title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Grand Theft Auto: The Ballad of Gay Tony
|
Ο τρόπος παιχνιδιού έχει αλλάξει, σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Η Rockstar πρόσθεσε κάποιες λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα, σε κάποια σημεία της πόλης, οι διαστάσεις είναι μεγαλύτερες από ότι στα προηγούμενα δύο παιχνίδια, ενώ ο βαθμός δυσκολίας έχει ανέβει μισό τοις εκατό από τις απλές αποστολές του The Lost and Damned. Πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι ο Luis Fernando Lopez, που γεννήθηκε το 1983 στο Northwood της Liberty City και η οικογένεια του αποτελείται από τη μητέρα του, Adriana Lopez, τον αδερφό του, Ernesto Lopez και την αδερφή του, Leta Lopez-Wilkinson.Το μόνο γνωστό στοιχείο για τον πατέρα του, είναι ότι το επάγγελμα του είναι πεζοναύτης. Το 2001 σε ηλικία 18 ετών έκανε διάρρηξη σε αυτοκίνητο κάνοντας φυλακή μέχρι το 2003 όπου έκανε άλλη μια παρανομία αλλά με τους φίλους του, Oscar και Willy. Το 2005 συνεργάστηκε ως σωματοφύλακας του Tony Prince, ο οποίος εμπιστευόταν από ότι φαίνεται και στο παιχνίδι τον Luis. Ο Louis Fernando Lopez έχει εμφανιστεί και στα τρία GTA που έχουν ενταχθεί στην εποχή του Grand Theft Auto IV. Ο Louis είναι σεκιούριτι του Tony Prince, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης δύο εστιατορίων. Δουλειά του Louis είναι να προστατέψει το αφεντικό του από κάποιες δουλειές τις οποίες εκείνος άφησε στη μέση. Έτσι, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού γνωρίζει διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι κακόφημοι στην πόλη, αφού και το αφεντικό του είναι γνωστό, επειδή είναι ο μόνος που έχει στην ιδιοκτησία του, εστιατόρια μόνο για ομοφυλόφιλους. Για αυτό το αφεντικό του αποκαλείται και ως Tony Gay Prince. Ανασκόπηση στο GameOver Grand Theft Auto: The Ballad of Gay Tony στη Wikia
|
To Grand Theft Auto: The Ballad of Gay Tony είναι βιντεοπαιχνίδι δράσης περιπέτειας που ανήκει στη σειρά Grand Theft Auto, το οποίο είναι το τελευταίο τοποθετημένο στην Liberty City. Έχει βγει στον Υπολογιστή, στο PlayStation 3 και στο Xbox 360. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στις 29 Οκτωβρίου 2009 για το Xbox 360, ενώ έναν περίπου μήνα αργότερα βγήκε για Υπολογιστή. Τελικά στις 19 Απριλίου 2010 αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει και για το PS3, κάτι που τελικά έγινε. Η Rockstar Games χρησιμοποίησε το ιδιόκτητο Rockstar Advanced Game Engine (RAGE) για την ανάπτυξη του παιχνιδιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Grand_Theft_Auto:_The_Ballad_of_Gay_Tony
|
Μυστράς
|
Η ιστορία «της νεκρής πολιτείας» σήμερα του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν ολοκληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Το 1249, ο πρίγκιπας των Φράγκων Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος έκτισε ισχυρό τείχος και κάστρο στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου, στην κορυφή ενός υψώματος με απότομη και κωνοειδή μορφή, που λεγόταν Μυστράς ή Μυζηθράς. Το όνομα Μυστράς ή Μυζηθράς προϋπήρχε της ίδρυσης του κάστρου και ήταν η ονομασία με την οποία αποκαλούσε το βουνό ο τοπικός πληθυσμός πριν από το 1249. Μάλιστα, σύμφωνα με το Χρονικόν του Μορέως, ο Γουλιέλμος ονόμασε το κάστρο Μυζηθράν, "διατί το κράζαν ούτως" («Βουνίν εύρε παράξενο, απόκομμα εις όρος. Κάστρον εποίκεν αφηρόν, Μυ(ζη)θράν ονομασέν το»). Η ονομασία σχετίζεται με τη μυζήθρα και, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, συνδέεται με το σχήμα του βουνού. Κατ' άλλους, προέρχεται από το Μυζηθράς, το οποίο αποδίδεται στον κύριο της περιοχής (ως όνομα ή ως επάγγελμα). Η οχύρωση του βουνού και η μετεξέλιξη του Μυστρά, κατά τους επόμενους δύο αιώνες (ύστερη βυζαντινή περίοδος), σε ισχυρό πολιτικό, στρατιωτικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο συνδέεται με την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τη Δ΄ Σταυροφορία (1204). Μετά από αυτή μετατοπίστηκε το ενδιαφέρον του Βυζαντίου προς τις δυτικές επαρχίες του. Η αλλαγή συνδέεται και με την εμπορική διείσδυση των ιταλικών πόλεων (Βενετίας, Γένοβα, Πίζας κ.ά.), η οποία αναβάθμισε τη σημασία των εμπορικών κέντρων και των ναυτικών σταθμών της Πελοποννήσου. Στην Πελοπόννησο οι Φράγκοι εγκαταστάθηκαν το 1204, έχοντας ως ηγέτη τους τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο. Ίδρυσαν το πριγκιπάτο της Αχαΐας (ή Μορέως), όμως κατόρθωσαν να επεκτείνουν τα όριά του ως τη νότια Πελοπόννησο μετά το 1248, όταν ο Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος κατέλαβε τη Μονεμβασιά. Η ίδρυση του κάστρου στον Μυστρά το 1249 σηματοδοτούσε την εδραίωση της κυριαρχίας τους στην Πελοπόννησο. Ο Μυστράς, ένα απομονωμένο βουνό, ύψους 634 μ., ανήκει στον ορεινό όγκο του Ταΰγετου και αποτελεί μία πολύ ισχυρή στρατηγική θέση. Το ιδιόμορφο ανάγλυφο του βουνού, με τα δύο πλατώματα στην κορυφή (όπου χτίστηκε το κάστρο) και στη βόρεια ράχη (όπου βρίσκονται τα παλάτια και η πλατεία), οι απότομες και απρόκρημνες πλαγιές στη νότια και νοτιοανατολική πλευρά του, και η δυνατότητα εύκολης οχύρωσης των υπόλοιπων πλευρών, που ήθελε από εδώ να ελέγχει και τα ατίθασα σλαβικά φύλα της περιοχής (τους Μηλιγγούς), ήταν τα φυσικά πλεονεκτήματα αυτής της θέσης και ερμηνεύουν την επιλογή του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου. Το 1259, στη μάχη της Πελαγονίας, στην οποία συγκρούστηκε το πριγκιπάτο της Αχαΐας με την αυτοκρατορία της Νίκαιας, οι Φράγκοι ηττήθηκαν και ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος συνέλαβε τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο. Ο τελευταίος, για να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή του, παραχώρησε στο Βυζάντιο τα κάστρα της Μεγάλης Μαΐνης, της Μονεμβασιάς και του Μυστρά. Μετά από το 1262, ο Μυστράς έγινε έδρα βυζαντινού στρατηγού, του «σεβαστοκράτορος», ο οποίος άλλαζε κάθε χρόνο και διοικούσε όλη την Πελοπόννησο. Από τότε άρχισε η κυρίως ιστορική περίοδος του Μυστρά, που διήρκεσε δύο αιώνες. Οι κάτοικοι της πεδιάδας άρχισαν να χτίζουν τα σπίτια τους γύρω από το κάστρο, για να προστατευτούν από τις επιδρομές. Ο πληθυσμός αυξήθηκε ταχύτατα, δημιουργώντας μία νέα πόλη, που ονομάστηκε Χώρα και στη συνέχεια περιτειχίστηκε. Οι κάτοικοι που αναζητούσαν μόνιμη διαμονή συνέχιζαν να αυξάνουν, με αποτέλεσμα να κατοικηθεί και η περιοχή γύρω από το δεύτερο τείχος. Σταδιακά διαμορφώθηκε και η Κάτω Χώρα, η οποία επίσης περιτειχίστηκε. Την περίοδο αυτή ο Μυστράς γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη. Μεταφέρθηκε εκεί η έδρα της μητρόπολης Λακεδαιμονίας, χτίστηκε η μητρόπολη, η μονή των Αγίων Θεοδώρων, το Αφεντικό (Οδηγήτρια) και υπήρξε ιδιαίτερη πνευματική άνθηση. Από το 1308 το σύστημα της διοικήσεως μεταβλήθηκε και ο τίτλος του στρατηγού έδωσε τη θέση του σε μόνιμους διοικητές. Πρώτος διοικητής ήταν ο Μιχαήλ Καντακουζηνός (απεβ. 1316) (1308-1316). Τον διαδέχτηκε ο Ανδρόνικος Ασάν (1316-1322). Το 1348 δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο του Μορέως, με πρώτο δεσπότη τον Μανουήλ Καντακουζηνό (1349-1380), γιο του αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνού. Τον διαδέχτηκαν ο αδερφός του Ματθαίος Καντακουζηνός (1380-1383) και ο γιος του Ματθαίου Δημήτριος Α΄ Καντακουζηνός (1383-1384). Ο τελευταίος βρέθηκε αντιμέτωπος με τον αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο, όταν διεκδίκησε μεγαλύτερη ανεξαρτησία από την Κωνσταντινούπολη, και έδωσε τη θέση του στο γιο του αυτοκράτορα, Θεόδωρο Α΄ Παλαιολόγο (1383-1407). Τα χρόνια που ακολούθησαν το δεσποτάτο επεκτάθηκε σε όλη την Πελοπόννησο, αναβαθμίζοντας την πολιτική, διοικητική και πνευματική σημασία του Μυστρά. Το 1429 δημιουργήθηκε ένα δεύτερο δεσποτάτο στο Μοριά, με έδρα τη Γλαρέντζα, ηγέτης του οποίου ορίστηκε ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ενώ το 1430 ιδρύθηκε και τρίτο, με έδρα τα Καλάβρυτα, με δεσπότη τον Θωμά Παλαιολόγο, αδερφό του Κωνσταντίνου και του Θεόδωρου Β΄ Παλαιολόγου, ο οποίος ήταν δεσπότης του Μυστρά την περίοδο 1407-1443. Το 1443 ο Κωνσταντίνος έγινε δεσπότης του Μυστρά, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1448, οπότε χρίστηκε αυτοκράτορας -ο τελευταίος- της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τελευταίος δεσπότης του Μυστρά ήταν ο Δημήτριος Παλαιολόγος (1449-1460). Σοφοί, καλλιτέχνες και λόγιοι συγκεντρώνονταν στην αυλή του Δεσπότου, σπουδαιότερος και σημαντικότερος απ' όλους ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων. Τα χρόνια αυτά ο Μυστράς, και γενικότερα η Πελοπόννησος, γνώρισε μία νέα οθωμανική επιδρομή (1446), την εξέγερση των Αλβανών (1453), τις συναλλαγές των δεσποτών με τον Μωάμεθ Β' για να καταπνιγούν οι στάσεις, τις εμφύλιες συγκρούσεις των δεσποτών και το διχασμό ανάμεσα στους δεσπότες που προσέβλεπαν προς τη Δύση και σ' εκείνους που έδειχναν διάθεση συναλλαγής με τους Οθωμανούς. Στις 30 Μαΐου του 1460, ο Δημήτριος Παλαιολόγος παρέδωσε χωρίς μάχη τον Μυστρά στους Οθωμανούς και προσκολλήθηκε στην αυλή του σουλτάνου. Στον Μυστρά δεσπόζουν 7 σημαντικές εκκλησίες: Ο Άγιος Δημήτριος (Μητρόπολη). Βασιλική ξυλόστεγη, με ωραία γλυπτά στο τέμπλο και τοιχογραφίες. Στο προαύλιό της βρίσκεται το Μητροπολιτικό μέγαρο, σήμερα το Μουσείο του Μυστρά. Η Ευαγγελίστρια, μονώροφη με χαρακτηριστικό πλατύ νάρθηκα. Οι Άγιοι Θεόδωροι, με το χαρακτηριστικό πασίγνωστο οκτάγωνο τρούλο, η μεγαλύτερη και αρχαιότερη εκκλησία του Μυστρά. Διατηρεί εντυπωσιακές τοιχογραφίες, μεταξύ των οποίων και προσωπογραφία του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου με χρονολογία 1423. Εδώ και ο τάφος του δεσπότη του Μορέως Θεοδώρου Α΄. Η Παναγία η Οδηγήτρια (Αφεντικό). Έτσι ονομάζεται τρίκλινος διώροφος τρουλωτός ναός με δύο εκατέρωθεν παρεκκλήσια εκείνο των «χρυσοβούλων» επειδή εσωτερικά καλύπτεται με αγιογραφική σύνθεση αγγέλων να κρατούν χρυσόβουλα των ετών 1314, 1319, 1320 και 1322, και το άλλο του Ανδρόνικου που εικονίζονται ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος και ο δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος. Η Αγία Σοφία, πάνω από τα παλάτια, του 1350, ήταν το καθολικό της μονής του Ζωοδότη Χριστού και πιθανότατα αποτελούσε την εκκλησία των Παλατιών. Σε αυτή έχουν ταφεί πολλά μέλη της άρχουσας τάξης του Μυστρά και σε τάφο της βόρειας στοάς βρέθηκε το μεταξωτό γυναικείο φόρεμα αρχόντισσας των αρχών του 15ου αιώνα, που είναι στο μουσείο του Μυστρά. Η Περίβλεπτος. Η Παντάνασσα (γυναικείο μοναστήρι), η εκκλησία της οποίας είναι το καλύτερα διατηρούμενο μνημείο. Εκεί βρίσκονται και οι τάφοι της δέσποινας Κλεόπα Μαλατέστα και της Θεοδώρας, της συζύγου του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου.Οι εκκλησίες αυτές υπήρξαν καθολικά μοναστηριών. Γενικά οι εκκλησίες του Μυστρά αποτελούσαν χώρο μάθησης της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, αγιογραφίας και χωροταξικής μελέτης της εποχής λίγο πριν την αναγέννηση. Σήμερα, μόνο η Παντάνασσα λειτουργεί ως μοναστήρι. Πολλές από τις εκκλησίες οφείλουν τη σημερινή τους μορφή σε εργασίες συντήρησης που πραγματοποιήθηκαν από τον Αναστάσιο Ορλάνδο λίγο πριν το 1940. Η μορφή των εκκλησιών συνδέεται με το φυσικό ανάγλυφο της θέσης στην οποία χτίστηκαν. Έτσι, το σύνολο των εκκλησιών αποκλίνει προς την ανατολή, κατά παράβαση των σχετικών κανόνων της θρησκευτικής παράδοσης. Μία από αυτές, ο Άγιος Γεώργιος, έχει φορά από το βορρά προς το νότο. Ως προς την αρχιτεκτονική μορφή, κυριαρχούν ο απλός βασιλικός τύπος και ο χαρακτηριστικός για τον Μυστρά τύπος που συνδυάζει τη βασιλική στο ισόγειο και το ναό με τρούλους στο υπερώο. Σήμα κατατεθέν των εκκλησιών είναι και οι εξωτερικές στοές. Συνολικά, η αρχιτεκτονική μορφή και τα δομικά υλικά διαμορφώνουν ένα απόλυτα αρμονικό σύνολο με το περιβάλλον. Πρόκειται για συγκρότημα κτηρίων που βρίσκεται μέσα από το βορειότερο σημείο του εξωτερικού τείχους. Είναι το αρχαιότερο σωζόμενο μνημείο της πόλης. Δύο είσοδοι, μια μικρή και παλαιότερη, νότια, και μια μεταγενέστερη και πιο επιβλητική, στη δυτική αυλή, οδηγούν στο εσωτερικό του συγκροτήματος και στο ναό, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο. Εδώ στέφθηκε αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος -η πλάκα με το δικέφαλο αετό στο κέντρο του ναού μαρτυρεί αυτό ακριβώς το γεγονός. Ο ναός είναι μια τροποποιημένη μορφή της αρχικής τρίκλιτης βασιλικής που άρχισε να χτίζεται μάλλον από το μητροπολίτη Ευγένιο το 1263. Στη συνέχεια προστέθηκαν οι εργασίες και η διακόσμηση (τέλη 13ου αι.) του μητροπολίτη Νικηφόρου Μοσχόπουλου, με χορηγία του αδερφού του Ααρών, η μορφή του οποίου ξεχωρίζει ανεπαίσθητα σε μια τοιχογραφία στο ιερό. Κατά το 15ο αι., ο μητροπολίτης Ματθαίος γκρέμισε την ξύλινη δίρριχτη στέγη. Στη θέση της κατασκευάστηκε ένα σύμπλεγμα τρούλων, ενώ παράλληλα προστέθηκε ο γυναικωνίτης και καταστράφηκε το πάνω μέρος των τοιχογραφιών του εσωτερικού κλίτους. Έτσι ο ναός μετατράπηκε σε βασιλική κάτω και σταυροειδή με τρούλο πάνω. Ο γλυπτός διάκοσμος του ναού εμφανίζει ποικιλία ως προς το ύφος και την εποχή, ενώ αξιοπρόσεκτος είναι ο ανάγλυφος δικέφαλος αετός των Παλαιολόγων στο δάπεδο, κάτω από τον τρούλο. Ποικιλία ως προς την τεχνοτροπία αλλά μεγαλύτερη εντόπιση ως προς το χρόνο (τελευταίο τέταρτο 13ου-αρχές 14ου αι.) εμφανίζουν οι εξαιρετικές τοιχογραφίες του ναού, που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στον Νικηφόρο. Το συγκρότημα της Μητρόπολης συμπληρώνουν κτήρια που προστέθηκαν μεταγενέστερα: το πυργόμορφο καμπαναριό (στη νοτιοανατολική γωνία του ναού), η στοά με τους πεσσούς και τις καμάρες στη δυτική πρόσοψη, μια δεύτερη στοά στη βόρεια πλευρά, απ' όπου η θέα προς την κοιλάδα είναι εξαιρετική, καθώς και η όμορφη βόρεια αυλή με τα τόξα και τα διώροφα κτήρια στη δυτική πλευρά της, έργα του μητροπολίτη Ανανία Λαμπαδάρη, ο οποίος, σφαγιάστηκε από τους Οθωμανούς το 1760. Το σημείο όπου μαρτύρησε, έξω από τη Μητρόπολη, είναι περιφραγμένο με κιγκλίδωμα. Ένας άλλος μητροπολίτης, ο Χρύσανθος, έχτισε το 1802 τη βρύση που υπάρχει στην ίδια αυλή. Η Ευαγγελίστρια βρίσκεται στο καλντερίμι που οδηγεί από τη Μητρόπολη στη Μονή Βροντοχίου. Είναι ένας μικρός δίστηλος σταυροειδής ναός, με καλαίσθητο τρούλο, νάρθηκα και γυναικωνίτη, που χρονολογείται στα τέλη του 14ου ή στις αρχές του 15ου αι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο γλυπτός διάκοσμος στο εσωτερικό του, στον οποίο ξεχωρίζουν τα σκαλισμένα κυβικά κιονόκρανα. Ο περίβολος του ναού χρησίμευε ως νεκροταφείο, αν και όπως μαρτυρεί η ιδιαίτερη κομψότητά του αυτός δεν προοριζόταν εξαρχής για κοιμητήριο. Οι Άγιοι Θεόδωροι και η Παναγία η Οδηγήτρια, οι μεγαλύτερες και πιο εντυπωσιακές εκκλησίες του Μυστρά, βρίσκονται στη βόρεια γωνία του εξωτερικού τείχους. Αποτελούσαν τμήματα του μοναστηριακού συγκροτήματος του Βροντοχίου, το οποίο ήταν πνευματικό κέντρο του Μυστρά και χώρος ταφής των δεσποτών. Η Αγία Σοφία, που μάλλον ήταν καθολικό μονής και επίσημος ναός του παλατιού και των ευγενών, βρίσκεται στην Επάνω Χώρα. Χτίστηκε ανάμεσα στο 1350 και το 1365 από τον Μανουήλ Καντακουζηνό, τον πρώτο δεσπότη του Μυστρά, και ταυτίζεται με το ναό του Ζωοδότη Χριστού, ο οποίος ιδρύθηκε από τον Μανουήλ και μετατράπηκε σε ανδρικό μοναστήρι με πατριαρχικό σιγίλλιο του 1365. Ανήκει στον απλό δίστυλο τύπο (τον ίδιο με την Ευαγγελιστρία και την Περίβλεπτο) και διατηρεί λίγα μόνο στοιχεία από το γλυπτό διάκοσμο και τις τοιχογραφίες της. Πάνω στα επίκρανα των κιόνων διακρίνεται το μονόγραμμα του κτήτορά της, Μανουήλ Καντακουζηνού: Μανουήλ Καντακουζηνός Παλαιολόγος Δεσπότης Κτήτωρ Το περίπλοκο και γραφικό μοναστηριακό συγκρότημα της Περιβλέπτου βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του οικισμού, δίπλα στον απόκρημνο βράχο. Υπήρξε καθολικό μοναστηριού αφιερωμένου στην Παναγία. Εξαιρετικές τοιχογραφίες στον όροφο και στο ιερό, που χρονολογούνται γύρω στα 1430, ενώ αυτές του ισογείου είναι του 18ου αι. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1951 και στεγάζεται σε διώροφο κτήριο της δυτικής πτέρυγας της βόρειας αυλής της Μητρόπολης. Το πρώτο άτυπο μουσείο στην ανατολική πτέρυγα του μητροπολιτικού συγκροτήματος ιδρύθηκε από τον Γάλλο βυζαντινολόγο Γκαμπριέλ Μιλέ στα τέλη του 19ου αιώνα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την ίδρυσή του το 1951, η συλλογή του μουσείου εμπλουτίστηκε σημαντικά και περιλαμβάνει γλυπτά, αρχιτεκτονικά μέλη, τοιχογραφίες, φορητές εικόνες, ενδυματολογικά κατάλοιπα, κοσμήματα και χειρόγραφους κώδικες, που χρονολογούνται από τα παλαιοχριστιανικά ως τα μεταβυζαντινά χρόνια. Το σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου είναι τμήματα μεταξωτού γυναικείου φορέματος και πλεξούδα μαλλιών, από τάφο που βρέθηκε στην Αγία Σοφία. Άλλα σημαντικά εκθέματα είναι: Μαρμάρινη πλάκα (14ος αι.) που προέρχεται από την Περίβλεπτο και παριστάνει την Ανάληψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έχει επιπεδόγλυφο σκάλισμα και εμφανίζει μουσουλμανικές επιρροές στην τεχνική και τα διακοσμητικά θέματα. Τμήματα από επιστύλια τέμπλων. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν δύο τμήματα από την Παντάνασσα, με το μονόγραμμα ΖΑΜΠΕΑ ΝΤΕ ΛΕΖΗΝΑΩ, το οποίο ανήκε στη γυναίκα του δεσπότη Μανουήλ Καντακουζηνού. Προσκυνητάρια, με πιο σημαντικό το μαρμάρινο προσκυνητάρι με τον ένθρονο Χριστό, που έχει αποδοθεί με συνδυασμό επιπεδόγλυφης και εγχάρακτης τεχνικής (14ος-15ος αι.). Δύο ταφικές πλάκες με μονογράμματα της οικογένειας των Καντακουζηνών, προερχόμενες πιθανότατα από ψευδοσαρκοφάγο.Η ζωγραφική του Μυστρά αντιπροσωπεύεται με σπαράγματα τοιχογραφιών από τα παρεκκλήσια του και με αξιόλογες φορητές εικόνες, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν επίσης η συλλογή της μικροτεχνίας, που περιλαμβάνει βυζαντινά και ενετικά έργα (νομίσματα, δαχτυλίδια, πόρπες, ένα χάλκινο θυμιατήρι κ.ά.), και της κεραμικής, που περιλαμβάνει εκθέματα των βυζαντινών χρόνων. Τέλος, στο μουσείο υπάρχουν τρεις χειρόγραφοι κώδικες της Ιεράς Μητρόπολης Μονεμβασίας και Σπάρτης, που χρονολογούνται στα υστεροβυζαντινά και μεταβυζαντινά χρόνια. Ασπασία Λούβη-Κίζη, «Αρχαιολογικός Χώρος: Μυστράς», Αρχαιολογία και Τέχνες τ. 124 (2017), σελ. 117-144 Αθανάσιος Παλιούρας, Μυστράς: το κύκνειο άσμα του Βυζαντινού πολιτισμού, τ. Β, σελ.135-145, Βέλλα - Επιστημονική Επετηρίδα (2003) Gustav Schlumberger, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Πολιορκία και Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, κεφ. Α΄ Ανάρρησις του διαδόχου Κωνσταντίνου Δραγάση, μετάφραση: Σπυρίδων Λάμπρος, Εκδόσεις Πελεκάνος (2013) Κυριάκος Στάππας, Η Λακωνία κατά την Τουρκοκρατίαν και Ενετοκρατίαν 1460-1821, Εκδόσεις Πελασγός (1990) Μανόλης Χατζηδάκης, «Μυστράς, Η Μεσαιωνική Πολιτεία και το Κάστρο : Πλήρης οδηγός των παλατιών, των εκκλησιών και του κάστρου», Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 2005, ISBN 9602131977 ISBN 139789602131978 (Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ) Steven Runciman, «Μυστράς : Βυζαντινή Πρωτεύουσα της Πελοποννήσου», μτφρ. Πέι Κορρέ και Τζίνα Παπατσώρη, Καρδαμίτσα Ι986, (Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ) Ιωάννης Α. Μελισσείδης, «Η Επιβίωση, Οδοιπορικό σε χρόνους μετά την άλωση της Βασιλεύουσας (1453-1605 περίπου)», σελ.37-47 κ.α., επιμέλεια : Πουλχερία Ζαβολέα Μελισσείδη, έκδ. 1η, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 2010, ISBN 9608280079 (Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, Ελληνική Εθνική Βιβλιογραφία 9217/10, Regesta Imperii, ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ) Ροδονίκη Ετζέογλου, «Ο ναός της Οδηγήτριας του Βροντουχίου στο Μυστρά», έκδ. 1η, Ακαδημία Αθηνών (Αθήνα) 2013, ISBN 9789604042548 (BIBLIONET) Στέφανος Σίνος, «Η αρχιτεκτονική του καθολικού της Μονής της Παντάνασσας του Μυστρά», έκδ. 1η, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013, ISBN 9789601647357 (BIBLIONET) Ο Μυστράς είναι δημοτική ενότητα του Δήμου Σπάρτης Η δίψα στο Μυστρά Αρχειοθετήθηκε 2009-11-16 στο Wayback Machine. ποίημα του Γ.Ρίτσου από το βιβλίο «Κυκλική δόξα», Ποιήματα, Γ' Τόμος, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 1974. Μυστράς. Η τελευταία βυζαντινή πολιτεία
|
Ο Μυστράς, γνωστός και ως Μυζηθράς στο Χρονικόν του Μορέως,ηταν μία οχυρωμένη ελληνική πόλη και πρώην δήμος (Δήμος Μυστρά) στη Λακωνία της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Ευρισκόμενος στον Ταΰγετο, κοντά στην αρχαία Σπάρτη, ο Μυστράς υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά τον 14ο και 15ο αιώνα, βιώνοντας μία περίοδο ευημερίας και πολιτιστικής άνθησης. Η περιοχή παρέμεινε κατοικημένη καθ' όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, όταν εσφαλμένα θεωρήθηκε από τους δυτικούς ταξιδιώτες ότι ήταν η αρχαία Σπάρτη. Τη δεκαετία του 1830, εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε η νέα πόλη της Σπάρτης, περίπου 8 χιλιόμετρα ανατολικά. Μετά τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2011 (πρόγραμμα «Καλλικράτης»), αποτελεί δημοτική ενότητα του δήμου Σπάρτης της Π.Ε. Λακωνίας. Η δημοτική ενότητα έχει έκταση 131,95 τ. χλμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Κωστής Μοσκώφ
|
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Νοεμβρίου του 1939. Ο πατέρας του Ηρακλής Μοσκώφ ήταν καπνέμπορος από τον Πόντο ενώ η μητέρα του Αμίνα Αρριγκόνι είχε ιταλική και ισπανοεβραϊκή καταγωγή. Ο παππούς του, Πιέτρο Αρριγκόνι αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, έχει χαρίσει μερικά χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά δείγματα στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη κατοικία της οικογένειας ήταν στην περιοχή της Διαγωνίου.Σπούδασε στα Αμερικανικά Κολέγια Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ., στο Ecole des Hautes Etudes στη Σορβόνη. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ Ιστορίας και Ανθρώπινης Σκέψης στην Ανώτερη Σχολή Σπουδών στο Παρίσι. Ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά. Επί τρεις τετραετίες ήταν ο πρώτος σε προτίμηση δημοτικός σύμβουλος της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, για ένα διάστημα διετέλεσε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ως πλειοψηφήσας δημοτικός σύμβουλος μετά τον θάνατο του Μιχάλη Παπαδόπουλου (Φεβρουάριος 1982). Ακόμα, ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Κ.Κ.Ε, σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού και Διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών. Το 1956 συμμετείχε στην πολιτική νεολαία του Γρηγορίου Λαμπράκη, έχοντας επηρεαστεί από τον Οδηγό για το σοσιαλισμό του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω. Από το 1989 και εξής, έδρασε ως Μορφωτικός Σύμβουλος της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά την παραμονή του στην Αίγυπτο, συνέβαλε στη λειτουργία της κατοικίας του Κ. Π. Καβάφη ως μουσείο, ενώ θέσπισε και το λογοτεχνικό βραβείο «Καβάφη» (1991 κ.ε.) Στο μουσείο αυτό, για επτά έτη, πραγματοποιούνταν το ετήσιο λογοτεχνικό συνέδριο για το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή.Επιπρόσθετα, ήταν Εκπρόσωπος του Ιδρύματος του Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, το οποίο επί των ημερών του πραγματοποίησε σειρά από εκδόσεις (μεταφράσεις Ελλήνων λογοτεχνών στην αραβική γλώσσα και το αντίστροφο) και εκδηλώσεις με στόχο τη σύσφιξη των Ελλήνων με την «καθ' ημάς Ανατολή», κατά την προσφιλή του έκφραση. Έγραψε αξιόλογο ιστορικό έργο και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την ανθρωπογραφία, την κοινωνιολογία και την ιστορία της Ελλάδας.Ως δημοσιογράφος εργάστηκε από το 1988 συμμετέχοντας στη Διαδημοτική Ραδιοφωνία Ένατο Κύμα και στην εφημερίδα Πρώτη.Παντρεύτηκε το 1967 την Πόπη Πασχαλίδου και απέκτησε δύο παιδιά. Το 1970 διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες, από τον οποίο και κατέληξε τελικά. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 29 Ιουνίου του 1998. Αναπαύεται στο πατρικό του κτήμα στον Πλαταμώνα όπου και συνέγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Πέντε έτη μετά το θάνατό του, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση τιμής στη μνήμη του στο Κάστρο του Πλαταμώνα (Σεπτέμβριος 2003) Το έργο του Μοσκώφ ήταν πολυπληθές και ποικίλο. Διακρίθηκε σε μία πλειάδα μορφών γραπτού λόγου και συγκεκριμένα στην ποίηση, το πεζογράφημα, το δοκίμιο και το άρθρο. Στις βασικές του επιρροές ανήκουν ο Κ. Π. Καβάφης, ο Αμερικανός ποιητής Έζρα Πάουντ, ο Σαλβαντόρ Κουαζιμόντο και μοντέρνοι Εβραίοι ποιητέςΗ επιρροή που του άσκησε η αριστερή διανόηση διαπερνά βαθύτατα το έργο του. Μολονότι μαρξιστής, προσπάθησε να ξεπεράσει με το ιστορικό του έργο τη μηχανιστική οπτική της μαρξιστικής ιστοριογραφίας. Συνέδεσε τον κομμουνισμό με τον ορθόδοξο Χριστιανισμό και την ιστορικοϋλιστική μεθολογία με τη μεταφυσική του τελευταίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μαρξιστικής θεολογίας. Παρόμοιους στόχους είχε και με τη συγγραφή γεωγραφίας, πολιτικής ιδεολογίας και, εν τέλει, λογοτεχνίας.Το πρώτο του βιβλίο Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα - Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου (1972) αναπαράγει την έννοια που πρώτος πρότεινε ο Φερνάν Μπρωντέλ για τη «μακρά διάρκεια της Ιστορίας».Η ποίησή του κινήθηκε θεματικά γύρω από τον έρωτα και την ιστορία.Κεντρική θέση στο έργο του κατέχει η γενέτειρα Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο του Θεσσαλονίκη 1700-1912: Τομή της μεταπρατικής πόλης: «Η αίσθηση του άλλου, ο έρωτας εντοπίζεται στον άνθρωπο της Θεσσαλονίκης, όπου και αν αυτός βρίσκεται και όπου τον έχει τοποθετήσει η θέση του μέσα στο σύστημα». Επιπροσθέτως, ο πεζογράφος Γιώργος Ιωάννου τον καταλογίζει, μαζί με τον ίδιο και το Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη στους Θεσσαλονικιώτες συγγραφείς οι οποίοι κατέχονται από «το σύμπλεγμα του ιδιοκτήτη αυτής της πόλης ή του ιδιοκτήτη της ιδέας αυτής της πόλης». Ποιητικές συλλογές Ποιήματα (1987) Για τον έρωτα και την επανάσταση (1989, ποίημα) Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης (1974) Η εθνική κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα. Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου (1978) Η πράξη και η σιωπή. Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας» (Δοκίμια Ι) (1979) Η πράξη και η σιωπή. Τα όρια του έρωτα και τα όρια της ιστορίας (Δοκίμια ΙΙ) (1983) Λαϊκισμός ή πρωτοπορία; (1984) Η σάρκα σου όλη (1998, αφήγημα) Στα όρια του έρωτα και της ιστορίας. Προσωπική εξομολόγηση (1997, αυτοβιογραφία) Αραβική ποίηση: 20ος αιώνας (1994) Εβραϊκή ποίηση (1997, ανθολόγηση) Θεσσαλονίκη (1999) Ενδοσκεληδόν (2008) Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα (1978) Θεσσαλονίκη: 1700-1912, τομή της μεταπρατικής πόλης (1979) Η διοργάνωση του επαναστατικού μας ονείρου (1987, δοκ.) Γεωγραφία (γεωγραφική καταγραφή της ελλαδικής ενδοχώρας) Ο Αμνός του Κυρίου (μυθιστορία)
|
Ο Κωστής Μοσκώφ (Θεσσαλονίκη, 15 Νοεμβρίου 1939 – Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1998), ήταν Έλληνας ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος. Κατέλαβε σημαντικές διοικητικές και όχι μόνο θέσεις ενώ θεωρείται ένας από τους αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Θεσσαλονίκης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%83%CE%BA%CF%8E%CF%86
|
Γαλάζιες Σημαίες
|
Το πρόγραμμα ξεκίνησε πιλοτικά στη Γαλλία το 1985. Η επίσημη έναρξη του ήταν στις 5 Ιουνίου 1987 (Διεθνής ημέρα περιβάλλοντος) με την παρουσίαση του στο Συμβούλιο της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα το πρόγραμμα των γαλάζιων σημαιών υπάρχει σε 39 χώρες παγκοσμίως με 3.200 βραβευμένες ακτές και μαρίνες.Διεθνής διαχειριστής του Προγράμματος είναι το Ίδρυμα Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης (Foundation for Environmental Education ή FEE), το οποίο βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τους κατά τόπους διαχειριστές. Το ίδρυμα αυτό είναι υπεύθυνο και για τη περιοδική αναμόρφωση των κριτηρίων βράβευσης. Τα κριτήρια για τη βράβευση μιας παραλίας ή μαρίνας χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες. Αυτές είναι: Περιβαλλοντική εκπαίδευση και πληροφόρηση Πληροφορίες για το παράκτιο οικοσύστημα και το ευαίσθητο φυσικό περιβάλλον στον παράκτιο χώρο. Συνεχής πληροφόρηση του κοινού για την ποιότητα των νερών κολύμβησης. Πληροφορίες για το Διεθνές Πρόγραμμα «Γαλάζιες Σημαίες» στον Πίνακα Ανακοινώσεων της ακτής. Έντυπες πληροφορίες και αναρτημένες οδηγίες συμπεριφοράς για την ακτή. Δραστηριότητες που να προβάλουν ενεργά τη προστασία του φυσικού περιβάλλοντος της ακτής. Ποιότητα νερών κολύμβησης Ποιότητα των νερών κολύμβησης, που να επιβεβαιώνεται με δειγματοληπτικές μετρήσεις Μη απόρριψη βιομηχανικών λυμάτων στην ακτή Επεξεργασία αστικών λυμάτων, με βάση τις απαιτήσεις της κοινοτικής νομοθεσίας Περιβαλλοντική Διαχείριση Σχέδιο χρήσης της γης και περιβαλλοντική διαχείριση Περιοδικός καθαρισμός της ακτής από σκουπίδια Επαρκείς κάδοι απορριμμάτων, που να αδειάζονται σε τακτά διαστήματα Διευκολύνσεις για ανακυκλώσιμα υλικά Επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής, με ελεγχόμενο σύστημα αποχέτευσης Απαγόρευση της οδήγησης οχημάτων και μοτοποδηλάτων στην ακτή Απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης Επιτήρηση κατοικίδιων ζώων στην ακτή Συντήρηση κτιρίων και εξοπλισμού στην ακτή Ασφάλεια, ναυαγοσωστικά, πρώτες βοήθειες, υπηρεσίες και εγκαταστάσεις Εκπαιδευμένοι ναυαγοσώστες ή άμεση πρόσβαση σε τηλέφωνο καθώς και παροχή σωστικών εφοδίων και πρώτων βοηθειών Σχέδια για την αντιμετώπιση κάποιου ατυχήματος ρύπανσης, με άμεση ενημέρωση του κοινού Ασφαλής δίοδος στην ακτή και φροντίδα για άτομα με ειδικές ανάγκες Στόχος του προγράμματος είναι: καθαρισμός των θαλασσών και των ακτών ασφαλείς και κατάλληλες παρεχόμενες υπηρεσίες στους λουόμενους και τους επισκέπτες δημιουργία περιβαλλοντικής ευαισθησίας ενεργή προστασία των παράκτιων περιοχών Blue Flag Programme διεθνής δικτυακός τόπος του προγράμματος. Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης και Γαλάζιες Σημαίες στην Ελλάδα Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης
|
Οι Γαλάζιες Σημαίες (Blue Flags) είναι ένα σύμβολο ποιότητας που απονέμεται σε οργανωμένες ακτές και μαρίνες διαχειριζόμενες από παράκτιους δήμους, ξενοδόχους ή και άλλους φορείς, με βάση αυστηρά κριτήρια. Πρόκειται για ένα εθελοντικό πρόγραμμα που αποτελεί μία πρότυπη περιβαλλοντική δράση για ακτές με μεγάλο αριθμό λουόμενων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B6%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B5%CF%82
|
Ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση
|
Την 1η Ιανουαρίου 2008 τέθηκαν σε ισχύ οι συμφωνίες για τη διευκόλυνση της χορήγησης θεωρήσεων βίζας και την επανεισδοχή μεταξύ της Σερβίας και της Ε.Ε.Η Σερβία έλαβε έναν οδικό χάρτη για την ελευθέρωση του καθεστώτος θεωρήσεων στις 7 Μαΐου 2008 και προστέθηκε στη λίστα των απαλλαγής θεωρήσεων βίζας για τους πολίτες της στις 19 Δεκεμβρίου 2009, επιτρέποντας στους υπηκόους της να ταξιδεύουν στις χώρες της ζώνης Σένγκεν, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Κύπρο χωρίς θεώρηση, παρά μόνο με βιομετρικά διαβατήρια. Η Σερβία παραβιάζει μέχρι και σήμερα πλήρως το καταστατικό της, για την ένταξη της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι Σερβικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια αρνούνται να συμμορφωθούν σε πολλά κυρίως εσωτερικά και πολιτικά της ζητήματα της ίδιας τους της χώρας, με αποτέλεσμα η ΕΕ, να μην δώσει το πράσινο φως για ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Σημαντικότερα ζητήματα που καλείται να επιλύσει πλήρως η Σερβία είναι: Η Σερβία υποχρεούται να αλλάξει και να αναθεωρήσει το Σύνταγμά της, και καλείται να επιλύσει άμεσα και το ζήτημα του Κοσόβου, το οποίο στην παρούσα πολιτική κατάσταση που επικρατεί, επικρατεί αναρχία στην περιοχή, και θεωρείται τόσο και μέρος της Επικράτειας της, όσο και αμφισβητούμενη περιοχή. Το Κόσοβο παρότι αναγνωρίζονται ως δυνάμει υποψήφιο για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να γίνει κράτος μέλος, διότι είναι κράτος περιορισμένης αναγνώρισης (δεν είναι κράτος μέλος του ΟΗΕ), το οποίο είναι πρωτεύον θέμα, για την ένταξη του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναγνωρίζουν επίσης το Κόσοβο, ως κυρίαρχο κράτος, το οποίο επίσης, είναι ένα μείζον πρόβλημα για την ένταξη τόσο της Σερβίας όσο και του Κοσόβου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σερβία ασκεί ανεκτικό πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό έλεγχο στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο, λόγω του στην περιοχή υπάρχει πλειοψηφία των Σέρβων, ειδικότερα στην πόλη Μιτρόβιτσα, ωστόσο δεν έχει τον πλήρη έλεγχο στην περιοχή. Η Σερβία και το Κόσοβο, στις 19 Απριλίου 2013 συνήψαν συμφωνία στις Βρυξέλλες, η οποία καταρτίστηκε υπό την αιγίδα της ΕΕ. Στη συμφωνία προβλέπεται ένας ορισμένος βαθμός αυτονομίας για τους Σέρβους του Βορείου Κοσόβου, με υπαγωγή τους όμως στην Πρίστινα, ενώ Βελιγράδι και Πρίστινα συμφώνησαν πως καμία από τις δύο χώρες δε θα έχει δικαίωμα βέτο σε πιθανή ένταξη μιας από τις δύο χώρες σε διεθνή οργανισμό, όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ. Παρά τη συμφωνία η Σερβία δεν αναγνωρίζει την αποσχισθείσα Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου ως κυρίαρχη και ανεξάρτητη. Η Σερβία δεν συμμορφώνεται με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και υποχρεούται να σεβαστεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και όλες τις μειονότητες της, εντός της Επικράτειας της, ειδικότερα στις περιοχές της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βοϊβοντίνα (η οποία είναι πιο ποικιλόμορφη από ό,τι η υπόλοιπη Σερβία με περισσότερες από 25 εθνικές ομάδες και έξι γλώσσες σε επίσημη χρήση από την επαρχιακή διοίκηση, ενώ Κυρίαρχο έθνος κατά πλειοψηφία είναι οι Σέρβοι, ενώ στα βόρεια της επαρχίας πλειοψηφία αποτελούν οι Ούγγροι), του Σαντζάκ (με Κυρίαρχη εθνικότητα κατά πλειοψηφία να οι Εθνικά μουσουλμάνοι του Σαντζάκ), και του Πρέσεβο (με Κυρίαρχη εθνικότητα κατά πλειοψηφία στην περιοχή να είναι οι Αλβανοί), ενώ αντίστοιχα σε ολόκληρη την Σερβία υπάρχει μειοψηφία άλλων εθνοτήτων οι οποίοι συγκεντρώνουν το 4% του πληθυσμού της, οι οποίοι είναι κυρίως Σλάβοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Μουσουλμάνοι, Μαυροβούνιοι, Κροάτες, Σλαβομακεδόνες, Μποσνιάκοι και αυτοπροσδιορισμένοι Γιουγκοσλάβοι), άλλοι Σλάβοι (Ρώσοι, Σλοβάκοι, Ρουθηνοί και Βούλγαροι), αλλά και μη Σλάβοι (όπως Ρομά, Ούγγροι, Αλβανοί, Γερμανοί) ενώ σε κάποιες περιοχές η Σερβία, δεν έχει δώσει αυτονομία εντός της Επικράτειας της, κάτι που μπορεί να της ζητηθεί μελλοντικά, κάτι που δεν έχει πράξει έως τώρα, επειδή υπάρχουν σε ορισμένες κοινότητες εθνικιστικά κινήματα αλλά και πλήρης απουσία ανθρωπίνων δικαιωμάτων περί μειονοτήτων. Η Σερβία καλείται να αναγνωρίσει άμεσα ως κράτος, και να παραδεχθούν τόσο οι κυβερνήσεις της, όσο και ο ίδιος της ο λαός, ότι διέπραξαν στο παρελθόν εγκλήματα πολέμου ως διάδοχο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η ίδια η Σερβία, οφείλει και Υποχρεούνται να αναγνωρίζει τη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995, ως Γενοκτονία και έγκλημα πολέμου, η οποία διαπράχθηκε εντός της Επικράτειας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, τον αιματηρό Πόλεμο της Βοσνίας το διάστημα 1992 με 1995, τα Εγκλήματα πολέμου στην Κροατία (Πόλεμος της Κροατίας και δημιουργία αυτοαποκαλούμενου κράτος εντός της Επικράτειας της Κροατίας, υπό το όνομα Δημοκρατία της Κράινα), τη δεκαετία του 1990, και τον Πόλεμο του Κοσόβου το διάστημα 1998 με 1999. Η Σερβία τα τελευταία χρόνια υποχρεούται να κάνει ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, κάτι που δεν εφαρμόζεται και επικρατεί ξεκάθαρη και απόλυτη νοθεία, ενώ η ίδια η Σερβία, καλείται να ευθυγραμμιστεί πλήρως στην Ευρωπαϊκή πολιτική, εφόσον επιθυμεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σερβία έχει επίσης πολύ καλές σχέσεις και έντονους οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, κάτι που πλέον είναι πολύ ανησυχητικό, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και σε άλλα Δυτικά κράτη, λόγω της Εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ και η ίδια η Σερβία, ως Γιουγκοσλαβία, διέπραξε ανάλογα γεγονότα στο παρελθόν. Αντίθετα πολλοί Σέρβοι πολίτες είναι υπέρ της Εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, κάτι που επίσης είναι αυτό ενάντια στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Σερβία αντίθετα δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με την Αλβανία, επίσης υποψηφία προς ένταξη χώρα, λόγω του ζητήματος του Κοσόβου, ενώ οι σχέσεις των δύο χωρών, είναι αρκετά τεταμένες, κάτι που μπλοκάρει άμεσα την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω πλήρης απουσίας και αδιαφορίας λύσης των πολιτικών ζητημάτων τους, ενώ οι δύο χώρες δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις ακόμα και σε δεκάδες εκδηλώσεις και διοργανώσεις (όπως για παράδειγμα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου), και δεν έχουν κάνει κανένα θετικό βήμα προσέγγισης η μία στην άλλη, για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η Σερβία καλείται επίσης να εφαρμόσει τα τελευταία χρόνια και την Ευρωπαϊκή πολιτική για το περιβάλλον, λόγω του ότι οι μεγαλουπόλεις της, ειδικότερα η πρωτεύουσα Βελιγράδι, είναι αρκετά υποβαθμισμένες και μολυσμένες και έχουν παλιό στόλο αυτοκινήτων, λεωφορείων και μέσων μαζικής μεταφοράς, ενώ και ο τρόπος διαβίωσης στη χώρα είναι δεν είναι και ο καλύτερος, ενώ υπάρχει ακόμη μέχρι και σήμερα έντονη έλλειψη κατοικίας και κακή Ποιότητα στέγασης.
|
Η ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η διαδικασία της προσχώρησης της Δημοκρατίας της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως κράτος μέλος και βρίσκεται στην τρέχουσα ατζέντα για τη μελλοντική διεύρυνση του οργανισμού. Στις 7 Νοεμβρίου 2007, η Σερβία εκκίνησε Συμφωνία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης (ΣΣΣ) με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό αποτέλεσε ορόσημο στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και εκτελέστηκε ύστερα από τη συμβουλή της γενικής εισαγγελέως για εγκλήματα πολέμου Κάρλα Ντελ Πόντε, η οποία ενημέρωσε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η χώρα συμμορφώνεται με το δικαστήριο, όμως ανέφερε ότι ο Ράτκο Μλάντιτς έπρεπε να βρίσκεται στη Χάγη πριν από οποιαδήποτε επίσημη υπογραφή. Ο Μλάντιτς συνελήφθη στις 26 Μαΐου 2011 και εκδόθηκε για δίκη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα που αφορούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία. Στις 20 Ιουλίου 2011 ο Γκόραν Χάτζιτς έγινε ο τελευταίος διωκόμενος που συνελήφθη. Μετά από κάποιες οπισθοδρομήσεις στο πολιτικό πεδίο, στις 7 Δεκεμβρίου 2009 η Ευρωπαϊκή Ένωση «ξεπάγωσε» την εμπορική συμφωνία με τη Σερβία και οι χώρες της Σένγκεν κατήργησαν την υποχρέωση θεώρησης βίζας για τους πολίτες της Σερβίας στις 19 Δεκεμβρίου 2009.Η Σερβία υπέβαλε επισήμως αίτηση προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 22 Δεκεμβρίου 2009 και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την κατέστησε υποψήφια προς ένταξη χώρα στις 12 Οκτωβρίου 2011. Με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου η Σερβία έλαβε πλήρες καθεστώς υποψήφιας χώρας την 1η Μαρτίου 2012. Στις 28 Ιουνίου 2013 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε τα συμπεράσματα και τις συστάσεις του Συμβουλίου Υπουργών για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Σερβία. Τον Δεκέμβριο του 2013 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε το άνοιγμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και στις 21 Ιανουαρίου 2014 διεξήχθη η πρώτη Διακυβερνητική Διάσκεψη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision 2018
|
Πριν το διαγωνισμό του 2017, η Ελλάδα συμμετείχε στη Eurovision τριάντα επτά φορές από το ντεμπούτο της το 1974. Το έθνος κέρδισε το διαγωνισμό μία φορά, το 2005 με το τραγούδι "My Number One" ερμηνευμένο από την Έλενα Παπαρίζου. Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Ελλάδα καταφέρνει πάντα να προκριθεί στον τελικό. Ανάμεσα στα χρόνια 2004 με 2011, το έθνος επέτυχε οκτώ συνεχόμενα πλασαρίσματα στην πρώτη δεκάδα. Μέχρι τώρα, η Ελλάδα το 2016 με το συγκρότημα Argo και το τραγούδι "Utopian Land" δεν προκρίθηκε στον τελικό για πρώτη φορά στα χρονικά. Αυτή είναι και η χειρότερη θέση της Ελλάδας στο διαγωνισμό. Ωστόσο, η Ελλάδα επέστρεψε στον τελικό το 2017 με το τραγούδι της Demy, το "This Is Love", τερματίζοντας στη 19η θέση. Ο Ελληνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ), εκπέμπει το γεγονός σε όλη την Ελλάδα και οργανώνει τον τρόπο επιλογής για τη συμμετοχή της χώρας. Η ΕΡΤ broadcasts the event within Greece and organises the selection process for the nation's entry. Η ΕΡΤ ήταν υπεύθυνη για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό από το ντεμπούτο τους το 1974 μέχρι το 2013, όταν ο ραδιοτηλεοπτικός σταθμός τερματίστηκε με κυβερνητική οδηγία και αντικαταστάθηκε από την προσωρινή Δημόσια Τηλεόραση (ΔΤ) και αργότερα από τη Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία, Ίντερνετ και Τηλεόραση (ΝΕΡΙΤ). Μετά τις ελληνικές νομοθετικές εκλογές του Ιανουαρίου το 2015, ξεκίνησε σχέδιο πρότασης για την αποκατάσταση της ΕΡΤ ως δημόσιου ελληνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Στις 28 Απριλίου 2015, το σχέδιο εγκρίθηκε και υπογράφηκε στο νόμο από το Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα τη μετονομασία της ΝΕΡΙΤ στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ άρχισε να εκπέμπει και πάλι στις 11 Ιουνίου 2015. Η ΕΡΤ επιβεβαίωσε τις προθέσεις τους να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2016 στις 28 Αυγούστου 2015. Ο ελληνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός χρησιμοποίησε διάφορες μεθόδους για να επιλέξει την ελληνική συμμετοχή στο παρελθόν, όπως εσωτερικές επιλογές και τηλεοπτικούς εθνικούς τελικούς για να επιλέξει τον ερμηνευτή, το τραγούδι ή και τους δύο για να ανταγωνιστεί τη Eurovision. Από το 2010, η ελληνική συμμετοχή επιλέχθηκε μέσω εθνικού τελικού, όπου συμμετείχε ένας διαγωνισμός μεταξύ διαφόρων καλλιτεχνών και τραγουδιών με τις ψήφους μιας ειδικής κριτικής επιτροπής και τηλεψηφοφορίας που αποφάσισε τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision. Η ΕΡΤ ανακοίνωσε την 1η Οκτωβρίου 2017 ότι ο εκπρόσωπος της χώρας θα επιλεγεί μέσω εθνικού τελικού μετά από δύο διαδοχικά έτη εσωτερικής επιλογής. Στις 4 Οκτωβρίου 2017, η ΕΡΤ έστειλε επιστολή στις κορυφαίες δισκογραφικές εταιρείες σχετικά με τον εθνικό τελικό της για το Eurovision 2018. Ζητώντας τραγούδια, η επιστολή καθιστά σαφές ότι οι στίχοι πρέπει να είναι «αποκλειστικά» στην ελληνική γλώσσα και ότι οι συμμετοχές θα πρέπει κατά προτίμηση να έχουν και έναν εγγενή ήχο. Η προθεσμία για την παραλαβή των εγγραφών ήταν η 20η Οκτωβρίου. Εντούτοις, η ΕΡΤ ανακοίνωσε ότι η προθεσμία θα παραταθεί για μια εβδομάδα, με τη νέα προθεσμία να είναι η 27η Οκτωβρίου.Ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ανακοίνωσε την καλλιτεχνική επιτροπή που θα αξιολογήσει τα τραγούδια που θα υποβληθούν στον ελληνικό τελικό. Οι οκτώ κριτές είναι: Αναστάσιος Συμεωνίδης – Πρόεδρος Πέτρος Δουρδουμπάκης – Τραγουδοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός Δημήτρης Κτιστάκης – Μαέστρος Αλέξης Κώστας Μιχάλης Μεσσίνης – Τραγουδοποιός Ανδρέας Πυλαρινός – Μαέστρος Γιάννης Σπυρόπουλος – Ενορχηστρωτής Τσάρας Πανταζής – Ραδιοφωνικός παραγωγόςΜέχρι τις 27 Οκτωβρίου 2017, είκοσι καλλιτέχνες επιβεβαίωσαν την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν στον ελληνικό τελικό. Στις 8 Νοεμβρίου 2017, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ανεπίσημα ότι η καλλιτεχνική επιτροπή επέλεξε πέντε (από τους 20 πιθανούς) καλλιτέχνες/συγκροτήματα (και τα τραγούδια τους) να περάσουν στον επόμενο γύρο, πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ανταγωνίζονται στην ελληνική εθνική επιλογή, καθώς οι αντίστοιχες δισκογραφικές εταιρείες πρέπει να διαβεβαιώσουν την ΕΡΤ ότι σε περίπτωση που το τραγούδι τους κερδίσει το εισιτήριο για τη Λισαβόνα, θα χρηματοδοτήσουν αποκλειστικά την ελληνική συμμετοχή (διοργάνωση στη Λισαβόνα, προώθηση και μουσικό βίντεο). Οι πέντε πράξεις που φτάνουν στον επόμενο γύρο υπογραμμίζονται με πορτοκαλί χρώμα: Ο τελικός επρόκειτο να διεξαχθεί στις 22 Φεβρουαρίου 2018. Οι πέντε καλλιτέχνες επιλέχθηκαν από την καλλιτεχνική επιτροπή στις 7 Νοεμβρίου 2017. Ο νικητής θα επιλεγόταν μέσω 100% τηλεψηφοφορίας. Στις 14 Φεβρουαρίου 2018 ανακοινώθηκε ότι ο ελληνικός τελικός θα παρουσιαζόταν από τους Παναγιώτη Κουντουρά και Νίκο Πιτάνιο. Την επομένη, δηλαδή στις 15 Φεβρουαρίου, η ΕΡΤ ανακοίνωσε ότι ο Ελληνικός Τελικός ακυρώθηκε λόγω του ότι δύο από τις τρεις δισκογραφικές δεν κατέθεσαν το ποσό που ζητούσε η ΕΡΤ (20.000€) και επομένως αυτό οδήγησε στον αποκλεισμό της Αρετής Κετιμέ και των Χοροσταλίτων από το διαγωνισμό. Στις 16 Φεβρουαρίου 2018, η ΕΡΤ ανακοίνωσε επίσημα ότι η Γιάννα Τερζή θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Λισαβόνα, αφού ήταν η μόνη συμμετέχουσα που είχε παραμείνει. Τελικός Σημειώσεις 1.^ Στις 14 Νοεμβρίου 2017 αναφέρθηκε ότι η ΕΡΤ αποφάσισε να αποκλείσει δύο από τα πέντε τραγούδια που επέλεξε η καλλιτεχνική επιτροπή, δηλώνοντας ότι παρά την υψηλή ποιότητα και την αυθεντικότητά τους, δεν πληρούν όλες τις απαιτήσεις της ΕΡΤ, αφού έχουν ελληνικούς στίχους, αλλά δεν έχουν ελληνικό ήχο. 2.^ Στις 15 Φεβρουαρίου 2018, η ΕΡΤ ανακοίνωσε ότι δύο από τις τρεις δισκογραφικές (Spicy και Spider) δεν κατέθεσαν το ποσό που ζητούσε η ΕΡΤ (20.000€) και αποκλείστηκαν από τον Ελληνικό Τελικό, αφήνοντας μοναδική συμμετέχουσα την Γιάννα Τερζή. Ο "Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2018" θα διεξαχθεί στη Altice Arena στην Λισσαβόνα, Πορτογαλία και θα αποτελείται από δύο ημιτελικούς στις 8 και 10 Μαΐου και τον τελικό στις 12 Μαΐου 2018. Σύμφωνα με τους κανόνες της Eurovision, όλα τα έθνη με τις εξαιρέσεις της διοργανώτριας χώρας και των Μεγάλων Πέντε (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο) απαιτείται να λάβουν μέρος σε έναν από τους δύο ημιτελικούς για να αγωνιστούν για τον τελικό. Οι δέκα πρώτες χώρες από κάθε ημιτελικό, προκρίνονται στον τελικό. Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) χωρίζει τις ανταγωνιστικές χώρες σε έξι διαφορετικά δοχεία βασισμένα σε πρότυπα ψηφοφορίας από προηγούμενους διαγωνισμούς, με χώρες με ευνοϊκές ιστορίες ψηφοφορίας να τοποθετούνται στο ίδιο δοχείο. Στις 29 Ιανουαρίου 2017, πραγματοποιήθηκε ειδική κλήρωση συμμετοχής, η οποία έθεσε κάθε χώρα σε έναν από τους δύο ημιτελικούς, καθώς και το ήμισυ της επίδειξης στην οποία θα συμμετείχαν. Η Ελλάδα τοποθετήθηκε στον πρώτο ημιτελικό που θα διεξαχθεί στις 8 Μαΐου 2018 και είχε προγραμματιστεί να εμφανιστεί στο δεύτερο μισό της παράστασης.Μόλις κυκλοφορούν όλα τα ανταγωνιστικά τραγούδια για το διαγωνισμό του 2018, η σειρά εμφάνισης των ημιτελικών θα αποφασιστεί από τους παραγωγούς των εκπομπών και όχι μέσω μιας άλλης κλήρωσης, έτσι ώστε παρόμοια τραγούδια να μην τοποθετηθούν το ένα δίπλα στο άλλο. Η Ελλάδα επιλέχθηκε να ερμηνεύσει στη θέση 14, μετά τη συμμετοχή της Αυστρίας και πριν τη συμμετοχή της Φινλανδίας.Οι δύο ημιτελικοί και ο τελικός θα εκπεμφθούν στην Ελλάδα τηλεοπτικά μέσω των ΕΡΤ1, ΕΡΤ HD και ERT World και ραδιοφωνικά μέσω των ΕΡΑ 2 και Η Φωνή της Ελλάδας με σχολιαστές τους Αλέξανδρο Λιζάρδο και Δάφνη Σκαλιώνη. Η Ελλάδα ερμήνευσε το τραγούδι 14η στον πρώτο ημιτελικό, μετά την Αυστρία και πριν τη Φινλανδία. Στο τέλος της βραδιάς, η Ελλάδα δεν ήταν μία από τις δέκα χώρες που ανακοινώθηκαν ως προκριθέντες στον μεγάλο τελικό, κάνοντας αυτή τη δεύτερη μη πρόκριση από το 2016. Η ψηφοφορία κατά τη διάρκεια των τριών εκδηλώσεων αφορούσε κάθε χώρα που απονέμει δύο ομάδες από 1-8, 10 και 12 βαθμούς: μία από την επαγγελματική τους κριτική επιτροπή και η άλλη από την τηλεψηφοφορία. Η κριτική επιτροπή κάθε έθνους απαρτίζεται από πέντε επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας που είναι πολίτες της χώρας που εκπροσωπούν, με τα ονόματά τους να δημοσιεύονται πριν από τον διαγωνισμό για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια. Αυτή η κριτική επιτροπή έκρινε κάθε εγγραφή με βάση: φωνητική ικανότητα, την απόδοση στη σκηνή, τη σύνθεση και την πρωτοτυπία του τραγουδιού και τη συνολική εντύπωση από την πράξη. Επιπλέον, δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος εθνικής κριτικής επιτροπής να συνδέεται κατά κανένα τρόπο με κάποια από τις ανταγωνιστικές πράξεις κατά τρόπον ώστε να μην μπορούν να ψηφίσουν με αμεροληψία και ανεξαρτησία. Οι ατομικές κατατάξεις κάθε μέλους της κριτικής επιτροπής καθώς και τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας του έθνους γίνονται γνωστά λίγο μετά τον μεγάλο τελικό. Βαθμοί που δόθηκαν στην Ελλάδα Βαθμοί που δόθηκαν από την Ελλάδα Χωριστά αποτελέσματα ψηφοφορίας
|
Η Ελλάδα συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2018. Ο ελληνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) ανακοίνωσε ότι θα χρησιμοποιήσει έναν εθνικό τελικό για να βρει τον εκπρόσωπο της χώρας στη Λισαβόνα, μετά από δύο συνεχόμενα χρόνια εσωτερικής επιλογής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision_2018
|
Ρέφιλ Μπγιέρνσον
|
Ουσιαστικά η μόνη μας πηγή για το πρόσωπό του είναι το έπος (saga) Hervarar ok Heiðreks (13ος αι.), που ολοκληρώνεται με ένα σύντομο χρονικό των Σουηδών βασιλέων μέχρι το 1118. Αυτό το κείμενο λέει ότι τον διάσημο ηγεμόνα των Βίκινγκ Ράγκναρ Λόντμπροκ, μετά το τέλος του, τον διαδέχθηκαν διάφοροι γιοι του, που κυβέρνησαν τη Σουηδία, τη Δανία, τα ανατολικά εδάφη (Αυστρίκι) και την Αγγλία. Ο Μπγιέρν ο Σιδηρόπλευρος έλαβε το σουηδικό βασίλειο. Αυτές οι πληροφορίες είναι ιστορικά προβληματικές, αφού ο Μπγιέρν είναι γνωστό ότι έκανε επιδρομές των Βίκινγκ στη Δυτική Φραγκία τη δεκαετία του 850 και φέρεται να απεβίωσε στη Φρισία στις αρχές της δεκαετίας του 860. Σύμφωνα με το έπος Hervarar, ο Μπγιέρν είχε δύο γιους, που ονομάζονταν Έρικ και Ρέφιλ. Ο Έρικ κληρονόμησε τη Σουηδία, αν και κυβέρνησε μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Ο νεότερος γιος Ρέφιλ ήταν «βασιλιάς πολεμιστής και βασιλιάς της θάλασσας» (herkonungr ok sækonungr), με άλλα λόγια ένας πριγκιπικός επιδρομέας σύμφωνα με την παράδοση του πατέρα και του πάππου του. Όταν ο κύριος ηγεμόνας Έρικ απεβίωσε, ο Ρέφιλ ήταν προφανώς νεκρός, αφού ο επόμενος ηγεμόνας ήταν ο γιος του Ρέφιλ, Έρικ Ρέφιλσον, ο οποίος επαινείται ως μεγάλος πολεμιστής και παντοδύναμος βασιλιάς. Η όψιμη και συνοπτική φύση του έπος του Hervarar κάνει δύσκολο το να εκτιμηθεί η πιθανή ιστορικότητα του Ρέφιλ ή του γιου του. Σύμφωνα με το Skaldatal, κάποιος Αλφ γιαρλ ο Μικρός συνέθεσε ένα ή περισσότερα επαινετικά ποιήματα για τον Έρικ Ρέφιλσον, αν και τίποτε από αυτά δεν έχει διασωθεί. Το όνομα Ραίφιλλ βρίσκεται σε μια λίστα (Þula) θρυλικών και μυθικών μορφών, που περιλαμβάνεται στην Edda του Σνόρι, σε μία ενότητα με ποιητικά ονόματα για τους βασιλείς της θάλασσας. Πολλοί από αυτούς τους βασιλείς της θάλασσας έχουν ονόματα που τελειώνουν με -ill, πράγμα που σημαίνει ποιητικές επινοήσεις. Ellehøj, Svend (1965) Studier over den ældste norrøne historieskrivning . Hafniæ: Munksgaard. Storm, Gustav (1877) "Ragnar Lodbrok og Lodbrokssønnerne; Studie i dansk Oldhistorie of Nordisk Sagnhistorie", Historisk Tidskrift 2:1 [1] Tolkien, Christopher, & Turville-Petre, G. (επιμ.) (1956) Hervarar Saga ok Heidreks . Λονδίνο: Viking Society for Northern Research. [2]
|
Ο Ρέφιλ Μπγιέρνσον, δαν.: Refil Björnsson, (π. 850 ; ) ήταν Σουηδός πρίγκιπας, εγγονός του Ράγκναρ Λόθμπροκ, ο οποίος φέρεται να άκμασε στην πρώιμη εποχή των Βίκινγκ και είχε κάποια δυναστική σημασία. Η ιστορική του ύπαρξη είναι αβέβαιη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CF%86%CE%B9%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Θάνατοι τον Ιούνιο του 2008
|
Υβ Σαιν Λοράν, 71, από τους διασημότερους Γάλλους σχεδιαστές μόδας του 20ού αιώνα. [1] Μπόρις Σάκλιν, 76, Ουκρανός ολυμπιονίκης (1956, 1960, 1964) της ενόργανης γυμναστικής, που κατέκτησε 13 συνολικά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, εκ των οποίων επτά χρυσά. [2] Σερίφ Μουσταφά Ντιμπά, 71, ο πρώτος αντιπρόεδρος της Γκάμπιας (1965-1975) [3] Αρχειοθετήθηκε 2012-02-13 στο Wayback Machine. Μπο Ντίντλεϊ, 79, θρυλική μορφή των μπλουζ και της ροκ, που επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη του ροκ εν ρολ. [4] Μελ Φερέρ, 90, Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός του κινηματογράφου [5]. Νίκη Καναγκίνη, 75, εικαστικός από την Αλεξανδρούπολη.[6] Τρέβορ Κέιν, 80, Αυστραλός ανώτερος υπουργός του Αυστραλιανού Διαμερίσματος Πρωτευούσης (1989–1991). [7] Τζορτζ ντε Πάρτογκ, 84, βετεράνος δημοσιογράφος της Κύπρου, αρμενικής καταγωγής. [8] Αγκάτα Μροζ-Ολσέβσκα, 26, Πολωνίδα αθλήτρια της πετοσφαίρισης, μέλος της εθνικής γυναικών της χώρας της. [9] Αρχειοθετήθηκε 2008-10-07 στο Wayback Machine. Νίκος Σεργιανόπουλος, 56, ηθοποιός, δολοφονείται με μαχαίρι. [10] Μπομπ Άντερσον, 75, Αμερικανός ηθοποιός (It's a Wonderful Life). [11] Τζόζεφ Καμπούι, 54, επικεφαλής της Αυτόνομης Επαρχίας του Μπουγκαινβίλ, στην Παπούα Νέα Γουινέα από το 2005, από καρδιακή προσβολή.[12] Ντίνο Ρίζι, 91, Ιταλός σκηνοθέτης, που θεωρείται ο πατέρας της ιταλικής κωμωδίας. [13] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-08 στο Wayback Machine. Πίτερ Σέντομ, δραπέτης (2002) των φυλακών Κορυδαλλού, βρέθηκε νεκρός και ταυτοποιήθηκε η σορός στη Βενεζουέλα. [14] (ανακοίνωση θανάτου στα ελληνικά ΜΜΕ) Χορστ Σκοφ, 39, Αυστριακός αθλητής της αντισφαίρισης, από ανακοπή της καρδιάς. [15] Αρχειοθετήθηκε 2019-02-23 στο Wayback Machine. Μουσταφά Χαλίλ, 88, Πρωθυπουργός της Αιγύπτου (1978–1980), αρχιτέκτονας των ειρηνευτικών συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ[16] Σαμπάν Μπαϊράμοβιτς, 72, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, που θεωρείται ο «βασιλιάς της μουσικής των τσιγγάνων», απεβίωσε στη Νις της νότιας Σερβίας.[17] Καρέν Ασριάν, 28, Αρμένιος σκακιστής Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ, 79, συγγραφέας από την Κιργιζία. [18] Καρέν Ασριάν, 28, Αρμένιος γκραντ μάστερ στο σκάκι, από καρδιακή προσβολή.[19] Νίκος Κισκήρας, 50, δημοσιογράφος από τη Μεσσηνία, από ανίατη ασθένεια. [20] Κίπκαλια Κόουνς, 56, Κενυάτης πολιτικός, σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα.[21] Σεΐχης Αλί αλ Νέντα, αρχηγός της φυλής Αλμπου-Νάσερ του Σαντάμ Χουσεΐν, σκοτώνεται σε βομβιστική επίθεση κατά του αυτοκινήτου του στην πόλη Αούζα, βόρεια της Βαγδάτης. [22] Όβε Άντερσον, 70, Σουηδός πρώην οδηγός, νικητής του Ράλι Ακρόπολις το 1971 και επικεφαλής της ομάδας της Τογιότα (Φόρμουλα 1) , σκοτώνεται σε δυστύχημα με αυτοκίνητο. [23] Βο Βαν Κιετ, 85, Πρωθυπουργός του Βιετνάμ (1991–1997). [24] Χρίστος Λάσκαρης, 77, ποιητής, βραβευμένος πριν από ένα χρόνο με τη διεθνή διάκριση ποίησης «Καβάφης» από το «Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής Παράδοσης Μοχάμεντ Αλι» του Καΐρου. [25] Άνταμ Λεντβόν, 34, Πολωνός ποδοσφαιριστής της Αούστρια, βρίσκεται απαγχονισμένος από συμπαίκτη του (αυτοκτονία). [26] Τιμ Ράσερτ, 58, οικοδεσπότης της εκπομπής 'Meet the Press' του τηλεοπτικού δικτύου NBC, από καρδιακή προσβολή. [27] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-17 στο Wayback Machine. Μαίρη Κωνστανταροπούλου, 83, ιδρύτρια των εκδόσεων "Μίνωας ". [28] Αμπού Μπακρ αλ Σάουντι, υψηλόβαθμο στέλεχος της Αλ Κάιντα, σκοτώνεται από την ιρακινή αστυνομία.[29]. Πιερό Πραντενά, 21, Βέλγος πετοσφαιριστής, μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας του, σκοτώνεται σε δυστύχημα με μοτοσυκλέτα. [30] (ολλανδικά) Εμίλιο Όσκαρ Ραμπάσα, 84, Υπουργός Εξωτερικών του Μεξικού (1970–1975).[31] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-15 στο Wayback Machine. (ισπανικά) Έσμπγιορν Σβένσον, 44, Σουηδός πιανίστας και συνθέτης της Τζαζ, χάνει τη ζωή του σε δυστύχημα ενώ έκανε υποβρύχια κατάδυση. [32] Τσου Φου-Σουνγκ, 93, Υπουργός Εξωτερικών της Ταϊβάν (1979-1987). [33] Χίλμερ Ουμπέρτο Κιντέρο Αρίας, από τους σημαντικότερους εμπόρους ναρκωτικών στην Κολομβία, γνωστός ως Ελ Καμπεθόν, αυτοκτονεί με όπλο λίγο μετά τη σύλληψή του. [34] Σταν Γουίνστον, 62, Αμερικανός βραβευμένος με 4 Όσκαρ, κατασκευαστής ειδικών εφέ, μακιγιέρ, καθώς επίσης και σκηνοθέτης [35] [36] Χον Τεσεδόρ, 32, Ισπανός πρωταθλητής της άρσης βαρών, 14ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, σκοτώνεται σε μοτοσυκλετικό δυστύχημα, στο Σαν Σεμπαστιάν. [37] Μάριο Ριγκόνι Στερν, 86, Ιταλός συγγραφέας, που έγραψε το έργο "Ο Λοχίας στο Χιόνι"το 1951.[38] Πανουργιάς Πανουργιάς, 91, στρατηγός και τέως βουλευτής, απόγονος του οπλαρχηγού του 1821 Γερο-Πανουργιά. [39] Πασχάλης Πασχαλίδης, 79, ιδρυτής το 1975 της Ελληνικής Τράπεζας και πρώην υπουργός Εμπορίου της Κύπρου. [40] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-19 στο Wayback Machine. Σιντ Τσαρίς, 86, διάσημη χορεύτρια και ηθοποιός, παρτενέρ του Φρεντ Αστέρ και του Τζιν Κέλι. [41] Ζαν Ντελανουά, 100, Γάλλος σκηνοθέτης, που τιμήθηκε το 1946 με το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών.[42] Μιχάλης Πιτσιλλίδης, 88, Κύπριος λογοτέχνης, "πατέρας του κυπριακού σκετς", που έγραψε μεταξύ άλλων το έργο "Το Κατωθκιό της Μαδαρής". [43] Ζαν-Πιερ Τσιστέρ Τσικαγιά, προσωρινός Αρχηγός Κράτους του Κονγκό-Μπραζαβίλ (1979). [44] Μενέλαος Δαφνής, 78, Έλληνας δημοσιογράφος. [45] Πέδρο Λάνσα, 20, Αργεντινός παίκτης του ράγκμπυ, στη διάρκεια αγώνα της πρώτης κατηγορίας, από συνεχή αναπνευστική ανακοπή, έπειτα από χτύπημα στη βάση του κρανίου. [46] Ντόντι Γκούντμαν, 93, Αμερικανίδα ηθοποιός. [47] Κλάους Μίχαελ Γκρίμπερ, 67, Γερμανός σκηνοθέτης του θεάτρου και της όπερας. [48] Τζορτζ Κέρλιν, 71, Αμερικανός κωμικός και σεναριογράφος. [49] Αλμπέρ Κοσερί, 94, Αιγύπτιος συγγραφέας, που επονομάστηκε και "Ο Βολταίρος του Νείλου" [50]. Φιοντόρ Ουγκλόβ, 103, ο γηραιότερος εν ενεργεία χειρουργός στον κόσμο. [51] Γουίλιαμ Βινς, 44, Καναδός παραγωγός του κινηματογράφου, που προτάθηκε για Όσκαρ, από καρκίνο. [52] Ιάσων Δεπούντης, 89, ποιητής από την Κέρκυρα. [53] Βλάντο Τάνεσκι, 56, δημοσιογράφος από την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ο οποίος συνελήφθη ως ύποπτος για κατά συρροήν δολοφονίες γυναικών, αυτοκτονεί στη φυλακή. [54] Αλίκη Τέλλογλου, δωρήτρια έργων τέχνης και συνιδρύτρια (1972) του Τελλόγλειου Ιδρύματος στη Θεσσαλονίκη. [55] Αρχειοθετήθηκε 2008-06-26 στο Wayback Machine. Άρθουρ Τσουνγκ, 90, πρώτος Πρόεδρος (1970-80) της Γουιάνας. [56] Μικ Χιλ, 60, Άγγλος ποδοσφαιριστής, που έπαιξε στη Σέφιλντ και σε άλλες ομάδες. [57] Τζούντιτ Χολτσμάιστερ, 88, Αυστριακή ηθοποιός. [58] Άιρα Τάκερ, 83, Αμερικανίδα τραγουδίστρια του συγκροτήματος (The Dixie Hummingbirds). [59] Λέονιντ Χέρουιτς, 90, Αμερικανός οικονομολόγος, ο οποίος τιμήθηκε το 2007, μαζί με άλλους δύο συμπατριώτες του, με το Νόμπελ Οικονομίας.[60] Νίκος Καραντηνός, 88, δημοσιογράφος και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.[61] Γκέραρτ Μπάτλινερ, 79, πρωθυπουργός του Λίχτενσταϊν (1962-70) [62] ((Γερμανικά)) Ευάγγελος Κορφιάτης, 86, καραγκιοζοπαίκτης, γνωστός ως «Βάγγος». [63] Λουκία Μαγγιώρου, 94, ζωγράφος και χαράκτρια, σύζυγος του χαράκτη Τάσσου. [64] Βινίσιο Γκόμες, 48, υπουργός Εσωτερικών της Γουατεμάλας, σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. [65] Εντγκάρ Χερνάντες, αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών της Γουατεμάλας, σκοτώνεται σε συντριβή ελικοπτέρου. [66] Ρουσλάνα Κορσούνοβα, 20, φωτομοντέλο από το Καζακστάν, πιθανή αυτοκτονία (πτώση από μπαλκόνι)[67] Αρχειοθετήθηκε 2008-07-28 στο Wayback Machine. Νικολάε Λίνκα, 79, Ρουμάνος χρυσός Ολυμπιονίκης (1956) της πυγμαχίας. [68]
|
Θάνατοι το 2008 : Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος Παρατίθενται θάνατοι σημαντικών προσώπων που συνέβησαν τον Ιούνιο του 2008. Των ονομάτων ακολουθούν η ηλικία, η ιδιότητα, σύνοψη της σημαντικότητάς τους και πηγή που μετέδωσε την είδηση του θανάτου (προαιρετικά αναφέρεται και η αιτία).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_2008
|
Φρύνη
|
Οι αφηγήσεις τη θέλουν εξαιρετικά όμορφη και πρέπει να είχε μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των πλουσίων πολιτών. Ερχόμενη στην αρχαία Αθήνα ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλήτρια όπου πολύ σύντομα απέκτησε δόξα και πολλά χρήματα καλούμενη στα σπουδαιότερα συμπόσια της εποχής της με συνέπεια να συνδεθεί με πολλούς σημαντικούς άνδρες της πόλης. Είναι δε διάσημη γιατί ζητούσε πολύ υψηλή αμοιβή. Ο κωμικός ποιητής Μάχων αφηγείται πως ζητούσε μια μνα για μια νύχτα. Αναφέρεται μάλιστα πως όριζε η ίδια τα χρήματα που θα έπαιρνε, ανάλογα με το πώς αισθανόταν για τον εκάστοτε πελάτη. Αν τον έβρισκε αντιπαθητικό το ποσό που θα ζητούσε ήταν υπέρογκο. Από την άλλη προσέφερε τον εαυτό της δωρεάν στο φιλόσοφο Διογένη τον Σινωπέα, επειδή θαύμαζε το μυαλό του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει ένα περιστατικό στο οποίο η Φρύνη προσπάθησε μάταια να αποπλανήσει το φιλόσοφο Ξενοκράτη.Τα πλούτη που συγκέντρωνε χάρις στην ομορφιά της ήταν τόσα πολλά ώστε, σύμφωνα με την αφήγηση του Καλλίστρατου, προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα τείχη της Θήβας, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Αλέξανδρο το Μέγα το 336 π.Χ. Έθεσε, ωστόσο, έναν όρο: να τοποθετηθεί η επιγραφή: «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα». Οι αρχές της πόλης αρνήθηκαν αυτή τη συναλλαγή. Σε κάποιους εορτασμούς προς τιμήν του Ποσειδώνα στην Ελευσίνα, αφαίρεσε τα ρούχα της, έλυσε τα μαλλιά της και προχώρησε γυμνή προς τη θάλασσα, μπροστά στα μάτια του κόσμου. Ο ζωγράφος Απελλής, λέγεται, πως εμπνεύστηκε από το γεγονός αυτό για να φιλότεχνήσει το περίφημο έργο «Αφροδίτη Αναδυόμενη», για το οποίο η ίδια η Φρύνη πόζαρε ως μοντέλο. Ο Αθήναιος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρουν πως αποτελεί επίσης το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη. Οργανώνοντας μια θρησκευτική τελετή προς τιμήν ενός θρακικού θεού, κατηγορήθηκε από έναν παλαιό εραστή της, τον Ευθία, ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μια ξένη θεότητα και μέσω αυτής να διαφθείρει τις νεαρές Αθηναίες. Στο δικαστήριο ανέλαβε την υπεράσπισή της ο ρήτορας Υπερείδης, ο οποίος επίσης διατηρούσε σχέσεις μαζί της. Σύμφωνα με την αφήγηση του Αθηναίου, όταν πια η υπόθεση φαινόταν αμφίβολη για τη Φρύνη, ο Υπερείδης τράβηξε με ορμή τα ενδύματά της, αποκαλύπτοντας το γυμνό της σώμα στους δικαστές. Τα μέλη του δικαστηρίου εντυπωσιάστηκαν τόσο – σύμφωνα με μια εκδοχή η φυσική ομορφιά θεωρούταν σημείο της εύνοιας των θεών την εποχή εκείνη – που την αθώωσαν πανηγυρικά. Ωστόσο ο ρήτορας εκδιώχτηκε από τον Άρειο Πάγο. Ο Κλαύδιος Αιλιανός στο έργο του αναφέρει πως οι Αθηναίοι αφιέρωσαν στους Δελφούς ένα άγαλμα της Φρύνης από χρυσάφι. Ο Αθήναιος συμπληρώνει πως ήταν έργο του Πραξιτέλη και έφερε την υπογραφή «Φρύνη, κόρη του Επικλή από τις Θεσπιές». Ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν-Λεόν Ζερόμ εμπνεύστηκε το 1861 από τη δικαστική περιπέτεια της Φρύνης το έργο «Phryné devant l'Areopage» (Η Φρύνη μπροστά στον Άρειο Πάγο). Ο Κάρολος Μπωντλαίρ στα ποιήματά του «Lesbos» και «La beauté», καθώς και ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε στο ποίημα του «Die Flamingos» αναφέρονται στη μυθική ομορφιά της Φρύνης. Τέλος, ο Δημήτρης Βάρος, σύγχρονος Έλληνας ποιητής και συγγραφέας, έχει συγγράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο Φρύνη Ο Ιταλός Riccardo di Castelvecchio, (ψευδώνυμο του Giulio Pullè, Verona 1814 - Legnano 1894) έγραψε ομότιτλη κωμωδία που εκδόθηκε και στην Αθήνα στα ελληνικά το 1881. Υπήρξε μια από τις μεγάλες επιτυχίες της ελληνίδας ηθοποιού Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου. Το 1926 το ίδιο κέιμενο χρησιμοποιήθηκε ως λιμπρέτο για να συνθέσει την ομώνυμη οπερέτα ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης. Εταίρα Πραξιτέλης Αθηναϊκή δημοκρατία Αφροδίτη της Κνίδου Πορνεία στην αρχαία Ελλάδα
|
Η Φρύνη ήταν μια διάσημη εταίρα της αρχαιότητας, ξακουστή για το φυσικό της κάλλος. Έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. στην αρχαία Αθήνα, ωστόσο καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας στις οποίες και φέρεται να γεννήθηκε το 371 ή το 365 π.Χ.. Ο πατέρας της λεγόταν Επικλής και το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη, αλλά εξαιτίας του χλωμού (ωχρού) δέρματός της έμεινε γνωστή ως Φρύνη (το όνομα προκύπτει από το αμφίβιο φρύνος). Σχετικά με τη ζωή της διασώζονται πολλά διάσημα ιστορικά ανέκδοτα, ενώ θεωρείται πως αποτέλεσε το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη. Η Φρύνη πέθανε στην Αθήνα το 310 π.Χ..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B7
|
Γκζιμίσουαφ της Πομερανίας
|
Ο Γκζιμίσουαφ καταγόταν από τη δυναστεία των Σαμβοριδών και γεννήθηκε μεταξύ 1153 και 1158. Ήταν αντιπρόσωπος του Σφιέτσιε και του Λουμπισέβο Ττσέφσκιε στο Δουκάτο της Πομερέλιας, υπό την κυριαρχία του Βασιλείου της Πολωνίας. Η πρώτη καταγραφή του ονόματός του προέρχεται από το έτος 11 Νοεμβρίου 1198. Αρχικά, η έδρα του τμήματος του δουκάτου του βρισκόταν στο Σταρόγκαρντ, αλλά αργότερα τη μετέφερε στο Σφιέτσιε. Μετά το 1195, είχε παντρευτεί την Ντομπροσουάβα (Dobrosława), με την οποία έκανε κόρες, μία από τις οποίες πιθανώς θα μπορούσε να είναι η Ζβινισουάβα (Zwinisława), σύζυγος του Μέστβιν Α΄ της Πομερανίας. Πριν από το 1205, τον Γκζιμίσουαφ διαδέχθηκε ο Σάμπορ Α΄ της Πομερανίας. Πέθανε μεταξύ 1207 και 1209.
|
Ο Γκζιμίσουαφ της Πομερανίας (1153/1158 – 1207/1209) ήταν δούκας από τη δυναστεία των Σαμβοριδών. Ήταν αντιπρόσωπος του Σφιέτσιε και του Λουμπισέβο Ττσέφσκιε στο Δουκάτο της Πομερέλιας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τσιτσέκ Πασάτζι
|
Εγκαινιάστηκε το 1876. Το Τσιτσέκ Πασαζί είναι μια στολισμένη στοά με σειρές ιστορικών καφετεριών, οινοποιείων και εστιατορίων. Ο χώρος του Τσιτσέκ Πασαζί αρχικά χρησιμοποιούταν από το Θέατρο Ναούμ, το οποίο υπέστη σοβαρές ζημιές από την Πυρκαγιά του Πέρα το 1870. Το θέατρο επισκέφθονταν συχνά οι σουλτάνοι Αμπντουλαζίζ και Αμπντουλχαμίτ Β΄, και φιλοξένησε την όπερα Ιλ Τροβατόρε του Τζουζέπε Βέρντι πριν τους οίκους όπερας του Παρισιού.Μετά την πυρκαγιά του 1870, το θέατρο αγοράστηκε από τον ντόπιο Έλληνα τραπεζίτη Χρηστάκη Ζωγράφο Εφέντι και ο αρχιτέκτονας Κλεάνθης Ζάννος σχεδίασε το σημερινό κτίριο που ονομάστηκε Σιτέ ντε Πέρα ή Χριστάκι Πασαζί (Πέρασμα Χρηστάκη) στα πρώτα του χρόνια. Το Yorgo'nun Meyhanesi (Οινοποιείο του Γιώργου) ήταν το πρώτο οινοποιείο που άνοιξε στο πέρασμα. Το 1908, ο Μεγάλος Βεζίρης Μεχμέτ Σαΐντ Πασάς αγόρασε το κτίριο και έγινε γνωστός ως Σαΐτ Πασά Πασαζί (Πέρασμα Σαΐτ Πασά).Μετά την Ρωσική επανάσταση του 1917, πολλές νεόπτωχες Ρωσίδες από οικογένειες ευγενών, συμπεριλαμβανομένου ενός Βαρόνου, πωλούσαν λουλούδια εδώ. Κατά την δεκαετία του 1940 υπήρχαν κυρίως ανθοπωλεία στο κτίριο, παίρνοντας το σημερινό όνομα Τσιτσέκ Πασαζί (τουρκικά: Πέρασμα Λουλουδιών).Μετά την αποκατάσταση του κτιρίου το 1988, ξανάνοιξε ως μια γκαλερί παμπ και εστιατορίων.Η πιο πρόσφατη αποκατάσταση έγινε τον Δεκέμβριο του 2005. Θέατρο Ναούμ Επίσημη ιστοσελίδα του Τσιτσέκ Πασατζί Γκαλερί του Τσιτσέκ Πασατζί στη Fotopedia
|
Το Τσιτσέκ Πασαζί (τουρκικά: Çiçek Pasajı, κυριολεκτικά σημαίνει πέρασμα λουλουδιών στα τουρκικά), αρχικά γνωστή ως Σιτέ ντε Πέρα, είναι ένα διάσημο ιστορικό πέρασμα (γκαλερί ή στοά) στην λεωφόρο Ιστικλάλ στην περιοχή Μπέηογλου της Κωνσταντινούπολης, στην Τουρκία. Συνδέει τη λεωφόρο Ιστικλάλ με την οδό Σαχνέ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BA_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B9
|
Πρόεδρος του Μπούντεσταγκ
|
Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής εκλέγεται μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές ή σε μια μεταγενέστερη συνεδρίαση. Ο πρόεδρος πρέπει να είναι μέλος του Μπούντεσταγκ. Μέχρι την εκλογή του Προέδρου, η σύνοδος προεδρεύεται από τον βουλευτή με τις περισσότερες συνεχείς επανεκλογές. Συνήθως, ο Πρόεδρος του Μπούντεσταγκ είναι μέλος του κόμματος με τους περισσότερους βουλευτές. Αυτό το έθιμο υπήρχε και στο κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης , αλλά αυτό δεν απαιτείται από το νόμο. Η θητεία του προέδρου λήγει στις εκλογές και δεν προβλέπεται πρόωρη απομάκρυνση. Η θητεία του προέδρου μπορεί να λήξει πρόωρα μόνο εάν παραιτηθεί από τη θέση του, εγκαταλείψει τη βουλή ή πεθάνει. Μπορεί να επανεξεταστεί στην επόμενη εκλογική περίοδο, υπό την προϋπόθεση ότι θα επανεκλεγεί ως μέλος της Ομοσπονδιακής Βουλής. Παραδοσιακά, ο Πρόεδρος του Μπούντεσταγκ εκλέγεται χωρίς αντίπαλο. Η μόνη εξαίρεση μέχρι στιγμής ήταν το 1954 μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Χέρμαν Έλερς. Ο Έρνστ Λέμερ είχε ως αντίπαλο τον Όιγκεν Γκέρστενμαλερ, υποψήφιο του συνδυασμού του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης της Βαυαρίας. Ο Γκέρστενμαλερ κέρδισε τον Λέμερ με 204 ψήφους έναντι 190 για τον Λέμερ, ενώ υπήρχαν 15 αποχές. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής συνοδεύεται από Αντιπροέδρους της Ομοσπονδιακής Βουλής ( Vizepräsident des Deutschen Bundestages ή Bundestagsvizepräsident ), οι οποίοι παρέχονται από τις άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Ο αριθμός των αντιπροέδρων καθορίστηκε στον κανόνα του Μπούντεσταγκ (Geschäftsordnung, μεταγραφή Γκέσεφτσόρντνουνγκ) του Μπούντεσταγκ το 1994, όταν αποφασίστηκε ότι κάθε κοινοβουλευτική ομάδα πρέπει να εκπροσωπείται από τουλάχιστον έναν αντιπρόεδρο. Ωστόσο, στη σημερινή 19η Μπούντεσταγκ η ΕγΓ δεν όρισε αντιπρόεδρο. Μαζί, ο Πρόεδρος και οι Αντιπρόεδροι συγκροτούν το Προεδρείο της Ομοσπονδιακής Βουλής ή Μπούντεσταγκ. Τον Οκτώβριο του 2019, οι σημερινοί αντιπρόεδροι της Ομοσπονδιακής Βουλής είναι: Χανς-Πέτερ Φρίντριχ (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση / Χριστιανοκοινωνική Ένωση της Βαυαρίας) Τόμας Όπερμαν (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) Βόλφγκανγκ Κουμπίτσκι (Ελεύθεροι Δημοκράτες) Πέτρα Πάου (Η Αριστερά) Κλάουντια Ροτ (Συμμαχία '90/Οι Πράσινοι) Το νομικό θεμέλιο για το αξίωμα είναι το άρθρο 40 του βασικού νόμου, ο οποίος ορίζει ότι το Μπούντεσταγκ εκλέγει έναν πρόεδρο και τους αντιπροέδρους του και θέτει τον εαυτό του σε διαταγή. Λόγω απόφασης του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1952, οι κανόνες διαταγής πρέπει να επαναψηφιστούν μετά από κάθε εκλογή, αλλά συνήθως οι παλαιοί κανόνες επανεντάσσονται χωρίς αλλαγή. Ο κανόνας του Μπούντεσταγκ καθορίζει τα καθήκοντα του Προέδρου της Ομοσπονδιακής Βουλής και των αντιπροέδρων του, καθώς και τον αριθμό τους.
|
Ο Πρόεδρος του Μπούντεσταγκ (γερμανικά: Präsident des Deutschen Bundestages ή Bundestagspräsident) προεδρεύει των συνόδων του Μπούντεσταγκ, του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Γερμανίας, έχοντας παρόμοιο ρόλο σε σύγκριση με άλλους προέδρους κοινοβουλίων ανά τον κόσμο. Στη γερμανική σειρά προτεραιότητας, το γραφείο του κατατάσσεται δεύτερο μετά τον πρόεδρο της Ομοσπονδιακής δημοκρατίας και πριν το καγκελάριο. 14η και σημερινή Πρόεδρος του Μπούντεσταγκ είναι η Μπέρμπελ Μπας, η οποία εξελέγη στις 26 Οκτωβρίου 2021.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA
|
Δάσος των Μαρτύρων
|
Τα πρώτα δέντρα στο δάσος φυτεύτηκαν το 1951. Ο Εβραϊκός οργανισμός Διεθνές Μπενάι Μπερίτ, ή στα αγγλικά B'nai B'rith International χρηματοδότησε ένα σημαντικό μέρος της φύτευσης των δέντρων από το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο.Εκτός από τα δέντρα που φυτεύτηκαν στο δάσος εις μνήμην των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, το δάσος περιέχει διάφορα ακόμα μνημεία: Ο Πάπυρος της Φωτιάς, ένα μεγάλο χάλκινο γλυπτό του Νέιθαν Ραπόπορτ, σε σχήμα διπλού Τορά, με το ένα να απεικονίζει σκηνές καταστροφής του Εβραϊκού λαού στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη εποχή και το δεύτερο να απεικονίζει σκηνές εθνικής αναγέννησης. Το Σπήλαιο των Μαρτύρων, ένα φυσικό σπήλαιο που αναπτύχθηκε ως τόπος συλλογισμού και κοινωνίας με τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το μνημείο της Άννας Φρανκ, ένας μεγάλος κύβος που απεικονίζει το παράρτημα στο οποίο κρύφτηκαν η οικογένεια Φρανκ και άλλες και μια απεικόνιση καστανιάς που μπορούσε να φανεί από το παράρτημα. Χάρτες (σχολιασμός στα εβραϊκά)
|
Το Δάσος των Μαρτύρων (εβραϊκά: יער הקדושים) είναι δάσος στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ. Βρίσκεται στη δυτική άκρη του δάσους της Ιερουσαλήμ, κοντά στο Μπέιτ Μέιρ. Φυτεύτηκε ως μνημείο για όσους πέθαναν στο Ολοκαύτωμα και περιέχει έξι εκατομμύρια δέντρα, συμβολίζοντας τα έξι εκατομμύρια Εβραίους που χάθηκαν στα χέρια των Ναζί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Επιθεωρήτρια του Νοικοκυριού της Βασίλισσας
|
Το αξίωμα δημιουργήθηκε το 1619. Η Επιθεωρήτρια και η Γκουβερνάντα των Βασιλικών παιδιών της Γαλλίας ήταν οι μόνοι διορισμοί στη Γαλλία που έδωσαν όρκο πίστης στον ίδιο τον βασιλιά.Η Επιθεωρήτρια είχε περίπου τα ίδια καθήκοντα με την «Κυρία της τιμής». Συγκεκριμένα, δεχόταν τον όρκο του γυναικείου προσωπικού πριν αναλάβει τα καθήκοντα του και επόπτευε την καθημερινή ρουτίνα της βασίλισσας, καθώς και την οργάνωση των λογαριασμών και του καταλόγου προσωπικού. Μολαταύτα τοποθετήθηκε στην ιεραρχία πιο πάνω από την «Κυρία της τιμής». Ωστόσο, όποτε απουσίαζε η επιθεωρήτρια, την αντικαθιστούσε η «Κυρία της τιμής».Η θέση της επιθεωρήτριας παρέμεινε κενή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και καταργήθηκε μεταξύ του θανάτου της Μαρία Άννα των Βουρβόνων το 1741 και του διορισμού της Μαρίας Θηρεσίας Λουΐζας της Σαβοΐας, Πριγκίπισσας της Λαμπάλ το 1775. Κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας, η «Grand Maitresse» (Μεγάλη Κυρία) ήταν ο αντίστοιχος διορισμός της «Surintendante» (Επιστάτριας), που ήταν επίσημα η υψηλότερη γυναίκα αξιωματούχος στο δικαστήριο, αλλά στην πράξη με τα ίδια καθήκοντα με την «Κυρία της τιμής». 1619–1637: Μαρί ντε Ροάν 1657–1666: Άννα Μαρία Μαρτινότσι 1660–1661: Άννα Γκοντζάγκα 1661–1679: Ολυμπία Μαντσίνι 1679–1683: Μαντάμ ντε Μοντεσπάν 1725–1741: Μαρία Άννα των Βουρβόνων 1741–1768: – 1775–1792: Μαρία Θηρεσία Λουΐζα της Σαβοΐας, Πριγκίπισσα της Λαμπάλ Κυρία επί των τιμών Πρώτη κυρία της τιμής Κυρία επί των ενδυμάτων Αρχικαμαριέρα του Παλατιού Επικεφαλής Κυρία του Παλατιού Γκουβερνάντα των Βασιλικών Παιδιών της Γαλλίας
|
Η Επιθεωρήτρια του Νοικοκυριού της Βασίλισσας (Γαλλικά: Surintendante de la Maison de la Reine), ήταν η ανώτερη κυρία επί των τιμών στο βασιλικό Παλάτι της Γαλλίας από το 1619 έως τη Γαλλική Επανάσταση. Η Επιθεωρήτρια επιλεγόταν πάντα από τα γυναικεία μέλη της Γαλλικής αριστοκρατίας με τους υψηλότερους τίτλους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Πετσέτα
|
Ωστόσο, οι πρώτες πετσέτας εικάζεται πως χρησιμοποιήθηκαν στην Προύσα της Τουρκίας τον 17ο αιώνα . Αυτές οι τουρκικές πετσέτες ήταν ένα επίπεδο, υφασμάτινο κομμάτι από βαμβάκι ή λινό και στενό, διαστάσεων 90 × 170 εκατοστά. Καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία άκμαζε, το ίδιο έκανε και η χρήση της πετσέτας. Μέχρι τον 18ο αιώνα, οι πετσέτες άρχισαν να διαθέτουν βρόχους που κολλάνε από το σωρό του υλικού. Αυτές οι πετσέτες με βρόχο. Οι πετσέτες δεν ήταν προσιτές, στην τιμή, μέχρι τον 19ο αιώνα, με το εμπόριο βαμβακιού και την εκβιομηχάνιση, βιομηχανική επανάσταση. Σήμερα οι πετσέτες διατίθενται σε διάφορα μεγέθη, υλικά και σχέδια. Ορισμένα ξενοδοχεία που παρέχουν πετσέτες και μπουρνούζια ενσωματώνουν ετικέτες RFID για να αποτρέψουν την κλοπή. Για τον γάμο της, οι Σλάβες νύφες κεντούσαν πετσέτες με τα χέρια τους από την παιδική τους ηλικία για να συμπληρώσουν την προίκα τους. Είχε πετσέτες στη γέννηση, σε γάμο, σε όλες τις γιορτές, στόλισε το σπίτι μέχρι τον θάνατό της. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Towels στο Wikimedia Commons
|
Η πετσέτα είναι ένα κομμάτι απορροφητικού υφάσματος που χρησιμοποιείται για την ξήρανση ή σκούπισμα σώματος ή επιφάνειας. Απορροφάει την υγρασία μέσω άμεσης επαφής/τριβής. Στα νοικοκυριά χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι πετσετών από ύφασμα, όπως πετσέτες, χαρτοπετσέτες και πετσέτες κουζίνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%84%CE%B1
|
Κυβικό εκατοστό
|
Πρόκειται για τον όγκο που καταλαμβάνει ένας συμπαγής κύβος, του οποίου κάθε ακμή είναι ίση με 1 εκατοστό. Ειδικότερα ως μέτρο χωρητικότητας ο περιεχόμενος χώρος ενός δοχείου ή δεξαμενής με ακμή ίση μ΄ ένα εκατοστό σε αποσταγμένο νερό και θερμοκρασία 4 βαθμών Κελσίου εκφράζεται και σε μονάδα βάρους που ισούται με 1 γραμμάριο. Σε άλλα επιστημονικά πεδία χρησιμοποιείται η μονάδα mL (milliliters), ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο τα mL είναι η συνήθης μονάδα και για την Ιατρική. Στη μέτρηση όγκου κυλίνδρων (κυρίως σε μηχανές εσωτερικής καύσης), όπου η χρήση του κυβικού εκατοστού ως cc είναι κανόνας (εκτός Μ. Βρετανίας και κάποιων άλλων χωρών), o υπολογισμός του όγκου κυλίνδρου γίνεται με τον κάτωθι τύπο: d = π 4 × b 2 × s × n {\displaystyle d={\pi \over 4}\times b^{2}\times s\times n} όπου d είναι ο όγκος του κινητήρα, b είναι η διάμετρος των κυλίνδρων, s είναι το μήκος της διαδρομής του πιστονιού και n ο αριθμός των κυλίνδρων. 1 mL (χιλιοστόλιτρο) = 1 cm3 1 Λίτρο = 1000 cm3 1 Κυβική ίντσα = 16.387 cm3. Κυβικό μέτρο Εκατοστό International des poids e mesures
|
Το κυβικό εκατοστό είναι μονάδα μέτρησης όγκου (σύμβολο στο SI cm3, άλλα σύμβολα: cc ή ccm), υποπολλαπλάσιο του κυβικού μέτρου. Κάθε κυβικό μέτρο έχει 1.000.000 κυβικά εκατοστά. Η συνήθης χρήση του είναι στην Ιατρική και στην αυτοκινητοβιομηχανία για τη μέτρηση όγκου των κυλίνδρων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C
|
Χέλγκι Σίγκουρντσον
|
Ο Χέλγκι γεννήθηκε στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ και κατέκτησε μαζί τους το ισλανδικό πρωτάθλημα το 1991. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Φραμ πριν υπογράψει για τη Στουτγάρδη στη Γερμανία. Έγινε μέλος της Στάμπεκ το 1997 και κέρδισε μαζί τους το Κυπέλλου Νορβηγίας το 1998, σημειώνοντας δύο από τα τρία γκολ στον τελικό. Το 1999 μετακόμισε στον Παναθηναϊκό. Στην Ελλάδα, απέκτησε το παρατσούκλι "Καρχαρίας". Έπαιξε ένα παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2000-2001 για τους πράσινους, μπαίνοντας ως αλλαγή του Νίκου Λυμπερόπουλου, στο παιχνίδι εναντίον της Βαλένθια. Υπέγραψε στη δανική Ώρχους τον Φεβρουάριο του 2004. Το 2006 επέστρεψε στην Ισλανδία και υπέγραψε στην Φραμ για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Ένα χρόνο αργότερα άφησε την Φραμ και υπέγραψε για τους αντίπαλη δύναμη του Ρέικιαβικ, την Βαλούρ . Ήταν βασικός παίκτης της Βαλούρ το 2007, όταν και κέρδισαν τον 20ο τίτλο πρωταθλήματος και τον πρώτο τους μετά από 20 χρόνια. Έκανε μια εξαιρετική σεζόν, έπαιξε και στα 18 παιχνίδια του πρωταθλήματος και σημείωσε 12 γκολ. Επιλέχθηκε παίκτης της σεζόν στο πρωτάθλημα Ισλανδίας για τη σεζόν 2006-2007. Επέστρεψε στη Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ, λίγο πριν την έναρξη της σεζόν 2009-2010. Πριν από τη σεζόν του 2013 άφησε τη Βίκινγκουρ και έγινε βοηθός προπονητή στην Φραμ ενώ έπαιξε επίσης 2 παιχνίδια για τον σύλλογο. Έκανε το ντεμπούτο του με την Ισλανδία σε έναν φιλικό αγώνα, τον Αύγουστο του 1993 απέναντι στις ΗΠΑ, ως αλλαγή του Άρνορ Γκούγιονσεν και έκτοτε έχει συμμετάσχει σε 62 παιχνίδια, σκοράροντας 10 γκολ. Σκόραρε επίσης το πρώτο του διεθνές γκολ εναντίον των ΗΠΑ, τον Απρίλιο του 1994, στην 4η συμμετοχή του. Ο τελευταίος του αγώνας ήταν σε μια φιλική νίκη με 3–0 εναντίον των Νήσων Φερόε το 2008. Στα μέσα της σεζόν του 2015, ο Χέλγκι, συνεργάστηκε με την Βίκινγκουρ, παίρνοντας το ρόλο του βοηθού προπονητή πίσω από τον Miloš Milojević. Στη συνέχεια, ο Χέλγκι έγινε πρωταθλητής Ισλανδίας με την ομάδα Βίκινγκουρ Κ18 τον Σεπτέμβριο του 2016. Στο τέλος της σεζόν 2015-2016, ο Χέλγκι αφέθηκε ελεύθερος και υπέγραψε στην Φάιλκιρ. Helgi Sigurðsson στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com Profile on the website of the KSÍ.
|
Ο Χέλγκι Σίγκουρντσον (ισλανδικά: Helgi Sigurðsson) γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1974 και είναι Ισλανδός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και προπονητής της Βεστμανάεϊγα . Ως ποδοσφαιριστής, έπαιξε για συλλόγους από την Ισλανδία, τη Γερμανία, τη Νορβηγία, την Ελλάδα και τη Δανία και εκπροσώπησε την Ισλανδία σε διεθνές επίπεδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CE%B9_%CE%A3%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Γκρούνια Σουχάρεβα
|
Η Σουχάρεβα γεννήθηκε στο Κίεβο, σε εβραϊκή οικογένεια. Οι γονείς ήταν ο Χαΐμ Φαϊτελέβιτς και η Ραχίλ Ιωσηφόβνα Σουχάρεβα. Μεταξύ 1917 και 1921, εργάστηκε σε ένα ψυχιατρείο στο Κίεβο. Από το 1921 εργάστηκε στη Μόσχα και από το 1933 έως το 1935 ηγήθηκε του τμήματος Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο (Ψυχονευρολογικό Ινστιτούτο του Χάρκοβο).Η Σουχάρεβα μελέτησε αυτιστικά παιδιά και τα περιέγραψε με τρόπο που έχει συγκριθεί με τη σύγχρονη περιγραφή του αυτισμού στο DSM-5. Βοήθησε να ανοίξουν σχολεία για αυτιστικά παιδιά όπου συμμετείχαν σε πολλαπλές δραστηριότητες, όπως γυμναστική, σχέδιο και ξυλουργική.Το 1935, η Σουχάρεβα ίδρυσε μια σχολή Παιδοψυχιατρικής στο Κεντρικό Ινστιτούτο Μεταπτυχιακής Ιατρικής Εκπαίδευσης. Το 1938, ηγήθηκε μιας κλινικής παιδικής ψύχωσης υπό το Υπουργείο Γεωργίας και Τροφίμων της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Για πολλά χρόνια, εργάστηκε ως σύμβουλος και επικεφαλής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Καστσένκο στη Μόσχα.Η Σουχάρεβα πίστευε ότι για να εμφανιστούν διαταραχές προσωπικότητας σε παιδιά και εφήβους, απαιτείται ένας σημαντικός κοινωνικός παράγοντας. Μερικοί από τους παράγοντες που συζήτησε για τις διαταραχές προσωπικότητας ήταν το φτωχό οικογενειακό περιβάλλον και η κοινωνική δομή. Ήταν πρωτοπόρος στη χρήση της μεθόδου της υπόδειξης και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των παιδιών, δηλώνοντας ότι τα δύσκολα παιδιά δεν πρέπει να στέλνονται σε φυλακές, αλλά σε ιατρικά ιδρύματα. Σπούδασε επίσης PTSD από τραυματισμούς πολέμου που υπέστησαν παιδιά.Με εντολή του Υπουργείου Υγείας της Μόσχας, το Επιστημονικό και Πρακτικό Κέντρο για την Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων της Μόσχας πήρε το όνομά του από τη Σουχάρεβα, με το πρόθεμα Γ.Γ. Σουχάρεβα να προσαρτάται στο μπροστινό μέρος. Το κέντρο είναι το κορυφαίο εξειδικευμένο ιατρικό ίδρυμα για τη θεραπεία καταστάσεων αυτοκτονίας σε παιδιά και εφήβους κάτω των 18 ετών. Το 1926 και μετά το 1927, η Σουχάρεβα περιέγραψε έξι αγόρια και πέντε κορίτσια, ότι είχαν αυτό που σήμερα θεωρείται αυτισμός. Αυτοί οι ασθενείς είναι από τους πρώτους που διαπιστώθηκε ότι έχουν τη διαταραχή. Οι ασθενείς, αν και ανώνυμοι, περιγράφονται ως εξής: Ένας 12χρονος που είχε μάθει να διαβάζει στα πέντε του. Ήταν σωματικά αδέξιος και προτιμούσε να μιλά με ενήλικες αντί για παιδιά. Ενδιαφερόταν πολύ για τη φιλοσοφία. Ένας προικισμένος βιολιστής που δυσκολευόταν κοινωνικά. Ένα παιδί με εξαιρετική μνήμη αριθμών αλλά με προσωπαγνωσία. Ένα παιδί που είχε φανταστικούς φίλους που ζούσαν σε ένα τζάκι.
|
Η Γκρούνια Γεφίμοβνα Σουχάρεβα (ρωσικά: Груня Ефимовна Сухарева) (11 Νοεμβρίου 1891 – 26 Απριλίου 1981) ήταν Σοβιετική παιδοψυχίατρος. Ήταν η πρώτη που δημοσίευσε μια λεπτομερή περιγραφή των συμπτωμάτων του αυτισμού το 1925. Το πρωτότυπο έγγραφο ήταν στα ρωσικά και δημοσιεύτηκε στα γερμανικά ένα χρόνο αργότερα. Η Σούλα Γουλφ το μετέφρασε το 1996 για τον αγγλόφωνο κόσμο.Αρχικά χρησιμοποίησε τον όρο «σχιζοειδής ψυχοπάθεια», όπου «σχιζοειδής» σήμαινε «εκκεντρική» εκείνη την εποχή, αλλά αργότερα τον αντικατέστησε με «αυτιστική (παθολογικής αποφυγής) ψυχοπάθεια» για να περιγράψει την κλινική εικόνα του αυτισμού. Το άρθρο δημιουργήθηκε σχεδόν δύο δεκαετίες πριν από τις αναφορές περιπτώσεων των Χανς Άσπεργκερ και Λέο Κόνερ, οι οποίες δημοσιεύτηκαν ενώ το πρωτοποριακό έργο της Σουχάρεβα παρέμεινε απαρατήρητο. Καθώς η έρευνα για τον αυτισμό της Σουχάρεβα μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε σε γερμανικά περιοδικά, εντός ενός έτους από την εγχώρια δημοσίευσή της στα ρωσικά, δεν υπήρχε κανένα σοβαρό εμπόδιο στην πρόσβαση σε αυτά τα υλικά από τους Άσπεργκερ και Κόνερ. Ωστόσο, ο ακριβής λόγος για τον οποίο η εκτεταμένη έρευνά της δεν αναφέρεται στο έργο αυτών των δύο επιστημόνων, δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς και εξακολουθεί να είναι θέμα συζήτησης από τους ειδικούς. Το όνομά της μεταγράφηκε ως «Ssucharewa» όταν εμφανίστηκαν τα χαρτιά της στη Γερμανία και ο ερευνητής του αυτισμού Χανς Άσπεργκερ, πιθανότατα επέλεξε να μην αναφέρει το έργο της, λόγω της σχέσης του με το Ναζιστικό Κόμμα και την εβραϊκή κληρονομιά της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B1
|
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1975-76
|
Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορία την περίοδο 1975-76 συμμετείχαν 8 ομάδες. Οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Η πρωταθλήτρια ομάδα προβιβάστηκε στην Β΄ κατηγορία 1976-77. Η νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Την περίοδο 1974-75 δεν διεξήχθη πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας αλλά διεξήχθη Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75. Το καλοκαίρι του 1974 πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και πολλές ομάδες δεν ήταν σε θέση να συμμετάσχουν σε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Όσες ομάδες Γ΄ κατηγορίας δεν ήταν προσφυγικές ή μπορούσαν να συμμετάσχουν, αγωνίστηκαν στο Ειδικό μικρό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας στο οποίο η συμμετοχή των ομάδων Β΄ και Γ΄ κατηγορίας ήταν προαιρετική. Την περίοδο 1975-76 ίσχυσαν τα δεδομένα που ίσχυαν στο τέλος της περιόδου 1973-74 για όσες ομάδες εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Β΄ κατηγορία 1975-76 Ηρακλής ΓερολάκκουΟμάδες που ανέστειλαν τη λειτουργία τους λόγω της τουρκικής εισβολής: ΑΕΚ Καραβά (ενοποιήθηκε με την ΠΑΕΚ δημιουργώντας την ΠΑΕΚ/ΑΕΚ που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε ΠΑΕΕΚ) ΑΣΟΒ Βατυλής (συμμετείχε την περίοδο 1976-77) ΑΕΚ Αμμοχώστου (συμμετείχε την περίοδο 1976-77) ΛΑΛΛ ΛύσηςΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που υποβιβάστηκαν από την Β΄ κατηγορία 1973-74 Εθνικός Αστέρας Λεμεσού Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί «Ο Ερμής Αραδίππου άξιος πρωταθλητής». Χαραυγή: σελ. 6. 13 Ιανουαρίου 1976. «Ο Ερμής ανεκηρύχθη πανηγυρικά πρώτος». Θάρρος: σελ. 6. 12 Ιανουαρίου 1976. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1975-76 Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1975-76 Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1975-76
|
Η Γ΄ κατηγορία Κύπρου 1975-76 αποτέλεσε το 5ο πρωτάθλημα στη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Ερμής Αραδίππου για 1η φορά στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1975-76
|
Νύχτα του Αγίου Σιλβέστρου
|
Στην Ιταλία, υπάρχει παράδοση να γίνεται το “ δείπνο της πρωτοχρονιάς ” ή “ μεγάλο δείπνο ”, ένα γεύμα πλουσιοπάροχο, στο οποίο το πιο χαρακτηριστικό παραδοσιακό πιάτο είναι ένα είδος χοιρινού αλλαντικού με φακές. Γενικά γίνεται μια μεγάλη γιορτή μένοντας ξύπνιοι μέχρι να περάσουν τα μεσάνυχτα, ώστε να γιορτάσουν την άφιξη του νέου έτους. Συνήθως περνάνε την νύχτα αυτή με την οικογένεια ή τους φίλους σε κάποια πλατεία που μπορεί να έχουν διοργανωθεί συναυλίες ή διάφορες άλλες γιορτές, ή στο σπίτι. Συνήθως ξεκινά 10 δευτερόλεπτα πριν τα μεσάνυχτα κάνοντας αντίστροφη μέτρηση μέχρι το μηδέν όπου γιορτάζεται ένας καινούργιος ευτυχισμένος χρόνος, πίνοντας σαμπάνια και ανάβοντας ή κοιτάζοντας τα πυροτεχνήματα. Υπάρχει επίσης παράδοση, όταν μετράνε αντίστροφα , να κρατάνε στο χέρι εκτός από την σαμπάνια, σταφύλια και τρία διαφορετικά κέρματα για καλή τύχη. Κάθε περιοχή της Ιταλίας έχει διαφορετικές παραδόσεις , σε κάποιες περιοχές για παράδειγμα παίζουν τόμπολα, ένα είδος τυχερού παιχνιδιού ή άλλα παιχνίδια ώστε να διασκεδάσουν μέχρι την άφιξη της νέας χρονιάς. Παραμονή Πρωτοχρονιάς Πρωτοχρονιά Ημέρα της Πρωτοχρονιάς
|
Η νύχτα του Αγίου Σιλβέστρου, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, είναι το βράδυ μεταξύ 31 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου (Πρωτοχρονιά), η οποία γιορτάζεται με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα την περιοχή. Ονομάζεται έτσι επειδή στις 31 Δεκεμβρίου ο άγιος που γιορτάζει είναι ο Πάπας Άγιος Σίλβεστρος. Η 31 Δεκεμβρίου συχνά αποκαλείται λανθασμένα και Πρωτοχρονιά, ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο η παραμονή αυτής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Γρηγόριος (όνομα)
|
Από το μεταγενέστερο όνομα Γρηγόριος «ο γρηγορών, ο άγρυπνος» (στο χριστιανισμό, με την πνευματική σημασία), επίθετο από το μεταγενέστερο ρήμα γρηγορῶ — «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε» (Καινή Διαθήκη, Κατά Ματθαίον, κϚ΄ 41, και Κατά Μάρκον, ιδ΄ 38), προτροπή του Ιησού προς τους μαθητές του το βράδυ της σύλληψής του — από το ρήμα ἐγρηγορῶ (< ἐγρήγορα, παρακείμενος του ρήματος ἐγείρω), πιθανόν ινδοευρωπαϊκής αρχής *ger «ξυπνῶ». Αγιωνυμικό βαφτιστικό, ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσα στους πρώτους χριστιανούς, είτε από την προτροπή του Ιησού είτε από το ευαγγελικό «νήψατε, γρηγορήσατε» (Α΄ Επιστολή Πέτρου, ε΄ 8). Όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, Γρηγόριος ο Νύσσης, Γρηγόριος Παλαμάς κ.ά.) και της Καθολικής (Γρηγόριος της Τουρ, Γρηγόριος ο Μέγας κ.ά.), και όνομα πατριαρχών και παπών. Το όνομα απαντά και ως καλογερικό. Στη λατινόφωνη Ευρώπη, συσχετίστηκε παρετυμολογικά με τη λατινική ρίζα grex (θέμα greg-) «ποίμνιο». Η συσχέτιση αυτή με τον ποιμένα συνέβαλε στη διάδοση του ονόματος ανάμεσα στους μοναχούς και τους πάπες της Καθολικής Εκκλησίας. Το όνομα παρουσιάζει παραδοσιακά μεγάλη διάδοση στη Σκωτία, συχνά με τον τύπο Gregor. Στον αγγλόφωνο κόσμο, χάρη στη δημοφιλία του ηθοποιού Γκρέγκορι Πεκ (Gregory Peck), έφτασε να είναι μέσα στα 10 πιο συχνά αντρικά βαφτιστικά τη δεκαετία του 1950. Στην Ελλάδα, σε μια προσπάθεια στατιστικής αποτίμησης της συχνότητας των ελληνικών ονομάτων, το όνομα Γρηγόριος παρουσιάζεται ως το 86ο πιο συχνό όνομα (30ο ανάμεσα στα αντρικά) και το Γρηγορία ως το 270ο πιο συχνό όνομα (180ο ανάμεσα στα γυναικεία). Γρηγόρης, Γληγόρης, καθημερινοί τύποι, κοινοί σε όλη την Ελλάδα Γρηγοράκης, Γληγοράκης, υποκοριστικοί τύποι, κοινοί σε όλη την Ελλάδα· Γληγοράκος, στην Τριφυλία Γρηγοράκι, Γληγοράκι, υποκοριστικοί τύποι (ουδέτεροι) Γληόρς, στη Σκιάθο Γληγόρς, στη Σαμοθράκη και στο Βελβεντό· Γληγόρας, Γόρας, στο Βελβεντό Γληγουούδς, Γληγουέλιας, στη Σαμοθράκη Γληόρης, στη Νάξο, Γληόρης, στη Σύμη και στην Κύπρο Ληγόρης, στα Σύλατα (Νεβσεχίρ Ζήλε) Καππαδοκίας· Ληγόρ(η)ς, στις Σαράντα Εκκλησιές Αληγόρης, στην Αίνο της ΘράκηςΓληουράκ’ς, Ριρής, στη Σκιάθο, υποκοριστικά·Γληοράκι, Γληοριό, υποκοριστικοί τύποι (ουδέτεροι)· Ληγοράκης, στον Οινούντα (Βρέσθενα) Λακωνίας, υποκοριστικός τύπος Γληγουούδς, Γληγουέλιας, στη Σαμοθράκη Γληόρα (ή), «ἐπὶ ἀρρένων», μεγεθυντικό Γρηγοράγγελος, από Γρηγόρης και Άγγελος Γρηγορία, κοινός τύπος σε όλη την Ελλάδα Ρία, τύπος από αφαίρεση, κοινός σε όλη την Ελλάδα Γρηγορίτσα, υποκοριστικός τύπος, κοινός σε όλη την Ελλάδα· Ρίτσα, τύπος από αφαίρεση, κοινός σε όλη την Ελλάδα Γρηγορή Γληορία, στη Σύμη· Γληορού, στην Κύπρο Γρηγόριος, επίσκοπος Ναζιανζού, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 1 Ιανουαρίου Γρηγόριος, όσιος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 5 Ιανουαρίου Γρηγόριος, όσιος, θείος του οσίου Ευστρατίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 9 Ιανουαρίου Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης, η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία τιμούν τη μνήμη του στις 10 Ιανουαρίου Γρηγορίου του Θεολόγου λειψάνου ανακομιδή, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την επέτειο στις 19 Ιανουαρίου Γρηγόριος Ναζιανζηνός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Θεολόγος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 25 Ιανουαρίου και η Καθολική Εκκλησία στις 2 Ιανουαρίου Γρηγόριος, όσιος, ο εν τη Μονή του Πουπλίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 25 Ιανουαρίου Γρηγόριος ο Θεολόγος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 30 Ιανουαρίου (των 3 Ιεραρχών) Γρηγόριος, επίσκοπος Κύπρου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 4 Μαρτίου Γρηγόριος, επίσκοπος Άσσου, †1150, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 4 Μαρτίου Γρηγόριος, πάπας Ρώμης, ο Διάλογος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 12 Μαρτίου και η Καθολική Εκκλησία στις 3 Σεπτεμβρίου Γρηγόριος, όσιος, εν Νικομηδεία, †1240, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 2 Απριλίου Γρηγόριος, όσιος, Αγιορείτης, †1308, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 6 Απριλίου Γρηγόριος, όσιος, ο Σιναΐτης, †1310, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 6 Απριλίου Γρηγόριος, ιερομάρτυς, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Ε΄, †1821, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 10 Απριλίου Γρηγόριος, επίσκοπος Πανήδου, ομολογητἠς, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 19 Ιουλίου Γρηγόριος, όσιος, Ζωγράφος, Ρώσος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 8 Αυγούστου Γρηγόριος, μάρτυς, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 25 Αυγούστου Γρηγόριος, όσιος, Ρώσος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 30 Σεπτεμβρίου Γρηγόριος, επίσκοπος Μεγάλης Αρμενίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Καθολική και η Κοπτική τιμούν τη μνήμη του στις 30 Σεπτεμβρίου Γρηγόριος, μοναχός Μεγάλης Λαύρας, ο Δομέστικος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 1 Οκτωβρίου Γρηγόριος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, ομολογητής, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 5 Νοεμβρίου Γρηγόριος, άγιος, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 7 Νοεμβρίου Γρηγόριος, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς, η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία τιμούν τη μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου· και τη Β΄ Κυριακή των Νηστειών Γρηγόριος, αρχιεπίσκοπος Νεοκαισαρείας, θαυματουργός, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 17 Νοεμβρίου Γρηγόριος, ο Δεκαπολίτης, η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία τιμούν τη μνήμη του στις 20 Νοεμβρίου Γρηγόριος, επίσκοπος Ακραγαντίνων, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 23 Νοεμβρίου Γρηγόριος, όσιος, ο εν τω Ακρίτα, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 24 Νοεμβρίου Γρηγόριος, Αγιορείτης, ησυχαστής, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 7 Δεκεμβρίου Πάπας Γρηγόριος (αποσαφήνιση) Γρηγόριος Ναζιανζηνός. Γρηγόριος Β΄ Κύπριος. Γρηγόριος Γ΄ Μαμμής. Γρηγόριος Δ΄ Στραβοαμασείας. Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Γρηγόριος ΣΤ΄. Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄. Γρηγόριος Α΄, Επίσκοπος Κίτρους (14ος αιώνας-1380) Γρηγόριος Α΄, Μητροπολίτης Θηβών (1490) Γρηγόριος Α΄, Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (1545-1561) Γρηγόριος Β΄, Μητροπολίτης Θηβών (1613–1616) Γρηγόριος Β΄, Επίσκοπος Ερυθρών, Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (1781-1799) και Ναυπλίου & Άργους (1800-1810) Γρηγόριος Β', Επίσκοπος Κίτρους (1846-1853) Γρηγόριος Γ΄, Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (1826) Γρηγόριος Ε΄, Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού (1838-1907) Γρηγορία. Αγγλικά: Gregory, Greg(g) Αλβανικά: Grigor Αραβικά: Jurayj (جريج) Grēgōrī (جريجوري) Αρμενικά: Գրիգոր . Στη δυτική Αρμενική Krikor και στην ανατολική Αρμενική Grigor Βουλγαρικά: Григор (Γριγόρ) Γαλλικά: Grégory ή Grégoire Γερμανικά: Grègor, Gregòrius Γεωργιανά: გრიგოლი (Grigoli, Grigori) Δανικά: Gregers Καταλανικά: Gregori Κινέζικα: 格里高列 (Géléi gē lǐ), 格雷戈里 (Géléi gē lǐ) Κροατικά: Grgur, Grga ή Grgo Λευκορωσικά: Рыгор (Ryhor), Грэгары (Hrehary) Ισλανδικά: Gregor Ινδονησιακά: Gregorius Ιρλανδικά: Gréagóir Ισπανικά: Gregorio Ιταλικά: Gregòrio, Gorio, Goro· θηλ. Gregòria, Gregorina Ιαπωνικά: Guregori (グレゴリー) Κορεάτικα: 그레고리, Geulegoli Λατινικά: Gregorius Λιθουανικά: Grigalius, Grigas ή Gregoras, Gregorijus Νορβηγικά: Greger ή Gregers Ουγγρικά: Gergely, Gergő ή Gerő Ουκρανικά: Григір (Hryhir), Григорій (Hryhoriy), Грегорі (Hrehori) Гриць(ко) (Hryts(ko)) Ουαλική γλώσσα: Grigor Περσικά: گرگوری Πολωνικά: Grzegorz Πορτογαλικά: Gregório Ρουμανική γλώσσα: Grigore ή Gligor Ρώσικα: Григорий (Grigorij), Гришa (Griša), Грегори (Gregori) ή Гришка (Grishka) Σερβικά: Григорије (Grigoriye), Глигорије (Gligoriye), Грегори (Gregori), ή Гргур (Grgur) Σκωτική γλώσσα (Σκωτς): Gregor Σλαβομακεδονικά: Григориј (Γριγόρι), Грегори (Γρεγόρι) Σλοβάκικα: Gregor Σλοβενική γλώσσα: Grega ή Gregor Σουηδικά: Greger Τσέχικα: Řehoř Φινλανδικά: Reijo
|
Το όνομα Γρηγόριος (Γρηγόρης στη δημοτική) είναι κύριο ανδρικό όνομα που χρησιμοποιούνταν κυρίως από τους Χριστιανούς. Το όνομα παράγει το γυναικείο όνομα Γρηγορία και το χαϊδευτικό Γόλης. Οι ονομαστικές εορτές του Γρηγορίου είναι πέντε και αφορούν σε τέσσερις σημαντικούς Αγίους της ορθόδοξης και καθολικής χριστιανικής εκκλησίας: Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Γρηγόριος Ναζιανζηνός) (329-390 μ.Χ.), εορτάζεται στις 25 Ιανουαρίου και στις 30 Ιανουαρίου ως ένας από τους Τρεις Ιεράρχες. Στην καθολική εκκλησία εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου. Ο Γρηγόριος Παλαμάς, εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου και την Κυριακή των Β´ Νηστειών. Ο Γρηγόριος Νύσσης, εορτάζεται στις 10 Ιανουαρίου από την ορθόδοξη και στις 9 Μαρτίου από την καθολική εκκλησία. Ο Γρηγόριος Νεοκαισαρείας, εορτάζεται στις 17 Νοεμβρίου (στην ορθόδοξη και καθολική εκκλησία).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1)
|
Κάρολος Φρειδερίκος Αλβέρτος του Βρανδεμβούργου-Σβετ
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Αλβέρτου-Φρειδερίκου μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Σβετ και της Μαρίας-Δωροθέας των Κέττλερ, κόρης του Φρειδερίκου-Καζιμίρ δούκα της Κουρλάνδης & Σεμιγάλιας. Το 1762 απεβίωσε στο Μπρέσλαου σε ηλικία 57 ετών και, ως μέγας μάγιστρος, τον διαδέχθηκε ο γιος του εξαδέλφου του, ο Αύγουστος-Φερδινάνδος πρίγκιπας της Πρωσίας. Από την ερωμένη του Δωροθέα-Ρεγκίνα Βούτνερ, που της δόθηκε ο τίτλος της "κυρίας φον Κάρλοβιτς", είχε φυσικό τέκνο: (νόθη) Καρολίνα-Ρεγκίνα 1731-1755, παντρεύτηκε τον Αλβέρτο-Χριστιανό κόμη φον Σένμπουρκ-Χίντεργκλαουχαου, υπασπιστή του Καρόλου-Φρειδερίκου-Αλβέρτου. Mitteilungen des Vereins für die Geschichte Potsdams, vol. 3, p. 91 Online Joachim Engelmann, Günter Dorn: Friedrich der Große und seine Generale, Friedberg, 1988 Hanns Joachim Friedrichs: Weltgeschichte, eine Chronik, Naturalisverlag Hannsjoachim W. Koch: Geschichte Preußens, Bertelsmann-Verlag Ernst Graf zur Lippe-Weißenfeld (1882), "Karl Friedrich Albrecht, Markgraf von Brandenburg-Schwedt, Prinz in Preußen", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 15, Leipzig: Duncker & Humblot, p. 263
|
Ο Κάρολος-Φρειδερίκος-Αλβέρτος, γερμ. Karl-Friedrich-Albert (10 Ιουνίου 1705 - 22 Ιουνίου 1762) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν μάργραβος (ονομαστικά μόνο) του Βρανδεμβούργου-Σβετ. Έγινε μέγας μάγιστρος του Τάγματος του Αγ. Ιωάννη, στο παράρτημα του Βρανδεμβούργου (1731-1762).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CE%B2%CE%B5%CF%84
|
Βυζαντινός στρατός (της εποχής των Κομνηνών)
|
H χορήγηση της Πρόνοιας (από τη φράση εις πρόνοιαν, στη διοίκηση) ξεκίνησε από τη βασιλεία του Αλεξίου Α΄ και έγινε ένα αξιοσημείωτο στοιχείο στη στρατιωτική δομή προς το τέλος της περιόδου των Κομνηνών, αν και έγινε ακόμη πιο σημαντική μετέπειτα. Η πρόνοια ήταν η παραχώρηση του δικαιώματος λήψης εσόδων από μία περιοχή και δινόταν ως αντάλλαγμα στρατιωτικών υπηρεσιών. Οι κάτοχοί της, ιθαγενείς ή ξένοι, ζούσαν στην περιοχή και συνέλεγαν τις προσόδους· έτσι εξαλειφόταν το κόστος μίας άχρηστης γραφειοκρατίας. Η Πρόνοια εξασφάλιζε ένα έσοδο για τον στρατιωτικό είτε αυτός ήταν σε ενεργή εκστρατεία, είτε ήταν σε καθήκον φύλαξης. Ο προνοιάριος είχε ακόμη το άμεσο ενδιαφέρον να κρατήσει το "φεουδό" του παραγωγικό και να το υπερασπιστεί, αν χρειαζόταν. Οι εντόπιοι που δούλευαν τη γη του πρόσφεραν επίσης εργασίες υπηρεσίας, κάνοντας το σύστημα ημι-φεουδαρχικό, αν και η πρόνοια δεν ήταν αυστηρά κληρονομική. Είναι πολύ πιθανό ότι, όπως οι γαιοκτήμονες, οι προνοιάριοι είχαν ένοπλους ακολούθους και πως η στρατιωτική υπηρεσία που αυτοί παρείχαν, δεν περιοριζόταν μόνο στον ίδιο τον προνοιάριο. Αν και ο Μανουήλ Α΄ επέκτεινε τους όρους των προνοιών με τις οποίες άμειβε τους στρατιωτικούς, η πληρωμή με μετρητά παρέμεινε ο κανόνας. Ο στρατός των Κομνηνών είχε ένα τρομερό τμήμα βλητικών μηχανών, που το φοβόταν ιδιαίτερα οι εχθροί του. Τα λιθοβόλα και με τόξο μηχανήματα χρησιμοποιήθηκαν τόσο για την επίθεση εχθρικών φρουρίων και οχυρών πόλεων, όσο και για την άμυνα των Ρωμαϊκών αντιστοίχων τους. Στα συγγράμματα της εποχής, οι πιο αξιόλογες μηχανές ήταν οι λιθοβόλες (trebuchet) και των δύο τύπων, δηλ. αυτές με ανθρώπινη δύναμη και αυτές -πιο ισχυρές και ακριβείς- με αντίβαρο. Η ανάπτυξη των λιθοβόλων, από τα οποία τα πιο ισχυρά μπορούσαν να συντρίψουν αμυντικούς τοίχους της εποχής, αποδίδεται στους Ρωμαίους της εποχής από μερικούς Δυτικούς συγγραφείς. Επιπρόσθετα οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μεγάλου βεληνεκούς μηχανήματα με τόξο για να πλήξουν άτομα, όπως η βαλλίστρα, που ήταν συνήθως τοποθετημένη σε κινητή βάση, και το με στρίψιμο τόξο (espingal): ήταν μία μηχανή συστροφής, που χρησιμοποιούσε μεταξωτά νήματα ή τένοντες για να κάμψει τα δύο άκρα ενός τόξου. Οι πυροβολητές του Ρωμαϊκού στρατού είχαν υψηλό κύρος και περιγραφόταν ως "εκλαμπρότατοι (illustrius)". O Αυτοκράτορας Ιωάννης Β΄ και οι στρατηγοί Στέφανος και Ανδρόνικος Κοντοστέφανος, ανώτεροι διοικητές με τον τίτλο του μεγάλου δουκός, χειριζόταν προσωπικά πολιορκητικές μηχανές, όπως καταγράφουν οι πηγές. Choniates, Niketas (1984) O City of Byzantium: Annals of Niketas Choniates, trans. by H. Magoulias, Wayne State University Press, Detroit ISBN 0-8143-1764-2 Kinammos, Ioannes (John Cinnamus) (1976), Deeds of John and Manuel Comnenus, trans. Charles M. Brand. Columbia University Press, New York ISBN 0-231-04080-6 Komnene (Comnena) Anna (1969) The Alexiad of Anna Comnena, trans. by Edgar Robert Ashton Sewter. Penguin Classics, London ISBN 0-14-044215-4
|
Ο Ρωμαϊκός στρατός της εποχής των Κομνηνών ήταν η στρατιωτική δύναμη που ίδρυσε ο αλέξιος Α΄ Κομνηνός κατά το τέλος του 11ου/αρχές 12ου αι. και τελειοποιήθηκε από τους διαδόχους του Ιωάννη Β΄ και Μανουήλ Α΄ κατά τον 12ο αι. Λόγω ανάγκης, έπειτα από εκτεταμένη εδαφική απώλεια μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ και μία σχεδόν καταστροφική ήττα από τους Νορμανδούς της Νότιας Ιταλίας στο Δυρράχιο το 1081, ο Αλέξιος Α΄ κατασκεύασε έναν νέο στρατό από κάτω προς τα επάνω. Αυτός ο νέος στρατός ήταν διαφορετικός από τις προηγούμενες μορφές του Ρωμαϊκού στρατού, ειδικά στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για την πρόσληψη και τη συντήρηση των στρατιωτών. Ο στρατός χαρακτηρίστηκε από αυξημένη εξάρτηση από τις στρατιωτικές δυνατότητες του πλησίον στον Αυτοκράτορα προσωπικού, των συγγενών του στη δυναστεία και της επαρχιακής Ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Άλλο διακριτικό στοιχείο του νέου στρατού ήταν η επέκταση της απασχόλησης ξένων ως μισθοφόρων και η οργάνωσή τους σε πιο μόνιμες μονάδες. Ωστόσο διατηρήθηκε από την προηγούμενη εποχή ο εξοπλισμός, η οργάνωση των μονάδων, η τακτική και η στρατηγική. Ο στρατός των Κομνηνών ήταν επιδέξιος στη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και σταθερότητας, η οποία επέτρεψε την Κομνήνεια αποκατάσταση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο στρατός χρησιμοποιήθηκε στα Βαλκάνια, την Ιταλία, την Ουγγαρία, τη Ρωσία, αλλά και στη Μ. Ασία, τη Συρία, τους Αγίους Τόπους και την Αίγυπτο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD)
|
Μεθυλενοσιλάνιο
|
Έχει δύο (2) ισομερή θέσης: Μεθυλενυλοσιλάνιο, με μοριακό τύπο :CHSiH3. Είναι ένα καρβένιο, δηλαδή ασταθές χημικό είδιος που περιέχει δισθενή άνθρακα (CII). Μεθυλοσιλένιο, με μοριακό τύπο: CH3SiH:. Είναι ένα σιλυλένιο, δηλαδή ασταθές χημικό είδιος που περιέχει δισθενές πυρίτιο (SiII). Η ονομασία μεθυλενοσιλάνιο προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο σιλάνιο (SiH4), δηλαδή σιλάνιο, δύο άτομα υδρογόνου του οποίου, έχουν αντικατασταθεί από μεθυλένιο (=CH2). Η ονομασία σιλυλενομεθάνιο προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο μεθάνιο (CH4), δηλαδή μεθάνιο, δύο άτομα υδρογόνου του οποίου, έχουν αντικατασταθεί από σιλυλιδένιο (=SiH2). Τέλος, η ονομασία σιλαιθένιο προκύπτει από την «ονοματολογία αντικαταστάσεως», δηλαδή η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο αιθένιο (CH2=CH2), δηλαδή αιθένιο στο οποίο έχει αντικατασταθεί ένα άτομο άνθρακα (C) από ένα άτομο πυρίτιου (Si). Η μοριακή δομή του μεθυλενοσιλανίου ομοιάζει γεωμετρικά με αυτήν του αιθενίου. Ωστόσο οι δεσμοί C-Si και Si-Η είναι πολωμένοι κατά την έννοια Cδ--Siδ+ και Siδ+-Hδ-, αντίστοιχα, γιατί το πυρίτιο έχει μικρότερη ηλεκτραρνητικότητα (1,90 κατά Paouling) και από τον άνθρακα (2,55 κατά Paouling) και από το υδρογόνο (2,20 κατά Paouling). Με απόσπαση υδραλογόνου (HX) από αλομεθυλοσιλάνιο παράγεται μεθυλενοσιλάνιο: Το μεθυλενοσιλάνιο συνδυάζει τις ιδιότητες των αλκενίων με εκείνες των σιλανίων. Είναι πολύ πιο δραστικό από το αιθένιο, γιατί ο διπλός δεσμός C=Si είναι πολύ λιγότερο σταθερός από τον δεσμό C=C. Με κάποια από τα παρακάτω αντιδραστήρια δίνει πιθανότατα και παράπλευρες αντιδράσεις. Με επίδραση θειικού οξέος σε μεθυλοσιλάνιο παράγεται αρχικά όξινος θειικός εστέρας. Στη συνέχεια με επίδραση νερού (ενυδάτωση). Παράγεται μεθυλοσιλανόλη: Με επίδραση (προσθήκη) υποαλογονώδους οξέος (HOX, εδώ το X είναι οποιοδήποτε αλκογόνο εκτός από F και At) σε μεθυλοσιλάνιο παράγεται αλομεθυλοσιλανόλη: Το υποφθοριώδες οξύ (HOF) δίνει αντίστροφη προσθήκη με προϊόν υδροξυμεθυλοφθοροσιλάνιο: Με καταλυτική υδρογόνωση μεθυλοσιλενίου σχηματίζεται μεθυλοσιλάνιο. Π.χ.: Με επίδραση αλογόνου (X2) (αλογόνωση) σε μεθυλοσιλένιο έχουμε προσθήκη στο διπλό δεσμό. Παράγεται αλο(αλομεθυλο)σιλάνιο. Π.χ.: Με προσθήκη υδραλογόνων (HX) (υδραλογόνωση) σε μεθυλοσιλένιο παράγεται αλομεθυλοσιλάνιο: Με προσθήκη υδροκυανίου (HCN) (υδροκυάνωση) σε μεθυλοσιλένιο παράγεται κυανομεθυλοσιλάνιο: Η διυδροξυλίωση μεθυλοσιλενίου, αντιστοιχεί σε προσθήκη H2O2 και παράγει υδροξυμεθυλοσιλανόλη: Επίδραση καρβονικού οξέος και υπεροξείδιου του υδρογόνου: Με επίδραση αρενίων (ArH) παράγεται παράγωγο γενικού τύπου ArSiH2CH3. Π.χ. με βενζολίου, παρουσία καταλύτη, παράγεται μεθυλοφαινυλοσιλάνιο: Πρόκειται για αντίδραση προσθήκης του βενζολίου (PhH) με την έννοια Phδ--Hδ+. Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2]) σε μεθυλενοσιλάνιο παράγονται αιθυλιδενοσιλάνιο (CH3CH=SiH2), μεθυλενομεθυλοσιλάνιο (CH3SiH=CH2) και σιλιράνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Το μεθυλενοσιλάνιο (αγγλικά methylenesilane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και πυρίτιο, έχει μοριακό τύπο CH4Si, αν και συνήθως παριστάνεται από τον ημισυντακτικό του τύπο, CH2=SiH2. Είναι ένα αλκιλιδενοσιλάνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Παλάτι Σιγκαράκι
|
Μετά την εξέγερση του Φουτζιβάρα νο Χιροτσούγκου το 740, ο αυτοκράτορας Σόμου μετέφερε την έδρα του στο Κούνι-κιό (恭仁京) (σήμερα μέρος της Κιζουγκάβα στο Κιότο) και έχτισε επίσης μια ανεξάρτητη βίλα βαθιά στα βουνά του νότιου Όμι, η οποία ονομάστηκε «Ρακουμούρα». Επισκεπτόταν συχνά αυτή τη βίλα και το 742 αποφάσισε να την κάνει την κύρια κατοικία του. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το γιατί ο αυτοκράτορας Σόμου επέλεξε να μετακομίσει σε μια τόσο άβολη τοποθεσία βαθιά στα βουνά. Η περιοχή Κούνι ήταν μια βάση εξουσίας για τον Τατσιμπάνα νο Μορόε, ο οποίος ήταν τότε υπουργός με de facto εξουσία στο συμβούλιο "ντάτζο-καν". Η προτίμηση του Σιγκαράκι πιθανώς δείχνει ότι η αντίπαλη φυλή Φουτζιβάρα υπό τον Φουτζιβάρα νο Νακαμάρο επανήλθε στο προσκήνιο, αφού η επιρροή τους επεκτάθηκε γύρω από την περιοχή Σιγκαράκι στην επαρχία Όμι. Από την άλλη πλευρά, ο αυτοκράτορας Σόμου μπορεί να είχε επηρεαστεί από βουδιστές ιεράρχες όπως ο Ρόμπεν και ο Γκιόκι, οι οποίοι έβλεπαν την περιοχή ως ιερό τόπο. Μια ένδειξη αυτού είναι τα σχέδια που ανακοίνωσε ο αυτοκράτορας Σόμου το επόμενο έτος για την κατασκευή μιας μνημειώδους εικόνας του Βούδα Βαϊροκάνα σε μίμηση των Σπηλαίων Λόνγκμεν στη δυναστεία Τανγκ της Κίνας κοντά στην τοποθεσία Σιγκαράκι. Το 744, το όνομα του παλατιού άλλαξε σταδιακά από "Σιγκαράκι " σε "Κόκα", και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο κεντρικός πυλώνας στήριξης του αγάλματος του Βούδα Βαϊροκάνα ανεγέρθηκε στο Κόκα-τζι, έναν βουδιστικό ναό, που είχε δημιουργηθεί, για να στεγάσει το άγαλμα. Το 745, η Κόκα ανακηρύχθηκε επίσημα πρωτεύουσα. Ωστόσο, τα τεράστια έξοδα, που απαιτήθηκαν για το έργο, οδήγησαν σε αντίσταση από πολλούς από τους υποτελείς του και μια σειρά φυσικών καταστροφών όπως οι πυρκαγιές και ο σεισμός στο Τενπέι ανάγκασαν τον αυτοκράτορα Σόμου να επιστρέψει στο Χέιτζο-κιό. Το σχέδιο για την κατασκευή ενός γιγαντιαίου αγάλματος στο Σιγκαράκι μετατράπηκε στο έργο Νταϊμπούτσου της Νάρα. Η πραγματική τοποθεσία του παλατιού χάθηκε για πολλά χρόνια. Αρχικά, τα ερείπια στη γειτονιά Ουράνο του Σιγκαράκι θεωρούνταν ότι ήταν η τοποθεσία του παλατιού και αυτά τα ερείπια χαρακτηρίστηκαν ως Εθνικός Ιστορικός Χώρος το 1926. Ωστόσο, μεταγενέστεροι αρχαιολόγοι εντόπισαν μια άλλη πιθανή τοποθεσία δύο χιλιόμετρα βόρεια, στη γειτονιά Μιγιαμάτσι. Τα θεμέλια μεγάλων κτηρίων αποκαλύφθηκαν και τα τεχνουργήματα περιλάμβαναν μεγάλο αριθμό ξύλινων ετικετών, που έδειχναν πληρωμές φόρων. Αυτός ο χώρος επανασχεδιάστηκε ως τα "ερείπια του παλατιού Σιγκαράκι " το 2005, με τον αρχικό χώρο να θεωρείται πλέον τα ερείπια του Κόκα-τζι. Η τοποθεσία απέχει περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το σταθμό Σιγκαράκιγκούσι του σιδηροδρόμου Σιγκαράκι Κόγκεν. Ο χώρος επιχωματώθηκε μετά την ανασκαφή, αλλά μερικά από τα ευρήματα μπορούν να φανούν στο Γραφείο Έρευνας Αρχαιολογικού Χώρου των Ερειπίων του Παλατιού Σιγκαράκι (紫香楽宮跡関連遺跡群調査事務所). Whitney Hall, John· Delmer M Brown. The Cambridge History of Japan. σελίδες 42–44. ISBN 0-521-22352-0.
|
Το Παλάτι Σιγκαράκι (紫香楽宮, Shigaraki-no-miya, γράφεται επίσης 信楽宮) ήταν ένα αυτοκρατορικό παλάτι, που χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Σόμου, αρχικά ως βίλα, και αργότερα ονομάστηκε από τον ίδιο ως πρωτεύουσα της Ιαπωνίας το 744 μ.Χ. Βρισκόταν στην περιοχή Κόκα της επαρχίας Όμι σε αυτό που σήμερα αποτελεί τμήμα της πόλης Κόκα, στην επαρχία Σίγκα, στην Ιαπωνία. Η πρωτεύουσα-παλάτι αναφέρεται επίσης ως Παλάτι Κόκα (甲賀宮, Kōka-no-miya) στο Σόκου Νιχόνγκι. Τα ερείπιά του χαρακτηρίστηκαν ως Εθνικός Ιστορικός Τόπος της Ιαπωνίας το 1974.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9
|
Earth Song
|
Ο Τζάκσον είχε ήδη μεγάλη ιστορία στο γράψιμο φιλανθρωπικών και κοινωνικών τραγουδιών. Ως ενήλικας, ο Τζάκσον χρησιμοποίησε τη δημοτικότητα του και τον πλούτο του για να προωθήσει διάφορα προβλήματα. Το 1985, συνέγραψε το We Are the World με τον Λάινελ Ρίτς, το οποίο κυκλοφόρησε για να βοηθήσει τους φτωχούς στην Αφρική και στις ΗΠΑ. Το single έγινε ένα από τα μεγαλύτερα σε πωλήσεις όλων των εποχών, με περίπου 20 εκατομμύρια αντίγραφα και με εκατομμύρια δολάρια δόθηκαν για βοήθεια φτωχών. Ήταν η πρώτη φορά που ο Τζάκσον φάνηκε ως φιλάνθρωπος. Όλα τα λεφτά από το single Man in the Mirror δόθηκαν σε φιλανθρωπία. Ο Τζάκσον ίδρυσε το Heal the World Foundation, το 1992, εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι.Μετά την αρρώστια και τον θάνατο του Ράιαν Γουάιτ, ο Τζάκσον βοήθησε στην αύξηση δημοτικότητας του HIV/AIDS. Είχε ζητήσει δημοσίως από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον να δώσει λεφτά σε φιλανθρωπίες και έρευνες για το HIV/AIDS. Ο Τζάκσον εκτέλεσε το Gone Too Soon για τον Γουάιτ και άλλα θύματα της ασθένειας. Το Earth Song γράφτηκε από τον Τζάκσον σε ξενοδοχείο της Αυστρίας - η παραγωγή έγινε από τους Τζάκσον, Ντέιβιντ Φόστερ και Μπίλ Μπόττρελ. Η Andrae Crouch's Choir και ο Τζάκσον εκτελούν μαζί το τέταρτο μέλος καθώς το κομμάτι φθάνει στο κλιματικό φινάλε του. Η πρόθεση του Τζάκσον ήταν να γράψει ένα τραγούδι που θα ήταν λυρικό, βαθύ αλλά απλά μελωδικό, έτσι ώστε ο υπόλοιπος κόσμος, αυτοί που δεν μιλούσαν αγγλικά, να το τραγουδούν. Ήθελε ένα τραγούδι με αισθηματικό μήνυμα. Το Earth Song είναι μπαλάντα με στοιχεία της μπλουζ, της γκόσπελ και της όπερας. Στο κομμάτι, ο Τζάκσον για τα προβλήματα που κυμαίνονται από τον πόλεμο στα απειλούμενα με εξαφάνιση ζώα. Ο Τζέιμς Χάντερ, του Rolling Stone, δήλωσε, «Το χαλαρό μπλουζ-όπερα Earth Song για όλα τα αισθήματα του, ακούγεται σαν έκθεμα». Η Ντέπικα Ρέντι, της The Daily Collegian, εξέφρασε την άποψη ότι κάποιος άλλος και όχι ο Τζάκσον πίεσε για να συμπεριληφθεί το Earth Song στην τελική εκδοχή του άλμπουμ. Μια αξιολόγηση της San Jose Mercury News δηλώνει ότι ο τραγούδι ήταν «επίπεδο», πιστεύοντας ότι ο Τζάκσον είχε ήδη πειραματιστεί με τέτοιο υλικό στην καριέρα του.Η The Philadelphia Inquirer περιγράφει το κομμάτι ως «θεραπευτική, ρυθμική μπαλάντα που προκαλεί θρησκευτικές εικόνες». Η αξιολόγηση της The Sacramento Bee ήταν θετική, περιγράφοντας τα φωνητικά του Τζάκσον ως «δροσερά». Ο Μάικλ Μέχλ, του Rocky Mountain News, περιέγραψε το φινάλε ως «ύμνο» και «ισχυρό κομμάτι της γκόσπελ». Η Ledger-Enquirer δήλωσε για το Earth Song, «[αυτό] έχει το ίδιο είδος λεπτότητας, χτίζοντας ένα δραματικό ρώτα-και-απάντα στο τέλος με την Andrae Crouch Choir». Η Contra Costa Times δήλωσε ότι το κομμάτι ήταν «λίγο χυμώδης και παραφουσκωμένο» αλλά ήταν «επικό» και «τεράστιο hit». Το Earth Song παραμένει το καλύτερο σε πωλήσεις single του Τζάκσον στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου πώλησε περισσότερο από ένα εκατομμύρια αντίτυπα. Έκανε το ντεμπούτο του στη 1η θέση, όπου και έμεινε για 6 εβδομάδες κατά τη διάρκεια του Δεκέμβριου του 1995 - νικώντας το συγκρότημα των U2/Brian Eno, Passengers, σε διαγωνισμό για το number-one single των Χριστουγέννων - και του νέου έτους. Κατά την παρανομή του στη 1η θέση, το Earth Song κράτησε το πρώτο single που κυκλοφόρησαν οι The Beatles σε 25 χρόνια, Free as a Bird, εκτός πρώτης θέσης. Στις αρχές Δεκεμβρίου, οι bookmakers σωστά προφήτευσαν ότι ο Τζάκσον θα κρατούσε τους The Beatles μακριά από την 1η θέση και θα κέρδιζε κέρδισε τον διαγωνισμό για το το number-one single των Χριστουγέννων.Το τραγούδι επίσης κατέκτησε τη 1η θέση στην Ισπανία και στην Ελβετία, φθάνοντας στο top five σχεδόν κάθε χώρας της Ευρώπης. Στη Γερμανία, ήταν το πρώτο single του Τζάκσον που έφθασε στη 1η θέση του German Singles Chart και μένοντας σε αυτή τη θέση για 5 εβδομάδες, έγινε το πιο επιτυχημένο του single εκεί. Χάρη σε αυτό, το τραγούδι είναι ο δέκατος πιο επιτυχημένος ποπ ύμνος στην ιστορία αυτής της χώρας.Το τραγούδι κυκλοφόρησε μόνο στα ράδιο των ΗΠΑ, εμφανίζοντας στο Hot Dance Music/Club Play Chart. Το 2006, το Earth Song έφθασε στη 55η θέση του Eurochart Hot 100 Singles, μετά την εκστρατεία του Visionary: The Video Singles, όπου 20 από τα singles του Τζάκσον, κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ξανακυκλοφόρησαν σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Ο Τζάκσον έλαβε ένα Genesis Award: το Doris Day Music Award 1995, το οποίο δίνεται κάθε χρόνο για την ευαισθησία των ζώων. Το 2008, ένας δημοσιογράφος της Nigeria Exchange σημείωσε, «το Earth Song προσέλκυσε την προσοχή του κόσμου στη μείωση της χλωρίδας και της πανίδας εξαιτίας των ανθρώπιων δραστηριοτήτων». Το μουσικό βίντεο για το Earth Song, το οποίο σκηνοθέτησε ο Νικ Μπράντ, ήταν ακριβό και έλαβε θετικές κριτικές - έλαβε ένα Le Film Fantastique: Best Video Award το 1996, το 1995 Doris Day Music Award στα Genesis Awards και μια υποψηφιότητα για Γκράμι στην κατηγορία Best Music Video, Short Form το 1997. Η παραγωγή είχε ένα περιβαλλοντικό θέμα, δείχνοντας εικόνες από τη σκληρότητα προς τα ζώα, την αποψίλωση των δασών, τη ρύπανση και τον πόλεμο. Ο Τζάκσον και οι άνθρωποι του κόσμου ενώνονται σε ένα πνευματικό άσμα - το Earth Song - που καλεί μια δύναμη που θεραπεύει τον κόσμο. Χρησιμοποιώντας ειδικά εφέ, ο χρόνος αντιστρέφεται και έτσι η ζωή επιστρέφει, ο πόλεμος τελειώνει και τα δάση αναγεννιούνται. Το βίντεο τελειώνει με αίτημα προσφοράς χρημάτων στο Heal the World Foundation. Το βίντεο σπάνια εμφανιζόταν στις ΗΠΑ. Το βίντεο γυρίστηκε σε 4 περιοχές. Η πρώτη τοποθεσία ήταν το Τροπικό Δάσος του Αμαζονίου, όπου ένα μεγάλο μέρος του καταστράφηκε μια εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση του βίντεο. Οι ντόπιοι της περιοχής εμφανίστηκαν στο βίντεο και δεν ήταν ηθοποιοί. Η δεύτερη σκηνή ήταν η ζώνη πολέμου στην Κροατία, με τον γνωστό ηθοποιό Σλομποντάν Ντιμιτρίζεβιτς και τους κάτοικους της περιοχής. Η τρίτη τοποθεσία είναι η Τανζανία, όπου φαίνονται σκηνές παράνομης λαθροθηρίας και κυνηγιού. Κανένα ζώο δεν υπέστη τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Earth Song, καθώς οι εικόνες προέρχονται από ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, ένας λαθροκυνηγός σκότωσε έναν ελέφαντα από απόσταση ενός μιλίου. Η τελική τοποθεσία ήταν το Βάρβικ (Νέα Υόρκη), όπου μια δασική πυρκαγιά προσομοιώνεται σε ένα χωράφι καλαμποκιού. Το μουσικό βίντεο συμπεριλήφθηκε στα βίντεο άλμπουμ HIStory on Film, Volume II, Number Ones και Michael Jackson's Vision. Το 1996, ο Τζάκσον εκτέλεσε το Earth Song στα BRIT Awards του Ηνωμένου Βασιλείου - συμμετείχε εκεί για να λάβει το ειδικό βραβείο «Artist of a Generation». Ο Τζάκσον εκτέλεσε το κομμάτι ενώ βρισκόταν πάνω σε γερανό, όπως έκανε στη γερμανική τηλεοπτική εκπομπή Wetten Dass. Πίσω βρίσκονταν διάφοροι χορευτές και άρχισαν να αγκαλιάζουν τον Τζάκσον. Σε απάντηση, ο Τζάρβις Κόκερ έτρεξε στη σκηνή, έβγαλε τα παντελόνια του και προσπάθησε να ρίξει μια κλανιά πριν δείξει το προσβλητικό V-σύμβολο. Ο κύριος τραγουδιστής του συγκροτήματος Pulp ήταν εκεί με το συγκρότημα, καθώς ήταν υποψήφιο για 3 Brit Αwards. Ο Κόκερ ερωτήθηκε από την Αστυνομία για τους ισχυρισμούς προσβολής προς τα παιδιά-εκτελεστές, αλλά αργότερα αφέθηκε ελεύθερος χωρίς καμία κατηγορία. Ο τραγουδιστής εξήγησε ότι βρήκε την εμφάνιση επιθετική, ισχυριζόμενος ότι ο Τζάκσον παρουσίαζε τον εαυτό του ως Χριστό και μπορεί να κάνει ότι θέλει λόγω του πλούτου και της δύναμης του. Ο Τζάκσον καταδίκασε τη συμπεριφορά του Κόκερ ως «αηδιαστική και δειλή». Το περιστατικό αναφέρεται στο βιβλίο Politics and Popular Culture του Τζον Στριτ, Καθηγητής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας. Είπε: Αλλά για να διαβάζετε τον λαϊκό πολιτισμό ως απλό κείμενο πρέπει να λάβετε μια πολύ στενή άποψη της σημασίας της, και συνεπώς του πολιτικού μηνύματος του. Όπως έχουμε σημειώσει, η σημασία του κειμένου εξαρτάται από το πως ακούγεται και διαβάζεται. Ο Μάικλ Τζάκσον μπορεί να είχε σκοπό να κάνει το Earth Song να ασκεί συμπόνια - άλλοι, όπως ο Τζάρβις Κόκερ το είδαν διαφορετικά. Μια αιτία για αυτό είναι οι εναλλακτικές αναγνώσεις, που προκύπτουν λόγω του τρόπου επίδοσης της λαϊκής κουλτούρας, χρησιμοποιεί χειρονομίες και σύμβολα, τους ήχους της φωνής, ματιές, που μπορεί να έχουν διαφορετική ιστορία. Το τραγούδι επανεκτελέστηκε από τον Ρώσο τραγουδιστή Σεργκέι Λάζαρεφ για το άλμπουμ Don't Be Fake. Το τραγούδι επανεκτελέστηκε από την Χάλεϊ Ρέινχαρτ στη δέκατη χρονιά του American Idol. Οι Charice και Ne-Yo εκτέλεσαν το κομμάτι κατά την περιοδεία του Ντέιβιντ Φόστερ, Hitman Returns: David Foster and Friends Tour. Το τραγούδι, μαζί με μια μικρή 3-D ταινία, που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί στις συναυλίες του This Is It, και εκτελέστηκε προς τιμή του Τζάκσον. Η Τζέννιφερ Χάντσον, η Κάρρι Άντεργουντ, ο Σμόκι Ρόμπινσον, η Σελίν Ντιόν και ο Usher εκτέλεσαν το κομμάτι όλοι μαζί, ενώ το βίντεο παιζόταν στο παρασκήνιο. Το μαγαζί Target έδινε δωρέαν 3-D γυαλιά στους πελάτες του μια εβδομάδα πριν τα Βραβεία Γκράμι. Οι Πάρις και Πρινς Μάικλ, τα μεγαλύτερα παιδιά του Τζάκσον, εμφανίστηκαν λίγο αργότερα για να λάβουν το Jackson's Lifetime Achievement Award, όπου έδωσαν μια μικρή ομιλία. Αυτή ήταν η πρώτη δημόσια εμφάνιση των παιδιών μετά την κηδεία του Τζάκσον, στις 7 Ιουλίου 2009. Σύνθεση, κύρια και background φωνητικά από τον Μάικλ Τζάκσον Παραγωγή από τους Μάικλ Τζάκσον και Ντέιβιντ Φόστερ Μπιλ Μπότρελ: Συμπαραγωγός Χορωδία από τη Andrae Crouch Choir Πληκτρολόγια: Ντέιβιν Πάιχ Μπάσο κιθάρα: Γκάι Πρατ Προγραμματισμός συνθεσάιζερ: Στηβ Πορκάρο George, Nelson (2004). Michael Jackson: The Ultimate Collection booklet. Sony BMG. Taraborrelli, J. Randy (2004). The Magic and the Madness. Terra Alta, WV: Headline. ISBN 0-330-42005-4.
|
Το Earth Song είναι το τρίτο single του άλμπουμ HIStory: Past, Present and Future, Book I. Αυτό είναι το πέμπτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου του άλμπουμ. Είναι μπαλάντα με στοιχεία της μπλουζ, της γκόσπελ και της όπερας. Ο Τζάκσον είχε μεγάλη ιστορία με κυκλοφορίες τραγουδιών για κοινωνικά θέματα όπως We Are the World, Man in the Mirror και Heal the World. Ωστόσο, το Earth Song ήταν το πρώτο που ασχολήθηκε ανοικτά με το περιβάλλον και την καλή διαβίωση των ζώων. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Τζάκσον - με παραγωγούς τον Τζάκσον, τον Ντέιβιν Φόστερ και τον Μπιλ Μπόττρελ. Γενικά, το κομμάτι έλαβε θετικές κριτικές. Το Earth Song συνοδεύτηκε από ένα μουσικό βίντεο, που γυρίστηκε σε 4 γεωγραφικές περιοχές. Επικεντρώνεται στην καταστροφή και στην αναγέννηση της Γης και έλαβε υποψηφιότητα για Γκράμι, το 1997. Το τραγούδι ήταν top five hit στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, παραμένει το καλύτερο σε πωλήσεις single του Τζάκσον και ήταν το number-one single των Χριστουγέννων του 1995. Το Earth Song δεν κυκλοφόρησε ως single στις ΗΠΑ. Ο Τζάκσον έλαβε αναγνώριση από διάφορες οργανώσεις ζώων και περιβάλλοντος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Earth_Song
|
Μαρτίν Τορρίχος
|
Γεννήθηκε στο Τσιτρέ της επαρχίας Ερέρα, στις 18 Ιουλίου του 1963. Είναι γιος του ντε φάκτο Προέδρου (1968-78) της χώρας, Ομάρ Τορρίχος Ερρέρα (Omar Torrijos Herrera). Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Τέξας (Texas A&M University). Έκανε επίσης σπουδές στη βορειοδυτική στρατιωτική ακαδημία του Αγίου Ιωάννη, στο Γουινσκόνσιν των ΗΠΑ. Είναι παντρεμένος, με τρία παιδιά. Επί προεδρίας του Ερνέστο Πέρες Μπαγιαδάρες (1994–1999) ήταν Υφυπουργός Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Ως υφυπουργός πέτυχε την υπογραφή νόμου με βάση τον οποίο ιδιωτικοποιήθηκαν όλες οι εταιρείες παροχής ύδρευσης στη χώρα. Στη συνέχεια το Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα επανέφερε ξανά τον παλαιό νόμο. Στις προεδρικές εκλογές του 1999 ήταν υποψήφιος του Δημοκρατικού Επαναστατικού Κόμματος (PRD), ηττήθηκε όμως από τη Μιρέια Μοσκόσο του κόμματος Arnulfista, ο σύζυγος της οποίας είχε ανατραπεί σε πραξικόπημα από τον πατέρα του Τορρίχος το 1968. Εξελέγη Πρόεδρος της χώρας στις 2 Μαΐου του 2004, ως υποψήφιος του PRD, στα πλαίσια συνασπισμού με άλλο μικρότερο κόμμα. Η ονομασία του συνασπισμού ήταν "Νέα Πατρίδα" (Patria Nueva). Εξελέγη με περίπου 47% των ψήφων?, με διαφορά 17 ποσοστιαίων μονάδων από τον κύριο αντίπαλό του υποψήφιο, Γκιγιέρμο Εντάρα (Guillermo Endara), πρώην Πρόεδρο της χώρας. Ο Τορρίχος ανέλαβε καθήκοντα την 1η Σεπτεμβρίου του 2004. Η κυβέρνηση του Τορρίχος εστίασε σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις και η κοινωνική ασφάλεια. Επίσης, προώθησε το σχέδιο για την επέκταση της Διώρυγας του Παναμά, η οποία εγκρίθηκε σε εθνικό δημοψήφισμα, στις 22 Οκτωβρίου του 2006, με βάση το Σύνταγμα. Η πρόταση εγκρίθηκε με 78% υπέρ. Το Νοέμβριο του 2006 κάλεσε ενεργά τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Στα τέλη Απριλίου του 2008 συναντήθηκε στην Κούβα με τον Ραούλ Κάστρο και συζήτησε το θέμα υπογραφής μιας συμφωνίας για την ενέργεια. Το 2009 τον διαδέχθηκε στην προεδρία ο Ρικάρδο Μαρτινέλι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Martín Torrijos στο Wikimedia Commons
|
Ο Μαρτίν Τορρίχος (Martín Erasto Torrijos Espino, 18 Ιουλίου 1963) είναι πολιτικός του Παναμά. Εξελέγη πρόεδρος της χώρας το 2004 έπειτα από τη νίκη του κόμματός του και των εταίρων του στις γενικές εκλογές εκείνης της χρονιάς και ορκίστηκε στο ύπατο αξίωμα για την περίοδο 2004-2009. Ανήκει στο Επαναστατικό Δημοκρατικό Κόμμα {PRD).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%A4%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%BF%CF%82
|
Εβρέ
|
Το Εβρέ είναι η πρωτεύουσα του νομού Ερ. Η πόλη είναι χτισμένη στο κέντρο της κοιλάδας του ποταμού Ιτόν, στις παρυφές ενός δάσους στο οποίο έδωσε το όνομά της. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Νορμανδίας και απέχει περίπου 96 χιλιόμετρα οδικώς από το Παρίσι.Η έκταση της πόλης είναι 26,45 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι χτισμένη σε υψόμετρο 58 έως 146 μέτρα. Η πόλη οφείλει την σημερινή της όψη στην μεταπολεμική ανοικοδόμηση μετά τις καταστροφές του Β' Παγκοσμίου πολέμου 1939-1945. Ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 48.889 κατοίκους (απογραφή 2016). Είναι το κέντρο της ευρύτερης περιοχής με 113.916 κατοίκους. Το κλίμα του Εβρέ είναι εύκρατο ωκεάνιο. Το ύψος των βροχοπτώσεων κυμαίνεται μεταξύ 600 mm και 700 mm ετησίως. Η πόλη αναφέρεται ως Μεδιολάνιον (Médiolanion) στη Γεωγραφία του Πτολεμαίου γύρω στο 150 μ.Χ., Mediolanum τον 4ο αιώνα (Αμμιανός, Αντωνίνου Διαδρομή), Ebrocas στα τέλη του 10ου αιώνα, Ebroas το 1024 και το 1034, Ebroys το 1055 - 1066.Το Εβρέ αντιπροσωπεύει τη φωνητική εξέλιξη από το όνομα της γαλατικής φυλής των Ωλέρκων Εβουροβίκων (λατινικά: Aulerci Eburovices), που κατείχε μια σημαντική επικράτεια στα δυτικά και βορειοδυτικά της Γαλατίας. Η εγκατάλειψη του αρχαίου κελτικού τοπωνύμιου ήταν μια κοινή διαδικασία στη Γαλατία. Πολλές γαλατο-ρωμαϊκές πόλεις αντικατέστησαν το αρχικό τους όνομα στο τέλος της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το όνομα του λαού των οποίων ήταν πολιτείες (civitas). Αρχαιότητα Στη ρωμαϊκή αρχαιότητα, το Εβρέ αναφέρεται ως Mediolanum Aulercorum. Ήταν η πρωτεύουσα του λαού των Ωλέρκων Εβουροβίκων και ιδρύθηκε στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. Σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από την πόλη, στο Παλιό Εβρέ, υπάρχει ο παγανιστικός χώρος λατρείας, το ιερό του Gisacum, όπου οι κάτοικοι τιμούσαν τους Γαλατο-ρωμαϊκούς θεούς. Καθώς βρισκόταν στο σταυροδρόμι των χερσαίων διαδρομών, η πόλη ανέπτυξε ανθηρό εμπόριο. Αγγεία που έχουν βρεθεί στη νεκρόπολη του Clos au Duc, κοντά στο Εβρέ, μαρτυρούν συναλλαγές με το κέντρο της Γαλατίας. Μια επιγραφή πιστοποιεί κλωστοϋφαντουργική δραστηριότητα από την εποχή της Γαλατο-Ρωμαϊκής Αρχαιότητας. Στα τέλη του 3ου αιώνα, στο πλαίσιο των βαρβαρικών επιδρομών, κατασκευάστηκαν τείχη γύρω από την πόλη, τμήματα του οποίου εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο του Εβρέ. Το 1890, στην περιοχή ανακαλύφθηκε νομισματικός θησαυρός, ο οποίος αποτελούνταν από 340 κιλά ρωμαϊκών νομισμάτων, ήτοι περίπου 110.000 αντωνινιανοί, συμπεριλαμβανομένων περίπου 15.500 νομισμάτων με τη μορφή του αυτοκράτορα Γαλλιηνού. Ο θησαυρός βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Μεσαίωνας Ο Τωρέν ήταν ο πρώτος επίσκοπος του Εβρέ, στα τέλη του 4ου-αρχές 5ου αιώνα. Το 886, οι Βίκινγκς πολιόρκησαν, λεηλάτησαν και έκαψαν την πόλη του Εβρέ. Ο ηγέτης τους Ρόλλο επέδειξε μεγάλη σκληρότητα. Το 911, ο Κάρολος Γ' ο Απλός, βασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας, μελλοντικής Γαλλίας, με τη συνθήκη του Σαιν-Κλαιρ-συρ-Επτ παραχώρησε μια μεγάλη περιοχή, το μετέπειτα δουκάτο της Νορμανδίας, στον Ρόλλο με αντάλλαγμα την προστασία από τις νορμανδικές επιδρομές και με την προϋπόθεση της μεταστροφής του Ρόλλο στον χριστιανισμό, έτσι το Εβρέ περιήλθε στη Νορμανδία.Από το 989 η πόλη έγινε έδρα της κομητείας του Εβρέ και του επισκόπου. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών αιώνων η πόλη έγινε το θέατρο σκληρών μαχών για την κατάληψή της: Ο Λοθάριος την κατέκτησε το 962. Ακολούθησε η λεηλασία της από τον Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας το 1120 και την έκαψε ο Φίλιππος Αύγουστος το 1194 για να εκδικηθεί τη σφαγή τριακοσίων Γάλλων ιπποτών που είχαν προσκληθεί στο φρούριο του Εβρέ και σφαγιάστηκαν κατόπιν προδοσίας από τους Άγγλους. Στα τέλη του 13ου αιώνα, ο Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας παραχώρησε την κομητεία του Εβρέ στον γιο του, τον πρίγκιπα Λουδοβίκο. Αυτός ο Γάλλος πρίγκιπας ήταν ο πρώτος της δυναστείας του Εβρέ, η οποία βασίλεψε στο Βασίλειο της Ναβάρρας μέσω του γιου του Φιλίππου, από το γάμο του με την Ιωάννα Β΄ της Ναβάρρας. Σήμερα μια συνοικία του Εβρέ ονομάζεται Ναβάρρα. Κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, η πόλη κατελήφθη το 1418 από τον Ερρίκο Β' της Αγγλίας. Επέστρεψε στην κυριαρχία του βασιλιά της Γαλλίας το 1440, χάρη στην παρέμβαση του Ρομπέρ ντε Φλοκ, Μια οδός κατά μήκος του ποταμού Ιτόν στο Εβρέ φέρει το όνομά του. Το 1499 άρχισε η κατασκευή του μεγάρου της Επισκοπής. Νεότερη και σύγχρονη εποχή Η πόλη υπέστη πολλές επιθέσεις κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μεγάλο μέρος της καταστράφηκε. Το 1940 βομβαρδίστηκε από τη γερμανική αεροπορία και το κέντρο της καιγόταν επί σχεδόν μία εβδομάδα. Το 1944, η περιοχή γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό καταστράφηκε από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.Το δημοτικό μουσείο εγκαινιάστηκε το 1961. Η πόλη γνώρισε πολύ ταχεία ανάπτυξη κατά τη δεκαετία του '70, με την ανάπτυξης της βιομηχανίας. Η βελτίωση της συγκοινωνίας με το Παρίσι επέτρεψε σε πολλούς Παρισινούς εργαζόμενους να εγκατασταθούν στο Εβρέ. Το Εβρέ είναι βιομηχανικό κέντρο με μεγάλες μονάδες παραγωγής ελαστικού και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Επίσης υπάρχει φαρμακευτική βιομηχανία και τυπογραφεία. Στο Εβρέ έχει την έδρα της η Γαλλική Αεροπορική Βάση 105. Παρά την καταστροφή που υπέστη η πόλη κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μερικά μνημεία παραμένουν: Στο Παλιό Εβρέ 5,6 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης, ανακαλύφθηκε το ρωμαϊκό ιερό Gisacum, όπου βρίσκονται τα ερείπια ενός ρωμαϊκού θεάτρου, ενός παλατιού, λουτρών και υδραγωγείου, καθώς και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία τώρα εκτίθενται στο μουσείο του Εβρέ. Τμήματα των ρωμαιογαλατικών τειχώνΟ πύργος του ρολογιού ή κωδωνοστάσιο, κτίσμα των αρχών του 15ου αιώνα Το μέγαρο της παλιάς Επισκοπής στεγάζει τις συλλογές του μουσείου Εβρέ. Στην αρχαιολογική αίθουσα εκτίθενται οι ανακαλύψεις της περιοχής: από την προϊστορία μέχρι την εποχή των Γαλλο-Ρωμαίων. Το χάλκινο άγαλμα του Δία από τον αρχαιολογικό χώρο του Gisacum είναι ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της συλλογής. Αρκετοί χώροι του μουσείου είναι αφιερωμένοι στον Μεσαίωνα. Στον πρώτο όροφο υπάρχει ένα σύνολο έργων από τον 17ο και τον 18ο αιώνα και μια συλλογή από αντίκες ρολόγια. Ο δεύτερος όροφος είναι αφιερωμένος στη ζωγραφική και τη γλυπτική του 19ου αιώνα (Ζαν-Ιπολίτ Φλαντρέν, Εζέν Μπουντέν, Ωγκύστ Ροντέν, Ζαν-Λεόν Ζερόμ). Ο καθεδρικός ναός της Νοτρ Νταμ σε γοτθικό ρυθμό. Η εκκλησία του Σαιν Τωρέν, περιέχει τη λειψανοθήκη του Αγίου Τωρέν, αριστούργημα της μεσαιωνικής χρυσοχοΐας στη Γαλλία. Το δικαστικό μέγαρο, κτίριο του αιώνα, παλιό θρησκευτικό ινστιτούτο Το θέατρο, κτίριο των αρχών του 20ού αιώνα.Μνημεία και ιστορικά κτίρια του Εβρέ Η επίσημη σελίδα της πόλης (γαλλικά) Εβρέ-Τουρισμός Αρχειοθετήθηκε 2019-08-25 στο Wayback Machine. (γαλλικά, αγγλικά)
|
Το Εβρέ (γαλλικά: Évreux) είναι γαλλική κοινότητα, στο νομό Ερ, στην περιοχή της Νορμανδίας. Είναι πρωτεύουσα του νομού και έχει πληθυσμό 48.889 κατοίκους (στην απογραφή του 2016). Οι κάτοικοι ονομάζονται Εμπροϊσιάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%AD
|
Φεχιμέ Σουλτάνα
|
Η Φεχιμέ γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1875 στο παλάτι Ντολμαμπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη και ήταν κόρη του Μουράτ Ε΄ και της τέταρτης συζύγου του Μεϊλισερβέτ Καντινεφέντι. Λαμβάνοντας τις σπουδές της στο παλάτι, όπως και ο πατέρας της, η Φεχιμέ ενδιαφέρονταν για τις τέχνες. Μεταξύ των κύκλων το παρατσούκλι της ήταν Κελεμπέκ Σουλτάν (πεταλούδα πριγκίπισσα), λόγω της αλλόκοτης τέχνης της και του ακριβού στυλ ένδυσης. Η Φεχιμέ παντρεύτηκε τον Νταμάτ Αλί Γκαλίμπ Πασά, στο Παλάτι Γιλντίζ, στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Σεπτεμβρίου 1901, αλλά πήραν διαζύγιο 7 χρόνια αργότερα στις 4 Νοεμβρίου 1908 στο Ορτάκιοϊ. Αργότερα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Μοχάμεντ Αλί Πασά Τιούφικ στο Ορτάκιοϊ στις 5 Ιουνίου 1910, αλλά χώρισαν 17 χρόνια αργότερα, το 1927. Αυτός ο γάμος δεν αναγνωρίστηκε από το θείο της σουλτάνο Μωάμεθ Ε΄. Μετά την κατάργηση του οθωμανικού χαλιφάτου από το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Τουρκίας το 1924 (η μοναρχία είχε ήδη καταργηθεί δύο έτη νωρίτερα), η Φεχιμέ εξορίστηκε στη Νίκαια της Γαλλίας. Χωρισμένη από τον σύζυγο και τα παιδιά της, η Φεχιμέ πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1929 σε ηλικία 54 ετών από φυματίωση και θάφτηκε στη Νίκαια. Ένα φόρεμα που θεωρείται ότι ανήκε σε αυτήν διατηρείται στο παλάτι Τοπ Καπί. [1] Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
|
Η Φεχιμέ Σουλτάν (Οθ. Τούρκικα:نشط السلطان مرحبا الشخصي) (Τούρκικα: Fehime Sultan, 2 Αυγούστου 1875 - 15 Σεπτεμβρίου 1929) ήταν κόρη του σουλτάνου Μουράτ Ε΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%87%CE%B9%CE%BC%CE%AD_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Γιάν Μπαρτές
|
Υιός σιδηροδρομικού, γεννημένος στο Σαμπερί και ισπανικής καταγωγής, ο Γιάν Μπαρτές φοίτησε στο Κολλέγιο Ζαν Μερμόζ του Μπαρμπί, ενώ, στην συνέχεια, στο Λύκειο Βωζελά. Έπειτα από ένα φιλολογικό απολυτήριο λυκείου, συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σαβοΐας, όπου και ήταν φοιτητής σε ένα DEUG αγγλικών. Τελικώς, προσανατολίστηκε προς την δημοσιογραφία παρακολουθώντας μαθήματα για διάστημα τριών ετών, από το 1995 έως το 1998, στο Ινστιτούτο των Επιστημών της Ενημέρωσης και της Επικοινωνίας (ISIC), IUP της Université Bordeaux III. Το 1998, ο Γιάν Μπαρτές ξεκίνησε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος στην υπηρεσία επικοινωνίας του Canal+, όντας υπεύθυνος για τις επιθεωρήσεις τύπου. Το 2002, εργάστηκε με τους καλεσμένους της εκπομπής + Clair. Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του πατέρα του, ζήτησε να μετατεθεί στην συντακτική ομάδα του iTélé, το οποίο είχε μόλις ξεκινήσει την λειτουργία του. Πραγματοποίησε σειρά ρεπορτάζ ως ανταποκριτής, το περιεχόμενο των οποίων ήταν ήδη στραμμένο ενάντια στην ξύλινη πολιτική γλώσσα. Το 2004, συνεργάστηκε με τον Μισέλ Ντενιζό στην εκπομπή Le Grand Journal του Canal+ για την παρουσίαση κάθε βράδυ των ενοτήτων του Petit Journal People και του Petit Journal Actu, με μια κριτική και χιουμοριστική στάση επί της ειδησεογραφίας, αρχικά ως voice off και στην συνέχεια στο πλατό της εκπομπής, με ημερομηνία εκκίνησης τις 3 Σεπτεμβρίου 2007. Μετά τον Σεπτέμβριο του 2010, το Petit journal People έπαυσε να υφίσταται, προκειμένου να επιτρέψει την επιμήκυνση σε χρόνο προβολής του Petit Journal Actu, το οποίο μετατράπηκε στο Petit Journal. Η εκπομπή μεταδιδόταν, τότε, στο τέλος του πρώτου μέρους του Grand Journal στις 19:45, από Δευτέρα έως Πέμπτη. Εκείνη την περίοδο, δεκατέσσερα συνολικά άτομα εργάζονταν για την δημιουργία και την παραγωγή του συγκεκριμένου τηλεοπτικού προγράμματος, από το ρεπορτάζ έως το μοντάζ. Με την έναρξη της τηλεοπτικής σεζόν του 2011, το Le Petit Journal αναβαθμίστηκε από απλή ενότητα σε αυτόνομη εκπομπή (ανεξάρτητη του Grand Journal), κάτι που επέτρεψε στον Μπαρτές την πρόσληψη χρονογράφων (μετά το 2013, οι Μαρτέν Βέιλ, Μαξίμ Μυσκά και Οφελί Μενιέ) και την παρουσία ενός καλεσμένου στην εκπομπή του. Από τις 28 Αυγούστου 2011, η εκπομπή άρχισε να προβάλλεται από την Δευτέρα έως την Παρασκευή, στις 20:05 (κάνοντας, έτσι, μια παύση στο Grand Journal, αμέσως μετά την προβολή του Les Guignols). Μετά τις 26 Αυγούστου 2013, προς αποφυγή της ενδιάμεσης διακοπής του Grand Journal, το Petit Journal άρχισε να προβάλλεται τις ίδιες ακριβώς ημέρες με τα προηγούμενα ωράριά του, με την ώρα προβολής, ωστόσο, να μετατίθεται για τις 20:25. Μαζί με την αλλαγή αυτή στην προβολή, ο ίδιος άρχισε να λαμβάνει μηνιαίο μισθό της τάξεως των 30.000 €.Ο Γιαν Μπαρτές ίδρυσε, το 2011, την εταιρεία παραγωγής Bangumi, σε συνεργασία με τον συντακτικό παραγωγό του Grand Journal, Λοράν Μπον. Η συγκεκριμένη εταιρεία ανέλαβε την παραγωγή του Le Petit Journal ανεξάρτητα της KM Production, εταιρείας ιδρυθείσας από τους Ρενώ Λε Βαν Κιμ και Μισέλ Ντενιζό. Η νέα μορφή, διάρκειας 18 λεπτών, της εκπομπής άρχισε να προβάλλεται από τον Σεπτέμβριο του 2011. Η προβολή της γινόταν από Δευτέρα έως Παρασκευή. Στις 31 Αυγούστου 2011, η μαριονέτα του παρουσιαστή της έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Les Guignols de l'info. Το 2012, έκανε την εμφάνισή του στην ταινία μικρού μήκους Arthur Flèche, παραγωγής της Sombrero Films και η οποία αποτελούσε μέρος της νέας σεζόν της ενότητας « Programmes courts » του Canal+, στην κατηγορία « Écrire pour ». Στις 19 Μαρτίου 2012, έκανε την εμφάνισή του σε ένα επεισόδιο της μίνι σειράς Bref. Από τον Σεπτέμβριο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2016, ο παρουσιαστής ανέλαβε την παραγωγή της εκπομπής Le Supplément, στην οποία λάμβαναν μέρος δημοσιογράφοι, χιουμορίστες και προσωπικότητες, όλα αυτά υπό έναν σατιρικό και εκκεντρικό τόνο, με παρουσιαστή, αρχικά, την Μαϊτενά Μπιραμπέν και, στην συνέχεια, τον Αλί Μπαντού κάθε τέλος εβδομάδας στις 12:45 sur Canal+. Στις 9 Μαΐου 2016, ο Μπαρτές γνωστοποίησε την αποχώρησή του από το Canal+ και την εκπομπή Le Petit Journal με το πέρας της τηλεοπτικής σεζόν 2015-2016. Αντικαταστάτης του ανέλαβε ο Σιρίλ Ελντάν για την σεζόν 2016-2017. Συμμετείχε στην παραγωγή διαφόρων προγραμμάτων, μεταξύ των οποίων το στρατευμένο ρεπορτάζ με τίτλο Les pensées de Paul, το οποίο προβλήθηκε τον Οκτώβριο του 2015 στο Canal+, καθώς και η σειρά ντοκιμαντέρ Scandales de la mode, η οποία προβλήθηκε τον Ιούλιο του 2016 από το Arte. Μετά την γνωστοποίηση της αποχώρησης του Γιάν Μπαρτές από το Canal +, το Groupe TF1 ανακοίνωσε την άφιξη του παρουσιαστή από την έναρξη της σεζόν 2016 στον προγραμματισμό του TF1 και του TMC. Από τον 2016, παρουσιάζει τηλεοπτική εκπομπή υπό τον τίτλο Quotidien, όπου συμμετέχουν και οι δύο συνεργάτες του από το Petit Journal, οι Eric et Quentin, στο TMC, καθώς και μία εκπομπή ως δεύτερο μέρος άλλης, κάθε Πέμπτη βράδυ στο TF1. Ο Γιάν Μπαρτές έλαβε το βραβείο του καλύτερου δημοσιογράφου στα βραβεία νέων ταλέντων του έτους 2009. 2014: La Main sur le cœur του Σαμουέλ Ερκύλ 2004 - 2016: Le Petit Journal - Canal+ 2012: Arthur Flèche του Σαμουέλ Ερκύλ - Canal+ 2012: Bref: ο εαυτός του 2013: Platane του Ερίκ Ζυντόρ: ο εαυτός του Από το 2016: Quotidien - TMC Από το 2016: Quotidien Express - TF1 Από το 2016: νέα εβδομαδιαία εκπομπή - TF1 Yann Barthès στην IMDb Γιάν Μπαρτές στο Allociné
|
Ο Γιάν Ρομαίν Μπαρτές, γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου 1974 στο Σαμπερί, είναι Γάλλος δημοσιογράφος, τηλεοπτικός παρουσιαστής και παραγωγός. Ήταν παρουσιαστής του Le Petit Journal, στο Canal+ από το 2004 έως το 2016, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2016 παρουσιάζει την εκπομπή Quotidien στο TMC.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CF%82
|
Περίπλους του Ψευδοσκύλακα
|
Η αφηγηματική περιήγηση των περιοχών του κειμένου, γίνεται από αριστερά προς τα δεξιά της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής που περιγράφεται, και κατόπιν προς τα αριστερά πάλι, κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Έτσι ξεκινά με τον περίπλου της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου, με αφετηρία την Ιβηρία (§1) και με τερματισμό την δυτική Αφρική (§109) , πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (§115) -στενά του Γιβραλτάρ-. Επίσης παρέχει ένα κατάλογο των είκοσι μεγαλύτερων νησιών της Μεσογείου, τα οποία και ταξινομεί με ακρίβεια από το μεγαλύτερο στο μικρότερο (Μέγεθα νήσων). Οι περιγραφές της βορειοδυτικής Αφρικής, έχει υποστηριχτεί πως έχουν παρθεί από έναν παλαιότερο περίπλου, αυτόν του Άννωνος του Πλοηγού ή Άννωνος του Καρχηδονίου, που έζησε τον 6ο με 5ο αιώνα π.Χ., ωστόσο η προσεκτική ανάλυση και σύγκριση των δύο κειμένων δείχνει εμφανείς διαφορές μεταξύ των δύο κειμένων. Αντί για μια καταγραφή του ταξιδιού όπως αυτή του Άννωνα, ή μια συλλογή μαρτυριών από αυτόπτες μάρτυρες που συμμετείχαν στο ταξίδι, ο Περίπλους του Ψευδοσκύλακα μοιάζει πιο πολύ με ένα ημιεπιστημονικό χρονικό των περιοχών του κόσμου οι οποίες ήταν προσβάσιμες στους Έλληνες του 4ου αιώνα π.Χ.. Μπορεί με καλές πιθανότητες να συνδεθεί με τις φιλοσοφικές και επιστημονικές δραστηριότητες της Ακαδημίας του Πλάτωνα, όπου ο συγγραφέας ήταν πιθανώς σε απευθείας επαφή με τους διαδόχους του Πλάτωνα όπως ο Αριστοτέλης και ο Θεόφραστος, και τα χρόνια που ακολούθησαν με την ίδρυση της σχολής του Αριστοτέλη, το λεγόμενο Λύκειον ή αλλιώς η Περιπατητική σχολή. Ένας από τους σκοπούς του έργου φαίνεται να είναι ο υπολογισμός της συνολικής ναυσιπλοϊκής απόστασης για τις ακτές της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου, μια γεωγραφική επιχείρηση κατά την οποία ο μαθητής του Αριστοτέλη ο Δικαίαρχος προχώρησε περισσότερο, πιθανώς συμπληρώνοντας τη δουλειά του άγνωστου συγγραφέα που αποκαλείται Ψευδοσκύλαξ. Διασώζεται μόνο ένα κυρίως χειρόγραφο αντίγραφο το οποίο χρονολογείται τον 13ο αιώνα, και είναι το αρχικό κείμενο στο οποίο βασίστηκε η πρώτη έντυπη έκδοσης του 1600. Υπάρχουν και άλλα δύο χειρόγραφα του κειμένου, τα οποία είναι όμως σε πολύ κακή κατάσταση και δε προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό. Η πρώτη έκδοση του Περίπλου το 1600, έγινε στο Άουγκσμπουργκ από τον Νταβίντ Χέσελ (David Hoeschel). Κατόπιν, το 1639 εκδόθηκε και στο Άμστερνταμ και αργότερα και στην Οξφόρδη. Για πάνω από δύο αιώνες, το σωζόμενο χειρόγραφο δεν ήταν διαθέσιμο στους μεταφραστές και λόγιους, παρά μόνο όταν και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το αγόρασε στα μέσα της δεκαετίας του 1820. Η πρώτη έκδοση στο Παρίσι έγινε το 1826 και ακολούθησε αυτή του Βερολίνου το 1831. Οι μεταγενέστερες εκδόσεις του 1855 και του 1878 οι οποίες περιέχουν το πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο, έχουν ουσιαστικά αντικατασταθεί από τις πρόσφατες εκδόσεις του 2004 και 2011. Έκδοση του 1697 στο Λέιντεν της Ολλανδίας, Jacob Gronovius, ‘Scylacis Periplus maris Mediterranei’, in Geographia Antiqua Έκδοση του 1831 στο Βερολίνο της Γερμανίας, Rudolf Klausen, Hecataeii Milesii fragmenta; Scylacis Caryandensis Periplus
|
Ο Περίπλους του Ψευδοσκύλακα είναι η περιγραφή ενός αρχαίου ελληνικού περίπλου που χρονολογείται στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ., και πιο συγκεκριμένα στο 330 π.Χ., με πιθανή τοποθεσία συγγραφής την Αθήνα ή σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα. Ο πλήρης και πρωτότυπος τίτλος του κειμένου είναι Περίπλους τῆς θαλάσσης τῆς οἰκουμένης Εὐρώπης καὶ Ἀσίας καὶ Λιβύης και αναφέρει πως συγγραφέας του είναι ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς. Η αναφορά του Σκύλακα ως συγγραφέα θεωρείται πως είναι ψευδεπίγραφη και πως η χρήση του ονόματος έχει γίνει για λόγους απόκτησης κύρους του κειμένου. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τον Σκύλακα τον Καρυανδέα, και περιγράφει πως ήταν ένας Έλληνας εξερευνητής ο οποίος στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. εξερεύνησε τις ακτές του Ινδικού Ωκεανού εκ μέρους των Περσών. Όμως πολλές λεπτομέρειες στο κείμενο του έργου, φανερώνουν πως οι περιγραφές των τοποθεσιών ανήκουν σε εποχή μεταγενέστερη της εποχής του ονομαζόμενου συγγραφέα, έτσι έχει επικρατήσει ο συγγραφέας του συγκεκριμένου κειμένου να ονομάζεται Ψευδοσκύλαξ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A8%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1
|
Κατάλογος Κάστρων Νομού Μεσσηνίας
|
Ακρόπολη Αβίας Μεσσηνίας & Αρχαία Αβία ή Αρχαία Γερήνια Μεσσηνίας ή Αρχαία Γερήνια Λακωνικής, ή Αρχαία Ιρή (ομηρική πόλη), πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων, Αβία Μεσσηνίας, Μάνη (δες επίσης: Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας και Μεγάλη Μαντίνεια Μεσσηνίας) Ναός Αγίων Αποστόλων Καλαμάτας, Ιστορικό κέντρο επανάστασης του 1821. Δοξολογία ελευθερωτών της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου 1821. Σύμβολο της Καλαμάτας, 37°2′36.54″N 22°6′47.09″E Κουλές Αγίου Γεωργίου Βασιλιτσίου, Άγιος Γεώργιος Βασιλιτσίου Μεσσηνίας Ανδρομονάστηρο ή Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Μεσσηνίας & Πύργος του Ανδρομονάστηρου, θέση Πετράλωνα, το καθολικό περικλείεται από οχυρωματικό περίβολο & υπάρχει τετράπλευρος τριώροφος πύργος στη νότια πλευρά, 5 χιλιόμετρα από την Αρχαία Μεσσήνη Κάστρο της Ανδρούσας, 37°6′34.25″N 21°56′47.17″E, Ανδρούσα Μεσσηνίας Ακρόπολη Αίπειας & Αρχαία Αίπεια, Αίπεια Μεσσηνίας (δες και Ακρόπολη Θουρίας & Αρχαία Θουρία) Μέγαρα των Ακοβίτικων, ποταμός Άρις, πρωτοελλαδικά διοικητικά κέντρα, Ακοβίτικα Μεσσηνίας Ακρόπολη Αλαγονίας & Αρχαία Αλαγονία, πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων, τέως Δήμος Αλαγονίας & χωριό Κέντρο Μεσσηνίας ή Κέντρον (πρώην Γαϊτσές) του τέως Δήμου Αβίας, Μάνη Ακρόπολη Αλιάτρου & Αρχαίος Αλίατρος, Φιλιατρά Μεσσηνίας Ακρόπολη Αμφείας & Αρχαία Άμφεια, Δεσύλλας Μεσσηνίας Ακρόπολη Ανθείας ή Ακρόπολη Αιπείας ή Ακρόπολη Αμφείας ή Ακρόπολη Θουρίας & Άνθεια Θουρίας ή Άνθεια Μεσσηνίας, 37°9′39.50″N 22°5′37.89″E, Άνθεια Μεσσηνίας (δες Ακρόπολη Θουρίας & Αρχαία Θουρία και επίσης Βαλανείο Αρχαίας Θουρίας, θέση " Λουτρά ", Άνθεια Μεσσηνίας) Ακρόπολη Αρήνης ή Ακρόπολη Εράνης & Αρχαία Αρήνη ή Αρχαία Εράνα, Αγία Κυριακή Μεσσηνίας & Φιλιατρά Μεσσηνίας Οικία Αγά Αρναούτογλου, επί της πλατείας Υπαπαντής, διοικητικό κέντρο επί τουρκοκρατίας, Αγάς Αρναούτογλου, Καλαμάτα Κάστρο της Αρκαδιάς ή Κάστρο της Κυπαρισσίας ή Κάστρο των Γιγάντων & Ακρόπολη Κυπαρισσίεντας Αρχαία Κυπαρισσίεντα, 37°14′59.90″N 21°40′44.81″E, Κυπαρισσία Καστροπολιτεία Αρκαδιάς ή Καστροπολιτεία Κυπαρισσίας ή Άνω Πόλη Κυπαρισσίας, Κυπαρισσία Ακρόπολη Αυλώνα & Αυλών, περιοχή Βουνάκι, Αγιαννάκης Μεσσηνίας, Αυλώνας Μεσσηνίας Κάστρο του Αχλαδοχωρίου ή Παληόπυργας του Αχλαδοχωρίου ή Κάστρο των Κόσμενων ή Κάστρο της Κόσμινας & Καστροπολιτεία Κόσμινας, Αχλαδοχώρι Μεσσηνίας, Δήμος Μεσσήνης Καστρομονάστηρο της Βαϊδενίτσας & Μονή Βαϊδενίτσας, το μοναστήρι περιβάλλεται από τείχη και ενισχύεται από πολεμικό πύργο στη δυτική πλευρά, περιοχή της Σαϊδόνας, Μάνη Καστρομονάστηρο Βελανιδιάς ή Μονή Βελανιδιάς, ορμητήριο του Παπαφλέσσα στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, 5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Καλαμάτας Πύργος του Βεντήρη ή Πύργος της Χώρας Γαϊτσών, Χώρα Γαϊτσών Μεσσηνίας, Μάνη Τείχος της Βέργας ή Ταμπούρι της Βέργας, θέση Αλμυρός, Κάτω Βέργα Μεσσηνίας, Κάτω Σέλιτσα, Καλαμάτα, Μάνη Οχύρωμα στον Κάναλο Γαργαλιάνων, θέση: Κάναλος, αρχαίος οικισμός, Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας Οχύρωμα στον Μέγα Κάμπο Γαργαλιάνων, θέση: Μέγας Κάμπος, αρχαίος οικισμός, Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας Κάστρο του Γαρδικιού Μεσσηνίας ή Κάστρο της Ωριάς ή Παλιόκαστρο Γαρδικίου ή Κάστρο Κόκκαλα, σε λόφο πάνω από το χωριό Κατσαρός Μεσσηνίας, 37°12′40.73″N 22°3′10.80″E, Μερόπη Μεσσηνίας Πύργος της Μονής Γαρδικίου & Μονή Γαρδικίου ή Μονή Αμφείας ή Μονή Άμφειας, μεταξύ Θουρίας και Άμφειας ή Αμφείας (πρώην Γαρδικίου) Πύργος της Γαρμπελιάς ή Πύργος του Κουμουνδούρου, ή Κάστρο του Κουμουντουράκη ή Πύργος του Κουμουντουράκη, θέση Γαρμπελιά, ο πύργος του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, Κάμπος Αβίας Μεσσηνίας, Μάνη Ακρόπολη Γερήνιας Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Γερήνιας Λακωνικής & Αρχαία Γερήνια Μεσσηνίας ή Αρχαία Γερήνια Λακωνικής ή Αρχαία Αβία ή Αρχαία Ιρή (ομηρική πόλη), πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων, Κάμπος Αβίας Μεσσηνίας, Μάνη (δες επίσης Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας και Μεγάλη Μαντίνεια Μεσσηνίας) Καστρόσπιτο του Γιαννούκου, Τοπική Κοινότητα Κέντρου, Ανατολικό Μεσσηνίας, Μάνη Οικία Γκρίτζαλη στο Άνω Ψάρι, θέση: στο συγκρότημα των Γκριτζαλαίων, οικία, στρατηγείο, του αγωνιστή του ’21 Γιαννάκη Γκρίτζαλη, Ψάρι Μεσσηνίας Πύργος του Γουδέλη ή Πύργος της Αράχωβας Μεσσηνίας, Αράχωβα Καρυοβουνίου, Αράχωβα Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος του Δερεζέα, Θαλάμες Μεσσηνίας, Μάνη Βάρδια των Δημητρέων, στρατιωτικό παρατηρητήριο με αμυντικό χαρακτήρα, σε λόφο κοντά στην, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Έπαυλη του Διαλισκαρίου, θέση Διαλισκάρι Μεσσηνίας, διοικητικό κέντρο, περίοδος αρχαϊκή & ρωμαϊκή, Μαραθόπολη Μεσσηνίας Πύργος Διοδίων Μεσσηνίας, Διόδια Μεσσηνίας, πρώην Δήμος Αριστομένους, Δήμος Μεσσήνης Πύργος του Δουράκη ή Πύργος του Ντουράκη ή Πύργος του καπετάν Κωνσταντή Ντουράκη, 36°51′43.12″N 22°18′38.33″E, Καστάνια Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος του Εξωχωρίου ή Πύργος Νότας Νικολοπούλου - Φασέα, Εξωχώρι Μεσσηνίας Κάστρο της Ζαρνάτας, 36°56′4.91″N 22°11′42.12″E, νοτιοδυτικά της θέσης Γαρμπελιά, Κάμπος Αβίας Μεσσηνίας, (δες και Ναός Ζωοδόχου Πηγής Ζαρνάτας εντός του κάστρου). Ακρόπολη Θαλαμών Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Θαλαμών Λακωνικής & Αρχαίες Θαλάμαι Μεσσηνίας ή Αρχαίες Θαλάμαι Λακωνικής Λακωνικής, πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων, ο αρχαιολογικός χώρος εκτείνεται στους οικισμούς Θαλάμαι, Πλάτανος και Σωματιανά Μάνη, Δήμος Δυτικής Μάνης (δες και Νομική Λακωνικής Νομίτσι Μεσσηνίας) Ακρόπολη Θουρίας & Αρχαία Θουρία, 10 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Καλαμάτας, στη δεξιά πλευρά του δρόμου Καλαμάτας -Τρίπολης, βόρεια (σε απόσταση 2,5 χιλιομέτρων) της σημερινής κωμόπολης Θουρίας, Ελληνικά Ανθείας, (δες και Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας). Ακρόπολη Ιθώμης, Οχυρό της Ιθώμης Κάστρο του Βουλκάνου - Ιθώμη & Αρχαία Μεσσήνη, Μαυρομμάτι Ιθώμης, (δες Μουσείο Αρχαίας Μεσσήνης και Ιερό του Διός Ιθωμάτα). Οχύρωμα της Ίκλαινας & Αρχαία Πύλος, Ίκλαινα Μεσσηνίας Φρούριο της Ίκλαινας, Ίκλαινα Μεσσηνίας Ακρόπολη Ιρής & Αρχαία Ιρή (ομηρική πόλη) ή Αρχαία Γερήνια Μεσσηνίας ή Αρχαία Γερήνια Λακωνικής ή Αρχαία Αβία, πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων, Κάμπος Αβίας Μεσσηνίας, Μάνη (δες επίσης Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας και Μεγάλη Μαντίνεια Μεσσηνίας) Ακρόπολη Κακαλετρίου Μεσσηνίας, Τείχη Κακαλετρίου Μεσσηνίας (άγνωστη ονομασία πόλης) & Τείχη στο Ξεροβούνι του Στάσιμου Μεσσηνίας, Κακαλέτρι Τριφυλίας Κάστρο της Καλαμάτας ή Κάστρο των Καλαμών, 37°2′45.35″N 22°7′0.83″E, Καλαμάτα (δες και: Ναός Παναγίας Καλομάτας, στον προμαχώνα και Ναός Αγίου Δημητρίου Κάστρου, κάτω από το βορειοδυτικό προμαχώνα του Κάστρου). Καστροπολιτεία Καλαμάτας, σε διάφορα σημεία της πόλης, Καλαμάτα Νοσοκομείο του Αγώνα Καλαμάτας, Καλαμάτα Στρογγυλός Πύργος Καλαμάτας, θέση επί των οδών Ευαγγελιστρίας και Χρυσοστόμου Σμύρνης. Καλαμάτα Διοικητήριο Καλαμάτας, Καλαμάτα Κτίριο Λόχου 9ου Συντάγματος Πεζικού, Καλαμάτα Ακρόπολη Καλαμών ή Ακρόπολη Ελαιοχωρίου, & Καλάμαι, θέση λόφος Αγίων ταξιαρχών Ελαιοχώρι & Περιβολάκια, Καλαμάτα Πύργος του Καπετανάκη ή Πύργος των Καπετανάκηδων ή Κάστρο Πετροβούνι ή Κάστρο του Πετροβουνίου, Χαραυγή Σωτηριανίκων Μεσσηνίας (Τρικότσοβα) Αβίας, 36°58′31.59″N 22°10′36.92″E, Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας, Χαραυγή Σωτηριανίκων Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος του Καπιτσίνου ή Πολεμόπυργος του Καπιτσινού, 36°46′47.71″N 22°20′28.76″E, Λαγκάδα Δυτικής Μάνης, Μάνη Καστρομονάστηρο Καράβελη ή Καστρομονάστηρο Στριτιτσίου & Μονή Καράβελη ή Μονή Στριτιτσίου, θέση: εκτός ορίων του οικισμού Πετροβούνι ή Γούρνιτσα, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Τείχη της Πάνω Καρδαμύλης & Ναός Αγίου Σπυρίδωνα Καρδαμύλης, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Ακρόπολη Καρδαμύλης & Αρχαία Καρδαμύλη, σε διάφορες θέσεις, Καρδαμύλη Μεσσηνίας Μάνη Πύργος του Κιτρινιάρη & Πύργος Κιτρινιάρη-Ξανθέα ή Πύργος του Ξανθέα, θέση: Φαράγγι του Φονέα, ορεινός δρόμος μεταξύ Εξωχωρίου και Σαϊδόνας, 36°53′28.15″N 22°17′35.66″E, Μάνη Ακρόπολη Καρποφόρας & Καρποφόρα Μεσσηνίας, (άγνωστη ονομασία αρχαίας πόλης, συνδεδεμένης με το Βασίλειο της Αρχαίας Πύλου), θέσεις Νιχώρια & Καρποφόρα, μυκηναϊκός οικισμός, Νιχώρια Μεσσηνίας, Καρποφόρα Μεσσηνίας, Ριζόμυλοι Μεσσηνίας, (δες και Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας). Πύργος του Κετσέα ή Πύργος των Κάτω Δολών, αγωνιστής του ’21 Γρηγόριος Κετσέας, Τοπική κοινότητα Δολών Μεσσηνίας, Κάτω Δολοί Μεσσηνίας, Μάνη (δες και: Ναός Αγίου Νικολάου Κάτω Δολών) Κτιριακό συγκρότημα Κετσέα, επαναστατικό κέντρο οικογένειας Κετσέα, Τοπική κοινότητα Δολών Μεσσηνίας, Κάτω Δολοί Μεσσηνίας, Μάνη Ακρόπολη Κορώνης ή Ακρόπολη Αίπειων & Κορώνη ή Αίπεια (άρθρο: τα) ή Αιπεία Β’ (άρθρο: η) ή Κορώνεια, Πεταλίδι Μεσσηνίας & Κορώνη, (δες και Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας). Κάστρο της Κορώνης & Ακρόπολη Ασίνης Μεσσηνίας, Αρχαία Ασίνη Μεσσηνίας, 36°47′39.58″N 21°57′50.02″E, Κορώνη Καστροπολιτεία Κορώνης, σε διάφορα σημεία της πόλης, Κορώνη Μεσσηνίας Οχύρωμα της Κουκουνάρας Μεσσηνίας, 15 χιλιόμετρα βορειοδυρικά της Πύλου, οικισμός Μεσσοελαδικής εποχής, μια από τις κύριες πόλεις του βασιλείου της Πύλου κατά τους Μυκηναϊκούς Χρόνους, Κουκουνάρα Μεσσηνίας Κάστρο της Κρέπενης, θέση λόφος του Αγίου Δημητρίου, Κάτω Μέλπεια Μεσσηνίας Πυργόσπιτο του Κωστόπουλου, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος της Λαγκάδας Δυτικής Μάνης ή Πύργος της Οικονομέα, Λαγκάδα Δυτικής Μάνης, Μάνη Ακρόπολη Λεύκτρου Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Λεύκτρων Μεσσηνίας & Λεύκτρον ή Λεύκτρα Μεσσηνίας και Λεύκτρον ή Λεύκτρα Λακωνικής, θέση νότια της Καρδαμύλης, σήμερα Στούπα Μεσσηνίας & Λεύκτρο Μεσσηνίας, Μάνη Κάστρο του Λεύκτρου ή Κάστρο Μπωφόρ (γαλλικά: Βeaufort = Ωραιόκαστρο) ή Κάστρο της Γιστέρνας, 36°50′33″N 22°15′54″E, Στούπα Μεσσηνίας & Λεύκτρο Μεσσηνίας, Μάνη Πυργόσπιτο του Λυμπερέα, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Ακρόπολη Μάλθης ή Ακρόπολη Δωρίου & Μάλθη ή Αρχαίο Δώριον Μεσσηνίας, λόφος Μάλθης, στο βόρειο άκρο του λόφου Ραμοβούνι, Βασιλικό Μεσσηνίας, (δες Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας και Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας). Ταμπούρια Μανιακίου Μεσσηνίας, οχύρωμα της Μάχης στο Μανιάκι, τόπος ηρωϊκού θανάτου του Παπαφλέσσα, Μανιάκι Μεσσηνίας Πύργος του Μαυρίκου ή Πύργος της Μάλτας Μεσσηνίας, Μάλτα Σταυροπηγίου Ακρόπολη Μεθώνης Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Μοθώνης Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Πηδάσσου & Μοθώνη ή Μεθώνη ή Πήδασσος, θέση μπροστά από το Κάστρο της Μεθώνης, Μεθώνη Κάστρο της Μεθώνης & Ακρόπολη Πηδάσσου, Αρχαία Πήδασσος ή Αρχαία Μοθώνη, 36°48′52.97″N 21°42′15.88″E, Μεθώνη Μπούρτζι (Μεθώνης), Μεθώνη Οχύρωμα του Όρμου της Μεθώνης Μεσσηνίας, βυθισμένος μεσοελλαδικός οικισμός, Μεθώνη Μεσσηνίας Πυργόσπιτο του Μελέα, Θαλάμαι Μεσσηνίας ή Θαλάμες Μεσσηνίας, Μάνη Φρούριο Μελέ Οχύρωμα Μονής Μελέ & Μονή Μελέ ή Μονή Αγίου Ιωάννη Μελέ, Αρτεμισία Μεσσηνίας Οχύρωμα της Πάνω Μέλπειας Μεσσηνίας, θέση ύψωμα Πετρούλα, στον Άγιο Ηλία, κλασσικός & ελληνιστικός οικισμός, Πάνω Μέλπεια Οχύρωμα της Κάτω Μέλπειας Μεσσηνίας, θέση Κρέπενη, κλασσικός & ελληνιστικός οικισμός, Κάτω Μέλπεια Ακρόπολη Μεσσήνης & Αρχαία Μεσσήνη, στο Μαυρομμάτι Ιθώμης, (δες Μουσείο Αρχαίας Μεσσήνης και Αρχαίο Θέατρο Μεσσήνης). Κάστρο του Μίλα, κοντά στο συνοικισμό Κάστρο Μεσσηνίας, 37°14′34″N 21°54′27″E, Μίλα Μεσσηνίας Γουλάς των Μιχαλιτσιάνων ή Πύργος των Μιχαλιτσιάνων, Λαγκάδα Δυτικής Μάνης, Μάνη Ανάκτορο της Μουριατάδας, λόφος "Ελληνικό", διοικητικό κέντρο, Τοπική Κοινότητα Μουριατάδας, Κυπαρισσία Μεσσηνίας Πύργος του Μούρτζινου ή Πύργος των Μούρτζινων ή Πύργος Μούρτζινου-Τρουπάκη, 36°53′27.00″N 22°14′3.75″E, παλιά Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη, (δες και Μουσείο Πύργου Μούρτζινων,) Πύργος του Μπενάκη ή Πύργος των Μπενάκηδων & Ναός Μικρών Ταξιαρχών ή Μικροί Ταξιάρχες Καλαμάτας ή Ταξιαρχάκι, ο πύργος κατεστράφη μετά τα Ορλωφικά, το εκκλησάκι κοντά στη σημερινή πλατεία Μαυρομιχάλη, Καλαμάτα Οχύρωμα στο Μυρσινοχώρι Μεσσηνίας, μυκηναϊκός οικισμός, Μυρσινοχώρι Μεσσηνίας Κάστρο Ναυαρίνου Α’ ή Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου & Ακρόπολη Αρχαίας Πύλου 36°57′29.36″N 21°39′27.11″E, Βοϊδοκοιλιά & Γιάλοβα Μεσσηνίας (δες και Κάστρο του Ναυαρίνου) Κάστρο Ναυαρίνου Β’ ή Νιόκαστρο Ναυαρίνου, 36°54′44.01″N 21°41′29.45″E, ή Κάστρο της Πύλου, Πύλος, (δες και Κάστρο του Ναυαρίνου, Υδραγωγείο Νιόκαστρου Πύλου & Ναός Μεταμόρφωσης Σωτήρος Πύλου). Ανάκτορο του Νέστορα & Αρχαία Πύλος, διοικητικό κέντρο μυκηναϊκής περιόδου, Άνω Εγκλιανός, ανάμεσα στο Κορυφάσιο και την Χώρα, (δες επίσης Αρχαιολογικό Μουσείο Χώρας. Για την Αρχαία Πύλο δες και σε διάφορες ακόμα περιοχές:Άνω Εγκλιανός, Κορυφάσιο Μεσσηνίας, Χώρα Μεσσηνίας, Πετροχώρι Μεσσηνίας, Ρωμανός Μεσσηνίας, Τραγάνα Μεσσηνίας, Ίκλαινα Μεσσηνίας, Πύλος Μεσσηνίας, Πύλα Μεσσηνίας, Γιάλοβα Μεσσηνίας & περιοχή της Βοϊδοκοιλιάς) Νομική Λακωνικής διοικητικό & εξουσιαστικό κέντρο που εξυπηρετούσε την πόλη του Κοινού των Ελευθερολακώνων Αρχαίες Θαλάμαι Μεσσηνίας ή Αρχαίες Θαλάμαι Λακωνικής, Νομίτσι Μεσσηνίας Πύργος Πατριαρχέα στο Προάστιο, Προάστιο Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος Πατριαρχέα στο Προσήλιο, Προσήλιο Μεσσηνίας, Μάνη Οικία Πατριαρχέα (Καταραχέα), Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Πυργόσπιτο Πατριαρχέα, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Κάστρο του Πέρα, εγκαταλελειμμένο χωριό Πέρα, 36°57′40.68″N 21°52′29.87″E, Πανυπέρι, Αγία Σωτήρα & Καστάνια Μεσσηνίας Ακρόπολη Περιστεριάς Μεσσηνίας, Μέγαρο της Περιστεριάς Μεσσηνίας & Οχύρωμα της Περιστεριάς Μεσσηνίας, λόφος της Περιστεριάς, μυκηναϊκή Ακρόπολη, μυκηναϊκός οικισμός, Περιστεριά Μεσηνίας, 1-1,5 χιλιόμετρο βόρεια από το χωριό Μύρο Μεσσηνίας, κοντά στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας Πυργόσπιτο του Πετρέα, Επάνω Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Κάστρο του Πηδήματος, 37°8′8.99″N 22°2′57.48″E, Πήδημα Μεσσηνίας Ακρόπολη Πολίχνης Μεσσηνίας & Πολίχνη, θέση Στυλάρι, Κοπανάκι Μεσσηνίας Πύργος του Πουλοπάτη, Τοπική Κοινότητα Αρτεμισίας, Καλαμάτα Ακρόπολη Πύλου ή Ακρόπολη Νηληίου & Πύλος Μεσσηνίας ή Νηλήιον, διερευνάται σε διάφορα σημεία της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας:α) Περιοχή από βόρειο βραχίονα όρμου Βοϊδοκοιλιάς έως και βραχώδη όγκο Κορυφασίου, βόρεια της Σφακτηρίας, β) αρχαιολογικός χώρος στο Διβάρι της Βοϊδοκοιλιάς, γ) ύψωμα "Κούκουρας" βόρεια του υψώματος του Προφήτη Ηλία, δ) σε διάφορες θέσεις νοτιοδυτικά του Κορυφάσιο, (θέση Πόρτες, και θέση Χαρατσάρι, περίοδος Χαλκοκρατίας,) (δες και: Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου, Ανάκτορο του Νέστορα, Τάφος του Θρασυμήδη, Σπήλαιο του Νέστορα, Ιερό της Αθηνάς Κορυφασίας) Φρυκτωρία της Πύλου ή Φρυκτωρία στο όρος Άγιος Νικόλαος Μεσσηνίας, θέση: στο όρος Άγιος Νικόλαος, βόρεια απόληξη, Πύλος Πυργόσπιτο της Πυρένης, Θαλάμες Μεσσηνίας, Μάνη Καστρομονάστηρο του Σαμουήλ, Πύργος της Μονής Σαμουήλ Σαϊδόνας & Μονή Σαμουήλ Σαϊδόνας ή Σαμοήλι, ορεινός δρόμος μεταξύ Εξωχωρίου και Σαϊδόνας, 36°53′12.96″N 22°17′49.81″E, Μάνη Κάστρο του Σαφλαούρου ή Παλαιόκαστρο του Λαντζουνάτου ή Κάστρο του Λαντζουνάτου, 37°10′33.62″N 21°48′59.61″E, Λαντζουνάτο Μεσσηνίας Κάστρο του Σιδηροκάστρου Μεσσηνίας ή Παλαιόκαστρο του Σιδηροκάστρου Μεσσηνίας, (κατεστραμμένο κάστρο), Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας Κάστρο του Σπιταλίου, 37°4′44.93″N 21°57′10.65″E, Σπιτάλι Μεσσηνίας Οχύρωμα του Στομίου Φιλιατρών Μεσσηνίας, οικισμός πρώιμης εποχής Χαλκού, Στόμιο Μεσσηνίας, Φιλιατρά Μεσσηνίας Οχύρωμα Ναού των Ταξιαρχών Πολίχνης Μεσσηνίας & Ναός Ταξιαρχών Πολίχνης Μεσσηνίας, Πολίχνη Μεσσηνίας Πύργος του Τζάνε, (μετατροπή πύργου σε κτίριο) Αθανάσιος Τζάνες, Καλαμάτα Οχύρωμα της Τραγάνας, μυκηναϊκός οικισμός, Τραγάνα Μεσσηνίας Οχύρωμα στα Τσουκαλαίικα Μεσσηνίας, θέση: λόφος Κάστρο, Τσουκαλαίικα Μεσσηνίας Ακρόπολη Φαρών ή Ακρόπολη Φαρρών & Φαραί (άλλες ονομασίες: αρχ. Φαρραί, Φηραί, Φεραί, Φηρή, δημ. Φαρές), Καλαμάτα (δειτε και: Φάρις & Καλάμαι) Οχυρώματα των Φιλιατρών Μεσσηνίας, στις θέσεις " Άγιος Χριστόφορος" και "Καστράκι", μυκηναϊκός οικισμός, Φιλιατρά Μεσσηνίας Πυργόσπιτο του Φουντέα, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη Οχύρωμα του Χαλκιά Μεσσηνίας μυκηναϊκος οικισμός, Χαλκιάς Μεσσηνίας, (δες και Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας). Πυργόσπιτο του Χουσέα, Προάστιο Μεσσηνίας, Μάνη Πύργος του Χριστέα ή Πύργος του Χρηστέα ή Πύργος του καπετάν Χριστέα, 36°48′40.85″N 22°17′47.26″E, Άγιος Δημήτριος Αγίου Νικολάου Μεσσηνίας, Μάνη Ακρόπολη Ψαρίου Μεσσηνίας ή Ακρόπολη Μετσικίου Μεσσηνίας, Χώρα Μεσσηνίας Οχύρωμα του Ψαριού Μεσσηνίας (άγνωστη ονομασία μυκηναϊκής πόλης-οικισμού), ύψωμα “Μετσίκι”, μυκηναϊκος οικισμός, Ψάρι Τριφυλίας, (δες και Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας).Οχυρό της Μερόπης Μεσσηνίας, νησίδα Μερόπη, Καρδαμύλη Μεσσηνίας, Μάνη (δες και: Ναός Αγίου Νικολάου Καρδαμύλης ή Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Καρδαμύλης)Οχύρωμα στο Μεγάλο Νησακούλι & Ναυάγια στην Λίμνη του Παπά της Μεθώνης Μεσσηνίας, θέση "Λίμνη του Παπά", μέχρι τον ορμίσκο Πυργάκι. Η περιοχή "Λίμνη του Παπά" εκτείνεται στα Δημοτικά Διαμερίσματα Καινούργιου Χωρίου και Μεθώνης. θαλάσσια περιοχή “Λίμνη του Παπά”, τρεις νησίδες Νησακούλια, 36°58′24.10″N 21°39′24.70″E κοντά στην Μεθώνη Μεσσηνίας, (δες και: Φρυκτωρία Ακρωτηρίου Πυργάκι) Φρυκτωρία Ακρωτηρίου Πυργάκι, θέση: Ακρωτήριο “Πυργάκι”, κοντά στην Μεθώνη Μεσσηνίας, Ακρόπολη Πρώτης Μεσσηνίας, (κατεστραμμένη-διασώζονται ερείπια), προ-κλασσική & μυκηναϊκή περίοδος, νήσος Πρώτη Μεσσηνίας Φρούριο της Σφακτηρίας, κατεστραμμένο φρούριο, κατά τους Ομηρικούς χρόνους ή και παλαιότερα οι Πύλιοι (που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο υπό τον Νέστορα) οχύρωσαν το βόρειο άκρο της Σφακτηρίας, Οχύρωμα της Σφακτηρίας, στρατόπεδο Σπαρτιατών κατά τη διάρκεια των Πελοποννησιακών Πολέμων, Σφακτηρία Αρχαία Μεσσηνία - Τριφυλία - Κατάλογος βασιλέων της Μεσσηνίας - Κατάλογος πόλεων της Αρχαίας Μεσσηνίας - Η περιήγηση του Παυσανία στην Αρχαία Μεσσηνία
|
Ο παρακάτω κατάλογος των κάστρων, των φρουρίων και των λοιπών οχυρωματικών μνημείων του Νομού Μεσσηνίας, είναι ταξινομημένος κατά ουσιαστική αλφαβητική σειρά (χωρίς δηλαδή τα προθέματα ακρόπολη, κάστρο, καστέλι, πύργος, μπούρτζι κλπ). Σημαντικό ρόλο στην ανεύρεση, ανασκαφή, ανάδειξη, κήρυξη ως ιστορικά διατηρητέων και τη συντήρηση των οχυρωματικών μνημείων του νομού εκτελούν οι εξής υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού: ΛΗ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (ΛΗ’ ΕΠΚΑ), που έχει έδρα την Καλαμάτα και αρμοδιότητα που εκτείνεται στο Νομό Μεσσηνίας, η 26η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (26η ΕΒΑ), που έχει έδρα την Καλαμάτα και αρμοδιότητα που εκτείνεται στο Νομό Μεσσηνίας και η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Πελοποννήσου (ΥΝΜΤΕ Πελοποννήσου), που έχει έδρα την Τρίπολη και είναι αρμόδια για τους Νομούς Μεσσηνίας, Κορινθίας, Αργολίδας, Αρκαδίας και Λακωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βιολογική αμοιβαιότητα
|
Οι σχέσεις αμοιβαιότητας μπορούν να θεωρηθούν ως μια μορφή "βιολογικής ανταλλαγής προϊόντων" σε μυκορριζικές συσχετίσεις, που αναπτύσσονται μεταξύ ριζών από φυτά και μυκήτων, με τα φυτά να παρέχουν υδατάνθρακες στους μύκητες, με αντάλλαγμα κυρίως φωσφορικές, αλλά κυρίως αζωτούχες ενώσεις. Άλλα παραδείγματα περιλαμβάνουν ριζόβια βακτήρια, που δεσμεύουν το άζωτο για όσπρια (της οικογένειας Fabaceae), σε αντάλλαγμα για τους γεμάτους ενέργεια υδατάνθρακες. Οι σχέσεις υπηρεσίας-πόρου είναι συνηθισμένες. Τρεις σημαντικοί τύποι είναι η επικονίαση, η συμβίωση καθαρισμού και η ζωοχωρία (zoochory — δηλαδή η διασπορά σπόρων μέσω των ζώων). Στην επικονίαση, ένα φυτό ανταλλάσσει πόρους τροφίμων με τη μορφή νέκταρ ή γύρης, παρέχοντας την υπηρεσία της διασποράς της γύρης. Οι φαγόφιλοι οργανισμοί (phagophiles) τρέφονται με εκτοπαράσιτα (πόρος), παρέχοντας έτσι υπηρεσία αντιμετώπισης των παρασίτων, όπως γίνεται στη συμβίωση καθαρισμού. Τα ψάρια Elacatinus και Gobiosoma, γένη των γοβιών, τρέφονται με εκτοπαράσιτα των πελατών τους, ενώ ταυτόχρονα τους καθαρίζουν. Η Ζωοχωρία (Zoochory) είναι η διασπορά των σπόρων των φυτών από τα ζώα. Αυτό είναι παρόμοιο με την επικονίαση, καθώς το φυτό παράγει διατροφικούς πόρους (πχ σαρκώδη φρούτα, άφθονους σπόρους κτλ) για ζώα που αναλαμβάνουν να διασκορπίσουν τους σπόρους αυτούς (υπηρεσία). Τα φυτά μπορούν να κάνουν δελεαστικούς τους πόρους, χρησιμοποιώντας το χρώμα, καθώς και ποικιλία άλλων χαρακτηριστικών του καρπού. Ένας άλλος τύπος είναι η υπηρεσία προστασίας που δέχονται τα έντομα αφίδες από τα μυρμήγκια, που τα προστατεύουν ενάντια σε αρπακτικά έντομα, όπως οι πασχαλίτσες και τα νευρόπτερα, ενώ οι αφίδες, ως αντάλλαγμα, τροφοδοτούν τα μυρμήγκια με το πλούσιο σε ζάχαρη μελίτωμα (υποπροϊόν του τρόπου διατροφής τους με φυτικούς χυμούς). Οι αλληλεπιδράσεις αυστηρά υπηρεσίας-υπηρεσίας είναι πολύ σπάνιες, για λόγους που δεν είναι σαφείς. Ένα παράδειγμα είναι η σχέση μεταξύ θαλάσσιων ανεμώνων και ψαριών ανεμώνης της οικογένεια Pomacentridae. Οι ανεμώνες παρέχουν στα ψάρια προστασία από τα αρπακτικά (που δεν μπορούν να ανεχθούν τα τσιμπήματα των πλοκαμιών της ανεμώνης) και τα ψάρια υπερασπίζονται τις ανεμώνες έναντι των ψαριών butterflyfish (οικογένεια Chaetodontidae), τα οποία τρέφονται με θαλάσσιες ανεμώνες. Ωστόσο, παρόμοια με άλλες σχέσεις αμοιβαιότητας, υπάρχουν περισσότερες από μία πτυχές στην συγκεκριμένη περίπτωση. Στην σχέση αμοιβαιότητας του ψαριού ανεμώνης και της θαλάσσιας ανεμώνης, η άχρηστη αμμωνία από τα ψάρια, τροφοδοτεί τα συμβιωτικά φύκια, που βρίσκονται στα πλοκάμια της ανεμώνης. Επομένως, αυτό που φαίνεται να είναι μια σχέση αμοιβαιότητας υπηρεσίας-υπηρεσίας στην πραγματικότητα έχει ένα στοιχείο υπηρεσίας-πόρου. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό της σχέσης μεταξύ ορισμένων μυρμηγκιών του γένους Pseudomyrmex και των δέντρων του γένους Acacia, όπως το whistling thorn και η ακακία bullhorn. Τα μυρμήγκια φωλιάζουν μέσα στα αγκάθια του φυτού. Σε αντάλλαγμα για το καταφύγιο, τα μυρμήγκια προστατεύουν τις ακακίες από την επίθεση φυτοφάγων παρασίτων (τρώγοντάς τα πολλές φορές, ιδίως όταν είναι αρκετά μικρά, εισάγοντας έτσι και τον παράγοντα πόρο σε αυτή τη σχέση υπηρεσίας-υπηρεσίας) και από τον ανταγωνισμό άλλων φυτών, περικόπτοντας την βλάστηση που διαφορετικά θα σκίαζε την ακακία. Επιπλέον, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο υπηρεσίας-πόρου, καθώς τα μυρμήγκια τρέφονται τακτικά με συγκεκριμένες τροφές πλούσιες σε λιπίδια, που ονομάζονται σώματα Beltian και βρίσκονται στο δένδρο της ακακίας. Στο νεοτροπικό βασίλειο (στην κεντρική και νότια Αμερική), το μυρμήγκι Myrmelachista schumanni κάνει τη φωλιά του σε ειδικές κοιλότητες του δένδρου Duroia hirsute. Τα φυτά της περιοχής που ανήκουν σε άλλα είδη, θανατώνονται με μυρμηκικό οξύ. Αυτή η επιλεκτική "κηπουρική" μπορεί να είναι τόσο επιθετική, που έχει σαν αποτέλεσμα μικρές περιοχές του τροπικού δάσους, να κυριαρχούνται από το δένδρο Duroia hirsute. Αυτά τα περίεργα μπαλώματα στα τροπικά δάση είναι γνωστά από τους ντόπιους ως «κήποι του διαβόλου». Σε ορισμένες από αυτές τις σχέσεις, το κόστος για προστασία από τα μυρμήγκια μπορεί να είναι αρκετά μεγάλο. Τα δένδρα Cordia sp. στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, έχουν ένα είδος συνεργασίας με τα μυρμήγκια Allomerus sp., που κάνουν τις φωλιές τους σε τροποποιημένα φύλλα. Για να αυξηθεί ο διαθέσιμος χώρος διαβίωσης, τα μυρμήγκια καταστρέφουν τα μπουμπούκια των ανθέων του δέντρου. Τα λουλούδια πεθαίνουν και τα φύλλα αναπτύσσονται αντ' αυτών, παρέχοντας στα μυρμήγκια περισσότερο χώρο αποίκισης. Ένας άλλος τύπος μυρμηγκιού Allomerus sp. ζει με το δένδρο Hirtella sp. στα ίδια δάση, αλλά σε αυτή τη σχέση, το δέντρο αντιστρέφει τους όρους για τα μυρμήγκια. Όταν το δέντρο είναι έτοιμο να παράξει λουλούδια, ο χώρος διαμονής των μυρμηγκιών σε συγκεκριμένα κλαδιά, αρχίζει να μαραίνεται και να συρρικνώνεται, αναγκάζοντας τους ένοικους να φύγουν, αφήνοντας τα λουλούδια του δέντρου να αναπτυχθούν απαλλαγμένα από επιθέσεις μυρμηγκιών. Ο όρος "ομάδα ειδών" μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο ομαδοποιούνται μεμονωμένοι οργανισμοί. Σε αυτό το μη ταξινομικό πλαίσιο, μπορεί κανείς να αναφερθεί σε «ομάδες ίδιου είδους» και «ομάδες μικτών ειδών». Ενώ οι ομάδες ίδιων ειδών είναι ο κανόνας, τα παραδείγματα ομάδων μικτών ειδών αφθονούν. Για παράδειγμα, η ζέβρα (Equus burchelli) και το γκνου (Connochaetes taurinus) μπορούν να παραμείνουν σε συσχέτιση κατά τη διάρκεια περιόδων μετανάστευσης μεγάλων αποστάσεων στο Σερενγκέτι, ως στρατηγική για την αντιμετώπιση των αρπακτικών. Δύο είδη πιθήκων, ο Cercopithecus mitis και ο Cercopithecus ascanius, στο δάσος Kakamega της Κένυας, μπορούν να παραμείνουν σε κοντινές αποστάσεις και να ταξιδεύουν ακριβώς μέσω των ίδιων διαδρομών μέσα στο δάσος, για περιόδους έως και 12 ωρών. Αυτές οι ομάδες μικτών ειδών δεν μπορούν να εξηγηθούν από τη σύμπτωση της κοινής χρήσης του ίδιου οικοτόπου. Μάλλον, δημιουργούνται από την ενεργή επιλογή συμπεριφοράς, τουλάχιστον ενός από τα εν λόγω είδη. Οι μαθηματικές αναλύσεις των ειδών που βρίσκονται σε σχέση αμοιβαιότητας, καθώς και η μελέτη των αμοιβαίων ειδών γενικότερα, υστερούν σε σχέση με εκείνες της θήρευσης ή των αλληλεπιδράσεων μεταξύ αρπακτικών-θηραμάτων και καταναλωτών-πόρων. Σε μοντέλα σχέσεων αμοιβαιότητας, οι όροι λειτουργικές αποκρίσεις "τύπου Ι" και "τύπου ΙΙ" αναφέρονται στις γραμμικές σχέσεις και σχέσεις κορεσμού αντίστοιχα, μεταξύ του οφέλους που παρέχεται σε ένα άτομο του είδους 1 (άξονας y), προς την πυκνότητα του είδους 2 (άξονας x). Ένα από τα απλούστερα πλαίσια για τη μοντελοποίηση των αλληλεπιδράσεων των ειδών, είναι οι εξισώσεις Lotka–Volterra. Σε αυτό το μοντέλο, η αλλαγή στην πυκνότητα του πληθυσμού των δύο ειδών αμοιβαιότητας ποσοτικοποιείται ως: d N 1 d t = r 1 N 1 − α 11 N 1 2 + β 12 N 1 N 2 d N 2 d t = r 2 N 2 − α 22 N 2 2 + β 21 N 1 N 2 {\displaystyle {\begin{aligned}{\frac {dN_{1}}{dt}}&=r_{1}N_{1}-\alpha _{11}N_{1}^{2}+\beta _{12}N_{1}N_{2}\\[8pt]{\frac {dN_{2}}{dt}}&=r_{2}N_{2}-\alpha _{22}N_{2}^{2}+\beta _{21}N_{1}N_{2}\end{aligned}}} όπου N i {\displaystyle N_{i}} = οι πληθυσμιακές πυκνότητες. r i {\displaystyle r_{i}} = ο ενδογενής ρυθμός αύξησης του πληθυσμού. α i i {\displaystyle \alpha _{ii}} = η αρνητική επίδραση του συνωστισμού εντός του είδους. β i j {\displaystyle \beta _{ij}} = η ευεργετική επίδραση της πυκνότητας ενός αμοιβαίου συνεργάτη.Η αμοιβαιότητα είναι στην ουσία η λογιστική εξίσωση ανάπτυξης + την αμοιβαία αλληλεπίδραση. Ο όρος αμοιβαία αλληλεπίδραση αντιπροσωπεύει την αύξηση της πληθυσμιακής ανάπτυξης του είδους 1, ως αποτέλεσμα της παρουσίας μεγαλύτερου αριθμού ατόμων από το είδος 2 και αντίστροφα. Καθώς ο όρος αμοιβαιότητα είναι πάντα θετικός, μπορεί να οδηγήσει σε μια μη ρεαλιστική, χωρίς όρια ανάπτυξη, όπως συμβαίνει με το απλό μοντέλο. Επομένως, είναι σημαντικό να συμπεριληφθεί ένας μηχανισμός κορεσμού, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Το 1989, ο David Hamilton Wright τροποποίησε τις εξισώσεις Lotka–Volterra προσθέτοντας έναν νέο όρο, βM / K, για να αναπαραστήσει μια σχέση αμοιβαιότητας. Ο Wright εξέτασε επίσης την έννοια του κορεσμού, που σημαίνει ότι με υψηλότερες πυκνότητες, υπάρχουν φθίνοντα οφέλη, από περαιτέρω αυξήσεις του πληθυσμού αμοιβαιότητας. Χωρίς κορεσμό, οι πυκνότητες των ειδών θα αυξάνονταν επ' άπειρον. Επειδή αυτό δεν είναι εφικτό, λόγω περιβαλλοντικών περιορισμών και περιορισμών στην φέρουσα ικανότητα των πληθυσμών, ένα μοντέλο που περιλαμβάνει κορεσμό θα ήταν πιο ακριβές. Η μαθηματική θεωρία του Wright βασίζεται στην υπόθεση ενός απλού μοντέλου αμοιβαιότητας δύο ειδών, στο οποίο τα οφέλη της αμοιβαιότητας οδηγούνται σε κορεσμό, λόγω των ορίων που θέτει ο χρόνος χειρισμού. Ο Wright ορίζει τον χρόνο χειρισμού, ως τον χρόνο που απαιτείται για την επεξεργασία της τροφής, από την αρχή της αλληλεπίδρασης, έως την έναρξη αναζήτησης νέων πόρων τροφής και υποθέτει ότι η επεξεργασία της τροφής και η αναζήτηση τροφής, είναι δύο αμοιβαίως αποκλειόμενα γεγονότα. Οι αμοιβαίοι συμβιώτες που επιδεικνύουν συμπεριφορά αναζήτησης τροφής, είναι εκτεθειμένοι στους περιορισμούς του χρόνου χειρισμού. Η αμοιβαιότητα μπορεί να συσχετιστεί με τη συμβίωση. Χειρισμός χρονικών αλληλεπιδράσεων Το 1959, ο CS Holling πραγματοποίησε το κλασικό του πείραμα με τον δίσκο, το οποίο προϋπέθετε τα εξής: ότι, 1) ο αριθμός των πόρων τροφής που καταγράφονται, είναι ανάλογος με τον διαθέσιμο χρόνο αναζήτησης και 2) ότι υπάρχει μια μεταβλητή χρόνου χειρισμού που υπάρχει χωριστά από την έννοια του χρόνου αναζήτησης. Στη συνέχεια ανέπτυξε μια εξίσωση για τη λειτουργική απόκριση τύπου II, η οποία έδειξε ότι ο ρυθμός κατανάλωσης τροφής είναι ισοδύναμος με: a x 1 + a x T H {\displaystyle {\cfrac {ax}{1+axT_{H}}}} όπου, a = ο στιγμαίος ρυθμός ανακάλυψης x = η πυκνότητα των στοιχείων τροφής TH = ο χρόνος χειρισμούΗ εξίσωση που ενσωματώνει τη λειτουργική απόκριση τύπου II και την αμοιβαιότητα είναι: d N d t = N [ r ( 1 − c N ) + b a M 1 + a T H M ] {\displaystyle {\frac {dN}{dt}}=N\left[r(1-cN)+{\cfrac {baM}{1+aT_{H}M}}\right]} όπου Ν και Μ = πυκνότητες των δύο αμοιβαίων συμβιωτών r = ο ενδογενής ρυθμός αύξησης του N c = ο συντελεστής που μετράει την αρνητική ενδοειδική αλληλεπίδραση. Αυτό ισοδυναμεί με το αντίστροφο της φέρουσας ικανότητας, 1/ K, του N, στην λογιστική εξίσωση. a = στιγμιαίος ρυθμός ανακάλυψης b = συντελεστής που μετατρέπει συναντήσεις του M με νέες μονάδες του Nή, ισοδύναμα, d N d t = N [ r ( 1 − c N ) + β M / ( X + M ) ] {\displaystyle {\frac {dN}{dt}}=N[r(1-cN)+\beta M/(X+M)]} όπου X =1/ a TH β = b / THΑυτό το μοντέλο εφαρμόζεται πιο αποτελεσματικά σε είδη που ζουν ελεύθερα, τα οποία συναντούν έναν αριθμό ατόμων της αμοιβαίας ομάδας, κατά τη διάρκεια της ύπαρξής τους. Ο Wright σημειώνει ότι τα μοντέλα βιολογικής αμοιβαιότητας, τείνουν να είναι ποιοτικά παρόμοια, καθώς οι χαρακτηρισμένες ισοκλινείς καμπύλες γενικά έχουν θετική φθίνουσα κλίση και παρόμοια ισοκλινή διαγράμματα. Οι αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας απεικονίζονται καλύτερα ως ισοκλινείς, θετικής κλίσης, κάτι που μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ο κορεσμός από τα οφέλη που απορρέουν από την αμοιβαιότητα ή οι περιορισμοί που τίθενται από εξωτερικούς παράγοντες, συμβάλλουν σε μια φθίνουσα κλίση. Η λειτουργική απόκριση τύπου II απεικονίζεται ως το γράφημα του b a M 1 + a T H M {\displaystyle {\cfrac {baM}{1+aT_{H}M}}} ως προς το Μ . Τα δίκτυα αμοιβαιότητας που αποτελούνται από την αλληλεπίδραση μεταξύ φυτών και επικονιαστών, βρέθηκαν να έχουν παρόμοια δομή σε πολύ διαφορετικά οικοσυστήματα, σε διαφορετικές ηπείρους, που αποτελούνται από εντελώς διαφορετικά είδη. Η δομή αυτών των δικτύων αμοιβαιότητας, μπορεί να έχει μεγάλες συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες επικονιαστών ανταποκρίνονται στις αυξανόμενα δυσμενείς συνθήκες και στην φέρουσα ικανότητα της κοινότητας. Τα μαθηματικά μοντέλα που εξετάζουν τις συνέπειες αυτής της δομής του δικτύου, για τη σταθερότητα των κοινοτήτων επικονιαστών, υποδηλώνουν ότι ο συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο οργανώνονται τα δίκτυα φυτών-επικονιαστών, ελαχιστοποιεί τον ανταγωνισμό μεταξύ των επικονιαστών, μειώνει την εξάπλωση των έμμεσων επιδράσεων και συνεπώς ενισχύει τη σταθερότητα του οικοσυστήματος και μπορεί ακόμη και να οδηγήσει σε ισχυρή έμμεση διευκόλυνση μεταξύ των επικονιαστών, όταν οι συνθήκες είναι δυσμενείς. Αυτό σημαίνει ότι τα είδη επικονιαστών μαζί, μπορούν να επιβιώσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Επίσης, σημαίνει ότι τα είδη επικονιαστών καταρρέουν ταυτόχρονα, όταν οι συνθήκες ξεπεράσουν ένα κρίσιμο σημείο. Αυτή η ταυτόχρονη κατάρρευση συμβαίνει, επειδή τα είδη επικονιαστών εξαρτώνται το ένα από το άλλο, όταν επιβιώνουν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Μια τέτοια κατάρρευση σε ολόκληρη την κοινότητα, που περιλαμβάνει πολλά είδη επικονιαστών, μπορεί να συμβεί ξαφνικά, όταν όλο και πιο δυσμενείς συνθήκες περάσουν κάποιο κρίσιμο σημείο και η ανάκαμψη από μια τέτοια κατάρρευση μπορεί να μην είναι εύκολη. Η βελτίωση των συνθηκών, που απαιτείται για την ανάρρωση των επικονιαστών, θα μπορούσε να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από τη βελτίωση που απαιτείται για την επιστροφή στις συνθήκες, κατά τις οποίες κατέρρευσε η κοινότητα των επικονιαστών. Οι άνθρωποι εμπλέκονται σε σχέσεις αμοιβαιότητας με άλλα είδη. Η χλωρίδα του εντέρου τους είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική πέψη. Οι προσβολές από ψείρες στο κεφάλι,μπορεί να ήταν ωφέλιμες για τον άνθρωπο, αφού προκαλούν μια ανοσολογική απόκριση, που συμβάλλει στη μείωση της απειλής θανατηφόρων ασθενειών, που μεταδίδονται από ψείρες του σώματος. Ορισμένες σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και εξημερωμένων ζώων και φυτών, είναι σε διαφορετικούς βαθμούς σχέσεις αμοιβαιότητας. Για παράδειγμα, οι γεωργικές ποικιλίες αραβοσίτου, παρέχουν τροφή στον άνθρωπο και δεν μπορούν να αναπαραχθούν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, επειδή το φυλλώδες περίβλημα δεν πέφτει ανοιχτό στο έδαφος και η ταξικαρπία (δηλαδή, η "ρόκα" του καλαμποκιού) δεν θρυμματίζεται για να διασκορπίσει τους σπόρους της με φυσικό τρόπο. Στην παραδοσιακή γεωργία, ορισμένα φυτά έχουν κάποια συνοδευτικά φυτά ως αμοιβαίους συμβιώτες, τα οποία παρέχουν το ένα στο άλλο, καταφύγιο, γονιμότητα του εδάφους ή/και φυσικό έλεγχο παρασίτων. Για παράδειγμα, τα φασόλια μπορούν να αναπτυχθούν στα στελέχη των καλαμποκιών χρησιμοποιώντας τα ως καφασωτό, ενώ παράλληλα δεσμεύουν το άζωτο στο έδαφος για το καλαμπόκι, ένα φαινόμενο που χρησιμοποιείται εκτενώς στις τρεις βασικές καλλιέργειες της βορείου Αμερικής (κολοκύθι, καλαμπόκι, φασόλια). Ένας ερευνητής πρότεινε ότι το βασικό πλεονέκτημα του Homo sapiens έναντι των Νεάντερταλ, στην διεκδίκηση παρόμοιων οικοτόπων, ήταν η σχέση αμοιβαιότητας του πρώτου με τους σκύλους. Κάθε γενιά του κάθε οργανισμού χρειάζεται θρεπτικά συστατικά – και μάλιστα παρόμοια θρεπτικά συστατικά – περισσότερο από ό,τι χρειάζεται κάποια ιδιαίτερα αμυντικά χαρακτηριστικά, καθώς το όφελος της αρμοστικότητας (fitness) αυτών ποικίλλει πολύ, ειδικά όταν διαφέρει και το περιβάλλον. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος, για τον οποίο οι ξενιστές είναι πιο πιθανό να εξελιχθούν στο να γίνουν εξαρτώμενοι, από τους κάθετα μεταδιδόμενους βακτηριακούς αμοιβαίους συμβιώτες τους, που παρέχουν θρεπτικά συστατικά, παρά από αυτούς που παρέχουν αμυντικά οφέλη. Αυτό το μοτίβο γενικεύεται πέρα από τα βακτήρια, από την επίδειξη των Yamada et al 2015, κατά την οποία μια υποσιτισμένη Drosophila εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον μυκητιακό συμβιώτη Issatchenkia orientalis που παρέχει αμινοξέα. Οι σχέσεις αμοιβαιότητας δεν είναι στατικές και μπορούν να χαθούν μέσω της εξέλιξης. Οι Sachs και Simms (2006) προτείνουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί μέσω τεσσάρων κύριων οδών: Ένας αμοιβαίος συμβιώτης στρέφεται στον παρασιτισμό και δεν ωφελεί πλέον τον συνεργάτη του, όπως γίνεται με τις ψείρες στο κεφάλι. Ένας συνεργάτης εγκαταλείπει την αμοιβαιότητα και ζει αυτόνομα. Ένας συνεργάτης μπορεί να εξαφανιστεί. Ένας συνεργάτης μπορεί να αλλάξει είδος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα διακοπής της αμοιβαιότητας. Για παράδειγμα, οι γενεαλογικές σειρές φυτών, που κατοικούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, έχουν εξελικτικά εγκαταλείψει τις μυκορριζικές σχέσεις αμοιβαιότητας, πολλές φορές ανεξάρτητα. Η μέτρηση του ακριβούς οφέλους της αρμοστικότητας, για άτομα σε σχέση αμοιβαιότητας, δεν είναι πάντα απλή, ιδιαίτερα όταν τα άτομα μπορούν να λάβουν οφέλη από μια ποικιλία ειδών, όπως για είναι παράδειγμα οι περισσότεροι συνεργάτες στην αμοιβαία συμβιωτική σχέση φυτών - επικονιαστών. Ως εκ τούτου, είναι σύνηθες να κατηγοριοποιούνται οι σχέσεις αμοιβαιότητας, ανάλογα με την εγγύτητα της συσχέτισης, χρησιμοποιώντας όρους όπως υποχρεωτική και προαιρετική . Ο ορισμός της «εγγύτητας», ωστόσο, είναι επίσης προβληματικός. Μπορεί να αναφέρεται στην αμοιβαία εξάρτηση (τα είδη δεν μπορούν να ζήσουν το ένα χωρίς το άλλο) ή τη βιολογική οικειότητα της σχέσης, σε συνδυασμό με τη φυσική εγγύτητα (π.χ. ένα είδος που ζει μέσα στους ιστούς του άλλου είδους). Συμβίωση Συνεξέλιξη Ομοσιτισμός Παρασιτισμός
|
Η βιολογική αμοιβαιότητα ή αμοιβαία ωφέλιμη συμβίωση ή επωφελής αμοιβαιότητα ή αμοιβαία συνεργασία ή αλληλοβοήθεια (αγγλικά: mutualism) περιγράφει την οικολογική αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ή περισσότερων ειδών, όπου το κάθε είδος αποκομίζει κάποιο σημαντικό όφελος. Η αμοιβαιότητα είναι ένας κοινός τύπος οικολογικής αλληλεπίδρασης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα περισσότερα αγγειακά φυτά που εμπλέκονται σε αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας με μυκόρριζες, τα ανθοφόρα φυτά που επικονιάζονται από ζώα, τα αγγειακά φυτά που διασπείρονται από ζώα και τα κοράλλια που αλληλεπιδρούν με τις ζωοξανθέλες, τα οποία είναι μόνο μερικές περιπτώσεις μεταξύ πολλών άλλων, που υπάρχουν στην φύση. Η αμοιβαιότητα μπορεί να αντιπαραβληθεί με τον διαειδικό ανταγωνισμό, στον οποίο κάθε είδος βιώνει μειωμένη αρμοστικότητα (fitness) και την καταχρηστική αμοιβαιότητα (cheating) ή τον παρασιτισμό, στον οποίο το ένα είδος ωφελείται σε βάρος του άλλου. Ο όρος αμοιβαιότητα εισήχθη από τον Pierre-Joseph van Beneden στο βιβλίο του το 1876, Animal Parasites and Messmates, το οποίο σημαίνει «αμοιβαία βοήθεια μεταξύ των ειδών». Η αμοιβαιότητα συχνά συγχέεται με δύο άλλους τύπους οικολογικών φαινομένων. Τη συνεργασία (cooperation) και τη συμβίωση. Η συνεργασία αναφέρεται συνήθως στην αύξηση της αρμοστικότητας μέσω αλληλεπιδράσεων εντός του είδους (ενδοειδικές), αν και έχει χρησιμοποιηθεί (ειδικά στο παρελθόν), για να αναφερθεί σε αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας, ενώ μερικές φορές χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας που δεν είναι υποχρεωτικές. Η συμβίωση περιλαμβάνει δύο είδη που ζουν σε στενή φυσική επαφή, για μεγάλο χρονικό διάστημα της ύπαρξής τους και μπορεί να είναι αμοιβαία, παρασιτική ή ομοσιτιστική, επομένως οι συμβιωτικές σχέσεις δεν χαρακτηρίζονται πάντα από αμοιβαιότητα και οι αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας δεν είναι πάντα συμβιωτικές. Παρά τον διαφορετικό ορισμό μεταξύ των αλληλεπιδράσεων αμοιβαιότητας και της συμβίωσης, η αμοιβαιότητα και η συμβίωση έχουν χρησιμοποιηθεί εναλλάξ σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν και η σύγχυση σχετικά με τη χρήση τους εξακολουθεί να υπάρχει. Η αμοιβαιότητα παίζει βασικό ρόλο στην οικολογία και την εξέλιξη. Για παράδειγμα, οι αλληλεπιδράσεις αμοιβαιότητας είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του χερσαίου οικοσυστήματος, καθώς περίπου το 80% των ειδών των χερσαίων φυτών, βασίζονται σε μυκορριζικές σχέσεις με μύκητες, για να τους παρέχουν ανόργανες ενώσεις και ιχνοστοιχεία. Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η σχέση αμοιβαιότητας που εκφράζεται μεταξύ των φυτών που ευδοκιμούν σε τροπικά δάση και των ζώων που βοηθούν στον διασκορπισμό των σπόρων τους, η οποία εκτιμάται ότι κυμαίνεται τουλάχιστον στο εύρος 70 - 93,5%. Επίσης, η αμοιβαιότητα φέρεται να είναι η αιτία που οδήγησε την εξέλιξη μεγάλου μέρους της βιολογικής ποικιλότητας που βλέπουμε γύρω μας, όπως η μορφολογία των λουλουδιών (σημαντικός παράγοντας για την αλληλοεπικονίαση) και η συνεξέλιξη μεταξύ ομάδων από διάφορα είδη. Η αμοιβαιότητα έχει επίσης συνδεθεί με σημαντικά εξελικτικά γεγονότα, όπως η εξέλιξη του ευκαρυωτικού κυττάρου (συμβιογένεση) ή ο αποικισμός της γης από φυτά σε συνδυασμό με μυκόρριζους μύκητες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Κάστρα της Ελλάδας
|
Η πρώτη σοβαρή και συστηματική προσπάθεια για την προστασία των αρχαίων ακροπόλεων & κάστρων της Ελλάδας άρχισε το 1922 με την έκδοση σχετικής νομολογίας (ΒΔ 25-2-1922 - ΦΕΚ 28/Α/26-2-1922 και ΚΝ 5351/1932, «Περί κηρύξεως προεχόντων βυζαντινών μνημείων»: «Κηρύσσονται επί του παρόντος ως προέχοντα βυζαντινά μνημεία, υπαγόμενα εις τας διατάξεις του Νόμου 2447), με την οποία προστατεύονταν «τα κάτωθι μεσαιωνικά κάστρα: Α. Κάστρα Στερεάς Ελλάδος και Θεσσαλίας:. 1) Θηβών, 2) Λεβαδείας, 3) Δαυλείας, 4) Σαλώνων, 5) Λαμίας, 6) Bελουχόβου, 7) Bιτρινίτσης, 8) Πτελεού, 9) Υπάτης (Νέων Πατρών), 10) Βοδονίτσης, 11) Nαυπάκτου, 12) Bονίτσης, 13) Δομοκού, 14) Tρικάλων, 15) Λαρίσης, 16) Ωριάς. Β. Κάστρα Πελοποννήσου: 1) Xλεμουτσίου, 2) Γλαρέντζας, 3) Ποντικόκαστρον, 4) Καλαμών, 5) Κορώνης, 6) Μεθώνης, 7) Ναυαρίνου, 8) Άργους, 9) Ακροκορίνθου, 10) Πεντεσκούφι, 11) Zαραφόνας, 12) Πασσαβά, 13) Μονεμβασίας, 14) Παλαμήδι, 15) Ιτς-Καλέ, 16) Μπούρτζι, 17) Γερακίου, 18) Mυστρά, 19) Καρυταίνης, 20) Kελεφά και 21) Ρίου. Γ. Κάστρα Ιονίων Νήσων: 1) Αγίου Γεωργίου, 2) Zακύνθου, 3) Κερκύρας, 4) Αγίας Μαύρας (Λευκάδος), 5) Κάστρα Καψαλίου, Μυλοκάστρου, Κυθήρων και Παληοχώρας (Κυθήρων)». Είναι σημαντικό να αποφεύγεται η προσέλευση σε κάστρα ή άλλα μνημεία, στα οποία δεν διασφαλίζεται η ασφάλεια επίσκεψης των επισκεπτών, λόγω παλαιότητας ή ακαταλληλότητας των διαφόρων αρχαίων ή μεσαιωνικών κατασκευών - δομών, γι’ αυτό και η προτροπή, εκτός των οργανωμένων τουριστικών αξιοθέατων, σε κάθε άλλη περίπτωση να γίνεται εκ των προτέρων συνεννόηση με τις κατά τόπους αρμόδιες τοπικές ή άλλες αρχές για την διασφάλιση της επίσκεψης ή όχι. Οι προϋποθέσεις για την είσοδο στα κάστρα καθώς και οι τιμές - κόστη στα εισιτήρια (όπου αναφέρονται) μπορούν να μεταβάλλονται με αποφάσεις των αρμοδίων αρχών. Περισσότερα από εκατό κάστρα και οχυρές θέσεις, που χρονολογούνται από τον 5ο ως το 19ο αιώνα μ.Χ., εντοπίζονται στην Αργολίδα, στην Αρκαδία και στην Κορινθία. Τα κάστρα αυτά, μεγάλα σε μέγεθος και σε σημασία, διαθέτουν τείχη από την προϊστορική αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Κατά την πρώτη βυζαντινή περίοδο (4ος- 7ος αι.), λόγω ποικίλων καταστρεπτικών επιδρομών ανακτούν τη σημασία που είχαν χάσει κατά την περίοδο της ρωμαϊκής ειρήνης των αυτοκρατορικών χρόνων και οχυρώνονται και πάλι, συχνά επαναχρησιμοποιώντας αρχαία υλικά. Αξιοσημείωτη είναι και η κατασκευή και ενίσχυση του Εξαμίλιου τείχους, στον Ισθμό της Κορίνθου που φιλοδοξούσε να προφυλάξει το σύνολο της Πελοποννήσου από εισβολή στη μόνη χερσαία πρόσβασή της. Κατά την περίοδο των σλαβικών επιδρομών και εγκαταστάσεων (6ος-9ος αι.) καθώς και των αραβικών λεηλασιών στα παράλια (7ος – 10ος αι.) είναι πιθανόν να δημιουργήθηκαν ορισμένες νέες οχυρές θέσεις και να ενισχύθηκαν ήδη υπάρχουσες, στην ενδοχώρα και την ακτογραμμή. Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν τα κάστρα στο Νησί της Παλαιάς Επιδαύρου, η νησίδα Ρόμβη στο Αργολικό κόλπο. Τα μεγάλα κάστρα ενισχύθηκαν αναμφίβολα και την περίοδο της βυζαντινής ακμής (9ος – 12ος αι.). Στις πηγές αναφέρονται πολυάριθμες πόλεις αυτήν την εποχή που σίγουρα θα διέθεταν οχυρώσεις. Βεβαιωμένες φάσεις της περιόδου εντοπίζονται στο κάστρο Λάρισα Άργους, στην Ακροναυπλία, στον Ακροκόρινθο, στη Θερμησία, στο Νίκλι. Κατά την κατάκτηση των σταυροφόρων στις αρχές του 13ου αι. η Πελοπόννησος διέθετε 12 ισχυρά κάστρα. Οι σταυροφόροι μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204, ίδρυσαν στην Πελοπόννησο το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Μέχρι τα μέσα του 13ου αι. αυτή αποτελούσε πλέον φραγκική κτήση χωρισμένη σε 12 βαρονίες που περιλάμβαναν πολυάριθμα φέουδα. Οι Βυζαντινοί ωστόσο επανακάμπτουν από το 1259, και σταδιακά ανακαταλαμβάνουν μέχρι το 1432 το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου εκτός από τις ενετικές κτήσεις. Αυτήν την περίοδο η καστροκτισία από Φράγκους, Βυζαντινούς και λιγότερο από τους Ενετούς φθάνει στο απόγειό της. Κάθε βαρόνος και φεουδάρχης διαθέτει κάποιο λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό κάστρο. Πέρα από τα ήδη υπάρχοντα που μετασκευάζονται, σημαντικά νέα κάστρα της περιόδου στις περιοχές είναι αυτό της Καρύταινας, της Άκοβας τα κάστρα στην περιοχή του Μαινάλου, η Δαβιά, το Μπεζενίκο, το Αργυρόκαστρο, το Γαρδίκι, το Λεοντάρι, το Μουχλί, το Αγιονόρι, το κάστρο του Αγίου Βασιλείου, το Κιβέρι, η Θερμησία κ.ά. Η οθωμανική προέλαση και κατάκτηση το 1460 στο μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου ώθησε τη Βενετία να προχωρήσει σε οχυρωματικά έργα μεγάλης κλίμακας σε πολλές από τις κτήσεις της. Ενδεικτικά αναφέρονται η Ακροναυπλία και το Μπούρτζι, η Λάρισα Άργους, το Εξαμίλιο τείχος στον Ισθμό. Ωστόσο τα έργα αυτά, στα οποία εφαρμόστηκαν και οι πρώτες αρχιτεκτονικές αλλαγές που επέβαλε η χρήση του πυροβολικού, αποδείχθηκαν εν μέρει αποτελεσματικά, καθώς οι Τούρκοι σταδιακά μέχρι τον 16ο αι. απομακρύνουν τους Βενετούς από την Πελοπόννησο και επισκευάζουν τα κάστρα που κατέκτησαν. Οι Βενετοί την ανακαταλαμβάνουν απροσδόκητα το 1686 και την κρατούν μέχρι το 1715 οχυρώνοντας τις θέσεις τους με την τελευταία λέξη της αμυντικής τεχνολογίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί το φρούριο του Παλαμηδίου. Από το 1715 ως το 1821 κατασκευάζονται από τους Οθωμανούς λίγα οχυρωματικά έργα, όπως αυτό της Τριπολιτσάς.
|
Ο παρακάτω κατάλογος των κάστρων και των φρουρίων είναι ταξινομημένος ανά γεωγραφική περιοχή της Ελλάδας. Ο κατάλογος αποπειράται να καταγράψει το σύνολο των κάστρων αυτών, ανά την παρούσα επικράτεια της Ελλάδας, ανεξαρτήτως ειδών, μεγεθών, εποχών και είτε τα κάστρα αυτά έχουν κηρυχθεί επίσημα ή προστατευόμενα μνημεία είτε όχι (άτυπα, πρόσφατες αρχαιολογικές ανακαλύψεις).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Αριστείδης Οικονόμου
|
Ο Αριστείδης Οικονόμου γεννήθηκε το 1821 ή το 1823 στη Βιέννη και ήταν μέλος της εκεί ελληνικής παροικίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης και στη συνέχεια πραγματοποίησε εκπαιδευτικό ταξίδι στη Βενετία, για να εμβαθύνει περαιτέρω την τέχνη του στην τοπική Ακαδημία. Το 1873 συμμετείχε στη Διεθνή Έκθεση της Βιέννης καταφέρνοντας να διακριθεί και το 1878 συμμετείχε με δύο έργα του στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού.Μέχρι το 1881 έζησε και εργάστηκε στη Βιέννη. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου το 1882 υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου των Ωραίων Τεχνών. Το 1883 ήταν μέλος της επιτροπής που οργάνωσε το διαγωνισμό για την κατασκευή του ανδριάντα του Γλάδστωνα. Πέθανε το 1887 στην Αθήνα. Γιος του ήταν ο ηθοποιός και ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες του νεοελληνικού θεάτρου, Θωμάς Οικονόμου (1864-1927). Ο Οικονόμου ανήκει στην πρώιμη ελληνική προσωπογραφία. Ζωγράφισε κατά κύριο λόγο προσωπογραφίες ενώ προχώρησε και στην αντιγραφή έργων διάφορων Ιταλών ζωγράφων. Τα πορτραίτα του ήταν επηρεασμένα από τη μαθητεία του στην Ευρώπη, διέθεταν αστικό χαρακτήρα και απευθύνονταν σε εκλεπτυσμένο κοινό. Προσωπογραφία του Anton Freiherr Bourguignon von Baumberg, αντινάυαρχου και διοικητή του Αυτοκρατορικού Ναυτικού, Πολεμικό μουσείο Βιέννης Προσωπογραφία του βαρόνου Janosz Bornemisza, 1846, Εθνικό μουσείο της Ουγγαρίας Προσωπογραφία της βαρόνης Antónia Jósika Bornemisza, 1846, Εθνικό μουσείο της Ουγγαρίας Προσωπογραφία του συνομήλικου και συμπατριώτη του Αχιλλέα Ποστολάκα, 1847 (Αχιλλεύς Ποστολάκας, Βιέννη 1821- Αθήνα 1897 ), που την περίοδο από το 1856 ως το 1887 ήταν διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών. «Οικονόμου Αριστείδης (1823 Βιέννη - 1887 Αθήνα)». Εθνική Πινακοθήκη. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2015. Οικονόμου Αριστείδης – Aristeidis Oikonomou 1821-1887
|
Ο Αριστείδης Οικονόμου (1821 ή 1823, Βιέννη - 31 Ιανουαρίου 1887, Αθήνα) ήταν Έλληνας προσωπογράφος που έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής και της καλλιτεχνικής του πορείας στην Αυστρία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Άγιος Ηλίας Σάμου
|
Ο Άγιος Ηλίας είναι οικισμός της Β. Σάμου, κοντά στη θάλασσα και ανατολικά του Καρλοβασίου. Βρίσκεται πάνω στην επαρχιακή οδό Σάμου-Καρλοβασίου (Ε 62) ακριβώς βορειοδυτικά των Κοντακαίικων, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 60. Απέχει 27 χλμ. περίπου Δ.ΒΔ. της πόλης της Σάμου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κοντακαίικων. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Κοντακαίικων και προσαρτήθηκε στον δήμο Καρλοβασίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010, ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Καρλοβασίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Σάμου. Με το ΦΕΚ 43Α - 079/03/2019, αποσπάστηκε από τον δήμο Σάμου και προσαρτήθηκε στον δήμο Δυτικής Σάμου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Σάμος 1:50.000) eetaa.gr
|
Ο Άγιος Ηλίας είναι οικισμός της Σάμου. Διοικητικά υπάγεται στην τοπική κοινότητα Κοντακαίικων, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Καρλοβασίων, του δήμου Δυτικής Σάμου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Σάμου, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. . Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Σάμου του νομού Σάμου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Ασλάν Μπζάνια
|
Ο Μπτζάνια γεννήθηκε στις 6 Απριλίου 1963 στο χωριό Ταμίς στην επαρχία Οχαμχίρα. Το 1985 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Κατασκευής Αυτοκινήτων και Δρόμων της Μόσχας. Μεταξύ 1991 και 1993, ο Μπτζάνια εργάστηκε για την Υπηρεσία Κρατικής Ασφάλειας της Αμπχαζίας. Το 1994 έγινε επιχειρηματίας στη Μόσχα . Το 1998 αποφοίτησε από την Ακαδημία Εθνικής Οικονομίας υπό τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου 2009 και της 24ης Φεβρουαρίου 2010, ο Μπτζάνια υπηρέτησε ως σύμβουλος της πρεσβείας της Αμπχαζίας στη Μόσχα. Στις 23 Φεβρουαρίου 2010, μετά την επανεκλογή του Προέδρου της Αμπχαζίας Σεργκέι Μπαγκάπς, διόρισε τον Μπζάνια ως επικεφαλής της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας, αντικαθιστώντας τον Ιούρι Ασούμπα. Μετά το θάνατο του Μπαγκάπς το 2011, ο Μπζάνια διορίστηκε εκ νέου από τον διάδοχό του Αλεξάντερ Ανκβάμπ . Το 2014, μετά την επανάσταση του Μαΐου εναντίον του Ανκβάμπ, ο Μπτζάνια έγινε υποψήφιος της απερχόμενης κυβέρνησης στις επόμενες προεδρικές εκλογές, με τον Αστάν Άγκρμπα ως υποψήφιο αντιπρόεδρο. Αμφότεροι ορίστηκαν από μια ομάδα πρωτοβουλίας στις 2 Ιουλίου και έλαβε την υποστήριξη του πολιτικού κόμματος Amtsakhara, του πρώην αντιπροέδρου Μιχαήλ Λόγκουα και μέρους του προεκλογικού επιτελείου του υποψήφιου Μπεσλάν Εσμπά, ο οποίος είχε αποκλειστεί από τις εκλογές. Στις 21 Ιουλίου μια ομάδα πολιτών υπέβαλε αναφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο για να κηρύξει άκυρη την υποψηφιότητα του Μπτζάνια, καθώς ισχυρίστηκε ότι δεν πληρούσε την προϋπόθεση πενταετούς διαμονής, έχοντας ζήσει στη Μόσχα μέχρι τον Φεβρουάριο του 2010. Η υπόθεση απορρίφθηκε γιατί είχε λήξει η παραγραφή. Ο Μπτζάνια έχασε τις εκλογές στον πρώτο γύρο από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Ραούλ Χατζίμπα, ερχόμενος στη δεύτερη θέση με 35,88% των ψήφων. Στις 3 Δεκεμβρίου 2016 ο Μπτζάνια συνελήφθη από Ρώσους συνοριοφύλακες πριν περάσει τα σύνορα με την Αμπχαζία. Το γεγονός προκάλεσε διαμαρτυρίες από την αντιπολίτευση της Αμπχαζίας, η οποία ισχυρίστηκε ότι ο Μπτζάνια συνελήφθη κατόπιν εντολής των αρχών της Αμπχαζίας. Στις 4 Δεκεμβρίου ο Πρόεδρος Χατζίμπα ζήτησε από τον Ρώσο πρέσβη στην Αμπχαζία να διευκολύνει την απελευθέρωση του Μπτζάνια. Το βράδυ ο Μπτζάνια αφέθηκε ελεύθερος και του επιτράπηκε να περάσει τα σύνορα. Σε συνέντευξη Τύπου στις 6 Δεκεμβρίου ο Μπτζάνια δήλωσε ότι δεν είχε άμεσες αποδείξεις για ανάμειξη της κυβέρνησης της Αμπχαζίας, αλλά ισχυρίστηκε ότι ενώ κρατούνταν, τον πλησίασε ένας άνδρας με πολιτικά ρούχα που είπε ότι είχε εντολή να τον ενημερώσει ότι αποτελούσε απειλή τόσο για το ρωσικό όσο και για το κράτος της Αμπχαζίας. Περιέγραψε επίσης ότι είχε υποβληθεί σε πολλαπλές εξετάσεις για αλκοόλ και ναρκωτικά και ότι το προσωπικό του όπλο, τα πυρομαχικά και η άδεια του υποβλήθηκαν σε στενό έλεγχο. Το 2019 ο Μπζάνια ήταν υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της Αμπχαζίας του 2019, αποσύρθηκε όμως από τις εκλογές στις 15 Ιουλίου λόγω προφανούς δηλητηρίασης. Ήταν υποψήφιος στις εκλογές του 2020 και κέρδισε με το 59% των ψήφων. Ταραχές ξέσπασαν τον Δεκέμβριο του 2021 εναντίον του Προέδρου. Οι διαδηλωτές ζήτησαν την παραίτησή του. Οι ταραχές στην Αμπχαζία φέρεται να προκλήθηκαν από παράγοντες όπως η ιδιωτικοποίηση ενός ιστορικού υδροηλεκτρικού σταθμού και η πανδημία COVID-19. Βίαια επεισόδια με υλικές ζημιές σημειώθηκαν στην πρωτεύουσα Σοχούμι. Στις 22 Δεκεμβρίου ο Πρόεδρος συναντήθηκε με εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Στις 23 Δεκεμβρίου, οι κρατικοί εισαγγελείς ξεκίνησαν έρευνα για τις ταραχές.
|
Ο Ασλάν Γκεόργκιεβιτς Μπζάνια (Aslan Georgievich Bzhania, αμπχαζιανά Аслан Гьаргь-иҧа Бжьаниа:, γεωργιανά: ასლან გიორგის-ძე ბჟანია , ρωσικά: Аслан Георгиевич Бжания ; γεννημένος στις 6 Απριλίου 1963) είναι Αμπχάζιος πολιτικός και Πρόεδρος της Αμπχαζίας από τις 23 Απριλίου 2020. Ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας και ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στην Αμπχαζία. Θεωρήθηκε επικρατέστερος υποψήφιος για τις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές του Ιουλίου 2019. Ωστόσο, εισήχθη σε νοσοκομείο της Μόσχας σε σοβαρή κατάσταση τον Απρίλιο του 2019, με την παρουσία μεγάλης δόσης υδραργύρου και αλουμινίου στο αίμα του, που οδήγησε σε καταγγελίες για δηλητηρίαση για πολιτικούς λόγους. Από τον Μάιο του 2019 παρέμεινε στην κλινική, με προβλήματα αναπνευστικού συστήματος και ομιλίας. Έλαβε μέρος στις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2020, τις οποίες κέρδισε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Μίχκελ Βέσκε
|
Γεννήθηκε το 1843 στον οικισμό Μέτσλα της επαρχίας Βίλγιαντι της Εσθονίας, η οποία τότε αποτελούσε κομμάτι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του σε σχολεία της γενέτειράς του, εκδήλωσε ενδιαφέρον προκειμένου να γίνει ιεραπόστολος. Για αυτόν τον λόγο μετέβη στη Γερμανία όπου τελικά εισήχθη το 1867 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, από όπου έλαβε διδακτορικό στη γλωσσολογία το 1872 ή 1873, όντας ο πρώτος Εσθονός που κατάφερνε κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο επιστημονικό πεδίο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Εσθονία όπου κατέλαβε την έδρα του λέκτορα της εσθονικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου. Τα επόμενα χρόνια ο Βέσκε πραγματοποίησε μια σειρά μελετών και επιστημονικών ταξιδιών, ενώ από το 1886 μέχρι και τον θάνατό του διετέλεσε λέκτορας των φιννοουγγρικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο του Καζάν. Συγκαταλέγεται από κοινού με τους Γιάκομπ Χουρτ και Καρλ Άουγκουστ Χέρμαν στους πρώτους Εσθονούς γλωσσολόγους με επιστημονική κατάρτιση έχοντας παράλληλα σημαντική συμβολή στη μελέτη των βόρειων και βορειοανατολικών εσθονικών διαλέκτων. Εκτός από την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία, ο Βέσκε ασχολήθηκε με την ποίηση, τη μετάφραση και την καταγραφή δημοτικών τραγουδιών. Η λογοτεχνική του παραγωγή (η οποία είναι επηρεασμένη από την εσθονική παράδοση και έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον πατριωτικό της χαρακτήρα και την συχνή αναφορά στην αγροτική ζωή) περιλαμβάνει τρεις ποιητικές συλλογές από τις οποίες μόνο η πρώτη εκδόθηκε όσο ο ίδιος ήταν εν ζωή. Παρόλο που ο Βέσκε χαρακτηρίζεται ως λογοτέχνης περιορισμένων δυνατοτήτων, αρκετά από τα ποιήματά του απέκτησαν διαχρονική δημοφιλία. Επιπλέον υπήρξε μια από τις κύριες μορφές του εθνικού κινήματος της Εσθονίας της εποχής του. Πέθανε στο Καζάν την 4η Μαΐου του 1890 εξαιτίας καρδιακής προσβολής, ενώ η σορός του μεταφέρθηκε στην Εσθονία όπου και ετάφη σε κοιμητήριο του Τάρτου.
|
Ο Μίχκελ Βέσκε (εσθονικά: Mihkel Veske, 16/28 Ιανουαρίου 1843 – 4/16 Μαΐου 1890) ήταν Εσθονός ποιητής και γλωσσολόγος του β΄ μισού του 19ου αιώνα καθώς και σημαντική προσωπικότητα του εθνικού κινήματος της πατρίδας του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%87%CE%BA%CE%B5%CE%BB_%CE%92%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B5
|
Κόμπο Αμπέ
|
Ο Αμπέ γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1924 στην Κίτα, του Τόκιο και μεγάλωσε στην Μουκντέν (που σήμερα ονομάζεται Σενγάνγκ) της Μαντζουρίας. Η οικογένεια του Αμπέ βρισκόταν στο Τόκιο εκείνη την εποχή λόγω ταξιδιού του πατέρα του για λόγους ιατρικής έρευνας. Η μητέρα του είχε μεγαλώσει στο Χοκάιντο, ενώ ο ίδιος πέρασε την παιδική του ηλικία στη Μαντζουρία. Αυτή η διπλή ανάθεση στην καταγωγή του επηρέασε τον Αμπέ, ο οποίος είπε σε μια συνέντευξή του στη Νάνσι Σιλντς το 1978: «Είμαι ουσιαστικά ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Αυτό μπορεί να κρύβεται πίσω από τη "φοβία της πατρίδας" που διατρέχει το βάθος των συναισθημάτων μου. Όλα τα πράγματα που εκτιμώνται για τη σταθερότητά τους με προσβάλλουν». Ως παιδί, ο Αμπέ ενδιαφερόταν για τη συλλογή εντόμων, τα μαθηματικά και το διάβασμα. Οι αγαπημένοι του συγγραφείς ήταν οι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Καρλ Γιάσπερς, Φραντς Κάφκα, Φρίντριχ Νίτσε και Έντγκαρ Άλαν Πόε . Ο Αμπέ επέστρεψε για λίγο στο Τόκιο τον Απρίλιο του 1940 για να φοιτήσει στο Λύκειο Σέιτζο, αλλά μια πάθηση των πνευμόνων τον ανάγκασε να επιστρέψει στη Μουκντέν, όπου διάβασε Γιάσπερς, Χάιντεγκερ, Ντοστογιέφσκι και Έντμουντ Χούσερλ. Ο Αμπέ ξεκίνησε τις σπουδές του στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο το 1943 για να σπουδάσει ιατρική, εν μέρει από σεβασμό προς τον πατέρα του, αλλά και επειδή «[οι] φοιτητές που ειδικεύονταν στην ιατρική εξαιρούνταν από τον στρατό. Οι φίλοι μου που επέλεξαν τις ανθρωπιστικές επιστήμες σκοτώθηκαν στον πόλεμο». Επέστρεψε στη Μαντζουρία γύρω στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκεκριμένα, ο Αμπέ εγκατέλειψε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τόκιο τον Οκτώβριο του 1944, επιστρέφοντας στην κλινική του πατέρα του στη Μουκντέν. Εκείνον τον χειμώνα, ο πατέρας του πέθανε από τύφο. Επιστρέφοντας στο Τόκιο με την τέφρα του πατέρα του, ο Αμπέ ξαναμπήκε στην ιατρική σχολή, ενώ άρχισε να γράφει νουβέλες και διηγήματα κατά την τελευταία του χρονιά στο πανεπιστήμιο. Αποφοίτησε το 1948 με πτυχίο ιατρικής, αστειευόμενος ότι του επέτρεψαν να αποφοιτήσει μόνο με την προϋπόθεση ότι δεν θα ασκούσε το επάγγελμα. Το 1945 ο Αμπέ παντρεύτηκε τη Μάτσι Γιάμαντα, καλλιτέχνιδα και σκηνοθέτρια, και το ζευγάρι είδε επιτυχίες στους τομείς του σε αντίστοιχα χρονικά διαστήματα. Αρχικά, ζούσαν σε έναν παλιό στρατώνα σε μια βομβαρδισμένη περιοχή του κέντρου της πόλης. Ο Αμπέ πουλούσε τουρσιά και κάρβουνο στον δρόμο για να βγάλουν τα έξοδά τους. Καθώς προχωρούσε η μεταπολεμική περίοδος, η στάση του Αμπέ ως διανοούμενου ειρηνιστή οδήγησε στην ένταξή του στο Ιαπωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με το οποίο εργάστηκε για την οργάνωση εργατών σε φτωχά μέρη του Τόκιο. Λίγο μετά την παραλαβή του βραβείου Ακουταγκάουα το 1951, ο Αμπέ άρχισε να αισθάνεται τους περιορισμούς των κανονισμών του Κομμουνιστικού Κόμματος διατηρώντας παράλληλα αμφιβολίες για το πόσο ουσιαστικά καλλιτεχνικά έργα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν στο είδος του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Μέχρι το 1956, ο Αμπέ άρχισε να γράφει σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους Πολωνούς εργάτες που διαμαρτύρονταν ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνησή τους, προκαλώντας την οργή του Κομμουνιστικού Κόμματος: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα μου άσκησε πίεση να αλλάξω το περιεχόμενο του άρθρου και να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά αρνήθηκα. Είπα ότι δεν θα άλλαζα ποτέ τη γνώμη μου για το θέμα. Αυτή ήταν η πρώτη μου ρήξη με το Κόμμα." Τον επόμενο χρόνο, ο Αμπέ ταξίδεψε στην Ανατολική Ευρώπη για το 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί, επισκέφθηκε το σπίτι του Κάφκα στην Πράγα, διάβασε τον Ρίλκε και Κάρελ Τσάπεκ, θυμήθηκε το είδωλό του, τον Λου Σιουν, και συγκινήθηκε από ένα θεατρικό έργο του Μαγιακόφσκι στο Μπρνο . Η σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία το 1956 αηδίασε τον Αμπέ. Προσπάθησε να αποχωρήσει από το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά οι παραιτήσεις από το κόμμα δεν γίνονταν δεκτές εκείνη την εποχή. Το 1960, συμμετείχε στις Διαμαρτυρίες ενάντια στην αναθεώρηση της Συνθήκης Ασφάλειας ΗΠΑ-Ιαπωνίας. Αργότερα έγραψε ένα θεατρικό έργο για τις διαμαρτυρίες, το οποίο ανέβηκε αρκετές φορές στην Ιαπωνία και την Κίνα το 1960 και το 1961 Το καλοκαίρι του 1961, ο Αμπέ ενώθηκε με μια ομάδα άλλων συγγραφέων που ασκούσαν κριτική στις πολιτιστικές πολιτικές του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τον επόμενο χρόνο εκδιώχθηκε από το κόμμα βίαια. Η πολιτική του δραστηριότητα έληξε το 1967 με τη μορφή μιας δήλωσης που δημοσίευσε από κοινού με τους Γιούκιο Μισίμα, Γιασουνάρι Καβαμπάτα και Τζουν Ισικάουα, όπου διαμαρτύρονταν για τη μεταχείριση συγγραφέων, καλλιτεχνών και διανοουμένων στην κομμουνιστική Κίνα. Σύμφωνα με τον μεταφραστή Τζον Νέιθαν, αυτή η δήλωση οδήγησε στη διαμάχη μεταξύ του Αμπέ και του συναδέλφου του συγγραφέα Κενζαμπούρο Όε. Οι εμπειρίες του Αμπέ στη Μαντζουρία είχαν επίσης βαθιά επιρροή στη γραφή του, αποτυπώνοντας πυρετώδη όνειρα που έγιναν τα σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά των έργων του. Στις αναμνήσεις του, αυτά τα στοιχεία είναι εμφανή: «Έχω μια ανάμνηση χιλιάδων κορακιών που πετούσαν από τον βάλτο το σούρουπο, σαν να σηκωνόταν η επιφάνεια του βάλτου στον αέρα». Ο Αμπέ δημοσίευσε για πρώτη φορά ποίηματά του το 1947 με το Mumei-shishū (Ποιήματα ενός άγνωστου ποιητή), έκδοση την οποία πλήρωσε ο ίδιος. Ως μυθιστοριογράφος, εξέδωσε την επόμενη χρονιά το Owarishi michi no shirube ni (Η πινακίδα στο τέλος του δρόμου), βιβλίο που καθιέρωσε τη φήμη του. Όταν έλαβε το βραβείο Ακουταγκάουα το 1951, η ικανότητά του να συνεχίσει να εκδίδει επιβεβαιώθηκε. Αν και δούλεψε πολύ ως αβάν-γκαρντ μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, μόνο μετά τη δημοσίευση του έργου του Η γυναίκα της άμμου το 1962 ο Αμπέ κέρδισε ευρεία διεθνή αναγνώριση. Στη δεκαετία του 1960, συνεργάστηκε με τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Χιρόσι Τεσιγκαχάρα σε κινηματογραφικές προσαρμογές. Το Η γυναίκα της άμμου έλαβε ευρεία αποδοχή από τους κριτικούς και κυκλοφόρησε μόλις τέσσερις μήνες μετά τη διαγραφή του Αμπέ από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1971 ίδρυσε το Στούντιο Αμπέ, ένα στούντιο υποκριτικής στο Τόκιο. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας δίδασκε σε ηθοποιούς και σκηνοθετούσε θεατρικά έργα. Η απόφαση να ιδρύσει το στούντιο ήρθε δύο χρόνια αφότου σκηνοθέτησε για πρώτη φορά το δικό του έργο το 1969. Τα σκηνικά της παραγωγής σχεδιάστηκαν από τη σύζυγο του Αμπέ και πρωταγωνιστούσε ο Χισάσι Ιγκάουα. Μέχρι το 1979, έγραψε, σκηνοθέτησε και ανέβασε 14 θεατρικά έργα στο Στούντιο Αμπέ. Δημοσίευσε επίσης δύο μυθιστορήματα, καθώς και μια σειρά από δοκίμια, μουσικές παρτιτούρες και φωτογραφικά εκθέματα. Το Abe Studio παρείχε ένα αλουμινόχαρτο για μεγάλο μέρος της σύγχρονης σκηνής στο ιαπωνικό θέατρο, σε αντίθεση με τις συμβατικές παραγωγές του Haiyuza, επιλέγοντας να επικεντρωθεί στη δραματική, σε αντίθεση με τη φυσική, έκφραση. Ήταν ένας ασφαλής χώρος για νέους καλλιτέχνες, τους οποίους ο Άμπε στρατολογούσε συχνά από το Κολλέγιο Toho Gakuen στο Chofu City, στα περίχωρα του Τόκιο, όπου δίδασκε. Ο μέσος όρος ηλικίας των ερμηνευτών στο στούντιο ήταν περίπου 27 σε όλη τη δεκαετία, καθώς τα μέλη έφυγαν και ήρθαν νέα πρόσωπα. Ο Άμπε χειρίστηκε «επιδέξια» ζητήματα που προέκυπταν από τη διαφορά στη σκηνική εμπειρία. Το 1977 ο Αμπέ εξελέγη Επίτιμο Ξένο Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών . Ο Κόμπο Αμπέ στην IMDb Ο Κόμπο Αμπέ στο ibiblio.org Ο τάφος του Κόμπο Αμπέ Ο Κόμπο Αμπέ στο biblionet
|
Ο Κόμπο Αμπέ (ιαπωνικά: 安部 公房, Αμπέ Κόμπο), συγγραφικό ψευδώνυμο του Κιμιφούσα Αμπέ ιαπωνικά: (安部 公房, Αμπέ Κιμιφούσα, 7 Μαρτίου 1924 – 22 Ιανουαρίου 1993), ήταν ένας Ιάπωνας συγγραφέας, μουσικός, φωτογράφος και εφευρέτης. Ο Αμπέ συχνά συγκρίνεται με τον Φραντς Κάφκα και τον Αλμπέρτο Μοράβια λόγω των μοντερνιστικών του ευαισθησιών και της σουρεαλιστικής, συχνά εφιαλτικής, ματιάς του προς τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AD
|
Star Wars: Επεισόδιο III – Η Εκδίκηση των Σιθ
|
Σε μια τολμηρή ενέργεια, οι Αποσχιστές επιτίθενται στην πρωτεύουσα της Γαλαξιακής Δημοκρατίας, τον πλανήτη Κόρασαντ, και απαγάγουν τον Ύπατο Καγκελάριο Πάλπατιν. Οι Ιππότες Τζεντάι Όμπι-Ουάν Κενόμπι και Άνακιν Σκαϊγουώκερ μπαίνουν στη Ναυαρχίδα του Διοικητή των Αποσχιστών Στρατηγού Γκρίβους για να σώσουν τον Καγκελάριο. Όμως τους βρίσκει ο Κόμης Ντούκου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει μονομαχία με φωτόσπαθα. Αφού ο Ντούκου ρίχνει αναίσθητο τον Όμπι-Ουάν, ο Άνακιν βγαίνει νικητής στη μονομαχία και υποκύπτει στις προτροπές του Πάλπατιν να σκοτώσει τον ηττημένο αντίπαλο του. Μετά από μια συμπλοκή με τον Γκρίβους, ο οποίος ξεφεύγει, οι Τζεντάι συντρίβονται με τη Ναυαρχίδα που είχε κοπεί στα δύο, πάνω από τον πλανήτη. Εκεί, ο Άνακιν ξαναβρίσκει την σύζυγο του, Πάντμε Αμιντάλα, που του αποκαλύπτει πως είναι έγκυος. Την αρχική χαρά του Άνακιν σβήνουν τα προφητικά όνειρα που βλέπει, που δείχνουν την Πάντμε να πεθαίνει στη γέννα, ίδια όνειρα με αυτά που έβλεπε πριν πεθάνει η μητέρα του. Τρομοκρατημένος ο Άνακιν, είναι διατεθειμένος να σώσει την γυναίκα του με κάθε κόστος. Ο Πάλπατιν βάζει τον Άνακιν στο Συμβούλιο των Τζεντάι ως αντιπρόσωπο του, αλλά οι υπόλοιποι Τζεντάι του αρνούνται τον τίτλο του Δάσκαλου Τζεντάι και τον διατάζουν να ελέγχει κρυφά τον Καγκελάριο και να τους αναφέρει τις κινήσεις του. Απογοητευμένος, ο Άνακιν αρχίζει να χάνει την πίστη του στους Τζεντάι και γίνεται περισσότερο προσκολλημένος στον Πάλπατιν, που του λέει πως η Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης έχει την ισχύ να αποτρέψει τον θάνατο. Στον πλανήτη Ούταπαου, ο Όμπι-Ουάν βρίσκει και σκοτώνει τον Γκρίβους. Ο Πάλπατιν αποκαλύπτει στον Άνακιν πως είναι ο Σκοτεινός Άρχοντας των Σιθ Νταρθ Σίντιους, βάζοντας του τον πειρασμό πως μόνο μαζί του θα μπορέσει να σώσει την γυναίκα του από το βέβαιο θάνατο που την περιμένει. Ωστόσο, ο Σκαϊγουώκερ ενημερώνει τον Δάσκαλο Τζεντάι Μέις Γουίντου και εκείνος προσπαθεί να συλλάβει τον Καγκελάριο. Έτσι ξεκινά μια μονομαχία, στην οποία ο Γουίντου κερδίζει τον Πάλπατιν. Όμως ο Άνακιν, θέλοντας να σώσει τον Πάλπατιν, επεμβαίνει στο πλευρό του και ο Καγκελάριος σκοτώνει τον Γουίντου. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή και απεγνωσμένος να σώσει την γυναίκα του, ο Άνακιν υποτάσσεται στον Σίντιους, που τον χρίζει Σκοτεινό Άρχοντα των Σιθ και τον μετονομάζει σε Ντάρθ Βέιντερ. Ο Πάλπατιν εκτελεί τη Διαταγή 66, την θανάτωση των Τζεντάι από τα στρατεύματα των κλώνων με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ως μέρος της διαταγής, στέλνει τον Βέιντερ με μια λεγεώνα κλώνων να εξολοθρεύσουν τους πάντες στο Ναό των Τζεντάι. Ακολούθως ο Βέιντερ πηγαίνει στον ηφαιστειακό πλανήτη Μούσταφαρ για να σκοτώσει των ηγέτες των Αποσχιστών που κρύβονταν εκεί. Ο Πάλπατιν συγκαλεί τη Γερουσία και καταργεί την Δημοκρατία, ανακηρύσσοντας ένα νέο απολυταρχικό καθεστώς, την Γαλαξιακή Αυτοκρατορία, με εκείνον ως Αυτοκράτορα. Ο Όμπι-Ουάν και ο Δάσκαλος Τζεντάι Γιόντα είναι από τους λίγους Τζεντάι που θα επιζήσουν και ανακαλύπτουν την προδοσία του Άνακιν. Αποφασίζουν να χωριστούν για ν' αντιμετωπίσουν τον Βέιντερ και τον Σίντιους αντίστοιχα. Χωρίς να μπορέσει να πείσει την Πάντμε πως ο Άνακιν στράφηκε στην Σκοτεινή Πλευρά, ο Όμπι-Ουάν μπαίνει κρυφά στο σκάφος της, ενώ εκείνη ταξιδεύει στον Μούσταφαρ. Όταν η Πάντμε ανακαλύπτει τι έκανε ο Βέιντερ, προσπαθεί να τον στρέψει πίσω, αλλά ο Βέιντερ, μόλις βλέπει τον παλιό του δάσκαλο, τυφλωμένος από οργή, την κατηγορεί πως τον πρόδωσε και χρησιμοποιεί την Δύναμη για να την στραγγαλίσει, μέχρι να πέσει αναίσθητη. Ο Βέιντερ και ο Όμπι-Ουάν μονομαχούν με λύσσα. Ο Βέιντερ ηττάται από τον πρώην δάσκαλο του, χάνοντας όλα τα άκρα του, ενώ καίγεται από την ηφαιστειακή λάβα, με αποτέλεσμα να υποφέρει από θανάσιμα εγκαύματα και σοβαρή ζημιά στους πνεύμονες. Πικραμένος ο Όμπι-Ουάν παίρνει το φωτόσπαθο του Βέιντερ, τον εγκαταλείπει ετοιμοθάνατο και μεταφέρει την Πάντμε σε μια ιατρική μονάδα. Την ίδια ώρα, ο Γιόντα μονομαχεί με τον Αυτοκράτορα, αλλά αναγκάζεται να διαφύγει όταν βλέπει πως δεν μπορεί να τον νικήσει. Στην ιατρική μονάδα ενός αστεροειδή, η Πάντμε, πληγωμένη από τα δραματικά γεγονότα πεθαίνει έχοντας χάσει την επιθυμία για ζωή, έχοντας προλάβει όμως να γεννήσει δίδυμα, τον Λουκ και την Λέια. Ο Αυτοκράτορας βρίσκει τον Βέιντερ ζωντανό στον Μούσταφαρ και τον φέρνει πίσω στον Κόρασαντ. Εκεί ξαναφτιάχνει το κατεστραμμένο σώμα του μαθητή του με ρομποτικά άκρα, αναπνευστική συσκευή και τον εγκλείει σ' ένα σύστημα υποστήριξης ζωής. Όταν ο Βέιντερ συνέρχεται, ρωτά τον Αυτοκράτορα πού είναι η Πάντμε και όταν ο Σίντιους τον εξαπατά λέγοντάς του πως την σκότωσε μέσα στην οργή του, ουρλιάζει από απελπισία. Ο Βέιντερ αρχίζει να επιβλέπει στο πλευρό του Αυτοκράτορα την κατασκευή του Άστρου του Θανάτου. Γίνεται η κηδεία της Πάντμε και το σώμα της εμφανίζεται με τρόπο που να φαίνεται πως δεν πρόλαβε να γεννήσει. Ξέροντας πως τα δίδυμα πρέπει να μείνουν κρυμμένα από τον Αυτοκράτορα και τον πατέρα τους, ο Γερουσιαστής Μπέιλ Οργκάνα υιοθετεί την Λέια και την παίρνει μαζί του στον πλανήτη Άλντερααν, ενώ ο Λουκ μεταφέρεται στη θετή οικογένεια του πατέρα του στον Τατουίν. Ο Οργκάνα διατάζει να σβήσουν τη μνήμη του C-3PO. Ο Γιόντα αυτοεξορίζεται στον βαλτώδη πλανήτη Ντάγκομπα. Ο Όμπι-Ουάν παίρνει τον μικρό Λουκ στον Τατουίν για να τον προσέχει. Χέιντεν Κρίστενσεν στο ρόλο του Άνακιν Σκαϊγουώκερ/Νταρθ Βέιντερ Τζέιμς Ερλ Τζόουνς ως η φωνή του Νταρθ Βέιντερ Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στο ρόλο του Όμπι-Ουάν Κενόμπι Νάταλι Πόρτμαν στο ρόλο της Πάντμε Αμιντάλα Φρανκ Οζ ως η φωνή του Γιόντα Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στο ρόλο του Μέις Γουίντου Μάθιου Γουντ ως η φωνή του Στρατηγού Γκρίβους Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του Κόμη Ντούκου/Νταρθ Ταϊράννους Ίαν ΜακΝτάιαρμιντ στο ρόλο του Καγκελάριου Πάλπατιν/Νταρθ Σίντιους Άντονι Ντάνιελς ως ο C-3PO Κέννι Μπέικερ ως ο R2-D2 Τζίμμι Σμιτς στο ρόλο του Γερουσιαστή Μπέιλ Οργκάνα Ναλίνι Κρίσαν στο ρόλο του Μπάρις Όφφι Μπόννι Πις στο ρόλο της Μπερού Γουάιτσαν Λαρς Πίτερ Μέιχιου στο ρόλο του Τσουμπάκα Γουέιν Πάιγκραμ στο ρόλο του Γουίλχαφ Τάρκιν StarWars.com - Επίσημη ιστοσελίδα Η Εκδίκηση των Σιθ στο imdb.com Η Εκδίκηση των Σιθ Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. στο cine.gr Wookieepedia Star Wars: Επεισόδιο III – Η Εκδίκηση των Σιθ στη Star Wars Empire
|
To Star Wars: Επεισόδιο III – Η Εκδίκηση των Σιθ (πρωτότυπος τίτλος: Star Wars Episode III: Revenge of the Sith) είναι μία αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας, του 2005 σε σκηνοθεσία Τζορτζ Λούκας. Είναι η έκτη ταινία της σειράς Ο Πόλεμος των Άστρων, ενώ χρονολογικά ως προς την υπόθεση, είναι η τρίτη. Η ταινία διαδραματίζεται τρία χρόνια μετά τα γεγονότα της ταινίας Η Επίθεση των Κλώνων. Οι Ιππότες Τζεντάι βρίσκονται σκορπισμένοι στον Γαλαξία για να ηγηθούν τον στρατό των κλώνων στον πόλεμο με τους Αποσχιστές. Το Συμβούλιο των Τζεντάι στέλνει τον Όμπι-Ουάν Κενόμπι να εξοντώσει τον μοχθηρό Στρατηγό Γκρίβους, διοικητή του Στρατού των Αποσχιστών. Την ίδια ώρα, ο Ιππότης Τζεντάι Άνακιν Σκαϊγουώκερ, μακριά από τον Κενόμπι, τον πρώην δάσκαλο του, πλησιάζει όλο και περισσότερο τον Πάλπατιν, τον Καγκελάριο της Γαλαξιακής Δημοκρατίας και, χωρίς να το ξέρει κανείς, Σκοτεινό Άρχοντα των Σιθ. Η όλο και αυξανόμενη φιλία ανάμεσα τους αποδεικνύεται επικίνδυνη για το Τάγμα των Τζεντάι, τη Δημοκρατία και τον ίδιο τον Άνακιν, ο οποίος μοιραία υποκύπτει στη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης και γίνεται ο Ντάρθ Βέιντερ, αλλάζοντας για πάντα την μοίρα του Γαλαξία. Ο Λούκας άρχισε να γράφει το σενάριο προτού ξεκινήσει η παραγωγή του δεύτερου επεισοδίου. Το γύρισμα έγινε στην Αυστραλία με επιπρόσθετες τοποθεσίες στην Ταϊλάνδη και στην Ιταλία, και κράτησε πάνω από τρεις μήνες. Η ταινία κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 19 Μαΐου 2005 και πήρε γενικά θετικές κριτικές, ειδικά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα επεισόδια. Έσπασε πολλά ρεκόρ στο box office την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας και κέρδισε παγκοσμίως πάνω από $848 εκατομμύρια, κάνοντας την την τρίτη πιο επικερδή ταινία της σειράς (χωρίς να υπολογίζεται ο πληθωρισμός). Ήταν η πιο επικερδής ταινία του 2005 στις ΗΠΑ και η δεύτερη πιο επικερδής παγκόσμια, πίσω από την ταινία Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Star_Wars:_%CE%95%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF_III_%E2%80%93_%CE%97_%CE%95%CE%BA%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%B9%CE%B8
|
FIFA Soccer 95
|
Το FIFA Soccer 95 είναι ένα βιντεοπαιχνίδι που προσομοιώνει το ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί μια ισομετρική όψη. Ο παίκτης ελέγχει έναν από έντεκα ποδοσφαιριστές για την ομάδα του, με τη δυνατότητα να ελέγξει και έναν άλλο ποδοσφαιριστή. Το παιχνίδι επιτρέπει μέχρι και τέσσερις παίκτες ταυτόχρονα, με το καθένα να ελέγχει ένα διαφορετικό ποδοσφαιριστή. Οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν να ελέγχουν ένα ποδοσφαιριστή στην ίδια ομάδα ή σε αντίπαλες ομάδες. Οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές ελέγχονται από τον υπολογιστή. Οι σύλλογοι περιλαμβάνονται για πρώτη φορά στη σειρά, με συλλόγους από έξι πρωταθλήματα σε όλη την Ευρώπη: η Πρέμιερ Λιγκ στην Αγγλία, η Λιγκ 1 στη Γαλλία, η Μπουντεσλίγκα στη Γερμανία, η Σέριε Α στην Ιταλία, η Ερεντιβίζιε στην Ολλανδία, και η Λα Λίγκα στην Ισπανία. Περιλαμβάνονται επίσης αρκετές ομάδες από τα πρωταθλήματα Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο στη Βραζιλία και σύλλογοι που ονομάζονται για πόλεις στην Αμερικανική Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ. Οι άδειες του παιχνιδιού δεν καλύπτουν τα ονόματα των παιχτών, και αντιθέτως χρησιμοποιούνται φανταστικά ονόματα. Άλλα νέα χαρακτηριστικά σε σύγκριση με το προηγούμενο παιχνίδι περιλαμβάνουν την εφαρμογή του πέναλτι για την επίλυση παιχνίδια που τελειώσει με ισοπαλία μετά από έξτρα χρόνο. Η Mega Machines Sega σημείωσε τις βελτιώσεις που έγιναν σε τρία στοιχεία του gameplay που θεωρήθηκαν αδύναμα σημεία στο προηγούμενο παιχνίδι - passing, set-pieces και τερματοφύλακες. Επαίνεσαν επίσης ότι οι προγραμματιστές "βελτίωσαν αυτό που δεν φαίνεται να χρειαζόταν βελτίωση". Κατέληξαν στο συμπέρασμα περιγράφοντας το ως μια "εξαιρετική αναβάθμιση" και "το καλύτερο παιχνίδι ποδοσφαίρου διαθέσιμο". Το GamePro, αν και απογοητεύτηκε που υπήρχαν λιγότεροι ύμνοι και τραγούδια από το προηγούμενο παιχνίδι, το χαρακτήρισε ως "το καλύτερο παιχνίδι ποδοσφαίρου". Επαίνεσαν ιδιαίτερα την αφαίρεση του passing με το πάτημα ενός κουμπιού, λέγοντας ότι αυτό κάνει το παιχνίδι να παίζει πιο ρεαλιστικά, καθώς και τη διατήρηση των περισσότερων από τα στοιχεία που έκαναν το προηγούμενο παιχνίδι εξαιρετικό. FIFA Soccer 95 στο MobyGames
|
Το FIFA Soccer 95 είναι βιντεοπαιχνίδι αθλητισμού που αναπτύχθηκε από την Extended Play Productions και κυκλοφόρησε από την Electronic Arts για το Sega Mega Drive το 1994. Είναι ο διάδοχος του FIFA International Soccer και το δεύτερο παιχνίδι της σειράς FIFA.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/FIFA_Soccer_95
|
Κυλλήνη (όρος)
|
Η Κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας, ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000, χωρίζει το βουνό σε δύο διακριτούς όγκους, τη λεγόμενη Μεγάλη Ζήρεια (όπου και η υψηλότερη κορυφή 2.374 μ.) και τη Μικρή Ζήρεια (2.117 μ). Η έντονη βιοποικιλότητα της κοιλάδας την καθιστά πυρήνα της ευρύτερης περιοχής. Εκεί πηγάζει ο ποταμός Σύθας που χύνεται στη θάλασσα του Ξυλοκάστρου. Παντού υπάρχουν ρυάκια και νερά που αναβλύζουν κάτω από αιωνόβια δέντρα και χάνονται σε υπόγειες απορροές. Στη Κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας βρίσκει καταφύγιο ένας σημαντικός αριθμός ευαίσθητων ειδών όπως ο χρυσαετός, ενώ οι αλεπούδες, οι νυφίτσες, τα κουνάβια, οι ασβοί, οι σκαντζόχοιροι, οι λαγοί, οι πέρδικες και οι τυφλοπόντικοι είναι μερικοί από τους συνήθεις κατοίκους της. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από ορεινά μεσογειακά χέρσα εδάφη με ακανθώδεις θάμνους, απόκρημνα βράχια, σπήλαια, δάση πλατάνου και κωνοφόρων και εξαιρετικά πλούσια και σπάνια χλωρίδα με 100 είδη φυτών. Βόρεια της Μεγάλης Ζήρειας βρίσκεται μεγάλο οροπέδιο στα 1.500-1.600 μ., γνωστό και ως Κάμπος της Ζήρειας. Στις υπώρειες της Κυλλήνης βρίσκονται και δύο λίμνες, η τεχνητή λίμνη Δόξα και η λίμνη Στυμφαλία η οποία αποτελεί σημαντικό υγρότοπο. Στο οροπέδιο απαντώνται εποχικές λίμνες, με γνωστότερη τη Λίμνη του Δάσιου, σε υψόμετρο 1.500 μ. Η Κυλλήνη καλύπτεται από δάση μαυρόπευκου και ελάτης που ανέρχονται μέχρι τα 1.800 μ, αλλά οι κορυφές της είναι ως επί το πλείστον γυμνές. Αποτελεί δημοφιλές χειμερινό θέρετρο καθώς διαθέτει όμορφες πεζοπορικές διαδρομές και δίκτυο δασικών δρόμων, και επιπλέον βρίσκεται κοντά στο μεγάλο αστικό κέντρο της Αθήνας. Οι κυριότερες αναβάσεις για την ψηλότερη κορυφή γίνονται από τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας ή το οροπέδιο (Κάμπος της Ζήρειας), όπου φτάνει και ασφαλτόδρομος και βρίσκονται δύο ορειβατικά καταφύγια, καθώς και από την Γκούρα Φενεού. Για τη Μικρή Ζήρεια, η συνηθέστερη ανάβαση γίνεται από το Κεφαλάρι, όπου και ορεινός ξενώνας της ΕΟΦ (Ένωση Ορειβατών Φυσιολατρών). Σύμφωνα με την μυθολογία στην Κυλλήνη γεννήθηκε ο Ερμής. Γι' αυτό το λόγο λατρευόταν στην περιοχή της Ευρωστίνης. Στη δυτική πλευρά της Κοιλάδας της Φλαμπουρίτσας εντοπίζεται το μεγαλοπρεπές σπήλαιο όπου κατά τη μυθολογία γεννήθηκε ο αγγελιοφόρος των θεών Ερμής. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.700μ., εκτείνεται σε 1.200 τ.μ. και 8 θαλάμους και παρουσιάζει ένα σπάνιο λευκό και εντυπωσιακό λιθωματικό διάκοσμο. Ο μύθος θέλει τον Ερμή κατά την πρώτη μέρα της γέννησης του να ταξιδεύει μέχρι την Θεσσαλία, να αρπάζει τα βόδια του Θεού του Ηλίου Απόλλωνα, και την επομένη να κατασκευάζει στο όρος Κυλλήνη την πρώτη λύρα από το καβούκι μιας χελώνας και τα νεύρα ενός βοδιού. Αργότερα, ο πολυμήχανος Ερμής για να εξευμενίσει τον Απόλλωνα, που φτάνει οργισμένος στο Κυλλήνιο όρος, του χαρίζει την πρώτη αυτή λύρα. Ακόμα και σήμερα μία από τις κορυφές της Κυλλήνης ονομάζεται Χελυδορέα, που σημαίνει εκδορά χελώνας, σε ανάμνηση του τρόπου κατασκευής του σπουδαίου αυτού μουσικού οργάνου που επινόησε ο νεογέννητος θεός. Στα δύο μεγαλύτερα οροπέδια της Κυλλήνης ήταν χτισμένες οι Αρκαδικές πόλεις Στύμφηλος και Φενεός. Ζήρεια (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Πύλη της Ζήρειας
|
Η Κυλλήνη ή Ζήρεια (η ονομασία Ζήρεια προέρχεται από σλαβική ρίζα που σημαίνει «βελανίδι», βλ. κροατικά žir, σερβικά Жир) είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου και βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στον νομό Κορινθίας. Το ύψος της είναι 2.374 μέτρα. Η Κυλλήνη περιβάλλεται από τα Αροάνια στα δυτικά, τον Ολίγυρτο στα νότια ενώ βόρεια καταλήγει στον Κορινθιακό κόλπο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7_(%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Πόπλιος Λικίνιος Εγνάτιος Μαρινιανός
|
Ο Γαλλιηνός τον διόρισε μαζί με τον Ασπ. Πατέρνο ως ύπατο στις αρχές του 268. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, ο Βαλεριανός Β΄ και ο Σαλονίνος, είχαν αποβιώσει νωρίτερα, και έτσι ήταν ο διάδοχος του θρόνου. Ο Μαρινιανός, μαζί με τον θείο του από τον πατέρα του, Βαλεριανό τον Νεότερο, εξοντώθηκαν το φθινόπωρο του 268 σε μία εκκαθάριση των οπαδών του Γαλλιηνού.
|
Ο Πόπλιος Λικίνιος Εγνάτιος Μαρινιανός, λατιν.: Publius Licinius Egnatius Marinianus (π. 249 – 268) ήταν ο τρίτος και νεότερος γιος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Γαλλιηνού και της Αυγούστας Κορνηλίας Σαλονίνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%95%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Αναστασία Δανάη Λαζαρίδου
|
Αφού ολοκλήρωσε το ιταλο-ελληνικό σχολείο στην Αθήνα (1965-1971), η Λαζαρίδου σπούδασε φιλοσοφία, αρχαία ελληνική φιλολογία και ιστορία των αρχαίων θρησκειών στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (1971-1976). Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην νεοελληνική λογοτεχνία στο ίδιο πανεπιστήμιο (1976-1978). Εργάστηκε σε διάφορες θέσεις, όπως στην μετάφραση και την διερμηνεία και ως υπεύθυνη σπουδών στο εργαστήριο νέας ελληνικής γλώσσας στο Τμήμα Μεσογειακών Γλωσσών και Λογοτεχνιών στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Από το 1997 έως το 2002 δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στο μεταπτυχιακό επίπεδο του Ινστιτούτου Ανωτάτων Σπουδών της Ορθόδοξης Θεολογίας, στο Chambésy. Από το 2012 και έπειτα, μετά τον πρόωρο θάνατο του Μιχαήλ Λασσιθιωτάκη, ανέλαβε την επιστημονική και διοικητική διοίκηση του Εργαστηρίου Νεοελληνικών Σπουδών. Λεξικά φρασεολογίας και επιμέλεια εκδόσεων Ekkehard Wolfgang Bornträger, in collaborazione con Anastasia Danai Lazaridou, Federica Marcucci: Φρασεολογικό λεξικό της νέας Ελληνικής – Dizionario fraseologico del greco moderno. Espressioni idiomatiche, modi di dire, collocazioni. Wien, Phoibos, 1995, ISBN 3-901232-06-0. ΒΟΥΚΟΛΕΙΑ. Mélanges offerts à Bertrand Bouvier édités par Anastasia Danaé Lazaridis, Vincent Barras, Terpsichore Birchler. Genève, Belles Lettres, 1995, darin auch der Beitrag: Ο ιερομόναχος Διονύσιος και οι "Ελεύθεροι πολιορκισμένοι": Παρατηρήσεις πάνω στο 1ο σχεδίασμα, S. 293–302. Ο Ελληνικός κόσμος ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση 1453―1981. Πρακτικά του 1ου Ευρωπαϊκού συνεδρίου νεοελληνικών σπουδών, Βερολίνο, 2―4 Οκτοβρίου 1998. Επιμέλεια Αστερίου Αργυρίου, Κωνσταντίνου Α. Δημάδη, Αναστασίας Δαναής Λαζαρίδου. Athen, Ελληνικά γράμματα, 1999, 2 Bde., Bd. 1: ISBN 960-344-859-1, Bd. 2: ISBN 960-344-860-5, Set: ISBN 960-344-861-3. (Hrsg., mit Bertrand Bouvier): Jacovaky Rizo Néroulos, Analyse raisonnée de l'ouvrage intitulé "Charte turque" – Ιακωβάκη Ρίζου Νερουλού Κριτική ανάλυση του συγγράμματος που επιγράφεται “Τουρκική Χάρτα”. Εισαγωγή, έκδοση, μετάφραση, ευρετήρια: Bertrand Bouvier, Αναστασία Δανάη Λαζαρίδου. Morphōtiko Idryma Ethnikēs Trapezēs, Athen 2013, Inhaltsverzeichnis; Buchanzeige mit Kurzbiographien von Bouvier und Lazaridis. – (Editio princeps eines unveröffentlichten Genfer Manuskriptes und Übersetzung ins Neugriechische) Samuel Baud-Bovy, 1906–1986 : néohelléniste, ethnomusicologue, musicien. Études publiées par Bertrand Bouvier et Anastasia Danaé Lazaridis, avec la collaboration de Hionia Saskia Petroff. Librairie Droz S.A., Genève 2016.Αρθρογραφία Μεταπολεμική λογοτεχνία: Η κατάθεση του Χριστοφόρου Μηλιώνη. In: La littérature grecque de l'après-guerre. Paris, Inalco, 1992, S. 113–123. La charte de la typographie grecque. In: Print (Zurich) 17, 1993, S. 30–31. Τέσσερα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη – Four poems of George Seferis. In: Επιφάνια, Μαουτχάουσεν, Το Άξιον εστί. Athen, ERT, 1993, S. 28–33. Για τους ποιητάριδες της Κύπρου. In: La langue, la littérature, l'histoire et la civilisation chypriotes. Bezançon, Praxandre, 1995, S. 252–258. Louis Gaulis: Six poèmes pour Chypre – Έξι ποιήματα για την Κύπρο. Μετάφραση Δανάη Λαζαρίδου. In: Σημείο (Λευκοσία), 1995, n⁰ 3, S. 30–37. – Französischer Text mit griechischer Übersetzung. Costas Tachtsis: Grand-mère Athènes et autres textes. Traduction du grec par Farid Emam, préface par Anastasia Danaé Lazaridis. Genève, Melchior, 1996, ISBN 2-940024-07-3. Τα νεοελληνικά γράμματα στην Ευρώπη. In: Οι νεοελληνικές σπουδές στην Ευρώπη. Athen, Γενική γραμματεία απόδημου ελληνισμού, 1996, S. 379–383. Le voyage au Mont-Athos d'Antonin Proust. In: Irini Papatheodorou (Hrsg.), Voyage dans l'espace grec et voyageurs européens en Grèce du XVe au XXe siècle. XIVe colloque international des néo-hellénistes des universités francophones, Université de Rennes Haute-Bretagne. Rennes, Université de Rennes, 1997, S. 207–217. Calvos et Solomos face à Byron. In: Mélanges offerts à Astérios Argyriou. Ouvrage collectif dirigé par Irini Tsamadou Jacoberger. L'Harmattan, Paris 2000, ISBN 2-7384-9601-6. Un cours de littérature grecque moderne à Genève: Jacovaky Rizo Néroulos et le philhellénisme genevois. In: Ψηφίδες – Περιοδική έκδοση της Ελβετικής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών (Psifidès – Publication de la Société Suisse des Études Néohelléniques) 1, 2010, S. 9–36. Quelques réflexions à la lecture de l’Éloge de Foscolo (1827) de Dionysios Solomos et de sa Correspondance (1816–1856). In: Cahiers balkaniques, Hors-série 2015, veröffentlicht 13. Januar 2016, (online) Δημοσιεύσεις της Αναστασίας-Δανάης Λαζαρίδου Λογοτεχνική παραγωγή της Αναστασίας-Δανάης Λαζαρίδου Προσωπική ιστοσελίδα (βιογραφικό) Προσωπική ιστοσελίδα στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών (στα γαλλικά) Προσωπική ιστοσελίδα στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών (στα ελληνικά) Ελβετική Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών
|
Η Αναστασία Δανάη Λαζαρίδου (Πειραιάς 1953-Γενεύη 20 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Ελληνίδα ακαδημαϊκός και από το 1981 λέκτορας σύγχρονης ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B7_%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Xscape
|
Το Love Never Felt so Good ηχογραφήθηκε το 1983 ως ένα ντέμο με τον Πωλ Άνκα. Ηχογραφήθηκε επίσης από τον Τζόνι Μάτις. Ένα ντουέτο με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ κυκλοφόρησε σε σινγκλ. Το τραγούδι περιέχει αρκετά στοιχεία από το Working Day and Night. Το Chicago (αρχικά ονομάστηκε "She Was Loving Me") ηχογραφήθηκε το 1999 αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί στο Invincible (να μη συγχέεται με το ακυκλοφόρητο τραγούδι του Τζάκσον "Chicago 1945") Το Loving You ηχογραφήθηκε το 1987 κατά τη διάρκεια του Bad. Το A Place with no Name γράφθηκε και ηχογραφήθηκε το 1998. Μια έκδοση 24ων δευτερολέπτων κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009 στο TMZ, ενώ ολόκληρο το τραγούδι κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013. Το Slave to the Rhythm γράφτηκε κατά τη διάρκεια του Dangerous και ολοκληρώθηκε το 1998. Ένα ρεμίξ του Τρίκι Στιούαρτ κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο το 2010, με σκοπό την ένταξή του στα τραγούδια του Michael. Το 2013 κυκλοφόρησε ένα ανεπίσημο ντουέτο απο τον Τζάστιν Μπίμπερ με τίτλο "Slave 2 the Rhythm". Το Do you Know where your Children Are ηχογραφήθηκε το 1990 αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί στο Dangerous. Το Blue Gangsta ηχογραφήθηκε το 1998 και επίσης δεν είχε συμπεριληφθεί στο Invincible. Ο ράππερ Temperamental έκανε ένα ρεμίξ που ονομάστηκε Gangsta (No Friend of Mine) με τη συμμετοχή του Πρας. Το Xscape ηχογραφήθηκε το 1999 αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί στο Invincible. Ολοκληρώθηκε το 2002 και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο την ίδια χρονιά. Περιέχει αρκετά στοιχεία από το "You Rock My World".
|
Το Xscape είναι το 2ο στούντιο άλμπουμ του Μάικλ Τζάκσον μετά το θάνατό του. Περιέχει ακυκλοφόρητα τραγούδια του σε remix. Οι αυθεντικές εκδόσεις κυκλοφορούν στο deluxe edition. Όλη η μουσική περιλαμβάνεται επίσης στο Sony Xperia Z2.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Xscape
|
Γκουρού Αμάρ Ντας
|
Ο Γκουρού Αμάρ Ντας γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1479 στο χωριό Μπασάρκι, στην περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Αμριτσάρ στο Παντζάμπ, και οι γονείς του ήταν οι Τεζ Μπαν Μπαλία και Μπαχτ Καούρ (επίσης γνωστή ως Λάχμι ή Ρουπ Καούρ). Παντρεύτηκε τη Μάνσα Ντέβι και μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τα οποία ονόμασαν Μόχρι, Μόχαν, Ντάνι και Μπάνι.Ο Αμάρ Ντας ήταν πιστός Ινδουιστής (επικεντρωμένος στο θεό Βισνού) και φημολογείται πως είχε πάει σε είκοσι προσκυνήματα στα Ιμαλάια, στην αρχαία πόλη Χαριντβάρ στον ποταμό Γάγγη. Το 1539 περίπου, σε ένα από αυτά τα προσκυνήματα, συνάντησε έναν ινδουιστή μοναχό ο οποίος τον ρώτησε γιατί δεν έχει έναν γκουρού (πνευματικό δάσκαλο) κι έτσι, ο Αμάρ Ντας αποφάσισε να αποκτήσει έναν. Κατά την επιστροφή του, άκουσε την Μπίμπι Άμρο, την κόρη του Γκουρού Ανγκάντ, να τραγουδά έναν ύμνο του Γκουρού Νάνακ Ντεβ. Ο Αμάρ Ντας έμαθε από εκείνην για τον Γκουρού Ανγκάντ και με τη βοήθειά της τον συνάντησε το 1539, αποφασίζοντας να τον κάνει πνευματικό του δάσκαλο, παρά το ότι ο Γκουρού Ανγκάντ ήταν πολύ νεαρότερος από τον ίδιο.Στην παράδοση των Σιχ είναι διάσημος για την απαράμιλλη αφοσίωση και υπηρεσία του στον Γκουρού Ανγκάντ, με τους μύθους να λένε πως ξυπνούσε τις πολύ πρωινές ώρες για να φέρει νερό για το μπάνιο του Γκουρού Ανγκάντ, να καθαρίσει και να μαγειρέψει για τους εθελοντές, όπως επίσης το ότι αφιέρωνε αρκετή ώρα για διαλογισμό και προσευχή, τόσο το πρωί όσο και το βράδυ. Ο Γκουρού Ανγκάντ τον έχρισε διάδοχό του, αντί του επιζώντος γιου του, το 1552. Αφότου ο Αμάρ Ντας έγινε ο τρίτος Γκουρού, συνέχισε τα προσκυνήματα σε θρησκευτικούς χώρους, ένα από τα οποία επιβεβαιώνεται σε έναν ύμνο ως προσκύνημα στην πόλη Κουρουκσέτρα, τον Ιανουάριο του 1553.Πέθανε το 1574 και, όπως οι άλλοι Σιχ-Γκουρού, αποτεφρώθηκε, με τα «λουλούδια» (εναπομείναντα κόκαλα και στάχτη μετά την αποτέφρωση) να εμβυθίζονται σε χαρισάρ (τρεχούμενα νερά). Η χρήση της φωτιάς ως η πιο κατάλληλη διαδικασία μετά θάνατον εξηγήθηκε από τον Γκουρού Νάνακ Ντεβ με θρησκευτικούς όρους του θεού Άγκνι ως κάψιμο της παγίδας του θανάτου. Ο Γκουρού Αμάρ Ντας έδινε έμφαση τόσο στις πνευματικές αναζητήσεις όσο και στην ηθική καθημερινή ζωή. Ενθάρρυνε τους ακολούθους του να ξυπνάνε πριν την αυγή, να κάνουν την ιεροτελεστική πλύση τους κι έπειτα, να διαλογίζονται σιωπηλά σε απομόνωση. Δίδασκε πως ένας καλός πιστός έπρεπε να είναι ειλικρινής, να ελέγχει το μυαλό του, να τρώει μόνο όταν πεινάει, να αναζητά τη συντροφιά ευσεβών ανθρώπων, να λατρεύει τον Κύριο, να κάνει μια τίμια ζωή, να υπηρετεί τους αγίους, να μην επιθυμεί τον πλούτο του άλλου και ποτέ να μην συκοφαντεί τους άλλους. Πρότεινε ιερή αφοσίωση με την εικόνα του Γκουρού στις καρδιές των ακολούθων του.Ήταν επίσης μεταρρυθμιστής και δεν ενθάρρυνε την κάλυψη των προσώπων των γυναικών (μουσουλμανικό έθιμο), όπως επίσης και του σάτι (Ινδουιστικό έθιμο όπου η χήρα γυναίκα θυσιάζεται κατά τη διάρκεια της κηδείας του συζύγου της, με το να κάθεται στην κορυφή της πυράς που έκαιγε το σώμα του νεκρού). Ενθάρρυνε τους ανθρώπους να παλεύουν για να προστατέψουν άλλους και για δικαιοσύνη, σημειώνοντας πως αυτό είναι ντάρμα. Ο Γκουρού Αμάρ Ντας ξεκίνησε την παράδοση του συστήματος μαντζί (ζώνες θρησκευτικής διοίκησης με έναν διορισμένο αρχηγό, τον λεγόμενο σανγκάτιας), εισήγαγε το ντάσβαντ (το «δέκατο» του εισοδήματος) σύστημα της είσπραξης εσόδων στο όνομα του Γκουρού ως έναν ομαδοποιημένο κοινοτικό θρησκευτικό πόρο και καθιέρωσε τη διάσημη παράδοση λάνγκαρ όπου όλοι οι επισκέπτες, χωρίς καμία διάκριση όποιου είδους, μπορούν να έχουν ένα δωρεάν γεύμα στον κοινόχρηστο χώρο ενός γκουντβάρα (ιερός ναός). Επίσης, ξεκίνησε και εγκαινίασε τα μπαόλι (stepwells: πηγάδια ή μικρές λιμνούλες όπου μπορείς να φτάσεις το νερό αν κατέβεις ένα σύνολο σκαλοπατιών) στο Γκοϊντβάλ μαζί με έναν χώρο ξεκούρασης, διαμορφώνοντάς τον κατά το πρότυπο της Ινδικής παράδοσης νταρμάσαλα, χώρος ο οποίος στη συνέχεια έγινε κέντρο προσκυνήματος για τους Σιχ. Ο Γκουρού Αμάρ Ντας συνάντησε τον Αυτοκράτορα των Μουγκάλ, Ακμπάρ. Σύμφωνα με τον Σιχ μύθο, ούτε ο Γκουρού Αμάρ Ντας απευθύνθηκε αμέσως στον Ακμπάρ, ούτε ο Ακμπάρ σε εκείνον, αλλά πιθανόν πριν συναντηθούν για πρώτη φορά, ο Γκουρού πρότεινε πως ο Ακμπάρ θα έπρεπε να καθίσει στο πάτωμα και να φάει στη λάνγκαρ όπως όλοι οι επισκέπτες. Ο Ακμπάρ, ο οποίος προσπαθούσε να ενθαρρύνει την ανοχή και την αποδοχή ανάμεσα στις θρησκευτικές γραμμές, αποδέχτηκε πρόθυμα αυτή την πρόταση. Οι Σιχ αγιογραφίες τζανάμ-σαχίς αναφέρουν πως ο Γκουρού Αμάρ Ντας έπεισε τον Ακμπάρ να καταργήσει τον φόρο στους Ινδουιστές προσκυνητές που πήγαιναν στο Χαριντβάρ. Ο Γκουρού Αμάρ Ντας συνέθεσε τον εκστατικό ύμνο που ονομάζεται Ανάντ, και τον έκανε μέρος του τελετουργικού του Σιχ γάμου «Ανάντ Καράζ», το οποίο στην κυριολεξία σημαίνει «ευτυχές γεγονός».Ο ύμνος Αμάντ τραγουδιέται, στη σύγχρονη εποχή, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Σιχ γάμων αλλά και σε μεγάλες γιορτές. Μέρη του ύμνου απαγγέλλονται στους Σιχ ναούς κάθε βράδυ, στην ονοματοδοσία ενός Σιχ μωρού, καθώς επίσης και κατά τη διάρκεια μιας Σιχ κηδείας. Αποτελεί τμήμα της σύνθεσης Ανάντ Σαχίμπ, το οποίο βρίσκεται στις σελίδες 917-922 του Αντί Γκραντ.Ολόκληρη η Ανάντ Σαχίμπ σύνθεση του Γκουρού Αμάρ Ντας είναι ένα γλωσσικό μείγμα παντζάμπι και χίντι, αντανακλώντας την ανατροφή και το υπόβαθρο του Γκουρού Αμάρ Ντας. Ο ύμνος γιορτάζει την ελευθερία από τα βάσανα και το άγχος και την ένωση της ψυχής με τα θεία, περιγράφοντας την ευδαιμονία του πιστού που επιτεύχθηκε μέσω του Γκουρού με εσωτερική ευλάβεια, και επαναλαμβάνοντας το Όνομα του Δημιουργού. Στη στροφή 19, ο ύμνος δηλώνει πως οι βέδες διδάσκουν πως «το Όνομα είναι ανώτατο» και στη στροφή 27 πως συζητιέται το καλό και το κακό, αλλά αυτά δεν είναι αληθινά αν δεν υπάρχει ένας Γκουρού. Η χάρις του Γκουρού είναι αυτή που ξυπνάει την καρδιά και την ευλάβεια στο Όνομα. Ο ύμνος γιορτάζει τη ζωή και τη συνεχή εσωτερική ευλάβεια προς τον Έναν, κλείνοντας την κάθε στροφή του με τη χαρακτηριστική φράση «λέει ο Νάνακ».Σύμφωνα με τις Σιχ καταγραφές, στον Γκουρού Νας πιστώνεται επίσης και η ενθάρρυνση του κτισίματος ναών και χώρων όπου οι Σιχ θα μπορούσαν να συναθροίζονται σε φεστιβάλ όπως τα Μάγκχι, Ντιβάλι και Βαϊσάχι. Απαιτούσε οι ακόλουθοί του να συναθροίζονται για προσευχή και κοινοτικές γιορτές το φθινόπωρο στο Ντιβάλι και την άνοιξη στο Βαϊσάχι. Ο Γκουρού Αμάρ Ντας ήταν αυτός που επέλεξε τον χώρο στην πόλη Αμριτσάρ για έναν ξεχωριστό ναό, τον οποίο ξεκίνησε να κτίζει ο Γκουρού Ραμ Ντας, ολοκλήρωσε κι εγκαινίασε ο Γκουρού Αρντζάν και επιχρύσωσε ο Σιχ Αυτοκράτορας Ραντζίτ Σινγκ. Αυτός ο ναός εξελίχθηκε στο σύγχρονο «Χαριμαντίρ Σαχίμπ» ή ναό του Θεού, επίσης γνωστός και ως ο Χρυσός Ναός και αποτελεί τον πιο ιερό χώρο προσκυνήματος στον Σιχισμό. Μελετητές όπως οι Πασαούρα Σινγκ, Λουίς Φενέχ και Γουίλιαμ ΜακΛιόν, δηλώνουν πως ο Γκουρού Αμάρ Ντας ασκούσε επιρροή στην εισαγωγή «χαρακτηριστικών γνωρισμάτων, προσκυνημάτων, φεστιβάλ, ναών και τελετουργιών», τα οποία από την εποχή του μέχρι και σήμερα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Σιχισμού. Μνημονεύεται επίσης ως ο καινοτόμος που ξεκίνησε τη συλλογή των ύμνων, η οποία είναι γνωστή σήμερα ως Γκοϊντβάλ Πότι ή Μόχαν Πότι, πρόδρομος του Αντί Γκραντ (πρώτη έκδοση του βιβλίου με τα ιερά κείμενα του Σιχισμού) υπό τον πέμπτο Σιχ-Γκουρου Αρντζάν, και από το οποίο τελικά αναδύθηκε το Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ υπό τον δέκατο Σιχ-Γκουρού, Γκομπίντ Σινγκ. Οι σχεδόν 900 ύμνοι που συνέθεσε ο Γκουρού Αμάρ Ντας αποτελούν το τρίτο μεγαλύτερο μέρος, περίπου το 15%, του Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ.
|
Ο Γκουρού Αμάρ Ντας (5 Μαΐου 1479 - 1 Σεπτεμβρίου 1574) ήταν ο τρίτος από τους δέκα γκουρού του Σιχισμού, ο οποίος έλαβε το αξίωμα του Σιχ-Γκουρού στις 26 Μαρτίου 1552 και σε ηλικία 73 ετών.Πριν γίνει Σιχ, ο Αμάρ Ντας είχε προσχωρήσει στη Βισνουϊδική παράδοση του Ινδουισμού για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μια μέρα άκουσε την ανιψιά της συζύγου του, Μπίμπι Άμρο, να απαγγέλλει έναν ύμνο του Γκουρού Νάνακ Ντεβ και συγκινήθηκε βαθιά. Η Μπίμπι Άμρο ήταν η κόρη του Γκουρού Ανγκάντ, του δεύτερου και τότε εν ενεργεία Γκουρού των Σιχ. Ο Αμάρ Ντας έπεισε την Μπίμπι Άμρο να τον συστήσει στον πατέρα της και το 1539, ο Αμάρ Ντας, στην ηλικία των εξήντα ετών, συνάντησε τον Γκουρού Ανγκάντ και έγινε Σιχ, αφιερώνοντας τον εαυτό του σε εκείνον. Το 1552, πριν τον θάνατό του, ο Γκουρού Ανγκάντ διόρισε τον Αμάρ Ντας ως Γκουρού Αμάρ Νας και στη συνέχεια τον έχρισε τον τρίτο Γκουρου του Σιχισμού.Ο Γκουρού Αμάρ Ντας υπήρξε ένας σημαντικός καινοτόμος του Σιχισμού, ο οποίος εισήγαγε τη θρησκευτική οργάνωση με το σύστημα Μαντζί (διορισμοί εκπαιδευμένων κληρικών), ένα σύστημα το οποίο με τα χρόνια αναπτύχθηκε και επιβιώνει μέχρι και τη σύγχρονη εποχή. Έγραψε και συνέλεξε ύμνους σε ένα Πότι (βιβλίο), το οποίο τελικά βοήθησε στη δημιουργία του Αντί Γκραντ. Βοήθησε στην εγκαθίδρυση των Σιχ τελετουργικών που σχετίζονταν με την ονοματοδοσία των παιδιών, τον γάμο (Ανάντ Καράζ) και την κηδεία, καθώς επίσης και της πρακτικής των συναθροίσεων και των εορτασμών φεστιβάλ όπως τα Ντιβάλι, Μάγκχι και Βαϊσάχι. Ίδρυσε επίσης κέντρα Σιχ προσκυνημάτων και επέλεξε την τοποθεσία του Χρυσού Ναού.Ο Γκουρού Αμάρ Ντας παρέμεινε ο ηγέτης των Σιχ μέχρι την ηλικία των 95 ετών και ονόμασε τον γαμπρό του, Μπάι Τζίτα (αργότερα γνωστός με το όνομα Γκουρού Ραμ Ντας), ως διάδοχό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D_%CE%91%CE%BC%CE%AC%CF%81_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Ούγος Σαμπλίτης
|
Ο Ούγος ακολούθησε μαζί με τους θείους του Όντο και Γουλιέλμο την πορεία της Δ΄ Σταυροφορίας και πήρε μέρος στην κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Έφτασε στην Πελοπόννησο το 1205 μαζί με τον Γουλιέλμο, όπου τον βοήθησε στην κατάληψη της Κορίνθου και των γύρω περιοχών. Αντίθετα με τον Όντο και τον Γουλιέλμο, οι οποίοι αναφέρονται αρκετές φορές από τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, στρατάρχη της Καμπανίας και της Ρωμανίας στο έργο του «Χρονικό της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης», ο Ούγος δεν αναφέρεται σε αυτό, κάτι που πιθανότατα σημαίνει ότι δεν είχε σημαντική θέση στην ιεραρχία των ευγενών της Δ΄ Σταυροφορίας. Το 1208 όταν πέθανε ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Γουλιέλμος θέλησε να επιστρέψει στην Βουργουνδία για να μπορέσει να πάρει την κληρονομιά του. Επειδή οι γιοί του ήταν ανήλικοι, άφησε τον Ούγο ως βάιλο στις κατακτήσεις του στην Ελλάδα. Ο Ούγος όμως πέθανε το 1209 στην Πελοπόννησο ενώ ο Γουλιέλμος άφησε την τελευταία του πνοή στην Απουλία της Ιταλίας, καθ' οδόν προς τη Γαλλία. Τη θέση του Ούγου ως βάιλου του πριγκιπάτου πήρε ο Γοδεφρείδος, ο οποίος αργότερα πήρε τη θέση του Πρίγκιπα της Αχαΐας, όταν κατάφερε να μην γίνει αποδεκτός σαν κληρονόμος των δικαιωμάτων του ο Ροβέρτος Σαμπλίτης. ̈Finley Jr, John H. "Corinth in the Middle Ages." Speculum, Vol. 7, No. 4. (Oct., 1932), pp. 477–499. Tozer, H. F. "The Franks in the Peloponnese.
|
Ο Ούγος Σαμπλίτης (Hugues de Champlitte ή Hughes de Champlitte, ... - 1209) ήταν σταυροφόρος της Δ΄ Σταυροφορίας και ανιψιός του Γουλιέλμου Σαμπλίτη, του πρώτου Πρίγκιπα της Αχαΐας, Βάϊλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας (1208 - 1209)
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Πσέμισλ του Ινοβρότσουαφ
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Ζιεμόμισλ δούκα τού Ινόβροτσλαφ και της Σαλώμης των Σαμποριδών, κόρης τού Σαμπόρ Β΄ δούκα της Πομερελίας. Το 1287 απεβίωσε ο πατέρας του, αλλά ο Πσέμισλ και οι δύο αδελφοί του ήταν ανήλικοι, έτσι επίτροποι ανέλαβαν η Σαλώμη και ο θείος του Βλάντισλαφ Α΄ ο Βραχύς. Το 1294 ενηλικιώθηκε ο μεγαλύτερος αδελφός του Λέσεκ και το 1296 ο ίδιος ο Πσέμισλ. Το 1300 αναγκάστηκε να δηλώσει υποτέλεια στον Βεγκέσλαο Β΄. Αυτός το 1303-12 κρατούσε αιχμάλωτο τον Λέσεκ και ο Πσέμισλ ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Ινόβροτσλαφ. Το 1303 υποστήριξε την εξέγερση ενάντια στον θείο του· στο τέλος μπορούσε να κυβερνά απευθείας τις περιοχές του ως το 1305. Το 1306 έγινε υποτελής τού Βλάντισλαφ Α΄ με αντάλλαγμα το Γκντανσκ· έκανε βάση του το Σφίετσε. Ο Γκέρβαρντ επίσκοπος τού Κουγιάβυ τού έδωσε χρήματα και ο Πσέμισλ προσπάθησε να ανακτήσει τη Γη Μιχάλουφ, που είχε ενεχυριαστεί στο Τευτονικό Τάγμα, αλλά δεν επέτυχε. Οι Τεύτονες ιππότες εισέβαλαν το 1309 και έχασε τη θέση τού κυβερνήτη. Przemysł Inowrocławski (Sieradzki) in poczet.com
|
Ο Πσέμισλ, πολων. Przemysł (π. 1278 - Νοέμβριος 1338 / 16 Φεβρουαρίου 1339) από τον Οίκο των Πιαστ ήταν δούκας τού Ινόβροκλαφ (1287-1314), υποτελής τού Βεγκεσλάου Β΄ της Βοημίας, δούκας τού Ντόμπζινι (1303-05), υποτελής τού βασιλιά της Πολωνίας, κυβερνήτης της Πομερελίας (Γκντανσκ) (1306-09), κυβερνήτης τού Μπυντγκόστς και Βυσόγκρουντ (1314-) και δούκας τού Ινόβροτσλαφ (1320/24). Το 1327 αντάλλαξε το Ινόβροτσλαφ με το Σέρατς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%83%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86
|
ROM (μνήμη)
|
Οι περισσότεροι οικιακοί υπολογιστές τη δεκαετία του '80 χρησιμοποιούσαν τη μνήμη ROM, για τη μόνιμη αποθήκευση του λειτουργικού συστήματος (που τότε ήταν σαφώς απλούστερο και μικρότερο σε χωρητικότητα ως πρόγραμμα), και για μία απλή έκδοση της BASIC. Για παράδειγμα ο Commodore 64 είχε 20 Kb ROM ενώ o ZX Spectrum είχε 32 Kb. Αργότερα το μέγεθος του λειτουργικού συστήματος μεγάλωσε σημαντικά και έτσι προτιμήθηκε από τους κατασκευαστές υπολογιστών, λόγω υψηλού κόστους, το λειτουργικό να φορτώνεται από ένα μαγνητικό μέσο, με τη βοήθεια μιας στοιχειώδους αρχικοποίησης από ένα λογισμικό που εγγράφεται στο BIOS. Παλαιότερα το BIOS αποθηκευόταν σε μια μνήμη EPROM ενώ τώρα αποθηκεύεται σε μνήμη τύπου Flash ROM. Υπάρχουν παρόμοιες μνήμες με τη ROM όσον αφορά κυρίως στη μη πτητικότητα τους όπως οι : PROM (Programmable Read Only Memory) EPROM (Erasable Programmable Read Only Memory) EEPROM (Electrically Erasable Programmable Read-Only Memory) Flash ROM
|
Η ROM (Read-Only Memory, μτφ. μνήμη μόνο για ανάγνωση) είναι τύπος ηλεκτρονικής μνήμης, μόνο ανάγνωσης (γράφεται μόνο μία φορά από το εργοστάσιο που την κατασκευάζει) και μη πτητική (δεν χάνει τα δεδομένα της με τη διακοπή της τροφοδοσίας ρεύματος) που χρησιμοποιείται κυρίως σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά και σε ηλεκτρονικές συσκευές. Υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που μπορούμε να αλλάξουμε τα περιεχόμενα μιας μνήμης ROM αλλά αυτή η αλλαγή είτε γίνεται πολύ αργά είτε απαιτούνται ειδικά μηχανήματα και τεχνικές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ROM_(%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7)
|
Μαρία Μιλοσλάφσκαγια
|
Ήταν κόρη του Ηλία Δανιήλοβιτς Μιλοσλάφσκι βογιάρου & διπλωμάτη και της Αικατερίνας Φεοντόροβνας Ναρμπέκοβας . Παντρεύτηκε το 1648 τον Τσάρο Αλέξιο των Ρομάνοφ και είχε τέκνα: Ευδοκία 1650-1712, Αγία. Μάρφα 1652-1707, μοναχή και αγία. Αλεξέι 1654-1670, διάδοχος (τσάρεβιτς), απεβ. 16 ετών. Σοφία 1657-1704, αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του αδελφού της Ιβάν Ε΄ (και του ετεροθαλούς αδελφού της Πέτρου Α΄). Άγαμη. Αικατερίνη 1658-1718, έζησε στο τέρεμ (απομονωμένο χώρο για γυναίκες). Άγαμη. Μαρία 1660-1723, φυλακίστηκε ως το 1721. Άγαμη. Φιοντόρ Γ΄ 1661-1682, Αυτοκράτορας της Ρωσίας, απεβ. 21 ετών. Φεοντοσία 1662-1713, έζησε στο τέρεμ (απομονωμένο χώρο για γυναίκες). Έγινε μοναχή. Ιβάν Ε΄ 1666-1696, Τσάρος της Ρωσίας. Troyat, Henri (1987). Peter the Great. Translated from the French by Joan Pinkham (1st American ed.). New York: Dutton. ISBN 978-0525245476. Massie, Robert K. (2012) [1998]. Peter the Great: His Life and World. Modern Library. ISBN 9780679645603.
|
Η Μαρία Ηλίνιτσνα Μιλοσλάφσκαγια, ρωσ. Мария Ильинична Милославская (1 Απριλίου 1624 - 1669) από τον Οίκο των Μιλοσλάφσκι, ήταν κόρη βογιάρου & διπλωμάτη και με τον γάμο της έγινε Τσαρίνα της Ρωσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AC%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Η καλεσμένη (μυθιστόρημα)
|
Η καλεσμένη είναι μια φανταστική αφήγηση εμπνευσμένη από τη σχέση της Σιμόν ντε Μποβουάρ και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ με την Ολγκά Κοζακιεβίτς, μαθήτρια της Μποβουάρ στο λύκειο της Ρουέν το 1934, και την αδελφή της Βάντα, αλλά περιλαμβάνει στοιχεία και από άλλες σχέσεις με νεαρές γυναίκες που είχε το ζευγάρι, πιο πρόσφατες στην εποχή της συγγραφής του έργου. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στο Παρίσι, τις παραμονές και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πιερ, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός και η Φρανσουάζ, συγγραφέας, έχουν μια ελεύθερη σχέση, που παρατηρείται με θαυμασμό και ζήλια από το περιβάλλον τους. Η Φρανσουάζ έχει ερωτευθεί μια νεαρή γυναίκα που ζει στη Ρουέν, η οποία αγωνίζεται να καθορίσει το μέλλον της, την Ξαβιέρ, και αποφασίζει να την καλέσει στο Παρίσι για να προσπαθήσει να την καθοδηγήσει.Με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό της, η Ξαβιέρ γοητεύει τον Πιέρ και δημιουργούν ερωτικό τρίγωνο. Αυτή η αντισυμβατική σχέση διαταράζει τις σχέσεις του ζευγαριού και η Φρανσουάζ θα οδηγηθεί στην αμφισβήτηση της ύπαρξής της και τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης της με τον σύντροφό της, προκειμένου να αναλάβει την ελευθερία της.Η Φρανσουάζ (που είναι εν μέρει η Σιμόν ντε Μποβουάρ) δέχεται στο όνομα της απελευθέρωσης των ηθών μια ερωτική συμβίωση που παρόλα αυτά την πληγώνει βαθιά, την ταπεινώνει, την καταστρέφει. Η σχέση δεν βασίζεται στην ερωτική πτυχή, που αναφέρεται οριακά στο μυθιστόρημα. Αυτό που ενδιαφέρει τη συγγραφέα είναι η φιλοσοφική ανάλυση της σχέσης, οι πρωταγωνιστές θέλουν κυρίως να εξετάσουν αν η αλληλεγγύη και η αγάπη μεταξύ τριών ανθρώπων μπορεί να ανατρέψει το συμβατικό ζευγάρι. Στο τέλος του μυθιστορήματος, η ιστορία μετατρέπεται σε εφιάλτη . Η καλεσμένη. Μετάφραση: Γεωργία Αλεξίου, εκδόσεις Γλάρος, 1978
|
Η καλεσμένη (γαλλικός τίτλος: L'Invitée) είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Σιμόν ντε Μποβουάρ, εκδόθηκε το 1943 από τις εκδόσεις Γκαλιμάρ. Αναφέρεται στην ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου και βασίζεται σε αυτοβιογραφικά στοιχεία της ζωής της συγγραφέως με τον σύντροφό της Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Το μυθιστόρημα διερευνά υπαρξιστικές έννοιες όπως η ελευθερία και το άγχος. Είναι ένας στοχασμός πάνω στο ζευγάρι, τον έρωτα και τη ζήλια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1)
|
Γυροσκοπική πυξίδα
|
Η κατασκευή της γυροσκοπικής πυξίδας βασίστηκε στις ιδιότητες του γυροσκοπίου που επινόησε και κατασκεύασε ο Λέων Φουκώ (1816-1869), ο οποίος το 1851 ασχολούμενος με την απόδειξη περιστροφής της Γης περί τον άξονά της χρησιμοποίησε την ιδιότητα του εκκρεμούς που διατηρούσε το επίπεδο αιώρησής του, (στο χώρο), σταθερό, με το γνωστό πείραμα που επιχείρησε στο Πάνθεον των Παρισίων. Επειδή όμως το πείραμα εκείνο δεν θεωρήθηκε απόλυτα ικανοποιητικό, λόγω της συνύπαρξης της βαρύτητας, τον επόμενο χρόνο, το 1852 χρησιμοποιώντας το παιγνίδι "σβούρα", (spinning top), κατασκεύασε το γυροσκόπιο όπου με τη βασική ιδιότητα που παρατηρείται σ΄ αυτό, της λεγόμενης γυροσκοπικής αδράνειας, κατάφερε ν΄ αποδείξει εκ νέου την περιστροφή της Γης, χωρίς αυτή τη φορά τη συμμετοχή της βαρύτητας στο πείραμά του. Από τότε παρήλθε σχεδόν μισός αιώνας όταν η ηλεκτρική ενέργεια κατέστησε δυνατή την περιστροφή του γυροσκοπίου και την παρακολούθησή του από τους επιστήμονες για την τεχνική εφαρμογή του σε διάφορους τομείς, σημαντικότερη των οποίων και ήταν η κατασκευή της γυροσκοπικής πυξίδας. Για να κατασκευαστεί μια τέτοια πυξίδα θα πρέπει το χρησιμοποιούμενο μέσον να διατηρεί σταθερή κατεύθυνση ως προς το επίπεδο του ορίζοντα και η κατεύθυνση αυτή να είναι γνωστή. Επίσης ο άξονας περιστροφής του γυροσφονδύλου των γυροσκοπικών πυξίδων μετά από κάποιο χρόνο λειτουργίας διατηρεί σταθερή κατεύθυνση στο χώρο διατηρώντας σταθερή θέση προς τον Γήινο Μαγνητικό Πόλο όπου και στην πραγματικότητα καθίσταται παράλληλος με τον μεσημβρινό του τόπου που βρίσκεται. Με βάση τα παραπάνω πρώτος ο Γερμανός φυσικός Χέρμαν Άνσουτς (Herman Anschütz - Kapfe) κατασκεύασε το 1908 την πρώτη γυροσκοπική πυξίδα. Αυτόν ακολούθησε ο Αμερικανός επιστήμονας Έλμερ Σπέρρυ (Elmer Sperry) το 1911. Και οι δύο επιστήμονες εργαζόμενοι ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο κατασκεύασαν γυροσκοπικές πυξίδες βασιζόμενοι σε διαφορετικό τρόπο στήριξης του γυροσκοπίου και σταθεροποίησης του άξονα περιστροφής στον μεσημβρινό. Έτσι όλοι οι μέχρι σήμερα τύποι γυροσκοπικών πυξίδων που έχουν εξελιχθεί, εκτός των τύπων Sperry και Anschutz, βασίζονται στα συστήματα των δύο αυτών αρχικών τύπων με ορισμένες παραλλαγές. Κύριο και βασικό πλεονέκτημα των γυροσκοπικών πυξίδων έναντι των μαγνητικών είναι ακριβώς ότι ο άξονας περιστροφής του γυροσκοπίου τους στρέφεται προς την κατεύθυνση του αληθή Βορρά - Νότου και παραμένει σταθερά εκεί, (μετά πάροδο λίγων ωρών από την εκκίνησή τους), χωρίς να επηρεάζεται από μαγνητική απόκλιση ή και παρεκτροπή που αντίθετα απαντώνται στις μαγνητικές πυξίδες και που προέρχονται τόσο από το γήινο μαγνητικό πεδίο, από τόπου εις τόπο, όσο και από επίδραση του πέριξ μαγνητικού πεδίου (εξ αιτίας φορτίου και διερχομένων ηλεκτροφόρων καλωδίων), με συνέπεια να θεωρούνται αμφιβόλου ακριβείας αφού δεν υφίσταται δυνατότητα έγκαιρου ελέγχου των ενδείξεών τους με παρατήρηση. Γεγονός που σημαίνει ότι όλες οι ενδείξεις των γυροσκοπικών πυξίδων είναι πάντα αληθείς και συνεπώς δεν χρήζουν διορθώσεων. Σ΄ αυτό το βασικό πλεονέκτημα αν προστεθούν και οι δυνατότητες που παρέχουν οι γυροσκοπικές πυξίδες όπως η σύνδεσή τους με άλλα βασικά ναυτιλλιακά όργανα, που δεν παρέχουν οι μαγνητικές, όπως π.χ. με ραντάρ, με ραδιογωνιόμετρα, με τα αυτόματα συστήματα πηδαλιουχίας (αυτόματους πιλότους πλοίων), ή ακόμα και με ηλεκτρική μετάδοση των ενδείξεών τους σε διάφορους επαναλήπτες (repeaters) που μπορεί να βρίσκονται και εκτός της Γέφυρας του Πλοίου, ακόμα και στην καμπίνα του Πλοιάρχου, καθίσταται καταφανές η μεγάλη σημασία τους στην εξέλιξη της ναυσιπλοΐας και την απαραίτητη χρήση τους απ΄ όλους τους τύπους των πλοίων, τόσο των πάσης φύσεως εμπορικών, όσο και των μεγάλων πολεμικών πλοίων. Στο βασικό ερώτημα, και τι γίνεται αν σημειωθεί διακοπή ηλεκτρικής παροχής, κοινώς Μπλακ-άουτ; Η ρεαλιστική απάντηση είναι "απολύτως τίποτα", αφού το πλοίο θα διακόψει την πορεία του μέχρι την επανεκκίνηση των μηχανών του. Παρά ταύτα εικάζεται ότι οι μαγνητικές πυξίδες θα εξακολουθούν να παραμένουν κύρια όργανα ναυτιλίας - κατεύθυνσης και προσανατολισμού των πλοίων ως υποκείμενα ελάχιστα, και μόνο, σε μηχανικές βλάβες, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες πλόων. Αντίθετα οι γυροσκοπικές πυξίδες αποτελούν περίπλοκους ηλεκτρικούς μηχανισμούς που υπόκεινται, όπως είναι φυσικό, σε ειδική διαδικασία, κατά τύπο, συντήρησης και ποικιλία βλαβών. Για το λόγο αυτό και απαιτούν κατάλληλα και ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό τουλάχιστον για την παρακολούθηση της καλής λειτουργίας τους και για την επιβαλλόμενη συντήρησή τους, βάσει των τεχνικών εγχειριδίων που συνοδεύουν αυτές, για την ανίχνευση και αποκατάσταση υων πιθανότερων παρουσιαζομένων βλαβών. Ένα μέρος των παραπάνω εργασιών επιδιώκεται να γίνεται από το ανώτερο προσωπικό πλοίου, εφόσον έχει υποστεί βέβαια ανάλογη εκπάιδευση. Ενώ για βλάβες που απαιτούν ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις θα πρέπει να καλούνται οι κατά τόπους τεχνικοί, (sevice engineers), του πρώτου λιμένα προσέγγισης που υφίστανται. Σε όλες τις ελληνικές "Ναυτικές Ακαδημίες" καθώς και στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων υφίσταται ιδιαίτερο μάθημα διδασκαλίας επί των γυροσκοπικών πυξίδων. Επίσης σ΄ όλους τους μεγάλους λιμένες της Ελλάδας, εκτός των κυρίων αντιπροσώπων των κατασκευαστικών εταιριών υφιστανται ειδικευμένα συνεργεία αποκατάστασης βλαβών γυροσκοπικών πυξίδων.Επίσης το μειονέκτημα που παρουσιάζουν οι γυροσκοπικές πυξίδες ως προς το χρόνο που απαιτείται από την εκκίνηση τους μέχρι να καταστούν ναυτιλιακά χρησιμοποιήσιμες, που είναι περίπου 4 - 5 ώρες, αντιπαρέρχεται, είτε με την έγκαιρη εκκίνηση τους πριν τον προβλεπόμενο χρόνο απόπλου, είτε με ειδικό τρόπο, κατά τύπο, βάση των τεχνικών εγχειριδίων που τις συνοδεύουν. Η κατασκευή οποιουδήποτε τύπου γυροσκοπικής πυξίδας θα πρέπει να καλύπτει τις ακόλουθες βασικές απαιτήσεις: Κατάλληλη στήριξη και ηλεκτρική τροφοδότηση για την κίνηση του γυροσφονδύλου, ή του ζεύγους γυροσφονδύλων (ανάλογα του τύπου κατασκευής). Κατάλληλη ηλεκτρική τροφοδότηση των ηλεκτρικών εξαρτημάτων που συνδέονται με την κύρια μονάδα. Κατάλληλο σύστημα αναζήτησης και σταθεροποίησης του ενός άκρου του άξονα περιστροφής ή της συνισταμένης των δύο αξόνων γυροσκοπίων (αναλογα του τύπου) στο γεωγραφικό Βορρά. Κατάλληλο σύστημα με το οποίο το τμήμα 000-180 του ανεμολογίου της πυξίδας να παρακολουθεί την κατεύθυνση του άξονα του γυροσκοπίου, ή της συνισταμένης των διευθύνσεων των αξόνων περιστροφής των δύο γυροσφονδύλων (ανάλογα του τύπου), στην περίπτωση που το ανεμολόγιο δεν φέρεται προσαρμοσμένο επί της θήκης του γυροσφονδύλου. Το σύστημα αυτό γνωστό και ως "σύστημα παρακολούθησης", είναι το αποκαλούμενο και "Φόλοου απ σύστεμ" (follow up system). Κατάλληλο σύστημα μετάδοσης των ενδείξεων του ανεμολογίου της κυρίας μονάδας στους διάφορους "επαναλήπτες" (repeaters). Και τέλος κατάλληλο σύστημα στήριξης καθεμιάς των παραπάνω μονάδων, των επαναληπτών, εντός θήκης που να εξασφαλίζεται η συνεχής οριζοντίωσή τους κατά τους διάφορους κλυδωνισμούς του πλοίου, καθώς και για την απόσβεση τυχόντων κραδασμών.Οι βασικές διαφορές που παρατηρούνται στους διάφορους κατασκευαστικούς τύπους των γυροσκοπικών πυξίδων με τις οποίες εφοδιάζονται τα πλοία είναι κυρίως: α) στο τρόπο στήριξης του ή των γυροσφονδύλων. (Οι τύποι Anschutz, Plath κ.ά. φέρουν ζεύγος γυροσφονδύλων). β) στο σύστημα αναζήτησης και σταθεροποίησης του άξονα περιστροφής του γυροσφονδύλου ή της συνισταμένης του ζεύγους των γυροσφονδύλων στον μεσημβρινό του τόπου, και γ) στα συστήματα παρακολούθησης και μετάδοσης των ενδείξεων. Για την κατασκευή και λειτουργία του γυροσφονδύλου, και του τρόπου προσανατολισμού του, δείτε ίδιο άρθρο γυροσκόπιο. Μία πλήρης βασική εγκατάσταση γυροσκοπικής πυξίδας περιλαμβάνει τα ακόλουθα κύρια μέρη: Τη κυρία πυξίδα, (master-gyrocompass), που αποτελεί και το βασικό μηχανισμό. Τον κινητήρα - γεννήτρια, (motor-generator), στην πραγματικότητα πρόκειται για μετατροπέα της ηλεκτρικής τάσης. Τον σταθεροποιητή τάσεως. Το κιβώτιο ελέγχου εκκίνησης, (control panel), και κιβώτιο ελέγχου επαναληπτών, (repeaters panel), που ουσιαστικά αποτελούν ηλεκτρικούς πίνακες. Το κιβώτιο ενισχυτού όπου φέρει διακόπτες, (amplifier panel) Το κιβώτιο της μονάδας ασφαλείας, που πρόκειται για "μονάδα συναγερμού", (alarm unit), και Τους επαναλήπτες, (repeaters). Η κύρια πυξίδα που ακολουθεί το κατασκευαστικό τύπο της sperry περιλαμβάνει τα ακόλουθα βασικά μέρη: Το ευαίσθητο στοιχείο (sensitive element), το 'στοιχείο παρακολούθησης (phantom element), το στοιχείο αποκατάστασης του γυροσφονδύλου στο μεσημβρινό (control element), το στοιχείο της αρχάχνης, (outer member), ή spider element), και τη θήκη της πυξίδας, (binnacle), με τη βάση στήριξης (pedestal). Ευαίσθητο στοιχείο Το ευαίσθητο στοιχείο (sensitive element): είναι και το σπουδαιότερο τμήμα της γυροσκοπικής πυξίδας. Αποτελείται επιμέρους από τον γυροσφόνδυλο, τη θήκη του γυροσφονδύλου, στην οποία ο στάτορας φέρεται με τριφασική περιέλιξη, τον κατακόρυφο δακτύλιο, με τους αντισταθμιστικούς βραχίονες, και το νήμα της ανάρτησης. Ο γυροσφόνδυλος βάρους περίπου 24 χγρ. περιστρέφεται με ταχύτητα 6.000 στροφές ανά λεπτό αποτελεί μέρος του τριφασικού κινητήρα του οποίου το επαγώγιμο (στάτορ) είναι προσαρμοσμένο στο βόρειο άκρο της θήκης η οποία και τον περιβάλλει. Ο δε άξονας του γυροσφονδύλου στηρίζεται μέσα στη θήκη πάνω σε κατάλληλους σφαιροτριβείς (ρουλεμάν)έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ελεύθερη περιστροφή του. Τα δε καλώδια παροχής ρεύματος στη θήκη του γυροσφονδύλου ξεκινούν από τους ρευματοφόρους δακτυλίους που περιβάλλουν τον μίσχο του δακτυλίου παρακολούθησης τα οποία και καταλήγουν στο βόρειο άκρο της θήκης, στο επαγώγιμο του κινητήτα το οποίον και τροφοδοτούν. Τα κλώδια αυτά είναι μικρά και εύκαμπτα και δεν επηρεάζουν την ισορροπία της θήκης στην οποία στηρίζονται. Η θήκη του γυροσφονδύλου, που στηρίζεται με αξονίσκους σε σφαιροτριβείς, περιβάλλεται από τον κατακόρυφο δακτύλιο. Οι δε τριβείς επιτρέπουν στη θήκη την ελεύθερη οριζόντια περιφορά της. Στο νότιο τμήμα της θήκης αυτής υπάρχει στάθμη οινοπνεύματος με την οποία και ελέγχεται η οριζοντιότητά της. Ο κάθετος δακτύλιος περιβάλλει τη θήκη όπου και φέρει βραχίονες περιορισμού στροφής της θήκης στην ανατολική πλευρά, ενώ στη δυτική υπάρχει ειδικός αναστολέας με τον οποίο τίθεται η θήκη οριζόντια όταν αυτή τίθεται εκτός λειτουργίας. Ο κάθετος δακτύλιος φέρει επιπρόσθετα στο άνω μέρος κάθετα του επιπέδου του, (δηλαδή σταυρωτά), ένα κυρτό βραχίονα που καταλήγει εκατέρωθεν της θήκης στις άκρες του οποίου φέρονται αντισταθμιστικά βάρη, με κύριο σκοπό τη συμμετρική κατανομή, πέριξ του γυροσφονδύλου, του βάρους του όλου ευαίσθητου στοιχείου, προς αποφυγή σφαλμάτων κατά τους διατοιχισμούς του πλοίου. Από την παραπάνω εκτεθείσα διάταξη καθίσταται εμφανές ότι όλο αυτό το σύστημα του ευαίσθητου στοιχείου (γυροσφόνδυλος, θήκη, κάθετος δακτύλιος) και συνεπώς ο άξονας του γυροσφονδύλου μπορεί να περιστρέφεται ελεύθερα περί κατακόρυφο άξονα, δηλαδή κατά αζιμούθ, με τη μικρότερη δυνατή τριβή. Η ελευθερία αυτή περιστροφής επιτυγχάνεται με το νήμα ανάρτησης. Το νήμα ανάρτησης αποτελείται από μια ομάδα συρμάτων από την οποία αναρτάται ολόκληρο το σύστημα του ευαίσθητου στοιχείου και αυτό περνώντας μέσα από το μίσχο λαιμό του δακτυλίου παρακολούθησης, (επόμενο στοιχείο), στηρίζεται σ΄ αυτόν. Η λειτουργία του παρακάτω, "στοιχείου παρακολούθησης", διασφαλίζει το νήμα ανάρτησης από τον κίνδυνο συστροφής του. Στοιχείο παρακολούθησης Το δεύτερο σημαντικό μέρος της κυρίας γυροσκοπικής πυξίδας είναι το στοιχείο παρακολούθησης που αποτελείται από τα ακόλουθα επιμέρους τμήματα: το δακτύλιο παρακολούθησης, το μίσχο ή λαιμό, τους ρευματοφόρους δακτυλίους, τον αζιμουθιακό τροχό (ή γρανάζι) και το ανεμολόγιο της πυξίδας. Ο δακτύλιος παρακολούθησης περιβάλλει τον κατακόρυφο δακτύλιο (που αναφέρθηκε παραπάνω) που τοποθεταίται μεταξύ των άνω και κάτω τριβέων όπου κα στηρίζεται επί του στοιχείου της αρχάχνης μ΄ ένα τριβέα που βρίσκεται μεταξύ του αζιμουθιακού τροχού και του ανεμολογίου. Στοιχείο αποκατάστασης Στοιχείο της αρχάχνης Θήκη και βάση στήριξης
|
Γυροσκοπική πυξίδα, ή γυροπυξίδα, (εκ του αγγλικού όρου Gyrocompass, προφέρεται τζάιρο-κόμπας), ονομάζεται η πυξίδα της οποίας η λειτουργία βασίζεται στην κίνηση του γυροσκοπίου αντί της μαγνητικής βελόνας που φέρουν οι μαγνητικές πυξίδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CF%85%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B1
|
High Voltage (διεθνής έκδοση)
|
1. It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll) (A. Young, M. Young, Scott) - 5:01 2. Rock 'n' Roll Singer (A. Young, M. Young, Scott) - 5:04 3. The Jack (A. Young, M. Young, Scott) - 5:52 4. Live Wire (A. Young, M. Young, Scott) - 5:49 5. T.N.T. (A. Young, M. Young, Scott) - 3:34 6. Can I Sit Next to You Girl (A. Young, M. Young) - 4:12 7. Little Lover (A. Young, M. Young, Scott) - 5:37 8. She's Got Balls (A. Young, M. Young, Scott) - 4:51 9. High Voltage (A. Young, M. Young, Scott) - 4:03 High Voltage (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 14 Μαΐου 1976 High Voltage (άλμπουμ)Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification) : 3 x πλατινένιοςΗνωμένο Βασίλειο (BPI Certification) : ΑσημένιοςΓερμανία (BVMI Certification) : ΧρυσόςΓαλλία (SNEP Certification) : Χρυσός Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά τις ηχογραφήσεις του "High Voltage" είχε την εξής μορφή: Μπον Σκοτ - κύρια φωνητικά, πίπιζα Άνγκους Γιανγκ - κιθάρα, φωνητικά Μάλκολμ Γιανγκ - κιθάρα, φωνητικά Μαρκ Έβανς - μπάσο Φιλ Ραντ - τύμπανα High Voltage - AC/DC | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Prindle Record Reviews - ACDC - Mark's Record Reviews 1976 AC/DC Tour Dates Αυστραλιανές βραβεύσεις
|
High Voltage είναι ο τίτλος του πρώτου διεθνούς στούντιο δίσκου του Αυστραλιανού Hard Rock συγκροτήματος AC/DC, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1976 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Atlantic Records". Η συγκεκριμένη κυκλοφορία περιλαμβάνει τραγούδια από τα δύο πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος τα οποία είχαν κυκλοφορήσει μόνο στην Αυστραλία. Το συγκρότημα οδηγήθηκε στην Μεγάλη Βρετανία τον Απρίλιο του 1976 μετά την συμφωνία με την "Atlantic". Ο βρετανικός Τύπος του αντιμετώπισε με θετικές ανταποκρίσεις, με εξαίρεση το περιοδικό "Sounds" το οποίο υπήρξε αρνητικό απέναντι τους. Η πρώτη τους περιοδεία στην Γηραιά Αλβιόνα ξεκίνησε στις 11 Μαΐου 1976, με πρώτη εμφάνιση σαν πρώτο όνομα δύο εβδομάδες αργότερα στο κλαμπ "Marquee". Στις 16 Ιουλίου έπαιξαν στο Φάλκενμπεργκ της Σουηδίας πραγματοποιώντας το ευρωπαϊκό τους ντεμπούτο εκτός Μεγάλης Βρετανίας. Στις 29 Αυγούστου έπαιξαν στο φεστιβάλ του Ρέντινγκ ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο την δημοτικότητα τους.Το "High Voltage" σκαρφάλωσε στο Billboard 200 το 1982 και έχει βραβευθεί ως τριπλά πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/High_Voltage_(%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%AD%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7)
|
Ορθόδοξο σχίσμα Μόσχας-Κωνσταντινούπολης (2018)
|
Το σχίσμα δημιουργήθηκε μετά την απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις 11 Οκτωβρίου 2018, για την παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και την ανάκληση της νομικής δέσμευσης της επιστολής του 1686 που παραχωρούσε στο Πατριαρχείο Μόσχας τη δικαιοδοσία του στην ιστορική Εκκλησία Κιέβου και πασών των Ρως. Επίσης, σε ό,τι αφορά τις δύο μη αναγνωρισμένες εκκλησίες, να αποκαταστήσει τους μεν κληρικούς «εν σχίσματι ὄχι διά δογματικούς λόγους, εἰς τόν ἀρχιερατικόν ἤ ἱερατικόν αὐτῶν βαθμόν, τούς δέ πιστούς αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν». Στις 14 Σεπτεμβρίου 2018 το Πατριαρχείο Μόσχας διέκοψε τη συμμετοχή σε επισκοπικές συνελεύσεις, θεολογικές συζητήσεις, πολυμερείς επιτροπές και οποιεσδήποτε άλλες δομές που προεδρεύουν ή συν-προεδρεύουν εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Σε ανακοίνωσή του στις 15 Οκτωβρίου, το Πατριαρχείο Μόσχας απαγόρευσε σε όλα τα μέλη του να συμμετέχουν σε Θεία Λειτουργία, Βάπτιση, Γάμο ή οποιοδήποτε μυστήριο που τελείται σε Ιερό Ναό υπαγόμενο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις 15 Δεκεμβρίου 2018, οι αυτοαποκαλούμενες «Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία» και «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου)» και δύο επίσκοποι της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείο Μόσχας) ενώνονται σε μία Εκκλησία: την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Κληρικολαϊκή συνέλευση της νέας 15ης αυτοκέφαλης Εκκλησίας (σύμφωνα με τα Εκκλησιαστικά Δίπτυχα του Οικουμενικού Πατριαρχείου) εξέλεξε ως πρώτο προκαθήμενό της τον Μητροπολίτη Επιφάνιο. Το ιστορικό διάταγμα (Τόμος) για την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας υπεγράφη στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιανουαρίου 2019 και την επομένη (ανήμερα της εορτής των Θεοφανείων) πραγματοποιήθηκε η επίσημη παραλαβή του. Στις 31 Δεκεμβρίου, ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών, Κύριλλος, απείλησε με οριστικό και ολοκληρωτικό σχίσμα, ενώ αμφισβήτησε τα πρωτεία του Οικουμενικού Πατριάρχη. Το σχίσμα αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής σύγκρουσης που περιλαμβάνει την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και τη στρατιωτική παρέμβασή της στην Ουκρανία, καθώς και την επιθυμία της Ουκρανίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικές είναι οι εκ διαμέτρου αντίθετες τοποθετήσεις σε ανώτατο επίπεδο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Ιδιαίτερα προσβλητικός προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, χαρακτηρίζοντάς το ως «τουρκική ενορία», υποστηρίζοντας ότι «θέλει να υποτάξει την ουκρανική Εκκλησία για οικονομικά οφέλη», ενώ ο Μάικ Πομπέο, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δήλωσε στις 10 Ιανουαρίου 2019 ότι η ανακοίνωση της Αυτοκεφαλίας για μια ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας την 6η Ιανουαρίου σηματοδοτεί ένα ιστορικό επίτευγμα, καθώς η Ουκρανία επιδιώκει να καταγράψει το δικό της μέλλον. Αυτό το σχίσμα παραπέμπει σε εκείνο του 1996 μεταξύ Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως σχετικά τη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Εσθονίας, το οποίο -όμως- θεραπεύτηκε σε τρεις μήνες. Η Εκκλησία της Ελλάδος με εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β' έδωσε εντολή στις συνοδικές επιτροπές να μελετήσουν από κοινού το θέμα της αναγνώρισης του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Συνολικά 21 μητροπολίτες, θεολόγοι και στελέχη της Ιεράς Συνόδου, τα τακτικά μέλη των δυο επιτροπών καθώς και οι αναπληρωματικοί τους, συνεργάστηκαν για τρεις μήνες. Τα μέλη των επιτροπών δογματικών-νομοκανονικών και διορθοδόξων σχέσεων κατέληξαν σε κοινό πόρισμα προς τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, το οποίο τεκμηρίωσε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το μοναδικό προνόμιο να εκχωρεί αυτοκεφαλία σε εκκλησιαστικές διοικήσεις. Την αναγνώριση της νέας εκκλησιαστικής δομής αποφάσισε και η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην έκτακτη συνεδρίασή της στις 12 Οκτωβρίου 2019. Συγκεκριμένα, αποφάσισε ότι αναγνωρίζει «το κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την παραχώρηση του Αυτοκεφάλου, καθώς και το προνόμιο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος να χειρισθή περαιτέρω το ζήτημα της αναγνωρίσεως της Εκκλησίας της Ουκρανίας».Από την άλλη πλευρά, τη σύγκληση πανορθόδοξης – οικουμενικής Συνόδου για το ουκρανικό ζήτημα ζήτησαν με κοινή επιστολή τους οι Μητροπολίτες Κονίτσης Ανδρέας, Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ και Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς. Η επιστολή έχει αποδέκτη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους υπόλοιπους 13 προκαθημένους Πατριαρχείων και αυτοκέφαλων Εκκλησιών. Την επιστολή δεν απηύθυναν στον Μητροπολίτη Επιφάνιο, προκαθήμενο της νέας εκκλησιαστικής δομής, τον οποίον δεν αναγνωρίζουν θεωρώντας τον αχειροτόνητο. Η διαδικασία αναγνώρισης από την Εκκλησία της Ελλάδος επισημοποίηθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2019 με ειρηνική επιστολή που απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β' προς τον Μητροπολίτη Επιφάνιο, δύο ημέρες μετά το συλλείτουργό του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, στον Ιερό Ναό Παναγίας Αχειροποιήτου της Θεσσαλονίκης, όπου μνημονεύθηκε για πρώτη φορά ο προκαθήμενος της νέας αυτοκέφαλης Εκκλησίας.Οι αποφάσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα την αντίδραση της Εκκλησίας της Ρωσίας, η οποία διέκοψε την προσευχητική και ευχαριστιακή κοινωνία με όσους αρχιερείς (6) της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν ή δεχθούν σε τέτοια κοινωνία εκπροσώπους των ουκρανικών μη κανονικών σχισματικών κοινοτήτων, ενώ δεν δίνει ευλογία για προσκυνηματικές εκδρομές σε επαρχίες που ποιμαίνονται από τους εν λόγω Ιεράρχες, με άμεσο αντίκτυπο και στον θρησκευτικό τουρισμό της Ελλάδος. Η λίστα με τις πρώτες Ιερές Μητροπόλεις που απαγορεύτηκε να επισκεφτούν τα ρωσικά τουριστικά πρακτορεία περιλαμβάνει την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις Ιερές Μητροπόλεις Λαγκαδά, Βεροίας, Άρτης, Τρίκκης και Σταγών και την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος. Επίσης διεγράφη το όνομα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ρωσίας. Στην αναγνώριση της νέας εκκλησιαστικής δομής προχώρησε στις 8 Νοεμβρίου 2019 το παλαίφατο-δευτερόθρονο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αρχαγγέλων στο Ντάχερ του Καΐρου, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β' μνημόνευσε για πρώτη φορά τον Μητροπολίτη Κιέβου και Πάσης Ουκρανίας Επιφάνιο ως Προκαθήμενο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Tο κείμενο της αναγνώρισης διάβασε ο Μητροπολίτης Γουινέας Γεώργιος.Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας μάλιστα δήλωσε στην εφημερίδα «Το Βήμα» πως με την αναγνώριση της Εκκλησίας της Ουκρανίας αρχίζει η λύση του προβλήματος.Ως αντίδραση στην αναγνώριση της νέας εκκλησιαστικής δομής από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αποφάσισε τη διακοπή της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, κατά τη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου στις 26 Δεκεμβρίου 2019 αποφασίστηκε η αφαίρεση από τα δίπτυχα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β', ενώ δεν διακόπηκε η εκκλησιαστική κοινωνία με επισκόπους του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας οι οποίοι δεν συλλειτουργούν και δεν αναγνωρίζουν τη νέα δομή στην Ουκρανία. Επίσης, καταργήθηκε η εξαρχία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στη Μόσχα και η αντίστοιχη εκπροσώπηση της Εκκλησίας της Ρωσίας μετατράπηκε σε ενορία της στο Κάιρο. Ακόμη, οι ενορίες στην αφρικανική ήπειρο που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αφαιρέθηκαν από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και έλαβαν σταυροπηγιακό καθεστώς. Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, Χρυσόστομος Β΄, εξέφρασε στις 16 Δεκεμβρίου 2019 τη θέση ότι η κατάσταση με την απόδοση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησίας της Ουκρανίας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη θα οδηγήσει σε σχίσμα. Χαρακτήρισε απαράδεκτο τον Πατριάρχη Μόσχας σχετικά με τη διακοπή μνημόσυνου στους προκαθημένους που έχουν αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία, εμμένοντας σε ουδέτερη στάση. Τελικώς και χωρίς απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου μνημόνευσε τον Μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο σε λειτουργία τον Οκτώβριο του 2020 αναγνωρίζοντας έτσι τη νέα εκκλησιαστική δομή της Ουκρανίας, που ως αντίδραση είχε τη διακοπή μνημόνευσής του από την Εκκλησία της Ρωσίας. Στις 26 Φεβρουαρίου 2020 ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ΄ Ιεροσολύμων συγκάλεσε «Αδελφική Σύναξη» των προκαθημένων και εκπροσώπων των αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, στο Αμμάν της Ιορδανίας, «για την προώθηση του διαλόγου και την ενότητα της Εκκλησίας», όπως δήλωσε. Στη σύναξη συμμετείχαν ακόμη οι Πατριάρχες Μόσχας Κύριλλος και Σερβίας Ειρηναίος, ο Μητροπολίτης Τσεχίας και Σλοβακίας Ραστισλάβος, καθώς και εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Ρουμανίας και της Εκκλησίας της Πολωνίας. Στο κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε επισημαίνεται «ότι οι αποφάσεις που αφορούν ζητήματα ορθόδοξης σημασίας, συμπεριλαμβανομένης της χορήγησης Αυτοκεφαλίας σε συγκεκριμένες Εκκλησίες, θα πρέπει να οριστικοποιηθούν με πνεύμα πανορθόδοξου διαλόγου και ενότητας, και με πανορθόδοξη συναίνεση. Οι αντιπροσωπίες συμφώνησαν ότι πρέπει να συγκεντρωθούν ως αδέλφια, κατά προτίμηση πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους, για να ενισχύσουν τους δεσμούς της αδελφότητας μέσω της προσευχής και του διαλόγου. Οι συμμετέχοντες ελπίζουν ότι η Παναγιότητα του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τα πρεσβεία τιμής, θα ενταχθεί σε αυτόν τον διάλογο μαζί με τους αδελφούς του Προκαθημένους». Επισημαίνοντας τη βασική αρχή της Συνοδικότητας, «στην οποία έχει στηριχθεί διαχρονικά η πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας», ως τη «μόνη τελικά που μπορεί να ανοίξει διέξοδο στην υφισταμένη κρίση» ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, με δημόσια επιστολή του, απηύθυνε έκκληση στις 24 Νοεμβρίου 2019 με «αποκλειστικό σκοπό την ανεύρεση μιας ειρηνικής ρυθμίσεως», υπογραμμίζοντας ότι «επείγει πλέον να αναζητηθούν δρόμοι υπερβάσεως της εκκλησιαστικής πολώσεως». Φοβούμενος την πρόκληση εθνοφυλετικής διάσπασης αλλά ακόμη και ενός εκκλησιαστικού σχίσματος, ο κ. Αναστάσιος θεωρεί επείγουσα την υπέρβαση της εκκλησιαστικής πόλωσης. Για αυτό, πρότεινε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να αναλάβει πρωτοβουλία «για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος», χωρίς όμως να αφήνει άμοιρες ευθυνών και όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, καθώς, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «όλοι ανεξαιρέτως οι Ορθόδοξοι έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε στη συμφιλίωση». Με επιστολή του στις 31 Μαρτίου 2022, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας, Σάββας, προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, απηύθυνε παράκληση "ως τον πρώτον μεταξύ ίσων" να συγκαλέσει συνάντηση των προκαθημένων των τοπικών Εκκλησιών με σκοπό την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς την παρουσία της λεγομένης αυτοκεφάλου Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Προς τούτο τον ενημέρωσε για την απόφαση που έλαβε, λίγες ημέρες νωρίτερα, η Ιερά Σύνοδος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Πολωνίας που ζητά από όλους τους προκαθημένους να "πραγματοποιηθεί μια Πανορθόδοξος Συνάντησις των Προκαθημένων, κατά τα δίπτυχα του έτους 2018, ίνα υπάρξει δυνατότης της από κοινού αναλύσεως των τρόπων άρσεως των υφισταμένων, περιττών, διχοτομιών". Με επίσημη ανακοίνωσή της στις 23 Αυγούστου 2022, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας επεσήμανε ότι "οι αποστατήσαντες από τη διδασκαλία της Αγίας Εκκλησίας δεν μπορούν να αποτελούν υγιές εκκλησιαστικό σώμα. Τούτο διαταράσσει την ευχαριστιακή ενότητα του συνόλου της Ορθοδοξίας", επιβεβαιώνοντας τη θέση ότι η δομή που ανακηρύχθηκε το 2019 και ηγείται από τον Ντουμένκο, δεν πληροί της προϋποθέσεις της κανονικότητας. Υπέρ της πρότασης του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου Γ΄, για σύναξη Προκαθημένων στην Ιορδανία τον Φεβρουάριου του 2020, τάχθηκε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Τσεχίας και Σλοβακίας. Επίσης, κατά τη συνεδρίασή της στις 17 Δεκεμβρίου 2019 χαιρέτισε την έναρξη ενός επίσημου διαλόγου, που θα αφορά την επίλυση της εκκλησιαστικής κρίσης στην Ουκρανία.
|
Το Ορθόδοξο Σχίσμα Κωνσταντινούπολης - Μόσχας, είναι σχίσμα που άρχισε στις 15 Οκτωβρίου 2018 όταν η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διέκοψε την πλήρη κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με αφορμή τη χορήγηση καθεστώτος αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF_%CF%83%CF%87%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(2018)
|
Τζόαν Ντίντιον
|
Η Τζόαν Ντίντιον γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια.Το 1956, η Ντίντιον αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλει της Καλιφόρνια με πτυχίο Bachelor στις τέχνες και την αγγλική γλώσσα. Κατά την τελευταία χρονιά της φοίτησής της, κέρδισε την πρώτη θέση σε ένα διαγωνισμό που χρηματοδοτούνταν από την Vogue, και τιμήθηκε με μια θέση εργασίας ως βοηθός έρευνας στο περιοδικό. Έπειτα από δύο χρόνια στη Vogue, η Ντίντιον από κειμενογράφος κατάφερε να προαχθεί σε assistant editor . Εκεί, έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα, το Τρέξιμο, το Ποτάμι, το οποίο εκδόθηκε το 1963. Επέστρεψε στην Καλιφόρνια με το νέο σύζυγό της, συγγραφέα Τζον Γκρέγκορι Νταν, και το 1968, δημοσιεύεται το Βαδίζοντας Προς τη Βηθλεέμ, το πρώτο της μυθιστόρημα, μια συλλογή από κομμάτια περιοδικών άρθρων για τις εμπειρίες της στην Καλιφόρνια. Το Play It As It Lays, το οποίο διαδραματίζεται στο Hollywood, δημοσιεύθηκε το 1970 και το Ένα Βιβλίο της Κοινής Προσευχής δημοσιεύθηκε το 1977. Το 1979 δημοσίευσε Το Λευκό Άλμπουμ, μια άλλη συλλογή των περιοδικών κομματιών από το Life, το Esquire,The Saturday Evening Post, The New York Times, The New York Review of Books. Τo 1983 δημοσιεύεται το δοκίμιό της, Σαλβαδόρ, το οποίο γράφτηκε μετά από ένα μακρύ ταξίδι δυο εβδομάδων στο Ελ Σαλβαδόρ με το σύζυγό της. Έχει επίσης δημοσιεύσει τη Δημοκρατία , το 1984, το οποίο αφηγείται την ιστορία μιας μακράς αλλά ανεκπλήρωτης ερωτικής σχέση ανάμεσα σε μια πλούσια κληρονόμο και έναν μεγαλύτερο άντρα, έναν αξιωματικός της CIA, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου και τη ς σύγκρουσης του Βιετνάμ. Το 1987 δημοσιεύει το μυθιστόρημά ,Μαϊάμι, το οποίο εστιάζει στην Κουβανέζικη ομογένεια του Μαϊάμι. Το 1992 δημοσιεύεται το Μετά τον Χένρι, μια συλλογή από δώδεκα γεωγραφικά δοκίμια. Το 1996, κυκλοφόρησε Το Τελευταίο Πράγμα που Ήθελε, ένα ρομαντικό θρίλερ. Η Ντίντιον άρχισε να γράφει Το Έτος της Μαγικής Σκέψης, μια αφήγηση για το θάνατο του συζύγου της, και για την σοβαρή ασθένεια της κόρης τους, Κιντάνα. Το 2011,η Knopf δημοσιεύθηκε το Μπλε Νύχτες, ένα απομνημόνευμα για τη γήρανση. Το βιβλίο επικεντρώνεται στην κόρη της Ντίντιον, Quintana Roo Νταν, η οποία πέθανε λίγο πριν από την δημοσίευση του προηγούμενού της βιβλίου. Η Ντίντιον επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του οποίου η συγγραφή διδάσκει στην Ντίντιον τη σημαντικότητα της λειτουργίας των προτάσεων σε ένα κείμενο. Άλλες επιρροές περιλαμβάνουν ο συγγραφέας Χένρι Τζέιμς, που έγραφε "τέλειες, έμμεσες, περίπλοκες προτάσεις" και την Τζορτζ Έλιοτ.Το 2009, η Ντίντιον τιμήθηκε ως επίτιμη διδάκτωρ φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το Πανεπιστήμιο του Yale της απέμεινε την ίδια τιμή το 2011. Στις 3 Iουλίου 2013, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε την Ντίντιον ως ένας από τους παραλήπτες του Εθνικού Μετάλλιου Τεχνών και των Ανθρωπιστικών επιστημών, το οποίο απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Joan Didion στο Wikimedia Commons
|
Η Τζόαν Ντίντιον (5 Δεκεμβρίου 1934 - 23 Δεκεμβρίου 2021) ήταν Αμερικανή συγγραφέας, γνωστή για τα μυθιστορήματα και την λογοτεχνική δημοσιογραφία της. Οι νουβέλες και τα δοκίμιά της εξερευνούν την διάλυση της Αμερικανικής ηθικής και του πολιτιστικού χάος, όπου το βασικό θέμα είναι ο ατομικός και κοινωνικός κατακερματισμός. Μια αίσθηση ανησυχίας ή φόβου διαπερνά ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B1%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%BD
|
Μουχάμαντ Μιαν Σούμρο
|
Προέρχεται από την αξιόλογη οικογένεια των Σιντ, η οποία πρωταγωνιστεί στη δημόσια ζωή της χώρας από το 1923. Ο πατέρας του, Ahmad Mian Soomro, υπήρξε πολιτευτής και μέλος της Γερουσίας. Ο ίδιος έκανε σπουδές στη Φυσική στο Πανεπιστήμιο του Παντζάμπ. Στη συνέχεια ανέπτυξε αξιόλογη επιχειρηματική δραστηριότητα και ανέλαβε σημαντικές θέσεις σε τράπεζες στο Μπαχρέιν και στο Πακιστάν. Διορίστηκε Κυβερνήτης της Σιντ το 2000 και επί των ημερών του η επαρχία παρουσίασε σημαντική ανάπτυξη και πέτυχε να γίνει η πρώτη επαρχία στη χώρα του που χρηματοδοτήθηκε απευθείας από την Παγκόσμια Τράπεζα. Παραιτήθηκε από κυβερνήτης το Δεκέμβριο του 2002 με σκοπό να κατέλθει υποψήφιος στις εκλογές για Γερουσία. Εξελέγη γερουσιαστής και στη συνέχεια Πρόεδρος της Γερουσίας στις 12 Μαρτίου του 2003. Το 2007 κατά τη λήξη της θητείας του Σαουκάτ Αζίζ, ο Σούμρο διορίστηκε προσωρινός Πρωθυπουργός ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 2008. Στις 16 Νοεμβρίου ορκίστηκε Πρωθυπουργός ενώπιον του Προέδρου Περβέζ Μουσάραφ.Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία, έπειτα από τις βουλευτικές εκλογές, ο Γιουσάφ Ραζά Γκιλάνι. Ο πρόεδρος της Γερουσίας Σούμρο έγινε αυτόματα, σύμφωνα με το Σύνταγμα, υπηρεσιακός πρόεδρος στις 18 Αυγούστου του 2008 μετά την ανακοίνωση της παραίτησης του Περβέζ Μουσάραφ.. Τον διαδέχθηκε στην προεδρία, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2008 ο Ασίφ Αλί Ζαρντάρι.
|
Ο Μουχάμαντ Μιαν Σούμρο (Muhammad Mian Soomro, στη γλώσσα Ουρντού: محمد میاں سومرو) ήταν ο υπηρεσιακός Πρόεδρος του Πακιστάν από τις 18 Αυγούστου 2008 ως την ορκωμοσία του νέου προέδρου, Ασίφ Αλί Ζαρντάρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%81%CE%BF
|
Ο εφημέριος της Τουρ
|
Ο αββάς Μπιροτώ και ο αββάς Τρουμπέρ είναι δύο εφημέριοι στον καθεδρικό ναό της Τουρ που μένουν σε διαμερίσματα στην πανσιόν της 38χρονης δεσποινίδας Σοφί Γκαμάρ. Ο 60χρονος Μπιροτώ είναι ένας ευγενικός, αγαθός άνθρωπος. Ο Τρουμπέρ, δέκα χρόνια νεότερος, είναι ένας καριερίστας, φιλόδοξος και ύπουλος. Αναδρομικά μαθαίνουμε ότι ο Μπιροτώ μένει σ' αυτό το ωραίο διαμέρισμα και έχει άνετα έπιπλα και μεγάλη βιβλιοθήκη που του κληροδότησε ο επί χρόνια φίλος του, ο κληρικός Σαπελού, που πέθανε τον προηγούμενο χρόνο. Όταν η σπιτονοικοκυρά έψαχνε για νέο ενοικιαστή, δέχθηκε τον Μπιροτώ καθώς έλπιζε ότι θα την οδηγούσε στους καλύτερους κύκλους της πόλης, όπου ο Μπιροτώ είχε γνωριμίες. Αλλά αυτό δεν συνέβη και τότε αποφάσισε να τον εκδικηθεί. Καθώς αρχίζει η ιστορία, ο Μπιροτώ περιμένει να χειροτονηθεί σε κανονικό διορισμό στον καθεδρικό ναό.Επιστρέφοντας στο σπίτι του ένα βράδυ, ο Μπιροτώ διαπιστώνει ότι δεν του ανοίγουν αμέσως, παρά το ότι χτυπάει πολλές φορές. Αφού τελικά μπαίνει στο σπίτι, ενοχλείται που το κηροπήγιο δεν είναι στη θέση του. Φτάνοντας στο διαμέρισμά του στον πρώτο όροφο, το βρίσκει χωρίς θέρμανση, επίσης οι παντόφλες του δεν είναι στη σωστή θέση. Το πρωί μετά το νυχτερινό περιστατικό, ο Μπιροτώ συνειδητοποιεί ότι οι προσπάθειές του να ξεκινήσει τη συνηθισμένη συζήτηση στο τραπέζι του πρωινού δεν έχουν αποτέλεσμα. Μόνο ο αββάς Τρουμπέρ απαντά ευγενικά, αλλά μονοσύλλαβα. Όταν επιστρέφει για το γεύμα, το πρώτο πιάτο έχει ήδη σερβιριστεί. Καταλαβαίνει ότι είναι ανεπιθύμητος. Ο εφημέριος καταφεύγει απελπισμένος στο εξοχικό κτήμα της αριστοκράτισσας φίλης του βαρόνης ντε Λιστομέρ, λίγα χιλιόμετρα από την Τουρ. Λίγες μέρες αργότερα, εμφανίζεται ο δικηγόρος της σπιτονοικοκυράς και ζητά από τον εφημέριο να παραιτηθεί από το διαμέρισμα. Ο Μπιροτώ υπογράφει, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έτσι θα χάσει και τα έπιπλα που κληρονόμησε. Με την αφέλειά του δεν είχε προσέξει ότι το συμφωνητικό ενοικίασης προέβλεπε ότι τα έπιπλα και η βιβλιοθήκη θα παραδίδονταν αν ο ένοικος πέθαινε ή έφευγε νωρίτερα. Ο Μπιροτώ πηγαίνει στο παλιό του σπίτι όπου μαθαίνει από την καμαριέρα ότι ο αββάς Τρουμπέρ έχει εγκατασταθεί στο άνετο διαμέρισμά του αφήνοντας το υγρό και μικρό όπου έμενε. Τότε μαθαίνει με τρόμο την απώλεια της βιβλιοθήκης και των επίπλων του. Επιστρέφει στους φίλους του. Εν τω μεταξύ, ο Μπιροτώ δεν έχει ιδέα για τις ίντριγκες του φιλόδοξου Τρουμπέρ, ο οποίος θέλει να καταστρέψει τον ευγενικό Μπιροτώ στην προσπάθειά του να χειροτονηθεί ο ίδιος στον καθεδρικό ναό. Εν τω μεταξύ, στην Τουρ σχηματίζονται δύο φατρίες, οι «φιλελεύθεροι» πλούσιοι ευγενείς που υποστηρίζουν τον Μπιροτώ και οι «κληρικαλιστές», που τάσσονται με τη δεσποινίδα Γκαμάρ και τον αββά Τρουμπέρ. Όταν η βαρόνη ντε Λιστομέρ συνειδητοποιεί ότι η δύναμη του Τρουμπέρ φτάνει μέχρι το Παρίσι και ότι η στρατιωτική σταδιοδρομία του ανιψιού της κινδυνεύει, υποχωρεί προσεκτικά, εγκαταλείποντας διπλωματικά τον Μπιροτώ και, σε μια μακρά συνομιλία, συνάπτει συμφωνία με τον Τρουμπέρ, που αφήνει και τους δύο ικανοποιημένους. Ο Τρουμπέρ χειροτονείται καταλαμβάνοντας την περίοπτη θέση και σύντομα γίνεται επίσκοπος και ο φτωχός Μπιροτώ υποβιβάζεται σε μια φτωχική προαστιακή ενορία. Ο εφημέριος της Τουρ είναι πρωτίστως ένα έργο για τη ζωή στην επαρχία και την ψυχολογία των κατοίκων της, που ζουν κλεισμένοι στον κύκλο τους, αδιάφοροι για γεγονότα που λαμβάνουν χώρα έξω από την πόλη τους. Το έργο ήταν μια απάντηση του Μπαλζάκ στον αναδυόμενο μύθο μιας ειδυλλιακής γαλλικής επαρχίας, η οποία, σε σύγκριση με το Παρίσι, ήταν μια όαση γαλήνης και παραδοσιακών αξιών. Ο συγγραφέας έδειξε ότι μια ειδυλλιακή επαρχία μπορεί να γίνει αρένα τραγωδίας τόσο μεγάλη όσο μια ανήθικη πρωτεύουσα. Αυτή η ομοιότητα στην τραγική μοίρα των τίμιων ανθρώπων τονίστηκε επιπρόσθετα από το γεγονός ότι ο επώνυμος ιερέας της ενορίας ήταν ο αδελφός του Καίσαρα Μπιροτώ, ο οποίος καταστράφηκε στο Παρίσι υπό παρόμοιες συνθήκες. Το έργο περιγράφει ταυτόχρονα τον γαλλικό κλήρο και διάφορους τύπους ιερέων - από τον απλό, ειλικρινή και αφελή Μπιροτώ, τον διανοούμενο Σαπελού, μέχρι τον φιλόδοξο Τρουμπέρ, για τον οποίο η εκκλησιαστική σταδιοδρομία είναι ο δρόμος της κοινωνικής ανέλιξης. Ο εφημέριος της Τουρ, ταινία το 1980 σε σκηνοθεσία Γκαμπριέλ Αξέλ. Ο παπάς της Τουρ, μετάφραση: Μίρκα Σκάρα, εκδόσεις Ηριδανός, 1978
|
Ο εφημέριος της Τουρ ή Ο παπάς της Τουρ (γαλλικός τίτλος: Le Curé de Tours) είναι νουβέλα του Γάλλου συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ που γράφτηκε το 1832 και περιλαμβάνεται στις Σκηνές της επαρχιακής ζωής της Ανθρώπινης κωμωδίας.Με τον αρχικό τίτλο Οι άγαμοι, δημοσιεύτηκε το 1832 στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής, στη συνέχεια επανεκδόθηκε το 1833 και ξανά το 1839 με τον ίδιο τίτλο, αλλά ως μία ιστορία από τις Σκηνές της επαρχιακής ζωής. Το 1843 πήρε τον σημερινό του τίτλο Ο εφημέριος της Τουρ.Η πλοκή αναφέρεται σε έναν ευγενικό αλλά αφελή επαρχιακό εφημέριο, που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται από τον κυνισμό, την υποκρισία και τη φιλοδοξία των γύρω του. Είναι ένα δείγμα της οξείας ψυχολογικής ανάλυσης του Μπαλζάκ και ένα από τα πιο γνωστά έργα του. Η δράση της νουβέλας διαδραματίζεται το 1826 στην Τουρ, με μια σύντομη αναφορά στο Παρίσι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81
|
Κεραμές Ρεθύμνου
|
Στη θέση Πύργος, σε ύψωμα κοντά στη θάλασσα περίπου 4 χιλιόμετρα νότια του Κεραμέ, έχουν βρεθεί κατάλοιπα αρχαίου οικισμού με τείχη προανακτορικής περιόδου. Όστρακα από τη θέση χρονολογούνται από την υστερομινωική εποχή ΙΙΙΑ έως ΙΙΙΓ, ενώ βρέθηκαν, επίσης, νομίσματα και τα εξής αρχαία κεραμικά: α)Ανάγλυφο Ευρώπης επί Ταύρου, β) Επιγραφή του Κεραμέ και γ) Κεφαλές από τερακότα, που χρονολογούνται την προανακτορική περίοδο (2600-2000 π.Χ).Η θέση συνέχισε να κατοικείται κατά τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους και έχει ταυτοποιηθεί ως η αρχαία πόλη Βίωννος ή Κιονία, ενώ μπορεί να ήταν η αρχαία Απολλωνία ή η Λάμων. Τα κατάλοιπα της πόλης που διακρίνονται χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ. και πέρα από λείψανα οικιών και κεραμική, περιλαμβάνουν και κατάλοιπα τείχους μήκους 100 μέτρων σε άξονα ανατολής-δύσης, πιθανόν κατάλοιπα οχύρωσης, και έχουν ανασκαφεί επίσης λείψανα πύργων. Ήταν μια από τις εκατό μεγάλες πόλεις της Κρήτης. Πιθανότατα εγκαταλείφθηκε λόγω πειρατικών επιδρομών κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., με τους κατοίκους της να μετακινούνται για λόγους ασφαλείας στη θέση όπου σήμερα είναι ο Κεραμές και ο Αγαλλιανός.Ερείπια ενός άλλου οικισμού, του οποίου σώζονται κατάλοιπα από την υστερομινωική και αρχαϊκή εποχή, έχουν βρεθεί στη θέση Βησάλα. Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Cheramea στην επαρχία Αγίου Βασιλείου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Chieramea με 207 κατοίκους και 181 οφειλόμενες αγγαρείες, ενώ μνεία στο χωριό κάνει και ο Βασιλικάτα το 1630, με την ονομασία Cheramea. Στην οθωμανική απογραφή του 1659 αναφέρεται ως Kerame, με 15 σπίτια.Σύμφωνα με την αιγυπτιακή απογραφή του 1834, ο Κεραμές είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό και αναφέρεται στην απογραφή ότι στο χωριό κατοικούν 40 οικογένειες. Στην απογραφή του 1881 αναφέρεται ως Κεραμέ και Άγιος Ιωάννης στον δήμο Αγίου Πνεύματος και είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, 337 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 440 κατοίκους. Στην απογραφή του 1920 αναφέρεται ως έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου. Το 1925, ο Κεραμές ορίστηκε έδρα της κοινότητας Κεραμέ, η οποία περιλάμβανε επίσης τους οικισμούς Αγαλλιανός, Αγία Φωτεινή και Λίγκρες, μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση, όταν το χωριό προσαρτήθηκε στον Δήμο Λάμπης. Στον Κεραμέ υπάρχει και η συλλογή ιστορικών κειμηλίων Κωνσταντίνου Σπυριδάκη. Kεραμές (ο) ή Kεραμέ (το, τα) (στον Kεραμέ ή στο Kεραμέ, στα Kεραμέ). Tο τοπωνύμιο πιθανόν να οφείλεται σε ένα λόφο που ονομάζεται Kέραμος και βρίσκεται πεντακόσια μόλις μέτρα πιο πάνω από το χωριό. Kατά τη μεριά του χωριού ο λόφος αυτός παρουσιάζει μία πολύ απότομη βραχώδη πλευρά, με ύψος εκατό περίπου μέτρα, που, λόγω του παρουσιαστικού της, πιστεύεται ότι στο χώρο αυτό υπήρχε παλιό ηφαίστειο. Στην κορυφή του λόφου βγαίνουν κάτι μεγάλες πλάκες που έχουν το σχήμα κεραμίδων. Aυτές τις κεραμίδες οι κάτοικοι παλιά τις γκρέμιζαν από το φυσικό τους περιβάλλον και τις χρησιμοποιούσαν στα δώματα των σπιτιών τους ή για τη μεταφορά νερού με τα «κουτούντα» της εποχής εκείνης. Φαίνεται λοιπόν πως από αυτές τις φυσικές κεραμίδες (κεραμιδόπετρες) πήρε το όνομά του τόσο ο λόφος (Kέραμος) όσο και το χωριό [Kεραμέ(ς)]. Σύμφωνα, τώρα, με μια άλλη εκδοχή η προέλευση του ονόματος του χωριού αποδίδεται σε παραφθορά από το «κεραμεύς», που δηλώνει τον άνθρωπο που ασχολείται με την κεραμική. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Δείτε: Κοινότητα Κεραμέ Ο Κεραμές αναφέρεται επίσημα ως οικισμός το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Το 1997 και μέχρι το 2010 με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 είχε προσαρτηθεί στο Δήμο Λάμπης.
|
Ο Κεραμές είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Αγίου Βασιλείου, στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Απέχει 47,5 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο και είναι κτισμένο σε υψόμετρο 300 μ. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Ερρίκος της Βοημίας
|
Ήταν ο τέταρτος γιος του Μάινχαρτ δούκα της Καρινθίας, μαργράβου της Καρνιόλης & κόμη του Τυρόλου και της Ελισάβετ των Βίττελσμπαχ, κόρης του Όθωνα Β΄ δούκα της Βαυαρίας. Το 1335 απεβίωσε στο κάστρο του Τυρόλου σε ηλικία 70 ετών. Τον διαδέχθηκε η κόρη του Μαργαρίτα στο Τυρόλο, τα ανίψια του Αλβέρτος Β΄ και Όθων δούκες της Αυστρίας -τέκνα της αδελφής του Ελισάβετ- στην Καρινθία & Καρνιόλη και ο Ιωάννης στη Βοημία (του Οίκου του Λουξεμβούργου), σύζυγος της Ελισάβετ, κόρης του Βεγκεσλάου Β΄. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1306 την Άννα των Πρεμυσλιδών, κόρη του Βεγκεσλάου Β΄ της Βοημίας & της Πολωνίας (του οποίου τον γιο Βεντσέσλαο Γ΄ διαδέχθηκε)· δεν απέκτησαν απογόνους. Το 1313 απεβίωσε η Άννα και το ίδιο έτος ο Ερρίκος έκανε δεύτερο γάμο με την Αδεαΐδα των Γουέλφων, κόρη του Ερρίκου Α΄ δούκα του Μπράουνσβαϊφκ-Γκρούμπενχαγκεν και είχε τέκνο: Μαργαρίτα 1318-1369, κόμισσα του Τυρόλου. Παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωάννη-Ερρίκο μάργραβο της Μοραβίας (του Οίκου του Λουξεμβούργου) και μετά τον Λουδοβίκο Ε΄ δούκα της Βαυαρίας (του Οίκου των Βίττελσμπαχ).Το 1324 απεβίωσε η Αδελαΐδα και ο Ερρίκος έκανε τρίτο γάμο με τη Βεατρίκη, κόρη του Αμεδαίου Ε΄ κόμη της Σαβοΐας· δεν απέκτησαν απογόνους. Marek, Miroslav. "Genealogy of the House of Gorizia". Genealogy.EU
|
Ο Ερρίκος, γερμ. Heinrich (π. 1265 - 2 Απριλίου 1335) από τον Οίκο της Γκορίτσια ήταν βασιλιάς της Βοημίας (1307-10), τιτουλάριος βασιλιάς της Πολωνίας, ως Ερρίκος ΣΤ΄ δούκας της Καρινθίας & μάργραβος της Καρνιόλης (1295-1335) και κόμης του Τυρόλου (1295-1335).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Θάνατοι τον Μάιο του 2008
|
Σερ Άντονι Μάμο, 99, πρώτος Πρόεδρος της Μάλτας και ο γηραιότερος πρώην Πρόεδρος (1974-76) σε όλο τον κόσμο. [1] Φίλιπ Φρέιχερ φον Μπόεσελάγκερ, 90, τελευταίος επιζών μίας ανεπιτυχούς συνωμοσίας για τη δολοφονία του Άντολφ Χίτλερ το 1944.[2] Γιάννης Μπουφίδης, μουσικός, δημιουργός ελληνικών ορατορίων, από καρκίνο.[3] Ντόμινικ Ντιμ Ντενγκ, Υπουργός Άμυνας στο Νότιο Σουδάν, σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. [4] Τζάστιν Γιακ, υπουργός (2006–2007) στο Νότιο Σουδάν, σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. [5] Γεώργιος Νουτσόπουλος, 86, Έλληνας καθηγητής του ΕΜΠ, που θεωρείται εισηγητής στην Ελλάδα της Μηχανικής των Ρευστών και της Υδραυλικής, υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (1989, 90). [6] (ανακοίνωση θανάτου) Λεοπόλδο Κάλβο Σοτέλο, 82, Πρωθυπουργός της Ισπανίας το 1981-82 [7][8] Κόλιν Μέρντοκ, 79, Νεοζηλανδός εφευρέτης, περισσότερο γνωστός για την εφεύρεση της σύριγγας μιας χρήσεως για υποδόριες ενέσεις και του ηρεμιστικού όπλου, από καρκίνο.[9] Αρχειοθετήθηκε 2008-05-06 στο Wayback Machine. Μοϊσέι Φέιγκιν, 179 , Ρώσος καλλιτέχνης, κάτοχος του ρεκόρ Γκίνες για το μεγαλύτερο σε ηλικία εν ενεργεία επαγγελματία καλλιτέχνη . [10] Σάκης Αποστολίδης, παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής του Πανιωνίου (παίκτης τη δεκαετία του 1950 και στη συνέχεια διαιτητής). [11] Έντι Άρνολντ, 89, Αμερικανός τραγουδιστής της κάντρι. [12] Τατιάνα Γιανναρά, λαογράφος, σύζυγος του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά.[13] Φίλιπ βον Σέλερ, 86, Αυστριακός παλαίμαχος πρωταθλητής της ιππασίας και μέλος της ΔΟΕ. [14] Φρανσουά Στέρκελε, 26, Βέλγος ποδοσφαιριστής της Μπριζ, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα στο δρόμο Αμβέρσας- Κενόκε. [15] Λεϊλά Γκενσέρ, 79, υψίφωνος από την Τουρκία, στο Μιλάνο.[16] Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, 82, Αμερικανός εικαστικός καλλιτέχνης. [17] Ιρένα Σέντλερ, 98, Πολωνίδα που έσωσε χιλιάδες παιιδά Εβραίων από τα γκέτο της Βαρσοβίας, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.. [18] Νίκος Τζιώτης, 58, γλύπτης, έπειτα από χρόνια ασθένεια. [19] Σαάντ Αλ-Αμπντουλάχ Αλ-Σαλίμ Αλ-Σαμπάχ, 78, Εμίρης του Κουβέιτ (2006) και Πρωθυπουργός (1978-2003). [20] Άστριντ Ζάκρικσον, 113, Σουηδή υπεραιωνόβια, το μεγαλύτερο σε ηλικία πρόσωπο στη Σουηδία. [21] (στα σουηδικά) Τόμι Μπερνς, 51, Σκωτσέζος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και προπονητής της Σέλτικ και άλλων ομάδων, από μελάνωμα. [22] Γουίλις Λαμπ, 94, Αμερικανός φυσικός, βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής (1955). [23] Αρχειοθετήθηκε 2019-08-21 στο Wayback Machine. Τζον Φίλιπ Λο, 70, Αμερικανός ηθοποιός. [24] Ρόμπερτ Μονταβί, 94, ο άνθρωπος που θεωρείται πως έκανε γνωστό το καλιφορνέζικο κρασί σε ολόκληρο τον κόσμο. [25] Στέλιος Πολυκράτης, 50, οδηγός ράλι, από καρκίνο. [26] Καίτη Πάνου, 81, ηθοποιός, κινηματογραφική σύντροφος του Λάμπρου Κωνσταντάρα.[27] Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, 84, πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, από καρκίνο. [28] Μπράιαν Κίναν, 66, Βορειοιρλανδός πρώην διοικητής του IRA και μετέπειτα ακτιβιστής για την ειρήνη, από καρκίνο. [29] [30] Μιτσέλε Μέλντρουμ, 39, Αμερικανίδα κιθαρίστρια της ροκ, που ήταν μέλος στα συγκροτήματα (Phantom Blue και Meldrum, από κύστη στον εγκέφαλο. [31] Τσάρλι Μπουθ, 104, Αυστραλός αθλητής του στίβου, εφευρέτης του ειδικού χώρου εκκίνησης για αγώνες δρόμου [32]. Τόλης Χάρμας, 90, παλαίμαχος τραγουδιστής του λαϊκού τραγουδιού. [33] Γιάννης Χιωτάκης, 75, δημοσιογράφος.[34] Κορνέλ Κάπα, 90, Αμερικανός φωτογράφος. [35] Ιγκνάσι Οτσόα ντε Όλθα, 41, βετεράνος Ισπανός ορειβάτης, χάνει τη ζωή του στο όρος Αναπούρνα του Νεπάλ, σε υψόμετρο 7.400 μέτρων. [36] Αρχειοθετήθηκε 2008-05-26 στο Wayback Machine. Κλεμαντίν Σολινιάκ, 113, υπεραιωνόβια, γηραιότερος άνθρωπος στη Γαλλία. [37] Σίντνεϊ Πόλακ, 73, Αμερικανός σκηνοθέτης, βραβευμένος με Βραβείο Όσκαρ για την ταινία "Πέρα από την Αφρική", από καρκίνο. [38] Θεόδωρος Δεμελής, 65, δημοσιογράφος, έπειτα από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο.[39] Φραντς Κίνστλερ, 107, Γερμανός βετεράνος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο τελευταίος επιζήσας βετεράνος των Κεντρικών Δυνάμεων και της Αυστρουγγρικής Αυτοκρατορίας. [40] (στα γερμανικά) Άγγελος Ελεφάντης, 72, διανοούμενος και μαχητικό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς, διευθυντής και εκδότης του περιοδικού «Ο Πολίτης» από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.[41] Μπέριλ Κουκ, 81, από τις διασημότερες Αγγλίδες ζωγράφους.[42] Σβεν Ντέιβιντσον, 79, Σουηδός αθλητής της αντισφαίρισης, ο πρώτος Σουηδός που κατέκτησε το Ρολάν Γκαρός το 1955. [43] Χοσέ Αλεχάντρο Μπερνάλες, 59, Χιλιανός αρχηγός της Αστυνομίας, σκοτώνεται σε δυστύχημα με ελικόπτερο στον Παναμά.[44] Χάρβεϊ Κόρμαν, 81, Αμερικανός κωμικός ηθοποιός (Blazing Saddles, 'The Carol Burnett Show'). [45] Χάρι Μπραουτίγκαμ, αξιωματούχος από τη Νικαράγουα, επικεφαλής της Κεντροαμερικανικής Τράπεζας για την Οικονομική Ενσωμάτωση, σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα στην Ονδούρα. [46]
|
Θάνατοι το 2008 : Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος - Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος Παρατίθενται θάνατοι προσώπων, σημαντικών στην ιδιότητά τους αλλά και για την επικαιρότητα, συνοδευόμενοι από την ηλικία που είχαν την ημέρα του θανάτου, την ιδιότητά τους, μερικές φορές (όπου χρειάζεται) την αιτία θανάτου και την πηγή που μετέδωσε την είδηση για το θάνατο. Οι παρακάτω θάνατοι αφορούν το μήνα Μάιο του 2008.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_2008
|
Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν
|
Ο Έλγιν γεννήθηκε στο Μπρούμχολ, του Φάιφ στη Σκωτία, και ήταν ο δεύτερος υιός του Τσαρλς Μπρους, 5ου κόμη του Έλγιν και της συζύγου του Μάρθα Γουάιτ (Martha Whyte). Έλαβε τη θέση του μεγαλύτερου του αδερφού Γουίλιαμ Ρόμπερτ, 6ος κόμης, το 1771, όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Κατετάγη ως σημαιοφόρος στο Σκωτσέζικο Στρατό. Εξελέγη εκπρόσωπος των λόρδων στη Σκωτία το 1790, και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1807. Το 1791, στάλθηκε ως έκτακτος απεσταλμένος στην Αυστρία, όσο ο Σερ Ρόμπερτ Κιθ (Sir Robert Keith) ήταν ασθενής. Στη συνέχεια εστάλη έκτακτος απεσταλμένος στις Βρυξέλλες μέχρι την κατάκτηση των Αυστριακών Κάτω Χωρών από τη Γαλλία. Αφού πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα στη Βρετανία, στάλθηκε έκτακτος απεσταλμένος στη Πρωσία το 1795. Το Δεκέμβριο του 1798 ορίστηκε πρέσβης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 11 Μαρτίου 1799, λίγο πριν οριστεί πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολη, ο Έλγιν παντρεύτηκε τη Μαίρη Νίσμπετ (Mary Nisbet), θυγατέρα και κληρονόμο του Ουίλιαμ Χάμιλτον Νίσμπετ (William Hamilton Nisbet) του Ντίρλετον (Dirleton). Ο Έλγιν έφτασε τελικά στην Κωνσταντινούπολη στις 6 Νοεμβρίου 1799. Ο Έλγιν παρέμεινε πρέσβυς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ 1799 και 1803 και έδειξε μεγάλη επιδεξιότητα και ενέργεια στην εκπλήρωση μιας δύσκολης αποστολής, την επέκταση της βρετανικής επιρροής κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης μεταξύ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Γαλλίας. Αναχώρησε από την Τουρκία στις 16 Ιανουαρίου 1803. Ο Έλγιν, ο οποίος ήταν «κρατούμενος» στη Γαλλία μετά από τη ρήξη της ειρήνης της Αμιένης, επέστρεψε στη Βρετανία το 1806. Αφού διαπίστωσε πως δε θα λάμβανε από το Βρετανικό Μουσείο που ζητούσε για τα μάρμαρα, ο Έλγιν μήνυσε τον εραστή της γυναίκας του για υψηλό ποσό. Χώρισε τη Μαίρη, για λόγους μοιχείας, μετά από νομικές ενέργειες το 1807 και το 1808 στο Σκωτσέζικο και το Αγγλικό δικαστήριο - και με απόφαση του κοινοβουλίου - η οποία προκάλεσε μεγάλο δημόσιο σκάνδαλο. Στη συνέχεια, στις 21 Σεπτεμβρίου 1810, παντρεύτηκε την Ελισάβετ (1790-1860), τη νεαρότερη θυγατέρα του Τζέιμς Τάουνσεντ Όσβαλντ (James Townsend Oswald) του Ντάνικιερ (Dunnikier). Ο Έλγιν παντρεύτηκε δύο φορές. Στις 11 Μαρτίου 1799, παντρέυτηκε τη Μαίρη Νίσμπετ (1778-1855), μοναχοπαίδι του Ουίλιαμ Χάμιλτον Νίσμπετ, του Ντίρλετον. Απέκτησαν ένα γιό και τρεις κόρες: Γεώργιος Κάρολος Κωνσταντίνος (George Charles Constantine) (1800–1840), πέθανε ανύπαντρος, γνωστός υπό του τίτλου του Λόρδου Μπρους. Μαίρη, παντρεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου 1828, τον Ρόμπερτ Ντάντας (Robert Dundas) Ματίλντα-Χάρι (Matilda-Harrie), παντρεύτηκε στις 14 Οκτωβρίου 1839, τον Τζον Μάξγουελ γιό του Σερ Τζον Μαξγουελμ 7ου Βαρώνου (Sir John Maxwell, 7th Baronet) Λούσυ, παντρεύτηε στις 14 Μαρτίου 1828, τον Τζον Γκραντ του Κίλγκραστον (John Grant of Kilgraston)Μετά το διαζύγιο του με τη Μαίρη, αυτή παντρεύτηκε τον Ρόμπερτ Φέργκιουσον του Ραίηθ (Robert Ferguson of Raith) (1777–1846) ο οποίος είχε εκπληρώσει το διαζύγιο τους. Ο Έλγιν, στις 21 Σεπτεμβρίου 1810, παντρεύτηκε την Ελισάβετ (1790–1860), τη νεότερη θυγατέρα του Τζέιμς Τάουνσεντ Όσβαλντ (James Townsend Oswald) του Ντάνικιερ (Dunnikier). Απέκτησαν τέσσερις υιούς και τρεις κόρες: Τζέιμς Μπρους (James Bruce), ο οποίος έγινε αναπληρωτής κυβερνήτης της Βρετανικής Βόρειας Αμερικής και αντιβασιλέας της Ινδίας καθώς και διάδοχος της Κομητείας. Ρόμπερτ Μπρους (Robert Bruce) (1813–1862), ο οποίος έγινε αντισυνταγματάρχης στη φρουρά Grenadier, και παντρεύτηκε την Κάθριν-Μαίρη (απεβίωσε το 1868), δεύτερη θυγατέρα του Σερ Μάικλ Σω-Στιούαρτ, 6ου Βαρώνου (Sir Michael Shaw-Stewart, 6th Baronet). Σερ Φρέντερικ Ράιτ-Μπρους (Sir Frederick Wright-Bruce) (1814), ο οποίος έγινε διπλωμάτης. Τόμας Τσαρλς Μπρους (Thomas Charles Bruce) (1825), ο οποίος έγινε βουλευτής στο Πόρτσμουθ. Σαρλότ-Κρίστιαν (Charlotte-Christian), παντρεύτηκε τη 1 Ιουλίου 1850, τον Φρέντερικ Λόκερ (Frederick Locker), εγγονό του υποναύαρχου Σερ Έντουαρντ Λόκερ (Sir Edward Locker)Αουγκούστα [Αυγούστα] Φρεντερίκα Ελίζαμπεθ (Augusta Frederica Elizabeth), κυρία στην αναμονή διαδοχής της Βασίλισσας Βικτώριας, και παντρεμένη με τον Άρθουρ Στάνλεϋ (Arthur Stanley), ο οποίος έγινε Κοσμήτορας του Γουέστμινστερ.*Φράνσις-Ανν (Frances-Anne)Ο Έλγιν απεβίωσε, στις 4 Νοεμβρίου 1841, σε ηλικία 75 ετών, στο Παρίσι. Είναι γνωστό πως ο λόρδος Έλγιν έτρεφε μεγάλη αγάπη για την ελληνική αρχιτεκτονική και γλυπτική. Το 1796 μάλιστα, έχτισε στην πατρίδα του, τη Σκωτία, ένα μέγαρο υπό την καθοδήγηση του Τόμας Χάρισον, εξίσου θαυμαστή της ελληνικής τέχνης. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων και συγκεκριμένα το 1799, ο Έλγιν τέθηκε πρεσβευτής του Οθωμανού σουλτάνου, ώστε να ενισχυθεί η οθωμανική άμυνα εναντίον του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο. Τότε ο Χάρισον τον προέτρεψε να χρησιμοποιήσει την προνομιακή του θέση για να πάρει στα χέρια του σχέδια και αντίγραφα των μεγάλων μνημείων της Ελλάδας. Ο Έλγιν, σύμφωνος, στρατολόγησε μια ομάδα καλλιτεχνών υπό την διεύθυνση του ζωγράφου Τζιοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι, γι’ αυτόν το σκοπό. Ακόμη, κανείς δεν έχει διατυπώσει πρόταση για αφαίρεση γλυπτών από κάποιο μνημείο, και δη του Παρθενώνα.Η περιορισμένη πρόσβαση που δόθηκε στον ζωγράφο Λουζιέρι για την Αθηναϊκή Ακρόπολη σε συνδυασμό με τη συμπάθεια που είχε αποκτήσει ο Έλγιν από την οθωμανική διοίκηση, τον ώθησαν στο να ζητήσει άδεια (τουρκικά firman) ώστε να δύναται να αφαιρεί κομμάτια από τα μνημεία της Ακρόπολης και κυρίως του Παρθενώνα. Η άδεια που έλαβε αμφισβητείται, αφού η επίσημη ελληνική εκδοχή υποστηρίζει πως ο λόρδος ουδέποτε παρέλαβε επίσημη άδεια, αλλά παράφρασε μία επιστολή του Καϊμακάμη, Τούρκου αξιωματούχου, όπου κανονικά αναγραφόταν ότι δινόταν ανεπίσημη χάρη στα συνεργεία να σχεδιάσουν, να λάβουν εκμαγεία και να διενεργήσουν ανασκαφή γύρω από τα θεμέλια του Παρθενώνα, όπου ίσως βρισκόταν θαμμένη κάποια επιγραφή ή ανάγλυφο, με τον όρο ότι δεν θα βλάπτονταν με κανένα τρόπο οποιοδήποτε μνημείο.Τελικά οι τουρκικές αρχές δεν έφεραν αντίσταση όσο τα συνεργεία του Έλγιν δρούσαν στην Ακρόπολη, προκαλώντας από το 1801 έως το 1804 σημαντικές ζημιές στα γλυπτά και το ίδιο το μνημείο, αποσπώντας και διαμελίζοντας ένα σημαντικό μέρος (περίπου το ήμισυ) από το σωζόμενο γλυπτό διάκοσμο του ναού. Σήμερα μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου βρίσκονται διαμελισμένα πολλά τμήματα συχνά από το ίδιο γλυπτό. Πιο συγκεκριμένα, από τους 97 σωζόμενους λίθους της ζωφόρου του Παρθενώνα, οι 56 βρίσκονται στο Λονδίνο και οι 40 στην Αθήνα. Από τις 64 σωζόμενες μετόπες, οι 48 βρίσκονται στην Αθήνα και οι 15 στο Λονδίνο. Από τις 28 σωζόμενες μορφές των αετωμάτων, οι 19 βρίσκονται στο Λονδίνο και οι 9 στην Αθήνα.Η μεταφορά των ανεκτίμητης αξίας μνημείων έγινε προχείρως, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να υποστούν σοβαρές ζημιές, χειροτερεύοντας την κατάστασή τους. Στο Λονδίνο τα γλυπτά μεταφέρθηκαν σε διάφορες αποθήκες, αφού ο Έλγιν είχε χάσει την περιουσία του, εξαιτίας των τεράστιων ποσών που δαπάνησε για τα συνεργεία του, τη μεταφορά των γλυπτών και τις δωροδοκίες των Τούρκων αξιωματούχων, έτσι ώστε να του είναι αδύνατο να τα στεγάσει σε δικό του χώρο. Ούτως ή άλλως, ο ίδιος, αν και έφερε τον τίτλο του λόρδου, δεν υπήρξε ιδιαίτερα εύπορος, ειδικά μετά από πολυτάραχο διαζύγιο που είχε το 1803. Εν τέλει, η βρετανική κυβέρνηση αγόρασε τα γλυπτά στο ποσό των 35.000 βρετανικών λιρών, περίπου 500.000 δολάρια σε σημερινή χρηματική αξία. Η απόφαση της αγοράς πάρθηκε με μικρή πλειοψηφία, αφού 82 άτομα δήλωσαν υπέρ αυτής και 80 κατά της.
|
Ο Τόμας Μπρους, 7ος Κόμης του Έλγιν (Thomas Bruce, 7th Earl of Elgin, Σκωτία, 20 Ιουλίου 1766 - Παρίσι, 14 Νοεμβρίου 1841) ήταν Βρετανός διπλωμάτης, πρεσβευτής της Βρετανίας στην Οθωμανική Κωνσταντινούπολη. Αφαίρεσε από την Αθήνα το 1803 και το 1812 πολυάριθμα γλυπτά, τα οποία αφαίρεσε από τον Παρθενώνα, από τον ναό της Απτέρου Νίκης και από άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Την πράξη του αυτή στιγμάτισαν επιφανείς προσωπικότητες των γραμμάτων και της τέχνης σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και ο Λόρδος Βύρων (Lord George Gordon Byron VI) στα ποιήματα του «Τσάιλντ Χάρολντ» (Childe Harold's Pilgrimage) και «Κατάρα της Αθηνάς» (The Curse of Minerva). Τα γλυπτά, που έμειναν γνωστά με την ονομασία Ελγίνεια Μάρμαρα, τα αγόρασε από τον Έλγιν η αγγλική κυβέρνηση το 1816 και από τότε βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Την επιστροφή τους στην Ελλάδα ζήτησαν κατά καιρούς πολλοί Άγγλοι ποιητές. Στη δεκαετία του 1980 η υπουργός Μελίνα Μερκούρη ξεκίνησε μια παγκόσμια προσπάθεια για την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δεν ήταν το μοναδικό διακεκριμένο μέλος της οικογένειάς του, καθώς ο πατέρας του, Τσαρλς, 5ος κόμης ήταν Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς της Σκωτίας, ο γιος του, Τζέιμς, 8ος κόμης ήταν Κυβερνήτης της Τζαμάικα, του Καναδά και της Ινδίας και Ύπατος Αρμοστής στην Κίνα και την Ιαπωνία και ο εγγονός του Βίκτωρ, 9ος κόμης, Αντιβασιλέας της Ινδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82,_7%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CE%BB%CE%B3%CE%B9%CE%BD
|
Τρίπολη (Λίβανος)
|
Η Τρίπολη δεν έχει ανασκαφεί επαρκώς επειδή τα ερείπια της αρχαίας πόλης βρίσκονται κάτω από τη σύγχρονη πόλη Έλ Μίνα, τα ελάχιστα ευρήματα βρίσκονται σήμερα σε μουσεία. Οι εκσκαφές στην Ελ Μίνα ανακάλυψαν σκελετούς από λύκους, χέλια και γαζέλες, μύλους, κολώνες, τροχούς τόξα και μία Νεκρόπολη που χρονολογείται στα τέλη της Ελληνιστικής εποχής. Σε ένα Σταυροφορικό κάστρο βρέθηκαν ερείπια από την Εποχή του Ορείχαλκου, την Εποχή του Σιδήρου, τη Ρώμη, την Βυζαντινή αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών, στη νότια πύλη βρέθηκαν ανθρώπινες εγκαταστάσεις ηλικίας 30.000 ετών και από την Εποχή του Λίθου. Η Τρίπολη έγινε σημαντικό οικονομικό και εμπορικό κέντρο στη βόρεια Φοινίκη με θαλάσσιο εμπόριο και σταθμούς από καραβάνια. Με την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών κέρδισε το δικαίωμα να κόβει τα δικά της νομίσματα (112 π.Χ.), αργότερα κέρδισε σχετική αυτονομία (105 π.Χ.) που διατηρήθηκε μέχρι το 64 π.Χ, ταυτόχρονα έγινε σημαντικό ναυπηγικό και εκτελωνιστικό κέντρο. Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τη Βυζαντινή αυτοκρατορία οικοδομήθηκαν σημαντικά δημόσια κτίρια, σχολεία και γυμναστήρια σε ένα στρατηγικό σημείο που βρισκόταν ο δρόμος ανάμεσα στην Αντιόχεια και την Πτολεμαΐδα Κυρηναϊκής. Η Τρίπολη διατήρησε επιπλέον την ίδια διοικητική διαίρεση με τρία προάστια των Σιδωνίων, των Τύριων και των Αρουάντιων, η περιοχή έξω από την πόλη μοιράστηκε ανάμεσα στα τρία προάστια. Την εποχή που κατακτήθηκε από τους Άραβες η Τρίπολη έγινε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, αποτελούσε το κύριο λιμάνι για τη Δαμασκό και το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι στο Αραβικό ναυτικό μετά την Αλεξάνδρεια. Ο ταξιδιώτης Νασίρ-ι-Χοσρόης εκτίμησε τον πληθυσμό της πόλης στους 20.000 κατοίκους (1047), η πλειοψηφία τους ήταν Αλεβιστές. Η Τρίπολη ανήκε επίσημα στη "Στρατιωτική επαρχία της Δαμασκού". Ο Ραϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης ένας από τους αρχηγούς στην Α΄ Σταυροφορία κατέκτησε όλη την ευρύτερη περιοχή από τους Άραβες, δημιούργησε την Κομητεία της Τουλούζης (1102), αλλά πέθανε χωρίς να κατακτήσει την πόλη της Τρίπολης (1105). Ο γιος του Βερτράνδος της Τουλούζης με τη βοήθεια του Βαλδουίνου Α΄ της Ιερουσαλήμ του πρώτου Βασιλιά της Ιερουσαλήμ κατέκτησε την πόλη (12 Ιουλίου 1109) και ανακηρύχτηκε επίσημα ο πρώτος Κόμης της Τρίπολης. Ο κορυφαίος κόμης ήταν Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης δισέγγονος του Βερτράνδου που διεκδίκησε την αντιβασιλεία της Ιερουσαλήμ συγκρούστηκε με τον Γκυ των Λουζινιάν και αρνήθηκε να του δώσει όρκο υποτέλειας. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ γνώρισε λίγο πριν τον θάνατο του τρομερή συντριβή από τον Σαλαντίν στη Μάχη του Χαττίν. Πέθανε χωρίς απογόνους και η Κομητεία πέρασε στον Οίκο του Πουατιέ. Η πόλη έγινε επίσημα η πρωτεύουσα στην Κομητεία της Τρίπολης, ένα Σταυροφορικό κράτος που επεκτεινόταν από το Τζουμπαίλ μέχρι τη Λαττάκεια και περιείχε το περίφημο κάστρο Κρακ των Ιπποτών, ήταν επίσης έδρα επισκοπής. Η Τρίπολη ήταν επιπλέον σημαντικό κέντρο μεταξιού, με μεγάλη παραγωγή από πορτοκάλια, λεμόνια και ζαχαροκάλαμα. Τα 100 χρόνια που κυβέρνησαν οι Φράγκοι η Οξιτανική γλώσσα κυριαρχούσε στην Τρίπολη και τα γειτονικά χωριά. Η Τρίπολη είχε έντονα ετερογενή πληθυσμό με Έλληνες, Αρμένιους, Μαρωνίτες, Νεστοριανιστές, Ιουδαίους και Μουσουλμάνους. Οι Σταυροφόροι ενίσχυσαν σημαντικά την εσωτερική εγκατάσταση οικοδομώντας την Ακρόπολη στο Όρος Πιλγκρίμ και άλλα θρησκευτικά μνημεία όπως ο Ναός της Αναστάσεως, η εκκλησία της Αγίας Μαρίας του Πύργου και η εκκλησία των Καρμελιτών. Το κράτος χρησιμοποιούσαν σαν βάση οι Ιωαννίτες Ιππότες με έδρα το Κρακ των Ιπποτών, έπαψε να υπάρχει μετά την κατάκτηση του από τον Αιγύπτιο Μαμελούκο σουλτάνο Κουαλαβάν. Την εποχή που κυβέρνησαν οι Μαμελούκοι η Τρίπολη έγινε κεντρική πόλη και επαρχιακή πρωτεύουσα στα έξι βασίλεια της Συρίας των Μαμελούκων, ήταν η τρίτη πόλη μετά το Χαλέπι και τη Δαμασκό. Το βασίλειο χωρίστηκε σε έξι επαρχίες που περιείχαν την πεδιάδα του Ακκάρ και το Κρακ των Ιπποτών. Η Τρίπολη έγινε το κύριο εμπορικό κέντρο στη Συρία εξοπλίζοντας την Ευρώπη με καραμέλες, φρατζόλες και ζάχαρη, τα κύρια προϊόντα παραγωγής ήταν φρούτα, ελαιόλαδο, σαπούνι και υφάσματα. Οι Μαμελούκοι αποτελούσαν την άρχουσα τάξη στην πολιτική και τον στρατό, οι Άραβες ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού με πολλούς μετανάστες από Αφρική, Ορθόδοξους, Ευρωπαίους και μία μειοψηφία Ιουδαίων. Ο πληθυσμός των Μαμελούκων της Τρίπολης εκτιμάται στους 20.000 - 40.000 με τους Μαμελούκους στη Δαμασκό και το Χαλέπι σε 100.000.Οι Μαμελούκοι της Τρίπολης βοήθησαν ταχύτατα την αστική ανάπτυξη της πόλης με κάστρα όπως το Μεγάλο Τζαμί, η Τρίπολη είχε επτά μεγάλους πύργους όπως ο "Πύργος του Λέοντα", το "κάστρο του Σαιν Ζιλ" επεκτάθηκε. Το "Υδραγωγείο του πρίγκιπα" χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά νερού, τα σπίτια τροφοδοτήθηκαν με νερό από τις στέγες τους. Ο οικισμός της Τρίπολης των Μαμελούκων οικοδομήθηκε με βάση το κλίμα, την τοπογραφία, την άμυνα και την αστική αισθητική. Η πόλη δεν είχε οχυρώσεις αλλά η μορφή στην οποία οικοδομήθηκε η Τρίπολη με τα συμπαγή μεγάλα κτίρια ανάμεσα σε στενούς δρόμους εμπόδιζε σημαντικά τις εχθρικές επιθέσεις. Τα θρησκευτικά και κοσμικά κτίρια στην Τρίπολη αποτελούσαν άριστο υπόδειγμα για τις αρχιτεκτονικές της εποχής. Τα παλιότερα δημόσια κτίρια οικοδομήθηκαν με πέτρες από εκκλησίες του 12ου και του 13ου αιώνα, στα περισσότερα Ισλαμικά κτίρια κυριαρχούσε το Τζαμί και το Μεντρεσές, τα Μεντρεσές ιδιαίτερα ήταν πολύ ελκυστικά με διακοσμήσεις υψηλού επιπέδου. Τα δημόσια κτίρια οικοδομήθηκαν από τους Μαμελούκους με κριτήρια την πρόσοψη και την ευθυγράμμιση των δρόμων, για τη διακόσμηση χρησιμοποιήθηκαν πέτρες κομμένες και άριστα επεξεργασμένες. Οι σταυροειδείς θόλοι κάλυπταν τους ορθογώνιους χώρους θρησκευτικής λατρείας ιδιαίτερα τους ταφικούς θαλάμους, η χρήση διπλών τυμπάνων και γωνιακών κοιλοτήτων χρησιμοποιήθηκε για τη μετάβαση από τον κυκλικό θόλο σε κλειστούς χώρους τετραγωνικής μορφής. Οι διακοσμήσεις στα κτίρια των Μαμελούκων συγκεντρώθηκαν σε διακριτά σημεία όπως τους Μιναρέδες, τους τείχους και στα εξωτερικά παράθυρα. Οι διακοσμήσεις σχεδιάστηκαν στο εξωτερικό των κτισμάτων με πολύπλοκα μοτίβα, ιχθυογραφίες και επιγραφές, οι εσωτερικές διακοσμήσεις κατασκευάστηκαν από μάρμαρο.Ο μεγαλύτερος αριθμός από τα τζαμιά και τα Μεντρεσές οικοδομήθηκαν περιμετρικά γύρω από το Μεγάλο τέμενος, τα Χαν τοποθετήθηκαν στο βόρειο τμήμα της πόλης για να είναι προσβάσιμα εύκολα από τους δρόμους με τη Συρία. Τα Χαμάμ συγκεντρώθηκαν σε κεντρικά σημεία για να εξυπηρετήσουν όσο δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού όπως δίπλα από το Μεγάλο Τζαμί και το εμπορικό κέντρο. Τα σημαντικότερα κτίσματα των Μαμελούκων περιλαμβάνουν έξι μεγάλα τζαμιά για τη συγκέντρωση πληθυσμού, συμπληρώθηκαν από δύο συνοικιακά τζαμιά και άλλα δύο στην ύπαιθρο. Η Τρίπολη των Μαμελούκων είχε επίσης 16 Μεντρεσές από τα οποία τα 4 δεν υπάρχουν σήμερα, τα 6 από αυτά συγκεντρώθηκαν γύρω από το Μεγάλο Τζαμί, περιείχε τέλος πέντε Χαν και τρία Χαμάμ. Τα Χαμάμ είχαν άριστη διακόσμηση ενώ το φώς που έπεφτε από τους θόλους δημιουργούσε επιβλητική ατμόσφαιρα. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία η Οθωμανική Τριπολίτιδα έγινε πρωτεύουσα στο Εγιαλέτι της Τρίπολης, επεκτεινόταν από το Τζουμπαίλ μέχρι την Ταρτούς με πόλεις της Συρίας όπως η Χομς και η Χαμά, τα άλλα δύο μεγάλα Εγιαλέτια ήταν του Χαλεπίου και του Σαμ. Η Τρίπολη αποτελούσε μέχρι το 1612 το λιμάνι του Χαλεπίου, η ανάπτυξη της στηρίχτηκε στο εξωτερικό εμπόριο και στη συλλογή φόρων από τους κατοίκους των βουνών. Το 19ο αιώνα η Τρίπολη έγινε πρωτεύουσα στο Βιλαέτι της Βηρυτού και παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση μέχρι την εποχή που κατακτήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία (1918). Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής αποκατέστησε τα περισσότερα δημόσια κτίρια και την Ακρόπολη της Τρίπολης, οι μετέπειτα κυβερνήτες προχώρησαν σε μεγαλύτερες τροποποιήσεις στα Σταυροφορικά κτίρια, τοποθετήθηκαν φρουρές ή έγιναν φυλακές. Με το σχηματισμό του κράτους του Λιβάνου, η Τρίπολη, παλαιότερα ίση σε οικονομική και εμπορική σημασία με την πόλη της Βηρυτού, αποκόπηκε από τις παραδοσιακές εμπορικές σχέσεις της με το εσωτερικό της Συρίας και οδηγήθηκε σε σχετική μείωση της ευημερίας της. Η πόλη συνορεύει με το Ελ Μίνα, το λιμάνι της επαρχίας της Τρίπολης, με το οποίο σχηματίζει τον ευρύτερο αστικό ιστό. Στις δύο αυτές κοινότητες ζουν Ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι. Runciman, Steven (1989). A History of the Crusades, Volume II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, 1100-1187. Cambridge University Press. Saliba, R., Jeblawi, S., and Ajami, G., Tripoli the Old City: Monument Survey – Mosques and Madrasas; A Sourcebook of Maps and Architectural Drawings, Beirut: American University of Beirut Publications, 1995. Tadmouri, O. AS., Tarikh Tarablus al-siyasi wa'-hadari Aabr al-'usour, Tripoli, 1984. (Στα Αραβικά) Venning, Timothy (2015). A Chronology of the Crusades. Routledge. William Harris (19 Jul 2012). Lebanon: A History, 600–2011 (illustrated ed.). Oxford University Press.
|
Η Τρίπολη είναι η μεγαλύτερη πόλη στο βόρειο Λίβανο και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Βρίσκεται 85 χλμ. βόρεια της πρωτεύουσας Βηρυτού και αποτελεί την πρωτεύουσα του Βόρειου Κυβερνείου και της επαρχίας Τριπόλεως. Η Τρίπολη δεσπόζει στην ανατολική ακτή της Μεσογείου και είναι το ανατολικότερο λιμάνι του Λιβάνου. Η πόλη με την ευρύτερη περιοχή της, έχει πληθυσμό 530.000 κατοίκων. Οι ενδείξεις για την εγκατάσταση ανθρώπινου πληθυσμού στην περιοχή υπάρχουν από το 1400 π.Χ, τον 9ο αιώνα π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν εμπορικό σταθμό. Με τους Πέρσες έγινε το κέντρο μίας Ομοσπονδίας τριών Φοινικικών πόλεων οι οποίες της έδωσαν το όνομα "Τρίπολη" : Σιδώνα, Τύρος και η νήσος Αρουάντ. Την Ελληνιστική εποχή η Τρίπολη ήταν μεγάλο ναυτικό κέντρο με πολιτική αυτονομία, την πόλη κατέκτησε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (64 π.Χ.) Ο μεγάλος σεισμός και το τσουνάμι της Βηρυτού (551) κατέστρεψαν τη Βυζαντινή πόλη της Τρίπολης μαζί με άλλες πόλεις στην ακτή της Μεσογείου. Με το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών και το Χαλιφάτο των Φατιμιδών η Τρίπολη έγινε σημαντικό εμπορικό και ναυτικό κέντρο. Οι Σταυροφόροι πολιόρκησαν την πόλη στις αρχές του 12ου αιώνα και τελικά την κατέλαβαν (1190), αυτό προκάλεσε καταστροφή σε μεγάλο τμήμα της όπως το κάψιμο της διάσημης βιβλιοθήκης που ονομαζόταν "Οίκος της Γνώσης" με χιλιάδες τόμους βιβλίων. Οι Σταυροφόροι δημιούργησαν την Κομητεία της Τρίπολης, οι Μαμελούκοι κατέλαβαν την κομητεία (1289) και το παλιό λιμάνι της πόλης καταστράφηκε, η πόλη κτίστηκε ξανά στην περιοχή του παλιού κάστρου. Με την Οθωμανική αυτοκρατορία (1516 - 1918) η ευημερία και το εμπόριο διατηρήθηκε. Η Τρίπολη και ολόκληρος ο Λίβανος κυβερνήθηκε από τους Γάλλους (1920 - 1943), στη συνέχεια ανεξαρτητοποιήθηκε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_(%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82)
|
Weezer
|
Οι Weezer ιδρύθηκαν στις 14 Φεβρουαρίου του 1992 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, ενώ η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στη συναυλία του συγκροτήματος του Κιάνου Ριβς, Dogstar. Αργότερα, υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με την εταιρία Geffen Records.Στις 10 Μαΐου του 1994, το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον πρώτο ομώνυμο δίσκο του, γνωστός ως The Blue Album, όπου και σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ κατάφεραν να αποσπάσουν και 4 MTV Video Music Awards. Επίσης, το τραγούδι τους Buddy Holly, που ήταν από αυτόν τον δίσκο, έγινε μεγάλη επιτυχία, ενώ ήταν και στο CD για την εγκατάσταση των Windows 95. Έγινε τέσσερις φορές πλατινένιος στις ΗΠΑ και στον Καναδά και θεωρείται ο δίσκος των Weezer με τις περισσότερες πωλήσεις.Στο διάστημα 1997-2000 το συγκρότημα διαλύθηκε, ενώ ο Μάικι Ουέλς αποχώρησε από το συγκρότημα και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική, ενώ αντικαταστάθηκε από τον Σκοτ Σράινερ. Το 2000, το συγκρότημα επέστρεψε στην ενεργό δράση, βγάζοντας τον δεύτερο ομώνυμο δίσκο τους, γνωστό και ως The Green Album, ο οποίος σημείωσε εξίσου μεγάλη επιτυχία με τον πρώτο τους δίσκο. Το 2005, οι Weezer έβγαλαν τον δίσκο Make Believe, που επίσης σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ έγιναν σχετικά γνωστοί και στην Ελλάδα με το τραγούδι Perfect Situation, που χρησιμοποιήθηκε σε διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας Vodafone. To 2008, το συγκρότημα έβγαλε τον τρίτο ομώνυμο δίσκο του, γνωστό και ως The Red Album που, όπως και ο αμέσως επόμενος δίσκος, σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Weezer (1994) Pinkerton (1996) Weezer (2001) Maladroit (2002) Make Believe (2005) Weezer (2008) Raditude (2009) Hurley (2010) Death to False Metal (2010) Everything Will Be Alright in the End (2014) The White Album (2016) The Teal Album (2019) The Black Album (2019) Επίσημη ιστοσελίδα
|
Οι Weezer είναι αμερικάνικο συγκρότημα από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνιατων ΗΠΑ. Αποτελούνται από τους Ρίβερς Κουόμο (φωνητικά, κιθάρα), Πάτρικ Ουίλσον (ντραμς, κιθάρα, φωνητικά), Μπράιαν Μπελ (κιθάρα, φωνητικά, αρμόνιο) και Σκοτ Σράινερ (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά, αρμόνιο). Είναι γνωστοί για τα τραγούδια "Perfect Situation", "Buddy Holly", "Undone - The Sweater Song", "Beverly Hills", "Pork and Beans" και "Island in the Sun". Έχουν πουλήσει 10 εκατομμύρια άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες και περισσότερα από 35 εκατομμύρια παγκοσμίως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Weezer
|
Σεισμός της Λευκάδας (2015)
|
Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός σε πολλές περιοχές της Δυτικής Ελλάδας, της Θεσσαλίας, αλλά και στην Αττική, ακόμη και στην Καλαμάτα. Σύμφωνα με μέτρηση του Αμερικανικού Γεωλογικού Ινστιτούτου, η δόνηση ήταν ισχυρότερη, συγκεκριμένα 6,8 βαθμοί. Ωστόσο αργότερα το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο την καταμέτρησε στους 6,5 βαθμούς.Από τον σεισμό έχασαν τη ζωή τους μία γυναίκα στο χωριό Βασιλική, όταν ένας μεγάλος βράχος αποκολλήθηκε από το βουνό και προσέκρουσε στον τοίχο του σπιτιού της, και μία ακόμη γυναίκα από το Αθάνι, όταν κατέρρευσε και την καταπλάκωσε μία μάντρα.Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν σε χωριά στα νότια του νησιού. Κατολισθήσεις σημειώθηκαν στην παραλία των Εγκρεμνών. Εξαιτίας του σεισμού η Λευκάδα μετακινήθηκε κατά 36 εκατοστά προς τον Νότο.
|
Ο σεισμός της Λευκάδας με μέγεθος 6,5 Ρίχτερ σημειώθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2015, 09:10:07 τοπική ώρα, και προκάλεσε δύο θανάτους, τραυματισμούς και πολλές ζημιές στη νότια Λευκάδα, λόγω του μικρού εστιακού βάθους που ήταν 5 χιλιόμετρα. Το επίκεντρο του σεισμού ήταν 23 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης της Λευκάδας, ανάμεσα στα χωριά Αθάνι και Δράγανο. Η διάρκεια του σεισμού ήταν 20 δευτερόλεπτα. Μετά τον κύριο σεισμό ακολούθησαν δύο μετασεισμικές δονήσεις με μέγεθος 5,1 βαθμών και 4,8 βαθμών και πάνω από 1.000 μετασεισμικές δονήσεις μικρότερης έντασης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_(2015)
|
Καλαβριανή διάλεκτος Γκρίκο
|
Η γλώσσα ταξινομείται από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως απειλούμενη με εξαφάνιση, και ο αριθμός των ομιλητών της στην περιοχή θεωρείται πως είναι περίπου 2.000 με 13.000. Ταξινομείται από τον οργανισμό του Ethnologue ως διάλεκτος της νέας ελληνικής γλώσσας με την έννοια της σύγχρονης καθομιλούμενης γλώσσας των ελληνικών γλωσσών, όπως τα ποντιακά και τα τσακωνικά, καθώς η καλαβριανή εκδοχή θεωρείται πως είναι κοντινότερα στα νέα ελληνικά. Η καλαβριανή διάλεκτος δεν είχε ποτέ εκτεταμένη χρήση, όπου εκτός από την καθημερινή επικοινωνία μεταξύ των ομιλητών της δεν απέκτησε ποτέ κάποιον σημαντικό ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση, λογοτεχνία, ή εκκλησιαστικά ζητήματα. Η χρήση της διαλέκτου έχει τις ρίζες της στην εποχή των αρχαίων ελληνικών αποικιών της Μεγάλης Ελλάδας, ενώ κατά τον Μεσαίωνα η ευρύτερη περιοχή διατέλεσε από το 536 έως το 1071 υπό την διοίκηση των Βυζαντινών -ως θέμα της Καλαβρίας-, έως ότου κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς. Η γλώσσα δοκιμάστηκε ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα ειδικά κατά την περίοδο της φασιστικής Ιταλίας καθώς η χρήση της ακολουθούνταν από στίγμα μη ιταλικότητας και αποθαρρύνονταν ενεργά από τις αρχές. Σήμερα η γλώσσα χρησιμοποιείται σε 9 κωμοπόλεις της περιοχής της Μποβέσια, στις οποίες περιλαμβάνονται η Χώρα του Βούα, Ρογκούντι, Γκαλιτσιάνο, Κοριό ντι Ρογκούντι, Μπόβα Μαρίνα, και η πόλη της Ρέτζιο ντι Καλάμπρια. Στα χαρακτηριστικά της γλώσσας είναι πως δεν διατηρεί το τελικό -ς, π.χ. η λέξη γάϊδαρος προφέρεται ως γκάνταρο / gadaro, ενώ για την γραφή της χρησιμοποιείται η λατινική γραφή αντί για το ελληνικό αλφάβητο. Υπάρχουν 2 περιοδικά σε κυκλοφορία στην περιοχή, το I Riza (Η Ρίζα) το οποίο είναι τρίγλωσσο σε γκρίκο, ιταλικά, και νέα ελληνικά και εκδίδεται κάθε 4 μήνες, και το CUMELCA το οποίο εκδίδεται κάθε 3. Κατάλογος βιβλιογραφίας - glottolog.org Ομιλία κατοίκου της περιοχής, Ολυμπία Σκουιλάτσι - youtube.org Ριντινέντα, παραδοσιακό καλαβρέζικο τραγούδι Γκρίκο- youtube.com
|
Η καλαβριανή διάλεκτος Γκρίκο είναι διάλεκτος των Ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας, στην περιοχή της Καλαβρίας, στη νότια Ιταλία. Αποτελεί τη μία από τις δύο κύριες διαλέκτους των Γκρίκο, με την άλλη να είναι η διάλεκτος Γκρίκο ανατολικότερα στην περιοχή της Απουλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF
|
ACSM-321
|
Το μοντέλο τρόλεϊ 321 είναι μονώροφο αστικό όχημα μεγάλης χωρητικότητας. Η κάλυψη της οροφής και των πλευρών έχει γίνει από υψηλής αντοχής γαλβανισμένα φύλλα χάλυβα. Η κάτω πλευρά του οχήματος, η επιφάνεια του πλαισίου, οι άξονες και ορισμένα άλλα στοιχεία είναι επεξεργασμένα με αντιδιαβρωτικό σμάλτο από τη γαλλική εταιρεία RM. Το αμάξωμα καλύπτεται επίσης με χρώμα φωσφορικά άλατα, που το προστατεύει από τη διάβρωση. Το αμάξωμα έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον 10 έτη. Το μπροστινό μέρος του οχήματος είναι κατασκευασμένο από φίμπεργκλας Οι προφυλακτήρες (εμπρός και πίσω) είναι κατασκευασμένοι από ατσάλι και επενδεδυμένα με κέλυφος από υαλοβάμβακα. Ο προφυλακτήρας του αποτελείται από τρία μέρη. Το 2008, το μοντέλο 321 υποβλήθηκε σε μετατροπές και οι προβολείς αντικαταστάθηκαν με εξοπλισμό φωτισμού παρόμοιο με αυτόν των νέων μοντέλων φορτηγών MAZ, που κατασκευάζονται στην πόλη του Μινσκ. Το παρμπρίζ του ACSM-321 είναι πανοραμικού τύπου. Οι υαλοκαθαριστήρες είναι οριζόντιοι (τοποθετημένοι ο ένας κάτω από τον άλλο). Οι πλευρικοί καθρέφτες του τρόλεϊ είναι σφαιρικού τύπου και εξοπλισμένοι με αντιανακλαστική επίστρωση και ηλεκτρική θέρμανση Το διαμέρισμα του κινητήρα του τρόλεϊ βρίσκεται στην πίσω προεξοχή της αριστερής πλευράς του οχήματος. Το ACSM-321 μπορεί να εξοπλιστεί με διαφορετικούς κινητήρες: DC-BM ρωσικής κατασκευής, DC (170 kW), ασύγχρονο τσεχικό Škoda (185 kW), ασύγχρονο λευκορωσικό ANT-155 (185 kW) και ασύγχρονους κινητήρες ρωσικής παραγωγής DTA-U (180 kW) και ACCD-250 (150 kW). Τα τρόλεϊ είναι εξοπλισμένα με άξονες από ευρωπαίους κατασκευαστές όπως η Rába ή η ZF. Τα τρόλεϊ είναι επίσης εξοπλισμένα με πνευματικό σύστημα. Επιπλέον, υπάρχει ένα χειροκίνητο σύστημα που λειτουργεί με τη χρήση καλωδίων. Για την τροφοδοσία κυκλωμάτων χαμηλής τάσης, υπάρχει ένας στατικός μετατροπέας που μετατρέπει την τάση από 550 βολτ σε 28 βολτ. Τα κυκλώματα χαμηλής τάσης χρησιμοποιούν δύο μπαταρίες των 12 βολτ. Είναι επίσης δυνατή η εγκατάσταση μπαταριών για αυτονομία στην κίνηση. Το ACSM-321 είναι εξοπλισμένο με πνευματικές αναρτήσεις, μπροστά και πίσω. Εκτός από την ομαλότητα, αυτό επιτρέπει στο δάπεδο να χαμηλώνει στις στάσεις, για να διευκολύνει την είσοδο ατόμων με αναπηρία και επιβατών που μεταφέρουν καρότσια. Το τρόλεϊ είναι εξοπλισμένο με σύστημα αντιμπλοκαρίσματος τροχών (ABS). Υπάρχουν τρεις πόρτες περιστρεφόμενου τύπου, παρόμοιες με αυτές του λεωφορείου MAZ-103. Η έκδοση του 2011 έχει πόρτες παρόμοιες με αυτές του λεωφορείου MAZ-203. Το τρόλεϊ έχει χαμηλό επίπεδο δαπέδου σε όλες τις εισόδους, με το ύψος του δαπέδου να είναι 36 ίντσες πάνω από το επίπεδο του εδάφους. Επίσης, υπάρχει μια αναδιπλούμενη ράμπα στην είσοδο της μεσαίας πόρτας. Το εσωτερικό του δαπέδου είναι από κόντρα πλακέ με πάχος 12 mm (0,5 ίντσες). Η οροφή είναι κατασκευασμένη από πλαστικό σε γκρι και λευκά χρώματα. Οι χειρολαβές είναι κατασκευασμένες από λεπτούς ατσάλινους σωλήνες, βαμμένους με πολυμερές χρώμα, το οποίο βελτιώνει την αντοχή τους στη διάβρωση, τη μηχανική φθορά και το ηλιακό φως. Το 2011, ο σχεδιασμός των χειρολαβών άλλαξε, ώστε να ταιριάζει με το λεωφορείο MAZ-203 . Η καμπίνα έχει 26 θέσεις και η πλήρης χωρητικότητα του λεωφορείου είναι 115 άτομα (ή 101, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της UNECE). Ο εξαερισμός γίνεται από ένα μεγάλο συρόμενο παράθυρο. Δεν υπάρχουν καταπακτές οροφής λόγω της διάταξης ηλεκτρικού εξοπλισμού στην οροφή. Είναι δυνατή η εγκατάσταση κλιματισμού για τον οδηγό και για την καμπίνα των επιβατών. Η καμπίνα του οδηγού διαθέτει ηλεκτρικό θερμαντήρα έξι κιλοβάτ. Το ταμπλό του τρόλεϊ είναι κατασκευασμένο με τη μορφή ημικυκλίων, τα οποία παρέχουν στον οδηγό γρήγορη πρόσβαση σε όλα τα απαραίτητα χειριστήρια. Στη μέση του ταμπλό υπάρχει ένα σύνολο οπτικών συσκευών. Στο μεσαίο πλαίσιο υπάρχει ένα μεγάλο στρογγυλό ταχύμετρο (της γερμανικής VDO) με ηλεκτρονικό οδόμετρο. Σε ορισμένα τρόλεϊ αυτές οι συσκευές αντικαθίστανται από ηλεκτρονική οθόνη. Από το 2011, χρησιμοποιείται ένα νέο ταμπλό, παρόμοιο με το μοντέλο 420 του τρόλεϊ. Δεξιά και αριστερά των οπτικών συσκευών είναι οι μοχλοί για το άνοιγμα και το κλείσιμο των θυρών, την ενεργοποίηση του συναγερμού και τον έλεγχο της κατεύθυνσης της κίνησης του τρόλεϊ. Στα αριστερά του οδηγού υπάρχει ένα επιπλέον ταμπλό, στο οποίο τοποθετείται ο μοχλός του χειρόφρενου. Άλλα χειριστήρια στην αριστερή πλευρά του ταμπλό περιέχουν τα πλήκτρα ελέγχου για τη θέρμανση και τον εξαερισμό, καθώς και για τον εσωτερικό και τον εξωτερικό φωτισμό. Περιγραφή των μοντέλων τρόλεϊ ACSM-321, ACSM-32102, ACSM-32104 στον επίσημο ιστότοπο του κατασκευαστή http://transphoto.ru/photo/713016/ (ACSM-321 στο Γκομέλ) http://transphoto.ru/photo/712138/ (ACSM-321 στο Μόγκιλεφ) http://transphoto.ru/photo/675040/ (ACSM-321 στη Μόσχα)
|
Το ACSM-321 (Ρωσία: AKSM-321 ή АКСМ-321) είναι ένα μονώροφο λευκορωσικό τρόλεϊ για αστικές μεταφορές επιβατών, το οποίο κατασκευάζεται μαζικά από το 2003. Ανήκει στην τρίτη γενιά τρόλεϊ που αναπτύχθηκαν από το εργοστάσιο της Belkommunmash στο Μινσκ. Αυτό το μοντέλο τρόλεϊ χρησιμοποιείται σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας, του Κιργιστάν, της Λετονίας, της Μολδαβίας, της Υπερδνειστερίας και της Σερβίας. Από τα οχήματα που κινούνται στο Μινσκ, το 33% είναι οχήματα τύπου 321. Στη Μόσχα το αντίστοιχο ποσοστό είναι 11%.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ACSM-321
|
Διεθνής Αερολιμένας Λευκωσίας
|
Το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας ήταν το κύριο αεροδρόμιο της Κύπρου από την αρχική κατασκευή της δεκαετίας του 1930, όπως η Royal Air Force station RAF Λευκωσία μέχρι το 1974. Στην αρχή λειτούργησε κυρίως ως στρατιωτικό αεροδρόμιο, και εξακολουθεί να ανήκει στο Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το αεροδρόμιο, οι εγκαταστάσεις και ο διάδρομος επεκτάθηκαν από τοπικούς εργολάβους. Μετά τον πόλεμο εμπορικές υπηρεσίες εισήχθησαν, και από το 1948 η Misrair, η BOAC, η Cyprus Airways και η MEA παρείχαν τακτικές υπηρεσίες. Οι εγκαταστάσεις που προβλεπόντουσαν ήταν περιορισμένες. Το 1949 το πρώτο κτίριο του τερματικού σταθμού σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από το Τμήμα Δημοσίων Έργων, το κόστος ήταν £50.000 και άνοιξε το Μάιο του ίδιου έτους. Το κτίριο επεκτάθηκε. Το κτίριο εκκενώθηκε το 1968 με το άνοιγμα του νέου τερματικού σταθμού. Η Λευκωσία Flying Club και άλλες ιπτάμενες οργανώσεις συνέχιζαν να χρησιμοποιούν το παλιό κτίριο.Η RAF αποσύρθηκε από το αεροδρόμιο το 1966 λόγω περιορισμένου χώρου που προήλθε από τη ραγδαία αύξηση πολιτικών αεροσκαφών. Στις 27 Μαρτίου του 1968, ένας νέος σύγχρονος τερματικός σταθμός σχεδιάστηκε από την γερμανική εταιρεία Dorsch und Gehrmann από Wiesbaden, άνοιξε, με κόστος £1.100.000, από το οποίο £500,000 προήλθαν από τη Βρετανία.Ο νέος τερματικός σταθμός θα μπορούσε να φιλοξενήσει 800 επιβάτες ταυτόχρονα και ο χώρος στάθμευσης 11 αεροσκάφη. Στις 15 Ιουλίου του 1974 η δεξιά πτέρυγα οι Έλληνες εθνικιστές ανέτρεψαν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το Αεροδρόμιο Λευκωσίας που ήταν προσωρινά κλειστό από τους πραξικοπηματίες, χρησιμοποιήθηκε στις 17 Ιουλίου 1974 για να μεταφέρει στρατεύματα από την Ελλάδα στην Κύπρο για να υποστηρίξει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στις 18 Ιουλίου ξανά άνοιξε για την κίνηση των πολιτών. Τελικά στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, βομβαρδίζοντας το αεροδρόμιο σε μεγάλο βαθμό και έτσι επέβαλλε το μόνιμο κλείσιμο του Αεροδρομίου.Οι ηγέτες από την ελληνοκυπριακή Κοινότητα και την τουρκοκυπριακή Κοινότητα επαναλειτούργησαν το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας στις αρχές του 1975. Μετά τον ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, είχε αρχικά απορρίψει την τουρκοκυπριακή πρόταση για να ξανανοίξει το αεροδρόμιο για τη διεθνή κυκλοφορία υπό κοινό έλεγχο.Η τελευταία εμπορική αεροπορική πτήση έγινε από το Αεροδρόμιο Λευκωσίας το 1977 στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Με την τουρκική εισβολή το αεροδρόμιο ήταν η σκηνή μερικών μεγάλων μαχών μεταξύ κυπριακών και τούρκικων δυνάμεων, που οδήγησαν το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να το κηρύξει Προστατευόμενη Περιοχή (UNPA) κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Αυτό απαιτούσε και από τις δύο πλευρές να αποσυρθούν τουλάχιστον 500 μέτρα από την περίμετρο του αεροδρομίου. Με την κατάπαυση του πυρός που υπογράφηκε στις 16 Αυγούστου 1974 το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας έγινε μέρος των Ηνωμένων Εθνών για την ελεγχόμενη Ζώνη. Μετά το κλείσιμο του Αεροδρομίου Λευκωσίας ένα νέο αεροδρόμιο, το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λάρνακας (LCA), άνοιξε στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1975, και στη Βόρεια Κύπρο το Διεθνές Αεροδρόμιο Ερτσάν που άνοιξε το 2004. Το Διεθνές Αεροδρόμιο της Πάφου (PFO) άνοιξε τις πόρτες του στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1983. Η πλατφόρμα NIC, που υλοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Κύπρου σε συνεργασία με την UNFICYP και κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2022, περιλαμβάνει μια πλήρη εικονική περιήγηση σε όλες τις προσβάσιμες περιοχές του κύριου τερματικού σταθμού, τον πύργο ελέγχου, το υπόστεγο και τα τρία αεροπλάνα που κάθονται στο αεροδρόμιο. . Επιπλέον, η πλατφόρμα NIC διαθέτει μια συλλογή ιστορικών εικόνων και βίντεο που στοχεύει να ανοίξει ένα παράθυρο στις ημέρες που το αεροδρόμιο ήταν πλήρως λειτουργικό και το επισκέπτονταν πολλοί παραθεριστές. Στις 3 Μαρτίου 1956 ένα Handley Page Hermes (Hermes IV G-ALDW της Skyways Limited) καταστράφηκε στο έδαφος. Στις 27 Απριλίου του 1956 ένα Ντάγκλας Ντακότα της RAF καταστράφηκε στο έδαφος από μια βόμβα. Στις 20 Απριλίου 1967, ένα Μπρίστολ Britannia συνετρίβη κατά την προσέγγιση στο αεροδρόμιο με κακές καιρικές συνθήκες, 126 νεκροί. Στις 29 Ιανουαρίου 1973 ένα αεροσκάφος Ilyushin Il-18 (Reg No SU-AOV) των Αιγυπτιακών Αερογραμμών συνετρίβη στην οροσειρά του Πενταδακτύλου κατά την προσέγγιση στο αεροδρόμιο σκοτώνοντας 37 άτομα (7 πλήρωμα και 30 επιβάτες). Στις 29 Αυγούστου του 1973, αεροσκάφος τύπου Tupolev Tu-104 των Τσεχοσλοβακικών Αερογραμμών που εκτελούσε την πτήση CSA531 από τη Δαμασκό βγήκε από το διάδρομο κατά την προσγείωση. Το αεροσκάφος επρόκειτο να πετάξει στην Πράγα μετά από τη Λευκωσία. Στις 20 Ιουλίου 1974, δύο κενά αεροσκάφη των Κυπριακών Αερογραμμών (ένα Hawker-Siddeley HS121 Trident 1E (5B-DAE), και Trident 2E (5B-DAB)) καταστράφηκαν στο έδαφος από την τουρκική Αεροπορία κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Στις 22 Ιουλίου 1974, 33 άνθρωποι σκοτώθηκαν από φίλια πυρά όταν 15 αεροσκάφη Nord Noratlas της 354ης Μοίρας Μεταφορών μετέφεραν μια ελληνική δύναμη καταδρομέων για την προστασία του αεροδρομίου από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής. Αυτή η επιχείρηση ονομάστηκε Νίκη. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nicosia International Airport στο Wikimedia Commons
|
Το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας είναι ένα εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο που βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά της Λευκωσίας, πρωτεύουσας της Κύπρου. Αρχικά ήταν το κύριο αεροδρόμιο του νησιού, αλλά η εμπορική δραστηριότητα έπαυσε μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Είναι κτισμένο σε μια κομβική περιοχή, εντός των διοικητικών ορίων Γερολάκκου, Παλαιομετόχου, Έγκωμης και Λακατάμειας, με το μεγαλύτερο μέρος του να βρίσκεται εντός των ορίων της κοινότητας Γερολάκκου. Το αεροδρόμιο χρησιμοποιείται τώρα κυρίως ως έδρα της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τόρρε ντελ Όρο
|
Κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1220 και το 1221 ύστερα από εντολή του Αλμοχάδη διοικητή της Σεβίλλης, Αμπού λ-Ουλά, με δωδεκάγωνη βάση. Εμπόδιζε την πρόσβαση στην όχθη με ένα τμήμα του τείχους με το συνδεόταν με το Τόρρε δε λα Πλάτα, το οποίο είναι τμήμα των οχυρώσεων της Σεβίλλης, οι οποίες προστάτευαν το Αλκάθαρ. Σύμφωνα με τη παράδοση, για να εμποδίζεται η πρόσβαση στο λιμάνι, υπήρχε μια βαριά αλυσίδα από τη βάση του πύργου μέχρι ένα άλλο πύργο στη σημερινή Κάγιε Φορταλέθα, στην απέναντι πλευρά του ποταμού, στην περιοχή Τριάνα. Αυτός ο θρύλος όμως είναι λάθος επειδή η Κάγιε Φορταλέθα δε Τριάνα στην ακτή πήρε αυτό το όνομα τον 19ο αιώνα· προηγουμένως ονομαζόταν Κάγιε Λιμόνες. Επίσης, στα χρονικά του Αλφόνσο Ι΄ του Σοφού, τα οποία περιγράφουν με λεπτομέρεια την κατάληψη της Σεβίλλης, αναφέρεται μόνο μία αλυσίδα, η οποία συγκρατούσε μία ομάδα από βάρκες που σχημάτιζαν γέφυρα ανάμεσα στη Σεβίλλη και την Τριάνα, συνδέοντας επίσης την πόλη με το κάστρο, το όποιο αργότερα ονομάστηκε κάστρο του Αγίου Γεωργίου (Σαν Χόρχε), στις ακτές της Τριάνα. Ο στόλος της Καστίλης, υπό τις διαταγές του Ραμόν δε Μπονιφάθ έσπασε τη γέφυρα το 1248, παράλληλα με την πολιορκία της πόλης από τα στρατεύματα του Φερδινάνδου Γ΄ της Καστίλλης. Αυτό το ιστορικό κατόρθωμα, με πρωταγωνιστές ναύτες από την Αστούριες και την Κανταβρία, αποθανατίστηκε στα εμβλήματα του Αβιλές και τεσσάρων πόλεων στις κανταβρικές ακτές (Λαρέδο, Κάστρο Ουρδιάλες, Σανταντέρ και Σαν Βιθέντε ντε λα Μπαρκέρα), καθώς και στο έμβλημα της Κανταβρίας. Αναπαριστούν τον Τόρρε ντελ Όρο και ένα πλοίο να σπάει της αλυσίδες που εμπόδιζαν την δίοδο στον Γουαδαλκιβίρ. Μετά την κατάληψη της πόλης, χρησιμοποιήθηκε ως παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ισίδωρο της Σεβίλλης και στη συνέχεια ως φυλακή. Ο θρύλος ότι ο πύργος ήταν αποθήκη για το χρυσάφι και το ασήμι που προερχόταν από την Αμερική είναι τελείως λάθος. Ο πύργος είχε αυτό το όνομα από την περίοδο των Αλμοχάδων, στη διήγηση της κατάκτησης της Σεβίλλης του Αλφόσο Ι΄, ο οποίος τον αποκαλεί Χρυσό Πύργο (Τόρρε ντελ Όρο), πιθανότατα από την λαμπρότητα που είχε το ασβεστοκονίαμα και το άχυρο. Όμως, υπάρχουν και άλλες ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματος του Πύργου, όλες θρύλοι χωρίς να έχουν επαληθευτεί και έτσι θεωρούνται λάθος. Ένας από αυτούς τους θρύλους χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, όταν ένας δημοσιογράφος που ονομαζόταν Λουίς Περάτα είπε ότι τα πλακάκια του πύργου έλαμπαν περισσότερο και από τον Ήλιο. Ο ίδιος στη συνέχεια προσθέτει ότι ο βασιλιάς Πέδρο Α΄ διατηρούσε στον πύργο ένα θησαυρό από χρυσό και ασήμι. Δεδομένης της εγγύτητάς του στα τελωνεία στις αποβάθρες κατά την εποχή της κατάκτησης της Αμερικής, συνηθίζεται να λέγεται ότι πήρε το όνομά του επειδή εκεί φυλασσόταν ο αμερικανικός χρυσός. Ο χρυσός όμως επεξεργαζόταν στην Κάσα δε λα Μονέδα, αρκετά μέτρα μακριά. Το 16ο αιώνα, ο πύργος ήταν ερειπωμένος, έτσι άρχισαν εργασίες αποκατάστασης. Ο πύργος υπέστη σημαντικές ζημιές από τον σεισμό της Λισαβόνας το 1755, μετά τον οποίο ο Μαρκήσιος του Μόντε Ρεάλ πρότεινε να κατεδαφιστεί ο πύργος ώστε να δημιουργηθεί χώρος ώστε να υπάρχει πρόσβαση στη γέφυρα της Τριάνα. Όμως, αυτή η πρόταση δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας των αντιδράσεων των κατοίκων της Σεβίλλης, οι οποίοι το ανακοίνωσαν στο βασιλιά, ο οποίος και παρενέβη. Το 1760, αποκαταστάθηκαν οι βλάβες στο κάτω όροφο του πύργου, ενισχύοντάς τον με λάστιχο και κονίαμα. Τον ίδιο χρόνο σχεδιάστηκε ο κυλινδρικός όροφος στην κορυφή, ο οποίος σχεδιάστηκε από τον στρατιωτικό μηχανικό Σεμπαστιάν φαν ντερ Μπορχτ, αρχίτεκτονα επίσης του βασιλικού εργοστασίου καπνού της Σεβίλλης. Η επανάσταση του 1868 ήταν άλλη μία κρίσιμη στιγμή για τον πύργο, επειδή οι επαναστάτες γκρέμισαν τους πίνακες από τους τοίχους και τους πούλησαν, όμως οι αντίπαλοί τους κατάφεραν να μην κατεδαφιστεί ο πύργος. Ανακαινίστηκε το 1900 από τον μηχανικό Κάρλος Αλκόν. Τις 10 Απριλίου 1923, ο Αλφόνσος ΙΓ΄ επισκέφτηκε τον πύργο. Τις 21 Μαρτίου 1936, το κτίριο αποφασίστηκε από τον ναύαρχο να γίνει ναυτικό μουσείο. Το Σεπτέμβριο 1942 ξεκίνησαν εργασίες αποκατάστασης, κατά τη διάρκεια των οποίων βελτιώθηκε η εμφάνιση της πρόσοψης και δύο αίθουσες τροποποιήθηκαν ώστε να γίνουν αίθουσες εκθέσεων του μουσείου και μία τρίτη για ερευνητικές εργασίες. Το μουσείο εγκαινιάστηκε τις 24 Ιουλίου 1944, και μεταφέρθηκαν σε αυτό 400 εκθέματα από το ναυτικό μουσείο της Μαδρίτης. Στο μουσείο εκτίθονται διάφορα παλιά όργανα πλοήγησης και μοντέλα, καθώς και ιστορικά έγγραφα, εικόνες και πίνακες, καθώς επίσης και η σχέση της Σεβίλλης με τον Γουαδαλκιβίρ και τη θάλασσα.Τις 13 Αυγούστου 1992, στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης της Σεβίλλης, ο Τόρρε ντελ Όρο αδελφοποιήθηκε από τον Πύργο της Μπελέμ στη Λισαβόνα. The Torre del Oro in Seville Torre del Oro Guide of Gold Tower in Seville
|
Ο Τόρρε ντελ Όρο (ισπανικά: Torre del Oro, Χρυσός Πύργος) είναι δωδεκάγωνος στρατιωτικός πύργος στη Σεβίλλη, νότια Ισπανία, ο οποίος κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Αλμοχάδων ώστε να ελέγχει την πρόσβαση στη Σεβίλλη μέσω του ποταμού Γουαδαλκιβίρ. Κατασκευάστηκε το πρώτο μισό του 13ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Το όνομά του προέρχεται από την χρυσή αντανάκλασή του στο ποτάμι, εξαιτίας των υλικών κατασκευής του (μίγμα κονιάματος, ασβεστόλιθου και συμπιεσμένου αχύρου). Ο πύργος διαιρείται σε τρία επίπεδα, με το τρίτο και ανώτερο να είναι κυκλικό και προστέθηκε το 1769. Ο Τόρρε δε λα Πλάτα, ένας κοντινός οκτάγωνος πύργος, θεωρείται ότι κατασκευάστηκε την ίδια περίοδο. Έχει ανακηρυχθεί ιστορικό-καλλιτεχνικό μνημείο από το 1931 και έχει ανακαινιστεί αρκετές φορές. Τη σύγχρονη εποχή, ανακαινίστηκε το 1900, ανάμεσα στο 1991 και το 1992, το 1995 και το 2005. Η συντήρησή του είναι σημαντικό έργο του ισπανικού ναυτικού. Ο πύργος στεγάζει το Ναυτικό Μουσείο της Σεβίλλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%B5_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%8C%CF%81%CE%BF
|
Κατάλογος αστέρων της Καμηλοπαρδάλεως
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2004). «Combined General Catalogue of Variable Stars (GCVS4.2)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2012). «General Catalog of Variable Stars (GCVS database, version 2012Feb)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων της Καμηλοπαρδάλεως παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό της Καμηλοπαρδάλεως κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82
|
Πορτογαλικός Οίκος της Βουργουνδίας
|
Ο νεαρός Ερρίκος, έχοντας -ως τέταρτος γιος- λίγες πιθανότητες να κληρονομήσει γη ή τίτλους στην πατρίδα του την Βουργουνδία, θα προσχωρήσει στην Ανάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου, κατά τα τέλη του 11ου αιώνα. Μετά την κατάκτηση μέρους της Γαλικίας και της βόρειας Πορτογαλίας για λογαριασμό τού Αλφόνσου ΣΤ΄ του Λεόν, νυμφεύτηκε τη νόθη κόρη τού Αλφόνσου ΣΤ΄, την Θηρεσία και του δόθηκε η Κομητεία της Πορτογαλίας ως φέουδο εντός του Βασιλείου του Λεόν. Ο γιος του Αλφόνσος Ερρίκος έγινε Βασιλιάς της Πορτογαλίας ως Αλφόνσος Α΄, όταν νίκησε τη μητέρα του στη Μάχη του Σάο Μαμέντε το 1128. Αρκετά χρόνια μετά, το 1179, ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄ αναγνώρισε την Πορτογαλία ως ανεξάρτητο κράτος.Οι βασιλείς που διαδέχτηκαν τον Αλφόνσο Α΄ συνέχισαν την Ανάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου από τους Μουσουλμάνους. Ο δισεγγονός του Αλφόνσος Γ΄ κατέκτησε την περιοχή Αλγκάρβε και υιοθέτησε τον τίτλο του «Βασιλιά της Πορτογαλίας και του Αλγκάρβε». Τα σύνορα της Πορτογαλίας καθορίστηκαν στην συνθήκη του Αλκανίκες (1297) μεταξύ του βασιλιά Ντενίς, γιου του Αλφόνσου Γ΄ και τού Φερδινάνδου Δ΄ της Καστίλης.Δισεγγονός τού Διονυσίου ήταν ο Φερδινάνδος Α΄, τελευταίος άρρην τού Οίκου του. Το 1383 η κόρη του Βεατρίκη πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και διάδοχος του θρόνου, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Α΄ των Τραστάμαρα της Καστίλης. Όταν ο πατέρας της Φερδινάνδος Α΄ απεβίωσε, το βασίλειο εισήλθε σε μια περίοδο αναρχίας, γνωστή ως Πορτογαλική κρίση των ετών 1383-1385, κατά την οποία η χώρα κινδύνευσε με πιθανή προσάρτηση από το Στέμμα της Καστίλης. Μετά τη νίκη των Πορτογάλων στη Μάχη της Αλζουμπαρότα, ξεκίνησε μια νέα δυναστεία από τον νόθο αδελφό τού Φερδινάνδου Α΄, τον Ιωάννη Α΄ μεγάλο Διδάσκαλο του Τάγματος Αβίς, η οποία έμεινε γνωστή ως Οίκος του Αβίς. Ερρίκος Α΄ (1093–1112) Αλφόνσος Α΄ (1112–1139) Αλφόνσος Α΄ (1139–1185) Σάντσο Α΄ (1185–1211) Αλφόνσος Β΄ (1211–1223) Σάντσο Β΄ (1223–1248) Αλφόνσος Γ΄ (1248–1279) Ντενίς (1279–1325) Αλφόνσος Δ΄ (1325–1357) Πέτρος Α΄ (1357–1367) Φερδινάνδος Α΄ (1367–1383) Πορτογάλοι μονάρχες της Βουργουνδίας
|
Ο Πορτογαλικός Οίκος της Βουργουνδίας (πορτογαλικά: Dinastia Portuguesa de Borgonha), γνωστός ως Αλφοσινή Δυναστεία, ήταν ένας πλάγιος κλάδος του Οίκου της Βουργουνδίας. Ιδρυτής του ήταν ο Ερρίκος κόμης της Πορτογαλίας, εγγονός του Ροβέρτου Α΄ δούκα της Βουργουνδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τιμάρια Άργους και Ναυπλίας
|
Τα πρώτα χρόνια του 13ου αιώνα πριν ξεκινήσει η Δ΄ Σταυροφορία το Άργος και το Ναύπλιο αποτελούσαν ανεξάρτητη ηγεμονία, κυβερνήτης ήταν ο Έλληνας άρχοντας από το Ναύπλιο Λέων Σγουρός. Ο Σγουρός όπως πολλοί Βυζαντινοί μεγιστάνες εκμεταλλεύτηκαν τη μεγάλη αδυναμία των αυτοκρατόρων για να κατακτήσουν πολλές πόλεις και να τις κυβερνήσουν ανεξάρτητα. Ο Σγουρός με αφετηρία τη γενέτειρα του κατέλαβε το Άργος και την Κόρινθο, πολιόρκησε την Αθήνα αλλά απέτυχε να καταλάβει την Ακρόπολη Αθηνών. Στις αρχές του 1305 ο Σγουρός επιτέθηκε στη Θεσσαλία και τη Βοιωτία αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει όταν ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός σαν αρχηγός του μεγάλου Σταυροφορικού στρατού έκανε επέλαση από τη Θεσσαλονίκη στη νότια Ελλάδα. Ο Βονιφάτιος κατέλαβε τη Θεσσαλία, τη Βοιωτία και την Αττική και έδωσε τις περιοχές δώρα σε υποτελείς βαρόνους, στη συνέχεια επιτέθηκε στην Πελοπόννησο. Ο Σγουρός και οι άντρες του απέκρουσαν επιτυχώς τα πρώτα χρόνια τις επιθέσεις των Σταυροφόρων μέχρι τον θάνατο του Βονιφάτιου (1207) και του Σγουρού την επόμενη χρονιά (1208). Τα τρία κάστρα δεν μπόρεσαν να αντέξουν μετά τον θάνατο του Σγουρού, η Ακροκόρινθος έπεσε πρώτη στους Σταυροφόρους (1210), ακολούθησε η πτώση του Άργους και του Ναυπλίου (1212). Ο Όθων ντε Λα Ρος που ήταν πρωταγωνιστής στην άλωση και των τριών πόλεων πήρε σαν δώρο από τον πρίγκιπα Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο τα Τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου και έναν ετήσιο μισθό 400.000 υπέρπυρα από την Ακροκόρινθο. Το Κάστρο του Δαμαλά στην Αργολίδα δόθηκε αρχικά στον Όθων αλλά αργότερα πέρασε σε έναν νεώτερο κλάδο της οικογένειας που διεκδίκησε τη Βαρωνία της Βελιγοστής. Οι Φράγκοι παρά το γεγονός ότι είχαν την εξουσία αποτελούσαν αριθμητικά μεγάλη μειοψηφία στην Αργολίδα. Οι ευγενείς της Πελοποννήσου που υποτάχθηκαν στους Φράγκους διατήρησαν την πίστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία και όλα τα Βυζαντινά έθιμα, την ίδια εποχή ανεγέρθησαν στην περιοχή πολλές νέες εκκλησίες Βυζαντινού ρυθμού. Μετά τον θάνατο του Όθων Α΄ ο γιος του Όθων λόρδος του Ρέι κληρονόμησε τα τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου, ο άλλος γιος του Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος το δουκάτο των Αθηνών και μερικά πατρικά εδάφη στη Γαλλία. Τον Απρίλιο του 1251 ο Όθων πούλησε στο Γκυ τα τιμάρια με αντάλλαγμα τα Γαλλικά εδάφη και 15.000 χρυσά υπέρπυρα. Όταν το Δεσποτάτο της Ηπείρου κατέλυσε το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης (1224) το Πριγκιπάτο της Αχαΐας παρέμεινε το ισχυρότερο Λατινικό κράτος στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ο Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος έφτασε την Αχαΐα στο αποκορύφωμα της δύναμης και της δόξας της, όλοι οι υπόλοιποι κυβερνήτες στον Ελληνικό χώρο του δήλωσαν υποταγή. Ο Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος που κατείχε το Άργος, το Ναύπλιο και τη μισή πόλη της Θήβας ήταν υποτελής του. Ο Γκυ βοήθησε τον Γουλιέλμο να πολιορκήσει και να κατακτήσει τη Μονεμβασιά (1246 – 1248), την τελευταία ισχυρή πόλη που είχε παραμείνει στους Έλληνες. Την ίδια εποχή ο Γουλιέλμος δέχτηκε από τη Λατινική Αυτοκρατορία το Δουκάτο της Νάξου, την Εύβοια, το Μαρκιωνία της Βοδονίτσας ενώ η Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου τον αναγνώρισε επικυρίαρχο. Η μεγάλη δύναμη του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου είχε σαν αποτέλεσμα τη ζήλια των υπόλοιπων Λατίνων βαρόνων με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο "Πόλεμος της Ευβοϊκής Διαδοχής" (1256 - 1258). Ο Γκυ ντε λα Ρος πολέμησε εναντίον του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου αλλά ηττήθηκε και δήλωσε την υποταγή του.Η αντίστροφη μέτρηση για το πριγκιπάτο της Αχαΐας ξεκίνησε όταν ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος συνέλαβε αιχμάλωτο τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο μετά τη Μάχη της Πελαγονίας (1259). Ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος αναγκάστηκε να του παραχωρήσει μια σειρά από μεγάλα κάστρα όπως τη Μονεμβάσια, τον Μυστρά, τη Μεγάλη Μαΐνη και το Γεράκι Λακωνίας για να αποκτήσει την ελευθερία του (1261). Ο Γεώργιος Παχυμέρης γράφει ότι ο Παλαιολόγος ζήτησε από τον Γουλιέλμο το Άργος και το Ναύπλιο αλλά οι δυο πόλεις παρέμειναν στους Λατίνους. Τη δεκαετία του 1270 ο Λατίνος Λικάριος που είχε αποστατήσει στους Βυζαντινούς τοποθετήθηκε κυβερνήτης της Πελοποννήσου, οι κάτοικοι της Αργολίδας υπέφεραν σκληρά από τις επιδρομές του. Ο Γκωτιέ Ε΄ του Μπριέν κληρονόμησε το Δουκάτο των Αθηνών (1309), αλλά ο ίδιος και οι μεγαλύτεροι ιππότες των Φράγκων έπεσαν τον Μάρτιο του 1311 στη Μάχη του Αλμυρού εναντίον της Καταλανικής Εταιρείας. Την επόμενη μέρα οι Καταλανοί κατέλαβαν το δουκάτο των Αθηνών, με τη στρατιωτική τους ικανότητα απείλησαν να κυριεύσουν το Άργος και το Ναύπλιο. Η χήρα του Γκωτιέ Ιωάννα του Σατιγιόν επέστρεψε στη Γαλλία για να ζητήσει βοήθεια από τον πατέρα της Κοντόσταυλο της Γαλλίας Γκωσέ Ε΄ του Σατιγιόν που διορίστηκε βάϊλο στο όνομα της (22 Νοεμβρίου 1312). Τα επόμενα χρόνια η Ιωάννα με υποστήριξη από το Ανδεγαυικό Βασίλειο της Νεαπόλεως και τον πάπα απέκτησε προμήθειες και στρατό, διόρισε τους ισχυρούς Φράγκους ευγενείς Γουόλτερ και Φραγκίσκο του Φουτσερόλ να κυβερνήσουν τα τιμάρια στο όνομα της. Η υποστήριξη που είχε από τους ισχυρούς αδελφούς Φουτσερόλ τη βοήθησαν παρά τις καταστροφικές επιδρομές των Καταλανών να κρατήσει τα τιμάρια την επόμενη δεκαετία. Οι υποχρεώσεις της Ιωάννας απέναντι στα τιμάρια της έφεραν τεράστια χρέη, όταν ενηλικιώθηκε ο γιος της Γκωτιέ ΣΤ΄ του Μπριέν τον Ιανουάριο του 1321 αρνήθηκε να τα πληρώσει. Ο Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας με παρέμβαση του αποφάσισε να πληρώσει ο Γκωτιέ 7.000 λίβρες και η μητέρα του τα υπόλοιπα.Τα δικαιώματα του Οίκου της Μπριέν στο δουκάτο των Αθηνών υποστήριξαν ο Πάπας Κλήμης Ε΄ και ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ που αποφάσισαν να αναλάβουν δυναμικά δράση εναντίον των Καταλανών, οι Καταλανοί αφορίστηκαν και κλήθηκαν τα υπόλοιπα Λατινικά κράτη στην Ελλάδα να τους εκδιώξουν. Ο Κλήμης Ε΄ ζήτησε από τον Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας να διώξει τους Καταλανούς από την Αθήνα αλλά εκείνος τον αγνόησε. Ο Κλήμης στη συνέχεια διέταξε τους Ιωαννίτες Ιππότες να του προμηθεύσουν τρεις ή τέσσερις γαλέρες για να υπερασπιστεί τα εδάφη των Μπριέν και διέταξε τους Ναΐτες Ιππότες που κατείχαν εδάφη στο δουκάτο των Αθηνών να μπουν στον στρατό του Γκωσέ Ε΄ του Σατιγιόν εναντίον των Καταλανών (1314). Τα δικαιώματα του Οίκου του Μπριέν υπονομεύτηκαν ωστόσο από τη Βενετική Δημοκρατία που δεν είχε συμφέροντα να αναλάβει δράση εναντίον των Καταλανών. Οι Βενετοί αν και παραδοσιακά ήταν εχθροί με τους Καταλανούς έκλεισαν ειρήνη για περισσότερο από δυο δεκαετίες (1319). Ο Γκωτιέ ΣΤ΄ ανήγγειλε μετά το 1321 τις προθέσεις του για εκστρατεία στην Αθήνα και ανακατάληψη της Αθήνας από τους Καταλανούς αλλά οι οικονομικές του υποχρεώσεις στον βασιλιά της Νάπολης τον ανάγκασαν να παραμείνει στην Ιταλία. Το 1328 έκλεισε σύντομη ειρήνη με τους Καταλανούς που διατηρήθηκε μέχρι το 1330. Ο πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ ανακήρυξε τον Ιούνιο του 1330 Σταυροφορία εναντίων των Καταλανών και διέταξε τους Λατίνους ιερείς στην Ελλάδα να υπακούσουν. Ο Ροβέρτος της Νεαπόλεως υποστήριξε τη Σταυροφορία αλλά οι Βενετοί έκλεισαν τον Απρίλιο του 1331 νέα ειρήνη με τους Καταλανούς. Ο Γκωτιέ απέπλευσε από το Μπρίντιζι τον Αύγουστο, επιτέθηκε πρώτα στην Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου και στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, τους πίεσε να αναγνωρίσουν κυρίαρχο τον Ροβέρτο. Στη συνέχεια επιτέθηκε στο Καταλανικό δουκάτο της Αθήνας αλλά η εκστρατεία κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, οι Καταλανοί χωρίς να δώσουν μάχη οπισθοχώρησαν πίσω από τα τείχη της Θήβας και των Αθηνών. Ο Γκωτιέ δεν είχε ούτε χρήματα, ούτε στρατό, ούτε προμήθειες και δεν βρήκε υποστήριξη από τον γηγενή Ελληνικό πληθυσμό, το καλοκαίρι του 1332 βέβαιος ότι η εκστρατεία του απέτυχε επέστρεψε στο Μπρίντιζι. Κατέλαβε μονάχα τη Λευκάδα και τη Βόνιτσα και επανέφερε για λίγο την Ανδεγαυική κυριαρχία στη δυτική Ελλάδα αλλά απέκτησε τεράστια χρέη. Οι προθέσεις του για τα τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου είναι ασαφείς αλλά δεν φαίνεται να επισκέφτηκε τις δυο πόλεις την περίοδο που βρέθηκε στην Ελλάδα.Ο Γκωτιέ δεν εγκατέλειψε ποτέ τα σχέδια του να κερδίσει την κληρονομιά του στην Ελλάδα, είχε την υποστήριξη του πάπα που αφόριζε συνεχώς τους Καταλανούς αλλά χωρίς τη βοήθεια των Βενετών δεν μπορούσε να το πετύχει. Μετά από πολλές περιπέτειες στη Γαλλία και την Ιταλία ο Γκωτιέ ΣΤ΄ έπεσε στη μάχη του Πουατιέ (1356). Την ίδια εποχή η Αργολίδα λεηλατήθηκε από τους Αιδινίδες Τούρκους υπό τον Ομέρ Μπέι (1132), η πείνα θέριζε τον πληθυσμό της περιοχής που έκανε εισαγωγή τροφίμων από την Ιταλία. Τα τιμάρια είχαν άλλη μια σοβαρή πρόκληση την επέκταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Πελοπόννησο, τη δεκαετία του 1320 είχαν καταλάβει την Αρκαδία και την Κυνουρία. Οι απειλές ανάγκασαν τον Γκωτιέ ΣΤ΄ να κτίσει άλλα δυο νέα κάστρα στο Κιβέρι Αργολίδας και στο Άκρα Θερμήσι. Τα τιμάρια παρά τα συνεχή προβλήματα και τις επιδρομές είχαν μεγάλη ευημερία, η περιοχή ήταν σε μεγάλο βαθμό εύφορη, είχε αμέτρητες καλλιέργειες, βοσκότοπους για τα ζώα και αμπελώνες, ο Αργολικός κόλπος τους παρείχε σε μεγάλες ποσότητες από ψάρια και αλάτι. Τα έγγραφα δείχνουν ότι τον 14ο αιώνα υπήρχε μεγάλη παραγωγή σε χαρούπια, σταφίδες, ρητίνη, βαμβάκι και γινόταν εξαγωγή λινών υφασμάτων. Ο Γκωτιέ ΣΤ΄ πέθανε χωρίς απογόνους, ο μοναδικός γιος που είχε πέθανε ανήλικος σε μια εκστρατεία (1331). Τα εδάφη και οι τίτλοι του κληρονομήθηκαν από την αδελφή του Ισαβέλλα ντε Μπριέν και τον σύζυγο της Γκωτιέ Γ΄ του Ανγκιάν που με τη σειρά τους τα μεταβίβασαν στα παιδιά τους. Ο δεύτερος γιος τους Σιγκέρ Β΄ του Ανγκιάν δέχτηκε την Κομητεία του Μπριέν και τα δικαιώματα της οικογένειας στην Αθήνα, ένας από τους μικρότερους γιους ο Ένγκελμπερτ δέχτηκε τα τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου και τα εδάφη του θείου του Γκωτιέ στην Κύπρο. Ο Ένγκελμπερτ θεωρώντας τον εαυτό του ανίκανο να υπερασπιστεί την κληρονομιά του στην Ελλάδα την πούλησε στον αδελφό του Γκι του Ανγκιάν που είχε δεχτεί αρχικά μόνο την πόλη Ραμεράπτ στη Γαλλία. Ο Γκι έγινε ο νέος "λόρδος Άργους, Ναυπλίου και Κιβέριου". Ο Γκι αντικατέστησε τον Νικόλαο του Φουτσερόλ που είχε υπηρετήσει ως βάϊλος την τελευταία δεκαετία του Γκωτιέ ΣΤ΄ με δυο μέλη από τον Οίκο των Μεδίκων, το Πιέρ Ταρτέν των Αθηνών που ήταν γνωστός σαν "Ιατρός" (1357 - 1360) και τον Αβεράρντο των Μεδίκων (1360 - 1364). Η αυταρχική τους διακυβέρνηση οδήγησε τον τοπικό πληθυσμό σε εξέγερση, ο ιστορικός Θάνος Κονδύλης γράφει ότι επαναστάτησαν με την προτροπή των Φουτσερόλ όταν ο Αβεράρντο ήθελε να φορολογήσει τα σύκα και τη σταφίδα. Η κατάσταση λύθηκε όταν ο ίδιος ο Γκυ ήρθε στο Ναύπλιο τον Δεκέμβριο του 1364 για να κυβερνήσει προσωπικά, εξέδωσε διάταγμα υπέρ του Γιάκομο, λόρδου του Τζόγια και γαμπρού του Νικολάου του Φουτσερόλ για να συμφιλιωθεί μαζί του. Ο Γκι ενίσχυσε τη θέση του στην περιοχή με τον γάμο του με μια γυναίκα από την τοπική αριστοκρατία αλλά η ταυτότητα της είναι ασαφής. Οι ιστορικοί του 15ου αιώνα την καταγράφουν σαν κόρη ενός βαρόνου της Αρκαδίας πιθανότατα του Έραρ Γ΄ του Μαυριτανού, ο ιστορικός Βρέντιους τον 17ο αιώνα την καταγράφει με το Ελληνικό όνομα Μπόνη ή Μαρία. Τον 19ο αιώνα ο Φράγκος ιστορικός Καρλ Χοπφ υποθέτει χωρίς αποδείξεις ότι ήταν κόρη του Νικολά του Φουτσερόλ αλλά η άποψη αυτή έγινε αποδεκτή από τους σύγχρονους ιστορικούς.Η περίοδος της κυριαρχία του Γκι αντιμετώπισε μεγάλες απειλές από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με ασταμάτητες επιδρομές, ο Γκι στάθηκε θαρραλέος πολεμιστής απέναντι τους. Για να εξασφαλίσει καλύτερα τα εδάφη του έγινε Βενετός πολίτης (22 Ιουλίου 1362), η εξέλιξη αυτή έφερε έντονη επέμβαση της Βενετίας στην περιοχή. Σε δυο χρόνια μετά την άφιξη του στην Πελοπόννησο ξέσπασε σύγκρουση για τη διαδοχή του πριγκιπάτου της Αχαΐας ανάμεσα στον Φίλιππο Β΄ του Τάραντα και τη Μαρία των Βουρβόνων, χήρα του μεγαλύτερου αδελφού του Ροβέρτου του Τάραντα που πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1364 χωρίς απογόνους. Ο Γκυ και ο δεσπότης του Μοριά Μανουήλ Καντακουζηνός υποστήριξαν τη Μαρία και τον Ούγο των Λουζινιάν, γιο της Μαρίας από τον πρώτο της γάμο με τον Γκι των Λουζινιάν μεγαλύτερο γιο του Ούγου Δ΄ της Κύπρου. Ο εμφύλιος έληξε όταν η Μαρία πούλησε τα δικαιώματα της στον Φίλιππο (1370). Ο Φίλιππος σαν αναμφισβήτητος πρίγκιπας της Αχαΐας διόρισε βάϊλο του Μοριά τον αδελφό του Γκι Λουδοβίκο του Ανγκιάν κόμη του Κονβερσάνο. Οι Καταλανοί εισήλθαν σε περίοδο παρακμής με εμφύλιους πολέμους και όταν διορίστηκε επίτροπος και φρούραρχος ο Ματθαίος ντε Περάλτα δήλωσαν την υποταγή τους (31 Μαΐου 1370). Οι αδελφοί Ανγκιάν βρήκαν την ευκαιρία να ανακτήσουν την κληρονομιά τους, ένας τρίτος αδελφός ο Ιωάννης του Ανγκιάν κόμης του Λέτσε ζήτησε άδεια από την Ιωάννα Α΄ της Νάπολης να συγκεντρώσει στις νοτιοανατολικές ακτές της Ιταλίας 1000 πεζούς και 500 ιππείς με στόχο εκστρατεία στην Ελλάδα. Ο Γκι έκλεισε ειρήνη με τον δεσπότη του Μοριά για να αφοσιωθεί στον πόλεμο εναντίον των Καταλανών. Οι αδελφοί Ανγκιάν σαν Βενετοί πολίτες ζήτησαν δυο φορές τον Απρίλιο του 1370 και τον Φεβρουάριο 1371 βοήθεια τους Βενετούς αλλά εκείνοι το αρνήθηκαν ευγενικά. Οι αδελφοί Ανγκιάν δεν πτοήθηκαν και ήταν αποφασισμένοι να προχωρήσουν με κάθε μέσο την άνοιξη του 1371 την εκστρατεία στην Αθήνα αλλά κατέληξε σε νέα μεγάλη αποτυχία, η Ακρόπολη αντιστάθηκε επιτυχώς και ο Λουδοβίκος αρρώστησε. Ο Γκι ζήτησε ειρήνη από τους Καταλανούς, ένας από τους όρους ήταν ο γάμος της κόρης του Μαρίας με τον πρώην Καταλανό αντιβασιλιά Ρογήρο της Λούρια, ο γάμος δεν έγινε ποτέ. Η εκστρατεία του 1371 ήταν η τελευταία των αδελφών Ανγκιάν στο δουκάτο των Αθηνών, ακόμα και ο πάπας μπροστά στον κίνδυνο των Οθωμανών υποστήριξε τους Καταλανούς. Οι προοπτικές εκμηδενίστηκαν όταν ο Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι κατέλαβε τα Μέγαρα, με αυτόν τον τρόπο έκλεισε στα αδέλφια Ανγκιάν τον δρόμο για την Αθήνα. Ο Γκι πέθανε αμέσως μετά τον Οκτώβριο του 1376 αφήνοντας την κόρη του Μαρία ανήλικη και άγαμη, ο Λουδοβίκος τακτοποίησε τον Μάιο του 1377 τον γάμο της Μαρίας με τον Βενετό Πέτρο Κορνάρο. Ο Λουδοβίκος φαίνεται να έκανε μερικές ακόμα σποραδικές επιδρομές εναντίον των Καταλανών (1377) αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η Οικογένεια Κορνάρο είχε εγκατασταθεί πολύ καιρό στη Λατινοκρατούμενη Ελλάδα, όπου δρούσνα για λογαριασμό της Βενετικής Δημοκρατίας, ενώ ο πατέρας του Πέτρο Φεντερίγκο το 1379 λογιζόταν ο πλουσιότερος άντρας της Βενετίας. Ο γάμος του Πέτρο Κορνάρο με τη Μαρία του Ανγκιάν δείχνει το σημαντικό ενδιαφέρον των Βενετών για την περιοχή αφού αντιμετώπισαν νέες μεγάλες προκλήσεις με τις επιδρομές των Οθωμανών στο Αιγαίο Πέλαγος. Η κατοχή του Ναυπλίου τους βοηθούσε να ελέγξουν όλους τους εμπορικούς δρόμους από την Αδριατική θάλασσα στην Ανατολική Μεσόγειο, ήταν επίσης ο σημαντικότερος εμπορικός σταθμός σε όλους τους δρόμους για τη Μαύρη Θάλασσα Ο Πέτρο και η Μαρία ήταν ακόμα ανήλικοι όταν έγιναν λόρδοι στο Άργος και το Ναύπλιο, τα πρώτα χρόνια είχαν στήριξη από τον ισχυρό πατέρα του Πέτρο Φεντερίγκο που μεσολαβούσε στους Βενετούς για κάθε δυνατή βοήθεια στα τιμάρια του γιου του. Ο Φεντερίγκο πέθανε (1382) και ο Πέτρο ζήτησε την άδεια από τους Βενετούς να πάει ο ίδιος προσωπικά στο Ναύπλιο. Ο συγγραφέας Άνθονι Λούτρελ (γεν. το 1932) γράφει : "Οι Βενετοί εκείνη την εποχή θεωρούσαν τις περιοχές αυτές κτήσεις τους".Όταν πέθανε ο Πέτρο Κορνάρο (1388) η Μαρία είδε ότι ήταν ανίκανη να κρατήσει περισσότερο τα τιμάρια, τα πούλησε στη Βενετία (12 Δεκεμβρίου 1388) με ετήσιο ποσό 700 δουκάτα. Ο Δεσπότης του Μοριά Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος με σύμμαχο τον πεθερό του Νέριο Α΄ Ατζαγιόλι και με τη βοήθεια ενός Οθωμανικού στρατού υπό την ηγεσία του Εβρενός επιτέθηκαν στους Βενετούς για να εμποδίσουν την άφιξη τους. Οι Βενετοί έδιωξαν εύκολα τον Νέριο Ατζαγιόλι αλλά ο δεσπότης του Μοριά είχε στην κατοχή του το Άργος, το Ναύπλιο, το Κιβέρι Αργολίδας και το Θερμήσι μέχρι τις 11 Ιουνίου 1394 που υποχρεώθηκε να τους τις παραδώσει. Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου (1394) ο Ένγκεμπερτ ντ'Ανγκιάν που ήταν ο πρώτος από τα αδέλφια που δέχτηκε τα τιμάρια διεκδίκησε την κληρονομιά του αλλά υποχώρησε ύστερα από τις μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις των Βενετών για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Το Άργος παρέμεινε στους Βενετούς μέχρι την εποχή που ξέσπασε ο Πρώτος Βενετοτουρκικός πόλεμος και κατελήφθη από τους Οθωμανούς (1463). Το Ναύπλιο παρέμεινε περισσότερο στα χέρια των Βενετών, παραχωρήθηκε στους Οθωμανούς μετά τη συμφωνία που ακολούθησε τον Τρίτο Βενετοτουρκικό πόλεμο (1540). Όθων ντε λα Ρος (1211–1234) μαζί με τη γυναίκα του Ισαβέλα ντε Ρέϋ Όθων Β΄ ντε λα Ρος (1234-1251) Γκυ Α΄ ντε λα Ρος (1251–1263) Ιωάννης ντε λα Ρος (1263-1280) Γουλιέλμος ντε λα Ρος (1280-1287) μαζί με τη γυναίκα του Ελένη Κομνηνή Γκυ Β΄ ντε λα Ρος (1287-1308) Γκωτιέ Ε΄ του Μπριέν (1308-1311) ανεψιός του προηγούμενου Ιωάννα του Σατιγιόν (1311-1320) σύζυγος του προηγούμενου Γκωτιέ ΣΤ΄ του Μπριέν (1320-1356) μαζί με τη γυναίκα του: Από 1347-1356/1357 διοικητής της Αργολίδας ήταν ο Νικόλαος Φοσερόλ υπό την εξουσία του Γκωτιέ ντε Μπριέν Ισαβέλλα ντε Μπριέν (1311–1360) μαζί με τον γιο της: Γκυ του Ανγκιάν Guy d‘ Enghien (1356-1376) και η σύζυγος του Μπον Φοσερόλ (1356-1376) 1357-1360 βάιλος ο Piere Tantenes dit Yatro ή Medici 1360-1363/4 βάιλος ο Αβεράρδος (Arardo ή Averardo de Medici) (1360-1363/4). Λουδοβίκος του Ανγκιάν (1376-1381), θείος και επίτροπος της ανήλικης: Μαρία του Ανγκιάν (1376-1388) με τον σύζυγο της: Πέτρος Κορνάρος (1377-1388)Άργος Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι (1388, κατέλαβε το Άργος) Ο Νέριο συνελήφθη από τον Θεόδωρο Α΄ Παλαιολόγο ο οποίος κατέλαβε με τη σειρά του το Άργος (το οποίο υπαγόταν έτσι στο Δεσποτάτο του Μυστρά) Ο Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος παρέδωσε το Άργος στη Βενετία (27 Μαΐου 1394)Ναύπλιο Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας Περάτιο Μαριπέτρο (Peratio Maripetro) (Ιαν. 1389-, διοικητής του Ναυπλίου) Βίκτωρ Μαουρότσενο (Μαυρογένης) (Victor Mauroceno) (Αύγ. 1389-, διοικητής του Ναυπλίου) David Jacoby, Byzantium, Latin Romania and the Mediterranean, 2001, Ashgate. Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού, Η Αργολίδα την περίοδο 1350-1400 – Το τέλος της Φραγκοκρατίας και η αρχή της Βενετοκρατίας, ανακτήθηκε 8 Απριλίου 2013 Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (στα γαλλικά). Παρίσι: De Boccard. Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. Κονδύλης, Θάνος (2010). "Η Αργολίδα την περίοδο 1350-1400 – Το τέλος της Φραγκοκρατίας και η αρχή της Βενετοκρατίας". Στο: Μαλτέζου, Χρύσα και Πανοπούλου, Αγγελική. Βενετία-Άργος. Σημάδια της βενετικής παρουσίας στο Άργος και στην περιοχή του, Πρακτικά της Διεθνούς Επιστημονικής Συνάντησης (Άργος, 11 Οκτωβρίου 2008). Αθήνα και Βενετία: Istituto Ellenico di Studi Bizantini e Postbizantini di Venezia. σσ. 19–38. Longnon, Jean (1969). "The Frankish States in Greece, 1204–1311". In Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189–1311. University of Wisconsin Press. σσ. 234–275. Longnon, Jean (1973). "Les premiers ducs d'Athènes et leur famille". (στα γαλλικά) Journal des Savants (1): 61–80. Luttrell, Anthony (1966). "The Latins of Argos and Nauplia: 1311-1394". Papers of the British School at Rome. British School at Rome. 34: 34–55. McLeod, Wallace E. (1962). "Kiveri and Thermisi". Hesperia: The Journal of the American School of Classical Studies at Athens. 31 (4): 378–392. Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia, Pennsylvania: The American Philosophical Society. Topping, Peter (1975). "The Morea, 1311–1364". στο: Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. Topping, Peter (1975). "The Morea, 1364–1460". στο: In Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. Topping, Peter W. (2000). "The Southern Argolid from Byzantine to Ottoman Times". στο: Sutton, Susan Buck. Contingent Countryside: Settlement, Economy, and Land Use in the Southern Argolid Since 1700. Stanford University Press.
|
Τα Τιμάρια Άργους και Ναυπλίας, φέουδα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, είχαν δοθεί το 1211 ή 1212 στους Φράγκους Δούκες των Αθηνών υποτελή στον πρίγκιπα της Αχαΐας. Αποτελούνταν από τις δύο πόλεις του Άργους και του Ναυπλίου και πολλά φέουδα στον Αργολικό κάμπο.Μετά την κατάκτηση τους οι πόλεις παραχωρήθηκαν από τον Πρίγκιπα της Αχαΐας Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνος στον δούκα των Αθηνών Όθων ντε Λα Ρος. Οι πόλεις παρέμειναν στην κατοχή του Οίκου ντε Λα Ρος και του Οίκου ντε Μπριέν που διαδέχθηκαν τους Ντε Λα Ρος στο Δουκάτο των Αθηνών, ο Οίκος ντε Μπριέν εξακολουθούσε να κυβερνά τα τιμάρια και μετά την κατάκτηση της Αθήνας από την Καταλανική Εταιρεία (1311). Ο Γκωτιέ ΣΤ΄ του Μπριέν έλλειπε συνεχώς στα Ευρωπαϊκά εδάφη του με εξαίρεση μια αποτυχημένη εκστρατεία να ανακαταλάβει την Αθήνα από τους Καταλανούς (1331). Πέθανε σε μάχη άτεκνος (1356), οι ηγεμονίες του κληρονομήθηκαν από την αδελφή του Ισαβέλλα ντε Μπριέν και κατόπιν από τον γιο της Γκι ντ'Ανγκιάν. Ο Γκι εγκαταστάθηκε στην Αργολίδα και έγινε Βενετός πολίτης με συνέπεια τη μελλοντική κυριαρχία της Βενετίας στην περιοχή, έκανε με τα αδέλφια του άλλη μια αποτυχημένη εκστρατεία να ανακαταλάβει την Αθήνα από τους Καταλανούς (1370 - 1371). Μετά τον θάνατο του Γκι (1376) τα τιμάρια πέρασαν στη κόρη του Μαρία του Ανγκιάν που παντρεύτηκε τον Πέτρο Κορράδο έναν Βενετό ευγενή από το Άργος, παρέμεινε στην πόλη μέχρι τον πρόωρο θάνατο του (1388). Τα τιμάρια έγιναν στη συνέχεια υποτελή στη Βενετία, η Μαρία που δεν μπορούσε να τα διατηρήσει και τα πούλησε. Το Άργος κατακτήθηκε λίγο πριν έρθουν οι Βενετοί από τον δεσπότη του Μυστρά Θεόδωρο Α΄ Παλαιολόγος και το Ναύπλιο από τον σύμμαχο του Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι. Το Ναύπλιο ανακτήθηκε αμέσως από τους Βενετούς ενώ το Άργος παρέμεινε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το 1394 ανακτήθηκε επίσης από τους Βενετούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Επαρχία Λήμνου
|
Ως το 1994 οι έπαρχοι Λήμνου διορίζονταν από τον εκάστοτε υπουργό Εσωτερικών και συνήθως άλλαζαν όταν άλλαζε η κυβέρνηση ή ο αρμόδιος υπουργός. Από το 1994 με το Σχέδιο Καποδίστριας καθιερώθηκαν οι εκλογές του β΄ βαθμού αυτοδιοίκησης και ο έπαρχος ήταν αιρετός. Σύμφωνα με το νόμο έπαρχος εκλεγόταν ο πλειοψηφών Λήμνιος σύμβουλος του νικητή συνδυασμού που εξέλεγε νομάρχη Λέσβου. 1994-1998: Παναγιώτης Μαυροθαλασσίτης 1999-2002: Ευάγγελος Γιαρμαδούρος 2003-2006: Θεόδωρος Μπαβέας 2007-2010: Δημήτριος Σάραγκας Με τον νόμο 4255/11-4-2014 «Εκλογή μελών του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και άλλες διατάξεις», επανέρχεται με το Άρθρο 29 η νομική ορολογία−ονομασία «Έπαρχος» νησιωτικής περιφερειακής ενότητας στο σύνολο των πρώην νησιωτικών Επαρχείων, αντί του περιφερειακού συμβούλου νησιωτικής περιφερειακής ενότητας, με αρμοδιότητες τις οποίες εκχωρεί ο Περιφερειάρχης, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τους περιφερειακούς συμβούλους νησιωτικών περιφερειακών ενοτήτων. 2015-2019: Ευάγγελος Γιαρμαδούρος 2019-Σήμερα: Άγγελος Βλάττας-Λαμπρινός Ο δικτυακός τόπος του Επαρχείου Λήμνου
|
Η επαρχία Λήμνου απαρτιζόταν από τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου Λήμνος και Άγιος Ευστράτιος και ανήκε στον νομό Λέσβου. Διοικητική μονάδα της επαρχίας Λήμνου ήταν το Επαρχείο Λήμνου με έδρα την Μύρινα της Λήμνου και διοικητικά όρια τα νησιά Λήμνος και Άγιος Ευστράτιος. Με τη διοικητική διαίρεση του 2011 που εφαρμόστηκε από το Σχέδιο Καλλικράτης το Επαρχείο Λήμνου καταργήθηκε και δημιουργήθηκε η Περιφερειακή Ενότητα Λήμνου στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου. Και σε αυτήν ανήκουν οι Δήμος Λήμνου και ο Δήμος Αγίου Ευστρατίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%AE%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Family Style
|
1. Hard to Be (S. R. Vaughan, Bramhall) - 4:43 2. White Boots (Swan, Leslie, Hutchenson) - 3:50 3. D/FW (J. Vaughan) - 2:52 4. Good Texan (J. Vaughan, Rodgers) - 4:22 5. Hillbillies from Outerspace (J. Vaughan, S. R. Vaughan) - 3:42 6. Long Way from Home (S. R. Vaughan, D. Bramhall) - 3:15 7. Tick Tock (J. Vaughan, Rodgers, J. L. Williams) - 4:57 8. Telephone Song (S. R. Vaughan, Bramhall) - 3:28 9. Baboom/Mama Said (J. Vaughan, S. R. Vaughan, D. Freeman) - 4:29 10. Brothers (J. Vaughan, S. R. Vaughan) - 5:05 Family Style (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 25 Σεπτεμβρίου 1990 Family Style (άλμπουμ)Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Καναδάς (CRIA Certification): Πλατινένιος Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Family Style" ήταν οι εξής: Στίβι Ρέι Βον - κιθάρα, φωνητικά Τζίμι Βον - κιθάρα, φωνητικά, πλήκτρα Αλ Μπέρι - μπάσο Πρέστον Χάμπαρντ - μπάσο Λάρι Έιμπερμαν - τύμπανα Ντόιλ Μπράμχολ - τύμπανα Νάιλ Ρότζερς - κιθάρα Ρίτσαρντ Χίλτον - πλήκτρα Τάγουαθα Άγκι - φωνητικά Τζορτζ Σιμς - φωνητικά Μπρέντα Γουάιτ-Κινγκ - φωνητικά Κέρτις Κινγκ Τζούνιορ - φωνητικά Family Style - The Vaughan Brothers | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic The Vaughan Brothers - Family Style (album review) | Sputnikmusic The Vaughan Brothers - Family Style (Vinyl, LP)
|
Το Family Style είναι στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικού blues rock συγκροτήματος The Vaughan Brothers, του Στίβι Ρέι Βον μαζί με τον αδελφό του, Τζίμι, το οποίο κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1990 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Epic Records". Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μετά την αποχώρηση του Τζίμι Βον από τους Fabulous Thunderbirds, αλλά η κυκλοφορία του πραγματοποιήθηκε μετά τον θάνατο του Στίβι Ρέι Βον σε ατύχημα ελικοπτέρου.Ο δίσκος σκαρφάλωσε στην έβδομη θέση των τσαρτ του Billboard και την έκτη θέση στα RPM Charts του Καναδά, για να βραβευθεί ως πλατινένιος και στις δύο χώρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Family_Style
|
Agent Orange
|
Η σύνθεση των κομματιών πραγματοποιήθηκε από τους Chris Witchhunter και Frank Blackfire, με τους στίχους να προέρχονται από τον μπασίστα και τραγουδιστή Tom Angelripper. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1989 στα "Musiclab Studios" του Βερολίνου με παραγωγό τον Χάρις Τζονς, ενώ η μίξη του ήχου έγινε μετά το τέλος των ηχογραφήσεων στα "Horus Sound Studios" του Ανόβερου. Λίγο πριν το τέλος των ηχογραφήσεων, οι Witchhunter και Blackfire ήλθαν σε σύγκρουση με αποτέλεσμα να μην ανταλλάξουν ούτε μία λέξη τις τελευταίες ημέρες της διαδικασίας. Ο Blackfire αποχώρησε από το συγκρότημα μετά το πέρας των ηχογραφήσεων και εντάχθηκε στους Kreator. Η πλειοψηφία των στίχων έχει να κάνει με τον πόλεμο του Βιετνάμ, χωρίς να εκφράζει κάποια πολιτική πεποίθηση, ενώ άλλα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε ήταν η αιμομιξία ("Incest"), οι ταυρομαχίες ("Exhibition Bout"), ενώ στον δίσκο συμπεριλήφθηκε η διασκευή στο κομμάτι "Don't Walk Away" των Tank. Το εξώφυλλο είναι σχεδιασμένο από τον Αντρέας Μάρσαλ. Το "Agent Orange" υπήρξε ο πρώτος δίσκος γερμανικού thrash metal συγκροτήματος, ο οποίος κατάφερε να μπει στους καταλόγους επιτυχιών της πατρίδας τους, φθάνοντας μέχρι το # 36 και παραμένοντας στην λίστα για 16 εβδομάδες, με αποτέλεσμα να ξεπεράσει τις πωλήσεις των 100.000 αντιτύπων. Οι κριτικές για το "Agent Orange" υπήρξαν ιδιαίτερα θετικές, με το "Allmusic" να το βαθμολογεί με 4,5 / 5 αστέρια, το "Sputnik Music" με μέσο όρο βαθμολογιών με 4,3 / 5, το "Blabbermouth" με 9 / 10, το "Ultimate Guitar" με 8,9 / 10, το "The Metal Observer" με την άριστη βαθμολογία 10 / 10, το "The Metal Crypt" με 4,5 / 5, το "Discogs" με 4,5 / 5, το "Metal Archives" με 90 % και το "Metal Storm" με 8,7 / 10.Ο δίσκος έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο επιτυχημένους του τευτονικού thrash metal και πολύ συχνά συμπεριλαμβάνονταν σε λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του είδους. Το "Rate Your Music" το κατέταξε 14ο στην λίστα με τους είκοσι καλύτερους δίσκους του trhash metal, το "Metal Storm" 26ο στην δική του λίστα με τα εκατό καλύτερα thrash άλμπουμ, όπως και στην κορυφή των 35 καλύτερων γερμανικών thrash δίσκων. Το "Metal Descent" το κατέταξε 16ο στους 25 καλύτερους δίσκους του είδους, ενώ το "Digital Dream Door" το τοποθέτησε στην 21η θέση των πενήντα κορυφαίων άλμπουμ του thrash metal.Το 2005, κατατάχθηκε στην θέση # 299 του βιβλίου "The 500 Greatest Rock & Metal Albums of All Time" του περιοδικού "Rock Hard". Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις των Chris Witchhunter, Frank Blackfire και Tom Angelripper, εκτός του "Don't Walk Away" που είναι διασκευή στους Tank.
|
Agent Orange είναι ο τίτλος του τρίτου στούντιο άλμπουμ του γερμανικού thrash metal συγκροτήματος Sodom, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "SPV/Steamhammer".Στο εσώφυλλο του άλμπουμ αναφερόταν ότι είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους - στρατιώτες και πολίτες - οι οποίοι έχασαν την ζωή τους από την παράλογη επιθετικότητα των πολέμων ανά τον κόσμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Agent_Orange
|
Χοσέ ντε Ριμπέρα
|
Γεννήθηκε το 1591, στην Σάτιβα του Βασιλείου της Βαλένθια και βαφτίστηκε στις 17 Φεβρουαρίου. Σχετικά με τα νεανικά του χρόνια δεν διαθέτουμε αρκετές πληροφορίες. Σύμφωνα με τον ζωγράφο και βιογράφο Αντόνιο Παλομίνο, δάσκαλός του στη ζωγραφική υπήρξε ο Φρανθίσκο Ριμπάλτα (Francisco Ribalta). Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, υπάρχουν ωστόσο ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες είναι πιθανό να εργάστηκε στην Πάρμα και στη Ρώμη, κατά τις αρχές του 17ου αιώνα. Το 1616 παντρεύτηκε την κόρη ενός πλούσιου εμπόρου έρων τέχνης, στη Νάπολη, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Ριμπέρα ανήκει χρονικά στην περίοδο της διαμονής του στη Νάπολη. Οι πίνακές του βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε θρησκευτικά θέματα, χωρίς να απουσιάζουν αναφορές σε κλασικά θέματα της μυθολογίας ή προσωπογραφίες. Ο Ριμπέρα χρησιμοποίησε εκτεταμένα την τεχνική του τενεμπρισμού (tenebroso), απεικονίζοντας «σκοτεινές» δραματικές σκηνές, με έντονα στοιχεία ρεαλισμού. Επιλογή έργων Giuseppe Ribera, Encyclopedia Britannica, 11th Edition. Artcyclopedia: Jusepe de Ribera
|
Ο Χοσέ δε Ριμπέρα (José de Ribera y Cucó, 12 Ιανουαρίου 1591 - 2 Σεπτεμβρίου 1652), γνωστός και ως Τζουζέπε Ριμπέρα ή με το ιταλικό προσωνύμιο Lo Spagnoletto (ο μικρός Ισπανός), ήταν Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης της μπαρόκ περιόδου. Παρά την ισπανική του καταγωγή, έζησε κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του στην Ιταλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A1%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Βραβεία Γκράμι του 1981
|
Καλύτερο Album για παιδιάDavid Levine & Lucy Simon (παραγωγοί) για το In Harmony A Sesame Street Record σε ερμηνεία διαφόρων καλλιτεχνών Καλύτερο Album Κλασικής Μουσικής- ΟρχηστρικόRaymond Minshull (παραγωγός), Georg Solti (διευθυντής ορχήστρας) & the Chicago Symphony Orchestra για το Bruckner: Symphony No. 6 in A Καλύτερη Σόλο Ερμηνεία με Κλασική ΜουσικήHenry Lewis (διευθυντής ορχήστρας), Leontyne Price & the Philharmonia Orchestra για το Prima Donna, Vol. 5 - Great Soprano Arias Από το Handel to Britten Καλύτερο Album - ΌπεραGunther Breest, Michael Horwath (παραγωγοί), Pierre Boulez (διευθυντής ορχήστρας), Toni Blankenheim, Franz Mazura, Yvonne Minton, Teresa Stratas & the Orchestre de l'Όπερα de Paris για το Berg: Lulu Καλύτερη Ερμηνεία από Χορωδία, Κλασική ΜουσικήCarlo Maria Giulini (διευθυντής ορχήστρας), Norbert Balatsch (διευθυντής χορωδίας) & the Philharmonia Orchestra & Chorus για το Mozart: Requiem Καλύτερη Ερμηνεία Κλασικής Μουσικής - Ορχηστρικό Σόλο ή Σολίστες (με Ορχήστρα) Bernard Haitink (διευθυντής ορχήστρας), Itzhak Perlman, Mstislav Rostropovich & theConcertgebouw Orchestra για το Brahms: Violin and Cello Concerto in A Minor (διπλό κονσέρτο) Seiji Ozawa (διευθυντής ορχήστρας), Itzhak Perlman & the Boston Symphony Orchestra για τοBerg: Violin Concerto/Stravinsky: Violin Concerto in D Καλύτερη Ερμηνεία Κλασικής Μουσικής - Ορχηστρικό Σόλο ή Σολίστες (χωρίς Ορχήστρα) Itzhak Perlman για το The Spanish AlbumΚαλύτερη Ερμηνεία για Μουσική ΔωματίουItzhak Perlman & Pinchas Zukerman για το Music για το Two Violins (Moszkowski:Suite Για το Two Violins/Shostakovich: Duets/Prokofiev: Sonata για το Two Violins) Καλύτερο Album με Κλασική ΜουσικήGunther Breest, Michael Horwath (παραγωγοί), Pierre Boulez (διευθυντής ορχήστρας), Toni Blankenheim, Franz Mazura, Yvonne Minton, Teresa Stratas, & the Orchestre de l'Opera de Paris για το Berg: Lulu [Κωμωδία] Καλύτερo Album σε ΚωμωδίαRodney Dangerfield για το No Respect Καλύτερη Οργανική ΣύνθεσηJohn Williams (Συνθέτης) για το The Empire Strikes Back Καλύτερο Album με αρχική σύνθεση για Κινηματογραφικό ή Τηλεοπτικό Πρόγραμμα John Williams (Συνθέτης) για το The Empire Strikes BackΚαλύτερη Οργανική ΔιευθέτησηJerry Hey & Quincy Jones (διευθετητές) για το "Dinorah, Dinorah" σε ερμηνεία George Benson Καλύτερη Διευθέτηση για Ακομπανιαμέντο Τραγουδιστή ή ΤραγουδιστώνChristopher Cross & Michael Omartian (διευθετητές) για το "Sailing" σε ερμηνεία Christopher Cross Καλύτερη Διευθέτηση για φωνητικάJanis Siegel (διευθετητής) για το "Birdland" σε ερμηνεία The Manhattan Transfer Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία Κάντρι ΜουσικήςAnne Murray για το "Could I Have This Dance?" Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία Κάντρι ΜουσικήςGeorge Jones για το "He Stopped Loving Her Today" Καλύτερη Ερμηνεία Τραγουδιού Κάντρι Μουσικής από Ντουέτο ή ΣυγκρότημαEmmylou Harris & Roy Orbison για το "That Lovin' You Feelin' Again" Καλύτερη Οργανική Εκτέλεση Κάντρι ΜουσικήςGilley's Urban Cowboy Band για το "Orange Blossom Special/Hoedown" Καλύτερο Τραγούδι Κάντρι ΜουσικήςWillie Nelson (τραγουδοποιός) για το "On the Road Again" Καλύτερη Ethnic or Παραδοσιακή AlbumNorman Dayron (παραγωγός) για το Rare Blues σε ερμηνεία διαφόρων καλλιτεχνών Καλύτερη Gospel Ερμηνεία, ΠαραδοσιακήBlackwood Brothers για το We Come to Worship Καλύτερη Gospel Ερμηνεία, Σύγχρονη ή InspirationalThe Archers, Cynthia Clawson, Andrae Crouch, Tramaine Hawkins, Walter Hawkins, Dony McGuire, Reba Rambo & B.J. Thomas για το The Lord's Prayer Καλύτερη Soul Gospel ερμηνεία, ΠαραδοσιακήJames Cleveland & the Charles Fold Singers για το Lord, Let Me Be an Instrument Καλύτερη Soul Gospel ερμηνεία, ΣύγχρονηShirley Caesar για το Rejoice Καλύτερη Inspirational ΕρμηνείαDebby Boone για το With My Song I Will Praise Him Καλύτερη Ιστορική Ανατύπωση σε AlbumKeith Hardwick (παραγωγός) για το Segovia - The EMI Albums 1927-39 Καλύτερη Τζαζ Γυναικεία ΕρμηνείαElla Fitzgerald για το A Perfect Match - Ella and Basie Καλύτερη Τζαζ Ανδρική ΕρμηνείαGeorge Benson για το "Moody's Mood" Καλύτερη Τζαζ Οργανική Εκτέλεση, από ΣολίσταBill Evans για το I Will Say Goodbye Καλύτερη Οργανική Τζαζ Ερμηνεία, ΣυγκρότημαBill Evans για το We Will Meet Again Καλύτερη Οργανική Τζαζ Ερμηνεία, Μεγάλη ΟρχήστραCount Basie για το On the Road Καλύτερη Τζαζ Fusion Εκτέλεση, με Τραγούδι ή ΟργανικήThe Manhattan Transfer για το "Birdland" Καλύτερο Album με LatinCal Tjader για το La Onda Va Bien Καλύτεροι Συντελεστές σε Album Μουσικής ΠαράστασηςAndrew Lloyd Webber (παραγωγός και Συνθέτης), Tim Rice (παραγωγός και στιχουργός) & οι αρχικοί συντελεστές με Patti Lupone & Mandy Patinkin για το Evita -Premier American Record Καλύτερo Πακέτο σε AlbumRoy Kohara (σχεδιαστής) για το Against the Wind σε ερμηνεία Bob Seger & The Silver Bullet Band Καλύτερες Σημειώσεις σε AlbumDavid McClintick (συγγραφέας σημειώσεων) για το Trilogy: Past, Present and Future σε ερμηνεία Frank Sinatra Καλύτερη Ποπ Γυναικεία ΕρμηνείαΜπέτι Μίντλερ για το "The Rose" Καλύτερη Ποπ Ανδρική ΕρμηνείαKenny Loggins για το "This Is It" Καλύτερη Ποπ Ερμηνεία από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιBarbra Streisand & Barry Gibb για το "Guilty" Καλύτερη Ποπ Οργανική ΕκτέλεσηBob James & Earl Klugh για το One on One Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία σε Album, Μη Κλασική ΜουσικήJames Guthrie (μηχανικός ήχου) για το The Wall σε ερμηνεία Pink Floyd Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία σε Album, Κλασική ΜουσικήKarl-August Naegler (μηχανικός ήχου), Pierre Boulez (διευθυντής ορχήστρας) & the Orchestre de l'Opera de Paris για το Berg: Lulu (Ολοκληρωμένη Έκδοση) Παραγωγός της χρονιάς, (Μη Κλασική Μουσική)Phil Ramone Κλασική Μουσική - Παραγωγός της χρονιάςRobert Woods Καλύτερη R&B Γυναικεία ΕρμηνείαStephanie Mills για το "Never Knew Love Like This Before" Καλύτερη R&B Ανδρική ΕρμηνείαGeorge Benson για το Give Me the Night Καλύτερη R&B Εκτέλεση από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιThe Manhattans για το "Shining Star" Καλύτερη R&B Οργανική ΕκτέλεσηGeorge Benson για το "Off Broadway " Καλύτερο Τραγούδι Ριθμ εν ΜπλουζJames Mtume & Reggie Lucas (τραγουδοποιοί) για το "Never Knew Love Like This Before" σε ερμηνεία Stephanie Mills Καλύτερη Rock Γυναικεία ΕρμηνείαPat Benatar για το Crimes of Passion Καλύτερη Rock Ανδρική ΕρμηνείαBilly Joel για το Glass Houses Καλύτερη Rock Ερμηνεία από Ντουέτο ή Συγκρότημα με ΤραγούδιBob Seger & the Silver Bullet Band για το Against the Wind Καλύτερη Rock Οργανική ΕκτέλεσηThe Police για το "Reggatta de Blanc" Καλύτερο Album με απαγγελία, ντοκιμαντέρ ή δραματικό έργοPat Carroll για το Gertrude Stein, Gertrude Stein, Gertrude Stein
|
Βραβεία Γκράμι του 1981 Νικητές των Βραβείων: Δίσκος της χρονιάςMichael Omartian (παραγωγός) & Christopher Cross για το "Sailing" Album της χρονιάςMichael Omartian (παραγωγός) & Christopher Cross για το Christopher Cross Τραγούδι της χρονιάςChristopher Cross για το "Sailing" Καλύτερος νέος καλλιτέχνηςChristopher Cross
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_1981
|
Πολιόχνη ΙΙ (Κυανή περίοδος)
|
Η γνώση του χαλκού βοήθησε στην γρήγορη ανάπτυξη της πόλης. Είναι σίγουρο πως το μέταλλο αυτό το γνώρισαν από κάποιους Μικρασιάτες. Αυτοί όμως δεν ήταν οι Τρώες, αφού η πόλη τους δεν υπήρχε ακόμα. Δεν αποκλείεται η Τροία να δημιουργήθηκε από την ανάγκη των λαών της Μικρασίας να έχουν ένα λιμάνι επικοινωνίας με τους λαούς του Αιγαίου και της Θράκης, που αγνοούσαν τη χρήση του χαλκού, αλλά και με την Πολιόχνη, που αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό των Θρακών και των Αιγαιοπελαγιτών κατά τις εξορμήσεις τους προς τη Μαύρη Θάλασσα. Γρήγορα από το μικρό χωριό με τα ωοειδή καλύβια φθάνουμε στην εξελιγμένη πολιτεία της Κυανής Πολιόχνης. Αυτή έχει αρχικά αψιδωτές και αργότερα ορθογώνιες κατοικίες και είναι οχυρωμένη με ένα επιβλητικό τείχος από ξερολιθιά τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι κάτοικοί της φοβόντουσαν εχθρικές επιθέσεις. Η πόλη συνεχώς επεκτείνεται προς την ενδοχώρα, προς τα δυτικά. Εφαρμόζεται το «γραμμικό» πολεοδομικό σύστημα, δηλαδή χτίζονται οικοδομικές νησίδες (συνοικίες) άνισου μεγέθους. Την περίοδο αυτή συγκροτούνται οι δυο συνοικίες των μεταλλουργών, οι οποίες θα διατηρηθούν ως την Κίτρινη περίοδο. Ο πληθυσμός της πόλης φθάνει τους 800 κατοίκους. Κτίζεται νέο, πιο ευρύχωρο τείχος, για να καλύψει και τις νέες συνοικίες. Ποιους άραγε φοβούνταν οι κάτοικοί της; Τους ντόπιους Λήμνιους της ενδοχώρας ή εξωτερικούς επιδρομείς-πειρατές; Μάλλον και τους δύο. Ίσως κάποια καταπίεση προς τον αγροτικό πληθυσμό του νησιού, που δεν κατείχε ακόμη τη γνώση του χαλκού, να δημιουργούσε αντιδράσεις κατά καιρούς. Την ίδια περίοδο στη Λήμνο υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός οικισμών, πάνω από 15, οι ισχυρότεροι από τους οποίους βρίσκονταν στο Κουκονήσι και στη Μύρινα. Ασφαλώς μεταξύ τους θα υπήρξαν περίοδοι ειρήνης αλλά και περίοδοι έντονου ανταγωνισμού. Επομένως η ύπαρξη του αμυντικού τείχους είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Μια πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε ένα μέρος της πόλης στη μέση της περιόδου (γύρω στο 3000 π.Χ.), δεν αποκλείεται να οφείλεται σε κάποια τέτοια επιδρομή. Πάντως μετά την πυρκαγιά η ζωή στην πόλη εξελίσσεται εντυπωσιακά, έτσι ώστε η κυανή περίοδος διαιρείται σε αρχαϊκή και εξελιγμένη. Εντύπωση κάνουν τα μεγάλα δημόσια κτίρια, η Σιταποθήκη και το Βουλευτήριο, τα οποία κατασκευάζονται στην τελευταία φάση της κυανής περιόδου, την πιο εξελιγμένη. Πρόκειται για πρωτοποριακές δημόσιες κατασκευές, προφανώς κοινόχρηστες, οι οποίες οδηγούν τη σκέψη σε μορφές δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης. Να κάνουμε την τολμηρή υπόθεση ότι η πυρκαγιά που κατέστρεψε την αρχαϊκή Κυανή Πολιόχνη προήλθε από κάποια εξέγερση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αποκτήσει πιο «δημοκρατικό» πρόσωπο στην επόμενη φάση; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία για να τεκμηριωθεί αυτή η άποψη. Η πόλη έχει αποκτήσει εργαστήρια κατεργασίας του χαλκού, στα οποία κατασκευάζονται κυρίως καρφιά (βελόνες), άγκιστρα και σμίλες. Παράλληλα διατηρούσαν και τα παραδοσιακά πέτρινα, κοκάλινα και πήλινα εργαλεία, τα οποία δεν μπορούσαν ακόμα να αντικαταστήσουν. Από αυτά μαθαίνουμε ότι ύφαιναν και έγνεθαν το μαλλί (βρέθηκαν σφοντύλια και βαρίδια), κατεργάζονταν το ξύλο (βρέθηκαν σφυριά, σουβλιά, μαχαιρίδια, μεντεσέδες, πριόνια, ξυράφια κ.λπ.), αποθήκευαν και επεξεργάζονταν την τροφή τους πριν τη μαγειρέψουν (βρέθηκαν κόπανοι, γουδιά, φούρνοι και πήλινα αγγεία διαφόρων τύπων: στάμνες, χύτρες, κανάτες, κούπες, φρουτιέρες κ.ά.), καλλιεργούσαν σιτηρά (βρέθηκαν δρεπάνια από πυριτόλιθο). Ο πηλός ακόμα πλάθεται με το χέρι, αφού αγνοούσαν τον τροχό. Το τέλος της Κυανής Πολιόχνης ήταν απότομο, αφού μια πλημμύρα κατέστρεψε την πόλη. Αναλογίες της περιόδου αυτής της Πολιόχνης έχουν βρεθεί με την Τροία Ι, τη Θερμή Λέσβου, το Εμπορειό της Χίου, με οικισμούς της Θεσσαλίας και της Βοιωτίας. Συνεπώς, υπήρχε κάποιας μορφής επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων των δύο ακτών του Αιγαίου. Ασφαλώς η Πολιόχνη είχε μια καλή ενδιάμεση θέση σε αυτή τη θαλάσσια επικοινωνία, την οποία σίγουρα εκμεταλλευόταν. Μεταγενέστεροι μύθοι (π.χ. η Αργοναυτική εκστρατεία) δείχνουν ότι στις αναμνήσεις των Ελλήνων έμειναν στοιχεία αυτής της επικοινωνίας. Η ραγδαία εξέλιξη της πόλης φανερώνει μεγάλη εμπορική δραστηριότητα και προφανώς ναυτιλία. Ίσως αυτή την εποχή κατοικήθηκε από τους Μινύες, ένα πολεμικό φύλο με προέλευση τη ΒΔ Μικρασία, το οποίο μετανάστευσε στη Θεσσαλία πριν φθάσουν εκεί οι Πελασγοί. Ανάμεσα στα κτίρια που βρέθηκαν στην Πολιόχνη της Κυανής περιόδου υπάρχει κι ένα το οποίο χαρακτηρίστηκε ως Βουλευτήριο. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή και ερευνητή του Αιγαίου Χρήστο Ντούμα, εκεί υπήρξε το πρώτο και αρχαιότερο κοινοβούλιο της Ευρώπης. Ο Χρ. Ντούμας υποστήριξε ότι οι κάτοικοι της Πολιόχνης είχαν αναπτύξει προχωρημένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης οι οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πρώτες μορφές δημοκρατίας. Συγκεκριμένα διέκρινε δύο κατηγορίες κατοίκων στην πόλη. Τους αγρότες-κτηνοτρόφους και τους τεχνίτες-εμπόρους. Οι δεύτεροι μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις «συντεχνίες»: τους μεταλλουργούς, τους ναυπηγούς (ξυλουργούς), τους ναυτικούς (εμπόρους) και τους κεραμουργούς (αγγειοπλάστες). Η τάξη των τεχνιτών είχε οπωσδήποτε περισσότερη οικονομική και επομένως και πολιτική δύναμη, αλλά ουδέποτε κατάφερε κάποια συντεχνία να κυριαρχήσει επί των άλλων. Έτσι αναγκάστηκαν να βρουν μορφές συνεργασίας τέτοιες, που μόνο η δημοκρατία προσφέρει. Η ύπαρξη ενός κτιρίου, το οποίο ήταν χωρητικότητας 50 περίπου ατόμων και το οποίο μόνο ως χώρος συναθροίσεων μπορεί να χαρακτηριστεί, επιβεβαιώνει τις παραπάνω σκέψεις. Συνεπώς, δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός αυτού του κτίσματος ως Βουλευτηρίου. Ώστε, η δημοκρατία γεννήθηκε στην Πολιόχνη; Οι αρχαιολογικές ενδείξεις οδηγούν αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα. Αν και δεν μπορεί να είναι κανείς κατηγορηματικός σε αυτό το ζήτημα, είναι γεγονός ότι το αρχαιότερο κτίσμα το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βουλευτήριο κτίστηκε εκεί, στην ακρογιαλιά της Πολιόχνης, πριν από 4.500 χρόνια. «Η πόλη της Πολιόχνης», Υπουργείο Πολιτισμού, 1987. «Η Πολιόχνη και η Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στο Βόρειο Αιγαίο - Poliochni e l’ Antica Eta del Bronzo nell’ Egeo Settentrionale», Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Αθήνα 22-25 Απριλίου 1996, Scuola Archeologica Italiana di Atene, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 1997. Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994. Θ. Μπελίτσου, Τα Καμίνια της Λήμνου, 2004.
|
Η Κυανή περίοδος της Πολιόχνης, της προϊστορικής πόλης που ανακαλύφθηκε στην ανατολική Λήμνο, κοντά στο χωριό Καμίνια, είναι η δεύτερη φάση της πόλης και είναι η πρώτη περίοδος που οι κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν το χαλκό. Διαιρείται σε δύο υποπεριόδους: την αρχαϊκή (3200-3000 π.Χ.) και την εξελιγμένη (3000-2700 π.Χ.), σύμφωνα με τη χρονολόγηση της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%BD%CE%B7_%CE%99%CE%99_(%CE%9A%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82)
|
Ρώσοι
|
Υπάρχουν δύο ρωσικές λέξεις οι οποίες συνήθως μεταφράζονται στα ελληνικά ως "Ρώσοι". Το ένα είναι "русские" (ρούσκιε), το οποίο πιο συχνά σημαίνει "εθνοτικοί Ρώσοι". Ένα άλλο είναι το "ροσιγιάνε" (ροσιγιάνε), που σημαίνει "πολίτες της Ρωσίας". Η πρώτη λέξη αναφέρεται σε εθνοτικούς Ρώσους, ασχέτως από τη χώρα διαμονής τους και αν κατέχουν ή όχι ρωσική υπηκοότητα. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, αυτός ο όρος μπορεί ή όχι να επεκτείνεται και να υποδηλώνει μέλη άλλων ρωσόφωνων εθνοτικών ομάδων από τη Ρωσία ή από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η τελευταία λέξη αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους που κατέχουν την ιθαγένεια της Ρωσίας, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, και δεν περιλαμβάνει εθνοτικούς Ρώσους που ζουν εκτός Ρωσίας. Οι μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες συχνά δεν διακρίνουν αυτές τις δύο ομάδες.Το όνομα των Ρώσων προέρχεται από τους Ρως (δήθεν τους Βάραγγες). Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη θεωρία, το όνομα Ρως, όπως και το φινλανδικό όνομα για τη Σουηδία (Ρουότσι), προέρχεται από έναν παλαιό νορβηγικό όρο για τους "άνδρες που έρχονται" καθώς η κωπηλασία ήταν η κύρια μέθοδος πλοήγησης στα ποτάμια της Ανατολικής Ευρώπης και ότι θα μπορούσε να συνδεθεί με τη σουηδική παράκτια περιοχή Ροσλάγκεν ή Ρόντεν, όπως ήταν γνωστό σε παλαιότερες εποχές. Το όνομα Ρως θα είχε τότε την ίδια προέλευση με τα φινλανδικά και εσθονικά ονόματα για τη Σουηδία: Ruotsi και Rootsi. Σύμφωνα με άλλες θεωρίες, το όνομα Ρως προέρχεται από το πρωτοσλαβικό roud-s-ь (από το *rъd-/*roud-/*rуd- ρίζα), που συνδέεται με το κόκκινο χρώμα (ή μαλλιά) ή από το Ινδοϊρανικό (ruxs/roxs — ανοιχτόχρωμος, φωτεινός). Οι σύγχρονοι Ρώσοι σχηματίστηκαν από δύο ομάδες ανατολικών σλαβικών φυλών: Βόρεια και Νότια. Οι εμπλεκόμενες φυλές περιελάμβαναν τους Κριβίτσες, τους Σλάβους Ιλμέν, του Ραντιμίχους, του Βιάθες και τους Σεβεριανούς. Οι γενετικές μελέτες δείχνουν ότι οι σύγχρονοι Ρώσοι δεν διαφέρουν σημαντικά από τους Λευκορώσους και τους Ουκρανούς. Κάποιοι εθνογράφοι, όπως ο Ζελένιν, ισχυρίζονται ότι οι Ρώσοι είναι πιο παρόμοιοι με τους Λευκορώσους και τους Ουκρανούς, από ό, τι οι νότιοι Ρώσοι με τους Βόρειους Ρώσους. Οι Ρώσοι στη βόρεια ευρωπαϊκή Ρωσία μοιράζονται μέτριες γενετικές ομοιότητες με τους ουραλικούς λαούς, οι οποίοι ζούσαν στη σύγχρονη βορειοευρωπαϊκή Ρωσία και εν μέρει αφομοιώθηκαν από τους Σλάβους καθώς οι Σλάβοι μετανάστευσαν βορειοανατολικά. Τέτοιοι ουραλικοί λαοί συμπεριέλαβαν τους Μέργια και τους Μουρομιανούς.Εκτός από τα αρχαιολογικά ευρήματα, γενικά λίγα είναι γνωστά για τους προκάτοχους των Ρώσων πριν από το 859 μ.Χ. όταν ξεκίνησε το Βασικό Χρονικό. Θεωρείται ότι κατά το 600 μ.Χ. οι Σλάβοι είχαν χωριστεί γλωσσικά σε νότιους, δυτικούς και ανατολικούς κλάδους. Ο ανατολικός κλάδος εγκαταστάθηκε μεταξύ του Νότιου Μπουγκ και του ποταμού Δνείπερου στη σημερινή Ουκρανία. Από τον 1ο αιώνα μ.Χ. έως σχεδόν το τέλος της χιλιετίας, εξαπλώθηκαν ειρηνικά προς τα βόρεια στην περιοχή της Βαλτικής, σχηματίζοντας τις σλαβικές φυλές Ντρέγκοβιτς, Ράντιμιτς και Βιάτιτς στο βαλτικό υπόστρωμα και ως εκ τούτου βίωσαν αλλαγές στα γλωσσικά χαρακτηριστικά όπως τη φωνηεντική μετατροπή. Αργότερα, τόσο οι Λευκορώσοι όσο και οι Νότιοι Ρώσοι σχηματίστηκαν σε αυτό το εθνοτικό γλωσσικό έδαφος.Από τον 6ο αιώνα και μετά, μια άλλη ομάδα Σλάβων κινήθηκε από την Πομερανία στα βορειοανατολικά της Βαλτικής Θάλασσας, όπου αντιμετώπισαν τους Βαράγγους του Χανάτου των Ρως και ίδρυσαν το σημαντικό περιφερειακό κέντρο του Νόβγκοροντ. Ο ίδιος σλαβικός πληθυσμός εγκαθίδρυσε επίσης τη σημερινή περιοχή Τβερ και την περιοχή Μπελοόζερο. Με το ουραλικό υπόστρωμα, σχημάτισαν τις φυλές των Κρίβιτς και των Σλάβων Ιλμέν. Ο Δημήτριος Ομπολένσκυ θεωρεί ότι οι Ρώσοι και οι περισσότερες σλαβικές εθνότητες της Ανατολικής Ευρώπης είχαν εθνικισμό και εθνική συνείδηση κατά τους Μεσαίους Χρόνους. Σ' αυτό συνέβαλε και το Πατριαρχείο προβλέποντας ότι ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου έπρεπε να είναι Ρώσος. Το 2010 ο παγκόσμιος ρωσικός πληθυσμός ανέρχεται σε 129 εκατομμύρια άτομα, εκ των οποίων το 86% ήταν στη Ρωσία, το 11,5% στις χώρες της ΚΑΚ και της Βαλτικής, ενώ το υπόλοιπο 2,5% ζουν σε άλλες χώρες. Περίπου 111 εκατομμύρια εθνοτικοί Ρώσοι ζουν στη Ρωσία, 80% των οποίων ζουν στο ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας και 20% στην ασιατική περιοχή της χώρας. Πολλοί εθνοτικοί Ρώσοι μεταναστεύουν ιστορικά σε ολόκληρη την περιοχή της πρώην ρωσικής αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης, και μερικές φορές ενθαρρύνονταν να να επανεγκατασταθούν στα όρια της Τσαρικής και αργότερα της σοβιετικής κυβέρνησης. Σε μερικές περιπτώσεις οι εθνοτικές ρωσικές κοινότητες, όπως οι Λιποβάνοι που εγκαταστάθηκαν στο δέλτα του Δούναβη ή οι Δουκμπορς στον Καναδά, μετανάστευσαν ως θρησκευτικοί αντιφρονούντες που εγκατέλειψαν την κεντρική εξουσία. Μετά τη ρωσική επανάσταση και τον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε το 1917, πολλοί Ρώσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους από το μπολσεβίκικο καθεστώς και εκατομμύρια έγιναν πρόσφυγες. Πολλοί λευκοί εξόριστοι συμμετείχαν στο Λευκό Κίνημα, αν και ο όρος εφαρμόζεται ευρέως σε όποιον μπορεί να έχει εγκαταλείψει τη χώρα λόγω της αλλαγής του καθεστώτος. Σήμερα οι μεγαλύτερες εθνοτικές ρωσικές διασπορές εκτός Ρωσίας ζουν σε πρώην σοβιετικά κράτη όπως η Ουκρανία (περίπου 8 εκατομμύρια), το Καζακστάν (περίπου 3,8 εκατομμύρια), η Λευκορωσία (περίπου 785,000), η Λετονία (περίπου 520,000) με τον πιο ρωσικό οικισμό από τις χώρες της Βαλτικής που περιλαμβάνει τη Λιθουανία και την Εσθονία, το Ουζμπεκιστάν (περίπου 650.000) και το Κιργιζιστάν (περίπου 419.000). Πάνω από ένα εκατομμύριο ρώσοι Εβραίοι μετανάστευσαν στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια και μετά τα κινήματα του Οτκάζνικ. μερικοί από τους οποίους έφεραν μαζί τους εθνοτικούς Ρώσους συγγενείς. Πάνω από ένα εκατομμύριο ρωσόφωνοι μετανάστες ζουν στο Ισραήλ, από τους οποίους περίπου τα δύο τρίτα ήταν Εβραίοι. Υπάρχουν επίσης μικρές ρωσικές κοινότητες στα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένων των Λιποβάνων στο Δέλτα του Δούναβη, στα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης όπως η Γερμανία και η Πολωνία. Επίσης Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στην Κίνα, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, το Μεξικό, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Αυστραλία. Αυτές οι κοινότητες μπορούν να εντοπιστούν είτε ως Ρώσοι είτε ως πολίτες αυτών των χωρών, ή και τα δύο, σε διαφορετικό βαθμό. Οι άνθρωποι που έφτασαν στη Λετονία και την Εσθονία κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, συμπεριλαμβανομένων των απογόνων τους που γεννήθηκαν σε αυτές τις χώρες, κυρίως Ρώσοι, έμειναν απάτριστοι μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τους δόθηκε μόνο η δυνατότητα να αποκτήσουν πολιτογραφημένη υπηκοότητα. Το θέμα της γλώσσας εξακολουθεί να είναι αμφισβητούμενο, ιδίως στη Λετονία, όπου οι εθνοτικοί Ρώσοι διαμαρτύρονται για σχέδια για την εκκαθάριση της εκπαίδευσης στις μειονοτικές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων. Από το 1992, η Εσθονία έχει πολιτογραφήσει περίπου 137.000 κατοίκους απροσδιόριστης ιθαγένειας, κυρίως εθνοτικούς Ρώσους. 136.000 ή το 10% του συνολικού πληθυσμού παραμένουν χωρίς ιθαγένεια. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης, καθώς και η ρωσική κυβέρνηση, εξέφρασαν την ανησυχία τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 για τα δικαιώματα των μειονοτήτων σε πολλές χώρες, κυρίως στη Λετονία και την Εσθονία. Στη Μολδαβία, η περιοχή της Υπερδνειστερίας (όπου το 30,4% του πληθυσμού είναι ρώσοι) αποσχίστηκε από τον κυβερνητικό έλεγχο εν μέσω φόβων ότι η χώρα σύντομα θα επανενωθεί με τη Ρουμανία. Τον Ιούνιο του 2006, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε το σχέδιο θέσπισης εθνικής πολιτικής με στόχο την ενθάρρυνση των εθνοτικών Ρώσων να μεταναστεύσουν στη Ρωσία. Σημαντικός αριθμός Ρώσων μετανάστευσε στον Καναδά, την Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Μπράιτον Μπιτς, το Μπρούκλιν και το Σάουθ Μπιτς, το Στάτεν Άιλαντ στη Νέα Υόρκη είναι ένα παράδειγμα μιας μεγάλης κοινότητας πρόσφατων Ρώσων και Εβραίων Ρώσων μεταναστών. Άλλα παραδείγματα είναι το Σάνι Άιλς Μπιτς, ένα βόρειο προάστιο του Μαϊάμι, και στο Δυτικό Χόλιγουντ της περιοχής του Λος Άντζελες. Ταυτόχρονα, πολλοί εθνοτικοί Ρώσοι από πρώην σοβιετικά εδάφη έχουν μεταναστεύσει στη Ρωσία από τη δεκαετία του 1990. Πολλοί από αυτούς έγιναν πρόσφυγες από διάφορες πολιτείες της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου (καθώς και από την αποσχιστική Δημοκρατία της Τσετσενίας), αναγκασμένοι να φύγουν κατά τη διάρκεια πολιτικών αναταραχών και εχθροπραξιών προς τους Ρώσους. Μετά τη ρωσική επανάσταση το 1917, πολλοί Ρώσοι που ταυτίζονται με το Λευκό Στρατό μετακόμισαν στην Κίνα - οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στο Χαρμπίν και τη Σαγκάη. Τη δεκαετία του 1930, το Χαρμπίν είχε 100.000 Ρώσους. Πολλοί από αυτούς τους Ρώσους έπρεπε να επιστρέψουν στη Σοβιετική Ένωση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων στη βόρεια Κίνα μπορεί ακόμα να μιλάει τα ρωσικά ως δεύτερη γλώσσα. Οι Ρώσοι (ελουοσιζού) είναι μία από τις 56 εθνοτικές ομάδες που αναγνωρίζονται επίσημα από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ως Ρως). Υπάρχουν περίπου 15.600 Ρώσοι Κινέζοι που ζουν κυρίως στο βόρειο Σιντσιάνγκ, καθώς και στην Εσωτερική Μογγολία και το Χεϊλονγκτσιάνγκ. Η ρωσική κουλτούρα προήλθε από εκείνη των Ανατολικών Σλάβων, οι οποίοι ήταν σε μεγάλο βαθμό πολυθεϊστές και είχαν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής στις δασικές περιοχές της Ανατολικής και Βόρειας Ευρώπης. Οι Σκανδιναβοί Βίκινγκς, ή οι Βαραγγίτες, συμμετείχαν επίσης στη διαμόρφωση της ρωσικής ταυτότητας και κατάστασης στην πρώιμη περίοδο των Ρώσων του Κιέβου του τέλους της 1ης χιλιετίας μ.Χ. Οι Ρώσοι αποδέχτηκε τον Χριστιανισμό από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 988 και αυτό όρισε κατά μεγάλο βαθμό τη ρωσική κουλτούρα για την επόμενη χιλιετία, δηλαδή ως σύνθεση των σλαβικών και βυζαντινών πολιτισμών. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η Ρωσία παρέμεινε το μεγαλύτερο ορθόδοξο έθνος στον κόσμο και ζήτησε διαδοχή στη βυζαντινή κληρονομιά με τη μορφή της ιδέας της Τρίτης Ρώμης. Σε διάφορα σημεία της ιστορίας της, η χώρα επηρεάστηκε έντονα από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και από τις μεταρρυθμίσεις του Πέτρου του Μέγα οι Ρώσοι αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στο πλαίσιο της Δυτικής κουλτούρας. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, η μαρξιστική ιδεολογία διαμόρφωσε τον πολιτισμό της Σοβιετικής Ένωσης, όπου η Ρωσία, δηλαδή η Ρωσική ΣΟΣΔ, ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη δημοκρατία. Ο ρωσικός πολιτισμός είναι ποικίλος και μοναδικός από πολλές απόψεις. Έχει πλούσια ιστορία και μακρά παράδοση σε όλες τις τέχνες, ιδιαίτερα στους τομείς της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας, της κλασικής μουσικής και του μπαλέτου, την αρχιτεκτονική και ζωγραφική, τον κινηματογράφο και τα κινούμενα σχέδια, τα οποία όλα έχουν σημαντική επίδραση στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η ρωσική λογοτεχνία είναι γνωστή για αξιόλογους συγγραφείς όπως ο Αλεξάντερ Πούσκιν, ο Λέων Τολστόι, ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, ο Άντον Τσέχοφ, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, ο Μπόρις Παστερνάκ, η Άννα Αχμάτοβα, ο Ιωσήφ Μπρόντσκι, ο Μαξίμ Γκόρκι, ο Βλάντιμιρ Νάμποκοφ, ο Μιχαήλ Σολόκοφ, ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ο Αντρέι Πλάτωνοφ, ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν και τον Βαρλάμ Σαλάμοφ. Οι Ρώσοι έδωσαν επίσης στον κόσμο της κλασικής μουσικής μερικούς πολύ διάσημους συνθέτες, όπως ο Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι και τους σύγχρονούς του, την Ομάδα των Πέντε, συμπεριλαμβανομένου του Μόδεστου Μουσόργκσκι και του Νικολάι Ρίμσκι-Κορσάκοφ. Η ρωσική μουσική του 20ου αιώνα πιστώθηκε με τόσο σημαντικούς συνθέτες όπως ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο Σεργκέι Προκόφιεφ, ο Σεργκέι Ραχμανινόφ, ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, ο Γκεόργκι Σβιρίντοφ και ο Άλφρεντ Σνίτκε. Τα ρωσικά (русский язык , μεταγραφή: Russkiy yazyk) είναι γεωγραφικά η πιο διαδεδομένη γλώσσα της Ευρασίας και η πιο ευρέως διαδεδομένη στις σλαβικές γλώσσες. Τα ρωσικά ανήκουν στην οικογένεια των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και είναι ένα από τα τρία (ή, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, τέσσερα) ζωντανά μέλη των ανατολικών σλαβικών γλωσσών, ενώ οι άλλες είναι τα Λευκορωσικά, τα Ουκρανικά και τα Ρουθηνικά. Παραδείγματα Παλαιάς Ανατολικής Σλαβονικής μαρτυρούνται από τον 10ο αιώνα και ενώ τα ρωσικά διατηρούν μεγάλο μέρος της Ανατολικής σλαβονικής γραμματικής και μιας κοινής σλαβονικής λεξιλογικής βάσης, η σύγχρονη ρωσική εκθέτει ένα μεγάλο απόθεμα δανεισμένου διεθνούς λεξιλογίου για την πολιτική, την επιστήμη και την τεχνολογία. Η ρωσική έχει δευτερεύουσα αρθρωτή άρθρωση των συμφώνων, οι αποκαλούμενοι μαλακοί και σκληροί ήχοι. Αυτή η διάκριση βρίσκεται στα περισσότερα σύμφωνα φωνήματα και είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές πτυχές της γλώσσας. Μια άλλη σημαντική πτυχή είναι η μείωση των μη τονισμένων φωνηέντων. Ενώ στα ελληνικά ο τονισμός βρίσκεται πάντα στις τρεις τελευταίες συλλαβές, ο τονισμός στη ρωσική περιγράφεται συχνά ως "απρόβλεπτος": μπορεί να πέσει σε σχεδόν οποιαδήποτε συλλαβή και αυτή είναι μια από τις δύσκολες πλευρές για τους μαθητές ξένων γλωσσών. Λόγω του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης ως υπερδύναμης, οι Ρώσοι απέκτησαν μεγάλη πολιτική σημασία στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Είναι μία από τις επίσημες γλώσσες των Ηνωμένων Εθνών. Όλοι οι αστροναύτες που εργάζονται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό καλούνται να μάθουν ρωσικά. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Language Monthly» (αριθ. 3, 1997), περίπου 300 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γνώριζαν τότε τη ρωσική γλώσσα (καθιστώντας την 5η δημοφιλέστερη γλώσσα στον κόσμο ανά συνολικό αριθμό ομιλητών). ενώ 160 εκατομμύρια θεωρούσαν τη ρωσική ως μητρική τους γλώσσα (καθιστώντας την 7η στον κόσμο από τον αριθμό των μητρικών ομιλητών). Ο συνολικός αριθμός των ομιλητών της ρωσικής στον κόσμο κατά την αξιολόγηση του 1999 ήταν περίπου 167 εκατομμύρια, με περίπου 110 εκατομμύρια άτομα να μιλούν τα ρωσικά ως δεύτερη γλώσσα. Πριν από το 1991, η ρωσική γλώσσα ήταν η γλώσσα της διεθνούς επικοινωνίας της ΕΣΣΔ και η πιο κοινή ξένη γλώσσα που διδασκόταν στα σχολεία στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ στην Κεντρική Ευρώπη. Συνεχίζει να χρησιμοποιείται στις χώρες που ήταν πρώην μέρη της Σοβιετικής Ένωσης, τόσο ως μητρική γλώσσα σημαντικού ποσοστού του πληθυσμού, όσο και ως γλώσσα διεθνούς επικοινωνίας. Ενώ για διάφορους λόγους οι κάτοικοι των χωρών αυτών δεν είναι πρόθυμοι να μιλήσουν με τη ρωσική γλώσσα, μια σημαντική κοινωνιολογική μελέτη σχετικά με τη ρωσική γλώσσα στα μετασοβιετικά κράτη που διεξήγαγε το Ινστιτούτο Γκάλοπ αποκάλυψε ότι το 92% των ερωτηθέντων της έρευνας στη Λευκορωσία, 83% στην Ουκρανία, 68% στο Καζακστάν και 38% στην Κιργιζία επέλεξαν ερωτηματολόγιο στα Ρωσικά για να συμπληρώσουν το ερωτηματολόγιο για την έρευνα (το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι τα ποσοστά ξεπερνούσαν τις αντίστοιχες εθνικές γλώσσες). Στην αμερικανική πολιτεία της Νέας Υόρκης το 2009, υιοθετήθηκε μια τροποποίηση του εκλογικού νόμου, σύμφωνα με την οποία σε όλες τις πόλεις της πολιτείας που έχουν πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους όλα τα έγγραφα που σχετίζονται με την εκλογική διαδικασία πρέπει να μεταφραστούν στα ρωσικά, δίνοντας ισοδύναμο καθεστώς με τα ισπανικά, τα κορεατικά, τα φιλιππινέζικα, τις κρεολικές γλώσσες και τρεις ποικιλίες κινεζικών). Σε χώρους με συμπαγή αριθμό μεταναστών από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ (Ισραήλ, Γερμανία, Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία κλπ.) διατίθενται ρωσικά περιοδικά, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια, καθώς και σχολεία ρωσικής γλώσσας. Από διαφορετικές κοινωνιολογικές έρευνες για τη θρησκευτική προσήλωση, από το 41% έως το 80% του συνολικού πληθυσμού της Ρωσίας προσχωρούν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Έχει διαδραματίσει ζωτικό ρόλο στην ανάπτυξη της ρωσικής εθνικής ταυτότητας. Σε άλλες χώρες οι Ρώσοι πιστοί ανήκουν συνήθως στις τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες που είτε έχουν άμεση σύνδεση (όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, αυτόνομη από το Πατριαρχείο Μόσχας) είτε ιστορική προέλευση (όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική ή μια Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός της Ρωσίας) με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι μη θρησκευτικοί Ρώσοι μπορούν να συσχετιστούν με την ορθόδοξη πίστη για πολιτιστικούς λόγους. Ορισμένοι Ρώσοι είναι Παλαιοί Πιστοί: μια σχετικά μικρή σχισματική ομάδα της Ρωσικής Ορθοδοξίας που απέρριψε τις λειτουργικές μεταρρυθμίσεις που εισήχθησαν τον 17ο αιώνα. Άλλα σχίσματα από την Ορθοδοξία περιλαμβάνουν τους Ντουχομπόρους, οι οποίοι τον 18ο αιώνα απέρριψαν τη λαϊκή κυβέρνηση, τους Ρώσους ορθόδοξους ιερείς, εικόνες, όλα τα τελετουργικά της εκκλησίας, τη Βίβλο ως την υπέρτατη πηγή θείας αποκάλυψης και τη θεότητα του Ιησού και αργότερα μετανάστευσαν στον Καναδά. Μία ακόμα προγενέστερη αίρεση ήταν οι Μολοκανοί οι οποίοι σχηματίστηκαν το 1550 και απέρριψαν το θεϊκό δικαίωμα του Τσάρου να κυβερνήσει, εικόνες, την Τριάδα όπως περιγράφεται από τη Κρήνη της Νίκαιας, τις ορθόδοξες νηστείες, τη στρατιωτική θητεία και τις πρακτικές συμπεριλαμβανομένου του βαπτίσματος στο νερό. Άλλες παγκόσμιες θρησκείες έχουν αμελητέα εκπροσώπηση μεταξύ των εθνοτικών Ρώσων. Η μεγαλύτερη από αυτές τις ομάδες είναι το Ισλάμ με περισσότερους από 100.000 οπαδούς από εθνικές μειονότητες, και οι Βαπτιστές με περισσότερους από 85.000 Ρώσους υποστηρικτές. Άλλοι είναι Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελιστές, οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, Προτεστάντες και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν αναδυθεί διάφορα νέα θρησκευτικά κινήματα και έχουν συγκεντρωθεί μεταξύ των εθνοτικών Ρώσων. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι το Ροντνόβερι, η αναβίωση της σλαβικής ιθαγενούς θρησκείας που είναι κοινή και σε άλλα σλαβικά έθνη. Ένα άλλο κίνημα, πολύ μικρό σε σχέση με άλλες νέες θρησκείες, είναι ο Βισσαριονισμός, μια συναρκτική ομάδα με Ορθόδοξο Χριστιανικό παρασκήνιο. Οι Ρώσοι έχουν συμβάλει σημαντικά στους τομείς του αθλητισμού, της επιστήμης και της τεχνολογίας, της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των τεχνών. Στην επιστήμη και την τεχνολογία, αξιόλογοι Ρώσοι επιστήμονες περιλαμβάνουν τον Μιχαήλ Καλάσνικοφ (εφευρέτη και σχεδιαστή του τυφέκιου AK-47 και του πολυβόλου PK), τον Ντμίτρι Μεντελέγιεφ, τον Νικολάι Μπογκολιούμποφ, τον Κωνσταντίν Τσιολκόφσκι (ιδρυτικό πατέρα της πυραυλικής και της αστροναυτικής), τον Αντρέι Κολμογκόροφ, τον Ιβάν Πάβλοφ, τον Νικολάι Σεμιόνοφ, τον Ντμίτρι Ιβανένκο, τον Αλέξανδρος Λοντίνγκιν, τον Αλεξάντερ Πόποφ (ένας από τους εφευρέτες του ραδιοφώνου), τον Νικολάι Ζουκόφσκι, τον Αλεξάντερ Προχόροφ και ο Νικολάι Μπασόφ (συνεφευρέτες του λέιζερ), τον Βλαντιμίρ Τσόβορκιν, τον Λεβ Ποντριάγκιν, τον Σεργκέι Σομπόλεφ, τον Πάβελ Γιαμπλότσκοφ, τον Αντρέι Ζαχάρωφ, τον Ντμίτρι Ιβάνοβσκι, ο Σεργκέι Κορολιόφ και τον Μστισλάβ Κέλντις (δημιουργοί του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος), τον Αλεξάντρ Λιαπούνοφ, τον Μιχαήλ Ντολίβο-Ντομπροβόλσκι, τον Αντρέι Τουπόλεφ, τον Γιούρι Ντένισιουκ (πρώτη εφαρμόσιμη μέθοδος ολογραφίας), τον Μιχαήλ Λομονόσοφ, τον Βλαντιμίρ Βερνάντσκι, τον Πιοτρ Καπίτσα, τον Ιγκόρ Σικόρσκι, τον Λούντβιγκ Φαντέγιεφ, τον Κονσταντίν Νοβοσέλοφ, τον Φιοντόρ Στσερμπάτσκοϊ και τον Νικολάι Τρουμπέτζκοϊ. Ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα, ο Γιούρι Γκαγκάριν, ήταν Ρώσος και ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος που τοποθετήθηκε στο εξώτερο διάστημα, ο Σπούτνικ 1, ξεκίνησε από τη Σοβιετική Ένωση και αναπτύχθηκε κυρίως από τον ρωσικό μηχανικό αεροδιαστημικής, Σεργκέι Κορολιόφ. Εκπρόσωποι της ρωσικής λογοτεχνίας, όπως ο Λέων Τολστόι, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο Ιβάν Τουργκένεφ, ο Άντον Τσέχοφ, ο Αλέξανδρος Πούσκιν και πολλοί άλλοι, έφτασαν σε υψηλή θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Διακεκριμένοι Ρώσοι μυθιστοριογράφοι, όπως ο Τολστόι ειδικότερα, ήταν σημαντικοί και παρέμειναν διεθνώς γνωστοί. Μερικοί μελετητές περιέγραψαν το ένα ή τον άλλο ως τον μεγαλύτερο μυθιστοριογράφο στην ιστορία.Οι Ρώσοι συνθέτες που έφθασαν σε υψηλά επίπεδα στον κόσμο της μουσικής περιλαμβάνουν τον Ιγκόρ Στραβίνσκι, τον Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς, τον Νικολάι Ρίμσκι-Κορσάκοφ, τον Σεργκέι Προκοφιέφ, τον Μόδεστο Μουσόργκσκι και τον Σεργκέι Ραχμανινόφ. Οι Ρώσοι έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη νίκη επί της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα θύματα της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο ήταν τα υψηλότερα από όλα τα έθνη και αριθμούσαν περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς (οι Ρώσοι αποτελούσαν το 80% των 26,6 εκατομμυρίων ανθρώπων που χάθηκαν από την ΕΣΣΔ), που είναι περίπου οι μισοί από όλους τους θανάτους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η μεγάλη πλειοψηφία των Συμμαχικών θυμάτων. Σύμφωνα με τον βρετανό ιστορικό Ρίτσαρντ Όβερι, το Ανατολικό Μέτωπο περιλάμβανε περισσότερους αγώνες από όλα τα άλλα ευρωπαϊκά μέτωπα σε συνδυασμό. Η Βέρμαχτ υπέστη το 80% με το 93% όλων των απωλειών στρατευμάτων της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο. Εθνικισμός στους Μεσαίους Χρόνους#Ανατολική Ευρώπη, Βυζάντιο, Σλάβοι, Έλληνες
|
Η ονομασία Ρώσοι έχει διπλή σημασία, εθνική και πολιτική (βλ. ενότητα Εθνωνύμιο). Οι Ρώσοι (ρωσ. русские, ρούσκιε) είναι ένας σλαβικός λαός με κοιτίδα την Ανατολική Ευρώπη. Μιλούν τη ρωσική, που ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Η πλειοψηφία τους είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι περισσότεροι ζουν στη Ρωσία (115.889.107 - απογραφή 2002), ενώ αξιοσημείωτες μειονότητες υπάρχουν σε άλλα πρώην Σοβιετικά κράτη όπως η Λευκορωσία, το Καζακστάν, η Ουκρανία και τα Βαλτικά κράτη. Μια μεγάλη Ρωσική διασπορά υπάρχει επίσης σε όλο τον κόσμο, με αξιόλογους αριθμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία, το Ισραήλ και τον Καναδά. Οι Ρώσοι είναι η πολυπληθέστερη εθνική ομάδα στην Ευρώπη. Οι Ρώσοι μοιράζονται πολλά πολιτιστικά χαρακτηριστικά με τους υπόλοιπους Ανατολικούς Σλαβικούς, συγκεκριμένα τους Λευκορώσους και τους Ουκρανούς, καθώς και με τους Ανατολικούς νότιους Σλάβους όπως τους Βούλγαρους, τους Σλαβομακεδόνες, τους Μαυροβούνιους και τους Σέρβους. Είναι κατά κύριο λόγο ορθόδοξοι χριστιανοί στη θρησκεία. Η ρωσική γλώσσα είναι επίσημη στη Ρωσία, τη Λευκορωσία, το Καζακστάν, στην Κιργιζία και το Τατζικιστάν, και ομιλείται επίσης ως δευτερεύουσα γλώσσα σε πολλά πρώην σοβιετικά κράτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CE%B9
|
NGC 1259
|
Στις 14 Ιανουαρίου 2008 ανακαλύφθηκε στον γαλαξία αυτόν ο υπερκαινοφανής Τύπου Ia με την ονομασία SN 2008L. NGC 1260 Δεδομένα για το NGC 1259 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 1259 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 1259 στο Wikimedia Commons
|
Ο NGC 1259 είναι φακοειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει 243 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Περσέα. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Γκιγιώμ Μπιγκουρντάν (Guillaume Bigourdan) την 21η Οκτωβρίου 1884 και ανήκει στο Σμήνος γαλαξιών του Περσέα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_1259
|
277 Ελβίρα
|
Η μέση διάμετρος της Ελβίρας υπολογίσθηκε σε 27,2 χιλιόμετρα και η μάζα της σε 21 τρισεκατομμύρια τόνους. Ο φασματικός της τύπος είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της εκτιμήθηκε σε 0,277 από παρατηρήσεις του IRAS (υπέρυθρο). Η Ελβίρα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 29 ώρες και 41 λεπτά, μία αργή περιστροφή για αστεροειδή. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 115 ως 120 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ελβίρα (Elvira) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,84. Ανακαλύφθηκε το 1888 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε πιθανώς το όνομά της από μία ηρωίδα των έργων του Λαμαρτίνου Méditations poétiques (1820) και Harmonies poétiques et religieuses (1830). Η Ελβίρα ανήκει στην Οικογένεια αστεροειδών της Κορωνίδος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/277_%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CF%81%CE%B1
|
Βίλα Ρομάνα ντελ Καζάλε
|
Τα ορατά ερείπια της βίλας κατασκευάστηκαν το πρώτο τέταρτο του 4ου αιώνα μ.Χ. επάνω στα ερείπια μιας παλαιότερης αγροτικής έπαυλης (villa rustica), που είναι το κύριο μέρος (pars dominica), ή η κατοικία του κυρίου (αυθέντη), ενός μεγάλου αγροκτήματος (latifundium). Η ταυτότητα του ιδιοκτήτη συζητιέται εδώ και πολύ καιρό και έχουν διατυπωθεί πολλές διαφορετικές υποθέσεις. Ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως τα στρατιωτικά διακριτικά των Τετραρχών και η πιθανή ημερομηνία των μωσαϊκών στην εποχή της Τετραρχίας, οδήγησαν τους μελετητές να προτείνουν έναν αυτοκρατορικό ιδιοκτήτη, όπως τον Μαξιμιλιανό. Ωστόσο οι μελετητές τώρα (2011) πιστεύουν, ότι η βίλα ήταν το κέντρο μίας μεγάλης ιδιοκτησίας ενός υψηλού επιπέδου αριστοκράτη της Συγκλήτου. Έχουν εντοπιστεί τρεις διαδοχικές φάσεις κατασκευής. Η πρώτη φάση αφορούσε το τετράγωνο περιστύλιο και τα βόρεια δωμάτια. Το συγκρότημα του ιδιωτικό λουτρού προστέθηκε στη συνέχεια στα βορειοδυτικά. Σε μια τρίτη φάση η βίλα πήρε έναν δημόσιο χαρακτήρα: στα λουτρά δόθηκε νέα είσοδος και μεγάλη τουαλέτα. Κατασκευάστηκε μια μεγάλη μνημειακή είσοδος (πεταλοειδές αίθριο και γραφείο), εκτός του άξονα του περιστύλιου, αλλά ευθυγραμμίστηκε με τη νέα είσοδο των λουτρών σε μια επίσημη διάταξη με την ελλειπτική (ωοειδή) στοά και τη μεγάλη με τρεις αψίδες αίθουσα στα νότια. Αυτή η αίθουσα χρησιμοποιήθηκε για διασκέδαση και χαλάρωση για ιδιαίτερους καλεσμένους και αντικατέστησε τις δύο επίσημες αίθουσες του περιστύλιου (την «αίθουσα του μικρού κυνηγιού» και τη «σκηνή του Ορφέα»). Η βασιλική επεκτάθηκε και διακοσμήθηκε με όμορφα και εξωτικά μάρμαρα. Το συγκρότημα παρέμεινε κατοικημένο για τουλάχιστον 150 χρόνια. Ένα χωριό μεγάλωσε γύρω του, με το όνομα Πλατιά (προέρχεται από τη λέξη palatii (παλάτια). Τον 5ο και τον 6ο αιώνα, η βίλα οχυρώθηκε για αμυντικούς σκοπούς, έτσι οι περιμετρικοί τοίχοι έγιναν με μεγαλύτερο πάχος και έκλεισαν τα τόξα του υδραγωγείου στα λουτρά. Η βίλα είχε πάθει ζημίες και ίσως καταστράφηκε κατά τη σύντομη κυριαρχία των Βανδάλων το διάστημα 469-78. Τα κτήρια παρέμειναν σε χρήση, τουλάχιστον εν μέρει, κατά τη βυζαντινή και την αραβική περίοδο. Ο οικισμός καταστράφηκε το 1160-01 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γουλιέλμου Α΄. Ο χώρος εγκαταλείφθηκε τον 12ο αιώνα μ.Χ. μετά από μία κατολίσθηση, που κάλυψε τη βίλα. Οι επιζώντες μετακόμισαν στην τωρινή θέση της Πιάτσα Αρμερίνα. Η βίλα ήταν σχεδόν εντελώς ξεχασμένη και μόνο μερικά από τα υψηλότερα μέρη των ερειπίων ήταν πάντα ορατά επάνω από το έδαφος. Η περιοχή χρησιμοποιήθηκε για καλλιέργειες. Στις αρχές του 19ου αιώνα, βρέθηκαν τμήματα ψηφιδωτών και μερικοί κίονες. Οι πρώτες επίσημες αρχαιολογικές ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν αργότερα τον ίδιο αιώνα. Οι πρώτες επαγγελματικές ανασκαφές έγιναν από τον Πάολο Όρσι το 1929, που ακολουθήθηκαν από το έργο του Τζιουζέπε Κουλτρέρα το 1935–39. Σημαντικές ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1950-60 με επικεφαλής τον Τζίνο Βινίτσιο Τζεντίλι, μετά τις οποίες χτίστηκε ένα προστατευτικό κάλυμμα επάνω από τα ψηφιδωτά. Στη δεκαετία του 1970 ο Αντρέα Καραντίνι πραγματοποίησε ανασκαφές στο χώρο. Οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι σήμερα από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης La Sapienza. Το 2004 βρέθηκε ένας μεγάλος μεσαιωνικός οικισμός του 10ου-12ου αιώνα. Από τότε έχουν αποκαλυφθεί και άλλα πολυτελή δωμάτια της βίλας. Στα τέλη της αρχαιότητας οι Ρωμαίοι χώρισαν το μεγαλύτερο μέρος της ενδοχώρας της Σικελίας σε τεράστια αγροκτήματα, τα λεγόμενα «latifundia». Το latifundium της βίλας αναφέρεται στα Δρομολόγια του Αντωνίνου (Itinerarium Antonini) και είναι γνωστό ως Filosofiana. Το αγροτικό τμήμα (pars rustica) της βίλας ανακαλύφθηκε βορειοδυτικά της περιοχής εισόδου: είναι ένα δωμάτιο, χωρισμένο σε τρία μέρη με κολώνες, για αποθήκευση γεωργικών προϊόντων. Το μέγεθος της βίλας και η ποιότητα των έργων τέχνης της δείχνουν ότι ήταν το κύριο μέρος (pars dominica) ενός τέτοιου αγροκτήματος (latifundium). Η βίλα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να περιλαμβάνει πολλαπλές αίθουσες υποδοχής και επίσημες αίθουσες, γεγονός που αντικατοπτρίζει την ανάγκη ικανοποίησης ενός αριθμού διαφορετικών λειτουργιών και να περιλαμβάνει χώρους για τη διαχείριση του κτήματος και της βίλας. Αυτό μετέτρεψε τη βίλα σε μινιατούρα πόλης. Η βίλα θα ήταν πιθανώς η μόνιμη ή ημι-μόνιμη κατοικία του ιδιοκτήτη. Θα ήταν εκεί όπου ο ιδιοκτήτης, στο ρόλο του ως προστάτη, δεχόταν τους τοπικούς πελάτες του. Η βίλα ήταν ένα μονώροφο κτίριο, με επίκεντρο το περιστύλιο, γύρω από το οποίο οργανώθηκαν σχεδόν όλα τα κύρια δημόσια και ιδιωτικά δωμάτια. Η μνημειακή είσοδος είναι μέσω του πεταλοειδούς αιθρίου από τα δυτικά. Τα θερμά λουτρά βρίσκονται στα βορειοδυτικά, ενώ αίθουσες εξυπηρέτησης και πιθανώς ξενώνες βρισκόταν στα βόρεια. Τα ιδιωτικά διαμερίσματα και μια τεράστια βασιλική στα ανατολικά. Δωμάτια άγνωστου σκοπού στα νότια. Λίγο αποσπασμένο, και εμφανίζεται σχεδόν ως μεταγενέστερη κατασκευή, είναι η ξεχωριστή περιοχή πιο νότια, που περιέχει το ελλειπτικό περιστύλιο, τις αίθουσες εξυπηρέτησης εκατέρωθεν αυτού και ένα τεράστιο τρίκλινο (επίσημη τραπεζαρία). Το συνολικό σχέδιο της βίλας υπαγορεύτηκε από διάφορους παράγοντες: παλαιότερες κατασκευές στο χώρο, μια μικρή κλίση του εδάφους, τη διαδρομή του ήλιου και τους επικρατούντες ανέμους. Το υψηλότερο έδαφος στα ανατολικά καταλαμβάνεται από τη Μεγάλη Βασιλική, τα ιδιωτικά διαμερίσματα και τον Διάδρομο του Μεγάλου Κυνηγιού. Το μεσαίο έδαφος από το Περιστύλιο, τους ξενώνες, την είσοδο, το Ελλειπτικό Περιστύλιο και το τρίκλινο Ιticlinium), ενώ το χαμηλότερο έδαφος στα βορειοδυτικά είναι αφιερωμένο στα θερμά λουτρά . Το όλο συγκρότημα είναι κάπως ασυνήθιστο, καθώς είναι οργανωμένο κατά μήκος τριών μεγάλων αξόνων. Ο πρωταρχικός άξονας είναι η (ελαφρώς λυγισμένη) γραμμή που περνά από το αίθριο, το γραφείο (tablinum), το περιστύλιο και τη μεγάλη βασιλική (που συμπίπτει με το μονοπάτι που θα ακολουθούσαν οι επισκέπτες). Τα θερμά λουτρά και το ελλειπτικό περιστύλιο με το τρίκλινο επικεντρώνονται σε ξεχωριστούς άξονες. Όλοι οι άξονες έχουν κατεύθυνση δύση-ανατολή και μικρή απόκλιση μεταξύ τους. Λίγα είναι γνωστά για την προγενέστερη βίλα, αλλά φαίνεται ότι ήταν μια μεγάλη εξοχική κατοικία, που πιθανότατα χτίστηκε γύρω στις αρχές του 2ου αιώνα. Πρόσφατες ανασκαφές βρήκαν ένα δεύτερο συγκρότημα λουτρού κοντά στις αποθήκες στην είσοδο, που χρονολογείται από την ύστερη φάση της αρχαιότητας και δείχνουν σπάνια ψηφιδωτά τοίχου, που ανήκουν σε λεκάνη ή αναβρυτήριο. Η πρόσβαση στη βίλα γίνεται μέσω μιας με τρία τόξα πύλης, διακοσμημένης με αναβρυτήρια και με στρατιωτικά θέματα ζωγραφικές και μοιάζει πολύ με μία θριαμβευτική αψίδα. Ακολουθεί πεταλοειδής αυλή, που περιβάλλεται από μαρμάρινους κίονες με ιωνικά κιονόκρανα και μια τετράγωνη κρήνη στο κέντρο. Στη δυτική πλευρά της αυλής βρισκόταν μια τουαλέτα, καθώς και ξεχωριστή πρόσβαση στα λουτρά και στην υπόλοιπη βίλα. Ο κομψός περίστυλος κήπος είναι διακοσμημένος με ένα αναβρυτήριο με τρεις λεκάνες, στο κέντρο του οποίου έχει διακόσμηση με ψάρια, που κολυμπούν ανάμεσα στα κύματα. Τα δωμάτια 33 και 34 ήταν αφιερωμένα σε λειτουργίες εξυπηρέτησης και έχουν ψηφιδωτά με γεωμετρικά μοτίβα, ενώ το δωμάτιο 34 διαθέτει επίσης ένα ψηφιδωτό, εγκατεστημένο πάνω από το αρχικό δάπεδο, με γυναικείες αθλητικές διοργανώσεις, που του έδωσαν το όνομα «το δωμάτιο με τις αθλήτριες». Επίσης στη νότια πλευρά υπάρχει η λεγόμενη "σκηνή του Ορφέα", ένα δωμάτιο που είναι διακοσμημένο με ένα αξιοθαύμαστο ψηφιδωτό. Όπως ήταν συνηθισμένο, δείχνει τον Ορφέα να παίζει τη λύρα κάτω από ένα δέντρο και διάφορα ζώα γύρω του να ακούν τη μουσική του. Αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε πιθανώς ως καλοκαιρινή τραπεζαρία ή, λαμβάνοντας υπόψη το θέμα του δαπέδου, για την απόλαυση της μουσικής. Αυτή η μεγάλη αψιδωτή αίθουσα ήταν μία αίθουσα ακροάσεων και το πιο επίσημο δωμάτιο της βίλας. Η πρόσβαση σε αυτή γινόταν μέσω μίας μεγάλης μνημειακής εισόδου, που διαιρείτο από δύο κολώνες από ροζ αιγυπτιακό γρανίτη. Ένα εξαιρετικά περίτεχνο, πολύχρωμα δάπεδο με μαρμαροθετήματα (opus sectile), από μάρμαρα που προέρχονται από όλη τη Μεσόγειο βρίσκεται στην είσοδο και είναι η πιο πλούσια διακόσμηση της βίλας. Επίσης καλύπτει τους τοίχους. Αυτός ο τύπος δαπέδου, αντί για ψηφιδωτό, έχαιρε μεγαλύτερου κύρος στον Ρωμαϊκό κόσμο. Οι ανασκαφές έδειξαν ότι το τόξο της αψίδας ήταν διακοσμημένο με γυάλινα ψηφιδωτά. Στη νότια πλευρά της βίλας βρίσκεται ένα ελλειπτικό περιστύλιο, ο Ξυστός (στεγασμένο γυμναστήριο, με λείο δάπεδο), με ημικυκλικό νυμφαίο στη δυτική πλευρά. Στην ανοικτή αυλή υπήρχαν βρύσες, που ανάβλυζαν από το ψηφιδωτό δάπεδο. Ο Ξυστός αποτελεί μια θεαματική εισαγωγή στο πολυτελές με τρεις αψίδες τρίκλινο, τη μεγάλη αίθουσα που ανοίγεται στα ανατολικά. Αυτό περιέχει ένα υπέροχο σύνολο ψηφιδωτών, που κυριαρχούνται στο κέντρο από τους εχθρούς, που αντιμετώπισε ο Ηρακλής στους δώδεκα άθλους του. Στη βόρεια αψίδα είναι η αποθέωσή του, όπου ο ήρωας στέφεται από τον Δία, ενώ στα ανατολικά είναι οι με ερπετοειδή πόδια Γίγαντες στις επιθανάτιους πόνους τους, καθώς έχουν χτυπηθεί από τα βέλη του Ηρακλή. Στη νότια αψίδα βρίσκεται ο μύθος του Λυκούργου, που προσπάθησε να σκοτώσει τη νύμφη Αμβροσία, αλλά περικυκλώθηκε από αμπέλια και δέχτηκε επίθεση από πλήθος Μαινάδων . Το 1959–60, ο Τζενίλι ανέσκαψε ένα ψηφιδωτό στο δάπεδο ενός δωματίου, που αναγνωρίστηκε ως "Δωμάτιο των γυμναζομένων" και ονομάστηκε επίσης "Αίθουσα των Δέκα Κορασίδων" (Sala delle Dieci Ragazze στα Ιταλικά). Άλλοι μελετητές το έχουν ονομάσει Η στεφάνωση του νικητή . Αρκετές γυναίκες αθλήτριες φαίνεται να ανταγωνίζονται σε αθλήματα, που περιλαμβάνουν άρση βαρών, ρίψη δίσκων, τρέξιμο και παιχνίδια με μπάλα. Κάτω αριστερά μία γυναίκα που φοράει τήβεννο (toga), κρατά τα τρόπαια της νίκης (ένα στεφάνι και ένα φύλλο φοίνικα), ενώ η νικήτρια εμφανίζεται στεφανομένη στο κέντρο του μωσαϊκού. Μεγάλη προσοχή δόθηκε στα ρούχα των συναγωνιστριών, τα οποία μοιάζουν πολύ με τα μοντέρνα μπικίνι . Ένα άλλο καλά διατηρημένο ψηφιδωτό δείχνει ένα κυνήγι, το οποίο περιλαμβάνει τους άνδρες να κυνηγούν με σκύλους και να συλλαμβάνουν μία ποικιλία θηραμάτων. Petra C. Baum-vom Felde, Die geometrischen Mosaiken der Villa bei Piazza Armerina, Αμβούργο 2003,(ISBN 3-8300-0940-2) Brigit Carnabuci: Sizilien - Kunstreiseführer, DuMont Buchverlag, Köln 1998,(ISBN 3-7701-4385-X) Luciano Catullo και Gail Mitchell, 2000. Η αρχαία ρωμαϊκή βίλα του Casale στην Piazza Armerina: Παρελθόν και παρόν RJA Wilson: Piazza Armerina, Granada Verlag: London 1983,(ISBN 0-246-11396-0) . A. Carandini - A. Ricci - M. de Vos, Filosofiana, Η βίλα της Piazza Armerina. Η εικόνα ενός Ρωμαίου αριστοκράτη την εποχή του Κωνσταντίνου, Παλέρμο: 1982. S. Settis, "Per l'interpretazione di Piazza Armerina", στο Mélanges de l'École française de Rome, Antiquité 87, 1975, 2, pp. 873–994. Unesco "Συμβουλευτική αξιολόγηση φορέα (ICOMOS)", 1997, με καλό λογαριασμό Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality: ύστερη αντίκα και παλαιοχριστιανική τέχνη, τρίτος έως έβδομος αιώνας, αρ. 105, 1979, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη,(ISBN 9780870991790) ; πλήρες κείμενο διαθέσιμο στο Διαδίκτυο από το The Metropolitan Museum of Art Library Επίσημη ιστοσελίδα Πολλές φωτογραφίες από τη βίλα
|
Η Villa Romana del Casale είναι μία μεγάλη και περίτεχνη ρωμαϊκή έπαυλη ή παλάτι που βρίσκεται περίπου 3 χλμ. από την πόλη Πιάτσα Αρμερίνα της Σικελίας. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν μία από τις πλουσιότερες, μεγαλύτερες βίλες στον κόσμο, με ένα μεγάλο σύνολο από ψηφιδωτά δάπεδα, για τα οποία η τοποθεσία έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO . Η βίλα και τα έργα τέχνης που περιέχει, χρονολογούνται στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Τα ψηφιδωτά και τα μαρμαροθετημένα δάπεδα καλύπτουν περίπου 3.500 τετραγωνικά μέτρα και είναι σχεδόν μοναδικά για την εξαιρετική τους κατάσταση. Διατηρήθηκαν λόγω μίας κατολίσθησης και των πλημμυρών, που κάλυψαν τα ερείπια. Αν και λιγότερο γνωστή, μια εξαιρετική συλλογή τοιχογραφιών καλύπτει όχι μόνο τα εσωτερικά δωμάτια, αλλά και τους εξωτερικούς τοίχους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BB%CE%B5
|
Επιφάνεια εργασίας (υπολογιστές)
|
Η επιφάνεια εργασίας εμφανίζεται με πολλές μορφές σε διάφορα λειτουργικά συστήματα. Θα αναφερθούμε παρακάτω στα χαρακτηριστικά της επιφάνειας εργασίας στο δημοφιλές λειτουργικό σύστημα Windows. Η γραμμή εργαλείων στο κάτω μέρος της επιφάνειας εργασίας συνήθως περιλαμβάνει: το βασικό μενού στην αριστερή γωνία με τον κατάλογο των διαθέσιμων λειτουργιών και εγκατεστημένων προγραμμάτων την περιοχή ενεργών εφαρμογών που εμφανίζονται οι ενεργές εφαρμογές που χρησιμοποιούνται τη γραμμή εργαλείων "γρήγορη εκκίνηση" για την έναρξη προγραμμάτων που χρησιμοποιούνται συχνά την περιοχή εφαρμογών συστήματος στη δεξιά γωνία που εμφανίζονται βασικά εικονίδια για τον έλεγχο του υλικού και του λογισμικού, τη σύνδεση στο διαδίκτυο, το ρολόι κλπ. Στην επιφάνεια εργασίας βρίσκουμε τα βασικά εικονίδια "ο υπολογιστής μου", "κάδος ανακύκλωσης", " τα έγγραφά μου". Από το εικονίδιο "ο υπολογιστής μου", έχουμε πρόσβαση σε όλα τα περιεχόμενα του υπολογιστή μας (σκληροί δίσκοι, αρχεία και τις συσκευές του συστήματος). Από το εικονίδιο (φάκελο) "τα έγγραφά μου", έχουμε πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα που έχουμε αποθηκευμένα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Από το εικονίδιο "κάδος ανακύκλωσης", έχουμε πρόσβαση σε όλα τα αρχεία που έχουμε διαγράψει. Έχουμε την δυνατότητα να επαναφέρουμε ένα αρχείο, να το διαγράψουμε μόνιμα, να επαναφέρουμε ή να διαγράψουμε μόνιμα όλα τα αρχεία στον κάδο ανακύκλωσης. Στην επιφάνεια εργασίας μπορούμε να δημιουργήσουμε συντομεύσεις για αρχεία, φακέλους για γρήγορη πρόσβαση σε αυτά ή να αποθηκεύσουμε ένα έγγραφο, φάκελο, αρχείο.
|
Ο όρος Desktop ανακατευθύνει εδώ. Για τον επιτραπέζιο υπολογιστή, δείτε: Επιτραπέζιος υπολογιστήςΗ επιφάνεια εργασίας είναι ένας όρος που αναφέρεται απλουστευτικά στην αρχική οθόνη που βλέπει ένας χρήστης όταν συνδέεται σε ένα σύγχρονο λειτουργικό σύστημα με γραφική διεπαφή χρήστη. Με τον όρο αυτό, στο επιστημονικό πεδίο της αλληλεπίδρασης ανθρώπου-υπολογιστή ονομάζεται η προσπάθεια δημιουργίας μιας τεχνητής εξομοίωσης του περιβάλλοντος λειτουργίας του υπολογιστή με αυτό που υπάρχει σε ένα γραφείο, με σκοπό την πιο εύκολη χρήση του υπολογιστή από άτομα που χρειάζονται τον υπολογιστή για εργασίες γραφείου. Αυτή η μεταφορά, εξομοίωση, επιτυγχάνεται σε επίπεδο εννοιών. Έτσι, υπάρχουν έννοιες όπως ο φάκελος, ο κάδος και η επιφάνεια, το επίπεδο γραφικών (εικονίδια που θυμίζουν αντικείμενα ενός γραφείου) και το επίπεδο λειτουργικότητας-εφαρμογών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82)
|
Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
|
Το Λαογραφικόν Αρχείον ιδρύθηκε το 1918. Εμπνευστής και ιδρυτής του υπήρξε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης[2] καθηγητής της ελληνικής Αρχαιολογίας και Μυθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, «πατέρας» της Επιστήμης της Λαογραφίας στην Ελλάδα. Πρώτος Διευθυντής του Αρχείου υπήρξε ο Στίλπων Κυριακίδης. Το 1926, με την ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών, το Λαογραφικόν Αρχείον μαζί με την Υπηρεσία του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης, την Εθνική Μουσική Συλλογή (ιδρύθηκαν το 1914) και άλλες υπηρεσίες υπάγεται στη δικαιοδοσία της.[3][4]Το 1944 εγκρίθηκε από τη Σύγκλητο της Ακαδημίας Αθηνών ο πρώτος Κανονισμός Εργασιών του Λαογραφικού Αρχείου, τον οποίο συνέταξε ο Γεώργιος Μέγας, Διευθυντής του Αρχείου από το 1936. Το 1966 το Λαογραφικόν Αρχείον, επί διευθύνσεως Γεωργίου Κ. Σπυριδάκη, μετονομάσθηκε σε Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας (Ν.Δ. 4545/1966). Με απόφαση της Συγκλήτου της Ακαδημίας Αθηνών το 1967 εγκρίθηκε νέος Κανονισμός Εργασιών του Κέντρου. Το 1990 με τον νόμο Περί Έρευνας (Ν. 1894/1990) οι Συντάκτες, δηλαδή το επιστημονικό προσωπικό του Κέντρου εντάσσεται σε βαθμίδες Ερευνητών μετά από κρίση. Από το 1996 και εξής με τη βοήθεια ευρωπαϊκών Προγραμμάτων εκσυγχρονίζει τον τρόπο λειτουργίας του και ψηφιοποιεί το πλούσιο αρχειακό υλικό του (χειρόγραφα, έντυπα, φωτογραφίες, μουσικές και κινηματογραφικές καταγραφές, αντικείμενα μουσειακής συλλογής). Το Κέντρο Λαογραφίας αποτελεί κέντρο τεκμηρίωσης του λαϊκού πολιτισμού, φορέα έρευνας και βήμα θεωρητικού και μεθοδολογικού προβληματισμού που απηχεί την πολλαπλότητα της κοινωνικής πραγματικότητας και τις ερευνητικές ιδιαιτερότητες της Ελληνικής Λαογραφίας. Το αρχείο του περιλαμβάνει πλούσιο πρωτογενές ανέκδοτο και έντυπο λαογραφικό υλικό, μουσικές καταγραφές και ηχογραφήσεις, φωτογραφίες και κινηματογραφήσεις, για όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού ως προς τον πνευματικό και υλικό βίο, το οποίο άρχισε να συγκεντρώνεται από τα τέλη του 19ου αιώνα. Οι σύγχρονες ερευνητικές συγκυρίες με την προσέγγιση των επιστημονικών πεδίων της Λαογραφίας, της Εθνολογίας και της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, η δυνατότητα συντήρησης και ψηφιοποίησης του πολύτιμου υλικού του με τη βοήθεια ευρωπαϊκών προγραμμάτων, η μεταστέγαση του (2002) στο νεοκλασικό κτήριο το οποίο εξασφάλισε η δωρεά του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη συνέβαλαν στην βελτίωση ερευνητικών δυνατοτήτων του Κέντρου. Η μεταστέγαση του Κέντρου Λαογραφίας κρίθηκε απαραίτητη το 1995 προκειμένου να επιτευχθεί η αναδιοργάνωσή του, ιδιαίτερα με την πραγματοποίηση ευρωπαϊκού Προγράμματος εκσυγχρονισμού του (Ε.Π.Ε.Α.Ε.Κ.). Η διευθύντρια Αικατ. Πολυμέρου-Καμηλάκη εισήγαγε στην Εφορευτική Επιτροπή το θέμα της μεταστέγασης του Κέντρου και τα μέλη της απεφάσισαν ομόφωνα να το προωθήσουν στη Διοίκηση της Ακαδημίας. Με συντονισμένες ενέργειες του τότε Προέδρου της Εφορευτικής Επιτροπής Ακαδημαϊκού M. Παλλαντίου, του επόπτη του Kέντρου Ακαδημαϊκού Παν. Λιγομενίδη, του τότε Προέδρου της Ακαδημίας αειμνήστου Γιάγκου Πεσμαζόγλου και της διευθύντριας, το ΄Ιδρυμα Λίλιαν Βουδούρη με μια γενναία χορηγία εξασφάλισε νέα στέγη για το Κέντρο Λαογραφίας στο νεοκλασικό κτήριο στην οδό Ηπίτου 3. Το κόστος της ανακαίνισης του κτηρίου καλύφθηκε από την Ακαδημία Αθηνών και τη χορηγία της εταιρείας Θεμελιοδομή Α.Ε. Το Κέντρο Λαογραφίας διαθέτει αρχειακό υλικό και Συλλογές, ανέκδοτο κατά το μεγαλύτερο μέρος τους: To Αρχείο Χειρογράφων αποτελείται από ανέκδοτα κατά κύριο λόγο χειρόγραφα στα οποία περιέχονται πληροφορίες ποικίλης λαογραφικής ύλης. Προέρχονται από επιτόπιες έρευνες των συντακτών – ερευνητών ή εξωτερικών συνεργατών του Κέντρου και φίλων της Λαογραφίας. Τα παλαιότερα χειρόγραφα του Λαογραφικού Αρχείου είναι εκείνα της Ύλης Πολίτου, ορισμένα από τα οποία χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο εμπλουτισμός του Αρχείου και η επεξεργασία των χειρογράφων του εντάσσονται στο αρχειακό έργο του Κέντρου. Στο πλαίσιο κυρίως ευρωπαϊκών προγραμμάτων (Έργο «Δημιουργία Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης του Λαϊκού Πολιτισμού», Επιχειρησιακού Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας», 2004-πραγματοποιήθηκε ψηφιοποίηση των χειρογράφων του Αρχείου). Στο Λαογραφικό Αρχείο δημιουργήθηκε το Μουσικό Τμήμα στο οποίο έχει συγχωνευθεί από το 1927 η Εθνική Μουσική Συλλογή, ιδρυμένη το 1914 (Νόμος 432) «προς διάσωσιν και περισυλλογήν των ασμάτων, των χορών και των μουσικών οργάνων του ελληνικού λαού». Το 1939 απέκτησε το απαραίτητο «δια τας φωνοληψίας» μηχάνημα, το οποίο, λόγω των εθνικών περιπετειών και, παρά τις προσπάθειες του τότε Διευθυντή Γεωργίου Μέγα «δια την χρήσιν και την καταγραφήν των δημωδών μελωδιών», χρησιμοποιήθηκε μετά το 1950, όταν το Λαογραφικό Αρχείο απέκτησε ειδικό μουσικό «συντάκτη». Το Κέντρο διαθέτει μουσικές καταγραφές από το 1952 και εξής σε μεγάλο αριθμό ταινιών και κασετών (περίπου 30.000 ώρες), οι οποίες ψηφιοποιούνται σταδιακά στο πλαίσιο ειδικών προγραμμάτων αλλά και των τακτικών εργασιών του στον χώρο του Μουσικού Εργαστηρίου «Μενέλαος Παλλάντιος» του Κέντρου. Το 2005 με δωρεά της κ. Ελένης Ντάλα περιήλθε στο Κέντρο η Συλλογή μουσικών καταγραφών σε ογδόντα κυλίνδρους από κερί καθώς και το μοναδικό μουσικό όργανο «Μικρό Παναρμόνιο» του αειμνήστου μουσικοδιδασκάλου Κωνσταντίνου Ψάχου. Το 1966 συγκροτήθηκε στο Κέντρο δια νόμου (4545) η Εθνική Δισκοθήκη, στην οποία κατατίθενται από τις δισκογραφικές εταιρείες δίσκοι δημοτικής και λαϊκής μουσικής. Σήμερα η δισκοθήκη διαθέτει 13.000 περίπου δίσκους βινυλίου εις διπλούν και μεγάλο αριθμό δίσκων πυκνής εγγραφής (CD) και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέο υλικό από τις εταιρείες παραγωγής και ιδιώτες. Η Μουσειακή Συλλογή Λαογραφικών Αντικειμένων, η οποία σήμερα αριθμεί περίπου 1200 αντικείμενα, συγκροτήθηκε το 1939. Η Συλλογή αποτελείται από αγροτικά εργαλεία, σκεύη, ενδυμασίες, αντικείμενα κεραμικής, μουσικά όργανα κ.ά. Η συλλογή εμπλουτίστηκε από νέες προσφορές, μεταξύ των οποίων το μοναδικό μουσικό όργανο «μικρό Παναρμόνιο» του Κωνσταντίνου Ψάχου, τα αντικείμενα της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, μέρος των οποίων εκτίθεται στο «Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης»(οικία Αγγελικής Χατζημιχάλη) του Δήμου Αθηναίων και αντικείμενα της Συλλογής του Εθνολόγου Νίκου Παπαγεωργίου (τάματα, μουσικά όργανα, διακοσμημένα αυγά). Τα αντικείμενα της Μουσειακής Συλλογής καταγράφονται σε ειδικές ηλεκτρονικές Βάσεις Δεδομένων. Έχουν συντηρηθεί και εκτίθενται κατ’ επιλογήν στη μόνιμη έκθεση του κτηρίου του Κέντρου. Το Κέντρο διαθέτει πλουσιότατο φωτογραφικό υλικό, του οποίου ο όγκος υπολογίζεται σε 40.000 φωτογραφίες ενταγμένες κατά κύριο λόγο στα χειρόγραφα των συλλογέων και των ερευνητών από τις επιτόπιες έρευνές τους, καθώς και αρνητικά (φιλμς). Το φωτογραφικό αρχείο εμπλουτίζεται συνεχώς από τις αποστολές των ερευνητών, αλλά και αξιόλογες δωρεές, όπως εκείνη της κ. Ελένης-Φαίης Σταμάτη (1.600 φωτογραφίες) και εκείνη του Δημητρίου Καλούσιου (7.000 τεκμήρια σε ψηφιακή μορφή). Στο πλαίσιο ειδικών προγραμμάτων αλλά και των τακτικών εργασιών του Κέντρου πραγματοποιείται η ψηφιοποίηση και ηλεκτρονική αρχειοθέτηση του φωτογραφικού υλικού και η τοποθέτησή του σε ειδικές φωτοθήκες με σκοπό την πλήρη ανάπτυξη του Αρχείου. Το 1962 ιδρύθηκε από τον τότε Διευθυντή Γ. Κ. Σπυριδάκη το Τμήμα Κινηματογραφικών Θεμάτων του λαϊκού πολιτισμού, το οποίο στη συνέχεια εμπλούτισε ο ερευνητής Γ. Ν. Αικατερινίδης. Το αρχείο διαθέτει 82 κινηματογραφήσεις λαογραφικών θεμάτων σε ταινίες των 16mm. Από τη δεκαετία του 1980 χρησιμοποιήθηκαν από τους ερευνητές κατά τις επιτόπιες έρευνες βιντεοκάμερες, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 χρησιμοποιούνται ψηφιακές κάμερες διαφόρωντύπων. Οι ταινίες των 16 mm., ψηφιοποιήθηκαν ώστε να βελτιωθεί η πρόσβαση σε αυτές και πολλά δείγματα προβάλλονται σε ειδικό διαδικτυακό ψηφιακό αποθετήριο. Θέματα από το κινηματογραφικό υλικό του Κέντρου έχουν προβληθεί, είτε αυτόνομα είτε ενσωματωμένα σε κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ σε πολλές περιστάσεις, από την Ελληνική Τηλεόραση. Από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του Λαογραφικού Αρχείου άρχισε να συγκροτείται η ειδική λαογραφική Βιβλιοθήκη του. Μεταπολεμικά συστηματοποιήθηκε η οργάνωσή της και εμπλουτίστηκε με βάση κυρίως τα επιστημονικά ενδιαφέροντα και τις ερευνητικές ανάγκες των ερευνητών του. Πρόκειται για μια ειδική επιστημονική, μη δανειστική Βιβλιοθήκη, η οποία είναι πρωτίστως στη διάθεση των ερευνητών του Κέντρου, αλλά και των ειδικών επιστημόνων, μεταπτυχιακών φοιτητών και άλλων μελετητών, που την επισκέπτονται για τις έρευνές τους. Διαθέτει 40.000 και πλέον λήμματα, μεταξύ των οποίων υπάρχουν σπάνιες λαογραφικές και άλλες εκδόσεις του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού αιώνα. Η Βιβλιοθήκη εμπλουτίζεται συνεχώς και ενημερώνεται συστηματικά με αγορές και δωρεές βιβλίων, περιοδικών, ανατύπων και άλλων εντύπων, ελληνικών και ξένων. Σήμερα η πρόσβαση στο έντυπο υλικό της βιβλιοθήκης είναι εφικτή και μέσω του ηλεκτρονικού καταλόγου (OPAC) της Ακαδημίας Αθηνών. Όσον αφορά τα δημοσιεύματα του Κέντρου μεγάλο μέρος τους είναι διαθέσιμα στο σύνολο τους σε ψηφιακή μορφή από το διαδίκτυο. Επίσης στην ιστοσελίδα του Κέντρου Λαογραφίας διατίθενται σε ψηφιακή μορφή σπάνια πλέον λαογραφικά βιβλία και μελέτες. Ημέρες και ώρες λειτουργίας αναγνωστηρίου: Δευτέρα - Τρίτη – Τετάρτη – Πέμπτη - Παρασκευή, 9.00–14.00. Τηλ.: 210 3664768 e-mail: [email protected] Δημοσιεύματα του Λαογραφικού Αρχείου / Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας Πηγές του Λαϊκού Πολιτισμού [Η σειρά αφορά στην δημοσίευση ανέκδοτων χειρογράφων και εγκαινιάσθηκε το 2002] Εκπαιδευτικά Προγράμματα [εγκαινιάσθηκε το 2010] Εκτός σειρών Επετηρίς του Λαογραφικού Αρχείου / Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, τόμοι 1 έως 30 (1939 έως 2003) Την καταγραφή των λαογραφικών φαινομένων άρχισε από τα τέλη του 19ου αιώνα ο ιδρυτής της Λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης κυρίως χάρη στο ευρύ δίκτυο συνεργατών (συνήθως επρόκειτο για εκπαιδευτικούς) που είχε αναπτύξει σε όλη την Ελλάδα. Το λαογραφικό υλικό εμπλουτίζεται συνεχώς με τις τακτικές ή «επ’ ευκαιρία» αποστολές των ερευνητών του Κέντρου για επιτόπια έρευνα, με ετήσιους διαγωνισμούς συλλογής υλικού, με ειδικά ερωτηματολόγια αλλά και με προσφορά στοιχείων από φίλους της Λαογραφίας. Οι ολιγάριθμοι συντάκτες/ερευνητές που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο Κέντρο από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα ανταποκρίθηκαν στους πολλαπλούς σκοπούς του, συχνά υπό αντίξοες οικονομικές και υλικοτεχνικές συνθήκες και χωρίς τη βοήθεια εξειδικευμένου προσωπικού και κατέγραψαν τις κατά τόπους εκδηλώσεις του λαϊκού πολιτισμού με συνεντεύξεις, ηχογραφήσεις, φωτογραφήσεις, κινηματογραφήσεις, αποτυπώσεις, συμμετοχική παρατήρηση κ.λπ. Σεμινάριο με θέμα την άυλη πολιτισμική κληρονομιά,Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Λαϊκή ιατρική και Ιατρική επιστήμη. Σχέσεις αμφίδρομες», 7-11 Μαρτίου 2012. Τα Πρακτικά υπό έκδοση Επιστημονικό Συνέδριο: Λαϊκός πολιτισμός και έντεχνος λόγος (ποίηση - πεζογραφία - θέατρο), 8-12 Δεκεμβρίου 2010. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου. Ημερίδα «Κωστής Παλαμάς», 16 Δεκεμβρίου 2009. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά της Ημερίδας. «Δημοτική μουσική και σύγχρονη δημιουργία» πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 29-31 Μαρτίου 2008 στο Μέγαρο Μουσικής και το θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ. Τα Πρακτικά υπό έκδοση. Διεθνές Συνέδριο "Narratives Across Space and Time: Transmissions and Adaptations" (Οι αφηγήσεις στο χώρο και στο χρόνο: μετάδοση και προσαρμογές) - 15ο Συνέδριο της International Society for Folk Narrative Research, Αθήνα 21-27 Ιουνίου 2009. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου. Σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη και άλλους φορείς πραγματοποιήθηκε Συνέδριο προς τιμήν της αείμνηστης τ. Διευθύντριας του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης Πόπης Ζώρα με θέμα «Λαϊκή τέχνη: νέα ευρήματα-νέες ερμηνείες». Πραγματοποιήθηκε στο Νέο Κτήριο Μουσείου Μπενάκη (2-5 Νοεμβρίου 2006). Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου από το Μουσείο Μπενάκη. Κωνσταντίνος Ψάχος, ο μουσικός, ο λόγιος. Ακαδημία Αθηνών, 30 Νοεμβρίου 2007. Η ημερίδα με θέμα: «Κωνσταντίνος Ψάχος: Ο μουσικός - ο λόγιος», η οποία συνοδεύτηκε από την παρουσίαση της δωρεάς προς το Κέντρο του Μικρού Παναρμονίου και των κέρινων κυλίνδρων με μουσικές καταγραφές του Κ. Α. Ψάχου. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά της ημερίδας. Μουσικολογική Σύναξη εις μνήμην Σπυρίδωνος Περιστέρη με θέμα «Οι δύο όψεις της μουσικής μας κληρονομιάς». Mέγαρον Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα, 10-12 Νοεμβρίου 2000. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου. Συμπόσιο «Η ελιά και το λάδι στο χώρο και το χρόνο». Θεοφάνειος Σχολή, Πρέβεζα, 24-26 Νοεμβρίου 2000, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Ίδρυμα «Ακτία Νικόπολις» της Πρέβεζας. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου. Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Η ελιά και το λάδι από την αρχαιότητα έως σήμερα» στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Raphael. Mέγαρον Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα, 1-2 Οκτωβρίου 1999. Εκδόθηκαν τα Πρακτικά του Συνεδρίου. Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών αναπτύσσει μια νέα μουσειακή πολιτική προσφέροντας το επιστημονικό υπόβαθρο και συμμετέχοντας στον σχεδιασμό και τη δημιουργία εξειδικευμένων τοπικών μουσείων στην περιφέρεια στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του για την έρευνα, μελέτη και προβολή του λαϊκού πολιτισμού ακολουθώντας την αρχή της ανταποδοτικότητας προς αυτούς που αποτελούν τη βάση του γνωστικού του αντικείμενου. Μουσείο του Άρτου στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας Μουσείο Ακριτών της Ευρώπης. Το Μουσείο των Ακριτών της Ευρώπης δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Προγράμματος ΑCRINET από το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών στην Παλαιόχωρα του νομού Χανίων Κρήτης. Έκθεση «Ελαίας εγκώμιον» (2004) Μόνιμη Έκθεση Ενθυμημάτων της πενηντάχρονης πορείας (1962-2012) του Διεθνούς Φεστιβάλ Φολκλόρ Λευκάδας «Τα δώρα του Φεστιβάλ» Μουσείο Καβάλου Λευκάδας Λαογραφικό Μουσείο Αράχωβας Το Κέντρο Λαογραφίας στο πλαίσιο της συνεργασίας του με τους εκπαιδευτικούς από την ίδρυσή του έως σήμερα έχει δημιουργήσει και διαθέσει λεπτομερή εγχειρίδια επιτόπιας έρευνας τα οποία έχουν χρησιμοποιήσει ευρύτατα οι εκπαιδευτικοί για τις ανάγκες τους. Επίσης έχει δημιουργήσει ψηφιακές εκπαιδευτικές εφαρμογές και ειδικά εκπαιδευτικά βιβλία με λαογραφική θεματολογία. Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών στο πλαίσιο των γενικότερων ενδιαφερόντων του για τους φορείς του λαϊκού πολιτισμού, έχει δημιουργήσει βάση δεδομένων σχετικά με τα πατριδοτοπικά-λαογραφικά σωματεία (συλλόγους, εταιρείες, ομοσπονδίες κ.λπ.) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο. Σκοπός της δημιουργίας της βάσης είναι να εμπλουτισθεί και να είναι προσβάσιμη στο ευρύτερο κοινό μέσω της ιστοσελίδας του Κέντρου. ↑ Νόμος 1304, Φ.Ε.Κ. Α΄, αρ. 85/18-4-1918 ↑ Νικόλαος Γ. Πολίτης ↑ Νόμος ↑ 4398/29. Φ.Ε.Κ. 308, αρ. Α΄, 18-3-1926. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, 1-88 (1926-2013). Επετηρίς του Λαογραφικού Αρχείου /Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, τόμ. 1-33 (1939 κ.ε.). Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας: Ιστορικό, Προγράμματα Ανάπτυξης, Εκσυγχρονισμός, (3η έκδοση αναθεωρημένη, Αθήνα 2006 [Κείμενα: Αικ. Πολυμέρου – Καμηλάκη, Επιμέλεια: Ε. Καραμανές]). Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Ανάπτυξη Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης του Λαϊκού Πολιτισμού στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας», Αθήνα 2008, σ. 24. Ο Νικόλαος Γ. Πολίτης και το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας – Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου (Μέγαρον Ακαδημίας Αθηνών, 4-7 Δεκεμβρίου 2003), Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη (γεν. επιμ.), Παρασκευάς Ποτηρόπουλος (επιμ. ύλης), Παναγιώτης Καμηλάκης (επιστ.-φιλολογ. επιμ.), Δημοσιεύματα του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών αρ. 23, Αθήνα 2012, σ. 1192 [τόμ. Α, σ. 1-646, τόμ. Β΄, σ. 647-1192] Aikaterini Polymerou-Kamilaki, Evangelos Karamanes, «National Ethnology Reports. Folklore Studies in Greece», International Society for Ethnology and Folklore Newsletter, November 2014, vol. 12, no 2, σ. 12-16. http://www.kentrolaografias.gr/
|
Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας είναι ένα από τα δεκατέσσερα Ερευνητικά Kέντρα της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία εντάχθηκε από την ίδρυσή της (1926). Η Ακαδημία Αθηνών είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και εποπτεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ιδρύθηκε το 1918 από τον Νικόλαο Γ. Πολίτη ως «Λαογραφικό Αρχείο», με αντικείμενο τη Λαογραφία δηλαδή «την περισυλλογήν πάσης της λαογραφικής ύλης και την δημοσίευσιν αυτής». Σήμερα αποτελεί σημαντικό κέντρο τεκμηρίωσης του λαϊκού πολιτισμού με πλουσιότατο Αρχείο ανέκδοτου υλικού για όλες τις πτυχές του λαϊκού βίου και ειδική Βιβλιοθήκη. Πραγματοποιεί επιτόπιες έρευνες, ερευνητικά προγράμματα, εκδόσεις, συνέδρια, εκθέσεις, εκδηλώσεις και υποστηρίζει επιστημονικά πολιτιστικούς φορείς στην ελληνική περιφέρεια και μουσεία. Συνεργάζεται με ομοειδείς φορείς στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD_%CE%95%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Μαύρος ρινόκερος
|
Ο Μαύρος Ρινόκερος έχει τέσσερα υποείδη: Νοτιοκεντρικός Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis minor - Δίκερως ο δίκερως ο ελάσσων): Είναι αυτός με τον μεγαλύτερο πληθυσμό. Κάποτε ζούσε από τη κεντρική Τανζανία, νοτιότερα προς τη Ζάμπια, τη Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη μέχρι τη βόρεια και ανατολική Νότια Αφρική. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του ζει στη Νότια Αφρική και τη Ζιμπάμπουε, με έναν μικρότερο πληθυσμό στο Εσουατίνι και τη νότια Τανζανία. Το 2001 ο πληθυσμός του υπολογίστηκε στα 1.651 ζώα. Νοτιοδυτικός Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis bicornis - Δίκερως ο δίκερως ο δίκερως): Έχει προσαρμοστεί στις άνυδρες και ημιάνυδρες σαβάνες της Ναμίμπια, της νότιας Ανγκόλα, της δυτικής Μποτσουάνα, και της δυτικής Νότιας Αφρικής. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το υποείδος αυτό υπήρξε το παράνομο κυνήγι, το οποίο έχει πλέον περιοριστεί. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2001 είχαν απομείνει 943 ζώα. Ανατολικοαφρικανός Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis michaeli - Δίκερως ο δίκερως του Μάικλ): Παλαιότερα ζούσε από το δυτικό Σουδάν, την Αιθιοπία και τη Σομαλία, μέχρι την Κένυα και τη κεντρική Τανζανία. Σήμερα ο πληθυσμός του περιορίζεται στη Τανζανία. Αυτό που τον διαχωρίζει από τα άλλα υποείδη είναι το μακρύτερο κέρατό του, για το οποίο και γίνεται στόχος των λαθροκυνηγών. Το 2001 είχαν μείνει περίπου 498 ζώα στη φύση. Δυτικοαφρικανός Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis longipes - Δίκερως ο δίκερως ο μακρόπους): Αυτό το υποείδος έχει εξαφανιστεί εξαιτίας του εκτεταμένου κυνηγιού. Παλαιότερα ζούσε στο μεγαλύτερο μέρος της σαβάνας στη δυτική Αφρική. Μέχρι πρόσφατα, λίγα ζώα είχαν επιζήσει στο βόρειο Καμερούν αλλά στις 7 Ιουλίου 2006 η Παγκόσμια Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN) ανακοίνωσε την εξαφάνιση του είδους. Ένας ενήλικος Μαύρος Ρινόκερος έχει ύψος 140-170 εκ., και μήκος 3,3-3,6 μέτρα. Το βάρος του κυμαίνεται από 800 μέχρι 1.300 κιλά αλλά μερικές φορές μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1.800 κιλά. Τα θηλυκά είναι μικρότερα από τα αρσενικά. Τα κέρατα του κρανίου αποτελούνται από κερατίνη με το μεγαλύτερο συνήθως 50 εκ. Το μεγαλύτερο κέρατο που έχει παρατηρηθεί έφτανε σε μήκος τα 1,5 μέτρα. Μερικές φορές, μπορεί να αναπτυχθεί και ένα τρίτο, μικρότερο. Τα κέρατα χρησιμοποιούνται κυρίως για άμυνα, εκφοβισμό, το σκάψιμο ριζών και το σπάσιμο κλαδιών. Το χρώμα του δέρματος εξαρτάται από το είδος του χώματος στην περιοχή που ζει ο ρινόκερος. Ο Μαύρος Ρινόκερος είναι μικρότερος από τον Λευκό Ρινόκερο και έχει ένα μακρύ και προεξέχον άνω χείλος που το χρησιμοποιεί για να αρπάζει φύλλα και κλαδιά για τη διατροφή του. Ο Λευκός Ρινόκερος έχει τετραγωνισμένα χείλη τα οποία χρησιμοποιεί για να τρώει χορτάρι. Άλλη χαρακτηριστική διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη είναι το μικρότερο κρανίο του Λευκού Ρινόκερου και τα αυτιά του. Ο Λευκός Ρινόκερος επίσης, έχει μία χαρακτηριστική καμπούρα, την οποία δεν έχει ο Μαύρος Ρινόκερος. Το παχύ δέρμα του, τον προστατεύει από τα αγκαθώδη και αιχμηρά χόρτα. Το δέρμα επίσης παρέχει καταφύγιο για πολλά παράσιτα τα οποία ζουν μαζί του. Η όρασή του είναι φτωχή, έτσι βασίζεται περισσότερο στην ακοή και την όσφρηση. Έχει μεγάλα αυτιά τα οποία μπορεί να περιστρέφει ώστε να διακρίνει κάθε ήχο και μεγάλη μύτη με ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης ώστς να εντοπίζει τους εχθρούς του. Για το μεγαλύτερο διάστημα του 20ου αιώνα ο Μαύρος ρινόκερος ήταν το πιο πολυάριθμο είδος ρινόκερου. Γύρω στο 1900 πιθανότατα πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ζούσαν στην Αφρική. Κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα όμως, ο αριθμός τους μειώθηκε δραματικά και από περίπου 70.000 στο τέλος της δεκαετίας του 1960, το 1981 απέμειναν 10.000 με 15.000. Την αρχή της δεκαετίας του 1990 ο αριθμός τους έπεσε κάτω από τις 2.500, και το 2004 αναφέρθηκε ότι απομένουν μόνο 2.410 Μαύροι ρινόκεροι. Σύμφωνα με το Διεθνές Ίδρυμα Ρινόκερων, ο συνολικός πληθυσμός έχει από τότε σημειώσει μικρή άνοδο και το 2003 έφτασε τα 3.610 ζώα. Σύμφωνα με μία αναφορά της Παγκόσμιας Ένωσης Προστασίας της Φύσης τον Ιούλιο του 2006 ο πληθυσμός του Δυτικοαφρικανού Μαύρου Ρινόκερου που κάποτε ζούσε στις σαβάνες της δυτικής Αφρικής είχε φτάσει τα 10 μόλις ζώα και το είδος ήταν υπό εξαφάνιση. Η μείωση του πληθυσμού του Μαύρου ρινόκερου οφείλεται στο λαθροθηρία και την καταστροφή της περιοχής κατοικίας του. Το κέρατό του χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική μεταξύ άλλων για την ανάνηψη ασθενών που βρίσκονται σε κώμα καθώς και την πτώση του πυρετού, παρόλο που η ιατρική επιστήμη δεν έχει επιβεβαιώσει ποτέ τις ιδιότητες αυτές. Στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιείται για την κατασκευή λαβών τελετουργικών στιλέτων που ονομάζονται jambiya. Η ζήτησή τους εκτινάχθηκε τη δεκαετία του 1970 και συνοδεύτηκε με πτώση του πληθυσμού του Μαύρου ρινόκερου κατά 96%. Οι Μαύροι ρινόκεροι είναι κυρίως μοναχικά ζώα με εξαίρεση την περίοδο αναπαραγωγής. Οι μητέρες με τα μικρά συγκεντρώνονται επίσης σε ομάδες για μικρές περιόδους. Τα αρσενικά δεν είναι όσο κοινωνικά είναι τα θηλυκά αν και μερικές φορές επιτρέπουν κοντά τους την παρουσία άλλων ρινόκερων. Οι Μαύροι ρινόκεροι δεν είναι πολύ προστατευτικοί ως προς την περιοχή κατοικίας τους και συχνά οι περιοχές τους διασταυρώνονται. Το εύρος της περιοχής αλλάζει ανάλογα με την εποχή και τη διαθεσιμότητα φαγητού και νερού. Γενικά, στις περιοχές που υπάρχει άφθονη τροφή η ακτίνα της κατοικίας είναι μικρότερη και η πυκνότητα του πληθυσμού μεγαλύτερη. Το αντίθετο συμβαίνει σε περιοχές με φτωχά αποθέματα. Στο εθνικό πάρκο του Σερενγκέτι στην Τανζανία το εύρος της περιοχής κατοικίας είναι 43 με 133 τ.χλμ. ενώ στον εθνικό δρυμό της ίδιας χώρας 2,6 με 44 τ.χλμ. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι οι Μαύροι ρινόκεροι τείνουν να επισκέπτονται συχνότερα περιοχές σε μεγαλύτερο υψόμετρο που καλούνται «σπίτια». Ο Μαύρος ρινόκερος έχει τη φήμη πως είναι ιδιαίτερα επιθετικός. Οι επιθέσεις τους οφείλονται σε φόβο, σε σύγχυση και σε πανικό. Εξαιτίας της φτωχής τους όρασης επιτίθενται αν αισθανθούν απειλή. Έχουν παρατηρηθεί να επιτίθενται ακόμα και σε κορμούς δέντρων και σε σωρούς τερμιτών, όχι όμως και σε άλλους ρινόκερους. Ιδιαίτερα τα θηλυκά δεν παρουσιάζουν καμία επιθετικότητα μεταξύ τους. Οι ενήλικοι Μαύροι ρινόκεροι δεν έχουν φυσικούς εχθρούς.Οι Μαύροι ρινόκεροι ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια με τους ελέφαντες για να μετακινούνται από τα βοσκοτόπια εκεί όπου υπάρχουν αποθέματα νερού. Χρησιμοποιούν επίσης μικρότερα μονοπάτια μέσα στα βοσκοτόπια. Είναι αρκετά γρήγοροι και τρέχοντας, αναπτύσσουν ταχύτητες έως 56 χλμ/ώρα. Οι Μαύροι ρινόκεροι είναι χορτοφάγοι και τρώνε φύλλα, κλαδιά και βλαστάρια φυτών, ακανθώδεις θάμνους και φρούτα. Είναι γνωστό ότι καταναλώνουν 220 διαφορετικά είδη φυτών. Σε περιόδους ξηρασίας μπορούν να ζήσουν μέχρι και 5 ημέρες χωρίς νερό. Αναζητούν την τροφή τους νωρίς το πρωί και το απόγευμα. Τις πιο θερμές ώρες της ημέρας ξεκουράζονται, κοιμούνται ή κυλιούνται στη λάσπη. Η λάσπη τους βοηθάει να διατηρούν χαμηλή τη θερμοκρασία του σώματος και τους προστατεύει από τα παράσιτα. Νερό πίνουν αργά το απόγευμα. Οι Μαύροι ρινόκεροι χρησιμοποιούν πολλά είδη επικοινωνίας. Εξαιτίας της φτωχής τους όρασης και της μοναχικής τους φύσης, συχνά χρησιμοποιούν την όσφρηση για να εντοπίσουν άλλους ρινόκερους. Μέσω της οσμής των ούρων και των κοπράνων μπορούν να καταλάβουν ποιος ρινόκερος βρίσκεται σε μία περιοχή. Ρινόκεροι έχουν επίσης παρατηρηθεί να αφήνουν σημάδι με το κέρατο ή το κεφάλι τους σε κορμούς δέντρων που ανήκουν στην περιοχή τους. Οι Μαύροι ρινόκεροι παράγουν μία ποικιλία ήχων σε διαφορετικές περιπτώσεις. Οι ήχοι αυτοί μπορούν να δηλώνουν θυμό, προειδοποίηση κινδύνου, "καλωσόρισμα" σε έναν άγνωστο ρινόκερο, φόβο ή ακόμα και πανικό. Ένα ξεφύσιμα είναι ο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο τα αρσενικά και τα θηλυκά χαιρετιούνται όταν συναντιούνται. Η γλώσσα του σώματος είναι λιγότερο σημαντική στην επικοινωνία. Όταν ένας αρσενικός ρινόκερος είναι θυμωμένος εκδηλώνει νευρική συμπεριφορά. Η υψωμένη ουρά μπορεί να δηλώνει περιέργεια, ταραχή, ή ερωτική ένταση. Τα ανασηκωμένα αυτιά δηλώνουν περιέργεια, ενώ τα επίπεδα, θυμό. Οι ενήλικοι ρινόκεροι είναι κυρίως μοναχικοί με εξαίρεση την περίοδο αναπαραγωγής. Οι γεννήσεις τείνουν να συμβαίνουν προς το τέλος της εποχής των βροχών, όταν το περιβάλλον είναι πιο ξηρό. Όταν ένας αρσενικός ανακαλύψει τα ίχνη ενός θηλυκού, τα σκεπάζει με κοπριά ώστε να μην μπορεί να τα εντοπίσει άλλος αρσενικός ρινόκερος. Οι ρινόκεροι μένουν μαζί από 2-3 ημέρες μέχρι και εβδομάδες και ζευγαρώνουν πολλές φορές κάθε μέρα. Η περίοδος κύησης διαρκεί 15 με 16 μήνες. Τα μικρά ζυγίζουν 35-50 κιλά κατά τη γέννα και μετά από τρεις ημέρες μπορούν να ακολουθούν τη μητέρα τους. Ο απογαλακτισμός συμβαίνει σε ηλικία περίπου 2 ετών. Τα μικρά μένουν με τη μητέρα τους 2-3 χρόνια μέχρι να γεννηθούν οι επόμενοι απόγονοι, ενώ κινδυνεύουν από τις ύαινες και τα λιοντάρια. Τα θηλυκά είναι σεξουαλικά ώριμα σε ηλικία 5-7 ετών και τα αρσενικά σε ηλικία 7-8 ετών. Το προσδόκιμο διαβίωσης για έναν Μαύρο ρινόκερο που ζει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες είναι 35-50 έτη. Emslie, R. and Brooks, M. (1999), African Rhino. Status Survey and Conservation Action Plan, IUCN/SSC African Rhino Specialist Group. IUCN, Gland, Switzerland and Cambridge, UK, ISBN 2831705029 Rookmaaker, L. C. (2005), «Review of the European perception of the African rhinoceros», Journal of Zoology 265 (4): 365–376, doi:10.1017/S0952836905006436 Πληροφορίες για το Μαύρο ρινόκερο Αρχειοθετήθηκε 2014-10-15 στο Wayback Machine. καιφωτογραφίες Αρχειοθετήθηκε 2014-04-07 στο Wayback Machine. από το Rhino Resource Center(Αγγλικά) Εικόνες, βίντεο και φωτογραφίες του Μαύρου ρινόκερου(Αγγλικά) Ο Μαύρος ρινόκερος από το Διεθνές Ίδρυμα Ρινόκερου(Αγγλικά)
|
Ο Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis - Δίκερως ο δίκερως) είναι θηλαστικό της τάξης Περισσοδάκτυλα. Είναι ένα από τα πέντε είδη ρινόκερου και ζει στις ανατολικές και κεντρικές περιοχές της Αφρικής, και συγκεκριμένα στην Κένυα, την Τανζανία, το Καμερούν, τη Νότια Αφρική, τη Ναμίμπια και τη Ζιμπάμπουε. Αν και το όνομά του είναι μαύρος, στην πραγματικότητα το χρώμα του είναι γκρι/καστανό/άσπρο. Το όνομα του είδους επιλέχθηκε για να ξεχωρίζει από τον Λευκό ρινόκερο (Ceratotherium simum - Κερατοθήριο το σιμό), παρόλο που και τα δύο είδη έχουν παρόμοιο χρώμα. Η λέξη white (λευκός) που χρησιμοποιείται στο όνομα προέρχεται από την Αφρικάανς λέξη για το "φαρδύς" και όχι από το χρώμα άσπρο. Η Παγκόσμια Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN) ανακοίνωσε στις 7 Ιουλίου 2006 πως ένα από τα τέσσερα υποείδη του, ο Δυτικοαφρικανικός Μαύρος Ρινόκερος (Diceros bicornis longipes - Δίκερως ο δίκερως ο μακρόπους) έχει εξαφανιστεί. Σήμερα, στον κόσμο ζουν περίπου 3.600 Μαύροι Ρινόκεροι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Σπύρος Θεοτόκης
|
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του πρωθυπουργού Ιωάννη Θεοτόκη. Καταγόταν από την παλιά αρχοντική οικογένεια Θεοτόκη (κλάδος Θεοτόκη-Daviazzo) και ήταν εγγονός του πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη, ανιψιός του Νικολάου Θεοτόκη και πρώτος εξάδελφος του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Λωζάννη και το Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε σε αντιστασιακές οργανώσεις, αναγκάστηκε όμως να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, όπου έλαβε μέρος ως αντιπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος στο συνέδριο του Λιβάνου. Συμμετείχε ως υπουργός Επισιτισμού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, από την οποία παραιτήθηκε μετά τη διεύρυνσή της με εκπροσώπους του ΕΑΜ.Ασχολήθηκε με την πολιτική σε νεαρή ηλικία και το 1934 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής στην περιφέρεια Κέρκυρας. Επανεξελέγη το 1935, το 1936, το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα, το 1951 και το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό, το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 και το 1964 με την Ε.Ρ.Ε, της οποίας και διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Με το ξέσπασμα της Χούντας των Συνταγματαρχών συνελήφθη, για να απελευθερωθεί αργότερα με αμνηστία και εγκατέλειψε την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Χούντας αποτέλεσε έναν από τους βασικούς συνδετικούς κρίκους μεταξύ Βασιλιά και Καραμανλή. Το 1974 εξελέγη βουλευτής Κέρκυρας με την Νέα Δημοκρατία, αξίωμα από το οποίο παραιτήθηκε υπερασπιζόμενος τον βασιλικό θεσμό. Στη συνέχεια μαζί με τον Στέφανο Στεφανόπουλο ίδρυσε την Εθνική Παράταξη, το οποίο στις εκλογές του 1977 συγκέντρωσε 7% με αποτέλεσμα να εκλεγεί βουλευτής. Με την άνοδο στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας του εξαδέλφου του Γεωργίου Ράλλη, επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία και εντάχθηκε στην τρίτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, με το οποίο και εξελέγη για τελευταία φορά βουλευτής το 1981. Είχε διατελέσει υπουργός Δημόσιας Τάξεως το 1946 στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 1955–1956 στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέση από την οποία αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω αντιδράσεων ως προς την πολιτική που ακολουθούσε στο Κυπριακό, υπουργός Γεωργίας το 1957 στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέση από την οποία παραιτήθηκε λόγω άρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή να χρηματοδοτήσει ένα σχέδιό του για το ελαιόλαδο, υπουργός Οικονομικών (1961) στην Κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1952 διορίστηκε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Παπάγου, διορισμό όμως τον οποίο δεν αποδέχθηκε.Πέθανε από απώλεια όλου του αίματός του, λόγω αυτόματης ρήξης ανευρύσματος της θωρακικής αορτής, στις 7 Σεπτεμβρίου 1988. Κηδεύτηκε από τη Μητρόπολη στην Κέρκυρα, όπου και ετάφη στις 10 Σεπτεμβρίου 1988.
|
Ο Σπύρος Θεοτόκης (1908 - 7 Σεπτεμβρίου 1988) ήταν Έλληνας πολιτικός που ανήκε στο χώρο της Δεξιάς. Εντάχθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας το 1933 όταν και εκλέχτηκε Βουλευτής Κερκύρας με το Λαϊκό Κόμμα και δεν αποσύρθηκε παρά το 1985, με το τέλος της 14ης κοινοβουλευτικής του θητείας, ως βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών στις δυο πρώτες κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του 1955 και του 1956, όταν και ανέλαβε τον χειρισμό των εξελίξεων στο Κυπριακό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως, καθώς και υπουργός Οικονομικών στη τέταρτη κυβέρνηση Καραμανλή, όπου επέδειξε αξιόλογο έργο. Ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υπήρξε ο εισηγητής του διαβόητου Γ' ψηφίσματος «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν», το οποίο στην ουσία νομιμοποίησε τις διώξεις των στελεχών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Μουσείο Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης
|
Το μουσείο κατέχει τη δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή αιγυπτιακής τέχνης στην κεντρική Ευρώπη. Περιλαμβάνει μια σειρά αντικειμένων που αγόρασε ο Ούγγρος Αιγυπτιολόγος, Έντουαρντ Μάλερ, στη δεκαετία του 1930. Οι μετέπειτα ανασκαφές στην Αίγυπτο επέκτειναν τη συλλογή. Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια είναι μια ζωγραφισμένη σαρκοφάγος. Ο πυρήνας της συλλογής αποτελείται από κομμάτια που αποκτήθηκαν από τον Πολ Αρντ, έναν αρχαιολόγο από το Μόναχο. Η έκθεση περιλαμβάνει κυρίως έργα από την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Το σημαντικότερο από αυτά είναι ένα ελληνικό μαρμάρινο άγαλμα του 3ου αιώνα, που ονομάζεται Χορεύτρια της Βουδαπέστης. Η κυπριακή και μυκηναϊκή συλλογή είναι επίσης αξιοσημείωτη, καθώς και τα κεραμικά και χάλκινα έργα. Τα 3.000 έργα της συλλογής προσφέρουν μια σχεδόν αδιάκοπη έρευνα για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής ζωγραφικής από τον 13ο έως τα τέλη του 18ου αιώνα. Ο πυρήνας της συλλογής αποτελείται από 700 έργα ζωγραφικής που αποκτήθηκαν από το κτήμα Εστερχάζι. Η συλλογή χωρίζεται σε ιταλική, γερμανική, ολλανδική, φλαμανδική, γαλλική, αγγλική και ισπανική. Τα σπουδαιότερα έργα της συλλογής περιλαμβάνουν τη Στέψη της Θεοτόκου του Μάσο ντι Μπάνκο, τον Άγιο Θωμά Ακινάτη του Στέφανο ντι Τζοβάνι, τον Άγιο Στέφανο τον Μάρτυρα του Ντομένικο Γκιρλαντάιο, την Πιάτσα ντέλα Σινιορία του Μπερνάρντο Μπελότο, τον πίνακα της Αικατερίνης Κορνάρο του Τζεντίλε Μπελλίνι, το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα του Τζορτζόνε, την Παναγία Εστερχάζι του Ραφαήλ και πολλά άλλα.
|
Το Μουσείο Καλών Τεχνών (ουγγρικά: Szépművészeti Múzeum) είναι ένα μουσείο στην πλατεία Ηρώων της Βουδαπέστης στην Ουγγαρία, πλησίον της Αίθουσας Τέχνης.Κατασκευάστηκε από σχέδια του Άλμπερτ Σίκεντανζ και του Φούλοπ Χέρζογκ σε εκλεκτικό-νεοκλασικό στιλ, μεταξύ 1900 και 1906. Η συλλογή του μουσείου αποτελείται από διεθνή τέχνη (εκτός από ουγγρική), συμπεριλαμβανομένων όλων των περιόδων ευρωπαϊκής τέχνης, και περιλαμβάνει περισσότερα από 100.000 τεμάχια. Η συλλογή αποτελείται από παλαιότερες προσθήκες, όπως αυτές του Κάστρου της Βούδας, των κτημάτων Εστερχάζι και Ζίτσι, καθώς και δωρεές από μεμονωμένους συλλέκτες. Η συλλογή του Μουσείου αποτελείται χωρίζεται σε έξι τμήματα: αιγυπτιακό, αρχαίο, γκαλερί παλαιάς γλυπτικής, γκαλερί παλαιάς ζωγραφικής, μοντέρνα συλλογή και γραφική συλλογή. Το ίδρυμα γιόρτασε την εκατονταετηρίδα του το 2006.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CE%BD_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82
|
725 Αμάντα
|
Η μέση διάμετρος της Αμάντας εκτιμάται σε 21,52 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,072. Η Αμάντα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 3 ώρες και 45 λεπτά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 725 Amanda στο Wikimedia Commons Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Αμάντα (Amanda) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,704. Ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη, και πήρε το όνομά της από το όνομα της συζύγου του Γερμανού αστρονόμου Ρίχαρντ Σορ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/725_%CE%91%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
Μεθοτρεξάτη
|
Η μεθοτρεξάτη αναπτύχθηκε αρχικά και συνεχίζει να χρησιμοποιείται για χημειοθεραπεία, είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Είναι αποτελεσματικό για τη θεραπεία ορισμένων καρκίνων, όπως μαστού, κεφαλής και λαιμού, λευχαιμίας, λεμφώματος, πνεύμονα, οστεοσαρκωμάτος, ουροδόχου κύστης και τροφοβλαστικών νεοπλασμάτων. Χρησιμοποιείται ως θεραπεία τροποποίησης της νόσου για ορισμένες αυτοάνοσες ασθένειες, όπως οι ρευματοειδής αρθρίτιδα, νεανική δερματομυοσίτιδα, ψωρίαση, ψωριασική αρθρίτιδα, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, σαρκοείδωση, νόσος του Crohn, έκζεμα και πολλές μορφές αγγειίτιδας. Αν και αρχικά σχεδιάστηκε ως φάρμακο χημειοθεραπείας (σε υψηλές δόσεις), σε χαμηλές δόσεις, η μεθοτρεξάτη είναι ένα γενικά ασφαλές και καλά ανεκτό φάρμακο στη θεραπεία ορισμένων αυτοάνοσων ασθενειών. Λόγω της αποτελεσματικότητάς του, η μεθοτρεξάτη χαμηλής δόσης είναι θεραπεία πρώτης γραμμής για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Οι εβδομαδιαίες δόσεις είναι ωφέλιμες για θεραπεία διάρκειας 12 έως 52 εβδομάδων, αν και τα ποσοστά διακοπής είναι υψηλά και φτάνουν το 16% λόγω των ανεπιθύμητων ενεργειών. Αν και η μεθοτρεξάτη για αυτοάνοσες ασθένειες λαμβάνεται σε χαμηλότερες δόσεις από ό,τι για τον καρκίνο, οι ανεπιθύμητες ενέργειες όπως η τριχόπτωση, η ναυτία, οι πονοκέφαλοι και η μελάγχρωση του δέρματος εξακολουθούν να είναι συχνές. Η χρήση χαμηλών δόσεων μεθοτρεξάτης μαζί με ΜΣΑΦ όπως η ασπιρίνη ή τα αναλγητικά, όπως η παρακεταμόλη, είναι σχετικά ασφαλής σε άτομα που υποβάλλονται σε θεραπεία για ρευματοειδή αρθρίτιδα, εάν γίνει επαρκής παρακολούθηση.Δεν ανταποκρίνονται θετικά όλοι οι ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα στη θεραπεία με μεθοτρεξάτη, αλλά πολλές μελέτες έδειξαν ότι η πλειοψηφία των ατόμων που έλαβαν μεθοτρεξάτη για έως και ένα έτος είχαν λιγότερο πόνο, ήταν πιο λειτουργικά, είχαν λιγότερες πρησμένες και ευαίσθητες αρθρώσεις και είχαν λιγότερη δραστηριότητα της νόσου συνολικά όπως ανέφεραν οι ίδιοι και οι γιατροί τους. Οι ακτίνες Χ έδειξαν επίσης ότι η πρόοδος της νόσου επιβραδύνθηκε ή σταμάτησε σε πολλούς ανθρώπους που έλαβαν μεθοτρεξάτη, με την πρόοδο να σταματά εντελώς στο περίπου 30% των ατόμων που λαμβάνουν το φάρμακο. Τα άτομα με ρευματοειδή αρθρίτιδα που έλαβαν μεθοτρεξάτη βρέθηκε να έχουν χαμηλότερο κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων, όπως έμφραγμα του μυοκαρδίου (καρδιακές προσβολές) και εγκεφαλικά επεισόδια.Η χρήση μεθοτρεξάτης σε συνδυασμό με αντι-TNF παράγοντες έχει αποδειχθεί αποτελεσματική για τη θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας.Η μεθοτρεξάτη έχει επίσης χρησιμοποιηθεί στη σκλήρυνση κατά πλάκας.Περιστασιακά χρησιμοποιείται και στον συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, με ενδεικτικά στοιχεία που υποστηρίζουν αυτήν τη χρήση. Η μεθοτρεξάτη είναι μια αμβλωτική ουσία και χρησιμοποιείται συνήθως για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης κατά τα πρώτα στάδια, γενικά σε συνδυασμό με μισοπροστόλη. Χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία έκτοπων κυήσεων, υπό την προϋπόθεση ότι η σάλπιγγα δεν έχει σπάσει. Η μεθοτρεξάτη με αραίωση και διόρθωση χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της μύλης κύησης. Η μεθοτρεξάτη μπορεί να χορηγηθεί από το στόμα ή με ένεση (ενδομυϊκή, ενδοφλέβια, υποδόρια ή ενδορραχιαία). Οι δόσεις λαμβάνονται συνήθως εβδομαδιαίως, όχι καθημερινά, για τον περιορισμό της τοξικότητας. Συνιστάται η τακτική παρακολούθηση με γενική αίματος, εξετάσεις ηπατικής λειτουργίας και της κρεατινίνης. Συνιστάται η μέτρηση της κρεατινίνης τουλάχιστον κάθε δύο μήνες. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν: ηπατοτοξικότητα (βλάβη στο ήπαρ), ελκώδη στοματίτιδα, λευκοπενία και, επομένως, προδιάθεση για λοίμωξη, ναυτία, κοιλιακό άλγος, κόπωση, πυρετό, ζάλη, οξεία πνευμονίτιδα, σπάνια πνευμονική ίνωση και νεφρική ανεπάρκεια. Η μεθοτρεξάτη είναι τερατογόνος και επομένως δεν συνιστάται ούτε στον υποψήφιο πατέρα να το πάρει πριν ή στη μητέρα να το πάρει πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (κατηγορία εγκυμοσύνης X) και για μια περίοδο μετά τη γέννηση.Έχουν αναφερθεί αντιδράσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος στη μεθοτρεξάτη, ειδικά όταν χορηγούνται μέσω της ενδορραχιαίας οδού (απευθείας στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό), οι οποίες περιλαμβάνουν μυελοπάθειες και λευκοεγκεφαλοπάθειες. Έχει μια ποικιλία δερματικών παρενεργειών, ιδιαίτερα όταν χορηγείται σε υψηλές δόσεις.Μια άλλη ελάχιστα κατανοητή αλλά σοβαρή πιθανή ανεπιθύμητη ενέργεια της μεθοτρεξάτης είναι η νευρολογική βλάβη και η απώλεια μνήμης. Η νευροτοξικότητα μπορεί να προκύψει από το φάρμακο που διασχίζει τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και βλάπτει τους νευρώνες στον εγκεφαλικό φλοιό. Οι πενικιλίνες μπορεί να μειώσουν την αποβολή της μεθοτρεξάτης, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο τοξικότητας. Παρόλο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μαζί, συνιστάται αυξημένη παρακολούθηση. Οι αμινογλυκοσίδες, η νεομυκίνη και η παρομομυκίνη, έχουν βρεθεί ότι μειώνουν την απορρόφηση της μεθοτρεξάτης από το γαστρεντερικό (GI). Το προβενεσίδη αναστέλλει την απέκκριση μεθοτρεξάτης, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο τοξικότητας μεθοτρεξάτης. Ομοίως, τα ρετινοειδή και η τριμεθοπρίμη είναι γνωστό ότι αλληλεπιδρούν με τη μεθοτρεξάτη για την παραγωγή πρόσθετης ηπατοτοξικότητας και αιματοτοξικότητας, αντίστοιχα. Άλλα ανοσοκατασταλτικά όπως η κυκλοσπορίνη μπορεί να ενισχύσουν τις αιματολογικές επιδράσεις της μεθοτρεξάτης, εξ ου και πιθανώς οδηγούν σε τοξικότητα. Διαπιστώθηκε επίσης ότι τα ΜΣΑΦ αλληλεπιδρούν θανάσιμα με τη μεθοτρεξάτη σε πολλές αναφορές περιπτώσεων. Έχει επίσης τεκμηριωθεί το πρωτοξείδιο του αζώτου που ενισχύει την αιματολογική τοξικότητα της μεθοτρεξάτης. Οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων όπως η ομεπραζόλη και το αντισπασμωδικό βαλπροϊκό οξύ βρέθηκαν να αυξάνουν τις συγκεντρώσεις της μεθοτρεξάτης στο πλάσμα, όπως και νεφροτοξικοί παράγοντες όπως η σισπλατίνη. Η μεθοτρεξάτη είναι ένας αντιμεταβολίτης του τύπου αντιφολικού. Πιστεύεται ότι επηρεάζει τον καρκίνο και τη ρευματοειδή αρθρίτιδα από δύο διαφορετικές οδούς. Για τον καρκίνο, η μεθοτρεξάτη αναστέλλει ανταγωνιστικά τη διυδροφυλλική αναγωγάση (DHFR), ένα ένζυμο που συμμετέχει στη σύνθεση τετραϋδροφυλλικών οξέων. Η συγγένεια της μεθοτρεξάτης για το DHFR είναι περίπου 1000 φορές μεγαλύτερη από αυτή του φυλλικού οξέος. Το DHFR καταλύει τη μετατροπή του διϋδροφυλλικού στο ενεργό τετραϋδροφυλλικό. Το φυλλικό οξύ απαιτείται για τη de novo σύνθεση του νουκλεοτιδίου θυμιδίνη, που απαιτείται για τη σύνθεση DNA. Επίσης, το φυλλικό οξύ είναι απαραίτητο για τη βιοσύνθεση των βάσεων πουρίνης και πυριμιδίνης, επομένως η σύνθεση θα ανασταλεί. Η μεθοτρεξάτη, επομένως, αναστέλλει τη σύνθεση DNA, RNA, θυμιδυλικών και πρωτεϊνών.Για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, η αναστολή του DHFR δεν θεωρείται ο κύριος μηχανισμός, αλλά μάλλον εμπλέκονται πολλαπλοί μηχανισμοί, συμπεριλαμβανομένης της αναστολής των ενζύμων που εμπλέκονται στον μεταβολισμό της πουρίνης, που οδηγεί σε συσσώρευση αδενοσίνης, αναστολή της ενεργοποίησης των Τ κυττάρων και καταστολή της έκφρασης του μορίου ενδοκυτταρικής προσκόλλησης από Τ κύτταρα, επιλεκτική προς τα κάτω ρύθμιση των κυττάρων Β, αύξηση ευαισθησίας των CD95 ενεργοποιημένων Τ κυττάρων και αναστολή της δραστηριότητας της μεθυλτρανσφεράσης, που οδηγεί σε απενεργοποίηση της ενζυμικής δραστηριότητας που σχετίζεται με τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Ένας άλλος μηχανισμός δράσης είναι η αναστολή της δέσμευσης της ιντερλευκίνης 1-βήτα στον υποδοχέα της κυτταρικής επιφάνειας. Το 1947, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Σίντεϊ Φάρμπερ έδειξε ότι η αμινοπτερίνη, ένα χημικό ανάλογο του φυλλικού οξέος που αναπτύχθηκε από τον Yellapragada Subbarao του Lederle, θα μπορούσε να προκαλέσει ύφεση σε παιδιά με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Η ανάπτυξη αναλόγων φυλλικού οξέος είχε προκληθεί από την ανακάλυψη ότι η χορήγηση φυλλικού οξέος επιδείνωσε τη λευχαιμία και ότι μια δίαιτα ανεπαρκής σε φυλλικό οξύ θα μπορούσε, αντίθετα, να προκαλέσει βελτίωση. Ο μηχανισμός δράσης πίσω από αυτά τα αποτελέσματα ήταν ακόμα άγνωστος εκείνη την εποχή. Από τα ανάλογα του φυλλικού οξέος ήταν σε εξέλιξη και μέχρι το 1950, η μεθοτρεξάτη (τότε γνωστή ως αμεθοπτερίνη) προτάθηκε ως θεραπεία για τη λευχαιμία. Μελέτες σε ζώα που δημοσιεύθηκαν το 1956 έδειξαν ότι ο θεραπευτικός δείκτης της μεθοτρεξάτης ήταν καλύτερος από αυτόν της αμινοπτερίνης και έτσι η κλινική χρήση της αμινοπτερίνης εγκαταλείφθηκε υπέρ της μεθοτρεξάτης. Το 1951, η Τζέιν Ράιτ επέδειξε τη χρήση μεθοτρεξάτης σε συμπαγείς όγκους, δείχνοντας ύφεση στον καρκίνο του μαστού. Η ομάδα της Ράιτ ήταν η πρώτη που κατέδειξε τη χρήση του φαρμάκου σε συμπαγείς όγκους, σε αντίθεση με τις λευχαιμίες, οι οποίες είναι καρκίνος του αίματος. Ο Μιν Τσιου Λι και οι συνεργάτες του έδειξαν τότε πλήρη ύφεση σε γυναίκες με χοριοκαρκίνωμα και χοριοαδένωμα το 1956, και το 1960 η Ράιτ προκάλεση ύφεση σε σπογγοειδή μυκητίαση. Το 2018, μια φωτοενεργοποιημένη εκδοχή της μεθοτρεξάτης (φωτοτρεξάτη), αναπτύχθηκε και προτάθηκε να είναι χρήσιμη στην εντοπισμένη, ειδική για το στόχο χημειοθεραπεία της ψωρίαση και του καρκίνου.
|
Η μεθοτρεξάτη (MTX), είναι γνωστή και ως αμεθοπτερίνη και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την αμινοπτερίνη.Η μεθοτρεξάτη (ΜΤΧ) είναι παράγοντας χημειοθεραπείας και κατασταλτικό του ανοσοποιητικού συστήματος. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του καρκίνου, των αυτοάνοσων παθήσεων, της έκτοπης εγκυμοσύνης και για ιατρικές αμβλώσεις. Οι τύποι καρκίνων έναντι των οποίων χρησιμοποιείται περιλαμβάνουν τους καρκίνο του μαστού, λευχαιμία, καρκίνο του πνεύμονα, λέμφωμα, τροφοβλαστική νόσο κύησης και οστεοσάρκωμα. Οι τύποι αυτοάνοσων ασθενειών που χρησιμοποιείται περιλαμβάνουν τις ψωρίαση, ρευματοειδή αρθρίτιδα και νόσο του Crohn. Μπορεί να χορηγηθεί από το στόμα ή με ένεση.Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν ναυτία, αίσθημα κόπωσης, πυρετό, αυξημένο κίνδυνο μόλυνσης, χαμηλό αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων και βλάβη του στοματικού βλεννογόνου. Άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν ηπατική νόσο, πνευμονική νόσο, λέμφωμα και σοβαρά δερματικά εξανθήματα. Τα άτομα σε μακροχρόνια θεραπεία θα πρέπει να ελέγχονται τακτικά για ανεπιθύμητες ενέργειες. Δεν είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Σε άτομα με νεφρικά προβλήματα, ενδέχεται να χρειαστούν χαμηλότερες δόσεις. Δρα εμποδίζοντας τη χρήση φυλλικού οξέος από τον οργανισμό.Η μεθοτρεξάτη παρασκευάστηκε το 1947, και αρχικά τέθηκε σε ιατρική χρήση για τη θεραπεία του καρκίνου, καθώς ήταν λιγότερο τοξική από τις τότε τρέχουσες θεραπείες. Το 1956 παρείχε τις πρώτες θεραπείες μεταστατικού καρκίνου. Είναι στον κατάλογο των βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο οποίος περιλαμβάνει τα ασφαλέστερα και πιο αποτελεσματικά φάρμακα που χρειάζονται σε ένα σύστημα υγείας. Η μεθοτρεξάτη διατίθεται ως γενόσημο φάρμακο. Το χονδρικό κόστος από το 2014 στον αναπτυσσόμενο κόσμο κυμαίνεται μεταξύ 0,06 $ και 0,36 $ ημερησίως για τη μορφή που λαμβάνεται από το στόμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας τυπικός μήνας θεραπείας κοστίζει 25 έως 50 $. Το 2017, ήταν η 117η πιο συχνά συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από έξι εκατομμύρια συνταγές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%84%CE%B7
|
Λέων Διογένης
|
Ήταν γιος του Ρωμανού Δ΄ και της Ευδοκίας Μακρεμβολίτισσας. Αδέλφια του ήταν: από τον πρώτο γάμο του πατέρα του με την Άννα Αλουσιανή, ο Κωνσταντίνος και από τον δεύτερο γάμο του πατέρα του με την Ευδοκία, ο Νικηφόρος. Κατά τη γέννησή του στέφθηκε συν-Αυτοκράτορας, όπως και ο Νικηφόρος, μαζί με τον πατέρα τους. Ο Ρωμανός Δ΄ απεβίωσε το 1072, ενώ ο Λέων ήταν ακόμη νήπιο. Η Ευδοκία είχε από τον πρώτο της γάμο γιο τον Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα, που με τη βοήθεια των Δουκών ανέλαβε τη βασιλεία (1071-78) και εκτόπισε τους ετεροθαλείς αδελφούς του Λέοντα και Νικηφόρο σε μονή, μαζί με την Ευδοκία. Ο στρατηγός Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης στασίασε και κατέλαβε την εξουσία (1078-81), άλλη στάση όμως έφερε τον στρατηγό Αλέξιο Α΄ Κομνηνό στον θρόνο (1081-1118), ο οποίος πήρε τους δύο νέους και τους μεγάλωσε σαν δικά του παιδιά.Ο Αλέξιος Α΄ ήταν αδελφός της Θεοδώρας, συζύγου του προαναφερθέντος Κωνσταντίνου Διογένη. Σύμφωνα με την εξιστόρηση της Άννας Κομνηνής ο Λέων ήταν πιστός υποστηρικτής του Αλεξίου Α΄, που τον παρότρυνε να επιυεθεί νωρίς στους Νορμανδούς εισβολείς και το ίδιο για τους Πετρενέγκους, που το 1087 διαπέρασαν τον Δούναβη. Σε μία κορύφωση της μάχης με τους Πετσενέγκους, ο Λέων απομακρύνθηκε από τον Αυτοκράτορα και καθώς πλησίαζε τις άμαξες του εχθρού, χτυπήθηκε και απεβίωσε στο πεδίο του πολέμου. Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1-74196-598-8 Dawes, Elizabeth A., ed. (1928), The Alexiad, London: Routledge & Kegan Paul Skoulatos, Basile (1980). Les personnages byzantins de l'Alexiade: Analyse prosopographique et synthèse [The Byzantine Personalities of the Alexiad: Prosopographical Analysis and Synthesis] (in French). Louvain-la-Neuve: Nauwelaerts.
|
Ο Λέων (περ. 1070 - 1087) από τη Δυναστεία των Διογένηδων ήταν συν-Αυτοκράτορας των Ρωμαίων μαζί με τον πατέρα του Ρωμανό Δ΄ (1068-1071). Έγινε στρατιωτικός του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Βράτσα
|
Το όνομα προέρχεται από τη γειτονική Διάβαση Βράτσα, από τη Σλαβική λέξη βράτα ("πύλη")+το Σλαβικό υποκοριστικό -ίτσα, "μικρή πύλη", μετάφραση του Λατινικού ονόματος Valve ("διπλή πόρτα"). Η πόλη της Βράτσα είναι γραφική. Φωλιάζει στους πρόποδες του "Βράτσανσκι Μπαλκάν" (Ορος Βράτσα) με τον Ποταμό Λέβα να διασχίζει ήρεμα την πόλη με τεράστιους και φοβερούς βράχους να προβάλλουν πάνω από τις στέγες. Η πόλη απέχει 116 χλμ. από την πρωτεύουσα Σόφια. Η περιοχή έχει ποικίλα και ελκυστικά φυσικά χαρακτηριστικά, που μαζί με τις ευκαιρίες αναψυχής προσφέρει μια ιδιαίτερη γοητεία του ανατολικού τμήματος της Βορειοδυτικής Βουλγαρίας. Αρκετά προστατευόμενα φυσικά αξιοθέατα και ιστορικά μνημεία βρίσκονται στην περιοχή του Κρατικού Δάσους της Βράτσα. Το κλίμα είναι υγρό ηπειρωτικό, όμοιο με εκείνο της Σόφιας. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 11 °C. Το κλίμα στην περιοχή αυτή έχει μέτριες θερμοκρασιακές διακυμάνσεις και επαρκείς βροχοπτώσεις καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Η υποκατηγορία της Κλιματικής ταξινόμησης Κέππεν για το κλίμα αυτό είναι "Θαλάσσιο Κλίμα Δυτικών Ακτών/Ωκεάνιο κλίμα". Ο αριθμός των κατοίκων της πόλης κορυφώθηκε την περίοδο 1990-1991, όταν ξεπέρασε τις 85.000. Το Φεβρουάριο του 2012 η πόλη είχε πληθυσμό 60.692 κατοίκους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011 τα άτομα που δήλωσαν την εθνική τους ταυτότητα κατανέμονταν ως εξής : Βούλγαροι: 53.275 (97,3%) Ρομά: 1.045 (1,9%) Tούρκοι: 54 (0,1%) Αλλοι: 185 (0,3%) Απροσδιόριστοι: 216 (0,4%) Μη δηλώσαντες: 5.937 (9,8%)Σύνολο: 60.692 Η Βράτσα είναι αρχαία πόλη, που ιδρύθηκε από τους αρχαίους Θράκες. Ονομαζόταν Valve ("πύλη φρουρίου") από τους Ρωμαίους, λόγω ενός στενού περάσματος όπου βρισκόταν η κεντρική πύλη του φρουρίου της πόλης. Σήμερα το πέρασμα αυτό είναι το σύμβολο της πόλης και φαίνεται στο θυρεό της. Μετά την πτώση της Ρώμης η Βράτσα αποτέλεσε τμήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο). Στα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ. εποικίστηκε από Νοτιοσλαβικές φυλές, που προήλθαν από την Παννονία και τη Δακία, αλλά η πόλη παρέμενε υπό Βυζαντινό έλεγχο. Τον 7ο αιώνα οι Βούλγαροι και οι Σλάβοι ίδρυσαν την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία και η Βράτσα αποτέλεσε τμήμα της. Η πόλη εξελίχθηκε σε σημαντικό στρατηγική θέση, λόγω της γειτνίασής του με τα σύνορα. Η Βράτσα έγινε διάσημη για την παραγωγή και το εμπόριο των αργυροχρυσοχόων της, τα υψηλής ποιότητας κεραμικά και τη στρατιωτική της σημασία. Τον 8ο αιώνα ο Βουλγαρικός στρατός κατέλαβε τη Σόφια, πράγμα που οδήγησε στη μείωση της σημασίας της Βράτσα, λόγω της καλύτερης στρατηγικής θέσης της Σόφιας, της πιο αναπτυγμένης οικονομίας της και του μεγαλύτερου μεγέθους της. Αλλά η Bράτσα εξακολούθησε να είναι βασική κατά των επιθέσεων των Βυζαντινών, των Σέρβων και των Ούγγρων κατά το Μεσαίωνα. Τα βουνά και τα δάση είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη διαφόρων μορφών τουρισμού - κυνήγι και ψάρεμα, σκι, σπηλαιολογία, αιωροπτερισμό, φωτοτουρισμό κ.α. Υπάρχουν ευκαιρίες για διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, όπως ορειβασία, ποδηλασία και για όσους τους αρέσει περισσότερο ο κίνδυνος αλεξίπτωτο πλαγιάς, καρτ, μοτοκρός κ.α. Υπάρχουν επίσης δυνατότητες για ξεκούραση και ψυχαγωγία - πισίνες για παιδιά και ενήλικες, υδάτινους κύκλους, ντίσκο, μπαρ, εστιατόρια, άριστες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες. για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ λειτουργεί το τελεσιέζ του Σαλέ Παρσέβιτσα και οι πίστες του σκι είναι σε καλή κατάσταση. Υπάρχει επίσης Ιστορικό μουσείο και Συγκρότημα Εθνογραφίας και Αναγέννησης. Η Βράτσα έχει υγρό υποτροπικό κλίμα με ηπειρωτικές επιδράσεις. Το Λεντένικα είναι το σπήλαιο με τις περισσότερες επισκέψεις στη Βουλγαρία. Βρίσκεται στο τμήμα Στρεσέρσκι του Ορους Βράτσα. Η είσοδός του βρίσκεται σε υψόμετρο 830 μέτρων. Διαθέτει πληθώρα στοών και εντυπωσιακών καρστικών σχηματισμών, συμπεριλαμβανομένων σταλακτιτών και σταλαγμιτών. Το σπήλαιο έχει μήκος περίπου 300 μέτρα και περιλαμβάνει δέκα επί μέρους αίθουσες. Είναι ένα από τα 100 Τουριστικά Αξιοθέατα της Βουλγαρίας. Φαράγγι Βράτσατα - οι ψηλότεροι βράχοι στη Βουλγαρία (ύψος 400 μέτρα). Βρίσκεται στο Ορος Βράτσα. και είναι προσβάσιμο από την πόλη. Οι ασβεστόλιθοι του Κεντρικού Τοιχώματος του Βράτσατα και οι άλλοι βράχοι προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για αναρρίχηση και ορειβασία με πάνω από 70 αλπικές διαδρομές, όλων των βαθμών δυσκολίας. Ο υψηλότερος εποχιακός καταρράκτης στη Βουλγαρία - 141 μέτρα. Περιλαμβάνει το Θησαυρό Ρόγκοζεν - το μεγαλύτερο Θρακικό θησαυρό, που ανακαλύφθηκε ποτέ στη Βουλγαρία. Το κύριο κτίριο του Μουσείου περιλαμβάνει πολλές συλλογές. Προϊστορία Αρχαιότητα Μεσαίωνας Θρακικοί θησαυροί Θησαυρός Ρόγκοζεν Εκθεση Χρίστο Μπότεφ Νεότερη Ιστορία Πέτρινη αψίδα Η στρατηγική θέση της Βράτσα καθορίζεται από τις μεγάλες σιδηροδρομικές και οδικές αρτηρίες. Η γεωγραφική της θέση έγινε ακόμη σημαντικότερη μετά την κατασκευή της Γέφυρας Δούναβη 2 στην πόλη του Βίντιν (που προσφέρει την αμεσότερη χερσαία πρόσβαση από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και τη Σόφια προς τη Δυτική Ευρώπη). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vratsa στο Wikimedia Commons
|
Η Βράτσα (βουλγαρικά: Враца) είναι πόλη της βορειοδυτικής Βουλγαρίας, στους πρόποδες του Αίμου και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Έχει πληθυσμό 60.692 κατοίκους (2012). Η πόλη της Βράτσα είναι εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο και σιδηροδρομικός κόμβος. Διαθέτει βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας, επεξεργασίας μετάλλων, χημικών και κεραμικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Μαρσέλ Προυστ
|
Ο Προυστ γεννήθηκε στην πόλη Ωτέιγ (στο νοτιο-δυτικό τομέα του τότε αστικού 16ου διαμερίσματος του Παρισιού) στο σπίτι του θείου του στις 10 Ιουλίου 1871, δυο μήνες αφότου με τη Συμφωνία της Φρανφκούρτης έληξε επίσημα ο Γαλλο-Πρωσικός Πόλεμος. Γεννήθηκε μέσα στη βία που περιέβαλλε τη λήξη της Γαλλικής Κομμούνας και η παιδική του ηλικία στιγματίστηκε από την παγίωση της Τρίτης Δημοκρατίας της Γαλλίας. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο αφορά τις τεράστιες αλλαγές, ιδιαίτερα την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο των μεσαίων τάξεων, που σημειώθηκαν στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της Τρίτης Δημοκρατίας και το τέλος του αιώνα. Ο πατέρας του Προυστ, Αντριάν, ήταν ένας εξέχων παθολόγος και επιδημιολόγος που μελετούσε τη χολέρα στην Ευρώπη και την Ασία. Έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία πάνω στην ιατρική και την υγιεινή. Η μητέρα του Προυστ, Ζαν Κλεμάνς Βέιλ, ήταν η κόρη μιας πλούσιας εβραϊκής οικογένειας από την Αλσατία. Εμφάνισε μια καλά ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ στις επιστολές της και η γνώση της στην αγγλική γλώσσα ήταν αρκετή για να βοηθήσει με τις μεταφράσεις που έκανε ο γιος της πάνω στον Τζον Ράσκιν. Ο Προυστ ανατράφηκε με την καθολική πίστη του πατέρα του. Βαπτίστηκε στις 5 Αυγούστου 1871 στην εκκλησία του Σαιντ-Λουί ντ'Ανταίν και αργότερα επιβεβαίωσε ότι ήταν καθολικός αλλά ποτέ δεν άσκησε τυπικά αυτή την πίστη. Αργότερα έγινε άθεος και θεωρούνταν κάτι σαν μυστικιστής. Σε ηλικία 9 χρόνων αρρώστησε από άσθμα, πράγμα που σημάδεψε όλη του τη ζωή. Έκανε διακοπές μεγάλης διάρκειας στο χωριό Ιλλιέ. Αυτό το χωριό, σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις από το σπίτι του θείου του στο Ωτέιγ, έγινε το μοντέλο της φανταστικής πόλης Κομπραί όπου πραγματοποιούνται μερικές από τις σημαντικότερες σκηνές στο Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. (Το χωριό Ιλλιέ μετονομάστηκε σε Ιλλιέ-Κομπραί το 1971 με την ευκαιρία των εορτασμών των εκατό χρόνων από τη γέννηση του Προυστ). Το 1882, σε ηλικία έντεκα ετών, ο Προυστ μαθήτευσε στο λύκειο Κοντορσέ αλλά η εκπαίδευσή του διακόπηκε εξαιτίας της ασθένειάς του. Ωστόσο διακρίθηκε στη λογοτεχνία, κερδίζοντας ένα βραβείο στην τελευταία τάξη. Χάρη στους συμμαθητές του, ήταν σε θέση να αποκτήσει πρόσβαση σε μερικά από τα σαλόνια της ανώτερης αστικής τάξης τα οποία του παρείχαν άφθονο υλικό για το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, κατά τη διάρκειά τους δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες». Παρά τα προβλήματα υγείας του, ο Προυστ υπηρέτησε έναν χρόνο (1889-90) στον γαλλικό στρατό, στην Ορλεάνη, μια εμπειρία που του χάρισε ένα μεγάλο επεισόδιο στο τρίτο βιβλίο του μυθιστορήματός του. Ως νέος άνδρας, ο Προυστ ήταν ένας ορειβάτης της κοινωνίας αλλά οι φιλοδοξίες του ως συγγραφέα παρεμποδίστηκαν από την έλλειψη αυτοπειθαρχίας του. Η φήμη του ως σνομπ και ερασιτέχνης, που είχε εκείνη την εποχή, συνέβαλε στα μελλοντικά προβλήματα που συνάντησε κατά τη συγγραφή του πρώτου βιβλίου Από την πλευρά του Σουάν, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1913. Εκείνη την περίοδο συμμετείχε στα λογοτεχνικά σαλόνια της κυρίας Στράους, χήρας του Ζορζ Μπιζέ και μητέρας του παιδικού του φίλου Ζακ Μπιζέ, της Μαντλέν Λεμαίρ και της κυρίας Αρμάν ντε Καγιαβέτ, ενός από τα μοντέλα της κυρίας Βερντυρέν και μητέρας του φίλου του Γκαστόν Αρμάν ντε Καγιαβέτ, με την αρραβωνιαστικιά του οποίου (Ζαν Πουκέ) ήταν ερωτευμένος. Χάρη στην κυρία Αρμάν ντε Καβαγιέτ, ο Προυστ γνωρίστηκε με τον Ανατόλ Φρανς, τον εραστή της. Σε ένα άρθρο το 1892, που είχε τίτλο "Η μη θρησκεία του κράτους" (L'Irréligion d'État) και δημοσιεύτηκε στο Le Banquet, και στο άρθρο στο Le Figaro (1904) με τίτλο "Ο θάνατος των καθεδρικών ναών" (La mort des cathédrales), ο Προυστ τάχθηκε υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους δηλώνοντας ότι ο σοσιαλισμός αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή στην κοινωνία από ότι η εκκλησία και τονίζοντας τον ρόλο της τελευταίας στη διατήρηση μιας πολιτιστικής και εκπαιδευτικής παράδοσης. Ο Προυστ είχε μια στενή σχέση με τη μητέρα του. Για να κατευνάσει τον πατέρα του, που επέμενε να ακολουθήσει μια καριέρα, ο Προυστ εργάστηκε εθελοντικά στην Βιβλιοθήκη Μαζαρέν το καλοκαίρι του 1896. Κάνοντας μια σημαντική προσπάθεια, έλαβε μια άδεια ασθενείας αρκετών ετών μέχρι που θεωρούνταν ότι παραιτήθηκε. Ποτέ δεν δούλεψε στον χώρο εργασίας του ούτε μετακόμισε από το διαμέρισμα των γονιών του μέχρι που πέθαναν και οι δυο. Ο φιλικός και οικογενειακός του κύκλος άλλαξαν σημαντικά την πενταετία 1900-1905. Τον Φεβρουάριο του 1903 ο αδερφός του, Ρόμπερτ Προυστ, παντρεύτηκε και εγκατέλειψε το σπίτι της οικογένειας. Ο πατέρας του πέθανε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τέλος, το πιο συντριπτικό γεγονός, η αγαπημένη μητέρα του Προυστ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1905. Του άφησε μια σημαντική κληρονομιά. Η υγεία του καθ'όλη αυτήν την περίοδο συνέχισε να επιδεινώνεται. Ο Προυστ πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του κυρίως στο δωμάτιό του όπου κοιμόταν κατά τη διάρκεια της ημέρας και εργαζόταν το βράδυ για να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του. Πέθανε από πνευμονία και πνευμονικό απόστημα το 1922. Θάφτηκε στο κοιμητήριο του Περ Λασαίζ στο Παρίσι. Ο Προυστ έγραφε και δημοσίευε από νεαρή ηλικία. Εκτός από τα λογοτεχνικά περιοδικά με τα οποία συσχετίστηκε, και στα οποία δημοσίευε κατά τη διάρκεια των σπουδών του, από το 1890 έως το 1891 δημοσίευε μια τακτική στήλη στο περιοδικό Le Mensuel. Το 1892 ασχολήθηκε με την έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού που ονομαζόταν Le Banquet (η γαλλική έκδοση του Συμποσίου του Πλάτωνα) ενώ τα επόμενα χρόνια ο Προυστ δημοσίευε μικρά κείμενα σε τακτικό χρονικό διάστημα στο περιοδικό Le Banquet και στο περίφημο La Revue Blanche. Το 1896 δημοσίευε το έργο Ηδονές και Μέρες (Les Plaisirs et les jours), μια συλλογή των πρώιμων έργων του. Το βιβλίο περιλάμβανε έναν πρόλογο από τον Ανατόλ Φρανς και σχέδια της κυρίας Λεμαιρ, στο σαλόνι της οποίας ο Προυστ ήταν συχνός προσκεκλημένος. Τον προσκάλεσε στο Κάστρο του Ρεβεγιόν (Château de Réveillon) το καλοκαίρι του 1894 και για τρεις εβδομάδες το 1895. Αυτό το βιβλίο ήταν τόσο πλούσιο από πλευράς περιεχομένου ώστε κόστιζε δυο φορές της κανονικής τιμής ενός βιβλίου του μεγέθους του. Εκείνη την χρονιά ο Προυστ άρχισε να γράφει ένα μυθιστόρημα, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1952 και τιτλοφορήθηκε Ζαν Σαντέιγ από τους μετά θάνατον συντάκτες του. Πολλά από τα θέματα που αναπτύχθηκαν αργότερα στο Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο βρήκαν την πρώτη τους φωνή σε αυτό το ημιτελές έργο, συμπεριλαμβανομένου του αινίγματος περί μνήμης και της αναγκαιότητας του προβληματισμού. Αρκετά αποσπάσματα του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο μπορούν να αναγνωστούν στην πρώτη απόπειρα συγγραφής του Ζαν Σαντέιγ. Το πορτρέτο των γονέων στο Ζαν Σαντέιγ είναι αρκετά σκληρό, σε έντονη αντίθεση με τη λατρεία με την οποία οι γονείς απεικονίζονται στο αριστούργημα του Προυστ. Μετά την άσχημη υποδοχή που έλαβε το έργο Ηδονές και Μέρες, ο Προυστ εγκατέλειψε σταδιακά τον Ζαν Σαντέιγ το 1897 και σταμάτησε να εργάζεται μέχρι το 1899. Ξεκινώντας το 1895, ο Προυστ πέρασε αρκετά χρόνια διαβάζοντας Έμερσον και Τζον Ράσκιν. Μέσω αυτής της ανάγνωσης επεξεργάστηκε τις θεωρίες της τέχνης και τον ρόλο του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία. Επίσης στον Ξανακερδισμένο Χρόνο ο βασικός πρωταγωνιστής του Προυστ θυμάται να έχει μεταφράσει το έργο Sesame and Lilies του Ράσκιν. Η ευθύνη του καλλιτέχνη είναι να αντιμετωπίσει την παρουσία της φύσης, να συμπεράνει την ουσία της και να επαναλάβει ή να εξηγήσει αυτήν την ουσία στο έργο τέχνης. Η άποψη του Ράσκιν για την καλλιτεχνική παραγωγή υπήρξε κεντρική υπό αυτήν την έννοια και το έργο του Ράσκιν ήταν τόσο σημαντικό για τον Προυστ ώστε ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι γνώριζε απέξω αρκετά από τα βιβλία του Ράσκιν, συμπεριλαμβανομένων των Επτά Λαμπτήρες της Αρχιτεκτονικής (Seven Lamps of Architecture), Πραιρίτη (Praeterita), Η Βίβλος της Αμιένης (The Bible of Amiens). Ξεκινώντας το 1909, όταν ο Προυστ ήταν 38 ετών, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο αποτελείται από επτά τόμους συνολικού μεγέθους 3.200 σελίδων (περίπου 4.300 σελίδες η μετάφραση) και με περισσότερους από 2.000 χαρακτήρες. Ο Γκράχαμ Γκρην αποκάλεσε τον Προυστ «τον μεγαλύτερο μυθιστοριογράφο του 20ου αιώνα» και ο Σώμερσετ Μωμ ονόμασε το μυθιστόρημά του «τη μεγαλύτερη μυθοπλασία μέχρι σήμερα». Ο Αντρέ Ζιντ δεν πήρε αρχικά με θετικό τρόπο το έργο του Προυστ. Ο πρώτος τόμος απορρίφθηκε από τις εκδόσεις Γκαλιμάρ, κατά τη συμβουλή του Ζιντ. Αργότερα έγραψε σε επιστολή προς τον Προυστ τις απολογίες του όσον αφορά την άρνησή του απέναντι στον τελευταίο και αποκάλεσε τη στάση του αυτή ως ένα από τα σοβαρότερα λάθη της ζωής του. Ο Προυστ πέθανε προτού προλάβει να ολοκληρώσει την αναθεώρηση των τελικών τόμων, τα τρία τελευταία από τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του και επιμελήθηκαν από τον αδερφό του Ρόμπερτ Προυστ. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Σκωτ Μόνκριεφ και από το 1922 έως το 1931 κυκλοφόρησε με τον τίτλο Μνήμη των πραγμάτων του παρελθόντος. Ο Σκωτ Μόνκριεφ μετέφρασε τους έξι από τους επτά τόμους αλλά πέθανε προτού ολοκληρώσει τη μετάφραση του τελευταίου τόμου. Αυτός ο τελευταίος τόμος δόθηκε σε άλλους μεταφραστές. Όταν η μετάφραση του Σκωτ Μόνκριεφ αναθεωρήθηκε (πρώτα από τον Τέρενς Κίλμαρτιν και έπειτα από τον Ενράιτ), ο τίτλος του μυθιστορήματος άλλαξε στην κυριολεκτική του απόδοση και έγινε Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Το 1995 οι εκδόσεις Penguin ανέλαβαν να κάνουν μια νέα μετάφραση του βιβλίου από επτά μεταφραστές σε τρεις χώρες, οι οποίοι βασίστηκαν στο τελευταίο, πληρέστερο και αυθεντικό κείμενο. Οι έξι τόμοι του έργου, μαζί με τον έβδομο τόμο του Προυστ, δημοσιεύτηκαν στη Βρετανία το 2002 από τις εκδόσεις Allen Lane. Ο Προυστ ήταν ομοφυλόφιλος. Η σεξουαλικότητά του και η σχέση του με τους άνδρες αποτελούν συχνό θέμα συζήτησης από τους βιογράφους του. Αν και η οικονόμος του αρνείται αυτή τη σεξουαλικότητα του Προυστ στα απομνημονεύματά της, η άρνησή της αντιβαίνει στις δηλώσεις πολλών φίλων και σύγχρονων του Προυστ, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα Αντρέ Ζιντ. Ο Προυστ δεν παραδέχτηκε ποτέ ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, παρόλο που η οικογένεια και οι στενοί φίλοι του είτε το υποπτεύονταν είτε το γνώριζαν. Το 1897 ήρθε σε κόντρα με τον Ζαν Λωραίν, ο οποίος αμφισβήτησε δημοσίως τη φύση της σχέσης του Προυστ με τον Ντωντέ. Παρά τη δημόσια άρνηση του Προυστ, η ρομαντική σχέση του με τον συνθέτη Ρεϋνάλντο Χαν και ο έρωτάς του με τον σωφέρ και γραμματέα του Άλφρεντ Αγκοστινέλι είναι καλά τεκμηριωμένες. Α. Νεανικά έργαLes Plaisirs et les Jours, 1896 (Οι ηδονές και οι μέρες)—μτφ. Βαρβάρα Νουνοπούλου (εκδ. "Ηριδανός", 2002)Jean Santeuil, γραμμ. 1896-1900), α΄ έκδ. 1952—μτφ. Λητώ Ιωακειμίδου (εκδ. "Γαβριηλίδης", 2000)Β. À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο) Du côté de chez Swann, 1913 (Από τη μεριά του Σουάν) 1 : Combray (Κομπραί)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", I / 1970, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 20072 : Un amour de Swann (Ένας έρωτας του Σουάν)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", 1969) και μαζί με τα μέρη I και II (εκδ. Ηριδανός, II / 1970), εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 20073 : Noms de pays : le nom (Ονόματα τόπων : το όνομα)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", III / 1970, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001 & επ.) και εκδ. "Alter Ego", 2007À l'ombre des jeunes filles en fleurs, 1918 (Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών), βραβείο Γκονκούρ 1 : Autour de Madame Swann (Γύρω από την κυρία Σουάν)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", IV / 1970, V / 1973 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2002)2 : Noms de pays : le pays (Ονόματα τόπων : οι τόποι)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", V / 1973 και VI / 1974 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2002)Le Côté de Guermantes, 1921-1922 (Η μεριά του Γκερμάντ)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", VII / 1976, VIII / 1977 και IX / 1979 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2003)Sodome et Gomorrhe, 1922-1923 (Σόδομα και Γόμορρα)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", X και XI / 1984 και εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2001)La Prisonnière, 1923 (Η φυλακισμένη)—μτφ. Παύλος Ζάννας (εκδ. "Ηριδανός", XII / 1988) και Παναγιώτης Πούλος (εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2004)Albertine disparue [La Fugitive], 1925 (Η Αλμπερτίν εξαφανισμένη [Η Δραπέτισσα])—μτφ. Έλλη και Γιάννης Αγγέλου (εκδ. "Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος", 1987) —μτφ. Παναγιώτης Πούλος (εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2014)Le Temps retrouvé, 1927 (Ο ξανακερδισμένος χρόνος)—μτφ. Παντελής Ανδρικόπουλος και Δημήτρης Δημουλάς (εκδ. "Διώνη", 2003) Γ. Μεταφράσεις του ΠρουστLa Bible d'Amiens (μετάφραση του βιβλίου του John Ruskin The Bible of Amiens) (Η Βίβλος της Αμιένης, 1896) Sésame et les lys: des trésors des rois, des jardins des reines (μετάφραση του βιβλίου του John Ruskin Sesame and Lilies) (Σουσάμι και κρίνα, 1906)άλλες μεταφράσεις στα Ελληνικά (1985) Διαβάζοντας: μέρες ανάγνωσης, εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 1985 (2001) Το τέλος της ζήλειας, εκδ. "Άγρα", 1986 (2004) Ημέρες ανάγνωσης, εκδ. "Ίνδικτος" (2006) Ο αδιάφορος και άλλα κείμενα των νεανικών χρόνων, εκδ. "Κασταλία" (2008) Ποιήματα, εκδ. "Ηριδανός" (2009) Ο αδιάφορος, εκδ. "Ερατώ" (2015) Ο αδιάφορος, εκδ. "Πατάκη" (2017) Σχετικά με τον Μπωντλαίρ - Η επιστολή του στον Ζακ Ριβιέρ, μετάφρ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, εκδ. "Κουκούτσι", 72 σελ., ISBN 978-618-5202-13-2 http://www.marcelproust.it/proust/indice.htm https://web.archive.org/web/20081014102029/http://www.tempsperdu.com/ http://www.nybooks.com/articles/15580 http://pages.nyu.edu/~gmp1/proust.htm Αρχειοθετήθηκε 2008-06-07 στο Wayback Machine. Das Marcel Proust's Album Proust-Projekt der Literaturfreunde der Lengfeld'schen Buchhandlung e.V. Proust-Blog von Jochen SchmidtMarcel Proust στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα Marcel Proust Αρχειοθετήθηκε 2021-02-27 στο Wayback Machine. στο DMOZ BBC audio file. In Our TIme discussion, Radio 4. The Kolb-Proust Archive for Research. Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις. Works by Marcel Proust στο Project Gutenberg Works by Marcel Proust στο Faded Page (Καναδάς) Works by Marcel Proust στο Project Gutenberg της Αυστραλίας Works by or about Marcel Proust στο Internet Archive Works by Marcel Proust στο LibriVox (audiobooks) Works by Marcel Proust στην Ανοιχτή Βιβλιοθήκη The Album of Marcel Proust, Marcel Proust receives a tribute in this album of "recomposed photographs". Swann's Way Exhibited at The Morgan Library "Why Proust? And Why Now?" Essay on the lasting relevance of Proust and his work. 13 April 2000 New York Times University of Adelaide Library Γαλλικό κείμενο από τους τόμους 1-4 και το πλήρες μυθιστόρημα σε αγγλική μετάφραση Aciman, André (2004), The Proust Project. New York: Farrar, Straus and Giroux Adorno, Theodor (1967), Prisms. Cambridge, Mass.: MIT Press Adorno, Theodor, "Short Commentaries on Proust," Notes to Literature, trans. S. Weber-Nicholsen (New York: Columbia University Press, 1991). Albaret, Céleste (Barbara Bray, trans.) (2003), Monsieur Proust. New York: The New York Review of Books Beckett, Samuel, Proust, London: Calder Benjamin, Walter, "The Image of Proust," Illuminations, trans. Harry Zohn (New York: Schocken Books, 1969); pp. 201–215. Bernard, Anne-Marie (2002), The World of Proust, as seen by Paul Nadar. Cambridge, Mass.: MIT Press Bersani, Leo, Marcel Proust: The Fictions of Life and of Art (2013), Oxford: Oxford U. Press Bowie, Malcolm, Proust Among the Stars, London: Harper Collins Capetanakis, Demetrios, "A Lecture on Proust", in Demetrios Capetanakis A Greek Poet in England (1947) Carter, William C. (2002), Marcel Proust: a life. New Haven: Yale University Press Carter, William C. (2006), Proust in Love. New Haven: Yale University Press Chardin, Philippe (2006), Proust ou le bonheur du petit personnage qui compare. Paris: Honoré Champion Chardin, Philippe et alii (2010), Originalités proustiennes. Paris: Kimé Compagnon, Antoine, Proust Between Two Centuries, Columbia U. Press Davenport-Hines, Richard (2006), A Night at the Majestic. London: Faber and Faber ISBN 9780571220090 De Botton, Alain (1998), How Proust Can Change Your Life. New York: Vintage Books Deleuze, Gilles (2004), Proust and Signs: the complete text. Minneapolis: University of Minnesota Press De Man, Paul (1979), Allegories of Reading: Figural Language in Rousseau, Nietzsche, Rilke, and Proust ISBN 0-300-02845-8 Descombes, Vincent, Proust: Philosophy of the Novel. Stanford, CA: Stanford U. Press Forssgren, Ernest A. (William C. Carter, ed.) (2006), The Memoirs of Ernest A. Forssgren: Proust’s Swedish Valet. New Haven: Yale University Press Genette, Gérard, Narrative Discourse: An Essay in Method. Ithaca, NY: Cornell U. Press Gracq, Julien, "Proust Considered as An End Point," in Reading Writing (New York: Turtle Point Press,), 113–130. Green, F. C. The Mind of Proust (1949) Harris, Frederick J. (2002), Friend and Foe: Marcel Proust and André Gide. Lanham: University Press of America Hillerin, Laure La comtesse Greffulhe, L'ombre des Guermantes Αρχειοθετήθηκε 2014-10-19 στο Wayback Machine., Paris, Flammarion, 2014. Part V, La Chambre Noire des Guermantes. About Marcel Proust and comtesse Greffulhe's relationship, and the key role she played in the genesis of La Recherche. Karlin, Daniel (2005), Proust's English. Oxford: Oxford University Press ISBN 978-0199256884 Kristeva, Julia, Time and Sense. Proust and the Experience of Literature. New York: Columbia U. Press, 1996 Ladenson, Elisabeth (1991), Proust’s Lesbianism. Ithaca, NY: Cornell U. Press Landy,Joshua, Philosophy as Fiction: Self, Deception, and Knowledge in Proust. Oxford: Oxford U. Press O'Brien, Justin. "Albertine the Ambiguous: Notes on Proust's Transposition of Sexes", PMLA 64: 933–52, 1949 Painter, George D. (1959), Marcel Proust: a biography; Vols. 1 & 2. London: Chatto & Windus Poulet, Georges, Proustian Space. Baltimore: Johns Hopkins U. Press Prendergast, Christopher Mirages and Mad Beliefs: Proust the Skeptic ISBN 9780691155203 Sedgwick, Eve Kosofsky (1992), "Epistemology of the Closet". Berkeley: University of California Press Shattuck, Roger (1963), Proust's Binoculars: a study of memory, time, and recognition in "À la recherche du temps perdu". New York: Random House Spitzer, Leo, "Proust's Style," [1928] in Essays in Stylistics (Princeton, Princeton U. P., 1948). Shattuck, Roger (2000), Proust's Way: a field guide to "In Search of Lost Time". New York: W. W. Norton Tadié, Jean-Yves (2000), Marcel Proust: A Life. New York: Viking White, Edmund (1998), Marcel Proust. New York: Viking Books Γερμανία: https://web.archive.org/web/20190720105337/https://www.marcel-proust-gesellschaft.de/ Γαλλία: https://web.archive.org/web/20060425001647/http://perso.wanadoo.fr/marcelproust/ Γαλλία: https://web.archive.org/web/20061004221352/http://www.biblioweb.org/-PROUST-Marcel-.html Ολλανδία: http://www.let.leidenuniv.nl/proust/ Αρχειοθετήθηκε 2008-05-20 στο Wayback Machine.
|
Ο Βαλαντέν Λουί Ζωρζ Εζέν Μαρσέλ Προυστ (γαλλικά: Valentin Louis Georges Eugène Marcel Proust, Παρίσι 10 Ιουλίου 1871 – 18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Είναι περισσότερο γνωστός για το μυθιστόρημά του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (αρχικός τίτλος : Ανάμνηση των περασμένων γεγονότων), το οποίο κυκλοφόρησε σε επτά μέρη από το 1913 έως το 1927. Οι κριτικοί και οι συγγραφείς θεωρούν ότι ο Προυστ είναι ένας από τους συγγραφείς του 20ου αιώνα με τη μεγαλύτερη επιρροή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84
|
Επιχείριση Τυχερός Αλφόνσος
|
Μονάδες που είχαν σταθμεύσει στην περιοχή του Τρόοδου Τμήμα αλεξίπτωτων Βασιλικό Ναυτικό Γκόρντον Χαϊλάντερς Υποστηρικτικές μονάδες Ελαφρύ Πυροβολικό του Βασιλιά "Γιορκσάιρ" Απόσπασμα του Νότιου Σταφορντσάιρ Βασιλικό Απόσπασμα του Νόρφολκ Βασιλικοί Ιππικοί Φρουροί Τμήμα της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας ΧΜΣ Ντάιαμοντ Ελαφρύ Πυροβολικό Χάιλαντ Ντέιβιντ Κάρτερ The Tragedy of Lucky Alphonse (The Paphos Fire), Britain's Small Wars, 2005
|
Η επιχείριση Τυχερός Αλφόνσος ήταν επιχείριση των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Ο Βρετανικός Στρατός έχασε 25 άνδρες: 7 από τροχαίο ατύχημα, 13 άνδρες του τμήματος Γκόρντον Χαϊλάντερς από πυρκαγιά, ενώ σκοτώθηκαν 5 Νόρφολκ και δύο άνδρες από το τμήμα αλεξιπτωτιστών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%A4%CF%85%CF%87%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα 1996–97
|
Στη διοργάνωση συμμετείχαν 18 ομάδες με την ΣΚ Καμπομαϊορένσε να κερδίζει το πρωτάθλημα και μαζί με τις Βαρζίμ ΣΚ και Ασοσιασάο Ακαδέμικα δε Κοΐμπρα να προβιβάζονται στην Πριμέιρα Λίγκα. Οι ΣΚ Κοβίλια, ΚΝ Μπέζα και ΦΚ Τιρσένσε υποβιβάστηκαν στη Σεγκούντα Ντιβιζάο. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Portugal 1996/97 - RSSSF (Jorge Santos, Jan Schoenmakers and Daniel Dalence) Portuguese II Liga 1996/1997 - footballzz.co.uk
|
Η Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα 1996–97 ήταν η 7η περίοδος της Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα και η 63η αναγνωρισμένη περίοδος του β΄ επιπέδου ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%8C%CE%BD%CF%81%CE%B1_1996%E2%80%9397
|
USB τύπου C
|
Ο συνδετήρας USB-C συνδέεται και με τους κεντρικούς υπολογιστές και με τις συσκευές, αντικαθιστώντας πολλούς συνδετήρες όπως USB-A, USB-B, HDMI, DisplayPort και 3 χιλιοστών καλώδια ήχου. Ο 24-ακίδων συνδετήρας είναι ελαφρώς πιο μεγάλος από micro-B συνδετήρα, με τη θύρα του τύπου C να μετριέται σε 8,4 χιλιοστά (αντί του micro-B που είναι 2,6 χιλιοστά). Υπάρχουν δύο είδη συνδετήρων, το βύσμα και η θύρα. Το βύσμα μπορεί να βρεθεί σε καλώδια και προσαρμογείς, ενώ η θύρα σε συσκευές και προσαρμογείς
|
To USB-C, επίσημα ως USB Type-C, είναι ένας 24-ακίδων USB συνδετήρας, το οποίο ξεχωρίζεται διπλό περιστροφικά-συμμετρικό συνδετήρα. Το Ιούλιο του 2016 υιοθετήθηκε από την IEC ως "IEC 62680-1-3".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/USB_%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85_C
|
Οϊζύς
|
Γονεις της Οϊζύς ήταν δύο αρχέγονες θεότητες: η Νυξ, της θεάς της νυχτός, και το Έρεβος, ο θεός του πυκνού σκοταδιού. Ήταν δίδυμη αδερφή του Μώμου, του θεού της κοροϊδίας. Ήταν επίσης η νεότερη αδερφή της ελληνικής προσωποποίησης της ημέρας, της θεάς Ημέρας. Η Νυξ γέννησε την Μοίρα (δυνάμεις που καθορίζουν τη ζωή του ανθρώπου), την μαύρη Κήρα (θεές του βίαιου θανάτου), και γέννησε τον Ύπνο (θεός του ύπνου) και την γενιά των ονείρων. Χωρίς να πλαγιάσει με κανέναν τους γέννησε η Νύχτα η ζοφερή. Έπειτα, πάλι, (η Νύχτα) γέννησε τον Μώμο (θεός της κοροϊδίας) και την αλγεινή Οϊζύ, και τις Εσπερίδες (νύμφες), που, πέρα από τον φημισμένο Ωκεανό, φροντίζουν τα χρυσά ωραία μήλα και τα δέντρα που φέρνουν τον καρπό. Και γέννησε τις Μοίρες και τις Κήρες που ανήλεα τιμωρούν και κυνηγούν τους παραβάτες απέναντι θεών και ανθρώπων κι ο θυμός τους δεν παύει πριν επιβάλουν οι θεές τιμωρία βαριά σε εκείνον, όποιος και να 'ναι, που έχει αμαρτήσει. Και γέννησε η σκληρή Νυξ και την Νέμεσις (θεά της αγανάκτησης), την των θνητών ανθρώπων συμφορά, κι έπειτα την Απάτη (θεά της εξαπάτησης) και την Φιλότητα (θεά της φιλίας), και το καταραμένο Γήρας και την Έριδα (θεά της διαμάχης) την ακατάβλητη.
|
Στην ελληνική μυθολογία, η Οϊζύς (Αρχαίας ελληνικής: Ὀϊζύς) είναι η θεά της δυστυχίας, του άγχους, της θλίψης και της κατάθλιψης. Το Ρωμαϊκό της όνομα είναι Miseria, από το οποίο προέρχεται η λέξη μιζέρια. Ήταν σχετικά ασήμαντη θεά και δεν εκδηλώνονταν μεγάλης κλίμακας εκδηλώσεις λατρείας προς αυτήν, αλλά ήταν η αρχέγονη θεά της μιζέριας και της κατάθλιψης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8A%CE%B6%CF%8D%CF%82
|
Ομάδα των Δέκα
|
Η ομάδα ιδρύθηκε με στόχο να χαρίσει ένα πρωτοποριακό στυλ στην σύγχρονη τουρκική ζωγραφική, συνδυάζοντας δυτικές επιρροές με τουρκικά μοτίβα. Το σύνθημα του Elif_Naci|Elif Naci: " Οι πηγές τουρκικής ζωγραφικής δεν πρέπει να αναζητούνται πέρα από τις Άλπεις, αλλά στους πρόποδες του Ταύρου." έγινε το μότο της ομάδας. Στην πρώτη έκθεση της ομάδας, η οποία έγινε στο φουαγιέ της Ακαδημίας Καλών Τεχνών Κωνσταντινούπολης , αναρτήθηκαν εκατέρωθεν, η αναπαραγωγή ενός πίνακα του El Greco και ένα κεντητό χαλί από την Ανατολία, για να δώσουν το στίγμα των καταστατικών αρχών της ομάδας. Η Ομάδα των Δέκα ιδρύθηκε το 1942 από δέκα μαθητές από το εργαστήριο του Bedri Rahmi Eyüboğlu. Αυτοί οι δέκα μαθητές ήταν οι: Ήβη Στάγκαλη, Leyla Gamsız, Hulusi Sarptürk, Mustafa Esirkuş, Nedim Günsür, Fahrünnisa Sönmez, Turan Erol, Orhan Peker, Mehmet Pesen και Fikret Otyam. Μετά την πρώτη έκθεση, οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην ομάδα, έφτασαν τους τριάντα, μέσα σε ένα χρόνο: Adnan Varınca, Nevin Demiryol (Cokay), Perihan Ege, Özden Ergökç ότι, Naim Fakihoğl, Fuat İgbelli, Remzi Raşa, Gönül Tiner, Hayrullah Tiner, İlhan Uğhan, Sedat Uslu, Cafer Yazdıran, Sema Akdağ, Necmi Başkurt, Cezmi Çelebioğlu, Aliye Kara, Osman Yenisey και İlkay Üçkaya . Η αρχική ομάδα Ιδρύθηκε με την ενθάρρυνση του Bedri Rahmi Eyüboğlu, Η αρχική συλλογικότητα συσπειρώθηκε γύρω από μια συγκεκριμένη αντίληψη που είχε στόχο να δώσει μια νέα κατεύθυνση στην τουρκική ζωγραφική και ως τέτοια η ομάδα των Δέκα έχει αποκτήσει σημαντική θέση στην ιστορία της τουρκικής ζωγραφικής ξεπερνώντας τα όρια ενός φοιτητικού κινήματος. Μετά από συνεχείς συλλογικές εκθέσεις για μια οκταετία, η ομάδα διαλύθηκε οριστικά το 1955. Ο Eyüboğlu, ο οποίος ξεκίνησε να εργάζεται στην Ακαδημία το 1937, έδωσε στους μαθητές του την ευκαιρία για πρώτη φορά να οργανώσουν μια συλλογική έκθεση το 1946. Δέκα νέοι καλλιτέχνες, πολλοί από τους οποίους θα συμμετάσχουν στο διαγωνισμό διπλώματος ένα χρόνο αργότερα, εγκαινίασαν τελικά την έκθεση στο φουαγιέ της Ακαδημίας την άνοιξη του 1947 ονομάστηκαν "Ομάδα των Δέκα". Ο Turan Erol θεωρεί πρώτη έκθεση των Δέκα αυτήν του 1947 ενώ η Kaya Özsezgin θεωρεί ως πρώτη την έκθεση αυτή του 1946. Η δεύτερη έκθεση της των Δέκα, η οποία ονομάστηκε από τη ζωγράφο Leyla Gamsız,"Διαμέρισμα 2,5 δωματίων" έγινε στο Beyoğlu Asmalımescid Balyoz Sokak. Σε αυτή τη δεύτερη έκθεση, ο αριθμός των μελών υπερδιπλασιάστηκε. Μετά από αυτές τις δύο εκθέσεις η ομάδα έκανε μια έκθεση κάθε χρόνο. Την έκθεση της Κωνσταντινούπολης του 1948 ακολούθησε η έκθεση στο Beyoğlu Art Lovers Club του 1949. Τα μέλη της ομάδας συμμετείχαν παράλληλα και ως μεμονωμένοι καλλιτέχνες και στην δέκατη συλλογική Κρατική Έκθεση το 1949. Το 1950, οι Δέκα δημοσίευσαν κατάλογο πενήντα σελίδων με τα έργα τους. Ο κατάλογος, συμπεριλαμβανομένων των Bedri Rami Eyüboğlu, Şekip Tunç, Fikret Adil και Şevket Rado, περιελάμβανε στο σύνολο σαράντα επτά πίνακες. Εκθέσεις που ακολούθησαν ήταν το 1951, στο Γαλλικό Προξενείο, στο Beyoğlu American News Office το 1952 και το 1953. Η ομάδα οργάνωσε την πρώτη της έκθεση στην Άγκυρα στην Πινακοθήκη Helikon τον Απρίλιο του 1953. Μετά την τελευταία συλλογική έκθεσή τους, το 1954, στο American News Center της Κωνσταντινούπολης, μέλη της ομάδας των Δέκα αρχίζουν να δημιουργούν έργα που εκφράζουν τις υποκειμενικές τους απόψεις περί τέχνης, δίνοντας αρχική προτεραιότητα σε ατομικές τους μελέτες. Παρόλο που η ομάδα δεν είχε αποφασίσει τη διάλυσή της, επικρατεί η αντίληψη πως η συλλογικότητα έχει ολοκληρώσει τον αρχικό της στόχο. Έτσι ακολουθούν αποχωρήσεις και το σχήμα οδηγείται σε οριστική διάλυση το 1955.
|
Η Ομάδα των Δέκα (τουρκικά: Onlar_Grubu) ήταν πρωτοποριακή συλλογικότητα ζωγράφων που ιδρύθηκε από τους μαθητές του Bedri Rahmi Eyüpoğlu και δραστηριοποιήθηκε κατά την περίοδο 1947-1955.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%AD%CE%BA%CE%B1
|
Διάλογος του Αφέντη Πολύκαρπου με το Θάνατο
|
Η αρχική έκδοση του διαλόγου έχει χαθεί. Αυτό που απομένει είναι ένα ημιτελές αντίγραφο από το π. 1463-1465, που ανήκει στον Μικόουαϊ του Μιζίνιετς (Mikołaj z Mirzyńca). Το τέλος του έργου ήταν γνωστό λόγω της ρωσικής του μετάφρασης του 16ου αιώνα. Έχει 498 γραμμές και παρουσιάζει την καθημερινή ζωή μελών διαφορετικών κοινωνικών τάξεων στην Πολωνία του 15ου αιώνα. Μια παλαιότερα άγνωστη έντυπη έκδοση του Διαλόγου του Αφέντη Πολύκαρπου με το Θάνατο από το 1542 (Κρακοβία, Μάτσεϊ Σάρφενμπεργκ) ανακαλύφθηκε σε μια από τις ευρωπαϊκές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή Βιέσουαφ Βίντρα από το Ινστιτούτο Πολωνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου «Άνταμ Μιτσκιέβιτς» στο Πόζναν. Σε αντίθεση με την παλαιότερη γνωστή εκδοχή του διαλόγου από το χειρόγραφο Πουότσκ, αυτό το κείμενο έχει διατηρηθεί ολόκληρο.Αυτή η ανακάλυψη, με ένα πλήρες πολωνικό κείμενο 918 στίχων, ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στην πολωνική γλώσσα και λογοτεχνία για αρκετές δεκαετίες. Η κριτική έκδοση του κειμένου που ανακαλύφθηκε έχει εκδοθεί από τον καθ. Βιέσουαφ Βίντρα και έγινε διαθέσιμο στις 7 Νοεμβρίου 2018. Αφέντης Πολύκαρπος – ένα καλά μορφωμένο άτομο Θάνατος – χλωμός, αδύνατος, φαλακρός, κιτρινωπός, χωρίς μύτη και χείλη, που δείχνει τα πλευρά του, γυμνός, ένα σάπιο είδος γυναίκας. Κρατά ένα σκήπτρο στα χέρια του και η εμφάνισή του υπενθυμίζει στον αναγνώστη ότι η ζωή είναι σύντομη και ότι μετά το θάνατο, το ανθρώπινο σώμα φθείρεται Παλαιά πολωνική γλώσσα Danse Macabre Θάνατος (προσωποποίηση) Μοράνα Σάντα Μουέρτε Polska poezja świecka XV wieku, oprac. M. Βουοντάρσκι, Βρότσουαφ - Βαρσοβία - Κρακοβία 1997, BN I, 60. «Śmierci z Mistrzem dwojakie gadania…». Nieznany drukowany przekaz "Rozmowy mistrza Polikarpa ze Śmiercią" z 1542 r. , Βιέσουαφ Βίντρα, Πόζναν 2018. Αγγλική μετάφραση της αρχής του χειρογράφου (απόσπασμα) στο staropolska.pl
|
Ο Διάλογος του Αφέντη Πολύκαρπου με το Θάνατο (πολωνικά: Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią, λατινικά: De morte prologus, Dialogus inter Mortem et Magistrum Polikarpum) είναι ύστερος μεσαιωνικός διάλογος σε στίχο, που γράφτηκε πιθανώς στις αρχές του 15ου αιώνα. Θεωρείται πλέον ως ένα από τα πιο σημαντικά παραδείγματα μεσαιωνικής ποίησης στην πολωνική γλώσσα. Ο συγγραφέας του είναι άγνωστος, αλλά αφού ανακάλυψαν την πλήρη, έντυπη έκδοση από το 1542, ορισμένοι ιστορικοί εικάζουν ότι ο Μικόουαϊ Ρέι ξανάγραψε το αρχικό κείμενο για εκτύπωση. Ένα από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του έργου είναι η χρήση του χιούμορ. Ο διάλογος κοροϊδεύει μοναχούς και ιερείς, ξενοδόχους, χοντρές γυναίκες, ανέντιμους γιατρούς και άδικους δικαστές. Το έργο βασίζεται στο λατινικό ποίημα του 12ου αιώνα Dialogus mortis cum homine, και άλλες τέτοιες λατινόφωνες εκδόσεις δημοφιλείς στη μεσαιωνική Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%BF_%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF
|
Google Pixel
|
Pixel Pixel XL Pixel 2 Pixel 2 XL Pixel C Chromebook Pixel (2013) Chromebook Pixel (2015) Pixelbook Στο συμβάν υλικού Google του Οκτωβρίου του 2017, παρουσιάστηκε ένα σύνολο ασύρματων ακουστικών μαζί με τα smartphone Pixel 2. Τα ακουστικά είναι σχεδιασμένα για τηλέφωνα με Android Marshmallow ή υψηλότερα και συνεργάζονται με το Google Assistant. Εκτός από την αναπαραγωγή ήχου και την απάντηση σε κλήσεις, τα ακουστικά υποστηρίζουν τη μετάφραση σε 40 γλώσσες μέσω του Google Translate. Παράλληλα με την κυκλοφορία του Pixelbook τον Οκτώβριο του 2017, η Google ανακοίνωσε το Pixelbook Pen, μια γραφίδα που θα χρησιμοποιηθεί με το Pixelbook. Έχει ευαισθησία πίεσης καθώς και υποστήριξη για το Google Assistant. Το στυλό τροφοδοτείται από μια αντικαταστάσιμη μπαταρία AAAA και διατίθεται στην τιμή των 99$.
|
Το Google Pixel είναι μια σειρά ηλεκτρονικών καταναλωτικών συσκευών από την Google που εκτελούν είτε το λειτουργικό σύστημα Chrome OS είτε το λειτουργικό σύστημα Android. Η σειρά συσκευών Pixel περιλαμβάνει το tablet Pixel C, τους φορητούς υπολογιστές και τα smartphone Pixel και μπορείτε να το αγοράσετε μέσω του Google Store ή στα καταστήματα λιανικής πώλησης. Στην Ελλάδα το Google Pixel και το Google Pixel XL μπορούν να αγοραστούν μέσω του καταστήματος Πλαίσιο και άλλων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Google_Pixel
|
Αλφρέντο Γκιάτσιο
|
Αποτελέσματα Σκακιστικών Ολυμπιάδων Ο Α. Γκιάτσιο έχει εκπροσωπήσει την Αργεντινή σε δύο σκακιστικές Ολυμπιάδες. Τα αποτελέσματά του φαίνονται αναλυτικότερα στον παρακάτω πίνακα: Ο Α. Γκιάτσιο απέσπασε ένα σημαντικό βραβείο από τις συμμετοχές του στις παραπάνω σκακιστικές διοργανώσεις. Πιο συγκεκριμένα: 1998: Κατέλαβε την τρίτη θέση από την ατομική του επίδοση στην Ολυμπιάδα της Ελίστα. Αποτελέσματα Σκακιστικών Πρωταθλημάτων Αργεντινής Ο Α. Γκράτσιο συμμετείχε επανειλημμένα στο Σκακιστικό Πρωτάθλημα Αργεντινής. Παρακάτω φαίνονται αναλυτικότερα τα αποτελέσματά του: 1994: Κατέλαβε την εικοστή θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (4½ βαθμοί σε 9 αγώνες). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Πάμπλο Ρικάρντι. 1995: Κατέλαβε τη δέκατη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+4, =6, -4). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Άριελ Σορίν. 1997: Κατέλαβε τη δέκατη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+4, =5, -6). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Γκιγιέρμο Μαλμπράν. 1998: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+5, =6, -2). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Πάμπλο Ρικάρντι. 1999: Κατέλαβε την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+5, =5, -3). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Πάμπλο Ρικάρντι. 2000: Κατέλαβε την ένατη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+2, =6, -3). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Άριελ Σορίν. 2001: Κατέλαβε τη δωδέκατη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής (+2, =5, -6). Νικητής του τουρνουά αναδείχθηκε ο Ρουμπέν Φελγκάερ. Αποτελέσματα Άλλων Τουρνουά 2001: Κατέλαβε την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά στο Μπουένος Άιρες. 2002: Κατέλαβε την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά στην Οκάνια. 2003: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ένα τουρνουά στο Σάο Πάολο. 2004: Κατέλαβε την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά στο Κάμπο Γκράντε. 2004: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ένα τουρνουά στο Σάο Χοσέ ντο Ρίο Πρέτο (σε ισοβαθμία με τον Εντουάρντο Λιμπ). 2005: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ένα τουρνουά στο Σάο Χοσέ ντο Ρίο Πρέτο (σε ισοβαθμία με τον Μάρτιν Κρόσα Κολλ). 2005: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ένα τουρνουά εις μνήμην του Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα στην Αβάνα, πίσω από τον Γιουνιέσκι Κιεσάδα Πέρεζ. 2005: Κατέλαβε την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά στη Μεντόζα. 2007: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ένα τουρνουά στην Αλμερία, πίσω από τον Μανουέλ Ρίβας Πάστορ.
|
Ο Αλφρέντο Γκουστάβο Γκιάτσιο (ισπανικά: Alfredo Gustavo Giaccio, γενν. 15 Ιουλίου 1970, Μπουένος Άιρες) είναι Αργεντινός σκακιστής. Του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διεθνούς Μαιτρ το 1995 και ο ανώτατος σκακιστικός τίτλος του Γκρανμαίτρ το 2013. Την υψηλότερη Βαθμολογία ΕΛΟ του πέτυχε τον Ιανουάριο του 2002, με 2517 βαθμούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF
|
Ακαδημία Ζυλιάν
|
Ο Ροντόλφ Ζυλιάν ίδρυσε την Ακαδημία Ζυλιάν το 1868 στο Passage des Panoramas, ως ιδιωτική σχολή για σπουδαστές τέχνης. Η Ακαδημία Ζυλιάν όχι μόνο προετοίμαζε τους μαθητές για τις εξετάσεις στην περίφημη Σχολή των Καλών Τεχνών (École des Beaux-Arts), αλλά προσέφερε ανεξάρτητη εναλλακτική εκπαίδευση και κατάρτιση στις τέχνες. «Ιδρύθηκε σε μια εποχή που η τέχνη επρόκειτο να υποστεί μια μακρά σειρά κρίσιμων μεταλλάξεων, και φιλοξένησε ζωγράφους και γλύπτες κάθε είδους και πεποίθησης και ποτέ δεν προσπάθησε να τους κάνει να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη γραμμή».Το 1880, οι γυναίκες που δεν επιτρεπόταν να εγγραφούν για σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών έγιναν δεκτές από τη νέα Ακαδημία Ζυλιάν. Οι αλλοδαποί υποψήφιοι οι οποίοι δεν είχαν μπορέσει να εισαχθούν στη Σχολή Καλών Τεχνών λόγω των απαιτητικών εξετάσεων για τη γαλλική γλώσσα ήταν ευπρόσδεκτοι στην Ακαδημία Ζυλιάν. Οι άνδρες και οι γυναίκες εκπαιδεύονταν χωριστά και οι γυναίκες συμμετείχαν στις ίδιες σπουδές με τους άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του σχεδίου και της ζωγραφικής γυμνών μοντέλων. «Οι ανθρώπινες συναναστροφές εξελίσσονταν σε μια ατμόσφαιρα συναδελφική, άνετη και αλληλοϋποστηριζόμενη. Καλλιέργησε μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής».Η Ακαδημία Ζυλιάν έγινε δημοφιλής ως γόνιμο έδαφος με Γάλλους αλλά και ξένους σπουδαστές με διαφορετικό υπόβαθρο από όλο τον κόσμο, από το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Ουγγαρία, και ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες. ο Γάλλος κριτικός τέχνης Εγκμόν Αρέν έγραψε το 1924 ότι η αμερικανική τέχνη, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα, αντανακλούσε τις διδασκαλίες της Ακαδημίας Ζυλιάν.Η γρήγορη επιτυχία της Ακαδημίας εξασφαλίστηκε επίσης από τους διάσημους και αξιοσέβαστους καλλιτέχνες τους οποίους ο Ροντόλφ Ζυλιάν απασχολούσε ως εκπαιδευτές: Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερώ (1825-1905), Ανρί Ρουαγιέ, Ζαν-Πωλ Λωράν, Γκαμπριέλ Φεριέ, Τόνι Ρομπέρ-Φλερύ, Ζυλ Λεφέβρ και άλλοι κορυφαίοι καλλιτέχνες της εποχής εκείνης που εκπαιδεύτηκαν στην ακαδημαϊκή τέχνη. ΤΤελικά, οι σπουδαστές της Ακαδημίας Ζυλιάν είχαν το δικαίωμα να διεκδικούν το Prix de Rome, ένα βραβείο που απονέμεται σε πολλά υποσχόμενους νέους καλλιτέχνες και να συμμετέχουν στα μεγάλα "σαλόνια" ή εκθέσεις τέχνης. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο όρος L'art pompier είχε εισέλθει στο προσκήνιο ως περιπαικτικός όρος για την παραδοσιακή ακαδημαϊκή τέχνη που υποστήριζαν οι δάσκαλοι της Ακαδημίας. Ως αποτέλεσμα, η Ακαδημία Ζυλιάν αγκάλιασε ένα πιο φιλελεύθερο καθεστώς που προωθούσε μια λιγότερο συντηρητική, πιο ειλικρινή προσέγγιση της τέχνης η οποία αντιστοιχούσε στο κίνημα της αποσχιστικής τέχνης στη Γερμανία και στη Ζετσεσιόν της Βιέννης στην Αυστρία. Ακολούθησε και εκφράστηκε πλήρως από τους Ναμπί, ένα κίνημα της πρωτοπορίας που συμμετείχε στο άνοιγμα του δρόμου προς τη μοντέρνα τέχνη το 1888-1889.Με την πάροδο του χρόνου, η Ακαδημία Ζυλιάν άνοιξε σχολές και σε άλλες τοποθεσίες. Εκτός από την αρχική σχολή στο Passage des Panoramas, στούντιο υπήρχαν στον αριθ. 5 της Rue de Berri στο 8ο διαμέρισμα, στον αριθ. 31 Rue du Dragon στο 6ο διαμέρισμα, στον αριθ. 51 της rue Vivienne στο 2ο διαμέρισμα για τις μαθήτριες καλλιτέχνες, υπό την επίβλεψη της ζωγράφου Αμελί Μπωρύ-Σωρέλ, συζύγου του Ζυλιάν. Στους μεταγενέστερους διδάσκοντες περιλαμβάνονταν πρώην μαθητές (για παράδειγμα ο Εντγκάρ Σαχίν). Η Ακαδημία Ζυλιάν παρέμεινε ανοιχτή κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αν και με μικρότερο αριθμό σπουδαστών. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την έκθεση Vingt jeunes peintres de tradition française του 1941, οι εκτιμήσεις της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης για την «εκφυλισμένη τέχνη» ανάγκασαν τη σχολή να κλείσει. Το 1946 ορισμένα από τα στούντιο πωλήθηκαν. Για τις υπηρεσίες του στις τέχνες, ο Ροντόλφ Ζυλιάν τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.Το 1968, μια σημαντική χρονιά στην ιστορία της Γαλλίας με τα γεγονότα του Μάη, ιδιαίτερα σε σχέση με την εκπαίδευση, η Ακαδημία Ζυλιάν ενσωματώθηκε στην ESAG Penninghen.
|
Η Ακαδημία Ζυλιάν (γαλλικά: Académie Julian) ήταν ιδιωτική σχολή ζωγραφικής και γλυπτικής που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1867 από τον Γάλλο ζωγράφο και δάσκαλο Ροντόλφ Ζυλιάν (1839-1907) και λειτούργησε από το 1868 έως το 1968. Παρέμεινε διάσημη για τον αριθμό και την ποιότητα των καλλιτεχνών που την παρακολούθησαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης περιόδου άνθισης των τεχνών στις αρχές του εικοστού αιώνα. Μετά το 1968, ενσωματώθηκε στην ESAG Penninghen.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%96%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.