text
stringlengths 0
188k
|
|---|
: প্ৰায়েই, গধুলি হোৱাৰ আগতে যাওঁ আৰু হোষ্টেললৈ। তোমাৰ নামটো কি?-ঘপককৈ সি শুধি পেলালে মনে বিচৰা প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ। |
: কাবেৰী, তোমাৰ? |
: উদিত্য। ইয়াতে কেনেকুৱা লাগিছে? |
: ইমান ভাল লগা নাই, পিছে লাহে লাহে ভাল লগা হ’ব বুলি আশা কৰিছোঁ। তুমিও দুখ কৰি নাথাকিবা এনেদৰে, ৰেগিং পিৰিয়দ শেষ হ’লে চব ভাল ল’গা হ’ব চাবা। মোৰ দাদাও ইয়াতে পঢ়া, ২০০৮ পাছ-আউট। দাদাই কৈছে পিছত এই দিনকেইটালৈ খুব মনত পৰে আৰু হাঁহি উঠে। হোষ্টেল জীবনৰ প্ৰথম দিনকেইটাই আৰু শেষ দিনকেইটাই হেনো প্ৰায় সকলোৰে চকুপানী উলিয়াই দিয়ে। প্ৰথম দিনকেইটাৰ কথা বাৰু বুজিছোঁ, পিছে শেষ দিনকেইটাৰ অনুভব কেনে হ’ব ধৰিব পৰা নাই এতিয়াই। |
: থিকেই কৈছা, এতিয়াতো এই চাৰিটা বছৰ কেতিয়া শেষ হ’ব যেন হে লাগিছে। কিন্তু সকলোৱে কোৱা শুনো যে হোষ্টেল জীবনৰ অনুভবেই বোলে বেলেগ। ইয়াতো চিনিয়ৰবোৰে কৈ থাকে, এই চাৰিটা বছৰেই আনন্দ কৰি ল আৰু তাৰ পিছত জীৱন জটিল হৈ পৰিব। আশা কৰোঁ কথাবোৰ শুদ্ধ হওঁক। |
: হ’ব, নিশ্চয় হ’ব। পিছে আজি কিয় কান্দি আছিলা? নে সদায় কান্দি থাকা ইয়াত অকলে অকলে? |
: নাই অ’, আজি মা লৈ বৰ মনত পৰিছিল।-সি লাজ লাজ কৈ ক’লে। |
: আই অ’ দেহি। |
কাবেৰীৰ বেগত থকা মবাইল ফ’নটো বাজি উঠিল, উত্তৰ দিয়া বুটামটো টিপি তাই লগে লগে কলে, |
: ৰ’বা ৰ’বা গৈ আছোঁ।–বুলি কৈ তাই সংযোগ বিচ্ছিন্ন কৰিলে। |
: মোৰ লগৰকেইজনী মোৰ বাবে ৰৈ আছে বুলি পাহৰি গৈছিলোঁ, যাওঁ দিয়া এতিয়া। তুমিও বলা এতিয়া। |
: তোমালোকৰ হোষ্টেলত ম’বাইল ৰাখিব দিয়ে নেকি লগত?- সি একেলগে বাহিৰলৈ ওলাই আহোঁতে সুধিলে। |
: অ দিয়ে, তোমালোকৰ নিদিয়ে নেকি? |
: নাই, মই লোকেল গাৰ্জেনৰ ঘৰত থৈ আহিলোঁগৈ। এটা সহায় কৰিব পাৰিবানেকি? |
: কি কোৱাচোন। |
: ফ’ন এটা কৰিব পাৰিম নেকি? |
: মালৈ? |
: অ’। |
: নিশ্চয়, লোৱা। |
দুবাৰমান ৰিং হোৱাৰ পাছত উদিত্যৰ মাকে ফ’নটো উঠালে। |
: হেল্ল’। |
: হেল্ল’, মা। কি কৰিছা? |
: বাবা? মই টি ভি চাই আছিলোঁ। কাৰ ফ’নৰ পৰা কৰিছ? |
: বন্ধু এজনৰ। ঘৰত ভালনে সকলোৰে। |
: অ ভালেই, তোৰ ভাল? হোষ্টেলত কিবা অসুবিধা পাইছ নেকি? |
: নাই নাই, একো অসুবিধা নাই পোৱা।– কওঁতে গধুৰ হৈ পৰিল তাৰ মন। চকুৰ পৰ্দাত পুনৰ ভাহিল এক জিলিকনি। |
: কিবা অসুবিধা হ’লে জনাবি আৰু পইচা-পাটি আছেনে লগত? |
: আছে আছে। |
: হোষ্টেলৰ খানা-পিনা ভালনে? যৰ-তৰ বস্তু নাখাবি আৰু পানীও ফিল্টাৰৰ পৰাহে খাবি, বুজিছ? |
: বুজিছোঁ, খানা-পিনাও থিকে আছে, চিন্তা নকৰিবি। এতিয়া ৰাখোঁ দে।–বুলি কৈ ফ’নটো কাটি সি উচুপি উঠিল। তাৰ অবস্থা দেখি জিলিকিছিল কাবেৰীৰো দুচকু। |
: ইছ্ ইমান ডাঙৰ ল’ৰা, এনেকৈ কান্দে নেকি বাৰু! তাকো আজি চিনাকী হোৱা ছোৱালী এজনীৰ সন্মুখতে।–বুলি কৈ তাই উদিত্যৰ গালৰ পৰা মোহাৰি আনিলে এটোপাল চকুলো। পলকতে সকলো দুখ-কষ্ট মোহাৰি নিলে তাইৰ হাতখনে। সি চাই ৰ’ল তাইৰ ফালে থৰ লাগি। হাঁহিটো আঁতৰি গহীন হৈ পৰিল তাইৰ চেহেৰাৰ ভাব। |
: যাওঁ দিয়া এতিয়া।–বুলি কৈ ফ’নটো লৈ তাই আঁতৰি গ’ল। সি চাই ৰ’ল, অলপ দূৰলৈ গৈ তাই ঘূৰি চাই আগবঢ়ালে এটা মিচিকিয়া হাঁহি। সি যেন জানিছিল তেনে হ’ব। চিনেমাৰ দৃশ্যৰ দৰে মুহূৰ্ত্তটোক হাত দাঙি বিদায় জনাই উদিত্য আঁতৰি আহিল। |
ঠিক দুই সপ্তাহৰ পাছত ১৪ আগষ্টৰ ৰাতি উদিত্যহঁতে স্বাধীনতা পালে। দেহৰ পৰা আঁতৰিল ফৰ্মেল সাজ-পোছাক, আঁতৰিল ম’বাইল লগত ৰখাৰো প্ৰতিবন্ধকতা। পাছদিনাই সি তাৰ লোকেল গাৰ্জেনৰ ঘৰৰ পৰা লৈ আনিলেগৈ তাৰ ম’বাইল আৰু লেপটপ। প্ৰধান উদ্দেশ্য কাবেৰীৰে সৈতে বন্ধুত্বৰ সম্পৰ্ক আগুৱাই নিয়াৰ। ইয়াৰ পূৰ্বৰ কেইদিনো দেখা পালেই হাই হেল্ল’ আদান-প্ৰদান চলি আছিল পূৰ্ণগতিত। পিছে ক্লাছত সকলোৰে আগতে কথা পাতিবলৈ অসুবিধা, লগৰবোৰে সুযোগ পালে তিলটোকে তাল কৰি পেলাব। |
ৰাতিপুৱাতে প্ৰেৰণ কৰা বন্ধুত্বৰ প্ৰস্তাব ৰাতিলৈ গ্ৰহণ কৰিলে কাবেৰীয়ে, ফেচবুকৰ নীলা ৰঙৰ মাজত জিলিকি উঠিল ৰঙা ৰঙৰ অধিসূচনা। |
: ইমান দেৰি কৰিলা যে এক্সেপ্ট কৰোঁতে?-উদিত্যই সুধিলে। |
: মই ইমান ফেচবুকত অনলাইন নাথাকোঁ যে, তুমি কি অপেক্ষা কৰি আছিলা নেকি? |
: অ’। সিদিনা প্ৰথম লগ পাই ভাল লাগিছিল বাবে মন গৈ আছিল পুনৰ ভালদৰে কথা পাতিবলৈ। |
: নতুনকৈ চিনাকী হোৱা মানুহৰ লগত কথা পাতি মোৰো ভাল লাগে, পিছে কেবল বন্ধু হিচাবেহে দেই। বেলেগ কিবা হ’ব বুলি আশা কৰিছা যদি আগতেই কৈ দিছোঁ দেই মই উপলব্ধ নহয় বুলি। চিধাচিধি কৈ দিয়াৰ বাবে বেয়া নাপাবা। |
: বেয়া নাই পোৱা কিন্তু অলপ আচৰিতহে হৈ হ’লোঁ। মোৰ কথাৰ পৰা তুমি মোৰ বেলেগ কিবা উদ্দেশ্য আছে যেন অনুভব কৰিছিলা নেকি? |
: নাই কৰা, কিন্তু প্ৰায়বোৰ ল’ৰাই বন্ধু হোৱাৰ আঁৰত একেটা উদ্দেশ্যই লৈ ফুৰে যে মনত। পিছত গম পালে বেয়া লাগে সেয়ে আগতেই কৈ দিলোঁ। বেয়া নাপাবা তুমি। |
: নাই পোৱা, ময়ো এই হৃদয়ৰ জটিলতাবোৰৰ আঁতৰি থাকিব বিচাৰোঁ। সহজ-সৰল অকলশৰীয়া জীৱনেই ভাল। |
: বাঃ সাহিত্যিকৰ দৰে কথা কোৱাচোন, লিখা-মেলা কৰা নেকি? |
: সৰুতে আছিল অভ্যাস, এতিয়া ইমান ৰাপ নাই। খেলা-ধুলা কৰিহে বেছি ভাল পাওঁ। |
: কি খেলা? |
: ক্ৰিকেট। স্কুলৰ হৈ খেলিছিলোঁ, এতিয়া পিছে বহু দিন খেলা নাই। ইয়াতে খেলিম সুযোগ পালে। |
: ময়ো ভাল পাওঁ ক্ৰিকেট খেল চাই। মোৰ দেউতাতো সাংঘাটিক ফেন। খেল পালে একো নালাগে আৰু। |
……….. |
কথাৰ মালা গুঠি থাকিল দুয়ো এনেদৰেই। দিন বাগৰিল, বাঢ়িল বন্ধুত্বৰ গভীৰতা। তুমি-তামাবোৰ তইলৈ ৰুপান্তৰিত হ’ল। মাজতে এদিনাখন ৰুমমেট বিকাশে লগ-আউট নকৰাকৈ এৰি যোৱা উদিত্যৰ লেপটপত আবিস্কাৰ কৰিলে কাবেৰী-উদিত্যৰ ফেচবুকৰ বাৰ্ত্তালাপবোৰ। লগে লগে গৰম খবৰ বিয়পি পৰিল হোষ্টেলত। |
“পানী আন, পানী আন” “পাৰ্টি ,পাৰ্টি” –চিঞৰি চিঞৰি এজাক লৰা সোমাই আহিল উদিত্যৰ কোঠালৈ। দুটামানে হোষ্টেলৰ পাকঘৰৰ পৰা বেয়া হোৱা দাইল-ভাজি আনি পানীৰ লগত মিহলি কৰিলে উদিত্যৰ কোঠাৰ বাহিৰত। “উলিয়াই আন তাক বাহিৰলৈ” “ৰুমৰ পৰা ওলাই আহ’ সোনকালে, ভিতৰখন লেতেৰা কৰিবৰ মন নাই।” হুলস্থূল লগাই থকা জাকটোক বুজাবলৈ বহুত কষ্ট হ’ল উদিত্যৰ। বহুপৰ লাগিল সিহঁতক বুজাবলৈ যে কাবেৰী আৰু সি ভাল বন্ধুহে মাত্ৰ, সিহঁতে ভবাৰ দৰে একো হোৱা নাই দুয়োৰে মাজত। লাহে লাহে শান্ত হ’ল ৰাইজ, দুটামানে পিছে শেষলৈকে মান্তি নহ’ল। “ল’ৰা এটা আৰু ছোৱালী এজনী ভাল বন্ধু কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে, মই নামানো” “পাৰে, যদি ছোৱালীজনী দেখাত বেয়া হয় বা তাইৰ যদি ইতিমধ্যে কোনো বয়ফ্ৰেণ্ড আছে” “কিন্তু ইহঁতৰ ক্ষেত্ৰতটো এনে নহয়, গতিকে এদিন নহয় এদিন পানী ঢালিবলগীয়া হ’বই” “হ’ব’ হ’ব’ এটা চেমিষ্টাৰ গৈছেহে, চব হ’ব।” |
প্ৰথম ষান্মাসিক বাগৰি দ্বিতীয় ষান্মাসিকত ভৰি দিলে উদিত্যহঁতে। আহিল সি বাট চাই থকা দিনবোৰ, ক্ৰিকেটৰ দিন। অনুশীলনত ভাল প্ৰদৰ্শন কৰি হোষ্টেলৰ দলত অপেনাৰ হিচাবে স্থান পালে উদিত্যই। পিছে প্ৰদৰ্শন হে কৰিব নোৱাৰিলে আশা কৰা মতে। প্ৰথম চাৰিখন খেলত বেয়াকৈ ব্যৰ্থ হোৱাৰ পাছত ছেমি-ফাইনেলত পঞ্চাছ ৰাণ কৰি হেৰুৱা সন্মান অলপ ঘূৰাবলৈ সফল হ’ল। বাকী ৰ’ল হোষ্টেল দুইৰ বিৰুদ্ধে থকা দেওবাৰৰ ফাইনেলখন। তাৰ ঠিক দুদিন আগত মানে শুকুৰবাৰে ঘটিল আৰু এটা উল্লেখনীয় ঘটনা। |
প্ৰথম ক্লাছটো শেষ হওঁ হওঁ, অথচ কাবেৰী আজি আহি পোৱাহি নাই। সদ্যহতে ক্লাছ খতি নকৰা কাবেৰী সিদিনা কিয় নাই অহা বুলি ভাবি উদিত্যৰ মনটো উগুল-থুগুল লাগি থাকিল। ক্লাছটো শেষ হোৱাৰ লগে লগে সি কাবেৰীৰ ৰুমমেট ৰশ্মিৰ কাষ চাপিল। |
: তোৰ ৰুমমেট নাই অহা কিয় অ’ আজি? |
: আহা নেদেখি চিন্তা হৈছে নেকি? |
: এহ্ ক না। |
: শুই উঠাই নাই মই আঁহোতে, ৰাতি কাৰোবাক গালি দি আছিল নেকি ফ’নত, টোপনিৰ জালত ভালকৈ ধৰিব নোৱাৰিলোঁ। |
: ঠিক আছে-বুলি কৈ উদিত্য বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। |
কেইবাবাৰো ৰিং কৰাৰ পাছতো কাবেৰীয়ে ফ’নটো নধৰিলে। সি পুনৰ চেষ্টা কৰিলে কিন্তু লাভ নহ’ল। মনটো তাৰ অসংখ্য ধাৰণাৰে ভৰি পৰিল। ৰাতি কাৰ লগত কথা পাতিছিল কাবেৰীয়ে? তাই কিবা লুকুৱাইছে নেকি তাৰ পৰা! কিন্তু কিয়? এবাৰ হোষ্টেললৈকে গৈ খবৰ এটা লৈ আহেগৈ নেকি? নাই নাই সেইটো অলপ বেছি কৰা হ’ব, বন্ধু হিচাবে ফ’ন এটা কৰি খবৰ এটা কৰাটোৱেই যথেষ্ট।–ইত্যাদি কথাবোৰ মনত পাগুলি থাকোঁতেই তাৰ ম’বাইলটো বাজি উঠিল। |
: হেল্ল’ ফ’ন কৰিছিলি? মই উঠিছোহে মাত্ৰ। ক্লাছ হৈছেনে? |
: হৈ আছে, নাহ নেকি আজি? |
: যাম ৰ’। ৰাতি বহুত দেৰিকৈ শুলোঁ কালি, গাটো কিবাকিবি লাগি আছে। |
: কিবা হ’ল নেকি ৰাতি, ৰশ্মিয়ে কৈছিল কাৰোবাক খুব গালি দি আছিলি বোলে ফ’নত? |
: তাই শুনিলে নেকি? মই গৈ কমগৈ ৰ’। এতিয়া ক’লে আকৌ মূৰটো গৰম হ’ব। |
চতুৰ্থ ক্লাছটো শেষ হোৱাৰ পাছত কাবেৰী আহি পালেহি। গোটেই ছোৱালীকেইজনীয়ে তাইক আবৰি ধৰিলে “কি হ’ল?” “কি হ’ল?” বুলি। কাবেৰীয়ে বিৰক্তি পাইছিল, উদিত্যৰ ফালে চাই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰিছিল। |
ক্লাছবোৰ শেষ হোৱাৰ পাছত কাবেৰীক লগ ধৰিবলৈ ভিৰ ভাঙি উদিত্য আগবাঢ়িল, সি আহি আছে বুলি অনুভৱ কৰি তাইও গতি মন্থৰ কৰি দিছিল খোজৰ। |
: কি হ’ল ক’ এতিয়া? |
: কেণ্টিনলৈ ব’ল, বৰ ভোক লাগিছে মোৰ। |
চিংৰা এটা এটা সমুখত লৈ দুয়ো বহিল একেখন টেবুলতে। |
: ক’ এতিয়া।–উদিত্যই কলে। |
: ক’ মানে এটাই বৰ অশান্তি কৰি আছে আজি কেইবাদিন ধৰি। |
: কোনে? |
: আমাতকৈ দুই বছৰ চিনিয়ৰ,দুই নাম্বাৰ হোষ্টেলৰ, নামটো প্ৰহ্লাদ। |
: কাণফুলি পিন্ধে নেকি? দেখাত অলপ গুণ্ডা টাইপ। |
: অ’ অ’, সেইটোৱেই। |
: কৰিছে কি? |
: ফাৰ্ষ্ট চেমত থাকোতেই সি মোক ফেচবুকত ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠাইছিল।চিনিয়ৰ দেখি বিশেষ একো নাভাবি মই এক্সেপ্ট কৰিলোঁ। তাৰ পিছত তাৰ হাই হেল্ল আৰু কিবা কিবি প্ৰশ্নবোৰ আহিবলৈ আৰম্ভ হ’ল। মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড আছে নে নাই? মই কেনেকুৱা ল’ৰা বিচাৰোঁ–ইত্যাদি ইত্যাদি। প্ৰথমে দুই এটা উচিত বুলি ভবা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিছিলোঁ যদিও পিছলৈ একেবাৰেই বাদ দিলোঁ। আজিকালিতো ফেচবুক বাদেই দিছোঁ। পিছে দুই সপ্তাহমান আগতে ক’ত জানো সি মোৰ ফ’ন নাম্বাৰটো পালে! প্ৰথমে মই ধৰা নাছিলোঁ অচিনাকী নাম্বাৰ দেখি, পিছে বাৰে বাৰে কৰি থকাৰ পিছত এবাৰ ধৰিলোঁ আৰু বিপদটো নিজে চপাই ল’লোঁ। প্ৰথমবাৰ প্ৰেমৰ প্ৰস্তাব দিওঁতে নাকচ কৰাৰ পিছতো অঁকৰাৰ দৰে লাগি থাকিল মোৰ পাছত। দিনে-নিশাই ফ’ন, মেচেজ দি অশান্তি কৰি থাকিল মোক। কালিতো মদ খাই ৰাতি এটামান বজাত ফ’ন কৰি অতি থাৰ্ড ক্লাচ ডায়লগ কিছুমান মাৰি আছিল “তুমি মোৰ নহ’লে আন কাৰো হ’ব নিদিওঁ”-ধৰণৰ। মোৰ খং উঠিলত হকে বিহকে খুব গালি দিলোঁ। |
: তই আগতে কোৱা নাই কিয়? |
: ক’লে নো কি কৰিবি? আৰু দিগদাৰ দিলে আমাৰ হেড চাৰকে লগাম। বাহঁতেও তাকেই কৰিবলৈ কৈছে।…….এতিয়া পিছে যাওঁ ব’ল ইয়াৰ পৰা। |
: কিয়? চিংৰাটো নাখালিয়েইচোন, আকৌ বোলে ভোক লাগিছে। |
: নহয় অ’, কামোৰটো এইফাললৈ আহি আছে। |
উদিত্যই ঘুৰি চাবলৈ লওঁতেই প্ৰহ্লাদ আহি সিহঁত বহি থকা টেবুলত চকী টানি বহি ল’লে। |
: ই কোন হয় তোমাৰ?-প্ৰহ্লাদে সুধিলে। |
: কিয় লাগে? ভালে ভালে যাওঁক ইয়াৰ পৰা। ন’হলে কথা বেয়া হ’ব। |
: কেনেকৈ যাম ডিয়েৰ, তুমি চুম্বকৰ দৰে টানি থাকা হৈছা যে মোক। ইয়াক যাব কোৱা, তোমাৰ দৰে ধুনীয়া ছোৱালী এজনী ইমান কেটেং মেটেং ল’ৰা এটাৰ লগত থাকিলে শোভা নিদিয়ে। |
: কি অসভ্য হে আপুনি, যাবলৈ ক’লে বুজি নাপাই নেকি?-উদিত্যই ক’লে। লগে লগে প্ৰহ্লাদ গৰজি উঠিল। |
: ঐ, চাল্লা ছেকেণ্ড চেমৰ পোৱালি ইমান দম।–বুলি গৈ গুৰিয়াই দিলে সি উদিত্যৰ গাত। চকীৰ সৈতে সি ঢলি পৰিল মাটিত। সকলোৰে দৃষ্টি তাৰ ফালে গ’ল, দৃষ্টি গ’ল অলপ আঁতৰত বহি চাহ খাই থকা চিভিলৰ শইকীয়া চাৰৰো। |
: অই কোন এইটো? কি গুণ্ডামি কৰিবলৈ আহিছ ইয়াত। গেট আউত অফ হিয়েৰ। |
প্ৰহ্লাদৰ লগতে কাবেৰী আৰু উদিত্যও ওলাই আহিল বাহিৰলৈ, শইকীয়া চাৰে ঘটনাটো চাবলৈ ভিৰ কৰা বাকী সকলোকে খেদি পঠিয়ালে। উদিত্যই কাবেৰীক তাইৰ হোষ্টেলত এৰি নিজৰ হোষ্টেল পোৱাৰ আগতেই খবৰ জুইৰ দৰে বিয়পি পৰিল। হোষ্টেল চাৰিৰ বহুতো ল’ৰাই হাতত হকী ষ্টিক, ক্ৰিকেটৰ ষ্টাম্প লৈ হোষ্টেল দুইৰ আগত জুম বান্ধিলহি। “উলিয়াই আন তাক বাহিৰলৈ” “সৰু ল’ৰা পাই গুণ্ডামি কৰিব আহিছ”। প্ৰহ্লাদ আহি চোঁচা মাৰি গ’ল জাকটোৰ ফালে, বিপৰীত দিশৰ পৰা দুজন মান জঁপিয়াই পৰিল তাৰ গাত। অলপ লপা-থপা হোৱাৰ পাছত দুয়ো হোষ্টেলৰ অষ্টম ষান্মাসিকৰ ছাত্ৰসকলে কাজিয়াখন ভঙাৰ চেষ্টা কৰিলে। পিছে উত্তেজনা অব্যাহত থাকিল। ক্ৰিকেটৰ ষ্টাম্প, আঠুৱা লগোৱা মাৰি লৈ হোষ্টেলটোৰ বাসিন্দা সকলো ওলাই আহিল বাহিৰলৈ।“আজিটো এগোৰহে মাৰিছোঁ, আকৌ সন্মুখলৈ আহিলে চেহেৰাৰ নক্সা সলাই দিম তাৰ। প্ৰহ্লাদৰ ৰাষ্টা কাটি ভোল কৰিলে সি”–প্ৰহ্লাদে চিঞৰি উঠিল। “ঐ”-উচ্চ স্বৰত প্ৰত্যুত্তৰ আহিল বিপৰীত দিশৰ পৰা। পুনৰ যুযুধান হ’ল দুই ফৈদ। অতপৰে দূৰৈত ৰৈ প্ৰত্যক্ষ কৰি থকা সৌৰভ ভিৰ ফালি মাজত আহি থিয় হ’লহি। গহীন গম্ভীৰ স্বভাবৰ সৌৰভক কলেজত সকলোৱে সন্মানৰ দৃষ্টিৰে চায় । পূৰ্বে ছাত্ৰ একতা সভাৰ সাধাৰণ সম্পাদক ৰূপে কাম কৰা সৌৰভ কথাতো আছিল পাকৈত। |
: চা, ছোৱালীৰ কাৰণেই মহাভাৰত; ছোৱালীৰ কাৰণেই ৰামায়ণ, এতিয়া কাষতে থকা হোষ্টেল দুখনৰ মাজতো সেই একেই কাৰণতে কাজিয়া লাগিলে বৰ লাজৰ কথা হ’ব। সদায় দেখি থকা, আবেলি একেলগেই খাবলৈ |
← চাহ-বাগিচাৰ ‘অসমীয়া’ – স্বৰাজোত্তৰ চেতনাৰ ঔপনিবেশিক পৰম্পৰাৰ চানেকি |
অথঃ বুধীয়া সংবাদ – মনোজ কুমাৰ মহন্ত → |
You May Also Like |
নৱপ্রভাত (মিতালী গোস্বামী) |
February 14, 2013 0 |
দূৰত্ব —- (বি জে ৰঞ্জন) |
December 14, 2014 0 |
চল্টলেছ – গৌৰৱ দৰ্শন |
March 20, 2018 0 |
Subscribe |
Login |
Notify of |
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.