title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Neuralink
|
Η Neuralink πραγματοποιεί χειρουργική εμφύτευση συσκευών στους εγκεφάλους ζωντανών πιθήκων, γουρουνιών και άλλων ζώων. Οι πρακτικές της Neuralink έχουν επικριθεί από ομάδες όπως η PETA.Από το 2017 έως το 2020, η Neuralink διεξήγαγε τα πειράματά της σε πιθήκους σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Κατά τη λήξη της συνεργασίας τους, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας δώρισε επτά πιθήκους στη Neuralink. Το 2022, η Επιτροπή Ιατρών για την Υπεύθυνη Ιατρική (PCRM) ισχυρίστηκε ότι η Neuralink και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας είχαν κακομεταχειριστεί αρκετούς πιθήκους, υποβάλλοντάς τους σε ψυχολογική καταπίεση, ακραία ταλαιπωρία και μακροχρόνιες λοιμώξεις λόγω χειρουργικών επεμβάσεων. Τα πειράματα που διεξήχθησαν αφορούσαν τουλάχιστον 23 πιθήκους και το PCRM πιστεύει ότι 15 από αυτούς τους πιθήκους απεβίωσαν ή υπέστησαν ευθανασία ως αποτέλεσμα των πειραμάτων. Επιπλέον, το PCRM ισχυρίστηκε ότι το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας απέκρυψε φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία αποδεικτικά στοιχεία της κακομεταχείρισης.Τον Φεβρουάριο του 2022, η Neuralink γνωστοποίησε ότι μακάκοι έχασαν τη ζωή τους και υπέστησαν ευθανασία έπειτα από πειράματα, ξεκαθαρίζοντας ότι κανένα ζώο ουδέποτε κακοποιήθηκε.Ο Μασκ είχε δηλώσει προηγουμένως ότι τα τσιπάκια της Neuralink θα ενσωματωθούν στα ζώα με μορφή ένεσης μέσω της σφαγίτιδας φλέβας και όχι με άνοιγμα του κρανίου (κάτι που απαιτεί επί του παρόντος η Neuralink).Τον Δεκέμβριο του 2022, έγινε γνωστό στον Τύπο ότι η Neuralink βρισκόταν υπό ομοσπονδιακή έρευνα του Υπουργείου Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών (USDA) για παραβιάσεις συνθηκών που ορίζουν την καλή διαβίωση των ζώων. Το Reuters αποκάλυψε ότι αρκετοί υπάλληλοι της Neuralink ισχυρίστηκαν ότι οι δοκιμές γίνονταν βιαστικά λόγω των απαιτήσεων του Μασκ για γρήγορα αποτελέσματα, κάτι που προκάλεσε περιττό πόνο και θάνατο στα άτυχα ζωντανά. Neuralink; Musk, Elon (2019-08-02). «An integrated brain-machine interface platform with thousands of channels» (στα αγγλικά). bioRxiv. doi:10.1101/703801. https://www.biorxiv.org/content/10.1101/703801v4. (whitepaper) Βίντεο στο YouTube of Neuralink's presentation on July 16, 2019 Βίντεο στο YouTube of Neuralink's presentation on December 1, 2022
|
Η Neuralink Corporation (προφέρεται: [Νιούραλινκ Κορπορέισον]) είναι εταιρεία νευροτεχνολογίας, η οποία ειδικεύεται στην δημιουργία εμφυτευμάτων στον εγκέφαλο, για να επιτύχουν τη διασύνδεσή του με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ιδρύθηκε από τον Ίλον Μασκ και μια ομάδα επτά επιστημόνων και μηχανικών. Τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας βρίσκονται στο Pioneer Building στο Σαν Φρανσίσκο και τα μοιράζονται με την OpenAI. Η Neuralink ξεκίνησε να λειτουργεί το 2016, ενώ έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό τον Μάρτιο του 2017.Η εταιρεία έχει στο προσωπικό της νευροεπιστήμονες υψηλού προφίλ από διάφορα πανεπιστήμια. Μέχρι τον Ιούλιο του 2019, είχε λάβει 158 εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότηση (εκ των οποίων τα 100 εκατομμύρια ήταν από τον ίδιο τον Μασκ) και απασχολούσε προσωπικό 90 υπαλλήλων. Εκείνη την περίοδο, η Neuralink ανακοίνωσε ότι εργαζόταν σε μια συσκευή «που μοιάζει με ραπτομηχανή» ικανή να εμφυτεύει πολύ λεπτές (4 έως 6 μικρόμετρα σε πλάτος ) νήματα στον εγκέφαλο και έδειξε ένα σύστημα που διαβάζει πληροφορίες από ένα πειραματόζωο μέσω 1.500 ηλεκτροδίων. Προέβλεπαν να ξεκινήσουν πειράματα με ανθρώπους το 2020, αλλά, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, το μετέθεσαν για το 2022.Αρκετοί νευροεπιστήμονες σε δημοσιεύματα, συμπεριλαμβανομένου του MIT Technology Review, έχουν επικρίνει τον Μασκ σε σχέση με τους στόχους της Neuralink, ως «άκρως κερδοσκοπικούς».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Neuralink
|
Γοργοπόταμος
|
Τον Απρίλιο του 1821, ενώ η Επανάσταση είχε γενικευθεί στην Πελοπόννησο και τη Στερεά, κατήρχετο ισχυρή δύναμη Τούρκων και Αλβανών υπό τον Ομέρ Βρυώνη για να καταστείλει την εξέγερση. Τότε ο Δυοβουνιώτης με τετρακόσιους επαναστάτες κατέλαβε την γέφυρα του Γοργοποτάμου (περιοχή Δέμα), ενώ ταυτόχρονα ο Διάκος αυτή του Σπερχειού και ο Πανουργιάς άλλες διόδους προς την Άμφισσα. Οι εχθρικές δυνάμεις έφτασαν πριν οι οπλαρχηγοί προλάβουν να οχυρώσουν τις θέσεις τους. Ο Δυοβουνιώτης και ο Πανουργιάς αντιστάθηκαν γενναία αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μπροστά από τις πολύ ισχυρότερες τουρκαλβανικές δυνάμεις. Από τους άνδρες του Δυοβουνιώτη σκοτώθηκαν πέντε, μεταξύ των οποίων και ο Μήτρος Βάγιας από τα Βάγια Βοιωτίας. Η αντίσταση αυτή, όπως και αυτές του Διάκου και του Πανουργιά, προκάλεσαν σημαντικές φθορές στον Ομέρ Βρυώνη ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Λαμία και έπεισαν τους Τούρκους ότι οι επαναστάτες ήταν ένας υπολογίσιμος αντίπαλος. Από κάποιους συγγραφείς διατυπώθηκε η άποψη ότι ο Δυοβουνιώτης εγκατέλειψε τη θέση του και σ' αυτό οφείλεται και η περικύκλωση του Διάκου στην Αλαμάνα. Ο ιστορικός Γούδας θεωρεί λανθασμένη αυτή την άποψη.. Η Μάχη του Γοργοποτάμου έγινε στις 25 Νοεμβρίου 1942, μεταξύ αντιστασιακών οργανώσεων του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ που συνεργάστηκαν με συντονισμό Βρετανών σαμποτέρ, εναντίον κυρίως Ιταλικών και Γερμανικών δυνάμεων που υπεράσπιζαν τη Γέφυρα του Γοργοποτάμου. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή της γέφυρας και η διακοπή της σιδηροδρομικής επικοινωνίας επί έξι εβδομάδες. Θεωρείται μια σημαντική επιτυχία της Αντίστασης που έδρασε ενωμένη. Δεν είχε όμως στρατηγική σημασία για τον πόλεμο στη Β. Αφρική γιατί περίπου ένα μήνα νωρίτερα αυτός είχε κριθεί στη μάχη του Ελ Αλαμέιν.Το 1982, με το νόμο 1285, η επέτειος της μάχης καθιερώθηκε ως ετήσιος Πανελλαδικός εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης. Στις 29 Νοεμβρίου του 1964 περίπου 10.000 άτομα, κυρίως οπαδοί της Αριστεράς, συγκεντρώθηκαν στη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοπόταμου, προκειμένου να παραστούν στην τελετή για τα 22 χρόνια από την ανατίναξή της από Βρετανούς κομάντος σε συνεργασία με δυνάμεις του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ. Η τελετή ήταν επεισοδιακή, καθώς αποδοκιμάστηκαν αξιωματικοί και πολιτικοί της Δεξιάς. Μετά την αναχώρηση των επισήμων και ενώ αποχωρούσε το πλήθος, η έκρηξη μίας νάρκης σκόρπισε τον θάνατο. Απολογισμός 13 νεκροί (ανάμεσά τους κι ένα κοριτσάκι 12 ετών, η Κική Λιακοπούλου από τον Δομοκό). Οι τραυματισμένοι έφτασαν τους 51, πολλοί ήταν σοβαρά, ενώ φέρετρα μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Λαμίας για να εναποτεθούν σ' αυτά οι νεκροί. Το πόρισμα των ανακριτικών αρχών μιλούσε για έκρηξη παλιάς αμερικανικής νάρκης του τύπου που εχρησιμοποιείτο από το στρατό κατά τον Εμφύλιο, η οποία είχε τοποθετηθεί εκεί πριν από πολύ καιρό. Ωστόσο στα χρόνια που ακολούθησαν δεν εξασθένησαν οι υποψίες περί εσκεμμένης ενέργειας. Ο ποταμός Γοργοπόταμος Σαν Σήμερα.gr Η επιχείρηση του Γοργοποτάμου Ριζοσπάστης 23/11/2003, η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου Ριζοσπάστης 30/11/1997, η επιχείρηση της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου
|
Ο Γοργοπόταμος είναι ποταμός του νομού Φθιώτιδας δίνοντας το όνομά του στο ομώνυμο χωριό. Πηγάζει από την Οίτη και ρέει προς τον κάμπο του Σπερχειού, στον οποίο συμβάλλει, λίγο πριν τις εκβολές του Σπερχειού στον Μαλιακό κόλπο. Το συνολικό του μήκος είναι 8 χιλιόμετρα. Στην αρχαιότητα ο ποταμός κατέληγε κατ’ ευθείαν στον Μαλιακό κόλπο αλλά με τις συνεχείς προσχώσεις και την επέκταση του κάμπου της Λαμίας ενώθηκε τελικά με τον Σπερχειό. Ο Γοργοπόταμος σχηματίζει βαθύ φαράγγι στην Οίτη, πάνω από το οποίο διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή του ΟΣΕ, από γέφυρα ύψους 30 μέτρων και μήκος 250. Στον Γοργοπόταμο ενώνονται και τα νερά του Φθιωτικού Ασωπού που ρέει ανάμεσα στην Οίτη και το Καλλίδρομο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Μιράντ
|
Η κοινότητα Μιράντ βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νομού Ζερς, στη διοικητική περιοχή Οξιτανία, στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας. Είναι η μία από τις δύο υπονομαρχίες του νομού, η άλλη είναι η κοινότητα Κοντόμ και πρωτεύουσα του νομού η Ως. Έχει πληθυσμό 3.468 κατοίκους (2017) και η ευρύτερη αστική περιοχή της συγκεντρώνει 3.927 κατοίκους (2017). Η κοινότητα Μιράντ διασχίζεται από τους ποταμούς Μπαΐζ και Λιζέ. Η έκταση είναι 23,42 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το υψόμετρο κυμαίνεται ανάμεσα στα 139 και 268 μέτρα. Η πόλη, που βρίσκεται στην περιοχή επιρροής του ωκεάνιου κλίματος, χαρακτηρίζεται από ήπιους και υγρούς χειμώνες, καθώς και από ζεστά, συχνά θυελλώδη καλοκαίρια. Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον μεσαιωνικό τοπωνυμικό σχηματισμό Miranda, που όπως στα λατινικά έτσι και στη γλώσσα του οκ σημαίνει «παρατηρητήριο», που αργότερα στα γαλλικά έγινε Μιράντ. Η Μιράντ ιδρύθηκε το 1281 και ήταν ένα από τα οχυρωμένα χωριά του 13ου αιώνα, χτισμένο στην αριστερή όχθη του ποταμού Μπαΐζ. Στη γύρω περιοχή, πολλά προϊστορικά ερείπια και τύμβοι μαρτυρούν αρχαία κατοίκηση της περιοχής. Τα κτερίσματα που έχουν βρεθεί στην περιοχή της κοινότητας, αλλά και πολλά τυχαία ευρήματα, το τελευταίο από τα οποία είναι ένα μαρμάρινο κεφάλι αγάλματος που αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών που πραγματοποιούνταν σε έναν δρόμο της κοινότητας, στηρίζουν την υπόθεση μιας γαλατορωμαϊκής εγκατάστασης στο έδαφος όπου βρίσκεται η σύγχρονη πόλη.Χάρη στην ιδανική της τοποθεσία στον ποταμό Μπαΐζ, γνώρισε ταχεία επέκταση και σύντομα βρέθηκε μέσα σε ισχυρές οχυρώσεις. Το ΔημαρχείοΟ καθεδρικός ναός της πόλης Η πλατεία Ασταράκ, η κεντρική πλατεία, περιστοιχίζεται από στοές Ο πύργος του ρολογιού Ο πύργος Ροάν Το Μουσείο Καλών Τεχνών και Διακοσμητικών Τεχνών. Περιέχει μια πλούσια συλλογή από ιταλικούς, φλαμανδικούς και γαλλικούς πίνακες από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα και αξιόλογη συλλογή κεραμικών. Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού της πόλης (Γαλλικά) Η επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (Γαλλικά)
|
Η Μιράντ (Γαλλικά: Mirande) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό Ζερς, στη διοικητική περιοχή Οξιτανία, στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας. Η κοινότητα ανήκει στην ιστορική περιοχή της Γασκώνης. Είναι η μία από τις δύο υπονομαρχίες του νομού. Έχει πληθυσμό 3.468 κατοίκους (2017).Οι κάτοικοι ονομάζονται Μιρανταί (ζ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84
|
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός (όπερα)
|
Βρισκόμαστε στην ακτή της Νορβηγίας. Το καράβι του καπετάν Ντάλαντ βρίσκεται στον δρόμο της επιστροφής, όταν οι θύελλες τον αναγκάζουν να ρίξει άγκυρα σε ένα λιμανάκι. Αφήνει τον τιμονιέρη του να φυλάει το καράβι και αυτός και οι ναυτικοί του πηγαίνουν για ύπνο. Ο τιμονιέρης αποκοιμάται, όταν ένα πλοίο φάντασμα εμφανίζεται από την πρύμνη και κατευθύνεται ενάντια στο αγκυροβολημένο σκάφος του Ντάλαντ. Τα πανιά σηκώνονται ως δια μαγείας. Ένας άντρας με χλωμό σκίνο, ντυμένος στα μαύρα, στο πρόσωπό του μια μαύρη γενειάδα, κατεβαίνει στην ξηρά. Θρηνεί τη μοίρα του. Επειδή κάποτε αθέτησε τον όρκο του, ο καπετάνιος φάντασμα είναι καταδικασμένος να περιπλανιέται στην θάλασσα για πάντα χωρίς σταματημό. Ένας άγγελος του το είχε πει: Κάθε φορά που θα συμπληρώνεις εφτά χρόνια, τα κύματα της θάλασσας θα σε φέρνουν στην ακτή. Αν βρεθεί γυναίκα να σε αγαπήσει θα σωθείς. Ο Ντάλαντ συναντά τον καπετάνιο. Το φάντασμα του προσφέρει θησαυρούς, και όταν ακούει ότι ο Ντάλαντ έχει μια ανύπανδρη κόρη, την Σέντα, ζητά το χέρι της. Μπροστά στον πειρασμό ο Ντάλαντ δίνει την συγκατάθεση του. Τα κοριτσάκια τραγουδούν τριγυρίζοντας στο σπίτι του Ντάλαντ. Η Σέντα, κόρη του Ντάλαντ, κοιτάζει ονειρεμένα επάνω σε μια πανέμορφη εικόνα του Ιπτάμενου Ολλανδού που είναι κρεμασμένη στον τοίχο και επιθυμεί να τον σώσει. Χωρίς να ξέρει τίποτα από όσα έγιναν στο λιμάνι, τραγουδά την μπαλάντα του Ιπτάμενου Ολλανδού ενώ οι φιλενάδες της την ακούν γοητευμένες. Ο Έρικ ο κυνηγός, και μέχρι τώρα αρραβωνιαστικός της Σέντας, φθάνει εκείνη την στιγμή και την ακούει να τραγουδάει. Όταν τα κορίτσια αναχωρούν, ο Έρικ την προειδοποιεί, λέγοντάς της το όνειρο του, στο οποίο ο Ντάλαντ επέστρεψε με έναν μυστήριο ξένο που την πήρε μαζί του, μακριά στη θάλασσα. Ο Ντάλαντ φθάνει με τον ξένο και τον συστήνει στην κόρη του. Ο ξένος και η Σέντα κοιτάζονται γι αρκετή ώρα σιωπηλά, ενώ ο Ντάλαντ συνειδητοποιεί ότι κάποια άγνωστη δύναμη μαγική τους συνέδεσε. Η Σέντα ορκίζεται ότι θα τον αγαπάει αληθινά μέχρι το θάνατο. Αργότερα το βράδυ, το πλήρωμα του Ντάλαντ προσκαλεί τους ναύτες του άλλου καραβιού να έρθουν και να γιορτάσουν μαζί. Αυτοί όμως δεν ανταποκρίνονται. Τα κορίτσια απογοητεύονται και φεύγουν. Στο κατάστρωμα του μυστηριώδους καραβιού εμφανίζονται φαντάσματα που, και οι ναύτες του Ντάλαντ αποχωρούν τρομαγμένοι. Η Σέντα φθάνει, ακολουθούμενη από τον Έρικ, ο οποίος την κατηγορεί ότι τον παράτησε, ενώ είχαν δώσει λόγο και αυτός την αγαπούσε ακόμα. Ο ξένος, που άθελά του ακούει αυτές τις λέξεις, απογοητεύεται, καθώς σκέφτεται ότι χάνει την αγαπημένη του. Καλεί τους ναύτες του πληρώματός του, και μπροστά στους έκπληκτους ανθρώπους δηλώνει ότι είναι ο Ιπτάμενος Ολλανδός. Μόλις ο Ολλανδός εγκαταλείπει την ακτή, καταφθάνει η Σέντα και ρίχνεται στη θάλασσα, λέγοντας ότι θα είναι πιστή μέχρι τον θάνατο. Η πράξη της αυτή είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία του. Το πλοίο φάντασμα εξαφανίζεται, και η Σέντα μαζί με τον Ολλανδό ανέρχονται στον ουρανό. Wagner, Richerd: Der fliegende Holländer, Leif Segerstam διευθύνει την Savonlinna Opera Festival Orchestra and Chorus. Franz Grungheber, Χίλντεγκαρντ Μπέρενς, Μάτι Σάλμινεν, Ραιμο Σιρκιέ, Ανίτ Βέλκι, Γιώρμα Σιλωάσι. NVC Arts, έκδοση 1989, EAN 0-090317-148625 Richard Wagner - The Flying Dutchman. A gallery of historic postcards with motives from Richard Wagner's operas. Το λιμπρέτο (γερμανικά, αγγλικά) και τα καθοδηγιτικά μοτίβα
|
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός (γερμανικά: Der fliegende Holländer) είναι όπερα, σε μουσική και λιμπρέτο του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η ιστορία προέρχεται από τον ομώνυμο μύθο του Ιπτάμενου Ολλανδού, ενός πλοίου που καταδικάστηκε να πλέει στις θάλασσες μέχρι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Το κεντρικό θέμα της όπερας είναι η αγάπη, ένα θέμα στο οποίο ο Βάγκνερ επέστρεψε στις περισσότερες από τις επόμενες όπερές του. Ο Βάγκνερ διεύθυνε την πρεμιέρα στη Semper Oper της Δρέσδης το 1843.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%99%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%8C%CF%82_(%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1)
|
Τραμπάλα
|
Από άποψη Μηχανικής, μια τραμπάλα είναι ένας μοχλός, ο οποίος, όπως όλοι οι μοχλοί αποτελείται από ένα δοκάρι και υπομόχλιο. Ο πιο κοινός τύπος τραμπάλας για παιδική χαρά διαθέτει μια σανίδα που είναι ισορροπημένη στο κέντρο. Ένα άτομο κάθεται σε κάθε άκρο και πιέζουν εναλλάξ τα πόδια στο έδαφος ώστε να σηκωθεί η πλευρά τους στον αέρα. Αυτού του είδους οι τραμπάλες, συνήθως, έχουν λαβές για τους αναβάτες όπως κάθονται αντικριστά. Ένα πρόβλημα με το σχεδιασμό της τραμπάλας, είναι ότι αν το ένα παιδί αφήσει τον εαυτό του να χτυπήσει στο έδαφος ξαφνικά μετά το άλμα ή αφήσει την τραμπάλα χαμηλά, το άλλο παιδί μπορεί να πέσει και να τραυματιστεί. Για το λόγο αυτό, οι τραμπάλες συχνά είναι τοποθετημένες πάνω σε μια μαλακή επιφάνεια, όπως αφρό ή τα ροκανίδια ξύλου. Οι τραμπάλες επίσης κατασκευάζονται σε σχήματα που έχουν σχεδιαστεί για να μοιάζουν με άλλα πράγματα, όπως αεροπλάνα, ελικόπτερα, και ζώα. Οι τραμπάλες και η προθυμία των παιδιών να παίξουν μαζί τους, μερικές φορές χρησιμοποιείται για να βοηθήσει σε μηχανικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, στην κοινότητα Gaviotas στην Κολομβία, μία παιδική τραμπάλα είναι συνδεδεμένης σε αντλία νερού.
|
Μια τραμπάλα είναι μια μακριά, στενή σανίδα που στηρίζεται σε ένα μόνο σημείο περιστροφής, το οποίο βρίσκεται στο μέσον μεταξύ των δύο άκρων. Καθώς το ένα άκρο ανεβαίνει, το άλλο κατεβαίνει.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1
|
Γκομπσέκ
|
Το έργο δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό La Mode από τον Μάρτιο του 1830, με τίτλο: Ο τοκογλύφος, στη συνέχεια τον Αύγουστο του 1830 στην εφημερίδα Le Voleur το κείμενο εμφανίστηκε με νέο τίτλο: Οι κίνδυνοι της ανάρμοστης συμπεριφοράς. Ο οριστικός τίτλος, Γκομπσέκ, είναι από το 1842. Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την περίοδο της Γαλλικής Παλινόρθωσης από το 1815 έως το 1830. Στο σαλόνι της υποκόμισσας ντε Γκρανλιέ, μιας από τις πιο ευγενείς και εύπορες κυρίες στο αριστοκρατικό προάστιο του Σαιν-Ζερμαίν στο Παρίσι, η οικοδέσποινα συνομιλεί με τον οικογενειακό φίλο, τον δικηγόρο Ντερβίλ, που τη βοήθησε να επανακτήσει την περιουσία της που κατασχέθηκε κατά την Επανάσταση. Του λέει για τον έρωτα της κόρης της Καμίλ για τον Ερνέστ ντε Ρεστώ, μεγαλύτερο γιο της κόμισσας Ανασταζί ντε Ρεστώ, μιας από τις δύο σπάταλες κόρες του Μπαρμπα-Γκοριό. Η κυρία δεν εγκρίνει αυτόν τον γάμο. Θεωρεί ότι η μητέρα του Ερνέστ είναι μια εξαιρετικά άσωτη γυναίκα, που παλιότερα είχε μια εξωσυζυγική σχέση με τον Μαξίμ ντε Τράιγ, για τον οποίο σπατάλησε την οικογενειακή περιουσία. Ο Ντερβίλ, όμως, έχει αντίθετη άποψη, και της λέει ότι η κατάσταση έχει αλλάξει και ο νεαρός κόμης κληρονομεί μια τεράστια περιουσία - από τον τοκογλύφο Γκομπσέκ. Της υπενθυμίζει επίσης ότι το χρήμα παίζει τον κύριο ρόλο στο Παρίσι.Ο Ντερβίλ της εξηγεί ότι στα νιάτα του, το 1816, γνώρισε τον ανελέητο ηλικιωμένο Γκομπσέκ, έναν Ολλανδό Εβραίο τοκογλύφο, όταν ήταν γείτονες. Γύρω στο 1819, ο Γκομπσέκ του διηγήθηκε μια από τις περιπτώσεις του: η κόμισσα ντε Ρεστώ, αφού είχε σπαταλήσει την οικογενειακή περιουσία για χάρη του εραστή της, έφερε για ενέχυρο τα κοσμήματα της οικογένειας. Ο σύζυγος της κόμισσας πήγε στον Γκομπσέκ, απαιτώντας την επιστροφή τους. Ο Ντερβίλ κατάφερε να διευθετηθεί το ζήτημα φιλικά και ο Γκομπσέκ συμβούλευσε τον κόμη να μεταβιβάσει όλη την περιουσία που του απέμεινε σε ένα αξιόπιστο άτομο μέσω μιας πλασματικής συμφωνίας πώλησης: αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σωθούν τουλάχιστον τα παιδιά από την ολική καταστροφή. Ο κόμης δέχθηκε τη συμβουλή και, με τη βοήθεια του Ντερβίλ, μεταβίβασε την περιουσία του, επιλέγοντας τον ίδιο τον Γκόμπσεκ ως έμπιστο. Η κόμισσα όχι μόνο κατέστρεψε οικονομικά τον άντρα της, αλλά και τον οδήγησε τελικά στον θάνατο, ομολογώντας ότι τα δύο μικρότερα παιδιά τους δεν ήταν δικά του. Ο Ντερβίλ μαθαίνει ότι ο κόμης ντε Ρεστώ είναι βαριά άρρωστος και θέλει να του παραδώσει τα έγγραφα αλλά η κόμισσα, αισθανόμενη προδοσία, κάνει τα πάντα για να εμποδίσει τον δικηγόρο να δει τον σύζυγό της. Εκείνη την εποχή, η κόμισσα είχε ήδη αντιληφθεί το ποιόν του εραστή της και τον χώρισε. Φρόντισε με τόσο ζήλο τον ετοιμοθάνατο σύζυγό της που πολλοί της συγχώρησαν τις προηγούμενες αμαρτίες της - στην πραγματικότητα, ήθελε μόνο να λάβει την κληρονομιά. Ο κόμης πέθανε το 1824 και την επόμενη μέρα ο Γκομπσέκ και ο Ντερβίλ πήγαν στο σπίτι, όπου ένα τρομερό θέαμα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια τους: αναζητώντας τη διαθήκη, η κόμισσα πέταξε τα έγγραφα της εικονικής μεταβίβασης στη φωτιά - η περιουσία του κόμη πέρασε έτσι στην κατοχή του Γκομπσέκ. Σε όλες τις εκκλήσεις του Ντερβίλ να λυπηθεί τη μετανιωμένη κόμισσα και τα παιδιά της, αυτός απαντά ότι η ατυχία είναι ο καλύτερος δάσκαλος.Τον κόσμο τον κυβερνά ο χρυσός και ο χρυσός κυβερνάται από τον τοκογλύφο.Μέχρι το τέλος της ζωής του, η φιλαργυρία του Γκομπσέκ έχει μετατραπεί σε μανία - ανάμεσα στους θησαυρούς του και τα έργα τέχνης που έχει συλλέξει βρήκαν και μια τεράστια ποσότητα χαλασμένων τροφίμων καθώς δεν πουλούσε τίποτε, φοβούμενος μήπως πουλήσει φθηνά. Ο Γκομπσέκ πέθανε αφήνοντας την περιουσία του στον Ερνέστ ντε Ρεστώ και την ανιψιά του Εσθήρ, που αυτοκτόνησε πριν ειδοποιηθεί για την κληρονομιά, εμφανίζεται στο μυθιστόρημα Μεγαλεία και δυστυχίες των κουρτιζάνων (1847). Η υποκόμισσα ντε Γκρανλιέ τώρα που μαθαίνει ότι ο νεαρός κόμης είναι πλούσιος, συγκατατίθεται στον γάμο της κόρης της με την προϋπόθεση να μην συναντηθεί με την πεθερά της. Στο έργο, η φαινομενικά δευτερεύουσα ιστορία, η αφήγηση του δικηγόρου Ντερβίλ, παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο, μια ακόμη εφαρμογή της τεχνικής «αφήγηση μέσα σε αφήγηση» της Ανθρώπινης κωμωδίας. Κύριο θέμα είναι ο ρόλος και η θέση των τοκογλύφων στην κοινωνία.Η ανάλυση των δραστηριοτήτων του τοκογλύφου ανήκει στην ομάδα των έργων που παρουσιάζουν θέματα για την κατανόηση της ζωής της παρισινής κοινωνίας της εποχής της Παλινόρθωσης, που οι ευγενείς έχουν ξαναπάρει τη θέση τους, κατά την οποία κυριαρχούσε η βασιλεία του χρήματος. Από αυτή την άποψη, συμπληρώνει το Ο Οίκος Νυσενζέν (1838), μια περιγραφή του τραπεζικού τομέα. Είναι επιπλέον μια μελέτη της φιλαργυρίας. Ο Γκομπσέκ είναι ένας τοκογλύφος που χρεώνει υπέρογκα επιτόκια. Είναι επίσης επιχειρηματίας κερδοσκόπος που κάνει συμφωνίες με συνεργάτες, ακόμη και με αντιπάλους. Η βάση του πλούτου του είναι η αποικιακή εκμετάλλευση των ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Είναι επίσης συλλέκτης και συλλέγει πολύτιμα αντικείμενα. Το πιο σημαντικό, έχει περιορίσει την προσωπική του ηθική σε δύο αρχές – την αδιάκοπη επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος και τη λατρεία του χρήματος. 1936 : Γκομπσέκ, σοβιετική ταινία σε σκηνοθεσία Konstantin Eggert . 1987 : Γκομπσέκ, σοβιετική ταινία, ριμέικ της προηγούμενης από τον Alexander Orlov. Γκομπσέκ, μετάφραση: Ακακία Κορδόση, εκδόσεις Καστανιώτης, 1996
|
Γκομπσέκ (γαλλικός τίτλος:Gobseck) είναι νουβέλα του Γάλλου συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1830 με τον τίτλο Ο τοκογλύφος. Ο τίτλος Γκομπσέκ δόθηκε στο έργο στην έκδοση του 1842. Περιλαμβάνεται στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής, του πρώτου από τους αφηγηματικούς κύκλους που συνθέτουν την Ανθρώπινη κωμωδία.Η ιστορία αναφέρεται στο ειδύλλιο δύο νεαρών, στο οποίο η μητέρα της κοπέλας είναι αντίθετη καθώς η μητέρα του νεαρού, κόρη του Μπαρμπα-Γκοριό, έχει καταστρέψει οικονομικά την οικογένεια. Το ζήτημα επιλύεται από τον δικηγόρο Ντερβίλ, ο οποίος την πληροφορεί για την οικονομική αποκατάσταση του επίδοξου μνηστήρα, και ως εκ τούτου γίνεται αποδεκτός. Μέσα στις εξηγήσεις του δικηγόρου περιλαμβάνεται η ιστορία της ζωής του τοκογλύφου Γκομπσέκ, καθώς και οι περίπλοκες οικονομικές συναλλαγές του με την οικογένεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%83%CE%AD%CE%BA
|
Yassou Maria
|
Πριν από την Eurovision, η ΕΡΤ συνέταξε έναν εθνικό τελικό για να επιλέξει το τραγούδι και τον τραγουδιστή για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2007. Επέλεξαν τον Σαρμπέλ, την Τάμτα και το Χρήστο Δάντη.Ο Σαρμπέλ ζήτησε τη βοήθεια του δημοφιλούς Ελληνοσουηδού συνθέτη Άλεξ Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι υπεύθυνος για μεγάλες επιτυχίες της Έλενας Παπαρίζου. Στον εθνικό τελικό, ο Σαρμπέλ συνοδεύτηκε στη σκηνή από τέσσερις γυναίκες χορευτές, με μπλε φώτα και φωτιά. Φορούσε μαύρο δερμάτινο παντελόνι και ασημένιο πουκάμισο. Η χορογραφία ήταν περίπλοκη που οδήγησε σε κάποια προβλήματα με το μικρόφωνό του. Υπεύθυνη για τη χορογραφία ήταν η Μαρία Λυραράκη.Το κοινό επέλεξε το τραγούδι ως το νικητήριο με ποσοστό 44,45%, ενώ η κριτική επιτροπή, επίσης, το ψήφισε ως το νικητήριο με ποσοστό 17,46%. Συνολικά, κέρδισε κατά μέσο όρο 39,69% των συνολικών ψήφων.Ανά σειρά εμφάνισης ερμηνεύτηκαν: Το CD single κυκλοφόρησε στις 7 Μαρτίου 2007 στην Ελλάδα και την Κύπρο από τη Sony BMG Greece. Περιλαμβάνει ένα ντουέτο του Σουηδού τραγουδιστή Cameron, καθώς και ένα remix τραγούδι και μια ελληνική έκδοση του Yassou Maria. Έφτασε στην πρώτη θέση και στις δύο χώρες και πιστοποιήθηκε ως χρυσό στην Ελλάδα. Επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη, τη Σουηδία, τη Ρουμανία, την Κύπρο, τη Ρωσία και την Αγγλία για την προβολή και διαφήμιση του τραγουδιού. Στην Κωνσταντινούπολη, επισκέφθηκε τις αγορές με τεράστια επιτυχία διαφημιστικού για το τραγούδι του. Στη Σουηδία πήγε φέρνοντας μαζί του μπλουζάκια, καπέλα και Cd για τους Έλληνες μετανάστες στη Σουηδία. Εμφανίστηκε σε ένα διάσημο σουηδικό μπαρ και γύρισε γύρω από τη Στοκχόλμη. Το τραγούδι και ο τραγουδιστής που επιλέχθηκαν διαγωνίστηκαν στον τελικό της Eurovision στο Ελσίνκι της Φινλανδίας στις 12 Μαΐου 2007. Η Ελλάδα δεν ήταν υποχρεωμένη να τραγουδήσει στον ημιτελικό, καθώς η Άννα Βίσση, η συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό του 2006, έφτασε στην ένατη θέση. Κατά τη διάρκεια της κλήρωσης, στην Ελλάδα δόθηκε ως σειρά εμφάνισης η 10η θέση. Ο Σαρμπέλ εμφανίστηκε μετά από 4 μπαλάντες και πριν από 1 τραγούδι ντίσκο. Πήγε στη σκηνή με 4 κορίτσια με κοντά φορέματα. Χρησιμοποίησαν την ίδια ρουτίνα χορού με τον Ελληνικό Τελικό, αλλά με μικρές αλλαγές. Αυτές οι αλλαγές περιελάμβαναν το τελικό μέρος, το οποίο χρησιμοποιούσε κορδέλες που ήταν προσαρτημένες στις φούστες των κοριτσιών κατά τη διάρκεια της τελικής γέφυρας, με τον Σαρμπέλ ως είδος μαριονέτας. Αργότερα οι κορδέλες χρησιμοποιήθηκαν για να κάνουν μια καρδιά γύρω από τον Sarbel και τα κορίτσια στο τέλος. Η συμμετοχή της Ελλάδας για το διαγωνισμό 2007 τερμάτισε στην 7η θέση, 1 βαθμό μπροστά από την Αρμενία και 6 βαθμούς πίσω από τη Λευκορωσία. "Yassou Maria" "Mi Chica" (Greek/English/Spanish mix version) - [Duet with Persian singer Cameron] "Yassou Maria" (Greeklish Version) "Enas Apo Mas" (Anyone of Us-A Stupid Mistake) [Holiday Mix by Dimitris Kontopoulos] International Sarbel's Forum Αρχειοθετήθηκε 2007-05-04 στο Wayback Machine. Lyrics, "Yassou Maria" at diggiloo.net
|
Το "Yassou Maria" (Ελληνικά: Γειά σου Μαρία) είναι ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε από τον Ελληνοβρετανό τραγουδιστή Σαρμπέλ. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Άλεξ Παπακωνσταντίνου, τον Μάρκους Ενγκλέφ και τον Μάρκους Σεπερεμανές, γνωστός ως "Mack". Το τραγούδι είναι κυρίως γνωστό ως η ελληνική συμμετοχή στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2007, που πραγματοποιήθηκε στο Ελσίνκι. Κυκλοφόρησε ως CD single στις 7 Μαρτίου 2007 από τη Sony BMG Greece. Το "Yassou Maria" έγινε χρυσό στην Ελλάδα στις 7 Ιουνίου 2007.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Yassou_Maria
|
Βουλευτικές εκλογές της Βενεζουέλας (2015)
|
Στις εκλογές αναδείχθηκαν 164 βουλευτές και 3 αυτόχθονες αντιπρόσωποι στην Εθνοσυνέλευση. Ήταν οι πρώτες εκλογές στη χώρα μετά τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες. Ο μεγάλος αντιπολιτευόμενος συνασπισμός, Τραπέζι της Δημοκρατικής Ενότητας (MUD), κατέλαβε 99 έδρες έναντι 46 εδρών για το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV).Με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα, θα επιτραπεί στην αντιπολίτευση να περάσει νομοθεσία για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων και να ανατραπούν οι νόμοι της τελευταίας κυβέρνησης.Έναν χρόνο πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, το 2014, έγιναν πολλές διαδηλώσεις στη χώρα που αποδόθηκαν στον πληθωρισμό, την εγκληματικότητα και στις ελλείψεις στη χώρα. Σε μεγάλο βαθμό οι διαδηλώσεις έγιναν σε ειρηνικό κλίμα. Ωστόσο, σε ορισμένες περιστάσεις σημειώθηκαν επεισόδια βίας, τα οποία αποδόθηκαν από την κυβέρνηση στους "φασίστες" αρχηγούς της αντιπολίτευσης, στον καπιταλισμό και στις ξένες επιρροές. Η ίδια η κυβέρνηση κατηγορήθηκε για ενθάρρυνση επεισοδίων, λογοκρισία και συλλήψεις από πολιτικά κίνητρα. Αρχής γενομένης από το 2015, τα 167 μέλη της εθνοσυνέλευσης εξελέγησαν με μικτό πλειοψηφικό σύστημα: οι 113 βουλευτές με πλειοψηφικό σύστημα σε 87 εκλογικές περιφέρειες. Συνολικά 51 έδρες αναδείχθηκαν με το σύστημα των κλειστών λιστών αναλογικά, αντίστοιχα με τις 23 πολιτείες και την περιφέρεια της πρωτεύουσας. Η κατανομή των εδρών έγινε με τη Μέθοδο Ντ' Οντ. Οι υπόλοιπες 3 έδρες που προορίζονται για τους αυτόχθονες. αναδείχθηκαν με ψηφοφορία από το λαό. Ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο παραδέχθηκε την ήττα του στις εκλογές. Ο μεγάλος συνασπισμός της αντιπολίτευσης MUD κατέλαβε τις 109 από τις συνολικά 164 έδρες στις γενικές και όλες τις 3 έδρες που προορίζονται για τους αυτόχθονες, κάτι που τους έδωσε την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση. Το GPP περιορίστηκε στις 55 έδρες. Η προσέλευση στις κάλπες ξεπέρασε το 70%. Λίγο μετά τις εκλογές στις 15 Δεκεμβρίου 2015, η απερχόμενη εθνοσυνέλευση θέσπισε το "Εθνικό Κοινοβούλιο των Κοινοτήτων" με τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο να δηλώνει ότι επρόκειτο να παραχωρήσει όλες τις εξουσίες στο κοινοβούλιο εκείνο. Η κίνηση εκείνη περιγράφηκε ως προσπάθεια να παραγκωνιστεί η ελεγχόμενη από την αντιπολίτευση εθνοσυνέλευση και εκφράστηκαν φόβοι ότι τέτοιες ενέργειες επιδείνωναν την πόλωση για το μέλλον.
|
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στη Βενεζουέλα στις 6 Δεκεμβρίου 2015. Η αντιπολίτευση κατήγαγε ιστορική νίκη και για πρώτη φορά από το 1999 το κυβερνών κόμμα (PSUV) έχασε την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%82_(2015)
|
Αθήναιο
|
Το κτίριο είναι κύριο δείγμα του αρχιτεκτονικού ρυθμού του Greek Revival. Ανήκε στον πολιτικό λόρδο Φαίρφαξ William Fairfax και εποπτεύτηκε από τον Τζορτζ Ουάσιγκτον. Η κατασκευή του ανέρχεται στο έτος 1851-52. Λειτούργησε ως γραφείο της τράπεζας Old Dominion. Κατά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο, όταν η Αλεξάνδρεια καταλήφθηκε από τους Νότιους, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς. Αργότερα το κτίριο έγινε κατάστημα της τράπεζας First Virginia Bank από το 1870 ως το 1907, και μετά κατάστημα χονδρικής πωλήσεως φαρμάκων Leadbeater and Sons. Στο εικοστό αιώνα έγινε εκκλησία των Μεθοδικών από το 1925 ως το 1964. Έκτοτε ανήκει στην Northern Virginia Fine Arts Association (NVFAA) και λειτουργεί ως μουσείο. Για την ιστορία του αυτή, το κτίριο συγκαταλέχθηκε στον κατάλογο National Register of Historic Places το 1980. Athenaeum, Northern Virginia Fine Arts Association - επίσημη ιστοσελίδα
|
Το Αθήναιο (αγγλ. Athenaeum) είναι Μουσείο καλών τεχνών στην πόλη Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια στις ΗΠΑ. Στεγάζεται σε ιστορικό κτίριο το οποίο είχε καταγραφεί στον κατάλογο ιστορικών τόπων (National Register of Historic Places) το 1980.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF
|
WLTP
|
Από την 1η Σεπτεμβρίου 2019 όλα τα ελαφρά οχήματα που ταξινομούνται στις χώρες της ΕΕ (αλλά και στην Ελβετία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και την Τουρκία) πρέπει να συμμορφώνονται με το πρωτόκολλο WLTP. Το WLTP αντικαθιστά τον παλιό κύκλο NEDC ο οποίος καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1980 για την προσομοίωση καταστάσεων αστικής (εντός πόλεως) οδήγησης ενός επιβατικού αυτοκινήτου. Το 1992, το NEDC επικαιροποιήθηκε ώστε να περιλαμβάνει και μια εκτός πόλεως διαδρομή (που χαρακτηρίζεται από μεσαίες έως υψηλές ταχύτητες) και τέλος το 1997 προστέθηκε επίσης και η μέτρηση των εκπομπών CO2. Σήμερα, ο κύκλος NEDC θεωρείται ξεπερασμένος, καθώς δεν είναι αντιπροσωπευτικός των σύγχρονων τρόπων οδήγησης. Η δομή του NEDC χαρακτηρίζεται από μια μέση ταχύτητα 34 km/h, οι επιταχύνσεις είναι ομαλές, οι στάσεις είναι λίγες και παρατεταμένες και η μέγιστη ταχύτητα είναι τα 120 km/h.Το νέο πρότυπο, WLTP, έχει σχεδιαστεί για να είναι πιο αντιπροσωπευτικό των πραγματικών και σύγχρονων οδηγικών συνθηκών. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, το WLTP διαρκεί 10 λεπτά περισσότερο από το NEDC (30 αντί για 20 λεπτά), με ένα πιο δυναμικό προφίλ οδήγησης το οποίο συνίσταται από μεγαλύτερες επιταχύνσεις που ακολουθούνται από απότομα φρεναρίσματα. Επιπλέον, η μέση και η μέγιστη ταχύτητα αυξήθηκαν στα 46,5 και 131,3 km/h αντίστοιχα. Η συνολική διανυθείσα απόσταση είναι 23,25 χιλιόμετρα, υπερδιπλάσια από αυτή των 11 χιλιομέτρων που προβλεπόταν από τον κύκλο NEDC. Οι βασικές διαφορές μεταξύ του παλιού κύκλου NEDC και του νέου προτύπου WLTP είναι ότι το WLTP: έχει υψηλότερη μέση και μέγιστη ταχύτητα καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα συνθηκών οδήγησης (αστική, προαστιακή, εκτός πόλης, σε αυτοκινητόδρομο) προσομοιώνει μεγαλύτερη απόσταση έχει υψηλότερη μέση και μέγιστη ισχύ κίνησης εξετάζει σε απότομες επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις λαμβάνει υπ'όψιν τον προαιρετικό εξοπλισμό του οχήματοςΩς αποτέλεσμα, η απόδοση του αυτοκινήτου μειώνεται σε σχέση με τον προηγούμενο κύκλο. Το πρότυπο WLTP βασίζεται σε νέους κύκλους οδήγησης (WLTC - Παγκόσμια Εναρμονισμένοι Κύκλοι Δοκιμών Ελαφρών Οχημάτων) για τη μέτρηση της μέσης κατανάλωσης καυσίμου, των εκπομπών CO2 καθώς και των εκπομπών ρύπων από επιβατικά αυτοκίνητα και ελαφρά επαγγελματικά οχήματα.Για τα οχήματα τάξης 3 (θεωρούνται αυτά με αναλογία ισχύος προς βάρος -power/weight ratio, PWr- μεγαλύτερη από 34) η δοκιμή WLTP αποτελείται από 4 μέρη, το καθένα με διαφορετική μέγιστη ταχύτητα: Χαμηλή, έως 56,5 km/h Μεσαία, έως 76,6 km/h Υψηλή, έως και 97,4 km/h Πολύ υψηλή, έως και 131,3 km/h.Αυτές οι φάσεις οδήγησης προσομοιώνουν σενάρια οδήγησης αστικής, προαστιακής, εκτός πόλης και σε αυτοκινητόδρομο, αντίστοιχα, με ισότιμη κατανομή μεταξύ αστικών και μη αστικών διαδρομών (52% και 48%).
|
Η Παγκόσμια Εναρμονισμένη Διαδικασία Δοκιμής Ελαφρών Οχημάτων (World Harmonized Light-Duty Vehicles Test Procedure, WLTP) είναι ένα παγκόσμιο, εναρμονισμένο πρότυπο για τον προσδιορισμό των επιπέδων ρύπων, των εκπομπών CO2 και της κατανάλωσης καυσίμου των παραδοσιακών και υβριδικών αυτοκινήτων, καθώς και της αυτονομίας των πλήρως ηλεκτρικών οχημάτων. Διαδέχτηκε τον «Νέο Ευρωπαϊκό Κύκλο Οδήγησης» (NEDC) ο οποίος χρησιμοποιείτο από τη δεκαετία του 1990 . Το νέο πρωτόκολλο βασίζεται σε πιο ρεαλιστικές συνθήκες οδήγησης και έχει ως στόχο να παρέχει δεδομένα που αντανακλούν καλύτερα την καθημερινή χρήση ενός οχήματος. Το WLTP στοχεύει επίσης στην εναρμόνιση των διαδικασιών δοκιμών σε διεθνές επίπεδο και στη δημιουργία ίσων όρων στην παγκόσμια αγορά. Εκτός από τα κράτη-μέλη της ΕΕ, το WLTP είναι η τυπική δοκιμασία κατανάλωσης καυσίμου και εκπομπών ρύπων και για την Ινδία, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Από την 1η Σεπτεμβρίου 2019 όλα τα ελαφρά οχήματα που ταξινομούνται στις χώρες της ΕΕ (αλλά και στην Ελβετία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και την Τουρκία) πρέπει να συμμορφώνονται με το πρωτόκολλο WLTP.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/WLTP
|
Μαραθώνας Κάτω Βαρωσίων
|
Το 1939 ιδρύθηκε στο Κάτω Βαρώσι το σωματείο Μορφωτικός Σύλλογος Αδελφότης Κάτω Βαρωσίων που είχε ως πρωταρχικό στόχο τη διάδοση της πετοσφαίρισης. Δημιούργησε πετοσφαιρική ομάδα η οποία συμμετείχε σε περιφερειακούς αγώνες. Το 1948 μετονομάστηκε σε Αθλητικός Σύλλογος Μαραθών Κάτω Βαρωσίων.Η τραγικότερη ημέρα στην ιστορία του σωματείου ήλθε στις 14 Αυγούστου 1974, με την κατάληψη της Αμμοχώστου από τα τουρκικά στρατεύματα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η πόλη παραμένει μέχρι και σήμερα στα χέρια των κατακτητών και το σωματείο έγινε προσφυγικό. Ο Μαραθώνας επαναδραστηριοποιήθηκε στο συνοικισμό Τσακιλερό στη Λάρνακα. Ο Μαραθώνας αρχικά συμμετείχε στις διοργανώσεις της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ελεύθερης Περιοχής Αμμοχώστου (ΠΟΕΠΑ). Το καλοκαίρι του 1985 η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) αποφάσισε τη δημιουργία της Δ΄ κατηγορίας. Ο Μαραθώνας ήταν ανάμεσα στις ομάδες που επελέγησαν από τη ΣΤΟΚ για να συμμετάσχει στο πρώτο πρωτάθλημα της κατηγορίας και έτσι εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ. Συμμετείχε μόνο περιόδους στη Δ΄ κατηγορία. Συνέχισε στις διοργανώσεις της ΠΟΕΠΑ. Σήμερα η ποδοσφαιρική ομάδα του σωματείου είναι μη ενεργή. Η ανδρική ομάδα πετοσφαίρισης του Μαραθώνα συμμετείχε σε διάφορα πετοσφαιρικά τουρνουά, πριν ακόμη διοργανωθεί επίσημα παγκύπριο πρωτάθλημα. Το 1958, το 1960 και το 1962 ο Μαραθώνας κατέκτησε τα πρωταθλήματα που διοργάνωσε η Τοπική Επιτροπή ΣEΓAΣ Κύπρου (TEΣK). Ο Μαραθώνας αποτελεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Κυπριακής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης (Φεβρουάριο 1978). Με την ίδρυση της Κυπριακής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης συνέχισε να λαμβάνει μέρος στις διοργανώσεις της ομοσπονδίας. Η ομάδα είχε πολλές παρουσίες στην Α΄ κατηγορία ανδρών. Επίσης, είχε κατακτήσει μία φορά το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας (1993-94) και μία φορά το κύπελλο Β΄ κατηγορίας (2007-08). Το 2008 ανέστειλε τη λειτουργία της. Η γυναικεία πετοσφαιρική ομάδα του Μαραθώνα έχει μερικές παρουσίες στην Α΄ κατηγορία. Επίσης, έχει κατακτήσει δύο φορές το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας (2006-07, 2010-11) και τρεις φορές το κύπελλο Β΄ κατηγορίας (2007, 2011, 2014). Άνδρες Β΄ Κατηγορία: Πρωταθλητής (1): 1994Κύπελλο Β΄ Κατηγορίας: Κυπελλούχος (4): 2009ΓυναίκεςΒ΄ Κατηγορία: Πρωταθλητής (2): 2007, 2011Κύπελλο Β΄ Κατηγορίας: Κυπελλούχος (3): 2007, 2011, 2014Τμήματα υποδομήςΚυπελλούχος νεανίδων (1): 2008 Πετοσφαίριση στην Κύπρο Εν ενεργεία σωματεία μέλη της Κ.Ο.ΠΕ. Μαραθώνας στο Facebook
|
Ο Μαραθώνας Κάτω Βαρωσίων είναι ένα κυπριακό αθλητικό σωματείο με έδρα το Κάτω Βαρώσι, συνοικία της Αμμοχώστου. Ιδρύθηκε το 1948. Μετά την τουρκική εισβολή και την κατάληψη της Αμμοχώστου το 1974 ο Μαραθώνας επαναδραστηριοποιήθηκε στη Λάρνακα. Σήμερα διατηρεί τμήμα πετοσφαίρισης γυναικών ενώ παλαιότερα διατηρούσε και τμήματα ποδοσφαίρου και τμήμα πετοσφαίρισης ανδρών. Διαθέτει επίσης και τμήματα υποδομών στο άθλημα της πετοσφαίρισης. Έδρα της ομάδας είναι το Κοινοτικό Κέντρο Λάρνακας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Γιαν Φρανς φαν Μπλούμεν
|
Γεννήθηκε στην Αμβέρσα και ήταν ο μικρότερος αδελφός του Πίτερ φαν Μπλούμεν. Πιθανότατα εκπαιδεύτηκε από τον αδελφό του. Μεταξύ 1681 και 1684 βρισκόταν στην Αμβέρσα, μαθητεύοντας στον Άντον Χουμπάου, ζωγράφο σκηνών της αγοράς και των bamboccianti (θεματολογίας σχετικής με τη ζωή των "κατώτερων τάξεων"), που τοποθετούσε σε ρωμαϊκούς ή χώρους ανά τη Μεσόγειο.Γύρω στο 1682 ταξίδεψε στο Παρίσι και διέμεινε εκεί για λίγα χρόνια. Στη συνέχεια μετέβη στη Λυών, όπου διέμενε ο αδελφός του Πίτερ. Εκείνη την εποχή πιθανόν να συνάντησε τον ζωγράφο Άντριεν φαν ντερ Κάμπελ. Μέσω Τορίνο οι Γιαν Φρανς και Πίτερ ταξίδεψαν στη Ρώμη όπου, το 1688, καταγράφονται στην ενορία του Sant’Andrea delle Fratte. Το 1690, ο τρίτος αδελφός τους, επίσης ζωγράφος Νόρμπερτ φαν Μπλούμεν (1670-1746), ήλθε να τους συναντήσει. Ενώ ο Πίτερ επέστρεψε στην Αμβέρσα το 1694 και ο Νόρμπερτ μετοίκησε στο Άμστερνταμ πριν το 1724, ο Γιαν Φρανς παρέμεινε στη Ρώμη για όλη την υπόλοιπη ζωή του, εκτός από μερικά ταξίδια που πραγματοποίησε με τον αδελφό του Πίτερ στη Νάπολη, στη Σικελία και στη Μάλτα. Ο Ολλανδός ζωγράφος Κάσπαρ φαν Βίττελ, ο οποίος ζούσε στη Ρώμη από το 1675, έγινε ο ανάδοχος για το πρώτο του παιδί.Ο φαν Μπλούμεν ήταν επιτυχημένος καλλιτέχνης στη Ρώμη και έλαβε παραγγελίες για να ζωγραφίσει μεγάλους πίνακες vedute από εύπορους πάτρονες, όωπς η βασίλισσα της Ισπανίας Ελισάβετ Φαρνέζε, Ρωμαίους ευγενείς και τον Πάπα.Έγινε μέλος στους Bentvueghels, την ένωση Φλαμανδών και Ολλανδών καλλιτεχνών που εργάζονταν στη Ρώμη, και έλαβε το προσωνύμιο Orizzonte ή Horizonti. Το προσωνύμιο αυτό αναφέρεται στην απόσταση την οποία απεικόνιζε στα τοπία του. Παρά το ότι είχε πολλούς τοπικούς πάτρονες, απέτυχε να γίνει δεκτός στην Accademia di San Luca, τη Συντεχνία των επιφανών ζωγράφων της Ρώμης πριν γίνει 70 ετών. Η καθυστέρηση αυτή πιθανόν να οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ρωμαίοι ζωγράφοι δεν θεωρούσαν την τοπιογραφία ως επίδειξη ικανότητας και ταλέντου.Ανάμεσα στους μαθητές του συγκαταλέγονται οι Φραντς Ιγκνάτς Έφελε (Franz Ignaz Oefele), Γκαμπριέλλε Ριτσαρντέλλι και Νικολό Μπονίτο. Απεβίωσε στη Ρώμη το 1749. Ο φαν Μπλούμεν ζωγράφιζε κατά κύριο λόγο κλασικά τοπία, αντλώντας την έμπνευσή του από τη ρωμαϊκή εξοχή. Τα τοπία του, με τις μεταβάσεις τους από μια σειρά επιπέδων, το απαλό, ζεστό τους φως και την κλασική και θρησκευτική θεματολογία τους, αποτέλεσαν παραδείγματα για καλλιτέχνες όπως οι Κλωντ Λορραίν και Γκασπάρ Ντυγκέ. Οι πίνακές του έχουν ένα λεπτό διαποτισμό από μια "δύσκολο να καθοριστεί ποιμενική ατμόσφαιρα", γεγονός που τον βοήθησε να θεωρείται τόσο σημαντικός ζωγράφος για τους συγχρόνους του. Η τεχνική και η θεματολογία του Γιανς Φρανς φαν Μπλούμεν σχετίζεται, επίσης, με ζωγράφους όπως οι Γιαν Ασσελάιν, Τόμας Βάικ, Βίλλεμ Ρομέιν και Βίλλεμ Σχέλλινκς. Οι vedute του εμπίπτουν στην κατηγορία αυτών που συνδυάζουν την πραγματικότητα με το φανταστικό στοιχείο.Τα τοπία του έχουν αρκαδική οργιώδη βλάστηση με βουνά, υδάτινα ρεύματα, μακρινά χωριουδάκια και μικρές μορφές κατοίκων, ζωγραφισμένες με ανακριβή pittura di tocco (ζωγραφική της αφής) με μικρές στιγμές και εμπνευσμένες πινελιές. Αντίθετα από τον φαν Βίττελ, ο φαν Μπλούμεν συνήθως δεν απεικόνιζε απόψεις περιοχών μακριά από τη Ρώμη και την κοιλάδα του Τίβερη ή τους Αλβανούς λόφους. Τα θέματά του περιορίζονταν σε απόψεις περιοχών σε άμεση γειτνίαση με τη Ρώμη, το περίγραμμα της οποίας είναι ορατό σε πολλούς πίνακές του. Ήταν, επίσης, ιδιαίτερα γνωστός για τις "απόψεις κτημάτων", στις οποίες απεικονίζονται τα κτήματα των ευγενών της Ρώμης στην εξοχή. Αντί να προσφέρει πανοραμικές απόψεις, απομακρυσμένο ορίζοντα και ατμοσφαιρικά εφέ που σχετίζονται με τοπογραφικά στοιχεία, ο φαν Μπλούμεν απεικόνιζε τα κτήματα με έμφαση στη λεπτομερή παρατήρηση της πραγματικότητας και περιορισμένη ορατότητα. Έτσι, τα κτήματα φαίνονται σαν να αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά του τοπίου της περιοχής.Συνεργάστηκε με άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι ζωγράφιζαν τις μορφές στις συνθέσεις του. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν οι Κάρλο Μαράττι, Πλάτσιντο Κοστάντσι και Πομπέο Μπατόνι. Εν τούτοις, στηρίχτηκε σε συνεργασίες με ζωγράφους μορφών κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, όται δημιούργησε τις πιο φιλόδοξες κλασικίζουσες συνθέσεις του. Ακόμη και τότε, στηρίχτηκε σε ζωγράφους μορφών για τις πλέον προεξάρχουσες μορφές στο προσκήνιο, ενώ ζωγράφιζε ο ίδιος τους υποδεέστερους χαρακτήρες. Στην πραγματικότητα, ο φαν Μπλούμεν ήταν θαυμάσιος ζωγράφος για το "σταφάζ" (πληθύσμωση με μορφές) των συνθέσεών του, ήταν ιδιαίτερα επιδέξιος στο να μαθαίνει γρήγορα να μιμείται το στυλ των συνεργατών του. Ως αποτέλεσμα, πολλές από τις μορφές στους πίνακές του, που αποδίδονται σε επιφανείς ζωγράφους της εποχής του, είναι στην πραγματικότητα δημιουργημένες από το δικό του χέρι. Συχνά συνεργαζόταν με τον Πλάτσιντο Κοστάντσι και θεωρούσε το ζευγάρι των πινάκων Φυγή στην Αίγυπτο και Ανάπαυση από την φυγή στην Αίγυπτο ως την πλέον άρτια συνεργασία του με τον Κοστάντσι, ο οποίος ζωγράφισε τις μορφές.Τα σχεδιάσματα των τοπίων του, στα οποία συχνά εμφανίζονται φανταστικά ερείπια, συγχέονται με αυτά του αδελφού του Πίτερ, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για σχεδιάσματα μορφών και ζώων. Ο Γιαν φαν Μπλούμεν έφτιαξε, επίσης, σχεδιάσματα κτισμάτων μέσα και γύρω από τη Ρώμη. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jan Frans van Bloemen στο Wikimedia Commons
|
Ο Γιαν Φρανς φαν Μπλούμεν (φλαμανδικά: Jan Frans van Bloemen, βάπτιση 12 Μαΐου 1662 - ταφή 13 Ιουνίου 1749) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος - τοπιογράφος, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κυρίως στη Ρώμη. Εκεί κατάφερε να καθιερωθεί ως ο κορυφαίος ζωγράφος απόψεων (vedute) της ρωμαϊκής εξοχής, που απεικόνιζε με την αισθητική της κλασικής παράδοσης στην τοπιογραφία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD
|
Γελάνθη Καρδίτσας
|
Η αρχαιότερη αναφορά του χωριού συναντάται στις 7 Ιανουαρίου 1810, όταν πέρασε από την περιοχή ο Άγγλος περιηγητής Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, πηγαίνοντας προς την κοντινή Επισκοπή. Αυτός βρήκε τη Γελάνθη να έχει 30 σπίτια. Την ίδια εποχή, το 1810, ήταν τσιφλίκι του Βελή Πασά, γιου του Αλή Πασά. Σύμφωνα με την παράδοση, το χωριό μετά τον Αλή και Βελή πέρασε στα χέρια κάποιου Λιακά. Στην πραγματικότητα όμως αγνοούνται οι κατέχοντες το χωριό από το 1822 ως την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881, εποχή κατά την οποία πέρασε στα χέρια του γαιοκτήμονα Χρηστάκη Νικ. Ζωγράφου. Η οικογένεια αυτή κατείχε το χωριό για 40 χρόνια, από το 1881 έως τις 8 Αυγούστου 1921, ημερομηνία κατά την οποία οι κάτοικοι αγόρασαν το χωριό τους για 4991 δραχμές και 70 λεπτά το κάθε μερίδιο, με υποχρέωση να το πληρώσουν με ετήσιες δόσεις, με τόκο σε κάθε δόση 6% από την Ελένη, χήρα του Σόλωνα Χρ. Ζωγράφου, και την ανήλικη τότε θυγατέρα της Δομνίκη. Την ίδια εποχή μοιράσθηκε σε 75 1/8 ιδιωτικές «οικογενειακές» μερίδες και το 1985-86 έγινε ο πρώτος αναδασμός του. Η πληροφορία του Ληκ (30 σπίτια) μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το σημερινό χωριό είναι κτισμένο σ' αυτή τη θέση πριν από το 1810 και ότι είχε μια συνοικία. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αλή Πασάς θέλοντας να ανασυγκροτήσει την επικράτειά του και να δημιουργήσει κεφαλοxώρια, συγκεντρώνοντας τα μικρά διάσπαρτα χωριά σε ένα, κάλεσε και τους Γελανθιώτες να συσπειρωθούν στο Μαυρομμάτι, αλλά οι κάτοικοι δε δέχθηκαν την πρότασή του. Χαρακτηριστικό για την ιστορία είναι το ακόλουθο ποίημα: Αλή Πασάς προβόδησε ασκέρι και τους πιάνει άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο κούτσουρο τους βάνει προβόδησε στα Τρίκαλα πολλά χωριά να φκιάξει να τους μοιράσει στα χωριά χωράφια να δουλέψουν όσο να ζήσουν λευτεριά ποτέ να μη γυρέψουν. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει πληροφορία αν ο Αλή Πασάς οργίστηκε με την απάντηση των χωρικών, αλλά αντίθετα τους έδωσε και μία κεραμίδα νερό (ένα κανάλι από κεραμίδα με νερό) από την πηγή του Αγίου Γεωργίου του Μαυρομματίου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια έτρεφε ο ίδιος προς αυτούς ή η ερωμένη του, Βασιλική, η οποία τον επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό, αφού όπως λένε, αυτή έκτισε την παλαιά εκκλησία του χωριού. Η παραχώρηση, όμως, ενός καναλιού νερού από τον Αλή στους Γελανθιώτες προκάλεσε διαμάχη στα χωριά Μαυρομμάτι και Γελάνθη, που κράτησε έως το 1930. Γελάνθη Καρδίτσας
|
Η Γελάνθη είναι χωριό του νομού Καρδίτσας. Διοικητικά υπάγεται στον δήμο Μουζακίου. Βρίσκεται 23 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Καρδίτσας και 3 χιλιόμετρα ανατολικά του Μουζακίου. Στην τελευταία απογραφή ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται σε 542 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Σάντορ Κότσις
|
Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από πατέρα ξυλουργό που ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, αλλά σταμάτησε πρόωρα το ποδόσφαιρο εξαιτίας ενός τραυματισμού. Αρχικά εντάχθηκε στην Κόμπανι και στα 17 του έγινε μέλος της μεγάλης ομάδας της Φερεντσβάρος, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1949 χάρις κυρίως την επιθετική ικανότητα της ομάδας που σε 30 αγώνες σημείωσε 140 τέρματα. Η δύναμη πυρός είχε στη σύνθεσή της ακόμη τους Τσίμπορ, Μπουντάι και το σούπερ σκόρερ της δεκαετίας του 1940 Φέρεντς Ντέακ.Ο Κότσις ήταν έξυπνος παίκτης με εξαιρετική ικανότητα να «διαβάζει» το παιχνίδι και δυνατότητα χρήσης και των δύο ποδιών του. Ήταν παραγωγικός σκόρερ τόσο με τη Χόνβεντ (στην οποία μεταγράφηκε το 1949 εκπληρώνοντας παράλληλα τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις), όσο και με την εθνική Ουγγαρίας. Την περίοδο που αγωνιζόταν με τη Χόνβεντ ήταν πρώτος σκόρερ στη χώρα του τρεις φορές, ενώ ήταν και σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το 1952 και το 1954. Στην επίθεσή της η ομάδα είχε τον θαυματουργό «καλπάζοντα συνταγματάρχη» Φέρεντς Πούσκας και τον «χρυσοκέφαλο» Κότσις. Όπως ήταν φυσικό, οι συμπαίκτες τους είχαν μεγάλη ευχέρεια αλλά και πρόβλημα για το που θα δώσουν την τελική πάσα, αφού οι δυο τους βρίσκονταν σε μόνιμο ανταγωνισμό για το ποιός θα σκοράρει περισσότερες φορές. Στις 9 Ιανουαρίου 1955 στο πιο εντυπωσιακό παιχνίδι στην ιστορία του πρωταθλήματος Ουγγαρίας, η Χόνβεντ (που ήταν ήδη πρωταθλήτρια και η αντίπαλός της η δεύτερη του βαθμολογικού πίνακα) νίκησε τη ΜΤΚ Βουδαπέστης με 9–7: ο Κότσις πέτυχε χατ τρικ και ο Πούσκας σημείωσε τέσσερα γκολ.Με την εθνική ομάδα της Ουγγαρίας σημείωσε 75 γκολ σε 68 εμφανίσεις - δηλαδή 1,1 γκολ ανά αγώνα. Ο Κότσις έχει σκοράρει εφτά χατ τρικ για την εθνική Ουγγαρίας, το πρώτο με αντίπαλο τη Σουηδία στις 20 Νοεμβρίου 1949. Η επίδοση αυτή ήταν η δεύτερη καλύτερη στον κόσμο εκείνη την εποχή, όπως και αυτή των γκολ με την εθνική ομάδα πίσω μόνο από τον Πούσκας.Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 ήταν μαζί με τους Πούσκας, Ζόλταν Τσίμπορ, Γιόζεφ Μπόζικ και Νάντορ Χιντεγκούτι μέλος των «Μαγικών Μαγυάρων», την για πολλούς καλύτερη εθνική ομάδα ποδοσφαίρου όλων των εποχών σε σειρά ετών. Ήταν γνωστός για τις κεφαλιές του και είχε το προσωνυμία «ο άνθρωπος με το χρυσό κεφάλι».Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, οι Μαγυάροι (γνωστοί και ως Aranycsapat - «Χρυσή ομάδα») κέρδισαν εύκολα το χρυσό μετάλλιο με πέντε νίκες σε ισάριθμους αγώνες, νικώντας στον ημιτελικό την κάτοχο του τίτλου Σουηδία με 6–0 και στον τελικό τη Γιουγκοσλαβία με 2–0. Ο Κότσις ήταν πρώτος σκόρερ των Ούγγρων με έξι τέρματα. Στη συντριπτική νίκη επί των Άγγλων στη Βουδαπέστη με 7–1 (23 Μαΐου 1954) σημείωσε δύο γκολ.Ήταν πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, σημειώνοντας 11 γκολ και έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε δύο χατ τρικ σε μία διοργάνωση, τρία τέρματα απέναντι στη Νότια Κορέα και τέσσερα στη Δυτική Γερμανία στον αγώνα του πρώτου γύρου (8–3). Ήταν ο άνθρωπος που με δύο κεφαλιές έδωσε τη νίκη στην Ουγγαρία στον επικό ημιτελικό με την Ουρουγουάη (4–2 στην παράταση). Είχε σημειώσει άλλα δύο τέρματα και στον επεισοδιακό προημιτελικό με την άλλη φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου Βραζιλία που έληξε με το ίδιο σκορ και έμεινε γνωστός ως η «μάχη της Βέρνης». Η Βραζιλία είχε παίκτες που θα κατακτούσαν τον τίτλο τέσσερα χρόνια αργότερα, όπως οι Ντζάλμα Σάντος, Νίλτον Σάντος και Ντίντι. Η Ουγγαρία είχε βάλει 17 γκολ στον όμιλο και προηγήθηκε 2–0 χάρη σε ένα γκολ του Νάντορ Χιντεγκούτι στο 4ο λεπτό και του Κότσις στο 8ο λεπτό, αλλά δεν είχε στη διάθεσή της τον τραυματία Φέρεντς Πούσκας. Η Βραζιλία μείωσε με πέναλτι του Ντζάλμα Σάντος στο 18ο λεπτό. Ο Μιχάλι Λάντος έκανε το 3–1 επίσης με πέναλτι στο 60ό λεπτό και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η μάχη, με τον Γιόζεφ Μπόζικ και τον Νίλτον Σάντος να διαπληκτίζονται στο 71ο λεπτό και να φεύγουν με την κόκκινη κάρτα του Άγγλου διαιτητή και τον Ουμπέρτο να κλωτσάει τον Γκιούλα Λόραντ και να παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια στο 79ο λεπτό. Συνολικά δόθηκαν 42 φάουλ, ένα για σχεδόν κάθε δύο λεπτά παιχνιδιού, ενώ ο καβγάς δεν έμεινε στο γήπεδο. Αφού ο Κότσις πέτυχε το τελικό 4–2 δύο λεπτά πριν τη λήξη, οι δύο ομάδες έστησαν φοβερό καβγά στα αποδυτήρια και ο προπονητής Γκούσταβ Σέμπες χρειάστηκε τέσσερα ράμματα μετά από γρονθοκόπημα.Όμως ο «χρυσοκέφαλος» δε σκόραρε στον τελικό (είχε κεφαλιά στο δοκάρι) που είχε άδοξο τέλος για την ομάδα του και έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη αδικία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ο Κότσις θα ανατραπεί αντικανονικά μέσα στην περιοχή αλλά πέναλτι δεν θα δοθεί. Ο αγώνας θα τελειώσει με τους Δυτικογερμανούς να κάνουν το «θαύμα» και τους Ούγγρους να ξεσπούν σε κλάματα. Οι φήμες ότι η απόδοση των Γερμανών δεν ήταν φυσική αλλά ότι οι παίκτες ήταν ντοπαρισμένοι έκαναν άμεσα την εμφάνισή τους. Ακόμη και μισό αιώνα αργότερα γίνονταν έρευνες για τα όσα συνέβησαν σε εκείνο τον τελικό: η γερμανική Ολυμπιακή Επιτροπή το 2010 αποκάλυψε ότι οι παίκτες είχαν ντοπαριστεί με περβιτίνη, μια μεθαμφεταμίνη επίσης γνωστή ως «φάρμακο του στρατιώτη». Με 2,2 γκολ ανά αγώνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Κότσις έχει το δεύτερο υψηλότερο μέσο όρο τερμάτων μετά τον Ερνστ Βιλιμόφσκι, ο οποίος σκόραρε τέσσερις φορές στον μόνο αγώνα που συμμετείχε, τα έξι γκολ του ήταν με κεφαλιές και μόνο ο Ζυστ Φονταίν έχει σκοράρει περισσότερα τέρματα σε μία μόνο διοργάνωση. Εκείνη τη χρονιά σημείωσε συνολικά 171 γκολ σε 80 επίσημους και φιλικούς αγώνες, επίδοση ρεκόρ κόσμου στην εποχή του, ενώ σήμερα παραμένει η δεύτερη καλύτερη όλων των εποχών. Ο τελευταίος διεθνής αγώνας του ήταν απέναντι στη Γαλλία στο Παρίσι στις 7 Οκτωβρίου 1956. Τέλος, η ιδιαίτερη ικανότητά του στην παροχή τελικών πασών (ασίστ) φαίνεται και από τον αριθμό των 50 που παρείχε με την εθνική ομάδα, αριθμός που τότε ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος στην ιστορία μετά από αυτόν του Πούσκας. Με την πολιτικές εξελίξεις στην Ουγγαρία, η Χόνβεντ αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μπιλμπάο και μετά βρέθηκε σε περιοδεία σε Ευρώπη και Νότια Αμερική. Γρήγορα η ομάδα αποσυντέθηκε με τον Κότσις να είναι από αυτούς που προτίμησαν να μην επιστρέψουν στην πατρίδα τους και χαρακτηρίστικαν ως προδότες από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Τον Απρίλιο του 1957, ο Εθνικός προσέγγισε τον Κότσις αλλά και τον Πούσκας, και τους έφερε στην Ελλάδα για να ενισχύσουν την εξαιρετική εκείνον τον καιρό ομάδα του Πειραιά. Το ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) αντέδρασε έντονα και η διεθνής απαγόρευση επέτρεψε στους δύο Ούγγρους να αγωνιστούν μόνο για ένα ημίχρονο σε φιλική συνάντηση μετά και από την παρέμβαση της ΕΠΟ, η οποία μάλιστα τιμώρησε τον Εθνικό με μηδενισμό στο πρωτάθλημα. Από τον Απρίλιο του 1957 και για λίγο αγωνίστηκε στην ελβετική ομάδα Γιανγκ Φέλοους και την επόμενη χρονιά (1958) μεταγράφηκε στη Μπαρτσελόνα. Με την ισπανική ομάδα κέρδισε δύο πρωταθλήματα και έφτασε στον τελικό του [[Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης 1960-61 Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1961 χάνοντας από τη Μπενφίκα με 3–2 στο ίδιο γήπεδο που είχε ηττηθεί στον τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου του του '54. Ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ, αλλά στον «τελικό των δοκαριών», είχε ένα από τα τρία της ομάδας του και ενώ αυτή έχανε με 3–2. Στον πρώτο γύρο της συγκεκριμένης διοργάνωσης μία κεφαλιά του ήταν η αιτία του αποκλεισμού της κατόχου του τίτλου Ρεάλ Μαδρίτης από τον πρώτο γύρο για πρώτη φορά. Με τη Μπαρτσελόνα αγωνίστηκε σε 240 επίσημους και φιλικούς αγώνες και σημείωσε 164 γκολ. Έπαιξε και ως φιλοξενούμενος για λίγο στη Βαλένθια βοηθώντας την να κερδίσει το κύπελλο Naranja. Ο Κότσις αποχώρησε από την ενεργό δράση ως παίκτης το 1966 έχοντας σημειώσει 556 γκολ σε 537 επίσημους αγώνες και 1.185 τέρματα σε 905 επίσημους και φιλικούς αγώνες, από τα οποία περισσότερα από 400 με κεφαλιές. Εργάστηκε επίσης ως βοηθός προπονητή στη Μπαρτσελόνα ασχολούμενος με την ομάδα νέων και προπονητής της Χέρκουλες από το 1972 μέχρι το 1974. Όμως η προπονητική του καριέρα έληξε νωρίς, καθώς διαγνώστηκε με λευχαιμία και αργότερα με καρκίνο του στομάχου. Τις 22 Ιουλίου 1979, σε ηλικία 49 ετών, έπεσε από τον τέταρτο όροφο ενός νοσοκομείου στη Βαρκελώνη και απεβίωσε. Δεν είναι γνωστό αν ήταν ατύχημα ή αυτοκτονία. Τάφηκε στο νεκροταφείο του Μονζουίκ της Βαρκελώνης και το 2012, ανήμερα των γενεθλίων του, στις 21 Σεπτεμβρίου, οι στάχτες του μεταφέρθηκαν στη γενέτειρά του Βουδαπέστη, όπου τοποθετήθηκαν δίπλα σε αυτές του φίλου του, Φέρεντς Πούσκας, στη βασιλική εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Φερεντσβάρος Πρωτάθλημα Ουγγαρίας : 1949Χόνβεντ Πρωτάθλημα Ουγγαρίας (3): 1952, 1954, 1955Μπαρτσελόνα Πρωτάθλημα Ισπανίας (2): 1958–59, 1959–60 Κύπελλο Ισπανίας (2): 1958–59, 1962–63 Inter-Cities Fairs Cup : 1958–60Ουγγαρία Χρυσό Μετάλλιο Ολυμπιακών αγώνων : 1952 Πρωταθλητής Κεντρικής Ευρώπης : 1953 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ουγγαρίας (3) : 1950-1951 (30 γκολ), 1951-1952 (36 γκολ), 1953-1954 (33 γκολ) Πρώτος σκόρερ όλων των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (2) : 1952, 1954 Παίκτης της Χρονιάς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Ουγγαρίας : 1954 Χρυσό παπούτσι του Παγκόσμιου Κυπέλλου : 1954 Καλύτερη ομάδα του Παγκόσμιου Κυπέλλου : 1954 World Soccer περιοδικό : Οι 100 μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές όλων των εποχών Χρυσή Μπάλα : 8η θέση 1956 IFFHS : 39ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα IFFHS : 2ος καλύτερος Ούγγρος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ Grandes duplas: Puskás-Kocsis (Ισπανικά)
|
Ο Σάντορ Κότσις (ουγγρικά: Sándor Kocsis, 21 Σεπτεμβρίου 1929 – 22 Ιουλίου 1979) ήταν Ούγγρος διεθνής ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ήταν ο πρώτος σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 με 11 γκολ. Θεωρούμενος ως ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς όλων των εποχών, ψηφίστηκε 39ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS και δεύτερος Ούγγρος. Σε επίπεδο συλλόγων αγωνίστηκε για τις ουγγρικές Φερεντσβάρος και Χόνβεντ Βουδαπέστης και μετά το 1956 έφυγε από τη χώρα του και αγωνίστηκε αρχικά στην Ελβετία και από το 1958 στη Μπαρτσελόνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%9A%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%82
|
Μπόρις Καρλόφ
|
Ο Μπόρις Καρλόφ γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1887 στο Λονδίνο, το πραγματικό του όνομα ήταν Γουίλιαμ Χένρι Πρατ και ήταν το νεότερο από 9 παιδιά ενός διπλωμάτη. Το 1909 μετανάστευσε στον Καναδά και τον επόμενο χρόνο έγινε μέλος περιοδεύοντος θιάσου. Άλλαξε το όνομά του σε Μπόρις Καρλόφ για επαγγελματικούς λόγους και για να προστατέψει την οικογένειά του από τυχόν διασυρμό. Το 1931 ανέλαβε τον ρόλο του τέρατος του Φρανκενστάιν, με τον οποίο έγραψε ιστορία. Ο Καρλόφ πέρασε στην κινηματογραφική αθανασία χάρη στον ρόλο του νεκρού πλασματος που απέκτησε μαρτυρική ζωή εξαιτίας της ύβρης των δυνάμεων της ανθρώπινης προόδου. Αν και ηθοποιός μικρών ρόλων ως τότε, παρέδωσε με άνεση και φυσικότητα μια εξαιρετική ανθρώπινη ερμηνεία στο ρόλο του τέρατος και μέσα σε λίγους μήνες η εικόνα του γκρέμιζε τα σινεμά όλου του κόσμου, παρά τις απαγορεύσεις που υπήρξαν σε μερικές χώρεςΕξαιτίας του πρωταγωνιστικού του ρόλου ο Μπόρις Καρλόφ τυποποιήθηκε στο είδος. Έγινε το πιο γνωστό «τέρας» του κινηματογράφου και το όνομά του έγινε συνώνυμο με ταινίες φρίκης. Το 1932 ο Καρλόφ έπαιξε στην ταινία Η μούμια (The Mummy). Αν και ταινίες με μούμιες είχαν αρχίσει να γυρίζονται από το 1899, με εννιά βουβές ταινίες να έχουν κάνει την εμφάνισή τους εκείνη την περίοδο, η ανακάλυψη του τάφου του Τουταγχαμών, και το ενδιαφέρον του κόσμου γύρω από αυτή οδήγησε στην πρώτη ομιλούσα, κλασική πλέον, ταινία Η μούμια του Γερμανού σκηνοθέτη Καρλ Φρόιντ, με τον Μπόρις Καρλόφ στον ρόλο της μούμιας του Ιμχοτέπ, η οποία εντάχθηκε στο «Dark Universe» της Universal Studios, του σύμπαντος των κινηματογραφικών τεράτων της το οποίο άρχιζε να χτίζει από το 1923. Το 1934, ο Μπόρις Καρλόφ έπαιξε στην ταινία Ο μαύρος γάτος (The Black Cat). Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στο ρόλο του τέρατος του Φρανκενστάιν στην ταινία Η νύφη του Φρανκενστάιν (Bride of Frankenstein, 1935) και για μια τελευταία φορά, με μικρότερη συμμετοχή, στην ταινία Ο γιος του Φρανκενστάιν (Son of Frankenstein, 1939). Όντας γνήσιος Άγγλος, ο Καρλόφ, στα διαλείμματα των γυρισμάτων των τριών ταινιών Φρανκενστάιν έπινε συχνά τσάι. Ο Μπόρις Καρλόφ υποδύθηκε επίσης Κινέζους εγκληματίες και τον τρελό επιστήμονα στην ταινία Ο άνθρωπος που άλλαξε το μυαλό του (The Man Who Changed His Mind, 1936). Επιπλέον, έπαιξε στις ταινίες Ποιος είσαι, ποιος; (The Man With Nine Lives, 1940), Τα τρία πρόσωπα του Σατανά (I Tre Volti Della Paura, 1963), Die, Monster, Die! (1965), Ο 13ος στόχος (Targets, 1968), Το σπίτι του τρόμου (Curse of the Crimson Altar, 1968) κ.ά. Πέθανε στο Σάσεξ στις 2 Φεβρουαρίου του 1969. Όταν πέθανε, οι νεκρολογίες τού απέδωσαν τον τίτλο του βασιλιά των ταινιών τρόμου του Χόλυγουντ. Υπήρξε ένας από τους γνωστότερους ηθοποιούς, αλλά ποτέ δεν έγινε μεγάλος σταρ. Η καταπληκτική μεταμόρφωσή του στον Φρανκενστάιν τον ταύτισε σχεδόν με τον ρόλο και, αν και εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες, εξακολουθεί να παραμένει στη συνείδηση των θεατών ως το ιδανικό εφιαλτικό, αλλά και ευαίσθητο, τέρας. Το 2015, προβλήθηκε στους κινηματογράφους η ταινία Boris In The Forest, μια μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν τύπο από την Καλιφόρνια που αναζητά τον αγαπημένο του ήρωα ταινιών τρόμου, τον Μπόρις Καρλόφ.
|
Ο Γουίλιαμ Χένρι Πρατ (William Henry Pratt, 23 Νοεμβρίου 1887 - 2 Φεβρουαρίου 1969), γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Μπόρις Καρλόφ (Boris Karloff), ήταν Άγγλος ηθοποιός που ήταν πρωτίστως γνωστός για τους ρόλους του σε ταινίες τρόμου. Υποδύθηκε το τέρας του Φρανκενστάιν στις ταινίες Φρανκενστάιν (Frankenstein, 1931), Η νύφη του Φρανκενστάιν (Bride of Frankenstein, 1935) και Ο γιος του Φρανκενστάιν (Son of Frankenstein, 1939), που είχαν ως αποτέλεσμα την τεράστια δημοτικότητά του. Εμφανίστηκε επίσης ως Ιμχοτέπ στην ταινία Η μούμια (The Mummy, 1932). Για τη συμβολή του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ο Μπόρις Καρλόφ βραβεύτηκε με δύο αστέρια στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%86
|
Μάρτιν (Σλοβακία)
|
Από τον ύστερο 10ο αιώνα μέχρι το 1918 η πόλη ανήκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά στο Μάρτιν χρονολογείται από το 1284, ως Vila Sancti Martini (δηλαδή πόλη του Αγίου Μαρτίνου). Κατά τον ταραγμένο 15ο αιώνα η πόλη υπέφερε από αλλεπάλληλες καταστροφές: Κατά την επιδρομή των Ουσιτών το 1433 πυρπολήθηκε, ενώ μόλις δέκα χρόνια αργότερα καταστράφηκε εκ νέου από σεισμό και συνακόλουθα άρχισε να υποβαθμίζεται από «βασιλική πόλη» σε πόλη προνομίων υπό την άμεση επιρροή της ουγγρικής οικογένειας. Από τον 18ο αιώνα το Μάρτιν έγινε κέντρο της Κομητείας Τουρόκ. Η πόλη έγινε το κορυφαίο σλοβακικό πολιτιστικό κέντρο κατά τον 19ο αιώνα: Αρκετά ιδρύματα, όπως η Σλοβακική Μάσιτσα και το Εθνικό Μουσείο της Σλοβακίας, γεννήθηκαν με την έδρα τους στο Μάρτιν. Οι περισσότερες πολιτικές δραστηριότητες που οδήγησαν στην εθνική αυτοδιάθεση των Σλοβάκων μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα οργανώθηκαν στο ή από το Μάρτιν. Την ίδια εποχή άρχισε και η εκβιομηχάνιση της περιοχής. Τυπογραφεία εγκαταστάθηκαν εκεί από το 1869, η επιπλοποιία Tatra nábytok το 1890, και άλλα εργοστάσια ακολούθησαν. Η πόλη έχασε ένα μέρος της σημασίας της όταν το Πρεσβούργο (η σημερινή Μπρατισλάβα) έγινε η πρωτεύουσα της Σλοβακίας το 1919. Σήμερα το Μάρτιν είναι η έδρα της Σλοβακικής Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Μάσιτσα. Στις 24 Αυγούστου 1994 η Εθνοσυνέλευση της Σλοβακικής Δημοκρατίας ανακήρυξε την πόλη του Μάρτιν «κέντρο του εθνικού πολιτισμού των Σλοβάκων». Το Μάρτιν είναι κτισμένο σε μέσο υψόμετρο 395 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικές συντεταγμένες πλάτος 49°04΄ Βόρειο και μήκος 18°55΄ Ανατολικό, και σε έκταση 67,74 τετρ. χιλιόμετρα. Η θέση του στη βόρεια Σλοβακία εντοπίζεται στη λεκάνη-κοιλάδα του Τούριετς, ανάμεσα στις μικρές οροσειρές Μάλα Φάτρα και Βέλικα Φάτρα, στους πρόποδες της πρώτης. Σχεδόν 6 χιλιόμετρα βόρεια από το κέντρο της πόλεως, στην ενωμένη οικιστικά κωμόπολη Βρούτκι, ο ποταμός Τούριετς που διαρρέει το Μάρτιν χύνεται στον Βαχ, σημαντικό παραπόταμο του Δούναβη. Η μεγαλύτερη γειτονική μεγάλη πόλη είναι η Ζίλινα, 29 χλμ. οδικώς προς τα βορειοδυτικά, ενώ σχετικώς κοντά είναι η Μπάνσκα Μπίστριτσα (60 χλμ. σε ευθεία, αλλά 92 χλμ. οδικώς εξαιτίας του ορεινού αναγλύφου). Η πρωτεύουσα της χώρας Μπρατισλάβα απέχει οδικώς 230 χλμ. προς τα νοτιοδυτικά. Το Μάρτιν έχει δέκα μικρούς δήμους, τους Γιαχόντνικι, Λιαντοβέν, Στρεντ, Σέβερ, Κοσούτι, Ποντάι, Στράνε, Πριέκοπα, Τόμτσανι και Ζάτουρτσιε. Διοικητικά η πόλη υπάγεται στην επαρχία ή περιφέρεια της Ζίλινα και στο Διαμέρισμα Μάρτιν. Το Μάρτιν, όπως και όλη η Σλοβακία, κείται στη βόρεια εύκρατη ζώνη και έχει ηπειρωτικό κλίμα με 4 καλά διαχωρισμένες εποχές του έτους. Το τοπικό κλίμα χαρακτηρίζεται από μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα θερμά καλοκαίρια και στους ψυχρούς, χιονισμένους χειμώνες. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περί τους 7 °C και η μέση ετήσια βροχόπτωση 800 περίπου χιλιοστόμετρα, με τις περισσότερες βροχές να πέφτουν τον Ιούνιο και το πρώτο μισό του Ιουλίου. Η πόλη είναι καλυμμένη από χιόνια περίπου 60 ως 80 ημέρες τον χρόνο. Το Μάρτιν έχει πληθυσμό 55.000 κατοίκους (εκτίμηση της 31/12/2016), ενώ ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής του ανέρχεται σε 97.214 κατοίκους. Από το τέλος της δεκαετίας του 1990, οπότε ο πληθυσμός έφθασε σε ένα μέγιστο άνω των 60 χιλιάδων, υπάρχει μικρή μείωση κάθε χρόνο. Κατά την απογραφή του 2011 το 81,7% των κατοίκων ήταν Σλοβάκοι, το 1,0% Τσέχοι, το 0,1% Ρομά, το 0,2% Ούγγροι και το 16% δεν δήλωσε εθνική καταγωγή. Από θρησκευτικής απόψεως, το 34,3% δήλωσαν Ρωμαιοκαθολικοί Χριστιανοί, το 28,3% άθρησκοι, το 13,2% Λουθηρανοί και το 21,1% δεν δήλωσε το θρήσκευμά του. Το παλαιότερο κτίσμα στην πόλη είναι ένας ναός ρωμανικού ρυθμού του 13ου αιώνα, αφιερωμένος στον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στην πόλη. Το Εθνικό Μουσείο της Σλοβακίας διατηρεί στην πόλη την εθνογραφική του συλλογή. Σε προάστιο υπάρχει το υπαίθριο «Μουσείο του Σλοβακικού Χωριού» (Jahodnícke háje), που παρουσιάζει την παραδοσιακή επαρχιακή αρχιτεκτονική και τις λαϊκές παραδόσεις της περιοχής. Στο Εθνικό Κοιμητήριο στο Μάρτιν θάβονται οι επιφανείς Σλοβάκοι από όλη τη χώρα. Γνωστό τοπόσημο στο κέντρο του Μάρτιν είναι και το Σλοβακικό Θέατρο Δωματίου, που ιδρύθηκε το 1944 ως ο δεύτερος επαγγελματικός θίασος-εταιρεία θεάτρου στη χώρα. Αμφότερες οι οροσειρές που πλαισιώνουν την πόλη, τα Μάλα Φάτρα και τα Βέλικα Φάτρα, προσφέρουν κάθε χειμώνα εξαιρετικές πίστες χιονοδρομίας και κάθε καλοκαίρι διαδρομές ορεινής πεζοπορίας. Το Μάρτιν φιλοξενεί πλέον εργοστάσιο παραγωγής γνωστής γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, που εγκαινιάσθηκε το 2000 και δίνει δουλειά σε περίπου 800 ανθρώπους, αλλά στη μεγάλη ύφεση του 2008 απολύθηκαν περισσότεροι από 200. Υπάρχει κοντά στην πόλη «βιομηχανικό πάρκο», όπου βρίσκονται εγκαταστάσεις αρκετών άλλων επιχειρήσεων, που παράγουν από υποδήματα μέχρι σιδηροδρομικά οχήματα και προκατασκευασμένες δομές σκυροδέματος. Το πανεπιστημιακό νοσοκομείο απασχολεί περί τους δύο χιλιάδες ιατρούς, νοσηλευτικό και άλλο προσωπικό. Η ποιότητα των τυπογραφείων «Neografia» εκτιμάται από εκδότες 15 και πλέον ευρωπαϊκών κρατών, στις οποίες εξάγεται το μέγιστο μέρος της παραγωγής βιβλίων. Ακόμα και όταν η ανεργία στην πόλη αυξήθηκε κατά την ύφεση του 2008 στο 10%, ήταν κάτω από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ σήμερα (2018) κυμαίνεται σε επίπεδα κάτω του 4%. Αρκετοί κάτοικοι εξάλλου εργάζονται στη γειτονική πόλη Ζίλινα, μεγαλύτερη του Μάρτιν και επίσης σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Στο Μάρτιν υπάρχει η Γεσένεια Ιατρική Σχολή, η μία από τις τρεις ιατρικές σχολές της Σλοβακίας, που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Κομένιου της Μπρατισλάβα. Υπάρχουν 13 δημοτικά σχολεία (9 δημόσια, 2 ιδιωτικά και 2 θρησκευτικά), στα οποία πηγαίνουν συνολικά 5.027 μαθητές και μαθήτριες. Υπάρχει σήμερα σχέδιο να ανεγερθεί ένα πενταώροφο γυμνάσιο-λύκειο κοντά στην κεντρική πλατεία. Αν ολοκληρωθεί, θα είναι το μεγαλύτερο εκπαιδευτικό κτήριο στη Σλοβακία εκτός από τα πανεπιστημιακά και θα φέρει το όνομα του κληρικού και πολιτικού Αντρέι Χλίνκα. Προς το παρόν, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην πόλη γίνεται σε δύο γενικά γυμνάσια-λύκεια με 828 μαθητές και μαθήτριες, τρία ειδικευμένα με 1.050 και τρία επαγγελματικά με 2.501 μαθητές και μαθήτριες. Το Μάρτιν είναι «αδελφοποιημένο» με τις εξής οκτώ πόλεις άλλων κρατών: Γκότα, Γερμανία Χόουχοβέιν, Ολλανδία Κάρβινα, Τσεχία Γίτσιν, Τσεχία Κάλις, Πολωνία (από το 1996) Σκότσουφ, Πολωνία Μπάτσκι Πέτροβατς, Σερβία Φάργκο, ΗΠΑ Οι παρακάτω γεννήθηκαν ή έζησαν (τουλάχιστον για μερικά χρόνια) στο Μάρτιν (με ελληνική αλφαβητική σειρά επωνύμου): Γιάνκο Αλέξυ, ζωγράφος Γιάνκο Γιεσένσκυ, συγγραφέας Γιάνα Κίρσνερ, τραγουδίστρια Λουσία Κλόκοβα, αθλήτρια του στίβου Αντρέι Κμετ, βοτανολόγος, εθνογράφος και αρχαιολόγος Μίλος Αλεξάντερ Μπαζόφσκυ, ζωγράφος Πέτερ Μπάρτος, παίκτης του χόκεϊ επί πάγου Μάρτιν Μπένκα, ζωγράφος Μπάρμπορα Μπομπούλιοβα, ηθοποιός Ρίχαρτ Πάνικ, παίκτης του χόκεϊ επί πάγου Ρόμπερτ Σβέχλα, παίκτης του χόκεϊ επί πάγου Ζντένο Σίγκερ, παίκτης του χόκεϊ επί πάγου Επίσημος ιστότοπος του Δήμου του Μάρτιν (στη σλοβακική γλώσσα)
|
Το Μάρτιν (σλοβακ. Martin, Turčiansky Svätý Martin ως το 1950, ουγγρ. Turócszentmárton, γερμ. Turz-Sankt Martin, λατιν. Sanctus Martinus / Martinopolis) είναι πόλη στη βόρεια Σλοβακία, κτισμένη στις όχθες του ποταμού Τούριετς, κοντά στη συμβολή του με τον Βαχ. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 55.000, κάτι που την καθιστά την όγδοη σε αριθμό κατοίκων πόλη της Σλοβακίας. Είναι πρωτεύουσα του ομώνυμου διαμερίσματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD_(%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1)
|
Ράντελχις Α΄ του Μπενεβέντο
|
Σύμφωνα με το Χρονικό του Αγ. Βενεδικτου του Κασίνο (Chronica S. Benedicti Casinensis), ο Λανδούλφος Α΄ ο Γηραιός γαστάλδος της Κάπουα, ο οποίος ήταν σύμμαχος του Σίκαρντ, απελευθέρωσε τον φυλακισμένο Σίκονουλφ και, με την υποστήριξη του Γουαϊφέρος αρχηγού της οικογένειας Νταουφεριδών του Σαλέρνο, τον έφερε σε αυτή την πόλη, για να ανακηρυχθεί πρίγκιπας, σε αντίθεση με τον Ράντελχι. Αυτή ήταν η αρχή ενός εμφυλίου πολέμου, που επρόκειτο να διαρκέσει περισσότερο από μία δεκαετία. Το 841 ο Ράντελχις ζήτησε τη βοήθεια των Σαρακηνών μισθοφόρων, όπως είχε κάνει πριν από τέσσερα χρόνια ο Ανδρέας Β΄ δούκας της Νάπολης. Οι μισθοφόροι λεηλάτησαν την πόλη Κάπουα, αναγκάζοντας τον Λανδούλφος Α΄ να ιδρύσει μία νέα πρωτεύουσα κοντά στο λόφο Τριφλίσκo. Ο Σίκονουλφ απάντησε μισθώνοντας τη δική του ομάδα των Σαρακηνών. Οι λεηλασίες των δύο Χριστιανών ηγεμόνων και των Σαρακηνών βοηθών τους ενόχλησαν τόσο τον Λουδοβίκο Β΄ βασιλιά των Λομβαρδών, που όταν στέφθηκε συμβασιλιάς των Φράγκων το 850, ξεκίνησε αμέσως να ειρηνεύσει τη Νότιο Ιταλία. Το 851 επέβαλε ειρήνη στον Ράντελχις και στον Σίκονουλφ και έδιωξε τους Σαρακηνούς από το Μπενεβέντo (πολεμιστές από το εμιράτο του Μπάρι, τους οποίους πρόδωσε ευτυχώς ο Ράντελχις). Διαίρεσε οριστικά το πριγκιπάτο. Ο Ράντελχις δεν έζησε πολύ αργότερα και τον διαδέχθηκε ο γιος του Ράντελγκαρ. Gwatkin, HM, Whitney, JP (ed) et αϊ. The Cambridge Medieval History: Volume III . Cambridge University Press, 1926. Caravale, Mario (επιμ.). Dizionario Biografico degli Italiani: LXIII Labroca – Laterza . Ρώμη, 2004. Chronica S. Benedicti Casinensis Αρχειοθετήθηκε 2011-01-05 στο Wayback Machine. .
|
Ο Ράντελχις Α΄, Radelchis I, επίσης Radalgis, (απεβ. το 851) ήταν θησαυροφύλακας, μετά πρίγκιπας του Μπενεβέντο από το 839, όταν ανέλαβε τον θρόνο μετά τη δολοφονία (πιθανώς με υποκίνησή του) τού Σίκαρντ και τη φυλάκιση του αδελφού τού Σίκαρντ, Σίκονουλφ, ως το τέλος του. Στην εποχή του το πριγκιπάτο διαιρέθηκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%87%CE%B9%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Μαρί Λανγκ
|
Η Μαρί Καταρίνα Αουγκούστε φριντερίκε Βίσγκριλ γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1858 στη Βιέννη, πρωτεύουσα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, από την Έμιλι (το γένος Σολτς) και τον Καρλ Βίσγκριλ (επίσης γνωστός ως Καρλ Ματτίας Βίσγκριλ). Η οικογένειά της ήταν μέρος της μικρής βιεννέζικης φιλελεύθερης ανώτερης μεσαίας τάξης. Η μητέρα της ήταν ηθοποιός και ανιψιά του κωμικού Βένζελ Σολτς. Ο πατέρας της ήταν μάστορας, υπέρμαχος της πολιτικής ελευθερίας, είχε υποστηρίξει τις Επαναστάσεις του 1848. Ο Βίσγκριλ εκπαιδεύτηκε στο σπίτι από έναν δάσκαλο από το τοπικό γυμνάσιο. Το 1880 ή το 1881 η Βίσγκριλ παντρεύτηκε τον κοσμηματοπώλη της αυλής Θίοντορ Κέχερτ. Απέκτησαν έναν γιο, τον Έριχ, πριν χωρίσουν το 1884. Όπως απαιτούσαν οι νομικές συμβάσεις της εποχής, έχασε την επιμέλεια του γιου της από τον Κέχερτ όταν χώρισαν, αλλά μητέρα και γιος παρέμειναν κοντά. Κατά τη διάρκεια του γάμου, γνώρισε τον Έντμουντ Λανγκ, έναν Εβραίο δικηγόρο, που ήταν κουνιάδος του Θίοντορ, μέσω του γάμου του Χάινριχ Κέχερτ με τη Μέλανι Λανγκ. Το 1885 η Βίσγκριλ και ο Έντμουντ απέκτησαν έναν γιο, τον Χάινζ, και παντρεύτηκαν αμέσως μετά. Μετά το γάμο τους, ο Έντμουντ ασπάστηκε τον Προτεσταντισμό. Το 1886, οι Λανγκς απέκτησαν έναν δεύτερο γιο, τον Έρβιν, ο οποίος θα γινόταν ζωγράφος αργότερα και θα παντρευόταν τη χορεύτρια Γκρέτε Βίζενταλ. Η οικογένεια Λανγκ συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό στην κουλτούρα των σαλονιών της Βιέννης και φιλοξενούσε συγκεντρώσεις καλλιτεχνών και πολιτικών στο σπίτι τους σχεδόν κάθε βράδυ. Παραθέρισαν επίσης με μια ομάδα φίλων στο Γκρίντσινγκ στο Schloß Belle Vue, γνωστό ως το μέρος όπου ο Σίγκμουντ Φρόυντ βίωσε το όνειρό του, την ένεση της Ίρμα. Το ζευγάρι δημιούργησε επίσης μια θεοσοφική ομάδα μελέτης με τον Φρέντερικ Εκστάιν και τον Φραντς Χάρτμαν. Το 1888, γνώρισαν τον Ρούντολφ Στάινερ, έναν φιλόσοφο, και τον μύησαν στη θεοσοφική λογοτεχνία, καθώς και στη φίλη του Λανγκ, Ρόζα Μάιρεντερ. Και οι δύο γυναίκες θα είχαν επιρροή στην ανάπτυξη του Στάινερ και αυτός και η Μάιρεντερ θα συνέχιζαν την αλληλογραφία για πολλά χρόνια. Ο Στάινερ σχολίασε ότι η Λανγκ ήταν η ψυχή του κύκλου και ότι ήταν η προσωπικότητά της και το ενδιαφέρον της για τη θεοσοφία, που ενθάρρυναν τη συμμετοχή μελών της ομάδας με πολύ διαφορετικές απόψεις. Η φιλοξενία της επεκτάθηκε στον συνθέτη Χούγκο Βολφ, τον οποίο φρόντιζε στο σπίτι της για πολλές εβδομάδες κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1880, η Λανγκ μυήθηκε στο γυναικείο κίνημα από τους φίλους της, Ογκίστ Φίκερτ και Μάιρεντερ. Γρήγορα έγινε μια από τις πιο εξέχουσες ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών της εποχής της. Το 1891, γεννήθηκε η κόρη της Λανγκ, Λίλιθ, για την οποία η Μάιρεντερ θα χρησίμευε ως νονά. Το 1893, η Allgemeiner Österreichischer Frauenverein (Γενική Αυστριακή Ένωση Γυναικών) ιδρύθηκε από τους Λανγκ, Φίκερτ και Μάιρεντερ, ως μία από τις ριζοσπαστικές οργανώσεις στο βιεννέζικο γυναικείο κίνημα. Περισσότερο παρόμοια με οργανώσεις που αναπτύχθηκαν για εργαζομένους παρά με ομάδες γυναικών της μεσαίας και ανώτερης τάξης, οι οποίες επικεντρώθηκαν στη φιλανθρωπία, το Frauenverein υποστήριξε τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στην απασχόληση, την εκπαίδευση και τη νομική προστασία των φτωχών, και κατάργηση των νόμων που ρυθμίζουν την πορνεία. Παρά το Άρθρο 30 του Vereinsgesetz (ο νόμος που καθόριζε δημόσιους κανόνες για ιδιωτικές ενώσεις), το οποίο απαγόρευε στις γυναίκες να συμμετέχουν στην πολιτική, ο Φίκερτ, ο οποίος ηγήθηκε της οργάνωσης, είχε ειδικά στόχο να επηρεάσει την πολιτική. Χρησιμοποιώντας τα προσωπικά τους δίκτυα και τους δεσμούς τους με πολιτικούς, οι Φίκερτ, Λανγκ και Μάιρεντερ πίεσαν για αλλαγές στους νόμους για την πορνεία, για κατάργηση των νόμων που απαιτούσαν την αγαμία των γυναικών δασκάλων και ενθαρρύνοντας την υποστήριξη για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Η Λανγκ υποστήριξε επίσης τη θέσπιση νομοθεσίας για την προστασία των ανύπαντρων μητέρων και των νόθων παιδιών τους. Η Frauenverein έγινε «μία από τις πιο σημαίνουσες γυναικείες οργανώσεις στη fin-de-siècle Βιέννη, αλλάζοντας το πρόσωπο της πολιτικής και της κοινωνίας για τις γυναίκες». Η Λανγκ ήταν υποστηρίκτρια των καλλιτεχνών, που ήταν γνωστοί ως Αποσχιστές της Βιέννης (Ζετσεσιονισμός), με επικεφαλής τον Γκούσταβ Κλιμτ. Οι μοντερνίστριες καλλιτέχνες και οι φεμινίστριες συνήθως υποστηρίζονταν από μορφωμένη διανόηση και παρόλο που δεν τους επετράπη να συμμετάσχουν στις συναντήσεις των Αποσχιστών, οι φεμινίστριες είδαν τους δεσμούς με το καλλιτεχνικό κίνημα, καθώς αμφισβήτησαν και αυτές ξεπερασμένες αξίες. Η Λανγκ συνέκρινε τα έργα αρχιτεκτόνων όπως ο Άντολφ Λος και ο Γιόζεφ Μαρία Όλμπριχ, τους μουσικούς όπως ο Γκούσταβ Μάλερ, τους ζωγράφους όπως ο Κλιμτ και σκηνογράφους όπως ο Άλφρεντ Ρόλερ ως εκφράσεις ελευθερίας στην απόρριψη της πατριαρχίας από τις φεμινίστριες. Το 1898, μαζί με τον Φίκερτ και την Μάιρεντερ, η Λανγκ συνίδρυσαν τα Dokumente der Frauen ( Γυναικεία Έγγραφα), ως το όργανο τύπου του Frauenverein για να απηχήσει την καλλιτεχνική επανάσταση των Αποσχιστών. Το περιοδικό παρείχε ένα πολιτιστικό και πολιτικό φόρουμ στο οποίο οι γυναίκες μπορούσαν να εκφράσουν τις απόψεις τους για την ανάγκη για κοινωνική αλλαγή. Η Λανγκ υπηρέτησε ως αρχισυντάκτης, προσελκύοντας άλλους συγγραφείς, ενώ ο Φίκερτ και η Μάιρεντερ έγραψαν άρθρα για το περιοδικό. Το 1899, ο Φίκερτ και η Λανγκ έπεσαν έξω οικονομικά και τόσο αυτή όσο και η Μάιρεντερ εγκατέλειψαν τις εκδόσεις. Η Λανγκ συνέχισε να δημοσιεύει το Dokumente der Frauen μέχρι το 1902, όταν δεν υπήρχαν πλέον διαθέσιμα κεφάλαια, για να το διατηρήσουν στην παραγωγή. Υπηρέτησε επίσης στην επιτροπή τύπου του Bund Österreichischer Frauenvereine (Ομοσπονδία Αυστριακών Γυναικείων Οργανώσεων). Το 1898, η Λανγκ επιλέχθηκε ως εκπρόσωπος ' Frauenverein στο συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καταργητών, που θα πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο. Η Έλσε Φέντερν ζήτησε από τη Λανγκ να μελετήσει το κίνημα των εποικισμών ενώ βρισκόταν στην Αγγλία. Η Λανγκ επισκέφτηκε τον οικισμό Πάσμορ Έντουαρντς και εντυπωσιάστηκε με τον τρόπο που η οργάνωση εργαζόταν για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Παρέχοντας εγκαταστάσεις εκπαίδευσης αυτοβοήθειας και φροντίδας παιδιών, που ήταν ανήκουστες εκείνη την εποχή, οι οικισμοί παρείχαν κοινωνικές υπηρεσίες, που είναι πλέον συνηθισμένες. Όταν επέστρεψε στην Αυστρία, έδωσε διαλέξεις για το κίνημα των εποικισμών υπό την αιγίδα του Frauenverein . Το επόμενο έτος, άρχισε να οργανώνει την ίδρυση της Οικιστική Οργάνωση Βιέννης. Μεταξύ 1901 και 1909, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Οικιστικής Οργάνωσης, υπό τον πρόεδρό του, Karl Renner . Το πρώτο έργο της Οικιστικής Οργάνωσης ήταν μια σχολική κουζίνα που λειτουργούσαν στο Brigittenau, αν και δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν ένα κατάλληλο κτίριο για στέγαση. Το 1901, η Λανγκ ίδρυσε το Ottakring Settlement House για να παρέχει βοήθεια σε εργαζόμενες γυναίκες. Επέλεξε το Όττακρινγκ επειδή ήταν μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Βιέννης και υπήρχε ανάγκη για εναλλακτική στέγαση στις ανθυγιεινές κατοικίες στις οποίες ζούσαν οι περισσότεροι εργάτες. Προσέλαβε τους αποσχιστές σχεδιαστές Γιόζεφ Χόφμαν, Κόλομαν Μόζερ και Ρόλλερ, για να αναδιαμορφώσουν μια παλιά ζυθοποιία. Ο Φέντερν χρησίμευσε ως αρχηγός της εγκατάστασης, αλλά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει κοινόχρηστες κατοικίες όπως στην Αγγλία. Αντίθετα, ο Οίκος Όττακρινγκ χρησίμευσε ως ο πρώτος χώρος συγκέντρωσης κοινωνικών υπηρεσιών στην Αυστρία που δεν χρηματοδοτήθηκαν από φιλανθρωπικούς σκοπούς. Χωρίς δεσμούς με πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις, έναντι μικρής αμοιβής, οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από υγειονομική περίθαλψη για έγκυες γυναίκες και παιδιά, παιδικό σταθμό για τη φροντίδα των εργαζομένων μητέρων, εκπαίδευση μεικτών φύλων, μαθήματα μαγειρικής και κοινωνικές βραδιές με μουσικές παραστάσεις ή διαλέξεις . Η Λανγκ διορίστηκε για να υπηρετήσει στην επιτροπή Τύπου του Διεθνούς Συμβουλίου των Γυναικών το 1903 και το 1904, παρακολούθησε το Συνέδριο του Βερολίνου, από το οποίο δημιουργήθηκε η Διεθνής Συμμαχία για το Γυναικείο Ψήφο . Εκείνη τη χρονιά, ο γιος της Λανγκ, Χάιντς, αυτοκτόνησε μετά από έναν αποτυχημένο έρωτα με τη Λίνα Λος, σύζυγος του Αδόλφου. Ο Άρτουρ Σνίτσλερ έγραψε ένα θεατρικό έργο, Das Wort (Ο Λόγος) βασισμένος στα τραγικά γεγονότα, που οδήγησαν στο θάνατο του Χάιντς. Ο θάνατός του είχε βαθιά επίδραση στη Λανγκ και για ένα διάστημα μείωσε τη συμμετοχή της στο γυναικείο κίνημα, πιστεύοντας ότι, καθώς είχε αποτύχει ως μητέρα να προστατεύσει τον γιο της, δεν είχε το δικαίωμα να συμβουλεύει άλλες γυναίκες . Ο Χάιντς απέκτησε έναν γιο, τον Καρλ Φρίντριχ «Πέτερ» (1904–1947), ο οποίος γεννήθηκε μετά θάνατον από την Ίντα Ομπερντόρφερ. Η Λανγκ πήρε το παιδί και το μεγάλωσε. Το 1905, ιδρύθηκε η Επιτροπή για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ( γερμανικά: Österreichisches Frauenstimmrechtskommittee) . Την ίδια χρονιά υπέβαλαν αναφορές και στα δύο σώματα του Κοινοβουλίου και το 1907 υπέβαλαν αναφορά με 4.000 υπογραφές για την κατάργηση του νόμου που απαγορεύει τις γυναικείες πολιτικές οργανώσεις. Η Λανγκ εκπροσώπησε την Επιτροπή ως εκπρόσωπος της Αυστρίας στο 4ο συνέδριο της Διεθνούς Συμμαχίας για την Ψήφισμα των Γυναικών το 1908, που πραγματοποιήθηκε στο Άμστερνταμ και έδωσε μια έκθεση για τις δραστηριότητές τους. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Λανγκ εργάστηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο, που δημιουργήθηκε στο Γυμνάσιο Akademisches, εκτελώντας σουηδική θεραπεία μασάζ. Διεξήγαγε επίσης πολλές ιδιωτικές διαβουλεύσεις, για να βοηθήσει τις γυναίκες να βρουν βοήθεια και υποστήριξη. Ο Έντμουντ πέθανε στις 6 Απριλίου 1918, και αργότερα το ίδιο έτος, στις 12 Νοεμβρίου, οι γυναίκες κέρδισαν το προνόμιο στην Αυστρία. Για δύο χρόνια η Λανγκ συνέχισε να εργάζεται ενεργά στο Οικία Όττακρινγκ και στη συνέχεια αποσύρθηκε για να αφιερώσει το χρόνο της στην οικογένειά της. Η Λανγκ πέθανε στις 14 Οκτωβρίου 1934 στο Άλτμυνστερ, όπου ζούσε στη λίμνη Τράουνσιι με τον μεγαλύτερο γιο της Έριχ Κέχερτ. Τη θυμούνται ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στο γυναικείο κίνημα της Αυστρίας στις αρχές του αιώνα. Η Οικιστική Οργάνωση της Βιέννης, την οποία ίδρυσε, πρωτοστάτησε στην εκπαίδευση ενηλίκων, τη φροντίδα παιδιών και μητρότητας, προγράμματα θερινής κατασκήνωσης και θεραπείας φυματίωσης στην Αυστρία και λειτούργησε μέχρι το 2003, αν και πολλά από τα αρχικά της προγράμματα έγιναν κρατικές υπηρεσίες . Το 2012, η οδός Marie-Lang-Weg (οδός Μαρί Λανγκ) της αφιερώθηκε στο Μπλαουστάιν της Γερμανίας και το 2016 ένας δρόμος με το ίδιο όνομα στην περιοχή Φλόριντσντορφ της Βιέννης, κοντά στο Gaswerk Leopoldau (Έργα Φυσικού Αερίου Λεοπολντάου), ονομάστηκε προς τιμήν της. Η κόρη της Λανγκ, Λίλιθ παντρεύτηκε τον Έμιλ φον Φόρστερ, γιο του αρχιτέκτονα Έμιλ Ρίττερ φον Φόρστερ. Οι γιοι του ζευγαριού Χάιντς φον Φόερστερ έγιναν διάσημος φυσικός στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Ούζι Φόρστερ ήταν ένας μουσικός, που εισήγαγε την τζαζ στην Αυστρία. Η Λίλιθ άφησε τα οικογενειακά της έγγραφα, τα οποία προστατεύονται από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μνημείων, στο Wiener Privatbesitz (Βιεννέζικη Ιδιωτική Συλλογή).
|
Η Μαρί Λανγκ (Marie Lang) (8 Μαρτίου 1858 – 14 Οκτωβρίου 1934) ήταν Αυστριακή φεμινίστρια, θεοσοφίστρια και εκδότρια. Γεννημένη το 1858 στη Βιέννη, η Λανγκ μεγάλωσε σε ένα φιλελεύθερο σπίτι της ανώτερης μεσαίας τάξης. Αφού χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο το 1884, παντρεύτηκε τον Έντμουντ Λανγκ και οι δυο τους φιλοξένησαν ένα επιδραστικό σουαρέ για πολιτικούς και διανοούμενους. Συμμετέχοντας στο γυναικείο κίνημα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1880, έγινε γρήγορα μια ισχυρή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Το 1893, μαζί με τις Ογκίστ Φίκερτ και Ρόζα Μαϊρέντερ, ίδρυσε την Allgemeiner Österreichischer Frauenverein (Γενική Αυστριακή Ένωση Γυναικών). Παρά τις διατάξεις στο Τμήμα 30 του νόμου, που διέπουν τις ενώσεις, οι οποίες απαγόρευαν την πολιτική ανάμειξη των γυναικών, οι τρεις φίλες χρησιμοποίησαν τα δίκτυά τους πολιτικών και διανοουμένων με επιρροή, για να πιέσουν για νομικές αλλαγές στους νόμους, που διέπουν τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών και υπέρ της ψήφου των γυναικών. Το 1898, ίδρυσε το γυναικείο περιοδικό Dokumente der Frauen ( Γυναικεία Έγγραφα), υπηρετώντας ως αρχισυντάκτρια του μέχρι το 1902. Το 1902, η Λανγκ παρακολούθησε το συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καταργητών στο Λονδίνο και επισκέφτηκε τον οικισμό Πάσμορ Έντγουαρντς, και έγινε υπέρμαχη των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας. Όταν επέστρεψε στην Αυστρία, έδωσε διαλέξεις για το Frauenverein σχετικά με το κίνημα των εποικισμών και οργάνωσε την Οικιστική Οργάνωση Βιέννης, υπηρετώντας στο διοικητικό συμβούλιο μέχρι το 1909. Το 1901, ίδρυσε το Ottakring Settlement House, το οποίο χρησίμευε ως χώρος για τις γυναίκες να λαμβάνουν κοινωνικές υπηρεσίες. Συμμετέχοντας στην Επιτροπή για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών το 1905, εργάστηκε ενεργά, για να αλλάξει το Άρθρο 30 και να κερδίσει τα δικαιώματα ψήφου των γυναικών. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε σε ένα πολεμικό νοσοκομείο, κάνοντας σουηδική θεραπεία μασάζ. Ο σύζυγός της πέθανε το 1918 και μετά από δύο χρόνια αποσύρθηκε από τη δουλειά με την Οικιστική Οργάνωση, για να αφιερώσει χρόνο στην οικογένειά της. Τη θυμούνται ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του γυναικείου κινήματος της αρχής του αιώνα στην Αυστρία. Η Οικιστική Οργάνωση, που ίδρυσε παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι το 2003 και πρωτοστάτησε σε πολλές κοινωνικές υπηρεσίες στην Αυστρία, όπως εκπαίδευση ενηλίκων, φροντίδα παιδιών και μητρότητας, προγράμματα καλοκαιρινής κατασκήνωσης και θεραπεία φυματίωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CE%9B%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Μάλκολμ Άρμστεντ
|
Αφού πέρασε χωρίς ομάδα στο ντραφτ του 2013 του ΝΒΑ, ο Άρμστεντ υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο τον Αύγουστο του 2013, με την Κρκα Νόβο Μέστο του Σλοβενικού Πρωταθλήματος για την περίοδο 2013–14. Στις 23 Ιουνίου 2014 υπέγραψε εκ νέου με τον σύλλογο για τη χρονιά 2014–15. Στις 10 Ιουνίου 2015, υπέγραψε με την Άβτοντορ Σαράτοφ της Ρωσίας για την περίοδο 2014–15. Στις 16 Νοεμβρίου 2015, αποχώρησε από τον σύλλογο για να υπογράψει με την ΑΕΚ για το υπόλοιπο της περιόδου 2015–16 στο Ελληνικό Πρωτάθλημα . Στις 25 Δεκεμβρίου 2015 χώρισε με την ΑΕΚ και υπέγραψε με την Ιστανμπούλ ΜΜ της Τουρκίας για το υπόλοιπο της χρονιάς. Στις 25 Αυγούστου 2016, ο Άρμστεντ υπέγραψε με την τουρκική ομάδα Γεσιλγκιρεσούν Μπελεντίγε για την περίοδο 2016–17 του Τουρκικού Πρωταθλήματος . Στις 22 Σεπτεμβρίου 2017, ο Άρμστεντ υπέγραψε με τη Νεπτούνας Κλαϊπέντα . Στα τέλη Οκτωβρίου 2017, άφησε τη Νεπτούνας και υπέγραψε με το Ρέθυμνο . Ο Άρμστεντ πέρασε την περίοδο 2020-21 με τη Φριμπούρ Ολυμπίκ τουΕλβετικού Πρωταθλήματος, έχοντας κατά μέσο όρο 6,2 πόντους, 4,7 ασίστ, 1,8 κλεψίματα και 1,7 ριμπάουντ ανά αγώνα. Στις 28 Αυγούστου 2021 υπέγραψε με την Καβάλα της Ελληνικής Α2 Κατηγορίας . Εκτός από το ότι έπαιξε για την εθνική ομάδα του Κοσσυφοπεδίου, έπαιξε επίσης και για την εθνική ομάδα της Ρουμανίας . Ο Μάλκολμ Άρμστεντ στο espn.com Ο Μάλκολμ Άρμστεντ στο goducks.com Ο Μάλκολμ Άρμστεντ στο realgm.com
|
Ο Μάλκολμ Ρέι Άρμστεντ (γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1989) είναι Αμερικανός πολιτογραφημένος Κοσοβάρο-Ρουμάνος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής για την Καβάλα της Ελληνικής Α2 Κατηγορίας . Αφού έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ για το Κολέγιο Τσιπόλα, το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον και το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Ουίτσιτα, ο Άρμστεντ μπήκε στο ντραφτ του NBA του 2013 αλλά δεν επιλέχθηκε στους δύο γύρους του ντραφτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BC_%CE%86%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
Κλώνι Μεσσηνίας
|
Το Κλώνι βρίσκεται περίπου 24,5 χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά της Κυπαρισσίας στον επαρχιακό δρόμο που ενώνει την Κυπαρισσία με την Μεσσήνη. Το χωριό είναι στη διαδρομή μετά το Ραφτόπουλο, από το οποίο απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα και στη συνέχεια μετά το Κλωνί, υπάρχει διασταύρωση με δυο κατευθύνσεις, είτε προς το χωριό Παλαιά Βρύση, είτε προς το χωριό Λυκουδέσι, από τα οποία αυτά χωριά απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα και 3 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Το Κλώνι είναι σε υψόμετρο 512-520 μέτρα και απέχει 24,5 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Το ίδιο το χωριό έχει μακρόχρονη ιστορία. Την εποχή της Ενετοκρατίας αναφερόταν ως Κλονί ή Κλωνί ή Κλονή (Cloqni). Ο οικισμός αναφέρεται επίσης σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Το Κλωνί (Cloqni), ανήκε, το 1700, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης). Το Κλωνί / Κλονή, αναφερόταν ως Cloqni, στην απογραφή Grimani του 1700 και ως Cloqni στην απογραφή Pacifico/Alberghetti του 1704. Επίσης το χωριό αναφερόταν τον 19ο αιώνα ως Cloni σύμφωνα με τον Pouqueville το 1815 και Kloni σύμφωνα με την απογραφή του 1829, που έγινε από την «επιστημονική αποστολή του Μοριά» (Mission scientifique de Morée), η οποία ήταν τμήμα της γαλλικής αποστολής με την ονομασία Εκστρατεία του Μοριά (Expédition de Morée), η οποία ήταν αποστολή εκστρατευτικού σώματος 13.000-15.000 ανδρών, υπό την αρχηγία του Νικολάου - Ιωσήφ Μαιζώνος στην Πελοπόννησο, μεταξύ των ετών 1828 και 1833. Το Κλονί προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Τριπύλης το 1835. Το χωριό αναφέρεται, το 1853 σαν Κλονί στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή και ως χωριό του Δήμου Τριπύλης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 55 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851. Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας, για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας, ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το Κλωνί προσαρτάται στην Κοινότητα Λιχουδεσίου ή Λυκουδεσίου με έδρα το Λιχουδέσι ή Λυκουδέσι, στην οποία προσαρτάται και το χωριό της Ασούτενας (σήμερα η Παλαιά Βρύση). Ο οικισμός καταργηθηκε πρόσκαιρα, από το 1940 ως το 1961, όταν εκ νέου αναγνωρίσθηκε και προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Λυκουδεσίου. Το 1970 στο Λυκουδέσιον δόθηκε η ονομασία ο Χρυσικός και η κοινότητα μετονομάστηκε ως Κοινότητα Χρυσικού. Η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα, από το 1970 ως το 1978, όταν το επίσημο όνομα έγινε και πάλι Λυκουδέσιον. Ο οικισμός αναφερόταν επίσημα ως Κλονί μέχρι το 1889, όταν στην απογραφή του έτους αυτού αναγράφεται επίσημα ως Κλονίον, ενώ από το 1896 αναφέρεται και πάλι ως Κλονί. Από το 1907 αναγράφεται επίσημα ως Κλωνί, μέχρι το 1961. Τυπικά από το 1940 ο οικισμός είχε καταργηθεί. Από το 1961, που αναγνωρίζεται εκ νέου ως οικισμός, ως το 2001 αναφέρεται επίσημα ως Κλωνίον, ενώ από το 2001 ως σήμερα η επίσημη ονομασία του χωριού αναγράφεται ως το Κλώνιον. Το Λυκουδέσι παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1912 ως το 1997, όταν τότε, μαζί με το Κλώνι στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθησαν στην κατηργημένη Κοινότητα Τριπύλας, ως το 2010. Η Κοινότητα Τριπύλας μετονομάσθηκε επίσημα, το 2006, σε Κοινότητας Τριπύλης και καταργήθηκε στα τέλη του 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» το Κλώνι ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας. Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. Το Κλώνιον σήμερα είναι οικισμός που υπάγεται στην Τοπική Κοινότητα του Λυκουδεσίου του Δήμου Τριφυλίας, που έχει ως έδρα το Λυκουδέσι. Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 6 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται με την κτηνοτροφία, καθώς και σε διάφορες αγροτικές εργασίες. Εκτός από τα παραδοσιακά σπίτια υπάρχει και η μικρή εκκλησιά του χωριού, η οποία είναι αφιερωμένη στον Προφήτη Ηλία. Κυπαρισσία Ραπτόπουλο Δήμος Τριφυλίας Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας πρώην Κοινότητα Τριπύλης Οι απογραφές των Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, Corner (1689), Grimani (1700) Angelo Emo (ίσως το 1708), η αχρονολόγητη απογραφή που αναφέρεται στο χειρόγραφο Querini-Stampalia (ίσως το 1711), είναι τέσσερις από τις διάφορες βενετσιάνικες απογραφές, οι οποίες επιχειρήθηκαν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Μέχρι σήμερα πλήρως έχει δημοσιευθεί μόνο η απογραφή Grimani, από τον ιστορικό και ομότιμο διευθυντή ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) Βασίλη Παναγιωτόπουλο, στο έργο του "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", (1985). Βασίλης Παναγιωτόπουλος, "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", Σειρά: Μελέτες Νεοελληνικής Ιστορίας, μετάφραση: Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμέλεια: Αγγελική Κόκκου, έκδοση: Εμπορική Τράπεζα Ελλάδος - Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1985, 2η έκδοση: 1987. Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο;", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993. Σπυρίδων Λάμπρος, «Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 2ος, Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Περρή, Εν Αθήναις 1883, σελ. 686-710. Από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Αναστάσιος Αθ. Παναγιωτόπουλος, Μεσαιωνικής Μεσσηνίας ιστορικογεωγραφικά και Κοντοβουνίων οικιστικά, Αναστατικές Εκδόσεις Δ. Ν. Καραβία, Αθήνα 2007, ISBN 978-960-258-103-2. Η εργασία αυτή πρωτοπαρουσιάστηκε περιληπτικά, υπό μορφή διάλεξης, στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. στις 10 Ιουλίου 2003, με επιβλέπουσα καθηγήτρια την Αικατερίνη Δημητσάντου-Κρεμέζη. Στην έντυπη μορφή της, προδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ιστορικογεωγραφικά», τόμος 10ος, Αθήνα 2004, σελ. 9-105. Η έκδοση του 2007 αποτελεί ανεξάρτητη αναδημοσίευση της αρχικής έκδοσης. Αναδημοσίευση σε ιστοσελίδα: Αναστάσιος Αθ. Παναγιωτόπουλος, Μεσαιωνική Μεσσηνία: Ιστορικογεωγραφικά και Κοντοβουνίων οικιστικά, Πύργος Τριφυλίας, 14/03/2007, από την παλαιά-αρχειακή ιστοσελίδα: www.dimos-pylou-nestoros.gr Δήμος Τριφυλίας, από την ιστοσελίδα: www.dimostrifylias.gr του Δήμου Τριφυλίας.
|
Το Κλώνι ή Κλωνί, αναφερόμενο επίσημα ως το Κλώνιον και παλαιότερα ως το Κλωνίον, είναι ορεινός οικισμός κοντά στο Ραπτόπουλο και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Τριφυλίας, του Νομού Μεσσηνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μίνωας Καλοκαιρινός
|
Ο Μίνωας Καλοκαιρινός ήταν το τελευταίο παιδί του μεγαλεμπόρου Ανδρέα Καλοκαιρινού της μεγάλης οικογένειας των Καλοκαιρινών, με τόπο καταγωγής τα Κύθηρα. Μητέρα του ήταν η Μαργιόρα Κρασάκη. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στη Σύρο και κατόπιν εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, όπου παρακολούθησε για ένα χρόνο. Κατόπιν διέκοψε τις σπουδές του εξαιτίας ασθενείας και θανάτου του πατέρα του. Στη συνέχεια το ενδιαφέρον του στράφηκε προς την πατρική περιουσία την οποία διαχειρίστηκε με τον αδελφό του Λυσίμαχο. Η πατρική περιουσία διαιρέθηκε στα δύο και ο Μίνως ασχολήθηκε με σαπωνοποιία και οινοποιία. Το 1869 νυμφεύθηκε τη Σκεύω Κριεζή, κόρη του Υδραίου Εμμανουήλ Κριεζή. Απέκτησε τέσσερα παιδιά, τη Μαρία, τον Ανδρέα, το Λέοντα και τον Οδυσσέα. Το 1898 στη διάρκεια των γεγονότων της 25ης Aυγούστου, φονεύθηκε με αποκεφαλισμό ο αδελφός του Λυσίμαχος, ο πρωτότοκος γιος του και η ανιψιά του Σκεύω. Το σπίτι του πυρπολήθηκε, με αποτέλεσμα να καταστραφεί και η αρχαιολογική του συλλογή με τα ευρήματα της Kνωσού. Το 1901 ο Mίνως Kαλοκαιρινός υπέβαλε στη Nομική Σχολή του πανεπιστημίου Aθηνών τη διδακτορική διατριβή του «Nομοθεσία του Bασιλέως της Kρήτης Mίνωος - Περί ακοσμίας εν τω Συντάγματι». Δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε και διορίστηκε δικηγόρος για όλα τα δικαστήρια της Κρήτης. Το 1906 εξέδωσε το έντυπο «Kρητική Aρχαιολογική Eφημερίς». Το 1878 ο Μίνωας Καλοκαιρινός μελετώντας κείμενα πηγές ανέσκαψε τον λόφο Τσελεπί Κεφάλα στην περιοχή της Κνωσού, κατόπιν αγοράς του χώρου από τον ιδιοκτήτη του Ζεκυρή Μπέη, Ιμπραήμ Eφεντάκη, που διατήρησε το δικαίωμα επί του 1/3 των ευρημάτων κατά τον τουρκικό αρχαιολογικό νόμο. Χρησιμοποίησε στην ανασκαφή που ακολούθησε 2 εργάτες επί τρεις περίπου εβδομάδες. Παρά τις επανειλημμένες του ενέργειες προς την ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να μεριμνήσει για τη μεταφορά και την εγκατάστασή των τεχνέργων της ανασκαφής του στο κεντρικό μουσείο της Αθήνας, η συλλογή του παρέμεινε στην Κρήτη αφενός εξαιτίας των εμποδίων που έθετε η τουρκική διοίκηση στη νήσο και εξαιτίας των συνεχών ταραχών.
|
Ο Μίνωας Ανδρέου Καλοκαιρινός (1843, Ηράκλειο Κρήτης - 5 Οκτωβρίου, 1907 Hράκλειο) ήταν Έλληνας έμπορος και αρχαιοδίφης, ο πρώτος ανασκαφέας της Κνωσού το 1878 στον λόφο Τσελεπί Κεφάλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Δήμος Γαργαλιάνων
|
Δ.δ. Γαργαλιάνων -- [ 6.336 ] οι Γαργαλιάνοι [ 5.970 ] ο Βατιάς [ 25 ] το Βρομονέρι [ 49 ] ο Κάναλος [ 92 ] τα Πηγάδια [ 26 ] τα Ρίκια [ 99 ] η Χοχλαστή [ 75 ] Δ.δ. Βάλτας -- η Βάλτα [ 356 ] Δ.δ. Λεύκης -- [ 330 ] η Λεύκη [ 217 ] η Τραγάνα [ 113 ] Δ.δ. Μαραθοπόλεως -- [ 747 ] η Μαραθόπολη [ 743 ] η Πρώτη (νησίδα) [ 4 ] Δ.δ. Μουζακίου -- το Μουζάκι [ 404 ] Δ.δ. Πύργου Τριφυλίας -- ο Πύργος [ 847 ] Δ.δ. Φλόκας -- η Φλόκα [ 63 ] Πριν το 1999 λειτούργησε η Κοινότητα Γαργαλιάνων. Δήμαρχοι διατέλεσαν οι: 1999-2002 Σπύρος Μπουντάς (γιατρός, 1941-2022) 2003-2010 Σταύρος Καλοφωλιάς Δήμος Γαργαλιάνων Στοιχεία για το Δήμο Γαργαλιάνων από το ΥΠΕΣΔΑΑ Αρχειοθετήθηκε 2006-10-13 στο Wayback Machine.
|
Ο Δήμος Γαργαλιάνων ήταν δήμος του νομού Μεσσηνίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Τριφυλίας. Είχε συνολική έκταση 122,68 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 9.083 κατοίκων. Σημαντικοί του οικισμοί, εκτός από τους Γαργαλιάνους, είναι η Μαραθόπολη, το Μουζάκι και ο Πύργος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Αρτέμιδα Ηλείας
|
Η Αρτέμιδα είναι χωριό στο νότιο τμήμα του νομού Ηλείας. Βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του βουνού Λάπιθος (Λαπίθας), δίπλα στην επαρχιακή οδό Ζαχάρως-Ανδρίτσαινας και ΒΑ. της Ζαχάρως, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 420. Απέχει 43 χλμ. περίπου ΝΑ. του Πύργου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 8,533 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1835 ως Κομποθέκρα και προσαρτήθηκε στον δήμο Αρήνης του νομού Μεσσηνίας. Το 1899 εντάχθηκε στον -τέως- νομό Τριφυλίας και το 1909 πάλι στον νομό Μεσσηνίας. Το 1912 η ονομασία του οικισμού διορθώθηκε σε Κουμποθέκρας και το 1939 υπήχθη οριστικά στον νομό Ηλείας. Το 1940 η ονομασία του οικισμού διορθώθηκε σε Κουμουθέκρας και το 1948 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Η ονομασία του άλλαξε σε Αρτέμιδα και με το ΦΕΚ 244Α – 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αρτέμιδας και προσαρτήθηκε στον δήμο Ζαχάρως. Το όνομα του χωριού προέρχεται από τη θεά Άρτεμη, που κατά τη μυθολογία, είχε ερωτευτεί ο Αλφειός. Η οικονομία στηρίζεται στην κτηνοτροφία και στη γεωργία. Την Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007 η Αρτέμιδα βρέθηκε στο μέτωπο τεράστιας πυρκαγιάς, η οποία κατέκαψε το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου. Η Αρτέμιδα ήταν το δεύτερο χωριό που κάηκε -το πρώτο ήταν η Μάκιστος- με τραγικό απολογισμό 26 νεκρούς , μεταξύ των οποίων 7 παιδιά, τους περισσότερους από κάθε άλλο χωριό. Κατά την εγκατάλειψη του χωριού, κάποιοι προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά και έδιωξαν τα παιδιά και τους γεροντότερους, ακολουθώντας όμως δύο διαφορετικές διαδρομές. Η μία ομάδα, ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό, εγκλωβίστηκε στο δρόμο κοντά στις φλόγες, λόγω ενός τροχαίου που είχε γίνει ανάμεσα σε αυτοκίνητο και πυροσβεστικό όχημα, μπλοκάροντας το δρόμο και 9 από αυτούς δεν τα κατάφεραν. Ανάμεσα τους ήταν και 4 παιδιά. Κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν μέσα στα αυτοκίνητα απανθρακωμένοι ενώ 6 σε μικρή απόσταση προσπαθώντας να διαφύγουν πεζοί. Στους 6 ήταν τα τέσσερα παιδιά με τη μητέρα τους και τον αδελφό της. Ανάμεσα σε αυτούς που επέζησαν ήταν και ο δήμαρχος Ζαχάρως Πανταζής Χρονόπουλος. Στις 29 Αυγούστου 2007 η Κυπριακή Δημοκρατία ανακοίνωσε την, εκ μέρους της με έξοδα του Κυπριακού κράτους, ανοικοδόμηση της Αρτέμιδας. Στις 17 Ιανουαρίου 2010 η Κυπριακή Δημοκρατία παρέδωσε το ολοκληρωμένο έργο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αντιπλημμυρικά έργα, έργα στήριξης και ασφάλειας καθώς και αισθητικής αναβάθμισης. Επιπλέον λήφθηκαν οικονομικά μέτρα στήριξης των παραγωγών της περιοχής. Η κεντρική πλατεία του χωριού μετονομάστηκε "Πλατεία Κύπρου". Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Google Earth eetaa.gr https://www.ilialive.gr/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/item/%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1-10-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B7-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82.html
|
Η Αρτέμιδα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας και δήμου Ζαχάρως, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ηλείας, στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Ολυμπίας του νομό Ηλείας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. Μέχρι το 1912 η Αρτέμιδα ονομαζόταν Κομποθέκρα, μέχρι το 1940 Κουμποθέκρας και μέχρι τη δεκαετία του 1980 Κουμουθέκρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%B4%CE%B1_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μάρκο Πίνο
|
Από το 1537 έως το 1542 μαθήτευσε υπό τον Ντομένικο Μπεκκαφούμι (Domenico Beccafumi). Το 1543 πήγε στην Ρώμη όπου εργάστηκε μαζί με τους Ντανιέλε ντα Βολτέρρα (Daniele da Volterra) και Περίνο ντελ Βάγκα (Perino del Vaga_. Με τον δεύτερο φιλοτέχνησε νωπογραφίες στο Castel Sant'Angelo. Ο βιογράφος Φιλίππο Μπαλντινούτσι (Filippo Baldinucci) αναφέρει πως συνεργάστηκε επίσης με τον Μπαλτασσάρε Περούτσι (Baldassare Peruzzi). Το 1557 μετακόμισε στη Νάπολη όπου δίδαξε Ζωγραφική μέχρι τον θάνατό του και φιλοτέχνησε αρκετά έργα. Επιλογή έργων Marco Pino. In: Ulrich Thieme, Felix Becker u. a.: Allgemeines Lexikon der Bildenden Künstler von der Antike bis zur Gegenwart. Band 27, E. A. Seemann, Leipzig 1933, S. 62. Luca Bortolotti: Marco di Giovanni Battista (Marco Pino). In: Mario Caravale (Hrsg.): Dizionario Biografico degli Italiani (DBI). Band 69 (Mangiabotti–Marconi), Istituto della Enciclopedia Italiana, Rom 2007. Bruno Santi: Banca Monte dei Paschi di Siena. La collezione d’arte, Scala, Florenz 1999, S. 35 Piero Torriti: Tutta Siena. Contrada per Contrada, Edizioni Bonechi, Florenz 2004, ISBN 88-7204-456-1 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Marco Pino στο Wikimedia Commons
|
Ο Μάρκο Πίνο (Marco Pino, Σιένα 1525 – Νάπολη 1587) ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης και του μανιερισμού. Είναι γνωστος και ως Μάρκο νταλ Πίνο (Marco dal Pino), Μάρκο ντι Πίνο (Marco di Pino) ή Μαρκο ντα Σιένα (Marco da Siena).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Μητροπολίτης Κρήνης Κύριλλος
|
Σπούδασε Νομική, Κλασική Φιλολογία και Θεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έπειτα έλαβε τον μεταπτυχιακό του τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Είναι διδάκτωρ της Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ στη Γερμανία. Είναι Καθηγητής με γνωστικό αντικείμενο την Ιστορική Δογματική Θεολογία του Τομέα Θρησκειολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την περίοδο 2007-2009 διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιο. Ως Ιερεύς έχει υπηρετήσει στην Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης, την Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας και την Μητρόπολη Γερμανίας. Στις 7 Φεβρουαρίου 2008 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε παμψηφεί Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Αβύδου. Η Χειροτονία του σε Επίσκοπο τελέσθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2008 στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου υπό του Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου. Στις 27 Ιουλίου 2020 εξελέγη Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Στις 16 Φεβρουαρίου 2021 η Σύνοδος τον εξέλεξε Μητροπολίτη Κρήνης και την ίδια ημέρα με απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ορίσθηκε Πατριαρχικός Έξαρχος της νεοσυσταθείσας Πατριαρχικής Εξαρχίας Μελίτης. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και έχει δημοσιεύσει άρθρα στον ημερήσιο και εκκλησιαστικό περιοδικό τύπο. «Μητροπολίτης Κρήνης Κύριλλος». www.ec-patr.org. Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2016.
|
Ο Μητροπολίτης Κρήνης Κύριλλος Κατερέλος (κατά κόσμον Ευάγγελος Κατερέλος; γενν. Λαμία, 21 Νοεμβρίου 1956) είναι Έλληνας Θεολόγος, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών είναι Επίσκοπος του Οικουμενικού Θρόνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ευλόγιος Κουρίλας Λαυριώτης
|
Γεννήθηκε στο χωριό Ζήτσιστα (Αλβανικά: Ziçisht) της επαρχίας Ντεβόλ του καζά της Κορυτσάς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1880 και είχε είτε βλάχικη καταγωγή από την Μοσχόπολη, ή ήταν απλά ντόπιος Βορειοηπειρώτης. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι ρίζες της οικογένειάς του εντοπίζονταν σε οικισμό του όρους Γκορίλα, τον οποίο οι πρόγονοί του εγκατέλειψαν κατά τις αρχές του 19ου αιώνα και εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Κορυτσάς όπου ίδρυσαν το χωριό Κουρίλα.Από μικρή ηλικία είχε την έντονη επιθυμία να ασκητέψει και να μονάσει στη μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους, όπου σε νεανική ηλικία εκάρη μοναχός στη Μονή Φιλοθέου και έπειτα μόνασε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Αποφοίτησε από την Αθωνιάδα Ακαδημία το 1901 και συνέχισε τις σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στη Κωνσταντινούπολη και έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έπειτα συνέχισε της σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου έλαβε το μεταπτυχιακό του στη Φιλοσοφία και το διδακτορικό του δίπλωμα στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Στη συνέχεια συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία. Ο Ευλόγιος Κουρίλας συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα και κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ήταν επικεφαλής υπαξιωματικός 100 οπλιτών, ανάμεσά τους και αρκετοί ιερωμένοι, που πολέμησαν μαζί με τον Ελληνικό Στρατό στη περιοχή της Χαλκιδικής.Έπειτα από συμφωνία με τις αλβανικές αρχές το 1929, το Οικουμενικό Πατριαρχείο επέλεξε αρκετούς μορφωμένους και ικανούς ιερείς προκειμένου να τους τοποθετήσει στην προσφάτως δημιουργηθείσα Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας. Μεταξύ αυτών ήταν ο Αργυροκάστρου Παντελεήμων Κοτόκος και ο Κορυτσάς Ευλόγιος Κουρίλας. Κατά την διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής της Αλβανίας, οι ορθόδοξοι επίσκοποι είχαν απομακρυνθεί. Όταν το κομμουνιστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα ήρθε στην εξουσία το 1945, θεωρήθηκε εχθρός του κράτους και του αφαιρέθηκε η αλβανική υπηκοότητα. Από εκείνη τη στιγμή, διέμενε στην Ελλάδα,α[›] και παράλληλα με τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, μαζί με τον Αργυροκάστρου Παντελεήμονα, έγινε ένας από τους επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα που επεδίωκε την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα, πεποίθηση που ήταν ευρέως αποδεκτή στην ελληνική κοινή γνώμη της εποχής εκείνης. Υπήρξε επίσης καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1935–1937) και του Πανεπιστημίου Αθηνών (1942–1949). Πέθανε στη Στρατονίκη της Χαλκιδικής στις 21 Απριλίου 1961. Αναφέρεται ότι ο Μητροπολίτης Κορυτσάς, σε κάθε βιβλίο που έγραφε, ανέφερε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε για να βρει τα απαραίτητα συγγράμματα για την βιβλιογραφία του.β[›] Ο Ευλόγιος Κουριλάς συνέγραψε σημαντικό αριθμό βιβλίων ιστορικού, φιλοσοφικού και θρησκευτικού περιεχομένοτ. Μεταξύ αυτών: Κορυτσά, εκδ. Μακεδονικό Ημερολόγιο, 1909 Τοσκικαί παροιμίαι, εκδ. Λαογραφία, 1909, 650–652 Αθωνίται: ιστορία του ασκητισμού μετά εικόνων, εκδ. αδελφοί Ακουαρόνη, 1929 Κατάλογος των Κωδικών της καλύβης Ιωσαφαίων και δέκα καλυβών της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβίων, Σειρά Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη, εκδ. Librairie ancienne Honoré Champion, 1930, σσ. 251 Μοναχολογία, περί τω Άθω κοινοβίου, εκδ. Φοίνικος, 1931, σσ. 19 Θεόκλητος ο Πολυειδής και το λεύκωμα (1731-1733) αυτού εν Γερμανία (εξ ανεκδότου κωδικός): Ο φιλελληνισμός των Γερμανών, εκδ. Ι. Λ. Αλευρόπουλου, 1932, σσ. 317 Αλβανικαί Μελέται: η μετάφραση της Κ. Διαθήκης εις το Αλβανικού η τε Γρηγ. Αργυροκαστρίτου & η του Κων. Χριστοφορίδουεξεταζόμεναι από γλωσσικές..., Μεταφρ. Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης και Κωνσταντίνος Χριστοφορίδης, εκδ. Μ. Τριαντάφυλλος, 1933, σσ. 208 Η Μοσχόπολη και η νέα ακαδημία αυτής: οι κατάλογοι των Κουτσόβλαχων και η ενγραμμάτισης της γλώσσης αυτών, s.n., 1934, σσ. 361 Γρηγόριος ο Αργυροκαστρίτης: ο μεταφραστής της Καινής Διαθήκης εις το Αλβανικόν: ήτοι αι βάσεις της αλβανικής φιλολογίας και γλώσσης η Ακαδημία της Μοσχοπόλεως, εκδ. Φοίνικος, 1935, σσ. 261 Διοσκορείοι Μελέται και ο Λαυριωτικός Διοσκορίδης, Ι. Λ. Αλευρόπουλου, 1935, σσ. 121 Πανεπιστημιακά: Το κράτος της αλήθειας, εκδ. Ι. Λ. Αλευρόπουλου, 1944, σσ. 320 Ηπειρωτικά Ανάλεκτα: Α΄. Παΐσιος ιερομόναχος ο μικρός - Β΄. Αναστάσιος ιερεύς Παπαβασιλόπουλος: Σελίδες της ιστορίας των γραμμάτων και του πολιτισμού εν Ηπείρω, εκδ. Ηπειρωτική Εστία, Ιωάννινα, 1956, σσ. 144 Επανεκδόσεις Βιογραφικός κατάλογος Μητροπολιτών Ηράκλειας, Σειρά Θρακικά Τόμος 28ος (Αθήνα 1928), εκδ. Γραφεία Θρακικού Κέντρου, 1958, σσ. 288 Οι αμπελώνες του Άθω: απόσπασμα από το έργο «Άθως, φως εν σκότει, Αθήναι, 1935», εκδ. Μυλοπόταμος, 2001, σσ. 149 Δεκεμβριανή τραγωδία των ομήρων: Η έκτη των «επιλέκτων φάλαγξ» και η των Κρορών πορεία του θανάτου, έκδ. Α΄, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 2003, σσ. 447, ISBN 960-8352-21-5 Ευλόγιος Κορίλας, Σωφρόνιος Ευστρατιάδης, Κατάλογος των Κωδικών της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβιών και των καλυβών αυτής, Σειρά Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη, Τόμος Ε΄, εκδ. Librairie ancienne Honoré Champion, 1930, σσ. 149 Ιστορική βιβλιογραφία: τα φυτικά και αι συνάψεις εν Ελλάδι επιστήμαι επ' αρχής μέχρι του παρόντος ήτοι, φαρμακολογία, ιατρική, διαιτητική, αλχημεία, ερμετική, μαγεία, αστρολογία, λιθολογία, μεταλλευτική, χρωματολογία, αρωματική κ.τ.τ, Υπηρεσία Γεωργικών και Οικονομικών Μελετών, [Τόμος Α΄], εκδ. εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Αθήναι, 1938 Ιστορική βιβλιογραφία (1900-1941): τα φυτικά και αι συνάψεις εν Ελλάδι επιστήμαι επ' αρχής μέχρι του παρόντος ήτοι, φαρμακολογία, ιατρική, διαιτητική, αλχημεία, ερμετική, μαγεία, αστρολογία, λιθολογία, μεταλλευτική, χρωματολογία, αρωματική κ.τ.τ, Υπηρεσία Γεωργικών και Οικονομικών Μελετών, Τόμος Β΄: Ιστορική βιβλιογραφία των φυσικών επιστημών, εκδ. εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Αθήναι, 1941 Θεόκλητος ο Πολυείδης και το Λεύκωμα αυτού εν Γερμανία, εξ ανεκδότου κώδικος, Ο Φιλελληνισμός των Γερμανών, Περιοδ. Θρακικά, Θρακικό Κέντρο, Αθήνα 1933, σσ. 129-199 Βιβλιογραφία Ηπείρου και Αλβανίας, περιοδ. Ηπειρωτικά Χρονικά, τχ. 3ο, σσ. 50-102, 1928 ^ α: Κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών είναι ένας από τους ομήρους του ΕΑΜ που οδηγήθηκαν από την Αθήνα στη Θήβα. Τα γεγονότα αυτά περιγράφει στο βιβλίο του "'«Δεκεμβριανή τραγωδία των ομήρων». ^ β: Δώρισε ένα σημαίνοντα αριθμό βιβλίων (10.000 τόμοι) στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ο Δήμος Ιωαννιτών έχει ονομάσει οδό προς τιμή του. Κωνσταντίνος Κοσμάς, Ευλόγιος Κουρίλας, Μητροπολίτης Κορυτσάς: εθνική και εκπαιδευτική δράση, Α.Π.Θ. Θεολογική Σχολή, τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, Διπλωματική Εργασία, Θεσσαλονίκη, 2016 [1] Ιστοσ. Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών-Πανδέκτης, Κουρίλας Ευλόγιος [Εικόνα]
|
Ο Ευλόγιος Κουριλάς Λαυριώτης (Αλβανικά: Evllogji Kurilla, 1880-1961) ήταν Ορθόδοξος επίσκοπος της Κορυτσάς στην Αλβανία μεταξύ των ετών 1937 και 1939, καθηγητής της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας, καθώς και συγγραφέας θρησκευτικών, ιστορικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Δημήτριος Βαλαλάς
|
Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της γενέτειράς του, εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Πριν ξεκινήσει την πανεπιστημιακή του καριέρα, εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός στην αλλοδαπή, έχοντας σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το 1965 εκλέχθηκε καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, όπου δίδαξε επί 22 χρόνια. Δημιούργησε το Εργαστήριο Εδαφομηχανικής και Θεμελιώσεων του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών.Την περίοδο 1974-75 ήταν κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής.Επίσης ήταν πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης από το 1975 ως το 1978. Θείος του ήταν ο πρώην βουλευτής και υπουργός, Ιωάννης Βαλαλάς.Έγινε βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία στις 6 Ιανουαρίου 1981, αντικαθιστώντας τον Γεώργιο Κοντογιώργη. Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2015 και η εξόδιος ακολουθία εψάλη στις 14 Νοεμβρίου στη Μητρόπολη Καστοριάς. Ήταν παντρεμένος με την ομότιμη καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Τερέζα-Αθηνά Πετζοπούλου, κόρη του στρατιωτικού Θωμά Πετζόπουλου, και απέκτησαν έναν γιο, το Θωμά, και μία κόρη, την Αγνή. Παράσημο της Εθνικής Αξίας στην Τάξη των Αξιωματικών της Γαλλικής Δημοκρατίας (απονέμεται από τον Πρωθυπουργό της Γαλλίας).
|
Ο Δημήτριος Βαλαλάς (Καστοριά, 1920 - Θεσσαλονίκη, 13 Νοεμβρίου 2015) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός καθηγητής και βουλευτής. Ήταν καθηγητής Εδαφομηχανικής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Επιμελήθηκε πολλά τεχνικά έργα, ανάμεσα στα οποία και την Κρεμαστή Γέφυρα του Μπορντό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82
|
Facebook Container
|
Αφού θα γίνει η εγκατάσταση του πρόσθετου, θα κλείσουν οι καρτέλες στο Facebook, θα διαγραφούν τα cookies του Facebook και θα πραγματοποιηθεί έξοδος από τον λογαριασμό. Την επόμενη φορά που θα πραγματοποιηθεί σύνδεση στο Facebook, ο ιστότοπος θα φορτώσει σε νέα καρτέλα. Η καρτέλα θα έχει μπλε χρώμα, υποδεικνύοντας ότι βρίσκεται στο «κοντέινερ». Ο χρήστης μπορεί να πραγματοποιήσει είσοδο και να χρησιμοποιήσει το Facebook ως συνήθως όταν βρίσκεται στο Facebook Container. Εάν ο χρήστης κάνει κλικ σε σύνδεσμο που δεν ανήκει στο Facebook ή περιηγηθεί σε ιστότοπο που δεν ανήκει στο Facebook στη γραμμή URL, αυτές οι σελίδες θα φορτώνουν εκτός του «κοντέινερ».
|
Το Facebook Container είναι πρόσθετο περιηγητή το οποίο διαχωρίζει την δραστηριότητα ενός χρήστη σε διάφορες ιστοσελίδες, διαγράφοντας τα cookies τρίτων, από το Facebook ώστε να μην σχετίζεται με τον λογαριασμό του χρήστη. Το πρόσθετο αναπτύχθηκε από το Ίδρυμα Mozilla και κυκλοφόρησε στις 27 Μαρτίου του 2018. Λειτουργεί και μπορεί να εγκατασταθεί μόνο στον φυλλομετρητή Mozilla Firefox. Το πρόσθετο έχει σχεδόν δύο εκατομμύρια κατεβάσματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Facebook_Container
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών 1909
|
Ο αγώνας του ανώμαλου δρόμου συνδυάστηκε με τους φοιτητικούς αθλητικούς αγώνες. Εντούτοις στο Στάδιο δεν συγκεντρώθηκαν παρά ελάχιστοι φίλαθλοι, κυρίως φοιτητές. Βασική αιτία της απουσίας θεατών αποτέλεσε το δριμύ ψύχος και το ψιλόβροχο που επικρατούσε, με αποτέλεσμα η "γυμνότης του Σταδίου" να προκαλέσει επικριτικά σχόλια στον τύπο. Τους αγώνες τίμησε με την παρουσία του ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄, ο διάδοχος Κωνσταντίνος, οι πριγκίπισσες Σοφία και Αλίκη και οι βασιλόπαιδες Χριστόφορος και Ανδρέας. Επίσης, παρέστησαν οι υπουργοί εξωτερικών Γεώργιος Μπαλτατζής και παιδείας Σπυρίδων Στάης, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Στέφανος Κυπαρίσσης, τα μέλη της Ολυμπιακής Επιτροπής και κάποιοι ξένοι διπλωμάτες. Η διαδρομή στην οποία διεξήχθη ο ανώμαλος δρόμος είχε συνολικό μήκος 12.000μ αλλά δεν υπάρχει περιγραφή της. Η εκκίνηση δόθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο στις 16:30 και οι δρομείς βγήκαν από την ΒΑ κρύπτη προς το λόφο του Αρδηττού. Επέστρεψαν έπειτα από 50΄ λεπτά περίπου. Στη νικήτρια ομάδα των αγώνων απονεμήθηκε το βαρύτιμο ασημένιο Κύπελλο, επίχρυσο εσωτερικά, που είχε προσφέρει ο Ιταλός βασιλέας Βιτόριο Εμμανουέλε. Το κατέκτησε ο Πανελλήνιος Γ.Σ. και αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα ο βασιλόπαις Γεώργιος, ως πρόεδρος της Ελλανοδίκου Επιτροπής, ανήγγειλε το αποτέλεσμα τηλεγραφικά στον βασιλιά της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του ανώμαλου δρόμου διεξήχθησαν οι φοιτητικοί αθλητικοί αγώνες, με τη συμμετοχή 47 φοιτητών, στους οποίους μετείχαν πολλοί γνωστοί πρωταθλητές. Σε αυτούς διεξήχθη για πρώτη φορά ο οπλίτης δρόμος 192μ, στον οποίο μετείχαν τέσσερις αθλητές που έτρεξαν με στρατιωτική εξάρτηση: λευκή ενδυμασία (παντελόνι, πουκάμισο) με αρβύλες, γυλιό, κλινοσκέπασμα, φυσιγγιοθήκες, σισιτιοδόχη (καραβάνα), υδροδοχείο (παγούρι), ξίφος και αραβίδα (βραχύκανο όπλο). Οι νικητές των φοιτητικών αγώνων ήταν: 100μ: Ι. Ρούσσος (Νομικής): 12.6 400μ: Σ. Ρωσσέτης (Νομικής): 58.4 800μ: Ι. Λέκας (Ιατρικής): 2.23.0 1500μ: Ηρ. Λαμπρόπουλος (Φιλοσοφικής): 4.59.0 110μ εμπ.: Μ. Μαντάς (Νομικής): 22.8 Οπλίτης δρόμος 192μ: Ι. Ρούσσος (Νομικής): Ύψος: Σ. Παπαπάνος (Νομικής): 1,55 Μήκος: Σ. Παπαπάνος (Νομικής): 5,765 Τριπλούν: Μ. Μαντάς (Νομικής): 12,83 Σφαιροβολία: Χ. Ζούρας (Ιατρικής): 11,00 Λιθοβολία: Χ. Ζούρας (Ιατρικής): 17,40 Ελληνική δισκοβολία: Γ. Ρεβελιώτης (Ιατρικής): 30,70 Ελληνικός ακοντισμός: Χ. Ζούρας (Ιατρικής): 40,71 εφ. "Εμπρός", 23/3/1909. εφ. "Σκριπ", 23/3/1909. Εφημερίδα "Αθλητικός Τύπος", 26-2-1932 σελ. 1 (ψηφιακή σελίδα 67) Αρχειοθετήθηκε 2015-09-28 στο Wayback Machine.
|
Tο Γ΄ Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών του 1909 διεξήχθη στις 22 Μαρτίου 1909, στην Αθήνα με την εκκίνηση και τον τερματισμό να γίνονται στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Νικητής αναδείχθηκε ο Πανελλήνιος Γ.Σ. και κατέκτησε το επαμειβόμενο κύπελλο του Βασιλιά της Ιταλίας Βιτόριο Εμμανουήλ. Μετείχαν ομάδες 4 αθλητών εξ όλων των συλλόγων, χωρίς να διευκρινίζεται ποιών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1909
|
Εξαφάνιση του Μπεν Νίνταμ
|
Ο Μπεν Νίνταμ ήταν σε διακοπές με τους γονείς του στην Κω (στους παππούδες του που είχαν μεταναστεύσει) στο χωριό Ηρακλής, όταν εξαφανίστηκε στις 24 Ιουλίου 1991. Την ημέρα της εξαφάνισης του Μπεν είχε αφεθεί στη φροντίδα των παππούδων του, ενώ η μητέρα του, Κέρι Νίνταμ, πήγε να εργαστεί σε ένα τοπικό ξενοδοχείο. Ο Μπεν μπαινόβγαινε στο σπίτι που η οικογένεια ανακαίνιζε και έπαιζε έξω: Περίπου στις 14:30, οι ενήλικες συνειδητοποίησαν ότι είχε εξαφανιστεί.Η οικογένεια του έψαξε πρώτα την περιοχή για τον Μπεν, υποθέτοντας ότι είχε περιπλανηθεί μακριά, ή ότι ο έφηβος γιος τους, ο Στίβεν, τον είχε πάρει για βόλτα με το μοτοποδήλατο του. Όταν τελικά δεν βρήκαν κανένα ίχνος του αγοριού, ενημέρωσαν την αστυνομία. Ωστόσο, η αστυνομία αμφισβήτησε τους Νίνταμ, κρατώντας τους ως κύριους ύποπτους, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ενημέρωση των αεροδρομίων και των λιμανιών. Τελικά διεύρυναν την αναζήτησή τους για το παιδί και τις επόμενες ημέρες πραγματοποιήθηκαν έρευνες από την Ελληνική Αστυνομία, το στρατό και το Πυροσβεστικό Σώμα. Το 2003, λίγο πριν από τη δωδέκατη επέτειο της εξαφάνισης του Μπεν, ο ιδιωτικός ανακριτής Ίαν Κρόσμπι επικοινώνησε με την ομάδα απεικόνισης προσώπων της Μητροπολιτικής Αστυνομίας και πρότεινε ότι θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ψηφιακά ενημερωμένης φωτογραφίας του Μπεν. Το έκαναν και χρησιμοποίησαν τεχνικές εξέλιξης της ηλικίας και μετέβαλαν μια φωτογραφία του μικρού Μπεν με το πώς θα φαινόταν σε ηλικία δεκατριών ετών. Μια άλλη φωτογραφία με την ηλικία του ενημερωμένη δημιουργήθηκε το 2007. Τον Οκτώβριο του 2012 η αστυνομία από το Ηνωμένο Βασίλειο ταξίδεψε στην Ελλάδα για να αναζητήσει ένα χώρο που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να περιέχουν τα λείψανα του Μπεν. Στις 19 Οκτωβρίου η Ελληνική αστυνομία, επικουρούμενη από μια ομάδα εξειδικευμένων συμβούλων αναζήτησης από την Αστυνομία του Νότιου Γιόρκσαϊρ, ξεκίνησε μια επιχείρηση για να εξετάσει το έδαφος του ακινήτου από το οποίο ο Μπεν εξαφανίστηκε. Η επιχείρηση, με την χρήση τεχνικού εξοπλισμού γεωφυσικής έρευνας, ιατροδικαστικους αρχαιολόγους και σκύλους ανίχνευσης σορού (HRD), πυροδοτήθηκε από μια σειρά πληροφοριών που είχε η αστυνομία ότι ο Μπεν είχε θαφτεί κατά λάθος από έναν οδηγό εκσκαφέα οικοδομικών μπάζων σε κοντινή απόσταση. Η επιχείρηση απέτυχε να εντοπίσει κάποιο ίχνος του παιδιού. Υπήρξαν πάνω από 300 αναφερόμενες θεάσεις αγοριών που ταιριάζουν στην περιγραφή του Μπεν, τόσο στην ελληνική ηπειρωτική χώρα όσο και στα ελληνικά νησιά. Οι περισσότερες έγιναν λίγο μετά την εξαφάνισή του κατά την περίοδο του 1991 έως το 1992. Υπήρχαν, επίσης, μια σειρά από περιπτώσεις όπου φαινόταν ότι το μυστήριο λύθηκε. Στα τέλη του 1995, ο ιδιωτικός ερευνητής Στράτος Μπακιρτζής βρήκε ένα ξανθό αγόρι, ηλικίας περίπου έξι ετών, που ζούσε με μια οικογένεια τσιγγάνων σε έναν καταυλισμό που βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη. Το παιδί ισχυρίστηκε ότι είχε δοθεί στους Τσιγγάνους, αφού εγκαταλείφθηκε από τους βιολογικούς του γονείς και την θετή μητέρα του, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι αγόρασαν το αγόρι από άλλους Τσιγγάνους. Ωστόσο, δεν βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχειά ότι ήταν ο Μπεν. Σεπτέμβριος 2016 Τον Σεπτέμβριο του 2016 η αστυνομία ενημέρωσε την Κέρι Νίνταμ ότι είχαν πληροφορίες ότι ένας άνδρας από την Κω είχε αναφέρει πως ο Κωνσταντίνος Μπάρκας, χειριστής εκσκαφέα που πέθανε το 2015, είχε πει ότι ο Μπεν είχε πεθάνει σε ένα ατύχημα και ότι ο Μπάρκας είχε καλύψει τη σορό σε ένα πηγάδι. Οι Βρετανοί ντετέκτιβ θεωρούν ότι καταπλάκωσε τον Μπεν με τον εκσκαφέα από ατύχημα και πανικοβλήθηκε, αποκρύπτοντας τα στοιχεία και μεταφέροντας το σώμα του σε μία κοντινή τοποθεσία. Τον Οκτώβριο του 2016 η μητέρα του Μπεν δήλωσε: ''Ο Ντίνο (σ.σ. Κωνσταντίνος Μπάρκας) ήξερε. Φυσικά και ήξερε από πάντα. Εύχομαι να καίγεται στην κόλαση''.Στις 16 Σεπτεμβρίου η αστυνομία άρχισε έρευνα για τα λείψανα, σε διαφορετική περιοχή από αυτή που έψαξε τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Οι ανασκαφές επικεντρώθηκαν γύρω από ένα δέντρο, το οποίο προφανώς φυτεύτηκε αφότου εξαφανίστηκε ο Μπεν. Οκτώβριος 2016 Οι ανασκαφές έληξαν στις 16 Οκτωβρίου. Περισσότεροι από 800 τόνοι χώματος είχαν ελεγχθεί και αντικείμενα ενδιαφέροντος επιστράφηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο για ιατροδικαστική ανάλυση. Ο υπεύθυνος αξιωματικός της βρετανικής αστυνομίας Τζον Κάουζινς δήλωσε ότι ένα αντικείμενο που βρέθηκε και "έμοιαζε με αντικείμενο που χρονολογείται από το 1991" είχε αναγνωριστεί από την οικογένεια Νίνταμ ότι ανήκε στον Μπεν όταν εξαφανίστηκε. Ο Κάουζινς δήλωσε: "Η ομάδα μου και εγώ γνωρίζουμε ότι μηχανήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου εκσκαφέα, χρησιμοποιήθηκαν για να καθαρίσουν μια έκταση γης στις 24 Ιουλίου 1991, πίσω από την αγροικία που ανακαινιζόταν από τους Νίνταμ.'' Στις 17 Οκτωβρίου ο ντετέκτιβ ανακοίνωσε επίσης ότι είναι ''πεπεισμένος πως ο Μπεν πέθανε την ίδια ημέρα που εξαφανίστηκε ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος κοντά στο αγρόκτημα στο χωριό Ηρακλής, όπου εθεάθη να παίζει για τελευταία φορά, και βρίσκεται θαμμένος στο νησί της Κω''. Ως αποτέλεσμα αυτού η Βρετανική αστυνομία έχει απορρίψει οποιαδήποτε άλλη υπόθεση για την εξαφάνιση του παιδιού και έχει σταματήσει τις αντίστοιχες έρευνες.Τον Δεκέμβριο του 2016 η μητέρα του Μπεν, Κέρι, δήλωσε ότι η αστυνομία του Γιορκσάιρ διαβεβαίωσε την οικογένεια Νίνταμ ότι: ''υπάρχουν άνθρωποι στο νησί που ξέρουν, αλλά είπαν ψέματα. Υπάρχουν άνθρωποι στην Κω που ξέρουν τι έγινε και πιθανότατα ξέρουν ακριβώς που είναι θαμμένος ο Μπεν.'' Τον Ιούλιο του 2017, η αστυνομία του Νότιου Γιορκσάιρ ανακοίνωσε ότι ίχνη αίματος εντοπίστηκαν σε ένα κομμάτι από σανδάλι καθώς και σε χώμα μέσα σε ένα αυτοκινητάκι, αντικείμενα που πιστεύεται ότι ανήκουν στον Μπεν. Η επικεφαλής του ιατροδικαστικού τμήματος της βρετανικής αστυνομίας δήλωσε πως η ομάδα της ανακάλυψε ένα γενετικό προφίλ χαρακτηριστικό αποσύνθεσης ανθρώπινου αίματος στο κομμάτι σανδαλιού και ότι το επόμενο βήμα είναι η λήψη DNA από το αντικείμενο ώστε να καθοριστεί σε ποιον ανήκει το αίμα. Σύμφωνα με τον επιθεωρητή Τζον Κάουζινς τα ευρήματα αυτά ενισχύουν την θεωρία ότι ο Μπεν σκοτώθηκε την ημέρα που εξαφανίστηκε και θάφτηκε στην Κω. Ωστόσο, τελικά αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχαν ίχνη του DNA του Μπεν. Εξαφάνιση της Μαντλίν ΜακΚαν
|
Ο Μπεν Νίνταμ (αγγλικά: Ben Needham, γεννήθηκε 29 Οκτωβρίου του 1989 στο Σέφιλντ) εξαφανίστηκε στις 24 Ιουλίου 1991 σε ηλικία 21 μηνών στο νησί της Κω. Κατόπιν αποτυχημένων αρχικών ερευνών στο νησί τις πρώτες ώρες της εξαφάνισής του, θεωρήθηκε ότι απήχθη. Παρά τις πολυάριθμες αναφορές θέασης του παιδιού όλα αυτά τα χρόνια, κανένα ίχνος του δεν έχει βρεθεί ποτέ. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες υποθέσεις αγνοουμένων στην ιστορία της Βρετανίας.Από το 2017, η Βρετανική Αστυνομία θεωρεί ότι ο Μπεν βρίσκεται θαμμένος στο νησί της Κω.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%B1%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD_%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC
|
Σανάια Τουέιν
|
Η Σανάια Τουέιν γεννήθηκε στο Γουίντσορ (Windsor) του Οντάριο, κόρη των Clarence και Sharon Edwards. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν αυτή ήταν 2 ετών, και η μητέρα της μετακόμισε μαζί με την Eilleen (πραγματικό όνομα της Σανάια) και την αδερφή της Jill στο Τίμμινς του Οντάριο, όπου παντρεύτηκε τον Jerry Twain. Αυτός υιοθέτησε τα κορίτσια, αλλάζοντας νόμιμα το επίθετό τους σε Τουέιν. Το ένα από τα 5 παιδιά, η Eilleen Twain είχε δύσκολη παιδική ηλικία στο Τίμμινς. Οι γονείς της έβγαζαν λίγα λεφτά και υπήρχε συχνά έλλειψη φαγητού στο σπίτι, ενώ η μητέρα έφτασε στο σημείο να καταφύγει σε καταφύγιο αστέγων στο Τορόντο, ταξιδεύοντας με τα παιδιά της 425 μίλια μακριά (684 χλμ). Η Σανάια εργαζόταν σε ένα εστιατόριο McDonald's στο Οντάριο, και ξεκίνησε να κερδίζει χρήματα τραγουδώντας σε τοπικά κλαμπ και μπαρ από πολύ μικρή ηλικία για να βοηθήσει την οικογένειά της να βγάζει τα προς το ζην. Αν και έχει εκφράσει τη δυσαρέσκειά της που τραγουδούσε σε τόσο "καπνισμένη" ατμόσφαιρα από μικρή ηλικία, η Σανάια πιστεύει πως αυτός ήταν ο λόγος που την ώθησε να γίνει μία επιτυχημένη τραγουδίστρια. Η Σανάια έχει πει: "Το βαθύτερο πάθος μου ήταν η μουσική και αυτό βοήθησε. Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι το μισώ. Μισούσα να πηγαίνω στα μπαρ και να τραγουδάω σε μεθυσμένους. Αλλά αγαπούσα τη μουσική και έτσι επιβίωσα". Έγραψε τα πρώτα της τραγούδια σε ηλικία 10 ετών, τα οποίο είχαν ύφος παραμυθιού. Ως παιδί, η Τουέιν έχει χαρακτηριστεί από τον παιδικό της φίλο Kenny Derasp ως ένα "πολύ σοβαρό παιδί που περνούσε πολλές ώρες στο δωμάτιό της". Η τέχνη της δημιουργίας, και του να γράφει στίχους είχε διαφορά για αυτήν από το να τους ερμηνεύει απλά και είχε για αυτήν ιδιαίτερα προοδευτική σημασία. Στις αρχές της δεκαετίας του 80, η Σανάια εργάστηκε στην εταιρία αναδάσωσης του πατέρα της στο βόρειο Οντάριο. Αν και η δουλειά είχε πολλές απαιτήσεις και ο μισθός ήταν ελάχιστος, η Σανάια έχει δηλώσει πως της άρεσε εκεί που δούλευε, γιατί είναι δυνατή και δεν φοβόταν τη σωματική άσκηση, ούτε το να περπατάει κάθε μέρα χιλιόμετρα μακριά κουβαλώντας δέντρα και ξύλα. Ωστόσο, η ίδια λέει πως μπορεί να μην είχε τη δυνατότητα να πλένεται και να φοράει μέικ απ, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να ξεκουραστεί στο δάσος μαζί με το σκυλί και την κιθάρα της, ενώ θα έγραφε τραγούδια. Το ταλέντο της Σανάια στο τραγούδι ήταν πηγαίο και δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Η οικογένειά της έκανε πολλές θυσίες για να της δώσει τα κατάλληλα φόντα για ένα λαμπρό μέλλον. Αρχικά η Σανάια έπιασε δουλειά κάπου στη βόρεια πλευρά του Οντάριο τραγουδώντας συνθέσεις από διάφορα μουσικά είδη. Στη συνέχεια όμως το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στη μουσική κάντρι. Σε αυτό τη βοήθησε σημαντικά και η Mary Bailey που εκτός από φίλη της, έγινε και μάνατζέρ της. Πάντοτε κάτω από τις υποδείξεις της καλής της φίλης, η Shania Twain υπέγραψε το πρώτο της δισκογραφικό συμβόλαιο (1991). Συνεργάστηκε με τον Dick Frank και στη συνέχεια ηχογράφησε το πρώτο της δοκιμαστικό tape στο Nashville υπό την καθοδήγηση του συνθέτη και παραγωγό Norro Wilson και του μάνατζερ της Mercury Records, Buddy Cannon. Δεν πέρασε πολύ καιρός και η Shania δέχθηκε ένα μεγάλο χτύπημα. Έχασε και τους δυο της γονείς. Ο χαμός των αγαπημένων της προσώπων, την έκανε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική. Οι πρώτες της ερμηνείες ήταν συνθέσεις των Mike Reid και Kent Robbins και αποτέλεσαν το υλικό της πρώτης της δισκογραφικής δουλειάς. Το καλύτερο τραγούδι ήταν το 'God Ain't Gonna Get Υoυ For That' και ήταν αρκετό για να φανεί το πηγαίο ταλέντο της. Κάποιοι άλλοι άκουσαν το 'Dance With The One That Brought You' και σύγκριναν τη φωνή της Σανάια με αυτήν της Trisha Yearwood. Η δισκογραφική της δουλειά που την έκανε γνωστή το 1994, περιείχε ποπ συνθέσεις και παραγωγές του Robert 'Mutt' Lange (είχε γράψει τραγούδια στους Def Leppard και τους Foreigner) που εκτός από πολύτιμος συνεργάτης της Shania Twain ήταν και ο σύντροφος της ζωής της. Οι δυο τους δούλεψαν αμέτρητες ώρες στο Nashville και το "The Woman Ιn Me" δικαίωσε τον κόπο τους μπαίνοντας αμέσως στα charts των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα χρόνο αργότερα το ίδιο άλμπουμ ξαναμπήκε στα charts και έμεινε εκεί για έξι ακόμα μήνες. Τέσσερα από τα singles του 'Woman In Me' ανέβηκαν στο Τοp 10 των country singles της Αμερικής ενώ οι πωλήσεις του άλμπουμ μέχρι το 1998 είχαν ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Αμερική. Εκείνη τη χρονιά η Σανάια κέρδισε τα περισσότερα από τα κάντρι βραβεία συμπεριλαμβανομένου του Entertainer Of The Year trophy. Το 1997, η Σανάια κυκλοφόρησε το επόμενο άμπλουμ της, Come on over. Αυτό το άλμπουμ την καθιέρωσε ως διεθνώς αναγνωρίσιμη καλλιτέχνη. Σιγά σιγά, το άλμπουμ ξεκίνησε να κάνει υψηλές πωλήσεις. Δεν έφτασε ποτέ στην πρώτη θέση, αλλά χάρις της πολυπλατινένιας επιτυχίας "You're Still the One", οι πωλήσεις κορυφώθηκαν και έσπασαν κάθε ρεκόρ. Άλλα τραγούδια όπως "Don't Be Stupid", "You've Got A Way", "Man! I Feel Like a Woman!", "That Don't Impress Me Much" και "From This Moment On" έγιναν τεράστιες επιτυχίες από τον εντυπωσιακό αριθμό των 12 singles που κυκλοφόρησαν από αυτό το άλμπουμ. Το άλμπουμ για τα επόμενα 2 χρόνια παρέμεινε στο top 20 των πωλήσεων παγκοσμίως, καταφέρνοντας τις υπερβολικά υψηλές πωλήσεις των 39 εκατομμυρίων αντιτύπων. Θεωρείται το πιο εμπορικό άλμπουμ από γυναίκα τραγουδίστρια όλων των εποχών καθώς και το πιο εμπορικό γενικά για τη μουσική κάντρι. Τέσσερα τραγούδια από τον δίσκο κέρδισαν βραβείο Γκράμμυ μέσα στα επόμενα 2 χρόνια. Ο Lange κέρδισε Grammys για τα "You're Still the One" και "Come on Over". Παρά τις πωλήσεις-ρεκόρ του δίσκου, δεν έφτασε ποτέ στην πρώτη θέση του Billboard 200, αλλά μέχρι την #2 με διαφορά ελάχιστα αντίτυπα από το αντίστοιχο άλμπουμ στην πρώτη θέση. Το 1999, το "Come on Over" διασκευάστηκε για την Ευρωπαϊκή αγορά ως ένα ποπ άλμπουμ με λιγότερες country ενορχηστρώσεις και της έδωσε τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα στην Ευρώπη. Το "Come on over" πήγε στο #1 στο βρετανικό album chart και παρέμεινε στην πρώτη θέση για 11 εβδομάδες. Ήταν ο πιο εμπορικός δίσκος της χρονιάς στο Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και ένας δίσκος bestseller και για άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα στη Γερμανία και σχεδόν άλλα 4 εκατομμύρια στην Αγγλία. Τα τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη ήταν τα "That Don't Impress Me Much", και το "Man! I Feel Like a Woman!". Επιπλέον το άλμπουμ κατέχει το ρεκόρ της μεγαλύτερης διάρκειας στο Top 20 των αμερικανικών πωλήσεων (99 εβδομάδες). Το 1998 τραγούδησε μαζί με τις Mariah Carey, Celine Dion, Gloria Estefan και Aretha Franklin στο VH1 DIVAS Concert 1999. Την ίδια χρονιά, η Σανάια έκανε την πρώτη της παγκόσμια περιοδεία με μεγάλη επιτυχία. 1993 : Shania Twain 1995 : The woman in me 1997 : Come on Over 2002 : Up! 2017 : Now 2023 : Queen of Me 2004 : Greatest Hits
|
Η Σανάια Τουέιν (Shania Twain, γεννημένη ως Eilleen Regina Edwards, 28 Αυγούστου 1965) είναι Καναδή πολυβραβευμένη τραγουδίστρια, συνθέτρια και στιχουργός της κάντρι μουσικής. Η φήμη της καθιερώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 με το άλμπουμ The Woman in Me (1995) με πωλήσεις πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα, και κορυφώθηκε με το παγκοσμίως επιτυχημένο Come on over το 1997, το οποίο μετατράπηκε στο πιο εμπορικό άλμπουμ όλων των εποχών από γυναίκα τραγουδίστρια, καθώς και το πιο εμπορικό άλμπουμ μουσικής κάντρι όλων των εποχών. Το Come on over έχει πουλήσει πάνω από 40 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και θεωρείται ένα από τα 10 πιο επιτυχημένα και εμβληματικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει στην ιστορία της μουσικής. Η Σανάια έχει στην κατοχή της 5 βραβεία Γκράμμυ, και άλλα 27 βραβεία BMI για το στιχουργικό της έργο. Είναι η μόνη γυναίκα τραγουδίστρια με 3 διαμαντένιους δίσκους στις ΗΠΑ ενώ είναι η 2η πιο εμπορική τραγουδίστρια στον Καναδά μετά τη Σελίν Ντιόν. Η Σανάια Τουέιν έχει συνολικά πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Η μακροχρόνια συνεργασία της με τον μουσικό παραγωγό και πρώην σύζυγό της, Robert John "Mutt" Lange, σηματοδότησε την αρχή μιας καινούργιας κατηγορίας κάντρι μουσικής, με επιρροές από ροκ, ποπ και ηλεκτρονικούς ήχους, που θεωρήθηκε πρωτοποριακή και άλλαξε τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας, δημιουργώντας ένα crossover μουσικό φαινόμενο. Μετά από 15 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, επέστρεψε στη μουσική με το άλμπουμ Now, το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2017.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%CE%BD
|
Ανδρέας Εμπειρίκος
|
Ο Εμπειρίκος γεννήθηκε το 1901 στη Μπράιλα της Ρουμανίας. Οι γονείς του απέκτησαν τρία ακόμη αγόρια, τον Μαρή, τον Δημοσθένη που πέθανε νέος και τον Κίμωνα. Ο πατέρας του, Λεωνίδας Ανδρ. Εμπειρίκος ήταν εφοπλιστής, γόνος παλαιάς οικογένειας ναυτικών με καταγωγή από την Άνδρο. Μαζί με τους αδελφούς του Μιχάλη και Μαρή Εμπειρίκο, υπήρξε ιδρυτής της Εθνικής Ατμοπλοΐας Ελλάδος (1909-1935), της Embiricos Brothers, της Byron Steamship Co. Ltd. καθώς και άλλων εταιρειών. Την περίοδο 1917-18 υπήρξε επίσης βουλευτής της κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου και υπουργός Επισιτισμού. Η μητέρα του Ανδρέα Εμπειρίκου, Στεφανία, ήταν κόρη του Λεωνίδα Κυδωνιέως από την Άνδρο και της Ρωσίδας Σολωμονίδος Κοβαλένκο, από το Κίεβο. Το 1902 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου και έξι χρόνια αργότερα στην Αθήνα. Την περίοδο 1912-17 φοίτησε στο γυμνάσιο της Σχολής Μακρή και στη συνέχεια υπηρέτησε τη θητεία του στο ναυτικό. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά σύντομα διέκοψε τις σπουδές του και μετακόμισε στη Λωζάνη, όπου είχε εγκατασταθεί η μητέρα του μετά τον χωρισμό της από τον πατέρα του. Εκεί σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο και έγραψε τα πρώτα του ποιήματα. Ο Οδυσσέας Ελύτης αναφέρει για τα πρώιμα ποιητικά του έργα πως «η συναισθηματική του εκτόνωση σε στίχους είχε αρχίσει τόσο πρόωρα που σε ηλικία είκοσι χρονών να διαθέτει ήδη στο ενεργητικό του ένα πλήθος ποιήματα γραμμένα πάνω στ' αχνάρια των ποιητών που κάθε φορά τον γοήτευαν περισσότερο, κατ' εξοχήν του Κωστή Παλαμά». Την περίοδο 1921-25 εργάστηκε στην οικογενειακή ναυτιλιακή εταιρεία Byron Steamship Co. Ltd. του Λονδίνου και παράλληλα σπούδασε φιλοσοφία και αγγλική φιλολογία. Το 1926 ήρθε σε διάσταση με τον πατέρα του και ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχανάλυση. Κοντά στον Ρενέ Λαφόργκ (René Laforgue), ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας Παρισίων, έκανε προσωπική και διδακτική ανάλυση. Συνδέθηκε με αρκετούς Γάλλους ψυχαναλυτές, μεταξύ αυτών και ο Φρουά Γουιτμάν, ο οποίος είχε ενδιαφέρον για τη μοντέρνα ποίηση και περίπου το 1929 έφερε σε επαφή τον Εμπειρίκο με την ομάδα των υπερρεαλιστών. Ο Εμπειρίκος επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 και εργάστηκε για ένα διάστημα στα ναυπηγεία του πατέρα του, πριν παραιτηθεί έχοντας αποφασίσει να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση. Στις 25 Ιανουαρίου του 1935 έδωσε μία ιστορικά σημαντική διάλεξη «Περί συρρεαλισμού» στη Λέσχη Καλλιτεχνών εισάγοντας ουσιαστικά τον υπερρεαλισμό στον ελληνικό χώρο. Για τον αντίκτυπό της ο Ελύτης έγραψε πως η διάλεξη έγινε «μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη υπήρχαν και άλλοι ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο, που τους έλεγαν Φρόυντ ή Μπρετόν». Τον Μάρτιο του ίδιου έτους εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Υψικάμινος, η οποία περιείχε 63 πεζόμορφα ποιήματα και τυπώθηκε στις εκδόσεις «Κασταλία». Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ελύτη, με τον οποίο επισκέφτηκε το σπίτι του ζωγράφου Θεόφιλου στη Μυτιλήνη. Από το 1935 άρχισε να ασκεί την ψυχανάλυση ως επάγγελμα, αναγνωρισμένος από τη Διεθνή Ψυχαναλυτική Ένωση ως «διδάσκων ψυχαναλυτής», ενώ παράλληλα αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία, συνεχίζοντας τις προσπάθειες διάδοσης και υπεράσπισης του υπερρεαλισμού. Την περίοδο 5-29 Μαρτίου του 1936 οργάνωσε στο σπίτι του «Επίδειξη σουρρεαλιστικών έργων», η οποία περιλάμβανε έργα των Μαξ, Ερνστ, Όσκαρ Ντομίνγκεζ και άλλων ζωγράφων, σπάνια βιβλία, πρώτες εκδόσεις υπερρεαλιστών, τα μανιφέστα του κινήματος και φωτογραφικό υλικό. Είχε προηγηθεί μια αποτυχημένη προσπάθεια έκδοσης ενός περιοδικού εντύπου για τον υπερρεαλισμό (Ο Θίασος) μαζί με τον Ελύτη και τον Νικόλα Κάλα. Το 1938 μετέφρασε κείμενα του Αντρέ Μπρετόν στο τεύχος Υπερ(ρ)εαλισμός Α΄, ενώ ποιήματα από τη συλλογή του Ενδοχώρα δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Νέα Γράμματα. Παράλληλα, έως και το 1939, πραγματοποιούσε τακτικά ταξίδια στη Γαλλία, προκειμένου να διατηρεί τις επαφές του με τους Γάλλους υπερρεαλιστές. Σε νεαρή ηλικία ο Εμπειρίκος ενστερνίστηκε τον Μαρξισμό ενθουσιασμένος από τη Ρωσική Επανάσταση. Ο ίδιος είχε δηλώσει σχετικά ότι «παλαιότερα είχα απόλυτα προσχωρήσει στον μαρξισμόν. Είχα βαθύτατα συγκινηθεί από τη ρωσική επανάσταση κλπ». Οι πρώιμες ρομαντικές απόψεις του για το μαρξισμό και την Οκτωβριανή Επανάσταση αποτυπώνονται σε έξι ποιητικά σχεδιάσματα, τα περισσότερα από τα οποία παρέμειναν ημιτελή. Σε αυτά περιλαμβάνονται τα μη-υπερρεαλιστικά ποιήματα με τίτλο Κόκκινο Τραγούδι και Σκηνές μελλοντικών γεγονότων. Σύντομα ο Εμπερίκος αποκήρυξε τον κομμουνισμό και η διάστασή του έγινε ακόμα μεγαλύτερη μετά από ένα αναπάντεχο γι' αυτόν γεγονός, τη σύλληψή του από τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, κατά τα Δεκεμβριανά, στις 31 Δεκεμβρίου. Αφότου πέρασε από ανάκριση, οδηγήθηκε μαζί με άλλους ομήρους που σχημάτιζαν φάλαγγα, στο χωριό Κρώρα, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει στη Θήβα και από εκεί να επιστρέψει στην Αθήνα. Αυτή η εμπειρία ανήκει στη βάση της συγγραφής του Μέγα Ανατολικού που κατά μία ερμηνεία συμβολίζει μεταξύ άλλων και την άρνηση οποιασδήποτε κρατικής μορφής κομμουνισμού. Η σχέση του Εμπειρίκου με την Αριστερά ανανεώθηκε λίγα χρόνια αργότερα, επηρεασμένος μεταξύ άλλων από το κίνημα των μπήτνικς αλλά και της Νέας Αριστεράς στην Αμερική, με αποτέλεσμα να ξαναγίνει αριστερός, όχι όμως και κομμουνιστής.Το 1940 παντρεύτηκε την ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου με την οποία χώρισε το 1944. Στο διάστημα της κατοχής ο Εμπειρίκος οργάνωνε στο σπίτι του συγκεντρώσεις φίλων λογοτεχνών, όπου διαβάζονταν αποσπάσματα των έργων τους, καθώς και άλλων νέων συγγραφέων. Αρχικά οι συναντήσεις αυτές αφορούσαν λίγους στενούς φίλους του Εμπειρίκου, ωστόσο σύντομα διευρύνθηκαν και έφθασαν να περιλαμβάνουν έναν ευρύ κύκλο καλλιτεχνών, με συμμετοχή ποιητών όπως ο Νίκος Γκάτσος, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Νάνος Βαλαωρίτης και άλλοι. Το 1945 άρχισε να γράφει το τολμηρό μυθιστόρημα Ο Μέγας Ανατολικός, ενώ παράλληλα ολοκλήρωσε τα κείμενα Ζεμφύρα ή Το μυστικό της Πασιφάης και Βεατρίκη ή Ένας έρωτας του Buffalo Bill. Δημοσίευσε επίσης ένα κείμενο για τον Νίκο Εγγονόπουλο στο περιοδικό Τετράδιο με τίτλο «Νικόλαος Εγγονόπουλος ή το θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου», ενώ τυπώθηκε και η Ενδοχώρα, από τις εκδόσεις του περιοδικού Τετράδιο. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1947 με την ερασιτέχνη ζωγράφο Βιβίκα (Ευριδίκη) Ζήση (με την οποία απέκτησαν το 1957 ένα παιδί, το Λεωνίδα) , και το 1948 συμμετείχε στην πρώτη ελληνική ψυχαναλυτική ομάδα με τους Γιώργο Ζαβιτζιάνο και Δημήτρη Κουρέτα. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε ο θάνατος του πατέρα του στη Γενεύη. Το 1962 μαζί με τον Ελύτη και τον Γιώργο Θεοτοκά ταξίδεψαν στην Σοβιετική Ένωση ύστερα από πρόσκληση του Συνδέσμου «ΕΣΣΔ – Ελλάς», προκειμένου να έρθουν σε επαφή με τους πνευματικούς ανθρώπους της Σοβιετικής Ένωσης και να αποκτήσουν νέα εικόνα για τα δρώμενα στη χώρα. Ο Εμπειρίκος κατέγραψε τις εμπειρίες του σε ημερολόγιο και έγραψε ποιήματα σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1963 πραγματοποίησε μια ομιλία αφιερωμένη στον Νίκο Εγγονόπουλο, στην αίθουσα του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου, με την ευκαιρία της ατομικής έκθεσης του ζωγράφου. Τον επόμενο χρόνο ολοκλήρωσε το μακροσκελές επικό ποίημα Η άσπρη φάλαινα (παραλλαγαί στο μέγα θέμα του Moby-Dick του Herman Melville), απόσπασμα του οποίου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Συντέλεια (1991), ενώ τρία χρόνια αργότερα ξεκίνησε τη συγγραφή του [Άρμαλα ή] Εισαγωγή σε μία πόλι, κείμενο που θα αποτελούσε την εισαγωγή ενός νέου μυθιστορήματος, το οποίο όμως δεν ολοκληρώθηκε. Στις 26 Ιανουαρίου 1971 έδωσε διάλεξη στο Κολλέγιο Αθηνών για τη μοντέρνα ποίηση και το 1973 μίλησε για το έργο του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τη χρονιά αυτή σημειώθηκε και ο θάνατος της μητέρας του. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος πέθανε στην Κηφισιά στις 3 Αυγούστου 1975, σε ηλικία 74 ετών, από καρκίνο του πνεύμονα. Μετά τον θάνατό του, εκδόθηκε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα Ο Μέγας Ανατολικός (1990-1992) σε οκτώ τόμους. Το 2001, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου με τον εορτασμό του Έτους Εμπειρίκου, που συνοδεύτηκε από πολυάριθμες τιμητικές εκδηλώσεις, με σκοπό την επανεξέταση και προβολή του έργου του. Η εμφάνιση του Εμπειρίκου στα ελληνικά γράμματα έγινε το 1935, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του Υψικάμινος, η οποία κυκλοφόρησε σε διακόσια ή διακόσια πενήντα αντίτυπα που εξαντλήθηκαν. Κατά τον ίδιο, το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού προκλήθηκε διότι το έργο θεωρήθηκε «σκανδαλώδες, γραμμένα από έναν παράφρονα».Η Υψικάμινος έχει χαρακτηριστεί ως το πρώτο δημοσιευμένο υπερρεαλιστικό ποιητικό κείμενο στην Ελλάδα, το οποίο αντιπροσωπεύει την κατεξοχήν «λυρική» περίοδο του Εμπειρίκου. Κατά τον ίδιο τον Εμπειρίκο υπήρξε η πρώτη πραγματική εκδήλωση και πράξη του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα. Η συλλογή περιέχει 63 πεζόμορφα ποιήματα, μικρής έκτασης και χαρακτηρίζεται από την ιδιοτυπία της γλώσσας του Εμπειρίκου, με λόγιους τύπους και σχηματισμούς. Η δεύτερη ποιητική συλλογή του, Ενδοχώρα, εκδόθηκε δέκα χρόνια αργότερα, αν και η έκδοσή της είχε αναγγελθεί από το 1937. Περιέχει 112 ποιήματα, γραμμένα την περίοδο 1934-37 και χαρακτηρίζεται από εμφανείς διαφορές σε σύγκριση με την Υψικάμινο, τόσο στη μορφή των ποιημάτων όσο και στη «λογικότερη» χρήση της γλώσσας και τη συνακόλουθη θεματική τους καθαρότητα. Χαρακτηρίζεται ακόμα ως έργο στο οποίο επιχειρείται η σύζευξη του υπερρεαλισμού με την ελληνική λαϊκή παράδοση. Σε αντίθεση με την Υψικάμινο που αντιμετωπίστηκε με ειρωνεία και χλευασμό από τους περισσότερους κριτικούς, η Ενδοχώρα επαινέθηκε και υπήρξε δημοφιλέστερη, ωστόσο και οι δύο συλλογές άσκησαν αποφασιστική επίδραση σε σύγχρονους λογοτέχνες, κυρίως στον Οδυσσέα Ελύτη, στον Νικόλαο Κάλα, στον Νίκο Γκάτσο και στον Νίκο Εγγονόπουλο. Το 1960 τυπώθηκαν τα Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία, έργο που από τον τίτλο του μαρτυρά τον μυθοποιητικό χαρακτήρα του. Γράφτηκε κατά τη δεκαετία 1936-46 και ορισμένα αποσπάσματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Νέα Γράμματα πριν την έκδοση του. Αποτελείται από τρεις ενότητες που τιτλοφορούνται Μυθιστορίαι, Τα γεγονότα και εγώ και Πρόσωπα και Έπη αντίστοιχα, περιέχοντας αφηγηματικά κείμενα σχετιζόμενα περισσότερο με τον πεζό λόγο. Οι μυθιστορίες ανακαλούν το ρομάντζο των ελληνιστικών χρόνων και το ερωτικό ιπποτικό μυθιστόρημα των Βυζαντινών, ενώ η δεύτερη ενότητα της συλλογής αποτελείται από μυθοποιημένες ιστορίες με κεντρικό πρωταγωνιστή ή αφηγητή τον συγγραφέα τους. Στη μεγαλύτερη σε έκταση ενότητα Πρόσωπα και Έπη, οι εξιστορήσεις επικεντρώνονται γύρω από ιστορικά πρόσωπα ή μυθολογικά θέματα, μαρτυρώντας τη στροφή του Εμπειρίκου στην ελληνική παράδοση και λογοτεχνία. Εκδοτικά μεταγενέστερο των Γραπτών υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό κείμενο του Εμπειρίκου, με τίτλο Αργώ ή Πλους αεροστάτου. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1964-5, στο περιοδικό Πάλι και μεταφράστηκε τον ίδιο χρόνο από τον Μισέλ Σονιέ (Michel Saunier) στο γαλλικό περιοδικό Mercure de France. Η έκδοση του συνέβη με σημαντική καθυστέρηση το 1980. Η συγγραφή της Αργώς τοποθετείται πριν τη συλλογή των Γραπτών ή τουλάχιστον παράλληλα με αυτή. Το έργο πραγματεύεται δύο παράλληλες ερωτικές ιστορίες και φέρει πιο καθαρά δείγματα της μεταγενέστερης πορείας που ακολούθησε ο Εμπειρίκος, σε ό,τι αφορά τη διακήρυξη ενός κοσμικού και ιδεολογικού συστήματος για τη δημιουργία ενός ελεύθερου, αταξικού και ερωτικά απελευθερωμένου κόσμου. Η ποιητική συλλογή Οκτάνα εκφράζει επίσης ένα συγκροτημένο φιλοσοφικό και κοσμικό σύστημα, πραγματευόμενη τον έρωτα, τον θάνατο και το όραμα ενός νέου κόσμου ως βασικά θέματα. Αποτελείται από 31 πεζά κείμενα, λυρικής διάθεσης, τα οποία καλύπτουν μία μεγάλη χρονική περίοδο, γραμμένα από το 1942 μέχρι το 1965. Στο κείμενο της συλλογής με τίτλο Όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα (1965), ο Εμπειρίκος αναφέρεται στη δημιουργία μίας νέας πόλης που θα ονομαστεί Οκτάνα, συνοψίζοντας τις αρχές μιας «ερωτικής, φροϋδικής φιλοσοφίας, επικεντρωμένης στη σεξουαλική επιθυμία» και με προτεραιότητα στην καθαρά πνευματική λειτουργία της ποίησης. Η Οκτάνα έχει χαρακτηριστεί ως η υπέρτατη διακήρυξη του Εμπειρίκου και οριακό πιστεύω του, ενώ όπως ο ίδιος ο Εμπειρίκος τονίζει, αποτελεί μια ουτοπική παγκόσμια πολιτεία «ὄχι πολιτικῆς μὰ ψυχικῆς ἑνότητος μὲ ἀνέπαφες τὶς πνευματικὲς καὶ ἐθνικὲς ἰδιομορφίες ἑκάστης ἐθνικῆς ὁλότητος, εἰς μίαν πλήρη καὶ ἀρραγὴ ἀδελφοσύνη ἐθνῶν, λαῶν καὶ ἀτόμων, μὲ πλήρη σεβασμὸ ἑκάστου». Στην ίδια συλλογή περιέχονται τέσσερα πεζά ποιήματα, γραμμένα την περίοδο 1963-64, με αναφορές σε ποιητές της μπητ γενιάς, που φανερώνουν την ιδεολογική του συγγένεια με τα ειρηνιστικά αλλά και αναρχικά κηρύγματά της. Στο ποίημα Οι Μπεάτοι ή της μή συμμορφώσεως οι Άγιοι, ο Εμπειρίκος αναφέρεται εκτενώς σε λογοτεχνικούς ομοϊδεάτες του ή άλλες μορφές που του άσκησαν επίδραση, περιλαμβάνοντας μεταξύ άλλων τους Τζακ Κέρουακ, Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Σίγκμουντ Φρόυντ, Καρλ Μαρξ, Χένρυ Μίλλερ, Φρίντριχ Νίτσε, Βικτόρ Ουγκώ, Άγγελο Σικελιανό, Βλαντίμιρ Λένιν και Κωνσταντίνο Π. Καβάφη. Ο τίτλος αποτελεί ταυτόχρονη αναφορά στους ποιητές μπητ (beat), αλλά και στο λατινικό beati (=ευλογημένοι, μακάριοι). Το 1984 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή Αι Γενεαί Πάσαι ή Η Σήμερον ως αύριον και ως χθες. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη μίας συλλογής με τον τίτλο Η Σήμερον ως αύριον και ως χθες δόθηκαν για πρώτη φορά στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Τραμ (1976), όπου δημοσιεύτηκε το ποίημα της συλλογής με τίτλο Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας, χρονολογημένο το 1966. Ποιήματα από την ίδια συλλογή δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1965 στο περιοδικό Πάλι (τεύχος 5, σελ. 336-342). Θεωρείται πως η συλλογή συγκροτήθηκε την περίοδο 1965-72, χωρίς όμως να εγκαταλείψει ο Εμπειρίκος το χειρόγραφό του μέχρι το τέλος της ζωής του. Η μορφή και η θεματολογία του έργου βρίσκεται πλησιέστερα σε εκείνες της Ενδοχώρας. Το μοναδικό μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, το οκτάτομο έργο Ο Μέγας Ανατολικός, δημοσιεύτηκε την περίοδο 1990-92 και συνιστά ένα από τα πλέον τολμηρά και ογκώδη μυθιστορήματα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Εμπειρίκος επεξεργάστηκε το έργο από το 1945 σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, αν και ελάχιστες μαρτυρίες για αυτό ή αποσπάσματά του εμφανίστηκαν δημόσια μέχρι την έκδοσή του. Χαρακτηρίστηκε ως το μείζον έργο του και έγινε αποδεκτό με άκρατο ενθουσιασμό ή βίαιη επίκριση, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις εξαιτίας της ελευθεροστομίας του και του ερωτικού περιεχομένου του. Το 1995, με αφορμή τα είκοσι χρόνια από τον θάνατό του, εκδόθηκε αυτοτελώς το ποίημα Ες-ες-ες-ερ Ρωσία, το οποίο αποτελεί ένα είδος χρονικού της επίσκεψης του στη Ρωσία, το Δεκέμβριο του 1962. Το ποίημα είναι αξιοσημείωτο ως πηγή αυτοβιογραφικών στοιχείων, πολιτικό σχόλιο της εποχής στην οποία γράφτηκε, αλλά και ως ιστορικό ντοκουμέντο. Το 1998 εκδόθηκε το πεζό Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης, έργο που εντάσσεται στα πλαίσια μίας ανέκδοτης τριλογίας του Εμπειρίκου με τίτλο Τα Χαϊμαλιά του Έρωτα και των Αρμάτων, στην οποία περιλαμβάνονται η Αργώ ή Πλους αεροστάτου και το πεζό Βεατρίκη ή Ο Έρωτας του Buffalo Bill. Η συγγραφή της Ζεμφύρας ολοκληρώθηκε στις 15 Ιουνίου του 1945, όπως δηλώνεται στο τέλος του έργου, δεν γνωρίζουμε όμως πότε άρχισε. Μαζί με την Αργώ θεωρείται «δορυφόρος» του Μεγάλου Ανατολικού, μεταφέροντας σε σμίκρυνση τη μεγάλη τοιχογραφία του τελευταίου, αν και ως κείμενα διατηρούν την ανεξαρτησία τους, διαθέτοντας πρωτότυπα θέματα. Η Ζεμφύρα πραγματεύεται τον έρωτα ενός λιονταριού και της θηριοδαμάστριάς του, θέμα που μπορεί να ανιχνευτεί για πρώτη φορά στο ποίημα Λέοντες ωρυόμενοι επί στήθους παρθένου της Υψικαμίνου. Ο ελληνικός μύθος της Πασιφάης, που υπήρξε βασίλισσα της Κρήτης και μητέρα του Μινώταυρου, απασχόλησε ελάχιστα τους νεότερους Έλληνες ποιητές, ωστόσο ο Εμπειρίκος τον συνέδεσε με το κεντρικό θέμα του έργου του, που αφορά στον παρά φύση έρωτα της Ζεμφύρας. Το 2004 και 2006 ανακαλύφθηκε το χαμένο προπολεμικό αρχείο του Εμπειρίκου, το οποίο περιλαμβάνει φωτογραφίες και επιστολές, μία εκδοχή της Ενδοχώρας και των Γραπτών, την μοναδική σωζώμενη, δακτυλόγραφη μορφή της Υψικαμίνου, το κείμενο της περίφημης διάλεξης Περί Σουρρεαλισμού, αλλά και τα πρό του 1935 ποιήματα, τα οποία συγκροτούν μία συλλογή με τίτλο Προϊστορία ή Καταγωγή. Το τελευταίο εύρημα φέρει ειδικό βάρος, διότι μαζί με τις επιστολές φανερώνει τις παλαμικές και ψυχαρικές επιρροές του Εμπειρίκου και τις πρώιμες απόψεις του πάνω στη γλώσσα και την ποίηση προ της σύνδεσής του με το υπερρρεαλιστικό κίνημα. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος υπήρξε ο πρώτος Έλληνας ψυχαναλυτής, που εξάσκησε την ψυχανάλυση κατά την περίοδο 1935-50, σε μία εποχή απαξίας της εκ μέρους της ελληνικής διανόησης με μοναδική εξαίρεση τον Άγγελο Κατακουζηνό, τον περίφημο νευρολόγο-ψυχίατρο που τον υποστήριξε θερμά. Υπήρξε επίσης ο πρώτος Έλληνας ψυχαναλυτής που αναγνωρίστηκε από τη Γαλλική Ψυχαναλυτική Εταιρεία, και κατ' επέκταση από την Διεθνή Ψυχαναλυτική Ένωση, ως «διδάσκων ψυχαναλυτής». Μαζί με τον ψυχαναλυτή και ιδρυτή της ισπανόφωνης υπερρεαλιστικής ομάδας, Άλντο Πελεγκρίνι (1903-73), αποτελούν μοναδικές περιπτώσεις εισηγητών της ψυχανάλυσης και υπερρεαλιστικών ομάδων ταυτόχρονα. Η ενασχόλησή του Εμπειρίκου με την ψυχανάλυση ξεκίνησε την περίοδο των σπουδών του στη Γαλλία, κατά την οποία συνδέθηκε με τον Ρενέ Λαφόργκ, έναν από τους ιδρυτές της γαλλικής ψυχανάλυσης. Αναλύθηκε τρία χρόνια στον Λαφόργκ και ήρθε σε επαφή με πολλούς Γάλλους ψυχαναλυτές. Ως εισηγητής της ψυχανάλυσης στην Ελλάδα, ξεκίνησε να την εξασκεί το 1935 στην Αθήνα, σχηματίζοντας μαζί με τους ψυχιάτρους Δημήτριο Κουρέτα και Γεώργιο Ζαβιτζιάνο μία μικρή ομάδα ενδιαφερόμενων, σε άμεση επαφή και συνεργασία με την Μαρία Βοναπάρτη, η οποία, όπως σημειώνει ο Εμπειρίκος συμμετείχε στους «αγώνες των πρώτων ορθοδόξων Ελλήνων ψυχαναλυτών». Στις πρώτες προσπάθειες της ομάδας συμμετείχε επίσης ο γλωσσολόγος Μανόλης Τριανταφυλλίδης, αν και μόνο ο Εμπειρίκος πρότεινε τυπικές ψυχαναλύσεις ενηλίκων νευρωτικών, για τις οποίες, καθώς φαίνεται, δεν είχε αλληλεπίδραση με κανέναν άλλο ειδικό στην Ελλάδα. Παράλληλα, ενημερωνόταν μέσα από τη διεθνή βιβλιογραφία, διατηρώντας επαφή με Γάλλους ψυχαναλυτές και ταξιδεύοντας συστηματικά στο Παρίσι για επαγγελματικούς σκοπούς. Το 1949 συμμετείχε επίσης στο πρώτο συνέδριο της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρείας στη Ζυρίχη. Ο πρώτος πυρήνας των Ελλήνων ψυχαναλυτών έτυχε εν γένει ευνοϊκής μεταχείρισης από την Ψυχαναλυτική Εταιρεία του Παρισιού και το 1950 οι Εμπειρίκος, Ζαβιτζιάνος και Κουρέτας έγιναν μέλη της. Για το σκοπό αυτό, ο Εμπειρίκος έγραψε, ως όφειλε, την πολυσέλιδη κλινική μονογραφία, με τίτλο Μία περίπτωσις ιδεοψυχαναγκαστικής νευρώσεως με πρόωρες εκσπερματώσεις, η οποία δημοσιεύτηκε στη Γαλλική Ψυχαναλυτική Επιθεώρηση (πρωτότυπος τίτλος: Un cas de névrose obsessionnelle avec éjaculations précoces, Revue Française de Psychanalyse, τόμ. XIV, αρ. 3, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1950, σσ. 331-366) και αποτελεί μία πλήρη περιγραφή της θεραπείας ενός αρρώστου που ψυχαναλύθηκε από τον Εμπειρίκο. Για τη συνολική προσφορά του στην ψυχανάλυση, αναφέρεται πως «κατά τον Ζακ Λακάν υπήρξε πρωτοπόρος στην ανάλυση των νευρώσεων», ενώ κατά τον Γ. Ζαβιτζιάνο διέκρινε ότι «οπισθοδρόμηση στο ναρκισσιστικό στάδιο δεν σημαίνει ότι πρόκειται αναμφισβήτητα περί σχιζοφρένειας», υποδιαιρώντας την άποψη της ναρκισσιστική νευρώσεως. Ο Εμπειρίκος διέκοψε την πρακτική της ψυχανάλυσης τον Απρίλιο του 1951 υπό το φόβο πως θα δεχόταν μήνυση, καθώς δεν διέθετε άδεια ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος. Συνέχισε να αποτελεί μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος ασχολήθηκε συστηματικά με τη φωτογραφία, φέρνοντας, κατά τον Ελύτη, εις πέρας το έργο του «με τη δεξιοτεχνία και την επιμονή μανιακού». Ως «μανιώδη φωτογράφο» τον χαρακτήρισε επίσης ο φίλος του, Δ. Ι. Πολέμης. Κατά τον γιο του, Λεωνίδα Εμπειρίκο, «κυκλοφορούσε πάντα με [φωτογραφική] μηχανή, συχνά με δύο, ενίοτε και με τρεις». Το φωτογραφικό του έργο είναι εξαιρετικά πλούσιο, πολύμορφο και ποιοτικά άνισο. Χρονολογείται από το 1919, όταν σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εμφάνισε τις πρώτες φωτογραφίες του, ως επί το πλείστον οικογενειακές, αν και για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμενε άγνωστο. Χωρίζεται συνήθως σε τρεις κατηγορίες που περιλαμβάνουν τις φωτογραφίες της προπολεμικής περιόδου, της μεταπολεμικής καθώς και μία σειρά φωτογραφιών του γιου του, από το 1957 έως το 1974. Τα θέματα που απεικόνισε είναι μεικτά και περιλαμβάνουν αναμνηστικές φωτογραφίες, τοπία στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, σκηνές δρόμου (κυρίως από το Παρίσι και το Λονδίνο), προσωπογραφίες οικείων προσώπων, γυμνά, νεκρές φύσεις καθώς και άλλες φωτογραφίες υπερρεαλιστικού χαρακτήρα. Ιδιαίτερη θέση κατέχουν επίσης οι φωτογραφίες μικρών κοριτσιών, αποκαλούμενα συχνά στο έργο του ως παιδίσκες. Οι περισσότερες από αυτές είναι τραβηγμένες ευκαιριακά, στο δρόμο, ενώ ορισμένες είναι αποτέλεσμα πιο εντατικής φωτογράφισης και μπορούν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες δημιουργίες του Λιούις Κάρολ. Το 1955 οργάνωσε μία ατομική έκθεση, στην αίθουσα «Ιλισσός», η οποία διήρκεσε από τις 22 Ιανουαρίου έως τις 12 Φεβρουαρίου. Αυτή υπήρξε η μοναδική δημόσια παρουσίαση φωτογραφιών του, ενόσω ήταν εν ζωή, κατά την οποία εκτέθηκαν περίπου 210 ασπρόμαυρα έργα, τα περισσότερα από τα οποία προσφέρονταν προς πώληση. Ο Εμπειρίκος έδειξε ισχυρό ενδιαφέρον για τις τεχνικές εξελίξεις στη φωτογραφία, ενώ θεωρείται επίσης πιθανό πως εξέφραζε παράλληλα και ένα ειδικότερο θεωρητικό ενδιαφέρον. Ήταν κάτοχος αξιόλογου εξοπλισμού, μεταχειριζόμενος μεγάλο αριθμό φωτογραφικών μηχανών, ωστόσο παρά την επιθυμία του να οργανώσει ένα σκοτεινό θάλαμο για ιδιωτική χρήση, τελικά δεν τα κατάφερε, πιθανώς λόγω έλλειψης κατάλληλου χώρου. Από το 1951, τις εκτυπώσεις των φωτογραφιών του αναλάμβανε ένα επαγγελματικό εργαστήριο, συνήθως κατόπιν λεπτομερών οδηγιών του Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος, όπως και συνολικά ο ελληνικός υπερρεαλισμός, αντιμετώπισε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ειδικότερα τη δεκαετία 1935-45, σκληρή κριτική, συχνά στα όρια του χλευασμού. Η έκδοση της Υψικαμίνου συνοδεύτηκε από σύντομες αναφορές στον τύπο της εποχής, πολλές από τις οποίες βρίσκονταν στα όρια της ειρωνείας. Ο Στράτης Μυριβήλης, στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, το περιέγραψε ως εύθυμο και πολύτιμο βιβλίο τέρψεως για οικογενειακές συναναστροφές, ενώ αργότερα υπήρξε περισσότερο ειρωνικός στην κριτική του. Μέσα από την Υψικάμινο, ο Κώστας Ουράνης αναγνώρισε στο πρόσωπο του Εμπειρίκου τον «πρώτο και μοναδικό αντιπρόσωπο του σουρρεαλισμού στην Ελλάδα», αναγνωρίζοντας όμως στο έργο του, την «παγερή λαμπρότητα του στείρου και του ανωφελούς». Ένα χρόνο αργότερα, ο Κωστής Μπαστιάς αναφέρθηκε στο «μοναδικό λεκτικό πλούτο» και κάποια «φραστική μυστικότητα» του έργου». Συνολικά, η Υψικάμινος αντιμετωπίστηκε λιγότερο ως ποιητικό γεγονός και περισσότερο ως παραδοξολογία που παραμελήθηκε και σχεδόν χλευάστηκε. Ο ίδιος ο Εμπειρίκος, στο κριτικό του κείμενο Νικόλαος Εγγονόπουλος ή το θαύμα του Ελμπασάν εκφράστηκε αρνητικά απέναντι στους κριτικούς, ομολογώντας πως δεν έτρεφε συμπάθεια απέναντί τους. Μεγάλο μέρος της πρώιμης κριτικής που του ασκήθηκε ήταν συνυφασμένη με την αμήχανη και επιφυλακτική στάση απέναντι στο ίδιο το κίνημα του υπερρεαλισμού. Ο Εμπειρίκος σχολίασε τη στάση αυτή, αναφερόμενος το 1939 σε επιφυλάξεις «χαρακτηριστικές της λιποψυχίας των κριτικών για όσα αποτελούν τη σπονδυλική στήλη και την ουσία της [υπερρεαλιστικής] θεωρίας», θεωρώντας πως οι περισσότεροι δεν κατανόησαν το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον υπερρεαλισμό. Η έκδοση της Ενδοχώρας το 1946, συνοδεύτηκε από περισσότερο ευμενείς κριτικές παρουσιάσεις, όπως του λογοτέχνη Αντρέα Καραντώνη, του Ασημάκη Πανσέληνου και του Αιμιλίου Χουρμούζιου. Ο πρώτος χαρακτήρισε τον Εμπειρίκο ως τον πιο ολοκληρωμένο σύγχρονο διονυσιακό ποιητή, συγκρίνοντάς τον με την περίπτωση του Άγγελου Σικελιανού και επισημαίνοντας ειδικότερα πως αντικατέστησε τον μυθολογικό αρχαϊσμό του με την ρεαλιστική παρουσία του φροϋδικού πανερωτισμού. Ανάλογη κριτική άσκησε αργότερα και ο Νάνος Βαλαωρίτης, συνδέοντας το έργο του Εμπειρίκου με εκείνο του Σικελιανού, ως προς τις συγκεκριμένες ιδεολογίες που ο καθένας προέβαλε στο έργο του – ο Σικελιανός τον μυστικισμό και ο Εμπειρίκος τον υπερρεαλισμό – κατατάσσοντας τους στο «διονυσιακό» τομέα της ποίησης. Ο Καραντώνης αναφέρθηκε επίσης στον «γλωσσικό εξωτισμό» του Εμπειρίκου, τον οποίο παρουσίασε ως έναν από τους νεοτεριστές της ελληνικής ποίησης. Στο ίδιο πνεύμα, ο Πανσέληνος αναγνώρισε στην Ενδοχώρα αρετές όπως ο λυρισμός της, η εντέλεια στην έκφραση και η ελληνικότητά της, απορρίπτοντας συγχρόνως την ερμητικότητα, τον ατομισμό και τον λογιωτατισμό της, κατατάσσοντας τη συλλογή στην «ποίηση της παρακμής». Ο Χουρμούζιος αναγνώρισε, με τη σειρά του, τους λυρικούς εκφραστικούς τρόπους του Εμπειρίκου, άρρηκτα συνδεδεμένους με το διονυσιακό ή βακχικό στοιχείο, καλώντας τον ωστόσο να αποστατήσει από το ποιητικό του ιδεώδες. Η Ενδοχώρα κατέχει ιδιαίτερη θέση ακόμα και για τους νεότερους κριτικούς, έχοντας χαρακτηριστεί ως το υψηλότερο σημείο της ποιητικής παραγωγής του Εμπειρίκου, περιέχοντας τα αρτιότερα και περισσότερο ολοκληρωμένα ποιήματα.Για μεγάλο διάστημα, το ποιητικό έργο του Εμπειρίκου αγνοήθηκε, όχι μόνο στους ελληνικούς λογοτεχνικούς κύκλους, αλλά και στους κύκλους των υπερρεαλιστών εκτός Ελλάδας, όπου παρέμεινε πρακτικά άγνωστο. Σημαντική συμβολή στην αποδοχή του είχε η συμφιλίωση της «συντηρητικής» κριτικής με τον υπερρεαλισμό – με σημείο αναφοράς το άρθρο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου «Συμφιλίωση με τον συρρεαλισμό» (1938) – η οποία ευνοήθηκε επίσης από τα μετριοπαθή δείγματα γραφής του ελληνικού υπερρεαλισμού, όπως επιχειρήθηκε να πραγματωθεί με τη συνεισφορά άλλων λογοτεχνών, όπως του Ελύτη με τις συλλογές Προσανατολισμοί και Σποράδες, του Νίκου Γκάτσου με την Αμοργό, αλλά και την Ενδοχώρα του ίδιου του Εμπειρίκου, που θεωρήθηκε πως απομακρυνόταν από τον «ακραίο» υπερρεαλισμό της Υψικαμίνου. Μετά τον θάνατο του Εμπειρίκου η αποδοχή του έργου του έγινε σχεδόν καθολική, και ο ίδιος θεωρήθηκε μία από τις μείζονες παρουσίες στη νεοελληνική ποίηση, χωρίς ωστόσο να τύχει ανάλογης αναγνώρισης με άλλους ποιητές της Γενιάς του '30, όπως ο Γιώργος Σεφέρης ή ο Οδυσσέας Ελύτης. Η νεότερη κριτική τοποθέτησε τον Εμπειρίκο στην κορυφή της ιεραρχίας του ελληνικού υπερρεαλισμού, χωρίς ωστόσο να θεωρούνται πλήρως δεδομένοι οι δεσμοί του με τις προγραμματικές αρχές του υπερρεαλισμού.Αν και ο Εμπειρίκος δεν επιχείρησε να διευκολύνει την κατανόηση του έργου του ή να το εξηγήσει μέσα από θεωρητικά κείμενα, για τη μέθοδο που ακολούθησε και τους βασικούς άξονες της ποιητικής του, σημαντικές πληροφορίες αντλούνται από το κείμενο που έγραψε αντί προλόγου στα Γραπτά, με τίτλο Αμούρ-Αμούρ. Στο προλογικό αυτό κείμενο, ο Εμπειρίκος εκθέτει ουσιαστικά την υπερρεαλιστική τεχνική που ο ίδιος αφομοίωσε, στην προσπάθειά του να συμπεριλάβει στα ποιήματά του όλα τα στοιχεία που στην καθιερωμένη ποίηση αποκλείονται, δηλώνοντας παράλληλα πως βοηθήθηκε στην ταχεία κατανόηση του υπερρεαλισμού από τις ψυχαναλυτικές γνώσεις του και τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Ένγκελς. Αν και χρησιμοποίησε την αυτόματη γραφή, δεν περιορίστηκε σε αυτή. Υπό την έννοια της αυστηρής εφαρμογής του υπερρεαλιστικού αυτοματισμού, ο Εμπείρικος δεν θεωρούσε πως τα έργα του, πέραν μίας ημερομηνίας, ήταν υπερρεαλιστικά, ωστόσο κατά τον ίδιο, εξακολούθησε να διατηρεί ένα σύνδεσμο με τον υπερρεαλισμό μέσα από μία ελεγχόμενη – όχι απαραίτητα λογική – χρήση της γλώσσας. Ολόκληρο το λογοτεχνικό έργο του θεωρείται άρρηκτα συνδεδεμένο με την κλασική, φροϋδική προοπτική της ψυχαναλυτικής πρακτικής, ενώ κατά τον ίδιο τον Εμπειρίκο, ο υπερρεαλισμός αποτελούσε την εφαρμογή της ψυχανάλυσης στην τέχνη. Σύμφωνα με τον Ελύτη, στον βαθμό που εφάρμοσε τον αυτοματισμό, ο Εμπειρίκος το επιχείρησε όχι τόσο για να «αφεθεί στη ροή του ασυνειδήτου, όσο για να θέσει υπό αμφισβήτηση θεμελιακούς νόμους της λειτουργίας μας», ώστε τοποθετώντας σε ίση μοίρα το λογικό και το παράλογο, να εξαλείψει «τις διακρίσεις που ανέκαθεν στήριξαν την Ελληνο-Δυτική διανόηση». Κατά τον Δ. Ν. Μαρωνίτη, οι πέντε συστατικοί-γραμματικοί χαρακτήρες της ποιητικής του Εμπειρίκου είναι η χρήση της κλητικής προσφώνησης, η θριαμβική κατάληξη του ποιήματος, η διδακτική ή διατακτική προστακτική, το θαυμαστικό επίθετο και η επαναφορά της ίδιας λέξης ή έκφρασης. Το μεγαλύτερο μέρος του ώριμου έργου του είναι γραμμένο σε πεζό λόγο, ωστόσο θεωρείται δύσκολη η διάκριση των κειμένων του σε ποιητικά ή πεζά. Κατά τον Ρόντερικ Μπήτον, η «σταυροφορική αισιοδοξία» που διαπνέει το ύστερο έργο του Εμπειρίκου, σε συνδυασμό με μία «οιονεί θρησκευτική αναζήτηση της σωτηρίας με τη βοήθεια του γραπτού λόγου», είναι καθοριστικά στοιχεία για την κατάταξή του στο χώρο της μεταπολεμικής ποίησης, δίπλα στις μεγάλες ποιητικές συνθέσεις των κορυφαίων ποιητών της γενιάς του '30. Η γλώσσα της ποιητικής του Εμπειρίκου αποτέλεσε επίσης στοιχείο κριτικής ανάλυσης. Ο ίδιος αναφερόταν στη χρήση της καθαρεύουσας ως μία φυσική συνέπεια της εκπαίδευσής του, θεωρώντας τα εκφραστικά του μέσα στη δημοτική ως ακαδημαϊκά και «ψεύτικα». Κατά τον Ελύτη, η καθαρεύουσα προσφερόταν ως μέσο που τον διευκόλυνε να συμπαραθέτει εκφραστικούς τύπους διαφορετικών στρωμάτων και προελεύσεων. Σύμφωνα με τον Γκυ Σωνιέ, η φωνητική και η μορφολογία του Εμπειρίκου είναι πολύ συχνά λόγιες, ωστόσο η βάση της σύνταξής του είναι σαφώς δημοτική. Η λεξιπλαστική ικανότητά του έχει επίσης τονιστεί, ειδικότερα η τάση του να χρησιμοποιεί δημοτικές καταλήξεις σε λόγιες λέξεις, πλάθοντας επίσης λόγιες λέξεις πάνω σε λαϊκές ρίζες ή ακόμα και βωμολοχίες. Η «μεικτή» γλώσσα του Εμπειρίκου επιτρέπει κατά συνέπεια την αξιοποίηση του πλούτου της νεοελληνικής γλώσσας, πέραν των ορίων δημοτικής και καθαρεύουσας, θέτοντας στην υπηρεσία της εκφραστικότητας την ελεύθερη χρήση όλων των δυνατοτήτων της. Όπως σημειώνει ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, η επιλεκτική καθαρεύουσα του Εμπειρίκου κατοχυρώνει τον κηρυγματικό τόνο των ποιημάτων του, καθώς του προσφέρει άφθονα τεχνήματα ρητορικής πειθούς, έτσι ώστε ο ιδεολογικός οίστρος του ποιητή να μεταφράζεται σε γλωσσικό οίστρο.Ορισμένοι μελετητές του έργου του έχουν επισημάνει τη χρήση αναγραμματισμών, ενώ ως ιδιαίτερα δυσεπίλυτοι αναγραμματισμοί θεωρούνται όσοι εμφανίζονται στο ποίημα Η νήσος των Ροβινσώνων, που περικλείεται στη συλλογή Οκτάνα. Χρήση αναγραμματισμών θεωρείται πως γίνεται επίσης στο ποίημα Οι χαρταετοί (Οκτάνα), στο «Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα», από το ποίημα Στροφές Στροφάλων της Ενδοχώρας, καθώς και στα ποιήματα «Τορανίνα Εχμπατομβία» (Υψικάμινος) και «Μεγαμπέρχα» (Ενδοχώρα). Έργα που δημοσιεύθηκαν πλήρως ή τμηματικά κατά τη διάρκεια της ζωής του Ανδρέα Εμπειρίκου (χρονολογική σειρά με βάση την πρώτη τους πλήρη δημοσίευση σε βιβλίο). Υψικάμινος («Κασταλία» 1935, «Γαλαξίας» 1962, «Πλειάς» 1974, «Άγρα» 1980) Ενδοχώρα (1934-1937) («Το Τετράδιο» 1945, «Γαλαξίας» 1962, «Πλειάς» 1974, «Άγρα» 1980) Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία (1936-1946) («Δίφρος» 1960, «Πλειάς» 1974, «Άγρα» 1980) Οκτάνα («Ίκαρος» 1980· γράφεται μεταξύ 1958-1965) Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες («Άγρα» 1984· συγκροτείται μεταξύ 1965-1971) Ο Μέγας Ανατολικός (Αποσπάσματα του 52ου κεφαλαίου: Περ. ΠΑΛΙ 1966, πλήρης έκδοση σε οκτώ τόμους: «Άγρα» 1990-1992 και Ανθολόγιον: «Άγρα» 2011· η συγγραφή και επεξεργασία του έργου διήρκεσε από το 1945 μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του Εμπειρίκου) Τα χαϊμαλιά του έρωτα και των αρμάτων: Αργώ ή Πλους αεροστάτου (Τμηματικά: Περ. ΠΑΛΙ 1964, πλήρως: «Ύψιλον» 1980), Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης («Άγρα» 1998), Βεατρίκη ή Ο έρωτας του Buffalo Bill («Άγρα» 2012 στη συγκεντρωτική έκδοση όλης της τριλογίας, η οποία γράφεται μεταξύ 1944-1945) Υπερ[ρ]εαλισμός Α΄ («Γκοβόστης» 1938 και 1992) Μετάφραση των κειμένων του Μπρετόν από τον Α. Ε. Τρεις διαλέξεις εισαγωγής εις την ψυχανάλυσιν υπό της Α. Β. Υ. Πριγκιπίσσης Μαρίας του Γεωργίου («Εκδόσεις Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Ομάδος» 1950) Pablo Picasso: Τα τρία κοριτσάκια («Άγρα» 1979) Περί Σουρρεαλισμού (1935) («Άγρα» 2009) Δια τον σουρρεαλισμόν εις την τέχνην και την ζωήν (Συνέντευξη στον Κ. Μπαστιά, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30.03.1936) Από τας εκθέσεις: Ορέστης Κανέλλης (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10.11.1936) Λίγα λόγια για τη Μαρία Βοναπάρτη (Εισαγωγή στο βιβλιο της Η λανθάνουσα νεκροφιλία στο έργο του Έδγαρ Πόε, «Κορυδαλός» 1944) Νικόλαος Εγγονόπουλος ή το θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου (ΤΕΤΡΑΔΙΟ, τευχ. 3, Δεκ. 1945 και μαζί με την Διάλεξη για τον Νίκο Εγγονόπουλο (1963), «Άγρα» 1999) Χαιρετισμός στον Απόστολον Μελαχρινόν (Συμμετοχή σε συλλογικό τόμο, «Κύκλος» 1948) Μία περίπτωσις ιδεοψυχαναγκαστικής νευρώσεως με πρόωρες εκσπερματώσεις («Revue Fran. de Psychanalyse», Νο. 3, Ιουλ.-Σεπ. 1950 και «Άγρα» 2001 μαζί με άλλα ανέκδοτα ψυχαναλυτικά κείμενα) Ορέστης Κανέλλης (ΖΥΓΟΣ, τευχ. 48, Νοε. 1959) Ομιλούν οι ειδικοί: Η Ψυχανάλυσις στη ζωή μας (Συνομιλία με τους Δ. Κουρέτα και Δ. Μυράτ. Μετάδοση: 08.03.1961 και περίληψη στον τόμο Ηθογραφικά ταξίδια στην Ελλάδα. Θέατρο. Ομιλούν οι ειδικοί, ΕΙΡ 1961) Ομιλούν οι ειδικοί: Τι είναι ο Υπερρεαλισμός (Συνομιλία με τους Ν. Γκάτσο και Α. Καραντώνη. Μετάδοση: 20.09.1961 και περίληψη στον τόμο Ηθογραφικά ταξίδια στην Ελλάδα. Θέατρο. Ομιλούν οι ειδικοί, ΕΙΡ 1961 και το πλήρες κείμενο: ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ, φύλλο 6, Ιουν. 1982) Θρίαμβος της αισθησιακής ζωγραφικής (ΖΥΓΟΣ, τευχ. 72-75, Νοε. 1961-Φεβ. 1962, στον τόμο: Γιάννης Τσαρούχης, Μάτην ωνείδισαν την ψυχήν μου, «Καστανιώτης» 1992 και στο βιβλίο-cd «Ο Γιάννης Τσαρούχης διαβάζει Καβάφη στο σπίτι του Ανδρέα Εμπειρίκου», «Άγρα» 2004) Μαρία Βοναπάρτη (ΕΠΟΧΕΣ, τευχ. 6, Οκτ. 1963 και πρόλογος στο βιβλίο της Ταύτιση κόρης και πεθαμένης μητέρας, «Άγρα» 1984) Δισκοθήκη ποιητών. Μια ενδιαφέρουσα πρες κόνφερανς (Άρθρο του Κ. Τσοπολίδη με γνώμη του Εμπειρίκου, ΑΥΓΗ 05.11.1964) Μάχομαι δια την απελευθέρωσιν του έρωτα (Αθήνα, Μάρτης 1967) (Συνέντευξη στην Α. Σκαρπαλέζου, ΗΡΙΔΑΝΟΣ, τευχ. 4, Φλε.-Μαρ. 1976) Ο Μεγάλος έλληνας ποιητής. Πώς τον βλέπουν Έλληνες και ξένοι συγγραφείς-ποιηταί (Γνώμη για τον Σεφέρη, ΤΑ ΝΕΑ 28.02.1970) Διάλεξη στο Κολλέγιο Αθηνών για την Μοντέρνα ποίηση (1971) (ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τευχ. 1744, Απρ. 2002) Για τον Ορέστη Κανέλλη (Δίφυλλο πνευματικού κέντρου «Ώρα» 1972) Για την Νίκη Καραγάτση (Δίφυλλο πνευματικού κέντρου «Ώρα» 1973 και στον τόμο 57 Κείμενα για την Νίκη Καραγάτση, «Άγρα» 2002) Ποιητικό εργαστήρι: Συζήτηση με διδάσκοντες και φοιτητές (Μαγνητοσκοπημένη εκδήλωση που φυλάγεται στο Σπουδαστήριο Ν. Ε. Φιλολογίας, Θεσσαλονίκη 22.05.1973) Αυτοτελείς εκδόσεις. Εξαιρούνται κομμάτια του αρχείου του Α. Ε. που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά μετά το θάνατό του. Ες Ες Ες Ερ Ρωσσία (Ανέκδοτο ποίημα, έκδοση για τα 20 χρόνια από το θάνατο του ποιητή· «Άγρα» 1995) Ταξίδι στη Ρωσσία: Ημερολόγιο και φωτογραφίες (Δεκέμβριος 1962) («Άγρα» 2001) Φωτοφράκτης: Οι φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου («Άγρα» 2001) Ένα ποίημα, ένα γράμμα, μία δήλωση (έκδοση εκτός εμπορίου, «Άγρα» 2001) Η Άνδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου («Άγρα» 2004) Γράμματα στον πατέρα, τον αδελφό του Μαράκη και την μητέρα («Άγρα» 2009) Το θέαμα του μπογιατιού ως κινούμενου τοπίου (1933) (Από την ανέκδοτη συλλογή Προϊστορία ή Καταγωγή, έκδοση εκτός εμπορίου, «Άγρα» 2009) Ο Σέργιος και Βάκχος του Μ. Καραγάτση (1960) («Άγρα» και «Εστία» 2013) 1934· Προϊστορία ή Καταγωγή («Άγρα» 2014· τα πρό της Υψικαμίνου ποιήματα) Οι Κύκλοι του Ζωδιακού («Άγρα» 2018· ανέκδοτα κείμενα από τη συλλογή Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία) Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο («Διόνυσος» 1964) Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο ΙΙ («Διόνυσος» 1979) Ο Γιάννης Τσαρούχης διαβάζει Καβάφη στο σπίτι του Ανδρέα Εμπειρίκου («Άγρα» 2004)Το ποίημά του με τίτλο Διάφανες αυλαίες έχει μελοποιηθεί από τον τραγουδοποιό Θανάση Παπακωνσταντίνου στον δίσκο του Αγία Νοσταλγία. Ο Μέγας Ανατολικός και άλλα ποιήματα του Εμπειρίκου έχουν μελοποιηθεί επίσης από τον Παναγιώτη Βήχο. Τέλος, το ποίημα «Θεόφιλος Χατζημιχαήλ» έχει μελοποιηθεί στη δεκαετία του '70 από τον Νίκο Μαμαγκάκη (τραγούδι Γιώργος Ζωγράφος) και πρόσφατα από τους αδερφούς Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα. Ζακ Μπουσάρ, Με τον Ανδρέα Εμπειρίκο παρά δήμον ονείρων, Άγρα, Αθήνα, 2002 Saunier Guy (Michel), Ανδρέας Εμπερίκος: Μυθολογία και Ποιητική, εκδ. Άγρα, Αθήνα, 2001 Αλέξανδρος Ακριτόπουλος, Για τη ποιητική και τη ρητορική του Ανδρέα Εμπειρίκου, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2000 Διαμάντη Αναγνωστοπούλου, Η ποιητική του έρωτα στο έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου, Ύψιλον, Αθήνα, 1990 Επαμεινώνδας Γ. Ασλανίδης, Ο Ανδρέας Εμπειρίκος και η χαρμολύπη, Κέδρος, Αθήνα 2000 Νάνος Βαλαωρίτης, Ανδρέας Εμπειρικός, Ύψιλον, Αθήνα 1989 Ιάκωβος Μ. Βούρτσης, Βιβλιογραφία Ανδρέα Εμπειρίκου (1935-1984), Εταιρεία Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου, Αθήνα, 1984 Παντελής Βουτουρής, Η συνοχή του τοπίου. Εισαγωγή στην ποιητική του Ανδρέα Εμπειρίκου, Καστανιώτης, Αθήνα, 1997 Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Ανδρέας Εμπερίκος. Ο ποιητής του έρωτα και του νόστου, Κέδρος, Αθήνα 1994 Οδυσσέας Ελύτης, Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, εκδ. Ύψιλον, 1980 Γιώργος Κεχαγιόγλου, Αι Λέξεις. Μορφολογία του μύθου, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 1987 Ελισάβετ Αρσενίου, Η ρητορική της ουτοπίας. Μελέτες για την μετάβαση στη νέα πρωτοπορία, Ύψλον, Αθήνα 2012 Νίκος Σιγάλας, Ο Ανδρέας Εμπειρίκος και η ιστορία του ελληνικού υπερρεαλισμού, Άγρα, Αθήνα, 2012 Μιχάλης Χρυσανθόπουλος, Ο ελληνικός υπερρεαλισμός και η κατασκευή της παράδοσης, Άγρα, Αθήνα, 2012Περιοδικές εκδόσειςΗριδανός, τ.4, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1976 Το Δέντρο, τ. 10, Αθήνα, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1979 Ο Πολίτης, τ. 53, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1982 Χάρτης, τ. 17-18, Αθήνα, Νοέμβριος 1985 Διαβάζω, τχ. 358 (Δεκ. 1995), τχ. 421 (Σεπτ. 2001) Αντί, 9 Φεβρουαρίου 2001 Δυτικές Ινδίες, τ. 5, 2001 Αφιέρωμα, Νέα Εστία, τχ. 1744 (Νοεμ. 2002), σ. 561 - 719 Αφιέρωμα, Πόρφυρας, τχ. 101 (Οκτ. - Δεκ. 2011), σ. 317 - 406 Αφιέρωμα, Οδός Πανός, τχ. 164 (Οκτ. - Δεκ. 2014), σ. 3 - 61 Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών Αρχειοθετήθηκε 2018-03-26 στο Wayback Machine. - Εθνικό Κέντρο Βιβλίου Ο Φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος Ανδρέας Εμπειρίκος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ανδρέας Εμπειρίκος (Εποχές και συγγραφείς) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Άνδρος - Ανδρέας Εμπειρίκος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής. Γεννημένος στη Μπράιλα της Ρουμανίας, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1902 και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο King's College του Λονδίνου. Την περίοδο 1926-1931 έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο των υπερρεαλιστών και ασχολήθηκε ενεργά με την ψυχανάλυση, κοντά στον ιδρυτή της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού, Ρενέ Λαφόργκ. Το 1931 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα, πραγματοποιώντας την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα το 1935. Ως λογοτέχνης ανήκει στη Γενιά του '30 και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού. Ο Εμπειρίκος υπήρξε εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, πιστός στο κίνημα όσο κανένας άλλος Έλληνας συγγραφέας, καθώς και ο πρώτος που άσκησε την ψυχανάλυση στον ελληνικό χώρο, ασκώντας την ψυχαναλυτική πρακτική κατά την περίοδο 1935-1951. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους κατεξοχήν «οραματιστές ποιητές», κατέχοντας περίοπτη θέση στον ελληνικό λογοτεχνικό κανόνα, παρά τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε αρχικά το έργο του. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζει η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Υψικάμινος, ως το πρώτο αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο στην Ελλάδα, ενώ ανάμεσα στα πεζά έργα του διακρίνεται το τολμηρό ερωτογράφημα Ο Μέγας Ανατολικός, που προκάλεσε αντιδράσεις για την ελευθεροστομία και το ερωτικό περιεχόμενό του. Σημαντικό τμήμα του έργου του εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Αριθμός διαφράγματος ανοίγματος
|
Ο αριθμός #F δίνεται από τον τύπο F = f D {\displaystyle F={\frac {f}{D}}} όπου f {\displaystyle f} είναι η εστιακή απόσταση και D {\displaystyle D} είναι η διάμετρος της κόρης εισόδου. Για παράδειγμα,αν το εστιακό μήκος ενός φακού είναι 10 mm και η διάμετρος της κόρης εισόδου του ειναι 5mm,τότε ο αριθμός f {\displaystyle f} είναι 2 και το μέγεθος του ανοίγματος θα πρέπει να εκφράζεται ως f/2 . Όσο μεγαλώνει ο αριθμός #F, αγνοώντας τις διαφορές στην διαπερατότητα, ένας φακός σχηματίζει όλο και σκοτεινότερα είδωλα. Αναλυτικότερα η φωτεινότητα του ειδώλου είναι αντιστρόφος ανάλογη του τετραγώνου του αριθμού #F. Διπλασιάζοντας τον αριθμό #F μειώνεται η σχετική φωτεινότητα στο ένα τέταρτο, έτσι για να διατηρήσουμε την ίδια φωτογραφική έκθεση ο χρόνος έκθεσης θα πρέπει να τετραπλασιαστεί. Οι περισσότεροι φακοί έχουν ένα ρυθμιζόμενο διάφραγμα (ίριδα), το οποίο αλλάζει το μέγεθος του διαφράγματος ανοίγματος, και συνεπώς το μέγεθος της κόρης εισόδου. Η διάμετρος της κόρης της εισόδου δεν είναι απαραίτητα ίση με τη διάμετρο του διαφράγματος ανοίγματος, λόγω των μεγενθυντικών ιδιοτήτων των στοιχείων του φακού τα οποία βρίσκονται μπροστά από το διάφραγμα. Για παράδειγμα, ένας φακός f/4 εστιακής απόστασης 100 mm έχει διάμετρο της κόρης εισόδου 25 mm, ενώ ένας φακός f/4 εστιακής απόστασης 200 mm έχει διάμετρο της κόρης εισόδου 50 mm. Ο φακός με διάμετρο 50 mm (εστιακή απόσταση 200 mm) συλλέγει τετραπλάσια ποσότητα φωτός, συγκρινόμενος με τον φακό διαμέτρου 25 mm (εστιακή απόσταση 100 mm), από κάθε αντικείμενο που βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Ωστόσο σε σύγκριση με τον φακό των 100 mm, ο φακός των 200 mm προβάλλει στο είδωλο μια εικόνα του αντικειμένου διπλάσια σε ύψος και πλάτος, καλύπτοντας τετραπλάσια επιφάνεια, και έτσι και οι δύο φακοί παράγουν τελικά είδωλα ίδιας φωτεινότητας. Η λέξη άνοιγμα (στοπ) έχει πολλαπλές χρήσεις. Το άνοιγμα μπορεί να είναι ένα φυσικό αντικείμενο: ένα μέρος ενός οπτικού συστήματος, που περιορίζει τις διερχόμενες ακτίνες. Στη φωτογραφική, ο όρος στόπ είναι επίσης μία μονάδα που χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της έκθεσης του φωτός όπου κάθε προστιθέμενο στοπ του φωτός μειώνει την έκθεση κατά ένα παράγοντα 2 και κάθε αφαιρούμενο στοπ την αυξάνει κατά έναν παράγοντα δύο. Τα στοπ μετρούνται επίσης και σε μονάδες EV, που αντιστοιχούν σε τιμή της έκθεσης. Σε μία φωτογραφική μηχανή, το διάφραγμα ανοίγματος ρυθμίζεται συνήθως σε διακριτά βήματα γνωστά σαν f-στόπ. Κάθε ‘στόπ’ χαρακτηρίζεται από ένα αντίστοιχο αριθμό διαφράγματος ανοίγματος (αριθμό #F) και αντιπροσωπεύει την μείωση της φωτεινότητας του ειδώλου από το προηγούμενο στοπ κατά ένα δεύτερο. Οι μοντέρνοι φακοί χρησιμοποιούν μία συγκεκριμένη κλίμακα αριθμών #F η οποία είναι μία γεωμετρική ακολουθία αριθμών που αντιστοιχεί κατά προσέγγιση στην ακολουθία των δυνάμεων της τετραγωνικής ρίζας του 2: f/1, f/1.4, f/2, f/2.8, f/4, f/5.6, f/8, f/11, f/16, f/22, f/32, f/45, f/64, f/90, f/128, κ.τ.λ. Κάθε στοιχείο της ακολουθίας είναι κατά ένα stop μειωμένο σε σχέση με το στοιχείο στα αριστερά του και ακολουθως κατά ένα stop αυξημένο σε σχέση με το δεξί του στοιχείο. Οι τιμές των αναλογιών είναι στρογγυλοποιημένες, ώστε να δώσουν αυτούς τους συγκεκριμένους συμβατούς αριθμούς για να είναι πιο εύκολη η απομνημόνευση και η καταγραφή τους. Η παραπάνω ακολουθία αποκτάται μέσω μιας προσέγγισης της παρακάτω ακριβούς γεωμετρικής ακολουθίας: f / 1 {\displaystyle f/1} = f / 1 ( 2 ) 0 {\displaystyle {\frac {f/1}{({\sqrt {2}})^{0}}}} , f / 1.4 {\displaystyle f/1.4} = f / 1 ( 2 ) 1 {\displaystyle {\frac {f/1}{({\sqrt {2}})^{1}}}} , f / 2 {\displaystyle f/2} = f / 1 ( 2 ) 2 {\displaystyle {\frac {f/1}{({\sqrt {2}})^{2}}}} , f / 2.8 {\displaystyle f/2.8} = f / 1 ( 2 ) 3 {\displaystyle {\frac {f/1}{({\sqrt {2}})^{3}}}} ...Με τον ίδιο τρόπο, όπως ένα f-στόπ αντιστοιχεί σε ένα παράγοντα 2 της φωτεινότητας του ειδώλου, οι ταχύτητες του φωτοφράχτη καταγράφονται έτσι ώστε κάθε ρύθμιση να διαφέρει σε διάρκεια κατά έναν παράγοντα περίπου 2 από την προηγούμενη. Το άνοιγμα του διαφράγματος φακού κατά ένα stop (δηλ. μείωση του αριθμού #F κατά ένα στόπ) διπλασιάζει τον φωτισμό στο φίλμ. Συνεπώς για να έχουμε την ίδια έκθεση στο φίλμ, θα πρέπει η διάρκεια ανοίγματος του φωτοφράχτη να μειωθεί στο μισό (ή αντίστοιχα να διπλασιαστεί η ταχύτητα). Το παραπάνω βασίζεται στο ότι το φίλμ θα ανταποκριθεί το ίδιο τρόπο στην ίδια συνολική έκθεση, δηλαδή στο ίδιο γινόμενο χρόνου έκθεσης με την φωτεινότειτα του ειδώλου. Αυτό παύει να ισχύει για υπερβολικά μεγάλες ή υπερβολικά μικρές έκθεσεις, όπου έχουμε αποτυχία αυτής της αναλογικότητας. Συνοψίζοντας, το διάφραγμα, η ταχύτητα του φωτοφράχτη και η ευαισθησία του φίλμ είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους: για σταθερή τιμή φωτεινότητας, το να μειώνεται κατά ένα στόπ η τιμή του αριθμού #F του διαφράγματος, να μειώνεται στο μισό η ταχύτητα του φωτοφράχτη (διπλασιάζοντας το χρόνο ανοίγματος) ή να χρησιμοποιείται ένα φίλμ με διπλάσια ευαισθησία έχει πρακτικά το ίδιο αποτέλεσμα στην εικόνα. Ο απόλυτος αριθμός διαφράγματος (t-στόπ) είναι στην πραγματικότητα ένας κανονικοποιημένος αριθμός #F που λαμβάνει υπόψη την διαπερατότητα του οπτικού συστήματος. Ένας φακός με ένα t-στόπ που αντιστοιχεί σε Ν προβάλλει μία εικόνα, η οποία έχει την ίδια φωτεινότητα με έναν ιδανικό φακό με 100% διαπερατότητα και ένα f-number που είναι Ν. Ένας φακός f/2,για παράδειγμα με 75% διαπερατότητα έχει 2.3 t-στόπ. Αν T {\displaystyle T} είναι η διαπερατότητα του φακού (σε κλίμακα από 0 έως 1) τότε το t-στόπ (#t) δίνεται από την σχέση: ( # t ) = ( # F ) T {\displaystyle (\#t)={\frac {{(\#F})}{\sqrt {T}}}\ } Εφόσον οι πραγματικοί φακοί έχουν διαπερατότητα μικρότερη των 100% ( T < 1 {\displaystyle T<1} ), ένα t-στόπ ενός φακού είναι πάντα μεγαλύτερο από τον αριθμό #F του.Διαπερατότητες φακών από 60% μέχρι 90% είναι συνήθεις, έτσι ώστε τα t-στόπ να χρησιμοποιούνται μερικές φορές για εξακρίβωση έκθεσης με μεγαλύτερη ακρίβεια αντί για των αριθμών #F, ιδιαίτερα κατά τη χρήση εξωτερικών φωτομέτρων. Τα t-στόπ χρησιμοποιούνται συνήθως στην κινηματογραφία, όπου πολλές εικόνες προβάλλονται με γρήγορη αλληλουχία, η μία μετά την άλλη και η παραμικρή αλλαγή στην προβολή μπορεί να γίνει αντιληπτή. Οι φακοί των κινηματογραφικών καμερών είναι συνήθως βαθμονομημένοι με t-στόπ και όχι με αριθμούς #F. Το βάθος του πεδίου αυξάνει καθώς αυξάνει και το αριθμός #F, όπως απεικονίζεται στην παραπάνω εικόνα. Αυτό σημαίνει ότι οι φωτογραφίες που έχουν παρθεί με χαμηλό αριθμό #F απεικονίζουν μόνο τα αντικείμενα στην εστία απεικονίζονται ευκρινώς. Αυτό χρησιμοποιείται συχνά σε φωτογραφίες φύσης ή πορτρέτα επειδή ένα θολό υπόβαθρο θεωρείται αισθητικά ευχάριστο και επικεντρώνει το βλέμμα του θεατή στο κύριο αντικείμενο στο προσκήνιο. Το βάθος του πεδίου μιας εικόνας εξαρτάται εξίσου και από άλλες παραμέτρους, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η εστιακή απόσταση, η απόσταση του αντικειμένου και το είδος του φίλμ ή του αισθητήρα που χρησιμοποιείται για την λήψη της εικόνας. Το διάφραγμα ανοίγματος, οπότε και ο αριθμός #F, επηρεάζει την ευκρίνεια μιας εικόνας μέσω δύο μηχανισμών. Κατ’ αρχάς με όρους γεωμετρικής οπτικής η αύξηση της διαμέτρου του διαφράγματος ανοίγματος (αντίστοιχα η μείωση του αριθμού #F) οδηγεί στην αύξηση των σφάλματα απεικόνισης και στην μείωση της ευκρίνειας. Από την άλλη πλευρά λόγω της κυματικής φύσης του φωτός, η αύξηση της διαμέτρου του διαφράγματος οδηγεί στην μείωση των διαστάσεων της περίθλαση άρα και σε βελτίωση της ευκρίνειας. . Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανταγωνισμού των σφαλμάτων απεικόνισης με την περίθλαση στην ευκρίνεια του ειδώλου μπορεί να δει κανείς στην απλή περίπτωση της κάμερας οπής. Η δράση των σφαλμάτων απεικόνισης στην ευκρίνεια ενός οπτικού συστήματος στο μικρότερο αριθμό #F μετριάζεται σχεδιάζοντας κατάλληλα τα συστήματα φακών που αποτελούν το σύστημα. Απ’ την άλλη πλευρά, αυξάνοντας τον αριθμό #F έως μια βέλτιστη τιμή μπορούμε να μειώσουμε δραστικά την δράση των σφαλμάτων απεικόνισης χωρίς να μειωθεί σημαντικά η ευκρίνεια λόγω περίθλασης. Στους τους μοντέρνους φωτογραφικούς φακούς, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον 6 ή 7 στοιχεία, η ευκρινέστερη εικόνα επιτυγχάνεται περίπου στο f/5.6-f/8, ενώ για παλαιότερους φωτογραφικούς φακούς, οι οποίοι αποτελούνται από περίπου 4 στοιχεία, η ευκρινέστερη εικόνα θα επιτευχθεί περίπου στο f/11. Ο μεγαλύτερος αριθμός των στοιχείων που συναντάται στους μοντέρνους φακούς επιτρέπει στον σχεδιαστή να μειώσει τα σφάλματα απεικόνισης, και έτσι να πετύχει υψηλής ευκρίνειας εικόνες σε μικρότερους αριθμούς #F. Στην αστρονομία ο αριθμός #F αναφέρεται συχνά ως εστιακή αναλογία και συμβολιζεται με Ν. Ορίζεται ως η εστιακή απόσταση του αντικειμεντικού φακού διαιρεμένη από την διάμετρο του D ή από την διάμετρο του διαφράγματος ανοίγματος στο σύστημα. N = f D → × D f = N D {\displaystyle {\textit {N}}={\frac {f}{D}}{\xrightarrow[{}]{\times D}}f=ND} Στην αστρονομία το οπτικό τηλεσκόπιο απεικονίζει τα μακρινά άστρα ώς κηλίδες περίθλασης με φωτεινότητα που εξαρτάται από την ολική επιφάνεια του διαφράγματος ανοίγματος και όχι από την εστιακή απόσταση. Η εστιακή απόσταση επηρεάζει την συνολική μεγέθυνση, το γωνιακό πεδίο που παρουσιάζεται στο εστιακό επίπεδο σε ένα προσοφθάλμιο, στην πλάκα του φιλμ ή μια CCD κάμερα. Για παράδειγμα, το τηλεσκόπιο SOAR 4m έχει ένα μικρό οπτικό πεδίο (αντιστοιχεί σε περίπου f/16), το οποίο είναι χρήσιμο για τις αστρικές μελέτες.Το LSST 8.4m τηλεσκόπειο το οποίο μπορεί να καλύψει ολόκληρο τον ουρανό κάθε 3 μέρες έχει ένα αρκετά ευρύ οπτικό πεδίο. Η σχετικά μικρή εστιακή απόσταση των 10.3 μέτρων επιτυγχάνεται λόγω ενός ενεργού προσαρμοστικού συστήματος διόρθωσης εικόνας. Ο αριθμός #F αναφέρεται στον φωτισμό του ειδώλου όταν το αντικείμενο βρίσκεται σε άπειρη απόσταση από τον φακό. Στη φωτογραφία, τις περισσότερες φορές τα αντικείμενα βρίσκονται σε σχετικά μεγάλη απόσταση οπότε μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς τον αριθμό #F. Από την άλλη πλευρά όταν το αντικείμενο βρίσκεται κοντά στον φακό θα πρέπει η τιμή του αριθμού #F να διορθωθεί οπότε στην θέση του χρησιμοποιείται ο ενεργός αριθμός #F. Ένα πρακτικό παράδειγμα του παραπάνω είναι ότι όταν γίνεται η εστίαση πιο κοντά, ο φωτισμός του ειδώλου μειώνεται οπότε ενεργός αριθμός #F αυξάνεται π.χ. παράδειγμα από f/22 και φτάνει μέχρι f/45. Ο ενεργός αριθμός #F N w {\displaystyle N_{w}} δίνεται από την παρακάτω σχέση: N w ≡ 1 2 N A i ≈ ( 1 + | m | ) N {\displaystyle {\textit {N}}_{w}\equiv {\frac {1}{2NA_{i}}}\approx (1+\left|m\right|)N} όπου N {\displaystyle N} είναι ο αριθμός #F χωρίς διόρθωση, N A i {\displaystyle NA_{i}} είναι το αριθμητικό άνοιγμα του φακού στο χώρο του ειδώλου και το | m | {\displaystyle \left|m\right|} είναι η απόλυτη τιμή της μεγέθυνσης για ένα αντικείμενο σε μια συγκεκριμένη απόσταση. Η ποσοτική περιγραφή του διάφραγματος ανοίγματος μέσω των αριθμών #F αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και επιλέχθηκε ανάμεσα σε διάφορους άλλους τρόπους περιγραφής. Το 1867 οι Sutton και Dawson όρισαν την ‘αναλογία διαφράγματος’ (‘apertal ratio’) που πρόκειται ουσιαστικά για το αντίστροφο του σημερινού αριθμού #F.Το 1874 ο John Dallmeyer ονόμασε την σχέση 1 / N {\displaystyle 1/N} ‘intensity ratio’ δηλαδή αναλογία έντασης των φακών: Η “ταχύτητα” του κάθε φακού εξαρτάται από τη σχέση του “ενεργού” διαφράγματος με την αντίστοιχη εστιακή απόσταση.Παρ’όλο που ο Dallmeyer δεν είχε καμία πρόσβαση στη θεωρία του Ernst Abbe που πραγματεύεται τα διαφράγματα ανοίγματος και την κόρη εισόδου ( η οποία θεωρία βέβαια έγινε ευρέως γνωστή από τον Siegfried Czapski το 1893 ) γνώριζε ότι το ενεργό διάφραγμα δεν ήταν το ίδιο με την φυσική διάμετρο του διαφράγματος. Πρέπει να τονιστεί βέβαια, ότι για να βρεθεί η πραγματική “αναλογία έντασης”, θα πρέπει να είναι γνωστή και συγκεκριμένη η διάμετρος του ενεργού διαφράγματος, κάτι που μπορεί επιτευχθεί εύκολα στην περίπτωση των απλών ή διπλών φακών που χρησιμοποιούνται στο μέγιστο τους άνοιγμα. Αλλά κατά την χρήση τριπλού συνδυασμού φακών, ανάμεσα στους οποίους έχουν εισαχθεί διαφράγματα, η διαδικασία είναι πιο περίπλοκη. Αυτό ακριβώς το σημείο τονίζεται από τον Czapski το 1893 σύμφωνα με την αγγλική έκδοση του βιβλίου το 1894 με τίτλο 'Τhe necessity of clearly distinguishing between effective aperture and diameter of physical stp is strongly insisted upon'.Ο όρος “αναλογία έντασης” χρησιμοποιήθηκε το 1899 από τον γιο του J.H.Dallmeye,τον Thomas Rudolphus Dallmeyer, εφευρέτη του τηλεφακός. Την ίδια στιγμή δημιουργήθηκαν και συστήματα αρίθμησης του διαφράγματος ανοίγματος, που σχεδιαστηκαν με στόχο να κάνουν τον το χρόνο έκθεσης ανάλογο ή αντιστρόφος ανάλογο με το διάφραγμα αντί του τετραγώνου του αριθμού #F ή το αντίστροφο τετράγωνο του “λόγου διαφράγματος” ή της “αναλογίας έντασης”. Βέβαια όλα αυτά τα συστήματα περιείχαν μια αυθαίρετη σταθερά, σε αντίθεση με τον αριθμό #F. Για παράδειγμα, το 1880 υιοθετήθηκε από την φωτογραφική κοινότητα της Μεγάλης Βρετανίας το ενιαίο σύστημα μονάδων (U.S) των διαφραγμάτων. Ο Bothamley to 1891 είπε ότι “τα στοπ των καλύτερων κατασκευαστών είναι τώρα ενταγμένα σε αυτό το σύστημα”. To U.S 16 είναι για παράδειγμα το ίδιο διάφραγμα με το f / 16 {\displaystyle f/16} , αλλά βέβαια τα διαφράγματα τα οποία είναι μεγαλύτερα ή μικρότερα από κατά ένα στόπ χρησιμοποιύν αντιστοιχούν σε διπλάσιο ή μισό αριθμό U.S. Συγκεκριμένα το f/11 διάφραγμα είναι το αντίστοιχο U.S. 8 και το f / 8 {\displaystyle f/8} είναι το αντίστοιχο U.S. 4 . Ο χρόνος έκθεσης είναι σε αυτή την περίπτωση ανάλογος με τον αριθμό U.S. Ο Eastman Kodak χρησιμοποίησε το 1920 στις κάμερες του ως επί το πλείστον U.S στόπ. To 1895 ο Hodges έρχεται σε αντίθεση με τον Bothamley λέγοντας ότι το σύστημα των αριθμών #F έχει επικρατήσε: “Αυτό ονομάζεται f/x σύστημα και τα διαφράγματα όλων των σύγχρονων φακών καλής κατασκευής έχουν αυτό το σύστημα”. Παρακάτω βλέπουμε την κατάσταση κατά το 1899: Ο Piper to 1901 αναλύει 5 διαφορετικά συστήματα ποσοτικού χαρακτηρισμού του διαφράγματος: τα παλιά και τα νέα οπτικά συστήματα Zeiss βασίζονται στην πραγματική τιμή της έντασης (αντιτρόφος ανάλογο του τετραγώνου του αριθμού #F); και τα συστήματα U.S.,C.I. και Dallmeyer βασίζονται στην έκθεση της ακτινοβολίας ( ανάλογο του τετραγώνου του αριθμού #F). Ο Piper oνόμασε τον αριθμό #F ‘αριθμό αναλογίας’, ‘αριθμό αναλογίας διαφράγματος’ και ‘αναλογία διαφράγματος’.Επίσης ονόμασε εκφράσεις ,όπως το f / 8 {\displaystyle f/8} ‘κλασματική διάμετρο’ του διαφράγματος, παρόλο που στην κυριολεξία πρόκειται για την απόλυτη διάμετρο, την οποία διακρίνει ως ξεχωριστό όρο.Τέλος χρησιμοποιεί μερικές φορές εκφράσεις όπως ‘ένα διάφραγμα f 8’ χωρίς το σύμβολο της διαίρεσης. Οι Beck kai Andrews το 1902 έκαναν λόγο για το πρότυπο της Βασιλικής φωτογραφικής κοινότητας των f / 4 {\displaystyle f/4} , f / 5.6 {\displaystyle f/5.6} , f / 8 {\displaystyle f/8} , f / 11.3 {\displaystyle f/11.3} , κτλ. Το R.P.S άλλαξε το το όνομα τους και κατήργησε το ενιαίο σύστημα U.S. κάπου ανάμεσα στο 1895 και 1902. f Number arithmetic Large format photography—how to select the f-stop
|
Στην οπτική, ο αριθμός διαφράγματος ανοίγματος (ή αριθμός #F) είναι ο λόγος της ενεργής εστιακής απόστασης προς τη διάμετρο της κόρης εισόδου. Είναι ένας αδιάστατος αριθμός, που εκφράζει ποσοτικά το μέγεθος της μέγιστης διαμέτρου του διαφράγματος του φακού και τελικά τον φωτισμό του ειδώλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Μάχη της Αδριανούπολης
|
Η εμφάνιση των Γότθων στο ιστορικό προσκήνιο έγινε κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε μεγάλη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κρίση. Σε μια από τις εισβολές τους μάλιστα, νίκησαν τους Ρωμαίους στην καταστρεπτική μάχη μάχη του Abritus (σημ. Ράζγκραντ, στη Βουλγαρία) το 251 μ.Χ.. Σε εκείνη τη μάχη σκοτώθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας Δέκιος. Η πρώτη απώθηση των Γότθων πραγματοποιήθηκε το 268 μ.Χ. στη μάχη της Ναϊσσού, όπου ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Γ' τους νίκησε και πήρε το προσωνύμιο «Γοτθικός». Μετά από αυτή τη μάχη και πλήγματα που κατάφερε εναντίον τους ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός, οι Γότθοι δεν ξαναενόχλησαν τους Ρωμαίους. Από τα ανατολικά όμως, κατά το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα, έκαναν την εμφάνισή τους οι Ούννοι οι οποίοι υπέταξαν διάφορους λαούς και ανάγκασαν άλλους να φύγουν και να συσσωρευτούν στο φυσικό σύνορο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον Δούναβη. Ανάμεσα σε αυτούς τους λαούς ήταν οι Βησιγότθοι και οι, ιρανικής προέλευσης, Αλανοί. Οι πρώτες επιδρομές των Γότθων πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Μαρκιανούπολης. Οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ουάλης, αντιμετώπιζε τους Πέρσες στην Ανατολή. Ο κόμης της Θράκης Λουπικίνιος προσκάλεσε τους Γότθους πολέμαρχους στη Μαρκιανούπολη για μια διπλωματική συνάντηση, με σκοπό να τους δολοφονήσει. Το σχέδιό του όμως κατέληξε σε αποτυχία και από αυτή την απόπειρα δολοφονίας διέφυγε ο Φριτιγέρνης, ηγέτης των Βησιγότθων. Ακολούθησε η μάχη της Μαρκιανούπολης με τους Ρωμαίους να ηττώνται κατά κράτος από τους Γότθους, χάνοντας 8.000 στρατιώτες. Οι Γότθοι συνέχισαν τις λεηλασίες τους στη Θράκη και στράφηκαν στην Αδριανούπολη. Εκεί υπηρετούσαν πολλοί Γότθοι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού. Οι Ρωμαίοι απώθησαν τους επιδρομείς αλλά στο στράτευμα του Φριτίγερνου προσχώρησαν κι άλλοι Γότθοι και πολλοί Ρωμαίοι λιποτάκτες, προσφέροντας χρήσιμες πληροφορίες στον Φριτίγερνο. Το 377 μ.Χ. στη μάχη των Ιτιών (λατ. Ad salices) οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν ξανά από τους Γότθους και ο Ουάλης μαζί με τον Γρατιανό, αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συμφώνησαν στην αντιμετώπιση των Γότθων. Το 378 μ.Χ. ο Ουάλης κινήθηκε από την Αντιόχεια, όπου βρισκόταν, στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους. Από εκεί κατευθύνθηκε στην Αδριανούπολη με 20.000 άνδρες, ενώ ο Γρατιανός διέσχιζε με τις δυνάμεις του τα εδάφη του Ιλλυρικού (σημερινή Σερβία). Ο Φριτιγέρνης κατάλαβε ότι ήθελαν να τον κυκλώσουν και, με μια παραπλανητική κίνηση βάδισε προς την Κωνσταντινούπολη, με 10.000 άνδρες. Ο Ουάλης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο οι στρατηγοί του διχάστηκαν με το τι έπρεπε να κάνουν. Άλλοι έλεγαν να περιμένουν τις ενισχύσεις υπό τον Γρατιανό και άλλοι να επιτεθούν αμέσως κατά των Γότθων. Τελικώς επικράτησε η τελευταία γνώμη και οι Ρωμαίοι ετοιμάστηκαν για μάχη. Τότε ο Φριτιγέρνης ξαφνικά ζήτησε ανακωχή, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, γιατί περίμενε ενισχύσεις. Έτσι, επιφανειακά προσπάθησε να επιτύχει τη διευθέτηση των στρατιωτικών προβλημάτων με τους Ρωμαίους προσποιούμενος ότι φοβόταν και από την άλλη ειδοποίησε όλους τους Γότθους και τους συμμάχους τους να συνδράμουν για βοήθεια. Τελικά στις 9 Αυγούστου, του 378 μ.Χ. οι Ρωμαίοι, διψασμένοι μετά από εξαντλητική πορεία κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, είδαν το στρατόπεδο των Γότθων στον ποταμό Τούντζα. Μάλιστα ο Φριτιγέρνης, για να καθυστερήσει τις εχθροπραξίες, έστειλε αγγελιοφόρους με σκοπό την ειρήνη. Όμως η μάχη είχε ξεκινήσει με το ρωμαϊκό ιππικό στα δεξιά να επιτίθεται κατά των Αλανών και των Οστρογότθων. Παράλληλα οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι ανάγκασαν το γοτθικό πεζικό να υποχωρήσει. Παρά την αρχική επιτυχία των Ρωμαίων, η κατάσταση άλλαξε όταν στο πεδίο της μάχης κατέφθασαν ξεκούραστοι Αλανοί και Ούννοι ιππείς σύμμαχοι των Βησιγότθων. Η πίεση που δέχτηκε το ρωμαϊκό ιππικό ήταν μεγάλη και υποχώρησε. Στη σύγχυση που ακολούθησε, οι Βησιγότθοι βρήκαν την ευκαιρία και επιτέθηκαν κατά των ξαφνιασμένων Ρωμαίων. Ενώ τα άκρα των Ρωμαίων είχαν εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, στο κέντρο το πεζικό τους κρατούσε ακόμα, αλλά η κόπωση ήταν εμφανής. Τελικώς οι Γότθοι περικύκλωσαν τους καταδικασμένους Ρωμαίους. Η μάχη έληξε με μεγάλη νίκη των Γότθων ενώ ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας σκοτώθηκε. Οι απώλειες των Ρωμαίων ήταν πολύ μεγάλες (10.000-15.000 ή 20.000 νεκροί κατά τις εκτιμήσεις των σημερινών ιστορικών). Με τον ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατό να έχει διαλυθεί, οι Γότθοι πολιόρκησαν την Αδριανούπολη όπου όμως οι Ρωμαίοι αμύνθηκαν σθεναρά. Ο νέος αυτοκράτορας του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, Θεοδόσιος Α', μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, ήρθε σε συνδιαλλαγή μαζί τους, επιτρέποντάς τους να εγκατασταθούν, αυτόνομοι, στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας, με την υποχρέωση να παρέχουν στρατιωτικά τμήματα κατά τους πολέμους των Ρωμαίων. Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο, τεύχος 81, Μάιος 2003
|
Η Μάχη της Αδριανούπολης (9 Αυγούστου 378) διεξήχθη μεταξύ ενός ρωμαϊκού στρατού, υπό την ηγεσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ουάλη, και Γότθων επαναστατών (και σε μεγάλο βαθμό μη Γότθων Αλανών και διαφόρων τοπικών επαναστατών) με επικεφαλής τον Φριτίγερνο. Η μάχη διεξήχθη κοντά στην Αδριανούπολη της Θράκης, κατά τους Γοτθικούς πολέμους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Chevrolet Corvette C7
|
Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό αυτοκινήτου Motor Trend, η εξέλιξη του διαδόχου της Chevrolet Corvette C6 ξεκίνησε το 2007, δηλαδή στα 3 χρόνια μετά την εμπορική εισαγωγή της C6. Η παρουσίαση της C7 είχε αρχικά οριστεί για τη σεζόν (model year) του 2011, προκειμένου να συμπέσει με τον εορτασμό των 100 ετών από την ίδρυση της Chevrolet, που είχε γίνει στις 3 Νοεμβρίου 1911. Ωστόσο σημειώθηκε μια σημαντική καθυστέρηση, λόγω της τότε κάκιστης οικονομικής κατάστασης της μητρικού ομίλου της General Motors, που έφτασε στο αποκορύφωμά της με την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 και τη συνεπακόλουθη παγκόσμια κρίση της αυτοκινητοβιομηχανίας (2008-2010), με συνέπεια την πτώχευση και αναδιοργάνωση της General Motors τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2009. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά διαδοχικών αναβολών, με συνέπεια την ολοκλήρωση του σχετικού πρότζεκτ μόλις το 2012 και η εισαγωγή της στην αγορά μετατέθηκε για τη σεζόν του 2014. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, εξετάστηκαν και κάποιες εναλλακτικές δομικές ιδέες, όπως η διάταξη «κινητήρας στο κέντρο, πίσω κίνηση» στα πρότυπα των μοντέλων της Ferrari ή ακόμα και το «όλα πίσω» στα πρότυπα της Porsche 911. Επιπρόσθετα, εξετάστηκε στα σοβαρά και η ενδεχόμενη τοποθέτηση ενός «εισαγωγικού» κινητήρα 3.6 λίτρων V6, δανεικού από την Chevrolet Camaro πέμπτης γενιάς του 2009 - 2015, με τον V8 να παραμένει η κορυφαία έκδοση. Τελικώς όμως, προτιμήθηκε η διατήρηση της παραδοσιακής διαμόρφωσης των έως τότε Corvette «V8 κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση», για λόγους μείωσης του κόστους εξέλιξης και, κατά συνέπεια, της τελικής εμπορικής τιμής, όπως επίσης και ως αποτέλεσμα της καθιέρωσης νέων τεχνολογιών στον V8 κινητήρα, οι οποίες αναλύονται στην ενότητα Εκδόσεις. Ωστόσο, η κεντρομήχανη διάταξη τελικώς υιοθετήθηκε στον διάδοχο της C7, την Corvette C8, η οποία και παρουσιάστηκε στις 18 Ιουλίου 2019 και μπήκε στη μαζική παραγωγή στις 3 Φεβρουαρίου 2020. Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση για την 7η γενιά της Corvette έλαβε χώρα στις 18 Οκτωβρίου 2012, όταν η General Motors επιβεβαίωσε επίσημα ότι η Corvette C7 θα παρουσιαζόταν την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ, όπως και έγινε, καθώς και την έναρξη της παραγωγής της τον Σεπτέμβριο του 2013. Ταυτόχρονα με την ανακοίνωση, η Chevrolet παρουσίασε την νέα και πιο σύγχρονη εκδοχή του σήματος της Corvette, το οποίο και καθιερώθηκε με την εισαγωγή της Corvette C7. Οι πρώτες C7 έφτασαν σε ειδικά επιλεγμένες αντιπροσωπείες των ΗΠΑ στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, ως μοντέλο της σεζόν του 2014. Ειδικότερα στην Ευρώπη, οι εξαγωγές ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 2013, ενώ μέσα στο 2014 άρχισε να εξάγεται και σε άλλες αγορές διεθνώς. Διατηρώντας την παράδοση των παλαιότερων γενεών της Corvette, η C7 προσφέρθηκε ως 2-πορτο coupé και ως 2-πορτο convertible (καμπριολέ), πάντα βέβαια αυστηρά 2-θέσια και αποκλειστικά πισωκίνητη. Επίσης, η Corvette C7 συνέχισε να βασίζεται στην πλατφόρμα Y-body, στην οποία είχαν βασιστεί και όλες οι προκάτοχοι από την εμπορική εισαγωγή της Chevrolet Corvette C4 το 1983, αλλά με εντελώς διαφορετική και πιο δυναμική αισθητική από την Corvette C6. Ένα άμεσο αποτέλεσμα της διατήρησης του σασί Y-body, είναι και η διατήρηση της ιδανικής κατανομής βάρους αμαξώματος εμπρός / πίσω ακριβώς στο 50 / 50, όπως ίσχυε και στις Corvette C5 και Corvette C6. Παράλληλα, το αμάξωμα της Corvette C7 είχε δεχτεί ακόμα μεγαλύτερες ενισχύσεις, με αποτέλεσμα να έχει σασί κατά 57% ισχυρότερο από αυτό της C6. Μεγάλη έμφαση δόθηκε τότε στον εκσυγχρονισμό της αισθητικής του μοντέλου και ιδίως με σκοπό να γίνει πιο ελκυστική και στο νεανικό κοινό, καθώς η Corvette τότε είχε αποκτήσει ένα έντονα αρνητικό ίματζ ενός αυτοκινήτου για οδηγούς μεγάλων ηλικιών. Αυτή η ανάγκη έγινε πιο επιτακτική λόγω μιας τότε στατιστικής μελέτης που έγινε στις ΗΠΑ στα τέλη του 2012, σύμφωνα με την οποία το 46% των αγοραστών Chevrolet Corvette C6 το 2012, έως τον Οκτώβριο του έτους, ήταν ηλικίας 55 ετών και άνω, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των αγοραστών της Porsche 911 ήταν στο 30% και του Audi R8 μόλις στο 22%. Κατά συνέπεια, η Corvette C7 απέκτησε ένα πολύ πιο δυναμικό και επιθετικό ντιζάιν, που δεν θύμιζε σχεδόν καθόλου την προκάτοχο C6. Ωστόσο, το ντιζάιν στα πίσω φώτα της C7 δέχτηκε αμφιλεγόμενα έως και αρνητικά σχόλια, καθώς θεωρήθηκε ως μια έντονη ρήξη με την παράδοση των στρογγυλών πίσω φώτων όλων των έως τότε Corvette. Επιπρόσθετα, σχεδιάστηκε ένα εντελώς νέο σαλόνι, που δεν είχε καμία ομοιότητα με αυτό της προκατόχου, με πιο φουτουριστική αισθητική, ιδίως στο ταμπλό και στον πίνακα οργάνων, ο οποίος παρέχει έως και 69 διαφορετικές πληροφορίες. Μάλιστα ο πίνακας οργάνων έχει παλέτα επιλογής με 5 διαφορετικές οθόνες γραφικών, που αντιστοιχούν και σε διαφορετική οδική συμπεριφορά, ανάλογα με τον επιθυμητό τρόπο οδήγησης και τις εξωτερικές συνθήκες: Weather, Eco, Tour, Sport και Track. Ο οδηγός μπορεί να επιλέγει όποια λειτουργία και αντίστοιχη οθόνη θέλει, με το γύρισμα του σχετικού διακόπτη Mode Select. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν υλικά ακόμα υψηλότερης ποιότητας και το επίπεδο συναρμολόγησης βελτιώθηκε περαιτέρω, με σκοπό την ενίσχυση του ίματζ της Corvette στην κατηγορία των σπορ υπεραυτοκινήτων. Σε αντίθεση με τα πολύ μεγάλα και ογκώδη τιμόνια των C4 (από το καλοκαίρι του 1989 που καθιερώθηκε ο αερόσακος οδηγού), C5 και C6, η C7 υιοθέτησε ένα εμφανώς μικρότερο τιμόνι, διαμέτρου 14,1 ιντσών, δηλαδή 36,0 εκατοστών, με σκοπό τον ευκολότερο και αμεσότερο έλεγχο από τον οδηγό. Η ανοικτή έκδοση convertible αποκαλύφθηκε επίσημα στις 5 Μαρτίου 2013, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, και τελικώς εισήχθη στην αγορά ταυτόχρονα με την coupé. Η οροφή της ανοικτής Corvette C7, καθώς και των ισχυρότερων C7 Z06 cabrio και C7 ZR1 cabrio, μπορεί να ανοίξει και αναδιπλωθεί ακόμα και εν κινήσει, σε ταχύτητες έως και 50 χιλιόμετρα την ώρα (31 μίλια την ώρα). Ο νέος τότε κινητήρας της στάνταρ C7, που φέρει τον κωδικό LT1, ήταν ο πρώτος της Gen 5 (πέμπτης γενιάς) της οικογένειας Small Block και διατήρησε τον παραδοσιακό του σχεδιασμό, αλλά ενσωματώνοντας πλέον και αρκετές νέες, προηγμένες τεχνολογίες, όπως άμεσο ψεκασμό καυσίμου, Active Fuel Management (απενεργοποίηση των 4 κυλίνδρων, όταν δεν χρειάζονται και οι 8) και σύστημα μεταβλητού χρονισμού βαλβίδων VVT. Ο κυβισμός του είναι 6.2 λίτρα, η ισχύς του είναι 460 hp (336 kW) και η ροπή 624 N·m (465 lb·ft), δίνοντας έτσι στην εισαγωγική έκδοση της Corvette C7 τον τίτλο της ισχυρότερης έως τότε «βασικής» Corvette (το «βασική» εδώ βέβαια είναι σχετικό...) όλων των εποχών. Η επιτάχυνση 0-60 μίλια την ώρα (0-97 χιλιόμετρα την ώρα) έρχεται σε μόλις 3,8 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα είναι 306 χιλιόμετρα την ώρα, δηλαδή 190 μίλια την ώρα. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Corvette, συνδυάστηκε με 7-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, το TR-6070 της εταιρείας Tremec, το οποίο και διατέθηκε μόνο στην Corvette C7 (αντιθέτως, η διάδοχος της C7, η Corvette C8, δεν προσφέρεται πλέον με χειροκίνητο κιβώτιο). Το κιβώτιο αυτό ήταν μια βελτιωμένη μετεξέλιξη του 6-τάχυτου μηχανικού κιβωτίου TR6060, επίσης της εταιρείας Tremec, που είχε χρησιμοποιηθεί στην προκάτοχο Chevrolet Corvette C6 τις σεζόν 2008 - 2013 και σε αρκετά άλλα μοντέλα. Αντιθέτως, το 7-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο TR-6070 χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά στην Corvette C7. Κατά την εισαγωγή του, τον Σεπτέμβριο του 2013 μαζί με την Corvette C7, ήταν χρονολογικά μόλις το δεύτερο παγκοσμίως 7-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο σε αυτοκίνητο παραγωγής, μετά το 7-τάχυτο χειροκίνητο που είχε εμφανιστεί τον Σεπτέμβριο του 2011 με την εισαγωγή της Porsche 991 (η τότε γενιά της Porsche 911). Σημειωτέον ότι και τα δύο αυτά κιβώτια, τόσο της Porsche 991 όσο και της Corvette C7, για ευκολότερο χειρισμό, φέρουν εσωτερικό ελατήριο που επιτρέπει την επιλογή της 7-ης σχέσης στο χειροκίνητο κιβώτιο μόνο όταν ο οδηγός έχει βάλει προηγουμένως τον λεβιέ στη θέση της 6-ης. Επίσης, η C7 μπορούσε να παραγγελθεί προαιρετικά με αυτόματο κιβώτιο με μοχλούς πίσω από το τιμόνι, για ευκολότερες αλλαγές ταχυτήτων αν ο οδηγός επιλέξει χειροκίνητο έλεγχο. Αρχικά μεταφέρθηκε αυτούσιο στην C7 από την Corvette C6 το 6-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 6L80E, με μοχλούς. Στις 8 Δεκεμβρίου 2013, άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες ότι από τον Απρίλιο του 2014 θα διατεθεί ένα 8-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο, το Hydra-Matic 8L90, αντί για 6-τάχυτο. Τελικώς το κιβώτιο αυτό, που φέρει επίσης μοχλούς πίσω από το τιμόνι, διατέθηκε σε όλες τις Corvette C7 από τη σεζόν του 2015, αντικαθιστώντας οριστικά το 6-τάχυτο αυτόματο. Σκοπός του είναι η μείωση της μέσης κατανάλωσης της Corvette σε κάτω από 8 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, νούμερο εντυπωσιακό για κινητήρα 6.2 λίτρων V8. Η Chevrolet Corvette C7 απέσπασε πλήθος διακρίσεων από όλα τα μεγάλα αμερικανικά περιοδικά. Αρχικά κέρδισε τον τίτλο του Υψηλών Επιδόσεων Αυτοκινήτου της Χρονιάς (Performance Car of the Year) του Road & Track για το 2013, και στη συνέχεια τον τίτλο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς (Car of the Year) του Automobile για το 2014, ενώ ήταν και μεταξύ των φιναλίστ για το Αυτοκίνητο της Χρονιάς του Motor Trend. Επίσης, ήταν στον κατάλογο των 10 καλύτερων μοντέλων (Ten Best) του Car and Driver για το 2014. Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ στις 14 Ιανουαρίου 2014, παρουσιάστηκε και η έκδοση Corvette Z06 της C7, με ακόμα πιο μυώδες αμάξωμα, V8 κινητήρα LT4 κυβισμού 6.2 λίτρων, με υπερτροφοδότηση, ισχύ 650 hp και ροπή 880 N·m, παίρνοντας έτσι από την Corvette C6 ZR1 τον τίτλο της, έως τότε, ισχυρότερης Corvette στην ιστορία. Ο κινητήρας αυτός, συνδυάστηκε με το 7-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο TR-6070 ή προαιρετικά με το νέο τότε 8-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο Hydra-Matic 8L90, επίσης με μοχλούς paddles πίσω από το τιμόνι. Σημειωτέον ότι ήταν η πρώτη φορά που διατέθηκε αυτόματο κιβώτιο σε έκδοση Z06 της Corvette. Κυκλοφόρησε πρώτα στην αγορά των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2015, για τη σεζόν (model year) του 2015, με βασική τιμή στα 78.995 δολάρια, ενώ σύντομα ακολούθησαν και οι εξαγωγικές αγορές διεθνώς. Τρεις ακριβώς μήνες μετά, στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης στις 17 Απριλίου 2014, έκανε πρεμιέρα και η Corvette C7 Z06 Convertible (καμπριολέ), η οποία έχει κοινά τεχνικά στοιχεία με την C7 Z06 κουπέ. Έγινε έτσι η πρώτη στην ιστορία Corvette Z06, από το 1963 που εμφανίστηκε αυτή η εκδοχή αμαξώματος (την πρώτη σεζόν της Chevrolet Corvette C2 και μόνο για μία σεζόν τότε και σε εξαιρετικά σπάνιο αριθμό αντιτύπων. Για την ακρίβεια, από τις 21.513 Corvette C2 που κατασκευάστηκαν τη σεζόν αυτή, μόλις οι 199 ήταν Corvette Z06 και φυσικά όλες παρήχθησαν σε κουπέ εκδοχή), που είναι διαθέσιμη και σε ανοικτή εκδοχή αμαξώματος. Η βασική τιμή της Corvette C7 Z06 Convertible κατά το λανσάρισμα, ήταν στα 83.995 δολάρια. Από το 2015, η Corvette C7 Z06 Convertible άρχισε να εξάγεται επίσημα και στην Ευρώπη. Η παραγωγή της σεζόν του 2017 διήρκησε από τις 11 Ιουλίου 2016 έως τις 29 Μαΐου 2017. Ήδη όμως από τον Απρίλιο του 2016, ο Tadge Juechter, ο αρχιμηχανικός της Corvette C7, είχε παρουσιάσει την νέα έκδοση Corvette Grand Sport, η οποία τελικώς κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2017, για την ίδια σεζόν. Διατηρήθηκε στην παραγωγή έως και την οριστική λήξη της έβδομης γενιάς της Corvette, τον Νοέμβριο του 2019. Πρακτικώς, η έκδοση Grand Sport ήταν μια «μίξη» της Corvette C7 Z51 Stingray (δηλαδή του σπορ πακέτου Z51 Performance Package της στάνταρ έκδοσης) και του επιθετικότερου αμαξώματος της Corvette C7 Z06. Λόγω της εξαιρετικά υψηλής ισχύος της Corvette C7 Z06, στους 650 hp, αρχικά δεν υπήρχε στα σχέδια της εξελικτικής ομάδας η δημιουργία μιας νέας κορυφαίας έκδοσης Corvette ZR1 και στην Corvette C7. Τελικώς όμως, το 2015 αποφασίστηκε η επιστροφή και της ZR1 και ξεκίνησε η εξέλιξή της. Η επίσημη παρουσίαση της Corvette C7 ZR1 έγινε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Ντουμπάι του 2017, που έλαβε χώρα από τις 14 έως τις 18 Νοεμβρίου 2017 στο Dubai World Trade Centre. Για πρώτη φορά κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ την άνοιξη του 2018, ως μοντέλο της σεζόν του 2019. Όπως είχε συμβεί και στις παλαιότερες γενιές των ZR1, τοποθετήθηκε στη κορυφή της παλέτας της Corvette, πάνω από την Z06. Η εναρκτήρια τιμή της Corvette C7 ZR1 ορίστηκε επίσημα στα 119.995 δολάρια. Η Chevrolet Corvette C7 ZR1 βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην πλατφόρμα της C7 Z06, αλλά με πλήθος βελτιωτικών αλλαγών. Η κυριότερη ήταν ότι εξοπλίστηκε με τον εντελώς νέο V8 κινητήρα LT5 κυβισμού 6.2 λίτρων, που φέρει έναν υπερτροφοδότη 2.6 λίτρων από την εταιρεία Eaton που είναι κατά 52% μεγαλύτερος από αυτόν της C7 Z06. Για την μέγιστη δυνατή απόδοση, η ZR1 φέρει μεγαλύτερη πεταλούδα και νέο στρόφαλο, σε σχέση με τον κινητήρα της Z06, και ενεργείς εξατμίσεις, φυσικά πάντα τετραπλές, καθώς και βελτιωμένα συστήματα ψύξης του κινητήρα, που μάλιστα προσθέτουν 4 επιπλέον ψυγεία, φτάνοντας έτσι τον συνολικό αριθμό των 13 ψυγείων σε ολόκληρο το αυτοκίνητο. Ακόμα σημαντικότερο όμως, είναι το νέο διπλό σύστημα ηλεκτρονικού ψεκασμού / έγχυσης καυσίμου (injection), που μάλιστα τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σε μοντέλο του ομίλου της General Motors. Ως αποτέλεσμα, ο κινητήρας αυτός αποδίδει ισχύ 755 hp (563 kW) στις 6.300 στροφές το λεπτό και ροπή 969,4 N·m (715 lb⋅ft) στις 4.400 στροφές το λεπτό, παίρνοντας έτσι τον τίτλο της ισχυρότερης Corvette στην ιστορία μέχρι σήμερα. Ο κινητήρας της Corvette C7 ZR1 συνδυάστηκε με τα ίδια κιβώτια ταχυτήτων της C7 Z06, δηλαδή με το 7-τάχυτο μηχανικό TR-6070 ή προαιρετικά με το νέο τότε 8-τάχυτο αυτόματο Hydra-Matic 8L90, επίσης με μοχλούς paddles πίσω από το τιμόνι. Κατά συνέπεια, ήταν και η πρώτη φορά που διατέθηκε αυτόματο κιβώτιο σε έκδοση ZR1 της Corvette. Σύμφωνα με την Chevrolet, η επιτάχυνση 0-60 mph (0-97 km/h) έρχεται σε μόλις 2,85 δευτερόλεπτα, τα 0-100 km/h (0-62 mph) έρχονται σε 3,0 δευτερόλεπτα, τα 0-100 mph (0-161 km/h) έρχονται σε 6,0 δευτερόλεπτα και το 400άρι το ολοκληρώνεται σε 10,6 δευτερόλεπτα, με ταχύτητα εξόδου τα 215,7 km/h. Επίσης, ανακοίνωσε τότε ότι η μέγιστη ταχύτητα της Corvette C7 ZR1 είναι 212 mph, δηλαδή 341,18 km/h. Αντίθετα με τις προκατόχους Corvette ZR1, που είχαν κυκλοφορήσει αποκλειστικά σε κουπέ εκδοχή αμαξώματος, η C7 ZR1 προσφέρθηκε και ως καμπριολέ, για πρώτη φορά σε έκδοση ZR1 μετά το 1970. Η έκδοση convertible της C7 ZR1 έχει κοινά τεχνικά στοιχεία με την C7 ZR1 coupé και παρουσιάστηκε επίσημα στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Λος Άντζελες του 2017, που έλαβε χώρα από τις 1 έως τις 10 Δεκεμβρίου 2017. Οι επιταχύνσεις της έκδοσης κάμπριο παρέμειναν αμετάβλητες, αλλά το βάρος είναι κατά 27 κιλά μεγαλύτερο από το αντίστοιχο κουπέ, λόγω επιπρόσθετων ενισχύσεων στη δομή του σασί, προκειμένου να αντισταθμιστεί η απώλεια της οροφής. Ως αποτέλεσμα, η μέγιστη ταχύτητα έχει μειωθεί οριακά και είναι 338 km/h. Η εναρκτήρια τιμή της Corvette C7 ZR1 convertible ορίστηκε επίσημα στα 123.995 δολάρια. Στις 13 Ιανουαρίου 2014, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ, παρουσιάστηκε η επίσημη αγωνιστική έκδοση Chevrolet Corvette C7.R και έκανε το αγωνιστικό ντεμπούτο μέσα στο ίδιο έτος. Το μοντέλο έπαιρνε μέρος στο WeatherTech SportsCar Championship και ειδικότερα στην κατηγορία GT Le Mans (GTLM). Φέρει κινητήρα 5.500 cm³ V8, ισχύος 491 hp (366 kW) στις 6.000 στροφές το λεπτό και, πρακτικώς, ήταν η αγωνιστική έκδοση της Corvette Stingray Z06 της σεζόν του 2015. Στατιστικά, έναν μήνα μετά την έναρξη των πωλήσεων είχαν γίνει 485 παραδόσεις της C7, με το 38% των αντιτύπων να έχουν παραγγελθεί με το μηχανικό κιβώτιο, το υψηλότερο ποσοστό ανάμεσα σε όλα τα μοντέλα στον όμιλο της General Motors, αν και στα επόμενα χρόνια το ποσοστό αυτό άρχισε να μειώνεται ραγδαία και δραματικά. Επίσης, το 75% των αγοραστών της C7 την προτίμησε με το σπορ πακέτο Z51 Performance Package (Z51 Πακέτο Επιδόσεων) και το 54% από αυτούς που επέλεξαν το Z51 παρήγγειλαν το μοντέλο και με την ανάρτηση Magnetic Ride Control.Τον Ιούλιο του 2017, η παραγωγή της Corvette C7 σταμάτησε προσωρινά, προκειμένου να γίνει μια αναβάθμιση εξοπλισμού στο εργοστάσιο κατασκευής της. Τον Νοέμβριο τον 2017, η παραγωγή ξεκίνησε εκ νέου και το μοντέλο κυκλοφόρησε στα τέλη Ιανουαρίου του 2018, κατευθείαν για τη σεζόν (model year) του 2019, έως και την οριστική λήξη της παραγωγής της έβδομης γενιάς στις 14 Νοεμβρίου 2019. Το αποτέλεσμα ήταν μια εξαιρετικά μεγάλη σεζόν, με διάρκεια παραγωγής 2 έτη ακριβώς. Κατά τη σεζόν αυτή, που ήταν και η τελευταία της C7, η Chevrolet κατασκεύασε 34.822 αντίτυπα της Corvette C7. Από αυτά, η πρώτη σε πωλήσεις έκδοση ήταν η Corvette Stingray Coupe, με το 33,0% της παραγωγής, ενώ ακολούθησαν η Grand Sport Coupe με 27,3% της παραγωγής και η Z06 Coupe με 17,1% της παραγωγής. Ειδικότερα η κορυφαία έκδοση Corvette ZR1 (που κατασκευάστηκε μόνο τη σεζόν του 2019, όπως προαναφέρθηκε) παρήχθη σε 2.953 αντίτυπα: 2.441 κουπέ και 512 καμπριολέ. Από τα 34.822 αντίτυπα της σεζόν του 2019, τα 4.047 κατασκευάστηκαν για εξαγωγή και διατέθηκαν σε αγορές εκτός ΗΠΑ, νούμερο που ήταν το 11,6% της συνολικής παραγωγής της, μια αναλογία σχεδόν ίση με το 11,0% των C7 που είχαν εξαχθεί επίσημα τη σεζόν του 2018. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία από αυτά, σχεδόν τα 3 χιλιάδες, προορίζονταν για τον Καναδά και ελάχιστα αντίτυπα διατέθηκαν στις άλλες ηπείρους. Η διάδοχος της Corvette C7, η Chevrolet Corvette C8, παρουσιάστηκε επίσημα στις 18 Ιουλίου 2019, με την Chevrolet να έχει κατασκευάσει στο εργοστάσιο παραγωγής της, στο Bowling Green του Κεντάκι, νέο τμήμα βαφής και τεχνολογικής ανάπτυξης για την C8 ήδη από τα μέσα του 2017. Για πρώτη φορά στην ιστορία του μοντέλου, η Corvette C8 φέρει κεντρομήχανη πλατφόρμα, δηλαδή με τον κινητήρα στο κέντρο του αμαξώματος και όχι στο μπροστινό μέρος, ακολουθώντας έτσι το πρότυπο της Ferrari. Ωστόσο, διατηρήθηκε σταθερά με V8 κινητήρες και η απόδοση της βασικής έκδοσης είναι στους 495 ίππους. Η μαζική παραγωγή της Corvette C8 ξεκίνησε τελικώς στις 3 Φεβρουαρίου 2020, ενώ της προκατόχου Corvette C7 έληξε στις 14 Νοεμβρίου 2019. Η επίσημη Αμερικανική ιστοσελίδα της Chevrolet Corvette C7 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-13 στο Wayback Machine. 2014-2015 Chevrolet Corvette Stingray review by www.consumerguide.com Chris Paukert (13 January 2013). «2014 Chevrolet Corvette Stingray: Everything there is to know». Autoblog.com. «In-Depth with the 2015 Chevrolet Corvette Z06» by Car and Driver, February 2014. www.netcarshow.com/ 2014 Chevrolet Corvette Stingray www.netcarshow.com/ 2015 Chevrolet Corvette Z06 www.netcarshow.com/ 2015 Chevrolet Corvette Z06 convertible www.netcarshow.com/ 2018 Chevrolet Corvette Carbon 65 Edition www.autoblog.com/ 2019 Chevy Corvette ZR1: All hail the 755-horsepower C7 king. www.caranddriver.com/ 2019 Chevrolet Corvette ZR1 Convertible: Extreme, Extroverted, Expensive.
|
Η έβδομη γενιά της Chevrolet Corvette, γνωστή ως Chevrolet Corvette C7, παρουσιάστηκε επίσημα στις 13 Ιανουαρίου 2013 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ και μπήκε στην παραγωγή τον Σεπτέμβριο του 2013, για τη σεζόν του 2014, με τις πωλήσεις στις ΗΠΑ να ξεκινούν στις 18 Σεπτεμβρίου 2013. Η C7 επανέφερε, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, την ονομασία Corvette Stingray, για πρώτη φορά από το 1976, την τελευταία σεζόν που είχε χρησιμοποιηθεί στην Corvette C3, αν και το όνομα Stingray δεν έχει τόσο μεγάλη απήχηση στην καθημερινότητα στα κράτη εκτός ΗΠΑ. Διατηρήθηκε στην παραγωγή έως τις 14 Νοεμβρίου 2019.Η διάδοχος της C7, η Chevrolet Corvette C8, παρουσιάστηκε στις 18 Ιουλίου 2019, μπήκε στην παραγωγή στις 3 Φεβρουαρίου 2020 και διατήρησε επίσης την ονομασία Stingray, αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία του μοντέλου, η C8 φέρει κεντρομήχανη πλατφόρμα, δηλαδή με τον κινητήρα στο κέντρο του αμαξώματος και πίσω από τα 2 καθίσματα, και όχι στο μπροστινό μέρος του σασί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Chevrolet_Corvette_C7
|
Στρατιωτική ιστορία της Ελλάδας
|
Ιβηρικός Πόλεμος (526-532) Μάχη του Δάρας (530) Βανδαλικός Πόλεμος (533-534) Μάχη του Δέκιμον (533) Μάχη του Τρικάμαρου (533) Γοτθικός Πόλεμος (535-554) Μάχη των Βουσταγαλλώρων (552) Μάχη του Όρους Λακτάριου (553) Αραβοβυζαντινοί Πόλεμοι(629-1050) Μάχη του Ακροϊνού Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (674-678) Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (717-718) Μάχη του Λαλάκαου Ρωμαιοπερσικοί πόλεμοι (92 π.Χ.-627) Μάχη της Νινευής (627) Βυζαντινοβουλγαρικοί πόλεμοι (680-1355) Μάχη της Αγχίαλου (763) Μάχη του Κλειδίου (1014) Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1204) Μάχη της Πελαγονίας Βυζαντινοσελτζουκικοί πόλεμοι (1048-1308) Μάχη του Φιλομελίου Πολιορκία της Νίκαιας (1097) Μάχη στο Υέλιον και Λειμόχειρ Πολιορκία της Τραπεζούντας (1205-06) Μάχη της Αντιόχειας του Μαιάνδρου Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι(1265-1453) Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1422) Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) (1571) Εξεγέρσεις Ηπειρωτών χωρικών (1600), (1611) Έκτος Βενετοτουρκικός πόλεμος (1684-1699) Ορλωφικά (1770) Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1770) Πολιορκία της Καστανίτσας (1770) Ναυμαχία του Τσεσμέ (1770) Μάχη των Βρομοπηγάδων (1770) Εξέγερση των Σφακιών (1770) Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1803) Σουλιώτες Πόλεμος των Σουλιωτών (1803) Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1807) Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1815) Ελληνική επανάσταση(1821-1829) Άλωση της Τριπολιτσάς Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς Μάχη των Δερβενακίων Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου Πολιορκία του Αιτωλικού Μάχη των Βασιλικών Φθιώτιδας Μάχη των Δερβενακίων Οθωμανική–Αιγυπτιακή εισβολή της Μάνης Επανάσταση της Ηπείρου (1854) Κρητική Επανάσταση (1866-1869) Ηπειρώτικη επανάσταση του 1878 Μάχη του Μουζακίου Ελληνοτουρκικός Πόλεμος (1897) Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος (1912-1913) Μάχη του Σαρανταπόρου Μάχη των Γιαννιτσών Μάχη στα Πέντε Πηγάδια Εξέγερση της Χειμάρρας (1912) Ναυμαχία της Έλλης Κατάληψη της Κορυτσάς Ναυμαχία της Λήμνου (1913) Μάχη του Μπιζανίου Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος (1913) Παγκόσμιος Πόλεμος (1917-1918) Εκστρατεία των Βαλκανίων Μακεδονικό Μέτωπο Εκστρατεία της Κριμαίας Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) Μάχη του Αφιονκαραχισάρ-Εσκίσεχιρ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Ελληνοϊταλικός Πόλεμος (1940-1941) Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (1941) Μάχη της Κρήτης (1941) Πρώτη Μάχη του Ελ Αλαμέιν (1942) Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν (1942) Απόβαση στη Νορμανδία (1944) Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946–1949 (1945-1949) Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα (1950-1953) Δύναμη Κοσσυφοπεδίου Κύπρος 1974 τουρκική εισβολή. Αφγανιστάν (2001–σήμερα) Λιβυκός εμφύλιος πόλεμος 2011 Βυζαντινή εποχή Μονεμβασιά Μυστράς Κάστρο του Ζαρνατά Φραγκοκρατία και Σταυροφόροι Πασσαβάς Μποφόρ Τηγάνι Μεγάλη Μαΐνη, ανάμεσα σε πολλά κάστρα αναφέρεται ως Κάστρο της Ωριάς Κελεφάς Ενετική εποχή Κάστρο της Λάρισας στο Άργος Παλαμήδι στο Ναύπλιο Οθωμανική εποχή Αμερική Κόλπος Σούδας Βρετανία Γερμανία (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) Ελλάδα Γραμμή Μεταξά Ιταλία (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Δωδεκάνησα) Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων Σχολή Ναυτικών Δοκίμων Σχολή Ικάρων Γότθοι Βάραγγοι Βούλγαροι Αρμένιοι Ιταλικές πόλεις-κράτη Ρως Αλανοί Βενετική Δημοκρατία Ρωσική Αυτοκρατορία Ηνωμένο Βασίλειο Γαλλία Βαλκανικός Συνασπισμός Σύμμαχοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ηνωμένες Πολιτείες ΝΑΤΟ Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών Κύπρος Ευρωπαϊκή Ένωση Στρατιωτική της Ελλάδας
|
Η στρατιωτική ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των πολέμων και μαχών του ελληνικού λαού στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και τις ελληνικές αποικίες στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
The World at War
|
Το The World at War, το οποίο έκανε χρήση σπάνιου υλικού έγχρωμου φιλμ, ανατέθηκε στην Thames Television το 1969. Τέτοια ήταν η έκταση της έρευνας, που χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να παραχθεί με κόστος 900.000 £ (2009 ισοδύναμα: £11.400.000 ). Εκείνη την εποχή, αυτό ήταν ένα ρεκόρ για μια βρετανική τηλεοπτική σειρά. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1973, στο ITV. Η σειρά έλαβε συνεντεύξεις από σημαντικά μέλη των εκστρατειών των συμμάχων και του Άξονα, καθώς και αυτόπτες μαρτυρίες από πολίτες, οπλίτες, αξιωματικούς και πολιτικούς, μεταξύ των οποίων οι Άλμπερτ Σπέερ, Καρλ Νταίνιτς, Βάλτερ Βάρλιμοντ, Τζέιμς Στιούαρτ, Bill Mauldin, Άβερελ Χάρριμαν, Κέρτις Λε Μέι, Λούις Μαουντμπάττεν, Alger Hiss, Τοσικάζου Κάσε, Μιτσούο Φουσίντα, Μινόρου Γκέντα, Τζ. Μπ. Πρίστλεϊ, Μπράιαν Χόρροκς, Τζων ΜακΚλόι, Λώρενς Ντάρελ, Άρθουρ Χάρρις, Τσαρλς Σουήνυ, Πολ Τίμπετς, Άντονι Ήντεν, Τράουντλ Γιούνγκε, Μαρκ Γουέιν Κλαρκ, Άντολφ Γκάλαντ, Χάσσο φον Μαντόιφελ και του ιστορικού Στέφεν Άμπροουζ (Stephen Ambrose). Στη σειρά "Η παραγωγή του The World at War", που περιλαμβάνεται στο DVD σετ, ο Jeremy Isaacs εξηγεί ότι δόθηκε προτεραιότητα σε συνεντεύξεις με επιζώντες υπασπιστές και βοηθούς παρά σε διακεκριμένες προσωπικότητες. Το πιο δύσκολο πρόσωπο να εντοπισθεί και να πεισθεί να δώσει συνέντευξη ήταν ο υπασπιστής του Χάινριχ Χίμλερ, Καρλ Βολφ (Karl Wolff). Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, παραδέχτηκε ότι αντίκρισε μεγάλης κλίμακας εκτελέσεις παρουσία του Χίμλερ. Ο Isaacs αργότερα εξέφρασε την ικανοποίησή του για το περιεχόμενο της σειράς, σημειώνοντας ότι αν είχε πρόσβαση σε αποχαρακτηρισμένες πληροφορίες κατά το χρόνο της παραγωγής, θα είχε προσθέσει αναφορές στις βρετανικές προσπάθειες αποκρυπτογράφησης. Σε μια λίστα των 100 σπουδαιότερων βρετανικών τηλεοπτικών προγραμμάτων που καταρτίστηκε από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατά το 2000, που ψηφίστηκε από τους επαγγελματίες του κλάδου, το The World at War κατετάγη 19ο. Επίσημος ιστότοπος The World at War στην IMDb
|
Το The World at War (1973-1974) είναι βρετανική τηλεοπτική σειρά ντοκιμαντέρ 26 επεισοδίων που καταγράφει τα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη στιγμή της ολοκλήρωσής της το 1973 ήταν η πιο ακριβή σειρά που έγινε ποτέ, κοστίζοντας 900.000 £ Παρήχθη από τον Jeremy Isaacs, με αφηγητή τον Λώρενς Ολίβιε και περιέλαβε μουσική από τον Carl Davis. Ένα βιβλίο, The World at War, γράφτηκε από τον Mark Arnold-Forster, και κυκλοφόρησε το 1973, για να συνοδεύσει την τηλεοπτική σειρά. Αφότου η παραγωγή ολοκληρώθηκε, το World at War έχει προσελκύσει αναγνώριση και θεωρείται πλέον ως ένα ορόσημο στην ιστορία της βρετανικής τηλεόρασης. Μετά από την στιγμή της ολοκλήρωσής της, και καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος παρέμεινε νωπός στο μυαλό πολλών ανθρώπων, ο παραγωγός Jeremy Isaacs θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του στο να αναβιώνει μελέτες της στρατιωτικής ιστορίας. Η σειρά επικεντρώθηκε, μεταξύ άλλων, στην απεικόνιση των καταστροφικών ανθρώπινων εμπειριών της σύγκρουσης; στο πώς η ζωή και ο θάνατος στη διάρκεια του πολέμου έπληξε τους στρατιώτες, ναύτες και αεροπόρους, αμάχους, τα τραγικά θύματα της τυραννίας και τους τροφίμους στρατοπέδων συγκέντρωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_World_at_War
|
Σταύρος Σαράφης
|
Ο Σαράφης ξεκίνησε την καριέρα του από την Αναγέννηση Επανομής, σε εφηβική ηλικία. Στις 23 Νοεμβρίου 1966, όταν συμπλήρωσε τα 16 του χρόνια, κλήθηκε για αγώνα της Ελληνικής Προεθνικής Ομάδας των Νέων. Το καλοκαίρι του 1967 σε ηλικία 17 ετών αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έδωσε μάχη με τον συμπολίτη Άρη για την απόκτησή του. Έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα στον αγώνα με το Αιγάλεω (8 Οκτωβρίου 1967) ο ΠΑΟΚ και στο 72ο λεπτό το σουτ του ελπιδοφόρου παίκτη άνοιξε το δρόμο για τη νίκη (2-0). Στο σύλλογο της Θεσσαλονίκης έμεινε μέχρι το 1981, όταν και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, την περίοδο 1975-76 και δύο Κύπελλα Ελλάδας (1971-72 και 1973-74). Ιδιαίτερα παραγωγικός αν και αγωνιζόταν ως επιθετικός μέσος σημείωσε τα περισσότερα γκολ του τη σεζόν 1972-73, (19 γκολ) και αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ της Α Εθνικής, πίσω από τον Αντώνη Αντωνιάδη (22 γκολ).Από τις πλέον αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του αυτή με αντίπαλο τη Μίλαν στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1973-74, όπου μετά από την ήττα στο Μιλάνο με 3-0 απέναντι στην μετέπειτα φιναλίστ, σημείωσε δύο γκολ στην επανάληψη της 20ης Μαρτίου στο γήπεδο της Τούμπας, που δεν ήταν όμως αρκετά για τη νίκη (2-2). Ως ποδοσφαιριστής αποτελούσε μαζί με τον συμπαίκτη του Γιώργο Κούδα ένα δίδυμο υψηλής ποδοσφαιρικής ποιότητας καθώς ήταν από τα βασικά στελέχη του μεγάλου ΠΑΟΚ της δεκαετίας του 1970 και διακρινόταν για τα γκολ που σημείωνε με κεφαλιές. Τους δύο αυτούς παίκτες είχε ξεχωρίσει και ο Γιόχαν Κρόιφ ως ευρωπαϊκού επιπέδου μετά την νίκη του ΠΑΟΚ με 1-0 επί της Μπαρτσελόνα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στις 16 Σεπτεμβρίου 1975 στο γήπεδο της Τούμπας. Με τον ΠΑΟΚ ο Σαράφης σημείωσε συνολικά 170 γκολ σε επίσημους αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις.Μετά το τέλος της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής ανέλαβε διάφορα πόστα στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. Κατά καιρούς διετέλεσε υπηρεσιακός προπονητής (1988-89, 1993-94, 1995-96 και 1999-2000). Με τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας είχε από τις 19 Ιουλίου 1969, όταν και έκανε το ντεμπούτο του στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Αυστραλίας, μέχρι τον τελευταίο του αγώνα το 1977, συνολικά 32 συμμετοχές και 7 τέρματα. Κατέκτησε την 3η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1972 με την εθνική ενόπλων. Επίσης αγωνίστηκε με την εθνική Νέων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1968, καθώς και στην εθνική Ελπίδων, με την οποία το 1969 κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2022 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και απεβίωσε στις 13 Οκτωβρίου 2022, σε ηλικία 72 ετών. Στην είδηση του θανάτου του, στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, οι σημαίες ήταν μεσίστιες εις ένδειξη πένθους. Στις 14 Οκτωβρίου 2022, εψάλη η εξόδιος ακολουθία στην εκκλησία Παναγία Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Επανομή. ΠΑΟΚ Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1975-76 Κύπελλο Ελλάδας: 1971-72, 1973-74Εθνική Ενόπλων Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1972: 3η θέση. ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΑΡΑΦΗΣ Μια ζωή στην υπηρεσία του ΠΑΟΚ Το προφίλ του Σταύρου Σαράφη στο transfermarkt εφημερίδα GOAL,31 Μαρτίου 2006,«80 χρόνια ΠΑΟΚ»
|
Ο Σταύρος Σαράφης (17 Ιανουαρίου 1950 – 13 Οκτωβρίου 2022) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του σε μία μόνο ομάδα, τον ΠΑΟΚ. Γνωστός και με το ψευδώνυμο «Καίσαρας», είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας με 136 τέρματα πρωταθλήματος, τέταρτος σε συμμετοχές με 358 και αποτελεί μία από τις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία του ΠΑΟΚ, καθώς και συνολικά έναν από τους σημαντικότερους αθλητές του ελληνικού ποδοσφαίρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82
|
Παύλα
|
Η χρήση ενός μοναδικού χαρακτήρα για το ενωτικό και το μείον ήταν ένας συμβιβασμός που έγινε στις πρώτες μέρες της εφεύρεσης των γραφομηχανών σταθερού πλάτους και των οθονών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ωστόσο, με τη σωστή στοιχειοθέτηση και τον γραφικό σχεδιασμό, υπάρχουν ξεχωριστοί χαρακτήρες για το ενωτικό, τις παύλες και το σύμβολο μείον. Η χρήση του ενωτικού/μείον εξακολουθεί να υφίσταται σε πολλά περιβάλλοντα, γιατί είναι εύκολο να εισαχθεί από τα πληκτρολόγια και βρίσκεται στην ίδια θέση σε όλα τα κοινά σύνολα χαρακτήρων. Οι περισσότερες γλώσσες προγραμματισμού, αφού περιορίζονται σε εφταψήφια ASCII, χρησιμοποιούν το ενωτικό/μείον αντί για τον χαρακτήρα Unicode 2212, που υποδηλώνει αφαίρεση και αρνητικούς αριθμούς.Το σύμβολο μείον έχει ονομαστικά το ίδιο πλάτος με το σύμβολο συν. Σε αναλογικές γραμματοσειρές είναι μεγαλύτερο από ένα ενωτικό/μείον.
|
Η παύλα ( – ή — ) είναι σημείο στίξης που μεταξύ άλλων χρησιμοποιείται εντός διαλόγου, ώστε να φανεί ότι αλλάζει πρόσωπο (η απλή παύλα· ενώ υπάρχει και η διπλή). Στα ψηφιακά έγγραφα και στους υπολογισμούς πολλές φορές αντικαθίσταται από το ενωτικό/μείον (ή ενωτικό-πλην), το οποίο είναι το μοναδικό σχετικό σύμβολο που υπάρχει στα πληκτρολόγια, και καθιερώθηκε να αντιπροσωπεύει είτε το ενωτικό (-) είτε το σύμβολο της αφαίρεσης, το μείον (-).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%B1
|
Λίνος Χρυσικόπουλος
|
Ο Χρυσικόπουλος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στον Φαίακα Κέρκυρας. Το καλοκαίρι του 2008, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, με τον Άρη Θεσσαλονίκης, κατακτώντας την τέταρτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος.Τον Ιούλιο του 2011, μεταγράφηκε στην ιταλική Παλακανέστρο Μπιέλα. Εκεί αγωνίστηκε για δύο χρόνια, με την ιταλική ομάδα να καταλαμβάνει χαμηλές θέσεις στον βαθμολογικό πίνακα του πρωταθλήματος. Τον Ιανουάριο του 2013 επέστρεψε στην Ελλάδα, υπογράφοντας στον ΠΑΟΚ, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος της σεζόν. Ακολούθησε η θητεία του για δύο χρόνια στον ΚΑΟΔ, ενώ το 2015 υπέγραψε με τη Νέα Κηφισιά, όπου παρέμεινε για μία αγωνιστική περίοδο, προτού επιστρέψει στον Π.Α.Ο.Κ. Στον Π.Α.Ο.Κ έμεινε για μία τριετία. Την τελευταία του περίοδο με τους Θεσσαλονικείς σε 28 αγώνες είχε 9.1 πόντους με 3 ριμπάουντ μέσο όρο. Στις 24 Αυγούστου 2019, ανακοινώθηκε για τα επόμενα τρία χρόνια από την Α.Ε.Κ. Στις 16 Φεβρουαρίου 2020, κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδας 2019-20, με την ΑΕΚ να κερδίζει στον τελικό τον Προμηθέα Πατρών με 61-57. Στις 23 Ιανουαρίου 2021, έγινε γνωστή αποχώρηση του Χρυσικόπουλου από την Α.Ε.Κ, ωστόσο στις 27 του ίδιου μήνα ανακοινώθηκε η παραμονή του στην ομάδα. Τη σεζόν 2020-21, σε 30 αγώνες στο Πρωτάθλημα Ελλάδας είχε 8.3 πόντους με 38.7% στα τρίποντα, 2.7 ριμπάουντ και 1.2 ασίστ σε 18.9 λεπτά συμμετοχής. Στο Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς λιγκ, σε 10 αγώνες είχε 6.2 πόντους μέσο όρο και 2.1 ριμπάουντ σε 18.1 λεπτά συμμετοχής. Στις 9 Αυγούστου 2021, έγινε επίσημα παίκτης του Περιστερίου, με την ομάδα των Δυτικών Προαστίων να ανακοινώνει την απόκτηση του διεθνούς φόργουορντ, για την αγωνιστική περίοδο 2021-22. Στις 18 Απριλίου 2022, τέθηκε εκτός ομάδας με τον σύλλογο να ανακοινώνει πως η εν λόγω απόφαση θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της σεζόν. Αγωνίστηκε σε 16 παιχνίδια του Πρωταθλήματος Ελλάδας έχοντας κατά μέσο όρο 7.2 πόντους, 2.2 ριμπάουντ και 1.2 ασίστ κατά μέσο όρο, σουτάροντας με 49% στα δίποντα και 30% στα τρίποντα. Στις 18 Αυγούστου 2022, ανακοινώθηκε από τον Κολοσσό Ρόδου. Στις 23 Οκτωβρίου κόντρα στον Προμηθέα, κατέγραψε μια ιστορική επίδοση, καθώς έφτασε τους 1.500 πόντους στην καριέρα του στο ελληνικό πρωτάθλημα σε 246 αγώνες.Στις 7 Αυγούστου 2023, έγινε επίσημα παίκτης του Προμηθέα Πατρών για την αγωνιστική περίοδο 2023-24. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην εθνική Ελλάδος παίδων, στο τουρνουά Φιλίας του 2007 στο Ούντινε της Ιταλίας. Το καλοκαίρι του 2009, αγωνίστηκε με την εθνική Ελλάδος εφήβων στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στη Γαλλία και η ελληνική ομάδα κατέλαβε την 13η θέση. Συνολικά, με την εθνική ομάδα παίδων πραγματοποίησε 30 συμμετοχές σκοράροντας 298 πόντους, με την εθνική εφήβων 35 συμμετοχές με 454 πόντους και με την εθνική νέων ανδρών 12 συμμετοχές με 145 πόντους. Με την εθνική ανδρών αγωνίστηκε για πρώτη φορά στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2019. Ήταν παρών στο Προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά, στο οποίο η Εθνική έχασε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αφού ηττήθηκε στον τελικό από την Τσεχία 97-72.Συνολικά, με το εθνόσημο στους άνδρες έχει 15 αγώνες με 62 πόντους (μ.ο: 4.13). Α.Ε.Κ. Κύπελλο Ελλάδας: (2020) Ελληνικό All-Star Game: (2019) 4x Ελληνικό All Star Game νέων: (2009, 2010, 2011, 2013) MVP του Ελληνικού All Star Game νέων: (2011) MVP της αγωνιστικής στο Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ: (7η αγωνιστική 2018/19) Προφίλ στο esake.gr Προφίλ στο FIBAEurope.com Λίνος Χρυσικόπουλος, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).
|
Ο Λίνος-Σπυρίδων Χρυσικόπουλος (Κέρκυρα, 1 Δεκεμβρίου 1992) είναι Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,08 μέτρα αγωνίζεται ως σμολ φόργουορντ / πάουερ φόργουορντ για την ομάδα του Προμηθέα Πατρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ο Λουθηρανικός Ύμνος (βιβλίο)
|
Η πρώτη απόπειρα αντικατάστασης του Λουθηρανικού Ύμνου ξεκίνησε το 1965, όταν η Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι άρχισε να εργάζεται πάνω στο Λουθηρανικό Βιβλίο Λατρείας και κάλεσε και άλλες Λουθηρανές ομολογίες στη Βόρεια Αμερική να συμμετάσχουν στη δημιουργία του. Ως αποτέλεσμα διαφωνίας και συμβιβασμού με τις άλλες εκκλησίες που εμπλέκονται στην παραγωγή του Λουθηρανικού Βιβλίου Λατρείας, η η Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι αντιτάχθηκε σε μέρος του περιεχομένου του και το Λουθηρανικό Βιβλίο Λατρείας δημοσιεύθηκε το 1978 χωρίς την έγκριση του ίδιου του εκκλησιαστικού σώματος που ξεκίνησε την παραγωγή του. Μια αναθεώρηση του Λουθηρανικού Βιβίου Λατρείας απο την Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδος του Μιζούρι δημοσιεύθηκε το 1982 με τον τίτλο Λουθηρανική Λατρεία (αγγλικά: Lutheran Worship). Η Λουθηρανική Λατρεία (LW) προοριζόταν να αντικαταστήσει τον Λουθηρανικό Ύμνο ως επίσημο ύμνο της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι. Ωστόσο, πολλές εκκλησίες δεν ήταν ακόμη ικανοποιημένες με το τελικό αποτέλεσμα, οδηγώντας τους στο να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το Λουθηρανικό Ύμνο. Σύμφωνα με μια έρευνα του 1999 από την Επιτροπή Λατρείας της Λουθηρανικής Εκκλησίας-Σύνοδος του Μιζούρι, περίπου το 36% των εκκλησιών της συνόδου εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το Λουθηρανικό Ύμνο ως τον κύριο ύμνο τους, και ακόμη περισσότερες συνέχιζαν να το χρησιμοποιούν σε συνδυασμό με το Λουθηρανική Λατρεία και / ή άλλα υμνικά και συμπληρωματικά βιβλία. Ένας ακόμη νεότερος ύμνος, το Λουθηρανικό Βιβλίο Υπηρεσίας (2006), έχει αποκαταστήσει πολλά από τα χαρακτηριστικά του πρώην ύμνου με την ελπίδα ότι μπορεί να επιτευχθεί ευρύτερη χρήση. Στην Ευαγγελική Λουθηρανική Σύνοδο του Ουισκόνσιν, το βιβλίο "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" αντικαταστάθηκε αποτελεσματικά το 1993 από το Χριστιανική Λατρεία: Ένας Λουθηρανικός Ύμνος και λίγες εκκλησίες συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν σε τακτική βάση. Ο Λουθηρανικός Ύμνος αναφέρεται συχνά από πολλούς ως «Κόκκινος Ύμνος», σε αντίθεση με το "Λουθηρανική Λατρεία", που αποκαλείτε ως «Μπλε Ύμνος». Ωστόσο, η ονομασία Κόκκινος Ύμνος είναι κάπως παραπλανητική. Οι αρχικές εκδόσεις του βιβλίου ήταν στην πραγματικότητα δεμένες με μπλε χρώμα, και ο ύμνος ήταν ταυτόχρονα διαθέσιμος τόσο σε κόκκινες όσο και σε μπλε εκδόσεις εξωφύλλου για μεγάλο μέρος της ιστορίας του. Αν και η κόκκινη έκδοση του εξωφύλλου είναι πλέον πιο κοινή, οι θήκες πολλών εκκλησιών είναι γεμάτες με μπλε καλυμμένα αντίγραφα του "κόκκινου" ύμνου. Γενικά, τα μέλη αυτών των εκκλησιών αναφέρονται στο Λουθηρανικό Ύμνο απλά ως «ο παλιός ύμνος». Η ευρεία χρήση του Λουθηρανικού Βιβλίου Υπηρεσίας έχει ξεκινήσει τη διαδικασία επίλυσης της υμνολογικής διαμάχης της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι, καθώς οι αρχικές κριτικές ήταν γενικά αρκετά ευνοϊκές.Ο Εκδοτικός Οίκος Concordia ανακοίνωσε ότι όλα τα συμπληρωματικά υλικά που σχετίζονται με τον Λουθηρανικό Ύμνο, συμπεριλαμβανομένων των εξειδικευμένων εκδόσεων και της ημερήσιας διάταξης, θα εξαντληθούν όταν εξαντληθούν οι τρέχουσες προμήθειες, αλλά σχεδιάζει να συνεχίσει να παράγει την έκδοση για το άμεσο μέλλον. Το "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" παραμένει ένας επίσημα επικυρωμένος ύμνος της Συνόδου και είναι απίθανο η Σύνοδος να το εγκαταλείψει επισήμως απο επίσημό της ύμνο.
|
Ο Λουθηρανικός Ύμνος (αγγλικά: The Lutheran Hymnal / TLH) είναι ένας από τους επίσημους ύμνους της Λουθηρανικής Εκκλησίας - Σύνοδος του Μιζούρι (LCMS). Εκδόθηκε το 1941 από τον εκδοτικό οίκο Concordia στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι, ήταν ο δεύτερος επίσημος αγγλικός ύμνος της Λουθηρανικής Εκκλησίας, που διαδέχθηκε τον Ευαγγελικό Λουθηρανικό Ύμνο (αγγλικά: Evangelical Lutheran Hymn-Book) του 1912. Η ανάπτυξη του Λουθηρανικού Ύμνου ξεκίνησε το 1929 ως συνεργατική προσπάθεια των εκκλησιών του Ευαγγελικού Λουθηρανικού Συνοδικού Συνεδρίου της Βόρειας Αμερικής και έγινε ο κοινός ύμνος τόσο για την Λουθηρανική Εκκλησία όσο και για την Ευαγγελική Λουθηρανική Σύνοδος του Ουισκόνσιν (αγγλικά: Wisconsin Evangelical Lutheran Synod / WELS). Περιέχοντας 668 χορωδίες, ύμνους, κάλαντα και τραγούδια, συν τη λειτουργία για την Κοινή Υπηρεσία, συλλογές και προσευχές, τους ψαλμούς και διάφορους πίνακες, το "Ο Λουθηρανικός Ύμνος" έγινε ένας εξαιρετικά δημοφιλής και αγαπημένος πόρος λατρείας στην λουθηρανική εκκλησία της Βόρειας Αμερικής. Οι προσπάθειες να το αντικαταστήσουν τα τελευταία χρόνια συχνά αντιμετώπισαν έντονη αντίσταση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8E%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82_(%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF)
|
Γκασπάρ ντε Κράγιερ
|
Ο Γκασπάρ ντε Κράγιερ γεννήθηκε στην Αμβέρσα, γιος του Γκασπάρ ντε Κράγιερ του πρεσβύτερου, ζωγράφου διακοσμήσεων, εικονογράφου και εμπόρου έργων τέχνης. Πιστεύεται ότι διετέλεσε μαθητής του Ράφαελ Κόξι, ζωγράφου της Αυλής των ηγεμόνων των ισπανικών Κάτω Χωρών Αλβέρτου Ζ΄, Αρχιδούκα της Αυστρίας και της Ισαβέλλας Κλάρας Ευγενίας. Αντί να παραμείνει στην Αμβέρσα, αναζήτησε την τύχη του στις Βρυξέλλες, όπου έγινε Δάσκαλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά το 1607. Διετέλεσε επικεφαλής της Συντεχνίας από το 1611 ως το 1616 και έγινε μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης κατά την περίοδο 1626 - 1627. Παρά το ότι απέκτησε υψηλή κοινωνική θέση στις Βρυξέλλες, ο ντε Κράγιερ δεν έχασε την επαφή του με τη γενέτειρά του Αμβέρσα. Ήταν, ιδιαίτερα, φίλος και συνεργάτης με τον έμπορο έργων τέχνης Ματάις Μούσσον (Matthijs Musson 1600-1678), ο οποίος ήταν επίσης πάτρονάς του και του εξασφάλιζε παραγγελίες. Στις 17 Φεβρουαρίου 1613 ο ντε Κράγιερ νυμφεύτηκε την Καταρίνα Γιάνσενς.Εργάστηκε στις Βρυξέλλες για λογαριασμό των τότε ηγεμόνων τους, Αλβέρτο και Ισαβέλλα, Καρδινάλιο - Ινφάντη Φερδινάνδο της Αυστρίας και Αρχιδούκα Λεοπόλδο - Γουλιέλμο της Αυστρίας. Διατηρούσε μεγάλο εργαστήριο, το οποίο κατασκεύαζε πορτρέτα ατόμων των ηγέτιδων τάξεων της πόλης και, παράλληλα, πολλούς πίνακες για την Αγία Τράπεζα για ναούς τόσο στη Φλάνδρα όσο και στο εξωτερικό, περιλαμβανομένων Γερμανίας και Ισπανίας. Το 1647 έλαβε παραγγελία από τον Ολλανδό αρχιτέκτονα Γιάκομπ φαν Κάμπεν () να βοηθήσει στη διακόσμηση του ανακτόρου Huis ten Bosch (= (ολλ.) σπίτι στο δάσος) του ηγεμόνα της πόλης Φρειδερίκου - Ερρίκου, πρίγκηπα της Οράγγης, στη Χάγη. Στο εργαστήριό του εκπαίδευσε μεγάλο αριθμό μαθητών κατά το χρονικό διάστημα 1610 - 1661.Εργάστηκε, επίσης, στη Γάνδη, όπου δημιούργησε εικόνες για την Αγία Τράπεζα και διαδραμάτισε μείζονα ρόλο στον συντονισμό κατασκευής των μνημειακών διακοσμήσεων της θριαμβευτικής εισόδου του Καρδιναλίου - Ινφάντη στην πόλη το 1635. Τελικά μετακόμισε στη Γάνδη για τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του. Ο ντε Κράγιερ ζωγράφιζε κυρίως πορτρέτα της άρχουσας τάξης και αντιμεταρρυθμιστικές εικόνες για Αγία Τράπεζα για τις τοπικές και εκκλησίες του εξωτερικού. Οι πρώτες του δημιουργίες ακολουθούν τις τάσεις των παραδόσεων του 16ου αιώνα των καλλιτεχνών της Αμβέρσας, όπως οι Μέρτεν ντε Φος και Χέντρικ ντε Κλερκ. Τυπικά χαρακτηριστικά του ύφους αυτού είναι η αφύσικη προοπτική και η συσσώρευση μεγάλων μορφών από ξύλο στο προσκήνιο. Από το 1618 περιήλθε στην επιρροή του Ρούμπενς. Ο βαθμός με τον οποίο δανειζόταν μοτίβα από τον Ρούμπενς υποδεικνύει ότι είχε κάποιας μορφής συμβόλαιο με το εργαστήριο του Ρούμπενς, καθώς ορισμένα μοντέλα μπορούσε να τα έχει δει μόνον εκεί. Η επιρροή αυτή είναι εμφανής στην περισσότερο "μνημειακή" απεικόνιση των μορφών σε καλύτερα ισορροπημένες συνθέσεις. Μέχρι το 1630 ο ντε Κράγιερ ακολουθούσε το ύφος της κλασικιστικής περιόδου του Ρούμπενς. Το έργο "Η διακωμώδηση του Ιώβ" (1619, Μουσείο των Αυγουστίνων, Τουλούζη) αποτελεί παράδειγμα αυτού του ύφους. Από τότε, όμως, το έργο του είναι περισσότερο επηρεασμένο από τον Άντονι βαν Ντάικ, του οποίου οι συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία των θρησκευτικών θεμάτων ταίριαζε καλύτερα στην ευαισθησία του. Το έργο του έγινε περισσότερο δυναμικό ως σύλληψη. Επηρεάστηκε, επίσης, από τη σειρά πορτρέτων του βαν Ντάικ στη δημιουργία των Icones Principum Virorum, μιας συλλογής από πορτρέτα ηγετικών προσωπικοτήτων της εποχής του βαν Ντάικ. Μεταξύ 1638 και 1648 οι συνθέσεις του ντε Κράγιερ εμφανίζουν ελαφρότερη τονικότητα και οι μορφές του γίνονται πιο ήπιες και περισσότερο συναισθηματικές στην εμφάνιση. Αυτό ίσως να οφείλεται στην επιρροή των κατοπινών έργων του Ρούμπενς. Τα έργα του εμφανίζουν, επίσης, επιρροές από τους Βενετούς καλλιτέχνες του 16ου αιώνα, ιδιαίτερα των Τιτσιάνο και Πάολο Βερονέζε. Εν τούτοις, ντε Κράγιερ ουδέποτε επισκέφθηκε την Ιταλία και μελέτησε το έργο των Ιταλών δημιουργών μέσω του Αγκοστίνο Καρράτσι. Την περίοδο των δεκαετιών 1650 και 1660 το έργο του ντε Κράγιερ γίνεται περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένο και δραματικό, μέσω της χρήσης σχετικά μεγάλου αριθμού μορφών σε διαφορετικά επίπεδα στον χώρο της εικόνας. Κατά την τελευταία αυτή περίοδο το εργαστήριό του παράγει μεγάλο αριθμό έργων και η αρχικά πλούσια και θερμή χρωματική του παλέτα γίνεται ολοένα και πιο μουντή. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Liedtke , Walter A. (1984). Flemish paintings in the Metropolitan Museum of Art. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN 0870993569. (see index: de Crayer, Gaspar).
|
Ο Γκασπάρ ντε Κράγιερ (φλαμανδικά: Gaspar de Crayer επίσης γνωστός ως Jasper de Crayer, Gaspard de Crayer και Caspar de Crayer (18 Νοεμβρίου 1582 - 27 Ιανουαρίου 1669) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος γνωστός για τα πολυάριθμα αντιμεταρρυθμιστικά έργα του για Αγία Τράπεζα και τα πορτρέτα του. Ήταν ο ζωγράφος της Αυλής των ηγεμόνων της ιστορικής περιοχής της Νότιας Ολλανδίας και εργάστηκε στις μεγάλες πόλεις της Φλάνδρας, όπου βοήθησε στη διάδοση του ύφους του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%81_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%81
|
Μπλαγκόεβγκραντ
|
Το όνομα Μπλαγκόεβγκραντ είναι πρόσφατη κατασκευή από το Μπλαγκόεβ+τη Σλαβική κατάληξη -γκραντ, «πόλη του Μπλαγκόεβ». Το Μπλαγκόεβ είναι από το προσωπικό όνομα μπλαγκόι, από το μπλαγκ, «γλυκός - μεταφορικά καλός και ευγενικός». Πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Βουλγαρικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ, πρόσφυγα από τη Μακεδονία (Καστοριά). Το κλίμα είναι μεταβατικό ηπειρωτικό με έντονη Μεσογειακή επιρροή, λόγω των αερίων μαζών που εισρέουν από τη νότια κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα. Η πόλη προστατεύεται από τους ψυχρούς βόρειους ανέμους λόγω του φυσικού φράγματος των ψηλών βουνών του ορεινού όγκου της Ρίλα και του χωριού Μπέλο Πόλε. Τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες η ορεινή αύρα κατεβαίνει από τη Ρίλα μέσω του ποταμού Μπίστριτσα φέρνοντας δροσερό αέρα. Οι άνεμοι είναι μέτριο - 1,6 μέτρα το δευτερόλεπτο. Λόγω των πολλών ορεινών δασών γύρω από την πόλη και της απουσίας βιομηχανικής ρύπανσης ο αέρας στο Μπλαγκόεβγκραντ είναι καθαρός. Οι χειμώνες είναι ήπιοι, σύντομοι και χαρακτηρίζονται από λίγη ή καθόλου χιονόπτωση. Η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου είναι 0,6 °C. Τα καλοκαίρια είναι μακρά και ξηρά με λίγες βροχοπτώσεις. Η μέση θερμοκρασία Ιουλίου και Αυγούστου είναι 24 °C και η μέγιστη θερμοκρασία που έχει μετρηθεί στο Μπλαγκόεβγκραντ είναι 44,6 °C. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι γύρω στους 13 °C. Ένας αρχαίος Θρακικός οικισμός ονόματι Σκαπτόπαρα («αγορά» στα Θρακικά) εμφανίσθηκε στην περιοχή γύρω στα 300 π.Χ. και καταλήφθηκε αργότερα από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο οικισμός ήταν γνωστός για τις ιαματικές πηγές στη γύρω περιοχή. Αν και η ιστορία του οικισμού το Μεσαίωνα είναι άγνωστη, κατά την Οθωμανική κυριαρχία έγινε πόλη με Μουσουλμανική πλειοψηφία, ονόματι Τσούμα-ι Μπάλα, που σημαίνει Άνω Τζούμα στα Περσικά και στα Οθωμανικά Τουρκικά. Μία Βουλγαρική συνοικία ονόματι Βαρόσια, σχηματίστηκε κατά τη Βουλγαρική Εθνική Αναγέννηση, με πολλά από τα χαρακτηριστικά της σπίτια και την Εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου από το 1844, να διατηρούνται μέχρι σήμερα. To 1866 ιδρύθηκε ένα σιταλίστε (κοινοτικό κέντρο) και οι Βαλκανικοί πόλεμοι, 1912-1913, οδήγησαν στην απελευθέρωση της περιοχής από την Οθωμανική κυριαρχία και την ενσωμάτωσή της στο Βουλγαρικό κράτος. Πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους η Τσούμα-ι Μπάλα υπαγόταν ως καζάς στο σαντζάκι των Σερρών του βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Το 1900 σύμφωνα με το Βασίλ Κάντσωφ (Βούλγαρος γεωγράφος, εθνογράφος και πολιτικός) ο πληθυσμός της πόλης αριθμούσε 6440 κατοίκους, από τους οποίους 1250 Βούλγαροι, 4500 Τούρκοι, 250 Βλάχοι, 200 Τσιγγάνοι, 180 Εβραίοι και 60 Έλληνες. Την περίοδο αυτή οι περισσότεροι Τούρκοι ζούσαν στην πόλη και οι Βούλγαροι στα γύρω χωριά. Τις επόμενες δεκαετίες πολλοί πρόσφυγες από την Ελληνική και τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία έφθασαν στην πόλη, τότε γνωστή ως Γκόρνα Τζουμαγιά (μερική μετάφραση του Οθωμανικού ονόματος), που συνέχισε να αυξάνει σε μέγεθος και σημασία. Το όνομα Γκόρνα Τζουμαγιά («Ανω Τζουμαγιά») αντιπαραβάλλει την πόλη στην Ντόλνα Τζουμαγιά («Κάτω Τζουμαγιά») στα νότια, που σήμερα λέγεται Ηράκλεια στο Νομό Σερρών. Η πόλη μετονομάστηκε σε Μπλαγκόεβγκραντ το 1950. Λόγω του μεγάλου αριθμού φοιτητών (εν μέρει χάρη στο Νοτιοδυτικό Πανεπιστήμιο και το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της πόλης,) της θέσης-σταυροδρόμι της, της φύσης και πολλών κοινωνικών παραγόντων η πόλη έχει σχετικά καλά αναπτυγμένη οικονομία. Υπάρχουν πολλά καταστήματα ρούχων, καφέ και εστιατόρια. Η επαρχία έχει την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία, ως μερίδιο του ΑΕΠ, μετά τις επαρχίες Σόφιας, Βάρνας, Φιλιππούπολης και Μπουργκάς. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων ανέργων είναι λίγο κάτω από 10%, λιγότερο από το μέσο της χώρας. Σημαντικές βιομηχανίες. 1. Τροφίμων και καπνού - Ζωικών προϊόντων, φρούρων, λαχανικών, καπνού και ποτών. 2. Υφασμάτων - Ξένοι επενδυτές έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη πολλών επιχειρήσεων που παράγουν έτοιμα ρούχα. 3. Ξύλου και επίπλου - Η εύκολη πρόσβαση σε τοπικούς πόρους δίνει προοπτικές στον κλάδο για ανάπτυξη. Υπάρχουν ανοικτές αγορές του εξωτερικού για έπιπλα, πράγμα που αυξάνει το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών. 4. Σιδήρου και μηχανημάτων - Επιχειρήσεις που ειδικεύονται κυρίως στην παραγωγή μεταλλικών κατασκευών και εξαρτημάτων. Παράγονται επίσης αδιο-ηλεκτρονικές συσκευές και άλλα εξαρτήματα ηλεκτρονικών επικοινωνιών. 5. Δομικών υλικών - Τα χαρακτηριστικά του εδάφους είναι κατάλληλα για την εξαγωγή ορισμένων ορυκτών, που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές. Μάρμαρα εξορύσσονται σε πολλές θέσεις των δήμων Σαντάνσκι, Κόπριβλεν, Πετριτσίου και Στρούμιανης. 6. Αλλες - Τουρισμού, φαρμάκων, πλαστικών, χαρτιού, υποδημάτων. Η πόλη είναι πολύ ελκυστική για επενδυτές, ντόπιους και ξένους. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μπλαγκοεβγκραντ είναι τρίτη πόλη στη Βουλγαρία σε έκδοση οικοδομικών αδειών. Το αναπτύσσεται και τείνει να απορροφήσει τα χωριά Ελένοβο και Στρούμσκο. Πρόσφατα έγινε μια μεγάλη ανάπλαση του δημοτικού πάρκου και μια νέα γέφυρα, ενώ μόλις ολοκληρώθηκε η Αγορά Σεργκίνιγια, ένα σύγχρονο εμπορικό κέντρο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011 τα άτομα που δήλωσαν την εθνική τους ταυτότητα κατανέμονταν ως εξής: Βούλγαροι: 62.674 (95,6%) Ρομά: 1.813 (2,8%) Τούρκοι: 123 (0,2%) Αλλοι: 684 (1,0%) Απροσδιόριστοι: 271 (0,4%) Μη δηλώσαντες: 5.316 (7,5%)Σύνολο: 70.881 Το Μπλαγκόεβγκραντ έχει δώσει στη Βουλγαρία και διεθνώς ποδοδφαιρικά ταλέντα, όπως ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Δραματικό Θέατρο «Ν.Βαπτσάροφ» Ιστορικό Μουσείο Οπερα Ιστορική Οικία-Μουσείο «Γκεόργκι Ισμίρλιεφ» Συνοικία Αναγέννησης «Βαρόσια» Πάρκο «Μπατσίνοβο» Πάρκο «Σκαπτόπαρα» Υδάτινο Πάρκο Ζωολογικός Κήπος
|
Το Μπλαγκόεβγκραντ (βουλγαρικά: Благоевград, ελληνικά: Άνω Τζουμαγιά) είναι πόλη της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Μέχρι το 1950 ονομαζόταν Άνω Τζουμαγιά (βουλγαρικά: Горна Джумая), ως αντίστιξη στην Κάτω Τζουμαγιά, σημερινή Ηράκλεια Σερρών. Έχει πληθυσμό 70.881 κατοίκους (2012) και βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μπλαγκοεβγκράτσκα Μπίστριτσα. Η πόλη είναι το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας. Βρίσκεται στην κοιλάδα του Ποταμού Στρυμόνα, στους πρόποδες των βουνών Ρίλα και Πιρίν, 100 χιλιόμετρα νότια από τη Σόφια, κοντά στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία. Το Μπλαγκόεβγκραντ διαθέτει ένα πεζοδρομημένο κέντρο με αρχιτεκτονική διατηρημένη του 19ου αιώνα, με πολλά εστιατόρια, καφέ και μπουτίκ. Η πόλη είναι αδελφοποιημένη με τη Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες. Πήρε το όνομά της από τον μεγάλο Βούλγαρο κομμουνιστή Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ. Το Μπλαγκόεβγκραντ διαθέτει δύο πανεπιστήμια, το Νοτιοδυτικό Πανεπιστήμιο Νέοφιτ Ρίλσκι και το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας. Η πόλη φιλοξενεί επίσης το «Εθνικό Ανθρωπιστικό Λύκειο Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου», το πρώην Βουλγαρικό Γυμνάσιο Αρρένων της Θεσσαλονίκης, που μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλονίκη στο Μπλαγκόεβγκραντ (τότε Άνω Τζουμαγιά) το 1913. Από τα αξιοθέατα στη γύρω περιοχή είναι το χιονοδρομικό κέντρο Μπόντροστ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B5%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Φαρμακευτικά φυτά
|
Τα φαρμακευτικά φυτά είναι τα αρχαιότερα θεραπευτικά μέσα που ανακάλυψε ο άνθρωπος για την θεραπεία του και την ανακούφισή του από τους πόνους. Ο πρωτόγονος άνθρωπος στην αγωνία επιβίωσής του άρχισε ν΄ αναζητά ιδιαίτερα φυτά που θα του πρόσφεραν κάποια θεραπεία, ίσως σ΄ αυτό να τον βοήθησε παρόμοια δραστηριότητα των ζώων στην ανακάλυψη ιδιαίτερης τροφής. Έτσι η ανακάλυψη - αναγνώριση και θεραπευτική ταξινόμηση των θεραπευτικών φυτών από τον άνθρωπο θεωρείται η αρχαιότερη συστηματική δραστηριότητά του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ο δε πρωτοεμφανιζόμενος "μάγος - θεραπευτής" και στην ουσία ικανός βοτανολόγος, όπως απέδειξε ο εθνοβοτανικός Σουλτς, ήταν πιθανότερα το αρχαιότερο επάγγελμα. Ο αριθμός των φαρμακευτικών φυτών στη λαϊκή ιατρική, ακόμα και σήμερα, είναι μεγαλύτερος από εκείνον που χρησιμοποιούνται ως τροφή. Στους απώτερους χρόνους η βοτανική και η ιατρική αποτελούσαν στη πρακτική τους εφαρμογή συνώνυμους όρους. Από την ελληνική αρχαιότητα υπήρξε καταγραφή φαρμακευτικών φυτών κατά θεραπευτική τους ιδιότητα που ανευρίσκονται σε κείμενα του Ιπποκράτη. Πρώτος αρχαίος Έλληνας που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα φαρμακευτικά φυτά ήταν ο Θεόφραστος ο Ερέσιος (372-287 π.Χ), ο σημαντικότερος μαθητής του Αριστοτέλη, που συνέγραψε τις "Περί φυτών ιστορίαι", (9 βιβλία), και "Περί φυτών αιτίαι", (6 βιβλία), και που θεωρείται δικαιολογημένα μαζί με τον δάσκαλό του πατέρας της Βοτανικής. Η σημαντικότερη καταγραφή - ταξινόμηση αυτών κατά θεραπευτική χρήση, με 500 περίπου είδη, έγινε από τον αρχαίο Έλληνα Διοσκορίδη τον Πεδάνιο που έζησε στη Ρώμη επί Αυτοκράτορα Νέρωνα και Βεσπασιανό τον 1ο αιώνα (μ.Χ.), ο οποίος και θεωρείται πατέρας της Φαρμακολογίας. Τα συγγράμματα αυτών αποτέλεσαν μια κληροδοτούμενη γνώση από γενιά σε γενιά η επιλεγόμενη στη λατινική γλώσσα "De Materia Medica" που διατηρήθηκε μέχρι τον 16ο αιώνα, που δημοσιεύτηκε το 1515 το "Dispensorium" του Κόρντους και του οποίου μισό αιώνα αργότερα το 1564, κυκλοφόρησε στο Άουγκσμπουργκ, ο πρώτος αναγνωρισμένος επίσημα φαρμακευτικός κώδικας, ή όπως λέγεται σήμερα φαρμακοποιία. Στην αρχαιότητα οι βοτανικοί κήποι ήταν κήποι που καλλιεργούνταν φαρμακευτικά φυτά. Κατά τον 19ο αιώνα η αλματώδης ανάπτυξη της οργανικής χημείας δια της οποίας μελετήθηκε ιδιαίτερα η χημική δομή των φυτών επιτάχυνε και την γνώση των ουσιών εκείνων που φέρουν τα φαρμακευτικά φυτά και άνοιξε το δρόμο για παρασκευή και σύνθεση νέων φαρμάκων. Σήμερα, παρά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα της χημειοθεραπείας, η σύγχρονη θεραπευτική δεν παύει ν΄ ανατρέχει και ν΄ αναζητά πολλά φαρμακευτικά φυτά των οποίων οι ιδιότητες θεωρούνται αναντικατάστατες. Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η πρωτοβάθμια θεραπεία σε παγκόσμια κλίμακα βασίζεται σε φάρμακα φυτικής προέλευσης σε ποσοστό 80%. Η ταξινόμηση των φαρμακευτικών φυτών γίνεται με βάση τις χημικές ουσίες που περιέχουν, με την ακόλουθη διάκριση Φαρμακευτικά φυτά που περιέχουν αλκαλοειδή Φαρμακευτικά φυτά που περιέχουν γλυκοζίτες Φαρμακευτικά φυτά που περιέχουν αιθέρια έλαια, και Φαρμακευτικά φυτά που περιέχουν άλλες ουσίες (π.χ. ρητίνες, ελαιορητίνες, κ.λπ.)
|
Με τον γενικό όρο φαρμακευτικά φυτά χαρακτηρίζονται όλα εκείνα τα φυτά που περιέχουν δραστικές ουσίες που κατά τη λήψη τους από ζώντες οργανισμούς παρουσιάζουν την ιδιότητα του φαρμάκου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%86%CF%85%CF%84%CE%AC
|
Ζιζίνιο
|
Γεννήθηκε σε ένα προάστιο του Σάο Γκονσάλο. Άρχισε να παίζει σε μικρές ερασιτεχνικές ομάδες στην περιοχή Ντιτερόι και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στη Φλαμένγκο το 1939. Σε ένα αγώνα προπόνησης πήρε τη θέση του Λεονίντας ντα Σίλβα, τότε κορυφαίου Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις. Το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα πραγματοποιήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1939 σε φιλικό με την Ιντεπεντιέντε της Αργεντινής. Καθιερώθηκε γρήγορα ως βασικός και σημείωσε το πρώτο του γκολ στις 11 Μαΐου 1940, όταν η Φλαμένγκο νίκησε τη Σάο Κριστοβάο με 2–1. Μαζί του η ομάδα κέρδισε το πρώτο κρατικό πρωτάθλημα το 1942, ο ίδιος σημείωσε 13 γκολ ξεχωρίζοντας ήδη με τις εμφανίσεις του, και στη συνέχεια επανέλαβε την επιτυχία τα δύο επόμενα χρόνια. Έμεινε στην ομάδα μέχρι το 1950 και αγωνίστηκε σε 318 παιχνίδια σημειώνοντας 145 γκολ. Υπήρξε το μεγαλύτερο είδωλο του συλλόγου μέχρι την εμφάνιση του Ζίκο. Επαινέθηκε ως ένας ολοκληρωμένος παίκτης, γνωστός για την εξαιρετική σειρά επιθετικών δεξιοτήτων του, όπως η ντρίμπλα, το πέρασμα και η ικανότητα χρήσης και των δύο ποδιών, καθώς και η ακρίβειά του στις μεταβιβάσεις. Ήταν ευφυής και με γνώσεις τακτικής. Οι ικανότητες αυτές του έδωσαν και εκτελεστική λειτουργία μέσα στις ομάδες που αγωνιζόταν.Με περιπετειώδη τρόπο μεταγράφηκε στη Μπάνγκου. Αγωνίστηκε στο σύλλογο έως το 1957 και επέστρεψε για να παίξει ως παίκτης και προπονητής ταυτόχρονα το 1961. Όταν έφυγε από την Μπανγκού ήταν ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου και ο πέμπτος καλύτερος σκόρερ, με 122 γκολ και ο πρώτος σκόρερ σε έναν αγώνα με πέντε γκολ. Ολοκλήρωσε το Πρωτάθλημα Καριόκα του 1952 ως πρώτος σκόρερ. Κέρδισε δύο τουρνουά στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο. Το 1957 πήγε στη Σάο Πάολο και κέρδισε τον τίτλο του Πρωταθλήματος Παουλίστα. Έκλεισε την καριέρα του για την Άουδαξ Ιταλιάνο, στη Χιλή. Με την εθνική Βραζιλίας αγωνίστηκε σε 53 συναντήσεις και σημείωσε 30 τέρματα. Ήταν τροπαιούχος του Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής (μετέπειτα Κόπα Αμέρικα) το 1949, όταν η Βραζιλία εντυπωσιάζωντας νίκησε την Ουρουγουάη με 5–1 (ένα γκολ δικό του) έχοντας ήδη χάσει δύο τελικούς της διοργάνωσης νωρίτερα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, ο Ζιζίνιο εξελέγη ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, αν και δεν έπαιξε στους δύο πρώτους αγώνες λόγω τραυματισμού. Αλλά μετά την ένταξή του στην ομάδα, θαυμάστηκε για τις εμφανίσεις του. Στον αγώνα απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, πέτυχε ένα γκολ σε δύο "αντίτυπα". Είχε πετύχει ένα καθαρό γκολ αλλά ο διαιτητής το ακύρωσε άδικα. Τότε αυτός το επανέλαβε ακριβώς. Μπήκε στη περιοχή από το ίδιο σημείο, απέφευγε τον ίδιο αμυντικό με την ίδια χάρη, ξεφεύγοντας από τα αριστερά, κι έστειλε τη μπάλα στην ίδια ακριβώς γωνία του τέρματος. Ύστερα την κλότσησε με οργή πολλές φορές πάνω στα δίκτυα. Ο διαιτητής κατάλαβε ότι ο Ζιζίνιο ήταν ικανός να επαναλάβει εκείνο το γκολ δέκα φορές και υποχρεώθηκε να το καταλογίσει. Με τον κεντρικό επιθετικό Αντεμίρ σε μεγάλη φόρμα, και τους Ζιζίνιο, Ζαΐρ να πρωταγωνιστούν στη μεσοεπιθετική γραμμή οι Βραζιλιάνοι διέλυσαν Σουηδία και Ισπανία με 7–1 και 6–1 αντίστοιχα. Αξιοσημείωτη ήταν η εμφάνισή του απέναντι στην Ισπανία, στην οποία ο παίκτης έλαβε θερμά σχόλια από τον διεθνή τύπο, και χαρακτηρίστηκε ιδιοφυΐα.Στο αγώνα απέναντι στην Ουρουγουάη (που ονομάστηκε Maracanaço (Μαρακανάζο), δηλαδή το κάζο του Μαρακανά) θεωρήθηκε ο καλύτερος παίκτης της Βραζιλίας της συνάντησης, όπου η "σελεσάο" χρειαζόταν έστω μία ισοπαλία για να αναδειχθεί πρωταθλήτρια κόσμου. Η ήττα της 16ης Ιουλίου του 1950 από την Ουρουγουάη με 2–1, έφερε μία σειρά τραγικών επιπτώσεων, καθώς η επιτυχία της Βραζιλίας είχε θεωρηθεί σίγουρη από τον κόσμο και η επιθυμία γι' αυτήν ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Δεκάδες άτομα σε ολόκληρη τη χώρα αυτοκτονούσαν μη μπορώντας να αντέξουν το πένθος. Στο Στάδιο Μαρακανά δύο άτομα αυτοκτόνησαν πηδώντας από τις κερκίδες, τρεις φίλαθλοι απεβίωσαν από καρδιακή προσβολή και στο Ρίο άλλοι πηδούσαν από τα μπαλκόνια. Ο κόσμος θρηνούσε και πολλοί δήλωναν πως δεν θα ξαναπήγαιναν σε γήπεδο. Η γρουσούζικη εμφάνιση στις φανέλες του τελικού δεν φορέθηκε ποτέ ξανά από τη "σελεσάο". Οι εφημερίδες κατάπιαν τα πρωτοσέλιδα φύλλα της προηγούμενης ημέρας που παρουσίαζαν την ομάδα ως "αυτοί είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές", καθώς και όσα ετοίμαζαν με θριαμβολογίες. Το πρωτοσέλιδο Nunca mais meu Brasil (Ποτέ πια Βραζιλία μου) έφτανε για να αποτυπώσει άριστα την τραγικότητα του γεγονότος. Ο ίδιος σε μετέπειτα συνέντευξή του απέδωσε το αποτέλεσμα στην έλλειψη επαρκούς αγωνιστικής οργάνωσης της ομάδας και στην εμμονή στο σύστημα WM των τελευταίων δεκαετιών που αποδυνάμωσε περισσότερο την άμυνα της ομάδας σε σύγκριση με τις απαιτήσεις της περίστασης. Οι επιπτώσεις της ήττας που παραμένει η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία στην ιστορία του αθλητισμού της χώρας ήταν άμεσες: οι παίκτες που αγωνίστηκαν θεωρήθηκαν "καταραμένοι" και δεν μπόρεσαν ποτέ ξανά να αγωνιστούν στη Βραζιλία. Έτσι ήρθε ο αποκλεισμός του από το Κόπα Αμέρικα του 1953. Απουσίασε επίσης και από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, μία επιλογή αμφιλεγόμενη καθώς εξακολουθούσε να θεωρείται ως ο κορυφαίος παίκτης στη Βραζιλία. Μετά την ήττα της εθνικής ομάδας στη διοργάνωση από την Ουγγαρία, ο Ζιζίνιο κλήθηκε ξανά το 1955 για το Κύπελλο Bernardo O'Higgins και το Κύπελλο Oswaldo Cruz. Έκλεισε τη διεθνή του σταδιοδρομία σε ηλικία 35 ετών στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Νότιας Αμερικής το 1957 χάνοντας στον κρίσιμο αγώνα από την Αργεντινή με 3–0.Είναι ο πρώτος (από κοινού) σκόρερ όλων των εποχών στο Κόπα Αμέρικα με 17 τέρματα. Συμμετείχε σε 34 αγώνες της διοργάνωσης. Ο Πελέ έλεγε ότι ο Ζιζίνιο ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχε δει ποτέ, περιγράφοντάς τον ως εξής: «Όταν ήμουν παιδί ήθελα να μιμηθώ δύο ποδοσφαιριστές: τον πατέρα μου τον Ντοντίνιο και τον Ζιζίνιο. Ήταν ολοκληρωμένος: έπαιζε και στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση και ήξερε να σκοράρει. Ήταν εξαιρετικός με το κεφάλι και ήξερε πώς να αποφεύγει τους αντιπάλους καλύτερα από τον καθένα». Μερικοί θεωρούν τον Ζιζίνιο ως τον καλύτερο παίκτη στην ιστορία της Βραζιλίας έως ότου εμφανίστηκε ο ίδιος ο Πελέ. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, ακολούθησε καριέρα προπονητή στη Μπάνγκου και στη Βάσκο ντα Γκάμα. Παρά το γεγονός ότι λατρεύτηκε στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Βραζιλίας ως αστέρι, σημείωνε πάντα ότι "τον θυμόταν περισσότερο για το 1950 παρά για τις δόξες του". Διαφορετικά, ήταν ένας ταπεινός άντρας, ο οποίος πέρασε τα χρόνια μετά το ποδόσφαιρο ως εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση. Απεβίωσε το 2002. Σχεδόν 250 άτομα παρευρέθηκαν στην κηδεία του σε μια μεγάλη εκκλησία, αλλά όχι εκείνη που αντικατοπτρίζει το ταλέντο του για το παιχνίδι ή τη χαρά που έδωσε στους ανθρώπους που τον είδαν να παίζει. Οι λίγοι που επέζησαν και τον είδαν, γνώριζαν εκείνη την ημέρα ότι η Βραζιλία είχε χάσει ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια όλων των εποχών. Με συλλόγους Καμπεονάτο Καριόκα : 1942, 1943, 1944 Καμπεονάτο Παουλίστα : 1957Βραζιλία Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής (Κόπα Αμέρικα) : 1949 Taça do Atlântico : 1956 Κύπελλο Ρόκα : 1945 Κόπα Ρίο Μπράνκο : 1950 Κύπελλο Οσβάλντο Κρουζ : 1955, 1956Ατομικές διακρίσεις Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσή Μπάλα : 1950 Καλύτερη ομάδα Παγκόσμιου Κυπέλλου : 1950 IFFHS : 47ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα IFFHS Νοτιοαμερικανός παίκτης του 20ού αιώνα : 10η θέση IFFHS Βραζιλιάνος παίκτης του 20ού αιώνα : 4η θέση Κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο Κόπα Αμέρικα Hall of Fame του Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας
|
Ο Τόμας Σοάρες ντα Σίλβα (Thomaz Soares da Silva), γνωστός ως Ζιζίνιο (Zizinho, πορτογαλική προφορά: [ziˈzĩɲu], 14 Οκτωβρίου 1921 – 8 Φεβρουαρίου 2002), ήταν Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός μέσος. Έφτασε στη διεθνή διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, όπου ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών στη θέση του και ψηφίστηκε 47ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Πάρκο Μιλ Εντς
|
Το 1948 ο χώρος που θα γινόταν το Πάρκο Μιλ Εντς προοριζόταν να είναι ο χώρος για έναν φανοστάτη. Όταν δεν κατάφεραν να στήσουν τον φανοστάτη και το άνοιγμα γέμισε ζιζάνια, ο Ντικ Φάγκαν, αρθρογράφος για την Oregon Journal, φύτεψε λουλούδια στην τρύπα και το ονόμασε με το όνομα της στήλης του στην εφημερίδα "Mill Ends" (μια αναφορά σε απομεινάρια ακανόνιστων κομματιών ξύλου σε πριονιστήρια [lumber mills]). Το γραφείο του Φάγκαν στο κτίριο της εφημερίδας έβλεπε στην διαχωριστική στη μέση της πολυσύχναστης οδού μπροστά από το κτίριο (τότε γνωστή ως SW Front Avenue). Το πάρκο ήταν αφιερωμένο στην Ημέρα του Αγίου Πατρικίου το 1976, ως "η μόνη αποικία λέπρεκον δυτικά της Ιρλανδίας", σύμφωνα με τον Φάγκαν. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Mill Ends Park στο Wikimedia Commons Mills End Park: World's Smallest Park. Atlas Obscura
|
Το Πάρκο Μιλ Εντς (Αγγλικά: Mill Ends Park) είναι ένα μικροσκοπικό αστικό πάρκο που βρίσκεται στη διαχωριστική νησίδα οδού της SW Naito Parkway, που προσεγγίζει τον παραλιακό δρόμο κατά μήκος του ποταμού Γουιλάμιτ κοντά στην οδό SW Taylor Street στο κέντρο του Πόρτλαντ, στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πάρκο είναι ένας μικρός κύκλος 0,61 μ., με συνολική έκταση 0,292 τ.μ.. Είναι το μικρότερο πάρκο στον κόσμο, σύμφωνα με το βιβλίο καταγραφής παγκόσμιων ρεκόρ Γκίνες, που το αναγνώρισε για πρώτη φορά το 1971.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%9C%CE%B9%CE%BB_%CE%95%CE%BD%CF%84%CF%82
|
140 Σίβα
|
Η μέση διάμετρος της Σίβα είναι 109,8 χλμ. Το σχήμα της είναι σχεδόν σφαιρικό, καθώς η καμπύλη φωτός της είναι επίπεδη. Η μάζα της εκτιμάται σε 1,4 τετράκις εκατομμύριο τόνους. Η μέση επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό της Σίβα εκτιμάται σε 3,07 cm/sec², δηλαδή η βαρύτητα εκεί είναι 319 φορές ασθενέστερη από τη γήινη, ενώ η μέση ταχύτητα διαφυγής υπολογίζεται σε 58,0 m/sec (209 χιλιόμετρα την ώρα). Ο φασματικός τύπος της Σίβα είναι P (συναντάται κυρίως στο εξωτερικό τμήμα της Κύριας Ζώνης). Το γεωμετρικό άλβεδό της είναι περίπου 0,068. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 105 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Η Σίβα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 34 ώρες και 27 λεπτά, μια αργή περιστροφή για αστεροειδή, ακόμα και τόσο μεγάλο. Η διαστημική αποστολή Rosetta επρόκειτο κατά την αρχικά προγραμματισμένη πορεία της να επισκεφθεί τη Σίβα τον Ιούλιο του 2008, αλλά όταν ο κύριος στόχος της άλλαξε στον κομήτη 67P/Τσουριούμοφ-Γερασιμένκο, η επίσκεψη στη Σίβα (ορθότερα: το κοντινό πέρασμα από αυτή) ματαιώθηκε. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Σίβα (Siwa) είναι ένας μεγάλος και σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,34. Ανακαλύφθηκε το 1874 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από το Πόλα της Γιουγκοσλαβίας, και έλαβε το όνομα της σλαβικής θεάς της γονιμότητας Ζίβα ή Σίβα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/140_%CE%A3%CE%AF%CE%B2%CE%B1
|
Άδεια Δημόσιας Χρήσης για την Ευρωπαϊκή Ένωση
|
Η EUPL είναι άδεια copyleft κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η υποχρέωση αναπαραγωγής του λογισμικού βάσει των όρων της άδειας. Η άδεια ισχύει για κάθε λογισμικό που καθίσταται διαθέσιμο βάσει των όρων της. Απαγορεύεται κάθε άλλη χρήση του έργου εκτός από εκείνες που προβλέπονται από την ίδια την άδεια. Διαθέσιμο καθίσταται το πρωτότυπο έργο όταν ο χορηγός της άδειας έχει θέσει την ακόλουθη σημείωση αμέσως μετά την ανακοίνωση για τα πνευματικά δικαιώματα επί του πρωτότυπου έργου : "Αδειοδοτείται υπό τους όρους της EUPL" ή έχει εκφράσει με οποιοδήποτε άλλο τρόπο την πρόθεσή του να χορηγήσει άδεια υπό τους όρους της EUPL. Η επιλογή της άδειας είναι σκόπιμο να αναφέρεται όπου περιέχεται το λογισμικό ( π.χ. στον σχετικό ιστότοπο). Ο πηγαίος κώδικας πρέπει κατά προτίμηση να παραπέμπει στην άδεια ή να την περιέχει. Λογισμικό που διανέμεται βάσει των όρων της EUPL διανέμεται «ΩΣ ΕΧΕΙ», εκτός άν υπάρχει άλλη πρόβλεψη στο εφαρμοστέο δίκαιο ή υπάρχει άλλη έγγραφη συμφωνία. Το πρώτο σχέδιο της άδειας (EUPL v.0.1) παρουσιάστηκε τον Ιούνιο του 2005 οπότε και διοργανώθηκε δημόσια συζήτηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η δημόσια διαβούλευση με τους προγραμματιστές και τους χρήστες ήταν ιδιαίτερα παραγωγική και οδήγησε σε πολλές βελτιώσεις του σχεδίου της άδειας καθώς 10 από τα 15 άρθρα της τροποποιήθηκαν. Με βάση τα αποτελέσματα της δημόσιας αυτής διαβούλευσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκπόνησε το τελικό σχέδιο της άδειας (EUPL v.1.0), το οποίο εγκρίθηκε επίσημα με απόφαση της 9ης Ιανουαρίου 2007, σε τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά ). Με μια δεύτερη απόφαση της 9ης Ιανουαρίου 2008, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε την άδεια και στις υπόλοιπες επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με μια τρίτη απόφαση της 9ης Ιανουαρίου 2009, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε την αναθεωρημένη έκδοση της άδειας και στις 22 επίσημες γλώσσες (EUPL v.1.1). Ορισμένες εφαρμογές που αναπτύχθηκαν από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπής (π.χ. CIRCA, IPM, eLink) έχουν ήδη δημοσιευθεί σύμφωνα με την EUPL. Η επιλογή να δημιουργηθεί νέα άδεια - όταν μάλιστα υπάρχει πληθώρα αδειών ΕΛ/ΛΑΚ - είναι συνυφασμένη με την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να ληφθεί υπόψη τόσο το δίκαιο της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης όσο και το δίκαιο των Κρατών μελών. Επιπλέον, για την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν σημαντικό να διατυπωθεί η άδεια σε περισότερες γλωσσικές αποδόσεις, σε αντίθεση με τις περισσότερες γνωστές άδειες οι οποίες είναι διατυπωμένες σε μία μόνο γλώσσα. Αρχικός στόχος της EUPL είναι η διαμόρφωση ενός νομικού πλαισίου τόσο για την από κοινού χρήση λογισμικού όσο και για την διευκόλυνση της επαναχρησιμοποίησης του έτσι ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των δημοσίων διοικήσεων στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Η δημιουργία του κοινού αυτού πλαισίου επιτρέπει παράλληλα την αποφυγή της εφαρμογής διαφορετικών αδειών σε κάθε Κράτος μέλος της Ένωσης ενδεχομένως ασύμβατων μεταξύ τους. Υπ' αυτό το πρίσμα, την άδεια χαρακτηρίζει, σε κάποιο βαθμό, μια ενοποιητική συνισταμένη. Έτσι, η EUPL μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την δημόσια διοίκηση κάθε Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε εθνικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πολίτες ή επιχειρήσεις που εκτιμούν ότι η EUPL είναι πρόσφορο νομικό μέσο για την διανομή του λογισμικού τους. Η χρήση, ωστόσο, της EUPL από μια ευρύτερη κοινότητα δεν αποκλείεται. Αντίθετα, την προοπτική αυτή ενισχύει τόσο η ουδέτερη διατύπωση του κειμένου όσο και ο διεθνής χαρακτήρας της άδειας. Η άδεια έχει τα εξής κύρια χαρακτηριστικά: έχει διεθνή χαρακτήρα και χορηγείται δωρεάν λαμβάνει υπόψη την αρχή της γλωσσικής πολυμορφίας, όπως αυτή αναγνωρίζεται από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει την ίδια δεσμευτική ισχύ σε όλες τις επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λαμβάνει υπόψη της τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την πολυμορφία της νομοθεσίας, τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και κάθε κράτους μέλους εξασφαλίζει την αντιμετώπιση ζητημάτων συμβατότητας με τις πλέον διαδεδομένες συναφείς άδειες επιβεβαιώνει την δυνατότητα σύναψης συμπληρωματικών συμφωνιών με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προβλέπει την υποχρέωση των διαδοχικών δημιουργών να εγγυώνται ότι τα εκχωρούμενα πνευματικά δικαιώματα είτε τους ανήκουν είτε διαθέτουν για τον σκοπό αυτό ειδική άδεια αναφέρει τον αποκλεισμό εγγυήσεων και υπογραμμίζει ότι το λογισμικό νοείται ως έργο το οποίο βελτιώνεται συνεχώς αναφέρει τον αποκλεισμό - καταρχήν - της ευθύνης του χορηγού της άδειας υπογραμμίζει την υποχρέωση πληροφόρησης του κοινού όσον αφορά την ταυτοποίηση και την διεύθυνση του χορηγού της άδειας προβλέπει την δικαιοδοσία των δικαστηρίων του τόπου όπου ο χορηγός της άδειας διαμένει ή ασκεί την κύρια δραστηριότητά του αλλά και την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σε ορισμένες περιπτώσεις ορίζει το εφαρμοστέο δίκαιο Η EUPL είναι η πρώτη άδεια ΕΛ/ΛΑΚ που δημιουργήθηκε από διεθνή οργανισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποσκοπεί εξάλλου με την πρωτοβουλία της να εξαλειφθούν νομικές αβεβαιότητες, υπάρχουσες ή αναμενόμενες, σε σχέση με άλλες άδειες ΕΛ/ΛΑΚ, όπως η GNU GPL, δημιουργώντας έτσι μια άδεια η οποία λαμβάνει δεόντως υπόψη το ευρωπαϊκό δίκαιο. Η EUPL έχει αναγνωριστεί από την OSI (Open Source Initiative ).Η EUPL είναι συμβατή με τις ακόλουθες άδειες : GNU General Public License (GNU GPL) v. 2 Open Software License (OSL) v. 2.1 Αρχειοθετήθηκε 2010-01-20 στο Wayback Machine. Common Public License (CPL) v. 1.0 Αρχειοθετήθηκε 2020-10-22 στο Wayback Machine. Eclipse Public License v. 1.0 Cecill v. 2.0 Ορισμένα Κράτη μέλη έχουν μετά το 2010 υιοθετήσει ή αναθεωρήσει την πολιτική τους με σκοπό να ενθαρρύνουν - ανάλογα με την περίπτωση - την διανομή λογισμικού που αφορά εφαρμογές των δημοσίων διοικήσεων με άδειες ΕΛ/ΛΑΚ. Η EUPL αναφέρεται ρητά σε κάποιες περιπτώσεις; Ισπανία ( https://web.archive.org/web/20100714111936/http://www.csae.mpr.es/csi/pdf/ENI_INTEROPERABILITY_ENGLISH_final.pdf )Μάλτα ( https://www.mita.gov.mt/page.aspx?pageid=216 Αρχειοθετήθηκε 2012-03-20 στο Wayback Machine. )Ολλανδία ( https://noiv.nl/actueel/nieuws/actueel/nieuws/2009/06/09/open-source-licentiewijzer-gelanceerd/ ) Επίσημος ιστότοπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - http://ec.europa.eu/index_el.htm Ομιλία της Neelie Kroes, αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - http://www.youtube.com/watch?v=ok100U4Fo3Y&NR=1 EUPL - Οδηγίες για χρήστες και προγραμματιστές - https://joinup.ec.europa.eu/community/eupl/og_page/guidelines-users-and-developers Marco Battistoni - https://joinup.ec.europa.eu/community/eupl/og_page/introduction-eupl-licence Introduction to the EUPL project Philippe Laurent, Un logiciel libre de la Communauté européenne en open source? Le choix crucial d'une licence libre - https://web.archive.org/web/20091119202748/http://www.droit-technologie.org/dossier-148/un-logiciel-de-la-communaute-europeenne-en-open-source-le-choix-cr.html Fabian Bastin, Philippe Laurent, Study of the compatibility mechanism of the EUPL ( European Union Public License) - http://ec.europa.eu/idabc/servlets/Doc3ef5.pdf?id=27472]" v. 1.0 Open Source News, EU: Rise In Use Of EUPL For Publishing Open Source Software - https://web.archive.org/web/20101006080537/http://www.egovmonitor.com/node/38272 Πνευματική ιδιοκτησία Copyleft Ελεύθερο λογισμικό Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού Κοινό κτήμα Δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σε λογισμικό http://ec.europa.eu/idabc/en/document/7774.html Ο επίσημος ιστότοπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όπου αναφέρονται το κείμενο της άδειας σε όλες τις επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και οι οδηγίες για χρήστες και προγραμματιστές http://ec.europa.eu/idabc/servlets/Doc4456.pdf?id=31978 Το κείμενο της άδειας στα ελληνικά http://ec.europa.eu/idabc/en/document/5425.html Τεκμηρίωση http://ec.europa.eu/idabc/en/document/7672.html 'Αρθρα και σχόλια (ελληνικά και γερμανικά ) http://www.joinup.eu/ ( The Joinup Open Source Observatory and Repository ) όπου αναφέρονται μεταξύ άλλων σχόλια και εξελίξεις όσον αφορά την EUPL
|
Η Άδεια δημόσιας χρήσης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (στα Αγγλικά: EUPL ακρωνύμιο του European Union Public License) είναι η πρώτη Ευρωπαϊκή Άδεια Ελεύθερου/Ανοικτού Λογισμικού (στα Αγγλικά: F/OSS ακρωνύμιο του European Free/Open Source Software). Η άδεια δημιουργήθηκε και εγκρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι διαθέσιμη στις 22 επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει ισάξια εγκυρότητα σε κάθε μια από αυτές. Η τελευταία έκδοσή της (EUPL v.1.1) εγκρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 9 Ιανουαρίου 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Google Street View
|
Το Street View ξεκίνησε το 2001 με το Stanford CityBlock Project, ένα ερευνητικό σχέδιο του Πανεπιστημίου Στάνφορντ χρηματοδοτούμενο από την Google. Το σχέδιο ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2006 και η τεχνολογία του αναδιπλώθηκε στο StreetView. 2007: Κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της Immersive Media. 2008: Το Μάιο η Google ανακοινώνει ότι δοκιμάζει την τεχνολογία θόλωσης προσώπου στις φωτογραφίες της στους πολυσύχναστους δρόμους του Μανχάταν. Η τεχνολογία χρησιμοποιεί έναν αλγόριθμο υπολογιστή για να αναζητήσει τη βάση δεδομένων εικόνων της Google για πρόσωπα και τα θολώνει. Το Street View ενσωματώθηκε στο Google Earth 4.3, η εφαρμογή Χάρτες στο iPhone της Apple και η εφαρμογή Χάρτες για το S60 3rd Edition. Τον Νοέμβριο, το εικονίδιο Pegman μεταφοράς και απόθεσης εισάγεται ως το κύριο στοιχείο διεπαφής χρήστη για τη σύνδεση από την προβολή 2D των Χαρτών σε προβολή 3D Street View. Όταν το Pegman αποθέτεται σε ένα συγκεκριμένο σύνολο συντεταγμένων στους Χάρτες Google για τις οποίες είναι διαθέσιμα τα δεδομένα Street View, ανοίγει το Street View και παίρνει τον έλεγχο ολόκληρου του παραθύρου του χάρτη. 2009: Εισαγωγή επιλογής πλήρους οθόνης. Η έξυπνη πλοήγηση εισήχθη επιτρέποντας στους χρήστες να περιηγούνται στα πανοράματα κάνοντας διπλό κλικ με τον κέρσορα σε οποιοδήποτε σημείο ή αντικείμενο που θέλουν να δουν. Μάιος 2011: Ανακοινώθηκε η προβολή εσωτερικών χώρων επιχειρήσεων - Google Business Photos. Μετά την πιλοτική φάση αρκετών μηνών, το σχέδιο ξεκίνησε σοβαρά το φθινόπωρο. Νοέμβριος 2012: Με την κυκλοφορία του Android 4.2, η Google προσκαλεί τους χρήστες να συνεισφέρουν δικά τους πανοράματα χρησιμοποιώντας υποστηριζόμενες συσκευές. Η Google επισημαίνει τα πανοράματα που έχουν συνεισφέρει οι χρήστες με μπλε κυκλικά εικονίδια στους Χάρτες. Η εταιρεία δημιούργησε επίσης έναν ιστότοπο για να αναδείξει μέρη στον κόσμο όπου μπορεί κάποιος να τα βρει. 2013: Οι εσωτερικές προβολές επιχειρήσεων εμφανίζονται ως μικροί πορτοκαλί κύκλοι. Επιχειρήσεις όπως καταστήματα, καφετέριες και άλλες εγκαταστάσεις μπορούν να πληρώσουν έναν φωτογράφο για να τραβήξουν πανοραμικές εικόνες του εσωτερικού τους χώρου, οι οποίες στη συνέχεια περιληφθήσονται στο Street View. Η Google εγκαθιστά πρόγραμμα ώστε να επιτρέψει σε τρίτους να δανειστούν το Trekker του Street View (μια κάμερα τοποθετημένη ως σακίδιο στην πλάτη) και να συνεισφέρουν εικόνες στους Χάρτες Google. 2014: Εικόνες στο επίπεδο του δρόμου από το παρελθόν μπορούν πλέον να προβληθούν, αν είναι διαθέσιμες για μια συγκεκριμένη οδική προβολή. 2015: Έγινε ανακοίνωση συνεργασίας μεταξύ της Street View και της εταιρείας παρακολούθησης του περιβάλλοντος Aclima. Τα αυτοκίνητα άρχισαν να μεταφέρουν αισθητήρες για την ανίχνευση ρύπων όπως διοξείδιο του αζώτου, όζον και σωματίδια. Τον Οκτώβριο, ανακοινώθηκε η υποστήριξη για το Google Cardboard επιτρέποντας στους χρήστες να εξερευνήσουν την οδική προβολή σε εικονική πραγματικότητα 360 μοιρών. 2017: Στο Street View προστίθενται εικόνες μέσα από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μάιος 2017: Η Google γιορτάζει τη δέκατη επέτειο των πρώτων δημοσιευμένων εικόνων Street View - χαρτογραφημένων 10 εκατομμυρίων μιλίων (16.000.000+ χλμ.) σε 83 χώρες. 2017: Ξεκινώντας από τον Αύγουστο, η Google επιτρέπει στους χρήστες να δημιουργούν δικές τους μπλε διαδρομές όπως της οδικής προβολής, για τις συνδεδεμένες φωτοσφαίρες που είναι αρκετά κοντά η μία στην άλλη. 2017: Την 5η Σεπτεμβρίου, η Google ανακοίνωσε ότι βελτιώνει την ποιότητα της πανοραμικής φωτογραφίας της οδικής προβολής αναβαθμίζοντας τα οχήματα χαρτογράφησής της με ολοκαίνουργια συστήματα κάμερας υψηλής ανάλυσης και ΤΝ για να τραβήξει ακόμη καλύτερες εικόνες. Τα νέα αυτοκίνητα της Google έχουν φανεί σε διάφορες αμερικανικές πόλεις από τον Μάρτιο του 2017 καθώς και στην Ιαπωνία από τον Αύγουστο. Οι πρώτες εικόνες που ελήφθησαν με τη νέα γενιά φωτογραφικών μηχανών ήταν διαθέσιμες στο διαδίκτυο στις 13 Σεπτεμβρίου. Οκτώβριος 2017: Οι κατασκευαστές του Insta360 Pro ανακοινώνουν την πιστοποίηση της πρώτης κάμερας «Street View auto ready» για 3500 US$ (δηλ. 3200 €)· χρησιμοποιεί 6 φακούς για προβολή 360º και συνοδεύεται από λογισμικό Stitcher. Εκτός από την αγορά, ο εικονοληπτικός εξοπλισμός διατίθεται επίσης σε εξουσιοδοτημένους φορείς στο πλαίσιο του προγράμματος δανειστών της Google, με 50 διαθέσιμες προς ενοικίαση κάμερες, καθιστώντας δυνατή την κάλυψη εικόνων του Google Street View σε περισσότερα μέρη που ενδέχεται να μην επισκεφθεί η Google, και σε φορείς για τους οποίους μια αγορά είναι ανέφικτη ή αδύνατη. 2018: Η Google Japan προσφέρει πλέον οδική προβολή από οπτική σκύλου. Αύγουστος 2018: Το Street View καλύπτει δύο υπεράκτιες πλατφόρμες εξαγωγής αερίου στη Βόρεια Θάλασσα. Στις 3 Δεκεμβρίου 2020, η Google ανακοίνωσε ότι οι χρήστες θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο Street View τραβώντας βίντεο χρησιμοποιώντας τα τηλέφωνά τους που υποστηρίζονται από AR χρησιμοποιώντας την εφαρμογή Street View. Η προβολή Street View είναι διαθέσιμη ως στοιχείο των Χαρτών Google ως διαδικτυακή εφαρμογή και ως εφαρμογή για κινητά Android και iOS. Αρχικά, οι Χάρτες Google χρησιμοποίησαν το Adobe Flash για το Street View. Η Google αναθεώρησε τους Χάρτες Google το 2013. Η νεότερη έκδοση χρησιμοποιεί εκτενώς το JavaScript και παρέχει διεπαφή προγραμματισμού εφαρμογών JavaScript. Κατά τη στιγμή της κυκλοφορίας τους, οι νέοι Χάρτες Google και Street View μετριούνται πιο αργά από την παλιά έκδοση σε διάφορες ρυθμίσεις. Ένας χρήστης μπορεί να μεταβεί στην παλιά έκδοση των Χαρτών Google, κάτι που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο όταν οι Χάρτες Google είναι πιο βραδείς από ότι συνήθως. Επίσημη ιστοσελίδα Χάρτης της κάλυψης του Google Street View
|
Το Google Street View είναι τεχνολογικό γνώρισμα που εμφανίζεται στους Χάρτες Google και το Google Earth και προσφέρει πανοραμική θέα από θέσεις σε πολλούς δρόμους του κόσμου. Ξεκίνησε το 2007 σε αρκετές πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και έκτοτε επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει πόλεις και αγροτικές περιοχές σε όλο τον κόσμο. Οι δρόμοι με τις διαθέσιμες εικόνες στο Street View εμφανίζονται ως μπλε γραμμές στους Χάρτες Google. Η προβολή Google Street View εμφανίζει πανοράματα συρραμένων εικόνων. Η περισσότερη φωτογράφιση γίνεται με το αυτοκίνητο, αλλά μερικές γίνεται με πεζοπόρο, με τρίκυκλο, με περπάτημα, με βάρκα, με σνόουμομπιλ και με υποβρύχια συσκευή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Google_Street_View
|
Τζόνι Κέρτις
|
Το 1999, ο Χάσεϊ απο πολύ μικρή ηλικία, άρχισε να εκπαιδεύεται στην επαγγελματική πάλη. Αυτός που τον εκπαίδευσε ήταν ο θρυλικός Κίλερ Κοβάλσκι. Σύντομα ξεκίνησε να δουλεύει σε ανεξάρτητες εταιρίες πάλης, όπου κέρδισε διάφορους ατομικούς και ομαδικούς τίτλους. Το 2006, ο Χάσεϊ υπέγραψε συμβόλαιο με το WWE και στάλθηκε αρχικά στο θυγατρικό Deep South Wrestling και αργότερα στο Florida Championship Wrestling, για να εκπαιδευτεί στο στυλ της εταιρίας. Το 2010, συμμετείχε στη τέταρτη σεζόν του NXT, όπου κατάφερε να νικήσει. Το 2013 απέκτησε ένα νέο στυλ χορευτή, με το όνομα Φαντάνγκο, ενώ ξεκίνησε και κόντρα με τον βετεράνο Κρις Τζέρικο, κάνοντας ντεμπούτο στους αγώνες, στο event της WrestleMania 29. Fandango Last Dance (Diving leg drop) Swinging reverse STO Sitout neckbreaker 2015–σήμεραJohnny Curtis A Bid Farewell (Over the shoulder back to belly piledriver) – FCW Diving leg drop Slingshot leg drop Sitout suplex slam Fandango Diving knee drop Enzuigiri Spinning wheel Russian legsweep Sitout suplex slam Slingshot leg dropJohnny Curtis Back elbow Belly to back suplex Discus clothesline Diving clothesline European uppercut Johnny Kick (Spinning wheel kick) Low-angle dropkick Προφίλ στο OWoW.com
|
Ο Τζόναθαν Χάσεϊ (γεν. 22 Ιουλίου 1981) είναι Αμερικάνος επαγγελματίας παλαιστής. Εργάζεται στην εταιρία WWE και στα ρινγκ που εμφανίζεται είναι γνωστός ως "Τζόνι Κέρτις" και πιο πρόσφατα ως Φαντάνγκο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B9%CF%82
|
Πλειστοάνακτας
|
Ήταν γιος του στρατηγού Παυσανία, ο οποίος ως ένδοξος στρατηγός αλλά και αντιβασιλέας είχε ουσιαστικά κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της Σπάρτης μέχρι το 470, όταν οι Έφοροι τον κατηγόρησαν για προδοσία και τον καταδίκασαν σε θάνατο με ασιτία. Ο Πλειστοάνακτας ανατράφηκε στη Σπάρτη πάντως σαν παιδί που ανήκε σε βασιλική γενιά, αφού ο πατέρας του, αν και θανατώθηκε με την κατηγορία του μηδισμού, δεν έπαυε να είχε υπάρξει ένας νικηφόρος στρατηγός και ανήκε ως εγγονός του Αναξανδρίδα Β' στη γενιά των Αγιαδών –οι δύο βασιλείς της Σπάρτης ορίζονταν αντίστοιχα από τον οίκο των Αγιδών ο ένας και από τον οίκο των Ευρυποντιδών ο άλλος. Όταν ο Πλειστοάνακτας ήταν ανήλικος, το 458, πέθανε σχετικά νέος (και χωρίς να αφήσει διάδοχο) ο εξάδελφος του πατέρα του, βασιλιάς της Σπάρτης Πλείσταρχος (γιος του Λεωνίδα Α' των Θερμοπυλών). Τον διαδέχθηκε ο Πλειστοάνακτας που, επειδή όμως ήταν ανήλικος, επιτροπευόταν από το θείο του, τον στρατηγό Νικομήδη . Με το Νικομήδη πιθανόν να συμμετείχε στην πρώτη εκστρατεία του, εναντίον της Φωκίδας το 457 π.Χ. αν και, ίσως, ο Νικομήδης να τον αντιπροσώπευσε ώστε ο μικρός Πλειστοάνακτας να μη βρεθεί στο πεδίο της μάχης αυτοπροσώπως. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τα επόμενα 10 χρόνια και ο Πλειστοάνακτας αναφέρεται ξανά το 446 π.Χ., όταν οι Σπαρτιάτες εξεστράτευσαν εναντίον των Αθηνών. Επειδή ήταν ακόμα νέος και άπειρος, (αλλά πάντως είχε ήδη ένα γιο, άρα δεν ήταν ανήλικος) επιτροπεύθηκε ξανά. Αυτή τη φορά οι Έφοροι ανέθεσαν το ρόλο του πολιτικού και στρατιωτικού συμβούλου του στον στρατηγό Κλεανδρίδα. Ο Περικλής τότε, ως στρατηγός των Αθηναίων, για να αποφύγει το διμέτωπο (έπρεπε την ίδια εποχή να αντιμετωπίσει και την αποστασία της Εύβοιας), επεδίωκε να πείσει τους Σπαρτιάτες ότι ήταν προς αμοιβαίο συμφέρον των δύο μεγάλων πόλεων να κάνουν ειρήνη. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο Περικλής, για να γίνει πιο πειστικός, δωροδόκησε τον Κλεανδρίδα για να παρασύρει τον Πλειστοάνακτα ή και τους δύο Σπαρτιάτες ηγέτες με 10 τάλαντα, ποσό πολύ σημαντικό την εποχή εκείνη. Οι περισσότεροι ιστορικοί πάντως πιστεύουν ότι, αν και μάλλον το ποσό δόθηκε, ο Περικλής υπέβαλε παράλληλα και ιδιαίτερα συμφέρουσες για τη Σπάρτη ειρηνευτικές προτάσεις και ότι οι δύο Σπαρτιάτες είχαν ουσιαστικά ήδη συμφωνήσει να αποχωρήσουν από την Ελευσίνα –αυτή η εκδοχή, δηλαδή, θεωρεί το δώρο ως συμπλήρωμα της συμφωνίας για αποχώρηση και όχι ως κίνητρό της. Τέλος, υπάρχει και η τρίτη εκδοχή, ότι το ποσό αυτό δε δόθηκε ποτέ και ότι η υπόθεση της δωροδοκίας ήταν ίσως μια συκοφαντική εκστρατεία προσωπικών εχθρών και αντιπάλων του Πλειστοάνακτα και του Κλεανδρίδα, με στόχο να τους εξουδετερώσουν πολιτικά ή ίσως να μην υπογραφεί ειρήνη με την Αθήνα. Ο ίδιος ο Περικλής για το επίμαχο ποσό των 10 ταλάντων που έλειψε από το ταμείο των Αθηναίων είχε πει «αναλώθηκε εις το δέον» και επειδή το ποσό ήταν πολύ μεγάλο αλλά δεν του υποβλήθηκαν περισσότερες διευκρινιστικές ερωτήσεις, οι Λακεδαιμόνιοι συμπέραναν ότι το κονδύλιο δικαιολογήθηκε ως απόρρητο ζήτημα «εξωτερικής πολιτικής», όπως πληρωμή κατασκόπων, προδοτών κ.α. Το 445 π.Χ. πάντως υπογράφηκε ειρήνη μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης -οι «Τριακοντούτεις Σπονδές»- γεγονός που δείχνει ότι ο Πλειστοάνακτας και ο Κλεανδρίδας, ανεξαρτήτως του οικονομικού σκανδάλου, μάλλον πρέπει να είχαν όντως κομίσει τις συμφέρουσες και ειρηνευτικές προτάσεις του Περικλή στη Σπάρτη ένα χρόνο πριν. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι ο Περικλής δικαιολογούσε κάθε χρόνο στο εξής και για πολλά έτη το ίδιο ποσό, των 10 ταλάντων, για να διασφαλίζει την ειρήνη με την Σπάρτη και πιθανολογείται ότι δωροδοκούσε εφόρους ώστε να μην ανακινούν ζήτημα πολέμου προς την Αθήνα, χωρίς όμως κανείς να είναι βέβαιος για τον ή τους πραγματικούς αποδέκτες των χρημάτων τα επόμενα χρόνια. Ανεξαρτήτως των ειρηνευτικών τάσεων της εποχής εκείνης, οι δύο Σπαρτιάτες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για το επίμαχο οικονομικό σκάνδαλο. Ο μεν Κλεανδρίδας καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο (και διέφυγε από τη Λακεδαιμονία), ο δε Πλειστοάνακτας στο τεράστιο χρηματικό πρόστιμο των 15 ταλάντων, που στάθηκε αδύνατο να καταβάλει. Για να αποφύγει τις συνέπειες από την μη καταβολή του προστίμου, το 444 π.Χ. αυτοεξορίστηκε. Στο θρόνο ανέβηκε ο γιος του Παυσανίας, εγγονός του συνονόματού του στρατηλάτη της νίκης των Πλαταιών. Επειδή ο Παυσανίας ήταν ακόμα νήπιο, επιτροπευόταν από τον θείο του Κλεομένη. Ο Πλειστοάνακτας έζησε τα επόμενα 17-18 χρόνια στο όρος Λύκαιο, στα σύνορα Αρκαδίας και Μεσσήνης και συγκεκριμένα στην κορυφή του όπου υπήρχε ναός του Δία και όπου σύμφωνα με τη μυθολογία είχε γεννηθεί και ο ίδιος ο Ζευς. Ο εξόριστος ηγεμόνας είχε τη μισή κατοικία του μέσα στο ιερό για να απολαμβάνει ασυλίας, επειδή φοβόταν μη συλληφθεί ξαφνικά από Λακεδαιμονίους. Ζούσε δηλαδή ως ικέτης του Λυκαίου Διός. Ο Αρχιδάμειος πόλεμος δεν είχε τα αναμενόμενα και γρήγορα αποτελέσματα που θεωρούσαν στην αρχή δεδομένα οι Σπαρτιάτες και έτσι ο λαός είχε αρχίσει να απογοητεύεται. Έστελνε τακτικά στο Μαντείο των Δελφών πρέσβεις για να ζητήσουν συμβουλές. Αυτοί επανέρχονταν σχεδόν κάθε φορά με τον ίδιο χρησμό: "Διὸς υἱοῦ ἡμιθέου τὸ σπέρμα ἐκ τῆς ἀλλοτρίας ἐς τὴν ἑαυτῶν ἀναφέρειν, εἰ δὲ μή, ἀργυρέᾳ εὐλάκᾳ εὐλαξεῖν", δηλαδή ότι θα λιμοκτονούσαν αν δεν επανέφεραν στη γη τους τον απόγονο του Ηρακλή από τα ξένα. Οι Σπαρτιάτες γνώριζαν ποιον «φωτογράφιζε» ο χρησμός, δηλαδή τον Πλειστοάνακτα, αλλά κυριαρχούσαν στις αποφάσεις εκείνοι που δεν ήθελαν να τον επαναφέρουν, ώσπου το 428 ή το 426 π.Χ. πείσθηκαν να τον ανακαλέσουν και τότε του επεφύλαξαν μάλιστα πολύ τιμητική υποδοχή. Οι εχθροί του εντούτοις -ή πιθανόν και ουδέτεροι πολίτες- πίστευαν ότι ο Πλειστοάνακτας και ο αδελφός του Αριστοκλής είχαν ουσιαστικά εξαγοράσει το χρησμό που τους ευνοούσε -ότι δηλαδή είχαν δωροδοκήσει την Πυθία ή κάποιο άλλο σημαντικό πρόσωπο στους Δελφούς. Κάθε στρατιωτική ατυχία ή ανικανότητα στον πόλεμο και κάθε κακή σοδειά, αποδιδόταν αμέσως στην ιεροσυλία που φερόταν να είχε διαπράξει ο βασιλιάς Πλειστοάνακτας και ο αδελφός του στρατηγός Αριστοκλής. Αυτό προκαλούσε έντονη εσωτερική φθορά στον Πλειστοάνακτα και σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς η πίεση που δεχόταν ήταν μεταξύ των βασικών λόγων για τους οποίους επεδίωξε με ζέση την ειρήνη με την Αθήνα. Την πέτυχε το 421 π.Χ. με την ειρήνη του Νικία. Στη συνέχεια ο Πλειστοάνακτας ηγήθηκε του στρατού και απελευθέρωσε το 420 π.Χ. τους Παρρασίους που απειλούνταν από τους Μαντινείς και στη συνέχεια κατεδάφισε το φρούριο που είχαν χτίσει οι Μαντινείς στην Κυψέλη, στα όρια με τη Λακωνία. Όταν το 418 π.Χ. οι Σπαρτιάτες, επειδή εξακολουθούσαν να μην του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, έστειλαν σε εκστρατεία εναντίον των Ηλείων, των Μαντινείων και των Αργείων τον άλλο βασιλιά τους, τον Άγι Β' των Ευρυποντιδών, ο Πλειστοάνακτας φέρεται να τον στήριξε, τουλάχιστον τυπικά. Συγκεκριμένα ο Άγις Β' είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και χρειαζόταν ενισχύσεις, παρότι είχε μαζί του τα 5/6 του στρατού της Σπάρτης. Τότε ο Πλειστοάνακτας ηγήθηκε των ηλικιωμένων αλλά και των παιδιών που είχαν απομείνει ως άμαχοι στην Σπάρτη και ξεκίνησε για να τον ενισχύει. Εντούτοις στην Τεγέα πήρε το μήνυμα ότι ο Άγις Β' είχε νικήσει και τότε επανήλθε στη Σπάρτη. Στην ίδια μάχη ο αδελφός του Πλειστοάνακτα, Αριστοκλής, ως στρατηγός, δεν υπάκουσε σε εντολές του Άγιδος Β', επειδή όπως είπε τις θεώρησε ανόητες. Όταν όμως ο Άγις Β' νίκησε, τον κατήγγειλε και ο Αριστοκλής, για την εσφαλμένη απόφασή του να απειθαρχήσει στο βασιλιά, εξορίστηκε. Υπάρχει πάντως το ενδεχόμενο αυτός ο Αριστοκλής που φέρθηκε ανυπάκουα να μην ήταν ο αδελφός του Πλειστοάνακτα και να επρόκειτο για συνωνυμία. Ο Πλειστοάνακτας πέθανε το 408 στη Σπάρτη, μάλλον από φυσικά αίτια. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Παυσανίας. Θουκυδίδου Ιστορία Πλουτάρχου, Βίος Περικλή Πλουτάρχου, Βίος Νικία Πλουτάρχου, Βίος Λύσανδρου Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, του Donald Kagan Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παύλου Δρανδάκη Η ιστορία του Ελληνικού Εθνους, Εκδοτική Αθηνών Britannica, 11th edition
|
Ο Πλειστοάνακτας (αρχαία: Πλειστώναξ και Πλειστοάναξ), γιος του στρατηγού Παυσανία του νικητή των Περσών στις Πλαταιές, υπήρξε κατά διαστήματα βασιλιάς της Σπάρτης για συνολικά περίπου 33 χρόνια (458-445 και 428 ή 426-408) και είναι γνωστός για τη συμβολή του στις προσπάθειες ειρήνευσης με την Αθήνα, αλλά και για δύο σημαντικά σκάνδαλα. Αυτά, αν και δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένα ιστορικά, αφορούσαν πάντως το μεν ένα δωροληψία το δε άλλο, αντιθέτως, δωροδοκία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Toei Animation
|
Το στούντιο ιδρύθηκε από τον Κένζο Μασαόκα και τον Ζεντζίρο Γιαμαμότο το 1948, υπό το όνομα Japan Animated Films (日本動画映画 Nihon Dōga Eiga, συντόμευση: 日動映画 (Nichidō Eiga)). Το 1956, η Toei αγόρασε το στούντιο και το μετονόμασε σε Toei Doga Co., Ltd. (東映動画株式会社 Tōei Dōga Kabushiki-gaisha, "dōga" ιαπωνικά για το "animation"), παράγοντας έργο ως Toei Animation Co., Ltd. εκτός Ιαπωνίας. Το 1998, το ιαπωνικό όνομα άλλαξε σε Toei Animation. Δημιούργησε πολλές σειρές, ταινίες και μεταφορές ιαπωνικώς κόμικς ως σειρές κινουμένων σχεδίων που έγιναν παγκοσμίως γνωστές. Επίσημος ιστότοπος Επίσημη ιστοσελίδα (Ηνωμένες Πολιτείες) Επίσημη ιστοσελίδα (Ευρώπη) Toei Animation στο IMDb
|
Η Toei Animation Co., Ltd. (ιαπωνικά: 東映アニメーション株式会社, Χέπμπορν: Tōei Animēshon Kabushiki-gaisha) είναι ιαπωνική εταιρεία παραγωγής animation, η οποία ανήκει στην Toei Company. Ιδρύθηκε το 1948 από τους Κένζο Μασαόκα και Ζεντζίρο Γιαμαμότο ως Japan Animated Films. Η εταιρεία έχει παραγάγει πολυάριθμες σειρές, συμπεριλαμβανομένων των Sally the Witch, Gegege no Kitaro, Mazinger Z, Galaxy Express 999, Dr. Slump, Dragon Ball, Saint Seiya, Slam Dunk,, One Piece, Pretty Cure, Sailor Moon Crystal & Dragon Quest: The Adventure of Dai.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Toei_Animation
|
Αθανασία Πουρίδου
|
Σε συλλογικό επίπεδο αγωνίστηκε στην ομάδα Α.Ο. Καβάλα 86. Η Πουρίδου έχει δηλώσει πως το επάγγελμα της είναι γεωργός. Ελλάδα στους θερινούς Ολυμπιακούς του 2004 Έβανς, Χίλαρι; Γκιέρντε, Άριλντ; Χέιμανς, Γερόεν. Μάλι, Μπιλ. «Αθανασία Πουρίδου» . Ολυμπιακοί Αγώνες στο Sports-Reference.com. Sports Reference LLC https://www.worldfootball.net/player_summary/athanasia-pouridou/ https://www.fifa.com/fifa-tournaments/players-coaches/people=215467/index.html Αρχειοθετήθηκε 2018-01-27 στο Wayback Machine. http://www.sport.de/fussball/pe316457/athanasia-pouridou/
|
Η Αθανασία Πουρίδου (γενν. στις 22 Ιανουαρίου 1975) είναι Ελληνίδα παλαίμαχος ποδοσφαιρίστρια, η οποία αγωνιζόταν ως αμυντικός. Ήταν μέλος της Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου που πήρε μέρος στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Χριστός Λυτρωτής (άγαλμα)
|
Από το 1850 είχε στο μυαλό της η θρησκευτική ηγεσία στο Ρίο την ιδέα να κατασκευαστεί ένα μεγάλο άγαλμα πάνω στο βουνό Κορκοβάντο. Μεταξύ του 1850 και 1860, ο καθολικός ιερέας Μαρία Μπος ζήτησε οικονομική βοήθεια από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ της Πορτογαλίας προκειμένου να ανεγείρει ένα θρησκευτικό μνημείο. Η πριγκίπισσα ωστόσο δεν πολυσκέφτηκε την ιδέα. Έτσι, τα σχέδια για θρησκευτικό μνημείο ακυρώθηκαν το 1889 όταν η Βραζιλία έγινε δημοκρατία και η Εκκλησία διαχωρίστηκε από την πολιτεία. Η πρόταση για ένα αξιοθέατο πάνω στο βουνό επανήλθε το 1921. Τότε ο αρχιεπίσκοπος του Ρίο ντε Τζανέιρο οργάνωσε μία Εβδομάδα Μνημείων (Semana do Monumento) προκειμένου να προσελκύσει δωρεές κυρίως από καθολικούς της Βραζιλίας. Τα σχέδια για το άγαλμα του Χριστού περιελάμβαναν μεταξύ άλλων έναν σταυρό και ένα άγαλμα του Χριστού ο οποίος θα κρατούσε μια σφαίρα στα χέρια του. Τελικά επελέγη το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με τα χέρια ανοιχτά. Αλλά και πάλι δεν ήταν όλα έτοιμα για την ανέγερσή του. Το 1922 πολίτες και κληρικοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές και με αυτόν τον τρόπο ζήτησαν από τον πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα την ανέγερση του αγάλματος. Ο θεμέλιος λίθος για το μεγάλο οικοδόμημα μπήκε στο βουνό Κορκοβάντο στις 4 Απριλίου 1922. Ο Βραζιλιάνος μηχανικός Έτορ Ντα Σίλβα Κόστα ήταν αυτός που επελέγη για να επιβλέψει την κατασκευή του αγάλματος, ενώ τα σχέδια ήταν του Γάλλου γλύπτη Πολ Λαντοβσκί. Μάλιστα, ο μηχανικός ταξίδεψε στην Ευρώπη για να μελετήσει τα θέματα κατασκευής και εκεί επέλεξε τον γλύπτη Λαντοβσκί. Οι εργασίες για την ανέγερση του Χριστού Λυτρωτή διήρκεσαν συνολικά 5 χρόνια, από το 1926 έως το 1931. Σύμμαχος των εμπνευστών του έργου ήταν ο σιδηρόδρομος του Κορκοβάντο. Όπως αποδείχτηκε ήταν ιδανικός για να μεταφερθούν εύκολα και με ασφάλεια οι μεγάλοι ογκόλιθοι για την κατασκευή του αγάλματος πάνω στο βουνό. Η πέτρα για το μνημείο προέρχεται από την πόλη Λίμχαμ (προάστιο του Μάλμε) της Σουηδίας. Όταν ολοκληρώθηκε, ήταν το μεγαλύτερο γλυπτό αρτ ντεκό στον κόσμο. Σήμερα η ανάβαση των επισκεπτών στο βουνό για να δουν το άγαλμα γίνεται πλέον με σύγχρονα μέσα, με ανελκυστήρες που προσφέρουν πανοραμική θέα και κυλιόμενες σκάλες. Έτσι, οι επισκέπτες δεν αντιμετωπίζουν πλέον τη δυσκολία να ανέβουν τα 220 σκαλιά για να φτάσουν στη βάση του αγάλματος. Τρεις είναι οι πανοραμικοί ανελκυστήρες που ανεβάζουν τους επισκέπτες στο άγαλμα του Χριστού. Ο καθένας μπορεί να μεταφέρει 14 άτομα. Η πρόσβαση στους ανελκυστήρες είναι εύκολη και γι' αυτούς που φτάνουν με αυτοκίνητο και γι' αυτούς που φτάνουν με τρένο. Επιπλέον, υπάρχουν και τέσσερις κυλιόμενες κλίμακες πλάτους 4 μέτρων, οι οποίες μπορούν να μεταφέρουν έως και 9.000 επισκέπτες την ώρα. Η μόνη δυσκολία που έχουν να ξεπεράσουν πλέον οι τουρίστες, είναι το πώς θα καταφέρουν να έχουν μέσα στη φωτογραφία ολόκληρο το άγαλμα. Και αυτό διότι είναι τόσο ογκώδες και ψηλό που πρέπει να ξαπλώνουν στο έδαφος για να το φωτογραφήσουν. Τους αποζημιώνει ωστόσο η εκπληκτική θέα από την κορυφή. Στη βάση του αγάλματος υπάρχει σήμερα ένα μικρό παρεκκλήσι. Ύψος μνημείου: 32 μέτρα Ύψος βάσης: 8 μέτρα Βάρος: 1.000 τόνοι (30 τόνοι είναι το βάρος του κάθε χεριού - 8 τόνους ζυγίζει μόνο ο βραχίονας) Υψόμετρο: 710 μέτρα, στην κορυφή του όρους Κορκοβάντο Εγκαίνια: 1931 Εργασίες αναστήλωσης: Το 1980 με την ευκαιρία της επίσκεψης του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'. Το 2000 αρχίζει ένα μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκατάστασης του μνημείου με νέο φωτισμό και πιο αυστηρές προδιαγραφές προστασίας του. Θέα: Οι επισκέπτες μπορούν να δουν το Ρίο ντε Τζανέιρο πανοραμικά, τον κόλπο, το βουνό Σουγκαρλόαφ και τις παραλίες Ιπανέμα και Κοπακαμπάνα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Cristo Redentor (Rio de Janeiro) στο Wikimedia Commons
|
Το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή (Cristo Redentor στα πορτογαλικά) είναι ένα ψηλό άγαλμα, το οποίο εικονίζει τον Ιησού Χριστό με απλωμένα τα χέρια και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο (Corcovado), πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα (Tijuca). Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και μάλιστα είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο. Το άγαλμα θεμελιώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1931. Είχε διοργανωθεί εντυπωσιακή τελετή εγκαινίων παρουσία του προέδρου της τοπικής κυβέρνησης Τζετούλιο Βάργκα και του καρδινάλιου Σεμπαστιάο Λέμε. Οι οργανωτές και οι εμπνευστές του μνημειώδους αγάλματος ήθελαν να εντυπωσιάσουν το κοινό από την πρώτη μέρα που θα στηνόταν στην κορυφή του βουνού. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το φωτισμό του αγάλματος του Χριστού εκείνη την ημέρα είχαν σχεδιάσει να ανάψει με τρόπο φαντασμαγορικό: τα φώτα θα τα άναβε ο πρωτοπόρος Γουλιέλμος Μαρκόνι από το αγκυροβολημένο σκάφος του στη Νάπολι της Ιταλίας. Θα έστελνε ηλεκτρικό σήμα σε ένα σταθμό στο Ντόρτσεστερ της Αγγλίας και αυτό με τη σειρά του θα μεταφερόταν σε μια κεραία στο Jacarepagua στο Ρίο, απ' όπου θα άναβαν τα φώτα του αγάλματος. Ωστόσο, ο καιρός δεν βοήθησε, το σήμα ήταν αδύναμο, και τα φώτα τα άναψαν οι τεχνικοί του Ρίο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CF%85%CF%84%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%82_(%CE%AC%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B1)
|
Α΄ κατηγορία πετοσφαίρισης γυναικών Κύπρου 2010-11
|
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 2010-11 συμμετείχαν 8 ομάδες. Διεξήχθη σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Μετά την ολοκλήρωση των 14 αγωνιστικών (Α΄ φάση) οι ομάδες χωρίστηκαν σε 2 ομίλους, ανάλογα με τη θέση τους, δίνοντας αγώνες κατάταξης (Β΄ φάση). Στους αγώνες κατάταξης μεταφέρθηκαν τα αποτελέσματα, οι βαθμοί, τα σετ και οι πόντοι της Α΄ φάσης. Οι ομάδες στις θέσεις 1-4 διαγωνίστηκαν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τις θέσεις που οδηγούσαν στα πρωταθλήματα Ευρώπης. Οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι ομάδες στις θέσεις 5-8 αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Η τελευταία ομάδα διαβαθμίστηκε στη Β΄ κατηγορία 2011-12. Κάθε νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και κάθε ήττα με 1 βαθμό. Στο πρωτάθλημα της περιόδου 2010-11 συμμετείχε η πρωταθλήτρια Β΄ κατηγορίας 2009-10, ΑΠΕΝ Αγίου Αθανασίου. Δεν συμμετείχε το Grammar School το οποίο είχε υποβιβαστεί από την Α΄ κατηγορίας 2009-10. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποίησαν. Πηγή : Αποτελέσματα 2010-11 Η βαθμολογία στο τέλος της Α΄ φάσης ήταν: Πηγή : Βαθμολογία 2010-11 Πηγή : Αποτελέσματα 2010-11 ΒαθμολογίαΗ τελική βαθμολογία του Α΄ ομίλου ήταν: Πηγή : Βαθμολογία 2010-11 Αποτελέσματα Πηγή : Αποτελέσματα 2010-11 ΒαθμολογίαΗ τελική βαθμολογία του Β΄ ομίλου ήταν: Πηγή : Βαθμολογία 2010-11 Αποτελέσματα Πηγή : Αποτελέσματα 2010-11 Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Γυναικών 2010-11 - Βαθμολογία Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Α' Κατηγορίας Γυναικών 2010-11 - Αποτελέσματα Αρχείο ειδήσεων ΚΟΠΕ 2010-11 Ιστορία του κυπριακού βόλλεϋ: Χρυσή Βίβλος Γυναικών
|
Η Α΄ κατηγορία πετοσφαίρισης γυναικών Κύπρου 2010-11 ήταν η 34η έκδοση της Α΄ κατηγορίας πετοσφαίρισης της Κύπρου υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης. Το πρωτάθλημα κέρδισε ο Απόλλωνας για 1η φορά στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2010-11
|
Κυπριακές Αερογραμμές Πτήση 284
|
Το αεροσκάφος ήταν ένα de Havilland DH.106 Comet 4B, με στοιχεία νηολογίου G-ARCO, το 49ο Comet 4 που κατασκευάστηκε. Ανήκε και λειτουργούσε από την British European Airways (BEA) αφότου κατασκευάστηκε το 1961. Η BEA ήταν μέτοχος στις Κυπριακές Αερογραμμές και οι δυο εταιρείες είχαν σε ισχύ μια συμφωνία όπου όλες οι πτήσεις αεριωθουμένων των Κυπριακών Αερογραμμών θα λειτουργούν από αεροσκάφη τύπου Comet της ΒEA. Αργά την ημέρα πριν από τη συντριβή, το αεροσκάφος αναχώρησε για μια νυχτερινής υπηρεσίας πτήση της BEA, από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου προς το Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού στην Αθήνα, Ελλάδα, φτάνοντας λίγο μετά τις 3:00 π.μ., τοπική ώρα (1:00 π.μ. UTC) στις 12 Οκτωβρίου. Στις 4:30 π.μ. περίπου, το αεροσκάφος αναχώρησε από την Αθήνα στην τακτική πτήση των Κυπριακών Αερογραμμών, προς την Λευκωσία στην Κύπρο, με επιβαίνοντες 59 επιβάτες και επταμελές πλήρωμα.Περίπου 45 λεπτά μετά την έναρξη της πτήσης, ο έλεγχος του αεροσκάφους μεταφέρθηκε από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας (ATC) των Αθηνών, στους ομολόγους τους στη Λευκωσία. Το πλήρωμα επικοινώνησε μέσω ασυρμάτου, με τους ελεγκτές στη Λευκωσία, αλλά όταν ο Πύργος Ελέγχου της Λευκωσίας απάντησε, δεν υπήρξε η ανταπόκριση από το αεροσκάφος.Η πτήση επρόκειτο μετά τη Λευκωσία, να μεταβεί προς το Κάιρο. Οκτώ επιβάτες θα έπρεπε να πετάξουν με την πτήση της MEA την επομένη. Συνολικά 51 πτώματα ανακτήθηκαν από τη θάλασσα, μέσα σε μια ημέρα από τη συντριβή, τα περισσότερα έφεραν ατομικά σωσίβια και κάποιοι που φορούσαν ρολόγια χειρός, αυτά είχαν σταματήσει στις 05:25. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αεροσκάφος έχει υποστεί κάποια μορφή βλάβης κατά τη διάρκεια της αρχικής κλήσης του ασυρμάτου στον Πύργο ελέγχου της Λευκωσίας περίπου στις 05:15 π.μ. και διαλύθηκε εν πτήση, οκτώ περίπου λεπτά αργότερα. Υπολόγισαν ότι τα συντρίμμια του αεροσκάφους, είναι διάσπαρτα στον βυθό της θάλασσας πάνω από μια περιοχή περίπου 91 τετραγωνικών χιλιομέτρων σε βάθος 2.700-3.050 μέτρων κάτω από την επιφάνεια.Μετά από την ανάκτηση μιας φορητής δεξαμενής καυσίμων από τη θάλασσα, οι ερευνητές υπέθεσαν ότι η συντριβή οφείλεται σε σύγκρουση στον αέρα με ένα στρατιωτικό αεροσκάφος. Ωστόσο, οι ερευνητές βρήκαν επίσης κι ένα μαξιλάρι από ένα από τα καθίσματα των επιβατών του Comet, το οποίο επέπλεε στην επιφάνεια της θάλασσας, στο οποίο κατά την εξέταση, βρέθηκε να υπάρχουν αποδείξεις κάποιας έκρηξης. Ανάλυση του μαξιλαριού του καθίσματος, κατέδειξε ίχνη μιας στρατιωτικής πλαστικής εκρηκτικής ύλης. Μετά από αυτή την εύρεση, απορρίφθηκε η θεωρία της σύγκρουσης στον αέρα και αποφασίστηκε να μην ανακτηθεί οποιοδήποτε από τα βυθισμένα συντρίμμια. Το μαξιλάρι του καθίσματος και άλλα ανακτηθέντα αντικείμενα από την καμπίνα των επιβατών του αεροσκάφους, αναλύθηκαν από το Ιατροδικαστικό Τμήμα Εκρηκτικών (Forensic Explosive Section) του Royal Armament Research and Development Establishment, η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο.Καθώς η Πτήση 284 πετούσε κατευθυνόμενη προς την Κύπρο στο Επίπεδο 290 [υψόμετρο περίπου 29.000 ποδιών (8.839 μ.)], το αεροσκάφος διαλύθηκε στον αέρα, περίπου 161 χλμ. νοτιοανατολικά της Ρόδου και περίπου 35 χλμ. νοτίως της Τουρκικής παραλιακής πόλης του Demre (ελλην. Μύρα). Μετά από έρευνες, με βάση του στοιχεία που βρέθηκαν στον τόπο του δυστυχήματος, διαπιστώθηκε ότι η αιτία της πτώσης ήταν η εσωτερική ανατίναξη με βόμβα. Ωστόσο, υπήρξαν πολλές αμφιβολίες για αυτές τις έρευνες, ενώ υπήρξε έντονη υπόνοια ότι η πραγματική αιτία ήταν η κατάρριψη από μαχητικό αεροσκάφος. Το 2011 στην Κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων έγινε λόγος ότι στο συγκεκριμένο αεροπλάνο επρόκειτο να επέβαινε ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος λίγες μέρες μετά έλαβε μέρος στις Επιχειρήσεις της Κοφίνου εναντίον Τουρκοκυπρίων ενόπλων. Τα γεγονότα αυτά προκάλεσαν έντονο πολεμικό κλίμα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ενώ η Ελλάδα για να αποκλιμακώσει την κατάσταση αναγκάστηκε να δεχτεί την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας που βρισκόταν στο νησί. Το δυστύχημα των Κυπριακών Αερογραμμών αποτέλεσε αφορμή για τη συγγραφή του μυθιστορήματος "Πτήση CY284" από τον Κύπριο δημοσιογράφο Ανδρέα Χατζηκυριάκο, που κυκλοφόρησε το 2022 από τις εκδόσεις Καστανιώτη. (Αγγλικά) "The Safety Record Worsens" Flight International magazine, 19 Οκτωβρίου 1967, σσ.636 και 637 (online archive version) ανακτήθηκε 25 Ιουνίου 2010 (Αγγλικά) "Comet Sabotage? – the Evidence", Flight International magazine, 5 Σεπτεμβρίου 1968, σσ.361 και 362 (online archive version) ανακτήθηκε 25 Ιουνίου 2010
|
Στις 12 Οκτωβρίου 1967 στο αεροσκάφος De Havilland Comet που εκτελούσε την Πτήση CY 284 (Cyprus Airways Flight 284) προς το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας (Nicosia International Airport) εξερράγη στον θάλαμο επιβατών μια εκρηκτική συσκευή. Το αεροσκάφος συνετρίβη στη Μεσόγειο Θάλασσα και οι 66 επιβαίνοντες σε αυτό (επιβάτες και πλήρωμα) έχασαν τη ζωή τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CF%82_%CE%A0%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B7_284
|
Μπραντ Ντέλσον
|
Ο Brad Delson παρακολούθησε το Agoura Γυμνάσιο στο Agoura Hills, ένα εύπορο προάστιο του Λος Άντζελες, με της παιδικής ηλικίας φίλο και σύντροφο στην μπάντα Linkin Park, Mike Shinoda. Έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα σε όλη τη σταδιοδρομία του στο γυμνάσιο, με την πιο αξιοσημείωτη να είναι οι Relative Degree, στους οποίους γνώρισε και συνεργάστηκε με τον ντράμερ Rob Bourdon. Στόχος των Relative Degree ήταν απλά να παίξουν ένα σόου, και, μετά την επίτευξη αυτού του στόχου, διαλύθηκαν. Μετά την αποφοίτησή του το 1995, ο Delson, ο Shinoda, και ο Bourdon σχημάτισαν τους Xero, οι οποίοι θα γινόταν σημείο εκκίνησης για τους Linkin Park. Ο Delson εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) το 1995 ως υπότροφος στοχεύοντας ένα πτυχίο στο προπτυχιακό στον τομέα των τεχνών στις Σπουδές Επικοινωνίας με ειδίκευση στην Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ήταν μέλος της Phi Beta Kappa, και μοιράζονταν ένα δωμάτιο dorm με το μελλοντικό σύντροφο στη μπάντα Linkin Park Dave Farrell για τα τρία από τα τέσσερά του χρόνια στο σχολείο. Ο Delson είχε επίσης την ευκαιρία να εκπαιδευτεί με ένα μέλος της μουσικής βιομηχανίας, ως μέρος των σπουδών του και κατέληξε να εργάζεται για τον Jeff Blue, έναν A & R αντιπρόσωπο στη Warner Bros Records, ο οποίος πρόσφερε εποικοδομητική κριτική πάνω στα demos των Xero. Ο Blue σύστησε αργότερα τον Chester Bennington, ο οποίος θα γινόταν ο τραγουδιστής των Linkin Park, στη συνέχεια της μπάντας. Μετά την αποφοίτησή του με άριστα από το UCLA το 1999, ο Delson αποφάσισε να παραιτηθεί από τη νομική, προκειμένου να ακολουθήσει μια μουσική καριέρα με τους Linkin Park. Το 1999, η μπάντα του Delson, οι Xero, αντικατέστησαν τον παλιό τραγουδιστή Mark Wakefield με τον Chester Bennington ιθαγενή της Αριζόνα και μετονομάστηκαν σε Hybrid Theory. Πριν από καιρό, ο Delson, μαζί με τον Shinoda, είχαν δημιουργήσει το έκτο κομμάτι του Hybrid Theory (EP), το διένειμαν σε διάφορες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο και κέρδισε το συγκρότημα τη δική του λατρεία μετά. Μέχρι το 2000, μετά από μια ακόμη αλλαγή ονόματος μπάντας, οι Linkin Park υπέγραψαν στην Warner Bros Records. Στις 24 Οκτωβρίου του 2000, οι Linkin Park κυκλοφόρησαν το συντριπτικά επιτυχημένο Hybrid Theory. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ο Delson συνέβαλε στην παραγωγή του remix άλμπουμ Reanimation (2002), και πρόσθεσε τη δική του δημιουργική ενόραση στη remix ερμηνεία του "Pushing Me Away" ("P5hng Me A*wy"). Μετά το Reanimation, ο Delson έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ των Linkin Park, Meteora (2003), το οποίο χαρακτηριζόταν από βαρύτερα riffs κιθάρας από αυτά στο Hybrid Theory. Οι Linkin Park κυκλοφόρησαν το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους Minutes To Midnight στις 15 του Μάη, 2007 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για αυτό το άλμπουμ, το συγκρότημα απομακρύνθηκε από το ύφος nu metal που είχε τελειοποιήσει στο Hybrid Theory και τα Meteora , και ανέπτυξε ένα εντελώς νέο ήχο. Για τον Delson, αυτό σήμαινε να πειραματιστεί με διαφορετικές κιθάρες και ενισχυτές, τόσο νέων όσο και vintage. Θα σήμαινε επίσης ότι έπρεπε να παραγκωνίσει την απροθυμία του για σόλο κιθάρας, τα οποία παρουσιάστηκαν σε κομμάτια όπως το "Shadow of the Day", "What I've Done", "In Pieces", "The Little Things Give You Away" και "Guilty All the Same". Ενώ το συγκρότημα συναρμολογούσε το τραγούδι "The Little Things Give You Away", ο Delson πειραματίστηκε με ένα E-Bow, δημιουργώντας ένα τραγούδι ονομαζόμενο "Ebow Idea", το οποίο στη συνέχεια θα γινόταν το "No More Sorrow". Οι ακροατές μπορούν επίσης να τον ακούσουν να παίζει τα κλειδιά του στο "Given Up", μια ιδέα που πιστώνεται με το φυλλάδιο άλμπουμ, καθώς και τα πολλά κομμάτια με παλαμάκια χεριών. Έχει παίξει επίσης πιάνο για μερικές από τις ζωντανές εμφανίσεις στο τραγούδι Hands Held High. Ο Brad πρόσθεσε επίσης τη δική του δημιουργική ενόραση στο "New Divide" το κομμάτι που συντέθηκε από τους Linkin Park για το Transformers: Revenge of the Fallen - The Album το 2009. Ήταν επίσης το τελευταίο single του συγκροτήματος, πριν, που όλη η μπάντα βρίσκονταν μαζί, μακριά από τα side projects για να συνθέσει τη μουσική για το τελευταίο τους άλμπουμ, το A Thousand Suns, που κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2010. Ο επόμενος δίσκος τους, Living Things, κυκλοφόρησε στις 26 Ιουνίου 2012. Το δέκατο τραγούδι του δίσκου, "Until It Breaks", διαθέτει τον Brad Delson στα φωνητικά. Προς το τέλος, ο Brad τραγουδά ένα μελωδικό μέρος, το οποίο αποτελεί την πρώτη φορά που τραγουδάει κύρια φωνητικά σε μια ηχογράφηση. 2002-σήμερα - A&R Εκπρόσωπος για τις Machine Shop Recordings, μια δισκογραφική της Warner Bros. Αυτή ξεκίνησε από τον Delson και τον Shinoda το 2002. Ο Delson είναι υπεύθυνος για την παρακολούθηση των καλλιτεχνών, όπως η Holly Brook, και την υπογραφή τους στην δισκογραφική. 2006 - Παράγει το "Where'd You Go (BBB Remix)", το οποίο εμφανίστηκε στο λιανικό single των Fort Minor με τίτλο "Where'd You Go". 2008 - Βοήθησε στην παραγωγή και παρείχε μέρη κιθάρας για τους Busta Rhymes στο "We Made It", στο οποίο συμμετείχαν οι Linkin Park. Ο Delson παντρεύτηκε την Elisa Boren τον Σεπτέμβριο του 2003 με ένα παραδοσιακό εβραϊκό γάμο στο Skirball Cultural Center. Η Elisa γέννησε το πρώτο τους παιδί, ένα αγόρι με το όνομα Jonah Taylor Delson, στις 25 Μαρτίου 2008. Ο Brad και η Elisa έχουν δύο ακόμη παιδιά, τη Noa (γεν. 2010) και τον Evan (2012). Ο Brad έχει δύο νεώτερους αδελφούς, τον Greg και τον Jeff. Ο Delson χειρίζεται επίσης πολλές από τις δουλειές των Linkin Park, μαζί με τον πατέρα του Donn Delson. Οι δύο τους δημιούργησαν την BandMerch, μια επιχείρηση που διαχειρίζεται τις εμπορικές υποθέσεις των Linkin Park και άλλων συγκροτημάτων. Η BandMerch είναι τώρα μέρος της AEG Live. Το 1991, ο Delson ήταν guest star στην ταινία Bill & Ted's Bogus Journey. Ήταν ο κύριος ομιλητής στο κολλέγιο που αποφοίτησε (UCLA) στην τελετή έναρξης του κολλεγίου των Γραμμάτων και Επιστημών στις 12 Ιουνίου 2009, στο Pauley Pavilion. 2004 - Ο Delson και η σύζυγός του, ίδρυσαν το Ταμείο Υποτροφιών Delson στο UCLA, το οποίο απονέμει κάθε χρόνο υποτροφίες τεσσάρων ετών για εξαιρετικούς μαθητές από το Huntington Park. 2005 - Οι Linkin Park καθιέρωσαν τη Music for Relief, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ιδρύθηκε για να βοηθήσει τα θύματα της παγκόσμιων καταστροφών και να πολεμήσει για την καθολική ευαισθησία. Από την ίδρυσή της, η Music for Relief έχει συγκεντρώσει σχεδόν τρία εκατομμύρια δολάρια, βοηθώντας τα θύματα του τσουνάμι στη Νότια Ασία, του τυφώνα Κατρίνα, και των πυρκαγιών της Νότιας Καλιφόρνια. 2005 - Έγινε επίσημος υποστηρικτής του Little Kids Rock, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που παρέχει δωρεάν μουσικά όργανα και διδασκαλία στα παιδιά σε υποεξυπηρετούμενα δημόσια σχολεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Delson έχει προσωπικά δώσει μουσικά όργανα σε παιδιά στο πρόγραμμα και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού ως τιμητικό μέλος. Το στυλ του Delson μερικές φορές επικρίθηκε ως υπερβολικά απλοϊκό, που του λείπει η πολυπλοκότητα, και περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό σε μη-σόλο, μη-μουσικά τμήματα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των εποχών Hybrid Theory και Meteora. Έχει δηλώσει ότι ''δεν ήθελε να αναδειχτεί'', και ότι ο ίδιος προσπαθεί να παίξει κιθάρα, έτσι ώστε να ακούγεται σαν να ήταν τα πλήκτρα ή οι χορδές έτσι ώστε να ταιριάζει απόλυτα με τις hip-hop και electronica στυλ συνθέσεις της μπάντας. Ξεκίνησε να τραγουδάει σόλο στην εποχή του Minutes To Midnight αφού τον ενθάρρυναν οι συνεργάτες του στην μπάντα να το πράξει. Ο Delson εκτελεί πολύ λίγα απλοϊκά σόλο κιθάρας που επαναλαμβάνουν συχνά το ίδιο μοτίβο αρκετές φορές στα κομμάτια "What I've Done", "In Pieces" και "The Little Things Give You Away." Κατά τις πρώτες ημέρες των Linkin Park, ο συνηθισμένος μπασίστας τους, David "Phoenix" Farrell ήταν μη διαθέσιμος λόγω δεσμεύσεων σε περιοδείες με τους Tasty Snax. Ως αποτέλεσμα, στο Hybrid Theory, ο Delson συμπληρώνεται ως ο μπασίστας εγγραφής τους. Για τα live τους, ο Μπραντ έχει ανταλλάξει κατά καιρούς μουσικά όργανα με τον Farrell στη διάρκεια του "Nobody's Listening" και παίζει και τα πλήκτρα στο "Hands Held High". Κατά το A Thousand Suns Tour επέκτεινε το live ρεπερτόριο του για να συμπεριλάβει κρουστά και φωνητικά υποστήριξης, καθώς επίσης και πλήκτρα κατά τη διάρκεια του "Waiting for the End", ενώ ο Mike Shinoda εκτελεί μέρη του τραγουδιού με ρυθμική κιθάρα. Κατά την περιοδεία προώθησης του "Living Things" το 2012, έπαιξε επίσης πλήκτρα σε άλλα τραγούδια όπως το "Burn It Down". Ο εξοπλισμός του Delson περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Paul Reed Smith Custom 24/Standard 24/CE 24 κιθάρες - Η αγαπημένη κιθάρα του Delson είναι η κόκκινη PRS του με τον στρατιώτη του Hybrid Theory στο σώμα , συντονισμένη στο Drop C # . Επίσης έχει μια με ένα γκρι εκρηκτικό τελείωμα και το λογότυπο του ''Minutes to Midnight - εποχής LP'' σε αυτή για το συντονισμό σε Drop D και για την εκτέλεση των τραγουδιών από το Minutes to Midnight . Έχει ακόμη μια μπλε CE24 και με μια ηλιοφάνεια Custom 24 που ήταν η βασική κιθάρα του στις πρώτες ημέρες των Linkin Park και μπορεί να τη δει κάποιος στα βίντεο για το "In The End, Crawling, και One Step Closer". Αποσύρθηκε το 2003. Έχει επίσης δύο CE24 και μια Custom 24 με ένα pickup λαιμού Fernandes Sustainer για την εκτέλεση του "No More Sorrow". PRS Custom 22/CE 22 κιθάρες. Ο Delson έχει δύο Custom 22, μια σε ένα γκριζωπό χρώμα συντονισμένη στο E ♭ ρυθμό και μια κόκκινη, με το στρατιώτη του Hybrid Theory στο σώμα ταυτόσημη με την Custom 24 του συντονισμένη στο Drop C # . Την ίδια κόκκινη κιθάρα είχε αλλάξει στο pickup λαιμό για ένα pickup Fernandes Sustainer για την εκτέλεση του ''No More Sorrow''. PRS NF3- χρησιμοποιήθηκε στα "Runaway" και "With You". PRS Standard - ασημί τελείωμα. Χρησιμοποιήθηκε στη ρύθμιση Eb. Αποσύρθηκε το 2002. Ibanez RG470XL κιθάρα - χρησιμοποιήθηκε στα "Don't Stay" και "Nobody's Listening", συντονισμένη στο Drop B. Ibanez GRG370DX κιθάρα Ibanez RG120 κιθάρα - Χρησιμοποιήθηκε στο "A Place For My Head " κατά τη διάρκεια του Summer Sannitarium 2003 Tour και σε κάποιες Projekt Revolution παραστάσεις το 2004 (μια έσπαγε σε σχεδόν κάθε παράσταση στο Summer Sannitarium το 2003, και περιστασιακά στο Projekt Revolution το 2004). Ibanez RG7620 7 - κιθάρα χορδής - Χρησιμοποιήθηκε για το "Runaway" και το "With You" από το 1999 μέχρι το 2002 , συντονισμένη στον ήχο Β. Fender Rory Gallagher Tribute Stratocaster - Χρησιμοποιήθηκε στα "What I've Done", "The Little Things Give You Away", "Valentine's Day", "Bleed it Out", "New Divide", "Iridescent", "Burning In The Skies" και "The Catalyst". Fender vintage του 1950 Stratocaster - Χρήση κυρίως στο στούντιο ή ως back up για το Fender Rory Gallagher Tribute Stratocaster του. (Κατά τη διάρκεια του Summer Sonic 2009 ζήτησε μία στη μέση του New Divide καθώς η Rory Gallagher του είχε ένα πρόβλημα). Fender Jaguar Fender Telecaster Gibson Les Paul (δεν χρησιμοποιείται πλέον) Ibanez RGT3120 - χρησιμοποιήθηκε στα "Runaway" και "With You" κατά την περίοδο 2003-2007, συντονισμένη στο Β Gibson J45 - Χρησιμοποιήθηκε στο "The Messenger " ( A Thousand Suns ) Για να αποφύγει προβλήματα με πεντάλ τα οποία καταστρέφονται στη διάρκεια των live εμφανίσεων, ο Delson κρατά τα εναλλακτικά πεντάλ του σε ένα ράφι μαζί με τους ενισχυτές του και τα ελέγχει μέσω ενός pedalboard στη σκηνή. Το pedalboard περιλαμβάνει επίσης ένα πεντάλ ελέγχου που του επιτρέπει να αλλάξει τις ρυθμίσεις για τα εναλλακτικά πεντάλ του. Για τα δύο πρώτα άλμπουμ, χρησιμοποίησε Mesa Boogie Dual Rectifiers και τροποποίησε Marshall 1959SLP reissue heads ζωντανά και στο στούντιο, αλλά κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του Minutes to Midnight ο Delson αποφασίζει να μην χρησιμοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τον παλιό εξοπλισμό του, για να του δώσει ένα νέο ήχο. Πολλοί εκλεκτής ποιότητας και σπάνιοι ενισχυτές όπως ο Soldano SLO, ο Marshall JCM 800, ο Mesa Boogie, ένας 1972 50 watt Hiwatt Custom, ένας Bogner Uberschall, και ένας εξαιρετικά σπάνιος Bo Diddley ενισχυτής με ενσωματωμένη ταινία καθυστέρησης η οποία ήταν είτε κατασκευασμένη για, είτε κατασκευασμένη από τον Diddley. Κατά τη διάρκεια των live εμφανίσεων ο Delson εμπιστεύεται διάφορα Randall MTS Modules για να αναδημιουργήσει τον ήχο από αυτούς τους διαφορετικούς ενισχυτές.
|
Ο Μπράντφορντ Φίλιπ «Μπραντ» Ντέλσον (Bradford Phillip "Brad" Delson, γεννήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 1977 στο Λος Άντζελες) είναι Αμερικανός μουσικός, γνωστός κιθαρίστας και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ροκ συγκροτήματος Linkin Park, βραβευμένου με βραβείο Grammy. Είναι επίσης ο εκπρόσωπος A&R για τις Machine Shop Recordings.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ηγουμενίτσα
|
Η Ηγουμενίτσα είναι μια σχετικά καινούρια πόλη που ανοικοδομήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: το 1908, επί σουλτάνου Ρεσάτ Πασά, ο Χαμίτ Μπέης του Γκρεκοχωρίου(παλιό Γραικοχώρι), προικισμένος με σπάνια διορατικότητα για την εποχή, είχε προμαντέψει την αξία του λιμανιού της Ηγουμενίτσας και σκέφτηκε να ιδρύσει σ’ αυτό μια πόλη κοντά στην παραλία, που θα ονομαζόταν προς τιμήν του σουλτάνου «Ρεσατ-γιέ». Τα φιλόδοξα σχέδια του Χαμίτ διακόπτονται από την έναρξη των βαλκανικών πολέμων και την ενσωμάτωση της περιοχής στο ελληνικό κράτος τον Φεβρουάριο του 1913. Σε απογραφή του 1920 η Κοινότητα Ηγουμενίτσας αριθμούσε 649 κατοίκους και τρεις οικισμούς: την Ηγουμενίτσα, τη Γράβα και το Λιμάνι. Τρία χρόνια αργότερα, τα τραγικά γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής, οδηγούν στην περιοχή μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες που εγκαθίστανται στην πόλη και την εμπλουτίζουν με νέο ανθρώπινο δυναμικό.Μερικά λίθινα εργαλεία της Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου (παρουσιάζονται στην έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου), αποτελούν ένδειξη για την εμφάνιση του προϊστορικού ανθρώπου στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η πόλη της Ηγουμενίτσας. Στην εποχή του χαλκού η περιοχή ανήκε στο φύλο των Θεσπρωτών και κατά την παράδοση το νησάκι Αγιονήσι στον κόλπο της Ηγουμενίτσας, ήταν ο βράχος που έριξε ο Πολύφημος στον Οδυσσέα. Επίσης στην Οδύσσεια αναφέρεται η επίσκεψη του Οδυσσέα στον βασιλιά Φείδωνα και στο θεσπρωτικό ιερό Μαντείο της Δωδώνης. Στην κλασική εποχή, Κερκυραίοι σύμφωνα με το Θουκυδίδη, ίδρυσαν την αποικία της Τορώνης, ή Κερκυραϊκής Περαίας στην περιοχή του Πύργου Ραγίου, βάσεις τείχους Μυκηναϊκής εποχής και με πληθυσμό 6.000 κατοίκων, στην οποία κατέφυγαν οι εκδιωχθέντες ολιγαρχικοί του νησιού, κατά τον Κερκυραϊκό εμφύλιο πόλεμο το 427 π.Χ..Στα όρια του σημερινού δήμου, ιδρύεται στο β΄ μισό του 4ου αι. π.Χ., η πόλη των Γιτάνων, έδρα του Κοινού των Θεσπρωτών κι ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά, διοικητικά και οικονομικά κέντρα της ευρύτερης περιοχής του Ιονίου, με 8.000 περίπου κατοίκους. Ο αρχαίος αυτός οικισμός καταστράφηκε από τους Ρωμαίους και εγκαταλείφθηκε οριστικά το 167 π.Χ.. Βορειοανατολικά από το σημερινό Λαδοχώρι, σ' ένα αντέρεισμα του βουνού Ζουμπρί και πλάι στο ρέμα που διασχίζει το χωριό, μαρτυρείται η ύπαρξη ρωμαϊκού οικισμού ( των αυτοκρατορικών χρόνων). Η Ρωμαϊκή έπαυλη,οι αγροτικές εγκαταστήσεις, τα λουτρά και οι νεκρικοί θάλαμοι δείχνουν τον πλούτο των κατοίκων της περιοχής. Στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το Δικαστικό Μέγαρο της πόλης, ανασκαφείς έδειξαν ότι οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ως λιμάνι. Αργότερα στο σημείο του Δημοτικού Σταδίου της Ηγουμενίτσας ανακαλύφθηκε η νεκρόπολη του οικισμού που είχε ιδρυθεί εδώ. Ο οικισμός βρισκόταν σε πολύ στρατηγική θέση, καθώς έλεγχε τόσο τον διεθνή θαλάσσιο δρόμο, που εξασφάλιζε την επικοινωνία της Ρώμης με την Ελλάδα και την Ανατολή, όσο και το δυτικό σκέλος του ρωμαϊκού χερσαίου δρόμου Απολλωνίας - Βουθρωτού - Νικόπολης. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να χρησίμευσε ως επίνειο της μεσογειακής ρωμαϊκής αποικίας της Φωτικής, από την οποία θα εξαρτιόταν διοικητικά.Ένας άλλος οικισμός με το όνομα «Τρουμπε» στην περιοχή της Νέας Σελεύκειας ήρθε στο φως. Φαίνεται ότι η περιοχή αυτή στην Ηγουμενίτσα, προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ρωμαίων για δημιουργία οικισμών λόγω του πλούσιου βοσκότοπου που επικρατούσε. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο κόλπος της Ηγουμενίτσας έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ύστερη αρχαιότητα ως καταφύγιο πλοίων πολεμιστών και από άλλες χώρες. Αργότερα στο τέλος των Βυζαντινών χρόνων ο ρωμαϊκός οικισμός του Λαδοχωρίου καταστράφηκε από τους Γότθους, ενώ μετά από πολλά χρονιά ανακαλύφθηκε και φυγαδεύτηκε από αγνώστους, ένας πλούσιος τάφος - σαρκοφάγος ενός Ρωμαίου στρατιώτη, πιθανώς του διοικητή της περιοχής, με τη χρυσή πανοπλία και τα χρυσά σπαθιά του, δείχνοντας τη μέθοδο των Ρωμαίων παρόμοια με αυτήν των Αιγυπτίων και την πίστη τους στη μετά θάνατον ζωή. Κατά τον Μεσαίωνα η Θεσπρωτία υπέφερε από επιδρομές Σλάβων, Βανδάλων, Γότθων και Οθωμανών. Ουσιαστικά η Ηγουμενίτσα είναι γνωστή από το 1285, όταν δόθηκε προίκα μαζί με το νησί των Συβότων και τον Βουθρωτό, στη γυναίκα του Φιλίππου Τάραντα, Θυγαρ. Αργότερα τα παράλια της Ηπείρου κατακτήθηκαν από τους Ενετούς, δημιουργώντας κύριες βάσεις στη Σαγιάδα και το Φανάρι. Στην περιοχή της Ηγουμενίτσας οι Ενετοί, έχτισαν ένα ομοιόμορφο κάστρο με βυζαντινή αρχιτεκτονική, στο δασύλλιο ακριβώς, πίσω από το σημερινό κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας. Μέσα στο κάστρο υπήρχαν περίπου 20 σπίτια των Ενετών, καθώς και λιγοστές καλύβες αριστερά, έξω από το κάστρο των μετοίκων της Γκούμανης, στην κοινότητα της Γράβας. Υπήρχε δε στην ακτή ένα φυλάκιο, όπου σήμερα είναι το παλιό τελωνείο. Ύστερα από πολλές μάχες μεταξύ Βενετών και Τούρκων στην περιοχή της Ηγουμενίτσας, το 1685 το κάστρο της, ανατινάχθηκε από τον Ενετό, Μοροζινι και μετέφερε τα 12 κανόνια του στη Κέρκυρα. Στη συνέχεια στη περιοχή διαμορφώθηκαν διάφοροι οικισμοί, ενώ τη χρησιμοποιούσαν σαν αγκυροβόλιο οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Ιταλοί. Η περιοχή άρχισε να χρησιμοποιείται ως «Porto delle Gomenizze», οι Ιταλοί ονόμασαν το Αγιονήσι στην είσοδο του κόλπου ως «Scoglio della Madonna» (σκόπελος της Παναγιάς). Οι οικισμοί της περιοχής από το 1693 ήταν το Γκρικοχώρι με τους περισσότερους κατοίκους, Χριστιανούς δίγλωσσους και αλλαξοπιστήσαντες μουσουλμάνους. Μετά ακολουθεί η Γράβα (Βουνοσπηλιά) με 53 χανέδες (σπίτια), πληθυσμό αρρένων: 119, θηλέων:118, ένα κοινό σχολείο με 13 μαθητές και το Λιμάνι η αλλιώς Γουμενίτσα με 15 κατοίκους, ένα καφενεδάκι κι ένα τελωνείο με το όνομα Dogana. «Γουμενίτζα ή Ηγουμενίτζα λιμήν της Θεσπρωτίας και φρούριον αξιόλογον εκ των πολέμων της Τουρκίας και Βενετίας αναφέρεται δε υπάρχουσα προ του έτους 1350». Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Χαμίτ Μπέης από, Γκρικοχώρι σε συνεργασία με τον φίλο του σουλτάνο Ρεσάτ Πασσά, προσπαθεί να δημιουργήσει μια πόλη - λιμάνι, που θα αποτελούσε και την πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας, με το όνομα Ρεσατγιέ. Όμως η πόλη δεν είχε ούτε ανθρώπους ούτε μαγαζιά. Έτσι διάφοροι άνθρωποι από τα γειτονικά χωριά, ήρθαν στη Ρεσατγιέ να ζήσουν. Οι πιο πλούσιοι αγόρασαν στρέμματα γης από τον Μπέη. Στη συνέχεια έχτισε ένα μακροσκελές κτήριο με σχήμα Γ που απλωνόταν από τη σημερινή οδό της 8ης Δεκεμβρίου, έως αυτήν της οδού Κύπρου. Το κτήριο αυτό περιελάμβανε ισόγεια καταστήματα, ένα πανδοχείο στον πρώτο όροφο, από κάτω ένα εστιατόριο, φούρνο, ηλεκροφωτιστήριο, φανοποιείο. Το 1916 ιδρύεται Ειρηνοδικείο, το 1928 παράρτημα Εφορίας και Ταμείου και το 1930 Συμβολαιογραφείο. Παράλληλα ο πληθυσμός της ενισχύεται και με μαούνες αρχίζει η επικοινωνία με την Κέρκυρα. Το 1936 με την ίδρυση του Νομού Θεσπρωτίας, η Ηγουμενίτσα προήχθη σε δήμο και ορίζεται πρωτεύουσα του νομού. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταστρέφεται ολοσχερώς, από τα Γερμανικά στρατεύματα σε συνεργασία με ντόπιους Αλβανοτσάμηδες και μετά το τέλος του, ανοικοδομείται με νέο σχέδιο. Η πορθμειακή γραμμή Ηγουμενίτσας - Κέρκυρας δημιουργήθηκε στις 6 Ιούνη 1955, με πρώτο πλοίο το ανοιχτού τύπου: F/B "Σέριφος". Το 1960 με την εκβάθυνση του διαύλου, δημιουργείται και η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ιταλία. Σήμερα η Ηγουμενίτσα είναι οικιστικό κέντρο νομαρχιακού επιπέδου, με κυρίαρχο τον τριτογενή τομέα, ο οποίος σχετίζεται κυρίως με τις μεταφορικές και τουριστικές δραστηριότητες που επικεντρώνονται στον λιμένα Ηγουμενίτσας και στη σύνδεση με την Εγνατία Οδό. Η Ηγουμενίτσα αναδεικνύεται σε δυτική πύλη της χώρας και κέντρο ανάπτυξης με ρόλο διαπεριφερειακό και διακρατικό, σε παράλληλη και συμπληρωματική λειτουργία με τα Ιωάννινα. Την τελευταία δεκαετία η έκταση της υπερδιπλασιάστηκε και η πόλη επεκτάθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβάνοντας στο ενιαίο οικιστικό σύνολο τα τοπικά διαμερίσματα της Ν. Σελεύκειας (μαζί με τους οικισμούς Εθνικής Αντιστάσεως και Αμπελιών), του Λαδοχωρίου και του Γραικοχωρίου, τα οποία και αποτελούν τους νέους οικιστικούς υποδοχείς του πολεοδομικού συγκροτήματος της Ηγουμενίτσας. Τη ραγδαία ανάπτυξή της τη βοήθησαν δύο κυρίως παράγοντες. Η κατασκευή του νέου λιμανιού, το οποίο αποτελεί πλέον το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, και η κατασκευή της Εγνατίας οδού, του οδικού άξονα που συνδέει την Ηγουμενίτσα με τα Ιωάννινα κατά κύριο λόγο, αλλά και με τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατασκευή της έχει μειώσει το χρόνο ταξιδιού μεταξύ Ιωαννίνων και Ηγουμενίτσας, από σχεδόν 2 ώρες, σε 40 λεπτά οδήγησης.Αυτές οι 2 κατασκευές έχουν φέρει και το τέλος της απομόνωσης της πόλης, αλλά και της Θεσπρωτίας γενικότερα. Λόγω της μικρής απόστασης από την Ιταλία, πολλοί κάτοικοι ταξιδεύουν αυθημερόν στην Ιταλία για αγορές. Έχει επίσης διευκολυνθεί η μετάβαση από και προς τα Ιωάννινα. Επίσης, ιδιαίτερα το καλοκαίρι πολλοί Ιταλοί και Γιαννιώτες μετακινούνται στις παραλίες της Ηγουμενίτσας. Ο πληθυσμός της Ηγουμενίτσας ανέρχεται στους 9.145 κατοίκους και της Δημοτικής Ενότητας Ηγουμενίτσας, στους 17.902. Ο δε πληθυσμός του Δήμου Ηγουμενίτσας είναι 25.814 μόνιμοι κάτοικοι. Στο παρακάτω διάγραμμα παρουσιάζεται η εξέλιξη του πληθυσμού στον οικισμό της Ηγουμενίτσας και στη Δημοτική Ενότητα Ηγουμενίτσας σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής: Από τα παραπάνω στοιχεία φαίνεται ότι ο μόνιμος πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής της πόλης, αυξήθηκε κατά 17,4% μέσα στην τελευταία δεκαετία. Ο “Λιμήν έρημος” του Θουκυδίδη, σήμερα κατέχει τη δεύτερη θέση ανάμεσα στους λιμένες της Ελληνικής επικράτειας σε κίνηση επιβατών, αφήνοντας τρίτο αυτό του Ηρακλείου και τέταρτο το μεγάλο λιμάνι της Πάτρας. Σήμερα οι γραμμές εσωτερικού & εξωτερικού που εκτελούνται από και προς Ηγουμενίτσα είναι: Εσωτερικού Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα Ηγουμενίτσα – Λευκίμμη Ηγουμενίτσα – Παξοί Εξωτερικού Ηγουμενίτσα – Ανκόνα Ηγουμενίτσα – Βενετία Ηγουμενίτσα – Τεργέστη Ηγουμενίτσα – Μπάρι Ηγουμενίτσα – Πρίντεζι Ηγουμενίτσα – Ραβένα (περιστασιακά)Σύμφωνα με το σχέδιο λιμενικής στρατηγικής που εκπόνησε το Υπουργείο Ναυτιλίας (2012-2013), ο λιμένας Ηγουμενίτσας καθίσταται Πύλη Σύνδεσης όχι μόνο της Ελλάδας με τη λοιπή Ευρώπη, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης με τα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο και τη Μέση Ανατολή, μέσω της ανάπτυξης συνδυασμένης μεταφοράς, άμεσα θαλάσσιας - οδικής και μακροπρόθεσμα (μέσω της σιδηροδρομικής Εγνατίας), ενσωματώνοντας το σιδηρόδρομο. Στο ίδιο σχέδιο, το λιμάνι χαρακτηρίζεται ως το πιο δυναμικό της χώρας! Μέχρι τις αρχές του 2012, έχουν ολοκληρωθεί τα έργα της Α΄Φασης κατασκευής του (2003) και προχωρούν αυτά της Β΄ (τέλη 2013) και Γ΄ Φάσης (2016). Με την ολοκλήρωση των εργασιών το λιμάνι της Ηγουμενίτσας θα αποτελεί έναν σύγχρονο μεγάλο λιμένα της Μεσογείου, με επιβατική, εμπορική αλλά και τουριστική κίνηση αφού από το 2013 (με την ολοκλήρωση των έργων της Β΄ Φάσης – τουριστικός λιμένας) θα προσεγγίζουν σε αυτό μεγάλα κρουαζιερόπλοια. Επίσης με τη σχεδιαζόμενη δημιουργία εμπορευματικού κέντρου με ένα τμήμα εντός της λιμενικής ζώνης και το δεύτερο σε μικρή απόσταση από το λιμάνι, θα ενισχυθεί σημαντικά η εμπορική κίνηση και θα καταστήσει την Ηγουμενίτσα διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο.Ειδικότερα στην ακτοπλοϊκή σύνδεση Ελλάδας - Ιταλίας η κίνηση επιβατών, φορτηγών, και Ι.Χ. το 2016 είχε ως εξής : Από τα παραπάνω στοιχεία φαίνεται ότι η Ηγουμενίτσα εξυπηρετεί το 64.2% της επιβατικής κίνησης, το 67.6% της κίνησης ΙΧ και το 57.18% της κίνησης φορτηγών. Τέλος όσον αφορά την είσοδο επισκεπτών στην Ελλάδα μέσω θαλάσσιων μεταφορικών μέσων για την περίοδο Ιανουάριος - Σεπτέμβριος 2012, από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας εισήλθαν 303.740 επισκέπτες, μέσω της Πάτρας 153.832, μέσω της Κέρκυρας 64.944 και από λοιπούς σταθμούς 143.750 επισκέπτες, επιβεβαιώνοντας τον ηγετικό ρόλο του λιμένα της πόλης πανελλαδικά . Στην Ηγουμενίτσα η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 1100 mm. Μέση ετήσια θερμοκρασία στην Ηγουμενίτσα για το έτος 2005. Όπως φαίνεται, τα νερά είναι κατάλληλα για κολύμπι μεταξύ των μηνών Μαΐου-Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια του έτους 2005 υπήρξαν 65 βροχερές μέρες. Το καλοκαίρι 4 βροχερές μέρες και κατά μέσο όρο 10 ώρες ηλιοφάνεια την ημέρα. Τα τελευταία 25 χρόνια η χαμηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία ήταν -9 °C, και η υψηλότερη 40 °C. Στην πόλη της Ηγουμενίτσας λειτουργούν 5 Δημοτικά Σχολεία (8 στην ευρύτερη περιοχή της πόλης), 5 Γυμνάσια (1 Εσπερινό), 3 Γενικά Λύκεια (1 Εσπερινό), 1 ΕΠΑ.Λ ( 1 Εσπερινό), 1 ΕΠΑ.Σ, ΙΕΚ. Τέλος, η Ηγουμενίτσα φιλοξενεί το Τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, σύμφωνα με τον νόμο 4559/3-8-2018. Μέχρι το 2018 το τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας λειτουργούσε ως τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του πρώην ΤΕΙ Ηπείρου. Το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης χτίστηκε το 1999 και εγκαινιάστηκε το 2009, βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης και συγκεκριμένα απέναντι από τα κτίρια του ΤΕΙ. Αποτελείται από πέντε βασικές ενότητες: Αρχαιολογική - Ιστορική αναδρομή, Οικισμοί των Ιστορικών χρόνων, Δημόσιος Βίος, Ιδιωτικός Βίος, Ταφικά έθιμα. Στην Ηγουμενίτσα παρέχεται η δυνατότητα για βόλτες, τρέξιμο στην παραλία ή στο βουνό, άθληση ή επαφή με τη φύση. Επίσης παρέχει πρόσβαση στις παραλίες των Συβότων που απέχουν 20 λεπτά οδικώς. Σε απόσταση μόλις 3 χιλιομέτρων βρίσκεται η πανέμορφη αμμώδης παραλία του Δρεπάνου και Μακρυγιάλι με τα καθαρά κρυστάλλινα νερά με μήκος 7 χιλιομέτρων. Στην πόλη λειτουργεί αρχαιολογικό μουσείο με εκθέματα από τους Ιστορικούς χρόνους μέχρι τους Βυζαντινούς. Επίσης η πόλη αποτελεί πλέον και αναπτυσσόμενο προορισμό κρουαζιέρας ως σταθμός για επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους και τις φυσικές ομορφιές της Θεσπρωτίας αλλά και ολόκληρης της Ηπείρου. Άγιοι Σαράντα, Αλβανία Βέλμπερτ, Γερμανία Στην Ηγουμενίτσα υφίστανται τα ακόλουθα προξενεία χωρών: Γερμανία Δήμος Ηγουμενίτσας H ενημερωτική πύλη της Ηγουμενίτσας Λιμένας Ηγουμενίτσας Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας Igoumenitsa Filothei Weather Station - Καιρικές συνθήκες
|
Η Ηγουμενίτσα είναι παραλιακή πόλη στη βορειοδυτική Ελλάδα, πρωτεύουσα του Νομού Θεσπρωτίας, ο πρώτος σε κίνηση λιμένας της δυτικής Ελλάδας και ο δεύτερος σε επιβατική κίνηση μετά τον Πειραιά πανελλαδικά (σύμφωνα με τα στοιχεία της Ένωσης Λιμένων Ελλάδος). Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Θεσπρωτίας, στον μυχό του ομώνυμου όρμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Πρωτοεπιστήμη
|
Για τους σκεπτικιστές πρωτοεπιστήμες χαρακτηρίζονται τομείς έρευνας όπως: Εξωβιολογία (η μελέτη της εξωγήινης βιολογίας) Μελλοντολογία Θεωρία υπερχορδών Γνωστική επιστήμη Εξελικτική ψυχολογίαΑνάλογα μάλιστα με τον ορισμό που δίνουν ορισμένοι στην λέξη επιστήμη πολλοί θεωρούν τις 'μαλακές' επιστήμες όπως η ανθρωπολογία, η ψυχολογία και τα οικονομικά ως πρωτοεπιστήμες. Κατά την άποψη των σκεπτικιστών 'επιστημόνων' με δεδομένο το γεγονός ότι οι περισσότερες επιστήμες ξεκίνησαν ως πρωτοεπιστήμες, αρκετοί ψευδοεπιστήμονες περιγράφουν το έργο τους ως 'πρωτοεπιστημονικό', για να του προσδώσουν αέρα εγκυρότητας. Είναι δύσκολη για τους σκεπτικιστές η διάκριση μεταξύ πρωτοεπιστήμης αλλά γενικώς αναγνωρίζουν την διαφορά στο γεγονός ότι η πρωτοεπιστήμη είναι πειραματική και υποθετική, εντέλει απόλυτα εξαρτώμενη από την επαλήθευση. το λήμμα αντλεί υλικό από το αντίστοιχο λήμμα του SepticWiki
|
Ως πρωτοεπιστήμη εννοείται εκείνος ο τομέας έρευνας που δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί ως επιστήμη, αλλά διαθέτει τη δυνατότητα να εγκαθιδρυθεί ως επιστημονικά αποδεκτή. Υπό αυτή την έννοια όλες οι σύγχρονες επιστήμες υπήρξαν κάποτε πρωτοεπιστήμες, καθώς ξεκίνησαν ως υποθέσεις, γύρω από τις οποίες δημιουργήθηκε σταδιακά μέσω της παρατήρησης και της έρευνας το επιστημονικό τους κέλυφος. Αντίθετα από την επιστήμη, η πρωτοεπιστήμη: πάσχει πιθανώς από έλλειψη γενικών θεωριών που ερμηνεύουν τις παρατηρήσεις λείπει το αναγκαίο σώμα μαρτυριών, βάσει των οποίων είναι δυνατόν να δοκιμαστούν οι θεωρίες είναι πιθανώς ασαφής ή μη μαθηματική
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7
|
Νόσος Αλτσχάιμερ
|
Τα πρώτα συμπτώματα συχνά συνδέονται με τη γήρανση ή την αρτηριακή πίεση. Η λεπτομερής νευροψυχολογική μελέτη μπορεί να αποκαλύψει ήπιες γνωστικές δυσκολίες μέχρι και οκτώ έτη προτού να εκπληρώσει ένα πρόσωπο τα κλινικά κριτήρια για τη διάγνωση του Αλτσχάιμερ. Αυτά τα πρόωρα συμπτώματα μπορούν να έχουν επιπτώσεις στις πιο σύνθετες καθημερινές δραστηριότητες διαβίωσης. Το πιο αξιοπρόσεχτο πρόβλημα είναι η απώλεια μνήμης, η οποία παρουσιάζεται ως δυσκολία στην επαναφορά των πρόσφατων γεγονότων στη μνήμη και ανικανότητα να συγκρατηθούν νέες πληροφορίες. Προβλήματα με τον προγραμματισμό απλών δραστηριοτήτων ή της ευελιξίας της σκέψης μπορούν επίσης να είναι συμπτώματα των πρώτων σταδίων του Αλτσχάιμερ. Σε αυτή τη φάση μπορεί να παρατηρηθεί απάθεια, η οποία θα παραμείνει ως το πιο επίμονο νευροψυχιατρικό σύμπτωμα καθ' όλη τη διάρκεια της ασθένειας. Ως προκλινικό στάδιο της ασθένειας αναγνωρίζεται επίσης η ήπια γνωστική εξασθένιση (ΗΓΕ), αλλά το θέμα είναι ακόμη υπό συζήτηση μεταξύ των επιστημόνων. Στους ανθρώπους με Αλτσχάιμερ, η αυξανόμενη εξασθένιση της εκμάθησης και της μνήμης οδηγεί τελικά στην οριστική διάγνωση από το γιατρό. Σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών, οι δυσκολίες με την ομιλία, τις εκτελεστικές λειτουργίες, την αντίληψη (αγνωσία), ή την εκτέλεση κινήσεων (απραξία) είναι πιο σημαντικές από την εξασθένηση της μνήμης. Το Αλτσχάιμερ δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλες τις ικανότητες μνήμης. Παλαιότερες μνήμες του ασθενούς στη ζωή του (επεισοδιακή μνήμη), γεγονότα που μαθαίνονται (σημαντική μνήμη), και η μνήμη του σώματος στο πώς να κάνει διάφορα πράγματα, όπως η χρήση πιρουνιού επηρεάζονται σε μικρότερο βαθμό, σε σχέση με νέα γεγονότα και αναμνήσεις. Τα γλωσσικά προβλήματα χαρακτηρίζονται κυρίως από συρρικνωμένο λεξιλόγιο και μειωμένη άνεση έκφρασης, τα οποία οδηγούν σε γενική εξασθένηση της προφορικής και γραπτής γλώσσας. Σε αυτό το στάδιο, ο ασθενής είναι συνήθως σε θέση να εκφράσει βασικές ιδέες. Ο ασθενής μπορεί και εκτελεί λεπτές κινήσεις όπως το γράψιμο, το σχέδιο αλλά άλλες κινήσεις γίνονται με δυσκολία, κάνοντας τους πάσχοντες να φαίνονται αδέξιοι. Καθώς η ασθένεια προχωρά, οι ασθενείς συχνά εξακολουθούν να μπορούν να εκτελούν πολλές εργασίες ανεξάρτητα, αλλά, στις πιο απαιτητικές δραστηριότητες, μπορεί να χρειαστούν βοήθεια ή επίβλεψη. Η προοδευτική επιδείνωση εμποδίζει τελικά την αυτάρκεια του ασθενούς, έτσι ώστε αυτός να μη μπορεί να πραγματοποιεί τις πιο κοινές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής. Οι λεκτικές δυσκολίες γίνονται εμφανείς και οδηγούν συχνές ανακριβείς αντικαταστάσεις λέξεων. Οι δεξιότητες ανάγνωσης και σύνταξης εγγράφων επίσης σταδιακά χάνονται. Ο συντονισμός κινήσεων σταδιακά χάνεται με το πέρασμα του χρόνου, μειώνοντας τη δυνατότητα να εκτελεσθούν καθημερινές δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, τα προβλήματα μνήμης επιδεινώνονται, και το πρόσωπο μπορεί να αποτύχει να αναγνωρίσει τους στενούς συγγενείς. Η μακροπρόθεσμη μνήμη, που ήταν προηγουμένως άθικτη, εξασθενεί, και η συμπεριφορά αλλάζει. Κοινές νευροψυχιατρικές εκδηλώσεις είναι η περιπλάνηση, η οξυθυμία και η αστάθεια, οδηγώντας σε λυγμούς, ξεσπάσματα επιθετικότητας ή αντίστασης. Περίπου το 30% των ασθενών εμφανίζει το σύνδρομο παραληρητικής εσφαλμένης ταυτοποίησης (delusional misidentification syndrome) και άλλα συμπτώματα παραληρητικών ιδεών, καθώς και ακράτεια ούρων. Κατά τη διάρκεια αυτού του τελευταίου σταδίου του Αλτσχάιμερ, ο ασθενής εξαρτάται απολύτως από αυτούς που τον φροντίζουν. Η ομιλία μειώνεται σε απλές φράσεις ή ακόμα και μεμονωμένες λέξεις, οδηγώντας τελικά στην πλήρη απώλεια ομιλίας. Παρά την απώλεια των γλωσσικών δυνατοτήτων, οι ασθενείς μπορούν συχνά να καταλάβουν και να επιστρέψουν συναισθηματικά σήματα. Αν και η επιθετικότητα μπορεί ακόμα να είναι παρούσα, η απάθεια και η πλήρης εξασθένιση είναι τα πιο κοινά χαρακτηριστικά. Οι ασθενείς τελικά δεν θα είναι σε θέση να εκτελέσουν ούτε τις απλούστερες πράξεις χωρίς βοήθεια. Η μάζα και η κινητικότητα μυών επιδεινώνονται σε σημείο όπου ο ασθενής είναι μόνιμα στο κρεβάτι. Τελικά έρχεται θάνατος, ο οποίος προκαλείται συνήθως από κάποιο εξωτερικό παράγοντα όπως τα έλκη ή η πνευμονία, και όχι από το ίδιο το Αλτσχάιμερ. Τρεις σημαντικές ανταγωνιστικές υποθέσεις υπάρχουν για την αιτία της ασθένειας. Η παλαιότερη, στην οποία είναι βασισμένη η σημαντική πλειονότητα θεραπείας με φάρμακα, είναι η χολινεργική υπόθεση. Η νόσος Αλτσχάιμερ χαρακτηρίζεται από την εναπόθεση στον εγκέφαλο δύο παθολογικών πρωτεϊνών, του β-αμυλοειδούς και της πρωτεΐνης Tau. Αυτή η υπόθεση προτείνει ότι το Αλτσχάιμερ προκαλείται από τη μειωμένη σύνθεση των νευροδιαβιβαστών ακετυλοχολίνης. Η χολινεργική υπόθεση δεν είναι ευρέως αποδεκτή, κατά ένα μεγάλο λόγο επειδή τα φάρμακα που προορίζονται για να αντιμετωπίσουν την ανεπάρκεια ακετυλοχολίνης δεν είναι πολύ αποτελεσματικά. Άλλα χολινεργικά αίτια έχουν επίσης προταθεί, π.χ. έναρξη μεγάλης κλίμακας συνάθροισης αμυλοειδούς που οδηγεί σε νευροφλεγμονές. Το 1991, προτάθηκε η θεωρία ότι οι βήτα αμυλοειδείς (Αβ) συγκεντρώσεις είναι η κύρια αιτία της ασθένειας . Υποστήριξη για αυτή τη θεωρία προέρχεται από τη θέση του γονιδίου για την πρόδρομο της βήτα αμυλοειδούς πρωτεΐνης (APP) στο χρωμόσωμα 21, μαζί με το γεγονός ότι άνθρωποι με το σύνδρομο Down έχουν μια προδιάθεση για Αλτσχάιμερ και συνήθως αναπτύσσουν την ασθένεια στην ηλικία των 40-50. Επίσης το APOE4, ο σημαντικότερος γενετικός παράγοντας κινδύνου για το Αλτσχάιμερ, οδηγεί στην υπερβολική αμυλοειδή συγκέντρωση στον εγκέφαλο, πριν προκύψουν τα συμπτώματα Αλτσχάιμερ. Κατά συνέπεια, η απόθεση Αβ στον εγκέφαλο προηγείται του Αλτσχάιμερ. Τα περαιτέρω στοιχεία προέρχονται από τη διαπίστωση ότι γενετικά τροποποιημένα ποντίκια, τα οποία παρουσιάζουν μια μορφή μεταλλάξεων του ανθρώπινου γονιδίου APP, αναπτύσσουν αμυλοειδείς πλάκες και Αλτσχάιμερ. Σε δοκιμές σε ανθρώπους, ένα πρώιμο πειραματικό εμβόλιο διαπιστώθηκε ότι καθαρίζει τις αμυλοειδείς πλάκες, αλλά δεν είχε οποιαδήποτε σημαντική επίδραση στην άνοια . Το 2009, αυτή η θεωρία ενημερώθηκε, προτείνοντας ότι ένας στενός συγγενής της πρωτεΐνης βήτα αμυλοειδούς, και όχι απαραιτήτως το ίδιο το βήτα αμυλοειδές, μπορεί να είναι κύριος ένοχος για την ασθένεια. Η θεωρία υποστηρίζει ότι ένας αμυλοειδής συγγενής μηχανισμός που κόβει τις νευρωνικές συνδέσεις στον εγκέφαλο στην αρχική φάση της ζωής μπορεί να ενεργοποιείται στην γεροντική ηλικία για να προκαλέσει το νευρωνικό μαρασμό του Αλτσχάιμερ. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων Αλτσχάιμερ είναι σποραδικής εμφάνισης, πράγμα που σημαίνει ότι η ασθένεια δεν είναι κληρονομική, αν και κάποια γονίδια μπορεί να λειτουργούν ως παράγοντες κινδύνου. Από την άλλη πλευρά, γύρω στο 0,1% των περιπτώσεων Αλτσχάιμερ οφείλεται στις αυτοχρωμοσωματικές (κληρονομικές) μεταλλαγές, και συνήθως εμφανίζονται πριν τα 65.Το Αλτσχάιμερ μπορεί να εξηγηθεί κυρίως από μεταλλαγές σε τρία γονίδια, αλλά η πιο κοινή μορφή δεν μπορεί να εξηγηθεί ακόμα με κάποιο καθαρά γενετικό μοντέλο. Το γονίδιο απολιποπρωτεΐνης (APOE) είναι ο ισχυρότερος γενετικός παράγοντας κινδύνου για Αλτσχάιμερ που ανακαλύφθηκε μέχρι τώρα, αλλά η παρουσία του δεν εξηγεί όλα τα περιστατικά της ασθένειας. Αυτές οι μεταλλαγές έχουν ανακαλυφθεί σε τρία διαφορετικά γονίδια: γονίδιο αμυλοειδούς πρωτεΐνης (APP) και πρεζενιλινών 1 και 2. Οι περισσότερες μεταλλαγές στα γονίδια APP και πρεζενιλινών αυξάνουν την παραγωγή μιας μικρής πρωτεΐνης αποκαλούμενης Abeta42, το οποίο είναι το κύριο συστατικό των πλακών γεροντικής άνοιας. Στις περισσότερες περιπτώσεις του Αλτσχάιμερ δεν αποδεικνύεται η κληρονομικότητα, αλλά τα γονίδια μπορούν να ενεργήσουν ως παράγοντες για την εκδήλωση της ασθένειας. Ο πιο γνωστός γενετικός παράγοντας είναι το αλληλόμορφο γονίδιο ε4 του APOE. Αυτό το γονίδιο εμπλέκεται σε μέχρι 50% των περιπτώσεων του Αλτσχάιμερ. Οι γενετιστές συμφωνούν ότι πολυάριθμα άλλα γονίδια ενεργούν επίσης ως παράγοντες κινδύνου ή παίζουν προστατευτικό ρόλο που επηρεάζει την ανάπτυξη του Αλτσχάιμερ. Πάνω από 400 γονίδια έχουν εξεταστεί για συσχέτιση με το σποραδικό Αλτσχάιμερ, τα περισσότερα με μηδενικά αποτελέσματα. Ένας υποψήφιος είναι μια παραλλαγή του γονιδίου της ρεελίνης, η οποία μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη Αλτσχάιμερ στις γυναίκες. Η νόσος εμφανίζεται περισσότερο σε άτομα προχωρημένης ηλικίας. Η συχνότητα εμφάνισης της ασθένειας διαφοροποιείται με την ηλικία: κάθε πέντε έτη μετά από την ηλικία των 65, ο κίνδυνος εμφάνισης της ασθένειας περίπου διπλασιάζεται. Υπάρχουν επίσης διαφορές μεταξύ των φύλων. Οι γυναίκες έχουν υψηλότερο κίνδυνο για Αλτσχάιμερ, ιδιαίτερα στον πληθυσμό μεγαλύτερο από 85. Δεδομένου ότι η επίπτωση του Αλτσχάιμερ αυξάνεται με την ηλικία, είναι ιδιαίτερα σημαντικό στις επιδημιολογικές μελέτες να ληφθεί υπόψη η μέση ηλικία του μελετώμενου πληθυσμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εξάπλωση του Αλτσχάιμερ υπολογίστηκε να είναι 1.6 ανά 1000 το έτος 2000 στη ηλικιακή ομάδα 65-74, με το ποσοστό που αυξάνεται σε 19 ανά 1000 στην ομάδα 75-84 και 42 ανά 1000 στην ομάδα 84 και άνω. Ο Παγκόσμιoς Οργανισμός Υγείας υπολόγισε ότι, το 2005, 0.379% των ανθρώπων παγκοσμίως είχε άνοια, και ότι η εξάπλωση θα αυξανόταν σε 0.441% το 2015 και σε 0.556% το 2030. Άλλες μελέτες έχουν συναγάγει παρόμοια συμπεράσματα. Μια άλλη μελέτη υπολόγισε ότι, το 2006, 0.40% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από Αλτσχάιμερ, και ότι το ποσοστό θα τριπλασιαζόταν μέχρι το έτος 2050. ««Νόσος Αλτσχάιμερ: Αφιέρωμα»». Ιστότοπος ενημέρωσης In.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2010. Μια βάση δεδομένων των γονιδίων, του κινδύνου και τους παράγοντες προστασίας κατά της νόσου του Alzheimer Νοσος Alzheimer Ποια τα πρώτα σημάδια, η διαφορά με την άνοια
|
Η νόσος Αλτσχάιμερ, γνωστή απλά και ως το Αλτσχάιμερ είναι μια χρόνια νευροεκφυλιστική νόσος, η οποία αρχίζει με αργούς ρυθμούς και επιταχύνει με τα χρόνια. Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι μη θεραπεύσιμη και θανατηφόρα αποτελώντας την αιτία του 60% με 70% των περιπτώσεων άνοιας. Η νόσος Αλτσχάιμερ περιγράφηκε αρχικά από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ το 1906 (εξ ού και το όνομα). Το πιο κοινό πρόωρο σύμπτωμα της νόσου είναι η δυσκολία στην ανάκληση πρόσφατων συμβάντων (απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης). Καθώς η ασθένεια προχωρά, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν προβλήματα στη γλώσσα, στον προσανατολισμό (συμπεριλαμβανομένης της εύκολης απώλειας προσανατολισμού), στις διακυμάνσεις της διάθεσης, στην απώλεια κινήτρων, στη μη αυτοεξυπηρέτηση και σε θέματα συμπεριφοράς. Καθώς η κατάσταση ενός ατόμου χειροτερεύει, συχνά αποχωρούν από την οικογένεια και την κοινωνία. Σταδιακά, χάνονται σωματικές λειτουργίες, τελικά οδηγούν σε θάνατο. [10] Αν και η ταχύτητα της εξέλιξης μπορεί να ποικίλει, το μέσο προσδόκιμο ζωής μετά τη διάγνωση είναι τρία έως εννέα έτη. Γενικά η νόσος εντοπίζεται στους ανθρώπους πάνω από 65 ετών , αν και πρόωρο Αλτσχάιμερ μπορεί να εμφανιστεί πολύ νωρίτερα, ίσως και πριν τα 50. Κατ' εκτίμηση 26,6 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν παγκοσμίως Αλτσχάιμερ το 2006, και αυτός ο αριθμός μπορεί να τετραπλασιαστεί μέχρι το 2050. Αν και ο κάθε πάσχων έχει Αλτσχάιμερ με έναν ιδιαίτερο τρόπο, υπάρχουν πολλά κοινά συμπτώματα. Τα πιο πρόωρα αισθητά συμπτώματα της ασθένειας συχνά δεν διαγιγνώσκονται ως Αλτσχάιμερ αλλά ως κάτι διαφορετικό, π.χ στρες ή άλλες ψυχολογικές διαταραχές. Στα πρώτα στάδια, το συνηθέστερο αναγνωρισμένο σύμπτωμα είναι η απώλεια μνήμης, όπως και η δυσκολία στην επαναφορά στην μνήμη πρόσφατων γεγονότων. Η διερεύνηση για διάγνωση Αλτσχάιμερ σε πιθανούς ασθενείς επιβεβαιώνεται συνήθως με διανοητικές αξιολογήσεις και γνωστικές δοκιμές, που ακολουθούνται συχνά από ακτινογραφίες κτλ του εγκεφάλου. Με την πρόοδο της ασθένειας, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν σύγχυση, οξυθυμία, επιθετικότητα, ταλάντευση διάθεσης, διακοπή ομιλίας, απώλεια της μακροπρόθεσμης μνήμης, και τη γενική κοινωνική απόσυρση του πάσχοντος καθώς οι αισθήσεις του μειώνονται. Βαθμιαία, οι σωματικές λειτουργίες μειώνονται, οδηγώντας τελικά στο θάνατο. Η πρόγνωση είναι δύσκολο να αξιολογηθεί, καθώς η διάρκεια της ασθένειας ποικίλλει. Το Αλτσχάιμερ αναπτύσσεται για μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο, και μπορεί να αναπτυχθεί για χρόνια. Η μέση υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής μετά από τη διάγνωση είναι περίπου επτά έτη. Λιγότεροι από 3% των ατόμων ζουν περισσότερο από δεκατέσσερα έτη μετά από τη διάγνωση. Η αιτία και η πρόοδος της ασθένειας δεν είναι κατανοητή καλά ακόμη. Η έρευνα δείχνει ότι η ασθένεια συνδέεται με πλάκες στον εγκέφαλο. Από το 2008, περισσότερες από 500 κλινικές δοκιμές ερευνούν πιθανές θεραπείες για την ασθένεια, αλλά είναι άγνωστο εάν οποιαδήποτε από αυτές θα αποδειχθεί επιτυχής. Πολλά μέτρα έχουν προταθεί για την πρόληψη του Αλτσχάιμερ, αλλά η αξία τους δεν είναι ακόμη αποδεδειγμένη στην επιβράδυνση ή τη μείωση της δριμύτητας της ασθένειας. Η διαρκής διανοητική εγρήγορση, η σωματική άσκηση, και μια ισορροπημένη διατροφή συστήνονται ως πιθανή μέθοδος πρόληψης. Επειδή η νόσος Αλτσχάιμερ δεν μπορεί να θεραπευτεί και είναι εκφυλιστική, η διαχείριση των ασθενών είναι πολύ σημαντική. Ο/Η σύζυγος ή ένας στενός συγγενής συχνά παίρνει το βάρος της φροντίδας του ασθενούς. Στις αναπτυγμένες χώρες, το Αλτσχάιμερ είναι μια από τις δαπανηρές ασθένειες στην κοινωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CF%84%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
11 (αριθμός)
|
Το 11 είναι ο μικρότερος διψήφιος πρώτος αριθμός, αλλά ο πέμπτος συνολικά, μετά από τους 2, 3, 5 και 7, αφού οι μόνοι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1 και 11, δηλαδή δεν έχει άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Επίσης, ο μόνος μικρότερος διψήφιος, το 10, είναι σύνθετος αριθμός. Ο επόμενος πρώτος αριθμός είναι το 13. Στη γεωμετρία, το ενδεκάγωνο είναι ένα πολύγωνο σχήμα. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Οι τετραγωνικές ρίζες του 11 είναι δύο άρρητοι αριθμοί, ίσοι κατά προσέγγιση ±3,3166247903553998491149327366707 11! = 11·10·9·8·7·6·5·4·3·2 = 39.916.800 211 = 11↑↑2 = 1111 = 285.311.670.611. Ο ατομικός αριθμός 11 αντιστοιχεί στο νάτριο. Η ατομική μάζα 11 (κατά προσέγγιση μονάδας) αντιστοιχεί στο βόριο. Η ομάδα 11 του περιοδικού πίνακα των χημικών στοιχείων αντιστοιχεί IB ομάδα, δηλαδή την ομάδα των ευγενών μετάλλων ή «ομάδα του χαλκού». Το ενδεκάνιο (C11H24) είναι η απλούστερη οργανική ένωση με ένδεκα (11) άτομα άνθρακα. Το αντίστοιχο κορεσμένο αλειφατικό μονοκαρβοξυλικό οξύ με ένδεκα (11) άτομα άνθρακα είναι το ενδεκανικό οξύ (ή ενδεκανοϊκό οξύ, C10H21COOH), που έχει επίσης την εμπειρική ονομασία «ενδεκυλικό οξύ». Τα Έντεκα βράχια είναι σύμπλεγμα σκοπέλων στον Σαρωνικό Κόλπο. Το Μπλοκ 11 ή «Μπλοκ του θανάτου» ήταν κτίριο στο «κεντρικό στρατόπεδο» του Άουσβιτς (Άουσβιτς Ι, Stammlager), εσωτερική φυλακή, τόπος βασανιστηρίων και εκτελέσεων των κρατουμένων. Στις πολυήρεις της ελληνιστικής εποχής ανήκαν και οι «ενδεκήρεις», που είχαν ένδεκα (11) σειρές κωπηλάτες. Διάταξη κωπηλατών 4:4:3 ή 6:5. Υπάρχουν δύο (2) αναφορές ύπαρξής τους: α) Στο στόλο του Δημήτριου του Πολιορκητή, χωρίς να διευκρινίζεται ο αριθμός τους, και β) στο στόλο του Πτολεμαίου Δ΄, όπου αναφέρεται η ύπαρξη 14 τέτοιων πλοίων. Αντίθετα, στη ναυμαχία του Άκτιου, δεν αναφέρεται να συμμετείχε κανένα πλοίο μεγαλύτερο από δεκήρη.
|
Το 11 (ένδεκα ή έντεκα) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 10 και πριν από το 12. Είναι ένας περιττός αριθμός, αφού δεν διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 11 συμβολίζεται ως XI στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ΙΑ´ ή ια´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/11_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)
|
Ροστόμ του Κάρτλι (γιος Λέβαν)
|
Ήταν φυσικός γιος τού Λέβαν αντιβασιλέα τού Κάρτλι, από άγνωστη παλλακίδα. Ήταν ετεροθαλής αδελφός τριών μοναρχών τού Κάρτλι: Καϊχοσρό, Βαχτάνγκ ΣΤ΄, Ιεσσαί και τού Καθολικού (Πατριάρχη) της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Δομέντιου Δ΄. Η σταδιοδρομία τού Ροστόμ, όπως και πολλών συγγενών του, διαμορφώθηκε από την πολιτική ηγεμονία τού Σαφαβιδικού Ιράν επί τού Κάρτλι. Πέρασε πολλά χρόνια μακριά από την πατρίδα του ως μέλος της ελίτ των Σαφαβιδών, με την οποία είχε επίσης συγγένεια: ήταν νυμφευμένος με μία κόρη τού Φατ Αλί Χαν Νταγκεστανί, ο οποίος υπηρέτησε ως μεγάλος βεζίρης (αρχι-υπουργός) τού Ιράν από το 1716. έως το 1720. Οι διορισμοί τού Ροστόμ στην υπηρεσία των Σαφαβιδών περιελάμβαναν να είναι darugha (έπαρχος) της πρωτεύουσας το;y Ισφαχάν το 1709, χαν (κυβερνήτης) τού Κερμάν το 1717 και qullar-aqasi (διοικητής) των επίλεκτων συνταγμάτων (ghulam) τού σάχη το 1717. Με αυτή την τελευταία ιδιότητα υπηρέτησε στις αφγανικές εξεγέρσεις, οι οποίες είχαν στοιχίσει τη ζωή τού θείου τού Ροστόμ, Γεωργίου ΙΑ΄ (Γκουργκίν Χαν), τού ετεροθαλή αδελφού του, Καϊχοσρό, και τού εξαδέλφου του Αλέξανδρου. Ο Ροστόμ έπαιξε εξέχοντα ρόλο στη μάχη με τους Αφγανούς αντάρτες με επικεφαλής τον Μαχμούντ Χοτάκι στο Γκουλναμπάντ, κοντά στο Ισπαχάν, στις 8 Μαρτίου 1722. Ο μεγάλος βεζίρης, Mουχαμούντ-Κουλί-Χαν Σαμλού, παράτεινε με υπομονή την αποφυγή μίας σκληρής μάχης, πριν θέσει τις άμυνες της πρωτεύουσας σε κατάσταση κατάλληλης ετοιμότητας. Ο Ροστόμ, έχοντας την αρχηγία της δεξιάς πτέρυγας των Σαφαβιδών, προχώρησε με μία επίθεση και έπληξε με επιτυχία την αφγανική αριστερή πτέρυγα. Στο μεταξύ, το αραβικό ιππικό τού στρατού των Σαφαβιδών, που μπήκε στον πειρασμό να λεηλατήσει τον πομπή με τα εφόδια τού Αφγανιστάν, αποσπάστηκε από τη μάχη και ο μεγάλος βεζίρης δεν κατάφερε επίσης να προχωρήσει με τα κύρια στρατεύματά του. Ο Μαχμούτ ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του και περικύκλωσε τους άνδρες τού Ροστόμ, οι οποίοι πολέμησαν με απελπισμένο θάρρος μέχρι να εκμηδενιστούν πλήρως. Κατά την υποχώρησή του, ο Ροστόμ έπεσε, όταν το άλογό του σκόνταψε στη λάσπη. Ένας Αφγανός στρατιώτης τον χτύπησε με έναν κόπανο (flail) και άλλοι τον διαπέρασαν επανειλημμένα με τις λόγχες τους, σκοτώνοντάς τον. Η μάχη προκάλεσε την πτώση της δυναστείας των Σαφαβιδών. Μάταια ο πολιορκημένος σάχης Σουλτάνος Χουσεΐν παρότρυνε τον Βαχτάνγκ ΣΤ΄ τού Κάρτλι να έρθει σε βοήθειά του. Μετά από μία πολιορκία έξι μηνών, το Ισπαχάν έπεσε στον στρατό τού Μαχμούντ και ο Αφγανός αρχηγός ανέλαβε τον θρόνο του σάχη. Κατάλογος των Σαφαβιδών κυβερνητών του Κερμάν Floor, Willem (2001). Safavid Government Institutions. Costa Mesa, California: Mazda Publishers. ISBN 978-1568591353.
|
Ο Ροστόμ, γεωργιανά: როსტომი, ή Ρουστάμ Χαν, περσικά: خان جودکي, (απεβ. στις 8 Μαρτίου 1722) ήταν Γεωργιανός πρίγκιπας, μέλος τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι-Μουχράνι τού Κάρτλι και στρατηγός στην υπηρεσία της δυναστείας των Σαφαβιδών τού Ιράν. Σκοτώθηκε από τους Αφγανούς αντάρτες στην κορυφαία μάχη τού Γκουλναμπάντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%BB%CE%B9_(%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AD%CE%B2%CE%B1%CE%BD)
|
Νάντια Νοζάροβα
|
Η Νάντια Ματέεβα Νοζάροβα γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1916 στο Πλέβεν της Βουλγαρίας. Ο πατέρας της ήταν έμπορος ηλεκτρονικών ειδών. Σπούδασε στο Αμερικανικό Σχολείο Θηλέων, στην περιοχή του Λόβετς, και αφού τελείωσε επέστρεψε στο Πλέβεν, ενώ το 1934, ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια οπερέτας, και ξεκίνησε να κάνει περιοδεία στη Βουλγαρία. Μετά τη διάλυση του θιάσου, ξεκίνησε να παίζει στα θέατρα Οντεόν, Βουλγαρία και Corporate theatre. Κατόπιν, μετακόμισε στη Γερμανία για παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού. Έτσι, το 1942, αφότου επαναπατρίστηκε, συμμετείχε στην ταινία Izpitanie. Το 1936 κι αφού έπαιζε στο θέατρο Έιντζελ Σλαντκάροφ, παντρεύτηκε τον Σλαντκάροφ στο Μοναστήρι Τρόγιαν. Παρόλα αυτά, το 1940 πήρανε διαζύγιο, και εκείνη παντρεύτηκε τον Ισπανό κόντε Μαβάρο, ο οποίος είχε διπλωματικές σχέσεις με την πόλη του Βατικανό. Από αυτόν τον γάμο έλαβε και τον τίτλο κοντέσα, και με τον άνδρα της έζησαν στο Μόντε Κάρλο. Μετά τον θάνατο του άνδρα της, το 1949, η Νοζάροβα, μετακόμισε στις ΗΠΑ και το 1953, παντρεύεται με τον Σιντ Φάρμπερ, ο οποίος είχε δική του μεσιτική επιχείρηση, ενώ διέθετε και δικό του κτίριο. Το 1985, πεθαίνει και ο τρίτος άντρας της, κι αφού έλαβε μεγάλη περιουσία, παντρεύεται την ίδια χρονιά, τον Γιούρι Φάρμπερ. Στα χρόνια που διεύθυνε την μεσιτική επιχείρηση, προσέφερε πολυάριθμες φιλανθρωπίες σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Επίσης, συνεργαζόταν ενεργά και με το Αλλοδαπών των ΉΠΑ, αλλά και με οργανώσεις υποστήριξης Εβραίων και Βενεζουελάνων μεταναστών. Εκτός αυτών εργαζόταν και για τον Ερυθρό Σταυρό στο Μονακό, αλλά και με το αμερικανικό νοσοκομείο του Παρισιού, με το Πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό και με άλλα πολλά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nadya Nozharova στο Wikimedia Commons
|
Η Νάντια Νοζάροβα (γνωστή και ως κοντέσα Νάντια ντε Ναβάρο Φάρμπερ) (βουλγαρικά: Надя Ножарова, 21 Νοεμβρίου 1916 - 18 Απριλίου 2014) ήταν Βουλγάρα ηθοποιός και τραγουδίστρια οπερέτας, επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος στις ΗΠΑ και δούκισσα της Ισπανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%9D%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Όλγα Κανίσκινα
|
Γεννήθηκε το 1985 στη Ναπολνάγια Τάβλα της ΑΣΣΔ της Μορδοβίας που τότε υπαγόταν στην ΣΟΣΔ Ρωσίας της Σοβιετικής Ένωσης. Εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο το 2006 με την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Γκέτεμποργκ, ενώ τον επόμενο χρόνο πρώτευσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που διοργανώθηκε στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Τον Μάιο του 2008 αναδείχτηκε νικήτρια στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Τσεμποκσάρι και μερικούς μήνες αργότερα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, τερματίζοντας σε 1:26:31, επίδοση που συνιστούσε νέο ολυμπιακό ρεκόρ για το αγώνισμα. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν νέες διακρίσεις που περιλάμβαναν χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 2009 και του 2011, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του 2010. Παράλληλα, το 2012 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, χάνοντας από τη συμπατριώτισσά της, Έλενα Λασμάνοβα, η οποία σημείωσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Κατόπιαν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ακολουθώντας προπονητική καριέρα. Τον Ιανουάριο του 2015, η Κανίσκινα τιμωρήθηκε με αναδρομικό αποκλεισμό τριών ετών και δύο μηνών και με ακύρωση όλων των αποτελεσμάτων για το διάστημα 15 Ιουλίου - 16 Σεπτεμβρίου 2009 και 30 Ιουλίου - 8 Νοεμβρίου 2011, εξαιτίας της εμπλοκής της σε υπόθεση ντόπινγκ. Αυτή η εξέλιξη είχε ως άμεσες συνέπειες την αφαίρεση των μεταλλίων της από το 2009 μέχρι το 2012, αλλά και την παραίτησή της από τη διευθυντική θέση που κατείχε στο ρωσικό Ολυμπιακό Προπονητικό Κέντρο.
|
Η Όλγα Νικολάγιεβνα Κανίσκινα (ρωσικά: Ольга Николаевна Каниськина, γενν. 19 Ιανουαρίου 1985, Μορδοβία) είναι Ρωσίδα πρώην αθλήτρια του στίβου που διακρίθηκε στο αγώνισμα των 20.000 μέτρων βάδην και νυν προπονήτρια. Στη διάρκεια της αθλητικής της καριέρας πέτυχε σημαντικές διακρίσεις σε επίπεδο κορυφαίων διοργανώσεων (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Στίβου κλπ), όμως τον Ιανουάριο του 2015 τιμωρήθηκε με αναδρομικό αποκλεισμό τριών ετών και δύο μηνών και ακύρωση όλων των αποτελεσμάτων της για το διάστημα 15 Ιουλίου - 16 Σεπτεμβρίου 2009 και 30 Ιουλίου - 8 Νοεμβρίου 2011, εξαιτίας εμπλοκής της σε υπόθεση ντόπινγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CE%B3%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1
|
Κατάλογος χωρών όπου τα Γαλλικά είναι επίσημη γλώσσα
|
Τα γαλλικά αναγνωρίζονται ως πολιτιστική γλώσσα στις αμερικανικές πολιτείες Λουιζιάνα και Μέιν, όπου οι πολιτειακές κυβερνήσεις προωθούν επίσημα και υποστηρίζουν την εκπαίδευση στη γαλλική γλώσσα και τη χρήση της στις κυβερνητικές υπηρεσίες και το εμπόριο και είναι ντε φάκτο επίσημη γλώσσα, αλλά όχι ντε γιούρε επίσημη. Γεωγραφική κατανομή των ομιλητών της γαλλικής γλώσσας Γαλλοφωνία Κατάλογος διεθνών οργανισμών που έχουν τα γαλλικά ως επίσημη γλώσσα
|
Το 2015, υπήρχαν 29 ανεξάρτητες χώρες όπου η γαλλική γλώσσα είναι επίσημη γλώσσα. Παρακάτω παρατίθεται ένας κατάλογος κυρίαρχων κρατών και εδαφών όπου τα γαλλικά είναι επίσημη ή ντε φάκτο γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9_%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B7_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Κάστρο του Ρίου
|
Το κάστρο περιβάλλεται στην μια πλευρά από πλατιά τάφρο η οποία περιέχει θαλασσινό νερό αφού ενώνεται με την θάλασσα η οποία βρέχει το υπόλοιπο κάστρο. Στην τάφρο υπάρχουν δύο εξωτερικοί προμαχώνες που ενώνονται με το κυρίως κάστρο με πέτρινες γέφυρες. Έχει δύο πύλες τη θαλάσσια και την κεντρική. Κατασκευάστηκε από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Β΄ το 1499 πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού του Ποσειδώνα, μέσα σε τρεις μόλις μήνες. Μαζί με το απέναντι κάστρο του Αντιρρίου και με την δύναμη πυρός που είχαν έλεγχαν το θαλάσσιο πέρασμα, αποτελούσαν για τους Οθωμανούς τα «Μικρά Δαρδανέλια», σε μια τοποθεσία που οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «σιαγόνες του Κορινθιακού». Το 1533 το καταλαμβάνουν οι Γενοβέζοι με τον Αντρέα Ντόρια αλλά την ίδια χρονιά το ξανά παίρνουν οι Οθωμανοί. Το 1687 ο Φραγκίσκος Μοροζίνι πολιορκεί το κάστρο του Ρίου και το καταλαμβάνει, αλλά αναγκάζεται να το ανακατασκευάσει αφού η πολιορκία προξένησε μεγάλες καταστροφές στα τείχη. Τότε προστέθηκαν νέοι πύργοι και το κάστρο πήρε την μορφή που έχει σήμερα. Την ίδια εποχή κατασκευάστηκε και ο σημερινός ναός της Ζωοδόχου πηγής. Το κάστρο ξαναπέρασε στην κατοχή των Οθωμανών το 1715, την ίδια περίοδο χρησιμοποιήθηκε και σαν φυλακή. Το 1828 παραδόθηκε στους Γάλλους της εκστρατείας του Μωριά υπό τον Μαιζών, από το 1831 και έως το 1912 μετατράπηκε σε στρατιωτική και πολιτική φυλακή. Μάλιστα ο Δήμος Πατρέων χρησιμοποιούσε τους κρατούμενους για την καθαριότητα του Ρίου. Δήμος Ρίου Το Βήμα Υπουργείο πολιτισμού Αρχειοθετήθηκε 2008-02-20 στο Wayback Machine. nafpaktia.gr Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rio castle στο Wikimedia Commons
|
Το κάστρο του Ρίου (ή και Καστέλι της Πάτρας ή Καστέλι του Μωριά) βρίσκεται σε παραθαλάσσια θέση στην Αχαΐα στο Ρίο. Σήμερα δίπλα στο κάστρο βρίσκεται η Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου, δεξιά και αριστερά του η ανατολική και δυτική προβλήτα των φέρυ μποτ. Χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις και είναι τουριστικά επισκέψιμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Δεκέλεια Αττικής
|
Ο δήμος πήρε το όνομά του, από τον μυθικό επώνυμο ήρωα, Δέκελο. Ο δήμος της Δεκελείας, ήταν δήμος των Μεσογείων. Η Δεκέλεια βρισκόταν στις πλαγιές του όρους της Πάρνηθας, στην αρχαία οδό μεταξύ Αθήνας και Ωρωπού. Στην περιοχή της αρχαίας πόλης, βρίσκεται σήμερα η παλαιά θερινή κατοικία της πρώην ελληνικής βασιλικής οικογένειας, γνωστή και ως ανάκτορο του Τατοΐου. Ειδικότερα, το κέντρο του αρχαίου δήμου της Δεκέλειας τοποθετείται στην έκταση όπου βρίσκονταν οι στάβλοι του παλατιού. Από την Δεκέλεια ήταν ορατή η αρχαία Αθήνα και από τα υψηλότερα σημεία του δήμου μπορούσε κάποιος να δει τα πλοία που εισέρχονταν στα λιμάνια του Πειραιά. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη η Δεκέλεια βρισκόταν περίπου 120 στάδια βόρεια των Αθηνών και άλλα τόσα τη χώριζαν από τη Θήβα -ίσως και λίγο παραπάνω, όπως γράφει ο ίδιος. Αυτή η απόσταση σήμερα αντιστοιχεί στα 20-22 χιλιόμετρα. Το Τατόι απέχει από το κέντρο της Αθήνας 15 χιλιόμετρα και άρα η Δεκέλεια απλωνόταν λίγο βορειότερα. Αν και η ακριβής τοποθεσία του δήμου αυτού δεν έχει προσδιορισθεί και δεν έχει ακόμα ταυτιστεί επακριβώς, οι σύγχρονοι μελετητές, όπως ο John S. Traill πιστεύουν, ότι ο δήμος βρίσκεται σε θέση κοντά στο Τατόι, το οποίο υπάγεται στον Δήμο Αχαρνών. Από τους ερευνητές του 19ου αιώνα ο Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής τοποθετεί τον δήμο στο τότε χωριό Τατόι, ενώ ο Διονύσιος Σουρμελής τον τοποθετεί στην περιοχή της Μαλακάσσας. Η Δεκέλεια ήταν σημαντική για την επιβίωση της αρχαίας Αθήνας, επειδή ήταν πάνω στην "εθνική οδό" της εποχής εκείνης και από εκεί περνούσαν σχεδόν όλες οι χερσαίες εισαγωγές προϊόντων από τη Βοιωτία και την Εύβοια. Εντούτοις η κατοχή της από τους Λακεδαιμονίους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο δεν υπήρξε απόλυτα καθοριστική από μόνη της στην αρχή, γιατί οι Αθηναίοι συνέχιζαν τις εισαγωγές τροφίμων με τα πλοία τους, από το λιμάνι του Πειραιά. Όταν αργότερα με έδρα τη Δεκέλεια οι Λακεδαιμόνιοι απέκοψαν την Αθήνα και από το Λαύριο, τότε το κόστος για την αθηναϊκή οικονομία ήταν ανυπολόγιστο, επειδή χάθηκε η πρόσβαση στα μεταλλεία αλλά και χιλιάδες δούλοι που δούλευαν εκεί και που δοθείσης της ευκαιρίας διέφυγαν αμέσως. Επίσης χάθηκαν πολλές ατομικές περιουσίες γιατί εκτός από τους Σπαρτιάτες που κατέστρεφαν τις καλλιέργειες, έκαναν καθημερινά επιδρομές και οι Θηβαίοι, που με την κάλυψη των Σπαρτιατών άρπαζαν άλογα, πρόβατα ακόμα και έπιπλα των Αθηναίων. Οι τελευταίοι ζούσαν πια έγκλειστοι στα τείχη της πόλης τους και παρακολουθούσαν ανήμποροι να καταστρέφονται οι περιουσίες τους στην ύπαιθρο. Το αρχηγείο των Σπαρτιατών είχε εγκατασταθεί στο λόφο του Παλαιοκάστρου, εκεί που σήμερα βρίσκονται οι βασιλικοί τάφοι. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Ιπποθοωντίδας φυλής, συμμετείχε με 4 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 6 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης της αρχαίας Δεκελείας ονομαζόταν Δεκελεεύς ή Δεκελειεύς. Η θέση του δήμου έδωσε τη δυνατότητα στην πόλη της Αθήνας να ελέγχει τη διαδρομή μέσω της Δεκελείας, από την οποία γινόταν μεγάλο μέρος της άμεσης κίνησης των σιτηρών από την Εύβοια προς την Αθήνα. Ο Μαρδόνιος, κατά τη Δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα, όταν αποχώρησε από την Αθήνα, πριν από την Μάχη των Πλαταιών ( 479 π.Χ.), μαζί με τα στρατεύματά του, επέλεξε τη διαδρομή αυτήν και πέρασε μέσα από την Δεκέλεια, υποχωρώντας προς τα βόρεια. Την τοποθεσία της Δεκελείας και τους δημότες της φαίνεται ότι εκτιμούσαν επίσης οι αρχαίοι Σπαρτιάτες. Σύμφωνα με τον μύθο ήταν οι κάτοικοι της Δεκέλειας, ή τουλάχιστον ο βασιλιάς τους Δέκελος, που αποκάλυψαν στους Διόσκουρους την θέση της Ωραίας Ελένης, την οποία είχε απαγάγει ο Θησέας και την είχε κρύψει στις Αφίδνες. Ως ανταμοιβή, η Δεκέλεια και οι κάτοικοί της απολάμβαναν ιδιαίτερα προνόμια από τους αρχαίους Σπαρτιάτες, συμπεριλαμβανομένης της απαλλαγής από όλους τους φόρους, και το σημαντικότερο, την προστασία της γης τους κατά τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εισβάλει στην Αττική. Η Δεκέλεια, τότε είχε γλιτώσει από πολλές καταστροφές. Το 413 π.Χ., ίσως και με τη συμβουλή του Αλκιβιάδη, ο οποίος βρισκόταν εξόριστος στην Σπάρτη, οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την Δεκέλεια και εγκατέστησαν εκεί μόνιμη φρουρά. Για το γεγονός αυτό η τελική φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου ονομαζόταν δεκελεική φάση ή Δεκελεικός πόλεμος. Η παρουσία της εχθρικής φρουράς υποχρέωσε τους Αθηναίους να μεταφέρουν τα σιτηρά τους μέσω της θάλασσας, με την παράκαμψη από το ακρωτήριο του Σουνίου, με μεγάλη χρηματική δαπάνη, ενώ οι Σπαρτιάτες εμπόδιζαν τους Αθηναίους αγρότες στην καλλιέργεια της γης και παρεμπόδιζαν τους Αθηναίους εργάτες των ορυχείων στα Μεταλλεία του Λαυρίου να προβαίνουν στην εξόρυξη ορυκτών. Οι Σπαρτιάτες προέτρεψαν επίσης τους σκλάβους να επαναστατήσουν ενάντια στους κυρίους τους. Ο Θουκυδίδης λέει ότι 20.000 σκλάβοι διέφυγαν προς την Δεκέλεια. Το 411 π.Χ. κατέλαβαν την εξουσία οι ολιγαρχικοί, με την ανάδειξη της λεγόμενης «Βουλής των Τετρακοσίων» και την εγκαθίδρυση ολιγαρχικού κράτους, υπό τον έλεγχο της σπαρτιατικής φρουράς, που τους είχε ενισχύσει. Όταν η ολιγαρχία ανατράπηκε, πολλά από τα σημαίνοντα πρόσωπα αυτής, όπως ο Πείσανδρος, ο Χαρικλής και ο Αλεξικλής κατέφυγαν στη Δεκέλεια. Η σπαρτιατική φρουρά παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου, δηλαδή ως το 404 π.Χ., όταν και πάλι την εξουσία στην Αθήνα ανέλαβε ένα επίσης ολιγαρχικό σύστημα, αυτό των Τριάκοντα Τυράννων. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο της Δεκελείας, όπως ο επιστάτης της αρχαίας Βουλής Γλαύκιππος ο Δεκελεεύς, ο διαιτητής Δίφιλος ο Δεκελεεύς κ.α. Από τους πλέον γνωστούς, οι οποίοι είχαν κάποιου είδους σχέση με το δήμο ή την περιοχή του ήταν επίσης οι: Σωφάνης, γεννήθηκε τον έκτο αιώνα π.Χ., (είχε ενταχθεί στον δήμο). Αρχαία Αθήνα Ιπποθοωντίδα φυλή Τατόι Πρωτογενείς πηγές Ηρόδοτος, «Ἱστορίαι» Βιβλίο Θ', «Καλλιόπη», 15. Θουκυδίδης, «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», Βιβλίο Ζ΄, 19, Βιβλίο Ζ΄, 27-28. Ξενοφών, «Ελληνικά», Βιβλίο Α΄, κεφάλαιο I, 35. Στράβων, «Γεωγραφικά», Θ', 1.20. Ελληνικές επιγραφές - IG Δεκελ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Decelea, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, Ουίλλιαμ Σμιθ, Το συγκεκριμένο λήμμα περιλαμβάνει περιεχόμενο από πηγή, η οποία αποτελεί, πλέον, κοινό κτήμα: (Αγγλικά) Smith, William, επιμ. (1854–1857). «Attica – 51 (Deceleia)». Dictionary of Greek and Roman Geography. Λονδίνο: John Murray. Attica – 51 (Deceleia) John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 137. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 James R. McCredie, "Fortified military camps in Attica", Hesperia Supplement XI, 1966. John V. A. Fine, "The Ancient Greeks: A Critical History", Harvard University Press, 1983. Malcolm F. McGregor, "The Athenians and their Empire", Vancouver, University of British Columbia Press, 1987. «Dekeleia». www.ancientworlds.net (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2015. Jona Lendering, "Decelea", στην ιστοσελίδα: www.livius.org. Δήμος Αχαρνών, στην ιστοσελίδα: www.acharnes.gr του Δήμου Αχαρνών. Traill, J. «Places: 579907 (Dekeleia)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2017. Dekeleia, Tatoi, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. Dekeleia, στην ιστοσελίδα: ASCSA Digital Collections και https://web.archive.org/web/20170422162836/http://www.ascsa.edu.gr/ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Dekeleia, Lexicon of Greek Personal Names (LGPN). Dekeleia, Attic Inscriptions Online.
|
Η Δεκέλεια (αρχαία ελληνικά: Δεκέλεια), (ο δήμος: Δεκελείας, Δήμος Δεκελειών) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Ιπποθοωντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Ο Στράβων, αναφερόμενος στον ιστορικό Φιλόχορο και το έργο του «Ατθίς» (ή Ατθίδες ή Ιστορίαι) λέει ότι η Δεκέλεια ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις, οι οποίες ιδρύθηκαν στην Αττική από τον μυθικό βασιλιά της Αθήνας, Κέκροπα και αργότερα ο Θησέας την ένωσε με την πόλη της αρχαίας Αθήνας. Στη συνέχεια έγινε ένας από τους δήμους της Αττικής (δήμος Δεκελειών). Η Δεκέλεια, αναφερόμενη και ως Δεκέλεια Αττικής, σήμερα είναι ευρύτερη περιοχή, η οποία περιλαμβάνει την ομώνυμη συνοικία–οικισμό, καθώς επίσης και την περιοχή του σημερινού Τατοΐου. Η Δεκέλεια υπάγεται στον Δήμο Αχαρνών και στην περιοχή της είναι εγκατεστημένα διάφορα τμήματα της Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αεροπορική Βάση Δεκέλειας (ή Αεροδρόμιο Τατοΐου), καθώς επίσης το Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας και η Σχολή Ικάρων. Επίσης εκεί κοντά βρίσκονται το Ολυμπιακό χωριό και το παλαιό βασιλικό ανάκτορο του Τατοΐου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Αλεξάντερ Αρχιπένκο
|
Ο Αρχιπένκο γεννήθηκε στο Κίεβο (τότε Ρωσική Αυτοκρατορία, νυν Ουκρανία) το 1887, από τον Πορφίρι Αντόνοβιτς Αρχιπένκο και την Ποροσκόβια Βασίλιβνα Μάτσοβα Αρχιπένκο. Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Ευγένιου Αρχιπένκο. Από το 1902 έως το 1905 φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Κιέβου (KKHU). Το 1906 συνέχισε την εκπαίδευσή του στις τέχνες στο Κίεβο και μέσα στην ίδια χρονιά έλαβε μέρος σε μια έκθεση εκεί με τον Αλεξάντερ Μπογκομάζοφ. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Μόσχα όπου είχε την ευκαιρία να εκθέσει τη δουλειά του σε κάποιες ομαδικές εκθέσεις. Ο Αρχιπένκο μετακόμισε στο Παρίσι το 1908 και ήταν κάτοικος της αποικίας καλλιτεχνών La Ruche, μαζί με άλλους μετανάστες Ουκρανούς καλλιτέχνες. Μετά το 1910 πήρε μέρος σε εκθέσεις στο Salon des Indépendants, στο Salon d'Automne μαζί με τους Αλεξάντρα Έκστερ, Καζιμίρ Μαλέβιτς, Βαντίμ Μέλερ, Ζορζ Μπρακ, Αντρέ Ντερέν και άλλους. Το 1912 ο Αρχιπένκο έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Μουσείο Φόλκβακγ στο Χάγκεν της Γερμανίας και από το 1912 έως το 1914 δίδασκε στη δική του Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Τέσσερα από τα κυβιστικά γλυπτά του Αρχιπένκο, μεταξύ των οποίων και η Οικογενειακή ζωή, και πέντε από τα σχέδιά του, εμφανίστηκαν στην αμφιλεγόμενη έκθεση Armory Show το 1913 στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα έργα έγιναν γελοιογραφίες στην εφημερίδα New York World. Ο Αρχιπένκο μετακόμισε στη Νίκαια της Γαλλίας το 1914. Το 1920 συμμετείχε στη Δωδέκατη Μπιενάλε της Βενετίας στην Ιταλία και ξεκίνησε τη δική του σχολή τέχνης στο Βερολίνο την επόμενη χρονιά. Το 1922 ο Αρχιπένκο συμμετείχε στην Πρώτη Έκθεση Ρωσικής Τέχνης στην γκαλερί van Diemen του Βερολίνου. Το 1923, ο Αρχιπένκο μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγινε πολίτης των ΗΠΑ το 1929. Το 1933 εξέθεσε έργα του στο ουκρανικό περίπτερο στο Σικάγο ως μέρος της Παγκόσμιας Έκθεσης Century of Progress. Ο Αρχιπένκο συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία του ουκρανικού περιπτέρου. Τα έργα του καταλάμβαναν ένα δωμάτιο και εκτιμήθηκαν στα 25.000 δολάρια. Το 1936 ο Αρχιπένκο συμμετείχε στην έκθεση Κυβισμός και Αφηρημένη Τέχνη στη Νέα Υόρκη καθώς και σε πολλές εκθέσεις στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη στις ΗΠΑ. Εκλέχθηκε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων το 1962. Ο Αρχιπένκο πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 1964, στη Νέα Υόρκη. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Woodlawn στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Michaelsen, Katherine J.· Nehama Guralnik (1986). Alexander Archipenko A Centennial Tribute. National Gallery of Art, The Tel Aviv Museum. Karshan, Donald H., επιμ. (1969). Archipenko, International Visionary. Smithsonian Institution Press. Το Ίδρυμα Archipenko Σελίδα Artcyclopedia με συνδέσμους προς εικόνες Αρχιπένκο. Κατάλογος Έκθεσης και Περιγραφή Αρχιπεντούρας. Katharine Kuh. Αλεξάντερ Αρχιπένκο. A Memorial Exhibition 1967-1969. The UCLA Art Galleries, 1969 . Nagy Ildiko, Album Archipenko, 1980
|
Ο Αλεξάντερ Πορφίροβιτς Αρχιπένκο (γνωστός επίσης και ως Ολεξάντρ, ή Αλεξάντρ, ουκρανικά: Олександр Порфирович Архипенко, 30 Μαΐου/18 Μαΐου 1887 – 25 Φεβρουαρίου 1964) ήταν Ουκρανός και Αμερικανός αβάν-γκαρντ ζωγράφος, γλύπτης και γραφίστας. Ήταν ένας από τους πρώτους που εφάρμοσε τις αρχές του κυβισμού στην αρχιτεκτονική, αναλύοντας την ανθρώπινη φιγούρα σε γεωμετρικές μορφές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Α.Π.Σ. Φίλιππος Βέροιας
|
Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Φιλίππου Βέροιας δημιουργήθηκε το 1962. Επειδή αποτελούσε τη μοναδική ομάδα καλαθοσφαίρισης στην περιοχή του, συμμετείχε στο Πρωτάθλημα Β' Κατηγορίας της Θεσσαλονίκης. Κατόπιν αποτέλεσε τη μία από τις τέσσερις ομάδες που συμμετείχαν στο πρώτο επίσημο πρωτάθλημα της νεοσύστατης Τοπικής Επιτροπής Κεντροδυτικής Μακεδονίας κατά την αγωνιστική περίοδο 1967-68.Αργότερα ο Φίλιππος ήταν μία από τις ομάδες που το 1980 υπέγραψαν το καταστατικό δημιουργίας της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κεντρικής & Δυτικής Μακεδονίας (Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΔΥ.Μ.) με έδρα τη Βέροια. Το 1988 με απόφαση του Δ.Σ. της Ε.Ο.Κ., αποφασίσθηκε ο διαχωρισμός της Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.ΔΥ.Μ. σε δύο Ενώσεις: την Ε.ΚΑ.Σ.ΚΕ.Μ. με έδρα τη Βέροια και την Ε.ΚΑ.Σ.ΔΥ.Μ. με έδρα την Κοζάνη. Αυτονόητα ο Φίλιππος εντάχθηκε στην πρώτη. Το ανδρικό τμήμα καλαθοσφαίρισης έχει κατακτήσει 10 φορές το τοπικό του Πρωτάθλημα Ανδρών και συγκεκριμένα κατά τα έτη: 1967-68 · 1969-70 · 1973-74 · 1975-76 · 1976-77 · 1979-80 · 1980-81 · 1981-82 · 2000-01 · 2002-03. Από την περίοδο 2003-04 μέχρι σήμερα αγωνίζεται στις Εθνικές Κατηγορίες αδιαλλείπτως, έχοντας κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα Β' Εθνικής (2012-13) κι ένα Πρωτάθλημα Γ' Εθνικής Κατηγορίας (2011-12). Το γυναικείο τμήμα καλαθοσφαίρισης έχει διακριθεί στο παρελθόν σε τοπικό επίπεδο, έχοντας κατακτήσει έξι φορές τον τίτλο του Πρωταθλητή στην Α' Κατηγορία Γυναικών που διοργανώνει η Ε.ΚΑ.Σ. Κεντρικής Μακεδονίας και συγκεκριμένα κατά τα έτη: 1991-92 · 1992-93 · 1993-94 · 1996-97 · 2001-02 · 2008-09. Μέτρησε τέσσερις παρουσίες σε Εθνικές Κατηγορίας πριν τη διάλυσή του το καλοκαίρι του 2010. Το τμήμα ανδρικής πετοσφαίρισης του συλλόγου κατά την αγωνιστική περίοδο 2015-16 λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα Ανδρών που διοργανώνει η Ένωση Σωματείων Πετοσφαίρισης Μακεδονίας. Το 2021 έφτασε στον τελικό του Λίγκ Καπ αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά, χάνοντας όμως τον τελικό με 3-1 στα σετ από τον Φοίνικα Σύρου. Ο Α.Σ. Φίλιππος Βέροιας διαθέτει τμήματα χειροσφαίρισης ανδρών και γυναικών. Το τμήμα ανδρών έχει επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του συλλόγου στο Πρωτάθλημα Ελλάδας Χειροσφαίρισης Μικρών Ηλικιών. Το ανδρικό τμήμα χειροσφαίρισης του Φίλιππου Βέροιας, ξεκίνησε τις δραστηριότητές του το 1977. Έχει κατακτήσει πρωταθλήματα και κύπελλα Ελλάδας. Αποτελεί την πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε να φτάσει σε ένα ευρωπαϊκό τελικό, το 2003 στο Τσάλεντζ Καπ, ενώ έχει φτάσει και στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1993. Το πρώτο πρωτάθλημα που έλαβε χώρα, τον Σεπτέμβριο του 1978, είχε διοργανωθεί από τον ΣΕΓΑΣ, όπως και το δεύτερο τον Μάιο του 1979, θεωρούνται ανεπίσημα και δεν αναγνωρίζονται από την Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΟΧΕ). Μαζί με τον Αμύντα Αμυνταίου, είναι οι ομάδες που έφεραν, τη νέα εποχή του αθλήματος, μετά τη δεκαετία του 1920-30, στην Ελλάδα. Το γυναικείο τμήμα χειροσφαίρισης του Φίλιππου Βέροιας κατέκτησε δυο φορές τη 2η θέση στο πρωτάθλημα γυναικών (1998, 1999), και μία φορά την 3η θέση (2000). Μεγάλη επιτυχία του τμήματος αποτελεί και η συμμετοχή στον τελικό κυπέλλου γυναικών Ελλάδος, το 2000. Σε επίπεδο ευρωπαϊκών οργανώσεων συμμετείχε στο Ευρωπαικό κύπελλο πόλεων το 1996 και το 1997. Αγωνίστηκε στο Women's EHF European Cup το 1998, καθώς και το 1999 όπου κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Το 2001 συμμετείχε στο Women's EHF Cup Winners' Cup. Στις μικρές ηλικίες έχει κατακτήσει 7 πρωταθλήματα Ελλάδας νεανίδων (1993, 1994, 1996, 2004, 2005, 2007, 2012), 3 πρωταθλήματα κορασίδων (1991, 1995, 2005), 2 πρωταθλήματα παγκορασίδων (2003, 2008) και 1 πρωτάθλημα μίνι κοριτσιών (2007). Κατά την αξιολόγηση των ελληνικών συλλόγων στίβου που εκδίδει κάθε Νοέμβριο ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. ο σύλλογος της Βέροιας έχει αξιολογηθεί ως ακολούθως πανελλαδικά: Α.Σ. Φίλιππος Βέροιας, επίσημη ιστοσελίδα του τμήματος χειροσφαίρισης.
|
Ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος Φίλιππος Βέροιας είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στη Βέροια, στην Ημαθία, όπου και βρίσκονται οι έδρες των τμημάτων του. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1962 και αγωνίζεται με χρώματα το κόκκινο και το λευκό. Αντλεί το όνομά του από τον Βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο Β'. Διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης ανδρών, χειροσφαίρισης ανδρών και γυναικών, πετοσφαίρισης ανδρών, στίβου και ενόργανης γυμναστικής. Στο παρελθόν διέθετε επίσης τμήμα καλαθοσφαίρισης γυναικών και τμήμα άρσης βαρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%A3._%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Ρωμαϊκός ναός
|
Η αγγλική λέξη "temple" προέρχεται από το λατινικό templum, το οποίο αρχικά δεν ήταν το ίδιο το κτίριο, αλλά ένας ιερός χώρος που επισκοπήθηκε και σχεδιάστηκε τελετουργικά. Ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος χρησιμοποιεί πάντα τη λέξη templum για να αναφέρεται στον ιερό περίβολο και όχι στο κτίριο. Οι πιο κοινές λατινικές λέξεις για ναό ή ιερό ήταν sacellum (ένα μικρό ιερό ή παρεκκλήσι), aedes, delubrum και fanum (σε αυτό το άρθρο, η αγγλική λέξη "temple" αναφέρεται σε οποιοδήποτε από αυτά τα κτίρια και η λατινική templum στο ιερός περίβολος). Η μορφή του ρωμαϊκού ναού προήλθε κυρίως από το ετρουσκικό μοντέλο, αλλά στην ύστερη Δημοκρατία υπήρξε αλλαγή στη χρήση ελληνικών κλασικών και ελληνιστικών ρυθμών, χωρίς μεγάλες αλλαγές στα βασικά χαρακτηριστικά της φόρμας. Οι Ετρούσκοι ήταν ένας λαός της βόρειας Ιταλίας, του οποίου ο πολιτισμός βρισκόταν στο αποκορύφωμά του τον έβδομο αιώνα π.Χ. Οι Ετρούσκοι είχαν ήδη επηρεαστεί από την πρώιμη ελληνική αρχιτεκτονική, έτσι οι ρωμαϊκοί ναοί ήταν διακριτικοί αλλά με ετρουσκικά και ελληνικά χαρακτηριστικά. Οι σωζόμενοι ναοί (ελληνικοί και ρωμαϊκοί) στερούνται τα εκτεταμένα ζωγραφισμένα αγάλματα που διακοσμούσαν τις γραμμές της οροφής και τα περίτεχνα καλύμματα και τα προσφύγματα, σε πολύχρωμη τερακότα σε προηγούμενα παραδείγματα, που ζωντάνεψαν το θριγκό . Οι ετρουσκικοί και οι ρωμαϊκοί ναοί έδιναν έμφαση στο μπροστινό μέρος του κτιρίου, το οποίο ακολουθούσε τα ελληνικά πρότυπα ναών και συνήθως αποτελούνταν από φαρδιά σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε μια στοά με κίονες, έναν πρόναο και συνήθως ένα τριγωνικό αέτωμα πάνω, το οποίο ήταν γεμάτο με αγάλματα στα πιο μεγάλα παραδείγματα. Αυτό ήταν τόσο συχνά σε τερακότα όσο η πέτρα, και δεν έχουν σωθεί παραδείγματα παρά μόνο ως θραύσματα. Ειδικά στις προηγούμενες περιόδους, θα μπορούσε να τοποθετηθεί επιπλέον αγάλματα στην οροφή και ο θριγκός να διακοσμηθεί με ακροκέραμο και άλλα στοιχεία, όλα αυτά ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα ελληνικά μοντέλα, τα οποία γενικά έδιναν ίση μεταχείριση σε όλες τις πλευρές του ναού, οι οποίες μπορούσαν να παρατηρηθούν και να προσεγγιστούν από όλες τις κατευθύνσεις, οι πλαϊνοί και πίσω τοίχοι των ρωμαϊκών ναών μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ακόσμητοι (όπως στο Πάνθεον, στη Ρώμη και στο Βικ . ), απροσπέλαστη με σκαλοπάτια (όπως στο Μαιζόν καρέ και Βικ), ακόμη και πίσω σε άλλα κτίρια. Όπως και στο Μαιζόν καρέ, οι στήλες στο πλάι μπορεί να είναι μισοκίονες, που προέρχονται από τον τοίχο («εμπλακεί» στην αρχιτεκτονική ορολογία. Η εξέδρα στην οποία καθόταν ο ναός υψωνόταν συνήθως ψηλότερα στα ετρουσκικά και ρωμαϊκά παραδείγματα παρά στα ελληνικά, με έως και δέκα, δώδεκα ή περισσότερα σκαλοπάτια αντί για τα τρία τυπικά στους ελληνικούς ναούς. ο Ναός του Κλαυδίου υψώθηκε είκοσι σκαλιά. Αυτά τα σκαλοπάτια ήταν συνήθως μόνο στο μπροστινό μέρος, και συνήθως όχι σε όλο το πλάτος. Μπορεί να είναι ή να μην είναι δυνατό να περπατήσετε γύρω από το εξωτερικό του ναού μέσα ( Ναός του Αδριανού ) ή έξω από την κιονοστοιχία, ή τουλάχιστον κάτω από τις πλευρές. Η περιγραφή των ελληνικών προτύπων που χρησιμοποιούνται εδώ είναι μια γενίκευση των κλασικών ελληνικών ιδεωδών και τα μεταγενέστερα ελληνιστικά κτίρια συχνά δεν τα αντικατοπτρίζουν. Για παράδειγμα, ο «Ναός του Διονύσου» στο πεζούλι δίπλα στο θέατρο στην Πέργαμο (Ιωνική, 2ος αι. π.Χ., σε πλαγιά λόφου), είχε πολλά σκαλοπάτια μπροστά, και όχι κίονες πέρα από τη στοά. Ο Παρθενώνας, που επίσης πλησίαζε σε ένα λόφο, είχε πιθανώς πολλά φαρδιά σκαλοπάτια στην προσέγγιση προς το κύριο μέτωπο, ακολουθούμενη από μια επίπεδη περιοχή πριν από τα τελευταία βήματα. Μετά την έκλειψη των ετρουσκικών προτύπων, οι ελληνικές κλασικές παραγγελίες σε όλες τις λεπτομέρειές τους ακολουθήθηκαν στενά στις προσόψεις των ρωμαϊκών ναών, όπως και σε άλλα κτίρια κύρους, με την άμεση υιοθέτηση των ελληνικών προτύπων να αρχίζει προφανώς γύρω στο 200 π. Χ. , επί της ύστερης Δημοκρατίας. Διατηρήθηκαν όμως οι χαρακτηριστικές διαφορές στη γενική διάταξη των ναών μεταξύ του ετρουσκικού-ρωμαϊκού και του ελληνικού ρυθμού, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Ωστόσο, οι εξιδανικευμένες αναλογίες μεταξύ των διαφόρων στοιχείων στις τάξεις που καθορίστηκαν από τον μοναδικό σημαντικό Ρωμαίο συγγραφέα αρχιτεκτονικής που έχει διασωθεί, τον Βιτρούβιο, και τους μεταγενέστερους Ιταλούς συγγραφείς της Αναγέννησης, δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική ρωμαϊκή πρακτική, η οποία μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική, αν και πάντα στόχευε στην ισορροπία και την αρμονία. Ακολουθώντας μια ελληνιστική τάση, η κορινθιακή τάξη και η παραλλαγή της, η σύνθετη τάξη, ήταν οι πιο συνηθισμένες στους σωζόμενους ρωμαϊκούς ναούς, αλλά για μικρούς ναούς όπως αυτός της Alcántara, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μια απλή τοσκάνικη τάξη. Ο Βιτρούβιος δεν αναγνωρίζει τη σύνθετη σειρά στα γραπτά του και καλύπτει την τοσκανική σειρά μόνο ως ετρουσκική- οι συγγραφείς της Αναγέννησης τις τυποποίησαν παρατηρώντας τα σωζόμενα κτίρια. Η πρόσοψη του ναού έφερε συνήθως μια επιγραφή που έλεγε ποιος τον έχτισε, χαραγμένη στην πέτρα σε σχήμα "V". Αυτό ήταν γεμάτο με έντονα χρωματιστά χρώματα, συνήθως κόκκινο ή βερμιλλί. Στα μεγάλα αυτοκρατορικά μνημεία τα γράμματα χυτεύονταν σε μόλυβδο και συγκρατούνταν με μανταλάκια, ενώ στη συνέχεια ήταν επίσης ζωγραφισμένα ή επιχρυσωμένα. Αυτά έχουν συνήθως εξαφανιστεί εδώ και καιρό, αλλά οι αρχαιολόγοι μπορούν γενικά να τα ανακατασκευάσουν από τις οπές των μανταλωτών, ενώ ορισμένα έχουν αναδημιουργηθεί και τοποθετηθεί στη θέση τους. Υπήρχαν σημαντικές τοπικές διαφοροποιήσεις στο ύφος, καθώς οι Ρωμαίοι αρχιτέκτονες συχνά προσπαθούσαν να ενσωματώσουν στοιχεία που ο πληθυσμός ανέμενε στην ιερή αρχιτεκτονική του. Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και την Εγγύς Ανατολή, όπου οι διάφορες παραδόσεις των μεγάλων πέτρινων ναών ήταν ήδη χιλιετιών. Ο ρωμαιο-κελτικός ναός ήταν ένα απλό στυλ, συνήθως με μικρή χρήση πέτρας, για μικρούς ναούς που βρέθηκαν στη Δυτική Αυτοκρατορία, και μακράν ο πιο συνηθισμένος τύπος στη ρωμαϊκή Βρετανία, όπου ήταν συνήθως τετράγωνοι, με περιβόλι. Συχνά δεν είχαν κανένα από τα διακριτικά κλασικά χαρακτηριστικά και μπορεί να είχαν σημαντική συνέχεια με τους προ-ρωμαϊκούς ναούς της κελτικής θρησκείας. Οι ρωμαιοκελτικοί ναοί ήταν συχνά κυκλικοί, και οι Ρωμαίοι έχτισαν κυκλικούς ναούς διαφόρων ειδών. Τα ελληνικά μοντέλα υπήρχαν σε θολωτά ιερά και σε ορισμένα άλλα κτίρια, ως αίθουσες συνελεύσεων και σε διάφορες άλλες λειτουργίες. Οι ναοί της θεάς Vesta, που ήταν συνήθως μικροί, είχαν συνήθως αυτό το σχήμα, όπως εκείνοι της Ρώμης και του Tivoli (βλ. κατάλογο), οι οποίοι σώζονται εν μέρει. Όπως και ο ναός του Ηρακλή Βίκτωρα στη Ρώμη, ο οποίος ίσως ήταν έργο Έλληνα αρχιτέκτονα, οι επιζώντες αυτοί είχαν μια αδιάσπαστη κιονοστοιχία που περιέβαλλε το κτίριο και ένα χαμηλό βάθρο ελληνικού τύπου.Διαφορετικές φόρμουλες ακολουθήθηκαν στο Πάνθεον, στη Ρώμη και σε έναν μικρό ναό στο Μπάαλμπεκ (που συνήθως ονομάζεται "Ναός της Αφροδίτης"), όπου η πόρτα βρίσκεται πίσω από μια πλήρη στοά, αν και χρησιμοποιούνται πολύ διαφορετικοί τρόποι για να γίνει αυτό. Στο Πάνθεον μόνο η στοά έχει κίονες και η «εντελώς άβολη» εξωτερική συνάντηση της στοάς και του κυκλικού σηκού συχνά επικρίνονται. Στο Baalbek, μια φαρδιά στοά με ένα σπασμένο αέτωμα συνδυάζεται με τέσσερις άλλες κολώνες γύρω από το κτίριο, με το επιστύλιο σε καμπύλες τομές, καθεμία από τις οποίες καταλήγει σε μια προβολή που υποστηρίζεται από μια στήλη. Στην Παλεστρίνα κοντά στη Ρώμη, ένα τεράστιο προσκυνηματικό συγκρότημα του 1ου αιώνα π.Χ. οδήγησε τους επισκέπτες σε πολλά επίπεδα με μεγάλα κτίρια σε μια απότομη πλαγιά, πριν φτάσουν τελικά στο ίδιο το ιερό, ένα πολύ μικρότερο κυκλικό κτίριο. Το καισαρείο ήταν ένας ναός αφιερωμένος στην αυτοκρατορική λατρεία. Οι ναοί της Καισαρείας βρίσκονταν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και συχνά χρηματοδοτούνταν από την αυτοκρατορική κυβέρνηση, τείνοντας να αντικαταστήσουν τις κρατικές δαπάνες για νέους ναούς άλλων θεών και να γίνουν ο κύριος ή ο μόνος μεγάλος ναός στις νέες ρωμαϊκές πόλεις των επαρχιών. Αυτό συνέβη στην Έβορα, τη Βιέν και τη Νιμ, οι οποίες επεκτάθηκαν από τους Ρωμαίους ως αποικίες από την κελτική οοπίδα αμέσως μετά την κατάκτησή τους. Οι αυτοκρατορικοί ναοί που πληρώνονταν από την κυβέρνηση χρησιμοποιούσαν συνήθως συμβατικό ρωμαϊκό στυλ σε όλη την αυτοκρατορία, ανεξάρτητα από τα τοπικά στυλ που παρατηρούνταν σε μικρότερους ναούς. Στις νεοσύστατες ρωμαϊκές πόλεις ο ναός ήταν συνήθως κεντρικά τοποθετημένος στο ένα άκρο του φόρουμ, συχνά απέναντι από τη βασιλική στο άλλο άκρο. Στην πόλη της Ρώμης, ένα καισαρείο βρισκόταν στον θρησκευτικό περίβολο των Αδελφών Αρβάλ. Το 1570, τεκμηριώθηκε ότι εξακολουθεί να περιέχει εννέα αγάλματα Ρωμαίων αυτοκρατόρων σε αρχιτεκτονικές κόγχες. Οι περισσότεροι από τους προηγούμενους αυτοκράτορες είχαν τους δικούς τους πολύ μεγάλους ναούς στη Ρώμη, αλλά η παραπαίουσα οικονομία σήμαινε ότι η οικοδόμηση νέων αυτοκρατορικών ναών ως επί το πλείστον σταμάτησε μετά τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου (π. 180), αν και ο ναός του Ρωμύλου στο Η Ρωμαϊκή Αγορά χτίστηκε και αφιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Μαξέντιο στον γιο του Βαλέριο Ρωμύλο, ο οποίος πέθανε σε παιδική ηλικία το 309 και θεοποιήθηκε. Ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά της Καισάρειας ήταν το Καισάρειο της Αλεξάνδρειας, που βρισκόταν στο λιμάνι. Ξεκίνησε από την Κλεοπάτρα Ζ΄ της δυναστείας των Πτολεμαίων, τον τελευταίο φαραώ της Αρχαίας Αιγύπτου, για να τιμήσει τον νεκρό εραστή της Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος στη συνέχεια προσηλυτίστηκε από τον Αύγουστο στη δική του λατρεία. Κατά τον 4ο αιώνα, αφού η Αυτοκρατορία πέρασε στη χριστιανική κυριαρχία, μετατράπηκε σε εκκλησία. Η ετρουσκορωμαϊκή προσαρμογή του ελληνικού μοντέλου ναού για να δώσει την κύρια έμφαση στην μπροστινή πρόσοψη και να αφήσει τις άλλες πλευρές του κτιρίου να εναρμονιστούν με αυτήν μόνο όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες και ο προϋπολογισμός έχει γενικά υιοθετηθεί στη νεοκλασική αρχιτεκτονική και άλλα κλασικά προέρχονται στυλ. Σε αυτούς τους ναούς τα μέτωπα με κίονες και αέτωμα είναι πολύ συνηθισμένα για την κύρια είσοδο μεγάλων κτιρίων, αλλά συχνά πλαισιώνονται από μεγάλες πτέρυγες ή τοποθετούνται σε αυλές. Αυτή η ευελιξία επέτρεψε στο μέτωπο του ρωμαϊκού ναού να χρησιμοποιηθεί σε κτίρια που κατασκευάζονται για μια μεγάλη ποικιλία σκοπών. Η κιονοστοιχία μπορεί να μην σπρώχνεται πλέον προς τα εμπρός με μια πρόναη βεράντα και μπορεί να μην υψώνεται πάνω από το έδαφος, αλλά το ουσιαστικό σχήμα παραμένει το ίδιο. Ανάμεσα σε χιλιάδες παραδείγματα είναι ο Λευκός Οίκος, τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και ο Άγιος Πέτρος της Ρώμης . τα τελευταία χρόνια το μέτωπο του ναού έχει γίνει μόδα στην Κίνα. Οι αρχιτέκτονες της Αναγέννησης και των μεταγενέστερων επεξεργάστηκαν τρόπους για να προσθέσουν αρμονικά ψηλούς θόλους, πύργους και κώνους πάνω από μια στοά με κιονοστοιχία πρόσοψη του ναού, κάτι που οι Ρωμαίοι θα έβρισκαν περίεργο. Το μέτωπο του ρωμαϊκού ναού παραμένει ένα οικείο χαρακτηριστικό της μεταγενέστερης πρώιμης μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη δυτική παράδοση, αλλά αν και χρησιμοποιείται πολύ συχνά για εκκλησίες, έχει χάσει τη συγκεκριμένη σχέση με τη θρησκεία που είχε για τους Ρωμαίους. Γενικά, οι μεταγενέστερες προσαρμογές δεν έχουν το χρώμα του αρχικού, και παρόλο που μπορεί να υπάρχει γλυπτό που γεμίζει το αέτωμα σε μεγάλα παραδείγματα, το πλήρες ρωμαϊκό συμπλήρωμα γλυπτικής πάνω από τη γραμμή της οροφής σπάνια μιμείται. Παραλλαγές του θέματος, κυρίως ιταλικής προέλευσης, περιλαμβάνουν: Ναός Αγίου Ανδρέα, Μάντοβα, 1462 από τον Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι, που πήρε μια τετράστυλη ρωμαϊκή αψίδα θριάμβου και πρόσθεσε ένα αέτωμα πάνω. Σαν Τζόρτζιο Ματζιόρε, Βενετία, που ξεκίνησε το 1566, από τον Αντρέα Παλλάντιο, που έχει δύο επάλληλα μέτωπα ναών, το ένα χαμηλό και φαρδύ, το άλλο ψηλό και στενό. η Βίλα Κάπρα «Λα Ροτόντα», 1567, επίσης από τον Palladio, με τέσσερις απομονωμένες μέτωπες ναών σε κάθε πλευρά ενός ορθογωνίου, με μεγάλο κεντρικό θόλο. Στην μπαρόκ αρχιτεκτονική δύο μέτωπα ναών, συχνά διαφορετικής τάξης, τοποθετημένα το ένα πάνω από το άλλο, έγιναν εξαιρετικά κοινά για τις καθολικές εκκλησίες, συχνά με το ανώτερο να υποστηρίζεται από τεράστιους βολβούς σε κάθε πλευρά. Αυτό φαίνεται να αναπτύσσεται στην Εκκλησία του Ιησού (1584), Santa Susanna, Ρώμη (1597), Santi Vincenzo e Anastasio a Trevi (1646) και Val-de-Grâce, Παρίσι (1645 και μετά). Οι Παλλαδιανές βίλες της Βενετίας περιλαμβάνουν πολυάριθμες έξυπνες και σημαντικές παραλλαγές στο θέμα του μετώπου του ρωμαϊκού ναού. Ένα αρχετυπικό μοτίβο για εκκλησίες στη γεωργιανή αρχιτεκτονική τέθηκε από τον St Martin-in-the-Fields στο Λονδίνο (1720), από τον Τζέιμς Γκιμπς, ο οποίος πρόσθεσε με τόλμη στην κλασική πρόσοψη του ναού στο δυτικό άκρο ένα μεγάλο καμπαναριό στην κορυφή ενός πύργου. ελαφρώς πίσω από την κύρια πρόσοψη. Αυτή η φόρμουλα συγκλόνισε τους καθαρολόγους και τους ξένους, αλλά έγινε αποδεκτή και αντιγράφηκε πολύ ευρέως, στο σπίτι και στις αποικίες, για παράδειγμα στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, στο Τσενάι στην Ινδία και στο Παρεκκλήσι του Αγίου Παύλου στη Νέα Υόρκη (1766). Παραδείγματα σύγχρονων κτιρίων που κολλούν πιο πιστά στην αρχαία ορθογώνια μορφή ναού υπάρχουν μόνο από τον 18ο αιώνα και μετά. Οι εκδόσεις του ρωμαϊκού ναού ως διακριτού μπλοκ περιλαμβάνουν την Εκκλησία της Μαντλέν, Παρίσι (1807), τώρα εκκλησία αλλά χτισμένη από τον Ναπολέοντα ως Temple de la Gloire de la Grande Armée ("Ναός στη δόξα του Μεγάλου Στρατού"), τη Βιρτζίνια Πολιτειακό Καπιτώλιο όπως αρχικά χτίστηκε το 1785–88 και το Δημαρχείο του Μπέρμιγχαμ (1832–34). Μικροί ρωμαϊκοί κυκλικοί ναοί με κιονοστοιχίες έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά ως πρότυπα, είτε για μεμονωμένα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, είτε στοιχεία όπως θόλοι υψωμένοι σε τύμπανα, σε κτίρια σε άλλο σχέδιο όπως ο Άγιος Πέτρος, η Ρώμη, ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο και το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών . Ο μεγάλος γενάρχης αυτών είναι το Σαν Πιέτρο ιν Μοντόριο του Ντονάτο Μπραμάντε στην αυλή του Σαν Πιέτρο ιν Μοντόριο στη Ρώμη, γ. 1502, το οποίο έκτοτε έτυχε μεγάλου θαυμασμού. Αν και το μεγάλο κυκλικό σηκό με τρούλο του Πάνθεον, με συμβατική πρόσοψη στοάς, είναι «μοναδικό» στη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική, έχει αντιγραφεί πολλές φορές από σύγχρονους αρχιτέκτονες. Οι εκδόσεις περιλαμβάνουν την εκκλησία της Santa Maria Assunta in Ariccia από τον Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι (1664), η οποία ακολούθησε το έργο του για την αποκατάσταση του ρωμαϊκού πρωτοτύπου, Belle Isle House (1774) στην Αγγλία και τη βιβλιοθήκη του Τόμας Τζέφερσον στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, Η Ροτόντα (1817–26). Το Πάνθεον ήταν πολύ το μεγαλύτερο και πιο προσιτό πλήρες μέτωπο κλασικού ναού που ήταν γνωστό στην Ιταλική Αναγέννηση και ήταν το τυπικό παράδειγμα όταν αναβίωσαν. Ο Ναός του Μέγιστου Δία στον λόφο του Καπιτωλίου ήταν ο παλαιότερος μεγάλος ναός της Ρώμης, αφιερωμένος στην Τριάδα του Καπιτωλίου που αποτελείται από τον Δία και τις θεότητες της συντρόφου του, Juno και Minerva, και είχε θέση που μοιάζει με καθεδρικό ναό στην επίσημη θρησκεία της Ρώμης. Καταστράφηκε από πυρκαγιά τρεις φορές και ξαναχτίστηκε γρήγορα σε σύγχρονο στυλ. Το πρώτο κτίριο, παραδοσιακά αφιερωμένο το 509 π.Χ., έχει υποστηριχθεί ότι ήταν σχεδόν 60 x 60 μέτρα, πολύ μεγαλύτερος από άλλους ρωμαϊκούς ναούς για αιώνες μετά, αν και το μέγεθός του αμφισβητείται έντονα από τους ειδικούς. Όποιο κι αν ήταν το μέγεθός του, η επιρροή του σε άλλους πρώιμους ρωμαϊκούς ναούς ήταν σημαντική και μακροχρόνια. Το ίδιο μπορεί να ίσχυε για τις μεταγενέστερες ανακατασκευές, αν και εδώ η επιρροή είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί. Για τον πρώτο ναό προσήχθησαν Ετρούσκοι ειδικοί για διάφορες πτυχές του κτιρίου, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής και της ζωγραφικής των εκτεταμένων στοιχείων από τερακότα του θριγκού ή των ανώτερων τμημάτων, όπως τα προσθήματα . Αλλά για το δεύτερο κτίριο κλήθηκαν από την Ελλάδα. Οι ανακατασκευές μετά την καταστροφή από πυρκαγιά ολοκληρώθηκαν το 69 π.Χ., το 75 μ.Χ., και τη δεκαετία του 80 μ.Χ., επί Δομιτιανού - το τρίτο κτίριο διήρκεσε μόνο πέντε χρόνια πριν καεί ξανά. Μετά από μια μεγάλη λεηλασία από τους Βάνδαλους το 455, και την πλήρη αφαίρεση πέτρας στην Αναγέννηση, μόνο θεμέλια μπορούν να φανούν τώρα, στο υπόγειο των Μουσείων του Καπιτωλίου . Ο γλύπτης Φλαμίνιο Βάκα (d 1605) ισχυρίστηκε ότι το λιοντάρι των Μεδίκων που σκάλισε σε φυσικό μέγεθος για να ταιριάζει με μια ρωμαϊκή επιβίωση, τώρα στη Φλωρεντία, κατασκευάστηκε από ένα μόνο κιονόκρανο από το ναό. Τα περισσότερα από τα καλύτερα σωζόμενα είχαν μετατραπεί σε εκκλησίες (και μερικές φορές αργότερα τζαμιά), τα οποία ορισμένα παραμένουν. Συχνά οι στοές ήταν εντοιχισμένες μεταξύ των κιόνων και οι αρχικοί μπροστινοί και πλευρικοί τοίχοι του σηκού αφαιρούνταν σε μεγάλο βαθμό για να δημιουργήσουν έναν μεγάλο ενιαίο χώρο στο εσωτερικό. Οι αγροτικές περιοχές στον ισλαμικό κόσμο έχουν μερικά καλά απομεινάρια, τα οποία είχαν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό ανενόχλητα. Στην Ισπανία ορισμένες αξιοσημείωτες ανακαλύψεις (Βικ, Κόρδοβα, Βαρκελώνη) έγιναν τον 19ο αιώνα, όταν παλιά κτίρια που ανακατασκευάστηκαν ή κατεδαφίστηκαν βρέθηκαν να περιείχαν σημαντικά ερείπια εγκλωβισμένα σε μεταγενέστερα κτίρια. Στη Ρώμη, την Πούλα και αλλού κάποιοι τοίχοι που ενσωματώθηκαν σε μεταγενέστερα κτίρια ήταν πάντα εμφανείς. Τα τετραγωνισμένα τετράγωνα των τοίχων του ναού ήταν πάντα ελκυστικά για τους μεταγενέστερους οικοδόμους για επαναχρησιμοποίηση, ενώ τα μεγάλα κομμάτια των ογκωδών κιόνων ήταν λιγότερο εύκολο να αφαιρεθούν και να χρησιμοποιηθούν. Ως εκ τούτου, το βάθρο, μείον, και μερικές στήλες είναι συχνά το μόνο που μένει. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν αφαιρεθεί χαλαρά κομμάτια πέτρας από τον χώρο και μερικά, όπως κιονόκρανα, μπορεί να βρεθούν σε τοπικά μουσεία, μαζί με μη αρχιτεκτονικά αντικείμενα που έχουν ανασκαφεί, όπως αγαλματίδια ή φυλαχτά από τερακότα, τα οποία βρίσκονται συχνά σε μεγάλους αριθμούς. Πράγματι, πολύ λίγα σώζονται στη θέση τους από τις σημαντικές ποσότητες μεγάλων γλυπτών που αρχικά διακοσμούσαν ναούς. ΡώμηΠάνθεον ή Ναός όλων των Θεών, μοναδικός μεταξύ των ρωμαϊκών ναών, αλλά αργότερα μιμήθηκε πολύ. Εύκολα το πιο εντυπωσιακό και ολοκληρωμένο εσωτερικό για να επιβιώσει. Ναός του Ηρακλή Βίκτωρα, πρώιμος κυκλικός ναός, σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένος Ναός του Πορτίνου – πολύ ολοκληρωμένο ιωνικό εξωτερικό, κοντά στη Σάντα Μαρία ιν Κοσμεντίν και το ναό του Romulus Ναός του Ρωμύλου – πολύ ολοκληρωμένος κυκλικός εξωτερικός, αρχές 4ου αιώνα, Ρωμαϊκή Αγορά Ναός του Αντωνίνου και της Φαυστίνας - ο πυρήνας του κτηρίου σώζεται ως εκκλησία, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της ζωφόρου, Ρωμαϊκή Αγορά Ναός του Αδριανού – Άρεως Πεδίον – ένας τεράστιος τοίχος με 11 κίονες, που τώρα ενσωματώνεται σε μεταγενέστερο κτίριο Ναός της Εστίας – μικρός κυκλικός ναός, εν μέρει ολοκληρωμένος, Ρωμαϊκή Αγορά Ναός του Κρόνου – 8 εντυπωσιακές στήλες και επιστύλιο παραμένουν όρθια, δυτικό άκρο της Ρωμαϊκής Αγοράς Ναός Μπελλόνα – μικρός πλίνθινος ναός στο πίσω δρόμο στο λιμάνι.ΑλλούΠαλεστρίνα, Ιερό της Φορτούνας Πριμιγένειας, (βλ. παραπάνω) ένα μεγάλο συγκρότημα που οδηγεί σε ένα μικρό ιερό Ναός του Απόλλωνα (Πομπηία), ασυνήθιστα, είναι τα μικρότερα στοιχεία που διατηρούνται καλύτερα και το γύρω φόρουμ Ναός Εστίας – Τίβολι, λεγόμενος, κυκλικός Καπιτώλιο της Brixia, Μπρέσια, θαμμένο από κατολίσθηση και μερικώς ανακατασκευασμένο Μαιζόν καρέ – Νιμ, Νότια Γαλλία, μια από τις πιο ολοκληρωμένες επιβιώσεις Ο ναός του Αυγούστου και της Λιβίας – Βιέννη, Γαλλία, εξωτερικά σε μεγάλο βαθμό πλήρης Ναός του Αυγούστου (Πούλα) – Πούλα, Κροατία, σε μεγάλο βαθμό πλήρης (απεικονίζεται παραπάνω). ένας μεγάλος τοίχος από άλλο ναό αποτελεί μέρος του δημαρχείου της διπλανής πόρτας. Ρωμαϊκός Ναός της Έβορα – Έβορα, Πορτογαλία, εντυπωσιακά επιμέρους ερείπια ενός μικρού ναού. εξέδρα και κολώνες, αλλά όχι σηκό . Ναός του Δία στο παλάτι του Διοκλητιανού, Σπλιτ, Κροατία. Μικρό αλλά πολύ πλήρες, ανάμεσα σε άλλα ρωμαϊκά κτίρια, γ. 300. Το πιο ασυνήθιστο είναι ότι η οροφή της κάννης είναι ανέπαφη. Ρωμαϊκός ναός Αλκάντρα, Ισπανία, μικροσκοπικός αλλά πλήρης Ρωμαϊκός ναός του Βικ, Ισπανία. Ουσιαστικά ξαναχτίστηκε, αφού βρέθηκε καλυμμένος από κάστρο. Ρωμαϊκός ναός της Κόρδοβας, Ισπανία. Βάση και 11 κορινθιακούς κίονες, που βρέθηκαν μέσα σε μεταγενέστερα κτίρια. Ναός του Βάκχου, Μπάαλμπεκ, Λίβανος, ένας διάσημος εξωτικός προορισμός προσκυνήματος «Μπαρόκ», διατηρημένος σε μεγάλο βαθμό, συμπεριλαμβανομένου του εσωτερικού. Ναοί του Δία και της Αφροδίτης, Μπάαλμπεκ Ναός της Αρτέμιδος , Ιορδανία ; μερικά υπολείμματα δύο άλλων ναών Σβέιτλα, Τυνησία, τρεις μικροί ναοί στη σειρά στο φόρουμ, πολλά άλλα ερείπια πόλεων. Ντούγκα, Τυνησία, αρκετοί ναοί σε εκτεταμένα ερείπια πόλεων, δύο με σημαντικά ερείπια. Anderson, James C. 1997. Ρωμαϊκή αρχιτεκτονική και κοινωνία . Βαλτιμόρη: Πανεπιστήμιο Johns Hopkins. Τύπος. Μπέιλι, Ντόναλντ. Μ. 1990. «Κλασική αρχιτεκτονική στην Αίγυπτο». Στην Αρχιτεκτονική και την αρχιτεκτονική γλυπτική στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία . Επιμέλεια Martin Henig, 121–137. Oxford: Oxford Univ. Επιτροπή Αρχαιολογίας. Barton, Ian M. 1982. «Καπιτωλιακοί ναοί στην Ιταλία και στις επαρχίες». Στο Aufstieg und Niedergang der römischen Welt (ANRW) Vol. 2.12.1. Επιμέλεια Hildegard Temporini, 259–342. Βερολίνο και Νέα Υόρκη: de Gruyter. Claridge, Amanda, Ρώμη (Oxford Archaeological Guides), 1998, Oxford University Press,(ISBN 0192880039) Grasshoff, Gerd, Michael Heinzelmann και Markus Wäfler, επιμ. 2009. The Pantheon in Rome: Contributions to the conference, Βέρνη, 9–12 Νοεμβρίου 2006 . Βέρνη, Ελβετία: Bern Studies. Hetland, Λίζα. 2007. "Ραντεβού στο Πάνθεον." Journal of Roman Archaeology 20:95–112. Johnson, Peter and Ian Haynes eds. 1996. Αρχιτεκτονική στη Ρωμαϊκή Βρετανία . Εργασίες που παρουσιάστηκαν σε συνέδριο που οργανώθηκε από το Roman Research Trust και πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο του Λονδίνου τον Νοέμβριο του 1991. York, UK: Συμβούλιο για τη Βρετανική Αρχαιολογία. MacDonald, WL 1976. Το Πάνθεον: Σχέδιο, νόημα και απόγονοι . Cambridge, MA: Harvard Univ. Τύπος. --. 1982. Η αρχιτεκτονική της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: Μια εισαγωγική μελέτη . 2d rev. εκδ. New Haven, CT: Yale Univ. Τύπος. Mierse, William E. 1999. Ναοί και πόλεις στη Ρωμαϊκή Ιβηρία: Η κοινωνική και αρχιτεκτονική δυναμική των σχεδίων ιερών από τον τρίτο αιώνα π.Χ. έως τον τρίτο αιώνα μ.Χ. Μπέρκλεϋ και Λος Άντζελες: Παν. του California Press. North, John A. 2000. Ρωμαϊκή Θρησκεία . Oxford: Oxford University Press for the Classical Association. Σιρ, Φρανκ. 1982. Ρωμαϊκή αρχιτεκτονική . Λονδίνο: Μπάτσφορντ. Thomas, Edmund V. 2007. Μνημελιότητα και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Αρχιτεκτονική στην εποχή των Αντωνίνων . Oxford: Oxford Univ. Τύπος. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ancient Roman temples στο Wikimedia Commons Ναός του Αδριανού, Ρώμη Αρχειοθετήθηκε 2010-04-15 στο Wayback Machine. Archived QuickTime VR The Pantheon, Ρώμη Αρχειοθετήθηκε 2008-08-07 στο Wayback Machine. QuickTime VR
|
Οι αρχαίοι ρωμαϊκοί ναοί ήταν από τα πιο σημαντικά κτίρια του ρωμαϊκού πολιτισμού και μερικά από τα πλουσιότερα κτίρια στη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική, αν και μόνο λίγοι σώζονται σε οποιαδήποτε πλήρη κατάσταση. Σήμερα παραμένουν «το πιο εμφανές σύμβολο της ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής». Η κατασκευή και η συντήρησή τους ήταν ένα σημαντικό μέρος της αρχαίας ρωμαϊκής θρησκείας, και όλες οι πόλεις οποιασδήποτε σημασίας είχαν τουλάχιστον έναν κύριο ναό, καθώς και μικρότερα ιερά. Στο κυρίως δωμάτιο ( σηκός ) στεγαζόταν η λατρευτική εικόνα της θεότητας στην οποία ήταν αφιερωμένος ο ναός, και συχνά ένα τραπέζι για συμπληρωματικές προσφορές ή σπονδές και ένα μικρό βωμό για θυμίαμα. Πίσω από το σηκό υπήρχε ένα δωμάτιο ή δωμάτια που χρησιμοποιούσαν οι υπάλληλοι του ναού για την αποθήκευση εξοπλισμού και προσφορών. Ο απλός πιστός σπάνια έμπαινε στο σηκό και οι περισσότερες δημόσιες τελετές γίνονταν έξω από το σημείο όπου βρισκόταν το θυσιαστήριο, στη στοά, με πλήθος συγκεντρωμένο στον περίβολο του ναού. Το πιο συνηθισμένο αρχιτεκτονικό σχέδιο είχε έναν ορθογώνιο ναό υπερυψωμένο σε ψηλό βάθρο, με σαφή πρόσοψη με στοά στην κορυφή των σκαλοπατιών και τριγωνικό αέτωμα πάνω από κίονες. Οι πλευρές και το πίσω μέρος του κτιρίου είχαν πολύ λιγότερη αρχιτεκτονική έμφαση και συνήθως δεν είχαν εισόδους. Υπήρχαν επίσης κυκλικά σχέδια, γενικά με κίονες γύρω-γύρω, και εκτός Ιταλίας υπήρξαν πολλοί συμβιβασμοί με παραδοσιακά τοπικά στυλ. Η ρωμαϊκή μορφή ναού αναπτύχθηκε αρχικά από τους ναούς των Ετρούσκων, οι οποίοι επηρεάστηκαν από τους Έλληνες, με επακόλουθη έντονη άμεση επιρροή από την Ελλάδα. Οι δημόσιες θρησκευτικές τελετές της επίσημης ρωμαϊκής θρησκείας γίνονταν σε εξωτερικούς χώρους και όχι μέσα στο κτίριο του ναού. Ορισμένες τελετές ήταν πομπές που ξεκινούσαν, επισκέπτονταν ή κατέληγαν σε ναό ή ιερό, όπου μπορεί να αποθηκευόταν και να έβγαινε προς χρήση ένα τελετουργικό αντικείμενο, ή όπου κατατίθετο μια προσφορά. Οι θυσίες, κυρίως ζώων, γίνονταν σε υπαίθριο βωμό εντός του ναού- συχνά σε μια από τις στενές προεκτάσεις του βάθρου στο πλάι των σκαλοπατιών. Ιδιαίτερα υπό την αυτοκρατορία, εξωτικές ξένες λατρείες απέκτησαν οπαδούς στη Ρώμη και αποτέλεσαν τις τοπικές θρησκείες σε μεγάλα τμήματα της διευρυμένης αυτοκρατορίας. Αυτοί συχνά είχαν πολύ διαφορετικές πρακτικές, κάποιοι προτιμούσαν υπόγειους χώρους λατρείας, ενώ άλλοι, όπως οι πρώτοι χριστιανοί, λάτρευαν σε σπίτια. Μερικά λείψανα πολλών ρωμαϊκών ναών σώζονται ακόμη, κυρίως στην ίδια τη Ρώμη, αλλά τα σχετικά λίγα σχεδόν ολοκληρωμένα παραδείγματα μετατράπηκαν σχεδόν όλα σε χριστιανικές εκκλησίες (και μερικές φορές στη συνέχεια σε τζαμιά), συνήθως αρκετό καιρό μετά τον αρχικό θρίαμβο του χριστιανισμού υπό τον Κωνσταντίνο. Η παρακμή της ρωμαϊκής θρησκείας ήταν σχετικά αργή και οι ίδιοι οι ναοί δεν ιδιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση μέχρι το 415, με διάταγμα του αυτοκράτορα Ονώριου. Η εκκλησία Κοσμάς και Δαμιανός, στη Ρωμαϊκή Αγορά, που αρχικά ήταν ο ναός του Ρωμύλου, αφιερώθηκε ως εκκλησία μόλις το 527. Το πιο γνωστό είναι το Πάνθεον της Ρώμης, το οποίο, ωστόσο, είναι εξαιρετικά άτυπο, καθώς πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο κυκλικό ναό με υπέροχη τσιμεντένια στέγη, πίσω από μια συμβατική πρόσοψη με στοά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82
|
Μαργαρίτα Λέιγιονχουβουντ
|
Ήταν μέλος μίας από τις πιο ισχυρές οικογένειες ευγενών της Σουηδίας: η παλαιά γενεά των Leijonhufvud της σουηδικής αριστοκρατίας (το όνομα σημαίνει κεφάλι του λιονταριού), όντας κόρη του Έρικ Άμπραχαμσον Λέιγιονχουβουντ, ενός άνδρα που εκτελέστηκε στο λουτρό αίματος της Στοκχόλμης, και της Έμπα Έρικσντοτερ Βάσα, δεύτερης εξαδέλφης του βασιλιά Γουσταύου Α΄. Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή της πριν από τον γάμο της. Ο πατέρας της εκτελέστηκε όταν αυτή ήταν τεσσάρων ετών: κατά τη διάρκεια του λουτρού αίματος η Μαργαρίτα κρύφτηκε με τη μητέρα και τα αδέλφια της στο μοναστήρι του Βάστερας. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια κυρίως στο κάστρο Λο στο Βέστεργκοτλαντ και στο Έκεμπεργκ στο Nάρκε. Εκείνη την εποχή, το εκπαιδευτικό ιδανικό για μία Σουηδή αρχόντισσα ήταν να διδάσκεται στην ανάγνωση, τη γραφή, τα οικονομικά και τα μαθηματικά. Αναμενόταν να μάθει πώς να διαχειρίζεται μία μεγάλη περιουσία και γαίες και να εκτελεί τα καθήκοντα τού μελλοντικού συζύγου της ερήμην του, καθώς και να γνωρίζει τουλάχιστον τη γερμανική γλώσσα εκτός από τα σουηδικά και να απομακρύνεται με ταπεινότητα, αλλά και αξιοπρέπεια. Επίσης διδάσκετο ανάγνωση θρησκευτικής λογοτεχνίας. Τέλος, ήταν σύνηθες για μία κοπέλα από τους ευγενείς να περνούσε λίγο χρόνο σε ένα μοναστήρι, για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της, και η Μαργαρίτα είναι πιθανό να είχε λάβει αυτή τη συνηθισμένη εκπαίδευση. Αν και δεν υπάρχει ρητή επιβεβαίωση αυτού, θεωρείται πολύ πιθανό η Μαργαρίτα να είχε υπηρετήσει ως κουμπάρα στη βασίλισσα, Αικατερίνη του Σαξ-Λάουενμπουργκ: ήταν δεκαπέντε ετών το 1531, όταν ο βασιλιάς παντρεύτηκε την 1η του σύζυγο, την Αικατερίνη. Η αδελφή της Μπρίτα παντρεύτηκε τον αγαπημένο αυλικό του βασιλιά γκούσταβ Όλοφσον Στένμποκ παρουσία του βασιλικού ζεύγους λίγο αργότερα, και παρόλο που δεν σώζεται κατάλογος με τις κυρίες της βασίλισσας Αικατερίνης, η κοινωνική θέση, οι διασυνδέσεις, η ηλικία και τα έθιμα της εποχής της Μαργαρίτας καθιστούν εξαιρετικά πιθανό, ότι ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της υπηρετώντας τη βασίλισσα, όπως συνηθιζόταν τότε για τα κορίτσια της θέσης της. Το 1535, ο βασιλιάς έμεινε χήρος από την Αικατερίνη του Σαξ-Λάουενμπουργκ και έμεινε με ένα μόνο νόμιμο παιδί (γιο) ως κληρονόμο. Ένας νέος γάμος για τον βασιλιά κρίθηκε απαραίτητος και η απόφασή του να επιλέξει σύζυγο μεταξύ των ευγενών έχει εξηγηθεί από την ανάγκη να εξασφαλίσει εσωτερική υποστήριξη και συμμάχους μεταξύ των ευγενών για την κυριαρχία του. Επίσης η διαπραγμάτευση ενός γάμου με μία ξένη πριγκίπισσα έχει πολιτικές και θρησκευτικές δυσκολίες και μεγάλο κόστος και χρόνο. Η Μαργαρίτα επιλέχθηκε να παντρευτεί τον βασιλιά, καθώς ανήκε σε μία από τις κορυφαίες οικογένειες ευγενών του βασιλείου, δημιουργώντας μία συμμαχία μεταξύ του βασιλιά και μίας από τις πιο ισχυρές φατρίες των ευγενών. Η μητέρα της ήταν συγγενής του βασιλιά και οι αδελφές της ήταν και οι δύο παντρεμένες με τους αγαπημένους αυλικούς τού βασιλιά: η Μπιργκίτα (Μπρίτα) με τον Γκούσταβ Όλοφσον Στένμποκ και η Άννα με τον Άξελ Έρικσον Μπίλκε. Δεν υπάρχει καμία επιβεβαίωση, για το πώς ένιωθε η Mαργαρίτα για τον γάμο: τόσο ο εκκλησιαστικός νόμος όσο και ο κοσμικός νόμος, απαγόρευαν τους αναγκαστικούς γάμους, αλλά τόσο οι θρησκευτικές, όσο και οι κοσμικές συνήθειες απαιτούσαν τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς τους. Σύμφωνα με την παραδοσιακή διήγηση, η Μαργαρίτα κρύφτηκε σε ένα κουτί, όταν ο βασιλιάς ήρθε στο κτήμα των γονιών της για να κάνει πρόταση γάμου. Η Μαργαρίτα παντρεύτηκε τον βασιλιά Γουσταύο Α΄ τον Οκτώβριο του 1536 στον καθεδρικό ναό της Ουψάλα, σε μία τελετή που διηύθυνε ο αρχιεπίσκοπος Λαυρέντιος Πέτρι και στέφθηκε βασίλισσα εκεί την επόμενη ημέρα. Στο γάμο της, τα αδέλφια της Αβραάμ και Στεν ανακηρύχθηκαν ιππότες, καθώς και ο κουνιάδος της ονομάστηκε σύμβουλος (riksråd), ξεκινώντας την περίοδο της Kungafränderna («Οι συγγενείς του Βασιλιά»), που σημαίνει τους συγγενείς, που απέκτησε μέσω τού γάμου με τη Μαργαρίτα, όπου οι συγγενείς της είχαν εξέχουσες θέσεις και επιρροή στην Αυλή ως οι στενότεροι σύμμαχοι του βασιλιά. Αυτοί παντρεύτηκαν με τις συγγενείς του βασιλιά και συχνά παρευρίσκοντο σε επίσημες βασιλικές τελετές εκπροσώπησης. Τα πρώτα χρόνια τού γάμου τους, η μητέρα της Μαργαρίτας Έμπα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στη βασιλική Αυλή και λέγεται ότι ακόμη και ο βασιλιάς δεν τολμούσε να εναντιωθεί στην πεθερά του. Σύμφωνα με την παράδοση, η Mαργαρίτα ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σβάντε Στούρε όταν ο βασιλιάς αποφάσισε να την παντρευτεί, αλλά η οικογένειά της διέλυσε τον αρραβώνα και ο πρώην αρραβωνιαστικός της νυμφρεύτηκε την αδερφή της, Mάρτα Λέιγιονχουβουντ. Μία ιστορία περιγράφει, πώς προέκυψε ο γάμος της αδελφής της. Σύμφωνα με την παράδοση, ο βασιλιάς έπιασε τη νέα του βασίλισσα και τον πρώην αρραβωνιαστικό της μαζί μόνους, με τον νεαρό, Σβάντε Στούρε, γονατισμένο μπροστά στη βασίλισσα. Ο βασιλιάς φέρεται να ρώτησε θυμωμένος: "Τι είναι αυτό;!" στο οποίο η βασίλισσα Μαργαρίτα απάντησε γρήγορα: «Κύριέ μου ο Στούρε μού ζητά το χέρι της αδελφής μου!» Σε αυτό, ο βασιλιάς απάντησε εξίσου γρήγορα: "Χορηγείται!" Και έτσι, ο Σβάντε Στούρε παντρεύτηκε βιαστικά την αδελφή της βασίλισσας Mάρτα. Δεν υπάρχει τεκμηριωμένη επιβεβαίωση, ότι η Mαργαρίτα και ο Στούρε είχαν αρραβωνιαστεί, αλλά θεωρείται πολύ πιθανό, καθώς ο γάμος τους θα ήταν ακριβώς αυτό που θα της είχε κανονίσει η οικογένειά της, αν δεν είχε παντρευτεί τον βασιλιά. Η βασίλισσα Μαργαρίτα αναφέρεται με λάβει πολύ καλή εκτίμηση στα σύγχρονα έγγραφα καθώς και στην ιστορία, και περιγράφεται ως έξυπνη και όμορφη. Αναφέρεται ως πιστή σύζυγος, που δεν έκανε ποτέ κατάχρηση της επιρροής της, ως υπεύθυνη γονέας, επιδέξια διαχειίστρια της βασιλικής Αυλής και του νοικοκυριού, και ως με συμπόνια φιλάνθρωπη για τους φτωχούς και όσους έχουν ανάγκη. Ο γάμος έχει περιγραφεί ως ευτυχισμένος και ο βασιλιάς δεν της ήταν άπιστος. Η Μαργαρίτα αφοσιώθηκε πιστά στη γενέθλια οικογένειά της όλη της τη ζωή, η οποία ωφελήθηκε πολύ από τον βασιλικό της γάμο και συχνά τη χρησιμοποιούσε με επιτυχία ως μεσολαβητή για οφέλη από τον βασιλιά. Αρκετοί από τους άνδρες συγγενείς της έλαβαν αξιώματα από τον βασιλιά και οι αδελφές της επωφελήθηκαν από τις ευεργεσίες, που δόθηκαν στους συζύγους τους: ο σύζυγος της αδερφής της Άννας έγινε ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας στο Έστεγκετλαντ και ο σύζυγος της αδερφής της Μπρίτα το αντίστοιχο στο Βέστεργκετλαντ, ενώ στη χήρα μητέρα και στην εκ μητρός γιαγιά της Άννα Κάρσλντοτερ παραχωρήθηκαν προσωπικές γαίες και το δικαίωμα στο εισόδημα προσωπικών φόρων από τους αγρότες τους. Σε προσωπικό επίπεδο, η Μαργαρίτα φαίνεται ότι ήταν πιο κοντά στην αδελφή της Μάρθα, η οποία αναφέρεται συχνότερα στην αλληλογραφία της, αποκαλούμενη «η πιο αγαπητή αδελφή της καρδιάς μου» και η οποία πιο συχνά από άλλα μέλη της οικογένειάς της ζητούσε με επιτυχία μεσολάβηση με τον βασιλιά για λογαριασμό της, του συζύγου της και των ικετών της. Ως βασίλισσα, της δόθηκε η ευθύνη του βασιλικού οίκου και ως εκ τούτου το δικαίωμα να διορίζει τεχνίτες και εμπόρους με βασιλικό ένταλμα διορισμού. Τα μέλη του βασιλικού οίκου είναι αποσπασματικά γνωστά κατά τη διάρκεια της θητείας της, αλλά φιλοξένησε μεγάλο αριθμό δεσποινίδων της τιμής, οι οποίες παντρεύτηκαν διαδοχικά με τους άνδρες αυλικούς του βασιλιά, για να εξισορροπήσουν προσεκτικά τη δύναμη μεταξύ των ευγενών οικογενειών του βασιλείου. Ένας από τους πιο γνωστούς τέτοιους γάμους είναι αυτός της μεγάλης κληρονόμου έμπα Λίλιεμποκ. Ανάμεσα στα πιο εξέχοντα μέλη του προσωπικού της ήταν η πονηρή γυναίκα Μπίργκιτα Λας Άντερσον, μία έμπιστη αγαπημένη και έμπιστη με ιατρικές γνώσεις, στην οποία ανατέθηκαν πολλές από τις ιδιωτικές της υποθέσεις και φρόντιζε επίσης για την υγεία της ίδιας, της αδελφής της Μάρθας και των παιδιών. Η Μαργαρίτα ήταν επίσης ιδιοκτήτρια από μόνη της και συμμετείχε στενά στη διαχείριση της προσωπικής της περιουσίας και των εξαρτώμενων από αυτήν. Παρέμεινε καθολική σε όλη της τη ζωή παρά τη Σουηδική Μεταρρύθμιση, και είναι γνωστό ότι έκανε δωρεές στο αβαείο Βάντστενα που είναι ακόμη ενεργό, ακολουθώντας το παράδειγμα της οικογένειάς της, με τη μητέρα της να είναι ευεργέτιδα του αβαείου Βρέτα. Η βασίλισσα Μαργαρίτα πιστώνεται με σημαντική επιρροή στον μονάρχη. Η επιρροή της ήταν του είδους που έγινε αποδεκτή για σύζυγο βασίλισσας σύμφωνα με τα ιδανικά της εποχής -αυτό του να μιλά στον βασιλιά για λογαριασμό άλλων, καθώς και να εκτελεί πολιτικά καθήκοντα που της ανέθετε ως αναπληρώτριά του, αντί να χρησιμοποιήσει την επιρροή της για την προώθηση οποιασδήποτε προσωπικών επιθυμιών. Ως εκ τούτου, δεν θεωρήθηκε ότι ήταν πολιτικά ενεργή και ήταν ευνοϊκή σε σύγκριση με τη βασίλισσα Γκούνιλα Μπήλκε, η οποία λέγεται ότι ανακατευόταν στην πολιτική. Η Μαργαρίτα φέρεται να είχε την ικανότητα να κρατά υπό έλεγχο την ιδιοσυγκρασία τού μονάρχη και είχε μία κατευναστική επιρροή επάνω του. Σύμφωνα με το ιδεώδες της Μικρής Κατήχησης του Λούθηρου, ήταν καθήκον της ως σύζυγος να δίνει συμβουλές στον σύζυγό της και να ενεργεί ως μεσολαβητής για να μετριάσει τις τιμωρίες του συζύγου της προς όφελος όσων έχουν ανάγκη, μία μορφή επιρροής που θεωρείτο νόμιμη και επομένως δεν ήταν παρέμβαση στις κρατικές υποθέσεις. Είναι γνωστή στην ιστορία για τη μεγάλη δραστηριότητά της στο θέμα αυτό και ήταν συχνά επιτυχής, κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Γουσταύος, όταν μείωσε μία ποινή κατόπιν αιτήματός της. Κατάφερε να μειώνει τις τιμωρίες, που εκείνος επέβαλε και τον συμβούλευε να δείχνει έλεος και επιείκεια, τα οποία την έκαναν δημοφιλή. Λόγω αυτής της δραστηριότητας έλαβε μεγάλο αριθμό εκκλήσεων από ικέτες, που τη χρησιμοποίησαν ως μεσολαβητή γι' αυτούς και τον βασιλιά. Λέγεται ότι της πιστώθηκε μία μεγάλη διπλωματική ικανότητα, η οποία της έδωσε τη δυνατότητα να επιτύχει -αντί να εκνευρίσει- τον βασιλιά όταν ήρθε κοντά του και του μίλησε για λογαριασμό άλλων για διάφορα θέματα, μερικά από αυτά όντως πολιτικά. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού, που κυμαίνονται από επιχειρηματικές άδειες μέχρι θανατικές ποινές και πολιτικά ζητήματα. Ήδη το φθινόπωρο του 1536, η χάρη για έναν εγκληματία που καταδικάστηκε σε εκτέλεση μετριάστηκε από τον βασιλιά "για χάρη της προσευχής της αγαπημένης μας κυρίας της βασίλισσας Μαργαρίτας", και κατάφερε επίσης να ζητήσει από τον βασιλιά να επιστρέψει την κατασχεμένη περιουσία της Μαργαρίτας Γκίρε, σύζυγο του εξόριστου ύποπτου συνωμότη Γουλφ Γκύλερ, την οποία απελευθέρωσε από την κράτηση και τής επέτρεψε να αναχωρήσει για τον σύζυγό της στη Γερμανία. Ωστόσο ο βασιλιάς δεν ήθελε πάντα να γίνεται κατάχρηση της επιρροής της επάνω του και η διαμεσολαβητική της δραστηριότητα να είναι τόσο εκτεταμένη και τουλάχιστον μία φορά αναφέρεται, ότι επέπληξε έναν ικέτη επειδή ζήτησε από τη βασίλισσα να μεσολαβήσει αντί να έρθει σε αυτόν κατευθείαν. Ωστόσο, η βασίλισσα Μαργαρίτα μπορούσε επίσης να βοηθεί τους ικέτες χωρίς να εμπλέξει καθόλου τον βασιλιά. Τεκμηριώνονται αρκετές περιπτώσεις, στις οποίες βοήθησε ικέτες με χρήματα από την προσωπική της περιουσία, επικοινωνώντας με τα σωστά άτομα και τις αρχές σε δικαστική υπόθεση ή δικαστική διαμάχη και ότι τα νομικά δικαστήρια μετρίαζαν τις ποινές "λόγω της θερμής προσευχής της Κυρίας μας". Τον Οκτώβριο του 1547, για παράδειγμα, μία γυναίκα με το όνομα Άννα, πρόσφατα χήρα του Πέντερ Μάτσον από τη Στοκχόλμη, κατηγορήθηκε για μοιχεία (τότε ήταν νομικό αδίκημα) με τον εραστή της Ράσμους Γιούτε από έναν άνδρα που ονομαζόταν Σίμον. Ωστόσο, αντί να παρευρεθεί στη δίκη της, η Άννα «μπήκε μυστικά στο βασιλικό παλάτι και κάλεσε προσωπικά την "αγαπητή μας ευγενική Κυρία να τη βοηθήσει", μετά την οποία η βασίλισσα κάλεσε τον κατήγορο της Άννας και «του απαγόρευσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτήν [την Άννα]», μετά την οποία η Άννα γλίτωσε από μία δίκη και μπορούσε να ξαναπαντρευτεί τον αγαπημένο της. Με παρόμοιο τρόπο, διέκοψε τη συνεχιζόμενη "δίκη της μάγισσας" εναντίον της πονηρής γυναίκας Kάριν Άσμουντς και την άφησε ελεύθερη. Όταν ο βασιλιάς συνέλαβε τον πολιτικό Κόνραντ βον Πύχυ, η βασίλισσα έστειλε τη σύζυγό του Άννα βον Πύχυ και της έδωσε χρήματα για να επιστρέψει στους συγγενείς της στη Γερμανία, πριν βρεθεί σε οποιοδήποτε κίνδυνο λόγω της σύλληψης τού συζύγου της. Ο βασιλιάς Γουσταύος Α΄ έδωσε τελικά στη Μαργαρίτα πολιτικές αναθέσεις και ευθύνες. Της έδωσε καθήκοντα, όπως να εποπτεύει τους κυβερνήτες των βασιλικών κτημάτων και τους κατόχους εξουσίας, δηλ. δικαστικούς επιμελητές ή γαιοκτήμονες, προκειμένου να αποτρέψει την κατάχρηση εξουσίας, που διαφορετικά θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτικές αναταραχές και εξεγέρσεις. Το 1543 της ζήτησε να στείλει κατασκόπους στο Σέντερμανλαντ για να ερευνήσουν, αν υπήρχε αλήθεια στα φημολογούμενα σχέδια για εξέγερση εκεί και αν ναι, γιατί οι αγρότες ήταν δυσαρεστημένοι. Της ανατέθηκαν καθήκοντα στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής: όταν ο αδελφός της Στεν στάλθηκε ως πρεσβευτής στη γαλλική βασιλική Αυλή το 1542 προκειμένου να διαπραγματευτεί μια σουηδο-γαλλική συμμαχία, η Μαργαρίτα ανέλαβε να εκτελέσει μία διπλωματική αλληλογραφία με την αδελφή του Γάλλου βασιλιά, Μαργαρίτα της Ναβάρρας. στα Λατινικά, και παρακολούθησε επίσης την Πρώτη Συνθήκη του Μπρέμσεμπρο (1541). Το 1542 ο βασιλιάς έδωσε οδηγίες στους κυβερνήτες των βασιλικών κάστρων του Λάσκο, του Στέγκεμποργκ, του Γκρίπσχολμ και της Στοκχόλμης να τα κρατήσουν για τη Μαργαρίτα στο όνομά της μέχρι να ενηλικιωθεί ο γιος του, εάν πέθαινε ενώ ο κληρονόμος του ήταν ακόμη παιδί. Στην πραγματικότητα της έδωσε τον έλεγχο του βασιλείου. Στο διάταγμα διαδοχής του που εκδόθηκε στο Βέστερας το 1544, δήλωσε ότι αν πέθαινε όταν ο διάδοχός του ήταν ακόμη παιδί, η Mαργαρίτα θα έπρεπε να κυβερνήσει ως αντιβασίλισσα σε μία κυβέρνηση κηδεμόνων με εκπροσώπους των ευγενών μέχρι την ενηλικίωση τού γιου του. Η Μαργαρίτα ήταν σχεδόν συνεχώς έγκυος, κάτι που κατέστρεψε την υγεία της. Τον Αύγουστο του 1551 αυτή και τα παιδιά της έκαναν μία εκδρομή με βάρκα στο Mάλαρεν μεταξύ Γκρίπσχολμ και Βέστερας, και κατά την επιστροφή τους, αρρώστησε με πνευμονία. Σύμφωνα με το χρονικό του Αιγκίντιους γκιρς, η Mαργαρίτα ευχαρίστησε τη σύζυγό της στην επιθανάτιο κλίνη της, που την είχε κάνει βασίλισσα, μετάνιωσε που δεν ήταν άξια και ζήτησε από τα παιδιά της να μην μαλώνουν. Όταν απεβίωσε, θρηνήθηκε από τον βασιλιά. Η παράδοση λέει, ότι μιία έκλειψη έγινε με το τέλος της. Απεβίωσε στο κάστρο Tύνελσε. Παντρεύτηκε τον Γουσταύο Α΄ των Βάσα, βασιλιά της Σουηδίας και είχε τέκνα (επέζησαν οκτώ): Ιωάννης Γ΄ 1537-1592, δούκας της Φινλανδίας, βασιλιάς της Σουηδίας 1567-1592. Αικατερίνη 1539–1610, παντρεύτηκε τον Έντζαρντ Β΄ κόμη της Ανατολικής Φρισίας. Σεσίλια 1540–1627, παντρεύτηκε τον Χριστόφορο Β΄ μάργραβο του Μπάντεν-Ρόντεμαχερν Mάγκνους 1542–1595, δούκας του Βέστεργκετλαντ (Östergötland) και κόμης του Νταλ (Dalsland), ψυχικά άρρωστος. Καρλ 1544-1544, απεβ. νήπιο. Άννα 1545–1610, παντρεύτηκε τον Γεώργιο-Ιωάννη Α΄ παλατινό κόμη του Βέλντεντς Στεν 1546–1547, απεβ. 1 έτους. Σοφία 1547–1611, παντρεύτηκε τον Μάγκνους Β΄ δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ, ο οποίος ήταν ανιψιός της Αικατερίνης της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ. Ελισάβετ 1549–1597, παντρεύτηκε τον Χριστόφορο, δούκα του Μεκλεμβούργου-Γκάντεμπους Κάρολος Θ΄ 1550–1611, δούκας των Σέντερμανλαντ, Νάρκε, Βέρμλαντ και βόρειου Βέστεργκοτλαντ, αντιβασιλιάς της Σουηδίας 1599-1604, βασιλιάς της Σουηδίας 1604-1611. Carl Silfverstolpe: Vadstena klosters uppbörds- och utgiftsbok (Το βιβλίο του λογαριασμού του Αβαείου Vadstena) (Σουηδικά) Wilhelmina Stålberg, PG Berg : Anteckningar om svenska qvinnor (Σημειώσεις Σουηδών γυναικών) (στα σουηδικά) Karin Tegenborg Falkdalen (2010). Vasadöttrarna (Οι κόρες της Βάσα). Falun: Historiska Media.(ISBN 978-91-85873-87-6)ISBN 978-91-85873-87-6 (Σουηδικά) Harrison Lindbergh, Katarina Margaret Leijonhufvud
|
Η Μαργαρίτα Λέιγιονχουβουντ, σουηδ.: Margaret Leijonhufvud γεννημένη Margareta Eriksdotter (1 Ιανουαρίου 1516 – 26 Αυγούστου 1551) ήταν βασίλισσα της Σουηδίας από το 1536 έως το 1551 από τον γάμο με τον βασιλιά Γουσταύο Α΄. Έπαιξε πολιτικό ρόλο ως σύμβουλος και μεσολαβητής τού συζύγου της βασιλιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%9B%CE%AD%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84
|
Πλατυτέρα
|
Η ονομασία προέρχεται από τον χαρακτηριστικό στίχο του μεγαλυναρίου της θείας λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου (θεοτοκίον του όρθρου της Κυριακής του πλ. δ΄ ήχου): Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, Ἀγγέλων τὸ σύστημα, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος, ἡγιασμένε ναέ, καὶ Παράδεισε λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη, καὶ παιδίον γέγονεν, ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς ἡμῶν. Τὴν γὰρ σὴν μήτραν, θρόνον ἐποίησε, καὶ τὴν σὴν γαστέρα, πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο. Ἐπὶ σοὶ χαίρει Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, δόξα σοι. Η Πλατυτέρα αποδίδεται συνήθως καθισμένη σε θρόνο φέροντας στην αγκάλη της τον Ιησού Χριστόν παιδίον, έχοντας ως υποπόδιο νέφος. Πολλές όμως φορές αποδίδεται και σε όρθια στάση με τα χέρια απλωμένα και ελαφρά ανυψωμένα. Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972
|
Με τον όρο Πλατυτέρα ή και Πλατυτέρα των Ουρανών ονομάζεται η εικόνα της Παναγίας που αγιογραφείται στο εσωτερικό άνω μέρος της κεντρικής κόγχης του Αγίου Βήματος (κοινώς Ιερού) των χριστιανικών ναών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Άγιοι Πέντε Μάρτυρες
|
Ο θεοσεβής και ενάρετος Ευστράτιος, ήταν άρχοντας της περιοχής των Αραβράκων καθώς και ανώτερος στρατηγός. Η περιοχή "Αράβρακα", αλλιώς Σεμέντρα ή Σεμέντερε ή Σήμαντρα, πρόκειται για το σημερινό Ovacik της Τουρκίας, κοντά στην Νίγδη και την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Σε κάποιο δείπνο, ανακοίνωσε στους φίλους του συνδαιτυμόνες χριστιανούς πως επιθυμεί να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Συνελήφθη και υπέστη καρτερικά πολλά βασανιστήρια. Τον έβαλαν να περπατήσει χιλιόμετρα με υποδήματα που είχαν καρφιά στα πέλματα. Μαρτύρησε ἐν τῇ τρισκαιδεκάτῃ τοῦ Δεκεμβρίου μηνός, όταν ο έπαρχος Αγρικόλας τον έριξε στη κάμινο ζωντανό. Ο πρεσβύτερος Αυξέντιος, τοπικός ιερέας του Σεμέντερε και φίλος του Ευστρατίου, τελούσε το μυστήριο της θείας ευχαριστίας σε μια κατακόμβη (της Αγίας Μακρίνας), η οποία, έπειτα θα αποτελέσει τον τάφο των αγίων Πέντε Μαρτύρων. Αποκεφαλίστηκε από τον δούκα Λυσία, όταν ομολόγησε ότι είναι χριστιανός. Το σκήνωμά του αφέθηκε στο δάσος για να το φάγουν τα θηρία, αλλά βρέθηκε και διασώθηκε από ευσεβείς Αραβρακηνούς. Ως Ιερομάρτυς, η κάρα του φέρει επάνω το σημείο του Σταυρού. Στη συνέχεια, ο χιλίαρχος του Ρωμαϊκού στρατού Ευγένιος, θέλησε να μαρτυρήσει μαζί με το φίλο του Ευστράτιο. Ο Λυσίας διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα και να του συνθλίψουν τα οστά. Έτσι παρέδωκε το πνεύμα ἐν Κυρίῳ. Κάποιος απλός οικοδόμος τότε, ονόματι Μαρδάριος, βλέποντας τον περιφανή αστέρα, δηλαδή τον Ευστράτιο, να οδηγείται στο μαρτύριο, αφήνοντας πίσω γυναίκα και παιδιά, οι οποίοι όχι μόνο δέχτηκαν να φύγει αλλά χάρηκαν για την ευκαιρία που του δόθηκε, τον ακολούθησε. Προσευχήθηκε με αυτά τα λόγια : « Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτωρ, Κύριε, Υιέ Μονογενές, Ιησού Χριστέ και Άγιον Πνεύμα. Μία Θεότης, μία Δύναμις, ελέησόν με τον αμαρτωλόν και οις επίστασαι κρίμασι σώσον με τον ανάξιον δούλον Σου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. » Ας σημειωθεί ότι, η ευχή αυτή του αγίου Μαρδαρίου είναι πολύ γνωστή και έχει συμπεριληφθεί σε πολλές ακολουθίες της Εκκλησίας μας (όπως των Ωρών και του Μεγάλου Αποδείπνου). Εξέπνευσε με φρικτό τρόπο. Τρύπησαν τους αστραγάλους του, περάσαν σχοινιά στις τρύπες, τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω και διαπερνούσαν τα νεφρά του με πυρακτωμένες σούβλες, επίσης ιδέα του Λυσία. Τέλος, έχουμε τον νεανία στρατιώτη Ορέστη, που μια μέρα εξασκούσε τοξοβολία στη πεδιάδα. Ο χιτώνας του όμως εσχίσθη προδίδοντάς τον, αφού φάνηκε ότι φορούσε στο λαιμό του ένα σταυρουδάκι. Ήταν η αιτία να επακολουθήσει και το δικό του μαρτύριο. Θανατώθηκε αφού ξάπλωσε σε σιδερένιο κρεβάτι, το οποίο με προσταγή του Αγρικόλα, βύθισαν στις φλόγες. Μάλιστα, προτού με χαρά τελειωθεί, για μια στιγμή εδειλίασε, ωστόσο ο Ευστράτιος τον ενθάρρυνε. Έτσι, συνάντησε Τον γλυκύτατο Ιησού και ο νεαρός Ορέστης. Όπως είναι γνωστόν, η Βόρειος Ελλάδα ευλαβείται ιδιαίτερα τους αγίους Πέντε Μάρτυρες. Κυρίως, η περιοχή του Πολυστύλου Καβάλας, όπου και ευρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των αγίων λειψάνων τους, τα οποία κόμισαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι πρόσφυγες Καππαδόκες. Θαυμάσιες ψηφιδωτές παραστάσεις του αγίου Ευστρατίου σώζονται στη Μονή Δαφνίου και στη Νέα Μονή Χίου, όπου μαρτυρούνται και θαυμαστά γεγονότα κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ενώ οι Πέντε Μάρτυρες είναι οι προστάτες της Σκήτης της Αγίας Άννης στον Άθωνα, στον κυριακό ναό της οποίας εικονίζονται δύο φορές. Πανυγηρικώς εορτάζει τους αγίους και η Χίος, στον περικαλλή ναό του αγίου Ευστρατίου στα Θυμιανά, η Σαντορίνη στον ομώνυμο ναό του Βουρβούλου καθώς και πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδος. Μετέχουν, πλέον, του μεγάλου ουρανίου δείπνου και έχουν λάβει τον στέφανο του μαρτυρίου και της αιωνιότητος καθώς δεν δειλίασαν να ομολογήσουν την πίστη τους. Η μνήμη των αγίων ενδόξων Μαρτύρων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστου εορτάζεται στις 13 Δεκεμβρίου. Τιμώνται επίσης και την Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής. Τα χαριτόβρυτα λείψανά τους, όπως προαναφέρθηκε, βρίσκονται στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος και Αγίων Πέντε Μαρτύρων στο Πολύστυλο Καβάλας.. Αποτμήματα των ιερών τους λειψάνων φυλάσσονται και στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ιπποδρομίου Θεσσαλονίκης. Στα δυσοίωνα εκείνα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της επακόλουθης ανταλλαγής πληθυσμών, το 1924, οι κάτοικοι του Σεμέντερε της Καππαδοκίας (Σήμαντρα Καππαδοκίας) πήραν τα ιερά λείψανα των μαρτύρων, αποχαιρέτησαν την πατρίδα τους και άρχισαν ένα μακρινό ταξίδι. Μεταφέροντας προσεκτικά την λάρνακα, έπειτα από πολλές περιπέτειες και διαχωρισμούς, έφθασαν στην Ελλάδα. Κατοίκησαν αρχικά, σε ένα ορεινό χωριό της Καβάλας, που ονομαζόταν Κόκκαλα. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους, έτσι το 1944, το εγκατέλειψαν και κατέβηκαν στον κάμπο των Φιλίππων, όπου και εγκαταστάθηκαν στον τελικό προορισμό τους. Το Πολύστυλο Καβάλας. Σήμερα, στον ι.ν. Αγίας Τριάδος και 5 Μαρτύρων Πολυστύλου, της ιεράς μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, φυλάσσονται ευλαβικά τα τίμια σκηνώματα των αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστου. Αποτελούν σημείο αναφοράς για την περιοχή, αστείρευτη πηγή ευλογίας και θαυματουργικών ιάσεων. Καθημερινά, προσέρχονται εκεί πιστοί από διάφορα μέρη για να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά των Αγίων, να προσκυνήσουν, να δεχτούν την χάρη τους, να θεραπευθούν, να δροσιστούν πνευματικά, να αντλήσουν χαρά και κουράγιο, να αγαλλιάσουν από την ευωδία τους, να τους νιώσουν κοντά τους, μέσα τους. Ο Ναός πανηγυρίζει τόσο στις 13 Δεκεμβρίου, όσο και της Ζωοδόχου Πηγής, ημέρα της λιτανείας των λειψάνων. Μέρος των ιερών λειψάνων φυλάσσεται και στον ιερό ναό των αγίων δώδεκα Αποστόλων των Σημάντρων Χαλκιδικής, το οποίο οφείλει την ονομασία του στα Σεμέντερε της Καππαδοκίας και κατοικείται σε μεγάλο ποσοστό από οικογένειες που αντί της περιοχής της Καβάλας εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Χαλκιδικής. Ένα χαριτωμένο γεγονός, έλαβε χώρα σε κάποιο μετόχι της Νέας Μονής Χίου, αφιερωμένο στους Αγίους. Το χρόνο που συνέβη το Θαύμα, βαρύς και σφοδρός επέπεσε ο χειμώνας. Εξαιτίας του υπερβολικού χιονιού δεν μπόρεσαν οι πατέρες να κατέβουν στο μετόχι ούτε και οι προσκυνητές να έλθουν στο εκκλησάκι. Μόνος του ο εφημέριος χτύπησε το σήμαντρο, εποίησε ευλογητός και άρχισε τον Όρθρο. Ξαφνικά βλέπει Πέντε ευπρεπείς ανθρώπους, που εισήλθαν με ευλάβεια στο Ναό, άγνωστοι στον ιερέα, να παίρνουν θέσεις, ανά δυο στα αναλόγια και στο μέσον ο νεότερος να κανοναρχεί. Τα πρόσωπά τους οικεία, η ενδυμασία τους παράξενη, οι φωνές τους λαμπρές, το ύφος τους επιβλητικό. Έχαιρε και ηγάλλετο καθ' εαυτόν, δοξάζων Τον Θεόν ο εφημέριος, για τους αναπάντεχους βοηθούς. Τον κεντούσε όμως η περιέργεια να μάθει ποιοι ήταν. Έφτασε η ώρα του συναξαρίου. Ο νεαρός κανονάρχης διαβάζει: ... Ο δε Άγιος Ορέστης απυγόμενος τω κραββάτω εμειδίασεν και προσεσχηκώς τω Αγίω Ευστρατίω είπεν: Εύξαι υπέρ εμού... . Δηλαδή, ο δε Άγιος Ορέστης, καθώς οδηγείτο στο κρεββάτι εμειδίασε και αφού πλησίασε τον Άγιο Ευστράτιο, τον παρεκάλεσε να προσευχηθεί. Τη στιγμή εκείνη, ο άνθρωπος που έμοιαζε με τον Άγιο Ευστράτιο σηκώνει τα μάτια του και βλέποντας με πολλή προσοχή τον όμοιο του Ορέστη, του λέγει: —Γιατί μεταβάλλεις τα λόγια και δεν τα λες όπως είναι γραμμένα; Ανάγνωσε το σημείο αυτό για δεύτερη φορά. Αυτός όμως και πάλι άλλαξε το ρήμα και αντί να αναγνώσει εδειλίασε, επειδή ντρεπόταν ξαναείπε, εμειδίασε . Τότε ο Άγιος Ευστράτιος του φωνάζει δυνατότερα: —Διάβασε το όπως το έπαθες, διότι δεν εμειδίασες βλέποντας το κρεβάτι, αλλά εδειλίασες. Και αμέσως μετά από το λόγο αυτό και οι Πέντε έγιναν άφαντοι. Βλέποντας ο ιερέας το παράδοξο έμεινε άφωνος για πολλή ώρα. Όταν συνήλθε, τελείωσε την ακολουθία όπως-όπως. Με φόβο διηγήθηκε κατόπιν το γεγονός σ' αυτούς που ήρθαν αργότερα. Άλλο ένα θαύμα, συνέβη στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα, κοντά στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Διηγείται ένας γέροντας της Σκήτης : Αυτό που αξίζει να σας πω, είναι το θαύμα που έγινε για την αγιογράφηση του Κυριακού (δηλ. της κεντρικής εκκλησίας της Σκήτης). Οι αγιογράφοι Αθανάσιος και Κωνσταντίνος εζήτησαν ένα υπέρογκο ποσόν από τους Αγιαννανίτες πατέρες, για να ιστορήσουν το Κυριακόν. Οι πτωχοί πατέρες δεν είχαν φυσικά χρήματα κι έτσι οι αγιογράφοι έφυγαν προς την πλευρά της Μεγίστης Λαύρας, προς μεγάλη λύπη των Αγιαννανιτών. Στον δρόμον όμως συναντήθηκαν με Πέντε “αλλιώτικους” ανθρώπους, οι οποίοι σ’ ενέπνεαν καθώς τους κοίταζες. - Ευλογείτε· είπαν οι αγιογράφοι. Ο Κύριος, απήντησαν με μια φωνή οι Πέντε και ρώτησαν: Ποιοι είστε και πού πάτε; - Αγιογράφοι είμαστε και φεύγουμε άπρακτοι από την Αγιάννα, διότι δεν τα βρήκαμε με τους πατέρες οικονομικώς για να ιστορήσουμε το Κυριακό τους. Τότε ο ένας από τους Πέντε που έμοιαζε επικεφαλής, είπε αυστηρά: - Αυτά είναι ανήκουστα… Μα είναι δυνατό να ζητάτε μεγάλα χρηματικά ποσά από ακτήμονες πατέρες, όπως είναι όλοι οι μοναχοί; Είναι δυνατό; Να και οι τέσσερις εδώ αδελφοί μου, το ίδιο λέγουν. Συμφωνείτε Αυξέντιε, Ευγένιε, Μαρδάριε, Ορέστα; - Το αυτό φρονούμεν Ευστράτιε και ημείς! Οι δύο αγιογράφοι τα χρειάσθηκαν, γιατί κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με Αγίους, οι οποίοι τους είπαν και τούτο: - Να επιστρέψετε πάραυτα ν’ αγιογραφήσετε το Κυριακό και ό,τι σας δώσουν οι πατέρες, να το πάρετε λέγοντας “να ‘ναι ευλογημένο”· τίποτ’ άλλο. Επίσης στον αριστερό χορό ν’ αγιογραφήσετε τους Πέντε Μάρτυρας Ευστράτιον, Αυξέντιον, Ευγένιον, Μαρδάριον και Ορέστην. Αμέσως μετά εξαφανίσθηκαν από τα έκπληκτα μάτια των δύο αγιογράφων, οι οποίοι κατασυγκινημένοι έκαναν και ξαναέκαναν τον σταυρό τους, καθώς επέστρεφαν στο Κυριακό το οποίον αγιογράφησαν εξαιρετικά, αφού βεβαίως ανέφεραν στους εμβρόνητους πατέρες της Σκήτεως το θαύμα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός συνέθεσε τον κανόνα τους ενώ η ίδια η Κασσιανή έγραψε το δοξαστικό τους : Δόξα. Ἦχος δ'. Εἰκασίας ( Κασσιανῆς ) Τήν πεντάχορδον λύραν καί πεντάφωτον λυχνίαν, τῆς Τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησἰας, τούς θεοφόρους Μάρτυρας, φερωνύμως ὑμνήσωμεν καί εὐσεβῶς ἐγκωμιάσωμεν. Χαίροις ὁ καλῶς ὑπό Θεοῦ στρατευθείς, ἐν τῇ ἐπουρανίῳ στρατιᾶ καί τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσας, ὁ ἐν ῥήτορσι ῥήτωρ, Εὐστράτιε θεόσοφε. Χαίροις ὁ τό τάλαντον τό ἐκ Θεοῦ σοι πιστευθέν, ἐπαυξήσας εἰς πλῆθος, Αὐξέντιε μακάριε. Χαίροις ὁ τερπνότατος ὄρπηξ, τῆς θεϊκῆς εὐγενείας, Εὐγένιε θεόφρον. Χαίροις ὁ ὡραῖος τῇ μορφῇ, τῇ δέ γνώμῃ ὑπέρκαλος καί ἀμφοτεροδέξιος, ὁ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἐνδιαιτώμενος ὅλος, πανόλβιε Ὀρέστα. Χαίροις ὁ στίλβων καί διαυγής μαργαρίτης, ὁ τάς βασάνους τάς πικράς, χαρμονικῶς ὑπομείνας, Μαρδάριε ἀήττητε. Χαίροις ὁ ἰσάριθμος χορός τῶν φρονίμων Παρθένων· οὕς καθικετεύομεν, πάσης όργῆς καί θλίψεως λυτρώσασθαι καί τῆς ἀφράστου ὑμῶν δόξης, συμμετόχους ποιῆσαι, τούς τήν ἐτήσιον ὑμῶν, μνήμην γεραίροντας. Ἀπολυτίκιον Ψάλλεται ἐν Πολυστύλῳ. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Πεντάριθμον φάλαγγα τῶν Ἀθλοφόρων Χριστοῦ, ὑμνήσωμεν ἄσμασιν οἱ φιλέορτοι πιστοί· Εὐστράτιον πάνσοφον, ἔνδοξον τε Ὀρέστην, Αὐξέντιον τὸν θύτην, σὺν αὐτῷ Εὐγενίῳ καὶ Μαρδάριον θεῖον. Πρεσβεύοντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ Ὑψωθεὶς ἐν Τῷ Σταυρῷ. Ἡ πενταυγὴς τῶν Ἀθλοφόρων χορεία, τῇ τῶν ἀγώνων νοητῇ δαδουχίᾳ, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς· ὁ σοφὸς Εὐστράτιος, σὺν Αὐξεντίῳ τῷ θείῳ, Ὀρέστης καὶ Μαρδάριος καὶ Εὐγένιος ἅμα, οὗς εὐφημοῦντες εἴπωμεν πιστοί· χαίροις Μαρτύρων πεντάριθμε σύλλογε. Μεγαλυνάριον Σύμμορφοι ἐν ἄθλοις τοῖς ἱεροῖς, Εὐστράτιε μάκαρ καὶ Αὐξέντιε ἱερέ, σὺν τῷ Εὐγενίῳ, Μαρδάριε, Ὀρέστα, ἡμᾶς ἐν ὁμονοίᾳ διατηρήσατε. http://www.5martires.gr/ https://www.impantokratoros.gr/agioi_pente_martyres.el.aspx Αρχειοθετήθηκε 2016-11-11 στο Wayback Machine. http://www.saint.gr/3258/saint.aspx https://www.facebook.com/5Martires/
|
Οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης, άθλησαν στην Καππαδοκία τον καιρό της βασιλείας των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, το 296 μ.Χ. Τότε είχε ξεσπάσει ο φοβερότερος ίσως διωγμός κατά των χριστιανών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Βραβεία Γκράμι του 1997
|
Καλύτερο New Age AlbumEnya για το The Memory of Trees Καλύτερο Πακέτο για AlbumAndy Engel & Tommy Steele (σχεδιαστές) για το Ultra-Lounge (Leopard Skin Sampler) σε ερμηνεία διαφόρων καλλιτεχνών Καλύτερο Πακέτο για Album – ΚασετίναArnold Levine & Chika Azuma (σχεδιαστές) για το The Complete Columbia Studio Albums σε ερμηνεία Miles Davis & Gil Evans Καλύτερες Σημειώσεις σε AlbumBill Kirchner, Bob Belden, George Avakian & Phil Schaap (συγγραφείς σημειώσεων) για το The Complete Columbia Studio Albums σε ερμηνεία Miles Davis & Gil Evans Καλύτερο Polka AlbumJimmy Sturr για το Polka! All Night Long Καλύτερη Ποπ Γυναικεία ΕρμηνείαToni Braxton για το "Un-break My Heart" Καλύτερη Ποπ Ανδρική Ερμηνεία ΤραγουδιούEric Clapton για το "Change the World" Καλύτερη Ποπ Ερμηνεία από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιThe Beatles για το "Free as a Bird" Καλύτερη Ποπ Συνεργασία με ΤραγούδιNatalie Cole για το "When I Fall in Love" σε ερμηνεία Natalie Cole με Nat King Cole Καλύτερη Ποπ Οργανική ΕκτέλεσηBéla Fleck and the Flecktones για το "The Sinister Minister" Καλύτερο Ποπ AlbumCéline Dion για το Falling Into You Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία σε Album, Μη Κλασική ΜουσικήAl Schmitt, Bruce Swedien, Francis Buckley & Tommy Vicari για το Q's Jook Joint σε ερμηνεία Quincy Jones Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία Ήχου σε Album, με Κλασική ΜουσικήLawrence Rock, William Hoekstra (μηχανικοί επεξεργασίας ήχου), Leonard Slatkin (διευθυντής ορχήστρας) & the Saint Louis Symphony για το Copland: Dance Symphony; Short Symphony; Organ Symphony Παραγωγός της χρονιάςBabyface Παραγωγός της χρονιάς - Κλασική ΜουσικήJoanna Nickrenz Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία R&B ΤραγουδιούToni Braxton για το "You're Makin' Me High" Καλύτερη R&B Ανδρική Ερμηνεία ΤραγουδιούLuther Vandross για το "Your Secret Love" Καλύτερη R&B Ερμηνεία από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιThe Fugees για το "Killing Me Softly With His Song" Καλύτερο Τραγούδι Ριθμ εν ΜπλουζBabyface (τραγουδοποιός) για το "Exhale (Shoop Shoop)" σε ερμηνεία Whitney Houston Καλύτερo R&B AlbumTony Rich για το Words σε ερμηνεία The Tony Rich Project Καλύτερη Rap Solo ΕρμηνείαLL Cool J για το "Hey Lover" Καλύτερη Rap Ερμηνεία από Ντουέτο ή ΣυγκρότημαBone Thugs-N-Harmony για το "Tha Crossroads" Καλύτερο Rap AlbumThe Fugees (παραγωγός και καλλιτέχνης) για το The Score Καλύτερο Reggae AlbumBunny Wailer για το Hall of Fame - A Tribute to Bob Marley's 50th Anniversary Rock Καλύτερη Γυναικεία Rock ΕρμηνείαSheryl Crow για το "If It Makes You Happy" Καλύτερη Ανδρική Rock ΕρμηνείαBeck για το "Where It's At" Καλύτερη Rock Ερμηνεία από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιDave Matthews Band για το "So Much to Say" Καλύτερη Rock Οργανική ΕκτέλεσηEric Clapton, Robert Cray, Buddy Guy, Dr. John, B.B. King, Art Neville, Bonnie Raitt & Jimmie Vaughan για το "SRV Shuffle" Καλύτερη Hard Rock ΕρμηνείαSmashing Pumpkins για το "Bullet With Butterfly Wings" Καλύτερη Metal ΕρμηνείαRage Against the Machine για το "Tire Me" Καλύτερο Rock ΤραγούδιTracy Chapman (τραγουδοποιός) για το "Give Me One Reason" Καλύτερο Rock AlbumSheryl Crow (παραγωγός & καλλιτέχνης) για το Sheryl Crow Καλύτερη Απαγγελία Λόγου ή μη μουσικό AlbumHillary Rodham Clinton για το It Takes a Village Καλύτερη Απαγγελία Λόγου σε Album για ΚωμωδίαAl Franken για το Rush Limbaugh Is a Big Fat Idiot Καλύτερη Ερμηνεία Παραδοσιακής ΠοπTony Bennett για το Here's to the Ladies Καλύτερο Album Παγκόσμιας ΜουσικήςThe Chieftains για το Santiago
|
Καλύτερο Βιντεοκλίπ, Μικρής διάρκειαςVincent Joliet (παραγωγός), Joe Pytka (σκηνοθέτης) & The Beatles για το "Free as a Bird" Καλύτερο Βιντεοκλίπ, Μεγάλης διάρκειαςChips Chipperfield, Neil Aspinall (video παραγωγοί), Bob Smeaton, Geoff Wonfor (σκηνοθέτες) & The Beatles για το The Beatles Anthology
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_1997
|
Βία ντελ Κόρσο
|
Η ιστορία της Βία ντελ Κόρσο ξεκίνησε το 220 π.Χ., όταν ο τιμητής Γάιος Φλαμίνιος κατασκεύασε έναν νέο δρόμο, για να συνδέσει τη Ρώμη με την Αδριατική Θάλασσα στα βόρεια. Το σημείο εκκίνησης του δρόμου ήταν η Πόρτα Φοντινάλις, μία πύλη στα Σέρβια Τείχη της πόλης κοντά στη σημερινή Πιάτσα Βενέτσια. Στα πρώτα της μίλια η Φλαμινία Οδός διασχίζει την πεδιάδα μεταξύ του Τίβερη και των ανατολικών λόφων σε ευθεία γραμμή. Το Πεδίον του Άρεως, όπως ονομαζόταν, χρησιμοποιείτο τότε ως χώρος προπόνησης και βοσκότοπος. Πολυάριθμοι τάφοι πρέπει να υπήρχαν εκατέρωθεν του δρόμου, παρόμοια με την Αππία Οδό. Η ανοιχτή περιοχή έξω από τα τείχη της πόλης πέρασε από μία διαδικασία αστικοποίησης κατά την ύστερη Δημοκρατική και την πρώιμη Αυτοκρατορική εποχή. Η πόλη σταδιακά εξαπλώθηκε προς τα βόρεια και κατά μήκος του δρόμου κτίστηκαν μνημειακά δημόσια κτίρια. Ένα σύνολο δυναστικών μνημείων γύρω από το Μαυσωλείο του Αυγούστου ήταν η πιο σημαντική εξέλιξη στο πρώην ακατοίκητο, βόρειο τμήμα της συνοικίας. Το αρχαίο όνομα Via Lata (που σημαίνει Ευρεία Οδός) υποδηλώνει ότι ο δρόμος θεωρείτο φαρδύς, ειδικά σε σύγκριση με τους γειτονικούς δρόμους, αλλά σε τρία σημεία κατά μήκος του γίνεται στενότερος λόγω των θριαμβευτικών αψίδων. Η πρώτη ήταν η Arcus Novus, που ανεγέρθηκε από τον Διοκλητιανό το 303-304, στη συνέχεια η Αψίδα του Κλαυδίου (51-52 μ.Χ.) που είχε στηθεί πιο μπροστά (το υδραγωγείο Άκουα Βίργκο περνούσε από την κορυφή του) και η τρίτη ήταν αργότερα γνωστή ως Αψίδα του Πορτογάλου. Τα πιο σημαντικά αρχαία μνημεία κατά μήκος της Βία Λάτα ήταν ο Ναός του Ήλιου του Αυρηλιανού, ο Βωμός της Ειρήνης (Ara Pacis), το σημείο καύσης της Οικίας του Αυγούστου (Ustrinum Domus Augustae), ο Βωμός της Πρόνοιας (Ara Providentiae) και η Στήλη του Μάρκου Αυρηλίου. Μία πυκνοκατοικημένη οικιστική συνοικία από την εποχή του Αδριανού ανακαλύφθηκε στη δεξιά πλευρά του δρόμου μεταξύ Βία ντελε Μουράτε και Βία ντελε Κονβερτίτε. Με την οικοδόμηση των Αυρηλιανών Τειχών (271-75 μ.Χ.) ολόκληρη η περιοχή ενσωματώθηκε στην πόλη της Ρώμης και μία νέα πύλη της πόλης, η Πόρτα Φλαμίνια, ανεγέρθηκε στη σημερινή Πιάτσα ντελ Πόπολο, όπου ο δρόμος έφευγε από την αστική περιοχή. Από περίπου το έτος 600 μ.Χ. το Κόρσο στέγαζε ένα κέντρο πρόνοιας, που συνδέθηκε με τη διατροφή του πληθυσμού στη Σάντα Μαρία ιν Βία Λάτα και σιταποθήκες στο νότιο άκρο του. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η Βία Λάτα, το σημερινό Κόρσο, ουσιαστικά υποδήλωνε ένα όριο, στην πόλη που αναπτύχθηκε κυρίως στα νότια και ανατολικά της. Επίσης για τον λόγο αυτόν, εδώ κτίστηκε το 1339 το νοσοκομείο Σαν Τζιάκομο ντελι Ινκουράμπιλι, που αργότερα ξανακτίστηκε στη σημερινή μορφή. Από τον 15ο αιώ., η Βία ντελ Κόρσο έγινε ένας μοντέρνος δρόμος για νέες ή ανακαινισμένες εκκλησίες και νέα παλάτσο για τους ευγενείς. Ωστόσο μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα, η οδός παρέμενε ένα μείγμα διαφορετικών κλιμάκων και αρχιτεκτονικών ρυθμών, ορισμένα δεν ήταν της μόδας, μερικές εκκλησίες δεν είχαν προσόψεις και ορισμένα κτίρια ήταν ένας συνδυασμός δομών από διαφορετικές περιόδους ή ήταν ημιτελή. Η έλλειψη κανονικότητας και κομψότητας αυτού του κύριου δρόμου της πόλης, ήταν ο λόγος που έγινε η κύρια αστική προτεραιότητα του πάπα Αλέξανδρου Ζ΄. Ζήτησε από τους ευγενείς να ολοκληρώσουν τις ιδιοκτησίες τους, αλλά γνώρισε περιορισμένη ανταπόκριση: μερικοί απλώς δεν είχαν τα κεφάλαια, ενώ κάποιοι αρκέστηκαν στο να αποφύγουν το ζήτημα, συνεχίζοντας να κατοικούν στις εξοχικές ιδιοκτησίες τους . Στην περίπτωση των ημιτελών εκκλησιών, ενθάρρυνε τους εκκλησιαστικούς συναδέλφους του να ενεργήσουν ως χορηγοί. Εκεί που συνάντησε μεγαλύτερη επιτυχία, ήταν η επιβολή της τάξης στην οδό με την εξουσιοδότηση του maestri di strade, του δημοτικού φορέα που ήταν υπεύθυνος για τους δρόμους, να καθαρίσει, να ευθυγραμμίσει και να τακτοποιήσει την οδό. Αυτό σήμαινε ότι τα ακίνητα θα μπορούσαν να αποκτηθούν και να κατεδαφιστούν εάν χρειαζόταν, οι προεξοχές από κτίρια θα μπορούσαν να αφαιρεθούν και άλλα να προστεθούν, έτσι ώστε να διατηρηθεί μία συνεπής γραμμή πρόσοψης του δρόμου. Κατεδαφίστηκε ακόμη και η αρχαία αψίδα του θριάμβου Arco di Portogallo, επειδή το κεντρικό τόξο αυτής της αψίδας μείωνε πολύ το πλάτος του δρόμου, σχεδόν στο μισό. Ο Αλέξανδρος Ζ΄ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την τακτοποίηση της Πιάτσα Κολόνα, περίπου στα μισά του δρόμου κατά μήκος του Κόρδο. Το 1659 η οικογένειά του, οι Κίτζι, αγόρασαν το ημιτελές Παλάτσο Αλντομπραντίνι, που συνορεύει με την πλατεία και το Κόρσo, και το ξανάκτισαν ως Παλάτσο Κίτζι. Περίπου την ίδια εποχή, ο κορυφαίος ζωγράφος της εποχής, Πιέτρο ντα Κορτόνα, ανέπτυξε ένα σχέδιο για ένα «παλάτι με σιντριβάνι» στην πλατεία, δηλ. ένα παλάτι με ένα μεγάλο σιντριβάνι στη βάση της πρόσοψης, αλλά αυτός ο πρόδρομος της Φοντάνα ντι Τρέβι δεν κτίστηκε. Το Κόρσο ήταν επίσης συνδεδεμένο με τις προθέσεις του Αλεξάνδρου Ζ΄ να εντυπωσιάσει σημαντικούς αξιωματούχους, που πραγματοποιούσαν επίσημες επισκέψεις στην πόλη. Η Πόρτα ντελ Πόπολο ανακατασκευάστηκε και η Πιάτσα ντελ Πόπολο καθαρίστηκε. Οι δύο μπαρόκ εκκλησίες που βλέπουν στην Πιάτσα, είχαν προοπτική θέα κατά μήκος της Βία ντελ Μπαμπουίνο στα αριστερά, της Βία ντι Ριπέτα προς τα δεξιά, και στο κέντρο την ευθυγραμμισμένη και τακτοποιημένη Βία ντελ Κόρσο που οδηγεί στην Πιάτσα Βενέτσια. Αυτό το συγκρότημα δρόμων είναι γνωστό ως Tρίαινα (Tridente). The Corso, Manly
|
Η Οδός των Αγώνων, λατιν.: Via del Corso, είναι ένας κεντρικός δρόμος στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης. Είναι ευθύγραμμη σε μία περιοχή, που κατά τα άλλα χαρακτηρίζεται από στενά ελικοειδή δρομάκια και μικρές πλατείες. Θεωρούμενος ένας φαρδύς δρόμος στην αρχαιότητα, η Corso έχει πλάτος περίπου 10 μ. και έχει χώρο μόνο για δύο λωρίδες κυκλοφορίας και δύο στενά πεζοδρόμια. Το βόρειο τμήμα του δρόμου είναι πεζόδρομος. Το μήκος του δρόμου είναι περίπου 1,5 χλμ. Η Κόρσο έχει γενικά κατεύθυνση βορρά-νότου. Στα βόρεια, συνδέει τη βόρεια πύλη εισόδου της πόλης, την Πόρτα ντελ Πόπολο και την πλατεία της Πιάτσα ντελ Πόπολο, με την καρδιά της πόλης στην Πιάτσα Βενέτσια στη βάση του Καπιτωλίνου λόφου. Στην Πιάτσα ντελ Πόπολο, η Βία ντελ Κόρσο πλαισιώνεται από δύο μπαρόκ εκκλησίες, τις Σάντα Μαρία ντεϊ Μιράκολι και τη Σάντα Μαρία ιν Μοντεσάντο και κατά μήκος του δρόμου βρίσκονται η εκκλησία του Σαν Κάρλο αλ Κόρσο, η εκκλησία του Σαν Τζιάκομο ιν Αουγκούστα, η εκκλησία του Τζεζού ε Μαρία, η Πιάτσα Κολόννα με την αρχαία στήλη του Mάρκου Αυρηλίου, η Πινακοθήκη Αλμπέρτο Σόρντι, η εκκλησία της Σάντα Μαρία ιν Βία Λάτα, το παρεκκλήσιο του Σαντίσιμο Κροτσιφίσο, η εκκλησία του Σαν Μαρτσέλο αλ Κόρσο και το Παλάτσο Ντόρια Παμφίλι. Από τον 15ο αι. ο δρόμος χρησίμευε ως η πίστα αγώνων κατά τη διάρκεια του Ρωμαϊκού Καρναβαλιού για ένα ετήσιο τρέξιμο αλόγων χωρίς ιππείς, που ονομάζεται "corsa dei barberi", που είναι η αιτία για το όνομα Via del Corso. Μετά τη δολοφονία του βασιλιά Ουμπέρτο Α΄ το 1900, ο δρόμος μετονομάστηκε σε Corso Umberto I. Το 1944 έγινε Corso del Popolo και δύο χρόνια αργότερα επανήλθε στο Corso. Σήμερα, το Κόρσο είναι ένα δημοφιλές μέρος για την πασετζιάτα (passeggiata), τον βραδινό περίπατο για να σας δει ο κόσμος και να δείτε άλλους. Είναι επίσης ένας σημαντικός εμπορικός δρόμος για τους τουρίστες και τους ντόπιους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%9A%CF%8C%CF%81%CF%83%CE%BF
|
Τηλεδιάσκεψη
|
Big Blue Button Skype oVo... Adobe Connect Blackboard Eluminate Saba Centra... Ορισμένες από τις πλατφόρμες τηλεδιάσκεψης διατίθενται από τους δημιουργούς τους μόνο για χρήση ως υπηρεσίας (π.χ. Skype) ενώ άλλες πλατφόρμες πωλούνται (π.χ. Saba Centra) ή διατίθενται ελεύθερα (π.χ. ΒΒΒ) και προς εγκατάσταση και λειτουργία εξυπηρετητή για υπηρεσίες τηλεδιάσκεψης. Ακολουθεί ενδεικτικός αλφαβητικός κατάλογος λογισμικού και υπηρεσιών τηλεδιάσκεψης: 3CX ACT Conferencing Adobe Acrobat Connect CO2 Neutral Conferencing Elluminate Glance GoToMeeting InterCall IOCOM LifeSize MeetingZone Microsoft Office Live Meeting my Global Conference Polycom PowWowNow Premiere Global Services Saba Centra Skype Voxeet WebEx Zoom Στις εφαρμογές τηλεδιάσκεψης υπάρχουν εργαλεία όπως: Κατάλογος συμμετεχόντων Δωμάτιο συνομιλίας (Chat room) Εργαλεία Επικοινωνίας - Αλληλεπίδρασης (Σηκώνω χέρι, Ναι, Όχι, Έκφραση συναισθήματος) Έρευνα Κουίζ Ασπροπίνακας Διαμοίραση επιφάνειας εργασίας ή εφαρμογής - αρχείου
|
Τηλεδιάσκεψη (videoconference) είναι η σύγχρονη (ταυτόχρονη) συνάντηση από απόσταση κατά κανόνα μέσω Διαδικτύου.Για την υποστήριξη υπηρεσίας τηλεδιάσκεψης υπάρχουν πλατφόρμες ελεύθερου ανοικτού αλλά και εμπορικού λογισμικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7
|
Ικιζουκούρι
|
Το εστιατόριο μπορεί να έχει μία ή περισσότερες δεξαμενές με ζωντανά θαλάσσια ζώα, για να επιλέξει ένας πελάτης. Υπάρχουν διάφορα στυλ στα οποία ένας σεφ μπορεί να σερβίρει το πιάτο, αλλά ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι να σερβιριστεί σε πιάτο με το φιλεταρισμένο κρέας τοποθετημένο πάνω από το σώμα. Το ψάρι Ικιζουκούρι μπορεί να παρασκευαστεί μόνο με τρεις μαχαιριές από τον σεφ. Συνήθως τα ψάρια παρουσιάζονται με το κεφάλι ακόμα ολόκληρο, έτσι ώστε οι πελάτες να μπορούν να δουν τις συνεχιζόμενες κινήσεις των βραγχίων. Οι μάγειρες χτυπούν με το πίσω μέρος του μαχαιριού το κεφάλι των ψαριών, για να αναισθητοποιήσουν τα ψάρια. Έτσι καταφέρνουν να ελαχιστοποιήσουν τον πόνο, που νιώθουν τα ψάρια και να μην μειωθεί η ποιότητα του πιάτου. Πολλές φορές τα μάτια των ψαριών καλύπτονται με ύφασμα, για να μειωθεί το στρες και ο πόνος των ψαριών κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του πιάτου. Κατά την προετοιμασία δεν αφαιρούνται τα λέπια και δεν καταστρέφονται τα εσωτερικά όργανα των ψαριών. Πολλές φορές η καρδιά του ψαριού χτυπάει και το στόμα του ανοιγοκλείνει. Το Ικιζουκούρι είναι εκτός νόμου στην Αυστραλία και τη Γερμανία. Στην Ταϊβάν και την Κίνα υπάρχει ένα δημοφιλές πιάτο με ζωντανό ψάρι, που ονομάζεται ψάρι Γιν-Γιάνγκ. Το ψάρι τηγανίζεται και οι μάγειρες έχουν βρει ένα τρόπο να διατηρούν το ψάρι ζωντανό ενώ το τηγανίζουν, συνήθως κρατώντας το κεφάλι εκτός τηγανιού καλυμμένο με υγρό πανί. Έπειτα σερβίρεται το ψάρι ζωντανό με την προσθήκη μιας σάλτσας. Αυτή η τεχνική έχει καταδικαστεί από πολλούς ανθρώπους καθώς και από φιλοζωικές οργανώσεις. Ικιζουκούρι βίντεο στο YouTube.
|
Το Ικιζουκούρι (Ikizukuri, 生き作り), επίσης γνωστό ως ικεζουκούρι (ikezukuri, 活け造り), που μεταφράζεται ως «προετοιμασμένο ζωντανό» είναι η προετοιμασία του σασίμι (ωμό ψάρι) από ζωντανά ψάρια. Με αυτή την Ιαπωνική μαγειρική τεχνική, τα πιο δημοφιλή θαλασσινά, που χρησιμοποιούνται, είναι τα ψάρια, αλλά επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν το χταπόδι, η γαρίδα, το καλαμάρι, το χέλι και ο αστακός. Η πρακτική έχει εγείρει διαφωνίες, που οφείλονται στο γεγονός ότι τα θαλασσινά υποφέρουν, αφού σερβίρονται στους πελάτες ενώ είναι ακόμα ζωντανά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BA%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9
|
Μηχανικός μεταφορέας
|
Οι Μηχανικοί μεταφορείς ποικίλουν τόσο κατά μέγεθος, όσο κυρίως κατά σύστημα (τρόπο) μεταφοράς, που μπορεί να καλύπτουν απόσταση από μερικά εκατοστόμετρα μέχρι και πολλά χιλιόμετρα. Ανάλογα του τρόπου (συστήματος) μεταφοράς οι μηχανικοί μεταφορείς διακρίνονται στους ακόλουθους γενικούς τύπους: Βαρυτικοί κυλισιομεταφορείς Δονητικοί μεταφορείς Εναέριοι μεταφορείς Επιδαπέδιοι μεταφορείς Καδομεταφορείς Κοχλιομεταφορείς Κυλιόμενοι τάπητες Περίκλειστοι λεπιδοφόροι μεταφορείς Πνευματικοί μεταφορείς Πτερυγιοφόροι μεταφορείς Ραβδωτοί μεταφορείς ΤαινιομεταφορείςΣημειώνεται ότι στη πράξη σ΄ ένα ολοκληρωμένο σύστημα μεταφοράς μπορεί να προσαρμόζονται δύο ή και περισσότερα είδη μηχανικών μεταφορέων από την αρχή μέχρι το τέλος του συστήματος. Στη δεκαετία του 1960 εμφανίστηκαν και οι λεγόμενοι "αερόστρωμνοι μεταφορείς" που είχαν μορφή εξέδρας εφοδιασμένη στο κάτω μέρος με ακροφύσια αέρος, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα μετεώρισης. Επίσης κάποια είδη των μηχανικών μεταφορέων μπορεί να φέρονται σε κινητές βάσεις ή και να αποτελούν μόνιμο εξοπλισμό μέσων μεταφοράς, ειδικότερα πλοίων, όπως χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των βυθοκόρων. "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.42ος, σελ.33-34.
|
Με τον γενικό όρο στον πληθυντικό μηχανικοί μεταφορείς ή συστήματα συνεχούς μεταφοράς χαρακτηρίζεται μια μεγάλη ποικιλία μηχανικών μέσων που χρησιμοποιούνται για τη "συνεχή μετακίνηση" διαφόρων υλικών - προϊόντων, που έχουν ευρεία εφαρμογή κυρίως σε βιομηχανικές, γεωργικές και αποθηκευτικές εγκαταστάσεις, καθώς και σε χώρους φορτοεκφορτώσεων. Τα δε υλικά που μεταφέρονται μέσω αυτών μπορεί να είναι εμπορεύματα, γεωργικά προϊόντα, πρώτες ύλες, μεταλλεύματα κ.λπ., είτε συσκευασμένα είτε σε χύδην (χύμα) κατάσταση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Ιωάννης Κανανός
|
Ως Ιωάννης Κανανός είναι αποκλειστικά γνωστός για την περιγραφή των γεγονότων κατά την αποτυχημένη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1422 από τους Οθωμανούς υπό τον σουλτάνο Μουράτ Β´ (Διήγησις περὶ τού ἐν Κωνσταντινουπόλει γεγονότος πολέμου), την οποία απέδωσε στη θαυματουργή επέμβαση της Θεοτόκου. Οι λεπτομέρειες που παραθέτει για τους Οθωμανούς διαφέρουν από τις μετέπειτα του Ιωάννη Αναγνώστη, ο οποίος περιέγραψε την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430 ('Διήγησις περί τῆς τελευταίας άλώσεως τῆς Θεσσαλονίχης'). Ωστόσο μεταξύ των 2 ιστορικών υπήρχαν σημαντικές διαφορές, καθώς ο Κανανός έδινε περισσότερη έμφαση στον θρησκευτικό παράγοντα ενώ χρησιμοποιούσε τη δημώδη γλώσσα, σε αντίθεση με τον Αναγνώστη αλλά και τον Μιχαήλ Κριτόβουλο οι οποίοι ήταν αττικιστές. Πιθανώς πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο με τον Λάσκαρι Κανανό με τις επιστημονικές απόψεις να διίστανται. Ο Λάσκαρις Κανανός ήταν βυζαντινός περιηγητής ο οποίος ταξίδεψε στη Σκανδιναβία και την Ισλανδία κατά την περίοδο 1438-1439. Αναφέρεται πως κατέγραψε σημειώσεις για τα νομίσματα που κυκλοφορούσαν στη Στοκχόλμη και το Μπέργκεν, την υποτέλεια των Σουηδών και των Νορβηγών στους Δανούς, το παλάτι του βασιλιά της Δανίας στην Κουπανάβα (Κοπενχάγη), και την εποπτεία των πόλεων της Ρίγας και του Ρήβουλε (Ρεβάλη) της Λιβονίας (Λετονία) από τον μεγάλο μάγιστρο των Τευτόνων ιπποτών. Μετά τις χώρες της Βαλτικής θάλασσας, ταξίδεψε στην Ισλανδία, όπου ταυτοποίησε το νησί με τη Θούλη, και χαρακτήρισε τους κατοίκους της ως ιχθυοφάγους.Στα γραπτά του φέρεται να χρησιμοποιούσε πολλά από τα τοπωνύμια των αρχαίων κειμένων του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ενώ πιθανή θεωρείται η σύνδεση του με τον Γεώργιο Πλήθωνα Γεμιστό καθώς χρησιμοποιεί αρκετές από τις γεωγραφικές πληροφορίες τις οποίες ο Πλήθωνας είχε αποκτήσει κατά τη συμμετοχή του στη σύνοδο της Φεράρα το 1431.Το πρωτότυπο κείμενο εκδόθηκε έντυπα για πρώτη φορά από τον Σπυρίδωνα Λάμπρου το 1881, μεταφέροντας το κείμενο από χειρόγραφο του 16ου αιώνα το οποίο πλέον φυλάσσεται στην εθνική βιβλιοθήκη της Αυστρίας. Σπυρίδων Λάμπρος, «Κανανός Λάσκαρης και Βασίλειος Βατάτζης», Παρνασσός 5 (7) (1881), σελ. 705-19 Immanuel Bekker (1838), Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (χρονικά του Φραντζή, Κανάνου, Αναγνώστη στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο) σελ. 457-479. Λέων Αλλάτιος, ελληνική έκδοση του κειμένου στην Patrologia Graeca, τομ. 156. (Migne, J.P., ed.). Lascaris Cananus: Lundström, Vilhelm (ed.) (1902) Laskaris Kananos. Reseanteckningar från de nordiska länderna. Utgifna och kommenterade av Vilh. Lundström. Upsala; Leipzig: Lundequist (Smärre Byzantinska skrifter; 1). Jerker Blomqvist (2002), The Geography of the Baltic in Greek Eyes, from Ptolemy to Lascaris Kananos Harris, Jonathan (2010), ‘When did Laskaris Kananos travel in the Baltic lands?’, Byzantion 80, pp. 173–87 Smith, William (1870) Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology View online Αρχειοθετήθηκε 2008-06-13 στο Wayback Machine.. Vasiliev, A.A. (1952). History of the Byzantine Empire, 324-1453. Madison: University of Wisconsin Press. p. 350 View online.
|
Ο Ιωάννης Κανανός ήταν Βυζαντινός ιστορικός ο οποίος έζησε κατά το πρώτο μισό του 15ου αιώνα. Είναι γνωστός για το χρονικό της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης το 1422, και θεωρείται πιθανό πως είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Λάσκαρι Κανανό ο οποίος ταξίδεψε στις σκανδιναβικές χώρες και την Ισλανδία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Κομεντί Φρανσαίζ
|
Η Κομεντί Φρανσαίζ ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ το 1680 με τη συγχώνευση του θιάσου του Μολιέρου με τον θίασο του θεάτρου της Βουργουνδίας (hôtel de Bourgogne). Ο θίασος εγκαταστάθηκε αρχικά στο θέατρο Γκενεγκώ και αργότερα στην οδό Φοσέ Σαιν Ζερμαίν ντε Πρέ, όπου παρέμεινε ως το 1770 και όπου η πρώτη παράσταση ήταν η Φαίδρα του Ρακίνα και ο Γιατρός με το στανιό του Μολιέρου, κάνοντας χρήση της βασιλικής πράξης που τους παραχώρησε το μονοπώλιο να παίζουν στο Παρίσι Ρακίνα, Κορνέιγ και Μολιέρο, προνόμιο το οποίο οι Γάλλοι ηθοποιοί θα υπερασπιστούν σθεναρά κατά τον 18ο αιώνα, ιδιαίτερα κατά των ανταγωνιστών τους Ιταλών ηθοποιών. Το ρεπερτόριό τους αποτελούνταν από τις κωμωδίες του Μολιέρου και τα έργα του Ρακίνα, Πιέρ Κορνέιγ, Πωλ Σκαρρόν και Ζαν Ροτρού. Οι συνηθισμένες παραστάσεις περιελάμβαναν δύο έργα: στην αρχή ένα σοβαρό έργο και κατόπιν μία κωμωδία. Το σοβαρό παιζόταν μετά τον εσπερινό, στις 5 το απόγευμα και αμέσως μετά ανέβαινε το εύθυμο. Σύμφωνα με τους κανόνες του συνδέσμου των ηθοποιών και τα βασιλικά διατάγματα αυτή η πρακτική συνεχίστηκε και στον 18ο αιώνα.Το 1792, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η Κομεντί Φρανσαίζ έκλεισε με εντολή της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας. Το 1799 η νέα κυβέρνηση, με σκοπό να υποστηρίξει τους ηθοποιούς να ανασυστήσουν τον θίασο, τους πρόσφερε την αίθουσα του θεάτρου της Δημοκρατίας (αίθουσα Ρισελιέ) στο Παλαί Ρουαγιάλ, χώρο από τον οποίο δεν μετακινήθηκαν έκτοτε. Η αίθουσα είχε κατασκευαστεί από τον αρχιτέκτονα Βικτόρ Λουί το 1787, είναι χωρητικότητας 900 θέσεων σήμερα και καλύπτεται από τρούλο ζωγραφισμένο από τον Αλμπέρ Μπενάρ. Επίσης όλοι οι χώροι, προθάλαμοι, φουαγιέ, γραφεία κ.α., κοσμούνται με πίνακες, γλυπτά, προτομές συγγραφέων και ηθοποιών, έργα διάσημων καλλιτεχνών.Το 1812, ο αυτοκράτορας Ναπολέων Α΄ αναδιοργάνωσε την Κομεντί Φρανσαίζ με επίσημο διάταγμα ανασύστασης που υπέγραψε στη Μόσχα, που σε γενικές γραμμές εξακολουθεί να ισχύει έως σήμερα.Κατά τον 19ο αιώνα η Κομεντί Φρανσαίζ γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με τους διασημότερους ηθοποιούς να παίζουν το κλασσικό αλλά και το σύγχρονο ρεπερτόριο. Από το 1979 εγκαινιάστηκε νέο πνεύμα με την παραγωγή ολοένα και περισσότερο σύγχρονου ρεπερτορίου και νέων σκηνοθετικών αντιλήψεων. Το κτίριο της Κομεντί Φρανσαίζ κατά τον 18ο αιώνα και σήμερα Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Comédie-Française στο Wikimedia Commons
|
Η Κομεντί Φρανσαίζ (Comédie Française) ή Γαλλικό Θέατρο (Théâtre-Français) είναι ένα γαλλικό πολιτιστικό ίδρυμα που ιδρύθηκε το 1680 και στεγάζεται από το 1799 στην αίθουσα Ρισελιέ στο Παλαί Ρουαγιάλ, στο 1ο διαμέρισμα του Παρισιού. Θεωρείται το παλαιότερο ενεργό θέατρο στον κόσμο. Ονομάστηκε Γαλλικό θέατρο (Comédie Française) σε αντιδιαστολή προς το Ιταλικό θέατρο (Comédie Italienne), που ήταν επίσης πολύ δημοφιλές τον 17ο αιώνα στη Γαλλία. Είναι γαλλικός κρατικός ελεγχόμενος φορέας από το 1995 και το μοναδικό κρατικό θέατρο στη Γαλλία που έχει τον δικό του μόνιμο θίασο ηθοποιών. Ο όρος αναφέρεται αφενός μεν στο θίασο, αφετέρου δε στο θέατρο όπου στεγάζεται στο Παλαί Ρουαγιάλ, που είναι ένα πολιτιστικό ίδρυμα γνωστό και ως Οικία του Μολιέρου (La Maison de Molière), προς τιμήν του Μολιέρου που, αν και είχε πεθάνει επτά χρόνια πριν ο θίασός του γίνει γνωστός ως Κομεντί Φρανσαίζ, θεωρείται ως «πάτρωνας» του ιδρύματος. Η πολυθρόνα στην οποία κατέρρευσε κατά τη διάρκεια παράστασης του έργου ο Κατά φαντασίαν ασθενής είναι πάντοτε εκτεθειμένη στο πίσω μέρος της γκαλερί προτομών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%B6
|
Mob Rules (άλμπουμ)
|
Με την κυκλοφορία του "Heaven and Hell" το 1980, οι Black Sabbath απέδειξαν ότι μπορούσαν να συνεχίσουν σε υψηλό επίπεδο χωρίς τον τραγουδιστή Όζι Όσμπορν, κερδίζοντας ένα αρκετά διαφορετικό κοινό με την άνοδο του New Wave of British Heavy Metal. Κατά την περιοδεία του 1980 ο ντράμερ Μπιλ Γουόρντ, ένα ακόμη ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, αποχώρησε, λόγω προβλημάτων υγείας αλλά και οικογενειακών υποθέσεων. Αντικαταστάτης του ήταν ο Βίνι Άπις και η νέα σύνθεση ηχογράφησε το τραγούδι "The Mob Rules" για την ταινία "Heavy Metal". Αυτό θα ήταν και το πρώτο σινγκλ του νέου δίσκου, του οποίου την παραγωγή ανέλαβε ο Μάρτιν Μπερτς και η ηχογράφηση του έγινε στα "Record Plant Studios" του Λος Άντζελες. Για πρώτη φορά τη σύνθεση των κομματιών δεν μοιράστηκαν και τα τέσσερα μέλη του σχήματος, αφού βασικοί συνθέτες ήταν ο κιθαρίστας Τόνι Αϊόμι, ο μπασίστας Γκίζερ Μπάτλερ και ο τραγουδιστής Ρόνι Τζέιμς Ντίο. Ο Ντίο ανέλαβε τη στιχουργική του άλμπουμ, με τα "Country Girl", "Slipping Away" και "Over and Over" να φανερώνουν το ρομαντισμό του, ενώ ο δίσκος ξεκινάει με το δυναμικό "Turn Up the Night", του οποίου το σινγκλ ανέβηκε στο βρετανικό Top-40, το Φεβρουάριο του 1982. Στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος συμπεριλήφθηκαν τα "Voodoo", "The Sign of the Southern Cross", "E5150" και "The Mob Rules" και ζωντανές εκτελέσεις τους υπάρχουν στο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, "Live Evil". Η επιτυχία του δίσκου ήταν αρκετά μεγάλη αφού ανέβηκε στο Top-30 του Billboard και έγινε χρυσός στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ έφθασε και στο # 12 στην πατρίδα του συγκροτήματος. Επίσης, περιείχε δύο σινγκλ τα οποία μπήκαν στα βρετανικά τσαρτ και το άλμπουμ βραβεύθηκε ως ασημένιο στη Μεγάλη Βρετανία. Για την προώθηση του δίσκου οι Black Sabbath περιόδευσαν μαζί με τους Blue Öyster Cult στην περιοδεία "Black & Blue", της οποίας η τελευταία συναυλία στις 31 Αυγούστου 1982 στο Ιλινόι, ήταν και η τελευταία εμφάνιση των Ντίο και Άπις με το συγκρότημα. Αν και μετά από δύο επιτυχημένα άλμπουμ η αποχώρηση αυτή δεν ήταν κάτι αναμενόμενο, προβλήματα ανάμεσα στους μουσικούς εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της περιοδείας, καθώς οι Μπάτλερ και Αϊόμι ήταν δυσαρεστημένοι από την προσπάθεια του Ντίο να προωθήσει τον επερχόμενο προσωπικό του δίσκο. Το συγκρότημα ένωσε ξανά τις δυνάμεις του με τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο για την ηχογράφηση του "Dehumanizer", το 1992, αλλά και για τους Heaven and Hell, το 2007, όπου τα τύμπανα ανέλαβε και πάλι ο Βίνι Άπις. 1. Turn Up the Night (Iommi/Dio/Butler) - 3:42 2. Voodoo (Iommi/Dio/Butler) - 4:32 3. The Sign of the Southern Cross (Iommi/Dio/Butler) - 7:46 4. E5150 (Iommi/Dio/Butler) - 2:54 5. The Mob Rules (Iommi/Dio/Butler) - 3:14 6. Country Girl (Iommi/Dio/Butler) - 4:02 7. Slipping Away (Iommi/Dio/Butler) - 3:45 8. Falling Off the Edge of the World (Iommi/Dio/Butler) - 5:02 9. Over and Over (Iommi/Dio/Butler) - 5:28 Mob Rules (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος Καναδάς (CRIA Certification): Χρυσός Το Mob Rules ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικά Τόνι Αϊόμι - κιθάρα Γκίζερ Μπάτλερ - μπάσο Βίνι Άπις - τύμπανα Τζεφ Νίκολς - πλήκτρα
|
Mob Rules είναι ο τίτλος του δέκατου στούντιο δίσκου του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Black Sabbath, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1981 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Vertigo" στην Ευρώπη και της Warner Bros. στην Αμερική. Το 2010, ο δίσκος επανεκδόθηκε σε μορφή διπλού CD με επιπλέον 16 ζωντανές εκτελέσεις τραγουδιών από το "Heaven and Hell" και το "Mob Rules", ηχογραφημένες από το 1980 ως το 1982.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mob_Rules_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC)
|
Πρωκτικός αυνανισμός
|
Η ευχαρίστηση μπορεί να προέλθει από τον πρωκτικό αυνανισμό λόγω των νευρικών απολήξεων στις περιοχές του πρωκτού και του ορθού.Στους άνδρες, η οργασμική λειτουργία μέσω των γεννητικών οργάνων εξαρτάται εν μέρει από την υγιή λειτουργία των λείων μυών που περιβάλλουν τον προστάτη και των μυών της πυέλου. Ο πρωκτικός αυνανισμός μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευχάριστος για όσους έχουν λειτουργικό προστάτη, επειδή συχνά διεγείρει την περιοχή, η οποία περιέχει επίσης ευαίσθητες νευρικές απολήξεις. Μερικοί άντρες βρίσκουν ότι η ποιότητα του οργασμού τους βελτιώνεται σημαντικά με τη χρήση πώματος πρωκτού ή άλλου αντικειμένου που εισάγεται πρωκτικά κατά τη σεξουαλική δραστηριότητα. Είναι χαρακτηριστικό για έναν άνδρα να μην φτάνει σε οργασμό ως δεκτικός σύντροφος αποκλειστικά από το πρωκτικό σεξ. Κάποιες γυναίκες επιδίδονται επίσης σε πρωκτικό αυνανισμό. Ο Άλφρεντ Κίνσεϊ στο «Sexual Behavior in the Human Female» τεκμηρίωσε ότι «Υπάρχουν ακόμα άλλες τεχνικές αυνανισμού που χρησιμοποιήθηκαν τακτικά ή περιστασιακά από περίπου το 11% των γυναικών στο δείγμα ... κλύσματα και άλλες πρωκτικές παρεμβολές, .. . χρησιμοποιήθηκαν».Τα κλύσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μορφή πρωκτικού αυνανισμού, όπως σημειώθηκε παραπάνω από τον Κίνσεϊ, όπου η σεξουαλική διέγερση από κλύσματα είναι γνωστή ως κλισμαφιλία, αλλά επίσης, κλύσματα ή πρωκτικές πλύσεις μπορούν, για λόγους υγιεινής, να γίνουν πριν από τον πρωκτικό αυνανισμό, εάν είναι επιθυμητό. Τα αντικείμενα που συνήθως εισάγονται περιλαμβάνουν πώμα πρωκτού, πρωκτικές χάντρες, ντίλντο, δονητές και δάχτυλα. Η εισαγωγή ξένων αντικειμένων στον πρωκτό δεν είναι χωρίς κινδύνους. Οι μη ασφαλείς μέθοδοι αυνανισμού πρωκτού προκαλούν βλάβη και πιθανή μεταφορά στο δωμάτιο επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου. Ωστόσο, ο πρωκτικός αυνανισμός μπορεί να πραγματοποιηθεί με μεγαλύτερη ασφάλεια διασφαλίζοντας ότι το έντερο αδειάζει πριν από την έναρξη, ο πρωκτός και το ορθό λιπαίνονται επαρκώς και χαλαρώνουν και ότι το αντικείμενο που εισάγεται δεν έχει πολύ μεγάλο μέγεθος. Ορισμένοι διεγέρτες πρωκτού έχουν σκόπιμα ραβδώσεις ή έχουν κυματομορφή για να ενισχύσουν την ευχαρίστηση και να προσομοιώσουν τη σεξουαλική επαφή. Η διέγερση του ορθού με ένα αντικείμενο με τραχιές άκρες ή ένα δάχτυλο (για λόγους ιατρικής διέγερσης της κινητικότητας του εντέρου ή άλλους λόγους) μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη του τοιχώματος του ορθού, ειδικά εάν το νύχι δεν έχει κοπεί. Τα λαχανικά έχουν τραχιές άκρες και μπορεί να έχουν μικροοργανισμούς στην επιφάνεια, και έτσι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μόλυνση εάν δεν απολυμανθούν πριν από τη χρήση. Μικροί τραυματισμοί που προκαλούν κάποια αιμορραγία στο ορθό ενέχουν μετρήσιμο κίνδυνο και συχνά χρειάζονται θεραπεία. Ο τραυματισμός μπορεί να περιοριστεί με τη διακοπή της διέγερσης του πρωκτού σε οποιοδήποτε σημάδι τραυματισμού, αιμορραγίας ή πόνου. Ενώ η μικρή αιμορραγία μπορεί να σταματήσει από μόνη της, άτομα με σοβαρό τραυματισμό, προβλήματα πήξης ή άλλους ιατρικούς παράγοντες μπορεί να αντιμετωπίσουν σοβαρό κίνδυνο και να χρειαστούν ιατρική φροντίδα. Η παρατεταμένη ή βαριά αιμορραγία μπορεί να υποδεικνύει μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση, καθώς το εντερικό τοίχωμα μπορεί να καταστραφεί, οδηγώντας σε εσωτερικό τραυματισμό της περιτοναϊκής κοιλότητας και περιτονίτιδα, η οποία μπορεί να είναι θανατηφόρα. Η προσεκτική χρήση εργαλείων χωρίς αιχμηρές άκρες ή τραχιές επιφάνειες ενέχει μικρότερο κίνδυνο βλάβης στο εντερικό τοίχωμα. Η θεραπεία για επίμονη ή βαριά αιμορραγία θα απαιτήσει επίσκεψη σε δωμάτιο έκτακτης ανάγκης για σιγμοειδοσκόπηση και καυτηρίαση, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω απώλεια αίματος. Εκτός από τον όγκο του αίματος που χάνεται στο ορθό, άλλες εύκολα παρατηρήσιμες ενδείξεις ότι απαιτείται επειγόντως ιατρική παρέμβαση ως αποτέλεσμα απώλειας αίματος είναι ο αυξημένος καρδιακός ρυθμός, ένα γενικό αίσθημα λιποθυμίας ή αδυναμίας και απώλεια ευχαρίστησης από την πράξη. Τα πώματα πρωκτού έχουν συνήθως μια φουσκωτή βάση για να αποφευχθεί η πλήρης εισαγωγή και θα πρέπει να απολυμαίνονται προσεκτικά πριν και μετά τη χρήση. Τα ερωτικά βοηθήματα, συμπεριλαμβανομένων των αντικειμένων για εισαγωγή από το ορθό, δεν πρέπει να μοιράζονται για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ασθένειας. Αντικείμενα όπως λαμπτήρες ή οτιδήποτε εύθραυστο όπως κεριά από γυαλί ή κερί δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια στον αυνανισμό του πρωκτού, καθώς μπορεί να σπάσουν ή να διαλυθούν, προκαλώντας εξαιρετικά επικίνδυνες ιατρικές καταστάσεις. Ορισμένα αντικείμενα μπορεί να παγιδευτούν πάνω από το κάτω παχύ έντερο και μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να αφαιρεθούν. Τέτοια ξένα σώματα δεν πρέπει να αφήνονται να παραμένουν στη θέση τους. Θα πρέπει να αναζητηθεί ιατρική βοήθεια εάν το αντικείμενο δεν βγει μόνο του. Συνιστάται άμεση βοήθεια εάν το αντικείμενο δεν είναι ειδικά σχεδιασμένο πρωκτικό βοήθημα για το ορθό, όπως ένα πώμα ή κάτι μαλακό, για παράδειγμα εάν είναι είτε πολύ σκληρό, πολύ μεγάλο, έχει προεξοχές, ελαφρώς αιχμηρές άκρες ή εάν συμβεί οποιοδήποτε ίχνος τραυματισμού (αιμορραγία, πόνος, κράμπες). Τα μικρά αντικείμενα με διαστάσεις παρόμοιες με τα μικρά κόπρανα είναι λιγότερο πιθανό να κολλήσουν σε σχέση με τα μεσαίου μεγέθους ή μεγάλα αντικείμενα, καθώς συνήθως μπορούν να αποβληθούν με την αναγκαστική κίνηση του εντέρου. Είναι πάντα πιο ασφαλές εάν ένα σημείο του αντικειμένου που μπορεί να πιαστεί παραμένει έξω από το σώμα. Η βιολογική λειτουργία του πρωκτού είναι να αποβάλλει τα εντερικά αέρια και τα κόπρανα από το σώμα. Ως εκ τούτου, στον πρωκτικό αυνανισμό, η υγιεινή είναι σημαντική. Κάποιος μπορεί να θέλει να καλύψει το πώμα πρωκτού ή άλλα αντικείμενα με ένα προφυλακτικό πριν το τοποθετήσει και στη συνέχεια να πετάξει το προφυλακτικό. Για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανή μεταφορά μικροβίων μεταξύ των σεξουαλικών συντρόφων, υπάρχουν πρακτικές ασφαλούς σεξουαλικής επαφής που συνιστώνται από επαγγελματίες υγείας. Η στοματική ή κολπική λοίμωξη μπορεί να εμφανιστεί παρόμοια με την πρακτική ass to mouth ή την πρωκτολειχία. Πρωκτικός ερωτισμός Πρωκτικές χάντρες Πρωκτικό σεξ Μασάζ προστάτη
|
Ο πρωκτικός αυνανισμός είναι η ερωτική αυτοδιέγερση του πρωκτού και του ορθού. Για τους ανθρώπους, οι κοινές μέθοδοι αυνανισμού του πρωκτού περιλαμβάνουν χειροκίνητη διέγερση του πρωκτικού ανοίγματος και την εισαγωγή αντικειμένου ή αντικειμένων. Τα αντικείμενα που εισάγονται μπορεί να είναι ένα μέρος του σώματος, όπως τα δάχτυλα ή η γλώσσα, ερωτικά βοηθήματα όπως αντικείμενα σε σχήμα φαλλού, πρωκτικές χάντρες, πώμα πρωκτού, ντίλντο, δονητές ή ειδικά σχεδιασμένα βοηθήματα για μασάζ προστάτη ή κλύσματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Μαυσωλείο του Αυγούστου
|
Το Μαυσωλείο ήταν ένα από τα πρώτα έργα που ξεκίνησε ο Αύγουστος μετά τη νίκη του στη Ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ. Ήταν κυκλικό, αποτελούμενο από διαδοχικούς ομόκεντρους κύκλους αίθριου και τούβλων, έχοντας φυτεμένα κυπαρίσσια και πιθανότατα με κωνική οροφή και κάποιο άγαλμα του Αυγούστου (δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, καθώς η αναπαράστασή του είναι ακόμη αδύνατη). Το κτήριο στηριζόταν από θόλους, που στο κάτω μέρος τους, άφηναν ελεύθερη την είσοδο προς τους τάφους. Η κεντρική είσοδος στηριζόταν από δύο δίδυμους οβελίσκους από γρανίτη και χρώματος ροζ οι οποίοι υπάρχουν μέχρι σήμερα. Ο ένας είναι στην Piazza dell’Esquilino (βορειοδυτικά της βασιλικής της Σάντα Μαρία Ματζόρε) και ο άλλος στο συντριβάνι του Quirinale. Το συνολικό μέγεθος του μνημείου ήταν διαμέτρου 90 μ. και ύψους 42 μ. ΄Ενας διάδρομος οδηγούσε από την είσοδο στο κέντρο του μαυσωλείου. Εκεί υπήρχε μια αίθουσα με τρεις κόγχες που κρατούσαν τις χρυσές λάρνακες με τις στάχτες της αυτοκρατορικής οικογένειας. Πριν τον Αύγουστο, στο μαυσωλείο θάφτηκε πρώτος ο Μάρκος Κλαύδιος Μαρκέλλος το 23 π.Χ., ο Μάρκος Αγρίππας το 12 π.Χ., ο Νέρων Κλαύδιος Δρούσος το 9 π.Χ., η Οκταβία η Νεότερη (αδερφή του Αυγούστου) το 9 ή 11 π.Χ. και οι εγγονοί και κληρονόμοι του Αυγούστου Γάιος Καίσαρας και Λεύκιος Καίσαρας. Μετά το θάνατο του Αυγούστου στο μαυσωλείο εισήχθησαν οι στάχτες της γυναίκας του Λιβίας, του Γερμανικού, της Αγριππίνας της Πρεσβύτερης, της Ιουλίας Λιβίλλας (κόρης της τελευταίας), των δύο γιων του Γερμανικού Νέρωνα και Δρούσου Καίσαρα, του Καλιγούλα, του Τιβέριου, του Δρούσου Ιούλιου Καίσαρα (γιου του Τιβέριου), του Νέρωνα Κλαύδιου Δρούσου και της Αντωνίας της Νεότερης (γονείς του Κλαύδιου), του Κλαύδιου, του Βρετανικού (γιου του Κλαύδιου) και επίσης το βαλσαμωμένο σώμα της Ποππαίας Σαβίνας (γυναίκας του Νέρωνα), οι στάχτες της Ιουλίας Δόμνας (αργότερα μεταφέρθηκε στο Μαυσωλείο του Αδριανού) και αυτές του Νέρβα, του τελευταίου αυτοκράτορα για τον οποίο άνοιξε τις πύλες του το μαυσωλείο. Το 410, κατά τη Λεηλασία της Ρώμης από τον Αλάριχο, οι Γότθοι έσπασαν τον θόλο, έκλεψαν τις λάρνακες και σκόρπισαν τις στάχτες, χωρίς όμως να καταστρέψουν τη δομή του κτηρίου (Lanciani). Στον Μεσαίωνα οι τεχνητοί τύμβοι οχυρώθηκαν και μετατράπηκαν σε φρούρια (όπως και το Μαυσωλείο του Αδριανού. που μετετράπη στο Καστέλ Σαντ'Άντζελο) και κατοικήθηκε από την Οικογένεια Κόλοννα. Μετά την καταστροφική ήττα του Κομμιούνε της Ρώμης από τον Κόμη του Τούσκουλου 1167, η οικογένεια Κόλοννα λοιδωρήθηκε και εκδιώχθηκε και η οχύρωση του μαυσωλείου καταστράφηκε. Έτσι, το μαυσωλείο ερημώθηκε στη μορφή που το βρίσκουμε σήμερα. Τον 19ο αιώνα, το μαυσωλείο χρησιμοποιήθηκε για ταυρομαχίες και αργότερα ως συναυλιακός χώρος. Η περιοχή λειτούργησε ως ενοποιημένος αρχαιολογικός χώρος για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930. σε συνδυασμό με τον γειτονικό Βωμό της Ειρήνης, που είχε μόλις ανακαινισθεί. Ο Μπενίτο Μουσολίνι οραματιζόταν το μαυσωλείο σε κεντρική θέση της νέας Ρώμης που επιθυμούσε, ώστε να τονίσει τη σχέση της αρχαίας Ρώμης με το φασιστικό καθεστώς του. Ο Μουσολίνι έβλεπε τον εαυτό του ως «αναγεννημένο Αύγουστο», που θα οδηγούσε την Ιταλία σε νέες δόξες. Dal Maso, Leonardo B., Rome of the Caesars. Bonechi: Florence, 1974. Lanciani, Rodolpho.Pagan and Christian Rome, 1892. On-line Young, Norwood., P. Barrera (rev.). Rome and Its Story. J.M. Dent & Sons Ltd: London, 1951 (original edition, 1901). Το Μαυσωλείο του Αύγουστου στο LacusCurtius
|
Το Μαυσωλείο του Αυγούστου είναι μεγάλος τάφος που έχτισε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος το 28 π.Χ. στο Πεδίον του Άρεως της Ρώμης, στην Ιταλία. Το μαυσωλείο βρίσκεται σήμερα στην πλατεία Piazza Augusto Imperatore και είναι κλειστό στους τουρίστες. Το πέρασμα του χρόνου και η αμέλεια έχουν απογυμνώσει τα ερείπια σε μεγάλο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά, το κτίσμα παραμένει εντυπωσιακό ορόσημο εντός του Πεδίου του Άρεως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%89%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Blackburn Botha
|
Τον Σεπτέμβριο του 1935 το Υπουργείο Αεροπορίας εξέδωσε την απαίτηση Μ.15/35 για ένα τριθέσιο δικινητήριο αναγνωριστικό/τορπιλοπλάνο βομβαρδιστικό. Κατατέθηκαν προτάσεις εκ των οποίων δύο, το Botha της Blackburn και το Beaufort της Bristol έγιναν δεκτές από την αεροπορία. Και τα δύο προωθούνταν από κινητήρες Bristol Perseus των 850 hp. Το Υπουργείο με αναθεωρημένη απαίτησή του (Μ.10/36) ζήτησε το πλήρωμα να είναι τετραμελές, με συνέπεια να αυξηθεί το βάρος και των δύο αεροσκαφών.Συνέπεια αυτού ήταν η ανάγκη εγκατάστασης ισχυρότερων κινητήρων. Ενώ η Bristol εγκατέστησε τους ισχυρούς κινητήρες Taurus των 1130 hp, στην Blackburn δόθηκαν οι ανεπαρκείς κινητήρες Perseus X των 880 hp.Το Υπουργείο Αεροπορίας παρήγγειλε 442 Botha το 1936 καθώς και σημαντικό αριθμό Beaufort. Το πρωτότυπο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 28 Δεκεμβρίου 1938. Η παραγωγή του ξεκίνησε στο εργοστάσιο της Blackburn στο Brough καθώς και στο νέο εργοστάσιο της εταιρίας στο Dumbarton. Η συνολική παραγωγή ανήλθε στις 382 και 200 μονάδες αντίστοιχα. Οι επιχειρησιακές δοκιμές έδειξαν ότι το αεροσκάφος αντιμετώπιζε πολλά σημαντικά προβλήματα: δεν είχε καλή πλευρική σταθερότητα και το πλήρωμα δεν μπορούσε να δει πίσω ή στα πλάγια εξ αιτίας της θέσης των κινητήρων, γεγονός που το καθιστούσε ακατάλληλο σαν αναγνωριστικό. Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα ήταν ίσως οι ανεπαρκείς επιδόσεις του, που οφείλονταν στους κινητήρες Perseus που δεν παρείχαν επαρκή ισχύ. Παρόλο που το αεροσκάφος πέρασε με επιτυχία τις δοκιμές αεροτορπιλισμού και πόντισης ναρκών, αποφασίστηκε τελικά να εξοπλιστούν με τον τύπο μονάχα τέσσερις σμηανρχίες τακτικής αναγνώρισης, που μέχρι τότε επιχειρούσαν με Avro Anson, αντί οι μονάδες τορπιλοπλάνων όπως προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός.Τον Ιούνιο του 1940 παρέλαβε τον τύπο η πρώτη μονάδα, το Νο. 608 Σμήνος της RAF (No. 608 Squadron RAF). Το Νο. 608 ήταν τελικά το μόνο που χρησιμοποίησε τον τύπο επιχειρησιακά. Σε αυτές τις αποστολές, που έλαβαν χώρα τον Αύγουστο του 1940, μετέφεραν συνήθως τρεις ανθυποβρυχιακές βόμβες των 50 kg καθώς και δύο βόμβες γενικής χρήσης των 100 kg. Τα Botha είχαν ανεπαρκείς επιδόσεις και ήταν ασταθή. Πολλά χάθηκαν σε ατυχήματα, ενώ ήταν εμφανές ότι η αεροδυναμική και το προωστικό σύστημα του αεροσκάφους απαιτούσαν επανασχεδιασμό. Σύντομα αποφασίστηκε η απόσυρση του τύπου από τις μονάδες πρώτης γραμμής και η χρήση του σαν εκπαιδευτικό, κάτι που είχε σαν συνέπεια να συμβούν πολλά ακόμα ατυχήματα. Μερικά χρησιμοποιήθηκαν για την ρυμούλκηση ιπτάμενων στόχων. Τελικά όσα είχαν απομείνει αποσύρθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1944. Botha Mk IΤετραθέσιο αναγνωριστικό και τορπιλοπλάνο βομβαρδιστικό.Botha TT Mk IΑεροσκάφος ρυμούλκησης ιπτάμενων στόχων. ΠολωνίαΠολωνικές αεροπορικές δυνάμεις υπό βρετανικό έλεγχοΗνωμένο ΒασίλειοRAF Bristol Beaufort Air Transport Auxiliary Ferry Pilots Notes (reproduction έκδοση). Yorkshire Air Museum. 1996. ISBN 0-9512379-8-5. Hayward, Roger (February 2013). «Database: Blackburn Botha». Aeroplane 41 (2): pp. 69–85. ISSN 0143-7240. Jackson, A.J. (1968). Blackburn Aircraft since 1909. London: Putnam & Company Ltd. ISBN 0-370-00053-6. Mason, Francis K. (1994). The British Bomber since 1914. London: Putnam & Company Ltd. ISBN 0-85177-861-5. Mondey, David (1994). The Hamlyn Concise Guide to British Aircraft of World War II. London: Aerospace Publishing. ISBN 1-85152-668-4. Wixey, Ken (1997). Forgotten Bombers of the Royal Air Force. Arms & Armour Press. ISBN 1-85409-306-1.
|
Το Blackburn B.26 Botha ήταν βρετανικό τετραθέσιο αναγνωριστικό και τορπιλοπλάνο βομβαρδιστικό αεροσκάφος που ανέπτυξε η Blackburn στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Ήταν ανταγωνιστικό του Bristol Beaufort και εντάχθηκε σε υπηρεσία με την RAF το 1939. Σε αντίθεση με το Beaufort είχε ανεπαρκείς επιδόσεις και σύντομα αποσύρθηκε από τις μονάδες πρώτης γραμμής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Blackburn_Botha
|
Ναζαρηνή Σχολή
|
Το 1809, έξι σπουδαστές της Ακαδημίας της Βιέννης δημιούργησαν έναν καλλιτεχνικό συνεταιρισμό στη Βιέννη με την ονομασία «Αδελφότητα του Αγίου Λουκά» (Lukasbund), ακολουθώντας ένα σύνηθες όνομα για μεσαιωνικές καλλιτεχνικές συντεχνίες. Το 1810 τέσσερις από αυτούς, οι Johann Friedrich Overbeck, Franz Pforr, Ludwig Vogel και Johann Konrad Hottinger μετακόμισαν στη Ρώμη, όπου κατέλαβαν το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του San Isidoro. Συνοδεύτηκαν από τους Philipp Veit, Peter von Cornelius, Julius Schnorr von Carolsfeld, Friedrich Wilhelm Schadow και μια χαλαρή ομάδα άλλων γερμανόφωνων καλλιτεχνών. Συναντήθηκαν με τον αυστριακό ρομαντικό καλλιτέχνη τοπίων Joseph Anton Koch (1768–1839) που έγινε ανεπίσημος δάσκαλος της ομάδας. Το 1827 προσχώρησε και ο Joseph von Führich (1800 – 1876) (εικόνα πάνω δεξιά). Το κύριο κίνητρο των Ναζαρηνών ήταν μια αντίδραση ενάντια στον Νεοκλασικισμό και στη κατεστημένη καλλιτεχνική εκπαίδευση του ακαδημαϊκού συστήματος. Ήλπιζαν να επιστρέψουν σε μια τέχνη που να ενσαρκώνει πνευματικές αξίες και αναζήτησαν έμπνευση σε καλλιτέχνες του ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης Αναγέννησης, απορρίπτοντας αυτό που θεωρούσαν ως επιφανειακή δεξιοτεχνία της νεότερης τέχνης. Στη Ρώμη, η ομάδα ζούσε ημι-μοναστική ζωή, ως τρόπο αναδημιουργίας του εργαστηρίου του μεσαιωνικού καλλιτέχνη. Τα θρησκευτικά θέματα κυριαρχούσαν στην παραγωγή τους και δύο μεγάλες επιτροπές τους επέτρεψαν να επιχειρήσουν μια αναβίωση της μεσαιωνικής τέχνης της τοιχογραφίας. Δύο σειρές τοιχογραφιών ολοκληρώθηκαν στη Ρώμη για το Casa Bartholdy (1816–17, μεταφέρθηκε στην Alte Nationalgalerie στο Βερολίνο) και το Casino Massimo (1817–29), και απέκτησαν διεθνή προσοχή για το έργο των «Ναζαρηνών». Ωστόσο, μέχρι το 1830 όλοι εκτός από τον Overbeck είχαν επιστρέψει στη Γερμανία και η ομάδα είχε διαλυθεί. Πολλοί Ναζαρηνοί έγιναν δάσκαλοι με επιρροή σε γερμανικές ακαδημίες τέχνης. Το πρόγραμμα των Ναζαρηνών — η υιοθέτηση της έντιμης έκφρασης στην τέχνη και η έμπνευση των καλλιτεχνών πριν τον Ραφαήλ — άσκησε σημαντική επιρροή στους Προραφαηλίτες στη Γερμανία και στην Αγγλία. Επηρέασαν επίσης άμεσα τους Βρετανούς καλλιτέχνες William Dyce, Frederick Leighton και Ford Madox Brown. Mitchell Benjamin Frank. Romantic Painting Redefined: Nazarene Tradition and the Narratives of Romanticism. Ashgate Publishing, 2001; (ISBN 0-7546-0477-2) Cordula Grewe. "Painting the Sacred in the Age of German Romanticism." Aldershot: Ashgate Books, 2009. Lionel Gossman. "Making of a Romantic Icon: The Religious Context of Friedrich Overbeck's 'Italia und Germania'." American Philosophical Society, 2007. (ISBN 0-87169-975-3). [1] Lionel Gossman. "Unwilling Moderns: The Nazarene Painters of the Nineteenth Century" in Nineteenth-Century Art Worldwide – Volume 2, Issue 3, Autumn 2003. Nazarenes in the "History of Art" Αρχειοθετήθηκε 2022-10-22 στο Wayback Machine.
|
Το επίθετο «Ναζαρηνοί» υιοθετήθηκε από μια ομάδα Γερμανών ρομαντικών ζωγράφων των αρχών του 19ου αιώνα που στόχευαν στην αναζωογόνηση της πνευματικότητας στην τέχνη. Το όνομα προήλθε από έναν χλευαστικό προσωνύμιο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους λόγω της επιρροής τους από έναν βιβλικό τρόπο ένδυσης και κόμμωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE
|
Ανακύκλωση γυαλιού
|
Για να είναι δυνατή η χρήση εξωτερικού υαλοθραύσματος στην παραγωγή, θα πρέπει να αφαιρούνται όσο το δυνατόν περισσότερο τυχόν ρυπαντές. Τυπικές μολύνσεις είναι: Οργανικές: χαρτί, πλαστικά, καπάκια, δαχτυλίδια, φύλλα PVB για επίπεδο γυαλί Ανόργανες: πέτρες, κεραμικά, πορσελάνες Μέταλλα: Σιδηρούχα και μη σιδηρούχα μέταλλα Ανθεκτικό στη θερμότητα γυαλί και γυαλί μολύβδουΤο ανθρώπινο δυναμικό ή τα μηχανήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διαφορετικά στάδια καθαρισμού. Δεδομένου ότι λιώνουν σε υψηλότερες θερμοκρασίες από το γυαλί, ο διαχωρισμός των ανόργανων ουσιών, η αφαίρεση του ανθεκτικού στη θερμότητα γυαλιού και του γυαλιού μολύβδου είναι κρίσιμη. Στις σύγχρονες εγκαταστάσεις ανακύκλωσης, χρησιμοποιούνται συστήματα στεγνωτηρίου και μηχανήματα οπτικής διαλογής. Το υλικό εισόδου θα πρέπει να έχει μέγεθος και να καθαρίζεται, για την υψηλότερη απόδοση στην αυτόματη ταξινόμηση. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότεροι από ένας διαλογέας ελεύθερης πτώσης ή μεταφορικής ταινίας, ανάλογα με τις απαιτήσεις της διαδικασίας. Διαφορετικά χρώματα μπορούν να ταξινομηθούν από μηχανές οπτικής διαλογής. Τα γυάλινα μπουκάλια και τα βάζα είναι απεριόριστα ανακυκλώσιμα. Η χρήση ανακυκλωμένου γυαλιού στην κατασκευή, εξοικονομεί πρώτες ύλες και μειώνει την κατανάλωση ενέργειας. Επειδή η χημική ενέργεια που απαιτείται για την τήξη των πρώτων υλών έχει ήδη δαπανηθεί, η χρήση του υαλοθραύσματος μπορεί να μειώσει σημαντικά την κατανάλωση ενέργειας, σε σύγκριση με την κατασκευή νέου γυαλιού από πυρίτιο (SiO2 ), ανθρακικό νάτριο (Na2CO3 ) και ασβέστη (CaCO3). Το γυαλί ανθρακικού νατρίου από παρθένες πρώτες ύλες απαιτεί θεωρητικά περίπου 2.671 GJ/τόνο σε σύγκριση με 1.886 GJ/τόνο για να λιώσει 100% υαλοθραύσματος. Κατά γενικό κανόνα, κάθε αύξηση κατά 10% στη χρήση των υφασμάτων, έχει ως αποτέλεσμα εξοικονόμηση ενέργειας 2–3 τοις εκατό στη διαδικασία τήξης, με θεωρητικό μέγιστο δυναμικό εξοικονόμησης ενέργειας 30%. Κάθε μετρικός τόνος (1.000kg) απορριμμάτων γυαλιού, που ανακυκλώνονται σε νέα αντικείμενα, εξοικονομούν 315 κιλά διοξειδίου του άνθρακα, από την απελευθέρωσή του στην ατμόσφαιρα, κατά την κατασκευή νέου γυαλιού. Η χρήση του ανακυκλωμένου γυαλιού, ως αδρανές στο σκυρόδεμα, έχει γίνει δημοφιλής, με μεγάλης κλίμακας έρευνα για αυτήν την εφαρμογή να διεξάγεται στο Πανεπιστήμιο Columbia, στη Νέα Υόρκη. Το ανακυκλωμένο γυαλί ενισχύει σημαντικά την αισθητική εμφάνιση του σκυροδέματος. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι το σκυρόδεμα που κατασκευάζεται με αδρανή από ανακυκλωμένο γυαλί, έχει καλύτερη μακροχρόνια αντοχή και καλύτερη θερμομόνωση, λόγω των θερμικών ιδιοτήτων των υαλοθραυσμάτων. Το γυαλί που δεν ανακυκλώνεται, αλλά θρυμματίζεται, μειώνει τον όγκο των απορριμμάτων, που αποστέλλονται στους χώρους υγειονομικής ταφής απορριμμάτων (Χ.Υ.Τ.Α.). Τα απορρίμματα γυαλιού μπορούν επίσης να κρατηθούν μακριά από τους χώρους υγειονομικής ταφής, χρησιμοποιώντας τα για αδρανή οδοστρώματος. Άλλες χρήσεις του ανακυκλωμένου γυαλιού περιλαμβάνουν: Μονωτικά προϊόντα από υαλοβάμβακα Παραγωγή κεραμικών sanitary ware Ως ροή στην κατασκευή τούβλων Astroturf Εφαρμογές στη γεωργία και το τοπίο, όπως το top dressing, το υλικό της ριζικής ζώνης ή η άμμος αποθήκης γκολφ Πάγκοι από ανακυκλωμένο γυαλί Ως μέσα φιλτραρίσματος νερού ΛειαντικάΤα μικτά ρεύματα αποβλήτων μπορούν να συλλέγονται από εγκαταστάσεις ανάκτησης υλικών ή συστήματα μηχανικής βιολογικής επεξεργασίας. Ορισμένες εγκαταστάσεις μπορούν να ταξινομήσουν τις μικτές ροές απορριμμάτων σε διαφορετικά χρώματα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρο-οπτικές μονάδες διαλογής.
|
Η ανακύκλωση γυαλιού είναι η επεξεργασία απορριμμάτων γυαλιού σε χρησιμοποιήσιμα προϊόντα. Το γυαλί που είναι θρυμματισμένο και έτοιμο να λιώσει ξανά, ονομάζεται υαλόθραυσμα. Υπάρχουν δύο τύποι υαλοθραυσμάτων: οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί. Τα εσωτερικά υαλοθραύσματα αποτελείται από ελαττωματικά προϊόντα, που ανιχνεύονται και απορρίπτονται από μια διαδικασία ποιοτικού ελέγχου, κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής διαδικασίας παραγωγής γυαλιού, μεταβατικών φάσεων των αλλαγών του προϊόντος (όπως αλλαγές πάχους και χρώματος) και περικοπών παραγωγής. Τα εξωτερικά υαλοθραύσματα είναι απορρίμματα γυαλιού, που έχουν συλλεχθεί ή υποστεί επανεπεξεργασία, με σκοπό την ανακύκλωση. Τα εξωτερικά υαλοθραύσματα (που μπορεί να είναι πριν ή μετά τον καταναλωτή) ταξινομείται ως απόβλητο. Για να ανακυκλωθούν, τα απορρίμματα γυαλιού πρέπει να καθαριστούν από τη μόλυνση. Στη συνέχεια, ανάλογα με την τελική χρήση και τις τοπικές δυνατότητες επεξεργασίας, μπορεί επίσης να πρέπει να διαχωριστεί σε διαφορετικά μεγέθη και χρώματα. Πολλοί ανακυκλωτές συλλέγουν διαφορετικά χρώματα γυαλιού χωριστά, αφού το γυαλί διατηρεί το χρώμα του και μετά την ανακύκλωση. Τα πιο κοινά χρώματα που χρησιμοποιούνται για τα δοχεία καταναλωτών είναι το διαφανές (πυρόλιθο) γυαλί, το πράσινο γυαλί και το καφέ (κεχριμπαρένιο) γυαλί. Το γυαλί είναι ιδανικό για ανακύκλωση, καθώς κανένα από τα υλικά δεν αλλοιώνεται από την κανονική χρήση. Πολλά σημεία συλλογής έχουν ξεχωριστούς κάδους για διαφανές (πυρόλιθο), πράσινο και καφέ (κεχριμπαρένιο). Οι επανεπεξεργαστές γυαλιού, που σκοπεύουν να κατασκευάσουν νέα γυάλινα δοχεία, απαιτούν διαχωρισμό, με βάση το χρώμα, επειδή το γυαλί τείνει να διατηρεί το χρώμα του μετά την ανακύκλωση. Εάν το ανακυκλωμένο γυαλί δεν πρόκειται να γίνει περισσότερο γυαλί ή εάν ο επανεπεξεργαστής γυαλιού χρησιμοποιεί νεότερο εξοπλισμό οπτικής διαλογής, ενδέχεται να μην απαιτείται διαχωρισμός, με βάση το χρώμα, στο σημείο συλλογής. Το ανθεκτικό στη θερμότητα γυαλί, όπως το Pyrex ή το βοριοπυριτικό γυαλί, δεν πρέπει να αποτελεί μέρος του ρεύματος ανακύκλωσης γυαλιού, επειδή ακόμη και ένα μικρό κομμάτι τέτοιου υλικού θα αλλάξει το ιξώδες του ρευστού στον κλίβανο κατά την επανατήξη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D
|
T-55A
|
Η Σοβιετική Ένωση, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βελτίωσε το φημισμένο Τ-34 και ανέπτυξε ένα νέο μέσο άρμα μάχης που μπορούσε να παραχθεί σε τεράστια κλίμακα. Αργότερα, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, οι μεγάλοι αριθμοί του νέου άρματος θα αποτελούσαν το βασικό πλεονέκτημα των Σοβιετικών απέναντι στην τεχνολογική ανωτερότητα των δυτικών τεθωρακισμένων. Το 1944, η Σοβιετική Ένωση σχεδίασε ως βελτιωμένη έκδοση του φημισμένου T-34 ένα νέο άρμα με την ονομασία T-44, και το παρήγαγε από το 1945 έως το 1949. Οι βασικές του καινοτομίες ήταν ότι χρησιμοποιούσε ανάρτηση με αντιστρεπτικές ράβδους και ότι είχε ένα νέο κινητήρα, σε εγκάρσια θέση. Το νέο αυτό μοντέλο, όμως, δεν αποδείχθηκε αρκετά αξιόπιστο. Ως εξέλιξη του T-44 εμφανίστηκε το T-54, το πρωτότυπο του οποίου ολοκληρώθηκε το 1945. Η παραγωγή του ξεκίνησε δύο χρόνια αργότερα, στο εργοστάσιο του Χαρκόβου, στην Ουκρανία. Παράλληλα με το T-54, που σχεδιάστηκε υπό την καθοδήγηση των τεχνικών της εταιρείας αρμάτων Malyshev, μια άλλη ομάδα σχεδιαστών ανέπτυξε το T-55 (Obiekt 137 ή B-40) στο εργοστάσιο του Νίζνι Τάγκιλ. Ο ανταγωνισμός διαφόρων σχεδιαστικών ομάδων ήταν μια συνηθισμένη πρακτική για την εξέλιξη των σοβιετικών αρμάτων. Αργότερα, οι υπεύθυνοι της Malyshev εκπόνησαν τα σχέδια για τα άρματα T-62, T-72 και T-90. Το T-55 έχει κλασική διαρρύθμιση, με τον κινητήρα στο πίσω μέρος του σκάφους και τον πύργο στο κέντρο. Ο εσωτερικός χώρος είναι, μάλλον, περιορισμένος, καθώς η άνεση του πληρώματος δεν φαίνεται να αποτέλεσε έναν από τους βασικούς στόχους των σχεδιαστών. Στο εμπρός αριστερό μέρος βρίσκεται η θέση του οδηγού, ενώ ο χώρος στα δεξιά του χρησιμοποιείται για την αποθήκευση ενός μέρους των πυρομαχικών του πυροβόλου, των μπαταριών και ενός βοηθητικού ρεζερβουάρ καυσίμων. Τέλος, το Τ-55 παρείχε τη δυνατότητα ΡΒΧΠ προστασίας στο πλήρωμα, όπως και αρκετά ακόμα άρματα της ψυχροπολεμικής περιόδου. Το T-55A ήταν ένας από τους τύπους αρμάτων που έλαβαν μέρος στη σοβιετική εισβολή (ή εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας) στην Τσεχοσλοβακία μετά την εξέγερση που έμεινε γνωστή ως η "Άνοιξη της Πράγας" τον Αύγουστο του 1968. Ήταν βαμμένο με το χαρακτηριστικό σκούρο πράσινο χρώμα των σοβιετικών αρμάτων και στην οροφή του πύργου υπάρχει ο λευκός σταυρός αεροπορικής αναγνώρισης που χρησιμοποιήθηκε στην επιχείρηση αυτή. Στα πλευρά του πύργου, ευανάγνωστοι αριθμοί υποδήλωναν τη μονάδα στην οποία ανήκει το άρμα, δηλαδή το σώμα των τεθωρακισμένων. Επίσημα στοιχεία σχετικά με την παραγωγή του T-54 και του T-55 δεν έχουν δημοσιοποιηθεί. Ο συνολικός αριθμός τους, όμως, εκτιμάται στα 50.000 περίπου άρματα, όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση, όπου πιστεύεται πως παρέμειναν σε παραγωγή έως το 1981, αλλά και σε χώρες όπως η Τσεχοσλοβακία, η Κίνα (T-59) και η Πολωνία. Το άρμα χρησιμοποιείται σε περισσότερες από 60 χώρες σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων: Αφγανιστάν (700), Αλβανία (400), Αλγερία (288), Αγκόλα (400), Βουλγαρία (1.000), Βόρεια Κορέα (1.175, μαζί με 175 T-59), Κούβα (1.100), Αίγυπτος (1.100), Αιθιοπία (300), Ινδία (700), Ιράν (500), Ιράκ (1.000), Ισραήλ (200), Λίβανος (212), Λιβύη (1.600), Μογγολία (370), Νικαράγουα (127), Περού (275), Πολωνία (262), Ρωσία (1.200), Συρία (2.000), Ουγγαρία (505), Ουκρανία (149), Βιετνάμ (350), Υεμένη (450), και Σερβία (700). Πυροβόλο: Το πυροβόλο D-10T2S των 100 χλστ. διαθέτει ενσωματωμένο απαγωγέα καπνού στην κάννη και σύστημα σταθεροποίησης σε δύο άξονες. Το άρμα μετέφερε 43 βλήματα αναχορηγία. Φανοί: Ένας από τους φανούς διαθέτει κάλυμμα συσκότισης. Στα δεξιά του υπάρχει ένας μικρός προβολέας υπερύθρων FG-10R για τον οδηγό. Προβολέας: Ο προβολέας υπέρυθρων OU-3 διευκολύνει τον εντοπισμό στόχων σε νυχτερινές μάχες. Διόπτρα: Ο αρχηγός του άρματος διαθέτει διόπτρα TPK-1 και ο σκοπευτής διόπτρα TSh 2-22. Και οι δύο είναι τοποθετημένες μπροστά από τις θυρίδες. Πολυβόλο: Το αντιαεροπορικό M1938 DShK των 12,7 χλστ. είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό και εναντίον επίγειων στόχων, με ταχυβολία 550 βολές/λεπτό. Εξάτμιση: Η εξάτμιση καυσαερίων με το μεγάλο άνοιγμα βρίσκεται πίσω, στο αριστερό φτερό. Ρεζερβουάρ: Τα δύο πρόσθετα ρεζερβουάρ καυσίμου στο πίσω μέρος χωρούν 300 λίτρα το καθένα. Αυξάνεται, έτσι, σημαντικά η αυτονομία του άρματος. Ερπύστριες: Οι φαρδιές ερπύστριες αποτελούνται από 89 μεταλλικά πέδιλα, χωρίς ελαστικά πέλματα. Στα τελευταία μοντέλα αντικαταστάθηκαν από τις ερπύστριες του T-72, επίσης χωρίς πέλματα. Σύστημα κίνησης: Οι αναρτήσεις επιτρέπουν την υπέρβαση κάθετων εμποδίων 80 εκ., τη διέλευση πάνω από ορύγματα 270 εκ. και υδάτινα κωλύματα 140 εκ. Με αναπνευστήρα, το άρμα μπορεί να καταδυθεί σε βάθος μεγαλύτερο από 5 μέτρα. Εργαλειοθήκη: Στα φτερά υπάρχουν αρκετά δοχεία καυσίμου και κιβώτια για τα σύνεργα καθαρισμού του πυροβόλου, εργαλεία, ανταλλακτικοί λαμπτήρες κλπ. Πλήρωμα: 4 άτομα Βάρος: 36.000 κιλά Μήκος: 6,45 μ. Ύψος: 2,40 μ. Πλάτος: 3,27 μ. Κινητήρας: V-55A ντίζελ υδρόψυκτος, 12κύλινδρος σε V, ισχύος 580 ίππων στις 2.000 στροφές ανά λεπτό Χωρητικότητα καυσίμου: 960 λίτρα Μέγιστη ταχύτητα (σε δρόμο): 50 χλμ/ώρα Μέγιστη ταχύτητα (εκτός δρόμου): 30 χλμ./ώρα Αυτονομία: 500 χλμ. Κύριος οπλισμός: ένα πυροβόλο D-10T2S των 100 χλστ. Δευτερεύων οπλισμός: ένα πολυβόλο PKT των 7,62 χλστ. και ένα DShK των 12,7 χλστ. Μέγιστη μετωπική θωράκιση: 99 χλστ. Πλευρική θωράκιση σκάφους: 20-79 χλστ. Θωράκιση πύργου: 203 χλστ. http://www.kotsch88.de/f_t-55am2.htm Panzertechnik im Detail, T-55AM2 mit Feuerleitanlage KLADIVO http://www.kotsch88.de/f_t-55am.htm Panzertechnik im Detail, T-55AM mit Feuerleitanlage VOLNA http://www.enemyforces.com/apc/btrt.htm Αρχειοθετήθηκε 2008-07-20 στο Wayback Machine.
|
Το T-55A ήταν ένα σοβιετικό άρμα μάχης της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου. Η παραγωγή του ξεκίνησε λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σταμάτησε το 1981. Το 1944 η ΕΣΣΔ αποφάσισε ότι ήταν καιρός να βελτιώσει το πιο φημισμένο άρμα της, το εξαιρετικό Τ-34. Δημιουργήθηκε, έτσι, το T-44 και στη συνέχεια, μεταξύ του 1945 και του 1949, ακολούθησαν δύο πιο εξελιγμένες εκδόσεις, το T-54 και έπειτα το T-55. Οι σημαντικότερες καινοτομίες σε σχέση με το T-34 αφορούσαν τη χρήση της ανάρτησης με αντιστρεπτικές ράβδους και την τοποθέτηση ενός νέου κινητήρα σε εγκάρσια θέση. Κατά τα άλλα, το T-55 διατήρησε την παραδοσιακή διαρρύθμιση των σοβιετικών αρμάτων με τον κινητήρα στο πίσω μέρος και τον πυργίσκο στο κέντρο του σκάφους. Ο κινητήρας ήταν ένας 12κύλινδρος V των 580 ίππων. Ο πυργίσκος ήταν χυτευτός και φιλοξενούσε τον αρχηγό στο κέντρο, τον σκοπευτή στα αριστερά και τον πυροβολητή στα δεξιά, σε έναν αρκετά περιορισμένο χώρο, χαρακτηριστικό όλων των σοβιετικών αρμάτων. Ο βασικός οπλισμός περιλάμβανε ένα πυροβόλο D-10T2S των 100 χλστ. με αντιαρματικά διατρητικά βλήματα κινητικής ενέργειας και κοίλης γόμωσης, που μπορούσαν να διαπεράσουν θωράκιση ομοιογενούς χάλυβα πάχους έως 380 χλστ. Η ταχυβολία έφτανε τα τέσσερα βλήματα το λεπτό. Ως δευτερεύοντα οπλισμό, το T-55 διέθετε ένα συζυγές πολυβόλο των 7,62 χλστ. Οι ερπύστριες ήταν εξ ολοκλήρου μεταλλικές, χωρίς ελαστικά πέλματα. Το T-55 χρησιμοποιήθηκε σε πολλές χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και αδέσμευτων, και αναβαθμίστηκε στην Αίγυπτο, τη Φινλανδία, την Ινδία, το Ιράκ και το Ισραήλ. Στη Ρωσία κυκλοφόρησαν μοντέλα με νέο κινητήρα, πρόσθετη θωράκιση και καλύτερο σύστημα ελέγχου πυρός, το οποίο επέτρεπε την εκτόξευση αντιαρματικών πυραύλων Bastion μέσα από το πυροβόλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/T-55A
|
Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία
|
Στους σκοπούς της Βασιλικής Αεροναυτικής Εταιρείας περιλαμβάνονται: η υποστήριξη και διατήρηση υψηλών επαγγελματικών προτύπων στην αεροδιαστημική πειθαρχία, η παροχή μοναδικής πηγής εξειδικευμένων πληροφοριών και τοπικών φόρουμ για την ανταλλαγή ιδεών και η εξάσκηση επιρροής στα ενδιαφέροντα της αεροδιαστημικής στο δημόσιο και τον βιομηχανικό τομέα.Τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας βρίσκονται στο Λονδίνο, του Ηνωμένου Βασιλείου. The Journal of the Royal Aeronautical Society: ISSN 0368-3931 (1923–1967) The Aeronautical Quarterly: (1949-1983) Aerospace: (1969-1997) Aerospace International: ISSN 1467-5072 (1997 - 2013) The Aerospace Professional: (1998 - 2013) The Aeronautical Journal: ISSN 0001-9240 (1897 έως σήμερα) The Journal of Aeronautical History: (2011 έως σήμερα) AEROSPACE: ISSN 2052-451X (2013 έως σήμερα) Οι κλάδοι είναι τα περιφερειακά σώματα της Εταιρείας. Παρέχουν οφέλη για τα μέλη καθώς και μια παγκόσμια πλατφόρμα για τη διάδοση πληροφοριών της αεροδιαστημικής. Υπάρχουν κλάδοι σε αρκετές πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και σε άλλες χώρες.Τα παραρτήματα της Εταιρείας έχουν δημιουργηθεί σε χώρες και περιοχές που μπορούν να διατηρήσουν αρκετούς κλάδους. Τα παραρτήματα λειτουργούν με μεγάλο βαθμό αυτονομίας, είναι υπεύθυνα για το δικό τους δίκτυο κλάδων, την εγγραφή μελών, τα επίπεδα συνδρομών και τα προγράμματα διάσκεψης και διαλέξεων.Ομάδες ειδικών που καλύπτουν όλες τις πτυχές της αεροναυπηγικής βιομηχανίας υπάρχουν κάτω από τη γενική ομπρέλα της Εταιρείας, με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τόσο των ερασιτεχνών όσο και των επαγγελματιών του κλάδου.Η αποστολή των Ομάδων είναι να εξετάσουν σημαντικές εξελίξεις στον τομέα τους και να προσπαθήσουν να το επιτύχουν μέσω διασκέψεων και διαλέξεων, με στόχο την τόνωση του διαλόγου και τη διευκόλυνση της δράσης σε βασικά ζητήματα της βιομηχανίας, προκειμένου να προβληματιστούν και να ανταποκριθούν στη συνεχή καινοτομία και πρόοδο στην αεροπορία. Οι Ομάδες λειτουργούν επίσης ως σημεία εστιάσης για όλες τις έρευνες που απευθύνονται στην Εταιρεία σχετικά με το εξειδικευμένο θέμα τους, δημιουργώντας μια κρίσιμη διεπαφή μεταξύ της Εταιρείας και του κόσμου γενικότερα. Η Εταιρεία ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1866 με την ονομασία «Αεροναυτική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας» και αποτελεί την παλαιότερη αεροναυτική εταιρεία στον κόσμο. Στα πρώτα μέλη της συγκαταλέγονται οι Τζέιμς Γκλέισερ, Φράνσις Ουένχαμ, ο δούκας του Άρτζυλ και ο Φρέντερικ Μπρίρι. Την πρώτη χρονιά, υπήρχαν 65 μέλη, στο τέλος της δεύτερης 91, και τον τρίτο χρόνο 106 μέλη. Ετήσιοι απολογισμοί εκδιδόταν τις πρώτες δεκαετίες. Το 1868 η Εταιρεία διοργάνωσε μια μεγάλη έκθεση στο Κρύσταλ Πάλας του Λονδίνου με 78 συμμετοχές. Εκεί εκτέθηκε η ατμομηχανή του Τζον Στρινγκφέλοου. Η Εταιρεία χρηματοδότησε την κατασκευή της πρώτης αεροδυναμικής σήραγγας το 1870-71 από τους Ουένχαμ και Μπράουνινγκ.Το 1918, η ονομασία της οργάνωσης άλλαξε σε Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία.Το 1923 το κύριο περιοδικό της μετονομάστηκε από The Aeronautical Journal σε The Journal of the Royal Aeronautical Society και το 1927 συγχωνεύθηκε με το Institution of Aeronautical Engineers Journal.Το 1940, η Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία ανταποκρίθηκε στην ανάγκη για επέκταση της βιομηχανίας αεροσκαφών για τις ανάγκες του πολέμου. Η Εταιρεία δημιούργησε ένα Τεχνικό Τμήμα για να συγκεντρώσει όλες τις διαθέσιμες γνώσεις και να τις παρουσιάσει σε μια έγκυρη και προσιτή μορφή – ένα εργαλείο εργασίας για μηχανικούς που μπορεί να προέρχονταν από άλλες βιομηχανίες και δεν διέθεταν τις εξειδικευμένες γνώσεις που απαιτούνταν για το σχεδιασμό αεροσκαφών. Το τεχνικό τμήμα έγινε γνωστό ως Μονάδα Δεδομένων Μηχανικών Επιστημών (Engineering Sciences Data Unit, ESDU) και τελικά έγινε ξεχωριστή οντότητα στη δεκαετία του 1980.Το 1987 η «Εταιρεία Πιστοποιημένων Μηχανικών Αεροσκαφών και Τεχνολόγων», που προηγουμένως ονομαζόταν «Εταιρεία Πιστοποιημένων Μηχανικών Αεροσκαφών» ενσωματώθηκε στη Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία. Η εταιρεία διαθέτει πλέον πάνω από 22.500 μέλη και έχει αποκτήσει διεθνή αναγνώριση. Οι ακόλουθοι έχουν υπηρετήσει ως πρόεδροι της Βασιλικής Αεροναυτικής Εταιρείας: Ο Κιθ Μανς ήταν Γενικός Διευθυντής την περίοδο 1998-2009. Εκτός από την απονομή της κατάστασης μέλους της Βασιλικής Αεροναυτικής Εταιρείας (FRAeS), η Εταιρεία απονέμει πολλά άλλα μετάλλια και βραβεία. Σε αυτά περιλαμβάνονται χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο απονεμήθηκε το 1909 στους αδελφούς Ράιτ. Παρόλο που η απονομή περισσότερων από ένα μεταλλίων ετησίως είναι ασυνήθιστη (σε κάθε μία από τις τρεις βαθμίδες), από το 2004 η Εταιρεία απονέμει επίσης ανά τακτά χρονικά διαστήματα ομαδικά μετάλλια (Χρυσό, Αργυρό και Χάλκινο) για εξαιρετικές ή πρωτοποριακές ομαδικές εργασίες στον τομέα της αεροναυτικής έρευνας και ανάπτυξης. Άλλα βραβεία που έχουν απονεμηθεί είναι το Αναμνηστικό Βραβείο R. P. Alston για αναπτύξεις στις δοκιμές πτήσεων, το βραβείο Edward Busk για την εφαρμοσμένη αεροδυναμική, το μετάλλιο Wakefield για την πρόοδο στην ασφάλεια της αεροπορίας, και το βραβείο Orville Wright. Απονέμονται επίσης Τιμητικά βραβεία. Ξίφος Σερ Ρόμπερτ Χάρντινγκαμ Το Ξίφος Σερ Ρόμπερτ Χάρντινγκαμ απονέμεται ως αναγνώριση της εξαιρετικής υπηρεσίας στη RAeS από ένα μέλος της Εταιρείας. Επισήμως πρόκειται για ετήσιο βραβείο, ωστόσο στην πράξη το βραβείο απονέμεται μια φορά στα δύο χρόνια. Σε αξιοσημείωτους κατόχους του χρυσού μεταλλίου περιλαμβάνονται οι εξής: 1909 - Αδελφοί Ράιτ 1910 - Οκτάβ Σανούτ 1945 - Φρανκ Γουίτλ 1950 - Σερ Τζόφρι ντε Χάβιλαντ 1955 - Έρνεστ Χάιβς, 1ος Βαρόνος Χάιβς. 1958 - Σίντνεϊ Καμ 1959 - Μάρσελ Ντάσολτ 1960 - Σερ Φρέντερικ Χάντλεϊ Πέιτζ 1977 - Τζορτζ Λη 2012 - Ίλον Μασκ Επίσημη ιστοσελίδα Ομάδα προσομοίωσης πτήσεων της RAeS Αρχειοθετήθηκε 2017-09-24 στο Wayback Machine. Παράρτημα Αυστραλίας Παράρτημα Μόντρεαλ
|
Η Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία (αγγλικά: Royal Aeronautical Society), γνωστή και ως RAeS, είναι βρετανικό πολυεπιστημονικό επαγγελματικό ίδρυμα, που ασχολείται με τη διεθνή αεροδιαστημική κοινότητα. Ιδρύθηκε το 1866, και πρόκειται για την παλαιότερη αεροναυτική εταιρεία στον κόσμο. Τα μέλη και οι φίλοι της εταιρείας λαμβάνουν τους τίτλους FRAeS ή CRAeS, αντίστοιχα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Επαρχία Νεουκέν
|
Η επαρχία Νεουκέν πήρε το όνομά της από τον ποταμό Νεουκέν. Ο όρος "Neuquén" προέρχεται από τη λέξη "Nehuenken" των Μαπουντούνγκουν, που σημαίνει ρεύμα, την οποία χρησιμοποιούσαν οι ιθαγενείς για τον ποταμό.Κατοικημένη από Τεχουέλτσε και Πεχουέντσε, η περιοχή εξερευνήθηκε αρχικά από κατακτητές που προέρχονταν από τη Χιλή. Το 1670 ένας ιησουίτης ιερέας που είχε εγκατασταθεί στο αρχιπέλαγος Τσιλόε, ο Νικολάς Μασκάρντι, ίδρυσε την ιησουίτικη ιεραποστολή Nuestra Senora de Nahuel Huapi. Οι ιεραποστολές των Ιησουιτών διήρκεσαν λίγα χρόνια και η τελευταία ιεραποστολή στο Νεουκέν καταστράφηκε το 1717. Η κατάργηση της Εταιρείας του Ιησού το 1767 σταμάτησε την περαιτέρω ιεραποστολική δραστηριότητα. Η περιοχή του Νεουκέν περιήλθε στην επιρροή της Αργεντινής μετά το ταξίδι του εξερευνητή Περίτο Φρανσίσκο Μορένο στην Παταγονία, ο οποίος έκανε ακριβείς περιγραφές της περιοχής στο βιβλίο του Viaje al Pais de las Manzanas, φτάνοντας στη λίμνη Ναχουέλ Χουάπι το 1875. Το 1879 ο Χούλιο Αρχεντίνο Ρόκα ξεκίνησε την Κατάκτηση της Ερήμου (Conquista del Desierto) που τελικά έκαμψε την αντίσταση των ιθαγενών. Το 1884 οι πολιτικές διαιρέσεις της Παταγονίας αναδιαρθρώθηκαν και η Επικράτεια Νεουκέν απέκτησε τα σημερινά της όρια. Η πρωτεύουσα της επαρχίας μετακινήθηκε αρκετές φορές στο Νορκίν (1884-85), στην Καμπάνα Μαχουίντα (σημερινή Λονκόπουε) (1885-1888), στο Τσος Μαλάλ (1885-1901) και τελικά στην Κονφλουένσια που σήμερα είναι γνωστή ως Νεουκέν.Στις αρχές του 20ού αιώνα ο σιδηρόδρομος έφτασε στην πόλη του Νεουκέν και ένα νέο αρδευτικό σύστημα ολοκληρώθηκε, διευκολύνοντας την παραγωγή και αργότερα τη μεταφορά των καλλιεργειών. Το 1918 βρέθηκε πετρέλαιο στην Plaza Huincul, δίνοντας νέα ώθηση στη Νεουκέν. Τα όρια της επαρχίας είναι ο ποταμός Κολοράδο στα βορειοανατολικά, που τη χωρίζει από την επαρχία Μεντόσα, ο ποταμός Λιμάι στα νοτιοανατολικά προς την επαρχία Ρίο Νέγρο και τα βουνά των Άνδεων στα δυτικά, που τη χωρίζουν από τη Χιλή. Υπάρχουν δύο κύρια χαρακτηριστικά τοπία: οι ορεινές εύφορες κοιλάδες με δάση στα δυτικά και το άγονο οροπέδιο με εύφορη γη μόνο κοντά στις λεκάνες των ποταμών στα ανατολικά, κυρίως του ποταμού Λιμάι και του ποταμού Νεουκέν. Το λιμναίο σύστημα περιλαμβάνει άλλους λιγότερο σημαντικούς ποταμούς, όπως ο ποταμός Αλουμινέ, ο Μαλλέο και ο ποταμός Πικούν Λεουφού, καθώς και μια σειρά λιμνών, όπως η λίμνη Ναχουέλ Χουάπι (550 τετραγωνικά χιλιόμετρα), που τη μοιράζεται με την επαρχία Ρίο Νέγρο, η λίμνη Αλουμινέ (58 τετραγωνικά χιλιόμετρα), η λίμνη Λακάρ (49 τετραγωνικά χιλιόμετρα), η λίμνη Χουετσουλαουφκέν (110 τετραγωνικά χιλιόμετρα), η λίμνη Λολόγκ (35 τετραγωνικά χιλιόμετρα), η Τραφούλ, η Χερμόσο, η Κιλέν, η Νορκίνκο, η Τρόμεν και η Φάλκνερ. Η επαρχία Νεουκέν, όντας σχετικά μακριά τόσο από τις ακτές του Ατλαντικού όσο και από τον Ειρηνικό Ωκεανό λόγω των βουνών των Άνδεων, που βοηθούν να εμποδίζεται το μεγαλύτερο μέρος της υγρασίας που προέρχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό, έχει ως αποτέλεσμα ένα κλίμα που είναι το πιο ηπειρωτικό στην Παταγονία με μεγάλες ημερήσιες διακυμάνσεις. Θερμοκρασία Οι μέσες θερμοκρασίες είναι σχετικά χαμηλές για το γεωγραφικό της πλάτος λόγω του μεγάλου υψομέτρου. Η θερμότερη περιοχή είναι τα ανατολικά τμήματα της επαρχίας, όπου οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες κυμαίνονται από 13 έως 15 °C. Οι ψυχρότερες περιοχές βρίσκονται στην περιοχή των Άνδεων, όπου οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες είναι κάτω από 5 °C ή ακόμη και κάτω από 0 °C στις υψηλότερες κορυφές. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, οι μέσες θερμοκρασίες Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου φθάνουν έως και τους 24 °C στα ανατολικά τμήματα, αν και κατά τη διάρκεια των κυμάτων καύσωνα, οι θερμοκρασίες μπορεί να υπερβούν τους 40 °C. Τον Ιούλιο, η μέση θερμοκρασία κυμαίνεται από 7 °C στα ανατολικά έως 5 °C στα δυτικά στους πρόποδες των Άνδεων. Υγρασία και υετός Η υγρασία σε όλη την επαρχία ποικίλλει σημαντικά, ανάλογα με την τοποθεσία. Στην περιοχή των Άνδεων η μέση υγρασία υπερβαίνει το 60% ή και το 70% λόγω των χαμηλότερων θερμοκρασιών, ενώ στα ανατολικά τμήματα η υγρασία είναι χαμηλότερη λόγω των υψηλότερων θερμοκρασιών. Σε όλες τις τοποθεσίες, η υγρασία είναι σημαντικά χαμηλότερη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού απ' ό,τι τον χειμώνα.Επειδή οι Άνδεις εμποδίζουν την είσοδο του μεγαλύτερου μέρους της υγρασίας από τον Ειρηνικό Ωκεανό, με αποτέλεσμα να απελευθερώνεται το μεγαλύτερο μέρος των βροχοπτώσεων στις δυτικές τους πλαγιές, το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας είναι ξηρό, με μέσο όρο λιγότερο από 200 χιλιοστά τον χρόνο. Στα βόρεια και ανατολικά τμήματα της επαρχίας η μέση ετήσια βροχόπτωση υπερβαίνει τα 300 χιλιοστά. Στα δυτικά τμήματα της επαρχίας, η βροχόπτωση κυμαίνεται από 200 έως 1.000 χιλιοστά από τις Άνδεις έως τις περιοχές 100 χιλιόμετρα ανατολικά από αυτές. Η περιοχή αυτή αντιπροσωπεύει ένα μεταβατικό κλίμα μεταξύ των πιο ξηρών ανατολικών και των πιο υγρών κλιμάτων στα δυτικά και έχει μεσογειακό πρότυπο βροχοπτώσεων, παρόμοιο με αυτό της κεντρικής Χιλής. Αυτό οφείλεται στην εποχιακή μετακίνηση του αντικυκλώνα του Νότιου Ειρηνικού. Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι ξηρότεροι, καθώς το υψηλό του Νότιου Ειρηνικού είναι πιο νότια, εμποδίζοντας τις βροχοπτώσεις. Κατά τους χειμερινούς μήνες, το υψηλό αυτό μετατοπίζεται προς τα βόρεια, επιτρέποντας την είσοδο μετωπικών και χαμηλών συστημάτων πίεσης από τα δυτικά, με αποτέλεσμα υψηλότερες βροχοπτώσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ως εκ τούτου, το μεγαλύτερο μέρος των βροχοπτώσεων στην περιοχή αυτή πέφτει κατά τους χειμερινούς μήνες. Στα νοτιότερα τμήματα της επαρχίας, ορισμένες περιοχές δέχονται περισσότερα από 3.000 χιλιοστά βροχόπτωσης ετησίως. Άνεμος και ηλιοφάνεια Οι άνεμοι στην επαρχία είναι μέτρια ισχυροί (ελαφρώς ισχυρότεροι στα νότια) και παίζουν ρόλο στο να καταστεί το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας άνυδρο, ευνοώντας την εξάτμιση. Οι κυρίαρχες διευθύνσεις των ανέμων είναι από τα δυτικά ή τα νοτιοδυτικά, οι οποίες εμφανίζονται στο 40-50% του χρόνου. Γενικά, οι περιοχές με μεγάλο υψόμετρο και οι πεδινές περιοχές δέχονται ισχυρότερους ανέμους, ενώ τα καλοκαίρια τείνουν να είναι πιο θυελλώδη από τους χειμώνες.Η νεφοκάλυψη στην επαρχία ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό, με τα ανατολικά τμήματα να έχουν λιγότερη νεφοκάλυψη από την περιοχή των Άνδεων, η οποία τείνει να είναι πιο συννεφιασμένη. Οι χειμώνες τείνουν να είναι πιο συννεφιασμένοι από τα καλοκαίρια με τις μέσες ημερήσιες ώρες ηλιοφάνειας να κυμαίνονται από 11 ώρες/ημέρα τον Ιανουάριο έως 3 ώρες τον Ιούνιο. Καμία επαρχία της Αργεντινής δεν εξαρτάται τόσο πολύ από έναν τομέα όσο η Νεουκέν. Περίπου το ήμισυ της παραγωγής της αντιστοιχεί στον εξορυκτικό και μεταλλευτικό της τομέα, κυρίως λόγω της τεράστιας παραγωγής φυσικού αερίου και πετρελαίου, που είναι η σημαντικότερη στην Αργεντινή. Η επαρχία παράγει σημαντικό μέρος της ηλεκτρικής ενέργειας της Παταγονίας μέσω των υδροηλεκτρικών σταθμών Πιέδρα ντελ Άγουιλα, Ελ Τσοκόν, Πίτσι Πικούν Λεουφού, Πλανίσι Μπαντερίτα (στο συγκρότημα Cerros Colorados) και Αλισούρα. Η πόλη Αρρογίτο φιλοξενεί το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής βαρέος ύδατος στη χώρα. Μια άλλη σημαντική δραστηριότητα είναι η παραγωγή μήλων, αχλαδιών, ροδάκινων και άλλων, ειδικά στην περιοχή Άλτο Βάγιε, που είναι κοινή με το Ρίο Νέγρο. Η επαρχία χωρίζεται σε 16 νομούς (ισπανικά: departamentos).
|
Η Νεουκέν (ισπανικά: Neuquén, Ισπανική προφορά: newˈken) είναι επαρχία της Αργεντινής, που βρίσκεται στα δυτικά της χώρας, στο βόρειο άκρο της Παταγονίας. Συνορεύει με την επαρχία Μεντόσα στα βόρεια, την επαρχία Ρίο Νέγρο στα νοτιοανατολικά και τη Χιλή στα δυτικά. Συνορεύει επίσης με την επαρχία Λα Πάμπα στο βορειοανατολικό της άκρο. Πρωτεύουσα της είναι η πόλη Νεουκέν, ενώ ο πληθυσμός της επαρχίας σύμφωνα με την απογραφή του 2010 είναι 551.266 κάτοικοι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AD%CE%BD
|
Φιλικός αριθμός
|
Ως άλλο παράδειγμα, οι αριθμοί 30 και 140 αποτελούν ένα φιλικό ζευγάρι, επειδή το 30 και το 140 έχουν την ίδια «αφθονία»: σ ( 30 ) 30 = 1 + 2 + 3 + 5 + 6 + 10 + 15 + 30 30 = 72 30 = 12 5 {\displaystyle {\tfrac {\sigma (30)}{30}}={\tfrac {1+2+3+5+6+10+15+30}{30}}={\tfrac {72}{30}}={\tfrac {12}{5}}} σ ( 140 ) 140 = 1 + 2 + 4 + 5 + 7 + 10 + 14 + 20 + 28 + 35 + 70 + 140 140 = 336 140 = 12 5 . {\displaystyle {\tfrac {\sigma (140)}{140}}={\tfrac {1+2+4+5+7+10+14+20+28+35+70+140}{140}}={\tfrac {336}{140}}={\tfrac {12}{5}}.} Οι αριθμοί 2.480, 6.200 και 40.640 είναι επίσης μέλη αυτού του "κλαμπ", καθώς ο καθένας τους έχει «αφθονία» ίση με 12/5. Ένα παράδειγμα περιττών αριθμών που να είναι φιλικοί είναι οι αριθμοί 135 και 819 ("αφθονία" 16/9). Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που ένας άρτιος αριθμός είναι φιλικός προς έναν περιττό, όπως το 42 και το 544.635 («αφθονία» 16/7). Ο περιττός "φίλος" μπορεί να είναι μικρότερος από τον άρτιο, όπως στην περίπτωση του 84.729.645 και του 155.315.394 ("αφθονία" 896/351). Ένας τετραγωνικός αριθμός μπορεί να είναι φιλικός, για παράδειγμα τόσο το 693.479.556 (το τετράγωνο του 26.334) όσο και το 8.640 έχουν "αφθονία" 127/36 (αυτό το παράδειγμα είναι διαπιστευμένο από τον Ντιν Χίκερσον). Ένας αριθμός που ανήκει σε μια απλή λέσχη, επειδή κανένας άλλος αριθμός δεν είναι «φιλικός» με αυτόν, είναι ένας μοναχικός αριθμός. Όλοι οι πρώτοι αριθμοί είναι γνωστοί ως μοναχικοί, όπως και οι δυνάμεις των πρώτων αριθμών. Γενικότερα, εάν οι αριθμοί ν και σ(ν) είναι σχετικά πρώτοι – δηλαδή αν ο μέγιστος κοινός διαιρέτης αυτών των αριθμών είναι 1, έτσι ώστε το σ(ν)/ν να είναι ένα αμετάκλητο κλάσμα – τότε ο αριθμός ν είναι μοναχικός (ακολουθία A014567 στην OEIS). Για έναν πρώτο αριθμό p έχουμε σ(p) = p + 1, ο οποίος είναι σχετικά πρώτος με το p. Καμία γενική μέθοδος δεν είναι γνωστή για τον προσδιορισμό του εάν ένας αριθμός είναι φιλικός ή μοναχικός. Ο μικρότερος αριθμός του οποίου η ταξινόμηση είναι άγνωστη είναι το 10, το οποίο εικάζεται ότι είναι μοναχικός. Αν δεν είναι, ο μικρότερος φίλος του είναι τουλάχιστον 10 30 {\displaystyle 10^{30}} . Μικροί αριθμοί με σχετικά μεγάλο μικρότερο φίλο υπάρχουν: για παράδειγμα, το 24 είναι "φιλικό", με τον μικρότερο φίλο του 91.963.648. Είναι ανοιχτό το πρόβλημα αν υπάρχουν άπειρα μεγάλα κλαμπ αμοιβαία "φιλικών" αριθμών. Οι τέλειοι αριθμοί σχηματίζουν ένα κλαμπ και υποτίθεται ότι υπάρχουν απείρως πολλοί τέλειοι αριθμοί (τουλάχιστον τόσοι όσοι είναι οι πρώτοι Μερσέν), αλλά καμία απόδειξη δεν είναι γνωστή. Ως το Δεκέμβριο του 2018, είναι γνωστοί 51 τέλειοι αριθμοί, ο μεγαλύτερος από τους οποίους έχει περισσότερα από 49 εκατομμύρια ψηφία με δεκαδικούς συμβολισμούς. Υπάρχουν κλαμπ με πιο γνωστά μέλη: συγκεκριμένα, αυτά που σχηματίζονται πολλαπλασιάζοντας τέλειους αριθμούς, οι οποίοι είναι αριθμοί των οποίων η «αφθονία» είναι ένας ακέραιος αριθμός. Από τις αρχές του 2013, η λέσχη φιλικών αριθμών με «αφθονία» ίση με 9 έχει 2.094 γνωστά μέλη. Αν και είναι γνωστό ότι ορισμένοι είναι αρκετά μεγάλοι, τα κλαμπ που πολλαπλασιάζουν τέλειους αριθμούς (εξαιρουμένων των ίδιων των τέλειων αριθμών) υποτίθεται ότι είναι πεπερασμένα. Κάθε ζεύγος α, β φιλικών αριθμών δημιουργεί μια θετική αναλογία όλων των φυσικών αριθμών που είναι φιλικοί (αλλά σε διαφορετικά κλαμπ), λαμβάνοντας υπόψη τα ζεύγη να, νβ για αριθμούς ν με ΜΚΔ (ν, αβ) = 1. Για παράδειγμα, το "πρωτόγονο" φιλικό ζευγάρι 6 και 28 δημιουργεί φιλικά ζευγάρια 6ν και 28ν για όλα τα ν που είναι αντίστοιχα με 1, 5, 11, 13, 17, 19, 23, 25, 29, 31, 37, ή 41 modulo 42.Αυτό δείχνει ότι η φυσική πυκνότητα των φιλικών αριθμών (εάν υπάρχει) είναι θετική. Οι Anderson και Hickerson πρότειναν ότι η πυκνότητα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα 1 (ή ισοδύναμα ότι η πυκνότητα των μοναχικών αριθμών πρέπει να είναι 0). Σύμφωνα με το άρθρο του MathWorld για τον Μοναχικό Αριθμό (βλέπε ενότητα Βιβλιογραφικές αναφορές παρακάτω), αυτή η εικασία δεν έχει επιλυθεί, αν και ο Pomerance πίστευε ότι κάποια στιγμή την είχε διαψεύσει. Weisstein, Eric W., "Friendly Number" από το MathWorld. Weisstein, Eric W., "Friendly Pair" από το MathWorld. Weisstein, Eric W., "Solitary Number" από το MathWorld. Weisstein, Eric W., "Abundancy" από το MathWorld.
|
Στη θεωρία αριθμών, οι φιλικοί αριθμοί είναι δύο ή περισσότεροι φυσικοί αριθμοί με κοινό δείκτη αφθονίας, δηλαδή την αναλογία μεταξύ του αθροίσματος των διαιρετών ενός αριθμού και του ίδιου του αριθμού. Δύο αριθμοί με την ίδια "αφθονία" σχηματίζουν ένα φιλικό ζευγάρι, ενώ ν αριθμοί με την ίδια "αφθονία" σχηματίζουν ένα φιλικό ν-δίδυμο. Το να είναι κάποιος αριθμός αμοιβαία φιλικός είναι μια σχέση ισοδυναμίας και έτσι προκαλεί έναν διαμερισμό των θετικών φυσικών αριθμών σε "κλαμπ" (τάξεις ισοδυναμίας) αμοιβαία «φιλικών αριθμών». Ένας αριθμός που δεν ανήκει σε κανένα φιλικό ζευγάρι ονομάζεται μοναχικός. Ο δείκτης "αφθονίας" του ν είναι ο ρητός αριθμός σ(ν) / ν, στον οποίο το σ υποδηλώνει το άθροισμα της συνάρτησης των διαιρετών. Ένας αριθμός ν είναι ένας "φιλικός αριθμός" εάν υπάρχει μ ≠ ν τέτοιο ώστε σ(μ) / μ = σ(ν) / ν. "Αφθονία" δεν είναι το ίδιο με την αφθονία των υπερτέλειων αριθμών, η οποία ορίζεται ως σ(ν) − 2ν. Η "αφθονία" μπορεί επίσης να εκφραστεί ως σ − 1 ( ν ) {\displaystyle \sigma _{-1}(\nu )} , όπου το σ κ {\displaystyle \sigma _{\kappa }} δηλώνει συνάρτηση διαιρέτη με σ κ ( ν ) {\displaystyle \sigma _{\kappa }(\nu )} ίσο με το άθροισμα των κ δυνάμεων των διαιρετών του ν. Οι αριθμοί 1 έως 5 είναι όλοι μοναχικοί. Ο μικρότερος φιλικός αριθμός είναι το 6, σχηματίζοντας για παράδειγμα, το φιλικό ζευγάρι 6 και 28 με "αφθονία" σ(6) / 6 = (1+2+3+6) / 6 = 2, το ίδιο με το σ(28) / 28 = (1+2+4+7+14+28) / 28 = 2. Η κοινή τιμή 2 είναι ακέραιος σε αυτήν την περίπτωση αλλά όχι σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Οι αριθμοί με "αφθονία" 2 είναι επίσης γνωστοί ως τέλειοι αριθμοί. Υπάρχουν αρκετά άλυτα προβλήματα που σχετίζονται με τους «φιλικούς αριθμούς». Παρά την ομοιότητα στο όνομα, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των φιλικών αριθμών και των κοινωνικών αριθμών, αν και οι ορισμοί τους περιλαμβάνουν επίσης τη συνάρτηση διαιρέτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Κεραμωτά Ρεθύμνης
|
Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Chieramota, στην επαρχία Μυλοποτάμου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Chieramota με 110 κατοίκους και ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 το αναφέρει ως Chieramota. Στην οθωμανική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Keramota με 16 χαράτσια. Το 1881 ανήκαν στον δήμο Αυδανιτών και σύμφωνα με την απογραφή είχαν 92 χριστιανούς και 12 μουσουλμάνους κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 ανήκε στον ίδιο δήμο και είχαν 113 κατοίκους. Στην απογραφή του 1920 είχε οριστεί έδρα αγροτικού δήμου. Το 1925 τα Κεραμωτά προσαρτήθηκαν στην κοινότητα Χουμερίου, όπου και παρέμειναν μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν εντάχθηκε στον δήμο Γεροποτάμου. Στην απογραφή του 1928 αναφέρονται ως Κεραμίδια.Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Ο καθεδρικός ναός της ενορίας Κεραμωτών είναι αφιερωμένος στην Αγία Παρασκευή. Πρόκειται για μονόκλιτο ναό και στο εσωτερικό του υπάρχει Ευαγγέλιο του 1840. Υπάγεται στην μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου. Το 2011 εγκαινιάστηκε ναός αφιερωμένος στον Άγιο Θεράποντα.Στο ανατολικό άκρο του χωριού, δίπλα στον δρόμο, βρίσκεται ένας πολύ μεγάλος πλάτανος, ηλικίας περίπου 2000 ετών. Ο πλάτανος διαθέτει κουφάλα η οποία έχει διαμορφωθεί σε μικρό παρεκκλήσι, το πρώτο του είδους στην Κρήτη, αφιερωμένο στην Παναγία και την Αγία Άννα. Απέναντι από τον Πλάτανο βρίσκεται Βρύση από την οποία υδρευόταν στο παρελθόν το χωριό. Εκεί υπάρχει μικρό αλλά όμορφο σπήλαιο το οποίο διοχετεύει όλο το χρόνο νερό στη βρύση. Στο έδαφος του σπηλαίου έχουν σχηματιστεί συνεχόμενες λιθωματικές λεκάνες νερού.
|
Τα Κεραμωτά είναι οικισμός της Κοινότητας Χουμερίου του Δήμου Μυλοποτάμου στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης.σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν 120 κατοίκους. Βρίσκονται 32 χλμ. ανατολικά από το Ρέθυμνο, σε υψόμετρο 370 μ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%89%CF%84%CE%AC_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Εκστρατεία για τα τέσσερα παράσιτα
|
Η εκστρατεία κατά των «τεσσάρων παρασίτων» ήταν μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία υγιεινής, που ξεκίνησε από τον Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος είχε εντοπίσει την ανάγκη εξόντωσης των κουνουπιών, των μυγών, των αρουραίων και των σπουργιτιών. Τα σπουργίτια (κυρίως το Tree Sparrow) είχαν συμπεριληφθεί στη λίστα επειδή τρώνε τους σπόρους των δημητριακών, στερώντας τον κυρίως αγροτικό πληθυσμό από τους καρπούς της εργασίας τους. Οι κινεζικές λαϊκές μάζες είχαν κινητοποιηθεί για να εξαφανίσουν τα πουλιά. Στη συνέχεια δόθηκε η οδηγία στους πολίτες να κάνουν θόρυβο (χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια ή τύμπανα) για να τρομάξουν τα πουλιά και να τα εμποδίσουν να προσγειωθούν, αναγκάζοντάς τα έτσι να πετάξουν μέχρι να πέσουν από τον ουρανό. Οι φωλιές τους γκρεμίστηκαν, τα αυγά έσπασαν και οι νεοσσοί σκοτώθηκαν. Σπουργίτια και άλλα πουλιά πυροβολήθηκαν ενώ πετούσαν, οδηγώντας έτσι στην ολική εξαφάνιση των πτηνών στην Κίνα.Τον Απρίλιο του 1960, οι Κινέζοι ηγεμόνες συνειδητοποίησαν ότι τα σπουργίτια έτρωγαν όχι μόνο τα δημητριακά, αλλά και μια μεγάλη ποσότητα εντόμων. Αντί να αυξηθούν, οι αποδόσεις ρυζιού μετά την εκστρατεία, είχαν μειωθεί σημαντικά. Στη συνέχεια ο Μάο διέταξε να τερματιστεί η εκστρατεία κατά των σπουργιτιών, αντικαθιστώντας την με το κυνήγι κοριών στη συνεχιζόμενη εκστρατεία κατά των τεσσάρων παρασίτων. Αλλά ήταν πολύ αργά: ελλείψει σπουργιτιών για να τα φάνε, οι πληθυσμοί ακρίδων αυξήθηκαν επικίνδυνα στη χώρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των οικολογικών προβλημάτων που είχαν ήδη προκληθεί από το Μεγάλο Άλμα Εμπρός. Προκλήθηκε μια τεράστια οικολογική ανισορροπία, η οποία σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες, ευθύνεται για να τον μεγάλο κινεζικό λιμό στον οποίο 15 ως 55 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα. Η κινεζική κυβέρνηση τελικά κατέφυγε στην εισαγωγή 250.000 σπουργιτιών από τη Σοβιετική Ένωση για να αναπληρώσει τον πληθυσμό τους. Για την καταπολέμηση των μυγών και των κουνουπιών και στη συνέχεια των κοριών, τα σχολεία μοίρασαν αντλίες εντομοκτόνων ακόμα και στα παιδιά. Οι μαθητές συμμετείχαν επίσης στην καμπάνια για τους αρουραίους και σε κάθε τάξη ξεκίνησε ένας διαγωνισμός για τον αριθμό των ουρών των αρουραίων που θα εξοντώσουν, για να ενθαρρύνει την εξόντωση. Ως κίνητρο για τη θανάτωση αυτών των τρωκτικών, καθιερώθηκε μια αμοιβή (βραβείο) ανά ουρά αρουραίου που θα παραδινόταν στις αρχές. PBS series The People's Century – 1949: The Great Leap China follows Mao with mass cull (BBC) Catastrophic Miscaculations
|
Η εκστρατεία των τεσσάρων παρασίτων ( απλοποιημένα κινέζικα :除四害运动 ; παραδοσιακά κινέζικα : 除四害運動 ; pinyin : Chú Sì Hài Yùndòng ), σύμφωνα με την επίσημη γλώσσα, που ονομάζεται επίσης Εκστρατεία του Μεγάλου Σπουργιτιού ( απλοποιημένα Κινέζικα ; :打麻雀運動 ; pinyin : Dǎ Máquè Yùndòng ) ή καμπάνια "Kill the Sparrow" ( απλοποιημένα κινέζικα :消灭麻雀运动 ; παραδοσιακά κινέζικα :消滅麻雀運動), ήταν μία από τις πρώτες εκστρατείες που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Άλματος προς τα εμπρός από το 1958 έως το 1962. Τα τέσσερα παράσιτα που έπρεπε να εξαλειφθούν ήταν οι αρουραίοι, οι μύγες, τα κουνούπια και τα σπουργίτια δέντρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B1
|
Υπάτη
|
Τον Μάιο του 1821, οι οπλαρχηγοί Δήμος Σκαλτσάς (ή Σκαλτσοδήμος), Γιάννης Γκούρας και Αντρίτσος Σαφάκας κατέλαβαν τη θέση Αετός με σκοπό χτυπήσουν τους Τούρκους στην Υπάτη, κυκλώθηκαν όμως με τους άντρες τους από 1500 Τουρκαλβανούς και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Στις 2 Απριλίου του 1822, ο Σκαλτσοδήμος μαζί με τους Σαφάκα, Δυοβουνιώτη και Μήτσο Κοντογιάννη νίκησε τον Δράμαλη σε μάχη που έγινε στην ευρύτερη περιοχή της Υπάτης. Η πόλη υπέστη δεινά κατά τη διάρκεια της κατοχής του Άξονα: 16 κάτοικοι δολοφονήθηκαν ως αντίποινα για το σαμποτάζ του Γοργοποτάμου το 1942, ενώ στις 17 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί την περικύκλωσαν και στη συνέχεια εκτελέστηκαν 28 άνθρωποι και κάηκαν 375 από 400 κτίρια. Στην είσοδο του χωριού από την πλευρά της Λαμίας έχει ανεγερθεί σχετικό μνημείο, ενώ έχει ανακηρυχθεί Μαρτυρική Πόλη. Όσιος Αθανασίος ο Μετεωρίτης (1302-1380), ο ιδρυτής των Μετεώρων Αλέξανδρος Αινιάν (1908-1983), διακεκριμένος μουσικός. Ζαχαρίας Αινιάν (1750-1835), ιερέας και διδάσκαλος, μέλος της Φιλικής Εταιρείας Δημήτριος Γράψας (1948), στρατιωτικός (επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ) Δημήτριος Κωστής (1910 - 1969), αρχιτέκτονας και πολιτικός Σπύρος Ματσούκας (1873-1928), ποιητής και ευεργέτης Ηλίας Μπομπορίδης (1894 - 1979), στρατιωτικός (υποστράτηγος ε.α.) Δήμος Λαμιέων, Παλαιό Κάστρο και Βυζαντινός Ναός Αγίας Σοφίας Υπάτης Δήμος Λαμιέων, Ναός Αγίου Νικολάου Υπάτης Ιστορικά στοιχεία της Υπάτης Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας Αρχειοθετήθηκε 2015-12-22 στο Wayback Machine. Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας (Υπάτη) Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Κακογιάννειο Αστεροσχολείο Υπάτης
|
Η Υπάτη είναι κωμόπολη του διευρυμένου Δήμου Λαμιέων στον Νομό Φθιώτιδας, ενώ απετέλεσε έδρα του τέως ομώνυμου δήμου από το 1999 έως τα τέλη του 2010. Κατά την απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 496 κατοίκους. Βρίσκεται 22 χιλιόμετρα δυτικά της Λαμίας, στις βόρειες πλαγιές του όρους Οίτη. Στον Μεσαίωνα αναφερόταν ως Νέαι Πάτραι. Από το 1268 ήταν πρωτεύουσα της αυτόνομης ηγεμονίας της Θεσσαλίας και, μεταξύ των ετών 1318 και 1390, ήταν έδρα του σταυροφορικού Δουκάτου Νέων Πατρών. Αργότερα αναφερόταν ως Πατρατζίκι, όνομα που καταγράφεται και σε πρακτικά των ετών της Επανάστασης του 1821, όπως για παράδειγμα στα Πρακτικά της Συνέλευσης των Σαλώνων, ως τόπος προέλευσης του Γεωργίου Αινιάν.Η Υπάτη φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, το Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας και το Κακογιάννειο Αστεροσχολείο Υπάτης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ναός της Αγίας Σοφίας, ο οποίος έχει κτιστεί στη θέση παλαιότερου ναού αναγόμενου στην παλαιοχριστιανική περίοδο. Στο σημερινό ναό, ο οποίος γειτνίαζε με Βαπτιστήριο του 5ου αιώνα στη νότια πλευρά του, διακρίνονται σπαράγματα του πρώτου συγκροτήματος. Ενδιαφέρων είναι και ο ναός του Αγίου Νικολάου, επίσης κτισμένος στη θέση παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 4ου έως 6ου αιώνα. Σημαντικό είναι το Κάστρο της Υπάτης, κτισμένο σε λόφο επάνω από τον οικισμό, στο οποίο πραγματοποιούνται εργασίες αναστήλωσης και στερέωση. Το Κάστρο ανοικοδομήθηκε ή ενισχύθηκε σε διάφορες φάσεις από Έλληνες, καθώς και Φράγκους και Καταλανούς κατακτητές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7
|
Ξύλινες εκκλησίες της περιοχής των Καρπαθίων στην Πολωνία και την Ουκρανία
|
Οι εκκλησίες (που σημαίνει εκκλησίες: στα Πολωνικά cerkwie/τσέρκφιε, στα ουκρανικά церкви/τσέρκβυ) της περιοχής των Καρπαθίων στην Πολωνία και την Ουκρανία κατασκευάστηκαν από οριζόντιους ξύλινους κορμούς μεταξύ του 16ου και του 19ου αιώνα από κοινότητες ορθόδοξων και ελληνοκαθολικών. Χτίζονταν σε πέτρινα θεμέλια και καλύπτονταν από ξύλινες στέγες βοτσάλων. Η κάτοψή τους έχει τριμερή διάταξη. Υπερκαλύπτονται από ανοιχτούς τετράπλευρους ή οκταγωνικούς θόλους και τρούλους. Σημαντικά στοιχεία ορισμένων εκκλησιών είναι τα ξύλινα καμπαναριά (ξεχωριστά από το κτίσμα του ναού), τα παρακείμενα νεκροταφεία, οι περιμετρικοί τοίχοι ή φράχτες και οι πύλες, που περιβάλλονται από δέντρα. Σε γενικές γραμμές παρουσιάζουν εξαιρετικές ξυλουργικές δεξιότητες και σύνθετες δομικές λύσεις. Αναπόσπαστο μέρος των εκκλησιών είναι τα τέμπλα και ο εσωτερικός πολύχρωμος διάκοσμος. Οι εκκλησίες μαρτυρούν μια ξεχωριστή οικοδομική παράδοση που έχει τις ρίζες της στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό σχεδιασμό συνυφασμένη με στοιχεία της τοπικής παράδοσης και συμβολικές αναφορές στην κοσμογονία των τοπικών κοινοτήτων. Πολωνία Βοεβοδάτο Ελάσσονος Πολωνίας Ναός Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Μπρουνάρυ Ορθόδοξη Εκκλησία της Προστάτιδος Θεοτόκου στο Οφτσάρι Ναός του Αγίου Ιακώβου στο Ποβρόζνικ Ναός της Αγίας Παρασκευής στο Κφιάτονι Βοεβοδάτο Κάτω Καρπαθίων Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Χοτίνιετς Ναός της Αγίας Παρασκευής στο Ράντρους Ναός του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Σμόλνικ Ναός του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο ΤουρζάνσκΟυκρανία Περιφέρεια Λβοφ Ναός του Αγίου Πνεύματος στο Ποτέλιτς Ναός της Αγίας Τριάδος στη Ζόβκβα Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Ντροχόμπιτς Ναός του Αγίου Δημητρίου στο Μάτκιβ Περιφέρεια Ιβάνο-Φράνκοφσκ Ναός του Αγίου Πνεύματος στο Ροχάτιν Περιφέρεια Υπερκαρπαθίας Ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Νίζνιϊ Βάρμπις Ναός του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Ούζοκ Ναός της Αναλήψεως στη Γιασίνια Ξύλινες εκκλησίες στην Ουκρανία Wooden Tserkvas of the Carpathian Region, Poland and Ukraine Wooden Tserkvas of Poland and Ukraine - UNESCO World Heritage Site
|
Οι ξύλινες εκκλησίες της περιοχής των Καρπαθίων στην Πολωνία και την Ουκρανία (Πολωνικά: Drewniane cerkwie regionu karpackiego w Polsce i na Ukrainie. Ουκρανικά: Дерев'яні церкви карпатського регіону Польщі і України) είναι μια ομάδα 16 ξύλινων ελληνόρυθμων καθολικών ή ανατολικών ορθόδοξων εκκλησιών της νότιας Πολωνίας και της δυτικής Ουκρανίας, οι οποίες εντάχθηκαν από το 2013 στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Αλιείς μαργαριταριών
|
Ζούργκα, ο επικεφαλής των ψαράδων (βαρύτονος) Ναδίρ, ένας ψαράς (τενόρος) Λεϊλά, η ιέρεια του Βράχμα (σοπράνο) Νουραμπάντ, ο αρχιερέας του Βράχμα (μπάσος) Χορωδία: Ψαράδες, παρθένες, ιερείς και ιέρειες του Βράχμα Τόπος: ΚεϋλάνηΧρόνος: Αρχαίοι χρόνοι Η σκηνή απεικονίζει μια έρημη παραλία, με τα ερείπια ενός ινδουιστικού ναού στο βάθος. Μια χορωδία από ψαράδες μαργαριταριών τραγουδά για τις επικίνδυνες εργασίες που είναι προς καθοδόν ("Sur la grève en feu") και εκτελούν τελετουργικούς χορούς για να διώξουν μακριά τα κακά πνεύματα. Στη συνέχεια εκλέγουν έναν από τους πολλούς, τον Ζούργκα, ως αρχηγό τους, ή «βασιλιά». Ο Ναδίρ έρχεται και ο Ζούργκα τον χαιρετίζει ως φίλο που έχει χαθεί από καιρό. Αφού μένουν μόνοι, αναπολούν το παρελθόν τους στην πόλη Κάντι, όπου η φιλία τους σχεδόν καταστράφηκε εξαιτίας της αμοιβαίας αγάπης τους για μια νεαρή ιέρεια την οποία δεν είχαν καν κοιτάξει, παρά μόνο με μια κλεφτή ματιά. Ο καθένας τους είχε απαρνηθεί την αγάπη του για αυτήν την ξένη και είχε ορκιστεί να παραμείνουν πιστοί ο ένας στον άλλον. Τώρα, επανενωμένοι, βεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι θα είναι πιστοί μέχρι θανάτου ("Au fond du temple saint"). Μια βάρκα εισέρχεται στην παραλία και μέσα βρίσκεται η καλυμμένη Λεϊλά, η παρθένα ιέρεια της οποίας οι προσευχές απαιτούνται για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των ψαράδων. Αν και ο Ναδίρ και ο Ζούργκα δεν την αναγνωρίζουν, είναι στην πραγματικότητα η γυναίκα από την Κάντι με την οποία και οι δύο ήταν ερωτευμένοι. Καθώς ο Ζούργκα εξηγεί τα καθήκοντά της, αυτή αναγνωρίζει τον Ναδίρ, αλλά δεν λέει τίποτα και λίγο αργότερα οδηγείται στον ναό από τον αρχιερέα Νουραμπάντ. Ο Ζούργκα και οι ψαράδες κατεβαίνουν στη θάλασσα αφήνοντας μόνο του τον Ναδίρ, ο οποίος σε έναν προβληματικό μονόλογο πριν κοιμηθεί, θυμάται πώς, στην Κάντι, είχε αθετήσει τους όρκους του στον Ζούργκα και κυνήγησε την αγάπη του για την καλυμμένη γυναίκα ("Je crois entender encore"). Μόνη στο ναό, η Λεϊλά προσεύχεται και τραγουδά και ο Ναδίρ ξυπνά και, αναγνωρίζοντας τη φωνή του πολυπόθητου εραστή του, την εντοπίζει στον ναό. Αυτή βγάζει για λίγο το πέπλο της και αφού αυτός την βλέπει και καταλαβαίνει ότι είναι αυτή, το ζευγάρι δηλώνει το ανανεωμένο πάθος του. Στην παραλία, οι ψαράδες την παρακαλούν να συνεχίσει να τους προστατεύει, αλλά εκείνη λέει στον Ναδίρ ότι θα τραγουδήσει μόνο για εκείνον ("O Dieu Brahma"). Στο ναό με τον Νουραμπάντ, η Λεϊλά εκφράζει φόβο μήπως μείνει μόνη της, αλλά ο αρχιερέας την προτρέπει να είναι γενναία και να εκπληρώσει τους όρκους της στον Βράχμα με τον πόνο του ίδιου του θανάτου της. Του λέει για το θάρρος που επέδειξε κάποτε όταν, ως παιδί, είχε κρύψει έναν δραπέτη από τους εχθρούς του και αρνήθηκε να τον εγκαταλείψει ακόμα και όταν απειλούνταν με θάνατο ("J'étais encore enfant") και αυτός την είχε ανταμείψει με ένα κολιέ που της ζήτησε να φοράει πάντα. Είχε κρατήσει αυτή την υπόσχεση, όπως θα έκανε και τους όρκους της. Κατά την αναχώρηση του ιερέα, η Λεϊλά σκέφτεται ήσυχα τις παλιές στιγμές που εκείνη και ο Ναδίρ συναντιόντουσαν μαζί κρυφά ("Comme autrefois dans la nuit sombre"). Μετά μπαίνει ο Ναδίρ και στον φόβο της για τις απειλές του Νουραμπάντ η Λεϊλά τον παρακαλεί να φύγει, αλλά εκείνος παραμένει και οι δυο τους δηλώνουν τον έρωτά τους σε ένα παθιασμένο ντουέτο ("Léïla! Léïla!...Dieu puissant, le voilà!"). Αυτός φεύγει, υποσχόμενος να επιστρέψει το επόμενο βράδυ, αλλά αιχμαλωτίζεται από τους ψαράδες και τον φέρνουν πίσω στο ναό. Ο Ζούργκα, ως αρχηγός των ψαράδων, στην αρχή αντιστέκεται στις εκκλήσεις των ψαράδων για την εκτέλεση του Ναδίρ και υποστηρίζει το έλεος. Ωστόσο, αφού ο Νουραμπάντ αφαιρεί το πέπλο της Λεϊλά, ο Ζούργκα την αναγνωρίζει ως την πρώην αγάπη του και κατακλυζόμενος από ζήλια και οργή, διατάζει τον θάνατο του Ναδίρ και της Λεϊλά. Μια σφοδρή καταιγίδα ξεσπά, καθώς οι ψαράδες ενώνονται τραγουδώντας έναν ύμνο στον Βράχμα ("Brahma divin Brahma!"). Στη σκηνή του στην παραλία, ο Ζούργκα σημειώνει ότι η καταιγίδα έχει υποχωρήσει, όπως και η οργή του όμως τώρα νιώθει τύψεις για το θυμό του προς τον Ναδίρ ("L'orage s'est calmé"). Η Λεϊλά φέρνεται μέσα και ο Ζούργκα μαγεύεται από την ομορφιά της καθώς ακούει τις εκκλήσεις της για τη ζωή του Ναδίρ, αλλά η ζήλια του αναζωπυρώνεται. Της εξομολογείται τον έρωτά του, αλλά αρνείται το έλεος («Je suis jaloux»). Έπειτα ο αρχιερέας και μερικοί από τους ψαράδες μπαίνουν για να αναφέρουν ότι η νεκρική πυρά είναι έτοιμη. Καθώς η Λεϊλά απομακρύνεται, ο Ζούργκα την παρατηρεί να δίνει σε έναν από τους ψαράδες το κολιέ της, ζητώντας να το επιστρέψει στη μητέρα της και με μια κραυγή, ορμάει έξω μετά την ομάδα και αρπάζει το κολιέ. Έξω από το ναό, ο Ναδίρ περιμένει δίπλα στην νεκρική πυρά καθώς το πλήθος, τραγουδώντας και χορεύοντας, προσδοκά την αυγή και την επερχόμενη διπλή εκτέλεση ("Dès que le soleil"). Μαζί του είναι η Λεϊλά και το ζευγάρι τραγουδά για το πώς οι ψυχές τους σύντομα θα ενωθούν στον παράδεισο. Μια λάμψη εμφανίζεται στον ουρανό και ο Ζούργκα ορμάει για να αναφέρει ότι ο καταυλισμός των ψαράδων φλέγεται. Καθώς οι άντρες σπεύδουν να σώσουν τα σπίτια τους, ο Ζούργκα ελευθερώνει τη Λεϊλά και τον Ναδίρ και αφού επιστρέφει το κολιέ σε αυτήν της αποκαλύπτει ότι είναι ο άντρας που έσωσε όταν ήταν παιδί. Αναγνωρίζει τώρα ότι η αγάπη του για εκείνη είναι μάταιη και λέει σε εκείνη και τον Ναδίρ να φύγουν. Καθώς το ζευγάρι αναχωρεί, τραγουδώντας τη ζωή της αγάπης που τους περιμένει, ο Ζούργκα μένει μόνος να περιμένει την επιστροφή των ψαράδων ("Plus de crainte...Rêves d'amour, adieu!"). (Στην αναθεωρημένη εκδοχή του τέλους που εισήχθη μετά την αναβίωση της όπερας το 1886, ο Νουραμπάντ γίνεται μάρτυρας της απελευθέρωσης των κρατουμένων από τον Ζούργκα και τον καταγγέλλει στους ψαράδες, ένας από τους οποίους μαχαιρώνει τον Ζούργκα μέχρι θανάτου ως τον ήχο των τελευταίων νοτών του αποχαιρετιστήριου τραγουδιού της Λεϊλά και του Ναδίρ. Σε κάποιες παραλλαγές ο Ζούργκα συναντά τον θάνατό του με άλλους τρόπους και το σώμα του παραδίδεται στην πυρά.) Charles Osborne: The Opera Lover's Companion, Yale University Press, 2007 Hugh Macdonald: "Pêcheurs de perles, Les." The New Grove Dictionary of Opera. Ed. Stanley Sadie
|
Αλιείς μαργαριταριών (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Les pêcheurs de perles, αρχικός τίτλος Leïla) είναι ο τίτλος τρίπρακτης όπερας του Ζωρζ Μπιζέ, βασισμένη σε λιμπρέτο των Μισέλ Καρέ και Εζέν Κορμόν. Ο Μπιζέ συνέθεσε την όπερα με ταχείς ρυθμούς το καλοκαίρι του 1863 και εκτελέστηκε για πρώτη φορά στο Λυρικό Θέατρο (Théâtre Lyrique) του Παρισιού, στις 30 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Αποτελεί τη δημοφιλέστερη όπερα του Μπιζέ μετά την Κάρμεν. Έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό και παίχθηκε 18 φορές μέχρι το φθινόπωρο του 1863, ωστόσο επικρίθηκε από τον τύπο της εποχής, ο οποίος αντιμετώπισε το έργο του Μπιζέ με επιφύλαξη. Μετά την επιτυχία της Κάρμεν, η όπερα άρχισε να παίζεται σε πόλεις εκτός της Γαλλίας, ενώ μία εκτέλεσή της στην ιταλική γλώσσα παρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1889. Περίπου τριάντα χρόνια μετά την πρεμιέρα της, άρχισε να αναγνωρίζεται η σπουδαιότητα του έργου, ενώ σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή έργα ρεπερτορίου. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια εξωτική νήσο του Ινδικού Ωκεανού (Κεϋλάνη) στα αρχαία χρόνια, όπου αναπτύσσεται έντονα η αλιεία μαργαριταριών. Το έργο αυτό, αν και το έκρινε ο ίδιος ο συνθέτης πολύ αυστηρά, εντούτοις αποδείχθηκε να υπερέχει των άλλων έργων γαλλικής όπερας της ίδιας περιόδου, περιέχοντας κάποια στοιχεία από την όπερα Κάρμεν. Αν και ο Μπιζέ συνέθεσε την όπερα σε νεαρή ηλικία, χαρακτηρίζεται ως ώριμο έργο με μελωδικά και ρυθμικά χαρίσματα. Ως σημαντικότερα μέρη της όπερας αναφέρονται συχνά η άρια για τενόρο Je crois entendre encore και το μελωδικό ντουέτο τενόρου-βαρύτονου Au fond du temple saint. Στην Ελλάδα, η όπερα εκτελέστηκε για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή την 1 Απριλίου 1974.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CE%AF%CF%82_%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Dispatches from Elsewhere
|
Το Dispatches from Elsewhere ακολουθεί μία ομάδα καθημερινών ανθρώπων καθώς έρχονται αντιμέτωποι με έναν γρίφο που κρύβεται πίσω από το πέπλο της καθημερινότητας. Θα μάθουν ότι το μυστήριό του είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαντάζονταν. Τζέισον Σιγκάλ ως Πίτερ Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ ως Οκτάβιο Σάλι Φιλντ ως Τζάνις Ιβ Λίντλεϊ, ως Σιμόν Αντρέ Μπέντζαμιν,ως Φρεντγούαϊν Τάρα Λιν Μπαρ ως Νεαρή Τζάνις Αμάντα Σούνοβερ ως Σερβιτόρα Τζέισον Ουόρντ Ουίλιαμς ως Άνετο Αφεντικό Αμίρ Κάμπελ ως Θαμώνας του Καφέ Η σειρά ξεκίνησε τα γυρίσματα στη Φιλαδέλφεια, συγκεκριμένα στην περιοχή Upper Darby Township, Pennsylvania τον Ιούλιο του 2019. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα μέσα από τη συνδρομητική υπηρεσία ροής Amazon Prime Video στις 8 Μαΐου του 2020. Dispatches from Elsewhere στο Internet Movie Database
|
Το Dispatches from Elsewhere είναι μια Αμερικανική τηλεοπτική σειρά ανθολογίας που δημιουργήθηκε από και με πρωταγωνιστή τον Τζέισον Σίγκελ που έκανε πρεμιέρα στο AMC στις 1 Μαρτίου του 2020.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Dispatches_from_Elsewhere
|
Ρενέ Τομ
|
Ο Ρενέ Τομ μεγάλωσε σε μία απλή οικογένεια στο Μονμπελιάρ του Ντου και πήρε το απολυτήριο το 1940. Μετά τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία, η οικογένειά του κατέφυγε στην Ελβετία και στη συνέχεια στη Λυών. Το 1941 μετακόμισε στο Παρίσι για να φοιτήσει στο Λύκειο Saint-Louis και το 1943 άρχισε να σπουδάζει μαθηματικά στην École Normale Supérieure και πήρε το πτυχίο Agrégation το 1946. Έλαβε το διδακτορικό του το 1951 από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Η διατριβή του, με τίτλο Espaces fibrés en sphères et carrés de Steenrod (Σφαιρικές δέσμες και τετράγωνα Steenrod), γράφτηκε υπό την καθοδήγηση του Ανρί Καρτάν. Μετά από μια υποτροφία στο Κολλέγιο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πρίνστον (1951-1952), έγινε Maître de conférences στα Πανεπιστήμια της Γκρενόμπλ (1953-1954) και του Στρασβούργου (1954-1963), όπου διορίστηκε καθηγητής το 1957. Το 1964 μετακόμισε στο Ινστιτούτο Ανώτατων Επιστημονικών Σπουδών (Institut des Hautes Études Scientifiques), στο Μπυρ-συρ-Ιβέτ, όπου εργάστηκε μέχρι το 1990. Το 1958 ο Τομ τιμήθηκε με το μετάλλιο Φιλντς στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών στο Εδιμβούργο για τα θεμέλια της θεωρίας του κομπορντισμού, τα οποία υπήρχαν ήδη στη διατριβή του. Ήταν προσκεκλημένος ομιλητής στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών άλλες δύο φορές: το 1970 στη Νίκαια και το 1983 στη Βαρσοβία (το οποίο δεν παρακολούθησε). Του απονεμήθηκε το μετάλλιο Μπρούβερ το 1970, το Grand Prix Scientifique της πόλεως του Παρισιού το 1974 και το Βραβείο Διάλεξης Τζον φον Νόιμαν το 1976, ενώ έγινε ο πρώτος πρόεδρος, μαζί με τον Λουί Ντεέλ, του νεοσύστατου Ιδρύματος Louis-de-Broglie το 1973 και εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Παρισιού το 1976. Ο Σαλβαδόρ Νταλί απέτισε φόρο τιμής στον Ρενέ Τομ με τους πίνακες. Η ουρά του χελιδονιού και Η τοπολογική απαγωγή της Ευρώπης. Αν και ο Ρενέ Τομ είναι περισσότερο γνωστός στο ευρύ κοινό για την ανάπτυξη της θεωρίας των καταστροφών μεταξύ 1968 και 1972 , τα επιστημονικά του επιτεύγματα αφορούν κυρίως το μαθηματικό του έργο στην τοπολογία . Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αφορούσε τους λεγόμενους χώρους του Thom, τις χαρακτηριστικές κλάσεις, τη συνομοριστική θεωρία και το θεώρημα εγκάρσιας μεταβολής του Thom. Ένα άλλο παράδειγμα αυτού του κλάδου εργασίας είναι η εικασία του Thom, εκδοχές της οποίας έχουν διερευνηθεί με τη χρήση της θεωρίας μετρητών. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στράφηκε στη θεωρία ιδιομορφιών, της οποίας η θεωρία καταστροφών είναι μόνο μία πτυχή, και σε μια σειρά βαθιών (και τότε ασαφών) εργασιών μεταξύ 1960 και 1969 ανέπτυξε τη θεωρία των στρωματοποιημένων συνόλων και των στρωματοποιημένων χαρτών, αποδεικνύοντας ένα βασικό θεώρημα στρωματοποιημένης ισοτοπίας που περιγράφει την τοπική κωνική δομή των στρωματοποιημένων συνόλων Whitney, το οποίο είναι σήμερα γνωστό ως θεώρημα ισοτοπίας Thom-Mather. Μεγάλο μέρος της εργασίας του στα στρωματοποιημένα σύνολα αναπτύχθηκε για να κατανοήσει την έννοια των τοπολογικά σταθερών χαρτών και να αποδείξει τελικά το αποτέλεσμα ότι το σύνολο των τοπολογικά σταθερών απεικονίσεων μεταξύ δύο λείων πολλαπλών είναι ένα πυκνό σύνολο. Οι διαλέξεις του Τομ σχετικά με την ευστάθεια των διαφορίσιμων εφαρμογών, που δόθηκαν στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1960, εκδόθηκαν από τον Χάρολντ Λεβίν και δημοσιεύθηκαν στα πρακτικά ενός ετήσιου συμποσίου για τις ιδιομορφίες στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ το 1969-70, με την επιμέλεια του C.T.C. Wall. Η απόδειξη της πυκνότητας των τοπολογικά σταθερών απεικονίσεων ολοκληρώθηκε από τον Τζον Μάδερ το 1970, με βάση τις ιδέες που είχε αναπτύξει ο Τομ τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Μια συνεκτική λεπτομερής αναφορά δημοσιεύθηκε το 1976 από τους Κρίστοφερ Γκίμπσον, Κλάους Βιρτμίλλερ, Άντριου ντε Πλεσίς και Έντουαρντ Λουαγιένγκα . Κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του, το δημοσιευμένο έργο του Τομ αφορούσε κυρίως τη φιλοσοφία και την επιστημολογία, και ανέλαβε την επανεκτίμηση των γραπτών του Αριστοτέλη για την επιστήμη. Το 1992, ήταν ένας από τους δεκαοκτώ ακαδημαϊκούς που έστειλαν επιστολή στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια απονομής τιμητικού διδακτορικού τίτλου στον Ζακ Ντεριντά.Πέρα από τη συμβολή του Τομ στην αλγεβρική τοπολογία, μελέτησε τις διαφορίσιμες απεικονίσεις, μέσω της μελέτης των γενικών ιδιοτήτων. Στα τελευταία του χρόνια, αφιερώθηκε σε μια προσπάθεια να εφαρμόσει τις ιδέες του για τη δομική τοπογραφία σε ζητήματα σκέψης, γλώσσας και νοήματος, με τη μορφή μιας "ημιφυσικής". Thom, René (1952), «Espaces fibrés en sphères et carrés de Steenrod», Annales Scientifiques de l'École Normale Supérieure, Série 3 69: 109–182, doi:10.24033/asens.998, http://archive.numdam.org/article/ASENS_1952_3_69__109_0.pdf Thom, René (1954), «Quelques propriétés globales des variétés différentiables», Commentarii Mathematici Helvetici 28: 17–86, doi:10.1007/BF02566923, http://www.digizeitschriften.de/dms/img/?PID=GDZPPN002056259 "Ensembles et morphismes stratifiés", Bulletin of the American Mathematical Society 75 (1969), 240–284. "Semio Physics: A Sketch", Addison Wesley, (1990), ISBN 0-201-50060-4 Structural Stability and Morphogenesis, W. A. Benjamin, (1972), ISBN 0-201-40685-3. Washington Post Online edition Meeting René THOM
|
Ο Ρενέ Φρεντερίκ Τομ (γαλλικά: René Frédéric Thom, γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1923 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 2002) ήταν Γάλλος μαθηματικός, ο οποίος τιμήθηκε με το Μετάλλιο Φιλντς το 1958. Έγινε γνωστός ως τοπολόγος και στη συνέχεια άρχισε να ενδιαφέρεται για πτυχές αυτού που ονομάστηκε θεωρία της μοναδικότητας. Απέκτησε παγκόσμια φήμη στην ευρύτερη επιστημονική κοινότητα και στο μορφωμένο κοινό για μια πτυχή αυτού του τελευταίου ενδιαφέροντος, το έργο του ως θεμελιωτή της θεωρίας καταστροφής (που αργότερα αναπτύχθηκε από τον Ερίκ Κρίστοφερ Ζέεμαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%A4%CE%BF%CE%BC
|
Βαλτοσκανδία
|
Ο Πάκστας αναφέρει στο βιβλίο του Η Βαλτοσκανδική Συνομοσπονδία ότι ο όρος Βαλτοσκανδία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Στεν ντε Γκέερ σε ένα άρθρο στην "Geografiska Annaler" το 1928. Σε αυτό το βιβλίο η Βαλτοσκανδία περιγράφεται σε πολλές διαφορετικές διαστάσεις: γεωγραφική και πολιτιστική, οικονομική και ως πολιτική και στρατιωτική μονάδα. Ο Καζίς Πάκστας πρότεινε ότι ένας από τους τρόπους για τα μικρά έθνη να αντισταθούν στην επιρροή που προέρχονται από τους "μεγάλους" είναι να ενωθούν και να συνεργαστούν πιο στενά μεταξύ τους. Όπως αναφέρει ο ίδιος, η ενοποίηση είναι δυνατή μόνο μεταξύ των εθνών που είναι παρόμοια με το μέγεθός τους, γεωγραφικό περιβάλλον, τη θρησκεία και επίσης πρέπει να σέβονται και να ανέχονται ο ένας τον άλλο. Καθώς η εξωτερική πολιτική της Λιθουανίας έχει μετατοπιστεί προς τη Βόρεια Ευρώπη ακόμη περισσότερο αφού η Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε ανέλαβε τη θέση του Προέδρου της Λιθουανίας, οι φωνές που αμφισβητούν την επιστροφή της ιδέας της Βαλτοσκανδικής Συνομοσπονδίας είναι σε άνοδο σε αυτή τη χώρα. Για σχεδόν 20 χρόνια, η Ακαδημία της Βαλτοσκανδίας (Baltoskandijos akademija) λειτουργούσε στο Πανεβεζίς στη Λιθουανία. Ιδρύθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1991, ως ινστιτούτο επιστημονικών ερευνών που διοργανώνει τακτικές συναντήσεις που ασχολούνται με τις Βαλτικές και Σκανδιναβικές πολιτισμικές, ιστορικές και πολιτικές επαφές. Ο κύριος στόχος του ήταν να "αναπτύξει ευέλικτες συνδέσεις των εδαφών και των εθνών στην περιοχή της Βαλτοσκανδίας και να ενσωματώσει την κουλτούρα της Λιθουανίας στον πολιτιστικό χώρο της Βαλτοσκανδίας". Η ακαδημία εκκαθαρίστηκε στο τέλος του 2009, λόγω προβλημάτων σχετικά με τη χρηματοδότηση. Η χρηματοδότηση παρεχόταν από το δήμο του Πανεβέζις, αλλά οι λειτουργίες της ακαδημίας δεν πληρούσαν τα κριτήρια των λειτουργιών του αναφερόμενου δήμου. Υπάρχει επίσης ο όρος Βαλτοσκανδικοί Οκτώ ή "ΒΣ8", όπου το 8 αντιπροσωπεύει τον αριθμό των κρατών (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ισλανδία, Νορβηγία, Δανία, Φινλανδία και Σουηδία). Περιοχή της Βαλτικής Φιννοσκανδία Σκανδιναβική Εσθονία Σκανδιναβικές χώρες Σκανδιναβική Τράπεζα Επενδύσεων
|
Η Βαλτοσκανδική Συνομοσπονδία ή Βαλτοσκανδία είναι μια γεωπολιτική έννοια της Βαλτικής–Σκανδιναβικής ένωσης (που αποτελείται από τη Σουηδία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία, τη Φινλανδία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία). Η ιδέα προτάθηκε από τον Σουηδό καθηγητή Στεν ντε Γκέερ (1886-1933) στην εφημερίδα Geografiska Annaler το 1928 και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Καθηγητή Καζίς Πάκστας (1893-1960), Λιθουανό επιστήμονα στον τομέα της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1
|
Ερυθρά Τρομοκρατία (Σοβιετική Ένωση)
|
Η Κόκκινη Τρομοκρατία στη Σοβιετική Ρωσία δικαιολογήθηκε στη σοβιετική ιστοριογραφία ως εκστρατεία κατά των αντεπαναστατών κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου του 1918–1921, με στόχο εκείνους που συμμετείχαν στους Λευκούς ( Λευκός Στρατός ). Οι Μπολσεβίκοι ανέφεραν οποιεσδήποτε αντι-μπολσεβίκικες φατρίες ως Λευκούς, ανεξάρτητα από το αν αυτές οι φατρίες υποστήριζαν πραγματικά το Λευκό Κίνημα. Ο Λέων Τρότσκυ περιέγραψε ως εξής την υπόθεση το 1920: Η σοβαρότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου στη Ρωσία, ..., διαμορφώθηκε από λιγότερο δύσκολες συνθήκες [σε σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση]. Υπήρχε ένα συνεχές μέτωπο, στα βόρεια και νότια, στα ανατολικά και δυτικά. Εκτός από τους στρατιώτες της Ρωσικής Λευκής Φρουράς του Κολτσάκ, του Ντενίκιν και άλλων, υπάρχουν και αυτοί που επιτίθενται στη Σοβιετική Ρωσία, ταυτόχρονα ή με τη σειρά: Γερμανοί, Αυστριακοί, Τσέχο-Σλοβάκοι, Σέρβοι, Πολωνοί, Ουκρανοί, Ρουμάνοι, Γάλλοι, Βρετανοί, Αμερικανοί, Ιάπωνες, Φινλανδοί, Εσθονιανοί, Λιθουανοί ... Σε μια χώρα που πλήττεται από έναν αποκλεισμό και πνίγεται από την πείνα, υπάρχουν συνωμοσίες, εξεγέρσεις, τρομοκρατικές ενέργειες και καταστροφή δρόμων και γεφυρών. - Τρότσκι (1920) Ο Μάρτιν Λάτσις, επικεφαλής της Ουκρανικής Τσέκα, δήλωσε στην εφημερίδα Red Terror : Δεν παλεύουμε ενάντια σε μεμονωμένα άτομα. Εξολοθρεύουμε την αστική τάξη ως τάξη. Μην ψάχνετε σε φακέλους αποδεικτικών στοιχείων για να δείτε αν ο κατηγορούμενος ήρθε εναντίον των Σοβιετικών με όπλα ή λόγια. Ρωτήστε τον σε ποια τάξη ανήκει, ποιο είναι το υπόβαθρο του, η εκπαίδευσή του, το επάγγελμά του. Αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα των κατηγορουμένων. Αυτή είναι η έννοια και η ουσία του κόκκινου τρόμου. - Martin Latsis, Red Terror [13] Ο αγώνας περιγράφηκε συνοπτικά από την άποψη των Μπολσεβίκων από τον Γκριγκόρι Ζινόβιεφ στα μέσα Σεπτεμβρίου 1918: Για να νικήσουμε τους εχθρούς μας πρέπει να έχουμε τον δικό μας σοσιαλιστικό μιλιταρισμό. Πρέπει να φέρουμε προς εμάς 90 εκατομμύρια από τα 100 εκατομμύρια του πληθυσμού της Σοβιετικής Ρωσίας. Όσο για τα υπόλοιπα, δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε. Πρέπει να εκμηδενιστούν. Η εκστρατεία για την Κόκκινη Τρομοκρατία θεωρείται ότι ξεκίνησε επίσημα μεταξύ 17–30 Αυγούστου 1918 ως αντίποινα για δύο απόπειρες δολοφονίας (μία από τις οποίες ήταν επιτυχής). Ωστόσο, το επίσημο διάταγμα για τον "Κόκκινο τρόμο", εκδόθηκε λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο. Από τον Δεκέμβριο του 1917, στον Felix Dzerzhinsky ανατέθηκε να ξεριζώσει τις αντεπαναστατικές απειλές κατά της σοβιετικής κυβέρνησης . Ήταν ο διευθυντής της Ρωσικής Έκτακτης Επιτροπής (γνωστής και ως Cheka ), προκάτοχος της KGB που χρησίμευσε ως μυστική αστυνομία. Στις 17 Αυγούστου 1918, ο ηγέτης της Cheka του Petrograd Moisei Uritsky δολοφονήθηκε από τον Leonid Kannegisser. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 30 Αυγούστου, ο Φάννι Καπλάν προσπάθησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον Βλαντιμίρ Λένιν. Αυτές οι επιθέσεις τελικά θα πείσουν την κυβέρνηση να προσέξει το λόμπι του Ντσερζίνσκι για μεγαλύτερη εσωτερική ασφάλεια. Η εκστρατεία μαζικής καταστολής θα ξεκινήσει επίσημα στη συνέχεια ως αντίποινα. Αναρρώνοντας από τις πληγές του, ο Λένιν έδωσε οδηγίες: "Είναι απαραίτητο - κρυφά και επειγόντως να προετοιμαστεί ο τρόμος." Σε άμεση ανταπόκριση στις δύο επιθέσεις, η Cheka σκότωσε περίπου 1.300 «αστούς ομήρους» που κρατούνταν στις φυλακές του Πέτρογκραντ και του Κρόνσταντ. Οι εφημερίδες των Μπολσεβίκων ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένες με την υποκίνηση της κρατικής βίας: στις 31 Αυγούστου, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν την κατασταλτική εκστρατεία μέσω υποκίνησης βίας. Ένα άρθρο που εμφανίζεται στην Πράβντα αναφώνησε: «Ήρθε η ώρα να συντρίψουμε την αστική τάξη ή να μας συντρίψει. … Ο ύμνος της εργατικής τάξης θα είναι ένα τραγούδι μίσους και εκδίκησης! " Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα Krasnaia Gazeta δήλωσε ότι «μόνο ποτάμια αίματος μπορούν να ξεπλύνουν το αίμα του Λένιν και του Ουρίτσκι». Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση του κόκκινου τρόμου δημοσιεύθηκε στην Izvestia στις 3 Σεπτεμβρίου, με τίτλο "Έκκληση στην εργατική τάξη", καλώντας τους εργαζόμενους να "συντρίψουν τη Λερναία Ύδρα της αντεπανάστασης με μαζικό τρόμο!" θα καταστήσει επίσης σαφές ότι "όποιος τολμά να διαδώσει την παραμικρή φήμη εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος θα συλληφθεί αμέσως και θα σταλεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ". Η Izvestia ανέφερε επίσης ότι, εντός 4 ημερών από την απόπειρα εναντίον του Λένιν, πάνω από 500 όμηροι είχαν εκτελεστεί μόνο στο Πετρόγκραντ. Στη συνέχεια, στις 5 Σεπτεμβρίου, η Κεντρική Επιτροπή της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων εξέδωσε διάταγμα «Περί Ερυθρού Τρόμου», το οποίο προέβλεπε «μαζικές εκτελέσεις χωρίς δισταγμό”. Διέτασε την Τσέκα « να εξασφαλίσει τη Σοβιετική Δημοκρατία από τους ταξικούς εχθρούς με την απομόνωσή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ", και δήλωνε ότι οι αντεπαναστάτες "πρέπει να εκτελεστούν με πυροβολισμούς [και] τα ονόματα των εκτελεσθέντων και οι λόγοι της εκτέλεσης πρέπει να δημοσιοποιούνται. " Η κυβέρνηση εκτέλεσε 500 "εκπροσώπους των ανατρεπόμενων τάξεων" ( kulaks ) αμέσως μετά τη δολοφονία του Uritsky. Ο Σοβιετικός επίτροπος Γκριγκόρι Πετρόφσκι ζήτησε επέκταση του τρόμου και "άμεσο τέλος της χαλαρότητας και της τρυφερότητας". Τον Οκτώβριο του 1918, ο διοικητής της Τσέκα Μάρτιν Λάτσις παρομοίασε τον Κόκκινο Τρόμο με έναν ταξικό πόλεμο, εξηγώντας ότι «καταστρέφουμε τη μπουρζουαζία ως τάξη». Στις 15 Οκτωβρίου, το κορυφαίο στέλεχος της Cheka Gleb Bokii, συνοψίζοντας την επίσημη λήξη της Ερυθράς Τρομοκρατίας, ανέφερε ότι, στην Πετρούπολη εκτελέστηκαν 800 φερόμενοι εχθροί και άλλοι 6.229 φυλακίστηκαν. Οι απώλειες κατά τους πρώτους δύο μήνες κυμαίνονταν μεταξύ 10.000 και 15.000 βάσει των καταλόγων των ατόμων που εκτελέστηκαν συνοπτικά που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Cheka Weekly και σε άλλα επίσημα έντυπα. Στην Κριμαία, τη Béla Kun και τη Rosalia Zemlyachka, με την έγκριση του Βλαντιμίρ Λένιν εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες 50.000 λευκοί αιχμάλωτοι πολέμου και πολίτες μετά την ήττα του στρατηγού Pyotr Wrangel στα τέλη του 1920. Τους είχε υποσχεθεί αμνηστία αν παραδοθούν. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες σφαγές στον εμφύλιο πόλεμο. Στις 16 Μαρτίου 1919, όλα τα στρατιωτικά αποσπάσματα της Τσέκα ενώθηκαν σε ένα ενιαίο σώμα, τα Στρατεύματα για την Εσωτερική Άμυνα της Δημοκρατίας, που αριθμούσαν 200.000 άτομα το 1921. Αυτά τα στρατεύματα αστυνόμευαν στρατόπεδα εργασίας, διοικούσαν το σύστημα Gulag, διεξήγαγαν επιτάξεις σιτηρών, και κατέστειλαν εξεγέρσεις αγροτών, διαδηλώσεις από εργάτες και ανταρσίες στον Ερυθρό Στρατό (που μαστιζόταν από λιποταξίες). Ένας από τους κύριους διοργανωτές της Ερυθράς Τρομοκρατίας ήταν ο 2ου Βαθμού Στρατιωτικός Κομισσάριος Γιάν Κάρλοβιτς Μπερζίν (1889-1938), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Pēteris Ķuzis. Συμμετείχε στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και στη συνέχεια εργάστηκε στην κεντρική οργάνωση της Τσέκα. Κατά τη διάρκεια της Ερυθράς Τρομοκρατίας, ο Μπερζίν ξεκίνησε το σύστημα σύλληψης και εκτέλεσης ομήρων για να σταματήσει τις λιποταξίες και άλλες «πράξεις απιστίας και σαμποτάζ». Ως αρχηγός ενός ειδικού τμήματος του Λετονικού Κόκκινου Στρατού (αργότερα της 15ης Στρατιάς), ο Μπερζίν έπαιξε ρόλο στην καταστολή της ανταρσίας των Ρώσων ναυτικών στο Κρόνσταντ τον Μάρτιο του 1921. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στις συλλήψεις και εκτελέσεις των συλληφθέντων ναυτικών. Μεταξύ των θυμάτων της Ερυθράς Τρομοκρατίας ήταν τσαρικοί, φιλελεύθεροι, μη Μπολσεβικοί σοσιαλιστές, κληρικοί, κουλάκοι («εύποροι» αγρότες), Μενσεβίκοι, αλλοδαποί, ύποπτοι αντεπαναστάτες και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες . Αργότερα έγιναν στόχος και βιομηχανικοί εργάτες που δεν κατάφεραν να τηρήσουν τις ποσοστώσεις παραγωγής Τα πρώτα θύματα του τρόμου ήταν οι Σοσιαλιστές Επαναστάτες (SR). Κατά τη διάρκεια των μηνών της εκστρατείας, εκτελέστηκαν περισσότερα από 800 μέλη των SR, ενώ χιλιάδες άλλα οδηγήθηκαν σε εξορία ή σε στρατόπεδα εργασίας. Σε λίγες εβδομάδες, οι εκτελέσεις που εκτελέστηκαν από την Τσέκα ήταν διπλάσιες ή τριπλάσιες από τον αριθμό των θανατικών ποινών που εκδόθηκαν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία κατά την 92ετή περίοδο από το 1825 έως το 1917. Τα Εσωτερικά Στρατεύματα της Τσέκα και του Ερυθρού Στρατού ασκούσαν την τρομοκρατική τακτική της σύλληψης και εκτέλεσης πολλών ομήρων, συχνά σε σχέση με λιποταξίες βίαια επιστρατευμένων αγροτών. Σύμφωνα με τον Orlando Figes, περισσότεροι από 1 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Κόκκινο Στρατό το 1918, περίπου 2 εκατομμύρια το 1919 και σχεδόν 4 εκατομμύρια διέφυγαν από τον Κόκκινο Στρατό το 1921. Περίπου 500.000 λιποτάκτες συνελήφθησαν το 1919 και περίπου 800.000 το 1920 από την Cheka και ειδικά τμήματα που δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση της λιποταξίας. Χιλιάδες λιποτάκτες εκτελέστηκαν, και οι οικογένειές τους συχνά αιχμαλωτίστηκαν. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, κατά τη διάρκεια της καταστολής της εξέγερσης του Tambov του 1920-1921, περίπου 100.000 εξεγερμένοι αγρότες και οι οικογένειές τους φυλακίστηκαν ή απελάθηκαν και ίσως 15.000 εκτελέστηκαν. Αυτή η εκστρατεία σηματοδότησε την αρχή των Gulag, και ορισμένοι μελετητές υπολόγισαν ότι 70.000 φυλακίστηκαν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1921 (αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει τα άτομα σε πολλά στρατόπεδα περιοχών που ήταν σε εξέγερση, όπως το Tambov). Οι συνθήκες σε αυτά τα στρατόπεδα οδήγησαν σε υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και πραγματοποιήθηκαν "επαναλαμβανόμενες σφαγές". Η Cheka στο στρατόπεδο Kholmogory υιοθέτησε την πρακτική του πνιγμού δεμένων κρατουμένων στον κοντινό ποταμό Dvina. Περιστασιακά, ολόκληρες φυλακές «άδειαζαν» από κρατουμένους με εκτελέσεις πριν εγκαταλειφθεί μια πόλη στις δυνάμεις των Λευκών. Στις 16 Μαρτίου 1919, η Τσέκα εισέβαλε στο εργοστάσιο του Πίτιλοφ. Συνελήφθησαν περισσότεροι από 900 εργαζόμενοι που απεργούσαν, εκ των οποίων περισσότεροι από 200 εκτελέστηκαν χωρίς δίκη κατά τις επόμενες ημέρες. Πολλές απεργίες πραγματοποιήθηκαν την άνοιξη του 1919 στις Τούλα, Αριόλ, Τβερ, Ιβάνοβο και το Αστραχάν . Λιμοκτονούντες εργάτες διεκδικούσαν να λάβουν δελτία τροφίμων αντίστοιχα με εκείνα των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Απαίτησαν επίσης την κατάργηση των προνομίων για τους Μπολσεβίκους, την ελευθερία του Τύπου και τις ελεύθερες εκλογές. Η Τσέκα κατέστειλε ανελέητα όλες τις απεργίες, χρησιμοποιώντας συλλήψεις και εκτελέσεις. Στην πόλη του Αστραχάν ξέσπασε μια εξέγερση υπό την ηγεσία των δυνάμεων της Λευκής Φρουράς. Κατά την προετοιμασία αυτής της εξέγερσης, οι Λευκοί κατάφεραν να εισάγουν κρυφά περισσότερα από 3000 τουφέκια και πολυβόλα στην πόλη. Οι ηγέτες της συνωμοσίας αποφάσισαν να ενεργήσουν τη νύχτα στις 9-10 Μαρτίου 1919. Με τους αντάρτες ενώθηκαν πλούσιοι αγρότες από τα χωριά, τις οποίες κατέστειλαν οι Επιτροπές των Φτωχών, και διέπραξαν σφαγές εναντίον αγροτών ακτιβιστών. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν φρικαλεότητες σε χωριά όπως τα Ivanchug, Chagan και Karalat. Σε απάντηση, σοβιετικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Κίροφ ανέλαβαν την υποχρέωση να καταστείλουν αυτήν την εξέγερση στα χωριά, και μαζί με τις Επιτροπές των Φτωχών αποκατέστησαν τη σοβιετική εξουσία. Η εξέγερση στο Αστραχάν τέθηκε υπό έλεγχο έως τις 10 Μαρτίου και ηττήθηκε πλήρως στις 12. Τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης και άλλοι αργότερα ανέφεραν ότι μεταξύ 2.000 και 4.000 πυροβολήθηκαν ή πνίγηκαν από τις 12 έως τις 14 Μαρτίου 1919. Ωστόσο, οι απεργίες συνεχίστηκαν. Ο Λένιν είχε ανησυχίες για την τεταμένη κατάσταση όσον αφορά τους εργαζόμενους στην περιοχή του Ουράλ. Στις 29 Ιανουαρίου 1920, έστειλε ένα τηλεγράφημα στον Βλαντιμίρ Σμύρνοφ δηλώνοντας "Είμαι έκπληκτος που παίρνετε το θέμα τόσο ελαφρά, και δεν εκτελείτε αμέσως μεγάλο αριθμό απεργών για το έγκλημα του σαμποτάζ". Εκείνη την εποχή υπήρξαν πολλές αναφορές ότι οι ανακριτές της Τσέκα χρησιμοποίησαν βασανιστήρια. Στην Οδησσό, η Τσέκα έδεσε τους Λευκούς αξιωματικούς σε σανίδες και τους έβαζε αργά σε φούρνους ή δεξαμενές με βραστό νερό. Στο Χάρκοβο, ήταν συνηθισμένο το γδάρσιμο του τριχωτού της κεφαλής και των χεριών. Στο Voronezh η Cheka περιέφερε γυμνούς ανθρώπους κυλιόμενους μέσα σε βαρέλια, γεμάτα εσωτερικά με καρφιά. Θύματα σταυρώθηκαν ή λιθοβολήθηκαν στο Ντνιπροπετρόφσκ. Η Τσέκα στο Κρεμεντσούκ ανασκολόπησε κληρικούς και έθαψε ζωντανούς εξεγερμένους αγρότες. Στο Oryol, έριχναν νερό πάνω σε δεμένους γυμνούς κρατούμενους το χειμώνα, μέχρι να γίνουν κολώνες πάγου. στο Κίεβο, τα κινεζικά αποσπάσματα Cheka τοποθέτησαν αρουραίους σε σιδερένιους σωλήνες που ήταν φραγμένοι στο ένα άκρο με συρματόπλεγμα και το άλλο άκρο τοποθετούσαν πάνω στο σώμα των φυλακισμένων. Οι σωλήνες θερμαίνονταν μέχρι οι αρουραίοι να ροκανίζουν μέσα στο σώμα του θύματος σε μια προσπάθεια να διαφύγουν. Εκτελέσεις πραγματοποιούνταν σε κελάρια ή αυλές φυλακών, ή και στα περίχωρα πόλεων, κατά τη διάρκεια του Ερυθρού Τρόμου και του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου . Αφού αφαιρούσαν από τους καταδικασμένους τα ρούχα και άλλα αντικείμενα, τα οποία μοιράζονταν μεταξύ των εκτελεστών της Τσέκα, εκτελούνταν με πολυβόλα ή περίστροφα. Εκείνοι που σκοτώνονταν στη φυλακή συνήθως πυροβολούνταν στο πίσω μέρος του λαιμού καθώς εισέρχονταν στο υπόγειο της εκτέλεσης, το οποίο ήταν γεμάτο με πτώματα και ποτισμένο με αίμα. Τα θύματα που σκοτώνονταν έξω από την πόλη μεταφέρονταν με φορτηγό, όπου μερικές φορές έπρεπε να σκάψουν τους δικούς τους τάφους. Σύμφωνα με τον Edvard Radzinsky, «έγινε συνηθισμένη πρακτική να συλλαμβάνεται ο σύζυγος όμηρος και να περιμένουν τη γυναίκα του να έρθει και να εξαγοράσει τη ζωή του με το σώμα της». Κατά τη διάρκεια της "αποκοζακοποίησης, έγιναν σφαγές, σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gellately, "σε ανήκουστη κλίμακα". Στο Pyatigorsk η Cheka οργάνωσε μια «ημέρα κόκκινου τρόμου» για να εκτελέσει 300 άτομα σε μια μέρα και πήρε ποσοστώσεις από κάθε μέρος της πόλης. Σύμφωνα με το μέλος της Cheka Karl Lander, η Τσέκα στο Κισλοβόντσκ, "λόγω έλλειψης καλύτερης ιδέας", σκότωσε όλους τους ασθενείς στο νοσοκομείο. Μόνο τον Οκτώβριο του 1920 εκτελέστηκαν περισσότερα από 6.000 άτομα. Ο Gellately προσθέτει ότι κομμουνιστές ηγέτες «προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις εθνοτικές σφαγές, με την ενσωμάτωση τους στο σλόγκαν της "ταξικής πάλης". Μέλη του κλήρου υπέστησαν ιδιαίτερα βάναυση κακοποίηση. Σύμφωνα με έγγραφα που ανέφερε ο Αλεξάντερ Γιακόβλεφ, τότε επικεφαλής της Προεδρικής Επιτροπής για την Αποκατάσταση των Θυμάτων Πολιτικής Καταπίεσης, οι ιερείς, οι μοναχοί και οι μοναχές σταυρώθηκαν, ρίχτηκαν σε καζάνια από βρασμένη πίσσα, γδάρθηκαν, στραγγαλίστηκαν, τους δόθηκε Θεία Κοινωνία με λιωμένο μόλυβδο και ρίχνονταν να πνιγούν σε τρύπες στον πάγο. Υπολογίζεται ότι 3.000 δολοφονήθηκαν μόνο το 1918. Ιστορικοί όπως ο Stéphane Courtois και ο Richard Pipes ισχυρίστηκαν ότι οι Μπολσεβίκοι χρειάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τον τρόμο για να παραμείνουν στην εξουσία επειδή δεν είχαν λαϊκή υποστήριξη. Αν και οι Μπολσεβίκοι κυριαρχούσαν μεταξύ εργατών, στρατιωτών και στα επαναστατικά σοβιέτ, κέρδισαν λιγότερο από το ένα τέταρτο της λαϊκής ψηφοφορίας στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκαν αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, καθώς είχαν πολύ λιγότερη υποστήριξη μεταξύ των αγροτών. Παρόλο που οι εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης προηγήθηκαν του διαχωρισμού μεταξύ των Δεξιών SRs, οι οποίοι είχαν εναντιωθεί στους Μπολσεβίκους, και των Αριστερών SR, που ήταν συνεργάτες τους, στη συνέχεια πολλές ψήφοι αγροτών που προορίζονταν για τους τελευταίους πήγαν στα SR. Μαζικές απεργίες από Ρώσους εργάτες κατεστάλεισαν ανελέητα κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Τρομοκρατίας. Σύμφωνα με τον Richard Pipes, ο τρόμος δικαιολογείται αναπόφευκτα από την πεποίθηση του Λένιν ότι η ανθρώπινη ζωή ήταν αναλώσιμη για την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Ο Pipes ανέφερε την παρατήρηση του Μαρξ για τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία του 19ου αιώνα: «Η σημερινή γενιά μοιάζει με τους Εβραίους που οδήγησε ο Μωυσής μέσω της ερήμου. Δεν πρέπει μόνο να κατακτήσει έναν νέο κόσμο, αλλά πρέπει επίσης να χαθεί για να δώσει χώρο στους ανθρώπους που είναι κατάλληλοι για έναν νέο κόσμο ", αλλά σημείωσε ότι ούτε ο Μαρξ ούτε ο Ένγκελς ενθάρρυναν μαζικές δολοφονίες. Ο Robert Conquest ήταν πεπεισμένος ότι «ο άνευ προηγουμένου τρόμος πρέπει να φαίνεται απαραίτητος για ιδεολογικά υποκινούμενες προσπάθειες για μετασχηματισμό της κοινωνίας μαζικά και γρήγορα, ενάντια στις φυσικές της δυνατότητες». Η άποψη του Ορλάντο Φιγκς ήταν ότι η Κόκκινη Τρομοκρατία ήταν υπονοούμενη, όχι τόσο στον ίδιο τον Μαρξισμό, αλλά στην ταραχώδη βία της Ρωσικής Επανάστασης . Σημείωσε ότι υπήρχαν ορισμένοι Μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τους Λεβ Κάμενεφ, Νικολάι Μπουχάριν και Μιχαήλ Όλμινσκι, οι οποίοι επέκριναν αυτές τις ενέργειες και προειδοποίησαν ότι χάρη στη «βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τον Λένιν και την απόρριψη της δημοκρατίας», οι Μπολσεβίκοι θα «αναγκαστούν να στραφούν όλο και περισσότερο στον τρόμο για να σιωπήσουν την πολιτική κριτική και να υποτάξουν μια κοινωνία που δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν με άλλα μέσα". Ο Figes ισχυρίζεται επίσης ότι η Κόκκινη Τρομοκρατία "ξέσπασε από τα κάτω. Ήταν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής επανάστασης από την αρχή. Οι Μπολσεβίκοι ενθάρρυναν αλλά δεν δημιούργησαν αυτόν τον μαζικό τρόμο. Οι κύριοι θεσμοί της Τρομοκρατίας είχαν διαμορφωθεί, τουλάχιστον εν μέρει, ως απάντηση σε αυτές τις πιέσεις από τη βάση. " Ο Γερμανός μαρξιστής Karl Kautsky παρακάλεσε τον Λένιν να μην χρησιμοποιήσει τη βία ως μορφή τρομοκρατίας, επειδή ήταν αδιάκριτη, είχε σκοπό να τρομάξει τον άμαχο πληθυσμό και περιλάμβανε τη σύλληψη και εκτέλεση ομήρων: "Μεταξύ των φαινομένων για τα οποία ήταν υπεύθυνος ο Μπολσεβικισμός, η τρομοκρατία, η οποία αρχίζει με την κατάργηση κάθε μορφής ελευθερίας του Τύπου και καταλήγει σε ένα σύστημα μαζικών εκτελέσεων, είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό και το πιο απωθητικό από όλα. " Στο Μαύρο Βιβλίο του Κομμουνισμού, ο Nicolas Werth αντιπαραθέτει τον κόκκινο με τον λευκό τρόμο, σημειώνοντας ότι ο πρώτος ήταν η επίσημη πολιτική της μπολσεβίκικης κυβέρνησης. Ο Τζέιμς Ράιαν επισημαίνει ότι ο Λένιν ποτέ δεν υποστήριξε τη φυσική εξόντωση όλων των αστών ως τάξης, αλλά απλώς την εκτέλεση εκείνων που συμμετείχαν ενεργά στην υπονόμευση της μπολσεβίκικης κυριαρχίας. Σκοπεύει να επιφέρει "την ανατροπή και πλήρη κατάργηση της αστικής τάξης", αλλά με μη βίαια πολιτικά και οικονομικά μέσα. Ο Leszek Kołakowski σημείωσε ότι ενώ οι Μπολσεβίκοι (ειδικά ο Λένιν) επικεντρώθηκαν πολύ στη μαρξική έννοια της «βίαιης επανάστασης» και της δικτατορίας του προλεταριάτου πολύ πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η εφαρμογή της δικτατορίας ορίστηκε σαφώς από τον Λένιν ήδη από το 1906, όταν υποστήριξε ότι πρέπει να περιλαμβάνει «απεριόριστη εξουσία βασισμένη στη βία και όχι στο νόμο», εξουσία που «είναι απολύτως απεριόριστη από οποιουσδήποτε κανόνες και βασίζεται άμεσα στη βία». Στην Πολιτεία και την Επανάσταση του 1917, ο Λένιν επανέλαβε για άλλη μια φορά τα επιχειρήματα που έθεσαν οι Μαρξ και Ένγκελς ζητώντας τη χρήση τρόμου. Φωνές όπως ο Κάουτσκι που απαιτούν μέτρια χρήση βίας συνάντησαν την «έξαλλη απάντηση» από τον Λένιν στα Προλεταριακή Επανάσταση και Αποστάτης Κάουτσκι (1918). Ένα άλλο θεωρητικό και συστηματικό επιχείρημα υπέρ του οργανωμένου τρόμου ως απάντηση στις επιφυλάξεις του Κάουτσκι γράφτηκε από τον Τρότσκι στο The Defense of Terrorism (1921). Ο Τρότσκι υποστήριξε ότι υπό το φως του ιστορικού υλισμού, αρκεί η «βία να είναι επιτυχής» για να δικαιολογήσει την «ορθότητά» της. Ο Τρότσκι εισήγαγε και παρείχε ιδεολογική δικαιολογία για πολλά από τα μελλοντικά χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν το μπολσεβίκικο σύστημα, όπως η «στρατιωτικοποίηση της εργασίας» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Κόκκινη Τρομοκρατία ήταν σημαντική ως η πρώτη από πολλές εκστρατείες κομμουνιστικής τρομοκρατίας που ακολούθησαν στη Σοβιετική Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες. Υποκίνησε επίσης τον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο σύμφωνα με τον ιστορικό Richard Pipes.Ο όρος «κόκκινη τρομοκρατία» αναφέρεται και σε άλλες εκστρατείες βίας από κομμουνιστικές ομάδες. Παραδείγματα χρήσης του όρου είναι: Ουγγρική Κόκκινη Τρομοκρατία - οι εκτελέσεις 590 ατόμων που κατηγορούνται για συμμετοχή στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα κατά της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας στις 24 Ιουνίου 1919. Ισπανική Κόκκινη Τρομοκρατία - δολοφονίες κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου . Ερυθρά τρομοκρατία (Ελλάδα) - καταστολή στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Αντίστασης (Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος) και του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1943–49). Αιθιοπική Κόκκινη Τρομοκρατία - εκστρατεία καταστολής από τον Derg κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Mengistu Haile Mariam . Κινεζική Κόκκινη Τρομοκρατία - η καταστολή θεωρείται ότι ξεκίνησε από τον Κόκκινο Αύγουστο της Πολιτιστικής Επανάστασης . Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μάο Τσε Τουνγκ : «Η κόκκινη τρομοκρατία πρέπει να είναι η απάντησή μας σε αυτούς τους αντεπαναστάτες. Πρέπει, ειδικά στις ζώνες πολέμου και στις παραμεθόριες περιοχές, να αντιμετωπίσουμε άμεσα, κάθε είδους αντεπαναστατική δραστηριότητα. " Indian Red Terror - μια άλλη ονομασία για τη « βία του Nandigram » (Νοέμβριος 2007) στο Nandigram της Δυτικής Βεγγάλης, που χρησιμοποιείται από κριτικούς για τις ενέργειες της τοπικής αυτοδιοίκησης, και υπαινίσσονται την απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδίας στη Δυτική Βεγγάλη. Η κατάσταση χαρακτηρίστηκε επίσης ως «κόκκινος τρόμος» από τα μέσα ενημέρωσης. Φινλανδική Κόκκινη Τρομοκρατία - ο εμφύλιος πόλεμος του 1918 στη Φινλανδία . Γιουγκοσλαβική Κόκκινη Τρομοκρατία - ένα άλλο όνομα για την περίοδο από το 1941-42 στη Γιουγκοσλαβία, γνωστή ως "Λάθη των Αριστεριστών" (leva/lijeva skretanja). Κάτω η θανατική ποινή! από τον Yuliy Osipovich Martov, Ιούνιος / Ιούλιος 1918 The Record of the Red Terror, από τον Σεργκέι Melgunov More 'red terror' remains found in Russia, UPI, 19 Ιουλίου 2010.
|
Η Ερυθρά Τρομοκρατία (αγγλ. Red Terror, ρωσικά: красный террор , krasnyy teror ) στη Σοβιετική Ρωσία ήταν μια εκστρατεία πολιτικής καταστολής και δολοφονιών που διεξήγαγαν οι Μπολσεβίκοι - κυρίως μέσω της Τσέκα, της μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων - στα μέσα του 1918 μετά την έναρξη του ρωσικού εμφυλίου πολέμου. Αναδύθηκε μετά από μια δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βλαντιμίρ Λένιν και διαμορφώθηκε με βάση την Τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης. Επιδίωξε να εξαλείψει οποιαδήποτε απειλή που θα έθετε σε κίνδυνο την Οκτωβριανή Επανάσταση. Γενικότερα, ο όρος αναφέρεται συνήθως στην πολιτική καταστολή των Μπολσεβίκων καθ' όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1917-1922), και διακρίνεται από τον Λευκό τρόμο που διεξήγαγε ο Λευκός Στρατός (Ρωσικές και μη Ρωσικές ομάδες εναντίον της μπολσεβικικής διοίκησης) εναντίον των πολιτικών εχθρών του (περιλαμβανομένων των Μπολσεβίκων). Οι εκτιμήσεις για τον συνολικό αριθμό των θυμάτων της μπολσεβίκικης καταστολής ποικίλουν πολύ. Μια πηγή ισχυρίζεται ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων θα μπορούσε να είναι 1,3 εκατομμύρια, ενώ άλλος δίνει εκτιμήσεις για 28.000 εκτελέσεις ετησίως από τον Δεκέμβριο του 1917 έως τον Φεβρουάριο του 1922. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν κατά την αρχική περίοδο της Κόκκινης Τρομοκρατίας είναι τουλάχιστον 10.000. Οι πιο αξιόπιστες εκτιμήσεις για τον αριθμό των δολοφονιών συνολικά εκτιμούν τον αριθμό σε περίπου 10.000, έως 200.000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CE%AC_%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_(%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7)
|
Φραγκίσκη του Περιγκόρ
|
Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Γουλιέλμου υποκόμη του Λιμόζ και της Iσαβέλλας ντε Λα Τουρ ντΏβέρν, κόρης του Μπερτράν Ε΄ ντε Λα Τουρ ντΏβέρν. Το 1470 παντρεύτηκε τον Αλαίν Α΄ τον Μεγάλο, κόμη του Γκραβ και υποκόμη του Ταρτά, γιου του Ιωάννη Α' του Αλμπρέ και της Αικατερίνης του Ροάν. Μέσω του πατέρα της, η Φραγκίσκη είχε αξίωση στον θρόνο της Βρετάνης μέσω του κλάδου του Παντιέβρ (Penthièvre). Λέγεται επίσης ότι έγινε η ερωμένη του πάπα Κλήμη Ε', ενόσο εκείνος έμενε στην Αβινιόν. Είχε επτά επιζώντα παιδιά με τον Αλαίν Α΄ κύριο του Αλπμπρέ, μεταξύ των οποίων: Ιωάννης Γ΄, νυμφεύτηκε το 1484 την Αικατερίνη των Γκρεγύ βασίλισσα της Ναβάρρας, έτσι έγινε βασιλιάς iure uxoris της Ναβάρρας μέχρι το 1516. Γαβριήλ, κύριος του Αβέν-συρ-Ελπ. Καρλόττα, κυρία του Σαλύ, παντρεύτηκε το 1500 τον Καίσαρα Βοργία. Aμανιέ απεβ. 1520, επίσκοπος Παμιέ, Κομάνζ και Λεσκάρ, και αργότερα καρδινάλιος Πέτρος, κόμης του Περιγκόρ. Λουίζα, υποκόμισα του Λιμόζ απεβ. 1531), που παντρεύτηκε το 1495 τον Κάρολο Α΄ του Κροΰ Iσαβέλλα, παντρεύτηκε τον Γκαστόν Β΄ Captal de Buch. De Guibours, Anselme (1726–1733). Histoire généalogique et chronologique de la maison royale de France, des pairs, grands officiers de la Couronne, de la Maison du Roy et des anciens barons du royaume. 6. Paris. σελ. 105. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2018. Duchesne, André (1621). Histoire de la Maison de Chastillon sur Marne avec les genealogies et armes des illustres Familles de France & des Pays-bas, lesquelles y ont esté alliées. Paris: Sabastien Cramoisy. σελίδες 148–158. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2018.
|
Η Φραγκίσκη, γαλλ.: Frances (Φρανσές) de Châtillon (απεβ. το 1481) από τον Οίκο του Σατιγιόν ήταν κόμισσα του Περιγκόρ (Périgord), υποκόμισσα του Λιμόζ (Limoges) και κυρία του Αβέν (Avesnes) & Σαλύ (Châlus).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.