text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik vond het boek Sterrenmoord van Govert Derix tegenvallen. Ik had hoge verwachtingen na het lezen van de covertekst en dat het getipt was door DWDD. Het boek gaat erover dat er op een avond geen sterren meer verschijnen en een astroloog uit Engeland moet dit oplossen. Ik vond het boek vaag en oppervlakkig geschreven. De personage krijgen niet echt gestalte en het verhaal hangt een beetje aan losse eindjes aan elkaar. Heel erg jammer. | 0neg
|
De goede recensies op dit boek hebben mij over de streep getrokken om het te gaan lezen, en wat is mij dat tegengevallen.
Het verhaal gaat over Suz Kcrams. Hij heeft een bemiddelingsbureau dat uitvinders en potentiële gegadigden om het product op de markt te brengen, bijelkaar brengt.
Daarnaast is hij de alibiman die zorgt voor alibi's voor mensen van diverse pluimage. Wanneer op een dag een smeekbede van een jonge vrouw op zijn antwoordapparaat staat is dat het moment waarop de problemen ontstaan.
Het is een verhaal dat vreemd in elkaar zit. Het was soms bijna niet te volgen. De spanning was ver te zoeken en het plot, tja echt boeiend of origineel is het niet. Ik heb het uitgelezen omdat ik wilde weten waar al die goede recensies voor waren maar ik heb het er niet in kunnen ontdekken. | 0neg
|
1 van de minder spannende Appels....de personages gingen niet echt leven voor mij. Vanaf het begin al pakte het niet...sorry Rene, ik ben toch echt een grote fan van je werk. Jammer , deze en Goede vrienden zijn gewoon (voor mij) minder. | 0neg
|
Een stripwinkel in Zweden. Twee mannen en een vrouw gijzelen alle aanwezigen tijdens de voorstelling van een striptekenaar over zijn meest recente satirische bundel De profeet. De vrouw, verantwoordelijk voor het filmen van de terroristische aanslag, komt op het laatste moment tot inkeer en vermijdt zo een ramp. Ze is de enige van het drietal die het overleeft.
Enkele jaren later bezoekt een schrijver een Belgisch meisje in een psychiatrische kliniek. Maar wie is ze eigenlijk? Ze kent immers geen woord Vlaams en lijkt zich niet thuis te voelen in haar eigen lichaam. Tijdens zijn bezoeken geeft ze hem gaandeweg een inkijkje in haar verleden en de gebeurtenissen die tot de aanslag leidden. Maar dat lijkt veel complexer dan verwacht. De vrouw meent dat ze uit de toekomst komt, gemarteld werd in een gevangenenkamp en onderworpen aan wrede neurologische experimenten tot op een punt waarop ze zich dingen herinnerde die nooit gebeurd zijn. Ze werd teruggestuurd in de tijd om de aanslag te voorkomen en een toekomst af te wenden waarin het moslimterrorisme niet werd gestopt, met verregaande gevolgen voor alle gelovigen.
Johannes Anyuru (1979) is van Zweeds-Oegandese afkomst en debuteerde in 2003 met een dichtbundel. Zijn eerste roman Een storm kwam uit het paradijs werd met verschillende prijzen bekroond en is gebaseerd op het leven van zijn (Oegandese) vader. Anyuru, zelf moslim, is zeer politiek geëngageerd en dat wordt duidelijk in Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen. Het boek viel meteen in de prijzen in Zweden en het valt niet te ontkennen dat hij met deze dystopie een belangrijk werk geschreven heeft. Alleen betekent dat nog niet per se dat het aangenaam leest.
De auteur wisselt tijdens het levensverhaal van de vrouw voortdurend heden, verleden en parallelle wereld af, en dat vergt veel van de lezer. In de korte hoofstukken duurt het dan ook telkens te lang om te weten in welke tijdsperiode we ons bevinden en welke ik-persoon aan het woord is. Verder slaagt Anyuru er wel in om een ongemakkelijk beeld van een fascistische staat te schetsen die niet eens zo vergezocht lijkt. De pijler van de samenleving is het zogenaamde burgerschapscontract. Wie zich hier niet aan onderwerpt, wordt bestempeld als Zweden-vijandige en in een kamp ondergebracht waarin de levensomstandigheden erbarmelijk zijn. Hij beschrijft een miserabele toekomst in een complexe samenleving waarin hij de grenzen van de menselijke wreedheid, radicalisering en de schuldvraag onderzoekt. Tegelijk laat hij niet na het hedendaagse niet veel rooskleurigere Zweden te bekritiseren.
Hoewel Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen brandend actueel is, en Anyuru’s idee best origineel, is het verhaal veel te verwarrend. De verschillende lagen dragen niet bij tot een rijkere roman, maar vormen eerder een rommelig geheel dat een tweede lezing haast noodzakelijk maakt. | 0neg
|
Franck Thilliez is een guitig ogende dertiger. Vorig jaar bracht hij het sombere Noord-Frankrijk tot leven in het huiveringwekkende Het gruwelhuis. Het was zijn debuut in Nederland en Vlaanderen en het ging meteen in 7500 exemplaren over de toonbank. De reacties waren verdeeld. Sommige recensenten bejubelden de poëtische manier waarop Thilliez vorm gaf aan ‘la Bête’, een psychopaat pur sang, anderen vonden de gruwel onverteerbaar. Schaduw van de Beul is geen vervolg op Het gruwelhuis, maar heeft er wel veel kenmerken van. De horror swingt de pan uit. Als je daar niet van houdt, kan je Schaduw van de Beul best links laten liggen, want andere opmerkelijke kwaliteiten heeft het boek niet.
De hoofdpersonages zijn Cathy en David. Samen met hun dochtertje Clara vormen ze een redelijk gelukkig gezinnetje, Cathy is verslaafd aan tranquillizers en David balsemt lijken. Hij schreef onlangs een misdaadroman (rond inspecteur Jack Frost) en sindsdien worden hij en Cathy gestalkt door een waanzinnige Miss Hyde.
Het aanbod van een Arthur Doffre, een rijke, zwaar gehandicapte man, komt als geroepen. Hij wil David inhuren als ghostwriter. David moet hem een rol geven in zijn volgend boek en Doffre wil dat dat boek over Beul 125 gaat. Hij wil de geest van die seriemoordenaar doorgronden, zijn beweegredenen en zijn obsessie met getallen. Beul 125 vermoordde ouders na een langdurige marteling in het bijzijn van hun kinderen. De kinderen liet hij gaan nadat hij zijn handtekening, een mysterieus getal, op hun hoofdjes tatoeëerde. Doffre wil David rijkelijk belonen voor zijn pennenvrucht, en bovendien neemt hij hem en zijn gezinnetje mee naar zijn bungalow in het Zwarte Woud. David kan daar ongestoord schrijven en Cathy kan tot rust komen. Natuurlijk pakt het anders uit. De bungalow staat verloren in het immense bos, de sneeuw ligt meters dik, er sluipen bloeddorstige lynxen en een vreemd creatuur rond, de telefoon doet het niet en als kers op de taart hangen er kadavers van varkens voor het raam. Dat laatste als wetenschappelijk experiment van een groep entomologen, een beetje zoals the bodyfarm van Bill Bass (zie Het lijkenhuis uit 2006 door Jefferson Bass).
De spanning tussen de bewoners van de bungalow bereikt snel een hoogtepunt, maar de gebeurtenissen doen er nog een schepje bovenop. En nog een schepje. En nog… Je staat versteld van de massa ellende waar Cathy en David in verzeild raken. Gevoelige lezers zullen al snel afhaken. De literaire genotzoeker ook, want het boek verdrinkt in de uitroeptekens en het amechtig gehijg. Waar is de poëzie van Het gruwelhuis naartoe? Wat overblijft is spanning en horror. En, toegegeven, een verrassende ontknoping. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Met dit werk kan je je record 'kortste-leestijd-van-een-boek'
verbreken. Van de sterke spanningsopbouw, waarvan sprake op de
achterflap, heb ik helaas niets teruggevonden. Ik zou het ook nooit
catalogiseren onder 'een zenuwslopende psychologische roman'.
Vermakelijk, dat wel. | 0neg
|
Hij heeft iets te doen op z'n oude dag. Alles wat hij meemaakt en op z'n pad komt schrijft hij neer, interessant en soms ook best grappig.
Dan komt telkens weer hetzelfde terug en word het saai. Halverwege vond ik het wel genoeg en ben ik gestopt met lezen. | 0neg
|
Robert Wilson schrijft met Tot zwijgen gedoemd een vervolg op zijn vorige boek De blinde man van Sevilla, met dezelfde hoofdrolspelers en een hoeveelheid referenties.
Dit keer gaat het om de dubbele moord op een echtpaar. Inspecteur Javier Falcon moet de zaak uitzoeken en als goeie Spanjaard gaat hij meteen langdurig met iedereen in dialoog over het waarom niet en wat allemaal ook van geen belang is. Een stijl die men diepgravend, dan wel tergend kan noemen, maar die in ieder geval niet de mijne is. Men praat maar door en er gebeurt niets.
Uiteindelijk blijken zowel de CIA, Chileense doodseskaders, de Russische maffia, een internationaal pedofiel netwerk en de moord op de Zweedse premier Olof Palme een rol in dit geneuzel te spelen, maar Robert Wilson weet het voor mekaar te krijgen ook deze ingrediënten zonder enige aktie te serveren en tenslotte als een afgeraffeld nachtkaars uit te laten gaan. Twee sterren voor de Spaanse sfeer. | 0neg
|
Ik geef Het fatale zwijgen met moeite 2 sterren. Net zoals bij Het Messias mysterie en De erfenis van Fontanelli vertrekt Eschbach vanuit een bijzonder intrigerend gegeven. Een realistische - niet SF - cyborg. Maar ditmaal vond ik het absoluut niet meeslepend. Pseudo-filosofische (Seneca) bedenkingen onderbreken meermaals de verhaallijn. En wat me na lezing opvalt is hoe bepaalde ideeën telkens opnieuw worden herhaald: "spreken" met schapen, ontelbare referenties naar "de man van 6 miljoen", verscheidene bezoekjes aan het postkantoor met telkens dezelfde tics van Billy... vervelend. De slecht uitgewerkte verborgen liefdesrelatie met Bridget lijkt er bijgesleurd bij gebrek aan inspiratie... Op geen enkel moment voelde ik mij "in" het verhaal, ik was me er voortdurend van bewust dat ik een boek aan het lezen was.
Een cyborg van vlees en bloed, maar dan wel eentje met bloedarmoede... | 0neg
|
Ik ben het eigenlijk wel erg met Anneloes eens. Ze heeft het voor mij goed verwoord. Het hedendaagse verhaal is een beetje van het niveau chicklit en het historisch verhaal is een beetje chaotisch geschreven. inderdaad te veel personages. Maar eerlijk gezegd heb ik mij toch wel vermaakt met het boek. Het was absoluut niet slecht, het was best leuk om te lezen, maar het verhaal komt nu ook niet helemaal goed uit de verf. De 5 steren van NRC is mij ook een raadsel! | 0neg
|
Een korte samenvatting geven is moeilijk, aangezien ik het verhaal zelf niet zo goed snap. Ivo heeft zijn beste vriend Dries zoveel jaren geleden verteld dat hij de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen heeft gewonnen. Nu gaat hij de waarheid aan Dries vertellen. Tot dusver snap ik het.
Waar ik het moeilijk mee had, is de tijd. Ik kon er niet echt uit opmaken wat wanneer gebeurde. Zaten we nu in het verleden of in het heden? Sommige zaken waren duidelijk als Ivo expliciet vermeldde dat het op bijvoorbeeld 14-jarige leeftijd was. Op andere momenten was ik het tijdsbesef even kwijt.
Daarnaast vind ik het personage Ivo een irritant, fantasierijk mannetje. Hij doet enorm uit de hoogte tegenover Dries. Ik had vaak het gevoel dat Ivo de baas was en Dries het slaafje. In hoeverre dit werkelijkheid is/was, weet ik niet. In het verhaal ergerde ik me in ieder geval aan Ivo.
Dit boek was niets voor mij. Ik heb het uitgelezen, maar ik ben blij dat ik in een ander boek kan beginnen. Misschien is het ook eerder een boek voor mensen die van "grote literatuur" houden. | 0neg
|
Ik wil Hebban bedanken, omdat ik het boek mocht lezen via de Hebban Leesclub.
Onze eindeloze dagen is een boek over een meisje die ontvoerd wordt door haar vader. Hij neemt haar mee naar een hutje midden in de natuur en vertelt haar dat de wereld is vergaan. Negen jaar lang leven ze in de natuur.
Het boek wordt op de achterkant beschreven als een duister sprookje en deze beschrijving klopt op zich wel. In het boek kijken we vanuit het oogpunt van Peggy en wordt het verhaal in twee tijdsvormen verteld: het moment van voor - en tijdens de ontvoering, en het moment ná de ontvoering. Hierdoor weet je als lezer al dat Peggy weer veilig thuis komt, maar hoe ze dat heeft gedaan blijft de vraag.
Claire Fuller kan prachtig schrijven. Ze heeft schitterende beschrijvingen van de natuur en alles lijkt haast in een dichtvorm beschreven te zijn. Dit is ontzettend mooi, maar zorgt er ook voor dat er weinig vaart in het boek zit. De eerste helft van het boek is hierdoor langdradig. Ook wordt er op de achterflap verteld dat Peggy's vader zegt dat de wereld is vergaan. Dit gebeurt ruim over de helft van het boek, en omdat je als lezer al weet dat dit gaat gebeuren, verloopt het verhaal in het begin erg langzaam en moeizaam.
Het einde wordt door veel mensen als verrassend beschreven. Helaas zag ik het einde al aankomen. In het boek zitten meerdere hints verstopt die naar dit einde verwijzen. De auteur heeft dit heel mooi en subtiel gedaan. Ik kan me best voorstellen dat het einde heftig en schokkend is als je het niet ziet aankomen. Voor mij was het vooral een: 'hopelijk gaat ze niet... oh, toch wel' gevoel. | 0neg
|
Tille Vincent is geen onbekende in de wereld der young adult. Eerder schreef ze de serie Code 37 en deze serie werd goed ontvangen door de lezers. Nu is Vincent terug met de dilemma-serie. In elk boek staat een dilemma centraal. In Anna kampt Anna met leugen of waarheid. Welke kant zal zij kiezen?
Anna is niet populair. Ze heeft geen contact met haar vader na de scheiding en op school heeft ze geen echt vrienden. Ook haar kleding is niet bijzonder te noemen en met haar mobiele telefoon kan ze alleen maar bellen en sms’en. Wanneer Anna onderzocht wordt door de dokter en de voorzichtige diagnose kanker wordt gesteld, verandert Anna’s leven volledig. Ze krijgt vrienden, haar vader heeft weer interesse in haar en ze krijgt een smartphone.
Anna is duidelijk een puber die zich verzet tegen haar moeder. De manier hoe zij haar moeder behandelt – die erg haar best doet met onder andere twee banen om rond te komen – is ronduit onbeleefd. Anna’s moeder doet enorm haar best, zelfs wanneer papa opeens weer in het leven van zijn dochter verschijnt en haar overlaadt met cadeaus. Dit moet voor Anna’s moeder een ontzettend moeilijke situatie zijn.
Maar er is meer dat ergert aan het karakter van Anna. De keuzes die zij maakt liegen er niet om en zijn op sommige momenten onbegrijpelijk. Vooral het feit dat Anna kanker wenst te hebben, schiet in het verkeerde keelgat en maakt Anna in mijn ogen een domme en naïeve tiener. Ziet ze dan niet in hoe verwoestend die ziekte is? Hoeveel leed en pijn door die vervelende ziekte veroorzaakt wordt? En zij durft zulke uitspraken te doen? Voor mij was dat bijna het moment om het boek aan de kant te leggen en niet verder te gaan.
Omdat het een boek voor de leesclub was, heb ik toch doorgezet. Anna maakt domme keuzes en doordat ze met niemand praat, wordt ze ook niet wereldwijs. Dat blijft dat ze vlak en naïef blijft. Ze durft geen keuzes te maken en kwetst op die manier mensen die om haar geven.
Het is niet dat het verhaal totaal onbegrijpelijk is. Dat niet. Het is goed in te beelden dat de nieuwe aandacht verslavend is. Het is alleen moeilijk te begrijpen dat zo een heftige ziekte daarvoor ingezet wordt. Het is duidelijk dat Anna de gevolgen van haar daden niet overziet.
Het open einde laat je met een naar gevoel achter. Het hele boek wil je weten wat er gebeurt als Anna eindelijk een keuze maakt. Dat kom je niet te weten, in ieder geval niet in dit deel. Wellicht dat een volgend deel op dit dilemma verder gaat, maar dat is niet duidelijk uit het verhaal/boek te halen. Anna was een grote tegenvaller voor mij. Ik denk dat het dilemma veel sterker uitgewerkt had kunnen worden, als Anna niet zulke heftige uitspraken had gedaan en meer wereldwijs werd gedurende het verhaal. | 0neg
|
Detective Gabrielle Versado heeft al veel lijken gezien en veel moordenaars opgespoord. Maar nog niet eerder heeft ze iets gezien wat vreemder is dan het lichaam dat op een verlaten weg in Detroit is gevonden. Half jongen, half hert... een intrigerend begin van dit boek. Schrijfster Lauren Beukes komt met een heel arsenaal hoofdrolspelers op de proppen maar omdat de verhaallijnen heel laat samenvloeien blijft het een kabbelend geheel en weinig boeiend. De verschillende karakters zijn wel erg goed beschreven evenals de stad in verval: Detroit. Hiermee bewijst de schrijfster dat zij wel degelijk goed kan schrijven. Ik zou dit boek zelf omschreven als een thriller met een twist fantasy/horror. | 0neg
|
Autobiografisch verhaal waarin Polak op heldere wijze het loyaliteitsconflict schetst waarmee ze als kind worstelde. Niemand die haar vertelde dat zij haar biologische vader niet zou afvallen wan-neer ze van haar tweede vader zou houden. Op het moment dat ze zich dat realiseert is het te laat..... Korte zinnen, ongekunsteld. | 0neg
|
Lisa Jackson begon met schrijven op aandringen van haar zus, Nancy Bush. Zij was er namelijk van overtuigd dat ze zouden kunnen samenwerken en aldus geschiedde. Als het duo "Lisa Jackson & Nancy Bush" schreven ze o.a. de New York Times bestseller Wicked Game (2009). Maar het is vooral met haar solowerk dat Lisa Jackson hoge ogen gooit. Thrillers als Slaap zacht, De zevende doodzonde, Dochter van Lucifer, Verloren zielen, Venijn en Zonder mededogen werden stuk voor stuk bestsellers, en tegenwoordig komen Lisa Jacksons boeken steevast op de Amerikaanse bestsellerlijsten terecht. Met haar voorliefde voor seriemoordenaars heeft ze het dus ver geschopt.
Camille Renard is, onder andere vanwege een affaire met haar zwager, het klooster van St. Marguerite ingegaan. Kort daarna wordt ze in de kapel aangevallen en met een rozenkrans gewurgd. Valerie, haar zus, die op het punt staat te scheiden van haar man Slade, heeft de avond dat Camille wordt vermoord een angstig voorgevoel. Wellicht heeft haar vroegere baan als politieagente haar intuïtief verscherpt. Rechercheur Montoya van de New Orleans Police Department, die toevallig ook de eerste minnaar van Camille is geweest, wordt samen met zijn partner Bentz met de zaak belast. Naast Camille blijkt hij ook nog een andere non, Lucia, én vader Frank OToole, een van de twee priesters van het klooster, te kennen.
Als later blijkt dat Camille zwanger was en ze wellicht mede daardoor twijfelde en weg wilde uit St. Marguerite, wordt alles alleen nog maar gecompliceerder. Valerie kan het, als oud-politieagente, niet laten om de moordenaar van haar zus op te sporen. Als er later nog meer moorden plaatsvinden is het hek helemaal van de dam.
Gezien het feit dat Rozenkrans bijna 450 pagina's telt, kom je er niet onderuit om te concluderen dat er hier en daar stukken in het verhaal voorkomen die overbodig zijn of niets toevoegen, stukken die mede de spanning uit het verhaal halen. Korte aanwijzingen in het verhaal (bijvoorbeeld over de seriemoordenaar Vader John, de stukjes waarin de moordenaar in de ik-vorm aan het woord is, en de bedreigingen aan het adres van Valerie) lijken bij te moeten dragen aan de spanningsopbouw in het boek. Helaas is dit niet het geval. Het onderwerp dat deels actueel (gemaakt) is heeft zeker genoeg in zich om er een spannend en/of sinister verhaal mee te maken. Toch is Lisa Jackson hier niet helemaal in geslaagd, mede omdat ze er op de een of andere manier niet genoeg spanning en overtuiging in heeft weten te leggen. Jammer.
Het verhaal over de zoektocht van Camille naar de biologische ouders van haarzelf en Valerie (beiden zijn geadopteerd), wordt min of meer plompverloren in het verhaal gedropt. Het komt plotsklaps ter sprake en in eerste instantie lijkt het geen connectie te hebben met de rest van het verhaal. Uiteindelijk blijkt dit wel het geval te zijn, maar toch blijft er bij mij een vreemd gevoel achter over de manier waarop dit in het verhaal is ingepast.
De verhaallijn over de moord op een prostituee kent hetzelfde euvel. Later blijkt dat dit gegeven te maken heeft met de al eerder genoemde seriemoordenaar Vader John en, waarschijnlijk alleen om deze figuur in een mogelijk volgend boek weer te kunnen laten terugkomen, is dit in het verhaal ingepast. Volledig onnodig!
Rechercheur Montoya komt over als een aardig, menselijk persoon, maar zijn inspanningen om de moordenaar van Camille te vinden zijn niet altijd bijster groot. Hij blijft vaak hangen in gedachten en bevindingen, waar uiteindelijk weinig concreets uit voortkomt. Uiteindelijk is het dan ook niet hij, maar iemand anders die de moordenaar uit zijn tent lokt en de zaak weet op te lossen.
De plot in dit boek is gelukkig toch nog verrassend te noemen. Er wordt naar een dader toegeschreven, maar uiteindelijk blijkt een en ander toch heel anders uit te pakken. Dit maakt dat je Rozenkrans toch nog met een enigszins goed gevoel dichtklapt. | 0neg
|
Bordkartonnen personages springen van scène naar scène in een onwaarschijnlijk decor. Het hele verhaal komt ongeloofwaardig over: de gangsters zijn afdankertjes van slechte Amerikaanse films, de flikken zijn corrupt op het pathetische af, de held heeft het tweedimensionale gevoelsleven van een stripfiguur. Positief is de structuur van het verhaal, de enige echte vondst in het hele boek. | 0neg
|
Haalt het niet bij All the right Places.
Saai, weinig diepgang en trage verhaallijnen, warrig door steeds in de tijd en van persoon te veranderen. It’s a pity... | 0neg
|
Nicci French’ “literaire thriller” Het Geheugenspel komt eerder traag op gang. De auteur verliest zich al te vaak in details en houdt er de vervelende gewoonte op na om de lezer bij de aanvang van een nieuwe paragraaf 5 à 10 zinnen in het ongewisse te laten over wie aan het woord is en waar de scène zich in tijd en ruimte afspeelt. Als niet-roker-lezer is het bovendien erg storend dat Jane Martello voortdurend naar een sigaret hunkert (zelfs al is dit enkel op papier).
Anderzijds biedt Nicci French in dit boek een boeiend verhaalgegeven: het hoofdpersonage Jane Martello beleeft een crisis in haar leven: zonder duidelijk aanwijsbare reden wil ze weg bij haar man, maar wil ze de banden met haar schoonfamilie geenszins doorsnijden. Van kindsbeen af houdt ze immers een zeer nauwe band met deze familie waarvan haar schoonvader Alan - een gevierd auteur - zowat de ‘Godfather’ is ... Ze gaat in therapie en via psycho-analyse worden haar verdrongen herinneringen teruggeroepen. Hieruit blijkt dat Natalie, de 25 jaar geleden verdwenen dochter van Alan én boezemvriendin van Jane, onder haar eigen ogen werd vermoord. Beetje bij beetje achterhaalt Jane via haar therapie wat er 25 jaar geleden “echt” gebeurd is ... Deze verschrikkelijke ‘realiteit’ onder ogen zien brengt haar nog meer in verwarring. Zeker wanneer de dader niemand minder blijkt te zijn dan haar schoonvader, Alan. Noch haar therapeut Alex, noch haar nieuwe vriend Casper, noch haar vriendin Kim kunnen haar echt helpen. Eventjes lijkt het er op dat enkel haar ‘ex’-man Claud haar hieruit weet te halen door haar te steunen. Toch houdt Jane de boot af om opnieuw bij hem in te trekken. Het boek kent echter een verrassend einde ...
Ook in dit werk haalt Nicci Gerrard (die m.i. de grootste hand heeft gehad in dit boek) haar geliefde thema’s naar boven: sterke familiebanden, ophelderen van in het verleden gebeurde feiten, familiedrama’s, inzicht verwerven in duistere episodes uit het leven ... Met een groot psychologisch inzicht zet ze geloofwaardige personages neer, schrijft ze mooie dialogen en schetst ze haarfijn de gemoedstoestand van het hoofdpersonage. Literair: zeer zeker. Thriller? Niet echt. | 0neg
|
Robin Cook wist wereldfaam te vergaren met zijn medische thrillers die in veel gevallen goed genoeg bleken om ze (voor de televisie) te verfilmen. Ondanks de medische termen die in zijn verhalen voorkomen, zijn de boeken doorgaans vrij makkelijk te lezen en redelijk toegankelijk voor een breed publiek. Dit geldt ook voor het in 1991 verschenen Embryo, dat gaat over de geslaagde wetenschapper Marissa Blumenthal, die haar toevlucht zoek tot een kliniek voor reageerbuisbevruchting. Een kind is het enige dat aan haar leven ontbreekt en nadat de meest natuurlijke manier geen resultaat wil opleveren is de kliniek de enige manier voor haar om alsnog zwanger te geraken. Eén van de vrouwen die ze daar echter ontmoet pleegt zelfmoord en wanneer ze zich in deze affaire gaat verdiepen komt ze een aantal vreemde voorvallen op het spoor. Tevens blijkt al snel dat het er in de kliniek vreemd aan toegaat en dat er mensen zijn die niet willen dat zij de waarheid omtrent de zelfmoord gaat achterhalen.
Met Embryo heeft Robin Cook weer een aardig verhaal geschreven dat redelijk goed in elkaar zit en de lezer onder andere naar Australië en Hong Kong weet te voeren. Alleen lijkt het op het eind allemaal vrij snel te worden opgelost. Tevens kan je wat vraagtekens plaatsen bij het feit dat Marissa Blumenthal als vrouwelijke wetenschapper in staat is om verschillende moordaanslagen te overleven en te slim blijkt te zijn voor een aantal grote en ervaren criminelen. Daarnaast is het mijn mening dat Cook soms wat irritant schrijft met veel overbodige zinnen, waardoor het soms allemaal wat onbenullig lijkt te worden. Hij wil iedere keer wel heel uitvoerig beschrijven wat de hoofdrolspelers denken en/of voelen en met name de vrouwen in zijn boeken komen daardoor vaak wat vervelend over.
Wat overblijft is in de meeste gevallen echter een goed boek en daarmee staat Robin Cook over het algemeen garant voor redelijk wat leesplezier. Niets meer en niets minder. | 0neg
|
In De samenkomst combineert debutant Peter Weijenberg een spannend verhaal met bovennatuurlijke elementen. De plot gaat over een serie moorden in de fictieve stad Waalstad. Op de meest gruwelijke manieren komen in korte tijd misdadigers om het leven. De politie onderzoekt de moorden, maar kan geen enkele aanwijzing vinden, waardoor er overal in het land en elders in Europa sociale onrust en geweld losbarst. Er dreigt een Europese oorlog. Daarom stuurt Binnenlandse Zaken speciaal medewerker Erik Rood naar Waalstad om achter de waarheid te komen.
Die waarheid is uiteraard een bovennatuurlijke. Hoewel dat er zo dik bovenop ligt, duurt het eigenlijk veel te lang voordat die gedachte bij Rood opkomt. Uiteindelijk komt hij wel tot de juiste conclusie. Zijn werkgevers vinden het vreemd en willen hem niet geloven, waarop Rood reageert: 'Als je er voor openstaat is geen enkele waarheid vreemd.'
De samenkomst is zondermeer een zeer creatief werk. Alleen lijkt de fantasie soms volledig op hol te slaan, waardoor de werkelijkheid van Waalstad wel erg onwezenlijk overkomt. Overdrijven is Weijenberg ook niet vreemd, qua taalgebruik, getuige zinnen als: 'Erik kamde zijn haren, poetste snel zijn tanden en spoot een halve liter deodorant onder zijn oksels.' Maar ook de personages zijn meer bizarre typetjes die uit een stripverhaal zouden kunnen komen, zoals de hooghartige politiechef Zwart of de altijd naaklopende en seks bedrijvende familie Landier. Zo wordt het verhaal een groteske vervorming van de realiteit.
Als Weijenberg zijn ontstuimige creativiteit iets beter weet te beteugelen en het bovennatuurlijk element natuurlijker weet neer te zetten, kan hij zeker verder komen. De samenkomst overtuigt mij vooralsnog niet. Een belofte voor de toekomst? | 0neg
|
Dit boek is fijn om te lezen als je van veel details houdt, voornamelijk over de omgeving. Ik kwam totaal niet in het verhalen, teveel informatie en geen lekker verhaal. Het verhaal zelf begint ergens halverwege op gang te komen, wat erg lang duurt.
Geen aanrader, had hem eigenlijk willen weg leggen.. | 0neg
|
Lori Andrews is hoogleraar rechten en genetica aan het Chicago-Kent College of Law en tevens directeur van het Illinois Institute for Science, Law and Technology. Lori Andrews staat bekend als internationaal expert op het gebied van biotechnologie. Door enkele van haar onderzoeken kwam zij terecht in de top 100 van meest invloedrijke advocaten van Amerika. Naast haar wetenschappelijke arbeid heeft Lori Andrews enkele boeken op haar naam staan. Haar nieuwste thriller is De stille moordenaar.
Alexandra Blake werkt bij het AFIP (Armed Forces Institute of Pathology). Zij werkt aan twee zaken. De eerste zaak betreft een onbekende man die doodgestoken is en wordt aangetroffen in een vuilcontainer in Washington. De tweede zaak draait om Amerikaanse soldaten die, na de oorlog in Vietnam schedels hebben meegenomen. Deze schedels moeten worden gerestaureerd voordat ze teruggegeven worden aan de Vietnamese autoriteiten.
Alexandra, gaat samen met majoor Dan Wilson, naar Vietnam, het land waar haar vader in de oorlog is omgekomen. Ze hebben meerdere doelen. Dan wil navraag doen naar de man die doodgestoken is en Alexandra wil DNA-onderzoek doen naar aanleiding van een van de schedels die ze onderzocht heeft. Tevens wil ze meer te weten komen over het land waar haar vader heeft gevochten.
Dan gebeuren er, na hun terugkeer in Amerika, kort na elkaar een aantal opmerkelijke dingen en al deze gebeurtenissen lijken verband met elkaar te houden. Ook Alexandra zelf wordt het slachtoffer van een aantal beangstigende zaken. Wie of wat zit hierachter?
De stille moordenaar is een boek dat niet echt gemakkelijk wegleest, zeker in het begin niet. Gaandeweg het boek vallen er wel wat puzzelstukjes op hun plaats.
De relatie tussen Alexandra en Luke is in het begin flitsend, maar daar houdt het dan ook mee op, want als Luke op tournee gaat hoor je nauwelijks meer iets van hem. Pas aan het einde van het boek duikt hij plotseling weer op. Niet echt bevredigend. Of logisch.
De karakters worden ook niet echt uitgediept, waardoor je weinig tot geen hoogte van hen krijgt.
Ondanks alle spannende gebeurtenissen is De stille moordenaar geen bloedstollend boek dat je op het randje van je stoel doet gaan zitten. De gebeurtenissen worden vlak beschreven en er is nauwelijks sprake van enige spanningsopbouw. Dat maakt dat de lezer niet constant geboeid blijft en in principe is dat dodelijk voor een thriller. Daar komt bij dat de ontknoping op een dusdanige verwarrende manier geschreven is, dat logica en duidelijkheid ver te zoeken zijn. De verhaallijnen worden dan ook ineens in een heel kort tijdsbestek afgehandeld. Zo zijn de president en Barbara (een vriendin van Alexandra) na zware verwondingen en heftige operaties ongeloofwaardig snel aan het werk. En dit is slechts één van de vele voorbeelden In een tweetal tot drietal bladzijden valt alles ineens op zijn plaats en is het hele plaatje rond. Voor mijn gevoel onmogelijk en ongeloofwaardig.
Dit alles maakt De stille moordenaar tot een boek dat weliswaar inhoudelijk grotendeels goed in elkaar zit (geen wonder, daar de schrijfster genetica heeft gestudeerd), maar dat qua verhaal zeker aan duidelijkheid, diepgang en spanning te wensen overlaat. | 0neg
|
voel ik me met deze recensie ..spijt me heel erg maar kon het niet eens uitlezen.
Ik vond het gewoon diletantisch en als ik erotiek en romance wil dan zoek ik een roman uit maar als ik een thriller wil lezen dan hoeft dat niet van mij, Ik was echt helemaal weg van haar, "moord voor mij" enz, meesterlijk en boeiend geschreven.
Dit kan er niet eens naast liggen. Dat is gewoon mijn mening en moest ik even kwijt..zo jammer van zo een fantastische schrijfster die ik nergens hierin terug kan vinden,,Over een eventuele plot kan ik niet orrdelen want zover ben ik tussen het bed in- en uit niet eens gekomen.
Het spijt me werkelijk zo een recensie te moeten schrijven over wat eens echt mijn favoriete schrijfster was maar sinds haar laatste boeken dus zeker niet meer | 0neg
|
Dat Suzanne Vermeer zo populair is ga ik steeds minder goed begrijpen. Ja, het leest lekker weg. Als in: je hebt dit boek in een middag uit. Maar om nu te zeggen dat ik echt leesplezier heb beleefd aan dit boek? Nee.
De schrijfstijl is zo eenvoudig, kinderlijk bijna. Het boek staat bol van de clichés en je ziet diverse wendingen al van kilometers afstand aankomen. Jammer!
Ik heb inmiddels aardig wat boeken van Suzanne Vermeer gelezen, maar vond dit toch de slechtste en ben nu ook wel even 'klaar' met de boeken. Een eenvoudig lekker-lees boek op zijn tijd dat weinig met literatuur te maken heeft is helemaal niet erg, maar dit boek is bijna tijdverspilling. Ik zou 'm nog het meest aanraden voor de groep 13-17 jaar die tijdens de vakantie lekker willen lezen maar niet de boekenlijst literatuur van school. | 0neg
|
Afgaande op de vele lovende recensies dacht ik een geweldig boek in handen te hebben. Viel dat even tegen...
Ik heb hem nog niet afgeschreven maar raakte door alle namen de weg even behoorlijk kwijt.. Laat hem eerst nog op mijn nachtkastje liggen tot het moment dat hij een tweede kans krijgt.
Het krijgt nu eerst van mij twee sterren. | 0neg
|
een zeer voorspelbaar verhaal,er is niet veel aan . | 0neg
|
Onnatuurlijke dialogen en te weinig verdieping van de personages. Verder wordt er wel erg makkelijk gedacht over het lot van de stiefvader. Als iemand een kind misbruikt heeft, is het kennelijk volkomen okay om hem dood te slaan, aldus de personages in dit boek. Het verhaal is ontzettend voorspelbaar; het enige aspect dat maakte dat ik toch bladzijden bleef omslaan was de geheimzinnige "Flower". Maar de onthulling van diens ware identiteit was ook nogal een sisser. | 0neg
|
Ik had iets helemaal anders verwacht van dit boek. Ik vond het onsamenhangend en vervelend zonder enige psychologische diepgang. Je krijgt van geen enkel personage een duidelijk beeld. Teleurstellend. | 0neg
|
Tijdens het lezen van Oktober vroeg ik me steeds af... van waar die hype?
Ik snap het niet.
Het boek begon aardig, maar daarna begon mn worsteling.
Het boek dwaalt constant af van het verhaal. Vaak door een terugblik naar het verleden. Terwijl ik de meerwaarde mis voor het boek. En het gebeurt te vaak. Bij bijna alle personen in het boek. Ik vond het storend.
Dit boek was voor mij een grote teleurstelling... Helaas! | 0neg
|
Het Hilton staat centraal in dit boek, de twee hoofdpersonen vertoeven in dit hotel, de 1 omdat hij het wel zo'n beetje heeft gehad met zijn verworven status en op zoek is naar een andere identiteit nadat hij als succesvol advocaat het opgebouwde vermogen en bezittingen van de hand doel maar wel zo dat hij er niets voor terug krijgt, hij kiest het Hilton in Tel-Aviv als doel.
De tweede, een vrouw, is gevoelsmatig klaar met haar huwelijk en laat de kinderen en man voor wat het is en reist af naar de vakantieplek van haar ouders, het zelfde hotel.
Hoe dit verhaal zich verder ontwikkelt leest u dus in deze roman.
Ik heb mijn best gedaan, maar raakte maar niet geboeid, dat kwam voornamelijk door de uitstapjes in het verhaal die voor mij geen boeiende bijkomstigheid waren, ik ben ook al niet echt geïnteresseerd in de verhalen rond Israël, maar de goede recensies van DWDD deed mij toch besluiten het boek ter hand te nemen helaas moet ik andermaal constateren dat ik hier niet meer prat op kan gaan, ik word te vaak geconfronteerd met boeken met hele goede recensies die in mijn ogen dat juist niet hebben voor mij, ging ik vroeger er vanuit dat tips van DWDD wel toonaangevend zouden zijn, nu weet ik beter, dit is overigens wel puur persoonlijk. | 0neg
|
Ik heb het boek van Crimezone gekregen om te buzzen. Ik woon al het grootste deel van mijn leven in Amsterdam, dus de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt, zijn heel herkenbaar voor mij. Echter, voor mijn gevoel kloppen er een aantal dingen niet.
Posthumus werkt bij het team Uitvaartenn en heeft daar volgens het begin van het boek en leidinggevende manager, maar hij kan volledig zijn gang gaan bij alles wat hij onderzoekt. Er is niemand die hem op de vingers tikt en zegt dat hij daar teveel tijd aan besteedt.
Ten tweede, de man is een Amsterdammer van middelbare leeftijd in het bezit van een rijbewijs. En hij ziet nu voor het eerst van zijn leven de Opstandingskerk aan de Bos en Lommerweg, die de bijnaam de Kolenkit heeft. Dat kan dus niet! Bij mijn rijlessen kwam ik bij 9 van de 10 lessen langs die kerk, want het CBR zit daar vlakbij en zowel bij rijlessen als rijexamen moet je daar de snelweg op! En vervolgens snapt hij niet waarom die kerk als bijnaam de Kolenkit heeft. Ik krijg het idee dat die Posthumus nooit meer van Amsterdam gezien heeft dan de binnenstad, terwijl hij al bijna 50 is, en dat vind ik heel vreemd voor een geboren Amsterdammer.
Het is duidelijk dat dit boek door twee buitenlanders geschreven is, die Amsterdam onvoldoende kennen.
Verder vind ik de beschrijving aan het begin hoe het lijk in de Prinsengracht terecht komt, totaal niet van belang, het is veel te uitgebreid en vervolgens hebben Posthumus en Mereld dit in een paar zinnen uitgevogeld.
Kortom, ik vind het leuk dat het boek in Amsterdam speelt, Posthumus is een sympathieke kerel, het einde is zodanig dat er een vervolg moet komen, maar voor mij onvoldoende spannend. | 0neg
|
Deze Duivelspaardjes vond ik bij de nieuwe aanwinsten van de bibliotheek. Omdat ik nog zelden een boek van een Colombiaanse schrijver had gelezen, wilde ik dit proberen.
Het is het verhaal van een echtpaar, dat zich terugtrekt uit de wereld. Boven op hun berg scheppen ze een paradijsje, met veel bloemen en dieren. De man houdt zich bezig met zijn koffiestruiken en zijn vruchtbomen, zijn vrouw beschildert de muren, behangt de muren ook met schilderijen en met de wandtapijten die ze weeft. De wereld om hen heen wordt al gewelddadiger, de muren die ze om hun gebied en om zichzelf optrekken worden al hoger. Totdat de poort nog maar zelden opengaat.
Duivelspaardjes zijn libellen, die in het luchtledige lijken rond te zweven.
Het boek is niet dik, toch kostte het me moeite het uit te lezen. Er staan een massa namen in, die slecht uit elkaar te houden zijn, maar de hoofdpersoon is alleen maar 'hij', of ook heel vaak iets in de trant van 'hij, die tussen zijn koffiestruiken verdwijnt'. Er is een 'zijn moeder', een 'haar moeder' en en 'de moeder'. Zoek het maar uit.
Al lezende wordt er wel veel duidelijk, maar echt enthousiast kon ik niet worden. Een verwarrend boek. | 0neg
|
Na jaren van lesgeven op een basisschool aan groep 4, wordt Hugo Stern met prepensioen gestuurd. Hugo voelt zich overbodig, hij houdt vast aan de dagelijkse rituelen maar ontkomt niet aan de confrontatie met zijn echtgenote en zoon, die juist wel doorgaan hun leven een doel te geven.
Na de opening gaat het verhaal terug naar de jeugd van Hugo, jaren 60. Hij verblijft in Londen, stroopt de straten met muziekwinkeltjes af, leert songteksten uit zijn hoofd, maar tot echt contact komt het niet. Hugo wordt als naïef en wereldvreemd neergezet. Heerma van Voss zet dit te zwaar aan. Hugo herkent zelfs een lp van de Beatles niet. Ook in het heden behoudt Hugo die overdreven wereldvreemdheid. Nog in het laatste hoofdstuk staat er dit:
'Oogcontact maken lukt Stern alleen met een etalagepop'.
Hugo zal gezien zijn beroep toch regelmatig ouders van de schoolkinderen hebben gesproken(?) Hugo blijft het hele verhaal door reageren als een puber. De echtgenote heeft geen behoefte meer aan contact, ze schrijft een boek over haar huwelijk. En hoewel Hugo het probeert lukt het hem niet contact met zijn zoon te krijgen. Het verhaal eindigt met het letterlijke vertrek van de zoon. Hugo vraagt zich af waar het mis is gegaan.
De lezer zou echter de conclusie kunnen trekken dat er niets is misgegaan. Hugo was een betrouwbare serieuze onderwijzer. Klaar. Het is de schrijver zelf die poogt een morele boodschap achter te laten.
De schrijfstijl is soepel, gewone woorden in gewone zinnen die het verhaal ondersteunen. Met deze stijl geeft de schrijver (indirect) de boodschap: gewoon is goed genoeg en dat staat haaks op de conclusie dat het gewone leven van Hugo is misgegaan. Met alleen stijl is de roman echter niet gered. | 0neg
|
Gemengde gevoelens
Wat begint als een onschuldige, weliswaar sterk sexueel getinte discussie tussen twee jonge tieners, ontwikkelt zich tot een steeds vreemdere vriendschap, waarin sprake is van een ziekelijke dominantie van Vikki, een meisje met een enigszins misvormd gezicht en misschien daarom lijdend aan een minderwaardigheidsgevoel, en de knappere en slimmere vertelster.
In korte hoofdstukken wordt in eenvoudige authentiek lijkende 90er jaren spreektaal de relatie tussen de meisjes steeds benauwender.
De vertelster lijkt zich keer op keer te willen onttrekken aan de aan slavernij grenzende onderdanigheid, maar Vikki slaagt erin haar voortdurend naar haar pijpen te laten dansen en heeft haar volledig in haar macht.
In de loop van het verhaal gaat een derde meisje, Margje, intelligent en rechtschapen, van gegoede komaf, een rol spelen. Zij dreigt een concurrente van Vikki te worden wat betreft haar vriendschap met de vertelster.
Op de achtergrond spelen de ouders van de ik-figuur een machteloze rol, waarbij ze er niet in slagen hun dochter los te wrikken van de invloed van haar vriendin. Vikki zelf heeft thuis te kampen met een alleenstaande, verslaafde moeder, die zich ook bezighoudt met mystieke zaken.
De hoofdstukken worden afgewisseld met korte, steeds meer onthullende details uit een autopsierapport van een blijkbaar in het water omgekomen slachtoffer.
Een deel van de spanning in het boek wordt veroorzaakt door de vraag van wie het verdronken lichaam uiteindelijk zal blijken te zijn.
De meeste gebeurtenissen rond de meisjes draaien om succes en falen wat betreft erotisch contact met jongens, niet verwonderlijk op die leeftijd, maar wel erg expliciet onder woorden gebracht.
De navrante afloop wekt geen verbazing, wel echter de wat overbodige toevoeging van de situatie enige tijd na de eigenlijk climax.
Gemengde gevoelens overheersen na lezing.
Het boek kent wel een zekere spanning, die helaas halverwege het boek langzaam afneemt omdat de ware toedracht steeds duidelijker wordt.
De schrijfster, Laura van der Haar, toont aan dat zij een vaardige pen hanteert bij het beschrijven van een bijzondere relatie tussen bijzondere vriendinnen, maar het slot is niet erg overtuigend. | 0neg
|
Het verhaal is goed, en mooi en verdiend het zeker om verteld te worden. Alleen de manier waarop dat in dit boek verteld word door de schrijver is niet echt mijn stijl.
Harde taal vlijmscherpe meningen hetgeen mij niet eens zo erg tegenstaat. Alleen door de hoeveelheid ervan kun je soms even de draad kwijtraken.
Sommige sketches heb ik zelf even 3 keer moeten overlezen voordat ik helemaal doorhad wat de schrijver ermee bedoelde , dus zeker een goed verhaal alleen wat warrig neergezet. | 0neg
|
Auteurs moeten beter worden. Als je eerste boek je beste blijft, heb je een probleem. Dus het is mooi om te zien dat Melissa Skaye groeit in het tweede deel van de serie Jeremy Jago, De Kracht van Assingna. Maar er is nog een flinke weg te gaan.
In de Kracht van Assingna pakt de schrijfster het verhaal over de zesvingerige, magisch begaafde Jeremy Jago weer op. Hij woont niet langer in het weeshuis, maar bij zijn hervonden vader op het magische eiland Magistraal. Maar de rust is nog lang niet weergekeerd, want op Magistraal zijn kwade krachten aan het werk. In Zitana, waar de zwarte magiërs wonen, streven de Lichthinders naar de terugkeer van hun meester Gunther Dion. In Jeremy’s dorp Helios loopt een verrader rond. En dan hoort Jeremy over een geheimzinnige ketting, genaamd de Kracht van Assingna. Een ketting die de doden terug zou kunnen brengen en dus ook Jeremy’s moeder. Is het gek dat hij alles op alles zet om dat voorwerp in handen te krijgen?
Het boek begint goed: een stiekem bijgewoonde bijeenkomst van de kwaadaardige Lichthinders. Een spannende scene die de lezer meteen het boek inzuigt. Dat belooft veel goeds voor het vervolg.
Jammer genoeg slaagt ze er niet in de focus vast te houden. Net als in het eerste deel, stuitert ze van inval naar inval en sleept de lezer daarin mee. Jammer: een heldere lijn, waarin een schrijver zijn vondsten in dienst stelt van het plot, komen de leesbaarheid ten goede. Ik noem maar iets: Jeremy gaat stiekem kijken in de keuken van de Grote Kliek en raakt gewond tijdens een aanval van Dolle Mina’s (het keukenpersoneel). Halfbloedje Ethel helpt hem en blijkt een heel verhaal te hebben. Leuk, maar het karakter komt nergens terug en de scène leidt daardoor af van de essentie: Jeremy’s verlangen zijn dode moeder terug te krijgen.
Ook missen karakters nog altijd de nodige diepgang. Na 440 bladzijden in dit boek en zo’n 240 in het vorige weet ik bijvoorbeeld nog nauwelijks iets over hoofdpersoon Mateo. Ja, hij is familie van de Aleopaten en een genezer en er is iets waardoor hij ruzie heeft met zijn verwanten, maar verder? Ik kén hem niet.
De vrienden van Jeremy, die steeds bij hem zijn hebben ook niet veel te doen. Er is weinig dat Jeremy niet zonder hen zou kunnen en dus fungeren ze voornamelijk als bladvulling. Daarbij komt: ze doen onvriendelijk tegen mensen die er anders uitzien, roddelen, sluiten mensen buiten… Realistisch? Misschien, maar dat maakt het niet fijner om te lezen. Wat weer wel sterk is: taalgebruik en conflicten zijn eigentijds en hebben de potentie om echt interessant te worden.
Mogelijkheden liggen er wel: de wonderlijke Thijs uit het Glasbos hééft zijn eigen verleden, vader Jerry hééft zijn frustraties. Maar het lukt Skaye nog niet om optimaal gebruik te maken van de achtergrond die ze voor haar karakters heeft verzonnen.
Toch is de groei duidelijk. De motivatie van Jeremy om de magische ketting te zoeken is krachtig. De frustratie hierover, later in het verhaal, goed gevonden. Skaye komt met een paar plotwendingen die alles hebben om grote emoties en betrokkenheid van de lezer op te roepen. Ze moet die kansen alleen nog verzilveren.
Tenslotte: ook dit deel heeft te lijden van onvoldoende redactie. Weer staan er veel taalfouten in. Een karabijnrode straal bestaat niet, een karmijnrode straal wel. Ik kan je niet hulpvaardig zijn, klopt niet. Ik kan je niet helpen, wel. Het is onomkeerbaar om zijn daden een halt toe te roepen, niet. Het is onmogelijk wel…
Soms zijn zinnetjes plotseling in de tegenwoordige tijd, terwijl de rest van de passage in het verleden is geschreven. Hints worden vaker herhaald dan nodig is. Allemaal dingetjes waar de flow en leesbaarheid van het verhaal onder lijden.
Deel drie van de serie die in totaal zeven delen moet krijgen, wordt volgend jaar verwacht. Voor mij is het vooral afwachten of Skaye de lijn doortrekt. Maak het sneller, geef het meer focus en werk de karakters dieper uit. Dan kan het nog best gezellig worden op Magistraal. | 0neg
|
'De Charmeur' is het eerste deel uit de detective serie 'Reders en Reders' van Jan en Sanne Terlouw.
Helaas viel dit boek tegen. Het verhaal op zich is niet eens onaardig, maar het boek wilde maar niet spannend worden en onverwachte plotwendingen bleven uit. Wat het meest stoorde waren de ongeloofwaardige situaties en personages in dit boek. Vooral de manier waarop een vriendin van deze privé detectives op het eind van het boek het duo te hulp schiet doet de wenkbrauwen fronsen.
Het boek komt regelmatig wat naïef en kinderlijk over. Een spannend boek schrijven voor volwassenen is blijkbaar toch een vak apart. Jammer, zeker van Jan Terlouw mag je toch meer verwachten. | 0neg
|
Pierre Lemaitre heeft aardig wat indrukwekkende titels op zijn naam staan. zowel romans als de trilogie rond commandant Camille Verhoeven (Literaire thrillers).
Dit korte verhaaltje wat net als de boeken uit de trilogie een naam als titel heeft gekregen heeft behoudens de rol van Verhoeven en een heel klein rolletje van Anna, niets met de verhaallijn van de trilogie te maken.
De plot is een niemendalletje, de schrijfstijl is Lemaitre mooi. Aardig, maar meer ook niet, goed om 2 uurtjes tijd te verdrijven. | 0neg
|
Persoonlijk vond ik dit erg saai om te lezen. Het verhaal heeft
weinig inhoud en boeide me niet zo.Maar als je een liefhebber bent
van sex and the city dan is dit boek misschien wel een aanrader. | 0neg
|
Wat een enorme teleurstelling is dit boek. Het gebrek aan logica, de enorme hoeveelheid personages, de verhaallijntjes die dodelijk saai zijn en die uiteindelijk niet relevant zijn voor het plot (waarom vertelt de auteur ze dan? wil ze haar kennis etaleren?), de vampieren die van redelijk gevaarlijke wezens veranderen in schoothondjes van Diana (flauw), en natuurlijk is Diana na ontdekking van haar krachten de sterkste heks op aarde, werkelijk, het éne cliché na het andere cliché komt voorbij.
En in een wereld vol schepsels, die elkaar dankzij het convenant al eeuwen nauwgezet in de gaten houden, is het gewoonweg niet geloofwaardig dat de antagonist een aantal essentiële gebeurtenissen is ontgaan.
Net zoals het de rest van de schepsels is ontgaan.
En de redacteur van dit boek. Hoewel de laatste misschien verzoop in de hoeveelheid niet relevante details en personages waarmee Harkness op de proppen komt in het verhaal.
Een teleurstellend eind van een trilogie die in eerste instantie vernieuwend leek te zijn. | 0neg
|
Wat een flutboek!!
Een egoïstische TV-presentator die alleen maar gewend is om in het middelpunt van de belangstelling te staan, verhuist samen met zijn vrouw van Friesland naar Het Gooi.
Enige tijd geleden is hun zoontje overleden door zijn schuld, zijn vrouw rouwt daar nog steeds om, maar hij heeft totaal geen belangstelling voor haar en haar verdriet. Om zijn schuldgevoel kwijt te raken, stort hij zich in zijn werk. Dat werk, zo ongeveer het enige wat voor hem telt, is een TV programma dat hij dagelijks uitzendt. Dan krijgt hij de kans om een live TV show te gaan doen, de kans waar hij al jaren op wacht.
Natuurlijk zegt hij ja, ondanks zijn belofte aan zijn vrouw om het rustiger aan te gaan doen en wat meer tijd met haar door te brengen. Hoe meer hij zich in zijn werk stort, en met collega's naar de kroeg gaat, hoe ongelukkiger zij wordt waar hij totaal geen oog voor heeft.
Zelfs als een collega die hij zijn beste vriend noemt, op straat wordt gezet, is hij alleen maar bezig met zijn eigen belangen, de live TV show. De collega zegt hem eens goed de waarheid, maar het dringt gewoon niet tot hem door.
Voor de dreigbrieven en mails kan er volgens mij maar 'e'en
persoon verantwoordelijk zijn en die is het dan ook.
Ik vind het boek absoluut niet spannend, en al helemaal geen psychologische thriller. Jammer maar wat mij betreft geen aanrader en ik hoef ook geen andere boeken van deze auteur te lezen. | 0neg
|
‘Als je naar de presentatie gaat van dat k..boek dan vliegen jullie eruit,’ blafte de minister. De omroepbazen wisten niet hoe snel ze de chauffeurs moesten vragen hun dienstauto’s te keren. 'En die Eljon zelf stuur ik naar huis.' Spannend moment uit het boek? Nee, echt gebeurd. ‘Roman toezichthouder valt verkeerd,’ kopte de Telegraaf.
Waar gáát dat boek dan over? Hoofdpersoon Monique komt bij de tv in 1976, wanneer Dries van Agt en Joop den Uyl elkaar de tent uitvechten in het kabinet waar de een minister-president is en de ander minister van Justitie. (Vlaamse lezers zal dit waarschijnlijk níks, maar dan ook echt níks zeggen.) Iedereen zit achter oorlogsmisdadiger Pieter Menten aan, en dan ontkomt hij ook nog vlak voor zijn arrestatie. Omroepjournalisten maken er een enorme rel van, ieder probeert te scoren. Op zich leuk bedacht: van een hele reeks wereldschokkende gebeurtenisjes in Nederland lezen we hoe het er aan de ‘achterkant’ aan toe ging.
En hoe gáát het er dan aan toe? Een en al opportunisme natuurlijk. Likken naar boven, trappen naar beneden:
Zo ontwikkelt Monique zich tot minitycoon. Haar babbelprogramma ‘s middags op tv is een klapper. Onder het motto ‘peil daalt, stemming stijgt’ bedenkt ze de ene na de andere succesformule, tot de dwergwerpcompetitie waar het boek zijn titel aan ontleent toe. Of ze model gestaan heeft weet ik niet maar je kan je er iemand als Linda de Mol bij voorstellen. Frustrerend voor mannen met een groot ego om links en rechts door zo’n intelligente, charismatische vrouw ingehaald te worden. Daar zullen die misogyne ‘grapjes’ ook wel vandaan komen: "Dit is Monica Lewinsky. Ze moet de president met iets helpen waarbij hij absoluut niet gestoord kan worden." Zucht.
Auteurs Bart In ’t Hout en Eric Eljon beweren dat er nog nooit over de onderkant van de Hilversumse matras geschreven zou zijn. Gel.. van een stel dronken aardbeien natuurlijk. Bert van der Veer, die werkelijk van álles heeft gedaan op tv-gebied tot het regisseren van DWDD toe, schreef er een boekenplank vol over. En goed ook. Wil je feitelijk? 65 jaar televisie in Nederland. Wil je geromantiseerd? Het televisie-experiment. Een egodocument? Mr. TV, het boek.
Maar hoe zat het nou toch met die boze minister, vraag je? Dat verhaal is interessanter dan het hele boek: Laat die Eljon nou een bobobaan hebben bij een van de raarste van al die rare clubjes in Hilversum: het commissariaat voor de media, dat moet toezien op de naleving van mediawetten, en al een tijdje onder het vergrootglas ligt. Want wat hij daar uitspookt, dáár zouden ze nou ’s een boek over moeten schrijven.
‘De vraag is of de auteurs rancune en realiteit voldoende van elkaar scheiden’ schreef ene Paul Plaizier in online mediavakblad Spreekbuis. Eén sterretje voor de moeite plus een kleintje omdat die aardige stukjes er af toe in staan. | 0neg
|
Onvervangbaar vertelt het verhaal van weduwnaar Alex. Zijn vrouw Isabel is tijdens het fietsen overreden en heeft het niet na kunnen vertellen. Voor haar overlijden had zij zich ingeschreven als orgaandonor en Alex besluit haar wens te respecteren. Dit heeft als gevolg dat Isabel's hart in het lichaam van Janet terecht komt.
Janet is erg dankbaar voor haar hart en probeert in contact te komen met Alex, tot zijn grote ergernis.
Ook is daar nog de verhaallijn van Jasper. Hij heeft het dodelijke ongeluk op zijn geweten. Hoe gaat hij hier mee om?
Het verhaal kwam langzaam op gang en kabbelde een beetje voort. Grote vraag is wanneer de spanning komt, maar die komt niet. Het tempo ligt erg laag, waardoor het geheel ontzettend langdradig wordt. De uitgebreide beschrijvingen van het verleden van de personages helpt hier niet bij. Jammer. Het boek heeft veel potentie om een groot maatschappelijk probleem onder de aandacht te brengen, maar daar slaagt 'Onvervangbaar' niet in. | 0neg
|
Een dun boekje wat lekker leest, mooi geschreven | 0neg
|
Wat een aaneenschakeling van cliché's , wat een armoede; Prima dat je bij een feelgood roman meteen weet wie wie krijgt, maar zorg wel voor wat diepgang of humor. | 0neg
|
Miles verzamelt beroemde laatste woorden. “I go to seek a Great Perhaps” is zijn inspiratie, want Miles wil ook een Great Perhaps zoeken. Liefst nog voordat hij doodgaat. Ervan overtuigd dat hij het in Florida nooit gaat vinden, besluit hij naar een kostschool in Alabama te gaan. Daar ontmoet hij The Colonel, Takumi en Alaska. Alaska is beeldschoon en mysterieus. Natuurlijk valt Miles voor haar.
De meeste personages zijn niet geloofwaardig. Dit komt vooral door de quirky bijnamen die zowat iedereen krijgt, maar ook door hun quasi-volwassen gedrag en hun filosofische geleuter. Miles en Alaska zijn ronduit onsympathiek. De aanwezigheid van Miles heeft geen enkel effect op het plot van Looking for Alaska. Grotendeels komt dit doordat hij extreem passief is. Hij wil iets beleven, maar zit alleen maar te wachten tot hem iets overkomt. Miles maakt geen vrienden; hij wordt ingelijfd door The Colonel omdat ze kamergenoten zijn. Daar komt nog bij dat Miles arrogant (hij denkt minachtend over andere tieners omdat ze “saai” zijn) en egoïstisch is. Alaska is het prototype Manic Pixie Dream Girl. Ze bestaat eigenlijk alleen maar om Miles wijze levenslessen bij te brengen. Haar geforceerde mysterieuze en tragische gedoe is vooral vervelend.
Looking for Alaska bestaat uit twee helften: een before en een after gedeelte. Dat je als lezer weet dat er naar een belangrijke gebeurtenis toegewerkt wordt, creëert automatisch een spanningsveld. Het after-gedeelte is het interessantst. Miles is in één klap nog meer met zichzelf bezig, maar het thema van rouw wordt erg effectief beschreven. Heel herkenbaar. Knap van Green dat hij zoiets persoonlijks op zo’n universele manier kan neerpennen. Mooi ook dat er geen sluitende conclusie volgt. In het leven wordt nou eenmaal niet alles netjes opgelost.
Misschien is de leeservaring enigszins leeftijdsgebonden? Dawson’s Creek vond ik als tiener ongelofelijk profound en als ik het nu terugkijk dan vind ik het eerder pretentieus. Datzelfde gevoel had ik bij Looking for Alaska. Het kwam allemaal nogal wannabe diepzinnig op me over. Ook Miles maakt een zeer negatieve indruk. Hij had er net zo goed niet kunnen zijn (dan had ik het boek waarschijnlijk beter kunnen pruimen, eerlijk gezegd). Als het verhaal zonder de hoofdpersoon vrijwel identiek was verlopen, dan is er volgens mij toch iets misgegaan bij het schrijven.
Looking for Alaska: vooral geschikt voor een YA-publiek. | 0neg
|
Ik heb het boek in het Engels gelezen (State of Fear). Naarmate het verhaal vorderde, wist dit verhaal mij steeds minder te boeien. Uiteindelijk heb ik het niet uitgelezen. Een blijvertje in de boekenkast is het zeker niet voor mij. | 0neg
|
Het grootste probleem van Tot waar we kunnen komen is dat het verhaal van Janne en Dina, haar moeder, te karikaturaal is om serieus te nemen en te serieus om het grappig te vinden. Als van der Krabben clichés gebruikt (donkere krullen, vierkante kaak, een toef schuim, enz), dan is dat niet ironisch bedoeld en als ze karikaturen neerzet, zoals de hulpverleners, dan zijn ze net zo min zo bedoeld.
De situatie waarbij Dina haar dochter plotsklaps voor het voetlicht wil halen om haar haar eigen gedichten voor te laten lezen bij Holland got talent? is niet grappig omdat het ongelooflijk wreed is ten opzichte van Janne, en bovendien is het onmogelijk te geloven dat een weldenkend mens, zoals Dina, dat haar timide, verlegen dochter aan zou doen. Het principe van 'suspension of disbelieve' is niet slechts in deze situatie mislukt, maar dat mislukt in allerlei andere situaties ook. De demente moeder van Dina is bijvoorbeeld een treurige karikatuur van de werkelijkheid en volkomen ongeloofwaardig als personage.
Van der Krabben heeft het zichzelf moeilijk gemaakt door een huilebalk met een dun huidje als hoofdpersoon te gebruiken. Dat maakt het lastig om sympathie voor haar te krijgen. Natuurlijk is dat geen voorwaarde voor een geslaagd boek, maar het helpt wel. De ineenstorting van Janne aan het begin van het boek, na een gesprek met haar baas waarin ze te horen krijgt dat ze geen promotie kan maken, komt uit de lucht vallen en lijkt meer op het stampvoeten van een gepasseerd verwend meisje dan een depressie bij een volwassen vrouw.
Dat geldt ook voor de verstoorde relatie met haar moeder. Van der Krabben tracht wel hier en daar door flashbacks duidelijk te maken waarom Janne iedere keer als door een horzel gestoken op haar moeder reageert, maar overtuigend is het allemaal niet waardoor de reacties van Janne overtrokken zijn. De razendsnelle verandering van Janne aan het eind van het boek waar ze, geconfronteerd met de ziekte van haar moeder, 'ineens' verandert van huilebalk naar volwassen vrouw, is net zo ongeloofwaardig als al het voorgaande.
Als meeleven met de personages onmogelijk, de wijze van vertellen humorloos en clichématig is en het verhaal weinig aantrekkelijk, dan blijft er weinig over om van te genieten. Veel te weing...
Gelezen ihkv de Hebban Debuutprijs 2016 | 0neg
|
Dit boek wilde ik heel graag lezen door het hoge Ikea-parodie gehalte en de prachtige cover en titel. Ik zag het op BookTube en het trok meteen mijn aandacht. De booktuber was ook behoorlijk positief. Het was geen geweldig goed boek, maar alsnog plezierig om te lezen.
Horrorstör bleek beschikbaar via Storytel en daarom heb ik toch voor het luisterboek gekozen. Ik zag later dat het ebook ook heel goedkoop is en had dat uiteindelijk liever willen lezen. Het fysieke boek is denk ik de helft van de lol. Het verhaal zelf is mwah.
Het verhaal is nergens echt spannend of geloofwaardig. Ik vind de karakters niet bijzonder leuk of grappig. Alsnog zou ik dit boek graag eens doorbladeren als ik het ergens tegen zou komen. | 0neg
|
"De grote Italiaanse roman waarop we allemaal zaten te wachten" vermeldt de achterflap. Boeken moeten uiteraard verkocht worden met wervende teksten maar deze is wel bekroond met de Premio Strega en zou in Italië een bestseller zijn geweest.
Centraal in het boek staat een brutale verkrachtings- en moordzaak in één van de betere Romeinse buurten. De daders zaten op dezelfde "katholieke school" als de auteur.
Na bijna 600 pagina's (van de bijna 1500) zal het boek in de kast verdwijnen. 600 pagina's wachten op een begin van verhaal. In de plaats lange filosofische en psychologische overpeinzingen over allerlei thema's (gezin, seksualiteit, religie, puberteit,...) met daar af en toe (korte) anekdote over een ex-klasgenoot tussendoor.
Albinati kan overduidelijk schrijven, maar van een roman verwacht ik toch enige samenhang en een zekere verhaalstructuur. Het ontbreken hiervan maakt het verder lezen wat mij betreft enkel nog een opdracht zonder al te veel leesplezier. Ik heb toch het stille vermoeden dat dit boek ook bij vele Italiaanse lezers (grotendeels) ongelezen de boekenkast siert. | 0neg
|
Het is de eerste kennismaking met deze schrijver en naar verluidt zou hij de meest succesrijke thrillerauteur van de laatste decennia zijn. Ik geeft toe dat het boek leest zoals geen ander, MAAR...het verhaal is een beetje herkauwd en de personnages zijn niet zo uitgewerkt als ik zou verwachten van een schrijver van dit kaliber. Je voelt het al van ver aankomen en is echt puur commercieel. Dit is niet het soort boek waarmee de man zijn strepen heeft verdiend denk (hoop) ik dan. Kortom : leuk, maar niet meer dan dat. | 0neg
|
De Bulgaarse Ina Valcanova is journaliste, producer en auteur. Naast internationaal bekroonde hoorspelen, schrijft ze ook romans. Verdronken stad Sozopol, haar eerste roman, werd verfilmd en deze verfilming werd meerdere malen bekroond. De derde roman van de hand van Valcanova heet Asja en de astrologe (vertaald door Roel Schuyt) en won in 2017 de EU-Literatuurprijs.
Asja en de astrologe vertelt het verhaal van twee vrouwen. Asja is een impulsieve vrouw en ze is ontevreden over haar leven. Daarom vertrekt ze voor een periode van vier weken naar het huis van haar ex-man en zijn nieuwe vrouw. Dit huis is gelegen op een idyllisch Kroatisch eiland. Daarnaast is er Radost, Asja’s collega, die erg geïnteresseerd is in astrologie. De sterren hebben Radost getoond dat ze een speciale astrale band heeft met Asja. Als ze vervolgens in de coïncidenties en vibraties van de sterren en planeten ziet dat er gevaar op de loer ligt in Asja’s leven, besluit ze in te grijpen.
Het verhaal bestaat uit twee delen en wordt in de eerste persoon verteld. Dit gebeurt vanuit zowel Asja als Radost. Beide verhaallijnen zijn gemakkelijk uit elkaar te houden; dit wordt door middel van een witregel en een ander lettertype gedaan. Het duurt echter lang voordat je de vrouwen goed leert kennen. Het verhaal start namelijk zonder enige introductie of kennismaking met de personages. Het kost je als lezer daardoor wat moeite om een beeld van en een band met de personages te krijgen. En wat is hun relatie tot elkaar? De flaptekst is daarbij noodzakelijk om het verhaal te kunnen kaderen.
De insteek van het boek is origineel en de beschrijvingen van het lezen van sterren en planeten intrigerend. De contrasten tussen beide vrouwen, die worden versterkt door de toevoeging van astrologie, hadden tot een sterk en interessant verhaal kunnen leiden. Helaas is de uitwerking van de plot niet bevredigend. Er vinden enkele vreemde overgangen plaats, waar meer woorden voor nodig waren om het voor de lezer begrijpelijk en goed te volgen te maken. Zo eindigt het eerste deel met een voorval dat waarschijnlijk cruciaal voor de verhaallijn van Radost had moeten zijn. Toch blijft het onduidelijk wat er precies voorvalt en hoe dit de levens van beide vrouwen beïnvloedt. Zonde! Daarnaast wordt toegewerkt naar een zogenaamd gevaar dat zou dreigen voor Asja. Radost moet dat hoe dan ook zien te voorkomen. Het blijft echter onduidelijk wat dit gevaar inhoudt: draait het om een dodelijk ongeluk of een natuurramp? De grote nadruk die op het gevaar wordt gelegd, gecombineerd met het gemak waarmee eraan voorbij wordt gegaan, zorgt voor frustratie.
Helaas heeft Valcanova niet overtuigd met Asja en de astrologe. Het verhaal had zeker potentie, maar de uitwerking -of het gebrek daaraan- liet te wensen over. Het boek lijkt op een incomplete puzzel: de randjes zijn aanwezig, maar de helft van de stukjes die de plaat compleet maken missen. Misschien zijn de ontbrekende puzzelstukjes tussen de sterren te vinden, maar in elk geval niet in dit boek. | 0neg
|
Ik vond het geen slecht boek maar toch had ik er meer van verwacht. Ik heb het gekocht omdat gezegd werd dat dit hetzelfde genre is als Dan Brown, maar ik vind dit toch een slechte vergelijking. Buiten een paar interessante wiskundige theorieën over kansberekening vond ik het verhaal maar matig en een beetje vergezocht en soms wat moeilijk begrijpend. De definitie van een goed boek is voor mij: hou het simpel maar toch spannend en daar is dit boek voor mij niet in geslaagd. | 0neg
|
Ik vind het eigenlijk best moeilijk om een mening te vormen over dit boek. Ik had enorme moeite om in het boek te komen omdat ik me gewoon niet op het verhaal kon concentreren. Uiteindelijk kwam ik meer in het boek en was alles dus beter te volgen. De omstandigheden en de situaties die zich voordeden in het boek kwamen voor mij net even iets te toevallig voorbij, waardoor het geheel niet erg geloofwaardig aandoet. Ook mis ik de verdieping van de gevoelens van de personages, waardoor het inleven in de personages niet erg gemakkelijk is. Een voorbeeld hiervan zijn de emoties van de ouders van Maddie, daar wordt eigenlijk niet heel erg diep op in gegaan. Terwijl de vermissing van je kind toch iets is dat niet makkelijk is, maar zo word het dus wel verteld. Daardoor blijft het geheel best wel afstandelijk omdat het voelt alsof het ook over een afstand verteld word. Terwijl het enorm belangrijk is om door middel van emoties je lezers bij het verhaal te betrekken. Als Connelly dit beter had uitgediept, dan zou het boek van mij een hogere beoordeling krijgen. De cover van het boek vind ik erg mooi om te zien, ik denk dat veel mensen dit dan ook als eerste zal opvallen, voordat ze dan ook de titel of de naam van de schrijver gelezen hebben. Het boek leest ondanks de minpuntjes wel enorm snel weg doordat de gebeurtenissen zich in een rap tempo opvolgen. Je hoeft je bij dit boek dan ook geen moment te vervelen | 0neg
|
Hoezo de thrillersensatie van nu? Razendsnelle thriller? Ik haak volledig af na zo'n 60 pagina's, wat een saai boek! Soms moet je even doorzetten, maar ik kan dit niet langer opbrengen. Kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die er zo over denk? | 0neg
|
Dit boek is een vervolg op 'Niemand Vertellen'. De boeken zijn deel van een serie over rechercheur Lois. Het eerste boek heb ik niet gelezen. Ik wist ook niet dat dit boek een vervolg daarop was. Het is dan ook goed los van elkaar te lezen. Ik had niet het idee dat ik iets miste in het leven van Lois. Wat ik wel miste was iets van diepgang in het verhaal zelf. Het boek is vrij makkelijk geschreven. Voordeel is wel dat je zo uit hebt, ideaal voor even tussendoor. Het verhaal is op veel punten ook vrij ongeloofwaardig en voorspelbaar. Vanaf de eerste pagina wist ik al wie er achter zat en helaas bleek dat ook zo te zijn. Er wordt heel veel vanuit het oogpunt van Britt verteld en dat komt ook wat kinderlijk over, dat haalt de spanning er een beetje uit.
Misschien dat dit beter past in het genre Young Adult of roman in plaats van literaire thriller. Maar misschien ben ik ook wel een beetje verwend met Karin Slaughter, dat is geheel andere koek. Voor degene die houden van niet al te veel spanning of degene die gewoon iets zoeken wat lekker weg leest is dit wel een aanrader. | 0neg
|
Ik heb zojuist dit boek uitgelezen en kan eigenlijk niks toevoegen aan de woorden van Zazou. Wat zij opgeschreven heeft nadat zij het gelezen heeft zouden mijn woorden kunnen zijn. Dus laat ik het daarbij. | 0neg
|
Het debuut van Naïri Nahapétian had niet beter getimed kunnen worden: op het moment dat als een domino-effect de bevolking in het Midden-Oosten het vertrek van haar autocratische leiders probeert af te dwingen en de wereld angstig toekijkt, ligt haar Iraanse thriller Achter gesloten deuren in de boekenwinkel. Iran (Islamitische republiek sinds 1979) is het zevende land waar heersers van de oude Arabische orde onder druk zullen opstappen, volgens roerige weddenschappen die vorige week nog bij Britse en Ierse wedkantoren werden afgesloten. 'Rien ne va plus!' Maar voorlopig bevinden we ons in Achter gesloten deurennog in het Teheran van 2005, veertien dagen voor de nieuwe verkiezingen.
Leila Tabihi, islamitisch feministe en dochter van de in 1979 vermoorde ayatollah Tabihi, probeert zich al jaren kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen. Een utopie in Iran, een land waar de sharia wordt toegepast. Leila ontfermt zich over de jonge journalist Narek Djamshid, die op 4-jarige leeftijd Iran ontvluchtte en na 23 jaar terugkeert om de verkiezingen te verslaan. Door een ongelukkig toeval wordt in hun nabijheid de revolutionaire rechter Kanuni vermoord. Leila en Narek worden gearresteerd maar snel weer vrijgelaten. Narek moet zijn Frans-Iraanse paspoorten inleveren en kan Iran niet verlaten. Leila wordt gedwongen haar presidentskandidatuur in te trekken. Terwijl Narek een beeld tracht te krijgen van het hedendaagse Iran, wil Leila de moordenaar van rechter Kanuni vinden om in ieder geval Narek vrij te pleiten. Collega en ex-minister Mirza Mozzaffar helpt haar, al is hij als onverbeterlijke rokkenjager gauw afgeleid.
Om u direct uit de droom te halen: Achter gesloten deuren is geen thriller. Er ontbreekt namelijk een belangrijke basisvoorwaarde: spanning! Sympathiek zijn Nahapétians duidelijk goede bedoelingen om ons westerlingen in een notendop alles over haar vaderland te willen vertellen, maar het thrilleraspect is verwaarloosbaar. De moord is bijzaak en we worden via steeds nieuw opduikende personages overvoerd met Iraans-Perzische zaken. Van chadors tot politiek-religieuze leiders en alles ertussenin. Onze onbekendheid met Iraanse terminologie bemoeilijkt het lezen, evenals het moeten opzoeken van namen en betekenissen via verklarende woordenlijsten achterin, waarbij je soms ook nog tevergeefs heen en weer bladert. En waarom moeten bepaalde ingewikkeldheden in nogal wollig en verhullend taalgebruik tot de lezer komen? Je kunt er niets mee en ze roepen nauwelijks emotie of vragen op. Het gevolg is een onvoldoende klik met de karakters. Nahapétians Iraanse stoomcursus van 238 pagina's springt van de hak op de tak en bewandelt te veel zijpaden. Jammer, een gemiste kans!
Voor Achter gesloten deuren moet je redelijk bekend zijn met de Iraanse geschiedenis. Wat je daarbij voor lief moet nemen is breedvoerig en omslachtig taalgebruik: typisch Iraanse trekjes, dát weer wel. Want het verhaal leert ons dat Taarof 'uitvoerige beleefdheidsgebruiken' zijn en dat Takiyya 'een door sjiitisch geloof geoorloofd en verhullend taalgebruik' is. Nahapétian kreeg haar schrijfstijl met de paplepel ingegoten. | 0neg
|
Nee dit was niet mijn boek,ik had ook helemaal niks met het einde terwijl er toch wel meer in had gezeten naar mijn mening. | 0neg
|
Dit was het vijfde deel dat ik in de serie Het rad des tijds las. Komt het door het ongelofelijk aantal pagina's dat ik al achter de kiezen heb (ruim 3.800) maar deze keer heb ik me er doorheen moeten worstelen.Het wordt langdradig.
Ik heb er nog een stuk of 6 in de kast staan. Ik vrees dat die er nog wel even staan.
Wel heb ik enorme bewondering voor Robert Jordan, dat die zo'n productie heeft weten te realiseren. | 0neg
|
Raadselachtig waarom dit boek onder de noemer "thriller" of "spannend boek" valt; er is nauwelijks sprake van spanning, en het griezelelement is door een aantal critici schromelijk overdreven. Gothic? Nou, nou.
Wat mij betreft blijft er een slepend verhaal over, met als onderwerp de maatschappelijke veranderingen in Engeland na de Tweede Wereldoorlog. Natuurlijk werd de klassenmaatschappij al een beetje overhoop gehaald vanaf de jaren twintig, na die andere oorlog, maar de omwenteling begon pas goed aan het eind van de jaren veertig. Labour aan de macht, invoering van de National Health Service, grote landhuizen waarvan het onderhoud onbetaalbaar was geworden en waarvoor geen personeel meer beschikbaar was, kortom, de hogere klassen hadden het moeilijk en de lagere klassen konden zomaar stijgen op de ladder. En ook dat laatste leidde tot problemen.
Over deze thema's heeft Waters een aardig verhaal geschreven, dat echter bijzonder langdradig is. Daardoor is er nog minder sprake van enige spanning, want iedereen ziet tientallen bladzijden van tevoren aankomen wat er gaat gebeuren. Niet veel, trouwens.
Een ander minpunt is dat Waters zich af en toe bezig lijkt te houden met een van haar vorige boeken, die zich in de Victoriaanse tijd afspelen. De personages in The Little Stranger gedragen zich soms wel erg 19e-eeuws! | 0neg
|
Wat een ontgoocheling! Na 400 blz: boek dicht!
Blijven knagen aan hetzelfde been helpt je als lezer niet vooruit. Misschien een nieuwe versie schrijven van 150 blz i.p.v. 523. | 0neg
|
John Darnielle is componist, gitarist, pianist, zanger en schrijver, zoals op de achterflap van het boek De vijfde aanwijzing te lezen valt. Maar dan wel allemaal in de hoedanigheid als het enige bandlid van The Mountain Goats. Met deze band heeft Darnielle dan ook zijn faam vergaard, want dit boek is zijn literaire debuut. De roman, oorspronkelijk getiteld Wolf in White Van, stond op de longlist voor de National Book Awards, waar niet de minste auteurs een plekje op bemachtigd hebben. Verder krijgt het ook vooral lovende recensies, in de Chicagoist (een krant uit Chicago) wordt het bestempeld als "Mogelijk de beste roman van het jaar” , voor het jaar 2014. De verwachtingen worden hooggespannen voor de lezer van dit debuut.
Vanaf het begin van het boek legt de auteur een sluier over de hoofdpersoon en zijn verhaal heen. De lezer treedt de wereld van een tiener binnen die leeft in een relatief kleine en beperkte wereld. Doordat hij aan een ziekenhuisbed gekluisterd ligt en hij de juiste manier om om te gaan met zijn eigen trauma nog niet gevonden heeft, neemt Sean zijn toevlucht in een fantasiewereld. Hij schrijft deze wereld op en tekent hem uit. Vervolgens laat hij spelers van heinde en verre, door middel van het versturen van zetten per briefpost, meespelen met zijn spel ‘de Trace Italian’. Hierdoor is het voor anderen ook mogelijk deze fantasiewereld te betreden. Voor twee van zijn spelers heeft dit verstrekkende gevolgen. Wat is er precies gebeurd met deze twee spelers van het spel? Wat is de toedracht van het ongeluk dat het gezicht van Sean verminkt heeft?
John Darnielle heeft een heleboel willen vertellen in zijn debuutroman: een verhaal over een spel, over muziek, het leven van een tiener en ook nog over leven met een handicap in het gezicht. Dit is hem allemaal gelukt, maar het is helaas wel ten koste gegaan van de leesbaarheid. Het is af en toe moeilijk te volgen. Personages en namen worden ten tonele gebracht en verdwijnen minstens net zo snel weer, zonder enige (blijvende) bijdrage te hebben geleverd aan het stuk zelf. De auteur laat het na een keuze te maken tussen de verhaallijnen. Het resultaat is een roman met een combinatie van deze onderwerpen, waarin alle verhaallijnen niet zijn uitgewerkt en ook weinig spanning of vervoering brengen voor de lezer. Het is enigszins wel knap hoe de schrijver zich weet te verplaatsen in het leven van een onbegrepen tiener. Dit gebeurt in een vrij beschrijvende schrijfstijl vanuit het ik-perspectief, wat bevroedt dat Darnielle meer in zijn mars heeft dan deze roman. Echter heeft hij dat met De vijfde aanwijzing nog niet helemaal tot volle wasdom kunnen laten komen. | 0neg
|
Het verhaaltje op de achterkant klonk heel interessant, de schrijfstijl is ook redelijk, maar op de een of andere manier kon dit boek mij niet genoeg boeien om uit te willen lezen, heb het bij blz. 51 aan de kant gelegd. | 0neg
|
Wat een teleurstelling. Voorspelbaar met vergezocht einde. Meeste boeken zijn meeslepend en soms drie dimensionaal. Dit haalt t niet. ammer Sas, next. | 0neg
|
Ik was zeer verheugd toen ik in de najaarsfolder van De Geus de aankondiging zag dat er na ruim twee jaar eindelijk weer een boek van Roslund & Hellström zou verschijnen. Het Zweedse duo behoort al jaren tot de top van het thrillergenre en hun werk wordt altijd hogelijk gewaardeerd. Helaas vind ik dat laatste niet opgaan voor hun nieuwe lijvige thriller Twee soldaten. Het werd een ware krachtmeting waarbij mijn doorzettingsvermogen danig op de proef werd gesteld.
Het verhaal van Twee soldaten begint met een passage uit de dagboekroman Dokter Glas van Hjalmar Söderberg, een spraakmakende roman uit 1905 over een arts die verliefd is geworden op een vrouwelijke patiënt. Zij vraagt de medicus of hij ervoor kan zorgen dat ze niet meer de liefde met haar man hoeft te bedrijven. De dokter besluit daarop de wederhelft van de vrouw te vermoorden. De grote vraag is of de arts slachtoffer is van zijn amoureuze gevoelens. Heeft hij rationeel gehandeld of is hij een labiele moordenaar? Söderberg weet in zijn roman de lezer zo ver te krijgen dat die begrip krijgt voor de moord en de moordenaar.
Roslund & Hellström proberen in Twee soldaten een dergelijk begrip te kweken voor de twee meedogenloze bendeleiders Leon en Gabriel van de Råby Warriors. De nauwelijks geschoolde pubers hebben een hechte vriendschap opgebouwd die de term vriendschap overstijgt. Ze zien zichzelf als broers en de overige leden van hun kleine organisatie beschouwen ze als hun familie. Ze willen van de Råby Warriors de beruchtste bende van Stockholm maken. Maar om hun droom in vervulling te laten gaan, moeten ze eerst enkele obstakels uit de weg ruimen. Ze hebben een gewaagd en nog nooit eerder vertoond plan bedacht om hun doel te bereiken. José Pereira van de sectie bendecriminaliteit ziet met lede ogen de criminele activiteiten van de gewelddadige Leon en Gabriel door de jaren heen tot wasdom komen. Ze waren van de mappen van het maatschappelijk werk gegroeid naar de mappen van de politie. De bende wijzigt de naam van hun organisatie in Ghetto Soldiers om hun groeiende status op de misdaadladder te benadrukken. Maar dan gebeurt er iets waardoor hun verhouding onder druk komt te staan.
Roslund & Hellström hebben met hun thriller over twee gewetenloze delinquenten getracht een moderne versie van Dokter Glas te schrijven. Jammer genoeg is dat niet goed uit de verf gekomen door het gezwollen en warrige taalgebruik. Hun schrijfstijl is uniek maar in hun poging die verder te cultiveren zijn ze mijns inziens doorgeslagen. Enkele voorbeelden: Ze hebben ons in de steek gelaten. Ons die hier wonen, hier leven, serieus. De waarde van seconden, uren, jaren loste altijd op als handen naar sleutels naar buiten zochten.
Deze zinnen klinken zo krom dat het lijkt of er een vertaalmachine is gebruikt om de woorden te vertalen. Sommige gedeeltes moest ik meerdere keren lezen om te snappen en zelfs dan begreep ik het vaak nog niet. Daarnaast bevat het boek veel lange zinnen met nauwelijks interpunctie en een overdaad aan voegwoorden; in één zin heb ik twintig keer het woordje en geteld. Het toppunt is een volzin die drieënvijftig! regels beslaat. Wil het duo hiermee soms het Guinness Book of Records halen?
Als dit mijn eerste kennismaking met Roslund & Hellström was geweest, was ik na die volzin zeker gestopt met lezen.
In het begin wist het verhaal me, ondanks de lastige schrijfstijl, nog enigszins te boeien maar naarmate ik vorderde, nam mijn leesplezier steeds verder af. Wat restte was hoop. Hoop dat er een kantelpunt zou komen dat alles goedmaakte. Dit kon het toch niet zijn: een hoogdravend, semipoëtisch, onsamenhangend geschreven gewrocht? Toen rechercheur Ewert Grens zijn opwachting maakte, laaide de hoop weer even op maar helaas tevergeefs. Grens zijn conversaties en gedachten vertoonden vaak meer gelijkenis met het Orakel van Delphi dan met een leider van een grootscheeps politieonderzoek
Na hun prachtige oeuvre en vooral na hun meesterwerk Drie seconden durft bijna niemand te geloven dat het duo onder de maat zou kunnen presteren, en wordt hun woordenkraam als hoogstaand en iets groots beschouwd. Maar als je de tekst nuchter ontleedt, zie je simpelweg chaotische teksten en slecht taalgebruik die worden verergerd door het ontbreken van de nodige interpunctie. Het verhaal en het leesplezier van de lezer lijken ondergeschikt te zijn gemaakt aan de prozaïsche stijl waarin Twee soldaten is geschreven. Dat is eeuwig zonde, want het verhaal is aansprekend genoeg met wederom de kenmerkende maatschappijkritische blik - in dit geval jeugdcriminaliteit en stadsverpaupering - die het duo in elk boek naar voren brengt.
Ik ben het gevecht aangegaan met Twee soldaten en hoewel een vroegtijdige capitulatie lonkte, heb ik doorgezet. Uiteindelijk heb ik slechts een pyrrusoverwinning op een literair slagveld behaald. Ik ben benieuwd of Roslund & Hellström deze gekunstelde schrijfstijl gaan voortzetten in hun volgende werk, want in dat geval staak ik bij voorbaat de strijd.
Deze recensie is geschreven door gastrecensent Rudi ten Hoeve van Spanningzoeker.nl | 0neg
|
Ik kan er niets anders van maken. Het verhaal is niet echt geloofwaardige fantasy, de script vorm is lastig. En voor een audio boek luisteraar bijna niet te volgen. Jammer, ik had me er meer van voorgesteld. | 0neg
|
'Overzee' is niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. Wat ik knap vond aan dit boek zijn de sfeerbeschrijvingen van Curaçao zelf. Je waant je al snel op het zonovergoten eiland zelf! Verder leest het makkelijk weg en krijg je terloops ook nog een geschiedenislesje mee.
Lees mijn volledige recensie op mijn boekenblog:
http://www.ingeleest.nl/recensie/recensie-marlies-brenters-overzee/ | 0neg
|
‘Bevroren nacht’ is het derde en laatste deel in de trilogie over Meira. Deel twee, ‘IJs als vuur‘ vond ik niet heel super qua vertaling, maar ik wilde wel graag weten hoe het afloopt met Meira.
Jammergenoeg vond ik ook in dit deel de vertaling niet goed. Op momenten was het ouderwets, liepen de zinnen niet goed of werden ze gek afgekapt. Vooral dat laatste zorgde voor veel leesmoeite, ik kwam er maar lastig in of lag steeds uit mijn ritme. Dat komt het verhaal niet ten goede.
Was het maar alleen de vertaling die niet goed was, het verhaal boeide me ook niet. Sara Raasch had wat mij betreft Meira’s verhaal beter in twee delen kunnen stoppen. ‘Bevroren nacht’ voelde vooral als langdradig. Meira gaat maar door tegenslagen heen en die blijven maar komen. Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee.
Hoe het afloopt was voor mij ook geen verrassing, hoewel er wel een paar stukjes in zaten die ik niet had verwacht. Ik vond het zo jammer, want ik had gehoopt dat Sara Raasch gewoon last had van het feit dat tweede delen in series vaak slechter zijn.
Ik vind de setting en de basisverhaallijn van de serie tof en had er hoge verwachtingen van. Sara Raasch maakte ze helaas niet helemaal waar. Natuurlijk zitten er leuke elementen in, maar het is zeker geen serie die ik nog een keer zal oppakken.
‘Bevroren nacht’ van Sara Raasch was niet alleen niet prettig vertaald, ook het verhaal zat wat mij betreft niet goed in elkaar. Het voelde langdradig en mijn leestempo lag dan ook vrij laag. Jammer, want de serie had zoveel potentie, die Sara Raasch voor mij niet heeft waargemaakt. | 0neg
|
De flaptekst van gebroken soep was heel mysterieus. Ik had geen idee waar het verhaal heen zou gaan. Maar ik werd enorm teleurgesteld...
De eerste 150 paginas gebeurde er vrijwel niks. Het kabbelde wat voort. Het is op een hele bijzondere manier geachreven. Ik kon niet connecten met de personages. Kon er zelf geen fantasie in leggen. Er werd weinig over de personages verteld en je kreeg niet de kans om zelf je fantasie er in te leggen. Erg jammer. Opeens was er een plottwist. En het einde was ook abrupt.
Ondanks dat het boek zo vreemd is geschreven en ik het redelijk saai vond. Had het boek me wel in de greep. Ik wilde wel doorlezen en weten hoe het af zou lopen.
Dit boek zou ik niet aanraden! | 0neg
|
Niet spannend, kon mijn aandacht niet vasthouden ! Grotendeels opsomming van gebeurtenissen. Na zo'n 100 blz toch maar aan de kant gelegd. | 0neg
|
Dit boek vond ik niet echt spannend en heel commercieel, dus het leest lekker. | 0neg
|
Mooi verhaal maar langdradig en ik had niet de drang om door te lezen. Het blijft heel negatief, wel een aangeraden boek voor mensen met een depressie. | 0neg
|
Onlangs verscheen Een stille verdwijning van Jacqui Lofthouse bij Uitgeverij Cargo. Het is de tweede thriller van deze Engelse dame, die ook al de succesvolle roman De Maagdentempel schreef. Van deze roman was ik onder de indruk. Lofthouse wist een origineel verhaal te gieten in een pakkende en eigen schrijfstijl. Ik was dan ook erg benieuwd hoe ze zich zou handhaven in het thrillergenre. Haar eerste thriller Een perfecte glimlach kreeg lovende recensies dus met hooggespannen verwachtingen begon ik aan Een stille verdwijning
Kate is getrouwd, heeft een zoontje en haar leventje kabbelt rustig voort. Als ze na een sollicitatiegesprek naar huis gaat, ziet ze haar oude schoolvriendin Carrie lopen op het station. Er is weinig over van de vrolijke, elegante meid die Kate als haar hartsvriendin beschouwde. Carrie heeft een lege blik in haar ogen, ziet er slonzig uit en loopt Kate straal voorbij. Een beetje beduusd keert ze huiswaarts. In de daaropvolgende dagen laat de gedachte aan Carrie haar niet los en besluit ze de ouders van haar vroegere vriendin te bellen. Hierdoor komt ze er achter dat Carrie al een aantal jaar op de lijst van vermiste personen staat en misschien wel dood is. Maar Kate weet wat ze gezien heeft en gaat op onderzoek uit. Daarbij stuit ze op een andere schim uit haar verleden, haar ex-vriendje Seth. Alle oude gevoelens voor hem komen weer boven en zette haar hele wereld op zijn kop. Ze is niet meer zeker van haar huwelijk en begint zich enorm te irriteren aan haar man Paul. De twijfels over haar huidige leven en wat ze ermee aanmoet slaan in volle hevigheid toe als ze overspel pleegt met Seth. En dan is er nog het raadsel rondom Carrie waar het allemaal om begon
Na veel wikken en wegen moet ik toch concluderen dat ik niet erg enthousiast ben over Een stille verdwijning. Het verhaal bevat geen originele elementen en kabbelt maar voort. Spanning en vaart zit er daardoor niet in en ook de karakters zijn niet bijster interessant. Het kind Oscar is een razend vervelend ventje dat bij het minste of geringste een hysterische huilbui inzet als hij zijn zin niet krijgt. Aan de manier waarop zijn ouders daarmee omgaan heb ik me mateloos geïrriteerd. Hoofdpersoon Kate is een ingedutte huisvrouw die nostalgisch mijmert over het verleden en daarmee haar toekomst verwaarloost. Dan de verhaallijn rondom de spoorloos verdwenen Carrie. Je kunt al vrij snel op je klompen aanvoelen wat er aan de hand is, alleen heeft Lofthouse bijna een heel boek nodig om naar de ietwat vergezochte, gekunstelde ontknoping toe te werken. Hierdoor was het soms moeilijk om mijn aandacht er bij te houden.
Qua schrijfstijl valt er niets op aan te merken. Het boek leest makkelijk weg, maar heeft weinig body. In ieder geval niet genoeg om mij in vuur en vlam te zetten op de manier zoals Lofthouse dat wel lukte met De Maagdentempel. Ik ben van mening dat Lofthouse meer in huis heeft dan ze met Een stille verdwijning heeft laten zien. Een gemiste kans dus en daarom voor mij niet meer dan 2 sterren waard. | 0neg
|
Hoewel ik het verhaal op zich best aardig vond - veel verdachtmakingen en uiteindelijk heeft toch de onopvallende "butler" het gedaan - heb ik ondanks het onderwerp steeds het gevoel gehad dat ik een jeugdboek zat te lezen. Simone van der Vlugt legt naar mijn idee te veel uit en komt op sommige karaktertrekken te vaak terug. Waar ze er in De reünie wel in slaagde gaandeweg van kinderboekenschrijfster tot thrillerschrijfster te groeien, is ze daar nu naar mijn idee niet in geslaagd. Jammer ook dat je door de titel eigenlijk al van meet af aan in een bepaalde denkrichting wordt geduwd. | 0neg
|
Henning Mankell is één van mijn favoriete schrijvers. En dan een debuut van deze grote meneer maar twee sterren geven? Tja, er was nog ruimte voor vorderingen op zijn 25ste... Zo blijkt maar weer dat alle begin moeilijk is, of dat ik het er lastig mee heb toch.
Toch zit er al wel een verteller achter dit boek, die een zeer menselijk verhaal neerschrijft. Dat verhaal gaat over Oskar Johansson, een doodgewone Zweedse naam voor een wat bijzondere man. Oskar is springmeester in Zweden aan het begin van de 20ste eeuw, hij blaast rotsen en stenen op om spoorwegen te leggen om het beginnende spoorwegnetwerk te helpen opbouwen. Op zijn 23 is hij al een wat meer ervaren springmeester in vergelijking met de jongeren in hun groep. Als bij wonder overleeft hij, weliswaar gehavend en gehandicapt, een ongeluk met een springlading, zoals er wel meer gebeurden in die tijd. Maar er komt zelfs een overlijdensbericht in de krant. Hij wordt een curiosum voor het plaatselijke ziekenhuis en zijn ploegchef schept graag trots op dat hij een dergelijke overlever in zijn rangen heeft.
Het boek lijdt aan het vele verspringen in de tijd naar de jeugd van Oskar, naar voor- en nadat het ongeluk heeft plaats gehad, hoe het bij zijn ouders op een boerderij opgroeien was, en hoe hij daar hard moest werken, hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet, maar ook over de Zweedse geschiedenis, enigszins gelijklopend met de West-Europese industrialisatie maar met andere namen en keerpunten, de modernisatie van de technologie en de enorme versnellingen erin op het einde van zijn leven. En dit gebeurt doorlopend in de tekst, zonder duidelijke aanduidingen, inspringingen of paragrafen. Ik las het e-book wel maar ik ga er vanuit dat de lay-out van deze nieuwe Nederlandse uitgave toch in orde was. Dat maakte het boek dus echter vrij moeilijk te volgen. Ook komen er vele herhalingen en verwijzingen in voor van gebeurtenissen en evoluties waarlangs voortdurend heen en weer gefietst wordt. De verteller begint regelmatig in de ik-vorm, waarachter je een jonge Mankell (boek uit 1973!) kan vermoeden, die de ouder gewordende Oskar probeert zijn verhaal te ontfutselen, maar niet alle informatie volledig doorkrijgt, waardoor hij dingen moet gaan vermoeden en gaan inschatten hoe alles gebeurd zou kunnen zijn. Het is hij die het verhaal vanuit het standpunt van Oskar in de derde persoon vertelt.
De roman is heel politiek en filosofisch getint, uiteraard ook een kenmerk van de oudere Mankell, maar hier is het nog niet zo goed verhalend verpakt, waarin de auteur later zal gaan uitblinken. Zijn socialistische engagement en de solidariteit met de Zweedse arbeiders komen wel heel duidelijk naar voren in het verhaal. Wat een nadeel voor buitenlandse lezers vormt, is dat er een aantal politici uit de Zweedse geschiedenis vernoemd worden door Mankell, die wel een bekende naam binnen Zweden zelf hebben, maar daarvoor niet bekend zijn bij zijn buitenlandse fans, en waarvan er zelfs weinig tot geen informatie op internet in een andere taal dan in het Zweeds beschikbaar is. Dat maakt het boek ook wel wat minder aansprekend voor een Nederlandstalig publiek. Sowieso blijft hij wel bij het persoonlijke verhaal van Oskar, en hoe dit hoofdpersonage deze omwentelingen in zijn eigen leven meemaakt, dat getuigt van een snel veranderende maatschappij. Dit verhaal draagt al de kiemen in zich van hoe Mankell zich later zal ontwikkelen in zijn andere boeken, en welke maatschappelijke thema’s voornamelijk aan bod zullen komen in zijn romans én detectives. Zeker de Mankell-detectivefans moeten zich ervan vergewissen dat dit debuutwerk eerder naar de experimentele kant neigt en veel minder plotgericht is dan zijn latere werk. | 0neg
|
Wat een verschil kan een jaar toch maken. Werd de eerste editie Edge Zero nog slim geframed als tegendraads en jongehonderig (wat natuurlijk aantoonbaar flauwekul was – er werd ofwel door vaste krachten noest maar voorspelbaar voort getimmerd aan de eigen (onbegrepen) weg binnen het genre, ofwel er werden een tikje moeizaam en behoorlijk onbeholpen, overbekende thema’s en ideeën gerecycled), dit jaar lijkt de frisse uitdager zich al bij voorbaat sloffend in de hoek te scharen waar de klappen gaan vallen.
Anno 2017 slingerde het kleine universum van Nederlandstalige genreschrijvers nog vertrouwd heen en weer tussen hemelhoog juichend en ten dode bedrukt. Er was op gezette tijden een schrijfwedstrijd, waarop juichend kon worden gemeld dat het deelnemersaantal niet veel lager was dan voorgaande jaren, dan lange, lange tijd niets en dan een prijsuitreiking met juryrapport waarin triomfantelijk werd gemeld dat het niveau dit jaar ‘hoog’ lag. Een tijdje later kwam er dan steevast een jurylid, merkwaardigerwijs altijd een (vanzelfsprekend witte) man van middelbare leeftijd, die briesend uit de school klapte en meldde dat het qua niveau weer helemaal niets was, nooit was geweest ook en ook nooit meer wat zou worden. In 2012 vervulde Jurgen Snoeren met verve deze rol, in 2014 nam Guido Eekhaut het stokje over en in 2017 viel aan Paul Evanby de eer te beurt om het Nederlandse genre tot onder de maailijn neer te zeisen: ‘De meeste verhalen die ik dit jaar te lezen kreeg voor de Harland Awards vond ik saai, achterhaald, en middelmatig of ronduit slecht geschreven. Ik stond opnieuw versteld van het feit dat veertig of inmiddels zelfs vijftig jaar SF de genretuin van de Lage Landen volstrekt onberoerd lijken te hebben gelaten.’
Waarvan akte. Je zult maar op de shortlist van die wedstrijd hebben gestaan.
Zo ver zo voorspelbaar. Evanby hield zich daarna gedeisd, maar zijn blog kreeg veel bijval van mensen die vooral heel erg met elkaar eens dat anderen dit ter harte moesten nemen. Zo werd vanuit de echokamer van het eigen grote gelijk, gebashed en met de vinger gewezen naar vele anderen (die uit de naam van respect of fatsoen kennelijk ongenoemd moeten blijven) die feedback en ontwikkeling afwezen en zich verschansten in de echokamer van de wederzijdse lof. In een van de meer creatieve redenaties in deze discussie, waarmee een poging in het werk werd gesteld om kool (genre) en geit (Evanby) te sparen, werden de voorselecteurs van de Harland Awards voor de bus gesmeten (met dank voor de opoffering) door te stellen dat Evanby alleen maar de middelmatige eenheidsworst te vreten had gekregen die de voorselecteurs hem voorschotelden. Buiten het zicht van Evanby, op de longlist, stonden verhalen die te wild, te vernieuwend en te ambitieus waren, nou ja, te edgy dus, om door de op veilig spelende voorselecteurs op ware waarde te worden geschat.
En zo voelt Edge Zero editie 2016 een beetje als bewijsstuk A, dat overtuigend moet aantonen dat niet alles kommer en klote is in het Nederlandstalige genre. Immers hier kunnen alle juweeltjes die het in eerste instantie niet redden wegens te ruw, te veel, te weinig of te onbegrepen nog eens extra gepoetst en geslepen, een goed onderkomen vinden.
Overtuigt Edge Zero in die hoedanigheid?
Nou nee dus. Het begint al bij het voorwoord. In plaats van enkele verhalen eruit te lichten en te verbinden aan maatschappelijke – dan wel genretrends, is de strekking vooral: haters zullen haten, maar wij van het genre vinden het genre goed en oordeel vooral zelf. Het is symptomatisch voor de liefdeloze manier waarop deze verhalen bij elkaar zijn gepleurd. Er is geen poging gedaan om de verhalen op een logische manier te rangschikken, in afdelingen bijeen te zetten of anderszins met elkaar te laten contrasteren dan wel harmoniëren. Maar misschien kun je nu eenmaal (om maar een volgens Evanby in deze context treffend anglicisme te gebruiken) van het oor van een zeug met de beste wil van de wereld geen zijden beurs maken. Om eerlijk te zijn, het overgrote merendeel van deze verhalen is reeds bij aankomst overleden. De meeste schrijvers zijn al jaren actief in het genre, een flink aantal van hen stond vorig jaar ook al in Edge Zero (hoewel de m/v verhouding dit keer wat meer in evenwicht is – de genrelezeres des vaderlands kan tevreden zijn) en zonder uitzondering doen zij hun ding. Zo is Tijs Teng nog altijd een vaardig decorontwerper, schrijven Marcel Orie en Jaap Boekenstein respectievelijk een typisch Orie- en Boekensteinverhaal (andersom zou eens een keertje leuk zijn) en schrijft Django Matthijsen nog steeds over robots zoals Asimov dat ook al deed tijdens de Gouden SF eeuw. Bij Jack Schlimazlnik zou je redelijkerwijs kunnen vermoeden dat zijn schrijverschap niet zozeer door dvd-boxen van Star Trek (TOS) en Twilight Zone wordt gevormd als wel door Netflix en Black Mirror, maar Algorythm ’n Blues blijft ondanks de intrigerende opzet en vervreemding uiteindelijk, om met de schrijver zelf te spreken (die in zijn recensie van Tirade 468 op site van NCSF de overeenkomst tussen zijn eigen verhaal en dat van Maurits de Bruijn niet lijkt te herkennen) een wassen neus, er zit niet veel onder.
Ik blijf Edge Zero een sympathiek initiatief vinden, maar als alle wedstrijden en juryrapporten niet meer opleveren dan dit (de verhalen van Tom Schoonbaert en Roelof Goudriaan waren okay en De Val van de Eremast had zo zijn momenten), dan moet men zich toch eens achter de oren gaan krabben. Meer is niet altijd beter en de bundel voelt wel erg als een zeer uitgesponnen kerstkaart van amateurschrijvers aan elkaar: ‘Alles wel, nog steeds aan het schrijven. Niets nieuws verder.’
Er zal hoe dan ook iets moeten veranderen. In 2018 lijkt de slingerbaan van het genre-universum bepaald grillig te zijn geworden. Fantastels en Trek Sagae stoppen ermee en het is maar de vraag of en hoe de Harland Awards de FUBAR situatie rondom de Boekprijs te boven gaat komen. | 0neg
|
Van al de boeken die ik van Esther Verhoef gelezen heb, en dat zijn er veel, vind ik "Déjà vu" het minste. De schrijfstijl vind ik zoals altijd vlot en fijn, alhoewel ik al de Franse stukjes op een gegeven moment een beetje vervelend vond worden, maar ik kon moeilijk in het verhaal komen en het wist mij onvoldoende te boeien. Ik wilde wel weten hoe het af zou lopen, dus ik heb het uitgelezen, maar ik ben niet onder de indruk. Jammer! Het neemt niet weg dat ik Esther Verhoef een goede schrijver vind, maar dit boek kan ik niet meer geven dan twee sterren! | 0neg
|
Het Morelli Principe is het tweede boek van het schrijversduo Laura en Simon Burgers. Het boek gaat niet alleen over computermisdaad en beveiliging, maar betrekt ook elementen van de kunst in het verhaal, waardoor het heel wat mensen aan kan spreken.
Alex is een zestienjarige jongen en reporter bij de plaatselijke schoolkrant. Samen met Wicky publiceert hij reportages voor zijn medestudenten over allerhande zaken. Wanneer hun ontslag bij de schoolkrant dreigt, gaan ze op zoek naar een indrukwekkend artikel waarmee ze de prijs van een wedstrijd kunnen winnen. Die winst kan ervoor zorgen dat ze alsnog baas blijven over het blad. Alex gaat daarom naar de gevangenis voor een interview met de veroordeelde Ernst Bosboom, voormalig technisch brein achter de organisatie InfoSafe. Tijdens het interview informeert Ernst Alex dat er een ramp staat te gebeuren die veroorzaakt zou worden door Camiel Synders, het marketingbrein van InfoSafe en tevens ook de vroegere kompaan van Ernst. Dit is voor Alex het begin van een avontuur dat hij zich nooit had kunnen voorstellen. Samen met Wicky komt er een zware last op zijn schouders te liggen om deze misdaad te voorkomen. Zal het Morelli Principe hen bijstaan in het voorkomen van deze misdaad?
Met Het Morelli Prinicipe schrijft het auteursduo over een zeer actueel thema. Vader en dochter deden veel onderzoek voor deze roman en dat merk je wel wanneer je het boek aan het lezen bent. Het voelt allemaal wel realistisch aan. Enkel het feit dat zestienjarigen in aanraking komen met zo’n grote terreurdreiging, voelt ietwat surrealistisch aan. Het boek leest zeer vlot. Het is duidelijk dat dit schrijversduo zich heeft gespecialiseerd in het schrijven van jeugdboeken, want hun schrijfstijl is zeer eenvoudig en goed begrijpbaar, ook voor jongere lezers.
Het verhaal zelf kent ups en downs. Sommige stukken zijn erg spannend en zorgen ervoor dat de lezer het boek even echt niet aan de kant wil leggen. Andere stukken zijn dan weer wat saai of geven ietwat nutteloze informatie voor het verhaal. Leuk is wel dat je alles min of meer volgt door de ogen van Alex, of althans, hij is degene die alles beschrijft en dat is wel een leuke manier van lezen.
Het is een goed boek, maar eerder geschikt voor echt jongere lezers. Voor adolescenten is het geen echte aanrader. Daarvoor is de schrijfstijl soms iets te simplistisch en neemt het verhaal wat te weinig boeiende of uitdagende wendingen. Al kan het zeker wel een ontspannend boek zijn om snel even tussendoor bij de hand te nemen. | 0neg
|
Indridason heeft zich natuurlijk al lang bewezen en blink uit in het neerzetten van een verhaal in de stemmige Ijslandse setting. Veel tijd en aandacht om personages en omgeving tot hun recht te laten komen.
Dit boek heeft echter zo'n dus verhaal dat de setting de boventoon krijgt en het maar kabbelt en kabbelt, Saai en Traag. Er zou dan ook geen thriller op mogen staan zelfs niet als je het literair noemt. Zou nog net kunnen als Novelle | 0neg
|
In 1978 kreeg de Britse pianist Sean Mayes een droomuitnodiging: of hij piano wilde spelen in de band die David Bowie zou begeleiden tijdens zijn nieuwe wereldtour. Het antwoord laat zich raden en hij vertrok al snel naar Dallas voor de eerste repetities. Als een man die nergens heenging zonder zijn typemachine, hield hij de hele tournee een dagboek bij. Dit zou hij later omvormen tot een boek. Life on Tour with David Bowie zag echter pas het levenslicht in het jaar 2000, vijf jaar nadat de schrijver ervan was overleden aan aids. Al in 2001 kwam er een herziene versie uit met meer foto’s (uit het archief van Mayes zelf) en dit jaar nog eentje, na het overlijden van David Bowie. Nu is er ook een Nederlandse vertaling, maar deze is uitgegeven zonder foto’s. Alsof de tekst alleen interessant genoeg zou zijn.
Sean Mayes (33 jaar in 1978) was pianist in het bij ons onbekende bandje Fumble, dat rock ’n roll in echte jaren ’50 stijl speelde. Daarnaast was hij een punker tijdens de hoogtijdagen van de punk en een promiscue biseksueel tijdens de hoogtijdagen van de seksuele revolutie. Een feestbeest ook dat bijna dagelijks uitging of feestjes organiseerde. Toch kreeg hij het voor elkaar een betrekkelijk saai verslag te schrijven over zijn leven tijdens de Isolar II wereldtournee van David Bowie. Dat komt onder meer omdat hij vaak in herhaling valt, weinig gevoel voor humor heeft en niet goed kan inschatten of een anekdote leuk is voor iedereen of eigenlijk alleen voor diegenen die erbij waren.
Ondertussen gaat dit boek niet zozeer over David Bowie, maar over Sean Mayes. Het gaat om zijn herinneringen aan een periode uit zijn leven. Natuurlijk speelt David Bowie daar een belangrijke rol in en krijg je enigszins zicht op diens persoonlijkheid en werkwijze, maar hij staat niet centraal. Dat staat de man die op wereldtournee mocht met een superster. Een man de dolgelukkig is met dat feit en vastbesloten is er één groot feest van te maken. Sex, drugs and rock 'n roll. Het is dit wilde leven dat Mayes rondom de tour beleeft waar hij vooral verslag van doet. Of de ster daar nu bij aanwezig is of niet.
Helaas ontpopt de punker zich daarbij als keurig nette Britse gentleman. Hij laat geen onvertogen woord vallen over de mensen die hij ontmoet (behalve dan over Johnny Rotten, want er zijn grenzen) en rept met geen woord over eventuele wrijvingen in de band. Dat maakt het boek behalve eenzijdig ook braaf. Desondanks geeft het toch een aardig beeld van de vrijzinnige levensstijl zoals die eind jaren ’70 in bepaalde kringen voorkwam, toen men nog niet wist wat de gevolgen zouden zijn. Mayes staat midden in dat leven en laat zien hoe het werkte. Met foto’s erbij is het boek daardoor wellicht een mooi tijdsdocument.
Wat ook in het voordeel van de auteur gezegd kan worden is dat hij heel aardig kan schrijven. Vooral in het maken van beschrijvingen van plaatsen is hij een meester:
Sean Mayes zag gedurende zijn leven twee andere boeken wel uitgegeven worden, maar dit niet. Was dat misschien omdat hij het zelf uiteindelijk toch te persoonlijk vond en niet geschikt voor een groot publiek? Dat is helaas niet duidelijk. Hoe dan ook, uitgevers schoven het dubieus genoeg naar voren als een boek over David Bowie. De Nederlandse uitgever koos er bovendien voor alleen de tekst te publiceren in een eenvoudige pocket, waardoor de superster ook letterlijk niet in de schijnwerpers staat. Herinneringen aan een genie, luidt de ondertitel niettemin, net als bij de laatste Britse editie. Maar wat David Bowie tot een genie maakte, zal je na het lezen van dit boekje echt niet weten. | 0neg
|
Schrijver Marnix Peeters (1965) maakte naam als rockjournalist bij Humo en was daarna jarenlang interviewer bij Het Laatste Nieuws en De Morgen. Sinds 2012 schreef hij drie romans. Zijn eerste boek, De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, werd genomineerd voor de Bronzen uil, de Vlaamse prijs voor het beste debuut.
Peeters nieuwe roman, De trapchauffeur, is een boek waarvan je als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen in je geheugen moet graven om op te diepen waar het ook weer over gaat. Het fraaie Vlaams, met zelfs het prachtwoord 'goesting' erin, kabbelt voort. Antoine Guldentops is trapchauffeur (geen tramchauffeur) op een vliegveld. Hij helpt dus de passagiers uitstappen. Verder draait de vijftiger voortdurend Apache van The Shadows op vinyl en zit zijn oude moeder weg te kwijnen in een verzorgingstehuis.
De weken of maanden van het leven van Guldentops die de lezer meemaakt zijn gevuld met bezoeken aan zijn moeder in het verzorgingshuis, aan een kebabzaak en aan een oldies concert in Duitsland. De rode draad is dat het leven Guldentops overkomt omdat hij geen doel heeft en geen nee kan zeggen.
Zo kan Guldentops geen nee zeggen tegen een Jehova-achtige collega met wie Antoine op gezette tijden van deur tot deur gaat om bijvoorbeeld de gevaren van seks voor het huwelijk uit te leggen. In het verzorgingshuis draait Antoine Mireille Mathieu voor zijn oude moeder, ook op vinyl. De kebabzaak levert hem een probleem op met een het land binnengesmokkeld vrouwelijk 'familielid' van de eigenaar. Zij dringt zich aan hem op en hierdoor krijgt hij een ruzie met de eigenaar van de kebabwinkel die hem zijn geliefde platenspeler en een single van The Shadows kost. Tijdens het concert en de bustocht die eraan vooraf gaat leert Antoine los van elkaar een oversekste man en een nymfomane dikke vrouw kennen die later als stel ongevraagd in zijn leven komen. Het is allemaal bedoeld om tragikomisch te zijn, maar tot echt medelijden of een schaterlach van de lezer leidt het niet. Wellicht omdat het allemaal te slapstickachtig is. | 0neg
|
Normaal een hele grote fan van Karin Slaughter.
Ben 2 keer begonnen met lezen maar het wil mij niet boeien. Ik moet mij er doorheen worstelen dus maar weer gestopt. Misschien ooit. | 0neg
|
De cover van Plicht en eer past goed binnen de reeks boeken van Tom Clancy. De helderblauwe kleur staat mooi en de afbeelding past goed bij het plot. De tekst op de achterflap onthult wel wat veel informatie. Plicht en eer is een deel rondom hoofdpersoon Jack Ryan junior, die na zijn acties in Opperbevel, dat een half jaar terug verscheen, uit De Campus is gezet om te bedenken of hij zich wel of niet aan de regels daar wil conformeren. Jack is jong, soms naïef, impulsief en heeft een enorme drive om het zo te doen als hij denkt dat goed is. Hij staat nu op eigen benen en wordt gedurende het plot met voor hem herkenbaar gedrag geconfronteerd wat hem aan het denken zet. Het lijkt ook vooral alsof dit deel een soort van tussenvoegsel in de serie is om zijn personage verder uit te diepen, want qua plot kan het niet bepaald meten met de andere boeken van Clancy. Waar onder Clancy zijn naam over het algemeen goed onderbouwde plots verschijnen, kent Plicht en eer weinig diepgang en verloopt alles iets te makkelijk. Het verhaal is rechttoe, recht aan en mist de meerdere verhaallijnen die normaal voor verrassing en onverwachte wendingen zorgen.De techno kant die de boeken van Clancy normaal bieden ontbreekt helaas. Toch is Plicht en eer wel een boek met veel actie die goed uitgewerkt is en ook wel spanning biedt. Het zal de lezer van actiethrillers dan ook zeker kunnen vermaken, mede door de aansprekende Jack Ryan en zijn kompaan Effrem Likkel. | 0neg
|
Een boek ontraadselen van de befaamde Pieter Aspe, pseudoniem voor Pierre Aspeslags, een uitdagende klus met veel intrigerende facetten.
Pieter Aspe, koning in de misdaadromans staat bekend om zijn meesters in de misdaad, zo schrijft hij maar liefst 40 boeken in dit genre en vult hij deze lijst aan met nog enkele andere werken als 'grof wild.' Zijn debuut maakte hij met 'het vierkant van de wraak', en hij ontvangt de Hercule Poirot Oeuvreprijs voor zijn gehele oeuvre. Dit is een jaarlijkse literatuurprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman De Midasmoorden is één van Pierres eerste boeken. Een verhaal over de moord op een Duitse touroperator en vastgoedhandelaar, die grootse plannen had met de geboorte stad van hoofdpersonage Pieter Aspe. Aanvankelijk leiden alle sporen naar een Waalse splintergroep maar laat dit nu net de bedoeling zijn. Een terroristische aanslag kort na de moord op de Duitse zakenman legt meer invalshoeken open. Dit in combinatie met de onstuimige geest van Aspe leidt naar een zeer onwaarschijnlijk slot. Een groep nazi-sympathisanten die door de jaren heen hechte banden is blijven houden met enkele Belgische topmagistraten is de reden voor de dood op Fiedle, de aanslag op het standbeeld van Guido Gezelle en een poging tot het vernietigen van het belfort.
Door de ogen van Pieter Aspe kom je in contact met affaires, fraude, leugens, en verschillende complottheorieën. Het verhaal bevat enkele belangwekkende dialogen maar ook het liefdespel van Aspe en zijn collega Hannelore. Naar mijn mening wordt er te veel ingegaan op hun affaire en heb je zo het gevoel dat je enkele pagina’s wil overslaan omdat deze niet bijdragen tot het plot. Het boek bestaat uit verschillende aparte verhalen die subtiele linken leggen naar elkaar, hierdoor is het in de eerste helft van het boek lastig om in het verhaal te komen omdat ze pas naar het einde toe in contact komen met elkaar. De schrijver werkt met linken naar het verleden zoals de SS en het verplaatsen van het beeld van Michelangelo. Dit vermoeilijkt het begrijpen van de tekst met als gevolg dat ik mezelf soms betrapte op het doorbladeren van de tekst zonder de tussenlijnse informatie te begrijpen. Er wordt gewerkt met verschillende bijrollen die naar mijn mening niet van toepassing zijn. Personen worden aangesproken met achternaam, zo is er bijvoorbeeld Fiedle en Frenkel, het duurde mij verschillende hoofdstukken om door te hebben wie, wie is en voorafgaande bladzijden teruglezen was dus noodzakelijk. Ook is er een bomterrorist, aanvankelijk was zijn naam Alain Nicolaï maar die veranderd uit het niets naar Robert Nicolaï. Zulke veranderingen maken het ingewikkelde boek nog stroever om te lezen. Het leek alsof de schrijver doorheen het verhaal doorhad dat de lezer het doel vergat en ik denk dat hij hierdoor een personage alles kort liet samenvatten. dit gebeurt in de laatste 30 bladzijden, vanaf nu leest het boek als een trein. alle informatie komt samen en zelf nadat bekend is hoe de vork aan de steel zit volgt er nog een spannend einde. De titel van het boek vind ik zeer goed gekozen, de Midasmoorden is afgeleid van het mythologisch wezen Midas, hij kreeg de kracht om alles wat hij aanraakte in goud te veranderen. Dit kan worden gelinkt met de Belgische topmagistraten die smeden plannen verzonnen om via enkele frauduleuze wegen ervoor te zorgen dat Brugge in een soort Disneyland veranderd waar zij uiteindelijk veel geld uit kunnen halen. Desondanks blijft het een zeer ingewikkeld boek en achtergrond informatie over België en de personages was zeker gewenst. het is dus geen ideaal boek voor 12-jarigen.
De midasmoorden is één van Pierres eerste boeken en dit valt mij ook op. in tegenstelling tot zijn andere werken wordt hier het plot niet zo goed verwerkt doorheen het verhaal en zijn de eerste 250 paginas bijzaak. Omdat een personnage het einde verteld, wordt de rol als adjunct-commisaris van Pieter Aspe een beetje teniet gedaan want hij is namenlijk niet tot de clue is bekomen. Ookal ben ik geen fan van het boek ben ik wel enorme liefhebber van zijn woordkeuzes en schrijfstijl.
biografie
Aspe,P. (1996). De midasmoorden. antwerpen: Manteau
Pieter Aspe. (15 september 2017). geraadpleegd op 22/10/2017, https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Aspe
Sintenie Marjolein, (21 juni 2016). De koning die alles in goud kon laten veranderen, maar daar niet blij mee was. Geraadpleegt op 22/10/2017, via https://froot.nl/posttype/froot/de-koning-die-alles-in-goud-kon-laten-veranderen-maar-daar-niet-blij-mee-was/ | 0neg
|
Had heel wat van dit boek verwacht maar het kon me echt niet boeien. Misschien lag het wel aan mij maar ik kon niet wachten tot ik het uit had. (Wilde het wel persé uitlezen)
Net als Sannetje moest ik af en toe denken aan deel 1 van 'In de ban van de ring', meteen al met het plattegrondje voorin, met de reis door bos en bergen, een vijand op de loer en natuurlijk de ring van ridder Edwinem.
Misschien had ik dit 30 of meer jaren geleden wel een mooi spannend boek gevonden maar sorry, nu niet meer dan 2 duimpjes. | 0neg
|
In de lijn van Alistair MacLean. Leest makkelijk weg, maar zeker geen hoogvlieger met af en toe lachwekkende pseudo-literaire teksten. Een jongensboek. | 0neg
|
Het huwelijk van Sara en Karel staat op springen. Ze zijn op elkaar uitgekeken. Wanneer Sara dan de stap neemt om alleen te gaan wonen, ervaart ze wat vermoedelijk vele anderen ervaren in een analoge situatie. Ze komt er helemaal alleen voor te staan. Het lijkt wel alsof ze als het ware verstoten wordt door de maatschappij.
Het boek begint veelbelovend met een thema dat waarschijnlijk zeer herkenbaar is voor velen.
Als lezer word je meegenomen in de leefwereld van Sara. Je beleeft alles vanuit haar oogpunt en je leeft mee met haar gevoelens en emoties.
Maar jammer genoeg blijft de beschrijving van Sara haar gevoelens en van wat ze meemaakt, zeer oppervlakkig. Je voelt tijdens het lezen dat er veel meer in had kunnen zitten.
Dikwijls is het niet meer dan een zakelijke, redelijk afstandelijke beschrijving van gebeurtenissen.
Daarbij komt ook nog dat er iets te veel seksscènes aan bod komen. Deze lijken soms als het ware uit het niets te komen. Hierdoor komen ze ook redelijk ongeloofwaardig over. Naarmate het verhaal vordert, wordt de reden van deze scènes wel duidelijk, maar toch blijf ik ze als een storend, te overheersend element ervaren. Ze hadden meer op een geloofwaardigere manier in het verhaal geïntegreerd moeten worden.
In de tweede helft van het boek, gaar Sara op retraite, in de hoop zo haar leven weer op rails te krijgen.
Ze neemt deel aan een groepsreis onder leiding van een gerenommeerde goeroe, aan de voet van de vulkaan, Stromboli.
Helaas is dit deel van het verhaal zeer langdradig en saai. Er wordt zeer veel aandacht besteed aan de Yoga en groepssessies, waardoor het verhaal zeer traag vooruit gaat. Ook hier ontbreekt diepgang en betrokkenheid.
Een aantal keer lijkt de goeroe, in het belang van het verhaal, op een zeer vreemde manier? over informatie en gegevens te beschikken. Dit maakt het allemaal nogal ongeloofwaardig en vergezocht.
Sterk doorheen het verhaal, waren de columns van Karel. Dit was een heel mooi en sterk element is het boek. Hierin kwamen wel de emoties en de diepgang naar voren die dooreen de rest van het boek ontbraken.
‘Stromboli’ is een boek dat een aantal zeer emotionele thema’s aansnijdt.
Hoewel Saskia Noort een zeer vlotte zinsbouw hanteert, ontbreekt het verhaal vaart en diepgang.
Mijn verwachting waren hooggespannen na het lezen van de achterflap. Maar het verhaal is jammer genoeg niet zo vurig en exposief als de titel doet vermoeden.
Zowel het verhaal als de personages missen karakter en diepgang. | 0neg
|
Ik was zo blij te horen dat er weer een Slaughter uit was!!
Gelijk naar de boekhandel gerend, letterlijk.
Zat me helemaal te verkneukelen... wat een teleurstelling! ik dacht is dit Slaughter? Het boek komt ontzettend langzaam op gang zeg, normaal lees ik haar in 1 keer uit. Nu heb ik er zelfs een paar weken over gedaan en moest steeds tegen mezelf zeggen kom op! het moet komen, kan niet anders en uiteindelijk kwam het dan ook wel weer, jeetje en wat een roteinde... ik ben nu zeer beniuwd in wat voor lijn ze verder zal gaan. In deze dus teleurgesteld maar blijf een Slaughterfan en kijk uit naar de volgende.!!! | 0neg
|
Ik moet eerlijk zeggen dat ik Alice erg naïef vind. Het boek was flink aangeprezen maar mij viel het tegen. Als je weet wat ze met haar vader heeft meegemaakt had ze het in Dylan echt wel in moeten zien. Maar dat vind ik. Ik ben blij dat ik het niet heb gekocht maar geleend heb van de bibliotheek. | 0neg
|
Teleurstellend. Het verhaal is volkomen ongeloofwaardig. De hoofdpersonages zijn allen wel aanwezig, maar dat is het dan ook. Ze zijn aanwezig. Hoe ze met zijn allen elk hun eigen misdaad proberen op te lossen en dan op het eind op de zelfde dader stoten is ronduit belachelijk. Hopelijk stopt Cornwell hier met haar Scarpetta afleveringen en begint ze aan iets volledig nieuw. | 0neg
|
Het boek 1897 heeft deze titel om twee redenen: het speelt zich in dat jaar af en is een ode moet zijn aan het wereldberoemde horrorboek dat in 1897 verscheen: Dracula van Bram Stoker. Dat laatste weet ik omdat ik het de schrijver heb gevraagd.
Voor de eerste claim kan ik in het boek niets terugvinden. Er is niet iets waardoor je het verhaal in een bepaalde tijd kunt plaatsen, laat staan een bepaald jaar. Dat is wel jammer, want het boek doet zo de titel geen eer aan, terwijl er toch mogelijkheden genoeg zijn.
Er komen wel veel paarden en koetsen in het verhaal voor die op een vooroorlogs verleden moeten wijzen. Heel vreemd, als je je bedenkt dat het verhaal zich in Venetië moet afspelen. Ik raakte erg in de war door de beschrijvingen, enerzijds dus paarden en koetsen, en verwijzingen naar oorden op het vaste land rond de lagune, maar ook daar wordt verwezen naar gondels. En ook blijken de koetsen te rijden op de eilanden van Venetië (onduidelijk welke eilanden). Uiterst merkwaardig, want dat is godsonmogelijk - ik had al moeite met een rolkoffer in de krappe straten en op de vele trappen. Het "Venetië-gevoel" kwam dus helemaal niet over, waardoor ik me afvraag waarom een ode aan Dracula zich per se in Venetië moet afspelen (waarbij Graaf Dracula zich niet zomaar over water kan verplaatsen). Er ontbreekt een sfeerbeeld van de stad. Dat geldt ook voor het begrafeniseiland, waardoor ik me afvraag of de schrijver wel de moeite heeft gedaan om research naar de plaats te doen, of dat het een soort fantasie Las Vegas-versie van Venetië is?
Op de kaft is een vliegend monster te zien, dat me erg aan de Isabella Avond-film (en strips) deed denken. Daarmee is eigenlijk de plot al verklapt. Geen wonder dat ik na enkele pagina's (iemand doet 's avonds iets geheimzinnigs) al snap hoe het verhaal in elkaar zit. Het is een klassieker die zeker al op de vroege Middeleeuwen teruggaat (Melusine).
De detectiveplot die erin zit, rammelt ook. Het verhaal opent met een jonge vrouw die de hoofdpersoon vraagt haar zuster te zoeken. Er wordt niet gevraagd hoe die zuster eruit ziet, wat logisch zou zijn als je aangifte van vermissing doet. Dat het niet wordt gevraagd, is noodzakelijk om de het verhaal "verrassend" te laten eindigen. Zo zitten er nog wel meer onlogische zaken in het verhaal, waarbij ik me steeds afvraag hoe de hoofdpersoon als professioneel speurder zó naïef kan zijn. Er had duidelijk beter over nagedacht kunnen worden hoe de twee hoofdverhaallijnen in elkaar grijpen.
Ja, het is maar een kort verhaal, 38 pagina's. Andere Splinters waren net iets langer, en met een kleiner lettertype volgens mij, zodat er nog ruimte was voor iets meer uitleg over het hoe en wat in de speurtocht. Ook had er flink geschrapt mogen worden in de beschrijvingen van de kleding van de jonge vrouw, beschrijvingen die eerder herhalingen zijn en weinig aan het verhaal toevoegen (al bij de eerste blik is duidelijk dat de hoofdpersoon op slag verliefd is op haar uiterlijk).
De schrijfstijl is goed, maar... Het verhaal is zo geschreven, dat het makkelijk wegleest. Ik vind het zo ontzettend jammer dat Terrence Lauerhohn zijn eigen stem en stijl (lees bijvoorbeeld zijn Gordelier verhaal met het rijke taalgebruik, of een van de andere verhalen die hij op Smashwords aanbiedt) heeft ingewisseld voor deze dertien-in-een-dozijn-stijl. Soms klinkt zijn eigen stem nog even door, maar dat is dan meer een dissonant in de gladde tekst,
Als alleen uit de titel moet blijken dat het een ode is aan Dracula, maar er verder niets naar verwijst (ja, er is een bloedzuiger, maar niet zoals in Dracula), vind ik het als ode nogal mager. Vooral - en dat is een euvel in veel steampunkverhalen - omdat Dracula voor zijn tijd een erg modern boek was, wat bijvoorbeeld blijkt uit de manier waarop het verhaal (zogenaamd) is opgetekend met de toen beschikbare moderne opnameapparatuur en zo. Dracula is geen nostalgisch terugkijken. Maar dat is een ander verhaal, een andere recensie.
Dit was de laatste Splinter voor volwassenen in 2016 (van in totaal 8). | 0neg
|
Het boek begint erg traag. Lena denkt gezien te hebben dat iemand van het dak verdwijnt, maar doet hier verder niets mee en gaat verder met haar leven. Dan leert ze Max kennen, maar die zit een beetje in de knoop en dan laat ze hem meteen vallen en begint een relatie met zijn vriend Georg. Ik vind haar niet echt sympathiek en Georg eigenlijk ook niet. Het verhaal kabbelt maar door, maar echte spanning ontbreekt. Als je bijna op de helft van het boek zit, wordt het verhaal weer opgepakt van wat Lena heeft gezien. Dan wordt het wat interessanter en Lena wordt ook wat sympathieker. Ze toont meer medeleven nadat ze Vera leert kennen, die op zoek is naar Kathrin (het meisje dat van het dak verdween?) en ze krijgt ook meer contact met de conciërge van het huis waar Kathrin woonde. Al met al vind ik het geen lopend verhaal en zijn de plotwendingen die helemaal op het eind komen erg voorspelbaar. | 0neg
|
Van Henriette Hemmink (1957) zijn al meer dan honderd jeugdboeken uitgegeven, maar ook romans, korte verhalen, journalistieke teksten, filmscenario’s en hoorspelen. In haar autobiografie lezen we dat zij een filmische stijl van schrijven heeft en de kunst van het weglaten verstaat. Dit geldt zeker voor haar nieuwste boek, de thriller Vluchtig.
Cathelijne, een bekende Nederlander, heeft een ongeluk gehad waardoor ze in een rolstoel terecht is gekomen. Haar man, Sven, kan hier niet mee omgaan. Cathelijne merkt dat er een afstand tussen hen is ontstaan en besluit naar hun huisje op Ameland te gaan. In eerste instantie gaat Sven mee, maar Cathelijne geeft aan dat ze er verder graag alleen wil blijven. Dan ontmoet ze Ruben, die ook alleen naar Ameland is gegaan om een aantal zaken op een rijtje te zetten. Toch is de ontmoeting met Cathelijne niet geheel toevallig; hij wist namelijk dat zij op Ameland was. Een ontmoeting met Cathelijne moet wel heel belangrijk voor hem zijn.
Door de korte stukjes en de snelle perspectiefwisselingen aan het begin van het verhaal, voel je je soms een beetje zoekende. Je krijgt geen grip op het verhaal en door de summiere informatie, de verschillende stukjes zijn kort en bondig (er wordt geen woord te veel gebruikt), duurt het even voordat je een beetje in het verhaal zit.
Er lopen diverse verhaallijnen door elkaar heen. Je krijgt te maken met Cathelijne en Sven, Ruben en Lena, en een onbekende man op een kerkhof. Daarnaast maakt Hemmink nog plaats voor een mailwisseling tussen Cathelijne en Ellen, een goede vriendin.
De diverse stukjes binnen de hoofdstukken zijn vaak té beknopt. Er gebeurt te weinig en er wordt te vaak in herhaling getreden, zeker wat betreft de problemen tussen Cathelijne en Sven en die tussen Ruben en Lena. De gevoelens en gedachten van deze personen draaien in een cirkeltje rond en komen zo, ondanks dat ze soms enigszins de diepte in gaan, niet helemaal goed uit de verf. Het verhaal blijft hier veel te vaak in hangen. De mailwisseling tussen Cathelijne en Ellen, gebruikt om de gevoelens van Cathelijne inzichtelijk te maken, is niet zo’n goede keus en ook hier geldt weer dat de problemen die Cathelijne beschrijft en de (vaak) belerende adviezen van Ellen, elke keer een herhaling van zetten is.
Het verhaal van de onbekende man wordt op gezette tijden opgepakt, maar omdat er geen directe link is met het eigenlijke verhaal lijkt het soms of het er zomaar ‘tussen geplakt’ is, voor de afwisseling of wellicht om nog iets van spanning te creëren. Uiteindelijk blijkt dit verhaal wel degelijk van invloed te zijn, maar de manier waarop het in het boek is ingepast, had beter gekund.
Voor de plot geldt helaas hetzelfde verhaal: veel te summier en te magertjes uitgewerkt, maar in ieder geval wel in lijn met de rest van het verhaal.
Voor een thriller is Vluchtig niet spannend genoeg en het motief van Ruben om in contact te komen met Cathelijne is erg voorspelbaar. Mede hierdoor is het een boek dat nauwelijks weet te bekoren. Al zal dit een kwestie van smaak zijn.
Rest nog op te merken dat de diverse typefouten in het boek uitermate storend zijn. | 0neg
|
Dit is de derde roman van Svealena Kutschke (*1977)die zich afspeelt in haar geboorteplaats Lubeck, een Duitse Hanzestad gelegen aan de Oostzee, aan de monding van de Trave, de rivier die zich door deze roman kronkelt, mysteries in zich opneemt en verbergt.Deze 700 pagina,s tellende roman laat zich het best omschrijven als een familiekroniek, over het wel maar vooral het wee van één familie , en dat in een periode tussen eind 19e eeuw en het Millennium. De opkomst van het nationaal socialisme, WO I, Interbellum, WO II, de joden- en communistenachtervolging wordt beeldend beschreven en is historisch goed onderbouwd, een verbinding leggend naar het in het heden spelende Neo-nazisme en de vreemdelingenhaat. Tegen die achtergrond speelt zich deze familiekroniek af, waarin een aantal hoofdpersonen zich in kunstzinnige kringen bewegen, rationeel en emotioneel hun grenzend opzoeken, intens levend, achtervolgd door hun negatieve verleden, en daardoor ook vaak getroebleerd zijn.De duivel zweeft mee door het hele verhaal, maar blijft een niet nader te benoemen figuur. De roman overweldigt, verrast, vooral ook door de veelheid aan metaforen, symboliek en magisch realistische elementen.Daardoor heeft de schrijfster het zichzelf maar ook de lezer zeker niet gemakkelijk gemaakt. Door de grote sprongen in tijd en tussen de personages zit er geen chronologische opbouw in het verhaal en dit vergt van de lezer veel aandacht en schakelen, Wel word je nieuwsgierigheid geprikkeld hoe de diverse episodes in elkaar zullen gaan passen, en de personages zich zullen ontwikkelen. De rode draad van het verhaal is daardoor moeilijk vast te houden. Het einde is erg summier, nog wel met een onaangenaam plot, maar het laat de lezer met een wat onbevredigd gevoel achter. Wellicht is het dat ook wat je kunt zoeken maar niet zult vinden in de hoofdpersonen: hun waarheid! | 0neg
|
...
Ik had al eerder boeken van deze schrijfster gelezen en die spraken me wel aan. Naar mijn mening waren ze ook meeslepender terwijl ik dit verhaal het best kan omschrijven als vermakelijk. Bovendien merk ik nu ik deze recensie met een beetje vertraging uitwerk dat er niet zoveel van het verhaal is blijven hangen. Buiten dan dat één van de verhaallijnen (het mysterie van het vermiste geld) nogal overbodig aanvoelde.
Jammer genoeg wist dit boek van Susan Mallery me niet te overtuigen. Schrijf deze auteur echter niet meteen af want zowel Eindelijk thuis als de boeken uit haar Blackberry Island-trilogie vond ik wel aangenaam leesvoer. | 0neg
|
Sofia schrijft een brief naar het Centrum Autisme om zich aan te melden voor een diagnose. Het centrum vraagt daarvoor een verantwoordingsbrief, maar Sofia besluit haar hele dagboek door te sturen. Het is dat dagboek dat we in Amandelbloesem te lezen krijgen. Het leest als een aandoenlijk verslag over de worsteling van een jonge moeder om voor haar zoontje te zorgen zoals dat van een moeder verwacht wordt. Maar Sofia vraagt zich af wat ze daarbij hoort te voelen? Wat verwacht zo’n kind van je? Wat verwacht de leidster van de peuterspeelzaal dat mama’s haar zeggen? Hoe run je een huishouden? … Wat voor de meeste jonge moeders vanzelfsprekend is, maakt Sofia onzeker. Immer druk als het is in haar hoofd, kan Sofia maar moeizaam de zorgende ouderrol op zich nemen. Ze heeft het te druk met het verwerken van de vele impulsen die ze voortdurend binnenkrijgt: alles wat ze rond haar ziet of hoort, kan ze maar moeilijk plaatsen. Gedachten schieten alle kanten op, binnenkomende info geraakt niet gefilterd: de seingeving van haar hersenen laat het afweten. Zo wordt opvoeden voor Sofia zo’n helse klus dat ze haar zoontje Jon (die ze steevast ‘de jongen’ noemt) steeds vaker geweld wil aandoen ... In paniek doet ze zelfs aangifte bij de kinderbescherming, maar zo komt ook haar man Karel in het vizier van de controlediensten. De spanning in het gezin neemt verder toe … Tot Sofia de moed vindt om haar probleem met Karel te bespreken.
Nynke van der Beek laat ons in Amandelbloesem niet alleen binnenkijken in het hoofd van een moeder met autisme, maar geeft ook een zeer rake beschrijving van Sofia’s zintuiglijke ervaringen en innerlijke beleving. Met de korte zinnen schept ze orde in haar eigen chaos. Knap is ook dat Nynke van der Beek Sofia troost laat vinden bij Vincent van Gogh door wie ze als kunsthistorica gefascineerd is. In zijn dagboeken getuigt hij immers over zijn vreemde aandoening (autisme?) waarvoor geen dokter toen de diagnose bleek te kennen. Naast dit zijsprongetje naar van Gogh bevat Amandelbloesem echter geen andere verhaallijnen. Daardoor staat het volledige verhaal in het teken van Sofia’s autisme en dat is voor sommige lezers misschien wat dunnetjes. Wanneer Amandelbloesem echter ook maar één mama met autisme (of familie van) kan bereiken (en aanspreken), lijkt mij een veel hoger doel bereikt dan het nastreven van om het even welke literaire aspiratie. (Nynke van der Beek won in 2015 de Boekenmakersbendeprijs). | 0neg
|
Ingewikkelddoenerij met quasi-diepzinnige observaties die soms
onbedoeld komisch zijn. Humbug. | 0neg
|
Ben dit boek nu aan het lezen, maar vind het wat warrig, veel personen en er lijkt (nog)geen lijn in het verhaal.
Ik heb dit boek dan ook niet uitgelezen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.