| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 06,0024,001,ปาติโมกข์มี ๑๕๐ ถ้วน นับให้ครบจำนวนได้ดังต่อไปนี้ :- ปาราชิก ๔ | |
| 06,0024,002,สังฆาทิเสส ๑๓ นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐ สุทธิกปาจิตตีย์ ๙๒ | |
| 06,0024,003,ปาฏิเทสนียะ ๔ อธิกรณสมถะ ๗ รวมเป็น ๑๕๐ ถ้วน แต่ในพระ | |
| 06,0024,004,ปาติโมกข์ที่สวดกันอยู่ และในคัมภีร์วิภังค์แห่งสิกขาบท แสดงว่า | |
| 06,0024,005,มี ๒๒๗ สิกขาบท คือเติม อนิยต ๒ เสขิยวัตร ๗๕. ตามนัยนี้ | |
| 06,0024,006,สันนิษฐานเห็นว่า ชะรอยเดิมจะมีเพียง ๑๕๐ ถ้วน ตามที่กล่าวไว้ใน | |
| 06,0024,007,พระสูตร ก่อนแต่ทำสังคายนาครั้งใดครั้งหนึ่ง ที่แจกอรรถแห่ง | |
| 06,0024,008,สิกขาบท ซึ่งเรียกว่าบทภาชนะ และสงเคราะห์เข้าเป็นส่วนอันหนึ่ง | |
| 06,0024,009,แห่งคัมภีร์วิภังค์นั้น หรือในครั้งนั้นเองจะได้เติมอนิยต ๒ และเสขิย- | |
| 06,0024,010,วัตร ๗๕ เข้าด้วย. ความข้อนี้ ก็น่าเห็นจริงอย่างนั้น อนิยตสิกขาบท | |
| 06,0024,011,ไม่ได้ปรับอาบัติลงเฉพาะเหมือนสิกขาบทอื่น เป็นสิกขาบทที่แฝงอยู่ | |
| 06,0024,012,ดังกาฝาก คงจะเกิดขึ้นเพราะเรื่องภิกษุต้องหาว่าอยู่ในที่ลับกับหญิง | |
| 06,0024,013,สองต่อสอง แต่สันนิษฐานลงเป็นหนึ่งไม่ได้ว่า นั่งหรือยืน ทำอะไรกัน | |
| 06,0024,014,บ้างหรือไม่. ส่วนเสขิยวัตรนั้นก็มีอยู่ในที่อื่นแล้ว คือในวัตตขันธกะ | |
| 06,0024,015,คัมภีร์จูฬวรรค และไม่เป็นข้อใหญ่โตอะไร เป็นแต่เพียงอภิสมาจาร | |
| 06,0024,016,ทั้งไม่ได้ปรับอาบัติไว้เฉพาะด้วย. ในที่นี้ข้าพเจ้าจักกล่าวสิกขาบทที่ | |
| 06,0024,017,มาในพระปาติโมกข์ ตามนัยที่มาในพระวินัย. | |
| 06,0024,018,สิกขาบทที่มาในพระปาติโมกข์นั้น ปรับอาบัติแก่ภิกษุผู้ละเมิด | |
| 06,0024,019,ไว้ครบทุกชื่อ โดยตรง ๔ คือ ปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตติยะ อัน | |
| 06,0024,020,ต่างโดยนิสสัคคิยะและสุทธิกะ และปาฏิเทสนียะ โดยอ้อย ๓ คือ | |
| 06,0024,021,ถุลลัจจัย ทุกกฏ ทุพภาสิต. | |