text
stringlengths 0
188k
|
|---|
ভূগোল :- |
পেলেষ্টাইন হৈছে ভূমধ্য সাগৰ আৰু জৰ্ডান নদীৰ মাজৰ অঞ্চল। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৫ শতিকাৰ আগতে ৰোমান চিত্ৰশিল্পী হেৰোডোটাছৰ লিখনিত পেলেষ্টাইন নামটো দেখা যায়।খ্ৰীষ্টপূৰ্ব দ্বাদশ শতিকাত অঞ্চলটোত বাস কৰা ফিলিস্তিনি লোকসকলৰ পৰা পেলেষ্টাইন নামটো উদ্ভৱ হৈছে বুলি ব্যাপকভাৱে বিশ্বাস কৰা হয়। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ১৬শ শতিকাত পয়গম্বৰ যাকোব (মুছলমান) বা যাকোব (বাইবেল)ৰ বংশধৰসকলে কানান নামৰ চহৰত বাস কৰিছিল, যাক পিছলৈ বানু ইস্ৰায়েল বুলি জনা যায়। বাইবেল আৰু কোৰআনত সেইবোৰৰ বিষয়ে বিতংভাৱে উল্লেখ কৰা হৈছে। চমুকৈ, ফিলিস্তিনি আৰু ইজৰাইলীসকলে একে সময়তে তাত বাস কৰি আছিল। |
ইহুদীসকলক প্ৰায়ে খ্ৰীষ্টৰ আগত অচূৰীয়া, বেবিলনীয় আৰু ৰোমানসকলে নিৰ্বাসিত কৰিছিল। জেৰুজালেমৰ সমাজগৃহসমূহ ধ্বংস কৰাত ৰোমানসকলে এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। খ্ৰীষ্টৰ পিছত, ইহুদীসকলে দেৱীচৰ অপৰাধৰ বাবে যথেষ্ট অত্যাচাৰৰ সন্মুখীন হৈছিল। ২৫০ ৰ পৰা ১৯৪৮ চনলৈ, ১০৯খন ভূমিৰ লোকসকলক বিতাড়িত কৰা হৈছিল। |
১৩৬ খ্ৰীষ্টাব্দত ৰোমান সম্ৰাট হেড্ৰিয়ানৰ নিষ্ঠুৰ অত্যাচাৰৰ ফলত প্ৰায় ৪০ লাখ লোক নিহত হৈছিল। |
১০০৭ চনৰ পৰা ১০১২ চনলৈ বহুতো ইহুদীক বলপূৰ্বক হত্যা কৰা হৈছিল। ইয়াৰ নেতৃত্ব দিছিল ৰজা ৰবাৰ্ট দ্য পবিত্ৰ, দ্বিতীয় ৰিচাৰ্ড, নৰ্মাণ্ডিৰ ডিউক আৰু দ্বিতীয় হেনৰী আৰু পবিত্ৰ ৰোমান সম্ৰাট। |
ক্ৰুছেডৰ সময়ত এই অত্যাচাৰবোৰ তেওঁলোকৰ শীৰ্ষত উপনীত হৈছিল। ১০৯৬ চনত ফ্ৰেন্স -জাৰ্মান যোদ্ধাসকলে ৰিন আৰু ডেনিউবত ইহুদী সম্প্ৰদায়ক হত্যা কৰে। ১২,০০০ ইহুদী তৰোৱালৰ দ্বাৰা নিহত হৈছিল। |
১০৯৯ চনত ইউৰোপীয়ানসকলে জেৰুজালেম দখল কৰে আৰু এখন খ্ৰীষ্টান ৰাজ্য স্থাপন কৰে। ইউৰোপ আৰু মধ্য প্ৰাচ্যত হাজাৰ হাজাৰ ইহুদীক মৃত্যুদণ্ড দিয়া হৈছিল। এইটো লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে যে যিসকলে সমাজগৃহত প্ৰাৰ্থনাত লিপ্ত আছিল তেওঁলোকক তেওঁলোকৰ সমাজগৃহৰ সৈতে ঘেৰি ধৰি জুই লগোৱা হৈছিল। |
১৩৪৮ চনত কেৱল জাৰ্মানীত ১১৪০০ জন ইহুদীক জ্বলাই হত্যা কৰা হৈছিল আৰু ইহুদীসকলক মহামাৰীৰ বাবে দোষাৰোপ কৰা হৈছিল। |
ইহুদীসকল স্পেইনত সুৰক্ষিত মুছলমানৰ অধীনত আছিল। স্পেইনত মুছলমানসকলৰ পতনৰ লগে লগে ৭০ টা ইহুদী সম্প্ৰদায়ক হত্যা কৰা হৈছিল। বলপূৰ্বক ৰূপান্তৰৰ সন্মুখীন হৈছিল। ১৪৫৩ চনত পোলেণ্ডকে ধৰি বহুতো অঞ্চলই তেওঁলোকৰ ইহুদী নাগৰিকত্ব হেৰুৱায়। |
১৪৯২ চনত স্পেইনৰ পৰা ধৰ্মান্তৰিত হ’বলৈ অস্বীকাৰ কৰা ৩,০০,০০০ ইহুদী আশ্ৰয়ৰ বাবে ইছলামিক তুৰস্কলৈ পলাই যায়। ১৪৯৭ চনত ইহুদীসকলক পৰ্তুগালৰ পৰা বহিষ্কাৰ কৰা হয়। ২০,০০০ ইহুদীয়ে দেশ ত্যাগ কৰে। |
কেথলিক গীৰ্জাৰ দিনবোৰত গীৰ্জাই কেৱল এই গণহত্যাবোৰ নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ অক্ষম হোৱা নাছিল, কিন্তু গীৰ্জাই প্ৰায়ে ইহুদী বিৰোধী আইন আনিছিল। ১৮৪৬ চনত ভেটিকেনে এনে ধৰণৰ নিষেধাজ্ঞা উঠাই লৈছিল। এইটো নিজেই গীৰ্জাৰ ইতিহাস যিয়ে নিজৰ ভুল স্বীকাৰ কৰিছে। |
১৯৩৩ চনৰ পৰা জাৰ্মানীত হোৱা হলোকষ্ট ইউৰোপত ইহুদী বিৰোধীতাৰ ধাৰাবাহিকতা আছিল। কেৱল হিটলাৰ আৰু জাৰ্মানসকলক দোষ দিয়াটো গুৰুত্বপূৰ্ণ নহয়। বুৰঞ্জীয়ে দেখুৱাইছে যে সমগ্ৰ ইউৰোপে ইহুদীসকলৰ সৈতে বিশ্বাসঘাতকতা কৰাৰ বাহিৰে আন একো কৰা নাছিল। এয়া হৈছে যোৱা অৰ্ধ শতিকাৰ ইতিহাস। |
মুছলমান ,ইহুদী আৰু জেৰুজালেম |
দৰাচলতে, যিসকলে ইতিহাস জানে তেওঁলোকে বৰ্তমানৰ ঘটনাৱলীত মুছলমানসকলক ইহুদী বিৰোধী বুলি উপহাস কৰা দেখি হাঁহিছে। আহক নিজেই পেলেষ্টাইনলৈ আহক। |
যেতিয়া পয়গম্বৰৰ পিছত ইছলামিক শাসন বিকশিত হৈছিল, ৬৩৮ খ্ৰীঃত, ‘ইছলামৰ দ্বিতীয় খলিফা আৰু পয়গম্বৰৰ ঘনিষ্ঠ অনুগামী ওমৰ ইবনে আল-খাট্টাব (ৰাঃ)য়ে জেৰুজালেমক বাইজেন্টাইন সাম্ৰাজ্যৰ পৰা মুক্ত কৰিছিল। পুৰণি বাইজেন্টাইন সাম্ৰাজ্যই আবু উবাইদাৰ নেতৃত্বত মুছলমান সেনাৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰিব লগা হৈছিল । |
খলিফাজন নিজে ইতিপূৰ্বে মদিনাৰ পৰা জেৰুজালেমলৈ পোনপটীয়াকৈ আহিছিল কিয়নো তেওঁলোকে খলিফাৰ আগত আত্মসমৰ্পণ কৰিবলৈ সাজু হোৱাৰ চৰ্ত প্ৰস্তুত কৰিছিল। খলিফা ওমাৰে (ৰঃ) ভূমিৰ পৱিত্ৰতাক সন্মান জনাই এটোপাল তেজ নোলোৱাকৈ শান্তিপূৰ্ণভাৱে পবিত্ৰ চহৰখনৰ চাবি গ্ৰহণ কৰিছিল। |
খলিফাৰ দ্বাৰা স্বাক্ষৰিত শান্তি চুক্তিত তেওঁ খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম্মসমূহ বজাই ৰাখিবলৈ আৰু কাকো বলপূৰ্বক ধৰ্মান্তৰিত নকৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল আৰু তেওঁৰ অনুগামীসকলে এই প্ৰতিশ্ৰুতি পালন কৰিছিল। |
বহু শতাব্দী ধৰি বাইজেন্টাইন সাম্ৰাজ্যৰ দ্বাৰা নিৰ্যাতিত হৈ থকা ইহুদীসকলৰ পবিত্ৰ ভূমিত কোনো অধিকাৰ বা উপাসনাৰ স্বাধীনতা নাছিল। যেতিয়া উপাসনাৰ সময় হৈছিল, তেওঁলোকে পাহাৰত উঠি পবিত্ৰ মন্দিৰলৈ চাই প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল। খলিফা ওমৰে (ৰা়ঃ) ইহুদীসকলক তাত থাকিবলৈ অনুমতি দিছিল আৰু তেওঁলোকে উপাসনাৰ স্বাধীনতা ঘূৰাই পাইছিল। |
এইটো এক বা দুই বছৰ বুলি ধাৰণা নকৰিব। ৬৩৮ খ্ৰীষ্টাব্দৰ পৰা ১০৯৯ খ্ৰীষ্টাব্দলৈ, অৰ্থাৎ ৪৫৮ বছৰ ধৰি ইহুদী, মুছলমান আৰু খ্ৰীষ্টানসকলে এই দেশত বৈকল্পিক মুছলমান শাসনৰ অধীনত ভাতৃ হিচাপে বাস কৰিছিল। |
হজৰত ওমৰে (ৰাঃ) তেওঁৰ কথা প্ৰজন্মৰ কাৰণে ৰাখিছিল!! এই প্ৰতিশ্ৰুতি ১০৯৯ চনত ইউৰোপীয় জেৰুজালেম বিজয়লৈকে পালন কৰা হৈছিল। মন কৰিকৰিব লগীয়া যে ইহুদীসকলৰ পৰা ৰাজ্যপাললৈকে ফেটিমিডসকলৰ শাসনকালত নিযুক্ত কৰা হৈছিল। এইটোও মনত ৰাখিব লাগিব যে ইয়াৰ আগতে হাজাৰ বছৰ ধৰি কোনো মানৱ অধিকাৰ প্ৰদান কৰা হোৱা নাছিল। |
১০৯৯ চনত জেৰুজালেম মুছলমানসকলৰ হাতত হেৰুৱায়। ইহুদীসকলৰ সংঘৰ্ষৰ সময়ো আৰম্ভ হৈছিল। তাৰ পিছত গণহত্যা সংঘটিত হৈছিল। |
১১৮৭চনত চুলতান ছালাহুদ্দিন আয়ুবৰ নেতৃত্বত মুছলমানসকলে জেৰুজালেম পুনৰ দখল কৰে। ইহুদীসকলক সকলো সুৰক্ষাৰ সৈতে তাত পুনৰ সংস্থাপন কৰা হৈছিল। |
মুছলমানসকলে স্পেইন জয় কৰাৰ সময়ত একে ধৰণৰ উদাহৰণ স্থাপন কৰিছিল। যদি সন্দেহ হয়, ইউৰোপত ইহুদীসকলৰ সোণালী যুগ বিচাৰি চাব পাৰে। দেখা যায় যে ইহুদীসকলৰ সোণালী যুগ মুছলমানৰ স্পেইনত আছিল। ১৪৯২ চনত স্পেইনত মুছলমান শাসনৰ সমাপ্তিলৈকে তেওঁলোক স্পেইনত সুৰক্ষিত আছিল। তাৰ পিছত তেওঁলোকক খেদি পঠোৱা হৈছিল। আকৌ, মুছলমানসকলেই ইহুদীসকলক আশ্ৰয় দিছিল। |
১৫১৭-১৯১৭ বৰ্ষত, ফিলিস্তিনি অটোমান তুৰ্কী শাসনৰ অধীনত, ইহুদীসকল সুৰক্ষিত আছিল। অটোমান খলিফা বাছাইদ ২ য়ে স্পেইন আৰু পৰ্তুগালৰ পৰা বহিষ্কৃত ইহুদীসকলক আশ্ৰয় প্ৰদান কৰিছিল। ১৯১৭ চনত প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ শেষত তুৰ্কী খলিফা উৎখাত হোৱালৈকে ইছলামিক তুৰ্কীত ইহুদীসকলক সুৰক্ষিত কৰা হৈছিল। |
এই সময়ছোৱাত ইউৰোপত ইহুদীসকলক হত্যা কৰা হৈছিল। এটা কথা, যদি মুছলমানসকলৰ ইহুদীসকলৰ প্ৰতি অন্ধ বিদ্বেষ থাকে, তেন্তে আজিৰ মুছলমানসকলে খলিফা ওমৰ (ৰাঃৱ্), পিছৰ আমাৱী, আব্বাচিদ, ফাটিমিছ, ওথমানিছ আৰু পয়গম্বৰক অনুসৰণ কৰা চুলতান ছালাহুদ্দিন আয়ুবিৰ ইছলামিক আত্মা দেখা নাপায়। তেন্তে আপুনি আমাক কেনে অন্ধ শত্ৰুতাৰ বাবে দায়ী কৰে যিটো তেওঁলোকৰ নাই? (ফিলিস্তিনি ইতিহাস অব্যাহত আছে) |
Israeelpalestinepalestine history |
You May Also Like |
Current Affairs, Education, History, Prophet, Sharia October 8, 2022 |
হজৰত মোহাম্মদ(ছাঃ) পৃথিৱীৰ শ্ৰেষ্ঠ মানৱগৰাকী |
Current Affairs, Education, History September 5, 2022 |
আমি শিক্ষক দিৱস কিয় পালন কৰোঁ ? |
Show CommentsClose Comments |
Leave a comment Cancel reply |
Your Name * |
Your Email * |
Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment. |
Comment * |
I agree that my submitted data is being collected and stored. For further details on handling user data, see our Privacy Policy<eot>২০১৭ চনৰ জুন মাহত পৰিয়ালসহ অৱসৰ বিনোদনৰ বাবে আমাৰ কাষৰীয়া দেশ শ্ৰীলংকা ভ্ৰমণৰ সময়ত কান্দী নামৰ এখন নগৰত উপস্থিত হৈছিলো। ১৪৬৯ খ্ৰীষ্টাব্দতে ৰজা সেনাসম্মঠা বিক্ৰম বাহুৱে চৌদিশে পাহাৰেৰে আগুৰি থকা প্ৰাকৃতিক নৈসৰ্গিক সৌন্দৰ্য্যৰে সুশোভিত মালভূমিত প্ৰতিষ্ঠাপন কৰা এই চহৰখনক শ্ৰীলংকাৰ আটাইতকৈ পবিত্ৰ ধৰ্ম স্থান বুলি গণ্য কৰা হয়। বহুতো সুন্দৰ হ্ৰদ আৰু বৌদ্ধ মন্দিৰৰ উপৰিও পাৰ্বত্য চহৰখনৰ মাজ মজিয়াত থকা শ্ৰী ডালডা মালিগাঁৱা নামৰ মন্দিৰটো পৃথিৱীৰ প্ৰায় সকলোবোৰ দেশৰ পৰ্যটকৰ আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু বুলি খ্যাত। এই পবিত্ৰ বৌদ্ধ মন্দিৰটোৰ আঁৰত লুকাই আছে তথ্য সম্বলিত বিশাল মননশীল ইতিহাস। মহাপ্ৰভু তথাগত (বুদ্ধদেৱ)ৰ মহাপৰিনিৰ্বানৰ সৈতে জড়িত থকা এই মন্দিৰটোৰ ইতিহাসৰ কিছু কথা আজি আপোনালোকক অৱগত কৰিব বিচাৰিম। |
৪৮৩ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব মানৰ কথা হ’ব। এদিনাখন সন্ধিয়াৰ প্ৰাৰ্থনা সভাৰ অন্তত ইতিমধ্যেই আশী বছৰ বয়সত ভৰি দিয়া মহাপ্ৰভু তথাগতে প্ৰিয় শিষ্য আনন্দক কৈছিল, বাচা মোৰ মহাপৰিনিৰ্বানৰ সময় চমু চাপি আহিছে গতিকে মই শীঘ্ৰেই কুশীনাৰা (এতিয়াৰ উত্তৰ প্ৰদেশৰ কুশীনগৰ) লৈ যাব বিচাৰো। মহাপ্ৰভুৰ কথা শুনি আনন্দ শোকত বিহ্বল হৈ পৰিছিল। তেতিয়া প্ৰভু অমিতাভে এটা কোমল হাঁহিৰে উত্তৰ দিছিল, মহাপৰিনিৰ্বান মানে হ’ল পাৰ্থিৱ শৰীৰটোৰ পৰা ওলাই গৈ আত্মাৰ মোক্ষ প্ৰাপ্তি। অৰ্থাৎ যিটো অৱস্থাত আত্মাৰ বাবে লোভ, মোহ, ভয়, সংশয়, হিংসা, প্ৰেম, প্ৰতিশোধ, ৰোগ ইত্যাদিৰ কোনো অস্তিত্ব নাই। সেই বাবে এই অৱস্থাত আত্ম কৰ্মফল অথবা মৃত্যুৰ পাছত পুনৰ্জন্ম ইত্যাদিবোৰ বৈষয়িক চিন্তাধাৰাৰ পৰা সম্পূৰ্ণ ভাৱে মুক্ত হৈ পৰম ব্ৰহ্মত বিলীন হৈ পৰে। ইয়েই হ’ল আত্মাৰ বাবে মহাপ্ৰাপ্তি। অৱশেষত মহাপ্ৰভু শাক্যমুনিৰ ইচ্ছা অনুযায়ী সকলো শিষ্যই মগধৰ ৰাজধানী ৰাজাগৃহ (এতিয়াৰ ৰাজগিৰ)ৰ পৰা কুশীনাৰালৈ পদব্ৰজে গমন কৰিছিল। যাত্ৰা পথত প্ৰভু অমিতাভ শিষ্য সমন্বিতে বৈশালীৰ সমীপৰ পাৱা নামৰ এখন গাঁৱত উপস্থিত হৈছিল। সেই গাঁওখনৰ চুন্দা নামৰ এজন কমাৰ আছিল মহাত্মা বুদ্ধৰ পৰম ভক্ত। চুন্দাই সভক্তিৰে নিজৰ উৰুখা পঁজাত এসাঁজ খাই যাবলৈ আমন্ত্ৰণ জনোৱাত প্ৰভু শাক্যমুনি দলেবলে গৈ উপস্থিত হৈছিল। প্ৰভু অমিতাভ আৰু শিষ্যগণৰ আতিথ্য সেৱাৰ বাবে সভক্তিৰে চুন্দাই গাহৰি আৰু কাঠফুলাৰে ‘চুকাৰা মাড্ডৱা’নামৰ এবিধ সুস্বাদু ভোগ তৈয়াৰ কৰিছিল। ভগৱান সদায়েই ভক্তৰ দাস। চুন্দাৰ অপৰিসীম শ্ৰদ্ধা আৰু ভক্তিত অভিভুত হৈ ভগৱান বুদ্ধই পৰম আগ্ৰহেৰে সেই ভোগ গ্ৰহণ কৰিছিল। জীৱ বধ মহাপাপ বুলি বিশ্বাস কৰা প্ৰভু তথাগত আছিল নিৰামিষ ভোজী। সেই বাবেই নিজৰ অজ্ঞাতে গাহৰি মাংস আৰু কাঠফুলাৰে বনোৱা আহাৰ পেটলৈ যোৱাৰ লগে লগে প্ৰভু অসুস্থ হৈ পৰিছিল। বিষাক্ত কাঠফুলাৰে খোৱাৰ বাবে তেওঁ পেটৰ অসহ্যকৰ বিষত চটফটাব ধৰিছিল। ততালিকে তেওঁ অৱশিষ্ট খাদ্যখিনি কাকোৱেই খাবলৈ নিদি আনন্দক মাটিত পুতি পেলাবলৈ কৈছিল। প্ৰভু বিষক্ৰিয়াত আক্ৰান্ত হোৱাত শিষ্যগণ কমাৰ চুন্দাৰ ওপৰত খঙত অগ্নি শৰ্মা হৈ পৰিছিল। বহুতো শিষ্যই এইয়া প্ৰভুৰ খুলশালীয়েক ধূৰ্ত দেৱদত্তৰেই কু-চক্ৰান্ত বুলিয়েই ভাবিছিল। পাছে প্ৰভু তথাগতে চুন্দাৰ ভক্তিৰ আঁৰত লুকাই থকা প্ৰকৃত সততা বুজি ক্ষমা কৰি দিছিল। |
অসহ্য পেটৰ বিষ আৰু গ্ৰহণীত ভুগি থকা নৰীয়া গাৰেই মহাত্মা বুদ্ধই পাভাৰ পৰা কুশীনাৰালৈ পুনৰ পদব্ৰজে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল। শাৰীৰীক অসুস্থতাৰেই সূদীৰ্ঘ পদযাত্ৰাৰ অন্তত প্ৰভু তথাগত শিষ্য সমন্বিতে গৈ কুশীনাৰাৰ সমীপৰ হিৰন্নৱতী নদীৰ পাৰৰ এখন শালগছৰে ভৰা কাঠনিত উপস্থিত হৈছিল। সেই দিনাখন আছিল বহাগ মাহৰ পূৰ্ণিমা তিথি। সাধাৰণতে এটা মাহত মাত্ৰ এটা অমাৱস্যা আৰু এটাই পুৰ্ণিমা হয় যদিও সেই বিশেষ দিনটো আছিল বহাগ মাহৰ দ্বিতীয়টো পূৰ্ণিমা। সেই একেটা তিথিতে প্ৰভু বুদ্ধৰ জন্ম আৰু দিব্যজ্ঞান প্ৰাপ্তি হৈছিল। শালগছৰ কাঠনিখনত উপস্থিত হৈয়েই শাৰীৰিক অসুস্থতাৰ বাবে ক্লান্ত হৈ পৰা প্ৰভু তথাগতে দুডাল যজা শালগছৰ তলত উত্তৰ দিশত মূৰ থৈ সিংহৰ ভংগীত খন্তেক শয়ন কৰিছিল। প্ৰভু তথাগতে পেটৰ বেদনাত চটফটাই শুবলৈ চেষ্টা কৰি থাকোঁতেই দুয়োডাল শালগছ অকালতে ফুলি জাতিষ্কাৰ হৈ পৰিছিল। অকস্মাত আকাশৰ পৰা প্ৰভু অমিতাভৰ শৰীৰৰ ওপৰত চন্দনৰ গুৰি আৰু পুষ্পবৃষ্টি হ’বলৈ ধৰিছিল। প্ৰভুই প্ৰিয় শিষ্য আনন্দক কৈছিল মোৰ মহাপৰিনিৰ্বানৰ সময় সমাগত, কুশীনাৰাৰ ৰাজধানী কুশৱতী লৈ গৈ মোৰ পৰম ভক্ত মাল্লা ৰজাক শীঘ্ৰেই মাতি অনা। |
সমগ্ৰ মাল্লা ৰাজপৰিয়াল আৰু সহস্ৰাধিক শিষ্যৰ উপস্থিতিত সেই পবিত্ৰ পূৰ্ণিমাৰ ৰাতি প্ৰভু তথাগতে পাৰ্থিৱ শৰীৰ ত্যাগ কৰি মহাপৰিনিৰ্বান অৱস্থালৈ ধাৱন কৰিছিল। প্ৰভুৰ মহাপ্ৰয়াণৰ পাছত সমগ্ৰ বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ড শোকাকুল হৈ পৰিছিল। মাল্লা ৰজাৰ তত্ত্বাৱধানত সাজি উলিওৱা এখন বিশাল চন্দনৰ চিতাত প্ৰভুৰ পাৰ্থিৱ শৰীৰটো তুলি দিয়া হৈছিল। সৎকাৰ কৰ্মৰ সমাপ্তিৰ পাছত মহাপ্ৰভু অমিতাভৰ প্ৰধান শিষ্যা ক্ষেমাই ব্ৰাহ্মণ দ্ৰোনৰ তত্ত্বাৱধানত পাৰ্থিৱ শৰীৰটোৰ অৱশিষ্ট অস্থি আৰু চিতাভস্মখিনি কলিংগ, পাভা, কুশীনাৰা, বৈশালী, কপিলাবস্ত, ভেঠাদীপ, আলকাপ্পা আৰু ৰামাগ্ৰাম নামৰ আঠখন ৰাজ্যৰ ৰজাৰ মাজত ভগাই দিছিল। কলিঙ্গৰ হিন্দু ৰজা ব্ৰহ্মদত্তক বাদে প্ৰায়বোৰ ৰজাই প্ৰভু অমিতাভৰ অৱশিষ্ট অস্থি সমূহ নিজ নিজ ৰাজ্যত সভক্তিৰে মাটিৰ তলত পুতিমাটিৰ মৈদাম (স্তূপা) সাজি দৈনিক পূজা পাতল কৰিছিল। পৰৱৰ্তীকালত কলিঙ্গৰ যুদ্ধৰ পাছত সম্ৰাট অশোকে বৌদ্ধ ধৰ্মত দীক্ষিত হোৱাৰ পাছত সেই স্তূপা সমূহৰ তলৰ পৰা চিতাভস্ম আৰু অস্থিসমূহ উলিয়াই নিজৰ বিশাল সাম্ৰাজ্যৰ বিভিন্ন অঞ্চলত প্ৰায় আশী হেজাৰ স্তূপা স্থাপন কৰিছিল বুলি প্ৰবাদ আছে। লাহে লাহে মহাপ্ৰভু শাক্যমুনিৰ সেই চিতাভস্ম আৰু অস্থি ভিয়েটনাম, চীন, মংগোল, আফগানিস্তান, ৰাচিয়া, আমেৰিকা, জাপান, বাৰ্মা, শ্যাম, লাওচ, তিব্বত আৰু ভূটান ইত্যাদিবোৰ দেশেও লাভ কৰিব সক্ষম হৈছিল। |
চিতাভস্মৰ মাজৰ পৰা খুচৰি উলিয়াই ব্ৰাহ্মণ দ্ৰোনই হাতত তুলি দিয়া প্ৰভু তথাগতৰ বাওঁফালৰ ওপৰৰ কুকুৰ দাঁতটো কলিঙ্গৰ হিন্দু ৰজা ব্ৰহ্মদত্তই শ্ৰদ্ধা সহকাৰে গ্ৰহণ কৰিছিল। প্ৰভুৰ অস্থি লাভ কৰিব পাই সূৰ্য্যবংশী ৰজা ব্ৰহ্মদত্তই সৌভাগ্য মানিছিল। সেই পবিত্ৰ অস্থি নিজৰ ৰাজধানীলৈ আনি এটা মন্দিৰ সাজি তাত নিতৌ পুৱা গধূলি ধূপচন্দন আৰু ঘিঁউ চাকি জ্বলাই পূজা সেৱা আগবঢ়াইছিল। লাহে লাহে প্ৰভু তথাগতৰ অস্থি ৰখা মন্দিৰটোৰ বাবে কলিঙ্গৰ ৰাজধানীৰ নাম টোচালিৰ পৰা দন্তপুৰম (এতিয়াৰ পুৰী) লৈ সলনি হৈছিল। প্ৰবাদ আছে যে মহাত্মাৰ অমিতাভৰ অস্থিৰ দৈনিক পূজা সেৱাৰ বলত কলিঙ্গৰ অবস্থা জয়জয় মায়ময় হৈ পৰিছিল। সেই কাৰণে কলিঙ্গ ৰাজ্য কেইবাবাৰো অন্য চুবুৰীয়া ৰাজ্যৰ আক্ৰমণৰো বলি হৈছিল। সকলোৰে উদ্দেশ্য আছিল মহাপ্ৰভু শাক্যমুনিৰ অস্থি ভাগ হস্তগত কৰা যদিও সফল হ’ব পৰা নাছিল। ব্ৰহ্মদত্তৰ মৃত্যুৰ আঠশ বছৰ পাছত কলিঙ্গৰ ৰজা গুহশিৱেও পৰম্পৰাগত নিতৌ প্ৰভু অমিতাভৰ অস্থিক পূজা সেৱা কৰিছিল। সেই সময়ৰ মগধৰ হিন্দু ৰজা পাণ্ডুই এবাৰ কলিঙ্গ আক্ৰমণ কৰি প্ৰভু অমিতাভৰ অস্থি নিজৰ ৰাজধানী পাটালিপুত্ৰলৈ লৈ গৈছিল। পাছে কেইদিনমানৰ পাছতেই মহাৰাজ পাণ্ডুই বৌদ্ধ ধৰ্মত শৰণ লৈ প্ৰভু অমিতাভৰ অস্থি ৰজা গুহশিৱক ঘূৰাই দিছিল। ৰজা পাণ্ডুই প্ৰভু অমিতাভৰ অস্থি সমূলি ধ্বংস নকৰি পুনৰাই কলিঙ্গৰ ৰজা গুহশিৱক ঘূৰাই দিয়াৰ সিদ্ধান্তত ক্ষুদ্ধ হৈ ক্ষীৰধৰ নামৰ এজন জনজাতীয় ৰজাই মগধৰ ওপৰত আক্ৰমণ কৰিছিল। পাছে পাণ্ডুৰ হাতত ক্ষীৰধৰৰ মৃত্যু হোৱাত জনজাতীয় ৰাজ্যখন (সম্ভৱতঃ আজিৰ উত্তৰাখণ্ড)ৰ সৈন্যই ছত্ৰভংগ দিছিল। |
এই যুদ্ধখনৰ পাছতেই পাণ্ডুৰ ভতিজা তথা উজ্জেয়নৰ ৰাজকুমাৰ বৌদ্ধ ধৰ্মৰ প্ৰতি অনুৰাগী দণ্ট ( সিদ্ধান্ত ) আৰু ৰজা গুহশিৱৰ কন্যা হেম’মালাৰ সয়ম্বৰ অনুষ্ঠিত হৈছিল। নিজৰ পিতৃৰ মৃত্যু আৰু ৰাজকুমাৰ দণ্টৰ সয়ম্বৰৰ খবৰ পাই জনজাতি ৰজা ক্ষীৰধৰৰ দুই পুত্ৰ ক্ষীৰজাণ্ঠু আৰু ক্ষীৰবিষনাই জাঙুৰ খাই উঠিছিল। পিতৃৰ হত্যাৰ প্ৰতিশোধ ল’বলৈ দুয়ো পুত্ৰই পৰাক্ৰমেৰে কলিঙ্গ আক্ৰমণ কৰিছিল। দুয়োজনে বাহুবলে যুদ্ধ কৰি কলিঙ্গ ৰাজ্য থানবান কৰি পেলাইছিল যদিও প্ৰভু অমিতাভৰ অস্থি ধ্বংস কৰা অভিলাষ পাছে পুৰণ নহ’ল। ৰণত পৰাৰ আগতেই ৰজা গুহশিৱে প্ৰভুৰ পবিত্ৰ অস্থি সহ নিজৰ কন্যা হেম’মালা আৰু ৰাজকোঁৱৰ দণ্টক জনজাতি সৈন্যৰ চকুত ধূলি দি লংকাদ্বীপলৈ পলুৱাই পঠিয়াইছিল। শক্ৰৰ হাতত ধৰা নপৰিবলৈ হেম’মালাই নিজৰ চুলিটাৰিৰ মাজত প্ৰভু তথাগতৰ অস্থি লুকুৱাই ৰাখি কলিঙ্গৰ পৰা শ্ৰীলংকাৰ তেতিয়াৰ ৰাজধানী অনুৰাধাপুৰলৈ লৈ গৈছিল। সেই সময়ৰ লংকাদ্বীপ (আজিৰ শ্ৰীলংকা)ৰ ৰজা মহেসেনা আছিল কলিঙ্গৰ ৰজা গুহশিৱৰ পৰম বন্ধু। পাছে দণ্ট আৰু হেম’মালা গৈ পোৱাৰ আগতেই ৰজা মহেসেনাৰ মৃত্যু হৈছিল। সেইবাবে প্ৰভুৰ পবিত্ৰ অস্থি ৰজাৰ পুত্ৰ ৰাজকোঁৱৰ চিৰি মেঘৱান্নাৰ হাততেই অৰ্পণ কৰা হৈছিল। ৰজা চিৰি মেঘৱান্নাই পৰম ভক্তি আৰু আস্থাৰে প্ৰভু অমিতাভৰ সেই পবিত্ৰ অস্থি (দাঁত)টো ৰাজকাৰেঙৰ কাষৰ অভয়াগিৰি বিহাৰত প্ৰতিষ্ঠা কৰি দৈনিক পূজা সেৱা আৰম্ভ কৰিছিল। তেতিয়াৰ পৰাই লংকাদ্বীপে শান্তি আৰু সমৃদ্ধিৰ দিশে অগ্ৰসৰ হৈছিল বুলি কথিত আছে। |
ষোল্ল শতাব্দীত পৰ্টুগীজ সকলে শ্ৰীলংকা আক্ৰমণ কৰাত সম্ৰাট বিমলা ধৰ্ম্মচুৰীয়াই মহা প্ৰভু তথাগতৰ অস্থিটো এক বিশেষ স্থানত লুকুৱাই ৰাখিছিল। পৰ্টুগীজ সকলক খেদি পঠিওৱাৰ পাছত ১৫৯৫ চনত ৰজা ধৰ্ম্মচুৰীয়াই ৰাজধানী কান্দীত শ্ৰী ডালডা মালিগাঁৱা অৰ্থাত পবিত্ৰ দাঁতৰ অস্থি নামৰ মন্দিৰটো সাজি তথা অস্থিটো এপাহ সোণৰ পদুম ফুলৰ মাজত প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। এই মন্দিৰত প্ৰবেশ কৰাৰ বাবে সম্পূৰ্ণ বগা ধূতি অথৱা শাৰী পিন্ধিটো অনিবাৰ্য্য। অন্যথাই মন্দিৰৰ ভিতৰত প্ৰবেশ কৰাটো নিষেধ। মন্দিৰৰ সিংহদ্বাৰৰ কাষতে সংলগ্ন হৈ থকা কাৰ্য্যালয়ত মন্দিৰৰ ভিতৰত প্ৰবেশ কৰাৰ বাবে বগা পোছাক উপলব্ধ কৰা হয়। বিনিময়ত এক ক্ষুদ্ৰ পৰিমাণৰ মূল্য পৰিশোধ কৰিব লাগে। সেই মূল্যখিনি দৰাচলতে পোছাক পৰিচ্ছদবোৰ ধোৱাৰ বাবে খৰচ কৰা হয়। মন্দিৰ প্ৰাংগনৰ আশে পাশে কোনো ব্যৱসায়ী প্ৰতিষ্ঠান চকুত পৰা নাছিল। মন্দিৰ প্ৰাংগণত অকনো হাই উৰুমি নাছিল। নিতৌ শ শ দৰ্শনাৰ্থীয়ে নীৰৱে নিয়মানুৱৰ্তিতা মানি শাৰী পাতি মন্দিৰ দৰ্শন কৰে। দেশী বিদেশী পৰ্যটকৰ অন্যতম আকৰ্ষণ প্ৰসিদ্ধ শ্ৰী ডালাডা মালিগাঁৱ মন্দিৰ দৰ্শনৰ বাবে কোনো মাচুল নালাগে। প্ৰভু তথাগতৰ পবিত্ৰ অস্থিভাগ দৰ্শনাৰ্থী সকলে ওচৰৰ পৰা প্ৰত্যক্ষ কৰিব পৰাকৈ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে। সমাজৰ সকলো শ্ৰেণীৰ লোকে সহজে প্ৰভুৰ অস্থি দৰ্শন কৰিব পাৰে তাৰ কাৰণে মন্দিৰ কৰ্তৃপক্ষ অতি তৎপৰ বুলি বুজিব পাৰিছিলো। মন্দিৰটোৰ ঘাই মণিকূটটোৰ উপৰিও চোতাল, বাৰাণ্ডা, জিৰণি ঘৰৰ দেৱাল আৰু মজিয়া ইমানেই পৰিষ্কাৰ আছিল যে ফু মাৰি ভাত খাব পাৰি। মন্দিৰত সোমাইয়েই স্বচ্ছতাৰ মাজতেই ভগৱান বিৰাজমান বুলি অনুভৱ কৰিছিলো। তেতিয়াই মোৰ দেশ তথা ৰাজ্যখনৰ বহুতো পবিত্ৰ ধৰ্ম স্থান সমূহৰ শোচনীয় অপৰিষ্কাৰ পৰিৱেশ আৰু কিছুমান ইশ্বৰৰ দালাললৈ মনত পৰি মনটো কোঁচ খাই গৈছিল। |
অৱশেষত পিতৃ-মাতৃৰ আশীৰ্বাদ আৰু নিজৰ সৌভাগ্যৰ বলত মহাপ্ৰভু অমিতাভৰ কিম্বদন্তিত অস্থিভাগ দৰ্শন কৰি কৃতাৰ্থ হৈছিলো। অস্থিভাগৰ বিমল দৰ্শনৰ পাছত মনটো সঁচাকৈ কিবা বুজাব নোৱাৰা স্বৰ্গীয় অনুভূতিৰে উদ্ভাসিত হৈ পৰিছিল। প্ৰভুৰ অস্থিভাগ দৰ্শনৰ পাছত মন্দিৰৰ পৰা উভতি আহিবলৈ মন যোৱা নাছিল। মৃদু ভাৱে মন্দিৰত গুঞ্জিত হৈ থকা মহাপ্ৰভুৰ মহামন্ত্ৰ |
”বুদ্ধং শৰণং গচ্ছামি। |
সংঘম শৰণং গচ্ছামি। ।” ৰ ধ্বনিৰ মাজত নিজকে যেন হেৰুৱাই পেলাইছিলো। |
সাধাৰণ মানুহ এজনৰ দাঁততকৈ আকাৰত চাৰিগুণ ডাঙৰ দাঁতটোৰ বিষয়ে সোধাত এজন লামাই মোক এই মন্দিৰটোৰ ইতিহাসৰ বিষয়ে আঁতিগুৰি মাৰি কৈছিল যে মহাপ্ৰভুৰ পবিত্ৰ অস্থিটোৰ এক বিশেষ অলৌকিকতা আছে। এই অস্থিৰ কোনো ক্ষয় অথবা লয় হ’ব নোৱাৰে। যুগৰ পাছত যুগ এই অস্থিৰ আকাৰ বাঢ়ি গৈ থাকিব। |
অৱশেষত কিছু বুজাব নোৱাৰা স্বৰ্গীয় অনুভূতি মনৰ মাজত লৈ সেইদিনা কান্দীৰ প্ৰসিদ্ধ শ্ৰী ডালডা মালিগাঁৱা মন্দিৰৰ পৰা উভতি আহিছিলো। |
অন্যান্য শিতান |
অসমীয়া লিখন সঁজুলি |
সাহিত্যৰ এপ |
দেশে-বিদেশে |
গ্ৰন্থ আলোচনা |
আখল |
বোলছবি |
ক্ৰীড়া |
অনুভৱ |
স্বাস্থ্যকথা |
অনুবাদ |
সম্পাদকলৈ চিঠি |
প্ৰাক্তন সম্পাদকসকল |
সম্পাদনা সমিতি |
সংখ্যাটোত আঁৰত |
ই-কিতাপ |
শ্ৰব্য-নাট |
শিশু-শিতান |
ৱিকিপিডিয়া বাৰ্তা |
ভাল খবৰ |
সৰিয়হ ফুল |
শিল্প-ভাস্কৰ্য্য |
শিতানটিৰ অন্যান্য লেখাসমূহ পঢ়ক |
সম্পাদকীয় |
October 24, 2022 October 24, 2022 0 |
সম্পাদকীয় : শিশুমনৰ অনুভূতিপ্ৰৱণতা |
September 18, 2022 September 19, 2022 0 |
সম্পাদকীয়ঃ স্বাধীনতা ইত্যাদি |
August 21, 2022 August 21, 2022 0 |
সম্পাদকীয়ঃ প্ৰকৃতিৰে ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰিহে উন্নয়ন সম্ভৱ |
July 18, 2022 July 23, 2022 0 |
সম্পাদকীয়ঃ বজাৰ অৰ্থনীতি আৰু অসমীয়া ভাষা |
June 16, 2022 June 16, 2022 0 |
গুৱাহাটী: বৰ্তমান আৰু ভবিষ্যত |
May 22, 2022 June 9, 2022 0 |
সম্পাদকীয় |
April 23, 2022 April 23, 2022 0 |
প্ৰবাসী অসমীয়াৰ মনৰ কথা |
March 19, 2022 April 13, 2022 0 |
ভাষাই মানুহৰ মনক শুশ্ৰূষা কৰে |
February 17, 2022 March 26, 2022 0 |
Subscribe |
Login |
Notify of |
new follow-up comments new replies to my comments |
Label |
Name* |
Email* |
Website |
Δ |
Label |
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.