text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het boek gaat verder waar deel 1 “Levithian Ontwaakt” eindigt. Het boek is wel afzonderlijk te lezen maar dan mis je enige voorkennis over James Holden en zijn missie.
Ganymedes is de graanschuur van het Jupiterstelsel, aardbewoners zijn er komen wonen omdat er genoeg voedsel is. Op een dag wordt de planeet aangevallen en ziet een Marsiaanse marinier Roberta Draper , Bobbie genaamd, toezien dat haar peloton wordt afgeslacht door een monsterlijke supersoldaat.
Op aarde is een hooggeplaatste politica Avasarala bezig om te voorkomen dat er een nieuwe intergalatische oorlog komt.
Ondertussen veroorzaakt een buitenaardse protomolecule mysterieuze veranderingen op Venus, die misschien wel van invloed zijn op de rest van het planetenstelsel.
Ver weg in de ruimte is de bemanning van de Rocinante van James Holden bezig de vrede te bewaren in naam van de Outer Planets Alliance. Zij besluiten om wetenschapper Prax Meng te gaan helpen met de zoektocht naar zijn verdwenen dochter Mei nu Ganymedes in oorloog is.her lijkt er op dat de toekomst van de hele mensheid afhankelijk is van de bemanning van de Rocinante. James Holden en zijn bemanning vormen de laatste verdedigingslinie tegen de invasie van een buitenaards ras.
Het verhaal is onderverdeeld in hoofdstukken die genoemd zijn naar de persoon die in dit hoofdstuk zijn of haar verhaal verteld. Dit maakt het lezen van het verhaal niet altijd even makkelijk. Het lijken allemaal afzonderlijke verhalen maar dit is niet zo, samen vormt het het verhaal waar het om draait. Uiteindelijk komen de verhaallijnen allemaal samen. Er zijn een aantal interessante personen aan dit deel toegevoegd, zoals Bobbie en Avasarala. Zij maken de verhaallijn wat minder saai. Deze vrouwen laten zien dat ze lef hebben. Amos heeft zich in dit deel ontpopt tot een vriend van Prax en blijft hem steunen in de zoektocht naar Mei. De overige personen vind ik de ene keer beter uit de verf komen dan de andere keer.
Het boek leest niet erg snel, mede omdat het bijna 575 pagina’s heeft, maar vooral omdat het allemaal erg langdradig en saai is. Sommige verhaallijnen hadden wat mij betreft wat sneller afgerond kunnen worden, het wordt nu in mijn ogen te veel uitgekauwd en onnodig lang gerekt. Ik het absoluut geen pageturner, het is te saai om in een keer uit te lezen en er gebeurt nauwelijks iets spannends.
Wat ik wel leuk vind, is dat het hoofdkwartier van de VN in dit boek in Den Haag zit waardoor er stukjes in zitten over Den Haag in een verre toekomst, De andere locaties zoals Ganymedes en Venus worden duidelijk beschreven waardoor je de sfeer goed kan voelen.
2.5 sterren. | 0neg
|
Een aardig boek voor beginnende lezers. De simplistische schrijfstijl irriteert al snel als je iets meer wilt dan alleen een spannend verhaal. | 0neg
|
Na het zien van de vele sterren en het lezen van de vele positieve commentaren kon ik dit boek gewoon niet negeren. Na een veelbelovende start zakte het verhaal volledig in: teveel van hetzelfde, te weinig diepgang in het verhaal, oppervlakkige personages. Er is totaal geen spanning waar te nemen, en het boek is bovendien slordig geschreven. Het verhaal leidt ook tot geen spannende ontknoping (plots kennen we de dader, die zomaar uit de lucht komt gevallen). Het blijft me verbazen dat dit boek zo hoog scoort in de ranking. Eén pluspunt, door de vele hoofdstukken (ik denk zo'n 110 gespreid over 370 pagina's), leest het boek snel, waardoor ik vlug verlost was mijn verkeerde keuze van dit boek. Op naar terug een beter boek. | 0neg
|
Nadat ik gelezen had over dit boek dacht ik dat dit een leuk boek zou zijn en dat is het ook wel, MAAR het verhaal kwam veel te traag op gang. Wanneer Daphne eindelijk haar vriendje met zijn ex ontdekt, ben je al over de helft van het boek. Dat is jammer. Het is een aardig tussendoortje, maar meer ook niet. | 0neg
|
de laatste 20 blz. zijn een beetje spannend, maar de rest is waardeloos.
ik geef 1 duim alleen voor de voorkant (cover) van het boek. | 0neg
|
De titel en omschrijving spraken mij meteen aan, maar het viel tegen. De schrijfster probeert heel veel te vertellen en te laten zien, maar ze maakt niet alles af. Ze kan heel nauwkeurig een detail beschrijven en laat de rest van de omgeving compleet links liggen. Ze benoemt meerdere keren een opvallendheid alsof het belangrijk is maar komt nooit met een uitleg. Ze maakt heel veel grote zaken bespreekbaar, de tweede wereld oorlog, de maffia intriges in de samenleving van Italië, zogenaamde wonderen, kunst, de Italiaanse politiek, de Italiaanse keuken het verval van het platteland enz. Te veel. Daarnaast zijn de stereotypes erg frustrerend. De personages komen elkaar 7 jaar later tegen en hebben dan ineens een grote ontwikkeling doorgemaakt. De ontknoping was goed, maar er gebeurt te veel. | 0neg
|
Michael Connelly heeft altijd al hoog op mijn lijstje van beste auteurs gestaan, maar met dit boek doet hij zichzelf geen eer aan. Ik heb al veel betere boeken van hem gelezen. | 0neg
|
Dit boek gaat over de jonge meesterdief Alan Dale. Hij steelt een pasteitje en krijgt er een straf voor.
Hij weet deze straf te ontkomen en vlucht naar het bos van Sherwood. Daar komt hij terecht bij Robin Hood. Robin is vogelvrij verklaard en leeft met vele vogelvrijen in het bos. Robin heeft hulp en steun van vele bekende namen…Little John, Vader tuck, Will Scarlet en ook Much komt voorbij.
Robin heeft een broer Hugh die met hem meevecht en hem bijstaat. Alan komt in allerlei moeilijke situaties terecht. Je volgt zijn haat-liefde verhouding met Robin Hood.
Alan krijgt les van diverse mannen om een echte krijger te worden. Ook word hij opgeleid in de muziek. Zijn vader was een goede muzikant en Robin is dol op zang en muziek.
Robin is wel een andere Robin als we gewend zijn. Deze Robin is namelijk erg hard. Hij spreekt recht als er iets gebeurt wat niet door de beugel kan. Dan verlezen mensen letterlijk hun tong of een andere ledemaat. Er wordt veel gevochten in dit verhaal. De bloedspetters, hoofden en ledematen vliegen in het rond. Als je een zwakke maag hebt, het word echt gruwelijk goed beschreven. Ik moest even adem happen zo nu en dan. Als Robin de mensen oproept om te komen vechten, dienen ze gewoon te komen. Hij doet ook mee aan heidense rituelen, met menselijke offers.
Als dan zijn vrouwe Marie- Anne (geen marian) wordt ontvoerd, dan is het hek van de dam. Oorlog is onvermijdelijk. In dit verhaal is Richard nog geen koning. En Guy of Gisbourne wordt pas later de heer van Gisbourne. Eerst is hij nog gewoon Guy. En Alan heeft een hekel aan hem.
Als je de BBC serie hebt gezien, ken je Alan Dale. Ook Much kwam daar in voor. Ik vond het een goed boek. Maar zo nu en dan echt te bloederig voor de mythe/ legende zelf!. 2 sterren** | 0neg
|
Katarina Wennstam (1973) is een Zweedse journaliste en misdaadauteur. Ze staat erom bekend om gevoelige themas aan te halen in haar boeken. Zo schreef ze al onder meer over verkrachtingen, misbruik van vrouwen en zo ook in haar boek Besmet over prostitutiehandel.
In Besmet staat één gezin centraal namelijk de familie Wahl: vader Jonas, een geslaagde advocaat die vaak gevraagd wordt om in tv-programmas commentaar te leveren, moeder Rebecca hoofdredacteur van een tv-programma en hun twee kinderen Emma en Olivier. Het is een welgesteld gezin dat woont in een designhuis in een stijlvolle buurt in Zweden. De veertigjarige advocaat Jonas krijgt de zaak van zijn leven, wanneer hij aan een zeer grote opdracht mag meewerken. Terwijl Rebecca zich begint af te vragen of ze echt wel het ideale leventje met Jonas heeft opgebouwd en ze dit nog wel wil, ontdekt ze dat Jonas haar meerdere malen heeft bedrogen. Ze beseft dat ze eigenlijk nooit echt van Jonas heeft gehouden.
Woensdagnacht is de nacht dat het allemaal begint. Onmiddellijk word je in het verhaal gegooid met als gevolg dat je niet goed weet wie welk personage is en wat nu eigenlijk het hoofdthema is. Alles is wat onwennig maar na verloop van tijd is hier niets meer van te merken. De personages leer je zeer goed kennen want Wennstam heeft duidelijke profielen gemaakt. Het hoofdthema daarentegen is door heel het boek nogal moeilijk uit te stippelen.
Je krijgt te maken met te veel verhaallijnen zodat je dikwijls het gevoel hebt dat je een ander boek aan het lezen bent. Wennstam heeft wel in deze thriller themas die nog steeds in de taboesfeer zitten, willen aanhalen.
Wennstam wil graag themas voor iedereen aankaarten maar doet dit niet zonder de clichés te vermijden. Het boek zit boordevol clichés: rijke man bedriegt zijn zorgzame vrouw alleen deze keer niet met een minnares maar hij betaalt voor zijn echtelijke uitspattingen. Hun dochter krijgt te kampen met misbruik op school en het internet.
Nog nooit heeft een schrijfster mij zo weten te boeien met de problemen van een veertienjarige. De woordkeuze, de geloofwaardigheid en de fantasieën die deze auteur gebruikt om de verhaallijn van de dochter Emma bij te sturen zijn verbluffend. Niet zo geslaagd zijn de dialogen tussen de ouders. Jonas is een goed opgeleide advocaat en Rebecca een welgewaardeerde redactrice. De woordkeuze bij deze personages vond ik niet gepast.
Besmet is Wennstams eerste literaire thriller en ontstaan uit de successen van haar andere boeken. Het was misschien te vroeg voor Wennstam om zich al aan de thrillers te wagen, ze had beter eerst nog andere succesvolle romans geschreven en daarna pas de stap gewaagd. Ikzelf zal het boek nooit aanraden want ik vind de verhaallijn veel te moeilijk om te volgen. Er zijn te veel sprongen in tijd, je leert de personages kennen hoe ze zijn in heden, hoe ze waren in het verleden en hoe ze zullen zijn in de toekomst. Het is moeilijk om dan nog het verschil te kunnen ontdekken. Al met al is haar poging wel gedeeltelijk geslaagd. Ze wilde gevoelige themas uit de taboesfeer halen en dat is haar vrij goed gelukt. Ze heeft mij wel geraakt met sommige van haar verhaallijnen. | 0neg
|
Ik ben vol goede moed aan dit boek begonnen in de hoop dat deze hoog aangeschreven auteur mij uit mijn leesdip zou kunnen halen, zeker omdat de inhoud van dit boek mij zeker aansprak.
Het is dus geen geslaagde missie geworden. Integendeel.
Ik vind dit een draak van een boek.
Het gevoel dat ik had op het einde van het verhaal was zoals het beoordelen van een abstract schilderij : iedereen heeft er zijn visie over en ziet er wel 'iets' in doch ik ben de enige die niet snapt waar de artiest naartoe wou met zijn werk.
Ik heb me zowat aan alles gestoord : aan de tijdsprongen, aan de belerende toon waarop de auteur in de persoon van Leonard zijn visie profileert over de maatschappij e.d., over fragmenten die niks bijdroegen aan het verhaal en voor mij slechts bladvulling als doel hadden, enz........
Het is een boek dat ik normaliter nooit zou uitgelezen hebben mocht ik mij niet geëngageerd hebben voor deze leesclub.
Sorry Hakan Nesser ! | 0neg
|
Aardig maar geen pageturner. Niet het beste boek dat door Noort is geschreven. Terug naar de kust was stukken beter. In elke nieuw boek wat Noort schrijft komt steeds meer seks voor. Net alsof Noort denkt dat haar boek dan beter verkoopt. | 0neg
|
Lee Weeks (Devon - 1958) is de dochter van een politieagent. Door het beroep van haar vader, moest het gezin Weeks regelmatig verhuizen. Hierdoor veranderde Lee regelmatig van school. Rond haar zestiende heeft ze er genoeg van en stopt ze met leren. Een klein jaar later, net zeventien, gaat ze alleen op reis. Het reizen bevalt haar zo goed, dat ze tot haar vierentwintigste regelmatig op pad is. Dan besluit ze een enkele reis naar Hongkong te boeken. Ze gaat werken als model, maar raakt door een vriendin verslaafd aan de heroïne. Deze vriendin heeft zware gokschulden bij een triade. Om uit haar schulden te komen, verkoopt zij Lee Weeks, als deel van de aflossing, aan deze Chinese misdaadorganisatie. Lee wordt gedrogeerd gevangen gehouden en ingezet in de prostitutie. Uiteindelijk weet ze te ontsnappen. Al deze ervaringen heeft zij gebruikt voor het schrijven van haar eerste boek Jacht.
Jacht vertelt het verhaal van Inspecteur Johnny Man. Johnny wordt geobsedeerd door een tak van de Chinese maffia. Ten koste van alles wil hij de bazen van deze triade te pakken nemen. Door deze obsessie verliest hij zijn vriendin en raakt hij professioneel op een zijspoor. Als Hongkong geteisterd wordt door een seriemoordenaar krijgt hij de zaak toegewezen. Johnny ziet hierin de kans om zich te rehabiliteren en gaat op geheel eigen wijze op jacht naar de moordenaar.
Lee Weeks heeft geen autobiografisch boek geschreven, maar een verhaal met daarin verwerkt, haar eigen gruwelijke ervaringen. De hoofdpersonen die ze hiervoor heeft gecreëerd, zijn echter haar grote manco. Ze zijn doods, nietszeggend en zien geen kans om empathie op te wekken. Het verhaal op zich leest lekker vlot, maar kan niet echt boeien. De weinige plotwendingen zijn daarvoor te voorspelbaar en het slotakkoord te simpel.
Soms is het waar gebeurde verhaal gewoon beter dan fictie! | 0neg
|
Tja, wat zal ik hiervan zeggen. Een typisch Danielle Steel boek, maar dan wel één van de mindere. Sommige boeken van haar zijn goed, mooie romans met sympathieke karakters en sommige zijn stukken minder. Dat laatste is hier het geval. Ongeloofwaardig, zeker het eind. Als ik een vent had die mij zo in de steek had gelaten, had ik hem never nooit meer willen zien.. Het is te zoetsappig, te gekunsteld, te voorspelbaar. In één dag op de camping uitgelezen; thuis had ik hem al lang aan de kant gegooid. | 0neg
|
Toen ik begon met het lezen van dit boek was ik al wat bevooroordeeld. Het boek wordt namelijk vergeleken met de boeken uit de Twilight-serie. Deze heb ik niet gelezen, omdat ik niet van SF-achtige verhalen houdt, dus daar kan ik niet over oordelen. Maar op basis van dit feit had ik het boek zelf niet gekocht.
Wat dat betreft viel het boek me mee. Wat lijkt op een zoetsappig liefdesverhaal tussen een zombie en een levende, heeft gelukkig toch meer diepgang en wist me meer te boeien dan gedacht.
De werelden die geschetst worden zijn interessant en geloofwaardig.
Anderzijds zitten er wel stukken in het boek die erg saai worden, doordat de schrijver in andere woorden steeds hetzelfde herhaald.
En het blijft een liefdesverhaal met een happy end, wat dit boek waarschijnlijk wel een (standaard) verfilming op zal leveren.
Wat mij betreft is dit meer een Young Adult dan een thriller voor volwassenen. Echte spanning heb ik niet ervaren en ook geen echte drang om door te lezen.
Kortom, verwacht een vermakelijk verhaal en lees even door de saaie stukken heen. Verwacht geen superspannende thriller die je meesleept tot de laatste bladzijde. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2016/07/25/uprooted-naomi-novik/)
Voor het boek van de maand juli hebben Nakita, Kimberly en ik gekozen voor het boek Ontworteld. Alle drie hebben we ontzettend veel over het boek gehoord, vooral veel belovende dingen. En omdat we alle drie het boek nog niet hadden gelezen, leek dit ons een leuk boek, maar was dit ook daadwerkelijk zo?
Agnieszka loves her valley home, her quiet village, the forests and the bright shining river. But the corrupted Wood stands on the border, full of malevolent power, and its shadow lies over her life.
Her people rely on the cold, driven wizard known only as the Dragon to keep its powers at bay. But he demands a terrible price for his help: one young woman handed over to serve him for ten years, a fate almost as terrible as falling to the Wood.
The next choosing is fast approaching, and Agnieszka is afraid. She knows—everyone knows—that the Dragon will take Kasia: beautiful, graceful, brave Kasia, all the things Agnieszka isn’t, and her dearest friend in the world. And there is no way to save her.
But Agnieszka fears the wrong things. For when the Dragon comes, it is not Kasia he will choose.
Het boek Uprooted begint direct over een Dragon, na een paar pagina’s kwam ik er pas achter dat de desbetreffende Dragon, een mens is. Op precies te zijn een tovernaar, dus geen draak. Dat moet je dus echt even weten voordat je begint aan het boek, want anders is het echt heel erg verwarrend.
Maar goed, de Dragon leeft al meer als een eeuw alleen in een toren, en eens in de tien jaar kiest hij een meisje uit van één van de dorpen. Dat meisje leeft dan dus tien jaar bij hem in de toren en na de tien jaar is ze volkomen veranderd. Vaak verlaat ze ook per direct het dorp van jaar jeugd.
Agnieszka is zelf zeventien jaar en dit jaar is het jaar dat de Dragon een nieuw meisje kiest. Vrijwel iedereen in het dorp van Agnieszka weet bijna 100% zeker dat Kasia wordt gekozen. Zij bevat alles wat de voorgaande meisjes ook hebben. Zo is Kasia ook wat afstandelijker opgevoed, omdat haar ouders eigenlijk van te voren al wisten dat ze haar zouden moeten afstaan aan de Dragon.
Echter is niets minder waar. Op de dag dat een nieuw meisje wordt gekozen, blijkt dit tot ieders verbazing Agnieszka te zijn. En er tegen in gaan werkt niet, als de Dragon zijn keuze heeft gemaakt staat deze keuze vaak. Agnieszka moet dus met hem meegaan, tot ieders verbazing en verdriet.
Maar waarom heeft de Dragon Agnieszka gekozen? Kasia bevat alles wat hij zou willen, zij niet. Ze kan niet eens één dag haar kleding schoon houden. Als Agnieszka achter de reden komt dat de Dragon haar heeft gekozen, staat haar hele wereld op zijn kop. Hoewel ze hierdoor wel haar dorp kan beschermen, heeft alles zijn prijs…
Nou, hoewel dit boek ontzettend leuk klinkt. De synopsis trekt echt aandacht. Helaas is de uitwerking niet zo goed. Het boek was echter zelfs een sleur, ik heb ontzettend veel moeite gedaan om dit boek uit te lezen, vooral om het het boek van de maand juli is én het de eerste maand is dat ik meedoe met de bloggers Nakita en Kimberly.
De spanning die in dit boek is, stopt vaak heel erg snel. De opbouw van de spanning is wel goed, maar de afbouw totaal niet. Het is vaak heel erg abrupt. Waar het begin wat lang is, eindigt de spanning vaak maar met één zin. Dit is echt een teleurstelling, zo’n afbouw van spanning. Hierdoor trekt het boek eigenlijk niet om verder te lezen, omdat je al weet hoe de spanning telkens gaat eindigen.
Uprooted is heel erg verwarrend, niks is duidelijk en soms moet je gewoon tien bladzijden opnieuw lezen, wil je het verhaal een beetje begrijpen. Er wordt namelijk constant om dingen heen gedraaid, of dingen worden niet duidelijk verteld. En hierdoor is het niet fijn om het boek te lezen, als je constant terug moet lezen wil je dingen begrijpen.
Ook is er vrijwel geen karakterontwikkeling aanwezig. Agnieszka verandert gedurende het hele boek niet. Ze blijft vlak en ontwikkelt, in mijn ogen, nauwelijks. Iets wat een boek vaak sterk maakt is de karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Dat hij of zij telkens sterker wordt door alles wat er meegemaakt wordt, maar dat gebeurt dus totaal niet. Het blijft allemaal helaas even vlak.
Iets wat het boek ook bevat, is romantiek. Al hoewel, romantiek kan je het niet echt noemen, want dat is het niet. Een plotselinge zoen scene die zich opeens voordoet, en verder op in het boek komt opeens uit een niets een seks scene. Nee, het past er niet bij. Dit hadden ze veel beter weg kunnen laten, want het voegt niks toe aan het boek, behalve een paar extra pagina’s. Dit zorgt meer voor een ergerpuntje bij de lezer, omdat je je toch niet ben gaan hechten aan de karakters doet dit je ook helemaal niks. De chemie is niet aanwezig, waardoor deze twee dingen ontzettend ongemakkelijk en raar zijn voor de lezer. Zeker omdat er ook letterlijk maar twee scenes in het boek zitten waar er dan zogeheten romantiek aanwezig zou moeten zijn. Twee dingen maken geen romantiek in het boek, het moet er dan vanaf het begin constant aanwezig in zijn.
Het is niet zo zeer dat ik dit boek haat, in tegen deel, het had veel kunnen zijn. Maar dit is niet echt een boek die ik op een haat lijst ofzo ga zetten, misschien op een lijst van Overhyped Books.
Ik geef dit boek 2/5 sterren.
Vergeet trouwens niet de recensies van Nakita van Nakita’s Library en Kimberly van de Boekentrommel te bekijken! Ook hun hebben Uprooted/Ontworteld gelezen, en wie weet hebben hun er wel een hele andere mening over.
Overige informatie:
Taal: Engels;
Uitgeverij: Del Rey;
Aantal bladzijden: 391;
Gelezen versie: E-book;
ISBN: 978-0-80-417904-1. | 0neg
|
Dit boek sprak me erg aan op basis van het thema en de kaft. Ik kan echter alleen maar aansluiten bij onderstaande reacties. Het is rommelig, onduidelijk en erg vervelend om te lezen. De stukjes over de fabrieksmeisjes zelf vond ik nog wel interessant, maar alles sprong van de hak op de tak, waardoor ik geen grote lijn kon ontdekken. Haar eigen verleden paste er helemaal niet bij en was totaal overbodig. Ik wilde het per se uitlezen en dat heb ik dan ook gedaan, maar meer dan ergernissen heeft het me niet opgeleverd. | 0neg
|
Achthonderd jaar geleden trok Franciscus van Assisi tijdens de Kruistochten naar Damiate en had daar een ontmoeting met sultan Malek Al-Kamil. Over deze ontmoeting is weinig bekend, net als over zijn verder verblijf in het Midden-Oosten. Hans van Harteveld vult de leemten op. Hij kijkt met hedendaagse ogen naar Franciscus en belicht zo diverse kanten de heilige op een manier die men niet direct in vrome schrijfsels zal terugvinden. Hij beschrijft Franciscus als een gewoon mens met al zijn twijfels en tekortkomingen, niet als een heilige. Wat mij bijzonder stoorde was het onparlementaire en vulgaire spraakgebruik van Franciscus. Bijv. “Ik moet pissen als een paard”, “Ik moet zeiken en schijten tegelijk” en meer van dergelijke uitspraken. Zulke uitspraken maken Franciscus niet menselijker en zijn overbodig. Hoewel het historische gegeven interessant is, kon het boek mij maar matig bekoren. | 0neg
|
Op zich valt het verhaal in dodelijke afdaling wel mee. Maar je kan het vergelijken alsof Apple na de dood van Steve Jobs plots weer een oude Macintosh op de markt zou brengen of dat men van telefoongesprekken van Michael Jackson een volwaardig album zou maken. Dit hoeft echt niet, het past niet in deze tijdsgeest en er is ondertussen veel beter op de markt te lezen. Michael Crichton schreef deze boeken als student en in vergelijking met de werken waar hij wereldwijd bekend mee werd, stelt dit niets voor. Als echte fan is het even leuk om nog eens iets van hem gelezen te hebben, maar daarmee is alles dan ook gezegd.
Het verhaal: duur bootje zinkt, duiker die het moet bergen ruikt onraad, wordt in de val gelokt, lost het probleem op: einde.
Anderzijds, de kassa rinkelt nu misschien wel bij de vier ex-vrouwen van Crichton. Wie weet kunnen ze een opstel uit zijn lagere schooltijd verfilmen? Geef dan liever een frisse debutant de kans om uitgegeven te worden dan op zolder op te ruimen. | 0neg
|
Het verhaal is schokkend en diep triest mijn medeleven gaat uit naar de moeder en de familie.
De manier waarop het geschreven is vond ik bijna net zo schokkend. Wat een slecht in elkaar geflanst boek.
Ik was echt een beetje boos dat ik daar mijn geld aan had uitgegeven. Zonde geld!! | 0neg
|
De Canadese Elizabeth Kelly studeerde Engelse taal en cultuur aan de universiteit van Toronto en ontving voor haar werk als redacteur meerdere malen de Canadese National Magazine Award. Ze schreef een aantal boeken, maar in Nederland verscheen tot nu toe alleen het door onder andere de New York Times Book Review bejubelde Het spijt me zo.
De laatste zomer van de Camperdowns speelt zich af in de zomer van 1972. Enig kind Riddle Camperdown is twaalf jaar oud en haar vader heeft zich kandidaat gesteld voor het Huis van Afgevaardigden van Massachusetts. Vanuit het ouderlijk huis wordt campagne gevoerd. Riddles ouders houden daarbij de schijn van rijkdom en luxe op, in werkelijkheid hebben ze fikse schulden.
Op een dag is Riddle per ongeluk getuige van een moord, maar de dader ziet haar en ze besluit er niet over te praten. Ze is bang en hoopt op die manier het voorval te kunnen vergeten. Riddles zwijgen heeft echter grote gevolgen voor haar familie en de carrière van haar vader.
Het verhaal is soms moeilijk te volgen, vooral omdat Kelly niet eenduidig met de personages omgaat. Bijna iedereen heeft een bijnaam en ze hanteert de eigennamen, bijnamen en aanduidingen (vader, moeder) door elkaar. Ze werkt de karakters van Riddle en haar ouders zeer gedetailleerd uit, de rest komt er wat bekaaid vanaf. Kelly schrijft sowieso erg bloemrijk en laat weinig over aan je eigen fantasie. Het boek bestaat grotendeels uit overvloedige en af en toe ronduit dramatische beschrijvingen van wat Riddle denkt en ervaart. Regelmatig vraag je je af wat je als lezer met al die kennis moet, want veel daarvan wordt verder niet gebruikt in het verhaal. Het is dus overbodige informatie.
Nu en dan is het ook moeilijk te geloven dat een twaalfjarige haar gedachten en ervaringen zo verwoordt. “Hij had in het buitenland gewoond. Hongkong. Rome. Dublin. Lhasa. Ik heb hem altijd gevolgd. Toen hij net terug was van een reis door het oerwoud van de Darien Gap, maakt hij een documentaire over zijn tocht door de afgelegen Atrapo-moerassen, een gebied zo onherbergzaam dat je een kettingzaag nodig hebt om het doornige struikgewas te lijf te gaan en waar hondsdolle honden zich vermenigvuldigen als verdorven reisleiders. Ik hoorde ook dat hij getrouwd was met een stralend juweeltje dat hij ergens onderweg opgepikt had. Haar vader was de Franse ambassadeur in de Verenigde Staten. Harry heeft altijd een voorkeur gehad voor raspaardjes.”
De vertaling van Cherie van Gelder is goed, het was alleen beter geweest als ze zich met name over het wezen paard wat beter had laten informeren. De tweede ster heeft dit boek te danken aan het feit dat de liefhebbers van dit genre en deze schrijfstijl er ongetwijfeld van zullen genieten. | 0neg
|
Het vroege oeuvre van Dan Brown wordt gekenmerkt door bizarre plots en eenzijdige "stock-characters". Zo ook in De Delta Deceptie; Rachel Sexton, een jonge, intelligente vrouw (stock character; in latere boeken wordt dit professor Langdon) wordt door de president zelf geronseld om deel te nemen aan een team dat een meteoriet die het bestaan van buitenaards leven bewijst te onderzoeken (de bizarre plot). Al gauw wordt dat team van NASA bedreigd door een onbekende partij die niet wil dat buitenaards leven bewezen wordt. Saillant detail is dat dat de grootste criticus van de NASA de vader van Rachel is: de presidentskandidaat Sedgewick Sexton. Het politieke aspect van dit boek vond ik, als trouwe House of Cards fan, heel intrigerend, maar ook vrij onrealistisch en toevallig. De machtige politica wordt al gauw afgeschilderd als de slinkse vijand, en de president als een man die totaal ongeschikt is voor de harde werkelijkheid van Washington.
Het nadeel van de vroege thrillers van Brown is dat ze vrij oppervlakkige personages bevatten, waardoor je ook niet echt met ze gaat meeleven. De moorden die worden gepleegd gaan je daarom ook minder aan het hart, want je voelt nauwelijks iets voor de personages. Daarbij komt nog dat het lijkt alsof Brown slechts een paar soorten personages kent, en die treden in al zijn boeken op. Op zich is dat helemaal niet verkeerd, het zorgt voor een herkenningspunt, iets wat "typisch" Brown is, maar voor de bedreven Brown-lezer wordt het zo wel erg voorspelbaar. De vele bizarre plotwendingen waren niet genoeg om de voorspelbaarheid weg te nemen. | 0neg
|
Ik vond het boek Irène beter.
Dit boek heeft een vlotte start.
Toch naar het midden toe heb ik het gevoel dat de schrijver niet goed weet welke richting hij uit moet.
Ik moet wel zeggen op het eind van het boek lukt het hem wel er een goed eind aan te maken. | 0neg
|
Bij John Grisham weet je wat je krijgt denk je, echter bij dit boek kom je bedrogen uit.
Grisham heeft het met dit boek iets anders aangepakt en heeft het opgedeeld in een aantal delen. Tot ver over de helft denk je dat het eigenlijk geen boek is maar een verhalenbundel rond de rogue advocaat (een advocaat vd straat) Sebastian Rudd. Uiteindelijk komen de verhaallijnen toch wel bij elkaar.
Meest interessante aan het boek is de hoofdpersoon Rudd, tot zover een van de meest extravagante personages van Grisham. Jammer dat het boek er zo lang overdoet om samenhang te krijgen. Ik beschouw het maar als een minder geslaagd experiment.. Verder heeft het gebrek aan spanning, wat voor een thriller ook niet echt een plus is. Kortom een mindere Grisham
Spanning: 2**
Plot: 2**
Leesplezier: 2 **
Schrijfstijl: 2 **
Originaliteit: 3 ***
Psychologie: 3*** | 0neg
|
Wat jammer nou... De recensies van 'Normale mensen' van Sally Rooney zijn zo lovend: 'Een triomf', 'Een compact meesterwerk', Een sublieme zedenschets'. De werkelijkheid is anders: een liefdesgeschiedenis die rechtstreeks lijkt voortgekomen uit een 'handboek creatief schrijven', waarin meer wordt uitgelegd dan 'getoond'. Er zit helemaal geen 'leven' in het boek, de personen boeien niet en het raakt me op geen enkel moment. Kan zonder spijt terug naar de bibliotheek. | 0neg
|
Verhaal over de Deans dat voor mij maar niet interessant wil worden door de combinatie van wijdlopigheid en drang van de schrijver voortdurend lollig en spitsvondig te willen zijn. Het verhaal pakt je daardoor op geen enkel moment beet. Voor liefhebbers van de typisch New Yorkse, zwartgallige 'humor'. | 0neg
|
Achterkanttekst:
'Als je een boodschappenbriefje écht leest, zie je zoveel meer. Wat iemand opschrijft, hoe iemand dat doet, de woordkeuze: het zegt iets over de persoon. Je wilt meer weten over de mens achter het briefje.
Boodschappenbriefjes. Ze fascineren Tefke van Dijk. In korte tijd heeft ze honderden briefjes verzameld. Ze sprokkelt ze bij elkaar met hulp van vrienden, buren en collega’s. Maar ook volslagen vreemden sturen haar gevonden briefjes. Onder het mom van ‘boodschappenbriefjespsychologie’ schrijft ze bondige pseudo-psychoanalyses van de mens achter het briefje. Én wat had de briefjesmaker eigenlijk willen koken? Briefjeskok Marloes Morshuis maakt en aantal culinaire analyses en verrassende recepten.
Analyse bij een lijstje:
Lijstje:
11:00
wakker maken
-appels
-slankie kaas
-yakult
-red bull light
Analyse:
Holst van de nacht. Gestommel. Thuiskomen. Poeh! Wat was dat een heftig feest! Te gek. Te laat. Te veel drank. Even een briefje schrijven. Schat, ik weet dat je plannen hebt voor morgen, maar je mag me pas om 11:00 wakker maken. En mocht je daarvoor al boodschappen doen (oprisping), haal voor mij dan wat gezonde dingen in huis. Appels - voor de (na)dorst, Slankie kaas - ja, daar heb ik zin in!, Yakult - goed voor de darmen, Red Bull Light - en dan zonder wodka. (burp)
Over de eerste alinea/pagina:
Dit was wel de vaagste analyse eigenlijk, de rest is wel wat 'normaler' geschreven, maar toch wel allemaal een beetje in deze stijl. Verhalen verzinnen bij de trefwoorden op de briefjes, lijkt het eigenlijk op.
Recensie:
Inhoud:
De boodschappenbriefjes nemen de meeste ruimte in op een pagina, met daaronder een klein stukje tekst. Op de receptenpagina's is de achtergrond in kleur en staan er grote foto's bij van boodschappenmandjes.
Ik vond het best wel grappig om te lezen, maar wat ik ook had verwacht was eigenlijk een langere handleiding (er stond er maar een hele korte, voorin). Het is meer een boek van "dit denken de auteurs bij deze lijstjes" i.p.v. "zo analyseer je precies een lijstje". Pseudo-psychologie dus, zoals de achterkant ook al zegt :) Ik had echter wel wat uitgebreidere analyses verwacht.
De recepten heb ik alleen maar een beetje gescand, niet echt precies gelezen, aangezien ik helemaal niet van plan ben om nu iets te gaan koken ofzo.
Schrijfstijl:
Bondig, leest heel erg snel.
Afbeeldingen:
Mooie foto's. Ik vond het heel leuk dat de boodschappenlijstjes ook gewoon gefotografeerd/gescand waren, dan zie je echt hoe andere mensen hun lijstjes schrijven.
Conclusie:
Grappig boekje, echt voor tussendoor. Als het je grappig lijkt, zou ik aanraden om het te lenen, niet te kopen. | 0neg
|
Het verhaal is tot het midden echt langdradig en niet echt spannend. Pas op het einde wordt het een beetje spannend. Het is wel een einde dat je totaal niet verwacht. | 0neg
|
Doordat ik het boek: Natascha Kampusch. Het meisje in de kelder (2006) Van Allan Hall en Micheal Leidig heb gelezen wist ik eigenlijk alles al wat ze ging vertellen. Het boek is niet echt heel spannend, het is wel verschrikkelijk wat ze heeft mee gemaakt, de vernederingen en de mishandelingen. Toch valt het boek erg tegen. Het was meer lezen om er doorheen te komen en er waren maar een paar dingen waardoor je weer even in het boek verdween. Ze herhaalt heel vaak dezelfde dingen. Daarom van mij ook maar 2 sterren. | 0neg
|
Uitgevers bestaan dankzij die enkele ‘superseller’ in hun stal. Aangezien Stieg Larsson geen nieuwe boeken meer kan schrijven, zocht A.W. Bruna een opvolger. Het is dus logisch dat zij de media hebben gestimuleerd Snel Geld te vergelijken met Larssons Millennium-trilogie. Wat een geluk dat recensenten, maar ook Jens Lapidus zelf, direct duidelijk hebben gemaakt dat elke vergelijking - op de nationaliteit van de auteurs na - mank gaat. En laat bovendien helder zijn dat Lapidus’ vlakke documentaire over drie figuren uit de onderwereld van Stockholm, schril afsteekt bij het van vele kanten indrukwekkende relaas van Larsson.
‘Het leven scheet op Jorge. Het leven zoog paardenballen.’ Twee markante zinnen uit het eerste hoofdstuk van Snel geld die zowel het taalgebruik als de schrijfstijl van Lapidus goed typeren: ruw, kort en krachtig. Uitstekend passend bij de filosofie van de onderwereld - niet te veel lullen, er moet geld worden verdiend - maar het is niet eenvoudig om er 400 pagina’s lang van te blijven genieten. Lapidus’ schrijfkunst was ongetwijfeld beter uit de verf gekomen in het veel dunnere boek waarin het verhaal van Snel geld prima had gepast. Want het is zowel snel duidelijk als weinig bijzonder om te zien dat het spel in de onderwereld om hetzelfde draait als ver daarboven: macht en moneten. Alleen zijn de omgangsvormen wat grover en gewelddadiger.
Natuurlijk is het te prijzen dat Jens Lapidus het heeft aangedurfd om origineel te zijn door puur vanuit crimineel oogpunt een ongetwijfeld waarheidsgetrouw beeld van de Stockholmse drugshandel neer te zetten, maar het is jammer dat hij er personen voor gebruikt die op zich niet spannend zijn. Een streetwise bajesklant, een wannabe met kapsones en een nietsontziende kleerkast. Iedereen kent dat soort figuren uit andere boeken en van films uit (vooral) het B-segment. Het wordt even boeiend als die drie aan het slot van het boek samenkomen, maar dat kan het documentaire-achtige doorkabbelen van het verhaal tot dan toe niet goedmaken.
Van verfijnde plannen of diepe gedachten is in Snel geld nauwelijks sprake (ondanks de ietwat krampachtige pogingen om de hoofdpersonen een menselijke kant, lees: geweten, te geven) en dat levert een mistroostig, deprimerend verhaal op. Geen happy end, geen ‘het goede overwint het kwade’. Dat zal voor een groep lezers van niet te onderschatten grootte een serieuze teleurstelling zijn. Maar ook degenen die geen positieve draai nodig hebben, merken dat Snel geld, hoe origineel ook, verre van verrassend is. En dat is funest voor een thriller. Het zou kunnen zijn dat in de komende twee delen de kracht van Stockholm-trilogie pas echt ten volle tot zijn recht komt, maar het is geen goed teken dat de grote stapels Lapidus in de boekwinkels snel slinken. En in ieder geval een flink stuk minder hoog zijn dan die van Larsson. | 0neg
|
Hoe enthousiast ik was over het eerste boek zo viel deze enorm tegen! Was mij wat te langdradig. | 0neg
|
“Leviathan: een verschrikkelijk, dodelijk monster, het product van misbruikte wetenschap en duister kwaad. En nu is het losgebroken...”
Bovenstaande woorden staan op de cover van het boek afgebeeld. Verhalen over genetisch gemanipuleerde dieren heeft altijd al tot mijn verbeelding gesproken. Een van mijn favoriete boeken/films is Jurassic Park, waar ik door deze kreet direct aan moest denken. De verwachtingen lagen daardoor ook wat hoog: ik hoopte dat dit boek net zo ingenieus in elkaar zat.
Nieuwsgierig begon ik aan het boek. Al vrij snel ontdek je wat voor soort basis het is en hoe de onderlinge verhoudingen zijn. Gelukkig duurt het niet lang voordat de monsterachtige Leviathan in beeld komt, al wordt het nooit duidelijk hoe dit ‘product van misbruikte wetenschap en duister kwaad’ tot stand is gekomen. Een mooie theorie was wenselijk geweest, het blijft nu allemaal erg vaag.
Hoofdpersoon Connor is een vrij gewone man, waardoor veel mensen zich met hem zullen kunnen identificeren. Hij is elektricien op een geheime basis, waar zijn vrouw en jonge zoon eveneens wonen. Hij is intelligent, laat niet over zich heen lopen en is af en toe wat overmoedig. In principe een prima personage, maar hij blijft je niet zo goed bij. Voor mij voelde hij toch wat gewoontjes, een personage waarvan je er twaalf in een dozijn hebt.
Zijn Scandinavische vriend Thor, een reusachtige verschijning, die de draak met een mythische hamer te lijf wil gaan, is origineler. Door zijn religieuze achtergrond heeft hij een andere kijk op de zaken. Dit zorgt voor diepgang bij het personage, maar veroorzaakt tegelijkertijd ook stroeve theologische dialogen. Ik kreeg het gevoel dat de auteur te hard probeerde om er een christelijke sausje over te gieten, terwijl dit niet nodig was voor het plot.
Leviathan wordt vanuit veel perspectieven beschreven. Dit zorgt ervoor dat het verhaal vanuit verschillende hoeken belicht wordt, maar resulteert wel in oppervlakkige personages. Behalve Thor deden de personages me niets. Angst wordt wel beschreven, maar het greep me niet bij de strot. Het kon me eigenlijk niets schelen of iemand het zou overleven of niet en daardoor mis je natuurlijk veel spanning. De beweegredenen werden soms slechts lichtjes aangestipt en ik geloof dat het in sommige gevallen beter was geweest als je daar als lezer alleen naar giste. Zo was er zelfs een point of view vanuit de draak. Hoewel dat een interessante toevoeging had kunnen zijn, waren zijn beweegredenen vreselijk vergezocht en maakte dit het verhaal onrealistisch. Erg jammer.
De personages zijn dusdanig slecht uitgewerkt dat deze voor weinig spanning in het verhaal zorgen. Helaas maakt het plot dat niet goed. Bladzijden lang vlucht men door een grottenstelsel, achternagezeten door de draak. Misschien dat zoiets werkt op televisie, maar niet in een boek. Ik kreeg het gevoel dat het verhaal steeds in herhaling viel. De langdradigheid zorgde ervoor dat ik me er echt toe moest aanzetten om verder te lezen.
Wat ik wel leuk vind, is de manier waarop de Noorse mythologie met de Bijbelse geschiedenis wordt verweven. Door de rol van Thor is het uiteindelijke gevecht ook verrassend, maar helaas is dat by far niet genoeg om mijn verwachtingen waar te maken. | 0neg
|
Ik had meer van dit boek verwacht. Normaal gesproken zijn Scandinavische thrillers bloedstollend spannend maar deze niet. Het verhaal kabbelt maar een beetje door en er is geen moment waarvan je denkt: zo wat spannend, ik moet verder lezen. Het heeft op mij geen indruk achter gelaten. | 0neg
|
Wijk is het debuut van Jonathan Griffioen die al eerder gedichten publiceerde. Het dichtbundel vertelt het verhaal van een groep jongeren in Wijk. Wat beweegt hen? Wat beleven zij zoal? Een conceptbundel over een de dagelijkse gang van zaken voor (hang)jongeren in een Wijk waar nauwelijks iets te beleven is. Dat kan veel belovend zijn, maar ik vond sommige gedichten echt moeilijk te volgen. Voelde soms meer als een zooitje bij elkaar geraapte zinnen met wat enters op willekeurige plekken. Daarnaast raakte het me niet echt. Jammer, want er had zoveel meer in kunnen zitten. | 0neg
|
Het boek gaat over de succesvolle journaliste Stephanie Hall die dolgraag Elisabeth Moriau wil interviewen. Deze steenrijke, ondertussen bejaarde, kunstenares heeft zich lang geleden terug getrokken uit de schijnwerpers en staat geen interviews toe. Uiteindelijk krijgt Stephanie het voor elkaar en Elisabeth geeft haar toestemming om een interviewsessie te houden die over meerdere dagen loopt, op voorwaarde dat alles pas gepubliceerd wordt na haar dood….
Het boek las niet erg vlot, eigenlijk liep het niet zo, net als het interview in de verhaallijn…Je kabbelt rustig voort naar het einde, zonder op het puntje van je stoel te geraken. Droge en sombere schrijfwijze. | 0neg
|
Een ongelooflijk simpel verhaal met een plot dat zich op kilometers afstand laat kennen. En wat literair?, zoals de cover belooft. Ik heb zelden een boek gelezen dat zoveel frutsel-knutsel-kromzinnen bevat als dit. Daar komt dan bij dat werkelijk elke emotie moet worden uitgelegd. Jammer, ik had vanwege eerdere recensies en mijn voorliefde voor de Scandinavische thriller meer, veel meer verwacht. | 0neg
|
Aan de dood valt niet te ontkomen. Op de achterflap van het als thriller aangekondigde boek spreekt Meester Dood de lezer persoonlijk aan en in de proloog heeft de dood een afspraak met iemand die denkt te kunnen vluchten. De eerste hoofdstukken gaan over moorden in Antwerpen en Nijlen, in het heden en eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Ingrediënten genoeg voor een spannend boek en lezen op het puntje van je stoel.
Helaas, die verwachtingen worden niet waargemaakt. Het boek is geen thriller, aldus hoofdauteur Ria Maes, die zich had aangesloten bij de Hebban-leesclub. Tip voor uitgever Houtekiet: zet lezers niet op het verkeerde been. Wat is het wel? Het boek bestaat uit een aaneenschakeling van anekdotes, zonder spanningsboog. Ze komen bij elkaar, maar erg mager uitgewerkt. Een uitwerking die eveneens ontbreekt bij de personages. De rechercheurs Raoul en Alexandra dragen niet of nauwelijks bij aan de plot. Dat geldt ook voor wetsdokter Tom Beckx. We leren hem wel beter kennen door zijn gesprekken met een psychiater, maar zijn trauma is een afzonderlijk verhaal en heeft een statisch raakvlak met de moorden. Het zijn trouwens stuk voor stuk gruwelijke moorden. Het waarom blijft echter onduidelijk, en weet mijn nieuwsgierigheid ook niet te prikkelen.
Meester dood is het tweede boek in een serie; volgens uitgever en auteur zelfstandig te lezen. Toch lijkt het aan te bevelen te beginnen met het eerste deel (Pan). Dan leer je een aantal personages kennen en is het gebrek aan ontwikkeling bij hen wellicht minder storend. De volgende delen laat ik hoe dan ook aan mij voorbijgaan. | 0neg
|
Zelf begon ik aan veel goede moed aan dit boek. Omdat ik had gehoord dat het in londen alleen het best verkochte boek van het decennium was.
Helaas voor mij viel dit boek zo tegen het heeft mij 1 dag geduurd om dit boek uit te lezen omdat alles zo makkelijk geschreven is. En totaal niet in detail. Het is inderdaad een script dat je leest en niks mooi’s of “betoverend’s” aan.
Zelf vind ik niet dat dit boek thuis hoort in de Harry Potter reels en dan ook zeker mag ontbreken in de boeken kast. | 0neg
|
Het boek begon goed. De proloog die zij heeft geschreven was één van de meest beklemmende die ik ooit gelezen heb.
Helaas laat ze het daarna liggen. De personages zijn oppervlakkig en niet boeiend. De gebeurtenissen onrealistisch en de hele verhaallijn is zwak uitgedrukt enorm kinderachtig. Je kunt wel merken dat Simone van der Vlugt oorspronkelijk een kinderboekenschrijfster is, en wat mij betreft kan ze het daar beter bij houden... | 0neg
|
Beleggingsexpert Steve Kemp keert na een jaar of tien terug naar Saoedi-Arabië voor zaken. Daar ontmoet hij al snel de vrouw die hij destijds in de steek heeft gelaten, Helen. Zij is inmiddels getrouwd met een twintig jaar oudere Amerikaanse diplomaat.
Als Steve en Helen na een avondje uit in het verlaten appartement van een vriendin van Helen belanden, wordt er een staatsgreep gepleegd. Het gebouw waarin het appartement zich bevindt, blijkt het hoofdkwartier van de rebellen te zijn. Steve en Helen maken enkele spannende dagen mee waarin ze nader tot elkaar komen terwijl hun appartement onder vuur ligt.
De lezer wordt genoeg gewaarschuwd door de omslag van het boek: de titel, de flaptekst en de omschrijving Liefde en verraad in het Midden-Oosten geven allemaal aan dat dit boek zich voor een groot deel concentreert op de relatie tussen Steve en Helen. Pas in tweede instantie is het een thriller te noemen.
Misschien komt het omdat dit boek door een man geschreven is, maar de liefdesrelatie tussen Steve en Helen wordt niet duidelijk gemaakt. De ik-verteller constateert gewoon dat de relatie er is. Punt. Geen verklaring of uitleg wat de één in de ander aantrekt.
Dit liefdesverhaal speelt zich af tegen de politiek explosieve achtergrond van Saoedi-Arabië. De lezer krijgt de chaotische gebeurtenissen mee waar Steve soms deel van uitmaakt, maar ook waarvan hij via de televisie getuige van is.
Pas in het laatste deel van het boek komt het thrillerelement naar voren als Steve beroepshalve bij een onfrisse beleggingszaak wordt betrokken.
De mix van liefdesverhaal en thriller met een politieke lading is niet geslaagd. De chaos die Lathrop beschrijft heeft hij ook doorgevoerd in zijn plot, tot aan het onbevredigende einde toe.
Lathrop is zelf jarenlang adviseur in het Midden- en Verre Oosten geweest en kon voor dit boek putten uit zijn ervaringen. Kon, maar helaas blijft hij op dit gebied te oppervlakkig. Hij komt niet verder dan te vertellen dat moslims geen alcohol drinken en dat s middags de straten leeg zijn in verband met het middaggebed. Des te vreemder is het dat Lathrop een praktizerend moslim geheel vrijwillig en met smaak laat deelnemen aan een maaltijd bestaande uit spek en ui. | 0neg
|
Veel gedetailleerde feiten over heden en geschiedenis
Saai en langdradig verhaal en de spanning is compleet afwezig. Hierdoor ga ik zijn volgende boeken niet meer lezen.
Jammer want het merendeel van de lezers vindt de boeken van deze schrijver heel goed. | 0neg
|
Rommelig verhaal, enorm veel namen/peronages die voorbij flitsen, korte scenes waardoor de eenheid van het verhaal nog meer geweld aangedaan wordt. Kortom: ik vond het niks | 0neg
|
Clare en Aidan gaan komend jaar allebei studeren. Dit is al spannend genoeg, maar wat gaat er nou met hen gebeuren nu ze uren rijden van elkaar verwijdert zullen zijn. Ze hebben al twee jaar lang een relatie en ze hebben nu 12 uur om hier een punt achter te zetten voor ze allebei vertrekken. Clare is een behoorlijke controlfreak en heeft de hele nacht al uitgestippeld, het loopt echter niet zoals ze had gehoopt. Terwijl ze Aidan probeert duidelijk te maken waarom ze de relatie moeten eindigen, gaat ze het zelf steeds moeilijker vinden.
Gelukkig is het maar een dun boek, anders zou ik het zeker niet uitgelezen hebben. Clare is geen prettig personage en door hun besluiteloosheid wordt het boek nogal langdradig. De momenten die spannend hadden moeten zijn, waren niet erg overtuigend en uitzonderlijk saai. Ik moet toegeven dat dit niet echt mijn genre is, maar ik had toch wel beter verwacht.
Doordat ik niet veel boeiends aan dit boek vond, maar het wel vlot las heb ik besloten om het maar twee sterren te geven.
Voor mensen die van dit romantische genre houden raad ik aan:
Aan alle jongens van wie ik hield-Jenny Han
Let it snow-John Green
Lobster-Tom Ellen | 0neg
|
Ik vind dit geen echt spannende thriller, zoals ik eignelijk verwacht had. Het boek leest op zich wel makkelijk weg, maar het pakt me niet. Het heeft inderdaad meer weg van een psychologische roman. Er zijn wel verschillende verhaallijnen, die je ook wel kunt volgen. Het gaaat over een babylijkje wat wordt gevonden, een pas bevallen die de moeder niet is van die baby, een rechercheur die probeert er achter te komen wat er gebeurd is, maar ondertussen ook met spoken uit het verleden kampt. Jammer, ik had er meer van verwacht, niet uitgelezen | 0neg
|
Nadat ik de gelukkige huisvrouw gelezen had kreeg ik wat meer interesse in de boeken van Heleen van Royen, echter Godin van de jacht viel me erg tegen. Het verhaal vind ik ver te zoeken in dit boek, het gaat eigenlijk alleen maar over sex en de buitenechtelijke activiteiten van hoofdpersoon Diana en hoe ze hierdoor in de problemen raakt. Ik vind de schrijfstijl van Heleen wel prettig, gemakkelijk te lezen, lekker rauw en met een flinke dosis humor. Jammer dat dit boek tegenviel. | 0neg
|
Na de twee romans Celeste (2012) en Verborgen (2013) is nu de derde roman van Adri van Beelen verschenen, De vrouwenverzamelaar. In tegenstelling tot de andere twee romans, die een relatief serieuze ondertoon hebben, heeft dit derde boek een komische inslag. Op de achterflap wordt de lezer al voorbereid: “Met De vrouwenverzamelaar schreef Van Beelen een bijzondere literaire komedie. Wat aanvankelijk leest als een ontroerend liefdesverhaal, ontaardt uiteindelijk in een absurdistische roman.” Dit schept enigszins verwachtingen die helaas niet waar worden gemaakt.
Luuk Assante is controleur bij een conservenfabrikant met talloze vestigingen over de hele wereld. Naast zijn controle werkzaamheden blijkt Luuk ook nog voldoende tijd te hebben om vrouwen te versieren. Zo heeft hij inmiddels over de wereld een veertigtal beeldschone dames ‘verzameld’. Na ieder bezoek noteert hij de bijzonderheden nauwkeurig in zijn notitieboek; zo heeft hij bij iedere vrouw een ander beroep, een andere woonplaats etcetera. Maar ook de belangrijke gebeurtenissen in het leven van de betreffende vrouw worden niet vergeten. Door deze gedegen administratie wordt de lezer een dolle klucht, waarin de avonturen worden verteld over het feit dat meerdere vrouwen tegelijkertijd op één plaats aanwezig zijn, bespaard. Nee, Luuk wordt verliefd op de Nederlandse Sonja en vindt het hierdoor steeds moeilijker om door te gaan met zijn huidige levensstijl. Dit doet hem beseffen dat hij radicaal afscheid moet nemen van zijn ‘verzameling’. Luuks beste vriend Martin heeft zoals vaker een briljant plan waardoor Luuk op een discrete en definitieve manier afscheid kan nemen van zijn dames. Helaas is de band tussen de vrouwen en Luuk zo sterk dat het plan averechts werkt.
Bovenstaande verhaallijn leidt natuurlijk tot talrijke komische ontwikkelingen die in een razend tempo worden verteld, waardoor Beelen de aandacht van de lezer weet vast te houden. Een nadeel is wel dat daardoor de uitdieping van de karakters achterblijft; hoewel de schrijver tijdens het verhaal, af en toe wisselt van perspectief blijven Sonja en Luuk enigszins oppervlakkige personages. Typetjes als tante Tilly en pastoor Martello worden echter wel goed geschetst. Hoewel de roman als komedie wordt gekarakteriseerd raakt Van Beelen op de één of ander manier niet de juiste komische snaar, waardoor de grappig bedoelde delen bij de lezer niet meer ontlokken dan een minimale glimlach. Ook de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen wordt in de loop van het verhaal steeds minder, waardoor de term ‘absurdisme’, zoals aangekondigd in de flaptekst, inderdaad op zijn plaats is. De combinatie van humor en absurdistische ontwikkelingen kan goed werken, zoals een Tom Sharpe laat zien, in De vrouwenverzamelaar komt het helaas niet goed uit de verf. | 0neg
|
In tegenstelling tot veel andere lezers kon dit boek mij niet echt pakken. De schrijver probeerde te veel verhaallijnen en onderwerpen in het boek te verwerken. In het begin gaat het verhaal over klonen, wat ik ook had verwacht gelet op de beschrijving op de achterkant van het boek. Maar op een gegeven moment introduceert de schrijver een computerspel Schaduwwereld waarmee personen een tweede 'computerleven' kunnen leiden. Dat was voor mij echt zo'n overbodige plotwending waardoor het boek veel aan kracht verloor. Ik ben van mening dat een redacteur hier had moeten ingrijpen en dat 'virtual reality' verhaal moeten bewaren voor een ander boek. | 0neg
|
Mijn eerste boek van Hafid Bouazza laat geen overweldigende indruk achter. Het is zo'n werk waarbij je óf in de flow zit óf het idee hebt dat je buitengesloten wordt. Ik werd hier intellectueel noch qua gevoel door gestimuleerd. Voor mij is het eerder pretentieus moeilijk doen dan een aangrijpend spel met de taal. Misschien moet ik het nog eens herlezen met een andere mindset, maar bij deze eerste lezing vond ik het voornamelijk een ergerniswekkende opsomming van moeilijke woorden en idiote associaties. En dan staat het ook nog eens vol met ranzige beschrijvingen van seksuele handelingen | 0neg
|
Ik heb het boek vlot uitgelezen; Joyce Spijker hanteert een vlotte snelle stijl. De personages vind ik helaas allemaal nogal eendimensionaal en cliché en de lijn van het verhaal wordt al vroeg "getelefoneerd". Een thriller ja, literair niet echt. Leuk voor op vakantie naast het zwembad. | 0neg
|
Met moeite uitgelezen. Ik vond het niet spannend en soms zelfs saai en vervelend traag. Ik had er veel over gehoord op Facebook en daarom wilde ik hem lezen, maar ben toch wel wat teleurgesteld. of ik het volgende boek van deze schrijfster ga lezen is nog maar de vraag. Misschien als er een boel overtollige word geschrapt en er wat meer vaart in is gebracht. | 0neg
|
Lucy, de dochter van twee café-eigenaren, is het zat. Ze wil niet dat haar leven voor haar uitgestippeld is door haar ouders en dat ze het café moet overnemen. Ze wil haar doen in haar dromen zien en de wereld over reizen. Echter is het aantal mensen dat achter haar keuzes staat op een hand te tellen. Hieronder vallen John (waarvan er vermoed wordt dat hij Lucy’s biologische vader is), een goede vriendin met paars haar en een mysterieuze brievenschrijver.
Zonneveldt heeft de plot goed in elkaar geplakt. De gebeurtenissen volgen elkaar op een relaxed tempo op. Weliswaar is dit tempo iets te langzaam en zijn de gebeurtenissen erg realistisch, waardoor de lezer niet snel onder de indruk raakt en het verhaal bijna saai wordt. Bijna alles speelt zich op dezelfde locaties af. Dat Jack een kaart van Nederland tevoorschijn haalt en Lucy geblinddoekt de plek moet aanwijzen waar ze naartoe gaan, kan interessant worden. Helaas gaan we maar één keer mee met een Nederreis en dat is weinig. Maar het idee was leuk, hoewel een personage van John Green ook met hetzelfde briljante idee zou kunnen komen aanzetten.
Dromen is een simplistisch geschreven boek. Soms wordt er echter iets te makkelijk met taal en handelingen omgegaan. Zo valt het op dat er in de wereld van Lucy een aan- en uitknop is voor gesprekken. Twee mensen ontmoeten elkaar in het café en ze starten een gesprek. Een ander voorbeeld: Op een gegeven moment zijn er twee andere mensen die elkaar tegenkomen en slechts enkele woorden uitwisselen. En dan staat er droog achter: ‘dit was hun gesprek.’ Er zijn genoeg synoniemen voor het begrip ‘gesprek’ en er zijn genoeg andere manieren om al dan niet expliciet te noemen dat men een gesprek voert. Het boek zou iets dynamischer worden als de gesprekken niet zo letterlijk genoemd worden.
Een vriend van Lucy wordt aangereden door een auto en belandt in het ziekenhuis. Lucy en een aantal andere vrienden zien het gebeuren. Het wordt een beetje bijzonder als Lucy Gerard, de man in de auto, voor de tweede keer ontmoet. Voor deze ontmoeting had ze al een groot vermoeden dat Gerard dezelfde Gerard was als bij het auto-ongeluk. Als ze Gerard ziet, zegt ze hem gedag. Vervolgens duurt het een paar seconden voor het kwartje bij hen allebei valt en ze elkaar herkennen. Maar hallo, Lucy, dit wist je toch al?
Dromen bevat veel overbodige informatie. De bedoeling zal zijn om het verhaal luchtig en grappig te maken, maar eigenlijk wordt het er een stuk minder spontaan van. Op de gekste momenten wordt er een zijweg ingeslagen. Zo is Lucy ergens mee bezig, maar verwondt ze zich en moet een pleister plakken. Hop, daar gaat een hele alinea over het feit dat Lucy eigenlijk professioneel pleisterplakker moet worden, want de pleister is toch best wel heel erg goed geplakt. Dus…
Het is jammer dat er niet consequent met de docenten op de middelbare school waar Lucy op zit wordt omgegaan. Zo is de docente wiskunde eerst mevrouw Veenendaal, maar een half boek later is het meneer Uben. Hier klopt iets niet… | 0neg
|
Het idee voor het boek is leuk, maar de uitwerking helemaal niet. Waarom het de lezer moeilijk maken als dit niet nodig is? De schrijfster had op zijn minst de hoofdstukken titels kunnen geven, bijvoorbeeld met de naam van degene die in het hoofdstuk aan de beurt is en het tijdstip. Het verhaal springt nu op en neer tussen personen en tijdstippen en de lezer moet maar uitvinden hoe het in elkaar zit. Verder heeft het verhaal totaal niets realistisch: een journalist in een kast die waarneemt ..... Wel een goede titel: snel vergeten. | 0neg
|
In Vlaanderen is men vol lof over Stan Lauryssens, de schrijver die minstens zo bekend is door zijn tumultueuze privéleven als door zijn thrillers. De periode dat hij wegens oplichting in de gevangenis zat, is door de schrijver handig aangegrepen om zijn weerzin tegen het politieapparaat in boekvorm weer te geven. Ook zijn nieuwste thriller Wie vroeg sterft is in dat opzicht geen uitzondering.
Lauryssens heeft in Wie vroeg sterft een citaat van cineast Claude Chabrol als motto opgenomen: Een spannende thriller gaat altijd over leven en dood. En over de dood gaat dit boek, en hoe. Een aantal look-a-likes van filmsterren als Marilyn Monroe en Jack Nicholson, allen ingeschreven bij het modellenbureau CopyStar worden op gruwelijke wijze vermoord. De niet bij name genoemde commissaris en zijn team, onder wie Sofie Simoens, openen de jacht op de meedogenloze killer.
Lauryssens is een filmisch schrijver. Hij schrijft snel en plastisch. Het bloed spat in full color en widescreen van de paginas; Luchtbellen met de kleur van frambozen borrelden uit zijn mond en gleden als schuim langs zijn kin. Maar Lauryssens is tevens een schrijver die geobsedeerd is door uitwerpselen en geslachtsdelen. Het aantal keren dat het woord scheet voorbij vliegt is enorm, het aantal keren dat schuine moppen en seksistische onderbroekenlol de bladzijdes van het boek ontsieren haast ontelbaar. Het is allemaal plat en volks en veelal smakeloos. Dat de Vlaamse politie zich tijdens eindeloze nachten vol routinewerk te buiten gaat aan meligheid is menselijk, maar Lauryssens chargeert dusdanig dat de geloofwaardigheid van het verhaal met de minuut daalt.
De structuur van Wie vroeg sterft is simpel. De traditionele policier is opgebouwd uit een aaneenschakeling van scènes die elkaar, uiteraard met de nodige tijdverdichting, chronologisch opvolgen. Het is een anekdotische verteltrant waarbij de spanning ver te zoeken is, ondanks de moorden en de gruwelijke details die kennelijk met veel liefde worden beschreven. Merkwaardig is dat het politieteam lange tijd niet echt bezig is met grondig onderzoek, maar dat men desalniettemin verbaasd is over het feit dat er geen schot in de zaak. komt. De vraag of de Vlaamse politie wel capabel genoeg is voor haar taak, wordt beantwoord in een scène waarbij Sophie Simoens een vermoedelijke crimineel, die spottend zijn broek laat zakken, zonder vorm van proces doodschiet. Niemand die haar er op aanspreekt.
Wie vroeg sterft heeft iets weg van een gewelddadig jongensboek.
In de eerste plaats is daar het stripachtig gebruik van onomatopeeën: TAKKK-pffieuww-BAMMM en BAAANGGG! De eerste kogel blies een gat in de wolken. In de tweede plaats is daar het optreden van het flauwe duo Melis en Celis die elkaars woorden en zinnen herhalen, waarmee ze zon beetje uitgroeien tot de romanversies van het komische duo Jansen en Jansens uit Kuifje.
Wie vroeg sterft is een curieuze mengeling van geweld en humor. Het verhaal steunt op een sterk gegeven, maar de uitwerking is mede door een aantal kinderlijke en ongeloofwaardige elementen matig. Op pagina 159 van het boek constateert de commissaris dat ze slecht bezig zijn. Een conclusie die de lezer dan al geruime tijd getrokken heeft. | 0neg
|
tov eerdere boeken als pompei de officier imperium viel de nieuwe robert Harris tegen. de beschrijving van de gang van zaken bij een paus verkiezing is prima, interessant. Doch het erbij slepen van terroristische aanslagen maakt het verhaal minder sterk. ook het krampachtige plot is robert harris onwaardig. Zijn boeken kenmerken zich juist door het niet nodig hebben van een plot. kortom ik ben enigszins teleurgesteld. | 0neg
|
Dag van de samenzwering is bij lange na niet zo goed als de voorgangers van de hand van deze schrijver. Waar in vorige boeken onrealistische plots toch realistisch werden, is Dag van de samenzwering al gauw een verhaal met grote lacunes. Het boek is weliswaar weer enorm spannend, maar het besef dat veel zaken niet uit te leggen zijn doet afbreuk aan het leesplezier. Vraagt u zich wellicht ook af waarom zo'n sterke organisatie zo'n beetje de hele staf van het Witte Huis beslaat, maar een president naar voren schuift die er nog niet bijhoort...? | 0neg
|
Het kostte me veel moeite om door het boek heen te komen. Dit verrast mij omdat ik wel erg geniet van de Hof van... serie van Sarah j. Maas. Het hoofdpersonage kon geen enkele sympathie bij me opwekken. Ze was vrij dom en erg arrogant. Ook vond ik het verhaal niet spannend en pakte het me niet. Ook niet op de momenten dat de hoofdpersonage bijna stierf. Veel gebeurtenissen waren erg voorspel. Het boek viel me tegen en ik ga de vervolgen ook niet lezen. | 0neg
|
Onbegrijpelijk dat dit boek zo goed scoort. Het is langdradig, Dan Brown had makkelijk 100 pagina's minder kunnen gebruiken door het weglaten of inkorten van bijvoorbeeld allerlei interieurbeschrijvingen. De personages zijn uitermate vlak. Spanning ontbreekt op veel plaatsen in het boek. Ik heb het meerdere keren weggelegd, maar ben toch weer begonnen, om te kunnen doorgronden waarom dit boek een bestseller is. Helaas, ben ik daarmee niet verder gekomen. Sommige dingen in het leven zijn en blijven onbegrijpelijk, denk ik dan maar. De Da Vinci Code heeft James Bond-trekjes, met particuliere vliegtuigen die plotseling opdagen, een ontsnapping uit een door de politie omsingeld bankgebouw, met gemalen pinda's (!) vergiftigde drank en afluisterapparatuur waarmee je zo te lezen iedereen in de gaten kunt houden. En dan de stijl, vreselijk oubollig, alsof je een jongensboek uit de jaren '50 leest! | 0neg
|
Hoewel de - alweer enige jaren geleden verschenen - vijfdelige serie van Christian Jacq over Ramses II adembenemend leesvoer was, begint zijn nieuwe boek "Het vervloekte graf" zeer stroef en op het oog enigszins ongeïnspireerd. Het eerste deel van deze nieuwe serie is uitgebracht als een oversized pocket en bevat slechts 220 pagina's. Met een ruime regelafstand en redelijk wat half gevulde bladzijden was het in normaal formaat waarschijnlijk nog niet eens een half boek geweest. Om het nog een beetje wat te doen lijken, zijn door de uitgeverij aan het eind alvast de eerste twee hoofdstukken van het volgende deel toegevoegd. De internationaal befaamde egyptoloog Christian Jacq maakt zich er met dit nieuwe boek dus vrij makkelijk vanaf. In hoofdlijnen is ook het verhaal zelf niet echt bijster origineel te noemen. Farao Ramses II van Egypte heeft twee zonen, waarvan de oudste, Ramsesses, de generaal van zijn leger is en zeer jaloers op zijn jongere broer. Vooral als die zich op het slagveld onverwachts weet te onderscheiden en ook nog eens een oogje heeft op de vrouw die hij voor zichzelf heeft uitgekozen. Ondertussen is een zwarte magiër bezig om Ramses aan te vallen om zo het rijk van de farao te laten instorten. Als je eerdere series van Jacq hebt gelezen, dan komt dit allemaal wel héél erg bekend voor. Hoofdpersonage is de reeds genoemde jongste zoon van Ramses II: Setne. De jongeling heeft geen ambities om zijn vader op te volgen of carrière te maken in het leger. Hij wil zijn leven wijden aan het bestuderen van de geschriften van de Wijsgeren. Hij raakt verliefd op de beeldschone Sekhet, zonder te weten dat zijn broer zijn oog al op haar heeft laten vallen. Waarbij het Ramsesses weinig lijkt uit te maken dat Sekhet totaal geen interesse in hem heeft.
Goede Tijden, Slechte Tijden. Maar dan echt hele oude afleveringen… Jacq is niet vies van een beetje romantiek, al is hij blijkbaar niet echt in staat om steeds weer nieuwe intriges te bedenken. Het zorgt ervoor dat het allemaal een beetje voortkabbelt en herinneringen oproept aan nog oudere afleveringen van dezelfde soap. Je moet je er in de eerste helft van “Het vervloekte graf” echt toe zetten om door te lezen en het gapen van verveling te onderdrukken. Als Ched de Redder, een vriend van Setne en door Ramses benoemd om de identiteit van de zwarte magiër te achterhalen, een grotere rol gaat spelen, begint het zowaar wat leuker en spannender te worden. Dan ben je echter al ruim op de helft van dit eerste deel en een uurtje later is het boek vervolgens uit. Tussendoor probeert Ramsesses je nog een beetje in slaap te sussen met saaie overpeinzingen en jaloerse plannetjes. Hij wil namelijk graag de leiding van het onderzoek op zich nemen, maar krijgt van zijn vader daar nog niet de kans toe.
‘Laat je meevoeren naar het Egypte van de farao’s, magiërs en graftombes’. Het is de aanmoedigende tekst op de omslag die lezers moet overhalen dit boek te kopen. Helaas is het slechts een kort ritje. Het is dat Jacq de boel in het eerste kwart van dit boek zelf aanzienlijk vertraagd, anders zou je het in twee of drie uurtjes makkelijk uitlezen. Het magische Egypte blijft ook redelijk verscholen, hoewel er wel af en toe een farao, een magiër en een graftombe om de hoek komt kijken. In dat opzicht is er dus niet gelogen, maar het is allemaal veel te weinig om dit een goed boek te noemen. Deel twee, “Het verboden boek”, verschijnt ook al binnenkort. Hopelijk komt Jacq dan met het vuurwerk, want anders ben ik bang dat de oude Egyptische Goden resoluut gaan ingrijpen.
(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl) | 0neg
|
Dit is een boek waar ik moeilijk een sterrenquotering aan kan geven.
Ik weet het echt niet te plaatsen.
Het gaat over herinneringen aan herinneringen... Het is een beetje chaotisch, ook al staan er jaartallen bij de verschillende delen.
In het begin leek het me een goed verhaal. De jeugdherinneringen van het hoofdpersonage nemen je mee naar het vooroorlogse Sjanghai, meer bepaald naar de internationale nederzetting van Sjanghai.
Je wordt ondergedompeld in de fantasiewereld van hem en zijn Japanse vriendje.
Een onbezorgde jeugd.
Maar dan verdwijnt zijn vader, … en wat later ook zijn moeder.
De hoofdpersoon, die (volgens hemzelf) een beroemd detective is, gaat vele jaren later op onderzoek uit.
Dan verandert deze roman in een soort van detectiveverhaal. Vervelend en vergezocht.
Voorbij de helft wordt het verhaal zo compleet ongeloofwaardig, dat je begint te denken dat de schrijver gewoon wat met de voeten van de lezer aan 't spelen is.
Vanaf het moment dat de ik-persoon in een soort van doolhof, midden in het oorlogsgeweld, zijn ouders echt denkt te gaan terugvinden, werd het me al te gek.
Maar ja, ik was nu al zo ver in het boek.
Iemand raadde me aan om het allemaal niet zo serieus op te nemen.
En dat was mijn redding.
Natuurlijk. Misschien is het allemaal maar fantasie van de hoofdpersoon.
Wat is droom en wat is werkelijkheid?
De lezer wordt voortdurend op het verkeerde been gezet.
Het gaat dus om een zeer onbetrouwbare verteller. Is de hoofpersoon een beetje van lotje getikt? Zijn het waanvoorstellingen die hij daar vertelt?
Kazuo Ishiguro won de Nobelprijs Literatuur in 2017, maar sinds enige tijd weet ik dat het winnen van die prijs ook al niet noodzakelijk veel betekent.
De schrijfstijl gaat ermee door. Niets bijzonders.
Maar soms wordt het wel belachelijk als de verteller van geen enkele herinnering zeker is en hij hele bladzijden vult, zonder ter zake te komen.
Citaat:
“Veel van die ochtend is nu vervaagd. Wel heb ik onthouden dat het idee bij me postvatte dat ik in de tijd die me nog restte zoveel mogelijk werkzaamheden die ik voor de komende dagen op mijn programma had staan moest zien te voltooien, dat iets anders niet gewetensvol zou zijn. Het duidelijke gebrek aan logica van deze opvatting baarde me om de een of andere reden geen zorgen, en na het ontbijt ging ik druk aan de slag, rende trappen op en af en spoorde mijn chauffeurs aan tot grotere spoed door de drukke straten van de stad. En hoewel ik het tegenwoordig niet goed meer begrijp moet ik bekennen dat ik er heel trots op was dat ik even na tweeën kon gaan zitten lunchen nadat ik vrijwel alles wat ik van plan was geweest ten uitvoer had gebracht.”
(Wat hij dan ten uitvoer heeft gebracht, daar heb je als lezer het raden naar.)
“Terugkijkend op die dag kan ik me echter tegelijkertijd niet aan de indruk onttrekken dat ik wonderlijk afstandelijk tegenover mijn activiteiten bleef.”
En zo blijft het hele verhaal van begin tot einde in nevelen gehuld.
Ja, ik denk echt dat de lezer hier gewoon in het ootje wordt genomen; ofwel was het de bedoeling om een surrealistisch verhaal te brengen. En dat is dan wel gelukt. | 0neg
|
Na de vijf vorige uitstekende boeken waren de verwachtingen hoog gespannen. Het is echter een afknapper geworden. Ik heb het boek - tegen mijn gewoonte in - maar half uitgelezen. Het verhaal is zo onnozel en het werkte zo op mijn zenuwen dat ik het heb weggelegd. Is dit wel door dezelfde mensen geschreven? Hopelijk is dit maar een dipje en wordt het volgende boek terug een topper | 0neg
|
Johan Van Overtveldt, is een Belgisch econoom en politicus voor de N-VA, een Vlaams-nationalistische en liberaal-conservatieve politieke partij, die tot 9 december 2018 Minister van Financiën was. Hij nam ontslag op het moment dat de regering-Michel I viel. Op dit moment is hij gemeenteraadslid van Mechelen. Sisyphus achterna is Van Overtveldt’s vierde boek; eerder heeft hij The Chicago School, Maandag geen economie meer?, Het einde van de Euro en Bernanke's test uitgebracht. Kortom, Van Overtveldt heeft achtergrond en ervaring genoeg om zich over het ontstaan en de gevolgen van de bankencrisis te buigen, én om met duidelijke suggesties ter voorkoming van een volgende te komen.
Van Overtveldt voert in de inleiding Patricia op, normaal gesproken het zonnetje in het bedrijfsrestaurant, die enkele dagen na de val van Lehman Brothers in zijn kantoor verschijnt:
Rood aangelopen en duidelijk erg nerveus vroeg ze me of ze niet stoorde en even mocht binnenkomen.
Dat mag ze natuurlijk. Patricia barst vervolgens in huilen uit en vraagt: 'Gaan wij nu alles verliezen? Wat gebeurt er toch met de wereld? Wij hebben maar een beetje spaargeld! En wat gaat er met ons huis gebeuren? En mijn job? En die van mijn man?'
Nadat Patricia “met hangende schouders en waterige ogen” terug is naar de keuken, overpeinst Van Overtveldt dat zij niet alleen de angst, “ja, zelfs de radeloosheid” vertolkte, en dat duidelijk was dat haar geloof in de bekwaamheid van ‘de elite’ (wie dat dan ook maar zijn) een flinke deuk had opgelopen. Best een slimme meid, die Patricia (in Nederland had ze vast Ingrid geheten), want hoevelen vermoeden een paar dagen na het omvallen van een bank in de VS wat daarvan de verstrekkende gevolgen zouden zijn? Zeer, zeer weinigen, wordt even verderop duidelijk als Van Overtveldt vertelt dat hij tijdens en na de crisis sprak met Geert Noels (macro econoom), Raghuram Rajan (IMF), Nouriel Roubine (professor aan NYU, bijgenaamd Dr. Doom), William White en Claudio Borio (beiden economen verbonden aan de Bank for International Settlements), en zij allen toegaven dat de “uiteindelijke omvang en scherpte van de crisis” hen verbaasd had.
Na de Inleiding met Patricia (in Griekenland had ze vast Cassandra geheten), volgen er nog vier delen. Het eerste deel, En toen stopte de muziek echt, beschrijft in chronologische volgorde de gebeurtenissen tijdens de financiële crisis, terwijl in het tweede deel, getiteld De vier brandhaarden, ‘de vier stokebranden’ én de oorzaken van eurocrisis nog maar eens op een rijtje worden gezet. Van Overvelt constateert zelf al dat die twee delen nogal een overlap met elkaar hebben, maar dat maakt het natuurlijk niet prettiger lezen. In de laatste twee delen, Zwaar geschut en De bucketlist staat Van Overtveldt eerst uitgebreid stil bij het gevoerde beleid tijdens en na de crisis en hoe die al dan niet hebben bijgedragen (of tegengewerkt) en sluit hij vervolgens af met een opsomming van (beleids)maatregelen die nog op zijn lijstje staan om uitgevoerd te worden om te voorkomen dat dat financiële rotsblok nog eens helemaal naar beneden dondert.
Voor wie is dit boek nu eigenlijk? De eerste doelgroep bevat iedereen die een boek wil lezen waarin weer uitgelegd wordt waar het toch allemaal fout is gegaan, terwijl de tweede iedereen omvat die geïnteresseerd is in meest eerder onderkende aanbevelingen ter voorkoming van een volgende financiële crisis. De tweede groep geïnteresseerden moet daarbij tevens voor lief nemen dat na meer dan 250 pagina’s (rechts liberale) uitleg en (trickle down en vrije markt)ideeën ter verbetering, eerst de black swan wordt opgevoerd om aan te geven dat er ‘natuurlijk altijd iets onverwachts’ kan gebeuren, en vervolgens Donald Rumsfeld wordt aangehaald om duidelijk te maken dat je nu eenmaal niet kunt weten wat je niet weet en dat al het daarvoor vertelde een garantie heeft tot aan de deur. Patricia, Ingrid en Cassandra zullen er echter hun geschonden vertrouwen in ‘de elite’ niet mee terugwinnen. | 0neg
|
Dit boek is een belediging voor het ''oud papier''. Onvoorstelbaar waardeloos, een verhaal van helemaal niks, personages nog karakterlozer als een hamburger bij de Mcdonalds. Onbegrijpelijk dat 'Crimezone een recensie afgeeft welke je doet vermoeden dat je een spannend boek in handen hebt. Ben nu erg huiverig geworden als Crimezone een boek adviseert.
En daar zit ik nu, met een boek welk ik niet met goed fatsoen bij het oud papier kan gooien; gelukkig het is bijna alweer oktober, het stook-seizoen nabij. het eerste wat in mijn open-haard verdwijnt, is dit gedrocht zodat ik nooit meer aan mijn enorme vergissing herinnerd wordt dat ik dit boek (op advies van Crimezone) gekocht heb.
Mag ik Crimezone verzoeken iets zorgvuldiger om te gaan met positieve recensies....??! Geachte lezer dezes, wees gewaarschuwd, koop dit boek NIET! Een belediging voor ons als liefhebbers van een spannend boek. | 0neg
|
Laura Van Wormer volgde een opleiding aan de S.I. Newhouse School of Public Communications, Syracuse University, om televisieschrijfster, talkshow-gastvrouw of nieuwslezeres te worden, indien ze er niet in zou slagen om voltijd schrijfster te worden.
Via een omweg, eerst secretaresse en later als redactrice bij uitgeverij Doubleday & Company lukte het haar om haar droom in vervulling te doen gaan. Hoewel Onthullingen de eerste in de reeks Sally Harrington-verhalen is, komen de andere personages uit het vernoemde TV-station reeds voor in vroegere boeken van haar hand. In Amerika zijn vijf boeken met Sally Harrington in de hoofdrol gepland.
Wanneer Sally Harringtons moeder ernstig ziek is, laat ze onverwijld haar baan als redactrice in L.A. staan en keert terug naar haar roots in Castleford, Connecticut. Ze neemt een baan aan als journaliste bij een locale krant. De paranoïde dorpsgek, Crazy Pete Sabatino, is met zijn vergezochte complottheorieën waarin George Bush, vrijmetselaars en aliens strijden om een podiumplaats, geen onbekende op de redactie. Sally beschouwt Pete als een onwelkome afwisseling in haar dagelijkse saaie routine, tot hij beweert dat Sallys vader 21 jaar eerder werd vermoord. Sally besluit de dood van haar vader te onderzoeken. Op hetzelfde moment krijgt Sally echter een aanbod dat ze niet kan afslaan: een reportage voor een glossy vrouwenmagazine over Cassy Cochran, de enorm populaire directeur van het al even populaire TV-station DBS.
Van Wormers verhalen baden in een sfeer van Dynasty, Dallas en Sex and the city. Glitter, glamour, celebraties, luxueuze optrekjes, seks, het passeert allemaal de revue, en wel in de hoofdrol. Het gevolg is dat je dit boek moeilijk kunt bestempelen als een thriller, laat staan een literaire thriller. Het spannende (thriller)gedeelte van dit boek omvat de moord op Sallys vader. Deze plot beslaat echter hooguit 10% van het boek. De overige 90% gaan over Sallys Cassy Cohran-reportage. Alle interviews die ze doet met de verschillende personages, zoals Cassys alcoholistische ex Mike, medewerksters Alexandra (annex lesbische love-interest) en Jessica, de onvermijdelijke moeder, komen uitgebreid aan bod. Cassy Cochrane zelf wordt afgeschilderd als een moderne versie van moeder Theresa, door iedereen geliefd en opgehemeld. Het is allemaal te veel van het goede. Het maakt dat dit boek zelfs als strandlectuur ongeschikt is. Te saai.
Is het verhaal voorspelbaar en zwak, het slot is haast nog erger. De losse eindjes blijven los, de verhaallijnen worden zeer onbevredigend afgerond. Tijdens het lezen van Onthullingen ontkom je niet aan de indruk dat het enige doel van het boek is dat Van Wormer de lezer wil laten weten hoe goed ze is ingeburgerd in het wereldje dat ze beschrijft. Het laat de thrillerliefhebber volledig koud. En, om deze ondraaglijke lichtheid nog eens extra te benadrukken, is het boek gedrukt in een lichter-dan-normaal lettertype.
Laura Van Wormers Onthullingen is een boek dat de logos Internationaal bestseller auteur en literaire thriller draagt. Laat je hierdoor niet verleiden. | 0neg
|
Heb me af en toe echt zitten ergeren.
In het begin ging het nog wel maar hoe verder ik kom in het boek hoe meer ik de geloofwaardigheid mis. | 0neg
|
Na het fantastische Het derde geheim is dit boek toch wel een deceptie te noemen. De Alexandrië connectie vind ik een oninteressante, moeilijk te volgen spionagethriller. Good guys worden bad guys, dan weer good guys om tenslotte als slechterik te sterven. Israël, Saoedi-Arabië, Verenigde Staten, een Oostenrijker met de initialen A.H., Rijkaards van de Orde van het Gulden Vlies, alles en iedereen wil als eerste de bibliotheek van Alexandrië vinden. Dit verhaal heeft nauwelijks diepgang. Het is verwarrend en ongeïnspireerd geschreven. Het nodigt totaal niet uit om verder te lezen. | 0neg
|
Deel I verscheen in 2006 , deel II in 2007 en dit laatste deel in 2018. De eerste twee delen heb ik niet gelezen maar dit is een op zichzelf staand te lezen boek. Het taalgebruik is ouderwets, woorden als jullie luitjes etc. zijn niet meer van deze tijd. Het is te merken dat de auteur al op leeftijd is, jammer dat ze zolang gewacht heeft om het laatste deel van dit drieluik uit te geven want voor mij was het boek een tegenvaller. | 0neg
|
Politiek affairisme in alle regionen en complotten doen het altijd goed in Vlaamse misdaadverhalen, maar om dat te koppelen aan de opkomst van de nieuwe orde, zoals Tulkens in deze roman doet, lijkt me toch wat TE ver gedreven. Erg realistisch vind ik het verhaal dus niet en dat is toch een eerste vereiste in een goede misdaadroman lijkt me. De thematiek krijgt veel meer aandacht dan de afwikkeling van het gerechterlijk onderzoek en dat vind ik jammer. Langs de andere kant is Tulkens' schrijfstijl erg vlot en verteerbaar en slaagt hij erin om reële karakters te schetsen. Een redelijk verhaal dus, om te besluiten. | 0neg
|
Ik heb het gelezen maar het slaat nergens op. Ook kon ik het niet volgen, laat staan mijn hoofd erbij houden. Ik zou het in nog geen drie zinnen kunnen samenvatten. Mijn mening? Schrijf het dan niet! | 0neg
|
En weer wordt de formule die groot is geworden door Dan Brown verder uitgemolken. verander wat karakters en locaties en nieuw boek is geboren. Ik ben wel klaar met dit onderwerp, nergens verrassend, nergens spannend. | 0neg
|
Het Goud van de gelaarsde kat heeft een prachtige cover. Dat maakte me ook nieuwsgierig naar dit boek, samen met de op de achterkant van het boek vermelde regel: “Het goud van de gelaarsde kat is een aanrader voor iedereen die van sprookjes houdt.”
Het boek is onderverdeeld in POV (point of view) per personage, zodat je meteen weet wie er “aan het woord” is. Daarnaast heeft het een prettige lay-out en lettertype.
Ik kon moeilijk in het verhaal komen. Voor mijn gevoel worden er teveel verwijzingen naar allerlei sprookjes en spreekwoorden gebruikt. Neemt niet weg dat dat wel knap gedaan is, je moet het maar bij elkaar zien te passen.
Bepaalde scenes in het boek (Alice en Hamlet) gaan wat mij betreft veel te ver en zijn alles behalve sprookjesachtig. Terugkomend op de cover: ik vind niet dat die bij het verhaal past, veel te lief. Het verhaal zelf is dat allesbehalve. | 0neg
|
Op zich geen verkeerd boek, maar te veel fantasy voor mij. | 0neg
|
In de papieren wereld van Superman, De Hulk en Peter Pan gelden wetten waarin de realiteit volledig ondergeschikt is gemaakt aan de fantasie. Datzelfde geldt voor veel boeken van de in 2008 overleden auteur Michael Crichton, de ingenieuze schepper van Jurassic Park. In deze thriller slaagt een rijke miljardair erin op een eiland dinosauriërs, die reeds miljoenen jaren zijn uitgestorven, te herscheppen uit hun DNA. Een angstaanjagend sprookje, dat gebaseerd is op een fantasierijke interpretatie van wetenschappelijke onderzoeken en aannames. Het resultaat van de pretentieloze Supermansaga en het pretentievolle Jurassic Parc is overigens precies hetzelfde: zéér onderhoudende fictie waarbij de auteur probeert het onmogelijke en ongeloofwaardige geloofwaardig te laten lijken!!! Het grappige is dat mensen, vanaf hun prille jeugd opgevoed met sprookjes over pratende eenden, beren en kabouters, bereid zijn het meest ongeloofwaardige te geloven, mits... het verhaal verder goed is. Een belangrijke voorwaarde, zoals zal blijken bij het beoordelen van Micro, de laatste, postuum uitgegeven, technothriller van Michael Crichton. Het manuscript, dat voor een derde af was, werd voltooid door Richard Preston (broer van de beroemde auteur Douglas Preston).
In Micro beklimt Michael Crichton een van zijn stokpaardjes (nanotechnologie), en gaat hij op herhaling. Voor een deel hergebruikt hij een aantal succesvolle elementen van Jurassic Park. Als achtergrond kiest hij opnieuw voor een jungleachtige omgeving. Verder is de boosdoener op de achtergrond weer een steenrijke, gewetenloze zakenman. En uiteraard worden natuurwetten weer zodanig gemanipuleerd dat zij huiveringwekkende vijanden van de mens worden. Voor een ander deel valt Crichton terug op zijn nanotechthriller The Lost World en zijn novelle Prey uit 2002 waarin sterk verkleinde machines ten aanval trekken tegen mensen.
Het verhaal van Micro speelt zich af in de regenwouden van Oahu waar Vin Drake, de gewetenloze CEO van het microbiologische bedrijf Nanigen Micro Technologies, micro-organismen en bacteriën kweekt voor de farmaceutische industrie. Een lucratieve zaak waar miljarden mee gemoeid zijn. Op verzoek van Nanigen worden zeven getalenteerde Amerikaanse studenten uitgenodigd om voor het bedrijf te komen werken. In het researchcomplex op Hawaii ontdekken ze dat Vin Drake zijn revolutionaire microrobot-techniek voor foute doeleinden wil inzetten en dat hij zelfs niet terugdeinst voor moord. Vanaf dat moment zijn de studenten hun leven niet meer zeker. Drake verkleint hen tot microscopische afmeting. De verkleinde studenten vluchten het regenwoud in waar ze het moeten opnemen tegen gigantische wespen, spinnen, mieren, motten en vogels die het op hen voorzien hebben. Een nachtmerrie. Maar overleven is niet de enige zorg van de studenten. Zij moeten ook de moordlustige Vin Drake zien tegen te houden. En dat alles binnen 48 uur...
Crichton en Preston slagen er geen moment in het ongeloofwaardige geloofwaardig te laten lijken. Alle personages in het krankzinnige verhaal zijn karikaturen die platter zijn dan plakplaatjes. Vin Drake is het prototype van de gewetenloze schurk. De zeven studenten zijn stuk voor stuk onuitgewerkte typetjes: de leider, de flirtzieke, de regelaar, de probleemzoeker, enz. Hun handelingen zijn onlogisch, hun gesprekken merkwaardig en ongeloofwaardig.
Datzelfde geldt voor de verhaallijnen. Want waarom laat de sociopaat Drake zeven studenten helemaal uit Amerika komen om zijn tekort aan personeel aan te vullen als hij ze meteen weer kwijt wil? En hoe geloofwaardig is het dat de geminimaliseerde studenten achteloos uit een plastic zak en aan een gifslang weten te ontsnappen? Waarom zijn ze nooit bang in de levensbedreigende jungle vol vraatzuchtige reuzeninsecten?
Hier hebben Crichton en Preston blijmoedig de regels van de avonturenroman geannexeerd: toeval bestaat, alles kan, zelfs het meest onrealistische is toegestaan als het maar spannend is. Bij vlagen is het verhaal wel degelijk spannend, maar de ongeloofwaardigheid van te veel zaken hangt als een donderbui boven het verhaal. Dat een aantal deelnemers het jungleavontuur niet overleeft is, in de traditie van de avonturenroman, voorspelbaar. Gemist worden ze niet. Ze waren overbodig, net als de verhaallijn waarin politieman Dan Watanabe het raadsel rond drie doden probeert op te lossen.
In zijn onvoltooide inleiding schrijft Crichton dat de kinderen van tegenwoordig nooit meer in de natuur komen, dat ze niets van de natuur weten, maar dat ze er veel van zouden kunnen leren. Crichton probeert de lezer in dat opzicht wegwijs te maken. Zijn kennis van techniek, wetenschap en natuur lijkt onovertroffen. Zijn waarschuwing tegen op hol geslagen nanotechnologie komt over. Elke uitvinding heeft een keerzijde. Dingen die uitgevonden zijn, kunnen nooit meer 'onuitgevonden' worden. Maar de ernst van zijn boodschap wordt teniet gedaan doordat het verhaal dat hij er omheen heeft gebouwd rammelt. Bovendien is de kinderlijk belerende toon die hij en Preston soms bezigen, onuitstaanbaar. Wie op een amusante wijze kennis wil maken met het insectenrijk doet er beter aan om Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans te lezen. Ook een sprookje. Even leerzaam, maar een stuk leuker, logischer en leesbaarder dan Micro. | 0neg
|
Het leukste van dit boek was dat ik het uit had. Deze schrijver is niet aan mij besteed. | 0neg
|
Steve Mosby brak ik het Nederlands taalgebied door met zijn boek de 50/50 moorden, Elk volgend boek haalt hij het vertrouwde recept, "een seriemoordenaar" uit de kast, maar dan elke keer minder geïnspireerd, waardoor het frisse van z'n eerste boeken en bijvoorbeeld het enigszins uitwerken van z'n karakters er niet meer bij is, wat overblijft is een nauwelijks spannend, afgeraffeld verhaal.
Dit keer draait het om de detective Zoë Dolan, die achter de seriemoordenaar die de Creeper wordt genoemd aanzit,, Een geprek aan logica en/of aanwijzingen maakt dat ze op een totaal dood spoor zit, dan krijgt ze hulp van een melding van de bij een hulplijn werkende Jane Webster, die meldt dat de vermoedelijke Creeper contact met haar heeft gezocht. | 0neg
|
jee wat was ik blij dat ik dit boek uit had. het kon mij totaal niet boeien. er gebeurde niks, saai. ik begrijp niet dat dit boek zo opgehemeld is. | 0neg
|
Ik heb het boek in het Engels gelezen maar kan deze versie niet op Hebban krijgen. Maar ik neem aan dat de inhoud wel hetzelfde zal zijn.
De aankondiging van het boek was veelbelovend. Genoeg om mij over te halen het boek aan te schaffen. Het is het eerste boek van Jensen en zeker niet slecht.
Het verhaal wordt, afwisselend in heden en verleden, vertelt door Grace, een jonge vrouw die samenwoont met haar vriend Dan. Ze lijdt nog steeds onder de recente dood van haar jeugdvriendin Charlie die zes jaar daarvoor plotseling vertrokken is met achterlating van een geheimzinnig briefje:" Ik heb iets vreselijks gedaan Grace. Ik hoop dat je me kunt vergeven".
Daarmee begint het eigenlijke verhaal. Grace die probeert over haar verdriet heen te komen en uit te vinden wat Charlie nu precies heeft bedoeld. Je wordt als lezer ook wel benieuwd naar de oorzaak van Charlie's dood maar daar moet je erg lang op wachten.
Hoewel omschreven als een psychologische thriller, miste het boek voor mij voldoende diepgang. De karakters zijn niet erg ontwikkeld, Grace blijft een wat naïeve vrouw die zo vaak als deurmat wordt gebruikt dat het mij ging ergeren. Te vaak leek het verhaal mij op een van de vele 'vrouwenthrillers' waarmee we worden overspoeld. Een prima boek dus voor op het strand. Ik zou graag tweeëneenhalve ster hebben gegeven maar dat gaat helaas niet. | 0neg
|
Met groot enthousiasme was ik begonnen in het rollenspel van Pierre Lemaitre. Het eerste deel vond ik zeer goed. Bij het tweede deel echter heb ik het niet volgehouden en heb het boek dan ook weggelegd. Literair? Zeker...Origineel? Ja.. Maar heel dat gedoe met de gijzeling kon me niet boeien. | 0neg
|
In een winkelcentrum in Johannesburg laat de verslaafde Rhoda het kind waar ze op past achter in een boekwinkel, omdat ze coke moet scoren. Bij terugkeer blijkt de jongen spoorloos en samen met winkelbediende Daniel gaat ze naar hem op zoek. Rhoda en Daniel belanden in gedeelten van het winkelcentrum die spookachtig aandoen, komen rare types tegen en moeten tijdens hun zoektocht raadsels oplossen om uiteindelijk uit het gangenstelsel te kunnen ontsnappen.
De Plaza gaat veelbelovend van start, maar van mijn aanvankelijke enthousiasme blijft in de schaduwwereld niets over, ik kon er geen touw aan vastknopen. Het verhaal was onvoldoende boeiend, het gegeven van de verdwenen jongen raakte op de achtergrond, er gebeurden te veel vreemde dingen (het horroraspect).
De Plaza heet een roman te zijn, althans dat staat op de cover vermeld. Het is geen roman, het is ook geen thriller. De combinatie van Rhoda met haar grove straattaal en moederskindje Daniel is interessant, ook het eigentijdse snelle van het boek heeft wel wat, maar de totale uitwerking van verhaallijnen, personages en plot vind ik onvoldoende. | 0neg
|
Een helaas niet hoogdravend verhaal. Hier had meer ingezeten.
Het verhaal is een behoorlijk vlak. Maar dan ook alles in het verhaal. De brieven die geschreven worden, we komen er niet achter aan wie ze geschreven worden; de spanning rond de gehangene; de bijpersonen. Wel jammer. Er had volgens mij een leuk verhaal ingezeten. De personages werden niet heel erg uitgediept. Je leert wat personen kennen, maar toch ook weer niet. Waarom reageren die bijpersonen op een bepaalde manier? Je komt er niet echt achter.
Er worden veel stukken uit de oudheid geciteerd. Zonder dat dit enige toevoeging aan het verhaal geeft. Soms heeft Matilde opmerkingen die grappig bedoeld zijn. Maar het komt niet echt over. Daarnaast vindt ze op een dag een aantal puppies in een container. Maar dat heeft verder helemaal geen raakvlak met het verhaal. Het voegt niets toe.
Matilde is op de vlucht, maar je komt er niet achter waarvoor.
Al met al wel een fijn boek om tussen het klussen door in kleine stukjes te lezen. | 0neg
|
Smith! is een prettig weg te lezen verhaal, hoofdzakelijk over advocaat Harry Smith en een aantal van zijn dorpsgenoten. Er worden een aantal moorden gepleegd in het dorpje waar nooit iets gebeurt en dat zet de boel danig op zijn kop. Harry Smith, die zichzelf beschrijft als een brave burger, doet echter dingen die het tegendeel zijn van braaf. Dit komt bij mij een beetje ongeloofwaardig over allemaal, waardoor het geheel wat inzakt en het verhaal niet echt spannend maakt. Toch leest dit boek lekker weg. Als leuk tussendoorboek is het aardig, maar beslist geen spannende thriller. | 0neg
|
Onlangs las ik met gepaste nieuwsgierigheid de Celestijnse belofte.
Het zou een nieuwe blik op de toekomst van ons mensen werpen, het
zou ons de zin van het leven openbaren(!) èn – als wij die
geestelijk heil belovende belofte zouden vervullen (ja, die
"belofte" moeten wij dan wel zelf gestalte geven) – ons in het
derde millennium de hemel op aarde verschaffen. Nu: zoals zovaak
bij beloften in dit soort levenslesmateriaal, vielen de inlossingen
ervan ook hier weer tegen; en ook die laatste toezegging gaat in
ieder geval niet op de beschreven manier plaatsvinden. Binnen de
verpakking van een avonturenroman probeert Redfield zijn serieus
bedoelde ideeën te verkondigen. Echter: het merendeel van die (soms
zinvolle) levenslessen is niet nieuw te noemen, en daarnaast
getuigt een aantal ervan van een tenenkrommend zweverige fantasie.
Daar bovenop wordt de spirituele boodschap ondergesneeuwd door die,
uiterteraard inspirerend bedoelde, verpakking: een literair gezien
matig werk, met houterige dialogen, knoesterige verhaallijnen en
met wel heel veel “handige” toevalligheden. In de Celestijnse
belofte heeft menigeen een licht gezien; ik heb dat, helaas, weer
niet kunnen ontdekken. Ik hoef niet te vermelden dat mijn
(ongezouten) mening over dit boek een zeer persoonlijke is; maar
uit een welgemeend respect voor andersdenkenden heb ik dat, bij
deze, toch gedaan. | 0neg
|
Het boek heeft mij nogal teleurgesteld. Ik heb echt moeite moeten doen om me er doorheen te worstelen. Regelmatig vroeg ik me af: Wat wil de schrijver nou eigenlijk? Ons iets leren over de Katharen en het Evangelie van Maria Magdalena of wil ze een spannend boek schrijven?
Ik vind dat ze in beide niet gelukt is.
De historische kant is in echte historische boeken een stuk beter uit de verf gekomen.
Het verhaal, de spanningslijn, werd telkens onderbroken door langdradige historische verhandelingen. En daardoor verloor het telkens haar spanning. Het werd het gewoon niet.
De personages kwamen niet echt goed uit de verf. Stuk voor stuk saai, wereldvreemd, niet boeiend. De humor ontbrak vrijwel.
Met wie van de personages zou je je in vredesnaam willen identificeren?
Ik met niemand. Ik heb mijn best gedaan, mij door dit boek heen geworsteld omdat er mensen in mijn omgeving zijn die er hoog van opgeven maar ik begrijp er niks van. Het had wat weg van een doktersroman. Met een kasteel, een mooie kasteelheer en een enigszins hunkerende hoofdpersoon.
Ik vrees dat dit boek en ik niet echt compatibel zijn. | 0neg
|
Onvindbaar werd erg goed op de markt gebracht en de korte inhoud prikkelde heel veel thriller-liefhebbers. Ik werd er zelf ook heel enthousiast van en schreef me dan ook direct in voor de leesclub hier op Hebban.
Het verhaal focust meer op het leven van Arden dan op de verdwijning van haar zusjes. Hoe heeft dit drama haar en haar familie beïnvloedt? Hoe gaat Arden om met het schuldgevoel dat haar helemaal lijkt weg te vreten van binnenuit en dat haar belet haar leven zorgeloos te leiden?
Na het overlijden van haar vader erft Arden Arrowood, het familiehuis in Keokuk waar ze haar jongste jaren heeft doorgebracht. Het huis rakelt alle herinneringen aan de verdwijning van de tweeling weer op. Wanneer Josh Kyle Arden benadert voor een interview over de verdwijning en ze te maken krijgt met het vreemde gedrag van Heaney, de huisbewaarder, probeert Arden steeds wanhopiger een antwoord te vinden op de vraag : Wat is er écht gebeurd met mijn zusjes?
Het meest bijzondere aan het boek is de schrijfstijl. De prachtige beschrijvingen van de huizen in Keokuk nemen je mee naar deze plaats. Dat heeft weliswaar als nadeel dat het tempo zo ook uit het boek wordt gehaald. Als je als lezer zit te wachten op bloedstollende spanning dan grijp je zeker mis met dit boek. Wil je graag roman lezen die wat spannende elementen bevat ? Dan zeg ik : Go for it!
De personages grepen mij niet bij de keel. Nu hoeft dat niet zo te zijn in elk boek dat ik lees, maar ik voel me wel graag betrokken bij het hoofdpersonage. In dit boek voelde ik toch steeds wat afstandelijkheid met betrekking tot Arden.
Persoonlijk vond ik de ontknoping vrij ongeloofwaardig en daardoor werd het boek voor mij toch een teleurstelling. Misschien had ik te hoge verwachtingen maar Laura McHugh kon mij niet overtuigen. De prachtige schrijfstijl compenseerde voor mij het gebrek aan spanning niet voldoende. | 0neg
|
Geen idee wie ik de schuld moet geven. Degene die het boek vertaald heeft of de schrijfster zelf. Het is heel rommelig, er wordt veelvuldig gegeten en gedronken, de dialogen komen op mij heel onnatuurlijk over. Bovendien werd er ook steeds hetzelfde verteld. Ik kreeg mede hierdoor geen band met de hoofdpersonages. Als er dan ook nog sprake is van een viertal huwelijken met allemaal stiefbroers en zussen, dertien in totaal, dan is voor mij de puinhoop compleet. Ik kon mij totaal niet verdiepen in het verhaal. Heel jammer. | 0neg
|
Sorry dat ik zo met de deur in huis val, maar ik was er niet kapot van. Vrijwel direct nadat ik het heb gelezen heb ik teruggebracht naar de bibliotheek. En dat wil wat zeggen. Ik kan me wel een beetje identificeren met de hoofdpersoon, ik ben ook dol op dieren en ik heb ze zelf ook, maar die buurman, wat een zak! Alleen al met iemand die zulke grove taal tegen mij of mijn beesten gebruikt, zou ik nooit of te nimmer kunnen omgaan. Die man zou haast iets van een gedragstraining moeten doen, de honden gedragen zich beter dan hij ! Zijn kinderen zijn wel heel lief, vind ik, maar dat die vader op een gegeven moment zo schofterig tegen ze doet, alleen maar omdat hij ruzie heeft met Cat, gaat voor mij veel te ver , die hebben er niks mee te maken! Hoe vaak ik dacht : man, laat je nakijken, wil je niet weten. Toen Cat hem in een van de laatste hoofdstukken een klap verkocht, omdat hij zo lullig deed omdat ze zwanger bleek te zijn, vond ik dat alleen maar goed van haar. Ik had precies hetzelfde gedaan, misschien nog veel harder ook! | 0neg
|
Ik vond het teleurstellend en ben op een gegeven moment gestopt met lezen. Ik heb het aan mijn man gegeven en hij heeft het wel uitgelezen. Ook hij vond het niet zo geweldig geschreven. Jammer .... | 0neg
|
Recensie De teruggekeerden. Jason Mott 21 aug.2013
Jacob keert terug uit de dood, zijn ouders Harold en Lucille zijn ondertussen 50 jaar ouder. En hij is nog steeds 8 jaar.
Ze reageren gemengd op zijn terugkeert, in eerste instantie zijn ze blij maar verwart. Het kan toch niet !!!!
De teruggekeerden komen overal terug, niet op de plek waar ze overleden zijn.
Mensen reageren verschillend op de terugkeer van de doden.
Zijn het echt hun dierbare of alleen maar een soort kopie.
Er zijn mensen voor opsluiten of ertegen. Voor de overheid of ertegen. Wat lijdt tot conflicten.
De overheid groeit het boven hun pet. En sluit ze dan maar op!
Maar het worden er teveel
Ik vond het een goed verhaal.
Jammer genoeg had ik verwacht dat het meer over de veranderingen van de teruggekeerden zal gaan niet over het probleem hoe op te lossen.
Verhaal doet erg Amerikaans aan.
Het is zelfs zo dat ik de film niet ga kijken. | 0neg
|
Verdwaaltijd
Auteur: Kathy Mathys
Nederlandstalig
ISBN 9789463101448
Januari 2018
De tekst op de achterkant van het boek heeft mij op het verkeerde been gebracht. "Verdwenen ex, verloren ouders en zus, meeslepend, obsessie, verlangen en verdwijnen". Ik had gehoopt dat ik een boek zou lezen waarin ik kon verdwijnen.
Marcia, die onlangs is gescheiden, begint een relatie met de Amerikaanse schrijver, David, die werkt aan een memoir over zijn verdwenen ex Kay.
Hier begint het verhaal mee.
Er zijn meerdere personen die een hoofdrol spelen in het boek.
Ik heb notities moeten maken omdat ik het spoor bijster raakte zoveel namen kwamen er in voor.
De verhaallijnen liggen te ver uit elkaar om er wijs uit te worden.
Er liep wel een rode draad door het hele boek: de vermissing van de "onzichtbare" Kay.
Het einde van het boek vond ik verdrietig en het paste wel zo in het verhaal.
Alleen waren er meerdere hoofdpersonen waar geen goed einde bij geschreven is. Voor mij was het niet af en ik kreeg ook niet het gevoel dat het in een volgend boek verder zou gaan.
Achteraf weet ik niet eens te bedenken waar het nu eigenlijk over ging.
Ik vond het te verwarrend.
Rotterdam, 21 maart 2018
Annemarie
Met dank aan de Leesclub #HEBBAN | 0neg
|
Laura Hombroux
6G1
Zand Jef Geeraerts
Het boek is geschreven door Jef Geeraerts in 1988. Hij begon te schrijven in de jaren 60 en zijn meest bekende werken beschrijven de periode dat hij in Congo leefde en werkte. In 1968 publiceerde hij het boek Black Venus het eerste deel uit de Gangreen-cyclus. De boeken uit deze cyclus waren erg controversieel omdat er uiterst racistische en pornografische verwijzingen in terug te vinden waren. Zand behoort tot de lange reeks misdaadromans die hij over het politie duo Vincke en Verstuyft schreef. Zoals in vele andere romans speelt het verhaal zich af in verschillende landen. In dit verhaal situeert het verhaal zich eerst in België waarna door de speurders een connectie met Amerika ontdekt wordt. Geeraerts verwerkt vaak in zijn verhalen zijn uitgebreide reiservaringen. Hoewel hij voor andere boeken wel literatuurprijzen won kwam dit werk daarvoor niet in aanmerking.
Het verhaal gaat over de moord op de secretaresse van een gekende stomatoloog in Antwerpen. Door het verhaal heen hebben de twee hoofrolspelers , het detective duo Vincke en Verstuyft heel wat verdachten op hun lijstje staan. Uiteindelijk blijkt dat er een link is met Texas in Amerika. Het duo gaat daarom naar Texas om er samen met de plaatselijke politie het onderzoek te doen. Het gaat om een fraudeur die volgens zijn moeder gestorven was aan kanker, doch in Texas had hij een andere doodsoorzaak. De hele kwestie wordt onderzocht en uiteindelijk blijkt dat de persoon in kwestie nog in leven is. Het is een enorme oplichter die zowel in België als in Amerika al talrijke slachtoffers gemaakt heeft. Hij verandert geregeld van persoonlijkheid wat het voor de speurders niet gemakkelijk maakt. Uiteindelijk lukt het de politie deze gangster op te pakken. Na een lastig verhoor waarin de dader de politie probeert te slim af te zijn door het faken van schizofrenie wordt duidelijk dat hij de moordenaar is van de secretaresse, Pensri.
In Zand kunnen we spreken v | 0neg
|
Een boek dat al jaren in mijn kast staat te wachten, maar me niet echt trekt. Nu gelezen in het kader van de 12-challenge thema's.
Ik vond het verhaal traag, er zat weinig opbouw in. De beschrijvingen van de omgeving zijn wel erg mooi en dragen bij aan het verhaal. Maar ik zal niet snel weer een boek van Hella S. Haasse pakken. | 0neg
|
Tess heeft een droombaan gevonden bij het pr-bureau Image House. Ze heeft het knetterdruk, opdrachten stromen binnen, maar hierdoor ziet ze haar man en vierjarige tweeling steeds minder.
Net op het moment dat haar man voorstelt om een weekendje weg te gaan en hun familievakantie wil boeken, wordt Tess gevraagd voor een brainstormsessie van Image House in Lech. Tess kiest er voor om mee te gaan naar Lech. Met een klein team verblijven ze in Lech in een luxe chalet midden op een berg. Door een lawine raakt het chalet helemaal ingesneeuwd. De spanningen lopen hierdoor hoog op. Ondertussen ontdekt Tess geheimen die haar leven op het spel zetten………………..
Kiki van Dijk hanteert een fijne schrijfstijl. Het boek leest vlot en dat past prima bij dit korte verhaal. Het is jammer dat dit boek niet meer pagina’s telt. Ruim 60 pagina’s is te kort om de personages mooi uit te werken. Je zou nog veel meer willen weten van Tess. Ook de mensen van Image House kom je zo goed als niets van te weten. Het tijdspad in het boek gaat heel snel, met grote sprongen, soms gaat het voor je gevoel even te snel. Naar mijn mening was het verhaal beter uit de verf gekomen met iets meer pagina’s. Een leuk verhaal, maar ik blijf toch bij 2 sterren steken! | 0neg
|
ik ben er aan begonnen en het weer weggelegd na een poosje. ik kwam er niet doorheen. ik vond het niet boeiend en moeilijk te volgen. zal wel aan mij liggen. | 0neg
|
Paolo en Lisa de hoofdpersonages kennen elkaar niet. Zij is boerin en hij lesgevende weduwnaar. Beide hebben een vermoeiende reis van het vasteland achter de rug. Louisa komt haar echtgenoot opzoeken, een tweevoudige moordenaar en hij bezoekt zijn zoon die aangesloten is bij een linkse terreurgroep. Ze zijn de enige bezoekers die naar een speciale afdeling moeten op het meest afgelegen deel van het eiland met een zeer streng bewakingsregime. Met mondjesmaat komt men meer te weten over de achtergrond van beide beschuldigen. Ondanks zeer goede recensies over het boek kon ik er mij niet aan binden. Ik bleef altijd op mijn honger zitten en ik las me letterlijk vast in het verhaal die beide personages wilden vertellen. | 0neg
|
Eerlijk gezegd vond ik het een saai boek. Nergens werd het echt spannend en de verhaallijn was erg chaotisch. Bovendien was het in slordig Nederlands geschreven (een stuk kaas DIE ze hadden gekocht). De personen in het boek worden oppervlakkig beschreven, soms wordt het wel erg gedetailleerd (bijvoorbeeld de golfwedstrijd tussen Tove en Bernhard; zeker heel saai als je zelf geen golf speelt).
Volgens de achterflap wordt dit het eerste deel van een reeks. Voor mij hoeft het niet. | 0neg
|
Godin, held is de vierde roman van Gustaaf Peek. Hij debuteerde in 2006 met Armin en sindsdien heeft elke twee jaar een roman van zijn hand het levenslicht gezien. Dover (2008) werd genomineerd voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs en Ik was Amerika (2010) werd twee jaar later bekroond met dezelfde prijs en de F. Bordewijk-prijs. Godin, held was het Boek van de Maand oktober bij talkshow De Wereld Draait Door.
Godin, held vertelt het verhaal van twee geliefden, van de eerste ontmoeting tot de laatst uitgeblazen adem. Tessa en Marius zijn al van jong af aan samen, zij het met tussenpozen. Na de middelbare school zijn ze elkaar uit het oog verloren, maar ze komen elkaar weer tegen. De twee ontmoeten elkaar voornamelijk in hotelkamers waar hun affaire en zijzelf tot een hoogtepunt komen. Hoewel Tessa een vriend heeft, Paul, en een zoon, Otto, komt ze pas echt tot leven wanneer ze met jeugdliefde Marius is. Ze zijn samen, en dan weer niet. Later trouwt Marius, maar Tessa vergeet hij nooit. Het is even tragisch als ontroerend als Tessa alleen achterblijft.
Gustaaf Peek heeft een fijne schrijfstijl die vooral tot zijn recht komt in het begin van het boek. Het boek begint prachtig, wijs, literair. Het begint met een bejaarde, breekbare Tessa. Marius is overleden. Aangezien het verhaal achterstevoren is verteld, wordt Tessa steeds jonger, Marius weer levend en tevens jonger. Naarmate de personages met grote sprongen jonger worden, gaat de kwaliteit met even grote sprongen ernstig achteruit. Het boek lijkt steeds meer om seks te draaien, die met te veel onnodig vunzige details wordt beschreven. Alle grammaticale regels worden daarbij aan de laars gelapt. Erg ongeloofwaardig zijn de scènes daarbij ook. Zo blijkt Marius zo een goede minnaar te zijn dat hij en Tessa geregeld samen klaarkomen. Tessa zelfs drie keer.
Dat het boek van het einde tot het begin is verteld, maakt het verhaal erg lastig te volgen. Het wordt niet duidelijk waar het nu naartoe gaat. Het nut van de geschiedenis blijft uit. We komen er niet achter wat Tessa aan het einde (in het begin van het boek) zo neerslachtig en breekbaar heeft gemaakt, behalve het leven zelf en het verlies van haar geliefde. Na het lezen zijn we enkel te weten gekomen dat ze er wel pap van heeft gelust. Daarbij wekt Gustaaf Peek de interesse te weten te willen komen waarom Tessa en Marius niet samen zijn, maar ook dat wordt niet duidelijk.
Ook de personages komen slecht uitgewerkt over. Duidelijk wordt niet wat hen drijft, waarom ze zijn zoals ze zijn. Wellicht valt dat te wijten aan de te grote tijdssprongen. Wonderbaarlijk is hoe ze op latere leeftijd de conditie van een topsporter hebben, hoewel ze natuurlijk jaren aan training in de slaapkamer hebben gehad. Met die passages over hun innig samenzijn is er weinig ruimte over om de personages in andere situaties te leren kennen. Is het zo bedoeld dat het er enkel toe doet hoe ze bij elkaar zijn en hoe ze daar opleven? Dat is goed mogelijk. Toch neemt dit de verwarring niet weg. | 0neg
|
Acht jaar geleden vermoordde Sharlahs broer hun beide ouders, om zijn eigen leven en dat van zijn zusje te redden. Sharlah werd geadopteerd door de FBI-profilers Pierce Quincy en Rainie Conner, en zag haar broer nooit meer terug.
Maar nu worden Pierce en Rainie opgeroepen na een schietpartij in het plaatselijke tankstation, de dader is op de vlucht geslagen. Alles wijst erop dat de broer van Sharlah de dader is, en iedereen vraagt zich af waarom hij opnieuw aan het moorden is geslagen.
Voor de dertienjarige Sharlah is dit dé kans om weer in contact te komen met haar broer, en eindelijk inzicht te krijgen in die zwarte nacht waarin hun beide ouders omkwamen. Maar ze weet ook als geen ander dat het werkelijke gevaar altijd dichterbij is dan je denkt.
Ik raakte volledig het spoor bijster doordat ik van de ene in de andere herhaling viel. Steeds weer werd er uitgelegd wat er in het verleden met die pleegkinderen gebeurd was.
Wat me dan nog wel verraste was de uiteindelijke afloop. Degene die als schuldige werd aangewezen bleek het niet gedaan te hebben. Er was veel overleg en gepraat over verschillende gedragingen en gedragsstoornissen waardoor ik steeds de draad kwijt was. Jammer wel. | 0neg
|
Alle boeken las ik in mijn jeugd. Nu een re read van alle. Deze vond ik wat minder. Gaat mooi in de lijn van de familie door maar was ietwat aan de saaie kant. | 0neg
|
Waterschimmen van Nicholas Walker is het eerste boek in een reeks over een tweeling met een speciale gave. Ik lees alles graag, maar ben geen die-hard fantasy-lezer en ben ook sceptisch tegenover boeken waarin de hoofdpersonen alles al weten omdat ze zogenaamd helderziend zijn. Weet het eerste deel van De tweelingmysteries mij te overtuigen?
De plot van Waterschimmen is erg voorspelbaar. De tweeling Alex en Alessia groeit op bij hun nogal excentrieke oom, hun ouders hebben ze nooit gekend. Oom Oswin is een bijzonder karakter: hij komt nooit buiten door zijn agorafobie, is steenrijk geworden in de ICT business, durft geen genegenheid te tonen, is vrijgezel en drinkt iedere zondag een fles wijn.
Dan komt de tweeling erachter dat ze een speciale gave hebben, net zoals hun ouders. Hiermee kunnen ze de wereld zuiveren van duistere bovennatuurlijke invloeden en duivelse mysteries. Het boek opent met een droom van Alessia, dit blijken visioenen te zijn. Door middel van een atlas en haar bijzondere gaven komen ze er achter dat deze visioenen zich afspelen in Schotland. De tweeling, die nog nooit verder is geweest dan de lokale supermarkt, gaat met de privéjet van hun oom naar Schotland om het mysterie op te lossen.
Al met al is het behoorlijk cheesy. De plot is super voorspelbaar en heel doorzichtig, ik begon bijna te twijfelen of ik zelf ook paranormale gaven had. De zogenaamde plottwists zaten totaal niet verpakt en kon je van mijlenver zien aankomen.
Over het algemeen heeft Walker een fijne schrijfstijl. Het leest snel weg en de spanning bouwt langzaam op. Wel wordt er gebruik gemaakt van moeilijk taalgebruik voor een 13+ boek. Er wordt gestrooid met termen zoals "astrale projectie, "domotica systeem" of "concentrische cirkels". Deze termen worden vervolgens niet uitgelegd en lijken iets te maken te hebben met de bijzondere hobby van de tweeling. Wist je trouwens dat Alex en Alessia een tweeling zijn? En nóg toevalliger, hun sterrenbeeld ook! "Hun sterrenbeeld was tweelingen, best toevallig aangezien ze ook echt tweelingen waren."
De plot is voorspelbaar, maar het verhaal leest lekker weg. Walker heeft heel beeldend geschreven, vooral het Schotse dorpje is bijna voelbaar. Je ziet de huisjes, de strakke lucht en het meer zo voor je. De spanning wordt heel langzaam opgebouwd: er is een enorme heisa om het geheim dat oom Oswin niet wil vertellen, maar zodra het bekend is dat de tweeling paranormale gaven hebben, gaat de plot in een stroomversnelling. De onthulling is vrij abrupt en ook de uiteindelijke climax is langzaam opgebouwd en snel voorbij. Desondanks is het een prettig boek om te lezen, zolang je niet te sceptisch wordt over de voorspelbaarheid van de plot. | 0neg
|
Evan Hansen is een puberjongen die het niet al te makkelijk heeft. Als opdracht van zijn psycholoog schrijft hij elke dag een brief aan zichzelf die altijd begint met ‘Dear Evan Hansen, Today is going to be a great day and here is why…’ Als zijn klasgenoot, Connor, een van deze brieven per ongeluk in handen krijgt raakt Evan gestrest. Maar als Connor komt de overlijden en zijn ouders denken dat deze brief een afscheidsbrief van Connor is aan Evan, blijkbaar beste vriend, brand de hel echt los.
Het onderwerp van dit boek is nogal heftig. Zelfmoord, rouw en verwerking, waarheid en leugens zijn de belangrijkste thema’s van dit boek. Helaas worden niet alle thema’s even goed uitgewerkt, en dat is zonde. Zo wordt met het thema zelfmoord wel erg luchtig en makkelijk omgegaan wat toch wel een bittere nasmaak geeft na het lezen van het boek.
Positief punt van het boek is de schrijfstijl. Het boek is geschreven met makkelijk taalgebruik en de vertelstijl is erg beeldend. Hierdoor ga je snel door het boek heen en duik je makkelijk in het verhaal.
De personages zijn op zijn minst vlak te noemen. Geen enkel personage wordt heel erg uitgediept, waardoor het moeilijk is mee te leven met de karakters. Het verhaal is meer plot gestuurd.
Het verhaal is denk ik een verhaal wat je grijpt, of niet. Voor mij heeft het dat helaas niet gedaan. Overall een redelijk vermakelijk boek, wat makkelijk wegleest. Maar het mist echt diepgang en gaat te luchtig om met zware thema’s, wat flink tegen de borst kan stoten. | 0neg
|
Bij hoofdstuk 6 ben ik gestopt. Ik kon het niet opbrengen om, nadat ik het boek even een tijdje terzijde had gelegd, het weer op te pakken en verder te lezen. Het feit dat ik het terzijde legde zegt misschien al het een en ander, maar het boeide me niet en ik miste het niet. Misschien ooit, als ik echt niets anders heb te doen, neem ik het nog eens ter hand. Tenzij iemand anders me ervan overtuigt dat ik echt iets bijzonders mis en me maant om het vooral toch uit te lezen, want als ik al die sterren en recensies zie, dan lijkt het of ik iets heb gemist. | 0neg
|
Geen leuk verhaal. Wat een heerlijke verrassing moest zijn loopt uit op een teleurstelling over de hele lijn. Of toch niet?
Ouder worden doen we allemaal, maar hoe leg je dat uit aan kinderen?
Om samen te lezen of voor te lezern met pedagogische oefeningen achteraan. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.