεπάρκειας, όπως κόπωση, μυϊκή αδυναμία, χαμηλή όρεξη, απώλεια βάρους και πόνο στην κοιλιά, μεταξύ άλλων.Όταν επηρεάζονται τα επίπεδα ACTH ή CRH, το άτομο μπορεί να αισθάνεται καλά τις περισσότερες φορές, αλλά έχει χαμηλή αρτηριακή πίεση ή χαμηλό σάκχαρο στο αίμα σε περιόδους ακραίου στρες. Για τη διάγνωση της επινεφριδιακής ανεπάρκειας, οι γιατροί πρέπει να καθορίσουν τα επίπεδα των στεροειδών ορμονών στο αίμα και στη συνέχεια να πραγματοποιήσουν άλλες εξετάσεις για να προσδιορίσουν την αιτία οποιασδήποτε ανεπάρκειας. Διαφορετικοί τύποι επινεφριδικής ανεπάρκειας έχουν διαφορετικές αιτίες. Η πιο κοινή αιτία για την οξεία επινεφριδιακή ανεπάρκεια (λέγεται και οξεία επινεφριδιακή κρίση) είναι η ξαφνική διακοπή των κορτικοστεροειδών μετά τη λήψη τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, στην περίπτωση της χρόνιας επινεφριδιακής ανεπάρκειας η πιο κοινή αιτία είναι η αυτοάνοση απόκριση του οργανισμού. Οι αιτίες ανά τύπο είναι οι εξής: Η πρωτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια οφείλεται σε βλάβη των επινεφριδίων. Πάνω από το 80% οφείλεται σε μια αυτοάνοση ασθένεια (νόσος του Άντισον), και είναι ιδιοπαθής, δηλαδή από άγνωστη αιτία. Η αυτοάνοση επινεφρίτιδα μπορεί να θεωρηθεί ως ξεχωριστή ή ως μέρος μιας αυτοάνοσης διαταραχής (αυτοάνοσο πολυενδοκρινικό σύνδρομο τύπου 1, 2 ή 4). Γενετικές διαταραχές (συγγενής υπερπλασία των επινεφριδίων). Όγκος (αδένωμα) των επινεφριδίων.Άλλες αιτίες περιλαμβάνουν τις λοιμώξεις (φυματίωση, κυτταρομεγαλοϊός, ιστοπλάσμωση, παρακοκκιδιοειδομυκητίαση), αγγειακές διαταραχές (αιμορραγία από σηψαιμία, θρόμβωση των επινεφριδίων, θρομβοκυτταροπενία), ασθένειες εναπόθεσης (αιμοχρωμάτωση, αμυλοείδωση, σαρκοείδωση), και φάρμακα (αντιμυκητιασικές αζόλες, ετομιδάτη (έστω και μία δόση), αντισπασμωδικά).Η δευτεροπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια προκαλείται από τη βλάβη της υπόφυσης. Οι κύριες αιτίες της περιλαμβάνουν: αυτοάνοση ασθένειαόγκοι της υπόφυσης ή λοίμωξηαιμορραγία στην υπόφυσηγενετικές ασθένειες που επηρεάζουν τον τρόπο ανάπτυξης ή λειτουργίας της υπόφυσηςχειρουργική αφαίρεση της υπόφυσης για τη θεραπεία άλλων καταστάσεωντραυματική εγκεφαλική βλάβηΗ τριτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια προκαλείται από τη βλάβη του υποθαλάμου. Η πιο κοινή αιτία είναι η ξαφνική διακοπή των κορτικοστεροειδών μετά τη λήψη τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συνταγογραφούμενες δόσεις κορτικοστεροειδών μπορεί να προκαλέσουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα. Τα υψηλά αυτά επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν ως αποτέλεσμα ο υποθάλαμος να παράγει λιγότερη CRH. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη λιγότερη παραγωγή ACTH, η οποία με τη σειρά της είναι υπεύθυνη για την ανεπαρκή παραγωγή κορτιζόλης στα επινεφρίδια.Η τριτογενής επινεφριδιακή ανεπάρκεια μπορεί επίσης να εμφανιστεί μετά τη θεραπεία του συνδρόμου Κούσινγκ. Το σύνδρομο Κούσινγκ είναι μια ορμονική διαταραχή που προκαλείται από υψηλά επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το σύνδρομο αυτό κάποιες φορές προκαλείται από όγκους, συνήθως μη καρκινικούς, στην υπόφυση ή στα επινεφρίδια που παράγουν πολλή ACTH ή κορτιζόλη. Η πιο δύσκολη πτυχή της διάγνωσης της επινεφριδιακής ανεπάρκειας είναι η υποψία ότι ο ασθενής πάσχει από αυτή την πάθηση. Όταν ένας ασθενής παρουσιάζει υπόταση, αδυναμία, κοιλιακό άλγος, ανεξήγητο πυρετό, υπογλυκαιμία ή μη συγκεκριμένα ευρήματα, πιθανόν πάσχει από νόσο του Άντισον. Η επιβεβαίωση της διάγνωσης είναι σχετικά απλή. Έλεγχος κορτιζόλης του πλάσματος. Εάν τα επίπεδα κορτιζόλης στο πλάσμα είναι μεγαλύτερα από 18 μg/dL, η ύπαρξη επινεφριδιακής ανεπάρκειας δεν είναι πιθανή. Εάν η κορτιζόλη του πλάσματος είναι μικρότερη από 18 μg/dL, απαιτείται περαιτέρω έλεγχος.Δοκιμασία διέγερσης κοσυντροπίνης (ACTH). Εάν τα επίπεδα κορτιζόλης στο πλάσμα είναι μικρότερα από 18 μg/dL, πραγματοποιείται δοκιμασία διέγερσης κοσυντροπίνης 1 ώρας. Σε αυτή τη δοκιμασία, ελέγχεται το επίπεδο κορτιζόλης στο πλάσμα ως προς τη βάση (συνήθως στις πρώτες πρωινές ώρες), ακολουθούμενο αμέσως από χορήγηση κοσυντροπίνης και μέτρηση επιπέδων κορτιζόλης στο πλάσμα μετά από 30 και 60 λεπτά. Οι φυσιολογικές τιμές αποκλείουν την πρωτοπαθή (αλλά όχι τη δευτεροπαθή) επινεφριδιακή ανεπάρκεια.Επίπεδα ACTH πλάσματος. Τα επίπεδα ACTH είναι αυξημένα στην πρωτοπαθή επινεφριδιακή ανεπάρκεια. Χαμηλά επίπεδα ACTH, όταν υπάρχει ανεπάρκεια κορτιζόλης, συνήθως επιβεβαιώνουν τη διάγνωση δευτεροπαθούς επινεφριδιακής ανεπάρκειας. Το 50% των ασθενών με επινεφριδιακή ανεπάρκεια έχει ταυτόχρονα και δεύτερη οργανοειδική ανοσία, όπως ο υποθυρεοειδισμός, αυτοάνοση γαστρίτιδα, πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια, σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1, λεύκη, κοιλιοκάκη κ.α. Εάν υπάρχει έντονη κλινική υποψία για την οξεία επινεφριδιακή κρίση, η κατάλληλη θεραπεία δεν πρέπει να καθυστερήσει έως ότου ολοκληρωθεί ο διαγνωστικός έλεγχος. Η αρχική θεραπεία με δεξαμεθαζόνη δεν επηρεάζει την ανάλυση κορτιζόλης στο πλάσμα και πρέπει να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό. Ενδοφλέβια χορήγηση γλυκοκορτικοειδών. Αρχικά χορηγούνται υψηλές δόσεις γλυκοκορτικοειδών (π.χ. υδροκορτιζόνη). Επειδή οι υψηλές δόσεις γλυκοκορτικοειδών έχουν επαρκή αλατοκορτικοειδή δράση, τα αλατοκορτικοειδή δεν χορηγούνται τακτικά έως ότου η δόση κορτιζόλης μειωθεί σε χαμηλότερα επίπεδα.Μπορεί να απαιτείται υποστηρικτική θεραπεία (π.χ. ενδοφλέβια υγρά, οξυγόνο) και μπορεί να χρειάζεται να υπάρχει ένα περιβάλλον υπό παρακολούθηση.Οι αιτίες καθίζησης θα πρέπει να εντοπιστούν και να αντιμετωπιστούν. Στην πρωτοπαθή επινεφριδιακή ανεπάρκεια χορηγούνται τόσο γλυκοκορτικοειδή όσο και αλατοκορτικοειδή. Οι δόσεις ποικίλλουν, και τα φάρμακα που χορηγούνται ημερισίως συνήθως είναι κορτιζόλη και φλουδροκορτιζόνη. Οι ασθενείς θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η θεραπεία είναι εφ' όρου ζωής και ότι οι δόσεις πρέπει να αυξάνονται σε περιόδους άγχους, σε προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις ή σε συνθήκες λοίμωξης. Οι ασθενείς θα πρέπει επίσης να φορούν βραχιόλι όπου να αναγράφεται η πάθησή τους.Στη δευτεροπαθή ή τριτοπαθή ανεπάρκεια συνήθως απαιτείται μόνο θεραπεία με γλυκοκορτικοειδή.
|
Η επινεφριδιακή ανεπάρκεια είναι μια κατάσταση κατά την οποία τα επινεφρίδια δεν παράγουν επαρκείς ποσότητες στεροειδών ορμονών, κυρίως κορτιζόλης. Μπορεί επίσης να υπάρχει διαταραγμένη παραγωγή αλδοστερόνης (αλατοκορτικοειδές), η οποία ρυθμίζει τη διατήρηση του νατρίου, την έκκριση του καλίου και την κατακράτηση του νερού, όπως επίσης διαταραγμένη παραγωγή πρόδρομων ανδρογόνων.Υπάρχουν τρία είδη επινεφριδιακής ανεπάρκειας: η πρωτοπαθής, η δευτεροπαθής και η τριτοπαθής. Η πρωτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια είναι μια σπάνια διαταραχή στην οποία τα επινεφρίδια δεν μπορούν να παράγουν την κορτιζόλη, όπως επίσης αρκετή αλδοστερόνη. Αυτή η κατάσταση επίσης ονομάζεται νόσος του Άντισον. Η δευτεροπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια είναι πιο συχνή και συμβαίνει εξαιτίας ενός προβλήματος που υπάρχει στην υπόφυση. Η υπόφυση παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται αδρενοκορτικοτρόπος ορμόνη (ACTH), η οποία δίνει το σήμα στα επινεφρίδια να παράγουν την κορτιζόλη όταν το σώμα το χρειάζεται. Εάν τα επινεφρίδια δεν λάβουν αυτό το σήμα, μπορούν τελικά να συρρικνωθούν. Η τριτοπαθής επινεφριδιακή ανεπάρκεια ξεκινά από τον υποθάλαμο (βρίσκεται κοντά στην υπόφυση). Παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται κορτικοεκλυτίνη (CRH), η οποία στέλνει το σήμα στην υπόφυση να παράγει την ACTH. Όταν ο υποθάλαμος δεν παράγει αρκετή CRH, τότε επηρεάζει την ικανότητα της υπόφυσης να παράγει ACTH, η οποία με τη σειρά της είναι υπεύθυνη για την ανεπαρκή παραγωγή κορτιζόλης στα επινεφρίδια.Η επινεφριδιακή ανεπάρκεια είναι αρκετά περίπλοκη και μπορεί να προκληθεί από περίπου 50 διαφορετικές καταστάσεις, με προσωρινές ή μόνιμες επιπτώσεις. Μερικές από τις βασικές αιτίες είναι η αυτοάνοση αντίδραση του οργανισμού (κυρίως στην πρωτοπαθή), λοιμώξεις, φυματίωση, μεταστατικός καρκίνος, όγκος ή κύστες, μακροχρόνια χρήση στεροειδών, όπως επίσης βλάβες στην υπόφυση ή στον υποθάλαμο.Τα τυπικά συμπτώματα της επινεφριδιακής ανεπάρκειας περιλαμβάνουν ασυνήθιστη κόπωση και αδυναμία, ακούσια απώλεια βάρους, ναυτία, διάρροια, ζάλη, απώλεια όρεξης, πόνο στις αρθρώσεις και πόνο στην κοιλιά, λαχτάρα για αλάτι και σκούρο χρώμα δέρματος. Η θεραπεία περιλαμβάνει την καθημερινή χρήση συνθετικών κορτικοστεροειδών (γλυκοκορτικοειδή, και ορισμένες φορές αλατοκορτικοειδή και ανδρογόνα). Άτομα με επινεφριδιακή ανεπάρκεια θα πρέπει να φοράνε ιατρικό βραχιόλι ειδοποίησης που να υποδεικνύει την ανάγκη για γλυκοκορτικοειδή ένεση από ιατρικό προσωπικό, στην περίπτωση έκτακτης κατάστασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Νέαρχος
|
Ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην αρχή της εκστρατείας του, περιλάμβανε 150 με 160 πολεμικά πλοία, κυρίως τριήρεις (από τις οποίες 29 ήταν Αθηναϊκές) και δεκάδες μεταγωγικά. Ξεκινώντας ο Νέαρχος από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού. Αποκομμένος ο στόλος, χωρίς τρόφιμα και χωρίς την υποστήριξη του στρατού, περνώντας από άγνωστα μέρη έφτασε και μετά από πολλές δυσκολίες κατόρθωσε να φτάσει στο Ευφράτη, χάρη της ικανότητας του Νέαρχου που με πραότητα, αποφασιστικότητα και θάρρος ξεπέρασε τα εμπόδια και τη δεισιδαιμονία των ναυτών του που διογκώθηκε λόγω του άγνωστου του εγχειρήματος. Η κάθοδος του Ινδού ποταμού από το στόλο του Μ. Αλεξάνδρου με το ναύαρχο Νέαρχο και το μεγάλο ταξίδι από τις εκβολές του Ινδού ποταμού μέχρι τον Περσικό Κόλπο αποτελούν μια απ' τις μεγαλύτερες εποποιίες του Αρχαιοελληνικού Ναυτικού. Σύντομα θα ακολουθήσουν η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας, ενώ η Ανατολική Μεσόγειος γίνεται ελληνική λίμνη προστατευμένη από τα καράβια των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών. Με την επικράτηση των Μακεδόνων το εμπόριο και η ναυτιλία γνωρίζουν νέα άνθιση, όμως, λόγω της επέκτασης των Μακεδόνων, τα λιμάνια της Ασίας και της Αιγύπτου μεγαλώνουν σε βάρος του Πειραιά. Οι Μακεδόνες επεκτείνουν συνεχώς την επικράτειά τους και μεταφυτεύουν το ελληνικό στοιχείο μέχρι τις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου. Εξαιτίας αυτού η ελληνική γλώσσα και γραφή θα γίνουν διεθνείς. Έπειτα από το θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο Νέαρχος παρέμεινε στην αρχηγία του στόλου, ωστόσο παρέδωσε την διοίκηση της Λυκίας στον Αντίγονο. Ο Παράπλους - Στο έργο αυτό ο Νέαρχος κατέγραψε τις εμπειρίες του από την εκστρατεία στις Ινδίες και στη Μικρά Ασία. Νίκου Γ. Τζώρτζη, Τα Οδωνυμικά της Ιεράπετρας, Δήμος Ιεράπετρας, β΄ έκδοση, 2002. https://chilonas.com/2014/12/11/httpwp-mep1op6y-1lm-2/
|
Ο Νέαρχος υπήρξε ο επικεφαλής του στόλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ασία. Ήταν κρητικής καταγωγής, γιος του Ανδροτίμου (πιθανόν από τη Λατώ). Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β΄ τον εξόρισε στην Αμφίπολη, καθώς ο ίδιος είχε πέσει στη δυσμένεια του. Αργότερα αποκαταστάθηκε από τον Αλέξανδρο και ανέλαβε διοικητής της Λυκίας στη Μικρά Ασία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Boeing
|
Τον Μάρτιο του 1910, ο Ουίλιαμ Ε. Μπόινγκ αγόρασε στο Σιάτλ το ναυπηγείο Heath στον ποταμό Duwamish, το οποίο αργότερα έγινε το πρώτο του εργοστάσιο αεροπλάνων. Η εταιρία Boeing εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ από τον Ουίλιαμ Μπόινγκ, στις 15 Ιουλίου 1916, με την ονομασία "Pacific Aero Products Co." Αργότερα η εταιρία εγκαταστάθηκε στο Ντελαγουέρ. Ο Boeing, ο οποίος είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, δούλευε αρχικά στη βιομηχανία ξυλίας, όπου έγινε πλούσιος και έμαθε για τις ξύλινες κατασκευές. Αυτή η γνώση αποδείχθηκε ανεκτίμητη για τους σχεδιασμούς και τις συναρμολογήσεις των αεροπλάνων. Η εταιρία παρέμεινε στο Σιάτλ για να εκμεταλλευτεί την τοπική παραγωγή ξυλείας ελάτου. Ο Ουίλιαμ Μπόινγκ ίδρυσε την εταιρία του λίγους μήνες μετά την παρθενική πτήση ενός από των δύο υδροπλάνων "B&W" στις 15 Ιουνίου, τα οποία τα κατασκεύασε με την βοήθεια του George Conrad Westervelt, μηχανικού του πολεμικού ναυτικού των Η.Π.Α. Ο Μπόινγκ και ο Westervelt αποφάσισαν να κατασκευάσουν το υδροπλάνο B&W αφού είχαν πετάξει με ένα αεροσκάφος Curtiss. Ο Boeing αγόρασε ένα υδροπλάνο Glenn Martin "Flying Birdcage" και έμαθε να πετάει από τον ίδιο τον Glenn Martin. Σύντομα, ο Μπόινγκ συνέτριψε το αεροπλάνο του και πληροφορήθηκε από τον Martin ότι τα ανταλλακτικά δεν θα ήταν διαθέσιμα για μερικούς μήνες. Έτσι, συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να κατασκευάσει το δικό του αεροπλάνο σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα. Αυτός και ο φίλος του Cdr. G.C. Westervelt συμφώνησαν να κατασκευάσουν ένα καλύτερο αεροπλάνο και σύντομα άρχισαν να παράγουν το B&W υδροπλάνο. Τα πρώτα αυτά αεροπλάνα της Boeing συγκεντρώθηκαν σε μία αποθήκη για αεροπλάνα βορειοανατολικά της λίμνης Γιούνιον του Σιάτλ. Στις 9 Μαΐου 1917, η εταιρία μετονομάστηκε σε "Boeing Airplane Company". Στα τέλη του 1917, οι Η.Π.Α εισήλθαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Μπόινγκ ήξερε ότι το Ναυτικό των Η.Π.Α χρειαζόταν υδροπλάνα για εκπαίδευση. Γι΄ αυτόν τον λόγο, ο Boeing έστειλε δύο υδροπλάνα "Cs" στην Πενσακόλα της Φλόριντα για το Ναυτικό. Τα υδροπλάνα άρεσαν τόσο πολύ στο Ναυτικό, το οποίο παρήγγειλε ακόμα πενήντα. Η εταιρία μετακίνησε τις επιχειρήσεις της σε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις γνωστές ως Boeing Plant 1, στον ποταμό Duwamish. Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε, μια μεγάλη ποσότητα φθηνών, μεταχειρισμένων στρατιωτικών αεροπλάνων γέμισε την αγορά αεροπλάνων. Αυτό, εμπόδισε τις εταιρίες αεροσκαφών, όπως την Boeing να πουλήσουν καινούρια αεροπλάνα. Εξαιτίας αυτού, πολλές εταιρίες κατασκευής αεροπλάνων έκλεισαν, ενώ κάποιες άλλες, συμπεριλαμβανομένης και της Boeing άρχισαν να κατασκευάζουν άλλα προϊόντα. Η Boeing, άρχισε να κατασκευάζει έπιπλα, μετρητές και βάρκες. Το 1919 το αεροπλάνο Boeing B-1 έκανε την πρώτη του πτήση. Ήταν μία "ιπτάμενη βάρκα" (flying boat) που είχε χώρο μόνο για έναν πιλότο, δύο επιβάτες και για την μεταφορά της αλληλογραφίας. Κατά την διάρκεια οχτώ χρόνων έκανε διεθνές αεροπορικές πτήσεις από το Σιάτλ στην Βικτωρία. Στις 24 Μαΐου 1920, το μοντέλο Boeing Model 8 έκανε την πρώτη του πτήση και ήταν το πρώτο αεροπλάνο το οποίο πέταξε πάνω από το Όρος Ρενιέρ. Το 1923, ο Μπόινγκ πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό εναντίον του Κέρτις για ένα συμβόλαιο με τις αεροπορικές υπηρεσίες των Η.Π.Α (U.S. Army Air Service), για το ποιος θα αναπτύξει πρώτος ένα καταδιωκτικό αεροπλάνο. Παρόλο που ο Κέρτις σχεδίασε πρώτος το αεροπλάνο και του δόθηκε το συμβόλαιο, ο Boeing συνέχισε να αναπτύσσει το μαχητικό του PW-9. Αυτό το αεροπλάνο μαζί με το μαχητικό Boeing P-12/ F4B fighter, έκανε τον Boeing έναν από τους κορυφαίους κατασκευαστές μαχητικών αεροσκαφών κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας. Το 1925, ο Μπόινγκ κατασκεύασε το μοντέλο 40, το οποίο ήταν ένα αεροπλάνο αλληλογραφίας, σχεδιασμένο για την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Το 1927, κατασκευάστηκε μία βελτιωμένη έκδοση του αεροπλάνου, το μοντέλο 40A, το οποίο κέρδισε ένα συμβόλαιο από το γραφείο αλληλογραφίας των Η.Π.Α (U.S. Post Office) για να διανέμει την αλληλογραφία από το Σαν Φρανσίσκο στο Σικάγο. Το 40A είχε, επίσης, χώρο για δύο επιβάτες. Την ίδια χρονιά, ο Μπόινγκ δημιούργησε μία αερογραμμή, την (Boeing Air Transport), η οποία συγχωνεύθηκε με την Pacific Air Transport και την Boeing Airplane Company. Η πρώτη πτήση μεταφοράς αλληλογραφίας έγινε την 1 Ιουλίου 1927. Η εταιρία αυτή, το 1929, μετονομάστηκε σε United Aircraft and Transport Corporation. Το 1930 αγόρασε και την εταιρία National Air Transport. Στις 27 Ιουλίου 1928, το δωδεκαθέσιο διπλάνο Boeing 80 έκανε την πρώτη του πτήση. Με τρεις μηχανές, ήταν το πρώτο αεροσκάφος του Boeing κατασκευασμένο για μοναδικό σκοπό την μεταφορά επιβατών. Μια αναβαθμισμένη έκδοση, το Boeing 80A, με δυνατότητα μεταφοράς 18 ατόμων, έκανε την παρθενική του πτήση τον Σεπτέμβριο του 1929. Το 1930 κατασκευάστηκε το Monomail, το οποίο ήταν μονοπλάνο που μετέφερε αλληλογραφία. Φτιαγμένο μόνο από μέταλλο, ήταν πολύ γρήγορο, αεροδυναμικό, με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Ο σχεδιασμός του ήταν τόσο πρωτοποριακός που οι μηχανές και οι κινητήρες τις εποχής δεν μπορούσαν να χειριστούν το αεροπλάνο. Μόνο δύο Monomails κατασκευάστηκαν. Το δεύτερο, το μοντέλο 221, είχε και μια καμπίνα για έξι επιβάτες. Το 1933 βγήκε στην αγορά το Boeing 247, το πρώτο μοντέρνο αεροπλάνο γραμμής. Το 247 ήταν ένα μονοπλάνο με χαμηλά φτερά φτιαγμένο από μέταλλο, το οποίο ήταν γρηγορότερο, πιο ασφαλές και εύκολο στον χειρισμό από τα υπόλοιπα επιβατικά αεροπλάνα. Για παράδειγμα, ήταν το πρώτο αεροπλάνο με δύο μηχανές το οποίο μπορούσε να πετάξει με την μία του μηχανή σε λειτουργία. Έτσι, βελτιώθηκε ραγδαία η ασφάλεια των πτήσεων, ειδικά σε μια περίοδο αναξιοπιστίας των μηχανών. Τα πρώτα εξήντα αεροσκάφη κατασκευάστηκαν ειδικά για τις εργασίες της θυγατρικής εταιρίας του Boeing, United Airlines. Αυτό είχε άσχημη επίδραση στις ανταγωνιστικές εταιρίες και ήταν ένα τυπικό παράδειγμα αντί-ανταγωνιστικής συμπεριφοράς που ήθελε να απαγορεύσει η κυβέρνηση των Η.Π.Α. Ο νόμος περί εναέριας μεταφοράς αλληλογραφίας του 1934 απαγόρευε στις εταιρείες και τους κατασκευαστές να έχουν την ίδια διοίκηση. Έτσι, η εταιρεία χωρίστηκε σε τρεις μικρότερες- την Boeing Airplane Company, την United Airlines, και την United Aircraft Corporation. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο W. Boeing να πουλήσει τις μετοχές του και να αποχωρήσει από την εταιρία. Πρόεδρος της εταιρείας έγινε ο Claire Egtvedt. Πίστευε ότι η κατασκευή μεγαλύτερων αεροπλάνων ήταν το μέλλον της Boeing. Λίγο αργότερα, έγινε μία συμφωνία με την εταιρεία Pan American World Airways (Pan Am), για την ανάπτυξη και την κατασκευή ενός αεροσκάφους που είχε την δυνατότητα να μεταφέρει επιβάτες σε υπερωκεάνιες διαδρομές. Η πρώτη πτήση του Boeing 314 Clipper έγινε το 1938. Ήταν το μεγαλύτερο μεταφορικό αεροσκάφος της εποχής εκείνης, με χωρητικότητα 90 επιβατών, στις ημερήσιες πτήσεις και 40 επιβατών στις νυχτερινές. Ένα χρόνο αργότερα, εγκαινιάστηκε η πρώτη υπηρεσία μεταφοράς επιβατών από τις Η.Π.Α στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξουν νέες διαθέσιμες αεροδιαδρομές και η Pan Am να χρησιμοποιήσει το Boeing 314 σε προορισμούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 1938, η Boeing τελείωσε το μοντέλο 307 Stratoliner. Αυτό ήταν το πρώτο αεροπλάνο με πεπιεσμένη καμπίνα με την δυνατότητα να πετάξει σε υψόμετρο 20,000 ποδιών (6,100 m). Τα χαρακτηριστικά του ήταν παρόμοια με του B-17. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια φτερά, ουρά και μηχανές. Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Boeing έφτιαξε έναν μεγάλο αριθμό από βομβαρδιστικά τύπου Β-17 και Β-29. Οι περισσότεροι εργάτες ήταν γυναίκες, των οποίων οι άνδρες είχαν πάει στον πόλεμο. Στις αρχές του Μαρτίου του 1944, η παραγωγή είχε αυξηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε πάνω από 350 αεροπλάνα κατασκευαζόντουσαν κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί μια επίθεση από τον αέρα, οι μονάδες παραγωγής είχαν καλυφθεί με πράσινο χόρτο και εργατικά αντικείμενα. Κατά τη διάρκεια των ετών αυτών του πολέμου, όλες οι κορυφαίες εταιρείες αεροσκαφών των ΗΠΑ συνεργαζόντουσαν. Για την κατασκευή του βομβαρδιστικού Β-17 συνεργάστηκαν με την Boeing οι εταιρίες Lockheed Aircraft Corp. και Douglas Aircraft Co., ενώ για το Β-29 βοήθησαν και οι εταιρίες Bell Aircraft Co. και Glenn L. Martin Company. Μετά τον πόλεμο, οι περισσότερες παραγγελίες για τα βομβαρδιστικά ακυρώθηκαν και 70.000 άτομα έχασαν την δουλειά τους. Η εταιρία είχε σκοπό να ανακάμψει γρήγορα με την πώληση του Stratocruiser (μοντέλο 377), ενός πολυτελούς επιβατικού αεροσκάφους τεσσάρων κινητήρων που σχεδιάστηκε σύμφωνα με το πλάνο του βομβαρδιστικού Β-29. Παρόλα αυτά, οι πωλήσεις του μοντέλου αυτού δεν ήταν οι αναμενόμενες και η Boeing έπρεπε να βρει νέες ευκαιρίες για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Η εταιρία πούλησε επιτυχώς στρατιωτικά παράγωγα του Stratocruiser, όπως το C-97 που ήταν προσαρμοσμένο για την μεταφορά στρατευμάτων και το KC-97 για τον εναέριο ανεφοδιασμό καυσίμων. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στα μέσα της δεκαετίας του '50, η Boeing ανέπτυξε πολεμικά jets, όπως τα βομβαρδιστικά Β-47 Stratojet και Β-52 Stratofortress. Στις αρχές τις δεκαετίας του '50, η Boeing χρησιμοποίησε τα κεφάλαιά της για την ανάπτυξη του jet επίδειξης 367–80, το οποίο οδήγησε στην μετέπειτα κατασκευή του KC-135 Stratotanker και του Boeing 707 jetliner. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 η τεχνολογία είχε σημειώσει σημαντική πρόοδο, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στην Boeing να αναπτύξει και να παράγει νέα προϊόντα. Ένα από τα πρώτα ήταν ο κατευθυνόμενος πύραυλος μικρής εμβέλειας, που χρησιμοποιούνταν για την αναχαίτιση εχθρικών αεροσκαφών. Εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Η Boeing χρησιμοποίησε την τεχνολογία πυραύλων μικρής εμβέλειας για να αναπτύξει έναν πύραυλο μεγάλης εμβέλειας. Το 1958, η Boeing άρχισε την παράδοση του Boeing 707, το πρώτο εμπορικό αεροσκάφος των Η.Π.Α, σε απάντηση στην βρετανική De Havilland Comet, την γαλλική Sud Aviation Caravelle και την σοβιετική Tupolev Tu-104, οι οποίες ήταν οι πρώτες εταιρίες δημιουργίας της πρώτης γενιάς των εμπορικών αεροσκαφών. Με το 707, ένα αεροσκάφος με τέσσερις μηχανές και χωρητικότητα 156 επιβατών, η Boeing πήρε την ηγεσία στην παραγωγή jet. Λίγα χρόνια αργότερα, η Boeing σχεδίασε μια δεύτερη έκδοση του αεροσκάφους αυτού, το Boeing 720, το οποίο ήταν ελαφρώς γρηγορότερο με μικρότερη εμβέλεια πτήσεως. Η Boeing ήταν ένας από τους σημαντικότερους παραγωγούς μικρών "τουρμπινο-κινητήρων" στις δεκαετίες '50 και '60. Οι κινητήρες αυτοί αντιπροσώπευαν μία από τις σημαντικότερες προσπάθειες της εταιρίας να επεκτείνει την παραγωγή προϊόντων της πέρα από τα στρατιωτικά είδη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ανάπτυξη "τουρμπινο-κινητήρων" βενζίνης άρχισε το 1943. Η Boeing κατασκεύασε 2,461 μηχανές πριν σταματήσει η παραγωγή το 1968. Πολλές από τις μηχανές της Boeing κατέχουν την πρωτιά στο είδος τους, συμπεριλαμβανομένων και την πρώτη τουρμπινο-μηχανή για ελικόπτερα και βάρκες. Το 1960 η Vertol Aircraft Corporation εξαγοράστηκε από την Boeing και αναδιοργανώθηκε με το όνομα Boeing's Vertol division. Το 1961 η Vertol κατασκεύασε το μοντέλο CH-47 Chinook. Επίσης, το 1964 η Vertol άρχισε την παραγωγή του ελικοπτέρου CH-46 Sea Knight. Τον Δεκέμβριο του 1960, η Boeing άρχισε την κατασκευή του αεριωθούμενου αεροσκάφους 727 jetliner, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για εμπορική χρήση τρία χρόνια περίπου αργότερα. Επίσης, η εταιρία ανέπτυξε και παραλλαγές του μοντέλου για την μεταφορά επιβατών και φορτίου. Το 727 ήταν το πρώτο αεριωθούμενο που έφτασε τις 1.000 πωλήσεις και λίγα χρόνια αργότερα τις 1.500. Η Boeing το 1961 κέρδισε ένα συμβόλαιο για την παραγωγή ενός μέρους του πυραύλου V rocket, που κατασκευαζόταν στο κέντρο συναρμολόγησης Michoud, στην Νέα Ορλεάνη. Το 1966, ο πρόεδρος της Boeing William M. Allen ζήτησε από τον Malcolm T. Stamper να ηγηθεί της παραγωγής του νέου μοντέλου 747, στο οποίο βασιζόταν το μέλλον της εταιρίας. Αυτή ήταν μία πολύ μεγάλη πρόκληση, η οποία περιελάμβανε την κατασκευή του μεγαλύτερου εργοστασίου στον κόσμo, το οποίο θα χτιζόταν στο Everett της Ουάσινγκτον, σε ένα χώρο μεγαλύτερο από 40 γήπεδα ποδοσφαίρου. Το 1967, η Boeing εισήγαγε ένα νέο αεροσκάφος, το δικινητήριο 737. Από τότε το αεροσκάφος αυτό έχει γίνει το καλύτερο σε πωλήσεις εμπορικό τζετ στην ιστορία της αεροπορίας. Η κατασκευή του πρώτου αεροσκάφους Boeing 747-100 έλαβε χώρα το 1968, στο νέο εργοστάσιο της Boeing στο Everett. Το αεροπλάνο έκανε την παρθενική του πτήση ένα χρόνο αργότερα και την πρώτη του εμπορική πτήση το 1970. Το μοντέλο 747-100 είχε μεγαλύτερη εμβέλεια και χωρητικότητα από τα προηγούμενα αεροσκάφη της Boeing. Στις αρχές τις δεκαετίας του '70 η εταιρία υποφέρει οικονομικά από ορισμένες καταστάσεις. Οι μειώσεις στα έξοδα των στρατιωτικών δαπανών στον πόλεμο του Βιετνάμ, η επιβράδυνση του διαστημικού προγράμματος, καθώς το πρόγραμμα Apollo πλησιάζει στο τέλος του, η ύφεση των ετών 70-71 και το χρέος της εταιρίας που έφτανε το ποσό των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή του αεροσκάφους 747. Επιπλέον, η Boeing δεν είχε λάβει καμία παραγγελία για πάνω από έναν χρόνο. Επίσης, η κατασκευή του αεροσκάφους 747 καθυστέρησε για τρεις μήνες λόγω προβλημάτων που αντιμετώπισαν οι κινητήρες Pratt & Whitney. Ακόμα ένα πρόβλημα ήταν ότι το Κονγκρέσο αποφάσισε να σταματήσει την χρηματοδότηση για την κατασκευή του υπερηχητικόυ αεροπλάνου 2707, αναγκάζοντας την εταιρία να σταματήσει το πρόγραμμα κατασκευής του. Το τμήμα των εμπορικών αεροσκάφων της Boeing (Commercial Airplane Group), μακράν το μεγαλύτερο τμήμα της Boeing, από τους 83.700 εργαζόμενους μειώθηκε στους 20.750, μέσα σε τρία χρόνια ( 1968-71). Εκείνη την περίοδο η ανεργία ανέβηκε στο 14%, το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην ιστορία των Η.Π.Α. Τότε εμφανίστηκε μία πινακίδα δίπλα από το αεροδρόμιο του Σιάτλ που ανέφερε: Το τελευταίο άτομο που θα φύγει από το Σιάτλ να κλείσει τα φώτα. Τον Ιανουάριο του 1970, το πρώτο αεροσκάφος 747, ένα τετρακινητήριο αεροσκάφος μεγάλου βεληνεκούς, έκανε την πρώτη του πτήση με την εταιρία Pan American World Airways. To Boeing 747 άλλαξε ριζικά την παγκόσμια βιομηχανία αεροπλάνων, καθώς παρείχε πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος. Η εταιρία έχει παραδώσει σχεδόν 1.400 Βoeing 747. Το μοντέλο 747 έχει υποστεί συνεχείς βελτιώσεις, έτσι ώστε να βρίσκεται πάντα σε άψογη κατάσταση. Μεγαλύτερες εκδόσεις έχουν κατασκευαστεί επεκτείνοντας την οροφή του αεροσκάφους. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 , η Boeing ανέπτυξε επίσης ένα σιδηροδρομικό όχημα (US Standard Light Rail Vehicle), το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στο Σαν Φρανσίσκο, Βοστόνη και στο Morgantown, Δυτική Βιρτζίνια . Το 1983, η οικονομική κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται. Η Boeing εκείνη την χρονιά κατασκεύασε το χιλιοστό επιβατικό αεροπλάνο 737. Κατά τα επόμενα χρόνια, η Boeing ήταν η βασική εταιρία προμήθειας των αεροπορικών εταιριών και της Αεροπορίας των Η.Π.Α. σε επιβατικά αεροπλάνα και στις στρατιωτικές εκδόσεις τους. Καθώς οι αεροπορικές μεταφορές αυξήθηκαν, οι διαγωνισμοί έγιναν ακόμα πιο δύσκολοι. Ο κυριότερος ανταγωνιστής της Boeing ήταν η Airbus, μια νέα εταιρία κατασκευής αεροπλάνων. Η Boeing έπρεπε να αναπτύξει νέα αεροσκάφη έτσι ώστε να συναγωνιστεί τις υπόλοιπες εταιρίες, γι' αυτό ανέπτυξε τα αεροσκάφη Boeing 757, Boeing 767 και κατασκεύασε νέες βελτιωμένες εκδόσεις του 737. Επίσης, ένα σημαντικό έργο που συνέλαβε η Boeing εκείνη την περίοδο ήταν στην κατασκευή ενός διαστημικού λεωφορείου. Εκείνη την δεκαετία η Boeing βοήθησε σε πολλά στρατιωτικά προγράμματα, όπως στην κατασκευή του στελθ (steatlth) βομβαρδιστικού Β-2. Η Boeing κατασκεύασε ένα τμήμα των φτερών του βομβαρδιστικού, ένα τμήμα της ατράκτου, το σύστημα προσγείωσης, το σύστημα καυσίμων, καθώς και ένα τμήμα διανομής των όπλων. Το Β-2 ήταν το μεγαλύτερο στρατιωτικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχε η Boeing εκείνη την περίοδο. Το πρόγραμμα αριθμούσε περίπου 10.000 εργαζόμενους της Boeing. Η πρώτη πτήση του βομβαρδιστικού Β-2 έγινε στις 17 Ιούλιο του 1989 στην Καλιφόρνια. Επίσης, η Boeing συμμετείχε στην κατασκευή του συστήματος αεράμυνας Avenger και μιας νέας γενιάς πυραύλων μικρού βεληνεκούς. Εκείνη την περίοδο η Boeing συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη του ήδη υπάρχοντος στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και στην ανάπτυξη νέου. Η Boeing ήταν μία από τις επτά εταιρίες, οι οποίες υπέβάλαν προσφορές για το ποια θα κατασκεύαζε το μαχητικό Advanced Tactical Fighter ( F-22 Raptor). Η Boeing συμφώνησε να συνεργαστεί με τις εταιρίες General Dynamics και Lockheed, έτσι ώστε εάν είχε επιλεγεί μία από τις τρεις εταιρείες για τον σχεδιασμό του αεροσκάφους και οι τρεις εταιρείες θα συμμετείχαν στην ανάπτυξη του. Τελικά, η Lockheed επιλέχθηκε για τον σχεδιασμό και την κατασκευή του F-22 Raptor. Τον Απρίλιο του 1994, η Boeing παρουσιάζει το πιο σύγχρονο εμπορικό αεροσκάφος εκείνης της εποχής, το δικινητήριο 777, με χωρητικότητα περίπου 300 έως 370 επιβάτες. Το μεγαλύτερο δικινητήριο αεροσκάφος στον κόσμο, το 777, ήταν το πρώτο αεροσκάφος της Boeing το οποίο διαθέτει το σύστημα "fly-by-wire". Το 777 ήταν η απάντηση της εταιρίας στις "επιθέσεις" που δεχόταν στις διεθνείς αγορές από την Airbus. Αυτό το αεροσκάφος είναι το πρώτο αεροσκάφος που σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή (CAD). Επίσης, στα μέσα της δεκαετίας του '90 η εταιρεία ανέπτυξε την νέα έκδοση του 737, που είναι γνωστή ως 737 «Next Generation» ή 737NG. Το 1995, η Boeing επέλεξε να κατεδαφίσει την έδρα της, η οποία βρισκόταν στο East Marginal Way South αντί να την αναβαθμίσει, για να ταιριάζει με τα νέα αντι-σεισμικά πρότυπα. Τα κεντρικά γραφεία της μεταφέρθηκαν σε γειτονικό κτίριο και οι εγκαταστάσεις της κατεδαφίστηκαν το 1996. Τελικά, το 1997, στο αεδρόμιο King County Airport στο Σιάτλ, έγινε η έδρα της Boeing. Το 1996, η Boeing εξαγόρασε τις μονάδες αεροδιαστημικής και άμυνας της Rockwell. Η εταιρία Rockwell έγινε θηγατρική της Boeing, με το όνομα Boeing North American, Inc. Τον Αύγουστο του 1997, η Boeing συγχωνεύθηκε με την McDonnell Douglas μετά από ανταλλαγή 13.000 εκατομμυρίων δολαριών σε μετοχές, χρησιμοποιώντας το όνομα The Boeing Company. Ωστόσο, το όνομα αυτό ήταν πραγματικά το επίσημο όνομα της Boeing από τις 21 Μαΐου, 1961. Μετά τη συγχώνευση, το αεροπλάνο McDonnell Douglas MD-95 μετονομάστηκε σε Boeing 717 και η παραγωγή του περιορίστηκε. Τον Σεπτέμβριο του 2001, η Boeing μετέφερε την έδρα της από το Σιάτλ στο Σικάγο. Το Σικάγο, το Ντάλας και το Ντένβερ έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να γίνουν το "σπίτι" των μεγαλύτερων αεροπορικών εταιριών στον κόσμο. Γι' αυτό τον λόγο πρόσφεραν "πακέτα" φοροαπαλλαγών πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Η Boeing άρχισε την ανάπτυξη του τάνκερ εναέριου ανεφοδιασμού KC - 767 στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Η Ιταλία και η Ιαπωνία παρήγγειλαν από τέσσερα τάνκερ η κάθε μία. Το 2004, η Boeing σταμάτησε την παραγωγή των 757. Πιο προχωρημένες εκδόσεις του 737 και το νέο αεροσκάφος 783-3 παρήχθησαν για την αντικατάσταση του 757. Επίσης, εκείνη την χρονιά η Boeing ανακοίνωσε ότι η παραγωγή του Boeing 717, του τελευταίου επιβατικού αεροσκάφους που είχε σχεδιάσει η McDonnell Douglas, θα σταματούσε το 2006. Η παραγωγή του 767 κινδύνευε να ματαιωθεί, καθώς θα το αντικαθιστούσε το μοντέλο 787, αλλά οι παραγγελίες για το 767 είχαν ως αποτέλεσμα την επέκταση του προγράμματος. Μετά από πολλές δεκαετίες επιτυχίας, η Boeing άρχισε να "χάνει" έδαφος από την Airbus και στη συνέχεια έχασε και την πρωτοπορία της στην αγορά, το 2003. Η Boeing επιδίωξε να συνεχίσει πολλά από τα προγράμματα της, αλλά τα περισσότερα ακυρώθηκαν. Ιδίως το Sonic Cruiser, ένα αεριωθούμενο που είχε την δυνατότητα να ταξιδέψει ακριβώς κάτω από την ταχύτητα του ήχου. Το πρόγραμμα του Sonic Cruiser εγκαινιάστηκε το 2001, μαζί με μια νέα διαφημιστική καμπάνια για την προώθηση του νέου συνθήματος της εταιρείας, "Forever New Frontiers", που σκόπευε να αποκαταστήσει την εικόνα της Boeing. Ωστόσο, η μοίρα του αεροσκάφους σφραγίστηκε από τις αλλαγές στην αγορά αεροπλάνων μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, την επακόλουθη αδυναμία της οικονομίας, καθώς και την αύξηση στις τιμές των καυσίμων. Στην συνέχεια, η Boeing εκσυγχρονίζοντας την παραγωγή της έστρεψε την παραγωγή της σε ένα νέο μοντέλο, το Boeing Dreamliner 787, για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποίησε ένα μεγάλο μέρος της τεχνολογίας που αναπτύχθηκε για το Sonic Cruiser, αλλά σε ένα πιο συμβατικό αεροσκάφος που σχεδιάστηκε για μέγιστη απόδοση. Επίσης, η εταιρία κατασκεύασε νέες παραλλαγές των αεροπλάνων 737 και 777. Το 787 αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλής επιλογή ανάμεσα στις αεροπορικές εταιρείες και κέρδισε ένα ρεκόρ στον αριθμό των προ-παραγγελιών. Όμως, το πρόγραμμα κατασκευής του 787 αντιμετώπισε καθυστερήσεις, με αποτέλεσμα η πρώτη πτήση να μην γίνει πριν τα τέλη του 2009. Μετά από ρυθμιστικές διαδικασίες, η Boeing πήρε την έγκριση να σχηματίσει μια κοινοπραξία, την United Launch Alliance, με τον ανταγωνιστή της Lockheed Martin, την 1 Δεκεμβρίου του 2006. Αυτή η νέα επιχείρηση είναι ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών εκτόξευσης πυραύλων προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Στις 2 Αυγούστου του 2005, η Boeing πούλησε την Rocketdyne, ένα τμήμα κινητήρα πυραύλων, στην Pratt & Whitney. Την 1η Μαΐου του 2006, η Boeing συμφώνησε να αγοράσει την Aviall Inc, για $ 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια. Συνειδητοποιώντας ότι ένας μεγάλος αριθμός επιβατών εξαρτώνται από τους υπολογιστές τους, η Boeing εισήγαγε την Connexion by Boeing, δορυφορική υπηρεσία σύνδεσης στο Internet. Η υπηρεσία αυτή έκανε το ντεμπούτο της το 2005, και έλαβε γενικά ευνοϊκές κριτικές. Ωστόσο, αντιμετωπίζοντας ανταγωνισμό από φθηνότερες επιλογές, όπως τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, αποδείχθηκε πολύ δύσκολο να υιοθετηθεί από τις περισσότερες αεροπορικές εταιρείες. Τον Αύγουστο του 2006, μετά από μια σύντομη και ανεπιτυχή αναζήτηση αγοραστή για την υπηρεσία αυτή, η Boeing επέλεξε την διακοπή της. Στις 18 Αυγούστου 2007, η NASA επέλεξε την Boeing ως την εταιρία που θα κατασκεύαζε την ανώτερη δεξαμενή υγρών καυσίμων του πυραύλου Ares I. Μετά από παραγγελία της Air France ξεκίνησε τον Μάη του 2005 την κατασκευή του εμπορικού αεροσκάφους 777. Επίσης, η FedEx, καθώς και η Emirates Airlines προπαρήγγειλαν το μοντέλο αυτό. Η Boeing ανακοίνωσε και επίσημα το Νοέμβριο του 2005 ότι θα παράγει μία μεγαλύτερη παραλλαγή του 747, το 747-8, σε δύο εκδόσεις, την εμπορική και την επιβατική. Και οι δύο εκδόσεις διαθέτουν μία επιμήκυνση της ατράκτου, νέες προηγμένες μηχανές και φτερά, καθώς και την ενσωμάτωση άλλων τεχνολογιών που έχουν αναπτυχθεί για το 787. Ακόμα, η Boeing έλαβε εντολή από το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ για να κατασκευάσει το αεροσκάφος P-8 Poseidon Multimission Maritime Aircraft, ένα είδος αντι-υποβρυχιακού πολεμικού αεροσκάφους. Επίσης, έλαβε παραγγελίες για το 737 AEW & C "Wedgetail", πολεμικό αεροσκάφος. Επίσης, εισήγαγε νέες εκδόσεις του 737. Αυτές περιλαμβάνουν την 737-700ER και την 737-900ER. Στο δεύτερο εξάμηνο του 2005 το νέο αεροσκάφος της Boeing, 777-200LR, έκανε μία παγκόσμια περιοδεία, η οποία είχε γενικώς καλές κριτικές, και αναδείκνυε την ικανότητα του αεροσκάφους να πετάξει μακρύτερα από οποιοδήποτε άλλο εμπορικό αεροσκάφος. Στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου το αεροπλάνο έκανε νέο παγκόσμιο ρεκόρ για την μεγαλύτερη πτήση χωρίς ανεφοδιασμό. Ξεκινώντας από το Hong Kong έφτασε στο Λονδίνο, διαλέγοντας μία μακρύτερη διαδρομή, η οποία περιλάμβανε πτήση πάνω από τις Η.Π.Α. Η διαδρομή ήταν 21,600 km (11,664 μίλια) και διήρκησε 22 ώρες και 42 λεπτά. Η πρώτη αεροπορική εταιρία που χρησιμοποίησε το αεροσκάφος αυτό ήταν η PIA (Pakistan International Airlines). Στις 11 Αυγούστου του 2006 η Boeing συμφώνησε να δημιουργήσει μία κοινοπραξία με τη μεγαλύτερη ρωσική παραγωγό τιτανίου, την VSMPO-AVISMA Corporation, για την επεξεργασία τιτανίου που θα χρησιμοποιούνταν στο πρόγραμμα κατασκευής του 787. Η κοινοπραξία, που τελικά δημιουργήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2007, ονομάστηκε Ural Boeing Manufacturing και αποφασίστηκε να γίνονται παραδόσεις τιτανίου μέχρι το 2015, με την Boeing να αποφασίζει να κάνει επενδύσεις $27 δισεκατομμυρίων δολαρίων στη Ρωσία για τα επόμενα 30 χρόνια. Το Φεβρουάριο του 2011 η Boeing υπέγραψε συμβόλαιο $35 δισεκατομμυρίων δολαρίων με την πολεμική αεροπορία των Η.Π.Α για την κατασκευή 179 αεροπλάνων ανεφοδιασμού τύπου KC-46, τα οποία βασίζονταν στο μοντέλο KC-767. Η Boeing μαζί με την Science Applications International Corporation (SAIC) ήταν οι κύριοι εργολήπτες για το μελλοντικό πρόγραμμα Συστημάτων Μάχης του αμερικάνικου στρατού (FCS), το οποίο ακυρώθηκε τον Ιούνιο του 2009, αφού συγχωνεύτηκε με τα υπόλοιπα προγράμματα στο πρόγραμμα BCT Modernization. Η Boeing συνεχίζει να δουλεύει από κοινού με την SAIC στο πρόγραμμα BCT Modernization, όπως και στο FCS πριν από την κατάργησή του. Το 2010, η Boeing ολοκλήρωσε την εξαγορά της εταιρείας Argon ST Inc. Τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας αυτής βρίσκονται στο Fairfax της Βιρτζίνια. Η Argon ST ασχολείται με τον σχεδιασμό προγραμμάτων για την διοίκηση και τον έλεγχο επιχειρήσεων, για υπολογιστές, επικοινωνίες, νοημοσύνη, επιτήρηση και παρακολούθηση, καθώς και με τον σχεδιασμό πολεμικών προγραμμάτων. Από τις 30 Ιουνίου του 2010 η Boeing είχε εκφράσει την πρόθεση της να εξαγοράσει την Argon ST, ως μέρος του σχεδίου της να επεκτείνει τις δραστηριότητες της σε νέες αγορές (C4ISR, κυβερνοχώρος, τεχνιτή νοημοσύνη). Στις 17 Νοεμβρίου του 2011, αναφέρθηκε ότι η Lion Air έχει συμφωνήσει για παραγγελία διακοσίων ενός αεροσκάφων τύπου Boeing 737 MAX, καθώς και είκοσι εννιά αεροσκάφη τύπου 737-900ER. Η τελική προσφορά ανερχόνταν σε $21,7 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έως τότε προσφορά που είχε λάβει η Boeing για πωλήσεις εμπορικών αεροσκαφών. Η συμφωνία περιλαμβάνει επιλογές αγοράς για επιπλέον 150 αεροσκάφη. Στις 5 Ιανουαρίου του 2012, η Boeing ανακοίνωσε τα σχέδιά της να κλείσει τις εγκαταστάσεις της στο Ουιτσίτα, περισσότερα από 80 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι οποίες απασχολούσαν 2.160 εργαζόμενους έως το 2014. Συνολικά από την ίδρυση τους είχαν εργαστεί εκεί 40,000 άτομα. Η Boeing, στις 13 Μαΐου 2013, ανακοίνωσε ότι θα περικόψει 1.500 θέσεις εργασίας στον τομέα της πληροφορικής στις εγκαταστάσεις της στο Σιάτλ, λόγω απολύσεων, παραιτήσεων και μετεγκαταστάσεων. Οι περισσότερες από τις θέσεις αυτές θα καλυφθούν από τις εγκαταστάσεις της Boeing στο Σαιντ Λούις και στο Βόρειο Τσάρλεστον. Στο τέταρτο τρίμηνο του 2013 η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση 26% στα κέρδη της ($1,23 δισεκατομμύρια δολάρια συνολικά), επικαλούμενη αύξηση στην ζήτηση για εμπορικά αεροσκάφη. Τον Απρίλιο του 2014 η Boeing ανακοίνωσε ότι οι εγκαταστάσεις της στην Λονγκ Μπιτς θα έχουν κλείσει μέχρι το τέλος του χρόνου. Σε αυτές τις εγκαταστάσεις γινόταν η κατασκευή του μεταφορικού στρατιωτικού αεροσκάφους C-17 Globemaster III. Η τελευταία κατασκευή αεροσκάφους σε αυτές τις εγκαταστάσεις τελείωσε τον Φεβρουάριο του 2015 και μέχρι τον Απρίλιο του ίδιου έτους η Boeing είχε δημοπρατήσει τμήματα του εργοστασίου. Επηρεάστηκαν έτσι, 2,200 θέσεις εργασίας . Τον Ιούνιου του 2015, η Boeing ανήγγειλε ότι ο James McNerney θα παραιτηθεί από διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας και θα αντικατασταθεί από τον γενικό διευθυντή επιχειρήσεων της Boeing, Dennis Muilenburg, την 1η Ιουλίου του ίδιου έτους. Τον Φεβρουάριο του 2016 η Boeing ανακοίνωσε ότι ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος Dennis Muilenburg εξελέγη 10ος Πρόεδρος του Διοικητικού συμβουλίου, διαδεχόμενος τον James McNerney. Τον Μάρτιο του 2016 η Boeing ανακοίνωσε την περικοπή 4.000 θέσεων εργασίας από το τμήμα εμπορικών αεροσκαφών της εταιρείας, από τα μέσα του ίδιου έτους. Στις 13 Μαΐου 2016 η Boeing εγκαινίασε το νέο της εργοστάσιο στην Ουάσινγκτον, το οποίο κόστισε $1 δισεκατομμύριο δολάρια, έχει έκταση 27 στρεμάτων (11 εκτάρια) και ισούται με 25 γήπεδα ποδοσφαίρου. Το εργοστάριο θα παράγει φτερά από συνθετικό άνθρακα για το νέο επιβατικό αεροσκάφος της εταιρείας, το 777X, κάνοντας έτσι ένα σημαντικό βήμα για την παράδοση του πρώτου αεροσκάφους μέχρι το 2020. Το προσωπικό της εταιρείας Boeing διαφαίνεται στον παρακάτω πίνακα. Ο μέσος μισθός ενός υπαλλήλου της Boeing είναι $76.784, κάτι που αναφέρθηκε από πρώην υπαλλήλους της. Το 2006, το Κέντρο Μείωσης Περιβαλλοντικού Κινδύνου του UCLA δημοσίευσε μια μελέτη που δείχνει ότι το εργαστήριο πεδίου Santa Susana της Boeing, μια τοποθεσία που ήταν πρώην τοποθεσία δοκιμών και ανάπτυξης Rocketdyne στο Simi Hills της ανατολικής κομητείας Ventura στη Νότια Καλιφόρνια, είχε μολυνθεί από το Rocketdyne με τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα. Η Boeing συμφώνησε σε συμφωνία καθαρισμού με την EPA το 2017. Μελέτες καθαρισμού και μηνύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Η αεροπορική βιομηχανία είναι υπεύθυνη για το 11% περίπου των αερίων του θερμοκηπίου που εκπέμπονται από τον τομέα των μεταφορών των ΗΠΑ. Το μερίδιο των αερομεταφορών στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου επρόκειτο να αυξηθεί, καθώς αυξάνονται τα αεροπορικά ταξίδια και τα οχήματα εδάφους χρησιμοποιούν περισσότερα εναλλακτικά καύσιμα όπως η αιθανόλη και το βιοντίζελ. (Αγγλικά) http://spiderbook.com/company/17272/ Αρχειοθετήθηκε 2016-05-29 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) http://digitalcollections.lib.washington.edu/cdm/search/collection/reports/field/publis/searchterm/Boeing (Αγγλικά) https://opencorporates.com/corporate_groupings/The%20Boeing%20Company Επίσημος ιστότοπος
|
Η Boeing Company (προφέρεται: [ˈboʊ.ɪŋ]) είναι Αμερικάνικη πολυεθνική εταιρεία, η οποία σχεδιάζει, κατασκευάζει και πωλεί αεροπλάνα, ελικόπτερα, πυραύλους και δορυφόρους. Επίσης, παρέχει χρηματοδοτική μίσθωση (γνωστό ως leasing) και υπηρεσίες παροχής προϊόντων. Η Boeing είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες κατασκευής αεροπλάνων, ο δεύτερος μεγαλύτερος αμυντικός ανάδοχος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η μετοχή της Boeing είναι μέρος του βιομηχανικού δείκτη Dow Jones. Τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας βρίσκονται στο Σικάγο. Η εταιρία διοικείται από τον πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο Dennis Muilenburg και είναι οργανωμένη σε πέντε βασικά τμήματα: Τα Εμπορικά Αεροσκάφη Boeing (BCA), την Άμυνα, το Διάστημα και την Ασφάλεια Boeing (BDS), την Μηχανική, την Λειτουργία και Τεχνολογία, την Πρωτεύουσα Boeing και το Group Κοινών Υπηρεσιών Boeing. To 2013, η Boeing κατέγραψε έσοδα ύψους $86,623 δισεκατομμυρίων στις πωλήσεις, ενώ το 2015 $96,11 δισεκατομμύρια δολάρια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Boeing
|
Εθνόσημο της Τανζανίας
|
Το χρυσό τμήμα στην κορυφή της ασπίδας αντιπροσωπεύει τα ορυκτά στην Ενωμένη Δημοκρατία, ενώ το κόκκινο κάτω από τη σημαία συμβολίζει την πλούσια και εύφορη γη της Αφρικής. Οι κυματιστές μπλε και άσπρες λωρίδες αντιπροσωπεύουν τη γη, τη θάλασσα, τις λίμνες και τις ακτογραμμές της Ενωμένης Δημοκρατίας. Στο χρυσό τμήμα της σημαίας βρίσκεται ένας φλεγόμενος πυρσός, ο οποίος συμβολίζει την ελευθερία (Ουχούρου), το διαφωτισμό και τη γνώση. Υπάρχει ακόμα ένα πολεμικό δόρυ που συμβολίζει την υπεράσπιση της ελευθερίας και σταυρωτό τσεκούρι και τσάπα, τα οποία είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί ο λαός της αναπτυσσόμενης χώρας. Η ασπίδα στέκεται πάνω στο Όρος Κιλιμάντζαρο. Υπάρχουν χαυλιόδοντες από ελέφαντες, που τους κρατούν ένας άνδρας και μία γυναίκα, με ένα κλαδί από γαρίφαλο στα πόδια του άνδρα και ένα φυτό βαμβακιάς στα πόδια της γυναίκας, υποδηλώνοντας το θέμα της συνεργασίας. Το ρητό της Ενωμένης Δημοκρατίας – Uhuru na Umoja – είναι γραμμένο στα Σουαχίλι και σημαίνει ‘Ελευθερία και Ενότητα’. Κυβέρνηση της Τανζανίας Statehouse Σημαίες του Κόσμου:Τανζανία
|
Το Εθνόσημο της Τανζανίας αποτελείται από την ασπίδα αφρικανού πολεμιστή, πάνω στην οποία απεικονίζεται η Σημαία της Τανζανίας ανάμεσα σε ένα χρυσό και ένα κόκκινο τμήμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Όσκαρ Σίντλερ
|
Ο Όσκαρ Σίντλερ γεννήθηκε το 1908 στη βιομηχανική πόλη Τσβίταου (Zwittau), τότε γερμανική επαρχία της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και σήμερα τμήμα της Τσεχίας. Ο Όσκαρ φοίτησε σε γερμανικό σχολείο. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου και η μητέρα του ήταν νοικοκυρά. Ο Όσκαρ είχε μια μικρότερη αδελφή και ήταν πολύ δημοφιλής με πολλούς φίλους ανάμεσα στους οποίους και οι υιοί του τοπικού ραβίνου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 ο Σίντλερ εργάστηκε για τον πατέρα του πουλώντας γεωργικά μηχανήματα. Το 1928 παντρεύτηκε την Έμιλυ. Το γεγονός αυτό δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις του με τον πατέρα του με αποτέλεσμα να φύγει από την οικογενειακή τους επιχείρηση και να εργαστεί στην τοπική εταιρεία Ηλεκτρισμού. Εκείνη την εποχή το πολιτικό σκηνικό άλλαζε σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία, όπου το κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ είχε αρχίσει την άνοδό του προς την εξουσία. Ο Χίτλερ είχε αρχίσει να διεγείρει τα εθνικιστικά φρονήματα όλων των Γερμανών της Ευρώπης τονίζοντας ότι οι σχέσεις τους θα έπρεπε να είναι με τη Γερμανία και όχι με τις χώρες στις οποίες διέμεναν. Μέχρι το 1935 η γενέτειρα περιοχή του Σίντλερ είχε συνδεθεί με το Ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας. Το ίδιο έκανε και ο Σίντλερ, όχι λόγω των πολιτικών του φρονημάτων αλλά περισσότερο διότι πίστευε ότι θα ευνοούσε τις επιχειρηματικές του βλέψεις. Τον Σεπτέμβριο του 1939 ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, με αποτέλεσμα η Γαλλία και η Αγγλία να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Μέσα σε μία εβδομάδα από την εισβολή ο Σίντλερ πήγε στην Κρακοβία της Πολωνίας αναζητώντας τρόπους για να αναπτυχθεί στον επιχειρηματικό τομέα. Στα μέσα Οκτωβρίου η πόλη έγινε το κέντρο διαχείρισης όλης της Πολωνίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο έξυπνος Σίντλερ να μπορέσει να κάνει φιλίες τόσο με άτομα κλειδιά του γερμανικού στρατού, όσο και με άτομα της SS, προσφέροντάς τους δώρα «μαύρης αγοράς» όπως πούρα, κονιάκ, κα. Εκείνη την εποχή γνώρισε τον Ισαάκ Στερν έναν Εβραίο λογιστή με τον οποίο θα δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση και ο οποίος θα τον βοηθήσει στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Το 1940 ο Σίντλερ αγοράζει ένα πτωχευμένο εργοστάσιο οικιακών σκευών. Ο Σίντλερ αποφασισμένος να αναπτύξει τις επιχειρήσεις πουλώντας σκεύη σίτισης στον γερμανικό στρατό, δεν δίστασε να προχωρήσει σε συνεχόμενες δωροδοκίες ατόμων «κλειδιών» για ανάθεση συμβολαίων με τον γερμανικό στρατό. Στη συγκεκριμένη πόλη ζούσαν σε γκέτο γύρω στις 6.000 Εβραίοι. Μετά από συμβουλή του Εβραίου λογιστή του προχώρησε σε πρόσληψη μεγάλου αριθμού Εβραίων για τα εργοστάσιά του μιας και θεωρήθηκαν φθηνό και οικονομικό εργατικό προσωπικό. Τον Ιούνιο του 1942 οι Ναζί άρχισαν να μεταφέρουν τους Εβραίους της Κρακοβίας σε στρατόπεδα εξόντωσης. Μερικοί από τους εργάτες του στα εργοστάσια ήταν από τους πρώτους που θα έπρεπε να μεταφερθούν σε αυτά. Ο Σίντλερ, με τις γνωριμίες του και τις απειλές του, κατάφερε να αποτρέψει τη μεταφορά τους. Το 1943 αποφασίστηκε το οριστικό κλείσιμο του εβραϊκού γκέτο. Υπεύθυνος για το παραπάνω ήταν ένας Γερμανός αξιωματικός, ο Άμον Γκετ (Amon Leopold Göth). Ο Γκετ αποφάσισε τη δημιουργία ενός κέντρου εργασίας έξω από την πόλη όπου θα εργάζονταν μόνο οι υγιείς Εβραίοι, ενώ οι υπόλοιποι είτε θα πήγαιναν σε στρατόπεδα θανάτου είτε θα εκτελούνταν. Όταν αποφασίστηκε η μεταφορά όλων των βιομηχανιών εκτός της πόλης, ο Σίντλερ, αφού δωροδόκησε τον Γκετ κατάφερε να τον πείσει να μετατρέψει τα εργοστάσιά του σε μικρά κέντρα εργασίας, κρατώντας ταυτόχρονα τους ήδη υπάρχοντες εργάτες του. Στις αρχές του 1944 αποφασίστηκε η μετατροπή του στρατοπέδου εργασίας του Πουάσουφ (Płaszów) (έξω από την πόλη της Κρακοβίας) σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή κρατούμενοι θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε στρατόπεδα θανάτου όπως το Άουσβιτς. Το καλοκαίρι του 1944 τόσο το στρατόπεδο όσο και το εργοστάσιο του Σίντλερ αποφασίστηκε να κλείσουν. Ο Σίντλερ πρότεινε στον Γκετ να τον βοηθήσει να μεταφέρει το εργοστάσιο μαζί με τους υπαλλήλους του στην Τσεχοσλοβακία με σκοπό να συνεχίσει να προσφέρει στο τρίτο Ράιχ με σημαντικά υλικά πολέμου. Αφού δωροδοκήθηκε, ο Γκετ συμφώνησε να τον βοηθήσει. Του έδωσε την εντολή να φτιάξει μία λίστα στην οποία θα αναφέρονταν τα ονόματα όλων των Εβραίων που θα πήγαιναν στο καινούργιο εργοστάσιο. Η λίστα περιείχε 1100 άτομα τα οποία ήταν όλοι οι υπάλληλοι του εργοστασίου του, αλλά και αρκετοί άλλοι. Το φθινόπωρο του 1944 ο Σίντλερ, αφού δωροδόκησε όλους τους ανθρώπους «κλειδιά», άρχισε τη μεταφορά του εργοστασίου του στην Τσεχοσλοβακία. Τον Οκτώβριο στην αρχή κάπου στα 800 άτομα μεταφερθήκανε και μετά άλλα 300 άτομα, γυναίκες και παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δεύτερη ομάδα οδηγήθηκε μετά από λάθος στο Άουσβιτς με σκοπό τη θανάτωση και των 300 ατόμων, αλλά ο Σίντλερ μετά από άμεσες ενέργειες κατόρθωσε να τους σώσει και να τους οδηγήσει στην Τσεχοσλοβακία. Κατά τους επόμενους 11 μήνες το εργοστάσιό του δεν παρήγαγε ούτε ένα κάλυκα. Σαν δικαιολογία για το παραπάνω προς τον Γερμανικό στρατό, δόθηκε το γεγονός των «αρχικών δυσκολιών». Στην πραγματικότητα όμως σκοπίμως είχε αποδυναμώσει τη γραμμή παραγωγής με απώτερο σκοπό την κακή παραγωγή καλύκων για σφαίρες. Η ζωή του Σίντλερ μετά το τέλος του πολέμου χαρακτηρίστηκε από αποτυχημένες επαγγελματικές επιλογές, πολύ ποτό, σχέσεις με άλλες γυναίκες και αλόγιστες σπατάλες. Το 1949 ο Σίντλερ μετακόμισε στην Αργεντινή, όπου και αγόρασε μία φάρμα. Μέχρι το 1957 ο Σίντλερ είχε πτωχεύσει και βασιζόταν σε φιλανθρωπίες Εβραίων. Το 1958 ο Σίντλερ εγκατέλειψε τη γυναίκα του και γύρισε στη Γερμανία όπου και ασχολήθηκε με παραγωγή τσιμέντου μέχρι το 1961. Από τότε και μετά βασιζόταν σε εβραϊκές φιλανθρωπίες και σε μικρή σύνταξη που του αποδόθηκε από τη γερμανική κυβέρνηση το 1968. Τη χρονιά που έχασε την επιχείρηση τσιμέντου, προσκλήθηκε να επισκεφτεί το Ισραήλ όπου και έτυχε θερμής υποδοχής. Κάθε άνοιξη από τότε, και μέχρι το τέλος της ζωής του, επισκεπτόταν το Ισραήλ. Πολλοί από τους συμπατριώτες του εξοργίστηκαν μαζί του επειδή βοήθησε τους Εβραίους και επειδή κατέθεσε εναντίον των Ναζιστών εγκληματιών πολέμου. Το 1974 πέθανε ύστερα προβλήματα σε καρδιά και συκώτι. Τάφηκε, μετά από επιθυμία του, στο Ισραήλ σε καθολικό νεκροταφείο. Χάρη στον Όσκαρ Σίντλερ, παραπάνω από 6000 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και απόγονοί τους είχαν παραμείνει ζωντανοί τη δεκαετία του 1990 για να αφηγηθούν την απίστευτη ιστορία της «Λίστας του Σίντλερ». Oskar Schindler Biography by Encyclopedia of World Biography Brecher, Elinor J. True Stories of the List Survivors. New York: Dutton, 1994. Keneally, Thomas. Schindler's List. New York: Simon & Schuster, 1982. Roberts, Jack L. Oskar Schindler. San Diego: Lucent Books, 1996. Roberts, Jeremy. Oskar Schindler: Righteous Gentile. New York: Rosen Publishing Group, 2000. Thompson, Bruce, ed. Oskar Schindler. San Diego: Greenhaven Press, 2002. Όσκαρ Σίντλερ - Γιαντ Βασσέμ (Αγγλικά)
|
Ο Όσκαρ Σίντλερ (Oskar Schindler, 28 Απριλίου 1908 - 9 Οκτωβρίου 1974) ήταν Γερμανός επιχειρηματίας, ο οποίος έγινε γνωστός όταν έσωσε περίπου 1.200 Εβραίους από βέβαιο θάνατο από τα χέρια των Ναζί στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου στην Πολωνία και στην Τσεχοσλοβακία. Χρησιμοποιώντας τους σαν εργάτες στα εργοστάσια του, τους προστάτεψε από τη βιαιότητα των Ναζί και βοήθησε στη συνέχεια γενεών πολλών εβραϊκών οικογενειών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81_%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Νικολάι Λεσκόφ
|
Ο Νικολάι Λεσκόφ γεννήθηκε το 1831 στο Γκορόχοβο της επαρχίας του Αριόλ, στη δυτική Ρωσία, ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, τοπικός δικαστικός λειτουργός. Η εκπαίδευσή του έγινε αρχικά στο σπίτι από ιδιωτικούς δασκάλους και στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο του Αριόλ, χωρίς ωστόσο να αποφοιτήσει. Το 1847, μετά την οικονομική καταστροφή της οικογένειας, άρχισε να εργάζεται ως υπάλληλος στο Ποινικό Δικαστήριο του Αριόλ. Το 1850 πήγε στο Κίεβο, όπου εργάστηκε ως γραμματέας στο στρατολογικό γραφείο. Στο Κίεβο, ένας Σκωτσέζος θείος του, που ήταν καθηγητής ιατρικής, ενθάρρυνε την περαιτέρω εκπαίδευση του Λεσκόφ, έτσι παρακολούθησε διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο, μελέτησε την πολωνική και την ουκρανική γλώσσα και την τέχνη της αγιογραφίας, πήρε μέρος σε θρησκευτικούς και φιλοσοφικούς κύκλους φοιτητών και γνώρισε προσκυνητές, σεχταριστές και θρησκευτικούς διαφωνούντες. Το 1853 ο Λεσκόφ παντρεύτηκε την Όλγα Βασίλιεβνα Σμιρνόβα, κόρη εμπόρου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, έναν γιο (που πέθανε μετά από μόλις ένα χρόνο) και μια κόρη. Ο γάμος του ήταν δυστυχισμένος και αργότερα η γυναίκα του κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική. Από το 1857 εργάστηκε σε μια αγγλική εμπορική εταιρεία, για λογαριασμό της οποίας χρειάστηκε να ταξιδέψει πολύ, γνωρίζοντας απομακρυσμένες περιοχές της Ρωσίας. Έμαθε τοπικές διαλέκτους και άρχισε να ενδιαφέρεται έντονα για τα έθιμα και τους θρύλους των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της Ρωσίας. Χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η πηγή της ατελείωτης έμπνευσής του, ο Λεσκόφ είπε, δείχνοντας το μέτωπό του: «Εδώ βρίσκονται αποτυπωμένα τα έξι ή επτά χρόνια της εμπορικής μου καριέρας, από την εποχή που ταξίδευα σε όλη τη Ρωσία για επαγγελματικά ταξίδια. Αυτά ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.» Το καλοκαίρι του 1860, όταν έκλεισε η αγγλική εμπορική εταιρεία, επέστρεψε στο Κίεβο για λίγο, και στο τέλος του έτους, έχοντας χωρίσει από τη γυναίκα του, εγκαταστάθηκε στην Αγία Πετρούπολη, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Σ' αυτό το διάστημα άρχισε να γράφει και οι πρώτες του ιστορίες εμφανίστηκαν σε περιοδικά. Μεταξύ 1862 και 1863 ταξίδεψε στο εξωτερικό ως ανταποκριτής εφημερίδας, στην Ανατολική Ευρώπη και τη Γαλλία. Από το 1865 έζησε σε ελεύθερη ένωση με την Κατερίνα Μπούμπνοβα. Ο γιος τους, Αντρέι Λεσκόφ, έγραψε αργότερα την πρώτη βιογραφία του συγγραφέα. Το 1874 ο Λεσκόφ δέχτηκε μια θέση στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1883 απολύθηκε, όταν αναφέρθηκε επικριτικά για την εκκλησία και το κράτος. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ήρθε όλο και περισσότερο σε σύγκρουση με την κρατική λογοκρισία για τα λογοτεχνικά του έργα. Ο Λεσκόφ πέθανε το 1895 και θάφτηκε στο κοιμητήριο Βόλκοβο στην Αγία Πετρούπολη. Ξεκινώντας τη λογοτεχνική του καριέρα με άρθρα και μυθιστορήματα στα οποία εξέθετε τις πολιτικές και κοινωνικές του απόψεις, ήρθε από νωρίς σε σύγκρουση με τους κορυφαίους, φιλελεύθερους λογοτεχνικούς κύκλους και δέχθηκε βίαια επίθεση από τους Ρώσους ριζοσπάστες για την αδιάλλακτη στάση και εχθρότητα απέναντι στο ρωσικό επαναστατικό κίνημα, θέση από την οποία ο Λεσκόφ αργότερα απομακρύνθηκε.Μέσα από τα μυθιστορήματα και τις νουβέλες του, κέρδισε τελικά την αναγνώριση και θεωρήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του, δίπλα στον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι, ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της ρωσικής λογοτεχνίας. Τα καλύτερα έργα του ήταν αυτά που αναφέρονταν στη ζωή των φτωχών κατοίκων των ρωσικών επαρχιών (αγρότες, αλήτες, ιερόδουλες, ιερείς και έμποροι). Επίσης του άρεσε να προσθέτει θρύλους και μυστικιστικά ή παραμυθένια στοιχεία στο υλικό του, στο ύφος της προφορικής αφήγησης στην καθομιλουμένη γλώσσα χρωματισμένη με τοπικά ιδιώματα αγροτικών περιοχών ( που ονομάζεται σκαζ στα ρωσικά ). Περιέγραψε την κατάσταση των δουλοπάροικων στις μεγάλες ιδιοκτησίες της τσαρικής Ρωσίας, την ασυδοσία των αριστοκρατών και τις δεισιδαιμονίες του ρωσικού λαού. Το 1865 δημοσίευσε την πιο γνωστή του ιστορία Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ, που αναφέρεται στην εγκληματική πορεία και το τραγικό τέλος μιας γυναίκας στην επαρχία, έργο που μετέτρεψε σε όπερα ο συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς το 1930-32. Ένα από τα πιο δημοφιλή του διηγήματα είναι Η ιστορία του αλλήθωρου ζερβοχέρη από την Τούλα και ο ατσάλινος ψύλλος (1881), μια κωμική ιστορία στην οποία ένας αγράμματος σιδεράς από την Τούλα ξεπερνά σε ικανότητα τους πιο προηγμένους Βρετανούς τεχνίτες. Στο μυθιστόρημά του Άνθρωπος της Εκκλησίας (1872) χρησιμοποίησε τις παιδικές του αναμνήσεις όταν με τη γιαγιά του επισκέφθηκε διάφορα μοναστήρια και γνώρισε τη ρωσική μοναστική ζωή. Μια άλλη ιστορία, η πικαρέσκο Ο μαγεμένος ταξιδιώτης (1873) γράφτηκε μετά από μια επίσκεψη στα μοναστικά νησιά στη λίμνη Λάντογκα το 1872. Στη νουβέλα Σιδερένια θέληση (1876), με σατιρικό και σαρκαστικό τόνο η ακλόνητη δύναμη του γερμανικού χαρακτήρα συγκρούεται με την επιμονή και τη στενοκεφαλιά του Ρώσου εργάτη, την αιώνια ρωσική ψυχή, με αφορμή τον εκσυγχρονισμό μιας μεγάλης αγροτικής επιχείρησης σ΄ ένα χωριό της ρωσικής επαρχίας. Χωρίς διέξοδο (ρωσικά: Некуда), 1864 Οι νησιώτες (Островитяне), 1866 Παλιές εποχές στο Πλοντομάσοβο (Старые годы в селе Плодомасове), 1869 Με τα ξίφη γυμνά (На ножах), 1871 Άνθρωπος της Εκκλησίας (Соборяне), 1872 Μια ξεπεσμένη οικογένεια (Захудалый род), 1874 Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ (Леди Макбет Мценского уезда), 1865 (ελλ. μετ. Άννα Ραδιτσά, εκδ. Ροές, 2012) Ο σφραγισμένος άγγελος (Запечатанный ангел), 1872 Ο μαγεμένος ταξιδιώτης (Очарованный странник), 1873 Ο λευκός αετός (ελλ. μετ. Βιργινία Γαλανοπούλου, εκδ. Ροές, 2015) Ένας μυστηριώδης άνδρας (Загадочный человек), 1872 Το παγώνι (Павлин), 1874 Στην άκρη του κόσμου (На краю света), 1875 Σιδερένια θέληση, 1876 (ελλ. μετ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Ποταμός, 2021) Ο αβάπτιστος Πάπας - Ένα απίθανο γεγονός (Некрещеный поп), 1877 Εξορκίζοντας τον Διάβολο ( Чертогон), 1879 Η ιστορία του αλλήθωρου ζερβοχέρη από την Τούλα και ο ατσάλινος ψύλλος (Левша), 1881 (ελλ. μετ. με τίτλο Ο ζερβοχέρης, Ιοκάστη Καμμένου, εκδ. Γαβρηιλίδης, 2015) Les Originaux de Petchersk (Печерские антики), 1882 Ο καλλιτέχνης κομμωτής (Тупейный художник), 1883 Η ληστεία (Грабёж), 1887 Ο σπάταλος. Δράμα σε πέντε πράξεις (ρωσικά: Расточиль), 1867
|
Ο Νικολάι Σεμιόνοβιτς Λεσκόφ (ρωσικά: Никола́й Семёнович Леско́в, 16 Φεβρουαρίου [στο Γ. Η. 4 Φεβρουαρίου] 1831, περιφέρεια του Αριόλ – 5 Μαρτίου [στο Γ.Η. 21 Φεβρουαρίου] 1895, Αγία Πετρούπολη) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε επίσης με το ψευδώνυμο Μ. Στεμπνίτσκι.Γνωστός για το μοναδικό του ύφος και τους καινοτόμους πειραματισμούς στη φόρμα, επαινέθηκε από τους Λέοντα Τολστόι, Άντον Τσέχωφ και Μαξίμ Γκόρκι μεταξύ άλλων. Ο Λεσκόφ δημιούργησε μια ολοκληρωμένη εικόνα της ρωσικής κοινωνίας της εποχής του χρησιμοποιώντας κυρίως σύντομες λογοτεχνικές μορφές.Τα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνουν τη Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ (1865), που αργότερα ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς διασκεύασε σε όπερα, Ο άνθρωπος της Εκκλησίας (1872), Ο μαγεμένος περιπατητής (1873) και Η ιστορία του αλλήθωρου ζερβοχέρη από την Τούλα και ο ατσάλινος ψύλλος (1881).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B9_%CE%9B%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%86
|
726 Ιωηλία
|
Η μέση διάμετρος της Ιωηλίας εκτιμάται σε 44,02 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0549. Η Ιωηλία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 13 ώρες και 2 λεπτά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 726 Joëlla στο Wikimedia Commons Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ιωηλία (Joella) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,145. Ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Αμερικανό αστρονόμο Τζόελ Χάστινγκς Μέτκαλφ, που παρατηρούσε από το Γουίντσεστερ της Μασαχουσέτης, προάστιο της Βοστώνης, και πήρε το όνομά της από το βαφτιστικό όνομα του Μέτκαλφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/726_%CE%99%CF%89%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Ελληνικό All-Star Game καλαθοσφαίρισης ανδρών
|
*Οι αγώνες ήταν μεταξύ των ''ανερχόμενων αστεριών'' και των ''θρύλων'' του ελληνικού μπάσκετ σε μια καινοτομία του All Star Game 1ο All-Star Game 1991-92ΣΕΦ, 31 Δεκεμβρίου 1991: Ξένοι - Έλληνες 133-122 ΕΛΛΗΝΕΣ (Μιχάλης Κυρίτσης): Γαλακτερός 14, Παταβούκας 10, Γκέκος 3, Σούμποτιτς 6, Φασούλας, 17, Πρέλεβιτς 23, Κόρφας 22, Παπαπέτρου 4, Ανδρίτσος 6, Χριστοδούλου 9, Παπαδόπουλος 2, Φάσουρας 6, Νίκος Γκάλης (DNP), Παναγιώτης Γιαννάκης (DNP).ΞΕΝΟΙ (Βλάντο Τζούροβιτς): Χάμιλτον 6, Ίνγκραμ 23, Ρόμπινσον 10, Τζόρνταν 14, Ντέιβις 12, Χάτσον 16, Τσίτουμ 2, Μπάρλοου 13, Μπράιαν Βονς 19, Τζόουνς 8, Χάρισον 10. 2ο All-Star Game 1993-94ΣΕΦ, 10 Απριλίου 1994: Αμερική - Ευρώπη 115-104 ΕΥΡΩΠΗ (Γιάννης Ιωαννίδης): Χριστοδούλου 15, Γιαννάκης 17, Δεμέναγας, Πάσπαλι 23, Κορωνιός 7, Ελληνιάδης, Σάβιτς 31, Αποσκίτης, Ποδαράς, Σιγάλας 7, Μακαράς 2, Παπαπέτρου 2, Νίκος Γκάλης (DNP).ΑΜΕΡΙΚΗ (Μιχάλης Κυρίτσης, Βαγγέλης Αλεξανδρής): Τόνι Ουάιτ 24, Μπρεντ Σκοτ 13, Τσίβιους 19, Μίτσελ 10, Τέρνερ 11, Μπέργουολντ 2, Πλάμερ 2, Στόουκς 14, Ουίγκινς 20. 3ο All-Star Game 1994-95ΣΕΦ, 22 Δεκεμβρίου 1994: Ευρώπη - Αμερική 94-88 ΕΥΡΩΠΗ (Γιάννης Ιωαννίδης): Μπακατσιάς 3, Σιγάλας 6, Γιαννάκης 2, Πρέλεβιτς 9, Σταυρακόπουλος 11, Αλβέρτης 7, Φασούλας 10, Στόγιαν Βράνκοβιτς 20, Γαλακτερός, Σάβιτς 13, Βολκόφ 7, Ζντοβτς 6.ΑΜΕΡΙΚΗ (Σουμποτιτς): Τσίτουμ 6, Κινγκ, Μπέρλγουολντ 2, Μέις 6 , Τζόνσον 8, Τόνι Ουάιτ 25, Ουίγκινς 6, Μπρεντ Σκοτ 3, Κόστνερ 5, Μπλάκμαν 9, Μπέιλι 14, Ρέλφορντ 4. 4ο All-Star Game 1995-96ΟΑΚΑ, 6 Ιανουαρίου 1996: Αμερική - Ευρώπη 124-113 ΕΥΡΩΠΗ (Σουμποτιτς): Αλβέρτης 16, Σιγάλας 20, Γιαννάκης 2, Πρέλεβιτς 7, Οικονόμου 27, Κορωνιός 7, Στόγιαν Βράνκοβιτς 9, Αγγελίδης 6, Κακιούσης 2, Ρεντζιάς 14, Καράγκουτης 3.ΑΜΕΡΙΚΗ (Σάκοτα): Ντίνκινς 20, Τσίτουμ 4, Μακ Ντάνιελ 12, Τζόνσον 2, Ρέλφορντ 21, Ντέιβις 8, Ουίγκινς 12, Λοτερντέιλ 1, Ντομινίκ Γουίλκινς 19, Γκάρετ 12, Ορτίθ 5, Φάντερμπεργκ 4, Πελ 2. 5ο All-Star Game 1996-97Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, 14 Δεκεμβρίου 1996: Ευρώπη - Αμερική 83-75 ΕΥΡΩΠΗ (Γιάννης Ιωαννίδης, Βαγγέλης Αλεξανδρής): Κορωνιός, Ζντόβτς 5, Λιαδέλης 2, Χατζής 1, Σιγάλας 13, Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς 20, Φραγκίσκος Αλβέρτης 9, Οικονόμου 12, Αγγελίδης, Φασούλας 12, Ρεντζιάς 4, Γιαννούλης, Παπανικολάου 4, Κακιούσης 1.ΑΜΕΡΙΚΗ (Κώστας Μίσσας, Κώστας Πετρόπουλος): Φορντ 7, Έλις 11, Ντίνκινς 6, Έντουαρντς 18, Μάξεϊ 8, Αλεξάντερ 6, Μπόνερ 4, Γκάτλιν 4, Γκίμπερτ 4, Τσίτουμ 5, Ράιλι 2, Χάντσον. 6ο All-Star Game 1997-98ΕΑΚ Πατρών, 22 Νοεμβρίου 1997: Ευρώπη - Αμερική 127-108 ΕΥΡΩΠΗ (Γιάννης Ιωαννίδης) : Τάρλατς 2, Καρνισόβας 32, Βετούλας, Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς 30, Αγγελίδης 6, Γαλακτερός 2, Κορωνιός 9, Φραγκίσκος Αλβέρτης 12, Παπαδάτος, Γιαννούλης 3, Χατζής 22, Βούκτσεβιτς 9, Παναγιώτης Λιαδέλης (DNP)ΑΜΕΡΙΚΗ (Κώστας Διαμαντόπουλος): Άντερσον 5,Γκούντα 4, Θέρμαν 8, Ορτίθ 9, Σκοτ 29, Χόκινς 3, Κινγκ 7, Χένρι 3, Μάξεϊ 12, Τόμσον 17, Νιξ 3, Χάρβει 8. 7ο All-Star Game 1998-99ΟΑΚΑ, 21 Νοεμβρίου 1998: Ευρώπη - Αμερική 124-114 ΕΥΡΩΠΗ (Σούλης Μαρκόπουλος, Κώστας Πετρόπουλος): Φραγκίσκος Αλβέρτης 8, Χατζής 14, Άριαν Κόμαζετς 20, Παπανικολάου 13, Σιγάλας 9, Μπαλογιάννης 4, Ντέγιαν Μποντιρόγκα 9, Οικονόμου 9, Τάρλατς 11, Κολντεμπέλα 12, Ζουρπένκο 2, Μιχαήλοφ 13.ΑΜΕΡΙΚΗ (Σβι Σερφ, Αργύρης Πεδουλάκης): Τούλσον 13, Γκολντγουάιρ 26, Χιλ 13, Ντάιαλ 6, Αρλάουκας 12, Τζόνσον, Φόρντ 4, Κiνγκ 3, Χάρβεϊ 4, Μουρ 9, Μικ 8, Σιμς 17. 8ο All-Star Game 1999-00ΟΑΚΑ, 20 Νοεμβρίου 1999: Ευρώπη - Αμερική 119-118 ΕΥΡΩΠΗ (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζευγώλης): Κορωνιός, Κάτας 26, Χατζής 6, Παπανικολάου 11, Λιαδέλης 16, Κολντεμπέλα 1, Ντέγιαν Μποντιρόγκα 19, Ρότζερς 7, Γιαννούλης 13, Ντικούδης 9, Κακιούζης 10.ΑΜΕΡΙΚΗ (Σάκοτα και Μαντσόn): Χιλ 2, Μπούι 19, Τέρνερ 6, Ντίνκινς 9, Ρόμπινσον 9,Φορντ 1, Αμάγια 12, Ριβς 10, Έντουαρντς 27, Τζόνσον, Φόρεστ 19, Γκίμπερτ 6. 9ο All-Star Game 2000-01ΕΑΚ Πατρών, 20 Ιανουαρίου 2001: Έλληνες - Ξένοι 86-85 ΕΛΛΗΝΕΣ (Αργύρης Πεδουλάκης, Κώστας Φλεβαράκης): Φραγκίσκος Αλβέρτης 17, Καλαϊτζής 2, Παπαλουκάς 10, Παπανικολάου 13, Σιγάλας 2, Φώτσης 3, Διαμαντόπουλος 6, Ντικούδης 11, Τσαρτσαρής 5, Παπαδόπουλος 9, Ταπούτος 6, Χατζηβρέτας 2.ΞΕΝΟΙ (Ηλίας Ζούρος, Γιώργος Ζευγώλης): Στεφάνοφ 5, Τζόνσον 14, Ιμπραήμ Κουτλουάι 1, Ρισασέ 10, Ντίνκινς 7, Όλιβερ 9, Βούκσεβιτς 17, Αμάγια 10, Ζουρπένκο, Πέτροβιτς 3 , Ουίλιαμς 9. 10ο All-Star Game 2001-02 Κ.Γ. Δ.Κραχτίδης, Δράμα, 16 Φεβρουαρίου 2002: Ξένοι - Έλληνες 126-125 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης, Νίκος Παύλου): Χαρίσης 17, Σδράκας 2, Παπαλουκάς 2, Παπανικολάου 7, Σιγάλας 5, Χατζηβρέττας 11, Διαμαντόπουλος 4, Τσαρτσαρής 2, Ντικούδης 18, Αλβέρτης 16, Παπαδόπουλος 17, Κακιούζης 21, Διαμαντίδης 3.ΞΕΝΟΙ (Ομπράντοβιτς, Σάκοτα): Σκιαρά 3, Ιμπραήμ Κουτλουάι 16, Μποντιρόγκα 11, Όλιβερ 3, Χόλντεν 22, Καρ 10, Φόρντ 8, Μπραγκς 24, Νόλαν 21, Λόρθριτζ 8. 11ο All-Star Game 2002-03 ΔΑΚ Κανήθου, Χαλκίδα, 30 Μαρτίου, 2003: Έλληνες - Ξένοι 115-110 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης, Βαγγέλης Αλεξανδρής): Χαρίσης 10, Καλαϊτζής, Διαμαντίδης 7, Παπανικολάου, Οικονόμου 11, Αλβέρτης 8, Γιώργος Διαμαντόπουλος 26, Ντικούδης 15, Κόμματος 5, Παπαδόπουλος 2, Πελεκάνος 2, Φώτσης 29.ΞΕΝΟΙ (Πρέλεβιτς, Αργύρης Πεδουλάκης): Μπένερμαν 6, Αγιούσο 13, Λάκοβιτς, Ντε Μιγκέλ 8, Ιμπραήμ Κουτλουάι 17, Έβανς 13, Νέσμπι 22, Τζόουνς 4, Στακ, Αλιμπέγκοβιτς 10,Χαντλόγκεν 8, Μπετς 9. 12ο All-Star Game 2003-04 Κ.Γ. Νέας Ιωνίας, Βόλου, 28 Μαρτίου, 2004: Έλληνες - Ξένοι 102-89 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης, Κακιούσης): Καλαϊτζής 7,Χατζηβρέττας 8, Ταπούτος 2, Κόμματος 22, Χατζής 6, Λιαδέλης 8, Διαμαντίδης 9, Τσαρτσαρής 12, Γιαννούλης 12, Παπαδόπουλος14, Γλυνιαδάκης 2, Αλβέρτης.ΞΕΝΟΙ (Πρέλεβιτς, Μπάρτον): Μουλαομέροβιτς 15, Μπλέικνι 8, Τζένκινς, Μπέιλι 6, Τόμας 3, Στακ 4, Πάρκερ 8, Ντάγκλας 12, Μάικλ 13, Κλαρκ 4, Μπάγκαριτς 8, Ουάτσον8, Πάουελ. 13ο All-Star Game 2004-05ΕΑΚ Πατρών, 10 Απριλίου 2005: Έλληνες - Ξένοι 77-76 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης, Κατσικάρης): Ζήσης 2, Σπανούλης 6, Χαρίσης, Βασιλειάδης 8, Διαμαντίδης 2, Χατζής 5, Νίκος Μπάρλος 18, Οικονόμου 5, Τσαρτσαρής 9, Βασιλόπουλος 12, Αλβέρτης 3, Σχορτσιανίτης.ΞΕΝΟΙ (Ομπράντοβιτς, Πρέλεβιτς): Μουλαομέροβιτς 6, Λάκοβιτς, Κουτλουάι, Κόλινς 14, Τρεντ 4, Ουάτσον 13, Νίτσεβιτς 3, Μπέιλι 8, Στακ 3, Χάτσον 6, Μάικλ 11, Μπατίστ 8. 14ο All-Star Game 2005-06ΕΑΚ Νεάπολης Λάρισας, 26 Φεβρουαρίου 2006: Έλληνες - Ξένοι 97-97 ΕΛΛΗΝΕΣ (Ομπράντοβιτς, Βαγγέλης Αλεξανδρής): Γκαγκαλούδης 9, Σπανούλης 9, Παπανικολάου 20, Βασιλειάδης 9, Μαυροκεφαλίδης 6, Βασιλόπουλος, Αλβέρτης 3, Οικονόμου 4, Τσαρτσαρής 4, Διαμαντίδης 5, Γιάννης Μπουρούσης 8, Σοφοκλής Σχορτσανίτης 20.ΞΕΝΟΙ (Καζλάουσκας, Αργύρης Πεδουλάκης): Μουλαομέροβιτς 17, Εντνι 4, Λάκοβιτς 3, Στιούαρτ 4, Λιούις 10, Μπατίστ 9, Ζίζιτς 2, Πάντιους 11, Καστλ 12, Στακ 9, Μπρέϊσι 16. 15ο All-Star Game 2006-07 ΔΑΚ Λαμίας, 4 Φεβρουαρίου 2007: Ξένοι - Έλληνες 99-87 ΕΛΛΗΝΕΣ (Ομπράντοβιτς, Πιλαφίδης): Αλβέρτης, Διαμαντίδης 18, Παπαμακάριος 3, Περπέρογλου 8, Πρίντεζης 7, Γιάννης Μπουρούσης 10, Ηλιάδης 9, Ντικούδης 8, Τσαρτσαρής 4, Βασιλόπουλος 2, Καλαμπόκης 8, Σχορτσιανίτης 10.ΞΕΝΟΙ (Γκέρσον, Ματσόν): Πάρκερ 7, Σκέιλς 4, Άκερ 10, Μπετσίροβιτς 13, Σισκάουσκας 8, Μάσεϊ 8, Κλαρκ 9, Ουόλς 10, Ουίλκινσον 2, Ουίνστον 6, Στακ 6, Αντρέ Χάτσον 16. 16ο All-Star Game 2007-08 Αμαλιάδα,12 Απριλίου 2008: Ξένοι - Έλληνες 111-101 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης-Σκουρτόπουλος): Πρίντεζης 3, Βεργίνης 6, Σπανούλης 14, Περπέρογλου 6, Βασιλόπουλος 10, Διαμαντίδης 13, Τσαλδάρης 8, Ντικούδης 9, Τσαρτσαρής 8, Τσιάρας 2, Γιάννης Μπουρούσης 18, Γιαννούλης 4.ΞΕΝΟΙ (Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, Γκόρντον Χέρμπερτ): Γκράντι 5, Μπατίστ 4, Ράιτ 3, Κλιμαβίτσιους 9, Τζέρεμι Μάσεϊ 19, Κις 2, Γιασικεβίτσιους 9, Γκριρ 7, Νιούλεϊ 2, Ουίνστον 9, Γουντς 28, Σι 14. 17ο All-Star Game 2008-09 Φίλιππος Αμοιρίδης, Ξάνθη, 15 Μαρτίου 2009: Έλληνες - Ξένοι 127-93 ΕΛΛΗΝΕΣ (Παναγιώτης Γιαννάκης, Σφαιρόπουλος): Παπαλουκάς 18, Φώτσης 11, Μπουρούσης 23, Βασιλόπουλος 11, Περπέρογλου 6, Χαραλαμπίδης 3, Τσαλδάρης 2, Παπανικολάου 2, Σπανούλης 11, Μαυροκεφαλίδης 12, Διαμαντίδης 14, Γλυνιαδάκης 14.ΞΕΝΟΙ (Ομπράντοβιτς, Ματσόν): Γιασικεβίτσιους 3, Γκράντι 2, Μπατίστ 17, Πέκοβιτς 8, Μπράιαντ 8, Χαλπερίν 9, Κλαρκ 7, Μάιλς 8, Νίκολας 7, Βούισιτς 10, Γκριρ 9, Πάργκο 5. 18ο All-Star Game 2009-10 Δύο Αοράκια Ηρακλείου, 14 Μαρτίου 2010: Έλληνες - Ξένοι 147-114 ΕΛΛΗΝΕΣ (Γ. Μπαρτζώκας, Ηλ. Ζούρος): Νικολαϊδης 13, Σοφοκλής Σχορτσανίτης 42, Παπαδόπουλος 8, Παπαλουκάς 13, Καϊμακόγλου 13, Αντώνης Φώτσης 10, Βουγιούκας 9, Παπαμακάριος 15, Χαραλαμπίδης 8, Καλαμπόκης, Πελεκάνος 16, Σπανούλης.ΞΕΝΟΙ (Ντ. Μπλατ, N. Μάρκοβιτς): Χάρις 2, Πέκοβιτς, Ερτσέγκ 6, Φράνσις 15, Τεόντοσιτς 7, Νίκολας 16, Τσίλντρες 8, Κλέιζα, Μπατίστ 17, Χέισλιπ 4, Λούκας 13, Μάιλς, Γκρέγκορι 16, Κάρτερ 10 19ο All-Star Game 2010-11 Κλειστό Γυμναστήριο Πύργου, 13 Μαρτίου 2011: Έλληνες - Ξένοι 141-122 ΕΛΛΗΝΕΣ (Αλεξανδρής, Σφαιρόπουλος): Βουγιούκας 6, Καλάθης Π. 24, Μαυροκεφαλίδης 22, Διαμαντίδης 13, Σπανούλης 8, Καλάθης Ν. 11, Καϊμακόγλου 4, Αντώνης Φώτσης 18, Νικολαΐδης 11, Χαρίσης 15, Περπέρογλου 4, Μπάρλος 5.ΞΕΝΟΙ (Ομπράντοβιτς, Πρίφτης): Σμιθ 13, Έρτσεγκ 4, Νεστέροβιτς 6, Τεόντοσιτς 7, Νίκολας 10, Χάρις 18, Παλάσιο 3,Μπατίστ 14, Μπάξτερ 20, Σίμονς 4, Μάρσαλ 11, Τόμπσον 12. 20ο All-Star Game 2012-13 Περιβόλα, Πάτρα, 10 Μαρτίου 2013: Ξένοι - Έλληνες 131-125 ΕΛΛΗΝΕΣ (Αργύρης Πεδουλάκης, Σούλης Μαρκόπουλος): Χαραλαμπίδης 2, Γιάνκοβιτς 4, Γιάννης Αντετοκούνμπο 8, Θανάσης Αντετοκούνμπο 18, Μπράμος 8, Νίκος Παππάς 10, Σλούκας 2, Παπανικολάου 15, Παπαδόπουλος 24, Δημήτρης Διαμαντίδης 6, Πρίντεζης 11, Σπανούλης 7, Τσαϊρέλης 4.ΞΕΝΟΙ (Γιώργος Μπαρτζώκας, Γιάννης Σφαιρόπουλος): Στόγκλιν 12, Χαντ 9, ΜακΚόλουμ 13, Γιόνας Ματσιούλις, Μίλμπουρν 10, Ούκιτς 18, Λο 6, Λάσμε 4, Γκραντ 6, Γκιστ 12, Μπρεντ Πέτγουεϊ 26, Χάινς 13. 21ο All-Star Game 2013-14 Γήπεδο Χανίων, Χανιά, 10 Μαρτίου 2014: Έλληνες - Ξένοι 123-122 Greek Stars (Σούλης Μαρκόπουλος, Καλαφατάκης): Μάντζαρης, Νίκος Παππάς 24, Μπράμος18 (6/7 τρίποντα), Αθηναίου 17, Περπέρογλου, Φώτσης 7, Πρίντεζης, Μαυροκεφαλίδης 15, Διαμαντίδης 5, Τσαϊρέλης 12, Καββαδάς 8, Μπόγρης 17, Σπανούλης.Rest of the World (Γιώργος Μπαρτζώκας, Γιάννης Σφαιρόπουλος)): ΜακΚόλουμ 14, Μπράουν 11, Γιούιν 16, Κούπερ 6, Ματσιούλις 12, Λοτζέσκι 13, Ασκα 2, Ντάνστον 2, Λάσμε 17, Γκιστ 2, Στέφενς 19, Χαρτ 18. 22ο All-Star Game 2017-18ΕΑΚ Πατρών, 11 Φεβρουαρίου 2018: Ξένοι - Έλληνες 144-137 Greek Stars (Πασκουάλ, Παπαθεοδώρου): Καλάθης 11, Σπανούλης 12, Πρίντεζης 14, Παππάς 17, Καββαδάς 8, Θανάσης Αντετοκούνμπο 22, Γκίκας 9, Μποχωρίδης 15, Παπανικολάου 8, Κόνιαρης 6, Μαργαρίτης 13, Βουγιούκας 2.World Stars (Σφαιρόπουλος, Γιαννάκης): Χάρθς 21, Μουρ 25, Σίνγκλετον 8, Μιλόσεβιτς 11, Μιλουτίνοφ 6, ΜακΦάντεν 18, Μούντι 16, Χολ 9, Στρέλνιεκς 6, Ρίβερς 12, Γκιστ 12, ΜακΛίν. | 23ο All-Star Game 2018-19Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, Θεσσαλονίκη, 10 Φεβρουαρίου 2019: Ξένοι - Έλληνες 149-146 GREEK STARS (Ρικ Πιτίνο, Αργύρης Πεδουλάκης): Καλάθης, Σπανούλης 3, Χρυσικόπουλος 4, Μποχωρίδης 16, Λαρεντζάκης 10, Πρίντεζης 7, Αντετοκούνμπο 39, Παπανικολάου 17, Παπαπέτρου 15, Βασιλόπουλος 4, Μπόγρης 12, Παπαγιάννης 22WORLD STARS (Ντέιβιντ Μπλατ, Λούκα Μπάνκι): Γουίλιαμς-Γκος 10, Κιλπάτρικ 17, Στρέλνιεκς 6, Γκος 23, Λε Ντέι, Γκιστ 4, Τουπάν 16, Ματσιούλις 6, Μιλουτίνοφ 2, Αγκμπελέσε 12, Χάτσερ 5, Τζόρνταν 12 24ο All-Star Game 2019-20Κλειστό Στάδιο Ηρακλείου, 9 Φεβρουαρίου 2020: Team Maciulis - Team Calathes 109-104 TEAM CALATHES (Ηλ. Παπαθεοδώρου - Σ. Μανωλόπουλος): Φράνκαμπ 9, Ρας 12, Τόμας 15, Καλάθης 6, Καββαδάς 8, Κατσίβελης 2, Παππάς 5, Μάντζαρης 6, Κ. Μπράουν 3, Φίλερ 14, Γκρέι 2, Φιλιππάκος 6, Γουάιλι 4, Σάμιουελς 12, Σχορτσανίτης.TEAM MACIULIS (Μ. Γιατράς - Β. Ζιάγκος): Φριντέτ 9 , Ράις 6, Ματσιούλις 11, Αγκμπελέσε 6, Ντίνος Μήτογλου 19, Παπαδάκης, Μπ. Μπράουν 6, Χάνλαν 12, Γιαννόπουλος 6, Μποχωρίδης 10, Καράμπουλας 9, Σλότερ 4, Μαυροκεφαλίδης 2, Παπαγιάννης 9. 25ο All-Star Game 2022-23 ΟΑΚΑ, 18 Δεκεμβρίου 2022: Team Vezenkov - Team Papagiannis 137-112 TEAM VEZENKOV (Μπαρτζώκας – Καστρίτης): Τολιόπουλος 3, Γκίκας 6, Γουόκαπ 8, Γουόλτερς 6, Φράνκε 4, Νετζήπογλου 6, Αγραβάνης 20, Βεζένκοφ 18, Μίτσελ 19, Φαλ 21, Τζουστον 12. TEAM PAPAGIANNIS (Ράντονιτς – Σπανούλης): Σλούκας, Ντένμον 11, Λαρεντζάκης 12, Νότε 24, Παπανικολάου 5, Μπέικον 12, Γουίλιαμς 6, Μαυροκεφαλίδης 5, Κουλμπόκα 14, ΜακΓκριφ 2, Παπαγιάννης 21. Η IΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ALL STAR GAME esake.gr
|
Το All-Star Game της καλαθοσφαίρισης είναι ένας ετήσιος αγώνας που γίνεται ανάμεσα στους Έλληνες και στους ξένους καλαθοσφαιριστές. Για πρώτη φορά διεξήχθη την τελευταία ημέρα του 1991 και σε εκείνο το αθλητικό γεγονός νικητές αναδείχθηκαν οι Ξένοι, νικώντας τους Έλληνες με 133-122. Για τα επόμενα επτά χρόνια, η αναμέτρηση γινόταν με αντίπαλες τις ομάδες των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων. Από το 2001 έως το 2019, οι ομάδες του παιχνιδιού ήταν και πάλι αυτές του πρώτου All-Star Game, οι Έλληνες και οι Ξένοι. Επίσης από το 2001 και μετά το All-Star Game διοργανώνεται κάθε χρόνο σε διαφορετικό γήπεδο σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας σε αντίθεση με τα πρώτα χρόνια που οι περισσότεροι αγώνες διοργανώθηκαν στο ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ. Τα έτη 2012, 2015, 2016, 2017 και 2022 η διοργάνωση δεν διεξήχθη. Η διοργάνωση επέστρεψε το 2018. Το 2021, δεν πραγματοποιήθηκε η διοργάνωση λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Από το 2020, η διοργάνωση άλλαξε μορφή και οι αγώνες γίνονται μεταξύ ανάμεικτων ομάδων. Οι δύο παίκτες (ένας Έλληνας και ένας Ξένος) που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους, έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν τους συμπαίκτες τους, που προέρχονται από 22 Έλληνες και Ξένους αθλητές, οι οποίοι προκύπτουν από την ψηφοφορία του κοινού και των προπονητών της EKO Basket League, χωρίς περιορισμό προέλευσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_All-Star_Game_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Μάρκος Μαλλιαράκης
|
Στην επανάσταση του 1821 πήρε μέρος με δικό του το πλοίο του «Λεωνίδας» και ήταν από τους πρωτεργάτες του ξεσηκωμού των Κασιωτών τον Απρίλη του 1821. Το 1824, κατά την καταστροφή της Κάσου από τον Οθωμανικό στρατό και τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο, ήταν μαζί με τον Ιωάννη Γρηγοριάδη οι ηγέτες των Κασιωτών. Πιάστηκε αιχμάλωτος και όταν τον πήγαν μπροστά στον Χουσεΐν Μπέη αρνήθηκε την πρόταση να συμπαραταχτεί μαζί του και να του χαρίσει τη ζωή. Αναφέρεται ότι κατάφερε να λυθεί και να σκοτώσει τρεις Τούρκους πριν τον θανατώσουν στις 7 Ιουνίου 1824 . Χρημάτισε από το 1822 «Φροντιστής θάλασσας» υπεύθυνος για τα πλοία της επαρχίας του. Από το 1823 διετέλεσε αρχικά Έπαρχος Κάσου και μετέπειτα (1823 - 24) Έπαρχος Καρπάθου. Ήταν πληρεξούσιος της Κάσου στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823. Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρόδου, Βιογραφίες Επιφανών Δωδεκανησίων Αγωνιστών του 1821
|
Ο Μάρκος Ιωάννου ή Μαλλιαράκης ήταν καραβοκύρης, καπετάνιος αγωνιστής του 1821 και πολιτικός από την Κάσο. Ήταν γνωστός σαν Διακομάρκος. Μετά θάνατο τιμήθηκε με τον βαθμό του πλοιάρχου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Φάμπιο Μαντσίνι
|
Ο Μαντσίνι γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου το 1987 στο Μπαντ Χόμπουργκ (γερμ. Bad Homburg vor der Höhe) της Γερμανίας. Οι γονείς του αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία και να εγκατασταθούν στο Μιλάνο της Ιταλίας όταν ο Μαντσίνι ήταν 4 ετών. Ο πατέρας του έχει Ιταλική καταγωγή ενώ η μητέρα του έχει καταγωγή από την Ιταλία και την Ινδία. Ο ίδιος διαμένει στο Μιλάνο όπου και βρίσκονται οι κύριες επαγγελματικές του ασχολίες. Η καριέρα του Μαντσίνι ως μοντέλο ξεκίνησε σε ηλικία 23 στο Μιλάνο. Είναι ένας από τους λίγους Ιταλούς στο χώρο της μόδας ο οποίος από τα πρώτα βήματα τις καριέρας του κατάφερε να λάβει μέρος στις επιδείξεις μόδας Τζόρτζιο Αρμάνι και Εμπόριο Αρμάνι. Εδώ και αρκετά χρόνια είναι το κεντρικό πρόσωπο σε διάφορες σειρές του Αρμάνι: Τζόρτζιο Αρμάνι, Εμπόριο Αρμάνι και Αρμάνι Τζινς. Έχει λάβει μέρος σε επιδείξεις μόδας διαφόρων σχεδιαστών όπως Τζόρτζιο Αρμάνι, Εμπόριο Αρμάνι, Dolce & Gabbana, Dolce & Gabbana Alta Sartoria, Vivienne Westwood, Dirk Bikkembergs, Marithé et François Girbaud, Ermanno Scervino, Brioni και πολλούς άλλους. Την άνοιξη του 2015 συμμετείχε στην εβδομάδα γυναικείας μόδας του Μιλάνου για λογαριασμό του Ροκκο Μπαρόκκο. Το Φεβρουάριο του 2016, συμμετείχε στην εβδομάδα γυναικείας μόδας στο Μιλάνο συνοδεύοντας γυναικεία μοντέλα στην πασαρέλα, λαμβάνοντας μέρος στην έναρξη της επίδειξης του Τζιόρτζιο Αρμάνι. Συμμετείχε επίσης στην επίδειξη του Εμπόριο Αρμάνι.Έχει δουλέψει σε διάφορες διαφημιστικές εκστρατείες για το Armani Jeans, Emporio Armani Underwear, Carolina Herrera, Aigner, Carlo Pignatelli , Vince Camuto, Pierre Cardin and L’Oréal. Έχει κοσμήσει εξώφυλλα περιοδικών συμπεριλαμβανομένου του Hachi Magazine και David Magazine και έχει φωτογραφηθεί για άρθρα περιοδικών μόδας όπως Harper's Bazaar, Men's Health (magazine) και Vogue.Το 2014, μετά από αρκετές συμμετοχές στο Armani Jeans Campaigns, ο Αρμάνι ξεκίνησε νέα σειρά εσωρούχων, την Emporio Armani underwear Sensual Collection υπο τη διεύθυνση του Αντρέα Ντόνες (ιταλ. Andrea Dones) και ο Φάμπιο έγινε το κεντρικό πρόσωπο της σειράς για δύο συνεχόμενες χρονιές. Υπάρχει σχετικό βίντεο προς τιμή των 40 χρόνων προσφοράς του Τζιόρτζιο Αρμάνι #ATRIBUTE TO THE BODY N”20/40.Ο Μαντσίνι είναι το νέο πρόσωπο της νέας σειράς εσωρούχων Pierre Cardin για το 2016. Το 2014 και 2015 συμπεριλήφθηκε από το Models.com στη λίστα με τους πιο σέξυ άντρες. Το 2015 συμπεριλήφθηκε από το Vogue στη λίστα Vogue Hommes Model fitness. To Out Magazine τον κατάταξε στη λίστα με τους 50 πιο καυτούς άντρες όλων των εποχών. Το 2016 κατατάχθηκε από το Vogue ανάμεσα στα 5 καλύτερα μοντέλα από την Ιταλία που συμμετείχαν στην εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο (Milan Fashion Week). Επίσης το Vogue τον κατάταξε ανάμεσα στα 15 καλύτερα μοντέλα του Dolce&Gabbana Models. Ύψος: 1μ και 88εκ Χρώμα μαλλιών: Σκούρο Καφέ Χρώμα ματιών: Πράσινο Πρακτορεία:Soul Artist Management – Νέα Υόρκη Bananas Models - ΠαρίσιIMG Models - Λονδίνο D’Management - ΜιλάνοWilhelmina - Λος Άντζελες. Models.com Database – Fabio Mancini Fabio Mancini on Facebook Fabio Mancini on Instagram
|
Ο Φάμπιο Μαντσίνι (ιταλ. Fabio Mancini, 11 Αυγούστου 1987) είναι σούπερ μοντέλο από την Ιταλία.Είναι κυρίως γνωστός σε διεθνές επίπεδο για την επιτυχημένη δουλειά του. Από την αρχή της καριέρας του έχει συμμετάσχει σχεδόν σε όλες τις διαφημιστικές εκστρατείες καθώς επίσης και επιδείξεις μόδας του Τζιόρτζιο Αρμάνι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Το αριστερό χέρι του Θεού
|
Το 1947 ο καθολικός ιερέας πατέρας Τζον Ο'Σι πηγαίνει σε μια απομακρυσμένη ιεραποστολή στην Κίνα για να αντικαταστήσει έναν ιερέα που είχε σκοτωθεί. Εκεί γνωρίζει τον Δρ. Ντέιβιντ Σίγκμαν, τη σύζυγο του Μπέριλ, και τη νοσοκόμα Ανν Σκοτ, οι οποίοι διαχειρίζονται ένα νοσοκομείο για τους γύρω χωρικούς, σε μια εποχή που ανταγωνιστές πολέμαρχοι και κομμουνιστές εμπλέκονται σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Ο'Σι κάνει το ντεμπούτο του στο Κυριακάτικο κήρυγμα, τόσο στα αγγλικά όσο και στα κινέζικα για τους ευγνώμονες ενορίτες. Η δουλειά του ανάμεσά τους και η τήρηση των τοπικών εθίμων κερδίζει σύντομα τον σεβασμό τους. Η Άνν νιώθει άβολα καθώς τον ελκύει ρομαντικά. Η Μπέριλ, προτείνει στον σύζυγό της να σταλεί η Άνν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά εκείνος αρνείται να το σκεφτεί, καθώς τη χρειάζεται στο νοσοκομείο. Η Μπέριλ προτείνει στον Ο'Σι να συμβουλευτεί τον αιδεσιμότατο Μάρτιν, έναν προτεστάντη λειτουργό σε άλλη αμερικανική αποστολή, για να του δώσει κάποιες συμβουλές. Ωστόσο όταν ο Ο'Σι συναντά τον αιδεσιμότατο Μάρτιν, κάνει μια εκπληκτική, αυτόκλητη εξομολόγηση. Του αναφέρει πως δεν είναι καθολικός ιερέας, αλλά ο Τζιμ Κάρνομπι, ένας Αμερικανός πιλότος που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνετρίβη και διασώθηκε από έναν τοπικό πολέμαρχο, τον στρατηγό Μίε Γιανγκ, όπου έγινε ο έμπιστος υπαρχηγός του... και αιχμάλωτος του. Όταν ένας από τους στρατιώτες του Γιανγκ δολοφονεί τον πατέρα Ο'Σι, ο Κάρνομπι αποφασίζει να εγκατελείψει τον Γιανγκ και να μεταμφιεστεί ως ο αντικαταστάτης του ιερέα. Αφού εξιστόρησε την ιστορία του στον Μάρτιν, ο Κάρνομπι κατόπιν υποδείξεως του αιδεσιμότατου γράφει μια πλήρη αναφορά στον Καθολικό επίσκοπο. Εν τω μεταξύ ο στρατηγός Γιανγκ μαθαίνει που βρίσκεται ο Κάρνομπι και φέρνοντας αρκετό στρατό στην ιεραποστολή, συναντά τον Κάρνομπι, επιμένοντας να συνεχίσει να τον υπηρετεί. Ο Κάρνομπι του προτείνει να λύσουν το θέμα με το συνηθισμένο τους παιχνίδι με ζάρια, στοιχηματίζοντας πενταετή πίστη στον Γιανγκ ενάντια στην ελευθερία του και την ασφάλεια των ντόπιων χωρικών. Ο Κάρνομπι κερδίζει στα ζάρια, ωστόσο ο Γιανγκ, τον εξαναγκάζει να παίξει ξανά, αυτή τη φορά για το μέλλον της προτεσταντικής αποστολής. Όταν χάνει ξανά, ο Γιανγκ παραιτείται από την απαίτηση του, συμφωνόντας με τον Κάρνομπι να διατηρήσει τον μύθο του πατέρα Ο'Σι, ο οποίος είναι αρκετά άγιος για να παραμερίσει έναν ισχυρό πολέμαρχο. Με την άφιξη των νέων ιερέων στην ιεραποστολή, ο Κάρνομπι συναντάται μαζί τους και αποφασίζει να φύγει με το πρώτο καραβάνι, προς λύπη όλων των χωρικών. Ωστόσο προτού φύγει λέει στην Ανν την αλήθεια. Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ως Τζέιμς Κάρνομπι Τζιν Τίρνεϊ ως Ανν Σκοτ Λι Τζ. Κομπ ως στρατηγός Μίε Γιανγκ Αγκνες Μόρχεντ ως Μπέριλ Σίγκμαν Ε. Τζ .Μάρσαλ ως Δρ. Ντέιβιντ Σίγκμαν Τζιν Πόρτερ ως Μαίρη Γιούν Καρλ Μπέντον Ρέιντ ως πατέρας Κορνήλιους Βίκτωρ Σεν Γιανγκ ως Τζον Γονγκ Φίλιπ Αν ως Ζαν Τενγκ Μπένσον Φογκ ως Τσου Τιέν Το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Έ. Μπάρετ εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σειρά στο περιοδικό Redbook (Ιούλιος 1950–Οκτώβριος 1950). Σύμφωνα με μια είδηση του Holywood Reporter στις 21 Ιανουαρίου 1951, τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Μπάρετ αποκτήθηκαν αρχικά από τους Χάουαρντ Χοκς και Έντουαρντ Λάσκερ για την ανεξάρτητη εταιρεία τους Winchester Productions. Ένα άρθρο των New York Times την 1η Απριλίου 1951 ανέφερε ότι οι Χοκς και Λάσκερ ήταν παραγωγοί για λογαριασμό της RKO Pictures με σενάριο γραμμένο από τον Γουίλιαμ Φώκνερ. Η 20th Century-Fox αγόρασε τα δικαιώματα στις αρχές του 1954 και μια σύγχρονη πηγή προσθέτει ότι το στούντιο πλήρωσε 110.000 δολάρια για το σενάριο του Φόκνερ. Ωστόσο, η έκταση της συμβολής του Φόκνερ στην ολοκληρωμένη ταινία δεν έχει καθοριστεί. Αρκετές σύγχρονες πηγές σημείωσαν ότι ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί το βιβλίο για την οθόνη λόγω ανησυχιών λογοκρισίας σχετικά με τις συνέπειες ενός λαϊκού που υποδύεται έναν ιερέα. Προκειμένου να κερδίσει την έγκριση από την PCA, το στούντιο αποφάσισε ότι ο «Τζέιμς Κάρμοντι» δεν θα εμφανιζόταν να ακούει εξομολογήσεις, να κάνει λειτουργία ή να εκτελεί καθήκοντα που θεωρούνταν ιερά αν εκτελούνταν από οποιονδήποτε άλλον εκτός από ιερέα. Τον Ιούνιο του 1951, οι Los Angeles Times ανέφεραν ότι ο Κερκ Ντάγκλας επρόκειτο να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1954, το Holywood Reporter ανέφερε ότι ο Γκρέγκορι Πεκ επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στην ταινία. Όταν ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ υπέγραψε για το ρόλο του Κάρμοντι, το συμβόλαιό του απαιτούσε «μια συμφωνία συμμετοχής βάσει της οποίας [αυτός] θα έπαιρνε το 10% των ακαθάριστων εσόδων διανομής», σύμφωνα με μια είδηση του Holywood Reporter στις 30 Δεκεμβρίου 1954. Η Ντόνα Ντρέικ δοκιμάστηκε για την ταινία, σύμφωνα με το Holywood Reporter στις 15 Μαρτίου 1955, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί. Η ταινία σηματοδότησε την τελευταία πρωταγωνιστική εμφάνιση της ηθοποιού Τζιν Τίρνεϊ (1920 –1991). Η Τίρνεϊ, η οποία είχε συμβόλαιο με την 20th Century-Fox από το 1940, έπασχε από ψυχικές ασθένειες για αρκετά χρόνια και μπήκε σε μια σειρά από κλινικές για θεραπεία. Στην αυτοβιογραφία της, η Τίρνεϊ σημείωσε ότι ο Μπόγκαρτ, η αδερφή του οποίου ήταν επίσης ψυχικά άρρωστη, την υποστήριξε εξαιρετικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αφού παντρεύτηκε τον πετρελαιοπηγό του Χιούστον Χάουαρντ Λι το 1960, η Τίρνεϊ αποσύρθηκε στο Τέξας, αλλά περιστασιακά επέστρεφε στο Χόλυγουντ συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των The New York Times έδωσε μια αρνητική κριτική στην ταινία, γράφοντας: «Δυστυχώς, ο κύριος Χέις και ο κύριος Ντμίτρικ δεν έχουν δημιουργήσει ένα δράμα που να μεταδίδει είτε την αξιοπιστία της δράσης είτε την ειλικρίνεια της διάθεσης», χαρακτηρίζοντας τις σκηνές αναδρομής «παράλογες, παιγμένες σε στυλ ηρωισμού που έχεις στις πιο ανόητες ταινίες ληστών». Το Harrison's Reports συμφώνησε ότι το παιχνίδι με ζάρια ήταν «μάλλον φανταστικό», αλλά αποκάλεσε τις αξίες παραγωγής της ταινίας πρώτης τάξεως και σκέφτηκε ότι ο Μπόγκαρτ έκανε «εξαιρετική δουλειά» στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Τζον Μακάρτεν του περιοδικού New Yorker θεώρησε την ταινία «ένα αρκετά σημαντικό στοιχείο» σε μια θετική κριτική, με τον Μπόγκαρτ να κάνει καλή δουλειά κατά την εκτίμησή του, αν και βρήκε ότι η πλοκή ήταν «λίγο ασταθής, ακόμη και παράξενη».Ο Ρίτσαρντ Λ. Κόε της The Washington Post έγραψε ότι ο Μπόγκαρτ ήταν «πολύ πιο σίγουρος για το μέρος από ό,τι οι σεναριογράφοι, ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός φαίνεται να είναι για την υπόλοιπη ταινία». Το Μηνιαίο Κινηματογραφικό Δελτίο έγραψε: «Τα σκοτεινά κίνητρα χαρακτήρων και μια δυσάρεστη εικονική θρησκευτικότητα στη χειρότερη παράδοση του Χόλυγουντ είναι τα κύρια μειονεκτήματα σε αυτήν την περίεργη ταινία. Κάποιος υποψιάζεται ότι το αρχικό μυθιστόρημα μπορεί να παρείχε πιο λεπτομερή και λογικό χαρακτηρισμό από ό,τι φαίνεται στο σενάριο της ταινίας - η πίστη του Κάρνομπι στον Κινέζο πολέμαρχο δεν εξηγείται ποτέ ικανοποιητικά – και το κουρασμένο και ανήσυχο παιχνίδι του Μπόγκαρτ δεν μπορεί να υποδηλώσει το δίλημμα του χαρακτήρα». Το αριστερό χέρι του Θεού στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Το αριστερό χέρι του Θεού στην IMDb Το αριστερό χέρι του Θεού στην TCM Movie Database Το αριστερό χέρι του Θεού στο AllMovie
|
Το αριστερό χέρι του Θεού (αγγλικά: The Left Hand of God) είναι δραματική ταινία Αμερικανικής παραγωγής του 1955 σε σκηνοθεσία Έντουαρντ Ντμίτρικ και σε σενάριο του Άλφρεντ Χέις, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Έντμουντ Μπάρετ. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μικρή αμερικανική ιεραποστολή στην Κίνα το 1947, σε μια περίοδο ενός εμφυλίου πολέμου, με πρωταγωνιστές τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ως κυνηγημένο άνδρα που μεταμφιέζεται σε καθολικό ιερέα και την Τζιν Τίρνεϊ στο ρόλο μιας νοσοκόμας και σε υποστηρικτικούς ρόλους οι Λι Τζ. Κομπ, Άγκνες Μόρχεντ, Ε. ΤΖ. Μάρσαλ και Καρλ Μπέντον Ρέιντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C_%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%8D
|
Ευρωπαϊκή θητεία
|
Ο νεαρός Γιάνεκ Τβαρντόφσκι, περίπου 15 ετών, είναι γιος ενός Πολωνού γιατρού στην τότε πολωνική πόλη Βίλνιους. Στις αρχές του χειμώνα του 1942, λίγο πριν τη μάχη του Στάλινγκραντ, ο πατέρας του τον κρύβει στο δάσος για να μην υποστεί τη μοίρα των δύο μεγαλύτερων γιων του που σκοτώθηκαν σε μάχες. Για να κρυφθεί, αυτός και ο πατέρας του σκάβουν μια κρυψώνα, ένα υπόγειο καταφύγιο στο δάσος με ενισχυμένους, καμουφλαρισμένους τοίχους, εφοδιασμένο με δέκα σακιά πατάτες για τροφή. Μετά από αρκετές ημέρες χωρίς νέα από τον πατέρα του, ο οποίος πιθανότατα σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια επίθεσης του γερμανικού στρατού, ενώνεται με παρτιζάνους που επίσης κρύβονταν και πολεμούσαν στο δάσος.Στη μικρή ομάδα παγωμένων, πεινασμένων και ανεπαρκώς εξοπλισμένων παρτιζάνων, ο Γιάνεκ γίνεται σύνδεσμος και μεταφέρει μηνύματα στις γύρω πόλεις όπου οι κάτοικοι προσπαθούν να επιβιώσουν από την πείνα όσο καλύτερα μπορούν, υποτασσόμενοι ή συνεργαζόμενοι με την κατοχική δύναμη. Μια μέρα γνωρίζει τη Ζώσια, μια νεαρή κοπέλα 16 ετών που χρησιμοποιείται από τους αντιστασιακούς για να αντλεί πληροφορίες από τους Γερμανούς, εκπορνευόμενη και μεταφέροντας τις εκμυστηρεύσεις τους. Τα δύο παιδιά ερωτεύονται και αποφασίζουν να κρυφτούν μαζί στο υπόγειο καταφύγιο όπου ανακαλύπτουν την έννοια της αγάπης και της ελπίδας παρά το ακραίο κρύο, την πανταχού παρούσα πείνα και τις ασθένειες που αποδεκατίζουν τους Πολωνούς παρτιζάνους. Η Ζώσια αποφασίζει να μην συνεχίσει τον ρόλο της στις μυστικές υπηρεσίες, γεγονός που αποδέχονται οι παρτιζάνοι, μέχρι τη μέρα που ένας από αυτούς την πείθει να πάει να δει τους Γερμανούς για τελευταία φορά για να αποσπάσει πληροφορίες για ένα παράξενο κομβόι φορτηγών που φαίνεται να ανεβαίνει στο ρωσικό μέτωπο. Αυτή πηγαίνει, επιβεβαιώνει τον στόχο των φορτηγών και του φορτίου τους και η ομάδα επιτίθεται νικηφόρα, ωστόσο με απώλειες. Η ρωσική νίκη στο Στάλινγκραντ αποκαθιστά την ελπίδα στους μαχητές και τους δείχνει ότι η γερμανική ήττα είναι πιθανή. Το 1945, ο Γιάνεκ, είναι νεαρός ανθυπολοχαγός με τη στολή του πολωνικού στρατού και πολεμά κατά το τέλος του πολέμου στα δυτικά. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του επισκέπτεται το καταφύγιο του δάσους και αναπολεί τα τελευταία τρία χρόνια κατά τα οποία ανδρώθηκε και έγινε πατέρας ενός μικρού παιδιού από την ένωσή του με τη Ζώσια. Ευρωπαϊκή θητεία, σε μετάφραση Νάσου Δετζώρτζη, εκδόσεις Οι φίλοι του Βιβλίου, 1947 Ευρωπαϊκή θητεία, σε μετάφραση Νάσου Δετζώρτζη, εκδόσεις Γκοβόστης, 2008.
|
Η Ευρωπαϊκή θητεία (γαλλικός τίτλος: Éducation européenne, κυριολεκτικά: Ευρωπαϊκή Εκπαίδευση) είναι μυθιστόρημα του Ρομαίν Γκαρί, που εκδόθηκε σε πρώτη έκδοση το 1944 στην Αγγλία και στη συνέχεια στη Γαλλία το 1945 και διαδραματίζεται κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ανατολικό μέτωπο.Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα με το ψευδώνυμο Ρομαίν Γκαρί και γράφτηκε το 1943 όταν ο συγγραφέας υπηρετούσε στις αεροπορικές δυνάμεις της Ελεύθερης Γαλλίας στο μέτωπο της Αφρικής και στη συνέχεια στην Αγγλία. Το βιβλίο έλαβε το Βραβείο Κριτικών τη χρονιά της έκδοσής του και έτυχε πολύ καλής υποδοχής από το κοινό στη Γαλλία και το εξωτερικό, όπου μεταφράστηκε σε είκοσι επτά γλώσσες. Το 1956, ο συγγραφέας έκανε τροποποιήσεις και το έργο επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Γκαλιμάρ με την οριστική μορφή του μυθιστορήματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Επανάσταση
|
Σύμφωνα με τον Τζεφ Γκούντγουιν "οι επαναστάσεις συνεπάγονται όχι μόνο μια μαζική κινητοποίηση και αλλαγή καθεστώτος, αλλά και περισσότερο ή λιγότερο ραγδαία και θεμελιώδη κοινωνική, οικονομική ή/και πολιτιστική αλλαγή, κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τον αγώνα για την κρατική εξουσία". Ο Τζακ Γκόλντστοουν όρίζει την επανάσταση ως "μια προσπάθεια μετασχηματισμού των πολιτικών θεσμών και των αιτιολογιών για την πολιτική εξουσία στην κοινωνία, συνοδευόμενη από επίσημες ή άτυπες μαζικές κινητοποιήσεις και μη θεσμοθετημένες ενέργειες που υπονομεύουν τις αρχές." Γενικά, η επανάσταση κρίνεται ως κοινωνικό φαινόμενο τόσο κατά τα αίτια όσο και για τους σκοπούς που πραγματοποιείται. Επαναστάσεις έχουν συμβεί σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και ποικίλλουν ευρέως ως προς τις μεθόδους, τη διάρκεια και την ιδεολογία των κινήτρων. Τα αποτελέσματά τους περιλαμβάνουν σημαντικές αλλαγές στην κουλτούρα, την οικονομία και τους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς, συνήθως ως απάντηση στην απολυταρχία ή την πλουτοκρατία. Μερικές αξιοσημείωτες επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων είναι η Γαλλική Επανάσταση (1789–1799), η Ρωσική Επανάσταση το 1917 και η Κουβανική Επανάσταση το 1959. Αμερικανική Επανάσταση Ιρανική Επανάσταση Μεξικανική Επανάσταση Βελγική Επανάσταση Ρωσική Επανάσταση Ιωνική Επανάσταση Ελληνική Επανάσταση του 1821 Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου Μακεδονική επανάσταση του 1878 Επανάσταση του Λιτοχώρου Μακεδονική Επανάσταση του 1896 Κρητική Επανάσταση Αστική επανάσταση (αρχαιολογία) Βιομηχανική επανάσταση Εμπορική Επανάσταση Πράσινη επανάσταση Νεολιθική επανάσταση
|
Mια επανάσταση είναι μια θεμελιώδης και σχετικά ξαφνική αλλαγή στην πολιτική εξουσία και την πολιτική οργάνωση που συμβαίνει όταν ο πληθυσμός επαναστατεί ενάντια στην κυβέρνηση, συνήθως λόγω της αντιληπτής καταπίεσης (πολιτική, κοινωνική, οικονομική) ή λόγω πολιτικής ανικανότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Αδιανόητη Επιχείρηση
|
Ο πρωταρχικός στόχος της επίθεσης ήταν «...για να επιβάλλει στη Ρωσία τη βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ακόμα και αν η βούληση των δύο αυτών χωρών μπορεί να οριστεί απλώς ως η επίτευξη μια δίκαιης συμφωνίας για την Πολωνία, δεν περιορίζει αναγκαστικά τη στρατιωτική δέσμευση.». Ημερομηνία έναρξης της επιχείρησης ορίστηκε η 1η Ιουλίου 1945, ακριβώς τέσσερις ημέρες πριν τις γενικές εκλογές της Βρετανίας. Θεωρήθηκε εφικτή μια αιφνίδια επίθεση αμερικανικο-βρετανικών δυνάμεων (47 μεραρχίες) στην περιοχή της Δρέσδης. Αυτό δέσμευε σχεδόν τις μισές διαθέσιμες μεραρχίες (2.5 εκατ. στρατιώτες περίπου) των συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή. Όταν το σχέδιο πήρε τελική μορφή και εξετάστηκε από την ηγεσία του στρατού, θεωρήθηκε ανέφικτο λόγω της υπεροχής που είχε ο Κόκκινος Στρατός στην περιοχή της Ευρώπης. Η πλειονότητα των επιχειρήσεων θα διεξαγόταν από δυνάμεις της Βρετανίας, Αμερικής, Ναζιστικής Γερμανίας και Πολωνίας. Οποιεσδήποτε γρήγορες νίκες θα οφείλονταν αυστηρά και μόνο στο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αν δεν υπήρχαν νίκες μέχρι τον χειμώνα, θα αναγκάζονταν οι χώρες να αρχίσουν και πάλι ολοκληρωτικό πόλεμο, κάτι πρακτικά ανέφικτο ύστερα από τις καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δευτερευόντως, οι συμμαχικές δυνάμεις φοβήθηκαν το ενδεχόμενο στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ Ιαπωνίας και Σοβιετικής Ένωσης, αφού δεν υπήρχαν ακόμα ενδείξεις του επικείμενου Σοβιετο-ιαπωνικού πολέμου. Παρόλο που οι στρατιωτικοί του σύμβουλοι επέμεναν στη μη βιωσιμότητα της επιχείρησης, ο Τσώρτσιλ το υποστήριζε μέχρι και την ήττα του στις εκλογές του 1945, που είχε ως αποτέλεσμα είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εγκατάλειψη του σχεδίου.
|
Αδιανόητη Επιχείρηση ονομάστηκαν τα δυο σχέδια πολεμικής σύγκρουσης με τη Σοβιετική Ένωση που εκπονήθηκαν για λογαριασμό του Βρετανού Πρωθυπουργού, Ουίνστον Τσώρτσιλ, από τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του, ακριβώς μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το πρώτο σχέδιο είχε ως αντικειμενικό σκοπό μια αιφνίδια επίθεση στα Σοβιετικά στρατεύματα που στάθμευαν στη Γερμανία προκειμένου «να επιβληθεί η απόφαση των Συμμάχων στους Ρώσους» όπου απόφαση νοούνταν η επιβολή της Συνθήκης της Γιάλτας για την Πολωνία. Αφού οι πιθανότητες να γίνει σωστά η επιχείρηση κρίθηκαν μηδαμινές, το σχέδια εγκαταλείφθηκαν. Αυτή η επιχείρηση θεωρήθηκε από τα πρώτα σχέδια εκτάκτου χαρακτήρα του Ψυχρού Πολέμου. Και τα δύο σχέδια θεωρούνταν άκρως απόρρητα μέχρι που τελικά δημοσιεύτηκαν από τις ΗΠΑ, το 1998.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CF%84%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Γιούνις Νιούτον Φουτ
|
Η Γιούνις Νιούτον γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1819, στο Γκόσεν του Κονέκτικατ, από τη Θίρζα (Thirza) και τον Ισαάκ Νιούτον τον Νεώτερο (Isaac Newton Jr.). Το 1820 η οικογένεια μετακόμισε στην κομητεία Οντάριο της δυτικής Νέας Υόρκης. Ο πατέρας της ήταν αγρότης και επιχειρηματίας στο East Bloomfield, συγκεντρώνοντας πλούτο και χάνοντάς τον με κερδοσκοπίες. Η Γιούνις ήταν μακρινή συγγενής του επιστήμονα Ισαάκ Νεύτωνα. Η Γιούνις είχε έξι αδελφές και πέντε αδελφούς, αν και η μεγαλύτερη αδελφή πέθανε σε ηλικία δύο ετών. Ο πατέρας της πέθανε το 1835 και το πέμπτο παιδί, μια κόρη που ονομαζόταν Αμάντα, ανέλαβε να απαλλάξει τα ακίνητα από τα χρέη και να γίνει αποκλειστική ιδιοκτήτρια για να μην πουληθεί η οικογενειακή φάρμα. Η περιοχή της Νέας Υόρκης όπου η Γιούνις μεγάλωσε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ήταν το κέντρο του κοινωνικού ακτιβισμού της εποχής. Θα πρέπει να είχε έρθει σε επαφή με υποστηρικτές της κατάργησης του νόμου, ακτιβιστές της μεταρρύθμισης της ένδυσης, μυστικιστές, υπέρμαχους της εγκράτειας και αγωνιστές για τα δικαιώματα των γυναικών.Η Νιούτον σπούδασε στο Troy Female Seminary, ένα πρωτοποριακό προπαρασκευαστικό σχολείο για γυναίκες, που ιδρύθηκε από τη φεμινίστρια Έμμα Γουίλαρντ. Οι μαθήτριες του σεμιναρίου ενθαρρύνονταν να παρακολουθούν μαθήματα φυσικών επιστημών στο παρακείμενο σχολείο Rensselaer, του οποίου ηγείτο ο Amos Eaton, καθηγητής και υπέρμαχος της εκπαίδευσης των γυναικών. Οι καινοτόμες μέθοδοι του Eaton περιλάμβαναν διαλέξεις επιστημονικής θεωρίας που συνοδεύονταν από πρακτικά πειράματα στο εργαστήριο και όχι από απομνημόνευση. Η Νιούτον φοίτησε σε αυτά τα σχολεία μεταξύ 1836 και 1838.Κατά τη διάρκεια της φοίτησης της Νιούτον, βοηθός διευθυντή της σχολής ήταν η αδελφή του Γουίλαρντ, Αλμίρα Χαρτ Λίνκολν Φελπς, η οποία προετοίμαζε τα προγράμματα σπουδών της σχολής και έγραφε βιβλία για τις μαθήτριες. Οι μαθήτριες είχαν τη δυνατότητα να αμφισβητούν τους βαθμούς τους πριν από την εβδομαδιαία συνάντηση που αξιολογούσε τα ηθικά τους κενά. Αντί για το τυπικό πρόγραμμα σπουδών του τελικού σχολείου που προσφερόταν στα κορίτσια, οι μαθήτριες μελετούσαν χορό, ιστορία, γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά), λογοτεχνία, μαθηματικά (γενικά, άλγεβρα, γεωμετρία), μουσική, ζωγραφική, φιλοσοφία, ρητορική και επιστήμες (βοτανική, οικιακή επιστήμη). Στη σχολή Rensselaer, η Νιούτον έμαθε πώς να διεξάγει έρευνα, καθώς και εργαστηριακές δοκιμές. Τα κορίτσια που φοιτούσαν στο σχολείο μπορούσαν να σπουδάσουν αστρονομία, χημεία, γεωγραφία, μετεωρολογία και φυσική φιλοσοφία. Στις 12 Αυγούστου 1841, στο Ιστ Μπλούμφιλντ (East Bloomfield), η Νιούτον παντρεύτηκε τον Ελίσα Φουτ Τζούνιορ (Elisha Foote Jr., 1809-1883), δικηγόρο. Ο Φουτ είχε εκπαιδευτεί στο Τζονστάουν της Νέας Υόρκης υπό τον δικαστή Ντάνιελ Κέιντι, πατέρα της ακτιβίστριας για τα δικαιώματα των γυναικών Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον. Το 1844, σε μια κυβερνητική δημοπρασία, ο Ελίσα αγόρασε το σπίτι στο οποίο μετακόμισε η οικογένεια Στάντον το 1847. Το μεταβίβασε τον επόμενο χρόνο στον Ντάνιελ Κέιντι (Daniel Cady), ο οποίος με τη σειρά του το έδωσε στην κόρη του, Ελίζαμπεθ, το 1846. Η συγγραφέας Ερμίνα Λέοναρντ (Ermina Leonard) περιέγραψε την Γιούνις ως «εξαιρετική ζωγράφο πορτραίτων και τοπίων», η οποία ήταν επίσης γνωστή ως ερασιτέχνης επιστήμονας και εφευρέτης. Στην αίτηση διαβατηρίου που υπέβαλε το 1862, οι υπάλληλοι περιέγραψαν την Φουτ ως ψηλή λίγο κάτω από 1,57 μ., με γαλαζοπράσινα μάτια, ένα "μάλλον μεγάλο" στόμα, με οβάλ πρόσωπο, ωχρό δέρμα και σκούρα καστανά μαλλιά. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες, τη Μαίρη (Mary), που γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1842 και έγινε καλλιτέχνης, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, και την Ογκούστα (Augusta), που γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1844 και έγινε συγγραφέας. Και οι δύο κόρες γεννήθηκαν στο Σενέκα Φολς (Seneca Falls). Ο Ελίσα έγινε δικαστής στο Court of Common Pleas της κομητείας Σένεκα, αλλά παραιτήθηκε από τη θέση του το 1846. Συνέχισε να εργάζεται ως δικηγόρος και η Γιούνις σχεδίασε και κατασκεύασε ένα εργαστήριο στο σπίτι τους. Την άνοιξη του 1860, η οικογένεια είχε μετακομίσει στο Σαρατόγκα Σπρινγκς (Saratoga Springs) της Νέας Υόρκης, όπου η Αυγούστα φοιτούσε σε ιδιωτικό σχολείο. Ο Ελίσα διατηρούσε ιδιωτικό γραφείο και ήταν ειδικός στο δίκαιο των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας.Το 1865, ο Ελίσα διορίστηκε για να υπηρετήσει τη μαθητεία του στο Συμβούλιο των επικεφαλής εξεταστών του Γραφείου Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας και Εμπορικών Σημάτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλη η οικογένεια μετακόμισε εκείνη την εποχή στην Ουάσινγκτον. Ενώ βρίσκονταν στην Ουάσινγκτον, και οι δύο κόρες παντρεύτηκαν. Η Μαίρη παντρεύτηκε τον Τζον Μπ. Χέντερσον (John B. Henderson), γερουσιαστή των ΗΠΑ από το Μιζούρι, συν-συγγραφέα της 13ης τροπολογίας για την κατάργηση της δουλείας και υπέρμαχο της 15ης τροπολογίας για τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου στους πρώην σκλάβους. Πραγματοποίησαν μια πολυτελή τελετή το 1868, στην οποία παρευρέθηκαν πολλοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των ΗΠΑ Άντριου Τζόνσον. Τον επόμενο χρόνο, η Ογκούστα παντρεύτηκε τον Φράνσις Μπέντζαμιν Άρνολντ, εισαγωγέα καφέ από τη Νέα Υόρκη.Αφού ολοκλήρωσε τη μαθητεία του, ο Ελίσα διορίστηκε Επίτροπος Πατεντών, υπηρετώντας από τις 25 Ιουλίου 1868 έως τις 25 Απριλίου 1869. Όταν έληξε η θητεία του ως Επιτρόπου, παρέμεινε στο Συμβούλιο των επικεφαλής εξεταστών (Examiners-in-Chief) για αρκετά χρόνια. Το ζευγάρι ζούσε στο Ιστ Μπλούμφιλντ (East Bloomfield) το 1872 και το 1873, επέστρεψε στην Ουάσινγκτον το 1874, αλλά επέστρεψε στη Νέα Υόρκη το 1878. Ζούσαν στη Νέα Υόρκη το 1881. Ενώ επισκέπτονταν το Σεντ Λούις, Μιζούρι, το 1883, ο Ελίσα πέθανε στο σπίτι της Μαίρης. Μετά το θάνατο του Ελίσα, η Γιούνις έζησε εν μέρει στο Μπρούκλιν και εν μέρει στο Λένοξ της Μασαχουσέτης. Η Γιούνις Φουτ ήταν γειτόνισσα και φίλη της σουφραζέτας Ελίζαμπεθ Κέιντι Στάντον (Elizabeth Cady Stanton) και συμμετείχε στο συνέδριο του Σενέκα Φολς το 1848, το πρώτο συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών. Ως μέλος της συντακτικής επιτροπής του συνεδρίου, η Φουτ και ο σύζυγός της Ελίσα υπέγραψαν τη «Διακήρυξη των Αισθημάτων» του συνεδρίου. Η διακήρυξη, γραμμένη από τη Στάντον, απαιτούσε κοινωνικά και νομικά δικαιώματα ίσα με εκείνα των ανδρών, καθώς και το δικαίωμα ψήφου. Η Φουτ ήταν μία από τις πέντε γυναίκες που προετοίμασαν τα πρακτικά του συνεδρίου για δημοσίευση- οι άλλες ήταν η Στάντον, η Ελίζαμπεθ Μ'Κλίντοκ, η Μαίρη Ανν Μ'Κλίντοκ και η Έιμι Ποστ. Ως ερασιτέχνης επιστήμονας, η Φουτ διεξήγαγε μια σειρά πειραμάτων που κατέδειξαν τις αλληλεπιδράσεις του ηλιακού φωτός με διαφορετικά αέρια. Χρησιμοποίησε μια αντλία αέρα, δύο γυάλινους κυλίνδρους και τέσσερα γυάλινα θερμόμετρα υδραργύρου. Σε κάθε κύλινδρο τοποθέτησε δύο θερμόμετρα και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την αντλία για να εκκενώσει τον αέρα από τον έναν κύλινδρο και να τον συμπιέσει στον άλλο κύλινδρο. Όταν και οι δύο κύλινδροι έφτασαν σε ίσες θερμοκρασίες περιβάλλοντος, τοποθετήθηκαν στο φως του ήλιου και μετρήθηκαν οι αποκλίσεις της θερμοκρασίας. Τοποθέτησε επίσης τα δοχεία στη σκιά για σύγκριση και εξέτασε τα αποτελέσματα της θερμοκρασίας αφυδατώνοντας τον έναν κύλινδρο και προσθέτοντας νερό στον άλλο, για να μετρήσει την επίδραση του ξηρού έναντι του υγρού αέρα. Η Φουτ σημείωσε ότι η ποσότητα της υγρασίας στον αέρα επηρέασε τα αποτελέσματα της θερμοκρασίας. Πραγματοποίησε αυτό το πείραμα με αέρα, διοξείδιο του άνθρακα (CO2) (το οποίο στην εποχή της ονομαζόταν αέριο ανθρακικό οξύ) και υδρογόνο, διαπιστώνοντας ότι ο σωλήνας που ήταν γεμάτος με διοξείδιο του άνθρακα γινόταν θερμότερος από τους άλλους όταν εκτίθετο στο φως του ήλιου. Έγραψε: «Το δοχείο που περιείχε αυτό το αέριο θερμάνθηκε ο ίδιος πολύ -αρκετά περισσότερο από τους άλλους- και όταν απομακρύνθηκε [από τον ήλιο], χρειάστηκε πολλές φορές περισσότερο χρόνο για να κρυώσει». Η Φουτ σημείωσε ότι το CO2 έφτανε σε θερμοκρασία 52 °C και ότι η ποσότητα υγρασίας στον αέρα συνέβαλε στις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας. Σε σχέση με την ιστορία της Γης, η Φουτ διατύπωσε τη θεωρία ότι «μια ατμόσφαιρα από αυτό το αέριο θα έδινε στη Γη μας υψηλή θερμοκρασία - και αν, όπως υποθέτουν ορισμένοι, σε μια περίοδο της ιστορίας της, ο αέρας είχε αναμιχθεί με αυτό σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι σήμερα, μια αυξημένη θερμοκρασία από την ίδια του τη δράση, καθώς και από το αυξημένο βάρος, πρέπει να ήταν αναγκαστικά το αποτέλεσμα». Η θεωρία της ήταν μια σαφής διατύπωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη που προκαλείται από τα αυξημένα επίπεδα CO2 στην ατμόσφαιρα.Η Φουτ περιέγραψε τα ευρήματά της σε μια εργασία με τίτλο "Circumstances Affecting the Heat of the Sun's Rays", την οποία υπέβαλε για τη δέκατη ετήσια συνάντηση της AAAS, που πραγματοποιήθηκε στις 23 Αυγούστου 1856 στο Όλμπανι της Νέας Υόρκης. Για λόγους που δεν είναι σαφείς, η Φουτ δεν παρουσίασε την εργασία της στους παρευρισκόμενους -οι γυναίκες είχαν κατ' αρχήν δικαίωμα να μιλούν δημόσια στο συνέδριο- και αντ' αυτού η εργασία της παρουσιάστηκε από τον Τζόζεφ Χένρι (Joseph Henry) του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν. Ο Χένρι προλόγισε την εργασία της Φουτ δηλώνοντας ότι «η επιστήμη δεν είχε καμία χώρα και κανένα φύλο. Η σφαίρα της γυναίκας περιλαμβάνει όχι μόνο το όμορφο και το χρήσιμο, αλλά και το αληθινό». Ωστόσο, στο άρθρο της New-York Daily Tribune σχετικά με την παρουσίαση, μείωσε τη σημασία των ευρημάτων της, λέγοντας ότι «αν και τα πειράματα ήταν ενδιαφέροντα και πολύτιμα, υπήρχαν [πολλές] [δυσκολίες] για [κάθε] προσπάθεια ερμηνείας της σημασίας τους».Η έκδοση του 1856 του American Journal of Science and Arts δημοσίευσε ολόκληρη την εργασία της Φουτ με το ονοματεπώνυμό της, αμέσως μετά την εργασία του συζύγου της, Ελίσα. Εκτός από εκείνες που αφορούσαν την αστρονομία, η εργασία αυτή ήταν η πρώτη γνωστή δημοσίευση φυσικής σε επιστημονικό περιοδικό από Αμερικανίδα. Δεν συμπεριλήφθηκε ωστόσο από την AAAS στην ετήσια έκδοσή της για τις συνεδριάσεις της ένωσης. Περιλήψεις των εργασιών της Φουτ συμπεριλήφθηκαν στην έκδοση του 1857 του The Annual of Scientific Discovery, στο Canadian Journal of Industry, Science and Art (1857), στο Jahresbericht über die Fortschritte der reinen, pharmaceutischen und technischen Chemie, Physik, Mineralogie und Geologie, 1856 (Annual Report on the Progress of Pure, Pharmaceutical, and Industrial Chemistry, Physics, Mineralogy, and Geology, 1856 (Giessen, 1857), στο New Philosophical Journal του Εδιμβούργου (1857), στην εφημερίδα New-York Daily Tribune και στο περιοδικό Scientific American (1856). Τόσο οι περιλήψεις του Giessen όσο και του Εδιμβούργου παρέλειπαν τα άμεσα συμπεράσματά της σχετικά με την επίδραση του διοξειδίου του άνθρακα στο κλίμα. Η περίληψη που γράφτηκε στο New Philosophical Journal του Εδιμβούργου ανέφερε ότι είχαν γραφτεί δύο άρθρα, ένα από τον Ελίσα και ένα από την κυρία Ελίσα Φουτ, αλλά ο τίτλος του άρθρου του Ελίσα, "On the Heat in the Sun's Rays", δόθηκε και για τα δύο άρθρα, αν και η περίληψη ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στο άρθρο της Γιούνις. Η Φουτ επαινέθηκε στο τεύχος Scientific American της 13ης Σεπτεμβρίου 1856. Αν και το άρθρο είχε τίτλο "Scientific Ladies-Experiments with Condensed Gases" (Επιστημονικές κυρίες-Πειράματα με συμπυκνωμένα αέρια), η Φουτ ήταν το κύριο θέμα. Εντυπωσιασμένοι από το γεγονός ότι οι θεωρίες της υποστηρίζονταν από πειράματα, οι συγγραφείς δήλωσαν: «Αυτό είμαστε ευτυχείς να πούμε ότι έγινε από μια κυρία», και σημείωσαν ότι «ήταν βαθιά εξοικειωμένη με σχεδόν κάθε κλάδο της φυσικής επιστήμης».Στα τέλη της δεκαετίας του 1770, ο Οράς-Μπενεντίκτ ντε Σωσύρ είχε χρησιμοποιήσει μια παρόμοια συσκευή με αυτή του Φουτ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το υψόμετρο επηρέαζε την ηλιακή θερμότητα σε έναν κλειστό κύλινδρο. Ο Ζοζέφ Φουριέ είχε θεωρήσει στη δεκαετία του 1820 ότι τα ατμοσφαιρικά αέρια παγιδεύουν την ηλιακή θερμότητα. Κανένας από αυτούς δεν είχε αναγνωρίσει την αύξηση της ηλιακής θερμότητας από το CO2 και τους υδρατμούς στην ατμόσφαιρα, η οποία ήταν μοναδική στα ευρήματα της Φουτ. Το 1859, ο John Tyndall ανέφερε την πιο εξελιγμένη έρευνά του, χρησιμοποιώντας έναν κύβο Leslie και ένα διαφορικό φασματόμετρο, δείχνοντας ότι διάφορα αέρια τόσο παγίδευαν όσο και εξέπεμπαν υπέρυθρη θερμική ακτινοβολία αντί για το ηλιακό φως. Το έργο του, "Σημείωση για τη μετάδοση της ακτινοβολούμενης θερμότητας μέσω αερίων σωμάτων", δημοσιεύθηκε το ίδιο έτος στα Πρακτικά της Βασιλικής Εταιρείας, της οποίας ήταν μέλος. Ο Tyndall έδωσε τα εύσημα στο έργο του Claude Pouillet για την ηλιακή ακτινοβολία μέσω της ατμόσφαιρας, αλλά φαίνεται ότι δεν γνώριζε το έργο της Φουτ ή δεν το θεωρούσε σχετικό. Ο Tyndall δεν έκανε καμία αναφορά στους υδρατμούς, το διοξείδιο του άνθρακα ή το κλίμα μέχρι την τέταρτη δημοσίευσή του επί του θέματος, η οποία εμφανίστηκε στο γαλλόφωνο περιοδικό Bibliothèque Universelle de Genève το 1859, και ακόμη και εκεί, δεν έκανε καμία σύνδεση με την κλιματική αλλαγή. Αφού πραγματοποίησε περαιτέρω δοκιμές, το 1861 το θεμελιώδες έργο του για το κλίμα, "Η διάλεξη του Μπακεριάν: On the Absorption and Radiation of Heat by Gases and Vapours, and on the Physical Connexion of Radiation, Absorption, and Conduction" παρουσιάστηκε ως διάλεξη στη Βασιλική Εταιρεία. Δημοσιεύθηκε αργότερα το ίδιο έτος στο περιοδικό Philosophical Transactions of the Royal Society (Φιλοσοφικές Συναλλαγές της Βασιλικής Εταιρείας). Μέχρι το 1857, η Φουτ διεξήγαγε πειράματα για τον στατικό ηλεκτρισμό, τον οποίο ονόμασε "ηλεκτρική διέγερση". Οι μελέτες σχεδιάστηκαν για να ελέγξουν την περιεκτικότητα σε υγρασία και ποια αέρια στον αέρα μπορούσαν να δημιουργήσουν στατικό ηλεκτρισμό. Χρησιμοποίησε μια αντλία αέρα με περιορισμένη ισχύ για να ρυθμίζει την πίεση του αέρα σε έναν γυάλινο σωλήνα μήκους περίπου δύο μέτρων και διαμέτρου τριών ιντσών, ο οποίος σφραγίστηκε στα άκρα με ορειχάλκινα καπάκια. Στο ένα καπάκι ήταν προσαρτημένο ένα ηλεκτρόμετρο με φύλλα χρυσού, το οποίο της επέτρεπε να μετράει τα ηλεκτρικά φορτία και το άλλο καπάκι ήταν προσαρτημένο στην αντλία. Αφαιρώντας τον ατμοσφαιρικό αέρα, τον αντικατέστησε με οξυγόνο, υδρογόνο και CO2, καθώς και με ξηρό και υγρό αέρα για να ελέγξει την επίδρασή τους στο ηλεκτρικό φορτίο. Με τη διαστολή ή τη συστολή του αέρα, η Φουτ παρατήρησε ότι η περιεκτικότητα σε υγρασία άλλαζε, γεγονός που με τη σειρά του επηρέαζε την ποσότητα του στατικού ηλεκτρισμού που μπορούσε να παραχθεί. Εργαζόταν με βάση την υπόθεση ότι τα ηλεκτρικά φορτία και οι διακυμάνσεις της ατμοσφαιρικής πίεσης θα μπορούσαν να εξηγήσουν το μαγνητικό πεδίο και την πολικότητα της Γης, κάτι που αργότερα αποδείχθηκε από άλλους επιστήμονες ότι δεν ισχύει.Η εργασία της Φουτ, "On a New Source of Electrical Excitation", διαβάστηκε και πάλι από τον Χένρι στο ετήσιο συνέδριο της AAAS που πραγματοποιήθηκε στο Μόντρεαλ, την τρίτη ημέρα των εργασιών, στις 14 Αυγούστου 1857. Τον Νοέμβριο του 1857, τα ευρήματά της δημοσιεύθηκαν στα Πρακτικά της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης. Η δημοσίευση αυτής της εργασίας ήταν η πρώτη φορά που το έργο μιας Αμερικανίδας στη φυσική συμπεριλήφθηκε στο περιοδικό. Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, μόνο δεκαέξι εργασίες στη φυσική δημοσιεύθηκαν από Αμερικανίδες. Οι μόνες δύο που δημοσιεύτηκαν πριν από το 1889 ήταν οι εργασίες της Φουτ το 1856 και το 1857.Η εργασία της Φουτ συντομεύτηκε και δημοσιεύθηκε στο American Journal of Science and Arts και στο Philosophical Magazine. Το Philosophical Magazine είχε απορρίψει τη δημοσίευση της πρώτης της εργασίας υπέρ της αναδημοσίευσης της εργασίας του Ελίσα του 1856. Το άρθρο σχετικά με τα ευρήματα της Φουτ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The New-York Daily Times στις 18 Αυγούστου 1857, εξήρε το έργο της, υποστηρίζοντας ότι τα ευρήματά της "δεν είχαν αποδειχθεί ποτέ στο παρελθόν", αν και στην πραγματικότητα επιβεβαίωναν τον νόμο των ιδανικών αερίων, που είχε δημοσιευθεί το 1834. Απέδειξε ότι η αδιαβατική θέρμανση ή ψύξη, ή οι αλλαγές στη θερμοκρασία που συμβαίνουν χωρίς την προσθήκη ή την απομάκρυνση θερμότητας, είναι αποτέλεσμα της μεταβολής της πίεσης. Οι μεταβολές της θερμοκρασίας μεταβάλλουν την πίεση των ατμών στον αέρα, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τη δημιουργία στατικού ηλεκτρισμού. Η Γιούνις Φουτ και ο σύζυγός της Ελίσα ήταν και οι δύο εφευρέτες. Η Rachel Brazil, επιστημονική συγγραφέας του Chemistry World, σημείωσε το 2020 ότι ο Ελίσα κατέθεσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1842 για μια θερμοστατικά ελεγχόμενη κουζίνα μαγειρέματος, την οποία είχε εφεύρει η Eunice. Σύμφωνα με την Brazil, η Γιούνις κατοχύρωνε τις εφευρέσεις της κυρίως στο όνομα του συζύγου της, επειδή ως παντρεμένη γυναίκα δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τις πατέντες στο δικαστήριο. Η ίδια η Φουτ αναγνώρισε την πρακτική αυτή το 1868, όταν ο Στάντον την επισκέφθηκε στο γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Είπε στον Στάντον ότι κατά τη γνώμη της οι μισές πατέντες που κατατίθεντο αφορούσαν εφευρέσεις γυναικών, αλλά επειδή οι άνδρες έλεγχαν τα χρήματα που απαιτούνταν για την κατασκευή ενός μοντέλου και επιδίωκαν το κύρος, έβγαζαν τις πατέντες των γυναικών στο όνομά τους. Το 1857, ο Ελίσα κέρδισε έναν σημαντικό διακανονισμό για παραβίαση της πατέντας της σόμπας του 1842.Η Γιούνις κατέθεσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στο όνομά της το 1860 για ένα ένθετο παπουτσιών και μπότας κατασκευασμένο από ένα ενιαίο κομμάτι βουλκανισμένου καουτσούκ για την «αποτροπή του τριξίματος των μποτών και των παπουτσιών».Ένα πατίνι που εφηύρε, το οποίο δεν είχε λουριά, αναφέρθηκε στην εφημερίδα The Emporia News το 1868. Το 1864, η Γιούνις ανέπτυξε μια νέα μηχανή παραγωγής χαρτιού κυλινδρικού τύπου. Η Daily Evening Star ανέφερε ότι η μηχανή επέτρεπε την κατασκευή καλύτερης ποιότητας χαρτιού περιτυλίγματος και χαρτιού εκτύπωσης με μικρότερο κόστος. Μια εταιρεία από το Fitchburg της Μασαχουσέτης, η οποία χρησιμοποιούσε τη μηχανή, ανέφερε ότι εξοικονομούσε 157 δολάρια (που αντιστοιχούν σε 2.720 δολάρια το 2021) ημερησίως σε πρώτες ύλες. Η Φουτ πέθανε στις 29 ή 30 Σεπτεμβρίου 1888 στο Lenox της Μασαχουσέτης. Τάφηκε στο νεκροταφείο Green-Wood στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Οι προκαταλήψεις κατά της αναγνώρισης των γυναικών επιστημόνων για το έργο τους οδήγησαν σε έλλειψη τεκμηρίωσης σχετικά με τις συνεισφορές και τα επιστημονικά της επιτεύγματα, και η Φουτ έπεσε στην αφάνεια. Οι επιστήμονες και οι δημοσιογράφοι συμφωνούν γενικά ότι αυτό συνέβη επειδή ήταν γυναίκα και ερασιτέχνης επιστήμονας και επειδή εκείνη την εποχή οι Αμερικανοί επιστήμονες δεν έχαιραν τόσο μεγάλου σεβασμού όσο οι Ευρωπαίοι. Η αποτυχία της να κατονομάσει τα συγκεκριμένα έργα των επιστημόνων που την είχαν επηρεάσει χαρακτήρισε τη Φουτ ως ερασιτέχνη. Οι Αμερικανοί ερευνητές αναγνωρίζονταν στην εποχή της για τη φυσική ιστορία, αλλά η φυσική ήταν ακόμη ένας αναπτυσσόμενος τομέας και λίγοι Αμερικανοί φυσικοί είχαν διεθνή φήμη. Ο Tyndall έγινε το πρόσωπο που πιστώνεται συχνότερα με την ανακάλυψη του φαινομένου του θερμοκηπίου. Ορισμένοι συγγραφείς αποδίδουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου στον Σβάντε Αρρένιους, τον Σουηδό νομπελίστα χημικό, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φυσική χημεία για να υπολογίσει πώς η αύξηση της ποσότητας του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα μπορεί να προκαλέσει θέρμανση της Γης και απέδειξε ότι η ανθρώπινη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον ήταν άμεση αιτία της κλιματικής αλλαγής. Το 1902, η Σούζαν Μπ. Άντονι έκανε μια ομιλία καλώντας τις νεότερες φεμινίστριες να αναλάβουν τα ηνία από τις ιδρύτριες του κινήματος όπως «η Elizabeth Cady Stanton, η Lucretia Mott, η Eunice Newton Foote, η Mary Livermore και η Isabella Beecher Hooker». Η θεσμοθετημένη παραμέληση της ιστορίας των γυναικών και η διαστρέβλωση της ιστορικής καταγραφής από ιστορικούς που δεν ανέλυαν ή δεν συμπεριλάμβαναν τις εμπειρίες των γυναικών οδήγησαν στο να είναι ελάχιστα γνωστά για τις πρώιμες φεμινίστριες. Πριν από το 1960 μόνο δεκατρία κείμενα που δημοσιεύτηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ασχολήθηκαν με την ιστορία των γυναικών. Από αυτά, τα πέντε επικεντρώνονταν στις γυναίκες της αποικιοκρατίας και τα τρία στις γυναίκες του Νότου της Ανατολής. Οι ακτιβίστριες της γυναικείας απελευθέρωσης άρχισαν να διατυπώνουν αιτήματα για μεγαλύτερη εκπροσώπηση των γυναικών στον ακαδημαϊκό χώρο στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ήθελαν να διευρυνθεί η έρευνα για την ιστορία των γυναικών και ομάδες όπως οι έγχρωμοι και άλλες περιθωριοποιημένες κοινότητες να αποτελέσουν μέρος της ιστορικής καταγραφής. Το 1969, αυτές οι ακτιβίστριες δημιούργησαν τη Συντονιστική Επιτροπή για τις Γυναίκες στο Ιστορικό Επάγγελμα ως παράρτημα της Αμερικανικής Ιστορικής Ένωσης, ελπίζοντας να αντιμετωπίσουν τις ιστορικές παραλείψεις και να εξαλείψουν τις διακρίσεις και τα προβλήματα πρόσληψης στο επάγγελμα των ιστορικών. Η πίεση για την ένταξη των γυναικών τόσο ως ιστορικών θεμάτων όσο και ως πεδίου μελέτης για τους ακαδημαϊκούς είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη του πρώτου πανεπιστημιακού προγράμματος γυναικείων σπουδών στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1970. Τα πρώτα κείμενα που γράφτηκαν ειδικά για τις φεμινίστριες του πρώτου κύματος γράφτηκαν μετά το 1975. Οι γυναίκες μελετητές άρχισαν να ανακτούν τον ρόλο της Φουτ ως επιστήμονα του δέκατου ένατου αιώνα τη δεκαετία του 1970. Το 1976, η ιστορικός Sally Gregory Kohlstedt σημείωσε τη συμμετοχή της Φουτ ως της μοναδικής γυναίκας στη συνεδρίαση της AAAS το 1857 στην ιστορία του οργανισμού αυτού. Η Kohlstedt σημείωσε επίσης τόσο τη συμμετοχή του Ελίσα στην AAAS από το 1856 έως το 1860, όσο και την παρουσίαση εργασιών από την Γιούνις ως μη μέλος. Η Deborah Jean Warner ανέφερε τα άρθρα της Φουτ, καθώς και τη συμμετοχή της στα συνέδρια της AAAS του 1856 και του 1857, στο άρθρο της "Science Education for Women in Antebellum America" που δημοσιεύθηκε το 1978 στο περιοδικό Isis. Η Lois Barber Arnold, η οποία δίδασκε στο Τμήμα Επιστημονικής Εκπαίδευσης του Teachers College του Πανεπιστημίου Columbia, περιέγραψε λεπτομερώς τα πειράματα της Φουτ και τη συμμετοχή της στα συνέδρια της AAAS το 1984, αλλά σημείωσε ότι δεν υπήρχαν βιογραφικά στοιχεία γι' αυτήν. Η Ελίζαμπεθ Βάγκνερ Ριντ, γενετίστρια και μελετήτρια που μελέτησε τις προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες στην επιστήμη, συμπεριέλαβε ένα κεφάλαιο με τίτλο "Eunice Newton Foote: 1819-1888" στο βιβλίο της "American Women in Science Before the Civil War" (Αμερικανίδες στην επιστήμη πριν από τον εμφύλιο πόλεμο), το 1992.Μετά την έλευση του Διαδικτύου και της ψηφιοποίησης, το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Φουτ προκλήθηκε από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από τον συνταξιούχο γεωλόγο πετρελαίου Ρέι Σόρενσον (Ray Sorenson), τον Ιανουάριο του 2011, στο διαδικτυακό περιοδικό Search and Discovery της Αμερικανικής Ένωσης Γεωλόγων Πετρελαίου (American Association of Petroleum Geologists). Η Katharine Hayhoe, διευθύντρια του Climate Science Center στο Texas Tech University, έπεσε πάνω στο έργο της Φουτ όταν προσπαθούσε να απαντήσει σε μια ερώτηση μιας συναδέλφου της, της Patricia Solís, σχετικά με την έλλειψη γυναικών στην πρώιμη κλιματική έρευνα. Δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "John v Eunice - A Fascinating Tale of Early Climate Science, Women's Rights and Accidental Poisoning" στο Facebook το 2016. Η Leila McNeill, κοινή αρχισυντάκτρια του περιοδικού Lady Science, δημοσίευσε ένα άρθρο στο περιοδικό Smithsonian τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, αφού συζήτησε την υπόθεση της Φουτ με την Σόρενσον. Περίπου την ίδια εποχή, ο φυσικός John Perlin, ο οποίος σύμφωνα με τον Nick Welsh, εκτελεστικό συντάκτη της Santa Barbara Independent, είναι συγγραφέας δύο οριστικών ιστοριών για την ηλιακή ενέργεια, έλαβε γνώση της Φουτ και άρχισε να ερευνά την ιστορία της. Μέχρι το 2019, και επειδή ήταν η 200ή επέτειος από τη γέννηση της Φουτ, τόσο ακαδημαϊκοί όσο και δημοσιογράφοι από πολλά μέρη του πλανήτη είχαν αρχίσει να γράφουν τακτικά για τη Φουτ και τον σεξισμό και τις προκαταλήψεις στην επιστημονική κοινότητα, που είχαν ως αποτέλεσμα οι γυναίκες, και ιδιαίτερα οι γυναίκες επιστήμονες, να μην αναγνωρίζονται. Αξιολόγηση των πειραμάτων της Φουτ Ο Roland Jackson, επισκέπτης μελετητής στο Βασιλικό Ίδρυμα του Λονδίνου, ξεκίνησε το 2019 να αναλύσει τα ζητήματα προτεραιότητας του έργου της Φουτ, όπως είχε κάνει και η Hayhoe το 2016. Σύμφωνα με τους Jackson και Hayhoe, η απλή συσκευή της Φουτ δεν μπορούσε να κάνει διάκριση μεταξύ των αποτελεσμάτων της ενέργειας που εκπέμπεται από τον ήλιο και της υπέρυθρης ενέργειας που εκπέμπει η Γη. Επειδή ο Tyndall διέθετε πιο εξελιγμένο εξοπλισμό, ο Hayhoe σημείωσε ότι ήταν σε θέση να κάνει αυτές τις διακρίσεις και να μετρήσει οριστικά τις «ιδιότητες παγίδευσης θερμότητας» διαφόρων αερίων, διαφοροποιώντας την υπέρυθρη ενέργειά τους και την ικανότητα των μορίων να απορροφούν ή να εκπέμπουν ακτινοβολία. Ο Τζάκσον αναγνώρισε ότι ήταν πιθανό η Φουτ να μην «είχε αναγνωρίσει, τη διάκριση μεταξύ της ηλιακής ακτινοβολίας και της ακτινοβολούμενης θερμότητας από τη γη». Ο Ralph Lorenz αξιολόγησε το έργο της Φουτ σε ένα σύγχρονο πλανητικό κλιματικό πλαίσιο και σημείωσε ότι η απορρόφηση της ακτινοβολίας στο εγγύς υπέρυθρο (0,8 έως 3 μm) που ανέφερε η Φουτ είναι ουσιαστικά ένα φαινόμενο κατά του θερμοκηπίου, επειδή αφορά κυρίως την απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας και όχι την απορρόφηση και επανακτινοβολία της γήινης μακροκυματικής («θερμικής») υπέρυθρης ακτινοβολίας.Μια ανάλυση και των δύο εγγράφων της Φουτ δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο το 2020 από τον Joseph D. Ortiz, καθηγητή γεωλογίας στο Kent State University, και τον Τζάκσον. Τα έντυπα ευρήματά του το 2022 περιέχουν μια περιγραφή της μεθοδολογίας της Φουτ. Επισήμαναν ότι αν και δεν ανέφερε συγκεκριμένα έργα άλλων επιστημόνων, αναφέρθηκε στους de Saussure, Αλεξάντερ φον Χούμπολντ και Έντουαρντ Σαμπίν. (Ο Reed είχε προηγουμένως σημειώσει ότι η Foote είχε επίσης αναφερθεί στους Ανρί Μπεκερέλ, Ζαν-Μπατίστ Μπιό και Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσσάκ). Σημείωσαν επίσης ότι η Φουτ «δεν μέτρησε το φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου της γήινης ατμόσφαιρας», αλλά μελέτησε τη θέρμανση των αερίων μέσα σε γυάλινα δοχεία. Τα τοιχώματα αυτών των δοχείων θα εμπόδιζαν την υπέρυθρη ακτινοβολία μεγάλου μήκους κύματος είτε να εισέλθει είτε να εξέλθει, ενώ θα επέτρεπαν σε κάποια θερμότητα να διαφύγει μέσω αγωγιμότητας. Κατά συνέπεια, τα αποτελέσματά της δεν έδειχναν άμεσα πώς λειτουργεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου σε μια φυσική ατμόσφαιρα, αλλά παρείχαν ποσοτικές πληροφορίες για το πώς τα αέρια, συμπεριλαμβανομένων των αερίων του θερμοκηπίου, απορροφούν και εκπέμπουν θερμότητα. Η ανάλυση των Ortiz και Jackson εντόπισε την προέλευση των ιδεών της Φουτ και διερεύνησε τον τρόπο με τον οποίο δημιούργησε, πραγματοποίησε και ερμήνευσε τα πειράματά της. Διαπίστωσαν ότι διεξήγαγε τα πειράματά της χρησιμοποιώντας ένα δοχείο ελέγχου και ένα δοχείο δοκιμής, τα οποία ήταν κατασκευασμένα όσο το δυνατόν πιο παρόμοια. Ο πειραματικός της σχεδιασμός επαναλάμβανε την αντιστοίχιση έτσι ώστε να μπορεί να μετρά τις αλλαγές μεταξύ πλήρους ήλιου και σκιάς, κενού και συμπυκνωμένου αέρα, υγρού και ξηρού αέρα, και ατμόσφαιρας περιβάλλοντος και CO2 για κάθε δοχείο. Παρόλο που δεν προσπάθησε να απαντήσει πώς ή γιατί συνέβη η θέρμανση, τα αποτελέσματά της επιβεβαίωσαν τα ερωτήματα που επεδίωκε να απαντήσει: «Επηρεάζει η συγκέντρωση των αερίων στην ατμόσφαιρα την απόκριση της θέρμανσης στις ακτίνες του ήλιου;», «Επηρεάζει η σύνθεση των αερίων στην ατμόσφαιρα την απόκριση της θέρμανσης στις ακτίνες του ήλιου;» και «Μπορεί να γίνει κατάταξη της επίδρασης των διαφορετικών αερίων στην απόκριση της θέρμανσης στις ακτίνες του ήλιου;». Ανάλυση του πρωτοποριακού ρόλου της Φουτ στην επιστήμη του κλίματος Το κεφάλαιο του Reed έδωσε βιογραφικά στοιχεία για την Γιούνις και την οικογένειά της και παρουσίασε μια λεπτομερή ανάλυση του επιστημονικού της έργου. Αναγνώρισε ότι τα πειράματα της Φουτ επιβεβαίωσαν ότι, όταν το διοξείδιο του άνθρακα υποβάλλεται στο φως του ήλιου, γίνεται θερμότερο από τον αέρα «αποδεικνύοντας έτσι αυτό που σήμερα ονομάζουμε φαινόμενο του θερμοκηπίου». Το 2010, όταν ο Sorenson ανακάλυψε μια περίληψη της εργασίας της Foote σε έναν τόμο του 1857 του περιοδικού The Annual of Scientific Discovery, δεν γνώριζε ότι είχε δημοσιευτεί η πλήρης εργασία. Δεν γνώριζε επίσης πόσα από όσα έγραφε ο εκδότης David Ames Wells στην περίληψη «αποδίδονταν στην [Foote]». Ο Sorenson αναγνώρισε ότι η εργασία της Φουτ είχε προηγηθεί της εργασίας του Τίνταλ για τη σύνδεση μεταξύ του διοξειδίου του άνθρακα και της κλιματικής αλλαγής, αλλά πίστευε ότι η έλλειψη αναγνώρισης της ανακάλυψης οφειλόταν στο γεγονός ότι η εργασία της ήταν απλώς μια προφορική παρουσίαση. Δημοσίευσε μια επικαιροποίηση των αρχικών του ευρημάτων για την Φουτ το 2018 και ανέφερε ότι «πραγματοποιήθηκε μια εξέταση του American Journal of Science and Arts (AJS) και η αρχική εργασία [της Φουτ] βρέθηκε στο τεύχος του Νοεμβρίου 1856» ... «Το δημοσιευμένο έγγραφο της AJS δείχνει σαφώς ότι η ιδέα της υπερθέρμανσης του κλίματος λόγω της αύξησης των επιπέδων του ατμοσφαιρικού CO2 ξεκίνησε από την Γιουνίς Φουτ». Η εργασία του Τζάκσον το 2019 επιβεβαίωσε ότι τα πειράματα της Φουτ που έδειξαν ότι οι υδρατμοί και το CO2 απορροφούν θερμότητα έγιναν τρία χρόνια πριν ο Τίνταλ διατυπώσει παρόμοιο ισχυρισμό. Επικύρωσε επίσης ότι η παρατήρησή της ότι οι διαφορές στα ατμοσφαιρικά επίπεδα των υδρατμών και του CO2 θα οδηγούσαν σε κλιματική αλλαγή προηγήθηκε του ισχυρισμού του Tyndall κατά πέντε χρόνια. Ο Lorenz ανέφερε το 2019 στο έργο του Exploring Planetary Climate ότι η Φουτ είχε κάνει τις ανακαλύψεις της που αποδείκνυαν ότι ο υγρός αέρας παρήγαγε μεγαλύτερη αύξηση της θερμοκρασίας από τον ξηρό αέρα και ότι οι διαφορές στην πυκνότητα του αέρα επηρέαζαν την αύξηση της θερμοκρασίας, πριν από τον Tyndall. Ο Perlin συμφώνησε, περιγράφοντας τη Φουτ ως «τη Ρόζα Παρκς της επιστήμης, ... την πρώτη γυναίκα που διάβασε μια εργασία σε μια μεγάλη επιστημονική συνάντηση ... την πρώτη γυναίκα που δημοσίευσε μια εργασία στα πρακτικά μιας μεγάλης επιστημονικής συνάντησης ... [και] τη μόνη γυναίκα που είχε δημοσιεύσεις σε σοβαρά περιοδικά φυσικής μέχρι την Μαντάμ Κιουρί». Οι Ortiz και Jackson κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Φουτ ήταν η πρώτη που απέδειξε την απορρόφηση θερμότητας από το διοξείδιο του άνθρακα και τους υδρατμούς, αλλά δεν απομόνωσε ούτε εντόπισε την απορρόφηση και την εκπομπή ακτινοβολίας στην περιοχή της θερμικής υπέρυθρης ακτινοβολίας, η οποία προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Συζήτηση για το αν ο Τίνταλ γνώριζε το έργο της Φουτ Η εκ νέου ανακάλυψη της Φουτ προκάλεσε επίσης ακαδημαϊκή συζήτηση σχετικά με το αν ο Τίνταλ γνώριζε το έργο της. Η θέση της Hayhoe το 2018 ήταν ότι δεν υπήρχαν επαρκείς πληροφορίες για να εξακριβωθεί κάτι τέτοιο. Ο Perlin πίστευε ακράδαντα ότι ο Tyndall γνώριζε, επειδή μία από τις εργασίες του δημοσιεύθηκε στο American Journal of Science του 1856 μαζί με εκείνη της Φουτ. Ο Τζάκσον, ο οποίος έγραψε επίσης μια βιογραφία του Τίνταλ, πιστεύει ότι ο Τίνταλ πιθανότατα δεν γνώριζε ποτέ για την Φουτ. Αναγνωρίζει την πιθανότητα ότι ο Tyndall θα μπορούσε να γνωρίζει, καθώς ήταν ένας από τους συντάκτες του Philosophical Magazine και θα μπορούσε να συμμετέχει στην επιλογή των άρθρων που επέλεγε να δημοσιεύσει. Ο Jackson σημειώνει επίσης ότι πολλοί Ευρωπαίοι επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των George Stokes και Ουίλιαμ Τόμσον, δεν γνώριζαν το έργο της Φουτ, καθώς το όνομά της δεν αναφέρεται σε καμία «αλληλογραφία, περιοδικό ή δημοσιευμένη εργασία των κρίσιμων φυσικών» της εποχής της.Ο Πέρλιν αντέκρουσε την άποψη του Τζάκσον επειδή, σε ένα προηγούμενο περιστατικό, ο Τίνταλ δεν είχε πιστώσει προηγούμενο έργο του Χένρι και ο Τίνταλ ήταν γνωστό ότι δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στις πνευματικές ικανότητες των γυναικών. Ο Jeff Hecht, συγγραφέας επιστημονικών και τεχνολογικών άρθρων, αναγνώρισε ότι οι λόγοι για τους οποίους ο Tyndall δεν αναγνώρισε την Φουτ παραμένουν άγνωστοι, αλλά ότι «...μπορεί να αγνόησε μια ανακάλυψη που υποστήριξε μια γυναίκα». Όπως και ο Perlin, ο Hecht επεσήμανε ότι ο Tyndall «...απέτυχε να πιστώσει ανακαλύψεις ανδρών όπως ο Colladon και διαπληκτίστηκε για την προτεραιότητα με ορισμένους άλλους εξέχοντες επιστήμονες της εποχής του». Ο Τζάκσον αντέκρουσε ότι ο Τίνταλ είχε περιορισμένο μόνο ενδιαφέρον για το κλίμα και μετά το 1861 δεν δημοσίευσε ποτέ ξανά για το θέμα, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν η μελέτη της επίδρασης της ακτινοβολίας στα μόρια. Ο Jackson δήλωσε ότι ήταν οι επιστήμονες που έδωσαν στον Tyndall τον τίτλο του «θεμελιωτή της επιστήμης του κλίματος» και όχι έναν τίτλο που ο Tyndall είχε διεκδικήσει για τον εαυτό του. Τον Μάιο του 2018, διοργανώθηκε συμπόσιο για το έργο της Φουτ, με τίτλο Science Knows No Gender: In Search of Eunice Foote Who 162 Years Ago Discovered the Principal Cause of Global Warming (Σε αναζήτηση της Γιούνις Φουτ που πριν από 162 χρόνια ανακάλυψε την κύρια αιτία της υπερθέρμανσης του πλανήτη) πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σάντα Μπάρμπαρα. Κύριος εισηγητής στο συμπόσιο, το πρώτο συνέδριο που διοργανώθηκε ειδικά προς τιμήν της Φουτ, ήταν η Πέρλιν. Μια ταινία μικρού μήκους για τη ζωή της Φουτ, Γιούνις, δημιουργήθηκε το 2018 από τους Eric Garro και Paul Bancilhon. Την ίδια χρονιά, το Cornell University Press κυκλοφόρησε ένα εγχειρίδιο Communicating Climate Change: A Guide for Educators επιβεβαιώνοντας ότι το έργο της Φουτ προηγήθηκε εκείνου του Τίνταλ. Η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα εγκαινίασε τον Νοέμβριο του 2019 μια επτάμηνη έκθεση με τίτλο From Eunice Foote to UCSB: A Story of Women, Science, and Climate Change (Από την Γιούνις Φουτ στο UCSB: Μια ιστορία γυναικών, επιστήμης και κλιματικής αλλαγής) για να τιμήσει το έργο και την κληρονομιά της Φουτ.Το έργο της Φουτ αναγνωρίζεται σήμερα ως η πρώτη γνωστή επιστημονική έρευνα που αποδεικνύει την ύπαρξη των αερίων του θερμοκηπίου και τη δυνατότητά τους να επιφέρουν αλλαγές στο κλίμα. Η δημοσίευση της εργασίας της στην έκδοση του 1856 του American Journal of Science and Arts αναγνωρίζεται ως η πρώτη γνωστή δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό για τη φυσική από γυναίκα. Η δημοσίευση της εργασίας της το 1857 στην έκδοση Proceedings of the American Association for the Advancement of Science του ίδιου έτους αναγνωρίζεται ως η πρώτη φορά που δημοσιεύεται εργασία Αμερικανίδας στο περιοδικό. Η Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση θέσπισε το 2022 το μετάλλιο Eunice Newton Foote για τις επιστήμες της Γης-Ζωής για να αναγνωρίσει εξαιρετικά επιστημονικά επιτεύγματα στην έρευνα που επικεντρώνεται στη σύγκλιση των επιστημών της Γης και της ζωής. Foote, Eunice (September 1856). «Circumstances Affecting the Heat of the Sun's Rays». The American Journal of Science and Arts (New York, New York: G. P. Putnam & Company) 22 (66): 382–383. ISSN 0099-5363. OCLC 1280516952. https://archive.org/details/mobot31753002152491/page/382/mode/1up. Foote, Eunice (August 1857). «On a New Source of Electrical Excitation». Proceedings of the American Association for the Advancement of Science: Eleventh Meeting (Cambridge, Massachusetts: Joseph Lovering): 123–126. OCLC 923936325. https://archive.org/details/summarizedproce61sciegoog/page/n185/mode/1up. [1], "Filling for Soles of Boots and Shoes" [2], "Improvement in Paper-Making Machines" Ιστορία της επιστήμης της κλιματικής αλλαγής Φαινόμενο Matilda – μια προκατάληψη ενάντια στην αναγνώριση των επιτευγμάτων των γυναικών επιστημόνων Οι γυναίκες στην κλιματική αλλαγή "Μια ξεχασμένη πρωτοπόρος της επιστήμης του κλίματος: Eunice Newton Foote", 40-λεπτο podcast BBC World, Σεπτέμβριος 2022 "Eunice Foote: A Once Forgotten Climate Science Pioneer", podcast Initial Conditions, Απρίλιος 2022 17 Ιουλίου 2023, το Google Doodle για την 204η επέτειο γέννησής της.
|
Η Γιούνις Νιούτον Φουτ (Eunice Newton Foote, 17 Ιουλίου 1819 - 30 Σεπτεμβρίου 1888) ήταν Αμερικανίδα επιστήμονας, εφευρέτρια και αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Ήταν η πρώτη επιστήμονας που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ορισμένα αέρια θερμαίνονται όταν εκτίθενται στο φως του ήλιου και ότι η αύξηση των επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα (CO2) θα άλλαζε τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας και θα μπορούσε να επηρεάσει το κλίμα, ένα φαινόμενο που σήμερα αναφέρεται ως φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γεννημένη στο Κονέκτικατ, η Φουτ μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, στο κέντρο των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων της εποχής της, όπως η κατάργηση της δουλείας, ο ακτιβισμός κατά του αλκοόλ και τα δικαιώματα των γυναικών. Φοίτησε στο Σεμινάριο Θηλέων του Τρόι και στο σχολείο Ρενσέλερ από την ηλικία των 17-19 ετών, αποκτώντας μια ευρεία εκπαίδευση στην επιστημονική θεωρία και πρακτική Αφού παντρεύτηκε τον δικηγόρο Ελίσα Φουτ το 1841, η Φουτ εγκαταστάθηκε στο Σενέκα Φολς της Νέας Υόρκης. Υπέγραψε τη Διακήρυξη των Συναισθημάτων και ήταν μία από τις συντάκτριες των πρακτικών της Συνέλευσης του Σενέκα Φολς του 1848, της πρώτης συγκέντρωσης που ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα δικαιώματα των γυναικών. Το 1856 δημοσίευσε μια εργασία αξιοσημείωτη για την απόδειξη της απορρόφησης θερμότητας από το CO2 και τους υδρατμούς και την υπόθεση ότι η μεταβολή των ποσοτήτων CO2 στην ατμόσφαιρα θα άλλαζε το κλίμα. Ήταν η πρώτη γνωστή δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό από Αμερικανίδα στον τομέα της φυσικής. Δημοσίευσε μια δεύτερη εργασία το 1857, σχετικά με τον στατικό ηλεκτρισμό στα ατμοσφαιρικά αέρια. Αν και δεν ήταν μέλος της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης ("American Association for the Advancement of Science", AAAS), και οι δύο εργασίες της παρουσιάστηκαν στα ετήσια συνέδρια της οργάνωσης - αυτές ήταν οι μόνες εργασίες στον τομέα της φυσικής που γράφτηκαν από Αμερικανίδα μέχρι το 1889. Στη συνέχεια κατοχύρωσε αρκετές εφευρέσεις με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Η Φουτ πέθανε το 1888 και για σχεδόν εκατό χρόνια η συμβολή της ήταν άγνωστη, πριν ανακαλυφθεί ξανά από γυναίκες ακαδημαϊκούς τον εικοστό αιώνα. Τον εικοστό πρώτο αιώνα, νέο ενδιαφέρον για την Φουτ προέκυψε όταν έγινε αντιληπτό ότι το έργο της προηγήθηκε των ανακαλύψεων του Τζον Τίνταλ (John Tyndall), ο οποίος είχε αναγνωριστεί από τους επιστήμονες ως ο πρώτος που έδειξε πειραματικά τον μηχανισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου που αφορούσε την υπέρυθρη ακτινοβολία. Η λεπτομερής εξέταση του έργου της από σύγχρονους επιστήμονες επιβεβαίωσε ότι τρία χρόνια πριν από τη δημοσίευση της εργασίας του Τίνταλ το 1859, η Φουτ ανακάλυψε ότι οι υδρατμοί και το CO2 απορροφούν θερμότητα από το ηλιακό φως. Επιπλέον, η άποψή της ότι οι διακυμάνσεις στα ατμοσφαιρικά επίπεδα των υδρατμών και του CO2 θα είχαν ως αποτέλεσμα την κλιματική αλλαγή προηγήθηκε της δημοσίευσης του Τίνταλ το 1861 κατά πέντε χρόνια. Λόγω των ορίων του πειραματικού της σχεδιασμού και πιθανώς της έλλειψης γνώσεων για την υπέρυθρη ακτινοβολία, η Φουτ δεν εξέτασε ούτε εντόπισε την απορρόφηση και την εκπομπή ακτινοβολίας στην περιοχή της θερμικής υπέρυθρης ακτινοβολίας, η οποία είναι η αιτία του φαινομένου του θερμοκηπίου. Το 2022, η Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση καθιέρωσε προς τιμήν της το μετάλλιο Eunice Newton Foote για την επιστήμη της Γης-Ζωής για να αναγνωρίσει την εξαιρετική επιστημονική έρευνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84
|
Αξέχαστος Έρωτας
|
Ο Δον Αντόνιο Ουρίμπε ζει με την οικογένεια του, στο αγρόκτημα του κοντά στην πόλη του Γκουαναχουάτο. Μια μέρα λαμβάνει ένα μήνυμα από την Κλάρα Ισαμπέλ, την παιδική του αγάπη, και τον καλεί στο νεκροκρέβατο της. Η Κλάρα Ισαμπέλ του θέτει μια τελευταία επιθυμία να φροντίσει την κόρη της Εσπεράνσα και αυτός υπόσχεται να είναι δεύτερος πατέρας για το κορίτσι. Η Κονσουέλο, η σύζυγος του Αντόνιο αισθάνεται δυσαρέσκεια για την παρουσία της Εσπεράνσα και της φέρεται πολύ άσχημα, ενώ ο γιος του Λουίς Γουστάβο, προσελκύει αμέσως την Εσπεράνσα. Η Κονσουέλο εξοργίζεται με τα συναισθήματα του γιου της, και αποφασίζει να χωρίσει τα παιδιά, στέλνει τον Λουίς Γουστάβο να σπουδάσει στο εξωτερικό και την Εσπεράνσα την βάζει σε ένα σχολείο για μοναχές. Από την άλλη πλευρά, ο Φερμίν Ρεκένα, γείτονας και φίλος του Αντόνιο, είναι χήρος και έχει μια κόρη, την Σίλβια που είναι κακομαθημένη και εγωκεντρική. Η Σίλβια ζηλεύει την αγάπη που αισθάνεται ο Λουίς Γουστάβο για την Εσπεράνσα και πιέζει τον πατέρα της να την στείλει και αυτή στο εξωτερικό για να σπουδάσει για να μπορεί να είναι κοντά στον Λουίς Γουστάβο. Ωστόσο ο Λουίς Γουστάβο δεν είναι μπορεί να ξεχάσει την Εσπεράνσα και την Σίλβια, την βλέπει μόνο ως φίλη. Εδίτ Γκονσάλες ως Εσπεράνσα Γκαμπόα Μαρτέλ/Κλάρα Ισαμπέλ Μαρτέλ χηρ. ντε Γκαμπόα Φερνάντο Κολούνγκα ως Λουίς Γουστάβο Ουρίμπε ντελ Βάγιε Άλμα Μουριέλ ως Κονσουέλο ντελ Βάγιε χηρ. ντε Ουρίμπε Εουχένια Καουδούρο ως Σίλβια Ρικένα Ορτίς Ουμπέρτο Ελισόντο ως Φερμίν Ρικένα Χουλιάν Παστόρ ως Δον Αντόνιο Ουρίμπε Ντέλια Κασανόβα ως Δόνια Κάρμεν Λετίσια Περδιγόν ως Γκουδέλια Εβίτα Μουνιός "Τσατσίτα" ως Μπενίτα Μαρισόλ Σαντακρούς ως Λετίσια Οκάμπο Σέρχιο Καταλάν ως Χουάν Μοράιμα Πάμπλο Μοντέρο ως Αλβάρο Κορδέρο Νιούρκα Μάρκος ως Αλκατράς Κορδέρο Λουίς Χιμένο ως Δρ. Αλμπέρτο Ριβέρο Μιγκέλ ντε Λεόν ως Δρ. Λεονέλ Βαλντερράμα Χοσεφίνα Ετσανόβε ως Αδελφή Μαργαρίτα Σούλλυ Κείτ ως Ιρένε χηρ. ντε Οκάμπο Χουάν Κάρλος Μπονέτ ως Εδουάρδο "Λάλο" Μοράιμα Οκτάβιο Γκαλίντο ως Δρ. Κάρλος Μπαρσένας Αμπάρο Γκαρίδο ως Μητέρα Ηγουμένη Χάιμε Λοσάνο ως Ιχίνιο Σάντσεζ Τζόννι Λαμποριέλ ως Τζόννι Τόνιο Ινφάντε ως Μπραούλιο Έδγαρ Πόνσε ως Αδριάν Οκάμπο Λιλιάνα Αρριάγα ως Λα Τσουπίτος Μπάρμπαρα Φερρέ ως Μπλάνκα Πέρες Ρομπέρτο Μιγκέλ ως Ρόμπερτ Καστέλ Μακάρια ως Μπερενίσε χηρ. ντε Κορδέρο Αλεχάντρα Προκούνα ως Μάρα Μονταλμπάν Γουστάβο Νεγρέτε ως Χούστο Μαγάνια Σίλβια Κάος ως Σεραφίνα Πέρες Μπέατρις Αγκίρε ως Αλφόνσα Βαλντερράμα Έρικ ντελ Καστίγιο ως Δικ. Μέντες Ιβόν Μοντέρο ως Πάολα Κάμπος Μαριτσέλο ως Πρεσίλντα Κλάουντιο Μπάες ως Διοικητής Πατίνιο Ιλιάνα ντε λα Γκάρσα ως Πέτρα Εδουάρδο ντε λα Πένια ως Φιλογόνιο Εστέμπαν Φράνκο ως Χοσέ Μανουέλ Ντίας Γουσταβίτο ως Γουσταβίτο Ραμόν Μενέντες ως Δρ. Σετίνα Τάνια Πράδο ως Σάντρα Σέρχιο Σάντσεζ ως Ανσέλμο Χούλιο Αλεμάν ως Δικαστής Γουέντι Γκονσάλες ως Εσπεράνσα Γκαμπόα (παιδί) Ντανιέλ Αμπίφ ως Λουίς Γουστάβο Ουρίμπε (παιδί) Ντούλσε Μαρία ως Σίλβια Ρικένα (παιδί) Σιέρες Ντιέγο ως Αδριάν Οκάμπο (παιδί) Γκάμπι Γκάρσα ως Λετίσια Οκάμπο (παιδί) Βόρεια & Νότια Αμερική, Καραϊβική Μεξικό Χιλή Κολομβία Ισημερινός Παραγουάη Δομινικανή Δημοκρατία ΗΠΑ Αργεντινή Σερβία Περού Βενεζουέλα Κόστα ΡίκαΕυρώπη & Ωκεανία Πολωνία Ισπανία Φιλιππίνες Βοσνία και Ερζεγοβίνη Μαυροβούνιο Ελλάδα Αλβανία Βόρεια Μακεδονία Σλοβενία Βουλγαρία Αξέχαστος Έρωτας στην IMDb Ιστοσελίδα της τηλενουβέλας στην Univisión
|
Αξέχαστος Έρωτας (Iσπανικά: Nunca te olvidaré, Μετάφραση: Ποτέ δεν θα ξεχάσω) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 1999. Είναι ριμέικ της τηλενουβέλας του 1970, Yo se que nunca ("Ποτέ ξανά"). Στην Ελλάδα προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha TV Πρωταγωνιστούν Εδίτ Γκονσάλες, Φερνάντο Κολούνγκα, Άλμα Μουριέλ, Εουχένια Καουδούρο και Ουμπέρτο Ελισόντο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BE%CE%AD%CF%87%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%88%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Εξάγωνο
|
Το κανονικό εξάγωνο έχει όλες τις πλευρές του ίσες, και όλες τις εσωτερικές γωνίες του ίσες με 120°. Το κανονικό εξάγωνο έχει 6 περιστροφικές συμμετρίες («περιστροφική συμμετρία τάξεως 6») και 6 κατοπτρικές συμμετρίες (ή έξι γραμμές συμμετρίας), ορίζοντας τη δίεδρη ομάδα D6. Οι μακρύτερες διαγώνιοι ενός κανονικού εξαγώνου, που ενώνουν διαμετρικά αντίθετες κορυφές, έχουν μήκος διπλάσιο από αυτό της κάθε πλευράς του. Από το δεδομένο αυτό έπεται ότι ένα τρίγωνο με τη μία κορυφή του στο κέντρο κανονικού εξαγώνου και τη μία πλευρά του κοινή με μία πλευρά του εξαγώνου είναι ισόπλευρο τρίγωνο, και ότι το κανονικό εξάγωνο μπορεί να διαμερισθεί σε 6 ισόπλευρα τρίγωνα. Καθώς συμβαίνει και με τα τετράγωνα και τα ισόπλευρα τρίγωνα, τα κανονικά εξάγωνα συναρμόζονται απολύτως, χωρίς κενά μεταξύ τους, ώστε να «πλακοστρώνουν» το επίπεδο (τρία εξάγωνα συναντώνται σε κάθε κορυφή), και έτσι το σχήμα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πλακάκια. Για τον ίδιο λόγο, οι μέλισσες κατασκευάζουν τα κελιά στις κερήθρες τους σε σχήμα κανονικών εξαγωνικών πρισμάτων — με το συγκεκριμένο σχήμα χρησιμοποιείται αποδοτικότερα ο διαθέσιμος χώρος και τα υλικά κατασκευής. Το εμβαδό ενός κανονικού εξαγώνου με μήκος πλευράς α είναι: E = 3 3 2 a 2 ≃ 2 , 59807621135 a 2 . {\displaystyle E={\frac {3{\sqrt {3}}}{2}}a^{2}\simeq 2,59807621135a^{2}.} Μία άλλη σχέση για το εμβαδό είναι Ε = 1,5αd όπου το μήκος d είναι η απόσταση μεταξύ των παράλληλων πλευρών του (το «ύψος» του εξαγώνου) ή η διάμετρος του εγγεγραμμένου κύκλου. Αν μόνο το d είναι γνωστό, τότε το εμβαδό του εξαγώνου είναι: E = 3 2 d 2 ≃ 0 , 8660254038 d 2 . {\displaystyle E={\frac {\sqrt {3}}{2}}d^{2}\simeq 0,8660254038d^{2}.} Η περίμετρος ενός κανονικού εξαγώνου με μήκος πλευράς α είναι 6α, η ακτίνα του περιγεγραμμένου σε αυτό κύκλου α και η διάμετρος του εγγεγραμμένου κύκλου d = a 3 {\displaystyle \scriptstyle d\ =\ a{\sqrt {3}}} . Αν ένα κανονικό εξάγωνο έχει διαδοχικές κορυφές A, B, Γ, Δ, E, Ζ και αν P είναι οποιοδήποτε σημείο του περιγεγραμμένου σε αυτό κύκλου μεταξύ των B και Γ, τότε ισχύει PE + PΖ = PA + PB + PΓ + PΔ. Κυκλικό εξάγωνο ονομάζεται οποιοδήποτε εξάγωνο εγγεγραμμένο σε κύκλο, με τις πλευρές του εν γένει όλες άνισες μεταξύ τους. Αν οι διαδοχικές πλευρές ενός τέτοιου εξαγώνου έχουν μήκη α, β, γ, δ, ε, ζ, τότε οι τρεις κύριες διαγώνιοί του περνούν από το ίδιο σημείο στο εσωτερικό του αν και μόνο αν αγε = βδζ. Το θεώρημα του Πασκάλ (γνωστό και ως Hexagrammum Mysticum Theorem) λέει ότι αν ένα οποιοδήποτε εξάγωνο είναι εγγεγραμμένο σε κωνική τομή και προεκτείνουμε τα ζεύγη των αντίθετων πλευρών του μέχρι που να συναντηθούν, τότε τα τρία αυτά σημεία τομής θα βρίσκονται πάνω στην ίδια ευθεία, τη λεγόμενη «γραμμή Πασκάλ» αυτού του σχήματος. Αν ABCDEF είναι ένα εξάγωνο που σχηματίζεται από έξι ευθείες εφαπτόμενες σε κωνική τομή, τότε οι τρεις κύριες διαγώνιοί του AD, BE και CF τέμνονται σε ένα σημείο (Θεώρημα του Brianchon). Το κανονικό εξάγωνο είναι το πολύγωνο Πέτρι για τα παρακάτω κανονικά και ομοιομορφικά πολύτοπα, που παρατίθενται σε ορθογώνιες προβολές: Δεν υπάρχει πλατωνικό στερεό με έδρες κανονικά εξάγωνα, επειδή ακριβώς τα εξάγωνα καλύπτουν πλήρως το επίπεδο, μην αφήνοντας «χώρο» για το «δίπλωμά» τους. Τα αρχιμήδεια στερεά με κάποιες έδρες τους εξαγωνικές είναι το κόλουρο τετράεδρο, το κόλουρο οκτάεδρο, το κόλουρο εικοσάεδρο (γνωστό από τη μπάλα του ποδοσφαίρου), το κόλουρο κυβοκτάεδρο και το κόλουρο εικοσιδωδεκάεδρο. Υπάρχουν επίσης 9 στερεά Τζόνσον: τριγωνικός θόλος, επιμηκυμένος τριγωνικός θόλος, γυροεπιμηκυμένος τριγωνικός θόλος, προσαυξημένο εξαγωνικό πρίσμα, παραδιπροσαυξημένο εξαγωνικό πρίσμα, μεταδιπροσαυξημένο εξαγωνικό πρίσμα, τριπροσαυξημένο εξαγωνικό πρίσμα, προσαυξημένο κόλουρο τετράεδρο και τριγωνική σφηνοροτόντα Εξάγραμμα: εξάπλευρο άστρο μέσα σε ένα κανονικό εξάγωνο Εξαγωνικός αριθμός Εξαγωνικό κρύσταλλικό σύστημα Weisstein, Eric W., "Hexagon" από το MathWorld. Ορισμός και ιδιότητες του εξαγώνου με διαδραστική animation και κατασκευή με κανόνα και διαβήτη. Το Cassini απεικονίζει παράδοξο εξάγωνο στον Κρόνο Αρχειοθετήθηκε 2010-09-27 στο Wayback Machine. Το παράξενο εξάγωνο του Κρόνου Αρχειοθετήθηκε 2010-02-16 στο Wayback Machine. "Bizarre Hexagon Spotted on Saturn" – από το Space.com (27 Μαρτίου 2007) Παπαδάτος Ιωάννης (1977). «Ένα πρόβλημα του Πάππου». Ευκλείδης Β΄ (3): 10-11. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=2919. Bradley, Christopher J. (Μαρτίου 2006). «Hexagons with opposite sides parallel». The Mathematical Gazette 90 (517): 57–67. doi:10.1017/S0025557200179033. Bašić, Bojan (Σεπτεμβρίου 2021). «A Figure with Heesch Number 6: Pushing a Two-Decade-Old Boundary». The Mathematical Intelligencer 43 (3): 50–53. doi:10.1007/s00283-020-10034-w. van Yzeren, Jan (Δεκεμβρίου 1993). «A Simple Proof of Pascal's Hexagon Theorem». The American Mathematical Monthly 100 (10): 930–931. doi:10.1080/00029890.1993.11990514. Grove, C. C. (Μαΐου 1907). «The Complete Pappus Hexagon». The American Mathematical Monthly 14 (5): 87–98. doi:10.1080/00029890.1907.11997367. Wernicke, Paul (Φεβρουαρίου 1930). «The Rectangular Hexagon». The American Mathematical Monthly 37 (2): 59–63. doi:10.1080/00029890.1930.11987583.
|
Στη γεωμετρία, το εξάγωνο (από τις ελληνικές λέξεις ἕξ = έξι και γωνία) είναι ένα πολύγωνο σχήμα με έξι πλευρές και έξι κορυφές. Οι εσωτερικές γωνίες οποιουδήποτε εξαγώνου έχουν άθροισμα 720 μοίρες (°).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AC%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%BF
|
Έτος των Τριών Αυτοκρατόρων
|
Μετά το θάνατο του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Δ΄ το 1861, ο Γουλιέλμος Α΄ έγινε Βασιλιάς της Πρωσίας. Ως μονάρχης του Βασιλείου της Πρωσίας, που είχε βασικό ρόλο στη γερμανική ενοποίηση, κυρίως λόγω των προσπαθειών του Ότο φον Μπίσμαρκ, ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Α΄ βασίλευσε στη Γερμανική Αυτοκρατορία από την ίδρυσή της στις 18 Ιανουαρίου 1871. Έζησε μέχρι τα 90 του έτη, βασιλεύοντας στην Πρωσία για 27 χρόνια και στη Γερμανία για 17 χρόνια. Ο γιος του, Διάδοχος Φρειδερίκος Γουλιέλμος, τιμήθηκε για τα στρατιωτικά του κατορθώματα που επέδειξε κατά τη διάρκεια των πολέμων που διεξήχθησαν για την ενοποίηση της Γερμανίας. Ο Φρειδερίκος ηγήθηκε στρατιωτικών σχηματισμών κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Πολέμου του Σλέσβιχ, του Αυστροπρωσικού Πολέμου και του Γαλλοπρωσικού Πολέμου. Ο Διάδοχος Φρειδερίκος Γουλιέλμος, στις αρχές του 1888, ήταν σε ηλικία 56 ετών και είχε αποκτήσει μία σειρά από απογόνους, ανάμεσα στους οποίος ήταν ο Πρίγκιπας Γουλιέλμος. Ο Πρίγκιπας Γουλιέλμος έγινε 29 ετών τον Ιανουάριο του 1888. Ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Α΄ απεβίωσε στις 9 Μαρτίου 1888, έχοντας βασιλεύσει για μακρά περίοδο. Στον θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του, Φρειδερίκος Γουλιέλμος. Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος έγινε γνωστός ως Φρειδερίκος Γ΄ με την άνοδό του στο θρόνο. Πέρα από τις στρατιωτικές του επιτυχίες, ο Φρειδερίκος Γ΄ ήταν ένας φημισμένος φιλελεύθερος και παντρεμένος με την επίσης φιλελεύθερη Βρετανίδα Πριγκίπισσα Βικτώρια. Ωστόσο, την περίοδο του θανάτου του πατέρα του, ο Φρειδερίκος ήταν 56 ετών και είχε ήδη διαγνωστεί με καρκίνο του λάρυγγα. Ο Φρειδερίκος προσπάθησε ανεπιτυχώς να θεραπευτεί, ενώ εξαιτίας της ασθένειας και θεραπείας του δεν μπορούσε να μιλήσει κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του, επικοινωνώντας μόνο με γραπτά μέσα. Ο Φρειδερίκος εκπλήρωσε ορισμένα από τα αυτοκρατορικά του καθήκοντα παρά την παρατεταμένη ασθένειά του. Ωστόσο, η βασιλεία του δεν θεωρείται ότι άφησε κάποια μόνιμη επίδραση στη Γερμανία. Πέθανε στις 15 Ιουνίου 1888, 99 ημέρες μετά από την άνοδό του στο θρόνο. Τον διαδέχτηκε ο 29χρονος γιος του Πρίγκιπας Γουλιέλμος. Σε αντίθεση με τον Φρειδερίκο Γ΄, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ δεν ενστερνιζόταν τις φιλελεύθερες τάσεις του πατέρα του. Κατηγορήθηκε ότι οδήγησε τη Γερμανία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η παραίτησή του από το θρόνο, τον Νοέμβριο του 1918, σηματοδότησε και την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Berghahn, Volker (2003). Das Kaiserreich: 1871-1914 (στα Γερμανικά). Stuttgart: Klett-Cotta. Cecil, Lamar (1989). Wilhelm II: Prince and Emperor 1859-1900. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-1828-2. Hein, Arnulf (2006). «"Drei Achten, Drei Kaiser" - 1888. Trauergottesdienste der jüdischen Gemeinde in Leobschütz.» (στα γερμανικά). Confinium (Germany) 1: 271–273. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304031019/http://www.litdok.de/cgi-bin/litdok?lang=de&t_show=x&reccheck=313696. Ανακτήθηκε στις 2023-01-24. Kollander, Patricia (1995). Frederick III: Germany’s Liberal Emperor. London: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-29483-9. Nichols, J. (1987). The Year of the Three Kaisers: Bismarck and the German Succession, 1887-88. Chicago: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-01307-2. Pike, John (2008). «Kaiser Wilhelm II». GlobalSecurity.org. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2008. Tipton, Frank (2003). A History of Modern Germany Since 1815. London: Continuum International Publishing Group. ISBN 978-0-8264-4910-8.
|
Ως Έτος των Τριών Αυτοκρατόρων ή Έτος των Τριών Κάιζερ (γερμανικά: Dreikaiserjahr) χαρακτηρίζεται στη γερμανική ιστορία η χρονιά 1888. Το έτος θεωρείται ότι αποτέλεσε αξιομνημόνευτης σημασίας για τη Γερμανική Αυτοκρατορία, λόγω του θανάτου δύο Γερμανών Αυτοκρατόρων, ή Κάιζερ, οδηγώντας στην ταχεία εναλλαγή τριών μοναρχών μέσα σε λίγους μήνες. Οι τρεις Αυτοκράτορες που βασίλευσαν στη Γερμανία κατά τη διάρκεια αυτού του έτους ήταν ο Γουλιέλμος Α΄, ο Φρειδερίκος Γ΄ και ο Γουλιέλμος Β΄. Ο μνημονικός κανόνας "drei Achten, drei Kaiser" (στα ελληνικά: «τρία οκτάρια, τρεις αυτοκράτορες») χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στη Γερμανία από παιδιά και ενήλικες για να απομνημονεύουν το εν λόγω έτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Κωνσταντίνος Παγκράτης
|
Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Αρχιμουσικών. Κατά καιρούς διετέλεσε αρχιμουσικός στις Φιλαρμονικές: Άνω Κορακιάνας, Λιαπάδων, Καρουσάδων, Αγίου Ματθαίου και Γαστουρίου, ενώ δίδαξε επί 27 χρόνια ξύλινα πνευστά στην "Παλιά" Φιλαρμονική (1945-68 και 1986-89). Το 1976 βραβεύτηκαν σε Διαγωνισμό τόσο η Φιλαρμονική της Άνω Κορακιάνας--υπό τη διεύθυνσή του--ως η καλύτερη Φιλαρμονική της κερκυραϊκής ενδοχώρας όσο και ο ίδιος ως ο συνθέτης των καλύτερων εμβατηρίων που ακούστηκαν στον Διαγωνισμό (πήρε το αναμνηστικό Μετάλλιο από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Τσάτσο). Δίδαξε επίσης θεωρία και έγχορδα επί 7 χρόνια στο Ωδείον Κερκύρας (1967-72) και διηύθυνε τη Χορωδία του Αγίου Σπυρίδωνα. Υπήρξε ιδρυτής και επί 22 χρόνια επικεφαλής της Κερκυραϊκής Καντάδας (1954-67 και 1973-80) με την οποία «άφησε εποχή», ιδρύοντας 1954 τη Χορωδία της, το 1955 τη μικρή Συμφωνική Ορχήστρα της και το 1956 την 23μελή Μαντολινάτα της. Επίσης υπήρξε επί 8ετία (1983-91) διοργανωτής και αρχιμουσικός της 30μελούς Δημοτικής Κερκυραϊκής Μαντολινάτας Ο Κ. Παγκράτης δίδαξε επίσης μαντολίνο στο Μουσικό Γυμνάσιο της Κέρκυρας (1992-93). Ως συνθέτης, έγραψε αρκετά κομμάτια για μπάντα, χορωδία, μαντολινάτα, κ.λπ. (κάλαντα, εμβατήρια, μάρτσιες, βαλς, τανγκό, μαζούρκες, φοξ-τροτ, ελλ. χορούς, κ.λπ.). Το εμβατήριό του "Στον Κυβερνήτη μας" ("To our Captain") βραβεύτηκε το 1943 στην Αίγυπτο και παίζεται ώς σήμερα από την Μπάντα του Ναυτικού. Παίζονται επίσης από διάφορες Φιλαρμονικές οι μάρτσιες του: "Των Μυροφόρων" και "11η Αυγούστου" (Αγία Βαρβάρα).Παράλληλα με τη διδασκαλία του στο ωδείο της Κερκυρας διατηρούσε και εργαστήριο κατασκευής μουσικών οργάνων όπου έφτιαξε χειροποίητα μουσικα όργανα κυρίως μαντολίνα και κιθάρες τα οποία και διέθεται στους μαθητές του προκειμένου να επιτελέσει τους εκπαιδευτικούς του σκοπούς.
|
Ο Κωνσταντίνος Παγκράτης (1918-2004) ήταν Κερκυραίος αρχιμουσικός (σε μπάντες, χορωδίες και μαντολινάτες), καθηγητής θεωρητικών, δάσκαλος και κατασκευαστής μουσικών οργάνων και βραβευμένος συνθέτης μπάντας. Στη διάρκεια της υπερπεντηκονταετούς σταδιοδρομίας του έφερε σε επαφή με τη μουσική πολλούς συμπατριώτες του και όλοι σχεδόν οι σημερινοί Κερκυραίοι μουσικοί υπήρξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μαθητές του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ροζέ Κολό
|
Γεννήθηκε στο Μπελονί Τσιριμπιχινά (Belon'i Tsiribihina) της Μενάμπ στις νοτιοδυτικές ακτές της Μαδαγασκάρης. Ήταν γιος εργαζομένου σε ταχυδρομείο που υπηρέτησε ως αντιδήμαρχος. Ο νεότερος αδερφός του, Ρολάν Κολό ήταν γερουσιαστής.Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ανταναναρίβο την περίοδο 1970-77 και απέκτησε πτυχίο Ιατρικής. Ειδικεύτηκε στη χειρουργική σε νοσοκομείο της Γαλλίας και στη συνέχεια έκανε επιπλέον σπουδές στη Γενεύη και έγινε ακτινολόγος. Ξεκίνησε 3 ιδιωτικά κέντρα ραδιολογίας την περίοδο 1997-2003.Ο Κολό είναι έγγαμος με 3 παιδιά.Το 2013 επέστρεψε στη Μαδαγασκάρη για να πάρει μέρος στις προεδρικές εκλογές, όμως η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε εξαιτίας του ότι δεν πληρούσε το προαπαιτούμενο της κατοικίας στο νησί. Χωρίς να έχει πολιτικό υπόβαθρο, ήταν στενός συνεργάτης του Ερί Ραζαοναριμαμπιανινά και του κόμματος "Hery Vaovao hoan'i Madagasikara" ("Νέες Δυνάμεις για τη Μαδαγασκάρη") στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Μετά την ορκωμοσία του προέδρου Ραζαοναριμαμπιανινά τον Ιανουάριο του 2014 ο Κολό διορίστηκε πρωθυπουργός τον Απρίλιο, έπειτα από έναν γύρο διαβουλεύσεων, κατά τον οποίο καταδείχθηκε η αποδοχή που είχε ο Κολό από την πλειοψηφία των βουλευτών και γερουσιαστών. Στις 18 Απριλίου ανακοινώθηκε η σύνθεση της κυβέρνησης. Η τελευταία αποτελείται από 31 μέλη προσκείμενα σε πολλά και διαφορετικά κόμματα.Στις 12 Ιανουαρίου 2015 υπέβαλε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία, που έγινε δεκτή από τον πρόεδρο Ραζαοναριμαμπιανινά την επόμενη ημέρα. Ο Κολό είχε επικριθεί για την αποτυχία του να λύσει το πρόβλημα με τις επαναλαμβανόμενες διακοπές ηλεκτρισμού λόγω βλάβης. Νέος πρωθυπουργός διορίστηκε ο Ζαν Ραβελοναρίβο, στρατιωτικός της αεροπορίας.
|
Ο Κολό Κριστοφέρ Λοράν Ροζέ (Kolo Christopher Laurent Roger), περισσότερο γνωστός ως Ροζέ Κολό (γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1943) είναι Μαλγάσιος γιατρός και πρωθυπουργός της νησιωτικής χώρας από τον Απρίλιο του 2014 ως τον Ιανουάριο του 2015.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B6%CE%AD_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%8C
|
Ασημένιο γκολ
|
Σύμφωνα με τον κανονισμό του ασημένιου γκολ, αν μπει γκολ στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης δεν διακόπτεται ο αγώνας αλλά συνεχίζεται ως το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Τότε, εφόσον υπάρχει νικητής, σημειώνεται η λήξη του αγώνα. Αν το πρώτο ημίχρονο λήξει ισόπαλο, τότε το δεύτερο ημίχρονο παίζεται ολόκληρο ανεξάρτητα από το αν μπει γκολ ή όχι. Με τον κανονισμό του χρυσού γκολ οι ομάδες απέφευγαν να ρισκάρουν στην παράταση, αφού δεν είχαν την ευκαιρία να ανταποδώσουν όταν δέχονταν γκολ. Με το ασημένιο γκολ θεωρήθηκε ότι οι ομάδες δεν είχαν λόγο πλέον να παίζουν παθητικά ή αμυντικά στην παράταση, αφού είχαν την ευκαιρία να ισοφαρίσουν. Παράλληλα, αν έμπαινε γκολ νωρίς δεν παρατεινόταν ο αγώνας και η κούραση των παικτών μετά το 105΄. Το ασημένιο γκολ προτάθηκε το 2002 από την UEFA ως συμπληρωματικό ή βελτιωτικό του χρυσού γκολ, το οποίο όσο διάστημα εφαρμόστηκε απέτυχε να προάγει την επιθετικότητα. Υιοθετήθηκε παράλληλα με το χρυσό γκολ, το οποίο δεν απαγορεύτηκε εφόσον κάποια ομοσπονδία ήθελε να συνεχίσει να το εφαρμόζει. Έτσι τη διετία 2002-2004 παρατηρήθηκε το φαινόμενο άλλες διοργανώσεις να διεξάγονται με χρυσό γκολ κι άλλες με το ασημένιο. Το πρώτο σημαντικό τρόπαιο που κρίθηκε στο ασημένιο γκολ ήταν ο τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 2003: ΦΚ Πόρτο - Σέλτικ Γλασκώβης: 3-2. Ο αγώνας και το πρώτο ημίχρονο της παράτασης έληξαν 2-2. Το νικητήριο γκολ πέτυχε ο Ντερλέι στο 115΄ αλλά ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά ως το 120΄, ενώ με τον κανονισμό του χρυσού γκολ έπρεπε να λήξει μόλις μπήκε το γκολ. Το Φεβρουάριο 2004 αποφασίστηκε μετά το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 2004 στην Πορτογαλία και οι δύο θεσμοί, ασημένιο γκολ και χρυσό γκολ, να καταργηθούν και να επανέλθει το παλιό σύστημα διεξαγωγής της παράτασης επί 30 λεπτά ανεξάρτητα από την επίτευξη γκολ ή όχι. Το τελευταίο ματς που κρίθηκε με ασημένιο γκολ ήταν ο ημιτελικός του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που διεξήχθη την 1η Ιουλίου 2004 μεταξύ Ελλάδας και Τσεχίας: 1-0. Το τελευταίο ασημένιο γκολ της ιστορίας πέτυχε ο Τραϊανός Δέλλας στο 105΄, λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη του ημιχρόνου της παράτασης που μετά την επίτευξη του γκολ ήταν και το τέλος του αγώνα. Παράταση Πέναλτι Εκτός έδρας γκολ Χρυσό γκολ
|
Το ασημένιο γκολ (αγγλικά .: silver goal) στο ποδόσφαιρο είναι ένας τρόπος ανάδειξης νικητή σε παιχνίδια που οδηγούνταν στην παράταση. Η διαδικασία αυτή προτάθηκε από την UEFA το 2002 ως εναλλακτική του χρυσού γκολ και καταργήθηκε στο τέλος της σεζόν 2003-04.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BB
|
Σαντζάκι του Ζβόρνικ
|
Κατά την διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, το Ζβόρνικ ήταν πρωτεύουσα του Σαντζακιού του Ζβόρνικ (διοικητικής περιοχής), υπαγόμενου διοικητικά στο Εγιαλέτι της Βοσνίας. Το γεγονός αυτό οφείλετο κυρίως στον καθοριστικό αντίκτυπο της πόλεως στην τοπική οικονομία, καθώς και την στρατηγική σημασία της τοποθεσίας της. Το Σαντζάκι του Ζβόρνικ ήταν ένα εκ των έξι οθωμανικών σαντζακιών, όπου η ναυπηγική ήταν ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη (πέραν των σαντζακιών του Βίντιν, της Νικόπολης, της Πόζεγκα, του Σαντζάκι του Σμεντέρεβο και του Μόχατς). Κατά την διάρκεια του 1806, η πόλη του Ζβόρνικ αποτέλεσε έδρα του Βόσνιου Μουσουλμάνου καπετάν Μεχμέτ Μπέη Κουλένοβιτς.
|
Το Σαντζάκι του Ζβόρνικ (τουρκικά: İzvornik Sancağı, σερβοκροατικά: Zvornički sandžak) ήταν σαντζάκι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του οποίου πρωτεύουσα ήταν το Ζβόρνικ (σήμερα ευρισκόμενο εντός της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης). Ήταν διαιρεμένα σε τέσσερις διαφορετικούς καζάδες: του Ζέπτσε, του Μάγκλαϊ, της Τούζλα και του Κλάντανι. Το σαντζάκι ιδρύθηκε μεταξύ του 1478 και του 1483. Μετά την διάλυσή του, το 1878, κατόπιν της ήττας των Οθωμανών από την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, το Ζβόρνικ κατέστη τμήμα του Ζβόρνικ Κόταρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%96%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%BA
|
Παναγιώτης Βαρώτσος
|
Διετέλεσε πρόεδρος του Φυσικού Τμήματος τα έτη 1994-1996. Από το 1995 είναι διευθυντής του ερευνητικού πανεπιστημιακού «Ινστιτούτου Φυσικής του Στερεού Φλοιού της Γης» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Σεπτέμβριο του 2007 διετέλεσε διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσικής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής. Μαζί με τον Καίσαρα Αλεξόπουλο και τον Κωνσταντίνο Νομικό ανέπτυξε το 1981 τη μέθοδο βραχείας διάρκειας πρόγνωσης σεισμών, γνωστή ως μέθοδο ΒΑΝ και σήμερα ακόμη διευθύνει την έρευνα αυτή. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 230 εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά (με κριτές), έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία και έχουν γίνει περισσότερες από 4000 επιστημονικές αναφορές τρίτων στις εργασίες του. Το 1995 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Ωνάση για το περιβάλλον. Ἐχει επίσης βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών (1978) και το Εμπειρίκιο Ίδρυμα (1986). Τον Δεκέμβριο του 2016 του απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας βραβείο από την Ένωση Ελλήνων Φυσικών. Physics Web, Εξισώσεις Maxwell και σεισμοί - Νέα από τη μέθοδο VAN, Μάιος 2004. Ανακτήθηκε στις 2007-06-02 από το Physics4u. New Scientist Environment, Heartbeats warn of sudden death risk, 31 Μαρτίου 2004. Ανακτήθηκε στις 2007-11-15 από το New Scientist. New Scientist Environment, Danger signals, 15 Ιουνίου 2002. Ανακτήθηκε στις 2007-11-15 από το New Scientist. New Scientist Environment, Electric shockers, 1 Μαρτίου 1997. Ανακτήθηκε στις 2007-11-15 από το New Scientist. Σ.Ν. Κοδέλλας, Tα Eρευνητικά Πανεπιστημιακά Iνστιτούτα του Πανεπιστημίου Aθηνών, 1 Ιουλίου 2005. Ανακτήθηκε στις 2007-06-02. Εργαστήριο Φυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών, 14-11-2007. Ανακτήθηκε στις 14-11-2007. Παναγιώτης Βαρώτσος, Βιογραφικό Σημείωμα και Κατάλογος Δημοσιεύσεων, 08-06-2010. Ανακτήθηκε στις 08-06-2010. Παναγιώτης Α. Βαρώτσος - Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα - (συμπεριλαμβάνοντας στοιχεία για την Πρόγνωση των Σεισμών με την μέθοδο ΒΑΝ), 08-06-2010, Ανακτήθηκε στις 18-9-2011. Πρόγνωση Σεισμών με τη μέθοδο της Ομάδας ΒΑΝ
|
Ο Παναγιώτης Βαρώτσος γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1947 στην Πάτρα και είναι Έλληνας φυσικός. Αποφοίτησε από το Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έγινε διδάκτωρ φυσικής το 1973, υφηγητής το 1977 και από το 1986 ήταν καθηγητής στον τομέα της Φυσικής Στερεάς Κατάστασης. Μετεκπαιδεύτηκε σε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%8E%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Αλέκα Παπαρήγα
|
Γεννήθηκε ως Αλεξάνδρα Δρόσου. Γονείς της ήταν ο Νίκος και η Κική Δρόσου, οι οποίοι ήταν αντιστασιακοί και μέλη του KKE, με καταγωγή από την Κεφαλονιά. Σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν εργάστηκε ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις και ως εκπαιδευτικός.Παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Θανάση Παπαρήγα (1945-2002), γιο του Μήτσου Παπαρήγα, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Βασιλεία και ένα άλλο παιδί το οποίο απεβίωσε σε ηλικία τριών ετών. Ο σύζυγός της απεβίωσε στις 11 Οκτωβρίου 2002, έπειτα από το βαρύτατο τραυματισμό του σε τροχαίο δυστύχημα.Η Παπαρήγα μιλάει αγγλικά και ρωσικά και έχει συγγράψει βιβλίο σχετικά με τη χειραφέτηση και την απελευθέρωση της γυναίκας. Το 1961 συμμετείχε στο Κίνημα Ειρήνης. Ήταν μέλος του γραφείου οργάνωσης της νεολαίας της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς και της τριμερούς γραμματείας του γραφείου σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1968, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, οργανώθηκε στο ΚΚΕ και δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων. Συνελήφθη από τη χούντα των συνταγματαρχών και κρατήθηκε επί 4 μήνες. Το 1974 έγινε μέλος του γραφείου της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθηνών και ασχολήθηκε με το γυναικείο κίνημα. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδος και συμμετείχε στη διοργάνωση εκδηλώσεων για το Διεθνές Έτος της Γυναίκας. Το 1978 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και το 1986 μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Στις 27 Φεβρουαρίου 1991 εξελέγη Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, θέση στην οποία επανεξελέγη και από το επόμενο συνέδριο του κόμματος στις 26 Μαΐου 1996. Στο συνέδριο του 2009, που ολοκληρώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου της χρονιάς εκείνης, εξελέγη για άλλη μια φορά γραμματέας του κόμματος. Ήταν η πρώτη γυναίκα γενική γραμματέας του ΚΚΕ και η δεύτερη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα, μετά τη Μαρία Δαμανάκη που είχε αναδειχθεί πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στις 9 Μαρτίου 1990. Εκλεγόταν βουλευτής Β΄ Αθηνών με το ΚΚΕ από τις εκλογές του 1993 μέχρι το 2014. Από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 έως το 2023 εκλεγόταν με το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΚΚΕ.Ανάλαβε την ηγεσία σε μια μεταβατική περίοδο για το ΚΚΕ. Το 1989 συγκροτήθηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Την ίδια χρονιά, διασπάστηκε η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ), μέλη αποχώρησαν και διαγράφτηκαν -εκτός από στελέχη της ΚΝΕ- και 15 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1991 ακολούθησε δεύτερη διάσπαση. Ομάδα στελεχών, οι ανανεωτικοί, επιζητούσε ριζική ανανέωση. Η Παπαρήγα πιστή στη λεγόμενη «σκληρή γραμμή» του ΚΚΕ κατάφερε να συγκεντρώσει ένα 48% των συνέδρων, επικρατώντας με μικρή διαφορά της ανανεωτικής πτέρυγας. Ενώ και τα πράγματα στο εξωτερικό, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, γίνονται ακόμα χειρότερα. Εντέλει, στις 24 Ιουνίου 1991 το ΚΚΕ απευθύνεται στον κόσμο του και στη συγκέντρωση, στο Πεδίον του Άρεως, η Αλέκα Παπαρήγα κατέστησε σαφές ότι «δε διαπραγματευόμαστε την αυτοτελή ύπαρξη του ΚΚΕ».Τέλος, είναι μια εκ των υπευθύνων για τη δημιουργία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), το οποίο ιδρύθηκε το 1999.Η ΚΕ που προέκυψε από το 19ο Συνέδριο εξέλεξε στη θέση του Γενικού Γραμματέα το Δημήτρη Κουτσούμπα. Η Αλέκα Παπαρήγα παρέμεινε Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ. Στις 8 Ιανουαρίου 2015 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά της ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, θέση στην οποία εξελέγη. Τον Ιανουάριο 2023 έγινε γνωστό ότι δεν θα είναι υποψήφια βουλευτής και ότι θα αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή μετά τις εθνικές εκλογές του 2023. Βουλή των Ελλήνων
|
Η Αλέκα Παπαρήγα (Αθήνα, 5 Νοεμβρίου 1945) είναι Ελληνίδα πρώην πολιτικός η οποία διετέλεσε Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας από το 1991 μέχρι το 2013. Ήταν η δεύτερη γυναίκα αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα και η πρώτη γυναίκα Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ. Υπήρξε η μακροβιότερη αρχηγός κόμματος μετά τη μεταπολίτευση, καθώς συμπλήρωσε 22 συνεχή χρόνια στη θέση αυτή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AE%CE%B3%CE%B1
|
Πολιτική της Μιανμάρ
|
Στις 2 Μαρτίου του 1962 ο στρατηγός Νε Ουίν (Ne Win) κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και εγκαθίδρυσε δικτατορία. Το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε αναίμακτα αλλά στιγματίστηκε από την στυγερή εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαεπτάχρονου γιου του πρώην προέδρου Sao Shwe Thaik από στρατιώτη . Η χώρα απέκτησε σοσιαλιστικό προσανατολισμό και όλες οι ξένες εταιρείες κρατικοποιήθηκαν. Από το 1962 έως το 1974 κυβερνήθηκε από το επαναστατικό Συμβούλιο με επικεφαλής το στρατηγό Νε Ουίν. Σε μια προσπάθεια να παγιώσει την δύναμή του, ο στρατηγός Γουίν και όλο το συμβούλιο παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας πολιτικές θέσεις και θεσπίζοντας παράλληλα μονοκομματικό σύστημα. Από το 1974 έως και το 1988 η Μιανμάρ κυβερνήθηκε από το Κόμμα Σοσιαλιστικού Προγράμματος της Μπούρμα αφού συντάχθηκε νέο σύνταγμα και η χώρα μετονομάστηκε σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ενωσης της Βιρμανίας». Το 1981 ο Νε Ουίν μεταβίβασε την εξουσία στον στρατηγό Σαν Γιου. Το 1988 ονομάστηκε πάλι σε «Ένωση της Βιρμανίας». Στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου ο λαός εξαθλιωμένος καθώς ήταν ξεσηκώθηκε εναντίον της κυβέρνησης. Οι ταραχές που ακολούθησαν, και που προκλήθηκαν κυρίως από φοιτητές, ήταν οι μεγαλύτερες στην ιστορία της χώρας, διήρκεσαν έξι εβδομάδες και υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια αυτών σκοτώθηκαν τρεις χιλιάδες πολίτες. Κατά τη διάρκεια των αναταραχών ο Νε Ουίν παραιτήθηκε και ο "Εθνικός σύνδεσμος για τη Δημοκρατία" (NLD), η δημοκρατική αντιπολίτευση, ανέλαβε την διακυβέρνηση. Αμέσως όμως πραγματοποιήθηκε νέο στρατιωτικό πραξικόπημα από το στρατηγό Σο Μαούνγκ με αποτέλεσμα το Κρατικό Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης (SLORCΓ) να αναλάβει την εξουσία. Για να εκτονωθεί η κρίση κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος. Τον επόμενο χρόνο, και συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου 1989, το Κρατικό Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης μετονόμασε το κράτος σε Ένωση της Μιανμάρ καθώς και το όνομα της πρωτεύουσας από Γιανγκόν σε Ρανγκούν. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε μετά από λίγο καιρό το νέο όνομα. Το 1990 προκηρύχθηκαν εκλογές στις οποίες το καθεστώς ηττήθηκε. Νικήτρια ήταν η βραβευμένη με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, αλλά το SLORC αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία θέτοντας το κόμμα NLD αμέσως εκτός νόμου και συλλαμβάνοντας τα στελέχη του. Το 1997 το SLORC μετονομάστηκε σε Κρατικό Συμβούλιο Ειρήνης και Ανάπτυξης (SPDC). Τον Ιούλιο του 1997 η Μιανμάρ εντάχθηκε στην ASEAN. To 2003 ανακοίνωσαν έναν χάρτη επτά σημείων για να τερματιστεί το στρατιωτικό καθεστώς, χωρίς όμως να δώσουν κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Στις 6 Νοεμβρίου 2005 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην νεόκτιστη πόλη Νάι Πι Τάου (Naypyidaw) που σημαίνει "Πόλη των Βασιλιάδων". Η στάση των δικτατορικών κυβερνήσεων απέναντι στις μειονότητες που αποτελούν το 40% του συνολικού πληθυσμού ήταν πάντα εχθρική. Το 1981 με νόμο απαγορεύθηκε στις μειονότητες να λαμβάνουν δημόσια αξιώματα ενώ με συνεχείς επιδρομές ο στρατός συνέβαλε στη διαρκή εξαθλίωσή τους αναγκάζοντάς πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν την χώρα. Το 1976 υπολογίζεται ότι ήλεγχαν το 40% της χώρας αλλά γρήγορα η εξουσία του στρατού επιβλήθηκε και πάλι. Οι γενικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 27 Μαΐου του 1990 και ήταν οι πρώτες μετά από αυτές του 1960. Σε αυτές πρώτο αναδείχθηκε το κόμμα του Εθνικού Συνδέσμου για τη Δημοκρατία (NLD) με ηγέτιδα την Αούνγκ Σαν Σου Κι, το οποίο κέρδισε και την πλειοψηφία των εδρών της βουλής. Παρ´όλα αυτά το Κρατικό Συμβούλιο Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης (SLORC) αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, μη δεχόμενο τα αποτελέσματα. Αντί αυτού συνέλαβε τα περισσότερα μέλη του NLD ενώ μερικά άλλα κατάφεραν να διαφύγουν στο εξωτερικό. Επίσης εξελέγη και συντακτική συνέλευση για την εκπόνηση συντάγματος χωρίς νομοθετική εξουσία, η οποία όμως δεν λειτούργησε λόγω απαγόρευσης από το στρατιωτικό καθεστώς. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1990 σχηματίστηκε κυβέρνηση από τους αντιπροσώπους που εκλέχτηκαν με πρωθυπουργό τον Σέι Ουίν, α΄ ξάδερφο της Αούνγκ Σαν Σου Κι. Η έδρα της κυβέρνησης βρίσκεται στο Rockville του Μαριλαντ στις ΗΠΑ. Τον Αύγουστο του 2007 με αφορμή την συμπλήρωση 19 χρόνων από την άγρια καταστολή των λαϊκών συγκεντρώσεων οι Βουδιστές μοναχοί, άτομα ιερά στην Μιανμάρ, οργάνωσαν διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις της χώρας διαμαρτυρόμενοι για το ανελεύθερο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου οι διαδηλώσεις κορυφώθηκαν λόγω των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης που αφορούσαν την απόφαση της στρατιωτικής κυβέρνησης να αποσύρει την επιδότηση στα καύσιμα με αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών αλλά και λόγω των ξυλοδαρμών τριών βουδιστών μοναχών από την αστυνομία. Στις 22 Σεπτεμβρίου χιλιάδες Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους ενώ 500 από αυτούς κατάφεραν υπό την επίβλεψη της αστυνομίας να πλησιάσουν στο σπίτι της βραβευμένης με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία βρίσκεται για πάνω από τον Μάιο του 2003 σε κατ'οίκον περιορισμό. Δύο μέρες αργότερα τουλάχιστον 20.000 μοναχοί διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της Ρανγκούν. Στις 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση όλων των χρόνων στην ιστορία της Μιανμάρ όταν 100.000 πολίτες και Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης αλλά και για την φτώχεια που ταλανίζει την χώρα. Το στρατιωτικό καθεστώς θορυβημένο από αυτή την εξέλιξη ανακάλεσε την 22η Μεραρχία από το κρατίδιο της Καρέν για τη Ρανγκούν. Η 22η Μεραρχία είχε χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει και τις λαϊκές εξεγέρσεις του 1988 γι´αυτό και η κίνηση αυτή προκάλεσε αίσθηση προκαταλαμβάνοντας τις προθέσεις της στρατιωτικής κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα επιβλήθηκε νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9 μ.μ. και 5 π.μ. ενώ η πόλη Ρανγκούν τέθηκε υπό άμεσο στρατιωτικό έλεγχο. Παράλληλα τμήματα στρατού παρατάχθηκαν σε όλη την πόλη. Παρ´όλες τις προειδοποιήσεις ο λαός ξανακατέβηκε στους δρόμους. Αν και η διεθνής κοινότητα με μηνύματα ζήτησε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση από το δικτατορικό καθεστώς αυτό δεν φάνηκε να τα έλαβε υπόψιν του. Στις 26 Σεπτεμβρίου και ενώ ο λαός διαδήλωνε, ένα τμήμα διαδηλωτών προσπάθησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών. Αυτοί απάντησαν με ρίψη δακρυγόνων και με ξυλοδαρμό Βουδιστών. Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ξυλοκόπησαν άγρια τους διαδηλωτές ενώ ακολούθησαν και αρκετές συλλήψεις. Στις 27 Σεπτεμβρίου ο λαός διαδήλωσε για ακόμη μια φορά για να διαλυθεί αμέσως βίαια από το στρατό, ο οποίος πυροβολούσε στα τυφλά. Επίσης ο στρατός προχώρησε σε εκατοντάδες συλλήψεις Βουδιστών μοναχών αλλά και σε εφόδους σε μοναστήρια, τα οποία και κατέλαβε. Την επομένη φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουν τους Βουδιστές στο πλευρό τους αφού όλα σχεδόν τα μοναστήρια είχαν καταληφθεί από το στρατό. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν πάνω από 30 πολίτες, μεταξύ των οποίων και ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος. Επίσης συνελήφθησαν χιλιάδες άτομα τα οποία μέχρι και σήμερα κρατούνται στις φυλακές. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκατοντάδες άνθρωποι αγνοούνται από την μέρα των επεισοδίων. Η διεθνής κοινότητα είχε απευθύνει από την αρχή έκκληση προς το στρατιωτικό καθεστώς της χώρας για ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Συγκεκριμένα ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Γκι-Μουν ζήτησε αυτοσυγκράτηση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους απείλησε για νέες κυρώσεις ενώ ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι δεν θα δεχτεί καταστολή των διαδηλώσεων στη Μιανμάρ. Μετά την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν ζήτησε επείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας ενώ η Ρωσία, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με το καθεστώς, έκανε λόγο για «εσωτερική υπόθεση της Μιανμάρ». Αλλά και η Κίνα, η οποία έχει μεγάλες οικονομικές συναλλαγές με την κυβέρνηση της Μιανμάρ, κράτησε ήπια στάση επικρίνοντας μάλιστα την στάση των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης κατηγορώντας ότι χειροτερεύουν την κατάσταση υπερβάλλοντας τα γεγονότα. Έντονη κριτική έγινε και από την Ιαπωνική κυβέρνηση η οποία ζήτησε εξηγήσεις για τον θάνατο του Ιάπωνα δημοσιογράφου Κέντζι Ναγκάι ζητώντας παράλληλα την διενέργεια ανακρίσεων για το συμβάν. Ο ΟΗΕ απέστειλε σχεδόν αμέσως τον ειδικό απεσταλμένο Ιμπραήμ Γκαμπάρ, εξέφρασε όμως την θλίψη του για τα αιματηρά γεγονότα μόλις τον Οκτώβριο. Από το 1988 η χώρα τελεί υπό στρατιωτικό νόμο ενώ ισχύει και ειδική νομοθεσία που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις άνω των πέντε ατόμων. Τον Φεβρουάριο του 2007 το στρατιωτικό καθεστώς ανακοίνωσε την διενέργεια δημοψηφίσματος για το νέο σύνταγμα καθώς και εκλογών για το 2010. Η αντιπολίτευση όμως χαρακτήρισε όλα αυτά ως ανάξια λόγου από τη στιγμή που δεν ελευθέρωσαν την Αούνγκ Σαν Σου Κι, βραβευμένη με Νόμπελ ειρήνης και ηγέτιδα της αντιπολίτευσης, η οποία κρατείται για πάνω από μια δεκαετία σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο στρατηγός Κιάου Χσαν, υπουργός πληροφοριών, τον Μάρτιο του 2008 κατηγόρησε τον Γκαμάρι, τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ, για μεροληψία ενώ φαίνεται να του είπε ότι έχει ξεφύγει από το ρόλο του μεσολαβητή. Επίσης η Μιανμάρ είναι μια από τις 14 χώρες παγκοσμίως που περιορίζουν την πρόσβαση των πολιτών στο διαδίκτυο σε ότι έχει σχέση με πληροφορίες και ειδήσεις που αφορούν την Μιανμάρ. Η κυβέρνηση συνεχίζει να καταπιέζει τις μειονότητες γι' αυτό εδώ και χρόνια έχουν οργανωθεί ένοπλες ομάδες ανταρτών με κυριότερη αυτή των Σαν (Shan State Army - SSA) που διαθέτει περίπου 15.000 στρατιώτες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατηγόρησε το 2006 την κυβέρνηση των Σαν ότι χρηματοδοτείται μέσω της παραγωγής οπίου, κάτι που διαψεύστηκε από τους αντάρτες. Οι πρώτες εκλογές έπειτα από 20 χρόνια διεξήχθησαν στις 7 Νοεμβρίου 2010. Οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές του 2015 σηματοδότησαν μια νέα εποχή για τη χώρα, έπειτα από τη νίκη της αντιπολίτευσης. Οι εκλογές του 2020 έγιναν στις 8 Νοεμβρίου και είχαν ως αποτέλεσμα τη νίκη της Εθνικής Δημοκρατικής Ένωσης της Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία ανατράπηκε από το στρατό σε πραξικόπημα την 1η Φεβρουαρίου 2021 και συνελήφθη. Τα αποτελέσματα των εκλογών ακυρώθηκαν από το στρατό. Το στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ διατηρεί πολύ καλές σχέσεις, ειδικά σε επίπεδο οικονομικών συμφωνιών, με τη Ρωσία, την Ταϊλάνδη, την Ινδία και την Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Μάιο του 2007 Ρωσία και Μιανμάρ υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή κέντρου μελετών ατομικής ενέργειας ενώ τον ίδιο χρόνο η Ινδία επένδυσε 150 εκατομμύρια δολάρια για έρευνες φυσικού αερίου. Πολεμικό εξοπλισμό προμηθεύεται από την Κίνα και τη Ρωσία ενώ στην Ταϊλάνδη πουλάει φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Επίσης πολλές υλοτομικές κινέζικες εταιρείες δραστηριοποιούνται στη Μιανμάρ για πάνω από μια δεκαετία με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται το φαινόμενο της αποψίλωσης των δασών. Οικονομικές σχέσεις, αν και επίσημα καταδικάζει το στρατιωτικό καθεστώς, διατηρεί και η Γαλλία. Συγκεκριμένα η γαλλική εταιρεία Total έχει τεράστιες επενδύσεις στη Μιανμάρ λόγω του φυσικού αερίου όπως και η αμερικανική Chevron. Για την κατασκευή μάλιστα του αγωγού του κοιτάσματος πετρελαίου Γιεταγκάν εκτοπίστηκαν βίαια από την περιοχή ολόκληρα χωριά. Η γαλλική κυβέρνηση πάντως, μέσω του υπουργού εξωτερικών, καλύπτει πλήρως την Total. Η στάση αυτή της Γαλλίας είναι που εμποδίζει και την λήψη ουσιαστικών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον της Μιανμάρ. Τον Νοέμβριο του 2007, με αφορμή τις λαϊκές εξεγέρσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Καναδάς, αποφάσισαν να επιβληθεί εμπάργκο σε 1207 εταιρίες της χώρας ενώ απαγόρευσαν την είσοδο στην Ε.Ε. και στον Καναδά σε όλους τους αξιωματούχους της κυβέρνησης. Οι ξένες κυβερνήσεις χαρακτήρισαν την κίνηση της κυβέρνησης, τον Φεβρουάριο του 2008, για ψήφιση νέου συντάγματος ως τέχνασμα απο τη στιγμή που θα στερούνται αξιοπιστίας ενώ ο ΟΗΕ απέστειλε για ακόμη μια φορά τον ειδικό απεσταλμένο της Γκαμπάρι.
|
Η Μιανμάρ κυβερνάται από στρατιωτικό καθεστώς. Από το 1992 ως το 2011 επικεφαλής του δικτατορικού καθεστώτος ήταν ο στρατηγός Ταν Σουέ, αρχηγός του «Κρατικού Συμβουλίου Ειρήνης και Ανάπτυξης», όπως ονομαζόταν η κυβέρνηση της χώρας. Έπειτα από τη διενέργεια εκλογών, το 2010, η χούντα παρέδωσε την εξουσία σε πολιτική κυβέρνηση το Μάρτιο του 2011. Πρόεδρος ορκίστηκε ο Θέιν Σέιν. Από το 2016 ως το 2021 ντε φάκτο αρχηγός κυβέρνησης ήταν η Κρατική Σύμβουλος της Μιανμάρ, Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία ανατράπηκε σε νέο πραξικόπημα του στρατού την 1η Φεβρουαρίου 2021.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BC%CE%AC%CF%81
|
Ερμινίγγελδος
|
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Λιουβιγγέλδος (Λιουβιγγέλδος) και της πρώτης συζύγου του. Ήταν αδελφός του Ρέκαρεντ Α΄ (Reccared I) και μεγάλωσε ως Αρειανός. Ο Λιουβιγγέλδος έκανε τους γιους του συν-αντιβασιλείς. Το 579 νυμφεύτηκε την Ίνγκουντ / Ινγούνδη, την κόρη του Φράγκου βασιλιά Σιγηβέρτου Α΄ της Αυστρασίας που ήταν καθολικός. Η μητέρα της ήταν η Βησιγότθα πριγκίπισσα Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας. Η δωδεκάχρονη Ίνγκουντ πιέστηκε από τη θετή μητέρα του Ερμινίγγελδος, Γκοϊσβίνθα, να αποκηρύξει τις πεποιθήσεις της, αλλά έμεινε σταθερή στην πίστη της. Ο Λιουβιγγέλδος έστειλε τον Ερμινίγγελδος στον νότο για να κυβερνήσει για λογαριασμό του. Εκεί, βρέθηκε υπό την επιρροή του Λέανδρου της Σεβίλλης, του μεγαλύτερου αδελφού του Ισιδώρου της Σεβίλλης. Ο Ερμινίγγελδος προσηλυτίστηκε στον Χαλκηδονικό (Ορθόδοξο) Χριστιανισμό. Η οικογένειά του ζήτησε να επιστρέψει στον Αρειανισμό, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Περίπου τότε, οδήγησε μία εξέγερση εναντίον τού Λιουβιγγέλδος. Οι σύγχρονες μαρτυρίες το αποδίδουν αυτό στην πολιτική, και όχι κυρίως στις θρησκευτικές διαφορές. Ζήτησε τη βοήθεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά ασχολήθηκε με την άμυνα της από εδαφικές επιδρομές της αυτοκρατορίας των Σασανιδών. Για ένα διάστημα, ο Ερμινίγγελδος είχε την υποστήριξη των Σουηβών, οι οποίοι είχαν ηττηθεί από τον Λιουβιγγέλδος το 579, αλλά τους ανάγκασε να συνθηκολογήσουν για άλλη μία φορά το 583. Ο Ερμινίγγελδος κατέφυγε στη Σεβίλλη και όταν η πόλη έπεσε μετά από πολιορκία το 584, πήγε στην Κόρδοβα. Αφού ο Λιουβιγγέλδος πλήρωσε 30.000 κομμάτια χρυσού, οι Βυζαντινοί αποσύρθηκαν και πήραν μαζί τους την Ίνγκουντ και τον γιο της. Ο Ερμινίγγελδος αναζήτησε ένα ιερό σε μία εκκλησία. Ο Λιουβιγγέλδος δεν θα παραβίαζε το ιερό. Έστειλε τον Ρέκαρεντ μέσα, για να μιλήσει με τον Ερμινίγγελδος και να προσφέρει ειρήνη. Αυτό έγινε αποδεκτό και επήλθε ειρήνη για κάποιο χρονικό διάστημα. Ο Γκοϊσβίνθα, ωστόσο, έφερε μία άλλη αποξένωση μέσα στην οικογένεια. Ο Ερμινίγγελδος φυλακίστηκε στην Ταραγόνα ή στο Τολέδο. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του στον πύργο της Σεβίλλης, ένας Αρειανός επίσκοπος στάλθηκε στον Ερμινίγγελδος για το Πάσχα, αλλά δεν δεχόταν την Ευχαριστία από αυτόν. Ο βασιλιάς Λιουβιγγέλδος διέταξε να τον αποκεφαλίσουν: εκτελέστηκε στις 13 Απριλίου 585. Είχε έναν γιο από τη σύζυγό του, τον Αθάναγκιλντ (Athanagild), που ονομάστηκε από τον εκ μητέρων προπάππο του, βασιλιά Aθάναγκιλντ. Και οι δύο προσπάθησαν να καταφύγουν στην Κωνσταντινούπολη μετά την εκτέλεσή του, αλλά τους το αρνήθηκαν, ενώ βρίσκονταν ήδη στη Σικελία. Στη συνέχεια επέστρεψαν στο Φραγκικό Βασίλειο, όπου ο γιος παρέμεινε υπό την επιμέλεια της μητέρας του και τής μητέρας αυτής Μπρουχίλντας. Σύμφωνα με το Χρονικό του 9ου αι. του Aλφόνσο Γ΄, ο Έρβιγκ (Erwig) ήταν γιος τού Αρδαβάστ (Ardabast), ο οποίος είχε ταξιδεύσει από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην Ισπανία την εποχή του Χιντάσουινθ (Chindasuinth) και νυμφεύτηκε την ανιψιά του Χιντάσουινθ, Γκόντα (Goda). Ο Αρδαβάστ (ή Αρτάβασδος), ήταν πιθανότατα Αρμένιος ή Πέρσης χριστιανός εξόριστος στην Κωνσταντινούπολη ή στη βυζαντινή Αφρική. Στην Ισπανία τον έκαναν κόμη. Ο Ισπανός γενεαολόγος του 17ου αι. Λούις Μπαρτολομέ ντε Σαλάζαρ υ Κάστρο, ονομάζει τον πατέρα τού Αρδαβάστ ως Αθάναγκιλντ, γιο του Αγίου Ερμινίγγελδος και της Ίνγκουντ, και τη μητέρα του ως Φλαβία Ιουλιανή, κόρη του Πέτρου κουροπαλάτη και ανιψιά τού Αυτοκράτορα Μαυρίκιου. Αυτή η αυτοκρατορική σύνδεση αμφισβητείται από τον Κριστιάν Σετιπάνι, ο οποίος λέει ότι η μόνη πηγή για τον γάμο του Aθάναγκιλντ με τη Φλαβία Ιουλία είναι ο Χοσέ Πεγίθερ (José Pellicer), για τον οποίο ισχυρίζεται ότι είναι πλαστογράφος. Άγιος Ερμενεγίλδος πολιούχος, αρχείο Walsh, Michael, επιμ. (1991). Butler's Lives of the Saints: Concise Edition, Revised and Updated. San Francisco: Harper. ISBN 0-06-069299-5. Innes, Matthew (2007). Introduction to Early Medieval Europe, 300-900. The sword, the plough and the book. Routledge. σελ. 552. ISBN 978-0-203-64491-1. Βίοι των Αγίων: 13 Απριλίου Αγίου Ερμενεγίλδου, Μάρτυρος Ο Άγιος Ερμενεγίλντ χαραγμένο από τον L. Beck, από τη συλλογή De Verda Ο Άγιος Ερμενίγιλδος, Μάρτυς στην ιστοσελίδα της Χριστιανικής Εικονογραφίας
|
Ο άγιος Ερμινίγγελδος, Hermenegild ή Ermengild, ισπανικά: San Hermenegildo, λατινικά: Hermenegildus, από το γοτθικό *Airmana-gild = "τεράστιος φόρος υποτέλειας" (απεβ. στις 13 Απριλίου 585), ήταν γιος του βασιλιά Λιουβιγγέλδος του Βησιγοτθικού βασιλείου στην Ιβηρική Χερσόνησο και τη νότια Γαλλία. Περιήλθε σε ρήξη με τον πατέρα του το 579 και στη συνέχεια εξεγέρθηκε τον επόμενο χρόνο. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσής του μεταστράφηκε από τον Αρειανισμό στον Καθολικισμό. Ο Ερμινίγγελδος ηττήθηκε το 584 και εξορίστηκε. Το τέλος του θεωρήθηκε αργότερα ως μαρτύριο, λόγω της επιρροής των Διαλόγων του πάπα Γρηγορίου Α΄, ο οποίος απεικόνισε τον Ερμινίγγελδος ως "Καθολικό μάρτυρα που επαναστάτησε ενάντια στην τυραννία ενός Αρειανού πατέρα".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Μονή Κομνηνείου
|
Το μοναστήρι της Παναγίας του Οικονομείου, γνωστό και ως Μονή του Αγίου Δημητρίου, βρίσκεται στην ανατολική δασώδη πλευρά της Όσσας μεταξύ των κωμοπόλεων Στομίου και Καρίτσας. Όπως μαρτυρείται από τα υπάρχοντα αρχαιολογικά λείψανα, στη θέση του μοναστηριού προϋπήρχε αρχαίος ειδωλολατρικός ναός αφιερωμένος σε άγνωστη θεότητα. Κατά την υπόθεση των Ζ. Εσφιγμενίτη και Ν. Γεωργιάδη το αρχαίο ιερό ανήκε στον Ποσειδώνα Πετραίον τον οποίο τιμούσαν και γιόρταζαν οι Θεσσαλοί σε ανάμνηση του μεγάλου σεισμού που διαχώρισε την Όσσα από τον Όλυμπο, έργο αποδιδόμενο στον Ποσειδώνα. Στην ίδια θέση του αρχαίου ιερού οικοδομήθηκε κατά τον 4ο και 5ο αιώνα μια βυζαντινή εκκλησία. Ο Γάλλος περιηγητής Μεζιέρ όταν επισκέφτηκε το μοναστήρι το 1852 πληροφορήθηκε από τον γέροντα ηγούμενο της Μονής ότι σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι είχε ιδρυθεί κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού (527-556). Την ίδια πληροφορία έδωσε και ο ηγούμενος Ζαχαρίας ο οποίος έζησε εκεί 54 και πλέον χρόνια και στον Ρώσο αρχιμανδρίτη Πόρφυρο Ουσπένσκη που επισκέφτηκε το μοναστήρι το 1859. Η πληροφορία μπορεί να είναι αληθής. Εν τούτοις η Μονή φέρει από παλιά την ονομασία Κομνήνειον, ένδειξη κατά τον επίσκοπο Πλαταμώνα Αμβρόσιο, ότι είναι «ίδρυμα της Βασιλικής Οικογενείας των Κομνηνών». Στη διάρκεια της δυναστείας των Κομνηνών πρέπει να ιδρύθηκε η μεγαλοπρεπής βασιλική μονή στη θέση του προϋπάρχοντος μικρού βυζαντινού ναού. Ο Κομνήνειος ναός ήταν ευρέων διαστάσεων (26x16 μέτρα) του τύπου τρίκογχου σταυροειδούς, με τέσσερα παρεκκλήσια στις τέσσερις γωνίες που συνδεόταν αρχιτεκτονικά με το όλο οικοδόμημα. Τόσο ο αρχιτεκτονικός τύπος των τεσσάρων παρεκκλησιών όσο και η εξωτερική επιμελής τοιχοδομία, που αποτελείται από πλίνθους και λαξευτούς λίθους τοποθετημένους εναλλάξ στις ζώνες, αποτελούν σπάνια περίπτωση υψηλής αρχιτεκτονικής κατασκευής. Το Μοναστήρι φέρει και την ονομασία Οικονομείον ή Οικονομείο, πιθανώς από το όνομα του διαλυθέντος κατά την 10ετία του 1860 μικρού οικισμού Οικονομείο, που υπήρχε εκεί κοντά όπου διέμενε ο οικονόμος της Μονής. Επίσης η Μονή, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία Θεοτόκο ονομάζεται και Μονή του Αγίου Δημητρίου. Κατά τον Ουσπένσκη η μετονομασία αυτή ίσως να έγινε κατά το 1578 από τους εγκατασταθέντες εκεί μοναχούς που έφτασαν εκεί από κάποιο άλλο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Ο ίδιος επισκέπτης το 1859, λέει ότι είδε εκεί ένα Ευαγγέλιο που θεωρήθηκε ότι ανήκε στον μητροπολίτη Λαρίσης Αχίλλειο, πάνω στο οποίο ο επίσκοπος Πλαταμώνα Διονύσιος έγραψε το 1583 ότι «αυτό ανήκει στο Οικονομείο, τη Μονή του Αγίου Δημητρίου». Αυτή είναι ίσως η πιο παλαιά μαρτυρία για την ονομασία του Αγίου Δημητρίου. Όσον αφορά το περίφημο αυτό τετραβάγγελο, η παράδοση έλεγε ότι ανήκε στον Άγιο Αχίλλειο μητροπολίτη Λαρίσης που είχε μετάσχει στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Ήταν γραμμένο σε περγαμηνή με χρυσά γράμματα με λεπτότητα, στολισμένο με μικρογραφίες και σχόλια στα περιθώρια. Ο Μεζιέρ που όπως λέει έφυγε από το μοναστήρι με 15 χειρόγραφους κώδικες και άλλα 20 έντυπα, λυπήθηκε γιατί δεν μπόρεσε να αποκτήσει το Ευαγγέλιο αυτό, επειδή ο μοναχός του ζητούσε το λιγότερο 4.000 τουρκικά πιάστρα για να του το δώσει. Άλλα και ο άλλος επισκέπτης, ο Ουσπένσκη, λέει ότι στο μοναστήρι τον έφερε η φήμη για το Ευαγγέλιο του Αγίου Αχίλλειου που φυλασσόταν εκεί και το οποίο πράγματι είδε. Δηλαδή ο άνθρωπος ξεκίνησε από την Λάρισα και διήνυσε μια απόσταση και με γαϊδουράκι με στόχο το Ευαγγέλιο. Τελικά το Ευαγγέλιο αυτό δεν γλίτωσε από τους περιφερόμενους αγύρτες και τα παζαρέματα του επιλήσμονος μοναχού. Το μοναστήρι, σύμφωνα με τις πληροφορίες του πρωτονοτάριου του Πατριαρχείου Κων/πόλεως Θ. Ζυγομάλη είχε 300 μοναχούς. Ο Ζυγομάλης επισκέφθηκε κατά τα έτη 1576 - 1577 τα μοναστήρια με εντολή του Πατριάρχη Κων/πόλεως να εισπράξει τα οφειλόμενα από τα μοναστήρια πατριαρχικά δικαιώματα. Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη έγραψε διάφορες επιστολές με πληροφορίες για τα Μοναστήρια. Για το μοναστήρι «Παναγιά του Οικονομείου» λέει ότι είχε 300 μοναχούς. Η στέγαση τόσων μοναχών προϋποθέτει την ύπαρξη ανάλογων χώρων και ίσως αυτό να εννοεί το αναφερόμενο υπό του Ι. Λεονάδρου «κάτωθεν του μοναστηριού τούτου ευρίσκοντο διάφορα ερείπια αρχαίων μοναστηριών». Πρέπει όμως να λάβουμε υπ' όψιν ότι στην ίδια περιοχή παραθαλασσίως, ανακαλύφτηκαν τάφοι του 6ου π.Χ. αιώνα που ανήκαν προφανώς στην αρχαία πόλη των Ευρυμενών. Δηλαδή η περιοχή έχει κατοικηθεί και παλιότερα. Η μονή καταστράφηκε κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας και ιδίως στα χρόνια της επαναστάσεως του 1821. Άλλα, ακόμα χειρότερα συνέβησαν κατά το 1868, όταν πυρπολήθηκε από τον παράφρονα ηγούμενο της μονής και αρπάχτηκε όλη η κτηματική και κινητή περιουσία της. Τότε χάθηκαν και τα τελευταία πολύτιμα κειμήλια και καταστράφηκε το αρχείο και η πλούσια βιβλιοθήκη. Μερικά από τα σπάνια αυτά χειρόγραφα πουλήθηκαν σε ευτελή τιμή σε γυρολόγους και αρχαιοκάπηλους, όπως στο Γάλλο Μεζιέρ και τώρα βρίσκονται στην Εθνική βιβλιοθήκη των Παρισίων. Η έρευνα στο μέλλον σε Ευρωπαϊκές βιβλιοθήκες ίσως εντοπίσει στοιχεία τα οποία θα φωτίσουν την ιστορία της ιεράς Μονής. Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου ευρισκόμενο σε δασώδη περιοχή αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο για τους κατατρεγμένους Έλληνες κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι σπάνια πλησίαζαν την περιοχή και μόνο με μεγάλη δύναμη στρατού ανέβαιναν μέχρι το μοναστήρι. Στα χρόνια της Επαναστάσεως του 1821 το μοναστήρι προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στους μαχόμενους κλεφταρματωλούς. Τότε έγιναν αλλεπάλληλες επιδρομές των Τούρκων οι οποίοι κατέστρεψαν πολλά κειμήλια και χειρόγραφους κώδικες της βιβλιοθήκης. Το πυκνό δάσος με την οργιώδη βλάστηση, καθιστούσε την περιοχή άβατη για τις τουρκικές αρχές. Εκεί κατέφυγαν με καΐκια οι διαφυγούσες οικογένειες από την ανθρωποσφαγή της Χίου το 1822. Δύο από τα καΐκια που κατόρθωσαν να διαφύγουν από την σφαγή της Χίου (σφάχτηκαν τότε 30.000 γυναικόπαιδα), διέσχισαν το Αιγαίο Πέλαγος και βγήκαν στον όρμο του Στομίου. Από εκεί, οι οικογένειες που διασώθηκαν ανηφόρισαν και εγκαταστάθηκαν μέσα στο πυκνό δάσος. Αλλά και μετά την επανάσταση του 1821 το μοναστήρι συνέχισε την προσφορά του στον αγώνα κατά των Τούρκων. Γι' αυτό εθεωρείτο πάντα ύποπτο από τις τουρκικές αρχές. Έτσι, βλέπουμε να περικυκλώνεται τον Ιούνιο του 1831 από τον Χασάν Αγά με 500 στρατιώτες αναζητώντας τους κλέφτες. Η μονή καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1881 και αφέθηκε ερειπωμένη. Το καθολικό αναστηλώθηκε από την 7η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα πλαίσια του Γ’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης.Τώρα, δίπλα στο χώρο της αρχαίας μονής έχει ανεγερθεί ένα νέο μοναστήρι, ίδρυμα της τελευταίας 15ετίας. Αναφέρεται επίσημα, μετά την Ένωση της Θεσσαλίας με την Ελλάδα, το 1889 στο ΦΕΚ 251Α - 04/10/1889 να απογράφεται με την ονομασία Μονή Αγίου Δημητρίου ή Κομνήνειος στον τότε δήμο Ευρυμενών. Το 1913 αναγράφεται στο ΦΕΚ 201Α - 10/10/1913 ως Μονή Κομνήνειος και από το 1971 ως Μονή Αγίου Δημητρίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τον Απόστολο Παύλο, τις Κατασκηνώσεις Αγίου Δημητρίου και το Στόμιο αποτελούν την κοινότητα Στομίου υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Ευρυμενών του Δήμου Αγιάς και σύμφωνα με την απογραφή 2011 δεν απογράφεται κανένας. Εκκλησία της Ελλάδος Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης & Τυρνάβου Δήμος Ευρυμενών
|
Η Ιερά Μονή Κομνηνείου είναι βυζαντινό μοναστήρι στον Κίσσαβο, κοντά στην κωμόπολη Στόμιο Λάρισας. Ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό και η πλήρης ονομασία του είναι Κομνήνειος Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου & Αγίου Δημητρίου (Παναγία του Κομνηνείου ή Οικονομείου).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Πατσίδερος Ηρακλείου
|
Η ονομασία του χωριού είναι άγνωστο από πού προήλθε. Το 1583 αναφέρεται Pacid(h)aro με 61 κατ. (Καστροφύλακας, Κ97). Κατά το Στέργιο Σπανάκη, η ονομασία δεν έχει σχέση με το paciero (paciere)= ειρηνοποιός. Αργότερα αποτέλεσε έδρα κοινότητας, στην οποία υπήχθη και το χωριό Ζίντα Στην εκκλησία της Παναγίας λειτούργησε μία Μονή με τρία παρακείμενα κελιά. Δείτε Κοινότητα Πατσιδέρου Το σχολείο του Πατσιδέρου ιδρύθηκε το έτος 1875. Το διδακτήριο κτίστηκε στη βορειοανατολική πλευρά του χωριού σε χαμηλότερο από τον οικισμό υψόμετρο, στον περίβολο του ναού της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Στο σχολείο αυτό φοιτούσαν οι χριστιανοί μαθητές των γειτονικών χωριών μιας και ήταν το μοναδικό σχολείο της περιοχής. Το διδακτήριο πυρπολήθηκε από τους Οθωμανούς στην επανάσταση τόσο του 1878 όσο και του 1889. Μετά την πυρπόληση του 1889 και μέχρι να γίνουν οι αναγκαίες επισκευές, το σχολείο λειτούργησε στο Αρκαλοχώρι (Ιανουάριος 1890 – Αύγουστος 1892). Μετά την ολοκλήρωση των επισκευαστικών εργασιών, μεταφέρθηκε εκ νέου η έδρα του στον Πατσίδερο αλλά πυρπολήθηκε εκ νέου από τους Οθωμανούς στην επανάσταση του1897. Επί Κρητικής Πολιτείας ιδρύθηκε ως γραμματοδιδασκαλείο. Στις 10/11/1899 ο δάσκαλος Σταύρος Καλεντάκης γράφει προς το Νομαρχιακό επιθεωρητή Ηρακλείου: ‘Περί καταστάσεως του διδακτηρίου Πατσιδέρου’ «…το σχολείον του χωρίου τούτου είναι κτήμα της κοινότητος και ευρίσκεται επί της καταλληλοτέρας θέσεως, προς ανατολάς του χωρίου εντός του περιβόλου της εκκλησίας της Γεννήσεως της Θεοτόκου.Κέκτηται δε το σχολείον τούτο μικρόν κήπον όστις περιέχει τινά δένδρα 2 κυπαρίσσους 1 ροδακινέα και 8 ροδάς, έχει δε επισκευασθή νεωστί επειδή κατεκάη και 3 φοράν κατά την επανάστασιν του 1896 υπό των Τούρκων. Σύγκειται δε εκ μίας θύρας και 5 παραθύρων 2 βορείων μετά υαλοπινάκων 1 νοτίου 1 ανατολικού 1 δυτικού ανευ υαλοπινάκων. Περιέχει δε τα εξής όργανα : 6 θρανία 1 μαυροπίνακα και 1 τράπεζαν, γεωγραφικούς δε χάρτας και παιδαγωγικά βιβλία δεν περιέχει επειδή κατεκάησαν ταυτοχρόνος πρότερον. Το επίπεδον δε έχει επιστρωθεί δια ξυλείας. Όπερ είναι 5 ½ οργυιάς κατά το μήκος και 2 κατά το πλάτος. Το δε ύψος είναι 2 οργυιάς. Η εκκλησία σήμερα εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου (γενέθλιο της Θεοτόκου) όμως μέχρι το 1866 ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση, για αυτό τιμάται και εκείνη την ημέρα. Στο ανώφυλλο της εξώπορτας υπάρχει χαραγμένη η χρονολογία 1695 Οι παλαιότερες οικογένειες του χωριού είναι : Πατερόπουλος, Αντωνάκης, Φραγκιαδάκης, Σπυριδάκης, Βασιλάκης, Πετράκης, Μακρομιχαλάκης, Βουρεξάκης, Χριστοδουλάκης και Φυτάκης. Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.
|
Ο Πατσίδερος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Μινώα Πεδιάδος στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Μονοφατσίου. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στην ανατολική πλαγιά λόφου με υψόμετρο 564 μέτρα, με θέα στο όρος Δίκτη. Απέχει 29 χλμ. από το Ηράκλειο. Κύρια προϊόντα είναι το ελαιόλαδο και τα οινοστάφυλα. Οι κάτοικοι ασχολούνται και με την κτηνοτροφία. Οι ιεροί ναοί είναι ο Μιχαήλ Αρχάγγελος (κεντρική εκκλησία) η Αγ. Παρασκευή, ο Αγ. Αντώνιος, η Παναγία, ο Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος (στην περιοχή Πύργος, λίγο έξω από το χωριό). Οι τρεις τελευταίες είναι παλιές εκκλησίες και σώζονται υπολείμματα τοιχογραφιών .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γκρασχόπερς Ζυρίχης
|
Η Γκρασχόπερς έχει κατακτήσει 27 φορές το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ελβετίας και 19 φορές το Κύπελλο Ελβετιας στους τίτλους τις ομάδας συμεριλαμβάνεται 2 Λιγκ καπ Ελβετίας μια διοργάνωση που άρχισε να διεξάγεται το 1972 και σταμάτησε το 1982 και ένα Σούπερ καπ Ελβετίας.Αναλυτικά οι τίτλοι της ομάδας: Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ελβετίας 1898, 1900, 1901, 1905, 1921, 1927, 1928, 1931, 1937, 1939, 1942, 1943, 1945, 1952, 1956, 1971, 1978, 1982, 1983, 1984, 1990, 1991, 1995, 1996, 1998, 2001, 2003 Κύπελλο Ελβετίας 1926, 1927, 1932, 1934, 1937, 1938, 1940, 1941, 1942, 1943, 1946, 1952, 1956, 1983, 1988, 1989, 1990, 1994, 2013 Λιγκ καπ Ελβετίας 1973, 1975 Σούπερ καπ Ελβετίας 1989 Η ομάδα διατηρεί και άλλα τμήματα όπως Κωπηλασία,Χόκεϊ επί πάγου,Χειροσφαίριση,Αντισφαίριση κ.α Η επίσημη ιστοσελίδα της Γκρασχόπερς Ζυρίχης
|
Η Γκρασχόπερς (γερμανικά: Grasshoppers) είναι επαγγελματικός αθλητικός σύλλογος της Ελβετίας ιδρύθηκε την 1 Σεπτεμβρίου 1886. Το παλιότερο και ευρύτερα γνωστό τμήμα του συλόγγου είναι το ποδοσφαιρικό τμήμα όπου η ομάδα έχει κατακτήσει τους περισσότερους εγχώριος τίτλους στην Ελβετία, έδρα της είναι το γηπεδο Λέτσιγκρουντ («Letzigrund»), 26.104 θέσεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%87%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%96%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B7%CF%82
|
Ίγκα Σφιόντεκ
|
Η Ίγκα Σφιόντεκ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 2001 στη Βαρσοβία από τη Ντορότα και τον Τόμας Σφιόντεκ. Ο πατέρας της είναι πρώην κωπηλάτης που αγωνίστηκε στο τετραπλό σκιφ ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ. Η μητέρα της είναι γιατρός. Έχει μια αδερφή, την Αγκάτα, που είναι περίπου τρία χρόνια μεγαλύτερη. Ο πατέρας της Ίγκα ήθελε οι κόρες του να γίνουν ανταγωνιστικές αθλήτριες και προτίμησε να ασχοληθούν με ένα ατομικό άθλημα και όχι ένα ομαδικό άθλημα για καλύτερο έλεγχο των πιθανοτήτων επιτυχίας τους. Η Αγκάτα ξεκίνησε αρχικά με την κολύμβηση, αλλά μεταπήδησε στην αντισφαίριση αφού είχε προβλήματα με το κολύμπι. Η Ίγκα ακολούθησε την αδερφή της στην αντισφαίριση επειδή ήθελε να την νικήσει και επίσης επειδή ήθελε να της μοιάσει περισσότερο. Η Αγκάτα συμμετείχε για λίγο στο ITF Junior Circuit το 2013 σε ηλικία περίπου 15 ετών, αλλά έκτοτε σταμάτησε να παίζει λόγω προβλημάτων τραυματισμού. Η Ίγκα εκπαιδεύτηκε στη Μέρα Βαρσοβίας ως 14χρονη, πριν μετακομίσει αργότερα στη Λέγκια Βαρσοβίας. Η Σφιόντεκ έχει χορηγό την Asics από τις αρχές του 2020. Προηγουμένως, είχε χορηγό τη Nike. Από τον Δεκέμβριο του 2019, η Σφιόντεκ υποστηρίζεται από την Red Bull. Υποστηρίζεται επίσης από τη Lexus, παρέχοντάς της οχήματα για προσωπική χρήση. Στο παρελθόν ήταν οι χορηγοί της συμπατριώτισάς αντισφαιρίστριας, Αγκνιέσκα Ραντβάνσκα. Ο κύριος προπονητής της Σφιόντεκ στα πρώτα της χρόνια ήταν ο Μίχαου Καζνόφσκι, με τον οποία συνεργάστηκε μέχρι το Γαλλικό Όπεν του 2016. Η Γιολάντα Ρούσιν-Κζεπότα ήταν η προπ7ονήτρια φυσικής προετοιμασίας για περίπου τέσσερα χρόνια έως το τέλος του Αμερικανικού Όπεν 2019. Η Σφιόντεκ προπονείται με τον Πιότρ Σιεσπουτόφσκι από το 2016. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που ο Σιεσπουτόφσκι είναι προπονητής της, ο Βρετανός πρώην επαγγελματίας αντισφαιριστής και ο πρώην προπονητής της Εθνικής Ντέιβις Καπ Πολωνίας, Νικ Μπράουν, υπήρξε επίσης περιστασιακός σύμβουλος. Η Σφιόντεκ συνεργάζεται επίσης με την αθλητική ψυχολόγο, Ντάρια Αμπραμόβιτς. Προφίλ στο wtatennis.com Προφίλ στο Instangram
|
Η Ίγκα Νατάλια Σβιάντεκ (πολωνικά: Iga Natalia Świątek, προφέρεται: [ˈiɡa ˈɕfjɔntɛk]) (31 Μαΐου 2001, Βαρσοβία) είναι Πολωνή επαγγελματίας αντισφαιρίστρια. Σήμερα βρίσκεται στο Νο. 2 της παγκόσμιας κατάταξης της Ένωσης Αντισφαίρισης Γυναικών (WTA). Έχει κατακτήσει 3 φορές το Γαλλικό Όπεν το 2020, 2022 και το 2023 και είναι η πρώτη Πολωνή πρωταθλήτρια στην ιστορία σε μονό Grand Slam. Με τον τίτλο της στο Γαλλικό Όπεν, έγινε επίσης η νεότερη πρωταθλήτρια μονού στο τουρνουά από τον Ραφαέλ Ναδάλ το 2005 και η νεότερη γυναίκα πρωταθλήτρια μονού από τη Μόνικα Σέλες το 1992. Το 2022 κατέκτησε επίσης το Αμερικανικό Όπεν, προσθέτοντας ένα ακόμα Grand Slam στην τροπαιοθήκη της.Ο πατέρας της Σφιόντεκ, Τόμας, ήταν κωπηλάτης σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ως παιδί, η Σφιόντεκ ήταν πρωταθλήτρια διπλού κορασίδων του Γαλλικού Όπεν 2018, μαζί με την Κέιτι ΜακΝάλι, και πρωταθλήτρια μονού κορασίδων του Γουίμπλεντον 2018. Επίσης, οδήγησε την Πολωνία στην κατάκτηση του Φεντ Καπ Παίδων το 2016 και κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο διπλού για την Πολωνία στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων του 2018 με τη Σλοβένα Κάγια Γιούβαν. Η Σφιόντεκ ξεκίνησε να παίζει τακτικά στο WTA Tour το 2019, την ίδια χρονιά που έκανε το ντεμπούτο της στο τουρνουά. Μπήκε στο Top 50 σε ηλικία 17 ετών, μετά την πρώτη της εμφάνιση σε έναν τελικό WTA και μια τέταρτη φάση στο Γαλλικό Όπεν 2019, όπου ηττήθηκε από τη Σιμόνα Χάλεπ. Κατά τη διάρκεια των αγώνων προς τον τίτλο της στο Γαλλικό Όπεν 2020, η Σφιόντεκ ανέκαμψε για να νικήσει την κορυφαία βαθμολογικά Χάλεπ στον ίδιο γύρο και δεν έχασε ένα σετ ούτε έχασε περισσότερα από πέντε παιχνίδια σε οποιονδήποτε αγώνα κατά τη διάρκεια του τουρνουά μονού. Η Σφιόντεκ έχει ένα στιλ παιχνιδιού ολόκληρου γηπέδου. Κέρδισε το WTA Fan Favorite Shot of the Year το 2019 και τερμάτισε δεύτερη, πίσω από τη Χάλεπ, στο βραβείο WTA Fan Favorite Singles Player of the Year την ίδια χρονιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CE%A3%CF%86%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA
|
Κρύα Βρύση Ρεθύμνης
|
Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Criavrissi στην επαρχία Αγίου Βασιλείου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Cria Vrissi με 129 κατοίκους και 122 οφειλόμενες αγγαρείες, ενώ μνεία στο χωριό κάνει και ο Βασιλικάτα το 1630, με την ονομασία Cria Vrissi. Στην οθωμανική απογραφή του 1659 αναφέρεται ως Kirya Vrisi, με 20 σπίτια. Αναφέρεται ως Krya Vrysis στην απογραφή του 1834, η οποία οργανώθηκε από τους Αιγυπτίους.Οι κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν στις επαναστάσεις εναντίον των Οθωμανών. Στη μάχη στο Κακό Ρυάκι, κοντά στις Μέλαμπες, η οποία δόθηκε το 1822, ο γέρο Ασουμανάκης, από την Κρύα Βρύση, σκότωσε τον αρχηγό των Τούρκων Χανιαλή, οδηγώντας τους έτσι στην ήττα. Ο Κρυοβρυσανός Μανώλης Σκούληκας συμμετείχε σε μάχες σε Ρέθυμνο και Ηράκλειο και είχε εκλεγεί στρατιωτικός εκπρόσωπος της επαρχείας Αγίου Βασιλείου. Το χωριό διέθετε δικιά του πολεμική σημαία, το «Κρυοβρυσανό μπαϊράκι», στις επόμενες επαναστάσεις. Για τη συμμετοχή του στις επαναστάσεις του 1866 και 1878, το χωριό, όπως και άλλα της επαρχείας, πυρπολήθηκε από τους Οθωμανούς. Στην απογραφή του 1881 η Κρύα Βρύση υπάγονταν στον δήμο Μελάμπων και είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, 327 κατοίκους. Στην απογραφή του 1920 είχε οριστεί έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου. Το 1925 η Κρύα Βρύση ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας, μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση, όταν το χωριό προσαρτήθηκε στον Δήμο Λάμπης.Δείτε: Κοινότητα Κρύας Βρύσης Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το χωριό συμμετείχε στην αντίσταση προσφέροντας βοήθεια και καταφύγιο για Έλληνες και Άγγλους αντάρτες. Μετά την απαγωγή του υποστράτηγου Κράιπε στις 26 Απριλίου 1944 οι Γερμανοί σκλήρηναν περισσότερο τη στάση τους, αρχίζοντας με την καταστροφή των Σακτουρίων στις 5 Μαΐου. Στις 22 Αυγούστου 1944 προχώρησαν ταυτόχρονα στην καταστροφή εφτά χωριών, συμπεριλαμβανομένης της Κρύας Βρύσης. Οι Γερμανοί περικύκλωσαν το χωριό και οδήγησαν όλους τους κατοίκους του χωριού στο δημοτικό σχολείου, όπου ξεχώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άντρες. Έπειτα ξεχώρισαν 30 άντρες και τους εκτέλεσαν αργότερα. Όλοι οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν στο Σπήλι, με ότι υπάρχοντα τους επιτράπηκε να πάρουν μαζί τους. Στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό, αφού είχαν λεηλατήσει τα σπίτια για τιμαλφή.Μετά τον πόλεμο αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση των κατοίκων στη θέση Συκιάς το νερό, περίπου ένα χιλιόμετρο νοτιοανατολικά. Το νέο χωριό (Κάτω ή Νέα Κρύα Βρύση) κτίστηκε την περίοδο 1946-1948, αλλά η μετεγκατάσταση των κατοίκων δεν ολοκληρώθηκε. Η Νέα Κρύα Βρύση αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητος οικισμός το 1961, όταν είχε 93 κατοίκους. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές:
|
Η Κρύα Βρύση είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Αγίου Βασιλείου, στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Απέχει 46 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο και είναι κτισμένη στους νότιους πρόποδες του όρους Κέντρος, σε υψόμετρο 480 μ. Το όνομά του προέρχεται από τις πολλές πηγές νερού στην περιοχή, και συγκεκριμένα σε μια πηγή με λίγο αλλά κρύο νερό νότια του χωριού, στη ρεματιά της Γρε Δάφνης. Πάνω από το χωριό βρίσκεται το αναρριχητικό πεδίο της Γρε Δάφνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CF%8D%CE%B1_%CE%92%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B7_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Κανόε καγιάκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες
|
Στην Ολυμπιάδα του 1924 στο Παρίσι έγιναν για πρώτη φορά αγώνες επίδειξης κανόε καγιάκ. Το άθλημα παρουσίασε η Καναδική Ολυμπιακή Επιτροπή, έπειτα από πρόσκληση των Γάλλων διοργανωτών. Στους αγώνες μετείχαν δύο ομάδες: Ομοσπονδία Κανόε Καναδά Όμιλος Κανόε Ουάσινγκτον ΗΠΑΈγιναν έξι αγωνίσματα σε καναδικές λέμβους διαφορετικού τύπου από τις σημερινές: Μονοθέσιο, απλό κουπί (σημερινό κανόε: C1) Μονοθέσιο, διπλό κουπί (σημερινό καγιάκ: K1) Διθέσιο, απλό κουπί (σημερινό κανόε: C2) Διθέσιο, διπλό κουπί (σημερινό καγιάκ: K2) Τετραθέσιο, απλό κουπί (σημερινό κανόε: C4) Τετραθέσιο, διπλό κουπί (σημερινό καγιάκ: K4)Στους τρεις αγώνες με απλό κουπί (κανόε) νίκησαν οι καναδικές λέμβοι ενώ στους τρεις αγώνες με διπλό κουπί (καγιάκ) οι αμερικανικές. Το κανόε καγιάκ είναι ναυτικό άθλημα που διεξάγεται σε λίμνη, ποτάμι ή κωπηλατοδρόμιο με δύο τύπους σκαφών: κανόε (canoe) και καγιάκ (kayak), στα οποία αγωνίζονται ένας, δύο ή τέσσερις αθλητές. Κατά καιρούς έχουν γίνει αγωνίσματα με διάφορα μεγέθη σκαφών και σε ποικίλες αποστάσεις για άνδρες και γυναίκες. Τα ισχύοντα σήμερα είναι: Τύποι σκαφών Κανόε (σύμβολο: C): ο αθλητής κωπηλατεί γονατιστός με μονό κουπί στη μια μεριά της λέμβου. Καγιάκ (σύμβολο: K): ο αθλητής κωπηλατεί καθιστός με διπλό κουπί.Μέγεθος σκάφους Μονοθέσιο: κανόε (C1) και καγιάκ (Κ1) Διθέσιο: κανόε (C2) και καγιάκ (Κ2) Τετραθέσιο: καγιάκ (Κ4)Αποστάσεις 500 μ.: C1, C2, Κ1, Κ2 1000 μ.: C1, C2, Κ1, Κ2, Κ4 Για πολλά χρόνια γίνονταν μόνο αγώνες ταχύτητας κανόε καγιάκ. Το 1972 στο Μόναχο έγιναν για πρώτη φορά αγώνες σλάλομ αλλά λόγω της δυσκολίας κατασκευής πίστας το αγώνισμα δεν συνεχίστηκε. Μπήκε πάλι στο πρόγραμμα το 1992 στη Βαρκελώνη για σκάφη C1, C2, Κ1, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.
|
Το κανόε καγιάκ είναι από τα παλιά ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1936 στο Βερολίνο. Προηγουμένως, υπήρξε άθλημα επίδειξης το 1924 στο Παρίσι με έξι αγωνίσματα. Το 1948 στο Λονδίνο μπήκαν στο πρόγραμμα και οι αγώνες γυναικών. Εκτός από τους αγώνες ταχύτητας, το 1972 στο Μόναχο μπήκε για πρώτη φορά και το αγώνισμα του σλάλομ, το οποίο διεξάγεται μόνιμα από το 1992 στη Βαρκελώνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B5_%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BA_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Ιωάννης Γιαγκιέλλον
|
Ήταν το μόνο (νόθο) τέκνο του Σιγισμούνδου Α΄ βασιλιά της Πολωνίας & μεγάλου δούκα της Λιθουανίας από την ερωμένη του Καταζύνα Τελνιτσάνκα. Γεννήθηκε πριν τον 1ο γάμο του πατέρα του με τη Βαρβάρα Ζαπόλυα το 1512. Το 1510 ο Σιγισμούνδος Α΄ έλαβε παπική άδεια, από defectus natalium (μη κανονικώς γεννηθέντα, νόθο) να τον αναγνωρίσει ως γνήσιο γιο και να τον κάνει ευγενή. Του έδωσε τον τίτλο των Λιθουανών δουκών περί το 1514 και του επέτρεψε μία παραλλαγή του Λιθουανικού οικοσήμου. Ο Ιωάννης έγινε μέλος του Συλλόγου (canon) του καθεδρικού της Κρακοβίας το 1510 και του Πόζναν το 1516. Φοίτησε στην Ακαδημία της Κρακοβίας και το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 1519, 21 ετών, ονομάστηκε επίσκοπος του Κιέβου. Ο πάπας Λέων Ι΄ επικύρωσε την εκλογή, παρ' ότι ο Ιωάννης δεν είχε ακόμη χειροτονηθεί ιερέας (αυτό έγινε μόλις το 1531) και η Γ΄ Σύνοδος του Λατερανού απαιτούσε από τους επισκόπους να είναι τουλάχιστον 30 ετών. Ο Ιωάννης συνοδευόταν από τη μητέρα του, που παρενέβαινε στα θέματα της επισκοπής. Οι δύο τους αντιμετώπισαν αρκετή αντίθεση στο Βίλνιους· ακόμη τους επιτέθηκε και τους τραυμάτισε ο Στανίσλαφ, γιος του Νικολάι Β΄ Ραντζίβιου μεγάλου Καγκελάριου. Αυτό έκανε τον πάπα να θέσει τον Ιωάννη υπό την επιτροπεία των επισκόπων της Κρακοβίας και του Λουτσκ. Račis, Antanas; et al., eds. (2012). "Jonas iš Lietuvos kunigaikščių". Lietuva (in Lithuanian). III. Mokslo ir enciklopedijų leidybos centras. pp. 101–102. ISBN 978-5-420-01707-4. Galkus, Juozas (2009). Lietuvos Vytis / The Vytis of Lithuania. Vilniaus dailės akademijos leidykla. p. 29. ISBN 9789955854449. Petkus, Viktoras (2002). Vilniaus vyskupai Lietuvos istorijoje (in Lithuanian). Petro ofsetas. pp. 271–278. ISBN 9955-534-02-8. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα John (bishop of Vilnius) στο Wikimedia Commons
|
Ο Ιωάννης των Λιθουανών δουκών, πολων. Jan z Książąt Litewskich (8 Ιανουαρίου 1499 - 18 Μαρτίου 1538) από τον Οίκο των Γιαγκιελλόνων ήταν επίσκοπος του Βίλνιους (1519-36) και του Πόζναν (1536-38). Διετέλεσε επίσκοπος, όταν ο Προτεσταντισμός έκανε την πρώτη διείσδυση στο μεγάλο δουκάτο της Λιθουανίας και έκανε τις πρώτες κινήσεις πολεμώντας τον.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD
|
Μεσιέ 110
|
Ανακαλύφθηκε στις 10 Αυγούστου 1773 από τον Γάλλο αστρονόμο Σαρλ Μεσιέ (Charles Messier), ο οποίος εκείνο τον καιρό έκανε αναλυτικές παρατηρήσεις του Γαλαξία της Ανδρομέδας. Ανεξάρτητα από τον Μεσιέ, ο γαλαξίας αυτός ανακαλύφθηκε και από την Καρολίν Χέρσελ στις 27 Αυγούστου 1783, όπως αναφέρει ο αδελφός της, ο William Herschel στην περιγραφή του το 1785.Αν και ο γαλαξίας δεν περιλήφθηκε αρχικά στον πρώτο κατάλογο, των αντικειμένων Μεσιέ, προστέθηκε αργότερα από Kenneth Glyn Jones το 1966.Είναι το τελευταίο αντικείμενο που προστέθηκε στον κατάλογο Μεσιέ. Δορυφόροι γαλαξίες της Ανδρομέδας SEDS: Elliptical Galaxy M110
|
Ο Μεσιέ 110 (επίσης γνωστός ως M110 και NGC 205) είναι νάνος ελλειπτικός γαλαξίας, δορυφόρος του Μεγάλου Γαλαξία της Ανδρομέδας. Περιέχει σκόνη και δείγματα πρόσφατου σχηματισμού αστέρων, τα οποία είναι ασυνήθιστα χαρακτηριστικά για έναν νάνο ελλειπτικό γαλαξία εν γένει.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AD_110
|
Αφόδευση
|
Ο λήκυθος του ορθού αποθηκεύει τα κόπρανα (που ονομάζονται επίσης περιττώματα ή σκατά) πριν αποβληθούν. Καθώς τα κόπρανα γεμίζουν το ορθό και διευρύνουν τα τοιχώματα του ορθού, οι υποδοχείς τεντώματος στα τοιχώματα του ορθού διεγείρουν την επιθυμία για αφόδευση. Αυτή η επιθυμία για αφόδευση προκύπτει από την αντανακλαστική σύσπαση των μυών του ορθού, τη χαλάρωση του εσωτερικού πρωκτικού σφιγκτήρα και την αρχική σύσπαση του σκελετικού μυός του εξωτερικού πρωκτικού σφιγκτήρα. Εάν η παρόρμηση δεν δράσει, το υλικό στο ορθό συχνά επιστρέφει στο παχύ έντερο με αντίστροφη περίσταλση, όπου απορροφάται περισσότερο νερό και τα κόπρανα αποθηκεύονται μέχρι την επόμενη μαζική περισταλτική κίνηση του εγκάρσιου και φθίνων κόλον. Όταν το ορθό είναι γεμάτο, μια αύξηση της πίεσης μέσα στο ορθό απομακρύνει τα τοιχώματα του πρωκτικού σωλήνα, επιτρέποντας στα κόπρανα να εισέλθουν στο σωλήνα. Το ορθό μικραίνει καθώς το υλικό εξαναγκάζεται στον πρωκτικό σωλήνα και τα περισταλτικά κύματα ωθούν τα κόπρανα έξω από το ορθό. Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί πρωκτικοί σφιγκτήρες, μαζί με τον ανελκτήρα του απευθυσμένου επιτρέπουν στα κόπρανα να περάσουν από τους μυς που τραβούν τον πρωκτό προς τα πάνω από τα εξερχόμενα κόπρανα. Ο εξωτερικός πρωκτικός σφιγκτήρας βρίσκεται υπό εκούσιο έλεγχο, ενώ ο εσωτερικός πρωκτικός σφιγκτήρας είναι ακούσιος. Στα βρέφη, η αφόδευση συμβαίνει με αντανακλαστική δράση χωρίς τον εκούσιο έλεγχο του εξωτερικού πρωκτικού σφιγκτήρα. Η αφόδευση είναι εκούσια στους ενήλικες. Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν τον εκούσιο έλεγχο μέσω της διαδικασίας εκπαίδευσης χρήσης τουαλέτας. Μετά την εκπαίδευση, η απώλεια ελέγχου, που ονομάζεται ακράτεια κοπράνων, μπορεί να προκληθεί από σωματικό τραυματισμό, τραυματισμό νεύρων, προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις (όπως επισιοτομή), δυσκοιλιότητα, διάρροια, απώλεια της ικανότητας αποθήκευσης στο ορθό, έντονο φόβο, ιδιοπαθή φλεγμονώδη εντερική νόσος, ψυχολογικούς ή νευρολογικούς παράγοντες, τοκετό ή θάνατο.Μερικές φορές, λόγω της αδυναμίας ελέγχου του εντέρου ή λόγω υπερβολικού φόβου, η αφόδευση (συνήθως συνοδεύεται από ούρηση) συμβαίνει ακούσια, λερώνοντας τα εσώρουχα ενός ατόμου. Αυτό μπορεί να προκαλέσει σημαντική αμηχανία στο άτομο εάν συμβεί παρουσία άλλων ανθρώπων ή σε δημόσιο χώρο. Οι στάσεις και οι μέθοδοι της αφόδευσης εξαρτώνται από τον πολιτισμό. Οι τουαλέτες βαθύ καθίσματος χρησιμοποιούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους της Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Η χρήση των τουαλετών με κάθισμα στον δυτικό κόσμο είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη, που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα με την έλευση των υδραυλικών εγκαταστάσεων σε εσωτερικούς χώρους. Οι τακτικές κινήσεις του εντέρου καθορίζουν τη λειτουργικότητα και την υγεία των πεπτικών οδών στο ανθρώπινο σώμα. Η αφόδευση είναι η πιο συνηθισμένη τακτική κίνηση του εντέρου που αποβάλλει τα απόβλητα από το ανθρώπινο σώμα. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η συχνότητα της αφόδευσης, η οποία μπορεί να ποικίλει από καθημερινή έως εβδομαδιαία ανάλογα με τις μεμονωμένες συνήθειες του εντέρου, τις επιπτώσεις από το περιβάλλον και τη γενετική. Εάν η αφόδευση καθυστερήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα κόπρανα μπορεί να σκληρύνουν, με αποτέλεσμα τη δυσκοιλιότητα. Εάν η αφόδευση εμφανιστεί πολύ γρήγορα, πριν απορροφηθεί το υπερβολικό υγρό, μπορεί να εμφανιστεί διάρροια. Άλλα σχετικά συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν κοιλιακό φούσκωμα, κοιλιακό άλγος και κοιλιακή διάταση. Οι διαταραχές του εντέρου μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά την ποιότητα ζωής και τις καθημερινές δραστηριότητες. Οι αιτίες της λειτουργικής διαταραχής του εντέρου είναι πολυπαραγοντικές και οι διατροφικές συνήθειες όπως η τροφική δυσανεξία και η δίαιτα χαμηλών ινών θεωρούνται οι κύριοι παράγοντες. Η δυσκοιλιότητα, γνωστή και ως δυσλειτουργία της αφόδευσης, είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζεται όταν περνούν τα κόπρανα. Είναι μια από τις πιο αξιοσημείωτες διατροφικές διαταραχές που επηρεάζει διαφορετικές ηλικιακές ομάδες στον πληθυσμό. Η κοινή δυσκοιλιότητα σχετίζεται με κοιλιακή διάταση, πόνο ή φούσκωμα. Οι έρευνες αποκάλυψαν ότι η χρόνια δυσκοιλιότητα είχε υψηλότερο κίνδυνο για καρδιαγγειακά επεισόδια όπως «στεφανιαία νόσος και ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο», ενώ συσχετίστηκε με αυξανόμενο κίνδυνο θνησιμότητας. Εκτός από τους διατροφικούς παράγοντες, τα ψυχολογικά τραύματα και οι «διαταραχές του πυελικού εδάφους» μπορούν επίσης να προκαλέσουν χρόνια δυσκοιλιότητα και διαταραχή αφόδευσης αντίστοιχα. Πολλαπλές παρεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων φυσικών δραστηριοτήτων, «δίαιτα υψηλής περιεκτικότητας σε φυτικές ίνες», προβιοτικά και φαρμακευτικές θεραπείες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ευρέως και αποτελεσματικά για τη θεραπεία της δυσκοιλιότητας και της αφόδευσης. Η ιδιοπαθής φλεγμονώδης εντερική νόσος χαρακτηρίζεται ως μια μακροχρόνια χρόνια φλεγμονώδης νόσος σε όλη τη γαστρεντερική οδό. Η νόσος του Κρον και η ελκώδης κολίτιδα είναι οι δύο γενικοί τύποι φλεγμονωδών παθήσεων του εντέρου που έχουν μελετηθεί εδώ και έναν αιώνα και σχετίζονται στενά με διαφορετικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου, οικογενειακή γενετική και τρόπο ζωής των ανθρώπων, έτσι ώστε το κάπνισμα να σχετίζεται ιδιαίτερα με αυτές τις ασθένειες. Η νόσος του Κρον αποκαλύπτεται ότι σχετίζεται ιδιαίτερα με ανοσολογικές διαταραχές. Διαφορετικό επίπεδο σωρευτικών εντερικών τραυματισμών μπορεί να προκαλέσει διαφορετικές επιπλοκές, όπως «συρίγγια, βλάβη της λειτουργίας του εντέρου και επανεμφάνιση συμπτωμάτων, αναπηρία», κ.λπ. Η ομάδα ασθενών μπορεί να διαφέρει από παιδιά σε ενήλικες. Η νεότερη έρευνα αποκάλυψε ότι η ανοσοανεπάρκεια και η μονογονική ασθένεια είναι οι αιτίες των νεαρών ασθενών με φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου. Το ποσοστό εμφάνισης συνεχίζει να ενημερώνεται κάθε χρόνο με δραματικά αυξημένο αριθμό και το παθογόνο της νόσου του εντέρου είναι επίσης περίπλοκο λόγω της πολυπλοκότητας των οργάνων του εντέρου, καθώς οι παθήσεις του εντέρου είναι ποικίλες όσον αφορά το λεπτό και το παχύ έντερο. Τα κοινά συμπτώματα για φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου διαφέρουν ανάλογα με το επίπεδο μόλυνσης, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν έντονο κοιλιακό άλγος, διάρροια, κόπωση και απροσδόκητη απώλεια βάρους. Η νόσος του Κρον μπορεί να οδηγήσει σε μόλυνση οποιουδήποτε μέρους του πεπτικού σωλήνα, συμπεριλαμβανομένου του ειλεού στον πρωκτό. Οι εσωτερικές ενδείξεις περιλαμβάνουν διάρροια, κοιλιακό άλγος, πυρετό, χρόνια αναιμία κ.λπ. Οι εξωτερικές ενδείξεις περιλαμβάνουν επιπτώσεις στο δέρμα, στις αρθρώσεις, στα μάτια και στο ήπαρ. Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί σημαντικά μειωμένη «ποικιλία μικροβίων» μέσα στο γαστρεντερικό σωλήνα. Η ελκώδης κολίτιδα επηρεάζει κυρίως τη λειτουργία του παχέος εντέρου και το ποσοστό εμφάνισής της είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από τη νόσο του Κρον. Όσον αφορά τα κλινικά χαρακτηριστικά, πάνω από το 90% των ασθενών εμφάνισαν συνεχή διάρροια, αιμορραγία από το ορθό, βλέννα στα κόπρανα, τεινεσμό και πόνο στην κοιλιά. Ταυτόχρονα, ο ασθενής ανέφερε επίσης ότι είχε «αρθραλγία, επισκληρίτιδα και οζώδες ερύθημα». Τα συμπτώματα μπορούν να συνεχιστούν για περίπου 6 εβδομάδες ή και περισσότερο. Οι φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με «φαρμακοθεραπείες» για την ανακούφιση και τη διατήρηση των συμπτωμάτων, τα οποία εμφανίστηκαν στην «επούλωση του βλεννογόνου» και την εξάλειψη των συμπτωμάτων. Ωστόσο, μια βέλτιστη θεραπεία για τη θεραπεία και των δύο φλεγμονωδών ασθενειών βρίσκεται ακόμη υπό έρευνα λόγω της ετερογένειας σε κλινικά χαρακτηριστικά. Παρόλο που τόσο η ελκώδης κολίτιδα όσο και η νόσος του Κρον έχουν παρόμοια συμπτώματα, η ιατρική θεραπεία τους είναι σαφώς διαφορετική. Η διαιτητική θεραπεία μπορεί να ωφελήσει τη θεραπεία της νόσου του Κρον αυξάνοντας τη διατροφική πρόσληψη ψευδαργύρου και ψαριών, η οποία σχετίζεται με την επούλωση της βλεννογόνου του εντέρου Οι θεραπείες διαφέρουν από φαρμακευτική αγωγή έως χειρουργική επέμβαση με βάση το ενεργό επίπεδο της νόσου του Κρον. Η ελκώδης κολίτιδα μπορεί επίσης να ανακουφιστεί χρησιμοποιώντας ανοσοκατασταλτική θεραπεία για ήπια έως μέτρια επίπεδα νόσου και εφαρμογή βιολογικών παραγόντων για σοβαρές περιπτώσεις. Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου διαγιγνώσκεται ως εντερική διαταραχή με χρόνιο κοιλιακό άλγος και ασυνέπεια στη μορφή κοπράνων και είναι μια κοινή νόσος του εντέρου που μπορεί εύκολα να διαγνωστεί στη σύγχρονη κοινωνία. Η διακύμανση στο ποσοστό συμβάντων μπορεί να εξηγηθεί με διαφορετικά διαγνωστικά κριτήρια σε διαφορετικές χώρες, με την ηλικιακή ομάδα 18-34 να αναγνωρίζεται ως ομάδα περιστατικών υψηλής συχνότητας. Η οριστική αιτία του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου παραμένει ένα μυστήριο, ωστόσο έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με πολλούς παράγοντες, όπως «εναλλαγή διάθεσης και πίεσης, διαταραχές ύπνου, τροφές, μεταβολή της δυσβίωσης και ακόμη και σεξουαλική δυσλειτουργία». Το ένα τρίτο των ασθενών με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου έχει οικογενειακό ιστορικό με τη νόσο που υποδηλώνει ότι η γενετική προδιάθεση θα μπορούσε να είναι σημαντική αιτία για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.Οι ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου εμφανίζουν κοιλιακό άλγος, αλλαγές στη μορφή των κοπράνων, επαναλαμβανόμενο κοιλιακό φούσκωμα και αέρια, συν-παθολογικές διαταραχές και εναλλαγή στις συνήθειες του εντέρου που προκάλεσαν διάρροια ή δυσκοιλιότητα. Ωστόσο, το άγχος και η ένταση μπορούν επίσης να ανιχνευθούν, αν και οι ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου φαίνονται υγιείς. Εκτός από αυτά τα τυπικά συμπτώματα, η αιμορραγία από το ορθό, η απροσδόκητη απώλεια βάρους και οι αυξημένοι δείκτες φλεγμονής απαιτούν περαιτέρω ιατρική εξέταση και διερεύνηση.Η θεραπεία για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι πολυτροπική. Η διαιτητική παρέμβαση και οι φαρμακοθεραπείες μπορούν και οι δύο να ανακουφίσουν τα συμπτώματα σε κάποιο βαθμό. Η αποφυγή αλλεργικών ομάδων τροφίμων μπορεί να είναι επωφελής μειώνοντας τη ζύμωση στην πεπτική οδό και την παραγωγή αερίων, ανακουφίζοντας αποτελεσματικά τον κοιλιακό πόνο και το φούσκωμα. Φαρμακευτικές παρεμβάσεις, όπως καθαρτικά, λοπεραμίδη και λουμπιροστόνη εφαρμόζονται για την ανακούφιση από έντονα συμπτώματα, όπως διάρροια, κοιλιακό άλγος και δυσκοιλιότητα. Συνιστάται ψυχολογική θεραπεία, συμπληρώματα διατροφής και υπνοθεραπεία εστιασμένη για το έντερο για τη στόχευση κατάθλιψης, διαταραχών διάθεσης και διαταραχών ύπνου. Η απόφραξη του εντέρου είναι μια κατάσταση του εντέρου, η οποία είναι μια απόφραξη που μπορεί να βρεθεί τόσο στο λεπτό έντερο όσο και στο παχύ έντερο. Η αύξηση των συσπάσεων μπορεί να ανακουφίσει την απόφραξη, ωστόσο, οι συνεχείς συσπάσεις με μειωμένη λειτουργικότητα μπορεί να οδηγήσουν σε τερματισμό της κινητικότητας του λεπτού εντέρου, η οποία στη συνέχεια σχηματίζει την απόφραξη. Ταυτόχρονα, η έλλειψη συσταλτικότητας ενθαρρύνει τη συσσώρευση υγρών και αερίων και τις «διαταραχές ηλεκτρολυτών». Η απόφραξη του λεπτού εντέρου μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή νεφρική βλάβη και υποογκαιμία ενώ εξελίσσεται σε «ισχαιμία και διάτρηση της βλεννογόνου». Οι ασθενείς με απόφραξη του λεπτού εντέρου βρέθηκε να παρουσιάζουν δυσκοιλιότητα, στραγγαλισμό και κοιλιακό άλγος και έμετο. Η χειρουργική επέμβαση χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία σοβαρής κατάστασης απόφραξης του λεπτού εντέρου. Η μη χειρουργική θεραπεία περιλάμβανε «αποσυμπίεση ρινογαστρικού σωλήνα», «υδατοδιαλυτή αντίθεση μέσου» ή συμπτωματική αντιμετώπιση μπορεί να εφαρμοστεί για τη θεραπεία λιγότερο σοβαρών συμπτωμάτων.Σύμφωνα με έρευνες, η απόφραξη του παχέος εντέρου είναι λιγότερο συχνή από την απόφραξη του λεπτού εντέρου, αλλά εξακολουθεί να σχετίζεται με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Η απόφραξη του παχέος εντέρου, γνωστή και ως απόφραξη του κόλον, περιλαμβάνει οξεία απόφραξη του παχέος εντέρου, όπου σχηματίζεται απόφραξη στο κόλον. Τα εμπόδια του παχέος εντέρου εμφανίζονται συχνά στον ηλικιωμένο πληθυσμό, συχνά συνοδευόμενα από σημαντικές «συννοσηρότητες». Αν και η κακοήθεια του παχέος εντέρου αποκαλύπτεται ως η κύρια αιτία της απόφραξης του παχέος εντέρου, η «συστροφή παχέος εντέρου» έχει επίσης θεμελιωθεί ως δευτερεύουσα κοινή αιτία σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, η χαμηλότερη κινητικότητα, η ανθυγιεινή νοοτροπία και το περιορισμένο περιβάλλον διαβίωσης αναφέρονται επίσης ως παράγοντες κινδύνου. Η χειρουργική επέμβαση και οι τοποθετήσεις στεντ του παχέος εντέρου εφαρμόζονται ευρέως για τη θεραπεία των αποφράξεων του παχέος εντέρου. Η απόπειρα αναγκαστικού τερματισμού αναπνοής σε έναν κλειστό αεραγωγό (ο χειρισμός Βαλσάλβα) ασκείται μερικές φορές για να προκαλέσει την αφόδευση ενώ ένα άτομο βρίσκεται στην τουαλέτα. Αυτή η συστολή των εκπνευστικών μυών του θώρακα, του διαφράγματος, των μυών του κοιλιακού τοιχώματος και της λεκάνης ασκεί πίεση στην πεπτική οδό. Η αναπνοή σε αυτό το σημείο σταματά προσωρινά καθώς οι πνεύμονες σπρώχνουν το διάφραγμα του θώρακα προς τα κάτω για να ασκήσουν πίεση. Καρδιακή ανακοπή και άλλες καρδιαγγειακές επιπλοκές μπορεί σε σπάνιες περιπτώσεις να προκύψουν λόγω απόπειρας αφόδευσης χρησιμοποιώντας τον χειρισμό Βαλσάλβα. Η αμφιβληστροειδοπάθεια Βαλσάλβα είναι ένα άλλο παθολογικό σύνδρομο που σχετίζεται με τον χειρισμό Βαλσάλβα. Η θωρακική πίεση αίματος αυξάνεται και ως αντανακλαστική απόκριση η ποσότητα αίματος που αντλείται από την καρδιά μειώνεται. Είναι γνωστό ότι ο θάνατος συμβαίνει σε περιπτώσεις όπου η αφόδευση προκαλεί την αρτηριακή πίεση να αυξηθεί αρκετά ώστε να προκαλέσει ρήξη ανευρύσματος ή να απομακρύνει θρόμβους αίματος (βλέπε θρόμβωση). Επίσης, στην απελευθέρωση του χειρισμού Βαλσάλβα μειώνεται η πίεση του αίματος. Αυτό, σε συνδυασμό με την γρήγορη έγερση από την τουαλέτα, μπορεί να οδηγήσει σε συσκότιση. Η αφόδευση σε ανοιχτό χώρο είναι η ανθρώπινη πρακτική της αφόδευσης σε ανοιχτό περιβάλλον και όχι σε τουαλέτα. Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν χωράφια, θάμνους, δάση, τάφρους, δρόμους, κανάλια ή άλλο ανοιχτό χώρο για αφόδευση. Το κάνουν επειδή είτε δεν έχουν τουαλέτα εύκολα προσβάσιμη είτε λόγω παραδοσιακών πολιτιστικών πρακτικών. Η πρακτική είναι κοινή όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμες υποδομές και υπηρεσίες υγιεινής. Ακόμη και αν υπάρχουν τουαλέτες, ενδέχεται να χρειαστούν προσπάθειες αλλαγής συμπεριφοράς για την προώθηση της χρήσης τουαλετών. Η αφόδευση σε ανοιχτό χώρο μπορεί να μολύνει το περιβάλλον και να προκαλέσει προβλήματα υγείας. Τα υψηλά επίπεδα αφόδευσης σε ανοιχτό χώρο συνδέονται με υψηλή παιδική θνησιμότητα, δυσθρεψία, φτώχεια και μεγάλες ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών.Ο τερματισμός της αφόδευσης σε ανοιχτό χώρο είναι ένας δείκτης που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της προόδου προς τον Στόχο Βιώσιμης Ανάπτυξης 6. Η ακραία φτώχεια και η έλλειψη υγιεινής συνδέονται στατιστικά. Ως εκ τούτου, η εξάλειψη της αφόδευσης σε ανοιχτό χώρο θεωρείται ότι αποτελεί σημαντικό μέρος της προσπάθειας εξάλειψης της φτώχειας. Ο πρωκτός και οι γλουτοί μπορεί να καθαρίζονται μετά από αφόδευση με χαρτί υγείας, παρόμοια προϊόντα χαρτιού ή άλλο απορροφητικό υλικό. Σε πολλούς πολιτισμούς, όπως στον Ινδουισμό και στο Ισλάμ, το νερό χρησιμοποιείται για τον πρωκτικό καθαρισμό μετά την αφόδευση, είτε μαζί με τη χρήση χαρτιού υγείας είτε χωρίς. Όταν το νερό χρησιμοποιείται για τον πρωκτικό καθαρισμό μετά την αφόδευση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί χαρτί υγείας για να στεγνώσει η περιοχή μετά. Ορισμένοι γιατροί και άνθρωποι που εργάζονται στους τομείς της επιστήμης και της υγιεινής έχουν δηλώσει ότι η μετάβαση στη χρήση μπιντέ ως μορφή καθαρισμού πρωκτού μετά την αφόδευση είναι πιο υγιεινή και πιο φιλική προς το περιβάλλον. Ορισμένοι λαοί έχουν ιστορίες πολιτισμικά σημαντικές στις οποίες η αφόδευση παίζει ρόλο. Για παράδειγμα: Σε έναν θρύλο των Αλούνε και των Βεμάλε από το νησί Σέραμ στις Μολούκες της Ινδονησίας, το μυθικό κορίτσι Χαϊνουβέλε αφοδεύει σε πολύτιμα αντικείμενα. Μία από τις παραδόσεις της Καταλονίας (Ισπανία) σχετίζεται με το καγανέρ, ένα ειδώλιο που απεικονίζει την πράξη της αφόδευσης που εμφανίζεται σε σκηνές γέννησης στην Καταλονία και τις γειτονικές περιοχές με καταλανικό πολιτισμό. Η ακριβής προέλευση του καγανέρ έχει χαθεί, αλλά η παράδοση υπάρχει τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα. Αιμορροΐδες Ορθικός τεινεσμός - αίσθημα ατελούς αφόδευσης Σκατά Έρικ Π. Βίντμαϊερ, Χέρσελ Ραφ, Κέβιν Τ. Στρανγκ (2006). Vanders' Human Physiology: The Mechanisms of Body Function. Κεφάλαιο 15. 10η έκδ. McGraw Hill. (ISBN 9780071116770)ISBN 9780071116770.
|
Η αφόδευση είναι η τελική πράξη της πέψης, με την οποία οι οργανισμοί εξαλείφουν στερεά, ημιστερεά ή υγρά υλικά απορρίμματα από την πεπτική οδό μέσω του πρωκτού. Οι άνθρωποι αποβάλλουν τα κόπρανα με συχνότητα που κυμαίνεται από μερικές φορές την ημέρα έως μερικές φορές την εβδομάδα. Κύματα μυϊκής συστολής (γνωστά ως περίσταλση) στα τοιχώματα του παχέος εντέρου μεταφέρουν τα κόπρανα μέσω της πεπτικής οδού προς το ορθό. Τα άπεπτα τρόφιμα μπορούν επίσης να αποβληθούν με αυτόν τον τρόπο, σε μια διαδικασία που ονομάζεται egestion[μετάφραση]. Η πρακτική της αφόδευσης σε εξωτερικό χώρο χωρίς χρήση τουαλέτας οποιουδήποτε είδους, εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη σε ορισμένες αναπτυσσόμενες χώρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7
|
Δουκάτο του Νάσσαου
|
Το δουκάτο εκτεινόταν σε μήκος 105 χιλιομέτρων από βορρά προς νότο και 75 από ανατολή προς δύση. Πρωτεύουσα ήταν το Βάιλμπουργκ και από το 1816 το Βίζμπαντεν. Η περιοχή διασχίζεται από την οροσειρά του Βέστερβαλντ, ενώ διαπλέεται από τον Λαν, τον Μάιν, τον Ζιγκ και τον Ρήνο. Αρχικά το Νάσσαου ήταν ένα μικρό δουκάτο στο σημερινό ομόσπονδο γερμανικό κρατίδιο της Ρηνανίας-Παλατινάτου. Η πόλη Νάσσαου ιδρύθηκε το 915, το Κάστρο Νάσσαου χτίστηκε το 1125 και από 1160 όλος ο νομός πήρε το όνομα Νάσσαου. Το 1255 διαιρέθηκε σε δυο κομμάτια και δημιουργήθηκαν δύο κλάδοι: Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ και Νάσσαου-Βάιλμπουργκ (ο οίκος που μέχρι σήμερα βασιλεύει στο Λουξεμβούργο). Μετά την επανένωσή του σε ένα δουκάτο το 1806, το κράτος έχασε την αυτονομία του το 1866 στην Πρωσία. Το Δουκάτο του Νάσσαου δημιουργήθηκε με σύμφωνο που υπογράφηκε στο Παρίσι στις 12 Ιουλίου 1806, του οποίου το άρθρο 5 έδινε τον τίτλο του Δούκα στον ηγέτη του Οίκου του Νάσσαου, Φρειδερίκο-Αύγουστο πρίγκιπα του Νάσσαου-Ούζινγκεν. Πριν την ενσωμάτωσή του στην Πρωσία, το Δουκάτο είχε μία ψήφο, την οποία μοιραζόταν με το Δουκάτο του Μπράουνσβαϊγκ στις κοινές συνελεύσεις (Δίαιτες) και δύο για το ίδιο στη γενική συνέλευση. Στρατιώτες του Νάσσαου συμμετείχαν και στην Μάχη του Βατερλώ. Προσαρτημένο στο Βασίλειο της Πρωσίας, το Δουκάτο συγχωνεύτηκε με το Ελεκτοράτο της Έσσης-Κάσσελ και την Ελεύθερη Πόλη της Φραγκφούρτης για να αποτελέσει την Επαρχία της Έσσης-Νάσσαου. Σήμερα στα εδάφη του κράτους βρίσκεται η σημερινή Έσση και το τοπωνύμιο έχει πλέον χαθεί. Με την δημιουργία του, το Δουκάτο περιλάμβανε: Τα πριγκιπάτα του Νάσσαου-Ούζινγκεν και Νάσσαου-Βάιλμπουργκ, με εξαίρεση την πόλη του Ντόιτς με το έδαφός της, την πόλη και το βαϊλάτο του Κενιγκσβίντερ, καθώς και το βαϊλάτο του Βίλιχ, τα οποία είχαν παραχωρηθεί στον Μεγάλο Δούκα του Μπεργκ. Τα παρακάτω αμφισβητούμενα εδάφη: τα βαϊλάτα των Ντίρντορφ, Άλτενβιντ, Νόιενμπουργκ, το τμήμα της Κομητείας του Κάτω Ίζενμπουργκ που ανήκε στον πρίγκιπα Βιντ-Ρούνκελ, τις Κομητείες του Βιντ-Νοϊβίντ και του Χόλτσαππελ, το φέουδο του Σάουμμπουργκ, την Κομητεία του Ντιτς και τα υπαγόμενα σε αυτήν εδάφη, το τμήμα του χωριού του Μίντσφελντεν που ανήκε στον πρίγκιπα του Νάσσαου-Φούλντα, το βαϊλάτο του Βέρχαϊμ και του Μπούρμπαχ, το τμήμα του φέουδου του Ρούνκελ, το οποίο βρισκόταν στην αριστερή όχθη του Λαν, την περιοχή του Κράνσμπεργκ που ανήκε στον κόμη του Μπάσενχαϊμ και τέλος τα βαϊλάτα του Χόενσολμς, του Μπράουνφελς και του Γκράιφενσταϊν, που ανήκαν στον Οίκο των Σολμς. 1806 - 24 Μαρτίου 1816: Φρειδερίκος-Αύγουστος 24 Μαρτίου 1816 - 20 Αυγούστου 1839: Γουλιέλμος 20 Αυγούστου 1839 - 20 Σεπτεμβρίου 1866: Αδόλφος Dictionnaire Bouillet
|
Το Δουκάτο του Νάσσαου (γερμ. Herzogtum Nassau) υπήρξε παλιό κρατίδιο της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και της Βορειογερμανικής Συνομοσπονδίας. Ήταν ανεξάρτητο κράτος μέχρι το 1866, όταν προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Πρωσίας ως τμήμα της Επαρχίας της Έσσης-Νάσσαου. Ήταν κράτος-μέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα μέλος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Το κρατίδιο είχε ως πρωτεύουσα πρώτα το Βάιλμπουργκ (Weilburg) και αργότερα το Βίζμπαντεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Μείζων Λίβανος
|
Ο όρος Μείζων Λίβανος παραπέμπει στον σχεδόν διπλασιασμό του μεγέθους του Σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου, της υπάρχουσας πρώην αυτόνομης περιοχής, ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης των πρώην οθωμανικών περιοχών της Τρίπολης και της Σιδώνας, καθώς και της Κοιλάδας Μπεκάα. Το Σαντζάκι είχε ιδρυθεί το 1861 για να προστατεύσει τον τοπικό χριστιανικό πληθυσμό από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις υπό τους όρους του Βιολογικού Κανονισμού. Ο όρος, στα γαλλικά "Le Grand Liban", χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Λιβανέζους διανοούμενους Μπουλούς Νουζαΐμ και Άλμπερτ Νακάς, κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919.Ο Νουζαΐμ βασιζόταν στο πολυδιαβασμένο έργο του, La question du Liban του 1908, μια ανάλυση 550 σελίδων που επρόκειτο να γίνει το θεμέλιο για επιχειρήματα υπέρ ενός Μείζονος Λιβάνου. Το έργο υποστήριξε ότι απαιτείται σημαντική επέκταση των ορίων του Λιβάνου για την οικονομική επιτυχία. Τα όρια που προτάθηκαν από τον Νουζαΐμ ως αντιπροσωπευτικά της «Liban de la grande époque» σχεδιάστηκαν από τον χάρτη της γαλλικής αποστολής του 1860-64, ο οποίος έχει αναφερθεί ως παράδειγμα ενός σύγχρονου χάρτη που «προέβλεψε το έθνος αντί απλώς να το καταγράψει». Στις 27 Οκτωβρίου 1919, η λιβανέζικη αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Μαρωνίτη Πατριάρχη Ηλία Πίτερ Χοάγιεκ παρουσίασε τις φιλοδοξίες του Λιβάνου σε υπόμνημα στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισίου. Αυτό περιλάμβανε μια σημαντική επέκταση των συνόρων του Σαντζάκι του Λιβάνου, επιχείρημα ότι οι πρόσθετες περιοχές αποτελούσαν φυσικά μέρη του Λιβάνου, παρά το γεγονός ότι η χριστιανική κοινότητα δεν θα αποτελούσε σαφή πλειοψηφία σε ένα τόσο διευρυμένο κράτος. Η αναζήτηση για την προσάρτηση των γεωργικών εκτάσεων στις κοιλάδες Μπεκάα και Ακκάρ τροφοδοτήθηκε από υπαρξιακούς φόβους μετά τον θάνατο σχεδόν του μισού πληθυσμού του Σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου στον μεγάλο λιμό. Η εκκλησία των Μαρωνιτών και οι κοσμικοί ηγέτες αναζήτησαν ένα κράτος που θα μπορούσε να παρέχει καλύτερα εφόδια στον λαό της. Οι περιοχές που θα προστεθούν στο Σαντζάκι περιελάμβαναν τις παράκτιες πόλεις της Βηρυτού, της Τρίπολης, της Σιδώνας και της Τύρου και τις αντίστοιχες ενδοχώρες τους, που ανήκαν όλες στο Βιλαέτι της Βηρυτού, μαζί με τέσσερις Καζάδες στο Βιλαέτι της Συρίας (Μπάαλμπεκ, Μπεκάα, Ρασαγιά και Χασμπαγιά). Μετά τη διάσκεψη ειρήνης, απονεμήθηκε στους Γάλλους η Γαλλική Εντολή για τη Συρία και το Λίβανο, σύμφωνα με την οποία ο ορισμός του Λιβάνου επρόκειτο ακόμη να καθοριστεί από τους Γάλλους. Το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους ελεγχόταν από την Διοίκηση των Κατεχόμενων Εχθρικών Εδαφών, ενώ το υπόλοιπο ελεγχόταν για σύντομο χρονικό διάστημα από το Αραβικό Βασίλειο της Συρίας μέχρι την ήττα του τελευταίου τον Ιούλιο του 1920. Μετά την αποφασιστική Μάχη του Μαϊσαλούν, οι Λιβανέζοι Μαρωνίτες πανηγύρισαν ανοιχτά την αραβική ήττα.Στις 24 Αυγούστου 1920, ο Γάλλος πρωθυπουργός Αλεξάντρ Μιλιεράν έγραψε στον Αρχιεπίσκοπο Χουρί: «Οι αξιώσεις της χώρας σας σχετικά με την κοιλάδα Μπεκάα, που ανακαλέσατε για μένα, έγιναν δεκτές. Κατόπιν οδηγιών της γαλλικής κυβέρνησης, ο Στρατηγός Γκουρό διακήρυξε στο ξενοδοχείο Grand Kadri του Ζαχλέ, την ενσωμάτωση στον Λίβανο της επικράτειας που εκτείνεται μέχρι την κορυφή της ακτίνας Αντι-Λίβανου και του Χερμόν. Αυτός είναι ο Μείζων Λίβανος που θέλει να σχηματίσει η Γαλλία για να διασφαλίσει τη χώρα σας για τα φυσικά της σύνορα». Ο Λίβανος κέρδισε την ανεξαρτησία του το 1943 και οι Γάλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα το 1946. Η γαλλική εντολή προώθησε τον γαλλικό πολιτισμό και τη γαλλική γλώσσα στην εκπαίδευση. Τα αγγλικά ήταν επίσης κοινά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα ξένα ιεραποστολικά σχολεία ήταν τα κύρια εκπαιδευτικά ιδρύματα, παρέχοντας υψηλότερα πρότυπα εκπαίδευσης από ότι υπό την οθωμανική διοίκηση, χωρίς κρατικό σύστημα. Εμίρης Μαζίντ Αρσλάν Συμφωνία Σάικς–Πικό Συνέδριο του Σαν Ρέμο Οροσειρά του Λιβάνου Γαλλική Εντολή για τη Συρία και το Λίβανο Μάχη του Μαϊσαλούν (1920). Εκστρατεία στη Συρία και το Λίβανο (1941) Γαλλική αποικιακή αυτοκρατορία Σαλίμπι, Καμάλ (1990). A House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered. University of California Press. ISBN 978-0-520-07196-4. (note: see also summary here) Χάρις, Ουίλιαμ (2012). Lebanon: A History, 600-2011. Oxford University Press. σελίδες 173–179. ISBN 9780195181111. Μια συνοπτική ιστορία του Λιβάνου Γλωσσάρι -- Λίβανος Ημερομηνίες ορόσημων στη σύγχρονη ιστορία του Λιβάνου Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου - Έρευνα - Μελέτες για τη χώρα - Λίβανος - Η γαλλική εντολή
|
Το Κράτος του Μείζονος Λιβάνου (αραβικά: دولة لبنان الكبير, γαλλικά: État du Grand Liban) ήταν κράτος που ανακηρύχθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1920, το οποίο στη συνέχεια έγινε η Λιβανέζικη Δημοκρατία (αραβικά: الجمهورية اللبنانية, γαλλικά: République libanaise) τον Μάιο του 1926, και είναι ο προκάτοχος του σύγχρονου Λιβάνου. Το κράτος ανακηρύχθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1920, μετά το Διάταγμα 318 της 31ης Αυγούστου 1920, ως Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών σύμφωνα με τους προτεινόμενους όρους της Εντολής για τη Συρία και τον Λίβανο που επρόκειτο να επικυρωθεί το 1923. Όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαιρέθηκε επίσημα με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920, αποφασίστηκε ότι τέσσερα από τα εδάφη της στη Μέση Ανατολή θα έπρεπε να είναι εντολές της Κοινωνίας των Εθνών που θα διοικούνται προσωρινά από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία για λογαριασμό της ΚτΕ. Στους Βρετανούς δόθηκε η Παλαιστίνη και το Ιράκ, ενώ στους Γάλλους δόθηκε εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο. Ο Στρατηγός Ανρί Γκουρό κήρυξε την ίδρυση του κράτους με τα σημερινά του όρια, αφού χώρισε μερικά συριακά χωριά στα νότια και δυτικά σύνορα με τον Λίβανο και τα πρόσθεσε στον Λίβανο και με πρωτεύουσα τη Βηρυτό. Η νέα επικράτεια έλαβε σημαία, συγχωνεύοντας τη γαλλική σημαία με το λιβανέζικο κέδρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Κυβέρνηση Κώστα Σημίτη Ιανουαρίου 1996
|
Πρωθυπουργός - (Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου): Κώστας ΣημίτηςΥπουργείο Εθνικής Αμύνης Υπουργός Εθνικής Αμύνης : Γεράσιμος Αρσένης Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης : Νικόλαος Κουρής Υπουργείο Εξωτερικών Υπουργός Εξωτερικών : Θεόδωρος Πάγκαλος Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών : Γιώργος Ρωμαίος Υφυπουργός Εξωτερικών : Γρηγόρης Νιώτης Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης : Άκης Τσοχατζόπουλος- αντικαταστάθηκε στις 30 Αυγούστου 1996, -λόγω των επικείμενων εκλογών- από τον Βασίλειο Σκουρή (καθηγητή Α.Π.Θ.)Υφυπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης : Γιώργος Μωραΐτης Υφυπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης : Λάμπρος Παπαδήμας Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας Υπουργός Εθνικής Οικονομίας : Γιάννος Παπαντωνίου Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας : Χρήστος Πάχτας Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας : Εμμανουήλ Μπεντενιώτης Υπουργείο Οικονομικών Υπουργός Οικονομικών : Αλέκος Παπαδόπουλος Υφυπουργός Οικονομικών» : Γιώργος Ανωμερίτης Υφυπουργός Οικονομικών» : Γεώργιος Δρυς Υπουργείο ΑνάπτυξηςΥπουργός Ανάπτυξης : Βάσω Παπανδρέου Υφυπουργός Ανάπτυξης : Φοίβος Ιωαννίδης Υφυπουργός Ανάπτυξης : Μιχάλης Χρυσοχοΐδης Υπουργείο Δικαιοσύνης Υπουργός Δικαιοσύνης : Ευάγγελος Βενιζέλος- αντικαταστάθηκε στις 30 Αυγούστου 1996, -λόγω των επικείμενων εκλογών- από τον Ανάργυρο Φατούρο (καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας : Αναστάσιος Πεπονής Υφυπουργός Υγείας και Πρόνοιας: Φραγκλίνος Παπαδέλης Υφυπουργός Υγείας και Πρόνοιας : Γεώργιος Κοτσώνης Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων : Γιώργος Παπανδρέου Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων : Γιώργος Πασχαλίδης Υπουργείο Πολιτισμού Υπουργός Πολιτισμού : Σταύρος Μπένος Υφυπουργός Πολιτισμού : Ανδρέας Φούρας Υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων : Κώστας Λαλιώτης Υφυπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων : Ελισάβετ Παπαζώη Υφυπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων : Εμμανουήλ Λουκάκης Υπουργείο Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας (το Υπουργείο καταργήθηκε την 1/2/1996) Υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας : Βάσω Παπανδρέου Υφυπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας : Φοίβος Ιωαννίδης Υπουργείο Γεωργίας Υπουργός Γεωργίας : Στέφανος Τζουμάκας Υφυπουργός Γεωργίας : Αλέξανδρος Μπαλτάς Υφυπουργός Γεωργίας : Απόστολος Φωτιάδης Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων : Ευάγγελος Γιαννόπουλος Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων : Νικόλαος Φαρμάκης Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων : Λάμπρος Κανελλόπουλος Υπουργείο Εμπορίου (το Υπουργείο καταργήθηκε την 1/2/1996) Υπουργός Εμπορίου : Βάσω Παπανδρέου Υφυπουργός Εμπορίου : Μιχάλης Χρυσοχοΐδης Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών : Χάρης Καστανίδης Υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών : Γεώργιος Δασκαλάκης Υπουργείο Δημοσίας Τάξης Υπουργός Δημοσίας Τάξης : Κώστας Γείτονας- αντικαταστάθηκε στις 30 Αυγούστου 1996, -λόγω των επικείμενων εκλογών- από τον Κωνσταντίνο Μπέη (καθηγητής στο Πανεπιστημίου Αθηνών)Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης Υπουργός Μακεδονίας - Θράκης : Φίλιππος Πετσάλνικος Υπουργείο Αιγαίου Υπουργός Αιγαίου : Αντώνης Κοτσακάς Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας : Κοσμάς Σφυρίου Υπουργείο Τουρισμού (το Υπουργείο καταργήθηκε την 1/2/1996) Υπουργός Τουρισμού : Βάσω Παπανδρέου Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Υπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης : Δημήτρης Ρέππας- αντικαταστάθηκε στις 30 Αυγούστου 1996, -λόγω των επικείμενων εκλογών- από τον Δημήτριο Κώνστα (καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)
|
Η (1η) Κυβέρνηση Κώστα Σημίτη Ιανουαρίου 1996 (Ιανουάριος – Σεπτέμβριος 1996) σχηματίστηκε μετά την παραίτηση του ασθενούντος Πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, και την εκλογή του Κώστα Σημίτη ως αντικαταστάτη του. Πιο συγκεκριμένα, ήδη από τα Χριστούγεννα του 1995, με την επιδείνωση της υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου που νοσηλευόταν ήδη στο Ωνάσειο νοσοκομείο, άρχισαν στο ΠΑΣΟΚ οι διεργασίες για την αντικατάστασή του. Γρήγορα, έγινε φανερό, ότι τρία σημαίνοντα μέλη του κόμματος, ο Κώστας Σημίτης, ο Άκης Τσοχατζόπουλος , και ο Γεράσιμος Αρσένης συγκέντρωναν τις περισσότερες πιθανότητες να διαδεχτούν τον Παπανδρέου στην Πρωθυπουργία της χώρας. Στις 15 Ιανουαρίου 1996 ο Πρωθυπουργός υπογράφει την επιστολή παραίτησής του από την Πρωθυπουργία και στις 18 Ιανουαρίου συγκαλείται η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εκλέξει νέο Πρωθυπουργό. Στην πρώτη ψηφοφορία ισοψηφούν οι Άκης Τσοχατζόπουλος και Κώστας Σημίτης με 53 ψήφους έκαστος, ενώ ο Γεράσιμος Αρσένης με 50 ψήφους, τίθεται εκτός μάχης. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, στη δεύτερη ψηφοφορία ο Κώστας Σημίτης με 86 ψήφους υπέρ, έναντι 75 του Άκη Τσοχατζόπουλου και 5 λευκών, ανακηρύσσεται νέος Πρωθυπουργός. Στις 30 Ιουνίου 1996 ο Κώστας Σημίτης επιβεβαιώνει την κυριαρχία του και στο συνέδριο του κόμματος, που με ψήφους 2.732 σε σύνολο 5.124, τον ανακηρύσσει Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Τον Αύγουστο του 1996, θα αποφασίσει την προσφυγή στις κάλπες, προκειμένου να λάβει και την επιβεβαίωση του ελληνικού λαού, και πράγματι στις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996, το σώμα των εκλογέων του εμπιστεύεται την Πρωθυπουργία, με ποσοστό 41,49%. Το σημαντικότερο πολιτικό και στρατιωτικό γεγονός αυτής της πρώτης περιόδου Σημίτη, είναι η κρίση των Ιμίων, που ξέσπασε στις 25 Ιανουαρίου 1996, που η αντιμετώπισή του, και κυρίως το ευχαριστούμε τους Αμερικανούς, που δήλωσε ο Κώστας Σημίτης από το βήμα της Βουλής, προκαλεί μέχρι και σήμερα αντιφατικές κριτικές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_1996
|
Πιάσαμε την καλή
|
Ο επαρχιώτης Θύμιος Τουλουμοτύρης φτάνει στην Αθήνα αναζητώντας την τύχη του και μια καλύτερη ζωή. Αρχικά μπαίνει στο σχολή χωροφυλάκων και όταν αποφοιτά διορίζεται τροχονόμος στο κέντρο της πόλης. Ωστόσο λόγω μίας απερισκεψίας του θα τον αποτάξουν από τη χωροφυλακή και θα καταλήξει άνεργος. Αργότερα θα βρει δουλειά αλλά και πάλι θα μείνει άνεργος. Στη συνέχεια μπερδεύεται εξαιτίας της κυρά Κατίνας και της κόρης της Λενιώς και, αντί να καταθέσει στη δίκη ενός συγγενή του, καταθέτει σε άλλη υπόθεση, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για δύο μήνες. Στη φυλακή θα γνωρίσει τον υπεύθυνο για την αποπομπή του από τη χωροφυλακή. Αυτός θα του δώσει δουλειά, αλλά ο Θύμιος και πάλι δεν θα στεριώσει. Τότε ερωτεύεται μια συγχωριανή του η οποία δεν τον θέλει, ούτε και όταν ο φουκαράς ο Θύμιος κερδίσει το λαχείο. Είναι η πρώτη ταινία που ο Κώστας Χατζηχρήστος υποδύεται τον χαρακτήρα του Θύμιου, ενός επαρχιώτη που φτάνει στην πρωτεύουσα για μια καλύτερη ζωή. Στην ταινία εμφανίζονται ο Βασίλης Τσιτσάνης και η Μαρίκα Νίνου να ερμηνεύουν ζωντανά τα τραγούδια Για να σε Κάνω Άνθρωπο, Ζαΐρα και Τα καβουράκια. Αν και ταινία χαμηλού προυπολογισμού, είναι αξιοσημείωτη για τις λήψεις της Αθήνας εκείνης της εποχής. Μεταξύ άλλων διακρίνεται η εξωτερική πρόσοψη και το εσωτερικό της θρυλικής Ταβέρνας του "Τζίμη του Χοντρού" που βρίσκονταν επί της οδού Αχαρνών. Επίσης διακρίνεται στην αρχή της ταινίας το άγαλμα του Ξυλοθραύστη, ένα έργο του Δημήτρη Φιλιππότη, το οποίο από το 1908 μεχρι το 1958 βρισκόταν στην πλατεία που υπάρχει στην Λεωφόρο Αμαλίας πίσω από την Ρώσικη εκκλησία. Σήμερα το άγαλμα βρίσκεται στο Ζάππειο. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 28 Φεβρουαρίου 1955 και έκοψε 24.583 εισιτήρια, όπου ήρθε στη 10η θέση ανάμεσα σε 14 ελληνικές ταινίες της σεζόν 1954-1955. Πιάσαμε την καλή στην IMDb Πιάσαμε την καλή στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
|
Το Πιάσαμε την καλή είναι Ελληνική κωμική ταινία του 1955 σε σκηνοθεσία Γιάννη Τριανταφύλλη και σενάριο του Κώστα Χατζηχρήστου. Πρωταγωνιστούν οι Κώστας Χατζηχρήστος, Γεωργία Βασιλειάδου και η Ρένα Στρατηγού. Η ταινία ακολουθεί τον Θύμιο Τουλουμοτύρη, έναν αφελή επαρχιώτη που μετακομίζει στην Αθήνα για να βρει την τύχη του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE
|
Αγία Φιλοθέη η Αθηναία
|
Γεννήθηκε το 1522, καταγόμενη από την αθηναϊκή αρχοντική οικογένεια γαιοκτημόνων, των Μπενιζέλων. Η Ρηγούλα ή Ρεβούλα (Παρασκευούλα), όπως ήταν το κοσμικό της όνομα, ήταν κόρη του Αγγέλου Μπενιζέλου και της Σηρίγης Παλαιολογίνας, γόνου της ιστορικής βυζαντινής οικογένειας. Καθώς η Ρηγούλα μεγάλωνε, διακρινόταν για το ήθος και την ευφυΐα της. Το πατρικό σπίτι της Ρεβούλας βρισκόταν εκεί που σήμερα υψώνεται το μέγαρο Αρχιεπισκοπής Αθηνών, γι’ αυτό άλλωστε, η οδός αυτή ονομάζεται οδός Αγίας Φιλοθέης.Η αγία ήταν ολιγογράμματη κατά το έθος της εποχήςΣε ηλικία 14 ετών οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ανδρέα Χειλά, ο οποίος ανήκε σε αρχοντική οικογένεια της Αθήνας. Ήταν ένας γάμος ενάντια στη θέλησή της, που διήρκεσε τρία χρόνια, έπειτα η Ρεβούλα έμεινε χήρα. Στα 17 της χρόνια ήταν όμορφη, πάμπλουτη, καταγόμενη από δύο αρχοντικές και σημαντικές οικογένειες, μορφωμένη και ελεύθερη. Εύκολα εννοεί κανείς πόσο περιζήτητη νύφη ήταν και οι σημαντικότερες οικογένειες της Αθήνας και όχι μόνο, την διεκδικούσαν για νύφη τους. Οι γονείς της την πίεζαν έντονα να συνάψει δεύτερο γάμο, όμως αυτή τη φορά η Ρεβούλα δεν εισάκουσε την επιθυμία των γονέων της, δηλώνοντας ότι επιθυμεί να ακολουθήσει ασκητική ζωή. Επιδόθηκε σε φιλανθρωπικό έργο και δέκα χρόνια μετά το θάνατο των γονιών της εκάρη μοναχή με το όνομα Φιλοθέη. Η μοναχή Φιλοθέη άσκησε ένα είδος φιλανθρωπικού και ιεραποστολικού μοναχισμού: ανακαίνισε το ναΐσκο του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος βρισκόταν στον περίβολο του πατρικού της αρχοντικού, μετατρέποντάς τον σε κοινόβιο. Το Καθολικό του Αγίου Ανδρέα και το πηγάδι της μονής της σώζονται μέχρι σήμερα στον περίβολο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στο κοινόβιο αυτό εισήλθε πρώτη ως Ηγουμένη μαζί με άλλες μοναχές, κόρες επιφανών οικογενειών της Αθήνας. Η ίδρυσή του πρέπει να τοποθετηθεί περί το 1571. Σε αυτό εγκαταβιούσαν περί τις 150 μοναχές, ανάμεσα στις οποίες και μερικές εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες, αλλά και Κύπριοι σκλάβοι μετά την πτώση της Κύπρου στους Τούρκους την ίδια περίοδο.. Εκείνη την εποχή, αρχίζει το φιλανθρωπικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό και εθνικό έργο της Φιλοθέης. Στο έργο αυτό αφιέρωσε την πατρική και προσωπική της περιουσία. Ιδρύει σχολεία, βιοτεχνικά και χειροτεχνικά εργαστήρια, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία, κ.α. Διδάσκει στοιχειώδη οικοκυρική στις «μοναστηρίσιες». Το συγκρότημα αυτό ονομάζεται «Παρθενώνας» και εκεί βρίσκουν καταφύγιο και περίθαλψη (υλική και πνευματική) αδιακρίτως Έλληνες και Τούρκοι. Προσφέρει μεγάλα ποσά για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων, ενώ ιδιαιτέρως φροντίζει για τη φυγάδευση των γυναικών στα νησιά, προκαλώντας όλεθρο στα χαρέμια των Τούρκων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Καθολικού επισκόπου Ζακύνθου προς τις αρχές της Βενετίας, η Φιλοθέη "εδέχθη εις το μοναστήρι πολλάς γυναίκας αμαρτωλάς που ήσαν έγκυοι και τας έκρυψεν εις το μοναστήρι ίνα μη τιμωρηθούν από τους Τούρκους". Παράλληλα, ιδρύει παραρτήματα στο Χαλάνδρι, τα Πατήσια, το Ψυχικό, την Καλογρέζα. Στην περιοχή του Ψυχικού άνοιξε ένα πηγάδι για να ξεκουράζονται οι κατάκοποι αγρότες που δούλευαν ώρες κάτω από το ζεστό ήλιο και το νερό ήταν λιγοστό στην αττική γη. Λέγεται ότι από το ψυχικό αυτό της μοναχής Φιλοθέης πήρε η περιοχή το όνομά της. Ή πάλι πως έγραψε πάνω στο μαρμάρινο χείλος του πηγαδιού την λέξη «ψυχικόν» δηλωτικό της ψυχικής ωφέλειας. Και η περιοχή της Καλογρέζας οφείλει το όνομά της από τη μονή που εκεί ίδρυσε η Φιλοθέη, τη μονή της Καλογραίας, όπως την αποκαλούσαν οι Αθηναίοι (και από παραφθορά της λέξης, μονή της Καλογρέζας, σύμφωνα με άλλη ετυμολογία, «καλογρέζα» σημαίνει «μοναχή» στην αρβανίτικη διάλεκτο). Βασική επιδίωξη της Φιλοθέης ήταν η τόνωση του ορθόδοξου ιδεώδους και η διατήρηση της ελληνικής συνείδησης. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια. Σε επιστολή της Αγίας που εντοπίστηκε από τον ιστοριοδίφη Κωνσταντίνο Μέρτζιο σε βιβλιοθήκη της Βενετίας με παραλήπτη την Βενετική Γερουσία, με ημερομηνία ΄΄22 Φεβρουαρίου 1583΄΄, ζητείται χρηματική βοήθεια για να ξεπληρώσει χρέη που είχαν προκύψει γιατί ήθελε να γλιτώσει το μοναστήρι και τις μοναχές από τις τουρκικές λεηλασίες. Επομένως οι διώξεις της αγίας είχαν αρχίσει πριν το 1588-1589. Η Βενετική Γερουσία αποφάσισε να συνδράμει με 200 τσεκίνια (χρυσά νομίσματα). Τη νύχτα της 2ας προς 3ης Οκτωβρίου 1588, κατά τη διάρκεια ιερής ολονυχτίας που επιτελούσαν οι μοναχές προς τιμή του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (πολιούχου αγίου της Αθήνας) στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, οι Τούρκοι εφορμούν εκ νέου, συλλαμβάνουν τη Φιλοθέη και έπειτα από βασανιστήρια την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της. Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υπέκυψε στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589. Ενταφιάστηκε στο δεξιό μέρος του ιερού βήματος του Αγίου Ανδρέα, ενώ αιώνες αργότερα το σκήνωμα της μεταφέρθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, όπου φυλάσσεται σε ασημένια λάρνακα μέχρι σήμερα. Στο μέρος όπου παρέδωσε το πνεύμα της, στην περιοχή της Καλογρέζας, υψώνεται ο Ι. Ν. της Αγίας Φιλοθέης, ενώ το όνομά της φέρει και ολόκληρο το γνωστό προάστιο των Αθηνών, η Φιλοθέη. Το Λείψανο της Αγίας Φιλοθέης φυλάσσεται αδιάφθορο στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Η Τιμία Κάρα της έχει χαθεί. Ένας δάκτυλος της Αγίας Φιλοθέης φυλάσσεται στην Μονή Αγίας Φιλοθέης στην Εκάλη της Αττικής. Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον λόγον Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος Φιλοθέην τιμᾷ τὴν Ὀσιομάρτυρα καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον, ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος. Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὅσιων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι’ ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε. Ύστερα από την με αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η μνήμη της Αγίας Φιλοθέης συμπεριελήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων. Αγία Ολυμπία Φώτιος Δημητρακόπουλος, «Πρωτόκλητος Ανδρέας και Οσία Φιλοθέη», Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τομ.ΜΒ'(2010-2011), σελ. 11-40 Νικόλαος Τωμαδάκης, Οι Νεομάρτυρες του Βυζαντίου και η οσιομάρτυς Φιλοθέη Μπενιζέλου η Αθηναία (19 Φεβρουαρίου 1589), Ε.Ε.Φ.Σ.Π.Α., τομ.21(1970-1971), σελ.9-25. Δημήτρης Φερούσης, Η μαΐστρα της Αθήνας, Σύναξη , τ/χ.16(Οκτ.-Δεκ.1985), σελ.7-11. Κ. Δ. Μέρτζιος, Η οσία Φιλοθέη, Ελληνικά, τομ.13, τ/χ.1 (1954), σελ.122-128 Κωνσταντίνος Σάθας, Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής Εθνεγερσίας 1453-1821, εκδ. Κουλτούρα,1990, σελ.193-195 Ένα μικρό ηχητικό αφιέρωμα στη ζωή της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας
|
Η Αγία Φιλοθέη, (κατά κόσμον Ρηγούλα ή Ρεβούλα-Παρασκευή Μπενιζέλου), ήταν μοναχή με σημαντική φιλανθρωπική και κοινωνική δράση κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας του 16ου αιώνα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την έχει ανακηρύξει αγία και είναι στενά συνδεδεμένη με την πόλη των Αθηνών. Η μνήμη της τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 19 Φεβρουαρίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B7_%CE%B7_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%B1
|
Κερασιά
|
Είναι φυλλοβόλο δέντρο, με ύψος που φτάνει και τα είκοσι μέτρα. Έχει την επιστημονική ονομασία Prunus avium (Προύμνη των πτηνών). Καταγωγή του είναι η περιοχή του Καυκάσου και έφτασε στην Ευρώπη πολύ γρήγορα ενώ όλες οι ποικιλίες της προέρχονται από την αγριοκερασιά, που χρησιμοποιείται για τον πολλαπλασιασμό της και σήμερα μέσω εμβολιασμού. Από φυσικό υβρίδιο κερασιάς προήλθε η βυσσινιά. Έχει γκρι και λείο κορμό, όρθια κλαδιά και μεγάλα, ελλειψοειδή φύλλα ενώ τα άνθη της είναι μεγάλα και λευκά, οργανωμένα σε ταξιανθίες και φύονται ανά 3-6 σε κάθε οφθαλμό. Η κερασιά καλλιεργείται για το νόστιμο καρπό της, το κεράσι, ενώ υπάρχουν και ποικιλίες που καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά δέντρα. Χρησιμοποιείται όμως και το ξύλο της, που είναι ανθεκτικό στην υγρασία, στην κατασκευή επίπλων, αλλά και μουσικών οργάνων και ηχείων, καθώς δίνει καλύτερη ακουστική. Η κερασιά ζει συνήθως εξήντα χρόνια και η καρποφορία αρχίζει από τον τέταρτο χρόνο της ζωής της, ενώ μεγάλες αποδόσεις έχει μετά τον εικοστό χρόνο. Ανθίζει σχετικά νωρίς και έτσι είναι δυνατό να υποστεί ζημιές στους ανθούς της από παγετό ή δυνατό ψύχος. Ευδοκιμεί σε διάφορους τύπους εδαφών και προτιμά κυρίως αυτά που δεν περιέχουν ασβέστιο. Πριν να δημιουργηθεί ένας κερασεώνας πρέπει να γίνει βαθύ όργωμα και καλή κατεργασία του εδάφους. Υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες κερασιάς που βασικά χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτές που έχουν απαλή σάρκα και αυτές που έχουν τραγανή. Στην Ελλάδα καλλιεργούνται αρκετές ποικιλίες ενώ τα κεράσια που παράγονται θεωρούνται εξαιρετικής ποιότητας. Πιο γνωστές ποικιλίες είναι η κερασιά Ρουπκόβου, που παράγει τα τραγανά κεράσια της Έδεσσας, η πετροκερασιά, με τα τραγανά και νόστιμα πετροκέρασα που φέρουν μία χαρακτηριστική γραμμή στο μέσο του καρπού και η κερασιά των βοδενών με τα μεγάλα και νόστιμα κεράσια. Τα κεράσια που παράγονται από τις πιο πάνω ποικιλίες, εκτός από την εγχώρια κατανάλωση, εξάγονται. Άλλες ποικιλίες είναι η τραγανή Βόλου, η Ναπολέων, που έχει μεγάλη παραγωγή κερασιών και η καλλιέργεια της αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και η φράουλα Βόλου. Η Τουρκία είναι πρώτη στον κόσμο σε παραγωγή κερασιών. Ακολουθούν οι ΗΠΑ, το Ιράν, η Ουκρανία, η Γερμανία και η Ιαπωνία. Η Ελλάδα έχει την δέκατη θέση στον κόσμο, με σαράντα τρεις χιλιάδες τόνους κάθε χρόνο.
|
Η κερασιά είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό που ανήκει στο γένος Προύμνη και υπογένος Κέρασος (Prunus subg. Cerasus), στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae) και είναι συγγενής της βυσσινιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC
|
Firewind
|
Demo albumNocturnal Symphony (1998) Studio albumsBetween Heaven and Hell (2002) Burning Earth (2003) Forged by Fire (2005) Allegiance (2006) The Premonition (2008) Days of Defiance (2010) Few Against Many (2012) Immortals (2017) Firewind (2020) Live albums Live Premonition (2008) Apotheosis - Live 2012 (2013)Singles"Falling to Pieces" (2006) "Breaking the Silence" (2007) "Mercenary Man" (2008) "World on Fire" (2010) "Embrace the Sun" (2011) "Wall of Sound" (2012) "Hands of Time" (2016) "Ode to Leonidas" (2016) Music videos"I am the Anger" (2003) "The Fire and the Fury" (2004) "Tyranny" (2005) "Falling to Pieces" (2006) "Breaking the Silence" (2007) "Mercenary Man" (2008) "Head Up High" (2008) "World on Fire" (2010) "Embrace the Sun" (2011) "Wall of Sound" (2012) "Edge of a Dream (feat. Apocalyptica)" (2012) "Ode to Leonidas" (2016) DVDs"Live Premonition" (2008) Επίσημη ιστοσελίδα WaveCat Playlist
|
Οι Firewind είναι ελληνικό power metal συγκρότημα με προέλευση τη Θεσσαλονίκη. Η μπάντα ξεκίνησε το 1998 σαν project από τον Έλληνα κιθαρίστα Gus G. (μεταγενέστερο κιθαρίστα του Ozzy Osbourne) και δημιουργήθηκε σαν πλήρες συγκρότημα το 2002. Οι Firewind συνεχίζουν έως σήμερα τη πορεία τους με σημαντική παρουσία στη διεθνή power metal σκηνή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Firewind
|
Αραβικά της Τυνησίας
|
Ως τμήμα διαλεκτικού συνεχούς, τα τυνησιακά αναμειγνύονται με τα αραβικά της Αλγερίας και τα αραβικά της Λιβύης στα σύνορα των χωρών αυτών. Η μορφολογία, σύνταξη, προφορά, και λεξιλόγιο των τυνησιακών αραβικών διαφέρει σημαντικά από την καθιερωμένη μορφή των Συγχρόνων Τυποποιημένων Αραβικών (πρότυπο για χρήση σε όλο τον αραβικό κόσμο) η οποία είναι η λογιότερη μορφή της γλώσσας, καθώς και από τα Κλασικά Αραβικά, και οι γλώσσες δεν είναι άμεσα κατανοητές μεταξύ τους. Όπως και με άλλες αραβικές διαλέκτους της βορείου Αφρικής, ενώ το λεξιλόγιο της αποτελείται κυρίως από αραβικές λέξεις, έχει επίσης πολλές επιρροές από τα βερβερικά, λατινικά, και πιθανώς και καρχηδονιακό υπόστρωμα. Πολλές λέξεις επίσης προέρχονται από τα γαλλικά, τουρκικά, ιταλικά, και τις γλώσσες της Ισπανίας.Ενώ τα τυνησιακά αραβικά είναι δύσκολα στην κατανόηση για τους άλλους ομιλητές αραβικών γλωσσών στην βόρεια Αφρική, δεν είναι σχεδόν καθόλου αντιληπτά στους ομιλητές των αραβικών της Μέσης Ανατολής. Η πολυγλωσσία που υπάρχει τόσο εντός της Τυνησίας όσο και στην τυνησιακή διασπορά, οδηγεί στην εναλλαγή γλώσσας μεταξύ των ομιλητών -κυρίως των λογίων και γενικότερα των ανωτέρων τάξεων- όπου χρησιμοποιούνται παράλληλα και γαλλικές, αγγλικές, τυποποιημένα αραβικά ή και άλλες γλώσσες στον καθημερινό λόγο. Για παράδειγμα πολλοί Τυνήσιοι όταν ερωτώνται πως είναι, λένε "ça va?" (γαλλικά για το πως είσαι;) αντί για το καθαρά αραβικό شنية أحوالك šnīya aḥwālik (σνίγια αχβαλίκ).Κυρίως στα τεχνικά θέματα οι περισσότερες λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι γαλλικές και αγγλικές, ενώ σε άλλες περιπτώσεις κάποιες παλαιότερες λέξεις οι οποίες είχαν παρθεί από τα γαλλικά και ιταλικά έχουν αντικατασταθεί από λέξεις των τυποποιημένων αραβικών.Επίσης γλωσσικά συγγενή με τα τυνησιακά αραβικά είναι τα μαλτέζικα, των οποίων η προέλευση είναι από τα τυνησιακά και σικελοαραβικά. Τα τυνησιακά αραβικά είναι μια από τις αραβικές γλώσσες εντός του σημιτικού κλάδου γλωσσών της αφροασιατικής γλωσσικής οικογενείας. Διαθέτει έναν σημαντικό αριθμό προχιλαλιανών διαλέκτων μέσω της εγκατάστασης στην περιοχή των αραβικών πληθυσμών Μπανού Χιλάλ τον 11ο αιώνα, καθώς άλλες διαλέκτους της βορείου Αφρικής. Η άμεσα αντιληπτή διαφορά μεταξύ των τυνησιακών αραβικών και των τυποποιημένων αραβικών είναι η εκτεταμένη χρήση λέξεων λατινικής και βερβερικής ετυμολογίας στα τυνησιακά αραβικά, καθώς και πολλές που έχουν παρθεί από τα ιταλικά, ισπανικά, γαλλικά, τουρκικά, ή και ελληνικά -Κοινή-.Γενικά, σχετικά με την χρήση ξενόγλωσσων λέξεων, υιοθετούνται στην χρήση με την αρχική μορφή τους, και μετά από πολλά έτη μεταλλάσσονται έτσι ώστε να συμπίπτουν με την γενική τυνησιακή φωνολογία με αραβικούς ήχους. Για παράδειγμα, η γαλλική λέξη apartement (απαρτεμάντ, διαμέρισμα) έγινε برتمان buṛtmān (μπουρτμάν), ενώ η ιταλική pacco (πάκο, δέμα) έγινε باكو bakū. Στα τυνησιακά αραβικά, κάποιες νέες λέξεις και δομές σχηματίστηκαν μέσω της συνένωσης δύο λέξεων ή και περισσοτέρων. Σχεδόν όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε ερωτήματα εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή. Οι λέξεις αυτές αρχίζουν ή τελειώνουν με τον ήχο š ή āš όπως παρακάτω: Stevens, Paul B. 1974. French and Arabic bilingualism in North Africa, with special reference to Tunisia: a study of attitudes and language use patterns. 373pp. Inglefield, P. L. and K. Ben-Hamza and T. Abida. 1970. Tunisian Arabic basic course. Bloomington: Bloomington. 356pp. Metoui, M. 1989. Contribution à la phonétique et phonologie arabe: étude acoustique et articulatoire des voyelles du parler de Tunis. (Wissenschaftliche Schriften im wissenschaftlichen Verlag, Reihe 3: Beiträge zur Sprach- und Literaturwissenschaft, 104.) Idstein (Deutschland). iv+268pp. Ηχητικό απόσπασμα σε τυνησιακά αραβικά - globalrecordings.net (Αγγλικά) OLAC resources in and about the Tunisian Arabic
|
Τα αραβικά της Τυνησίας ή τυνησιακά αραβικά (تونسي / Τούνσι,, ISO 639-3: aeb, Ethnologue: aeb, Glottolog: tuni1259) είναι ομάδα αραβικών διαλέκτων της γλωσσικής οικογενείας των αραβικών Μαγκρέμπ τα οποία σύμφωνα με στοιχεία του 2014 χρησιμοποιούνται από 11,5 εκατομμύρια ομιλητές στην Τυνησία και τυνησιακή διασπορά.Η γραφή της γίνεται κυρίως με χρήση του αραβικού αλφαβήτου, ενώ ανεπίσημα αλλά πολύ συχνά χρησιμοποιείται η λατινική γραφή στα ηλεκτρονικά μέσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%85%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Π.Σ. Καλαμάτα
|
Ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος «Η Καλαμάτα» ιδρύθηκε το 1967, έπειτα από αναγκαστική συγχώνευση που επέβαλε το δικτατορικό καθεστώς στα ποδοσφαιρικά σωματεία της πόλης Απόλλωνα, Παμμεσσηνιακού (από προηγούμενη συνένωση ΑΕΚ Καλαμάτας και Όμιλου Καλαμάτας, ο οποίος ήταν επίσης προϊόν παλαιότερης συνένωσης των Πράσινων Πουλιών και του Ολυμπιακού Καλ.), Πράσινων Πουλιών (που είχαν επανιδρυθεί) και του Εθνικού Καλαμάτας. Όλα επανιδρύθηκαν αργότερα και μετέχουν έως σήμερα στις τοπικές διοργανώσεις της ΕΠΣ Μεσσηνίας. Αρχικά ως έμβλημα του σωματείου επιβλήθηκε από τη δικτατορία ο μυθικός φοίνικας, τον οποίο η ομάδα κατάργησε το 1974. Κατά τη δεκαετία του '70 υπήρξε η πρώτη χρυσή περίοδος του συλλόγου, επί προεδρίας του εμπόρου Λυκούργου Γαϊτανάρου. Το 1972 και το 1974 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής και αγωνίστηκε για δύο περιόδους στην Α΄ Εθνική. Τις διακρίσεις αυτές ακολούθησε μια μακρά περίοδος παρακμής, κατά την οποία ο σύλλογος υποβιβαζόταν συνεχώς, φθάνοντας ως την Α΄ τοπική κατηγορία της Μεσσηνίας. Στη συνέχεια άρχισε να ανεβαίνει σταδιακά τις κατηγορίες και το 1995 επανήλθε στην Α΄ Εθνική, επί προεδρίας Σταύρου Παπαδόπουλου. Μετά την αποχώρηση του Παπαδόπουλου πρόεδρος και μεγαλομέτοχος της ομάδας ανέλαβε ο Γιώργος Γρηγορόπουλος το Φεβρουάριο του 2000, όταν η ομάδα έκανε και τη χρυσή πορεία στο δεύτερο μισό της σεζόν 1999-2000. Ο Γρηγορόπουλος δεν κατάφερε να ανταποκριθεί οικονομικά στις υποχρεώσεις του συλλόγου, με αποτέλεσμα το 2010 η ομάδα να υποβιβαστεί από τη Β΄ Εθνική και την επόμενη σεζόν να μην καταφέρει να δηλώσει συμμετοχή ούτε στην Γ΄ Εθνική και η ΠΑΕ να διαλυθεί. Το καλοκαίρι του 2010 δεν υπέβαλε δήλωση συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής κατηγορίας στην Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου και υποβιβάστηκε μετά από έκτακτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΕΠ στις 13-08-2010 στη Δ’ Εθνική. Τις τύχες του συλλόγου ανέλαβε η διοίκηση του ερασιτεχνικού σωματείου, δηλώνοντάς το στη Δ΄ Εθνική για τη σεζόν 2010-11 με προπονητή τον παλιό ποδοσφαιριστή του συλλόγου Έλβιο Μάνα. Η πορεία ανόδου Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 στην Καλαμάτα κυριαρχούσε η ομάδα του Απόλλωνα, που είχε τερματίσει δύο συνεχόμενες σεζόν στην 4η θέση στη Β΄ Εθνική, το 1965-66 και το 1966-67. Έτσι όταν το καλοκαίρι του 1967 δημιουργήθηκε με τη συγχώνευση ο Π.Σ. Καλαμάτα, οι προσδοκίες ήταν αυξημένες. Πράγματι τη σεζόν 1967-68 η νεοσύστατη Καλαμάτα διεκδίκησε ως το τέλος την άνοδο, αλλά τελικά τερμάτισε στην τρίτη θέση του νοτίου ομίλου. Είχε ένα σκληροτράχηλο σύνολο, παρέμεινε αήττητη στο γήπεδό της και συγκέντρωσε 65 β. (11 ν. - 13 ισ. - 6 ήτ., 33-25 γκολ), μόλις ένα βαθμό λιγότερο από τον ΟΦΗ, που ως δευτεραθλητής διεκδίκησε και τελικά κατάφερε να πάρει την άνοδο σε αγώνα μπαράζ με το δευτεραθλητή του βορείου ομίλου. Τις επόμενες τρεις χρονιές η Καλαμάτα είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά δεν κατάφερνε να διεκδικήσει την άνοδο μέχρι τέλους. Το 1968-69 ήταν 4η με 71 β. (13 ν. - 11 ισ. - 10 ητ., 36-31 γκολ), ισόβαθμη στην 3η θέση με τον Φωστήρα αλλά δέκα βαθμούς λιγότερους από τη δεύτερη προνομιούχο θέση. Πάλι τερμάτισε αήττητη εντός έδρας, ωστόσο παραχώρησε πολλές ισοπαλίες. Το 1969-70 ήταν 5η με 72 β. (15 ν. - 9 ισ. - 10 ήτ., 43-32 γκολ), ξανά αήττητη εντός έδρας, αλλά μακριά από τους 95 βαθμούς της κορυφής. Το 1970-71 ήταν μεταβατική χρονιά. Με νέα ομάδα τερμάτισε στη 10η θέση (13 ν. - 6 ισ. - 15 ήτ., 36-39 γκολ), αλλά κατάφερε να δημιουργήσει ένα αξιόμαχο σύνολο που την επόμενη σεζόν κατάφερε να κερδίσει την άνοδο. 1971-72 Η περίοδος 1971-72 ήταν συναρπαστική. Με πρόεδρο τον Λυκούργο Γαϊτανάρο και μια σειρά από ταλαντούχους ντόπιους παίκτες, όπως τους Νίκο Παναγόπουλο (Μπατούνα), Ηλία Λαγογιάννη, Άγγελο Σκαφιδά, Νίκο Μουλατσιώτη, Δημήτρη Σπεντζόπουλο, Λεωνίδα Δαμιανάκο, Μανώλη Θεοδώρου, Δημήτρη Καλλιγέρη, Γιώργο Μπιστικέα, Τάκη Μάραντο, Καπαματζιάν, Μπατσακούτσα και Μελιγαλιώτη, πέτυχε να πάρει τον τίτλο συγκεντρώνοντας 89 β. (20 ν.-11 ισ- 7 ήτ., 59-25 γκολ). Ήταν ακατάβλητη εντός έδρας, όπου παραχώρησε μόλις δύο ισοπαλίες και πέτυχε πολλές εντυπωσιακές νίκες, όπως το 8-1 με το Λεωνίδα Σπάρτης, 4-1 με τον Παναργειακό, 4-2 με τον ΠΑΣ Γιάννινα, 3-0 με τα Χανιά, τον ΟΦΗ, τον Αίαντα, τον Ορφέα Αιγάλεω και τον Παναιτωλικό. Στους εκτός έδρας αγώνες την ακολουθούσαν πλήθος φιλάθλων, οι οποίοι με τις ασπρόμαυρες σημαίες δημιουργούσαν εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Τότε δημιουργήθηκε το παρατσούκλι "Μαύρη Θύελλα", που φέρει ως σήμερα, το οποίο ανήκε στον Παναιγιάλειο από την δεκαετία του ’50. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής οι αντίπαλοι σύλλογοι αναγκάζονταν να δώσουν τον αγώνα τους με την Καλαμάτα σε μεγαλύτερα γήπεδα για εισπρακτικούς λόγους, αφού τα δικά τους δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν την τεράστια ζήτηση εισιτηρίων. Έτσι η Καλλιθέα έπαιξε στο Στάδιο Νέας Σμύρνης, η Προοδευτική στο Στάδιο Καραϊσκάκη και ο Ίκαρος Ν. Ιωνίας στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Βασικός αντίπαλος στην διεκδίκηση του τίτλου ήταν ο Ίκαρος Ν. Ιωνίας. Ο αποφασιστικός αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων δόθηκε στο τέλος του β΄ γύρου στο Στάδιο Ν. Φιλαδέλφειας. Η κοσμοσυρροή ήταν τέτοια ώστε χιλιάδες φίλαθλοι έμειναν έξω από το γήπεδο, αφού είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια και παρακολουθούσαν ραδιοφωνικά την εξέλιξη του ματς. Η Καλαμάτα ήταν μπροστά με διαφορά τριών βαθμών και το τελικό 1-1 της επέτρεψε να κρατήσει την πρωτοπορία και τελικά να πάρει τον τίτλο και την άνοδο. 1973-74 Την επόμενη σεζόν η ομάδα υποβιβάστηκε από την Α΄ Εθνική και το 1973-74 διεκδίκησε πάλι την άνοδο. Βασικοί αντίπαλοί της αυτή τη φορά ήταν ο Ατρόμητος Αθηνών και η Προοδευτική. Τελικά ισοβάθμησε στη πρώτη θέση με τον Ατρόμητο με 57 β. (24 ν.- 9 ισ- 5 ήτ., 70-23 γκολ), 4 περισσότερους από την Προοδευτική. Πήρε τον τίτλο έπειτα από αγώνα μπαράζ, αλλά τελικά ανέβηκε και ο Ατρόμητος. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν είχε εικόνα ομάδας Α΄ Εθνικής και οι εμφανίσεις της ήταν εντυπωσιακές. Στην έδρα της, το γήπεδο Μεσσηνιακού, παραχώρησε μόνο τρεις ισοπαλίες και οι νίκες της ήταν με μεγάλα σκορ, νικώντας 5-0 τον Απόλλωνα Μυτιλήνης και τον Φοίβο Ρόδου, 4-0 τον Ιωνικό, 4-1 τον Ολυμπιακό Λιοσίων και τον Α.Ο. Σύρου, 3-0 την Αναγέννηση Καρδίτσας, τα Χανιά και τον Αχαρναϊκό. Οι δυο σεζόν στην Α΄ Εθνική 1972-73 Η Καλαμάτα δεν μπόρεσε να παραμείνει πάνω από μια σεζόν στην ανώτερη κατηγορία. Την πρώτη της φορά, την περίοδο 1972-73, παρουσίασε μια δυναμική ομάδα, ενισχυμένη με πέντε νοτιαμερικανούς ποδοσφαιριστές (Βάλιαν, Μάνα, Εσπινόζα, Καντίχεβιτς, Τζιλιότι), οι οποίοι έδωσαν χαρακτήρα στην ομάδα, που όμως έχασε σε ομοιογένεια, με αποτέλεσμα να κάνει πολλές ήττες. Παρόλα αυτά πέτυχε μερικά καλά αποτελέσματα, όπως η ισοπαλία 2-2 εκτός έδρας με τον Παναθηναϊκό, το 2-1 επί της σπουδαίας Παναχαϊκής που τερμάτισε 4η εκείνη τη χρονιά, το 3-0 επί της Ομόνοιας Λευκωσίας, το 2-0 επί Αιγάλεω, Ατρόμητου και Τρικάλων. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος στις 17/9/1972 και παράλληλα στον πρώτο αγώνα στην ιστορία της για το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής αντιμετώπισε εντός έδρας τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με τον οποίο αναδείχθηκε ισόπαλη με 2-2. Πάλεψε μέχρι τέλους για την παραμονή της και τερμάτισε στην 15η θέση. Συγκέντρωσε 60 β. (8 ν. - 10 ισ. - 16 ήτ., 30-45 γκολ), μόλις ένα λιγότερο από τον Πανσερραϊκό και δύο λιγότερους από το Φωστήρα που σώθηκαν. Είναι χαρακτηριστικό πως απείχε μόλις 4 βαθμούς από τη 10η θέση, δηλαδή μόλις δύο νίκες (με το τότε σύστημα 3-2-1). 1974-75 Δυο χρόνια αργότερα, την περίοδο 1974-75, ξαναβρέθηκε στην Α΄ Εθνική. Όμως αυτή τη φορά έχασε πιο καθαρά τη μάχη της σωτηρίας. Τερμάτισε στη 17η και προτελευταία θέση με 23 β. (8 ν. - 7 ισ. - 19 ήτ., 23-60 γκολ), πέντε βαθμούς από την 13η θέση,τελευταία που εξασφάλιζε την παραμονή. Η μοναδική καλή ανάμνηση από τη σεζόν είναι μια από τις πιο μεγάλες νίκες που πέτυχε στην ιστορία της, με 2-0 επί του Παναθηναϊκού. Οι παίκτες Τις χρονιές στην Α΄ Εθνική η Καλαμάτα στηρίχτηκε σε ένα μείγμα παλιών ντόπιων παικτών και νεοφερμένων Ελλήνων, καθώς και των πέντε ξένων, οι τέσσερις από τους οποίους έκαναν τα επόμενα χρόνια καριέρα και σε άλλες ομάδες Α΄ Εθνικής. Ήταν οι εξής (σε παρένθεση ε/γ: εμφανίσεις και γκολ σε κάθε μια από τις δυο σεζόν στην Α΄ Εθνική): Τερματοφύλακες: Καντίχεβιτς (16/0, 20/0), Λαγογιάννης (6/0, 13/0), Αργυρόπουλος (12/0, -), Παπανικολόπουλος (-, 1/0). Αμυντικοί: Σκαφιδάς (32/0, 16/0), Μουλατσιώτης (16/2, 30/0), Μάνα (28/0, 29/2), Μπιστικέας (20/0, 18/2), Μάραντος (8/0, 25/0), Λαζαρακόπουλος (7/0, 27/0), Παντελόπουλος (-/-, 1/0), Παπαδόπουλος (-/-, 7/0). Μέσοι: Κυριαζής (33/0, -/-), Εσπινόζα (25/5, 28/4), Δαμιανάκος (16/3, 8/1), Θεοδώρου (24/2, 15/1), Καπαματζιάν (18/0, 26/0), Γεωργόπουλος (17/0, 14/2), Σταματόπουλος (-/-, 33/4), Αντωνάκος (-/-, 29/3), Λαζάρου (-/-, 16/1), Χατζηογλίδης (-/-, 6/0). Επιθετικοί: Σπεντζόπουλος (33/6, -/-), Μπατσακούτσας (16/2, -/-), Βάλιαν (25/6, 23/3), Καλιγέρης (17/0, 10/0), Χιώτης (14/0, -/-), Τζιλιότι (13/0, -/-), Αδελφίδης (10/2, -/-), Παναγόπουλος (Μπατούνας) (10/1, -/-), Ασημακόπουλος (7/1, -/-), Παντελόπουλος (7/0, -/-), Χάνιος (-/-, 21/1), Η σεζόν 1999-00 θεωρείται η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου. Στη διάρκεια της χρονιάς πέτυχε μερικές εντυπωσιακές νίκες, όπως το 5-2 επί του Άρη εντός έδρας και οι έξι νίκες εκτός έδρας επί των Απόλλωνα Αθ. (2-1), Ιωνικού (1-0), Παναχαϊκής (2-1), Καβάλας (1-0), Τρικάλων (2-0) και Προοδευτικής (2-1). Τερμάτισε στην 9η θέση του πρωταθλήματος με 44 βαθμούς, χάνοντας μόλις για ένα βαθμό τη συμμετοχή της στους αγώνες μπαράζ για την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Κέρδισε όμως τη συμμετοχή της στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ 2000, που ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Το καλοκαίρι του 2000 αντιμετώπισε στον 3ο γύρο την Τσεχική Χμελ Μπλσάνι και αποκλείστηκε με δυο ήττες (0-5, 0-3). Παράλληλα την ίδια σεζόν έκανε μεγαλειώδη πορεία στο Κύπελλο Ελλάδος, φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Τερμάτισε πρώτη στον προκριματικό όμιλο με τέσσερις νίκες επί των Ναυπακτιακού Αστέρα (4-0 εντός), Πανελευσινιακού (1-0 εκτός), Λύκων Θεσσαλονίκης (2-0 εκτός) και Πιερικού (2-0 εντός) και μία ήττα από τον Απόλλωνα Αθ. (1-2 εντός). Στη συνέχεια απέκλεισε κατά σειρά την Προοδευτική με 3-2 (εντός) και τον ΟΦΗ στα προημιτελικά (0-1, 3-0), για να αποκλειστεί στα ημιτελικά από τον Ιωνικό (0-2, 2-4). Οι παίκτες Την ομάδα εκείνη αποτελούσαν οι: Προπονητής: Εδουάρδο Αμορίμ (1η-21η αγωνιστική), Βασίλης Γεωργόπουλος (22η-34η αγωνιστική) Τερματοφύλακες: Σωτήρης Λυμπερόπουλος (17), Χρήστος Κελπέκης (16), Δημήτρης Κωνσταντόπουλος (2) Αμυντικοί: Άλβες (22), Μάκης Μπελεβώνης (25), Αριστείδης Γαλανόπουλος (14), Νίκος Γεωργέας (28, 1 γκολ), Χρήστος Μικές (24), Θέμης Τζανετής (24), Βαγγέλης Κεφάλας (12, 1 γκολ), Κώστας Ιωάννου (10), Σάντρο Σκαπίν (5), Δημήτρης Κουτίβας (2), Βασίλης Αλεβίζος (2). Μέσοι: Βαγγέλης Κουτσουρές (31, 6 γκολ), Παναγιώτης Δρούγας (29), Θωμάς Τρούπκος (24, 6 γκολ), Κάρλος Ντακρός (20, 3 γκολ), Παναγιώτης Μπαχράμης (16, 2 γκολ), Βασίλης Μπλέτσας (10), Κώστας Δασκαλάκης (7), Μιχάλης Αλβέρτης (6), Βασ. Κοσυφολόγος (1), Λουσιντο (1). Επιθετικοί: Αλεσάντρο Σοάρες (26, 3 γκολ), Χίλτον (25, 6 γκολ), Σάμσον (19, 1 γκολ), Ντέρεκ Μπόατενγκ (17, 5 γκολ), Χρήστος Καλαντζής (10, 1 γκολ), Σίμονς (9, γκολ), Στάθης Κάππος (7, 1 γκολ), Μπουλέν (5). 1972–1973: 15η θέση (υποβιβασμός). 1974–1975: 17η θέση (υποβιβασμός). 1995–1996: 13η θέση. 1996–1997: 11η θέση. 1997–1998: 17η θέση (υποβιβασμός). 1999–2000: 9η θέση (Κύπελλο Ιντερτότο). 2000–2001: 15η θέση (υποβιβασμός). 2000: 3ος γύρος 15/07/2000: Χμελ Μπλσάνι - Π.Σ. Καλαμάτα: 5-0 21/07/2000: Π.Σ. Καλαμάτα - Χμελ Μπλσάνι: 0-3 Μεγαλύτερος σύγχρονος ποδοσφαιριστής που έχει αναδείξει ο σύλλογος είναι ο Νίκος Λυμπερόπουλος.Τη δεκαετία του '70 στην Καλαμάτα αγωνίστηκαν ορισμένοι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έκαναν καριέρα και σε άλλους συλλόγους Α΄ Εθνικής. Σημαντικότεροι ήταν οι: Νίκος Παναγόπουλος (Μπατούνας) Δημήτρης Σπεντζόπουλος Γιώργος Μπιστικέας Αντώνης Μαυρέας Άγγελος Σκαφιδάς Νίκος Μουλατσιώτης Ραούλ Βάλιαν Έλβιο Μάνα Σέρτζιο Εσπινόζα Λουίς Καντίχεβιτς Αρμάντο Τζιλιότι Βασίλης Γεωργόπουλος Βαγγέλης ΚαλογερόπουλοςΤις δεκαετίες του '90 και του 2000 αναδείχθηκαν οι: Αριστείδης Γαλανόπουλος Νίκος Γεωργέας Φανούρης Γουνδουλάκης Παναγιώτης Δρούγας Χρήστος Καλαντζής Βαγγέλης Κουτσουρές Θανάσης Κωστούλας Νίκος Λυμπερόπουλος Σωτήρης Λυμπερόπουλος (τερματοφύλακας) Παναγιώτης Μπαχράμης Μάκης Μπελεβώνης Θανάσης Σεντεμέντες Αλεσάντρο Σοάρες Τζερόνιμο Χίλτον Πίτερ Οφορίκουε Σαμ Τζόνσον Άφο Ντούντου Εμπενίζερ Χάγκαν Ντέρεκ ΜπόατενγκΆλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της Καλαμάτας είναι: Κώστας Φραντζέσκος Λύσανδρος Γεωργαμλής Δημήτρης Μάρκος Χρήστος Δημόπουλος Το παρατσούκλι της ομάδας είναι "Μαύρη Θύελλα" λόγω των χρωμάτων του συλλόγου Σύλλογος Φιλάθλων "Μπουλντόγκς" (BULLDOGS 1991 Kalamata Fans Club). ΘΥΡΑ 5 - GATE 5 2020 Συνδέσμος Παλαιμάχων Μαύρης Θύελλας. Παραδοσιακή αγνή φίλαθλος του η συλλόγου υπήρξε η "Άγγέλω" (Αγγελική Σμυρνιού, 1948-2012) Β΄ Εθνική: 2 (1972, 1974). Γ΄ Εθνική: 1 (2021). Δ΄ Εθνική: 2 (1985, 2011). Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Μεσσηνίας: 2 (1981, 2017) Κύπελλο Ε.Π.Σ. Μεσσηνίας: 4 (1954,1983, 2017, 2018). Ημιτελικά Κυπέλλου Ελλάδος: 1999–00 Γύρος των 16 Κυπέλλου Ελλάδος: 1992–93, 2019–20 Δευτεραθλήτρια Β΄ Εθνικής (άνοδος): 1994–95, 1998–99 Δευτεραθλήτρια Γ΄ Εθνικής (άνοδος): 1992–93 Συμμετοχή στο Κύπελλο Ιντερτότο: 2000 Τσουμπράκος, Νίκος, επιμ. (2018). 50 χρόνια «Μαύρη Θύελλα» (PDF). Καλαμάτα: Ελευθερία. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος «Η Καλαμάτα» είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, Καλαμάτα. Ιδρύθηκε το 1967. Έχει συμμετάσχει επτά φορές στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής, ενώ τη σεζόν 1999–00 κέρδισε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ 2000, που ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Παράλληλα την ίδια σεζόν, έκανε μεγαλειώδη πορεία στο Κύπελλο Ελλάδος, φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Είναι η πιο δημοφιλής ποδοσφαιρική ομάδα του νομού. Επίτιμος πρόεδρος με ανυπολόγιστη προσφορά είναι ο Λυκούργος Γαϊτανάρος, με καταγωγή από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Τα γραφεία της βρίσκονται στην οδό Φραντζή 14 στην Καλαμάτα. Την αγωνιστική περίοδο 2022-23 αγωνίζεται στη Σούπερ Λιγκ 2 για δεύτερη συνεχόμενη φορά και εικοστή δεύτερη συνολικά στο 2ο επίπεδο, έχοντας είκοσι παρουσίες στην Β΄ Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%A3._%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1
|
Πήτερ Διαμαντής
|
Ο Διαμαντής γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από την Ελλάδα, αμφότεροι απασχολούμενοι στον ιατρικό κλάδο, με τον πατέρα να είναι μαιευτήρας-γυναικολόγος. Από πολύ μικρή ηλικία ο Πήτερ εξεδήλωσε ένα έντονο ενδιαφέρον για την εξερεύνηση του διαστήματος. Σε ηλικία 8 ετών άρχισε να δίνει διαλέξεις για το διάστημα στα μέλη της οικογένειάς του και σε φίλους του, ενώ στα 12 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Διαγωνισμό Σχεδιασμού Πυραύλων Estes για την κατασκευή ενός συστήματος εκτοξεύσεων ικανού να εκτοξεύει τρεις πυραύλους ταυτοχρόνως. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1979, ο Διαμαντής σπούδασε για ένα έτος στο Κολέγιο Χάμιλτον της Ν. Υόρκης και μετά μετεγγράφηκε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) για να σπουδάσει φυσική και βιολογία. Δευτεροετής ήδη στο ΜΙΤ, το 1980, ίδρυσε μαζί με συμφοιτητές του τον διεθνή οργανισμό Students for the Exploration and Development of Space («Φοιτητές για την Εξερεύνηση και Ανάπτυξη του Διαστήματος»). Ο Διαμαντής αποφοίτησε από το MIT το 1983 με πτυχίο στην αεροδιαστημική μηχανική. Στη συνέχεια εισάχθηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ για το δίπλωμα της ιατρικής (που στις ΗΠΑ αποτελεί μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών). Το 1986 ωστόσο διέκοψε τις σπουδές του στην ιατρική και επέστρεψε στο MIT για ένα Master στην αεροναυτική και αστροναυτική, διεξάγοντας έρευνα στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον της NASA, στο Εργαστήριο Επανδρωμένων Σκαφών του MIT και στο Βιοϊατρικό Ινστιτούτο Whitehead του ΜΙΤ. Μετά την ολοκλήρωση του Master στο MIT, ο Διαμαντής επέστρεψε στο Χάρβαρντ και ολοκλήρωσε και τις σπουδές του της ιατρικής. Στο τελευταίο έτος σπουδών της ιατρικής, το 1989, δρούσε ως managing director του Διεθνούς Πανεπιστημίου Διαστήματος και μέλος του Δ.Σ. της International Micro Space, μιας εταιρείας εκτοξεύσεως μικροδορυφόρων. Το 1987, κατά το τρίτο έτος των ιατρικών σπουδών του, ο Διαμαντής μαζί με τους Τοντ Μπ. Χώλεϋ και Ρόμπερτ Ντ. Ρίτσαρντς ίδρυσαν το Διεθνές Πανεπιστήμιο Διαστήματος, που σήμερα προσφέρει ένα πρόγραμμα διαστημικών σπουδών και δύο διπλώματα Master. Η έδρα του βρίσκεται κοντά στο Στρασβούργο. Ο Διαμαντής υπήρξε από τους ιδρυτές της Microsat Launch Systems, που αργότερα μετονομάσθηκε σε International MicroSpace Inc. (ΙΜΙ) και αμέσως μετά την αποφοίτησή του από την Ιατρική Σχολή ανέλαβε διοικητικά καθήκοντα εκεί. Η εταιρεία σχεδίασε έναν μικρό πύραυλο, τον Orbital Express, ικανό να θέτει ωφέλιμα φορτία της τάξεως των 100 κιλών σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη, ο οποίος κατασκευάσθηκε με τη συνεργασία της Bristol Aerospace. Η ΙΜΙ κέρδισε ένα συμβόλαιο 100 εκατομμυρίων δολαρίων για μία εκτόξευση και μετά, το 1993, πωλήθηκε στην CTA Inc. του Μέριλαντ Ο Διαμαντής έγινε αντιπρόεδρος της CTA για ένα έτος. Το 1991 ο Διαμαντής ίδρυσε την Constellation Communications, Inc., με σκοπό την ανάπτυξη ενός δακτυλίου 10 δορυφόρων πάνω από τον ισημερινό της Γης για την παροχή τηλεπικοινωνιών κυρίως στη Βραζιλία και στην Ινδονησία. Η εταιρεία πωλήθηκε στην E-Systems and Orbital και ο Ντιαμάντις παρέμεινε ως διευθυντής μέχρι το 1993. Το 1994 ο Διαμαντής ίδρυσε το Ίδρυμα X PRIZE μετά την αποτυχία της International MicroSpace, Inc., εμπνευσμένος από την ανάγνωση του βιβλίου του Τσαρλς Λίντμπεργκ The Spirit of St. Louis. Εξακολουθεί να είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ιδρύματος, το οποίο έχει σκοπό τη χρηματοδότηση διαγωνισμών για την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς ιδιωτικών επιβατηγών διαστημοπλοίων. Το αντίστοιχο βραβείο, που προκηρύχθηκε στις 18 Μαΐου 1996, χρηματοδοτήθηκε από το ζεύγος Ανσαρί και μετονομάσθηκε σε «Ansari X PRIZE» προς τιμή τους. Ο πρώτος διαγωνισμός, με έπαθλο 10 εκατομμύρια δολάρια, προσέλκυσε 26 ομάδες από 7 διαφορετικές χώρες και κερδήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2004 από τη «Mojave Aerospace Ventures» του σχεδιαστή Μπαρτ Ρούταν, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τον συνιδρυτή της Microsoft Πωλ Άλεν. Το νικητήριο σκάφος SpaceShipOne πέταξε σε ελεγχόμενη πτήση σε ύψη μεγαλύτερα των 100 χιλιομέτρων δύο φορές μέσα σε δύο εβδομάδες για να εκπληρώσει τους όρους του διαγωνισμού, καθιστάμενο έτσι το πρώτο στην ιστορία ιδιωτικό επανδρωμένο διαστημικό σκάφος που πέταξε στο διάστημα. Στη συνέχεια, το 2005, το ίδρυμα επεξέτεινε τη δράση του σε 4 διακριτές περιοχές: Την εξερεύνηση ωκεανών και διαστήματος, τις βιοεπιστήμες, θέματα ενέργειας και περιβάλλοντος, και θέματα εκπαιδεύσεως και παγκόσμιας αναπτύξεως. Το Ίδρυμα X PRIZE απασχολεί προσωπικό περίπου 50 ανθρώπων και έχει την έδρα του στην Πλάγια Βίστα της Καλιφόρνια. Ανάμεσα στα μέλη του διοικητικού του συμβουλίου υπάρχουν προσωπικότητες με σημαντική επιρροή όπως οι Λάρρυ Πέιτζ, Ίλον Μασκ, Τζέιμς Κάμερον, Ντην Κάμεν, Ρατάν Τάτα, Ρέι Κέρτζβαϊ, Τζιμ Γιανόπουλος, Αριάνα Χάφινγκτον, Γουίλ Ράιτ και Κραιγκ Βέντερ. Το 1994 ο Διαμαντής μαζί με τους Μπάυρον Λίχτενμπεργκ και Ρέι Κρόνιζ ίδρυσαν την ZERO-G. Αυτή η εταιρεία «διαστημικής ψυχαγωγίας» προσφέρει εμπειρίες μηδενικής βαρύτητας στο αεροσκάφος της τύπου Boeing 727 και παρέχει παρόμοιες υπηρεσίες στη NASA για έρευνα και εκπαίδευση. Η εταιρεία έχει εξυπηρετήσει περισσότερους από 10 χιλιάδες πελάτες. Το 2007 ο ανάπηρος φυσικός Στήβεν Χώκινγκ είχε την εμπειρία της ελλείψεως βάρους σε μία τέτοια πτήση της ZERO-G. Ο Διαμαντής σχολίασε ότι η επιτυχία της πτήσεως συνιστούσε απόδειξη ότι «ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει σε αυτή την εμπειρία».. Ανάμεσα στο 1995 και το 1999 ο Διαμαντής ήταν πρόεδρος της Angel Technologies Corporation, μιας εταιρείας εμπορικών τηλεπικοινωνιών που αναπτύσσει ασύρματα ευρυζωνικά δίκτυα επικοινωνιών. Η Space Adventures, που ιδρύθηκε το 1998, είναι μία εταιρεία διαστημικού τουρισμού που έχει στείλει 8 μέχρι στιγμής ιδιώτες πελάτες σε αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αρχίζοντας από το 2001.. Ο Διαμαντής είναι συνιδρυτής και αντιπρόεδρος της. Το 2008, από κοινού με τον Αμερικανό συγγραφέα, εφευρέτη και μελλοντολόγο Ρέι Κέρτζβαϊ, ο Διαμαντής ίδρυσε το Singularity University στη Σίλικον Βάλεϊ, στο οποίο σήμερα ασκεί καθήκοντα προέδρου. Το ίδρυμα αυτό είναι ένα αμάλγαμα πανεπιστημίου και δεξαμενής σκέψεως, με σκοπό τη συγκέντρωση, εκπαίδευση και έμπνευση ενός συνόλου ηγετικών προσωπικοτήτων που θα κατανοήσουν και θα διευκολύνουν την ανάπτυξη τεχνολογιών που θα προοδεύουν εκθετικά για να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις της ανθρωπότητας. Το SU έχει την έδρα του στο Ερευνητικό Κέντρο Έιμς της NASA και υποστηρίζεται από εταιρείες όπως η Google, η Autodesk, η Cisco και η Nokia. Προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών διάρκειας 10 εβδομάδων, ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα διοικήσεως και διοργανώνει ένα πενθήμερο συνέδριο «Εκθετικής Ιατρικής» (Exponential Medicine). Τον Απρίλιο του 2012 ο Διαμαντής συμμετέσχε στην ίδρυση του οργανισμού Planetary Resources Inc., αφιερωμένου στην ανεύρεση και εκμετάλλευση αστεροειδών που πλησιάζουν τη Γη Δισεκατομμυριούχοι έχουν επενδύσει σε αυτή την εταιρεία, όπως οι Έρικ Σμιντ και Λάρρυ Πέιτζ της Google, όπως και οι Χ. Ρος Περό and Τσαρλς Σιμόνυ. Οι σύμβουλοί της περιλαμβάνουν αρκετούς φημισμένους επιστήμονες. Τον Μάρτιο του 2014 οι Διαμαντής, Κραιγκ Βέντερ και Ρόμπερτ Χαρίρι ίδρυσαν τη Human Longevity Inc. (HLI), μία διαγνωστική και θεραπευτική εταιρεία βασιζόμενη στη γενετική και στην κυτταρική θεραπεία, που εστιάζει στην επέκταση της υγιούς διάρκειας της ανθρώπινης ζωής. Ο Πήτερ Διαμαντής επίσης υπήρξε: Πρόεδρος της Starport.com, ενός διαύλου του Διαδικτύου για παιδιά όλων των ηλικιών με θέμα την εξερεύνηση του διαστήματος. Ο ιστότοπος αντιπροσωπεύει περισσότερους από 20 αστροναύτες και περιέχει θέματα όπως ήρωες του διαστήματος, αποστολές και προσομοιώσεις. Πωλήθηκε στη Space.com. Συνιδρυτής και διευθυντής του Space Generation Foundation («Ιδρύματος της Γενιάς του Διαστήματος»), ενός μη-κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε το 1985 με όραμα τη δημιουργία σε όλους τους ανθρώπους που γεννήθηκαν μετά την έλευση της διαστημικής εποχής, στις 4 Οκτωβρίου 1957 με την εκτόξευση του Σπούτνικ, ενός αισθήματος κοινής ταυτότητας: μιας συνειδητότητας ότι έχουν γεννηθεί ως μέλη ενός είδους που ταξιδεύει στο διάστημα. Το ίδρυμα υποστηρίζει πολυάριθμα εκπαιδευτικά και ερευνητικά προγράμματα. Ιδρυτής του SpaceFair (1983). Το SpaceFair είναι ένα εθνικό διαστημικό συνέδριο που φιλοξενήθηκε από το MIT το 1983, το 1985 και το 1987.Ο Διαμαντής επίσης υπήρξε θέμα του ντοκιμαντέρ του 2007 Orphans of Apollo Το 2012 ο Στήβεν Κότλερ (Steven Kotler) και ο Διαμαντής έγραψαν το Abundance: The Future Is Better Than You Think (= «Αφθονία: Το μέλλον είναι καλύτερο από όσο νομίζετε»). Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο δυναμικό για εκθετική ανάπτυξη της τεχνολογίας και τριών άλλων νεοφανών δυνάμεων της αγοράς, ώστε να ανυψώσουν σημαντικά το παγκόσμιο επίπεδο διαβιώσεως μέσα στα επόμενα 25 χρόνια. Το βιβλίο αυτό σημείωσε εμπορική εκδοτική επιτυχία, όντας νο. 2 στον κατάλογο μπεστ σέλερ των Τάιμς της Νέας Υόρκης και συνολική παραμονή σε αυτόν επί 9 εβδομάδες. Επίσης, ήταν νο. 1 στον αντίστοιχο κατάλογο μη-μυθοπλασίας της Amazon και των Barnes and Noble. Στην εκδήλωση «Clinton Global Initiative» του 2014 ο πρώην Πρόεδρος Κλίντον συνέστησε το Abundance ως αντίδοτο στις αρνητικές ειδήσεις. Το 2015 οι ίδιοι συγγραφείς έγραψαν ένα άλλο μπεστ σέλερ βιβλίο, το Bold: How to Go Big, Create Wealth, and Impact the World (= «Τόλμη: Πώς να γίνετε μεγάλος, να δημιουργήσετε πλούτο και να επιδράσετε παγκόσμια»). Αυτό το βιβλίο παρέχει αναλύσεις και οδηγίες για επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να μάθουν για τις νέες τεχνολογίες. Βραβείο John Asinari του ΜΙΤ το 1983 «για εξέχουσα προπτυχιακή έρευνα στις βιοεπιστήμες Βραβείο William L. Stewart, Jr., του ΜΙΤ το 1984 για την ίδρυση του SEDS. «Δάφνη» του περιοδικού Aviation Week & Space Tech. το 1988 για την ίδρυση του Διεθνούς Πανεπιστημίου Διαστήματος «Βραβείο Πρωτοπόρων» του Space Frontiers Foundation το 1993 για το σύνολο του έργου του στην εμπορική ανάπτυξη του διαστήματος. Βραβείο Κονσταντίν Ε. Τσιολκόφσκυ του 1995 από τη ρωσική κυβέρνηση για την ίδρυση του Διεθνούς Πανεπιστημίου Διαστήματος (μαζί με τους Χώλεϋ και Ρίτσαρντς). Βραβείο "Special Merit" το 1996 από την Εθνική Εταιρεία Διαστήματος για εξέχον έργο από πρωτοπόρους του διαστήματος ηλικίας κάτω των 40 ετών Βραβείο Νηλ Άρμστρονγκ του 2006 για επιτεύγματα στην αεροδιαστημική Παγκόσμιο Βραβείο Τεχνολογίας 2003 (World Technology Award) από το World Technology Counsel. Βραβείο Λίντμπεργκ 2006 Βραβείο RAVE 2006 του περιοδικού Wired Βραβείο Χάινλάιν για προόδους στην εμπορική ανάπτυξη του διαστήματος το 2006 (το πρώτο που απονεμήθηκε) Βραβείο Άρθουρ Κλαρκ 2007 για την καινοτομία Τίτλος "No Boundaries" Innovator of the Year 2010 από το περιοδικό Economist Peter H. Επίσημος ιστότοπος Ιστοτόπος του X PRIZE Foundation Κατάθεση του Π. Ντιαμάντις στην Επιτροπή Επιστημών της Βουλής των ΗΠΑ για τα Βραβεία της NASA Peter Diamandis: Our next giant leap (TEDGlobal 2005) Peter Diamandis: Stephen Hawking's zero g flight (TED2008) Peter Diamandis: Abundance is our future (TED2012) MIT Video: Peter Diamandis talks about the X PRIZE and future of space travel
|
Ο Πήτερ Χ. Διαμαντής (Peter H. Diamandis, γενν. 20 Μαΐου 1961) είναι Ελληνοαμερικανός μηχανικός, ιατρός και επιχειρηματίας, γνωστότερος ως ο ιδρυτής και πρόεδρος του ιδρύματος X Prize Foundation, ως συνιδρυτής του Singularity University στη Σίλικον Βάλεϊ και ως ένας από τους συγγραφείς των πολύ πετυχημένων σε πωλήσεις βιβλίων Abundance: The Future Is Better Than You Think και BOLD: How to Go Big, Create Wealth, and Impact the World. Συνίδρυσε επίσης και διεύθυνε τις εταιρείες Zero Gravity Corporation και Space Adventures, ενώ υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Διεθνούς Πανεπιστημίου Διαστήματος (International Space University) και της εταιρείας Planetary Resources για την εκμετάλλευση των αστεροειδών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82
|
John Wick (ταινία)
|
Ο Τζον Γουίκ θρηνεί τον θάνατο της συζύγου του, Χέλεν, από ασθένεια. Για να τον βοηθήσει να τα βγάλει πέρα, κανόνισε να του λάβει ένα κουτάβι ως δώρο. Λίγες μέρες αργότερα, ο Γουίκ βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο έξω από τη Νέα Υόρκη από μια ομάδα Ρώσων γκάνγκστερ, με επικεφαλής τον Ιόσεφ, οι οποίοι αποτυγχάνουν να εκφοβίσουν τον Γουίκ να τους πουλήσει το Boss 429 Mustang του 1969. Εκείνο το βράδυ, οι άντρες εισβάλλουν στο σπίτι του Γουίκ, τον ξυλοκοπούν και σκοτώνουν το κουτάβι πριν κλέψουν το αυτοκίνητο. Ο Ιόσεφ πηγαίνει τη Mustang σε ένα κατάστημα με παϊδάκια για να αφαιρέσει τα στοιχεία ταυτότητάς της, αλλά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, Αουρέλιο, αναγνωρίζει το αυτοκίνητο και αρνείται το σέρβις. Ο Γουίκμαθαίνει από τον Αουρέλιο ότι ο Ιόσεφ είναι γιος του Βίγκο Τάρασοβ, του αφεντικού της ρωσικής μαφίας της πόλης. Μαθαίνοντας για τις ενέργειες του γιου του, ο Βίγκο χτυπά τον Ιόσεφ και τον τιμωρεί επειδή προκάλεσε την οργή του Γουίκ. Ο Βίγκο αποκαλύπτει ότι ο Γουίκ ήταν στο παρελθόν ένας δολοφόνος στην υπηρεσία του, γνωστός και φοβισμένος στον εγκληματικό υπόκοσμο ως ο "Μπάμπα Γιαγκά", ένας αδίστακτος και αμείλικτος "άνθρωπος με εστίαση, δέσμευση και απόλυτη θέληση". Αφού ο Γουίκ ερωτεύτηκε την Έλεν, ο Βίγκο του έδωσε ένα φαινομενικά "αδύνατο καθήκον" για να κερδίσει την ελευθερία του. Ο Γουίκ ανακτά τα κρυφά του από την προηγούμενη καριέρα του, συμπεριλαμβανομένων όπλων και χρυσών νομισμάτων που χρησιμοποιούνται ως νόμισμα του υπόκοσμου για ειδικές υπηρεσίες. Αρνείται την προσπάθεια του Βίγκο να επανορθώσει τις ενέργειες του γιου του και σκοτώνει την ομάδα των εκτελεστών που στη συνέχεια στάλθηκε στο σπίτι του. Ως αποτέλεσμα, ο Βίγκο βάζει $2 εκατομμύριο μπόνους στο κεφάλι του Γουίκ και ο πρώην μέντοράς του Μάρκους επιστρατεύεται για να τον βγάλει έξω. Ο Γουίκ πηγαίνει στο Continental, ένα πολυτελές ξενοδοχείο που λειτουργεί ως ουδέτερο έδαφος για τον υπόκοσμο και η διεξαγωγή εγκληματικών επιχειρήσεων εκεί απαγορεύεται αυστηρά. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και παλιός φίλος του Γουίκ, Ουίνστον, τον προειδοποιεί για τους κινδύνους της επιστροφής στη ζωή που άφησε πίσω του. Παρόλα αυτά, ο Ουίνστον ενημερώνει κρυφά τον Γουίκ ότι ο Ίοσεφ βρίσκεται στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Red Circle. Ο Γουίκ διεισδύει στο κλαμπ και αντιμετωπίζει τον Ίοσεφ, αλλά δέχεται επίθεση από τον Κίριλ, τον κολλητό του Βίγκο, και αναγκάζεται να αποσυρθεί στο Continental για ιατρική φροντίδα. Καθώς ο Γουίκ ξεκουράζεται, γίνεται στόχος μιας δολοφόνου που ονομάζεται κα Πέρκινς, η οποία μπαίνει κρυφά στο δωμάτιό του. Ο Μάρκους βλέπει την Πέρκινς από ένα διπλανό κτίριο και πυροβολεί μια προειδοποιητική βολή για να ειδοποιήσει τον Γουικ. Ξυπνά και υποτάσσει την Πέρκινς, η οποία αποκαλύπτει ότι ο Βίγκο διπλασίασε την επιβράβευση για να τον σκοτώσει στο ξενοδοχείο. Αποκαλύπτει επίσης ότι ο Βίγκο έχει ένα απόρρητο υψηλής αξίας κρυμμένο σε μια εκκλησία. Ο Γουίκ βάζει έναν άλλο δολοφόνο, τον Χάρι, να προσέχει την Πέρκινς, αλλά εκείνη δραπετεύει και τον σκοτώνει. Στην εκκλησία, ο Γουίκ καταστρέφει την κρύπτη του Βίγκο με μετρητά και εκτεταμένο υλικό εκβιασμού. Όταν ο Βίγκο φτάνει για να εκτιμήσει τη ζημιά, ο Γουίκ επιτίθεται σε αυτόν και τους άντρες του, αλλά αιχμαλωτίζεται αφού τον χτυπά το αυτοκίνητο του Κίριλ. Ο Γουίκ λέει στον Βίγκο ότι δεν θα σταματήσει μέχρι να πεθάνει ο Ίοσεφ επειδή το κουτάβι του έδωσε ελπίδα και την ευκαιρία να μην είναι μόνος στη θλίψη του για την Χέλεν. Ο Μάρκους επεμβαίνει ξανά για να σώσει τον Γουικ, επιτρέποντάς του να σκοτώσει τον Κίριλ και να απειλήσει τον Βίγκο να αποκαλύψει την τοποθεσία του γιου του. Ο Γουίκ επιτίθεται στο χρηματοκιβώτιο και σκοτώνει τον Ίοσεφ. Στη συνέχεια, ο Μάρκους ενθαρρύνει τον Γουίκ να επιστρέψει στην κανονική ζωή που έχει χτίσει, αλλά η συνάντησή τους γίνεται μάρτυρας της Πέρκινς, ο οποίος αποκαλύπτει τη διπροσωπία του Μάρκους στον Βίγκο. Βάζει τον Μάρκους να βασανιστεί και να σκοτωθεί πριν καλέσει τον Γουίκ για να τον κοροϊδέψει με τις λεπτομέρειες, τραβώντας τον πίσω στην πόλη. Η Πέρκινς εκτελείται κατόπιν εντολής του Ουίνστον για παραβίαση των κανόνων του Ηπειρωτικού και ο Ουίνστον ενημερώνει τον Γουικ ότι ο Βίγκο ετοιμάζεται να φύγει από την πόλη με ελικόπτερο. Ο Γουίκ τρέχει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου πολεμά και τραυματίζει θανάσιμα τον Βίγκο. Έτοιμος να πεθάνει από τα δικά του τραύματα, ο Γουίκ παρακολουθεί ένα βίντεο στο τηλέφωνό του με την Χέλεν που του λέει ότι πρέπει να πάνε σπίτι. Εισβάλλει σε μια κοντινή κλινική ζώων, περιποιείται τις πληγές του και υιοθετεί ένα κουτάβι πίτμπουλ που έχει προγραμματιστεί να υποβληθεί σε ευθανασία πριν ξεκινήσει τη βόλτα για το σπίτι. Κιάνου Ριβς στον ρόλο του Τζον Γουίκ Μίκαελ Νίκβιστ στον ρόλο του Βίγκο Ταράσοβ Άλφι Άλεν στον ρόλο του Ίοσεφ Ταράσοβ Αντριάν Παλίκι στον ρόλο της Πέρκινς Μπρίτζετ Μοϊνάχαν στον ρόλο της Χέλεν Ντιν Γουίντερς στον ρόλο του Άβι Λανς Ρέντικ στον ρόλο του Τσάρον Τόμπι Λέοναρντ Μουρ στον ρόλο του Βίκτορ Ίαν Μακ Σέιν στον ρόλο του Ουίνστον Τζον Λεγκιζάμο στον ρόλο του Αουρέλιο Γουίλεμ Νταφόε στον ρόλο του Μάρκους Επίσημος ιστότοπος John Wick στην IMDb
|
Το John Wick είναι μια αμερικανική ταινία θρίλερ δράσης του 2014 σε σκηνοθεσία Τσαντ Σταχέλσκι και σενάριο Ντέρεκ Κόλσταντ. Η ιστορία του ακολουθεί τον Τζον Γουίκ (Κιάνου Ριβς), έναν θρυλικό δολοφόνο που αναγκάζεται να συνταξιοδοτηθεί για να εκδικηθεί τους άνδρες που σκότωσαν το κουτάβι του, ένα τελευταίο δώρο από την πρόσφατα νεκρή σύζυγό του. Πρωταγωνιστούν επίσης οι Μίκαελ Νίκιβιστ, Άλφι Άλεν, Άντριαν Παλίκι, Μπρίτζετ Μοϊνάχαν, Ντιν Γουίντερς, Ίαν Μακ Σέιν, Τζον Λεγκιζάμο και Γουίλεμ Νταφόε. Το σενάριο του Κόλσταντ βασίστηκε στο ενδιαφέρον του για τις ταινίες δράσης, εκδίκησης και νεο-νουάρ. Με τον τίτλο Scorn, τα δικαιώματα αγοράστηκαν από τον παραγωγό Μπασίλ Ιβάνικ ως την πρώτη του ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή. Ο Ριβς, ο οποίος τότε έκανε ένα διάλειμμα από την καριέρα του, του άρεσε το σενάριο και συνέστησε έμπειρους χορογράφους ακροβατικών και δράσης, τους Σταχέλσκι και Ντέιβιντ Λιτς να σκηνοθετήσουν τις σκηνές δράσης. Αντίθετα, το ζευγάρι άσκησε επιτυχώς πιέσεις για να συνσκηνοθετήσει το John Wick. Αναξιόπιστοι επενδυτές σχεδόν ακύρωσαν το έργο λίγες εβδομάδες πριν από τα γυρίσματα, αλλά η κύρια φωτογραφία ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2013, με προϋπολογισμό $20–30 εκατομμυρίων. Ο Σταχέλσκι και ο Λιτς επικεντρώθηκαν σε εξαιρετικά χορογραφημένες, μακροσκελείς λήψεις για να μεταδώσουν τη δράση τους, αποφεύγοντας τις γρήγορες περικοπές και τα κοντινά πλάνα των σύγχρονων ταινιών δράσης. Τα δικαιώματα διανομής αγοράστηκαν από την Lionsgate Films και η ημερομηνία κυκλοφορίας προγραμματίστηκε μόνο δύο μήνες αργότερα για τις 24 Οκτωβρίου 2014. Η εκστρατεία μάρκετινγκ θεωρήθηκε επιτυχία, αλλάζοντας την αντίληψη του John Wick ως ψυχαγωγίας μιας χρήσης σε μια εκδήλωση κύρους που διοργανώνεται από έναν ευγενικό κορυφαίο ηθοποιό. Ξεπέρασε τις προβλέψεις του box office, εισπράττοντας $86 εκατομμύρια παγκοσμίως, σημειώνοντας μέτρια επιτυχία και κέρδισε γενικά θετικές κριτικές για το στυλ και τις σεκάνς δράσης του. Η απροσδόκητη επιτυχία του οδήγησε στο franchise John Wick, ένα από τα πιο επιτυχημένα franchise δράσης, το οποίο περιλαμβάνει τρεις συνέχειες, John Wick: Κεφάλαιο 2 (2017), John Wick: Κεφάλαιο 3 (2019) και John Wick: Κεφάλαιο 4 (2023), καθώς και βιντεοπαιχνίδια και κόμικς. Το franchise περιλαμβάνει την επερχόμενη spin-off ταινία, Ballerina (2024) και την τηλεοπτική μίνι σειρά, The Continental: From the World of John Wick (2023).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/John_Wick_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Αγγολέμι
|
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Angolemi». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018.
|
Το Αγγολέμι είναι κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9
|
Κόναν ο Βάρβαρος (ταινία, 1982)
|
Η ιστορία αρχίζει με τον Κόναν, ένα μικρό αγόρι που ζει στην φανταστική χώρα Κιμμερία, και γίνεται αυτόπτης μάρτυρας στην καταστροφή του χωριού του και τον θάνατο των γονέων του από τον αρχηγό μιας πολεμοχαρούς φυλής, τον Τάλσα Ντουμ. Ο Κόναν θα επιζήσει της καταστροφής, θα γίνει όμως σκλάβος για την αγωνιστική αρένα. Ο ιδιοκτήτης του ανακαλύπτει το ταλέντο και την δύναμη του Κόναν και τον πηγαίνει στην Άπω Ανατολή, όπου και εκπαιδεύεται από πολεμιστές. Μετά από πολλές επιτυχείς πάλεις, ο ιδιοκτήτης του τον απελευθερώνει αυθόρμητα. Ο Κόναν από εδώ και πέρα αφιερώνει την ζωή του στην εκδίκηση του Τάλσα Ντουμ. Κατά την διάρκεια των ταξιδιών του, ο Κόναν συναντά δύο συντρόφους, τον Σουμποτάι και την Βαλέρια, την οποία και ερωτεύεται. Σύντομα μαθαίνουν ότι διοργανώνεται η τελετή της «Ημέρας της Κρίσεως», στην οποία θα γίνουν και τελετές λατρείας του φιδιού. Οι τρεις μπαίνουν κρυφά σε έναν από τους πύργους της τελετής στην τοποθεσία Ιάνθη, όπου ο Κόναν ανακαλύπτει ότι ο ανώτατος ιεροτελεστής της σχετικής τελετής, καθώς και της λατρείας, είναι ο Τάλσα. Κατά την διάρκεια της τελετής, ο Τάλσα μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο φίδι και απομακρύνεται. Ο Κόναν και οι άλλοι δύο επιτίθενται και ενώ η τελετή βρίσκεται στο αποκορύφωμα σκοτώνουν το φίδι. Η κόρη του βασιλιά Όζρικ του βασιλείου Όφιρ προστάζει τους τρεις να απελευθερώσουν την κόρη του που είναι όμηρος των οπαδών της λατρείας. Όταν ο Σουμποτάι και η Βαλέρια αρνούνται γιατί φοβούνται τον Τάλσα, ο Κόναν αποφασίζει να εγκαταλείψει τους συντρόφους του για να κατατρέξει τον δολοφόνο της οικογένειάς του. Καθ' οδόν συναντά έναν μάγο που ζει πάνω σε ένα ερημιτικό καταφύγιο και φυλά τους τάφους των νεκρών. Ο Κόναν δείχνει σεβασμό στον μάγο, και συζητεί μαζί του σαν δύο παλιοί φίλοι. Προτού φύγει, ο Κόναν κάνει μια τελευταία ερώτηση και ρωτά τον μάγο "πού φυτρώνουν λουλούδια εκεί γύρω". Ο μάγος δείχνει. Την επόμενη ημέρα, ο Κόναν εγκαταλείπει τον μάγο με τα λουλούδια που μάζεψε. Ο μάγος τον ρωτά για ποιόν είναι, και ο Κόναν απαντά: "είναι για ένα κορίτσι". Ο Κόναν φτάνει στον ναό και προσπαθεί να μπει μέσα. Παίρνει τον τήβεννο ενός ιερέα, και μεταμφιεσμένος πλησιάζει τον Τάλσα. Τον ανακαλύπτουν όμως και τον συλλαμβάνουν, παρουσιάζοντάς τον στον Τάλσα, ο οποίος του λέει ότι κατέστρεψε το χωριό του όταν με την εκστρατεία «ατσάλι» ανέλαβε την εξουσία. Για να του αποδείξει την υπεροχή του, ο Τάλσα προστάζει έναν από τους ακόλουθούς του να αυτοκτονήσει. Μετά από αυτό, διατάζει την σταύρωση του Κόναν στο δέντρο της θλίψης που βρίσκεται στην έρημο. Ο Κόναν είναι ετοιμοθάνατος στο δέντρο, όταν τον σώζουν η Βαλέρια και ο Σουμποτάι. Τον πηγαίνουν στον μάγο, και η Βαλέρια παρακαλά τον μάγο να σώσει την ζωή του Κόναν. Ο μάγος λέει στην Βαλέρια ότι η τιμή που θα ζητήσουν οι θεοί για να το κάνουν αυτό θα είναι πολύ μεγάλη. Η Βαλέρια αποφασίζει να πληρώσει αυτή τους θεούς. Ο μάγος κάνει κάνει τα μάγια του, διώχνει τα κακά πνεύματα και ξαναζωντανεύει τον Κόναν. Οι τρεις τους επιστρέφουν στο ναό. Αρπάζουν την κόρη του βασιλιά Όσρικ και δραπετεύουν καβάλα στα άλογα. Εκείνη την στιγμή, ο Τάλσα ρίχνει ένα μαγικό βέλος που έφτιαξε από ένα δηλητηριώδες φίδι και σκοτώνει την Βαλέρια. Ο Κόναν, ο μάγος και ο Σουμποτάι αποτεφρώνουν το σώμα της Βαλέρια. Ο Σουμποτάι δακρύζει, και όταν ο μάγος τον ρωτά γιατί κλαίει, του λέει: «Το κάνω για χάρη του Κόναν, επειδή ο Κόναν δεν κλαίει ποτέ». Ο Τάλσα Ντουμ ξεκινά με μια αποστολή για να αρπάξει ξανά την κόρη του βασιλιά, φορώντας την ίδια πανοπλία και το ίδιο κράνος όπως τότε που έκανε την εσκτρατεία «ατσάλι». Στην μάχη που ακολουθεί, ο Κόναν, ο Σουμποτάι και ο μάγος αποκρούουν επιτυχώς την επίθεση του Τάλσα και σκοτώνουν με το σπαθί και με παγίδες πολλούς από τους εχθρούς. Ο Κόναν σκοτώνει τον Θόργκριμ και στρέφεται στον Ρέξορ που τώρα κρατά το σπαθί που είχε αποσπάσει τότε από τον πατέρα του Κόναν. Ο Κόναν πολεμά γενναία, αλλά του πέφτει το σπαθί από το χέρι. Ο Ρέξορ πάει να τον σκοτώσει, αλλά εκείνη την στιγμή τον τυφλώνει μια λάμψη. Είναι από την θεϊκή μορφή της Βαλέρια που παρουσιάστηκε φορώντας χρυσή στολή. Ο Κόναν αρπάζει το σπαθί του και σκοτώνει τον Ρέξορ. Ο Τάλσα προσπαθεί να σκοτωθεί την πριγκίπισσα με το ίδιο μαγικό βέλος που είχε σκοτώσει και την Βαλέρια, αλλά αποτυγχάνει επειδή ο μάγος την προστάτευσε με την ασπίδα του. Ο Τάλσα Ντουμ υποχωρεί και επιστρέφει στο ναό για να προετοιμάσει μια άλλη επίθεση. Ο Κόναν τον ακολουθεί και εμφανίζεται από πίσω του την ώρα που ο Τάλσα κάνει κήρυγμα στους συγκεντρωμένους οπαδούς του. Ο Τάλσα τον ανακαλύπτει και προσπαθεί να τον υπνωτίσει με τα μάτια του, λέγοντάς του ταυτόχρονα ότι αυτός είναι ο πραγματικός του πατέρας. Ο Κόναν κατορθώνει να αντισταθεί. Με μια αφάνταστη προσπάθεια, ο Κόναν αποκεφαλίζει τον Τάλσα Ντουμ και καταστρέφει το ναό καίγοντας τα πάντα. Στο τέλος αναχωρεί με την πριγκίπισσα για να την επιστρέψει στον πατέρα της. Ο μάγος, που όλη την ώρα διηγιόνταν την ιστορία, λέει στον επίλογο ότι ο Κόναν αργότερα έγινε μεγάλος βασιλιάς, «αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία». Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Conan the Barbarian (film) στο Wikimedia Commons
|
Το Κόναν ο Βάρβαρος είναι κινηματογραφική ταινία του 1982 σε σκηνοθεσία του Τζον Μίλιους. Το σενάριο του έργου βασίζεται χαλαρά στις ιστορίες του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ με ήρωα τον ομώνυμο χαρακτήρα και διαμορφώθηκε από τον Όλιβερ Στόουν και τον Τζον Μίλιους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BD_%CE%BF_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1982)
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.