title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Παύλος Σιδηρόπουλος
|
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα σε ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του Κώστας καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων του Πόντου και είχε τη βιοτεχνία παραγωγής χαρτιού ΕΛΦΩΤ, όμως πολιτικά ανήκε στην Αριστερά. Από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της πεζογράφου και παιδαγωγού Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Μέχρι τα έξι του χρόνια η οικογένειά του έμεινε στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού του, ενώ μετά τη γέννηση της αδερφής του Μελίνας η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αρχικά στα Πατήσια και από το 1970 μέχρι το 1984 στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου της Κυψέλης.Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν η μητέρα Τζένη με τα δύο παιδιά να είναι πολύ δεμένα μαζί της. Σαν μαθητής ο Σιδηρόπουλος έπαιρνε καλούς βαθμούς χωρίς να είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Ο Σιδηρόπουλος ήρθε σε επαφή με το ροκ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 μέσα από τις επιτυχίες των Animals και έγινε φανατικός ακροατής της νέας μουσικής, πηγαίνοντας σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής όπως οι Charms.Τελειώνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1967, πέρασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη ήταν συμφοιτητής και συγκάτοικος με τον μετέπειτα τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό. Την περίοδο εκείνη ο Σιδηρόπουλος έπαιζε κρουστά και μαζί με τον Γερμανό έπαιζαν συχνά μουσική. Παράλληλα, κυκλοφορούσε στη ροκ σκηνή της πόλης, παρακολουθώντας συχνά το συγκρότημα Μακεδονομάχοι, αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση πως θα ασχολούταν ενεργά με τη μουσική δημιουργία. Σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο, λόγω της χούντας, ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε απογοητευμένος από τις φοιτητικές οργανώσεις της εποχής, ενώ σταδιακά εγκατέλειψε τις σπουδές του. Το 1969, ο Σιδηρόπουλος γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians, σε μια συναυλία τους και αμέσως δέθηκαν, συνειδητοποιώντας πως ταιριάζουν τα μουσικά τους γούστα. Κατέβηκαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα, όπου και κυκλοφόρησαν το σινγκλ 45 στροφών Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους. Το 1971, έπαιξαν στον συναυλιακό χώρο Κύτταρο, σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος. Την ίδια χρονιά συμμετείχαν με δύο κομμάτια στον δίσκο Ζωντανοί στο Κύτταρο. Στο Κύτταρο γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια και Δημήτρη Πουλικάκο, αλλά και με τα Μπουρμπούλια, που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο. Συμμετοχή στα Μπουρμπούλια Το 1972, τα Μπουρμπούλια είχαν έρθει σε ρήξη με τον Σαββόπουλο και, στη συνέχεια, δύο από τα μέλη τους αποχώρησαν. Οι Σιδηρόπουλος και Δεληγιαννίδης τους αντικατέστησαν και συνενώθηκαν στο συγκρότημα μαζί με τα δύο εναπομείναντα μέλη, τον Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς) και τον Βασίλη Ντάλα (μπάσο). Το νέο σχήμα των Μπουρμπουλιών ξεκίνησε να εμφανίζεται ζωντανά σε διάφορους χώρους της Αθήνας. Λίγο μετά κυκλοφόρησε τον δίσκο 45 στροφών Ο Ντάμης ο σκληρός, ο οποίος αρχικά ονομαζόταν Ο Ντάμης ο ληστής, αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία. Το συγκρότημα όμως δεν κατάφερε να βρει εταιρεία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας, ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη Δισκοθήκη για νεολαία κόπηκε από τη λογοκρισία. Στην Αθήνα δεν υπήρχαν ευκαιρίες για ζωντανές εμφανίσεις ύστερα και από την άρνηση του Σαββόπουλου να συνεργαστεί μαζί τους. Πήγαν στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1973 προσπαθώντας να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα εκεί, αλλά τα έσοδα από τις συναυλίες ήταν χαμηλά. Ο Δεληγιαννίδης έφυγε σύντομα για την Αγγλία και στις αρχές του 1974 το συγκρότημα διαλύθηκε. Λίγο μετά ο Σιδηρόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα, ύστερα από παράκληση της οικογένειάς του που πήγε να τον βρει, και εργάστηκε για λίγο στην επιχείρηση του πατέρα του. Συνεργασία με τον Μαρκόπουλο Κατά τη διάρκεια της έντονα πολιτικοποιημένης περιόδου της μεταπολίτευσης που ακολούθησε την πτώση της χούντας το 1974 το ενδιαφέρον του κοινού είχε επικεντρωθεί στο πολιτικό τραγούδι και το ροκ είχε περάσει στο περιθώριο. Λίγους μήνες μετά από την επιστροφή του στην Αθήνα ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του, τα έργα Θεσσαλικός κύκλος (1974), και Οροπέδιο (1976), ενώ είχε και μια ελάχιστη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του δίσκου Ανεξάρτητα (1975). Παράλληλα έκανε μουσικές και θεατρικές εμφανίσεις στις συναυλίες του Μαρκόπουλου. Στις 4 και 6 Οκτωβρίου του 1976 ο συνθέτης πραγματοποίησε συναυλίες στο Ηρώδειο, με τη συμμετοχή του Σιδηρόπουλου, οι οποίες μαγνητοσκοπήθηκαν και ηχογραφήθηκαν αλλά κυκλοφόρησαν μόλις το 1990. Έτσι έκλεισε η πρώτη περίοδος της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, στην οποία ο Σιδηρόπουλος τα επόμενα χρόνια θα αναφερόταν αρνητικά σε συνεντεύξεις του, χαρακτηρίζοντας την μια νεκρή περίοδο για τον ίδιο. Όμως αργότερα, στα τέλη του 1986, οι δύο τους θα συνεργάζονταν ξανά, καθώς ο Σιδηρόπουλος ερμήνευσε τέσσερα τραγούδια και δύο ποιήματα στον δίσκο του συνθέτη Τολμηρή επικοινωνία (1987). Αν και ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε καλλιτεχνικά τελματωμένος κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, η περίοδος εκείνη ήταν σημαντική για την προσωπική του ζωή. Την άνοιξη του 1976 πήρε απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία για ψυχολογικούς λόγους. Λίγο αργότερα, μέσα από μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα ονόματι Κάθυ, για την οποία έγραψε το τραγούδι «Για την Κ», ο Σιδηρόπουλος θα γνώριζε τη συμμαθήτριά της Γιόλα Αναγνωστοπούλου με την οποία θα έμεναν μαζί μέχρι το 1980. Κατά την περίοδο της σχέσης του με την Αναγνωστοπούλου φαίνεται να ξεκίνησε να κάνει χρήση ηρωίνης. Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Σιδηρόπουλος είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τον ιστορικό δίσκο του φίλου του Δημήτρη Πουλικάκου Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος που κυκλοφόρησε το 1976. Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα Σπυριδούλα στο κινηματοθέατρο Κνωσός. Γνωρίζοντας πως ο Σιδηρόπουλος έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Αρχικά ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας διασκευές ξένων τραγουδιών στις συναυλίες τους στην επαρχία. Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου. Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Χόμπι που τους είχε παραχωρηθεί. Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με τους Δάμων και Φιντίας. Μέσα από τη γνωριμία του Σιδηρόπουλου με τον Θοδωρή Σαραντή, τότε υπεύθυνου ξένου ρεπερτορίου της ΕΜΙΕΛ (τέως Columbia), ήρθε σε επαφή με τον διευθυντή της εταιρείας Γιώργο Πετσίλα ο οποίος συμφώνησε να κυκλοφορήσει το δίσκο. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Σαραντής με βοηθό τον Μάνο Ξυδού και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη. Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών που γνωρίζονταν για χρόνια με τον Σιδηρόπουλο όπως οι Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates), ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος) και ο Γιώργος Μαγκλάρας που έπαιξε ηλεκτρικό βιολί στο ψυχεδελικό «Η ώρα του Stuff», το πρώτο τραγούδι του Σιδηρόπουλου που αναφέρεται στα ναρκωτικά. Στο κομμάτι αυτό έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα της γιατί είχε μόλις αλλάξει δισκογραφική εταιρεία. Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το άπειρο συγκρότημα, εν μέρει λόγω των προβλημάτων εθισμού που ήδη είχε.Ο δίσκος κυκλοφόρησε καθυστερημένα τον Μάιο του 1979. Η υποδοχή του από τον ειδικό τύπο ήταν γενικά θετική. Οι πωλήσεις όμως ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως η αποδοχή και οι πωλήσεις του Φλου θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ & Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής». Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν, πιθανόν γιατί οι Σπυρόπουλοι ήθελαν να ακολουθήσει το συγκρότημα μια πιο ξεκάθαρη πολιτική γραμμή. Η πρώτη επαφή του Σιδηρόπουλου με την υποκριτική είχε γίνει κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, με τον ρόλο του να έχει αρκετά θεατρικά στοιχεία. Το καλοκαίρι του 1977 μέσω του Τόλη Μαστρόκαλου, μπασίστα των Σπυριδούλα γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, γνωστού για την ταινία του Αλδεβαράν. Ο Θωμόπουλος εντυπωσιάστηκε από τη σκέψη και τη φωτογένεια του Σιδηρόπουλου και, επιθυμώντας να συνεργαστούν, προσάρμοσε το σενάριο της επόμενης ταινίας του, Ο ασυμβίβαστος,στον χαρακτήρα του. Ο Σιδηρόπουλος δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, παρά τις επιφυλάξεις του για το σενάριο, ενώ τραγουδούσε και όλα τα τραγούδια της ταινίας. Τα γυρίσματα έγιναν το 1977 και τη γενική επιμέλεια της μουσικής επένδυσης της ταινίας είχε ο συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής Γιώργος Θεοδωράκης, γιος του Μίκη. Ο τελευταίος έγραψε και ένα τραγούδι για την ταινία, το «Κάποτε θα 'ρθουν» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τέσσερα τραγούδια για το σάουντρακ έγραψε και ο Θωμόπουλος, ανάμεσα τους τη μπαλάντα «Να μ' αγαπάς» το οποίο αρχικά δεν ακούστηκε ιδιαίτερα αλλά μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου έγινε πολύ δημοφιλές στο ραδιόφωνο και διασκευάστηκε από διάφορους καλλιτέχνες. Η ερμηνεία του Σιδηρόπουλου πήρε γενικά θετικές κριτικές όμως η ταινία είχε μια αδιάφορη πορεία τόσο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 1979 όσο και στις αιθουσες. Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη Οικογένεια Ζαρντή (ΕΡΤ, 1982) όπου έπαιζε το ρόλο ενός οπιομανούς γαλλοθρεμμένου αστού των αρχών του 20ού αιώνα. Το καλοκαίρι του 1979 ο Σιδηρόπουλος είχε μείνει χωρίς συγκρότημα και κατά καιρούς τζάμαρε με τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον κιθαρίστα Θόδωρο (Τέρρυ) Παπαντίνα, τέως μέλος των Μακεδονομάχων τους οποίους ακολουθούσε φανατικά ο Σιδηρόπουλος στα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αποφάσισαν να φτιάξουν συγκρότημα και στο σχήμα προστέθηκαν οι Στίλπων Νέστορας (ρυθμική κιθάρα) και ο Γιώτης Μπαγκάλας (ντραμς). Ο Μπαγκάλας έμεινε λιγότερο από ένα μήνα και τον αντικατέστησε ο Τζίμης Τζιμόπουλος, τέως μέλος των Idols. Ο τελευταίος πρότεινε και το όνομα Art Associations για το συγκρότημα αλλά ο Σιδηρόπουλος επέμεινε να ελληνοποιηθεί σε Εταιρεία Καλλιτεχνών. Το γκρουπ πραγματοποίησε μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων όπου έπαιζε διασκευές ξένων κομματιών και μερικά τραγούδια από το Φλου αλλά δεν κυκλοφόρησε δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το «Clown», θα περιλαμβανόταν στον κατοπινό δίσκο του Σιδηρόπουλου Zorba the freak. Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος κατέληξε σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους Απροσάρμοστους. Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το Εν λευκώ. Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» λογοκρίνονται, για «προτροπή στη χρήση ναρκωτικών» και το τραγούδι «Ύστατη στιγμή» για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Το 1985 κυκλοφορούν το Zorba the freak. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος συνεργάζεται με το συγκρότημα Τερμίτες (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – Αντώνης Μιτζέλος) το 1983-4 και 1986-7 στο Rodeo club (μαζί με τoν Ζωρζ Πιλαλί και την Κρίστη Στασινοπούλου) με συγκλονιστικές ροκ παραστάσεις, επίσης το 1985 σε συναυλίες με το «Rock In Athens» όπως και σε συναυλίες σε πολλές πόλεις της Ελλάδος με τίτλο «Ήχοι του Χειμώνα» όπου μοιράστηκε την σκηνή με τους Τερμίτες. (συναυλίες που διοργάνωσε το τότε Υφυπουργείο Νέας Γενιάς και Αθλητισμού από το 1983 ως το 1988). Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου Τολμηρή επικοινωνία -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο Θηρασία. Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο Ηλεκτρικός Θησέας (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος). Το 1989 κυκλοφορεί το Χωρίς μακιγιάζ (ηχογραφημένος ζωντανά στο συναυλιακό χώρο Μετρό). Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Η επίσημη διάγνωση ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος». Το πρόβλημα με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο κλαμπ <<Αν>> όπου ο Σιδηρόπουλος εμφανιζόταν με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Στις 4 Δεκεμβρίου είχε πάει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου αλλά ήταν μεθυσμένος, διαπληκτίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και έφυγε με μια φίλη του. Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου ο Σιδηρόπουλος βρέθηκε στο σπίτι μιας άλλης φίλης του στον Νέο Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης και λίγο μετά ξεψύχησε στο ασθενοφόρο καθοδόν προς το νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. Ο Αλέκος Αράπης, μπασίστας των Απροσάρμοστων, έχει εκφράσει την υπόθεση πως ο Σιδηρόπουλος πήρε εσκεμμένα υπερβολική δόση με σκοπό να αυτοκτονήσει λόγω των προβλημάτων με το χέρι του, με βάση μια συζήτηση που είχαν λίγους μήνες πριν από το θάνατο του. Το 1991 οι Απροσάρμοστοι κυκλοφόρησαν τον δίσκο Άντε και καλή τύχη μάγκες, όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών οι Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας και Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος Τα μπλουζ του πρίγκηπα. Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος Εν αρχή ην ο λόγος, με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μουσική και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδόθηκαν για πρώτη φορά. Τραγούδια από την τελευταία ηχογραφημένη συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους, που πραγματοποιήθηκε στο Αν Club στην Αθήνα στις 16-17 και 23-24 Μαρτίου του 1990, κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2017 σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου με τη συγκατάθεση των φίλων και συνεργατών του Παύλου Σιδηρόπουλου, Οδυσσέα Γαλανάκη, Αλέκου Αράπη και Κυριάκου Δαρίβα. Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους (Zodiac) 1970 Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac) 1971 Ο Ντάμης ο σκληρός/Απογοήτευση (Zodiac) 1972 Φλου (ΕΜΙ) 1978 Εν λευκώ (ΕΜΙ) 1982 Zorba the freak (ΕΜΙ) 1985 Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1987 Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI) 1989 Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ) 1991 Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI) 1992 Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1993 Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση) 1994 Ο ασυμβίβαστος και πέντε σπάνια τραγούδια (Lyra) 1994 Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση) 1996 Επιτυχίες (ΜΒΙ) 1997 Στιγμές (Δίφωνο) 1997 Day after Day 2001 (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια) Τα τραγούδια του Παύλου (EMI) 2002 (Συλλογή) Ζωντανοί στο κύτταρο (Με τα τραγούδια του "Απογοήτευση" και "Ο Γερο Μαθιός" 1971 Zodiac) Θεσσαλικός κύκλος (Μαρκόπουλου) (EMI-COLUMBIA 1974/1975) Ανεξάρτητα (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1975) Οροπέδιο (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1976) Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS) 1979 Σε άλλη γη (Σταύρος Λογαρίδης) (1980) Νοκ άουτ (Χατζηνάσιου) (ΜΙΝΟS) (1986) Τολμηρή επικοινωνία (Μαρκόπουλου) (CBS 1987) Ηλεκτρικός Θησέας (Μαρκόπουλου) (CBS 1987) Η Συναυλία στο Ηρώδειο (Μαρκόπουλου) (PHILIPS 1990) ΜαΘήματα πατριδογνωσίας (Διάφοροι) (Lyra 1991) Η Φαντασία στην εξουσία (Ρομαντικοί παραβάτες) (7η Διάσταση) Σε δύο δίσκους του Δημήτρη Πουλικάκου Ροκ ιστορίες (ΕΜΙ) Rocks beer (ΕΜΙ) Στον Π - Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδηρόπουλο (Μεσόγειος) 2000, δίσκος-αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο Αλλαμανής Ι.Γιώργος (2022). Φλου. Αθήνα: Εκδόσεις Οξύ, 33 1/3. σελ. 152. ISBN 9789604369089 Εφημερίδα των συντακτών, ένθετο Νησίδες, 14 Ιανουαρίου 2023. Ο Παύλος και ο Τόλης κάνουν μάθημα σολφέζ στο σπίτι του «εγώ» Αλέκου Αινιάν. https://www.efsyn.gr/nisides/374429_o-paylos-kai-o-tolis-kanoyn-mathima-solfez-sto-spiti-toy-ego-alekoy-ainian Λαδικός, Άκης (1998). Παύλος Σιδηρόπουλος. Αθήνα: Νέα Σύνορα. σελ. 381. ISBN 960-236-938-8. Δηματάτος, Ντίνος (1997). Το μοναχικό μπλουζ του πρίγκηπα. Θεσσαλονίκη: Κατσάνος. σελ. 189. ISBN 978-000-428-007-3. Επίσημη Ιστοσελίδα Δεσύλλας, Διονύσης. «Κι αν ήταν ροκ…», αφιέρωμα στον ιστότοπο της εφημερίδας SportDay, 20 Ιουλίου 2011.
|
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών από υπερβολική δόση ηρωίνης. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αμερικανικό λιοντάρι
|
Το αμερικανικό λιοντάρι είναι ένα εξαφανισμένο ζώο, ιθαγενές στη Βόρειο Αμερική, το οποίο αποίκησε τη Νότιο Αμερική κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Αποίκησης. Το μήκος του από το κεφάλι ως την ουρά υπολογίζεται ότι ήταν από 1,6 ως 2,5 μέτρα και το ύψος του στους ώμους 1,2 μ. Παρ' όλα αυτά ήταν μικρότερο από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του, την αρκούδα Arctodus simus, που ήταν ο μεγαλύτερος θηρευτής στην Βόρεια Αμερική εκείνη την εποχή. Το αμερικανικό λιοντάρι δεν ήταν τόσο γεροδεμένο όσο ο σμιλόδοντας Smilodon populator, ο οποίος ίσως ζύγιζε μέχρι και 450 κιλά. Εκτιμάται ότι ο μέσος όρος βάρους των αμερικανικών λιονταριών ήταν γύρω στα 255,65 κιλά. Σχεδόν εκατό δείγματα έχουν ανακαλυφθεί στο La Brea Tar Pits στο Λος Άντζελες, κι έτσι είναι γνωστή η σωματική τους διάπλαση. Τα χαρακτηριστικά των δοντιών τους θυμίζουν τα σημερινά λιοντάρια, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερα. Το αμερικανικό λιοντάρι ήταν το μεγαλύτερο υποείδος λιονταριού. Νότια της Αλάσκας, το αμερικανικό λιοντάρι πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Σανγκαμόνιας περιόδου. Ύστερα διασκορπίστηκε στη δυτική Αμερική ως το Περού. Απουσίαζε από τη χερσόνησο της Φλόριντα, αλλά είναι πιθανόν να υπήρχε στην περιοχή της λίμνης Μίσιγκαν. Όπως πολλά άλλα μεγάλα θηλαστικά, εξαφανίστηκε στο τέλος του Πλειστοκαίνου, 10.000 χρόνια πριν. Όταν το αμερικανικό λιοντάρι αφθονούσε, ζούσε μαζί με μία μεγάλη ποικιλία ζώων του Πλειστοκαίνου. Τα περισσότερα απομεινάρια του είδους έχουν βρεθεί στο Γιούκον και στο La Brea Tar Pits. Σε μερικές περιοχές το αμερικανικό λιοντάρι ζούσε κάτω από σκληρές συνθήκες. Πιθανότατα χρησιμοποιούσαν σπηλιές ή ρωγμές βράχων για να προστατευτούν από το κρύο. Ίσως να έστρωναν τις φωλιές τους με γρασίδι ή ξερά φύλλα, όπως κάνει η Σιβηριανή τίγρη, μία σημερινή μεγάλη γάτα του βορρά. Υπήρχαν λιγότερα αμερικανικά λιοντάρια στο La Brea Tar Pits σε σύγκριση με άλλους θηρευτές, όπως ο Smilodon fatalis ή ο τρομερός λύκος (Canis dirus), γεγονός που υποδεικνύει ότι ίσως ήταν αρκετά έξυπνα ώστε να αποφύγουν το υπερβολικό ψύχος. Τα αμερικανικά λιοντάρια συνήθως κυνηγούσαν ελάφια, βορειοαμερικανικά άλογα, βορειοαμερικανικές καμηλίδες, βορειοαμερικανικούς τάπιρους, βίσωνες, μαμούθ και άλλα μεγάλα χορτοφάγα ζώα. Το υποείδος εξαφανίστηκε μαζί με άλλα μεγάλα ζώα σε μία μεγάλη εξαφάνιση. Οστά αμερικανικών λιονταριών έχουν βρεθεί σε καταυλισμούς Ινδιάνων της Παλαιολιθικής περιόδου, κι έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ίσως το υπερβολικό κυνήγι τα οδήγησε στην εξαφάνιση. Το αμερικανικό λιοντάρι μερικές φορές θεωρείται ξεχωριστό είδος, με την επιστημονική ονομασία Panthera atrox, που σημαίνει στα λατινικά "σκληρός" ή "επίφοβος" πάνθηρας. Το προφίλ του κρανίου του θυμίζει περισσότερο αυτό του τζάγκουαρ. Μερικοί μελετητές αποδέχονται τη συγγένεια αυτή αλλά οι περισσότεροι το θεωρούν συγγενικό με το αφρικανικό λιοντάρι (Panthera leo), και με το εξαφανισμένο λιοντάρι των σπηλαίων (Panthera leo spelaea). Οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι θεωρούν το αμερικανικό λιοντάρι περισσότερο ως υποείδος του λιονταριού, παρά ως ξεχωριστό υποείδος. Οι μελετητές που κατατάσσουν με βάση τα μορφολογικά χαρακτηριστικά αδυνατούν να ανακαλύψουν την πραγματική ταυτότητα του αμερικανικού λιονταριού. Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει την συγγένειά του με την τίγρη, βασισμένη στο σχήμα των κρανίων και στη θήκη του εγκεφάλου, που είναι παρόμοια με αυτήν της τίγρης. Έχει επίσης λεχθεί ότι τα Panthera leo atrox και Panthera leo spelaea είναι ένας ξεχωριστός κλάδος, συγγενικός με τις λεοπαρδάλεις. Μία ακόμη έρευνα βασισμένη στο κρανίο, το σαγόνι και τα δόντια του υποστηρίζει ότι το αμερικανικό λιοντάρι είναι διαφορετικό είδος. Παρ'όλα αυτά αναλύσεις στο μιτοχονδριακό DNA από απομεινάρια στο Γουαϊόμινγκ και στην Αλμπέρτα απέδειξαν τη συγγένεια με το λιοντάρι των σπηλαίων, και ότι ο πληθυσμός απομονώθηκε από τον υπόλοιπο κόσμο μετά την διάβαση της γέφυρας του Βερίγγειου Πορθμού 340.000 χρόνια πριν. Paul S Martin (1984). Quaternary Extinctions. The University of Arizona Press. *Christiansen P, Harris JM (2005) Body size of Smilodon (Mammalia: Felidae). J Morphol 266: 369–384 Sorkin, B. 2008: "A biomechanical constraint on body mass in terrestrial mammalian predators". Lethaia, 41, pp 333–347
|
Το αμερικανικό λιοντάρι (Panthera leo atrox - Πάνθηρ ο λέων ο στυγερός), επίσης γνωστό και ως Βορειοαμερικανικό λιοντάρι των σπηλαίων ή αμερικανικό λιοντάρι των σπηλαίων, είναι εξαφανισμένο υποείδος της οικογένειας των αιλουριδών, ενδημικό στη Βόρεια Αμερική της Πλειστοκαίνου εποχής, και εξαφανίστηκε 330.000 χρόνια πριν. Έχει αποδειχθεί από γενετικές αναλύσεις ότι ήταν ίδιο σχεδόν με το ευρωπαϊκό λιοντάρι των σπηλαίων (Panthera leo spelaea). Το αμερικανικό λιοντάρι ήταν λίγο μεγαλύτερο από το πρώιμο ευρωπαϊκό λιοντάρι των σπηλαίων του Μέσου Πλειστοκαίνου (Panthera leo fossilis) και περίπου 25% μεγαλύτερο από τα σημερινά λιοντάρια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Θεώρημα του Φρέιμαν
|
Η επίσημη δήλωση είναι: Έστω Α ένα πεπερασμένο σύνολο ακεραίων τέτοιο ώστε το συνολικό-άθροισμα A + A {\displaystyle A+A\,} να είναι μικρό, διότι ισχύει | A + A | < c | A | {\displaystyle |A+A|<c|A|\,} για κάποια σταθερά c. Υπάρχει μία n-διαστατική αριθμητική πρόοδος του μήκους c ′ | A | {\displaystyle c'|A|\,} που περιέχει το Α, και τέτοια ώστε το c΄ και το n να εξαρτώνται μόνο από το c.Μια απλή διδακτική περίπτωση είναι το ότι έχουμε πάντα | A + A | {\displaystyle |A+A|\,} ≥ 2 | A | − 1 {\displaystyle 2|A|-1\,} ισότητα με ακρίβεια όταν το Α είναι μια αριθμητική πρόοδος. Το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται στον Ρώσο μαθηματικό Γκριγκόρι Φρέιμαν (1964, 1966) Μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτό, και εφαρμογές του, προήλθαν από μία νέα απόδειξη του Ούγγρου μαθηματικού Imre Ζ. Ruzsa το 1994. Φάσμα Μάρκοφ
|
Στα μαθηματικά, το θεώρημα του Φρέιμαν (Freiman) είναι ένα αποτέλεσμα Συνδυαστικής στη Θεωρία των Αριθμών. Κατά μία έννοια συμμετέχει με ποσοστό στην κατά προσέγγιση δομή των συνόλων των ακεραίων, που, λαμβάνοντας δύο την κάθε φορά, περιέχουν υψηλό ποσοστό των εσωτερικών αθροισμάτων τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Μόνικα Χέρτσεγκ
|
Μεγάλωσε κοντά στην Πέτρινια, σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Ριέκα και είναι μία εργαζόμενη μητέρα 2 παιδιών στο Ζάγκρεμπ. Το 2017 κέρδισε το Goran, το πιο εξέχον βραβείο για νέους συγγραφείς στην Κροατία. Ως αποτέλεσμα, το βιβλίο της εκδόθηκε το 2018 λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές και έκτοτε κέρδισε τα βραβεία Kvirin, Fran Galović και το βραβείο Na vrh Jezika στην Κροατία. Διεθνώς, κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης Castello di Duino στο Itally το 2016 και το 2018 το βραβείο Slavić για αρχάριους συγγραφείς από το φεστιβάλ Mostovi Struge στη Βόρεια Μακεδονία. Το 2021 κέρδισε το βραβείο «Fierce Women» για τον ακτιβισμό της. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των Αγγλικών μέσω του Versolopis, μία πλατφόρμα για την προώθηση νέων Ευρωπαίων συγγραφέων και μία επιλογή έργων της που δημοσιεύθηκαν στα γαλλικά ως «Ciel sous tension», L'Ollave, 2019. Είναι μέλος της Κροατικής Εταιρείας Συγγραφέων και είναι επί του παρόντος ενεργή στο συντακτικό συμβούλιο του περιοδικού τους. Početne koordinate (Αρχικές Συντεταγμένες) που γράφτηκε το 2017 και δημοσιεύτηκε στο Ζάγκρεμπ: SKUD Ivan Goran Kovačić, 2018 Lovostaj, Ζάγκρεμπ: Jesenski i Turk, 2019 rijeme prije jezika, Ζάγκρεμπ: Fraktura, 2020 ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Τάση Ciel sous, trans. Martina Kramer, Παρίσι: L'Ollave, 2019 Αρχική σελίδα της Monika Herceg Monika Herceg στη Βερσέπολη Βιογραφία για τον εκδοτικό οίκο Fraktura Συνέντευξη στη δημόσια τηλεόραση της Κροατίας: Nedeljom u 2
|
Η Μόνικα Χέρτσεγκ (γεννημένη το 1990, στο Σίσακ) είναι ποιήτρια, συντάκτης, φεμινίστρια και δημοφιλής επιστημονική ακτιβίστρια από την Κροατία. Έχει λάβει πολλά βραβεία λογοτεχνίας και έχει καθιερωθεί ως μία από τις σημαντικότερες ποιήτριες της νέας γενιάς στην Κροατία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%A7%CE%AD%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%BA
|
Maoam
|
Ο Edmund Münster ανέλαβε το "Düsseldorfer Lakritzenwerk" το 1900. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, τα προϊόντα γλυκόριζας βρίσκονταν στο προσκήνιο. Το 1930-31, η Münster ανέλαβε την άδεια να παράγει μια φρουτώδη καραμέλα μαστίχας με το όνομα της τέχνης "MAOAM" από το εξωτερικό, το οποίο έπρεπε να συντομεύει τον Mundet Allen χωρίς εξαίρεση. Τον Αύγουστο του 1930 υπέβαλε αίτηση στο περιφερειακό δικαστήριο του Ντίσελντορφ για «προστασία μοντέλου για το προϊόν Maoam, καραμέλα χωρίς ζάχαρη, ζάχαρη, σιρόπι και άλλα συστατικά». Η προστασία περιλαμβάνει το όνομα MAOAM, το προϊόν, τη συσκευασία και οποιαδήποτε απομίμηση γλυκόριζας, κακάου, ζάχαρης ή προϊόντων αρτοποιίας. Την εποχή εκείνη οι καραμέλες παρήχθησαν από την Edmund Münster GmbH & Co. KG και συσκευάστηκαν σε χαρτί με κερί. Το Πάσχα του 1931, ο Edmund Münster πρόσφερε για πρώτη φορά στον πελάτη του Maoam. Ήδη εκείνη την εποχή υπήρχε το τυπικό λογότυπο του Maoam, το οποίο χρησιμοποιείται ακόμα σε λίγο τροποποιημένη μορφή. Πολύ σύντομα, βρέθηκαν μιμητές αυτής της καραμέλας (για παράδειγμα "Mamba" από την Storck), η οποία οφειλόταν στην επιτυχία του προϊόντος. Μετά τον πόλεμο, ο Münster ξεκίνησε και πάλι με την παραγωγή του MAOAM. Το 1986, ο παραγωγός ζαχαροπλαστικής Bonner Haribo απέκτησε την εταιρεία και επομένως τα δικαιώματα εμπορικών σημάτων στη Maoam. Ο χώρος παραγωγής του Maoam βρίσκεται στην Hildebrandtstraße στην περιοχή Friedrichstadt του Ντίσελντορφ από το 1930 έως το 1982 και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο πρώην εργοστάσιο της Novesia στο Jülicher Landstraße στο Neuss.
|
Η Maoam (στα γερμανικά προφέρεται Ma-o-am) είναι καραμέλα φρούτων από τον κατασκευαστή ζαχαροπλαστικής Haribo που διατίθεται σε διάφορες γεύσεις. Τυπικά, πέντε κομμάτια μιας ποικιλίας συσκευάζονται σε πακέτο και πολλά από αυτά τα πακέτα διαφορετικών γεύσεων πωλούνται συσκευασμένα ως ραβδί. Υπάρχουν επίσης και τα "Maoam Kracher" ως πακέτο 200, 260 και 400 g, καθώς και ένα πακέτο χύμα 1.2 kg.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Maoam
|
Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης
|
Αποτελεί την μοναδική επαγγελματική έκθεση βιβλίου στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα είναι ανοικτή και στο γενικό κοινό.Διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2004 υπό την επωνυμία Scripta, ενώ κατά τον αρχικό προγραμματισμό η πρώτη διοργάνωση της είχε οριστεί για το 2003 αλλά δεν στάθηκε δυνατό να διεξαχθεί και αντί αυτής οργανώθηκε διημερίδα.Από το 2005 και έπειτα είναι γνωστή ως Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και διοργανώνεται ετησίως τον μήνα Μάιο στον χώρο της ΔΕΘ στα περίπτερα 13, 14 και 15. Πρόκειται για διαφορετική διοργάνωση από το Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης το οποίο διαδραματίζεται τον Ιούνιο στην Νέα Παραλία της πόλης και διοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος (Σ.ΕΚ.ΒΕ).Έως το 2013 την διοργάνωση της είχε αναλάβει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ), και από το 2014 και έπειτα η έκθεση διοργανώνεται από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού (Ε.Ι.Π). Εξαίρεση στον χρόνο διεξαγωγής αποτέλεσε η 17η διοργάνωση του 2020, η οποία ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τις 7 με 10 Μαΐου και μετατέθηκε στα τέλη του μηνός Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου -29 Οκτ. με 01 Νοε.- λόγω της πανδημίας κορονοιού. Η χρηματοδότηση της έκθεσης γίνεται με κονδύλια του Επιχειρησιακού Προγράμματος Πολιτισμού και Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ). Ιδιαίτερα δύσκολη υπήρξε η διεξαγωγή αλλά και γενικότερη επιβίωση του θεσμού κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Το 2014 σημειώθηκε αποχή από ομάδα εκδοτών καθώς υπήρξε αδυναμία συμμετοχής τους λόγω οικονομικού κόστους.Κατά την περίοδο αυτή εκφράστηκαν διάφορες αντιρρήσεις και επικρίσεις ως προς το αν η διοργάνωση είναι πραγματικά διεθνής -υπάρχουν διεθνείς συμμετοχές αλλά όχι από τους πολύ μεγάλους εκδοτικούς οίκους όπως αυτούς των Η.Π.Α. ή του Ηνωμένου Βασιλείου-, ή ενστάσεις για το ότι διοργανώνεται στην Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα όπου είναι εγκαταστημένοι οι περισσότεροι εκδότες, επισήμανση της αδυναμίας συνεργασίας των σωματείων εκδοτών (ΣΕΒΑ, ΣΕΚΒ, ΕΝΕΛΒΙ, ΣΕΚΒΕ, ΟΜΕΒΕ) ώστε να αναλάβει κάποιος δικός τους κοινός φορέας την έκθεση, απουσία σημαντικού βαθμού επίτευξης εμπορικών συμφωνιών Ελλήνων εκδοτών με ξένους εκδότες, καθώς και το σημαντικό οικονομικό κόστος συμμετοχής για τους εκτός Θεσσαλονίκης εκδότες κατά την συμμετοχή τους στην έκθεση. Ο αριθμός ελληνικών και διεθνών εκδοτικών οίκων κυμαίνεται στους περίπου 500 εκδότες, και διατηρεί επισκεψιμότητα περίπου 60.000 ατόμων. Στους εκθέτες περιλαμβάνονται εκτός από εκδότες και άλλοι εκπαιδευτικοί και πολιτιστικοί φορείς, όπως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με σπάνιους τίτλους βιβλίων, το μουσείο Μπενάκη με έκθεση φωτογραφικού υλικού και ιστορικών αρχείων, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τις θεματικές μονογραφίες και αφιερώματα του, καθώς και διάφορα άλλα μουσεία και οργανισμοί.Συνοδευτικά με την παρουσία των εκθετών, τις βιβλιοπαρουσιάσεις και τις ομιλίες συγγραφέων, πραγματοποιούνται επίσης διάφορες παράπλευρες εκδηλώσεις όπως το Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, Φεστιβάλ Μετάφρασης, και δραστηριότητες όπως η Παιδική, Εφηβική και Εκπαιδευτική γωνιά για τις νεότερες ηλικίες. Ο συνολικός αριθμός δραστηριοτήτων όλων των τύπων εκδηλώσεων κατά την διάρκεια του τετραημέρου φτάνει τις 500. Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, ο πρώην κύριος διοργανωτής της εκθέσεως Διεθνής Έκθεση Βιβλίου (Φραγκφούρτη), η μεγαλύτερη διεθνής έκθεση βιβλίου παγκοσμίως Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία, η ανώτατη λογοτεχνική διάκριση στην Ελλάδα thessalonikibookfair.gr, επίσημος ιστότοπος Οι λέξεις δημιουργούν τον κόσμο - Αφιέρωμα για την 16η διοργάνωση (2019) με αναλυτική περιγραφή της εκθέσεως, Νίκος Ακτύπης, Σάκης Γιούμπασης, Κωνσταντίνος Γ. Γανωτής, YouTube
|
Η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (Δ.Ε.Β.Θ.) είναι η μεγαλύτερη έκθεση βιβλίου στην Ελλάδα και από τις σημαντικότερες στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Διαρκεί για τέσσερις ημέρες και διοργανώνεται ετησίως στις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Εκθεσιακού Κέντρου Θεσσαλονίκης της HELEXPO.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%88%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Όρος Χουάνγκ
|
Η οροσειρά του Χουάνγκ έχει πολλές κορυφές, με μερικές να υπερβαίνουν σε ύψος τα 1.000 μ. Οι τρεις ψηλότερες και πιο γνωστές κορυφές είναι η Κορυφή Λωτός (1864 μ., Λιανχούα Φενγκ), η Ηλιόλουστη Κορυφή (1.860 μ., Γουανγκμίνγκ ντινγκ) και η Ουράνια Κορυφή (1.829 μ., Τιαντού Φενγκ). Η προστατευόμενη περιοχή του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς καλύπτει μία έκταση 154 τ.χλμ. που περιβάλλεται από μία ουδέτερη ζώνη έκτασης 142 τ.χλμ. Η ορογένεση των βουνών άρχισε κατά τη Μεσοζωική περίοδο, πριν από ~100 εκατομμύρια χρόνια, όταν μια αρχαία θάλασσα εξαφανίστηκε λόγω της ανύψωσης. Αργότερα, κατά την Τεταρτογενή περίοδο, το τοπίο διαμορφώθηκε από την επίδραση των παγετώνων. Η βλάστηση της περιοχής ποικίλλει ανά υψομετρική ζώνη. Στα υψόμετρα που βρίσκονται κάτω των 1.100 μ. υπάρχουν δάση μέσης υγρασίας. Στην υψομετρική ζώνη από τα 1.100 μ. μέχρι τα 1.800 μ. υπάρχουν δάση φυλλοβόλων. Τα 1.800 μ. είναι το ανώτατο όριο δεντροφυϊας και πάνω από αυτό υπάρχουν μόνο αλπικά λιβάδια. Η χλωρίδα του βουνού χαρακτηρίζεται από μεγάλη βιοποικιλότητα, και αντιπροσωπεύει το 1/3 από τα Κινέζικα είδη βρυοφύτων και πάνω από τα μισά είδη φτέρης. Τα πεύκα του Χουανγκσάν ( Pinus hwangshanensis) είναι τοπικό ενδημικό είδος, και θεωρούνται ως υπόδειγμα ζωτικότητας καθώς αναπτύσσονται άνετα μέσα στα βράχια. Πολλά από τα πεύκα της περιοχής χρονολογούνται πάνω από εκατό χρόνων, και πολλά έχουν δικά τους ονόματα. όπως το Πεύκο Γίνγκε ή Πεύκο Καλωσορίσματος που χρονολογείται πάνω από 1500 χρόνων. Τα πεύκα έχουν ευρεία ποικιλία σχημάτων και μεγεθών, με τα κυρτά δέντρα να θεωρούνται ως πιο ελκυστικά. Επίσης, στο υγρό κλίμα του όρους Χουάνγκ ευνοείται η ανάπτυξη των φύλλων τσαγιού, και μάλιστα το βουνό έχει χαρακτηριστεί ως «ένα από τα καλύτερα βουνά της Κίνας για καλλιέργεια πράσινου τσαγιού.» Το Τσάι Μάο Φενγκ είναι μια γνωστή τοπική ποικιλία πράσινου τσαγιού, που το όνομά του σημαίνει «Τσάι της Χνουδάτης Κορυφής» και αποδίδεται στα λευκά τριχίδια των φύλλων του. Οι βουνοκορφές προσφέρουν θέα των σύννεφων από πάνω, τη γνωστή ως «Θάλασσα Σύννεφων» ή «Θάλασσα του Όρους Χουάνγκ» λόγω της ομοιότητας των σύννεφων με έναν ωκεανό, και πολλά τοπία του ορίζοντα έχουν ονοματιστεί, όπως η "Βόρεια Θάλασσα" ή η "Νότια Θάλασσα". Ένας συγγραφέας περιέγραψε τη θέα από το όρος Χουάνγκ ως εξής: «Στις περισσότερες περιπτώσεις για να απολαύσεις το μεγαλείο ενός βουνού πρέπει να κοιτάξεις προς τα πάνω. Στο όρος Χουάνγκ, όμως, είναι καλύτερα να κοιτάξεις προς τα κάτω.»Στην περιοχή παρατηρούνται ιδιαίτερα οπτικά φαινόμενα, όπως οι περίφημες ανατολές του ήλιου, που δεν πρέπει να τιε χάσει ένας επισκέπτης. Ένα γνωστό φαινόμενο που ονομάζεται Φως του Βούδα (佛光, Φογκουάνγκ) παρατηρείται μόνο μερικές φορές μηνιαία. Στο όρος Χουάνγκ υπάρχουν και πολλές θερμές πηγές, με τις περισσότερες να βρίσκονται στους πρόποδες της Κορυφής του Μωβ Σύννεφου. Το νερό παραμένει στους 42°C όλο τον χρόνο, και έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε ανθρακικά άλατα. Τα νερά λέγεται ότι έχουν ιαματική δράση και προλαμβάνουν ασθένειες του δέρματος, των αρθρώσεων και των νεύρων. Η ορογένεση του όρους Χουάνγκ άρχισε πριν από ~100 εκατομμύρια χρόνια, και οι μοναδικοί σχηματισμοί των βράχων του διαμορφώθηκαν από τους παγετώνες της Τεταρτογενούς περιόδου. Την περίοδο της Δυναστείας Τσιν το Όρος Χουάνγκ ήταν γνωστό ως Όρος Γι. Το 747 μ.Χ., με αυτοκρατορικό διάταγμα το βουνό ονομάστηκε σε Όρος Χουάνγκ, πιθανότατα προς τιμήν του Χουάνγκ Ντι (ο Κίτρινος Αυτοκράτορας), ενός θρυλικού Κινέζου αυτοκράτορα και μυθικού προγόνου των Κινέζων Χαν. Ένας θρύλος λέει ότι το όρος Χουάνγκ ήταν η τοποθεσία από την οποία ο Κίτρινος Αυτοκράτορας ανέβηκε στον Ουρανό. Σε έναν άλλο μύθο, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας «καλλιέργησε τον ηθικό χαρακτήρα και τα Χάπια της Αθανασίας στα βουνά, και γι'αυτό έδωσε στα βουνά το όνομά του». Λέγεται ότι ο Κινέζος ποιητής Λι Πο ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το όνομα Χουάνγκ για το βουνό. Το Κίτρινο Βουνό ήταν δυσπρόσιτο και σχεδόν άγνωστο στους αρχαίους χρόνους, αλλά μετά τη μετονομασία του το 747 μ.Χ. φαίνεται πως προσέλκυσε περισσότερη προσοχή και επισκέπτες, και χτίστηκαν και πολλοί ναοί εκεί. Το όρος Χουάνγκ είναι φημισμένο για τα πέτρινα σκαλοπάτια του, δηλαδή τα πάνω από 60.000 σκαλοπάτια που είναι λαξευμένα στην πλευρά του βουνού. Δεν είναι ακριβώς γνωστό πότε άρχισαν οι εργασίες κατασκευής για τη διαδρομή ανάβασης, αλλά τα σκαλιά χρονολογούνται άνω των 1.500 ετών. Με την πάροδο των ετών, πολλά γραφικά σημεία και φυσικά χαρακτηριστικά του βουνού απέκτησαν ονόματα, τα οποία συνοδεύονται και από τις ανάλογες εξηγήσεις ή ιστορίες. Για παράδειγμα, ένας μύθος αφορά έναν άνθρωπο που δεν πίστεψε τις ιστορίες για την ομορφιά του όρους Χουάνγκ και πήγε στα βουνά ο ίδιος για να τα δει. Σχεδόν αμέσως άλλαξε άποψη. Μια από τις κορυφές που επισκέφθηκε ονομάστηκε Σισίν (始 信), που χοντρικά σημαίνει «Αρχίζω να Πιστεύω».Το 1982, το Όρος Χουάνγκ κηρύχθηκε ως «τοποθεσία με όμορφα τοπία και ιστορικό ενδιαφέρον» από το Κρατικό Συμβούλιο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Το 1990 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της ΟΥΝΕΣΚΟ με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς για τα τοπία του και τον ρόλο του ως οικότοπος για σπάνια και απειλούμενα είδη. Το 2002, το όρος Χουάνγκ κηρύχτηκε ως "αδελφικό βουνό" του όρους Γιουνγκφράου των Ελβετικών Άλπεων. Ένα μεγάλο μέρος της φήμης του όρους Χουάνγκ απορρέει από τη σημασία του στις Κινεζικές τέχνες και τη λογοτεχνία. Έχει αποτελέσει αντικείμενο έμπνευσης για ποιητές όπως ο Λι Πο, και για άλλους καλλιτέχνες, ζωγράφους και φωτογράφους. Από την εποχή της δυναστείας Τανγκ μέχρι το τέλος της δυναστείας Τσινγκ, έχουν γραφτεί πάνω από 20.000 ποιήματα για το όρος Χουάνγκ, και υπάρχει μια σχολή ζωγραφικής αφιερωμένη σε αυτό. Τα βουνά έχουν δυναμικό παρόν και σε σύγχρονα έργα. Ο Τζέιμς Κάμερον, ο σκηνοθέτης της ταινίας Avatar του 2009, ανέφερε το όρος Χουάγνκ ως μία από τις επιρροές του όταν σχεδίαζε τον εικονικό κόσμο της ταινίας. Και η κινεζική σειρά κινουμένων σχεδίων Stitch & Ai, μια συνέχεια της σειράς Lilo & Stitch της Disney, διαδραματίζεται στην οροσειρά του Χουάνγκ. Η περιοχή έχει επιστημονικό ενδιαφέρον και προσφέρεται για έρευνες στην ποικιλομορφία της χλωρίδας και της πανίδας. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η γεωλογία και η βλάστηση του βουνού ήταν αντικείμενα πολλών μελετών, για επιστήμονες από όλον τον κόσμο αλλά και ντόπιους. Το βουνό διατηρεί το ερευνητικό του ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, στα τέλη του 20ου αιώνα διεξήχθη μία μελέτη πεδίου για τους Θιβετιανούς μακάκους που ζουν στο βουνό. Με τουλάχιστον 140 τμήματα ανοικτά για τους επισκέπτες, το όρος Χουάνγκ είναι ένας μεγάλος τουριστικός προορισμός στην Κίνα. Το 1987 η πόλη Τουνσί μετονομάστηκε σε Χουανγκσάν Σίτι, που σημαίνει "Πόλη του Όρους Χουάνγκ", προκειμένου να προωθήσει τον τουρισμό στο βουνό. Το 2007 περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο τουρίστες επισκέφθηκαν το βουνό. Οι πρόποδες του βουνού συνδέονται με τη Σαγκάη σιδηροδρομικά και αεροπορικά, και είναι προσβάσιμοι από αρκετές πόλεις, όπως οι Χανγκτσόου και Γουχού. Το 1990 υπήρχαν πάνω από 50 χλμ. μονοπατιών για τους πεζοπόρους, τους επισκέπτες και τους υπαλλήλους των εγκαταστάσεων, που διέρχονταν από γραφικές περιοχές με θεαματικά τοπία. Υπάρχουν, επίσης, τελεφερίκ που μεταφέρουν τους τουρίστες απευθείας από τη βάση σε μία από τις κορυφές. Στην περιοχή υπάρχουν ξενοδοχεία και ξενώνες για διανυκτέρευση, αφού πολλοί ορειβάτες ανεβαίνουν στα βουνά, περνούν τη νύχτα σε μια από τις κορυφές, και αφού δουν την ανατολή του ηλίου την επόμενη ημέρα, κατεβαίνουν από διαφορετική διαδρομή. Το όρος Χουάνγκ είναι αναγνωρισμένο ως Τουριστικό Αξιοθέατο AAAAA, δηλαδή εξαιρετικό, από την Εθνική Διοίκηση Τουρισμού της Κίνας. Το Όρος Χουάνγκ έχει υγρό ηπειρωτικό κλίμα ( Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν Dfb). Στην υψομετρική του ζώνη το κλίμα είναι ψυχρότερο και υγρότερο, από ότι στο υπόλοιπο Ανχουέι.
|
Το Όρος Χουάνγκ (κινεζικά: 黄山 , Χουάνγκσαν), του οποίου το όνομα σημαίνει Κίτρινο Βουνό, είναι μια οροσειρά στη νότια επαρχία Ανχουέι, στην ανατολική Κίνα. Στα υψόμετρα κάτω των 1.100 μ. από το επίπεδο της θάλασσας η βλάστηση του όρους είναι πυκνότερη, ενώ υπάρχουν δέντρα που αναπτύσσονται μέχρι το ανώτατο όριο δεντροφυίας σε υψόμετρο 1.800 μ. Η τοποθεσία είναι γνωστή για τα τοπία της, τα ηλιοβασιλέματα, τις κορυφές από γρανίτη με τα ιδιόμορφα σχήματα, την ενδημική ποικιλία πεύκων του Χουανγκσάν, τις θερμές πηγές, τα χιόνια του χειμώνα και τη θέα πάνω από τα σύννεφα. Το Όρος Χουάνγκ είναι αντικείμενο που εμφανίζεται συχνά στην Κινεζική ζωγραφική και λογοτεχνία, καθώς και στη σύγχρονη φωτογραφία. Έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο της ΟΥΝΕΣΚΟ με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς, και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς της Κίνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Καμόρα
|
Η προέλευση της Καμόρα δεν είναι απολύτως σαφής. Μπορεί να χρονολογείται από τον 17ο αιώνα ως απόγονος της ισπανικής μυστικής κοινότητας, την Garduña, που ιδρύθηκε το 1417. Αξιωματούχοι του Βασιλείου της Νάπολης μπορεί να εισήγαγαν την οργάνωση στην περιοχή, ή μπορεί να είχαν αυξηθεί σταδιακά από μικρές εγκληματικές συμμορίες που δραστηριοποιούνταν στην ναπολιτάνικη κοινωνία, κοντά στο τέλος του 18ου αιώνα. Ωστόσο, η πρόσφατη ιστορική έρευνα στην Ισπανία έδειξε ότι η Garduña ποτέ δεν υπήρξε και βασίστηκε σε ένα φανταστικό βιβλίο του 19ου αιώνα. Η πρώτη επίσημη χρήση της λέξης "Καμόρα" χρονολογείται από το 1735, όταν ένα βασιλικό διάταγμα ενέκρινε τη δημιουργία οκτώ σπιτιών για τυχερά παιχνίδια στη Νάπολη. Η λέξη είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι ένα μείγμα, από την λέξη «capo» (το αφεντικό) και ένα παιχνίδι που παιζόταν στους δρόμους, την «morra». Η Καμόρα εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια ενός χαοτικού κενού εξουσίας στα χρόνια μεταξύ 1799 και 1815, όταν η Παρθενόπεια Δημοκρατία ανακηρύχθηκε από το κύμα της Γαλλικής Επανάστασης και της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων. Η πρώτη επίσημη αναφορά της Καμόρα ως οργάνωση χρονολογείται από το 1820, όταν ένα αρχείο της αστυνομίας ανέφερε μια πειθαρχική συνεδρίαση της Καμόρα, από το δικαστήριο γνωστό ως "Gran Mamma". Εκείνο το έτος ανακαλύφθηκε επίσης το πρώτο γραπτό καταστατικό, η frieno, που έδειχνε μια σταθερή οργανωτική δομή στον υπόκοσμο. Ένα άλλο καταστατικό ανακαλύφθηκε το 1842, συμπεριλαμβανομένων των τελετών έναρξης και κονδύλια που προορίζονταν για τις οικογένειες των φυλακισμένων. Η οργάνωση ήταν επίσης γνωστή ως η "Bella Società Riformata", και "Società dell'Umirtà" ή "Onorata Società". Η εξέλιξη σε πιο οργανωμένη δομή έδειξε μια ποιοτική αλλαγή: η Καμόρα και τα μέλη της δεν ήταν πλέον οι τοπικές συμμορίες που ζούσαν από τις κλοπές και τους εκβιασμούς. Είχαν πλέον μια σταθερή δομή και κάποιο είδος ιεραρχίας. Ένα άλλο ποιοτικό άλμα ήταν η συμφωνία της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης με την Καμόρα, μετά την ήττα του 1848 της επανάστασης. Οι φιλελεύθεροι συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να έχουν λαϊκή υποστήριξη για την ανατροπή του βασιλιά. Πήγαν στην Καμόρα και την επέτρεψαν να πληρώνεται, με τα μέλη της να είναι οι ηγέτες της πόλης. Ο νέος επικεφαλής της αστυνομίας, Λιμπόριο Ρομάνο, στράφηκε προς τον επικεφαλής της Καμόρα, Σαλβατόρε Ντε Κρεσκένζο, για να διατηρήσουν την τάξη και τον διόρισε ως επικεφαλής της δημοτικής φρουράς. Η Καμόρα ουσιαστικά είχε εξελιχθεί σε μεσίτη εξουσίας μέσα σε μερικές δεκαετίες. Το 1869, ο Τσίτσιο Καπούτσιο εξελέγη ως ο capintesta (αρχηγός των συμμοριών) της Καμόρα από τους δώδεκα επικεφαλής των περιοχών (capintriti), πετυχαίνοντας ο Ντε Κρεσκένζο μετά από ένα σύντομο μεσοδιάστημα. το παρατσούκλι "Ο βασιλιάς της Νάπολης" ο οποίος πέθανε το 1892. Μετά την ενοποίηση της Ιταλίας το 1861 έγιναν προσπάθειες για την αντιμετώπιση της Καμόρα και μια σειρά από ανθρωποκυνηγητά έγιναν από το 1882. Δημιουργήθηκε η επιτροπή "Saredo" (1900-1901), η οποία συστάθηκε για να διερευνήσει τη διαφθορά και την κακή διακυβέρνηση στη Νάπολη, Η επιτροπή εντόπισε το σύστημα της πολιτικής κηδεμονίας και συνετάξε μια έκθεση που την ονομάτησε «Η Ανώτερη Καμόρα» και περιγράφει τα εξής: «Η αρχική Κατώτερη Καμόρα κυριάρχησε κατά τη διάρκεια των φτωχών πληβείων στην εποχή της εξαθλίωσης και της υποτέλειας. Στη συνέχεια, προέκυψε μια Ανώτερη Καμόρα που περιλαμβάνει τα πιο πονηρά και τολμηρά μέλη της μεσαίας τάξης. Θα τροφοδοτείται από το εμπόριο και τις δημόσιες συμβάσεις έργων, και τις πολιτικές συναντήσεις με Κυβερνητικούς αξιωματούχους.Αυτή η Ανώτερη Καμόρα θα χτυπά και θα δραστηριοποιείται με τη Κατώτερη Καμόρα, ανταλλασόντας υποσχέσεις για χάρες και τις εύνοιες για υποσχέσεις. Η Ανώτερη Καμόρα σκέφτεται και αξιοποιεί τα εργαλεία που έχει, τα οποία είναι η πονηριά, τα νεύρα και η βία. Η δύναμή της προέρχεται από τους δρόμους. Και δικαίως αν το εξετάσει κανείς αυτό την κάνει να είναι πιο επικίνδυνη, επειδή έχει εκ νέου ιδρύσει τη χειρότερη μορφή δεσποτισμού, ιδρύοντας ένα καθεστώς που βασίζεται σε εκφοβισμό. Η Ανώτερη Καμόρα έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη βούληση με την επιβολή της και έχει καταλύσει την ελευθερία, όπως επίσης έχει εξαπατήσει το νόμο και τη δημόσια εμπιστοσύνη». Η έκθεση εισήγαγε την ορολογία της «Ανώτερης Καμόρα», με ένα αστικό χαρακτήρα, αλλά διακριτή από την πληβειακή Καμόρα, μολονότι και οι δύο ήταν σε στενή επαφή μέσω του προσώπου του ενδιάμεσου (faccendiere). Και η έκθεση συνεχίζει: «Από τον πλούσιο βιομήχανο που θέλει ένα σαφή δρόμο στην πολιτική διοίκηση? Από έναν μικρό μαγαζάτορα που θέλει να ζητήσει τη μείωση των φόρων? Από μια επιχείρηση που προσπαθεί να κερδίσει από το συμβόλαιο με έναν εργαζόμενο που ψάχνει για δουλειά? Από έναν επαγγελματία που θέλει περισσότερους πελάτες ή μεγαλύτερη αναγνώριση? Από κάποιους που έχουν έρθει από άλλες επαρχίες στη Νάπολη για να αγοράσουν κάποια αγαθά σε κάποιον που θέλει να μεταναστεύσει στην Αμερική? Όλοι βρίσκουν κάποιον μεσαζόντα στην πορεία τους, και σχεδόν όλα είναι φτιαγμένα για τη χρήση τους». Ωστόσο, αν η «Ανώτερη Καμόρα» ήταν αναπόσπαστο μέρος της Καμόρα, σωστά αμφισβητείται. Αν και η έρευνα δεν αποδείκνυε συγκεκριμένες συμπαιγνίες μεταξύ της Καμόρα και της πολιτικής, που έφεραν στο φως οι μηχανισμοί χορηγιών που τροφοδοτούσε τη διαφθορά στο δήμο. Η επιρροή της στη κοινωνία αποδυναμώθηκε το οποίο αποδεικνύεται και από την ήττα του συνόλου των υποψηφίων τους στην Νάπολη στις εκλογές του 1901, και πολλά μέλη της έφυγαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Καμόρα δεχθήκε ένα ακόμα χτύπημα με τη δίκη Κουόκολο (1911-1912). Ενώ η δίκη ήταν για τη δολοφονία του Τζενάρο Κουόκολο και της συζύγου του, ωστόσο υπάρχουν υποψίες ότι η αστυνομία, στις 6 Ιουνίου, 1906 με τον κύριο ερευνητή των καραμπινιέρων Λοχαγό Κάρλο Φαμπρόνι, πήγε να τη μετατρεψεί από μια δίκη για φόνο σε μία εναντίον της Καμόρα. Ο Φαμπρόνι σκόπευε να χρησιμοποιήσει τη δίκη για να δώσει το τελικό πλήγμα στην Καμόρα. Η δίκη προσέλκυσε την μεγάλη προσοχή των εφημερίδων και το ευρύ κοινό, τόσο στην Ιταλία όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ακροάσεις άρχισαν την άνοιξη του 1911 και θα συνεχιστεί για δώδεκα μήνες. Μετά από μια δίκη 17 μηνών, με συχνή ταραχώδη διαδικασία έκλεισε με καταδικαστική απόφαση της 8ης Ιουλίου, 1912. Οι κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων 27 κορυφαίοι αρχηγοί της Καμόρα, καταδικάστηκαν σε συνολική ποινή φυλάκισης 354 χρόνων. Ο κύριος κατηγορούμενος και επικεφαλής της Καμόρα, Ενρίκο Αλφάνο, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Η Καμόρα δεν ήταν ποτέ ένα συνεκτικό σύνολο, ούτε με μια κεντρική οργάνωση. Αντ 'αυτού, έχει πάντα μια χαλαρή συνομοσπονδία των διαφορετικών, και ανεξάρτητων ομάδων ή οικογενειών. Κάθε ομάδα ήταν υποχρεωμένη να έχει δεσμούς συγγένειας και ελεγχόμενες οικονομικές δραστηριότητες που λαμβάναν χώρα στο συγκεκριμένο έδαφος της. Κάθε οικογένειακή γενιά φρόντισε την δική του επιχείρηση, στην προστατευόμενη περιοχή του, και μερικές φορές προσπάθησαν να επεκταθούν σε βάρος άλλης ομάδας. Αν και δεν είναι κεντρική, υπήρξε κάποιος ελάχιστος συντονισμός, προκειμένου να αποφευχθεί η αμοιβαία παρεμβολή. Οι οικογένειες αγωνίστηκαν για να διατηρηθεί ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών μεταξύ ίσων εξουσιών. Μία από τις στρατηγικές της Καμόρα για να αποκτήσουν κοινωνική καταξίωση είναι η πολιτική πατρωνία. Οι οικογενειακές φατρίες έγιναν οι προτιμώμενοι συνομιλητές των τοπικών πολιτικών και δημόσιων υπαλλήλων, λόγω της θέσης τους στην κοινότητα. Με τη σειρά τους, τα αφεντικά των φατριών χρησιμοποιούσαν την πολιτική τους εξουσία για να βοηθήσουν και να προστατεύσουν τους πελάτες τους από τις τοπικές αρχές. Μέσα από ένα μείγμα από ωμή βία, την πολιτική κατάσταση και την κοινωνική ηγεσία, οι οικογενειακές φατρίες της Καμόρα θα επιβληθούν ως μεσάζοντες μεταξύ της τοπικής κοινότητας και των γραφειοκρατών και των πολιτικών σε εθνικό επίπεδο. Θα έχουν προνόμια και προστασία, και θα παρεμβενούν υπέρ των πελατών τους σε αντάλλαγμα για τη σιωπή και την ανοχή τους έναντι των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Με τις πολιτικές τους συνδέσεις, οι επικεφαλής των μεγάλων οικογενειών έγιναν μεσίτες εξουσίας σε τοπικό και εθνικό πολιτικό πλαίσιο, παρέχοντας σε ναπολιτάνους πολιτικούς μια ευρεία στήριξη στις εκλογές, και σε αντάλλαγμα να λαμβάνουν παροχές για την περιφέρεια τους. Σε σύγκριση με πυραμιδική δομή της μαφίας της Σικελίας, η Καμόρα έχει περισσότερο μια «οριζόντια» από μια «κάθετη» δομή. Ως αποτέλεσμα, οι φατρίες της Καμόρα ενεργούν ανεξάρτητα μεταξύ τους, και είναι πιο επιρρεπής σε διενέξεις μεταξύ τους. Αυτό όμως κάνει την Καμόρα πιο ανθεκτική, όταν οι κορυφαίοι ηγέτες συνελήφθησαν ή σκοτώθηκαν, με νέες φατρίες και οργανώσεις που ιδρύθηκαν από τα μέλη των παλαιών. Καθώς το αφεντικό της φατρίας Γκαλάσο, Πασκουάλε Γκαλάσο δήλωσε κάποτε στο δικαστήριο: «Η Καμπάνια μπορεί να αφανιστεί, επειδή θα μπορούσε να κοπεί σε μια νέα φατρία της Καμόρα, αλλά μετά άλλες δέκα θα μπορούσαν να προκύψουν από αυτή.»Στη δεκαετία του 1970 και του 1980 ο Ραφαέλ Κουτόλο έκανε μια προσπάθεια για την ενοποίηση των οικογενειών της Καμόρα με τον τρόπο της Μαφίας της Σικελίας, με δομή της Nέας οργανωμένης Καμόρα (Nuova Camorra Organizzata ή NCO), αλλά αυτό αποδείχθηκε ανεπιτυχής. Το 1983, η ιταλική αστυνομία εκτιμούσε ότι υπήρχαν περίπου 12 φατρίες της Καμόρα. Μέχρι το 1987, ο αριθμός είχε αυξηθεί σε 26, και κατά το επόμενο έτος, μια έκθεση από μια ομάδα της αστυνομίας της Νάπολη αναφέρει ότι ο αριθμός τους είναι ως 32. Σήμερα εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 111 φατρίες της Καμόρα και πάνω από 6.700 μέλη στη Νάπολη και το άμεσο περιβάλλον. Το 2004 και το 2005 ξεκίνησε μια αιματηρή βεντέτα που έγινε γνωστή στον ιταλικό Τύπο ως το φέουδο Σκαμπία. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 100 δολοφονίες στο δρόμο. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2006 μια νέα σειρά από δολοφονίες έλαβαν χώρα στη Νάπολη μεταξύ 20 ανταγωνιστριών φατριών, που κόστισε 12 ζωές σε 10 ημέρες. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Τζουλιάνο Αμάτο αποφάσισε να στείλει περισσότερους από 1.000 επιπλέον αστυνομικούς και καραμπινιέρους στη Νάπολη για την καταπολέμηση του εγκλήματος και την προστασία τουριστών. Παρά το γεγονός αυτό, κατά το επόμενο έτος υπήρχαν πάνω από 120 δολοφονίες. Οι πυροβολισμοί από μέλη της Καμόρα συχνά οδηγούν σε απώλειες μεταξύ του τοπικού πληθυσμού, αλλά τέτοια επεισόδια είναι συχνά δύσκολο να ερευνηθούν, λόγω της ευρείας ομερτά (κώδικας σιωπής). Σύμφωνα με μια έκθεση από την Confesercenti, τον δεύτερο μεγαλύτερο Ιταλικό Οργανισμό Εμπορίου, η οποία δημοσιεύθηκε στις 22 Οκτωβρίου, 2007 στη Corriere della Sera, η Καμόρα ελέγχει τα γαλακτοκομικά και τα ψάρια στις βιομηχανίες, το εμπόριο καφέ, και πάνω από 2.500 αρτοποιεία στη Νάπολη.
|
Η Καμόρα (ιταλικά: Camorra) είναι εγκληματική οργάνωση της ιταλικής μαφίας, η οποία προέκυψε στην περιοχή της Καμπανίας και της Νάπολη. Είναι μία από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις της Ιταλίας, που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Σε αντίθεση με την πυραμιδική δομή της μαφίας της Σικελίας, η οργανωτική δομή της Καμόρα είναι πιο οριζόντια από κατακόρυφη. Κατά συνέπεια, μεμονωμένες φατρίες της Καμόρα ενεργούν ανεξάρτητα, και είναι πιο επιρρεπείς σε διαμάχες μεταξύ τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B1
|
Μπλάκι Λόουλες
|
Ο Ντούρεν μεγάλωσε στο Στάτεν Άιλαντ, της Νέας Υόρκης. Μεγάλωσε ως Βαπτιστής, αλλά έχει ισχυριστεί πως έχει Εβραϊκές ρίζες. Έχει δηλώσει πώς σαν νέος, ήταν πολύ δραστήριος στα θέματα της εκκλησίας αλλά στα τέλη της εφηβείας του, παρέκκλινε από την εκκλησία κι άρχισε να ενδιαφέρεται για τον αποκρυφισμό. Έχει Ιρλανδούς, Γάλλους και Ιθαγενείς Αμερικανούς προγόνους. Όταν ήταν έφηβος ανήκε σε συμμορία μαζί με τον κιθαρίστα των Kiss, Έις Φρίλι. Αγόρασε την πρώτη του κιθάρα σε ηλικία δέκα ετών και έναν χρόνο αργότερα σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα με την ονομασία The Underside. Στα 16 του χρόνια έπαιζε σε τοπικά κλαμπ με τους Black Rabbit και στη συνέχεια τους Orfax Rainbow. Όταν σταμάτησε την φοίτηση του στο λύκειο, δούλεψε για δύο χρόνια στην κατασκευαστική εταιρεία που εργαζόταν ο πατέρας του. Τον Μάιο του 1975 έγινε μέλος των New York Dolls για μόλις 15 ημέρες, αντικαθιστώντας τον Τζόνι Θάντερς για δύο συναυλίες στην Φλόριντα. Αμέσως μετά, πήγε στην Καλιφόρνια και σχημάτισε τους Killer Kane Band μαζί με τον Άρθουρ Κέιν, όπου ανέλαβε τα φωνητικά. Εκείνη την περίοδο, το καλλιτεχνικό του παρωνύμιο ήταν "Blackie Goozeman". Το συγκρότημα διαλύθηκε έναν χρόνο αργότερα, όταν ο Ντούρεν παρέμεινε στο Λος Άντζελες, ενώ ο Κέιν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Το 1976 σχημάτισε τους Sister, με τον μετέπειτα κιθαρίστα των W.A.S.P., Ράντι Πάιπερ και τον μετέπειτα μπασίστα των Motley Crue, Νίκι Σιξ στην σύνθεση τους. Το 1978, στο συγκρότημα εντάχθηκε ο Κρις Χολμς, αλλά διαλύθηκαν λίγους μήνες αργότερα, με τον Ντούρεν να σχηματίζει τους Circus Circus το 1979, έχοντας τον Πάιπερ και πάλι στην σύνθεση του σχήματος. Δύο χρόνια αργότερα, εντάχθηκε στους London του Λίζι Γκρέι και του Νίκι Σιξ, με τους οποίους έπαιξε σε μερικές συναυλίες και ηχογράφησε δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το 1982, με το όνομα Μπλάκι Λόουλες (Blackie Lawless), σχημάτισε τους W.A.S.P. μαζί με τους κιθαρίστες Ράντι Πάιπερ και Κρις Χολμς και το ντράμερ Τόνι Ρίτσαρντς. Πλέον, ο Λόουλες είναι το μοναδικό εναπομείναν αρχικό μέλος του συγκροτήματος, αφού με την πάροδο των χρόνων υπήρξαν αρκετές αλλαγές στην σύνθεση τους, με πάνω από 15 μουσικούς να περνούν από τους W.A.S.P.. Ο Λόουλες είναι ο βασικός συνθέτης του συγκροτήματος και έχει δηλώσει ότι το αγαπημένο του άλμπουμ είναι το "The Crimson Idol". Η στιχουργική του επικεντρώνεται σε σεξιστικά θέματα, όπως και θρησκευτικού και αποκρυφιστικού τύπου αναφορές, λόγω της αυστηρής χριστιανικής του ανατροφής, αφού ο παππούς του ήταν διάκονος και ο θείος του κήρυκας. Οι βασικές επιρροές του Λόουλες είναι οι AC/DC, Black Sabbath, Beatles και Kiss, ενώ η σκηνική του παρουσία τις ρίζες της στους Kiss και τον Alice Cooper. Κατά την δεκαετία του '80, η επί σκηνής συμπεριφορά του κατακρίθηκε από οργανώσεις όπως η Parents Music Resource Center και κατά καιρούς, υπήρξαν ακυρώσεις συναυλιών του συγκροτήματος από τις τοπικές αρχές. Το 2003, ο Λόουλες υπερασπίστηκε τον κιθαρίστα των The Who, Πιτ Τάουνσεντ, όταν ο τελευταίος κατηγορήθηκε για υποψία κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού. Τον Ιούλιο του 2006, οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις των W.A.S.P. ακυρώθηκαν λόγω της διάγνωσης του Λόουλες με δυσμορφία σε μία από τις αρτηρίες του. Μετά από ειδική θεραπεία ανάρρωσε επιτυχώς. Το Νοέμβριο του 2008, ο Λόουλες δήλωσε ότι θα ψηφίσει τον Τζον ΜακΚέιν στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές με σκοπό να αποτρέψει την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το καλοκαίρι του 2013, οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις του συγκροτήματος σε διάφορα φεστιβάλ, ακυρώθηκαν λόγω ατυχήματος του Λόουλες όπου έσπασε το πόδι του. με τους W.A.S.P.W.A.S.P. (1984) The Last Command (1985) Inside the Electric Circus (1986) The Headless Children (1989) The Crimson Idol (1992) Still Not Black Enough (1995) Kill Fuck Die (1997) Helldorado (1999) Unholy Terror (2001) Dying for the World (2002) The Neon God: Part 1 – The Rise (2004) The Neon God: Part 2 - The Demise (2004) Dominator (2007) Babylon (2009) Golgotha (2015) ReIdolized (The Soundtrack to the Crimson Idol) (1918) Blackie Lawless, W.A.S.P., WASP, Biography, Bass, Guitar W.A.S.P. - Biography - Metal Storm Lawless Blackie (WASP)- Musician Profile - Spirit of Metal Blackie Lawless - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Μπλάκι Λόουλες στην IMDb (Αγγλικά)
|
Ο Μπλάκι Λόουλες (αγγλ. Blackie Lawless, πραγματικό όνομα: Στίβεν Έντουαρντ Ντούρεν) είναι Αμερικανός μουσικός και συνθέτης που έγινε ευρέως γνωστός ως ο τραγουδιστής, μπασίστας και κιθαρίστας του Αμερικανικού Χέβι Μέταλ συγκροτήματος W.A.S.P.. Επίσης, στα μέσα της δεκαετίας του '70, είχε ενταχθεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα στους New York Dolls.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CE%9B%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%82
|
Κρητικός αγριόγατος
|
Ο κρητικός αγριόγατος είναι μεγαλύτερος από τις οικόσιτες γάτες και τα αρσενικά έχουν μήκος 50 εκατοστά, ενώ η ουρά τους φτάνει τα 30 εκατοστά. Η ουρά του είναι στενή στη βάση και φουντωτή στην άκρη. Στην ουρά του υπάρχουν μαύροι δακτύλιοι. Τρέφεται κυρίως με λαγούς και ζει σε πουρναρότοπους και σε θαμνώνες μεσογειακής βλάστησης με αραιά δέντρα σε υψόμετρο 900 με 1200 μέτρων. Γεννάει 4 ως 7 μικρά 1-2 φορές το χρόνο. Ο Κρητικός αγριόγατος ζει στις κορυφές των Λευκών ορέων, αφού βρέθηκε νεκρό ένα άτομο το 1997. Επίσης ζει στο δάσος του Ρούβα και στο φαράγγι της Σαμαριάς. Ζουν αρκετοί στη Δίκτη, κυρίως στα νοτιοδυτικά, όπου προκαλούν προβλήματα στα μικρά αιγοπρόβατα. Η Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια του National Geographic, τόμος 1, σελ. 176 Κρητικός αγριόγατος: Το μυστηριώδες θηλαστικό του Ψηλορείτη που ελάχιστοι γνωρίζουν Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης: Κρητικός αγριόγατος Φουρόγατος: Ο κρητικός αγριόγατος δήλωσε «παρών» στα Λευκά Όρη , CNN Greece, 18-10-2017.
|
Ο κρητικός αγριόγατος ή φουρόγατος (Felis silvestris cretensis) είναι ένα υποείδος της αγριόγατας που ζει στην Κρήτη. Ο κρητικός αγριόγατος καταγράφεται ως είδος για πρώτη φορά το 1953. Το ζώο αυτό θεωρούταν για πολλά χρόνια εξαφανισμένο είδος, μέχρι το 1996, όταν δύο φοιτήτριες από το Πανεπιστήμιο της Περούτζα αιχμαλώτισαν ένα άτομο, ενώ υπήρχαν πολλές αναφορές από βοσκούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B9%CF%8C%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Λουτρά Κύθνου
|
Οι οικισμός οφείλει το όνομά του στις εγκαταστάσεις λουτρών επί των θερμών πηγών οι οποίες ήταν γνωστές από τη ρωμαϊκή περίοδο. Κοντά στα Λουτρά βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Μαρουλά που διαθέτει ευρήματα της Μεσολιθικής περιόδου.Η περιοχή των Λουτρών κατοικείται από την αρχαιότητα λόγω ύπαρξης πόσιμου νερού αλλά και του φυσικού λιμανιού που διαθέτει. Από τα αρχαία χρόνια τα Λουτρά ήταν γνωστά για τις ιαματικές πηγές τους. Οι πρώτες εγκαταστάσεις αξιοποίησης των πηγών φτιάχτηκαν το 1782 επί Τουρκοκρατίας από τον Νικόλαο Μαυρογένη. Παρόλο που οι πηγές χρησιμοποιούνταν ήδη την περίοδο που ο Χριστιανισμός δεν είχε διαδοθεί ακόμα στην Κύθνο, η τελική αξιοποίηση των ιαματικών πηγών (των Αγίων Αναργύρων και του Κάκαβου) ξεκίνησε κατά τη βασιλεία του Όθωνα όταν διαπιστώθηκαν οι θεραπευτικές ιδιότητες των πηγών και ξεκίνησε η κατασκευή του συγκροτήματος των ιαματικών λουτρών κατόπιν εισήγησης από την Ιατρική Σχολή για εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων, ενώ οι ντόπιοι αναφέρουν πως ως τότε οι κάτοικοι των νεότερων χρόνων τις χρησιμοποιούσαν μόνο για να πατούν και να πλένουν κουβέρτες και χαλιά. Το αρχικό κτίριο του υδροθεραπευτηρίου ολοκληρώθηκε το 1857 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Christian Hansen και του βοηθού του Laurent, που ανέλαβε την εκτέλεση και λίγα χρόνια αργότερα κτίστηκε το διπλανό κεραμοσκεπές νεοκλασικό κτίριο με σχέδια του Ernest Ziller. Στο λιμάνι των Λουτρών φόρτωναν τα μεταλλεύματα από το Όρος Κακόβολο.Τα Λουτρά απέκτησαν ηλεκτρισμό το 1932 χάρη σε δωρεά του ζεύγους Κανελλόπουλου. Τον Μάιο του 1941, την περίοδο της Κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, αποβιβάστηκαν στα Λουτρά ιταλικά στρατεύματα. Τα Λουτρά ξεκίνησαν να αναπτύσσονται από τη δεκαετία του ‘80. Διαθέτουν μαρίνα για σκάφη και αλιευτικό καταφύγιο για τους ψαράδες. Στην περιοχή τα πετρώματα είναι εν γένει υδροπερατά. Γίνεται χρήση μη στεγανών βόρθων (απορρόφησης) με αποτέλεσμα ρύπανση στον υδροφόρο ορίζοντα. Γεώτρηση στα Λουτρά καταδεικνύει πως το νερό είναι πόσιμο εντός αποδεκτών ορίων, σε αντίθεση με τις περισσότερες περιοχές της Κύθνου που δεν είναι. Στα Λουτρά εκβάλλουν δύο ιαματικές πηγές που έχουν σχηματιστεί ως μεταηφαιστειακά γεγονότα και έχουν τα εξής χαρακτηριστικά: Ιαματική πηγή Αγίων Αναργύρων (αναβλύζει μέσα στο υδροθεραπευτήριο): αλιπηγή με περισσότερα από 15000 mg διαλυμένων στερεών συστατικών ανά λίτρο νερού, κυρίως χλώριο και νάτριο μεσόθερμη με θερμοκρασία νερού στους 38° Κελσίου μέτρια ραδιενεργή με συγκέντρωση 25 Mach Ιαματική πηγή Κάκκαβου (σε απόσταση 50 μέτρων από αυτή των Αγίων Αναργύρων, ρέει απ' ευθείας προς την θάλασσα): σιδηρούχος αλιπηγή με ιωδιούχο, βρωμιούχο και χλωριούχο νάτριο υπέρθερμη με θερμοκρασία νερού στους 52° Κελσίου ασθενώς ραδιενεργή με ραδιενεργή συγκέντρωση 4,1 Mach Με τις ανασκαφές, ανακαλύφθηκαν αρχαίες κυκλικές κατοικίες, τάφοι και ένας ανθρώπινος σκελετός και κοντά σε αυτόν λίθινα εργαλεία από πυριτόλιθο, χαλαζία και οψιανό. Φιλιππαίου, Καλλιόπη Γ. (2014-02-10). Κουμαντάκης, Ιωάννης, επιμ. «Υδατικοί πόροι με έμφαση στα υπόγεια νερά νήσου Κύθνου». Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. doi:10.26240/HEAL.NTUA.3900. https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/38980. Χιλιαδάκης Στέλιος Ε., Οδηγοί Εταιρίας Ελλήνων Τουριστικών Συγγραφέων - Κύθνος. Αθήναι: Εμμ. Μαθιουδάκη Veloudaki, Chrysanthi Anna; Veloudaki, Christianna; Crow, Jim; Theodossopoulos, Dimitrios (2021-07-31) (στα αγγλικά). Oria Kastro, an insular medieval settlement and fortress on Kythnos: an architectural, archaeological, and historical investigation. University Of Edinburgh. doi:10.7488/ERA/1286. https://era.ed.ac.uk/handle/1842/38015. Συλλογικό, Οι Κύθνιοι στα χρόνια της Κατοχής 1941-1944, 1995 100 Χρόνια Συνδέσμου Κυθνίων 1901-2001, Αθήνα 2011 Κοκιασμένου, Ελένη. «Διαχείριση υδατικών πόρων της Νήσου Κύθνου - διπλωματική εργασία - Ιδρυματικό Αποθετήριο». dias.library.tuc.gr. Πολυτεχνείο Κρήτης. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022.
|
Τα Λουτρά είναι παραθαλάσσιος παραδοσιακός οικισμός της Κύθνου στη Τοπική Κοινότητα Κύθνου στο Νομό Κυκλάδων. Βρίσκονται στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού, απέχουν 5 χιλιόμετρα από τη Χώρα (Κύθνος) και 11 χιλιόμετρα από τον Μέριχα. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 τα Λουτρά είχαν 142 μόνιμους κάτοικους. Με την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός των Λουτρών είχε 63 μόνιμους κατοίκους. Με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός ανήλθε στους 81 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται με τον τουρισμό και την αλιεία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%AC_%CE%9A%CF%8D%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Ρόμπερτ Τσιντ
|
Γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας μετά το γυμνάσιο στη Λουκέρνη διδάχθηκε σχέδιο και ζωγραφική στο εργαστήριο του James Schwegler (1793-1866). Το 1848 με πρόταση του ζωγράφου Joseph Nidwaldner μετακόμισε στη Γενεύη, όπου δίδαξε για πρώτη φορά στο François Diday. Την άνοιξη του 1851 γνώρισε τον Rudolf Koller, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Το 1889 οι δύο θα ταξίδευαν μαζί με την διεθνή έκθεση τέχνης στο Μόναχο. Το 1852 ταξίδεψε στο Παρίσι και στο Λούβρο μελέτησε τα έργα των Ολλανδών και των Γάλλων μεγάλων δασκάλων του 17ου αιώνα. Πρώτη σημαντική εργασία του ήταν «Η συγκομιδή" (1860) που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Τέχνης (Kunstmuseum) στη Βασιλεία. Την ίδια χρονιά αντέγραψε έργα των Κλωντ Λορραίν (Claude Lorrain) και Πάουλους Πόττερ (Paulus Potter) που εκτίθενται σήμερα στην Πινακοθήκη Παλαιών Δασκάλων στη Δρέσδη. Το 1882 ολοκλήρωσε το δάσος με τις βελανιδιές (Der Eichenwald), ένα από τα διασημότερα έργα του. Η εικόνα αυτή βασίζεται σε μια παλαιότερη μελέτη και μια μικρότερη έκδοση του 1859. Το "δάσος δρυός" εκτέθηκε το 1883 στην έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης στη Ζυρίχη. Σήμερα ο πίνακας αυτός εκτίθεται στη Πινακοθήκη (Kunsthaus) της Ζυρίχης. Von Anker bis Zünd, Die Kunst im jungen Bundessttaaf, Ζυρίχη 1998
|
Ο Ρόμπερτ Τσιντ (Robert Zünd) 1826- 1909 ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ελβετούς ζωγράφους του 19ου αιώνα. Το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1906 τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα και ένας δρόμος στη Λουκέρνη φέρει το όνομά του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Τέμενος Κεφελί
|
Σχετικές πληροφορίες για την έκταση της αυλής του ναού, ή για τον αριθμό των μοναχών που έμεναν εδώ δεν υπάρχουν πια. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η κατάσταση του κτιρίου ήταν ήδη δραματική. Οι τοίχοι ήταν σχισμένοι και εν μέρη ερειπωμένοι. Στον δεξιό της τοίχο η μονή είχε άλλα δύο κτίσματα νεώτερης κατασκευής για ενίσχυση του ετοιμόρροπου τοίχου. Οι πόρτες είχαν ξεκρεμαστεί. Το εσωτερικό μέρος του ναού ήταν γυμνό παντός βυζαντινού καλλωπίσματος. Η λεγόμενη βασιλική πύλη ήταν κλειστή με τούβλα χτισμένα. Η είσοδος ήταν στην αριστερή μεριά. Ο νάρθηκας της εκκλησίας δεν σώζεται. Κάτω από την αριστερή μεριά του ναού υπήρχε ένα υπόγειο, όπου Αρμένιοι κατεργάζονταν μετάξι. Το ίδιο και στις υπόστεγες κινστέρνες. Στα δεξιά της μονής είναι κήποι, ενώ στις άλλες τρεις πλευρές είναι δρόμος. Κτίστηκε επί της βασιλείας του Θεοφίλου και του υιού του, Μιχαήλ. Η μονή φέρει το όνομα του Μανουήλ, σημαντικού στρατηγού των Ανατολικών στρατευμάτων, ο οποίος την έκτισε. Μετά από πολλές ηρωικές μάχες με τους Αγαρηνούς, και αφού ασθένησε και απέθανε, το σκίνο του Μανουήλ μεταφέρθηκε στο Βυζάντιο και ετάφη στην μονή αυτή. Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Μανουήλ κατοικούσε στην οικία του κοντά στην κινστέρνα του Άσπαρος όπου και απέφευγε τις ραδιουργίες του Παλατιού. Αργότερα πήγε σε σεμνό τόπο όπου και ετάφη. Η μονή, αρχικά μικρή, εγκαινιάσθηκε εκ βάθρων από τον Πατριάρχη Φώτιο και αργότερα από τον Γεώργιο τον Λακαπηνό. Στην μονή αυτή έζησε και ο Μιχαήλ Δόυκας ο Παραπινάκης (1071-1078). Το 998 ο Πατριάρχης Σέργιος αναγορεύτηκε ηγούμενος της Μονής. Στα πρακτικά των Συνόδων μνημονεύεται ο Τρύφων, πρεσβύτερος της Μονής Μανουήλου. Πότε ο ναός μετατράπηκε σε τέμενος δεν είναι γνωστό. Ο Σεΐδ Αλής καλεί το τέμενος αυτό «Κεφελή-μεστζηδλι», που σημαίνει «ευκτήριο του Καφά», επειδή η μονή είχε μετατραπεί σε τέμενος με προτροπή κάποιου ονόματι Καφαίου. Προσθέτει δε ότι τα προς συντήρηση απαραίτητα χρήματα προέρχονταν από τα αφιερώματα του τεμένους Σελιμιέ. Η διατήρηση του άμβωνα χορηγείτο από το βασιλικό τέμενος του Σουλεϊμανιέ. Το 1475 ο Σουλτάνος Μωάμεθ κατάκτησε την περιοχή και μετακόμισε πάμπολλους Εβραίους, Γραικούς και Αρμένιους της περιοχής, πηγαίνοντάς τους στην ερημωμένη Κωνσταντινούπολη, της οποίας οι κάτοικοι, για να αποφύγουν τις θηριωδίες των Κριμαίων Τατάρων αποδήμησαν κατά μεγάλο μέρος στην Ιταλία, άλλοι στον Γαλατά. Οι Εβραίοι κατέφυγαν στο Χάσκιοϊ, μια πόλη κοντά στον Γαλατά, όπου οι απόγονοί τους λέγονταν Καραΐτες, δηλαδή «συγκάτοικοι των ομοφύλων Εβραίων». Οι Έλληνες παίρνοντας μαζί τους μερικές εικόνες από τον Καφά ίδρυσαν στον Γαλατά την Παναγία την Καφατιανή. Όσοι Αρμένιοι παρέμειναν ζήτησαν από τον Μωάμεθ να τους δώσει μια εκκλησία και έλαβαν την Μονή του Μανουήλ, που την μετονόμασαν σε «Σουρπ-Νιγγοός», ή Άγιος Νικόλαος και την χρησιμοποίησαν για πολλά χρόνια, μέχρι που τελικά μετατράπηκε σε οθωμανικό τέμενος. Η μετατροπή αυτή έγινε ίσως στις αρχές του 16ου αιώνα. Οι Αρμένιοι που, υπό την πίεση των Οθωμανών, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον ναό αυτόν, κατέφυγαν στην παράλια πύλη του Μπαλατά, όπου και έχτισαν έναν όμορφο ναό, στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου μικρού βυζαντινού ναού, του Αγίου Ευστρατίου. Αλέξανδρος Πασπάτης, επιμ. (1877). Βυζαντιναί μελέται Τοπογραφικαί και ιστορικαί. Κωνσταντινούπολη: Τυπογραφείο Αντωνίου Κορομηλά, Βιβλιοπωλείο των Αδελφών Δεσπάστα. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2009.
|
Το σημερινό Τέμενος Κεφελί ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωστή ως Μονή του Μανουήλ ή Μονή του Μανουήλος στην Κωνσταντινούπολη. Βρίσκεται στην συνοικία «Αγορά του διερμηνέα» ή «Σαλμάκ τομπρούκ», ανατολικά της κινστέρνας του Άσπαρος, κοντά στην «οδό του διερμηνέα», που ονομάζεται έτσι από τον πρώτο διερμηνέα του Σουλεϊμάν, τον Γιουνούς Αγά, που κατοικούσε εδώ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%AF
|
Στάδιο Μαξ Μόρλοκ
|
Αρχικά, το στάδιο ήταν γνωστό ως Städtisches Stadion («Δημοτικό Στάδιο») μέχρι το 1945, όταν μετονομάστηκε σε Στάδιο Νίκης. Το 1961, επέστρεψε στο αρχικό του όνομα μέχρι το 1991, όταν έλαβε το όνομα Frankenstadion. Στις 14 Μαρτίου 2006, το στάδιο μετονομάστηκε σε Στάδιο easyCredit για περίοδο πέντε ετών, μετά από συμφωνία χορηγίας με τη γερμανική τράπεζα DZ Bank. Πολλοί οπαδοί της 1. ΦΚ Νυρεμβέργης, με επικεφαλής τους "Ultras Nuremberg" που εισήχθη την 1η Απριλίου 2006, πραγματοποίησαν διαδήλωση ενάντια στο όνομα και μετονόμασαν συμβολικά το στάδιο με το σημερινό του όνομα, προς τιμήν ενός από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του συλλόγου, του Μαξ Μόρλοκ. Στις 14 Φεβρουαρίου 2013, το στάδιο μετονομάστηκε σε Στάδιο Grundig, μετά από συμφωνία χορηγίας με την Grundig.Τον Ιούλιο του 2016, το όνομα του σταδίου άλλαξε και πάλι σε Στάδιο Νυρεμβέργης, αφού η πόλη της Νυρεμβέργης δεν μπόρεσε να βρει νέο χορηγό. Από την 1η Ιουλίου 2017, το όνομα του σταδίου έγινε επίσημα Στάδιο Μαξ Μόρλοκ. Οι διαθέσιμες εγκαταστάσεις στο γήπεδο περιλαμβάνουν δύο αποδυτήρια παικτών, αποδυτήρια προπονητών και διαιτητών. Διατίθενται επίσης αίθουσες ιατρών και θεραπείας. Ένας χώρος τύπου 300 μ², ένας χώρος για συνεντεύξεις τύπου και τρία τηλεοπτικά στούντιο κάνουν το στάδιο πραγματικά μοντέρνο. Τα 1200 μ² αποτελούν τον χώρο VIP με χώρο για 800 άτομα. Για να αντισταθμιστεί ο μεγάλος αριθμός θέσεων υπάρχουν 15.000 θέσεις στάθμευσης με 205 για VIP. Το στάδιο διαθέτει επίσης εγκαταστάσεις στίβου που ακολουθούν τους διεθνείς κανονισμούς. Ένα πλήρες σύστημα καταιονισμού, που τροφοδοτεί το γρασίδι με νερό της βροχής. Ο χώρος είναι επίσης θερμαινόμενος και φωτίζεται με σύστημα προβολέων. Υπάρχουν δύο μεγάλες οθόνες 60 μ² που παρέχουν βίντεο στους φιλάθλους. Υπάρχει επίσης ένα εφεδρικό σύστημα πλήρους ισχύος, που τροφοδοτείται από γεννήτριες ντίζελ. Ξεκινώντας το 1933, οι εθνικοσοσιαλιστές άρχισαν να χρησιμοποιούν το στάδιο ως χώρο πορείας για τη Νεολαία Χίτλερ. Η τέταρτη Deutsche Kampfspiele, μια από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν από το Ναζιστικό Αθλητικό Σώμα, έλαβε χώρα σε αυτό το στάδιο από τις 23 έως τις 29 Ιουλίου 1934. Μετά το 1963, το στάδιο ανακαινίστηκε πολλές φορές, ώστε να μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις για ποδόσφαιρο στην Μπούντεσλιγκα. Το Στάδιο Μαξ Μόρλοκ έχει ανακαινιστεί δύο φορές, πρώτα από το 1988 έως το 1991, και στη συνέχεια ξανά το 2002, για να είναι έτοιμο εγκαίρως τόσο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005 όσο και για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Η ανακαίνιση του 2002 κόστισε 56,2 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία μοιράστηκαν μεταξύ της πόλης της Νυρεμβέργης, του κρατιδίου της Βαυαρίας και της οικοδομικής εταιρείας που διαχειριζόταν το στάδιο. Αυτός ο εκσυγχρονισμός (σχεδιασμένος και υλοποιημένος από την HPP Architects) αύξησε τη χωρητικότητα σε 48.548 θεατές, επεκτείνοντας τη νοτιοδυτική και βορειοδυτική κερκίδα. Ο αγωνιστικός χώρος κατέβηκε κατά 1,30 μέτρα για να παρέχει σε όλα τα καθίσματα απεριόριστη θέα στο γήπεδο. Η Πλατεία Μαξ Μόρλοκ αναπτύχθηκε ως ένα μέρος για να συναντηθούν οι θαυμαστές και να απολαύσουν κάτι να φάνε. Η συνολική έκταση αυτού του τόπου είναι 1.000 μέτρα. Το καλοκαίρι του 2012, η χωρητικότητα αυξήθηκε σε 50.000 θεατές. Το στάδιο ήταν ένα από τα γήπεδα διεξαγωγής για το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2006. Στο γήπεδο κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης διεξήχθησαν οι εξής αγώνες: Επίσημη έκθεση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1972. Τόμος 1. Μέρος 1. Σελ. 121. Επίσημη έκθεση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1972. Τόμος 3. Σελ. 359. Προφίλ γηπέδου 1 ΦΚ Νυρεμβέργης Προφίλ Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 Προφίλ Football.co.uk Αρχειοθετήθηκε 2012-05-14 στο Wayback Machine.
|
Το Στάδιο Μαξ Μόρλοκ (γερμανικά: Max-Morlock-Stadion) είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, το οποίο άνοιξε το 1928. Γειτονεύει με την Κλειστή Αρένα Νυρεμβέργης. Από το 1966, είναι η έδρα της 1. ΦΚ Νυρεμβέργη. Κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1972, το στάδιο φιλοξένησε έξι ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το 1967, φιλοξένησε τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης 1966-67 μεταξύ της Ρέιντζερς Γλασκώβης και της Μπάγερν Μονάχου, όπου η Μπάγερν κέρδισε με 1-0. Το στάδιο φιλοξένησε πέντε αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου αγώνα μεταξύ της Πορτογαλίας και της Ολλανδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CE%BE_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BA
|
Ραφίνια (ποδοσφαιριστής, γενν. το 1985)
|
Ο Ραφίνια ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία στην ηλικία των επτά ετών, παίζοντας για τη Γκρέμιο Λοντρινένσε, μια ομάδα σάλας από την πόλη του, Λοντρίνα της Παρανά. Στην ηλικία των 12 ετών, ξεκίνησε τις προπονήσεις με την ΠΣΤΣ, έναν τοπικό ποδοσφαιρικό σύλλογο, πριν υπογράψει με τη Λοντρίνα Εσπόρτε Κλούμπε το 2001, σε ηλικία 16 ετών. Στο τέλος του πρώτου έτους με τη Λοντρίνα, ο Ραφίνια υπέγραψε με τη Κοριτίμπα. Αυτό σήμαινε ότι μετακόμισε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του, αλλά επέτρεψε στον Ραφίνια να δείξει το ταλέντο του σε εθνικό επίπεδο. Με την Κοριτίμπα, ο Ραφίνια έκανε 23 εμφανίσεις τη σεζόν 2004 και σημείωσε τρία γκολ σε 13 εμφανίσεις τη σεζόν 2005.Στις 22 Αυγούστου 2005, ο Ραφίνια υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με τη Σάλκε 04, με κόστος μεταγραφής πέντε εκατομμυρίων ευρώ. Με τη Σάλκε, είχε 42 συμμετοχές τη σεζόν 2005–06, δύο γκολ σε 35 συμμετοχές τη σεζόν 2006–07, πέντε γκολ σε 46 συμμετοχές τη σεζόν 2007–08, δύο γκολ σε 40 συμμετοχές τη σεζόν 2008–09 και δύο γκολ σε 35 συμμετοχές τη σεζόν 2009–10. Στις 4 Αυγούστου 2010, επιβεβαιώθηκε ότι ο Ραφίνια μετακόμισε από τη Σάλκε στην ιταλική Τζένοα, με κόστος μεταγραφής 8 εκατομμυρίων ευρώ. Σημείωσε δύο γκολ σε 34 εμφανίσεις στη μοναδική του σεζόν στη Σέριε Α. Αφού η Τζένοα δεν είχε πληρώσει εγκαίρως το ποσό μεταγραφής του Ραφίνια, ο πρώην σύλλογος του, Σάλκε, μήνυσε την Τζένοα μέσω του Αθλητικού Διαιτητικού Δικαστηρίου (CAS). Την 1η Ιουνίου 2011, η Μπάγερν Μονάχου επιβεβαίωσε τη μεταγραφή του Ραφίνια από την Τζένοα, καθώς και του πρώην συμπαίκτη του στη Σάλκε, Μάνουελ Νόιερ. Ο Ραφίνια υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, με το κόστος μεταγραφής να αναφέρεται στα 5,75 εκατομμύρια ευρώ. Σημείωσε το πρώτο του γκολ για τη Μπάγερν εναντίον της Βιγιαρεάλ, σε μια νίκη με 2-0 για το Τσάμπιονς Λιγκ στις 14 Σεπτεμβρίου 2011. Τελείωσε τη σεζόν 2011–12 με ένα γκολ σε 35 συμμετοχές. Μπαίνοντας ως αλλαγή στο 83ο λεπτό στις 20 Οκτωβρίου 2012, κατά τη διάρκεια της εκτός έδρας νίκης με 5-0 εναντίον της Φορτούνα Ντίσελντορφ, σημείωσε το πρώτο του γκολ στην Μπούντεσλιγκα. Έπαιξε συνολικά σε 13 αγώνες της Μπούντεσλιγκα κατά τη διάρκεια της σεζόν, σημειώνοντας ένα ακόμη γκολ στις 13 Απριλίου, στη νίκη με 4-0 επί της Νυρεμβέργης. Τελείωσε τη σεζόν 2012–13 με δύο γκολ σε 17 συμμετοχές.Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2013–14, μετά τη μετακίνηση του Φίλιπ Λαμ ως αμυντικού μέσου, ο Ραφίνια βρήκε περισσότερες ευκαιρίες να παίζει τακτικά. Έκανε 46 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του τελικού του Κυπέλλου Γερμανίας, στον οποίο η Μπάγερν εξασφάλισε ένα δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ μετά τη νίκη της επί της Μπορούσια Ντόρτμουντ.Τελείωσε τη σεζόν 2014–15 με 41 συμμετοχές.Ξεκίνησε τη σεζόν 2015–16 μπαίνοντας ως αλλαγή στη θέση του Ρόμπερτ Λεβαντοφσκι στο 72ο λεπτό του Σούπερ Καπ Γερμανίας. Τελείωσε τη σεζόν 2015–16 με 34 συμμετοχές.Ξεκίνησε τη σεζόν 2016–17 μπαίνοντας ως αλλαγή στη θέση του Τόμας Μύλερ στο 87ο λεπτό του Σούπερ Καπ Γερμανίας. Τελείωσε τη σεζόν 2016-17 με γκολ σε 28 συμμετοχές.Ξεκίνησε τη σεζόν 2017-18 ξεκινώντας βασικός στο Σούπερ Καπ Γερμανίας. Τελείωσε τη σεζόν 2017-18 με ένα γκολ σε 39 συμμετοχές.Ο Ραφίνια έκανε την πρώτη του εμφάνιση τη σεζόν 2018-19 στο Κύπελλο Γερμανίας. Ξεκίνησε τον αγώνα και έπαιξε και στα 90 λεπτά. Τελείωσε τη σεζόν 2018-19 με ένα γκολ σε 26 συμμετοχές. Στις 9 Ιουνίου 2019, η Φλαμένγκο επιβεβαίωσε τη μετακίνηση του Ραφίνια με ελεύθερη μεταγραφή από τη Μπάγερν, με την οποία υπέγραψε διετές συμβόλαιο. Στις 14 Αυγούστου 2020, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό.Στις 2 Φεβρουάριου 2021 έλυσαν από κοινού συμβόλαιο του. Ο Ραφίνια αγωνίστηκε με την Εθνική Βραζιλίας U20 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 2005 στην Ολλανδία. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης σημείωσε δύο γκολ και ήταν αναπόσπαστο μέρος στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου από τη Βραζιλία. Το καλοκαίρι του 2008, ο Ραφίνια συμμετείχε σε διαμάχη με το σύλλογό του σχετικά με τη συμμετοχή του με τη Βραζιλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο. Η Σάλκε 04 (για τον Ραφίνια), μαζί με τη Βέρντερ Βρέμης (Ντιέγκο) και τη Μπαρτσελόνα (Λιονέλ Μέσι), δεν ήθελαν να αποδεσμεύσουν τους παίκτες τους για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ώστε να τους βοηθήσουν στους εγχώριους και ευρωπαϊκούς αγώνες τους. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στη FIFA, η οποία έκρινε ότι όλοι οι σύλλογοι πρέπει να αποδεσμεύσουν τους παίκτες τους ηλικίας κάτω των 23 ετών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, οι Σάλκε, Βέρντερ Βρέμης και Μπαρτσελόνα έφεραν την υπόθεσή τους στο Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS), το οποίο τελικά αποφάσισε υπέρ των συλλόγων, δηλώνοντας, «Το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS) δέχθηκε τις προσφυγές που υπέβαλαν οι Σάλκε, Βέρντερ Βρέμης και Μπαρτσελόνα εναντίον της απόφασης που εκδόθηκε στις 30 Ιουλίου 2008 από τον Ενιαίο Κριτή της Επιτροπής Κατάστασης Παικτών της FIFA, η οποία κατά συνέπεια παραμελήθηκε στο σύνολό της».Ο Σάλκε συνέχισε τη γραμμή της για τον Ραφίνια στο να μην παρευρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παρά τις επιθυμίες του συλλόγου του, ωστόσο, τελικά αγωνίστηκε για με τη Βραζιλία, η οποία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο. Ο Ραφίνια έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Βραζιλίας στις 26 Μαρτίου 2008, σε φιλικό αγώνα εναντίον της Σουηδίας. Στη συνέχεια πέρασαν έξι χρόνια χωρίς παρουσία στην εθνική ομάδα, έχοντας κάνει τη δεύτερη και τελευταία του εμφάνιση σε φιλικό εναντίον της Νότιας Αφρικής στις 5 Μαρτίου 2014. Τον Μάιο του 2014, ορίστηκε από τον προπονητή της Βραζιλίας Λουίς Φελίπε Σκολάρι ως εφεδρικός παίκτης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.Στις 17 Σεπτεμβρίου 2015, ο Ραφίνια κλήθηκε από τον προπονητή Ντούνγκα για δύο προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, αλλά πέντε ημέρες αργότερα απέρριψε την κλήση, ενώ αρνήθηκε επίσης τους ισχυρισμούς απόρριψης της πρόσκλησης για εκπροσώπηση της υιοθετούμενης πατρίδας του, Γερμανίας.Τον Ιούνιο του 2017, ο Ραφίνια κλήθηκε για τα διεθνή φιλικά εναντίον της Αργεντινής και της Αυστραλίας. Τελευταία ενημέρωση: 13 June 2017. Μπάγερν ΜονάχουΜπούντεσλιγκα: 2012–13, 2013–14, 2014–15, 2015–16, 2016–17, 2017–18, 2018–19 Κύπελλο Γερμανίας: 2012–13, 2013–14, 2015–16, 2018–19 Σούπερ Καπ Γερμανίας: 2012, 2016, 2017, 2018 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ: 2012–13 ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 2013 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2013ΦλαμένγκοΚαμπεονάτο Μπραζιλέιρο Σέριε Α: 2019 Κόπα Λιμπερταδόρες: 2019 Σούπερ Καπ Βραζιλίας: 2020 Ρεκόπα Σουδαμερικάνα: 2020 2η θέση Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 2019 Καμπεονάτο Καριόκα: 2020Ολυμπιακός• Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2021 Κύπελλο Ελλάδας: 2020 Ομάδα της Χρονιάς στο Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο Σέριε Α: 2019 Μπόλα ντε Πράτα: 2019 Ομάδα της Χρονιάς στο Καμπεονάτο Καριόκα: 2020 Επίσημος ιστότοπος Rafinha στο fussballdaten.de (Γερμανικά) Προφίλ στο Transfermarkt.com
|
Ο Μάρσιο Ραφαέλ Φερέιρα ντε Σόουζα (πορτογαλικά: Márcio Rafael Ferreira de Souza, γενν. στις 7 Σεπτεμβρίου 1985), γνωστός κοινώς ως Ραφίνια (Rafinha), είναι Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως δεξιός πλάγιος αμυντικός Το ψευδώνυμό του στα πορτογαλικά σημαίνει κυριολεκτικά «Μικρός Ράφα».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82,_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD._%CF%84%CE%BF_1985)
|
Αλεξάνδρα Δήμογλου
|
Η Αλεξάνδρα Δήμογλου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1981 στην Καβάλα. Ξεκίνησε τον αθλητισμό το 1991 και μετέχει σε αγώνες από το 1992. Το 2005 κατέκτησε τα πρώτα διεθνή τρόπαια, κερδίζοντας δύο πρώτες θέσεις στα 100μ και 200μ στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Φινλανδία ενώ ήταν 4η στο μήκος. Τα επόμενα δύο χρόνια διακρίθηκε στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Το 2006, στο Άσεν, ήταν 3η στο μήκος και 4η στα 100μ και 200μ. Το 2007 στη Βραζιλία πήρε τρία ασημένια μετάλλια στα 100μ, 200μ, 400μ. Στη συνέχεια προετοιμάστηκε εντατικά ενόψει των Παραολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου το 2008, με αποτέλεσμα να κατακτήσει ένα ασημένιο μετάλλια στα 400μ και δύο χάλκινα στα 100μ και 200μ. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου την ανέδειξε αθλήτρια της χρονιάς 2008 για τις επιτυχίες της. Το 2012 στους παραολυμπιακούς του Λονδίνου κατέκτησε το χάλκινο μετάλιο στα 400μ ενώ προκρίθηκε στον τελικό των 100μ, πάντα στην κατηγορία Τ13. Ανήκει στον σύλλογο "Ίρις Καβάλας" και προπονείται με την Κατερίνα Δράκου. Είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και της αρέσουν τα ταξίδια και η μουσική. Παραολυμπιακοί Αγώνες 2008: 100μ Τ13: χάλκινο μετάλλιο 2008: 200μ Τ13: χάλκινο μετάλλιο 2008: 400μ T13: ασημένιο μετάλλιο 2012: 100μ Τ13: φιναλίστ 2012: 400μ Τ13: χάλκινο μετάλλιο Παγκόσμια Πρωταθλήματα Στίβου 2006: 100μ Τ13: 4η 2006: 200μ Τ13: 4η 2006: μήκος Τ13: 3η 2007: 100μ Τ13: 2η 2007: 200μ Τ13: 2η 2007: 400μ Τ13: 2η Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα 2005: 100μ: 1η 2005: 200μ: 1η 2005: μήκος: 4η Αθλητικά Βραβεία ΠΣΑΤ 2008: Καλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια με αναπηρία. Αλεξάνδρα Δήμoγλου, Ιστοσελίδα Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής. Alexandra Dimoglou, London 2012, Paralympics.
|
Η Αλεξάνδρα Δήμογλου (γεν. 1981 στην Καβάλα) είναι Ελληνίδα παραολυμπιονίκης στίβου, στους αγώνες δρόμων ταχύτητας και στο άλμα εις μήκος. Το 2008 κατέκτησε ένα ασημένιο (400μ) και δύο χάλκινα παραολυμπιακά μετάλλια (100μ, 200μ) και το 2012 χάλκινο στα 400μ. Επίσης, έχει κατακτήσει τέσσερα μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και δύο χρυσά σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Μετέχει στους παραολυμπιακούς αγώνες στην κατηγορία Τ13, ατόμων με μερική απώλεια όρασης. Το 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο ΠΣΑΤ καλύτερης Ελληνίδας αθλήτριας με αναπηρία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1_%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Βικινέα
|
Η πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση για τη δημιουργία ενός ειδησεογραφικού βίκι του Wikimedia ήταν μία ανώνυμη καταχώριση δύο σειρών τον Ιανουάριο του 2003 στο Meta-Wiki. Ο Ντάνιελ Άλστον (Daniel Alston) συντάκτης της Αγγλικής Βικιπαίδειας με το όνομα χρήστη Fonzy, ισχυρίστηκε ότι ήταν αυτός που την καταχώρισε.Ο Άλστον δεν αναμείχθηκε στην ανάπτυξη του εγχειρήματος και η πρόταση του επαναδιατυπώθηκε από το Γερμανό ανεξάρτητο δημοσιογράφο, μηχανικό λογισμικού και συγγραφέα Έρικ Μέλλερ. (Erik Möller). Η πρόταση περιελάμβανε τη δημιουργία ενός αδερφού εγχειρήματος που θα κάλυπτε «ειδήσεις ευρείας θεματολογίας, χωρίς προκαταλήψεις και με λεπτομέρεια». Αρχικά υπήρξε αντίθεση από πολλούς μακροχρόνιους χρήστες της Βικιπαίδειας, οι οποίοι επισήμαναν κυρίως την υπάρχουσα κάλυψη των τρεχόντων γεγονότων από τη Βικιπαίδεια. Αυτό αποτέλεσε αφορμή για μακροσκελείς συζητήσεις και προτάσεις για το πώς η καινούρια ιδέα θα μπορούσε να εισαχθεί σαν ένα νέο εγχείρημα του Wikimedia. Το Νοέμβριο του 2004, δημιουργήθηκε ένα δοκιμαστικό wiki, το οποίο αποτελούσε δείγμα για τον τρόπο λειτουργίας μια συνεργατικής ιστοσελίδας ειδήσεων. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους η ιστοσελίδα πέρασε στο στάδιο βήτα. Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκε και μία γερμανικη έκδοση. Σύντομα ξεκίνησαν και εκδόσεις στα ιταλικά, δανέζικα, γαλλικά, ισπανικά, σουηδικά, βουλγάρικα, πολωνικά, πορτογαλικά, ρουμάνικα, ουκρανικά, σέρβικα, γιαπωνέζικα, ρώσικα, εβραϊκά, αραβικά, ταϊλανδέζικα, νορβηγικά, και στα κινέζικα, με αυτή τη χρονική σειρά. Στις 13 Μαρτίου του 2005, η αγγλική έκδοση των Βικινέων έφτασε τα 1.000 άρθρα. Από το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το εγχείρημα διατίθεται με την άδεια Creative Commons Attribution 2.5 license.Στις 29 Απριλίου του 2006, η αγγλική έκδοση των Βικινέων έφτασε τα 5.000 νέα άρθρα, ενώ στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007 τα 10.000. Στις 15 Μαρτίου του 2011 εγκρίνεται η ελληνική έκδοση των Βικινέων από την Language Committee του Ιδρύματος Wikimedia, ενώ η μετάπτωση από τον Επωαστήρα στην επίσημη ιστοσελίδα http://el.wikinews.org πραγματοποιήθηκε από τις 8 μέχρι τις 10 Απριλίου του 2011. Στις 18 Οκτωβρίου 2011 τα Ελληνικά Βικινέα φτάνουν τις 1000 άρθρα, ενώ στις 15 Αυγούστου 2012 άγγιξαν τα 2000 άρθρα. Σε αριθμό επισκέψεων (pageviews) ξεπέρασαν τις 100.000 το Δεκέμβριο του 2012, έχοντας τον μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης σε αναγνωσιμότητα μετά το αντίστοιχο ρωσικό και κορεατικό εγχείρημα. Αν και τα Βικινέα επικεντρώνονται κυρίως σε γραπτά κείμενα, πολλοί χρήστες επεκτείνουν το περιεχόμενο και στη χρήση άλλων μέσων. Σε αυτά περιλαμβάνονται τα Audio Wikinews, που διανέμουν αρχεία ήχου τύπου Ogg Vorbis , τα Wikinews Video 2.0, τα οποία βρίσκονται σε δοκιμαστική βάση και τα Wikinews Print edition, τα οποία αποτελούν μία καθημερινή εκτυπώσιμη έκδοση. Στις 28 Απριλίου του 2008 τα Βικινέα ξεκίνησαν σχέδια για ένα ραδιόφωνο του Wikimedia το οποίο στοχεύει σε μία 24/7 συνεχή μετάδοση διαφόρων προγραμμάτων και ειδήσεων, κυρίως από τα έργα του Wikimedia. Οι συντάκτες των Βικινέων έχουν πάρει συνεντεύξεις από αρκετές αξιόλογες προσωπικότητες. Ορόσημο αποτέλεσε η πρώτη συνέντευξη από ηγέτη κράτους που κατόρθωσε ποτέ να πάρει ιστοσελίδα δημοσιογραφίας των πολιτών. Το Δεκέμβριο του 2007, τα Βικινέα πήραν συνέντευξη από τον Ισραηλινό πρόεδρο και κάτοχο του Νόμπελ Ειρήνης, Σιμόν Πέρες. Άλλες σημαντικές συνεντεύξεις περιλαμβάνουν συγγραφείς, ηθοποιούς και πολιτικούς, όπως ο Ογκιστέν Μπιρόγκς (Augusten Burroughs), υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ, ο Τόνι Μπεν, Βρετανός πολιτικός, ο Έρικ Μπογκοσιάν, ο Νικ Σμιθ, ο Τζον Κέι, πολιτικοί από τη Νέα Ζηλανδία και ο συνεφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστόυ, Ρόμπερτ Κεγιώ. Όπως και η Βικιπαίδεια, έτσι και τα Βικινέα δέχονται κριτική για την αντιληπτή αδυναμία τους να παραμείνουν ουδέτερα ή να συμπεριλάβουν μόνο αποδεδειγμένες και αληθείς πληροφορίες. Ο Ρόμπερτ Μακχένρυ, πρώην εκδότης της Εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα Encyclopædia Britannica άσκησε κριτική στην αξιοπιστία του εγχειρήματος: Πάνω απ’ όλα, το κύριο ερώτημα σχετικά με τα Βικινέα είναι η αξιοπιστία τους. Η δημιουργία μιας εφημερίδας είναι εξαιρετικά δύσκολη… Κάποιος που θέλει να το κάνει, αλλά δεν ξέρει πως, δε λύνει το πρόβλημα με το να συγκεντρώσει και άλλους που επίσης δε γνωρίζουν. Ο Μακχένρυ ήταν επιφυλακτικός για τη δυνατότητα των Βικινέων να παρέχουν ουδέτερη πληροφόρηση και για τον ισχυρισμό τους ότι είναι αμερόληπτα. «Η αφέλεια είναι καταπληκτική», δήλωσε.."Σε μία συνέντευξη της το 2007 η Σου Γκάρντνερ (Sue Gardner), ειδική σύμβουλος του συμβουλίου του Wikimedia Foundation και πρώην επικεφαλής του CBC.ca, απέρριψε τα σχόλια του Μακχένρυ, δηλώνοντας ότι «Η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα ... στο επίκεντρο της, είναι απλώς μια τέχνη. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ασκηθεί από οποιονδήποτε είναι ευαίσθητος και έξυπνος και σκεπτικός και περίεργος… Θυμάμαι εκείνο το πρωί της Virginia Tech – το πρωί που αποφάσισα ότι θέλω να εργαστώ εδώ [WMF]. Η συζήτηση στη σελίδα συζήτησης της ημέρας εκείνης ήταν εξαιρετικά στοχαστική. Θυμάμαι να συλλογίζομαι ότι αν το newsroom μου είχε μία τόσο έξυπνη συζήτηση (βρισκόμουν εκτός σύνδεσης εκείνη την ημέρα) θα ήμουν ενθουσιασμένη. Ναι λοιπόν, (κατά τη γνώμη μου) έχετε πλήρως αποδείξει ότι ο ΜακΧένρυ δεν έχει δίκιο. Και θα συνεχίσετε να το κάνετε..»Τα Βικινέα έπρεπε επίσης να διατηρήσουν ένα ξεχωριστό προφίλ από τη Βικιπαίδεια, η οποία καλύπτει επίσης σημαντικές ειδήσεις σε πραγματικό χρόνο. Ο Τζόναθαν Ντι αρθρογράφος στους Τάιμς της Νέας Υόρκης δήλωσε ότι «Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος έχει γίνει εξαιρετικά δυσδιάκριτη, με αποτέλεσμα η Βικιπαίδεια να έχει ακούσια στραγγαλίσει ένα από τα αδελφικά εγχειρήματα της, τα μόλις τριών ετών Βικινέα... Τα Βικινέα έχουν συρρικνωθεί και έχουν αποκτήσει νωθρότητα. Τον τελευταίο καιρό παράγουν μόλις 8 με 10 άρθρα την ημέρα… Στα μεγαλύτερα θέματα δεν υπάρχει λόγος να ανταγωνιστούν με την ανελέητη έκταση της εγκυκλοπαίδειας». Συνέντευξη με την Σου Γκάρντνερ του Wikimedia Foundation Συνέντευξη με τον Τζίμι Γουέιλς Συζήτηση του τμήματος δημοσιογραφίας του Πρίνσετον για τα Βικινέα Συνέντευξη με τον-την Φλοράνς Ντεβουάρντ, πρόερδο του ιδρύματος Wikimedia Βικινέα: Πολύγλωσση πύλη Ελληνικά Βικινέα Wired News: Οι δημιουργοί της Βικιπαίδεια μεταπηδούν στην ειδησεογραφία RSS Feed των Βικινέων Wikinews Το αρχικό RSS Feed των Βικινέων Το RSS Feed των Ελληνικών Βικινέων Ιστολόγιο των ρεπόρτερ των Βικινέων
|
Τα Βικινέα (Wikinews) είναι ένα ελεύθερου περιεχομένου ειδησεογραφικό wiki και ένα από τα εγχειρήματα της Wikimedia Foundation. Ο Τζίμι Γουέιλς έχει διαχωρίσει τα Βικινέα από την Βικιπαίδεια λέγοντας ότι «στα Βικινέα κάθε άρθρο πρέπει να γραφεί σαν δημοσιογραφικό άρθρο διαφορετικό από ένα εγκυκλοπαιδικό άρθρο». Η πολιτική της ουδέτερης οπτικής γωνίας, που εφαρμόζεται στα Βικινέα τα διακρίνει από άλλες προσπάθειες δημοσιογραφίας των πολιτών όπως το Indymedia και τα OhmyNews. Σε αντίθεση με τα περισσότερα εγχειρήματα του Wikimedia, τα Βικινέα επιτρέπουν την πρωτότυπη εργασία με τη μορφή ρεπορτάζ και συνεντεύξεων Τα αγγλικά Βικινέα είναι το μόνο εγχείρημα του Wikimedia που χορηγεί δημοσιογραφική κάρτα σε δημοσιογράφους που επιλέγονται από την κοινότητα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B1
|
Άσσεν
|
Το 1258, η γυναικεία μοναστική κοινότητα Sancta Maria de Campe (που υπαγόταν στο Τάγμα των Κιστερκιανών μοναχών) μεταφέρθηκε από την πόλη Κουφόρντεν στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το ιστορικό κέντρο του Άσσεν. Τα περισσότερα από τα χράχτεν (αστικά κανάλια) που ανοίχτηκαν τότε, έχουν σήμερα επιχωματωθεί, παραμένουν όμως οι ονομασίες των δρόμων για να θυμίζουν την παρουσία τους εκείνη την εποχή. Η μοναστική κοινότητα διαλύθηκε το 1602. Κατά τον 17ο αιώνα, άρχισε η κυκλική οικοδόμηση γύρω από τον αρχικό οικισμό, με διάμετρο μόλις 300 μέτρων και, μόνον έναν αιώνα μετά, επεκτάθηκε έξω από αυτόν τον αστικό πυρήνα. Τότε ξεκίνησαν να κτίζονται στο Άσσεν οι πρώτες κατοικίες από τους ευκατάστατους των γύρω περιοχών. Όταν ο Ναπολέων αποφάσισε να την χρησιμοποιεί ως καλοκαιρινό θέρετρο το 1807, η πόλη έγινε αυτοτελής δήμος, ενώ το 1809 απέκτησε Χάρτα Δικαιωμάτων, καθιστώντας την μία από τις νεότερες ολλανδικές πόλεις με το συγκεκριμένο προνόμιο. Ο Βοαναπάρτης είχε μεγάλα σχέδια για το Άσσεν τα οποία όμως, μετά την ενσωμάτωση των Κάτω Χωρών στη Γαλλία, εγκατελείφθησαν. Το 1814 έγινε πρωτεύουσα της επαρχίας Ντρέντε. Ως διοικητικό κέντρο, η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται σταδιακά στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, προσελκύοντας κυρίως ευκατάστατους επιχειρηματίες από τις γύρω περιοχές. Απέκτησε εφημερίδα το 1823, Λατινική Σχολή το 1825, δικαστήριο το 1840, στρατιωτική φρουρά το 1852 και σιδηρόδρομο το 1870. Τα μεγάλα κανάλια Ντρέντε και Βόρειο-Βίλεμ βοήθησαν πολύ το διαμετακομιστικό εμπόριο της πόλης. Με την είσοδο του 20ού αιώνα άρχισε η σταδιακή εκβιομηχάνιση του Άσσεν με την απόκτηση κτηνοτροφικών μονάδων και επεξεργασίας σιδήρου. Από το 1930, ήταν το κυριότερο κέντρο υγείας στην περιοχή, με την ίδρυση νοσοκομείων και ψυχιατρείων. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε μία φρενήρης οικιστική ανάπτυξη, που έθεσε διάφορα περιβαλλοντικά προβλήματα επί τάπητος. Πάντως, μετά το 1960, οι αρχές έδωσαν μεγάλη προτεραιότητα στο κυκλοφοριακό της πόλης και, κατόρθωσαν να επιβάλλουν το ποδήλατο ως βασικό μέσο μετακίνησης (άνω του 40% των μετακινήσεων γίνονται με ποδήλατα), ενώ το κέντρο της πόλης είναι κλειστό για τα μηχανοκίνητα οχήματα. Η πόλη βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Ντρέντε, 30 περίπου χιλιόμετρα νοτίως του Χρόνινγκεν, της μεγαλύτερης πόλης στην περιοχή. Διαιρείται διοικητικά σε 10 διαμερίσματα. Ο θυρεός του Άσσεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με το γυναικείο μοναστήρι Sancta Maria de Campe, αφού εμπεριέχει τη σφραγίδα του. Η εικόνα της Παναγίας με τον Ιησού στα γόνατά της είναι σχεδόν ίδια με εκείνη στο θυρεό της επαρχίας Ντρέντε. Η Εκκλησία του Μοναστηριού (De Kloosterkerk): άρχισε να κατασκευάζεται το 1260 και, αρχικά, ανήκε στη γυναικεία μοναστική κοινότητα Sancta Maria de Campe, γύρω από την οποία άρχισε η οικοδόμηση της πόλης. Αργότερα, πέρασε στη δικαιοδοσία των Μεταρρυθμιστών, μέχρι την καταστροφή της το 1601. Το 1662 αποφασίστηκε η επανακατασκευή της εκκλησίας αν και σε μικρότερο μέγεθος από το αρχικό κτίσμα. Μετά το 1851 χρησιμοποιήθηκε ως δημαρχείο, ακόμη και ως αστυνομικό τμήμα (!), αλλά μετά το 1982 αποτελεί κομμάτι του Μουσείου Ντρέντε.Ο Αγ. Ιωσήφ (De Jozefkerk): εκκλησία κατασκευασμένη μεταξύ 1845 και 1848 στον νεοκλασικό ρυθμό, που χαρακτηρίζεται από συμμετρία, τοξωτά παράθυρα και επιγυψωμένους εσωτερικούς τοίχους. Μέχρι το 1964 ονομαζόταν Μεγάλη Εκκλησία (Grote Kerk). Διαθέτει εκκλησιαστικό όργανο από το 1848 και, ανήκει στα ολλανδικά μνημεία παραδοσιακής κληρονομιάς (Rijksmonumenten).Η Εκκλησία του Νότου (De Zuiderkerk): κατασκευασμένη το 1924 στο εξπρεσιονιστικό στυλ, έχει κάτοψη σταυρού και ανήκει στο Μεταρρυθμιστικό δόγμα. Διαθέτει εκκλησιαστικό όργανο του 1932. Το Μουσείο Ντρέντε (Het Drents Museum): ιδρύθηκε το 1854 και, από το [1885]] στεγάζεται στο κτίριο της έδρας της περιφέρειας (provinciehuis). Εκτίθενται έργα σχετικά με την προϊστορική περίοδο της επαρχίας Ντρέντε, μεταξύ των οποίων και οι μούμιες ανθρώπων που ζούσαν στους βάλτους της περιοχής. Επίσης εκτίθεται και το περίφημο Κανό Πέσσε (de Kano van Pesse) που, σύμφωνα με μετρήσεις με τη μέθοδο άνθρακα 14, αποτελεί το αρχαιότερο παγκοσμίως (ανάγεται στη μεσολιθική εποχή, από το 8040 μέχρι το 7510 π.Χ.). Στο μουσείο γίνονται επίσης, πολύ συχνά, εκθέσεις μοντέρνας τέχνης.Το Όφερσίνγκελ (Overcingel): υποστατικό του 1777, που διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση. Σήμερα καταλαμβάνει 5 εκτάρια, παλαιότερα όμως ήταν μεγαλύτερο σε έκταση. Ανήκει στα διατηρητέα μνημεία ολλανδικής παραδοσιακής κληρονομιάς (Rijksmonumenten).Το Γραφείο του Τηλεγράφου (Het Telegraafkantoor): κτήριο του 1874 που παλαιότερα στεγαζε τις τηλεγραφικές υπηρεσίες και, αργότερα, το ταχυδρομείο του Άσσεν. Είναι τετραγωνηκής διατομής και ανήκει στο νεογοτθικό ρυθμό. Ανήκει στα μνημεία ολλανδικής παραδοσιακής κληρονομιάς (Rijksmonumenten).Το Λευκό Σπίτι (Het Witte Huis): αριστοκρατική κατοικία του 1821, κατασκευασμένη στο νεοκλασσικό στυλ, φέρει πρόσοψη με οικόσημο. Συντηρήθηκε το 1978 και συμπεριλαμβάνεται στα μνημεία ολλανδικής παραδοσιακής κληρονομιάς (Rijksmonumenten). Το Άσσεν είναι παγκοσμίως γνωστό στους φίλους της μοτοσικλέτας, διότι εκεί διεξάγεται, από το 1949 (το τελευταίο Σάββατο κάθε Ιουνίου), ένας από τους αγώνες που συμπεριλαμβάνονται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Επίσης στην πόλη διεξάγονται σημαντικοί αγώνες ποδηλασίας. http://www.assen.nl Επίσημος ιστότοπος
|
Το Άσσεν (ολλανδικά: Assen) (Assen ) είναι πόλη, έδρα δήμου και πρωτεύουσα της επαρχίας Ντρέντε (Drenthe) της Ολλανδίας. Ο δήμος έχει έκταση 83,45 χμ² και πληθυσμό 67.141 κατοίκους (2013). Αποτελεί τμήμα της ευρύτερης περιοχής Χρόνινγκεν-Άσσεν (Groningen-Assen) και την ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη της Β. Ολλανδίας. Ο κάτοικος της πόλης ονομάζεται Άσσεν-άαρ (Assenaar) (πληθ. Άσσενάρεν (Assenaren).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%BD
|
Ραδιόφωνο
|
Το αναλογικό ή συμβατικό ραδιόφωνο... Εδώ ο τρόπος διαμόρφωσης του σήματος έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των συχνοτήτων για χρήση από τα AM και τα FM, ενώ ανάλογα με το σκοπό ορίζονται συγκεκριμένες περιοχές συχνοτήτων (π.χ. τα εμπορικά ραδιόφωνα στην Ευρώπη και την Αμερική εκπέμπουν στις συχνότητες FM 87.5-108). Άλλες περιοχές συχνοτήτων χρησιμοποιούνται για συγκεκριμένους σκοπούς όπως π.χ. από την Αστυνομία και την Πυροσβεστική. Το ραδιόφωνο με υπο-φέρον (subcarrier) αποτελεί εξειδικευμένη χρήση της τεχνολογίας των ραδιοκυμάτων διαμόρφωσης κατά συχνότητα (FM), κυρίως στις ΗΠΑ, όπου με ειδικούς δέκτες είναι δυνατή η λήψη περισσότερων του ενός σταθμών στην ίδια συχνότητα. Το ψηφιακό ραδιόφωνο αποτελεί νεότερο τεχνολογικά επίτευγμα, με διάφορες τεχνολογίες που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της δοκιμής ή της αρχικής εφαρμογής. Μεταξύ αυτών των τεχνολογιών, το DAB, το οποίο λειτουργεί στην περιοχή πολύ υψηλών συχνοτήτων (VHF) και διαθέτει πολλών ειδών πρόσθετες διαδραστικές υπηρεσίες είναι αρκετά διαδεδομένο στη Βρετανία και την Ιρλανδία, αλλά αναπτύσσεται αργά λόγω του υψηλού κόστους των δεκτών. Παράλληλα υπάρχουν και άλλα πρότυπα, όπως το DRM, ένα ανοιχτό πρότυπο για τη διαμόρφωση κατά πλάτος (ΑΜ) και τις μπάντες μεσαίων και βραχέων. Το δορυφορικό ραδιόφωνο, το οποίο χρησιμοποιεί κανάλια στα πλαίσια του προτύπου της δορυφορικής ψηφιακής τηλεόρασης DVB, ούτως ώστε να μεταδίδεται μόνον ήχος. Το Διαδικτυακό ραδιόφωνο (ραδιόφωνο του Διαδικτύου, που εκπέμπει αρχεία ροής (δηλαδή επιφορτώνεται το αρχείο σε πραγματικό χρόνο, ο ήχος φορτώνεται εκείνη τη στιγμή που παίζει) και περιλαμβάνει και το Podcasting, που είναι η εμπορική ονομασία της μεταφόρτωσης ηχογραφημένων εκπομπών. Το 1895, ο πατέρας του ραδιοφώνου Αλεξάντερ Ποπόφ κατόρθωσε να μεταδώσει ηχητικά σήματα Μορς διαμέσου ερτζιανών κυμάτων. Οι επιτυχίες του Μαρκόνι και άλλων ερευνητών όπως του Ρέτζιναλντ Φέσεντεν (Reginald Fessenden) και του Λη ντε Φόρεστ (Lee de Forest) αποτελούν την απαρχή της ανάπτυξης της ραδιοφωνίας. Η ραδιοφωνία, η οποία συνίσταται στη μετάδοση ομιλιών, μουσικής και λόγου σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς τη μεσολάβηση αγωγών, αλλά με ηλεκτρομαγνητικά κύματα, και στη λήψη τους από ειδικούς δέκτες, αποτελεί πρακτική εφαρμογή της εφεύρεσης των ηλεκτρονικών λυχνιών. Άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 1910 στις ΗΠΑ. Γύρω στα 1873 ο Μάξγουελ πρότεινε τη θεωρία του ηλεκτρομαγνητισμού, σύμφωνα με την οποία ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπορεί να μεταδοθεί χωρίς να μεσολαβεί κάποιο φυσικό μέσο. Το 1883 ο Χερτς (Hertz) επαλήθευσε τη θεωρία του Μάξγουελ για τον ηλεκτρομαγνητισμό και ανακάλυψε τα ραδιοκύματα. Γύρω στα 1897, ο Μαρκόνι επαληθεύει τα πειράματα του Χερτς και καταφέρνει να στείλει ασύρματο σήμα σε απόσταση 3 χλμ. Με τη συσκευή αυτή ο Ιταλός Μαρκόνι πηγαίνει στην Αγγλία - που ήταν η μεγαλύτερη ναυτική δύναμη της εποχής - και ιδρύει την εταιρεία 'Marconi Wireless telegraph', η οποία προσφέρει υπηρεσίες στη ναυσιπλοΐα. Τα ραδιοκύματά του δεν μετέδιδαν φωνή αλλά σήματα Μορς. Ήταν παραμονές των Χριστουγέννων του 1906 στη Νέα Υόρκη όταν ο Φέσεντεν μετέδωσε για πρώτη φορά φωνή και μουσική μέσω ραδιοκυμάτων. Αργότερα ήρθε ο ντε Φορέ για να εφεύρει την ηλεκτρονική λυχνία, η οποία ήταν η μόνη «μορφή» ραδιοφώνου για τα επόμενα 50-60 χρόνια. Μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο χρησιμοποιούμενο σε ερασιτεχνική βάση και δεν είναι καθόλου ανεπτυγμένο ούτε διαδεδομένο. Σταθμός στην ιστορία του ραδιοφώνου αποτελεί η έμπνευση ενός Αμερικανού, του Φρανκ Κόνραντ (Frank Conrad), ο οποίος εργαζόταν ως μηχανικός και ερασιτεχνικά ασχολείτο με το ραδιόφωνο και τον αθλητισμό. Ο Κόνραντ τυχαία «βγήκε στον αέρα» με το ραδιόφωνο για να μεταδώσει τα αποτελέσματα των αγώνων. Απέκτησε φανατικό κοινό. Ήταν τότε που μεταδόθηκε και η πρώτη ραδιοφωνική διαφήμιση, ενός καταστήματος στη γειτονιά του Κόνραντ. Την εκπομπή του Κόνραντ, που ουσιαστικά θεωρείται ο πατέρας του ραδιοφώνου, πήρε η εταιρεία Westinghouse, την υποστήριξε τεχνικά και την επαύξησε. Στις 20 Νοεμβρίου 1920 λειτούργησε ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός, ο K.D.K.A., που λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Το 1926 εμφανίζεται στην αγορά ραδιοφωνικός δέκτης αρκετά εύχρηστος, ποιοτικός και φθηνός. Από τότε το ραδιόφωνο κατακτά πολύ ευρύ κοινό. Στην πορεία εμφανίζεται και η σύσταση σχετικής νομοθεσίας για την οργάνωση τόσο των σταθμών όσο και των συχνοτήτων εκπομπής. Η εδραίωση, όμως, του ραδιοφώνου έρχεται μετά το 1930. Σε αυτή την περίοδο δημιουργείται το καλά οργανωμένο δίκτυο σταθμών (κρατικών και ιδιωτικών) τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου το ραδιόφωνο και ο Τύπος γίνονται δύο μέσα ανταγωνιστικά μεταξύ τους, γιατί το ραδιόφωνο αποκτά μεγάλο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. Η λήξη του Μεγάλου Πολέμου φέρνει το ραδιόφωνο στην αρχική του ιδιότητα και γίνεται ξανά ένα μέσο κυρίως ψυχαγωγικό. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 με αρχές της δεκαετίας του '50 το ραδιόφωνο αποκτά ένα νέο ανταγωνιστή, την τηλεόραση η οποία έχει στα χέρια της ένα πολύ δυνατό όπλο έναντι του ραδιοφώνου, την εικόνα. Η ακροαματικότητα του ραδιοφώνου πέφτει κατακόρυφα και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ψάχνουν λύσεις. Η λύση έρχεται το '50-'60 και την εμφάνιση της δημοφιλέστατης μουσικής Rock 'n Roll. Η κρίση ξεπερνιέται και το ραδιόφωνο καθιερώνεται ως αποκλειστικά ψυχαγωγικό-μουσικό μέσο. Τη δεκαετία του '60 αμφισβητείται στην Ευρώπη το κρατικό ραδιόφωνο, γιατί δεν μετέδιδε Ροκ μουσική και απορρίπτεται από τη νεολαία της εποχής. Εμφανίζεται η Πειρατική Ραδιοφωνία με πρωτοπόρο το Radio Caroline στην Αγγλία, το οποίο εκπέμπει από ένα μικρό πλοίο έξω από τα χωρικά ύδατα της Αγγλίας και μεταδίδει μόνο Rock. Η ακροαματικότητά του είναι τόσο υψηλή, που απειλεί το BBC. Ακολουθεί ευρεία διάδοση αυτού του τύπου ραδιοφωνίας σε όλη την Ευρώπη. Μετά από αυτό ακολουθεί η απορρύθμιση (Deregulation) της δεκαετίας του '70 και ουσιαστικά το ραδιόφωνο εισέρχεται στην τελευταία φάση της ωριμότητάς του. Τις λυχνίες αντικαθιστούν τα μικρά τρανζίστορ. Το ραδιόφωνο και το κασετόφωνο συνδυάζονται σε μια συσκευή. Η ραδιομετάδοση εμφανίζεται την περίοδο 1921-1922 σχεδόν συγχρόνως σε όλα τα βιομηχανικά κράτη. Γεννιέται από τις αλλαγές της τεχνολογίας των ραδιοεπικοινωνιών και από την ανάγκη των μεγάλων εταιρειών ραδιοηλεκτρικού υλικού, που αύξησαν κατακόρυφα την παραγωγή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, να ανοιχτούν προς την ιδιωτική αγορά, ακόμη και αν ορισμένοι από τους μεγαλύτερους ομίλους, στις ΗΠΑ κυρίως, αντιλαμβάνονται με καθυστέρηση τη σημασία της ραδιομετάδοσης. Στις αρχές του 1920 η μη επαγγελματική χρήση της ασύρματης επικοινωνίας περιορίζεται σε μερικούς ερασιτέχνες, που επικοινωνούν μεταξύ τους στα στενά περιθώρια που τους επιτρέπουν οι στρατιωτικές αρχές, οι οποίες δεν δείχνουν να ανησυχούν από την ανάπτυξη ενός μη ελεγχόμενου συστήματος διαπροσωπικής επικοινωνίας, ενώ παράλληλα ενθουσιάζονται με τη νέα τεχνική, καλλιεργώντας έτσι μια θετική εικόνα του νέου μέσου. Λίγο πριν από τον πόλεμο, η ραδιοεπικοινωνία στρέφεται προς το μοντέλο της ραδιομετάδοσης. Πριν από το 1914 δημιουργούνται σε όλες τις χώρες πειραματικές ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις ΗΠΑ φοιτητές αρχίζουν να μεταδίδουν δελτία ειδήσεων και μουσικά προγράμματα. Στο Βέλγιο αναμεταδίδουν μια συναυλία κλασικής μουσικής. Ο εφευρέτης Λι Ντε Φορέ, προσεγγίζοντας ένα βιομηχανικό σχέδιο, το οποίο δεν θα καταφέρει όμως να φέρει σε πέρας μόνος του, οργανώνει το 1908 τη μετάδοση μιας συναυλίας από τον Πύργο του Άιφελ και, το 1910, την αναμετάδοση μιας παράστασης με τον Καρούζο από τη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Αλλά ο Λι ντε Φορέ παραγκωνίζεται από τις μεγάλες αμερικανικές βιομηχανικές εταιρείες, που δεν θέλουν να τον ανταμείψουν για τις ευρεσιτεχνίες του, με αποτέλεσμα αυτοί οι πειραματισμοί να μην έχουν συνέχεια. Στη Γαλλία οι μόνες τακτικές εκπομπές είναι η ενημέρωση για την ώρα, που από το 1910 μεταδίδεται δύο φορές την ημέρα από τον Πύργο του Άιφελ, τα δελτία καιρού και το χρηματιστήριο. Όλες αυτές οι εκπομπές διακόπτονται, όμως, κατά τη διάρκεια του πολέμου από τις στρατιωτικές αρχές. Το συμβατικό ραδιόφωνο περιλαμβάνει δύο κατηγορίες τρόπου μετάδοσης τα AM (διαμόρφωση κατά πλάτος) και τα FM (διαμόρφωση κατά συχνότητα). Στις συχνότητες αυτές χρησιμοποιούνται συγκεκριμένα μήκη κύματος ανάλογα με το σκοπό (π.χ. οι κοινοί ραδιοσταθμοί εκπέμπουν στις συχνότητες FM 88-108). Άλλες συχνότητες χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς όπως π.χ. από την Αστυνομία και την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Εκτός από το συμβατικό ραδιόφωνο υπάρχει και το ραδιόφωνο του Διαδικτύου, που εκπέμπει "stream audio" (δηλαδή επιφορτώνεται το αρχείο σε πραγματικό χρόνο, ο ήχος φορτώνεται εκείνη τη στιγμή που παίζει) και, τέλος, το Podcasting που εκπέμπει μαγνητοφωνημένα. Στην Ελλάδα ήδη από το 1923 άρχισε μια προσπάθεια εγκατάστασης ραδιοφωνικού πομπού. Οι πειραματισμοί κράτησαν αρκετά χρόνια. Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός εξέπεμψε στη Θεσσαλονίκη με ιδιωτική πρωτοβουλία από το ραδιοηλεκτρολόγο Χρήστο Τσιγγιρίδη την 25 Μαρτίου του 1928 και 20 ολόκληρα χρόνια λειτούργησε στην πόλη, μεταδίδοντας τακτικά εκπομπή-εκπομπές. Ο πρώτος εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός ιδρύθηκε και λειτούργησε στην Αθήνα, αφού στις 25 Μαρτίου του 1938 εγκαινιάστηκε από τον τότε βασιλιά Γεώργιο Β΄, ενώ το 1945 ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που ανέλαβε την ευθύνη λειτουργίας του σταθμού. Αμέσως μετά την απελευθέρωση άρχισαν να ιδρύονται κι άλλοι σταθμοί σε διάφορες πόλεις της χώρας που υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Ε.Ι.Ρ., καθώς και πολλοί στρατιωτικοί σταθμοί, υπό τη δικαιοδοσία των ενόπλων δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ). Από τα τέλη της δεκαετίας του '70, αρχικά η μπάντα των μεσαίων και στη συνέχεια η ζώνη των FM κατακλύζεται από εκατοντάδες ερασιτέχνες (οι επονομαζόμενοι και «πειρατές»), που εκπέμπουν πολυποίκιλα προγράμματα, αμφισβητώντας ανοιχτά το ραδιοφωνικό μονοπώλιο της κρατικής ραδιοφωνίας. Ραδιοσταθμό κατασκεύασαν, επίσης, οι φοιτητές του ΕΜΠ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας το 1973. Στα πλαίσια τη γενικής εκσυγχρονιστικής προσπάθειας και προσαρμογής των δομών στις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, την τελευταία εικοσαετία μόλις, εκσυγχρονίστηκε και ο θεσμός της ραδιοφωνίας. Με το νόμο 1730/1987 ιδρύθηκε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου για τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, που λειτουργεί με τη μορφή ανώνυμης εταιρίας με έδρα την Αθήνα. Με την Υπουργική απόφαση 14631/Ζ2/2691/29.5.87 καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις και οι όροι ίδρυσης ραδιοσταθμών τοπικής ισχύος, από Δήμους και κοινότητες. Τέλος με το προεδρικό διάταγμα 25/1988 έχουμε την «απελευθέρωση» της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, καθώς τέθηκαν οι όροι ίδρυσης τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και από φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Σήμερα η κατανομή των ραδιοφωνικών συχνοτήτων γίνεται από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ). Στις θεατρικές αίθουσες παρατηρείται όξυνση και των δύο αισθήσεων, δηλαδή της όρασης και της ακοής του κοινού. Το οπτικό και ακουστικό πεδίο του κοινού περιορίζεται αφενός στις κινήσεις των ηθοποιών και αφετέρου στους διαλόγους και τη μουσική του έργου. Μέσα από την οπτική εικόνα και τον φυσικό ή τεχνητό ήχο, το κοινό περνά από όλα τα στάδια της αριστοτελικής τραγωδίας μέχρι να επέλθει η κάθαρση. Σε αυτή την περίπτωση η εικόνα σημασιοδοτεί τον ήχο και αντίστροφα, π.χ. ο βηματισμός σ' ένα δωμάτιο προσδιορίζει έναν άνθρωπο που μετακινείται μέσα σ' αυτό, ενώ παράλληλα φανερώνει αν αυτός είναι μοναχικός ή σκεφτικός. Το κοινό στις θεατρικές αίθουσες (όπως και ο τηλεθεατής) καταλαβαίνει αμέσως περί τίνος πρόκειται, αφού έχει μπροστά του και οπτική εικόνα, οπότε ο ήχος του βηματισμού προσδιορίζεται άμεσα από την κινησιολογία και την έκφραση του ηθοποιού. Στο ραδιόφωνο, όμως, έχουμε ένα «αόρατο» θέατρο. Εδώ το κοινό πρέπει να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατό πιο προσεκτικά την αίσθηση της ακοής. Το αυτί λειτουργεί τώρα όπως λειτουργεί το μάτι στο κανονικό θέατρο ή στην τηλεόραση, καθώς καλείται να κατανοήσει τον ήχο για να δημιουργήσει μετά την εικόνα. Ο ήχος, αφού δεν μπορεί να σημασιοδοτηθεί από την εικόνα, παρά μόνο από τους διαλόγους ή την αφήγηση των ηθοποιών, (για παράδειγμα ο βηματισμός ενός ανθρώπου σημασιοδοτείται από τον ήχο των βημάτων και την πιθανή ατάκα «άραγε, θα γίνει ή όχι;», η οποία λέγεται με ένα συγκεκριμένο ύφος), καλεί τον ακροατή να δημιουργήσει μια εικόνα ήχων μέσω του ακούσματος. Το θετικό, φυσικά, στο ραδιόφωνο είναι ότι αφήνει τη φαντασία του ακροατή να απεικονίσει όπως αυτός θέλει τους ήρωες του έργου. Ο Άντριου Κρισέλ αναφέρει στο βιβλίο του «Η Γλώσσα του Ραδιοφώνου», ότι στο κανονικό θέατρο ο θεατής μπορεί να απεικονίσει στο μυαλό του όσα συμβαίνουν ή αναφέρονται εκτός σκηνής, αλλά αυτό που του δείχνεται επί σκηνής αφήνει ελάχιστη ελευθερία στη φαντασία. Αντίθετα, ο ακροατής του ραδιοφωνικού θεάτρου φαντάζεται τη φυσιογνωμία των ηρώων, την ενδυμασία τους, όπως αυτός επιθυμεί. Ο Κρισέλ επισημαίνει στο ραδιοφωνικό ακροατή την κατάργηση της συμβατικής διάκρισης ανάμεσα σε ηθοποιούς που ερμηνεύουν κάποιο ρόλο και στο κοινό που κάθεται ξεχωριστά και παρακολουθεί. Τούτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι παρόλο που οι λέξεις εκφέρονται από ηθοποιούς που βρίσκονται μακριά από τον ακροατή, μοιάζουν να είναι πιο «κοντά» στον ακροατή από ό,τι συμβαίνει στο συμβατικό θέατρο. Εισβάλλουν οι λέξεις στον ιδιωτικό χώρο του ακροατή και τον αναγκάζουν να εκτελέσει κάποιες λειτουργίες που θα εκτελούνταν επί σκηνής. Εκείνος πλάθει με τη φαντασία του την εμφάνιση, τις κινήσεις ενός ήρωα, στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό από τον ηθοποιό που υποδύεται το ρόλο. Κατασκευάζει μόνος του τα σκηνικά, συγχωνεύει στο μυαλό του τη σκηνή με το κοινό, παίζει το έργο στο μυαλό του. Έτσι, στο ραδιοφωνικό θέατρο η ακοή μεταμορφώνεται σε όραση, αφήνοντας τη φαντασία μας να παίξει το δικό της θέατρο με τα δικά της σκηνικά και τις δικές της φυσιογνωμίες. Εδώ δεν γίνεται μια προσπάθεια υποβιβασμού της αξίας του κανονικού θεάτρου, παρά μια μικρή προσπάθεια σύγκρισής του με τη ραδιοφωνική του εκδοχή, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παράγοντας εμπλουτισμού της θεατρικής τέχνης, καθώς και ως μια μεταλλαγή του θεατρικού θεάματος σε θεατρικό ακρόαμα. Το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος χάραξαν για λίγο κοινή πορεία. Και τα δύο αυτά μέσα είχαν ιδιαίτερη επιρροή στις μαζικές κοινωνίες του Μεσοπολέμου. Ενώ όμως το ραδιόφωνο μπορούσε να εισβάλλει σε κάθε σπίτι με τις άμεσες ειδήσεις του, οι θεατές του κινηματογράφου μαζεύονταν στις αίθουσες και παρακολουθούσαν τα επίκαιρα ή «ζουρνάλ». Όσο για την ψυχαγωγία, ο κινηματογράφος είχε το πλεονέκτημα του υπερθεάματος, κάτι που εξακολουθεί να έχει και στις μέρες μας. Το ραδιόφωνο προσέφερε το ραδιοφωνικό θέατρο και τις σειρές. Ωστόσο, ο κινηματογράφος ξέφυγε γρήγορα από την αντιμετώπιση του παραδοσιακού μαζικού Μέσου και αποτέλεσε μια μορφή τέχνης. Μια τέχνη μπορεί να καταγράψει τις τάσεις και τις κοινωνικές αξίες μιας εποχής πολύ πιο καθαρά από άλλα ντοκουμέντα, ίσως και γιατί, σε αντίθεση με εκείνα, περιβάλλεται από το πέπλο της αθανασίας. Με αυτό το γνώμονα μπορούμε να εξετάσουμε σύντομα το πέρασμα του ραδιοφώνου από τις κινηματογραφικές ταινίες. Σκηνή Πρώτη: Ένας παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής στο Ντένβερ ζητάει από έναν ακροατή που έχει τηλεφωνήσει να μην κατηγορεί τους Εβραίους για ό,τι κακώς κείμενο υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά το τέλος της εκπομπής, ακροδεξιοί Αμερικανοί τον ακολουθούν κρυφά στο σπίτι του και τον εκτελούν. Αυτή είναι η αρχή της ταινίας Betrayed (1988) του Κώστα Γαβρά. Η σκηνή βασίζεται στην αληθινή δολοφονία του παρουσιαστή Άλαν Μπεργκ (Alan Berg). Με τη σκηνή που αρχίζει ο Γαβράς, τελειώνει ο Όλιβερ Στόουν στο Talk Radio της ίδιας χρονιάς. Ο παρουσιαστής Άλαν Μπεργκ εμφανίζεται ως Μεσσίας των ραδιοκυμάτων, που προσπαθεί να «σώσει» τους ακροατές του αλλά και την προσωπική του ζωή. Όσοι κάνουν εκπομπές με τηλέφωνα ακροατών και έχουν διαφιλονικούμενες απόψεις, εμφανίζονται αρκετά στο αμερικάνικο σινεμά. Ο ανατρεπτικός Χάουαρντ Στερν (Howard Stern) παίζει τον εαυτό του στο Private Parts του 1997. Κατηγορήθηκε από πολλούς ότι είναι απλώς χυδαίος και θυσιάζει τη στοιχειώδη αισθητική για την ακροαματικότητα. Στην ταινία τον βλέπουμε να μιλάει στον αέρα για τα απόκρυφά του σημεία και να προσπαθεί να κάνει ζωντανό ραδιοφωνικό σεξ με μια ακροάτρια μέσω τηλεφώνου. Με την ίδια ένταση, αλλά με εντελώς διαφορετικά κίνητρα, ο Ρόμπιν Ουίλιαμς εμψύχωνε με rock n' roll τους στρατιώτες στο «Καλημέρα Βιετνάμ» (1987), θυμίζοντάς τους ότι σημασία έχει αυτό που τους περιμένει πίσω στο σπίτι τους και όχι εκείνος ο «βρώμικος» πόλεμος. Τέλος, η χρυσή εποχή του ραδιοφώνου παρουσιάζεται στις Μέρες ραδιοφώνου (1987) του Γούντι Άλεν. Στην ταινία αυτή, ο μικρός πρωταγωνιστής που αφηγείται την ιστορία, αντιμετωπίζει με νοσταλγία τις ημέρες εκείνες. Οι ήχοι του ραδιοφώνου διαμόρφωσαν στο μυαλό του τις εικόνες τις παιδικής του ηλικίας. Με βάση τις παραπάνω ταινίες, το ραδιόφωνο δεν παρουσιάζεται ως ένα κυρίαρχο μέσο, αλλά ως ένα μέσο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πράγματι, η εποχή κυριαρχίας του ραδιοφώνου που περιγράφεται στην ταινία του Γούντι Άλεν έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το Ραδιόφωνο δεν είναι το «υπεύθυνο για την κατάσταση της κοινωνίας μέσο» (όπως παρουσιάζεται η τηλεόραση), αλλά χαρακτηρίζεται από την ένταση του λόγου και της μουσικής που μεταδίδει, της αμεσότητας, αλλά και της υποβολής. Ο ακροατής πλάθει μόνος του τις εικόνες στο μυαλό του. Το ραδιόφωνο, μας λέει ο κινηματογράφος, μπορεί να γίνει προκλητικό γιατί βασίζεται στη δύναμη του αιχμηρού λόγου. Και ίσως γίνει προσωπική υπόθεση ενός παρουσιαστή / παραγωγού, τόσο, ώστε να του κοστίσει τη ζωή του. Ακούγοντας στο ραδιόφωνο μια εκπομπή, δε μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τη διαδρομή που κάνει μέχρι να φτάσει σε εμάς. Το σήμα φτάνει στα ραδιόφωνα μας μέσω του συστήματος ραδιομετάδοσης. Ένα σύστημα ραδιομετάδοσης αποτελείται από: τον πομπό τον αναμεταδότη, ένα σύστημα λήψης και μετάδοσης σήματος. Ο αναμεταδότης συλλαμβάνει το σήμα που του στέλνει ο πομπός, ή ο προηγούμενος αναμεταδότης, το ενισχύει και το στέλνει στον επόμενο αναμεταδότη μέχρι να φτάσει το σήμα στον δέκτη. τον δέκτη, η συσκευή που συλλαμβάνει το σήμα που στέλνουν ο πομπός και ο αναμεταδότης και το μετατρέπει στο ηχητικό σήμα που ακούμε από τα ραδιόφωνά μας. το μικρόφωνο το μεγάφωνο τα ακουστικάΗ μετάδοση του ραδιοφωνικού προγράμματος γίνεται μέσω μιας ειδικής κατηγορίας κυμάτων που ονομάζονται ραδιοκύματα. Ηλεκτρομαγνητικά κύματα με μήκη κύματος από 1 cm έως 10 m και συχνότητας από 10 Khz έως 100.000 MHz. Χρησιμοποιούνται στα ραντάρ. Το μικρόφωνο είναι συσκευή που μετατρέπει τα ηχητικά κύματα σε ηλεκτρικές ταλαντώσεις. Η χρησιμότητά του είναι μεγάλη γιατί διαμορφώνει τα ηλεκτρικά σήματα που δέχεται, ανάλογα με την επίδραση των ηχητικών κυμάτων. Οι διαμορφωμένες ηλεκτρικές ταλαντώσεις μεταφέρονται μέσω σύρματος ή κεραίας και μπορούν να μετατραπούν στον αρχικό ήχο. Υπάρχουν διάφορα είδη μικροφώνων: α) μικρόφωνο άνθρακα: Το μικρόφωνο άνθρακα αποτελείται από ένα μεταλλικό σώμα μέσα στο οποίο είναι τοποθετημένο ένα μικρό δοχείο, το οποίο έχει μονωτικές ιδιότητες. Η λειτουργία του μικροφώνου αυτού έχει σχέση με τη μεταβολή της ηλεκτρικής αντίστασης των κόκκων του άνθρακα, εξαιτίας της μεταβολής της πίεσης που ασκείται στο διάφραγμα από τα ηχητικά κύματα. β) μικρόφωνο ταινίας: Το μικρόφωνο ταινίας αποτελείται από μια λεπτή πτυχωτή ταινία, συνήθως από αλουμίνιο, η οποία μπορεί και πάλλεται ελεύθερα μέσα στο ηλεκτρικό πεδίο που δημιουργεί ένας ισχυρός μαγνήτης. Το μικρόφωνο αυτό έχει κατευθυνόμενη λήψη από δύο αντίθετες κατευθύνσεις και χρησιμοποιείται για ταυτόχρονη εξυπηρέτηση δύο ομιλητών, λόγω της καλής του απόκρισης. γ) δυναμικό μικρόφωνο: Το δυναμικό μικρόφωνο αποτελείται από έναν ισχυρό μόνιμο μαγνήτη κ' ένα πηνίο τοποθετημένο ανάμεσα στους πόλους του, ώστε να κινείται ελεύθερα. Η λειτουργία του βασίζεται στο φαινόμενο της επαγωγής: όταν ηχητικά κύματα πέφτουν στο διάφραγμα, το πηνίο πάλλεται στο πεδίο του μαγνήτη, τέμνονται οι μαγνητικές γραμμές κι εμφανίζεται στα άκρα του πηνίου επαγωγική τάση. Χρησιμοποιείται κυρίως σε μικροφωνικές εγκαταστάσεις που απαιτούν ιδιαίτερη πιστότητα. Το μικρόφωνο πήρε την ονομασία του από τον Ντέιβιντ Χιουζ, ο οποίος επινόησε μια διάταξη μεταφοράς ήχου που ήταν τόσο ευαίσθητη, που τη θεωρούσε κάτι σαν «μικροσκόπιο ήχου» και την ονόμασε «μικρόφωνο» (microphone). δ) Πυκνωτικό μικρόφωνο: Η λειτουργία του στηρίζεται στις μεταβολές χωρητικότητας ενός ενσωματωμένου πυκνωτή, σύμφωνα με τις μεταβολές της πίεσης που προκαλούνται από τα ηχητικά κύματα. Είναι ο πλέον σύγχρονος και αποδοτικός - από άποψη ποιότητας - τύπος μικροφώνου. Μεγάφωνο είναι μία ηλεκτρομηχανική διάταξη που μετατρέπει ηλεκτρικές ταλαντώσεις σε ήχο. Τα περισσότερα μεγάφωνα διαθέτουν ένα χάρτινο ή πλαστικό κώνο συνδεδεμένο με ένα κινητό πηνίο. Τα ρεύματα που διαρρέουν το πηνίο δημιουργούν μαγνητικά πεδία. Αποτέλεσμα είναι η εμφάνιση μιας δύναμης που έλκει και απωθεί διαδοχικά τον κώνο καθώς αντιστρέφεται η φορά των πεδίων. Ο κώνος απωθεί και έλκει τον αέρα δημιουργώντας τα ηχητικά κύματα που φτάνουν στα αυτιά μας. Τα ακουστικά είναι μια ακόμη συσκευή που μετατρέπει την ηλεκτρική ταλάντωση σε ήχο. Τα ακουστικά είναι χρήσιμα διότι δίνουν τη δυνατότητα να ακούει κανείς μουσική ή κάποια εκπομπή όποια ώρα της ημέρας επιθυμεί χωρίς να παρενοχλεί όσους είναι γύρω του. Βασίζονται στην ίδια αρχή με το μεγάφωνο και η χρήση τους προηγήθηκε της χρήσης του μεγαφώνου. Στο ραδιόφωνο μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό ραδιοφωνικών σταθμών ανάλογα με τι θέλουμε να ακούσουμε. Πώς όμως γίνεται η επιλογή ενός ραδιοσταθμού; Γίνεται με τη χρήση μεταβλητών πυκνωτών, οι οποίοι, δρώντας ως «φίλτρο» επιτρέπουν τη διέλευση ορισμένων ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Τα σύγχρονα ραδιόφωνα διαθέτουν ένα μεταβλητό πυκνωτή - φίλτρου, με τη βοήθεια του οποίου γίνεται η επιλογή σταθμών. Το φίλτρο αυτό συνοδεύεται από ένα σταθερής συχνότητας φίλτρο. Όταν στρέφουμε το κουμπί του ραδιοφώνου μας, το μεταβλητό φίλτρο επιτρέπει τη διέλευση τη συχνότητας που έχουμε επιλέξει, απορρίπτοντας τις υπόλοιπες που είναι ανεπιθύμητες. Στην ανάπτυξη του ραδιοφώνου, ως συσκευής, συνέβαλε αποφασιστικά η τεχνολογία των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων. Έτσι, σήμερα, είναι δυνατή η κατασκευή ιδιαίτερα μικρών ραδιοφωνικών δεκτών, τόσο μικρών, μάλιστα, ώστε να ενσωματώνονται σε συσκευές όπως τα κινητά τηλέφωνα. Το ραδιόφωνο παραμένει σημαντικός φορέας τόσο πληροφοριών όσο και μουσικής/ακροαστικής διασκέδασης και η μόνη εναλλακτική λύση για τους ανθρώπους που θέλουν να ενημερώνονται ή να διασκεδάζουν, κάνοντας παράλληλα και κάποια άλλη εργασία, όπως, π.χ. να οδηγούν, να διαβάζουν ή να γράφουν. Κατάλογος των ραδιοφωνικών σταθμών που εκπέμπουν στον ελληνικό χώρο βρίσκονται στην ομώνυμη κατηγορία. Τεχνολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης MS Encarta «Πύλη της Φυσικής» στο Internet Βιογραφικά στοιχεία για τους πρωτοπόρους του ραδιοφώνου Κατάλογος Ελληνικών Ραδιοφωνικών Σταθμών Αρχειοθετήθηκε 2014-01-06 στο Wayback Machine. Κατάλογος Φοιτητικών Ραδιοφωνικών Σταθμών Ιστοσελίδα για το ραδιόφωνο Μουσείο Ραδιοφωνίας Θεσσαλονίκης Μουσείο Ραδιοφωνίας Αθήνα 9.84
|
Το ραδιόφωνο είναι η συσκευή που λειτουργεί ως δέκτης ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών σε ορισμένη συχνότητα με μια κεραία και μετατροπέας σε ήχο. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα λαμβάνονται από την κεραία, αποκωδικοποιούνται, μετατρέπονται σε ηλεκτρικό ρεύμα και στη συνέχεια σε ήχο από το ηχείο. Ραδιοφωνία, επίσης, θεωρείται και όλη η διαδικασία εκπομπής και λήψης ραδιοκυμάτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF
|
Όμπλαστ του Σμολένσκ
|
Η περιφέρεια ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1937. Συνορεύει με τις περιφέρειες Πσκοφ (στα βόρεια), Τβερ (στα βορειοανατολικά), Μόσχας (στα ανατολικά), Καλούγκας (στα νότια), Μπριάνσκ (στα νοτιοδυτικά), καθώς και με τις λευκορωσικές περιφέρειες Μογκίλεφ και Βιτέμπσκ στα δυτικά και βορειοδυτικά, ως μέρος του συνόρου Ρωσίας-Λευκορωσίας. Ο κύριος ποταμός της περιοχής είναι ο Δνείπερος και οι παραπόταμοι του, οι Ντέσνα, Βοπ και Βιάζμα. Από τη λεκάνη του Βόλγα υπάρχει ο παραπόταμος του Βόλγα Βαζούζα Γκζατ και ο Ουγκρά, παραπόταμος του ποταμού Οκά. Στα βορειοδυτικά περνά ένα μικρό τμήμα του δυτικού Ντβινά και του παραπόταμου του Κάσπλια. Μεταξύ των κύριων ταμιευτήρων που προμηθεύουν με νερό τη Μόσχα είναι οι Βαζούζσκι Γιαούζα και οι ταμιευτήρες στα βορειοανατολικά, ο ταμιευτήρας του Σμολένσκ στο βορρά κοντά στο Λάκε και ο ταμιευτήρας του Ντεσνογκόρσκ κοντά στο Ντεσνογκόρσκ. Το κλίμα της περιφέρειας Σμολένσκ είναι παρόμοιο με αυτό της περιφέρειας Μόσχας, αλλά λίγο πιο θερμό τον χειμώνα μιας και βρίσκεται πιο δυτικά από αυτή. Τα καλοκαίρια είναι σύντομα, θερμά και βροχερά, ενώ οι χειμώνες είναι μακροί, ψυχροί και χιονισμένοι. Οι μέσες θερμοκρασίες Ιανουαρίου είναι -9 °C και τον Ιούλιο φτάνει τους 17 °C, ενώ στο νότιο μέρος φτάνουν τους -8 °C τον Ιανουάριο και 18 °C τον Ιούλιο. Η μέση βροχόπτωση φτάνει τα 630 με 720 χιλιοστόμετρα. Επί σοβιετικής εποχής, την εξουσία μοιράζονταν τρία άτομα: ο γενικός γραμματέας του τοπικού παραρτήματος του ΚΚΣΕ (ο οποίος είχε τη μεγαλύτερη εξουσία στην περιοχή), ο πρόεδρος του σοβιέτ (δηλαδή της τοπικής νομοθετικής συνέλευσης) και ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής της περιφέρειας. Από το 1991 ο κυβερνήτης και το κοινοβούλιο εξουσιάζουν την περιοχή. Το κοινοβούλιο εκλέγεται από τον λαό, ενώ ο κυβερνήτης είτε είναι διορισμένος είτε εκλεγμένος. Το σημαντικότερο έγγραφο στο κράι είναι η χάρτα του όμπλαστ του Σμολένσκ, το καταστατικό της περιοχής. Η νομοθετική συνέλευση περνά τους νόμους, τα ψηφίσματα και άλλες νομικές πράξεις και επιβλέπει την τήρηση των νόμων. Η κυβέρνηση του όμπλαστ είναι το υψηλότερο πολιτικό όργανο που ασχολείται με τη διακυβέρνηση του όμπλαστ. Η διοίκηση στηρίζει το έργο του κυβερνήτη που είναι ο ανώτατος αξιωματούχος στην περιοχή και δρα ως εγγυητής της τήρησης του καταστατικού του Όμπλαστ τηρώντας το σύνταγμα της Ρωσίας. Κυβερνήτης σήμερα (Απρίλιος 2021) είναι ο Αλεξέι Οστρόφσκι. Η περιφέρεια αποτελείται από 25 επαρχίες και 2 πόλεις, οι οποίες διαιρούνται σε 15 πόλεις, 12 οικισμούς αστικού τύπου και 302 αστικούς θύλακες. Πληθυσμός: Ο πληθυσμός στην απογραφή του 2010 ήταν 985.537 κάτοικοι, 1.049.574 το 2002 και 1.158.299, ακολουθώντας μια τάση αποπληθυσμού που συμβαίνει και σε άλλες περιφέρειες της χώρας. 2012Γεννήσεις: 10.289 (10.5 ανά 1000 άτομα) Θάνατοι: 16.318 (16.7 ανά 1000 άτομα) Συνολική γονιμότητα:2009 - 1.40 | 2010 - 1.38 | 2011 - 1.40 | 2012 - 1.43 | 2013 - 1.48 | 2014 - 1.53 | 2015 - 1.52 | 2016 - 1.52(εκτίμηση) Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 οι κύριες εθνοτικές ομάδες της περιφέρειας ήταν οι παρακάτω: Ρώσοι: 94.6% Ουκρανοί: 1.3% Λευκορώσοι: 1.3% Αρμένιοι: 0.5% Άλλοι: 2.3% 41.457 άτομα εγγράφησαν από διοικητικές βάσεις δεδομένων και ως εκ τούτου δεν είχαν τη δυνατότητα να δηλώσουν ότι ανήκουν σε κάποια εθνότητα. Εκτιμάται ότι η αναλογία των εθνοτήτων σε αυτή την ομάδα είναι η ίδια με τις δηλωμένες εθνότητες. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2012 το 19.5% του πληθυσμού της περιφέρειας ανήκει στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, το 7% είναι Χριστιανοί που δεν ταυτίζονται με κάποιο δόγμα, το 3% είναι Ορθόδοξοι που δεν ανήκουν σε κάποια εκκλησία ή ανήκουν σε άλλη, μη ρωσικής προέλευσης ορθόδοξη εκκλησία, το 2% είναι Παλαιοί Πιστοί, το 1% είναι Ροντνόβεροι (σλαβική θρησκεία), το 0.4% είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Το 45% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι είναι πνευματικοί αλλά μη θρησκευόμενοι, ένα 13% είναι άθεοι και ένα 9.1% ανήκει σε άλλες θρησκείες ή δεν απάντησε στην έρευνα. Ισαάκ Ασίμοφ, γεννημένος στο Πετρόβιτσι. Γιούρι Γκαγκάριν, γεννημένος στο Κλιούσινο. Σμουέλ Σνέρσον, γεννημένος στο Λιουμπαβίτσι. Ιβάν Σιντορένκο Αντρέι Νικολάγιεβιτς Τιχόνοφ, γεννημένος στο Γκαγκάριν. Μιχαήλ Τουχατσέφσκι Συντριβή του πολωνικού προεδρικού αεροσκάφους (2010) Σφαγή του Κατύν Κατάλογος προέδρων της Δούμας της περιφέρειας του Σμολένσκ Επίσημη ιστοσελίδα
|
Το Όμπλαστ του Σμολένσκ (ρωσικά: Смоленская область, ανεπίσημα γνωστή και ως Σμολένστσινα, ρωσικά: Смоле́нщина) είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας, υπαγόμενο στο Κεντρικό Διαμέρισμα. Σημαντικότερες πόλεις του είναι η πρωτεύουσα Σμολένσκ (326.861 κάτοικοι - απογραφή 2010) και η Βιάζμα (57.101) Στα βόρεια του όμπλαστ βρίσκεται ο ποταμός Δνείπερος. Το όμπλαστ του Σμολένσκ συνορεύει με τα όμπλαστ της Μόσχας, της Καλούγκα, του Μπριάνσκ, του Τβερ, του Πσκοφ, καθώς και τη Λευκορωσία από δυτικά. Το κλίμα είναι εύκρατο ηπειρωτικό. Η πόλη Σμολένσκ είναι κέντρο παραγωγής τροφίμων. Κύριοι τομείς της τοπικής οικονομίας είναι η παραγωγή τροφίμων αλλά και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Άλλος ένας τομέας της τοπικής οικονομίας είναι η γεωργία αλλά και η κτηνοτροφία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BA
|
Άγιο Δισκοπότηρο
|
Μετά από τον θάνατο του Χριστού, ο Ιωσήφ φυλακίστηκε προφανώς σε έναν τύμβο, όμοιο με εκείνον που χρησιμοποίησε για το σώμα του Ιησού. Αφημένος εκεί για να λιμοκτονήσει, επί αρκετά χρόνια τρεφόταν από την μαγική δύναμη του γκράαλ που του παρείχε τροφή και νερό κάθε πρωί με θαυματουργό τρόπο. Αργότερα - και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου - ο Ιωσήφ ταξίδεψε στην Μεγάλη Βρετανία με την οικογένειά του και διάφορους συντρόφους του. Εγκαταστάθηκε στο Ύνυς Βίτριν (Γκλάστονμπερι), αλλά το δισκοπότηρο πήγε στο Κορμπένικ και στεγάστηκε σε ένα θαυματουργό κάστρο, που φυλασσόταν πάντα από τους Βασιλείς του Δισκοπότηρου, απόγονους της κόρης του Ιωσήφ Άννας ή Ενυγκέους και του συζύγου της Μπρονς.Αιώνες αργότερα, η τοποθεσία του Μεγάλου Κάστρου του Κορμπένικ ξεχάστηκε. Στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, όμως, υπήρχε η προφητεία ότι το Δισκοπότηρο θα ανακάλυπτε και πάλι ένας απόγονος του Αγίου Ιωσήφ. Αυτός ο συγκεκριμένος απόγονος ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να καθίσει στην Επικίνδυνη Θέση, στην Στρογγυλή Τράπεζα. Όταν ένα τέτοιο άτομο έφτασε με την μορφή του Γκάλαχαντ, του γιου του Λάνσελοτ, μαζί με ένα θαυμαστό, αν και σύντομο όραμα του ίδιου του δισκοπότηρου, άρχισε μια αναζήτηση για να βρεθεί το ιερότερο των λειψάνων. Μετά από πολλές περιπέτειες και πολλά χρόνια, οι ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας διέσχισαν την Μεγάλη Βρετανία από το ένα άκρο στο άλλο. Ο Πέρσιβαλ (Πέρεντυρ), ανάμεσά τους, ήταν εκείνος που ανακάλυψε το κάστρο σε μια περιοχή τόσο άρρωστη όσο και ο πληγωμένος βασιλιάς της. Όταν φιλοξενήθηκε από αυτόν τον «Ψαρά» ή «Βασιλιά του Δισκοπότηρου» απέτυχε να ρωτήσει για το γκράαλ και έφυγε με άδεια χέρια. Ο Λάνσελοτ ήταν ο επόμενος που πλησίασε το Κορμπένικ, αλλά του απαγορεύτηκε η είσοδος γιατί ήταν μοιχός. Τελικά, κατέφτασε ο Γκάλαχαντ που του επιτράπηκε να εισέλθει στο παρεκκλήσι και να ατενίσει το Δισκοπότηρο. Την ίδια στιγμή, η ζωή του ολοκληρώθηκε, έφτασε στο μυστικό της τέλος και ο ίδιος μαζί με το δισκοπότηρο υψώθηκαν στον ουρανό.Το Άγιο Δισκοπότηρο ονομάζεται αρχικά απλό κύπελλο στα έργα του Κρετιέν ντε Τρουά. Η λέξη προέρχεται πιθανώς από την αρχαία γαλλική λέξη γκραάλ που σημαίνει «πλατύ και ευρύχωρο πιάτο ή δίσκος». Αν και συνήθως σκεφτόμαστε το δικοπότηρο ως κύπελλο, στις διαφορετικές εκδοχές του μύθου ή και σε διαφορετικούς μύθους περιγράφεται ως δίσκος, κέρας της Αμάλθειας, κέρας της αφθονίας, ή ακόμα και βιβλίο, ή λίθος. Η αναζήτηση κάποιου θείου σκεύους ήταν δημοφιλές θέμα στον αρθουριανό μύθο, πολύ πριν εισάγουν οι μεσαιωνικοί συγγραφείς το ιερό γκράαλ στην βρετανική μυθολογία. Εμφανίζεται στον μύθο του Μπαμπινόγκιον, του Κούλχουτς και του Όλγουεν, αλλά ιδιαίτερα γνωστή είναι η ιστορία του Πρεντέου Άνουφν ή «Λείες του Αλλόκοσμου», όπως τις αφηγήθηκε ο Ταλιέσιν. Ο Αρθούρος και οι πολεμιστές του έπλευσαν για τον κελτικό Αλλόκοσμο για να πάρουν το πετροστόλιστο Καλντρόν (χύτρα) του Άνουφν. Όπως και το δισκοπότηρο, το καλντρόν ήταν δωρητής της αφθονίας, αλλά και μαντικό μέσο της προφητείας. Ανακαλύφθηκε επιτέλους στο Καέρ-Σίντι ή Γουϊντίρ, ένα κρυστάλινο κάστρο-νησί και φυλασσόταν από εννέα νεράιδες. Όμως οι κίνδυνοι ήταν μεγάλοι ακόμα και για τους άντρες του Αρθούρου. Η αποστολή εγκαταλείφθηκε και μόνο επτά επέστρεψαν σπίτι τους.Τα κελτικά καλντρόν χρησιμοποιούνταν για τελετουργικούς σκοπούς ήδη από την ύστερη Εποχή του Χαλκού. Σε τελετουργικές θέσεις στο Λλυν Φάουρ (Γκλάμοργκαν) βρέθηκαν τέτοια σκεύη, αν και το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το το Καλντρόν του Γκούντερστραπ, που βρέθηκε στα έλη τύρφης της Γιουτλάνδης (Δανία). Ιδιαίτερα διακοσμημένο με πορτρέτα πολλών κελτικών θεοτήτων, τούτο το σκεύος χωρούσε άλλοτε πάνω από 60 λίτρα υγρού. Το μαγικό σκεύος του Αλλόκοσμου ήταν το καλντρόν της Κέριντβεν, της κελτικής θεάς της Έμπνευσης. Σήμερα την θυμόμαστε σαν γριά μάγισσα που ανακατεύει το τσουκάλι της, αλλά στους αρχαίους χρόνους μαγείρευε στη μαγική της χύτρα ένα ποτό που παρείχε σοφία και γνώση.Αυτή είναι και η ουσία του άγιου δισκοπότηρου, που μεταφέρει τις ποιότητες της χριστικής φύσης μέσω της θείας κοινωνίας. Μέσω του μύθου για το άγιο δισκοπότηρο, εισέβαλε στον Χριστιανισμό ένα πανάρχαιο έθιμο διά της γνωστικής παράδοσης. Το άγιο δισκοπότηρο υπήρξε το κεντρικό σύμβολο της δύναμης και της ουσίας της τράπεζας του Κάμελοτ. Η συνεκτική του δύναμη υπήρξε σύμβολο ενότητας για μια χώρα που σπαρασσόταν από την βρετανο-σαξονική διαμάχη επί αιώνες. Η ιστορική αλήθεια, όμως, απέχει πολύ από τον μύθο, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου για ολοκλήρωση. Στον μύθο του δισκοπότηρου κρύβεται η ανάγκη του ατόμου να ολοκληρώσει και να ενοποιήσει τα κομμάτια της ύπαρξής του κατευθυνόμενο στην εξατομίκευση που επαγγέλεται η γιουνγκιανή ψυχανάλυση. Στον μύθο του δισκοπότηρου, επίσης, κρύβεται η ανάγκη ενός ολόκληρου έθνους για ειρήνη, ενοποίηση και ολοκλήρωση και από αυτή την άποψη - είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν οι ερευνητές της ιστορίας - ο αρθουριανός κύκλος είναι ένας ζωντανός μύθος της ενοποίησης και της μετουσίωσης. Λόενγκριν Πάρσιφαλ Πέρσιβαλ Διονύσιος Πλατανιάς , Οι μυθολογίες του κόσμου,Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 2004 Geoffrey Ashe, A Guidebook to Arthurian Britain, (1980). Peter C. Bartrum, A Welsh Classical Dictionary, (1993). Ronan Coghlan, The Encyclopaedia of Arthurian Legends, (1991). Dan Brown " Ο Κώδικας Ντα Βίντσι" (2003).
|
Το Άγιο Δισκοπότηρο, ή ιερό Γκράαλ ήταν ένα σκεύος που χρησιμοποιήθηκε κατά την παράδοση από τον Χριστό στον Μυστικό Δείπνο και δόθηκε στον Ιωσήφ της Αριμαθείας. Εκεί συγκεντρώθηκε κατά την ίδια παράδοση το αίμα και ο ιδρώτας του Ιησού, την ώρα που τον κατέβαζε ο Ιωσήφ από τον Σταυρό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%94%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%BF
|
Πυογόνο κοκκίωμα
|
Το πυογόνο κοκκίωμα εμφανίζεται σε γυναίκες και άνδρες. Προσβάλλει όλες τις ηλικίες, με πιο συχνή εμφάνιση στην δεύτερη και τρίτη δεκαετία της ζωής. Επειδή παρουσιάζεται συχνά στην εγκυμοσύνη, έχει χαρακτηρισθεί και ως κοκκίωμα ή όγκος της εγκυμοσύνης. Το πυογόνο κοκκίωμα αποτελεί όγκο του δέρματος. Πολύ σπάνια εμφανίζεται στο γαστρεντερικό σύστημα – με εξαίρεση την στοματική κοιλότητα. Η επίπτωση πυογόνων κοκκιωμάτων στη στοματική κοιλότητα είναι υψηλή. Η αιτιολογία είναι άγνωστη. Έχουν ενοχοποιηθεί τοπικοί ερεθισμοί, τραυματισμοί και φάρμακα. Ταχεία ανάπτυξη του όγκου με τελικό μέγεθος 1 - 3 εκατοστά. Σπάνια υπερβαίνει αυτό το μέγεθος και πιο συχνά είναι μονήρης. Υπάρχουν σαφή όρια διαχωρισμού με το υγιές δέρμα. Συχνά υπάρχει αιμορραγία και σε όψιμο στάδιο μπορεί να σχηματισθεί δευτεροπαθές έλκος. Συνήθως ο όγκος είναι ανώδυνος. Πιο συχνά παρατηρείται στα άκρα, στην κεφαλο-τραχηλική περιοχή και στους βλεννογόνους της στοματικής ή ρινικής κοιλότητας. Μπορεί να προσβάλλει τα χείλη του στόματος, το τριχωτό της κεφαλής, το πρόσωπο, τις παλάμες, τα πέλματα και την γλώσσα. Ο όγκος της εγκυμοσύνης σχηματίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη στοματική κοιλότητα. Αυτόματη υποχώρηση είναι σπάνια, με εξαίρεση τον όγκο της εγκυμοσύνης. Σε περίπτωση ατελούς αφαίρεσης υπάρχει μεγάλο ποσοστό υποτροπής. Το πυογόνο κοκκίωμα διαχωρίζεται από το κακόηθες μελάνωμα μόνο ιστολογικά. Θα πρέπει να γίνει διαφοροδιάγνωση από αιμαγγειοσάρκωμα, καρκίνωμα πλακώδους επιθηλίου της στοματικής κοιλότητας. Εφόσον, με εξαίρεση τον όγκο της εγκυμοσύνης, τα περισσότερα πυογόνα κοκκιώματα δεν υποχωρούν, ενδείκνυται η αφαίρεση. Αυτό επιτυγχάνεται με χειρουργική εκτομή ή Laser. Σε περίπτωση πλήρους αφαίρεσης υπάρχει ίαση.
|
Το πυογόνο κοκκίωμα είναι επίκτητος καλοήθης αγγειωματώδης όγκος του δέρματος. Πρόκειται για έναν όγκο, ο οποίος υπερπλάσσεται έντονα, με συνέπεια να συγχέεται συχνά με όγκους κακοήθους αιτιολογίας. Το πυογόνο κοκκίωμα δεν έχει ειδική παθολογοανατομική εμφάνιση, με αποτέλεσμα να έχει βαπτιστεί με πολλούς όρους. Για παράδειγμα: τηλεαγγειεκτασικό κοκκίωμα, ευρυαγγειακό κοκκίωμα, υπερπλαστικό αγγείωμα και άλλα. Ο όρος πυογόνο κοκκίωμα, ο οποίος έχει επικρατήσει, αποτελεί εσφαλμένο χαρακτηρισμό, εφόσον δεν πρόκειται για μόλυνση, αλλά για φλεγμονώδη υπερπλασία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CE%BF%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%BF_%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%B1
|
Κατηγορώ τους ανθρώπους
|
Ο εισαγγελέας Φίλιππος Λιανάς (Νίκος Κούρκουλος) αναλαμβάνει μία μεγάλη δίκη για φόνο. Με σκοπό να ανέλθει στα ανώτερα κλιμάκια του δικαστικού σώματος, θέλοντας να φανεί αντάξιος στο συμβούλιο προαγωγών, ασχολείται ιδιαίτερα σοβαρά με την υπόθεση, στην οποία η Σοφία Ρούσου (Φλωρέτα Ζάννα) δικάζεται για τον φόνο του ζωγράφου Αλέξη Πλατωνίδη ή Άριελ (Άγγελος Αντωνόπουλος). Ο Λιανάς είναι παντρεμένος με ένα παιδί και η γυναίκα του, Βέρα (Τζένη Ρουσσέα), έχει νευρολογικές διαταραχές και παθαίνει συχνά κρίσεις, ενώ κατά την περίοδο της διεξαγωγής της δίκης, τα συμπτώματά της χειροτερεύουν. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ο Λιανάς αρχίζει να ανακαλύπτει πως η σύζυγός του θα έπρεπε να δικάζεται και όχι η Ρούσσου, καθώς εκείνη ήταν που πριν μερικά χρόνια είχε βρεθεί στη θέση της. Τελικά, η γυναίκα του τον είχε σκοτώσει, καθώς ο πρώην σύντροφός της, την εκβίαζε και της ζητούσε συνεχώς χρήματα, για να μην αποκαλύψει την σχέση και το μυστικό τους στον άντρα της. Ο Λιανάς στην αγόρευσή του αποκαλύπτει στο δικαστήριο πως πραγματική ένοχη είναι η γυναίκα του. Νίκος Κούρκουλος - Φίλιππος Λιανάς Τζένη Ρουσσέα - Βέρα Λιανά Φλωρέττα Ζάννα - Σοφία Ρούσσου Γιάννης Βόγλης - Σταύρος Ρούσσος Μάνος Κατράκης - Ελευθέριος Δημητρόπουλος Άγγελος Αντωνόπουλος - Αλέξης Πλατωνίδης ή Άριελ Έλενα Απέργη - Μαργαρίτα Σπύρος Καλογήρου - Μάνθος Τσάλτας Λαυρέντης Διανέλλος - Μενέλαος Ρομπάτσος Γιώτα Σοϊμοίρη - Φωτεινή Λιούδη Βάσος Ανδρονίδης - επόπτης εισαγγελέας Δημήτρης Μπισλάνης - Δημήτριος Τάτσικας Γιάννης Κάσδαγλης - Ευστάθιος Λιγούρας Στράτος Παχής - Γεράσιμος Γιώργος Διαλεγμένος - κλειδαράς Η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει στην ταινία το τραγούδι "Πέρα από τη θάλασσα", σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους Ερρίκου Θαλασσινού.Η ταινία στην πρώτη της κινηματογραφική προβολή (21 Μαρτίου 1966) πραγματοποίησε 536.375 εισιτήρια και έλαβε την 4η θέση σε σύνολο 101 ταινιών, της χρονιάς εκείνης. Κυκλοφόρησε με τη μορφή DVD στις 2 Ιανουαρίου 2010. Τριανταφυλλίδης, Ιάσων (2000). Ταινίες για Φίλημα: Ένα αφιέρωμα στον Φιλοποιμένα Φίνο και τις ταινίες του. Αθήνα: Εξάντας εκδοτική. σελ. 134. ISBN 9789602564561. Δημήτρης Κολιοδήμος, Λεξικό ελληνικών ταινιών, εκδόσεις Γένους, Αθήνα, 2001, σελ. 226-227 Κατηγορώ τους ανθρώπους στην Φίνος Φιλμ tainiothiki.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-05-18 στο Wayback Machine. ellinikoskinimatografos.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-08-07 στο Wayback Machine.
|
Το Κατηγορώ τους ανθρώπους είναι μία ελληνική δραματική-δικαστική ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σε σενάριο Νίκου Φώσκολου. Η παραγωγή έγινε από τη Φίνος Φιλμ και πρωταγωνιστεί ο Νίκος Κούρκουλος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CF%8E_%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Σοφία Καρλόττα στη Βαυαρία
|
Η Σοφία Καρλόττα Αυγούστα ήταν το ένατο παιδί και πέμπτη κόρη του Μαξιμιλιανού Ιωσήφ, Δούκα εν Βαυαρία, και της Λουδοβίκας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας. Γεννήθηκε στο Κάστρο του Ποσσενχόφεν επί της Λίμνης Στάρνμπεργκ στη Βαυαρία και ήταν γνωστή ως Σόφερλ στην οικογένειά της. Ήταν η μικρότερη και αγαπημένη αδελφή της Ελισάβετ, Αυτοκράτειρας της Αυστρίας. Μετά το γάμο της αδελφής της Ματθίλδης Λουδοβίκας με τον Λουδοβίκο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών το 1861, οι γονείς της ξεκίνησαν να ψάχνουν για σύζυγο για τη Σοφία Καρλόττα. Αρραβωνιάστηκε τον εξάδελφό της Λουδοβίκο Β΄ της Βαυαρίας και η ανακοίνωση έγινε στις 22 Ιανουαρίου 1867. Μοιράζονταν την αγάπη τους για τα έργα του Ρίχαρντ Βάγκνερ και ο Λουδοβίκος ζητούσε συχνά από τη Σοφία Καρλόττα να τραγουδά άριες από τις όπερες του Βάγκνερ. Μετά από πολλούς μήνες αναβολής του γάμου και παρά την γραπτή παράκληση του πατέρα της Σοφίας Καρλόττας, Μαξιμιλιανού Ιωσήφ, για την πραγματοποίηση του γάμου, ο Λουδοβίκος ακύρωσε τον αρραβώνα τον Οκτώβριο του ίδιου έτους καθώς φαινόταν ότι η Σοφία Καρλόττα ήταν ερωτευμένη με τον φωτογράφο της βαυαρικής Αυλής, Έντγκαρ Χάφσταινγκλ. Η Σοφία Καρλόττα πιθανότατα γνώριζε ήδη τον Χάφσταινγκλ από το Ποσσενχόφεν καθώς ήταν καλεσμένος του πατέρα της. Ο Χάφσταινγκλ ήταν υπέυθυνος για τις φωτογραφίες του αρραβώνα της Σοφίας Καρλόττας και του Λουδοβίκου και οι συναντήσεις αυτές τους έφεραν κοντά. Συναντιούνταν κρυφά αλλά μετά τη διάλυση του αρραβώνα της, η σχέση τους έλαβε τέλος. Άλλοι προτεινόμενοι μνηστήρες ήταν ο Λουδοβίκος Βίκτωρ της Αυστρίας, αδελφός του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, ο Λουδοβίκος, μελλοντικός Βασιλιάς της Πορτογαλίας, και ο Φίλιππος της Βυρτεμβέργης, εξάδελφος του μελλοντικού συζύγου της. Η Σοφία Καρλόττα απέρριψε όλους αυτούς τους μνηστήρες και εστάλη να μείνει με την θεία της Αμαλία Αυγούστα, Βασίλισσα της Σαξονίας στη Δρέσδη. Κατά τη διάρκεια της διαμονής της στη Σαξονία γνώρισε τον Φερδινάνδο της Ορλεάνης, Δούκα του Αλανσόν, γιο του Λουδοβίκου, Δούκα του Νεμούρ, εγγονό του Λουδοβίκου Φιλίππου της Γαλλίας. Παντρεύτηκαν στο Κάστρο του Ποσσενχόφεν στις 28 Σεπτεμβρίου 1868. Είχε καλές σχέσεις με το σύζυγό της καθώς και τη νύφη της Μαργαρίτα Αδελαΐδα της Ορλεάνης, σύζυγο του Βλάντιλαβ Τσαρτορύσκι. Η πεθερά της Βικτωρία της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, εξαδέλφη της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε αποβιώσει το 1857. Η Σοφία Καρλόττα δεν είχε ιδιαίτερα καλή σχέση με τον πεθερό της, τον πρεσβύτερο Δούκα του Νεμούρ. Ένα χρόνο μετά το γάμο τους, το ζευγάρι μετακόμισε στην Οικία Μπούσυ στην περιοχή του Τέντιγκτον του Νοτιοδυτικού Λονδίνου όπου η Σοφία Καρλόττα γέννησε το πρώτο τους παιδί, τη Λουίζα, το 1869. Το βρετανικό κλίμα έφερε μελαγχολία στη Σοφία Καρλόττα η οποία την επηρέασε καθ' όλη της της ζωή. Το δεύτερο παιδί τους, ο Φίλιππος Εμμανουήλ, γεννήθηκε στο Μεράνο το 1872. Λίγο μετά μετακόμισαν στο νέο τους σπίτι στη Βενσέν. Κατά τη δεκαετία του 1870 η εύθραυστη υγεία της Σοφίας Καρλόττας επιδεινώθηκε από σοβαρή κατάθλιψη και ο Φερδινάνδος αποφάσισε να περάσουν το καλοκαίρι στο Ποσσενχόφεν όπου η Σοφία ανέκαμψε έχοντας τη συντροφιά των αδελφών της που συγκεντρώνονταν συχνά στο πατρικό τους. Εκτός από την μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, Ελένη, καμία από τις αδελφές δεν είχε ευτυχισμένο γάμο και το Ποσσενχόφεν αποτελούσε διέξοδο. Μετά το μυστηριώδη θάνατο του Λουδοβίκου Β΄ της Βαυαρίας το 1886, η Σοφία Καρλόττα αρρώστησε βαριά. Ο αδελφός της και οφθαλμίατρος, Κάρολος Θεόδωρος, τη συμβούλευσε να πάει στο Μόναχο για ιατρική φροντίδα. Εκεί ερωτεύτηκε το γιατρό της Δρ. Γκλάζερ (ή Γκλάζιερ) το χειμώνα του 1886-7. Για άλλη μια φορά ρίσκαρε να χάσει την κοινωνική της θέση όπως και στην περίπτωση του Χάφσταινγκλ. Σχεδίαζε με απόλυτη μυστικότητα να χωρίσει το σύζυγό της και να παντρευτεί τον Γκλάζερ ο οποίος επίσης ήθελε να χωρίσει τη σύζυγό του. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς σκόπευαν να φύγουν για την Ελβετία, αλλά οι πιο πρόσφατες πηγές δείχνουν ότι βρισκόταν στο Μεράνο με την οικογένειά της από το Μάιο του 1887. Όταν η Σοφία Καρλόττα αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό της για το διαζύγιο, γιατροί αποφάνθηκαν ότι έπασχε από "ηθική ασθένεια" και η Σοφία Καρλόττα περιορίστηκε σε σανατόριο κοντά στο Γκρατς για να καλύψουν το σκάνδαλο, σύμφωνα και με το ημερολόγιο της ανιψιάς της Αμαλίας. Υπέστη σκληρή θεραπεία και έλαβε εξιτήριο μετά από μερικούς μήνες αφότου θεωρήθηκε "θεραπευμένη" και έχοντας εγκαταλείψει τα σχέδιά της για διαζύγιο. Τον Ιανουάριο του 1888 επισκέφθηκε την αδελφή της Ελισάβετ στη Βιέννη και στάθηκε στο πλευρό της μετά την αυτοκτονία του γιού της Ροδόλφου, Διαδόχου της Αυστρίας, στο Μάιερλινγκ τον Ιανουάριο 1889. Η Σοφία Καρλόττα συνέταξε την διαθήκη της στις 4 Οκτωβρίου 1896, λίγους μήνες πριν το θάνατό της σε πυρκαγιά. Στις 4 Μαΐου 1897 συμμετείχε στο Bazar de la Charité, ένα ετήσιο φιλανθρωπικό γεγονός που οργάνωνε η γαλλική αριστοκρατία για να συγκεντρωθούν χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ξέσπασε φωτιά και η Σοφία Καρλόττα αρνήθηκε να λάβει βοήθεια και να διασωθεί βάζοντας τα κορίτσια, τους επισκέπτες και τις μοναχές σε προτεραιότητα. Μία Δομινικανή καλόγρια που επεβίωσε της πυρκαγιάς δήλωσε ότι είδε τη Δούκισσα να γονατίζει και να προσεύχεται κατά τις τελευταίες τις στιγμές. Συνολικά 126 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα της καταστροφής. Η αναγνώριση της σωρού δεν ήταν εύκολη καθώς η φωτιά είχε αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της. Ο οδοντίατρος της Σοφίας Καρλόττας, Κος Λαβανπόρ, εκλήθη να βοηθήσει και την αναγνώρισε μετά από δύο ώρες έρευνας από τα χρυσά της σφραγίσματα. Ήταν μία από τους πρώτους ανθρώπους των οποίων η σωρός αναγνωρίστηκε από τα οδοντικά αποτυπώματα. Τάφηκε στο Βασιλικό Παρεκκλήσιο του Ντρε, χώρο ανάπαυσης της δυναστείας των Βουρβόνων. Στο σημείο όπου είχε λάβει χώρα η εκδήλωση στο 8ο Διαμέρισμα των Παρισίων βρίσκεται το Παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παρηγορήτριας (Chapelle Notre-Dame-de-Consolation). Παντρεύτηκε το 1868 τον Φερδινάνδο της Ορλεάνης, Δούκα του Αλανσόν, και είχε τέκνα: Λουίζα Βικτωρία Μαρία Αμαλία Σοφία (1869-1952), παντρεύτηκε τον Αλφόνσο της Βαυαρίας. Φίλιππος Εμμανουήλ Μαξιμιλιανός Μαρία Εύδης (1872-1931), Δούκας του Βαντόμ, παντρεύτηκε την Ερριέττα του Βελγίου. Robien, Mathilde de (2018-11-22). "La mort héroïque de la duchesse d'Alençon, sœur de Sissi". Aleteia: un regard chrétien sur l’actualité, la spiritualité et le lifestyle (in French). Retrieved 2020-01-05. GORLIN, Stephanie (2019-11-25). "Le Bazar de la Charité (TF1): les détails que vous ne verrez pas à l'écran". www.programme-tv.net (in French). Retrieved 2020-01-05.
|
Η Σοφία Καρλόττα (γερμ. Sophie in Bayern, 23 Φεβρουαρίου 1847 - 4 Μαΐου 1897) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν κόρη του Δούκα εν Βαυαρία και με τον γάμο της έγινε Δούκισσα του Αλανσόν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Μαρίνο Μοροζίνι
|
Ο Μαρίνο ήταν ήδη ηλικιωμένος 68 ετών την χρονιά που εξελέγη δόγης (1249), ήταν πληρεξούσιος στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου ενώ έχει διατελέσει και δούκας της Κρήτης ή δούκας της Κάντια. Παντρεύτηκε αλλά δεν απέκτησε παιδιά. Τα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε ο Μαρίνο σαν δόγης την Δημοκρατία της Βενετίας ήταν ειρηνικά. Την ίδια περίοδο ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας ξεκίνησε την Ζ΄ Σταυροφορία εναντίον της Αιγύπτου αλλά ο Μαρίνο Μοροζίνι αρνήθηκε την συμμετοχή του επειδή δεν ήθελε να χαλάσει τις σχέσεις του με τον σουλτάνο. Ο Μαρίνο Μοροζίνι προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις του με το Βατικανό, δέχτηκε την τοποθέτηση ενός δικαστηρίου ερευνών στην Βενετία στο οποίο θα κρατούσε ο ίδιος το δικαίωμα να διορίζει τα μέλη, οι σχέσεις όμως της Βενετίας με την Ρώμη παρέμειναν τεταμένες. Πέθανε (1 Ιανουαρίου 1253) και τάφηκε στον κεντρικό θάλαμο της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου. Claudio Rendina: I dogi. Storia e segreti. Rome 1984. Francesco Zanotto, Il palazzo ducale di Venezia, I Δόγηδες της Βενετίας
|
Ο Μαρίνο Μοροζίνι (Ιταλικά Marino Morosini, 1181 - 1253) ήταν ο 44ος Δόγης της Βενετίας (1249 - 1253). Ο Μαρίνο Μοροζίνι ήταν ένα από τα τέσσερα μέλη από την Οικογένεια Μοροζίνι που εξελέγη δόγης της Βενετίας. Οι άλλοι τρεις ήταν : Ντομένικο Μοροζίνι (1147-1156), Μικέλε Μοροζίνι (1382) και Φραντσέσκο Μοροζίνι (1688-1694). Άλλες τέσσερις γυναίκες από την οικογένεια παντρεύτηκαν δόγηδες και πήραν τον τίτλο της δόγισσας : Τομασίνα Μοροζίνι που παντρεύτηκε τον Πιέτρο Γκραντενίγκο, Φραντσέσκα Μοροζίνι που παντρεύτηκε τον Αντρέα Ντάντολο, Ντέα Μοροζίνι που παντρεύτηκε τον Νικολό Τρον και Μοροζίνα Μοροζίνι που παντρεύτηκε τον Μαρίνο Γκριμάνι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Όρη Μπιράνγκα
|
Βρίσκονται βόρεια και δυτικά της Λίμνης Ταϋμύρ και τρέχει για περίπου 1.100 χλμ., σχηματίζοντας μια καμπύλη που κινείται περίπου νοτιοδυτικά προς τα βορειοανατολικά. Το όνομα προέρχεται από την λέξη της γλώσσας Νγκανασάν бъранга [bəranga], που στα ελληνικά σημαίνει "μεγάλο βραχώδες βουνό".Η οροσειρά έχει βαθιά φαράγγια και χαράδρες, καθώς και μερικούς μικρούς παγετώνες στις ανατολικές ζώνες. Τα βουνά δεν είναι πολύ υψηλά, και κατά μέσο όρο έχουν υψόμετρο περίπου 500 μέτρων. Η υψηλότερη κορυφή έχει υψόμετρο 1.121 μέτρων. Οι ποταμοί Χουτουνταμπίγκα και Τσετιρέχ πηγάζουν στην οροσειρά Μπιράνγκα. Ο χαμηλότερος ποταμός Ταϋμύρ ρέει προς τα βόρεια κατά μήκος της οροσειράς. Οι πεδινές περιοχές στα βόρεια και νότια των βουνών καλύπτονται με τούνδρα, μικρές λίμνες και τους υγρότοπους (τυρφώνες και βάλτοι). Η οροσειρά Μπιράνγκα αποτελείται κυρίως από ιλυόλιθους και βράχια ουδέτερης σύνθεσης. Επίσης, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις με ασβεστολιθικό σχηματισμό. Ουρστρομτάλ Πληροφορίες για την περιοχή Ταϋμύρ (Φωτογραφία της οροσειράς Μπιράνγκα πάνω από μια λίμνη) Αρχειοθετήθηκε 2008-04-13 στο Wayback Machine. Ταϋμίρσκι - Φωτογραφίες
|
Τα Όρη Μπιράνγκα (ρωσικά: го́ры Бырра́нга, μεταγραφή: Γκόρι Μπιράνγκα) είναι μια οροσειρά στη μέση της Χερσονήσου Ταϋμύρ στη Σιβηρία της Ρωσίας.Αν και εξερευνήθηκαν για πρώτη φορά το 1736, τα όρη Μπιράνγκα είναι μία από τις λιγότερο γνωστές περιοχές της Αρκτικής. Το κλίμα είναι ηπειρωτικό και σκληρό, με συχνές χιονοθύελλες το χειμώνα. Η οροσειρά ανήκει στο Κράι Κρασνογιάρσκ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και αποτελεί μέρος της Κρατικής Προστατευόμενης Περιοχής της Μεγάλης Αρκτικής, η οποία είναι το μεγαλύτερο φυσικό καταφύγιο στη Ρωσία. Ωστόσο, η περιοχή είναι πολύ μακρινή, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου πληθυσμός, και η πρόσβαση είναι πολύ δύσκολη λόγω της έλλειψης δρόμων και οικισμών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Χολαργός
|
Η ονομασία Χολαργός δόθηκε προς τιμήν του αρχαίου ομώνυμου Δήμου της Αρχαίας Αθήνας, από τον οποίο καταγόταν ο φημισμένος Αθηναίος πολιτικός Περικλής. Φιλολογικά και αρχαιολογικά (επιγραφικά) στοιχεία, όμως, αποδεικνύουν ότι ο αρχαίος δήμος βρισκόταν σε αρκετά διαφορετική θέση από το σημερινό Χολαργό, συγκεκριμένα κοντά στο Ίλιον, ίσως και το Καματερό. Στην αρχαιότητα ο σημερινός Χολαργός αποτελούσε έκταση της περιφέρειας του Αθηναϊκού Δήμου Φλύας. Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν τον εποικισμό της περιοχής από την Πρωτοελλαδική περίοδο. Τα ευρήματα αυτά εντοπίζονται στους πρόποδες του Υμηττού, ενώ επόμενα μαρτυρούν την ύπαρξη ζωής κατά τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους. Πολλά ταφικά μνημεία χρονολογούνται στον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Ενδείξεις ζωής υπάρχουν και από τα ρωμαϊκά, τα βυζαντινά και τα υστεροβυζαντινά χρόνια, ενώ κατά την Τουρκοκρατία η γη του Χολαργού παραμένει έρημη. Την 1 Μαρτίου του 1926 ιδρύεται ο συνεταιρισμός "εταιρεία Αγροπόλεων" με σκοπό την αναζήτηση έκτασης προς δόμηση. Ιδρυτής αυτής ήταν ο Παναγιώτης Βουτσινάς και μέλη της οι Γεώργιος Βεντούρης, Ιωάννης Κατσιμπίρης, Νικόλαος Σαλίγκαρος, Πασιθέα Ζουρούδη-Σαλιγκάρου (σύζυγος του προηγούμενου), Ιωάννης Καρύδης και Γεώργιος Μάνσολας. Το πρώτο σπίτι που κατασκευάστηκε από αυτή την Εταιρεία, ήταν η διώροφη έπαυλη του ιδρυτή της, Παναγιώτη Βουτσινά, στη συμβολή της Λεωφόρου Περικλέους με την οδό Ευριπίδου. Στις 10 Αυγούστου του 1937, το Κοινοτικό Συμβούλιο Χολαργού αποφάσισε η οδός Ευριπίδου να μετονομαστεί τιμητικά σε οδός Παναγιώτου Βουτσινά και ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας Χολαργού Νικόλαος Βιτάλης τοποθέτησε δίπλα στην είσοδο της επαύλεώς του μια μαρμάρινη πλάκα η οποία έγραφε: Στον Παναγιώτην Βουτσινάν, ιδρυτήν του Χολαργού, τιμής ένεκεν. Τον Ιούλιο του 1962 ξεκίνησε να χτίζεται ο Ιερός Ναός της Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού στην ομώνυμη πλατεία στη θέση ενός μικρού Ναού με το ίδιο όνομα που κατεδαφίστηκε. Ανάμεσα σε αυτούς που έκαναν δωρεές για να χτιστεί ο Ναός αυτός, ήταν και ο Βουτσινάς, αλλά εμπνευστής του σχεδίου ήταν ο ιερέας Ιωάννης Βεντούρης. Υπαγόταν στην διοικητική περιφέρεια της κοινότητος Χαλανδραίων και το 1930 αποσπάται από το Χαλάνδρι και ανακηρύσσεται αυτόνομη κοινότητα. Κατά την περίοδο της κατοχής, μονάδα του ιταλικού στρατού καταλαμβάνει τον Χολαργό και εγκαθιστά το αρχηγείο της. Με την επέλαση των Γερμανών, δε, σταματά η οικοδομική δραστηριότητα, ενώ η απελευθέρωση του ελληνικού έθνους βρίσκει την περιοχή σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ο Χολαργός ανοικοδομείται σιγά σιγά από τις στάχτες του, με τους κατοίκους του να στρέφονται στο μικρεμπόριο ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να ξανακτίσουν την πόλη τους. Η πρώτη οικιστική ανάπτυξη του Χολαργού ξεκινά με το έναυσμα της εσωτερικής μετανάστευσης των Αθηναίων κατά τη δεκαετία του 1960, οπότε και δίνεται το έναυσμα για τη μαζική δόμηση της περιοχής. Η περίοδος αυτή άλλωστε έχει ταυτιστεί στην Αθήνα με την ανάγκη προς αποκατάσταση των κατοίκων της πρωτεύουσας με κάθε τρόπο. Η δεκαετία αυτή, όπως επίσης και η επόμενη, αφήνουν το στίγμα τους στη σημερινή μορφή της περιοχής. Οι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες μαζικής κατοίκησης που οικοδομούνται και στο κέντρο των Αθηνών αντικαθιστούν τις γραφικές επαύλεις και τα καλαίσθητα αρχοντικά του παλιού Χολαργού. Σε δεύτερη φάση, η λειτουργία του ελληνικού "Πενταγώνου" στα σύνορα με το κεντρικό τομέα Αθηνών και ο οικοδομικός κορεσμός του γειτονικού Παπάγου από εργαζόμενους στρατιωτικούς έδωσε κίνητρα για την προτίμηση του Χολαργού. Μέσα στα επόμενα χρόνια, με την ανάπτυξη των γειτονικών του Δήμων Χαλανδρίου και Αγίας Παρασκευής και την καθιέρωση του όρου "Βόρεια Προάστια", ενός όρου γεωγραφικά αφηρημένου για εκείνη την εποχή, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο η αξία των ακινήτων. Η συγκοινωνιακή σύνδεση του Χολαργού ήταν πάντα ένα από τα πλεονεκτήματά του, καθώς είναι από τις πιο κοντινές περιοχές με το κέντρο της Αθήνας. Εν έτει 2004, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα και με την χάραξη της Αττικής Οδού, διαμορφώνεται και η Περιφερειακή Υμηττού που κινείται περιμετρικά του όρους και συνδέει την Ανατολική Αττική με τη λεωφόρο Κατεχάκη χωρίς διαμπερή κυκλοφορία από τα ανατολικά προάστια στην πορεία προς το κέντρο των Αθηνών. Επιπλέον συνδέει την Αττική Οδό με την Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας που κινείται βόρεια και ξεκινάει η επέκτασή της προς τη νέα λεωφόρο Σταυρού-Ραφήνας, με σκοπό τη σύνδεση της βορειοανατολικής Αττικής με την Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται και ο περιφερειακός οδικός δακτύλιος της πόλης του Χολαργού που περιβάλλεται από τις λεωφόρους Μεσογείων και Υμηττού. Στα μειονεκτήματα του ρυμοτομικού σχεδίου συγκαταλέγεται η έλλειψη παράπλευρων λεωφόρων ανατολικά και δυτικά του Χολαργού, καθώς η σύνδεση των προαναφερθέντων κομβικών λεωφόρων πραγματοποιείται εν μέρει μέσα από δρόμους κατασκευασμένους με προδιαγραφές ήπιας κυκλοφορίας (Αναστάσεως και 17ης Νοεμβρίου). Στην περιοχή υπάρχουν δύο σταθμοί της γραμμής 3 του μετρό, ο σταθμός της Εθνικής Άμυνας και ο σταθμός Χολαργού. Στα όρια του Χολαργού υπάρχουν οι ακόλουθοι τρεις ναοί: α) Της Παναγίας της Φανερωμένης, β) Της Αγίας Τριάδος και γ) Της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, παρεκκλήσι του οποίου είναι το εκκλησάκι Της Αναστάσεως (Των ΄Εξι), το οποίο χτίστηκε το 1930 στη μνήμη των έξι ατόμων (πέντε πολιτικών και του αρχιστρατήγου) οι οποίοι τουφεκίστηκαν στο Γουδή στις 15 Νοεμβρίου του 1922. Ο Καθεδρικός Ναός της Παναγίας Φανερωμένης είναι βασιλικού ρυθμού τρίκλιτη με τρούλο. Ο Ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη, που γιορτάζει στις 23 Αυγούστου. Το δεξιό κλίτος είναι αφιερωμένο στον Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο και το αριστερό κλίτος στον Άγιο Νεκτάριο τον Θαυματουργό. Κάτω από τον κύριο ναό υπάρχει το Ιερό Παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Δίπλα στον ιερό ναό υπάρχει νεόκτιστο Ιερό Παρεκκλήσιο των Αγίων νεοφανών μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Ο Ναός της Παναγίας Φανερωμένης βρίσκεται στην Πλατεία Φανερωμένης στην 5η είσοδο Χολαργού (από τη Λεωφόρο Μεσογείων). Ο δήμος Χολαργού βρίσκεται στην Περιφερειακή ενότητα Βορείου Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Έμβλημα του δήμου Χολαργού ήταν η προτομή του Περικλέους και τα δέκα αστέρια, τα οποία συμβολίζουν τις φυλές της Αρχαίας Αθήνας. Το σήμα της πόλης του Χολαργού εγκρίθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο του πρώην Δήμου Χολαργού, κατά τη συνεδρίαση της 14ης Οκτωβρίου 2003. Σχεδιάστηκε ώστε να συνδέσει την ήδη υπάρχουσα ταυτότητα του τότε Δήμου, με το ιστορικό ελληνικό παρελθόν. Οκτώ μήνες αργότερα, στις 17 Ιουνίου 2004, πραγματοποιήθηκαν και τα αποκαλυπτήρια του μεγαλύτερου παγκοσμίως ανδριάντα του Περικλή, στην κύρια είσοδο της κεντρικότερης οδικής αρτηρίας της πόλης του Χολαργού, τη λεωφόρο Περικλέους. Τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γεώργιος Καλακαλλάς, έγιναν από τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Στο νέο σήμα η κεφαλή του πατέρα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αποτελεί ακριβές αντίγραφο της μαρμάρινης προτομής του Περικλή, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο του Βατικανού. Η κεφαλή του Περικλή αποτυπώνεται σε μπλε σκούρο φόντο, στο οποίο εικονίζονται αριστερά και δεξιά δέκα άστρα, σύμβολα των δέκα φυλών της αρχαίας Αθήνας, στις οποίες χώρισε στο τέλος του ΣΤ’ π.Χ. αιώνα ο Κλεισθένης τους Αθηναίους. 1. Νικόλαος Αποστολόπουλος (2011-2014) 2. Αικατερίνη Γκούμα (2014-2019) Α.Κ.Ο. Άρης Χολαργού Κ.Ο. Χολαργού Ο.Φ. Χολαργού Επίσημος ιστότοπος Παπάγου - Χολαργού
|
Ο Χολαργός είναι δημοτική ενότητα και έδρα του Δήμου Παπάγου-Χολαργού, στο Βόρειο Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Η έκτασή του ανέρχεται σε 3,95 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του σε 30.840 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Ο οικισμός αναπτύχθηκε από αγροτικό συνεταιρισμό στα όρια της παλαιάς Κοινότητος Χαλανδρίου από την οποία αποσπάστηκε το 1930. Το 2011 συγκρότησε μαζί με τη δημοτική ενότητα Παπάγου τον ενιαίο Δήμο Παπάγου-Χολαργού, προσελκύοντας τα τελευταία χρόνια αστικό και στρατιωτικό πληθυσμό των Αθηνών λόγω των γειτονικών διοικητικών και στρατιωτικών εγκαταστάσεων στα σύνορα με τον Κεντρικό Τομέα του λεκανοπεδίου. Αποτελεί το νοτιότερο δήμο του συγκροτήματος και περιβάλλεται από τις δυτικές δασόφυτες πλαγιές του Υμηττού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82
|
Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος
|
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1926 και ήταν γιος του Δημήτριου Στεφανόπουλου, δικηγόρου και πολιτικού, και της Βρισηίδας Φιλοπούλου, κόρης του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Φιλόπουλου. Ο παππούς του, από την πλευρά του πατέρα του, καταγόταν από τη Δρόβιανη της Βορείου Ηπείρου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από την παλαιά πατρινή οικογένεια Πράτσικα και ήταν ανιψιός του Χρήστου και της Κούλας Πράτσικα, καθώς και του Διονυσίου Τσερώνη, δημάρχου Πατρέων. Στα νεανικά του χρόνια ήταν αθλητής της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης, αρχικά στον ανεξάρτητο σύλλογο Κολυμβητικό Όμιλο Γλυφάδας και από το 1949 στον Αχιλλέα Πατρών.Φοίτησε στο Γυμνάσιο Πατρών, στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1954 μέχρι το 1975 άσκησε ενεργό δικηγορία ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών.Ήταν έγγαμος με την Τζένη Στεφανοπούλου και απέκτησαν δύο γιους και μία κόρη. Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1964. Μετά την πτώση της δικτατορίας συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Υφυπουργός Εμπορίου. Εντάχθηκε στο νεοσύστατο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και εξελέγη βουλευτής Αχαΐας με τη ΝΔ στις εκλογές του 1974. Στις κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν τα επόμενα χρόνια ανέλαβε Υπουργός Εσωτερικών (Νοέμβριος 1974 – Σεπτέμβριος 1976) και Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (Σεπτέμβριος 1976 – Νοέμβριος 1977).Στις εκλογές του 1977 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας και ανέλαβε Υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης από το 1977 έως το 1981, αρχικά υπό τον Καραμανλή και στη συνέχεια υπό τον Γεώργιο Ράλλη. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του 1981, ο Στεφανόπουλος επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας, αλλά το κόμμα του έχασε τις εκλογές από το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ. Η ήττα οδήγησε στην παραίτηση του Ράλλη από την αρχηγία του κόμματος. Στη Βουλή που σχηματίστηκε από τις εκλογές διετέλεσε Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής ομάδας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Ήταν υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία της ΝΔ αλλά ηττήθηκε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.Ο Αβέρωφ παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1984, ως συνέπεια της ήττας της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1984, και στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν ο Στεφανόπουλος διεκδίκησε για άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ηττημένος αυτή τη φορά από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ύστερα από τις βουλευτικές εκλογές του 1985 και την επανεκλογή του ως βουλευτής Αχαΐας αποχώρησε από το κόμμα μαζί με 9 άλλους βουλευτές και στις 6 Σεπτεμβρίου 1985 ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ). Ο Στεφανόπουλος εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών στις εκλογές του Ιουνίου 1989, ενώ παρέμεινε πρόεδρος του κόμματος αυτού μέχρι τον Ιούνιο του 1994, όταν και η ΔΗΑΝΑ ανέστειλε τη δράση της καθώς δεν κατόρθωσε να εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η ανάδειξή του στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με τον τότε πρόεδρο της Πολιτικής Άνοιξης, Αντώνη Σαμαρά, για στήριξη κοινής υποψηφιότητας με στόχο την αποφυγή εκλογών, τις οποίες ζητούσε ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, Μιλτιάδης Έβερτ. Ο Στεφανόπουλος προτάθηκε αρχικά ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την Πολιτική Άνοιξη. Με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ εξελέγη στις 8 Μαρτίου 1995, κατά την τρίτη ψηφοφορία, με 181 ψήφους. Ο Στεφανόπουλος διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 10 Μαρτίου 1995. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας για δύο συνεχόμενες θητείες από το 1995 έως το 2005, οπότε και τον διαδέχθηκε ο Κάρολος Παπούλιας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του κατάφερε να προσδώσει νέα αίγλη στο θεσμό του Προέδρου και να συγκεντρώσει πολύ μεγάλη δημοτικότητα από τον ελληνικό λαό. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν η πατριωτική στάση του και οι επικριτικές δηλώσεις στις οποίες προέβη έναντι του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα το 1999.Τον Σεπτέμβριο του 2000 η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου τη συλλογή υπογραφών, αιτούμενη τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, καθώς η κυβέρνηση είχε αποφασίσει την αφαίρεσή του. Μετά από έναν περίπου χρόνο, στις 29 Αυγούστου 2001, ο Αρχιεπίσκοπος παρέδωσε τις περίπου 3 εκατομμύρια υπογραφές, κατά τα στοιχεία της Εκκλησίας, στον Στεφανόπουλο, ο οποίος δεν έκανε δεκτό το αίτημα για δημοψήφισμα. Ο Πρόεδρος απάντησε στον Αρχιεπίσκοπο πως δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το θέμα των ταυτοτήτων και οι πάντες έχουν υποχρέωση συμμόρφωσης προς τους κανόνες του ισχύοντος δικαίου. Η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, ακόμα και σε εθελοντική βάση, όπως ζήτησε τελικά ο Αρχιεπίσκοπος, κρίθηκε αντισυνταγματική από τα ελληνικά δικαστήρια.Επί των ημερών της προεδρίας υπέγραψε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος.Τον Ιανουάριο του 2001 επισκέφθηκε ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας το Βατικανό και προσκάλεσε επισήμως τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ να ανταποδώσει την επίσκεψη. Στις 4 Μαΐου 2001 έλαβε χώρα η επίσημη επίσκεψη του Πάπα, που αποτέλεσε έτσι τον πρώτο Πάπα που επισκέφθηκε την Ελλάδα μετά το Σχίσμα του 1054. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευχήθηκε κατά την προσφώνησή του το πνεύμα αγάπης και χριστιανικής συνεννοήσεως να οδηγήσει και τις περαιτέρω προσπάθειες των δύο Εκκλησιών (Ορθόδοξης και Καθολικής).Έχαιρε υψηλής δημοφιλίας, απόρροια του τρόπου άσκησης των καθηκόντων του. Έτυχε διαφόρων τιμητικών διακρίσεων και των ανωτάτων παρασήμων ξένων κρατών και ήταν επίτιμος δημότης πολλών Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδας. Διατήρησε τον σεβασμό πολλών πολιτών και μετά το τέλος της Προεδρίας του. Έκανε επανεμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο το Δεκέμβριο του 2011, ύστερα από πολλά έτη αποχής, με δηλώσεις στήριξης του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, όταν υπεραμύνθηκε της ανάγκης εξάντλησης της τετραετίας και της μη διενέργειας εκλογών.Απεβίωσε λόγω επιπλοκών πνευμονίας στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» στις 20 Νοεμβρίου 2016 σε ηλικία 90 ετών. Είχε εισαχθεί 3 μέρες νωρίτερα με εμπύρετο και σοβαρή αναπνευστική δυσχέρεια. Διαπιστώθηκε ότι έπασχε από «αμφοτερόπλευρη πνευμονία εξ εισροφήσεως» και παρά την εντατική θεραπευτική αγωγή, ο οργανισμός του δεν ανταποκρίθηκε παρουσιάζοντας ανεπάρκεια πολλαπλών οργανικών συστημάτων. Πολωνία: Τάγμα του Λευκού Αετού (1996) Κροατία Μεγάλο παράσημο του βασιλιά Tomislav (1998) Σλοβακία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λευκού διπλού Σταυρού (2000) Ιταλία: Ιππότης Μεγαλόσταυρου με το μεγάλο κορδόνι του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (2001) Λουξεμβούργο: Ιππότης του Τάγματος του Χρυσού Λέοντα του Οίκου του Νασσάου (2001) Νορβηγία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αγίου Όλαφ (2004) Εσθονία: Περιδέραιο του Τάγματος του Σταυρού της Terra Mariana (1999) Λετονία: Τάγμα των Τριών Αστέρων, 1η τάξη Ρουμανία: Φύλλο του Τάγματος του Αστέρα της Ρουμανίας (1999) Αλβανία: Ελήφθη ένα αντίγραφο του κλειδιού της πόλης των Τιράνων, με την ευκαιρία της επίσκεψης του στην Αλβανία Βιογραφικό από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας «Κωστής Στεφανόπουλος - Αντίο κύριε Πρόεδρε!». Schooligans. 2005-02-27. https://www.schooligans.gr/articles/34. Ανακτήθηκε στις 2018-11-16.
|
Ο Κωνσταντίνος (Κωστής) Στεφανόπουλος (Πάτρα, 15 Αυγούστου 1926 – Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 2016) ήταν δικηγόρος και πολιτικός που διετέλεσε μεταπολιτευτικά πέμπτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το 1995 έως το 2005. Εξελέγη στις 8 Μαρτίου 1995 με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Άνοιξης, και κατά τη διάρκεια της προεδρικής θητείας του έχαιρε υψηλής δημοφιλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ματθαίος Κωφίδης
|
Γεννήθηκε στο χωριό Λυκάστ' της Κρώμνης επαρχίας Αργυρουπόλεως, στον Ανατολικό Πόντο. Βρέθηκε σύντομα στην Τραπεζούντα, όπου έγινε μέλος του μονοπωλίου καπνού.Ο Ματθαίος Κωφίδης εξελέγη βουλευτής στο οθωμανικό κοινοβούλιο για το βιλαέτι της Τραπεζούντας, σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές περιόδους: 1908–1912, 1912–1914, και 1914–1918. Αρχικά συμμετείχε στις πρωτοβουλίες του κινήματος των Νεότουρκων, όπως και πολλοί άλλοι ορθόδοξοι χριστιανοί πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την ελπίδα ότι αυτό σεβόταν τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Όμως, σύντομα αντιλήφθηκε ότι ο απώτερος στόχος των Νεότουρκων ήταν η εξαπόλυση μαζικής εθνοκάθαρσης από τους Τούρκους με τη διενέργεια γενοκτονίας, η οποία και διαπράχθηκε κατά των ελληνικών πληθυσμών το χρονικό διάστημα εκείνο.Ο Κωφίδης μάλιστα εκπροσωπούσε μία επαρχία που υπέφερε ιδιαίτερα από αυτές τις διώξεις και με τις πρωτοβουλίες του διαμαρτυρήθηκε έντονα και απαίτησε αυστηρές κυρώσεις για την παύση των ωμοτήτων που εκτελούνταν. Αργότερα το 1917 αντικατέστησε για ένα διάστημα τον μητροπολίτη Τραπεζούντας, Χρύσανθο στα μη θρησκευτικά του καθήκοντα. Το 1920, αρνήθηκε να συντελέσει στην οργάνωση ποντιακού αντάρτικου στην Τραπεζούντα, από τον φόβο ότι αυτό θα σήμαινε την πυρπόληση της πόλης από τις ένοπλες ομάδες του Μουσταφά Κεμάλ. Στα μέσα του 1921 με την έξαρση του κινήματος του Κεμάλ, όλος ο αρσενικός πληθυσμός της Τραπεζούντας εκτοπίστηκε στα περιβόητα «Τάγματα Εργασίας» και στάλθηκε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, στο Ερζερούμ. Ο γιος του Κωφίδη, Γεώργιος, από τις κακουχίες αυτής της εκτόπισης αρρώστησε από φυματίωση και πέθανε στις αρχές του 1924. Το διάστημα εκείνο δημιουργήθηκαν και «Δικαστήρια Ανεξαρτησίας» από τον Κεμάλ στην Αμάσεια, τα οποία εκτέλεσαν με απαγχονισμό μεγάλο αριθμό σημαντικών προσωπικοτήτων του Ελληνισμού του Πόντου: κυρίως πολιτικούς, επιχειρηματίες και ιερωμένους. Από το θύματα υπήρξε και ο ίδιος ο Κωφίδης. Η κατηγορία που του αποδόθηκε ήταν ότι συμμετείχε στο κίνημα αυτονομίας του Πόντου.Η εκτέλεση του Ματθαίου Κωφίδη εξόργισε τον μουσουλμανικό πληθυσμό της Τραπεζούντας, καθώς ο ίδιος είχε αναπτύξει πολύ καλή συνεργασία και σχέσεις αλληλεγγύης με τους Μουσουλμάνους εκεί. Οι τελευταίοι, αντιδρώντας, αρνήθηκαν να υποδείξουν και άλλους Έλληνες «ύποπτους» στους κύκλους του Κεμάλ. Βεργέτη, Μαρία (1993). «Εθνοτοπική Ταυτότητα: Η Περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου» (στα Greek). Πάντειο Πανεπιστήμιο. doi:10.12681/eadd/2548. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2014. Καραχρήστος, Ιωάννης (15 Μαρτίου 2002). «Κωφίδης Ματθαίος». Encyclopaedia of the Hellenic World, Asia Minor. Clark, Bruce (2006). Twice a Stranger: The Mass Expulsion that Forged Modern Greece and Turkey (στα Αγγλικά). Cambridge (Massachusetts): Harvard University Press. ISBN 9780674023680. Photiades, Kostas (1985). Die Islamisierung Kleinasiens und die Kryptochristen des Pontos (στα Γερμανικά). Πανεπιστήμιο Τύπιγγεν.
|
Ο Ματθαίος Κωφίδης (22 Μαρτίου 1855 – 1921) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και βουλευτής του οθωμανικού Κοινοβουλίου. Εξελέγη μέλος της οθωμανικής βουλής σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές περιόδους από το 1908 ως το 1918. Το 1921 οδηγήθηκε στην αγχόνη, μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες προύχοντες του Πόντου, κατά τη διάρκεια των τουρκικών διώξεων του Μουσταφά Κεμάλ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%89%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Gettin' Tighter
|
Το σινγκλ κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, η πρώτη εκ των οποίων περιλαμβάνει το "Love Child" στη δεύτερη πλευρά, ενώ η δεύτερη έκδοση περιλαμβάνει μία μονοφωνική έκδοση του "Gettin' Tighter". Οι κυκλοφορίες πραγματοποιήθηκαν μόνο στη Βόρεια Αμερική χωρίς να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία. Το "Gettin' Tighter" παιζόταν ζωντανά από τους Deep Purple, σε όλη την περιοδεία μετά την κυκλοφορία του "Come Taste the Band". Ζωντανά ηχογραφημένοι δίσκοι του συγκροτήματος οι οποίοι συμπεριλαμβάνουν το "Gettin' Tighter" είναι οι εξής: King Biscuit Flower Hour Presents: Deep Purple in Concert (1995) This Time Around: Live in Tokyo (2001) Phoenix Rising (2011) Long Beach 1976 (2016) Το "Gettin' Tighter" ηχογραφήθηκε από την τέταρτη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ - φωνητικά Τόμι Μπόλιν - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Γκλεν Χιούζ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα The Deep Purple Singles A's and B's CD Booklet, 1993 Στίχοι του Gettin' Tighter Αρχειοθετήθηκε 2014-04-22 στο Wayback Machine. Guitar Tabs Guitar Tabs (intro)
|
Το Gettin' Tighter είναι τραγούδι του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, το τρίτο κομμάτι του δίσκου "Come Taste the Band", ο οποίος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1975 μέσω της "Warner" στην Αμερική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Gettin%27_Tighter
|
Πιαστ Γκλιβίτσε
|
Ο σύλλογος ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1945 από τους Πολωνούς που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στη σημερινή Δυτική Ουκρανία. Μετά τη συγχώνευση τριών συλλόγων του 1956, σχηματίστηκε η GKS Gliwice. Ο σύλλογος συνέχισε να παίζει τους αγώνες του στο ul. Robotniczej. Το 1964, τα δύο σωματεία συγχωνεύθηκαν. Το νέο όνομα της λέσχης ήταν «GKS Piast Gliwice». Η Πιαστ έπαιξε για 32 σεζόν στη Β' κατηγορία Πολωνίας(1 Λίγκα), προτού τελικά κερδίσει την άνοδο στην Εκστρακλάσα το 2008. Έχοντας αγωνιστεί δύο σεζόν στην κορυφαία κατηγορία, υποβιβάστηκε το 2010. Η Πιαστ έχει καταφέρει να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πολωνίας δύο φορές (1978, 1983), χάνοντας και στις δύο περιπτώσεις. Το όνομα του συλλόγου προέρχεται από τον οίκο των Πιαστ, ο οποίος βασίλευσε την Πολωνία από τις αρχές της ως ανεξάρτητο κράτος τον 10ο αιώνα, μέχρι το 1370. Η Πιαστ είναι η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα στην Πολωνία που κερδίζει την άνοδο από την 7η κατηγορία στην Εκστρακλάσα (την κορυφαία κατηγορίας της Πολωνίας) και αργότερα την πρόκριση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. (18.06.1945) - KS Piast Gliwice (23.05.1946) - KSM Piast Gliwice (Σεπτέμβριος / Νοέμβριος 1947) - ZKSM Piast Gliwice (05.03.1949) - ZS Metal Piast Gliwice (συγχωνεύθηκε με τις ZKSM Huta Łabędy, ZKS Walcownia Łabędy, RKS Jedność Rudziniec, *RKS PZS Gliwice και ZKS Silesia Gliwice) (01.11.1949) - ZKS Stal Gliwice (11.03.1951) - ZKS Stal GZUT Gliwice (15.03.1955) - ZKS Piast Gliwice (20.01.1957) - KS Piast Gliwice (01.01.1961) - SKS Piast Gliwice (15.03.1964) - GKS Piast Gliwice (συγχωνεύθηκε με τη GKS Gliwice και τη KS Metal Gliwice) (17.10.1983) - MC-W GKS Piast Gliwice (12.09.1989) - CWKS Piast-Bumar Gliwice (1989) - [συγχωνεύθηκε με τη ZTS Łabędy (Gliwice)] (1990) - CWKS Bumar-Piast Gliwice (04.04.1990) - KS Bumar Gliwice (11.05.1990) - KS Bumar Łabędy (Gliwice) (01.07.1990) - KS Bumar Gliwice (1991) - KS Piast-Bumar Gliwice (01.07.1992) - MC-W GKS Piast Gliwice (01.08.1995) - KS Bojków Gliwice (συγχωνεύθηκε με τη KS Bojków Gliwice) (15.09.1995) - KS Piast Bojków Gliwice (02.09.1996) - GKS Piast Gliwice Εκστρακλάσα Πρωταθλητές (1): 2018-19 2η θέση (1): 2015-16 1 Λίγκα Πολωνίας Πρωταθλητές (1): 2011-12 Κύπελλο Πολωνίας Φιναλίστ (2): 1978, 1983 Εποχές στην Εκστρακλάσα: 10 (2008-10, 2012-) Σεζόν στην 1 Λίγκα: 32 Εποχές στη 2 Λίγκα: 16 Εποχές στη 3 Λίγκα: 23 Η Πιαστ παίζει τους εντός έδρας αγώνες της στο χωρητικότητας 10.000 θεατών Στάδιο Πιαστ στο Γκλιβίτσε. Η Πιαστ έχει φιλία με τους οπαδούς του λευκορωσικού συλλόγου ΜΠΑΤΕ Μπορίσοφ από το 2011. Η φιλία ξεκίνησε όταν οι οπαδοί της ΜΠΑΤΕ στο δρόμο τους προς έναν αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κοπεγχάγη, σταμάτησαν για έναν αγώνα της Πιαστ εναντίον της τοπικής αντιπάλου ΓΚΣ Κατοβίτσε. Ακολούθως, οι οπαδοί της Πιαστ πήγαν στο Άλκμααρ για να υποστηρίξουν τη ΜΠΑΤΕ εναντίον της ΑΖ Άλκμααρ. Μετά από άλλη μία επίσκεψη για έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ Λιγκ ενάντια στη Στουρμ Κρατς, η φιλία έγινε επίσημη και οι δύο ομάδες οπαδών επισκέπτονται τακτικά η μία την άλλη.Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Πιαστ είναι η Γκούρνικ Ζάμπζε, με την οποία αγωνίζονται στο τοπικό ντέρμπι. Τα γήπεδα βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα το ένα από το άλλο και η Γκούρνικ έχει σημαντική υποστήριξη στο Γκλιβίτσε. Άλλοι αντίπαλοι είναι οι τοπικές ομάδες Ρουχ Χόρζοφ, ΓΚΣ Κατοβίτσε και οι δύο σύλλογοι του Μπίτομ, η Σομπιέρκι Μπίτομ και η Πολόνια Μπίτομ. Επίσημος ιστότοπος Piast Gliwice στο 90minut.pl
|
Η Γκλιβίτσκι Κλουμπ Σπορτόβι Πιαστ Γκλιβίτσε (πολωνικά: Gliwicki Klub Sportowy Piast Gliwice), γνωστή απλά ως Πιαστ Γκλιβίτσε (Piast Gliwice), είναι πολωνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Γκλιβίτσε. Την περίοδο 2018-19, ο σύλλογος κέρδισε το πρώτο του Πρωτάθλημα Πολωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5
|
Μισέλ Εζέν Σεβρέλ
|
Chevreul, Michel Eugène (1823). Recherches chimiques sur les corps gras d'origine animale. Paris: F. G. Levrault. Chevreul, Michel Eugène (1830). Leçons de chimie appliquée à la teinture. Paris: Pichon et Didier. Chevreul, Michel Eugène (1839). De la loi du contraste simultané des couleurs et de l'assortiment des objets colorés. - translated into English by Charles Martel as The principles of harmony and contrast of colours (1854) Chevreul, Michel Eugène (1855). The Principles of Harmony and Contrast of Colours, and Their Applications to the Arts (2 έκδοση). London: Longman, Brown, Green, and Longmans. (English translation) Chevreul, Michel Eugène (1866). Histoire des connaissances chimiques. Paris: L. Guérim. Chevreul, Michel Eugène (1870). De la méthode a posteriori expérimentale, et de la généralité de ses applications. Paris: Dunod. Chevreul, Michel Eugène (1886). Oeuvres scientifiques de Michel-Eugène Chevreul: doyen des étudiants de France 1806-1886. Paris: Rouen, Impr. J. Lecerf.
|
Ο Μισέλ Εζέν Σεβρέλ (31 Αυγούστου 1786 – 9 Απριλίου 1889) ήταν Γάλλος χημικός. Σπούδασε χημεία κοντά στον διάσημο χημικό Λουί Βωκλέν και το 1830 έγινε καθηγητής της χημείας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Έκανε μελέτες γύρω από τις χρωστικές ουσίες, αλλά έγινε κυρίως γνωστός για τις έρευνές του γύρω από τα ζωικά λίπη, που αποτέλεσαν τη βάση για τις θεωρίες που διατυπώθηκαν αργότερα για τη σύσταση των λιπών. Ανακάλυψε και ξεχώρισε τα κύρια συστατικά των λιπών (πρωτοπόρος στην παρασκευή μαργαρίνης) και μελέτησε το φαινόμενο της σαπωνοποίησης. Επίσης, υπήρξε πρωτοπόρος στη μελέτη της γεροντολογίας. Ο ίδιος έζησε πάνω από έναν αιώνα και πέθανε σε ηλικία 102 ετών. Συνδέεται επίσης με την λεγόμενη παραίσθηση του Σεβρέλ, που αναφέρεται στις φωτεινές πλευρές που φαίνεται να υπάρχουν ανάμεσα σε γειτονικές λωρίδες από πανομοιότυπα χρώματα , με διαφορετική ένταση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%95%CE%B6%CE%AD%CE%BD_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%BB
|
Ασπίδα του Ηρακλή
|
Το ποίημα βασίζεται σε ένα επεισόδιο των κατορθωμάτων του Ηρακλέους όπου σκοτώνει τον Κύκνο, γιο του Άρεως. Αποτελεί κυρίως πρόσχημα για μια μακροσκελή περιγραφή της ασπίδας του ήρωα. Η ασπίδα αυτή είναι κατασκευασμένη από χαλκό, με ένθετα πολύτιμα υλικά: χρυσό, ασήμι, ελεφαντόδοντο και ήλεκτρο. Στο κέντρο της ασπίδας βρίσκεται ένας δράκος με την Έριδα, τη θεά της διχόνοιας, στο κεφάλι του. Το μοτίβο περιβάλλεται από διάφορες μορφές, όπως κεφάλια φιδιών, μια Κενταυρομαχία, μια εικόνα του Ολύμπου και σκηνές από το μύθο του Περσέα. Ἀσπὶς Ἡρακλέους (139-150) - Ἡσίοδος Το ποίημα του Ησίοδου ή ψευτο-Ησίοδου σύμφωνα με ορισμένους μελετητές είναι εμπνευσμένο από τη μακροσκελή περιγραφή της κατασκευασμένης από τον Ήφαιστο ασπίδας του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου στίχοι 478-608 και είναι γραμμένο σε δακτυλικό εξάμετρο. Το απόσπασμα του Ὁμήρου - Ἰλιὰς- 18.535–8 με το απόσπασμα του Ἡσίοδου - Ἀσπὶς Ἡρακλέους 156–9 διαφέρουν μόνο από μία λέξη: Η δημοτικότητα της Ασπίδας του Ηρακλή στην Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ. μπορεί να αξιολογηθεί από την παρουσία της σε αττικά αγγεία μεταξύ 565 και 480 π.Χ. Μελετήθηκε επίσης η πιθανότητα προφορικής και λογοτεχνικής μετάδοσης κατά την ίδια περίοδο.Η ασπίδα του Ηρακλέως τυπώθηκε για πρώτη φορά, ως μέρος του συνόλου των έργων του Ησιόδου, από τον Άλδο Μανούτιο στη Βενετία (1495) , το κείμενο προέρχεται από βυζαντινά χειρόγραφα. Στη σύγχρονη εποχή αρκετοί πάπυροι παρουσίασαν τμήματα του κειμένου, ιδίως ένας πάπυρος του 1ου αιώνα στο Βερολίνο, ένας πάπυρος του 2ου αιώνα από την Οξύρρυγχο και ο πάπυρος Rainer του 4ου αιώνα από τη Βιέννη. Υπάρχουν πολυάριθμα κείμενα από τον 12ο έως τον 15ο αιώνα. Το έργο αυτό παρομοιάζεται με την "Ασπίδα του Αινεία " του Βιργίλιου και την πολύ πιο σύντομη περιγραφή της ασπίδας του Κρηναίου - Θηβαΐς (Στατίου). Ο γραμματικός Επαφρόδιτος της Χαιρώνειας έγραψε ένα σχόλιο για την Ασπίδα του Ηρακλή τον 1ο αιώνα μ.Χ., το οποίο δεν έχει διασωθεί, αλλά αναφέρεται αρκετές φορές από τον Στέφανο του Βυζαντίου. Richard Janko, « The Shield of Heracles and the Legend of Cycnus », dans The Classical Quarterly New Series, vol. 36, no 1 (1986), p. 38-59. (en) Henri Shapiro, « Herakles and Kyknos », dans American Journal of Archæology, vol. 88, no 4 (octobre 1984), p. 523-529. Francis Vian, notice du Bouclier dans Hésiode, Théogonie. Les Travaux et les Jours. Le Bouclier, Belles Lettres, collection des Universités de France, 2002 (1re édition 1928) (ISBN 2-251-00152-2), p. 119-21. Ασπίδα του Αχιλλέα
|
Η ασπίδα του Ηρακλή (αρχαία ελληνικά: Ἀσπὶς Ἡρακλέους) είναι ένα αρχαϊκό ελληνικό επικό ποίημα που αποδόθηκε στον Ησίοδο κατά την αρχαιότητα. Θέμα του ποιήματος είναι η εκστρατεία του Ηρακλέους και του Ιόλαου εναντίον του γιου του Άρεως, ο οποίος προκάλεσε τον Ηρακλή σε μάχη καθώς ο Ηρακλής περνούσε από τη Θεσσαλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE
|
A Long Day's Night
|
"Stairway to the Stars" (Richard Meltzer, A. Bouchard, Roeser) – 3:53 "Burnin' for You" (Roeser, Richard Meltzer) – 4:39 "O.D.'d on Life Itself" (Bloom, A. Bouchard, J. Bouchard, Sandy Pearlman) – 4:41 "Dance on Stilts" (John Shirley, Roeser) – 5:49 "Buck's Boogie" (Roeser) – 6:26 "Mistress of the Salmon Salt (Quicklime Girl)" (A. Bouchard, Sandy Pearlman) – 4:58 "Harvest Moon" (Roeser) – 4:42 "Astronomy" (J. Bouchard, A. Bouchard, Sandy Pearlman) – 10:19 "Cities on Flame" (Sandy Pearlman, Roeser, A. Bouchard) – 5:53 "Perfect Water" (Roeser, Jim Carroll) – 5:22 "Lips in the Hills" (Roeser, Bloom, Richard Meltzer) – 4:22 "Godzilla" (Roeser) – 8:44 "(Don't Fear) The Reaper" (Roeser) – 8:14 Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "A Long Day's Night" είναι οι εξής: Ντόναλντ "Buck Dharma" Ρέζερ - κιθάρα, φωνητικά Έρικ Μπλουμ - φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα Ντάνι Μιράντα - μπάσο, φωνητικά Άλεν Λάνιερ - πλήκτρα, κιθάρα Μπόμπι Ροντινέλι - τύμπανα, κρουστά A Long Day's Night - Blue Öyster Cult | Songs, Reviews, Credits - AllMusic Blue Öyster Cult - A Long Day's Night Mirror at Discogs A Long Day's Night - The Blue Oyster Cult
|
A Long Day's Night είναι ο τίτλος του ζωντανά ηχογραφημένου άλμπουμ του αμερικάνικου χαρντ ροκ συγκροτήματος Blue Öyster Cult, το οποίο κυκλοφόρησε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2002 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Sanctuary".Παράλληλα με το άλμπουμ, κυκλοφόρησε και το ομώνυμο βίντεο, με επτά επιπλέον κομμάτια. Τα τραγούδια του δίσκου προέρχονται από όλη την καριέρα του συγκροτήματος, με μόλις δύο κομμάτια από τα δύο πρόσφατα άλμπουμ τους, "Heaven Forbid" και "Curse of the Hidden Mirror".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/A_Long_Day%27s_Night
|
Τρόλεϊ πόλο
|
Ο όρος "τρόλεϊ", που χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τον πόλο ή το επιβατικό αυτοκίνητο που χρησιμοποιεί τον πόλο τρόλεϊ, προέρχεται από τον τροχό που συνδέεται στο άνω άκρο του βραχίονα- αγωγού που τροφοδοτείται από το εναέριο καλώδιο. Μια πρώιμη ανάπτυξη ενός πειραματικού τραμ στο Τορόντο, το Οντάριο, έγινε το 1883, έχοντας αναπτυχθεί από το John Joseph Wright, αδελφό του απατεώνα Whitaker Wright. Ενώ ο Ράιτ ίσως βοήθησε στην εγκατάσταση ηλεκτρικών σιδηροδρόμων στην Εθνική Έκθεση του Καναδά (CNE), και μπορεί ακόμη και να χρησιμοποίησε ένα πόλο σύστημα, δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτό. Ομοίως, ο Ράιτ δεν υπέβαλε ποτέ ή δεν του χορηγήθηκε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.Η πίστωση για την ανάπτυξη του πρώτου τρόλεϊ πόλου παρουσιάζεται στον Βέλγο μηχανικό που εγκατέλειψε τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1869. Ο Van Depoele πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια επίδειξη της συσκευής σε προσωρινό τραμ που εγκαταστάθηκε στη Έκθεση Βιομηχανίας του Τορόντο (τώρα CNE) το φθινόπωρο του 1885. Ο πρώτος πόλος του Depoele ήταν "ακατέργαστος" και δεν ήταν πολύ αξιόπιστος και επανήλθε στη χρήση του συστήματος τροφοδοσίας τρέχουσας συλλογής για εμπορική εγκατάσταση σε σύστημα τραμ στο South Bend, Indiana, το οποίο άνοιξε στις 14 Νοεμβρίου 1885 και στο Montgomery, στην Αλαμπάμα, τον Απρίλιο του 1886. Εντούτοις, μέσα σε λίγους μήνες, ο Van Depoele μεταπήδησε στο σύστημα τρόλεϊ πόλου για τη λειτουργία στο Montgomery. Ο Van Depoele και ο συνάδελφος εφευρέτης Frank J. Sprague «εργάζονταν σε παρόμοιες ιδέες περίπου την ίδια εποχή», και ο Sprague απασχολείτο με τη συλλογή ρεύματος από τροχαλία σε ηλεκτρικό σύστημα τραμ που εγκατέστησε το 1888 στο Ρίτσμοντ, Βιρτζίνια, βελτιώνοντας επίσης τον τροχό του πόλου και τα σχέδια πόλων. Γνωστό ως Richmond Union Passenger Railway, αυτό το σύστημα των 12 μιλίων ήταν η πρώτη μεγάλης κλίμακας γραμμή τρόλεϊ στον κόσμο, ανοίγοντας μεγάλο δρόμο στις 12 Φεβρουαρίου 1888.Ο αυλακωτός τροχός του πόλου χρησιμοποιήθηκε σε πολλά μεγάλα αστικά συστήματα κατά τη δεκαετία του 1940 και του 1950, Χρησιμοποιήθηκε γενικά σε συστήματα με "παλιό" στρογγυλής διατομής εναέριο καλώδιο. Ο τροχός του πόλου ήταν προβληματικός στην καλύτερη περίπτωση. Η περιφερειακή επαφή του εδράνου τροχαλίας με αυλάκωση στην κάτω πλευρά του υπερυψωμένου σύρματος παρείχε ελάχιστη ηλεκτρική επαφή και έτεινε υπερβολικά, αυξάνοντας την φθορά των συρματόσχοινων. Ο νεότερος συρόμενος τροχήλατος πόλος χρησιμοποιήθηκε γενικά με ένα νεότερο αυλακωτό καλώδιο τρόλεϊ άνω τροχιάς με διατομή περίπου σχήμα 8. Ο ολισθαίνων πόλος του φορείου παρείχε καλύτερη ηλεκτρική επαφή και μείωσε δραματικά τη φθορά των συρματόσχοινων. Παρόλο που ένα τραμ με πόλο τροχαλία μπορεί να προκαλέσει εντύπωση αντίκας, ο πόλος τροχαλίας είναι μοντέρνος και πιο πρακτικός καθώς και οικονομικός. Ο βραχίονας ή στύλος ή τρολές (εξ ού & το όνομα του είδους του λεωφορείου) δεν είναι συνδεδεμένος με το υπερυψωμένο σύρμα. Ο στύλος τοποθετείται πάνω σε μια βάση που ανοίγει στην οροφή του οχήματος, με ελατήρια που παρέχουν την πίεση για να διατηρηθεί ο τροχός του πόλου σε επαφή με το καλώδιο. Εάν ο στύλος είναι κατασκευασμένος από ξύλο, ένα ηλεκτρικό καλώδιο φέρνει το ηλεκτρικό ρεύμα στο όχημα. Ένας μεταλλικός στύλος μπορεί να χρησιμοποιεί ένα τέτοιο καλώδιο ή μπορεί να είναι ηλεκτρικά "ζωντανός", απαιτώντας τη μόνωση της βάσης από το σώμα του οχήματος.Σε συστήματα με οχήματα διπλής απόληξης που μπορούν να κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις, ο πόλος τρόλεϊ πρέπει πάντα να τραβιέται πίσω από το όχημα και να μην πιέζεται, γιατί είναι πολύ πιθανή η "αποσύνδεση", η οποία μπορεί να προκαλέσει βλάβη στα συρματόσχοινα. Στα σημεία τερματισμού, ο οδηγός πρέπει να στρέψει τον πόλο του οχήματος γύρω του για να αντιμετωπίσει τη σωστή κατεύθυνση, τραβώντας το από το καλώδιο με σχοινί και περπατώντας γύρω ως το άλλο άκρο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, παρέχονται δύο πόλοι, ένας για κάθε κατεύθυνση: στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για την ανύψωση ενός και το κατέβασμα του άλλου. Δεδομένου ότι ο χειριστής μπορούσε να ανυψώσει τον πόλο στο ένα άκρο ενώ κατέβαινε ο άλλος, αυτό έσωσε το χρόνο και ήταν πολύ πιο εύκολο για τον οδηγό. Πρέπει να ληφθεί μέριμνα για να αυξηθεί πρώτα ο κατεβασμένος πόλος, για να εξαλειφθεί η ζημιά που προκλήθηκε από το τόξο μεταξύ του πόλου και του σύρματος. Στις ΗΠΑ, το σύστημα διπλού πόλου ήταν η πιο κοινή διάταξη για οχήματα διπλής απόληξης. Εντούτοις, η ώθηση του πόλου (που ονομάζεται "back-poling" στις ΗΠΑ ή "polarization" στην Αυστραλία), ήταν πολύ συχνή όταν τα τραμ κινούνταν με χαμηλές ταχύτητες. Οι πόλοι τροχαλίες συνήθως ανυψώνονται και χαμηλώνονται χειροκίνητα από ένα σχοινί από το πίσω μέρος του οχήματος. Το συρματόσχοινο τροφοδοτεί έναν μηχανισμό ελικοειδούς τροχού, ο οποίος ονομάζεται retriever ("μηχανισμός έλξης τροχαλία" ή "αναβάτης τροχαλίας"). Ο τροχαλίας αυτός περιέχει έναν συγκρατητήρα, όπως στον ώμο του αυτοκινήτου ζώνη ασφαλείας, ο οποίος "πιάνει" το σχοινί για να αποτρέψει τον βραχίονα να πετάξει προς τα πάνω. Ο ανάλογος μηχανισμός ανάκτησης (βλέπε φωτογραφία) προσθέτει έναν μηχανισμό ελατηρίου που χτυπάει τον πόλο προς τα κάτω αν πρέπει να εγκαταλείψει το σύρμα, τραβώντας τον μακριά από όλα τα εξαρτήματα καλωδίων. Οι λαβίδες χρησιμοποιούνται συνήθως σε τραμ που λειτουργούν με χαμηλότερες ταχύτητες, όπως σε μια πόλη, ενώ τα retrievers χρησιμοποιούνται σε προαστιακές και υπεραστικές γραμμές. Σε ορισμένα παλαιότερα συστήματα, οι πόλοι ανυψώνονταν και κατέβαιναν με ένα μακρύ εργαλείο με μεταλλικό άγκιστρο. Όταν είναι διαθέσιμα, αυτά μπορεί να έχουν κατασκευαστεί από μπαμπού λόγω του μήκους, της φυσικής ευκαμψίας και της αντοχής τους, σε συνδυασμό με το σχετικό ελαφρύ βάρος και το γεγονός ότι πρόκειται για μονωτικό. Τα τρόλεϊ συνήθως είχαν ένα με το όχημα, για χρήση σε περίπτωση απομάκρυνσης, αλλά τα συστήματα τραμ συνήθως τα είχαν τοποθετήσει κατά μήκος της διαδρομής σε σημεία όπου ο πόλος τρόλεϊ θα χρειαζόταν αντιστροφή. Οι πόλοι που χρησιμοποιούνται στα τρόλεϊ είναι συνήθως μεγαλύτεροι από εκείνους που χρησιμοποιούνται στα τραμ για να επιτρέψουν στο λεωφορείο να επωφεληθεί πληρέστερα από το γεγονός ότι δεν περιορίζεται σε σταθερή διαδρομή στο δρόμο (τις ράγες), δίνοντας ένα βαθμό πλευρικής οριζόντιας κίνησης, επιτρέποντας στο όχημα να επιβιβάσει/αποβιβάσει τους επιβάτες στο πεζοδρόμιο. Όταν χρησιμοποιείται σε ένα τροχοφόρο όχημα (π.χ. ένα σιδηροδρομικό όχημα) ένας μόνο άξονας, συλλέγει συνήθως ρεύμα από το υπερυψωμένο σύρμα και οι σιδηροτροχιές χάλυβα στις τροχιές λειτουργούν ως γείωση. Για να μειωθεί η ηλεκτρολυτική διάβρωση των υπόγειων σωλήνων και των μεταλλικών κατασκευών, οι περισσότερες γραμμές του τραμ λειτουργούν με το σύρμα θετικό σε σχέση με τις σιδηροτροχιές. Από την άλλη πλευρά, το τρόλεϊ θα πρέπει να χρησιμοποιεί δύο πόλους τρόλεϊ και διπλά καλώδια, ένα πόλο και σύρμα για το θετικό ρεύμα ζεύξης και το άλλο για ουδέτερη επιστροφή. Το σύστημα τροχιοδρόμων της Αβάνας στην Κούβα χρησιμοποίησε επίσης και το σύστημα διπλού σύρματος, όπως και το σύστημα στο Σινσινάτι του Οχάιο. Όλα τα τρόλεϊ χρησιμοποιούν πόλους τρόλεϊ και συνεπώς οι πόλοι αυτοί παραμένουν σε χρήση παγκοσμίως, όπου κινούνται τρόλεϊ (περίπου 315 πόλεις το 2011)και αρκετοί κατασκευαστές συνεχίζουν να τους κατασκευάζουν, όπως οι Vossloh-Kiepe, Škoda και Lekov. Ωστόσο, στα περισσότερα σιδηροδρομικά οχήματα που χρησιμοποιούν υπερυψωμένο καλώδιο, ο πόλος τρόλεϊ έχει δώσει τη θέση του στον παντογράφο, μια μεταλλική συσκευή που πιέζει ένα φαρδύ ταψί επαφής έναντι του εναέριου καλωδίου. Ενώ είναι πιο πολύπλοκο από τον πόλο τροχαλίας, ο παντογράφος έχει το πλεονέκτημα ότι είναι σχεδόν απαλλαγμένος από αποσύνδεση, είναι πιο σταθερός με υψηλή ταχύτητα και είναι ευκολότερο να ανεβαίνει και να χαμηλώνει αυτόματα. Επίσης, σε τραμ διπλής απόληξης, εξαλείφει την ανάγκη για τη χειροκίνητη στροφή του πόλου κατά την αλλαγή κατεύθυνσης (αν και αυτό το μειονέκτημα μπορεί να ξεπεραστεί σε κάποιο βαθμό μέσω της χρήσης αναστροφέων τρόλεϊ). Η χρήση παντογράφων εξαλείφει αποκλειστικά την ανάγκη για διακοπή στην καλωδιακή συρμάτωση για να βεβαιωθεί ότι ο πόλος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση στις διασταυρώσεις.Τα τραμ ή τα ελαφρά σιδηροδρομικά οχήματα που είναι εφοδιασμένα με παντογράφους κανονικά δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε γραμμές με υπερυψωμένη καλωδίωση που έχουν σχεδιαστεί για λειτουργία με πόλους τρόλεϊ. Για το λόγο αυτό, τα συστήματα αυτά και ορισμένα άλλα παγκοσμίως διατηρούν τη χρήση πόλων τρόλεϊ, ακόμη και σε καινούργια τραμ (εκτός από τη Ρίγα), προκειμένου να αποφευχθεί η δυσκολία και η δαπάνη τροποποίησης των μεγάλων τμημάτων των υφιστάμενων εναέριων συρμάτων για την αποδοχή παντογράφων. Ωστόσο, τα πρώτα 60 νέα οχήματα Flexity Outlook που παραδόθηκανι στο Τορόντο χρησιμοποιούν πόλους τρόλεϊ ως προσωρινό μέτρο ενώ ολόκληρο το σύστημα μετατρέπεται σε λειτουργία παντογράφου. Τα οχήματα που θα παραδοθούν μετά τα αρχικά 60 θα είναι εξοπλισμένα μόνο με παντογράφους και τελικά θα απομακρυνθούν από τα υπάρχοντα οχήματα τα παλαιότερα, τα CLRVs και τα ALRVs έχουν αποσυρθεί και η αναβάθμιση των συρμάτων έχει ολοκληρωθεί. Είναι δυνατή η κατασκευή υπερυψωμένων συρμάτων που μπορούν να φιλοξενήσουν τόσο τους πόλους τρόλεϊ όσο και τους παντογράφους, αλλά αυτά τα σχέδια είναι πιο δαπανηρά για τη συντήρησή τους και θεωρούνται αναγκαία μόνο σε πόλεις όπου μοντέρνα τραμ ή ελαφρά σιδηροδρομικά οχήματα μοιράζονται διαδρομές με διατηρημένα ιστορικά αυτοκίνητα.
|
Ένας τρόλεϊ πόλος ή πόλος τροχαλίας είναι ένας κυλινδρικός πόλος, που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας από ένα ρευματοφόρο καλώδιο εναέριας γραμμής στον έλεγχο και τους ηλεκτρικούς κινητήρες έλξης ενός τραμ ή τρόλεϊ. Είναι ένας τύπος συλλέκτη ρεύματος. Η χρήση του εναέριου καλωδίου σε ένα σύστημα συλλογής ρεύματος φημολογείται ότι είναι η εφεύρεση του Frank J. Sprague του 1880, αλλά ο πρώτος πόλος τρόλεϊ αναπτύχθηκε και αποδείχθηκε από τον Charles Van Depoele, το φθινόπωρο του 1885.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%8A_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BF
|
Ιταλικαί Νήσοι Αιγαίου Πελάγους
|
Τα Δωδεκάνησα, εκτός από το Καστελλόριζο, καταλήφθηκαν από την Ιταλία κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού πολέμου του 1912. Η Ιταλία είχε συμφωνήσει να επιστρέψει τα νησιά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ουσί το 1912, ωστόσο, η ασάφεια της συνθήκης επέτρεπε την προσωρινή ιταλική διοίκηση των νησιών, και η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε αξίωση τελικά στα Δωδεκάνησα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923. Μετά το τέλος του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία συμφώνησε δύο φορές, με το Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι του 1919 και τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920, να παραχωρήσει τα νησιά στην Ελλάδα, εκτός από τη Ρόδο, η οποία θα απολαμβάνει εκτεταμένη αυτονομία. Λόγω της ελληνικής εμπλοκής και της ήττας στην Μικρασιατική εκστρατεία, οι συμφωνίες αυτές δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Το Καστελλόριζο κατελήφθη προσωρινά από τη Γαλλία το 1915 και τέθηκε υπό ιταλικό έλεγχο το 1921. Τα Δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν επίσημα από τη φασιστική Ιταλία το 1923. Το Ιταλικό ενδιαφέρον για τα Δωδεκάνησα είχε τις ρίζες του σε στρατηγικούς σκοπούς, και τα νησιά που προορίζονται για την προώθηση μεγάλης εμβέλειας αυτοκρατορική πολιτική της. Η Λέρος και η Πάτμος χρησιμοποιήθηκαν ως βάσεις για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό. Αρχίζοντας το 1923, οι πολιτικοί διοικητές αντικατέστησαν τους στρατιωτικούς διοικητές. Η ιταλική πολιτική έναντι του ιθαγενούς πληθυσμού είχε δύο φάσεις: ενώ ο κυβερνήτης Mario Lago, φιλελεύθερος διπλωμάτης, ευνοούσε την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των διαφόρων εθνοτικών ομάδων και των Ιταλών, επιλέγοντας μια απαλή στρατηγική ολοκλήρωσης, ο διάδοχός του Cesare Maria De Vecchi ξεκίνησε αναγκαστική εκστρατεία εξιταλισμού στα νησιά. Ο Lago ανέθεσε σε ιταλούς αποίκους γη και ενθάρρυνε τους γάμους με τους ντόπιους Έλληνες. Το 1929, υποτροφίες στο Πανεπιστήμιο της Πίζας για τους δωδεκανησίους σπουδαστές προωθήθηκαν για τη διάδοση του ιταλικού πολιτισμού και της γλώσσας μεταξύ της τοπικής επαγγελματικής τάξης. Ο μόνος τομέας όπου ο Λάγκο δεν ήταν αρμόδιος, ήταν η θρησκεία: Οι ιταλικές αρχές προσπάθησαν επίσης να περιορίσουν την ισχύ της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας χωρίς επιτυχία, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια Αυτοκέφαλη Δωδεκανησιακή Εκκλησία. Οι φασιστικές οργανώσεις νεολαίας όπως η Opera Nazionale Balilla εισήχθησαν στα νησιά και η ιταλοποίηση των ονομάτων ενθαρρύνθηκε από τις ιταλικές αρχές. Η νομική κατάσταση των νησιών (possedimento) ήταν ενδιάμεση μεταξύ μιας αποικίας και ενός τμήματος της πατρίδας: εξαιτίας αυτού, οι ντόπιοι νησιώτες δεν έλαβαν πλήρη υπηκοότητα και δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις. Κάτω από την κυβέρνηση του De Vecchi (1936-40), ένας τολμηρός και θαμπός φασίστας, μετέτρεψε τις προσπάθειες εξιταλισμού σε βάναυσες. Η ιταλική γλώσσα κατέστη υποχρεωτική στην εκπαίδευση και τη δημόσια ζωή, ενώ η ελληνική ήταν μόνο ένα προαιρετικό θέμα στα σχολεία. Ενώ κάτω από το Λάγο οι κάτοικοι είχαν τη δυνατότητα να εκλέξουν δικούς τους δημάρχους, το 1937 εγκαταστάθηκε το φασιστικό σύστημα στα νησιά, με νεοεκλεγέντες podestàs για κάθε δήμο. Το 1938 εισήχθησαν στα νησιά ιταλικοί φυλετικοί νόμοι μαζί με μια σειρά διαταγμάτων που εξισώνουν την τοπική νομοθεσία με την ιταλική νομοθεσία. Οι προσπάθειες να φέρουν τους Ιταλούς εποίκους στα νησιά δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχείς. Μέχρι το 1936, οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα αριθμούσαν 16.711, οι περισσότεροι από τους οποίους ζούσαν στη Ρόδο και τη Λέρο. Οι Ιταλοί της Ρόδου και της Κω ήταν γεωργοί που συμμετείχαν στη δημιουργία νέων γεωργικών οικισμών, ενώ οι Ιταλοί της Λέρου απασχολούνταν γενικά από τον στρατό και έζησαν στις εγκαταστάσεις του στη νέα ιταλική πόλη Portolago (Λακκί). Ο Μουσσολίνι θέλησε να μετατρέψει τα νησιά σε βιτρίνες της ιταλικής αποικιοκρατίας και ανέλαβε μια σειρά από μαζικά δημόσια έργα στο αρχιπέλαγος. Δημιουργήθηκαν νέοι δρόμοι, μνημειώδη κτίρια σύμφωνα με τη φασιστική αρχιτεκτονική και τα υδραγωγεία, μερικές φορές με καταναγκαστική ελληνική εργασία. Πολλά παραδείγματα ιταλικής αρχιτεκτονικής μπορούν ακόμη να βρεθούν στα νησιά. Μερικά από αυτα είναι: Grande Albergo delle Rose ("Καζίνο της Ρόδου") που χτίστηκε από τον Florestano Di Fausto και τον Michele Platania το 1927, με ένα μείγμα αραβικών, βυζαντινών και βενετσιάνικων στυλ. Casa del Fascio της Ρόδου, χτισμένο το 1939 σε τυπικό φασιστικό ύφος. Σήμερα λειτουργεί ως Δημαρχείο. Η καθολική εκκλησία του San Giovanni, που χτίστηκε το 1925 από τον Di Fausto, ως ανακατασκευή της μεσαιωνικής εκκλησίας των ιπποτών των Ιωαννιτών. Σήμερα λειτουργεί ως Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το Teatro Puccini της πόλης της Ρόδου, που σήμερα αποκαλείται "Εθνικό Θέατρο", χτίστηκε το 1937 με 1.200 θέσεις. Το Palazzo del Governatore στο κέντρο της Ρόδου, χτισμένο το 1927 σε βενετσιάνικο στιλ από τον Di Fausto. Στεγάζει τώρα τα κεντρικά γραφεία της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου στην Δωδεκάνησο. Το Villaggio rurale San Benedetto, τώρα χωριό Κολύμπια, χτίστηκε το 1938 ως ένα προγραμματισμένο χωριό με όλες τις σύγχρονες υπηρεσίες. Η πόλη του Πόρτολαγκο (τώρα Λακκί) στο νησί της Λέρου, χτισμένη το 1938 σε τυπικό ιταλικό ρεαλιστικό στυλ.Οι Ιταλοί επίσης διερεύνησαν για πρώτη φορά την ιστορία των νησιών και άρχισαν να εισάγουν μαζικό τουρισμό στη Ρόδο και την Κω. Ωστόσο, τα μικρότερα νησιά είχαν ως επί το πλείστον παραμεληθεί από τις προσπάθειες βελτίωσης και δεν είχαν αναπτυχθεί επαρκώς. Ο Μουσσολίνι δήλωσε ότι η Ρόδος είχε απλώς επιστραφεί στο σπίτι των προγόνων της, αφού προσαρτήθηκε από την Ιταλία, καθώς τα Δωδεκάνησα αποτελούσαν σημαντικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μεγάλες ιταλικές αρχαιολογικές προσπάθειες από τη δεκαετία του 1930 και εξής προορίζονταν να ανακαλύψουν τις ρωμαϊκές αρχαιότητες και έτσι να ενισχύσουν την ιταλική επιρροή στα νησιά. Μετά τη Μάχη της Ελλάδας, οι φασιστικές αρχές ανέφεραν την ενσωμάτωση των Κυκλάδων και των Σποράδων στην ιταλική κατοχή του Αιγαίου, αλλά οι Γερμανοί αντιτάχθηκαν σε οποιαδήποτε εδαφική ελάττωση της Ελληνική Πολιτείας ένα κράτος-μαριονέτα της Ναζιστικής Γερμανίας. Καθώς οι Κυκλάδες ήταν ήδη υπό ιταλική κατοχή, η προετοιμασία για άμεση προσάρτηση συνεχίστηκε παρά τη γερμανική αντίθεση. Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση του Σεπτέμβρη του 1943, τα νησιά έγιναν εν συντομία ένα πεδίο μάχης μεταξύ των Γερμανών, των Βρετανών και των Ιταλών στη Μάχη της Δωδεκανήσου. Οι Γερμανοί κυριάρχησαν και παρόλο που εκδιώχθηκαν από την ηπειρωτική Ελλάδα το 1944, τα Δωδεκάνησα παρέμειναν κατεχόμενα μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, τα Δωδεκάνησα παρέμειναν υπό την ονομαστική κυριαρχία της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, αλλά εκ των πραγμάτων υπέκειντο στη γερμανική στρατιωτική διοίκηση. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα νησιά τέθηκαν υπό προσωρινή βρετανική διοίκηση. Στη Συνθήκη Ειρήνης το 1947, τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
|
Οι Ιταλικές Νήσοι του Αιγαίου ήταν μια ομάδα δώδεκα μεγάλων νησιών (Δωδεκάνησα) στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, τα οποία, μαζί με τα γύρω νησάκια, κυβερνούνταν από το Βασίλειο της Ιταλίας από το 1912 έως το 1943.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF_%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Πάνος Γερμανός
|
Ο Πάνος Γερμανός γεννήθηκε το 1950 στις Μηλιές του νομού Ηλείας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μέλος πολυμελούς οικογένειας, εισήλθε στον εργασιακό χώρο σε νεαρή ηλικία, συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές του. Αποφοίτησε από το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών. Έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στον κλάδο των μπαταριών ως στέλεχος πωλήσεων και μάρκετινγκ. To 1980 άνοιξε στο κέντρο της Αθήνας το πρώτο εξειδικευμένο κατάστημα πώλησης μπαταριών με την επωνυμία «Γερμανός», που ήταν η αφετηρία της επιχειρηματικής του πορείας με τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων.Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε εντατικά με τις τηλεπικοινωνίες. Το 2006 η αλυσίδα καταστημάτων Γερμανός έφτασε να αποτελεί το μεγαλύτερο δίκτυο λιανικών πωλήσεων κινητής τηλεφωνίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με 1000 καταστήματα και 5.000 εργαζόμενους. Τη χρονιά αυτή πραγματοποιήθηκε η εξαγορά του δικτύου από την Cosmote. Η δραστηριότητα στις τηλεπικοινωνίες συνεχίστηκε στην Πολωνία με τη Play η οποία εξαγοράστηκε το 2020 από την Iliad. Παράλληλα εισήλθε στη βιομηχανία εξαγοράζοντας το βιομηχανικό συγκρότημα Sunlight στην Ξάνθη το 1991. Σήμερα η εταιρεία έχει διεθνή παρουσία και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές βιομηχανικών μπαταριών στον κόσμο.Στο λιανεμπόριο δραστηριοποιείται με την αλυσίδα καταστημάτων Public η οποία ενισχύθηκε το 2019 με την εξαγορά του δικτύου καταστημάτων Media Markt και στον κλάδο της διανομής μέσω της Westnet. Είναι παντρεμένος και έχει τέσσερις κόρες. Ο Πάνος Γερμανός έχει συμμετάσχει σε μετοχικά σχήματα και δημιουργήσει πολλές εταιρείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Από το 2006 δραστηριοποιείται επιχειρηματικά μέσω του Ομίλου Olympia και των εταιρειών που τον απαρτίζουν, όπου αποτελεί τον βασικό μέτοχο. Ο Όμιλος Olympia αποτελεί ένα διεθνή επενδυτικό όμιλο με έτος ίδρυσης το 1980 και δραστηριότητα σε 8 χώρες. Οι θυγατρικές του εταιρείες απασχολούν 4.000 εργαζόμενους σε τομείς όπως το λιανικό και ηλεκτρονικό εμπόριο, η αποθήκευση ενέργειας, η διανομή, το λογισμικό και οι τηλεπικοινωνίες. Το 2020 προχώρησε σε μια από τις μεγαλύτερες δωρεές για την καταπολέμηση της πανδημίας του COVID-19 σε Ελλάδα και Κύπρο, ύψους 2,5 εκατ. ευρώ. Ο ιδρυτής του Ομίλου, Πάνος Γερμανός, διατηρεί το ρόλο του μέντορα στο Διοικητικό Συμβούλιο και στη Διοίκηση του Ομίλου. Το δίκτυο καταστημάτων Γερμανός, με έδρα την Αθήνα, ιδρύθηκε το 1980. Αρχικά δραστηριοποιήθηκε στην πώληση μπαταριών και αργότερα επεκτάθηκε στη λιανική πώληση προϊόντων τεχνολογίας και κινητής τηλεφωνίας. Η αλυσίδα στην ακμή της διέθετε περισσότερα από 1.150 καταστήματα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ανατολική Ευρώπη. Το 2006 πωλήθηκε στην Cosmote. Η Public, μέλος του Ομίλου Εταιρειών Olympia, αποτελεί αλυσίδα πολυκαταστημάτων ψυχαγωγίας, η οποία ιδρύθηκε το 2005 και ειδικεύεται σε προϊόντα τεχνολογίας και πολιτισμού. Σήμερα απαριθμεί 55 φυσικά καταστήματα και 4 ηλεκτρονικά σε Ελλάδα και Κύπρο. Τον Ιούλιο του 2019 τα Public σύναψαν συμφωνία με τη Media Markt Ελλάδας, δημιουργώντας μια νέα εταιρεία λιανικής πώλησης με ευρεία γκάμα προϊόντων και υπηρεσιών. Στη νέα εταιρεία ο Όμιλος Olympia θα κατέχει το 75%, ενώ ο μητρικός όμιλος των Media Markt, Ceconomy, το 25%. Σύμφωνα με τον γερμανικό Τύπο ο Πάνος Γερμανός μπόρεσε να εγγυηθεί την παραμονή της Media Markt στην Ελλάδα. Το Νοέμβριο του 2019 το νέο σχήμα έλαβε έγκριση από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Η αλυσίδα καταστημάτων Multirama ιδρύθηκε το 1996 αποτελώντας το πρώτο εξειδικευμένο Δίκτυο Καταστημάτων Πληροφορικής που παρουσιάστηκε στην ελληνική αγορά. Το 2014 τα καταστήματα Multirama σταδιακά απορροφήθηκαν από τα Public. Το Getitnow.gr ήταν ηλεκτρονικό κατάστημα τεχνολογίας που ιδρύθηκε το 2010. Η Westnet ιδρύθηκε το 2005 και είναι διανομέας προϊόντων πληροφορικής και τεχνολογίας. Δραστηριοποιείται σε Ελλάδα και Κύπρο και συνεργάζεται με κορυφαίες εταιρείες όπως οι Microsoft, Canon, Asus, HP, Lenovo, LG, Philips, Samsung κλπ. Η Sunlight Group διαθέτει πολυετή διεθνή παρουσία στον τομέα αποθήκευσης ενέργειας, έχοντας εξειδίκευση στο σχεδιασμό, την παραγωγή και τη διάθεση μπαταριών για βιομηχανικές, προηγμένες και καταναλωτικές εφαρμογές. Διανύοντας την τρίτη δεκαετία λειτουργίας της, συγκαταλέγεται πλέον μεταξύ των κορυφαίων συστημάτων ενέργειας στον κόσμο. Η εταιρεία, με βάση το εργοστάσιό της στην Ξάνθη και παρουσία σε Ιταλία και Ρουμανία, εξάγει σήμερα το 93% της παραγωγής της παγκοσμίως, διατηρεί ενεργό πελατολόγιο σε περισσότερες από 100 χώρες, ενώ απασχολεί συνολικά 1.020 εργαζόμενους σε Ελλάδα και εξωτερικό.Τον Απρίλιο του 2019 δημιούργησε μια παγκόσμια καινοτομία, την πρώτη «έξυπνη» μπαταρία λιθίου για Ηλεκτρικά Οχήματα Βιομηχανικής Χρήσης (eIVs). Το Δεκέμβριο του 2019 εισήχθη στην αγορά της Αμερικής με τη σύσταση της θυγατρικής Sunlight Batteries Usa Inc. Το Δεκέμβριο του 2020, η Sunlight Group συμμετείχε με 45 ακόμα εταιρείες από 12 κράτη-μέλη σε μία κοινή πρόταση με τον τίτλο "European Battery Innovation" (EuBatIn), που συνιστά «Σημαντικό Έργο Κοινού Ευρωπαϊκού Ενδιαφέροντος» (IPCEI). Η Sunlight Group προχώρησε σε επένδυση 105,26 εκατ. ευρώ, με το 47% να χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ, για τη δημιουργία ερευνητικού κέντρου που θα εστιάσει στην ανάπτυξη καινοτομιών στον τομέα των μπαταριών λιθίου για μια πιο φιλική ενέργεια. Η Play δραστηριοποιείται στην πολωνική αγορά κινητής τηλεφωνίας από το 2007 και σήμερα αποτελεί τον μεγαλύτερο πάροχο κινητής τηλεφωνίας στην Πολωνία. Το 2017 εισήλθε στο χρηματιστήριο της Βαρσοβίας, ενώ σήμερα αριθμεί 784 καταστήματα στο δίκτυο της και 15 εκατομμύρια συνδρομητές. Τον Σεπτέμβριο του 2020, η Play πωλήθηκε στην γαλλική εταιρεία τηλεπικοινωνιών Iliad του Ξαβιέ Νιέλ έναντι 2,2 δισ. ευρώ. Η SoftOne Technologies αποτελεί εταιρεία ανάπτυξης και διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών επιχειρηματικού λογισμικού (business software). Ιδρύθηκε το 2002, έχει έδρα την Αθήνα, και δραστηριοποιείται σε διεθνείς αγορές με θυγατρικές εταιρείες σε Κύπρο, Βουλγαρία και Ρουμανία. Το πελατολόγιο της απαριθμεί περισσότερες από 47.000 επιχειρήσεις. Ο Όμιλος Olympia αποτελεί τον μεγαλύτερο μέτοχο της εταιρείας, με ποσοστό της τάξης του 33%. Ο Όμιλος Olympia σε συνεργασία με την VNC Capital, συμφερόντων οικογενείας Κάτσου, κατέχει ποσοστό 12,83% στη μετοχική σύνθεση της Lamda Development, μέσω της κοινοπραξίας Voxcove. Η κοινοπραξία θα συμμετάσχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Lamda Development, η οποία έχει αναλάβει την υλοποίηση του project στο πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, ένα από τα μεγαλύτερα έργα αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Το 2003 σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών ο Πάνος Γερμανός τιμήθηκε με το βραβείο ΕΒΕΑ στην κατηγορία του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία.Το 2013 στο Polish-Greek Economic Forum βραβεύτηκε για την μεγαλύτερη ελληνική επένδυση στην Πολωνία, την εταιρία κινητής τηλεφωνίας Play.Τον Ιούνιο του 2019 στα βραβεία «Πρωταγωνιστές της Ελληνικής Οικονομίας» του Direction Business Network, τιμήθηκε με το Αριστείο Διεθνούς Έλληνα Επιχειρηματία. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2015 παραπέμφθηκε με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών σε δίκη, μαζί με άλλους φερόμενους ως εμπλεκόμενους, για την υπόθεση των παράνομων χρημάτων που διακινήθηκαν από την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων επί υπουργίας Άκη Τσοχατζόπουλου. Το Συμβούλιο Εφετών αποδέχθηκε αντίστοιχη πρόταση της εισαγγελέως Εφετών Ευγενίας Κυβέλου. Το Τριμελές Εφετείο αθώωσε τον Πάνο Γερμανό για την υπόθεση. Olympia Group, επίσημη ιστοσελίδα Westnet, επίσημη ιστοσελίδαSunlight Group, επίσημη ιστοσελίδα Play Αρχειοθετήθηκε 2020-01-12 στο Wayback Machine., επίσημη ιστοσελίδα Get it Now, επίσημη ιστοσελίδα Public, επίσημη ιστοσελίδα Multirama, επίσημη ιστοσελίδα SoftOne, επίσημη ιστοσελίδα
|
Ο Πάνος Γερμανός (Μηλιές Ηλείας, 16 Ιουνίου 1950) είναι Έλληνας οικονομολόγος, επιχειρηματίας, ιδρυτής της εταιρείας Γερμανός Α.Β.Ε.Ε. και βασικός μέτοχος του Ομίλου Olympia. Οι επιχειρήσεις του δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και 10 χώρες του εξωτερικού σε διάφορους κλάδους όπως η λιανική πώληση, η βιομηχανία, οι τηλεπικοινωνίες, το επιχειρησιακό λογισμικό, η διανομή προϊόντων τεχνολογίας και τα ακίνητα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2016–17
|
Για το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2016-17 οι ομοσπονδίες κατανεμήθηκαν με βάση την επίδοσή τους σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις από την περίοδο 2010–11 έως και την περίοδο 2014–15. Μέσα σε παρενθέσεις παρουσιάζονται οι θέσεις που κατέλαβαν οι ομάδες στα εθνικά τους πρωταθλήματα την προηγούμενη σεζόν. Εκτός από τη Σεβίλλη η οποία προκρίθηκε στη φάση των ομίλων ως κάτοχος του τίτλου Γιουρόπα Λιγκ. (ΚΤ: κάτοχος τίτλου Τσάμπιονς Λιγκ, ΓΛ: κάτοχος τίτλου Γιουρόπα Λιγκ). Το πρόγραμμα της διοργάνωσης είναι το ακόλουθο: (Όλες οι κληρώσεις θα πραγματοποιηθούν στην έδρα της ΟΥΕΦΑ στη Νιόν, Ελβετία εκτός αν οριστούν διαφορετικά) Η κλήρωση για τον 1ο προκριματικό και τον 2ο προκριματικό γύρο πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουνίου 2016. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 28 Ιουνίου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 5-6 Ιουλίου 2016. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 12 και 13 Ιουλίου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 19 και 20 Ιουλίου 2016. Ο τρίτος προκριματικός γύρος χωρίστηκε σε δύο σκέλη: ένα για τους "Πρωταθλητές" και ένα για τους "Μη-Πρωταθλητές". Οι ηττημένες ομάδες λαμβάνουν μέρος στα Πλέι Οφ του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2016-17. Η κλήρωση για τον 3ο προκριματικό γύρο πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιουλίου 2016. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 26 και 27 Ιουλίου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 2 και 3 Αυγούστου 2016. Ο γύρος των πλέι-οφ χωρίστηκε επίσης σε δύο σκέλη: ένα για τους πρωταθλητές κι ένα για τους μη πρωταθλητές. Οι ηττημένες ομάδες λαμβάνουν μέρος στη φάση των ομίλων του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2016-17. Η κλήρωση για τα πλέι-οφ πραγματοποιήθηκε στις 5 Αυγούστου 2016. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 16 και 17 Αυγούστου, ενώ οι επαναληπτικοί στις 23 και 24 Αυγούστου 2016. Η κλήρωση για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ πραγματοποιήθηκε στις 25 Αυγούστου 2016. Ομάδες που προκρίθηκαν Επίσημος ιστότοπος
|
Το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2016–17 ήταν η 62η περίοδος της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης ποδοσφαίρου ανδρών με διοργανώτρια την ΟΥΕΦΑ και η 25η περίοδος από τότε που μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ. Ο τελικός της διοργάνωσης διεξήχθη στο Μιλένιουμ Στέιντιουμ στο Κάρντιφ. Η πρωταθλήτρια ομάδα θα εκπροσωπήσει την ΟΥΕΦΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων 2017 στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και επίσης θα αντιμετωπίσει τον πρωταθλητή του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2016–17 στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ 2017. Τον τίτλο κατέκτησε η Ρεάλ Μαδρίτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_2016%E2%80%9317
|
Λαρυγγισμός
|
Η τεχνική αυτή είναι πανάρχαια και φτάνει στους προϊστορικούς χρόνους. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην κτηνοτροφία των Άλπεων. Οι χωρικοί ανάπτυξαν ήχους, με τους οποίους από την πεδιάδα κατεύθυναν τις αγελάδες τους που βοσκούσαν στα βουνά. Μπορούσαν επίσης να συνεννοούνται αναμεταξύ τους στις απέναντι βουνοκορφές, να ανταλλάσσουν πληροφορίες, ή να πουν καλημέρα, συνοδευόμενοι από τον αντίλαλο. Η λατινική λέξη Jubilus είναι ίσως συγγενική, αφού και αυτή εννοεί την χαρμόσυνη αναφώνηση ήχων χωρίς λεξιλόγιο. Λαρυγγισμούς συναντάμε στην Αφρικανική φυλή των Μοκόμπι, στους κατοίκους της Λαπωνίας, στον Καύκασο, Μελανησία, Παλαιστίνη, Κίνα, Ταϊλάνδη, Καμπότζη, Αμερική, Ισπανία, Σουηδία, Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Γεωργία και Βουλγαρία. Max Peter Baumann: Musikfolklore und Musikfolklorismus. Eine ethnomusikologische Untersuchung zum Funktionswandel des Jodelns, Winterthur 1976.
|
Ο λαρυγγισμός (γερμ. Jodeln ή Juchzer) είναι τέχνη τραγουδιού, που ευδοκιμεί στην περιοχή των Άλπεων, αλλά και στην Αμερική και την Ελλάδα. Γνωστούς λαρυγγισμούς βρίσκουμε στα τραγούδια των Βαυαρέζων, Αυστριακών και Ελβετών. Λαρυγγισμός είναι επίσης η κραυγή του Ταρζάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Ώκιμον το λεπτανθές
|
Οι γραμμωτοί κώδικες του DNA των διαφόρων βιογεωγραφικών χημικών προϊόντων απομόνωσης των τουλσί (tulsi) από την Ινδική υποήπειρο είναι τώρα διαθέσιμοι. Σε μια μεγάλης κλίμακας φυλλογεωγραφική (phylogeographical) μελέτη αυτού του είδους, που διεξήχθη με τη χρήση ακολουθιών χλωροπλαστών γονιδιωμάτων, μια ομάδα ερευνητών από το Κεντρικό Πανεπιστήμιο του Πουντζάμπ, στη Bathinda, βρήκε ότι το φυτό αυτό προέρχεται από τη Βόρεια Κεντρική Ινδία. Η ανακάλυψη θα μπορούσε να υποδηλώσει ότι η εξέλιξη του τουλσί (tulsi), σχετίζεται με τα πολιτιστικά μεταναστευτικά μοτίβα στην Ινδική υποήπειρο. Τα φύλλα τουλσί (tulsi) είναι ένα ουσιαστικό μέρος στη λατρεία του Βισνού και των αβατάρων, συμπεριλαμβανομένων των Κρίσνα και Ράμα και άλλων αρσενικών θεοτήτων Βάισναβα (Vaishnava) όπως των Hanuman, Balarama, Garuda και πολλών άλλων. Το τουλσί (tulsi) είναι ιερό φυτό για τους Ινδουιστές και λατρεύεται ως αβατάρα της Λακσμί (Lakshmi). Πιστεύεται ότι το νερό αναμειγνυόμενο με τα πέταλα που δόθηκαν προς τους θανόντες, ανυψώνει τις ψυχές που αναχωρούν στον ουρανό. Το τουλσί (tulsi), το οποίο στα Σανσκριτικά σημαίνει «τον/την ασύγκριτο», πιο συχνά θεωρείται ως η σύζυγος του Κρίσνα με τη μορφή της Λακσμί (Lakshmi). Σύμφωνα με το Brahma Vaivarta Purana, το τουλσί (tulsi) είναι μια έκφραση της Σίτα. Υπάρχουν δύο τύποι τουλσί (tulsi) που λατρεύονται στον Ινδουισμό: το «Ράμα τουλσί (tulsi)» έχει ανοιχτοπράσινα φύλλα και είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος· το «Σιάμα τουλσί (tulsi)» έχει σκουροπράσινα φύλλα και είναι σημαντικό για τη λατρεία του Χανουμάν (Hanuman). Πολλοί Ινδουιστές έχουν φυτά τουλασί (tulasi) που αναπτύσσονται μπροστά ή κοντά στο σπίτι τους, συχνά σε ειδικά δοχεία. Παραδοσιακά, τα τουλσί (tulsi) φυτεύονται στο κέντρο της κεντρικής αυλής των Ινδουιστικών οικιών. Επίσης, συχνά καλλιεργούνται παραπλεύρως των ναών Χανουμάν (Hanuman), ειδικότερα στο Βαρανάσι.Σύμφωνα με το Βάισναβα (Vaishnava), πιστεύεται στις Πουράνες ότι κατά τη διάρκεια της Σαμούντρα Μανθάνα, όταν οι θεοί κέρδισαν την ανατάραξη του ωκεανού εναντίον των asuras, Ο Ντάβανταρι (Dhanvantari) έρχεται από τον ωκεανό κρατώντας στα χέρια την Amrit για τους θεούς. Ο Ντάβανταρι (Dhanvantari), ο θεϊκός θεραπευτής, χύνει δάκρυα χαράς και όταν η πρώτη σταγόνα πέφτει στο Amrit, σχηματίζει τουλασί (tulasi). Στην τελετή των Tulsi Vivaha, το τουλσί (tulsi) τελετουργικά παντρεύεται ετησίως με τον Κρίσνα, την ενδέκατη μέρα του κηρωμένου φεγγαριού ή τη δωδέκατη του μήνα Κάρτικ (Kartik) στο σεληνιακό ημερολόγιο. Αυτή η μέρα σηματοδοτεί επίσης το τέλος των τεσσάρων μηνών Τσατουρμάς (Chaturmas), που θεωρούνται δυσοίωνα για γάμους και άλλες τελετές, έτσι η ημέρα εγκαινιάζει την ετήσια εποχή γάμου στην Ινδία. Η τελετή φωτισμού των λαμπτήρων κάθε βράδυ κατά τη διάρκεια του Κάρτικ (Kartik) περιλαμβάνει τη λατρεία του φυτού τουλσί (tulsi), το οποίο θεωρείται ότι είναι ευοίωνο για το σπίτι. Οι Βάισναβα (Vaishnava) ειδικά, ακολουθούν την καθημερινή λατρεία του τουλσί (tulsi), κατά τη διάρκεια του Κάρτικ (Kartik). Σε άλλο μύθο, το τουλσί (tulsi) ήταν μια ευσεβής γυναίκα, που ζήτησε την ευλογία να παντρευτεί τον Βισνού. Η Λακσμί (Lakshmi), η σύζυγος του Βισνού, την καταράστηκε να γίνει ένα φυτό στη γη. Ωστόσο, ο Βισνού την κατεύνασε δίνοντάς της ένα θείο δώρο που θα τον κοσμήσει όταν εμφανιστεί στους ναούς, με τη μορφή των Shaligrama.Οι Βάισναβα (Vaishnava), παραδοσιακά χρησιμοποιούν κομπολόγια Χίντου (Hindu), φτιαγμένα από κλαδιά ή ρίζες τουλσί (tulsi), τα οποία είναι ένα σημαντικό σύμβολο για την έναρξη της διαδικασίας. Τα ροζάρια από τουλσί (tulsi), θεωρούνται ευοίωνα στον φέροντα αυτά και πιστεύεται ότι τίθενται υπό την προστασία του Χανουμάν (Hanuman). Έχουν τόσο ισχυρή σχέση με τους Βάισναβα (Vaishnava), ώστε οι οπαδοί του Χανουμάν (Hanuman) είναι γνωστοί ως «αυτοί που φέρουν το τουλσί (tulsi) γύρω από το λαιμό». Το τουλασί (tulasi) (Σανσκριτικά: Surasa) έχει χρησιμοποιηθεί για χιλιάδες χρόνια στην Αγιουρβέδα για τις ποικίλες θεραπευτικές του ιδιότητες. Αναφέρεται στο Charaka Samhita, ένα αρχαίο Αγιουρβεδικό κείμενο. Το τουλσί (tulsi) θεωρείται ως προσαρμογόνο, εξισορροπώντας διαφορετικές διεργασίες στο σώμα και χρήσιμο για την προσαρμογή στο στρες. Χαρακτηρίζεται από το έντονο άρωμα και τη στυφή του γεύση, θεωρείται στην Αγιουρβέδα ως ένα είδος "ελιξίριο της ζωής" και πιστεύεται ότι προάγει τη μακροζωία.Εκχυλίσματα tulasi χρησιμοποιούνται σε Αγιουρβεδικές θεραπείες για μια ποικιλία παθήσεων. Παραδοσιακά, το τουλασί (tulasi) λαμβάνεται σε πολλές μορφές: σαν τσάι από βότανα αποξηραμένο σε σκόνη, φρέσκο φύλλο ή αναμεμιγμένο με το γκι (ghee). Το αιθέριο έλαιο που εξάγεται από το Karpoora tulasi χρησιμοποιείται κυρίως για ιατρικούς σκοπούς και στα φυτικά καλλυντικά. Τα φύλλα του ιερού βασιλικού (holy basil), που είναι γνωστός ως kaphrao στη γλώσσα της Ταϊλάνδης (Ταϊλανδικά: กะเพรา), χρησιμοποιούνται ευρέως στην Ταϊλανδέζικη κουζίνα. Το kaphrao δεν θα πρέπει να συγχέεται με το horapha (Ταϊλανδικά: โหระพา), το οποίο είναι συνήθως γνωστό ως Ταϊλανδικός βασιλικός (Thai basil) ή με τον Ταϊλανδικό λεμονοβασιλικό (Thai lemon basil) (maenglak· Ταϊλανδικά: แมงลัก). Το πιο γνωστό πιάτο με αυτό το βότανο είναι το phat kaphrao (Ταϊλανδικά: ผัดกะเพรา) — ένα stir-fry (γρήγορο τηγάνισμα σε δυνατή φωτιά ακολουθούμενο από έντονο ανακάτεμα) Ταϊλανδικό ιερό βασιλικό με κρέατα, θαλασσινά ή όπως στο khao phat kraphao, με ρύζι. Για αιώνες, τα αποξηραμένα φύλλα αναμειγνύονται με τα αποθηκευμένα σιτηρά για την απόκρουση των εντόμων. Στη Σρι Λάνκα το φυτό αυτό χρησιμοποιείται ως κουνουποαπωθητικό (Σινχάλα: Maduruthalaa). Μερικά από τα κύρια χημικά συστατικά του τουλσί (tulsi) είναι: ολεανολικό οξύ, ουρσολικό οξύ, το ροσμαρινικό οξύ, ευγενόλη, καρβακρόλη, λιναλοόλη, β-καρυοφυλλένιο (περίπου 8%), β-elemene (γ.11,0%) και germacrene D (περίπου 2%).Τα απομονωμένα εκχυλίσματα του O. sanctum έχουν κάποια αντιβακτηριακή δράση έναντι των E. coli, S. aureus και P. aeruginosa. Το γονιδίωμα του φυτού τουλσί (tulsi) έχει γίνει η αλληλουχία και το σχέδιο του γονιδιώματος έχει δημοσιευτεί ανεξάρτητα από ερευνητικές ομάδες από το CSIR-Κεντρικό Ινστιτούτο Φαρμακευτικών και Αρωματικών Φυτών στο Lucknow και το Εθνικό Κέντρο Βιολογικών Επιστημών στην πόλη: Μπανγκαλόρ. Το μέγεθος του γονιδιώματος υπολογίστηκε σε 612 mega βάσεις και τα αποτελέσματα από τον προσδιορισμό της αλληλουχίας του έργου, δείχνουν ότι ορισμένα μεταβολιτά-βιοσύνθετα γονίδια όπως τα γονίδια για τη βιοσύνθεση της Ανθοκυανίνης στην ποικιλία Κρίσνα Τουλσί (Tulsi), Ουρσολικό οξύ και Ευγενόλη στην ποικιλία Ράμα Τουλσί (Tulsi), εκφράστηκαν σε μεγάλες ποσότητες. Αυτοί οι μεταβολίτες, έδειξαν να έχουν επίσης αντικαρκινικές ιδιότητες. Επιπλέον, σχολίασε ότι αυτοί οι μεταβολίτες δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως αντικαρκινικά φάρμακα. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) Pattanayak, Priyabrata; Behera, Pritishova; Das, Debajyoti; Panda, Sangram (Jul 10, 2010). «Ocimum sanctum Linn. A reservoir plant for therapeutic applications: An overview». Pharmacognosy Reviews 4 (7): 95–105. doi:10.4103/0973-7847.65323. PMID 22228948.
|
Το Ώκιμον το λεπτανθές (Ocimum tenuiflorum), επίσης γνωστό ως Ocimum sanctum, ιερός βασιλικός (holy basil) ή τουλσί και τουλασί (Ινδικά: tulsi ή tulasi (επίσης μερικές φορές γράφεται thulasi), είναι ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των Χειλανθών ή Λαμιίδων (Lamiaceae), το οποίο είναι εγγενές στην Ινδική υποήπειρο και διαδεδομένο ως καλλιεργούμενο φυτό σε όλες τις τροπικές περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας.Είναι ένας όρθιος, διακλαδισμένος ημίθαμνος ύψους 30-60 cm (12-24 in), με τριχωτούς βλαστούς και απλά φυλλοτακτικά (phyllotactic) πράσινα ή μoβ φύλλα, τα οποία είναι έντονα αρωματικά. Τα φύλλα έχουν μίσχους (petioles), και είναι ωοειδή, μήκους έως 5 cm (2,0 in), συνήθως ελαφρώς οδοντωτά. Τα άνθη του είναι μοβ σε επιμήκεις βότρεις σε κοντινές σπείρες. Οι δύο κύριοι μορφότυποι (morphotypes) που καλλιεργούνται στην Ινδία και το Νεπάλ είναι πράσινοι πλατύφυλλοι (Σρι [Sri] ή Λακσμί τουλασί [Lakshmi tulasi]) και μoβ-πλατύφυλλοι (Κρίσνα τουλασί [tulasi]).Το τουλασί (tulasi), καλλιεργείται για θρησκευτικούς και θεραπευτικούς σκοπούς και για το αιθέριο έλαιό του. Είναι ευρέως γνωστό σε όλη την Ινδική υποήπειρο ως φαρμακευτικό φυτό και ως ένα βοτανικό τσάι, που συνήθως χρησιμοποιείται στην Αγιουρβέδα και έχει ένα σημαντικό ρόλο μέσα στη Βάισναβα (Vaishnava) παράδοση του Ινδουισμού, στην οποία οι αφοσιωμένοι εκτελούν την λατρεία τους, η οποία συμπεριλαμβάνει φυτά ή φύλλα ιερού βασιλικού. Το φυτό αυτό είναι σεβαστό ως ένα ελιξίριο της ζωής. Η ποικιλία του Ocimum tenuiflorum που χρησιμοποιείται στην κουζίνα της Ταϊλάνδης αναφέρεται ως ιερός βασιλικός Ταϊλάνδης (Ταϊλανδικά: กะเพรา kaphrao)· δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον Ταϊλανδέζικο βασιλικό, ο οποίος είναι μια ποικιλία του βασιλικού (Ώκιμον το βασιλικόν -Ocimum basilicum).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD_%CF%84%CE%BF_%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AD%CF%82
|
Εγώ, το Ρομπότ (ταινία)
|
Το 2035, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν ρομπότ για οικιακούς βοηθούς. Όταν όμως ένα από τα κορυφαία στελέχη της μεγαλύτερης εταιρείας που κατασκευάζει τα ρομπότ αυτοκτονεί, η υπόθεση ανατίθεται στον αστυνόμο Ντελ Σπούνερ (Γουίλ Σμιθ), ο οποίος μισεί τα ρομπότ λόγω ενός παλαιότερου περιστατικού. Ο Σπούνερ όμως αμφιβάλλει αν ο θάνατος του επιστήμονα οφειλόταν πράγματι σε αυτοκτονία. Όλα όμως αλλάζουν, όταν ανακαλύπτει ένα ρομπότ με το όνομα Σόνι (Άλαν Τούντικ) στον τόπο του εγκλήματος, το οποίο διαφέρει από τα υπόλοιπα. Εγώ, το Ρομπότ στο IMDb Εγώ, το Ρομπότ στο Rotten Tomatoes
|
Το Εγώ, το Ρομπότ (αγγλικά: I, Robot) είναι δυστοπική ταινία δράσης και επιστημονικής φαντασίας του 2004, που σκηνοθετήθηκε από τον Άλεξ Πρόγιας. Στην ταινία παίζουν οι Γουίλ Σμιθ, Μπρίτζετ Μόιναχαν, Μπρους Γκρίνγουντ, Τσι ΜακΜπράιντ, Τζέιμς Κρόμγουελ, Άλαν Τούντικ και Σάια ΛαΜπεφ. Η ταινία είναι βασισμένη σε διηγήματα του Ισαάκ Ασίμωφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CF%8E,_%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων
|
Πήρε μέρος στις εκλογές του 1977 αποσπώντας 139.356 ψήφους (ποσοστό 2,72%) και εξασφάλισε 2 έδρες στο κοινοβούλιο. Οι δύο έδρες που εξασφάλισε η συμμαχία ήταν για τον πρόεδρο Ηλία Ηλιού στην Α΄ Αθήνας και για το στέλεχος του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού Λεωνίδα Κύρκο στη Β΄ Αθήνας. Με τη λήξη της κοινοβουλευτικής της θητείας, η Συμμαχία διαλύθηκε. Τα κόμματα που αποτελούσαν την Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων ήταν:
|
Η Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων (γνωστή και ως Συμμαχία των Πέντε) ήταν ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων που δημιουργήθηκε το 1977. Πρόεδρος της συμμαχίας ήταν ο Ηλίας Ηλιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%89%CE%BD
|
Σχεδία
|
Η σχεδία υπάρχει από την Προϊστορία όταν ο άνθρωπος ήθελε να ανακαλύψει νέους τόπους και να ταξιδέψει στην θάλασσα. Δίνουν στον άνθρωπο την δυνατότητα να ανακαλύψει τοπία και ομορφιές που είναι απροσπέλαστα με άλλο μέσον και χαρίζουν έντονες συγκινήσεις, αφού συμβάλλουν στο να βιώσει κανείς άμεσα το φυσικό περιβάλλον. Αρχικά, το 4500 π.Χ. κατασκεύασαν τις πρώτες βάρκες δένοντας λωρίδες από πάπυρο μεταξύ τους. Όμως λόγω του ότι ο πάπυρος απορροφούσε νερό αντικαταστάθηκε στην συνέχεια από πολύ πιο ανθεκτικούς κορμούς δέντρων. Τα σκάφη των Φοινίκων, δηλαδή των πρώτων θαλασσοπόρων ήταν φτιαγμένα από ξύλο και στο κέντρο ένας πάσσαλος στήριζε ένα πανί. Επίσης, στην Ινδία και στην Κίνα τις χρησιμοποιούσαν και ως κατοικίες. Τα πιο γνωστά είναι τα <<τοτόρα>> στην Νότια Αμερική. Είναι σχεδίες από καλάμια με μήκος που ξεπερνά τα 10 μ. και με δυνατότητα μεταφοράς φορτίου περίπου τριών τόνων. Τις μεγάλες δυνατότητες των σχεδιών προσπάθησε να αποδείξει ο Θορ Χαϊέρνταλ το 1947. Σύμφωνα με την θεωρία του τα νησιά του Ειρηνικού, είχαν κατοικηθεί παλαιότερα από λαούς της νότιας Αμερικής και ταξίδεψε για τρεισήμισι μήνες από το Περού προς τα νησιά που είναι κοντά στη Ταϊτή με μια μεγάλη σχεδία από ξύλο μπάλσα. Ο Οδυσσέας εφοδιάζεται με όλα τα απαραίτητα εργαλεία για την κατασκευή της σχεδίας. Έκοψε δέντρα για να φτιάξει τη σχεδία, έβαλε κατάρτι και τιμόνι και γύρω γύρω παραπέτο από κλαδιά λυγαριάς. Μετά από 4 μέρες δουλειάς αναχώρησε τελικά αφού πήρε μαζί του ρούχα, κρασί νερό και τρόφιμα που του έδωσε η θεά. Τη στιγμή, όμως που έφτανε στο νησί των Φαιάκων ο Ποσειδώνας γυρνώντας από τη χώρα των Αιθιόπων κατάλαβε την απόφαση των θεών που πάρθηκε ερήμην του. Έτσι, σηκώνει θύελλα και ταραχή που διαλύει τη σχεδία του. Για καλή του τύχη η Λευκοθέα τον συμβουλεύει να εγκαταλείψει τη σχεδία και να κολυμπήσει ως τη χώρα των Φαιάκων. Του δίνει κι ένα μαγικό μαντίλι που θα τον προστάτευε από κάθε κακό. Ο Ποσειδώνας φεύγοντας αποφασίζει να σταματήσει την τιμωρία του.
|
Η σχεδία είναι το αρχαιότερο και πιο απλό μέσο για υδάτινες μεταφορές. Δημιουργείται από ξύλα που συνδέονται μεταξύ τους έτσι ώστε να σχηματίσουν μια πλωτή εξέδρα. Κάποιες σχεδίες είναι φτιαγμένες για να πλέουν με το ρεύμα του ποταμού, ενώ άλλες διανύουν μεγάλες αποστάσεις χρησιμοποιώντας πανιά και κουπιά. Χρησιμεύει για την μεταφορά ανθρώπων, ζώων ή εμπορευμάτων. Λόγω της έλλειψης των τοιχωμάτων, στο κέντρο υψώνεται ένας ιστός για την στήριξη ενός πανιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1
|
Κώστας Γραμματόπουλος
|
Ο Κωνσταντίνος (Κώστας) Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1916. Οι γονείς του είχαν μετοικήσει πριν λίγα χρόνια από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του, Παναγιώτης Γραμματόπουλος, ήταν καλλιτέχνης επιπλοποιός με καταγωγή από το Ρύσιο ή Αρετσού, ελληνική παραλιακή κωμόπολη στην ανατολική πλευρά της Προποντίδας, 40 χλμ. περίπου από την Κωνσταντινούπολη. Το 1934 αποφοίτησε από το Ζ΄ Γυμνάσιο Παγκρατίου και εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Ουμβέρτου Αργυρού, και χαρακτική στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού κατά την περίοδο 1934–1940. Αποφοιτώντας του απονεμήθηκε η ανωτάτη διάκριση του Χρυσοβεργείου Βραβείου.Το 1940, φοιτητής ακόμη, δημιούργησε μερικές από τις γνωστότερες πατριωτικές αφίσες, με θέμα τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στις αφίσες αυτές συμπεριλαμβάνονται Οι Ηρωίδες του 1940 με τις Ελληνίδες στην Πίνδο, Έλα να τα πάρης με τον Έλληνα στρατιώτη με εφ' όπλου λόγχη, Εμπρός της Ελλάδος παιδιά κ.ά. Επίσης φιλοτέχνησε διάφορα έντυπα και προπαγανδιστικό υλικό του αντιστασιακού αγώνα. Γι' αυτήν τη δραστηριότητά του συνελήφθη και βασανίστηκε επί Γερμανικής Κατοχής. Το 1942 ξεκίνησε η επαγγελματική του δραστηριότητα με τη δημιουργία σειράς προσωπογραφιών πολλών μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών για το περιοδικό Νέα Εστία. Πασίγνωστα είναι τα πορτραίτα του Κωστή Παλαμά, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Μιλτιάδη Μαλακάση, του Άγγελου Σικελιανού, κ.ά. Ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται και με την εικονογράφηση λογοτεχνικών και εκπαιδευτικών βιβλίων. Η φιλοτέχνηση και εικονογράφηση βιβλίων αποτέλεσε σημαντική δραστηριότητά του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Εικονογράφησε περισσότερα από 100 βιβλία. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση πολλών τευχών του περιοδικού Κλασσικά Εικονογραφημένα («Κολοκοτρώνης», «Θησέας και Μινώταυρος», «Περσέας και Ανδρομέδα», κ.ά.). Ευρέως γνωστά είναι τα δύο αλφαβητάρια της Α΄ Δημοτικού που εικονογράφησε το 1949 και το 1955. Η ανάθεση της εικονογράφησης των δύο αλφαβηταρίων ήταν αποτέλεσμα της πρώτης θέσης που κατέλαβε στους δύο αντίστοιχους πανελλήνιους διαγωνισμούς του τότε Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (προκάτοχος του ΟΕΔΒ). Στην Διεθνή Έκθεση Διδακτικού Βιβλίου στο Λακέν (Laeken) του Βελγίου και στο εκεί Παγκόσμιο Παιδαγωγικό Συμπόσιο το 1949, του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο για το αλφαβητάριο Τα καλά παιδιά.Το 1953 νυμφεύθηκε την ζωγράφο Αλκμήνη Νικολαΐδου.Το 1954, μετά από επιτυχία στο διαγωνισμό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, συνέχισε τις σπουδές του επί τετραετία στο Παρίσι. Συγκεκριμένα σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική, χαλκογραφία και γραφικές τέχνες στις École Supérieure des Beaux Arts, École Estienne και École Métiers d'Αrt. Η φοίτηση στο Παρίσι επηρέασε καθοριστικά το έργο του με τη τεχνοτροπία του να αποκτά στοιχεία της μοντέρνας τέχνης.Το 1959 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στην έδρα της χαρακτικής. Εκτός από χαρακτική, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών δίδαξε και την Τέχνη του Βιβλίου, ιδρύοντας το σχετικό εργαστήριο. Καθηγητής διατέλεσε μέχρι το 1985 και για αρκετά χρόνια υπήρξε διευθυντής (1973–1975) και πρύτανης (1978–1980) της Σχολής.Η εποχή της εκλογής του Γραμματόπουλου ως καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών συνέπεσε με την απαρχή μίας νέας περιόδου στο έργο του, κατά την οποία δημιούργησε έγχρωμα χαρακτικά έργα (ξυλογραφίες) σε ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις, με μία εντελώς νέα και απολύτως προσωπική τεχνοτροπία και ερμηνεία, με θέματα κυρίως από το Αιγαίο και την Ελληνική Μυθολογία. Η περίοδος αυτή διήρκεσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1968 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 34η Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1972 του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Χαρακτικής στην Μπιενάλε της Φλωρεντίας. Το 1974 φιλοτέχνησε το σημερινό εθνόσημο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Την τελευταία δημιουργική περίοδο της ζωής του, έως τις αρχές της δεκαετίας 1990, την αφιέρωσε στη ζωγραφική και την έγχρωμη λιθογραφία, εισάγοντας και εκεί νέες ευρηματικές τεχνικές και εικαστικές εκφράσεις. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ). Ο Κώστας Γραμματόπουλος έφυγε από τη ζωή την 1η Οκτωβρίου του 2003, σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από πολύχρονη ασθένεια. Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος Αρχειοθετήθηκε 2021-08-19 στο Wayback Machine.: Ιστοσελίδα αφιερωμένη στην ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Γραμματόπουλου Γραμματόπουλος Κώστας: Έργα του καλλιτέχνη στην Εθνική Πινακοθήκης της Ελλάδας. Αφίσες του Έπους του '40: Αφίσες του Γραμματόπουλου και άλλων Ελλήνων χαρακτών της εποχής του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940–1941. Αλφαβητάριο. Τα καλά παιδιά: Το αλφαβητάριο του Επαμεινώνδα Γεραντώνη, με εικονογράφηση του Γραμματόπουλου, α΄ έκδοση, ΟΕΣΒ, Αθήνα 1950. Αλφαβητάριο: Το Αλφαβητάριο των Ι.Κ. Γιαννέλη και Γ. Σακκά, με με εικονογράφηση του Γραμματόπουλου, δ΄ έκδοση, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1964.
|
Ο Κώστας Γραμματόπουλος (Αθήνα, Σεπτέμβριος 1916 – Αθήνα, 1 Οκτωβρίου 2003) ήταν Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης, ο οποίος έγινε πολύ γνωστός για τις αφίσες που φιλοτέχνησε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940–1941), καθώς και για την εικονογράφηση πολλών ελληνικών περιοδικών και βιβλίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Α.Ε. Νεάπολης Λασιθίου
|
Η «Αθλητική Ένωση Νεαπόλεως» προέκυψε το 1968, έπειτα από συγχώνευση των ομάδων της πόλης της Νεάπολης, «Δρήρου» και «Κοροίβου». Αρχικά διέθετε τμήμα ποδοσφαίρου που άνηκε και αγωνιζόταν στην Ε.Π.Σ. Ηρακλείου. Το 1982 ιδρύεται η Ε.Π.Σ. Λασιθίου, με την Α.Ε. Νεάπολης να είναι ένα από τα ιδρυτικά της σωματεία.Το 1992-93 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ε.Π.Σ. Λασιθίου για πρώτη φορά και προβιβάστηκε στην Δ' Εθνική κατηγορία. Στην Δ' Εθνική αγωνίστηκε τη σεζόν 1993-94, όποτε και υποβιβάστηκε. Το 2017-18 αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλήτρια και κέρδισε την ιστορική άνοδο στην Γ' Εθνική κατηγορία, όπου αγωνιζόταν την αγωνιστική περίοδο, 2018-19. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο 2019-20 κέρδισε εκ νέου την άνοδο της στη Γ' Εθνική κατηγορία όπου και αγωνίστηκε τις σεζόν 2020-21 & 2021-22. Τίτλοι 3 Πρωταθλήματα Α΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Λασιθίου: 1992-93, 2017-18, 2019-20 Διακρίσεις Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Λασιθίου: 2000-01, 2006-07, 2018-19, 2019-20 Η Αθλητική Ένωση Νεάπολης διαθέτει τμήμα καλαθοσφαίρισης λειτουργώντας σε επίπεδο υποδομών όλων των ηλικιών και συμμετέχει στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα της ΕΚΑΣΚ. ΑΕ Νεάπολης: Οι μοναδικές στιγμές και το αφιέρωμα στην πόλη-σύμβολο του Λασιθίου, sport-chicas.gr Α.Ε. Νεάπολης, epslasithiou.gr Επίσημη σελίδα facebook συλλόγου
|
Η Αθλητική Ένωση Νεάπολης είναι αθλητικός σύλλογος που εδρεύει στη Νεάπολη Λασιθίου στην Κρήτη. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1968, χρώματά του το πράσινο και το κίτρινο και διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης. Έδρα του ποδοσφαιρικού τμήματος αποτελεί το Δημοτικό Στάδιο Νεάπολης «Περικλής Μελιδονιώτης» και του τμήματος καλαθοσφαίρισης το Κλειστό Γυμναστήριο Νεάπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95._%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Homomonument
|
Το Homomonument κατασκευάστηκε το 1987, σε σχέδια της Karin Daan, με χρήματα που συγκεντρώθηκαν, στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας η οποία είχε ξεκινήσει το 1979. Δωρεές έγιναν από άτομα και ολλανδικές και ξένες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων καθώς και από το Ολλανδικό κοινοβούλιο, τη πόλη του Άμστερνταμ και την επαρχία της Βόρειας Ολλανδίας. Το μνημείο σχεδιάστηκε με βάση το ροζ τρίγωνο που ήταν υποχρεωμένοι να φορούν οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αποτελείται από τρία ισόπλευρα τρίγωνα, κατασκευασμένα από γρανίτη Rosa Porino, με πλευρές μήκους 10μ, τα οποία είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να αποτελούν τις γωνίες ενός μεγαλύτερου τριγώνου. Οι πλευρές του μεγάλου τριγώνου είναι από το ίδιο υλικό και έχουν μήκος 36 μ. Στο ένα τρίγωνο υπάρχουν σκάλες με τις οποίες κατεβαίνει κανείς σε ένα μικρό πλάτωμα, στο κανάλι όπου γίνονται οι καταθέσεις στεφάνων κάθε χρόνο, στις 4 Μαΐου. Το εν λόγω τρίγωνο δείχνει προς το Μνημείο Εθνικού Πολέμου, στη Πλατεία Νταμ (National War Memorial - Dam Square). Το δεύτερο τρίγωνο, που έχει 60 εκ. ύψος, δείχνει προς το μέρος όπου βρίσκονται τα γραφεία της COC Nederland, της ολλανδικής οργάνωσης για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, που ιδρύθηκε το 1946. Το τρίτο τρίγωνο δείχνει προς το σπίτι της Άννας Φρανκ και πάνω του είναι γραμμένος ένας στίχος (Ατελείωτη η επιθυμία για φιλία-Naar Vriendschap Zulk een Mateloos Verlangen), από το ποίημα To a Young Fisherman, του Ολλανδού Εβραίου ποιητή, Γιάκομπ Ίσραελ ντε Χάαν (Jacob Israël de Haan).
|
Το Homomonument είναι μνημείο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του Άμστερνταμ, δίπλα στην ιστορική εκκλησία Βέστερκερκ, στην όχθη του καναλιού Keizersgracht. Κατασκευάστηκε προς τιμήν των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών, που υπέστησαν διώξεις λόγω της ομοφυλοφιλίας τους.Κάθε χρόνο, στις 4 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης των Νεκρών στην Ολλανδία, κατά την οποία τιμώνται οι Ολλανδοί πολίτες και στρατιωτικοί που έχασαν τη ζωή τους σε πολέμους και ειρηνευτικές αποστολές, από την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γίνεται κατάθεση στεφάνων στο μνημείο ενώ την επομένη, Ημέρα της Απελευθέρωσης, γίνεται γιορτή στο χώρο του μνημείου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Homomonument
|
Η Λειτουργία στη Μπολσένα
|
Η τοιχογραφία βρίσκεται στην Αίθουσα του Ηλιοδώρου, που ονομάστηκε έτσι από ένα άλλο έργο της αίθουσας, την Εκτόπιση του Ηλιοδώρου από τον Ναό. Η Λειτουργία της Μπολσένα παριστά το θαύμα της Θείας Ευχαριστίας, που λέγεται ότι έγινε το 1263 στην εκκλησία της Σάντα Κριστίνα στη Μπολσένα: ένας Βοημός ιερέας, που αμφέβαλλε για τη μετουσίωση των Τιμίων Δώρων, εκτελούσε τη λειτουργία στη Μπολσένα, όταν ο άρτος της Ευχαριστίας άρχισε να ματώνει. Το αίμα, που έρρευσε από την όστια, σχημάτισε στο κάλυμμα της Αγίας Τραπέζης έναν σταυρό και ο ιερέας επανήλθε στην πίστη. Το επόμενο έτος ο πάπας Ουρβανός Δ΄ θέσπισε την Εορτή του Σώματος του Χριστού (Corpus Christi) σε ανάμνηση του θαυμαστού συμβάντος. Το ύφασμα που κηλιδώθηκε από το αίμα είναι ακόμη κειμήλιο της Εκκλησίας και φυλάσσεται στον καθεδρικό του Ορβιέττο, πόλης γειτονικής της Μπολσένα. Στη νωπογραφία υπάρχει η αυτοπροσωπογραφία του Ραφαήλ, ως ενός της Ελβετικής Φρουράς του Πάπα, κάτω δεξιά του έργου, με ταινία να κρατά τα μαλλιά του και να κοιτά προς τον θεατή. Αυτή είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που ο ζωγράφος έβαλε τον εαυτό του σε πίνακά του. Επίσης εμφανίζεται ο Πάπας Ιούλιος Β΄ ντελλα Ρόβερε (Πάπας 1503-13) στα δεξιά του έργου και η ανιψιά του Φελίτσε ντελλα Ρόβερε, αριστερά στο πιο επάνω σκαλί με μαύρα ρούχα, σε κατατομή. Οι τέσσερις καρδινάλιοι στα δεξιά έχουν ταυτοποιηθεί και είναι ο Λεονάρντο Γκρόσσο ντελλα Ρόβερε, ο Ραφαέλο Ριάριο, ο Τομάζο Ριάριο και ο Αγκοστίνο Σπίνολα, συγγενείς του Ιουλίου Β΄. The Vatican: spirit and art of Christian Rome, a book from The Metropolitan Museum of Art Libraries (fully available online as PDF), which contains material on this work
|
Η Λειτουργία στη Μπολσένα είναι νωπογραφία του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγέννησης Ραφαήλ. Εκτελέστηκε το διάστημα 1512-14 ως μέρος της ανάθεσης στον ζωγράφο της διακόσμησης των αιθουσών, που τώρα είναι γνωστές ως Αίθουσες του Ραφαήλ στο Αποστολικό Παλάτι του Βατικανού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B1
|
Άστον Βίλα
|
Η Άστον Βίλα ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1874 από τα μέλη ενός παρεκκλησιού του Άστον, του "Villa Cross Wesleyan Chapel". Τότε το Άστον ήταν ξεχωριστή κωμόπολη ενώ τώρα αποτελεί τμήμα της πόλης του Μπέρμιγχαμ. Τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου ήταν οι: Τζακ Χιουζ, Φρέντερικ Μάθιους, Ουόλτερ Πράις και Ουίλλιαμ Σκάτεργκουντ. Ο πρώτος αγώνας της Άστον Βίλα ήταν εναντίον του τοπικού συλλόγου ράγκμπι "Aston Brook St Mary's" και για να γίνει ο αγώνας οι δυο ομάδες συμφώνησαν να παίξουν το πρώτο ημίχρονο με κανόνες ράγκμπι και το δεύτερο με κανόνες ποδοσφαίρου. Σύντομα η Βίλα έγινε μια από τις πιο δυνατές ομάδες των Midlands και το 1880 κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο, το Birmingham Senior Cup, υπό την καθοδήγηση του σκωτσέζου Τζωρτζ Ράμσεϊ. Το 1887 κατέκτησε για πρώτη φορά το Κύπελλο Αγγλίας και το επόμενο έτος ήταν από τα 12 ιδρυτικά μέλη της Football League. Άλλωστε, ο παράγοντας του συλλόγου Ουίλλιαμ Μακγκρέγκορ ήταν ο εμπνευστής της νεότευκτης Λίγκας. Τα χρόνια που ακολούθησαν η Άστον Βίλα εξελίχθηκε στην πιο επιτυχημένη αγγλική ομάδα, κερδίζοντας έξι πρωταθλήματα και πέντε Κύπελλα ως το 1913. Το 1897 κατέκτησε το νταμπλ, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο, έτσι έγινε η δεύτερη από τις 8 ομάδες που το έχουν καταφέρει. Το ίδιο έτος μετακόμισε στο σημερινό γήπεδό της, το Aston Lower Grounds, όπως ονομαζόταν τότε. Η ονομασία Villa Park καθιερώθηκε σταδιακά, από τους φιλάθλους του συλλόγου. Το 1920 η Βίλα κέρδισε το έκτο της κύπελλο αλλά στη συνέχεια ο πιο ένδοξος τότε αγγλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος άρχισε σιγά-σιγά να περνά στη μετριότητα, με αποτέλεσμα το 1936 να υποβιβαστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του. Ήταν μια από τις χειρότερες σεζόν. Η άμυνα της ομάδας δέχτηκε 110 γκολ, μεταξύ των οποίων 7 σε ένα ντροπιαστικό 1-7 εντός έδρας από την Άρσεναλ, με σκόρερ μάλιστα τον Τεντ Ντρέικ που πέτυχε και τα επτά γκολ! Το 1938 επανήλθε στην Α' κατηγορία, ως πρωταθλήτρια της Β', αλλά ο πόλεμος που ακολούθησε ανέκοψε την ανοδική της πορεία. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο την ανασυγκρότηση της ομάδας ανέλαβε ο Άλεξ Μάσυ, παλιός ποδοσφαιριστής του συλλόγου. Το 1957 ο σύλλογος κατέκτησε ένα ανέλπιστο τρόπαιο μετά από 37 χρόνια! Έπειτα από μια ανεπανάληπτη σειρά νικών κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας νικώντας στον τελικό τους "Busby Babes", τους «μπέμπηδες του Ματ Μπάσμπι», την περίφημη νεανική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δύο χρόνια αργότερα η ομάδα υποβιβάστηκε ξανά, για να ξανανεβεί το 1960. Παρά τη μέτρια παρουσία στο πρωτάθλημα, ένα νέο τρόπαιο προστέθηκε στο μουσείο του συλλόγου το 1961, το Λιγκ Καπ. Η δεκαετία του '60 ήταν απογοητευτική για το σύλλογο. Το 1967 υποβιβάστηκε ξανά και το 1970 ένας νέος υποβιβασμός οδήγησε την ομάδα στη Γ΄ κατηγορία, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αν και ομάδα Γ΄ κατηγορίας η Βίλα δεν έχασε τις φιλοδοξίες της. Το 1971 έφτασε στον τελικό του Λιγκ Καπ, όπου ηττήθηκε από την Τότεναμ Χότσπερ και το 1972 ανέβηκε στη Β΄ κατηγορία με ρεκόρ 70 βαθμών. Το 1973 το σύλλογο ανέλαβε ο Ρον Σώντερς, ο οποίος έμελλε να τον οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης. Το 1975 κατέκτησε το Λιγκ Καπ. Το 1977 ανέβηκε ξανά στην Α΄ κατηγορία. Επίσης, κατέκτησε ξανά το Λιγκ Καπ κι έπαιξε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η ανοδική πορεία δεν σταμάτησε εκεί. Το 1981 η Άστον Βίλα κερδίζει το πρωτάθλημα έπειτα από 71 χρόνια! Την επόμενη σεζόν, συνεχίζει να εκπλήσσει οπαδούς και φιλάθλους, φτάνοντας ως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Όμως, παραδόξως, το Μάρτιο του 1982 κι ενώ ο σύλλογος είχε ήδη προκριθεί στα προημιτελικά, ο Σώντερς παραιτείται έπειτα από διαφωνία με τον πρόεδρο της ομάδας. Ως μάνατζερ αναλαμβάνει ο βοηθός Τόνι Μπάρτον, που οδηγεί την ομάδα σε μια ανεπανάληπτη νίκη στον τελικό επί της Μπάγερν Μονάχου με 1-0. Σκόρερ ήταν ο Πίτερ Γουίθ και αρχηγός ο Ντένις Μόρτιμερ. Αυτή παραμένει η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του συλλόγου. Την επόμενη σεζόν κατέκτησε και το Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης νικώντας τη Μπαρτσελόνα στο διπλό τελικό με 0-1, 3-0 (στην παράταση). Τα επόμενα χρόνια η Βίλα επανήλθε σταδιακά στη μετριότητα. Υποβιβάστηκε το 1987 αλλά επανήλθε την αμέσως επόμενη περίοδο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πρέμιερ Λιγκ το 1992. Στις επιτυχίες αυτής της περιόδου συγκαταλέγονται οι δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα (1990, 1993) και δύο Λιγκ Καπ (1994, 1996). Επίσης, η συμμετοχή της στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2000, για πρώτη φορά από το 1957. Ηττήθηκε από την Τσέλσι με 1-0 σε έναν σημαδιακό αγώνα, αφού ήταν ο τελευταίος στο παλιό Στάδιο Γουέμπλεϊ. Την σεζόν 2009-10 είχε μια εξαιρετική χρονιά, τερμάτισε 6η για 2η συνεχόμενη σεζόν, κερδίζοντας ξανά το εισιτήριο για το Γιουρόπα Λιγκ, έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου και στον τελικό του Λιγκ Καπ, όπου έχασε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2015 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, αλλά έχασε με κάτω τα χέρια από την Άρσεναλ. Η επόμενη χρονιά ήταν τραγική· τερμάτισε 20η στο πρωτάθλημα και υποβιβάστηκε μετά από 29 χρόνια, για πρώτη φορά στην εποχή της Πρέμιερ Λιγκ. Στη δεύτερη προσπάθειά της μέσω των πλέι οφ, τη σεζόν 2018-19, ανέβηκε και πάλι στην πρώτη κατηγορία. Την επομενη σεζόν έφτασε στον τελικό του Λιγκ Καπ μετά από 10 χρόνια, όπου ηττήθηκε ξανά από ομάδα του Μάντσεστερ, αυτή τη φορά τη Μάντσεστερ Σίτι. Τα πρώτα γήπεδα που αγωνίστηκε η Άστον Βίλα ήταν το «Aston Park» (Άστον Παρκ, 1874–1876) και το «Perry Barr» (Πέρι Μπαρ, 1876–1897). Το 1897 εγκαταστάθηκε στο «Villa Park» (Βίλα Παρκ), το οποίο είναι το μεγαλύτερο των Midlands και το όγδοο σε όλη την Αγγλία. Το Βίλα Παρκ έχει φιλοξενήσει 16 αγώνες της Εθνικής Αγγλίας, με τον πρώτο το 1899 και τον τελευταίο το 2005. Είναι αξιοσημείωτο ότι έγινε το πρώτο αγγλικό στάδιο που φιλοξένησε διεθνή αγώνα σε τρεις διαφορετικούς αιώνες (19ο, 20ο και 21ο αιώνα). Το Βίλα Παρκ με 55 ημιτελικούς, είναι το στάδιο που έχει χρησιμοποιηθεί πιο συχνά από κάθε άλλο για τη διεξαγωγή ημιτελικών του Κυπέλλου Αγγλίας. Ο σύλλογος σχεδιάζει την επέκταση της βόρειας κερκίδας, ώστε η χωρητικότητα να φτάσει τους 51.000 θεατές. Εκτός από το γήπεδο η ομάδα έχει ένα χώρο προπονήσεων, το Bodymoor Heath, στο βόρειο Warwickshire από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Έχει αγωνιστεί 106 σεζόν στην ανώτερη κατηγορία. Μόνο η Έβερτον με 117 έχει περισσότερες. Κατά συνέπεια το ζευγάρι Άστον Βίλα-Έβερτον είναι το πιο πολυπαιγμένο στην ποδοσφαιρική ιστορία της Αγγλίας. Είναι η έκτη σε επιτυχίες αγγλική ομάδα με 22 τρόπαια. Κατέχει το ρεκόρ γκολ σε μια σεζόν: 128 γκολ (1930-31). Το 1887 ο ποδοσφαιριστής της Βίλα Άρτσυ Χάντερ έγινε ο πρώτος που σκόραρε σε όλους τους γύρους του Κυπέλλου Αγγλίας. Ήταν αήττητη στο γήπεδό της σε 19 αγώνες Κυπέλλου επί 13 χρόνια (1888-1901). Ήταν η πρώτη ομάδα που νίκησε τη Μπάγερν Μονάχου σε ευρωπαϊκό τελικό, το 1982. Έχει παίξει και κερδίσει περισσότερα παιχνίδια από κάθε άλλη ομάδα στο θεσμό του Λιγκ Καπ (248 και 145 αντίστοιχα), τον οποίο έχει κατακτήσει πέντε φορές. Κύπελλο Πρωταθλητριών / Τσάμπιονς Λιγκ (1): 1982 Σούπερ Καπ Ευρώπης (1): 1982 Α' Αγγλίας (7): 1894, 1896, 1897, 1899, 1900, 1910, 1981. Κύπελλο Αγγλίας (7): 1887, 1895, 1897, 1905, 1913, 1920, 1957. Λιγκ Καπ Αγγλίας (5): 1961, 1975, 1977, 1994, 1996 Τσάριτι Σιλντ (1): 1981 Επίσημος ιστότοπος
|
Η Άστον Βίλα (αγγλικά: Aston Villa) είναι ένας από τους παλιότερους, ιστορικούς και πιο ένδοξους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Αγγλίας. Εδρεύει στο Γουίτον του Μπέρμιγχαμ και αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ. Η Βίλα, όπως συχνά αποκαλείται, ιδρύθηκε το 1874, έχει έμβλημα το χρυσό λιοντάρι και εμφανίσεις: βυσσινί φανέλες με γαλάζια μανίκια, λευκά παντελονάκια και γαλάζιες κάλτσες. Τα ψευδώνυμα της ομάδας είναι το «Villans» (Βίλανς) και «The Lions» (Τα Λιοντάρια), ενώ λανθασμένα και μόνο στην Ελλάδα έχει επικρατήσει να λέγονται και «Χωριάτες» από το όνομα της ομάδας, το οποίο αν και σημαίνει η «Βίλλα - κυριολεκτικά - του Άστον» (περιοχή του Μπέρμινγχαμ) παραφράστηκε λάθος τους παλαιότερους χρόνους ως «το χωριό του Άστον» (Aston village). Το προσωνύμιο Villans αποδίδεται σε έναν πρωτοπόρο σχεδιαστή προγραμμάτων αγώνων της Άστον Βίλα, τον Jack Urry. Γήπεδό της, είναι το εξαίσιας αρχιτεκτονικής, Βίλα Παρκ (Villa Park) του Μπέρμιγχαμ, χωρητικότητας 42.657 θεατών και το χρησιμοποιεί από το 1897. Η Άστον Βίλα ήταν ιδρυτικό μέλος τόσο της αγγλικής επαγγελματικής ποδοσφαιρικής ένωσης (Football League) το 1888, όσο και της Πρέμιερ Λιγκ το 1992. Έχει κατακτήσει 7 φορές το πρωτάθλημα κι άλλες τόσες το Κύπελλο Αγγλίας, αλλά και 5 φορές το Λιγκ Καπ. Το 1982 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Με 22 τρόπαια είναι η έκτη πιο επιτυχημένη αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα, αν και τα περισσότερα τα κατέκτησε προπολεμικά. Τοπικός της αντίπαλος είναι η Μπέρμιγχαμ Σίτι. Το ντέρμπι με την Μπέρμιγχαμ, αποκαλούμενο Second City Derby (το ντέρμπι της 2ης [μεγαλύτερης] πόλης) είναι ένα από τα κλασικά της Αγγλίας, από το 1879, παρόλο που γεωγραφικά η Άστον Βίλα είναι πιο κοντά με τη Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%B1
|
Ηλίας Ηλιάσκος
|
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την ΑΕΚ και γρήγορα κέρδισε θέση στην ενδεκάδα της. Το 1932 σημείωσε το πρώτο γκολ στην ιστορία των τελικών του κυπέλλου Ελλάδας, στον τελικό της περιόδου 1931-32 μεταξύ της ΑΕΚ και του Άρη (5-3). Αγωνίστηκε μέχρι το 1933, όταν σε ηλικία 25 ετών εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Υπήρξε μία φορά διεθνής με την εθνική Ελλάδας στις 27 Μαρτίου 1932 στην εντός έδρας αναμέτρηση εναντίον της Βουλγαρίας. Κύπελλο Ελλάδας: 1932 Η Ιστορία της ΑΕΚ , Έκδοση Γ.Χ. Αλεξανδρής , Αθήνα 1996 Εθνική Ελλάδος πορεία μέσα στο χρόνο , Εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 2001 Το επίσημο site της ερασιτεχνικής ΑΕΚ Αλμανάκ Περιοδικό Εικόνες, 1991
|
Ο Ηλίας Ηλιάσκος (1908 - ...) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908 και ήρθε στην Ελλάδα το 1926 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Υπήρξε ο πρώτος μαθητής του Κολλεγίου Αθηνών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Αριστόβουλος Μάνεσης
|
Ο Μάνεσης υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων (1982-1988), αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και μέλος του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου (1987, 1988). Υπήρξε επίσης μέλος και πρόεδρος του επιστημονικού συμβουλίου της ελληνικής Βουλής (1988,1989). Το 1993 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1998 τιμήθηκε με το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος. Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 2000 σε ηλικία 78 ετών. Διάσημη είναι η διάλεξη του Αριστόβουλου Μάνεση, πριν συλληφθεί το 1968 από το δικτατορικό καθεστώς, η οποία δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Συνταγματική Θεωρία και Πράξη με τίτλο Το τελευταίο μάθημα επί δικτατορίας.: Ψίθυροι κυκλοφορούν απειλητικά, τις τελευταίες αυτές μέρες, για επικείμενες «εκκαθαρίσεις» στο Πανεπιστήμιο. Το γεγονός ότι μεταξύ των ονομάτων των υπό απόλυση καθηγητών αναφέρεται και το δικό μου – και αυτό δεν το θεωρώ διόλου περίεργο – μου παρέχει το δικαίωμα και μου επιβάλλει το καθήκον να σας καταστήσω, σήμερα που βρίσκομαι ακόμη κοντά σας, κοινωνούς ορισμένων σκέψεών μου που ίσως δεν θα μπορώ να σας τις πω αύριο [ ... ]. Θα μιλήσω χωρίς περιστροφές για την ηθικοπολιτική πλευρά του ζητήματος. Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε η σιωπή δεν είναι «χρυσός»· είναι «λίβανος και σμύρνα». Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: «ο σιωπών δοκεί συναινείν», qui tacet consentire videtur (όπoιoς σιωπά φαίνεται ότι συναινεί), κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται. Υπάρχουν στη ζωή, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Σε τέτοιες στιγμές, σαν τις τωρινές, το ουσιώδες είναι, πιστέψτε με, να προστατεύσει κανείς τον εαυτό του, όχι από τη δίωξη, αλλά από τον εξευτελισμό. Να περισώσει την αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου, ως πολίτη, ως επιστήμονα. Και έτσι να περιφρουρήσει, επίσης, το κύρος της πανεπιστημιακής έδρας που έχει την τιμή να κατέχει, η οποία, ως έδρα της πολιτικής ελευθερίας, είναι φυσικό, εφόσον βρίσκεται στο ύψος της, να δέρνεται από τις πολιτικές καταιγίδες … Φαίνεται ότι ήδη έφτασε η ώρα να εφαρμοσθούν οι υποθήκες που έχουν εξαγγελθεί. Σε ό,τι με αφορά, το ξαναδηλώνω: όσο θα μπορώ να διδάσκω το μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου, θα το διδάσκω σαν μάθημα της πολιτικής ελευθερίας. Αν δε το αποψινό μου μάθημα συμβεί να είναι το τελευταίο, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κρατήσετε από τη διδασκαλία μου την ουσία της: τη σημασία της πολιτικής ελευθερίας, ως ιστορικής κατακτήσεως για την παραπέρα εξέλιξη του κοινωνικού βίου και ως προϋποθέσεως για τη γενικότερη απελευθέρωση και καταξίωση του ανθρώπου. Και επειδή θεωρία και πράξη είναι αλληλένδετες, το ουσιώδες είναι να μείνει κανείς ελεύθερος, όρθιος και αλύγιστος απέναντι στους καταναγκαστικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατούντων. Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Διατηρήστε, μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς, άγρυπνη και ανυπόταχτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και αγέρωχο το ωραίο ανάστημά σας. Και αν η Εξουσία, που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους, σας πει ότι, έτσι κάνοντας, δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε της ότι καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της ότι ο Περικλής είχε πει στον «Επιτάφιο»: όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του είναι, όχι Φιλήσυχος, αλλ’ άχρηστος, «αχρείος» πολίτης. Και μη ξεχνάτε, στις σημερινές δύσκολες για την Πατρίδα μας και το Λαό μας περιστάσεις, τα λόγια του ποιητή – και θέλω μ’ αυτά να σας αποχαιρετήσω: «Όσοι το χάλκεον χέρι // βαρύ του φόβου αισθάνονται, // ζυγόν δουλείας ας έχωσι· // Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» Ο Μάνεσης κινείται μεταξύ του νομικού και κοινωνιολογικού θετικισμού. Περί αναγκαστικών νόμων (1953). Αί εγγυήσεις τηρήσεως του συντάγματος[Ά Τόμος] (1956). Αί εγγυήσεις τηρήσεως του συντάγματος[΄Β Τόμος](1965). Συνταγματικόν δίκαιον[Ά Τόμος](1967). Ή νομικοπολιτική θέση του προέδρου της δημοκρατίας(1975). Συνταγματική θεωρία και πράξη (1980). Συνταγματικόν δίκαιον[΄Β Τόμος](1980). Ατομικές ελευθερίες(1982). Δίκαιο, Σύνταγμα, Πολιτική(1984). Ή εξέλιξη των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα(1987). Ή συνταγματική αναθεώρηση του 1986(1989). Ατομικά δικαιώματα Συλλογικό έργο, Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, τόμος 34 Όμιλος Αριστόβουλος Μάνεσης, «Συνταγματική θεωρία και πράξη», 2007 Σούρλας Παύλος, «Ο Αριστόβoυλoς Μάνεσης και ο νoμικός θετικισμός». (μαζί με τoν Φίλιππo Βασιλόγιαννη), Νoμικό Βήμα, τομ. 48 (2000), σελ. 1727-1734 εργογραφία
|
Ο Αριστόβουλος Μάνεσης (Αργοστόλι, 1922 - Αθήνα, 2 Αυγούστου 2000) ήταν διαπρεπής Έλληνας πανεπιστημιακός, ακαδημαϊκός και νομικός. Γεννήθηκε το 1922 στο Αργοστόλι και σπούδασε νομικά στη νομική σχολή του Αριστοτελείου πανεπιστημίου στην Θεσσαλονίκη. Μετεκπαιδεύτηκε στο δημόσιο δίκαιο στα πανεπιστήμια της Αμιέν της Γαλλίας και στη Χαϊδελβέργη. Το 1953 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου στο οποίο και σταδιοδρόμησε ως υφηγητής (1957). Το 1961 εξελέγη έκτακτος καθηγητής και τέσσερα χρόνια αργότερα τακτικός καθηγητής στην έδρα του συνταγματικού δικαίου.. Στη διάρκεια της Απριλιανής Δικτατορίας αντιστάθηκε και εντάχθηκε από τους πρώτους στην αντιδικτατορική οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα» στη Θεσσαλονίκη. Η δράση του επέφερε τη δίωξή του από το καθεστώς και από το Πανεπιστήμιο (1968) και τον εκτοπισμό του για ένα διάστημα στο Λιδωρίκι. Στη συνέχεια αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία (1970 – 1974), όπου δίδαξε Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Αμιένης. Στο πανεπιστήμιο αυτό αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ το 1981. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και την μεταπολίτευση επέστρεψε και δίδαξε Συνταγματικό Δίκαιο στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης της οποίας διετέλεσε κοσμήτορας κατά τη διετία 1974 - 1975. Δίδαξε ως μετακλητός καθηγητής στη Νομική Σχολή της Αθήνας, της οποίας διετέλεσε και κοσμήτορας κατά τα έτη 1982-1983 και 1987-1988. Δίδαξε Συνταγματικό Δίκαιο και στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου (1964-1966 και 1975-1978) και στην έδρα του πανεπιστημίου Αθηνών (εξελέγη τακτικός καθηγητής το 1980).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Βαρωνία του Νικλίου
|
Όταν το πριγκιπάτο χωρίστηκε σε 12 υψηλές βαρωνίες, φέουδα και τιμάρια, η υψηλή βαρωνία του Νικλίου μαζί με 6 φέουδα δόθηκε στον Φράγκο ιππότη Γουλιέλμο ντε Μορλαί (Guillaume de Morlay) κι εγκαταστάθηκε σε κάστρο που προϋπήρχε και πολιορκήθηκε από τον Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο Ο Γουλιέλμος ντε Μορλαί ήταν άρχοντας στο Νίκλι για πάνω από δύο δεκαετίες. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Ούγκο ντε Μορλαί, και αυτόν, μετά το 1280, τον διαδέχθηκε η κόρη του Σασέτ ντε Μορλαί σύζυγος του Αντρουάν ντα Βίλλα. Ο Καρλ Χοπφ τοποθετεί άλλον έναν Γουλιέλμο τον Β΄ βαρώνο του Νικλίου, γιο της Σασέτ με στόχο να καλύψει το κενό μέχρι το 1290. Το Νίκλι γνωστό στην αρχαιότητα σαν Τεγέα, βρισκόταν στις νότιες Αρκαδικές πεδιάδες, το κατέκτησαν οι Φράγκοι με σύντομη πολιορκία λίγο πριν το 1209. Στην θέση του ίδρυσαν ανεξάρτητη Λατινική επισκοπή που διατηρήθηκε μέχρι το 1222 και κατόπιν ενώθηκε με την επισκοπή της Λακεδαίμονος. Με την σημαντική θέση που κατείχε κοντά στα σύνορα με την Λακωνία το Νίκλι έγινε μεγάλο κέντρο συγκεντρώσεων του Φραγκικού στρατού, συνεκλήθηκαν σε αυτό πολλά διάσημα Φραγκικά Συμβούλια όπως το περίφημο «Παρλαμέντο των Κυράδων» (1261). Μετά το 1262 που η Βυζαντινή αυτοκρατορία νίκησε στην Μάχη της Πελαγονίας και κατέλαβε τα μεγάλα κάστρα στην νότια Λακωνία το Νίκλι έγινε κέντρο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων. Κατά τη δεκαετία του 1270, υπήρχε στο Νίκλι μόνιμη φρουρά για να εμποδίζει την πρόσβαση των Βυζαντινών στη κεντρική Αρκαδία. Το 1296 ο Βυζαντινός στρατηγός Ανδρόνικος Ασάν επιτέθηκε και κατέλαβε την πόλη, αλλά επειδή δεν ήταν υπερασπίσιμη την εκθεμελίωσε. Φαίνεται ότι η περιοχή παρέμεινε υπό φραγκική κυριαρχία για μερικά χρόνια ακόμα, αλλά το 1302 βρισκόταν πια σε βυζαντινά χέρια. Ο Ανδρόνικος Ασάν μετέφερε τους άστεγους κατοίκους στο Κάστρο Τσηπιανά και το Κάστρο Μουχλί που ίδρυσε ο ίδιος σε γειτονικούς υπερασπίσιμους λόφους. Μέρος των κατοίκων δραπέτευσε στην μέσα Μάνη, από αυτούς προέρχονται οι Νικλιάνοι. Ο γερμανός ιστορικός Καρλ Χοπφ (Karl Hopf), κατά το συνήθειό του προκειμένου να καλύψει την χρονολογική περίοδο, υπέθεσε την ύπαρξη ενός ακόμα Γουλιέλμου (Β΄), υιού του ιδρυτή και πατέρα του Ούγου. Chroniques greco-romanes: inedites ou peu connues avec notes et tables genealogiques / par Charles Hopf. -- Berlin : Weidmann, 1873. Πέτρος Καλονάρος, Το Χρονικόν του Μορέως', Αθήναι, Αρχαίος Εκδοτικός οίκος Δημ. Δημητράκου Α.Ε., εισαγωγή σελίδα: λα΄ Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (στα Γαλλικά). Παρίσι: De Boccard.
|
Η Βαρωνία του Νικλίου ήταν κρατίδιο υποτελές στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας που ιδρύθηκε το 1209 από τον πρίγκιπα Γουλιέλμο Σαμπλίτη. Η τοποθεσία της βαρωνίας βρισκόταν στην Πελοπόννησο στην νότια Αρκαδία με επίκεντρο και πρωτεύουσα το Νίκλι, στην αρχαία Τεγέα. Το Νίκλι (Γαλλική γλώσσα : Nicles, επίσης ονομαζόταν αρχαϊστί Αμύκλαι ή Αμύκλιον) που βρισκόταν σε στρατηγική θέση, ελέγχοντας το πέρασμα ανάμεσα σε Αρκαδία και Λακωνία. Μετά την Μάχη της Πελαγονίας αποτέλεσε το σύνορο ανάμεσα στο Πριγκιπάτο και το Δεσποτάτο του Μυστρά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κατάλογος αστεροειδών με ονόματα ανθρώπων
|
Συγγενείς αστρονόμων 153 Χίλντα (Χίλντα φον Οπόλτσερ, κόρη του αστρονόμου Τέοντορ φον Οπόλτσερ) 154 Μπέρθα (Μπερθ Μάρτιν-Φλαμαριόν, αδελφή του αστρονόμου Καμίγ Φλαμαριόν) 1280 Μπαϊγιόντα (Ζιλ Μπαϊγιό, γιος του αστρονόμου Μπενζαμίν Μπαϊγιό) 12239 Καρολινάκου (Καρολίνα Κορέιρα Νάκου, κόρη του αστρονόμου Θοδωρή Νάκου) 1991 Δαρβίνος (Κάρολος Δαρβίνος) 2766 Λέβενχουκ (Άντον φαν Λέβενχουκ) 4804 Pasteur (Λουί Παστέρ) 7412 Λιναίος (Κάρολος Λιναίος) 91006 Φλέμινγκ (Αλεξάντερ Φλέμινγκ) Αστροβιολόγοι 2410 Μόρισον (Ντέιβιντ Μόρισον) 12859 Μάρλα Μουρ (Μάρλα Μουρ)Πλανητικοί επιστήμονες 2710 Βεβέρκα (Τζόσεφ Βεβέρκα) 4815 Άντερς (Έντουαρντ Άντερς) 7231 Πόρκο (Κάρολιν Πόρκο)Αεροναυπηγοί 1590 Τσιολκόφσκαγια (Κονσταντίν Τσιολκόφσκι) 1855 Κορολιόφ (Σεργκέι Κορολιόφ) 8062 Οχοτσίμσκι (Ντμίτρι Οχοτσίμσκι) 9252 Γκόνταρ (Ρόμπερτ Γκόνταρ) 25143 Ιτοκάουα (Χιντέο Ιτοκάουα)Mέλη του Σογιούζ 11 1789 Ντομπροβόλσκι (Γκεόργκι Ντομπροβόλσκι) 1790 Βολκόφ (Βλαντισλάβ Βολκόφ) 1791 Πατσάγιεφ (Βίκτορ Πατσάγιεφ)Άλλοι Σοβιετικοί κοσμοναύτες 1772 Γκαγκάριν (Γιούρι Γκαγκάριν, πρώτος άνθρωπος στο διάστημα) 1836 Κομαρόφ (Βλαντίμιρ Κομαρόφ)Μέλη του Απόλλων 11 6469 Άρμστρονγκ (Νιλ Άρμστρονγκ) 6470 Όλντριν (Μπαζ Όλντριν) 6471 Κόλινς (Μάικλ Κόλινς)Μέλη του STS-51-L 3350 Σκόμπι (Φράνσις (Ντικ) Σκόμπι) 3351 Σμιθ (Μάικλ Τζ. Σμιθ) 3352 Μακόλιφ (Κρίστα Μακόλιφ) 3353 Τζάρβις (Γκρέγκορι Τζάρβις) 3354 Μακνέρ (Ρόναλντ Μακνέρ) 3355 Ονιζούκα (Έλισον Ονιζούκα) 3356 Ρέσνικ (Τζούντιθ Ρέσνικ)Μέλη του STS-107 51823 Ρικ Χάζμπαντ (Ρικ Ντ. Χάζμπαντ) 51824 Μάικλ Άντερσον (Μάικλ Π. Άντερσον) 51825 Ντέιβιντ Μπράουν (Ντέιβιντ Μ. Μπράουν) 51826 Καλπάνα Τσάβλα (Καλπάνα Τσάβλα) 51827 Λόρελ Κλαρκ (Λόρελ Κλαρκ) 51828 Ilanramon (δείτε παρακάτω – Άλλοι αστροναύτες) 51829 Γουίλι Μακούλ (Γουίλιαμ Σ. Μακούλ)Άλλοι Αμερικανοί αστροναύτες 4763 Ράιντ (Σάλι Ράιντ) 7749 Τζακ Σμιτ (Χάρισον Σμιτ)Κινέζοι αστροναύτες 9512 Φέι Γιουνλόνγκ (Φέι Γιουνλόνγκ) 9517 Νίε Χασχένγκ (Νίε Χασχένγκ) 21064 Γιάνγκ Λιουέι (Γιάνγκ Λιουέι)Άλλοι αστροναύτες 2552 Ρέμεκ (Βλαντιμίρ Ρέμεκ, Τσεχοσλοβάκος αστροναύτης) 15006 Σαμ Κριστοφορέτι (Σαμάνθα Κριστοφορέτι, Ιταλίδα αστροναύτης) 22901 Ιβάν Μπέλα (Ιβάν Μπέλα, Σλοβάκος αστροναύτης) 51828 Ίλαν Ραμόν (Ίλαν Ραμόν, Ισραηλινός αστροναύτης και μέλος του STS-107) 1793 Ζόγια (Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια) 1907 Ρούντνεβα (Ευγενία Ρούντνεβα) 2132 Ζούκοφ (Γκεόργκι Ζούκοφ) 3348 Ποκρίσκιν (Αλεξάντρ Ποκρίσκιν) 11572 Σίντλερ (Όσκαρ Σίντλερ, διασώστης 1200 Εβραίων) 19384 Γουίντον (Νίκολας Γουίντον,διασώστης 699 Εβραιόπουλων) 1834 Πάλαχ (Γιαν Πάλαχ, Czech student who self-immolated in protest against Soviet occupation of his country) 20164 Γιαν Ζάγιτς (Γιαν Ζάγιτς, Czech student who self-immolated in protest against Soviet occupation of his country) 2127 Τάνια (Τάνια Σαβίτσεβα) 5535 Άννα Φρανκ (Άννα Φρανκ) 89 Ιουλία (Αγία Ιουλία της Κορσικής, μαρτυρας και προστάτης άγιος του 5ου αιώνα) 127 Ιωάννα (θεωρείται ότι ονομάστηκε προς τιμήν της Ιωάννας της Λωραίνης) 898 Χίλντεγκαρντ (Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν, μύστρια, συγγραφέας και φιλόσοφος) 1840 Χους (Γιαν Χους) 5275 Σντισλάβα (Σντισλάβα Μπέρκα) 7100 Μαρτίνος Λούθηρος (Μαρτίνος Λούθηρος) 7256 Μπονχέφερ (Ντίτριχ Μπονχέφερ) 8661 Ράτσινγκερ (Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄) 20006 Αλβέρτος ο Μέγας (Αλβέρτος ο Μέγας, θεολόγος) 54 Αλεξάνδρα (Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, νατουραλιστής και εξερευνητής) 327 Κολομβία (Χριστόφορος Κολόμβος, εξερευνητής) 853 Νανσενία (Φρίντγιοφ Νάνσεν, εξερευνητής) 876 Σκοτ (Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ, εξερευνητής) 1065 Amundsenia (Ρόαλντ Άμουνδσεν, πολικός εξερευνητής) 2473 Χέιερνταλ (Θορ Χέιερνταλ, εξερευνητής και συγγραφέας) 2785 Σέντοφ (Γκεόργκι Σέντοφ, εξερευνητής της Αρκτικής) 3130 Χίλαρι (Έντμουντ Χίλαρι, ορειβάτης) 3357 Τολστίκοφ (Γιεβγκένι Τολστίκοφ, πολικός εξερευνητής) 4055 Μαγγελάνος (Φερδινάνδος Μαγγελάνος, εξερευνητής) 6481 Τένσινγκ (Τένσινγκ Νοργκέι, ορειβάτης) 6542 Ζακ-Ιβ Κουστό (Ζακ-Ιβ Κουστό, θαλάσσιος εξερευνητής) 8291 Μπίνγκαμ (Χάιραμ Μπίνγκαμ Γ΄, εξερευνητής) 15425 Βελζλ (Γιαν Βελζλ, εξερευνητής) 43806 Ωγκύστ Πικάρ (Ωγκύστ Πικάρ, φυσικός κι εξερευνητής) 3092 Ηρόδοτος (Ηρόδοτος) 3097 Τάκιτος (Τάκιτος) 6174 Πολύβιος (Πολύβιος) 6304 Ιώσηπος Φλάβιος (Ιώσηπος Φλάβιος) 40444 Παλακί (Φραντισέκ Παλακί) Συγγραφείς 1931 Τσάπεκ (Κάρελ Τσάπεκ) 2428 Καμενιάρ (Ιβάν Φρανκό) 2616 Λέσια (Λέσια Ουκραΐνκα) 2681 Οστρόφσκι (Νικολάι Οστρόφσκι) 3047 Γκέτε (Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε) 3412 Κάφκα (Φραντς Κάφκα) 4112 Χράμπαλ (Μπόχουμιλ Χράμπαλ) 5418 Τζόις (Τζέιμς Τζόις) 5535 Άννα Φρανκ (Άννα Φρανκ) 5666 Ραμπελέ (Φρανσουά Ραμπελέ) 5676 Βολταίρος (Βολταίρος) 6984 Λιούις Κάρολ (Λιούις Κάρολ) 7328 Καζανόβα (Τζάκομο Καζανόβα) 8315 Μπα Τζιν (Μπα Τζιν) 8379 Στραζίνσκι (Τζ. Μάικλ Στραζίνσκι) 8382 Μαν (τα αδέρφια Χάινριχ Μαν και Τόμας Μαν) 12608 Αίσωπος (Αίσωπος) 13406 Σεκόρα (Οντρέι Σεκόρα) 26314 Σκβορέσκι (Οντρέι Σκβορέσκι) 40106 Έρμπεν (Κάρελ Γιαρομίρ Έρμπεν) 44597 Θορό (Χένρι Ντέιβιντ Θορό) 79144 Θερβάντες (Μιγκέλ ντε Θερβάντες) 91007 Ίαν Φλέμινγκ (Ίαν Φλέμινγκ) Μυθιστοριογράφοι Ποιητές 1875 Νερούντα (Γιαν Νερούντα) 2106 Ουγκό (Βίκτωρ Ουγκό) 2208 Πούσκιν (Αλεξάντρ Πούσκιν) 2222 Λέρμοντοφ (Μιχαήλ Λέρμοντοφ) 2604 Μάρσακ (Σαμουήλ Μάρσακ) 3067 Αχμάτοβα (Άννα Αχμάτοβα) 3112 Βελιμίρ (Βελιμίρ Χλέμπνικοφ) 4110 Κιτς (Τζον Κιτς) 4369 Σάιφερτ (Γιάροσλαβ Σάιφερτ) 4635 Ρεμπό (Αρθούρος Ρεμπό) 7855 Ταγκόρ (Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ) 9495 Εμινέσκου (Μιχαήλ Εμινέσκου) 12163 Μανίλιος (Μάρκος Μανίλιος) 18624 Πρεβέρ (Ζακ Πρεβέρ) 59830 Ρέινεκ (Μπόχουσλαβ Ρέινεκ) 110288 Λι Πάι (Λι Πο) 110289 Του Φου (Του Φου) Δραματουργοί 615 Ροσβίτα (Ροσβίτα) 2930 Ευριπίδης (Ευριπίδης) 2985 Σαίξπηρ (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) 2921 Σοφοκλής (Σοφοκλής) 2934 Αριστοφάνης (Αριστοφάνης) 3046 Μολιέρος (Μολιέρος) 3079 Σίλερ (Φρίντριχ Σίλερ) 5696 Ίψεν (Ερρίκος Ίψεν) Σατιρικοί συγγραφείς 2734 Χάσεκ (Γιάροσλαβ Χάσεκ) 3244 Πετρώνιος (Πετρώνιος) 15017 Κάπι (Γουίλ Κάπι) 3062 Ρεν (Κρίστοφερ Ρεν) 5318 Ντιντσενχόφερ (οικογένεια αρχιτεκτόνων Ντιντσενχόφερ) 6055 Μπρουνελέσκι (Φιλίππο Μπρουνελέσκι) 6266 Λέτζελ (Γιαν Λέτζελ) 6550 Πάρλερ (Πίτερ Πάρλερ) 19129 Λος (Άντολφ Λος) 24666 Μις φαν ντερ Ρόε (Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε) 35233 Κρτσιν (Γιακούμπ Κρτσιν) 37683 Γουστάβος Άιφελ Συνθέτες Άλλοι 5203 Παβαρότι (Λουτσιάνο Παβαρότι, τενόρος) 5230 Ασαχίνα (Τακάσι Ασαχίνα, μαέστρος) 6432 Τεμιρκάνοφ (Γιούρι Τεμιρκάνοφ, μαέστρος) 6583 Ντεστίν (Ema Destinnová, επίσης γνωστή ως Έμμυ Ντεστίν, σοπράνο) 11201 Τάλιτς (Βαλκλαβ Τάλιτς, βιολονίστας) 18460 Πέκοβα (Ντάγκμαρ Πέκοβα, μεσόφωνος) 21801 Άνσερλ (Κάρελ Άνσερλ, μαέστρος) 21804 Βακλάβ Νέουμαν (Βακλάβ Νέουμαν, μαέστρος) 29834 Μαριακάλλας (Μαρία Κάλλας, υψίφωνος) 36226 Μάκερας (Τσαρλς Μάκερας, μαέστρος) 37573 Ενρίκο Καρούζο (Ενρίκο Καρούζο, τενόρος) 52344 Γεχούντι Μενουχίν (Γεχούντι Μενουχίν, βιολονίστας και μαέστρος) 1740 Πάαβο Νούρμι (Πάαβο Νούρμι, ολυμπιονίκης) 1909 Αλιέχιν (Αλεξάντρ Αλιέχιν, σκακιστής) 3027 Σαβάρς (Σαβάρς Καραπετιάν, κολυμβητής) 4538 Βίσι Άναντ (Βισβανάθαν Άναντ, σκακιστής) 3027 Σαβάρς (Σαβάρς Καραπετιάν) 5891 Γκέριγκ (Λου Γκέριγκ, παίκτης μπέιζμπολ) 5910 Ζάτοπεκ (Εμίλ Ζάτοπεκ, δρομέας μεγάλου μήκους, ολυμπιονίκης) 6758 Τζέσε Όουενς (Τζέσε Όουενς, αθλητής) 9224 Ζελέζνι (Γιαν Ζελέζνι, ακοντιστής) 10634 Πεπιμπίτσαν (Γιόζεφ Μπίτσαν, ποδοσφαιριστής) 12373 Άρμστρονγκ (Λανς Άρμστρονγκ, ποδηλάτης) 14282 Κρόιφ (Γιόχαν Κρόιφ, ποδοσφαιριστής) 33179 Αρσέν Βενγκέρ (Αρσέν Βενγκέρ, προπονητής ποδοσφαίρου) 42585 Φειδιππίδης (Φειδιππίδης, αρχαίος δρομέας) 73891 Πιέτρο Μενέα (Πιέτρο Μενέα, σπρίντερ) 78071 Βίνσεντ (Φρανσέσκ Μπισέντ, σκακιστής) 79647 Μπάλακ (Μίχαελ Μπάλακ, ποδοσφαιριστής) 82656 Πούσκας (Φέρεντς Πούσκας, ποδοσφαιριστής) 175281 Κολόνικς (Γκιόργκι Κολόνικς, αθλητής του κανόε-καγιάκ) 90414 Κάρποφ (Ανατόλι Κάρποφ, σκακιστής) 128036 Ραφαέλ Ναδάλ (Ραφαέλ Ναδάλ, τενίστας) 230975 Ρότζερ Φέντερερ (Ρότζερ Φέντερερ, τενίστας) 267585 Πόπλουχαρ (Γιαν Πόπλουχαρ, ποδοσφαιριστής) 316020 Linshuhow (Τζέρεμι Λιν, καλαθοσφαιριστής) 3163 Ράντι (Τζέιμς Ράντι, μάγος και σκεπτιστής) 83 Βεατρίκη (Βεατρίκη Πορτινάρι) 156 Ξανθίππη (Ξανθίππη, σύζυγος του Σωκράτη) 609 Φουλβία (Φουλβία, σύζυγος του Μάρκου Αντωνίου) 904 Ροκφελία (Τζον Ντ. Ροκφέλερ, επιχειρηματίας) 1038 Τακία (Έντουαρντ Τακ, ευεργέτης) 1462 Ζάμενχοφ (Λουδοβίκος Λάζαρος Ζάμενχοφ, ο εμπνευστής της Εσπεράντο) 3018 Γκοντάιβα (Λαίδη Γκοντάιβα, ευγενής) 3147 Σαμάνθα (Σαμάνθα Σμιθ, μαθήτρια) 4487 Ποκαχόντας (Ποκαχόντας, ηρωίδα των Ινδιάνων) 14428 Λαζαρίδης (Μάικ Λαζαρίδης) 69275 Βίζενταλ (Σίμον Βίζενταλ, διώκτης των ναζί) 210290 Μπορσελίνο (Πάολο Μπορσελίνο, δικαστής) 241528 Τάμπμαν (Χάριετ Τάμπμαν, πολιτική ακτιβίστρια) 249521 Τρουθ (Σότζερνερ Τρουθ, πολιτική ακτιβίστρια) 316201 Μαλάλα (Μαλάλα Γιουσαφζάι, ακτιβίστρια) 92 Ούντινα (Ούντινε) 171 Οφηλία (Οφηλία) 211 Ιζόλδη (Ιζόλδη) 264 Λιμπούσα (Λιμπούσε) 588 Αχιλλεύς (Αχιλλέας) 617 Πάτροκλος (Πάτροκλος) 624 Έκτωρ (Έκτορας) 911 Αγαμέμνων (Αγαμέμνονας) 1143 Οδυσσεύς (Οδυσσέας) 1172 Αινείας (Αινείας) 2041 Λανσελότος (Λάνσελοτ) 2054 Γκάγουεν (Γκάγουεν) 2082 Γκάλαχαντ (Γκάλαχαντ) 2095 Πάρσιφαλ (Πάρσιφαλ) 2483 Γκουινεβέρε (Γκουίνεβιρ) 2597 Αρθούρος (βασιλιάς Αρθούρος) 2598 Μέρλιν (Μέρλιν ο μάγος) 3180 Μόργκαν (Μοργκάνα λε Φέι) 3552 Δον Κιχότης (Δον Κιχότης) 9713 Οίαξ (Οίακας) 12927 Πινόκιο (Πινόκιο) 38086 Μπέογουλφ (Μπέογουλφ) 1683 Κασταφιόρε (Μπιάνκα Κασταφιόρε) 2309 Μίστερ Σποκ (Μίστερ Σποκ) 2521 Χάιντι (Χάιντι) 4512 Σινουχέ (Σινουχέ ο Αιγύπτιος)Χαρακτήρες του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ 5048 Μοριάρτι (καθηγητής Μοριάρτι) 5049 Σέρλοκ (Σέρλοκ Χολμς) 5050 Doctorwatson (δρ Γουάτσον)Χαρακτήρες του Λιούις Κάρολ στο μυθιστόρημα Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων 6042 Γάτος του Τσεσάιρ (γάτος του Τσεσάιρ) 6735 Τρελοκαπελάς (Τρελοκαπελάς) 6736 Λαγός του Μάρτη (λαγός του Μάρτη)Φανταστικά τέρατα, περιεγραμένα ή αναφερόμενα από τον Λιούις Κάρολ στο μυθιστόρημα Jabberwocky 7470 Jabberwock (Τζαμπεργουόκι) 7896 Σβέικ (στρατιώτης Σβέικ) 9007 Τζέιμς Μποντ (Τζέιμς Μποντ) 12410 Ντόναλντ Ντακ (Ντόναλντ Ντακ) 18610 Άρθουρ Ντεντ (Άρθουρ Ντεντ)Χαρακτήρες κόμις των Ρενέ Γκοσινί και Αλμπέρ Ουντερζό: 29401 Αστερίξ (Αστερίξ) 29402 Οβελίξ (Οβελίξ) 98494 Μαρσουπιλαμί (Marsupilami) Μικρός Πρίγκιπας, δορυφόρος της 45 Eugenia (Μικρός Πρίγκιπας)
|
Αστεροειδείς και πλανήτες νάνοι που πήραν το όνομά τους από ανθρώπους, τόσο πραγματικούς όσο και φανταστικούς χαρακτήρες. Τα ονόματα των ανθρώπων αυτών εμφανίζονται στα αγγλικά, δηλαδή στη διεθνή τους ονομασία και όχι στην ελληνική:
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD_%CE%BC%CE%B5_%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CF%89%CE%BD
|
Νικόλαος Μπουραντάς
|
Ο Νικόλαος Μπουραντάς γεννήθηκε το 1900 στη σημερινή Ασωπία Βοιωτίας (τότε Χλεμποτσάρι). Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), διοικούσε τη μηχανοκίνητη μονάδα της Αστυνομίας Πόλεων, η οποία αποτελείτο από 700 άνδρες γνωστούς ως «Μπουραντάδες». Η μονάδα συμμετείχε ενεργά σε επιχειρήσεις ασφαλείας εναντίον αστικών αντιστασιακών ομάδων στην Αθήνα και κατά κύριο λόγο στα προάστια και στις περιοχές Νίκαιας, Καλλιθέας, Βύρωνα και Καισαριανής. Ο Μπουραντάς και οι άνδρες του εμπλέκονταν σε συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις υποτιθέμενων μελών της αντίστασης, μεταφέροντας αριθμούς υπόπτων στις Γερμανικές αρχές, οι οποίες με τη σειρά τους τους έστελναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Μπουραντάς δικάστηκε από το Ειδικό Πρωτοδικείο Αθηνών για Δωσιλόγους, με την έναρξη των διαδικασιών να λαμβάνει χώρα στις 20 Νοεμβρίου 1945. Ο αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων, Άγγελος Έβερτ, ανάμεσα σε άλλους υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας, κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης του Μπουραντά. Η δίκη ολοκληρώθηκε με την αθώωση του κατηγορουμένου, με τον δικαστή Δ. Γκολφινόπουλο να ισχυρίζεται πως τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την κατηγορούσα αρχή, ήταν ασαφή. Ο Γκολφινόπουλος έκρινε πως η βίαιη καταστολή των εκδηλώσεων κατά του Άξονα διεξήχθη από τους Μπουραντάδες προκειμένου να αποφευχθεί το να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους οι μονάδες του Άξονα, αποφεύγοντας έτσι κάποια πιθανή μεγαλύτερη αιματοχυσία, ενώ στην περίπτωση του Μπουραντά είπε πως ακολουθούσε διαταγές και δρούσε υπό απειλή. Η περίπτωση της συνεργασίας μεταξύ των μονάδων του Άξονα και της Αστυνομίας Πόλεων στην επιχείρηση ασφάλειας της Καλλιθέας αποκλείστηκε ως μία ατυχής σύμπτωση. Επιπλέον, ο Μπουραντάς ανακηρύχθηκε αθώος για τις κατηγορίες συνεργασίας με τα Τάγματα Ασφαλείας, ενώ δήλωσε άγνοια για το γεγονός πως υφιστάμενοί του είχαν παραδώσει υπόπτους στους Γερμανούς. Τέλος, ο Γκολφινόπουλος ζήτησε να ενημερωθεί αν ο κατηγορούμενος θα επεδίωκε κάποια χρηματική αποζημίωση από τους κατηγορητές του για ηθική βλάβη, κάτι το οποίο ο Μπουραντάς απέρριψε.Η δικαστική απόφαση για απελευθέρωση του Μπουραντά οδήγησε σε δημόσια κατακραυγή, κάτι το οποίο ώθησε τον τότε Υπουργό Δημόσιας Τάξης, Κωνσταντίνο Ρέντη, να ζητήσει την αναστολή του Μπουραντά από την αστυνομία και την επανεξέταση της υπόθεσής του. Ωστόσο, οι προτάσεις του Ρέντη δεν εφαρμόστηκαν. Μετέπειτα, προήχθη επικεφαλής της Αστυνομίας Πόλεων, ενώ το 1950, στις βουλευτικές εκλογές εξελέγη βουλευτής του Νομού Αττικής και Βοιωτίας και μπήκε στη Βουλή των Ελλήνων ως εκπρόσωπος του Μεταξισμού με το κόμμα Ελληνική Αναγέννησις, το οποίο ανήκε στη συμμαχία Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις. Μεταξύ του 1959 και 1964, υπηρέτησε ως επικεφαλής του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδας.Στις 16 Ιανουαρίου 1981, σε ηλικία 81 ετών, ο Μπουραντάς απεβίωσε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
|
Ο Νικόλαος Μπουραντάς (1900 - 16 Ιανουαρίου 1981) ήταν Έλληνας συνεργάτης των Ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τις Δυνάμεις του Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ιδιότητα του αξιωματικού της Αστυνομίας Πόλεων. Μετά το τέλος του πολέμου, απηλλάγη από τις κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και προήχθη επικεφαλής της Αστυνομίας Πόλεων. Επίσης, εξελέγη βουλευτής του Νομού Αττικης και Βοιωτίας και αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%82
|
Εκλογή ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος (ΗΒ) Σεπτεμβρίου 2022
|
Το 2019, στις αντίστοιχες εκλογές, αρχηγός του Συντηριτικού Κόμματος είχε βγει ο Μπόρις Τζόνσον. Ο Τζόνσον, στη συνέχεια, πέτυχε μία μεγάλη νίκη για το Συντηρητικό Κόμμα, στις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου του 2019, κάτι που εξασφάλισε τη διατήρηση του κόμματος στην εξουσία, με τον ίδιο ως πρωθυπουργό. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του πέτυχε την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, ήρθε αντιμέτωπος με την πανδημία του κορωνοϊού και υποστήριξε σθεναρά την Ουκρανία στον πόλεμό της με τη Ρωσία. Μία σειρά όμως από σκάνδαλα αμαύρωσαν την εικόνα του και κλόνισαν την εμπιστοσύνη των Τόρις βουλευτών προς αυτόν. Αρχικά υπήρξε μία πρόταση δυσπιστίας μεταξύ των βουλευτών των Τόρις στις 6 Ιουνίου του 2022, την οποία ο Τζόνσον κέρδισε, αφού δήλωσαν εμπιστοσύνη σε αυτόν 211 συντηρητικοί βουλευτές έναντι 148 που δεν τον εμπιστεύονταν. Μετά από λίγο καιρό όμως, στις 7 Ιουλίου 2022, ο Μπόρις Τζόνσον αναγκάστηκε να παραιτηθεί αφού πολλοί υπουργοί της κυβέρνησής του παραιτήθηκαν μαζικά.Μετά από την παραίτησή του, η αρμόδια επιτροπή του Συντηριτικού Κόμματος, η λεγόμενη «επιτροπή 1922», ανακοίνωσε το χρονοδιάγραμμα των εκλογών ανάδειξης διαδόχου του Τζόνσον. Οι εκλογές για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος γίνονται όπως ορίζει το καταστατικό του κόμματος. Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του κόμματος έπρεπε να το δηλώσουν στις 12 Ιουλίου και να έχουν την υποστήριξη τουλάχιστον 20 βουλευτών του ΣΚ. Στην πρώτη ψηφοφορία (13 Ιουλίου 2022) οι υποψήφιοι που δεν συγκέντρωσαν 30 ψήφους (βουλευτών του ΣΚ) εξαλείφθηκαν. Σε κάθε επόμενη ψηφοφορία εξαλείφεται ο υποψήφιος που έλαβε τις λιγότερες ψήφους (βουλευτών του ΣΚ) Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι να μείνουν μόνο δύο υποψήφιοι για τη θέση του αρχηγού. Οι δύο υποψήφιοι θα αναμετρηθούν στην τελική εκλογή, στην οποία θα ψηφίσουν τα μέλη του Συντηρητικού Κόμματος. Ο υποψήφιος που θα πλειοψηφήσει ανακηρύσσεται νικητής. Η Σουέλα Μπρέιβερμαν, η Γενική Εισαγγελέας Αγγλίας και Ουαλίας, ήταν η πρώτη Συντηρητική που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της, στις 6 Ιουλίου. Υποστήριξε την παραίτηση του Μπόρις Τζόνσον, την έξοδο του ΗΒ από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και από το ΕΔΑΔ. Ο Τομ Τούγκεντατ, ο πρώην στρατιωτικός ο οποίος τώρα είναι Πρόεδρος της Επίλεκτης Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις 7 Ιουλίου.Η Κέμι Μπάντενοχ παραιτήθηκε από το Υπουργείο Τοπικής Αυτοδιοίκησης στις 6 Ιουλίου και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της στις 8 Ιουλίου. Υποστηρίχθηκε από άλλα μέλη της Βουλής για την υπευθυνότητα, την ειλικρίνεια, το κουράγιο και το καθαρό όραμά της.Ο Ρίσι Σούνακ παραιτήθηκε από τη θέση του ως Υπουργός Οικονομικών στις 5 Ιουλίου και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις 8 Ιουλίου. Στην εκστρατεία του υποσχέθηκε «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, ανοικοδόμηση της οικονομίας και επανένωση της χώρας». Υποστηρίχθηκε από άλλα μέλη της Βουλής που θεωρούν ότι θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην πολιτική και θα δείξει παραδοσιακές συντηρητικές αρχές, δεξιότητα και εμπειρία. Η υποψηφιότητά του επισκιάστηκε από μικρά παραπτώματα που μεγαλοποιήθηκαν από την αντιπολίτευση, όπως μία φορά που παραβίασε τους κανόνες του λόκνταουν και πήγε σε ένα πάρτι γενεθλίων και σχόλια που έκανε σε νεαρότερη ηλικία.Ο Τζέρεμι Χαντ είναι γνωστός για την πολύχρονη θητεία του ως Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας (2012-2018), η οποία ήταν η μακροβιότερη στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου και επέζησε τον ανασχηματισμό στην αλλαγή της κυβέρνησης, από τον Κάμερον στην Τερέζα Μέι. Ο Χαντ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά τους στις 9 Ιουλίου υποσχόμενος ότι θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των εκλογέων. Είπε ότι δεν θα μειώσει τους φόρους και τις εισφορές ταμείων μέχρι να σταθεροποιηθεί η οικονομία, θα νομιμοποιήσει το κυνήγι της αλεπούς και θα υποστηρίξει το σχέδιο της βρετανικής κυβέρνησης για απέλαση των παράνομων προσφύγων και μεταναστών στη Ρουάντα.Ο Ναντίμ Ζαχάβι, ο πολυεκατομμυριούχος μεγιστάνας και συνιδρυτής της εταιρείας δημοσκοπήσεων YouGov, πήρε τη θέση του Σούνακ ως Υπουργός Οικονομικών μετά τον ανασχηματισμό της 5ης Ιουλίου. Άρχισε να ετοιμάζεται από τις 7 Ιουλίου και στις 9 Ιουλίου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τη θέση του αρχηγού. Υποσχέθηκε ότι αν γίνει πρωθυπουργός θα μειώσει τους φόρους κάνοντας μέχρι και 20% περικοπές από τις κρατικές υπηρεσίες. Θα ήθελε όμως να αυξήσει τις δαπάνες στην άμυνα, να συνεχίσει τις «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν τα σχολεία σε όλη τη χώρα» και να προστατεύει τα παιδιά «από επιβλαβείς και ανάρμοστες ανοησίες που τους φορτώνουν οι ριζοσπάστες ακτιβιστές». Οι ίδιος διερευνάται για σκάνδαλο φοροδιαφυγής, αλλά είπε ότι θα ανοίξει τους λογαριασμούς του αν κερδίσει στην εκλογή.Η Πένι Μόρντοντ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της στις 10 Ιουλίου. Μερικές σκηνές από το αρχικό προωθητικό βίντεο της εκστρατείας της χρειάστηκε να κοπούν. Το σύνθημά της ήταν «πρέπει να γίνει αλλαγή ηγεσίας, και πρέπει να είναι λιγότερο για τον ίδιο τον αρχηγό και περισσότερο για το πλοίο». Υποστηρίχθηκε από άλλα μέλη της Βουλής για αποδεδειγμένη ικανότητα, εμπειρία, δύναμη χαρακτήρα και δύναμη ενωτισμού. Η «κοινωνικά φιλελεύθερη» υποψήφια υποστηρίζεται από τους Σκωτσέζους Συντηρητικούς.Η Λιζ Τρας ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της στις 10 Ιουλίου. Υποσχέθηκε μεγάλη μείωση των φόρων από την πρώτη ημέρα της εκλογής της.
|
Από τις 12 Ιουλίου έως τις 5 Σεπτεμβρίου του 2022 διεξήχθησαν εκλογές για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου. Από τις εκλογές αναδείχθηκε ο διάδοχος του Μπόρις Τζόνσον για αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος και πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Νικητής των εκλογών ήταν η Λιζ Τρας, η οποία ορκίστηκε πρωθυπουργός της επόμενη ημέρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE_%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_(%CE%97%CE%92)_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_2022
|
Λουδοβίκα Μαργαρίτα του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς
|
Ο πατέρας της Ιάκωβος κόμης του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς (1510–1570) ήταν το τελευταίο άρρεν μέλος του Οίκου του Τσβάιμπρυκεν. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Σίμων Ε΄ Βέκερ, είχε ήδη αποβιώσει το 1540. Τόσο ο Ιάκωβος όσο και ο Σίμων είχαν από μία μόνο κόρη, τη Λουδοβίκα-Μαργαρίτα και την Αμαλία αντίστοιχα. Ακολούθησε μία διαμάχη για την κληρονομιά μεταξύ των συζύγων τους, του Φίλιππου Ε΄ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ και του Φίλιππου του Λάινινινγκεν-Βέστερμπουργκ αντίστοιχα. Τα αμφισβητούμενα εδάφη περιλάμβαναν την κυριότητα του Μπιτς, την περιφέρεια και το κάστρο του Λέμπεργκ, την κυριότητα του Όχσενσταϊν και το ήμισυ της κυριότητας του Λίχτενμπεργκ (το άλλο ήμισυ ήταν ήδη υπό την κατοχή του κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ). Το Μπιτς ήταν τυπικα φέουδο του δουκάτου της Λωρραίνης και θα μπορούσε θεωρητικά να κληρονομηθεί μόνο σε άρρενα απόγονο. Αρχικά ο Φίλιππος Ε΄ είχε επιτυχίες. Ωστόσο αμέσως εισήγαγε τη Λουθηρανική πίστη στην πρόσφατα αποκτηθείσα περιοχή του και αυτό δυσαρέστησε τον ισχυρό και καθολικό δούκα της Λωρραίνης. Ο δούκας έπαυσε την παραχώρηση του φέουδου και τον Ιούλιο του 1572 τα στρατεύματα της Λωρραίνης κατέλαβαν την κομητεία. Δεδομένου ότι ο στρατός του Φίλιππου Ε΄ δεν ήταν ισότιμος με αυτόν της Λωρραίνης, ο κόμης πήγε την υπόθεση στο αυτοκρατορικό Δικαστήριο. Κατά τη διάρκεια της δίκης η Λωρραίνη υποστήριξε ότι, πρώτον, ένα σημαντικό μέρος της επικράτειας του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς είχε αποκτηθεί σε ανταλλαγή με τη Λωρραίνη το 1302 και, δεύτερον, οι κόμητες του Λάινινγκεν είχαν πωλήσει τις κληρονομικές τους αξιώσεις στη Λωρραίνη το 1573. Το 1604 το Χάναου-Λίχτενμπεργκ και η Λωρραίνη αποφάσισαν να διευθετήσουν την αντιδικία. Σε μία συνθήκη που υπογράφηκε το 1606, συμφωνήθηκε ότι το Μπιτς θα επανέλθει στη Λωρραίνη και το Χάναου-Λίχτενμπεργκ θα διατηρούσε το Λέμπεργκ. Αυτό ήταν λογικό, καθώς αντιστοιχούσε περίπου στις θρησκευτικές αντιλήψεις των κατοίκων των εδαφών. Παντρεύτηκε στις 14 Οκτωβρίου 1560 στο Μπιτς με τον Φίλιππο Ε΄ κόμη του Χάναου-Λίχτενμπεργκ (1541–1599). Αυτός ήταν ο πρώτος από τους τρεις γάμους του. Είχαν τα ακόλουθα παιδιά: Ιωάννα-Σίβυλλα (6 Ιουλίου 1564, Λίχτενμπεργκ - 24 Μαρτίου 1636, Ρούνκελ), παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Ε΄ κόμη του Βηντ-Ρούνκελ και του Ίζενμπουργκ (απεβ. 1612). Φίλιππος (7 Οκτωβρίου 1565, Μπουξβιλέρ - 31 Αυγούστου 1572 , Στρασβούργο) απεβ. 7 ετών και τάφηκε στο Nεφβίλ-λε-Σαβέρν. Aλβέρτος (22 Νοεμβρίου 1566 , Μπουξβιλέρ - 13 Φεβρουαρίου 1577 στο Χάγκουεναου/Αγκνώ) απεβ. 11 ετών και τάφηκε στο Νεφβιλέρ. Αικατερίνη (30 Ιανουαρίου 1568 , Μπουξβιλέρ - 6 Αυγούστου 1636), παντρεύτηκε τον Σενκ-Έμπερχαρντ του Λίμπουργκ-Σπέκφελντ (1560–1622). Ιωάννης-Ράινχαρντ Α΄ (13 Φεβρουαρίου 1569, Μπιτς - 19 Νοεμβρίου 1625 στο Λίχτενμπεργκ), κόμης του Χάναου-Λίχτενμπεργκ. Hessisches Staatsarchiv Marburg, συλλογή 81 Government Hanau Adrian Willem Eliza Dek: De Afstammelingen van Juliana van Stolberg tot aan het jaar van de vrede van Munster, Zaltbommel, 1968 Reinhard Dietrich: Die Landesverfassung in dem Hanauischen = Hanauer Geschichtsblätter, τόμος. 34, Χάναου, 1996,(ISBN 3-9801933-6-5) M. Goltzené: Aus der Geschichte des Amtes Buchsweiler, σε: "Pay d'Alsace", τόμος. 111/112, σελ. 64 στ Franz Domenicus Häberlein: Neueste Teutsche Reichsgeschichte vom Anfange des Schmalkaldischen Krieges bis auf unsere Zeiten, τόμους. 8 και 9, Halle, 1779, 1780 Heinrich Hermelink: Die Matrikeln der Universität Tübingen, τόμος. 1, Στουτγκάρδη, 1906 JG Lehmann: Urkundliche Geschichte der Grafschaft Hanau-Lichtenberg im unteren Elsasse, 2 vols, 1862 (?), Reprinted: Pirmasens, 1970. Wilhelm Morhardt: Hanau alt's - in Ehren b'halt's - Die Grafen von Hanau-Lichtenberg in Geschichte und Geschichten = "Babenhausen einst und jetzt", τομ. 10, Babenhausen, 1984 Reinhard Suchier: Genealogie des Hanauer Grafenhauses, σε: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. Αύγουστος 1894, Χάναου, 1894 Ernst J. Zimmermann: Hanau Stadt und Land, 3rd ed., Hanau, 1919, επανεκτύπωση 1978
|
Η Λουδοβίκα-Μαργαρίτα, γερμ.: Ludowika Margaretha von Zweibrücken-Bitsch (19 Ιουλίου 1540, Ίνγκβιλερ - 15 Δεκεμβρίου 1569, Μπουξβιλέρ) ήταν το μόνο παιδί και η κληρονόμος του Ιακώβου κόμη του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς (19 Ιουλίου 1510 · 22 Μαρτίου 1570) από τη σύζυγό του Αικατερίνη, γεννημένη κόμισσα του Χόνσταϊν τσου Κλέτενμπεργκ. Τάφηκε στο Ίνγκβιλερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%B2%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%85%CE%BA%CE%B5%CE%BD-%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Πανεπιστήμιο της Χαβάης
|
Η πανεπιστημιόπολη της Μανόα, γνωστή ως «Πανεπιστήμιο της Χαβάης στη Μανόα», είναι η «ναυαρχίδα» του συστήματος του Πανεπιστημίου της Χαβάης. Ιδρύθηκε το 1907 ως κολέγιο με βάση τις πράξεις παραχωρήσεως εκτάσεων του Μόριλ. Η φήμη του είναι ιδιαιτέρως καλή για τις σπουδές που προσφέρει στην αστρονομία, στον χαβανέζικο πολιτισμό (και γενικότερα στους πολιτισμούς του Ειρηνικού Ωκεανού, στις φιλολογίες της Ανατολικής Ασίας, στις ασιατικές σπουδές, στην ωκεανογραφία, αλλά και στη βοτανική, τις σπουδές μηχανικού, την εθνομουσικολογία, τη γεωφυσική, τη νομική, τη γλωσσολογία, τα μαθηματικά και την ιατρική. Η δεύτερη μεγαλύτερη πανεπιστημιόπολη είναι το «Πανεπιστήμιο της Χαβάης στο Χίλο», στη Μεγαλόνησο της Χαβάης, με περισσότερους από 3.000 φοιτητές. Η μικρότερη πανεπιστημιόπολη είναι αυτή στο Καπολέι, στα δυτικά της νήσου Οάχου. Το σύστημα των κοινοτικών κολεγίων (Community Colleges) του Πανεπιστημίου αποτελείται από 4 κολέγια στην Οάχου και από ένα στις νήσους Μάουι, Καουάι και το μεγάλο νησί της Χαβάης. Τα εκπαιδευτικά κέντρα του Πανεπιστημίου της Χαβάης βρίσκονται σε πιο απομακρυσμένες τοποθεσίες της Πολιτείας, στηρίζοντας τις αγροτικές κοινότητες με εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Κολέγιο Φαρμακευτικής «Daniel K. Inouye» Σχολή Επιστημών και Τεχνολογίας Ωκεανών και Γης Ιατρική Σχολή «John A. Burns» Νομική Σχολή «William S. Richardson» Κολέγιο Shidler Διοικήσεως Επιχειρήσεων Κέντρο Ερευνών Καρκίνου της Χαβάης Κέντρο Πολιτιστικών και Τεχνικών Ανταλλαγών Ανατολής-Δύσεως Αστεροσκοπείο Χαλεάκαλα Ινστιτούτο Φυσικής Ενέργειας της Χαβάης Ινστιτούτο Αστρονομίας Αστεροσκοπείο Κεκ Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Πλανητολογίας Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας της Χαβάης (ιδρύθηκε το 1912) Βοτανικός Κήπος «Harold L. Lyon» Αστεροσκοπεία του Μάουνα Κέα Αστεροσκοπείο Κεκ Ενυδρείο Γουαϊκίκι (ιδρύθηκε πριν το Πανεπ., το 1904, και ενσωματώθηκε σε αυτό το 1919) Σε συμφωνία με το άρθρο 10, παράγρ. 6, του Πολιτειακού Συντάγματος της Χαβάης, το σύστημα του Πανεπιστημίου διοικείται από Συμβούλιο (Board of Regents), αποτελούμενο από 15 άμισθα μέλη, τα οποία προτείνονται από ένα συμβούλιο υποψηφιοτήτων, διορίζονται από τον Κυβερνήτη της Χαβάης και ο διορισμός τους εγκρίνεται από το κοινοβούλιο της πολιτείας. Το Συμβούλιο εποπτεύει όλα τα θέματα διοικήσεως του συστήματος του Πανεπιστημίου. Επίσης διορίζει, αξιολογεί και αν κριθεί απαραίτητο, απολύει τον Πρόεδρο του Πανεπιστημίου της Χαβάης.Το Συμβούλιο περιλαμβάνει ως μέλος έναν φοιτητή ή φοιτήτρια, που διορίζεται από τον Κυβερνήτη της Χαβάης για μια θητεία δύο ετών, με πλήρες δικαίωμα ψήφου. Η συμμετοχή εκπροσώπου των φοιτητών εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο της πολιτείας το 1997. Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Χαβάης υπήρξαν αρκετοί γνωστοί και αξιόλογοι άνθρωποι σε ποικίλους τομείς. Μεταξύ τους, οι πολιτικοί Ντάνιελ Ινόουεϊ και Τάμυ Ντάκγουορθ τραυματίσθηκαν ως αξιωματικοί του αμερικανικού στρατού προτού ασχοληθούν με την πολιτική. Οι Μπέτι Μίντλερ και Τζώρτζια Έντζελ έγιναν επιτυχημένες ηθοποιοί. Αμφότεροι οι γονείς του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, οι Μπαράκ Ομπάμα ο πρεσβύτερος και Ανν Ντάνχαμ, όπως και η ετεροθαλής αδελφή του Μάγια Σουτόρου-Ιν, απεφοίτησαν από το Πανεπιστήμιο της Χαβάης στη Μανόα, όπου οι γονείς γνωρίστηκαν σε ένα μάθημα ρωσικής γλώσσας. Η μητέρα του Προέδρου μάλιστα πήρε τρεις τίτλους σπουδών από το ίδρυμα, εξ ων ένα διδακτορικό στην ανθρωπολογία. Μερικοί άλλοι αξιοσημείωτοι απόφοιτοι του ιδρύματος είναι οι εξής: Νηλ Άμπερκρόμπι, κυβερνήτης της Χαβάης Πολ Κάλας, αστρονόμος Εντ Λου, αστροναύτης Ρόμπερτ Μπάλαρντ, ωκεανογράφος που ανεκάλυψε το ναυάγιο του Τιτανικού. Χέδερ Μπάουν, πετοσφαιρίστρια Άλις Μπωλ, χημικός Κουνίβο Νακαμούρα, Πρόεδρος του Παλάου Σταν Σακάι, δημιουργός κόμικ Κλέιτον Στάνλεϊ, πετοσφαιριστής Λη Τσον-γουκ, γεν. διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τομ ΧέντερσονΤο σύστημα του Πανεπιστημίου της Χαβάης είχε επίσης πολλούς αξιοσημείωτους διδάσκοντες, όπως οι: Γιόχαν Γκάλτουνγκ, κοινωνιολόγος και μαθηματικός Ουίλιαμ Μέρεντιθ, ποιητής Γκέοργκ φον Μπέκεσυ, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής 1961 Ντέρεκ Μπίκερτον, γλωσσολόγος Θόρντον Ουάιλντερ, συγγραφέας, επισκέπτης καθηγητής Ράντολφ Ρούμελ, πολιτικός επιστήμονας Λη Τσον-γουκ, γεν. διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Ryuzo Yanagimachi, ειδικός στην τεχνητή γονιμοποίηση Robert, Kamins (1998). Mālamalama: A History of the University of Hawaiʻi. David, Yount (1996). Who Runs The University? The Politics of Higher Education In Hawaiʻi, 1985-1992. Επίσημος ιστότοπος Αθλητισμός στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης
|
Το Πανεπιστήμιο της Χαβάης (University of Hawaiʻi, συντομογρ. UH) είναι δημόσιο πανεπιστήμιο, το σύστημα του οποίου περιλαμβάνει τρεις πανεπιστημιοπόλεις, επτά κολέγια, ένα κέντρο επαγγελματικής καταρτίσεως, πέντε ερευνητικά πανεπιστημιακά κέντρα, τέσσερα εκπαιδευτικά κέντρα και διάφορες άλλες ερευνητικές εγκαταστάσεις διασκορπισμένες σε 6 από τα νησιά της Πολιτείας της Χαβάης, στις ΗΠΑ. Τα γραφεία διοικήσεως του όλου συστήματος βρίσκονται στην κυρίως πανεπιστημιόπολη, στο προάστιο Μανόα της Χονολουλού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B7%CF%82
|
Ζεσούς Ρεντόντο
|
Γιος ενός δασκάλου, ο Ρεντόντο μετακόμισε σε ηλικία 24 ετών στη Μαδρίτη, όπου βρήκε απασχόληση ως διαφημιστικός πράκτορας και σύντομα απέκτησε την κυριότητα του πρακτορείου. Η πρώτη του εικονογραφημένη δημιουργία ήταν για τις εκδόσεις Bruguera, στη σειρά Profesor Woosley (1962). Απασχολήθηκε, επίσης, με τη δημοφιλή σειρά Καπετάν Τρουένο, όπως και τις Un Paseo por la Rioja, Centauro and SOS Dossier Ecologico, ενώ για το Ολλανδικό έντυπο Tina, σχεδίασε την ιστορία Edward. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο Ρεντόντο ξεκίνησε συνεργασία με κορυφαίες εταιρείες του είδους, όπως οι Βρετανικές IPC και DC Thomson, όπου παρήγαγε μερικές από τις καλύτερες σειρές του, για τα έντυπα 2000AD, Starlord, Tornado, Eagle, Scream!, αλλά και Diana, Jackie (τα δύο τελευταία για κορίτσια). Αξιοσημείωτες δημιουργίες του αποτελούν οι περιπέτειες του χαρακτήρα Dan Dare, όπως και Mind Wars, Return to Armageddon. Τη δεκαετία του ’90 ο Ρεντόντο συνεργάστηκε με την Αμερικανική εκδοτική Marvel US, δημιουργώντας τις σειρές Kitty Pride, Star Trek κ.α. Τελευταία έχει στραφεί στην εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, παράλληλα με τα κόμικς.
|
Ο Ζεσούς Ρεντόντο (Jesús Redondo Román, Βαγιαδολίδ, 8 Αυγούστου 1934) είναι Ισπανός εικονογράφος, δημιουργός κόμικς. Εργάστηκε και δημοσίευσε δουλειές του σε πολλές χώρες, περιλαμβανομένων, εκτός της Ισπανίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ολλανδίας, Σουηδίας, Ελλάδας αλλά και των ΗΠΑ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Ναπολέων Κάρολος Βοναπάρτης του Κανίνο
|
Ήταν ο τρίτος γιος του Καρόλου-Λουκιανού 2ου πρίγκιπα του Κανίνο & Μουζινιάνο και της Ζηναΐδας Βοναπάρτη, κόρης του Ιωσήφ της Ισπανίας, εξαδέλφης του Καρόλου-Λουκιανού. Υπηρέτησε στον στρατό της Γαλλίας και συμμετείχε στην Γαλλική παρέμβαση στο Μεξικό και στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο. Ο τελευταίος επέφερε την πτώση της Β΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ΄ εξαδέλφου του πατέρα του. Το 1895 διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Λουκιανό καρδινάλιο, ως 5ος πρίγκιπας του Κανίνο & Μουζινιάνο. Ο ίδιος απεβίωσε το 1899 σε ηλικία 60 ετών, χωρίς άρρενες απογόνους και τον διαδέχθηκε ο εξάδελφός του Ρολάνδος Βοναπάρτης. Νυμφεύτηκε το 1859 τη Μαρία-Χριστίνα Ρούσπολι, κόρη του Τζοβάννι-Νεπομουτσένε Ρούσπολι 5ου πρίγκιπα του Τσερβέτερι και είχε τέκνα: Μαρία 1870-1947, παντρεύτηκε τον Ενρίκο Γκόττι στρατηγό. Ευγενία 1872-1949, παντρεύτηκε τον Λεόν-Ναπολεόν Νεΰ 4ο πρίγκιπα ντε Λα Μόσκοβα. Napoléon Charles Grégoire Jacques Philippe Bonaparte, 5th Prince de Canino et Musignano
|
Ο Ναπολέων-Κάρολος, γαλλ. Napoléon Charles (5 Φεβρουαρίου 1839 - 11 Φεβρουαρίου 1899) από τον Οίκο του Βοναπάρτη ήταν 5ος πρίγκιπας του Κανίνο & Μουζινιάνο (1895-1899).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Μεγάλη Βρετανία
|
Η Μεγάλη Βρετανία είναι το μεγαλύτερο νησί των Βρετανικών Νήσων, ενός αρχιπελάγους που βρίσκεται βόρεια και δυτικά της ηπειρωτικής Ευρώπης, στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η γεωγραφική της θέση οριοθετεί μικρότερες εκτάσεις του Ατλαντικού Ωκεανού. Έτσι, στα ανατολικά βρέχεται από τη Βόρεια Θάλασσα, στα δυτικά από τη θάλασσα της Ιρλανδίας και στα νότια από το στενό της Μάγχης. Το νησί έχει έκταση 209.331 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το μήκος της ακτογραμμής είναι 17.820 χιλιόμετρα. Το ψηλότερο σημείο του είναι η κορυφή του όρους Μπεν Νέβις που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.344 μέτρα. Η Μεγάλη Βρετανία λόγω των θερμών ρευμάτων του Ατλαντικού Ωκεανού (το Ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού επηρεάζει το κλίμα της δυτικής Γαλλίας, της Νορβηγίας, της νότιας Ισλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας) έχει Ωκεάνιο κλίμα με ήπιους χειμώνες όπου οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 6°C έως -4°C και δροσερά καλοκαίρια με θερμοκρασίες από 14°C έως 25°C βαθμούς Κελσίου. Επίσης παρατηρούνται ισχυρές βροχοπτώσεις όλο το χρόνο ενώ οι χιονοπτώσεις παρατηρούνται κυρίως στη Σκωτία. Σε γενικές γραμμές η Σκωτία είναι το πιο κρύο μέρος της Μεγάλης Βρετανίας. Αγγλία, Μεγάλη Βρετανία ή Ηνωμένο Βασίλειο;
|
Η Μεγάλη Βρετανία (αγγλικά: Great Britain), γνωστή απλώς και ως Βρετανία, είναι το μεγαλύτερο νησί των Βρετανικών Νήσων, ενός αρχιπελάγους που βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση νησί στην Ευρώπη και ένατο μεγαλύτερο στον κόσμο. Μαζί με τα υπόλοιπα Βρετανικά Νησιά, με εξαίρεση τα πέντε έκτα της Ιρλανδίας, συγκροτούν το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας, ένα από τα 50 ανεξάρτητα κράτη της Ευρώπης. Συχνά η ονομασία Μεγάλη Βρετανία ταυτίζεται στην καθομιλουμένη με το σύνολο του Ηνωμένου Βασιλείου ή το σύνολο του Ηνωμένου Βασιλείου χωρίς τη Βόρεια Ιρλανδία. Οι κάτοικοι της με βάση τον γεωγραφικό (όπως επίσης και κρατικό) αυτόν όρο ονομάζονται Βρετανοί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Κάι Σιερχούις
|
Ο Σιερχούις έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του στην Εέρστε Ντιβίζιε για τον Γιονγκ Άγιαξ στις 25 Νοεμβρίου 2016, σε έναν αγώνα εναντίον της Τέλσταρ. Έχει αγωνιστεί στις μικρές Εθνικές της Ολλανδίας (U16, U18, U19, U20 και U21).Έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί, εκτός από την Εθνική Ανδρών Ολλανδίας και στην Εθνική Ανδρών Ελλάδας, καθώς έχει γεννηθεί στην Αθήνα. (Αγγλικά) Προφίλ Κάι Σιερχούις στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com
|
Ο Κάι Σιερχούις (Kaj Sierhuis, γεννημένος στις 27 Απριλίου 1998, Αθήνα) είναι Ολλανδός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για τη Χρόνινγκεν, με δανεισμό από τον Άγιαξ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B9_%CE%A3%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82
|
Ποταμός Μπαν
|
Η Γεωγραφική Υφήγησις του Πτολεμαίου (2ος αι. μ.Χ.) περιέγραψε μια εκβολή ποταμού ονόματι Αργίτας, αναφερόμενη στον Μπαν.Οι εκβολές του ποταμού Αργίτα (αρχαία ελληνικά: Ἀργίτας) ήταν ο ποταμός Μπαν μέσω του Κοουλρέιν, μία ονομασία βασισμένη στο ελληνικό άργης «φωτεινός, λαμπερός» ή σε λέξεις για το «ασήμι» όπως το ιρλανδικό argat ή το λατινικό argentum. Οι κελτιστές έχουν προτείνει ότι τα ύδατα του ποταμού θεωρούνταν «λαμπερά» από τους ντόπιους, αλλά φαίνεται πιθανότερο ότι οι ναυτικοί είχαν παρατηρήσει την εκτεταμένη λευκή άμμο σε εκβολή που εκτεινόταν καλά στην ενδοχώρα την εποχή του Πτολεμαίου και τώρα αντιπροσωπεύεται από την παραλία Πορτστιούαρτ Στραντ και τους αμμολόφους.
|
Ο Μπαν (αγγλικά: River Bann, ιρλανδικά: an Bhanna) είναι ποταμός στη Βόρεια Ιρλανδία. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός στη Βόρεια Ιρλανδία με μήκος 129 χλμ. Αποτελείται από δύο μέρη, τον Άνω Μπαν και τον Κάτω Μπαν. Ρέει από τα Όρη Μορν και χύνεται στον Ατλαντικό Ωκεανό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD
|
Σον-ε-Λουάρ
|
Ο Σον-ε-Λουάρ είναι μέρος της διοικητικής περιοχής Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ. Συνορεύει στο βορρά με το νομό Κοτ-ντ'Ορ, στα ανατολικά με το νομό Ζυρά, στα νοτιοανατολικά με το νομό Αιν, στα νότια με τους νομούς Ρον και Λουάρ, στα δυτικά με το νομό Αλιέ και στα βορειοδυτικά με το νομό Νιέβρ. Με έκταση 8.575 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι ο έβδομος μεγαλύτερος νομός της Γαλλίας. Ο νομός έχει περιοχές με χαμηλά όρη: δυτικά στην περιοχή γύρω από το Ωτάν, στα νοτιοδυτικά γύρω από το Σαρόλ και νότια, γύρω στο Μακόν. Διαρρέεται από δύο κύριους ποταμούς, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και προέρχεται η ονομασία του, πολλούς παραπόταμους, κανάλια και διώρυγες. Οι κυριότεροι ποταμοί είναι: ο Σον, που διασχίζει το νομό από βορρά προς νότο, σχηματίζει μεγάλη πεδιάδα και διαρρέει 46 κοινότητες. Ο Σον είναι ένας παραπόταμος του Ροδανού, στον οποίο εκβάλλει νοτιότερα, στην περιοχή της Λυών, συνδέοντας την περιοχή με τη Μεσόγειο Θάλασσα. ο Λίγηρας σχηματίζει τα νοτιοδυτικά σύνορα του νομού και τελικά εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Οι πηγές του βρίσκονται νοτιότερα από τα όρια του νομού.Η διώρυγα του Κέντρου συνδέει τον Σον με τον Λίγηρα μεταξύ Σαλόν-συρ-Σον και Ντιγκουάν, συνδέοντας έτσι τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στα ανατολικά, ο νομός καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της πεδιάδας της Μπρες. Στα δυτικά, το βιομηχανικό της κέντρο βρίσκεται στο Λε Κρεζό και στο Μονσώ-λε-Μιν, περιοχές γνωστές από παλιά για τα ανθρακωρυχεία και τη μεταλλουργία. Από την προϊστορική εποχή, οι κοιλάδες του Σον και του Λίγηρα είχαν κατοικηθεί και χρησίμευαν ως διάδρομοι μετακίνησης. Υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που μαρτυρούν ανθρώπινη παρουσία από τη Νεολιθική εποχή, όπως στην περιοχή του Σαλόν-συρ-Σον. Οι Αιδούοι, ένας σημαντικός γαλατικός λαός, σύμμαχος των Ρωμαίων, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω στο 500 π.Χ. και είχαν την πρώτη τους πρωτεύουσα, τα Βίβρακτα, στα βορειοανατολικά του σημερινού νομού και τη δεύτερη, το Αυγουστόδουνο, στο σημερινό Ωτάν. Η παρουσία τους στο χώρο έφθανε πέρα από τον νομό Σον-ε-Λουάρ και περιλάμβανε τμήματα των σημερινών νομών Κοτ-ντ'Ορ, Νιέβρ, Ιόν και Αιν, καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα Βίβρακτα έγιναν πρωτεύουσα γύρω στο 150-120 π.Χ. Το 52 π.Χ., όπως αναφέρει ο Ιούλιος Καίσαρ στα Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου, οι Αιδούοι έλαβαν μέρος στην εξέγερση των Γαλατών υπό τον Βερκιγγετόριξ κατά των Ρωμαίων. Η δημιουργία του Αυγουστόδουνου (Augustodunumt: ο λόφος του Αυγούστου), κατ' επιθυμίαν του αυτοκράτορα Αυγούστου διότι τα Βίβρακτα συμβόλιζαν την εξέγερση των Γαλατών, χρονολογείται από το 16 π.Χ. περίπου. Από την αρχή, η πόλη ήταν περιτριγυρισμένη από τείχη μήκους 6 χιλιομέτρων, ενισχυμένα από 54 κυκλικούς πύργους. Ο Χριστιανισμός άρχισε να διαδίδεται στην περιοχή από τον 3ο αιώνα. Ο παλαιότερος γνωστός επίσκοπος του Ωτάν είναι ο Reticius, που ήταν παρών στο Συμβούλιο της Ρώμης το 313. Τον Μεσαίωνα, η περιοχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ως σταυροδρόμι μεταξύ του βορρά και του νότου του Βασιλείου της Γαλλίας και των συνόρων με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας. Πολλοί θρησκευτικοί και λαϊκοί άρχοντες μοιράζονταν εδάφη και δικαιώματα, όπως το αβαείο του Κλυνύ, έδρα του θρησκευτικού τάγματος των Βενεδικτίνων που εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, ο επίσκοπος του Ωτάν και η περιφέρειά του, ο κόμης του Σαλόν, ο κόμης του Μπρανσιόν και οι δούκες της Βουργουνδίας, καθώς ο νομός αποτελούσε τμήμα του δουκάτου της Βουργουνδίας. Ο νομός κατελήφθη δύο φορές από τα αυστριακά στρατεύματα: από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο του 1814 και από τον Ιούνιο του 1815 μέχρι τον Νοέμβριο του 1818. Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Λαμαρτίνος ήταν ο πιο διάσημος από τους κατοίκους του Σον-ε-Λουάρ: ποιητής, επικεφαλής της Προσωρινής Κυβέρνησης τον Φεβρουάριο του 1848, υπουργός Εξωτερικών και κεντρική μορφή της πολιτικής σκηνής πριν εγκαταλείψει την πολιτική την εποχή της Δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852-1870).Μεταξύ 1940 και Νοεμβρίου 1942 το βορειοανατολικό τμήμα του νομού κατελήφθη από τους Γερμανούς, οι οποίοι στη συνέχεια διέσχισαν τη γραμμή οριοθέτησης και εισέβαλαν στη νότια ζώνη. Σθεναρό πεδίο δράσης της γαλλικής αντίστασης, ο νομός ελευθερώθηκε το καλοκαίρι του 1944. Ο νομός Σον-ε-Λουάρ δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης στις 4 Μαρτίου 1790, σύμφωνα με το νόμο της 22ας Δεκεμβρίου 1789, από τμήματα της επαρχίας της Βουργουνδίας, περίπου εντός των παλαιών ορίων των περιοχών των πόλεων Ωτάν, Σαλόν, Σαρόλ και Μακόν.Από το 1960 έως το 2015, ήταν μέρος της περιοχής της Βουργουνδίας. Από την 1η Ιανουαρίου 2016, η περιοχή της Βουργουνδίας, συνενώθηκε με την όμορη περιοχή Φρανς-Κοντέ και πλέον αποτελούν τη νέα διοικητική περιοχή Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ. Ο νομός Σον-ε-Λουάρ χωρίζεται σε 5 διοικητικά διαμερίσματα, 29 καντόνια και 565 κοινότητες. Οι μεγαλύτερες πόλεις του νομού Σον-ε-Λουάρ είναι: Οινοπαραγωγή Η Βουργουνδία είναι διάσημη για την παραγωγή οίνου από την αρχαιότητα. Στο νομό Σον-ε-Λουάρ, κατά μήκος του ποταμού Σον υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις αμπελοκαλλιέργειας. Ο αμπελώνας της Βουργουνδίας, ο οποίος περιλαμβάνει δύο αμπελώνες στο νομό, στην περιοχή του Σαλόν και στην περιοχή του Μακόν.Ο αμπελώνας του Μπωζολαί, που εκτείνεται σε έκταση 55 χιλιομέτρων από την περιοχή του Μακόν έως βόρεια της Λυόν, και παράγει το διάσημο κρασί Μπωζολαί Νουβώ.Σημαντική οικονομική δραστηριότητα επίσης αναπτύσσεται στους τομείς της ορνιθοτροφίας, κτηνοτροφίας και τυροκομίας.Βιομηχανία Ο νομός είχε μια εξαιρετική βιομηχανική ανάπτυξη από τον 19ο αιώνα, ειδικότερα, στην περιοχή του Λε Κρεζό και την περιοχή εξόρυξης Μονσώ-λε-Μιν. Υψηλά εκβιομηχανισμένη περιοχή είναι επίσης ο άξονας Σαλόν-Μακόν με μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και εταιρείες διεθνούς κύρους. Τουρισμός Ο τουρισμός επίσης είναι ανεπτυγμένος στην περιοχή, κυρίως πράσινος τουρισμός, με μεγάλο ποδηλατικό δίκτυο πάνω από 120 χιλιόμετρα από το Σαλόν έως το Μακόν, ένα μέσο για να ανακαλύψει ο ταξιδιώτης τα όμορφα βουκολικά τοπία και τα αξιοθέατα, όπως τα παλιά αβαεία, τους πύργους και τα κάστρα που είναι διάσπαρτα στην περιοχή. Με αιώνες παρουσίας στο ιστορικό προσκήνιο, ο νομός Σον-ε-Λουάρ έχει πολλά και αξιόλογα μνημεία, μερικά από τα οποία είναι: το Αββαείο του Κλυνύ, ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του Μεσαίωνα. το αρχαιολογικό πάρκο Σαλυτρέ, με μουσείο αφιερωμένο στην προϊστορία, που στεγάζει συλλογές από αντικείμενα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών στην περιοχή. ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο στο όρος Μπεβραί, όπου βρισκόταν τα Βίβρακτα. η πόλη Ωτάν, με ιστορικό κέντρο που φιλοξενεί πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά, αναγνωρισμένη ως «Πόλη Τέχνης και Ιστορίας». η εκκλησία της Sacré-Coeur ("Ιερή Καρδιά") στο Παραί-λε-Μονιάλ, σημαντικός τόπος προσκυνήματος από τον 12ο αιώνα. το μεσαιωνικό κάστρο Μπερζέ, 12ος αιώνας.Αξιοθέατα του νομού Σον-ε-Λουάρ Επίσημη σελίδα του νομού (γαλλικά) Νομός Σον-ε-Λουάρ (γαλλικά) Διαδραστικός χάρτης (γαλλικά)
|
Η Σον-ε-Λουάρ (γαλλικά: Saône-et-Loire) είναι γαλλικός νομός στη διοικητική περιοχή Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ. Το όνομά του προέρχεται από τους ποταμούς Σον και Λίγηρα, μεταξύ των οποίων βρίσκεται. Πρωτεύουσα του νομού είναι η Μακόν. Η INSEE και το ταχυδρομείο του αποδίδουν τον κωδικό 71. Είναι ο πιο πολυπληθής νομός της περιοχής με πληθυσμό να ανέρχεται σε 555.023 κατοίκους κατά την απογραφή του 2016. Έχει έκταση 8.575 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διοικητικά αποτελείται από 5 διαμερίσματα. Οι κάτοικοι του νομού ονομάζονται Σον-ε-Λουαριάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BD-%CE%B5-%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81
|
Δήμος Κιλκίς
|
Μεταπολιτευτικά διετέλεσαν δήμαρχοι Κιλκίς οι: 1975-1982 Νίκος Αγγελίδης 1983-1990 Σπύρος Αυγητίδης 1991-1998 Αναστάσιος Αμανατίδης 1999-2010 Δημήτριος Τερζίδης 2011-2012 Ευάγγελος Μπαλάσκας 2012-2014 Περικλής Κολότσιος (Δήμαρχος μετά την τέθηση σε αργία του Ευάγγελου Μπαλάσκα) 2014-2019 Δημήτρης Σισμανίδης 2019- σήμερα: Δημήτρης ΚυριακίδηςΕκλογικά αποτελέσματα από το 1978 και μετά, ΕΕΤΑΑ. Ο Δήμος Κιλκίς διαιρείται σε 7 δημοτικές ενότητες, οι οποίες αντιστοιχούν στους 7 καταργηθέντες δήμους και κοινότητες. Κάθε δημοτική ενότητα διαιρείται σε κοινότητες, οι οποίες αντιστοιχούν στα διαμερίσματα των καταργηθέντων ΟΤΑ. Οι σημερινές τοπικές κοινότητες του Δήμου, ήταν αυτόνομες κοινότητες και δήμοι πριν την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστρια. Ο Δήμος Κιλκίς είναι αδελφοποιημένος με τους ακολούθους: Κοινότητα Εργατών. Αρχικά αδελφοποιημένος με τον πρώην Δήμο Κρουσσών. Δήμος Λατσιών. Η πλατεία μάλιστα εμπρός του Δημαρχείου έχει μετονομασθεί σε Πλατεία Λατσιών. Δήμος Λύσης. Αρχικά αδελφοποιημένος με τον πρώην Δήμο Δοϊράνης. Μοντεσάνο Σαλεντίνο. Αρχικά αδελφοποιημένος με τον πρώην Δήμο Γαλλικού. Στενήμαχος. Μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Στενημάχου ήρθε στο Κιλκίς ως πρόσφυγες μετά την ανταλλαγή πληθυσμών βάσει της συνθήκης του Νεϊγύ, ενώ υπάρχει και οδός Στενημάχου στην πόλη. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Υπουργείο εσωτερικών, Σχέδιο Καλλικράτης «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού απογραφής 2011», σελ. 10503-6 (σελ. 39 έως 42 του pdf) Επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου
|
Ο Δήμος Κιλκίς είναι δήμος της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Προέκυψε από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Κιλκίς, Κρουσσών, Δοϊράνης, Χέρσου, Μουριών, Πικρολίμνης και Γαλλικού. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 1581,21 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 51.926 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011 (56.336 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Έδρα του νέου δήμου ορίστηκε το Κιλκίς και ιστορική έδρα η Νέα Σάντα. Είναι ο τρίτος μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Ελλάδας, με 1.600 τ.χ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82
|
Θέμος Αναστασιάδης
|
Γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1958 στην Αθήνα, με καταγωγή από το Κουκούλι Ιωαννίνων, στο Ζαγόρι. Ο πατέρας του, Βύρων Αναστασιάδης, ήταν διευθυντικό στέλεχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής Royal Dutch Shell, και συχνά η οικογένεια αναγκαζόταν να μετακομίζει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Τον Νοέμβριο του 1973, ως μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου συμμετείχε μαζί με συμμαθητές του σε διαδηλώσεις υποστήριξης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στο κέντρο της Αθήνας με αποτέλεσμα να αποβληθεί από το σχολείο του. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο, πέρασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ως φοιτητής υπήρξε στέλεχος της ΚΝΕ, μαζί με τον συγκάτοικο και φίλο του Ανδρέα Λοβέρδο. Ο Αναστασιάδης ξεκίνησε την δημοσιογραφία ως φοιτητής, από το περιοδικό μοτοσυκλέτας «MotoGP». Εν συνεχεία εργάστηκε ως πολιτικός - οικονομικός συντάκτης στις εφημερίδες Το Βήμα, Εξπρές, Καθημερινή, στην οποία διετέλεσε και διευθυντής, και την Ελευθεροτυπία, όπου διατηρούσε τη χιουμοριστική στήλη «Μαύρη Τρύπα». Για τη στήλη αυτή τιμήθηκε το 1993 με το βραβείο του “Ιδρύματος Μπότση”.Για τη “Μαύρη Τρύπα” και τον Θέμο έχουν γραφτεί χαρακτηριστικά τα εξής: “Η πρόταση του Τεγόπουλου, «έλα στην "Ελευθεροτυπία" και γράφε ό,τι θες, γίνε ακόμη πιο οξύς», ισοδυναμεί με την πρώτη «ποδοσφαιρικών διαστάσεων» μεταγραφή που έκανε ποτέ η εφημερίδα. Ξεγράφεις όλες τις ιδεολογίες, αριστερές και δεξιές, κλείνεις τον κύκλο και γίνεσαι η Μαύρη Τρύπα, το χαμένο νεύρο της «Ελευθεροτυπίας» επιστρέφει χάρη στην πένα σου. Παίζεις το δικό σου βιολί, όσοι σε καρφώνουν αριστερά και δεξιά - περισσότερο αριστερά, δεν έχουν καμία τύχη να εισακουστούν από τον μαέστρο Κίτσο Τεγόπουλο. Αυτοσαρκασμός και κριτική, συνδυασμός που ανατινάζει σαν βόμβα υπολήψεις και κατεστημένο, το αναγνωστικό κοινό σε λατρεύει, «η "Ελευθεροτυπία" διαβάζεται πάντα από το τέλος», λένε «οπαδοί» και «αντίπαλοι». Στον ελληνικό Τύπο δεν υπάρχει άλλη στήλη που να συζητιέται τόσο πολύ, με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν σίγουρα η viral των viral στα social media.”Για ένα σύντομο διάστημα εργάστηκε στην ΕΡΤ, ενώ ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν το ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84 του Δήμου Αθηναίων.Το 1998 δημιούργησε την αθλητική εφημερίδα Κόκκινος Πρωταθλητής. Το 2000 δημιούργησε την οικονομική εφημερίδα Σύμβουλος.Το 2005 δημιούργησε μια κυριακάτικη εφημερίδα με το όνομα Πρώτο Θέμα, ή Θέμα, όπως το αποκαλεί η πλειοψηφία των Ελλήνων αναγνωστών και είναι αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ. Το Θέμα είναι μια από τις πιο γνωστές, με τη μεγαλύτερη επιρροή και τις μεγαλύτερες πωλήσεις Ελληνική Κυριακάτικη εφημερίδα.Ο όμιλος μέσων ενημέρωσης του Αναστασιάδη, υπό την εταιρεία Εκδόσεις Πρώτο Θέμα Α.Ε.Ε. εκδίδει πολλά περιοδικά όπως το Car Greece, την ελληνική έκδοση του Marie Claire, το Gala Greece και το Olive Greece. Την περίοδο 2017-2021 περιείχε και το Ράδιο Θέμα 104,6 όντας από τους πιο δημοφιλείς ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ελλάδα (σήμερα λειτουργεί υπό την ιδιοκτησία του Βαγγέλη Μαρινάκη ως My Radio 104,6). Ο όμιλος παρέχει επίσης κάποια από τα πιο πετυχημένα site στην Ελλάδα όπως το protothema.gr, newsauto.gr, travel.gr, marieclaire.gr, ygeiamou.gr, newmoney.gr και olivemagazine.gr.Στη συνέχεια ξεκίνησε συνεργασία με την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, όπου παρουσίασε χιουμοριστικά talk show (Νοκ Άουτ, Μπίλιες). Μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία υπήρξε η εκπομπή ΟΛΑ στον ALPHA, η οποία προβαλλόταν από τα μέσα του 2006 από τον ΑΝΤ1 και στην οποία παρουσιάζονταν, μεταξύ άλλων, βίντεο με συρραφή αποσπασμάτων από τηλεοπτικές εκπομπές. Ο Αναστασιάδης ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες εκδότες στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας και ένας από τους ισχυρότερους άνδρες στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά είχε επικριθεί για το δημοσιογραφικό του ύφος, για μεροληπτική στάση απέναντι στη Χρυσή Αυγή, μη ηθικές τακτικές, αλλά και σεξισμό, ρατσισμό και ομοφοβία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, άρχισε να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας. Τον Απρίλιο του 2017, σταμάτησε απότομα την εκπομπή "ΟΛΑ" λόγω κάποιας σοβαρής μη κατονομασμένης πάθησης στα μάτια του, καθώς οι δυνατοί προβολείς του στούντιο τον ταλαιπωρούσαν. Έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής του από το ένα μάτι, αλλά κατόρθωσε να σώσει το δεύτερο μετά από εγχείρηση που έκανε στα τέλη Ιουνίου.Τον Σεπτέμβριο του 2017, διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα στον θώρακα, μια σπάνια και πολύ επιθετική μορφή καρκίνου των οστών. Μετά από θεραπεία στη Ζυρίχη και στην κλινική Ντάνα Φάρμπερ της Βοστώνης, προσωρινά θεραπεύτηκε αλλά μετά από λίγους μήνες ο καρκίνος επανεμφανίστηκε. Τελικά, μετά από σταδιακή επιδείνωση που διήρκεσε συνολικά πέντε περίπου μήνες, απεβίωσε το βράδυ της 22ας Ιανουαρίου 2019 στην Ζυρίχη σε ηλικία 61 ετών. Κηδεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου στον Ιερό Ναό Παναγίας Ελευθερώτριας στην Κηφισιά, με την παρουσία πολλών δημοσίων προσώπων και χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας, Ιερωνύμου. Η ταφή του έγινε στις 28 Ιανουαρίου και σε στενό οικογενειακό κύκλο στον Γερολιμένα της Μάνης, που ήταν ο αγαπημένος τόπος παραθερισμού του.Τον Ιούλιο του 2019, σύμφωνα με δημοσιεύματα άνοιξε η διαθήκη του Αναστασιάδη, με την οποία παραχωρήθηκαν τα περιουσιακά του στοιχεία (ακίνητα, χρήματα, μετοχές) στους οικείους του. Η αδερφή του Αναστασιάδη αρνήθηκε πάντως την όποια ύπαρξη περιουσίας. Τον Ιανουάριο του 2009 καταδικάστηκε σε 19 μήνες φυλάκιση με αναστολή για δημοσίευση φωτογραφιών στο «Θέμα» που παρουσίαζαν τον Χρήστο Ζαχόπουλο σε προσωπικές στιγμές. Τελικά, τον Απρίλιο του 2013 το τριμελές Εφετείο αποφάσισε ομόφωνα την αθώωση του Αναστασιάδη και των άλλων εμπλεκομένων για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, κρίνοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ επεξεργασία και ταξινόμηση του DVD από τον ίδιο.Στις 4 Δεκεμβρίου 2012 ασκήθηκε κακουργηματική ποινική δίωξη σε βάρος του για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος ποσού ύψους 5,5 εκ. ευρώ. Η υπόθεση είχε ξεκινήσει από το 2007, όταν και ο Θέμος Αναστασιάδης βρέθηκε με καταθέσεις σε ελβετική τράπεζα, χωρίς να καταφέρει τελικά να τις δικαιολογήσει ως νόμιμα έσοδα. Αρχικά αθωώθηκε, αλλά το 2017 του επιβλήθηκε πρόστιμο περίπου 5 εκ. ευρώ ως οφειλή στο δημόσιο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος που προήλθε το 2007 από εγκληματικές δραστηριότητες. Ο Αναστασιάδης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον έχει στοχοποιήσει και η απόφαση να του επιβληθεί πρόστιμο είναι πολιτική. Παράλληλα η μεριά του Αναστασιάδη ζήτησε τη μη καταβολή του προστίμου, κάτι που έγινε δεκτό από τη δικαστική έδρα δηλώνοντας ότι δεν έχει περιουσιακά στοιχεία. Ήταν παντρεμένος από το 1992 με την επίσης δημοσιογράφο Βασιλική Παναγιωτοπούλου, με την οποία είχαν αποκτήσει τρία παιδιά. Βιογραφικό - Φωτογραφικό Υλικό - Έργα
|
Ο Θέμος (Θεμιστοκλής) Αναστασιάδης (Αθήνα, 6 Ιανουαρίου 1958 - Ζυρίχη, 22 Ιανουαρίου 2019) ήταν Έλληνας εκδότης, επιχειρηματίας στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τηλεοπτική προσωπικότητα. Ίδρυσε και ήταν ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία κυριακάτικης εφημερίδας στην Ελλάδα, το Πρώτο Θέμα, καθώς και του ομώνυμου ομίλου μέσων ενημέρωσης. Ο Αναστασιάδης θεωρείται ένα από τα πιο επιφανή πρόσωπα στη σύγχρονη δημοσιογραφία της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1995
|
Αφού κέρδισε το διαγωνισμό του 1994, το RTÉ ανησυχούσε για το αν θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν έναν τρίτο συνεχόμενο διαγωνισμό το 1995. Το BBC είχε προσφερθεί να αναλάβει την ευθύνη της διοργάνωσης του διαγωνισμού και είχε προτείνει ακόμη και να διοργανωθεί ο διαγωνισμός ως κοινή παραγωγή στο Μπέλφαστ, πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας. Στο τέλος, το RTÉ αποφάσισε να διοργανώσει τον διαγωνισμό από μόνη του. Ωστόσο, ζήτησαν από την EBU ότι, εάν η Ιρλανδία κερδίσει για άλλη μια φορά, ότι δεν θα αναμενόταν να φιλοξενήσει την εκδήλωση για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, και τελικά, δεν συνέβη ποτέ. Η Ιρλανδία φιλοξένησε τον διαγωνισμό για έκτη φορά μετά τη νίκη της για 3η συνεχόμενη χρονιά και είναι η μόνη χώρα που φιλοξένησε πολλούς διαγωνισμούς διαδοχικά: τρεις συνεχόμενες φορές μεταξύ 1993 και 1995. Το Δουβλίνο επιλέχθηκε και πάλι ως διοργανώτρια πόλη, καθιστώντας την πέμπτη φορά που διοργανώθηκε ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο χώρος διεξαγωγής του διαγωνισμού ήταν το Θέατρο Πόιντ που βρίσκεται στο North Wall Quay του ποταμού Liffey, ανάμεσα στο Dublin Docklands. Τον διαγωνισμό παρακολούθησαν και δύο προηγούμενοι νικητές του διαγωνισμού, οι Ιρλανδοί Ντάνα και Τζόνι Λόγκαν, νικητές αντίστοιχα η τραγουδίστρια το 1970 και ο τραγουδιστής το 1980 και 1987. Η ορχήστρα έπαιξε το τραγούδι γενεθλίων "Happy Birthday", το οποίο τραγούδησε το κοινό, για τον Λόγκαν, καθώς τη βραδιά του τελικού εόρταζε τα γενέθλιά του. Δύο από τους νικητές της Ιρλανδίας παρακολούθησαν το διαγωνισμό. Η Ντάνα, που ήταν η πρώτη νικήτρια για την Ιρλανδία, κερδίζοντας το διαγωνισμό το 1970 με το "All Kinds of Everything" και ο "κύριος Eurovision", Τζόνι Λόγκαν, κερδίζοντας το διαγωνισμό ως κύριος καλλιτέχνης το 1980 και το 1987 (με τα τραγούδια "What's Another Year?" και "Hold Me Now" αντίστοιχα), και επίσης για τη σύνθεση του τραγουδιού της Λίντα Μάρτιν το 1992, το "Why Me?". Ήταν τα γενέθλιά του εκείνο το βράδυ, αλλά σύμφωνα με την παρουσιάστρια Κένεντι, "Δεν έλεγε πόσο χρονών είναι!". Παρ' όλα αυτά, το κοινό τραγούδησε το "Happy Birthday" για αυτόν, με τη βοήθεια της ορχήστρας. Τα μεγάλα φαβορί για να κερδίσουν το διαγωνισμό, σύμφωνα με τα στοιχήματα, ήταν η Σουηδία με την ποπ μπαλάντα "Se på mig" και η Σλοβενία, εκπροσωπούμενη από τη συμμετοχή της Ντάρια Σβάιγκερ, "Prisluhni mi". Άλλες χώρες που φημολογούταν για τη νίκη ήταν η Κροατία, η Δανία, το Ισραήλ, η Ισπανία και ο τελικός νικητής, η Νορβηγία. Το τραγούδι που κέρδισε ήταν κάτι νέο στη Eurovision, καθώς περιείχε μόνο 24 λέξεις συνοδευόμενες από μακριά σόλο βιολιού. Το Ηνωμένο Βασίλειο συνεισέφερε έναν σύγχρονο ραπ αριθμό, ενώ η δεύτερη θέση της προηγούμενης χρονιάς, η Πολωνία, πήγε για κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη συμμετοχή τους. Μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας, η Νορβηγία ήταν η νικήτρια με 148 βαθμούς, ακολουθούμενη από το "Vuelve conmigo" της Ισπανίας με 119 βαθμούς και τη Σουηδία με 100 βαθμούς. Η σκηνή σχεδιάστηκε από τον Alan Farquharson, ο οποίος σχεδίασε επίσης το σετ του διαγωνισμού του 1993 που πραγματοποιήθηκε στο Μίλστριτ της Ιρλανδίας. Παρόλο που ήταν αρκετά σκοτεινό και συχνά θλιβερό στην εμφάνιση, αποτέλεσε τη βάση για ένα εντυπωσιακό άνοιγμα, με το οποίο μια γιγαντιαία οθόνη περιστράφηκε για να αποκαλύψει τον παρουσιαστή που κατέβαινε μια σκάλα που τελικά εξαφανίστηκε για να επιτρέψει τη σκηνή σε σχήμα βέλους να ενωθεί ανάμεσα σε πυροτεχνήματα. Η διαλειμματική πράξη αποτελούνταν από αρκετούς γνωστούς Ιρλανδούς ερμηνευτές, συμπεριλαμβανομένων των Clannad, Brian Kennedy (που θα εκπροσωπούσε την Ιρλανδία 11 χρόνια αργότερα στην Αθήνα) και τον κορυφαίο μουσικό Mícheál Ó Súilleabháin. Η EBU μείωσε τον αριθμό των συμμετεχόντων σε 23 για να σιγουρευτεί ότι η παράσταση δεν θα διαρκούσε περισσότερο από τρεις ώρες. Πέντε από τις έξι χώρες που υποβιβάστηκαν το 1994 επέστρεψαν το 1995. Υπήρξαν πολλές εικασίες στην Ιρλανδία σχετικά με το αν το RTÉ είχε επιλέξει σκόπιμα ένα τραγούδι που θεωρείται ότι δεν είχε καλή πιθανότητα νίκης, προκειμένου να αποφευχθεί η διοργάνωση του διαγωνισμού για τέταρτη συνεχόμενη φορά - αν και αυτό δεν επαληθεύτηκε ποτέ. Αυτή η φήμη ενέπνευσε, ωστόσο, ένα δημοφιλές επεισόδιο του Father Ted. Σε κάθε περίπτωση, το RTÉ κατέληξε να φιλοξενεί ξανά το διαγωνισμό το 1997. Συνολικά έλαβαν μέρος 23 χώρες. Η EBU μείωσε πάλι τον αριθμό των συμμετοχών, προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι ο διαγωνισμός δεν θα διαρκούσε περισσότερο από 3 ώρες. Εκτός από τις χώρες που ήταν στις τελευταίες θέσεις στον προηγούμενο διαγωνισμό, το Λουξεμβούργο δεν έλαβε μέρος, καθώς αποσύρθηκε επ' αόριστο, ενώ η Ιταλία, όπως και το 1994, αποχώρησε εθελοντικά από τον διαγωνισμό. Για κάθε ερμηνεία ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα. Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον τελικό: Παρότι η Γιουγκοσλαβία δεν έλαβε μέρος, ο διαγωνισμός μεταδόθηκε τηλεοπτικά από το τρίτο κανάλι της Σερβικής Ραδιοτηλεόρασης. Πολωνία – Γιαν Τσοτζνάκι Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Έιλιν Νταν Γερμανία – Κάρμεν Νέμπελ Βοσνία και Ερζεγοβίνη – Ντιάνα Γκρκόβιτς-Φόρετιτς Νορβηγία – Σβέρε Κριστόφερσεν Ρωσία – Μαρίνα Ντανιελιάν Ισλανδία – Άσλαουγκ Ντόρα Εϊγιολφσδότιρ Αυστρία – Τίλια Χέρολντ Ισπανία – Μπελέν Φερνάντεθ ντε Ενεστρόσα Τουρκία – Ομέρ Οντέρ Κροατία – Ντανιέλα Τρμπόβιτς Γαλλία – Τιερί Μπεκαρό Ουγγαρία – Καταλίν Μπογκιάι Βέλγιο – Μαρί Φρανσουάζ Ρανσόν "Σοντά" Ηνωμένο Βασίλειο – Κόλιν Μπέρι Πορτογαλία – Σερενέλα Αντράντε Κύπρος – Ανδρέας Ιακωβίδης Σουηδία – Μπιόρν Χέντμαν Δανία – Μπεντ Χένιους Σλοβενία – Μίσα Μολκ Ισραήλ – Ντάνιελ Πιρ (συμπαρουσιαστής του διαγωνισμού το 1979) Μάλτα – Στέφανι Φαρούτζια Ελλάδα – Φωτεινή Γιαννουλάτου Πολωνία – Αντρέι Μάρτσεκ (μουσικός παραγωγός), Μαλγκορτσάτα Τζέλο, Μάρεκ Μπιελίνσκι (συνθέτης), Εύα Ζίχοβιτς, Ιρένα Σαντόρ (τραγουδίστρια), Marek Łańcucki, Εντίτα Γκούρνιακ (τραγουδίστρια, συμμετοχή και φιναλίστ της Πολωνίας στο διαγωνισμό του 1994), Μαριούς Γιαγκόντα, Γιανούζ Ρεζέβσκι, Γιουστίνα Κουχάρσκα, Τσέσλαβ Νίμεν (τραγουδιστής και συνθέτης), Μιροσλάβα Ζαμόισκα, Γιάνεζ Στόκολοζα (συνθέτης και πιανίστας), Ανιέσκα Γικόλτσεβιτς, Ρόμπερτ Γιάνσον (συνθέτης, επικεφαλής του Varius Manx), Βιεσλάβα Σιουντάρα Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Τζο Ντελάνι Βοσνία και Ερζεγοβίνη – Ισμέτα Κρβάβατς, Ντιάνα Γκρκόβιτς-Φόρετιτς Ισπανία – Άνχελ Λακάγιε (δημοσιογράφος), Μαρία Κοστί (ηθοποιός), Ρομπέρτο Αντολίν (ταυρομάχος), Σάρα Σαλαθάρ (τραγουδίστρια), Βαλεντίν Παρέδες (ηθοποιός), Πιλάρ Σοκόρο (δημοσιογράφος του RNE), Λούθιο Μπλάθκεθ (διευθυντής εστιατορίου), Κούθα Γκαρθία ντε Βινουέσα (ειδικός επικοινωνιών), Αλεχάντρο Αμπάδ (τραγουδιστής και συνθέτης, συμμετοχή της Ισπανίας στο διαγωνισμό του 1994), Μάριλι Κολ (σχεδιάστρια μόδας), Αρτούρο Μπελτράν (επιχειρηματίας), Σίλβια Αμπασκάλ (ηθοποιός), Ενρίκε Κοσάνο (οπαδός της Eurovision), Αγουστίνα Λόπεθ ντε λος Μόθος (επιχειρηματίας), Χούστο Μολινέρο (δημοσιογράφος και μουσικοκριτικός), Βερόνικα Μαγκάθ (φοιτήτρια) Κροατία – Ξένια Ούρλιτσιτς Ηνωμένο Βασίλειο – Ντάνιελ Μπιτς Πορτογαλία – Αναμπέλα, Λουίς Φιλίπε, Βάσκο ντα Καμάρα Περέιρα Ελλάδα – Γρηγόρης Λαμπριανίδης, Σταμάτης Μάζαρης, Λήδα Χαλκιαδάκη, Τάκης Αντωνιάδης, Αγνή Χατζηκοτάκη, Αντώνης Παπαϊωάννου, Ανδρέας Χατζηαποστόλου, Αγγελική Σεγδίτσα, Φιλία Αναστασιάδου, Ευαγγελία Βαγκοπούλου, Φίλιππος Βαρανάκης, Αναστασία Δουλφή, Φωτεινή Θεολόγου, Κώστας Καπίρης, Πάνος Κουρμούζης και Σταύρος Μολές. Την ανακοίνωση βαθμών της ελληνικής επιτροπής έκανε η υπεύθυνη διεθνών δημοσίων σχέσεων της ΕΡΤ, Φωτεινή Γιαννουλάτου. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)
|
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1995 ήταν η 40η έκδοση του ετήσιου Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision. Έλαβε χώρα στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, μετά τη νίκη των Πώλ Χάρρινγκτον & Τσάρλι ΜακΓκέττιγκαν στο διαγωνισμό του 1994 επί Ιρλανδικού εδάφους με το τραγούδι "Rock 'n' Roll Kids". Πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου 1995 στο Θέατρο Πόιντ του Δουβλίνου. Η παρουσιάστρια ήταν η Μαίρη Κένεντι. Ο διαγωνισμός εκείνης της χρονιάς ήταν ο τελευταίος με μόνο έναν παρουσιαστή μέχρι το 2013, 18 χρόνια αργότερα, στο Μάλμε της Σουηδίας. Αυτός ο διαγωνισμός έσπασε την αλυσίδα των νικών που απολάμβανε η Ιρλανδία το 1992, το 1993 και το 1994. Ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που η Ιρλανδία διοργάνωσε το διαγωνισμό - και για να σηματοδοτήσει την 40η έκδοση, άνοιξε το σόου με μια αναδρομική τετράλεπτη παράσταση που έδειχνε εικόνες από την ιστορία του διαγωνισμού. Το νορβηγικό ντουέτο Secret Garden ήταν οι νικητές αυτού του διαγωνισμού με το κυρίως ορχηστρικό τραγούδι, "Nocturne". Παρεμπιπτόντως, ο βιολιστής των Secret Garden ήταν η Φιονουάλα Σέρι, η οποία είναι Ιρλανδή. Τον διαγωνισμό παρακολούθησαν και δύο προηγούμενοι νικητές του διαγωνισμού, οι Ιρλανδοί Ντάνα και Τζόνι Λόγκαν, νικητές αντίστοιχα η τραγουδίστρια το 1970 και ο τραγουδιστής το 1980 και 1987. Η ορχήστρα έπαιξε το τραγούδι γενεθλίων "Happy Birthday", το οποίο τραγούδησε το κοινό, για τον Λόγκαν, καθώς τη βραδιά του τελικού εόρταζε τα γενέθλιά του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_1995
|
Δυναστείες της Κίνας
|
Η ιστορία της Κίνας σπάνια είναι τόσο ξεκάθαρη όσο υποδηλώνεται από τη συστηματική μελέτη της ανά δυναστεία: είναι πράγματι σπάνιο μια δυναστεία να πεθάνει ήσυχα και να δώσει τη θέση της γρήγορα και ομαλά στην επόμενη δυναστεία. Συχνά ιδρύεται μια νέα δυναστεία πριν από την οριστική πτώση της προηγούμενης εξουσίας και συχνά συνεχίζεται για λίγο μετά την πτώση της, με τη μορφή μοναχικών μνηστήρων στο περιθώριο, που εξακολουθούν να ελπίζουν να αναβιώσουν τη δυναστεία των πρόσφατα έκπτωτων μεγάλων προγόνων τους. Επιπλέον, η Κίνα είχε μεγάλες περιόδους διαίρεσης, με διαφορετικές περιοχές να κυβερνώνται από διαφορετικές ομάδες και να κατοικούνται από διαφορετικούς πληθυσμούς και πολιτισμούς. Κατά τη διάρκεια αυτών των εποχών διαίρεσης, δεν υπήρχε μία δυναστεία που να κυριαρχούσε σε όλη την Κίνα, αλλά μάλλον ένα σύνολο βασιλείων το καθένα με τη δική του δυναστεία, με τις δικές του ημερομηνίες έναρξης και λήξης. Για τις μυθικές περιόδους, οι ημερομηνίες είναι σαφείς. Αυτό γίνεται πιο περίπλοκο για τις πιο τεκμηριωμένες περιόδους, δείχνοντας την πολυπλοκότητα κάθε μεταβατικής περιόδου και επομένως δίνοντας αφορμή για διαφορετικές ερμηνείες μεταξύ των ειδικών. Για να μπορεί να κατανοηθεί πόσο μπερδεμένο μπορεί να είναι το πέρασμα από τη μια δυναστεία στην άλλη, ας πάρουμε το παράδειγμα της μετάβασης μεταξύ δυναστείας Μινγκ και δυναστείας Τσινγκ: Κατά συνθήκη, το 1644 σηματοδοτεί την κατάληψη του Πεκίνου από τον στρατό των Μαντσού, της (μελλοντικής) δυναστείας Τσινγκ, η οποία διαδέχτηκε τη δυναστεία Μινγκ, την οποία κατέστρεψε. Ωστόσο, η Δυναστεία Τσινγκ ιδρύθηκε το 1636 (ή ακόμα και το 1616, με άλλο όνομα που της αποδόθηκε), ενώ ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Μινγκ καθαιρέθηκε μόλις το 1662 (ή ακόμα και το 1631). Το πέρασμα από τη μια δυναστεία στην άλλη είναι επομένως μια μακρά και πολύπλοκη υπόθεση, με προόδους και πισωγυρίσματα, χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια για να αναγνωριστεί η κυρίαρχη δύναμη των Τσινγκ, να επιβληθεί και να γίνει αδιαμφισβήτητη σε όλη την κινεζική επικράτεια. Γι' αυτό το λόγο, είναι ανακριβές να θεωρηθεί ότι η μεταφορά της νομιμότητας από τη δυναστεία των Μινγκ στη δυναστεία των Τσινγκ έγινε το 1644. China Handbook Editorial Committee, China Handbook Series: History (trans., Dun J. Li), Pékin, 1982, 188-89; and Shao Chang Lee, "China's Cultural Development" (wall chart), East Lansing, 1984. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dynasties of China στο Wikimedia Commons
|
Οι δυναστείες της Κίνας ήταν κληρονομικά μοναρχικά καθεστώτα που κυβέρνησαν την Κίνα κατά τη διάρκεια μεγάλου μέρους της ιστορίας της. Από την εγκαινίαση της δυναστικής κυριαρχίας από τον Γιου τον Μεγάλο, περίπου το 2070 π.Χ. έως την παραίτηση του αυτοκράτορα Που Γι στις 12 Φεβρουαρίου 1912 στον απόηχο της Κινέζικης Επανάστασης, η Κίνα διοικήθηκε από μια σειρά διαδοχικών δυναστειών. Δυναστείες της Κίνας δεν περιορίζονταν μόνο σε εκείνες που ιδρύθηκαν από τους Χαν —την κυρίαρχη κινεζική εθνοτική ομάδα— και τους προκατόχους τους, τους Ουασιά (Huaxia), αλλά περιλάμβαναν και εκείνες που ιδρύθηκαν από μη Χαν λαούς.Η διαίρεση της κινεζικής ιστορίας σε περιόδους που κυβερνήθηκαν από δυναστείες είναι μια βολική μέθοδος περιοδοποίησης. Κατά συνέπεια, μια δυναστεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να οριοθετήσει την εποχή κατά την οποία βασίλευε μια οικογένεια, καθώς και για να περιγράψει γεγονότα, τάσεις, προσωπικότητες, καλλιτεχνικές συνθέσεις και αντικείμενα αυτής της περιόδου. Για παράδειγμα, η πορσελάνη που κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας Μινγκ μπορεί να αναφέρεται ως "πορσελάνη Μινγκ". Η λέξη "δυναστεία" συνήθως παραλείπεται όταν γίνονται τέτοιες επιθετικές αναφορές. Η μακροβιότερη δυναστεία της Κίνας ήταν η δυναστεία Τζόου, η οποία κυβέρνησε για συνολική διάρκεια 789 ετών, αν και χωρίζεται στη δυτική Τζόου και στην ανατολική Τζόου στην κινεζική ιστοριογραφία, παρόλο που η ισχύς της μειώθηκε δραστικά κατά το τελευταίο μέρος της διακυβέρνησής της. Η μεγαλύτερη κινεζική δυναστεία από άποψη εδαφικού μεγέθους ήταν είτε η δυναστεία Γιουάν, είτε η δυναστεία Τσινγκ, ανάλογα με την ιστορική πηγή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Ονώριχος
|
Ήταν γιος του Γιζέριχου βασιλιά των Βανδάλων στη Βόρειο Αφρική και είχε σταλεί ως όμηρος στην Ιταλία το 435, όταν ο πατέρας του έκανε συμφωνία με τον Βαλεντινιανό Γ΄ Αυτοκράτορα της Δύσης. Όταν στις 25 Ιανουαρίου ο πατέρας του απεβίωσε, ο Χουνέρικ έγινε βασιλιάς. Ήταν -όπως και ο Γιζέριχος- Αρειανός και η βασιλεία του έμεινε κυρίως στη μνήμη, για την εκτέλεση των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην επικράτειά του. Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινανού Γ΄. Ήταν ένθερμος οπαδός του Αρείου. Η βασιλεία του ξεκίνησε με μία σειρά θετικών ανοιγμάτων προς τον τοπικό Ρωμαϊκό πληθυσμό. Έπειτα από μία διπλωματική αποστολή από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με επικεφαλής τον Αλέξανδρο, ο Χουνέρικ αποκατέστησε τις ιδιοκτησίες που είχε καταλάβει ο πατέρας του από τους εμπόρους της Καρχηδόνας. Επίσης ελάφρυνε την πολιτική δίωξης των Ορθοδόξων του τόπου και τους επέτρεψε να εκλέξουν Ορθόδοξο επίσκοπο Καρχηδόνας: έπειτα από σύνοδο, εξελέγη ο Ευγένιος, έπειτα από κενό 24 ετών. Όμως, λίγο μετά τη χειροτονία του Ευγένιου, ο Χουνέρικ αντέστρεψε την πολιτική του και ξεκίνησε ακόμη μία φορά να εκτελεί Ορθοδόξους. Επιπλέον προσπάθησε η περιουσία της Εκκλησίας να περιέλθει στο κράτος, αλλά αυτό προκάλεσε πολύ μεγάλη διαμαρτυρία από τον Αυτοκράτορα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, έτσι επέλεξε να εκδιώξει έναν αριθμό Ορθοδόξων σε μία απομακρυσμένη επαρχία. Στις 1 Φεβρουαρίου 484 οργάνωσε μία σύσκεψη Ορθοδόξων επισκόπων με Αρειανούς επισκόπους, αλλά στις 24 Φεβρουαρίου απέσπασε με τη βία τους Ορθοδόξους από τις θέσεις τους και τους εκδίωξε στην Κορσική. Λίγοι εκτελέστηκαν, όπως ο πρώην ανθύπατος Βικτωριανός μαζί με τον Φρουμέντιο και άλλοι πλούσιοι έμποροι που, όταν αρνήθηκαν να γίνουν Αρειανοί, σκοτώθηκαν στο Αδρύμητον (Hadrumetum, νυν Σούσε). Μεταξύ των εξορίστων ήταν και ο επίσκοπος Βιγίλιος της Θάψου, που συνέγραψε θεολογική πραγματεία εναντίον του Αρειανισμού. Επιπλέον ο Χουνέρικ δολοφόνησε πολλά μέλη της δυναστείας των Χασντίνγκι και εκτέλεσε πολλούς Μανιχαίους. Προς τα τέλη της βασιλείας του οι Μαυριτανοί εξεγέρθηκαν στα όρη Aurès (στη σημερινή βορειο-ανατολική Αλγερία) με επιτυχία από την εξουσία των Βανδάλων. Ο Χουνέρικ απεβίωσε στις 23 Δεκεμβρίου 484 και τον διαδέχθηκαν οι ανιψιοί του Γουνθαμούνδος (βασ. 484-496) και Θρασαμούνδος (βασ. 496-523) ως πρεσβύτεροι και μετά ο γιος του Χιλδέριχος (βασ. 523-530). Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινιανού Γ΄ Αυτοκράτορα του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και είχε τέκνο: Χιλδέριχος δεκαετία του 460-533, βασιλιάς των Βανδάλων, ο προτελευταίος στη Βόρειο Αφρική. Hadrumentum (Χουνερικόπολις). Άλλαξε το όνομα της πόλης Αδρύμητον και της έδωσε το δικό του. Ήταν έδρα αρχιεπισκοπής. Malchus, fragment 13. Translated by C.D. Gordon, Age of Attila: Fifth Century Byzantium and the Barbarians (Ann Arbor: University of Michigan, 1966), p. 125f Victor of Vita, 2.3-6; translated by John Moorhead, Victor of Vita: History of the Vandal Persecution (Liverpool: University Press, 1992), pp. 25f Persecution of the Hasdingi: Victor of Vita, 2.12-17; translated by John Moorhead, pp. 28-30. Persecution of the Manichaeans: Victor of Vita, 2.1-2; translated by John Moorhead, p. 24 Procopius, De Bellus III.8.5. Translated by H.B. Dewing, Procopius (Cambridge: Loeb Classical Library, 1979), vol. 2 p. 75
|
Ο Χουνέρικ, γερμ. Hun(n)eric/Honeric, ελλην. Ονώριχος (απεβ. 23 Δεκεμβρίου 484) ήταν βασιλιάς των Βανδάλων στη Βόρειο Αφρική (477-484) και ο μεγαλύτερος γιος του Γιζέριχου. Εγκατέλειψε τις επεκτατικές πολιτικές του πατέρα του και επικεντρώθηκε περισσότερο σε εσωτερικά ζητήματα. Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινιανού Γ΄ Αυτοκράτορα του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους (425-455) και είχε γιο τον Χιλδέριχο. Ο Χουνέρικ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Βανδάλων, που χρησιμοποίησε τον τίτλο βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών. Παρά τον τίτλο αυτόν και παρά το ότι οι Βάνδαλοι διατήρησαν τα νησιά τους στη Δυτική Μεσόγειο και τη θαλάσσια ισχύ τους, ο Χουνέρικ δεν είχε το κύρος που είχε ο πατέρας του με τα άλλα κράτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Ιβάνα Λούκοβιτς
|
Η Ιβάνα Λούκοβιτς έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της πετοσφαίρισης στις ακαδημίες της ΟΚ Παρτιζάν, στις οποίες βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Στην ομάδα του Βελιγραδίου παρέμεινε μέχρι το 2010 χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει προηγουμένως να κατακτήσει κάποιο τίτλο. Το 2010 αποφάσισε να αφήσει τη Σερβία και να ταξιδέψει στην Ιταλία για λογαριασμό της Σίριο Περούτζια. Στην ιταλική ομάδα παρέμεινε για ένα χρόνο. Καθ' όλη τη διάρκεια της αμέσως επόμενης αγωνιστικής περιόδου και συγκεκριμένα της περιόδου 2011-12, η Ιβάνα Λούκοβιτς παρέμεινε ανενεργή καθώς δεν πήρε μεταγραφή σε κανένα σύλλογο. Το καλοκαίρι του 2012, ο Ολυμπιακός Πειραιώς ανακοίνωσε επίσημα την απόκτηση της Ιβάνα Λούκοβιτς για ένα χρόνο. Το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2012-13 βρήκε τη Λούκοβιτς Πρωταθλήτρια αλλά και Κυπελλούχος Ελλάδος με τον Ολυμπιακό. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στην ιστορία του συλλόγου καθώς αυτό το πρωτάθλημα ήταν το πρώτο που κατακτούσε το συγκεκριμένο τμήμα του συλλόγου από την ίδρυσή του και μέχρι εκείνη τη χρονιά. Το 2013, η Λούκοβιτς αποφάσισε να επιστρέψει στη Σερβία και την ΟΟΚ Κολουμπάρα. Στην Κολουμπάρα παρέμεινε μόλις για λίγους μήνες, καθώς στις αρχές του 2014, η Λούκοβιτς μεταπήδησε στην Τουρκία για λογαριασμό της Ερέγλι Μπελεντίγιε. Στην ομάδα της Τουρκίας παραμένει μέχρι και σήμερα. Η Ιβάνα Λούκοβιτς είναι διεθνής με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης γυναικών της Σερβίας με τη φανέλα της οποίας έχει πραγματοποιήσει αρκετές συμμετοχές, τόσο σε επίπεδο νεανίδων όσο και σε επίπεδο γυναικών. Το 2010 κατέκτησε με την Εθνική Σερβίας το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό πρωτάθλημα νεανίδων και το 2009 το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο αλλά και το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεανίδων. 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2013 1 Κύπελλο Ελλάδας: 2013 Το προφίλ της Λούκοβιτς στο fivb.org Ανακοίνωσε Λούκοβιτς ο Ολυμπιακός Ρόστερ Ολυμπιακού για την περίοδο 2012-13 Αρχειοθετήθηκε 2016-04-01 στο Wayback Machine.
|
Η Ιβάνα Λούκοβιτς (γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1992 στο Βελιγράδι) είναι Σέρβα επαγγελματίας διεθνής πετοσφαιρίστρια, η οποία αγωνίζεται ως διαγώνιοςος. Κατά τη διάρκεια της μέχρι στιγμής καριέρας της έχει αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της Σερβίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Τιτλοποίηση
|
Τιτλοποίηση συμβαίνει όταν μια ομάδα ομοειδών απαιτήσεων (π.χ. ενυπόθηκα δάνεια για αγορά κατοικίας ή δάνεια για αγορά αυτοκινήτων κλπ.) εκχωρούνται σε έναν άλλο οργανισμό (Οικονομική Οντότητα Ειδικού Σκοπού) ο οποίος εκδίδει χρεόγραφα χρησιμοποιώντας ως εξασφάλιση τις εκχωρηθείσες απαιτήσεις. Τα χρήματα που λαμβάνονται από την πώληση των χρεογράφων μεταβιβάζονται στην εκχωρούσα επιχείρηση, ενώ οι εισπράξεις των τόκων και των χρεωλυσίων από τα εκχωρηθέντα δάνεια χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση των τόκων και των χρεωλυσίων των χρεογράφων που έχει εκδώσει η οικονομική οντότητα ειδικού σκοπού. Τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από μια τιτλοποίηση απαιτήσεων είναι τα ακόλουθα: 1) Δυνατότητα αγοράς επενδύσεων υψηλότερης απόδοσης για δεδομένο επίπεδο κινδύνου. Η εκχωρούσα επιχείρηση (π.χ. τράπεζα) έχει την τεχνική ικανότητα εκτίμησης του κινδύνου της κάθε απαίτησης. Η δυνατότητα αυτή της επιτρέπει να προσθέτει αξία στο χαρτοφυλάκιο των απαιτήσεων δημιουργώντας ένα χαρτοφυλάκιο με καθορισμένο κίνδυνο. Για το λόγο αυτό παρατηρείται η απόδοση των υπό τιτλοποίηση χαρτοφυλακίων να υπερβαίνουν την απόδοση της αγοράς. Επιπλέον, ένας επενδυτής είναι δυνατό να επενδύσει σε τραπεζικές χορηγήσεις, οι οποίες συνήθως έχουν υψηλότερες αποδόσεις από άλλες μορφές επένδυσης, όπως οι τραπεζικές καταθέσεις. 2) Η Οικονομική Οντότητα Ειδικού Σκοπού παρέχει εξασφάλιση στους επενδυτές στην περίπτωση που χρεοκοπήσει η εκχωρούσα επιχείρηση. Συνήθως, η Οικονομική Οντότητα κατέχει τις απαιτήσεις. 3) Οι οικονομικές καταστάσεις της Οικονομικής Οντότητας δεν ενοποιούνται με τις οικονομικές καταστάσεις της εκχωρούσας επιχείρησης. Η Διερμηνεία 12, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων, επιβάλλει την ενοποίηση των οικονομικών καταστάσεων της Οικονομικής Οντότητας και της εκχωρούσας επιχείρησης, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται τόσο οι απαιτήσεις, όσο και οι υποχρεώσεις στον Ισολογισμό. Το Διεθνές Λογιστικό Πρότυπο 39 αναφέρει ότι όταν μια επιχείρηση (ατομική ή όμιλος) διατηρεί τα συμβατικά δικαιώματα να εισπράττει τις ταμειακές ροές από μια χρηματοοικονομική απαίτηση, αλλά αναλαμβάνει τη συμβατική υποχρέωση να πληρώνει αυτές τις ταμειακές ροές σε κάποιους τελικούς αποδέκτες, τότε η επιχείρηση χειρίζεται το οικονομικό γεγονός ως μια μεταβίβαση της χρηματοοικονομικής απαίτησης, εφόσον πληρούνται οι ακόλουθες τρεις προϋποθέσεις: 1) Η επιχείρηση δεν έχει υποχρέωση να πληρώσει κάποιο ποσό στους τελικούς αποδέκτες, εκτός εάν εισπράξει χρηματοοικονομικές απαιτήσεις του ίδιου σκοπού. 2) Η επιχείρηση απαγορεύεται να πληρώσει ή να υποθηκεύσει τις χρηματοοικονομικές απαιτήσεις, εκτός εάν δίδονται ως εξασφάλιση στους τελικούς αποδέκτες για την υποχρέωση που έχει αναλάβει να καταβάλει κάποια ποσά σε αυτούς. 3) Η επιχείρηση έχει υποχρέωση να μεταβιβάζει οποιεσδήποτε εισροές εισπράττει για λογαριασμό των τελικών αποδεκτών χωρίς καθυστέρηση. Επειδή όμως μπορεί να επιχείρηση να έχει την υποχρέωση να πληρώσει τους τελικούς αποδέκτες ακόμα και όταν δεν εισπράττει τις απαιτήσεις, οι ανωτέρω τρεις προϋποθέσεις δεν ικανοποιούνται και δεν υπάρχει μεταβίβαση των χρηματοοικονομικών απαιτήσεων. Σε αυτή την περίπτωση, η τιτλοποίηση δε συνεπάγεται απομάκρυνση των απαιτήσεων από τον ισολογισμό, αλλά τη δημιουργία υποχρεώσεων. Επιπλέον, οι σημειώσεις των οικονομικών καταστάσεων θα πρέπει πάντα να αναφέρουν ότι οι απαιτήσεις έχουν δοθεί ως εξασφάλιση για να επιτευχθεί η τιτλοποίηση με άμεσο στόχο τη βελτίωση της ρευστότητας της επιχείρησης. Στην Ελλάδα, από το 1993 έως το 2008 παρατηρείται απρόσκοπτη ανάπτυξη , κάτι που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως παράδοξο του οικονομικού κύκλου (βέβαια αυτή η ανάπτυξη δε γίνεται αισθητή λόγω του δημοσίου χρέους, καθώς το εισόδημα που παράγεται από την παρούσα γενιά έχει καταναλωθεί από την προηγούμενη). Αυτή η ανάπτυξη συντηρείται από συνεχιζόμενους ευκαιριακούς παράγοντες, όπως τα κοινοτικά κονδύλια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα περιθώρια πιστωτικής επέκτασης στην εγχώρια αγορά κ.α. Στον αντίποδα αυτού του παραδόξου του συνεχούς της ανάπτυξης αναφέρεται η Γερμανία, που παρά την ύφεση του 2002 επανέκαμψε, παρέχοντας ένα καλό βιοτικό επίπεδο στους κατοίκους της. Σήμερα παρά ταύτα παρατηρείται μια μείωση της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας (πτώση χρηματιστηριακού δείκτη Αθηνών, Φραγκφούρτης, μείωση αξίας εισηγμένων). Στους λόγους της κρίσης μπορεί να συμπεριληφθεί η ιδιαιτερότητα των τραπεζικών οργανισμών ως επιχειρησιακές οντότητες, καθώς υπάρχει αποδοχή της πρακτικής των καταθέσεων, αλλά και των χορηγήσεων δανείων ως μονοπώλιο. Επιπλέον, οι επιχειρήσεις αυτές παρουσιάζουν υψηλότερο βαθμό χρηματοοικονομικής μόχλευσης (Ξένα προς Ίδια Κεφάλαια). Αξίζει να αναφερθεί και η χρονική υστέρηση μεταξύ του χρονικού σημείου δέσμευσης κεφαλαίων (κατάθεση) που είναι βραχυχρόνια (μία μέρα έως δύο μήνες) και του χρονικού σημείου δανειοδότησης, που είναι μεσομακροχρόνια (ένας μήνας έως δέκα έτη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος ρευστότητας που προκύπτει από πιθανή αδυναμία αναχρηματοδότησης. Αυτή είναι μια ενδογενής αδυναμία των επιχειρήσεων αυτών, καθότι με τις καταθέσεις χρηματοδοτούν τις δανειοδοτήσεις. Επιπλέον, λόγω του γεγονότος ότι δανείζουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, οπότε δεσμεύουν και τα κεφάλαιά τους αυτά, οι τράπεζες επιθυμούν να διώχνουν τα δάνεια από το χαρτοφυλάκιά τους, ώστε να απαλλαγούν από μια μακροχρόνια δέσμευση. Κάτι τέτοιο παλαιότερα φάνταζε αδιανόητο, όμως η σύγχρονη τραπεζική με τα μοντέρνα χρηματοδοτικά εργαλεία ήλθε να αλλάξει το σκηνικό. Με το χρηματοδοτικό εργαλείο της τιτλοποίησης, συγκεντρώνεται μια ομάδα δανείων τα οποία εκχωρούνται σε μια εταιρία-όχημα (SPV) και η οποία στη συνέχεια τα μετατρέπει σε ομόλογα και τα διοχετεύει σε επενδυτές-ομολογιούχους. Επειδή όμως ο κίνδυνος, οι αρχικοί δανειολήπτες αυτής της ομάδας δανείων να μην μπορέσουν να αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους είναι μεγαλύτερη από τη δυνατότητα αποπληρωμής του Δημοσίου, η απόδοση και ο κίνδυνος των ομολόγων αυτών είναι υψηλότερος από τα ομόλογα του Δημοσίου. Με αυτή την πρακτική, η τράπεζα απομακρύνει από το χαρτοφυλάκιό της μακροχρόνια δεσμευμένα κεφάλαια, αφού αντλεί ρευστότητα από τις εταιρίες οχήματα που αντλούν ρευστό από την πώληση των ομολόγων στους επενδυτές, στην προσπάθειά της να απομακρύνει τον κίνδυνο επιτοκίου με τις κεφαλαιακές απαιτήσεις. Η τιτλοποίηση έγινε συνήθης πρακτική τα τελευταία δέκα χρόνια και μια τάση γενικευμένη στη διεθνή τραπεζική. Στην Ελλάδα αντιθέτως οι τράπεζες στράφηκαν σε παραδοσιακές αγορές, όπως η στεγαστική και καταναλωτική πίστη. Πολλά δισεκατομμύρια ευρώ δανείων διοχετεύθηκαν σε ομολογιούχους, υιοθετώντας ένα "originate and distribute model" (δηλαδή παραγωγής και διανομής δανείων). Αυτό επέφερε τεράστια ρευστότητα διεθνώς, οπότε και οικονομική ανάπτυξη, ναυτιλία, ανεκμετάλλευτα κεφάλαια πετρελαιοπαραγωγικών κρατών που έχουν ακόμη και πλεόνασμα στους κρατικούς προϋπολογισμούς τους (π.χ. Αλγερία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν κ.α.). Τα τελευταία πέντε έτη αυτή η πρακτική έλαβε φρενήρεις ρυθμούς, ειδικά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ. Η αγορά της τιτλοποίησης άνθισε, χωρίς όμως να συνοδευθεί από μια παράλληλη οργάνωση μιας δευτερογενούς αγοράς. Μάλιστα, αναπτύχθηκε και μια δεύτερη γενιά τιτλοποίησης, ήτοι έκδοση ομολόγων βασισμένα σε ομάδα άλλων ομολόγων βασισμένα σε εκχωρηθέντα δάνεια σε SPV από τράπεζα (τα επονομαζόμενα CDOs). Λόγω του γεγονότος όμως πως δεν είχε οργανωθεί μια δευτερογενής αγορά, μια αγορά δηλαδή στην οποία θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν τα εκδοθέντα προσφερόμενα ομόλογα που δεν απορροφούνταν άμεσα από τη ζήτηση, θα έπρεπε η πρόσφορα να καλύπτει επακριβώς τη ζήτηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν οι SPVs δεν κατόρθωναν να πουλήσουν τα νέα ομόλογα, οι τράπεζες έπρεπε να ξαναγοράσουν πίσω τα δάνεια αφού ο κίνδυνος ουσιαστικά παρέμενε στις τράπεζες. Πέρα όμως από τις ΗΠΑ και άλλες μεγάλες τράπεζες ανά τον κόσμο είχαν επενδύσει σε τέτοια ομόλογα σε μεγάλο ποσοστό και τις ενδιέφερε η ρευστότητα των αμερικάνικων τραπεζών. Η ευθύνη για αυτό το πρόβλημα οφείλεται στην απληστία των τραπεζών για εύκολη ρευστότητα, ανάγκη μείωσης της υποχρέωσής τους σε κεφαλαιακή επάρκεια, καθώς και τα rating agencies που δεν τιμολόγησαν ορθά τα ομόλογα λόγω απουσίας δευτερογενούς αγοράς. Οι τιμολογήσεις των ομολόγων αυτών γίνονταν με μοντέλα υπό την παραδοχή ότι θα υπάρξει άμεσα δευτερογενής αγορά. Επίσης ένα κομμάτι της ευθύνης πέφτει και στις εποπτικές αρχές. Τα ΔΛΠ δίνουν κίνητρα τιτλοποίησης καθώς προβλέπουν λογιστική αντιμετώπιση για την απομάκρυνση δανείων από το χαρτοφυλάκιο (υπό ορισμένες αυστηρές προϋποθέσεις φυσικά). Ως γνωστόν από την οικονομική θεωρία, όταν οι καταθέτες νιώθουν ανασφάλεια για τις καταθέσεις τους και φοβούνται πως η τράπεζα θα πτωχεύσει και θα χάσουν τα χρήματά τους, επικρατεί πανικός και δημιουργείται μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ακριβώς επειδή όλοι πανικοβάλλονται και σπεύδουν στον κισέ των τραπεζών, οι τράπεζες ξεμένουν από ρευστό λόγω των μαζικών αναλήψεων και όντως αδυνατεί να τους ικανοποιήσει (καθώς θα εισπράξει τα δάνειά της σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο ώστε να χρηματοδοτήσει τις αναλήψεις). Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όμως, στο Ηνωμένο Βασίλειο, συνέβη κάτι πρωτοφανές, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε "Πανικός μέσω Internet". Όλοι οι πανικοβληθέντες καταθέτες, αντί να σπεύσουν στα γκισέ των τραπεζών, όπου από κάποιο σημείο και έπειτα θα μπορούσε η τράπεζα να παγώσει τις αναλήψεις, σήκωσαν τα χρήματά τους μέσω του ηλεκτρονικού τους λογαριασμού. Αυτό είχε ως συνέπεια μεγάλη βρετανική τράπεζα να "στεγνώσει" από μετρητά. Αργότερα μπήκε φραγή στους λογαριασμούς. Τρεις κρατικές γερμανικές τράπεζες έκλεισαν, ενώ η μεγάλη γαλλική τράπεζα είχε δυσανάλογες ζημιές. Αυτό που προβλέπεται να συμβεί στο προσεχές διάστημα είναι η επικράτηση της δεύτερης ομάδας σκέψης περί κρατισμού και εφαρμογής αυστηρού ρυθμιστικού πλαισίου που θα δυσχεραίνει τις συναλλαγές (over-regulation ή overshooting). Το λειτουργικό κόστος τήρησης ενός υπερβολικά αυστηρού ρυθμιστικού πλαισίου θα μετακυληθεί στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους καταναλωτές, οπότε προτείνεται εντοπισμός των κενών και στοχευμένες δράσεις. Στις ΗΠΑ, για λόγους μάλλον πολιτικούς, εντάθηκε η χρήση των sub-prime loans, δηλαδή στεγαστικά δάνεια που δίνονταν με τους ίδιους όρους με τους οποίους παρέχονταν στην Ευρώπη τα καταναλωτικά (δηλαδή με χαμηλή εξασφάλιση), με σκοπό την οικονομική ανάπτυξη. Παρά το γεγονός ότι μόνο στις ΗΠΑ παρέχονταν τέτοια δάνεια και ευρωπαϊκές τράπεζες αγόραζαν ομόλογα βασισμένα σε sub-primes (δηλαδή η αμερικάνικη τράπεζα εκχωρούσε τα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης σε SPV, η SPV εξέδιδε ομόλογα και τα πουλούσε π.χ. στη μεγάλη γαλλική τράπεζα). Συνεπώς οι ευρωπαϊκές τράπεζες, μετά την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων αυτών και τον κίνδυνο να καταρρεύσουν οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και να αδυνατούν να πληρώσουν τα τοκομερίδια στους ομολογιούχους επενδυτές των ευρωπαϊκών τραπεζών, προέβησαν σε "ενέσεις ρευστότητας", ενώ και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και οι τράπεζες των G8 προέβησαν σε ρυθμίσεις όπως π.χ. αύξηση του ευρωπαϊκού επιτοκίου για άντληση ρευστών. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ακριβώς επειδή οι ελληνικές τράπεζες, λόγω της απρόσκοπτης πιστωτικής ανάπτυξης στη χώρα, παρέμειναν σε παραδοσιακά προϊόντα όπως στεγαστικά και καταναλωτικά, δεν ανέπτυξαν σύγχρονα εργαλεία όπως η τιτλοποίηση σε μεγάλο βαθμό. Μολαταύτα, η αύξηση του ευρω-επιτοκίου έπεσε στην πλάτη των δανειοληπτών σε δάνεια με μεταβλητό επιτόκιο, ενώ έδωσε και κίνητρα για μια μικρή αύξηση του καταθετικού επιτοκίου. Πολλοί όμως αναρωτιούνται γιατί και τα καταθετικά επιτόκια δεν ακολούθησαν παρόμοια άνοδο με τα δανειοδοτικά. Επίσης, είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τραπεζικά προϊόντα που να ανταποκρίνονται στις νέες ανάγκες με σταθερό-κυμαινόμενο επιτόκιο με εναλλαγή, αλλά και ανταγωνιστικά και χαμηλότερα σταθερά επιτόκια. Στην Ελλάδα επιχειρήθηκε για δεύτερη φορά από το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών να γίνει τιτλοποίηση των απαιτήσεων σε μελλοντικά κοινοτικά κονδύλια, αλλά απορρίφθηκε το αίτημα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Ένα παράδειγμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην τιτλοποίηση είναι η κατασκευή της νέας γραμμής 4 του Μετρό στην Αθήνα άμεσα με άντληση ρευστού από την τιτλοποίηση των μελλοντικών απαιτήσεων της εταιρίας στα έσοδα των διοδίων της Αττικής Οδού. Παράδειγμα προβληματικής τιτλοποίησης αποτελούν τα sub-primes δάνεια που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δε θα δίνονταν στους υποψηφίους δανειολήπτες καθότι θα αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, ή δεν προβλέπονται εξασφαλίσεις (π.χ. προσημείωση σε κάποιο ακίνητο). Λόγω της ανάγκης ύπαρξης ομοειδών χαρακτηριστικών στα δάνεια που τιτλοποιούνται καθίστανται αδύνατα τιτλοποίησης τα βιομηχανικά δάνεια (προς επιχειρήσεις).
|
Τιτλοποίηση (αγγλικά: Securitization) ονομάζεται η έκδοση τίτλων (π.χ. ομολογιών) που βασίζονται στις ταμειακές ροές που απορρέουν από στοιχεία του Ενεργητικού μιας οντότητας (π.χ. δάνεια μιας τράπεζας), των οποίων τίτλων η αποπληρωμή καλύπτεται από την ταμειακή ροή που δημιουργούν τα ίδια τα δάνεια με την αποπληρωμή τους. Η πρακτική αυτή εξυπηρετεί τις πληρωμές μεταξύ πιστωτών και δανειζομένων, ενώ η οντότητα δεν κρατά τα ίδια τα στοιχεία του Ενεργητικού για αποκόμιση τόκων. Ο λόγος για τον οποίο μπορεί μια εμπορική τράπεζα να προβεί στην έκδοση τίτλων βασισμένων σε δάνειά της είναι για να απομακρύνει τα στοιχεία αυτά από το χαρτοφυλάκιό της (ως γνωστόν τα δάνεια μιας τράπεζας είναι απαιτήσεις και εμφανίζονται στο Ενεργητικό της). Αυτό μπορεί να το επιδιώκει, καθώς τα δάνεια εξυπηρετούνται σε μεσομακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, ενώ οι ανάγκες της για ρευστό σε περίπτωση ανάληψης χρημάτων από καταθετικό λογαριασμό εξυπηρετούνται σε βραχυπρόθεσμο διάστημα. Αυτή η χρονική υστέρηση καθιστά πιθανή μια αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεων της τράπεζας σε αναλήψεις από τους πελάτες της και προκειμένου να έχει την απαραίτητη ρευστότητα, αντλεί χρήματα από την πώληση των ομολόγων σε επενδυτές. Έπειτα, αντί να εισπράττει η ίδια τους τόκους των δανείων που έχει μετατρέψει σε τίτλους, οι τόκοι αυτοί προορίζονται υπό τη μορφή τακτικών τοκομεριδίων στους ομολογιούχους επενδυτές. Αυτό που επιτυγχάνει η τράπεζα όμως είναι η άντληση χρημάτων άμεσα, όταν τα χρειάζεται και όχι όταν λήξει το δάνειο. Μπορεί επίσης να επιθυμεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα κεφάλαια για μια επένδυση σήμερα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2004-05
|
Στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας 2004-05 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 2005-06. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 2005-06. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Α΄ κατηγορία 2004-05 Νέα Σαλαμίνα Αμμοχώστου Άρης Λεμεσού Αλκή ΛάρνακαςΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Γ΄ κατηγορία 2004-05: ΠΑΕΕΚ Κερύνειας ΣΕΚ Αγίου Αθανασίου Ένωσις ΚοκκινοτριμιθιάΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Α΄ κατηγορία 2003-04 Αναγέννηση Δερύνειας Ονήσιλος Σωτήρας Δόξα ΚατωκοπιάςΟμάδες που προήχθησαν από την Γ΄ κατηγορία 2003-04: ΑΠΟΠ Κινύρας Πέγειας ΜΕΑΠ Πέρα Χωρίου Νήσου Χαλκάνορας Ιδαλίου Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «2004/05 Cypriot Second Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Βαθμολογία (τελική)». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 27. 4 Απριλίου 2005. Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2004-05 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
|
Η Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2004-05 ήταν η 50η έκδοση της Β΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε o ΑΠΟΠ Κινύρας Πέγειας για 1η φορά στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2004-05
|
Πρόεδρος του Μπανγκλαντές
|
Επί του παρόντος, οι εξουσίες του προέδρου είναι σε μεγάλο βαθμό τελετουργικές. Το Σύνταγμα επιτρέπει στον Πρόεδρο να ενεργεί μόνο κατόπιν συμβουλής του πρωθυπουργού και του γραφείου του . Ο Πρόεδρος μπορεί να διορίσει τα ακόλουθα: Σύμφωνα με το άρθρο 56 παράγραφος 2, διορίζει τον πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο, με τον περιορισμό ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι βουλευτής που έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του Σώματος. Ο Πρόεδρος μπορεί επίσης να απορρίψει ένα μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου κατόπιν αιτήματος του Πρωθυπουργού. Σύμφωνα με το άρθρο 95, διορίζει τον ανώτατο δικαστή και άλλους δικαστές του ανωτάτου Δικαστηρίου. Σύμφωνα με το άρθρο 118, διορίζει την εκλογική επιτροπή του Μπαγκλαντές , συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της. Ο Πρόεδρος έχει το δικαίωμα να απονείμει χάρη σύμφωνα με το άρθρο 49 του Συντάγματος το οποίο του επιτρέπει να δώσει χάρη σε οποιονδήποτε, παρακάμπτοντας οποιαδήποτε δικαστική απόφαση στο Μπαγκλαντές. Με το άρθρο 80, ο Πρόεδρος μπορεί να αρνηθεί να συμφωνήσει σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο και να το αποστείλει προς επανεξέταση. Ένα νομοσχέδιο τίθεται σε ισχύ μόνο αφού ο Πρόεδρος συμφωνεί με αυτό. Αν το νομοσχέδιο εγκριθεί εκ νέου από το κοινοβούλιο και ο πρόεδρος αποτύχει ή αρνηθεί για δεύτερη φορά να συναινέσει σε ένα νομοσχέδιο, μετά από μια ορισμένη περίοδο ημερών, το νομοσχέδιο θα μετατραπεί αυτομάτως σε νόμο και θα θεωρηθεί ότι έχει εγκριθεί από τον πρόεδρο. Ο Καγκελάριος είναι τιμητική θέση στα πανεπιστήμια του Μπαγκλαντές. Είναι η θέση που κατέχει ο σημερινός πρόεδρος του Μπαγκλαντές στο πλαίσιο του νόμου περί ιδιωτικών πανεπιστημίων του 1992. Η θέση στα δημόσια πανεπιστήμια δεν έχει καθοριστεί για τον πρόεδρο βάσει πράξεων ή νόμων (επειδή η δημιουργία ενός κρατικού πανεπιστημίου στο Μπαγκλαντές χρειάζεται νομοθετική πράξη για να εγκριθεί).
|
Ο Πρόεδρος του Μπαγκλαντές (βεγγαλικά: বাংলাদেশের রাষ্ট্রপতি - Μπανλαντεσέρ ραστρόποτι) είναι ο αρχηγός του κράτους του Μπαγκλαντές . Σημερινός πρόεδρος (2023) είναι ο Μοχάμεντ Σαχαμπουντίν. Ο ρόλος του προέδρου έχει αλλάξει τρεις φορές από την ανεξαρτησία της χώρας το 1971. Το 1991, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, το Μπαγκλαντές υιοθέτησε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο Πρόεδρος είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό διακοσμητικός και εκλέγεται από το κοινοβούλιο. Το 1996, το Κοινοβούλιο ενέκρινε νέους νόμους που ενίσχυσαν την εκτελεστική εξουσία του προέδρου. Ο Πρόεδρος διαμένει στο Μπανγκαμπαμπάν, το οποίο είναι το γραφείο και η κατοικία του. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από τους 300 βουλευτές με ανοικτή ψηφοφορία και ως εκ τούτου γενικά εκπροσωπεί το κόμμα που κατέχει τη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο (σήμερα κυβερνών κόμμα είναι ο σύνδεσμος Αουάμι). Συνεχίζει να ασκεί τα καθήκοντά του μετά τη λήξη της πενταετούς θητείας του έως ότου εκλεγεί ένας διάδοχος στην προεδρία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%82
|
Ερτογρούλ
|
Ο Ερτογρούλ γεννήθηκε γύρω στα 1190 σε μια περιοχή της Αρμενίας, ήταν γιος του Σουλεϊμάν Σαχ ο οποίος ήταν αρχηγός της φυλής των Καγί. Οι ιστορικοί έχουν προβλήματα με σοβαρή έλλειψη από πληροφορίες για το πρόσωπο του, μελέτησαν πολλές Οθωμανικές πηγές έναν αιώνα μετά τον θάνατο του αλλά ήταν όλες ανακριβείς. Μετά τον θάνατο του πατέρα του (1227) ο Ερτογρούλ που είχε πολλές ηγετικές αρετές αναδείχθηκε αρχηγός της φυλής και έτσι μαζί με τον αδερφό του Δινδάρ έφυγε από την Αρμενία με τετρακόσιες οικογένειες προς νέους τόπους. Κατά την διάρκεια της διαδρομής του είδαν δύο στρατούς να μάχονται, χωρίς δεύτερη σκέψη ο Ερτογρούλ μπήκε στη μάχη και πήρε το μέρος του ασθενέστερου αρχηγού. Τελικά ο Ερτογρούλ και ο άλλος αρχηγός αναδείχθηκαν νικητές. Ο θρύλος αναφέρει ότι ο Ερτογρούλ υπηρέτησε μετά τον θάνατο του πατέρα του το Σουλτανάτο του Ρουμ, βοήθησε τον Σελτζούκο σουλτάνο Αλαεντίν Καϊκομπάντ Α΄ να νικήσει τους Μογγόλους. Έτσι μετά την νίκη του ο Αλαεντίν πρόσφερε στην φυλή του Ερτογρούλ το βουνό Ντουμανίτς και τις γύρω πεδιάδες του Θηβάσιου στα σύνορα με την Βυζαντινή αυτοκρατορία (τούρκικα: Söğüt). Οι δωρεές αυτές θα δημιουργήσουν μια μεγάλη σειρά από γεγονότα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να δημιουργήσει ο γιος του Οσμάν την Οθωμανική αυτοκρατορία με πρώτη πρωτεύουσα το Θηβάσιο. Οι πηγές υποδεικνύουν ότι οι δωρεές δόθηκαν στον Ερτογρούλ από τους Σελτζούκους για να προστατεύσει τα εδάφη τους από τις επιδρομές των Βυζαντινών. Αργότερα για τις νέες υπηρεσίες του Ερτογρούλ εναντίον των Ελλήνων και των Μογγόλων του παραχώρησε την περιοχή Πουζουνού (Μέτωπο Πάγου) που βρισκόταν κοντά στο Εσκή Σεχίρ και αργότερα ονομάστηκε Αλαεντίν Σουλτανονού (μέτωπο του σουλτάνου). Εκεί ο Ερτογρούλ έζησε 50 ειρηνικά χρόνια. Ο Ερτογρούλ είχε παντρευτεί την Χαλιμέ Χατούν και εκτός από τον Οσμάν είχε και άλλους δυο γιους, τον Γουνδουζάλπ και τον Σουρουγιατί Σαβετζή. Ο Ερτογρούλ πέθανε το 1281. Ο θολωτός τάφος του, που βρίσκεται έξω από το Θηβάσιο, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της Τουρκίας, το μαυσωλείο του Ερτογρούλ που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα από τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα Τουρκικά μνημεία. Στην πόλη Θηβάσιο πραγματοποιούνται επίσημες τελετές και πανηγύρια για να τιμήσουν την μνήμη των πρώτων Οθωμανών. Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή, τόμος 12, Εκδόσεις Δομή, Αθήνα 1996. Ágoston, Gábor; Bruce Masters, eds. (2009). Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Facts on File. Finkel, Caroline (2012). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire 1300-1923 Lindner, Rudi P. (1983). Nomads and Ottomans in Medieval Anatolia. Bloomington: Indiana University Press. Kafadar, Cemal (1995). Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State. Berkeley: University of California Press. Kermeli, Eugenia (2009). "Osman I". In Ágoston, Gábor; Bruce Masters (eds.). Encyclopedia of the Ottoman Empire. Shaw, Stanford J.; Shaw, Ezel Kural (29 October 1976). "History of the Ottoman Empire and Modern Turkey: Volume 1, Empire of the Gazis: The Rise and Decline of the Ottoman Empire 1280-1808"
|
Ο Ερτογρούλ ή Ερτογρούλ Γαζής (1191/1198 – 1281) (τουρκικά: Ertugrul Gazi) ήταν Οθωμανός ηγεμόνας και πατέρας του Οθωμανού Σουλτάνου Οσμάν Α΄. Η ιστορική του ύπαρξη είναι επιβεβαιωμένη με νομίσματα που κόπηκαν την εποχή του γιου του Οσμάν Α΄, δεν υπάρχουν ωστόσο καθόλου πληροφορίες από την ζωή και τις δραστηριότητες του. Ο Ερτογρούλ ήταν γιος του Σουλεϊμάν Σαχ ο οποίος ήταν αρχηγός της φυλής των Καγί των Ογούζων, σαν τον γιο του είχε ονομαστεί Γαζής δηλαδή ηρωικός πολεμιστής του Ισλάμ και νικητής. Ο πατέρας του καταγόταν από την περιοχή του Τουρκμενιστάν, μετά την εισβολή του Τζένγκις Χαν στην περιοχή αναγκάστηκε να μεταναστεύσει με όλη την φυλή του στις περιοχές του βόρειου Καυκάσου, στην σημερινή Αρμενία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB
|
Αντρέας Κράμερ
|
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1997. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 2018 πήρε το ασημένιο μετάλλιο στα 800 μέτρα, πίσω από τον Άνταμ Κζοτ. 800 μέτρα: 1:45.03, ΕΡ (Βερολίνο 2018) 1000 μέτρα: 2:22.20 (Γκόθενμπουργκ 2015) 1500 μέτρα: 3:47.28 (Στοκχόλμη 2015)
|
Ο Αντρέας Κράμερ (γενν. 13 Απριλίου 1997) είναι Σουηδός αθλητής του στίβου. Εξειδικεύεται στα 800 μέτρα. Είναι ο ασημένιος Πρωταθλητής Ευρώπης στο αγώνισμα των 800 μέτρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
|
Το πρώτο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης ιδρύθηκε το 1909 «ως μία έκφραση των αναγκών της εργατικής τάξης». Τότε επιδίωξε να ξεπεράσει τον μονοεθνικό χαρακτήρα της πολιτικής οργάνωσης, και την πόλωση και τα προβλήματα του πολυεθνισμού.Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Βοσνία και Ερζεγοβίνη ήταν η μία από τις 6 σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν ένα σοσιαλιστικό και ομοσπονδιακό κράτος που το κυβερνούσε η Ένωση Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας. Εκείνη την περίοδο, το αρχικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μετονομάστηκε σε Ένωση Κομμουνιστών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και ήταν παράρτημα του μεγάλου Γιουγκοσλαβικού. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, τo 1990, η Ένωση Κομμουνιστών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης διαλύθηκε, και σχηματίστηκε εκ νέου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα συνέχισε το έργο του στη Δημοκρατία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, εστιάζοντας στην ευημερία, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας. Μετά το τέλος του Πολέμου, το 1995, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα εργάστηκε στο πλαίσιο της εφαρμογής της Ειρηνευτικής Συμφωνίας του Ντέιτον, και αγωνίστηκε για την εδραίωση μίας δημοκρατικής κοινωνίας και ενός κράτους βασισμένου στις βασικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, της αλληλεγγύης και της ευθύνης απέναντι στους άλλους ανθρώπους.
|
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (βοσνιακά: Socijaldemokratska partija Bosne i Hercegovine}} / Социјалдемократска партия Босне и Херцеговине, αρκτικόλεξο: SDP BiH), αναφερόμενο συνήθως απλά ως Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (αρκτικόλεξο: SDP ) είναι σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Από το 2014, πρόεδρος του κόμματος είναι ο Νέρμιν Νίκσιτς. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είναι εταίρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Άγιος Βασίλειος ο διά Χριστόν σαλός
|
Γεννήθηκε επί βασιλείας του Ιβάν Γ΄ σε φτωχή οικογένεια αγροτών σε ένα από τα περίχωρα της Μόσχας, στο χωριό Γιελόχοβο (Елохово) που σήμερα έχει ενσωματωθεί στη Μόσχα. Οι γονείς του, Ιάκωβος και Άννα, τον έστειλαν να μάθει την τέχνη του υποδηματοποιού. Ο εργατικός και θεοφοβούμενος νεαρός Βασίλειος, όπως περιγράφεται στον βίο του Αγίου, είχε το χάρισμα της προφητείας, το οποίο ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία. Από τα δεκαέξι του χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του απαρνήθηκε τα πάντα και γύριζε στους δρόμους γυμνός και ξυπόλητος. Ο βίος του αγίου διηγείται με πόσο πάθος ο Βασίλειος με το λόγο και το έργο του προσπαθούσε να διδάξει στον κόσμο τις αρχές της ηθικής ζωής. Προειδοποιούσε για το πρόσκαιρο και τη ματαιότητα της επίγειας ζωής. Περιπλανιόταν και κοιμόταν στους δρόμους, τηρούσε συνεχή νηστεία και στερούσε στον εαυτό του σχεδόν τα πάντα. Πήγαινε συχνά στις φυλακές για αλκοολικούς και τους συμπαραστεκόταν ηθικά προσπαθώντας να τους βοηθήσει να σωθούν. Η συμπεριφορά του θύμιζε τρελό γι' αυτό και έμεινε γνωστός ως «σαλός» (ρωσ. «Христа ради юродивый»). Κατέκρινε και καυτηρίαζε σε όλη του τη ζωή το ψέμα και την υποκρισία. Ελεούσε τους ζητιάνους και συμπαραστεκόταν σε όσους είχαν ανάγκη. Όπως μαρτυρούν σύγχρονοί του ήταν ο μόνος άνθρωπος τον οποίο φοβόταν ο Ιβάν ο Τρομερός. Πράγματι, ο τσάρος Ιβάν ο Τρομερός εκτιμούσε και φοβόταν τον Βασίλειο γιατί είχε την ικανότητα να διαβάσει τις καρδιές και τις σκέψεις των ανθρώπων. Όταν, λίγο πριν το θάνατό του, ο Βασίλειος αρρώστησε βαριά, τον επισκέφτηκε ο ίδιος ο τσάρος με τη σύζυγό του Αναστασία και τους γιους του. Ο Βασίλειος πέθανε στις 2 Αυγούστου του 1552, σε ηλικία 88 ετών (σύμφωνα με άλλες πηγές το 1551). Ο ίδιος ο Ιβάν ο Τρομερός μαζί με πολλούς βογιάρους μετέφεραν το φέρετρο του αγίου στο κοιμητήριο και ο μητροπολίτης Μακάριος τέλεσε την κηδεία. Τάφηκε στο κοιμητήριο του ναού της Αγίας Τριάδος (σήμερα αποτελεί μέρος του Καθεδρικού ναού του Αγίου Βασιλείου στην Κόκκινη Πλατεία, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του). Όταν ο κόσμος άρχισε να μιλά για τα θαύματα του σαλού, ο Πατριάρχης Ιώβ καθιέρωσε τον εορτασμό της μνήμης του στις 2 Αυγούστου. Στον άγιο Βασίλειο τον διά Χριστόν σαλό αποδίδονται πολλά θαύματα. Κάποτε μπήκε ένας πελάτης στο υποδηματοποιείο που μαθήτευε ο νεαρός Βασίλειος και ζήτησε από το αφεντικό να του φτιάξει ένα ζευγάρι μπότες τόσο γερές που να του κρατήσουν για πολλά χρόνια. Τότε ο Βασίλειος άρχισε να γελά. Όταν ο πελάτης έφυγε και το αφεντικό τον ρώτησε γιατί γελούσε, εκείνος απάντησε πως είναι αστείο κάποιος να δίνει μια τέτοια παραγγελία ενώ πρόκειται σύντομα να πεθάνει, πράγμα που επαληθεύτηκε. Μια φορά που ήταν φιλοξενούμενος του τσάρου Ιβάν του Τρομερού ο άγιος έχυνε το κρασί που του πρόσφεραν έξω από το παράθυρο. Την τρίτη φορά που το έκανε, ο τσάρος τον ρώτησε για ποιο λόγο το κάνει κι εκείνος απάντησε ότι το Νόβγκοροντ καίγεται. Ο άγιος έσβησε την πυρκαγιά με τρία ποτήρια κρασί. ПРАВОСЛАВНАЯ ЭНЦИКЛОПЕДИЯ Ορθόδοξος συναξαριστής Удивительные чудеса Василия Блаженного (Εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβντα) Βιογραφία του αγίου Αρχειοθετήθηκε 2013-10-14 στο Wayback Machine. (στη ρωσική) Ο βίος του αγίου Βασιλείου του διά Xριστόν σαλού (ρωσικά) Ορθόδοξη Εγκυκλοπαίδεια (ρωσικά)
|
Ο Άγιος Βασίλειος ο Ευλογημένος (ρωσικά: Василий Блаженный, 1469 – 2 Αυγούστου 1552) ήταν Ρώσος άγιος και διά Χριστόν σαλός. Μερικές φορές τον ονομάζουν «Βασίλειος ο Γυμνός» (Василий Нагой).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%B4%CE%B9%CE%AC_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82
|
Harvest Moon: Back to Nature
|
Σε μικρή ηλικία, ο κύριος χαρακτήρας πήγε στο αγρόκτημα του παππού του στο χωριό (Mineral Town) για να περάσει τις διακοπές του καλοκαιριού. Ο παππούς του ήταν πολύ απασχολημένος φροντίζοντας το αγρόκτημα για να του αφιερώσει αρκετό χρόνο, αλλά το αγόρι ήταν ελεύθερο να εξερευνήσει το χωριό και το κοντινό δάσος. Έπαιζε με τα ζώα της φάρμας και γνώρισε ένα κορίτσι της ηλικίας του, με το οποίο έγιναν καλοί φίλοι. Όταν το καλοκαίρι τελείωσε, το αγόρι έπρεπε να γυρίσει σπίτι, αλλά υποσχέθηκε στο κορίτσι πως μια μέρα θα επιστρέψει. Χρόνια αργότερα και ενώ ο παππούς έχει αποβιώσει, το αγόρι έχει γίνει πια ένας νέος άντρας και επιστρέφει στο χωριό για να αναλάβει το αγρόκτημα. Ο δήμαρχος έχει μιλήσει με τους χωρικούς και όλοι μαζί έχουν αποφασίσει ότι ο νέος θα μπορεί να παραμείνει ως ο νόμιμος ιδιοκτήτης της, εγκαταλελειμμένης πια, φάρμας, αν καταφέρει να την επαναφέρει στην αρχική της κατάσταση μέσα σε διάστημα τριών ετών. Αν δεν τα καταφέρει ή δεν τα πηγαίνει καλά με τους χωρικούς, θα πρέπει να αποχωρήσει. Ο κύριος χαρακτήρας ξεκινά με ένα ερειπωμένο αγρόκτημα και ένα μικρό χρηματικό ποσό. Στην πορεία του παιχνιδιού, ο παίκτης πρέπει να χτίσει μία ακμάζουσα φάρμα και να γίνει φίλος με τους κατοίκους της Mineral Town. Το Gameplay περιλαμβάνει διάφορες γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες, την αλληλεπίδραση με ανθρώπους που συναντά ο χαρακτήρας και τη διαχείριση χρόνου, χρημάτων και ενέργειας. Από το θάνατο του παππού του παίκτη και μετά, το αγρόκτημα έχει αχρηστευτεί και το χωράφι έχει κατακλυστεί από αγριόχορτα. Μόλις αυτό το αρχικό εμπόδιο ξεπεραστεί, ο παίκτης μπορεί να προχωρήσει σε βασικότερες εργασίες ώστε να αυξήσει την αξία της παραγωγής. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις για τις εργασίες που πρέπει να εκτελεστούν μέσα στο παιχνίδι, αν και ο παίκτης έχει έναν περιορισμένο αριθμό ετών (3), πριν του ζητηθεί να εγκαταλείψει το αγρόκτημα εάν αυτό παραμένει σε άθλια κατάσταση. Χρόνος και εργαλείαΈνα έτος παιχνιδιού χωρίζεται σε τέσσερις εποχές και κάθε εποχή περιέχει 30 ημέρες. Ο χρόνος περνά όταν ο παίκτης βρίσκεται σε εξωτερικούς χώρους και σταματάει όταν βρίσκεται μέσα σε κτήρια και ορυχεία. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στο χωριό διοργανώνονται διάφορα πανηγύρια, όπου ο χαρακτήρας μπορεί να κερδίσει βραβεία συμμετέχοντας, καθώς και να έρθει πιο κοντά με τους χωρικούς. Κάνοντας περισσότερους φίλους στο χωριό, ο χαρακτήρας προσκαλείται σε περισσότερα πανηγύρια αντί απλά να τα παρακολουθεί από την τηλεόρασή του. Η καλλιέργεια των φυτών και η εκτροφή ζώων απαιτεί καθημερινή φροντίδα και δαπάνη χρόνου. Ο παίκτης ξεκινά με ένα σφυρί, μία τσάπα, ένα τσεκούρι, ένα ποτιστήρι και ένα δρεπάνι. Η αναβάθμιση αυτών των εργαλείων απαιτεί χρόνο και χρήματα, αλλά επιτρέπει στον παίκτη να δουλεύει αποτελεσματικότερα, κάνοντας περισσότερη δουλειά με λιγότερη ενέργεια. Ενέργεια και καιρικές συνθήκεςΗ ενέργεια είναι μία ακόμα ανησυχία που αντιμετωπίζουν οι παίκτες, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού. Ο κύριος χαρακτήρας μπορεί να εκτελέσει περιορισμένο αριθμό καθηκόντων κάθε μέρα. Αντί να χρησιμοποιείται μια μπάρα ενέργειας στο παιχνίδι, ο χαρακτήρας δείχνει να κουράζεται καθώς εκτελεί όλο και περισσότερες εργασίες. Η ενέργειά του μπορεί να ανακτηθεί με ξεκούραση, φαγητό, φάρμακα ή απλώς μία επίσκεψη στην τοπική ιαματική πηγή. Πιέζοντας τον πέρα από τα όρια, ο χαρακτήρας οδηγείται σε λιποθυμία και πραγματοποιείται επίσκεψη στο τοπικό νοσοκομείο. Η μέγιστη ενέργεια του παίκτη μπορεί να αυξηθεί εντοπίζοντας κάποια κρυφά μούρα, τα οποία είναι διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο του παιχνιδιού. Ο καιρός μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ο παίκτης ολοκληρώνει τους στόχους του κάθε μέρα. Ανεξάρτητα από την εποχή, τις περισσότερες ημέρες επικρατεί καλός καιρός και δεν επηρεάζει τις δραστηριότητες του χαρακτήρα. Από την άλλη, η βροχόπτωση έχει ως αποτέλεσμα το να ποτίζονται οι καλλιέργειες χωρίς την παρέμβαση του παίκτη, δίνοντας έτσι περισσότερο ελεύθερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες. Την ίδια στιγμή όμως, μπορεί να προκαλέσει την ανάπτυξη κρυολογήματος στον χαρακτήρα, αναγκάζοντάς τον να μην εργαστεί για μία ημέρα. Τέλος, οι τυφώνες και οι χιονοθύελλες αποτρέπουν τον χαρακτήρα από το να βγει από το σπίτι του για ολόκληρη την ημέρα και μπορούν να προκαλέσουν την καταστροφή των καλλιεργειών και την απώλεια ορισμένων ζώων αν έχουν μείνει έξω. Το χωριό και η γύρω περιοχήΣτη Mineral Town λειτουργούν μαγαζιά για σπόρους, γεωργικά μηχανήματα, κρασί και άλλα αντικείμενα. Η αγορά ζώων γίνεται επίσης στο χωριό, ενώ υπάρχουν και άλλα κτίρια, όπως εκκλησία, βιβλιοθήκη, πανδοχείο (όπου λειτουργεί το μοναδικό τηλέφωνο της περιοχής), κλινική/νοσοκομείο και φυσικά τα σπίτια των χωρικών. Έξω από το χωριό βρίσκονται δύο ορυχεία, ένας καταρράκτης, ένα μικρό δάσος και ένα βουνό. Επιπλέον, κοντά στο δάσος ζει ο ξυλοκόπος που βοηθά τον χαρακτήρα στις αναβαθμίσεις των κτηρίων του αγροκτήματος. ΓάμοςΟ χαρακτήρας μπορεί να παντρευτεί ένα από τα πέντε κορίτσια του χωριού: Mary, Ann, Popuri, Elli και Karen. Μετά το γάμο, υπάρχει η δυνατότητα να ακολουθήσει η γέννηση ενός μωρού. Στην αντίστοιχη γυναικεία έκδοση του παιχνιδιού, ο χαρακτήρας μπορεί να παντρευτεί ένα από τα πέντε ελεύθερα αγόρια: Cliff, Doctor, Gray, Kai και Rick. Το Harvest Moon: Back to Nature στο The Harvest Moon Wiki
|
Το Harvest Moon: Back to Nature (ιαπωνικά: 牧場物語～ハーベストムーン～, Χέπμπορν: Bokujō Monogatari Harvest Moon) είναι ένα βιντεοπαιχνίδι προσομοίωσης φάρμας που ανήκει στη σειρά παιχνιδιών Harvest Moon, ανεπτυγμένο από τη Victor Interactive Software. Είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς για κονσόλα που δεν ανήκει στη Nintendo, αλλά το PlayStation. Οι χαρακτήρες από το Harvest Moon 64 μεταφέρθηκαν και σε αυτό το παιχνίδι, έχοντας όμως διαφορετικό τρόπο ζωής, προσωπικότητες και συγγενείς. Αναπτύχθηκε επίσης μία έκδοση του παιχνιδιού για γυναίκες (Bokujō Monogatari Harvest Moon for Girl), αλλά στα αγγλικά κυκλοφόρησε μετά από αρκετά χρόνια (2007). Το 2008, η Marvelous Interactive κυκλοφόρησε το Harvest Moon: Back to Nature και το Bokujō Monogatari Harvest Moon for Girl για το PlayStation 3 και το PlayStation Portable μέσω του PlayStation Network.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Harvest_Moon:_Back_to_Nature
|
Βάλτερ Ούλμπριχτ
|
Γεννήθηκε το 1893 από εργατική οικογένεια και εργάστηκε ως ξυλουργός. Το 1912 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος και αναμείχθηκε ενεργά στο εργατικό επαναστατικό κίνημα. Υπήρξε από τα στελέχη της οργάνωσης «Σπάρτακος» και από τους ιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, στο οποίο εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής το 1923, και αργότερα ανέλαβε το οργανωτικό τμήμα. Μετά την επικράτηση του ναζισμού το 1933, κατέφυγε στη Μόσχα και διηύθυνε διάφορα παράνομα γραφεία, ενώ παράλληλα διατέλεσε αναπληρωματικό μέλος της Γ΄ Διεθνούς (1935-1939). Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισε την αντιφασιστική του δράση και αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή του αντιστασιακού αντιναζιστικού κινήματος. Επέστρεψε στη Γερμανία με τον Κόκκινο Στρατό και μετά τη συντριβή του Άξονα, συνέβαλε σημαντικά στη συσπείρωση των αντιφασιστικών πολιτικών δυνάμεων σε ενιαίο μέτωπο, στην ίδρυση του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Διατέλεσε υπουργός και αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας και της κυβέρνησης. Το 1950 αναδείχθηκε γενικός γραμματέας του Κόμματος και ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας. Σκληροπυρηνικός κομμουνιστής, αρνήθηκε να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Δυτική Γερμανία και φέρει την ευθύνη για την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου. Λόγω των στενών σχέσεών του με την ΕΣΣΔ, απέστειλε στρατεύματα για να βοηθήσει τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (1968). Το 1971 τη θέση του στο κόμμα ανέλαβε ο Έριχ Χόνεκερ. Πέθανε το 1973. Ο Πέτρος Κόκκαλης, ο πατέρας του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν ο προσωπικός γιατρός του Βάλτερ Ούλμπριχτ. Η μεγάλη ιστορία του 20ού αιώνα, η Ανασυγκρότηση - Διπολικός κόσμος, τόμος 5
|
Ο Βάλτερ Έρνστ Πάουλ Ούλμπριχτ (Walter Ernst Paul Ulbricht, 30 Ιουνίου 1893 - 1 Αυγούστου 1973) ήταν Γερμανός κομμουνιστής ηγέτης και πολιτικός. Ως Γενικός Γραμματέας του Κόμματος ΕΣΚΓ από το 1950 έως το 1971, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόωρη ανάπτυξη και καθιέρωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9F%CF%8D%CE%BB%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CF%87%CF%84
|
Γιώτης Φωτιάδης
|
Γεννήθηκε στο Κρνοβ της Τσεχίας στις 9 Δεκεμβρίου του 1978 και ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς του και τον αδελφό του, Κώστα, το 1983. Η πρώτη εγκατάσταση ήταν στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε για ένα χρόνο, και έπειτα εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Μεγάλωσε στην Καλλιθέα με τους γονείς του και τον μικρότερο αδελφό του. Από την ηλικία των πέντε ετών είχε έφεση στη μουσική, οπότε και ξεκίνησε το αρμόνιο. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο από την ηλικία των 12 έως 17 ετών. Στα 16 γράφτηκε σε μουσική σχολή, ξεκινώντας μπουζούκι και κιθάρα. Το 1990 συμμετέχει σε μουσική παράσταση και τραγούδησε με κιθάρα τραγούδια του Elvis Presley των Beatles και άλλων ξένων καλλιτεχνών για 600 περίπου θεατές του δημοτικού θεάτρου της Καλλιθέας. Εκείνη τη χρονιά ξεκινάει θεωρητικές σπουδές στο εθνικό Ωδείο Αθηνών, τις οποίες διακόπτει δύο χρόνια μετά λόγω της στρατιωτικής του θητείας. Ο Γιώτης έγραψε το πρώτο του τραγούδι μέσα στον στρατό και ο τίτλος αυτού ΄΄Μια νύχτα΄΄. Ξεκίνησε την τραγουδιστική του πορεία σε ηλικία 18 ετών στη μουσική σκηνή ”Ακρώριον” στον Προφήτη Ηλία του Πειραιά το 1995. Εκείνη τη χρονιά συνεχίζει τις σπουδές του στο εθνικό Ωδείο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν ολοκληρώνει. Ένα χρόνο μετά, το 1996, ολοκληρώνει το πρώτο του LP με τίτλο ”Μια νύχτα” από το ομότιτλο και πρώτο τραγούδι του, σε μουσική και στίχους του ίδιου, το οποίο κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια μετά από τη My Records. Στο LP αυτό, έκανε την πρώτη διασκευή στη διεθνή επιτυχία ”La solitudine” με τη Λάουρα Παουζίνι με τίτλο ”Χαμένα όνειρα” και την πρώτη του επανεκτέλεση στο τραγούδι ”Heaven” του Μπράιαν Άνταμς. To 1998 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τρία τραγούδια με τίτλο ”Κολώνια”, σε μουσική δική του και του Βαγγέλη Παπαδόπουλου και στίχους του Βαγγέλη Παπαδόπουλου από τη Spot music, καθώς και το πρώτο ομώνυμο βίντεο κλιπ. Ακολούθησαν συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες και εμφανίσεις σε διάφορες μουσικές σκηνές, στην Ανδριανού στην Πλάκα (1996), στο πρώην ”Άνω Κάτω” στην Αχαρνών με τον Γιάννη Βασιλείου (1998), συναυλία στο Ζάππειο με τον Πάνο Κιάμο και την Αθηνά Χαϊκάλη (1999), στην ”Πιρόγα” στη λεωφ. Αλεξάνδρας (2000) όπου μέσα από τη γνωριμία του με τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Κωστή Γρηγορίου συμμετείχε σε εξτρά εμφανίσεις σε ανοιχτό χώρο στην Πρέβεζα με την Πόλυ Πάνου και τον Σπύρο Ζαγοραίο (2000). Ξεκίνησε να μαθαίνει δημοτικό κλαρίνο με τον κλαρινετίστα Μάκη Βασιλειάδη το 2003 για 4 χρόνια αλλά τελικά συνέχισε με το άλτο σαξόφωνο όπου και παίζει από το 2007. Το 2006 ξαναμπαίνει στο στούντιο και ετοιμάζει το 2ο LP του με τίτλο ”Είσαι ένας φάρος φωτεινός”, από το ομότιτλο τραγούδι του LP. Το LP κυκλοφορεί το 2010 από τη My Records μαζί με το ομώνυμο video clip το οποίο παρουσιάζει για πρώτη φορά στη Μαρία Μπεκατώρου στην εκπομπή ”Χωρίς ταμπού” το 2011. Μετά το LP αυτό κυκλοφορεί το LP ”Μια νύχτα” που είχε ολοκληρώσει από το 1996 με τα πρώτα του τραγούδια που. Επανακυκλοφορεί το EP ”Κολώνια” και κυκλοφορεί και το LP ”11 Christmas songs με τον Γιώτη Φωτιάδη” με 11 κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια ελληνικά και αγγλικά. Μετά την κυκλοφορία των τελευταίων του CD, ο Γιώτης τραγουδάει με διάφορες μπάντες σε μαγαζιά στο Ψυρρή και το 2011 η δισκογραφική του εταιρεία κλείνει οριστικά και ο Γιώτης μετακομίζει στη δισκογραφική εταιρία FM RECORDS. Το 2015 κυκλοφορεί το LP ”Κάνω εγώ την αρχή” σε ύφος ποπ-ροκ με 2 διασκευές στα τραγούδια ”Touch me” και ”Billie Jean” των Samantha Fox και Michael Jackson αντίστοιχα. Επίσης κάνει επανεκτέλεση στο τραγούδι ”Show must go on” του Freddie Mercury. Ο Γιώτης το καλοκαίρι του 2017 και τη σεζόν 2019-2020 (έως τον Μάρτιο λόγω του lockdown), εμφανιζόταν στη μουσική σκηνή ”Κίτρινα γάντια” του Κωστή Γρηγορίου στο Γαλάτσι. Τον Ιανουάριο του 2020 κυκλοφόρησε και διανέμεται από τη GENERAL MUSIC το 6ο CD του Γιώτη με τίτλο ”Νύχτα τρόμου 1” με κεντρικά κομμάτια τα: ”Μετά το τηλεφώνημά σου”, ”Χάρισμα Θεού έχει”, ”Νύχτα τρόμου”, ”Αγάπη καλοκαιρινή” κ.α. Τέλη του 2020 κυκλοφορεί από τη Voca Records σε το νέο τραγούδι του Γιώτη σε συνεργασία με την Εύη Ροζάκη "I'm coming back to you", το οποίο όπως δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξη του, είναι το 1ο του κομμάτι με αγγλικό στοίχο. Το καλοκαίρι του 2021 κυκλοφορεί από τη NEXT RECORDS και τον κ. Γιώργο Σπανό το video clip του "I'm coming back to you" με την Εύη Ροζάκη. Επίσημη σελίδα στο Facebook Επίσημος λογαριασμός στο Twitter Επίσημος λογαριασμός στο Instagram Επίσημη σελίδα στο YouTube
|
Ο Γιώτης Φωτιάδης είναι τραγουδιστής, παίχτης σαξοφώνου, πρώην σπουδαστής του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, νυν σπουδαστής του Αττικού Ωδείου Αθηνών στο άλτο σαξόφωνο και τραγουδοποιός. Έχει δικές του δημιουργίες και διασκευές και επανεκτελέσεις της ελληνικής και διεθνούς μουσικής σκηνής. Έχει ασχοληθεί με την απόδοση πολλών ειδών τραγουδιού στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Superhero Movie
|
Ο Ρικ Ράικερ, ένας έφηβος που μένει με το θείο και τη θεία του, δεν φημίζεται για την εξυπνάδα του (όπως και όλοι στο έργο). Μια ημέρα, κατά την διάρκεια μιας εκδρομής σε ένα εργαστήριο, αποκτά υπερφυσικές ικανότητες όταν τον τσιμπάει μια λιβελούλα. Αποφασίζει να γίνει υπερήρωας με το όνομα Λιβελούλης. Όμως ένας επιχειρηματίας κατασκευάζει μια στολή, γίνεται ο υπερκακός Κλεψίδρας και καταστρώνει ένα σχέδιο: Με τη βοήθεια μιας μηχανής θα σκοτώσει χιλιάδες άτομα και ο ίδιος θα γίνει αθάνατος. Ντρέικ Μπελ ως Ρικ Ράικερ/Λιβελούλης Σάρα Πάξτον ως Τζίλ Τζόνσον Ράιαν Χάνσεν ως Λάνς Λάντερς Κρίστοφερ ΜακΝτόναλντ ως Λού Λάντερς/Κλεψύδρα Κέβιν Χαρτ ως Τρέυ Λέσλι Νίλσεν ως θείος Άλμπερτ Μάριον Ρός ως θεία Λούσιλ Τρέισι Μόργκαν ως Καθηγητής Εξέιβιερ Μαρίσα Λωρέν ως Στορμ Πάμελα Άντερσον ως Αόρατη Γυναίκα Σίμον Ρέξ ως Ανθρώπινος Πυρσός/Τζώνυ Στορμ Μάιλς Φίσερ ως Τομ Κρουζ Superhero Movie στην IMDbSuperhero Movie στο AllMovie
|
Το Superhero Movie είναι μια αμερικάνικη κωμωδία σε σενάριο και σκηνοθεσία από τον Κρεγκ Μάζιν με παραγωγή από τους Ρόμπερτ Κ. Βάις και Ντέιβιντ Ζάκερ. Αρχικά είχε τον τίτλο Superhero!, παρόμοιο με τον τίτλο μιας άλλης ταινίας του Ζάκερ Μια Απίθανη... Απίθανη Πτήση (Airplane!). Η ταινία διακωμωδεί κυρίως την υπερηρωικη ταινία Spiderman και δευτερευόντως τις ταινίες Batman Begins, Superman: Η επιστροφή τις σειρές ταινιών X-Men και Fantastic Four. Ακολουθεί τα βήματα της σειράς ταινιών Scary Movie, η οποία διακωμωδεί διάφορες ταινίες τρόμου. Η παραγωγή ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου του 2007, στο Λος Άντζελες. Το Superhero Movie κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στις 28 Μαρτίου του 2008. Έλαβε γενικά αρνητικές κριτικές και εισέπραξε πάνω από $71 εκατομμύρια παγκοσμίως με προϋπολογισμό $35 εκατομμυρίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Superhero_Movie
|
Queer as Folk (αμερικανική τηλεοπτική σειρά)
|
Η σειρά ακολουθεί τις ζωές πέντε ομοφυλόφιλων αντρών που ζουν στο Πίτσμπεργκ της Πενσυλβάνια, των Μπράιαν, Τζάστιν, Μάικλ, Έμετ και Τεντ, καθώς επίσης και ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων γυναικών, Λίντσεϊ και Μέλανι, και της μητέρας του Μάικλ, Ντέμπι. Δύο επιπλέον βασικοί χαρακτήρες προστέθηκαν στον πρώτο και δεύτερο κύκλο, Ντέιβιντ και Μπεν αντίστοιχα, οι οποίοι απεικόνιζαν τον σύντροφο του Μάικλ στον αντίστοιχο κύκλο. Γκέιλ Χάρολντ ως Μπράιαν Κίννι:Ο Μπράιαν αποτελεί μια πραγματική μηχανή του σεξ. Στα 29 του χρόνια ζει για το τώρα. Είναι κύριος του εαυτού του και πιστεύει πως το σεξ αποτελεί απλά μια σαρκική απόλαυση. Διατηρεί μια on-off σχέση με τον Τζάστιν, ο οποίος αποτελεί τον μόνο από τους εραστές του τον οποίο ερωτεύεται και τον μόνο που συνεχίζει να κάνει σεξ πέραν της μιας βραδιάς. Δουλεύει ως διαφημιστής στην εταιρία Vangard και αργότερα φτιάχνει τη δική του εταιρία, Kinnetik, της οποίας το όνομα έδωσε ο Τζάστιν. Αν και δηλώνει πως δεν είναι μέλος της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τους φίλους τους, άντρες ή γυναίκες, που ανήκουν σε αυτήν. Το μότο του όσον αφορά τους ετεροφυλόφιλους ανθρώπους είναι: "Υπάρχουν δύο είδη ετεροφυλόφιλων ανθρώπων στον κόσμο, αυτοί που σε μισούν μπροστά στα μούτρα σου και αυτοί που σε μισούν πίσω από την πλάτη σου". Ράντι Χάρισον ως Τζάστιν Τέιλορ:Ο Τζάστιν χάνει την παρθενιά του από τον Μπράιαν, τον οποίο και ερωτεύεται, στην ηλικία των δεκαεφτά χρονών. Φεύγει από το σπίτι του όταν φανερώνει τη σεξουαλική του ταυτότητα, κυρίως επειδή ο πατέρας του δεν τον αποδέχεται. Η Ντέμπι του δίνει το παρατσούκλι "Sunshine" (Ηλιαχτίδα) λόγω του φωτεινού του χαμόγελου και της χαρούμενης διάθεσής του. Στο τέλος του πρώτου κύκλου, δέχεται μια ομοφοβική επίθεση από έναν συμμαθητή του, με αποτέλεσμα ο Μπράιαν να δεχτεί να μένει μαζί του στον δεύτερο κύκλο. Αν και ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο Τζάστιν σκέφτεται αρχικά να φοιτήσει σε σχολή επιχειρήσεων, αλλά τελικά αποφασίζει να φοιτήσει σε καλλιτεχνικό σχολείο έπειτα από προτροπή και του Μπράιαν. Στον πέμπτο κύκλο ο Μπράιαν του κάνει πρόταση γάμου την οποία και αποδέχεται, αλλά ο Μπράιαν του λέει να πάει στη Νέα Υόρκη και να κυνηγήσει το όνειρό του ως καλλιτέχνης, επειδή εκεί θα είναι πιο επιτυχημένος από ότι στο Πίτσμπεργκ, κάτι το οποίο δεν μπορεί να του στερήσει με τον γάμο. Χαλ Σπαρκς ως Μάικλ Νοβότνι:Ο καλύτερος φίλος του Μπράιαν από τότε που ήταν έφηβοι, ο οποίος τρέφει αισθήματα για εκείνον. Του αρέσει να διαβάζει βιβλία κόμικ, ειδικά τις περιπέτειες του Captain Astro. Ξεκινάει στη σειρά ως διευθυντής στο μαγαζί Big Q, αλλά τελικά ακολουθεί το όνειρό του και ανοίγει το δικό του κατάστημα βιβλίων κόμικ. Από τον δεύτερο κύκλο, μαζί με τον Τζάστιν, δημιουργούν το δικό τους βιβλίο κόμικ με τίτλο Rage. Ο χαρακτήρας του Rage βασίζεται στον Μπράιαν, του JT στον Τζάστιν, ο οποίος αποτελεί τον εραστή και βοηθό του Rage και του Zephyr στον Μάικλ, ο οποίος αποτελεί τον καλύτερο φίλο και βοηθό του Rage. Έπειτα από μια έντονη σχέση με τον μεγαλύτερο Δρ. Ντέιβιντ Κάμερον στον πρώτο κύκλο, ο Μάικλ δημιουργεί μια μακροχρόνια σχέση από τον δεύτερο κύκλο μέχρι το τέλος της σειράς με τον Μπεν Μπράκνερ, έναν οροθετικό καθηγητή κολεγίου. Οι δυο τους παντρεύονται προς το τέλος του τέταρτου κύκλου. Πίτερ Πέιτζ ως Έμετ Χάνικατ:Με καταγωγή από το Χέιζελχερτ, Μισισίπι, ο Έμετ είναι ο πιο φανταχτερός από την παρέα. Αλλάζει συνεχώς δουλειές μερικές από τις οποίες είναι πωλητής ρούχων στο Torso, πορνοστάρ, γυμνός υπηρέτης, διοργανωτής πάρτι και ανταποκριτής σε ένα τοπικό σταθμό ειδήσεων. Έχει αρκετές σύντομες σχέσεις κατά τη διάρκεια όλης της σειράς. Σκοτ Λόουλ ως Τεντ Σμιντ:Ένας λογιστής με χαμηλή αυτοεκτίμηση που ζηλεύει τον πολυτελή τρόπο ζωής του Μπράιαν. Ο Τεντ απορρίπτεται συνεχώς από τους άντρες στα γκέι κλαμπ και τελικά αγωνίζεται να ξεφύγει από τον εθισμό του στη μεθαμφεταμίνη. Είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερος από τον Μάικλ, τον Μπράιαν και τον Έμετ. Στον τρίτο κύκλο διατηρεί μια σύντομη σχέση με τον Έμετ, καθώς και μια on-off σχέση με τον Μπλέικ. Τία Γκιλ ως Λίντσεϊ Πίτερσον:Η πιο κοντινή φίλη του Μπράιαν από το κολέγιο, η οποία γίνεται και η μητέρα του παιδιού του, Γκας. Η Λίντσεϊ δουλεύει ως καθηγήτρια τέχνης αλλά βρίσκεται σε άδεια για να φροντίσει τον νεογέννητο γιο της. Οι αυστηροί γονείς της ντρέπονται για την ομοφυλοφιλία της και τη σχέση της με τη Μέλανι, με την οποία συζούν και αργότερα παντρεύονται και μεγαλώνουν μαζί τον Γκας. Μισέλ Κλούνι ως Μέλανι Μάρκους:Η Εβραία ερωμένη της Λίντσεϊ η οποία δουλεύει ως δικηγόρος. Δεν συμπαθεί τον Μπράιαν, κυρίως επειδή η Λίντσεϊ είναι πολύ διαχυτική και στοργική μαζί του, αλλά στην πορεία γίνεται πιο φιλική απέναντί του. Κυοφορεί το δεύτερο παιδί της με τη Λίντσεϊ, τη Τζένι Ρεμπέκα, της οποίας βιολογικός πατέρας είναι ο Μάικλ. Σάρον Γκλες ως Ντέμπι Νοβότνι:Ενεργό μέλος της PFLAG (Parents and Friends of Lesbians and Gays), η Ντέμπι είναι έντονα υπερήφανη για την ομοφυλοφιλία του γιου της Μάικλ, σε σημείο που τον φέρνει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση. Φέρεται σε όλα τα αγόρια της παρέας ως οικογένειά της, ειδικά στον Τζάστιν, ο οποίος μένει μαζί της για ένα διάστημα όταν το σκάει από το σπίτι του. Είναι επίσης μία από εκείνους που μπορούν να δουν πέρα από την αλαζονεία που βγάζει ο Μπράιαν και ποιος είναι στην πραγματικότητα. Δουλεύει στο Liberty Diner και, στο σπίτι, φροντίζει τον άρρωστο αδελφό της, Βικ. Κρις Πότερ ως Δρ. Ντέιβιντ Κάμερον:Ο σύντροφος του Μάικλ στον πρώτο κύκλο. Μετά από ένα ατύχημα που έχει, ο Μάικλ κάνει φυσικοθεραπεία με τον Ντέιβιντ, ο οποίος είναι χειροπράκτης. Η σχέση τους αναπτύσσεται γρήγορα και μέσα σε λίγους μήνες, ο Μάικλ μετακομίζει στο σπίτι του Ντέιβιντ και γνωρίζει τον γιο του. Υπάρχει προστριβή ανάμεσα σε εκείνον και τον Μπράιαν, αφού ο Ντέιβιντ ζηλεύει τη σχέση που έχει ο Μάικλ μαζί του. Ρόμπερτ Γκαντ ως Μπεν Μπράκνερ:Ένας καθηγητής σε κολέγιο ο οποίος αρχίζει σχέση με τον Μάικλ στον δεύτερο κύκλο και μένουν μαζί μέχρι το τέλος της σειράς. Είναι οροθετικός, κάτι το οποίο κάνει τη Ντέμπι να είναι αρνητική με αυτή τη σχέση αρχικά, επειδή φοβάται μη μολυνθεί και ο γιος της. Τελικά συνειδητοποιεί πως ο Μάικλ αγαπάει τον Μπεν και τον αποδέχεται. Προς το τέλος του τέταρτου κύκλου, Μάικλ και Μπεν παντρεύονται. Τζακ Γουέδεραλ ως Βικ Γκράσι:Ο αδελφός της Ντέμπι και θείος του Μάικλ, ο οποίος είναι οροθετικός. Έφτασε κοντά στον θάνατο λόγω επιπλοκών του HIV, περίοδος κατά την οποία η Ντέμπι τον φρόντιζε και ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Για να την βοηθήσει να πληρώσει τους λογαριασμούς του σπιτιού, προσπαθεί να δουλέψει ως σεφ στο εστιατόριο αλλά χωρίς επιτυχία. Αργότερα, συνεργάζεται με τον Έμετ βοηθώντας τον στη διοργάνωση των πάρτι που αναλαμβάνει. Μετά από μια έντονη διαμάχη με την Ντέμπι στον τέταρτο κύκλο, πεθαίνει από επιπλοκές των φαρμάκων που λαμβάνει για τον HIV. Μακίλα Σμιθ ως Δάφνη Τσάντερς:Η καλύτερη φίλη του Τζάστιν από το σχολείο και το πρώτο άτομο στο οποίο ο Τζάστιν λέει πως είναι ομοφυλόφιλος (εκτός Μπράιαν και Μάικλ). Ζητάει από τον Τζάστιν να είναι ο πρώτος της ερωτικός σύντροφος γιατί ξέρει πως θα την προσέξει, με αποτέλεσμα να τον ερωτευτεί. Ο Τζάστιν όμως της ξεκαθαρίζει πως δεν μπορεί να είναι μαζί της και οι δυο τους παραμένουν φίλοι. Βρίσκεται πάντα στο πλευρό του και οι δυο τους συγκατοικούν για κάποιο διάστημα, όταν ο Τζάστιν δεν μπορεί να μένει στου Μπράιαν. Σέρι Μίλερ ως Τζένιφερ Τέιλορ:Η μητέρα του Τζάστιν η οποία δυσκολεύεται να δεχτεί πως ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος, αλλά η αγάπη της τη βοηθάει να το αποδεχτεί γρήγορα, έχοντας στο πλευρό της και τη Ντέμπι. Μετά το διαζύγιό της με τον Γκρεγκ πιάνει δουλειά ως μεσίτρια, ενώ στον πέμπτο κύκλο γνωρίζει έναν νεαρότερο άντρα, τον Τακ, ξεκινώντας σχέση μαζί του παρά τις ενστάσεις του Τζάστιν για τη διαφορά ηλικίας τους. Σύντομα όμως ο Τζάστιν αποδέχεται τη σχέση της. Στέφανι Μουρ ως Σύνθια:Η προσωπική βοηθός του Μπράιαν από όταν δούλευε για τον Ράιντερ. Τον ξέρει αρκετά καλά και μπορεί να τον καταλαβαίνει και να τον χειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο στη δουλειά. Όταν ο Μπράιαν χάνει τη δουλειά του στη Vangard και αργότερα ανοίγει τη Kinnetik, η Σύνθια παραμένει πιστή σε εκείνον και παραιτείται από τη Vangard για να τον ακολουθήσει. Ντιν Άρμστρονγκ ως Μπλέικ Γουιζέκι:Ο Μπλέικ είναι εθισμένος στη μεθαμφεταμίνη όταν γνωρίζει τον Τεντ στο Babylon και φεύγει μαζί του για το σπίτι, όπου τον εγκαταλείπει σχεδόν νεκρό έπειτα από υπερβολική δόση. Όταν ξανασυναντιούνται, ο Τεντ πιστεύει πως μπορεί να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τον εθισμό, αλλά η σχέση τους τελειώνει σύντομα όταν ο Τεντ ανακαλύπτει πως ο Μπλέικ συνεχίζει να παίρνει ναρκωτικά. Στον τέταρτο κύκλο καταφέρνει να απεξαρτηθεί και είναι σύμβουλος στο κέντρο απεξάρτησης για άτομα εθισμένα σε ουσίες, όπου εισάγεται και ο Τεντ για απεξάρτηση. Μετά την απεξάρτηση του Τεντ οι δυο τους έχουν μια σύντομη αναζωπύρωση της σχέσης τους αλλά χωρίζουν επειδή η στιγμή δεν είναι κατάλληλη. Τελικά επανενώνονται στο τέλος της σειράς. Λίντσεϊ Κόνελ ως Τρέισι (1-3):Συνάδελφος του Μάικλ στην Big Q και ερωτευμένη μαζί του αφού δεν γνωρίζει πως ο Μάικλ είναι ομοφυλόφιλος. Πληγώνεται πολύ όταν το μαθαίνει, περισσότερο επειδή πιστεύει πως ο Μάικλ την χρησιμοποίησε εκμεταλλευόμενος τα συναισθήματά της και δεν την εμπιστεύτηκε αρκετά ώστε να της πει την αλήθεια. Οι δυο τους παραμένουν φίλοι μετά από αυτό, ακόμα κι όταν ο Μάικλ παραιτείται από τη Big Q και ανοίγει το δικό του μαγαζί με κόμικ. Πίτερ ΜακΝιλ ως Καρλ Χόρβαθ (2-5):Ντετέκτιβ της Αστυνομίας ο οποίος γνωρίζει τη Ντέμπι όταν δουλεύει σε μια υπόθεση που αφορά τη δολοφονία ενός νεαρού ομοφυλόφιλου αγοριού με το όνομα Τζέισον Κεμπ. Αν και αρχικά υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ τους, κυρίως επειδή ο Καρλ δεν καταλαβαίνει την ομοφυλοφιλία και συμπεριφέρεται υποτιμητικά απέναντι στους ομοφυλόφιλους, οι δυο τους καταλήγουν μαζί και η Ντέμπι τον διδάσκει κατανόηση και αποδοχή. Ζητάει από τη Ντέμπι να τον παντρευτεί και, αν και αρχικά αποδέχεται την πρότασή του, αργότερα του λέει πως δεν μπορεί να τον παντρευτεί όσο ο Μάικλ δεν μπορεί να παντρευτεί νόμιμα τον σύντροφό του. Ο Καρλ δείχνει κατανόηση κι έτσι το ζευγάρι απλά συγκατοικεί. Κάρλο Ρότα ως Γκάρντνερ Βανς (2-4):Ο συνέταιρος του Μπράιαν στη Vangard. Αγοράζει την εταιρία από τον Ράιντερ και απολύει τους πάντες εκτός του Μπράιαν, επειδή του είπαν πως είναι ο καλύτερος. Του δίνει διορία μία εβδομάδα για να του αποδείξει πως όντως είναι ο καλύτερος, κάτι το οποίο ο Μπράιαν καταφέρνει με το να κλείσει για νέο πελάτη τον Brown Athletics, τον οποίο ο Βανς κυνηγάει για χρόνια χωρίς επιτυχία. Μετά από αυτό, ο Μπράιαν γίνεται συνέταιρος κι όχι απλά υπάλληλος του Βανς, μέχρι και τον τρίτο κύκλο όπου χάνει τη δουλειά του εξαιτίας του υπόγειου πολέμου που έκανε στον Στόκγουελ. Φαμπρίτζιο Φιλίπο ως Ήθαν Γκολντ (2-3):Φοιτητής μουσικής στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών του Πίτσμπεργκ ο οποίος εμπλέκεται ρομαντικά με τον Τζάστιν. Οι ρομαντικές χειρονομίες του Ήθαν, σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο Τζάστιν νιώθει παραμελημένος από τον Μπράιαν, γοητεύουν τον Τζάστιν, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τον Μπράιαν στο τέλος του δεύτερου κύκλου για τον Ήθαν. Η σχέση τους όμως τελειώνει σύντομα όταν ο Τζάστιν ανακαλύπτει πως ο Ήθαν τον απάτησε με έναν θαυμαστή του και του έλεγε ψέματα για αυτό. Ντέιβιντ Γιαννόπουλος ως Τζιμ Στόκγουελ (3):Ο αρχηγός της αστυνομίας ο οποίος βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος και την καμπάνια του οποίου αναλαμβάνει ο Μπράιαν. Είναι ομοφοβικός και κάνει κατάχρηση της δύναμης που έχει εξαιτίας της θέσης του. Αρχικά, ο Μπράιαν τον βοηθάει με την καμπάνια καταφέρνοντας να τον οδηγήσει μπροστά σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Όταν όμως ο Στόκγουελ αρχίζει να κλείνει όλα τα γκέι μπαρ και κλαμπ, ο Μπράιαν αποφασίζει να ενώσει τις δυνάμεις του με τον Τζάστιν στο σαμποτάρισμα της καμπάνιας. Αυτός ο υπόγειος πόλεμος αποκαλύπτεται και ο Μπράιαν χάνει τη δουλειά του, αλλά ο Στόκγουελ χάνει τις εκλογές και παραπέμπεται σε δίκη για τις πράξεις του όσο υπηρετούσε στο τμήμα κάνοντας κατάχρηση δύναμης και συγκαλύπτοντας τη δολοφονία του νεαρού ομοφυλόφιλου άντρα από συνάδελφό του. Χάρις Άλαν ως Τζέιμς "Χάντερ" Μοντγκόμερι (3-5):Ο Χάντερ είναι ένας οροθετικός έφηβος ο οποίος εκδίδεται για να ζήσει κάτω από το διαμέρισμα του Μάικλ και του Μπεν. Ο Μπεν νιώθει συμπόνια για εκείνον και αποφασίζει να τον βοηθήσει, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Μάικλ. Τελικά, ο Μάικλ και ο Μπεν τον βοηθούν να ξεφύγει από την πορνεία και να επιστρέψει στο σχολείο, δένονται μαζί του και αποφασίζουν να τον υιοθετήσουν. Ματ Μπατάλια ως Ντρου Μπόιντ (4-5):Διάσημος επιτυχημένος ποδοσφαιριστής ο οποίος, αν και αρραβωνιασμένος, είναι ομοφυλόφιλος. Ξεκινάει παράνομο δεσμό με τον Έμετ αλλά εξακολουθεί να αρνείται την ομοφυλοφιλία του. Όταν η σύζυγός του το μαθαίνει τον εγκαταλείπει και όταν διαρρέει στον Τύπο πως είναι ομοφυλόφιλος, καταφεύγει στον Έμετ για βοήθεια. Τελικά, παραδέχεται δημοσίως πως είναι ομοφυλόφιλος και φιλάει τον Έμετ μπροστά στις κάμερες, ξεκινώντας σχέση μαζί του. Η πράξη του αυτή του στοιχίζει τη δουλειά του, αλλά λίγο καιρό αργότερα, ο προπονητής και η ομάδα τον καλούν πίσω. Η σειρά διαδραματίζεται στην πόλη του Πίτσμπεργκ της Πενσυλβάνια. Το Πίτσμπεργκ επιλέχθηκε ως η πιο κοντινή εκδοχή του σκηνικού του Μάντσεστερ της Αγγλίας από τη βρετανική εκδοχή της σειράς. Ωστόσο, επειδή το Πίτσμπεργκ δεν έχει μεγάλη γκέι συνοικία όπως το Σαν Φρανσίσκο ή η Νέα Υόρκη, σχεδόν όλες οι σκηνές της Liberty Avenue γυρίστηκαν στη γειτονιά Church and Wellesley του Τορόντο, η οποία αποτελεί το γκέι χωριό της πόλης. Στην πραγματικότητα, δε χρησιμοποιήθηκε ούτε μία λήψη της πραγματικής Liberty Avenue στη σειρά. Το Τορόντο επιλέχθηκε ως το κέντρο της παραγωγής λόγω του χαμηλού κόστους παραγωγής και της τηλεοπτικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας της πόλης. Επίσης, το γκέι χωριό του Τορόντο είχε αυτό που ήθελαν και χρειάζονταν οι παραγωγοί για να φέρουν τη Liberty Avenue που εκείνοι οραματίζονταν στη ζωή. Το Woody's, το κεντρικό μπαρ σε αυτό το φανταστικό Πίτσμπεργκ, είναι το όνομα ενός γκέι μπαρ στο Τορόντο, του οποίου η πραγματική πρόσοψη κινηματογραφήθηκε με μια ελαφρά προσαρμογή. Στον τέταρτο κύκλο, όπου αρκετοί από τους χαρακτήρες της σειράς ταξιδεύουν στο Τορόντο, το πραγματικό Woody's λειτούργησε ως "Moosie's". Το Babylon ήταν επίσης το όνομα ενός πραγματικού γκέι μπαρ στο Τορόντο, το οποίο ήταν ανοικτό κατά τη διάρκεια που η σειρά βρισκόταν στον αέρα, αλλά έκλεισε αργότερα. Στην πραγματικότητα ήταν ένα Μαρτίνι μπαρ και οι σκηνές της σειράς όπου οι χαρακτήρες χόρευαν γυρίστηκαν σε ένα άλλο βραδινό κλαμπ του Τορόντο, το Fly. Η Αμερικανική εκδοχή του Queer as Folk έγινε γρήγορα η νούμερο ένα σειρά στο Showtime. Η αρχική προώθηση της σειράς από το κανάλι στόχευε στους ομοφυλόφιλους άντρες (και με κάποια επέκταση και στις ομοφυλόφιλες γυναίκες), κι όμως μια μεγάλη μερίδα των τηλεθεατών αποτελείτο από ετεροφυλόφιλες γυναίκες.Η σειρά αφθονούσε σε πρωτοποριακές σκηνές , ξεκινώντας από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, το οποίο περιέχει την πρώτη σεξουαλική σκηνή ανάμεσα σε δύο άντρες που προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση (συμπεριλαμβανομένης αμοιβαίου αυνανισμού, πρωκτικού σεξ και rimming), εντούτοις πιο χαμηλών τόνων από την αντίστοιχη σκηνή στην οποία βασίστηκε από την βρετανική εκδοχή της σειράς.Παρά τις ειλικρινείς απεικονίσεις της χρήσης ναρκωτικών και του περιστασιακού σεξ στο γκέι κλαμπ, η αναμενόμενη ανησυχία για πολιτικές αντιδράσεις, πέραν από κάποια αντιπολίτευση, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Οι Κόουεν και Λίπμαν, ωστόσο, παραδέχτηκαν το 2015 πως ξαφνιάστηκαν με κάποιες αντιδράσεις από κάποια μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας, φοβούμενοι κάποιων αρνητικών συνεπειών που θα μπορούσαν να προκύψουν από τη σειρά.Επίμαχα θέματα τα οποία διερευνήθηκαν μέσα από τις ιστορίες του Queer as Folk περιελάμβαναν τα εξής: coming out, γάμος ομοφυλοφίλων, αλλαγή σεξουαλικού προσανατολισμού έπειτα από θεραπείες μετατροπής, ψυχαγωγική χρήση ουσιών και κατάχρηση/εθισμός σε ουσίες (κοκαΐνη, μεθαμφεταμίνη, έκσταση, GHB (χάπι του βιασμού), κεταμίνη, κάνναβη), υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τεχνητή γονιμοποίηση, ομάδες περιφρούρησης, ασφυξιοφιλία, εκφοβισμός ομοφυλοφίλων και ομοφοβικές επιθέσεις, ασφαλές σεξ, HIV/AIDS, περιστασιακό σεξ, "τα μπάνια", οροασύμβατα ζευγάρια, παιδική πορνεία, ομοφυλόφιλοι εν ενεργεία Καθολικοί ιερείς, διακρίσεις στον χώρο εργασίας εξαιτίας σεξουαλικού προσανατολισμού, διαδικτυακή βιομηχανία πορνογραφίας και bug chasers (άτομα που δεν είναι φορείς του HIV και επιδιώκουν να γίνουν).Η σειρά, μερικές φορές, έκανε χιουμοριστικές αναφορές στην εικόνα της στην γκέι κοινότητα. Μερικά επεισόδια περιέχουν μια "σειρά μέσα στη σειρά" με τίτλο Gay as Blazes, ένα δυσάρεστο, βαρετό, με κακή υποκριτική και υπερβολικά πολιτικά ορθό δράμα με το οποίο ο Μπράιαν συνεχώς διαφωνεί και το οποίο τελικά κόπηκε. Ενεργώντας ως ένα από τα πρωτοποριακά δράματα που απεικονίζουν ομοφυλόφιλους χαρακτήρες από μια πολύπλοκη οπτική γωνία, εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και πλατφόρμες στην Ασία υιοθέτησαν τη σειρά. Στην περίπτωση της Νότιας Κορέας, το Queer φεστιβάλ ταινιών (αρχικά αναφέρθηκε στη σειρά ως "σκάνδαλο" το 1998) αποδέχτηκε τη σειρά αργά και τη διέδωσε και σε ολόκληρη την κοινωνία της χώρας - το Queer as Folk έπαιξε σημαντικό ρόλο όταν προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ το 2000, παρέχοντας μια αφήγηση για έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής ειδικά με σεβασμό προς τη ΛΟΑΤ κοινότητα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός των ηθοποιών στην πραγματική τους ζωή υπήρξε αντικείμενο συζήτησης από το κοινό. Σε μια συνάντηση δέκα χρόνια μετά το τέλος της σειράς, το 2015, οι ηθοποιοί Γκέιλ Χάρολντ και Σκοτ Λόουλ είπαν πως είχαν αρνηθεί να συζητήσουν τότε τη σεξουαλικότητά τους δημοσίως, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια προβολής του πρώτου κύκλου της σειράς, σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι περισπασμοί, κάτι το οποίο επιβεβαίωσε και ο Λίπμαν, ο οποίος πρόσθεσε πως κατά τη διάρκεια του πρώτου κύκλου ούτε καν ο ίδιος δε γνώριζε για τη σεξουαλικότητά τους στην πραγματική ζωή.Σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Λάρι Κινγκ για την εκπομπή του Larry King Live στο CNN στις 24 Απριλίου 2002, ο παρουσιαστής αναφέρθηκε στους Ράντι Χάρισον και Πίτερ Πέιτζ ως ομοφυλόφιλους, ενώ στους Μισέλ Κλούνι, Ρόμπερτ Γκαντ, Τία Γκιλ, Γκέιλ Χάρολντ, Σκοτ Λόουλ και Χαλ Σπαρκς ως ετεροφυλόφιλους. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ωστόσο, ο Γκαντ παραδέχτηκε πως ήταν ομοφυλόφιλος σε ένα άρθρο του περιοδικού The Advocate. Το 2004, η Γκιλ, ενώ ήταν ακόμα παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Μπράιαν Ρίτσμοντ, παραδέχτηκε πως ήταν αμφιφυλόφιλη κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στην εφημερίδα Windy City Times. Στο μεταξύ, η ζωή της Σάρον Γκλες ως μια παντρεμένη γυναίκα ήταν ήδη πολύ γνωστή μέχρι τη στιγμή που το Queer as Folk μπήκε σε παραγωγή, αφού παντρεύτηκε τον παραγωγό Μπάρνεϊ Ροζενσβάιγκ το 1991. Εξαιτίας αυτού, αναφέρθηκε ως ετεροφυλόφιλη γυναίκα.Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τέλος του Queer as Folk, οι Χάρολντ, Χάρισον, Λόουλ, Πέιτζ και Σπαρκς συζήτησαν ανοικτά τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό σε διάφορα έντυπα. Τα soundtracks της σειράς αποτελούν την επίσημη μουσική που συνοδεύει την αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά του Queer as Folk και όχι την βρετανική, η οποία φέρει το δικό της soundtrack. Συνολικά κυκλοφόρησαν πέντε CD, το καθένα από τα οποία καλύπτει και έναν κύκλο της σειράς. Το κάθε soundtrack περιέχει τα πιο σημαντικά κομμάτια που ακούστηκαν στον κάθε κύκλο, έτσι κάποια τραγούδια τα οποία μπορεί να ακούστηκαν σε κάποια επεισόδια δεν υπάρχουν στο soundtrack. Τα πρώτα δύο κυκλοφόρησαν από την δισκογραφική εταιρία "RCA Victor", ενώ τα υπόλοιπα από την "The Silver Label". Το κάθε soundtrack περιέχει το τραγούδι που ακούγεται στους τίτλους αρχής του κάθε κύκλου. Το τραγούδι "Spunk" από τους Greek Buck, χρησιμοποιήθηκε στους τρεις πρώτους κύκλους, ενώ το τραγούδι "Cue the Pulse to Begin" των Burnside Project χρησιμοποιήθηκε για τους δύο τελευταίους κύκλους της σειράς. Οι τίτλοι αρχής άλλαξαν επίσης στους δύο τελευταίους κύκλους. Το soundtrack του πρώτου κύκλου της σειράς κυκλοφόρησε στις 17 Απριλίου 2001. Το soundtrack του δεύτερου κύκλου της σειράς κυκλοφόρησε στις 7 Μαΐου 2002. Το soundtrack του τρίτου κύκλου της σειράς κυκλοφόρησε στις 20 Μαΐου 2003. Το soundtrack του τέταρτου κύκλου της σειράς κυκλοφόρησε στις 22 Ιουνίου 2004. Το soundtrack του πέμπτου κύκλου της σειράς κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου 2005. Μια ανεξάρτητη συλλογή με τίτλο "Queer as Folk - Club Babylon" η οποία περιείχε κομμάτια που κινούνταν στη χορευτική διάθεση του κλαμπ της σειράς, κυκλοφόρησε στις 26 Απριλίου 2005. Στον παρακάτω πίνακα αναγράφονται οι ημερομηνίες κυκλοφορίας των κύκλων σε DVD ανά περιοχή. Την 1η Φεβρουαρίου 2014, και οι πέντε κύκλοι της σειράς ήταν διαθέσιμοι για online προβολή στο Netflix. Ωστόσο, θαυμαστές της σειράς παραπονέθηκαν πως η μουσική ήταν διαφορετική από την αυθεντική εκδοχή της σειράς. Επίσημος ιστότοπος Queer as Folk στην IMDb Queer as Folk Αρχειοθετήθηκε 2019-02-11 στο Wayback Machine. στο TV.com
|
Το Queer as Folk είναι Αμερικανική-Καναδέζικη δραματική τηλεοπτική σειρά, η οποία προβλήθηκε στο κανάλι Showtime από τις 3 Δεκεμβρίου 2000 μέχρι τις 7 Αυγούστου 2005. Η παραγωγή έγινε για το Showtime και το Showcase από τις εταιρίες Cowlip Productions, Tony Jonas Productions, Temple Street Productions και Showtime Networks, σε συνεργασία με την Crowe Entertainment. Την ανάπτυξη και το σενάριο ανέλαβαν οι Ρον Κόουεν και Ντάνιελ Λίπμαν, οι οποίοι ήταν επίσης και εκτελεστικοί παραγωγοί της σειράς μαζί με τον Τόνι Τζόνας, τον πρώην πρόεδρο της Warner Bros. Television. Βασισμένη στην ομότιτλη βρετανική τηλεοπτική σειρά του Ράσελ Τ. Ντέιβις, το Queer as Folk απετέλεσε την πρώτη δραματική σειρά στην Αμερικανική τηλεόραση που απεικόνισε τις ζωές ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών. Αν και διαδραματίζεται στο Πίτσμπεργκ της Πενσυλβάνια, η σειρά γυρίστηκε στο Τορόντο και είχε διάφορους Καναδούς σκηνοθέτες γνωστούς για τη δουλειά τους σε ανεξάρτητες ταινίες (συμπεριλαμβανομένων των Μπρους ΜακΝτόναλντ, Ντέιβιντ Γουέλινγκτον, Κέλι Μακίν, Τζον Γκρέισον, Τζέρεμι Πόουντσβα και Μάικλ ΝτεΚάρλο), καθώς και τον Αυστραλιανό σκηνοθέτη Ράσελ Μαλκάχι, ο οποίος σκηνοθέτησε το πιλοτικό επεισόδιο. Επιπρόσθετοι σεναριογράφοι στους μετέπειτα κύκλους περιελάμβαναν τους Μάικλ ΜακΛέναν, Εφραίμ Σίγκερ, Μπραντ Φρέιζερ, Ντελ Σορς και Σον Ποστόφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Queer_as_Folk_(%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC)
|
Α1 Κατηγορία υδατοσφαίρισης ανδρών 2015-2016
|
Η Ν.Ε. Πατρών έχει ένα μηδενισμό και της έχουν αφαιρεθεί 3 βαθμοί. Πηγή: ΣΠΟΡ-ΦΜ Στα πλέι οφ προκρίθηκαν οι έξι πρώτες ομάδες της κανονικής περιόδου. Οι ομάδες των θέσεων 3-6 ξεκίνησαν από τα προημιτελικά, ενώ οι δύο πρώτες προκρίθηκαν απευθείας στα ημιτελικά. Το πανόραμα των πλέι οφ: Για τις θέσεις 5-6 έγινε ένας μονός αγώνας ανάμεσα σε Υδραϊκό και ΠΑΟΚ στην έδρα του πρώτου. Ο Υδραϊκός επικράτησε και κατέλαβε την πέμπτη θέση. Μικρός τελικός Μεγάλος τελικός Στα πλέι άουτ μετείχαν οι τέσσερις τελευταίες ομάδες της βαθμολογίας μεταφέροντας τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου. Το Καλαμάκι και το Παλαιό Φάληρο που ξεκίνησαν με 2-0 νίκες, επικράτησαν των Ηλιούπολης και ΝΕ Πατρών αντίστοιχα στον πρώτο αγώνα και παρέμειναν στην κατηγορία. Στη συνέχεια έγινε ένας μονός αγώνας για τις θέσεις 9-10 και ένας ακόμα για τις θέσεις 11-12 για να ολοκληρωθεί η τελική κατάταξη. Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος
|
To πρωτάθλημα Α1 πόλο ανδρών της περιόδου 2015-16, ήταν το 30ο στην ιστορία της Α1 κατηγορίας. Το πρωτάθλημα διεξήχθη σε δύο φάσεις με τη συμμετοχή δώδεκα ομάδων. Η πρώτη φάση ήταν η κανονική περίοδος όπου οι ομάδες αγωνίστηκαν σε δύο γύρους. Στη δεύτερη φάση, οι έξι πρώτες ομάδες της βαθμολογίας αγωνίστηκαν στα πλέι οφ για την ανάδειξη του πρωταθλητή συλλόγου, οι τέσσερις τελευταίες (9-12) αγωνίστηκαν στα πλέι άουτ για την αποφυγή του υποβιβασμού, ενώ οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 7 και 8 παρέμειναν στην Α1 χωρίς περαιτέρω αγωνιστικές υποχρεώσεις. Πρωταθλητής αναδείχθηκε για 4η συνεχόμενη χρονιά και 30η στην ιστορία του, ο Ολυμπιακός, επικρατώντας με 3-0 νίκες της Βουλιαγμένης στους τελικούς. Μετά τους αγώνες των πλέι άουτ στην Α2 υποβιβάστηκαν ΓΣ Ηλιούπολης και ΝΕ Πατρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%911_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2015-2016
|
Αρμοδιότητα
|
Στη Πολιτική Δικονομία ο όρος χαρακτηρίζεται είτε εκ του είδους κάποιας διαφοράς αντικειμένου, είτε σε γεωγραφικά όρια μεταξύ εκείνων που ορίζονται να επιληφθούν, ή ακόμα και χρονικά. Γενικότερα όμως η αρμοδιότητα αναφέρεται περισσότερο σε Υπηρεσίες στην άσκηση δικαιωμάτων και καθηκόντων, επί συγκεκριμένου κύκλου ζητημάτων και εντός καθορισμένου τόπου (γεωγραφικού χώρου). Ο όρος αρμοδιότητα απαντάται σε πλείστους κλάδους όπως και στις δικαστικές Αρχές, (δικαστική αρμοδιότητα), για την άσκηση εξουσίας, πλην όμως τυγχάνει αντίθετος με τον όρο δωσιδικία που αφορά την υπαγωγή των διαδίκων. Συνεπώς κατά το Διοικητικό Δίκαιο η αναφερόμενη άσκηση εξουσίας καθιστά τα όργανα που θα πρέπει να επιληφθούν αρμόδια όταν ορίζονται τόσο για το είδος / ζήτημα, όσο και εντός της οριζόμενης περιοχής ευθύνης τους. Ειδικά η διοικητική αρμοδιότητα παρουσιάζει ιδιαίτερους τρόπους ρύθμισης, ανεξάρτητα της βασικής διάκρισής τους. Αντίθετα, αναρμόδια καθίστανται τα όργανα, που ενδεχομένως αν και νόμιμα διορισμένα, δεν συγκεντρώνουν και τις δύο παραπάνω προϋποθέσεις άσκησης εξουσίας: του αντικειμένου και του χώρου. Τα βασικά στοιχεία της έννοιας της όποιας αρμοδιότητας είναι δύο, το υποκειμενικό και το αντικειμενικό στοιχείο. To υποκειμενικό στοιχείο είναι η εκδήλωση της ικανότητας άσκησης εξουσίας από τον νόμιμα οριζόμενο π.χ. αστυνομικό όργανο, υγειονομικός, σιδηροδρομικός υπάλληλος κ.λπ.. Το αντικειμενικό στοιχείο είναι το αναφυόμενο, ή εκδηλωμένο ζήτημα για το οποίο ορίζεται επί τούτου η άσκηση εξουσίας, π.χ. έκδοση πιστοποιητικού, αδικοπραξία κ.λπ.. Εξ όλων των παραπάνω διαφαίνεται ότι τελικά η αρμοδιότητα δεν είναι απεριόριστη αλλά αντίθετα περιβάλλεται από δύο περιοριστικές έννοιες, θέμα και τόπος, οι οποίες και την χαρακτηρίζουν ανάλογα σε: Καθ΄ ύλη αρμοδιότητα, και Κατά τόπο αρμοδιότητα.Για παράδειγμα την καθ΄ ύλη αρμοδιότητα του έλεγχου των οικοδομών την έχει η Πολεοδομική Υπηρεσία, ομοίως της έκδοσης πιστοποιητικού πυρασφάλειας οικοδομής την έχει η Πυροσβεστική Υπηρεσία. Την κατά τόπο αρμοδιότητα την έχουν οι αντίστοιχες υπηρεσίες για τους ελέγχους, στο γεωγραφικό χώρο ευθύνης τους όπου εδρεύουν, δηλαδή δεν μπορούν να επιλαμβάνονται για οικοδομές που βρίσκονται στην Κηφισιά, ή στη Θεσσαλονίκη οι υπηρεσίες που εδρεύουν στο Γύθειο ή στη Σπάρτη. Γενικά η αρμοδιότητα απονέμεται στα διάφορα διοικητικά όργανα, είτε μονοπρόσωπα, είτε συλλογικά προς ικανοποίηση σκοπών κρατικού ή δημοσίου συμφέροντος και μόνο. Έτσι ασκώντας τα διάφορα διοικητικά όργανα την αρμοδιότητά τους εκπληρώνουν την βασική υποχρέωσή τους έναντι της ισχύουσας νομοθεσίας. Παράλληλα όμως εκ της άσκησης αυτής προκύπτουν ιδιαίτερες δεσμεύσεις των οργάνων, όπως π.χ. δεν μπορούν να μεταβάλλουν αυθαίρετα το περιεχόμενο αυτής και να ενεργούν κατ΄ ιδίαν έμπνευση και ούτε μπορούν να παραιτηθούν αυτής εφόσον εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον. Άλλη επίσης χαρακτηριστική δέσμευση επί της άσκησης της αρμοδιότητας είναι ότι δεν μπορεί να μεταβιβαστεί αυτή από αρμόδιο όργανο σε άλλο, έστω και αν ακόμα το δεύτερο τυγχάνει ιεραρχικά ανώτερο του πρώτου. Για παράδειγμα σ΄ ένα θέμα που είναι αρμόδιο κατά τόπο το Λιμεναρχείο Γυθείου και κατ΄ επέκταση ο Λιμενάρχης Γυθείου δεν μπορεί να επιληφθεί επ΄ αυτού ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος. Το αυτό ισχύει και για οποιεσδήποτε άλλες υπηρεσίες. Βέβαια επί του τελευταίου η νομοθεσία περιλαμβάνει κάποιες εξαιρέσεις για ειδικές έκτακτες περιπτώσεις με ενισχύσεις και αποσπάσεις προσωπικού εξουσιοδοτώντας αυτό προς ανακούφιση εκ του έκτακτου υπερβολικού φόρτου των αρμοδίων οργάνων. Επισημαίνεται τελικά ότι η αρμοδιότητα αποτελεί πρωταρχικής σημασίας έννοια της λειτουργίας της κάθε δημόσιας υπηρεσίας και η νομοθεσία ειδικά επ΄ αυτής είναι ιδιαίτερα αυστηρή σε τυχόν παράβασή της. Πολλές φορές όμως, ιδιαίτερα στην επαρχία, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον, έχει σημειωθεί άλλοτε να έχει παραβιαστεί έντονα και άλλοτε να υπήρξε αιτία να ναυαγήσουν προσπάθειες εξυπηρέτησης και αυτού του δημοσίου συμφέροντος. Αρμοδιότητα (Δικονομία) "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.11ος, σελ.134. Μ. Στασινόπουλος "Μαθήματα Διοικητικού Δικαίου" 1960.
|
Γενικά με τον όρο αρμοδιότητα, χαρακτηρίζεται ο καταμερισμός δραστηριοτήτων κατά κάποιο σύστημα τάξης όπου στην ουσία σημαίνει καταλληλότητα. Ειδικότερα σύμφωνα με τη διεθνή αλλά και την υφιστάμενη ελληνική νομοθεσία, χαρακτηρίζεται η νόμιμη εξουσία, ή η ικανότητα που παρέχεται σε φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή δημόσια Αρχή προκειμένου να επιληφθεί κάποιου ορισμένου ζητήματος. Θεμελιωδέστερη μορφή της έννοιας της αρμοδιότητας αποτελεί η συνταγματική διάκριση των λειτουργιών μιας Πολιτείας η οποία και καλείται αρμοδιότητα "κατά κατεύθυνση", ή "κατά λειτουργική".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Κεφαλαίικα Αχαΐας
|
Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Κεφαλά. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κεφαλαίικων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/12/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ματαράγκας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/12/2017.
|
Τα Κεφαλαίικα είναι οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Ματαράγκας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Δυτικής Αχαΐας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Λαρισσού (Λαρίσου) ως τμήμα του Δημοτικού διαμερίσματος Ματαράγκας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Μπλε
|
Το νέιβι μπλου (αγγλικά: navy blue, που σημαίνει: ναυτικό μπλε), γνωστό και ως μπλε μαρέν, είναι μια πολύ σκούρα απόχρωση του μπλε. Πήρε το όνομά του από το σκούρο μπλε (σε αντίθεση με το λευκό) που φορούν οι αξιωματικοί στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό από το 1748 και ακολούθως υιοθετήθηκε από άλλα πολεμικά ναυτικά σε όλο τον κόσμο. Αρχικά ονομάστηκε «marine blue» (θαλάσσιο μπλε), αλλά σύντομα μετονομάστηκε σε «navy blue». Το «navy blue» συμβολίζει τον ισχυρό δεσμό της φιλίας, την αφοσίωση και την αξιοπιστία. Για αυτό τον λόγο παρατηρείται ότι οι ενδυματολογικές επιλογές των πολιτικών, καθώς και των αστυνομικών δυνάμεων, αποτελεί το μπλε χρώμα προκειμένου να αποπνεύσει αξιοπιστία και εμπιστοσύνη. Αρχικά, η χρήση του όρου «navy blue» ως ονομασία χρώματος έγινε στην Αγγλία το 1840, αν και το Oxford English Dictionary έχει μια σχετική αναφορά από το 1813. Άλλες αποχρώσεις του μπλε είναι το κυανό, το τιρκουάζ και το βεραμάν, τα οποία αποκαλούνται γενικότερα και πρασινομπλέ. Επίσης, υπάρχουν οι αποχρώσεις γαλαζοπράσινο, ίντιγκο και σερούλιαν. Θεωρείται το χρώμα της αρμονίας, της γαλήνης, της εμπιστοσύνης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας, αλλά και της απόστασης. Συχνά συνδέεται και με τη μελαγχολία, εξ ου και η προέλευση του ονόματος της μουσικής μπλουζ (blues). Σχετίζεται επίσης με την θάλασσα και τον ουρανό, ιδιότητα που προσφέρει χαλαρότητα και ηρεμία. Η λεκτική επικοινωνία συνδέεται επίσης με το μπλε χρώμα, ενώ παράλληλα εκφράζει το αίσθημα της αφοσίωσης, του πνεύματος και της θρησκευτικής πεποίθησης. Μάλιστα ήδη από την αρχαιότητα το μπλε εκφράζει την έννοια της πίστης και της ελπίδας ενώ συνδέεται, και με το κομμάτι του γλυκού, για αυτό και πολλά προϊόντα που σχετίζονται με γλυκές γεύσεις φέρουν μπλε χρώμα. Στον Χριστιανισμό και ιδιαίτερα στον Ρωμαιοκαθολικισμό, συνδέεται με την Παναγία. Στις θρησκείες της Ινδίας υπάρχουν πολλά στοιχεία όσον αφορά τους θεούς που χρησιμοποιείται το μπλε χρώμα. Στην πολιτική έχει ταυτιστεί με τον κεντροδεξιό, τον συντηρητικό, αλλά και τον κεντρώο χώρο στην Ευρώπη, καθώς το προτιμούν μια σειρά από αντίστοιχα κόμματα. Ball, Philip (2001). Bright Earth, Art, and the Invention of Colour. London: Penguin Group. p. 507. ISBN 978-2-7541-0503-3. (page numbers refer to the French translation). Gage, John (1993). Colour and Culture: Practice and Meaning from Antiquity to Abstraction. London and Paris: Thames and Hudson. ISBN 978-2-87811-295-5. Pastoureau, Michel (2000). Bleu: Histoire d'une couleur (in French). Paris: Editions du Seuil. ISBN 978-2-02-086991-1. Pastoureau, Michel (2010). Les couleurs de nos souvenirs (in French). Paris: Editions du Seuil. ISBN 978-2-02-096687-0. Balfour-Paul, Jenny (1998). Indigo. London: British Museum Press. ISBN 978-0-7141-1776-8. Varichon, Anne (2005). Couleurs: pigments et teintures dans les mains des peuples (in French). Paris: Editions du Seuil. ISBN 978-2-02-084697-4. Heller, Eva (2009). Psychologie de la couleur: effets et symboliques (in French). Munich: Pyramyd. ISBN 978-2-35017-156-2. Mollo, John (1991). Uniforms of The American Revolution in Color. Illustrated by Malcolm McGregor. New York: Stirling Publications. ISBN 978-0-8069-8240-3. Broecke, Lara (2015). Cennino Cennini's Il Libro dell'Arte: a New English Translation and Commentary with Italian Transcription. Archetype. ISBN 978-1-909492-28-8. https://www.psychotherapeia.net.gr/articles-psyxologoi-marousi-psyxotherapeftes-marousi/therapeftikes-prosegiseis/72-hrwmatotherapeia/606-therapeftikes-idiothtes-hrwmatwn-prasino-ble-violeti https://xromata.com/?p=6995 https://kerchtt.ru/el/chto-simvoliziruet-sinyaya-chto-oznachaet-sinii-cvet-znachenie/
|
Το μπλε είναι ένα από τα χρώματα του ορατού φάσματος. Είναι το χρώμα του καθαρού ουρανού και της βαθιάς θάλασσας. Η ετυμολογία της λέξης στα ελληνικά προέρχεται από την αντίστοιχη αγγλική (blue, μπλου) και γαλλική λέξη (bleu, μπλε), η οποία και έχει γερμανική προέλευση. Επίσης είναι, μαζί με το κίτρινο και το κόκκινο, ένα από τα τρία βασικά χρώματα του ορατού φωτός και αντιστοιχεί σε μήκος κύματος 450 έως 495 νανόμετρα. Το μπλε, μαζί με το πράσινο και το ροζ, ανήκει στην χρωματική κατηγορία των ιριδοληπτικών χρωμάτων, δηλαδή μια κατηγορία χρωμάτων η οποία επιδρά αρνητικά στην ίριδα του ματιού, με αποτέλεσμα να δυσαρεστεί τον παρατηρητή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B5
|
Χιου Άστον
|
Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια ζωής τού Άστον, ενώ η ακριβής ημερομηνία και ο τόπος γέννησής του είναι, επί του παρόντος, άγνωστα. Ωστόσο, στις 27 Νοεμβρίου 1510 υποβλήθηκε αίτηση για το βαθμό του BMus στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προτείνοντας για τις εξετάσεις του μια αγόρευση σχετικά με το έργο του Βοηθίου, και την υποβολή (και παρουσίαση) μιας λειτουργίας και ενός αντιφώνου. Υποστηρίζεται ότι, είχε σπουδάσει μουσική στη Σχολή Μουσικής του Πανεπιστημίου για οκτώ χρόνια (που σημαίνει ότι έπρεπε να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '20 μέχρι εκείνη την ημερομηνία, επομένως η εκτιμώμενη ημερομηνία γέννησής του είναι γύρω στο 1485). Πιθανόν, η μελέτη του Βοηθίου ήταν το έργο De Institutione Musica του 6ου αιώνα, που δημοσιεύθηκε στη Βενετία το 1491 και το 1492 (ένα από τα πρώτα μουσικά έργα που είχαν εκδοθεί). Τα αρχεία του Πανεπιστημίου δείχνουν ότι, οι εξετάσεις του ήταν επιτυχημένες και ότι, το Πανεπιστήμιο διέταξε τους πανεπιστημιακούς υπεύθυνους να επιβλέπουν τις εξετάσεις και να κρατήσουν τα δύο χειρόγραφα. Φαίνεται πολύ πιθανό ότι, αυτά ήταν τα πέντε μέρη του έργου του Άστον, Missa Te Deum Laudamus και το -σαφώς σχετιζόμενο- αντίφωνο Te Deum Laudamus. Αν και τα πρωτότυπα χειρόγραφα δεν υπάρχουν πλέον στα αρχεία της Μουσικής Σχολής, εξαιρετικά πρώιμα αντίγραφα του 1528-30 -περίπου- που, σχεδόν σίγουρα, δημιουργήθηκαν για το Κολέγιο Καρδιναλίου (τώρα Χριστιανική Εκκλησία) της Οξφόρδης, βρίσκονται στον τομέα Forrest-Heather της Βιβλιοθήκης Μπόντλιαν της Οξφόρδης. Μετά το 1510, ο Άστον μπορεί να έζησε στο Λονδίνο και, φαίνεται ότι, είχε κάποια σχέση με την Αυλή του Ερρίκου Η’. Το 1520/21 πληρώθηκε από τον Κοσμήτορα και την Επιτροπή Κολεγιακής Εκκλησίας της Αγίας Μαρίας, στο Γουόρικ, για να συμβουλεύσει την αγορά και την εγκατάσταση ενός νέου εκκλησιαστικού οργάνου. Το 1525, το αργότερο, ο Άστον εγκαταστάθηκε και εργάστηκε στο Λέστερ, καθώς υπάρχει πλήρης καταγραφή στοιχείων κατά την επίσκεψη του Επισκόπου στις 27 και 28 Νοεμβρίου 1525 στα αρχεία της επισκοπής του Λίνκολν και φαίνεται να έχει μείνει στο Λέστερ για το υπόλοιπο της ζωής του. Εργαζόταν εκεί ως φύλακας των εκκλησιαστικών οργάνων (Keeper of the Organs) και διευθυντής χορωδιών (Μagister Choristerorum) στο σημαντικότερο βασιλικό ίδρυμα, το Νοσοκομείο και το Κολλέγιο της Αγίας Μαρίας του Ευαγγελισμού (κατόπιν Newarke College). Μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα, το ίδρυμα είχε αποκτήσει υψηλό κύρος και μουσική φήμη, και είχε αποκτήσει το προνόμιο, το οποίο μοιράστηκε προφανώς μόνο με τα βασιλικά παρεκκλήσια (Chapels Royal), να στρατολογεί εξαιρετικούς μουσικούς και τραγουδιστές από άλλα ιδρύματα χωρίς τη συγκατάθεσή τους, με άλλα λόγια να απασχολεί τους καλύτερους μουσικούς της χώρας. Ο αρχικός του μισθός ήταν £ 10 ετησίως (μόνο 2 στερλίνες λιγότερο από τον Κοσμήτορα, τον χρόνο) και, μέχρι το 1540, είχε αυξηθεί σε £ 12 το χρόνο. Επιπλέον, ο Άστον που αναφέρεται επίσης σε ορισμένα έγγραφα ως τραγουδιστής και οργανωτής, είχε το δικαίωμα να λαμβάνει περαιτέρω σημαντικές πληρωμές για πρόσθετες υπηρεσίες, όπως λ.χ. κηδείες. Η ακριβής ημερομηνία θανάτου του δεν είναι γνωστή, αλλά ενταφιάστηκε στις 17 Νοεμβρίου 1558 στην εκκλησία της κοινότητας του Southgates Ward, την Αγία Μαργαρίτα. Στις 15 Νοεμβρίου 2008 πραγματοποιήθηκε στην Αγία Μαργαρίτα μια αναμνηστική τελετή για τα 450 χρόνια, η οποία περιελάμβανε δύο από τα σωζόμενα αντίφωνα του Άστον, τα δύο γνωστότερα κομμάτια για πληκτροφόρο και πολλή μουσική από τα Sarus Rite (τελετουργικά της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας). Πριν από το 1530, ο Άστον -καθώς δεν υπάρχουν άλλοι με το ίδιο όνομα που καταγράφηκαν στο Λάστερ τον16ο αιώνα- υπήρξε μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου και αργότερα alderman. Μάλιστα, από το 1532 χρημάτισε δικαστής για δύο χρόνια, ελεγκτής λογαριασμών για συνολικά 16 χρόνια, δήμαρχος μεταξύ 1541-1542, ένας από τους δύο βουλευτές του Δήμου για το Κοινοβούλιο του 1555, ενώ παρέμεινε alderman μέχρι το θάνατό του. Missa Te Deum λειτουργία για 5 φωνές Missa Videte manus meas λειτουργία για 6 φωνές Gaude mater matris Christe, αντίφωνο για 5 φωνές Te Deum laudamus, αντίφωνο για 5 φωνές Hornpipe (1510-25), που θεωρείται το αρχαιότερο γνωστό κομμάτι για virginal (πιθανόν και το Lady Carey’s Dοmpe) Υπάρχουν έργα του που χρησιμοποιήθηκαν ως βάσιμο (ground bass) για μουσική των Byrd (πληκτροφόρο) και Whytbroke (βιόλα). «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 12, σ. 50 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) John Marbeck and Osbert Parsley, Tudor Church Music vol. X, Hugh Aston. Oxford University Press, 1929 A. Hamilton Thompson: The History of the Hospital and the New College of the Annunciation of St Mary in The Newarke, Leicester,. Leicester: Leicestershire Archaeological Society, 1937. Patrick J. Boylan: Hugh Aston (ca. 1485-1558): Composer and Mayor of Leicester, Leicestershire Historian no. 44, pp.26-30, 2008.
|
Ο Χιου Άστον (Hugh Aston, Ashton, Asseton, Assheton ή Haston, 1485; – ενταφ. 17 Νοεμβρίου 1558) ήταν Άγγλος συνθέτης της πρώιμης περιόδου των Τυδώρ. Ενώ ελάχιστα έργα του σώζονται, είναι αξιοσημείωτος για την καινοτόμο -για τα πληκτροφόρα και την εκκλησιαστική- μουσική του. Ήταν, επίσης, πολιτικά ενεργός, ως δήμαρχος και βουλευτής. Η γραφή του θεωρείται πολύ πιο προχωρημένη απ΄ό, τι συνηθιζόταν τότε στην ηπειρωτική Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%86%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
ΦΚ Ραπίντ Βουκουρεστίου
|
Τον Ιούνιο του 1923 ο Τεόφιλ Κοπάσι, ο Γκριγκόρ Γκριγκορίου, ο Άουρελ Καχρέν, ο Γκέζα Γκίνζερ και άλλοι άνθρωποι που δουλεύανε σε σιδηροδρόμους σχημάτισαν μια ομάδα με το όνομα Ρουμάνικος ποδοσφαιρικός σύλλογος Βουκουρεστίου και μετά από κάποια χρόνια, συγκεκριμένα το 1931 άρχιζαν να αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία. Αργότερα, η Ραπίντ σαν Ρουμάνικος ποδοσφαιρικός σύλλογος Βουκουρεστίου εξελίχθηκε πολύ με αποτέλεσμα να θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους συλλόγους στη Ρουμανία. Στο πρωτάθλημα, έχασε τον τίτλο από τη Βένους Βουκουρεστίου και τερμάτισε 2η. Καθώς η ομάδα τα πήγε καλά στην πρώτη της σεζόν, οι περισσότεροι εργάτες παράτησαν τις δουλειές τους για να αφοσιωθούν στον ποδοσφαιρικό τομέα. Το 1937, η ομάδα μετονομάστηκε σε Ραπίντ Βουκουρεστίου ενώ την ίδια περίοδο έχτισε «αυτοκρατορία» στον θεσμό του Κυπέλλου Ρουμανίας κατακτώντας το 7 συνεχόμενες φορές από το 1935 έως το 1942. Ενδιάμεσα το 1940 έφτασε στον τελικό του Μιτρόπα Κάπ ο οποίος, όμως, δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά από τρεις συνεχόμενες άτυχες προσπάθειες, η Ραπίντ, την περίοδο 1966-67 θα στεφθεί Πρωταθλήτρια Ρουμανίας για πρώτη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας παράλληλα το εισιτήριο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών της επόμενης σεζόν. Εκεί αφού προκρίθηκε από τον πρώτο γύρο, αποκλείοντας τη βουλγαρική Μπότεφ Πλόβντιβ με απολογισμό 1 νίκη (3-0 παρ.) και 1 ήττα (2-0), έμεινε εκτός συνέχειας από τη Γιουβέντους, μη μπορώντας ν'ανατρέψει το εις βάρος της 1-0 με το οποίο ηττήθηκε στο Τορίνο, παραχωρώντας «λευκή» ισοπαλία στη «Μεγάλη Κυρία» στον επαναληπτικό του Βουκουρεστίου. Στις αρχές της δεκαετίας του 70', η Ραπίντ, κατέκτησε το Κύπελλο Ρουμανίας δυο φορές (1972) και (1975). Στη συνέχεια υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία όπου παρέμεινε για έξι συνεχόμενες χρονιές. Τελικά τη σεζόν 1982-83 προβιβάστηκε έχοντας όμως μέτρια πορεία, η οποία συνεχίστηκε έως την περίοδο 1988-89, όπου τελικά υποβιβάστηκε εκ νέου. Δύο χρόνια αργότερα (1990-91) επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία, στην οποία συμμετέχει ανελλιπώς έως και σήμερα. Η Ραπίντ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ηττήθηκε από την Ίντερ με 1-3 και 0-2. Αργότερα η Ραπίντ αγοράστηκε από τον επιχειρηματία και πολιτικό Τζόρτζ Κόπος γεγονός που οδήγησε τον σύλλογο στην κατάκτηση 2 Πρωταθλημάτων (1998-99/2002-03) και 4 Κυπέλλων Ρουμανίας (1998-2002-2006-2007). Ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας ήταν ο Μιρτσέα Λουτσέσκου ο οποίος βοήθησε τον σύλλογο να επιστρέψει στους εγχώριους τίτλους μετά από μία μακρά περίοδο «ξηρασίας». Την περίοδο 2005-06, η Ραπίντ πραγματοποίησε την καλύτερη ευρωπαϊκή της πορεία, στον θεσμό του Κύπελλο ΟΥΕΦΑ καθώς ξεκινώντας από την προκριματική φάση, πέρασε τους ομίλους και αποκλείοντας ομάδες όπως η Φέγενορντ, Χέρτα Βερολίνου και Αμβούργο ΣΦ έφτασε έως τους «8» της διοργάνωσης, μένοντας εκτός συνέχειας από τη συμπολίτισσα Στεάουα Βουκουρεστίου με 2 ισοπαλίες (1-1, 0-0). Ρουμανικός ποδοσφαιρικός σύλλογος Βουκουρεστίου (1923-1937) Ραπίντ Βουκουρεστίου (1937-1945) Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Βουκουρεστίου (1945-1950) Λοκομοτίβ Βουκουρεστίου (1950-1958) Ραπίντ Βουκουρεστίου (1958-σήμερα) Η μεγαλύτερή της αντίπαλος είναι η Πετρόλουλ που εδρεύει στην πόλη Πλοέστι, 60 χιλιόμετρα μακρυά απ'το Βουκουρέστι, ενώ διατηρεί «έχθρα» με την Ντιναμό Βουκουρεστίου αλλά και τη Στεάουα Βουκουρεστίου ως συμπολίτισσες αν και ζει στη σκιά του μεγάλου ντέρμπι της πρωτεύουσας. Ως σωματείο διατηρεί φιλικές σχέσεις με την Τιμισοάρα καθώς η μία υποστηρίζει την άλλη. Όταν η Τιμισοάρα αντιμετώπιζε τις ομάδες του Βουκουρεστίου, η Ραπίντ ήταν με το μέρος της, ενώ η Τιμισοάρα το 2006 στο μάτς Ραπίντ-Παντουρί υποστήριξε τη Ραπίντ. Οι οπαδοί της είναι οι Λεγεώνα Γρανάτα, οι Βουκουρέστι 921, οι Τσίκος ντε Ινφέρνο, οι Οφίσιαλ Χούλιγκανς, οι Αλκοολίκα, οι Μάνιακς, οι Ρέντικαλς και οι Ούλτρας Γιουνιον. Το γήπεδο της είναι το Στάδιο Βαλεντίν Στανέσκου χωριτικότητας 19.100 θέσεων. Εχει βαθμολογηθεί απο την UEFA με δύο αστέρια. Οι εργασίες του άρχισαν το 1936 και τελείωσαν το 1939. Το γήπεδο αυτό κατά το παρελθόν, το επισκέφτηκαν ο Βασιλιάς Κάρολος ΙΙ, ο Βασιλιάς Μινχάι της Ρουμανίας και ο Παύλος Α' της Ελλάδας. Είναι η μικρογραφία του σταδίου Χάιμπουρι της Αρσεναλ. Το 2008 ανακοινώθηκε πως το στάδιο αυτό θα καταστραφεί ολοσχερώς και στη θέση του θα χτιστεί ένα καινούργιο χωρητικότητας 30.000 θέσεων. Τα σχέδια θα ολοκληρωθούν το 2011. Το στάδιο Γκιουλέστι ανήκει στην κυβέρνηση της χώρας. Πρωτάθλημα Ρουμανίας Πρωταθλήτρια (3): 1966-67, 1998-99, 2002-03 Κύπελλο Ρουμανίας Κυπελούχος (13): 1934–35, 1936–37, 1937–38, 1938–39, 1939–40, 1940–41, 1941–42, 1971–72, 1974–75, 1997–98, 2001–02, 2005–06, 2006–07 Σούπερ Καπ Ρουμανίας Νικήτρια (4): 1999, 2002, 2003, 2007 ΚΣ Ραπίντ Βουκουρεστίου Επίσημος ιστότοπος
|
Η ΦΚ Ραπίντ Βουκουρεστίου (ρουμανικά: FC Rapid București) είναι αθλητικός σύλλογος της Ρουμανίας. Ιδρύθηκε το 1923 από ανθρώπους του χωριού Γκριβίτα που βρίσκεται στη Ρουμανία. Έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα τρεις φορές (1966-1967), (1998-1999) και (2002-2003). Επίσης έχει κατακτήσει 13 φορές το Κύπελλο Ρουμανίας, πέντε φορές τη Λίγκα 2 και τέσσερις φορές το Σούπερ Καπ. Στις Ευρωπαικές διοργανώσεις, κατέκτησε δύο φορές το Βαλκανικό Κύπελλο, 1 φορά το Κύπελλο Σιδηροδρόμων, υπήρξε φιναλίστ του Μιτρόπα Καπ ενώ την περίοδο 2005-06 έφτασε εως τα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ όπου και αποκλείστηκε από τη Στεάουα Βουκουρεστίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%A1%CE%B1%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%84_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αραβική επανάσταση
|
Η άνοδος του εθνικισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία χρονολογείται τουλάχιστον από το 1821. Ο αραβικός εθνικισμός έχει τις ρίζες του στο Μασρίκ (τα αραβικά εδάφη ανατολικά της Αιγύπτου), ιδιαίτερα σε χώρες του Λεβάντε. Ο πολιτικός προσανατολισμός των Αράβων εθνικιστών πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν γενικά μέτριος. Τα αιτήματά τους ήταν μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα και γενικά περιορίζονταν στην πολιτική αυτονομία, σε μεγαλύτερη χρήση της αραβικής γλώσσας στην εκπαίδευση και αλλαγές στη στράτευση εν καιρώ ειρήνης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να επιτραπεί στους Άραβες στρατεύσιμους να υπηρετούν τοπικά στον οθωμανικό στρατό. Η Επανάσταση των Νεότουρκων ξεκίνησε στις 3 Ιουλίου 1908 και γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ως αποτέλεσμα, ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β ' αναγκάστηκε να αναγγείλει την αποκατάσταση του συντάγματος του 1876 και την εκ νέου σύγκληση του οθωμανικού κοινοβουλίου. Η περίοδος αυτή είναι γνωστή ως Δεύτερη Συνταγματική Εποχή. Στις εκλογές του 1908, η Επιτροπή Νεοτουρκικών Ενώσεων και Προόδου (ΕΝΕΠ) κατάφερε να πάρει το πάνω χέρι ενάντια στη Φιλελεύθερη Ένωση, με επικεφαλής τον Σουλτανζάντ Σαμπαχαντίν . Το νέο κοινοβούλιο είχε 142 Τούρκους, 60 Άραβες, 25 Αλβανούς, 23 Έλληνες, 12 Αρμένιους (συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων Ντασνάκων και δύο Χουντσάκων ), πέντε Εβραίους, τέσσερις Βούλγαρους, τρεις Σέρβους και έναν Βλάχο. Η ΕΝΕΠ έδωσε τώρα μεγαλύτερη έμφαση στον συγκεντρωτισμό και στον εκσυγχρονισμό. Διακήρυξε ένα μήνυμα που ήταν ένα μείγμα πανισλαμισμού, οθωμανισμού και παντουρκισμού, το οποίο προσαρμόστηκε ανάλογα με τις συνθήκες. Στην καρδιά, το CUP αποτελούνταν από Τούρκους εθνικιστές που ήθελαν να δουν τους Τούρκους ως την κυρίαρχη ομάδα εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ανταγωνίστηκε τους Άραβες ηγέτες και τους ώθησε να σκεφτούν με παρόμοιους εθνικιστικούς όρους. Άραβες μέλη του κοινοβουλίου υποστήριξαν το αντιπραξικόπημα του 1909, το οποίο είχε ως στόχο να διαλύσει το συνταγματικό σύστημα και να αποκαταστήσει την απόλυτη μοναρχία του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β' . Ο εκθρονισμένος σουλτάνος προσπάθησε να αποκαταστήσει το Οθωμανικό Χαλιφάτο βάζοντας τέλος στις κοσμικές πολιτικές των Νεότουρκων, αλλά με τη σειρά του οδηγήθηκε στην εξορία στο Σελάνικ από το περιστατικό της 31ης Μαρτίου στο οποίο οι Νεότουρκοι νίκησαν το αντιπραξικόπημα και τελικά αντικαταστάθηκε από τον αδελφό του Μωάμεθ Ε΄ . Το 1913, διανοούμενοι και πολιτικοί από το Μασρίκ συναντήθηκαν στο Παρίσι στο Α' Αραβικό Συνέδριο . Εκεί υπέβαλαν μια σειρά από αιτήματα για μεγαλύτερη αυτονομία και ισότητα εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένης της στοιχειώδους και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα αραβικά εδάφη που θα παραδίδονται στην αραβική γλώσσα, για τους Άραβες στρατεύσιμους σε καιρό ειρήνης στον οθωμανικό στρατό να υπηρετούν κοντά στην περιοχή καταγωγής τους και για τουλάχιστον τρεις Άραβες υπουργοί να είναι στο οθωμανικό υπουργικό συμβούλιο. Cleveland, William L. και Martin Bunton. (2016) Μια ιστορία της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. 6η έκδοση Westview Press. Falls, Cyril (1930) Επίσημη Ιστορία του Μεγάλου Πολέμου Με βάση Επίσημα Έγγραφα από Διεύθυνση του Ιστορικού Τμήματος της Επιτροπής Αυτοκρατορικής Άμυνας. Στρατιωτικές επιχειρήσεις Αίγυπτος & Παλαιστίνη από τον Ιούνιο του 1917 έως το τέλος του πολέμου Vol. 2. Λονδίνο: HM Stationary Erickson, Edward. Διέταξε να πεθάνει: Μια ιστορία του Οθωμανικού Στρατού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Westport, CT: Greenwood.(ISBN 978-0-313-31516-9)ISBN 978-0-313-31516-9. Khalidi, Rashid (1991). The Origins of Arab Nationalism. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-07435-3. Khalidi, Rashid (1991). The Origins of Arab Nationalism. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-07435-3. Khalidi, Rashid (1991). The Origins of Arab Nationalism. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-07435-3. Murphy, David (2008) Η Αραβική Επανάσταση 1916–18 Ο Λόρενς θέτει τον Άβλαϊν Φλεγόμενο . Osprey: Λονδίνο.(ISBN 978-1-84603-339-1)ISBN 978-1-84603-339-1. Parnell, Charles L. (Αύγουστος 1979) CDR USN "Lawrence of Arabia's Debt to Seapower" United States Naval Institute Proceedings. Άντερσον, Σκοτ (2014). Λόρενς στην Αραβία: Πόλεμος, Πλάνη, Αυτοκρατορική Τρελή και Δημιουργία της Σύγχρονης Μέσης Ανατολής . Βιβλία Atlantic. Fromkin, David (1989). Μια ειρήνη για τον τερματισμό όλης της ειρήνης . Βιβλία Avon. Korda, Michael, Hero: Η ζωή και ο θρύλος του Lawrence of Arabia .(ISBN 978-0-06-171261-6)ISBN 978-0-06-171261-6 . Lawrence, ΤΕ (1935). Επτά πυλώνες της σοφίας . Doubleday, Doran και Co. Oschenwald, William. «Ιωνική προέλευση: αραβικός εθνικισμός στο Hijaz, 1882–1914» στο The Origins of Arab Nationalism (1991), ed. Rashid Khalidi, σελ. 189-203. Πανεπιστημιακός Τύπος Columbia. Wilson, Mary C. «Οι Χασεμίτες, η Αραβική Επανάσταση και ο Αραβικός Εθνικισμός» στο The Origins of Arab Nationalism (1991), ed. Rashid Khalidi, σελ. 204-24. Πανεπιστημιακός Τύπος Columbia. "Αραβική εξέγερση: Η αραβική εξέγερση του 1916 συνέβαλε σημαντικά στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή;" στο Dennis Showalter, ed. Ιστορία σε Διαφωνία: Παγκόσμιος Πόλεμος Τόμος 8 (Gale, 2003) online Ιστορία της Αραβικής Επανάστασης (στον ιστότοπο του Βασιλιά Χουσεΐν ) Αραβική εξέγερση στο PBS Πρωτότυπα γράμματα του TE Lawrence για το Αρχειοθετήθηκε 2014-09-22 στο Wayback Machine. Ίδρυμα Χειρόγραφων Shapell της Παλαιστίνης Αρχειοθετήθηκε 2014-09-22 στο Wayback Machine. Η εξέγερση στην Αραβία από τον Christiaan Snouck Hurgronje Άρματα του πολέμου: Όταν ο ΤΕ Λόρενς και οι θωρακισμένοι του Rolls-Royces κυβέρνησαν την αραβική έρημο Μπρένταν Μακάλερ, 10 Αυγούστου 2017, Autoweek.
|
Η αραβική επανάσταση ( αραβικά: الثورة العربية , al-Thawra al-‘Arabiyya ; τουρκικά: Arap İsyanı ή η μεγάλη αραβική επανάσταση ( الثورة العربية الكبرى , al-Thawra al-‘Arabiyya al-Kubrá ) ήταν στρατιωτική εξέγερση των αραβικών δυνάμεων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο θέατρο επιχειρήσεων της Μέσης Ανατολής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Με βάση την αλληλογραφία McMahon – Hussein, υπήρξε συμφωνία μεταξύ της βρετανικής κυβέρνησης και του Χουσεΐν μπιν Αλί, του Σαρίφ της Μέκκας, η εξέγερση ξεκίνησε επίσημα στη Μέκκα στις 10 Ιουνίου 1916. Ο στόχος της εξέγερσης ήταν να δημιουργήσει ενιαίο και ανεξάρτητο αραβικό κράτος που θα εκτεινόταν από το Χαλέπι της Συρίας έως το Άντεν στην Υεμένη, το οποίο οι Βρετανοί είχαν υποσχεθεί να αναγνωρίσουν. Ο Σαραφινικός Στρατός με επικεφαλής τον Χουσεΐν και τους Χασεμίτες, με στρατιωτική υποστήριξη από τη Βρετανική Αιγυπτιακή Εκστρατευτική Δύναμη, πολέμησε με επιτυχία και απώθησε την οθωμανική στρατιωτική παρουσία από μεγάλο μέρος του Χεζάτζ και της Υπεριορδανίας. Οι επαναστατικές δυνάμεις τελικά κατέλαβαν τη Δαμασκό και ίδρυσαν Αραβικό Βασίλειο της Συρίας μια βραχύβια μοναρχία με επικεφαλής τον Φαϊζάλ, γιο του Χουσεΐν. Μετά τη συμφωνία Σάικς-Πικό, η Μέση Ανατολή διαιρέθηκε αργότερα από τους Βρετανούς και τους Γάλλους σε «εδάφη με εντολή», δεδομένοι ότι οι Βρετανοί υπαναχώρησαν από την υπόσχεσή τους να υποστηρίξουν ένα ενοποιημένο ανεξάρτητο αραβικό κράτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Handful of Rain
|
1. Taunting Cobras (J.Oliva) - 3:21 2. Handful of Rain (J.Oliva) - 5:01 3. Chance (J.Oliva, O'Neill) - 7:50 4. Stare Into the Sun (J.Oliva, O'Neill) - 4:43 5. Castles Burning (J.Oliva) - 4:39 6. Visions (J.Oliva, C.Oliva) - 1:25 7. Watching You Fall (J.Oliva) - 5:20 8. Nothing's Going On (J.Oliva, O'Neill) - 4:09 9. Symmetry (J.Oliva, O'Neill) - 5:04 10. Alone You Breathe (J.Oliva, O'Neill) - 7:30 Handful of Rain (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 16 Αυγούστου 1994 Στο booklet του "Handful of Rain" αναφερόταν ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Ζακ Στίβενς - φωνητικά Άλεξ Σκόλνικ - κιθάρα Τζόνι Λι Μίντλτον - μπάσο Στιβ Γουόχολζ - τύμπαναΟυσιαστικά ο δίσκος ηχογραφήθηκε με τον Ζακ Στίβενς στα φωνητικά, τον Άλεξ Σκόλνικ στην κιθάρα και τον Τζον Όλιβα να παίζει κιθάρα, μπάσο, πιάνο, τύμπανα, πλήκτρα και να κάνει δεύτερα φωνητικά. Review by Jim Gordon - The Official Savatage Homepage Αρχειοθετήθηκε 2016-03-06 στο Wayback Machine. Handful of Rain - Savatage | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Savatage - Handful of Rain (album review ) | Sputnikmusic Savatage - Handful of Rain - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Savatage - Handful of Rain - Metal Storm
|
Το Handful of Rain είναι το όγδοο άλμπουμ του αμερικάνικου heavy metal συγκροτήματος Savatage, το οποίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1994 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Atlantic Records" σε συνεργασία με την "Warner Music Group". Επανεκδόθηκε το 1997 από την "Edel Music" με επιπλέον κομμάτι την ακουστική εκτέλεση του "Somewhere in Time/Alone You Breathe", στις 25 Νοεμβρίου 2002 από την "SPV/Steamhammer" με τη ακουστική εκτέλεση του "Alone You Breathe" και την ραδιοφωνική εκδοχή του "Chance" και στις 13 Δεκεμβρίου 2011 από την "Ear Music" με τις ακουστικές εκτελέσεις του "Summer's Rain" και του "Believe". Η ηχογράφηση του άλμπουμ πραγματοποιήθηκε στα "Morrisound Studios" της Τάμπα, στην Φλόριντα και ένα βίντεο κλιπ γυρίστηκε για το ομώνυμο κομμάτι. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος μετά τον θάνατο του Κρις Όλιβα και την επιστροφή του Τζον Όλιβα στο συγκρότημα. Η σκοτεινότητα της μουσικής και των στίχων αντικατοπτρίζει το αίσθημα της απώλειας του Κρις Όλιβα. Ο Στιβ Γουόχολζ δεν έπαιξε στο άλμπουμ και κατά την περιοδεία για την προώθηση του τα τύμπανα ανέλαβε ο Τζεφ Πλέιτ. Ο Τζόνι Λι Μίντλτον συμμετείχε στην περιοδεία αλλά όχι στον δίσκο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Handful_of_Rain
|
RNA
|
Στα βακτηριακά κύτταρα το μεγαλύτερο μέρος του απαντώμενου RNA εντοπίζεται στο κυτταρόπλασμα, ενώ μια ακόμη ποσότητα (κατά το στάδιο της βιοσύνθεσης) εντοπίζεται να συνδέεται με μη ομοιοπολικούς χημικούς δεσμούς με το DNA. Επίσης το RNA εντοπίζεται σε όλα τα είδη των ευκαρυωτικών κυττάρων. Για παράδειγμα στα ηπατικά κύτταρα περίπου το 11% της συνολικής ποσότητας RNA απαντάται στον πυρήνα, το 15% στα μιτοχόνδρια, ένα 24% στο κυτοσόλυο και το υπόλοιπο 50% στα ριβοσώματα. Απο χημικής άποψης το RNA είναι όμοιο με το DNA. Και οι δύο αυτές κατηγορίες νουκλεϊκών οξέων είναι μακρομοριακές ενώσεις μεγάλου μοριακού βάρους. Το μακρομόριο του RNA αποτελείται από επαναλαμβανόμενες δομικές μονάδες τα νουκλεοτίδια. Το μόριο του RNA περιλαμβάνει (όπως και του DNA), τέσσερις τύπους νουκλεοτιδίων που συνδέονται μεταξύ τους με 3'-5' φωσφοδιεστερικούς δεσμούς. Ωστόσο κύρια διαφορά του RNA από το DNA είναι ότι το μόριό του είναι μονόκλωνο έναντι του δίκλωνου του DNA, αποτελείται δηλαδή από μια μόνο αλυσίδα, ανάλογη της μιας εκ των δύο εκείνων της διπλής έλικας του DNA. Βασική επίσης διαφορά είναι ότι το σάκχαρο στα νουκλεοτίδια του είναι η ριβόζη, εξ ου και η ονομασία τους ριβονουκλεοτίδια, αντί της δεοξυριβόζης στο DNA, και ότι περιέχει την πυριμιδίνη ουρακίλη αντί της θυμίνης (που υπάρχει στο μόριο του DNA), χωρίς να είναι γνωστός ο λόγος της τελευταίας αυτής διαφοράς. Η μακρομοριακή πολυνουκλεοτιδική αλυσίδα του RNA εμφανίζεται από ελικοειδής μέχρι ευθύγραμμη. Ένας άλλο τύπος RNA πέραν του mRNA, το μεταφορικό RNA (tRNA), αποτελεί δομικό συστατικό των ριβοσωμάτων και επιτελεί σημαντικές μεταφορές αμινοξέων που προορίζονται για την πρωτεϊνοσύνθεση. Το mRNA μεταγράφει τον γενετικό κώδικα από το DNA με τη βοήθεια κυρίως ενός ενζύμου που ονομάζεται RNA πολυμεράση, ενώ στη συνέχεια υφίσταται επεξεργασία από έναν αριθμό άλλων, δευτερευόντων ενζύμων. Ακολούθως το τελικό mRNA χρησιμοποιείται ως βάση για τη μετάφραση των γονιδίων σε πρωτεΐνες, με τη βοήθεια του tRNA το οποίο μεταφέρει αμινοξέα στα ριβοσώματα για να δημιουργήθουν πρωτεΐνες (πάντα χάρη στην αρχή της συμπληρωματικότητας των βάσεων). Τα νουκλεϊκά οξέα ανακαλύφθηκαν το 1868, (ίσως το 1869), από τον Γιόχαν Φριντιρικ Μισνερ (1844-1895), που ονόμασε την ουσία που βρέθηκε στον πυρήνα των κυττάρων νουκλεΐνη (γερμ.: Nuklein, δηλ. «πυρηνίνη»). Ανακαλύφθηκε αργότερα πως ακόμα και τα προκαρυωτικά κύτταρα παρότι δεν έχουν πυρήνα έχουν νουκλεϊκά οξέα. Οι επιστήμονες υποπτεύονταν τον ειδικό ρόλο του RNA στην πρωτεϊνοσύνθεση από το 1939, χάρη σε μελέτες των Κάσπερσον (Torbjörn Oskar Caspersson), Μπρασέ (Jean Brachet) και Σούλτζ (Jack Schultz). ΄Ηταν ο Χιούμπερτ Σαντρέν που εξιχνίασε και απέδειξε τελικά τους μηχανισμούς δράσης και τον ρόλο του RNA στην πρωτεϊνοσύνθεση στα ριβοσώματα. Ωστόσο ο Σεβέρο Οχόα ήταν εκείνος, που για την πραγματεία του στο RNA, βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ιατρικής του 1959. Η αλληλουχία των 77 νουκλεοτιδίων του RNA μιας ζύμης ανακαλύφθηκε από τον Ρόμπερτ Χόλευ, στον οποίον απενεμήθη το Νόμπελ Ιατρικής του 1968. Τέλος το 1976, ο Βάλτερ Φιρς (Walter Fiers) και η ερευνητική του ομάδα στο πανεπιστήμιο του Γκεντ καθόρισαν την ολοκληρωμένη ακολουθία του βακτηριοφάγου RNA MS2 . Αγγελιοφόρο RNA (συντομογρ.: mRNA, από το messenger RNA) – RNA που κωδικοποιούν πρωτεΐνες. Μη κωδικοποιητικό RNA (συντομογρ.: ncRNA, από το non-coding RNA) – RNA που δεν κωδικοποιούν πρωτεΐνες. Τα μη κωδικοποιητικά RNA έχουν ρυθμιστικό ρόλο (ή ακόμα και καταλυτικό). Μεταφορικό RNA (συντομογρ.: tRNA, από το transfer RNA) Ριβοσωματικό RNA (συντομογρ.: rRNA, από το ribosomal RNA) Μικρό πυρηνικό RNA (συντομογρ.: snRNA, από το small nuclear RNA) Μικρό πυρηνισκικό RNA (συντομογρ.: snoRNA, από το small nucleolar RNA) Μικρό κυτταροπλασματικό RNA (συντομογρ.: scRNA, από το small cytoplasmic RNA) Μικρο-RNA (συντομογρ.: miRNA, από το micro RNA) – ρυθμιστικά RNA DNA Κεντρικό δόγμα Μοριακής Βιολογίας RNA Nucleic Acid Database Εικόνες του DNA, RNA και σύμπλοκων
|
Το ριβονουκλεϊκό οξύ, ή ορθότερα ριβοζονουκλεϊκό οξύ, και κατά διεθνή αγγλόφωνη συντομογραφία RNA, (προφέρεται «αρ-εν-έι»), εκ του αγγλικού όρου «ribonucleic acid», είναι μία τις δύο κατηγορίες των πολυμερών νουκλεϊκών οξέων στο κύτταρο. Αποτελείται από μονομερή νουκλεοτίδια που παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της μετάφρασης του γενετικού κώδικα από την έτερη κατηγορία νουκλεϊκού οξέος, το δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ (συντομογραφία DNA), σε πρωτεϊνικά προϊόντα. Το RNA χαρακτηρίζεται ως ο «αγγελιοφόρος» μεταξύ του DNA και των πρωτεϊνικών συμπλεγμάτων που είναι γνωστά σαν ριβοσώματα στο κυτταρόπλασμα του κυττάρου (αγγελιαφόρο RNA, mRNA). Έτσι το RNA μαζί με το DNA αποτελούν το γενετικό υλικό των οργανισμών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/RNA
|
Top Priority
|
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Photo - Finish", ο Γκάλαχερ επέστρεψε στα "Dieter Dierks Studios" στην Κολωνία, με σκοπό να ηχογραφήσει το τέταρτο άλμπουμ του για την "Chrysalis Records", μετά από μία μεγάλη αμερικανική περιοδεία. Η εταιρεία θέλησε να προωθήσει τον Γκάλαχερ, ο οποίος κατά την περίοδο στην οποία το πανκ μεσουρανούσε ήταν από τους λίγους μπλουζ μουσικούς οι οποίοι γνώριζαν επιτυχία. Το "Top Priority" μπήκε σε αρκετά ευρωπαϊκά τσαρτ και βραβεύθηκε ως ασημένιο στη Μεγάλη Βρετανία. Λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου, ο Γκάλαχερ περιόδευσε στη Βόρεια Αμερική, ενώ στις 19 Σεπτεμβρίου 1979 ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του περιοδεία από το Λονδίνο συνεχίζοντας με 17 συναυλίες στη Γερμανία και μεταβαίνοντας από εκεί στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τα Σκανδιναβικά κράτη, ενώ στις 14 Νοεμβρίου ξεκίνησε άλλη μία αμερικανική περιοδεία. Στις 23 Νοεμβρίου 1999 το "Top Priority" επανεκδόθηκε από την "Buddha Records" με δύο επιπλέον τραγούδια, τα "Hell Cat" και "The Watcher". Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Follow Me", ένα πολύ δυναμικό χαρντ ροκ τραγούδι το οποίο έγινε γρήγορα μέρος των ζωντανών εμφανίσεων του καλλιτέχνη. Ακολουθεί το "Philby" στο οποίο ο Γκάλαχερ παραλληλίζει τη ζωή του περιοδεύοντας με αυτή του κατασκόπου Κιμ Φίλμπυ, ενώ παίζει ένα σπάνιο σιτάρ της δεκαετίας του '60. Τρίτο τραγούδι του δίσκου είναι το ροκ κομμάτι "Wayward Child" το οποίο βαδίζει στα βήματα του "Follow Me" και του "Shadow Play". Ακολουθεί το "Key Chain", ένα μπλουζ κομμάτι του οποίου οι στίχοι περιγράφουν έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει απ' το παρελθόν του. Πέμπτο τραγούδι του δίσκου είναι το ροκ εντ ρολ "At the Depot" ενώ ακολουθεί το "Bad Penny", ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του Γκάλαχερ το οποίο μπήκε αμέσως στο set list των συναυλιών του και είναι χαρακτηριστικό για το "southern" στυλ του, ενώ ο Γκάλαχερ χρησιμοποιεί και πάλι σιτάρ. Στο "Just Hit Town" ο Γκάλαχερ αποδέχεται τη φοβία του να πετάξει με αεροπλάνο αλλά δηλώνει ότι δεν θα αλλάξει τον τρόπο ζωής του λόγω αυτής. Ακολουθεί το μπλουζ "Off the Handle" στο οποίο ο Γκάλαχερ παίζει φυσαρμόνικα ενώ ο δίσκος κλείνει με το "Public Enemy No. 1", του οποίου οι στίχοι αναφέρονται στους πρωταγωνιστές των γκανκστερικών b-movies της δεκαετίας του '50. 1. Follow Me (Gallagher) - 4:40 2. Philby (Gallagher) - 3:51 3. Wayward Child (Gallagher) - 3:31 4. Key Chain (Gallagher) - 4:09 5. At the Depot (Gallagher) - 2:56 6. Bad Penny (Gallagher) - 4:03 7. Just Hit Town (Gallagher) - 3:37 8. Off the Handle (Gallagher) - 5:36 9. Public Enemy No. 1 (Gallagher) - 3:46 Top Priority (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 16 Σεπτεμβρίου 1979 Top Prioriry (άλμπουμ)Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Top Priority" είναι οι εξής: Ρόρι Γκάλαχερ - φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα Τζέρι ΜακΑβόι - μπάσο Τεντ Μακένα - κρουστά, τύμπανα Allmusic review Sputnik Music review Επίσημο site του Rory Gallagher Αρχείο συναυλιών του Γκάλαχερ Αμερικανικά τσαρτ Βρετανικά τσαρτ Γερμανικά τσαρτ Νορβηγικά τσαρτ Νεοζηλανδικά τσαρτ Αρχειοθετήθηκε 2016-03-13 στο Wayback Machine. Βραβεύσεις από τη BPIΑρχειοθετήθηκε 2017-07-10 στο Wayback Machine.
|
Το Top Priority είναι το όγδοο στούντιο άλμπουμ του μπλουζ ροκ κιθαρίστα Ρόρι Γκάλαχερ, το οποίο κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1979 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Chrysalis Records".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Top_Priority
|
Σχολή Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο
|
Η FAU USP ιδρύεται το 1948 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, ως ένα τμήμα της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο. Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της το πρόγραμμα σπουδών επικεντρώνεται κυρίως σε μαθήματα προσανατολισμένα στην μηχανική, εξαιτίας της ραγδαίας ανοικοδόμησης που γνώριζε η Βραζιλία τότε. Η αρχιτεκτονική θεωρούνταν δευτερεύον πεδίο και το δίπλωμα του αρχιτέκτονα από τη συγκεκριμένη σχολή συνιστούσε μια επιπλέον εξειδίκευση του πολιτικού μηχανικού.Έτσι, το 1962, ο ίδιος ο Artigas με συνεργάτες του Carlos Milan και Lourival Gomes Machado, αναδιαμορφώνουν το πρόγραμμα σπουδών της σχολής και στρέφουν το αντικείμενο των σπουδών της στο design, την τεχνική κατάρτιση και την ιστορία της αρχιτεκτονικής, συνδυάζοντας τα περιεχόμενα των σπουδών της Πολυτεχνικής Σχολής (POLI) και της Εθνικής Σχολης Καλών Τεχνών (National School of Fine Arts) σε ένα ενιαίο πρόγραμμα σπουδών, με κεντρικό διδακτικό μοντέλο εκείνο του «συνολικού αρχιτέκντονα» (total architect), ενός επιστήμονα καταρτισμένου τόσο στον τομέα της μηχανικής και του σχεδιασμού, όσο και σε εκείνους της πολιτικής φιλοσοφίας και ιστορίας. Ακόμη, ο Artigas επιχειρεί να εναρμονίσει τον τρόπο διδασκαλίας με τα διδάγματα του Bauhaus και όσων είχε μάθει κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στις ΗΠΑ. Σήμερα, η FAU USP «φιλοξενεί» προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές καθώς και εκτεταμένη ερευνητική δραστηριότητα στους τομείς του Design, της Αρχιτεκτονικής, της Πολεοδομίας και άλλων συγγενών επιστημονικών πεδίων, όπως ο Σχεδιασμός Τοπίου (Landscace Design) κ.ά.. Επιπλέον, διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες και πληρέστερες βιβλιοθήκες της χώρας στον τομέα της. Ο João Batista Vilanova Artigas (1915-1985), στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του επηρεάζεται από το έργο των αρχιτεκτόνων Frank Loyd Wright και Le Corbusier και τη σχολή του Bauhaus. Παρόλο που εν τέλει υιοθετεί τον Βραζιλιάνικο μπρουταλισμό, τα προγενέστερα καλλιτεχνικά ερεθίσματά του είναι εμφανή στο έργο του. Ο Artigas ήταν στρατευμένος πολιτικά ως κομμουνιστής και αντιλαμβανόταν την αρχιτεκτονική σαν ένα τρόπο να αποτυπώνει την κοινωνική πολλαπλότητα. Οι απόψεις του σχετικά με την σημασία της κοινοτικής ζωής και της εναντίωσης στη λογική της ατομικότητας θα αποτυπωθούν εμφανώς στο σχεδιασμό της FAU. Πρόκειται για ένα μεγάλο πρίσμα από σκυρόδεμα που χωρίζεται σε δύο ζώνες. Η κατώτερη ζώνη συνίσταται από έναν όγκο δύο επιπέδων σε υποχώρηση, με συνεχόμενα υαλοστάσια, ενώ η ανώτερη ζώνη διαμορφώνεται από μια «σκληρή» και «τυφλή» περιμετρική όψη εμφανούς σκυροδέματος. Περιμετρικά του κτηρίου σε ρόλο υποστηρικτικό του ανώτερου όγκου και σε συμφωνία με τον δομικό κάναβο τοποθετούνται μπετονένια υποστυλώματα. Οι μορφολογία τους ομοιάζει με τα υποστηλώμτατα που χρησιμοποιεί ο Όσκαρ Νίεμάιερ (Oscar Niemeyer) στο έργο του Palacio do Planalto, το Προεδρικό Μέγαρο της Βραζιλίας. Το παραπάνω καταδεικνύει τόσο τις επιρροές που δέχονται οι αρχιτέκτονες, όσο και τη σύγκλιση των τάσεων του βραζιλιάνικου μπρουταλισμού της εποχής. Ο Vilanova Artigas και ο Cascaldi σχεδιάζουν ένα κτήριο εξ ολοκλήρου από οπλισμένο, γυμνό σκυρόδεμα ενώ σαν στοιχείο πλήρωσης χρησιμοποιείται ευρέως το γυαλί. Βασισμένοι στις πολλές δυνατότητες διαχείρισης του υλικού αυτού οι αρχιτέκτονες δημιουργούν ένα λεξιλόγιο από όγκους που διαρθρώνονται με ιδιαίτερη συνθετότητα ενώ παράλληλα επιτρέπουν τη δυνατότητα ύπαρξης φωτεινών και ανοιχτών χώρων. Ο σχεδιασμός των φατνωμάτων της οροφής αλλά και των υποστυλωμάτων στην όψη αποτελούν τέτοια παραδείγματα της «ευπλαστότητας» του υλικού. Η κατασκευαστική ευκολία που προσδίδει το μπετόν δεν είναι ο μόνος λόγος που χρησιμοποιήθηκε με τόση έκταση το συγκεκριμένο οικοδομικό υλικό. Αποτελούσε, ταυτόχρονα, μια προσπάθεια ανάδειξης της τοπικής οικονομίας του Σάο Πάολο και κατ’ επέκταση ενίσχυσης της εικόνας της Βραζιλίας. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το μπετόν υιοθετείται ως πρωταρχικό κατασκευαστικό υλικό στην Βραζιλιάνικη αρχιτεκτονική, καθώς υπάρχουν ήδη εκείνη την εποχή τα παραδείγματα αρχιτεκτόνων όπως ο Oscar Niemeyer και ο Lucio Costa. Πιστοί στις αρχές της ανοιχτότητας και του δημόσιου χαρακτήρα, οι Artigas και Cascaldi δομούν τη σύνθεσή τους πάνω στην κεντρική ιδέα της χωρικής συνέχειας. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούν ένα χώρο ανοικτό και ολοκληρωμένο, χωρίς τμηματοποίηση σε επιμέρους μικρότερους χώρους. Ο δημόσιος χαρακτήρας του κτιρίου ενισχύεται από ανοιχτή προς τα έξω είσοδο, αφού δεν υπάρχουν πόρτες ή οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο που να την οριοθετεί. Έτσι ο χώρος συλλαμβάνεται με ενιαίο τρόπο. Στο εσωτερικό του κτιριακού πρίσματος δημιουργείται ένα μεγάλο αίθριο, το επονομαζόμενο «Caramel Hall» που φωτίζεται από ψηλά, μέσω μιας φατνωματικής οροφής με φεγγίτες, ενώ οι διαφορετικοί χώροι της σχολής αναπτύσσονται γύρω από αυτό, επιτρέποντας τις οπτικές φυγές και την επικοινωνία των χρηστών και στα έξι επίπεδα του κτιρίου. Το κεντρικό αυτό αίθριο αποτελεί ταυτόχρονα και πυρήνα όλων των δραστηριοτήτων, ενώ μπορεί να φιλοξενήσει οποιαδήποτε λειτουργία. Η ύπαρξη του αιθρίου είναι καίριας σημασίας για τους αρχιτέκτονες. Ενσαρκώνει το όραμα του Artigas για έναν «οικουμενικό ναό» αφιερωμένο στη γνώση και την ανταλλαγή ιδεών μέσω του διαλόγου και της γόνιμης αντιπαράθεσης. Στα πρότυπα της αρχιαοελληνικής αγοράς, ο Artigas επιχειρεί να δημιουργήσει μια κλειστή πλατεία, περιτοιχισμένη από ένα μπετονένιο κάδρο, διατηρώντας τη ταυτόχρονα, απολύτως δημόσια και προσβάσιμη. Έτσι, το αίθριο ανάγεται σε συμβολισμό της παιδαγωγικής λογικής που ο αρχιτέκτονας οραματιζόταν και εφάρμοζε στη διδασκαλία του. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην κατακόρυφη σύνδεση μεταξύ των ορόφων μέσω ενός συστήματος με ράμπες που τοποθετούνται πλευρικά του αιθρίου. Η κίνηση σε κάθε όροφο πραγματοποιείται μέσω διαδρόμων οι οποίοι έχουν άμεση επικοινωνία και αυτοί με το αίθριο. Οι χώροι γύρω από το αίθριο που χρειάζεται να έχουν μια σχετική απομόνωση, όπως η βιβλιοθήκη, κλείνονται με υαλοστάσια επιτρέποντας ωστόσο και πάλι την οπτική επαφή. Τέλος οι αίθουσες διδασκαλίας βρίσκονται στην εξωτερική περίμετρο του κτηρίου με θέα προς τον κήπο. Έτσι, η διαχείριση της τομής του κτιρίου ακολουθεί επίσης της αρχές της «ανοιχτότητας» και της σύνδεσης των χώρων και των χρηστών.
|
Η Σχολή Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο (πορτογαλικά: FAU USP, Faculdade de Arquitetura e Urbanismo da Universidade de São Paulo), η Σχολή Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας βρίσκεται στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και ιδρύεται το 1948. Το σημερινό κτίριο της σχολής ξεκινά να χτίζεται το 1966, στην Πανεπιστημιούπολη του Σάο Πάολο και είναι έργο του αρχιτέκτονα João Batista Vilanova Artigas , που αποτέλεσε και ιδρυτικό της μέλος, με συνεργάτη τον αρχιτέκτονα Carlos Cascaldi. Το κτίριο αποτελεί ένα δείγμα του βραζιλιάνικου μπρουταλισμού στην αρχιτεκτονική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%AC%CE%BF_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%BF
|
Άννα της Βοημίας (1290-1313)
|
Ήταν η πρώτη (επιζήσασα) κόρη του Βεγκέσλαου Β΄ της Βοημίας & της Πολωνίας και της Ιουδήθ των Αψβούργων, κόρης του Ροδόλφου Α΄ δούκα της Αυστρίας & βασιλιά της Γερμανίας. Παντρεύτηκε το 1306 τον Ερρίκο των Γκορίτσια, δούκα της Καρινθίας, που με τον γάμο του έγινε βασιλιάς της Βοημίας. Δεν απέκτησαν απογόνους. Anne's Bohemia; Czech Literature and Society, 1310–1420, by Alfred Thomas University of Minnesota Press, 1998, Preface by David Wallace
|
Η Άννα, τσεχ. Anna Čech (1290 - 1313) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών ήταν πριγκίπισσα της Βοημίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Καρινθίας. Μαζί με τον σύζυγό της βασίλευσαν στη Βοημία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1290-1313)
|
Λημνιακό ποδόσφαιρο
|
Από όσο είναι γνωστό, οι πρώτοι ποδοσφαιρικοί αγώνες που έγιναν στη Λήμνο διεξήχθησαν ανάμεσα σε ομάδες Βρετανών στρατιωτών που είχαν στρατοπεδεύσει στο νησί την περίοδο 1915-1916, κατά την εκστρατεία της Καλλίπολης. Σώζονται δύο φωτογραφίες από την περίοδο αυτή. Στην πρώτη αποτυπώνεται φάση από ποδοσφαιρικό αγώνα των στρατιωτών του "6ου Τάγματος" (“6th Battalion”) με τους ναύτες του πλοίου “HMS Hunter”, το Δεκέμβριο του 1915, που έγινε σε γήπεδο κοντά στο χωριό Σαρπί, όπου είχε στρατοπεδεύσει το 6ο Τάγμα. Η δεύτερη είναι η φωτογραφία της ποδοσφαιρικής ομάδας του "6ου Τάγματος" τα Χριστούγεννα του 1915. Περιλαμβάνει 18 παίκτες, με ομοιόμορφη, πλήρη ποδοσφαιρική στολή (σκούρες φανέλες, λευκά παντελονάκια, κάλτσες, ποδοσφαιρικά παπούτσια και ο τερματοφύλακας με διαφορετική εμφάνιση).Επίσης, στα ημερολόγια στρατιωτών της περιόδου εκείνης υπάρχουν αναφορές για ποδοσφαιρικούς αγώνες ήδη από το Σεπτέμβριο του 1915, στο γήπεδο που είχε διαμορφωθεί στο Σαρπί. Εκτός από αγώνες βρετανικού ποδοσφαίρου (soccer) διεξάγονταν επίσης αγώνες ράγκμπι, κρίκετ και αυστραλιανού ποδοσφαίρου. Άλλωστε η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Οι αγώνες αυτοί, αλλά και η επαφή των Λημνίων της διασποράς ή των ναυτικών με το άθλημα, έκαναν γνωστό το ποδόσφαιρο και στο νησί. Τον Ιούλιο του 1924 επιφανείς πολίτες της Λήμνου αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα αθλητικό σωματείο. Έτσι ιδρύθηκε ο Λημνιακός Γ.Σ. στο Κάστρο, την πρωτεύουσα του νησιού. Ο Λημνιακός διατηρούσε και Ομάδα Προσκόπων με αρχηγό τον Τάτση (Αναστάσιο) Παπά και έφορο το δάσκαλο Νικόλαο Γκαγκάνη. Τον Ιούνιο του 1926 αντιπροσωπία από 15 προσκόπους της Λήμνου πήγε στην Αθήνα στην Α΄ Πανελλήνια Προσκοπική Συγκέντρωση. Όταν επέστρεψαν στη Λήμνο τον επόμενο μήνα, οι πρόσκοποι έφεραν μαζί τους μπάλες, παπούτσια και στολές ποδοσφαίρου. Αμέσως διοργάνωσαν αγώνα "ποδοσφαιρίσεως", ο οποίος διεξήχθη την Κυριακή 18 Ιουλίου 1926 στο Ρωμαίικο Γιαλό, στο χώρο που αργότερα χτίστηκε το Γυμνάσιο Λήμνου. Η τοπική εφημερίδα "Λήμνος" σχολίαζε θετικά το γεγονός: "Η Λήμνος μέχρι σήμερον δεν είχε δοκιμάσει τη γλύκα της αθλητικής ζωής. Αλλά φαίνεται πως ξύπνησε. Μετά τον Γυμναστικόν Σύλλογον, τους Προσκόπους, τις Φιλαρμονικές τώρα συμπτύχθηκε και ποδοσφαιρική ομάς, αν και φαινόταν ότι αυτό θ’ αργούσε." Στον πρώτο αυτό αγώνα μεταξύ λημνιακών ομάδων αντίπαλοι ήταν οι Πρόσκοποι Κάστρου και ο Άγιος Γεώργιος Πλατέος που έκανε εντύπωση με τις ομοιόμορφες στολές του. Οι αντίπαλοι αγωνίστηκαν με εννέα παίκτες, διότι οι Πρόσκοποι δεν συμπλήρωναν ενδεκάδα, και με διαφορετικό διαιτητή σε κάθε ημίχρονο για λόγους ισορροπίας. Στο α΄ ημίχρονο διαιτήτευσε ο Ε. Αθανασόπουλος από το Πλατύ και στο β΄ ο Α. Παππάς από το Κάστρο. Ο αγώνας έληξε με 2-0 υπέρ των Προσκόπων με σκόρερ τους Αλτίνογλου στο 10΄ και Μαρινέλλη στο 33΄. Σε δυο ακόμη αγώνες που έγιναν τον Αύγουστο του 1926 η ομάδα από το Πλατύ δεν μπόρεσε να πάρει τη ρεβάνς. Οι Πρόσκοποι (οι Πιτσιρίκοι, όπως τους έλεγαν) νίκησαν με 4-0 στις 1/8/1926 και με 2-0 στις 8/8/1926. Το ίδιο καλοκαίρι αναφέρεται προσκοπική ποδοσφαιρική ομάδα στο Μούδρο, με την επωνυμία Ήφαιστος, που διαμόρφωσε ως χώρο αγώνων το γήπεδο που υπάρχει μέχρι σήμερα κοντά στο λιμάνι και αγωνιζόταν με τα πληρώματα των ξένων πλοίων. Επίσης, στο χωριό Θάνος συγκροτήθηκε ομάδα ποδοσφαίρου με το όνομα Πρόσκοποι Θάνους. Με τις ομάδες αυτές αγωνίστηκαν οι Πρόσκοποι ή Πιτσιρίκοι του Λημνιακού Γ.Σ. σε εκδρομές που έκαναν εκεί. Η ποδοσφαιρική ομάδα των Προσκόπων του Λημνιακού διατηρήθηκε ως το 1928. Στη συνέχεια ο Λημνιακός Γ.Σ. διαλύθηκε και η διάλυση παρέσυρε και το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ακολούθησε η ίδρυση άλλων σωματείων στην πρωτεύουσα, άλλα από τα οποία είχαν ευκαιριακό χαρακτήρα κι άλλα πιο μόνιμο, όπως το Γυμνάσιον και ο Άφοβος το 1928, ο Άρης και η Αστραπή το 1930. Η Αστραπή επιβίωσε ως το 1936. Τα σημαντικότερα σωματεία ήταν ο Παλλημνιακός Α.Ο., που ιδρύθηκε ανεπίσημα το 1929 και επίσημα το 1931 και ο Ερμής Κάστρου (ανεπίσημα το 1930, επίσημα το 1931). Αυτά συσπείρωσαν τους περισσότερους φιλάθλους και οι μεταξύ τους συναντήσεις είχαν μεγάλο φανατισμό. Ταυτόχρονα ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να ξεφυτρώνουν σύλλογοι και στα χωριά. Από το 1930 και μετά η ποδοσφαιρική κίνηση έγινε πολύ έντονη. Ιδρύθηκαν πολλές ομάδες, οι οποίες έδιναν αρκετούς αγώνες μεταξύ τους. Όμως, οι περισσότεροι δεν έφταναν στις στήλες της τοπικής εφημερίδας και δύσκολα βρίσκονται πληροφορίες γι’ αυτούς. Επίσης, τα περισσότερα σωματεία δεν ήταν αναγνωρισμένα επίσημα από το Πρωτοδικείο. Πάντως, ο αριθμός των ομάδων ήταν αρκετός, διότι το Νοέμβριο του 1930 εκπρόσωποί τους συναντήθηκαν στο γήπεδο του Πορτιανού να συζητήσουν τη διοργάνωση ενός "Πρωταθλήματος Λήμνου". Τελικά, δεν διοργανώθηκε τοπικό πρωτάθλημα αλλά οι φιλικοί αγώνες συνεχίστηκαν ως το 1936. Αναφέρονται επισκέψεις ομάδων της Μυτιλήνης και της Αλεξανδρούπολης, ενώ οι ομάδες είχαν την ευκαιρία να δίνουν αγώνες με τα πληρώματα των ξένων πλοίων που έρχονταν στο ναύσταθμο του Μούδρου. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως συγκροτούσαν μια Μικτή ομάδα είτε του Κάστρου είτε όλης της Λήμνου, ώστε να είναι πιο ανταγωνιστική. Με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου το 1936, οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι αδράνησαν. Πολλοί παίκτες αναγκάστηκαν ή επέλεξαν να ενταχθούν στην μεταξική Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, τη γνωστή Ε.Ο.Ν. Έτσι ως το 1940 διοργανώνονταν αγώνες ποδοσφαίρου ανάμεσα στις Ε.Ο.Ν. των διαφόρων χωριών και η σωματειακή δραστηριότητα ατόνησε. Από όσα στοιχεία υπάρχουν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που ιδρύθηκαν προπολεμικά στο Κάστρο της Λήμνου και η διάρκεια λειτουργίας τους είναι οι ακόλουθοι: Λημνιακός Γ.Σ. ή Πρόσκοποι Κάστρου: 1924 ως 1928 Γυμνάσιον Κάστρου: 1928 Άφοβος Κάστρου: 1928 Παλλημνιακός Α.Ο.: 1930 ως 1987 Ερμής Κάστρου: 1930 ως 1936 Αστραπή Κάστρου: 1930 ως 1936 Άρης Κάστρου: 1930 Από τα στοιχεία που υπάρχουν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που ιδρύθηκαν προπολεμικά στα χωριά της Λήμνου και η διάρκεια λειτουργίας τους είναι οι ακόλουθοι: Ήφαιστος Μούδρου: 1926 ως 1930 Έφηβος Μούδρου: 1930 Γ.Σ. Άρης Μούδρου: 1930 ως σήμερα Άγιος Γεώργιος Πλατέος: 1926 ως σήμερα Ολυμπιακός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Πλατέος: 1930 Πρόσκοποι Θάνους: 1926 Ήφαιστος Θάνους ή Θάνος: 1930 Ηφαιστία Κοντοπουλίου: 1930 ως σήμερα Ηρακλής Ρουσσοπουλίου: 1930 ως 1936 Θρίαμβος Πορτιανού: 1931 ως 1936 Ολύμπια Λιβαδοχωρίου: 1931 ως 1936 Κεραυνός Ατσικής: 1931 Ηρακλής Ατσικής: 1931 ως σήμερα Στα χρόνια της κατοχής αναφέρεται κάποια υποτονική ποδοσφαιρική δραστηριότητα, από τον Παλλημνιακό στο Κάστρο και στο Μούδρο από τον τοπικό Άρη. Μάλιστα έδωσαν και έναν αγώνα μεταξύ τους το Μάιο του 1945, στον οποίο ο Παλλημνιακός επιβλήθηκε με 4-1. Επίσης, ο Παλλημνιακός έδωσε ένα ματς με μια Μικτή του 12ου Γερμανικού Λόχου που έληξε ισόπαλο 1-1, με σκόρερ τον Άγγελο Δαραμπάρα. Μεταπολεμικά δραστηριοποιήθηκαν ξανά οι παλιοί σύλλογοι: Παλλημνιακός, Άρης Μούδρου, Ηρακλής Ατσικής, Ηφαιστία Κοντοπουλίου και ιδρύθηκαν καινούργιοι, όπως ο Απόλλων Λιβαδοχωρίου, ο Φιλοκτήτης Κοντιά, ο Α.Ο. Καλλιθέας (αναφέρεται και ως ΑΕ Καλλιθέας) είτε επίσημοι είτε ανεπίσημοι. Ο Ερμής δεν επανιδρύθηκε αλλά το 1952 ιδρύθηκε ο Αστέρας Μύρινας, που υπήρξε ένα σωματείο που άφησε τη σφραγίδα του στα ποδοσφαιρικά πράγματα του νησιού. Από το 1955 αναφέρεται η διεξαγωγή πρωταθλήματος Λήμνου, το οποίο διοργάνωνε η Τοπική Επιτροπή Ποδοσφαίρου της Ε.Π.Σ. Λέσβου με πρόεδρο το δραστήριο πρόεδρο της Ηφαιστίας Κοντοπουλίου, Κώστα Ερημάκη, χωρίς να είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες. Το πρωτάθλημα Λήμνου αρχικά λογιζόταν ως ισότιμο της Λέσβου, αλλά αργότερα υποβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία της ΕΠΣ Λέσβου, διότι στο νησί δεν υπήρχαν κατάλληλα γήπεδα. Επίσης, από το 1948 διεξαγόταν το Κύπελλο Λήμνου με χορηγό τον εκάστοτε δήμαρχο Μύρινας, όπως το Νικόλαο Καραβία, τον Αναστάσιο Παπά κλπ. Ο θεσμός αυτός διεξήχθη με διαλείμματα ως τη δεκαετία του '60. Στις διοργανώσεις αυτές αρχικά μετείχαν μόνο ο Παλλημνιακός και ο Αστέρας, που ήταν οι μόνοι αναγνωρισμένοι σύλλογοι από την ΕΠΟ. Αργότερα μετείχαν και πρωταγωνιστούσαν οι παραπάνω αναφερθείσες πέντε-έξι ομάδες, οι οποίες αναγνωρίστηκαν κι αυτές ως επίσημες από την Ε.Π.Ο. Όμως, υπήρχαν και άλλες μικρότερων χωριών, ανεπίσημες. Το 1970 στη Μύρινα ιδρύθηκε και τρίτος σύλλογος, στη συνοικία Ανδρόνι, οι Αργοναύτες. Οι προπολεμικοί σύλλογοι που συνέχισαν να λειτουργούν και μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο και το έτος αναγνώρισής τους από την ΕΠΟ ήταν: Παλλημνιακός Α.Ο. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1954. Πολλές φορές πρωταθλητής και κυπελλούχος. Ηφαιστία Κοντοπουλίου. Αναγνώριση από Υπ. Παιδείας: 1951. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1960 τουλάχιστον. Ηρακλής Ατσικής. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1959 τουλάχιστον Άρης Μούδρου. Αναγνώριση από Υπ. Παιδείας: 1951. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1962. Αγ. Γεώργιος Πλατύ. Θρίαμβος Πορτιανού: ως 1948.Οι νέοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που εμφανίστηκαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο στα διάφορα χωριά του νησιού, τα έτη που λειτούργησαν και το έτος όσων αναγνωρίστηκαν επίσημα από την ΕΠΟ, σύμφωνα με τις τοπικές εφημερίδες, ήταν οι εξής κατά χρονολογική σειρά: Απόλλων Λιβαδοχωρίου: 1946 ως 1965 τουλάχιστον. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1962 ή 1963. Κεραυνός Σαρδών: 1947 ως 1948. Ολυμπιακός Καρπασίου: 1947 ως 1957. Ερμής Βάρους: 1947 ως 1987 (όχι συνεχώς) Αστήρ Τσιμανδρίων: 1947 ως 1948. Α.Ε. Κοντιά: 1947 ως 1951. Π.Ο. Νέας Κουτάλεως: 1947. Προποντίς Ν. Κουτάλεως: 1948 ως σήμερα. Αστραπή Βάρους: 1948. Κεραυνός Πεσπέραγου: 1948. Άγιος Δημήτριος: 1948. Π.Ο. ή Ερμής Ρωμανού: 1948 ως 1953. Αστήρ Βάρους: 1949. Ρεπανίδι: 1949. Αστήρ Ρεπανιδίου: 1952 ως 1953. ΠΑΟ Αστήρ Κάστρου: 1952 ως 1987. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1954. Πολλές φορές πρωταθλητής και κυπελλούχος. ΑΕ ή ΑΟ Καλλιθέας: 1959 ως 1961. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1960. Φιλοκτήτης Κοντιά: 1960 ως σήμερα. Αναγνώριση από ΕΠΟ: 1960. Κεραυνός Αγ. Δημητρίου: 1960 ως σήμερα. Αστραπή Ρωμανού: 1961 ως σήμερα (όχι συνεχώς). Αργοναύτες Μύρινας: 1970 (ανεπίσημα), 1981 (επίσημα) ως 1987 και 2000 ως σήμερα. Τα στοιχεία είναι ελλιπή. Το πρωτάθλημα Λήμνου άλλοτε θεωρείτο ισότιμο με της Α΄ Λέσβου και άλλοτε λογιζόταν ως Β΄ κατηγορίας. Από όσα είναι γνωστά την ηρωική εκείνη περίοδο, τον τίτλο στη Λήμνου είχαν κατακτήσει οι εξής ομάδες: 1964 Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Λήμνου αναδιοργανώθηκε και δημιουργήθηκε ο Όμιλος Λήμνου της Ε.Π.Σ. Λέσβου. Αρχικά οι ομάδες της Λήμνου εντάχθηκαν στη Γ΄ κατηγορία της ένωσης (όμιλος Λήμνου), την επόμενη σεζόν δημιουργήθηκε Β΄ κατηγορία (όμιλος Λήμνου) και το 1985-86 τρεις λημνιακές ομάδες μετείχαν για πρώτη φορά στην Α΄ κατηγορία της ΕΠΣ Λέσβου. Από το 1986-87 δημιουργήθηκε ξεχωριστός Όμιλος Λήμνου στην Α΄ κατηγορία και έκτοτε ο πρωταθλητής της Α΄ Λήμνου αγωνίζεται με τον πρωταθλητή της Α΄ Λέσβου σε μονό ή διπλό αγώνα μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή της ΕΠΣ Λέσβου. Το ίδιο ισχύει και για τη διοργάνωση του Κυπέλλου. Ο κυπελλούχος Λήμνου αντιμετωπίζει τον κυπελλούχο Λέσβου σε μονό τελικό που γίνεται εναλλάξ τη μια σεζόν στη Μυτιλήνη και την επόμενη στη Μύρινα. Το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα Λήμνου διοργανώθηκε τη σεζόν 1983-84 ως Γ΄ κατηγορία της ΕΠΣ Λέσβου. Μετείχαν 14 ομάδες, οι οποίες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των 7 ομάδων. Στον Α΄ όμιλο Λήμνου μετείχαν οι τρεις ομάδες της Μύρινας και άλλες 4 από τα δυτικά χωριά του νησιού και στον Β΄ όμιλο επτά ομάδες από την κεντρική και ανατολική Λήμνο. Οι τρεις πρώτοι κάθε ομίλου (Παλλημνιακός, Αστέρας, Αργοναύτες από τον Α΄ όμιλο και Προποντίδα, Ηφαιστία, Ρεπανίδι από τον Β΄) συγκρότησαν τη Β΄ κατηγορία της επόμενης σεζόν 1984-85 και οι υπόλοιπες ομάδες τη Γ΄ κατηγορία, που διεξήχθη πάλι σε δυο ομίλους. Η πρώτη επίσημη πρωταθλήτρια Λήμνου ήταν η Προποντίδα Νέας Κούταλης (πρώτη στο Β΄ όμιλο), η οποία στο διπλό τελικό νίκησε δυο φορές τον πρώτο του Α΄ ομίλου Παλλημνιακό με 5-3 και 3-1. Βαθμολογίες Τελικός (διπλός): Προποντίδα – Παλλημνιακός: 5-3 (στην Κούταλη), 3-1 (στη Μύρινα). Πρωταθλήτρια Λήμνου: Προποντίδα Ν. Κούταλης (προπονητής και παίκτης: Πέτρος Λαζαρίδης). Η δομή του πρωταθλήματος Λήμνου άλλαξε πολλές φορές. Ως το 1989 διεξαγόταν σε τρεις κατηγορίες και από το 1989-90 ως το 2003 σε δύο κατηγορίες. Για δύο σεζόν (2001-02 και 2002-03) η πρώτη λημνιακή ομάδα μετείχε μαζί με τις λεσβιακές ομάδες στην ενιαία Α΄ κατηγορία της ΕΠΣ Λέσβου. Το ίδιο είχε συμβεί και το 1985-86, όταν για πρώτη φορά λημνιακές ομάδες ανέβηκαν στην Α΄ κατηγορία της ένωσης. Η απόπειρα αυτή δεν συνεχίστηκε για οικονομικούς λόγους. Από το 2003-04 η Β΄ κατηγορία καταργήθηκε και υπάρχει μόνο η Α΄ κατηγορία (όμιλος Λήμνου). Κάποιες σεζόν (2009-10, 2010-11 και ξανά το 2013-14) το πρωτάθλημα Λήμνου διεξήχθη σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση έγινε σε δύο ομίλους Α1 και Α2 και στη συνέχεια οι οκτώ καλύτερες ομάδες (2Χ4) συγκρότησαν τον όμιλο Α΄ κατηγορίας (θέσεις 1-8) ενώ οι υπόλοιπες τον όμιλο Β΄ κατηγορίας (θέσεις 9-14). Το 2011-12 επανήλθε η δομή του ενιαίου ομίλου. Αναλυτικά η εξέλιξη της οργανωτικής δομής του πρωταθλήματος Λήμνου περιγράφεται παρακάτω. 1983-84: Γ΄ κατηγορία με 14 ομάδες χωρισμένες σε δύο ομίλους Λήμνου των επτά ομάδων. 1984-85: Β΄ κατηγορία (όμιλος Λήμνου) με έξι ομάδες και Γ΄ κατηγορία σε δύο ομίλους (συνολικά 11 ομάδες). 1985-86: Τρεις λημνιακές ομάδες (Προποντίδα, Παλλημνιακός, Αστέρας) στην Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Λέσβου, Β΄ κατηγορία Λήμνου με έξι ομάδες (Αργοναύτες, Κάσπακας, Κεραυνός Αγ. Δημητρίου, Άρης Μούδρου, Ηφαιστία Κοντοπουλίου, Ηρακλής Ατσικής) και Γ΄ Λήμνου με τις υπόλοιπες. 1986-87: Α΄, Β΄ και Γ΄ κατηγορίες με έξι ομάδες η καθεμία. Α΄ Λήμνου: Προποντίδα, Παλλημνιακός, Αστέρας, Κεραυνός, Αργοναύτες, Κάσπακας (υποβ.). Β΄ Λήμνου: Ρεπανίδι (άνοδος), Άρης («άνοδος»), Θάνος («άνοδος»), Ηρακλής, Φιλοκτήτης, Πλατύ (υποβ.). Γ΄ Λήμνου: Ηφαιστία (άνοδος), Ποσειδών («άνοδος»), Αστραπή («άνοδος»), Κορνός, Διαγόρας, Ερμής. Το καλοκαίρι του 1987 συνέβη μια σημαντική αλλαγή. Τα τρία σωματεία της Μύρινας: Παλλημνιακός, Αστέρας και Αργοναύτες συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν την Α.Ε. Λήμνος ως βασικό σωματείο και τον Α.Ο. Μύρινα ως φυτώριο. Τις δύο κενές θέσεις της Α΄ πήραν ο Άρης και το Θάνος και τις αντίστοιχες της Β΄ ο Ποσειδών Καμινίων και η Αστραπή Ρωμανού. 1987-88 και 1988-89: Α΄ και Β΄ κατηγορία με 6 ομάδες και Γ΄ με τις υπόλοιπες. 1989-90 ως 1995-96: Α΄ και Β΄ κατηγορίες με 8 ομάδες, η Γ΄ καταργήθηκε. 1996-97 ως 1998-99: Α΄ κατηγορία με 10 ή 11 ομάδες και η Β΄ με τις υπόλοιπες. 1999-2000 ως 2002-03: Α΄ κατηγορία με 9, 8 ή 7 ομάδες και η Β΄ με τις υπόλοιπες. Καθιερώθηκε η διεξαγωγή αγώνων κατάταξης για την ανάδειξη του πρωταθλητή μεταξύ των δύο πρώτων στη βαθμολογία της κανονικής περιόδου, εκτός αν ο πρώτος στη βαθμολογία εξασφαλίσει μεγάλη διαφορά βαθμών από το δεύτερο. 2003-04 ως 2008-09: Α΄ κατηγορία με 16, 15 ή 14 ομάδες, η Β΄ καταργήθηκε. Καθιερώθηκε η διεξαγωγή αγώνων κατάταξης (πλέι-οφ) για την ανάδειξη του πρωταθλητή μεταξύ των τεσσάρων πρώτων στη βαθμολογία της κανονικής περιόδου, εκτός αν ο πρώτος στη βαθμολογία εξασφαλίσει μεγάλη διαφορά βαθμών από το δεύτερο. 2009-10: Πρωτάθλημα με 14 ομάδες σε νέο σύστημα δύο φάσεων. Στην α΄ φάση δύο όμιλοι των 7 ομάδων: Α΄ όμιλος με τους συλλόγους που τερμάτισαν στις περιττές θέσεις (1, 3,... 13) την προηγούμενη σεζόν και Β΄ όμιλος με όσους τερμάτισαν στις άρτιες θέσεις (2, 4,... 14). Στη β΄ φάση δυο κατηγορίες: Α1 με τους 4 πρώτους κάθε ομίλου (8 ομάδες) για τις θέσεις 1-8 και την ανάδειξη πρωταθλητή Λήμνου και Α2 (6 ομάδες) για τις θέσεις 9-14. Στη β΄ φάση οι ομάδες ξεκίνησαν έχοντας κάποιους βαθμούς που προέκυψαν από τη θέση κατάταξης της α΄ φάσης. Αρχικά υπήρχε η σκέψη να παγιωθούν οι δύο κατηγορίες, Α1 και Α2, με προαγωγή και υποβιβασμό ομάδων, αλλά εγκαταλείφθηκε. Στην πρώτη εφαρμογή του με το νέο σύστημα συμμετείχαν οι σύλλογοι: A΄ όμιλος: Κεραυνός, Διαγόρας, Αητός, Άρης (Α1), Άγ. Γεώργιος, Αστραπή (Α2), Προποντίδα (αποβλήθηκε). Β΄ όμιλος: Ηρακλής, Αργοναύτες, Θάνος, Ηφαιστία (Α1), ΑΕ Λήμνος, Κορνός, Φιλοκτήτης (Α2). Α1 κατηγορία: Ηρακλής (πρωταθλητής), Κεραυνός, Αργοναύτες, Αητός, Διαγόρας, Ηφαιστία, Άρης, Θάνος. Α2 κατηγορία: Αγ. Γεώργιος (πρωταθλητής), ΑΕ Λήμνος, Αστραπή, Φιλοκτήτης, Κορνός. 2010-11: Α΄ φάση με 14 ομάδες σε δυο ομίλους, όπως το 2009-10. Στη β΄ φάση δυο κατηγορίες: Α΄ με 8 ομάδες για τον τίτλο και Β΄ με 6 για τις θέσεις 9-14. Α΄ κατηγορία: Ηρακλής (πρωτ.), Κεραυνός, Διαγόρας, Αργοναύτες, Αετός, Προποντίς, ΑΕΛ, Κάσπακας Β΄ κατηγορία: Άρης Μούδρου (πρωτ.), Ηφαιστία, Άγ. Γεώργιος, Φιλοκτήτης, Αστραπή, Θάνος. 2011-12: Α΄ κατηγορία με 14 ομάδες. Αγώνες κατάταξης (πλέι-οφ) για την ανάδειξη του πρωταθλητή αν η διαφορά στη βαθμολογία του πρώτου από το δεύτερο είναι μικρότερη των επτά βαθμών. 2012-13: Α΄ κατηγορία με 15 ομάδες σε ενιαίο όμιλο. 2013-14: Α΄ φάση με 15 ομάδες σε δύο ομίλους Α1 των 8 και Α2 των 7 ομάδων. Στη Β΄ φάση δυο κατηγορίες: Α΄ με 8 ομάδες και Β΄ με 7. Α΄ κατηγορία: Ηρακλής, Κεραυνός, ΑΕΛ, Ηφαιστία, Διαγόρας, Αργοναύτες, Άγ. Γεώργιος, Προποντίδα. Β΄ κατηγορία: Κάσπακας, Άρης, Θάνος, Φιλοκτήτης, Κορνός, Αστραπή. 2014-15 ως 2016-17:: Α1΄ κατηγορία με 8 ομάδες σε τρεις γύρους. Α2΄ κατηγορία με 7 ομάδες σε τρεις γύρους. 2017-18 ως 2019-20: Α1' κατηγορία με 13 (12) ομάδες σε ενιαίο όμιλο, με πλέιοφ των 4 πρώτων. Το 2019-20 ολοκληρώθηκε πρόωρα λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, χωρίς πλέιοφ. 2020-21: Α1' με 8 ομάδες. Διακόπηκε μετά την 3η αγωνιστική λόγω της πανδημίας. 2021-22: Α1' με 8 ομάδες. Εκτός από την παραπάνω δομή, κάποιες φορές οι λημνιακές ομάδες μετείχαν στην Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Λέσβου σε ενιαίο όμιλο με τις ομάδες από τη Λέσβο. Από όσα είναι γνωστά η πρώτη φορά ήταν το 1971-72, όταν μετείχε ο Αστέρας. Το 1985-86 για πρώτη φορά τρεις ομάδες από τη Λήμνο προήχθησαν από το τοπικό πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας στην Α΄ κατηγορία. Αλλά την επόμενη σεζόν δημιουργήθηκε όμιλος Λήμνου Α΄ κατηγορίας και δεν συνεχίστηκε ο ενιαίος όμιλος. Από το 2001 ως το 2003, για δύο σεζόν, δοκιμάστηκε πάλι η Α΄ κατηγορία ΕΠΣ Λέσβου να διεξαχθεί σε ενιαίο όμιλο, με τη συμμετοχή της πρωταθλήτριας ομάδας Λήμνου και των ομάδων της Α΄ Λέσβου. Τις σεζόν αυτές ο όμιλος Λήμνου συνέχισε να αποκαλείται Α΄ κατηγορία Λήμνου. Αν και οι Λημνιακές ομάδες τερμάτισαν σε υψηλές θέσεις στην ενιαία Α΄ κατηγορία, εντούτοις αυτό το σύστημα διεξαγωγής δεν συνεχίστηκε για οικονομικούς λόγους. Λιγοστές είναι οι συμμετοχές Λημνιακών ομάδων στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής. Το 2004-05 μετείχε ο Κάσπακας ως πρωταθλητής της ΕΠΣ Λέσβου. Από το 1989-90 ως το 1993-94 οι ομάδες της Λήμνου μετείχαν ως δευτεραθλήτριες της Ένωσης, επειδή η ΕΠΣ Λέσβου έστελνε δύο συλλόγους στη Δ΄ Εθνική (πρωταθλητής από τη Λέσβο, δευτεραθλητής από τη Λήμνο). Το 1997-98 και το 2002-03 ο Λημνιακός σύλλογος μετείχε ως δευτεραθλητής της Ένωσης, επειδή ο πρωταθλητής Λεσβιακός σύλλογος παραιτήθηκε της συμμετοχής. Σχεδόν σε όλες τις συμμετοχές τους οι ομάδες της Λήμνου τερμάτισαν στην τελευταία ή την προτελευταία θέση του ομίλου τους, μιας και οι διαφορές, αγωνιστικές και οικονομικές, με τα άλλα σωματεία ήταν τεράστιες. Τέσσερις Λημνιακές ομάδες έχουν συμμετάσχει στη Δ΄ Εθνική. Τις πιο πολλές συμμετοχές έχει η Α.Ε. Λήμνος (4), η οποία έχει κάνει και την πιο αξιοπρεπή πορεία το 1993-94, όταν για μεγάλο διάστημα της σεζόν ήταν στην πρώτη δεκάδα και διεκδικούσε την παραμονή της στην κατηγορία. Οι παρουσίες των Λημνιακών ομάδων στη Δ΄ Εθνική και οι θέσεις που κατέλαβαν είναι οι εξής: Πρωτάθλημα ΕΠΣ Λέσβου 1991-92: Κεραυνός Αγίου Δημητρίου πρωταθλητής ΕΠΣ Λέσβου. 2003-04: Α.Ο. Κάσπακας πρωταθλητής ΕΠΣ Λέσβου. Πήρε τον τίτλο στη Λήμνο νικώντας στον αγώνα κατάταξης την Α.Ε. Λήμνος με 2-1 και αναδείχθηκε πρωταθλητής ΕΠΣ Λέσβου, επικρατώντας στους αγώνες κατάταξης του Ολύμπου Αγιάσου με σκορ: 2-0, 1-3 (συνολικό 3-3 και πλεονέκτημα στο εκτός έδρας γκολ). 2010-11: Ηρακλής Ατσικής πρωταθλητής ΕΠΣ Λέσβου. Στους αγώνες κατάταξης επικράτησε με άνεση του Ολύμπου Αγιάσου με σκορ: 2-1 (εκτός), 6-1 (εντός). Δεν δήλωσε συμμετοχή στο πρωτάθλημα Δ΄ Εθνικής για οικονομικούς λόγους.Κύπελλο ΕΠΣ Λέσβου 1989: Α.Ε. Λήμνος κυπελλούχος ΕΠΣ Λέσβου για πρώτη φορά από λημνιακή ομάδα. 2010: Ηρακλής Ατσικής - Α.Ε.Λ. Καλλονής: 1-0 2015: Ηρακλής Ατσικής - Διαγόρας Αγ. Παρασκευής: 2-1 2020: Διαγόρας Σαρδών - ΑΟ Μεσοτόπου: έπειτα από κλήρωση λόγω της πανδημίας. Συνολικά 22 σύλλογοι της Λήμνου έχουν πάρει μέρος στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Λέσβου από το 1983-84 μέχρι το 2013-14. Από αυτούς μόνο πέντε έχουν συνεχή παρουσία από το πρώτο πρωτάθλημα χωρίς καμία διακοπή, οι: Άγ. Γεώργιος Πλατύ, Άρης Μούδρου, Ηφαιστία, Θάνος και Προποντίδα. Άλλοι δύο σύλλογοι, ο Κεραυνός και ο Ηρακλής έχουν μεν συνεχόμενη παρουσία αλλά έλειψαν από δυο σεζόν ο καθένας λόγω ανόδου στη Δ΄ Εθνική ή συμμετοχής στην ενιαία Α΄ κατηγορία της ΕΠΣ Λέσβου. Την περίοδο 2014-15 στο πρωτάθλημα μετέχουν 15 σύλλογοι. Οι 22 Λημνιακοί σύλλογοι κατά χρονολογική σειρά εισόδου στο τοπικό πρωτάθλημα είναι οι εξής: Θεόδωρος Μπελίτσος, "Πώς ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στη Λήμνο (1926)", εφ. Αθλητική Λέσβου - Λήμνου, φ. 2 (Οκτώβριος 1997). Θεόδωρος Μπελίτσος, "Πώς ξεκίνησε ο συλλογικός αθλητισμός και το ποδόσφαιρο στη Λήμνο (περίοδος 1924-1933)", εφ. Λημνιακή Φωνή, φ. 74 (16-12-1998) έως 78 (17-1-1999). Νίκου Βαγιάκου, "Σε ανάμνηση του Άγγελου", εφ. Λημνιακή Φωνή, φ. 341 (5/7/2004). Θεόδωρος Μπελίτσος, "Ιστορία του λημνιακού ποδοσφαίρου", εφ. Αθλητική Λέσβος, φ. 1 (15-3-2006) και εφ. Λημνιακό Βήμα, φ. 907 (24-3-2006), σ. 4. https://web.archive.org/web/20090605030546/http://www.lemnosfc.gr/ Σωκράτη Στ. Μάκρα, "Ιστορία του Λεσβιακού Αθλητισμού μέχρι το 1982", 1982. Θοδωρής Μπελίτσος, "Ο Αθλητισμός στη Λήμνο από τις απαρχές μέχρι σήμερα", εκδ. LimnosXpress, 2021
|
Το ποδόσφαιρο στη Λήμνο έχει παλιές ρίζες και οι πρώτες ομάδες αναφέρονται στα μέσα της δεκαετίας 1920-30. Για πολλά χρόνια οι ομάδες ήταν απολύτως ερασιτεχνικές και ορισμένες ήταν ανεξάρτητες, αφού δεν ανήκαν σε κάποια ποδοσφαιρική ένωση. Οι λημνιακές ποδοσφαιρικές ομάδες μετέχουν στον Όμιλο Λήμνου της Ε.Π.Σ. Λέσβου. Η πρωταθλήτρια και η κυπελλούχος Λήμνου αγωνίζονται εναντίον των αντιστοίχων της Λέσβου για την ανάδειξη του πρωταθλητή και του κυπελλούχου της Ένωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B7%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF
|
NGC 668
|
Δεδομένα για το NGC 668 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 668 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 668 στο Wikimedia Commons
|
Ο NGC 668 είναι σπειροειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει 200 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Ανδρομέδα. Ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Εντουάρ Στεφάν (Édouard Stephan) στις 4 Δεκεμβρίου 1880 και ανήκει στο σμήνος γαλαξιών Abell 262.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_668
|
Άνω Βρομόβρυση Μεσσηνίας
|
Η Άνω Βρομόβρυση βρίσκεται σε υψόμετρο 963 μέτρων. 14-03-1971, αναγνώριση του οικισμού Άνω Βρομόβρυση και προσάρτησή του στην Κοινότητα Βρομόβρυσης. 04-12-1997, ο οικισμός Άνω Βρομόβρυση αποσπάται από την Κοινότητα Βρομόβρυσης και προσαρτάται στο Δήμο Αρφαρών. 07-06-2010,ο οικισμός Άνω Βρομόβρυση αποσπάται από το Δήμο Αρφαρών και προσαρτάται στο Δήμο Καλαμάτας. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1995, 2006 (ΠΛΜ) Δήμος Καλαμάτας
|
Η Άνω Βρομόβρυση είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, με πληθυσμό 24 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Βρομόβρυσης και υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Αρφαρών, του Δήμου Καλαμάτας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%92%CF%81%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CE%B2%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
3406 Ομσκ
|
Η μέση διάμετρος του Ομσκ εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 13,4 και 16,6 χιλιομέτρων. Ο φασματικός τύπος του είναι μεταξύ M (μεταλλικού) και X (ανθρακούχου), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι μεταξύ 0,16 και 0,25. Ο Ομσκ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 7 ώρες και 16,5 λεπτά. Τροχιακές παράμετροι, τροχιά κ.ά. από το JPL
|
Ο Ομσκ (Omsk) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,3. Ανακαλύφθηκε το 1969 από τη Ρωσίδα Σοβιετική αστρονόμο Μπέλα Αλεξέγιεβνα Μπουρνάσεβα, που παρατηρούσε από το Ναούτσνι της Κριμαίας και του έδωσε το όνομα της μεγάλης σιβηρικής πόλεως Ομσκ, που ήταν η γενέτειρα της Μπουρνάσεβα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3406_%CE%9F%CE%BC%CF%83%CE%BA
|
Αριάδνε Ντίας
|
Energía extrema Sonric's - 2006, ως Άρι RBD: la familia - 2007, ως Κλάουδια Muchachitas como tú - 2007, ως Λετίσια Ερνάντες Φερνάντες "Ερφέρ" Al diablo con los guapos - 2007/08, ως Φλορένσια Ετσεβαρία ντε Μπελμόντε ¿Cuánto quieres perder? - 2008, ως Καλεσμένη (τηλεοπτική εκπομπή) Mañana es para siempre - 2008/09, ως Αουρόρα Αρτεμίσα Σάντσεζ Llena de amor - 2010/11, ως Μαριανέλα Ρουίς ι ντε Τερέσα Παβόν/Βικτόρια ντε λα Γκάρσα Μοντιέλ Dulce pájaro de juventud - 2012 (θεατρική παράσταση) La mujer del Vendaval - 2012/13, ως Μαρσέλα Μοράλες Αλδάμα 3:6 Until Sunrise - 2013 (ταινία μικρού μήκους) Perfume de Gardenia - 2013, ως Γιολάντα (θεατρική παράσταση) El color de la pasión - 2014, ως Αδριάνα Μουρίγιο Ροδρίγκες ντε Γαχιόλα (γκεστ εμφάνιση) La malquerida - 2014, ως Ακάσια Ρίβας Μαλντονάδο Flor Silvestre: Su destino fue querer - 2015 (ντοκιμαντέρ) La Dalia Negra - 2015, ως Ελισαμπέτ (θεατρική παράσταση) Te juro que yo no fui - 2016, ως Μόνικα (ταινία) La doble vida de Estela Carrillo - 2017, ως Εστέλα Καρίγιο Ινφάντε/Λάουρα Οβιέδο Ερνάντες 40 y 20 - 2017, ως Γιένιφερ (σειρά) Las Arpías - 2017, ως Σουσάνα (θεατρική παράσταση) Tenías que ser tú - 2018, ως Μαρίσα Σαντιεστέμπαν Ελόρσα Αριάδνε Ντίας στην IMDb Αριάδνε Ντίας, επίσημος λογαριασμός στο Twitter.
|
Η Αριάδνε Ντίας (Ariadne Diaz, γεννημένη ως Αριάδνε Ροσάλες Ντίας Ariadne Rosales Diaz, 16 Αυγούστου 1985 -) είναι Μεξικανή ηθοποιός και μοντέλο.Σπούδασε στο Κέντρο Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης (CEA) της Televisa, και το 2007 έκανε το τηλεοπτικό ντεμπούτο της, στην τηλενουβέλα Muchachitas como tú. Είναι παντρεμένη με τον βραζιλιάνο ηθοποιό Μάρκους Ορνέγιας και το 2016 απέκτησαν ένα γιο, τον Ντιέγο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BD%CE%B5_%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κρις Γκρίφιν
|
Ο Κρις, όπως ο πατέρας του και ο παππούς του είναι παχύς, έχει χαμηλή νοημοσύνη και χαμηλή κοινή λογική, αλλά έχει πολλά κρυφά ταλέντα και συγκεκριμένα ζωγραφική ικανότητα, γνωρίζει όλες της ταινίες, εκπομπές τηλεόρασης και ηθοποιούς και μερικές φορές κάνει πολύ έξυπνα σχόλια από το πουθενά (π.χ Στο επεισόδιο "Deep Throats", δίνει στον Πήτερ και στην Λόις μια λεπτομερή ανάλυση για τις παρενέργειες του χασίς). Τον βασανίζει μια κακιά μαϊμού που ζει στην ντουλάπα του. Όταν το σπίτι των Γκρίφιν αποσχίστηκε από της ΗΠΑ και έγινε ξεχωριστό κράτος ("E. Peterbus Unum"), ο Κρις ήταν επικεφαλής του αποτυχημένου διαστημικού προγράμματος, όπου φαίνεται να πέφτει από το δέντρο στην προσπάθεια του να πιάσει το φεγγάρι. Σε ένα επεισόδιο ο Στιούι έλεγχε το μυαλό του Κρις, μέχρι που ένας φούρνος μικροκυμάτων βραχυκύκλωσε την συσκευή κάνοντας τον Κρις να κυνηγάει τον Στιούι, με σκοπό να τον σκοτώσει. Στο επεισόδιο "Brian the Bachelor", ο Κρις έβγαλε ένα σπυράκι που ονόμασε Ντάγκ, το οποίο μπορούσε να μιλήσει και να κρατήσει όπλο. Το σπυράκι τον ανάγκαζε να πράττει εγκληματικές ενέργειες. Στο επεισόδιο "Jungle Love" παντρεύεται μια Νότιο Αμερικανή αφού κατατάσσεται σε ειρηνευτική ομάδα. Σε ένα επεισόδιο αποκαλύπτεται πως ο Κρις είναι αποτέλεσμα ενός ελαττωματικού προφυλακτικού, αλλά οι γονείς του δεν φαίνεται να μετανοιώνουν αφού η μήνυση ενάντια στην εταιρία προφυλακτικών τους επέφερε το σπίτι. Όποτε ο Πήτερ και η Λόις έχουν μια διαφωνία, ο Κρις επευφημεί τον πατέρα του. Όταν οι γονείς του βάζουν υποψηφιότητα για την προεδρία της σχολικής επιτροπής ο Κρις επευφημούσε τον πατέρα του βλέποντας τηλεόραση και όταν η Μεγκ του επισήμανε ότι ο Πήτερ δεν τον ακούει, αυτός επευφημούσε δυνατότερα. Το ταλέντο του Κρις στην ζωγραφική ανακαλύφθηκε όταν ο Κρις ζωγράφισε ένα πίνακα για τα γενέθλια του πατέρα του, ο οποίος με τη σειρά του τον χρησιμοποίησε για να καλύψει το σπασμένο τζάμι του αυτοκινήτου του. Όταν ο Αντόνιο Μοννάτι, ένας νεοϋορκέζος ιδιοκτήτης γκαλερί, είδε τον πίνακα πήρε τον Κρις στη Νέα Υόρκη, του αλλάζει τρόπο ντυσίματος και τον ονομάζει Κριστομπέλ. Ο Αντόνιο λέει στον Κρις να μείνει μακρυά από τον πατέρα του. Η αποκάλυψη του πίνακα του Κρις, ο οποίος ήταν πορτραίτο του πατέρα του, έβαλε τέλος στην καριέρα του Κρις και η οικογένεια επέστρεψε στο Κουάχογκ. Στην ταινία Stewie Griffin: The Untold Story, ο μελλοντικός Κρις είναι αστυνομικός, παντρεμένος με την καπνίστρια Βανέσα, αλλά η ιστορία άλλαξε όταν ο Στιούι πήγε πίσω στον χρόνο και ανατίναξε την Βανέσα στην ημέρα του γάμου τους. Η ιστορία όμως άλλαξε ξανά όταν ο Στιούη πήγε περισσότερο πίσω στον χρόνο και απέτρεψε οποιοδήποτε γεγονός συνέβη στην ταινία, ίσως και τον ίδιο τον γάμο. Ο Κρις θεωρείται ετεροφυλόφιλος και σε αρκετά επεισόδια έλκεται από κορίτσια (χωρίς ωστόσο να έχει γενικά ιδιαίτερη επιτυχία). Στο επεισόδιο "You May Now Kiss the...Uh...Guy Who Receives" ο Κρις ερωτεύεται μια νεαρή ρεπουμπλικανή μαθήτρια, την Αλίσα. Ο Κρις γίνεται ρεπουμπλικανός, όχι για τις πολιτικές του ιδεολογίες, αλλά γιατί η Αλίσα τον αφήνει να αγγίξει το στήθος της. Στο επεισόδιο "A Picture Is Worth a 1,000 Bucks", φλερτάρει με την Κέιτ Μός, αλλά δεν υπάρχει καμία επαφή μεταξύ τους. Ο Κρις είναι μάλλον ο μόνος του οποίου η σεξουαλικότητα δεν έχει αμφισβητηθεί από τους συγγραφείς, ωστόσο στο επεισόδιο "To Love and Die in Dixie" ο Κρις φιλάει μια κοπέλα που θεωρούσε ότι ήταν αγόρι. Το μόνο επεισόδιο που έρχεται σε αντίθεση με την ετεροφυλοφιλία του είναι το "Barely Legal", όταν ο Μπράιαν (που προσπαθεί να αποφύγει ένα ραντεβού με την Μεγκ) λέει ψέματα ότι αυτός και ο Κρις θα αυνανιστούν παρέα εκείνη την μέρα, και παρόλο που η απάντηση του Κρις είναι "δεν είμαι 100% σίγουρος για αυτό", εν τέλει πηγαίνει και περιμένει τον Μπράιαν. Παρά ταύτα, ο Κρις έχει παρουσιάσει αρκετές φορές σημάδια έλξης από τη μητέρα του. Στην ταινία "Stewie Griffin: The Untold Story", ο Κρις ενεργοποιείται σεξουαλικά κατά τη διάρκεια μιας λεσβιακής συζήτησης που είχε η μητέρα του με αυτόν. Στο επεισόδιο "E. Peterbus Unum" δίνει ένα σημείωμα στην αδερφή του, Μεγκ, όπου αναγράφεται ότι "η κυρία Λόις (η μητέρα του σε ρόλο καθηγήτριας) είναι καυτή" και στο επεισόδιο "Model Misbehavior" αναφέρει πως θα αυνανιστεί με φωτογραφίες της Λόις. Μάλιστα, στο "Bigfat" φιλάει τη Λόις διαλαλώντας ότι δεν επιθυμεί να συμμορφωθεί με τους κανόνες της κοινωνίας ενώ στο παρελθόν έχει βγει ραντεβού με τη Λίντσει, μία κοπέλα που της μοιάζει υπερβολικά. Family Guy Callaghan, S. (2005). Family Guy: The Official Episode Guide : Seasons 1 - 3. New York: Harper Paperbacks. Delarte, A. (3 Ιανουαρίου 2006). «Nitpicking Family Guy: Season 4» (PDF). Bob's Poetry Magazine. σελίδες 11, 14, 20, 25, 26. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2007.
|
Ο Κρίστοφερ Κρος "Κρις" Γκρίφιν (Christopher Cross "Chris" Griffin) είναι πλασματικός χαρακτήρας της αμερικανικής σειράς κινουμένων σχεδίων Family Guy. Είναι το δεύτερο παιδί του Πήτερ Γκρίφιν και της Λόις Γκρίφιν. Είναι ο αδερφός του Στιούι Γκρίφιν και της Μεγκ Γκρίφιν. Η φωνή του Κρις ανήκει στον Σεθ Γκριν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%B9%CE%BD
|
Αλεάρδος του Πεδεμοντίου
|
Graevius, Joannes Georgius (1723). Thesavrvs antiqvitatvm et historiarvm Italiae, Neapolis, Siciliae, Sardiniae, Corsicae, Melitae, atque adjacentium terrarum insularumque: constans rarissimis, praestantissimis, doctissimisque scriptoribus qui antea sparsim svae cviqve patriae situm, res gestas, antiquitates & memorabilia variis in locis illustrarunt, nune autem vix & nusquam fere comparari postunt. excudit P. vander Aa.
|
Ο Αλεάρδος του Πεδεμοντίου (Aleardus de Pindemontibus) υπήρξε φημισμένος ιατρός του 15ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Βερόνα και ήταν συγγενής του Φραγκίσκου του Πεδεμοντίου. Τα συγγράμματά του τυπώθηαν στη Βενετία το 1553 και μεταξύ άλλων ήταν: de Virtute Balneorum Calderianorum de Mode bibendi Aquam de Diaeta & Abstinentia fumentium balnea
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ποιητικός ρεαλισμός
|
Οι ταινίες του ποιητικού ρεαλισμού έχουν συνήθως μια μοιρολατρική άποψη της ζωής με τους χαρακτήρες τους να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, είτε ως άνεργοι μέλη της εργατικής τάξης είτε ως εγκληματίες. Μετά από μια ζωή απογοήτευσης, οι χαρακτήρες παίρνουν μια τελευταία ευκαιρία στην αγάπη, αλλά τελικά απογοητεύονται και οι ταινίες συχνά τελειώνουν με απογοήτευση ή θάνατο. Ο συνολικός τόνος συχνά μοιάζει με νοσταλγία και πικρία. Είναι «ποιητικές» λόγω μιας αυξημένης αισθητικότητας που μερικές φορές εφιστά την προσοχή στις παραστατικές πτυχές των ταινιών. Αν και αυτές οι ταινίες ήταν αδύναμες στον τομέα της παραγωγής, ο γαλλικός κινηματογράφος δημιούργησε ένα υψηλό ποσοστό επιρροών ταινιών που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους ταλαντούχους ανθρώπους της βιομηχανίας στη δεκαετία του 1930 που δούλευαν πάνω τους. Οι συνθέτες που εργάστηκαν σε αυτές τις ταινίες ήταν ο Ζωρζ Ορίκ, ο Αρθούρ Χονέγκερ, ο Ζοζέφ Κοσμά και ο Μορίς Ζομπέρ. Οι σκηνοθέτες που συνέβαλαν σε πολλές από τις ταινίες συμπεριέλαβαν τον Σαρλ Σπάακ και τον Ζακ Πρεβέρ. Το κίνημα είχε σημαντικό αντίκτυπο στα μεταγενέστερα κινηματογραφικά κινήματα, ιδιαίτερα στον ιταλικό νεορεαλισμό (πολλοί από τους νεορεαλιστές, κυρίως ο Λουκίνο Βισκόντι, συνεργάστηκαν με ποιητικούς ρεαλιστές σκηνοθέτες προτού ξεκινήσουν τις δικές τους καριέρες ως κριτικοί και σκηνοθέτες ταινιών). Οι πρόδρομοι του ποιητικού ρεαλιστικού κινήματος περιλαμβάνουν τις ταινίες: La Petite Lise (1930) του Ζαν Γκρεμιγιόν Pension Mimosas (1934) του Ζακ Φεντέρ Le Grand Jeu (1934) του Ζακ ΦεντέρΟι ποιητικές ρεαλιστικές ταινίες κορυφαίων κινηματογραφιστών από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930 περιλαμβάνουν: Αταλάντη (1934) του Ζαν Βιγκό La Bandera (1935) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ La Belle Équipe ((1936) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ Les Bas-fonds (1936) του Ζαν Ρενουάρ Πεπέ λε Μοκό (1937) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ Η Μεγάλη Ψευδαίσθηση (1937) του Ζαν Ρενουάρ Το Ανθρώπινο κτήνος (1938) του Ζαν Ρενουάρ Το λιμάνι των απόκληρων (1938) του Μαρσέλ Καρνέ Hôtel du Nord (1938) του Μαρσέλ Καρνέ Ο Κανόνας του παιχνιδιού (1939) του Ζαν Ρενουάρ Ξημερώνει (1939) του Μαρσέλ Καρνέ (Ιταλικά) Sandro Bernardi, L'avventura del cinematografo, Marsilio Editori, Venezia 2007. ISBN 978-88-317-9297-4
|
Ο ποιητικός ρεαλισμός ήταν κινηματογραφικό κίνημα στη Γαλλία της δεκαετίας του 1930. Περισσότερο μια τάση από ένα κίνημα, ο ποιητικός ρεαλισμός δεν ήταν έντονα ενοποιημένος όπως το σοβιετικό μοντάζ ή ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός, αλλά ήταν άτομα που δημιούργησαν αυτό το λυρικό ύφος. Οι κορυφαίοι σκηνοθέτες του κινήματος ήταν ο Πιέρ Σενάλ, ο Ζαν Βιγκό, ο Ζυλιέν Ντυβιβιέ, ο Μαρσέλ Καρνέ και ίσως ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του κινήματος Ζαν Ρενουάρ. Ο Ρενουάρ έκανε μια μεγάλη ποικιλία ταινιών που επηρεάστηκαν από το Αριστερό Λαϊκό Μέτωπο και ακόμη από μια λυρική ταινία μικρού μήκους. Οι πιο σημαντικοί καλλιτέχνες αυτών των ταινιών ήταν ο Ζαν Γκαμπέν, ο Μισέλ Σιμόν, η Σιμόν Σινιορέ και η Μισέλ Μοργκάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.