text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een boek is altijd een interactie tussen inhoud en de lezer. Daartussen moet iets gebeuren. Bij mij gebeurde er van alles, maar waardering was daar helaas niet bij. Er gebeuren dingen die ik niet in het verhaal kan plaatsen en de schrijver is soms moeilijk te volgen. Volgens recensenten zou het ook humoristisch zijn, en ik kom inderdaad vaak stukjes tegen waarvan ik denk: waarschijnlijk is dit komisch bedoeld, maar ik moet er niet om lachen. Misschien zou ik meer begrijpen van het boek als ik goed ingevoerd was in de Amerikaanse culturele geschiedenis, maar dat is helaas niet zo.
Op blz. 157 ben ik gestopt met lezen. | 0neg
|
In De logeerkamer krijgt de Melbournse Helen haar vriendin Nicola, die in Sydney woont en strijdt tegen kanker, op bezoek. In Melbourne zal ze behandeld worden in het Theodore Institute. Tijdens die behandeling logeert Nicola bij Helen. Maar Helen vertrouwt het zaakje niet helemaal en stelt zich sceptisch op tegen het instituut. Nicola daarentegen heeft alle vertrouwen in het instituut. Dit zorgt voor wat onenigheid tussen de 2 vriendinnen, maar ondanks dat blijft Helen Nicola steunen. Tot het Helen ook te veel wordt en ze ingrijpt...
Het boek heeft geen hoofdstuknummers. Toch is het wel duidelijk wanneer er een ander hoofdstuk begint. In de hoofdstukken zelf zijn er ook onderverdelingen die aangeduid worden met een sierlijk teken.
Het verhaal vond ik maar zo-en-zo. Ik ergerde me rot aan het gedrag van Nicola en had af en toe zin om ze zelf eens door elkaar te schudden.
Ik vond het dus niet zo'n goed boek. Gelukkig kwam het gewoon uit de bib, dus kan ik het gewoon terug binnenbrengen. Waarschijnlijk zal een andere lezer er wel van genieten, maar ik niet. | 0neg
|
Tot het einde was mijn mening dat de schrijfstijl me minder aansprak, maar het verhaal wel pakte. Helaas werd het verhaal naar het einde voor mij te ongeloofwaardig, waardoor mijn aanvankelijke 3 sterren er 2 werden. | 0neg
|
Michael Ridpath is met Waar de schimmen zijn een trilogie begonnen over rechercheur Magnus Jonson die in Boston werkt en uit IJsland komt.
Jonson is de kroongetuige in een proces tegen een drugsdealer en wordt daarom met de dood bedreigd. Het lijkt zijn meerdere verstandig om Jonson een tijdje weg te sturen. IJsland lijkt een goede optie, vooral omdat Jonson de taal spreekt en de IJslandse politie om de een of andere reden staat te springen om een adviseur uit de Verenigde Staten. Jonson valt op IJsland gelijk met zijn neus in de boter. Er is een professor dood aangetroffen en de kans bestaat dat hij vermoord is. De professor hield zich onder andere bezig met de oude volksverhalen van IJsland. Eén volksverhaal trekt de aandacht, namelijk een verhaal dat de inspiratiebron lijkt te zijn geweest voor Tolkien om In de ban van de ring te schrijven. En nog intrigerender: de ring waarover Tolkien schreef lijkt echt te bestaan.
Deze gegevens zouden een spannende thriller kunnen vormen en dat zou Ridpath toevertrouwd moeten zijn, maar jammer genoeg is het hem niet gelukt. Waar de schimmen zijn overtuigt niet en maakt wat de plot betreft een onbeholpen indruk. Het voorval waardoor Jonson de keuze maakt om naar IJsland te gaan, de huurmoordenaar die hem volgt en de manier waarop op het eind nog allerlei feiten boven water komen of personages zich opeens zaken herinneren die nodig zijn om de plot rond te krijgen zijn Ridpath niet waardig. Daarnaast blijven de karakters, ondanks een af en toe goedbedoelde poging van Ridpath, erg plat. Waarschijnlijk komt het hierdoor dat het verhaal over het volksverhaal en de verborgen ring niet goed uit de verf komt en het de lezer weinig kan boeien.
Voor een zoveelste maal is de term literaire thriller misbruikt voor een boek dat dit predikaat niet verdient. Nee, ook niet omdat het over een ander boek gaat.
Het boek eindigt met een nawoord van de auteur die stelt dat de lezer zich misschien zal afvragen in hoeverre Waar de schimmen zijn op waarheid dan wel verzinsels berust. Dat waren niet de vragen die bij mij achterbleven. | 0neg
|
Het boek begint mooi een beeldend. Ik had nadat ik het eerste deel gelezen had een goed gevoel bij het verhaal. Helaas werd dit minder nadat we meerdere delen te lezen kregen. Het verhaal speelt zich af over een lange periode en het is niet altijd duidelijk wanneer er overgesprongen wordt. Zo maken we kennis met 2 oorlogen, meerdere sterfgevallen, haat, seks, drugs en opstanden
Het overzicht voorin het boek is een welkome toevoeging om enigszins het overzicht te houden wie bij wie hoort en in welk tijdsbestek.
We maken kennis met 4 generaties vrouwen waarbij de Trave en de omgeving van Lübeck een rol speelt in hun leven. Vooral Jessie, de jongst beschreven vrouw, maken we het meest mee.
Het boek wordt onder het genre familiekroniek/saga geschaard. Ik vind dit niet de lading dekken van de inhoud. Er zit ook een mystieke en onbegrijpelijk deel in met veel poëtische lange zinnen. Daarnaast speelt de duivel een prominente rol in het boek.
Ik had gehoopt dat de lezer aan het einde van het boek meer zicht krijgt wat de auteur ons, als lezer, nu wilde vertellen met het verhaal. Ik heb vaak gedacht het te begrijpen om daarna weer met nieuwe vragen opgezadeld te worden. Ik vond het boek onzeker lezen. Dan begreep ik de verhaallijn om daarna weer in het diepe gegooid te worden.
Het is zeker geen slecht boek maar het was niet mijn ding. | 0neg
|
Het thema van de Boekenweek is dit jaar ‘Te gek voor woorden’. Toen ik nog maar 10 bladzijden gelezen had in ‘De zomer hou je ook niet tegen’ had ik het al helemaal gehad met het boek. Hoezo te gek voor woorden? Bedoelt Dimitri hiermee dat Sonny te gek is om te spreken? Is het te gek voor woorden dat de jongen zielig zit weg te kwijnen in een instelling? Zelf vind ik het te gek voor woorden wat de schrijver allemaal over de jongen zegt, hoe hij het kind noemt en beschrijft.
Blz 7. Sonny. Een uitstekende mentaal-gehandicapten naam. Geen idee wat de moeder had bezield om zo’n naam aan haar worp te schenken.
Bz 8: Minder dan een aap; een plant dat was hij.
Blz 16: Het voordeel van toiletbezoek met een malloot was dat het helemaal gratis was.
Blz 20: Als die idioot er nu maar niet aan dacht zijn tong uit zijn bek te laten bungelen.
Enz enz.
De meervoudig gehandicapte jongen Sonny wordt vlak voor zijn zestiende verjaardag, door Pierre (zijn bezoekvrijwilliger) , ontvoerd uit de instelling waar hij woont. Ze ondernemen een tochtje naar de Provence, een omgeving waar Pierre ooit heel gelukkig was met de moeder van Sonny. Hier vertelt Pierre Sonny over zijn moeder. Het klinkt allemaal heel mooi. Sonny krijgt eindelijk eens een hele dag aandacht…Maar het kereltje moet toch ook eten? Een schone luier? Medicijnen? Het kan nooit goed afgelopen zijn met het ventje…..Goed dat Dimitri ons het einde van het verhaal bespaard. | 0neg
|
Doorgaans kan ik me uitstekend vinden in de recensies die ik op Crimezone terugvind. Ik was dan ook in mijn nopjes met het verjaardagsgeschenk dat mijn zus - na een vakantie bij onze noorderburen (wij zijn Vlamingen) - voor me mee had. De eetclub van Saskia Noort wordt op jullie website immers met vier sterren bekroond en in de recencies overvloedig bejubeld.
Het spijt me zeer maar ik kan me daar hoegenaamd niet bij aansluiten. Dit boek is noch literatuur, noch een thriller, hooguit een goedgeschreven stationroman, want dat is het enige positieve aan dit boek: Saskia Noort heeft een vlotte pen. Het verhaal van vijf koppels die constant de deur bij elkaar plat lopen, achter elkaars rug honderduit roddelen en ook nog overspelige relaties onderhouden, kon me echter geenszins boeien, laat staan dat ik het ook maar enig moment spannend vond. Dus voor deze ene keer heb ik serieuze twijfels bij jullie oordeel... | 0neg
|
Zes tieners komen samen te wonen in een van de mooiste strandhuizen van Venice Beach. Ze leiden het alledaagse leven van iedere doorsnee tiener. Ze gaan naar school, doen klusjes in huis, maken huiswerk en hangen wat rond met vrienden. Het enige verschil is dat er in het strandhuis geen ouders aanwezig zijn. De zes tieners zijn samengebracht door een en hetzelfde lot: ontvoogding. Voor elk van de tieners houdt dit in dat hun ouders geen zeggenschap meer over hen hebben en compleet onafhankelijk zijn. Deze vrijheid lijkt een zegen, maar hoe bevredigend is deze vrijheid in een huis vol tieners die stuk voor stuk enorme geheimen met zich meedragen?
Het eerste gevoel dat omhoog komt borrelen na het lezen van dit boek is: teleurstelling. Met een onalledaags onderwerp als ontvoogding verwacht je als lezer een verrassend boek met veel informatie over dit ongewone onderwerp. Maar helaas. Na 347 bladzijden, dat het complete boek telt, rijzen er nog steeds veel vragen op over het ontvoogden van een zoon of dochter. Er wordt weinig aandacht geschonken aan waarom ouders zouden instemmen met het ontvoogden van hun kind, maar ook wordt de reden van de ontvoogding bij sommige personages amper besproken. Dit zorgt ervoor dat ontvoogding een heel ongrijpbaar en verwarrend thema in het boek blijft, dat storend aanwezig is tot de laatste bladzijde.
Teleurstelling kenmerkt dit boek ook, omdat het verhaal abrupt eindigt. Hoewel Losgelaten het eerste boek in de ‘Venice Beach- serie is, worden er weinig verbanden gelegd met wat er in de aankomende delen zou kunnen gebeuren. Hierdoor blijft het spanningsniveau laag, wat de nieuwsgierigheid voor de volgende delen niet ten goede komt. Naast het gebrek aan nieuwsgierigheid en spanning heeft het verhaal geen hoge informatiedichtheid. Waar het eerste deel van een serie meestal het meest informatieve deel is, overheerst bij dit boek het gevoel dat de personages nog steeds onbekenden zijn voor de lezer. Dit komt wellicht ook door de korte hoofdstukken en het grote aantal verschillende perspectieven die de schrijver de lezer biedt. Hierdoor is er niet genoeg ruimte in het boek voor de lezer om iedere huisgenoot uitgebreid te leren kennen. Er wordt dan ook net te weinig blootgegeven om de lezer echt nieuwsgierig te maken, wat uiteindelijk voor de grootste teleurstelling zorgt.
Ondanks dat het hoofdthema ontvoogding verwarrend blijft, is dit wel het thema dat het boek interessant maakt. Hierdoor zijn de zes tieners in staat om samen te gaan wonen. Zes compleet verschillende jongeren in een strandhuis laat de lezer popelen om te zien wat er allemaal mis zal gaan tijdens hun avontuur. Een huis vol onafhankelijke tieners, drugs en seks zorgt voor een lekker leesbaar verhaal. De personages hebben aparte persoonlijkheden en opvallende baantjes, maar toch komen ze niet helemaal uit de verf. Wellicht ook door het grote aantal perspectieven is er niet voldoende aandacht voor het presenteren van de personages, waardoor ze niet compleet overkomen. Hierdoor wil en kan de lezer zich niet volledig in hen verplaatsen. De lezer hangt als een helikopter boven het verhaal en is hierdoor een afstandelijke toeschouwer. De eenvoudige schrijfstijl van de schrijver draagt hier mogelijk ook aan bij. De zinsformuleringen zijn simpel en de hoofdstukken zijn kort gehouden. Hierdoor lijkt de schrijver ook enigszins van de hak op de tak te springen.
Het idee van zes compleet verschillende tieners die voornamelijk vreemden van elkaar zijn klinkt als een avontuurlijk en verrassend verhaal. Stuk voor stuk nemen ze hun eigen problemen en geheimen mee het huis in, maar wat er helaas mist is spanning en echte inleving. Als je op zoekt bent naar een makkelijk en leesbaar verhaal is dit een prima boek, maar M.G. Reyes heeft helaas niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van ervaren lezers. | 0neg
|
In het begin vond ik dit boek redelijk spannend, maar gaandeweg ebt die spanning weg.
Verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen, een hoofdpersoon die met zichzelf in de knoop zit, een collega met huwelijksproblemen, en alles blijft vaag.
Jammer dat goed ingezette verhaallijnen niet verder uitgediept worden.
Het babylijkje waar het in het begin om lijkt te draaien, lijkt slechts een bijrol te vervullen.
Ook de relatie met zijn moeder die op sterven ligt vind ik niet goed uit de verf komen.
Voor mij 2 sterren waard. | 0neg
|
Helder geschreven, handig om bladzijden over te slaan. | 0neg
|
Wat het precies is weet ik niet maar het boek leest niet echt pakkend. Zwalkt teveel.
Het ene moment is het taalkundig niet echt boeiend en lijkt het een goedkoop dokter romannetje om dan wel weer lekker te lezen maar nooit meer dan dat.
Om een vergelijking te maken met Zafron. Die schrijft meer beeldend, pakkender en taalkundig interessanter.
Het plot is zooooooo voorspelbaar. Ik vermoedde halverwege het boek al direct wie de moordenaar was.
Dit had alles te maken met de slechte uitwerking van alle karakters en verhaallijnen. Te weinig intelligente afleiding waardoor je automatisch uitkomt bij de dader. Misschien spannend voor 12/13 jarigen maar niet voor volwassenen.
Duidelijk een debuut en niet eentje waar je de wereld mee op zijn kop zet. Helaas. | 0neg
|
Met zijn debuut Doorgeslagen werd Simon Lelic genomineerd voor de John Creasy Dagger (beste debuut). Het boek werd overladen met lyrische quotes als "tamelijk briljant" en "superieur". Superlatieven die er niet om liegen en ervoor zorgden dat ik met veel zin begon aan boek nummer twee, getiteld Opgesloten.
Dit verhaal speelt zich af in Engeland waar de verharding van de maatschappij door een vrij rechtse regering hoogtij viert. Tom Clarke is journalist bij een kleine nieuwssite en houdt met argusogen de ontwikkelingen in de gaten. Business as usual tot er een knappe vrouw op de redactie verschijnt. Julia Priestley vertelt hem dat haar man - een gewone tandarts en de vader van haar zoontje - door de politie is opgepakt en dat ze geen idee heeft waar hij nu is. Niemand wil haar vertellen wat er aan de hand is en ook over de reden van zijn arrestatie tast ze volledig in het duister. Ze hoopt dat Tom er - als maatschappijkritische journalist - aandacht aan wil besteden om een opening te forceren bij de overheid.
Terwijl Tom probeert zijn gedachten te ordenen en worstelt met zijn plotseling opgekomen gevoelens voor deze vrouw, maakt de overheid tijdens een persconferentie bekend dat de recente razzia's van de politie vallen onder de Verenigde Veiligheidsverordening. Deze is ooit in het leven geroepen in de strijd tegen terrorisme. De razzias hebben succes gehad want door hun snelle handelen hebben zij ervoor gezorgd dat een ongekend groot gezondheidsrisico voor het Britse volk tijdig is afgewend. Alle besmette mensen zijn in quarantaine geplaatst op een geheime locatie, een "instelling" ergens op Engels grondgebied. In deze instelling, of eigenlijk gevangenis volgen we twee andere hoofdpersonen: de directeur, voormalig gevangenisbaas Henry Graves en de gedetineerde tandarts Arthur Priestley. Beiden op hun eigen manier bezig om achter de ware reden van de recente gebeurtenissen te komen. Op het moment dat de gevangenisarts, dokter Zilk in de instelling aan zijn horrorpraktijken begint, besluiten Tom en Julia zelf op zoek te gaan naar de verborgen locatie, een gevaarlijke missie.
In de basis biedt Opgesloten voldoende ingrediënten voor een bijzonder interessant en spannend verhaal. Maar helaas lukt het Lelic niet echt om er een overtuigend geheel van te maken. De auteur lijkt naarstig op zoek te zijn naar de juiste tone of voice waardoor het verhaal leest als een groot experiment qua stijlen. De lezer wordt flink op de proef gesteld. Op details is het af en toe spannend, een aantal scènes in de gevangenis is zelfs behoorlijk aangrijpend. Het geheel blijft echter steken bij een bundeling van weliswaar goed geschreven scènes, afgewisseld met clichés en daar tussen vooral veel langdradig gekabbel. Het grote plaatje waarin alles zou moeten passen en dat uiteindelijk een logische verklaring zou moeten geven voor alle bizarre gebeurtenissen ontbreekt, evenals een verrassende plot. Dit boek maakt geen indruk. Idee een negen, uitvoering een onvoldoende. Twee sterren | 0neg
|
een boek vol met sex, leesbaar verhaal, maar wel met oppervlakkige personen. | 0neg
|
Een boek, geheel gratis en voor niks op de deurmat. Dat is prettig natuurlijk. Lippman en haar personage Tess Monaghan kende ik nog niet, maar ik betwijfel of ik na het lezen van De draad van de spin bij een nieuweling van haar naar de boekwinkel zal rennen.
Lippman beschikt over een prettige schrijfstijl, dat blijkt al snel. Want De draad van de spin leest lekker makkelijk weg, terwijl er eigenlijk niet veel gebeurt. En het resultaat is al zeker geen psychologische thriller, zo'n hokje wat al snel wordt gebruikt als er meer aandacht is voor de personages en de achtergronden en beweegredenen voor hun acties en daden. Maar dan moet de schrijver ervan toch echt wat dieper graven dan Lippman hier doet. Alle nuances over het orthodoxe jodendom creëeren een indringend beeld, maar blijken uiteindelijk toch niet veel meer dan mistsluiers die het magere verhaal moeten verhullen. En die vooral het ontbreken van emoties en identificatie moeten toedekken.
Wellicht heeft Lippman iets te grondig onderzoek gedaan naar de nuances van het orthodox jodendom. Misschien had meer aandacht voor de personages als mens beter geweest. Nergens krijg ik ook maar iets van een gevoel bij een van de personages. Ja, het is sneu voor Isaak dat hij steeds in die kofferbak moet. Het is zielig dat de tweeling ineens weer gaat broekplassen. Maar dat is bitter weinig voor een psychologisch (familie)drama.
Toch ben ik blijven lezen. De plot was bevredigend genoeg om het niet echt zonde van mijn tijd te vinden. Maar nu, een maand later, heb ik eerlijk gezegd geen moment terug gedacht aan het boek. In ieder geval niet in positieve zin. Helaas. | 0neg
|
Ik heb alle boeken van het duo gelezen, en ik was tot nu toe zeer onder de indruk.
Met dit boek, geschreven in een compleet andere stijl als het voorgaande werk slaan ze de plank naar mijn mening volledig mis.
730 pagina's wazigheid, je komt er nooit "lekker in" en is echt een worstel partij om het boek uit te lezen.
Ik hoop dat het een schoonheidsfoutje is en de dikste ook echt de slechtste is | 0neg
|
Een gereformeerd boerengezin wordt getroffen door de dood van een kind. Door de ogen van Jas zien we hoe de familieleden elk op hun eigen manier omgaan met het verlies. Vader en moeder zijn volledig verlamd door verdriet en zien niet hoe Jas, haar zusje Hanna en haar broer Obbe ondertussen langzaam ontsporen. De avond is ongemak deed me denken aan Het Smelt. Ik vond het verhaal schrijnend en smerig, maar tegelijkertijd wist het boek naast walging weinig emotie bij me los te maken. Het taalgebruik las niet altijd even prettig door de vele vergelijkingen en metaforen. Het verhaal bleef in een kringetje steeds hetzelfde vertellen (waar gaat het heen? van kwaad tot erger?) en ook het einde was erg voorspelbaar. Dit boek was niet aan mij besteed.
Ik moest mezelf dwingen om De avond is ongemak uit te lezen. Niet alleen werd het me soms te smerig (die padden! die hamster! het meisje dat niet kan poepen!), maar daarnaast had ik het gevoel dat er weinig tot niets gebeurde. Je leest hoe de overgebleven kinderen van het gezin steeds meer ontsporen en de ouders zich steeds meer in zichzelf keren, maar daar blijft het bij. Het is een uitzichtloos verhaal, wat moeilijk is om aan een stuk door te lezen. Want alles wat je leest heb je een hoofdstuk eerder ook al gelezen. Wat mij betreft zit er te weinig variatie in het verhaal.
Net als in Het Smelt vond ik bovendien de seksspelletjes tussen de kinderen erg ver gaan. Ik kan en wil me niet voorstellen dat kinderen lipjes van colablikjes in hun vagina stoppen bij wijze van spelletje. Misschien ben ik dan heel beschermd opgevoed, maar dergelijke dingen heb ik vroeger absoluut niet meegemaakt.
Wanneer het gezin ook nog eens de complete veestapel verliest door MKZ, lijkt al het ongeluk compleet. Dit vond ik echter wel een heel mooie toevoeging aan het verhaal. De angst voor MKZ is heel realistisch in boerenfamilies. De enige keer dat ik oprecht geraakt werd door dit boek, was dan ook het moment dat alle koeien afgemaakt moesten worden. Zegt dat iets over mij of over het boek?
De titel van het boek, De avond is ongemak, vond ik overigens wel mooi gekozen. Ook de toelichting hiervan was prachtig. De schrijfstijl leverde een aantal mooie quotes op, maar tegelijkertijd vond ik deze weinig authentiek. Het overmatig gebruik van metaforen was mij ook iets te veel van het goede.
“Hoe onze ouders elkaar hebben gevonden, blijft een raadsel. Vader kan namelijk niet zoeken. Als hij iets kwijt is, zit het meestal in zijn zak en als hij boodschappen moet doen, komt hij altijd met iets anders terug dan wat op het lijstje stond: moeder is het verkeerde pak yoghurt, waar hij genoegen mee heeft genomen en zij andersom ook”
Ook de personages blijven allemaal erg vlak in dit boek - komt dit door het verdriet of zijn ze gewoon niet tot in de diepte uitgewerkt?
De avond is ongemak wist mij, ondanks haar prachtige titel, niet te overtuigen. Het drama en de walging gaan me iets te ver. Terwijl de personages vlak bleven, waren het enkel de koeien die mij echt ontroerden. ★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.
Ik las dit boek als lid van de lezersjury voor de Hebban Debuutprijs. Met dank aan Hebban voor het verschaffen van een lees-exemplaar! | 0neg
|
Een vlak geschreven braaf verhaal dat pas tegen het einde wat begint te leven. De beschrijving van het leven in de Gouden eeuw geeft een mooi tijdsbeeld waarbij het standenverschil en daarmee impliciet ook de tegenstelling tussen rijk en arm tot uitdrukking komen. De schrijfstijl is weinig verheffend. Regelmatig zinnen herlezen omdat die niet (lekker) lopen. Literair geen hoogstandje. Griet is wel een mooi karakter. Je gaat een beetje van haar houden!
Liefhebbers van kunst en kunstboeken zullen ‘Het meisje met de parel’ als aanvulling op hun belangstelling voor kunst kunnen waarderen en wellicht met meer belangstelling naar de werken van Jan Vermeer kijken.
Het verrast me dat aan dit boek de prestigieuze Barnes & Noble Discover Great New Writers Award is toegekend. | 0neg
|
De angst en dreiging die zo voelbaar aanwezig was bij "Waarheen je ook vlucht" mis ik in Bij het vallen van de nacht van Elizabeth Haynes maar het verhaal van Genevieve intrigeert mij aanvankelijk wel, vooral vraag ik mij af; wie is Dylan en what happened in London?
Door het verleden van Genevieve te beschrijven, terwijl zij bij haar boot een lijk aantreft en identificeert als haar vriendin Caddy, kom ik meer te weten over de avonturen van Genevieve in London.
Het leven van Genevieve speelt zich af tussen de snelle jongens van carrière maken en veel geld verdienen, voor vertier zijn er de clubs. In een van de clubs gaat Genevieve werken met als doel in korte tijd veel geld te verdienen om haar droom te verwezenlijken; het bezit van een eigen boot.
Terwijl ik Bij het vallen van de nacht lees denk ik: waar is schrijfster Elizabeth Haynes gebleven, ik herken weinig van de bloedstollende spanning en de manier waarop ze in de huid kroop van Catherine in Waarheen je ook vlucht. Nu tref ik uiteindelijk een tamelijk voorspelbaar verhaal aan en voel ik amper betrokkenheid met de belevenissen van Genevieve.
Mij heeft Elizabeth Haynes met Bij het vallen van de nacht niet kunnen overtuigen maar een jong trendy leespubliek zal het plot en de vaardige actuele schrijfwijze van Haynes waarschijnlijk wel waarderen. | 0neg
|
Bij iedere Nederlander staat de gebeurtenis in Wageningen op Koninginnedag, 2009, nog scherp op het netvlies. Nog altijd zijn de meningen verdeeld of het nu een gerichte aanslag op de leden van het Koninklijk Huis is geweest, een aanslag op alleen Willem Alexander die de man ooit ontslagen zou hebben, of dat het als een waanzinnige daad moet worden gezien van een geestelijk ontspoorde en maatschappelijk vastgelopen landgenoot.
Willem Asman heeft gemeend deze tragische gebeurtenis als decor te moeten gebruiken voor zijn nieuwste thriller, met de toepasselijke naam Koninginnedag.
Asman introduceert de anonieme zus van broertje B, echter zonder haar een naam te geven. Zij deelt, als communicatie adviseur, een heftige periode van haar leven met de lezer. Een periode waarin ze erg close is met haar broer, aangeduid als B, en met wie ze de meest intieme gesprekken voert. Op enig moment nodigt communicatie expert Jack de Wolf haar uit om met een gezelschap waar J.P. Balkenende deel van uit maakt, naar een congres af te reizen van de EVP, de gezamenlijke Christelijke partijen binnen Europa. Daar heeft ze haar eerste interview met J.P. waarin ze een beter beeld probeert te krijgen van de persoon achter de regeringsleider.
Het is haar taak om de presentatie van J.P. te verbeteren en hem meer de uitstraling te geven die van een regeringsleider verwacht mag worden. Nu heeft hij het imago van Harry Potter en worden zijn prestaties regelmatig vergeleken met de Amstelveense krokettenmotie, waar hijzelf de indiener van was. Op de achtergrond speelt de langzame teloorgang van B die, deels door eigen gedrag en deels door maatschappelijke gebeurtenissen, steeds verder afglijdt.
Als er berichten binnensijpelen dat in Nederland een aanslag is gepleegd en dat hierbij de Koningin is overleden, moet het congres voortijdig verlaten worden. J.P. wordt geprepareerd voor een eerste persconferentie op Nederlandse bodem. Zestienhoven komt met de minuut dichterbij! In het achterhoofd van de zus van B dringt de mogelijkheid zich op dat de aanslag weleens door haar broer gepleegd kan zijn. Hij is in het bezit van een zwarte Suzuki die bij de aanslag is gebruikt. Grote twijfel maakt het goed adviseren van de premier haast onmogelijk.
Willem Asman bezit een goede pen, de bewijsstukken daarvan (Cassandra paradox, Wondermans eindspel, Brittanica) hebben inmiddels de Nederlandse lezer wel bereikt. Bij de keuze van een achtergrond voor een thriller is een actuele gebeurtenis risicovol. Omdat de aanslag op 30 april 2009 maatschappelijk nogal wat heeft losgemaakt en veel informatie beschikbaar is gekomen over de dader, maakt dit de kans op succes voor een thriller over dit onderwerp niet direct groot.
Daar heeft het boek Koninginnedag dan ook last van.
Willem Asman probeert dit te compenseren door veel, zoniet te veel secundaire informatie in het verhaal te stoppen over allerlei politieke en maatschappelijk bekende figuren. Dit varieert van de flamboyante Berlusconi tot en met de maatschappijkritische Freek de Jonge en de extravagante zanger David Bowie toe. Of het iets bijdraagt aan het verhaal valt te betwijfelen. Tevens moet gezegd worden dat Willem Asmannauwelijks de moeite heeft genomen om in dit verhaal een fictief personage met een sterk karakter neer te zetten.
Om een gemotiveerd oordeel over dit boek te kunnen geven, dienen een aantal zaken op een rij gezet te worden. Zo maken de anonieme personages het haast onmogelijk om een goed beeld te krijgen van hun denken en doen. Het lijkt meer op een krantenverslag met mogelijke daders. Voorts lijken de vele uitweidingen over, en vergelijkingen met, bekende en minder bekende mensen op schijnbewegingen die de aandacht van het verhaal sterk afleiden. Het voegt zeer weinig toe aan het eigenlijke verhaal, als dat al te vinden is. Omdat de lezer aan het einde van het boek weinig origineels aangeboden krijgt, dringt het verschijnsel kat in de zak zich onvermijdelijk op. Uiteindelijk ligt het boekje, met maar 218 paginas, wel voor een volwassen prijs in de winkel. Koninginnedag zal zeker niet in aanmerking komen voor een onderscheiding die het boek positief onder de aandacht van lezend Nederland brengt. Jammer, missie mislukt! Volgende keer beter. | 0neg
|
Het is een boek over rouw en verlies. Wat er precies gebeurd is verneem je pas open het einde van het boek. De rouw en het gemis worden beschreven vanuit verschillende personen. Er zijn echter teveel personages zodat ze onvoldoende diepgang krijgen.Ik vind dit boek een gemiste kans om het effect van zo e'en ingrijpende gebeurtenis uit te diepen. | 0neg
|
De moeder is alleen zorgzaam en liefdevol voor haar pengenoten, terdoodveroordeelden in Amerika. Thuis kookt ze elke week witte rijst met gebakken banaan en levertjes, omdat dat recept ooit in de Libelle stond. Niemand vindt het lekker, maar ze blijft het doen. De vader is grof en onaardig, maar soms juist zorgzaam, net als je het niet verwacht. Het broertje heeft eczeem en wordt geslagen door vader. "Ik bel het meldpunt kinderbescherming, dacht Amber vroeger, als de vader het broertje de trap op schopte, of hem met zijn kop onder de koude kraan duwde omdat hij niet ophield met huilen." Maar ze belt niet, want ze weet dat de instanties niet voor haar gezin zijn. "Niet voor kinderen die opgroeiden in een rustige nieuwbouwbuurt, met een vader die op zaterdag voetbalde en een moeder die erop toezag dat ze vier keer per dag hun tanden poetsten."
Hiermee is het boek samengevat. Amber, een meisje van 12 of 13 jaar, groeit op in een dysfunctioneel gezin. Maar is het erg genoeg om de kinderbescherming te bellen? Daar komt ook de lezer niet goed achter. Marieke Groen probeert de sfeer te vangen in kleine scènes die aflopen voor de ellende te groot wordt. Daarmee roept ze een constant gevoel van naderend onheil op. De zon schijnt soms, maar aan de horizon hangen donkere wolken. Ook haar schrijfstijl blijft netjes en op afstand. Laconieke omschrijvingen, wat soms heel goed werkt en de dreiging onontkoombaar aanwezig laat zijn in het gewone. Maar over het geheel van de roman is het te weinig en blijft Groen teveel aan de oppervlakte.
Op een gegeven moment doet Amber enorm haar best doet om haar vader te behagen en weken achter elkaar zijn ze aardig tegen elkaar. "Het begon haar steeds meer te verontrusten. Dit kon niet lang duren, dat deed het nooit. Dus besloot ze in te grijpen. Liever zelf het moment bepalen dan erdoor te worden overvallen." Amber maakt iets kapot, zorgt dat duidelijk is dat zij het gedaan heeft en wacht op de reactie. "Op het moment dat zijn hand haar wang raakte, was het alsof het leven in haar terugkeerde, en toen hij klaar was en de deur achter zich dichttrok, voelde ze zich voor het eerst in weken weer kalm vanbinnen."
De andere familie Klein bevat veel verhaallijnen, en ieder lid van de familie Klein heeft zijn of haar eigen geheimen, tot opa en oma toe. Er is zelfs een echte andere familie Klein, het gezin van de broer van de vader. Maar daar hebben ze geen contact mee. Eén keer schuift Amber bij hen aan tafel, maar weet geen woord uit te brengen en vlucht.
Het verhaal eindigt waar het begon, met een angstvallige Amber die droomt over ontsnappen en hoopt dat de tijd snel zal gaan. "Tijd die verdwijnt als een konijn, dat is haar lievelingstijd." Ondanks alle gebeurtenissen verandert er weinig, er zit geen ontwikkeling in de personages. Dat maakt uiteindelijk het verhaal wat vlak en houdt het drama teveel op afstand. En is het werkelijk zo erg als het soms lijkt, of heeft Amber gewoon veel fantasie en hoeft de kinderbescherming niet gebeld te worden? Deze vraag wordt niet beantwoord en mede daardoor raakt het verhaal nergens echt, er staat uiteindelijk niets op het spel. | 0neg
|
ondanks een aantal goed geschreven stukken (maar dat waren nu nét niet de spannendste gedeeltes) een nogal weinig overtuigend boek met een onbevredigend einde.,Suzanne Vermeer is een van de bestverkopende thrillerschrijfsters in Nederland. In 2006 schreef ze haar eerste boek, All-inclusive. Daarna volgden De vlucht, Zomertijd, Cruise, Après-ski en De suite, en zoals de titels al doen vermoeden hebben ze allemaal toerisme als uitgangspunt. Het handelsmerk van Suzanne Vermeer. Zwarte piste past goed in dat rijtje en is al weer haar tweede winterthriller.
Saskia van Lieshout is 32 en bedrijfsleidster in een supermarkt. Zij is getrouwd geweest met de jaloerse en nogal bezitterige Richard. In de supermarkt heeft ze Roel leren kennen en ze gaat een avondje met hem uit. Op het moment dat ze merkt dat Richard ook in de kroeg is, verzint ze een smoes en vertrekt. Vanaf dat moment begint Richard haar te volgen en duikt overal op: bij haar huis en in de supermarkt.
Saskia heeft genoeg van dit alles en reageert op een advertentie van een Nederlands echtpaar, Zalia en Jules, dat in Zwitserland woont en op zoek is naar onder meer een oppas voor hun 2 kinderen. Ze wordt aangenomen en vertrekt. Ze voelt er zich al snel thuis en leert Klaus kennen, een kunstenaar.
Dan gebeuren er plotseling een aantal dingen, die haar leventje op zijn kop zetten: ze komt er achter dat zowel Zalia als Jules een geheim met zich meedragen én Richard staat onverwacht op de stoep. Haar rustige bestaan verandert opeens in een nachtmerrie.
Het boek begint nogal gezapig, afgezien van de stalkpogingen die Richard onderneemt en die Saskia toch wel wat angst inboezemen.
Pas laat begint er een beetje vaart in het verhaal te komen; de weg naar de plot is nogal lang. De plot zelf is kort, maar heftig. Een aantal puzzelstukjes valt in elkaar, hoewel een groot deel al, gaandeweg het boek, min of meer duidelijk werd. Je wist voor een groot deel al welke kant het verhaal op zou gaan.
Het moment dat Richard opeens in Zwitserland opduikt en de reactie van Saskia hierop is nogal plastisch beschreven. Ik kan me niet voorstellen dat iemand in een dergelijke situatie zo lauwtjes reageert.
Er zitten allerlei aspecten in het boek: (wan)hoop, liefde, bedrog, verdriet, teleurstelling en angst, maar dit alles komt mijns inziens niet altijd even goed uit de verf. Gevoelens worden beschreven, maar niet altijd met 100% overtuiging, getuige het eerder genoemde voorbeeld.
Het uiteindelijke einde van het boek komt op mij grotendeels nogal kil en zakelijk beschreven over. Ook hiervoor geldt dat de ontknoping niet echt overtuigend is neergezet. Al met al, ondanks een aantal goed geschreven stukken (maar dat waren nu nét niet de spannendste gedeeltes) een nogal weinig overtuigend boek met een onbevredigend einde. | 0neg
|
Soms kijk je zolang uit naar een boek, dat het alleen maar tegen kan vallen. Dat denk ik in ieder geval wat er gebeurd is met De Indringer. Wat een ongelooflijk tegenvallend boek! Op basis van de voorkant had ik echt een beklemmend verhaal verwacht waarbij een kind in gevaar was. Ik had tranen verwacht of in ieder geval een gevoel van betrokkenheid bij het verhaal.
Ik heb me er echter alleen maar doorheen geworsteld. Ik kon alleen maar denken aan al die leukere boeken die nog op me liggen te wachten.
Jammer. | 0neg
|
Als je de serie volgt heb je hoge verwachtingen. Ik vond het
tegenvallen. Het is lastig dit boek te lezen als je de vorige delen
niet hebt gelezen. Ik vond de reactie van hoofdpersoon Frieda
enigszins vreemd op de situatie waarin zij zat. Ook was er voor mij
geen spanning voelbaar. Nee helaas dit keer 2sterren. | 0neg
|
Na het lezen van de lovende recensies verwachte ik heel wat van dit boek. Helaas heb ik me vooral geërgerd aan de in mijn ogen vele pathetische dialogen, waardoor diepgang mist. Een gemiste kans, gezien de opzet en boodschap van het boek. | 0neg
|
Wanneer een rechter, een bisschop en een chirurg levend worden verbrand tasten rechercheurs Mark Beradino en Franco Patrese lange tijd in het duister. Er is geen enkele aanwijzing waar de moorden op duiden.
Dan blijkt dat de bekende actrice Mara Slinger, die veroordeeld is wegens moord op haar 3 baby's, is vrijgelaten. Het lijkt erop dat de moorden hier mee te maken hebben maar dan wordt Mara ook door verbranding om het leven gebracht en zijn de rechercheurs weer bij af.
Op basis van de cover van het boek verwacht je een nagelbijtend spannend verhaal. Wat mij betreft heeft de schrijver deze verwachting helaas niet waar gemaakt. Het is een prettig boek om te lezen maar ik heb niet op de rand van de stoel gezeten van de spanning.
Wanneer er wat minder op de privéperikelen van de rechercheurs was ingegaan, en wat meer op het oorspronkelijke verhaal had er qua spanning veel meer in kunnen zitten. Op een gegeven moment zaten er teveel draadjes in het verhaal die op het eind nog even snel samengevlochten werden. | 0neg
|
Het verhaal begint goed; spannend, goed geschreven en boeiend. Halverwege echter slaat het verhaal om in een onwerkelijk verhaal waarin het ene na het andere onnodige personage opgevoerd wordt. De stijl van het lugubere past wel bij de schrijver Case. Al zijn andere boeken gaan die kant op. Toch vond ik dit verhaal té vergezocht. Vooral het stuk waarin de hoofdpersoon in contact treedt met een voodoopriester die een ritueel met hem uitvoert sloeg wat mij betreft nergens op. Ook het einde was abrupt en onbevredigend. De eerste helft van het boek krijgt van mij vier sterren, maar voor het geheel heb ik niet meer dan twee sterren over. | 0neg
|
Brian Aldiss brengt niet altijd boeken die aangenaam lezen, door het onderwerp is het soms moeilijk om verder te lezen - je wil gewoon niet weten wat er gebeurt of hoe het verder loopt. De Tolk is zo een boek waar ik me moest doorheen worstelen, al heeft dat weinig met het schrijftalent van de auteur en alles met zijn figuren die niet doen wat ik wil dat ze doen.
Het boek is een kijk op een Aarde in slavernij door de bril van iemand uit de hoogste kaste van de bezetters - die een rijk van miljoenen planeten overheersen.
Op de keper beschouwd is het eigenlijk erg aards: een dictatuur door degenen die zich ver boven het onderdrukte verheven voelen, een vok dat wel slavenarbeid moet verrichten om de dictators in weelde te laten leven. Superieure technologie zorgt dat de verhoudingen blijven wat ze zijn. Bureacratie, geheime politie, collaboratie, verraad... eigenlijk niets dat ons vreemd is. Maar dan wel uitvergroot tot een kosmische dimensie, tot zelfs iemand die vanuit zijn machtspositie het systeem van binnenuit wil veranderen. | 0neg
|
In Roerend goed van Ina Bouman wordt Lisa Geesink hevig opgeschrikt door enkele sterfgevallen van medebewoners in het appartementencomplex waar ze woont. Lisa Geesink is zelf een verdachte. Daarnaast zijn er nog diverse andere personen die zich merkwaardig gedragen en die het een en ander op hun kerfstok lijken te hebben. In Roerend goed wordt een beeld geschetst van mensen die in aanraking komen met een verdorven wereld van seksboerderijen, illegale vrouwen- en kinderhandel, handel in onroerend en roerend goed. In het boek probeert de politie de misdaden op te lossen. Dit gebeurt voornamelijk door inspecteur Knoop en Agnes Swart.
Roerend goed is een boek dat gemakkelijk leest en toegankelijk is. Aan het eind komen de verschillende lijnen bij elkaar. Ina Bouman schetst overtuigend een verdorven wereld met weerloze slachtoffers. De misdadigers - verenigd in internationale netwerken - halen vrouwen en kinderen uit o.a. Kroatie naar rijke Westeuropese landen om behoeften van decadente, rijke Europeanen te bevredigen. Deze wereld wordt op sommige momenten indringend beschreven. Is het een spannend boek? Naar mijn smaak te weinig. Iets te vaak was er sprake van onwaarschijnlijkheden of toevalligheden. Hierbij denk ik aan de ontsnapping van een kind juist op het moment dat redders aanwezig zijn. Ook het vrijlaten van een hoofdpersoon door een stelletje boeven vond ik niet erg geloofwaardig. Waarom zouden ze de vrouw geloven zodra ze van zich af bijt?
Samengevat: Roerend goed is een aardig product van eigen bodem. Het staat garant voor enkele uren ontspannend lezen en de Nederlandse taferelen zijn herkenbaar. | 0neg
|
Totaal onverwacht en volledig uit balans heeft Meredith een echtscheiding in haar schoot geworpen gekregen en moeten verwerken. Haar ex voerde als reden aan dat ze teveel in een fantasiewereld leeft, zoals in de boeken van Nora Roberts die ze graag leest, en dat bij gebrek aan realiteitszin m.b.t. de liefde bij hem er geen andere oplossing opzat dan te scheiden…..lekker dan! Ze besluit na wat wikken en wegen om terug te gaan naar haar geboorteplaats en voor haar vaders krant te gaan werken. Meredith is heilig overtuigd dat de ware liefde wel bestaat, met alle toeters en bellen die daarbij horen, en dat zal ze bewijzen ook. Ze gebruikt de krant als medium om een groter publiek te bereiken en wellicht ook meteen de man van haar dromen. Maar daar is haar ambitieuze ex het nog niet zo mee eens. Merediths plannen zouden die van hem weleens in de weg kunnen zitten. Hij stuurt Tanner haar richting uit met het idee haar te dwarsbomen, maar laat het nu eens helemaal anders uitpakken.
Ava Miller is zeker geen onbekende in het romantische boekengenre. Het feit dat de basis voor dit verhaal door de ex van haar zus is geboren, is best grappig natuurlijk. Hoe authentiek wil je het hebben? Het verhaal begint wat lauw en bouwt zich langzaam naar een iets steviger verhaal maar echt doorpakken en overtuigen doet het daarna helaas niet. De romantische inslag doet al snel zijn intrede om vervolgens niet meer te vertrekken. Verrassend genoeg doet de auteur een poging om het verhaal wat meer houvast te geven en daar was ineens een vleugje spanning. Het blijft helaas tot een poging want het komt niet volledig uit de verf, de (zucht naar) romantiek overheerst duidelijk. Dat is met dit soort verhalen ook niet erg, het was al verbazend dat het spanning opperde.
De personages zijn daarentegen hartverwarmend en op de een of andere manier deed de sfeer van het verhaal denken aan Judith Krantz films van vroeger, zelfs een beetje aan Catherine Cookson. Het vrienden– en familiegehalte is hoog en hecht: ‘één voor allen, allen voor één’. Een beetje dat gevoel. Vooral wanneer Meredith terug naar haar geboorteplaats gaat en voor haar vader gaat werken is dat duidelijk aanwezig dat heeft wel iets, het vertedert en geeft je zeker geen onaangenaam gevoel tijdens het lezen. Dat komt zeker door de prettige schrijfstijl, het verhaal leest vlot en is niet moeilijk te volgen. De drang naar het vinden van de ideale man, en dan vooral waanzinnig knap, doet wat oppervlakkig aan. Maar er is ook plaats voor humor en grappige situaties maar ook daarvoor geldt dat het nét niet genoeg verdieping heeft. Het is het net niet.
Ava Miller schrijft echt wel lekker maar het verhaal is te voorspelbaar en niet vernieuwend genoeg. Dit concept kun je zoveel richtingen geven maar het komt allemaal op hetzelfde neer en dat is het zoeken naar én het vinden van de grote liefde, die er waanzinnig uit moet zien. Er zullen ongetwijfeld veel lezers diep zuchten bij dit soort romantiek en dat is alleen maar toe te juichen. Want er is niet zo fijn als kunnen wegdromen met een goed boek wat op je lijf is geschreven. Er zit zelfs een kalender met ‘helden c.q. knappe mannen’ in het boek om het gevoel van het zoeken naar die held te visualiseren. Het moet je smaak maar zijn, het was eerder wat grappig en meer een marketing zet. Voor deze lezer was het net allemaal een beetje teveel van het goede en voorspelbare. Neemt niet weg dat liefhebbers van o.a. Nora Roberts zelf dit een fantastisch verhaal zullen vinden. | 0neg
|
Ik hoop van niet. Zeer zwak voor een s werelds meest gelezen misdaadauteur. Drie broers die onderminister zijn. Wat een toeval. Vader en zoon of dochter in de regering kan voorkomen. Twee moorden. Waarom? Geen antwoord. Er worden foto s genomen van een gevangenis in aanbouw. Men doet niets met deze foto s.
Waarom? Geen antwoord. Men, broeders, wil alle veiligheidsdiensten samenvoegen. De SIS is er tegen. De strijd tussen beide is het onderwerp van het verhaal. Zeker geen aanrader. | 0neg
|
intrigerend en geloofwaardig,Paul Goeken verruilde jaren geleden zijn leven als duikinstructeur in Nederland voor het uitbaten van een souvenirwinkel op het Spaanse eiland Gran Canaria. Daar begon hij met het schrijven van spannende verhalen. In 2002 verscheen zijn debuut Hammerhead, en nu is, met De oversteek, zijn zesde boek verschenen, met net als in zijn drie vorige werken Alfonso Silva in de hoofdrol.
In dit boek belicht de auteur de problematiek van de immer groeiende stroom bootvluchtelingen, die moedeloos het zwarte continent proberen om te ruilen voor een leven in Europa, dat voor hen het beloofde land met de onbeperkte mogelijkheden is. Als op een gegeven moment de stroom zo groot wordt dat Europa de opvang niet meer kan bolwerken, besluit het Europese parlement dat er dringend maatregelen genomen moeten worden om de Afrikanen te ontmoedigen om hun geboortegrond te verlaten. Dat er geen eenstemmigheid is over de wijze waarop dit moet gebeuren spreekt vanzelf.
In dezelfde periode worden in Spanje een aantal uitbaters van nachtclubs hardhandig overtuigd om hun zaak over te geven aan een nieuwe speler, die zijn plaats in de onderwereld wil veroveren. Dat deze geheimzinnige organisatie veelvuldig gebruikt maakt van negroïde vechtjassen, zet alleen maar meer druk op de commissie die oplossingen moet zoeken om de immigratiestroom te laten opdrogen.
De oversteek is een boek geworden dat zeer moeilijk is weg te leggen. Het slaagt erin vanaf de eerste bladzijden te intrigeren en door de weldoordachte opbouw blijft de lezer tot diep in het verhaal gefascineerd. Alleen de laatste, pakweg veertig, bladzijden slaagt de auteur er niet meer in om het hoge kwaliteitsniveau te blijven aanhouden, omdat hij de grootse opzet van het verhaal opeens niet meer meester kan blijven. Die laatste paginas moest er nog zoveel verteld worden om tot een mooi afgerond verhaal te komen dat de schrijver zich genoodzaakt zag om de details achterwege te laten en zich te beperken tot de grote lijnen en algemeenheden. Deze misrekening is dan ook de enige reden waarom dit werk de maximumscore misloopt.Een paar verhaallijntjes minder hadden ongetwijfeld geen kwaad gekund.
Het kan niet anders of Paul Goeken heeft enorm veel tijd gestoken in de research voor dit boek, want hij weidt, als een volleerd docent op een zeer geloofwaardige wijze, uit over talloze zeer uiteenlopende onderwerpen, zonder dat het ook maar de minste nadelige invloed op het verhaal te hebben. Vakwerk
De niet-terugkerende personages, die in dit boek de grote bijrollen toebedeeld kregen, worden treffend geportretteerd. Vooral de wijze waarop Pierre Diouf, een van die vluchtelingen, beschreven wordt is van een uitzonderlijk hoog niveau. Het naïeve optimisme van die man straalt zelfs af op de lezer.
Met dit boek bewijst Paul Goeken dat hij uit het juiste hout gesneden is om een groot auteur te worden. Bij deze moge gezegd zijn dat hij van schrijvende duiker ondertussen is opgeklommen en geëvolueerd naar de status van duikend schrijver. De oversteek zou dan ook verplichte lectuur moet zijn voor eenieder die graag spannende boeken leest die meer bieden dan het gewone detective- of politie-onderzoek naar de zoveelste moordenaar. | 0neg
|
Dit boekje werd geschreven om enkele dingen op te helderen na het lezen van de labyrintrenner trilogie. Het verduidelijkt wel iets, maar ik vind het zeker niets toevoegen. Jammer! | 0neg
|
Ik vond dit boek heel moeilijk om te lezen. Ik heb me echt er doorheen geworsteld, vooral omdat er zo enorm veel gestrooid werd met medische termen en medicijnnamen etc die voor mensen die niets met deze wereld te maken hebben onbegrijpelijk zijn en dus het verhaal heel verwarrend en onduidelijk maken. Daarnaast vroeg ik mij echt af wie van de hoofdpersonen nu eigenlijk de patiënt uiteindelijk was. Zeker omdat ik eens op internet verder ging zoeken en het bleek dat het een boek van een echte psychiater is, waarbij de vraag is hoeveel er autobiografisch is. Ik vond het behoorlijk onsamenhangend. Ik heb doorgezet, omdat ik van mezelf vond dat ik het in ieder geval uit moest lezen. Pas rond bladzijde 300 van de 444 kwam ik eindelijk een beetje in het verhaal. Ook het eind vond ik nogal kort afgeraffeld en onduidelijk. Maar toch twee sterren, één voor de moeite en één voor het kleine inkijkje in deze wereld. | 0neg
|
Het verhaal is leuk verzonnen. Mede hierdoor had ik goede hoop een goed boek te gaan lezen. Achteraf gezien viel het boek enigszins tegen. De eerste helft van het boek boeit nog aardig. De tweede helft is erg langdradig met te veel detaillistische beschrijvingen. Ik moet zeggen dat ik betere boeken van Stephen King heb gelezen. | 0neg
|
William Wilton is opgevoed met de wetenschap dat hij als enige wettige erfgenaam een enorm landgoed en fortuin zal erven van zijn vader George. Een vader die hij sinds de scheiding niet meer heeft gezien en opgevoed door zijn moeder die er alles aan doet om hem aan zich te binden opdat zij kan meedelen in de erfenis.
Ondanks de eeuwenoude regels met betrekking tot het erven van dit landgoed en de titel blijkt George na zijn dood toch over zijn graf heen te regeren en komen William en zijn moeder voor een onaangename verrassing te staan.
Het testament is een een gemakkelijk lezend boek met veel dialoog. De korte hoofdstukken zijn voorzien van data en tijdsaanduiding. Het geheel speelt zich af in een tijdsbestek van drie maanden.
Een oppervlakkig verhaal, met een aardige plot, vol met Engelse tradities, met personages waaraan men zich verschrikkelijk kan ergeren en die zich ongeloofwaardig snel ontwikkelen.
Een familieroman met een vleugje spanning vergelijkbaar met de bouquetreeks. | 0neg
|
Tussen Barcelona en Perpignan wordt een film over Salvador Dalí opgenomen, met Al Pacino in de hoofdrol. Precies op datzelfde moment worden er in de buurt van Perpignan hoeren vermoord door iemand die de schilderijen van Savaldro Dalí imiteert. De Belgische commissaris, werkzaam in Den Haag bij Europol wordt naar Frankrijk gestuurd om de zaak te onderzoeken. Verkleed als toerist en samen met zijn Franse collegas gaat hij op onderzoek uit.
Bloedrozen begint gewelddadig. Bloed vliegt in het rond, lichaamsdelen worden afgesneden en het verhaal is seksueel geladen. Wat een goed begin lijkt, stort direct na het eerste hoofdstuk weer in. Het lijkt wel alsof Stan Lauryssens er een sport van maakt om zoveel mogelijk mensen op één pagina aan het woord te laten. Om het makkelijk te houden noemt hij de personages amper bij hun echte naam. Zo staat het boek vol met de commissaris de ex-worstelaar uit Luik en de filmacteur. Daardoor wordt het zo onduidelijk dat het bijna niet meer te volgen is wie wie is.
De hoofdpersoon, de commissaris, is niet dom. Hij is een politieman van de oude stempel en wil alles graag zelf onderzoeken. En dat lukt hem ook, tenminste, dat is de conclusie die je aan einde van het boek trekt. Het boek mag dan wel ingenieus in elkaar zitten, maar het was fijn geweest als het ook duidelijk was geweest voor de lezer. Negen van de tien keer lees je nu lettertjes zonder dat je precies door hebt wat er gebeurt. Soms krijg je bijna de neiging om je vingers in je oren te stoppen, omdat alle personages zo door elkaar schreeuwen.
Eén ding mag dan duidelijk zijn. Als Lauryssens bedoelding was om de hectiek van zowel politiewerk als de filmset weer te geven, dan is hem dat zeker gelukt. Zelfs de plot en het idee van het boek zijn gewoonweg goed. Het is immers waar gebeurd. Alleen is het voor de lezer geen gemakkelijke opgave om het verhaal echt goed te volgen. En leesbaarheid lijkt me toch de belangrijkste doelstelling die een schrijver op zijn verlanglijstje zou moeten hebben staan. | 0neg
|
Helsinki Noir is het derde boek van de Amerikaanse schrijver James Thompson, woonachtig in Finland. Ik heb genoten van de eerste twee delen en keek vol verwachting uit naar het volgende boek in de Kari Vaara serie. Hij is samen met zijn Amerikaanse vrouw Kate verhuist naar Helsinki en heeft een baan gekregen in een geheime eenheid, welke wordt belast met onderzoek naar de zware criminaliteit. Tegelijk is Finland is in de ban van de extreemrechts. Het team heeft een onconventionele werkwijze en niets lijkt te gek. Ze beroven de zware criminelen van hun geld, wapens en drugs.
Dit niets lijkt te gek, is tegelijk ook het feit wat me "too much" is in dit boek, Het geweld wat er wordt gebruikt en tegelijk ook het gemak waarin Kari Vaara en zijn wonderlijke team. dingen geregeld krijgen en zich ontdoen van allerhande zaken is ongeloofwaardig. Gedurende het boek ging dit feit me eigenlijk steeds meer irriteren en had ik er geen plezier meer in om het boek te lezen. De Kari Vaara van deel 1, Engelen in de sneeuw, is onherkenbaar en ik vind dat James Thompson te ver is doorgeschoten in zijn personage Kari Vaara. Ik zal niet snel een volgende deel van de serie gaan lezen.. | 0neg
|
Hollie Overton schrijft voor Amerikaanse tv-series, waaronder Shadowhunters, Cold Case en The Client List. Sinds haar negende jaar is ze al bezig met het schrijven van een boek. Met Baby Doll is haar debuutthriller verschenen. Ze verweeft haar eigen jeugdervaringen als de helft van een identieke tweeling en als dochter van een bendelid, in het verhaal. De auteur heeft een thema gekozen, waarover iedereen wel gelijksoortige verhalen uit de media kent. Het wekt afschuw op, maar maakt tegelijkertijd nieuwsgierig naar wat er is gebeurd en naar hoe het de ontvoerde daarna vergaat.
Lily Riser wordt als zestienjarig meisje op klaarlichte dag ontvoerd, waarna ze acht jaar lang wordt vastgehouden in een donkere kelder. Tijdens haar gevangenschap wordt haar dochtertje Sky geboren. Na 3110 dagen vergeet haar ontvoerder de deur op slot te doen en ziet Lily kans om samen met Sky te ontsnappen. Bij thuiskomst overheerst in eerste instantie blijdschap en geluk. Ze wordt herenigd met haar tweelingzus Abby met wie ze een zeer hechte band heeft. Echter, het leven is tijdens haar ontvoering doorgegaan en Lily komt erachter dat haar vader niet meer leeft en dat Abby nu samen is met Lily’s jeugdliefde Wes. Lily heeft een groot trauma te verwerken en probeert tegelijkertijd haar leven weer op te bouwen, maar de ontvoerder blijft haar manipuleren.
We krijgen het verhaal vanuit vier perspectieven voorgeschoteld, dat van Lily, Abby, hun moeder Eve en de ontvoerder. Je komt stukje bij beetje meer te weten over wat er aan de ontvoering vooraf ging en aan welke verschrikkingen Lily en ook haar familie hebben blootgestaan. De karakters van Lily en Abby zijn een stereotype, wat het inlevingsvermogen van de lezer niet ten goede komt. De personages van Eve en de ontvoerder komen helemaal niet tot leven. Eve’s beslommeringen zijn nauwelijks interessant te noemen en haar liefdesleven is niet ter zake doend. Het perspectief van de ontvoerder geeft een, te gering, inkijkje in zijn belevingswereld.
‘Een onweerstaanbare leeservaring! Een briljant verhaal, dat me tot aan de laatste bladzijde aan mijn stoel genageld hield’, aldus thrillerschrijfster Tess Gerritsen. De verwachting die deze quote oproept, kan Baby Doll bij lange na niet waarmaken. Vooropgesteld dat de insteek van het verhaal een spannende is, is het Overton niet gelukt de lezer te raken. Het taalgebruik is simplistisch en de dialogen zijn slap. Het is allemaal veel te zoetsappig. Neem bijvoorbeeld het gedweep van Lily met haar tweelingzus Abby en het veelvuldig gebruik van koosnaampjes als ‘kuikentje’ en ‘Lilylief’.
Is er ergens een probleem of kink in de kabel? Geen nood, alles wordt makkelijk opgelost. En een meedogenloze ontvoerder blijkt ineens heel eenvoudig te manipuleren. Nee, ruggengraat heeft deze 'thriller' niet. | 0neg
|
Het duurde ongeveer 200 pagina's voordat het interessant begon te worden. Om eerlijk te zijn begrijp ik de hype die rond dit boek en de hele milleniumtrilogie hangt niet. Ik heb het wel uitgelezen envoor mij is het een boek als een ander, niets dat er bovenuit steekt. Verschillende mensen hebben me aangeraden om de andere twee delen toch te lezen, vol te houden dus ik zal een poging doen. | 0neg
|
In de VN thrillergids kreeg dit boek 4 sterren, dus mocht je er wat van verwachten. Het verhaal is echter traag, stroperig en heel mager. Paretsky onwaardig. Het einde is zelfs ronduit zwak.
Privédetective V.I raakt, zoals gewoonlijk, vele malen gewond. Wat dit punt betreft, vraag je je na een serie van ruim 10 boeken serieus af wanneer voor de schrijfster de limiet is bereikt. Mr Contreras, inmiddels 81 jaar oud, beweegt zich na ieder deel kwieker, wat allerminst logisch is.
Toch heb ik me niet verveeld met het boek, daarvoor schrijft Paretsky te goed. Hopelijk is het volgende deel wat pittiger en realistischer. | 0neg
|
De laatste reis is de eerste historische roman van schrijfster Claudia Tijms (1972). Ook haar volgende boek zal een historisch tintje krijgen met als onderwerp de Spaanse Burgeroorlog, maar met haar eerste roman blijft ze in de Nederlandse bloeiperiode: De Gouden Eeuw. In deze periode leeft de zestienjarige Lily Theodora de Witt. Ze is de oudste dochter van een succesvolle handelskoopman en wordt uitgehuwelijkt aan zijn beste vriend.
Lily is niet enthousiast over haar aanstaande huwelijk met de oudere man, maar handelt uit beleefdheid naar haar familie. Ondanks haar beleefde houding verloopt de periode naar het huwelijk niet altijd soepel. Een vreemde vrouw bezoekt Lily's vader en Lily merkt al snel dat er onuitgesproken zaken zijn.
Lily probeert zich als een dame te gedragen, maar komt soms toch in verzet tegen haar familie. Ze is dan ook niet bang om op onderzoek uit te gaan naar wat zij niet mag weten, zelfs niet als de vreemde vrouw haar gouvernante wordt. Toch vindt haar vader dat ze zich goed genoeg gedraagt en hij laat een droom uitkomen door haar mee te nemen naar Engeland. Ondertussen blijft ze niet stilzitten en ontdekt zo steeds meer over haar toekomstige echtgenoot.
Tijms laat met De laatste reis zien dat ze onderzoek heeft gedaan naar de Gouden Eeuw. Ze omschrijft niet alleen de huizen, schepen en kledingstijl, maar ook de manier van spreken is aangepast op deze historische periode. Dit alles voegt ze samen in prachtige zinnen die je in de Gouden Eeuw laten wanen en de schrijfster maakt duidelijk hoe de verhoudingen binnen een gezin uit deze tijd waren.
Het is jammer dat er niet diep op de gevoelens van Lily wordt ingegaan. Ze is de ik-persoon van de roman, maar toch worden haar emoties maar kort omschreven, waardoor de lezer zich niet emotioneel verbonden voelt met het hoofdpersonage.
"De huwelijksvoltrekking was geen spetterende gebeurtenis. Een eenvoudige kus en de gladde ringen in goud die een bescheiden tekstgravure aan de binnenzijde hadden, vertaalden zo onze geveinsde liefde voor elkaar. Na de ingetogen huwelijksceremonie en de huwelijksonttrekking vertrok het hele gezelschap naar het grachtenpand van de heer Hendrikse op de Oudezijds Voorburgwal. De kennismaking met het personeel en de bezichtiging van het huis gaven mij een warm gevoel."
Vanaf het begin is ook duidelijk dat er een geheim hangt rondom Lily's aanstaande. Door het verhaal heen ontrafelt ze steeds meer van dit geheim, maar ook deze ontrafelingen zijn plotseling en kort beschreven, waardoor de spanning niet wordt opgebouwd. Daarnaast krijgt Lily bepaalde zaken zo snel voor elkaar, dat het niet geloofwaardig overkomt. Daartegenover staat dat het wel een positieve sfeer aan de roman toevoegt.
De laatste reis is een duidelijke beschrijving van het leven van een jonge vrouw binnen de hogere kringen van de Gouden Eeuw. Helaas bouwt het boek geen spanning op wat samen met het gebrek aan de gevoelens van Lily weinig diepgang aan het verhaal geeft. | 0neg
|
Het verhaal Exit is neergezet als het verdergaan waar de film Bella Bettien stopt. Zij het dat de naam Bettien is veranderd in Cecilia. Bettien Martens is een Nederlandse vrouw die voor haar rol in de internationale drugshandel op het Piazza Navona in Rome is gearresteerd.
Haar straf wordt omgezet in een identiteitsverandering als zij als kroongetuige gaat optreden en zo een belangrijke bijdrage levert om de kopmannen van de drugshandel achter de tralies te krijgen.
Zijzelf komt in een getuigebeschermingsprogramma terecht en krijgt niet alleen een ander uiterlijk maar ook een nieuwe identiteit. Wanneer haar voormalige baas, Ricardo Garcia Morales weet te ontsnappen, staat hem maar één doel voor ogen. Iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan zijn arrestatie zal hij eigenhandig vermoorden.
De jacht op Cecilia is geopend!
Met een teveel aan flash backs probeert de auteur op de lezer een deel van de film te projecteren, zij het dat hier dezelfde namen zijn gebruikt voor dezelfde personages. Alleen voor Bettien maakt hij een uitzondering.
Vanuit verschillende perspectieven trekt het verleden aan de geest van de lezer voorbij. Dit maakt de rol die uiteindelijk voor Cecilia overblijft wel erg klein. Ruw geschat gaat ongeveer de helft van het verhaal over het verleden en blijft er dus maar een klein deel over voor het fictieve nieuwe leesverhaal.
Zou je het omdraaien en Exit tot filmscript ombouwen en verfilmen dan gaat dit niet lukken. Bella Bettien vertelt deze volledige geschiedenis al en het beetje wat Exit daaraan toevoegt is te verwaarlozen. Is daarmee de veroordeling voor Exit compleet? Gelukkig niet want wanneer je Exit als een op zichzelf staand verhaal beschouwt is het niet eens slecht. De schrijfstijl is voor de lezer prettig, het verhaal steekt goed in elkaar en de personages zijn beeldend neergezet. Alleen moet Hans Pos zich bij een eventueel tweede boek niet opnieuw laten verleiden om een bestaand en al eerder verteld verhaal nogmaals te gebruiken.
Blijkt er tenslotte al jaren een boek Bella Bettien van Frank Bovenkerk in het True Crime genre op de markt te zijn! Dat is dan weer basis geweest voor de gelijknamige film. Alles bij elkaar opgeteld een zeer merkwaardig belopen traject waarbij het boek Exit het minst in dit rijtje past!
Overigens, waar de film voor spanning zit laat het boek Exit het op dat punt volledig afweten. | 0neg
|
In dit boek lopen eigenlijk 2 verhalen door elkaar heen. Het eerste gaat over de schrijfster/journalist Brecht van Buuren die, samen met een andere journalist, een onderzoek start naar de bastaardkinderen van prins Hendrik.
Het tweede gaat over de vermeende bastaardkinderen van prins Hendrik, waarbij zwijggeld en geheimhouding een grote rol spelen.
Het eerste verhaal ligt teveel voor de hand en was zoetsappig.
Het tweede verhaal viel tegen doordat het af en toe chaotisch weergegeven werd (vooral de onderzoeksfeiten van Tjebbe).
De grootste tegenvaller: mijn verwachting van dit boek (meer te weten te komen over de kinderen van prins Hendrik en hoe dat in die tijd ging en echte verhalen te lezen) is niet beloond. Het boek is fictie, waarin enkele feiten zijn verwerkt. Het is niet duidelijk wat nu de echte feiten zijn. | 0neg
|
454t654yg45y45yg56yjiuhghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghghg | 0neg
|
Neem 6 Engelse, rijke freules geboren aan het begin van de 20e eeuw die op één na, andere keuzes maakten dan in hun kringen gebruikelijk was. Een werd een succesvol schrijfster, een ander koos voor de Engelse fascistenleider Mosley, de volgende was een bewonderaar van Nazi's en persoonlijk bevriend met Hitler, zus nummer vier was communist en liep van huis weg, de volgende .
woonde jaren samen met een vrouw en alleen de laatste deed wat er van haar verwacht werd en werd hertogin van Devonshire. Zes jongedames die allen geïntroduceerd werden in de Engelse society, voorgesteld aan het koninklijk huis, bevriend met belangrijke schrijvers uit die tijd. Dit alles speelt zich af in een tijd van grote veranderingen: opkomst van het communisme en fascisme, economische crisis en uiteindelijk oorlog. Als je daarover een biografie kan en mag schrijven dan heb je goud in handen. Helaas blijft het daarbij. Na het lezen kom je tot de conclusie dat het niets opgeleverd heeft.
De ondertitel van het boek is "De geschiedenis van de zussen Mitford". In het boek komen vooral vier zussen aan bod (Nancy, Diana, Unity en Jessica). Twee zussen blijven zo goed als onderbelicht (Pamela en Deborah). Een groot manco is dat de schrijfster geen enkele afstand van haar onderwerp heeft genomen. Ze geeft het zelf ook in de inleiding toe, ze heeft een aantal zussen ontmoet en is vooral van Nancy onder de indruk. Ze schrijft zelfs dat alles wat Nancy doet fantastisch is. Terwijl de lezer toch echt vraagtekens kan zetten bij bepaalde acties van deze zus zoals het aandringen bij de Engelse regering op het gevangen zetten van Diana.
Het boek staat vol met standpunten van de schrijfster ook over de moderne tijd. Ze poneert nogal boude stellingen over de maatschappij waar je als lezer helemaal niets mee kunt. En die ook niets van doen hebben met het onderwerp. De hele tijd vraag je je als lezer af "waarom"?
Meerdere zussen hebben boeken geschreven over hun jeugd. In dit boek wordt daar continu naar gewezen en vooral hoe de werkelijkheid wel of niet overeenkwam met de boeken. Nancy's boek 'The Pursuit of Love' komt het meest aan bod. Dat maakt dat het boek over de Mitford zussen geen duidelijke keuze maakt: is het een biografie of een boekbespreking?
Qua tijd is het een chaos in het boek. Het gaat van voor naar achteren, van de ene zus naar de andere, het ene onderwerp wordt half aangesneden en dan het volgende, het wordt nergens uitgewerkt. Het staat vol met woorden als "wellicht", "misschien", "het kan zijn". Dat zijn aannames en interpretaties. Het taalgebruik is "over the top" en de zinnen voelen heel gekunsteld aan, zoals deze uit de inleiding: Op het globale schaakbord stonden het communisme en het fascisme tegenover elkaar als twee onhandige reuzen. In vergelijking daarmee leek de democratie maar een zwak beestje, dat gematigdheid blaatte in de nasleep van een wereldoorlog en de Russische Revolutie, in een wereld die te maken had met de Grote Depressie en massawerkloosheid. Natuurlijk nam Groot-Brittanië niet zijn toevlucht tot een dictator.... En na het lezen van dit soort zinsconstructies denk je dan alleen maar "pffffff" en "hoezo natuurlijk?".
Geen enkele zus komt als erg aardig naar voren, waarom bepaalde keuzes gemaakt worden is vooral voer voor speculatie. Terwijl een aantal van de zussen toch behoorlijk radicale keuzes maakt.
Het grootste deel van de mannen wordt verdacht van homosexuele neigingen zonder daar concreet 'bewijs' in het boek voor aan te dragen en het lijkt wel of de schrijfster een satanisch genoegen beleeft aan het beschrijven van alle vreemdgangers. Het boek ontstijgt de roddel- en achterklappagina van de Engelse tabloids dan ook niet. Er wordt heel veel met namen gestrooid, waarvan een deel door middel van de noten wel uitgelegd wordt maar ook een deel helemaal niet. Het gebruik van de noten is so wie so onduidelijk. Soms wordt in de tekst iets uitgelegd, soms door middel van een noot en soms wordt iets helemaal niet toegelicht. In de inleiding wordt bijvoorbeeld gemeld dat Diana meedeed aan het radioprogramma Desert Island Discs. De schrijfster heeft het dan over "de voorspelbare reactie van het publiek was woeste verontwaardiging". Er wordt door middel van een noot wel uitgelegd wat het programma was, maar waarom het publiek woest verontwaardigd was, blijft geheel onduidelijk.
Ik geef het boek één ster omdat het onderwerp interessant is maar de schrijfster heeft het helaas slecht uitgewerkt. De zussen Mitford en de rest van hun familie verdienen beter. | 0neg
|
De hoofdpersoon, een redacteur van een plaatselijke krant, belandt op een afscheidsreceptie van een zangeres en kan zich eigenlijk niet voorstellen dat iemand, laat staan zij, in hem geïnteresseerd zou kunnen zijn. Hij eet gerookte zalm, dat hij zich nadien ongemakkelijk begint te velen over zijn vraatzucht en zich volledig overgeeft aan complottheorieën en schuldgevoelens.
Het kostte me moeite om de tijd te nemen voor het boek en uiteindelijk heb ik dat ook niet of nauwelijks gedaan en sloeg ik menig alinea over om tot de ontdekking te komen dat er nog nauwelijks iets was veranderd.
De hoofdpersoon, Falentijn, leidt ogenschijnlijk aan een minderwaardigheidscomplex, en kampt ook nog eens met schuldgevoelens; die worden behoorlijk uitgesponnen. Het boek is wel amusant, maar was mij iets te langdradig. | 0neg
|
De zoektocht van ouders naar hun verdwenen zoon in het Argentinië van Videla. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd wanneer ze informatie will over hun zoon, waar hij is. De rij wachtende ouders die in hetzelfde schuitje zitten is lang. Ze doen echt alles om informatie in te winnen | 0neg
|
Malorie is samen met haar twee kinderen op de vlucht. Ze zijn op de vlucht voor ‘wezens’. Eenmaal besmet door deze wezens plegen mensen zelfmoord. De besmetting vindt plaats door te kijken naar een besmet persoon. Het is dus van belang dat Malorie en haar kinderen hun ogen gesloten houden. Wat zijn deze wezens? Wat willen zij? En hoe kunnen zij gestopt worden?
‘De kooi’ heeft het allemaal niet
Eens in de zoveel tijd lees je een boek dat gewoonweg niet weet te boeien. Dat is met ‘De kooi’ van Josh Malerman zeker het geval. Een recensie schrijven over dit boek is voornamelijk een opsomming van wat dit boek voornamelijk niet is. Om te beginnen is het boek niet spannend. Het verhaal is niet interessant, weet niet te boeien. Het heeft geen diepgang, geen verwevingen van verhaallijnen (het is een enkelvoudig verhaal). ‘De kooi’ speelt zich in het nu af (de vlucht) en enkele jaren hiervoor (opgesloten in een huis, afgeschermd van de buitenwereld om veilig te zijn voor de wezens). De karakters zijn niet uitgediept, je weet na het lezen zelfs nog niks van het hoofdpersonage Malorie. Het heeft hier en daar elementen van horror, maar niet genoeg om het een horrorverhaal te noemen. En het verhaal kent geen einde. Malorie bereikt haar bestemming, maar wat er daarna gebeurt, wat er nu met de wereld en de wezens gebeurt, etc? Je mag er als lezer naar gissen.
Toch een pluspuntje noemen? Het is makkelijk geschreven, je leest het zo uit.
Conclusie
‘De kooi’ van Josh Malerman is geen vervelend boek om te lezen, maar het weet gewoonweg niet te boeien. | 0neg
|
Dit boek heb ik in een dagje gelezen. De opzet is dan ook niet erg ingewikkeld.
Het boek kwam af en toe nogal amateuristisch (als je dat zo schrijft) op mij over. Vooral in het begin moest ik soms zinnen teruglezen, omdat het vreemd verwoord was of omdat het onduidelijk was wie nou wat zei.
De hoofdverhaallijn is op zich wel pakkend. Ouders die hun kind kwijtraken, is natuurlijk heel heftig. Dit legt ook druk op hun relatie, wat ook beschreven wordt. Hier door heen is nog een verhaallijn geweven, betreffende de zus van de moeder van het verdwenen meisje. De essentie van die lijn ontgaat mij volledig. Ik vond het weinig toegevoegde waarde. Eerst dacht ik dat de lijnen nog samen zouden komen, maar dat was werkelijk niet het geval.
Het einde vond ik verrassend. Het is niet wat je had verwacht, maar achteraf merk je wel dat hier op aan wordt gestuurd.
Ik vond All-inclusive van Suzanne Vermeer een stuk beter. Eigenlijk is Zomertijd me een beetje tegengevallen. Ik ben heel benieuwd of andere Dizzie-lezers het hiermee eens zijn... | 0neg
|
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen na het lezen van haar debuut maar dit boek vond ik helemaal niks. In tegenstelling tot haar eerste boek kon ik helemaal niet met de hoofdpersonen meeleven en vond het allemaal vrij afstandelijk geschreven. Ik heb hele stukken overgeslagen en ben eerlijk gezegd blij dat het uit is. Ik snapte helemaal niks van hoe ze op elkaar reageerden en vooral waarom. Het einde is ook vrij vaag er wordt helemaal niet duidelijk waarom Hal die keuze maakt. Al met al teleurstellend, waarom dan toch 2 duimpjes? Ik heb 't uit gelezen en met de hoop dat de volgende beter is. | 0neg
|
De Pelikaan van Martin Michael Driessen speelt zich af in een denkbeeldig stadje in Kroatie omstreeks de tijd dat Joegoslavie uit elkaar viel. De pelikaan uit de titel speelt slechts een zeer ondergeschikte rol in het verhaal.
De vrijgezelle postbode Andrej stoomt brieven open en haalt, als er geld in zit, dat er uit. Zo onderschept hij ook een brief van de oudstrijder Josip die reageert op een contactadvertentie van een vrouw, Jana, uit Zagreb. Josip zoekt een uitweg uit een huwelijk met zijn vrouw, Ljubica, die aanvankelijk wel aantrekkelijk was maar steeds meer een slons geworden is. Hun eerste kind, een zoon, is zeer jong gestorven en hun tweede kind, een dochter Katarina, is zwakbegaafd. Josip bestuurt een kabelspoorweg, die slechts gedeeltelijk uit twee banen bestaat met in het midden een dubbelgedeelte waar de wagons elkaar kruisen. Symbool voor de elkaar kruisende levens van Josip en Andrej.
Andrej maakt stiekem een foto van het stel Josip en Jana en gebruikt die om Josip te chanteren. Het geld gebruikt hij om te wedden op de hondenrenbaan en te gokken in het casino.
Als Andrej een ongeluk krijgt zorgt Josip dat de post toch bezorgd wordt en ontdekt daarbij een bankbiljet dat Andrej uit een brief heeft genomen. Dat geeft Josip, die niet weet dat Andrej hem chanteert, de gelegenheid om Andrej te chanteren. Josip zit immers dringend om geld verlegen door de steeds voortdurende chantage van Andrej. Zonder het van elkaar te weten chanteren de twee elkaar zo.
Naast de twee hoofdpersonen spelen de vrouwen, Ljubica, Katarina en Jana een ondergeschikte rol in het verhaal, waarin ook nog een antisemitische eigenaar van een fotowinkel, enkele andere dorpsgenoten en een afgedankte wedrenhond Laika voorkomen.
Geen van de figuren kwamen met hun knulligheid voor mij als geloofwaardig over, zij zijn niet gaan ‘leven’. Misschien is het verhaal als komisch bedoeld, maar voor mij was het eerder een triest verhaal. | 0neg
|
Enkele grote ferrymaatschappijen zien het boren van de kanaaltunnel niet zitten. Ze vreze overbodig te worden en veel jobverlies. De ex-baas van de grootste maatschappij, de baron, wil zijn bedrijf laten doorlichten. Het bedrijf wordt nu gerund door zijn zoon, maar dat is niet zijn lievelingszoon, die is bij een ongeluk om het leven gekomen. Zijn andere zoon voelt dat uiteraard aan en kan niets goed doen in de ogen van zijn vader. David, de ex-schoonzoon van de baron, moet het onderzoek uitvoeren en komt toch wel vreemde zaken tegen, stromannen, virtuele bedrijven op de Cayman eilanden. Zijn leven staat zelfs op het spel.
Er komt geregeld informatie over de onveiligheid van de ferries in het boek voor. Te weinig personeel, te snel varen, vertrekken met open boegdeuren, niet verankeren van voertuigen, dronken bemanning. Het deed me allemaal denken aan de ramp met de Herald of Free Enterprise voor de Belgische kust.
Het is geen boek van deze tijd en dat merk je, het speelt eind jaren '80 en het kan niet in het heden geplaatst worden. | 0neg
|
World War Z is een verslag, geen verhaal, over een oorlog tegen zombies.
Op een bepaald moment komen er vanuit China geruchten over een ziekte, Afrikaanse hondsdolheid wordt het genoemd. De mensen die besmet zijn bijten andere mensen en zo wordt de besmetting voortgezet. De besmetten kunnen gedood worden, maar komen terug tot leven als zombies.
Dit boek is een verslag van hoe het allemaal begon, hoe de wereld erop reageerde, hoe het leven was tijdens die oorlog. De simpelste dingen gingen niet meer. Het leger kon niet echt ingezet worden want al die technische snufjes, daar had men niets aan. Bovendien was er geen brandstof meer, amper nog electriciteit, geen warmte, geen gas, geen eten, niets meer.
Op een bepaald moment moet er dan wel gereageerd worden want de zombies mogen en kunnen toch niet winnen zeker.
Ik had iets heel anders verwacht van dit boek. | 0neg
|
Een zeer spannend stuk op de achterflap van dit boek zorgde ervoor dat mijn verwachtingen vooraf hoog gespannen waren voor dit boek. Het begint ook direct goed. Een vrouw maakt in haar eentje een toch met een kajak. Het is nog vroeg op de dag en ze begeeft zich op een afgelegen gebeied. Plotseling wordt ze getroffen door een kogel die met uiterste precisie op haar afgevuurd is en precies tussen haar ogen haar hoofd binnendringt.
Helaas blijft het hierbij wat spanning betreft wat mij betreft. Het verhaal gaat verder over de sherrif die langzaam maar zeker een net uitlegt en langzaam het net probeert te sluiten. Een psychologisch verhaal waarbij steeds een klein stukje van de puzzel bekend gemaakt wordt. Uiteindelijk sluit het net zich maar rond wie? En wat heeft ervoor gezorgd dat deze persoon deze macabere actie heeft uitgevoerd?
Ik vond het een langdradig verhaal waar veel te veel namen en andere figuren in voorkomen. Hierdoor was ik al snel de 'draad kwijt'. Het leesplezier was daarom ook zeer matig. Heel veel spanning zat er ook niet meer in na het eerste stukje. De spanning neemt de laatste tien bladzijden nog wel even iets toe maar dat is echt veel te laat.
Al met al een matig verhaal, dat soms ingewikkeld in elkaar zit en door een té veel aan informatie ook het leesplezier belemmert. Daarom slechts 2 sterren wat mij betreft voor Troebel Water.
Plot: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 3 sterren | 0neg
|
In België kennen we een fenomeen dat we benoemen met de term ‘koterijen’. Het gaat om alle schuurtjes, hokjes en andere bouwvallen die achter in onze tuin staan. Koterijen zijn nooit doelbewust geplaatst, in de loop van een mensenleven ploppen ze uit de grond als reactie op een behoefte. Waar stallen we de caravan? Waar moeten de kippen op stok? Waar herbergen we de tuinspullen? En het hout voor het haardvuur, waar laten we dat? Het nieuwste boek van Matthias Rozemond deed me denken aan dit Belgisch fenomeen. In de loop van het verhaal ploppen er ideeën en zijlijnen op die heel erg weinig waarde toevoegen en die er vooral een rommeltje van maken.
Het boek draait om het gezin van Yvette Zomers. Yvette kan terugkijken op een succesvolle carrière. Als archeologe was ze altijd bevlogen bezig met het blootleggen van het verleden. Haar hoogtepunt beleefde ze in Sicilië, voor de kust van Syracuse, waar ze het schip ontdekte waarmee apostel Paulus naar Rome zou gevaren zijn. De voorwaardelijke wijs is hier belangrijk: het feit dat het schip op de bodem van de Ionische Zee ligt, betekent dat Paulus nooit in Rome aankwam. Het is een idee dat de Kerk op haar grondvesten doet daveren. Tijdens haar carrière verloor Yvette haar gezin uit het oog. Haar rijke en creatieve man Max zocht toenadering tot andere vrouwen en raakte zo Yvette, zijn enige echte liefde, kwijt. Zoon Bernd en dochter Pelline waren als kind zo verschillend als dag en nacht. Als jonge vrouw scheerde Pelline hoge toppen als danseres, terwijl Bernd voor een loopbaan bij het leger koos en uitgezonden werd naar Afghanistan. Twee jaar voor het begin van Enkele reis Sicilië kwam Pelline om bij een ongeval voor de kust van Sicilië. En nu dreigt Yvette ook nog haar zoon Bernd te verliezen, hij ging duiken voor het eiland en kreeg problemen met zijn uitrusting.
Dit nieuws overrompelt Yvette totaal. Niet louter het feit van het ongeval, maar ook het feit dat Yvette absoluut niets wist van de reisplannen van Bernd. Hij vertelde wel aan Max dat hij met een grote verrassing thuis zou komen. Als Yvette en Max in de dagen na het ongeval op Bernds kamer een schokkende ontdekking doen over hun kinderen, dan beseft Yvette dat haar gezinsleden al die jaren vreemden voor haar waren. Wat is er twee jaar geleden precies met Pelline gebeurd? Had het iets te maken met haar theorie over de apostel Paulus? Yvette boekt een reis naar Sicilië en doet alles om het mysterie rond Pelline en Bernd op te lossen. Daarbij krijgt ze hulp van een luie Siciliaanse agent en van een vreemde Engelse mevrouw. Die laatste zorgt voor de esoterische toets, waarbij lange rokken en chakra’s aangeven of iemand al dan niet op de goede weg is.
Koterijen. Matthias Rozenmond heeft te veel willen bergen en vond daarvoor geen ruimte in het fundament. Dan maar ernaast en erop en eronder. Het ontregelde mijn derde chakra. Rozemond heeft in Enkele reis Sicilië de boot van de heldere verhaallijn gemist. Een vaardige pen alleen redt het dan niet meer. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Max Tromp zou taxichauffeur worden op Curaçao. Zo had vader Roy het allemaal voor hem uitgedacht. Tot broeder Daniel zich het lot van de familie aantrekt en in Max een geboren onderwijzer ziet. Dat laat Roy niet zomaar gebeuren. Zijn Dodge, zijn trots, zou en moest overgeleverd worden aan Max. Wanneer Max zich toch op de studies voor onderwijzer voorbereidt, komen vader en zoon op ramkoers. De gebeurtenissen van 30 mei 1969 op het eiland slaan Max’ droom echter aan diggelen.
Maan en Zon is niet alleen een boek over vaders en zonen, maar stelt ook de paternalistische houding van kolonisator Nederland ten opzichte van Curaçao eind de jaren 60 aan de kaak: “We hebben niets anders geprobeerd om blanken van hen te maken. Liefst van al nog Nederlanders. Onze taal, onze cultuur, onze normen en waarden. We dachten dat we ze vormden, maar in werkelijkheid waren we bezig ze te misvormen.” Zo klinkt het bittere besluit van een missiebroeder die terugblikt op het zendingswerk van zijn congregatie (p. 146).
Parallel met dit mesothema beschrijft Brijs hoe Roy een taxichauffeur van Max wil maken, in weerwil van Max’ eigen droom om onderwijzer te worden … Zowel de Nederlandse kolonisator als Roy ‘regeerden’ onder het motto: als het niet klinkt, dan botst het maar.
De auteur schetst het coming-of-ageverhaal van Max tegen de achtergrond van de opstand van Trinta di Mei (30/5/1969) waarbij de Curaçaoënaars in opstand komen voor een beter loon. Net zoals vele inwoners van Curaçao is ook Max na de opstand slechter af en blijkt zijn droom verder af dan ooit. Wanneer hij later zijn zoon Sony de kansen wil geven die hij zelf nooit kon grijpen, gooit weer iets anders roet in het eten … l’Histoire se répète.
Stefan Brijs vertelt het hele verhaal van de familie Tromp bij monde van broeder Daniel die een hele nacht doorschrijft in zijn dagboek, wachtend op nieuws van Max die naar Nederland vertrok. Door voor deze verteltechniek te kiezen, verloopt het verhaal vrij chronologisch en krijgen we alles voorgeschoteld vanuit het oogpunt van een vrome broeder wat het boek een wat braaf aura verschaft. Het dwong Brijs in een keurslijf wat hem misschien net iets te veel parten speelde om het verhaal te laten uitbreken. | 0neg
|
De hartsvriendin van Isabel en buurtgenote Sara Hirsch wordt doodgeschoten, het onderzoek wordt onder andere geleid door weer een andere buurtgenote, Marie.
In het onderzoek lijken alle mensen die in het boek voorkomen wel ergens een raakvlak met elkaar te hebben en het leidt terug tot kindermishandeling in de oorlog, kunstzwendel en persoonsidentificaties, scheepsrampen, te veel om op te noemen, en te veel personen die een te klein wereldje vormen om geloofwaardig over te komen.
Violet Leroy kan wel redelijk schrijven, maar ik denk dat het beter was geweest om niet zoveel ingredienten in 1 boek te proppen, ze had er beter 2 afzonderlijke boeken van kunnen maken met een geloofwaardiger karakter. | 0neg
|
Dit is een boek die ik afraad (en ik gaat dit niet gauw doen) al de mensen die genre thriller graag lezen, dit niet lezen want dit kan je meer bestempelen als roman, ik heb me hier moeten doorslepen en raar maar waar dat vergeet je ook niet gauw :), zoals een echt goed boek je bij blijft, zal dit boek me ook echt bij blijven als "lees dit echt niet" | 0neg
|
Geboeid door het fenomeen Zwagerman, heb ik dit boek aangeschaft.
Het is duidelijk dat ze als auteur erg zoekende is naar een originele en eigen stijl.
Haar quasi nonchalante attitude slaat al snel om in een zee van oppervlakkigheid waardoor er geen doorkomen meer aan is.
Inderdaad tot op zekere hoogte vermakelijk, maar je bent als lezer al snel verzadigd. | 0neg
|
de dialogen zijn tenenkrommend en de Nederlandse vertaling is ook niet vlekkeloos.,Nooit verwacht dat ik voor Crimezone nog eens een boek uit de boeketreeks zou moeten bespreken. En geen vogel zingt van Brian Eastman ontstijgt namelijk in het geheel niet het niveau van deze flutromannetjes. Eigenlijk is 1 ster nog teveel. Maar? een goede recensent gaat door het stof, bijt door de zure appel heen en laat zich niet uit het veld slaan. Met de blik op oneindig en het verstand op nul (dat laatste gaat vanzelf tijdens het lezen van deze 'detective') sla ik me in sneltreinvaart door de hoofdstukken heen en lukt het me om de geestelijke marteling tot twee leesavonden te beperken.
De informatie op de kaft belooft al niet veel goeds. Twee dames staren me vanaf de voorkant aan. Een van hen houdt een vergrootglas in haar hand en probeert als een soort Sherlock Holmes scherpzinnig te kijken. De ander heeft een plantenbak op schoot. Plantjes spelen namelijk een belangrijk thema in het verhaal. Uit de KRO detectiveserie: Rosemary & Thyme, staat er naast de foto. Brian Eastman blijkt geen schrijver te zijn maar de producent van deze t.v.-serie, die ik overigens niet ken (en dat wou ik graag houden zo). Brian heeft voor dit boek hulp gekregen van Rebecca Tope, een melkboerin die al eerder op haar naam wat thrillers heeft gepubliceerd, waar ik ook niet nieuwsgierig naar ben.
De hoofdrolspelers in het matte verhaal zijn Laura Thyme en Rosemary Boxer. In het eerste deel van het boek wordt beschreven hoe beide dames met elkaar in contact komen. Het is dus waarschijnlijk de 'pilot' van de t.v.-serie. Laura wordt in de steek gelaten door haar man, die er met een jong mokkel vandoor gaat. En Rosemary is een onderwijzeres die wordt uitgenodigd door een oud-leerling om naar zijn boom te kijken (ahum). De dames komen samen in hetzelfde hotel terecht, raken aan de praat en beginnen zich als een stelletje theetantes met een onverkwikkelijk familiedrama te bemoeien. Tijdens het ontrafelen van een auto-ongeluk (dat een heuse moordzaak blijkt te zijn) wordt de lezer getrakteerd op allerlei weinig boeiende wetenswaardigheden over bloemetjes en plantjes. Daar houden de twee vrouwen namelijk erg veel van; is dat niet toevallig? Het duo Rosemary & Thyme is geboren.
Brian Eastman kan niet schrijven, zelfs niet met behulp van de spelling- en grammaticacontrole van mevrouw Tope. Nergens wordt het verhaal interessant, de dialogen zijn tenenkrommend en de Nederlandse vertaling is ook niet vlekkeloos. Ik ga dit boek kado geven aan mijn schoonmoeder. | 0neg
|
Eigenlijk kun je stellen dat als je de 'blurb' achter op het boek gelezen hebt, je het hele boek al gelezen hebt. Rechttoe-rechtaan vertelt in plaats van gebruik te maken van de dwarrelige, korte/gefragmenteerde vertelsels en 'gedachten' van de diverse personages zoals in het boek.
Ik zal eerlijk toegeven dat ik geen fan ben van de stream-of-consciousness of soortgelijke literaire techniek... heel soms werkt het - in The Vanishing Act of Esme Lennox van Maggie O'Farrell (Het verdwenen leven) werkte het (voor mij) wel - maar meestal vind ik het storend en vervelend lezen. Dit boek was helaas geen uitzondering op die regel; het was een beetje een corvee om het helemaal uit te lezen.
Het is net of je van een aantal personages een stuk of wat foto's met korte krabbels te zien en te lezen hebt gekregen... en dat was dat. Dat kan best intrigerend en spannend zijn, maar dat was het in dit geval - voor mij - niet. Jammer . | 0neg
|
Ik had, zoals altijd bij Grisham, zin om aan het boek te beginnen. Het eerste stukje ging nog wel; een beetje spanning omtrent de roof van de manuscripten. Maar daar bleef het helaas bij!
Het boek kabbelde, zonder noemenswaardige gebeurtenissen voort, hier en daar met een hoog Bouquettereeksgehalte.
Ook het eind was saai. Hier was nog een mogelijkheid om het boek Grishamwaardiger te maken, maar een saaie opsomming van personen en een fantasieloos einde. Ik ben blij dat ik het uit heb.
Meneer Grisham, u kunt beter! Veel beter, | 0neg
|
Tot haar twintigste woonde Bianca van Strien in Maarssen. Daarna verhuisde ze naar ons buurland Duitsland. Daar werkt ze als Bachbloesem-consulente en geeft ze line dance les. Maar dat is niet alles; ze startte haar schrijfcarrière. Nu combineert ze haar drukke bestaan met het schrijven van boeken. Familiebanden is haar nieuwste roman, uitgegeven door Ellessy Relax.
Het is een grote schok voor Milène dat Felix voor de zoveelste keer is vreemdgegaan. Dit keer is ze er klaar mee en wijst ze hem de deur. Maar Milène is nog lang niet klaar met haar ex, ze houdt nog steeds heel veel van hem. Als ze tijdens een concert Bram ontmoet ontstaat er een plan: wat als ze Felix jaloers kan maken met Bram? Dan komt hij vast wel bij haar terug.
Dit uitgangspunt maakt van Milène geen sympathiek persoon. Het druist tegen alle waarden in om een onbekende, onschuldige man te gebruiken om je ex-partner jaloers te maken. Dat doe je niet, en dat gevoel overstemt tijdens het lezen.
Wanneer Milène dan zou vechten voor een geweldige man, zou er misschien nog enig begrip voor haar personage kunnen zijn. Maar ook dit is niet het geval. Felix is arrogant, egoïstisch en wil enkel zijn eigen zin krijgen; of dat nu in het voordeel van Milène is of niet. En waarom noemt Felix Milène Leni? Dit is verwarrend en geeft het idee dat je opeens met een volledig nieuw personage te maken hebt.
Verwarrend zijn ook de zinnen die soms te gekunsteld geschreven zijn. ‘“Bram!”, reageerde de vrouw, die ze al jaren kende, omdat Leontien haar nichtje vioolles gegeven had en nu kwamen ze elkaar bij het uitgaan nog wel eens tegen.” Over wiens nichtje heeft Van Strien het? Ook het veelvuldig verkeerd gebruik van komma’s haalt je continu uit het verhaal. “‘Je praat, alsof ik dat wel moet doen’, vond Sarah.” Deze gebreken en de aanwezige spelfouten zorgen ervoor dat je je niet helemaal aan het verhaal kunt overgeven.
Van Strien gebruikt geen moeilijke woorden in haar verhaal. Dat zorgt ervoor dat het gemakkelijk leest. Het verhaal bevat weinig diepgang en roept vragen op. Zo was Milène een jaar samen met Felix, maar ze weet niet of hij broers of zussen heeft. Dat is vreemd. Hoe diep zit de liefde dan? Je kent elkaar immers amper als je niet eens zulke basisinformatie kunt noemen. Daarnaast wordt ‘ik hou van je’ wel erg snel gezegd en ook samenwonen gaat onrealistisch snel. Het boekje is dun, dus de snelheid is ergens te begrijpen, maar dit doet de geloofwaardigheid van het verhaal geen goed.
Het boekje bevat 135 bladzijden. In Van Striens geval te kort om dit verhaal goed te vertellen. Uiteindelijk gaat het verhaal over jaloezie, afgunst, vertrouwen en angst binnen de muren van een gezin. Het is zonde dat het verhaal maar weinig pagina’s telt, want daardoor wordt het nergens diepgaand en dat zou juist zo’n verhaal wel kunnen gebruiken. De omschrijving van pure emoties en het voelen van hoop had in dit verhaal goed gepast.
Familiebanden is een verhaal dat je in één avond uit hebt. Het zal niet blijven hangen, maar zal zeker voor een paar uurtjes ontspanning zorgen. | 0neg
|
Een belediging voor je intellect. Helemaal als je van dit genre houdt.
Eigenlijk is dit boek een chicklit alleen dan met een tragisch onderwerp ipv boy meets girl. Het werkt niet. | 0neg
|
beschrijving van de novelle (overgenomen vanuit het boek):
Op zekere dag ontmoet een oude man een jong, aantrekkelijk meisje dat in hem reeds lang sluimerende gevoelens wakker roept. De kennismaking wordt gevolgd door een aantal ontmoetingen die uiteindelijk funest zullen blijken voor de wankele gezondheid van de oude man.
mijn mening:
Deze novelle start goed en boeiend, maar wordt naarmate het verhaal vordert langdradig. Zelfs in zo'n kort verhaal kan de verveling nog toeslaan. Jammer, want het thema opzich is wel grappig gevonden. De personage van het meisje komt niet echt goed naar voren. Zoals de hoofdpersoon verstrikt raakt in zijn eigen gedachten en overlijdt voordat zijn boek af is, zo sterft ook deze novelle al voordat de laatste bladzijden gelezen is. | 0neg
|
Makkelijk leesbaar tussendoortje. Ik vond het een matig boek met enkele leuke intermezzo's, waarvan ik nog het meest heb gelachen om de notulen van Inge (ik ben zelf secretaresse en notuleer regelmatig.....). Al met al een grappig boekje dat lekker vlot wegleest. | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen nadat ik er enkele goede recensies over had gelezen, maar het is me geweldig tegengevallen. Totaal geen spanning. Ik had het boek al voor ik het gelezen had cadeau gedaan aan een vriendin, en zit daar nu echt mee verveeld... | 0neg
|
De Plaza, geschreven door S.L. Grey, speelt zich af in een winkelcentrum in Johannesburg, Zuid-Afrika. Twee onbekenden worden een speelbal in een spel in de tunnels van het winkelcentrum.
Rhoda, een Brits onderdaan, die last heeft van haar zichtbare litteken, raakt haar oppaskind kwijt in het winkelcentrum als ze drugs wil scoren. Daniel, een winkelbediende in de boekwinkel waar het kind vermist raakte, zag het kind wegrennen maar associeerde het kind niet met Rhoda, aangezien het kind blank was.
Rhoda ontkomt aan de bewakers en kidnapt Daniel om haar te helpen ontvluchten. Ze raken compleet verdwaald in de ondergrondse ruimtes van de winkels. Ze dalen verder af, lossen puzzelvraagstukken op totdat ze een lift bereiken die hen weer terugbrengt naar het bovengrondse winkelcentrum.
Hier was ik onaangenaam verrast om te merken dat ik pas een derde van het boek had gelezen. Ik had geen idee hoe het verder zou gaan en had niet veel zin om verder te lezen.
Het centrum waar ze nu waren beland is, geen verrassing, een iets meer surrealistisch, nachtmerrie-achtige versie als dat welke ze hebben verlaten.
Tegen het einde van hoofdstuk 14 werd het steeds moeilijker om bij het verhaal te blijven. eR gebeurt niet veel bijzonders anders dan wat er al was gebeurd.
Op de een of andere manier mist er wat aan het verhaal: originaliteit, verteltrand, karakters waar je je mee kunt identificeren?
Het verhaal begon goed, maar al naar gelang ik verder kwam ik het verhaal, was mijn interesse in het verhaal en de karakters verslapt. Ik moest soms terug bladeren om te kijken wat ik ook al weer had gelezen, en dat is geen goed teken.
Normaal gesproken gooi ik een boek aan de kant als ik na ongeveer 30 bladzijden merk dat ik mijn aandacht er niet bij kan houden. Voor de leesclub heb ik echter doorgezet, en ik heb het boek met heel veel moeite uitgelezen.
Het blijft natuurlijk persoonlijk om een boek te lezen, ieder heeft zijn/haar eigen smaak.
Ik had hoge verwachtingen van het boek, misschien wel iets te hoog, en ik vind het erg jammer dat het verhaal niet aan mijn verwachtingen heeft beantwoord.
Ik zal dit boek niet echt aanraden en ik weet bijna zeker dat deze schrijver niet op mijn verlanglijst komt te staan als een auteur waar ik meer van zal gaan lezen. | 0neg
|
Door de klimaatverandering is er een nieuwe ijstijd begonnen. Nanoek woont op de Noordpool met zijn ouders die wetenschappers zijn. Hij krijgt contact met een meisje in Nederland, waar volgens zijn moeder de situatie bar is. Hij voelt zich een gevangene in het onderzoeksstation waar hij zelden naar buiten mag. Dan gaat hij naar verboden gebied en ontdekt waar zijn ouders nu werkelijk mee bezig zijn. Hij gaat ervandoor en wil naar zijn vriendinnetje in Nederland, maar dat is bij nader inzien wel een heel lange reis en onderweg gebeurt er iets. Een ongeloofwaardige ontmoeting een ongeloofwaardig besluit aan het einde van het verhaal. Waar is de fantasy in dit verhaal? De toekomstige ijstijd? De ongeloofwaardige reactie van het dier in de grot? Dit is een vlot leesbaar jeugdverhaal maar door zijn ongeloofwaardigheid en doordat aan het einde alle moeite voor niets geweest lijkt te zijn, nogal teleurstellend. Daarom geef ik het twee sterren. | 0neg
|
Normaal ben ik een grote fan van het werk van Dirk Bracke, maar deze kon mij niet bekoren. Het is het eerste boek dat ik nooit heb uitgelezen. Het was saai, ondanks het verhaal heel interessant leek. | 0neg
|
Joona Linna’s grootste angst wordt waarheid, Jurek Walter is terug. In een appartement in Oslo wordt een dode man gevonden. Bij het openen van de vrieskist in zijn keuken doet de politie een vreselijke ontdekking. Bij het onderzoek naar een campingmoord in Duitsland ontdekt Joona Linna een krankzinnig verband tussen beide moorden. Want is het een wonder als iemand terugkeert uit de dood, of een nachtmerrie?
Deze korte samenvatting van wat er staat gebeuren in het boek sprak mij aan. Maar aangezien ik het vorige boek Jager veel te, hoe ik het noem, ge-amerikaniseerd vond, mitrailleurs, achtervolgingen die een fatsoenlijk mens niet overleefd, maar de hoofdpersonen van het boek wel, heb ik het boek geleend van de bibliotheek.
Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik het boek niet zelf heb aangeschaft.
Waarom? Omdat het boek, hoe verder het vordert, steeds ongeloofwaardiger en voorspelbaar wordt.
Om een voorbeeld te noemen , de vele moorden die er in voorkomen, maar geen politie te bekennen die hier meer aan de slag gaan.
Joona en Lumi die op de vlucht gaan voor Jurek Walter, een beetje kenner van dit genre weet hoe dit afloopt.
Waarom dan wel 2 sterren?
Het begin vond ik erg goed, dus daar 1 ster voor.
De 2e ster is omdat ik wilde weten hoe het boek afliep, dit is dan wel weer goed gedaan en met een open einde. Die spannend genoeg is om mij af te vragen of ik dat deel ook weer een kans geef, naar mijn mening zijn er in een serie boeken altijd slechtere delen te vinden. Komt er dus een deel, zou ik hem waarschijnlijk wel gaan lezen.
Maar wel geleend van de bibliotheek, dat dan weer wel | 0neg
|
‘Met dit boek wil ik lezers die gepest worden of werden, hoop geven, zodat ze net als Crystal tot bloei kunnen komen.’ Susanne van den Beukel-Hendriks schrijft, naar aanleiding van de dood van Michael Jackson, haar roman Verdraaid goed. Lukt het haar met haar dj-verhaal gepeste lezers hoop te geven?
Crystal is negentien wanneer ze start met haar vervolgopleiding. In eerdere schooljaren werd ze erg gepest en dat heeft haar onzeker en soms ronduit negatief gemaakt. Dan ontdekt ze haar droom: als dj platen draaien. Broer Ruben schaft een draaiset aan en Crystal kan aan de slag. Wanneer haar broer een eerste feest regelt waarop Crystal als 'prof' mag draaien, lijkt er een toekomstdroom uit te komen. Beetje bij beetje wordt ze succesvoller in de wereld van de dj's. Kan Crystals carrière als dj haar verleden doen vergeten?
Helaas komt het in concept boeiende verhaal in Verdraaid goed allesbehalve redelijk uit de verf. Het grootste deel van het probleem vindt zijn oorsprong in de gehanteerde schrijfstijl. Vanaf de eerste bladzijde overlaadt Van den Beukel de lezer met nutteloze verhaaldetails en heeft ze de neiging elke open plek in het verhaal dicht te smeren. Keer op keer haalt ze de lezer uit het verhaal door gebeurtenissen te voorzien van onnodige verklaringen: ‘Dat helpt haar niet veel verder, want het belangrijkste wat je moet hebben is apparatuur en die heeft ze natuurlijk niet.’ Bovendien zorgt een overmatig gebruik van komma's ervoor dat veel zinnen geen natuurlijke tendens hebben: Van den Beukel plaatst pauzes waar ze niet horen en omgekeerd. Grote delen van het boek worden gekenmerkt door een te zakelijke schrijfstijl waarbij de auteur grossiert in het gebruiken van verklarende of redengevende signaalwoorden, terwijl ze de lezer op andere momenten de lezer op een erg kinderlijke manier aanspreekt. Louter het functioneel inzetten van dj-begrippen lijkt het verhaal, als het gaat om de schrijfstijl, enigszins te kunnen redden: de lezer waant zich in de wereld van de dj’s.
Maar niet alleen de schrijfstijl maakt Verdraaid goed een tot onaantrekkelijk boek. Ook hoofdpersoon Crystal zorgt direct voor problemen. Pestslachtoffer Crystal roept om sympathie. Ze zorgt met haar gedrag echter eerder voor antipathie bij de lezer. Ze is zo flinterdun beschreven en onvolledig uitgewerkt dat ze niet meer wordt dan een papieren personage. Niemand kan haar echt begrijpen. Ja, ze zoekt medelijden door haar ellendige verleden expliciet te benoemen, maar ze krijgt het niet. Door de gebrekkige typering mist ze diepgang, wordt haar gedrag soms ronduit ongeloofwaardig en lijken opmerkingen niet te rijmen met eerdere opmerkingen. Geen lezer kan begrijpen dat ze niet genoeg geld heeft voor een simpele maaltijd, maar tegelijkertijd wel overweegt een dj-set te kopen. Geen lezer begrijpt haar uit de lucht vallende negatieve opmerkingen helemaal: ‘Weer mislukt, net als haar hele leven.’ Langzaam verwordt Crystal de vrouw van het hollen of stilstaan. De vrouw van het wereldse geluk of de diepste ellende.
Alle hoop lijkt nu nog gevestigd op het verhaal zelf. Helaas lijkt ook dit gedeelte Verdraaid goed eerder af te breken dan op te bouwen. Waar het verhaal in concept veel ruimte biedt om uit te groeien tot iets moois, blijft het in Verdraaid goed niet meer dan een mager verhaal. Van den Beukel focust zich, terecht, op Crystals verhaal als dj, maar verliest daarbij andere verhaalelementen, zoals de schoolcarrière van Crystal en haar leven als sporter of koerier regelmatig uit het oog. Het gevolg is een discontinu verhaal waarbij de school-, koerier- en sportfragmenten fragmentarisch aangehaald of vergeten worden. Tegelijkertijd bevat het verhaal diverse ronduit ongeloofwaardige gebeurtenissen en wordt het door de (soms te) grote tijdsprongen onaantrekkelijk om met grote interesse te lezen. Jammer, want de goede basis is er.
Of Verdraaid goed de lezers echt hoop kan geven, is de vraag. De onaantrekkelijke schrijfstijl, de flinterdunne hoofdpersoon en het matig uitgewerkte verhaalconcept doen het verhaal in ieder geval weinig goeds. Hoewel het boek vanaf een derde interessanter wordt en Crystal meer sympathie wint, lijkt het kwaad daarvoor al geschied. | 0neg
|
‘Een kamer zonder boeken is als een lichaam zonder ziel’- Cicero.
Tess is een jonge vrouw van 23 jaar. Haar doel is om een boek te schrijven. Ze beleeft en onderneemt allerlei acties zonder daarbij veel na te denken en schrijft tal van dingen op ter inspiratie voor haar boek. Op het eerste zicht lijken Tess en haar twee beste vriendinnen alleen maar veel plezier te hebben. Achter de luchtige façade van Tess gaat echter heel wat meer schuil. Niemand kent haar eigenlijke verhaal, tot ze Lucas leert kennen. In het begin moet ze niet al teveel weten van zijn christelijke denken en manier van doen, maar als snel ontdekt ze de vlotte humor en lieve kant van deze mooie jongen. Ze groeien dichter naar elkaar toe en aan hem vertelt ze voor het eerst haar verhaal.
Het boek van Tess is een zeer aparte roman. Het verhaal is vrij kort en komt zeer luchtig over. Je wordt nooit echt helemaal meegenomen in het boek, terwijl er toch wel een diepere boodschap achterligt dan het verhaal in eerste instantie laat uitschijnen. Plezier en luchtige gebeurtenissen worden gecombineerd met een zekere eenzaamheid en pijn. Dit komt naarmate het verhaal vordert steeds meer naar voren.
De opbouw van het boek is erg uniek. De tekst wordt voortdurend onderbroken door ‘hersenspinsels’ van Tess. Zo staan er heel wat gedichten in het boek, een aantal pagina’s met woorden, gedachten, citaten en zelfs enkele recepten. Je moet als lezer echt voor deze manier van schrijven zijn. Het moet je kunnen bekoren; het neemt de diepgang van het boek namelijk volledig weg. De schrijfster springt in het verhaal soms ook wat van de hak op de tak. Het is alsof het boek dat wij lezen ook letterlijk is opgebouwd volgens de hersenspinsels van het hoofdpersonage zelf en het verloop van haar dagelijkse routine. Desondanks is het verhaal makkelijk te volgen en leest het vlot.
Miriam Bruijstens brengt ons met Het boek van Tess een originele cross-overroman. Dit boek kan een leuke, luchtige roman zijn om ergens onderweg te lezen en zal ook zeker een bron van inspiratie zijn voor mensen die een goed gedicht weten te appreciëren. Voor lezers die houden van een meer diepgaand verhaal dat ook wat traditioneler is opgebouwd is het geen echte aanrader. | 0neg
|
De verwachtingen waren hoog maar helaas een onrealistisch en niet geloofwaardig verhaal hebben mijn leesplezier enorm vergald.
Het verhaal begint zoals de achterflap bekend maakt zeer spannend en daar was ik ook nog met zeer veel plezier aan het lezen en toen kwam 2, weg leesplezier weg geloofwaardigheid. 3 we gaan verder maar door het spelen met de verschillende tijdlijnen en dat Roy nog best lang leeft werd het verhaal voor mij heel ongeloofwaardig en niet realistisch maar dat heb ik ook met de serie True Detective.
Het verhaal vind je leuk als je van True detective houd, het gaat snel er gebeurd veel en het is op het randje. | 0neg
|
Allereerst heel erg leuk dat ik een boek gewonnen hebt. Ik heb het boek in 2 middagen in het zonnetje uitgelezen. Ik vond het helaas niet zo spannend als menig andere. Bij vlagen vond ik het verhaal te traag en vond Grace regelmatig erg naïef en irritant. Het verhaal schakelt steeds tussen Toen en Nu. En er komt te vaak een rammelend tuinhek en veel wind in voor. ...Jammer.. teveel vrouwen de een drinkt, de ander constant bang, naïef en een gewelddadige vrouw en te weinig diepgang..... | 0neg
|
Aza Holmes heeft heel goed door wat het effect van haar angststoornis is. Het is sterker dan zijzelf en dus leeft zij een leven dat wordt gestuurd door die stoornis. Haar denken staat continu in ‘standje dwang’ maar dat lijkt heel normaal te zijn, zowel voor haar en haar omgeving. Ze kennen haar niet anders. Met haar hartsvriendin Daisy trekt ze de stoute schoenen aan als ze hoort dat de vader van een oude vriend lijkt te zijn verdwenen. Samen komen ze daardoor weer in contact met Noah en Davis Picket, zonen van de verdwenen CEO. Dit klinkt allemaal heel eenvoudig maar dat is het niet. Aza is namelijk als de dood voor bacteriële infecties en daarmee sluit ze normaal gesproken heel veel situaties uit, zou je denken. Ze blijft het eindeloos analyseren, tot op het vermoeiende af maar handelt vervolgens totaal anders dan je zou verwachten. Met vlagen was dat te bewonderen maar soms klopte dat gewoon niet met de strekking van haar stoornis. Daardoor was het moeilijk om haar sympathiek te vinden, ook al heb je met haar te doen. Het gevoel om haar eens flink door elkaar te rammelen stak geregeld de kop op. Het verhaal achter de stoornis komt ook hierdoor maar moeilijk tot zijn recht.
Nu ze door de verdwijning van de steenrijke vader van de jongens weer in contact komt met Noah en Davis draaien haar gedachten op volle toeren. Er gebeurt ineens heel veel. Zowel met de levens van de jongens als met dat van haar. Een ingrijpende gebeurtenis die verder niet veel bracht in het verhaal. En dat was raar. Het draait vooral en bijna alleen om de gedachten van, daar is ze weer, Aza. Alles wat haar bezig houdt draait daar omheen. Die dwang controleert en beheerst alles. Daisy kijkt er niet meer van op, net als hun moeders dat ook niet meer doen. Sterker nog, het lijkt allemaal maar heel normaal maar dat is het natuurlijk niet. Verwonderlijk is dan ook dat niemand er problemen mee heeft. En precies daarin is Green heel goed. Hij weet dit soort ‘afwijkingen’ integer en menselijk neer te zetten en er haast een sprookje van te maken. De ene keer pakt dat beter uit dan de andere. Want er waren echt wat zaken die niet lekker liepen. Niet al het handelen en haar denken lijken leeftijdsconform. Met een beetje fantasie kun je daar wel een draai aan geven waardoor het iets schattigs, iets vertederends krijgt maar realistisch deed het niet aan. Ook het feit van de bewaking op het terrein van de villa, totaal ongeloofwaardig en erg vergezocht. En zo waren er wel meer momenten.
In iedere John Green zit een boodschap, zo ook nu. Accepteer wie je bent, zie je kansen en pak ze aan. Een dwangstoornis is een probleem maar hoeft niet als zodanig te worden benaderd. Klinkt idealistisch? Een beetje wel want zo werkt het helaas niet altijd. Natuurlijk is het verhaal geromantiseerd en dan is dat niet erg. Green creëert met een onmogelijke stoornis een haast ideale wereld, helaas werkt het zo in de echte wereld niet. Het is een geval van ‘wishfull thinking’. Het scenario waarin Aza leeft is haast te mooi om waar te zijn want niets en niemand heeft last van haar manier van doen. Tijdens het lezen waren er best momenten dat ik me aan haar stoorde, het blijft maar over dat ene gaan. En dat verklaart ook die spiraal op de cover die Aza in het verhaal toelicht, er zit geen einde aan.
Het was moeilijk om Aza sympathiek te vinden, buiten haar stoornis om was ze met vlagen erg irritant. Helemaal begrijpen doe je die stoornis natuurlijk niet. Het zal ook te maken hebben met het feit dat ik niets met Aza had. Haar persoonlijkheid overheerste zo, zo negatief en vermoeiend dat het boek soms weggelegd werd. Bij de overige personages ging dat beter, waarschijnlijk omdat zij niet het verhaal controleerden en ook niet zo zwartgallig waren. Terwijl wat zij meemaken ook niet gemakkelijk is. John Green heeft zijn hoofdpersonages overtuigend neer kunnen zetten en zaken als vriendschap, vertrouwen, de band tussen moeder en dochter, liefde en ‘gewone’ dingen uit het leven mooi meegenomen. Doordat de focus zo op Aza en haar stoornis ligt zou je deze zaken haast over het hoofd zien. Green heeft gevoelsmatig deze stoornis een te grote rol gegeven en die is gaan overheersen en irriteren.
John Green valt duidelijk terug op zijn succesformule. En daarmee is hij voorspelbaar aan het worden. Hij schrijft prachtig maar is niet meer echt verrassend. Laat voorop staan dat John Green een meesterlijk verteller is. Hij is beeldend, niet altijd even vlot, soms wat langdradig en poëtisch. Het is geen gemakkelijk boek.
Dit verhaal heeft me lang niet zo te pakken gehad als andere verhalen van Green. Eerlijk gezegd viel dit best tegen, was het met vlagen langdradig, herhalend en gewoon niet fijn om te lezen. In het begin moet je er echt even inkomen, dan leest het een tijdje lekker door en daar is dan de irritatie t.a.v. vooral Aza. Is het vreemd om te zeggen dat je je ergert aan iemand met een dermate ernstige stoornis? In de kern is het verhaal mooi te noemen maar er zijn teveel dingen die maken dat het uiteindelijk toch niet genoeg ‘pakte’. Of het nu komt doordat er teveel vragen open blijven staan, de stoornis van Aza aan de haal ging met het verhaal of dat het deze keer gewoon niet genoeg aansprak, geen idee, waarschijnlijk de combinatie. Gezien de doelgroep zou dit best wel een dingetje kunnen zijn. Jammer. Dit is zeker niet zijn beste of meest innemende boek. Ik kom niet verder dan 2 sterren. | 0neg
|
Een vermiste au pair, dode kraaien en een inbraak, is dit nu de nieuwe start die Caroline graag wilde?
Deze elementen komen voor in het boek “De Au Pair”, de eerste literaire thriller van Maartje Fleur. Maartje schreef eerder de columns “Floor Faber” voor het tijdschrift Viva. Deze columns zijn in boekvorm uitgebracht en er is tevens een televisieserie van gemaakt, met onder andere Georgina Verbaan.
Het boek “De Au Pair” sprak mij aan vanwege het genre en de cover. Het genre literaire thriller is mijn favoriete genre en de cover van het boek straalt zon, zwembad en vakantie uit. Ik kon bijna niet wachten om te beginnen met lezen.
Helaas kon het boek me niet blijven boeien en ik heb het boek regelmatig weggelegd. Maartje Fleur beschrijft teveel details, waardoor het boek wat langdradig wordt en het nodigt niet uit om verder te lezen. Daarnaast bestaat het boek uit maar liefst 53 hoofdstukken, waardoor het verhaal iedere keer onderbroken wordt.
Richting de ontknoping wordt het verhaal wel iets spannender.
Wat ik jammer vond was dat het boek niet op het hoogtepunt stopte. Na de ontknoping volgden nog een aantal hoofdstukken waarvan ik vond dat de inhoud hiervan afbreuk deed aan het verhaal.
Ik vind het eerder een chicklit met een aantal spannende momenten dan een literaire thriller.
Het boek leest wel makkelijk weg, maar ik vind het boek geen aanrader. | 0neg
|
Ik heb dit boek onlangs gekregen en ben er in mijn vakantie in begonnen. Echter, na 30 pagina's had ik al sterke behoefte om het boek aan de kant te leggen en aan iets anders te beginnen. Heb het uiteindelijk toch nog een kans gegeven, maar in dit boek ontbreekt elke spanning, de personages roepen bij mij niks anders dan irritatie op. Ook kon ik gerust hele passages half lezen of overslaan zonder de lijn van het verhaal te verliezen. Kortom, geen aangrijpend boek en niet de moeite waard. Dat ik het uiteindelijk toch heb uitgelezen lag aan de ruime hoeveelheid tijd die ik had..... | 0neg
|
Tip: sla de eerste 400 blz. over, want dan volgt een handige samenvatting wat er allemaal tot dan toe is gebeurt en dat scheelt een hoop ergernis. De schrijver heeft namelijk niet zo veel te vertellen om 500+ blz. te vullen. Het gegeven is ook erg vergezocht, clichématig (de verdorven schatrijke verwende autochtone Yup die al na 6 weken een Cartier horloge van 8k zat is en een nieuwe wil, versus de criminele (dat wel, want je moet in Zweden echt wel iets heel naars geflikt hebben om 8 jaar te moeten brommen) maar nobele telg uit Balkanees migrantengezin. Waarom nou juist hij en een juriste die zich alleen maar met accounting bezig houdt worden ingeroepen (en dan ook zo fors betaald worden) om een ontvoering op te lossen wordt niet bevredigend duidelijk gemaakt en wat er werkelijk aan de hand is al snel duidelijk en dat is niet verrassend genoeg om zo vreselijk lang de spanning op te bouwen, integendeel. | 0neg
|
Nadat ik eerst "komt een vrouw bij de dokter" en "de weduwnaar" gelezen had was ik helemaal "Kluun-fan" geworden dus gelijk "Klunen" aangeschaft maar dat viel erg tegen. Er zaten wel een paar leuke verhaaltjes tussen maar ik vind dat hij over bepaalde dingen nogal hoog van de toren blaast. Ik heb niet alle verhaaltjes helemaal af gelezen, simpelweg omdat ik er niets aan vond. Nee, in vergelijking met zijn eerste boek (komt een vrouw....) vind ik dit zeer aan de magere kant | 0neg
|
Ik had mijzelf heel erg op dit boek verheugd, maar ik kon er erg moeilijk doorheen komen. Pas op het einde komt er een beetje spanning in. Sorry, maar een matig verhaal dus....... | 0neg
|
Je bent een gevierd radio-dj, verdient bakken met geld en je klust wat bij als misdaadjournalist. Zo zou je de hoofdpersoon in deze debuutthriller van Jeroen van Inkel in het kort kunnen omschrijven. Vrank van Houten wil eigenlijk niets lieverd dan in de voetsporen treden van Peter R. de Vries of John van den Heuvel maar dan moeten de sterren net goed staan. En wat wil het toeval, Van Houten krijgt een prachtige tip over een oude cold case zaak. Hij ziet zijn kans schoon en stort zich er vol overgave op. Maar of hij dit nou wel had moeten doen blijft aan de lezer te beoordelen, want dat hij er niet zonder kleerscheuren vanaf zal komen is duidelijk. Wordt dit de doorbraak van Van Houten als dé nieuwe journalist?
Kortsluiting is een gewaagde debuutthriller van Jeroen van Inkel. ‘Inkel-de-kinkel’ zoals velen hem zullen kennen is vooral bekend binnen de radio-business en het is dan ook niet verrassend dat Vrank van Houten, de hoofdpersoon in Kortsluiting, zelf ook radio-dj is. Van Inkel heeft in dit boek veel gebruik gemaakt van een populaire schrijftaal die binnen de radiowereld waarschijnlijk heel erg gewoon is maar binnen de thriller wereld (nog) niet. Het lijkt er een beetje op dat Van Inkel een kloof heeft proberen te slechten tussen de wat oudere thrillerlezers en het wat jeugdiger publiek. Of zijn stijl jou zal bevallen is moeilijk te zeggen en zal door jou zelf uitgevonden moeten worden, maar of dit de nieuwe stijl van schrijven zal worden wordt niet verwacht.
Het verhaal zelf zit niet echt heel erg sterk in elkaar. Duidelijk is dat Van Inkel zijn weg nog moet vinden, want hij schiet zeer geregeld ver uit de bocht. Zo ver dat er eigenlijk geen redden meer aan lijkt. Op sommige momenten lijkt hij toch zijn grip te hervinden maar al snel daarna ontspoort hij weer. En misschien moet Van Inkel dat ook niet kwalijk genomen worden. Hij is waarschijnlijk meer iemand die gewend is aan de hectische wereld waar hij zich in bevindt, maar voor een neutrale lezer is het te veel van het goede en wordt de grip op het verhaal al snel verloren. Dit komt ook mede door het populaire taalgebruik dat Van Inkel in dit boek gebruikt. Niet alleen komt dat het leesplezier niet ten goede, maar het zorgt er ook voor dat je je aandacht snel verliest. De personages zijn redelijk uitgewerkt maar ook verder niet echt diepgaand besproken.
Al met al een beetje een rommelig verhaal dat het waarschijnlijk goed zal doen om mee te nemen op zomervakantie. Lekker voor aan het strand of op het terras van het zwembad. De doorgewinterde thrillerlezer zal alleen waarschijnlijk voor iets anders kiezen dan voor dit debuut van Van Inkel. Vandaar slechts 2 sterren voor deze Kortsluiting. | 0neg
|
Na 60 pagina's ben ik afgehaakt. Ik had spierpijn in de kromme tenen die ik iedere keer kreeg van de uitdrukking 'ik bedacht me'. Niet in de zin van 'je bedenken' maar als fout gebruik van het werkwoord 'bedenken'. Ik heb de 3e druk van dit boek gelezen. De titel ervan luidt "Het huis van de stilte". De latere uitgaven heten "Huis van de stilte". Misschien dat daar de vertaalfouten ook uitgehaald zijn. Voor het overige ben ik een fan van Pamuk! | 0neg
|
Luc Deflo heeft in de tijd dat hij thrillers schrijft een kern aan vaste lezers opgebouwd, die zijn boeken verslinden. Daarnaast zijn sommige van zijn boeken met lovende kritieken ontvangen en heeft hij zelfs de Hercule Poirot prijs mogen ontvangen. Dat Luc Deflo goede thrillers heeft geschreven en dan met name zijn serie Cel 5 staat buiten kijf, maar er kan soms ook sleet op gaan treden. Dit geldt zeker voor Verdorven, zijn 36e boek sinds 1999, toen Naakte Zielen zijn debuut betekende.
Sigrid Beertens eindigt ongepland na afloop van een personeelsfeestje bij een rendez-vous hotel met haar baas Nick. Het avontuur verloopt, zeker voor Nick niet zoals gepland en Sigrid wil deze vergissing dan ook zo snel mogelijk vergeten. Als zij een aantal dagen later een opsporingsbericht ziet, beseft zij dat ze beide getuige zijn geweest van een vermissing. Bij de politie wordt Guy Depreter, een agent die zijn beste tijd allang achter zich heeft, op de zaak gezet. Snel wordt er een verdachte gearresteerd, maar als Sigrid zich op het politiebureau meldt gaat Depreter dieper in de zaak graven en komt dan voor vreemde zaken te staan, die zowel zijn leven als dat van Sigrid in gevaar brengt.
In Verdorven gaat het vooral over hoe manipulatief mensen kunnen handelen als zij in het nauw worden gedreven en hoe macht misbruikt kan worden. Om daar een verhaal aan te wijden is niet heel nieuw, want dat is wel vaker de basis voor een thriller. Daarom kan men niet echt spreken over een origineel verhaal.
Het taalgebruik in dit boek is vaak zoals we van een Vlaamse auteur gewend zijn. Maar Deflo heeft toch de neiging om net even wat ruiger in zijn uitingen te zijn. Soms no nonsens en het beestje gewoon bij de naam noemen. Toch kan men zich bij een aantal uitingen die hij een van zijn hoofdpersonages laat doen afvragen of dit het verhaal ten goede komt. Teksten als “Als deze allochtoon aan zijn proefstuk toe was en geen strafblad had dan hoefde Michelle Martin (vrouw van Marc Dutroux, red.) niet weg te teren in een klooster, maar mocht ze in eer en geweten en met goeddunken van de publieke opinie een kinderdagverblijf uitbaten” raken kant nog wal en hebben geen toegevoegde waarde in dit verhaal.
De personages in het verhaal zijn, zoals het Deflo betaamt goed uitgewerkt en laten aan duidelijkheid niets over. Ook laat de schrijver niet te veel personages opvoeren, wat voor het verhaal niet nadelig is. Zijn hoofdpersonage Guy Depreter is een clichématig; een uitgebluste rechercheur, die aan de drank is en is gescheiden, is al zoveel maal gebruikt voor een thriller dat men, zeker voor deze schrijver, veel meer originaliteit verwacht.
Alles bij elkaar kan men niet zeggen dat dit een schot in de roos is van Luc Deflo, daarvoor is Verdorven te weinig origineel en is de spanning soms ver te zoeken. Men mag en kan meer van deze schrijver verwachten. | 0neg
|
Het is een actueel thema dat auteur Dick van de Heuvel aanpakt in zijn zevende deel uit de serie rond politiepastor Cas Wulffers. In Wulffers en de zaak van de doodshoofdvlinder geeft hij zijn visie op de voor en tegens van het tbs-systeem waar de afgelopen jaren Kamerbreed over gediscussieerd is.
In De zaak van de doodshoofdvlinder ontsnapt de wegens moord veroordeelde Felix Arondeus tijdens een weekend begeleid verlof uit de TBS-kliniek waar hij verpleegd wordt. Een zonderlinge daad, want twintig jaar lang was Felix A. een voorbeeldige gevangene en zijn therapeuten wilden hem net de kans geven terug te keren in de maatschappij. Terwijl de politie groot alarm slaat uit angst dat Felix opnieuw aan het moorden slaat, groeit bij Cas Wulffers steeds meer het besef dat Felix onschuldig veroordeeld is en dat hij geen enkel gevaar vormt voor de samenleving. In de TBS-kliniek krijgt hij van de Vlinderman, een seriemoordenaar die opgezette vlinders spaart, een aanwijzing voor zijn gelijk. De politie en Cas Wulffers maken beiden jacht op Felix A. Het is een kwestie van leven en dood.
Cas Wulffers is een man die tot taak heeft politiemannen te ondersteunen in hun mentale nood en slachtoffers op te vangen. Politieonderzoek hoort niet tot zijn taken. Tot grote woede van zijn superieuren denkt de tegendraadse workaholic Wulffers daar anders over. Wanneer hij het gevoel krijgt dat hij een mens kan redden uit de klauwen van het logge overheidsapparaat, dan zal hij het niet laten. Wulffers is een mensenmens, die intuïtief het goede en het kwade in de mens aanvoelt. Dat is de oorzaak dat hij voortdurend botst met het systeem dat er vanuit gaat dat politiewerk waarheidsvinding is met daaraan gekoppeld bewijsvoering. Intuïtie is volstrekt onbelangrijk. Toch heeft Cas vaak gelijk.
Wulffers en de zaak van de doodshoofdvlinder geeft duidelijk kritiek op het TBS-systeem. Inzicht in de geest van de onder behandeling staande cliënten is beperkt, de behandelmethodes zijn onvolkomen, therapeuten staan in hun medische onkunde vrijwel machteloos, er is veel onenigheid en verschil in inzicht tussen de therapeuten onderling en onschuldige mensen kunnen lange tijd ten onrechte gevangen zitten.
Het verhaal is aardig. De zachtaardige Felix groeit door het overdreven politieoptreden en de aandacht in de media uit tot een monster. Cas moet tegen alle stromen in roeien om de man te vinden en hem te beschermen. Van den Heuvel heeft de conflictsituatie gestalte gegeven door een duidelijke tegenstelling te creëren tussen de menselijke Wulffers en de onmenselijke politiechef Thomas Gerrard. Verder blijven de personages tamelijk oppervlakkig. Af en toe sluipt er een aandoenlijk karakter tussendoor zoals de 87-jarige Annemarie Lotsia die in de tweede wereldoorlog onderdak bood aan onderduikers en die nog steeds een schuilplaats biedt aan vluchtelingen uit alle werelddelen. Ze is een vrouw die zo uit de in melancholie gedrenkte pen van Simon Carmiggelt had kunnen vloeien. Maar het is ditmaal allemaal wat magertjes.
Het boek blijft steken in milde menselijkheid, aandacht voor de individu, dwalingen van justitie en het falen van het TBS-systeem. De apotheose van het verhaal is echter ondermaats. Het slot waar Van den Heuvel zorgvuldig naartoe werkt, komt uit de lucht vallen en geeft een bittere smaak in de mond. Psychologisch gezien is De zaak van de doodshoofdvlinder opnieuw een mooi klein sieraad, maar de ontknoping en afronding zijn dermate rafelig dat het geheel veel en veel te dun is. | 0neg
|
Ik ben dit boek onder andere gaan lezen omdat ik de film graag wilde zien maar nu twijfel ik of ik deze nog wel wil zien. Ik had al erg snel in de gaten wie de dader was en de hoofdpersoon vond ik nogal fragiel. Ik vond het niet erg dat ik klaar was met het verhaal in ieder geval. De rest van Saskia Noort is beter.
Ik heb vorige week de film gezien, een tijd nadat ik het boek gelezen heb, en die vond ik veel beter dan het boek, dat gebeurt niet vaak, dat de film beter is dan het boek | 0neg
|
Ik heb het boek dichtgeslagen bij de laatste bladzijde maar heb wel diverse keren overwogen om het eerder te doen. Ik vond er zelf geen doorkomen aan. Het is het eerste boek wat ik lees van Siebelink maar het stelde mij behoorlijk teleur. Het taalgebruik sprak me helemaal niet aan. Onnodig ouderwets en ik had het idee dat er bewust moeilijke woorden in voor kwamen om het "interessanter" te maken terwijl gewone woorden ook hadden volstaan. Soms was het verhaal onsamenhangend want het verhaal gaat regelmatig terug naar vroeger. Ook moet ik zeggen totaal geen empathie te voelen met Clara. Nee, het verhaal heeft me niet geraakt. Ik heb het uitgelezen en daarom kies ik voor 2 duimpjes maar kan eigenlijk weinig (niks, zo blijkt uit mijn verhaal) positiefs zeggen over het boek. | 0neg
|
Door de synopsis werd mijn nieuwsgierigheid voor dit boek gewekt. Maar algauw was ik teleurgesteld. Ik vond het vooral heel saai. Halverwege had ik even hoop. Mijn nieuwsgierigheid laaide weer op. Maar al snel zakte het verhaal weer in elkaar en uiteindelijk bleven een heleboel vragen onbeantwoord en ging het verhaal in mijn ogen alleen nog maar over hondenkoekjes. | 0neg
|
De roman begint met een nachtelijke overval in 1836, van de matabelen, een zwarte bevolkingsgroep op een kamp van trekkende boeren. Hoewel ze waren gewaarschuwd, worden ze toch verrast en niemand overleeft het geweld behalve 3 kinderen, Lourens Botha, hij was al wees en groeide op bij Coenraad & Belle Bekker. Vrijheid, een kind van een vrije slavin die woonde bij de Meester en Petronella van Rensburg. Lourens redt Petronella uit de greep van een aanvaller en samen vluchten ze een kloof in, hebben ze hun schuilhoek gevonden. De dramatische gebeurtenissen scheppen een band tussen de twee tieners, maar het lot is hun niet gunstig gezind. Lourens gaat met de Meester terug naar de weduwe Bekker, nadat ze Petronella bij Carel en Sophia Kruger hebben gebracht. Sophia is het enige familielid wat dit meisje nog heeft, maar bij haar zal ze weinig liefde ontvangen. Wat de reden is van de haat die Sophia voor Petronella heeft, blijft lange tijd de grote vraag in het boek. In elk geval trekken de families Bekker en Kruger voorlopig niet samen op, zodat Lourens en Petronella elkaar niet meer kunnen zien. Jaren later wordt Laurens nog steeds tegengewerkt door de Krügers, zodat hij geen eigen boerderij kan krijgen en niet met zijn grote liefde kan trouwen.
Het boek heeft een spectaculair begin met de aanval van de Matabelen en de prille liefde van Lourens en Petronella. Er zijn ook genoeg zinnen die iets verborgen houden. Er speelt een roddel, maar hoe of wat wordt niet uitgelegd. De Meester heeft ook een geliefde dode te betreuren, maar het wordt niet duidelijk wie. Het duurt lang voordat belangrijke details over personen worden verteld in het verhaal. Zo blijft de afkomst van Vrijheid (behalve zijn vreemde naam, die misschien iets doet vermoeden) lange tijd onzeker. Tegelijkertijd valt ook in het begin al op dat de schrijver veel herhaalt of nietszeggende informatie toevoegt. De nieuwe emoties waar Lourens en Petronella mee worstelen worden allemaal vragend weergegeven. De roman is ingedeeld in 4 etappes, waarbij eerst een tijdsprong van 2 / 3 jaar wordt gemaakt, later nog een keer 2 jaar en tenslotte een halfjaar. De Nederlandse lezer moet zich bewust zijn van het feit dat de seizoen in Zuid-Afrika precies tegenovergesteld zijn, het voorjaar begint in oktober en de herfst in maart. Mede daardoor loopt het einde van etappe 3 gewoon over in etappe 4. In deze roman lijkt de schrijver soms vergeten te zijn wat hij de lezer al wel en niet heeft verteld. Sommige scenes bijvoorbeeld over de leugens rond het toekennen van Schuilhoek zijn dan niet spannend meer. Over de slag bij Vegkop heeft Du Plessis amper een alinea besteed in het tweede gedeelte. Helemaal niets heeft hij beschreven over de gebeurtenissen die de insinuaties die later in het verhaal voorkomen over de rol van Diederik, de zoon van Carel Krüger en uiteindelijk is de ontknoping tussen de twee zussen ook een tegenvaller.
Wat ik mooi vind aan de weg naar Schuilhoek, is hier en daar de beschrijving van de natuur. Jij krijgt het idee dit gedeelte van Zuid-Afrika toentertijd echt nog ruig en leeg was, vol met antilopen, blesbokken en andere wilde dieren. De uitgebreide beschrijving van de olifantenjacht zal wel in dit verhaal passen, maar vond ik toch minder leuk om te lezen. Door de verhalen en het gefilosofeer van de Meester krijgt de roman iets meer duiding, maar ik vind het niet in het verhaal passen. De eerste families die trekken zijn nog geen volk, geen gedeeld verleden, geen toekomst, geen mythes. Al vanaf het begin begrijpt Petronella niet waarom ze moeten trekken en in de loop van de tijd krijgt ze er steeds meer een hekel aan. In deze roman krijgt de Trek op zich een vervelende klank, zonder dat er veel scenes zijn die dat gevoel illustreren. Wat dat betreft helemaal geen romantiek in dit verhaal behalve natuurlijk de liefde van Lourens en Petronella. | 0neg
|
Ik was blij verrast toen ik het bericht kreeg dat ik over het gelukkigste meisje mocht buzzen.
De berichten over dit boek waren veel belovend, een boek wat je bij de keel greep en niet meer los liet, zo las ik op de achterflap.
Het verhaal gaat over een meisje, Ani, die in eerste instantie hét perfecte leventje lijkt te hebben, ze heeft een leuke baan en een verloofde die erg succesvol is.
Doormiddel van flashbacks kom je erachter dat Ani eigenlijk een heel ander meisje is dan ze zichzelf voordoet…is ze werkelijk zo’n gelukkig meisje?
helaas maakte dit boek mijn verwachtingen niet waar en werd het een ware worsteling voor mij om het verhaal door te komen.
Dit geef ik de schuld aan de manier van schrijven.
Jessica Knoll schrijft erg warrig en vliegt van de hak op de tak, dit komt het verhaal absoluut niet ten goede, het zorgde ervoor dat ik het verhaal slecht kon volgen en het verhaal niet in werd gesleept omdat ik telkens afgeleid werd door de zinnen die van her naar der vlogen.
Ik blijf er bij dat er veel meer in het verhaal had gezeten als de schrijfstijl wat rustiger was geweest. | 0neg
|
Na het lezen van De Tweeling jaren geleden, had ik erg hoge verwachtingen van dit verhaal dat ook over de relatie tussen twee zussen gaat. Maar in mijn ogen slaat ze de plank volledig mis. Het klopt niet dat alcohol elk gesprek op gang kan houden. Ze lijkt een poging te doen om er iets van diepgang in te stoppen, wat bij dit thema zeker gekund had. Maar doordat de reacties van de zussen op elkaar mijns inziens compleet onrealistisch zijn en zo ook de manier waarop de mededeling verwerkt wordt die de ene zus aan de andere vertelt, is het boek in mijn ogen een aanfluiting. Ik kan het echt niet anders omschrijven. Wat was ik teleurgesteld toen ik het uit had. Het positieve dat ik erover kan zeggen is dat het "makkelijk weg leest". | 0neg
|
Ik weet niet meer wanneer ik een boek niet uitgelezen heb.
Nee,,dit boek moet voor mij echt niet.
Moeilijk leesbaar,enz......
Ik ben gestopt op blz 170 en heb een ander boek genomen.
Voor mij moet een boek een goed begin een aanneembaar einde hebben.
Aan het eind van dit boek ben ik niet gekomen.
Ik ben gelukkig dat ik een nieuw boek kan lezen. | 0neg
|
Sympathiek fabeltje over een joods jongetje dat spirituele, levensbeschouwelijke en praktische steun vindt bij een islamitische kruidenier. Schmitt doet wat Coelho bijvoorbeeld ook doet: de grote wereldreligies gebruiken als een grabbelton om er elementen uit te vissen die binnen een zelfhulpboekenlogica passen van zelfontdekking en persoonlijke groei. Ik hoopte oprecht iets te leren over het soefisme, maar het voorspelbare verhaaltje is meer sentimentele feelgood dan iets anders. | 0neg
|
Wat een opluchting: er bestaan dus ook mensen die dit boek maar een hoop gebral vonden. Mischien komt het door een slechte vertaling, maar dat kan niet de enige reden zijn. Er mankeert toch ook wel het een en ander aan het verhaal zelf. Je verwacht een hele hoop, ploegt het hele boek door (men heeft je verzekerd dat het werkelijk de moeite waard is) en dan? Zob!!! Puur tijdverlies, doe dus maar één sterretje (plus nog een kleintje van m'n moeder en d'r vriendinnen die er helemaal weg van waren...) | 0neg
|
Kate Sedley is het pseudoniem van Brenda Margaret Lilian Honeyman Clark, geboren te Bristol in 1926. Vanaf 1991 schrijft Kate Sedley ieder jaar een zgn. Middeleeuwse thriller met in de hoofdrol Roger, de marskramer. De teller staat inmiddels op zeventien.
We schrijven eind vijftiende eeuw. Roger is een uitgetreden novice die als marskramer over het Engelse platteland trekt en overal waar hij komt op duistere zaakjes stuit. Hij is nieuwsgierig van aard, praat met jan en alleman en voelt zich telkens min of meer verplicht zijn talent voor het oplossen van mysteries aan te wenden als een soort boetedoening voor zijn vroegtijdig vertrek uit het klooster.
Vrome onschuld is de vertaling van het in 1994 verschenen The holy innocents. Roger is op weg naar Totnes wanneer hij weet te ontsnappen aan een groep struikrovers. Eenmaal veilig in Totnes aangekomen overnacht hij in een huis waaruit twee kinderen zijn verdwenen die men zes weken later gruwelijk verminkt in een rivier heeft aangetroffen. Werk aan de winkel dus. Roger lost het raadsel keurig binnen 250 paginas op.
Vrome onschuld wordt geafficheerd als thriller, maar dat is het niet. Er is sprake van een mysterie en op de laatste pagina probeert Sedley de lezer te verrassen met een ontknoping die de geoefende lezer allang heeft zien aankomen. Vrome onschuld is vooral een spannend bedoeld soort jeugdboek, waarin glimlachen voortdurend wulps of onschuldig zijn en de brij aan bijvoeglijke naamwoorden de lezer elke mogelijkheid tot fantasie ontneemt. De karakters zijn zonder uitzondering clichématig. Roger is in het boek tweeëntwintig maar hij gedraagt zich als oud wijf. Dat irriteert niet alleen, het is vooral ongeloofwaardig.
De beschreven historische couleur locale lijkt afkomstig uit een handboek Middeleeuwen voor beginners en bevat nauwelijks verrassend inkijkjes. Jammer, want een gedegen studie van de Middeleeuwen zo leert bijvoorbeeld een roman als De naam van de roos, kan tot fantastische literatuur leiden. Vrome onschuld is geen literatuur. Maar ook als lectuur haalt het boek vanwege de vele herhalingen amper een voldoende. Bovendien zitten er ook nog fouten in zoals een zon die in april recht boven het hoofd staat en in dezelfde maand welig tierende brandnetels. Nu is een foutje hier of daar geen ramp, maar dan moet de rest in orde zijn. Helaas zit daar het probleem. Een ster voor de moeite. | 0neg
|
Heb getwijfeld tussen 2 en 3 sterren.
De twijfel omdat ik er veel meer van had verwacht.
Toch is het een "mooi" maar ook triest verhaal.
De zoon die financieel aan de grond zit met een vader die bij wijze van spreken in het geld zwemt.
De verhouding tussen de zoon en vader komt goed tot zijn recht. | 0neg
|
Misschien ben ik wel verwend geraakt door al die Tom Clancy en Chris Ryan boeken, maar ik vond dit boek eigenlijk alles behalve geweldig. Het verhaal heeft zeker potentieel, de hoofdpersoon is goed uitgewerkt, en je voelt ook wel met hem mee, maar dit boek is gewoon niet spannend. Nergens had ik de drang om het boek uit te lezen, nergens zat ik helemaal in het boek. Er gebeurd af en toe wel wat, maar het verhaal is zeer onsamenhangend geschreven. Ook had ik het idee dat het boek te lang was, elk onderwerp gaat iets te lang door, alsof de schrijver soms puur met pagina vulling bezig is. Alles bleef een beetje in de mist, bijna niets is een keer duidelijk geworden, ook al was het maar in een zin goed samengevat. En dan de personages eromheen, het zijn er te veel. Het boek zou veel meer vanuit Tobela moeten gaan, en dan niet steeds dat gezeur over zijn verleden, maar over de achtervolging. Ik zet achtervolging tussen haakjes omdat er nooit echt iets gebeurd is waardoor hij bijna werd gepakt, geen zenuwslopende momenten. Dit boek is te veel als een film geschreven, de schrijver heeft het echt geschreven met de film voor zich. Waarschijnlijk zat hij zoveel te dromen over een verfilming dat hij geen enkel benul meer had van wat hij nu aan het schrijven was.
Dit boek is dus te langdradig, niet spannend, niet pakkend, te vaag en te omsamenhangend, waardoor het voor mij heel moeilijk word om de pluspunten te zien. Ik raad iedereen aan om dit boek links te laten liggen en door te lopen naar de Chris Ryan boeken. | 0neg
|
Bij het lezen van dit boek overvalt het idee dat je tegeltjeswijsheden voorgeschoteld krijgt. Zwijmeltaal waar niet doorheen te prikken is. | 0neg
|
Dit boek gaat over een overleden Koerd die een werknemer bij een uitvaartbedrijf berichten stuurt om crematie te voorkomen en repatriëring te bewerkstelligen. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Het leest makkelijk weg, maar echt boeiend vond ik het niet. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.