text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dat iemand zoveel ellende meemaakt als de Maartje in dit boek, is ronduit ongeloofwaardig te noemen. Het boek begint met een overval in haar eigen huis, welke slecht uitgewerkt wordt in het boek. Dan pleegt haar man zelfmoord. En ook al is de relatie slecht, normaal gesproken doet zoiets wel wat met je. Maar bij Maartje niet echt. Ook de intriges van haar zwager en een vriendje uit het verleden zijn slecht uitgewerkt. Ineens komt er ook nog een drugshandel om de hoek kijken, gaat haar tuinman dood en wordt een roodharige vlak voor haar huis vermoord. En je raadt het al: allemaal slecht uitgewerkt. Terloops blijkt haar schoonzus lesbisch en jaloers, krijgt haar beste vriendin een miskraam van haar overleden man en vindt 3 ton onder de vloer in het huis van Maartje. Nou nou. Al met al een boek wat mij niet heeft geboeid. Ik vond het absoluut niet spannend en.... slecht uitgewerkte gebeurtenissen. | 0neg
|
Tom Macleigh, het hoofdpersonage, komt uit een gezin met een liefdeloze moeder, een gesloten vader en een weggelopen broer. Vol moed en enthousiasme begint hij aan zijn nieuw studentenleven in Boston - ver weg van zijn geboortedorpje - met een klein appartement buiten de stad. Al snel geraakt hij bevriend met een bejaard, hartverwarmende koppel meneer Proctor en mevrouw Blake, wie hij doorheen het verhaal steeds meer als zijn ouders begint te beschouwen. Sinds de eerste dag op universiteit is Tom al bezeten door het mysterieuze meisje dat steeds vooraan in de aula zit. Naast dagdromen over het prachtige meisje genaamd Rachella wordt Tom bevriend met de kunstzinnige Candice, die naast het runnen van haar vaders platenzaak ook droomt van een zangcarrière.
Tom merkt op een bepaald moment dat Rachella niet meer het goedlachse, levendige meisje is die hij dacht te kennen en besluit om na veel pogingen een praatje te maken. Het toeval beslist dat Tom de juiste man is op de juiste plaats en met steun en begrip zorgt hij ervoor dat ze steeds meer naar elkaar groeien. Hun relatie kent enkel hoogtepunten op één punt na. Net na hun diploma-uitreiking eindigt het verhaal met een verrassende plot.
Na het lezen van ‘Cécile’ en ‘Als je iemand verliest die je niet kan verliezen’ begon ik met hoge verwachtingen aan dit boek. De schrijfstijl van het eerste hoofdstuk was verrassend zorgvuldig en aangenaam geschreven. Naarmate de pagina’s vorderen, leek het alsof het verhaal werd geschreven onder enorme tijdsdruk of alsof de auteur snel van dit boek af wou zijn. Het is dus geen geschikt boek voor een fervente lezer. De auteur toonde ook zijn talent in schrijven van quotes in zijn verhaal, zoals "Velen kunnen je wel momenten bieden, maar slechts enkelen bezorgen je herinneringen die je voor altijd bijblijven." of "Vrijheid wordt geboren uit moed: de moed om jezelf te zijn als er van je verwacht dat je net als iedereen bent." De hoofdpersonage, Tom, kwam over als iemand die duidelijk uit een gebroken gezin komt. Uit zijn zorgwekkende gedachten kan je afleiden dat hij al sterke verlangen voelde voor Rachella sinds hij haar voor het eerst zag in de aula terwijl hij haar totaal niet kende. Maar toch werd zijn personage niet genoeg uitwerkt en voelde ik geen band met hem, eveneens met Rachella. Ze werd vrij oppervlakkig beschreven. Zelfs in 160 pagina’s werd de relatie tussen Tom en Rachelle veel te vlug beschreven. Net zoals bij de personages is er weinig diepgang en komen vaak clichés voor in emoties. De ‘maandagmiddag, 2 uur’ die boven elke hoofdstuk staat, kreeg eindelijk zijn betekenis in het laatste hoofdstuk waar het einde van het boek verrassend werd voorgesteld, maar opnieuw met weinig diepgang en originaliteit.
Ish Ait Hamou verraste me al met zijn andere werken, maar dit boek heeft mij een of ander manier op een onaangename manier verrast. Het miste details, uitwerkingen en diepgang. Maar we mogen niet vergeten dat ‘Hard hart’ een debuutroman is en dat zijn volgende werken zeker de moeite waard zijn. ‘Hard hart’ is geen aanrader voor een fanatieke lezer die van complexe plots en metaforen houdt, maar eerder voor beginners. | 0neg
|
Wilde dit boek lezen, want iedereen had het erover in die tijd. Maar mijn God, wat is dit gruwelijk slecht geschreven en ongelooflijk saai. Op 1 bladzijde wordt meerdere malen het woord “lekker” gebruikt. Korte simpele zinnen. Ook totaal niet geloofwaardig, het verhaal niet, de personages niet. Ik kwam echt niet verder dan pagina 100. | 0neg
|
In zo'n kort verhaal kan ook geen spanning worden opgebouwd. Ik moet de trilogie Noordzeemoorden nog lezen, maar ik hoop dat die beter zijn. | 0neg
|
Cristina Henríquez is een Amerikaans auteur, bekend van Come Together, Fall Apart (2007) en The World in Half (2009). Haar nieuwste roman The Book of the Unknown Americans, in het Nederlands vertaald naar De onbekenden, is meerdere keren verkozen tot een van de beste boeken uit 2014. Henríquez werd door haar vader geïnspireerd om deze roman te schrijven. In een interview met Los Angeles Review of Books vertelt de schrijfster dat haar vader in 1971 naar de Verenigde Staten is verhuisd om te gaan studeren. Zijn leven heeft de schrijfster aan het denken gezet over de kracht van individuele verhalen. Henríquez hoopt dat mensen zich tijdens het lezen van De onbekenden in haar personages kunnen verplaatsen en zichzelf voor een kort moment kunnen vergeten.
In De onbekenden komen immigranten vanuit Mexico, Puerto Rico, Venezuela en Guatemala naar Delaware om een nieuw leven op te bouwen. In het appartementencomplex vormen de immigranten een gemeenschap, maar ze hebben ieder hun eigen redenen gehad om hun thuisland te verruilen voor de Verenigde Staten. Arturo en Alma zijn vanuit Mexico verhuisd om hun dochter Maribel, die na een val hersenletsel heeft opgelopen, te helpen. Terwijl haar ouders druk bezig zijn om een nieuw bestaan op te bouwen, raakt Maribel bevriend met haar leeftijdsgenoot Mayor Toro die een paar deuren verderop woont. Mayor Toro toont interesse in haar en hij is de enige die gelooft dat Maribel meer kan dan ze laat zien. Hun vriendschap wordt gedurende het verhaal steeds sterker.
De structuur van de roman is interessant. De hoofdstukken van Alma en Mayor worden telkens afgewisseld met korte hoofdstukken vanuit het perspectief van de andere bewoners uit het appartementencomplex. Deze structuur suggereert dat Henríquez de individuele verhalen van de immigranten wil vertellen en het geeft de lezer tegelijkertijd de mogelijkheid om zich in haar personages te verplaatsen. Dit is een goed streven, maar het komt niet helemaal tot zijn recht in de uitwerking van de roman. De karakters zijn bijvoorbeeld niet goed uitgewerkt doordat ze te veel op elkaar lijken. Het wordt duidelijk dat elke bewoner van het appartementencomplex naar de Verenigde Staten is verhuisd om een droom te vervullen, maar de lezer komt verder niets te weten over het verleden van deze personages of de moeilijkheden en ervaringen die deze personages ertoe hebben gedreven om hun thuisland te verlaten. Dit maakt de roman soms ongeloofwaardig. Is het bijvoorbeeld realistisch dat iemand die geen Engels spreekt snel een baan in de Verenigde Staten heeft gevonden? Is het niet lastig om zonder enige hulp een verblijfsvergunning te bemachtigen en een huis te krijgen? Als de schrijfster daar meer over had geschreven, was de roman niet zo eenzijdig en veel geloofwaardiger. Bovendien had meer informatie over bijvoorbeeld de moeilijkheden die de personages hebben overwonnen ieder verhaal persoonlijker gemaakt en de mogelijkheid gecreëerd om als lezer dichterbij de personages te komen.
Toch is De onbekenden zeker geen slechte roman. De boodschap van de roman is zeer actueel en zet de lezer aan het denken. Iedere immigrant is ook een mens met een eigen verhaal en hoopt op een beter leven en de vervulling van diverse dromen. Bovendien toont Henríquez dat immigranten niet alleen voor economische redenen hun thuisland verlaten, maar dat liefde ook sterk genoeg kan zijn om grote risico’s te nemen. De schrijfster probeert de stem van alle Latijns-Amerikaanse nationaliteiten te representeren, maar uit de roman blijkt dus dat dit doel te ambitieus en te gecompliceerd is. De bedoeling van Henríquez is mooi en bewonderenswaardig, maar de uitwerking van haar roman is helaas niet geslaagd. | 0neg
|
Ik hoopte dat dit boek met als titel: Mijn kleine geschiedenis, een mooie beschrijving van het leven van deze bijzondere man zou geven. Helaas waren de verwijzingen naar zijn persoonlijke leven summier en de uitleg van zijn wetenschappelijke ontdekkingen was vele malen lastiger te begrijpen dan in zijn documentaires. | 0neg
|
Ik ben zeer teleurgesteld door dit boek en het heeft me ook totaal niet geraakt.
Ik dacht dat het verhaal voornamelijk zou gaan over de 8-jarige Anna die door haar moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog uit voorzorg van Londen naar Yorkshire wordt gestuurd. Ze wordt hier opgevangen op een landgoed van het echtpaar Thomas en Elizabeth Ashton die dit landgoed hebben opengesteld als kostschool.
Zowel de moeder van Anna in Londen als Thomas en Elizabeth gaan vreemd en dit wordt dan ook nog eens zogenaamd elegant verteld.
Zonde van je geld en je tijd dit boek. Ik snap ook echt niet dat dit boek vertaald is in het Nederlands en dat het ook nog eens genomineerd was voor de Orange Prize 2010. | 0neg
|
Alexandra's reis gaat over een aantal mensen, die elkaar op de schrijfcursus van Hannah ontmoet hebben.
Alexandra, kunsthistorica reist I.v.m. met haar werk door tien landen. Daarbij is ook meteen de titel verklaard
De mannen Rob en Jeff , respectievelijk een moslim en katholiek reizen samen naar Malta.
Merlijn ook een oud-cursist sluit zich in Malta bij deze mannen aan. Hij is een betweter en lokt mensen graag uit hun comfortzone.
De vijfde persoon van de schrijfcursus is Maya, ze gaat terug naar het land waar vanuit ze geadopteerd is, op zoek naar haar roots.
Ondanks dat ze elkaar kennen van de cursus in Zeewolde, besluiten deze 5 mensen te gaan reizen De verhalen, krijg je al lezer, door elkaar aangeboden.
Het boek wordt omschreven als thrillerachtig. Het zijn eerder reisverslagen met godsdienstige en aardrijkskundige Wetenswaardigheden..
Interessant voor liefhebbers maar niet voor de gemiddelde lezer. | 0neg
|
Pagina's lange beschrijvingen die voornamelijk bestaan uit bijvoeglijk naamwoorden. Stoner vond ik fantastisch, dit was een grote teleurstelling. | 0neg
|
Het laatste ritueel is ook het laatste wat ik lees van deze IJslandse met haar onuitspreekbare naam. Een boek met weinig spanning, ultrakorte zinnen en een bijzonder onwaarschijnlijk verhaal. Alleen de humor is af en toe goed te pruimen. | 0neg
|
Na enkele zeer goede boeken valt deze Deflo ietwat tegen.
Het verhaal is niets bijzonders en in het midden van het boek heb je al lang door hoe de vork in de steel zit. Als altijd zijn er de problemen tussen Deleu en Mendonck, maar na een x-aantal boeken lig je ook daar niet meer wakker van. Zelfs het onderwerp, pedofilie, kan in dit boek de spanning niet ten top brengen.
Hopelijk evenaart Deflo met zijn volgende thriller het niveau van Pitbull en Lust. | 0neg
|
De Oktoberlijst is een moeilijk boek om te lezen, doordat het verhaal in omgekeerde volgorde wordt verteld is het moeilijk te volgen. Het vergt dan ook nogal wat van de lezer. Ben je gewend om een boek van begin tot eind te lezen, is dat nu niet het geval. Het koste mij dan ook de nodige moeite om in het verhaal te komen. Denk je in de meeste verhalen al mee over wie de dader is, zo is dat tijdens het lezen van dit boek een onmogelijke opgave. De plot springt dan ook van hak op tak omdat per hoofdstuk het verhaal wel in Chronologische volgorde worden verteld, het enige wat nog overeind blijft is de naam De Oktoberlijst. Volgende keer maar weer een gewoon boek in chronologische volgorde schrijven Deaver. Ik heb het boek uitgelezen, maar met veel moeite. Rest mij dan ook niks anders dan er 2 sterren voor te geven.
Spanning: 2 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
De in Edinburgh geboren Britse auteur Philip Kerr is voornamelijk bekend geworden door zijn goed gedocumenteerde historische thrillers waarin protagonist Bernie Gunther de hoofdrol speelt. Deze politieman en later privédetective speelde de belangrijkste rol in het Duitsland van voor, tijdens en na WOII. Kerr wist zijn figuranten op een speciale wijze samen te stellen. Gunther was volledig fictief, maar een aantal bijfiguren hebben echt bestaan en kregen de naam en functie mee die ze destijds werkelijk hadden. Maar Kerr schreef daarnaast ook veel kinderboeken, onder andere de serie 'Kinderen van de lamp', een fantasy boekenserie die voornamelijk is gericht op jonge tieners vanaf een jaar of twaalf. Ook opzichzelfstaande verhalen vloeiden met grote regelmaat uit zijn pen. Onlangs is uit de nieuwe Scott Manson-serie het eerste deel verschenen, Transfermaand.
In Transfermaand maken we kennis met de assistent-manager van de Londense voetbalclub London City, Scott Manson. Manson heeft een aantal bewogen jaren achter de rug doordat hij onschuldig in hechtenis heeft gezeten voor vermeende aanranding. Hij werkt onder de Portugese manager João Gonzales Zarco, kortweg Zarco. Manson heeft succes bij spelers en bij de uit de Oekraïne afkomstige puissant rijke oliemiljardair Viktor Sergejevitsj Sokolnikov, de clubeigenaar. De ploeg scoort goed in de Premier League wat een verdienste is van de charismatische Zarco en de voormalige Arsenal-coryfee Manson.
Het luxe en regelmatige voetballeventje wordt plotsklaps wreed verstoord wanneer het stoffelijk overschot van Zarco wordt gevonden. De verwondingen wijzen op ernstige mishandeling. Sokolnikov vraagt aan Manson of hij onderzoek wil doen naar de dader van de moord op Zarco. Als belangrijkste onderdeel van de beloning ligt de functie van de vermoorde voetbalmanager op hem te wachten. Een uitdaging die Manson niet naast zich neer kan leggen…
Transfermaand is door uitgeverij Boekerij op de markt gebracht als voetbalthriller. En daar is weinig verkeerd aan zij het dat het thrillerdeel uiterst minimaal is, niet meer dan een flinterdun verhaaltje waarin nagenoeg alles wat gebeurt voetbalgerelateerd is. Logisch ook want de auteur is zelf groot fan van het Londense Arsenal. Voor voetbalfans en met name kenners van het Engelse voetbal is Transfermaand een wereld van herkenning. Kerr heeft een uitgebreide kennis van het hedendaagse voetbal maar is ook een verdienstelijk verteller als het over de voetbalgeschiedenis gaat. Maar het is de vraag of de doorgewinterde thrillerlezer daar ook zo over denkt.
Als je na de laatste bladzijde een streep onder het verhaal zet, dan is de zoektocht van Manson naar de dader van de moord op Zarco even simpel als kort. Enkele tientallen pagina’s hadden volstaan om dit af te werken. Spanning is nauwelijks aanwezig en de kleur in het verhaal wordt door het voetbalgedeelte ingebracht. Maar specifiek als thriller heeft Transfermaand helaas niet hetzelfde grote succes dat het Engelse voetbal bij veel Nederlanders brengt. | 0neg
|
Ik kon er maar niet inkomen in dit boek. Ik vond er teveel toevallige dingen inzitten en dingen die er totaal niet toe doen. Soms ongeloofwaardig ook. Niet mijn soort boek, vrees ik. | 0neg
|
In een ''Ongewoon huwelijk'' ontmoetten we Roy & Celestial.
Beide hebben een succesvolle carrière.
Het stel is nog maar kort getrouwd als het noodlot toeslaat.
Roy word gearresteerd en veroordeeld tot 12 jaar cel, voor een daad die hij niet heeft gepleegd.
Een moeilijke tijd breekt aan voor zowel Roy als Celestial.
Roy moet wennen aan zijn leven in de gevangenis en Celestial moet wennen aan een dagelijks leven zonder Roy.
Ze vindt veel steun bij haar beste vriend André, die Roy & Celestial toen der tijd aan elkaar voorstelde.
Is de liefde tussen Roy & Celestial sterk genoeg om dit te overleven?
Als het boek op de mat valt, zie gelijk een mooie glimmende blauwe cover met een goudkleurige boom erop.
Bovenaan de cover prijkt de citaat van Oprah.
''Een fantastisch boek''.
Het boek is verdeeld in 3 delen.
In een ''Ongewoon huwelijk'' lezen we vanuit 3 perspectieven.
Roy, Celestial & André.
Helaas lijken de brieven qua stijl erg op elkaar & komen de afzonderlijke karakters er niet goed doorheen.
Het boek las niet fijn door & ik had er meer van verwacht!
.
Ik was geboeid door de omschrijving van dit boek maar helaas kon een ''Ongewoon huwelijk'' mijn aandacht niet vasthouden! | 0neg
|
Psychologe Evi Oliver uit Bloedschande en politiemensen Lacey Flint en haar meerdere Mark Joesbury uit Zielsgeheim komen weer voor in Dead scared. Dead scared begint met een proloog waarin Mark Joesbury een race tegen de klok levert om te voorkomen dat Lacey Flint zelfmoord pleegt door van een toren te springen. Daarna gaan we 11 dagen terug in de tijd. Evi Oliver werkt bij een universiteit. Haar is opgevallen dat er veel studenten zelfmoord plegen, vaak op een opzienbarende manier zoals zichzelf in brand steken en vervolgens een volle eetzaal inrennen. Flint, die nog voor begin twintig kan doorgaan, gaat undercover als studente om te onderzoeken wat er aan de hand is.
Met een proloog als in Dead scared verwacht je een goed opgebouwd verhaal dat uit de doeken doet waarom iemand tot zoiets dramatisch als zelfmoord komt. Dead scared ontstijgt echter niet het niveau van effectbejag. Om je leesplezier niet te vergallen moet je geen enkele eis aan de plot stellen. Flint ontdekt zaken op de plaatsen van vorige zelfmoordgevallen die de politie ook had moeten zien. Bolton gooit er nog een flinke reeks zelfmoorden tegenaan, waarbij vooral de vraag bovendrijft hoe dit allemaal georganiseerd is door de tegenpartij die de aansturende motor vormt. Een antwoord geeft Bolton niet, simpelweg omdat er geen goede verklaring voor is. Als Dead scared eindelijk bij de scène uit de proloog is aangekomen, draait een staaltje Bouquetreeksschrijven het verhaal helemaal de nek om. De negatieve spiraal die Bolton heeft ingezet met Zielsgeheim gaat helaas verder in Dead scared . (Door: Anne Terwisscha) | 0neg
|
Dit boek is het debuut van de Zuid-Afrikaanse schrijver S J Naudé , het heeft diverse prijzen gewonnen waaronder de UJ Debutprys 2012.
Het is een verhalenbundel, met verhalen over personages, die metaforisch rondtrekkende vogels genoemd worden. Ze vliegen letterlijk rusteloos over de wereld. De een is een muzikante die drie continenten over reist om haar broers en zussen te ontmoeten, een man volgt zijn minnaar via Londen en Berlijn naar een kasteel , in Milaan is een futuristisch lawaaimachine te zien en een andere vrouw wil er voor zorgen dat er geen hiv meer voorkomt in Afrika. Zo zijn er nog een paar verhalen. Het ene verhaal heeft me meer geraakt dan het andere, het beste verhaal vind ik het verhaal waarin een man voor zijn doodzieke moeder zorgt, samen met een Japanse man.
De thema’s die in dit boek voorkomen zijn liefde, troost, acceptatie en succes. Leven en dood, reizen, gevoel en verstand komen steeds weer aan bod in de verhalen. Iedereen zoekt naar antwoorden die niet gegeven worden.
Het is een boek dat je niet even snel leest, het zijn allemaal op zich zelf staande verhalen, hoewel sommige personen in andere verhalen weer naar voren komen. Wat precies het verband daar tussen is, heb ik niet kunnen ontdekken.
Het is een boek dat niet echt vrolijk is, veel verhalen zijn somber. Doordat er veel Afrikaanse namen in voorkomen raak je af en toe de draad kwijt.
Ik ben niet erg gecharmeerd van dit boek en geef het 2 sterren . | 0neg
|
Na Het Messiasmysterie was ik erg nieuwsgierig naar andere boeken van deze schrijver. Toch viel dit boek me zwaar tegen. Vooral vanwege de verwachtingen die waren gewekt; het is geen boek wat in het verleden speelt, het is geen thriller en het boek wil maar niet spannend worden. Je leest door omdat je denkt dat het nog wel beter zal worden, maar helaas...
Eigenlijk is het meer een economische toekomstvisie verweven in een veel te dik boek. Hier en daar is het wel boeiend, maar nogmaals geen aanrader. | 0neg
|
Deze thriller begon sterk, maar daarmee is dan ook bijna alles gezegd. De korte inhoud klonk veelbelovend, maar voor mij kwam dit boek over als een afkooksel van andere spannende boeken. Het begin wekte beloftes op die de auteur uiteindelijk niet kon waarmaken. Het lijkt alsof deze thriller vluchtig geschreven is en dat er geen tijd was om alles zorgvuldig uit te werken, zelfs niet de plot. Wat een slecht bedacht einde zeg !
Mijn oordeel : véél potentieel, maar weinig output ! | 0neg
|
Een kort verhaal met alle mogelijke elementen zoals misdaad, verslaving, verminking, achtervolging, seks, armoede en hopeloosheid in een te uitgebreid geëtaleerde fantasywereld die eerder bij een serie past dan bij een kortverhaal. Ik heb er niet van genoten. Gelukkig was het snel uit. | 0neg
|
Ik kom er echt niet doorheen, en heb m na 2 á 3 hoofdstukken weggelegd. Veel te lange zinnen, en soms wel 4 bijvoegelijke naamwoorden in 1 regel. En zinsopbouw klopte regelmatig niet. Had echt de behoefte een rode pen te pakken en correcties aan te geven. Vind het nog steeds echt heel vervelend, want ik had me enorm op de boek verheugd :(
Ik hoop dat het gewoon een Vlaams boek is, niet geschikt voor de NL lezers... | 0neg
|
“Dissociatieve fugue” is een psychische identiteitsstoornis waarbij de persoonlijkheid volledig wordt overgenomen door een andere. De aandoening ontstaat na een ingrijpende psychotraumatische ervaring. Het alter ego is een compleet en autonoom persoon met een andere naam, een eigen karakter en met kenmerken, bekwaamheden en talenten die de oorspronkelijke persoonlijkheid niet heeft. Het nieuwe individu kan ‘andershandig’ zijn, of een totaal ander stemgeluid produceren, of zelfs een andere taal spreken. De nieuwe persoon verlaat bijna altijd de oorspronkelijke leefomgeving, en heeft – uiteraard in zijn geest − een volkomen aanvaardbare achtergrond met bijvoorbeeld ouders en andere familie. Opvallend is dat de originele persoonlijkheid niets afweet van het bestaan of het doen en laten van de andere, maar omgekeerd kan wel.
Zeldzaam, mysterieus, amper voorstelbaar en moeilijk te begrijpen… Dat een dergelijke aandoening spek voor de bek van scheppers van spannende verhalen is, zal niemand verwonderen. Dr. Jekyll en Mr. Hyde uit de roman van R.L. Stevenson, Mary Shelley’s Frankenstein, Gollem uit The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien, Fred Madison in Lost Highway, de cultfilm van David Lynch uit 1997, Marcella uit de gelijknamige Britse tv-serie die momenteel furore maakt op Netflix, en natuurlijk Robert Ludlums Jason Bourne (*) zijn allemaal figuren die, de ene al wat ingrijpender dan de andere, te kampen hebben met deze aandoening. Van de schrijfster Agatha Christie wordt weleens aangenomen dat ze tijdelijk in een staat van dissociatieve fugue verkeerde toen ze in 1926, na het overlijden van haar moeder, gedurende elf dagen als van de aardbol verdween.
Deze psychologische aandoening is de spil waarrond de Franse auteur Jean-Christophe Grangé zijn vuistdikke thriller De Passagier heeft opgebouwd…
Matthias Freire (maar is dat wel zijn echte naam?) werkt als psychiater (maar is hij dat wel?) in een ziekenhuis in Bordeaux. Op een nacht krijgt hij een patiënt te behandelen die een moord heeft gepleegd maar niet meer weet wie hij is. Freire herkent bepaalde symptomen van deze patiënt bij zichzelf. Hij komt tot het besef dat hij misschien niet is wie hij denkt te zijn, en dat is het begin van een lange en moeizame zoektocht. Behoedzaam tracht hij de historiek van zijn levenswandel terug te draaien om zijn ware identiteit te achterhalen.
In de loop van zijn speurtocht worden enkele moorden gepleegd. Die worden onderzocht door politieofficier kapitein Anaïs Chatelet. In de loop van haar onderzoek botst ze voortdurend op verdachten die plots niet meer lijken te bestaan. Dan doorkruist haar onderzoek dat van Freire…
Overdrijven, daar zijn de Fransen goed in – “très” en “super” zijn zowat de meestgebruikte woorden in het dagelijkse vocabularium van de Fransman − en wat dat betreft laat Jean-Christophe Grangé zich niet onbetuigd. Door haar bijzondere kenmerken stuit de aandoening “dissociatieve fugue” op zich al op veel onbegrip en ongeloof, maar Grangé slaagt erin daar nog een flinke schep bovenop te doen met een hoofdpersonage dat getroffen is door een dissociatieve fugue, in een dissociatieve fugue, in een dissociatieve fugue, in een… enzovoort enzoverder.
Voor Grangé is dat evenwel nog niet genoeg. “Normale” mensen zijn ver te zoeken in dit boek, vrijwel iedereen die erin voorkomt heeft wel een of andere kink in zijn psychische kabel zitten. Anaïs Chatelet bijvoorbeeld, is zo zwaar getraumatiseerd door (amper te geloven) familiale mistoestanden uit haar jeugd dat het eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn om nog te functioneren. Stel je voor: ’s nachts verwond je jezelf in je slaap tot bloedens toe, maar de volgende ochtend kleef je wat pleisters op de wonden en ga je doodgemoedereerd weer aan het werk alsof er helemaal niks aan de hand is… En zo iemand moet dagelijks onderzoek doen naar moordenaars, psychopaten en andere psychisch ontwrichte persoonlijkheden? Nee, het klopt gewoon niet! Individueel bestaan die psychische stoornissen wel (en ze zijn nog goed beschreven ook), maar als ze allemaal in één verhaal samenkomen, gaat de geloofwaardigheid compleet onderuit.
Literair stelt het werk ook niet veel voor. Stationsromannetjeszinnen als “Van zijn sensuele lippen stegen damppluimpjes op” of “De sigaret in zijn hand leek op een dynamietstaaf in een rotswand” en “De rook walmde uit zijn neusgaten als uit de krater van een vulkaan” zijn schering en inslag. Even meewarig het hoofd schudden is nu toegelaten!
Maar wellicht het grootste euvel aan dit boek is dat het te lang en te breed is uitgesmeerd, waardoor een in wezen spannend verhaal verwatert tot een saai, langdradig epistel. Het is, alweer, typisch Frans: veel blabla, veel omtrekkende bewegingen rond de kern van de zaak, veel woorden en weinig zeggen. Het boek kan met bijna wiskundige precisie in drie gelijke delen worden opgesplitst: het eerste is intrigerend, het middendeel is saai, overbodig, en van het type ik-rek-het-eindeloos-want-ik-wil-een-dik-boek-schrijven, en het laatste is spannend.
Valt er dan niks positiefs over dit boek te zeggen? Zeker wel! Vooreerst heeft Grangé overduidelijk veel en diepgaand studiewerk verricht naar allerhande psychische aandoeningen én naar de manieren waarop ze moeten worden behandeld. Daarnaast – en hier komt de journalist Grangé naar boven – is hij verontrustend geloofwaardig als hij het heeft over de macht en de verreikende invloedssfeer van malafide (in dit verhaal vooral farmaceutische) multinationals. En ten slotte, het pleit voor de auteur dat hij van de dikke brij van ongeloofwaardige toestanden toch nog een spannende finale weet te bakken. Met name de laatste vijftig pagina’s zijn echt wel om te bibberen.
Helaas, om echt goed te zijn moet een psychologische thriller niet alleen spannend maar ook geloofwaardig zijn, en op dat punt schiet De passagier tekort. Na het lezen van dit boek is “té vergezocht” dan ook de enig overblijvende indruk.
(*) De Amerikaanse filosoof en psycholoog William James verrichtte in de negentiende eeuw wetenschappelijk onderzoek naar deze aandoening. Zijn “studieobject” was ene Ansel Bourne, aan wie Ludlum wellicht de naam voor zijn held heeft ontleend. | 0neg
|
Heb dit boek mogen lezen, waar ik eerst heel blij van werd dat het boek me meteen aansprak, maar naarmate het boek vorderde ,vond ik juist het verhaal inzakken. Maar dat het een leuk boek was om een keer gelezen te hebben ,ja dat is het zeker wel, als je van boeken houdt waar het bloed niet van het papier afdruipt dan moet je hem zeker gaan lezen. | 0neg
|
Om meteen met de deur in huis te vallen: dit boek is niet wat de achterflap belooft dat het zal zijn. De achterflap belooft een vertelling van de Trojaanse oorlog vanuit het perspectief van de Trojaanse vrouw. Wat gebeurt er met de vrouwen wanneer hun steden en dorpen overwonnen worden? Hoe staan zij tegenover de vijanden in wiens kamp ze tien jaar leven? Wat denken zij over de goddelijke Achilles?
Het antwoord is: niet veel. Het hoofdpersonage Briseis geeft een beschrijving van de gebeurtenissen. Hoewel het boek geschreven is vanuit het ik-personage, had het evengoed vanuit de derde persoon kunnen geschreven zijn. Je krijgt niets mee van Briseis’ gedachten en gevoelens. Het gevolg is een hoofdpersonage dat niet inspireert. Ze is niet sympathiek, niet antipathiek, niet heldhaftig en ook geen antiheld. Ze is er gewoon, observeert en deelt dan mee wat ze observeert. Een vertelling van de Trojaanse oorlog vanuit het perspectief van een Trojaanse vrouw krijg je dus niet. Je krijgt gewoon een vertelling van de Trojaanse oorlog.
Bovendien wordt het boek niet enkel verteld vanuit Briseis’ perspectief. Pat Barker speelt van tijd tot tijd de alwetende verteller die Achilles, Patroclus of de Griekse koningen rond het kamp volgt. Daardoor krijg je nog meer het gevoel dat je gewoon een ingekorte versie van Homerus’ Ilias leest.
De Griekse karakters worden beter uitgewerkt dan de Trojaanse. Over Briseis weet je heel weinig, maar haar observaties zorgen ervoor dat je het lief en leed van de Grieken van dichtbij meemaakt. Voor haar lotgenoten heeft Briseis weinig sympathie. De Trojaanse vrouwen die van hun Griekse mannen leren houden, schildert ze af als onnozel. Die doen er voor haar niet toe en worden dan ook niet verder uitgewerkt gedurende het boek. Nochtans zijn dat net de karakters die Pat Barker beloofde in de spotlight te zetten.
Moeilijk om te lezen is dit boek niet, maar de schrijfstijl inspireert al evenmin als het hoofdpersonage. Pat Barker gebruikt geen moeilijke woorden en haar zinnen zijn logisch opgebouwd. Haar schrijfstijl is hedendaags. Dat zorgt voor een toegankelijk boek, maar het transporteert je niet meteen naar het verleden. Op zich geen probleem, dat kunnen de omgevingsbeschrijvingen nog altijd goed maken. Maar ook die waren afwezig.
Dit boek is een teleurstelling. Het verveelt niet, maar dat is dan ook alles. De schrijfstijl is gewoontjes, de plaatsbeschrijvingen afwezig en het hoofdpersonage karakterloos. Dit boek is een hervertelling van de Trojaanse oorlog, maar onderscheidt zich op geen enkele manier van de zovele anderen. | 0neg
|
Na 2 verwoede pogingen te hebben gedaan, leg ik het boek na ruim 350 bladzijden terzijde. Hou nog even vol en lees die 200 bladzijden die moeten komen ook nog even zou je zeggen, maar ik kan het niet opbrengen. En dat is vreemd, ik heb nog nooit een boek van Jonathan Franzen niet uitgelezen, maar ook voor hem is er blijkbaar een eerste keer. Jammer want ik heb echt van zijn andere boeken genoten..... | 0neg
|
Quentin Bates noteerde ik in mijn lijstje van te ontdekken boeken over Ijsland. En ik wil iedereen een kans geven, ook een Britse journalist die er toch al heel wat jaren woont. Het verhaal begint wat aarzelend, en ook de Nederlandse vertaling overtuigt niet onmiddellijk. Maar bij het vorderen van het boek, begin ik wel sympathie te voelen voor de vrouwelijke rechercheur in kwestie, een zekere Gunnhildur Gisladóttir, met de roepnaam Gunna. Dit eerste boek is geschreven met als thema de aanvang van de financiële en economische crisis op Ijsland, en de vele informatie en kennis die de schrijver tentoon spreidt over het thema en meerdere typische Ijslandse karakteristieken, zoals heet water met de geur van zwavel, wijzen duidelijk naar zijn journalistieke achtergrond. Twee sterren omdat er toch nog wat werk aan is maar wel met doorgroeimogelijkheden. | 0neg
|
Ik heb uitgekeken naar dit nieuwe boek van Elizabeth George, maar vond het zwaar teleurstellend. Ik kan mij helemaal vinden in de Crimezone-recensie.
In wankel evenwicht is een slap en complex verhaal. Ik walg net als de recensent van het predikaat 'literaire thriller'. Alsof een boek daardoor ineens gewicht krijgt? Wat is literair?
Ik heb eerlijk gezegd alles saaie passages overgeslagen in de hoop dat Elizabeth George toch nog met een mooie wending zou komen. Tevergeefs.
Ook het eindeloos vervallen in uitgekauwde onderwerpen was uitermate storend. Dat er verschil tussen de diverse 'classes' bestaat, is inmiddels bij iedereen bekend. Dit geldt ook voor het feit dat Havers slonzig is, of dat de relatie tussen Tommey en Helen complex is.
Ondanks alles kijk ik toch uit naar George' volgende boek! | 0neg
|
De in Osakis, Minnesota geboren Leif Enger werkte lange tijd voor de openbare staatsradio van Minnesota. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw publuceerde hij samen met zijn broer Lin onder het pseudoniem L.L. Enger al een vijftal misdaadromans die vrij onopgemerkt bleven. Later gingen ze op literair gebied elk hun eigen weg en met zijn solodebuut kwam het succes voor Leif er dan toch, want Vrede als een rivier prijkte in menige bestsellerlijst.
In zijn tweede boek, De schrijver, de rover en de jager, dat gesitueerd is in het Minnesota van 1915, maken we kennis met Monte Becket, een plattelandsjongen, die na het ongelooflijke succes van zijn debuutroman er maar niet in slaagt een tweede boek uit zijn pen te laten vloeien dat hem, of zijn uitgever kan bekoren. Als na vijf jaar de geldstroom bijna opgedroogd is, komt zijn nieuwe buurman en botenbouwer Glendon Hale in zijn leven. Als deze laatste besluit zijn ex-vrouw, die hij meer dan twintig jaar geleden noodgedwongen verliet, weer op te zoeken in Mexico, vergezelt Becket hem. Amper vertrokken blijkt dat het verleden Hale inhaalt. Glendon Hale blijkt namelijk een crimineel en moordenaar die er al jaren in slaagt uit de handen van de autoriteiten te blijven. Het reisje wordt een avontuurlijke onderneming met hindernissen als de oude premiejager Charlie Siringo het spoor van Hale weer weet op te pikken.
Vanaf de eerste pagina valt op dat de schrijfstijl van Leif Enger geknipt lijkt voor jeugdboeken, maar toch iets te simpel van structuur is voor de ervaren volwassen lezer: niet alleen zijn er de eenvoudige zinsconstructies en de extreem korte hoofdstukken maar ook de klinische gezapige oppervlakkigheid, waarmee het verhaal voortkabbelt zonder ook maar enige reactie bij de lezer teweeg te brengen.
Deze roadmovie van twee volwassenen op zoek naar liefde en zichzelf door het op zijn laatste benen lopende Wilde Westen maakt zelfs geen gebruik van de prachtige setting die de wijdse prairie met de kleine leefgemeenschappen die erin verborgen liggen, biedt. Zon locatie zou de lezer zin moeten doen krijgen om direct een reis te boeken om in de voetsporen van de hoofdpersonages deze trip, van het noordelijke gelegen Minnesota naar het zonnige Californië, te herhalen. Maar deze tocht van meer dan duizend kilometer wordt bijna beschreven alsof het een doordeweeks gezinsuitstapje betreft. Doordat het landschap, een enkele uitzondering daargelaten, niet verder komt dan zijn functie als achtergrond, moet het verhaal dat daarom zich eigenlijk eender waar had kunnen afspelen enorm veel van zijn potentiële kracht en aantrekkingskracht inboeten.
Ook de figuren blijven, ondanks dat ze beetje bij beetje van een achtergrond voorzien werden, steken in het bordkarton. Hoewel Monte Becket, de ik-figuur, zich in het begin een paar keer rechtstreeks tot de lezer richt, komt er nooit enige band tussen beiden tot stand.
Als roman beschouwd is het vlot lezende De schrijver, de rover en de jager nog net te pruimen, maar het hoort zeker niet thuis in een spannende bibliotheek. Met enige moeite zou je dit werk desnoods nog kunnen onderbrengen bij de avonturenromans, maar ook daar is het een gemiste kans. | 0neg
|
WARNING: REVIEW CONTAINS SPOILERS ABOUT THE ENDING!
So, technically I’m not completely finished with this book. I still have the exhibits, annexes and appendixes to go, but I’m finished with the main story of this book and to be honest, I just want to be done, get this book of my currently reading shelve and never think about it again!
This was… not fun.
I read this as a buddy read and that was the only thing keeping me from DNF’ing it, but boy, did it feel like a chore!
I thought I was supposed to read one book, but it felt like a book and a book about said book...
The book follows a movie, made by Will Navidson, who moves his family into a house, that appears normal on first glance, but turns out to be bigger on the inside than on the outside.
The book about the book follows Johnny Truants story and notes about how he came in contact with this film and how it affected his life.
I enjoyed the house parts of this book. I found it interesting and I was keen to find out what was up with the house and I really wanted to find out what happened to everybody.
The parts written by Johnny though…
Trying to follow a mostly drunk or high person’s mind is always a tricky thing. I didn’t get the relevance between the two plot lines and I just felt very annoyed by this part of the book. In the end I noticed I was skim reading this plot line.
The format is… weird…
I normally don’t mind a weird book, I actually really enjoy unique formatting, but this was just not my cup of tea.
I get that it was done to make you feel just as lost and influenced by the house as the people actually in it, but I just wasn’t feeling it.
All the lists of names, places, things you find in a normal house… nope, no thank you, I can do without!
But what I disliked the most, was the way this book ended.
I was expecting the 2 plot lines to integrate at one point, but I feel that didn’t really happen…
I could have done without all the Johnny parts to be honest, that would have actually improved the book for me.
I really, really did not like how the author wrapped up the House storyline. I wanted so much more! How did Karen find Will? How did she get him out? How did she feel when she found him? How did Will feel when he got out? How did he feel about the house? Questions… I have so many questions!!!
And seriously???
The actually ending: Will is going to die, Karen goes into the house, finds him, closes her eyes and… POOF!... the house “disappears”
I felt cheated! I invested time in this book. It wasn’t an enjoyable read. I was counting on a good, strong ending. BUT NO! ALL I GOT WAS… POOF!
I went into this book expecting a scary, creepy read. That’s what all the reviews said.
Turns out: I wasn’t scared, creeped out, nothing, not even once…
Don’t read this in the dark or when you’re alone?
Why I ask you... why?
This book was definitely not for me.
The only reason I’m adding the second star is because I did enjoy some parts of it. | 0neg
|
Ik heb de film niet gezien, maar kan me voorstellen dat hij spannend is. Ik vond het boek een soort filmscript. Als je het leest kun je je voorstellen dat er een spannende film van gemaakt kan worden. Maar dat vind ik iets anders dan een goed boek.
De beschrijving van de gespleten persoonlijkheid vind ik niet echt geloofwaardig en de uitwerking van de karakters vind ik ook niet sterk. Wel een aardig boek voor tussendoor, maar niet meer dan dat. | 0neg
|
de onthulling dat achter Robert Galbraith, J.K. Rowling schuilgaat heeft de verkoopcijfers geen windeieren gelegd. Of dat helemaal terecht is waag ik te betwijfelen. Het vrij dikke (519 pagina's) boek sleept zich traag voort en weet op het plot na nergens te verrassen. Zeker niet heel slecht, maar of het boek zich had omhoog gewerkt uit de massa zonder een gevestigde naam op de kaft (zij het dan verborgen) vraag ik me af. Ik vind het een grijze muis in de massa. | 0neg
|
De vorige drie boeken van Patrick DeWitt vond ik erg te gek, vooral the brothers Sisters, deze viel me erg tegen. Aparte personages, inderdaad, maar een vrij flauw en saai verhaal met maar zelden een opleving. Het gaat eigenlijk nergens over en ook nergens heen.
Gelukkig is het een dun boekje. Om positief af te sluiten. | 0neg
|
Twaalfhonderd jaar geleden is door al-Jabir, een groot soefi-wiskundige en geleerde een schaakspel gemaakt waarin alle kennis uit die tijd is verwerkt en dat gevaarlijk kan zijn al je het alleen ten nutte van jezelf gebruikt maar dat, als je het breder ziet, iedereen tot voordeel kan strekken. Er zitten dus al eeuwenlang mensen achter dit spel aan maar het is verspreid geraakt over de wereld. Om het makkelijk te maken zijn er ook levende versies van de schaakstukken (bijv de Witte Koning, de Zwarte Koningin) die steeds weer rondes in het Spel beginnen. Verwarrend?? Nou inderdaad, maar zo is het hele boek. Je moet eigenlijk schema's maken van wie, wie is, googlen op allerlei begrippen, historische figuren en situaties die in het boek voorkomen. Na een tijdje had ik daar geen zin meer in en ben het maar wat oppervlakkig gaan lezen.
Het boek zit propvol historische weetjes en veel, héél veel personages. Een kleine greep hieruit:
Bektasji's, Charbonniers, Barmakiden, Charlemagne, Shelley, Basken, Armenieërs, derwisjen, Turkse sultans, Russische tsaren, glasnost, Saddam Hoessein, De Amerikaanse inval in Bagdad, Alexandre Dumas, alchemie, De steen der Wijzen, Griekse goden,Anacostanen,de pelikhari's in Albanië, Becky Beaver(een vliegtuig) het Chanson de Roland etc. etc. En dat allemaal voortdurend door elkaar heen, snappen jullie dat het me ging duizelen?
Naast deze wirwar ging het ook nog over personen die het eeuwige leven hebben, mensen die eerst dood zijn maar dan toch weer leven, een driejarig kind dat een magistrale zet doet op het schaakbord waar ze toevallig even op kijkt, terwijl een top-schaakspeler geen uitweg ziet. Sorry hoor!!
PFFFF, ik ben blij dat ik dit boek uit heb. | 0neg
|
Beschrijving:
De hoofdpersoon in dit boek is Seb, een 17 jarige autistische jongen die moeizaam vriendschap sluit.
Hij was wel bevriend met een meisje, Billie.
Ze voelden elkaar erg goed aan.
Dan komt Billie met het trampolinespringen verkeerd terecht en raakt in coma.
Men vindt het niet goed dar Seb haar gaat bezoeken, en Seb sluit zich op in zijn kamer, heeft met niemand contact..
Om Seb uit zijn isolement te halen kopen zijn ouders een soort geweer voor hem, zodat hij met een paar andere jongens naar een boerderij in de buurt kan gaan om daar een spel te spelen.
het lijkt dat Seb vrienden krijgt en dat het beter met hem gaat, maar niet alles loopt volgens plan.
Beleving.
Dit leek me een zeer goed boek, daarom was ik blij dat ik van Hebban het e-book kreeg. De beschrijving van het boek beloofde een spannend boek.
Een bepaalde spanning zat er ook wel in, maar ik had er meer van verwacht.
Omdat ik wel benieuwd was hoe het af zou lopen heb ik het boek wel uitgelezen | 0neg
|
Niet slecht, niet goed. Ik had meer verwacht van dit boek!
De grote promotie omtrent dit boek doet verwachten dat het een boek is zoals De Da Vinci code maar dat niveau wordt naar mijn mening niet gehaald. Ik vond het tevens een erg voorspelbaar boek. Ik heb het idee dat de het ene hoodstuk nog niet echt af is en het andere begint al. Van mij mocht het allemaal iets uitgebreider geschreven worden. De hoofdpersoon lost te snel en te makkelijk iets op.
Het is leuk om te lezen maar naar mijn mening niet meer dan dat. | 0neg
|
Pfff, wat moet ik met dit boek? Voor mijn gevoel hangt het verhaal als los zand aan elkaar, is het van alles niks (geen thriller, geen filosofisch werk, geen psychologische roman) terwijl het dat alles blijkbaar wel wil zijn, en is het een aaneenschakeling van lelijke, vaak telegramachtige zinnen. Spinoza heeft niks met de rest van het verhaal te maken, of is het idee dat het zinloos is om Spinoza te lezen, omdat het nergens over gaat, zoals de roman zelf? | 0neg
|
De achterflap van het boek Schemerdieren biedt genoeg pluspunten om het te gaan lezen. Nieuwsgierig als ik ben ga ik vol goede moed aan het boek beginnen. Maar het vlotte boek wat ik verwachtte strand al na het lezen van de eerste twintig bladzijden. Er zit geen vaart in het verhaal van de conciërge Pier Sikkema en zijn psychiatrische zieke vrouw. Het verhaal start en daar zou het boek overgaan over de dochter die van de ene op de andere dag het huis verlaat en hoe dit het leven van Pier drastisch veranderd. Ja er gebeuren wel de nodige dingen, maar het is op een zo vlakke manier geschreven dat ik niet in het verhaal kom. De toon van het boek is neerslachtig en rommelig. Het enige wat duidelijk is is dat hoe je in je jeugd opgroeid je vormt voor de rest van je leven, positief zowel als negatief. Het Friese landschap is verder dan die eerste zin in het boek niet meer aan bod gekomen en daar is niets idyllisch aan. Al met al vond ik het een tegenvallend verhaal. Warrige verhaallijnen en de stijl is neerslachtig. Ik zou bijna zeggen lees dit niet wanneer je zelf labiel bent.
Jammer ik had er zo veel meer van verwacht. | 0neg
|
Op de cover van ‘Anju’ prijken twee prachtige, met kohl omrande ogen boven een in sari gehulde vrouwenfiguur, die met de rug naar de kijker gekeerd staat. Het zou zondermeer de cover kunnen zijn van een boek van sociale en culturele antropologische strekking. De tekst op de achterflap legt echter uit dat het gaat om een fictieve geschiedenis. Die zich weliswaar afspeelt in een non-fictieve omgeving die waarheidsgetrouw en met kennis van zaken (de schrijfster heeft immers én veel gereisd én een paar maanden in India doorgebracht) wordt uitgediept. De tekst zinspeelt verder op een blootlegging van de contrasten tussen twee culturen: de Nederlandse en de Indische.
Alles bij elkaar genomen een meer dan intrinsieke belofte dat de lezer op een mysterieuze, exotische reis van 377 bladzijden lang zal worden meegevoerd. Dat dit een verhaal is waar men als lezer niet zomaar doorheen walst.
Een zin als ‘de muren ademden curry’ lijkt dit idee te ondersteunen.
Het eerste hoofdstuk geeft een beschrijving van de situatie. Een als inleiding opgevatte inkijk in het leven van de personages, die nodig is om het eigenlijke verhaal te kunnen kaderen, lijkt het. Helaas wordt door de schrijfster nimmer afgestapt van die beschrijvende stijl. Als lezer wordt men op de hoogte gebracht van een opeenvolging van gebeurtenissen zonder dat betrokkenheid bewerkstelligd wordt. Niet met de personages, noch met het verhaal.
De tijd schiet voorbij met de snelheid van een tgv die in geen enkel station halthoudt. In het eerste hoofdstuk, dat 24 bladzijden telt, zijn er zomaar even twee jaar verstreken. Dat tijdsverloop wordt in het gehele boek gehandhaafd. Weken en maanden zijn om zonder dat er veel woorden aan vuil worden gemaakt. Zelfs niet als een van de personages in die tijd iets ingrijpends doorworstelt. En dat doen ze voortdurend! Overigens zijn het veel personages die telkens weer opduiken. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn. Het feit dat het perspectief telkens verschuift van personage naar personage daarentegen wel. De ene keer beleeft de lezer vanuit Thomas, de andere keer vanuit Anju om vervolgens in de huid geduwd te worden van Tom. Het maakt het onmogelijk om zich als lezer met de personages te identificeren en op die manier ‘in’ het verhaal getrokken te worden.
De thema’s die in het boek naar voor worden geschoven zijn al even talrijk. Verlies en dood, liefde, homoseksualiteit, echtscheiding, moord, culturele aspecten en nog veel meer, komen allemaal voorbij geflitst. Elke thema is op zich sterk genoeg om er een boek rond op te bouwen. In dit boek worden ze niet meer dan even aangehaald.
De titel ‘Anju’ klinkt sterk. Opnieuw wordt er gerefereerd naar het culturele aspect dat centraal zou staan. Maar met de subtitel ‘in sari en spijkerbroek’ neemt de schrijfster een loopje met haar eigen verhaal. In het midden van het boek staat beschreven hoe Anju de milde schenker van een sari hardop uitlacht. Een sari zou zij namelijk nooit dragen. Van 'in sari' kan met andere woorden geen sprake zijn. En dit soort ondoordachtheden is schering en inslag. Naast een arsenaal van ongeloofwaardige gebeurtenissen.
De personages raken niet. Het verhaal overtuigt niet. De uitdieping van de contrasten van de culturen voldoet niet (overigens is elk personage uit een andere cultuur in een mum van tijd verwesterd).
Maar voor wie houdt van een soap-roman waarin veel liefdesintriges worden verteld, veel conflicten en problemen de revue passeren zonder dat ze bij de lezer op de maag liggen (want werkelijk alles komt goed, merkt men algauw) en dit overgoten met een cultureel sausje, is dit geen afrader. En als men er vervolgens ook nog eens doorheen kan kijken dat de schrijfster zich bij momenten moeizaam uitdrukt, conversaties tussen personages geforceerd zijn en er meer dan één grammaticaal scheve uitdrukking te vinden is, dan leest het verhaal best vlot. En de weetjes over de Indische cultuur die hier en daar worden meegegeven zijn interessant. | 0neg
|
Renato Vallanzasca is wat je noemt een zware jongen. Hij is nu 61 jaar en heeft nog vier keer levenslang voor de boeg. Hij leefde dan ook al zijn levens op voor hij dertig was. In de jaren zeventig was hij een van de grootste gangsters in Italië, 'il numero uno', een reputatie die hij zich op de hals haalde door zijn ontelbare overvallen, brutale moorden en sensationele ontsnappingen. Italië kende in die tijd nochtans heel wat belangrijkere misdadigers, die echter beter de kunst verstonden achter de schermen te blijven. We denken aan de grote maffiafamilies, maar ook aan de kleine groep samenzweerders die met anarchistische ingrepen het staatsapparaat poogden te blokkeren. Misschien herinnert u zich nog dat het in de jaren zeventig wel leek of de maffia Italië had overgenomen.
In dat licht wordt het verhaal van Renato Vallanzasca tot ware proporties terug gebracht. Renato was een straatjoch, opgegroeid in Milaan, dat met de nodige branie het geld ging halen waar het zat: bij winkeliers en banken, wiens borst gloeide bij de ronkende krantenkoppen van de volgende ochtend, en met het gepikte geld gelijk grote sier maakte. 'Low profile' is een Engelse term die hij nooit zou leren. Hij wordt gearresteerd als hij nauwelijks 22 is, door een forensische blunder. In de gevangenis wordt hij vader van een zoon. Renato ontsnapt, verzamelt zijn oude 'gang' en begint opnieuw aan een reeks overvallen, een stuk of zeventig, waarbij deze keer vier doden vallen. Wordt opnieuw gearresteerd. Ontsnapt weer, enzovoort en zo verder. Niet wat je een meesterbrein zou noemen, omdat hij in het echte leven voortdurend tegen de muren van vrijheid opbotste.
Over deze leuke jongen schreef Vito Bruschini een boek: De Bandiet.
De oorspronkelijke titel luidt: Vallanzasca. Il romanzo non autorizzato del nemico publico numero uno. 'Non autorizzato' betekent dat Brushini voor een ernstige biografie geen toegang kreeg tot alle gegevens, noch de autoriteit bezat om van een nog levende gangster een portret te maken. Bruschini, een journalist, verkoos publiek bekende gegevens in een omhulsel te stoppen van geromantiseerde non-fictie. Hij maakte van Renato Renatino, veranderde wat accenten aan de andere hoofdfiguren, schrijft een alibi op bladzijde drie, en hop, verkoopt nu zijn werk als fictie, dat niet de pretentie zou hebben historisch exact te zijn. Zo kan hij naar hartenlust van alle walletjes tegelijk eten. De maatschappelijke ontwikkelingen van die tijd worden nu gecentrifugeerd binnen hetzelfde verhaal, alsof Vallanzasca de centrale figuur zou zijn die het allemaal ontketende. Voor Bruschini wordt Renato uiteindelijk de ideale wraakengel van die anarchistische groep, een uitgelezen instrument om de maatschappij te ontwrichten. Hij krijgt dus zowaar politiek belang, Vandaar dat het boek begint met het vliegtuigongeluk van 5 mei 1972, als een vooruitgeworpen schaduw van mysterie en terreur. Alle inzittenden, 115 met de crew inbegrepen, kwamen daarbij op verdachte manier om het leven...
Bruschini probeert het, ondanks de overvloedige details, vlot te brengen, maar kan niet verhullen dat zijn hoofdpersonage weliswaar gemeen, explosief en onnodig wreed is, maar binnen de geschiedenis van Italië slechts een onbelangrijke voetnoot blijft. Nergens krijg je empathie, wat toch wel de bedoeling is van deze stijlvorm. Nadat de lezer zich een weg heeft gewaad door het onmetelijke bloedbad, veroorzaakt door knap veel doorzeefde lijken en kapotgesneden magen, krijgt hij geen enkele loutering. Of het zou de geruststelling moeten zijn dat Renato Vallanzasca tegenwoordig zijn dagen doorbrengt met het maken van kartonnen dozen. | 0neg
|
Op pagina 350 van dit boek dacht ik: ik weet het nu wel, ik wil aan een nieuw, spannend, verrassend, sprankelend boek beginnen.
Als je alle vorige boeken van Dan Brown gelezen hebt dan gaat dit boek al snel vervelen. Het is een kopie van De Da Vinci code, andere lokatie en ander thema. Erg flauw en voorspelbaar.
Dit was mijn laatste Dan Brown, ik laat de volgende hype voor wat 'ie is. | 0neg
|
Als kookfanaat had ik grote verwachtingen van dit boek. Bovendien heb ik 'Bricklane' van Monica Ali met heel veel plezier gelezen. Maar 'In de keuken' kon me maar matig boeien al geeft het wel een goede kijk op het werk in een restaurantkeuken. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. De wederwaardigheden van chefkok Gabe, het verhaal van zijn jeugd en relaties waren niet aan mij besteed. Jammer. | 0neg
|
Ik was zeer blij dat ik het 2e boek van Hans Koppel mocht lezen nadat ik zijn 1e boek Ze komt nooit meer terug had verslonden en totaal van de wereld was. En door zijn debuurt had ik een hoge verwachting die helaas totaal niet uitkomt. Je bent nu van mij is niet spannend, je weet wie de dader is, Anna is naïef. De hoofdstukken zijn kort, de leesbaarheid zeer gemakkelijk en veel wit. Wat jammer. Je bent nu van mij is mij zeer tegen gevallen. | 0neg
|
Verbazend, die goede reacties op dit boek. Ikzelf ben het helemaal eens met Klaas en Regina, die allesbehalve positief waren. Vanaf het eerste hoofdstuk lag de draai aan het eind er al voor mij al duimendik bovenop. Het boek leest wel vlot, je kunt zien dat de schrijfster gewend is het simpel te houden, maar bij het merendeel van de hoofdstukken dacht ik voornamelijk aan het aantal bladzijden dat ik tot het einde nog lezen moest. Het verhaal neuzelt regelmatig maar door over details, waardoor de aandacht verslapt. Als het de schrijfster zo uitkomt worden bijfiguren opgevoerd en weer afgevoerd, zonder dat er enige continuïteit in zit. Een voorbeeld: hoofdfiguur Sabine wordt gestalkt door een ex-vriendje, dat haar achtervolgt, haar continu sms'jes stuurt, voor haar flat loert, enzovoorts. Op een zaterdag weet ze in Den Helder nog net aan hem te ontsnappen als ze bij zijn moeder informatie over hem inwint. Wat doet hij vervolgens? Geen idee, het verhaal gaat dan ineens verder op de reünie, die op een volgende zaterdag, minstens een week later dus, plaatsvindt. Het ex-vriendje heeft al die tijd vermoedelijk in een diepe kast gezeten, want over de tussenliggende tijd wordt niets gemeld. De schrijfster wilde met haar verhaal verder naar de dag van de reünie, dus zijn de bijfiguren ineens niet meer van belang. Het boek krioelt verder van de losse eindjes, die van de schrijfster mogen blijven bungelen en de paar verhaallijnen die ze wel afrondt krijgen een slap einde. Kortom: laat maar zitten, dit boek! | 0neg
|
Aangetrokken door de recencie van Crimezone en de uitspraken van Michael Connelly en Val MacDermid op de achterkant van het boek vol verwachting begonnen met lezen. Op bladzijde 170 aangekomen (ik wil dolgraag schrijvers die ik nog niet ken een kans geven: er kan zomaar een nieuwe ster tussen zitten!!), heb ik het boek eindelijk maar weggelegd: het kon mij niet boeien.
Wellicht was het verhaal van de 'andere' Paddy me wel duidelijker geworden aan het eind, maar ik kon geen geduld opbrengen voor dat verhaal. Het irriteerde mij bijzonder dat het vanaf het 1e moment (zonder duidelijke uitleg) voor de 18-jarige Paddy al duidelijk was dat de twee elfjarige jongens niet alleen gehandeld konden hebben. Ik zat me alleen maar aan haar te ergeren, helaas. Op grond van deze ervaring kan ik niet geloven dat The Times Denise Mina een nieuwe Ian Rankin noemt. Misschien dat ik één van haar voorgaande boeken beter had gevonden. | 0neg
|
Ik had nog nooit een Dorrestein gelezen en vond dat ik dat nu maar eens een keer moest doen. Ik heb denk ik het meest verkeerde boek van haar uitgekozen om kennis met haar te maken. Wat mij betreft is dit boek één en al chaos, een onbegrijpelijk verhaal, personages die volkomen geflipt zijn maar het wordt niet duidelijk waarom of wat ze hebben, de verhaallijn is ongeloofwaardig, er komen veel onnodige gruwelijkheden in voor... kortom, wat mij betreft niet geslaagd. Ik heb geprobeerd mezelf te dwingen het boek toch te lezen, maar na tientallen keren het weer opgepakt te hebben en na een bladzijde weer weggelegd te hebben ben ik maar ermee gestopt. Niet uitgelezen dus. | 0neg
|
De eerste keer kon Lauryssen ons nog verrassen met zijn rassistische en sexistische moppen , in dit vierde boek is er echter nog amper plaats voor een verhaal die naam waardig. Er vallen massa's overbodige doden, de moppen hebben wel een zeer lange baard en geen enkel personage wordt nog verder ontleed. Omdat L. geen slechte schrijver is, lees je het boek toch nog vlot uit, zonder je af te vragen of er iets van geloofwaardigheid in de plot zit en of nu echt half Antwerpen moest afgeschoten worden. Een gemiste kans. | 0neg
|
Door een watersnoodramp is Nederland overspoeld en hierdoor hebben de bewoners hun heil gezocht in Noord- Afrika. Al wonende tussen de Afrikanen, zien we flink wat verschillen in de culturen. De twee stammen lijken vreedzaam naast elkaar te leven, maar wanneer er een nieuwe dominee zijn plannen rondstrooit, blijkt er meer aan de oppervlakte te roeren dan voorheen leek. Hoe zou dit aflopen?
Goossens zet de twee stammen ontzettend goed neer. De Hollanders zijn 'Kazen', drinken graag een jenevertje en zijn er niet vies van om een jointje te gebruiken. Eigenlijk laat Goossens een soort van omgekeerd racisme zien. Wat wat nou als dit echt aan de hand zou zijn? Het plot laat je zeker nadenken.
Religie voert de boventoon in dit boek. Niet heel raar, gezien het gaat om twee verschillende stammen die met elkaar moeten zien te leven, maar het kreeg op een gegeven moment de overhand. Hierdoor werd het saai en simpelweg vervelend om te lezen. Lange tijd geleden dat ik me zó door een boek heen heb moeten worstelen. Tevens wordt er veel gebruik gemaakt van (Arabische) scheldwoorden, wat in heel kil contrast staat met de religie. Scheldwoorden in een boek hoeven zeker niet altijd als negatief ervaren te worden, maar bij Bloed op het Droge voelde het niet fijn aan, alsof de auteur zijn personages geforceerd "popie-jopie" wilde laten zijn. Ook is de schrijfstijl van Goossens in vlagen heel onbegrijpelijk en niet eenmalig moest er in Google naar een synoniem gezocht worden.
Aan de andere kant maakt Goossens gebruik van leuke woordgrapjes. Zo benoemt hij het televisieprogramma 'Hart van Holland' en het spel 'Ik hou van Nederland' en zijn er vaak kleine verwijzinkjes te lezen waar Hollanders om bekend staan. Denk bijvoorbeeld aan het lopen op klompen of oer-Hollandse namen. Deze kleine dingetjes tussendoor maakten het aangenamer om te lezen, maar toch was het grootste gedeelte een worsteling en wist het mijn aandacht niet te houden.
Ik had me er zó op verheugd, het plot klonk echt leuk. Door de originele insteek en het plot dat je na laat denken kom ik op 2 sterren uit, maar als ik zuiver uit mezelf zou raten zou ik niet hoger dan 1* geven. Heb er echt nauwelijks plezier aan beleefd en het is duidelijk dat Bloed op het Droge geen boek voor mij is. | 0neg
|
Waar denk je aan bij de woorden “Pub Food”? In geen geval aan de gerechten die Tom Kerridge serveert in zijn Pub The Hand & Flowers in Marlow. Ik tenminste niet. Tom Kerridge wist binnen een paar jaar twee Michellinsterren in de wacht te slepen voor The Hand & Flowers en als je dat weet kun je al bedenken dat dit boek geen standaard Pub Food recepten bevat. Volgens Tom Kerridge moeten goede pubgerechten toegankelijk zijn voor iedereen waarbij de standaard hoog moet worden gehouden. Daar hangt een prijskaartje aan en ook dat is prima, zegt Tom, als het eten maar in verhouding staat tot die prijs.
In het voorwoord benadrukt Tom Kerridge dat hij niet geinteresseerd is in pretentieuze diners of allerlei toeters en bellen. Nee, het gaat hem erom lekker eten bereikbaar en beschikbaar te maken voor iedereen. Is dat gelukt met dit boek? Wel als je een (hobby)kok bent die meer kan dan de doorsnee maaltijd bereiden en als je behoorlijk wat ervaring hebt in de keuken. De minder geroutineerde hobbykok zal maar weinig recepten aantreffen in dit boek die zonder problemen te maken zijn. Ongetwijfeld is alles even lekker maar bereikbaar en beschikbaar voor iedereen is het zeker niet.
Ook de gebruikte ingrediënten roepen hier en daar wat vragen op. Cabernet-sauvignonazijn? Mosterdkoolblad? Strandbiet? Zoutmelde? Ach, er is best een aantal goede en maakbare recepten opgenomen maar ze hebben niet de overhand. In de categorie “simpel” valt wel dit sodabrood. Het hoeft niet eens te rijzen!
Sodabrood
Voor 2 broden
750 gram volkorenmeel
750 gram witbroodmeel, plus extra voor het bestuiven
75 gram boter, gesmolten
4 tl zuiveringszout
1 el zout
2 tl versgemalen zwarte peper
1,25 l karnemelk
Verwarm de oven voor op 200 graden. Doe beide meelsoorten, de boter, het zuiveringszout, zout en de versgemalen peper in een grote kom. Roer de karnemelk erdoor en kneed er met uw handen een zacht deeg van. Verdeel het deeg in twee porties en vorm daarvan 2 broden op een bakplaat. Bestuif de broden met een beetje extra meel en bak ze 45-50 minuten, tot ze gerezen en goudbruin zijn. Doe ze over op een rooster en laat ze volledig afkoelen.
Een aantal basisrecepten uit dit boek, zoals picklemix, kerriepoeder, karamelsaus en sodabrood en nog een paar is heel fijn om te hebben. Ook de soepen en salades zijn prima te doen. De langzaam gebraden lamsschouder met pommes boulangères is een simpel topgerecht voor de onervaren hobbykok die zijn tafelgenoten wil verrassen. Het is helaas maar een klein deel. Alle overige gerechten zijn veel bewerkelijker en doen mij denken aan ingewikkelde kerstrecepten met alle stress van dien. Ik zie mij zo snel nog niet de gestoofde kruisbessen met vlierbloesemdumplings en zoete kaas op tafel zetten. Of de knapperige varkenswang en gefrituurde sjalotringen met taramasalata en plat brood.
Al deze gerechten doen beslist niet aan Pub Food denken en wat dat betreft is het te hopen dat de titel van het boek aspirant kopers niet op het verkeerde been zet. Voor de betere hobbykok die een uitdaging niet uit de weg gaat en spectaculair uit de hoek wil komen als er gasten aan tafel zitten is dit een prima boek. | 0neg
|
Na Mattias is het verhaal van een jonge man die plots verdwijnt en zijn familie en vrienden achterlaat met vele problemen en vragen.
In korte hoofdstukken komen zijn vrienden en familie aan bod. Opvallend is hoe verschillend deze mensen met verlies en verdriet omgaan en hoe ze hun te vroeg afgebroken relatie met Mattias op hun eigen manier verwerken. Geleidelijk wordt hun onderlinge relatie en hun verwantschap met Mattias duidelijker.
Naar het einde van het boek komen we eindelijk te weten hoe Mattias gestorven is.
Alle verhalen zijn verschillend en toch zijn er duidelijke onderlinge verbanden merkbaar. Voor mij is deze roman vlot leesbaar en is het een boek met inhoud. | 0neg
|
De Gehoornden is een bundeling van twee boeken van Bianca Mastenbroek. Het eerste boek, Geheugenstrijd, verscheen in 2011, maar is nu opnieuw uitgegeven samen met het nieuwe boek; het vervolg Gewetensstrijd. Een oude legende lijkt te herleven wanneer blijkt dat de tweeling Fokko en Vana, net als godin Suvi en haar tweelingbroer Rhei, over een magische hoorn beschikken. Dat betekent dat ze de zware taak krijgen om Arandia te beschermen. Fokko, als enkelgehoornde, wordt opgeleid tot jager. Hij moet jagen op de vijand die komt van Rheidoria en Arandia, het eiland van godin Suvi, wil aanvallen. Vana moet als dubbelgehoornde de barrière, die Rheidoria van Arandia scheidt, beschermen. Een belangrijke en vererende taak, maar kan de tweeling deze taak op jonge leeftijd wel uitvoeren? En wat doet het met je als persoon als je ineens alles mogelijk kan maken met magie?
Mastenbroek snijdt met dit verhaal een belangrijk thema aan: wat doet macht me je? Aan het begin van het verhaal is Vana een zorgzaam en verantwoord meisje. Ze houdt rekening met haar omgeving en wil altijd het goede doen. Er verandert echter iets wanneer Vana de beschikking krijgt over een onbeperkte hoeveelheid magie, dit in tegenstelling tot de enkelgehoorde Fokko. Het geeft haar macht en ze voelt zich onschendbaar. Vana vindt zichzelf een directe afstammeling van de Godin Suvi en dat moet iedereen weten ook. Mastenbroek laat hiermee duidelijk zien wat macht met de persoonlijkheid van mensen kan doen. Een wijze les die ze meegeeft aan haar lezers is dan ook dat iets bezitten op zich niet goed of slecht kan zijn, het gaat er om wat de persoon er zelf mee doet.
Naast deze wijze les zet Mastenbroek uitgesproken personages neer. Als lezer krijg je een hele sterke voorkeur voor of afkeer van de personages en dat is totaal te danken aan de manier waarop de auteur ze neerzet. Of ze alleen heel geloofwaardig zijn als 14-jarigen? Niet echt. Uit de mond van Avonis, die haar geheugen kwijt is, komen bijvoorbeeld wel hele wijze levenslessen. In het boek komen ontzettend veel personages voor, die allemaal een aparte naam hebben. Ver aan het einde van het boek worden zelfs nog nieuwe karakters geïntroduceerd. Hierdoor kan de lezer in verwarring komen en is terugbladeren in het boek soms noodzakelijk.
Aan het einde van elk hoofdstuk wordt steeds een stukje uit de legende van Suvi en Rhei verteld. Alleen door deze mythe komt de lezer achter de antwoorden op de vragen die gedurende het verhaal van Fokko en Vana ontstaan. Hoe komt het bijvoorbeeld dat Fokko zijn geheugen kwijtraakt? Waarom is er oorlog tussen Rheidoria en Arandia en waarom loopt adviseur Gullinda rond met een boekje zonder tekst? Deze legende is een leuke toevoeging, maar vertraagt het verhaal ook onnodig. Niet alles wat in de legende wordt verteld, is relevant voor het verhaal en roept soms alleen maar meer vraagtekens op.
Niet alleen de legende an sich maakt het verhaal langdradig. Er gebeurt op zich veel in het boek, maar er worden vaak te veel woorden aan besteed. Het verhaal mist in dat opzicht een beetje pit. Als lezer krijg je veel van de gedachten van de personages mee en die halen het tempo uit het verhaal. Het boek is bovendien moeilijk leesbaar door de spel- en interpunctiefouten. Zo wordt er afwisselend gebruik gemaakt van 'adiviseurs' en 'advizeurs', staan er op sommige plaatsen te veel spaties en op andere te weinig en staat er soms een t waar eigenlijk een d had moeten staan. Slordigheden die ervoor zorgen dat het boek niet prettig leest. Jammer, want het verhaal heeft veel potentie, maar het komt er op deze manier helaas niet uit. | 0neg
|
Natuurlijk ken ik de Disney-film, maar ik was ook nieuwsgierig naar het boek waar die film op gebaseerd is. Dus leende ik De Klokkenluider van de Notre Dame van de Franse schrijver Victor Hugo van de bibliotheek. Eerder las ik van deze schrijver Les Miserables en dat vond ik een goed boek, want ik heb het meerdere keren gelezen.
Om heel eerlijk te zijn vond ik de Klokkenluider helemaal niet zo'n geweldig boek en dat ligt vooral aan de schrijfstijl. Het boek begint namelijk bijna 100 pagina's lang met het beschrijven van een dag in Parijs, waarbij de teksten van iedere voorbijganger zo'n beetje genoemd worden. Die uitspraken voegen helemaal niets toe aan het verhaal. In het boek staan ook veel Latijnse uitspraken, die dan onder aan de pagina met een voetnoot zijn vertaald. Nou heb ik een cursus Latijn gevolgd, dus vond ik dat nog wel leerzaam, maar ik kan me voorstellen dat dit voor veel mensen ook afleidend is.
Pas na die 100 pagina's komen de eerste bekende personages opdraven. Rechter Frollo lijkt aanvankelijk aardiger dan hij in de film is en in het boek mag Quasimodo wel regelmatig naar buiten. In het boek is Quasimodo doof (het is een beetje onduidelijk of hij doof is geboren of dat dit komt door het luiden van de klokken), dit maakt communiceren met hem lastig.
Tot mijn verrassing heeft de zigeunerin Esmeralda ook in het boek een geitje, ik dacht eigenlijk dat Disney het beestje erbij had bedacht om een leuke side-kick te hebben.
Na het voorstellen van de personages lijkt het verhaal een soort van reisgids voor laat-Middeleeuws Parijs te worden. De hele stad wordt uitgebreid beschreven en als je dat hebt gehad, volgt er een vele pagina's lang hoofdstuk waarin de Notre Dame bijna steen voor steen wordt omschreven. Beide hoofdstukken zijn heel saai om te lezen. Disney heeft dit in de film (tja, beelden zijn in dit geval ook makkelijker dan woorden) beter gedaan als ze Quasimodo tijdens het zingen van zijn lied door heel de Notre Dame te laten lopen.
Het hele boek lang is de alwetende verteller aanwezig, ik heb hier altijd een hekel aan, niet alleen in dit boek, maar in alle boeken. In de film is de rol van de alwetende verteller vervangen door de nar Clopin, ook al zo'n goede vinding van Disney.
In het boek zitten meer personages dan in de film: Zo verbidt Esmeralda een of andere toneelspeler van het schavot door met hem te trouwen. Daarnaast heeft Frollo een jongere broer, die de kantjes er af loopt.
Hoe het afloopt in het boek, weet ik eigenlijk niet precies, want het laatste gedeelte heb ik alleen maar doorgebladerd en soms stukjes gelezen.
Om heel eerlijk te zijn vond ik het lezen van deze klassieker verspilling van mijn tijd. In mijn opinie kun je beter de Disney-film opzetten. En als je toch graag een boek van Victor Hugo wilt lezen: kies voor Les Miserables. | 0neg
|
In 1.000 bladzijden niks te zeggen hebben, het is een kunst. Dit is zo'n boek waar je, net als bij een slechte film, gaandeweg steeds meer weerstand tegen krijgt. Waarom lopen de verhalen zo door elkaar? Waarom die modieuze intermezzo's? Wat moet ik met die saaie New Yorkse pubers? Wat kunnen diehele jaren 70 mij eigenlijk schelen?
Blij ben ik, dat de Hebben-recensenten tegenwicht bieden tegen de hype rond SIB. Rezue-ambitieus werk hoor, met een hele berg personages. intermezzo's met vuurwerkkunde en schoolkranten, maar mij kon het niet boeien. Interessant dat het boek zelf ook verwijst naar een andere gehypede pil: Gödel, Escher, Bach van Douglas Hofstätter. Ook al zo'n hype destijds. Dat boek heb ik ook nooit uitgelezen.
Misschien is een vergelijking met de zeer Amerikaanse kunststroming van het Abstract Expressionism op z'n plaats. Reusachtige schilderijen met enorme kleiurvlakken waar je oh en ah over werd geroepen en waar hele diepzinnnige verhalen over werden verteld.
Maar ondertussen zit je als nuchtere Nederlander met een gevoel dat je wordt opgelicht. | 0neg
|
`Bij het lezen van dit boek giert de adrenaline door het`bloed`Der Spiegel staat erop de achterflap van het boek. Ik heb het naar het einde toe een worsteling gevonden. Telkens dacht ik weer hoopvol `nu komt er vaart in`. Geen sprake van.
De achtergrond van waaruit de dader opereert is duidelijk genoeg. De gruweldaden leveren beslist geen leesgenot op en onverwachtse wendingen ben ik er niet in tegengekomen.
Jammer. Echt heel slecht is het niet maar ook absoluut niet wat ik van een thriller verwacht | 0neg
|
Ik ben zeer teleurgesteld; dit boek is ondermaats voor Cornwell. Het boek is chaotisch, langdradig en moeilijk te volgen. De bekende personages komen oppervlakkig over en de nieuwe verwarrend. Het plot begint ergens halverwege even spannend te worden tot één opmerking over "kinderen" de lezer al meteen laat vermoeden waar het heen gaat.
Sommige intriges zijn ook super vergezocht en daardoor moeilijk te volgen.
Dit boek is absoluut geen pageturner; enkel goed om diagonaal te lezen en zo vlug mogelijk achter de kiezen te hebben. Spijtig! | 0neg
|
Ik had veel over dit boek gehoord. Zoals hier al eerder aangegeven, hetzelfde niveau als Stieg Larsson. Mij viel het behoorlijk tegen.Het begin was veelbelovend,daarna een saai verhaal en erg traag geschreven. Als ik naar de Scandinavische schrijvers van de laatste tijd kijk, tipt dit dus niet aan Larsson of Mankell. Hypnose is voor mij meer synoniem aan Hype. | 0neg
|
Je leest het en bent wel min of meer geboeid door de personages en het verhaal. Je bent benieuwd naar de dader en het 'waarom', maar echt spannend is het niet. Als je 'm uit hebt, denk je "ja, dat was weer een boek" en niet "phew, wat een boek... jammer dat-ie uit is!". En voor dat laatste gevoel ga ik toch meestal wel hoor. | 0neg
|
Dit boek gaat weer over Eric, kleinzoon van Oscar, maar deze keer is hij wat ouder. In het vorige deel was hij nog een kind, nu is hij een jongvolwassene, staat op het punt af te studeren en te werken, als advocaat.
Zijn eerste opdracht is naar Duitsland trekken om daar een zaak te volgen tegen een farmaceutisch bedrijf. Die worden ervan beschuldigd een product waarvan ze al langer wisten dat het misvormingen bij baby's veroorzaakte, niet van de markt te halen en daardoor verantwoordelijk te zijn voor honderden, zo niet duizenden gehandicapte kinderen. Eric moet de tactiek bekijken omdat ook in Zweden er een zaak tegen het bedrijf gevoerd zal worden. Tijdens zijn verblijf in Duitsland gaat hij om met andere jongeren die nog echte idealen hebben en hij eindigt zelfs in Praag, net voor de inval van de Russen.
Om de een of andere reden kwam ik totaal niet in dit boek. Het stond te ver af van dat waar de grootouders mee bezig waren denk ik. Het was langdradig met uitweidingen die me niets zeiden. Jammer genoeg de minste van deze reeks die anders wel zeer de moeite was. | 0neg
|
De achterflaptekst op dit boek, die onder meer een aantal zeer positief gestemde flarden uit recensies van gerenommeerde kranten bevatte, stemde mij in eerste instantie nog wel hoopvol, maar na de eerste pagina’s was daar erg weinig (om niet te zeggen: niets) meer van over.
De verbazing groeide. Want ook recensies die ik hier en daar op internet vond, waren over het algemeen zeer positief. Het ontgaat mij echter te enen male wat men aan vindt aan dit boek. Erwin Mortier schrijfstijl deed mij een beetje denken aan die van die andere Belg, Hugo Camps. Die heeft naar mijn idee ook erg de neiging aan mooischrijverij te doen. In zijn korte columns en interviews destijds in Elsevier is dat nog niet zo hinderlijk, maar bij Erwin Mortier begon me het al na een paar pagina’s te irriteren. Mortier begint niet gewoon zijn verhaal te vertellen, maar blijft naar mijn idee hangen in een poging alleen maar monumentale zinnen te schrijven, waardoor het geheel een brij van labyrintische pseudopoëzie wordt waar met de beste wil van de wereld niet doorheen te komen is. Nee, dit was absoluut niet mijn kop thee, wat een flop! | 0neg
|
"De fantasie die de realiteit met horten en stoten heeft weten uit te stellen zal straks met ongenadige kracht aan diggelen worden geslagen." ~ p18.
Na mijn teleurstellende ervaring met het luisterboek, had ik echt de hoop dat de papier versie mijn hart zou veroveren. Helaas is dat niet gelukt...
"Uit het leven gerukt door het lot. Nee, geen lot, toeval. Het lot bestaat niet. Dit bestaat niet en toch is het gebeurd. Verdomme." ~ p43.
Ik verwachte dat dit boek mij een verhaal zou geven vol emotie, onmacht, pijn. Dat het mij zou ontroeren tot op het bot en mij zou laten stil staan bij het verdriet dat MH17 bij zoveel mensen heeft achter gelaten. Ik ben teleurgesteld dat dat niet is gelukt. Verre van zelf. De auteur heeft als een kunstenaar zo met woorden, diepzinnige gedachten en andere literaire opsmuk lopen smijten dat door alle woordenkunst het verhaal verloren gaat. Hou mij ten goede, er zijn vast genoeg mensen die hier van genieten. Hard schreeuwen is ook een vorm van communiceren, echter geef ik liever de voorkeur aan een zachte fluistering. Dat waren dan ook gelijk de stukken die mij wel wisten te boeien, en waardoor ik het nog tot over de helft heb vol gehouden. Daarna ben ik steeds meer stukken gaan overslaan, bladerend en zoekend naar het volgende moment. Uiteindelijk heb ik het helaas op gegeven... Jammer, wat ik denk dat onder al deze schreeuwende lagen een prachtig verhaal had kunnen zitten.
"Zijn we te soft geworden? Zijn we door hun zeldzaamheid verleerd om te gaan met dit soort tragediën?" ~ p112.
Ik vind het moeilijk om hier een waardering aan te hangen, en het neer te zetten als slecht. Maar ik kan hier geen "gewoon goed" 3 sterren aan geven, ik voel het niet. Het hele verhaal raakt voor mij kant noch wal. Het voelt als een ruwe potlood schets waar nog vorm en kleur aan moet worden gegeven, dus helaas een 2 sterren beoordeling van mij. | 0neg
|
Dit genre is voor mij niet weggelegd. Ik vond het korte verhaal goed opgebouwd, alleen oppervlakkig. Ik kan mij ook eigenlijk hierbij niets voorstellen. Om dit genre goed te kunnen beoordelen moet je denk ik ook echt een fan ervan zijn en dat ben ik duidelijk niet. Het was mij lang genoeg. De spanning werd wel leuk opgebouwd. | 0neg
|
Volgens de cover van het boek, "voor de fans van Grisham en Baldacci". Meer Grisham in mijn ogen als Baldacci, de qoute van James Patterson: "Dit is de firm van John Grisham, maar dan in Washington met meer actie". Inderdaad meer actie als de Firm, maar toch staat dit Grisham boek nog op eenzame hoogte en komt Matthew Quirk helaas niet in de buurt.
Het boek bestaat in feite uit 2 delen, het eerste deel vertelt het verhaal van Mike en de activiteiten van de Davies Group. Matthew Quirk heeft hier heel veel woorden voor nodig. Dit is echt zonde, want je verzand een beetje in de details, dit had veel korter en bondiger gekunt in mijn ogen en dat had de kwaliteit van het boek ten goede gekomen.
De zinsopbouw is soms niet al te zorgvuldig, vaak heb ik een stuk opnieuw moeten lezen, omdat ik het gevoel had dat ik iets miste. Af en toe zelfs een verduidelijking tussen haakjes, haast alsof je een manuscript aan het lezen bent.
Favoriete woord is trouwens corrumperen in als zijn werkwoordsvormen. Ik heb niet geturfd, maar het wordt veel gebruikt. Ter verduidelijking corrumperen betekent bederven/ontaarden.
In het tweede deel begint het eindelijk een beetje spannend te worden en zo`n 100 pagina`s lang wilde ik echt weten hoe het af zou lopen. Jammer dat Matthew Quirk niet meer actie en spanning in het boek heeft gebracht.
Ik geef het boek 2 sterren, omdat 100 van 330 bladzijden in de buurt van een thriller kwamen. | 0neg
|
De titel van mijn recensie zegt het al eigenlijk, hoe zit het einde nu. Is het een geval van open einde? Een geval van het is maar net hoe je het opvat? Als ik een boek lees dan wil ik ook een duidelijk einde.
Het verhaal vind ik mooi, maar erg langdradig vertelt. Normaal lees ik boeken binnen 1 teug uit maar zovaak getwijfeld om te stoppen of door te gaan.
Juist omdat alle lijnen door elkaar lopen maar toch verbonden zijn wil je het niet wegleggen. Voor mensen die wel van rare eindes houden een aanrader. | 0neg
|
Russell en Vivian zijn een jong, pasgetrouwd koppel in verwachting van hun eerst kindje. Tijdens de zwangerschap hebben zij afspraken gemaakt over hoe ze voor hun dochter zullen gaan zorgen. Zo zal Vivian stoppen met werken en fulltime moeder worden en moet Russell voor het inkomen zorgen. Russell maakt zich hier zorgen over, omdat zijn vrouw nooit echt zuinig is geweest op het gebied van grote uitgaven. Toch lijkt dit in het begin wel goed te gaan, maar als het bij Russell op het werk niet helemaal soepel verloopt en hij besluit een eigen bedrijf te beginnen, komen zij toch in de financiële problemen. Als gevolg hiervan draaien ze de rollen om: Russell wordt fulltime papa, en Vivian wordt een echte carrièrevrouw.
Russell moet erg wennen aan deze nieuwe dynamiek: hij heeft er nooit eerder alleen voor gestaan als het gaat om opvoeding en huishouden. In het begin is hij dan ook verschrikkelijk ongemakkelijk met zijn dochter, wat zorgt voor vreemde maar aandoenlijke momenten. De relatie tussen vader en dochter bloeit enorm op, maar die tussen hem en zijn vrouw gaat alleen maar bergafwaarts.
Als je al geen boek van Nicholas Sparks (1965) gelezen hebt, ken je vast de films gebaseerd op zijn verhalen wel: The Notebook, A Walk to Remember of Dear John. Hiermee heeft Sparks zich geprofileerd als een echte romanticus. In de meeste verhalen overwint liefde alles, ook al zijn er nog zo veel 'ups' en 'downs'. Hiermee valt Wij twee enorm uit de maat. Oké, er zijn genoeg dramatische gebeurtenissen, maar al vanaf het begin wordt beschreven dat de relatie tussen de twee hoofdpersonen totaal niet over rozen gaat. Het is zelfs ver zoeken naar een sprankje van liefde tussen Russell en Vivian. Hoewel het de vraag is of de relaties in zijn enorm romantische boeken realistisch zijn, is het ontbreken van enige affectie in deze roman zeker niet realistisch. Na de eerste paar hoofdstukken is al duidelijk dat de twee hoofdpersonages niets voor elkaar voelen, waardoor de lezer zich afvraagt waarom zij er überhaupt voor kiezen een kind op de wereld te zetten. Hierdoor verliest de lezer ook sympathie voor de hoofdpersonages: ze doen het zich allemaal zelf aan.
Wat Sparks met deze roman gedaan heeft is interessant. Het lijkt alsof hij de grens opzoekt tussen een nieuwe invalshoek en satire. Hij geeft namelijk aan dat Russell zich altijd gespiegeld heeft aan romantische films en dat hij nu teleurgesteld is omdat deze nooit de werkelijkheid hebben weergegeven. Echter, zoals eerdergenoemd, vallen juist Sparks' eigen verhalen in deze categorie. Bovendien stapt hij niet helemaal van zijn normale recept af: zo is er wel nog een grote, dramatische plottwist, die niet uit geheel onverwachte hoek komt.
Wij twee is geen boek voor iedereen. Heb je een paar Sparks boeken gelezen en wil je meer van dat soort, dan is dit wellicht geen goede keuze. Ben je diehard fan, dan is dit een interessant avontuur. Weet je echter nog niets van Sparks boeken af en spreekt de plot je niet heel erg aan, dan kun je beter een eerdere roman van hem lezen. | 0neg
|
Toen ik boeken aan het uitzoeken was bij uitgeverij Clavis voor hun boekenclub, bleef dit boek om de ene of de andere reden aan me trekken. Het uitgangspunt en de maatschappij klonken ongelooflijk interessant en ik hou wel van een goede dystopia en een beetje rebellie om het systeem omver te werpen dat altijd zo perfect oogt, maar het verre van is.
Helaas was het boek niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. Hoewel de maatschappij en wereld heel interessant zijn en de karakters heel veel potentie hebben, blijf ik toch heel erg met het gevoel zitten dat het eigenlijk vooral heel veel gemiste kansen waren. Heel veel gemiste kansen, omdat heel veel interessante elementen wel worden aangestipt, maar heel slecht worden uitgewerkt.
Hoewel het steeds wisselende perspectief naar letterlijk elk mogelijk karakter ons de mogelijkheid geeft de maatschappij vanuit alle mogelijke oogpunten te bekijken, zorgt het er ook voor dat we met geen enkel personage echt goede een band opbouwen. Daarvoor zijn de gevoelens en gedachten te vluchtig en te summier. Ik krijg niet het gevoel dat de karakters en hun problemen echt voor mij zijn gaan leven en ik denk dat dit wel had gekund als er net wat andere keuzes gemaakt waren.
Daarnaast voelt de wedstrijd heel saai en flauw aan. De proeven komen op papier niet lekker uit de verf en het is moeilijk voor te stellen dat het op een scherm wel spectaculair zou kunnen ogen. De intrige achter de schermen is interessant, maar wordt wederom te weinig uitgewerkt en te weinig tastbaar en spannend gemaakt.
Het einde bevat een prachtige speech, maar die speech was ongetwijfeld harder binnen gekomen en veel beter overgekomen als de rest van het boek, de hele opbouw naar dit moment, sterker en emotioneler was neergezet.
Dit was voor mij een overduidelijk gevalletje van een goed idee, maar helaas een niet zo geslaagde uitvoering. | 0neg
|
Dit was het eerste boek van Bryson, dat ik in het Nederlands las. Tot nu toe had ik steeds de Engelstalige versies. Misschien lag het daaraan, dat ik dit werk niet zo kon waarderen. Niet dat de vertaling slecht was, maar het eeuwigdurende gemopper ging me in mijn eigen taal nog meer tegenstaan, dan in het Engels het geval is. Komt het door het ouder worden, dat de schrijver steeds knorriger lijkt te worden?
Hij gaat opnieuw een reis maken door Groot Brittannië. 22 jaar geleden deed hij dat ook en beschreef die reis in Een klein eiland. Dat heb ik niet gelezen.
Hij wil zien, of hij alles in zijn nieuwe vaderland nog steeds zo geweldig vindt, maar eigenlijk weet hij al van tevoren, dat alles achteruitgaat: er is meer rommel overal, zoals hij in ongeveer ieder hoofdstuk beschrijft, alles is duurder geworden - en Bryson krijgt steeds meer hekel aan het uitgeven van geld. Attracties die niets kosten hebben zijn voorkeur.
Hij wandelt veel.
De treinen zijn vol, slecht en duur. Ze rijden zelden op tijd.
Bussen zijn slechts sporadisch aanwezig, rammelen, zien er niet uit, zitten slecht.
Mensen heeft Bryson ook liever niet, enkele uitzonderingen daargelaten. Je ontkomt er niet aan af en toe in de lach te schieten bij zijn beschrijvingen van een en ander. Maar vaak volgt al snel enige irritatie, vooral wanneer je verder in het boek komt en er werkelijk niets of niemand deugt.
Hoewel: juist in het laatste deel, waarin hij het noorden van Engeland en Schotland bereist, weet hij nog wel iets te waarderen. Gelukkig maar. Hij is daar ook meestal alleen en er is niemand die hem kan storen.
Bryson doet altijd veel onderzoek voor zijn boeken. Hij verzamelt een enorme hoeveelheid feiten en schrijft die ook allemaal op. het resultaat is veel. Heel veel. Het duurt heel lang om dat alles op te nemen. Toch staan er altijd dingen in zijn boeken, waarvan je niet wist, dat je het graag wilde weten: O ja? Is Madagascar echt groter dan GB?
Ik was een groot Bryson fan, maar dit boek viel me tegen. | 0neg
|
Kranten staan vaak vol met columns en ik lees er veel graag. Ook Margriet Oostveen lees ik als ze in de Volkskrant schrijft, vaak met plezier.
Maar een boek vol columns is wat veel van het goede. Ze verouderen sneller dan ik gedacht zou hebben en ook het thema 'Knus Nederland' met de daarmee samenhangende 'samenzucht' komt wat mij betreft niet altijd goed uit de verf. De als uitsmijter bedoelde laatste zin van de stukjes kon ik vaak ook niet begrijpen of waarderen. De toon van Margriet Oostveen, die net terug was van een verblijf in Amerika, was wat neerbuigend, hoewel ze dat misschien niet helemaal zo bedoeld heeft. Wat zijn Nederlanders toch knus en kneuterig, maar ondertussen...
Ze probeert goed te observeren en waarschijnlijk ook objectief te schrijven. Dat is niet gelukt. | 0neg
|
het is een puur jongensboek. Met een lach en een traan.
En het boek heeft een vreemd en open einde. | 0neg
|
Dat een auteur zijn eigen boeken aanprijst op de plaatselijke boekenmarkt is een unicum. Jammer, want het biedt de lezer een unieke mogelijkheid om meer te weten te komen over de auteur en zijn gedrukte verhalen. Zo kwam uw recensent in contact met Joop Hoekman, die trots vertelde over zijn hobby die hem zo helemaal ergens anders kan brengen. Het schrijven van misdaadverhalen leverde een aantal jaren geleden zijn beste boek tot nu toe op. De titel is Misdaadgeld. De omslag is zelf ontworpen.
Peter Tichelaar is advocaat. Een tijd geleden heeft hij zijn cliënt Ruud Kleinsma geholpen tijdens een ontslagprocedure. Omdat Kleinsma de rekening nog niet heeft betaald, gaat Tichelaar naar hem op zoek. Van Kleinsma ontbreekt ieder spoor, maar Tichelaar vindt in zijn woning wel een aantal miljoenen aan contant geld. Misdaadgeld, zo blijkt, want Tichelaar komt al gauw hardhandig in contact met criminelen die het geld graag terugzien op hun bankrekening. Tichelaar bijt zich vast in een onderzoek naar de verblijfplaats van Kleinsma en de herkomst van het geld. En dat had hij beter niet kunnen doen.
Hoewel het boek start met een wel zeer toevallige, doch cruciale samenloop van omstandigheden, zet Hoekman in Misdaadgeld een veelbelovende verhaallijn uit. Vooral de tweede helft van het boek kent een aantal spannende passages. Bovendien heeft Hoekman overduidelijk plezier in het schrijven. Vreemd genoeg leidt dat in dit geval tot een probleem, namelijk dat elke handeling en gedachte van Tichelaar met zo veel woorden wordt omschreven en toegelicht, dat de vaart uit het verhaal wordt gehaald. Als je al hebt verteld dat de geldbundeltjes in een gevonden tas niet van die nette bundeltjes die hij [
] wel eens bij de bank had gezien waren, is het onnodig om in volgende zin uit te leggen dat de geldbundeltjes nogal slordig waren samengesteld.
Dit willekeurige voorbeeld van breedschrijvigheid doet mij samen met de hier en daar ongelukkige zinsopbouw (Anja luisterde langdurig naar de pratende Peter), het gebrek aan juiste interpunctie en een aantal spelfouten, vermoeden dat hier het werk van een (goede) redacteur m/v node is gemist. Zelfs de flaptekst bevat een onjuist vormgegeven zin (maar dat had u natuurlijk al gezien). Erg jammer, want met (flink) wat correctiewerk was Misdaadgeld waarschijnlijk meer geworden dat een redelijk verhaal. | 0neg
|
Genre: Roman
Uitgeverij: Nieuw Amsterdam (Nw A’dam)
ISBN: 9789046823149
Aantal pagina’s: 288
Uitvoering: ebook
Verschijningsdatum: augustus 2018
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Jon McGregor is geboren in Bermuda en bracht zijn jonge leven door in het Verenigd Koninkrijk. Hij groeide op in Norwich en Thetford, Norfolk. Hij studeerde af aan de Bradford University in Media Technology and Production.
Thans is hij succesvol als romanschrijver en schrijver van korte verhalen. In 2002 werd zijn eerste roman opgenomen in de longlist van de Booker Prize, waardoor hij de jongste mededinger ooit was. Ook zijn tweede en vierde roman werden opgenomen in de longlist van de Booker Prize in 2006 en 2017. In dat laatstgenoemde jaar won hij met ‘Reservoir 13’ in de categorie ‘roman’. In 2012 werd zijn derde roman bekroond met de International Dublin Literary Award. The New York Times heeft hem bestempeld als een ‘wicked British writer’.
Inhoud
Rebecca Shaw is dertien jaar wanneer ze vermist wordt in een klein rustiek Brits dorpje. Het verhaal geeft een blik in de effecten van deze gebeurtenis op de bewoners en hoe een ieder na verloop van tijd hun levensritme hervindt.
Mijn mening
De cover van het boek sluit op voorhand goed aan bij mijn verwachtingen. Een lichte associatie wordt bij mij opgeroepen met de boeken van Peter Robinson. Ook een Brits auteur waar een vermissing geregeld aan de basis ligt van een mooi verhaal, gehuld in een sobere omslag.
Wat bij het lezen overeenkomt met mijn hoge verwachtingen, is de typisch Britse setting en de wijze van schrijven. De auteur start het verhaal met het beschrijven van de start van de zoekactie naar het vermiste meisje. Het gehele decor wordt met een penseel met slechts een enkele haar, fijn en tot in detail neergezet. Een trage inleiding die in staat blijkt mij daar de hele omgeving te doen zien, ruiken en proeven. En dan blijkt de inleiding langer te zijn dan ik verwacht. Het onderzoek verdwijnt naar de achtergrond, samen met het verhaal. Ik moet denken aan de moord op Laura Palmer uit Twin Peaks. Onsamenhangend. Als een familielid dat een verhaal begint en vreselijk uitweidt.
Steeds wanneer ik hoop op een dialoog, een personage of een verrassing, kabbelt de stroom aan beschrijvingen van het decor, als een naar de zee zoekend riviertje verder. Iedere inwoner van het dorpje en elke passant gaat op zijn eigen manier verder met zijn leven. En als lezer aanschouw je dit alsof je volcontinue met een drone over het dorpje vliegt. Dan een foto hier, dan een fragment daar. Een stilleven. Prachtige zinnen en na verloop van tijd saai.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van een dertiental hoofdstukken die per hoofdstuk een jaar in tijd beslaan. Vrijwel ieder hoofdstuk begint met dezelfde regels. Ik kreeg er het ‘Groundhog Day’ gevoel bij. Ik voel mij als Bill Murray in de film die steeds opnieuw hetzelfde beleeft.
Maar ik moet er niet om lachen.
Ik wil het zo graag begrijpen en het op waarde kunnen inschatten.
Ik probeer de symboliek achter het geheel te ontsluieren. Wellicht is de herhaling van zetten een mantra dat via mijn hoofd naar mijn hart moet zakken? Zodat het zich daar kan nestelen en zijn plekje kan veroveren. Ik stel mij open en onderga het tegelijk. Ieder hoofdstuk dezelfde woorden: ‘Foerageren’, ‘de panelen’ en de ‘beverburcht. Beschrijvingen in een minimalistisch ritme. Een natuurlijke cadans met beelden en geluiden. Tik-tak. Tik-tak. Een repetitieve natuurfilm, zonder de verbindende voice-over teksten van David Attenborough.
Eindoordeel
Als recensent zeg je nooit dat een boek slecht is. Als recensent moet je soms wel vaststellen dat je een boek slecht vindt. En dat moet ik nu. En daarnaast moet ik vaststellen dat ik ongetwijfeld niet in staat bleek het op waarde in te schatten. Een boek dat enerzijds vreselijk Brits conservatief is en qua schrijfstijl onconventioneel is, verdient een lezer die hiervan kan genieten.
Ik heb hiervoor mijn best gedaan. Mijn inspanningen en doorzettingsvermogen werden helaas niet beloond. Mijn score wil ik koppelen aan de woorden van de auteur: ‘Ik denk dat landschap een personage is in ons leven, en als je een verhaal wilt vertellen over mensen die op een andere plek dan de jouwe wonen en niet die van de lezer, moet het landschap deel uitmaken van dat verhaal’. Ik ben van mening dat een verhaal niet kan bestaan uit het landschap alleen. Wat ik mis is een verhaal.
Ik kan niet anders dan dit boek anderhalve ster geven.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“The sky is still blue
The clouds come and go
Yet something is different
Are we falling in love?”
(Julee Cruise – Falling) | 0neg
|
Geeraerts heeft het thrillergenre duidelijk in de vingers. Het boek leest als een echte pageturner, tenminste... als je enkele dingen voor lief neemt. G schrijft als een papenvreter. België is een corrupt landje met corrupte CVP-politici, Opus Dei, Leuvense professoren... Die karikatuur verdrinkt de inspanningen die de auteur onmiskenbaar heeft gedaan om details te doen kloppen. Het opzoekwerk is overigens slechts ten dele interessant want soms langdradig en voor het verhaal weinig dienstbaar.
Het slot leek me bovendien wat teveel op ..."mijn fantasie is op en het boek is vol" | 0neg
|
Erg leuk boek. Vooral heel herkenbaar. Helaas heb ik het boek wel weggelegd. Dat kwam door de schrijfstijl van het boek. De schrijfstijl vond ik erg vervelend. De zinnen zijn kort en in mijn beleving vrij houterig geschreven (dit was mij niet opgevallen toen ik het eerste deel las gek genoeg). Omdat de zinnen houterig over kwamen kon ik niet goed in het boek komen. Jammer want de verhaallijn is eigenlijk wel de moeite waard! Daarom zeg ik met pijn in mijn hart dat ik de film beter vind dan het boek. | 0neg
|
Van het tweede boek in de serie rond hoofdinspecteur Konrad Simonsen had ik meer verwacht, echter broer en zus Hammer hebben mij teleurgesteld.
De karakters blijven hangen in oppervlakkigheid, alsof de auteurs zelf geen plezier beleven aan het beschrijven, laat staan uitdiepen, ervan. De moordenaar leren we daarentegen wél goed kennen.
Het verhaal komt ongeloofwaardig op mij over: na het overlijden van een onterecht veroordeelde gevangene komt al in het begin van het boek min of meer opeens de werkelijke dader uit de lucht vallen. Met het grootste gemak wordt deze opgespoord, daar is nauwelijks onderzoek voor nodig. Als het dan zon eitje was, waarom is dit destijds niet gelukt?
Bizarre moorden op jonge vrouwen met een vergelijkbaar uiterlijk, de jacht op de met naam en toenaam bekende moordenaar, een eigengereide politievrouw (schijnt erbij te horen tegenwoordig), een intrigerende plaats delict (Groenland), een politiek draadje, alle ingrediënten voor een spannende thriller zijn aanwezig. Het verhaal is echter zo traag van opzet, dat het moeizaam wegleest. Op het laatst wordt het nog een beetje spannend.
Ondanks de twee sterren die ik dit boek geef denk ik nog steeds dat de Hammers het wel kunnen en een derde deel ga ik dan ook zeker lezen. Het mankeert niet aan de verhalen op zich, de lange saaie uitweidingen doen hen de das om. | 0neg
|
Vier vrouwen en een mandoen mee met een bakwedstrijd. Hun levens en het leven van een auteur van barkeepster ontwikkelen zich met het verhaal.
De lekkernijen vliegen al lezend vrijelijk voor je ogen langs.
Maar de levensplots zijn wel erg voor de hand liggend.
Voordeel voor mij: ik heb er wel een leuke baksite mee ontdekt, omdat ik de 'Victoria Sponge' wilde opzoeken. Die kennen wij niet echt in Nederland,
Die site? Laura's Bakery. | 0neg
|
Het geheel is me behoorlijk tegengevallen. Hoewel het achtergrondverhaal niet slecht is, zag ik vele ontwikkelingen van mijlenver aankomen (de liefdesontwikkelingen tussen Wu en Brandt, het verband tussen 'Glitsky's moorden' en die waarvan Andrew beschuldigd wordt, die vreemde griffier...), allemaal weinig verrassend (en daarom teleurstellend, ik had het beter gehoopt/verwacht van Lescroart).
En dat gezin (alles pais en vree) als hoeksteen begint ook saai te worden, ook daarin weinig spanning of verrassing.
Ook lijkt het wel of die 'vriendenclub' steeds uitgebreider wordt, hetgeen het verhaal nodeloos langdradig maakt op sommige momenten (al die personen en hun relatie tot elkaar en hun verleden in eerdere boeken, wat uitgelegd moeten worden; zwaan kleef aan... komen ze allemaal terug in het volgende boek, met aanhang, en willen ze dan ook weer allemaal een stukje meespelen in het verhaal??) | 0neg
|
Het eerste boek -Robopocalyps- heb ik met het nodige plezier gelezen. Moest er wel eerst even goed inkomen, want geen roboticus, maar toen dat eenmaal gelukt was ging het verder wel.
Dit boek, het vervolg, is ingewikkeld en niet goed te volgen. Het is naar mijn idee te vergezocht en geschreven als was het een "bad LSD trip", met gedetailleerde beschrijving van minder prettige gebeurtenissen en met een bepaalde veronderstelde voorkennis op het gebied van robotica. Ik ben na een aantal hoofdstukken aan het scrollen geslagen heb her en der nog een stuk gelezen. Het boek kon me niet vasthouden. | 0neg
|
Een bijzonder boek waar de brieven van de zogenaamde Parissiene Simone (in het echt heet ze anders maar wegens privacy overwegingen hebben ze haar naam veranderd) te lezen zijn die zij naar haar minnaar, Charles, stuurt.
De correspondentie begint op normale wijze maar begint al snel erotische vormen aan te nemen waarbij ze hun seksuele activiteiten op geheel gedetailleerde wijze beschrijft. Hierbij is enkel de brieven van Simone naar Charles te lezen; op deze manier leef je mee in de situatie dat zij "de andere vrouw" is.
Historisch gezien is het een erg interessant boek waarbij het discours van 1929 met betrekking tot erotiek en seksualiteit naar voren komt uit de ogen van een sterke vrouw. De editor, Jean-Yves Berthault, geeft hierbij ook door middel van voetnoten aan waar de gebeurtenissen in de historische context geplaatst dienen te worden.
Als "ontspannend lezer" vind ik dit boek niet echt een aanrader, gezien de brieven erg eentonig zijn. Ze hebben allemaal dezelfde struggles en opbouw, waardoor het niet echt motiverend was om door te lezen.
Kortom, een bijzonder interessant boek voor bijvoorbeeld onderzoek naar seksualiteit van het interbellum en wellicht een aanrader voor de liefhebber van fifty shades of grey. | 0neg
|
Saskia is een goede auteur van prima thrillers. Deze roman is helaas niet haar beste werk. De verhaallijnen zijn vlak en bomvol cliché’s. Ook de personages maken nauwelijks ontwikkeling door. Een gemiste kans gezien het thema van het verhaal.
Had niet Saskia dit boek geschreven maar een onbekende debutant, dan was het niet uit de grote stapel bij uitgevers gekomen.
De schrijfstijl, dar is weinig mee mis. Wat wel mis is, is het vulgaire taalgebruik. Het heeft amper een toegevoegde waarde.
Het boek gaat over een leven opbouwen na een verkrachting. Dat is een onderwerp dat zich bij uitstek leent voor een prachtige diepgelaagde roman. Helaas heeft de commercie, zoals steeds vaker in Nederlandse boeken, het gewonnen van de kwaliteit. | 0neg
|
2016 lijkt een beetje het annus horribilis van de gearriveerde thrillerschrijvers te zijn. Nadat (de ghostwriters van) Lee Child al blijk gaven/gaf van verregaande plot- en schrijfmoeheid, gaat nu ook bij Harlan Coben de machine haperen en sputteren, alsof hij nog slechts op inspiratiedampen vooruit komt. Aan het einde van ‘De verbeelding’ vergelijkt Coben bij monde van hoofdpersonage Maya, zijn werk vergenoegd met een optische illusie: je dacht dat het zo zat, maar je hoeft maar een stap opzij te zetten en het blijkt allemaal anders te zijn. Deze zelffelicitatie is volkomen misplaatst (en zoals zoveel in dit boek overbodig uitleggerig). De optische illusie berust eerder op lomp boerenbedrog dan op een uitgekiend spel met vertelperspectief en narratieve dwaalsporen en valluiken. De lezer wordt niet verleid zich te laten misleiden, maar krijgt door Coben een set oncomfortabel klemmende oogkleppen opgezet, die hij vervolgens aan het einde probeert weg te toveren.
Het is ondoenlijk dit boek enigszins diepgaand te bespreken zonder het te spoileren, maar bij de bizarre ontknoping vraag je je onwillekeurig af wat hier de logica achter de logica is. Waarom gaslighten deze personages elkaar? Wat is het doel ervan? Waarom gaat Maya pas op onderzoek uit als zij daartoe wordt geprovoceerd? Het antwoord is natuurlijk dat de personages zich als volslagen idioten gedragen omdat ‘verteller’ Coben dan een onmogelijk konijn uit een onverwachte hoed kan toveren. Helaas is deze onthulling zo wezenloos dat hij de truc terugwerkend totaal ontkracht.
Enfin, ik heb het gevoel dat een sabbatical Coben goed zou doen, maar misschien hebben sommige uitgevers het gevoel dat hun vergunning om geld te drukken met een bepaalde auteursnaam, per zomer wordt afgegeven? En dat als er eens een vakantie verstrijkt zonder een Coben in de koffer, de lezers hem al vergeten zijn? Coben was ooit een bedreven plotbouwer die vooral schitterde met verhalen over elckerlycs in de buitenwijken die tegen wil en dank betrokken raakten bij duistere machinaties, maar ondanks hun inherente sullige alledaagsheid het avontuur van hun leven toch tot een goed en gelukkig einde wisten te brengen. Met zijn laatste twee boeken kiest Coben voor een ander (lees dubbelzinniger) soort held (in ‘De verbeelding’ is Maya een onder PTST gebukt gaande oorlogsveteraan) en daar hoort ook een grimmiger verhaalverloop bij. Bij mij scoort hij hiermee twee misslagen op rij en ik zie de nieuwe Coben dan ook met veel vrees en slechts weinig hoop tegemoet. | 0neg
|
Sinds De Da Vinci code mag het verhaal bekend worden geacht: in het Franse Rennes-le-château ontdekte de arme priester Saunière iets dat hem ontzettend rijk zou gaan maken. Het is nog steeds niet bekend wat hij ontdekt heeft, maar complottheorieën zijn er genoeg. Zo zijn er theorieën die stellen dat Jezus niet ten hemel is gevaren, maar dat zijn lichaam naar Frankrijk is gebracht, of dat zijn vrouw, die zwanger van hem was, naar Frankrijk is gevlucht. Stapels boeken zijn er al over geschreven, zoals De tombe van God van Andrews en Schellenberger en Het heilig bloed en De heilige graal van Baigent, Leigh en Lincoln.
Loomis heeft daar met De Pegasus connectie een overbodig aftreksel van gemaakt.
Langdon Reilly is een advocaat die halsoverkop naar Frankrijk gaat als zijn zus en haar zoontje bij een bomexplosie om het leven komen. Daar ontdekt hij dat zijn zus net in het bezit was gekomen van een schilderij van Poussin dat ook in het Louvre hangt, maar dan met een andere achtergrond. Dit schilderij zou aanwijzingen bevatten voor een geheim dat nabij Rennes-le-château verborgen zou zijn door de Tempeliers. Reilly besluit te gaan onderzoeken wie er achter de moord op zijn zus zit en merkt al snel dat hij ook het doelwit van moordenaars is geworden.
Loomis doet krampachtig zijn best om een spannend verhaal te schrijven, maar de hoeveelheid storende elementen is zo groot dat je als lezer het liefst het boek weg wilt leggen. Het verhaal is volstrekt niet origineel. Loomis maakt de ergerlijke fout om de politie in alle landen waar Reilly komt als onnozel neer te zetten. Zijn schrijfstijl lijdt onder vreemde vergelijkingen (Ze bracht meer hoofden aan het draaien dan de Amerikaanse vereniging van chiropractici) en geregeld kinderlijke dialogen. De moordenaars in De Pegasus connectie behoren tot een eeuwenoude organisatie die in een poging om bepaalde zaken geheim te houden even subtiel opereren als een olifant in een porseleinwinkel. Een onbedoeld hilarische uitschieter daarbij is de scene waarin de moordenaars tijdens een bergrit in een vrachtwagen onze held achterna racen die op een motor rijdt.
Loomis doet in het begin van het boek geheimzinnig over het vorige beroep van Reilly, maar de oplettende lezer snapt al gauw dat hij geheim agent is geweest. De kwaliteiten van spion heeft Reilly alleen nodig als hij geconfronteerd wordt met de moordenaars; het speurwerk stelt niet zoveel voor in dit boek. Na lang nadenken ontdekt Reilly een mogelijk anagram van een zin op het schilderij van Poussin, maar als hij wat gezocht had op internet, zou hij overstelpt zijn door sites waar dat anagram allang gevonden is. Het helpt Reilly om in het gebied van Rennes-le-château rechtstreeks naar de schat te lopen, terwijl dat gebied al grondig uitgekamd is door andere schatzoekers.
Loomis doet ook een poging zijn personages wat body te geven, maar slaagt daar niet in. De feiten die hij over de personages vertelt, zoals dat de zoon van de zus van Reilly geadopteerd zou zijn en dat Reilly nog elke dag denkt aan zijn vrouw die aan kanker is overleden, worden zo minimaal uitgewerkt, dat ze als niet relevant overkomen. Dat slecht uitwerken doet Loomis ook met meer zaken, bijvoorbeeld een stelling dat de moorden van een bepaalde organisatie in het teken staan van één van de vier elementen. Er wordt hier geen betekenis of vervolg aan gegeven, maar ondertussen verdraait Loomis wel de feiten door te zeggen dat de priester Saunière door verdrinking is omgekomen in plaats van door een beroerte. Ook de uitleg van Loomis over het schilderij van Poussin en de stand van de herdersstokken is matig. Een afbeelding van het schilderij zou daarbij trouwens handig zijn geweest.
En zo gaat het verhaal verder tot Loomis aan het eind van een boek een krampachtige poging doet om een verrassend slot uit zijn hoed te toveren, maar ook dat slaat niet aan. | 0neg
|
Meer dan de helft van dit boek bestaat uit verslagen van vechtpartijen, waarbij met honkbalknuppels mensen werden doodgeslagen en iedereen rondliep met vuurwapens. Quincy en Rainie zouden hoofdpersoon in deze serie moeten zijn, maar Rainie kwam in het hele boek niet voor en Quincy maar heel weinig. Zijn grootste wapenfeit was, dat hij zich aan het einde van het verhaal nog even liet neerschieten. Veel bijdragen aan de oplossing van het raadsel leverde hij niet.
Het verhaal: Een jong meisje trouwt met een zeer begeerlijke vrijgezel. Hij blijkt echter een monster te zijn. Hij mishandelt haar en vermoordt vrouwen. Als ze eindelijk de kans krijgt geeft ze hem aan bij de politie en weet ze te vluchten. Hij wordt in een extra beveiligde gevangenis geplaatst. Ook daaruit weet hij te ontsnappen. Hij is een meester in vermommingen en niemand heeft hem ooit door. Ook afluisterapparatuur kan hij overal aanbrengen, zonder dat iemand dat in de gaten heeft. Theresa, de jonge echtgenote en moeder van Sam, zoekt hulp bij een man, die als vechtmachine bekend staat. Hij moet har leren, hoe ze haar ex-man moet bevechten.
Wat een vreselijk boek. | 0neg
|
Het duurde even voordat ik in het verhaal kon komen, omdat er twee gelijksoortige verhalen naast elkaar lopen. In het begin was dit zeer verwarrend, maar toen de personages wat beter in beeld kwamen heb ik dit boek toch nog redelijk snel uit kunnen lezen.. Dit boek hoort zeker niet tot de betere boeken die ik gelezen heb. | 0neg
|
Ik heb altijd gezegd: de korte verhalen van Stephen King zijn véél beter dan zijn lange verhalen (die dikke pillen). Dat neem ik terug. In deze bundel staan te veel verhalen die gewoon de moeite van het lezen, achteraf gezien, niet waard zijn.
Recent is er een discussie geweest over "gevaarlijke boeken". Dat schrijvers die het hebben gemaakt, waar we King zeker onder moeten rekenen, op een punt komen waarop ze alles wat ze schrijven kunnen verkopen. Al is het hun boodschappenbriefje (bij mijn weten heeft Neil Gaiman daarna inderdaad een boodschappenbriefje in een boek gestopt). De opinie van de schrijver van de aanstichter van de discussie was dat juist die schrijvers "gevaarlijke boeken" kunnen schrijven, dat ze dan eens echt het achterste van hun tong kunnen laten zien, dat ze eindelijk iets kunnen neerzetten dat mogelijk onbegrepen is. Alleen als je niets meer te verliezen hebt, of wanneer je alles kunt maken, kun je dat soort kunst publiceren.
Maar dat doet King niet. Hij haalt wat ouder werk bij elkaar, herschrijft wat verhalen, doet er per verhaal een voorwoord bij en er is weer een boek. De voorwoorden bij de verhalen zijn overigens het interessantst van het boek, zeker voor de King-fan.
Bij King verwacht ik verhalen die toch op zijn minst verontrustend zijn. Over het algemeen ook boeiende verhalen, onderhoudende verhalen. Er zitten er wel een paar tussen, maar het gros is meer bladvulling. Geen spanning, geen plot, geen pointe, geen interessante kijk op de wereld. Vaak slecht uitgewerkte verhalen. Wel veel oude, zieke mensen. Veel pseudo-autobiografische verhalen. Als je de voorwoorden moet geloven, verhalen die voor vrienden zijn geschreven - en misschien beter nooit bij het grote publiek hadden kunnen komen.
Het eerste verhaal, Mijl 81, zou ik bij een willekeurige wedstrijd ergens als laatste hebben geplaatst. Eerst lees je een heel verhaal over de hoofdpersoon, dan lees je over enkele gruwelijkheden en dan, oh, toeval, heeft de hoofdpersoon het enige ding bij zich dat de wereld kan redden. En dan is het verhaal plotseling afgelopen. Ik heb voor Fantastels en Trek Sagae echt veel betere verhalen gelezen.
Het tweede verhaal is evenmin sterk. Bijna had ik de moed opgegeven. Daarna wordt het al met al wat beter, maar echte toppers zitten er niet bij (Mevrouw Todd gaat binnendoor blijft mijn favoriete korte verhaal, het is van King, maar het niveau van dat verhaal wordt in deze bundel nergens gehaald).
Het verhaal over de UR is op zich nog wel komisch, Het duin is voorspelbaar. Andere verhalen zijn zo weer vergeten. Ze doen me denken aan tumbleweeds, ze komen voorbij rollen op de wind en verdwijnen zonder een spoor achter te laten in een desolaat landschap.
In het laatste verhaal, Zomeronweer, lijkt King afscheid te nemen van zijn lezers. En misschien is dat maar beter ook, als het eerdere hoge niveau niet kan worden volgehouden. | 0neg
|
Psychiater Mats Krüger heeft vliegangst. Hij moet echter een vlucht nemen van Buenos Aires naar Berlijn omdat zijn dochter Nele op het punt staat om te bevallen. Uit voorzorg boekt hij vier stoelen, waaronder stoel 7A, omdat uit tests blijkt dat die plaats het meest in aanmerking komt voor een ongeluk. Het is zijn bedoeling om tijdens te vlucht regelmatig van zitplaats te wisselen, om zo het noodlot te ontlopen. Dat noodlot weet hem echter prima te vinden.
Eenmaal aan boord wordt hij gebeld door iemand die claimt zijn dochter ontvoerd te hebben. Als Matt niet een bepaalde opdracht uitvoert, dan vermoordt hij Nele. Die opdracht is de grootste nachtmerrie van Matt: hij moet zijn vaardigheden als psychiater zodanig inzetten, dat een van zijn vorige patiënten, die ook aan boord is, volledig door het lint gaat en ervoor zorgt dat het vliegtuig in zee stort. Matt staat voor de verschrikkelijke keuze: zijn dochter redden of een vliegtuig vol onbekenden.
Sebastian Fitzek is een bestsellerauteur. En terecht, want een spannend verhaal vertellen kan hij wel. Stoel 7A is een rollercoaster van gebeurtenissen waarbij je in sneltreinvaart continu heen en weer stuitert. Tot zover niets aan de hand.
Waar het bij Fitzek aan schort is de geloofwaardigheid, en die wordt in Stoel 7A tot onacceptabele lengte opgerekt. Neem alleen al Matt die aan boord van het vliegtuig alles voor waar aanneemt wat de ontvoerder tegen hem zegt. Oké, ik laat een vliegtuig vol mensen neerstorten en ik geloof helemaal dat je daarna mijn dochter ongeschonden laat gaan. Geen moment twijfelt hij eraan dat dit voor zijn dochter goed gaat aflopen. Als hij maar doet wat de ontvoerder zegt, dan komt alles op zijn pootjes terecht.
Gedurende de vlucht vraagt Matt zich een paar keer af hoe ze het zo geregeld hebben, dat alles tijdens die ene reis samenvalt: de ontvoering van zijn dochter, het aan boord zijn van zijn ex-patiënte en hijzelf, de aanwezigheid van een belastende video op het entertainmentsysteem van het vliegtuig. Gaandeweg komt Fitzek met de antwoorden, maar die antwoorden leveren juist veel meer vragen op. Fitzek heeft goed nagedacht over de plot en alles staat met elkaar in verband, maar hij heeft toevalligheid op toevalligheid nodig om alles in gekunstelde banen te leiden. Het is gewoon allemaal te veel. En net als je denkt dat het niet gekker kan, komen er nog een paar verklaringen die het nog gekker maken.
Fitzek heeft zulke bizarre verhaallijnen niet nodig. Zijn vertelkunst zou veel meer tot zijn recht komen met een plot die niet continu de wenkbrauwen van zijn lezers doet rijzen. | 0neg
|
Dit boek moet je echt liggen. De hoofdpersoon (zonder naam) blikt terug op gebeurtenissen uit het verleden, uit zijn leven. Hij heeft een behoorlijke bagage die hij meeneemt naar het heden. Hij vind zichzelf slachtoffer van omstandigheden, alles is de schuld van een ander en nooit van zichzelf.
In het boek worden diverse maatschappelijke thema`s beschreven waar de schrijver wil dat je over na gaat denken. De hoofdpersoon heeft er zo zijn eigen mening over. Euthanasie kan dat wel of kan dat niet ? Abortus wel of niet ?
Hoofdpersoon is zo geschreven dat alles herkenbaar is maar een beetje over de top. Je kan niet anders dan denken dat hij het aan zichzelf te danken heeft, aan de manier waarop hij zich laat zien aan de wereld en hoe hij zich gedraagt. Je kan niet verwachten dat alles goed gaat zoals jij wil dat het gaat, dat is echt onmogelijk.
Het boek is voor mij te ouderwets geschreven, teveel filosofische stukken die net even te lang duren waardoor je aan het einde van het stuk even terug moet om te kijken wat er nou precies geschreven werd. Misschien is het voor iemand die iets ouder is wel een heel mooi boek. Ik zou hem zelf niet aan raden aan iemand van mijn leeftijd. Ik heb het boek 2 maal gelezen, de 1e keer om erdoorheen te raken, de andere keer om alles goed in me op te nemen. | 0neg
|
Sorry hoor, maar dit is echt een waardeloos boek. Slecht geschreven, niet spannend, ik heb echt het gevoel dat ik het zelf wel even had kunnen schrijven. Geef mij maar Scandinavische schrijvers die zijn top! | 0neg
|
Het boek gaat over een vrouw die haar leven totaal niet in orde heeft.
De cover van het boek sprak mij erg aan, ik vond het best komisch, anders en best feminine. Toen ik het verhaal begon te lezen, keek ik er met meer afschuw tegen aan eigenlijk.
Eva, de hoofdpersoon ligt mij niet. Ze lijkt een vrouw die best veel macht zou hebben over zichzelf, omdat ze best dominant overkomt vanwege haar seks leventje. Gedurende het verhaal vond ik haar zwakker en zwakker lijken. Dit kan ook te maken hebben met dat zij dieper en dieper 'weg zakte' in haar leven.
De schrijfstijl, daar moet je van houden. Op een paar momenten vond ik het lekker lezen maar er wordt veel geschreven met hoofdletters en met 'dialecten'. Of er werden bijvoorbeeld woorden expres fout gespeld, wat ik begrijp maar zelf vond ik dat heel vervelend. Woorden zoals 'nie' in plaats van 'niet'.
Door het verhaal heen heb ik mij er door heen moeten sleuren. Op een gegeven moment vond ik het hetzelfde blijven, elke pagina was zij dronken en wilde zij seks. Ik had het gevoel dat als ik een aantal pagina's over zou slaan, ik niks gemist zou hebben. Verder heb ik geen humor in terug gevonden.
Het blijft een heel ander soort boek dan wat ik gewend ben, het is niet zozeer slecht ik had alleen wat meer diepgang verwacht. | 0neg
|
Tsja....De Da Vinci code vind ik al een zwaar overgewaardeerd boek (met name vanwege de verregaande naïveteit van de hoofdpersonen en de onwaarschijnlijkheden van sommige gebeurtenissen), maar dit boek van Simone van der Vlugt is zelfs daar een slap aftreksel van. Het lijkt inderdaad net een (redelijk getrouwe) kopie van het boek van Dan Brown (zoals recensente Ria terecht opmerkt... maar in tegenstelling tot haar vond ik het "origineel" dus ook al heel slecht!)
Wat ik helemaaaaal irritant vond: de helderziendheid van die achtervolger. Hij weet werkelijk PRECIES wat Birgit en Jef doen, waar ze zijn etc. etc. Elke keer weer opnieuw. Is hij alwetend? Heeft hij een IQ van 230? Is het god zelf? Misschien heeft hij zijn hoofd wel in de Ark gestoken, en word je daar telepathisch van of zo. Anders is het moeilijk te verklaren hoe hij zo ongelooflijk paranormaal bezig is.
Nee Simone: keer maar liever terug naar echte polderboekjes, zoals Schaduwzuster... dat was nog wel te pruimen tenminste. Schoenmaker en leest... cliché maar waar. | 0neg
|
Ik haat goochelaars, het is puur bedrog. Ze maken misbruik van de tekortkomingen van onze hersenen. En toch was ik geïnteresseerd hoe bepaalde trucs nu uitgevoerd worden. Helaas is het e-book niet leesbaar op mijn reader en op mijn pc is het nog erger want dan zet hem 2 bladzijdes boven elkaar. Ik ben dan maar de paperback in de bibliotheek gaan lenen.
Nicholas start zelfs zijn boek met te vertellen dat goochelen bedrog is.
Ik vond het boek maar niets, maar dat heeft dan weer meer te maken met mijn natuurlijke afkeer van goochelen. | 0neg
|
'Je hebt altijd een keuze. Ook als je geen keuze hebt.' Deze boodschap staat centraal in Controle!. Esther van der Ham beschrijft het leven van Marjolein en laat zien hoe zij de controle steeds meer dreigt te verliezen. Echter, zij heeft een keuze. Elke keer opnieuw.
Vrijwel direct wordt de lezer met een enorme portie ellende opgescheept. Marjolein heeft een relatie met Luc, maar is allesbehalve gelukkig. Bovendien heeft ze een, volgens haar, ronduit slechte opvoeding genoten, iets waar ze tot op de dag van vandaag last van heeft. Ze heeft één grote hobby: zingen in een koor, het liefst samen met de knappe Dominique.
Wanneer Marjolein hoort dat ze een duet met Dominique mag zingen, is ze dolgelukkig. Ze wil mee naar Stockholm voor de repetities en niets kan haar gelukkiger maken. Maar dan stort haar wereld in: Luc overlijdt bij een ongeluk, Marjolein blijkt iets in haar borst te hebben en er ontstaan financiële problemen. Tegelijkertijd wordt Stockholm onzeker. Kan ze haar kinderen wel achterlaten? Hoe gaat ze de ontstane chaos herstellen? Langzaam maar zeker lijkt Marjolein dieper in de put der ellende te vallen.
Zo beschreven lijkt Controle! een aantrekkelijk, gebeurtenisvol boek. Echter, schijn bedriegt: Controle! blijkt een kat in de zak. De eerste passages uit het verhaal zijn louter negatief. Van der Ham maakt zich schuldig aan het gebruik van een zeer vertelachtige verteltrant en schept met Marjolein een hoofdpersonage dat op geen enkele wijze sympathie opwekt. Ze is extreem negatief over haar zeurderige, te dikke, financieel inzichtloze, gamende man, “Altijd hetzelfde. Ik vraag iets, hij zegt ja en vergeet het net zo snel weer, waardoor er steeds chaos ontstaat”, en vertelt haar verhaal, maar showt niet: “Ik maak me zorgen om haar. Ik weet niet wat ik moet doen om het voor haar prettiger te maken en vraag me regelmatig af of het door mij komt dat ze zich zo voelt.” Tegelijkertijd knoopt Van der Ham bij vlagen clichés aan elkaar en maakt ze van haar plot een uiterst voorspelbaar geheel: “Boeken waren en zijn voor mij een uitvlucht naar een droomwereld waar het beter is, of in ieder geval waar de ellende in de meeste gevallen goed afloopt.”
Het verhaal wordt iets aantrekkelijker wanneer Marjolein bij het koor komt. Van der Ham gebruikt meer dialogen en laat de beschrijvende verteltrant meer los. Helaas is daarmee veel gezegd. Controle! wordt een fragmentarisch geheel, waarbij de functie van sommige verhaalpassages onduidelijk is. Langzaam ontstaat het hap-snappatroon: een beetje over Marjoleins werk bij de boekhandel, een beetje over haar financiële problemen, een beetje over haar borstkanker, een beetje over Dominique en zijn stalker en een beetje over Marjoleins slechte opvoeding. Van der Ham wil simpelweg te veel vertellen in te korte tijd. Ze voegt ongeloofwaardig veel ellende toe aan het leven van Marjolein, ontneemt zichzelf daarmee de kans de diepte in te duiken en zorgt ervoor dat de lezer geen focus heeft. Moet je je richten op het werk? Op Marjoleins gezondheid? Het koor? Of misschien toch meer op Dominique en de stalker? Van der Ham lijkt niet in staat te selecteren en combineert de levensverhalen van zeker zeven mensen tot één overvol verhaal. Bovendien wordt haar verhaal gekenmerkt door te grote tijdsprongen, waardoor elke vorm van emotionele betrokkenheid verdwijnt: in amper vijf bladzijden is Luc overleden en begraven. Regelmatig missen verhaalelementen de broodnodige context om echt indruk te maken.
Dan rest het einde. Als klap op de vuurpijl voegt Van der Ham een Terug naar de kust-achtig verhaalelement toe, om zo enige vorm van spanning te creëren. Het is misplaatst, ongeloofwaardig en uiterst summier uitgewerkt. Helaas tekent dit Controle!. Het boek is te vol en tegelijkertijd te afstandelijk. Marjolein raakt de lezer niet en is bij vlagen onbegrijpelijk. | 0neg
|
Ik heb dit boek in het Duits gelezen, om zo de sfeer vanuit het perspectief van de schrijver beter te kunnen "proeven". Ik verkeerde in de veronderstelling dat het Duitse taalgebruik en de daarmee gepaard gaande sfeer, van invloed konden zijn op mijn opinievorming; echter had dit boek net zo goed door een Nederlandse auteur geschreven kunnen zijn. Kastner weet in Die Farbe Blau een 17de eeuws Amsterdams sfeertje neer te zetten, waar je je als lezer moeiteloos in verplaatst. Mooi geschreven, spannend, echter niet exceptioneel(helaas)! Een historisch detective-verhaal dat met name vanwege z'n setting en het gebruik van de persoon Rembrandt van Rijn aanspreekt. | 0neg
|
Ik geef dit boek 2.5 sterren, omdat ik het verhaal wel heel goed vond geschreven, maar er ook wat problemen mee had.
Het verhaal volgt een meisje, die niet denkt zoals de andere mensen. Ze is autistisch, en woont in het Blauwe Huis met haar pleeggezin. Ze heeft maar 1 doel, het vinden van haar pleegmoeder. Maar wat nou als ik zeg, dat haar pleegmoeder gevaarlijk is, en ze haar eigenlijk helemaal niet wilt zien? Waarom wilt ze dan nog naar haar toe?
Het verhaal vond ik heel realistisch geschreven, je leest alles vanaf het perspectief van Ginny, en ervaart daarom ook de manier waarop ze denkt. Het is heel speciaal, en kan ook wat heftig zijn voor sommige mensen. Normaal gesproken ben ik een Young Adult lezer, dus dit was even heel wat anders. Ik doe mee aan de leesclub van dit boek, en zie veel andere mensen echt aangetrokken worden door het boek. Helaas ben ik daar niet 1 van, maar ik denk echt dat dat komt doordat ik het liefst Young Adult lees. Wel moet ik zeggen, dat dit boek je wel best vaak verrast. Er zijn dingen die je eerst niet snapte, en wanneer Ginny het in haar gedachte uitlegde, kwam je er eindelijk achter.
Als je houd van realistische, rakende en verassende verhalen, ook als literatuur, dan is dit boek perfect voor jou. | 0neg
|
Frank Maes, een ervaren jeugdhulpverlener, wordt op een dag geconfronteerd met een woedende voormalig cliënt. In de regel is uithuisplaatsing niet erger dan de kwaal, maar die stelling komt onder druk te staan, waardoor Frank zich schuldig gaat voelen. Hoeveel kinderen heeft hij gedurende zijn carrière naar een hel gestuurd?
Als op een dag Franks dochtertje verdwijnt, komt hij in aanraking met de gefrustreerde en verslavende politie-inspecteur Simoskie. Een tweede verhaallijn wordt opgestart. Frank Maes heeft er alles voor over om zijn dochtertje heelhuids terug te krijgen, maar hij krijgt te maken met de werkwijze van Politie-inspecteur Simoskie die nogal onorthodox is.
De cover is eenvoudig en saai waardoor de lezer niet geprikkeld wordt het boek te willen lezen. De proloog is heftig en rauw geschreven waardoor de toon is gezet.
De personages hebben karaktertrekjes die al snel ongeloofwaardig worden en in samenhang met de ruwe taal is dit niet bevorderlijk voor het leesplezier. Op een enig moment stijgt de spanning, maar dit wordt door alle onwaarschijnlijkheid teniet gedaan. De lezer krijgt er daardoor geen binding mee.
De twee verhaallijnen lijken aanvankelijke ver uit elkaar te liggen, maar uiteindelijk vloeien die toch ineen. Als de verhaallijnen en de personages wat dieper worden uitgewerkt zou het geheel meer gaan leven.
Dat er bepaalde zaken in de jeugdzorg niet goed verlopen wordt duidelijk in beeld gebracht, maar dat het deze grote omvang heeft, lijkt mij onwaarschijnlijk. Het boek heeft mij er niet van kunnen overtuigen dat dit wereldje werkelijk zo verrot in elkaar steekt.
‘Ontferm u over ons’ is een debuut dat wat mij betreft helaas is ontspoord. | 0neg
|
3 keer. 3 keer opnieuw ben ik begonnen. En 3 keer ben ik een eind verder gestopt. Ik heb dit boek gekocht natuurlijk vanwege zijn korte inhoud en ik moet eerlijk bekennen ook vanwege de prachtige cover. Lekker gezellig lezen. Maar oh, wat is dit een ingewikkeld verhaal?
Dus : boek even wegleggen en iets anders lezen. Nadien : terug helemaal opnieuw, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Zo nog een derde keer. Nu ja... niets voor mij blijkbaar?
Ik zie dat de lezerswaarderingen heel verdeeld zijn : gelukkig ben ik niet alleen want dan zou ik me dom voelen. | 0neg
|
De ijzeren engel van Florian Boland is aangemeld als een thrillerdebuut voor de Hebban debuutprijs en dus ook al zodanig gerecenseerd. Op de cover wordt het aangeprezen als het thrillerdebuut van het jaar met een waardering van 5*, terwijl op de achterflap staat te lezen dat het een spannende plotgedreven roman is. Deze tegenstelling is jammer, want de cover van een boek is factor die bepaalt of de lezer een boek al dan niet oppakt. In bovengenoemd interview legt Boland deze gimmick weliswaar uit, echter zonder dit interview te zien trek je andere conclusies. Ook in de achterflaptekst is een foutje geslopen; waar in de titel word aangekondigd dat er sprake is van een jonge psychiater, wordt hij in de tekst omschreven als een assistent – psychiater; 2 functies waar een diplomering tussen zit. Boland heeft als protagonist de psychiater Mark Moulain die een eigen visie heeft op het vak van psychiatrie, radicaal het tegenovergestelde van zijn beroemde vader die ook psychiater was. Mark is gedegen uitgewerkt en als lezer leer je hem goed kennen en begrijpen. Boland weet je ook mee te nemen in de gedachtegangen van Moulain als hij zijn best doet om uit de schaduw van zijn vader te komen en je ervaart de onderhuidse spanning als hij wordt gedwongen om lichtjes in de voetstappen van zijn vader te treden. De overige personages leer je weinig kennen, enkel David is nog enigszins uitgewerkt maar dan alleen gekoppeld aan zijn rol in het boek. Het verhaal rondom patiënt Julian moet de spannende component toevoegen en doet dit tot op zekere hoogte ook. Echter deze spanning treedt pas op in de laatste pagina’s als er daadwerkelijk enige actie plaatsvind en het verhaal ineens alle kanten op kan gaan. Een psychiatrische kliniek in de jaren ’95 is op een mooie respectvolle manier neergezet, waarbij een redelijk accuraat beeld wordt geschetst van hoe het er in een kliniek aan toe gaat. Ook de werelden van de Roma en militaire academie wordt op begrijpelijke en respectvolle wijze geportretteerd. Als roman met een spannend tintje is De ijzeren engel absoluut een geslaagd debuut, verwacht je echter een thriller in handen te krijgen dan kom je als lezer toch enigszins bedrogen uit. | 0neg
|
Mijn eerste kennismaking met Stephen King; na alle lovende woorden over deze schrijver viel me dit boek erg tegen. Ik vond het wat langdradig, soms zelfs een beetje saai. Toch nog twee sterren, omdat het boek me bij de laatste honderd bladzijden te pakken kreeg. | 0neg
|
Met een redelijke verwachting aan dit boek begonnen, maar al vlug gemerkt, dat dit niet mijn genre is. Ik heb het boek wel uitgelezen, want uiteindelijk is het wel heel goed geschreven. Voor de lezers van dit genre, kan ik mij goed voorstellen dat ze dan ook volledig worden meegesleurd in het boek.. Ik wou weten hoe het Mia uiteindelijke vergaat. Gabe Hamilton houdt er een nogal eigenaardige manier op na wat betreft het aangaan van relaties. Sinds jaar en dag is hij gefascineerd door Mia, de zus van zijn beste vriend Jace. Wanneer zij de volwassen leeftijd van 24 jaar heeft bereikt, kan hij haar niet meer weerstaan, desondanks hij weet dat dit zijn vriendschap met Jace kan kosten. De manier waarop alles gebeurt, de machtspositie die Gabe hier neemt en het verregaande erotische gegeven, is niet echt leesvoer voor mij. Ik ga dan ook de volgende delen van deze trilogie niet meer lezen. | 0neg
|
Naomi volgt in een warme nacht haar vader omdat ze denkt dat hij verkoeling gaat zoeken in de kreek. Maar, hij loopt het bos in tot bij een luik, opent dit en gaat naar beneden. Naomi wacht totdat hij weer naar boven komt en als hij weg is gaat ze op onderzoek uit. Ze treft beneden een ruimte aan waarin zich een vrouw bevindt. Naomi weet haar te bevrijden en ze gaan naar de sheriff. Daar vertelt ze wat ze gezien heeft en naar aanleiding daarvan wordt haar vader gearresteerd. Samen met haar moeder en haar broertje Mason wordt ze daarna meegenomen door oom Seth die in Washington woont. Een tijdje later wordt er besloten naar New York te verhuizen waar Harry, de vriend van Seth, een restaurant gaat openen.
Vier jaar later gebeuren er in New York dingen waardoor hun leven op zijn kop wordt gezet en de herinneringen aan het gebeurde in die nacht weer levendig worden. Weer 14 jaar later koopt Naomi een huis in Sunrise Cove, Washington. Daar leert ze ook Xander kennen, die meteen in haar geïnteresseerd is. Haar leven staat in het teken van de verbouwing en fotograferen tot op een dag Marla, die ook een oogje op Xander heeft, na een ruzie met Naomi verdwenen is. En die gebeurtenis is het begin van een nachtmerrie en niet alleen voor Naomi.
Nora Roberts, die eigenlijk verder geen introductie behoeft, laat het verhaal beginnen in 1998 met de arrestatie van Naomi’s vader, om dan weer verder te gaan in 2002 als Naomi naar school gaat en graag fotografie wil gaan studeren. Dan maakt het verhaal een sprong naar 2016 als Naomi het huis koopt in Sunrise Cove. Deze overgangen in tijd zijn niet storend. De stukken die zich afspelen in 1998 en 2002 geven voldoende achtergrondinformatie voor de rest van het verhaal.
De obsessie is geen thriller. Eigenlijk valt het boek meer in de categorie van psychologische roman. Het kleine beetje spanning in het verhaal begint pas bijna aan het einde. Een enigszins beklemmende spanning die niet alleen Naomi en Xander in hun greep houdt, maar alle inwoners van Sunrise Cove. Je denkt én hoopt als lezer dat het verhaal vanaf dit moment eindelijk echt gaat losbranden, maar helaas is dit niet het geval. De plot is wel redelijk verrassend, maar te mager uitgewerkt en aan het einde van het verhaal blijft eigenlijk alleen maar een katterig gevoel over. Buiten dit is het verhaal in De obsessie bij tijd en wijle langdradig, soms zelfs oubollig. Er gebeurt gewoon té weinig, waardoor er totaal geen vaart in zit.
Wat de personages betreft, is Naomi zeker interessant te noemen. Zij is (mede) gevormd door wat zij op jonge leeftijd heeft meegemaakt. Zij is een doorzetter, weet wat ze wil en gaat daar ook voor. Toch heeft ze ook haar reserves en moeite met sociale contacten. Xander en zijn vrienden, die Naomi allemaal op een of andere te hulp schieten met de verbouwing, zijn stuk voor stuk aardige, begripvolle personages. Zij weten Naomi enigszins te ontdooien en tot haar door te dringen.
De obsessie is een aardig boek, menselijk en soms zelfs romantisch, maar om het een echte thriller te noemen? Daarvoor ontbeert het grootste deel van het verhaal de broodnodige spanning. | 0neg
|
Als je van honkbal houdt moet je dit boek vooral lezen. Maakt het je nieuwsgierig lees dan het laatste hoofdstuk als een bijlage want dan worden voor zo ver mogelijk de spelregels uitgelegd. Ik begon er aan in het begin zoals ik meestal een boek lees, en scrolde in topsnelheid door de hoofdstukken. Ik meende een sportkrant te lezen ipv een roman. Ik vond er geen ruk aan. Even later als je doorleest zie je dat het toch wel een echte Grisham js, maar dan moet je wel door flink wat wedstrijdverslagen heen lezen. Met stip de minst boeiende GRISHAM ooit, eigenlijk, niet meer dan een ster, maar ik wil,de mild zijn. | 0neg
|
Ik heb alleen maar negatieve recensies over het Boekenweekgeschenk gelezen. Mensen, zo slecht is het nu ook weer niet. Ik heb het met plezier gelezen. | 0neg
|
dat je drie keer terug moet lezen om te kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is.,Helaas moet ik het oneens zijn met de vorige recensie van dit boek. De onaantastbare vergt het uiterste van de lezer in geduld en begrip. Ten eerste het verhaal zelf: een drugsbaron wil vanuit Engeland een groot smokkelnetwerk starten met behulp van drugsbaronnen uit diverse Oostbloklanden. Een team van Engelse agenten tracht dat te verhinderen. Ten tweede de hoofdpersonen: de drugsbaron zelf, die ´Mister´ wordt genoemd, is de meest bordkartonnen hoofdpersoon waar ik de laatste jaren een boek over heb gelezen. Behalve dan dat de man ´Mister´ genoemd wil worden, en getrouwd is met een alleraardigste, doodnormale vrouw, kom je niets, maar dan ook niets over die man te weten. Hier en daar een kort zinnetje toelichting over de jeugd van de man werkt niet bepaald verhelderend. Ten derde: het ´decor´. Het verhaal speelt zich af in Engeland en Bosnië. De helft van het boek wordt dan ook gevuld met een verhaal over een paar boeren tijdens de oorlog. Dit haalt alle (matig aanwezige) actie uit het verhaal en uiteindelijk gaat het allemaal alleen maar om een mijnenveld. Het was niet nodig er een compleet verslag van de oorlog bij te halen om dat ene mijnenveld te verklaren.
Het verhaal is verder bij tijd en wijle zo verschrikkelijk verwarrend, dat je drie keer terug moet lezen om te kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is. En als je dan die hele stapel papier hebt doorgewerkt, die ook nog ruimhartig doorspekt is van de meest verschrikkelijke vertaalfouten, ben je nog niks wijzer. De drugsbaron is dood. Hoera.
Ik vraag me serieus af hoe men heeft kunnen denken dat dit boek het goed zou doen op de Nederlandse markt. Ik kan me namelijk ook absoluut niet bedenken wat de oorspronkelijke uitgever heeft bedoeld met het op de markt brengen van dit boek. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.