title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Καρδιτσομαγούλα Καρδίτσας
|
Το τοξωτό γεφύρι Καρδιτσομαγούλας (ή οι Καμάρες), το οποίο χρονολογείται στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα και έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Βρίσκεται στη θέση "Προκοβάς". Γεφυρώνει την κοίτη του Πάμισου ποταμού και παλαιότερα επικοινωνούσαν μέσω αυτού όλα τα χωριά του τέως Δήμου Σελλάνων με τη γειτονική Καρδίτσα. Είναι δίτοξο, με κάθε τόξο να έχει άνοιγμα 12 μέτρα και ύψος 2,1 μ. Το 1993 χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Στην Καρδιτσομμαγούλα εδρεύει ο «Αθλητικός Όμιλος Ηρακλής Καρδιτσομαγούλας», ο οποίος ιδρύθηκε το 1966 και εκπροσωπεί την περιοχή στο ποδόσφαιρο. Ανήκει στη δύναμη των ποδοσφαιρικών σωματείων της Ε.Π.Σ. Καρδίτσας, έχοντας υπάρξει μάλιστα ιδρυτικό της σωματείο το 1968. Αγωνίζεται ανελλιπώς στα τοπικά πρωταθλήματα Ε.Π.Σ. Καρδίτσας έχοντας ως μεγαλύτερη διάκριση την παρουσία του στην Δ΄ Εθνική, όπου αγωνίστηκε τη σεζόν 1997-98. Λένα Ζευγαρά, Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδιτσομαγούλα
|
Η Καρδιτσομαγούλα είναι κωμόπολη του Νομού Καρδίτσας. Αποτελεί ομώνυμη κοινότητα του Δήμου Καρδίτσας και έχει πραγματικό πληθυσμό 2.063 κατοίκους, σύμφωνα με την Ελληνική απογραφή 2011.Η Καρδιτσομαγούλα βρίσκεται βόρεια και πολύ κοντά στην πόλη της Καρδίτσας, απέχοντας από το κέντρο της περίπου 3 χλμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 1974
|
Ανά ομοσπονδία, οι ομάδες που προκρίθηκαν είναι οι εξής: Ευρώπη (UEFA)Όμιλος 1 - Προκρίθηκε η Σουηδία. Όμιλος 2 - Προκρίθηκε η Ιταλία. Όμιλος 3 - Προκρίθηκε η Ολλανδία. Όμιλος 4 - Προκρίθηκε η Ανατολική Γερμανία. Όμιλος 5 - Προκρίθηκε η Πολωνία. Όμιλος 6 - Προκρίθηκε η Βουλγαρία. Όμιλος 7 - Προκρίθηκε η Γιουγκοσλαβία. Όμιλος 8 - Προκρίθηκε η Σκωτία. Όμιλος 9 - Η Σοβιετική Ένωση προκρίθηκε στα Διηπειρωτικά Μπαράζ ΟΥΕΦΑ-ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ.Νότια Αμερική (ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ)Ομάδα 1 - Προκρίθηκε η Ουρουγουάη. Ομάδα 2 - Προκρίθηκε η Αργεντινή. Ομάδα 3 - Η Χιλή προκρίθηκε στα Διηπειρωτικά Μπαράζ ΟΥΕΦΑ-ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ.Βόρεια Αμερική (ΚΟΝΚΑΚΑΦ)Προκρίθηκε η Αϊτή.Αφρική (ΚΑΦ)Προκρίθηκε το Ζαΐρ.Ασία (ΑΦΚ) και την Ωκεανία (ΟΦΚ)Προκρίθηκε η Αυστραλία. Οι ομάδες θα παίξουν η μία εναντίον της άλλης στις έδρες τους. Ο νικητής θα προκριθεί. Στο δεύτερο σκέλος Σοβιετική Ένωση αποκλείστηκε, αφού αρνήθηκε να ταξιδέψει για το επαναληπτικό σκέλος στο Σαντιάγο, λόγω του πρόσφατου πραξικοπήματος και της εκτελέσεις αριστερών κρατουμένων στο στάδιο του Σαντιάγκο. Το ματς «προχώρησε» με έντεκα Χιλιανούς παίκτες να μην αντιμετωπίζουν Σοβιετικούς παίκτες, πάνω από χιλιάδες σαστισμένους θεατές, και η μισή ντουζίνα των Χιλιανών παικτών σιγά-σιγά περνούσαν την μπάλα ο ένας στον άλλο σε έναν αγώνα - παρωδία, μέχρι να σκοράρει ο αρχηγός της ομάδας. Οι παρακάτω 16 ομάδες προκρίθηκαν για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1974: (Δ) - προκρίνεται αυτόματα ως διοργανώτρια χώρα (Π) - προκρίνεται αυτόματα ως πρωταθλητές του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1970 Για πρώτη φορά στα προκριματικά, η διαφορά τερμάτων χρησιμοποιήθηκε ως κριτήριο πρόκρισης για τις ομάδες που τερμάτιζαν με τους ίδιους πόντους. Η συνολική διαφορά τερμάτων χρησιμοποιήθηκε για να καθορίσει τον νικητή των αγώνων δύο σκελών. Η Αυστραλία ήταν η πρώτη ομάδα από την ΟΦΚ που προκρίθηκε για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σελίδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 στην επίσημη ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της ΦΙΦΑ RSSSF - Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974
|
Συνολικά 99 ομάδες μπήκαν στους προκριματικούς γύρους του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 1974, οι οποίες ανταγωνίστηκαν για 16 θέσεις στα τελικά του τουρνουά. Η Δυτική Γερμανία ως η διοργανώτρια χώρα και οι πρωταθλητές της προηγούμενης διοργάνωσης, η ομάδα της Βραζιλίας, προκρίθηκαν αυτόματα, αφήνοντας 14 θέσεις ανοιχτές για ανταγωνισμό. Οι 16 θέσεις που διατέθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 μοιράστηκαν μεταξύ των ηπειρωτικών ζωνών ως εξής: Ευρώπη (ΟΥΕΦΑ): 9,5 θέσεις, μια από αυτές άνηκε στη Δυτική Γερμανία, η οποία προκρίθηκε αυτόματα, ενώ οι άλλες 8,5 θέσεις διεκδικήθηκαν από 32 ομάδες. Ο νικητής της μισής θέσης θα προκριθεί στα Διηπειρωτικά Μπαράζ (απέναντι σε μια ομάδα από την ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ). Νότια Αμερική (ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ): 3,5 θέσεις, 1 πήγε αυτόματα στη Βραζιλία, ενώ οι υπόλοιπες 2.5 θέσεις διεκδικήθηκαν από 9 ομάδες. Ο νικητής της μισής θέσης θα προκριθεί στα Διηπειρωτικά Μπαράζ (με μία ομάδα από την ΟΥΕΦΑ). Βόρεια, Κεντρική Αμερική και Καραϊβική (ΚΟΝΚΑΚΑΦ): 1 θέση, διεκδικήθηκε από 14 ομάδες. Αφρική (ΚΑΦ): 1 θέση, διεκδικήθηκε από 24 ομάδες. Ασία (ΑΦΚ) και Ωκεανία (ΟΦΚ): 1 θέση, διεκδικήθηκε από 18 ομάδες.Συνολικά 90 ομάδες έπαιξαν τουλάχιστον έναν αγώνα. Συνολικά 226 προκριματικοί αγώνες παίχτηκαν, και επιτεύχθησαν 620 γκολ, δίνοντας κατά μέσον όρο 2,74 γκολ ανά αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_1974
|
Δήμος Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο
|
Ο Δήμος Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο βρίσκεται νότια του Πράσινου Ακρωτηρίου και κεντρικά του Νησιού Σαντιάγο. Έχει έκταση 31 τ.χλμ.. Είναι σε έκταση ο μικρότερος δήμος του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ο Δήμος Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο συμπεριλαμβάνει μόνο μία ενορία: Πίκος Ο Δήμος Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο έχει πληθυσμό 10.044 κατοίκων (2005) με πυκνότητα 324 κατοίκων ανά τ.χλμ. Είναι σε πληθυσμό ο δέκατος πέμπτος μεγαλύτερος δήμος του Πράσινου Ακρωτηρίου, μετά το Πράια, το Σάο Βισέντε, το Σάντα Κρουζ, το Σαλ, το Σάο Φιλίπε, το Δήμος Ριμπέιρα Γκράντε, το Πόρτο Νόβο, το Ταρραφάλ, το Μοστέιρος, το Σάο Μιγκέλ, το Σάντα Καταρίνα ντο Φόγκο και το Ριμπέιρα Μπράβα. Δήμοι του Πράσινου Ακρωτηρίου [www.ams.cv/index.php?option=com_content&task=view&id=35&Itemid=54 Ιστοσελίδα του Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο]
|
Ο Δήμος Σάο Σαλβαδόρ ντο Μούντο (πορτογαλικά: São Lourenço dos Órgãos) είναι ένας δήμος του Πράσινου Ακρωτηρίου. Βρίσκεται στο Νησί Σαντιάγο. Έχει έκταση 31 τ.χλμ. και πληθυσμό 10.044 κατοίκων (2005). Πρωτεύουσα είναι η Πίκος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%AC%CE%BF_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81_%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Φαμπίνιο
|
Ξεκίνησε την καριέρα του στη Fluminense και αργότερα πήρε μεταγραφή στη Rio Ave το 2012 . Πέρασε όλα του τα χρόνια του εκεί ως δανεικός στην Real Castilla και στην Monaco . Στην τελευταία πέρασε πέντε χρόνια , καταγράφοντας 233 συμμετοχές σκοράροντας 31 γκόλ , κατακτώντας το πρωτάθλημα της Ligue 1 τη σεζόν 2016/ 2017 . Στην πρώτη του σεζόν στη Liverpool (2018 / 2019) κατέκτησε το Champions League και την επόμενη την Premier League ( 2019 / 2020) . Ο Fabinho έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας το 2015 και ήταν μέρος της ομάδας για τις διοργανώσεις του Copa America (2015, 2016 , 2021) , καθώς και για το παγκόσμιο κύπελλο του 2018 και του 2022
|
O Fábio Henrique Tavares , γνωστός ως Φραπinho ( γεννημένος στις 23 Οκτωβρίου του 1993) , είναι Βραζιλιάνος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής , ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός στο πρωτάθλημα της Saudi Arabian League για λογαριασμό της Αλ Ίτιχαντ και για την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας . Είναι ένας πολύπλευρος παίκτης που αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος , αλλά μπορεί να παίξει τόσο ως κεντρικός αμυντικός , όσο και ως δεξιός μπάκ .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Αστέρας άνθρακα
|
Η ύπαρξη αστέρων άνθρακα μπορεί να εξηγηθεί από περισσότερες της μιας αστροφυσικές διεργασίες. Οι κλασικοί αστέρες άνθρακα διακρίνονται από τους μη κλασικούς με κριτήριο τη μάζα τους, που είναι μεγαλύτερη στην πρώτη περίπτωση. Στους κλασικούς αστέρες άνθρακα, που σήμερα κατατάσσονται στους φασματικούς τύπους C-R και C-N, ο άνθρακας θεωρείται ότι παράγεται από την πυρηνική σύντηξη ηλίου, και συγκεκριμένα από τη διαδικασία των τριών α στο εσωτερικό των αστέρων, η οποία στους γίγαντες αστέρες λαβαίνει χώρα κοντά στο τέλος της ζωής τους, στον ασυμπτωτικό κλάδο των γιγάντων (AGB). Τα προϊόντα της συντήξεως αυτής ανεβαίνουν στην επιφάνεια του αστέρα κατά τη διάρκεια επεισοδίων ρευμάτων μεταφοράς. συνήθως αυτό το είδος αστέρων άνθρακα του AGB συντήκει υδρογόνο σε ένα κέλυφος γύρω από τις κεντρικές περιοχές του, αλλά σε «επεισόδια» που χωρίζονται μεταξύ τους από 10 ως 100 χιλιάδες έτη ο αστέρας μετατρέπεται σε συντήκον ήλιο σε τέτοιο κέλυφος, ενώ η σύντηξη του υδρογόνου παύει προσωρινά. Σε αυτή τη φάση, η λαμπρότητα του αστέρα αυξάνεται και υλικό από το εσωτερικό ανέρχεται προς την επιφάνεια, μεταξύ του οποίου και άνθρακας. Επειδή η λαμπρότητα αυξάνεται, ο αστέρας διαστέλλεται και έτσι η σύντηξη ηλίου σταματά, οπότε επαναρχίζει η σύντηξη υδρογόνου σε κέλυφος. Κατά τη διάρκεια αυτών των αναλαμπών ηλίου σε κέλυφος η απώλεια μάζας από τον αστέρα είναι σημαντική, ώστε μετά από πολλά τέτοια επεισόδια, ένας αστέρας του AGB μετατρέπεται σε θερμό λευκό νάνο και η ατμόσφαιρά του διαχέεται στο διάστημα ως πλανητικό νεφέλωμα. Οι «μη κλασικοί» αστέρες άνθρακα, που ανήκουν στους φασματικούς τύπους C-J και C-H, πιστεύεται ότι είναι διπλοί αστέρες, στους οποίους ο ένας αστέρας είναι γίγαντας ή (κάποτε) ερυθρός νάνος, ενώ ο άλλος είναι λευκός νάνος. Ο αστέρας που παρατηρείται σήμερα στο εξελικτικό στάδιο του γίγαντα, προσαυξήθηκε με πλούσιο σε άνθρακα υλικό όταν βρισκόταν ακόμα στην Κύρια ακολουθία από τον συνοδό του (τον αστέρα που σήμερα είναι ο λευκός νάνος) όταν ο τελευταίος ήταν ακόμα ένας κλασικός αστέρας άνθρακα. Αυτή η εξελικτική φάση διαρκεί σχετικώς λίγο, και οι περισσότεροι τέτοιοι αστέρες καταλήγουν ως λευκοί νάνοι. Σήμερα παρατηρούμε αυτά τα συστήματα αρκετά μετά το επεισόδιο μεταφοράς μάζας. Αυτό το σενάριο γίνεται αποδεκτό και ως ο τρόπος προελεύσεως των αστέρων βαρίου, που χαρακτηρίζονται επίσης από έντονες φασματικές γραμμές μορίων του άνθρακα και του βαρίου. Κάποτε οι αστέρες των οποίων ο επιπλέον άνθρακας προήλθε από την παραπάνω μεταφορά μάζας αποκαλούνται και «εξωγενείς» ("extrinsic") αστέρες άνθρακα προς διαχωρισμό τους από τους «ενδογενείς» αστέρες άνθρακα του AGB που παράγουν τον άνθρακα στο εσωτερικό τους. Πολλοί εξωγενείς αστέρες άνθρακα δεν είναι αρκετά λαμπροί ώστε να έχουν δημιιουργήσει τον δικό τους άνθρακα, πράγμα που θα αποτελούσε αίνιγμα αν δεν ήταν μέλη διπλών συστημάτων αστέρων. Οι ανερμήνευτοι «φτωχοί σε υδρογόνο αστέρες άνθρακα» (hydrogen deficient carbon stars, HdC), που ανήκουν στον φασματικό τύπο C-Hd, φαίνεται να έχουν κάποια σχέση με τους μεταβλητούς αστέρες τύπου R Βορείου Στεφάνου, αλλά δεν είναι οι ίδιοι μεταβλητοί και στερούνται μία συγκεκριμένη υπέρυθρη ακτινοβολία που χαρακτηρίζει τους R Βορείου Στεφάνου. Μόνο πέντε αστέρες HdC είναι γνωστοί και κανένας τους δεν φαίνεται να είναι διπλός, ώστε η σχέση με τους μη κλασικούς αστέρες άνθρακα είναι άγνωστη. Από τον ορισμό τους οι αστέρες άνθρακα έχουν κυρίαρχες ταινίες του Swan από μοριακό C2. Πολλές άλλες ενώσεις του άνθρακα μπορεί να είναι παρούσες σε μεγάλες ποσότητες, όπως οι CH, CN (δικυάνιο), C3 και SiC2. Εκτός από τον άνθρακα, στους κλασικούς αστέρες άνθρακα έρχονται στην επιφάνεια με τον ίδιο τρόπο και άλλα στοιχεία που προκύπτουν από τη σύντηξη ηλίου και τη σύλληψη αργών νετρονίων, όπως το λίθιο και το βάριο. Κατά τη φασματική ταξινόμηση των αστέρων άνθρακα οι αστροφυσικοί αντιμετώπισαν σημαντική δυσκολία προσπαθώντας να συσχετίσουν τα φάσματα με τις ενεργές θερμοκρασίες τους, καθώς ο ατμοσφαιρικός άνθρακας απέκρυπτε τις γραμμές απορροφήσεως που χρησιμοποιούνται συνήθως ως δείκτες θερμοκρασίας για τους αστέρες. Από την άλλη, οι αστέρες άνθρακα εμφανίζουν επίσης ένα πλούσιο φάσμα μοριακών γραμμών στα χιλιοστομετρικά και υποχιλιοστομετρικά μήκη κύματος. Για παράδειγμα, στον αστέρα άνθρακα IRC+10216 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 50 διαφορετικά περιαστρικά μόρια. Οι αστέρες άνθρακα ανακαλύφθηκαν ήδη από τη δεκαετία του 1860, όταν ο πρωτοπόρος της φασματικής ταξινομήσεως πατήρ Άντζελο Σέκι προσέθεσε τη νέα φασματική του τάξη IV για να περιγράψει τους αστέρες άνθρακα, οι οποίοι κατά τα τέλη του 19ου αιώνα αναταξινομήθηκαν στον φασματικό τύπο «N». Αργότερα, σύμφωνα με την Ταξινόμηση Χάρβαρντ, ο τύπος ή τάξη N συμπληρώθηκε με μία τάξη R για λιγότερο κόκκινους αστέρες που είχαν τις ίδιες γραμμές άνθρακα στα φάσματά τους. Οι μεταγενέστεροι φασματικοί τύποι N ταίριαζαν λιγότερο καλά με τους αντίστοιχους τύπους M ερυθρών αστέρων, επειδή η ταξινόμηση του Χάρβαρντ βασιζόταν μόνο εν μέρει στη θερμοκρασία και στην αφθονία του άνθρακα. Σύντομα λοιπόν έγινε σαφές ότι αυτή η ταξινόμηση των αστέρων άνθρακα ήταν ατελής. Αντί για αυτή, επινοήθηκε μία νέα φασματική τάξη αστέρων, η «C», σε συνδυασμό με δύο αριθμούς. Σε αυτή την κλίμακα, ο φωτεινός αστέρας άνθρακα Λα Σουπέρμπα ταξινομείται ως C54, όπου ο αριθμός 5 αναφέρεται στο θερμοκρασιακό φάσμα και ο 4 στην ένταση των ταινιών του Swan. (Το C54 γράφεται εξίσου συχνά και ως C5,4). Αυτή η ταξινόμηση των Morgan–Keenan αντικατέστησε τις παλαιότερες ταξινομήσεις R-N. Η διδιάστατη ταξινόμηση C των Morgan–Keenan δεν ικανοποίσε τις προσδοκίες των εισηγητών της, επειδή: Δεν συμφωνούσε με τους υπολογισμούς της θερμοκρασίας που βασίζονταν σε παρατηρήσεις στο υπέρυθρο, αρχικώς διδιάστατη, ενισχύθηκε με πρόσθετους χαρακτηρισμούς CH, CN, j κ.ά., που την κατέστησαν δύσχρηστη για αναλύσεις ολόκληρων πληθυσμών αστέρων άνθρακα σε άλλους γαλαξίες, και βαθμιαία έγινε αντιληπτό ότι οι παλαιά χαρακτηριζόμενοι R και N αποτελούσαν στην πραγματικότητα δύο ξεχωριστούς τύπους αστέρων άνθρακα, με πραγματικά διαφορετική αστροφυσική σημασία.Μία αναθεωρημένη ταξινόμηση Morgan-Keenan δημοσιεύθηκε το 1993 από τον Φίλιπ Κήναν. Σε αυτήν ορίζονταν οι τάξεις: C-N, C-R και C-H. Αργότερα προστέθηκαν και οι τάξεις C-J και C-Hd. Αυτό είναι το καθιερωμένο ταξινομικό σύστημα που χρησιμοποιείται σήμερα. Οι περισσότεροι κλασικοί αστέρες άνθρακα είναι μεταβλητοί αστέρες μακράς περιόδου. Εξαιτίας της μικρής ευαισθησίας της νυκτερινής (σκοτωπικής) οράσεως στο ερυθρό και της αργής προσαρμογής των ευαίσθητων στο ερυθρό οφθαλμικών κυττάρων στο αστρικό φως, οι ερασιτέχνες αστρονόμοι που εκτιμούν με το μάτι μεγέθη ερυθρών μεταβλητών, και ιδίως αστέρων άνθρακα, πρέπει να λαβαίνουν υπ' όψη τους το φαινόμενο Purkinje προκειμένου να μην υποεκτιμούν τη φωτεινότητα του παρατηρούμενου αστέρα. Εξαιτίας της μικρής τους επιφανειακής βαρύτητας, μέχρι και το μισό (ή και ακόμα παραπάνω) της ολικής μάζας ενός αστέρα άνθρακα μπορεί να χαθεί εκτινασσόμενο με τον αστρικό άνεμο. Με τον τρόπο αυτό, η αστρική τους «σκόνη», πλούσια σε άνθρακα παρόμοιο με τον γραφίτη, διαχέεται στη διαστρική σκόνη, η οποία παρέχει πρώτες ύλες στα μοριακά νέφη από τα οποία δημιουργούνται οι επόμενες γενεές αστέρων και των πλανητικών τους συστημάτων. Το υλικό που περιβάλλει έναν αστέρα άνθρακα μπορεί να είναι τόσο πολύ, ώστε η σκόνη να απορροφά όλο το ορατό φως του. Αστέρας βαρίου Αστέρας τύπου S Αστέρας τεχνητίου Μαρκ Αάρονσον, αξιόλογος ερευνητής των αστέρων άνθρακα R Λαγωού, γνωστός και ως «Πορφυρός Αστέρας του Χιντ» IRC +10216 ή CW Λέοντος, ο πλέον μελετημένος αστέρας άνθρακα και ο φωτεινότερος του ουρανού στο φίλτρο N Λα Σουπέρμπα, ο Y Θηρευτικών Κυνών, από τους φωτεινότερους αστέρες άνθρακα Κατάλογος 110 αστέρων άνθρακα.
|
Αστέρας άνθρακα (carbon star) ονομάζεται κάθε ψυχρός ερυθρός αστέρας του οποίου η ατμόσφαιρα περιέχει περισσότερο άνθρακα από ό,τι οξυγόνο. Τα δύο αυτά στοιχεία ενώνονται χημικώς στα ανώτερα στρώματα του αστέρα, σχηματίζοντας μονοξείδιο του άνθρακα, και αν ο άνθρακας υπερτερεί, τότε όλο το οξυγόνο της αστρικής ατμόσφαιρας καταναλώνεται, αφήνοντας άτομα άνθρακα να συνδυασθούν μεταξύ τους, δίνοντας στον αστέρα μία «αιθαλώδη» ατμόσφαιρα και ζωηρό κόκκινο χρώμα, παρόμοιο με του ρουμπινιού. Στους συνήθεις αστέρες (όπως είναι ο Ήλιος), η ατμόσφαιρα είναι πλουσιότερη σε οξυγόνο, παρά σε άνθρακα. Τέτοιοι αστέρες, όταν είναι αρκετά ψυχροί ώστε να σχηματίζουν μονοξείδιο του άνθρακα, αποκαλούνται «αστέρες πλούσιοι σε οξυγόνο». Οι αστέρες άνθρακα έχουν πολύ ξεχωριστά φασματικά χαρακτηριστικά και αναγνωρίσθηκαν ως ξεχωριστός τύπος από τα φάσματά τους από τον Άντζελο Σέκι κατά τη δεκαετία του 1860, στις απαρχές της αστρονομικής φασματοσκοπίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1
|
13 Δεκεμβρίου
|
1294 - Ο Πάπας Κελεστίνος Ε΄ παραιτείται από τη θέση του Πάπα μετά από πέντε μόλις μήνες, για να επιστρέψει στον πρότερό του βίο ως ασκητής ερημίτης. 1545 - Αρχίζει η Σύνοδος του Τρέντο. 1577 - Ο Φράνσις Ντρέικ σαλπάρει από το Πλίμουθ για να κάνει το γύρο του κόσμου. 1642 - Ο Άμπελ Τάσμαν φτάνει στη Νέα Ζηλανδία. 1818 - Ο Κύριλλος ΣΤ΄ παραιτείται από τη θέση του ως Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. 1928 - Παρουσιάζεται για πρώτη φορά το An American in Paris του Τζορτζ Γκέρσουιν. 1937 - Δεύτερος Σινοϊαπωνικός Πόλεμος: Μάχη της Ναντσίνγκ. Οι Ιάπωνες καταλαμβάνουν τη Ναντσίνγκ και ακολουθεί η σφαγή της Ναντσίνγκ, στην οποία οι Ιάπωνες στρατιώτες βιάζουν και σφαγιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. 1938 - Ολοκαύτωμα: Ανοίγει το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νόιενγκαμμε στο Μπέργκεντορφ του Αμβούργου στη Γερμανία. 1939 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ναυμαχία του Ρίβερ Πλέιτ. Ο πλοίαρχος Χανς Λάνγκσντορφ του γερμανικού θωρηκτού Άντμιραλ Γκραφ Σπέε συμπλέκεται με τα καταδρομικά του Βασιλικού Ναυτικού Έξετερ, Αχιλλέας και Αίας. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις στην Ελλάδα προβαίνουν στη Σφαγή των Καλαβρύτων. 1949 - Η Κνέσετ ψηφίζει τη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. 1967 - Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου: Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄ των Ελλήνων επιχειρεί αντικίνημα κατά της χούντας των συνταγματαρχών και αποτυγχάνει. Ο βασιλιάς αναχωρεί για τη Ρώμη και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναλαμβάνει πρωθυπουργός. 1972 - Πρόγραμμα Απόλλων: Ο Τζην Σέρναν και ο Χάρισον Σμιτ ξεκινούν την τρίτη και τελευταία δραστηριότητα εκτός σκάφους της αποστολής Απόλλων 17. Μέχρι σήμερα είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που πάτησαν στη Σελήνη. 1974 - Η Μάλτα γίνεται δημοκρατία εντός της Κοινοπολιτείας των Εθνών. 1981 - Ο στρατηγός Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι κηρύσσει στρατιωτικό νόμο στην Πολωνία, κυρίως λόγω των ενεργειών της Αλληλεγγύης. 1982 - Σεισμός μεγέθους 6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ κλονίζει τη νοτιοδυτική Υεμένη, σκοτώνοντας 2.800 άτομα και τραυματίζοντας 1.500. 2002 - Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει να εντάξει την Κύπρο μαζί με άλλες εννέα χώρες. 2003 - Ο πρώην πρόεδρος του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν συλλαμβάνεται κοντά στην γενέτειρα πόλη του, το Τικρίτ. 2007 - Υπογράφεται η Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λισαβόνα από τους ηγέτες των 27 χωρών της ΕΕ. 1272 - Φρειδερίκος Β΄, βασιλιάς της Σικελίας 1521 - Πάπας Σίξτος Ε΄ 1533 - Ερρίκος ΙΔ', βασιλιάς της Σουηδίας 1553 - Ερρίκος Δ΄, βασιλιάς της Γαλλίας 1684 - Λούντβιχ Χόλμπεργκ, Νορβηγός ιστορικός, φιλόσοφος και συγγραφέας 1720 - Κάρλο Γκότσι, Ιταλός θεατρικός συγγραφέας 1784 - Λουδοβίκος, αρχιδούκας της Αυστρίας 1797 - Χάινριχ Χάινε, Γερμανός ποιητής 1816 - Βέρνερ φον Ζίμενς, Γερμανός μηχανικός, εφευρέτης και βιομήχανος 1848 - Ενρίκο Φορλανίνι, Ιταλός μηχανικός και εφευρέτης 1884 - Αιμίλιος Βεάκης, Έλληνας ηθοποιός 1902 - Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Έλληνας πολιτικός 1902 - Τάλκοτ Πάρσονς, Αμερικανός κοινωνιολόγος 1906 - Πριγκίπισσα Μαρίνα της Ελλάδας 1908 - Βόλφγκανγκ Ράινχαρντ, Γερμανός σεναριογράφος 1908 - Βαν Χέφλιν, Αμερικανός ηθοποιός 1909 - Νικόλαος Παυλόπουλος, Έλληνας γλύπτης και χαράκτης 1925 - Ντικ Βαν Ντάικ, Αμερικανός ηθοποιός 1928 - Λούλα Αναγνωστάκη, Ελληνίδα θεατρική συγγραφέας 1929 - Κρίστοφερ Πλάμερ, Καναδός ηθοποιός 1945 - Νένα Μεντή, Ελληνίδα ηθοποιός 1948 - Λίλιαν Μπόουρντ, Βρετανή αθλήτρια 1948 - Τεντ Νούτζεντ, Αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής 1952 - Τζανκγιάρντ Ντογκ, Αμερικανός παλαιστής 1953 - Μπεν Μπερνάνκι, Αμερικανός οικονομολόγος 1964 - Hide, Ιάπωνας τραγουδιστής και μουσικός (X Japan) 1967 - Τζέιμι Φοξ, Αμερικανός ηθοποιός 1970 - Ντράγκαν Βούλεβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής 1971 - Σάκης Αρναούτογλου, Έλληνας παρουσιαστής 1975 - Κώστας Κιάσσος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1979 - Ματίας Σμόντις, Σλοβένος καλαθοσφαιριστής 1981 - Έιμι Λι, Αμερικανίδα τραγουδίστρια και μουσικός (Evanescence) 1984 - Σάντι Καθόρλα, Ισπανός ποδοσφαιριστής 1989 - Στέφανος Σιταράς, Έλληνας σκηνοθέτης 1989 - Τέιλορ Σουίφτ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια 838 - Πεπίνος Α΄, βασιλιάς της Ακουιτανίας 1124 - Πάπας Κάλλιστος Β΄ 1160 - Ματθίλδη της Καρινθίας, κόμισσα της Καμπανίας 1204 - Μαϊμωνίδης, Ισπανός φιλόσοφος 1250 - Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 1466 - Ντονατέλλο, Ιταλός ζωγράφος και γλύπτης 1521 - Εμμανουήλ Α΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας 1721 - Αλεξάντερ Σέλκιρκ, Σκωτσέζος ναυτικός 1754 - Μαχμούτ Α΄, Οθωμανός σουλτάνος 1784 - Σάμιουελ Τζόνσον, Άγγλος συγγραφέας 1883 - Τζον Στρινγκφέλοου, Άγγλος μηχανικός και εφευρέτης 1892 - Ιωάννης Βιτσάρης, Έλληνας γλύπτης 1931 - Γκυστάβ Λε Μπον, Γάλλος κοινωνιολόγος 1932 - Γεώργιος Ιακωβίδης, Έλληνας ζωγράφος 1944 - Βασίλι Καντίνσκι, Ρώσος ζωγράφος 1947 - Νίκολας Ραίριχ, Ρώσος ζωγράφος 1981 - Φώτος Γιοφύλλης, Έλληνας ποιητής, δημοσιογράφος και ζωγράφος 1984 - Βιθέντε Αλεϊσάντρε, Ισπανός συγγραφέας 1984 - Παύλος Παλαιολόγος, Έλληνας δημοσιογράφος 1992 - Γιώργος Σουρέλης, Έλληνας συγγραφέας 1994 - Μιχάλης Νικολινάκος, Έλληνας ηθοποιός 1995 - Μποστ, Έλληνας γελοιογράφος και θεατρικός συγγραφέας 2009 - Πολ Σάμιουελσον, Αμερικανός οικονομολόγος 2017 - Γουόρελ Ντέιν, Αμερικανός τραγουδιστής Μάλτα - Ημέρα της Δημοκρατίας (1974) Σουηδία - Αγία Λουκία η φωτοδότης Μαρτύρων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστου (†296) Λουκίας της παρθένου (†304) Ιερομάρτυρος Γαβριήλ, αρχιεπισκόπου Βελιγραδίου, Πεκίου και πάσης Σερβίας, του εν Προύση μαρτυρήσαντος (†1659) Οσίων Άρεως του σοφού και Αρσενίου του εν τω Λάτρω Αγία Λουκία 13 Νοεμβρίου - 13 Ιανουαρίου
|
12 Δεκεμβρίου | 13 Δεκεμβρίου | 14 Δεκεμβρίου Η 13η Δεκεμβρίου είναι η 347η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (348η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 18 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/13_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Περπερικόν
|
Ο Βούλγαρος αρχαιολόγος Νικολάι Οφτσάροφ ξεκίνησε το έργο των ανασκαφών στο Περπερικόν το 2000, όπου και ανακάλυψε τα ερείπια του αρχαίου οικοδομικού συγκροτήματος.Η πρώτη ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή χρονολογείται στο 5.000 π.Χ. Τα πρώτα ίχνη πολιτισμού στον λόφο χρονολογούνται στην Εποχή του Χαλκού, ενώ τα κεραμικά που βρέθηκαν στον χώρο χρονολογούνται στις αρχές της Εποχής του Χαλκού, καθώς και ο εντυπωσιακός κυκλικός βωμός, σχεδόν 2 μέτρα σε διάμετρο, ο οποίος είναι σκαλισμένος στον βράχο. Στο Περπερικόν, σε απόσταση δώδεκα ημερών από τη θάλασσα, ο Μέδοκος αυτοανακυρήχτηκε βασιλιάς της Θράκης μετά τον θάνατο του Σιτάλκης το 424 π.Χ., ωστόσο απέτυχε να διατηρηθεί στην εξουσία.Χρονολογούμενα από την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα μεγάλο πολυόροφο παλάτι και ένα επιβλητικό φρούριο τα οποία χτίστηκαν γύρω στον λόφο, με τοίχους πάχους έως 2,8 μ. Ναοί και συνοικίες κατοικιών επίσης κατασκευάστηκαν εντός του φρουρίου. Το μεγαλιθικό σύμπλεγμα εγκαταλείφθηκε σε κατάσταση ερειπίου και ανακατασκευάστηκε πολλές φορές στη διάρκεια της ιστορίας. Ένας εκκλησιαστικός άμβωνας ανακαλύφθηκε από Βούλγαρους αρχαιολόγους στην κορυφή του θρακικού βραχώδους ιερού στις 10 Σεπτεμβρίου 2005. Πιστεύεται ότι πρόκειται για την πρώτη ανακάλυψη τέτοιου είδους στη Βουλγαρία. Ο άμβωνας το πιθανότερο είναι να κατασκευάστηκε προς τον 4ο αιώνα μ.Χ. ή στις αρχές του 5ου αιώνα στη διάρκεια της βασιλείας του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ονώριου και συνέπεσε με την περίοδο του εκχριστιανισμού των Θρακών της ευρύτερης περιοχής της Ροδόπης. Έχει τη μορφή μονόκλιτης βασιλικής μήκους 16,5 μέτρων, η οποία είναι και η συνηθέστερη μορφή των χριστιανικών ναών της πρωτοχριστιανικής περιόδου. Ο άμβωνας, ο οποίος έχει παραμείνει σχεδόν ανεπηρέαστος από το πέρας του χρόνου, είναι πλούσια διακοσμημένος με πέτρινα σκαλιστά διακοσμητικά στοιχεία. Ένας αετός με ανοιχτά φτερά είναι καθαρά ορατός στην πέτρα. Φέρει επίσης πέντε επιγραφές στα ελληνικά, το νόημα των οποίων δεν έχει ακόμη ερμηνευτεί, ωστόσο αρχαιολόγοι εικάζουν ότι το πιθανότερο είναι να πρόκειται για λειτουργικούς ψαλμούς. Μία υπόθεση υποστηρίζει ότι η εκκλησία παρέμεινε στη θέση της έως τον 14ο αιώνα, όταν και καταστράφηκε από τους Οθωμανούς εισβολείς. Εκείνη την περίοδο περίπου, η εκκλησία σφραγίστηκε και εγκαταλείφθηκε. Το Πέρπερεκ Κνολ στη Νήσο Λίνινγκστον στα Νότια Σέτλαντ Νησιά της Ανταρκτικής έχει πάρει την ονομασία του από τον οικισμό του Πέρπερεκ, ώστε αυτός να σχετίζεται με την ιερή θρακική πόλη του Περπερικού. Perperikon.bg - επίσημη ιστοσελίδα Σελίδα του Μουσείου Καρτζάλι για το Περπερικόν Bulgaria Gazette: Νέες ανακαλύψεις στο Περπερικόν
|
Η παλαιά θρακική πόλη του Περπερικόν (βουλγαρικά: Перперикон) βρίσκεται στην ανατολική Ροδόπη, σε απόσταση 15 χμ βορειοανατολικά της σημερινής πόλης της Καρτζαλί στη Βουλγαρία, πάνω σε έναν βραχώδη λόφο ύψους 470 μέτρων, ο οποίος θεωρείται ότι είχε χαρακτήρα ιερό. Το χωριό του Γκόρνα Κρεπόστ («Άνω Φρούριο») βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου, ενώ ο χρυσοφόρος ποταμός Περπέρεσκα κυλά πλησίον αυτού. Το Περπερικόν είναι το μεγαλύτερο μεγαλιθικό σύμπλεγμα των Βαλκανίων. Πιστεύεται ότι ο περίφημος Ναός του Διονύσου βρίσκεται σε αυτή την τοποθεσία. Ένα κέντρο υποδοχής επισκεπτών βρίσκεται υπό κατασκευή με συνολικό προϋπολογισμό 2,4 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία χρηματοδοτούνται από την ΕΕ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD
|
Μάχη της Μονής Σέκκου
|
Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Βλαχία ο Γεωργάκης Ολύμπιος συνόδευσε τον Υψηλάντη μέχρι τα αυστριακά σύνορα τα οποία ο Υψηλάντης πέρασε στις 8 Ιουνίου. Επαναστάται πλέον καί ουχί επανάστασις υπήρχον μετά τας μάχας του Δραγασανίου καί τού Σκουλενίου. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, έχοντας σημαντική δύναμη μαζί του, πήρε τον δρόμο για το Κίμπουλουγκ στην ορεινή Βλαχία, όπου βρισκόταν η έγκυος Σερβίδα γυναίκα του Στάνα και τα 2 ανήλικα παιδιά του, τους οποίους αποχαιρέτησε, για τελευταία φορά.. Από το Κίμπουλουγκ ο Ολύμπιος με τους άνδρες του προχώρησε στο μοναστήρι Κούρτε ντέ Άρτζεσι, όπου είχε ταμπουρωθεί ο Ιωάννης Φαρμάκης με τους δικούς του. Οι δυο οπλαρχηγοί ένωσαν τις δυνάμεις τους και, αφού έκριναν πως κάθε αντίσταση στη Βλαχία ήταν πια μάταιη, αποφάσισαν περνώντας από τα Καρπάθια να μπούν στη Μολδαβία, από εκεί να περάσουν στη ρώσικη Βεσσαραβία και να βρούν τρόπο να κατέβουν στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν έχοντας μαζί τους 800 αγωνιστές, μα στον δρόμο ο Ολύμπιος αρρώστησε και τον κουβαλούσαν σε ξυλοκρέβατο. Στη Μολδαβία συναντήθηκαν με τον Σέρβο στρατηγό Βλάδεν που κατευθυνόταν στη Σερβία και έμαθαν τα θλιβερά νέα για τη μάχη στο Σκουλένι. Στο τέλος Αυγούστου ο Ολυμπίος ανάρρωσε και, μη θέλοντας να μείνει το χειμώνα στην ορεινή περιοχή, αποφάσισε να κατεβεί στα πεδινά. Η κίνηση αυτή είχε ως συνέπεια να τον εγκαταλείψουν πολλοί σύντροφοί του, κυριευμένοι από το φόβο και απελπισία. Έτσι, ο Γεωργάκης και ο Φαρμάκης, με 350 συνολικά άνδρες, το τελευταίο συγκροτημένο στρατιωτικό σώμα από την επανάσταση στη Μολδοβλαχία, έφτασαν στη Μονή Νάμτσου και όταν πλησίασε ο τουρκικός στρατός από εκεί στις 8 Σεπτεμβρίου στη Μονή Σέκου, 24 ώρες από το Ιάσιο. Το μοναστήρι βρισκόταν σε δυνατή θέση σε στενή κοιλάδα περιτριγυρισμένη από δασωμένα βουνά.. Στην αρχή, ο Σελήχ πασάς έστειλε εναντίον τους 300 ιππείς οι οποίοι έπεσαν σε ενέδρα τμήματος ανδρών του Φαρμάκη, με αποτέλεσμα το θάνατο 200 Τούρκων και τη σύλληψη τριών αιχμαλώτων. Από αυτούς τους αιχμαλώτους οι Έλληνες έμαθαν πως μεγάλη εχθρική δύναμη πλησίαζε στη μονή, πράγμα που τους έβαλε σε σκέψεις να την εγκαταλείψουν. Από τους αρχηγούς, ο Ολύμπιος ήταν υπέρ της διάσχισης της Μολδαβίας με κατεύθυνση τη Βεσσαραβία. Ο Φαρμάκης και ο Σέρβος Βλάδεν θεωρούσαν πως εκείνο το σχέδιο ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί λόγω του μεγάλου αριθμού Τούρκων στρατιωτών στην περιοχή. Αντ' αυτού πρότειναν τη διαφυγή στην Αυστρία, της οποίας τα σύνορα ήταν κοντά. Ωστόσο ο Ολύμπιος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει καθώς πίστευε ότι οι Αυστριακοί θα τους συνελάμβαναν. Τελικά, από αίσθημα αλληλεγγύης, έμειναν όλοι στη μονή. Κατά τον Φιλήμονα, ο Ολύμπιος σκέφτηκε επίσης το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στα ορεινά της Μολδαβίας, ωστόσο φαίνεται πως επηρεάστηκε και από επιστολή του επισκόπου του Ρόμανο που τον καλούσε να υπερασπιστεί τη μονή και τους θησαυρούς της από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Είναι πιθανό η επιστολή αυτή να στάλθηκε με εντολή («τη εισηγήσει») των Τούρκων.Οι επαναστάτες σχεδίαζαν να αμυνθούν στην είσοδο της στενής κοιλάδας όπου βρισκόταν η μονή, χωρίς να γνωρίζουν ότι υπήρχαν μονοπάτια στα γύρω βουνά τα οποία οδηγούσαν στο εσωτερικό της κοιλάδας. Πράγματι, ενώ αρχικά, στις 6 Σεπτεμβρίου, οι επαναστάτες απέκρουσαν τουρκικό σώμα 600 ανδρών, στην είσοδο της κοιλάδας. Σύμφωνα με τον Αυστριακό διπλωματικό υπάλληλο, Βολφ (Wolf), που ακολουθούσε τον τουρκικό στρατό, αυτή η ληστοσυμμορία, παρά την υπεροχή μας είχε την τόλμη να μας αντιμετωπίσει καί υπεδέχθει την εμπροσθοφυλακή με τόσα σφοδρά πυρά, ώστε έτσι στα γρήγορα έπεσαν θύματα καμμιά διακοσαριά Τούρκοι. Στις 8 Σεπτεμβρίου το κύριο εχθρικό σώμα άρχισε να κατεβαίνει προς τη μονή μέσω των μονοπατιών, έχοντας ντόπιους οδηγούς. Για να τους αντιμετωπίσει, ο Ολύμπιος έβαλε τους άνδρες του στις επάλξεις της μονής, από όπου πυροβολούσαν τους Τούρκους, μη επιτρέποντάς τους να μπουν. Εν τω μεταξύ, ο Φαρμάκης με τους άντρες του, οι οποίοι είχαν αποκοπεί καθώς φρουρούσαν την είσοδο της κοιλάδας, κατάφεραν το βράδυ της 8ης Σεπτεμβρίου να μπουν στη μονή. Έτσι από το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου άρχισε η πλήρης πολιορκία της Μονής από τους Τούρκους, οι οποίοι διέθεταν και ένα κανόνι.Ο Τόμας Γκόρντον στην "Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως", αναφέρει ότι ο Γεωργάκης Ολύμπιος στην απελπιστική θέση που βρισκόταν απηύθυνε στους συντρόφους του την εξής προσλαλιά: «Αδελφοί, εν τη κρισίμω ταύτη περιστάσει μόνον ένδοξον θάνατον πρέπει να ευχόμεθα (... ...) ελεύσεται πιθανώς ημέρα, καθ’ ην η πατρίς θέλει συλλέξει τα οστά μας και θέλει μεταφέρει αυτά προς ενταφιασμόν εις την κλασικήν γην των προγόνων μας». Κατά τον Μαξίμ Ρεμπό ο Αυστριακός πρόξενος του Ιασίου πρόσφερε στον Ολύμπιο τη βοήθειά του για να διαφύγει σε ρωσικό έδαφος αλλά αυτός απάντησε "Πήρα τα όπλα για να χύσω το αίμα των εχθρών της πατρίδας και όχι για να σώσω τον εαυτό μου. Η ευκαιρία είναι πολύ ευνοϊκή για να τη χάσω."Ο Ολύμπιος κλείστηκε με 7 ή 11 πιστούς συμπολεμιστές του στο κωδωνοστάσιο της μονής ενώ ο Φαρμάκης με τους υπόλοιπους άντρες υπεράσπιζε τις υπόλοιπες θέσεις. Σε εκείνη τη φάση της μάχης συνέβη το πιο ένδοξο επεισόδιο της επανάστασης στη Μολδοβλαχία: κάποια στιγμή, ξέσπασε πυρκαγιά στο κωδωνοστάσιο και ο Ολύμπιος κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί, κάτω από συνθήκες που παραμένουν αδιευκρίνιστες. Αρνούμενος να συνδιαλλαγεί με τους Τούρκους, ζήτησε από τους συντρόφους του να φύγουν, όσοι ήθελαν να γλυτώσουν, από το κωδωνοστάσιο. Αλλά κανείς δεν έφυγε. Τότε πυροβόλησε ένα βαρέλι με πυρίτιδα και ανατίναξε το κωδωνοστάσιο, συμπαρασύροντας και Τούρκους που βρέθηκαν εκεί κοντά.Η πολιορκία συνεχίστηκε με λυσσώδη άμυνα από τον Φαρμάκη και τους άντρες του, μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Τούρκους οι οποίοι είχαν φέρει κι άλλες δυνάμεις, καθώς και 4 κανόνια. Όμως οι στρατιώτες του είχαν φτάσει στα όρια της εξάντλησης, χωρίς τρόφιμα, με ελάχιστα πυρομαχικά και όντας οι περισσότεροι τραυματίες όπως κι ο ίδιος ο Φαρμάκης. Ετσι, πειθόμενος από τις εγγυήσεις του Βολφ, ότι οι Τούρκοι θα σεβαστούν την αμνηστία και θα τους αφήσουν να φύγουν από την αυτοκρατορία, παραδόθηκε μαζί με τους υπόλοιπους αγωνιστές, στις 23 Σεπτεμβρίου, εκτός από 33 άντρες οι οποίοι διέφυγαν τη νύχτα. Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν τη συμφωνία και εκτέλεσαν αμέσως τους επαναστάτες, αφού όμως πρώτα εκείνοι, άοπλοι, πάλεψαν με τα χέρια και κατάφεραν να στραγγαλίσουν 40 Τούρκους. Οι αξιωματικοί μεταφέρθηκαν στη Σιλίστρια και αποκεφαλίστηκαν μετά από βασανιστήρια, όπως και ο Φαρμάκης τον οποίο οι Τούρκοι είχαν μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τον Βολφ, κοντά στους αντάρτες έπεσαν θύματα επίσης καί μερικοί καλόγεροι, βογιάροι, αστοί και έμποροι και, κατά την επιστροφή των Τούρκων, τώρα τραβάει ο αχαλίνωτος όχλος των τούρκων κατά τη Βραΐλα ...ακόμα και οι δικοί μας δυστυχείς Ούγγροι καθολικοί έχουν γίνει έρμαια της τουρκικής κακουργίας.. Πέντε πασάδες κίνησαν από την Ιμπραΐλα, στράτευμα φέρνουν περισσό, πεζούρα και καβάλα, σέρνουν και τόπια δώδεκα και βόλια χωρίς μέτρο. Έρχεται κι’ ο Τσαπάνογλους από το Βουκουρέστι έχει ανδρείο στράτευμα, όλο Γιανιτσαραίους, στα δόντια σέρνουν τα σπαθιά, στα χέρια τα τουφέκια. Τότ’ ο Γιωργάκης φώναξε ν’ από το μοναστήρι: - Πού είστε, παλικάρια μου, λεβέντες μ’ ανδρειωμένοι; γλήγορα ζώστε τα σπαθιά, πάρετε τα τουφέκια, πιάστε τον τόπο δυνατά, πιάστε τα μετερίζια, ότι Τουρκιά μας πλάκωσε και θέλει να μας φάη. Δίχως ψωμί, δίχως νερό, τρεις μέρες και τρεις νύχτες, βαριά βαρούσαν τον εχθρό κάτου στο Κομπουλάκι. Τούρκων κεφάλια έκοψαν κοντά τρεις χιλιάδες. Και ο Φαρμάκης φώναξεν από το μοναστήρι: Αφήστε τα τουφέκια σας, σύρετε τα σπαθιά σας, γιουρούσι απάνω κάμετε, στον Άη Λιάν εβγήτε. Οι Τούρκοι το εχάρηκαν, τρέχουν στο μοναστήρι. Τότ’ ο Φαρμάκης, ζωντανός, φώναξ’ από του Σέκου: Που είσαι, Γιώργο μ’, αδερφέ και πρώτε καπετάνιε; Τουρκιά πολλή μας πλάκωσε και θέλει να μας φάη. Ρίχνει τα τόπια σα βροχή, τα βόλια σα χαλάζι. Ο Γιώργης τότ’είχε χαθή, και πλέον δεν τον είδαν… Απόστολος Βακαλόπουλος, Επίλεκτες βασικές ιστορικές πηγές της Ελληνικής Επαναστάσεως, Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1990, τόμος Α΄ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΒ΄ (Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 – 1832), Εκδοτική Αθηνών, 1975 Λαζάρου Γ. Αχιλλεύς, Πρωταγωνιστική συμμετοχή διγλώσσων Ελλήνων, αποκαλουμένων Βλάχων και αυτοαποκαλουμένων Αρμάνων στην ερμηνεία του 1821. Συνέδριο «Ιστοριογραφία και Πηγές για την ερμηνεία του 1821», Ι. Μ. Πεντέλης, Οκτώβριος 2012. Πρακτικά, έκδ. «Αρχονταρίκι», Αθήνα, 2013. ISBN 978-960-9794-10-7 Δημήτρης Φωτιάδης, Η Επανάσταση του 21, ΜΕΛΙΣΣΑ 1971, τόμος Α΄
|
Η Μάχη της Μονής Σέκκου ήταν η τελευταία στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της Φιλικής Εταιρίας και τα στρατεύματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στο ευρύτερα πλαίσιο της Ελληνικής επανάστασης του 1821. Έλαβε χώρα τον Σεπτέμβρη του 1821 στη Μονή Σέκκου στη Μολδαβία, στην περιοχή της σημερινής κομητείας Νεάμτς (Neamț).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Ανατομία
|
Προέρχεται από το ελληνικό ρήμα ἀνατέμνω (<ανά + τέμνω=κόβω) «κόβω επάνω». Πρόκειται για την επιστημονική μελέτη της δομής των οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων, των οργάνων και των ιστών τους. Ασχολείται με τη μορφολογία, τη θέση και τη σύσταση διαφόρων τμημάτων του οργανισμού καθώς και τις σχέσεις τους με άλλα τμήματα. Η Ανατομία είναι εντελώς διαφορετική από τη φυσιολογία και τη βιοχημεία, οι οποίες ασχολούνται αντίστοιχα με τις λειτουργίες των ζωντανών οργανισμών και τις χημικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα. Για παράδειγμα, ένας ανατόμος ασχολείται με το σχήμα, το μέγεθος, τη θέση, τη δομή, την παροχή αίματος και τη νεύρωση ενός οργάνου όπως το ήπαρ, ενώ ένας φυσιολόγος ενδιαφέρεται για την παραγωγή της χολής, το ρόλο του ήπατος στη διατροφή και τη ρύθμιση των λειτουργιών του σώματος.Η ανατομία μπορεί να υποδιαιρεθεί σε μια σειρά από κλάδους, στους οποίους περιλαμβάνεται η μακροσκοπική και η μικροσκοπική ανατομία. Η μακροσκοπική ανατομία είναι η μελέτη αρκετά μεγάλων δομών που είναι ορατές με γυμνό μάτι, και η οποία περιλαμβάνει επίσης την επιφανειακή ανατομία, δηλαδή τη μελέτη των εξωτερικών χαρακτηριστικών του σώματος. Μικροσκοπική ανατομία είναι η μελέτη των δομών σε μικροσκοπική κλίμακα, περιλαμβανομένης της ιστολογίας (η μελέτη των ιστών) και της εμβρυολογίας (η μελέτη ενός οργανισμού στην πρώιμη κατάσταση του).Η Ανατομία μπορεί να μελετηθεί με τη χρήση τόσο επεμβατικών όσο και μη επεμβατικών μεθόδων με στόχο την απόκτηση πληροφοριών σχετικά με τη δομή και την οργάνωση των οργάνων και των συστημάτων. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν ανατομή, στην οποία μελετάται ένα σώμα που έχει ανοιχθεί και τα όργανά του, και ενδοσκόπηση, στην οποία ένα όργανο με ενσωματωμένη βιντεοκάμερα εισάγεται μέσω μιας μικρής τομής στο τοίχωμα του σώματος και χρησιμοποιείται για τη διερεύνηση των εσωτερικών οργάνων και άλλων δομών. Αγγειογραφία με ακτίνες Χ ή μαγνητικού συντονισμού αγγειογραφία είναι μέθοδοι για την οπτικοποίηση των αιμοφόρων αγγείων.Ο όρος «ανατομία» παραπέμπει συνήθως στην ανθρώπινη ανατομία. Ωστόσο, οι δομές και οι ιστοί είναι ουσιαστικά ίδια και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, συνεπώς ο όρος περιλαμβάνει επίσης την ανατομία των άλλων ζώων. Ο όρος ζωοτομία είναι εκείνος που συγκεκριμένα αναφέρεται σε ζώα. Η δομή και οι ιστοί των φυτών είναι διαφορετικής φύσεως και έχουν μελετηθεί στην ανατομία φυτών. Το βασίλειο Animalia, που ονομάζεται επίσης μετάζωα, περιέχειπολυκύτταρους οργανισμούς που είναι ετερότροφοι και κινούμενοι (αν και μερικοί έχουν υιοθετήσει δευτερευόντως ένα σταθερό τρόπο ζωής). Τα περισσότερα ζώα έχουν σώματα που διαφοροποιούνται σε επιμέρουςιστούς και τα ζώα αυτά είναι επίσης γνωστά ως ευμετάζωα. Έχουν μια εσωτερική πεπτική κοιλότητα, με ένα ή δύο ανοίγματα, οι γαμέτες παράγονται σε πολυκύτταρα γεννητικά όργανα, και το ζυγωτό περνά από ένα βλαστιδιακό στάδιο κατά την εμβρυϊκή ανάπτυξη του. Στα Μετάζωα δεν περιλαμβάνονται οι σπόγγοι, οι οποίοι έχουν αδιαφοροποίητα κύτταρα.Σε αντίθεση με τα φυτικά κύτταρα, τα ζωικά κύτταρα δεν έχουν ούτε κυτταρικό τοίχωμα, ούτε χλωροπλάστες. Κενοτόπια, όταν υπάρχουν, είναι περισσότερα σε αριθμό και πολύ μικρότερα από εκείνα στο φυτικό κύτταρο. Οι ιστοί του σώματος αποτελούνται από πολυάριθμους τύπους κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που βρίσκονται στους μύες, τα νεύρα και το δέρμα. Κάθε τύπος έχει μια κυτταρική μεμβράνη που σχηματίζεται από φωσφολιπίδια, το κυτταρόπλασμα και τον πυρήνα. Όλα τα διαφορετικά κύτταρα ενός ζώου προέρχονται από τις εμβρυϊκές βλαστικές στιβάδες. Τα απλούστερα ασπόνδυλα τα οποία σχηματίζονται από δύο βλαστικές στιβάδες, το εκτόδερμα και το ενδόδερμα, ονομάζονται διπλοβλαστικά και τα πιο ανεπτυγμένα ζώα, των οποίων οι δομές και τα όργανα σχηματίζονται από τρεις βλαστικές στιβάδες ονομάζονται τριποβλαστικά. Όλοι οι ιστοί και τα όργανα ενός τριπλοβλαστικού ζώου προέρχονται από οι τρεις βλαστικές στιβάδες του εμβρύου, το εξώδερμα, το μεσόδερμα και το ενδόδερμα. Οι ιστοί των ζώων μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τέσσερις βασικές κατηγορίες: συνδετικός, επιθηλιακός, μυϊκός και του νευρικός ιστός. Ο συνδετικός ιστός είναι ινώδης και αποτελείται από κύτταρα που είναι διασκορπισμένα σε ανόργανο υλικό που ονομάζεται εξωκυττάρια μήτρα. Ο συνδετικός ιστός δίνει σχήμα στα όργανα και τα κρατά στη θέση τους. Οι κύριοι τύποι είναι χαλαρός συνδετικός ιστός, λιπώδης ιστός, ινώδης συνδετικός ιστός, χόνδρινος και οστίτης. Η εξωκυττάρια μήτρα περιέχει πρωτεΐνες, η πιο άφθονη από τις οποίες είναι το κολλαγόνο. Το κολλαγόνο παίζει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και τη διατήρηση των ιστών. Η μήτρα μπορεί να τροποποιηθεί για να σχηματίσει ένα σκελετό για την υποστήριξη ή για την προστασία του σώματος. Ο εξωσκελετός είναι μία πεπαχυμένη, άκαμπτη επιδερμίδα που έχει σκληρυνθεί με ανοργανοποίηση, όπως στα μαλακόστρακα ή από την διασταυρούμενη σύνδεση των πρωτεϊνών της όπως στα έντομα. Ένα ενδοσκελετό είναι εσωτερικό και είναι παρούσες σε όλες τις αναπτυγμένες ζώα, καθώς και σε πολλές από τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές. Ο επιθηλιακός ιστός αποτελείται από στενά συσκευασμένα κύτταρα, που συνδέονται μεταξύ τους με μόρια κυτταρικής προσκόλλησης, με λίγο μεσοκυττάριο χώρο. Τα επιθηλιακά κύτταρα μπορεί να είναι πλακώδη (επίπεδα), κυβοειδή ή κυλινδρικά (σε στήλες) και ακουμπούν σε ένα βασικό υμένα, το ανώτερο στρώμα της βασικής μεμβράνης. Το κατώτερο στρώμα είναι ο δικτυωτός υμένας που βρίσκεται δίπλα στο συνδετικό ιστό στην εξωκυτταρική μήτρα που εκκρίνεται από τα επιθηλιακά κύτταρα . Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι του επιθηλίου, που τροποποιούνται για να επιτελέσουν μια συγκεκριμένη λειτουργία. Στην αναπνευστική οδό, υπάρχει κροσσωτό επιθήλιο, στο λεπτό έντερο υπάρχουν μικρολάχνες και στο παχύ έντερο υπάρχουν εντερικές λάχνες. Το δέρμα αποτελείται από κερατινοποιημένο πλακώδες επιθήλιο που καλύπτει το εξωτερικό του σώματος του σπονδυλωτού. Τα κερατινοκύτταρα αποτελούν έως το 95% των κυττάρων του δέρματος. Τα επιθηλιακά κύτταρα στην εξωτερική επιφάνεια του σώματος συνήθως εκκρίνουν μια εξωκυτταρική μήτρα υπό τη μορφή επιδερμίδας. Σε απλά ζώα αυτό μπορεί να είναι απλώς μια επένδυση γλυκοπρωτεϊνών. Σε πιο προχωρημένο ζώα, πολλοί αδένες σχηματίζονται από επιθηλιακά κύτταρα. Τα μυικά κύτταρα (μυοκύτταρα) σχηματίζουν το δραστικό συσταλτό ιστό του σώματος. Ο μυϊκός ιστός λειτουργεί για να παράγει δύναμη και να προκαλεί κίνηση, είτε μετακίνηση είτε κίνηση μέσα στα εσωτερικά όργανα. Ο μυς σχηματίζεται από συσταλτά νημάτια και διακρίνεται σε τρεις τύπους: τον λείο μυ, τον σκελετικό μυ και τον λοξό γραμμωτό μυ. Ο λείος μυς δεν έχει ραβδώσεις όταν εξετάζεται στο μικροσκόπιο. Συστέλλεται αργά αλλά διατηρεί τη συσταλτικότητα του σε ένα ευρύ φάσμα μηκών διαστολής. Βρίσκεται σε όργανα, όπως τα πλοκάμια της θαλάσσιας ανεμώνης και το τοίχωμα του σώματος των ολοθουροειδών. Ο σκελετικός μυς συστέλλεται γρήγορα, αλλά έχει ένα περιορισμένο φάσμα έκτασης. Βρίσκεται στην κίνηση των προσαρτημάτων και των γνάθων. Ο λοξός γραμμωτός μυς είναι ενδιάμεσος μεταξύ των άλλων δύο. Τα νημάτια κλιμακώνονται και αυτό είναι το είδος του μυός που βρέθηκε σε γαιοσκώληκες, οι οποίοι μπορούν να επεκταθούν αργά ή να κάνουν γρήγορες συσπάσεις. Σε ανώτερα ζώα οι γραμμωτοί μύες υπάρχουν σε δέσμες που συνδέονται με τα οστά για να παρέχουν κίνηση και συχνά τοποθετούνται σε ανταγωνιστικές ομάδες (π.χ. δικέφαλος - τρικέφαλος βραχιόνιος μυς στον βραχίονα). Ο λείος μυς βρίσκεται στα τοιχώματα των ουρητήρων, της ουροδόχου κύστης, των εντέρων, του στομάχου, του οισοφάγου, του αναπνευστικού συστήματος αεραγωγών και των αγγείων. Ο καρδιακός μυς βρίσκεται μόνο στην καρδιά, επιτρέποντάς της να συστέλλεται και να παροχετεύει το αίμα σε όλο το σώμα. Ο νευρικός ιστός αποτελείται από πολλά νευρικά κύτταρα γνωστά ως νευρώνες που μεταδίδουν πληροφορίες. Σε ορισμένα αργοκίνητα, ακτινικώς συμμετρικά θαλάσσια ζώα, όπως κτενοφόρα και κνιδόζωα (συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιες ανεμώνες και μέδουσες), τα νεύρα σχηματίζουν ένα νευρικό δίκτυο, αλλά στα περισσότερα ζώα οργανώνονται επιμήκως σε δέσμες. Στα απλά ζώα, οι δενδρίτες (υποδοχείς του ερεθίσματος) των νευρικών κυττάρων στο τοίχωμα του σώματος προκαλούν μια τοπική αντίδραση σε ένα ερέθισμα. Σε πιο πολύπλοκα ζώα, τα εξειδικευμένα κύτταρα των δενριτών όπως χημειοϋποδοχείς και φωτοϋποδοχείς βρίσκονται σε ομάδες και αποστέλλουν μηνύματα κατά μήκος των νευρωνικών δικτύων σε άλλα μέρη του οργανισμού. Νευρώνες μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους σε γάγγλια. Στα ανώτερα ζώα, εξειδικευμένοι υποδοχείς είναι η βάση των αισθητηρίων οργάνων και υπάρχει ένα κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκέφαλος και νωτιαίος μυελός) και ένα περιφερικό νευρικό σύστημα. Το τελευταίο αποτελείται από τα αισθητικά νεύρα που μεταδίδουν πληροφορίες από αισθητήρια όργανα και τα κινητικά νεύρα που επηρεάζουν όργανα στόχους. Το περιφερικό νευρικό σύστημα χωρίζεται σε σωματικό νευρικό σύστημα, το οποίο μεταφέρει την αίσθηση και ελέγχει εκούσια τους σκελετικούς μύες και σε αυτόνομο νευρικό σύστημα, το οποίο ελέγχει ακούσια τους λείους μύες, ορισμένους αδένες και τα εσωτερικά όργανα, συμπεριλαμβανομένου του στομάχου. Δείτε επίσης: Συγκριτική ανατομία Όλα τα σπονδυλωτά έχουν μια κοινή βασική σωματική διάπλαση και σε ορισμένα στάδια της ζωής τους, (ως επί το πλείστον στο εμβρυϊκό στάδιο), μοιράζονται τα κύρια χαρακτηριστικά των χορδωτών: ένα ενισχυτικό βάκτρο, τη νωτιαία χορδή, ένα ραχιαίο κοίλο σωλήνα του νευρικού συστήματος, το νευρικό σωλήνα, φαρυγγικές σχισμές και μια οπίσθια ουρά στον πρωκτό. Ο νωτιαίος μυελός προστατεύεται από την σπονδυλική στήλη, είναι πάνω από την νωτιαία χορδή και ο γαστρεντερικός σωλήνας είναι κάτω από αυτόν. Ο νευρικός ιστός προέρχεται από το εξώδερμα, ο συνδετικός ιστός προέρχεται από το μεσόδερμα και το έντερο προέρχεται από το ενδόδερμα. Στο οπίσθιο άκρο υπάρχει μια ουρά που αποτελεί συνέχεια του νωτιαίου μυελού και της σπονδυλικής στήλης, αλλά όχι του εντέρου. Το στόμα βρίσκεται στο πρόσθιο άκρο του ζώου, και ο πρωκτός στη βάση της ουράς. Το χαρακτηριστικό ενός σπονδυλωτού είναι η σπονδυλική στήλη, που σχηματίζεται κατά την ανάπτυξη των σπονδύλων. Στα περισσότερα σπονδυλωτά η νωτιαία χορδή γίνεται ο πηκτοειδής πυρήνας των μεσοσπονδύλιων δίσκων. Ωστόσο, λίγα σπονδυλωτά, όπως οι οξυρρυγχίδες και η κοιλάκανθοι διατηρούν την νωτιαία χορδή στην ενήλικη ζωή. Τα σπονδυλωτά Jawed χαρακτηρίζονται από ζεύγη προσαρτημάτων, πτερυγίων ή ποδιών, τα οποία ενδέχεται δευτερευόντως να χαθούν. Τα άκρα των σπονδυλωτών θεωρούνται ομόλογα, επειδή η ίδια υποκείμενη σκελετική δομή είχε κληρονομηθεί από τον τελευταίο κοινό τους πρόγονο. Αυτό είναι ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τον Κάρολο Δαρβίνο προκειμένου να υποστηρίξει τη θεωρία της εξέλιξης. Κύριο άρθρο: Ανατομία Ψαριού Το σώμα των ψαριών χωρίζεται σε τρία τμήματα: το κεφάλι, τον κορμό και την ουρά, αν και τα όρια μεταξύ αυτών δεν είναι πάντα διακριτά. Ο σκελετός, ο οποίος σχηματίζει τη δομή στήριξης στο εσωτερικό του ψαριού, είναι κατασκευασμένος είτε από χόνδρο, σε χονδρυχθίες, είτε από οστό σε οστεώδη ψάρια. Το κύριο σκελετικό στοιχείο είναι η σπονδυλική στήλη, που συνίσταται από αρθρωτά μέλη τους σπονδύλους, οι οποίοι είναι ελαφριοί αλλά ταυτόχρονα ισχυροί. Οι νευρώσεις απολήγουν στην σπονδυλική στήλη και δεν υπάρχουν άκρα ή κορσέδες άκρων. Τα κύρια εξωτερικά χαρακτηριστικά των ψαριών, τα πτερύγια, αποτελούνται είτε από οστεώδη είτε από μαλακά αγκάθια, που ονομάζονται ακτίνες, οι οποίες με εξαίρεση τα πτερύγια της ουράς, δεν έχουν άμεση σχέση με τη σπονδυλική στήλη. Υποστήριξη παρέχεται από τους μύες που συνθέτουν το κύριο μέρος του κορμού. Η καρδιά έχει δύο θαλάμους και αντλεί το αίμα μέσω των αναπνευστικών επιφανειών στα βράγχια και σε όλο το σώμα σε ένα ενιαίο κυκλοφορικό βρόχο. Τα μάτια προσαρμόζονται για να βλέπουν υποβρύχια και έχουν μόνο τοπική όραση. Υπάρχει ένα εσωτερικό αυτί, αλλά όχι εξωτερικό ή μέσο αυτί. Οι δονήσεις χαμηλής συχνότητας ανιχνεύονται από την πλευρική γραμμή του συστήματος αισθητηρίων οργάνων, τα οποία πορεύονται κατά μήκος των πλευρών των ψαριών, και αυτά ανταποκρίνονται σε κοντινές μετακινήσεις και αλλαγές στην πίεση του νερού.Καρχαρίες και σαλάχια είναι βασικά ψάρια με πολλά πρωτόγονα ανατομικά χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα των αρχαίων ψαριών, συμπεριλαμβανομένων των σκελετών που αποτελούνται από χόνδρο. Τα σώματά τους τείνουν να είναι ραχιαίο-κοιλιακά πεπλατυσμένα, έχουν συνήθως πέντε ζεύγη τεχνητών αεραγωγών και ένα μεγάλο στόμα στο κάτω μέρος του κεφαλιού. Η επιδερμίδα είναι καλυμμένη με λέπια. Έχουν έναν πρωκτό στον οποίο διανοίγονται τα περάσματα του ουροποιητικού και γεννητικού συστήματος αλλά δεν έχουν νηκτική κύστη. Χονδριχθύες παράγουν ένα μικρό αριθμό από μεγάλα κροκώδη αυγά. Μερικά είδη είναι ωοζωοτόκα και τα έμβρυα αναπτύσσονται εσωτερικά, ενώ άλλα είναι ωοτόκα και οι προνύμφες αναπτύσσονται εξωτερικά σε κέλυφος αυγού.Η γενεαλογία οστεωδών ψαριών διαθέτει περισσότερα ανατομικά χαρακτηριστικά προερχόμενα, συχνά με μεγάλες εξελικτικές αλλαγές, από τα χαρακτηριστικά των αρχαίων ψαριών. Έχουν ένα οστεώδη σκελετό, είναι γενικά πλευρικά πεπλατυσμένα, έχουν πέντε ζεύγη από βράγχια τα οποία προστατεύονται από ένα βλέφαρο και ένα στόμιο πάνω ή κοντά στην άκρη του ρύγχους. Η επιδερμίδα καλύπτεται από επικαλυπτόμενα λέπια. Τα οστεώδη ψάρια έχουν μια νηκτική κύστη που τους βοηθά να διατηρήσουν ένα σταθερό βάθος στη στήλη του νερού, αλλά όχι πρωκτό. Τα περισσότερα γεννούν έναν μεγάλο αριθμό μικρών αυγών με λίγο κρόκο, τα οποία μεταβιβάζουν στη στήλη του νερού. Κύριο άρθρο:Ανατομία αμφιβίων Τα αμφίβια είναι μια κατηγορία ζώων στα οποία περιλαμβάνονται ταβατράχια, οι σαλαμάνδρες και τα caecilians(ονομασία ενος συγκεκριμένου είδους). Είναι τετράποδα, αλλά τα caecilians και μερικά είδη σαλαμάνδρας είτε δεν έχουν άκρα ή τα άκρα τους είναι μικρού μεγέθους.Τα κύρια οστά τους είναι κούφια, ελαφριά,πλήρως οστεοποιημένα και οι σπόνδυλοι αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους και έχουν αρθρικές επιφάνειες. Οι πλευρές τους είναι συνήθως μικρές και μπορεί να συντήκονται προς το σπόνδυλο. Τα κρανία τους είναι ως επί το πλείστον πλατιά και μικρά και είναι συχνά ατελώς οστεοποιημένα.Το δέρμα τους περιέχει λίγο κερατίνη και δεν έχει λέπια, αλλά περιέχει πολλούς βλεννογόνους αδένες και σε ορισμένα είδη, αδένες δηλητηρίου. Οι καρδιές των αμφιβίων έχουν τρεις θαλάμους, δύοκόλπους και μία κοιλία. Έχουν μια ουροδόχο κύστη και τα αζωτούχα απόβλητα απεκκρίνονται κυρίως ως ουρία. Τα αμφίβια αναπνέουν μέσω μιας στοματικής παρειάς μιας αντλίας στην οποία ο αέρας έλκεται πρώτα μέσα στη στοματοφαρρυγγική περιοχή μέσω των ρουθουνιών. Στη συνέχεια, αυτά κλείνουν και ο αέρας ωθείται μέσα στους πνεύμονες με συστολή του λαιμού. Αυτοί συμπληρώνουν την διαδικασία με ανταλλαγή αερίων μέσω του δέρματος το οποίο πρέπει να διατηρείται υγρό.Στα βατράχια η πυελική ζώνη είναι ισχυρή και τα πίσω πόδια είναι πολύ μεγαλύτερα και ισχυρότερα από ότι τα μπροστινά άκρα. Τα πόδια έχουν τέσσερα ή πέντε δάκτυλα τα οποία είναι συνιφασμένα με μια μεμβράνη ειδική για κολύμπι ή έχουν βεντούζες για αναρρίχηση. Οι βάτραχοι έχουν μεγάλα μάτια και δεν διαθέτουν ουρά. Οι σαλαμάνδρες μοιάζουν με σαύρες στην εμφάνιση τα κοντά τους πόδια προεξέχουν στα πλάγια, η κοιλιά τους είναι πολύ κοντά ή και σε επαφή με το έδαφος και έχουν μια μακριά ουρά. Τα caecillians επιφανειακά μοιάζουν με γαιοσκώληκες και δεν έχουν άκρα. Κρύπτονται μέσα στο χώμα μέσω ενός συστήματος ζωνών με μυικές συσπάσεις που συμβαίνουν κατα μήκος του σώματός τους και κολυμπούν κάνοντας κυματιστές κινήσεις με το σώμα τους από τη μία πλευρά στην άλλη. Κύριο άρθρο:Ανατομία Ερπετών Τα ερπετά είναι μια κατηγορία ζώων στα οποία περιλαμβάνονται οι χελώνες, tuataras, οι σαύρες, τα φίδια και οι κροκόδειλοι. Είναι τετράποδα, αλλά τα φίδια και μερικά είδη σαύρας, είτε δεν έχουν άκρα ή τα άκρα τους είναι πολύ μικρού μεγέθους. Τα οστά τους είναι καλύτερα οστεοποιημένα και ο σκελετός τους ισχυρότερος σε σχέση με τις αντίστοιχες δομές των αμφιβίων. Τα δόντια τους έχουν κωνικό και ως επί το πλείστον ομοιόμορφο μέγεθος. Τα επιφανειακά κύτταρα της επιδερμίδας έχουν τροποποιηθεί σε κεράτινες κλίμακες οι οποίες δημιουργούν ένα αδιάβροχο στρώμα. Τα ερπετά δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιούν το δέρμα τους για την αναπνοή όπως κάνουν τα αμφίβια αλλά έχουν ένα αποδοτικότερο αναπνευστικό σύστημα προσροφώντας αέρα στους πνεύμονές τους, επεκτείνοντας το θωρακικό τους τοίχωμα. Η καρδιά τους ομοιάζει με εκείνη των αμφιβίων, αλλά επίσης, υπάρχει ένα διάφραγμα το οποίο διαχωρίζει την οξυγονωμένη και αποξυγονωμένη ροή του αίματος. Το αναπαραγωγικό σύστημα είναι σχεδιασμένο για εσωτερική αναπαραγωγή, συμπεριλαμβανομένου και ενός οργάνου συνουσίας στα περισσότερα είδη. Τα αυγά περιβάλλονται από αμνιακές μεμβράνες οι οποίες τα διατηρούν υγρά. Είναι τοποθετημένα στο έδαφος, ή αναπτύσσονται εσωτερικά σε ορισμένα είδη. Η ουροδόχος κύστη είναι μικρή και ως αζωτούχο απόβλητο αποβάλλεται το ουρικό οξύ. Χελώνες: Οι χελώνες είναι αξιοσημείωτες για τα προστατευτικά κελύφη τους. Έχουν ένα άκαμπτο κορμό εγκλωβισμένο σε ένα κεράτινο καβούκι προς τα πάνω και ένα στέρνο προς τα κάτω. Αυτά σχηματίζονται από οστικές πλάκες ενσωματωμένες στο δέρμα οι οποίες είναι υποκείμενες των αντίστοιχων κεράτινων πλακών και εν μέρει συντήκονται με τις πλευρές και την σπονδυλική στήλη. Ο λαιμός τους είναι μακρύς και ευέλικτος και το κεφάλι όπως και τα πόδια μπορούν να τραβηχτούν προς τα πίσω μέσα στο κέλυφος. Οι χελώνες είναι χορτοφάγες και τα τυπικά δόντια των ερπετών έχουν αντικατασταθεί από αιχμηρές κεράτινες πλάκες. Στα υδρόβια είδη τα μπροστινά πόδια έχουν τροποποιηθεί σε βατραχοπέδιλα.Tuataras: Επιφανειακά ομοιάζουν με σαύρες αλλά η καταγωγή τους αποκλίνει κατά την Τριαδική περίοδο. Υπάρχει ένα ζωντανό είδος, Sphenodon punctatus. Το κρανίο έχει δύο ανοίγματα (θυρίδες) σε κάθε πλευρά και το σαγόνι είναι σταθερά προσαρτημένο στο κρανίο. Υπάρχει μία σειρά δοντιών στην κάτω γνάθο τα οποία προσαρμόζονται μεταξύ των δύο σειρών στην άνω γνάθο όταν το ζώο μασά. Τα δόντια είναι απλώς μία προβολή ενός οστέινου υλικού της κάτω γνάθου και εν τέλει φθείρονται. Ο εγκέφαλος και η καρδιά είναι πιο αρχέγονοι σχηματισμοί σε σχέση με τα υπόλοιπα ερπετά και οι πνεύμονες έχουν έναν ενιαίο θάλαμο ελλείψει βρόγχων. Τα tuataras έχουν ένα καλά ανεπτυγμένο βρεγματικό μάτι(φωτοδεκτικό μάτι στην επίφυση των ζώων) στο μέτωπό τους.Σαύρες: Έχουν κρανία με ένα μόνο άνοιγμα σε κάθε πλευρά, η κατώτερη γραμμή του οστού κάτω από το δεύτερο άνοιγμα έχει χαθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι γνάθοι (τα σαγόνια) να είναι λιγότερο σταθερά γεγονός που εξηγεί το μεγάλο άνοιγμα στόματος που έχουν οι σαύρες. Οι σαύρες είναι ως επι το πλείστον τετράποδα, με τον κορμό τους να συγκρατείται από το έδαφος σε μικρή απόσταση. Έχουν πόδια που φέρονται στα πλάγια, αλλά μερικά είδη δεν έχουν άκρα και ομοιάζουν με φίδια. Οι σαύρες έχουν κινητά βλέφαρα, διαθέτουν τύμπανα και μερικά είδη έχουν ένα κεντρικό βρεγματικό μάτι.Φίδια: Τα φίδια είναι στενά συνδεδεμένα με τις σαύρες αφού και τα δύο αποτελούν διακλαδώσεις κοινής καταγωγής κατά την Κρητιδική περίοδο, και μοιράζονται πολλά χαρακτηριστικά.Ο σκελετός αποτελείται από: ένα κρανίο, ένα υοειδές οστό, μία σπονδυλική στήλη και τις πλευρές. Μερικά είδη ωστόσο διατηρούν ένα ίχνος πυέλου και πίσω άκρων με τη μορφή ενός εξωτερικού εναπομείναντος τμήματος. Το τμήμα κάτω από το δεύτερο άνοιγμα του κρανίου τους έχει επίσης χαθεί (όπως και στις σαύρες) και τα σαγόνια τους έχουν εξαιρετική ευελιξία επιτρέποντας στο φίδι να καταπιεί ολόκληρη τη λεία του. Τα φίδια δεν έχουν κινητά βλέφαρα και τα μάτια τους καλύπτονται από διαφανής ορατές πτυχές. Δεν έχουν τύμπανα αλλά μπορούν να ανιχνεύσουν τις δονήσεις του εδάφους μέσω των οστών του κρανίου τους. Οι διχαλωτές τους γλώσσες χρησιμοποιούνται συχνά ως οσφρητικά και γευστικά όργανα και κάποια είδη έχουν αισθητήριες εσοχές στο κεφάλι τους γεγονός που τους επιτρέπει να εντοπίζουν τα θερμόαιμα θηράματα τους.Κροκόδειλοι: Οι κροκόδειλοι είναι μεγάλα (μέγεθος) αλλά κοντά (ύψος) υδρόβια ερπετά με μακρύ ρύγχος και μεγάλο αριθμό δοντιών. Το κεφάλι και ο κορμός τους είναι ραχιαιο-κοιλικά ισοπεδωμένα και η ουρά τους είναι πλευρικά συμπιεσμένη. Αυτή κάνει κυματιστές κινήσεις από τη μία πλευρά στην άλλη μέσα στο νερό για να βοηθήσει το ζώο στο κολύμπι. Οι σκληρές κερατινοποιημένες κλίμακες που διαθέτουν, παρέχουν προστασία στο σώμα του κροκόδειλου, και μερικές συγχωνεύονται με το κρανίο. Τα ρουθούνια, τα μάτια και τα αυτιά είναι υπερυψωμένα στο πάνω μέρος της επιφάνειας της κεφαλής επιτρέποντας στο ζώο να παραμένει πάνω από την επιφάνεια του νερού καθώς επιπλέει. Βαλβίδες σφραγίζουν τα ρουθούνια και τα αυτιά όταν το ζώο βυθίζεται. Σε αντίθεση με τα άλλα ερπετά, οι κροκόδειλοι έχουν καρδιές με τέσσερις θαλάμους που επιτρέπουν τον πλήρη διαχωρισμό οξυγονωμένου και αποξυγονωμένου αίματος. Κύριο άρθο:Ανατομία πτηνών Τα πτηνά είναι τετράποδα, αλλά παρ'όλα αυτά τα οπίσθια άκρα τους χρησιμοποιούνται για να περπατούν και να κάνουν άλματα (συνήθως με το ένα πόδι), τα μπροστινά τους άκρα είναι καλυμμένα από τα φτερά και προσαρμοσμένα για την πτήση. Τα πτηνά είναι ενδόθερμα(παραγωγή θερμότητας στο εσωτερικό τους), έχουν υψηλό μεταβολικό ρυθμό,ελαφρύ σκελετό και ισχυρούς μύες. Τα μακρά οστά τους είναι λεπτά, κούφια και πολύ ελαφριά. Ο αναπνευστικός τους θάλαμος ο οποίος επεκτείνεται από τους πνεύμονες καταλαμβάνει το κέντρο ορισμένων οστών. Το στέρνο είναι πλατύ και συνήθως έχει μια καρίνα (ένα σκαρί) και η σπονδυλωτή ουρά έχει συγχωνευτεί. Τα πτηνά δεν έχουν δόντια και τα στενά σαγόνια τους είναι προσαρμοσμένα σε ένα ράμφος που καλύπτεται από κέρατα. Τα μάτια τους είναι σχετικά μεγάλα, ιδιαίτερα σε νυχτόβια είδη όπως η κουκουβάγια. Αντικρίζουν προς τα εμπρός τα θηράματα τους και πλαγίως τις πάπιες.Τα φτερά είναι αποφύσεις της επιδερμίδας και βρίσκονται σε συγκεκριμένες ζώνες από όπου ανεμίζονται πάνω από το δέρμα. Μεγάλες φτερούγες βρίσκονται στα φτερά και την ουρά, το περίγραμα των φτερών καλύπτει την επιφάνεια του πτηνού. Στα νεαρά πτηνά και στα πτηνά που ζουν στο νερό εμφανίζεται μια λεπτή μεμβράνη φτερούγων κάτω από τα φτερά τους. Ο μόνος δερματικός αδένας είναι ένα σμηγματογόνος αδένας κοντά στη βάση της ουράς. Αυτό παράγει μια ελαιώδη έκκριση που στεγανοποιεί τα φτερά όταν το πουλί καθαρίζει τα φτερά του. Υπάρχουν κλίμακες στα πόδια, τα πόδια και τα νύχια στις άκρες των δακτύλων. Κύριο άρθρο: Ανατομία Θηλαστικών Τα θηλαστικά είναι μια διαφορετική κατηγορία ζώων που ζουν κυρίως στη στεριά. Υπάρχουν βέβαια και μερικά υδρόβια καθώς και άλλα που έχουν αναπτύξει την ικανότητα να πετούν. Τα περισσότερα έχουν τέσσερα άκρα αλλά κάποια υδρόβια θηλαστικά δεν έχουν άκρα ή τα άκρα τους έχουν τροποποιηθεί σε πτερύγια. Τα μπροστινά άκρα της νυχτερίδας,επίσης, έχουν μετατραπεί σε φτερά. Τα πόδια των περισσότερων θηλαστικών βρίσκονται κάτω από τον κορμό ο οποίος απέχει αρκετά από το έδαφος. Τα οστά των θηλαστικών είναι καλά οστεοποιημένα και τα δόντια τους,τα οποία συνήθως διαφοροποιούνται, είναι επικαλυμμένα με ένα στρώμα πρισματικού σμάλτου. Τα δόντια τους είναι καλυμμένα (νεογιλά δόντια) καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Εξαίρεση αποτελούν διάφορα υδρόβια θηλαστικά όπως το δελφίνι, η φάλαινα. Τα θηλαστικά έχουν τρία οστά στο μέσο αυτί και ένα κοχλία στο έσω αυτί. Τα θηλαστικά έχουν μαλλιά και το δέρμα τους περιέχει αδένες που εκκρίνουν ιδρώτα. Μερικοί από αυτούς τους αδένες είναι εξειδικευμένοι μαστικοί αδένες που παράγουν γάλα για την θρέψη των νεογνών. Τα θηλαστικά αναπνέουν μέσω των πνευμόνων τους και έχουν ένα μυικό διάφραγμα το οποίο χωρίζει το θώρακα από την κοιλιά και βοηθά στην προσρόφηση αέρα στους πνεύμονες. Η καρδιά των θηλαστικών έχει τέσσερις θαλάμους και το οξυγονωμένο αίμα διαχωρίζεται από το μη οξυγονωμένο. Τα αζωτούχα απόβλητά τους απεκκρίνονται κυρίως ως ουρία.Τα θηλαστικά είναι αμνιωτά (το έμβρυο τους αναπτύσσεται σε άμνιο και χόριο) και τα περισσότερα είναι ζωοτόκα γεννώντας μικρά ζωντανά. Εξαίρεση αποτελούν τα μονοτρήματα(είδος θηλαστικών) που γεννούν αυγά, ο πλατύπους και οι ταχυγλωσσίδες της Αυστραλίας. Στα υπόλοιπα θηλαστικά τα περισσότερα έχουν πλακούντα από όπου και τρέφεται το έμβρυο. Εξαίρεση αποτελούν τα μαρσιποφόρα, στα οποία το νεογνικό στάδιο είναι πολύ μικρό και το έμβρυο βρίσκει το δρόμο προς ένα θύλακο (μάρσιπος) που έχει η μητέρα, όπου και αναπτύσσεται. Κύριο άρθρο: Ανατομία ανθρώπου Οι άνθρωποι έχουν το συνολικό σχέδιο του σώματος ενός θηλαστικού. Το ανθρώπινο σώμα διακρίνεται στην κεφαλή, τον τράχηλο, τον κορμό (που περιλαμβάνει το θώρακα και την κοιλιά), τα δύο άνω άκρα και τα δύο κάτω άκρα. Σε γενικές γραμμές, οι φοιτητές ορισμένων βιολογικών επιστημών, παραϊατρικό προσωπικό, οδοντοτεχνίτες, φυσιοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, νοσηλευτές και φοιτητές της ιατρικής μαθαίνουν μακροσκοπική και μικροσκοπική ανατομία από ανατομικά μοντέλα, σκελετούς, εγχειρίδια, διαγράμματα, φωτογραφίες, διαλέξεις και σεμινάρια. Οι φοιτητές ιατρικής ειδικότερα, καλούνται, επίσης, να μάθουν ανατομία από την πρακτική εμπειρία του τεμαχισμού και της επιθεώρησης των πτωμάτων. Η μελέτη της μικροσκοπικής ανατομίας (ή ιστολογίας) μπορεί να βοηθηθεί από την πρακτική εξέταση ιστολογικών παρασκευασμάτων (ή διαφανειών) κάτω από ένα μικροσκόπιο.Η ανθρώπινη ανατομία, η φυσιολογία και η βιοχημεία είναι συμπληρωματικές βασικές ιατρικές επιστήμες, οι οποίες γενικά διδάσκονται σε φοιτητές ιατρικής στο πρώτο έτος σπουδών στην ιατρική σχολή. Η ανθρώπινη ανατομία μπορεί να διδαχθεί είτε ανά περιοχές του σώματος, μελετώντας την ανατομία σωματικών περιοχών όπως το κεφάλι και το στήθος, είτε ανά συστήματα οργάνων, όπως το νευρικό ή το αναπνευστικό σύστημα. [1] Το μεγαλύτερο βιβλίο ανατομίας, Ανατομία του Gray (Gray's Anatomy), έχει αναδιαμορφωθεί και η ανατομική μελέτη ανά συστήματα οργάνων αντικαθίσταται από τη μελέτη ανατομίας σωματικών περιοχών, σύμφωνα με τις σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας. Μια εμπεριστατωμένη γνώση της ανατομίας απαιτείται από τους γιατρούς, ιδιαίτερα χειρουργούς και ιατρούς που εργάζονται σε ορισμένες διαγνωστικές ειδικότητες, όπως ιστοπαθολογία και ακτινολογία.Στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ανατόμοι απασχολούνται συνήθως σε πανεπιστήμια, ιατρικές σχολές ή πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Τα καθήκοντα τους περιλαμβάνουν τη διδασκαλία ανατομίας και την έρευνα σε ορισμένα συστήματα, όργανα, ιστούς ή κύτταρα. Τα ασπόνδυλα αποτελούν μια τεράστια ποικιλία των έμβιων οργανισμών που κυμαίνονται από τους πιο απλούς μονοκύτταρους ευκαρυωτικούς οργανισμούς, όπως το παραμήκιο, έως τα πολύπλοκα πολυκύτταρα ζώα όπως το χταπόδι, ο αστακός και η λιβελούλα. Αποτελούν περίπου το 95% των ζωικών ειδών. Εξ ορισμού, κανένα από αυτά τα πλάσματα δεν έχει σκελετό. Τα κύτταρα των μονοκύτταρων πρωτοζώων έχουν την ίδια βασική δομή με εκείνη των πολυκύτταρων ζώων, αλλά μερικά τμήματα τους εξειδικεύονται στον ισοδύναμο ιστών και οργάνων. Η μετακίνηση παρέχεται συχνά από μαστίγια ή βλεφαρίδες ή ψευδοπόδια, η τροφή συλλέγεται με φαγοκυττάρωση, οι ενεργειακές ανάγκες μπορούν να παρέχονται μέσω της φωτοσύνθεσης και το κύτταρο μπορεί να υποστηρίζεται από έναν ενδοσκελετό ή έναν εξωσκελετό. Ορισμένα πρωτόζωα μπορούν να σχηματίσουν πολυκύτταρες αποικίες.Τα μετάζωα είναι πολυκύτταροι οργανισμοί με διαφορετικές ομάδες κυττάρων που έχουν διαφορετικές λειτουργίες. Οι πιο βασικοί τύποι ιστών στα μετάζωα είναι ο επιθηλιακός και ο συνδετικός ιστός, οι οποίοι είναι παρόντες σε σχεδόν όλα τα ασπόνδυλα. Η εξωτερική επιφάνεια της επιδερμίδας σχηματίζεται κανονικά από επιθηλιακά κύτταρα και εκκρίνει μια εξωκυτταρική μήτρα, η οποία παρέχει υποστήριξη για τον οργανισμό. Ένας ενδοσκελετός προερχόμενος από το μεσόδερμα είναι παρών στα εχινόδερμα, τα σφουγγάρια και σε μερικά κεφαλόποδα. Ο εξωσκελετός προέρχεται από την επιδερμίδα και αποτελείται από χιτίνη στα αρθρόποδα (έντομα, αράχνες, τσιμπούρια, γαρίδες, καβούρια, αστακοί). Το ανθρακικό ασβέστιο αποτελεί συστατικό του κελύφους στα μαλάκια, τα βραχιόποδα και σε μερικούς πολύχαιτους, ενώ το πυρίτιο συνθέτει τον εξωσκελετό των μικροσκοπικών διατόμων και των ακτινόζωων. Άλλα ασπόνδυλα μπορεί να μην έχουν άκαμπτες δομές, αλλά η επιδερμίδα τους μπορεί να εκκρίνει μια ποικιλία από επικαλύψεις της επιφάνειας όπως το πινακόδερμα στα σφουγγάρια, η ζελατινώδης επιδερμίδα στα κνιδόζωα (πολύποδες,θαλάσσιες ανεμώνες, μέδουσες) και η επιδερμίδα από κολλαγόνο στους πολύχαιτους. Το εξωτερικό επιθηλιακό στρώμα μπορεί να περιλαμβάνει κύτταρα διαφόρων τύπων συμπεριλαμβανομένων των αισθητήριων κυττάρων, των κυττάρων του αδένα και των κνιδοκυττάρων. Μπορεί επίσης να υπάρχουν προεξοχές όπως μικρολάχνες, βλεφαρίδες, τρίχες, αγκάθια και εξογκώματα. Κύρια άρθρα: αρθρόποδα, μορφολογία εντόμων και ανατομία αραχνών Τα αρθρόποδα αντιστοιχούν στο μεγαλύτερο μέρος του ζωικού βασιλείου με πάνω από ένα εκατομμύριο γνωστά είδη ασπόνδυλων.Τα έντομα έχουν ένα σώμα που διαχωρίζεται σε τμήματα και υποστηρίζεται από ένα σκληρό εξωτερικό περίβλημα, τον εξωσκελετό, κατασκευασμένο ως επί το πλείστον από χιτίνη. Τα τμήματα του σώματος οργανώνονται σε τρία διακριτά μέρη: την κεφαλή, τον θώρακα και την κοιλιά. Η κεφαλή φέρει συνήθως ένα ζευγάρι αισθητήριων κεραίων, ένα ζευγάρι σύνθετα μάτια, από ένα έως τρία απλά μάτια (ocelli) και τρία σύνολα τροποποιημένων προσαρτημάτων που σχηματίζουν τη στοματική κοιλότητα. Ο θώρακας έχει τρία ζεύγη τμηματικών ποδιών, ένα ζεύγος για καθένα από τα τρία τμήματα που συνθέτουν το θώρακα και ένα ή δύο ζεύγη πτερυγίων. Η κοιλιακή χώρα αποτελείται από έντεκα τμήματα, ορισμένα από τα οποία μπορεί να συντήκονται, και στεγάζει το πεπτικό, το αναπνευστικό, το ουροποιητικό και το αναπαραγωγικό σύστημα. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ειδών και πολλές προσαρμογές στα μέρη του σώματος, ειδικά τα φτερά, τα πόδια, τις κεραίες και το στόμα.Οι αράχνες αποτελούν κατηγορία αραχνοειδών, έχουν τέσσερα ζεύγη ποδιών και ένα σώμα που αποτελείται από δύο τμήματα, έναν κεφαλοθώρακα και την κοιλιά. Οι αράχνες δεν έχουν φτερά ούτε κεραίες. Έχουν στοματικά εξαρτήματα τα οποία συχνά συνδέονται με αδένες δηλητηρίου, καθώς οι περισσότερες αράχνες είναι δηλητηριώδεις. Έχουν και ένα δεύτερο ζευγάρι προσαρτημάτων τα οποία συνδέονται με τον κεφαλοθώρακα. Αυτά έχουν την ίδια κατάτμηση ως τα πόδια και λειτουργούν ως γευστικά και οσφρυτικά όργανα. Η επιφανειακή ανατομία είναι σημαντική και αφορά στη μελέτη των ανατομικών ορόσημων που είναι εύκολα ορατά από τα εξωτερικά περιγράμματα του σώματος. Επιτρέπει στους ιατρούς ή κτηνιάτρους να υπολογίζουν τη θέση και την ανατομία συνδεδεμένων βαθύτερων δομών. Με τον όρο επιφανειακός υποδηλώνεται ότι οι δομές βρίσκονται σχετικά κοντά στην επιφάνεια του σώματος. Η συγκριτική ανατομία αφορά τη σύγκριση των ανατομικών δομών (τόσο μικροσκοπικών όσο και μακροσκοπικών) σε διαφορετικά ζώα. Η καλλιτεχνική ανατομία σχετίζεται με ανατομικές μελέτες για καλλιτεχνικούς λόγους. Κύριο άρθρο: Ιστορία της ανατομίας Το 1600 π.Χ., ο πάπυρος του Edwin Smith, ένα αρχαίο αιγυπτιακό ιατρικό κείμενο, περιέγραφε την καρδιά, τα αγγεία, το συκώτι, τον σπλήνα, τα νεφρά, τον υποθάλαμο, τη μήτρα και την ουροδόχο κύστη, και έδειχνε τα αιμοφόρα αγγεία που αποκλίνουν από την καρδιά. Ο πάπυρος Ebers (1550 π.Χ.) περιελάμβανε την "πραγματεία για την καρδιά», με τα αγγεία που μεταφέρουν όλα τα υγρά του σώματος προς ή από κάθε μέλος του σώματος.Η ανατομία των μυών και του σκελετού περιγράφηκε στον Ιπποκράτειο Κώδικα, ένα αρχαίο ελληνικό ιατρικό έργο που γράφτηκε από άγνωστους συγγραφείς. Ο Αριστοτέλης περιέγραψε την ανατομία των σπονδυλωτών βασιζόμενος σε ανατομή ζώων. Ο Πραξαγόρας προσδιόρισε την διαφορά μεταξύ αρτηριών και φλεβών. Επίσης, κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Ηρόφιλος και ο Ερασίστρατος παρουσίασαν πιο ακριβείς ανατομικές περιγραφές βασιζόμενοι στη ζωοτομία των εγκληματιών στην Αλεξάνδρεια κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Πτολεμαίων.Στον 2ο αιώνα, ο Γαληνός της Περγάμου, ανατόμος, κλινικός, συγγραφέας και φιλόσοφος, έγραψε την τελική και με μεγάλη επιρροή ανατομική πραγματεία των αρχαίων χρόνων. Συνέταξε τις υπάρχουσες γνώσεις και σπούδασε ανατομία με την ανατομή των ζώων. Ήταν ένας από τους πρώτους πειραματικούς φυσιολόγους μέσω πειραμάτων ζωοτομίας σε ζώα. Τα σχέδια του Γαληνού, που βασίζονται κυρίως στην ανατομία του σκύλου, αποτέλεσαν ουσιαστικά το μοναδικό ανατομικό βιβλίο για τα επόμενα χίλια χρόνια. Το έργο του ήταν γνωστό στους γιατρούς της Αναγέννησης μόνο μέσω της Χρυσής Εποχής της ισλαμικής ιατρικής μέχρι που μεταφράστηκε από τα Ελληνικά κάποια στιγμή τον 15ο αιώνα.
|
Η Ανατομία είναι ο κλάδος της Βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη, σε δομικό επίπεδο, την καταγραφή, και την περιγραφή της δομής ζωντανών οργανισμών, και των επιμέρους συστημάτων τους. Διακρίνεται σε Ανατομία Φυτών, Ανατομία Ζώων και Ανθρώπου. Βασική διαδικασία συλλογής πληροφοριών της ανατομίας είναι η ανατομή. Επιμέρους γνωστικά πεδία της ανατομίας είναι η Ιστολογία, που μελετά τη φυσιολογική δομή των ιστών σε μικροσκοπικό (κυτταρικό) επίπεδο, η Παθολογική Ανατομία, που μελετά παθήσεις και αποκλίσεις από το φυσιολογικό, πάλι σε κυτταρικό επίπεδο, και η Εμβρυολογία, που μελετά τα στάδια ανάπτυξης του εμβρύου και τις αποκλίσεις αυτών από το φυσιολογικό, από το σχηματισμό του εμβρύου (γονιμοποίηση ωοκυττάρου και σχηματισμός ζυγωτού) μέχρι και το πέρας του τοκετού. Η ανατομία άρχισε να συγκροτείται ως επιστημονικός κλάδος κατά την Αναγέννηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1
|
Τζέιμς Γκιστ
|
Ο Γκιστ έπαιξε μπάσκετ στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ τα έτη 2004-2008. Το 2008 επιλέχθηκε στο ντραφτ του NBA στο νούμερο 57 από τους Σπερς, χωρίς όμως να καταφέρει να παίξει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Τη σεζόν 2008-2009 αγωνίστηκε στην ιταλική Μπιέλα. Η χρονιά που ακολούθησε τον βρήκε στη Ρωσία για λογαριασμό της Λοκομοτίβ Κούμπαν. Δε στέριωσε ούτε στη Ρωσία με αποτέλεσμα να αποχωρήσει την επόμενη σεζόν για λογαριασμό της Παρτιζάν Βελιγραδίου, στην οποία αγωνίστηκε μόνο για μία σεζόν κερδίζοντας όμως την Αδριατική Λίγκα και το Πρωτάθλημα Σερβίας. Το καλοκαίρι του 2011 βρίσκει νέα στέγη στην Τουρκία και συγκεκριμένα στη Φενέρμπαχτσε. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στην ισπανική Μάλαγα αλλά μετά από λίγους μήνες αποχώρησε στα πλαίσια της ανταλλαγής (πρώτη ανταλλαγή στην ιστορία της Ευρωλίγκα) του, με τον Άντι Πάνκο του Παναθηναϊκού. Στον ΠΑΟ ο Γκιστ ταίριαξε απόλυτα στη χημεία της ομάδας, βοηθώντας καταλυτικά στην κατάκτηση του νταμπλ στην Ελλάδα τις σεζόν 2012-2013 και 2013-2014, καθώς επίσης και στους αγώνες της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Τον Μάρτιο του 2015 ανανέωσε με τον Παναθηναϊκό μέχρι το 2017. Στις 22 Οκτωβρίου 2015 με αντίπαλο την τουρκική Καρσίγιακα, ο Γκιστ έκανε ατομικό ρεκόρ πόντων (27) στην Ευρωλίγκα. Ο Γκιστ κατέκτησε επίσης το Κύπελλο Ελλάδος το 2015 κόντρα στον Απόλλωνα Πάτρας (68-53) και το 2016 κόντρα στο Φάρο Κερατσινίου (101-54). Τον Νοέμβριο του 2016 τραυματίστηκε σοβαρά στο παιχνίδι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για περίπου πέντε μήνες. Τον Ιούνιο του 2017 πανηγύρισε το τρίτο πρωτάθλημα της καριέρας του στην Ελλάδα, αφού ο Παναθηναϊκός νίκησε με 2-3 τον Ολυμπιακό στη σειρά των τελικών, με τον ίδιο να πραγματοποιεί καλές εμφανίσεις στους τελικούς.Στις 5 Ιουλίου 2017 ανανέωσε το συμβόλαιο του με τους ''πράσινους'' μέχρι το 2019. Τον Δεκέμβριο του 2017 αναδείχτηκε MVP της 10ης αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα για πρώτη φορά στην καριέρα του. Τον Φεβρουάριο του 2018 συμμετείχε για τρίτη φορά στο Ελληνικό All Star game. Τον Ιούνιο κατέκτησε για τέταρτη φορά το πρωτάθλημα Ελλάδας, αφού ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 3-2 νίκες του Ολυμπιακού στη σειρά των τελικών. Τον Ιανουάριο του 2019 ξεπέρασε τους 1.400 πόντους στο ελληνικό πρωτάθλημα και έγινε μόλις ο 5ος ξένος παίκτης που καταφέρνει κάτι τέτοιο στην ιστορία του ''τριφυλλιού''. Τον Φεβρουάριο του 2019 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας κόντρα στον ΠΑΟΚ με 79-73, με τον ίδιο να πραγματοποιεί καλή εμφάνιση έχοντας 14 πόντους και 8 ριμπάουντ στη στατιστική του. Με αυτόν τον τίτλο έφτασε τους δέκα συνολικά με την πράσινη φανέλα και έγινε ο δεύτερος ξένος στην ιστορία του συλλόγου που καταφέρνει να φτάσει διψήφιο αριθμό τίτλων μετά τον Μπατίστ. Τον Ιούνιο του 2019 κατέκτησε το πέμπτο του πρωτάθλημα με τα πράσινα νικώντας στη σειρά των τελικών τον Προμηθέα Πατρών με 3-0 νίκες.Στις 26 Ιουνίου 2019, ο Γκιστ αποτέλεσε παρελθόν από την ομάδα, έπειτα από εφτά χρόνια και όντας ο δεύτερος μακροβιότερος παίκτης στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Αγωνίστηκε σε 191 ματς της Ευρωλίγκα έχοντας 1735 πόντους (9.08 μ.ο.), 793 ριμπάουντ (4.15 μ.ο.), 202 ασίστ (1.06 μ.ο.), 169 κλεψίματα (0.88 μ.ο.), 107 μπλοκ (0.56 μ.ο.) και 1861 ranking (9.74 μ.ο.). Στην Ελλάδα αγωνίστηκε σε 193 αγώνες με 1.545 πόντους, 902 ριμπάουντ, 187 ασίστ, 149 κλεψίματα, 107 μπλοκ. Κατά την παραμονή του στους ''πράσινους'', δημιούργησε μαζί με τους σπουδαίους γκαρντ Διαμαντίδη και Καλάθη, ένα από τα πιο αποτελεσματικά δίδυμα πικ εν ρολ σε Ευρωλίγκα και Ελληνικό Πρωτάθλημα με κύριο χαρακτηριστικό μεταξύ άλλων τις Άλεϊ-ουπ επιθέσεις.Στις 12 Αυγούστου 2020, ανακοινώθηκε από την Ευρωλίγκα ότι αποτελεί μέλος της κορυφαίας δεκάδας (ομάδας) του Παναθηναϊκού στη δεκαετία 2010-2020, όντας έκτος σε ψήφους του κοινού με ποσοστό 75.41%. Στις 8 Ιουλίου 2019, ανακοινώθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα, μέχρι το 2021. Στις 12 Δεκεμβρίου 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας 2010-2020 στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν μπήκε στην τελική δεκάδα. Ωστόσο ο Γκιστ, βρέθηκε στην κορυφή στις φάσεις της δεκαετίας (2010-20), με τάπες που οι παίκτες κόλλησαν την μπάλα στο ταμπλό. Επίσης ήταν στην πέμπτη θέση με τα καλύτερα καρφώματα σε φάση πικ εν ρολ και είχε διπλή παρουσία, στην εικοστή και την πέμπτη θέση, στα καρφώματα στον αιφνιδιασμό. Το καλοκαίρι του 2020, έμεινε ελεύθερος από τον Ερυθρό Αστέρα.Στις 3 Δεκεμβρίου 2020, ανακοινώθηκε από τη γερμανική Μπάγερν Μονάχου. Στις 13 Ιανουαρίου 2021, έφτασε τις 250 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα. Με την Μπάγερν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα αλλά αποκλείστηκε από την Αρμάνι Μιλάνο με 3-2 στη σειρά των play off. Στις 16 Μαΐου κατέκτησε το κύπελλο Γερμανίας νικώντας στον τελικό την Άλμπα Βερολίνου 85-79.Στις 24 Σεπτεμβρίου 2021, ανακοινώθηκε από τη γαλλική Βιλερμπάν για τη σεζόν 2021-22. Στις 25 Ιουνίου 2022, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Γαλλίας, αφού η Βιλερμπάν κέρδισε στους τελικούς τη Μονακό με 3-2 στη σειρά των τελικών. Τη σεζόν 2021-22, μέτρησε 5.5 πόντους και 3.2 ριμπάουντ στο γαλλικό πρωτάθλημα, ενώ είχε 6 πόντους και 2.5 ριμπάουντ κατά μέσο όρο στην Ευρωλίγκα. Στις 4 Νοεμβρίου 2022, ανακοινώθηκε από την τούρκικη Μπαχτσεσεχίρ Κολέζι. Στο Τσάμπιονς Λιγκ είχε μέσο όρο 3.5 πόντους, 3 ριμπάουντ και 0.7 ασίστ. Στις 29 Ιουνίου 2023, αποτέλεσε παρελθόν από την τούρκικη ομάδα. Τον Μάιο του 2015, λίγο πριν τους τελικούς της Α1, βρέθηκε θετικός σε ντόπινγκ τεστ για χρήση ινδικής κάνναβης, με αποτέλεσμα να δεχθεί ποινή αποκλεισμού 8 μηνών. Στη συνέχεια, μετά από έφεσή του, η ποινή μειώθηκε σε 6 μήνες με αποτέλεσμα να προλάβει αγωνιστικά την έναρξη του πρωταθλήματος για τη σεζόν 2015-16. Ευρωλίγκα Ενημέρωση: Μέχρι 10/05/22 Εθνικά Πρωταθλήματα 1. † Κατάκτηση Πρωταθλήματος Κολέγιο Παρτιζάν Βελιγραδίου Κύπελλο Σερβίας: (2011) Αδριατική Λίγκα: (2011) Πρωτάθλημα Σερβίας: (2011) Παναθηναϊκός 5x Πρωταθλήματα Ελλάδας: (2013, 2014, 2017, 2018, 2019) 6x Κύπελλα Ελλάδας: (2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2019) Μπάγερν Μονάχου Κύπελλο Γερμανίας: (2021) Βιλερμπάν Πρωτάθλημα Γαλλίας: (2022) Καλύτερο κάρφωμα στο Ισπανικό All-Star MVP του τελικού στο Κύπελλο Σερβίας: (2011) Τούρκικο All Star game: (2012) 4x Ελληνικό All Star game: (2013, 2014, 2018, 2019) MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα: (10η αγωνιστική, 2017/18) Ο Τζέιμς Γκιστ γεννήθηκε στην αμερικανική αεροπορική βάση των Αδάνων της Τουρκίας, όπου υπηρετούσε ως στρατιωτικός ο πατέρας του. Είναι παντρεμένος και έχει δυο παιδιά.
|
Ο Τζέιμς Γκιστ (Επαρχία Αδάνων, 26 Οκτωβρίου 1986) είναι Αμερικάνος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,06 μ. και βάρος 107 κιλά και αγωνίζεται στη θέση του πάουερ φόργουορντ και ενίοτε του σέντερ. Την επταετία 2012-2019 αγωνίστηκε στην ομάδα του Παναθηναϊκού με το νούμερο 14, κατέκτησε έντεκα τίτλους και έγινε ο δεύτερος μακροβιότερος ξένος παίκτης στην ιστορία της ομάδας. Φημίζεται κυρίως για την ενέργειά και τα καρφώματα του, που θυμίζουν ΝΒΑ, τις αμυντικές του δυνατότητες και την ικανότητά του στο πικ εν ρολ. Όλα τα παραπάνω τον κατέστησαν έναν από τους καλύτερους πάουερ φόργουορντ στην Ευρωλίγκα τη δεκαετία 2010-20.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84
|
Chinatown (ταινία)
|
Ο Τζέικ Τζέι Τζέι Γκίτις (Τζακ Νίκολσον), ιδιωτικός ντετέκτιβ με ειδίκευση στις υποθέσεις μοιχείας, προσλαμβάνεται από μια γυναίκα που του συστήνεται ως Έβελυν Μόλρεϊ (Νταϊάν Λαντ) να παρακολουθήσει το σύζυγο της, Χόλις (Ντάρελ Ζβέρλινγκ), υπεύθυνο για την κατασκευή του συστήματος ύδρευσης της πόλης, για τον οποίο έχει υποψίες ότι διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις. Ο Γκίτις τον ακολουθεί και διαπιστώνει ότι όντως την απατά με μια νεαρή κοπέλα. Η υπόθεση όμως περιπλέκεται όταν ανακαλύπτει ότι έχει προσληφθεί από άλλη γυναίκα, καθώς όταν επιστρέφει στο γραφείο του μετά την έρευνά του συναντά την πραγματική Έβελυν Μόλρεϊ που τον διαβεβαιώνει ότι δεν είχε καμιά πρόθεση να μάθει για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του άνδρα της. Όταν αργότερα ο κύριος Μόλρεϊ βρίσκεται νεκρός, ο Τζέικ διαπιστώνει ότι έχει εμπλακεί σε μια υπόθεση συνωμοσίας που σχετίζεται με το σύστημα παροχής νερού στην πόλη του Λος Άντζελες. Συνεχίζοντας την έρευνα ο Τζακ ανακαλύπτει στοιχεία που τον οδηγούν στον πατέρα της Έβελυν, Νόα Κρος (Τζον Χιούστον) και πρώην επαγγελματικό συνέταιρο του Χόλις. Το 1971 ο παραγωγός Ρόμπερτ Έβανς παραχώρησε 175.000 δολάρια για να γράψει το σενάριο της ταινίας του 1974 Ο μεγάλος Γκάτσμπυ (The Great Gatsby). Ο Τάουνι όμως αρνήθηκε καθώς αισθανόταν ότι κανείς δε μπορούσε να ξεπεράσει το μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Αντιθέτως ζήτησε από τον Έβανς 25.000 δολάρια για να γράψει ένα δικό του σενάριο με τίτλο Τσάιναταουν κι ο Έβανς συμφώνησε.. Ο Τάουνι σκόπευε να ξεκινήσει τη δική του τριλογία με κεντρικό ήρωα τον Τζέι Τζέι Γκίτις, της οποίας το πρώτο μέρος αφορούσε την εκμετάλλευση του νερού της πόλης του Λος Άντζελες από μεγαλοεπιχειρηματίες. Το δεύτερο μέρος με τίτλο Οι δυο Τζακ είχε να κάνει με τα αποθέματα πετρελαίου κατά τη δεκαετία του 1940 και το τρίτο μέρος σχετιζόταν με τα αποθέματα γης στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1960 και με τίτλο Γκίτις εναντίον Γκίτις,. Η εμπορική αποτυχία της συνέχειας της ταινίας που γυρίστηκε το 1990 με πρωταγωνιστές τους Νίκολσον και Ντάναγουεϊ χάλασε τα σχέδια του Τάουνι για τη συγγραφή του τρίτου μέρους της τριλογίας. Ο Ρόμπερτ Τάουνι δήλωσε ότι εμπνεύστηκε τον τίτλο της ταινίας από την ερώτηση: Τι έκανες στην Τσάιναταουν; που έκανε σε έναν Ούγγρο αστυνομικό, ο οποίος του απάντησε: Το λιγότερο δυνατό. Κι αυτό λόγω της χαοτικής κατάστασης που επικρατούσε στην Τσάιναταουν του Λος Άντζελες κατά τη δεκαετία του 1930 που καθιστούσε αδύνατο για την αστυνομία να επέμβει δραστικά, εφόσον δεν ήταν σίγουρο αν η ανάμειξή της μπορούσε να βοηθήσει. Έτσι η αστυνομία της πόλης αποφάσισε να ασχοληθεί όσο το λιγότερο δυνατό με την επικίνδυνη εκείνη ζώνη της πόλης. Ο Τάουνι έγραψε το χαρακτήρα του Γκίτις έχοντας στο μυαλό του τον Τζακ Νίκολσον.. Κι ο Νίκολσον πληροφόρησε τον Πολάνσκι για την ύπαρξη του σεναρίου του Τάουνι. Ο παραγωγός Ρόμπερτ Έβανς ήθελε να αναθέσει τη σκηνοθεσία της ταινίας στον Πολάνσκι, καθώς πίστευε ότι ο σκηνοθέτης θα οραματιζόταν τις Η.Π.Α. από την ευρωπαϊκή οπτική γωνία που είναι πιο σκοτεινή και κυνική. Ο Πολάνσκι που είχε εγκαταλείψει το Λος Άντζελες μετά τη δολοφονία της συζύγου του, Σάρον Τέιτ, από τη σπείρα του Τσαρλς Μάνσον το 1969 και δίσταζε να επιστρέψει. Αποφάσισε όμως να αναλάβει το εγχείρημα όταν διάβασε το σενάριο του Τάουνι και διαπίστωσε την τελειότητά του. Ο Πολάνσκι διαφώνησε με τον Έβανς όσον αφορά το τέλος της ταινίας. Ο Έβανς ήθελε να της δώσει αίσιο τέλος με τον Κρος να πεθαίνει και την Έβελυν να παραμένει ζωντανή. Ο Πολάνσκι ήταν όμως κάθετος. Υποστήριξε ότι το σενάριο της ταινίας είναι ξεχωριστό κι ότι δεν ήθελε να γυρίσει άλλο ένα θρίλερ, στο οποίο οι καλοί να επιβιώνουν στο τέλος κι οι κακοί να τιμωρούνται. Για το σκηνοθέτη η Έβελυν έπρεπε να πεθάνει. Οι δυο άνδρες έμειναν σταθεροί στις απόψεις τους κι ο Πολάνσκι έγραψε ξανά το τέλος λίγες μέρες πριν γυριστεί η τελευταία σκηνή.Το αυθεντικό σενάριο αποτελούταν από 180 σελίδες, από τις οποίες αφαιρέθηκε από το σκηνοθέτη η διήγηση από τον Γκίτις. Ο Πολάνσκι ήθελε το ανυποψίαστο κοινό να ανακαλύπτει τα στοιχεία μαζί με τον ντετέκτιβ. Πέρα από τον Τζακ Νίκολσον που ήταν η αρχική επιλογή για το ρόλο του Γκίτις, υπήρξε δυσκολία στο να βρεθούν οι κατάλληλοι ηθοποιοί για να ερμηνεύσουν τους άλλους δυο κεντρικούς ρόλους. Ο χαρακτήρας της Έβελυν παραπέμπει στην κλασσική φαμ φατάλ, μια μαύρη χήρα, η οποία στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι ο μοναδικός ανιδιοτελής χαρακτήρας της ταινίας. Οι παραγωγοί θεώρησαν ότι η Τζέιν Φόντα θα ήταν κατάλληλη για τον ρόλο, αλλά ο Πολάνσκι επέμεινε ο ρόλος να δοθεί στη Φέι Ντάναγουεϊ. Ο ρόλος του Νόα Κρος ανατέθηκε στο σκηνοθέτη Τζον Χιούστον κι ο Τάουνι υποστήριζε ότι ήταν η δεύτερη καταλληλότερη ανάθεση ρόλου στην ταινία μετά τον Νίκολσον. Ο Χιούστον έδινε στον Κρος διαβολική υπόσταση με την γοητευτική του ερμηνεία. Τα γυρίσματα έγιναν στο Λος Άντζελες και στη νήσο Καταλίνα της Καλιφόρνιας. Ο Πολάνσκι έκανε σύντομο πέρασμα στην ταινία στο ρόλο του γκάνγκστερ που τρυπάει τη μύτη του Τζακ Νίκολσον με στιλέτο. Με προϋπολογισμό 6.000.000 δολαρίων, η ταινία είχε εμπορική επιτυχία κάνοντας εισπράξεις της τάξης με των 29.200.000 δολαρίων. Ο Έβανς υποστήριξε ότι ο ρόλος του Τζακ Γκίτις ήταν εκείνος που εκτίναξε την καριέρα του Τζακ Νίκολσον. Ο ηθοποιός ήταν ανερχόμενο αστέρι κι είχε ήδη λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, ήταν όμως η ταινία Τσάιναταουν που τον καθιέρωσε ως ένα από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Το σενάριο του Ρόμπερτ Τάουνι για την ταινία έχει λάβει θρυλική υπόσταση από σύγχρονους κριτικούς και σκηνοθέτες και θεωρείται πλέον ως ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί ποτέ.. Υπεύθυνος για το τέλος της ταινίας ήταν παρ'όλα αυτά ο Ρόμαν Πολάνσκι, που έγραψε το κλείσιμο της ταινίας λίγες μέρες πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο το αίσιο τέλος του Τάουνι. Το 1998 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 19η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 2007 επανελήφθη η ψηφοφορία η ταινία μετατοπίστηκε στην 21η θέση με τις καλύτερες όλων των εποχών. Η ταινία έλαβε έντεκα υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας έχασε όμως το βραβείο από την ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός ΙΙ (The Godfather: Part II, 1974). Ο Πολάνσκι έχασε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα κι ο Τζακ Νίκολσον έχασε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου από τον Αρτ Κάρνεϊ, πρωταγωνιστή της ταινίας Χάρι και Τόντο (Harry & Tondo). Η Φέι Ντάναγουεϊ έχασε επίσης το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου από την Έλεν Μπέρστιν που κέρδισε το αγαλματίδιο για την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ (Alice Doesn't Live Here Anymore, 1974). Το μοναδικό βραβείο που κέρδισε η ταινία ήταν το Όσκαρ πρωτότυπου σενάριου. Βράβευση: Πρωτότυπου Σεναρίου – Ρόμπερτ ΤάουνιΥποψηφιότητα: Καλύτερης Ταινίας - Ρόμπερτ Έβανς Σκηνοθεσίας – Ρόμαν Πολάνσκι Α’ Ανδρικού Ρόλου – Τζακ Νίκολσον Α' Γυναικείου Ρόλου - Φέι Ντάναγουεϊ Μοντάζ - Σαμ Ο'Στιν Φωτογραφίας - Τζον Α. Αλόνζο Κοστουμιών - Άνθια Σίλμπερτ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Ρίτσαρντ Σίλμπερτ, Γ. Στιούαρτ Κάμπελ & Ρούμπι Λέβιτ Ήχου - Μπαντ Γκρέντζμπαχ & Λάρι Τζόουστ Μουσικής Επένδυσης - Τζέρι ΓκόλντσμιθΆλλα Βραβεία: Βράβευση: Καλύτερη Ταινία (Δράμα) Σκηνοθεσίας - Ρόμαν Πόλάνσκι Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα - Τζακ Νίκολσον Πρωτότυπου Σεναρίου - Ρόμπερτ Τάουνι Βράβευση: Σκηνοθεσίας - Ρόμαν Πολάνσκι Ξένου Ηθοποιού - Τζακ Νίκολσον Πρωτότυπου Σεναρίου - Ρόμπερτ Τάουνι Chinatown (ταινία) στην IMDb
|
Η Chinatown είναι νεο-νουάρ ταινία παραγωγής 1974, σε σκηνοθεσία Ρόμαν Πολάνσκι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Τζακ Νίκολσον, η Φέι Ντάναγουεϊ κι ο Τζον Χιούστον. Η ταινία εμπεριέχει στοιχεία φιλμ νουάρ και ψυχολογικού δράματος. Η υπόθεσή της διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1930, την περίοδο του πόλεμου για το νερό στην Νότια Καλιφόρνια. Η ταινία αποτελεί το τελευταίο σκηνοθετικό εγχείρημα του Ρόμαν Πολάνσκι στις Η.Π.Α. εφόσον επέστρεψε στην Ευρώπη το 1977 για να αποφύγει τις κυρώσεις για τις κατηγορίες που τον βάραιναν για κακοποίηση ανήλικης. Η ταινία θεωρείται από πολλούς κριτικούς του κινηματογράφου ως μια από τις καλύτερες όλων των εποχών και το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 2η στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες μυστηρίου όλων των εποχών. Η ταινία έλαβε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας κερδίζοντας τελικά μόνο Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Έλαβε επίσης τέσσερις Χρυσές Σφαίρες για Καλύτερη δραματική ταινία, Καλύτερη σκηνοθεσία, Καλύτερη ανδρική ερμηνεία σε δραματική ταινία για τον Τζακ Νίκολσον και Καλύτερο σενάριο. Το 1991 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική. 16 χρόνια αργότερα ο Τζακ Νίκολσον σκηνοθέτησε τη συνέχεια της ταινίας, με τίτλο Οι δυο Τζέικ (The Two Jakes, 1990), με πρωταγωνιστές τον εαυτό του και τη Φέι Ντάναγουεϊ και σεναριογράφο τον Ρόμπερτ Τάουνι. Η ταινία όμως δεν κατάφερε να αποσπάσει την εύνοια των κριτικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Chinatown_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Ιωάννης Φρειδερίκος του Χόλσταϊν-Γκόττορπ
|
Ήταν γιος του Αδόλφου δούκα του Χόλσταϊν-Γκόττροπ και της Χριστίνας, κόρης του Φιλίππου Α΄ λαντγκράβου της Έσσης. Γεννήθηκε στο Γκόττορπ του Σλέσβιχ και απεβίωσε στο Άλτκλοστερ, στο σημερινό Μπουξτεχούντε το 1634 σε ηλικία 55 ετών. Από τη σχέση του με την Άννα Ντόμπελ είχε δύο φυσικά τέκνα: Φρειδερίκος. Χριστίνα.Το 1621 ο Φερδινάνδος Β΄ των Αψβούργων τα νομιμοποίησε. Karl Ernst Hermann Krause (1881), "Johann Friedrich (Erzbischof von Bremen)", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 14, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 413–415 Heinz-Joachim Schulze (1974), "Johann Friedrich", Neue Deutsche Biographie (NDB) (in German), 10, Berlin: Duncker & Humblot, p. 481 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα John Frederick of Schleswig-Holstein-Gottorp στο Wikimedia Commons Publications by or about John Frederick of Holstein-Gottorp, Prince-Bishop, στο Verzeichnis der im deutschen Sprachraum erschienenen Drucke des 17 (για τον 17ο αι.)
|
Ο Ιωάννης-Φρειδερίκος, δανικά Johann-Friedrich (1 Σεπτεμβρίου 1579 - 3 Σεπτεμβρίου 1634) από τον Οίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γκόττορπ ήταν ο Λουθηρανός διοικητής στο πριγκιπάτο-αρχιεπισκοπή της Βρέμης, στο πριγκιπάτο-επισκοπή της Λυβέκης και στο πριγκιπάτο-επισκοπή του Φέρντεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80
|
Εθνική Βιβλιοθήκη της Παραγουάης
|
Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Παραγουάης συλλέγει, συγκεντρώνει, συντηρεί και προστατεύει έντυπο υλικό που δημοσιεύεται στην Παραγουάη και που σχετίζεται με τη χώρα ή υλικό που δημιουργήθηκε από Παραγουανούς του εξωτερικού. Λειτουργεί επίσης ως υπεύθυνη βιβλιοθήκη για τη νόμιμη κατάθεση . Εκτός από την προστασία της εθνικής κληρονομιάς και την παροχή πρόσβασης σε αυτήν, το ίδρυμα οργανώνει και συντονίζει τις διαδικασίες και τις υπηρεσίες πληροφόρησης ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των χρηστών. Η βιβλιοθήκη είναι επίσης ερευνητικό κέντρο. Στόχος της βιβλιοθήκης είναι να παρουσιάσει τα ιστορικά επιτεύγματα στους πολίτες και τους ξένους που ενδιαφέρονται για την ιστορία της χώρας . Η βιβλιοθήκη εκδίδει εθνική βιβλιογραφία (τρέχουσα και αναδρομική), ψηφιοποιεί και βάζει σε μικροφίλμ αντίγραφα περιοδικών του 19ου και του 20ού αι. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Παραγουάης είναι υπεύθυνη για το συντονισμό και τη θέσπιση των κανόνων του εθνικού συστήματος βιβλιοθηκών . Η συλλογή της βιβλιοθήκης αποτελείται από βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και φυλλάδια από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα. Η συλλογή Ενρίκε Σολάνο Λόπες περιλαμβάνει περίπου 3.000 τόμους . Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Παραγουάη Ασουνσιόν Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Παραγουάης (ισπανικά: Biblioteca Nacional del Paraguay) είναι η εθνική βιβλιοθήκη που βρίσκεται στην Ασουνσιόν, την πρωτεύουσα της Παραγουάης. Η βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε με το νόμο της 21ης Σεπτεμβρίου 1887 και λειτουργεί υπό την εποπτεία της Διεύθυνσης Αρχείων, Βιβλιοθηκών και Μουσείων της Εθνικής Γραμματείας Πολιτισμού .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B7%CF%82
|
Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς
|
Ο αρχικός κιηριακός πυρήνας του αστεροσκοπείου, η «Οικία Φλάμστηντ», σχεδιάσθηκε από τον αρχιτέκτονα σερ Κρίστοφερ Ρεν, πιθανώς με τη βοήθεια του Ρόμπερτ Χουκ, και ήταν η πρώτη οικοδομή που ανεγέρθηκε με αποκλειστικό σκοπό την επιστημονική έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία. Η ανέγερσή της στοίχισε 520 λίρες (υπέρβαση 20 λιρών) από ανακύκλωση των υλικών του πύργου του Δούκα Χάμφρεϋ, που βρισκόταν στην ίδια θέση. Για τον λόγο αυτό η ευθυγράμμιση του κτιρίου απέχει 13 μοίρες από τον πραγματικό βορρά. Η Οικία Φλάμστηντ φιλοξενούσε όχι μόνο τα επιστημονικά όργανα που χρησιμοποίησε ο Φλάμστηντ, αλλά στις επόμενες δεκαετίες ενσωμάτωσε πρόσθετες λειτουργίες, όπως η τήρηση του επίσημου χρόνου και αργότερα το «Γραφείο Ναυτικού Αλμανάκ της Αυτoύ Μεγαλειότητας». Δύο ωρολόγια, κατασκευές του Τόμας Τόμπιον, εγκαταστάθηκαν στην «Οκταγωνική Αίθουσα», το κύριο δωμάτιο της Οικίας Φλάμστηντ του αστεροσκοπείου, σε ύψος 6 μέτρων. Ο σχεδιασμός του ήταν ασυνήθιστος, με εκκρεμές μήκους 3,96 μέτρων το καθένα τοποθετημένα πάνω από τις πλάκες των ωρολογίων. Τα εκκρεμή αυτά είχαν περίοδο 4 sec και ακρίβεια 7 sec/ημέρα, που τότε ήταν χωρίς προηγούμενο. Επί αιώνες οι Βρετανοί αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Βασιλικό Αστεροσκοπείο ως βάση για μετρήσεις: 4 ξεχωριστοί μεσημβρινοί έχουν χαραχθεί μέσα από το κτήριο. Η βάση του γεωγραφικού μήκους, ο «Πρώτος Μεσημβρινός», γνωστός από εδώ και ως «Μεσημβρινός του Γκρήνουιτς», ορίσθηκε το 1851 και υιοθετήθηκε σε ένα διεθνές συνέδριο το 1884: Περνά από τον μεσημβρινό κύκλο του Αίρυ στo Αστεροσκοπείο. Επί πολλές δεκαετίες σημειωνόταν με μια μπρούτζινη λωρίδα στην αυλή, που τώρα αναβαθμίσθηκε σε μια λωρίδα από ανοξείδωτο χάλυβα. Από τις 16 Δεκεμβρίου 1999, ο μεσημβρινός επιδεικνύεται με μία ισχυρή πράσινη ακτίνα λέιζερ, που εκπέμπεται από το Αστεροσκοπείο προς τα βόρεια, στον νυκτερινό ουρανό του Λονδίνου. Αυτός ο παλαιός αστρονομικός Πρώτος Μεσημβρινός έχει αντικατασταθεί από έναν πλέον σύγχρονο: Την εποχή που το Γκρήνουιτς ήταν ένα ενεργό αστεροσκοπείο, οι γεωγραφικές συντεταγμένες αναφέρονταν σε ένα τοπικό σφαιροειδές, το datum, του οποίου η επιφάνεια οριζόταν με βάση την τοπική μέση στάθμη της θάλασσας. Αρκετά τέτοια γεωειδή χρησιμοποιούνταν σε όλο τον κόσμο, και το καθένα βασιζόταν σε διαφορετικό σφαιροειδές, καθώς η μέση στάθμη της θάλασσας αποκλίνει μέχρι και 100 μέτρα. Τα σύγχρονα γεωδαιτικά συστήματα αναφοράς, όπως το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα και το Διεθνές Γήινο Πλαίσιο Αναφοράς, χρησιμοποιούν ένα ενιαίο γεωκεντρικό σφαιροειδές. Η μετάβαση από τα πολλά στο ένα παγκόσμιο σφαιροειδές, προκάλεσε τη μετατόπιση όλων των γεωγραφικών συντεταγμένων κατά πολλά μέτρα, σε μερικές περιπτώσεις πάνω από 400. Ο Πρώτος Μεσημβρινός αυτών των σύγχρονων συστημάτων απέχει περί τα 100 μέτρα ανατολικά από τον αστρονομικό μεσημβρινό του Γκρήνουιτς που αναπαριστά η μεταλλική λωρίδα, η οποία αντιστοιχεί σήμερα σε γεωγραφικό μήκος 5,4΄΄ (δευτερόλεπτα της μοίρας) Δυτικό. Ο Μέσος Χρόνος Γκρίνουιτς (GMT) βασιζόταν κάποτε σε αστρονομικές παρατηρήσεις προσδιορισμού του χρόνου που γίνονταν στο Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς (ως το 1954). Μετά ο GMT προσδιοριζόταν από παρατηρήσεις που γίνονταν σε άλλα αστεροσκοπεία. GMT ονομάζεται πλέον επισήμως Παγκόσμιος Χρόνος (UT), και αστρονομικά υπολογίζεται από παρατηρήσεις εξωγαλαξιακών ραδιοπηγών, μετατρεπόμενος στη συνέχεια σε διάφορες μορφές, όπως UT0, UT1 και UTC. Μία «σφαίρα χρόνου», ορατή από μακριά, εγκαταστάθηκε από τον Βασιλικό Αστρονόμο Τζον Ποντ το 1833 ώστε οι ναυτικοί και οι πολίτες να μπορούν να συγχρονίζουν τα ρολόγια τους με τον GMT, και εξακολουθεί να πέφτει κάθε ημέρα ακριβώς στις 1 μ.μ. (13:00) ολοχρονίς (GMT τον χειμώνα και θερινή ώρα Βρετανίας το θέρος). Το Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς υπέστη μία βομβιστική επίθεση το 1894. Αυτή υπήρξε ίσως η πρώτη «διεθνής τρομοκρατική επίθεση» στη Βρετανία. Η βόμβα πυροδοτήθηκε από τον 26χρονο Γάλλο αναρχικό Martial Bourdin. Είναι άγνωστο γιατί επέλεξε το αστεροσκοπείο ή αν η έκρηξη προοριζόταν να γίνει κάπου αλλού. Το περιστατικό ενέπνευσε τον Τζόζεφ Κόνραντ στο μυθιστόρημά του The Secret Agent. Σήμερα τα κτήρια του αστεροσκοπείου στεγάζουν ένα μουσείο αστρονομικών και ναυσιπλοϊκών οργάνων, που αποτελεί τμήμα του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου. Στα όργανα αυτά περιλαμβάνονται το βραβευμένο θαλάσσιο χρονόμετρο του Τζον Χάρισον, το H4, και οι τρεις προκάτοχοί του. Επίσης, αρκετά άλλα ωρολογιακά κατασκευάσματα που οριοθετούν την ιστορία της τηρήσεως του ακριβούς χρόνου για χρήσεις στην Αστρονομία και τη ναυσιπλοΐα, όπως το σοβιετικό ρολόι Fedchenko των μέσων του 20ού αιώνα (το ακριβέστερο εκκρεμές που κατασκευάσθηκε ποτέ σε πολλαπλά αντίτυπα). Εκεί στεγάζεται και εκτίθεται επίσης το διοπτρικό τηλεσκόπιο Grubb των 28 ιντσών (71,1 εκατοστών), που παραμένει το μεγαλύτερο του είδους του στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το ρολόι της Πύλης Shepherd έξω από την πύλη του Αστεροσκοπείου αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ηλεκτρικού ρολογιού. Τον Φεβρουάριο 2005 άρχισαν τα έργα ενός νέου αναπτυξιακού πλάνου 15 εκατομ. λιρών, που περιλαμβάνουν ένα νέο πλανητάριο, χώρους εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και πρόσθετο χώρο εκθεμάτων. Το νέο «Πλανητάριο Peter Harrison», 120 θέσεων, άνοιξε επίσημα στις 25 Μαΐου 2007. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα το «Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς» δεν βρισκόταν στο Γκρήνουιτς. Το τελευταίο έτος που όλες οι υπηρεσίες του βρίσκονταν εκεί ήταν το 1924: τότε ο σιδηρόδρομος άρχισε να επηρεάζει τις μετρήσεις του Τμήματος Μαγνητισμού και Μετεωρολογίας, οπότε αυτό μετακόμισε στο Σάρεϊ. Το 1939, με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά τμήματα εκκενώθηκαν προς την ύπαιθρο (Σάρεϊ, Μπράντφορντ και Μπαθ). Οι δραστηριότητες στο Γκρήνουιτς περιορίσθηκαν στο απολύτως ελάχιστο. Μεταπολεμικώς, το 1947, αποφασίσθηκε η μετακίνηση στο Κάστρο του Herstmonceux και τα γύρω του 1.300 στρέμματα (70 χλμ. νότια-νοτιοανατολικά του Γκρήνουιτς, κοντά στο Hailsham του Ανατ. Σάσεξ), εξαιτίας προβλημάτων με τη φωτορύπανση του Λονδίνου. Παρότι ο Βασιλικός Αστρονόμος Χάρολντ Σπένσερ Τζόουνς μετακόμισε στο κάστρο το 1948, το επιστημονικό προσωπικό παρέμεινε στο Λονδίνο μέχρι την ολοκλήρωση νέων κτιρίων το 1957. Λίγο αργότερα, άλλα τμήματα που βρίσκονταν διάσπαρτα στη χώρα συγκεντρώθηκαν στο Herstmonceux. Το μεγάλο «Τηλεσκόπιο Ισαάκ Νεύτων» κατασκευάσθηκε στο Herstmonceux το 1967, αλλά μεταφέρθηκε στο Αστεροσκοπείο του Ρόχε δε λος Μουτσάτσος στα Κανάρια Νησιά το 1979. Το 1990 το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς άλλαξε και πάλι έδρα, αυτή τη φορά στο Καίμπριτζ. Μετά από μία απόφαση του Συμβουλίου Ερευνών Σωματιδιακής Φυσικής και Αστρονομίας (Particle Physics and Astronomy Research Council) του Ηνωμένου Βασιλείου, το ίδρυμα έκλεισε οριστικά το έτος 1998. Το Γραφείο Ναυτικού Αλμανάκ μεταφέρθηκε στα Εργαστήρια Ράδερφορντ Άπλετον, ενώ άλλες αρμοδιότητες μεταφέρθηκαν στο «Βρετανικό Κέντρο Τεχνολογίας Αστρονομίας» (UK Astronomy Technology Centre) στο Εδιμβούργο. Σήμερα το κάστρο στεγάζει το Κέντρο Διεθνών Σπουδών του Πανεπιστημίου Queen's του Καναδά και το «Κέντρο Επιστήμης Αστεροσκοπείων» (Observatory Science Centre). 1675 `Ιδρυση του Βασιλικού Αστεροσκοπείου στο Γκρήνουιτς. 1714 Απονομή του «Βραβείου Μήκους» από το Γραφείο Γεωγραφικού Μήκους. 1924 Ωριαία σήματα χρόνου από το Αστεροσκοπείο μεταδίδονται για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο στις 5 Φεβρουαρίου. 1948 Ο Βασιλικός Αστρονόμος μετακομίζει στο Herstmonceux. 1957 Το Αστεροσκοπείο ολοκληρώνει τη μεταφορά του στο Herstmonceux και η τοποθεσία στο Γκρήνουιτς ονομάζεται «το Παλαιό Βασιλικό Αστεροσκοπείο». 1990 Το Αστεροσκοπείο μεταφέρεται στο Καίμπριτζ. 1998 Το Αστεροσκοπείο κλείνει. Greenwich Observatory: ... the Royal Observatory at Greenwich and Herstmonceux, 1675-1975. Εκδ. Taylor & Francis, Λονδίνο 1975, σε τρεις τόμους (Τ. 1. Origins and early history (1675-1835), by Eric G. Forbes. ISBN 0-85066-093-9. Τ. 2. Recent history (1836-1975), by A.J. Meadows. ISBN 0-85066-094-7. Τ. 3. The buildings and instruments by Derek Howse. ISBN 0-85066-095-5). Derek Howse: Greenwich Time and the Longitude, εκδ. Philip Wilson, Λονδίνο 1997. ISBN 0-85667-468-0. Το Γραφείο Ναυτικού Αλμανάκ Το Βασιλικό Αστεροσκοπείο στο Γκρήνουιτς Εναέρια άποψη του Αστεροσκοπείου από την Google Maps Το Εθνικό Ναυτικό Μουσείο Το Βασιλικό Αστεροσκοπείο Γκρήνουιτς στο Herstmonceux: Ιστορία Κέντρο Επιστήμης Αστεροσκοπείων Η Ομάδα Τηλεσκοπίων «Ισαάκ Νεύτων» Αρχειοθετήθηκε 2015-07-29 στο Wayback Machine.
|
Το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς (αγγλ.:Royal Greenwich Observatory) ήταν ένα από τα ιστορικότερα αστεροσκοπεία του κόσμου και το αρχαιότερο στην Αγγλία. Ιδρύθηκε το 1675 από τον βασιλιά της Αγγλίας Κάρολο Β΄, λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Λονδίνου, του οποίου ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 10 Αυγούστου εκείνου του έτους. Ταυτόχρονα ο βασιλιάς θεσμοθέτησε τον επίζηλο τίτλο - θέση του Βασιλικού Αστρονόμου, διευθυντού του αστεροσκοπείου όπου πρώτος που ανέλαβε ήταν ο Τζον Φλάμστηντ, σε αναγνώριση των μέχρι τότε προσπαθειών του, με κύριο έργο τη διεύθυνση του νέου αστεροσκοπείου και με το να «ασχοληθεί με την προσεκτικότερη φροντίδα και επιμέλεια στην ανόρθωση των πινάκων των ουράνιων κινήσεων και των θέσεων των απλανών (αστέρων), ούτως ώστε να ευρίσκεται το κάθε φορά ζητούμενο γεωγραφικό μήκος των τόπων, τελειοποιώντας έτσι τη τέχνη της ναυσιπλοΐας». Το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουϊτς κτίσθηκε πάνω σε ένα λόφο στη ομώνυμη συνοικία Γκρήνουιτς (Greenwich) του Λονδίνου, πάνω από τον ποταμό Τάμεσι από την οποία πήρε και το όνομά του. Σήμερα πλέον το «Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς» δεν υφίσταται ως επιστημονικός οργανισμός ή ίδρυμα, αφού διαλύθηκε το 1998 μετά τη μεταφορά των αστρονομικών οργάνων και του επιστημονικού προσωπικού στο Αστεροσκοπείο του Σάσεξ. Στο νέο αυτό αστεροσκοπείο εγκαταστάθηκε και το περίφημο τηλεσκόπιο "Ισαάκ Νεύτων" του οποίου η διάμετρος του κατόπτρου του είναι 2,5 μέτρα. Τα παλαιά πλέον κτίσματα στο Γκρίνουϊτς λειτουργούν ως μουσείο, και μάλιστα όχι ως ανεξάρτητο, αλλά ως τμήμα του Εθνικού Ναυτικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Χαλάχα
|
Adler, Yonatan (2022). The Origins of Judaism: An Archaeological-Historical Reappraisal. Yale University Press. ISBN 9780300254907. J. David Bleich, Contemporary Halakhic Problems (5 vols), Ktav (ISBN 0-87068-450-7, 0-88125-474-6, 0-88125-315-4 και 0-87068-275-X); Feldheim (ISBN 1-56871-353-3) Menachem Elon, Ha-Mishpat ha-Ivri (trans. Jewish Law: History, Sources, Principles (ISBN 0-8276-0389-4)); Jewish Publication Society (ISBN 0-8276-0537-4) Glenn, H. Patrick (2014). Legal Traditions of the World – Sustainable Diversity in Law (5th edition) έκδοση). Oxford University Press. (ISBN 978-0199669837) Jacob Katz, Divine Law in Human Hands – Case Studies in Halakhic Flexibility, Magnes Press. (ISBN 965-223-980-1) ISBN 965-223-980-1 Moshe Koppel, "Meta-Halakhah: Logic, Intuition, and the Unfolding of Jewish Law", (ISBN 1-56821-901-6) Mendell Lewittes, Jewish Law: An Introduction, Jason Aronson. (ISBN 1-56821-302-6) ISBN 1-56821-302-6 Daniel Pollack ed., Contrasts in American and Jewish Law, Ktav. (ISBN 0-88125-750-8) ISBN 0-88125-750-8 Emanuel Quint, A Restatement of Rabbinic Civil Law (11 τόμοι), Gefen Publishing. (ISBN 0-87668-765-6, 0-87668-799-0, 0-87668-678-1, 0-87668-396-0, 0-87668-197-6, 1-56821-167-8, 1-56821-319-0, 1-56821-907-5 και 0-7657-9969-3) ISBN 0-87668-765-6, 0-87668-799-0, 0-87668-678-1, 0-87668-396-0, 0-87668-197-6, 1-56821-167-8, 1-56821-319-0, 1-56821-907-5, 0-7657-9969-3, (ISBN 965-229-322-9, 965-229-323-7 και 965-229-375-X) Emanuel Quint, Jewish Jurisprudence: Its Sources & Modern Applications , Taylor and Francis. (ISBN 3-7186-0293-8) ISBN 3-7186-0293-8 Steven H. Resnicoff, Understanding Jewish Law, LexisNexis, 2012. (ISBN 978-1422490204) ISBN 978-1422490204 Joel Roth, Halakhic Process: A Systemic Analysis, Jewish Theological Seminary. (ISBN 0-87334-035-3) ISBN 0-87334-035-3 Joseph Soloveitchik, Halakhic Man, Jewish Publication Society trans. Lawrence Kaplan. (ISBN 0-8276-0397-5) ISBN 0-8276-0397-5 Adler, Yonatan (16 Φεβρουαρίου 2023). «When Did Jews Start Observing Torah? - TheTorah.com». www.thetorah.com. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2023.
|
Η Χαλάχα (εβραϊκά: הֲלָכָה) είναι το συλλογικό σώμα των εβραϊκών θρησκευτικών νόμων που προέρχονται από τη γραπτή και την προφορική Τορά. Η Χαλάχα βασίζεται σε βιβλικές εντολές, μεταγενέστερους υαλμουδικούς και ραβινικούς νόμους, και τα έθιμα και τις παραδόσεις που συγκεντρώθηκαν σε πολλά βιβλία, όπως το Σουλχάν Αρούχ. Η Χαλάχα μεταφράζεται συχνά ως «εβραϊκός νόμος», αν και μια πιο κυριολεκτική μετάφραση μπορεί να είναι «ο τρόπος συμπεριφοράς» ή «ο τρόπος περπατήματος». Η λέξη προέρχεται από τη ρίζα που σημαίνει «να συμπεριφέρομαι» (επίσης «να πηγαίνω» ή «να περπατώ»). Η Χαλάχα όχι μόνο καθοδηγεί θρησκευτικές πρακτικές και πεποιθήσεις, αλλά καθοδηγεί επίσης πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής. Ιστορικά, η ευρέως διαδεδομένη τήρηση των νόμων της Τορά αποδείχθηκε πως ξεκίνησε τον δεύτερο αιώνα π.Χ. Στην εβραϊκή διασπορά, η Χαλάχα εξυπηρέτησε πολλές εβραϊκές κοινότητες ως εκτελεστική οδό νόμου – τόσο αστικό όσο και θρησκευτικό, αφού δεν υπάρχει καμία διαφοροποίησή τους στον κλασικό Ιουδαϊσμό. Από τον εβραϊκό διαφωτισμό (Χασκαλά) και την εβραϊκή χειραφέτηση, ορισμένοι άρχισαν να θεωρούν τη Χαλάχα λιγότερο δεσμευτική στην καθημερινή ζωή, επειδή βασίζεται στη ραβινική ερμηνεία, σε αντίθεση με το έγκυρο, κανονικό κείμενο που καταγράφεται στην εβραϊκή Βίβλο. Σύμφωνα με τη σύγχρονη ισραηλινή νομοθεσία, ορισμένοι τομείς της ισραηλινής νομοθεσίας για την οικογενειακή και προσωπική κατάσταση υπόκεινται στην εξουσία των ραβινικών δικαστηρίων, επομένως αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τη Χαλάχα. Μερικές μικρές διαφορές στη Χαλάχα εντοπίζονται μεταξύ των Εβραίων Ασκεναζί, των Εβραίων Μιζραχιτών, των Σεφαρδιτών Εβραίων, των Υεμενιτών Εβραίων, των Αιθιοπικών Εβραίων και άλλων εβραϊκών κοινοτήτων που ζούσαν ιστορικά σε απομόνωση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%87%CE%B1
|
Λεωνίδιο Αρκαδίας
|
Αναπτύχθηκε μετά το 1826, όταν ο τουρκικός στρατός του Ιμπραήμ κατέστρεψε την παλιά πρωτεύουσα της Κυνουρίας, τον Πραστό. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Πραστού κατέφυγαν στο Λεωνίδιο, που από το 1845 έγινε η νέα πρωτεύουσα της Κυνουρίας.Το Λεωνίδιο υπήρξε έδρα του δήμου Λιμναίου που σχηματίστηκε το 1835. Στο διάστημα 1912-1947 υπήρξε έδρα της κοινότητας Λεωνιδίου. Η κοινότητα αναβαθμίστηκε σε δήμο το 1947. Το 1999 ο Δήμος Λεωνιδίου διευρύνθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας. Από το 2011 το Λεωνίδιο αποτελεί έδρα του δήμου Νότιας Κυνουρίας. Το Λεωνίδιο και η περιοχή του χαρακτηρίζονται από γραφική τοπική αρχιτεκτονική, μοναδική στην Αρκαδία. Τυπικά δείγματά της είναι η αγορά στο κέντρο της πόλης, με τον κεντρικό της δρόμο και πολλά όμορφα αρχοντικά διεσπαρμένα στην πόλη μερικά εκ των οποίων έχουν τη μορφή πύργου. Ανάμεσά τους, ξεχωριστή θέση κατέχει ο Πύργος Τσικαλιώτη(1808). Ο πύργος αυτός έχει κατασκευαστεί το 1808 και σήμερα φιλοξενεί κατά καιρούς καλλιτεχνικές εκθέσεις και εκδηλώσεις.Στο Λεωνίδιο υπάρχουν αρκετές εκκλησίες, όπως η Μητρόπολη (της Παναγίας), η Αγία Αικατερίνη, η Αγία Κυριακή, οι Άγιοι Ταξιάρχες, ο Άγιος Ιωάννης, ο Άγιος Βασίλειος, ο Άγιος Χαράλαμπος και η Παναγία Χατζαλιού. Πάνω σε κατάφυτο λόφο νότια της πόλης είναι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία το οποίο γιορτάζει με πανηγύρι το καλοκαίρι. Σε ύψωμα που δεσπόζει της πόλης σώζονται τρεις χαρακτηριστικοί παλιοί ανεμόμυλοι. Μια παραδοσιακή γιορτή που λαμβάνει χώρα τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι η γιορτή της μελιτζάνας. Οι εκδηλώσεις που γίνονται στο επίνειο του Λεωνιδίου, την Πλάκα, περιλαμβάνουν χορούς από τοπικά χορευτικά συγκροτήματα, καθώς και το διαγωνισμό της μελιτζάνας, δηλαδή τη βράβευση του καλύτερου πιάτου μελιτζάνας από ειδικούς chefs από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το Πάσχα στο Λεωνίδιο γιορτάζεται με παραδοσιακό τρόπο. Οι κάτοικοι κατασκευάζουν τα λεγόμενα αερόστατα και τα πετούν το βράδυ της Ανάστασης καθώς και την ημέρα της Ανάστασης στην πλατεία της κωμόπολης προσφέροντας ένα ξεχωριστό θέαμα στους επισκέπτες. Το Λεωνίδιο διαθέτει το αθλητικό σωματείο Α.Σ. Λεωνιδίου, το «Λεωνίδιον» που ιδρύθηκε το 1969 διατηρώντας τμήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Στο παρελθόν έχει αγωνιστεί στη Γ΄ Εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε σημαντικό αναρριχητικό προορισμό της Ελλάδας. Το Λεωνίδιο έχει καταγράψει αξισημειώτη δημογραφική σταθερότητα απο το 1861 μέχρι και σήμερα. Ο πληθυσμός της κωμόπολης έχει παραμείνει γύρω στις 3.500 με μικρότερες και μεγαλύτερες διακυμάνσεις. Το Λεωνίδιο κατέγραψε τον μεγαλύτερο πληθυσμό του το 1879 (4.867) και τον μικρότερο το 1928 (2.906). Η μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού έγινε το 1879 (30,3%) και η μικρότερη το 1920 (3,8%). Η μεγαλύτερη μείωση του πληθυσμού έγινε το 1889 (29,6%) και η μικρότερη το 1991 (0,9%). Τάσος Μπιρσίμ, σκηνοθέτης. Δημήτρης Ρέππας, πολιτικός και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο διετέλεσε βουλευτής Αρκαδίας και υπουργός. Αρκαδική Ριβιέρα Τσάκωνες Τσακωνική διάλεκτος Τσακώνικη ενδυμασία Δημοτική Ενότητα Λεωνιδίου ΤΕΙ Πειραιά, Το Λεωνίδιο Λεωνίδιο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Το Λεωνίδιο (Τσακωνικά: Αγιελήδι) είναι κωμόπολη του νομού Αρκαδίας και πρωτεύουσα του Δήμου Νότιας Κυνουρίας. Είναι χτισμένο στις ακτές του Μυρτώου πελάγους κάτω από το όρος Πάρνωνας. Απέχει 93 χλμ. από την Τρίπολη και 210 χλμ. από την Αθήνα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 3.826 κατοίκους. Υπάρχει τακτική οδική συγκοινωνία με τα ΚΤΕΛ για Αθήνα, Άργος και Τρίπολη. Το Λεωνίδιο πήρε το όνομά του από το εκκλησάκι του Αγίου Λεωνίδα, που αναφέρεται σε χρυσόβουλο του Ανδρονίκου Παλαιολόγου το 1293. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Λεωνιδίου είναι ο επιβλητικός κόκκινος βράχος που ορθώνεται πάνω από τον οικισμό. Το Λεωνίδιο είναι σήμερα χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός. Ο πληθυσμός του είναι Τσακώνικης καταγωγής και ανήκει στους οικισμούς που ομιλείται ακόμα και σήμερα η Τσακωνική διάλεκτος. Οι Τσάκωνες είναι απόγονοι δωρικόφωνων Λακώνων. .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Επεξεργασμένο κρέας
|
Το συντηρητικό νιτρώδες νάτριο (E250) (αναμεμιγμένο σε αλάτι ωρίμανσης) είναι γνωστό για τον υποτιθέμενο ρόλο του στην αναστολή της ανάπτυξης των σπορίων του βακτηρίου Clostridium botulinum σε επεξεργασμένα και ψυγμένα κρέατα. Ωστόσο, μια μελέτη του 2018 από τη Βρετανική Ένωση Παραγωγών Κρέατος έδειξε ότι τα νόμιμα επιτρεπόμενα επίπεδα νιτρωδών δεν έχουν καμία επίδραση στην ανάπτυξη του βακτηρίου Clostridium botulinum που προκαλεί αλλαντίαση, σύμφωνα με τη γνώμη της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ηνωμένου Βασιλείου για τη Μικροβιολογική Ασφάλεια των Τροφίμων ότι τα νιτρώδη δεν απαιτούνται για την πρόληψη της ανάπτυξης του C. botulinum και την παράταση της διάρκειας ζωής.Μια κύρια ανησυχία για το νιτρώδες νάτριο είναι ο σχηματισμός καρκινογόνων νιτροζο-ενώσεων σε κρέατα που περιέχουν νιτρώδες νάτριο ή νιτρικό κάλιο, ιδιαίτερα νιτροζυλο-αίμη. Εκτός από τη νιτροζυλ-αίμη, καρκινογόνες νιτροζαμίνες μπορούν να σχηματιστούν από την αντίδραση νιτρωδών με δευτερογενείς αμίνες υπό όξινες συνθήκες (όπως συμβαίνει στο ανθρώπινο στομάχι) καθώς και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σκλήρυνσης που χρησιμοποιείται για τη συντήρηση των κρεάτων. Οι νιτρίτες και τα νιτρώδη καταναλώνονται από φυτικές τροφές καθώς και από ζωικές τροφές, με το 80% της τυπικής κατανάλωσης νιτρικών ιόντων ενός ατόμου να προέρχεται από λαχανικά, ειδικά φυλλώδη και ριζώδη λαχανικά όπως το σπανάκι και τα παντζάρια. Ορισμένα νιτρικά άλατα μετατρέπονται σε νιτρώδη στο ανθρώπινο σώμα. Τα νιτρικά και τα νιτρώδη έχουν ταξινομηθεί ως γενικά αναγνωρισμένα ως ασφαλή από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ και δεν είναι άμεσα καρκινογόνα. Ωστόσο, όταν τα νιτρικά ή τα νιτρώδη αλληλεπιδρούν με ορισμένα συστατικά του κρέατος, όπως ο αιμικός σίδηρος, οι αμίνες και τα αμίδια, μπορούν να σχηματίσουν νιτροζοενώσεις, οι οποίες μπορεί να συμβάλουν στη συσχέτιση μεταξύ κατανάλωσης επεξεργασμένων κρέατος και υψηλότερης συχνότητας καρκίνου του παχέος εντέρου. Ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο (ΔΟΕΚ) στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) ταξινομεί το επεξεργασμένο κρέας στην Ομάδα 1 (καρκινογόνο για τον άνθρωπο), επειδή ο ΔΟΕΚ έχει βρει επαρκή στοιχεία ότι η κατανάλωση επεξεργασμένου κρέατος από τον άνθρωπο προκαλεί καρκίνο του παχέος εντέρου.Μια έκθεση του 2016 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο και το Παγκόσμιο Ταμείο Έρευνας για τον Καρκίνο διαπίστωσε ότι η κατανάλωση επεξεργασμένου κρέατος αυξάνει επίσης τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου. Coudray, Guillaume. Who poisoned your bacon? The dangerous history of meat additives. Λονδίνο: Icon Books, 2021.[1][2][3] (αγγλικά) Χόροβιτς, Ρότζερ. Putting Meat on the American Table. Taste, Technology, Transformation. Johns Hopkins University Press, 2005.[4] (αγγλικά) Τεχνολογία επεξεργασίας κρέατος για παραγωγούς μικρής έως μεσαίας κλίμακας Αρχειοθετήθηκε 2018-02-21 στο Wayback Machine. Gunter Heinz, Peter Hautzinger, Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) Περιφερειακό Γραφείο για την Ασία και τον Ειρηνικό (RAP), Μπανγκόκ, 2007, (ISBN 978-974-7946-99-4)
|
Επεξεργασμένο κρέας θεωρείται κάθε κρέας που έχει τροποποιηθεί προκειμένου είτε να βελτιωθεί η γεύση του είτε να παραταθεί η διάρκεια ζωής του. Οι μέθοδοι επεξεργασίας κρέατος περιλαμβάνουν το αλάτισμα, τη ξήρανση, τη ζύμωση, το κάπνισμα ή/και την προσθήκη χημικών συντηρητικών. Το επεξεργασμένο κρέας αποτελείται συνήθως από χοιρινό ή βοδινό, αλλά και πουλερικά, ενώ μπορεί να περιέχει και εντόσθια ή υποπροϊόντα κρέατος όπως αίμα. Τα επεξεργασμένα προϊόντα κρέατος περιλαμβάνουν το μπέικον, το ζαμπόν, τα λουκάνικα, το σαλάμι, το παστό βοδινό, το τζέρκι, τα χοτ ντογκ, τα αλλαντικά, το κονσερβοποιημένο κρέας, τις κοτομπουκιές και τις σάλτσες με βάση το κρέας. Η επεξεργασία του κρέατος περιλαμβάνει όλες τις διεργασίες που αλλάζουν το νωπό κρέας, με εξαίρεση απλές μηχανικές διεργασίες όπως οι κοπή, άλεση ή ανάμειξη.Η επεξεργασία του κρέατος ξεκίνησε μόλις οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι το μαγείρεμα και το αλάτισμα παρατείνουν τη ζωή του φρέσκου κρέατος. Δεν είναι γνωστό πότε έγινε αυτό. Ωστόσο, η διαδικασία αλατίσματος και ξήρανσης στον ήλιο καταγράφηκε στην Αρχαία Αίγυπτο, ενώ η χρήση πάγου και χιονιού πιστώνεται στους πρώιμους Ρωμαίους και η κονσερβοποίηση αναπτύχθηκε από τον Γάλλο Νικολά Απέρ, ο οποίος το 1810 έλαβε βραβείο για την εφεύρεσή του από τη γαλλική κυβέρνηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97
|
Στο πρωτάθλημα της Δ΄ κατηγορίας 1996-97 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1997-98. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στα αγροτικά πρωταθλήματα. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Γ΄ κατηγορία 1996-97 Ηρακλής Γερολάκκου ΑΣΙΛ Λύσης Κινύρας ΈμπαςΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στα αγροτικά πρωταθλήματα: Εθνικός Δευτεράς Λειβαδιακός Λειβαδιών ΑΠΕΫ ΎψωναΟμάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Γ΄ κατηγορία 1995-96 Διγενής Βορόκλινης Διγενής Ακρίτας Ύψωνα Φωτειακός ΦρενάρουςΟμάδες που προήχθησαν από τα αγροτικά πρωταθλήματα: Ένωσις Κοκκινοτριμιθιά ΣΕΚ Αγίου Αθανασίου Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «1996/97 Cypriot Fourth Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Οι μικρές κατηγορίες». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 23. 12 Μαΐου 1997. Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1996-97 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
|
Η Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1996-97 ήταν η 12η έκδοση της Δ΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε ο Άδωνις Ιδαλίου για 1η φορά στην ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1996-97
|
DiC Entertainment
|
Η Diffusion, Information Communications (DiC, Διάχυση, Επικοινωνίες Πληροφοριών σε ελεύθερη μετάφραση) ιδρύθηκε στη Γαλλία το 1971 από τον Ζο Σαλούπα ως τμήμα παραγωγής της Radio Television Luxembourg, μιας μακράς υπάρχουσας εταιρείας μέσων ενημέρωσης.Το αμερικανικό σκέλος της DiC ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1982 στην Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας από τον Άντυ Χέιγουαρντ, πρώην συγγραφέα στη Hanna-Barbera, για να μεταφράσει τις παραγωγές της DiC στα αγγλικά. Η εταιρεία παρήγαγε τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια τόσο για τη μετάδοση δικτύων όσο και για την κοινοπραξία άλλων σταθμών, ανέθεσε τη μη-δημιουργική της εργασία στο εξωτερικό, εφάρμοσε πολιτικές κατά των συνδικάτων και προσέλαβε προσωπικό ανά πρόγραμμα για να μειώσει το κόστος. Για μερικούς στον κλάδο αυτό, η DiC αποτελούσε ακρωνύμιο για το "Do It Cheap" (Καν'το Φθηνά σε ελεύθερη μετάφραση). Με τους σκηνοθέτες Μπρούνο Μπιάνκι και Μπέρναρντ Ντεϊρές, οι Σαλούπα και Χέιγουαρντ κατάφεραν να κάνουν την DiC μια αποτελεσματική αλλά συγκρατημένη εταιρία κινουμένων σχεδίων.Σύντομα μετά την ένταξή του στο DiC, ο Χέιγουαρντ ανέπτυξε το Αστυνόμος Σαΐνης, το οποίο αποτέλεσε μια επιτυχημένη παραγωγή. Η DiC συνεργάστηκε με κατασκευαστές παιχνιδιών και εταιρείες ευχετήριων καρτών για σειρές προϊόντων βασισμένες σε χαρακτήρες που θα μπορούσαν να αποδωθούν σε σειρές κινουμένων σχεδίων. Έτσι, οι παραγωγές της DiC είχαν ενσωματωμένους διαφημιστές. Με τις σειρές Αστυνόμος Σαΐνης και The Littles (η τελευταία από τις δύο παρήχθη για την ABC), η εταιρεία έγινε κερδοφόρα.Ως η μόνη επιχείρηση κινουμένων σχεδίων που δεν αποτελούσε μελος συνδικάτου, το 1984 η DiC αντιμετώπισε μια προσπάθεια συνδικαλισμού που απέτυχε. Το 1985, η DiC εγκαινίασε τις δικές της Ιαπωνικές εγκαταστάσεις animation για την παραγωγή κινούμενων σχεδίων στις εκπομπές τους προκειμένου να παρακάμψει τους υπεργολάβους εξωτερικού animation. Τον Απρίλιο του 1986, η DiC ξεκίνησε ένα κοινοπρακτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα μπλοκ ονόματι Kideo TV, μαζί με τις εταιρείες LBS Communications και Mattel.Από τα τέλη του 1986 έως το 1987, ο Χέιγουαρντ, μαζί με τους επενδυτές Bear Stearns & Co. και Prudential Insurance Co, αγόρασαν το 52% των μετοχών του Σαλούπα και της Radio Television Luxembourg στην DiC με εξαγορά 70 εκατομμυρίων δολαρίων και κατέστησαν τα κεντρικά γραφεία των ΗΠΑ ως βασική βάση δραστηριοτήτων της εταιρείας. Μετά την εξαγορά, οι Σαλούπα, Μπιάνκι, Ντεϊρές και ο παραγωγός Τετσούο Καταγιάμα εγκατέλειψαν την εταιρεία και αντικαταστάθηκαν από τους Ρόμπι Λόντον και Μίχαελ Μαλιάνι ως βασικοί υπάλληλοι. Μετά την πώληση των μετοχών της στην DiC, ο Σαλούπα διατήρησε τα αρχικά γραφεία της DiC στη Γαλλία και σχημάτισε την εταιρεία C&D (Creativity & Development) το 1987 για να συνεχίσει να παράγει κινούμενα σχέδια.Μετά την εξαγορά, η DiC βρισκόταν σε χρέη και τα ξένα δικαιώματα στη βιβλιοθήκη DiC πωλήθηκαν το 1987 στη Saban Productions, η οποία στη συνέχεια πώλησε τα δικαιώματα στην C&D του Σαλούπα. Εκείνη την εποχή, ο Χέιγουαρντ θεωρούσε τον Σαλούπα εχθρό λόγω της αναφερόμενης αγοράς και η κατάσταση μόνιμα δηλητηρίασε τη σχέση της DiC και της Saban. Η DiC μήνυσε τον Saban για αποζημίωση. Το 1991, και οι δύο εταιρείες έφτασαν σε συμφωνία.Το 1987, η μητρική εταιρεία της DiC Enterprises ήταν γνωστή ως DiC Animation City, Inc. Η DiC εισήλθε επίσης στη βιομηχανία παιχνιδιών με την ανάπτυξη της της σειράς παιχνιδιών του Μπάρμπα Μπρίλιου. Τον Δεκέμβριο, η DiC διοργάνωσε μια συμφωνία για τη συγχώνευση με την Computer Memories Inc., πρώην κατασκευαστή εξαρτημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών και στη συνέχεια δημόσια εικονική εταιρεία. Ένας αντιφρονούντος μέτοχος της Computer Memories κατέστρεψε τη συμφωνία τον Φεβρουάριο του 1988.Με το χρέος εξαγοράς εξακολουθεί να είναι ένα βάρος, και την άμβλυνση της αγοράς κινούμενων σχεδίων με την άνοδο της προβολής ταινιών βίντεο και ένα πλεόνασμα νέων τηλεοπτικών σειρών και παιδικών σταθμών, τα ποσοστά των ιαπωνικών συμβόλων κινούμενων σχεδίων αυξήθηκαν κατά 40% από το 1986 έως το 1988 λόγω της ανταλλαγής της τιμής γιέν. Το 1987, η DiC μετέφερε την παραγωγή του Ντένις ο Τρομερός σε καναδική εταιρία κινουμένων σχεδίων για επιχορηγήσεις και φοροαπαλλαγές από την καναδική κυβέρνηση. Η εταιρεία ξεκίνησε να μεταφέρει κάποια εργασία στην Κορέα και την Ταϊβάν. Την εποχή 1987-1988, η DiC είχε σειρές και στα τρία μεγάλα δίκτυα το πρωί του Σαββάτου: έξι ημίωρα σειρών και 50 ημίωρα εβδομαδιαίως σε κοινοπρακτικούς σταθμούς.Η Prudential Insurance Co αγόρασε επιπλέον κεφάλαια της DiC Animation City τον Αύγουστο του 1989, αυξάνοντας παράλληλα την ικανότητα δανεισμού της DiC. Για την περίοδο 1989-1990, η DiC παρείχε το 30% του προγράμματος του Σαββατικού πρωινού με συνολικά 60 ώρες την εβδομάδα σε δίκτυα, τοπικούς σταθμούς και καλωδιακά κανάλια. Τέσσερα νέα προγράμματα ξεκίνησαν αυτή την εποχή στην καλωδιακή και κοινοπρακτικούς σταθμούς.Στις 11 Σεπτεμβρίου 1989, η DiC ξεκίνησε το πρόγραμμα μπλοκ Funtown των 26 ωρών την εβδομάδα στο CBN Family Channel. Η DIC επρόκειτο επίσης να παράγει τέσσερα ειδικά προγράμματα, με το πρώτο να λανσάρεται στη Funtown με τους άλλους, κυρίως εορταστικά προγράμματα, για το τέταρτο τρίμηνο του 1989. Ένα τετοιο πρόγραμμα βασισμένο στο The New Archies προβλήθηκε το πρώτο τρίμηνο του 1990. Το 1993, η DIC Animation City και η Capital Cities/ABC δημιούργησαν μια κοινή επιχείρηση ονόματι DiC Entertainment L.P. με τον Χέιγουαρντ να διατηρεί ένα μικρό μερίδιο ιδιοκτησίας. Η DIC Animation City υποτίθεται ότι θα παρέμενε ανεξάρτητη, αλλά ενσωματώθηκε στην Ετερόρρυθμη Εταιρεία ένα χρόνο αργότερα. Με το ABC το 1994, η DiC προγραμμάτισε δύο παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα μπλοκ, τα Dragon Club και Panda Club, στην Κίνα.Τον Οκτώβριο του 1995, η DIC Productions LP ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει ένα γραφείο κινουμένων σχεδίων στη Γαλλία σε συνεργασία με τη Hampster Productions (η οποία ήταν τότε το 33% της μειοψηφίας που άνηκε στην πλειοψηφία των ιδιοκτητών της DIC, Capital Cities/ABC). Το 1997 άνοιξε το στούντιο και ονομάστηκε Les Studios Tex , της οποίας μέτοχος ήταν η DIC.Τον Ιανουάριο του 1996, η DIC έγινε μέλος του ομίλου The Walt Disney Company μετά την εξαγορά της Capital Cities/ABC από την Disney. Η DiC εγκαινίασε ένα τμήμα άμεσης κυκλοφορίας ταινιών σε βίντεο τον Απρίλιο του 1998 με τη Ράιλεϊ Κάθρυν Έλλις, παραγωγό της Caravan Pictures, να προσλαμβάνεται ως προϊστάμενη του τμήματος αυτού. Η πρώτη κυκλοφορία του ήταν το «Η Μαντλίν στο Παρίσι», την Άνοιξη του 1999, με όλα τα DVD του τμήματος να κυκλοφορούν από την Buena Vista Home Entertainment. Το Μάιο του 1998, η DiC υπέγραψε συμφωνία για την παροχή ενός παιδικού τηλεοπτικού προγράμματος μπλοκ, το Freddy's Firehouse, για το τηλεοπτικό δίκτυο Pax Net. Το 2000, με μια επένδυση από τις εταιρείες Bain Capital και Chase Capital Partners, ο Χέιγουαρντ αγόρασε το πλειοψηφικό μερίδιο της Disney στην DIC Entertainment L.P.Τον Φεβρουάριο του 2001, η DIC ανακοίνωσε την επιστροφή στην αγορά home video, σχηματίζοντας ένα νέο τμήμα με τίτλο DIC Home Entertainment και ξεκίνησε την κυκλοφορία προϊόντων από το Μάιο του 2001. Ωστόσο, αυτό καθυστέρησε λόγω των προβλημάτων της DIC στην εξεύρεση εταίρου διανομέα που θα συνέβαινε τον Ιούλιο του 2001, όταν η DIC υπέγραψε συμφωνία με τη Lions Gate Home Entertainment για τη διανομή προϊόντων της DIC Home Entertainment στη Βόρεια Αμερική. Τον Ιούνιο του 2001, η DIC ανακοίνωσε την αγορά της Golden Books Family Entertainment για 170 εκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, η DIC ακύρωσε τη συμφωνία εξαιτίας του υψηλού κόστους αγοράς και η εταιρεία τελικά αγοράστηκε από τη Random House για τα δικαιώματα βιβλίων και την Classic Media για τα δικαιώματα βίντεο.Τον Ιούλιο του 2002, η DIC αγόρασε την προσχολική μάρκα Mommy & Me.Τον Ιανουάριο του 2003, η DIC ανήγγειλε τρία κοινοπρακτικά προγράμματα μπλοκ για παιδιά ονόματι DiC Kids Network. Τον Απρίλιο, η DIC μήνυσε την Speed Racer Enterprises, υποστηρίζοντας ότι η SRE είχε συναδειοδοτήσει τα δικαιώματα παγκόσμιας εκμετάλλευσης του Speed Racer στην DIC το προηγούμενο έτος και έπειτα τερμάτισε τη συμφωνία χωρίς να γνωρίζει η DIC. Αργότερα τον Ιούλιο, η DiC Entertainment υπέγραψε συμφωνία τηλεοπτικής παραγωγής με την POW! Entertainment για το Stan Lee's Secret Super Six, μια σειρά για έφηβες με ξένες υπερδυνάμεις που διδάσκονται για την ανθρωπότητα από τον Λι.Το 2004, ο Χέιγουαρντ αγόρασε τον τόκο της Bain Capital στην DIC και εισήγαγε την DIC το επόμενο έτος στην Alternative Investment Market του Ηνωμένου Βασιλείου, με το σύμβολο "DEKEq.L". Το 2005, η Ánima Estudios με έδρα το Μεξικό εξέτασε την πιθανότητα συνεργασία με το DIC, αλλά αποφάσισε τελικά να ασχοληθεί με τα δικά της σχέδια.Τον Μάρτιο του 2006, η DIC επανέκτησε τα δικαιώματα για 20 από τις εκπομπές της από την Walt Disney Company και την Jetix Europe, οι οποίες τις είχαν στην κατοχή τους από τότε που η Disney αγόρασε τους προηγούμενους κατόχους τους, τη Saban Entertainment, το 2001.Η DIC Entertainment, η KOL (AOL's kids online) και η CBS Corporation συμφώνησαν τη δημιουργία ενός νέου τρίωρου προγράμματος μπλοκ για τα πρωινά του Σαββάτου στο CBS που ονομάστηκε KOL Secret Slumber Party, και ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου 2006. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2007, ένα νέο πρόγραμμα μπλοκ ονόματι KEWLopolis έκανε πρεμιέρα, ως κοινοπραξία μεταξύ των εταιρειών DiC, CBS, και American Greetings.Τον Απρίλιο του 2007, οι εταιρείες DIC Entertainment, Nelvana και NBC Universal Global Networks ανακοίνωσαν σχέδια για το λανσάρισμα του KidsCo, ενός νέου διεθνούς δικτύου ψυχαγωγίας για παιδιά.Τον Οκτώβριο του 2007, DIC μήνυσε την Dam Company, καθώς ισχυρίστηκε ότι η τελευταία από τις δύο απάτησε εν γνώσει και απρόσεκτα έκανε αδικαιολόγητη σύνδεση σε σχέση με την κούκλα Τρολ της Dam και το Trollz της DIC, που δημιουργήθηκε αφού η DIC αδειοδότησε τη μάρκα από την Don. Η Dam επίσης μήνυσε την DIC, υποστηρίζοντας ότι η εταιρεία έχει παραποιήσει οικονομικά την ικανότητά της να δημιουργεί και να διαθέσει στην αγορά μια καμπάνια για μοντέρνες κούκλες Τρολ και κατέστρεψαν την εικόνα και την καλή θέληση της κούκλας. Στις 20 Ιουνίου 2008, η DiC Entertainment και η Cookie Jar Group ανακοίνωσαν συμφωνία για συγχώνευση. Η συγχώνευση ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου 2008 και η εταιρεία έγινε θυγατρική της Cookie Jar Entertainment. Η Cookie Jar αποκτήθηκε με τη σειρά της από τη DHX Media στις 22 Οκτωβρίου 2012.
|
Η DIC Entertainment Corporation (με την επωνυμία The Incredible World of DiC και προηγουμένως γνωστή ως DIC Audiovisuel, DIC Enterprises, DIC Animation City και DIC Productions) ήταν μια διεθνής εταιρεία παραγωγής ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 2008, η DiC αποκτήθηκε από την Cookie Jar Group. Το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιοθήκης της DiC ανήκει σήμερα στην DHX Media, αφού η DHX εξαγόρασε την Cookie Jar Group στις 22 Οκτωβρίου 2012. Εκτός από τις κινουμένων σχεδίων και ζωντανής δράσης τηλεοπτικές εκπομπές, κι ενώ η εταιρία αποτελούσε θυγατρική της Disney, η DiC παρήγαγε κινηματογραφικές ταινίες ζωντανής δράσης, όπως το Τα βλακόμουτρα (1998) και το Αστυνόμος Σαΐνης (1999) και αδειοδότησε διάφορες σειρές anime όπως το Sailor Moon.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/DiC_Entertainment
|
Ανρί Ωζέ
|
Δευτεραθλητής Γαλλίας το 1972 με τη Νιμ Ολιμπίκ Νικητής του Κυπέλλου Άλπεων το 1972 με τη Νιμ Ολιμπίκ Πρωταθλητής Γαλλίας D2 το 1961 με την ΣΟ Μονπελιέ Προφίλ του Ανρί Ωζέ στο footballdatabase.eu.
|
Ο Ανρί Ωζέ είναι Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 2 Δεκεμβρίου 1941 στο Κουρνοντεράλ. Αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός στη Νιμ, στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF_%CE%A9%CE%B6%CE%AD
|
Δήμος Παμβώτιδος
|
Ο Δήμος Παμβώτιδος σχηματίστηκε το 1998 με την εφαρμογή του προγράμματος "Καποδίστριας". Από το 2010 και μετά την εφαρμογή του Προγράμματος Καλλικράτης αποτελεί τμήμα του Δήμου Ιωαννιτών. Πρώτος δήμαρχος εξελέγη ο Αργύρης Μάντζιος υποστηριζόμενος από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ με το συνδυασμό "Παμβώτιδα Νέα Εποχή". Τον διαδέχτηκε το 2002 ο Γιώργος Κρανάς (1947-2018) ως επικεφαλής του ανεξάρτητου συνδυασμού "Δημοτική Ενωτική Πρωτοβουλία". Το 2006 εξελέγη δήμαρχος ο Ευάγγελος Πήχας υποστηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ. Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: Δ.δ. Κατσικά -- ο Κατσικάς [ 2.871 ] Δ.δ. Ανατολικής [ 147 ] η Ανατολική [ 109 ] η Κοτομίστα [ 38 ] Δ.δ. Βασιλικής [ 493 ] η Βασιλική [ 493 ] ο Μαβίλλης [ 0 ] Δ.δ. Δαφνούλας [ 374 ] η Δαφνούλα [ 287 ] ο Γουλάς [ 87 ] Δ.δ. Δροσοχωρίου -- το Δροσοχώρι [ 815 ] Δ.δ. Ηλιοκάλης -- η Ηλιόκαλη [ 422 ] Δ.δ. Καστρίτσης -- η Καστρίτσα [ 668 ] Δ.δ. Κουτσελιού [ 1.413 ] το Κουτσελιό [ 1.118 ] η Γορίτσα [ 295 ] Δ.δ. Κράψης [ 153 ] η Κράψη [ 76 ] ο Δρίσκος [ 23 ] το Λερούσκο [ 54 ] Δ.δ. Λογγάδων -- οι Λογγάδες [ 874 ] Δ.δ. Μουζακαίων [ 450 ] οι Μουζακαίοι [ 346 ] τα Κυπαρίσσια [ 104 ] Δ.δ. Πλατανιάς [ 698 ] η Πλατανιά [ 434 ] το Γερακάρι [ 50 ] ο Καραδήμας [ 214 ] Δ.δ. Πλάτανος (της πρώην κοινότητας Πετροβουνίου) -- ο Πλάτανος [ 215 ] Δ.δ. Χαροκόπιον (της πρώην κοινότητας Πετροβουνίου) -- το Χαροκόπι [ 332 ] Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 1998 Αρχειοθετήθηκε 2015-07-08 στο Wayback Machine. Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές 2002 Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 2006
|
Ο Δήμος Παμβώτιδος ήταν δήμος του νομού Ιωαννίνων. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Ιωαννιτών. Βρισκόταν νότια της λίμνης Παμβώτιδας, πολύ κοντά στην πόλη των Ιωαννίνων. Ο δήμος Παμβώτιδος αποτελούνταν από δεκαπέντε δημοτικά διαμερίσματα. Καταλάμβανε έκταση 135,9 τ.χλμ. και είχε συνολικό πληθυσμό 9.925 κατοίκους. Ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος Δήμος του Ν. Ιωαννίνων σε πληθυσμό με βάση την απογραφή του 2001. Έδρα του δήμου ήταν ο οικισμός Κατσικάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Ελκώδης κολίτιδα
|
Αν και η ακριβής αιτία της ελκώδους κολίτιδας παραμένει άγνωστη έχουν προταθεί αρκετές αιτίες. Οι γενετικοί παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν στην αιτιολογία της ασθένειας είναι οι εξής: Συνυπολογισμός της ελκώδους κολίτιδας σε οικογένειες. Πανομοιότυπα δίδυμα με ποσοστό αντιστοιχίας 10% και διζυγωτικά δίδυμα με ποσοστό αντιστοιχίας 3%. Εθνικές διαφορές στη συχνότητα εμφάνισης γενετικών δεικτών και συνδέσμων.Υπάρχουν δώδεκα περιοχές του γονιδιώματος που μπορεί να συνδέονται με την ελκώδη κολίτιδα. Αυτό περιλαμβάνει τα χρωμοσώματα 16, 12, 6, 14, 5, 19, 1, 16 και 3 με σειρά ανακάλυψης. Ωστόσο, καμία από αυτές δεν έχει δείξει επανειλημμένως να είναι υπαιτιότητα του, κάτι που δηλώνει ότι η διαταραχή προκύπτει από τον συνδυασμό πολλαπλών γονιδίων. Διατροφή: Μία διατροφή χαμηλή σε φυτικές ίνες μπορεί να επηρεάσει την εκδήλωση συμπτωμάτων ελκώδους κολίτιδας. Θηλασμός: Υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές για την προστασία του θηλασμού στην ανάπτυξη της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου. Μία ιταλική μελέτη έδειξε μία προστατευτική επίδραση. Κληρονομικότητα: Παρόλο που η ελκώδης κολίτιδα δεν είναι μία καθαρά κληρονομική έχει μία κληρονομική προδιάθεση αφού εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα της ίδιας οικογένειας και ειδικά σε δίδυμα αδέρφια.Οι συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν τριπλάσιες έως εικοσαπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν ΕΚ. Μεταδοτικότητα: Είναι βέβαιο ότι η ασθένεια δεν είναι μεταδοτική. Αν και τα συμπτώματα της μοιάζουν με τα συμπτώματα μιας γαστρεντερίτιδας, πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική πάθηση η οποία χρειάζεται ειδική θεραπεία. Αυτοάνοση αιτία: Ορισμένες πηγές κατατάσσουν την ελκώδη κολίτιδα ως μία αυτοάνοση ασθένεια, μία ασθένεια στην οποία το ανοσοποιητικό σύστημα δυσλειτουργεί. Λεμφοκύτταρα διαπερνούν την εξωτερική στοιβάδα του παχέος εντέρου, προκαλώντας φλεγμονή στο βλεννογόνο. Πόνος στην κοιλιακή χώρα. Βλεννοαιματηρές κενώσεις. Διάρροια με παρουσία αίματος. Αναιμία. Κόπωση - καταβολή. Απώλεια βάρους. Ανορεξία. Ναυτία. Απώλεια ηλεκτρολυτών και θρεπτικών ουσιών. Δερματικές αλλοιώσεις. Πόνοι στις αρθρώσεις.Στο 50% των ασθενών τα συμπτώματα είναι ήπιας μορφής. Κάποιοι υποφέρουν από συχνούς πυρετούς, αιματηρές διάρροιες, ναυτίες και έντονους κοιλιακούς πόνους. Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων συνήθως συμβαδίζει με τη βαρύτητα και την έκταση της νόσου. Δεν είναι απαραίτητο όμως όλοι οι ασθενείς της νόσου, να έχουν τα ίδια συμπτώματα ή συμπτώματα γενικώς. Οι ασθενείς με αιμορραγική πρωκτίτιδα παρουσιάζουν καθαρό φρέσκο αίμα από το ορθό ή με πρόσμειξη βλέννας ή έχουν σκληρά κόπρανα καλυμμένα με αίμα. Συνήθως συνυπάρχει τεινεσμός (διάταση των τοιχωμάτων του εντέρου) Όταν η πάθηση επεκτείνεται στο σιγμοειδές, τα κόπρανα έχουν πρόσμειξη αίματος ή υπάρχει αιμορραγική διάρροια, ο κοιλιακός πόνος συνήθως είναι ήπιος και κωλικοειδής, προηγείται της κένωσης, μετά το τέλος της οποίας υφίσταται. Όταν η ελκώδης κολίτιδα είναι σε πολύ οξεία φάση εμφανίζονται και συστηματικά συμπτώματα όπως πυρετός, ανορεξία, οιδήματα από υπολευκωματιναιμία, ταχυκαρδία, βαριά αναιμία και σοβαρές ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Η διάγνωση και η εκτίμηση της σοβαρότητας της νόσου γίνεται μέσω κλινικών, ενδοσκοπικών, ιστολογικών και εργαστηριακών εξετάσεων. Αρχικά ο ιατρός παίρνει ένα λεπτομερές οικογενειακό και προσωπικό ιατρικό ιστορικό του ασθενούς και κάνει μια προσεκτική κλινική εξέταση. Η ανάλυση αίματος μπορεί να δείξει εάν υπάρχει αναιμία, η οποία μπορεί να προκύψει λόγω αιμορραγίας στο παχύ έντερο. Επίσης μπορεί να δείξει την αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων, της ΤΚΕ και της CRP, τα οποία είναι δείκτες φλεγμονής στον οργανισμό. Η ανάλυση κοπράνων μπορεί να δείξει και αυτή την αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων όπως επίσης και την ύπαρξη αίματος λόγω αιμορραγίας ή ακόμα μόλυνση του παχέος εντέρου λόγω βακτηριδίων, ιών ή παρασίτων. Η καταλληλότερη εξέταση για τη διάγνωση της νόσου είναι η κολονοσκόπηση ή όρθοσιγμοειδοσκόπηση. Επιτρέπει τη διαφοροποίηση της νόσου από άλλες παθήσεις του εντέρου που προκαλούν ανάλογα συμπτώματα όπως η νόσος του Crohn, η εκκολπωματίτιδα και ο καρκίνος. Ο γιατρός έχει τότε τη δυνατότητα να εξετάζει το εσωτερικό του παχέος εντέρου και να παρατηρήσει εάν υπάρχει φλεγμονή, αιμορραγία ή έλκη στη βλεννογόνο του εντέρου. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέτασης ο γιατρός έχει τη δυνατότητα να πάρει τεμάχιο βλεννογόνου το οποίο θα σταλεί για βιοψία, Τα ευρήματα της ιστολογικής εξέτασης τεκμηριώνουν τη διάγνωση της ΕΚ. Ιστολογικά η ελκώδης κολίτιδα κατατάσσεται στα ακόλουθα στάδια: Στάδιο 1: Απουσία σημαντικής φλεγμονής, πλήρης απουσία αποστήματος στο επιθήλιο. Ο ασθενής δεν πάσχει. Στάδιο 2: Ήπια ως μέτρια φλεγμονή, οίδημα, υπεραιμία, αλλά το επιθήλιο άθικτο. Στάδιο 3: Αποστήματα στις κρύπτες, έλκη στο επιθήλιο, πυώδες εξίδρωμα. Η θεραπεία για την ελκώδη κολίτιδα εξαρτάται από τη σοβαρότητα της ασθένειας και κάθε ασθενής μπορεί να τη βιώσει διαφορετικά. Οι περισσότεροι ασθενείς ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ένας ασθενής μπορεί να χρειαστεί χειρουργική αντιμετώπιση για την αφαίρεση του πάσχοντος τμήματος. Κάποιοι ασθενείς των οποίων τα συμπτώματα χειροτερεύουν από κάποιες τροφές, έχουν τη δυνατότητα να τα ελέγξουν αποφεύγοντας τις τροφές που ενοχλούν το έντερο όπως είναι τα πολύ καρυκευμένα φαγητά και η λακτόζη. Κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά τη νόσο, οπότε η θεραπεία προσαρμόζεται εξατομικευμένα. Η συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση παίζουν σημαντικό ρόλο για τη θεραπεία. Κάποιοι ασθενείς παρουσιάζουν μία ύφεση για κάποιο διάστημα κατά το οποίο εξαφανίζονται τα συμπτώματα και το οποίο διαρκεί για μήνες ή ακόμα και για χρόνια. Ωστόσο, τα συμπτώματα των περισσότερων ασθενών επανεμφανίζονται τελικά. Αυτή η κλινική εικόνα της ασθένειας με υφέσεις και εξάρσεις, σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αν έχει αποδώσει η θεραπεία ή όχι. Ο πάσχων από ελκώδη κολίτιδα μπορεί να χρειαστεί ιατρική φροντίδα με συχνές επισκέψεις στον γιατρό για τον έλεγχο της κατάστασης. Στόχος της θεραπείας είναι η διατήρηση της νόσου σε ύφεση και χωρίς συμπτώματα. Οι περισσότεροι ασθενείς με ήπια ασθένεια στην αρχή της θεραπείας λαμβάνουν παράγοντες 5-ASA, έναν συνδυασμό των φαρμάκων σουλφοναμίδης, σουλφαπυριδίνης, σουλφασαλαζινης, μεσαλαζινης (σαλικυλικών) που βοηθούν στον έλεγχο της φλεγμονής. Το πιο συνηθισμένο από αυτά τα φάρμακα είναι η σουλφασαλαζίνη, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όσο χρειαστεί και γίνεται να χορηγείται και μαζί με άλλα φάρμακα, είτε τοπικά σε μορφή υπόθετων και κλυσμάτων είτε από το στόμα σε μορφή χαπιού ή κοκκίων. Οι ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται καλά στη σουλφασαλαζίνη μπορεί να έχουν καλύτερη ανταπόκριση στους νεότερους παράγοντες 5-ASA. Πιθανές παρενέργειες των παραγόντων αυτών είναι ναυτίες, έμετοι, καύσος, διάρροια και πονοκέφαλος. Οι ασθενείς με σοβαρή μορφή της ασθένειας οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στη μεσαλαμίνη μπορούν να χρησιμοποιήσουν κορτικοστεροειδή. Η πρεδνισόνη, βουδεσονίδη και η υδροκορτιζόνη είναι δύο κορτικοστεροειδή που χρησιμοποιούνται για τη μείωση της φλεγμονής. Λαμβάνονται εκ του στόματος, ενδοφλέβια, μέσω κλύσματος ή σε υπόθετο ανάλογα με το σημείο της φλεγμονής. Οι πιθανές παρενέργειες είναι η αύξηση βάρους, ακμή, τριχοφυΐα προσώπου, υπέρταση, κυκλοθυμία και αυξημένο κίνδυνο μόλυνσης, οπότε οι ασθενείς που λαμβάνουν αυτά τα φάρμακα παρακολουθούνται προσεκτικά από το γιατρό τους. Κάποια άλλα φάρμακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χαλαρώσουν τον ασθενή ή να ανακουφίσουν τον πόνο, τη διάρροια ή τη μόλυνση, όπως η μετρονιδαζόλη. Λιγότερες είναι οι φορές που τα συμπτώματα είναι τόσο σοβαρά ώστε ο ασθενής να χρειαστεί νοσηλεία. Όπως όταν ένα άτομο παρουσιάσει σοβαρή αιμορραγία ή διάρροια που προκαλούν αφυδάτωση. Τότε ο γιατρός προσπαθεί να σταματήσει τη διάρροια και την απώλεια αίματος, υγρών και μεταλλικών αλάτων. Ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί ειδική διατροφή, ενδοφλέβια παρεντερική σίτιση, φαρμακευτική αγωγή ή ακόμα και εγχείρηση κάποιες φορές. Ένα ποσοστό 25 έως 40 % των πασχόντων χρειάζονται τελικά αφαίρεση του κόλον εξαιτίας ολικής αιμορραγίας, σοβαρής ασθένειας, ρήξης του κόλον ή κινδύνου εμφάνισης καρκίνου. Υπάρχουν διάφορες εγχειρήσεις που μπορούν να γίνουν. Η πιο συνηθισμένη είναι η ολική κολεκτομή με ειλεοπρωκτικη αναστόμωση με J-pouch και προσωρινή ειλεοστομία, που γίνεται σε δύο ή τρία στάδια. Στην πρωκτοκολεκτομή, ο χειρούργος αφαιρεί όλο το κόλον και τον πρωκτό και γίνεται μόνιμη ειλεοστομία. Στην ειλεοστομία, ο χειρούργος δημιουργεί ένα μικρό άνοιγμα στην κοιλιακή χώρα το οποίο ονομάζεται στομία και κενώνει το τελευταίο τμήμα του λεπτού εντέρου, τον λεγόμενο ειλεό, σε αυτό. Δεν είναι όλες οι εγχειρήσεις κατάλληλες για όλους. Το είδος της εγχείρησης που απαιτείται εξαρτάται από τη σοβαρότητα της πάθησης και τις ανάγκες του ασθενούς και τον τρόπο ζωής του. Οι περισσότεροι ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα δεν θα χρειαστεί να κάνουν ποτέ εγχείρηση. Αν προκύψει η ανάγκη να γίνει εγχείρηση οι ασθενείς παρηγορούνται με το γεγονός ότι μετά την εγχείρηση, η κολίτιδα θεραπεύεται και οι περισσότεροι μετά από αυτήν συνεχίζουν μία φυσιολογική ζωή. Το χειρουργείο δεν έχει επίδραση στις εξωεντερικές εκδηλώσεις της νόσου, όπως η εντεροπαθητική αρθρίτιδα, όπου θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα και αν το παχύ έντερο αφαιρεθεί. Οι έρευνες για τη θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας συνεχίζονται και ελέγχονται διάφορα φάρμακα για να διαπιστωθεί η ενδεχόμενη χρησιμότητά τους ως προς την αντιμετώπιση της πάθησης. Κάποια από αυτά είναι: Βουδεσονίδη. Είναι κορτικοστεροειδές και μπορεί να είναι σχεδόν τόσο αποτελεσματικό όσο και η πρεδνισόνη και έχει λιγότερες παρενέργειες. Κυκλοσπορίνη. Είναι φάρμακο που καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα και μπορεί να είναι υποσχόμενη θεραπεία για τους ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται στους παράγοντες 5-ASA ή στα κορτικοστεροειδή. Νικοτίνη. Σε μία αρκετά πρώιμη μελέτη κάποια συμπτώματα παρουσίασαν βελτίωση σε κάποιους ασθενείς μέσω ενός αυτοκόλλητου ή κλύσματος. Η χρήση της είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο αν και τα ευρήματα δείχνουν θετικά αποτελέσματα. Ηπαρίνη. Κάποιοι ερευνητές εξετάζουν αν η αντιπηκτική δράση της ηπαρίνης μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο της κολίτιδας εμποδίζοντας τον σχηματισμό θρόμβων στο αίμα.
|
Η ελκώδης κολίτιδα είναι μία μορφή φλεγμονώδους εντερικής νόσου (IBD). Τα συμπτώματα της είναι χαρακτηριστικά έλκη ή ανοιχτές πληγές και βλεννοαιματηρή διάρροια. Η φλεγμονώδης εντερική νόσος συγχέεται συχνά με το πιο αθώο σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, το οποίο μπορεί να προκαλέσει παρόμοια συμπτώματα (αλλαγή στις κενώσεις, είτε διαρροϊκές είτε δυσκοιλιότητα, σε συνδυασμό με πόνο και ενοχλήσεις). Η ελκώδης κολίτιδα παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τη νόσο του Crohn, μια άλλη αυτοάνοση ασθένεια του παχέος εντέρου. Παλαιότερα πίστευαν ότι επρόκειτο για την ίδια ασθένεια. Σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι δύο διαφορετικές ασθένειες που ανήκουν στις Ιδιοπαθείς Φλεγμονώδεις Νόσους του Εντέρου και παρόλο που έχουν αρκετές ομοιότητες έχουν και αρκετές διαφορές. Η σημαντικότερη διαφορά τους είναι ότι ενώ στην ελκώδη κολίτιδα πάσχει μόνο το παχύ έντερο, στη νόσο του Crohn μπορεί να υπάρχουν βλάβες και στο λεπτό έντερο, το στομάχι και στο στόμα. Επίσης στην ελκώδη κολίτιδα προσβάλλεται μόνο ο βλεννογόνος ενώ στη νόσο Crohn οι αλλοιώσεις εμβαθύνουν στα τοιχώματα του πεπτικού σωλήνα. Σε αντίθεση με τη νόσο του Crohn, η οποία μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο τον πεπτικού σωλήνα, από το στόμα έως τον πρωκτό, η ελκώδης κολίτιδα προσβάλλει μόνο το παχύ έντερο. Εντοπίζεται πιο συχνά στην περιοχή του ορθού, αλλά μπορεί να εκτείνεται μέχρι την αριστερή κολική καμπή ή και σε ολόκληρο το παχύ έντερο. Η ελκώδης κολίτιδα εμφανίζεται σε 35 με 100 άτομα ανά 100.000 στις Η.Π.Α. Η ασθένεια είναι πιο κοινή στις βόρειες περιοχές. Αν και γνωρίζουμε ότι η ελκώδης κολίτιδα δεν οφείλεται σε διατροφικούς παράγοντες, γνωρίζουμε επίσης ότι κάποιες διατροφικές αλλαγές μπορούν να περιορίσουν τα συμπτώματα και να μειώσουν την ταλαιπωρία του ασθενούς. Δεν υπάρχουν τροφές που προκαλούν συμπτώματα σε όλους τους ασθενείς οπότε δεν προτείνεται περιοριστική δίαιτα αν δεν εξακριβωθεί ότι οι συγκεκριμένες τροφές δεν είναι ανεκτές από τον κάθε ασθενή. Θεραπεία δεν υπάρχει, ωστόσο μπορεί να γίνει περιορισμός των συμπτωμάτων και να μείνει η νόσος σε ύφεση με τη χορήγηση κορτικοστεροειδών, με αντιφλεγμονώδη φάρμακα, ανοσοκατασταλτικά, βιολογικούς παράγοντες, Όταν η νόσος είναι εκτεταμένη συνίσταται χειρουργική αντιμετώπιση, κολεκτομή (μερική ή ολική αφαίρεση του παχέος εντέρου με χειρουργική επέμβαση) και τοποθέτηση στομίας. Θετικό οικογενειακό ιστορικό για ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο είναι δυνατόν να υπάρχει στο 17% των ασθενών. Η νόσος μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Προσβάλλει κατά κανόνα εφήβους και νέους ενήλικες 15-35 ετών, παρουσιάζει όμως και μία δεύτερη αύξηση της συχνότητας της μετά την ηλικία των 50 ετών. Από πρόσφατες μελέτες δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά στη συχνότητα μεταξύ των γυναικών και των ανδρών, αν και παλιότερα υπήρχε η άποψη ότι η νόσος είναι πιο συχνή στις γυναίκες. Η προσβολή στη βρεφική ηλικία ονομάζεται Very Early Onset (VEO) IBD.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BA%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1
|
Γιαν Χερριτς φαν Μπρόνκχορστ
|
Σύμφωνα με τον Άρνολντ Χαουμπράκεν ο φαν Μπρόνκχορστ μαθήτευσε όταν ήταν ένδεκα ετών με τον χαράκτη γυαλιού Φέρμπρουγκ στην Ουτρέχτη. Εργάστηκε μαζί του για 6 μήνες και εργάστηκε με άλλους δύο υαλουργούς της Ουτρέχτης πριν ξεκινήσει μια Μεγάλη Περιοδεία το 1620. Δεν έφθασε πολύ μακριά πριν του προσφερθεί εργασία στο Αράς από τον υαλουργό Πιέτερ Ματτάις (Peeter Matthys). Μετά από έξι μήνες, συνέχισε στο Παρίσι το 1620, όπου εργάστηκε με τον υαλουργό Σαμύ (Chamu). Επέστρεψε στην Ουτρέχτη το 1622, όπου ο Κορνέλις φαν Πούλενμπουργκ του δίδαξε να ζωγραφίζει. Νυμφεύτηκε την Καταλάιντγε φαν Νόορτ (Catalijntje van Noort) το 1626. Σύχναζε στο στούντιο του Χέρριτ φαν Χόντχορστ. Το 1647 μετακόμισε στο Άμστερνταμ όπου δημιούργησε τα βιτρό και τις πόρτες οργάνων (σχεδόν το μόνο χώρο σε μια εκκλησία Καλβινιστών όπου μερικές φορές επιτρεπόταν η εικονιστική ζωγραφική) της Nieuwe Kerk (Νέας Εκκλησίας, ολοκληρώθηκε το 1655). Έχει περιγραφεί ως ο τελευταίος από τους μεγάλους ζωγράφους βιτρό στην Ολλανδία. Σε αντίθεση με τη δουλειά του για εκκλησίες, οι κοσμικοί πίνακές του δείχνουν την επιρροή του Καραβάτζο και επίσης δείχνουν μια εντυπωσιακή τάση στον αισθησιασμό. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονται οι γιοι του Γιαν Γιανς και Χέρριτ Γιανς, και ο Κέσαρ φαν Εφερντίνγκεν (Cesar van Everdingen). Selected artwork Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων De Bie, Cornelis, βιογραφία του Jan Bronckhorst στο Het Gulden Cabinet, 1662, σ 278, στα Βιβλία Google Web Gallery of Art βιογραφικό Jan Gerritsz van Bronckhorst στο Artnet Vermeer and The Delft School, πλήρης κατάλογος έκθεσης κειμένου από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, ο οποίος περιέχει υλικό για τον Γιαν Χερριτς φαν Μπρόνκχορστ
|
Ο Γιαν Χερριτς φαν Μπρόνκχορστ (Jan Gerritsz van Bronckhorst, επίσης Bronchorst ή Bronkhorst), 1603–1661) ήταν Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης της Χρυσής ολλανδικής Εποχής. Θεωρείται σήμερα ως ήσσον μέλος των Καραβατζιστών της Ουτρέχτης .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A7%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%82_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BA%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%83%CF%84
|
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
|
Πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, η κυβέρνηση του Μίλαν Στογιαντίνοβιτς (1935-1939) προσπάθησε να πλοηγηθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του Άξονα και τις αυτοκρατορικές δυνάμεις αναζητώντας ουδέτερο καθεστώς, υπογράφοντας μια συνθήκη μη επιθετικότητας με την Ιταλία και επεκτείνοντας τη συνθήκη φιλίας της με τη Γαλλία. Ταυτόχρονα, η χώρα αποσταθεροποιήθηκε από εσωτερικές εντάσεις, καθώς οι ηγέτες της Κροατίας απαιτούσαν μεγαλύτερο επίπεδο αυτονομίας. Ο Στογιαντίνοβιτς απολύθηκε από τον αντιβασιλέα Παύλο το 1939 και αντικαταστάθηκε από τον Ντράγκισα Τσβέτκοβιτς, ο οποίος διαπραγματεύτηκε συμβιβασμό με τον Κροάτη ηγέτη Βλάντκο Μάτσεκ το 1939, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό της Μπανόβινα της Κροατίας. Ωστόσο, αντί να μειώσει τις εντάσεις, η συμφωνία ενίσχυσε την κρίση στη διακυβέρνηση της χώρας. Ομάδες και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος δεν ήταν ικανοποιημένες: οι φιλοφασίστες Ούστασε επιδίωκαν μια ανεξάρτητη Κροατία σε συμμαχία με τον Άξονα, οι σερβικοί δημόσιοι και στρατιωτικοί κύκλοι προτιμούσαν τη συμμαχία με τις αυτοκρατορίες της Δυτικής Ευρώπης, ενώ το τότε απαγορευμένο Κομουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας έβλεπε τη Σοβιετική Ένωση ως φυσικό σύμμαχο. Μετά την πτώση της Γαλλίας στη ναζιστική Γερμανία τον Μάιο του 1940, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η μόνη αυτοκρατορία σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του Άξονα και ο Πρίγκιπας Παύλος και η κυβέρνηση δεν είδαν κανένα τρόπο να σώσουν τη Γιουγκοσλαβία παρά μόνο με την υιοθέτηση πολιτικών συνεργασίας με τις δυνάμεις του Άξονα. Αν και ο Χίτλερ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να δημιουργήσει ένα άλλο μέτωπο στα Βαλκάνια και η ίδια η Γιουγκοσλαβία παρέμεινε σε ειρήνη κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πολέμου, η Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι είχε εισβάλει στην Αλβανία τον Απρίλιο του 1939 και ξεκίνησε τον μάλλον ανεπιτυχή Ελληνοϊταλικό Πόλεμο τον Οκτώβριο 1940. Αυτά τα γεγονότα είχαν ως αποτέλεσμα τη γεωγραφική απομόνωση της Γιουγκοσλαβίας από πιθανή συμμαχική υποστήριξη. Η κυβέρνηση προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τον Άξονα για τη συνεργασία με όσο το δυνατόν λιγότερες παραχωρήσεις, προσπαθώντας μυστικές διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά αυτές οι κινήσεις απέτυχαν να κρατήσουν τη χώρα έξω από τον πόλεμο. Μία μυστική αποστολή στις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Σερβο-Εβραίο καπετάνιο Ντέιβιντ Άλμπαλα με σκοπό την απόκτηση χρηματοδότησης για την αγορά όπλων για την αναμενόμενη εισβολή, δεν έβγαλε πουθενά, ενώ ο Στάλιν απέλασε τον Γιουγκοσλάβο πρέσβη Γκαβρίλοβιτς μόλις ένα μήνα μετά τη συμφωνία συνθήκης φιλίας με τη Γιουγκοσλαβία. Έχοντας σταθερά πέσει στην τροχιά του Άξονα κατά τη διάρκεια του 1940, η Γιουγκοσλαβία ακολούθησε τη Βουλγαρία και προσχώρησε επίσημα στις δυνάμεις του Άξονα υπογράφοντας το Τριμερές Σύμφωνο στις 25 Μαρτίου 1941. Αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας, που αντιτάχθηκαν στην κίνηση, πραγματοποίησαν πραξικόπημα και ανέλαβαν τις επόμενες ημέρες. Αυτά τα γεγονότα αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη ανησυχία στο Βερολίνο, και καθώς ετοιμαζόταν να βοηθήσει τον Ιταλό σύμμαχό του στον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας ούτως ή άλλως, τα σχέδια τροποποιήθηκαν για να συμπεριλάβουν και τη Γιουγκοσλαβία . Στις 6 Απριλίου 1941 το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε εισβολή από όλες τις πλευρές από τις δυνάμεις του Άξονα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της συμμάχου Ουγγαρίας. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε από τη γερμανική αεροπορία. Η εισβολή διήρκεσε λίγο περισσότερο από δέκα ημέρες, τελειώνοντας με την άνευ όρων παράδοση του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού στις 17 Απριλίου. Εκτός του ότι είναι απελπιστικά λιγότερο εξοπλισμένος σε σύγκριση με τον γερμανικό στρατό, ο γιουγκοσλαβικός στρατός επιχείρησε να υπερασπιστεί όλα τα σύνορα, αλλά κατάφερε απλά να σπαταλήσει τους περιορισμένους διαθέσιμους πόρους. Επίσης, μεγάλος αριθμός του πληθυσμού αρνήθηκε να πολεμήσει, καλωσορίζοντας τους Γερμανούς ως απελευθερωτές από την καταπίεση της κυβέρνησης. Ωστόσο, καθώς αυτό σήμαινε ότι κάθε μεμονωμένη εθνοτική ομάδα θα στρεφόταν σε κινήματα αντίθετα στην ενότητα, που προωθούσε το νότιο σλαβικό κράτος, προέκυψαν δύο διαφορετικές έννοιες αντίστασης: οι βασιλικοί Τσέτνικ και οι κομουνιστές Παρτιζάνοι. Δύο από τις κύριες συστατικές εθνικές ομάδες, οι Σλοβένοι και οι Κροάτες, δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν ένα γιουγκοσλαβικό κράτος με μια συνεχιζόμενη σερβική μοναρχία. Η μόνη αποτελεσματική αντίθεση στην εισβολή ήταν από μονάδες εξ ολοκλήρου από την ίδια τη Σερβία. Το Σερβικό Γενικό Επιτελείο ήταν ενωμένο στο ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας, ως μια "Μεγάλη Σερβία" υπό την κυβέρνηση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, της Σερβίας. Την παραμονή της εισβολής, υπήρχαν 165 στρατηγοί στον ενεργό κατάλογο της Γιουγκοσλαβίας. Από αυτούς, όλοι εκτός από τέσσερις ήταν Σέρβοι.Οι όροι της συνθηκολόγησης ήταν εξαιρετικά αυστηροί, καθώς ο Άξονας προχώρησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η Γερμανία προσάρτησε τη βόρεια Σλοβενία, διατηρώντας παράλληλα την άμεση κατοχή σε ένα σέρβικο κρατίδιο και σημαντική επιρροή στο νεοδημιουργημένο κράτος-μαριονέτα, το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, το οποίο επεκτάθηκε σε μεγάλο μέρος της σημερινής Κροατίας και περιείχε όλη τη σύγχρονη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η Ιταλία του Μουσολίνι απέκτησε το υπόλοιπο της Σλοβενίας, του Κοσσυφοπεδίου, των παράκτιων και εσωτερικών περιοχών της παράκτιας περιοχής της Κροατίας και μεγάλα κομμάτια της παράκτιας περιοχής της Δαλματίας (μαζί με σχεδόν όλα τα νησιά της Αδριατικής και τον Κόλπο του Κότορ). Κέρδισε επίσης τον έλεγχο της ιταλικής κυβέρνησης του Μαυροβουνίου και της βασιλείας στο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, αν και ασκούσε μικρή πραγματική εξουσία μέσα σε αυτό, αν και (παράλληλα με τη Γερμανία) διατήρησε μια de facto ζώνη επιρροής εντός των συνόρων της. Η Ουγγαρία απέστειλε τον Τρίτο Στρατό της για να καταλάβει τη Βοϊβοντίνα στη βόρεια Σερβία και αργότερα προσάρτησε βίαια τα τμήματα Μπαράνια, Μπάτσκα, Μετζιμούρτζε και Πρεκμούρτζε.Ο βουλγαρικός στρατός κινήθηκε στις 19 Απριλίου 1941, καταλαμβάνοντας σχεδόν όλη την νυν Βόρεια Μακεδονία και ορισμένες περιοχές της ανατολικής Σερβίας, οι οποίες, με την ελληνική δυτική Θράκη και την ανατολική Μακεδονία (επαρχία Αιγαίου), προσαρτήθηκαν από τη Βουλγαρία στις 14 Μαΐου.Η εξόριστη κυβέρνηση αναγνωριζόταν τώρα μόνο από τις συμμαχικές δυνάμεις. Ο Άξονας είχε αναγνωρίσει τις εδαφικές κτήσεις των συμμαχικών του κρατών. Ποικίλοι στρατιωτικοί σχηματισμοί εμπλέχθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του Άξονα, οι οποίες ξέσπασαν σε διάφορες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας τις εβδομάδες, που ακολούθησαν. Στην αρχή υπήρξαν δύο κινήματα αντίστασης στη Γιουγκοσλαβία: οι Τσέτνικ και οι Παρτιζάνοι. Η αντίσταση των Τσέτνικ διήρκεσε μόνο μέχρι το φθινόπωρο του 1941, οι αρχηγοί τους στη συνέχεια στράφηκαν στον εχθρό ή επέστρεψαν στην παθητικότητα. Από την αρχή, οι γιουγκοσλαβικές δυνάμεις αντίστασης αποτελούνταν από δύο φατρίες: τους Παρτιζάνους, ένα κομουνιστικό κίνημα με παν-γιουγκοσλαβική ανοχή ("αδελφότητα και ενότητα") και ενσωμάτωνε δημοκρατικά, αριστερά και φιλελεύθερα στοιχεία της γιουγκοσλαβικής πολιτικής, και τους Τσέτνικ, μια συντηρητική βασιλική εθνικιστική δύναμη, που απολάμβανε την υποστήριξη σχεδόν αποκλειστικά από τον σερβικό πληθυσμό στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία. Αρχικά οι Τσέτνικ έλαβαν αναγνώριση από τους Δυτικούς Συμμάχους, ενώ οι Παρτιζάνοι υποστηρίχθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση. Στην αρχή, οι δυνάμεις των Παρτιζάνων ήταν σχετικά μικρές, φτωχά οπλισμένες και χωρίς καμία υποδομή. Αλλά είχαν δύο μεγάλα πλεονεκτήματα έναντι άλλων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών σχηματισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία: το πρώτο και πιο άμεσο πλεονέκτημα ήταν ένα μικρό αλλά πολύτιμο σύνολο βετεράνων του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Σε αντίθεση με μερικούς από τους άλλους στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς σχηματισμούς, αυτοί οι βετεράνοι είχαν εμπειρία από έναν σύγχρονο πόλεμο, σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές που βρέθηκε η Γιουγκοσλαβία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Σλοβενία, οι Παρτιζάνοι προσέλκυσαν επίσης τα έμπειρα μέλη της TIGR για να εκπαιδεύσουν στρατεύματα. Το άλλο μεγάλο πλεονέκτημά τους, το οποίο έγινε πιο εμφανές σε μεταγενέστερα στάδια του Πολέμου, ήταν ότι οι Παρτιζάνοι στηρίζονταν σε μια κομουνιστική ιδεολογία παρά στην εθνικότητα. Ως εκ τούτου, κέρδισαν υποστήριξη, που πέρασε τις εθνικές γραμμές, που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να περιμένουν τουλάχιστον κάποια επίπεδα υποστήριξης σε σχεδόν οποιαδήποτε γωνιά της χώρας, σε αντίθεση με άλλους παραστρατιωτικούς σχηματισμούς, που περιορίζονταν σε εδάφη με πλειοψηφία Κροατών ή Σέρβων. Αυτό επέτρεψε στις μονάδες τους να είναι πιο κινητές και να γεμίσουν τις τάξεις τους με μια μεγαλύτερη ομάδα πιθανών προσλήψεων. Αν και η δραστηριότητα Σλαβομακεδόνων και Σλοβένων Παρτιζάνων ήταν μέρος του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Πολέμου, οι συγκεκριμένες συνθήκες στη Μακεδονία και τη Σλοβενία, λόγω των ισχυρών αυτονομιστικών τάσεων των τοπικών κομουνιστών, οδήγησαν στη δημιουργία ξεχωριστών υποστρατών, που ονομάστηκαν Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός της Μακεδονίας και Σλοβένοι Παρτιζάνοι με επικεφαλής το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Σλοβενικού Λαού, αντίστοιχα. Η πιο πολυάριθμη τοπική δύναμη, εκτός από τα τέσσερα τμήματα πεζικού της γερμανικής Βέρμαχτ, που έχουν ανατεθεί σε καθήκοντα κατοχής, ήταν η Κροατική Εγχώρια Φρουρά, που ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1941, λίγες ημέρες μετά την ίδρυση του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Αυτό έγινε με την άδεια των γερμανικών κατοχικών αρχών. Το καθήκον των νέων ένοπλων δυνάμεων της Κροατίας ήταν να υπερασπιστεί το νέο κράτος ενάντια στους ξένους και εγχώριους εχθρούς.Η Κροατική Εγχώρια Φρουρά περιορίστηκε αρχικά σε 16 τάγματα πεζικού και 2 μοίρες ιππικού - 16.000 άνδρες συνολικά. Τα αρχικά 16 τάγματα διευρύνθηκαν σύντομα σε 15 σχήματα πεζικού δύο τάξεων το καθένα μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 1941, περίπου 55.000 στρατολογημένοι άνδρες. Οι μονάδες υποστήριξης περιλάμβαναν 35 ελαφριά τεθωρακισμένα, που προμήθευε η Ιταλία, 10 τάγματα πυροβολικού (εξοπλισμένα με όπλα του Γιουγκοσλαβικού στρατού τσεχικής προέλευσης), ένα σύνταγμα ιππικού στο Ζάγκρεμπ και ένα ανεξάρτητο τάγμα ιππικού στο Σεράγεβο. Δύο ανεξάρτητα μηχανοκίνητα τάγματα πεζικού είχαν βάση στο Ζάγκρεμπ και το Σεράγεβο αντίστοιχα. Διάφορα συντάγματα της πολιτοφυλακής Ουστάσε σχηματίστηκαν επίσης αυτή τη στιγμή, η οποία λειτούργησε υπό μια ξεχωριστή δομή διοίκησης και, ανεξάρτητα από την Κροατική Εγχώρια Φρουρά, μέχρι τα τέλη του 1944. Η Εγχώρια Φρουρά συνέτριψε τη Σερβική εξέγερση στην Ανατολική Ερζεγοβίνη τον Ιούνιο του 1941 και τον Ιούλιο πολέμησαν στην Ανατολική και Δυτική Βοσνία. Πολέμησαν πάλι στην Ανατολική Ερζεγοβίνη, όταν τα τάγματα της Κροατίας-Δαλματίας και Σλαβονίας ενίσχυσαν τις τοπικές μονάδες.Η ιταλική Ανώτατη Διοίκηση ανέθεσε 24 μεραρχίες και τρεις παράκτιες ταξιαρχίες σε καθήκοντα κατοχής στη Γιουγκοσλαβία από το 1941. Αυτές οι μονάδες προέρχονταν από τη Σλοβενία, την Κροατία και τη Δαλματία μέχρι το Μαυροβούνιο και το Κοσσυφοπέδιο. Από το 1931–39, η Σοβιετική Ένωση είχε προετοιμάσει τους κομουνιστές για έναν αντάρτικο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Την παραμονή του πολέμου, εκατοντάδες μελλοντικοί εξέχοντες Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές ηγέτες ολοκλήρωσαν ειδικά "μαθήματα", που διοργανώθηκαν από τη σοβιετική στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών στη Σοβιετική Ένωση και την Ισπανία. Η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, η εισβολή του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση, ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου 1941. Την ίδια ημέρα, οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι δημιούργησαν την πρώτη ένοπλη αντιφασιστική μονάδα αντίστασης, που σχηματίστηκε από αντιστασιακό κίνημα στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιδρύθηκε στο δάσος Μπρεζόβιτσα κοντά στο Σίσακ της Κροατίας και σηματοδότησε την αρχή της αντίστασης κατά του Άξονα στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία.Μετά τη γερμανική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941, το Κομουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας αποφάσισε επισήμως να ξεκινήσει ένοπλη εξέγερση στις 4 Ιουλίου 1941, ημερομηνία που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως Ημέρα του Μαχητή, μια δημόσια αργία στη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Στο χωριό Μπέλα Τσρκβα, ο Ισπανός βετεράνος Ζίκιτσα Γιοβάνοβιτς Σπάνακ έβαλλε την πρώτη σφαίρα της εκστρατείας στις 7 Ιουλίου 1941, ημερομηνία που αργότερα έγινε γνωστή ως "Ημέρα Εξέγερσης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Σερβίας". Στις 10 Αυγούστου 1941 στο Στανούλοβιτς, ένα ορεινό χωριό, οι Παρτιζάνοι σχημάτισαν το Κεντρικό Αρχηγείο Αποσπασμάτων Κοπαόνικ. Η απελευθερωμένη περιοχή τους, αποτελούμενη από κοντινά χωριά και αποκαλούμενη "Δημοκρατία των Μεταλλωρύχων", ήταν η πρώτη στη Γιουγκοσλαβία και διήρκεσε 42 ημέρες. Οι μαχητές της αντίστασης εντάχθηκαν επίσημα στις τάξεις των Παρτιζάνων αργότερα. Το κίνημα Τσέτνικ οργανώθηκε μετά την παράδοση του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού από μερικούς από τους εναπομείναντες Γιουγκοσλάβους στρατιώτες. Αυτή η δύναμη οργανώθηκε στην περιοχή Ράβνα Γκόρα της δυτικής Σερβίας υπό τον συνταγματάρχη Ντράζα Μιχάηλοβιτς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους Παρτιζάνους, οι δυνάμεις του Μιχαήλοβιτς ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου Σέρβοι. Οδήγησε τις μονάδες του να οπλιστούν και να περιμένουν τις διαταγές του για την τελική ώθηση. Ο Μιχαήλοβιτς απέφυγε την άμεση δράση εναντίον του Άξονα, την οποία έκρινε ότι ήταν χαμηλής στρατηγικής σημασίας. Οι βασιλικοί Τσέτνικ (επίσημα ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός στην Πατρίδα, JVUO), υπό την ηγεσία του στρατηγού Μιχάηλοβιτς, αντλούσαν κυρίως από τα διάσπαρτα απομεινάρια του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού, στηριζόμενοι συντριπτικά στον εθνοτικό σερβικό πληθυσμό για υποστήριξη. Δημιουργήθηκαν αμέσως μετά την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία και την παράδοση της κυβέρνησης στις 17 Απριλίου 1941. Ήταν αρχικά το μόνο κίνημα αντίστασης, που αναγνωρίστηκε από την εξόριστη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση και τους Δυτικούς Συμμάχους. Οι Παρτιζάνοι και οι Τσέτνικ προσπάθησαν να συνεργαστούν νωρίς κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, αλλά αυτό γρήγορα διαλύθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1941, οι Παρτιζάνοι οργάνωσαν σαμποτάζ στο Γενικό Ταχυδρομείο στο Ζάγκρεμπ. Καθώς αυξάνονταν τα επίπεδα αντίστασης στην κατοχή τους, οι δυνάμεις του Άξονα ανταποκρίθηκαν με πολλές μικρές επιθέσεις. Υπήρχαν επίσης επτά μείζονες επιχειρήσεις του Άξονα, που στόχευαν ειδικά στην εξάλειψη όλης ή της περισσότερης αντίστασης των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων. Αυτές οι σημαντικές επιθέσεις ήταν συνήθως συνδυασμένες προσπάθειες των Γερμανών της Βέρμαχτ και των SS, της Ιταλίας, των Τσέτνικ, του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, της σερβική συνεργατικής κυβέρνησης, της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας. Η πρώτη επίθεση κατά των Παρτιζάνων διεξήχθη από τον Άξονα το φθινόπωρο του 1941 εναντίον της "Δημοκρατίας του Ούζιτσε", μιας απελευθερωμένης περιοχής των Παρτιζάνων στη δυτική Σερβία. Τον Νοέμβριο του 1941, τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν και κατέλαβαν ξανά αυτό το έδαφος, με την πλειοψηφία των δυνάμεων των Παρτιζάνων να διαφεύγουν προς τη Βοσνία. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης, η αδύναμη συνεργασία μεταξύ Παρτιζάνων και Τσέτνικ διαλύθηκε και μετατράπηκε σε ανοιχτή εχθρότητα. Μετά από άκαρπες διαπραγματεύσεις, ο αρχηγός των Τσέτνικ, στρατηγός Μιχαήλοβιτς, στράφηκε εναντίον των Παρτιζάνων ως κύριου εχθρού του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο λόγος ήταν ανθρωπιστικός: η πρόληψη γερμανικών αντιποίνων εναντίον Σέρβων. Ωστόσο, αυτό δεν σταμάτησε τις δραστηριότητες της αντίστασης και οι μονάδες Τσέτνικ επιτέθηκαν στους Παρτιζάνους το Νοέμβριο του 1941, ενώ λάμβαναν όλο και περισσότερο προμήθειες και συνεργάζονταν με Γερμανούς και Ιταλούς σε αυτό. Ο Βρετανός σύνδεσμος με τον Μιχάηλοβιτς συμβούλεψε το Λονδίνο να σταματήσει να προμηθεύει τους Τσέτνικ μετά την επίθεση στο Ούζιτσε, αλλά η Βρετανία συνέχισε να το κάνει.Στις 22 Δεκεμβρίου 1941 οι Παρτιζάνοι σχημάτισαν την 1η Προλεταριακή Ταξιαρχία, την πρώτη τακτική κομματική στρατιωτική μονάδα ικανή να λειτουργεί εκτός της περιοχής της. Η 22α Δεκεμβρίου έγινε η "Ημέρα του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού". Στις 15 Ιανουαρίου 1942, ο 1ος στρατός της Βουλγαρίας με 3 τμήματα πεζικού μεταφέρθηκε στη νοτιοανατολική Σερβία. Με έδρα τη Νις, αντικατέστησε τις γερμανικές μεραρχίες, όπου χρειαζόταν, στην Κροατία και τη Σοβιετική Ένωση.Οι Τσέτνικ αρχικά απολάμβαναν την υποστήριξη των Δυτικών Συμμάχων (μέχρι τη Διάσκεψη της Τεχεράνης τον Δεκέμβριο του 1943). Το 1942, το περιοδικό Time παρουσίασε ένα άρθρο, που επαίνεσε την "επιτυχία" των Τσέτνικ του Μιχάηλοβιτς και τον χαρακτήρισε ως τον μοναδικό υπερασπιστή της ελευθερίας στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. Οι Παρτιζάνοι του Τίτο πολέμησαν τους Γερμανούς πιο ενεργά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ο Τίτο και ο Μιχαηλόβιτς ήταν γενναιόδωρα επικηρυγμένοι με 100.000 ράιχσμαρκ από τους Γερμανούς για το κεφάλι τους. Ενώ ήταν οι "επίσημα" εναπομείναντες άσπονδοι εχθροί των Γερμανών και των Ουστάσε, οι Τσέτνικ ήταν γνωστοί για τις παράνομες συμφωνίες τους με τους Ιταλούς. Η Δεύτερη Εχθρική Επίθεση ήταν μια συντονισμένη επίθεση του Άξονα, που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1942 εναντίον των Παρτιζάνων της Ανατολικής Βοσνίας. Τα στρατεύματα των Παρτιζάνων απέφυγαν για άλλη μια φορά την περικύκλωση και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν πάνω από το βουνό Ίγκμαν κοντά στο Σεράγεβο. Η Τρίτη Εχθρική Επίθεση εναντίον των Παρτιζάνων στην ανατολική Βοσνία, το Μαυροβούνιο, το Σάντζακ και την Ερζεγοβίνη πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1942. Ήταν γνωστή ως Επιχείρηση Τρίο από τους Γερμανούς και τελείωσε και πάλι με μια έγκαιρη απόδραση των Παρτιζάνων. Οι Παρτιζάνοι πολεμούσαν μια ολοένα και πιο επιτυχημένη αντάρτικη εκστρατεία εναντίον των κατακτητών του Άξονα και των τοπικών συνεργατών τους, συμπεριλαμβανομένων των Τσέτνικ (τους οποίους θεωρούσαν επίσης συνεργάτες). Απολάμβαναν σταδιακά αυξημένα επίπεδα επιτυχίας και υποστήριξης του γενικού πληθυσμού και κατάφεραν να ελέγξουν μεγάλα κομμάτια της γιουγκοσλαβικής επικράτειας. Οι λαϊκές επιτροπές οργανώθηκαν για να ενεργούν ως πολιτικές κυβερνήσεις σε περιοχές της χώρας, που απελευθερώθηκαν από τους Παρτιζάνους. Σε μέρη, ιδρύθηκαν ακόμη και περιορισμένες βιομηχανίες όπλων. Για να συγκεντρωθούν πληροφορίες, οι πράκτορες των Δυτικών Συμμάχων διείσδυσαν τόσο στους Παρτιζάνους όσο και στους Τσέτνικ. Οι πληροφορίες, που συγκεντρώθηκαν από τους συνδέσμους στις ομάδες αντίστασης, ήταν ζωτικής σημασίας για την επιτυχία των αποστολών εφοδιασμού και ήταν η κύρια επιρροή στη συμμαχική στρατηγική στη Γιουγκοσλαβία. Η αναζήτηση πληροφοριών οδήγησε τελικά στην παρακμή των Τσέτνικ και την έκλειψή τους από τους Παρτιζάνους του Τίτο. Τον Νοέμβριο του 1942, αποσπάσματα Παρτιζάνων συγχωνεύτηκαν επίσημα στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό και τα Αποσπάσματα Παρτιζάνων της Γιουγκοσλαβίας (NOV i POJ). Στο πρώτο εξάμηνο του 1943, δύο επιθέσεις του Άξονα παρολίγο να νικήσουν τους Παρτιζάνους. Είναι γνωστές με τα γερμανικά κωδικά ονόματά τους Λευκή Επιχείρηση και Μαύρη Επιχείρηση ή αλλιώς Μάχες του Νερέτβα και του Σούτιεσκα από τα ποτάμια στις περιοχές που έγιναν οι μάχες σύμφωνα με την πρώην γιουγκοσλαβική κομμουνιστική ιστοριογραφία. Στις 7 Ιανουαρίου 1943, η 1η Στρατιά της Βουλγαρίας κατέλαβε επίσης τη νοτιοδυτική Σερβία. Τα άγρια ειρηνευτικά μέτρα μείωσαν τη δραστηριότητα των Παρτιζάνων αρκετά. Τα βουλγαρικά τμήματα πεζικού συμμετείχαν στην Πέμπτη Επίθεση και στην Έκτη Επίθεση κατά των Παρτιζάνων στην Ανατολική Βοσνία.Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανών και Παρτιζάνων ξεκίνησαν στις 11 Μαρτίου 1943 στο Γκόρνι Βακούφ της Βοσνίας. Οι βασικοί αξιωματούχοι του Τίτο Βλάντιμιρ Βελέμπιτ, Κοτζά Πόποβιτς και Μίλοβαν Τζίλας έφεραν τρεις προτάσεις: πρώτον για ανταλλαγή κρατουμένων, δεύτερη για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου για τη μεταχείριση των κρατουμένων και τρίτη για πολιτικά ζητήματα. Η αντιπροσωπεία εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τη συμμετοχή της Ιταλίας στον εφοδιασμό του στρατού Τσέτνικ και δήλωσε ότι το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα είναι ένα ανεξάρτητο κίνημα, χωρίς βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση ή το Ηνωμένο Βασίλειο. Λίγο αργότερα, ο Τζίλας και ο Βέλεμπιτ μεταφέρθηκαν στο Ζάγκρεμπ για να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις. Στην Τέταρτη Εχθρική Επίθεση, επίσης γνωστή ως Μάχη του Νερέτβα, οι δυνάμεις του Άξονα ώθησαν τα στρατεύματα των Παρτιζάνων να υποχωρήσουν από τη δυτική Βοσνία στη βόρεια Ερζεγοβίνη, με αποκορύφωμα την παρτιζάνικη υποχώρηση πάνω από τον ποταμό Νερέτβα . Έγινε από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 1943. Η Πέμπτη Εχθρική Επίθεση, επίσης γνωστή ως Μάχη του Σούτιεσκα, περιλάμβανε πλήρη περικύκλωση των παρτιζανικών δυνάμεων στη νοτιοανατολική Βοσνία και στο βόρειο Μαυροβούνιο τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1943. Η Κροατική Εγχώρια Φρουρά έφτασε στο μέγιστο της μέγεθος στα τέλη του 1943, όταν είχε 130.000 άντρες. Περιλάμβανε επίσης μια πολεμική αεροπορία, την Πολεμική Αεροπορία του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, η ραχοκοκαλιά της οποίας παρασχέθηκε από 500 πρώην αξιωματικούς της Βασιλικής Γιουγκοσλαβικής Πολεμικής Αεροπορίας και 1.600 NCO με 125 αεροσκάφη. Μέχρι το 1943 η Πολεμική Αεροπορία της Κροατίας είχε πλήρωμα 9.775 άτομα και ήταν εξοπλισμένη με 295 αεροσκάφη. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, οι Ιταλοί κατέληξαν σε ανακωχή με τους Συμμάχους, αφήνοντας 17 μεραρχίες στη Γιουγκοσλαβία. Όλοι οι διοικητές των μεραρχιών αρνήθηκαν να ενταχθούν στους Γερμανούς. Δύο ιταλικά τμήματα πεζικού προσχώρησαν στους Παρτιζάνους του Μαυροβουνίου ως πλήρεις μονάδες, ενώ ένα άλλο προσχώρησε στους Αλβανούς Παρτιζάνους. Άλλες μονάδες παραδόθηκαν στους Γερμανούς για να αντιμετωπίσουν φυλάκιση στη Γερμανία ή εκτέλεση. Άλλοι παρέδωσαν εαυτούς, όπλα, πυρομαχικά και εξοπλισμό στις κροατικές δυνάμεις ή στους Παρτιζάνους, απλώς διαλύθηκαν ή έφτασαν στην Ιταλία με τα πόδια μέσω Τεργέστης ή με πλοίο κατά μήκος της Αδριατικής. Η ιταλική διακυβέρνηση της Δαλματίας διαλύθηκε και τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας διαιρέθηκαν στη συνέχεια μεταξύ της Γερμανίας. Τα πρώην ιταλικά βασίλεια της Αλβανίας και του Μαυροβουνίου τέθηκαν υπό γερμανική κατοχή. Τα γεγονότα του 1943 θα επέφεραν αλλαγή στη στάση των Συμμάχων. Οι Γερμανοί εκτελούσαν την Μαύρη Επιχείρηση, όταν οι Βρετανοί έστειλαν τον Φρέντερικ Γουίλιαμ Ντάμπιερ Ντίκιν για να συλλέξει πληροφορίες. Οι εκθέσεις του περιείχαν δύο σημαντικές παρατηρήσεις. Η πρώτη ήταν ότι οι Παρτιζάνοι ήταν θαρραλέοι και επιθετικοί στην καταπολέμηση της Γερμανικής 1ης Ορεινής Μεραρχίας και της 104ης Ελαφράς Μεραρχίας, είχαν υποστεί σημαντικές απώλειες και χρειάζονταν υποστήριξη. Η δεύτερη παρατήρηση ήταν ότι ολόκληρη η γερμανική 1η Ορεινή Μεραρχία είχε περάσει από τη Σοβιετική Ένωση σε σιδηροδρομικές γραμμές μέσω ελεγχόμενης περιοχής των Τσέτνικ. Η βρετανική αναχαίτιση (ULTRA) της γερμανικής κυκλοφορίας μηνυμάτων το επιβεβαίωσε. Παρόλο που σήμερα πολλές περιστάσεις, γεγονότα και κίνητρα παραμένουν ασαφή, οι αναφορές πληροφοριών οδήγησαν σε αυξημένο ενδιαφέρον των Συμμάχων στις αεροπορικές επιχειρήσεις της Γιουγκοσλαβίας και στην αλλαγή πολιτικής. Η Έκτη Εχθρική Επίθεση ήταν μια σειρά επιχειρήσεων της Βέρμαχτ και των Ουστάσε μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, σε μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί η ακτή της Αδριατικής. Πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1943/1944. Σε αυτό το σημείο οι Παρτιζάνοι κατάφεραν να κερδίσουν την ηθική, καθώς και περιορισμένη υλική υποστήριξη των Δυτικών Συμμάχων, οι οποίοι μέχρι τότε είχαν υποστηρίξει τις δυνάμεις Τσέτνικ του στρατηγού Μιχάηλοβιτς, αλλά τελικά ήταν πεπεισμένοι για τη συνεργασία τους από πολλές αποστολές συγκέντρωσης πληροφοριών και στις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά από αίτημα του Τσόρτσιλ, ο Φιτζρόι Μακλίν έπεσε με αλεξίπτωτο στα αρχηγεία του Τίτο κοντά στο Ντρβαρ για να χρησιμεύσει ως μόνιμος, επίσημος σύνδεσμος προς τους Παρτιζάνους. Ενώ οι Τσέτνικ εξακολουθούσαν να λαμβάνουν εφόδια περιστασιακά, οι Παρτιζάνοι λάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος κάθε μελλοντικής υποστήριξης. Όταν το AVNOJ (το συμβούλιο πολέμου των Παρτιζάνων στη Γιουγκοσλαβία) αναγνωρίστηκε τελικά από τους Συμμάχους στα τέλη του 1943, ακολούθησε σύντομα η επίσημη αναγνώριση της Κομματικής Δημοκρατικής Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός της Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίστηκε από τις μεγάλες Συμμαχικές δυνάμεις στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν για τη θέση των άλλων Συμμάχων. Η πρόσφατα αναγνωρισμένη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ήταν ένα κοινό σώμα αποτελούμενο από μέλη του AVNOJ και μέλη της πρώην εξόριστης κυβέρνησης στο Λονδίνο. Η επίλυση ενός θεμελιώδους ερωτήματος, εάν το νέο κράτος παρέμεινε μοναρχία ή επρόκειτο να γίνει δημοκρατία, αναβλήθηκε μέχρι το τέλος του πολέμου, όπως και η θέση του Βασιλιά Πέτρου Β ' . Μετά την υποστήριξή τους στους Παρτιζάνους, οι Σύμμαχοι δημιούργησαν τη Βαλκανική Πολεμική Αεροπορία της RAF, με σκοπό την παροχή αυξημένων προμηθειών και τακτική αεροπορική υποστήριξη για τις δυνάμεις του στρατού του στρατάρχη Τίτο. Τον Ιανουάριο του 1944, οι δυνάμεις του Τίτο επιτέθηκαν ανεπιτυχώς στη Μπάνια Λούκα. Όμως, ενώ ο Τίτο αναγκάστηκε να αποσυρθεί, ο Μιχαήλοβιτς και οι δυνάμεις του επισημάνθηκαν επίσης από τον δυτικό Τύπο για την έλλειψη δραστηριότητάς τους.Η Έβδομη Εχθρική Επίθεση ήταν η τελική επίθεση του Άξονα στη δυτική Βοσνία την άνοιξη του 1944, η οποία περιλάμβανε την Επιχείρηση Ρέσελσπρουνγκ, μια αποτυχημένη προσπάθεια εξάλειψης του Τίτο προσωπικά και εξάλειψης της ηγεσίας του παρτιζανικού κινήματος. Τα συμμαχικά αεροσκάφη άρχισαν να στοχεύουν συγκεκριμένα τις βάσεις και τα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας και της Λουφτβάφε ως αποτέλεσμα της Έβδομης Επίθεσης, συμπεριλαμβανομένης της Επιχείρησης Ρέσελσπρουνγκ στα τέλη Μαΐου 1944. Μέχρι τότε τα αεροσκάφη του Άξονα μπορούσαν να πετάξουν στην ενδοχώρα σχεδόν κατά βούληση, αρκεί να παρέμεναν σε χαμηλό υψόμετρο. Μονάδες Παρτιζάνων επί τόπου συχνά παραπονούνταν για επιθέσεις εχθρικών αεροσκαφών, ενώ εκατοντάδες συμμαχικά αεροσκάφη πετούσαν σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Αυτό άλλαξε κατά τη διάρκεια του Ρέσελσπρουνγκ, καθώς οι Σύμμαχοι μαχητές-βομβιστές πέταξαν χαμηλά μαζικά για πρώτη φορά, καθιερώνοντας πλήρη εναέρια υπεροχή. Κατά συνέπεια, τόσο η Πολεμική Αεροπορία της Κροατίας όσο και η Λουφτβάφε αναγκάστηκαν να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους σε αίθριο καιρό νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.Το γιουγκοσλαβικό παρτιζανικό κίνημα αναπτύχθηκε και έγινε η μεγαλύτερη δύναμη αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη, με 800.000 άτομα οργανωμένα σε 4 στρατιές. Τελικά οι Παρτιζάνοι επικράτησαν εναντίον όλων των αντιπάλων τους ως ο επίσημος στρατός της νεοσύστατης Δημοκρατικής Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας (αργότερα Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας). Το 1944, οι ηγεσίες Σλαβομακεδόνων και Σέρβων έκαναν επαφή στη νότια Σερβία και σχημάτισαν μια κοινή διοίκηση, η οποία κατά συνέπεια έθεσε τους πρώτους υπό την άμεση διοίκηση του στρατάρχη Τίτο. Οι Σλοβένοι Παρτιζάνοι συγχωνεύθηκαν επίσης με τις δυνάμεις του Τίτο το 1944. Στις 16 Ιουνίου του 1944, η συμφωνία Τίτο-Σουμπάσιτς μεταξύ Παρτιζάνων και γιουγκοσλαβικής εξόριστης κυβέρνησης του βασιλιά Πέτρου Β' υπεγράφη στο νησί Βις. Αυτή η συμφωνία ήταν μια προσπάθεια σχηματισμού μιας νέας γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, που θα περιλάμβανε τόσο κομουνιστές όσο και βασιλικούς. Ζήτησε συγχώνευση του Παρτιζάνικου Αντιφασιστικού Συμβουλίου Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (AVNOJ) και της εξόριστης κυβέρνησης. Η συμφωνία κάλεσε επίσης όλους τους Σλοβένους, τους Κροάτες και τους Σέρβους να ενταχθούν στους Παρτιζάνους. Οι Παρτιζάνοι αναγνωρίστηκαν από τη Βασιλική Κυβέρνηση ως τακτικός στρατός της Γιουγκοσλαβίας. Ο Μιχάηλοβιτς και πολλοί Τσέτνικ αρνήθηκαν να απαντήσουν στο κάλεσμα. Ωστόσο, οι Τσέτνικ επαινέθηκαν για τη διάσωση 500 πιλότων Συμμάχων το 1944. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χάρι Τρούμαν απένειμε μετά θάνατον στον Μιχαήλοβιτς το παράσημο της Λεγεώνα Χάριτος για τη συμβολή του στη νίκη των Συμμάχων. Τον Αύγουστο του 1944, ο Βασιλιάς Μιχαήλ Α' της Ρουμανίας πραγματοποίησε πραξικόπημα, η Ρουμανία εγκατέλειψε τον πόλεμο και ο ρουμανικός στρατός τέθηκε υπό τη διοίκηση του Κόκκινου Στρατού. Οι ρουμανικές δυνάμεις, που πολεμούσαν εναντίον της Γερμανίας, συμμετείχαν στην επίθεση της Πράγας. Η Βουλγαρία εγκατέλειψε επίσης και, στις 10 Σεπτεμβρίου, κήρυξε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και των εναπομείναντων συμμάχων της. Οι αδύναμες μεραρχίες, που έστειλαν οι δυνάμεις του Άξονα για να εισβάλουν στη Βουλγαρία, αντιμετωπίστηκαν εύκολα. Στην Μακεδονία, τα βουλγαρικά στρατεύματα, περιτριγυρισμένα από γερμανικές δυνάμεις και προδομένα από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς διοικητές, πολεμούσαν για να επιστρέψουν στα παλιά σύνορα της Βουλγαρίας. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 1944, τρεις βουλγαρικοί στρατοί, περίπου 455.000 άτομα συνολικά με επικεφαλής τον Στρατηγό Γκεόργκι Μαρίνοφ Μάντζεφ, εισήλθαν στη Γιουγκοσλαβία με το στρατηγικό καθήκον να εμποδίσουν τις γερμανικές δυνάμεις να αποσυρθούν από την Ελλάδα. Η νότια και ανατολική Σερβία και η Μακεδονία απελευθερώθηκαν εντός δύο μηνών και η 1η Βουλγαρική Στρατιά των 130.000 ατόμων συνέχισε προς την Ουγγαρία. Μετά την κατάληψη της Βουλγαρίας από το σοβιετικό στρατό, οργανώθηκαν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Τίτο και των Βουλγάρων κομουνιστών ηγετών, με αποτέλεσμα μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ τους. Ο νέος στρατός της Βουλγαρίας και ο στρατός του 3ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού συγκεντρώθηκαν στα παλιά σύνορα Βουλγαρίας-Γιουγκοσλαβίας. Στις 8 Οκτωβρίου, εισήλθαν στη Γιουγκοσλαβία. Η 1η και 4η Βουλγαρική Στρατιά εισέβαλαν στη Μακεδονία του Βαρδάρη και Η 2η Στρατιά στη νοτιοανατολική Σερβία. Στη συνέχεια, η 1η Στρατιά στράφηκε βόρεια με το Σοβιετικό 3ο Ουκρανικό Μέτωπο, μέσω της ανατολικής Γιουγκοσλαβίας και της νοτιοδυτικής Ουγγαρίας, πριν συνδεθεί με την Βρετανική 8η Στρατιά στην Αυστρία τον Μάιο του 1945. Ταυτόχρονα, με τη συμμαχική αεροπορική υποστήριξη και βοήθεια από τον Κόκκινο Στρατό, οι Παρτιζάνοι έστρεψαν την προσοχή τους στην Κεντρική Σερβία . Ο κύριος στόχος ήταν να διακόψουν τις σιδηροδρομικές επικοινωνίες στις κοιλάδες του Βαρδάρη κα του Μοράβα και να αποτρέψουν τους Γερμανούς να αποσύρουν τις 300.000+ δυνάμεις τους από την Ελλάδα. Οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις έστειλαν 1.973 αεροσκάφη (κυρίως από την 15η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ) πάνω από τη Γιουγκοσλαβία, τα οποία εκτόξευσαν πάνω από 3.000 τόνους βόμβες. Στις 17 Αυγούστου 1944 ο Τίτο προσέφερε αμνηστία σε όλους τους συνεργάτες του Άξονα. Στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Βασιλιάς Πέτρος Β' δημοσίευσε ένα μήνυμα από το Λονδίνο, καλώντας όλους τους Σέρβους, Κροάτες και Σλοβένους να "ενταχθούν στον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό υπό την ηγεσία του στρατάρχη Τίτο". Το μήνυμα είχε καταστροφικές συνέπειες στο ηθικό των Τσέτνικ. Πολλοί από αυτούς άλλαξαν πλευρά και εντάχθηκαν στους Παρτιζάνους. Τον Σεπτέμβριο υπό την ηγεσία της νέας βουλγαρικής φιλοσοβιετικής κυβέρνησης, κινητοποιήθηκαν τέσσερις βουλγαρικές στρατιές, συνολικά 455.000 ατόμων. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, τα στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού είχαν συγκεντρωθεί στα σύνορα Βουλγαρίας-Γιουγκοσλαβίας. Στις αρχές Οκτωβρίου 1944 τρεις βουλγαρικοί στρατοί, αποτελούμενοι από περίπου 340.000 άνδρες, μαζί με τον Κόκκινο Στρατό επανήλθαν στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία και μετακόμισαν από τη Σόφια στις πόλεις Νις, Σκόπια και Πρίστινα για να εμποδίσουν τις γερμανικές δυνάμεις, που αποσύρονταν από την Ελλάδα. Ο Κόκκινος Στρατός οργάνωσε την επίθεση στο Βελιγράδι και κατέλαβε την πόλη στις 20 Οκτωβρίου. Στην αρχή του χειμώνα, οι Παρτιζάνοι ελέγχουν αποτελεσματικά ολόκληρο το ανατολικό μισό της Γιουγκοσλαβίας - Σερβία, Μακεδονία του Βαρδάρη, Μαυροβούνιο - καθώς και τις περισσότερες ακτές της Δαλματίας . Η Βέρμαχτ και οι δυνάμεις του ελεγχόμενου από τους Ουστάσε ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας οχύρωσαν ένα μέτωπο στη Σύρμια, που κράτησε το χειμώνα του 1944-45 για να βοηθήσει στην εκκένωση της γερμανικής ομάδας στρατού Ε από τα Βαλκάνια. Για να αυξήσει τον αριθμό των παρτιζανικών στρατευμάτων, ο Τίτο προσέφερε και πάλι αμνηστία στις 21 Νοεμβρίου 1944. Τον Νοέμβριο του 1944, οι μονάδες της πολιτοφυλακής των Ουστάσε και της Κροατικής Εγχώριας Φρουράς αναδιοργανώθηκαν και συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν τον Στρατό του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Όποια γερμανική μονάδα μπορούσε με ασφάλεια να διαφύγει από τη Γιογκοσλαβία, θα έπρεπε να θεωρείται τυχερή. Οι Γερμανοί συνέχισαν την υποχώρησή τους. Έχοντας χάσει την ευκολότερη διαδρομή απόσυρσης μέσω της Σερβίας, αγωνίστηκαν για να κρατήσουν το Συρμικό Μέτωπο για να εξασφαλίσουν το πιο δύσκολο πέρασμα μέσω Κοσσυφοπεδίου, Σαντζάκ και Βοσνίας. Σημείωσαν ακόμη και μια σειρά προσωρινών επιτυχιών κατά του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Έφυγαν από το Μόσταρ στις 22 Φεβρουαρίου 1945. Δεν έφυγαν από το Σεράγεβο έως τις 15 Απριλίου. Το Σεράγεβο είχε αναλάβει τελευταία στιγμή στρατηγική θέση ως η μόνη εναπομείνασα διαδρομή αποχώρησης και διατηρήθηκε με σημαντικό κόστος. Στις αρχές Μαρτίου οι Γερμανοί μετέφεραν στρατεύματα από τη νότια Βοσνία για να υποστηρίξουν μια αποτυχημένη αντεπίθεση στην Ουγγαρία, η οποία επέτρεψε στο NOV να πετύχει κάποιες επιτυχίες στις αποδυναμωμένες θέσεις των Γερμανών. Παρόλο που ενισχύθηκε από τη συμμαχική βοήθεια, μια ασφαλή μαζική στρατολόγηση σε περιοχές υπό τον έλεγχό τους, οι Παρτιζάνοι δυσκολεύτηκαν να στραφούν σε συμβατικό πόλεμο, ιδιαίτερα στα ανοιχτά εδάφη δυτικά του Βελιγραδίου, όπου οι Γερμανοί παρέμεναν μέχρι τα μέσα Απριλίου. Παρά το σύνολο των ανεκπαίδευτων στρατευμάτων, διεξήγαγε έναν αιματηρό πόλεμο φθοράς ενάντια στο Συρμικό Μέτωπο. Στις 8 Μαρτίου 1945, σχηματίστηκε συνασπισμός γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης στο Βελιγράδι με τον Τίτο ως πρωθυπουργό και τον Ιβάν Σουμπάσιτς ως υπουργό Εξωτερικών. Στις 20 Μαρτίου 1945, οι Παρτιζάνοι ξεκίνησαν μια γενική επίθεση στον τομέα Μόσταρ - Βίσεγκραντ - Δρίνα. Με μεγάλα τμήματα βοσνιακής, κροατικής και σλοβενικής επαρχίας να βρίσκονται ήδη υπό αντάρτικο έλεγχο, οι τελικές επιχειρήσεις συνίσταντο στη σύνδεση αυτών των εδαφών και στην κατάληψη μεγάλων πόλεων και δρόμων. Ο Τίτο ηγήθηκε μιας δύναμης Παρτιζάνων περίπου 800.000 ανδρών οργανωμένη σε τέσσερις στρατιές. Επιπλέον, οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι είχαν οκτώ ανεξάρτητα στρατιωτικά σώματα (2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 6ο, 7ο, 9ο και 10ο). Ενάντια στους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους ήταν ο Γερμανός στρατηγός Αλεξάντερ Λερ της Ομάδας Στρατού Ε. Αυτή η Ομάδα είχε επτά σώματα. Αυτά τα σώματα περιλάμβαναν δεκαεπτά εξασθενημένες μεραρχίες. Εκτός από τα επτά σώματα, ο Άξονας είχε υπολειπόμενες ναυτικές δυνάμεις και δυνάμεις της Λουφτβάφε υπό συνεχή επίθεση από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό, τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών . Ο στρατός της Ανεξάρτητης Κροατίας αποτελούνταν τότε από δεκαοκτώ μεραρχίες. Υπήρχαν επίσης πολλές τεθωρακισμένες μονάδες. Από τις αρχές του 1945, οι κροατικές μεραρχίες τοποθετήθηκαν σε διάφορα γερμανικά σώματα και μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κρατούσαν το Νότιο Μέτωπο. Η προστασία των μετόπισθεν ήταν περίπου 32.000 άνδρες της κροατικής χωροφυλακής ( Hrvatsko Oruznistvo ), που οργανώθηκαν σε 5 αστυνομικά εθελοντικά συντάγματα συν 15 ανεξάρτητα τάγματα, εξοπλισμένα με τυπικά ελαφριά όπλα πεζικού.Μεταξύ 30 Μαρτίου και 8 Απριλίου 1945, οι Τσέτνικ του Στρατηγού Μιχαήλοβιτς έκαναν μια τελική προσπάθεια να εδραιωθούν ως μια αξιόπιστη δύναμη, που πολεμούσε τον Άξονα στη Γιουγκοσλαβία. Υπό τον αντισυνταγματάρχη Πάβλε Τζούρισιτς, πολέμησαν έναν συνδυασμό δυνάμεων Ουστάσε και Κροατικής Εγχώριας Φρουράς στη μάχη του Πεδίου Λιέβτσα. Στα τέλη Μαρτίου του 1945, οι ελίτ μονάδες του στρατού NDH αποσύρθηκαν από το Συρμικό Μέτωπο για να καταστρέψουν τους Τσέτνιτς του Τζούρισιτς προσπαθώντας να περάσουν στο βόρειο NDH. Η μάχη διεξήχθη κοντά στη Μπάνια Λούκα και κατέληξε σε μια αποφασιστική νίκη για τις δυνάμεις του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Σερβικές μονάδες περιλάμβαναν τα απομεινάρια της Σερβικής Κρατικής Φρουράς και του Σερβικού Εθελοντικού Σώματος από τη Σερβική Στρατιωτική Διοίκηση. Υπήρχαν ακόμη και ορισμένες μονάδες της Σλοβενικής Εγχώριας Φρουράς, που ήταν ακόμη ανέπαφες στη Σλοβενία. Μέχρι το τέλος Μαρτίου του 1945, ήταν φανερό στην Κροατική Διοίκηση Στρατού ότι, αν και το μέτωπο παρέμενε ανέπαφο, τελικά θα ηττούνταν από την απόλυτη έλλειψη πυρομαχικών. Για αυτόν τον λόγο, η απόφαση ελήφθη για υποχώρηση στην Αυστρία, προκειμένου να παραδοθούν στις βρετανικές δυνάμεις, που προχωρούν βόρεια από την Ιταλία. Ο Γερμανικός Στρατός βρισκόταν σε διαδικασία αποσύνθεσης και το σύστημα εφοδιασμού ήταν ερείπια. Η πόλη Μπίχατς απελευθερώθηκε από τους Παρτιζάνους την ίδια ημέρα, που ξεκίνησε η γενική επίθεση. Η 4η Στρατιά, υπό την ηγεσία του Πέταρ Ντράπσιν, διέσχισε τις άμυνες του 15ου Σώματος Ιππικού των Ες-Ες. Μέχρι τις 20 Απριλίου, ο Ντράπσιν ελευθέρωσε τη Λίκα και την κροατική παράκτια ζώνη, συμπεριλαμβανομένων των νησιών, και έφτασε στα παλιά γιουγκοσλαβικά σύνορα με την Ιταλία. Την 1η Μαΐου, αφού κατέλαβε τα ιταλικά εδάφη της Ριέκα και της Ίστρια από το Γερμανικό 97ο Σώμα, η Γιουγκοσλαβική 4η Στρατιά έφτασε νωρίτερα από τους δυτικούς Συμμάχους στην Τεργέστη κατά μία μέρα. Η 2η Γιουγκοσλαβική Στρατιά, υπό την διοίκηση του Κοτζά Πόποβιτς, ανάγκασε τη διέλευση του ποταμού Μπόσνα στις 5 Απριλίου, καταλαμβάνοντας το Ντόμποϊ, και έφτασε στον ποταμό Ούνα. Στις 6 Απριλίου, το 2ο, 3ο και 5ο Σώμα των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνων πήρε το Σεράγεβο από το Γερμανικό 21ο Σώμα. Στις 12 Απριλίου, η 3η Γιουγκοσλαβική Στρατιά υπό την ηγεσία του Κόστα Νατζ, ανάγκασε τη διέλευση του ποταμού Δράβου. Στη συνέχεια, η 3η Στρατιά εξαπλώθηκε μέσω της Ποντράβινα, έφτασε σε ένα σημείο βόρεια του Ζάγκρεμπ και διέσχισε τα παλιά αυστριακά σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία στον τομέα του Ντράβογκραντ. Η 3η Στρατιά περικύκλωσε τις εχθρικές δυνάμεις, όταν τα προηγμένα μηχανοκίνητα αποσπάσματα του συνδέθηκαν με αποσπάσματα της 4ης Στρατιάς στην Καρινθία. Επίσης, στις 12 Απριλίου, η 1η Γιουγκοσλαβική Στρατιά υπό την ηγεσία του Πέκο Ντάπτσεβιτς, διείσδυσε στο οχυρωμένο μέτωπο του γερμανικού 34ου Σώματος στη Σύρμια. Μέχρι τις 22 Απριλίου, η 1η Στρατιά κατέστρεψε τις οχυρώσεις και προχωρούσε προς το Ζάγκρεμπ. Η μακροχρόνια απελευθέρωση της Δυτικής Γιουγκοσλαβίας προκάλεσε περισσότερα θύματα στον πληθυσμό. Η ρήξη του Συρμικού Μετώπου στις 12 Απριλίου ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Μίλοβαν Τζίλας, "η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή μάχη που είχε πολεμήσει ποτέ ο στρατός μας", και δεν θα ήταν δυνατή, αν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί εκπαιδευτές και όπλα. Μέχρι τη στιγμή που οι μονάδες του στρατηγού Ντάπτσεβιτς έφτασαν στο Ζάγκρεμπ, στις 9 Μαΐου 1945, ίσως είχαν χάσει έως και 36.000 νεκρούς. Υπήρχαν τότε πάνω από 400.000 πρόσφυγες στο Ζάγκρεμπ. Αφού μπήκε στο Ζάγκρεμπ με την 2η Γιουγκοσλαβική Στρατιά, και οι δύο στρατοί προχώρησαν στη Σλοβενία. Στις 2 Μαΐου, η γερμανική πρωτεύουσα, το Βερολίνο, έπεσε στον Κόκκινο Στρατό. Στις 8 Μαΐου 1945, οι Γερμανοί παραδόθηκαν χωρίς όρους και ο πόλεμος στην Ευρώπη έληξε επίσημα. Οι Ιταλοί εγκατέλειψαν τον πόλεμο το 1943, οι Βούλγαροι το 1944 και οι Ούγγροι νωρίτερα το 1945. Παρά τη γερμανική συνθηκολόγηση, ωστόσο, οι σποραδικές μάχες συνεχίστηκαν στη Γιουγκοσλαβία. Στις 7 Μαΐου, το Ζάγκρεμπ εκκενώθηκε, στις 9 Μαΐου, Μάριμπορ και Λιουμπλιάνα καταλήφθηκαν από τους Παρτιζάνους και ο στρατηγός Αλεξάντερ Λερ, αρχηγός της Ομάδας Στρατιών Ε αγκάστηκε να υπογράψει την πλήρη παράδοση των δυνάμεων υπό τη διοίκηση του στην Τοπόλσιτσα, κοντά στο Βελένιε της Σλοβενίας την Τετάρτη 9 Μαΐου 1945. Μόνο οι κροατικές και άλλες αντιπαρτιζανικές δυνάμεις παρέμειναν. Από τις 10 έως τις 15 Μαΐου, οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι συνέχισαν να αντιμετωπίζουν αντίσταση από κροατικές και άλλες αντιπαρτιζανικές δυνάμεις σε όλη την υπόλοιπη Κροατία και τη Σλοβενία. Η Μάχη της Πολιάνα ξεκίνησε στις 14 Μαΐου και έληξε στις 15 Μαΐου 1945 στην Πολιάνα, κοντά στο Πρεβάλιε της Σλοβενίας. Ήταν το αποκορύφωμα και η τελευταία μιας σειράς μαχών μεταξύ των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων και μιας μεγάλης (άνω των 30.000) μικτής ομάδας στρατιωτών του Γερμανικού Στρατού μαζί με τους Κροάτες Ουστάσε, της Κροατικής Εγχώριας Φρουράς, της Σλοβενικής Εγχώριας Φρουράς και άλλες αντιπαρτιζανικές δυνάμεις, που προσπαθούσαν να υποχωρήσουν στην Αυστρία. Η μάχη του Ότζακ ήταν η τελευταία μάχη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη..Η μάχη ξεκίνησε στις 19 Απριλίου 1945 και διήρκεσε μέχρι τις 25 Μαΐου 1945, 17 ημέρες μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη . Στις 5 Μαΐου, στην πόλη Παλμανόβα, 50 χλμ. βορειοδυτικά της Τεργέστης, περίπου 2.400-2.800 μέλη του Σερβικού Εθελοντικού Σώματος παραδόθηκαν στους Βρετανούς. Στις 12 Μαΐου, περίπου 2.500 επιπλέον μέλη του Σερβικού Εθελοντικού Σώματος παραδόθηκαν στους Βρετανούς στο Ουντερμπέργκεν στον ποταμό Δράβο. Στο Βελιγράδι, ο Βρετανός πρέσβης στην κυβέρνηση συνασπισμού της Γιουγκοσλαβίας παρέδωσε στον Τίτο σημείωμα, που ζητά από τα γιουγκοσλαβικά στρατεύματα να αποσυρθούν από την Αυστρία. Στις 15 Μαΐου 1945, μια μεγάλη ομάδα της Κροατικής Εγχώριας Φρουράς, Ουστάσε, το 15ο Σώμα Ιππικού των Ες Ες και τα απομεινάρια της Σερβικής Κρατικής Φρουράς και το Σερβικό Εθελοντικό Σώμα, έφτασαν στα νότια αυστριακά σύνορα κοντά στην πόλη Μπλάιμπουργκ. Οι εκπρόσωποι της Ανεξάρτητης Πολιτείας της Κροατίας προσπάθησαν να διαπραγματευτούν την παράδοση στους Βρετανούς σύμφωνα με τους όρους της Σύμβασης της Γενεύης, στην οποία είχαν προσχωρήσει το 1943, αλλά αγνοήθηκαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι παραδόθηκαν στη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση. Μετά τον επαναπατρισμό του Μπλάιμπουργκ, οι Παρτιζάνοι προχώρησαν σε βαναυσότητες στους αιχμάλωτους πολέμου. Στις 15 Μαΐου, ο Τίτο είχε θέσει δυνάμεις Παρτιζάνων στην Αυστρία υπό τον συμμαχικό έλεγχο. Λίγες μέρες αργότερα συμφώνησε να τους αποσύρει. Μέχρι τις 20 Μαΐου, τα γιουγκοσλαβικά στρατεύματα στην Αυστρία είχαν αρχίσει να αποσύρονται. Στις 8 Ιουνίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γιουγκοσλαβία συμφώνησαν για τον έλεγχο της Τεργέστης. Στις 11 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκαν κοινοβουλευτικές εκλογές στη Γιουγκοσλαβία. Σε αυτές τις εκλογές οι κομουνιστές είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα, επειδή έλεγχαν την αστυνομία, το δικαστικό σώμα και τα μέσα ενημέρωσης. Για το λόγο αυτό, η αντιπολίτευση δεν ήθελε να συμμετάσχει στις εκλογές. Στις 29 Νοεμβρίου, σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα, ο Πέτρος Β΄ εκδιώχθηκε από τη Συντακτική Συνέλευση της Γιουγκοσλαβίας, που κυριαρχούσαν οι κομουνιστές. Την ίδια ημέρα, η Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ιδρύθηκε ως σοσιαλιστικό κράτος κατά την πρώτη συνεδρίαση του Γιουγκοσλαβικού Κοινοβουλίου στο Βελιγράδι. Ο Τίτο διορίστηκε πρωθυπουργός. Η αυτόνομη πτέρυγα του Κομουνιστικού Κόμματος της Μακεδονίας, που κυριάρχησε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, απομακρύνθηκε τελικά το 1945 μετά τη Δεύτερη Αντιφασιστική Συνέλευση για την Εθνική Απελευθέρωση της Μακεδονίας. Στις 13 Μαρτίου 1946, ο Μιχάηλοβιτς συνελήφθη από πράκτορες του Γιουγκοσλαβικού Υπουργείου Εθνικής Ασφάλειας. Από τις 10 Ιουνίου έως τις 15 Ιουλίου του ίδιου έτους, δικάστηκε για εσχάτη προδοσία και εγκλήματα πολέμου. Στις 15 Ιουλίου, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε θάνατο διά τυφεκισμού.Στις 16 Ιουλίου, απορρίφθηκε αίτημα χάριτος από το Προεδρείο της Εθνοσυνέλευσης. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 18ης Ιουλίου, ο Μιχάηλοβιτς, μαζί με εννέα άλλους αξιωματικούς των Τσέτνικ και του Νέντιτς, εκτελέστηκε στο Λισίτσιι Πότοκ. Αυτή η εκτέλεση ουσιαστικά τερμάτισε τον εμφύλιο πόλεμο της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των κομουνιστών Παρτιζάνων και των βασιλικών Τσέτνικ. Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση υπολόγισε τον αριθμό των απωλειών σε 1.704.000 και υπέβαλε τον αριθμό στη Διεθνή Επιτροπή Αποκατάστασης το 1946 χωρίς καμία τεκμηρίωση. Εκτίμηση 1,7 εκατομμυρίων θανάτων που σχετίζονται με τον πόλεμο υποβλήθηκε αργότερα στην Επιτροπή Συμμαχικών Αποζημιώσεων το 1948, παρόλο που αποτελεί εκτίμηση της συνολικής δημογραφικής απώλειας, που κάλυπτε τον αναμενόμενο πληθυσμό, εάν δεν ξεσπούσε πόλεμος, τον αριθμό των αγέννητων παιδιών και απώλειες από τη μετανάστευση και τις ασθένειες. Αφού η Γερμανία ζήτησε επαληθεύσιμα στοιχεία, η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία δημιούργησε μια εθνική έρευνα το 1964. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών ήταν 597.323. Ο κατάλογος παρέμεινε κρατικό μυστικό μέχρι το 1989, όταν δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά. Το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ δημοσίευσε μια έκθεση το 1954, που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι θάνατοι που σχετίζονται με τον Γιουγκοσλαβικό πόλεμο ήταν 1.067.000. Το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ σημείωσε ότι το επίσημο γιουγκοσλαβικό κυβερνητικό ποσοστό 1,7 εκατομμυρίων νεκρών πολέμου υπερεκτιμήθηκε, επειδή "κυκλοφόρησε λίγο μετά τον πόλεμο και εκτιμήθηκε χωρίς το όφελος μιας μεταπολεμικής απογραφής". Μια μελέτη του Βλάντιμιρ Τσεριάβιτς εκτιμά ότι οι συνολικοί θάνατοι που σχετίζονται με τον πόλεμο ήταν 1.027.000. Οι στρατιωτικές απώλειες υπολογίζονται σε 237.000 Γιουγκοσλάβους αντάρτες και 209.000 συνεργάτες, ενώ οι απώλειες αμάχων σε 581.000, συμπεριλαμβανομένων 57.000 Εβραίων. Οι απώλειες των Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών ήταν: Βοσνία 316.000, Σερβία 273.000, Κροατία 271.000, Σλοβενία 33.000, Μαυροβούνιο 27.000, Μακεδονία 17.000, και 80.000 στο εξωτερικό. Οι λόγοι για το μεγάλο φόρο αίματος στη Γιουγκοσλαβία ήταν οι εξής: Στρατιωτικές επιχειρήσεις πέντε κύριων στρατών (Γερμανοί, Ιταλοί, Ουστάσε, Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι και Τσέτνικ). Οι γερμανικές δυνάμεις, υπό ρητές εντολές από τον Χίτλερ, πολέμησαν με ιδιαίτερη εκδικητικότητα εναντίον των Σέρβων, οι οποίοι θεωρούνταν Untermensch, κατώτερος λαός. Μια από τις χειρότερες σφαγές κατά τη διάρκεια της γερμανικής στρατιωτικής κατοχής στη Σερβία ήταν η σφαγή του Κραγκούγιεβατς. Οι σκόπιμες πράξεις αντιποίνων εναντίον πληθυσμών στόχων διαπράχθηκαν από όλους τους μαχητές. Όλες οι πλευρές δολοφονούσαν ομήρους σε μεγάλη κλίμακα. Στο τέλος του πολέμου, οι Ουστάσε δολοφονήθηκαν μετά τον επαναπατρισμό του Μπλάιμπουργκ. Η συστηματική εξόντωση μεγάλου αριθμού ανθρώπων για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή φυλετικούς λόγους. Τα πιο πολυάριθμα θύματα ήταν Σέρβοι που σκοτώθηκαν από τους Ουστάσε. Κροάτες και μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν επίσης από τους Τσέτνικ.Οι Ουστάσε έσφαζαν Σέρβους σε όλο το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας και ιδιαίτερα στην Μπανίγια, το Kόρντουν, στη Λίκα, στη βορειοδυτική Βοσνία και στην ανατολική Ερζεγοβίνη και σκότωσαν άλλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς. Περίπου ένας στους έξι Σέρβους στην Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη ήταν θύμα σφαγής, πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν κάθε Σέρβος από αυτήν την περιοχή είχε ένα μέλος της οικογένειας, που σκοτώθηκε στον πόλεμο, κυρίως από τους Ουστάσε. Οι Τσέτνικ πραγματοποίησαν σφαγές εναντίον Μουσουλμάνων στη Βοσνία και στο Σαντζάκ και Κροατών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στη βόρεια Δαλματία και στη Λίκα. Εβραίοι σκοτώθηκαν εν μέρει σε στρατόπεδα σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία και εν μέρει σε στρατόπεδα στη Γερμανία, τη Νορβηγία και την Ελλάδα μετά την απέλαση. Στην επαρχία της Λιουμπλιάνα, οι ιταλικές αρχές με επικεφαλής τον Μάριο Ροάτα τρομοκρατούσαν τον σλοβενικό άμαχο πληθυσμό και τους απέστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με στόχο την ιταλοποίηση της περιοχής. Ο μεγάλος αριθμός θυμάτων ως αποτέλεσμα της εθνοκάθαρσης του τοπικού πληθυσμού, που διαπράχθηκε με ιδιαίτερα βάναυσες μεθόδους εκτέλεσης, όπως μαζικούς απαγχονισμούς, ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου, πυρπόληση κτιρίων με ανθρώπους μέσα κ.λπ., οδήγησε ακόμη και Γερμανούς, που κατέλαβαν την περιοχή, να εκφράσουν σοκ για τη βία αυτή. Οι μαζικές δολοφονίες από παρτιζανικές εκκαθαρίσεις και στο Μπλάιμπουργκ έγιναν τόσο για πολιτικούς όσο και για εθνοτικούς λόγους. Τα περισσότερα θύματα είτε σκοτώθηκαν λόγω συνεργασίας με φασιστικές δυνάμεις, όπως στρατιώτες και συνεργάτες, είτε ήταν άμαχοι εθνοτικών ομάδων, που συνδέονταν με τις φασιστικές δυνάμεις όπως Ούγγροι, Γερμανοί και Ιταλοί. Η μειωμένη ύπαρξη τροφίμων προκάλεσε πείνα και ασθένειες. Ο συμμαχικός βομβαρδισμός των γερμανικών γραμμών προμήθειας προκάλεσε απώλειες αμάχων. Οι περιοχές, που επλήγησαν περισσότερο, ήταν η Ποντγκόριτσα, το Λέσκοβατς, το Ζαντάρ και το Βελιγράδι. Οι δημογραφικές απώλειες λόγω μείωσης του αριθμού των γεννήσεων κατά 335.000 και της μετανάστευσης περίπου κατά 660.000 δεν περιλαμβάνονται στα θύματα πολέμου. ΣλοβενίαΣτη Σλοβενία, το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας στη Λουμπλιάνα ξεκίνησε μια ολοκληρωμένη έρευνα σχετικά με τον ακριβή αριθμό θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη Σλοβενία το 1995. Μετά από περισσότερο από μια δεκαετία έρευνας, η τελική έκθεση δημοσιεύθηκε το 2005, η οποία περιλάμβανε μια λίστα ονομάτων. Ο αριθμός των θυμάτων ορίστηκε σε 89.404. Ο αριθμός περιλαμβάνει επίσης τα θύματα των εξωδικαστικών δολοφονιών από το κομουνιστικό καθεστώς αμέσως μετά τον πόλεμο (περίπου 13.500 άτομα). Τα αποτελέσματα της έρευνας προκάλεσαν σοκ στην κοινή γνώμη, δεδομένου ότι οι πραγματικοί αριθμοί ήταν πάνω από 30% υψηλότεροι από τους υψηλότερους υπολογισμούς κατά τη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής περιόδου. Ακόμη και υπολογίζοντας μόνο τον αριθμό των θανάτων έως τον Μάιο του 1945 (εξαιρουμένων των στρατιωτικών κρατουμένων που σκοτώθηκαν από τον Γιουγκοσλαβικό Στρατό μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου 1945), ο αριθμός παραμένει σημαντικά υψηλότερος από τις υψηλότερες προηγούμενες εκτιμήσεις (περίπου 75.000 θάνατοι έναντι προηγούμενης εκτίμησης 60.000) . Υπάρχουν πολλοί λόγοι για μια τέτοια διαφορά. Η νέα περιεκτική έρευνα περιλάμβανε επίσης Σλοβένους, που σκοτώθηκαν από την παρτιζανική αντίσταση, τόσο στη μάχη (μέλη συνεργατικών και αντικομουνιστικών μονάδων), όσο και πολίτες (περίπου 4.000 μεταξύ 1941 και 1945). Επιπλέον, στις νέες εκτιμήσεις περιλαμβάνονται όλοι οι Σλοβένοι από τη ναζιστική κατεχόμενη Σλοβενία, οι οποίοι στρατολογήθηκαν στη Βέρμαχτ και πέθαναν είτε σε μάχη είτε σε στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Περιλαμβάνει επίσης τους Σλοβένους, που πέθαναν στον Ιταλικό Στρατό (1940–43), στον Ουγγρικό Στρατό και όσους πολέμησαν και πέθαναν σε διάφορες συμμαχικές (κυρίως βρετανικές) μονάδες. Ο αριθμός δεν περιλαμβάνει θύματα από τη Βενετική Σλοβενία (εκτός από όσους εντάχθηκαν στις σλοβενικές παρτιζανικές μονάδες), ούτε περιλαμβάνει τα θύματα μεταξύ των Καρινθίων Σλοβένων (και πάλι με εξαίρεση όσων πολέμησαν στους Παρτιζάνους) και των Ούγγρων Σλοβένων. Το 47% των θυμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν αντάρτες, το 33% ήταν άμαχοι (εκ των οποίων το 82% σκοτώθηκε από τις δυνάμεις του Άξονα ή τη Σλοβενική Εγχώρια Φρουρά) και το 20% ήταν μέλη της Σλοβενικής Εγχώριας Φρουράς. Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας82.000 πέθαναν ως μέλη των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων και 23.000 ως συνεργάτες των Τσέτνικ και του Άξονα. Από τους αμάχους, 78.000 σκοτώθηκαν από τους Ουστάσε, 45.000 από γερμανικές δυνάμεις, 15.000 από ιταλικές δυνάμεις, 34.000 σε μάχες μεταξύ Ουστάσε, Τσέτνικ και Παρτιζάνων, και 25.000 πέθαναν από τυφοειδή. Περαιτέρω 20.000 πέθαναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σαϊμίστε. Ο Τσεριάβιτς εκτίμησε τη δομή των πραγματικών πολεμικών και μεταπολεμικών απωλειών Κροατών και Βόσνιων μουσουλμάνων. Σύμφωνα με την έρευνά του, 69-71.000 Κροάτες πέθαναν ως μέλη των ενόπλων δυνάμεων, 43-46.000 ως μέλη των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων και 60-64.000 ως άμαχοι. 14.000 Κροάτες πέθαναν στο εξωτερικό, 4.000 ως αντιστασιακοί και 10.000 άμαχοι θύματα τρομοκρατίας ή σε στρατόπεδα. Όσον αφορά τους Βόσνιους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Μουσουλμάνων της Κροατίας, εκτιμά ότι 29.000 πέθαναν ως μέλη των ενόπλων δυνάμεων, 11.000 ως μέλη των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων, ενώ 37.000 ήταν πολίτες και 3.000 σκοτώθηκαν στο εξωτερικό: 1.000 αντιστασιακοί και 2.000 πολίτες. Από τους συνολικούς Κροάτες και Βόσνιους μουσουλμάνους αμάχους, η έρευνά του έδειξε ότι 41.000 θάνατοι (18.000+ Κροάτες και 20.000+ Βόσνιοι) προκλήθηκαν από τους Τσέτνικ, 24.000 από τους Ουστάσε (17.000 Κροάτες και 7.000 Βόσνιοι), 16.000 από τους Παρτιζάνους (14.000 Κροάτες και 2.000 Βόσνιοι), 11.000 από γερμανικές δυνάμεις (7.000 Κροάτες και 4.000 Βόσνιοι), 8.000 από ιταλικές δυνάμεις (5.000 Κροάτες και 3.000 Βόσνιοι), ενώ 12.000 πέθαναν στο εξωτερικό (10.000 Κροάτες και 2.000 Βόσνιοι). Στην Κροατία, η Επιτροπή Ταυτοποίησης Πολεμικών και Μεταπολεμικών Θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ενεργή από το 1991 έως την έβδομη κυβέρνηση της δημοκρατίας, υπό τον Πρωθυπουργό Ίβιτσα Ράτσαν. Η επιτροπή σταμάτησε το 2002. Στη δεκαετία του 2000, συστάθηκαν επιτροπές κρυφών μαζικών τάφων τόσο στη Σλοβενία όσο και στη Σερβία για την τεκμηρίωση και την εκσκαφή μαζικών τάφων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τους γερμανικούς καταλόγους απωλειών, που ανέφεραν οι βρετανικοί Times για τις 30 Ιουλίου 1945, από έγγραφα που βρέθηκαν μεταξύ των προσωπικών αντικειμένων του στρατηγού Χέρμαν Ράινεκε, επικεφαλής του Τμήματος Δημοσίων Σχέσεων της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, τα συνολικά γερμανικά θύματα στα Βαλκάνια ανέρχονταν σε 24.000 νεκρούς και 12.000 αγνοουμένους, ενώ δεν αναφέρεται αριθμός για τραυματίες. Η πλειονότητα αυτών των θυμάτων βρίσκεται στη Γιουγκοσλαβία. Σύμφωνα με τον Γερμανό ερευνητή Ρούντιγκερ Όβερμανς, οι γερμανικές απώλειες στα Βαλκάνια ήταν πάνω από τρεις φορές υψηλότερες - 103.693 κατά τη διάρκεια του πολέμου, και περίπου 11.000 που πέθαναν ως Γιουγκοσλάβοι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι Ιταλοί είχαν 30.531 θύματα κατά τη διάρκεια της κατοχής τους στη Γιουγκοσλαβία (9.065 σκοτώθηκαν, 15.160 τραυματίστηκαν, 6.306 αγνοούνται). Η αναλογία νεκρών/αγνοουμένων προς τραυματίες ήταν ασυνήθιστα υψηλή, καθώς οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι συχνά δολοφονούσαν κρατούμενους. Οι υψηλότερες απώλειές τους ήταν στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη: 12.394. Στην Κροατία το σύνολο ήταν 10.472 και στο Μαυροβούνιο 4.999. Η Δαλματία λιγότερο: 1.773. Η πιο "ήρεμη" περιοχή ήταν η Σλοβενία, όπου οι Ιταλοί είχαν 893 θύματα. Επιπλέον 10.090 Ιταλοί πέθαναν μετά την ανακωχή είτε σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Άξονας είτε μετά την ένταξή τους στους Γιουγκοσλάβους αντάρτες.
|
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία ξεκίνησαν στις 6 Απριλίου 1941, όταν το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας κατακτήθηκε γρήγορα από τις δυνάμεις του Άξονα και χωρίστηκε μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και άλλων. Στη συνέχεια, ένας απελευθερωτικός πόλεμος ανταρτών υπό την ηγεσία των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων διεξήχθη εναντίον των δυνάμεων κατοχής του Άξονα και των τοπικά καθιερωμένων καθεστώτων-μαριονετών τους, συμπεριλαμβανομένου του φασιστικού Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας και της κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας. Ταυτόχρονα, διεξήχθη ένας πολύπλευρος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των γιουγκοσλαβικών κομουνιστών Παρτιζάνων, των Σέρβων βασιλοφρόνων Τσέτνικ, των Κροατών φασιστών Ουστάσε και της Εγχώριας Φρουράς, του Σερβικού Εθελοντικού Σώματος και της Κρατικής Φρουράς, καθώς και των σλοβενικών στρατευμάτων Εγχώριας Φρουράς.Τόσο οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι όσο και το κίνημα Τσέτνικ αντιστάθηκαν αρχικά στην κατοχή. Ωστόσο, μετά το 1941, οι Τσέτνικ συνεργάστηκαν εκτενώς και συστηματικά με τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής μέχρι την ιταλική συνθηκολόγηση, και επίσης με τις γερμανικές δυνάμεις και τους Ουστάσε. Ο Άξονας ξεκίνησε μια σειρά επιθέσεων με σκοπό την καταστροφή των Παρτιζάνων, σχεδόν καταφέρνοντάς το με τη Μάχη του Νερέτβα και τη Μάχη του Σούτιεσκα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1943. Παρά τις οπισθοδρομήσεις, οι Παρτιζάνοι παρέμειναν μια αξιόπιστη μαχητική δύναμη, με την οργάνωση τους να κερδίζει αναγνώριση από τους Δυτικούς Συμμάχους στη Διάσκεψη της Τεχεράνης και να θέτει τα θεμέλια για το μεταπολεμικό γιουγκοσλαβικό κράτος. Με την υποστήριξη της εφοδιαστικής και της αεροπορικής δύναμης από τους Δυτικούς Συμμάχους και τα σοβιετικά στρατεύματα εδάφους στην επίθεση του Βελιγραδίου, οι Παρτιζάνοι τελικά κέρδισαν τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας και των παραμεθόριων περιοχών της Τεργέστης και της Καρινθίας. Το ανθρώπινο κόστος του πολέμου ήταν τεράστιο. Ο αριθμός των θυμάτων πολέμου εξακολουθεί να αμφισβητείται, αλλά γενικά συμφωνείται ότι ήταν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο. Τα θύματα χωρίς μάχη περιελάμβαναν την πλειονότητα του εβραϊκού πληθυσμού της χώρας, πολλοί από τους οποίους χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης (π.χ. Γιασένοβατς, Μπάνιτσα). Το καθεστώς Ουστάσε (κυρίως Κροάτες, αλλά και Μουσουλμάνοι και άλλοι) διέπραξε γενοκτονία εναντίον Σέρβων, Εβραίων, Ρομά και αντιφασιστών Κροατών. Οι Τσέτνικ (κυρίως Σέρβοι, αλλά και Μαυροβούνιοι και άλλοι) επιδίωξαν γενοκτονία εναντίον Μουσουλμάνων, Κροατών και φιλο-παρτιζάνων Σέρβων και οι ιταλικές αρχές κατοχής επιδίωξαν βία και εθνοκάθαρση (ιταλοποίηση) εναντίον Σλοβένων και Κροατών. Η Βέρμαχτ πραγματοποίησε μαζικές εκτελέσεις αμάχων σε αντίποινα για δραστηριότητα αντίστασης, π.χ. τη σφαγή του Κραγκούγεβατς . Το τμήμα SS "Prinz Eugen" σφαγιάζει μεγάλο αριθμό αμάχων και αιχμαλώτων πολέμου. Ουγγρικά στρατεύματα κατοχής σφαγιάζουν πολίτες (κυρίως Σέρβους και Εβραίους) κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης επιδρομής στη νότια Μπάτσκα, με το πρόσχημα της καταστολής των δραστηριοτήτων αντίστασης. Τέλος, κατά τη διάρκεια και μετά τα τελικά στάδια του πολέμου, οι γιουγκοσλαβικές Αρχές και τα κομματικά στρατεύματα πραγματοποίησαν αντίποινα, συμπεριλαμβανομένης της απέλασης του πληθυσμού των Σουηβών του Δούναβη, των αναγκαστικών πορειών και των εκτελέσεων δεκάδων χιλιάδων αιχμάλωτων στρατιωτών και πολιτών (κυρίως Κροατών που συνδέονταν με το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, αλλά και Σλοβένους και άλλους), φρικαλεότητες εναντίον του ιταλικού πληθυσμού στην Ίστρια (σφαγές του Φόιμπε) και εκκαθάριση εναντίον Σέρβων, Ούγγρων και Γερμανών που συνδέονται με τις φασιστικές δυνάμεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1
|
Αρχιδούκισσα Σοφία της Αυστρίας
|
H Ελισάβετ, μέσα σε δύο μήνες από το γάμο της με τον Φραγκίσκο Ιωσήφ, ήταν ήδη έγκυος. Στις 5 Μαρτίου του 1855, η δεκαεπτάχρονη Αυτοκράτειρα της Αυστρίας γέννησε μια κόρη που ονομάστηκε την ίδια ημέρα Σοφία Φρειδερίκη Δωροθέα Μαρία Ιωσηφίνα, από τη μητέρα του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Το βρέφος βαπτίστηκε χωρίς να το γνωρίζει η Ελισάβετ. Και από την πλευρά της μητέρας της και από του πατέρα της η Σοφία καταγόταν από τον Μαξιμιλιανό Α' Ιωσήφ της Βαυαρίας, καθώς οι γονείς της ήταν πρώτα ξαδέρφια. Από την πλευρά του πατέρα της καταγόταν από τον τελευταίο Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φραγκίσκο Β'. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, η Ελισάβετ γέννησε μια ακόμα κόρη, την Γκιζέλα, νεότερη αδελφή της Σοφίας. Και τα δύο βρέφη αμέσως μετά το βάπτισμα αφαιρέθηκαν από την Ελισάβετ και δόθηκαν στην Αρχιδούκισσα Σοφία (η οποία ήταν πεθερά και παράλληλα θεία της Ελισάβετ) λόγω του ότι η αυτοκράτειρα θεωρήθηκε πολύ νέα για να μεγαλώσει δύο παιδιά. Η Ελισάβετ σχολίασε αργότερα: "Πήρε αμέσως τα παιδιά μου. Μου επιτρεπόταν να τα βλέπω όταν η Σοφία [της Βαυαρίας] έδινε τη συγκατάθεσή της. Ήταν πάντα παρούσα όταν επισκεπτόμουν τα παιδιά. Τελικά θα μπορούσα να το παραδεχτώ και μόνο σπάνια πήγαινα να τα δω."Όσο κι αν η Ελισάβετ ικέτευσε τον Φραγκίσκο Ιωσήφ να συζητήσει το θέμα με τη μητέρα του, τα κλάματά της δεν εισακούστηκαν. Τελικά, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συζήτησε το πρόβλημα με τη μητέρα του και η Ελισάβετ τελικά άρχισε να εκφράζει ανοιχτά τις επιθυμίες της στη πεθερά της και ακόμη έπαιρνε μαζί της τα μικρά κορίτσια όταν ταξίδευε. Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ λάτρευε την Ουγγαρία και τους κατοίκους της και πρότεινε στον σύζυγό της να κάνουν ένα ταξίδι στην αγαπημένη της χώρα. Αυτή ήταν μια επιθυμία που θα την έκανε να μετανιώνει για το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δέχτηκε και αναχώρησαν στις αρχές της άνοιξης του 1857. Στη Βουδαπέστη τόσο η Σοφία όσο και η αδελφή της Γκιζέλα αρρώστησαν με διάρροια και είχαν πολύ υψηλό πυρετό. Η δέκα μηνών Γκιζέλα ανέκαμψε γρήγορα. Ωστόσο, η δίχρονη Σοφία δεν μπορούσε να ανακάμψει. Στις 21:15 το βράδυ, μετά από έντεκα ώρες μάχης για να επιβιώσει, η Σοφία πέθανε στα χέρια της μητέρας της, πιθανώς από αφυδάτωση λόγω διάρροιας ή από σπασμούς λόγω του υψηλού πυρετού. Αργότερα θεωρήθηκε ότι η Σοφία πέθανε από τον τυφοειδή πυρετό, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη αποδειχθεί. Το σώμα της Σοφίας ήρθε πίσω στη Βιέννη και θάφτηκε εκεί. Ο θάνατος του μεγαλύτερου παιδιού της θα "στοιχειώσει" την αυτοκράτειρα Ελισάβετ για όλη της τη ζωή. Η Ελισάβετ θεωρήθηκε έμμεσα υπεύθυνη για το θάνατο της Σοφίας από την πεθερά της. Ο θάνατος της Σοφίας καθόρισε επίσης την κηδεμονία των παιδιών. Η πριγκίπισσα Σοφία πήρε ασυζητητί τα παιδιά αμέσως μόλις γεννήθηκαν. Η Ελισάβετ άρχισε επίσης να παραμελεί την Γκιζέλα και η σχέση τους δεν ήταν στενή. Μία από τις κυρίες της Ελισάβετ, Μαρί Φεστέτικς, σχολίασε στο ημερολόγιό της ότι η Αυτοκράτειρα δεν είχε ούτε το χρόνο να παρακολουθήσει τις προετοιμασίες για το γάμο της Γκιζέλα. Η Ελισάβετ συμπεριφέρθηκε με παρόμοιο τρόπο με τον μοναδικό γιο της, τον Ροδόλφο. Η Ελισάβετ φορούσε ένα βραχιόλι με τη νεκρή της κόρη για το υπόλοιπο της ζωής της και κρατούσε ένα πορτραίτο της στα διαμερίσματά της. Hotbauer, Renate (1998). Empress Elisabeth of Austria: The fate of a woman under the yoke of the Imperial Court. Vienna: Austria Imperial. σελίδες 128. ISBN 3-902196-01-7.
|
Η Σοφία (Sophie, 5 Μαρτίου 1855 - 29 Μαΐου 1857) ήταν το πρωτότοκο παιδί των αυτοκρατόρων της Αυστρίας, Αυτοκράτειρας Ελισάβετ και του Φραγκίσκου-Ιωσήφ, Αυτοκράτορα της Αυστρίας. Πέθανε σε ηλικία δύο ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ναΐφ
|
Ο όρος τέχνη Ναΐφ (naïve art) αντιμετωπίζεται συχνά σαν μια περιθωριακή τέχνη η οποία είναι χωρίς φόρμα (τύπο) και χωρίς ή με λίγη εκπαίδευση και φυσικά χωρίς πτυχίο του καλλιτέχνη. Αυτό πράγματι ίσχυε πριν τον εικοστό αιώνα, αλλά τώρα υπάρχουν ακαδημίες τέχνης Ναΐφ. Αυτή η τέχνη πλέον αναγνωρίζεται ως επίσημη τεχνοτροπία και παρουσιάζεται σε αίθουσες τέχνης σε όλο τον κόσμο. Τα χαρακτηριστικά της Τέχνης Ναΐφ (naïve art) είναι η αδέξια σχέση της με τη φόρμα της ποιοτικής ζωγραφικής. Ειδικότερα η Ναΐφ τέχνη δεν σέβεται τους κανόνες της προοπτικής (όπως καθορίσθηκαν από τους προοδευτικούς ζωγράφους της Αναγέννησης), που είναι οι εξής: 1° Μείωση του μεγέθους των αντικειμένων αναλογικά με την απόσταση, 2° Εξασθένηση των χρωμάτων με την απόσταση 3° Μείωση της ακρίβειας των λεπτομερειών με την απόσταση.Τα αποτελέσματα είναι: 1ο Αποτελέσματα εσφαλμένης γεωμετρικής προοπτικής (αδέξια άποψη των έργων, εικόνα παιδικής ιχνογραφίας ή μεσαιωνική εικόνα ζωγραφικής, κλπ) 2ο Ισχυρή εμφάνιση της μορφής του θέματος, χονδροειδής χρήση χρώματος σε όλα τα πλάνα της σύνθεσης, χωρίς εξασθένηση στο βάθος του πεδίου. 3ο Ισότητα στην ευθυβολία των λεπτομερειών, συμπεριλαμβανομένων αυτών του βάθους πεδίου, ενώ έπρεπε να είναι βαθυσκιασμένες. Απλοϊκότητα κατά προτίμηση παρά φινέτσα είναι ο γενικός κανόνας της Ναΐφ τέχνης. Όμως κατέστη με το χρόνο δημοφιλής, και αναγνωρίσιμο στυλ, έτσι ώστε πολλά παραδείγματα να αποκαλούνται πλέον Ψευδο-ναΐφ (pseudo-naïve) Ενώ η Ναΐφ τέχνη ιδεωδώς περιγράφει την εργασία καλλιτεχνών που δεν έλαβαν εικαστική παιδεία σε Σχολή καλών Τεχνών, ή Ακαδημία, όπως παράδειγμα ο Ανρί Ρουσσώ (Henri Rousseau) ή ο Αλφρεντ Γουάλις (Alfred Wallis), σε αντίθεση με αυτήν, η ψευδο-ναΐφ ή φω-ναΐφ τέχνη (faux naïve) περιγράφει εργασία καλλιτεχνών σε ένα μιμητικό στυλ, ή αυτοσυνειδητή τεχνοτροπία, με αποτέλεσμα η εργασία τους να φαίνεται σαν απλοϊκό αντίγραφο κάποιου πρωτοτύπου. Αρχέγονη τέχνη ("Primitive art") είναι ένας άλλος όρος χρησιμοποιούμενος για τέχνη χωρίς εικαστική παιδεία, αλλά ιστορικά χρησιμοποιείται περισσότερο για εικαστικά έργα καλλιτεχνών από περιθωριακούς πολιτισμούς, όπως είναι οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι Ιθαγενείς της υποσαχάριας Αφρικής, ή οι Ιθαγενείς των νησιών του Ειρηνικού (Tribal art στην Αγγλική Wikipedia). Ενας άλλος συνώνυμος όρος της ναΐφ τέχνης είναι Λαϊκή τέχνη (folk art στην Αγγλική Wikipedia). Eπίσης υπάρχουν οι όροι ναϊφισμός (naïvism) και πριμιτιβισμός (primitivism) που χρησιμοποιείται κυρίως για τους επαγγελματίες καλλιτέχνες που εργάζονται με στυλ ναΐφ όπως οι Paul Gauguin, Mikhail Larionov, Paul Klee).. Joshua Johnson (1763-1824) Edward Hicks (1780–1849) Oluf Braren (1787–1839) Justus DaLee (1793–1878) Peter Rindisbacher (1806–1834) American, b. Switzerland James Bard (1815–1897) Denys Corbet (1826–1910) Nikola Obrasopissez (1827–1911) Ferdinand Cheval, known as 'le facteur Cheval' (1836–1924) Olof Krans (1838-1916) Cándido López (1840–1902) Henri Rousseau (1844–1910) Alfred Wallis (1855–1942) Grandma Moses, Anna Mary Robertson (1860–1961) John Kane (1860–1934) Louis Vivin (1861–1936) Niko Pirosmani (1862–1918) Séraphine Louis, known as 'Séraphine de Senlis' (1864–1942) André Bauchant (1873–1958) Arnold Kramer (1882–1976) Camille Bombois (1883–1970) Jules Lefranc (1887–1972) L. S. Lowry (1887–1976) Horace Pippin (1888–1946) Mirko Virius (1889–1943) Scottie Wilson (1890–1972) Henry Darger (1892–1973) Miguel García Vivancos (1895–1972) Teofil Ociepka (1891–1978) Henry Stockley (1892–1982), Great Britain Bárbaro Rivas (1893–1967) Venezuela Nikifor (1895–1968) Ilija Bašičević (1895–1972) Shalom Moskovitz, known as 'Shalom of Z’fat' (1895–1980) Antonio Ligabue (1899–1965) Kateryna Bilokur (1900-1961) Ukraine Ivy Langton (1904-1988) England Krsto Hegedušić (1901–1975) Nan Phelps (1904–1990) American Petronėlė Gerlikienė (1905–1979) Efi Micheli (1906-1984) Greece Janko Brašić (1906–1994) Nina Barka (Marie Smirsky) (1908–1986) Stan Ioan Pătraş (1908–1977) Romania Maria Pryimachenko (1908–1997) Ukraine Konstantin Rodko (1908–1995) Franjo Mraz (1910–1981) Arthur Villeneuve (1910–1990) Heinz Seelig (1909–1992) Israel Jan Balet (1913–2009) Norman Neasom (1915–2010) Elena Volkova (b.1915) Howard Finster (1916–2001) Siegfried L. Kratochwil (1916–2005) Austria Markey Robinson (1918–1999) Ivan Rabuzin (1921–2008) Dragiša Stanisavljević (b. 1921) Gesner Abelard (b. 1922) Bracha Turner (b. 1922) Fred Yates (1922–2008) Préfète Duffaut (b. 1923) Frédéric Bruly Bouabré (b. 1923) Zuzana Chalupová (1925–2001) Kovačica (Vojvodina) Serbia Ferenc Kalmar (b. 1928) Mokarrameh Ghanbari (1928–2005) Iran Bryan Pearce (1929–2007) Chaibia Talal (1929–2004) Ivan Lacković Croata (1932–2004) Bunleua Sulilat (1932–1996) Petar Grgec (1933–2006) Croatia Michel Delacroix (b. 1933) France Manuel Lepe Macedo (1936–1984) Katya Medvedeva (b. 1937) Radi Nedelchev (b. 1938) Bob Justin (b. 1941) Mario Perez (b. 1943) Manuel Mendive (b.1944) Cuba Robert-Émile Fortin (1945–2004) Canada Derold Page (b. 1947) Mary Michael Shelley (b. 1950) Ferreira Louis Marius (b. 1953) Sergey Zagraevsky (b. 1964) Russia Alyona Azernaya (b. 1966) Russia Peter Smith (b. 1967) Navitrolla (b. 1970) Estonia Claudia Vecchiarelli (1978–2009) Italy José Rodríguez Fuster (b. 1946) Cuba Guido Vedovato (b. 1961) Italy Dobrosav Milojevic (b. 1948) Serbia ΒέλγιοSpontaneous Art Museum in BrusselsΒραζιλίαInternational Museum of Naive Art of Brazil in Cosme Velho, Rio de Janeiro Gallery Jacques Ardies in São PauloΚαναδάςLe Musée International d'Art Naïf in MagogΚροατίαCroatian Museum of Naïve Art in Zagreb Gallery of Croatian Naïve Art in ZagrebΓαλλίαMusée international d'Art naïf Anatole Jakovsky in Nice Musée d'Art Naïf - Max Fourny in Paris International Museum of Naive Art in Vicq (near Versailles) Museum of Naive Art in Beraut (near Toulouse)ΓερμανίαMuseum Charlotte Zander in Bönnigheim Gesellschaft für Naive Kunst in HannoverΟυγγαρίαMuseum of Hungarian Naive Artists in KecskemétΙσραήλGallery of International Naïve Art (GINA) in Tel AvivΛετονίαNaive Art Museum of Latvia Αρχειοθετήθηκε 2009-09-28 στο Wayback Machine. in RīgaΠορτογαλίαMuseu De Arte Primitiva Moderna in GuimarãesΡωσσίαMunicipal Museum of Art Naive in Moscow Collection of naïve and outsider art of Dr. X. Boguemskaia and A.Turchin.ΣερβίαMuseum of Naïve and Marginal Art in Jagodina Gallery of Naive Art Αρχειοθετήθηκε 2012-03-06 στο Wayback Machine. in KovačicaΙσπανίαManuel Moral International Museum of Naïve Art in JaénΗνωμένες πολιτείες Αμερικής, ΗΠΑAnthony Petullo Collection of Self-Taught & Outsider Art American Visionary Art Museum in Baltimore, MD Folk Art Society of America ABNA - British Naive Art Association Israel Naive art Association Nederland Naive Art Association Naive Art Association of Denmark France Naive Art Group Walker, John. "Naive Art". Glossary of Art, Architecture & Design since 1945, 3rd. ed. Bihalji-Merin, Oto (1959). Modern Primitives: Masters of Naive Painting. trans. Norbert Guterman. New York: Harry N. Abrams. Fine, Gary Alan (2004). Everyday genius: self-taught art and the culture of authenticity. Chicago, IL: University Of Chicago Press. ISBN 978-0-226-24950-6.
|
Ναΐφ τέχνη (Naïve art, ή Toddler art) είναι μία κατηγορία τέχνης που χαρακτηρίζεται από μια παιδικού τύπου απλοϊκότητα, τόσο στην ύλη και το περιεχόμενο όσο και στην τεχνική. Η λέξη Ναΐφ είναι διεθνής πλέον, αλλά προέρχεται από την Γαλλική naive που σημαίνει αφελής. Όμως το δεδομένο ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί ναΐφ καλλιτέχνες, με τα έργα τους, οι οποίοι έχουν λίγη ή καθόλου εικαστική παιδεία, αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι ο όρος συχνά δεν ισχύει. Τελικά ο όρος Ναΐφ (naïve) που στα Αγγλικά ταυτίζεται με το primitive (αφελής, αγαθιάρης, πρωτόγονος) ερμηνεύεται πλέον σαν εξευτελισμός και σταδιακά άρχισε να αποφεύγεται στους εικαστικούς κύκλους.. Πολλοί διάσημοι Ευρωπαίοι ζωγράφοι του 20ού αιώνα μπορεί εύκολα να ταξινομηθούν άμεσα ή έμμεσα στην τεχνοτροπία Ναΐφ, όπως ο Joan Miro, ο Henri Émile Benoît Matisse, o Paul Gauguin, κλπ. Μερικοί το παραδέχονται ευθέως εξ άλλου όπως ο Ισπανός Huan Miro που δήλωσε "Χρειάστηκε να γεράσω, για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%86
|
Δελτίο δεδομένων ασφάλειας
|
Στον Καναδά, το πρόγραμμα με το όνομα σύστημα Πληροφοριών Επικίνδυνων Υλικών των Εργασιακών Χώρων (Workplace Hazardous Materials Information System ή WHMIS) καθιερώνει τις απαιτήσεις για τα SDS στους χώρους εργασίας και διαχειρίζεται διοικητικά από την Health Canada κάτω από την Νομοθεσία Επικίνδυνων Ουσιών (Dangerous Substances Act), μέρος II και τους Κανονισμούς Ελεγχόμενων Προϊόντων (Controlled Products Regulations). Οι απαιτήσεις WHMIS και SDS ενισχύονται επίσης από τα επαρχιακά υπουργεία ή τμήματα εργασίας. Τα δελτία δεδομένων ασφάλειας ενσωματώθηκαν στο σύστημα κανονισμών της ΕΕ με αριθμό 1907/2006 (REACH). Οι αρχικές απαιτήσεις του REACH για τα SDSs έχουν υιοθετηθεί παραπέρα για να λάβουν υπόψη τους κανονισμούς των Δελτίων Δεδομένων Ασφάλειας του Παγκόσμιου Εναρμονισμένου Συστήματος (Global Harmonised System ή GHS) και την εφαρμογή άλλων στοιχείων του GHS στην ευρωπαϊκή νομοθεσία που εισήχθη με τον κανονισμό της ΕΕ No 1272/2008 (CLP) μέσω μια ενημέρωσης του παραρτήματος II του REACH.Τα SDS ακολουθούν μια μορφή 16 ενοτήτων που συμφωνήθηκε διεθνώς και ιδιαίτερα για τις ουσίες, τα SDS πρέπει να ακολουθούνται με ένα παράρτημα που περιέχει τα σενάρια έκθεσης της συγκεκριμένης ουσίας. Το SDS πρέπει να παρέχεται σε μια επίσημη γλώσσα των κρατών μελών όπου η ουσία ή το μείγμα τοποθετείται στην αγορά, εκτός και στο αντίστοιχο κράτος μέλος παρέχεται αλλιώς (Άρθρο 31(5) του REACH). Οι 16 ενότητες είναι: TMHMA 1: Ταυτοποίηση ουσίας/παρασκευάσματος και εταιρείας/επιχείρησης 1.1. Αναγνωριστικός κωδικός προϊόντος 1.2. Συναφείς προσδιοριζόμενες χρήσεις της ουσίας ή του μείγματος και αντενδεικνυόμενες χρήσεις 1.3. Στοιχεία του προμηθευτή του δελτίου δεδομένων ασφαλείας 1.4. Αριθμός τηλεφώνου επείγουσας ανάγκης ΤΜΗΜΑ 2: Προσδιορισμός επικινδυνότητας 2.1. Ταξινόμηση της ουσίας ή του μείγματος 2.2. Στοιχεία επισήμανσης 2.3. Άλλοι κίνδυνοι SECTION 3: Σύνθεση/πληροφορίες για τα συστατικά 3.1. Ουσίες 3.2. Μείγματα ΤΜΗΜΑ 4: Μέτρα πρώτων βοηθειών 4.1. Περιγραφή των μέτρων πρώτων βοηθειών 4.2. Σημαντικότερα συμπτώματα και επιδράσεις, οξείες ή μεταγενέστερες 4.3. Ένδειξη οιασδήποτε απαιτούμενης άμεσης ιατρικής φροντίδας και ειδικής θεραπείας ΤΜΗΜΑ 5: Μέτρα για την καταπολέμηση της πυρκαγιάς 5.1. Πυροσβεστικά μέσα 5.2. Ειδικοί κίνδυνοι που προκύπτουν από την ουσία ή το μείγμα 5.3. Συστάσεις για τους πυροσβέστες ΤΜΗΜΑ 6: Μέτρα για την αντιμετώπιση τυχαίας έκλυσης 6.1. Προσωπικές προφυλάξεις, προστατευτικός εξοπλισμός και διαδικασίες έκτακτης ανάγκης 6.2. Περιβαλλοντικές προφυλάξεις 6.3. Μέθοδοι και υλικά για περιορισμό και καθαρισμό 6.4. Παραπομπή σε άλλα τμήματα ΤΜΗΜΑ 7: Χειρισμός και αποθήκευση 7.1. Προφυλάξεις για ασφαλή χειρισμό 7.2. Συνθήκες για την ασφαλή φύλαξη, συμπεριλαμβανομένων τυχόν ασυμβίβαστων 7.3. Ειδική τελική χρήση ή χρήσεις ΤΜΗΜΑ 8: Έλεγχος της έκθεσης/ατομική προστασία 8.1. Παράμετροι ελέγχου 8.2. Έλεγχος της έκθεσης ΤΜΗΜΑ 9: Φυσικές και χημικές ιδιότητες 9.1. Στοιχεία για τις βασικές φυσικές και χημικές ιδιότητες 9.2. Άλλες πληροφορίες ΤΜΗΜΑ 10: Σταθερότητα και δραστικότητα 10.1. Δραστικότητα 10.2. Χημική σταθερότητα 10.3. Πιθανότητα επικίνδυνων αντιδράσεων 10.4. Συνθήκες προς αποφυγήν 10.5. Μη συμβατά υλικά 10.6. Επικίνδυνα προϊόντα αποσύνθεσης ΤΜΗΜΑ 11: Τοξικολογικές πληροφορίες 11.1. Πληροφορίες για τις τοξικολογικές επιπτώσεις ΤΜΗΜΑ 12: Οικολογικές πληροφορίες 12.1. Τοξικότητα 12.2. Διαδικασία ικανότητας αποδόμησης 12.3. Δυνατότητα βιοσυσσώρευσης 12.4. Κινητικότητα στο έδαφος 12.5. Αποτελέσματα της αξιολόγησης ΑΒΤ και αΑαΒ 12.6. Άλλες αρνητικές επιπτώσεις ΤΜΗΜΑ 13: Οδηγίες σχετικά με τη διάθεση 13.1. Μέθοδοι διαχείρισης αποβλήτων 13.2 Σχετικές διατάξεις που αφορούν τη δημιουργία αποβλήτων 13.3 Παρατηρήσεις ΤΜΗΜΑ 14: Πληροφορίες σχετικά με τη μεταφορά 14.1. Αριθμός UN 14.2. Οικεία ονομασία αποστολής UN 14.3. Τάξη(-εις) κινδύνου κατά τη μεταφορά 14.4. Ομάδα συσκευασίας 14.5. Κίνδυνοι για το περιβάλλον 14.6. Ειδικές προφυλάξεις για τον χρήστη 14.7. Χύδην μεταφορά σύμφωνα με το παράρτημα II της σύμβασης MARPOL 73/78 και του κώδικα IBC 14.8 Πληροφορίες για καθεμία από τις πρότυπες ρυθμίσεις των Ηνωμένων Εθνών ΤΜΗΜΑ 15: Στοιχεία σχετικά με τη νομοθεσία 15.1. Κανονισμοί/νομοθεσία σχετικά με την ασφάλεια, την υγεία και το περιβάλλον για την ουσία ή το μείγμα 15.2. Αξιολόγηση χημικής ασφαλείας ΤΜΗΜΑ 16: Λοιπές πληροφορίεςΟ Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων (European Chemicals Agency ή ECHA) έχει δημοσιεύσει ένα έγγραφο οδηγιών για την μεταγλώττιση των δελτίων δεδομένων ασφάλειας. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (UN) καθορίζει συγκεκριμένες λεπτομέρειες που χρησιμοποιούνται στα SDSs όπως ο αριθμός UN που χρησιμοποιείται στην ταυτοποίηση κάποιων επικίνδυνων ουσιών σε μια πρότυπη μορφή για διεθνείς μεταφορές. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Υπηρεσία Επαγγελματικής Ασφάλειας και Υγείας (Occupational Safety and Health Administration) απαιτεί τα SDS να είναι διαθέσιμα στους εργαζομένους για δυνητικά επιβλαβείς ουσίες που υπάρχουν στον χώρο εργασίας. Τα SDS απαιτείται επίσης να είναι διαθέσιμα στην τοπική πυροσβεστική υπηρεσία και στους τοπικούς αρμόδιους για θέματα επειγουσών αναγκών. Η Αμερικανική Χημική Εταιρεία (American Chemical Society) καθορίζει Αριθμούς καταχώρισης στους καταλόγους της υπηρεσίας (αριθμούς CAS) που παρέχουν έναν μοναδικό αριθμό για κάθε χημική ουσία, που χρησιμοποιούνται επίσης διεθνώς σε SDSs. Επιθεωρήσεις των δελτίων δεδομένων ασφάλειας υλικών από την U.S. Chemical Safety and Hazard Investigation Board ανακάλυψαν επικίνδυνες ελλείψεις. Πολλές εταιρείες προσφέρουν υπηρεσίες στη συλλογή, συγγραφή και αναθεώρηση, των δελτίων δεδομένων για να εξασφαλίσουν την ενημέρωση και τη διαθεσιμότητά τους στους συνδρομητές ή τους χρήστες τους. Σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται ένα ρητό καθήκον επιμέλειας, έτσι ώστε κάθε SDS να ενημερώνεται τακτικά, συνήθως κάθε τρία έως πέντε έτη. Όμως, όταν υπάρχουν νέες πληροφορίες, τα SDS πρέπει να ανθεωρούνται χωρίς καθυστέρηση. MSDS Search Engine SDS Network Australia
|
Ένα δελτίο δεδομένων ασφαλείας (safety data sheet ή SDS), ή δελτίο δεδομένων ασφάλειας υλικού (material safety data sheet ή MSDS), ή δελτίο δεδομένων ασφάλειας προϊόντος (product safety data sheet ή PSDS) είναι ένα σημαντικό συνοδευτικό έγγραφο και στοιχείο ασφάλειας και υγείας. Αποσκοπεί στην παροχή στους εργαζόμενους και στο προσωπικό επειγόντων περιστατικών με διαδικασίες χειρισμού ή εργασίας με αυτή την ουσία κατά ασφαλή τρόπο και περιλαμβάνει πληροφορίες όπως φυσικά δεδομένα (σημείο τήξης, σημείο βρασμού, σημείο ανάφλεξης, κλπ.), τοξικότητα, επιπτώσεις στην υγεία, πρώτες βοήθειες, δραστικότητα, αποθήκευση, διάθεση, προστατευτικό εξοπλισμό και διαδικασίες χειρισμού κηλίδων. Οι μορφές SDS μπορεί να ποικίλλουν από πηγή σε πηγή μέσα σε μια χώρα ανάλογα με τις εθνικές απαιτήσεις. Τα SDS είναι ένα πλατιά χρησιμοποιούμενο σύστημα καταλογοποίησης πληροφοριών για χημικές ουσίες, χημικές ενώσεις και χημικά μείγματα. Οι πληροφορίες SDS μπορεί να περιλαμβάνουν οδηγίες για την ασφαλή χρήση και τους δυνητικούς κινδύνους που σχετίζονται με ένα συγκεκριμένο υλικό ή προϊόν. Αυτά τα δελτία δεδομένων μπορούν να βρεθούν οπουδήποτε χρησιμοποιούνται χημικές ουσίες. Υπάρχει επίσης υποχρέωση κατάλληλης σήμανσης των ουσιών βάσει των φυσικοχημικών ή περιβαλλοντικών κινδύνων και/ή των κινδύνων υγείας. Οι ετικέτες μπορεί να περιλαμβάνουν σύμβολα κινδύνου όπως χημικούς κινδύνους όπως μαύρους διαγώνιους σταυρούς σε πορτοκαλί παρασκήνιο που χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν μια επικίνδυνη ουσία. Ένα SDS μιας ουσίας δεν αποσκοπεί κυρίως για χρήση από έναν γενικό καταναλωτή, αλλά εστιάζει κυρίως στους κινδύνους της εργασίας με το υλικό σε εργασιακό περιβάλλον. Σε κάποιες περιπτώσεις, το SDS απαιτείται για να δηλώσει τους κινδύνους της χημικής ουσίας, την ασφάλεια και την επίπτωση στο περιβάλλον. Είναι σημαντική η χρήση ενός SDS ειδικά για την χώρα και τον προμηθευτή, επειδή το ίδιο προϊόν (π.χ. χρώματα που πωλούνται με ταυτόσημα εμπορικά ονόματα από την ίδια εταιρεία) μπορεί να έχουν διαφορετική σύνθεση σε διάφορες χώρες. Η σύνθεση και ο κίνδυνος ενός προϊόντος χρησιμοποιώντας ένα γενικό όνομα μπορεί να διαφέρει μεταξύ κατασκευαστών στην ίδια χώρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF_%CE%B4%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Ελληνοτουρκική διπλωματία των σεισμών
|
Στις 17 Αυγούστου 1999, στις 3:02 π.μ., η Τουρκία επλήγη από έναν πολύ μεγάλο σεισμό με επίκετρνο στις περιοχές Γκιολτσούκ και Αριφιγιέ στο Ανταπαζαρί. Η πληγείσα περιοχή ήταν η βιομηχανική πόλη του Ιζμίτ. Ο σεισμός του Ιζμίτ είχε ένταση 7,6 στην κλίμακα σεισμικής ροπής, διήρκεσε 45 δευτερόλεπτα και είχε μέγιστη ένταση Μερκάλι IX (Καταστροφικός). Ο επίσημος αριθμός των θυμάτων ήταν περίπου 17.000, αν και οι αριθμοί θα μπορούσαν να είναι πάνω από 35.000. Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι και το οικονομικό κόστος εκτιμήθηκε σε περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, η Κωνσταντινούπολη, επλήγη επίσης, καθώς πολλά κτίρια υπέστησαν ζημιές και οδήγησαν σε θάνατο δεκάδες ανθρώπους. Η διάρρηξη πέρασε από μεγάλες πόλεις που συγκαταλέγονται στις πιο βιομηχανικές και αστικές περιοχές της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των διυλιστηρίων πετρελαίου, αρκετών αυτοκινητοβιομηχανιών, καθώς και του αρχηγείου του ναυτικού στο Γκιολτσιούκ, αυξάνοντας έτσι τη σοβαρότητα της απώλειας ζωής και περιουσίας. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ιδιαίτερης ανθρωπιστικής κρίσης ήταν η δυσκολία των τουρκικών αρχών να εφαρμόσουν οποιοδήποτε ορθολογικό σχεδιασμό λόγω του μεγέθους της καταστροφής και το γεγονός ότι η πλειονότητα των ελληνικών πρωτοβουλιών αναλήφθηκε όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά κυρίως και σημαντικότερα από τοπικές αρχές, ΜΚΟ και άτομαΗ Ελλάδα ήταν η πρώτη ξένη χώρα που έστειλε βοήθεια και υποστήριξη στην Τουρκία. Μέσα σε λίγες ώρες από τον σεισμό, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών είχε επικοινωνήσει με τους ομολόγους του στην Τουρκία και ο υπουργός έστειλε τους προσωπικούς του απεσταλμένους στην Τουρκία. Στις 17 Αυγούστου 1999 και στις 13 Νοεμβρίου 1999, το Ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έστειλε μια ομάδα διάσωσης 24 ατόμων και δύο εκπαιδευμένους σκύλους διάσωσης. Το Υπουργείο έστειλε επίσης πυροσβεστικά αεροπλάνα για να βοηθήσει στην κατάσβεση της πυρκαγιάς στο διυλιστήριο Tupras. Η Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εσωτερικών) είχε προηγουμένως αποστείλει μια πλήρως εξοπλισμένη ιατρική ομάδα 11 ατόμων, τέσσερις εκ των οποίων ήταν γιατροί καθώς και χιλιάδες σκηνές, κινητές μονάδες νοσοκομείων, ασθενοφόρα, φάρμακα, νερό, ρούχα, τρόφιμα και κουβέρτες. Το ελληνικό Υπουργείο Άμυνας ετοίμασε τρία αεροσκάφη C-130 για τη μεταφορά της ελληνικής ομάδας διάσωσης μαζί με τον εξοπλισμό και τα φάρμακα. Στις 18 Αυγούστου 1999, το Υπουργείο Υγείας δημιούργησε τρεις μονάδες αιμοδοσίας. Την ίδια μέρα εστάλη βοήθεια από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις 19 Αυγούστου 1999, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε τρεις σταθμούς παραλαβής σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή, με σκοπό τη συγκέντρωση της αυθόρμητης βοήθειας των πολιτών. Μετά τις 19 Αυγούστου, τα νοσοκομεία της Κομοτηνής και της Ξάνθης δημιούργησαν τις δικές τους μονάδες για αιμοδοσία και η Εκκλησία της Ελλάδας ξεκίνησε συγκέντρωση χρημάτων.Στις 24 Αυγούστου 1999, οι πέντε μεγαλύτεροι δήμοι της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Πάτρα, Ηράκλειο ) απέστειλαν από κοινού με βοήθεια. Ο δήμος Θεσσαλονίκης άρχισε να στέλνει τη βοήθειά του από τις 19 Αυγούστου 1999. Στις 25 Αυγούστου 1999, η Εθνική Ένωση Τοπικών Αρχών (ΚΕΔΚΕ) προσέφερε 50.000.000 δραχμές για τα θύματα του σεισμού και η Ένωση Τοπικών Αρχών Αττικής προσέφερε 30.000.000 δραχμές στον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα. Την ίδια μέρα ο δήμος Αθηναίων δημιούργησε έναν οικισμό για 1.000 άτομα με παιδικό σταθμό. Βοήθεια και εξοπλισμένες ομάδες εστάλησαν επίσης από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, τον Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας και τα ελληνικά τμήματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και των Γιατρών του Κόσμου.Η ελληνική ανταπόκριση στον σεισμό έλαβε ευρεία κάλυψη στην Τουρκία με επικεφαλίδες εφημερίδων όπως "Ώρα Φιλίας", "Φιλικά χέρια σε μαύρες μέρες", "Ένας μεγάλος οργανισμός υποστήριξης - Πέντε ελληνικοί δήμοι λένε ότι δεν υπάρχει σημαία ή ιδεολογία στην ανθρωπιστική βοήθεια ", " Βοήθεια ρέει από τους γείτονες - πρώτα η Ρωσία, η Ελλάδα την περισσότερη ". Οι αξιωματούχοι και στις δύο χώρες χρησιμοποίησαν τη συναισθηματική κατάσταση και των δύο πληθυσμών με καλό αποτέλεσμα, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι ήταν η ώρα για νέα κατανόηση. Όταν ο Δήμαρχος Αθηναίων πήγε προσωπικά να επισκεφτεί τις σεισμόπληκτες περιοχές, όπου τον συνάντησε ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης. Ο Έλληνας αρχηγός ναύαρχος Ιωαννίδης πήγε στην τελετή αποστράτευσης του Τούρκου ναύαρχου Ντερβιόγλου όπου χειροκροτήθηκε για αρκετά λεπτά από τους συμμετέχοντες στην τελετή. Λιγότερο από ένα μήνα μετά την τουρκική καταστροφή, στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, στις 2:56 μ.μ. τοπική ώρα, ήταν σειρά της Αθήνας να πληγεί από έναν ισχυρό σεισμό μεγέθους 5,9. Αυτή ήταν η πιο καταστροφική και δαπανηρή φυσική καταστροφή που έπληξε τη χώρα σε 20 χρόνια. Ο σεισμός είχε πολύ ρηχό υπόκεντρο και κοντά στα βόρεια προάστια Άνω Λιόσια και Αχαρνές, μόλις 18 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Συνολικά 143 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην καταστροφή, ενώ περισσότεροι από 12.000 τραυματίστηκαν. Αν και ο αριθμός των θανάτων ήταν σχετικά χαμηλός, η ζημιά σε κτίρια και υποδομές σε ορισμένα από τα βόρεια και δυτικά προάστια της πόλης ήταν εκτεταμένη. Αυτή τη φορά, η τουρκική πλευρά ανταπέδειξε την υποστήριξη. Συγκροτήθηκε ειδική ομάδα, η οποία αποτελούταν από την Υφυπουργική Γραμματεία του Πρωθυπουργού, τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Εσωτερικών και τον Έλληνα Πρέσβη στην Άγκυρα ήρθαν σε επαφή για να δεσμεύσουν βοήθεια. Η τουρκική βοήθεια ήταν η πρώτη που έφτασε, με την πρώτη ομάδα διάσωσης 20 ατόμων να φτάνει στην τοποθεσία με στρατιωτικό αεροπλάνο εντός 13 ωρών μετά τον σεισμό. Ακολούθησε περισσότερη βοήθεια μέσα σε λίγες ώρες. Οι τηλεφωνικές γραμμές στα ελληνικά προξενεία και την πρεσβεία στην Τουρκία είχαν μπλοκάρει από τους Τούρκους που καλούσαν για να μάθουν αν θα μπορούσαν να δωρίσουν αίμα και ένας εθελοντής επικοινώνησε με τον Πρέσβη Κοράντη, προσφέροντας να δωρίσει τα νεφρά του για έναν «Έλληνα που έχει ανάγκη». Μετά από τον καταστροφικό σεισμό των 7,8 Ρίχτερ στο Καχραμάνμαρας στις 6 Φεβρουαρίου 2023, η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που ανταποκρίθηκε, δείχνοντας έντονη αλληλεγγύη στην Τουρκία με την ανθρωπιστική βοήθεια που συνοδεύτηκε στους πληγέντες περιοχές. Αμέσως μετά τον σεισμό, η ελληνική κυβέρνηση έστειλε ομάδα διάσωσης στην Τουρκία, καθώς και πρόσθετο εξοπλισμό, ιατρικό υλικό, κουβέρτες, σκηνές, με έγκριση της τουρκικής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, μία ομάδα 21 πυροσβεστών, 2 σκύλων διάσωσης και ένα ειδικό όχημα διάσωσης εστάλη στην Τουρκία από την Ελευσίνα με ένα Lockheed C-130 Hercules. Την ομάδα ακολούθησαν 5 γιατροί και διασώστες του Εθνικού Κέντρου Επείγουσας Φροντίδας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τηλεφώνησε στον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναφέροντας για περαιτέρω βοήθεια για την αντιμετώπιση του σεισμού. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος συνομίλησαν με τους Τούρκους ομολόγους τους, Μεβλούτ Τσαβούσογλου και Χουλουσί Ακάρ, για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους και την ετοιμότητά τους για παροχή βοήθειας. Η ταχεία απάντηση της Ελλάδας στην ανθρωπιστική κρίση στην Τουρκία συνέβαλε στο να γίνουν δημοφιλή στο Twitter διάφορα hashtags όπως "Teşekkürler Yunanistan" και "Teşekkürler komşu", που μεταφράζονται σε "Ευχαριστώ, Ελλάδα" και "Ευχαριστώ, γείτονα". Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung σημείωσε ότι η ελληνική βοήθεια στάλθηκε παρά τις σοβαρές διπλωματικές εντάσεις τους τελευταίους μήνες και τις επανειλημμένες απειλές του Ερντογάν για στρατιωτική εισβολή σε νησιά της Ελλάδας. Σύμφωνα με την Deutsche Welle, αυτές οι εξελίξεις σηματοδότησε την αναβίωση της διπλωματίας των σεισμών μεταξύ των δύο χωρών, για άλλη μια φορά. Στις 8 Φεβρουαρίου, περισσότερες ομάδες διάσωσης αναχώρησαν από την Ελλάδα για την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων 15 πυροσβεστών και 3 ναυαγοσωστών. Ξεκίνησαν εκστρατείες σε εθνικό επίπεδο για τη συγκέντρωση προμηθειών ανακούφισης όπως κουβέρτες, ρούχα, γάλα σε σκόνη, πάνες, χαρτοπετσέτες, απορρυπαντικά πλυντηρίου, οροί, γάζες, είδη προσωπικής υγιεινής, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά και ιατρικός εξοπλισμός και τα είδη συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη από ανθρωπιστικές οργανώσεις και φορείς, καθώς και στις μικρότερες πόλεις από τους τοπικούς δήμους και τις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες. Επιπλέον, ο Έλληνας Πρωθυπουργός διέταξε να σταλούν στην Τουρκία 5 αεροπλάνα γεμάτα υγειονομικό και ιατρικό εξοπλισμό και είδη πρώτης ανάγκης όπως 7.500 κουβέρτες, 1.500 κρεβάτια και 500 σκηνές που μπορούν να φιλοξενήσουν οικογένειες και να χρησιμοποιηθούν ως κινητές κλινικές. Αναφορές και βίντεο κυκλοφόρησαν εκείνη την ημέρα, με Έλληνες διασώστες να ανασύρουν ανθρώπους από τα ερείπια στο Χατάι, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον τέσσερα παιδιά. Στις 9 Φεβρουαρίου και κατά την άφιξή του στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός προτείνει μια διάσκεψη δωρητών για την Τουρκία που θα πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες, ώστε να βρεθούν πρόσθετοι οικονομικοί πόροι για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση των πληγεισών περιοχών και ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα να είναι επίσης στην πρώτη γραμμή [των προσπαθειών αυτών] για την οργάνωσή του. Στις 12 Φεβρουαρίου ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας Νίκος Δένδιας επισκέφτηκε την Τουρκία, και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο των Αδάνων. Εκεί τον υποδέχθηκε ο υπουργός εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, όπου τον αγκάλιασε. Ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία Τζεφ Φλέικ σχολίασε το στιγμιότυπο στο twitter ως «Αυτό είναι υπέροχο». Στη συνέχεια αποχώρησαν με ελικόπτερο για την επαρχία Χάταϊ, όπου πέταξαν πάνω από τις σεισμόπληκτες περιοχές και επισκέφτηκαν το κέντρο επιχειρήσεων στην Αντάκια. Οι δύο υπουργοί συμφώνησαν ότι «Δεν χρειάζονται φυσικές καταστροφές για να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας», με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου να δηλώνει «Οι σχέσεις καλής γειτονίας φαίνονται σε τέτοιες δύσκολες ημέρες» ενώ ο Νίκος Δένδιας είπε ότι «η βοήθεια στην Τουρκία δεν σταματά εδώ». Ο Δένδιας ήταν ο πρώτος υπουργός εξωτερικών χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επισκέφτηκε την Τουρκία μετά το σεισμό. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου με τον Ισραηλινό υπουργό εξωτερικών στις 14 Φεβρουαρίου, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι «Με τον σεισμό ανοίξαμε μια νέα σελίδα με την Ελλάδα».Το βράδυ της 11ης Φεβρουαρίου, ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε τηλεφωνικώς τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Χρήστο Στυλιανίδη για τη βοήθεια που έστειλε η Ελλάδα στην Τουρκία.
|
Η ελληνoτουρκική διπλωματία των σεισμών (τουρκικά: deprem diplomasisi) ξεκίνησε μετά από διαδοχικούς σεισμούς που έπληξαν και τις δύο χώρες το καλοκαίρι του 1999 και οδήγησε σε βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Πριν από αυτό, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ήταν γενικά ασταθείς από τότε που η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η λεγόμενη διπλωματία των σεισμών προκάλεσε έκρηξη συμπάθειας και γενναιόδωρη βοήθεια από απλούς Έλληνες και Τούρκους και στις δύο περιπτώσεις. Τέτοιες πράξεις ενθαρρύνθηκαν από τις αρχές και εξέπληξαν πολλούς ξένους. Προετοίμασαν το κοινό για σημαντική βελτίωση στις διμερείς σχέσεις, οι οποίες είχαν αμαυρωθεί από δεκαετίες αμοιβαίας εχθρότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8E%CE%BD
|
Ναπολέων Κάρολος Βοναπάρτης
|
Ο Ναπολέων Λουδοβίκος Κάρολος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Λουδοβίκου Α΄ της Ολλανδίας (αδελφού του Ναπολέοντα Α΄) και της Ορτάνς ντε Μπωαρναί, κόρης του Αλεξάντρ, Υποκόμη του Μπωαρναί, στρατηγού της Γαλλικής Επανάστασης, και της Ιωσηφίνας Τασέρ ντε Λα Παζρί (μετέπειτα συζύγου του Ναπολέοντα Α΄). Όταν γεννήθηκε, ο διάσημος θείος του ήταν Πρώτος Ύπατος της Γαλλίας και άτεκνος. Ο Ναπολέων Κάρολος ήταν ο μεγαλύτερος ανιψιός του και εθεωρείτο δυνητικά διάδοχός του. Ωστόσο ασθένησε από κοκίτη και απεβίωσε πριν γίνει 5 ετών. Είχε δύο αδελφούς, τον Λουδοβίκο Β΄ της Ολλανδίας για 12 μέρες (βασ. 1810) και τον Ναπολέοντα Γ΄ της Γαλλίας (βασ. 1852-71). 5 Ιουλίου 1806 - 5 Μαΐου 1807: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα ο Βασιλικός Πρίγκιπας της Ολλανδίας. Napoleon Bonaparte: A Life, by Alan Schom
|
Ο Ναπολέων Κάρολος (γαλλ. Napoléon Charles, 10 Οκτωβρίου 1802 - 5 Μαΐου 1807) από τον Οίκο του Βοναπάρτη ήταν διάδοχος, πρίγκιπας της Ολλανδίας και ανιψιός του Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Φρούριο του Κσάνι
|
Το φρούριο χτίστηκε το 1511-1514 από τον πρίγκιπα Μπαγκράτ Α' του Μουχράνι, ο οποίος ήταν o μικρότερος αδελφός του βασιλιά Δαβίδ Ι' του Κάρτλι. Το φρούριο έγινε αμέσως στόχος του γειτονικού Γεωργιανού ηγεμόνα, του Γεωργίου Β' του Καχέτι, ο οποίος ήθελε να εκτοπίσει τον βασιλιά Δαβίδ Ι'. Το 1512 ξεκίνησε μία πολιορκία στο φρούριο που διήρκεσε 3 μήνες, μετά τους οποίους ο Γεώργιος Β' σαρκαστικά έστειλε φρέσκο κρασί στον Μπαγκράτ, θεωρώντας ότι οι αμυνόμενοι έχουν λιμοκτονήσει. Ως απόκριση, ο Μπαγκράτ έστειλε έναν ζωντανό σολωμό από την λιμνούλα του φρουρίου. Ο Γεώργιος συμπέρανε ότι η πολιορκία ήταν μάταιη και αποσύρθηκε. Κατόπιν τούτου, ο Βασιλιάς Δαβίδ Ι' συγχάρηκε τον Μπαγκράτ για την ηρωική του άμυνα και του παραχώρησε τα εδάφη στο Μουχράνι για να τα κυβερνήσει. Το 1513 ο Γεώργιος Β' εισέβαλε στο Κάρτλι και πάλι. Αυτήν την φορά ο Μπαγκράτ τον συνέλαβε και τον φυλάκισε στο φρούριο του Κσάνι, όπου πέθανε. Το φρούριο παρέμεινε στην ιδιοκτησία του οίκου των Μουχράνι που ίδρυσε ο Μπαγκράτ.Το 1513-1733 το φρούριο του Κσάνι ήταν η κατοικία των Δούκων του Μουχράνι-Μπαγκρατιόνι. Το 1733 έχτισαν το Φρούριο του Μουχράνι κάτω στην κοιλάδα και μετακόμισαν εκεί.Το 1746 ο Πρίγκιπας Κωνσταντίνος Γ' του Μουχράνι ανακατασκεύασε το φρούριο και τοποθέτησε αναμνηστική επιγραφή πάνω από την πύλη.Το φρούριο του Κσάνι πάντα είχε προβλήματα με κατολισθήσεις. Το δυτικό τείχος του φρουρίου έχει εξαφανιστεί λόγω αυτού. Κατά τη σοβιετική περίοδο υπήρχε ένας μεγάλος δρόμος που οδηγούσε από την κοιλάδα πάνω στο φρούριο, αλλά καταστράφηκε από τις κατολισθήσεις. Επί του παρόντος, το φρούριο είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες. Είναι προσβάσιμο μέσω πεζοπορικής διαδρομής 30 λεπτών. Το φρούριο του Κσάνι βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Κσάνι, κοντά στο χωριό Τσιχιστζίρι. Είναι προσβάσιμο μόνο από τα νοτιοδυτικά και από την δεσπόζουσα θέση του βλέπει στις κοιλάδες των ποταμών Κσάνι και Μτκβάρι και στην κύρια ανατολική-δυτική Γεωργιανή εθνική οδό.Το υφιστάμενο φρούριο έχει ακανόνιστο πολυγωνικό σχήμα. Είναι χτισμένο από βότσαλα, και οι δομές από μικτές πέτρες και τούβλα είναι μεταγενέστερες προσθήκες του 18ου αιώνα. Τα τείχη είναι ενισχυμένα με προμαχώνες, πύργους διαφορετικών μεγεθών και σχημάτων και οδοντωτά παραπέτα στις κορυφές τους. Διαθέτει πολεμίστρες και άλλες αμυντικές δομές. Έχει αυλή με μια λιμνούλα και ένα κελάρι κρασιών. Η παροχή νερού γινόταν από υδραγωγείο που διέσχιζε την κορυφογραμμή του βουνού κατά αρκετά χιλιόμετρα. Το τείχος ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους και έχει διαστάσεις 39,5 x 36,4 μ. Έχει 4 πύργους: α) Πρισματικός πύργος: βρίσκεται στο κέντρο του δυτικού τείχους, έχει ύψος 16 μ., και στεγάζει την πύλη εισόδου για το φρούριο. Σήμερα είναι ημιερειπωμένος, έχει διασωθεί ο βόρειος τοίχος πάχους 1,7 μ. και το βόρειο τμήμα του δυτικού τοίχου. Η είσοδος για τον πύργο βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Ο πρώτος όροφος έχει ύψος 4 μ. και όλοι οι υπόλοιποι 2-2,5 μ. Όλοι οι όροφοι διαθέτουν κόγχες και παράθυρα και στον 4ο όροφο υπήρχε τζάκι.β) Βορειοδυτικός κυλινδρικός πύργος: βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία του τείχους. Είναι τούβλινη προσθήκη του 18ου αιώνα. Είναι διώροφος, διαθέτει τζάκι στον βόρειο τοίχο και ψηλά παράθυρα σε όλους τους ορόφους.γ) Βορειοανατολικός κυλινδρικός πύργος: βρίσκεται στη βορειοανατολική γωνία του τείχους. Είναι διώροφος. Τον 18ο αιώνα ενισχύθηκε με τούβλινους τοίχους που αύξησαν τη διάμετρό του κατά 2 μ.δ) Νοτιοανατολικός πύργος: βρίσκεται στη νοτιοανατολική γωνία του τείχους. Είναι πενταόροφος. Έχει σχήμα ορθογώνιο στρογγυλεμένο στην άκρη. Είναι τούβλινη προσθήκη του 18ου αιώνα, χτισμένη στο εξωτερικό μέρος του τείχους. Ένας κυλινδρικός ταμιευτήρας νερού, χωρητικότητας 30 κ.μ. και ένα κελάρι, χωρητικότητας 15 κβέβρι (παραδοσιακά Γεωργιανά πιθάρια οινοποιείου).
|
Το Φρούριο του Κσάνι ( γεωργιανά: ქსნის ციხე), επίσης γνωστό ως Φρούριο του Μτκβάρι (მტკვრის ციხე), είναι ένα φρούριο που είναι χτισμένο ψηλά πάνω σε ένα βουνό, σε υψόμετρο 600 μ. από το επίπεδο της θάλασσας, σε μία στρατηγικά πλεονεκτική θέση στη συμβολή των ποταμών Κσάνι και Κύρος, στην ιστορική περιοχή Μουχράνι, στο Δήμο Μτσχέτα του μχάρε Μτσχέτα-Μτιανέτι στην ανατολική Γεωργία. Χτίστηκε από τον Πρίγκιπα Μπαγκράτ Α' του Μουχράνι το 1512 και ανακατασκευάστηκε από τον απόγονο του το 1746. Το φρούριο είναι αναγνωρισμένο ως Αμετακίνητο Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Γεωργίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B9
|
Καραίικα Αχαΐας
|
Η ονομασία του χωριού είναι ανθρωπωνυμικό και οφείλεται στους πρώτους οικιστές του, την οικογένεια Καρρά από το Γκέρμπεσι (σήμερα Προφήτης Ηλίας) των Καλαβρύτων. Αρχικά κατέβαινε στην περιοχή τον χειμώνα με τα πρόβατα του ο Αντώνης Καρράς λίγο μετά την επανάσταση του 1821, αργότερα τα παιδιά του εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή και έπειτα από το 1860 ήρθαν κι άλλες οικογένειες. Η οικογένεια Καρρά αλλά και οι κάτοικοι του χωριού Γκέρμπεσι αναφέρεται ότι ήταν Αρβανίτες και μιλούσαν αρβανίτικα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Πρώτη φορά το χωριό αναφέρεται σε απογραφή πληθυσμού το 1879 με 155 κατοίκους. Το 1912 με το Β.Δ. 18/4/1912 έγινε έδρα της νεοσύστατης κοινότητας Καραίικων, ως το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, που συμπεριλάμβανε και τους οικισμούς Ράχη, Γομοστό, Αποστόλου, Καραμεσηναίικα, Σκιαδέικα, Μπονταίικα και τα Βλαχαίικα. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων του χωριού πρώτη φορά συστάθηκε κοινότητα το 1872 μαζί με το Γομοστό και πρόεδρος εκλέχτηκε κάποιος Αθανασόπουλος ή Νιφόρας από το Γομοστό, ο οποίος δεν ανέλαβε το αξίωμα και παραχώρησε την θέση του προέδρου σε κάποιον από τα Καραίικα που λεγόταν Καρράς, έτσι και η κοινότητα ονομάστηκε Καραίικα από το όνομα του πρώτου προέδρου της . Η κοινότητα συνόρευε με την Κάτω Αχαΐα, τα Σαγαίικα, το Πετροχώρι και το Λιμνοχώρι. Το 1959 (ΒΔ 25/5/1959) το χωριό Αποστόλου αποσπάστηκε από την κοινότητα και συμπεριλήφθηκε στη κοινότητα Σαγαίικων. Στα χρόνια της κατοχής, στα Καραίικα είχε δημιουργηθεί τοπική οργάνωση του ΕΑΜ και πολλοί κάτοικοι συμμετείχαν σε αυτή. Σε δύο περιπτώσεις είχαν γίνει φονικές συμπλοκές μέσα στο χωριό μεταξύ ανταρτών και τον γερμανικό στρατό, μάλιστα σε μια συμπλοκή το 1943 καταστράφηκε το κτίριο του σχολείου. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Ομάδα Αρχαιολογίας του τοπίου (ΟΜ.ΑΡ.Τ.), Ιστορία Δυτικής Αχαΐας 2. Η κοινότητα Καραίικων στο χρόνο, επιμέλεια: Βασίλης Χρονόπουλος, Εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2001. ISBN 960-86814-3-X. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Καραίικων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Καραίικων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/10/2017.
|
Τα Καραίικα (ή Καρέικα) είναι χωριό της πρώην Επαρχίας Πατρών του Νομού Αχαΐας. Υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Μόβρης (τέως δήμου) του Δήμου Δυτικής Αχαΐας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 το χωριό έχει πληθυσμό 174 κατοίκους. Στα Καραίικα υπάρχει δημοτικό σχολείο από το 1902 το οποίο λειτουργεί έως σήμερα. Το χωριό απέχει οδικώς περίπου: 4 χιλιόμετρα από τα Σαγέικα, 8 χιλιόμετρα από την Κάτω Αχαΐα (Αχαγιά) και 30 χιλιόμετρα από το κέντρο της Πάτρας, ενώ επίσης βρίσκεται και 13 χιλιόμετρα μακριά από τον Κρατικό Αερολιμένα Αράξου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Καλάι Τζάνγκι
|
Οι Αφγανοί κατασκεύασαν το οχυρό το 1889 για να αμυνθούν σε πιθανή εισβολή των Βρετανών μετά τον Β΄ Αγγλοαφγανικό Πόλεμο. Χρειάστηκαν 18.000 εργάτες και 12 χρόνια κατασκευών.Οι Ταλιμπάν κατέλαβαν το οχυρό το μεγαλύτερο διάστημα από το 1994 έως το 2001. Ο Αμπντούλ Ρασίντ Ντοστούμ, εκ μέρους της Βόρειας Συμμαχίας, κατείχε το οχυρό για μικρό διάστημα το 1997 με 20.000 πολιτοφύλακες. Το 2001, το οχυρό είχε μήκος 550 μέτρων και πλάτος 270 μέτρων. Ήταν κατασκευασμένο από ξύλινους δοκούς, λάσπη και καλάμια. Σε κάθε γωνία υπήρχε πύργος από λάσπη ύψους 24 μέτρων και διαμέτρου 46 μέτρων. Οι βροχοπτώσεις στην περιοχή που δεν ξεπερνούν τα 100 χιλιοστά ετησίως δίνουν τη δυνατότητα στο κτίριο να αποφύγει τη διάλυσή του.Επρόκειτο για μία περιτοιχισμένη πόλη, χωρισμένη σε δύο τμήματα από τοίχο 24 μέτρων.Στην πόλη αυτή υπήρχε τέμενος διακοσμημένο από χρυσό, και ένας τετράγωνος «Ροζ Οίκος», ο οποίος κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980 από τους Σοβιετικούς που είχαν καταλάβει την περιοχή, ως υποδομή ιατρικής περίθαλψης.
|
Το Καλάι Τζάνγκι ή Καλά-ι-Τζάνγκι (Νταρί/Παστού: قلعهِ جنگی) είναι οχυρό του 19ου αιώνα πλησίον του Μαζάρι Σαρίφ στο βόρειο Αφγανιστάν, γνωστό για την αιματηρή εξέγερση των Ταλιμπάν το 2001, γνωστή ως μάχη του Καλάι Τζάνγκι, όπου σκοτώθηκαν 470 άτομα συμπεριλαμβανομένου του πράκτορα της CIA Τζόνι «Μάικ» Σπαν. Χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτικό οχυρό του στρατηγού της Βόρειας Συμμαχίας, Αμπντούλ Ρασίντ Ντοστούμ κατά τα πρώτα στάδια του Πολέμου στο Αφγανιστάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9
|
Αγορίτσα Κοκκίνου
|
Η Κοκκίνου έγινε γνωστή στον αθλητισμό τη σεζόν 1956-57, όταν εισήθλε στην Ε.Α.Σ.Α. Προηγουμένως είχε διακριθεί σε μαθητικούς αγώνες σε τοπικό επίπεδο, ως μαθήτρια του Γυμνασίου Έδεσσας. Με την ΕΑΣΑ μετείχε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου γυναικών 1957, στο οποίο τεμάτισε στη 17η θέση με χρόνο 6.58.0 (1500μ). Την πρώτη αυτή περίοδο, ως νεάνιδα, ασχολιόταν με ποικιλία αγωνισμάτων, όπως: άλμα εις ύψος (με επίδοση 1,25), άλμα εις μήκος (επίδοση 4,27), σφαίρα (επίδοση 9,74), ακόντιο (επίδ. 30,20) και είχε μικροεπιτυχίες στους διασυλλογικούς αγώνες νεανίδων.Οι επιδόσεις της είχαν ως αποτέλεσμα την κλήση της στην προεθνική ομάδα γυναικών και στην ένταξή της στην δυνατή τότε ομάδα στίβου του Πανιωνίου, στην οποία προπονητής ήταν ο Ηλίας Μισαηλίδης. Υπό την καθοδήγησή του ειδικεύτηκε στις ρίψεις και εξελίχθηκε σε πρωταγωνίστρια. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1958 πήρε το πρώτο της μετάλλιο, ασημένιο, στο ακόντιο με 31,40, ενώ τερμάτισε 5η στο ύψος με 1,25 (ίδιο ύψος με τη 2η) και 6η στη σφαίρα με 8,77, προσφέροντας οκτώ βαθμούς στο σύλλογό της, οποίος κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1959 ήταν τρίτη στο ακόντιο με 30,30 και 4η στη σφαίρα με 9,68. Δοκίμασε την τύχη της και στη δισκοβολία χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία (επίδοση: 24,03 το 1961). Στη συνέχεια η βελτίωσή της υπήρξε εντυπωσιακή. Τον επόμενο χρόνο 1960 κατέκτησε τον πανελλήνιο τίτλο στο ακόντιο με βολή 35,51, κάτι που επανέλαβε άλλες δύο χρονιές: το 1961 με 36,24 και το 1962 με 33,44. Την τριετία 1959-1962 υπήρξε σταθερά μέλος της εθνικής ομάδας στίβου γυναικών, με την οποία μετείχε στους βαλκανικούς αγώνες και σε διεθνείς συναντήσεις, όπως στους Ελληνο-τουρκικούς αγώνες του 1962, στους οποίους αναδείχθηκε νικήτρια με 33,98.Στη συνέχεια, όπως πολλές αθλήτριες της εποχής εκείνης σταμάτησε τον πρωταθλητισμό για βιοποριστικούς και οικογενειακούς λόγους. To 1964 τη βρίσκουμε να διδάσκει στο Κεμπέκ του Καναδά ελληνικούς χορούς σε Έλληνες ομογενείς. Πρωταθλήτρια Ελλάδος: Ακοντισμός: 1960, 1961, 1962 Δευτεραθλήτρια Ελλάδος: Ακοντισμός: 1958 Πέτρου Λινάρδου, "Η Σμύρνη του Πανιωνίου", 1998. Αθλητική Ηχώ
|
Η Αγορίτσα Κοκκίνου (γενν. το 1938 στα Μεσοχώρα Τρικκάλων) υπήρξε τρεις φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος στο στίβο από το 1960 ως το 1962, ως αθλήτρια του Πανιωνίου, στον ακοντισμό, ενώ είχε διακρίσεις και στη σφαιροβολία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Φικρέτ Μουαλά
|
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Σε παιδική ηλικία, ένα ατύχημα τού προκάλεσε μερική αναπηρία, το οποίο σε συνδυασμό με το θάνατο της μητέρας του θεωρείται πως συντέλεσε στη διαμόρφωση του ασταθούς χαρακτήρα του. Μετά το γυμνάσιο ξεκίνησε σπουδές μηχανολογίας στη Γερμανία, όπου άρχισε να εκδηλώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, ταξιδεύοντας στην Ελβετία και στην Ιταλία επισκεπτόμενος μουσεία και εκθέσεις τέχνης. Αργότερα έζησε στο Παρίσι, όπου σπούδασε υπό την επίβλεψη του André Lhote, συχνάζοντας στις καλλιτεχνικές συνοικίες της εποχής. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του δούλεψε ως δάσκαλος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ παράλληλα εργάστηκε ως σχεδιαστής του λυρικού θεάτρου και φιλοτέχνησε εξώφυλλα βιβλίων και περιοδικές εκδόσεις. Στη δεκαετία του 1930, και ενώ αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και αλκοολισμού, εισήχθη προσωρινά σε νοσοκομείο ψυχικών νοσημάτων, συνέχισε ωστόσο να ζωγραφίζει και την ίδια περίοδο το έργο του άρχισε να αναγνωρίζεται στην Τουρκία, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του σε διεθνή έκθεση που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1939. Στην ίδια περίοδο ανήκουν και δύο διηγήματα (Masal και Üsera Karargahı) που έγραψε και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Ses. Από τις αρχές του 1940 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έζησε για περισσότερα από 26 χρόνια σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και αντιμέτωπος με τον αλκοολισμό και ψυχικά προβλήματα. Ως ζωγράφος απέκτησε μεγαλύτερη φήμη μετά την πρώτη έκθεση έργων του στη γαλλική πρωτεύουσα το 1954, με έργα που είχε φιλοτεχνήσει για την Ντίνα Βιερνί. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 τέθηκε υπό την προστασία της Madame Anglés, η οποία στήριξε τον Μουαλά οικονομικά ενώ παράλληλα υπήρξε από τους κυριότερους αγοραστές έργων του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στη Νις. Από το Μάρτιο του 1967 εκδήλωσε εκ νέου συμπτώματα κατάθλιψης και εισήχθη αρχικά σε νοσοκομείο και αργότερα σε οίκο φροντίδας, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. 'Mualla, Fikret', Grove Art Online, Oxford University Press, 2008 Fikret Mualla, από τον ιστότοπο του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Δημοκρατίας της Τουρκίας
|
Ο Φικρέτ Μουαλά (τουρκ. Fikret Muallâ, Κωνσταντινούπολη, 1903 - Νίκαια, 20 Ιουλίου 1967) ήταν Τούρκος ζωγράφος, γνωστός κυρίως μέσα από τα έργα του που απεικονίζουν τη ζωή στο Παρίσι, καθημερινές σκηνές και τοπία. Το ύφος του χαρακτηρίζεται από εξπρεσιονιστικά στοιχεία, με επιρροές από το κίνημα του φωβισμού, αν και ο ίδιος δεν ακολούθησε συστηματικά τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του ανήκει σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές. Φιλοτέχνησε κυρίως υδροκομμιογραφίες (γκουάς) σε χαρτί και μικρής κλίμακας έργα, ενώ λιγοστές είναι οι ελαιογραφίες του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%AC
|
Μήκος τόξου
|
Μια καμπύλη στο επίπεδο μπορεί να προσεγγιστεί από τη σύνδεση ενός πεπερασμένου αριθμό σημείων στην καμπύλη χρησιμοποιώντας τμήματα της γραμμής για να δημιουργήσετε ένα πολυγωνικό μονοπάτι. Δεδομένου ότι είναι εύκολο να υπολογιστεί το μήκος του κάθε γραμμικού τμήματος (χρησιμοποιώντας το Πυθαγόρειο θεώρημα σε Ευκλείδειο χώρο, για παράδειγμα), το συνολικό μήκος της προσέγγισης μπορεί να βρεθεί από την άθροιση των μηκών του κάθε γραμμικού τμήματος? Αυτή η προσέγγιση είναι γνωστή ως η (σωρευτικά) συγχορδιακή απόσταση. [1] Εάν η καμπύλη δεν είναι ήδη μία πολυγωνική διαδρομή, χρησιμοποιώντας ένα προοδευτικά μεγαλύτερο αριθμό τμημάτων με μικρότερο μήκος θα οδηγήσει σε καλύτερη προσέγγιση. Τα μήκη των διαδοχικών προσεγγίσεων δεν θα μειωθούν και μπορεί να αυξάνεται επ 'αόριστον, αλλά οι ομαλές καμπύλες θα τείνουν σε ένα πεπερασμένο όριο καθώς τα μήκη των τμημάτων μικραίνουν αυθαίρετα. Για κάποιες καμπύλες υπάρχει ένας μικρότερος αριθμός L {\displaystyle L} ο οποίος είναι ένα άνω όριο του μήκους της κάθε πολυγωνικής προσέγγισης. Αυτές οι καμπύλες ονομάζονται ευθυγραμμίσιμες και ο αριθμός L {\displaystyle L} ορίζεται ως το μήκος του τόξου. Έστω f : [ a , b ] → R n {\displaystyle f:[a,b]\to \mathbb {R} ^{n}} να είναι μία συνεχώς διαφορίσιμη λειτουργία. Το μήκος της καμπύλης που ορίζεται από την f {\displaystyle f} μπορεί να οριστεί ως το όριο του αθροίσματος του μήκους των ευθυγράμμων τμημάτων για μία κανονική διαμέρηση του [ a , b ] {\displaystyle [a,b]} , καθώς ο αριθμός των τμημάτων πλησιάζει στο άπειρο. Αυτό σημαίνει: L ( f ) = lim N → ∞ ∑ i = 1 N | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) | {\displaystyle L(f)=\lim _{N\to \infty }\sum _{i=1}^{N}{\bigg |}f(t_{i})-f(t_{i-1}){\bigg |}} όπου t i = a + i ( b − a ) / N = a + i Δ t {\displaystyle t_{i}=a+i(b-a)/N=a+i\Delta t} για i = 0 , 1 , … , N . {\displaystyle i=0,1,\dots ,N.} Ο ορισμός αυτός είναι ισοδύναμος με τον ορισμό του μήκος του τόξου: lim N → ∞ ∑ i = 1 N | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) | = lim N → ∞ ∑ i = 1 N | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) Δ t | Δ t = ∫ a b | f ′ ( t ) | d t . {\displaystyle \lim _{N\to \infty }\sum _{i=1}^{N}{\bigg |}f(t_{i})-f(t_{i-1}){\bigg |}=\lim _{N\to \infty }\sum _{i=1}^{N}\left|{\frac {f(t_{i})-f(t_{i-1})}{\Delta t}}\right|\Delta t=\int _{a}^{b}{\Big |}f'(t){\Big |}\ dt.} Η παραπάνω ισότητα είναι αληθής, επειδή ο ορισμός της παραγώγου ως όριο σημαίνει ότι υπάρχει μια θετική πραγματική συνάρτηση δ ( ϵ ) {\displaystyle \delta (\epsilon )} , των θετικών πραγματικών αριθμών ϵ {\displaystyle \epsilon } , ετσι ώστε Δ t < δ ( ϵ ) {\displaystyle \Delta t<\delta (\epsilon )} . Συνεπάγεται λοιπόν οτι: | | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) Δ t | − | f ′ ( t i ) | | < ϵ . {\displaystyle \left|{\bigg |}{\frac {f(t_{i})-f(t_{i-1})}{\Delta t}}{\bigg |}-{\Big |}f'(t_{i}){\Big |}\right|<\epsilon .} Αυτό σημαίνει οτι: ∑ i = 1 N | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) Δ t | Δ t − ∑ i = 1 N | f ′ ( t i ) | Δ t {\displaystyle \sum _{i=1}^{N}\left|{\frac {f(t_{i})-f(t_{i-1})}{\Delta t}}\right|\Delta t-\sum _{i=1}^{N}{\Big |}f'(t_{i}){\Big |}\Delta t} έχει απόλυτη τιμή μικρότερη απο το γινόμενο ϵ ( b − a ) {\displaystyle \epsilon (b-a)} ,για N > ( b − a ) / δ ( ϵ ) . {\displaystyle N>(b-a)/\delta (\epsilon ).} Αυτό σημαίνει ότι καθώς το N → ∞ , {\displaystyle N\rightarrow \infty ,} στο αριστερό μέρος είναι σχεδόν ισο με το δεξί μερος της ισότητας, που είναι ο ορισμος του Ολοκληρώματος Riemann της | f ′ ( t ) | {\displaystyle |f'(t)|} στο διάστημα [ a , b ] . {\displaystyle [a,b].} Αυτός ο ορισμός του μήκους τόξου δείχνει ότι το μήκος μιας καμπύλης f : [ a , b ] → R n {\displaystyle f:[a,b]\rightarrow \mathbb {R} ^{n}} συνεχώς διαφορίσιμη στο [ a , b ] {\displaystyle [a,b]} είναι πάντα πεπερασμένο. Με άλλα λόγια, η καμπύλη είναι πάντα ευθυγραμμίσιμη. Ο ορισμός του μήκους τόξου μιάς ομαλής καμπύλης ως το ολοκλήρωμα της νόρμας της παραγώγου είναι ισοδύναμο με τον παρακάτω ορισμό: L ( f ) = sup ∑ i = 1 N | f ( t i ) − f ( t i − 1 ) | {\displaystyle L(f)=\sup \sum _{i=1}^{N}{\bigg |}f(t_{i})-f(t_{i-1}){\bigg |}} όπου το supremum υπολογίζεται λαμβάνοντας υπ'οψην όλες τις πιθανές κατατμήσεις a = t 0 < t 1 < ⋯ < t N − 1 < t N = b {\displaystyle a=t_{0}<t_{1}<\dots <t_{N-1}<t_{N}=b} του [ a , b ] . {\displaystyle [a,b].} Αυτός ο ορισμός ισχύει επίσης αν η f {\displaystyle f} είναι απλώς συνεχής,και δεν είναι διαφορίσιμη. Μια καμπύλη μπορεί να παραμετρικοποιηποιηθεί με άπειρους τρόπους. Έστω φ : [ a , b ] → [ c , d ] {\displaystyle \varphi :[a,b]\to [c,d]} να είναι μια οποιαδήποτε συνεχώς διαφορίσιμη, αμφιμονοσήμαντη (ή επί) συναρτηση. Έστω επίσης, g = f ∘ φ − 1 : [ c , d ] → R n {\displaystyle g=f\circ \varphi ^{-1}:[c,d]\to \mathbb {R} ^{n}} είναι μία άλλη συνεχώς διαφορίσιμη παραμετρικοποίηση της καμπύλης που αρχικά ορίζεται από f . {\displaystyle f.} Το μήκος τόξου της καμπύλης είναι το ίδιο, ανεξάρτητα από την παραμετρικοποίηση που χρησιμοποιείται για τον ορισμό της καμπύλης: L ( f ) = ∫ a b | f ′ ( t ) | d t = ∫ a b | g ′ ( φ ( t ) ) φ ′ ( t ) | d t = ∫ a b | g ′ ( φ ( t ) ) | φ ′ ( t ) d t since φ must be non-decreasing = ∫ c d | g ′ ( u ) | d u using integration by substitution = L ( g ) . {\displaystyle {\begin{aligned}L(f)&=\int _{a}^{b}{\Big |}f'(t){\Big |}\ dt=\int _{a}^{b}{\Big |}g'(\varphi (t))\varphi '(t){\Big |}\ dt\\&=\int _{a}^{b}{\Big |}g'(\varphi (t)){\Big |}\varphi '(t)\ dt\quad {\textrm {since}}\ \varphi \ {\textrm {must}}\ {\textrm {be}}\ {\textrm {non-decreasing}}\\&=\int _{c}^{d}{\Big |}g'(u){\Big |}\ du\quad {\textrm {using}}\ {\textrm {integration}}\ {\textrm {by}}\ {\textrm {substitution}}\\&=L(g).\end{aligned}}} Δείτε επίσης:Διαφορική γεωμετρία των καμπυλών Εάν μια επίπεδη καμπύλη στο R 2 {\displaystyle \mathbb {R} ^{2}} ορίζεται από την εξίσωση y = f ( x ) {\displaystyle y=f(x)} , όπου f {\displaystyle f} είναι συνεχώς διαφορίσιμη, τότε είναι απλά μια ειδική περίπτωση μιας παραμετρικής εξίσωση όπου x = t {\displaystyle x=t} και y = f ( t) y = f ( t ) {\displaystyle y=f(t)} , και το μήκος τόξου είναι ίσο με: s = ∫ a b 1 + ( d y d x ) 2 d x . {\displaystyle s=\int _{a}^{b}{\sqrt {1+\left({\frac {dy}{dx}}\right)^{2}}}dx.} Καμπύλες με κλειστή μορφή λύσεων για το μήκος τόξου περιλαμβάνουν: την αλυσοειδή, τον κύκλο, την κυκλοειδή,την λογαριθμική σπείρα, την παραβολή,την ημικυβική παραβολή και την ευθεία γραμμή. Η έλλειψη μιας κλειστού τύπου λύσης για το μήκος τόξου ενός ελλειπτικού τόξου οδήγησε στην ανάπτυξη των ελλειπτικών ολοκληρωμάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένου ακόμη και απλές καμπύλες, δεν υπάρχουν κλείστου τύπου λύσεις για το μήκος του τόξου και η Αριθμητική ολοκλήρωση είναι απαραίτητη.Η Αριθμητική ολοκλήρωση του μήκους τόξου ολοκληρώματος είναι συνήθως πολύ αποτελεσματική. Για παράδειγμα, σκεφτείτε το πρόβλημα της εύρεσης του μήκους ενος τετερτημορίου του κύκλου ενσωματώνοντας το μήκος του τόξου αναπόσπαστο. Το πάνω μισό του κύκλου μπορεί να είναι παραμετροποιημένο ως y = 1 − x 2 . {\displaystyle y={\sqrt {1-x^{2}}}.} Το χρονικό διάστημα x ∈ [ − 2 / 2 , 2 / 2 ] {\displaystyle x\in [-{\sqrt {2}}/2,{\sqrt {2}}/2]} αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο του κύκλου. Από τότε d y / d x = − x / 1 − x 2 {\displaystyle dy/dx=-x/{\sqrt {1-x^{2}}}} και 1 + ( d y / d x ) 2 = 1 / ( 1 − x 2 ) , {\displaystyle 1+(dy/dx)^{2}=1/(1-x^{2}),} το μήκος του ενος τεταρτημορίου του κύκλου ∫ − 2 / 2 2 / 2 1 1 − x 2 d x . {\displaystyle \int _{-{\sqrt {2}}/2}^{{\sqrt {2}}/2}{\frac {1}{\sqrt {1-x^{2}}}}dx.} Η εκτίμηση του κανόνα 15-σημείο Gauss-Kronrod για αυτό το ολοκλήρωμα της 1.570796326808177 διαφέρει από την πραγματική διάρκεια της \ pi / 2 από 1.3e-11 και η εκτίμηση του κανόνα 16-σημείο Gaussian τετραγωνισμός 1.570796326794727 διαφέρει από την πραγματική διάρκεια μόνο 1.7e- 13. Έστω x ( u , v ) {\displaystyle \mathbf {x} (u,v)} να είναι μια απεικόνιση της επιφάνειας και έστω C ( t ) = ( u ( t ) , v ( t ) ) {\displaystyle \mathbf {C} (t)=(u(t),v(t))} να είναι μια καμπύλη σε αυτή την επιφάνεια. Η προς ολοκλήρωση συνάρτηση του ολοκληρώματος του μήκους του τόξου είναι | ( x ∘ C ) ′ ( t ) | . {\displaystyle |(\mathbf {x} \circ \mathbf {C} )'(t)|.} Για τον υπολογισμό των παραγώγων απαιτείται η χρήση του κανόνα της αλυσίδας για τα διανυσματικά πεδία: D ( x ∘ C ) = ( x u x v ) ( u ′ v ′ ) = x u u ′ + x v v ′ . {\displaystyle D(\mathbf {x} \circ \mathbf {C} )=(\mathbf {x} _{u}\ \mathbf {x} _{v}){\binom {u'}{v'}}=\mathbf {x} _{u}u'+\mathbf {x} _{v}v'.} Το τετράγωνο της νόρμας του διανύσματος είναι ( x u u ′ + x v v ′ ) ⋅ ( x u u ′ + x v v ′ ) = g 11 ( u ′ ) 2 + 2 g 12 u ′ v ′ + g 22 ( v ′ ) 2 {\displaystyle (\mathbf {x} _{u}u'+\mathbf {x} _{v}v')\cdot (\mathbf {x} _{u}u'+\mathbf {x} _{v}v')=g_{11}(u')^{2}+2g_{12}u'v'+g_{22}(v')^{2}} (που g i j {\displaystyle g_{ij}} είναι η πρώτη θεμελιώδης μορφή συντελεστή), έτσι ώστε η προς ολοκλήρωση συνάρτηση του ολοκληρώματος του μήκους του τόξου μπορεί να γραφτεί ως g a b ( u a ) ′ ( u b ) ′ {\displaystyle {\sqrt {g_{ab}(u^{a})'(u^{b})'}}} (όπου u 1 = u {\displaystyle u^{1}=u} και u 2 = v {\displaystyle u^{2}=v} ). Έστω C ( t ) = ( r ( t ) , θ ( t ) ) {\displaystyle C(t)=(r(t),\theta (t))} να είναι μια καμπύλη εκφρασμένη σε πολικές συντεταγμένες. Η απεικόνιση που μετατρέπει τις πολικές συντεταγμένες σε ορθογώνιες συντεταγμένες είναι η x ( r , θ ) = ( r cos θ , r sin θ ) . {\displaystyle \mathbf {x} (r,\theta )=(r\cos \theta ,r\sin \theta ).} Η προς ολοκλήρωση συνάρτηση του ολοκληρώματος του μήκους τόξου ειναι η | ( x ∘ C ) ′ ( t ) | . {\displaystyle |(\mathbf {x} \circ \mathbf {C} )'(t)|.} Ο κανόνας της αλυσίδας για διανυσματικά πεδία, δείχνει ότι D ( x ∘ C ) = x r r ′ + x θ θ ′ . {\displaystyle D(\mathbf {x} \circ \mathbf {C} )=\mathbf {x} _{r}r'+\mathbf {x} _{\theta }\theta '.} Έτσι το τετράγωνο της προς ολοκλήρωσης συνάρτησης του ολοκληρώματος του μήκους του τόξου είναι: ( x r ⋅ x r ) ( r ′ ) 2 + 2 ( x r ⋅ x θ ) r ′ θ ′ + ( x θ ⋅ x θ ) ( θ ′ ) 2 = ( r ′ ) 2 + r 2 ( θ ′ ) 2 . {\displaystyle (\mathbf {x_{r}} \cdot \mathbf {x} _{r})(r')^{2}+2(\mathbf {x} _{r}\cdot \mathbf {x} _{\theta })r'\theta '+(\mathbf {x} _{\theta }\cdot \mathbf {x} _{\theta })(\theta ')^{2}=(r')^{2}+r^{2}(\theta ')^{2}.} Έτσι για μία καμπύλη που εκφράζεται σε πολικές συντεταγμενες, το μήκος τόξου είναι: ∫ t 1 t 2 ( d r d t ) 2 + r 2 ( d θ d t ) 2 d t = ∫ θ ( t 1 ) θ ( t 2 ) ( d r d θ ) 2 + r 2 d θ . {\displaystyle \int _{t_{1}}^{t_{2}}{\sqrt {\left({\frac {dr}{dt}}\right)^{2}+r^{2}\left({\frac {d\theta }{dt}}\right)^{2}}}dt=\int _{\theta (t_{1})}^{\theta (t_{2})}{\sqrt {\left({\frac {dr}{d\theta }}\right)^{2}+r^{2}}}d\theta .} Τώρα έστω C(t)=(r(t), θ(t), φ(t)) να είναι μία καμπύλη εκφρασμενη σε σφαιρικές συντεταγμένες όπου θ είναι η πολική γωνία που μετράται απο τον θετικό αξονα z και φ είναι η αζιμουθιακή γωνία. Η απεικόνιση που μετατρέπει τις σφαιρικές συντεταγμένες σε ορθογώνιες συντεταγμένες είναι: x ( r , θ , ϕ ) = ( r sin θ c o s ϕ , r s i n θ s i n ϕ , r c o s θ ) {\displaystyle x(r,\theta ,\phi )=(r\sin \theta cos\phi ,rsin\theta sin\phi ,rcos\theta )} Χρησιμοποιώντας τον κανόνα της αλυσίδας και πάλι δείχνουμε ότι D ( x ∘ C ) = x r r ′ + x θ θ ′ + x ϕ ϕ ′ . {\displaystyle D(\mathbf {x} \circ \mathbf {C} )=\mathbf {x} _{r}r'+\mathbf {x} _{\theta }\theta '+\mathbf {x} _{\phi }\phi '.} Όλα εσωτερικά γινόμενα x i ⋅ x j {\displaystyle \mathbf {x} _{i}\cdot \mathbf {x} _{j}} ,όπου i {\displaystyle i} και j {\displaystyle j} διάφορα του μηδενός, οπότε το τετράγωνο της νόρμας αυτού του διανύσματος είναι: ( x r ⋅ x r ) ( r ′ 2 ) + ( x θ ⋅ x θ ) ( θ ′ ) 2 + ( x ϕ ⋅ x ϕ ) ( ϕ ′ ) 2 = ( r ′ ) 2 + r 2 ( θ ′ ) 2 + r 2 sin 2 θ ( ϕ ′ ) 2 . {\displaystyle (\mathbf {x} _{r}\cdot \mathbf {x} _{r})(r'^{2})+(\mathbf {x} _{\theta }\cdot \mathbf {x} _{\theta })(\theta ')^{2}+(\mathbf {x} _{\phi }\cdot \mathbf {x} _{\phi })(\phi ')^{2}=(r')^{2}+r^{2}(\theta ')^{2}+r^{2}\sin ^{2}\theta (\phi ')^{2}.} Έτσι για μία καμπύλη που εκφράζεται σε σφαιρικές συντεταγμένες, το μήκος τόξου είναι: ∫ t 1 t 2 ( d r d t ) 2 + r 2 ( d θ d t ) 2 + r 2 sin 2 θ ( d ϕ d t ) 2 d t . {\displaystyle \int _{t_{1}}^{t_{2}}{\sqrt {\left({\frac {dr}{dt}}\right)^{2}+r^{2}\left({\frac {d\theta }{dt}}\right)^{2}+r^{2}\sin ^{2}\theta \left({\frac {d\phi }{dt}}\right)^{2}}}dt.} Ένας παρόμοιος υπολογισμός μας δείχνει οτι το μήος του τόξου μιας καμπύλης που εκφράζεται σε κυλικδρικές συντεταγμένες είναι: ∫ t 1 t 2 ( d r d t ) 2 + r 2 ( d θ d t ) 2 + ( d z d t ) 2 d t . {\displaystyle \int _{t_{1}}^{t_{2}}{\sqrt {\left({\frac {dr}{dt}}\right)^{2}+r^{2}\left({\frac {d\theta }{dt}}\right)^{2}+\left({\frac {dz}{dt}}\right)^{2}}}dt.} Τα μήκη τόξου συμβολίζονται με s, δεδομένου ότι η λατινική λέξη για το μήκος (ή το μέγεθος) είναι spatium. Στις παρακάτω γραμμές, r αντιπροσωπεύει την ακτίνα ενός κύκλου, το d είναι η διάμετρος του, το C είναι περιφέρειά του, το s είναι το μήκος ενός τόξου του κύκλου, και θήτα είναι η γωνία η οποία το τόξο υποτείνει στο κέντρο του κύκλου . Οι αποστάσεις r, d, C, και s εκφράζονται στις ίδιες μονάδες. C = 2 π r {\displaystyle C=2\pi r} , η οποία είναι η ίδια ως C = π d {\displaystyle C=\pi d} . (Αυτή η εξίσωση είναι ο ορισμός του π {\displaystyle \pi } .) Αν το τόξο είναι ένα ημικύκλιο, τότε s = π r {\displaystyle s=\pi r} . Αν θ {\displaystyle \theta } είναι σε ακτίνια τότε s = r θ {\displaystyle s=r\theta } . (Αυτό είναι ο ορισμός της σε ακτίνια). Αν θ {\displaystyle \theta } είναι σε μοίρες, τότε s = π r θ 180 , {\displaystyle s={\frac {\pi r\theta }{180}},} το οποίο είναι το ίδιο με s = C θ 360 . {\displaystyle s={\frac {C\theta }{360}}.} Αν θ {\displaystyle \theta } είναι σε βαθμούς (100 βαθμούς, ή βαθμούς, ή gradians είναι μία ορθή γωνία), τότε s = π r θ 200 , {\displaystyle s={\frac {\pi r\theta }{200}},} το οποίο είναι το ίδιο με s = C θ 400 . {\displaystyle s={\frac {C\theta }{400}}.} Αν θ {\displaystyle \theta } είναι σε στροφές (μία στροφή είναι μία πλήρη περιστροφή, ή 360 ° ή 400 βαθμούς, ή 2 π {\displaystyle \pi } ακτίνια), τότε s = C θ . {\displaystyle s=C\theta .} . Τόξα των μεγάλων κύκλων στη Γη Δύο μονάδες μήκους, το ναυτικό μίλι και ο μετρητής (ή χιλιόμετρα), είχαν αρχικά οριστεί έτσι ώστε τα μήκη των τόξων των μεγάλων κύκλων στην επιφάνεια της Γης να σχετίζονται απλά αριθμητικά με τις γωνίες που υποτείνουν στο κέντρο του. Η απλή εξίσωση s = θ {\displaystyle s=\theta } ισχύει στις ακόλουθες περιπτώσεις: αν s {\displaystyle s} είναι σε ναυτικά μίλια, και θ {\displaystyle \theta } είναι σε λεπτά του τόξου (1/60 βαθμού), ή αν s {\displaystyle s} είναι σε χιλιόμετρα, και θ {\displaystyle \theta } είναι σε βαθμούς Κελσίου (1/100 grad).Τα μήκη των μονάδων απόστασης που επιλεχτηκαν για να κάνουν την περιφέρεια της Γης είναι ίσο με 40.000 χιλιομέτρων, ή 21.600 ναυτικά μίλια. Αυτοί είναι οι αριθμοί των αντίστοιχων μονάδων γωνίας σε μια πλήρη περιστροφή. Αυτοί οι ορισμοί του μετρητή και του ναυτικο'ύ μιλίου έχουν αντικατασταθεί από πιο ακριβείς,αλλά οι αρχικοί ορισμοί εξακολουθούν να είναι αρκετά ακριβείς για εννοιολογικούς σκοπούς, καθώς και για ορισμένους υπολογισμούς. Για παράδειγμα,συνεπάγουν ότι ένα χιλιόμετρο είναι ακριβώς 0,54 ναυτικά μίλια. Χρησιμοποιώντας επίσημους σύγχρονους ορισμούς, ένα ναυτικό μίλι είναι ακριβώς 1,852 χιλιομέτρα, το οποίο σημαίνει ότι 1 χιλιόμετρο ≈ 0,53995680 ναυτικά μίλια. Αυτή η μοντέρνα αναλογία διαφέρει από τη μία που υπολογίζεται από τους αρχικούς ορισμούς κατά λιγότερο από 1/10.000. Για τον υπολογισμό του μήκους του παραβολικού τόξου, βλέπε Παραβολή § Μήκος ενός τόξου μιας παραβολής. Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας των μαθηματικών, ακόμα και οι μεγαλύτεροι στοχαστές θεώρησαν αδύνατο να υπολογιστεί το μήκος του ακανόνιστου τόξου. Παρά το γεγονός ότι ο Αρχιμήδης είχε πρωτοπορήσει έναν τρόπο για την εξεύρεση του χώρου κάτω από μια καμπύλη με την "μέθοδο της εξάντλησης'' του, λίγοι πίστεψαν ότι ήταν ακόμη δυνατό για τις καμπύλες να έχουν σαφή μήκη, όπως και οι ευθείες γραμμές. Ο πρώτος λόγος που καταρρίφθηκε σε αυτόν τον τομέα, όπως συχνά έχει γίνει στο λογισμό, με προσέγγιση. Οι άνθρωποι άρχισαν να εγγράφουν πολύγωνα εντός των καμπυλών και να υπολογίζουν το μήκος των πλευρών για μια κάπως ακριβή μέτρηση του μήκους. Με τη χρήση περισσότερων τμημάτων, και μειώνοντας το μήκος του κάθε τμήματος, ήταν σε θέση να αποκτήσουν μια ολοένα και πιο ακριβή προσέγγιση. Ειδικότερα, με την εγγραφή ένος πολυγώνου πολλών πλευρών σε έναν κύκλο, ήταν σε θέση να βρουν κατά προσέγγιση τιμές του π. Τον 17ο αιώνα, η μέθοδος της εξάντλησης οδήγησε στην ευθυγράμμιση με γεωμετρικές μεθόδους από αρκετές υπερβατικές καμπύλες: η λογαριθμική σπείρα από Evangelista Torricelli το 1645 (μερικές πηγές λένε John Wallis στα 1650), η κυκλοειδής από τον Christopher Wren το 1658, και η αλυσοειδή από Gottfried Leibniz το 1691. Το 1659,ο Wallis πιστώνεται την ανακάλυψη του William Neile της πρώτης ευθυγράμμισης μιας μη τετριμμένης αλγεβρικής καμπύλης, την ημικυβική παραβολή. αναπόσπαστη μορφή Πριν από την πλήρη επίσημη ανάπτυξη του λογισμού, η βάση για τη σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή για το μήκος του τόξου ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από τον Hendrik van Heuraet και τον Pierre de Fermat. Το 1659 ο van Heuraet δημοσίευσε μια κατασκευή που δείχνει ότι το πρόβλημα του προσδιορισμού μήκους τόξου μπορεί να μετατραπεί σε πρόβλημα του προσδιορισμού της περιοχής κάτω από μια καμπύλη (δηλαδή, αποτελεί αναπόσπαστο). Ως παράδειγμα της μεθόδου του, καθόρισε το μήκος του τόξου μιας ημικυβικής παραβολής, το οποίο απαιτείται για να βρεθεί η περιοχή κάτω από μια παραβολή. Το 1660, ο Fermat δημοσίευσε μια πιο γενική θεωρία που περιέχει το ίδιο αποτέλεσμα στο έργο του De linearum curvarum cum lineis rectis comparatione dissertatio geometrica (Γεωμετρική διατριβή για καμπύλες γραμμές σε σύγκριση με ευθείες γραμμές). Πριν από την πλήρη επίσημη ανάπτυξη του λογισμού, η βάση για τη σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή για τον υπολογισμό του μήκους του τόξου ανακαλύφθηκε από τον Hendrik van Heuraet και Pierre de Fermat. Το 1659 o Hendrik van Heuraet δημοσίευσε μια κατασκευή που δείχνει ότι το πρόβλημα του προσδιορισμού του μήκους του τόξου μπορεί να μετατραπεί στο πρόβλημα του προσδιορισμού μιας περιοχής κάτω από μια καμπύλη (δηλαδή, αποτελεί ολοκλήρωμα). Ως παράδειγμα της μεθόδου του, καθορίζεται το μήκος του τόξου μιας ημικυβικής παραβολής, το οποίο απαιτείται να βρεθεί η περιοχή κάτω από μια παραβολή. Το 1660, ο Fermat δημοσίευσε μια πιο γενική θεωρία που περιείχε το ίδιο αποτέλεσμα στο έργο του De linearum curvarum cum lineis rectis comparatione dissertatio geometrica (Γεωμετρική διατριβή για καμπύλες γραμμές σε σύγκριση με ευθείες γραμμές). Βασιζόμενος στο προηγούμενο εργο του για τις εφαπτόμενες,ο Fermat χρησιμοποίησε την καμπύλη: y = x 3 / 2 {\displaystyle y=x^{3/2}\,} της οποίας η εφαπτόμενη στο x = a είχε μια κλίση 3 2 a 1 / 2 {\displaystyle \textstyle {3 \over 2}a^{1/2}} έτσι ώστε η εφαπτόμενη γραμμή να έχει την εξίσωση y = 3 2 a 1 / 2 ( x − a ) + f ( a ) . {\displaystyle y=\textstyle {3 \over 2}{a^{1/2}}(x-a)+f(a).} Στη συνέχεια, αύξησε το a κατά ένα μικρό ποσό σε a + ε, καθιστώντας το τμήμα AC μια σχετικά καλή προσέγγιση για το μήκος της καμπύλης από το Α έως D. Για να βρεί το μήκος του τμήματος AC, χρησιμοποίησε το Πυθαγόρειο θεώρημα: A C 2 = A B 2 + B C 2 = ε 2 + 9 4 a ε 2 = ε 2 ( 1 + 9 4 a ) {\displaystyle {\begin{aligned}AC^{2}&{}=AB^{2}+BC^{2}\\&{}=\textstyle \varepsilon ^{2}+{9 \over 4}a\varepsilon ^{2}\\&{}=\textstyle \varepsilon ^{2}\left(1+{9 \over 4}a\right)\end{aligned}}} το οποίο, όταν λυθεί,αποδίδει A C = ε 1 + 9 4 a . {\displaystyle AC=\textstyle \varepsilon {\sqrt {1+{9 \over 4}a\ }}.} Για την προσέγγιση του μήκους,ο Fermat θα συνοψίσει μια ακολουθία μικρών τμημάτων. Δείτε επίσης: Ακτογραμμή παράδοξο Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μερικές καμπύλες είναι μη-ευθυγραμμίσιμες. Δηλαδή, δεν υπάρχει ανώτατο όριο για τα μήκη των πολυγωνικών προσεγγίσεων; το μήκος μπορεί να γίνει αυθαίρετα μεγάλο. Ανεπίσημα, οι εν λόγω καμπύλες λέγεται ότι έχουν άπειρο μήκος. Υπάρχουν συνεχείς καμπύλες επί των οποίων κάθε τόξο (εκτός από ένα μόνο σημείο τόξου) έχει άπειρο μήκος. Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας καμπύλης είναι η καμπύλη Koch. Ένα άλλο παράδειγμα μίας καμπύλης με άπειρο μήκος είναι η γραφική παράσταση της συνάρτησης που ορίζεται από την f ( x ) = x sin ( 1 / x ) {\displaystyle f(x)=x\sin(1/x)} για κάθε ανοικτό σύνολο με μηδέν ως έναν από τους οριοθέτες της και f ( 0 ) = 0 {\displaystyle f(0)=0} . Μερικές φορές η Hausdorff διάσταση και το μέτρο Hausdorff χρησιμοποιούνται για την ποσοτικοποίηση του μεγέθους αυτών των καμπυλών. Έστω M είναι μια (ψευδο) Riemannian πολλαπλότητα, γ: [0, 1] → Μ μια καμπύλη στην Μ και g ένας (ψευδο-) μετρικός Το μήκος του γ ορίζεται να είναι ℓ ( γ ) = ∫ 0 1 ± g ( γ ′ ( t ) , γ ′ ( t ) ) d t , {\displaystyle \ell (\gamma )=\int _{0}^{1}{\sqrt {\pm g(\gamma '(t),\gamma '(t))}}\,dt,} όπου γ '(t) ∈ Tγ (t) M είναι το διάνυσμα εφαπτομένη της γ σε t. Το πρόσημο της τετραγωνικής ρίζας επιλέγεται μια φορά για μια δεδομένη καμπύλη, για να εξασφαλιστεί ότι η τετραγωνική ρίζα είναι ένας πραγματικός αριθμός. Το θετικό πρόσημο επιλέγεται για καμπύλες χώρου? σε έναν ψευδο-Riemannian συλλέκτη, το αρνητικό πρόσημο μπορεί να επιλεχθεί για καμπύλες χρόνου. Έτσι το μήκος μιας καμπύλης είναι ένα μη αρνητικός πραγματικός αριθμός. Συνήθως δεν υπάρχουν καμπύλες που θεωρούνται εν μέρει χώρου και εν μέρει χρόνου. Στη θεωρία της σχετικότητας, μήκος τόξου καμπυλών χρόνου (παγκόσμιες γραμμές) είναι ο ιδανικός χρόνος να παρέλθει κατά μήκος της παγκόσμιας γραμμής, και μήκος τόξου μιας καμπύλης χώρου η ιδανική απόσταση κατά μήκος της καμπύλης. σελ.51 σε Ahlberg & Nilson (1967) Η θεωρία των splines και οι εφαρμογές τους, Academic Press, 1967 [1] Rudin, Walter (1976). Αρχές της Μαθηματικής Ανάλυσης. McGraw-Hill, Inc. σελ. 137. ISBN 0-07-054235-X. physics.nist.gov/Pubs/SP811/appenB8.html CRC Handbook of Chemistry and Physics, σελίδα F-254 John Wallis, Tractatus Duo. Prior, De Cycloide et de Corporibus ανε Genitis. ... (Οξφόρδη, Αγγλία: University Press, 1659), σελίδες 91-96? τα συνοδευτικά στοιχεία εμφανίζονται στη σελίδα 145. Στη σελίδα 91, William Neile αναφέρεται ως "Gulielmus Nelius". Henricus van Heuraet, "Epistola de transmutatione curvarum linearum σε rectas" (Επιστολή σχετικά με τη μετατροπή των καμπύλων γραμμών σε σωστές [δηλαδή, Επιστολή για τη διόρθωση των καμπυλών]), Renati Des-Cartes Geometria, 2nd ed. (Άμστερνταμ [ "Amstelædami"], (Κάτω Χώρες): Louis & Daniel Elzevir, 1659), σελίδες 517-520. "M.P.E.A.S." (Ψευδώνυμο του Fermat) De Linearum Curvarum cum Lineis Rectis Comparatione Dissertatio γεωμετρικό (Τουλούζη [Tolosæ], Γαλλία: Arnaud Colomer, 1660). Farouki, Rida T. (1999). Καμπύλες από κίνηση, κίνηση από καμπύλες. Σto P-J. Laurent, Π Sablonniere και Λ Λ Schumaker (επιμ.),Σχεδιασμός Καμπύλης και Επιφάνειας: Saint-Malo 1999, σελ 63-90, Vanderbilt Παν.. Τύπος. ISBN 0-8265-1356-5. εξωτερικοί σύνδεσμοι Hazewinkel, Michiel, ed. (2001), "Ευθυγραμμίσιμη καμπύλη», Εγκυκλοπαίδεια των Μαθηματικών, Springer, ISBN 978-1-55608-010-4 Μαθηματικά Πριν τον Λογισμό Η Ιστορία της καμπυλότητας Weisstein, Eric W., "Μήκος τόξου», MathWorld. Το μήκος του τόξου του Ed Pegg, Jr., The Wolfram Δημοσιεύσεις Έργου, 2007. Οδηγός Σπουδών Λογισμού - Μήκος τόξου (Διόρθωση) Δείκτης Διάσημων Καμπυλών - αρχειο Η MacTutor Ιστορία των Μαθηματικών Προσέγγιση μήκους τόξου από το Τσαντ Pierson, Josh Fritz, και η Angela Sharp,Δημοσιεύσεις έργου το Wolfram. Μήκος μιας Καμπύλης-Πειραμα Απεικονίζει αριθμητική λύση εξεύρεσης μήκους μιας καμπύλης. Hazewinkel, Michiel, επιμ.. (2001), «Rectifiable curve», Encyclopedia of Mathematics, Springer, ISBN 978-1-55608-010-4, http://www.encyclopediaofmath.org/index.php?title=p/r080130 Τα Μαθηματικά Πριν Από Το Λογισμό Η Ιστορία της Καμπυλότητας Weisstein, Eric W., "Arc Length" από το MathWorld. Μήκος τόξου από Ed Pegg, Jr., Η Wolfram Διαδηλώσεις Έργου, 2007. Λογισμός Οδηγός Σπουδών – Μήκος Τόξων (Διόρθωση) Διάσημες Καμπύλες Δείκτη Αρχειοθετήθηκε 2006-04-13 στο Wayback Machine. Στο MacTutor History of Mathematics archive Μήκος τόξου Προσέγγιση από το Τσαντ Πίρσον, ο Τζος Fritz, και η Sharp, Η Wolfram Διαδηλώσεις του Έργου. Μήκος της Καμπύλης Πείραμα Δείχνει αριθμητική λύση να βρούμε το μήκος της καμπύλης.
|
Ο καθορισμός του μήκους των αντικανονικών τμημάτων του τόξου ονομάζεται επίσης ευθυγραμμισμός της καμπύλης. Ιστορικά, πολλές μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν για συγκεκριμένες καμπύλες. Η έλευση του απειροστικού λογισμού , οδήγησε σε μια γενική φόρμουλα που παρέχει κλειστού τύπου λύσεις σε ορισμένες περιπτώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AE%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%8C%CE%BE%CE%BF%CF%85
|
Κομητείες του Ηνωμένου Βασιλείου
|
Στην Αγγλία, οι κομητείες είναι ένα τωρινό επίπεδο υποεθνικών διαιρέσεων και είναι ευρέως βασισμένες στις ιστορικές κομητείες της Αγγλίας. Νόμοι του Κοινοβουλίου τους τελευταίους δύο αιώνες μετέβαλαν τα όρια των κομητειών και, επιπροσθέτως σε αυτές τις αλλαγές, το 1889 δημιούργησε διοικητικές κομητείες και διοικητικά διαμερίσματα κομητειών. Οι κομητείες και τα όρια που είχαν υπάρξει πριν από αυτές τις αλλαγές είναι γνωστές ποικιλοτρόπως ως οι αρχαίες ή ιστορικές κομητείες. Οι αλλαγές που δημιούργησαν την υπάρχουσα δομή άρχισε το 1965 με τον Νόμο της Κυβέρνησης του Λονδίνου του 1963 και την δημιουργία του Μείζονος Λονδίνου. Το 1974 οι διοικητικές κομητείες και τα διοικητικά διαμερίσματα κομητειών καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν με μητροπολιτικές κομητείες και με μη μητροπολιτικές κομητείες (επίσης γνωστές ως shires) με πολύ μεταβλημένα όρια. Στα 1990 δημιουργήθηκαν επίσης ενωτικές αρχές που συνδυάζουν εξουσίες της κομητείας και της περιφέρειας. Αντίθετα με την Σκωτία και την Ουαλία, η Αγγλία έχει τώρα ένα μεικτό είδος υποεθνικής διαίρεσης επιπέδου κομητειών:Οι περιοχές της Αγγλίας στις οποίες διορίζεται ένας Τοποτηρητής του Βασιλέως είναι οι Επίσημες κομητείες της Αγγλίας. Στη Σκωτία, οι κομητείες της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημιουργημένες από τον Νόμο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Σκωτία) του 1899, καταργήθηκαν το 1975 από τον Νόμο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Σκωτία) του 1973, υπέρ των περιοχών και των περιφερειών και των νησιωτικές περιοχές συμβουλίων. Οι περιοχές και οι περιφέρειες αυτοκαταργήθηκαν το 1996, από τον Νόμο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Σκωτία) του 1994, υπέρ των ενωτικών Σκωτσέζικες περιοχές συμβουλίων. (οι νησιωτικές περιοχές είχαν δημιουργηθεί ως ενωτικές περιοχές συμβουλίων, και τα όρια τους δεν επηρεάστηκαν.) Η νομοθεσία του 1889 δημιούργησε τα κομητειακά συμβούλια, μετέτρεψε κάθε αστική κομητεία (με μια εξαίρεση) σε μια συνεχόμενη περιοχή (χωρίς ξεχωριστά τμήματα) και προσάρμοσε τα σύνορα όπου οι κοινότητες παραβίαζαν τα όρια των κομητειών, ή είχαν τμήματα σε περισσότερες παό μία κομητείες. Οι κομητείες του Ρος Ρος και του Κρόμαρτυ συγχωνεύθηκαν για να δημιουργήσουν το Ρος και Κρόμαρτυ.Μια περιοχή και πολλές περιφέρειες, δημιουργημένες το 1975, είχαν περιοχές παρόμοιες με εκείνες των περιοχών των αρχικών κομητειών,και πολλές περιοχές συμβουλίων, δημιουργημένες το 1996, επίσης είναι παρόμοιες. Δύο από τις τρεις νησιωτικές περιοχές - το Όρκνεϋ και το Σέτλαντ - έχουν όρια ολόίδια με αυτά των αρχικών κομητειών. Η Σκωτία έχει επίσης κομητείες καταγραφής, οι οποίες χρησιμοποιούνται σήμερα. Οι περιοχές της Σκωτίας στις οποίες διορίζεται ένας Τοποτηρητής του Βασιλέως αποκαλούνται περιοχές βασιλικής τοποτήρησης της Σκωτίας. Οι δεκατρείς ιστορικές κομητείες της Ουαλίας καθορίστηκαν με νόμο το 1535 (αν και κομητείες όπως το Πέμπροκσαιρ χρονολογούνται από το 1138). Οι Διοικητικές Κομητείες της Ουαλίας που δημιουργήθηκαν το 1889 βασίστηκαν σε αυτές. Το 1974 ένα νέο σύστημα δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικές οντότητες.Αυτές καταργήθηκαν το 1996 και από τότε η Ουαλία είναι πλήρως διαιρεμένη σε ένα σύστημα από ενωτικές αρχές καλούμενο οι Κυριότερες περιοχές της Ουαλίας Οι περιοχές της Ουαλίας στις οποίες διορίζεται ένας Τοποτηρητής του Βασιλέως είναι οι διατηρητέες περιοχές της Ουαλίας· βασισμένες στις κομητείες που συγκροτήθηκαν το 1974. Οι έξι ιστορικές κομητείες της Βόρειας Ιρλανδίας δεν είναι πια αυστηρά σε χρήση για διοικητικούς σκοπούς. Συνδυασμένες με τα διοικητικά διαμερίσματα του Μπέλφαστ και του Ντέρρυ, οι κομητείες εξυπηρετούν οργανωτικούς σκοπούς μέσα στην κυβέρνηση, και συχνά με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αθλητικούς συλλόγους. Οι κομητείες της Βόρειας Ιρλανδίας περιέχονται όλες πλήρως μέσα στην επαρχία του Ούλστερ. Μια κομητεία έχει αλλάξει το όνομα της από Κομητεία Κόλρεϊν σε Κομητεία Λόντονντερρυ (επίσης γνωστή ως κομητεία Ντέρρυ). Κατάλογος των κομητειών του Ηνωμένου Βασιλείου
|
Οι κομητείες του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ένα είδος υποεθνικής διαίρεσης με ιστορική προέλευση· το Μεσαίωνα είχαν σταθεροποιηθεί ως μια μονάδα τοπικής κυβέρνησης. Σε κάποιες περιοχές οι αρχαίες κομητείες έχουν προσαρμοστεί να εμφανίζουν τις εξουσίες της σύγχρονης τοπικής κυβέρνησης ενώ σε άλλες έχουν αντικατασταθεί με εναλλακτικά, ενωτικά, συστήματα· τα οποία θεωρούνται αρχές στο επίπεδο των κομητειών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αισθητήρας λ
|
Ο αισθητήρας λ είναι ένας ηλεκτρολύτης σε στερεά μορφή και αποτελείται από ένα κεραμικό αεροστεγές σώμα, το οποίο είναι κλειστό στο ένα άκρο του. Το υλικό κατασκευής του σώματος του ηλεκτρολύτη είναι το οξείδιο του Ζιρκονίου (ZrO2), το οποίο στερεώνεται (σταθεροποιείται) με τη βοήθεια ενός υλικού από οξείδιο του Υτρίου (Υ2Ο2). Το σώμα του αισθητήρα λ καλύπτεται και στις δυο πλευρές του (εσωτερικά και εξωτερικά) από ηλεκτρόδια, κατασκευασμένα από σπογγώδη πλατίνα (λευκόχρυσο). Η πλευρά της πλατίνας που εκτίθεται στα καυσαέρια καλύπτεται από ένα πορώδες κεραμικό στρώμα από οξείδιο του αργιλίου (Al2O3). Το υλικό αυτό τοποθετείται για την προστασία της πλατίνας από τις φθορές που προκαλούν οι επικαθήσεις των καυσαερίων. Στο εξωτερικό μέρος του τμήματος του αισθητήρα που είναι εκτεθειμένο στα καυσαέρια υπάρχει ένας ατσάλινος σωλήνας, για την προστασία του αισθητήρα από μηχανικές καταπονήσεις, τις οποίες προκαλούν τα σωματίδια που υπάρχουν στα καυσαέρια. Ο σωλήνας αυτός φέρει αυλακώσεις, μέσα από τις οποίες εισέρχονται τα καυσαέρια και οδηγούνται προς το ηλεκτρόδιο (-) της εξωτερικής πλευράς. Στο τμήμα του αισθητήρα που είναι εκτεθειμένο στον ατμοσφαιρικό αέρα υπάρχει μια οπή (τρύπα). Από αυτήν την οπή εισέρχεται ο αέρας στο εσωτερικό του αισθητήρα και έρχεται σε επαφή με το ηλεκτρόδιο (+) της εσωτερικής πλευράς του. Το ηλεκτρόδιο (-) γειώνεται μέσω μιας επαφής στο σωλήνα της εξάτμισης, ενώ το ηλεκτρόδιο (+) συνδέεται με τον ακροδέκτη του αισθητήρα, μέσω ενός ηλεκτροδίου σύνδεσης. Ο αισθητήρας λ μοιάζει εξωτερικά με ένα μπουζί και τοποθετείται στην πολλαπλή εξαγωγής ή και πάνω στον καταλύτη. Πάνω στον καταλύτη τοποθετείται πριν την είσοδο των καυσαερίων στον κεραμικό μονόλιθο. Ο αισθητήρας λ είναι το βασικό εξάρτημα των κλειστών συστημάτων ρύθμισης. Γι’ αυτό και τα κλειστά συστήματα ρύθμισης έχουν την ονομασία LAMBDA – CLOSED – LOOP – CONTROL. Ο αισθητήρας λ (μαζί με τον καταλυτικό μετατροπέα) φροντίζει, ώστε τα ποσοστά των ρύπων στα καυσαέρια να παραμένουν κάτω από τα επιτρεπτά όρια τιμών. Επειδή τοποθετείται στο σύστημα της εξάτμισης του αυτοκινήτου, είναι διαρκώς εκτεθειμένος σε υψηλές θερμοκρασίες, σε χημικές επιδράσεις και σε μηχανικές καταπονήσεις (δονήσεις). Γι’ αυτό το λόγο φθείρεται εύκολα και πρέπει να ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αν ο αισθητήρας λ δε λειτουργεί σωστά, τότε οι τιμές των ρύπων θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις επιτρεπτές τιμές. Ο λήπτης λ παρέχει τις πληροφορίες ανατροφοδότησης στον εγκέφαλο του συστήματος τροφοδοσίας (ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενο καρμπυρατέρ ή ηλεκτρονικό σύστημα ψεκασμού – injection) και σε συνδυασμό με τον καταλύτη επιτυγχάνει μείωση των εκπομπών καυσαερίων. Η κυριότερη προϋπόθεση για τον περιορισμό των ρύπων στα καυσαέρια, σε κινητήρα που είναι εφοδιασμένος με τριοδικό καταλυτικό μετατροπέα, είναι να λειτουργεί ο κινητήρας στη στοιχειομετρική αναλογία (λ=1) ή με πολύ μικρή (μικρότερη του 1%) απόκλιση από αυτή. Αυτό δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί ακόμα και σε κινητήρα, ο οποίος διαθέτει το πλέον σύγχρονο σύστημα ψεκασμού του καυσίμου μείγματος, αν δεν υπάρχει ένα κλειστό σύστημα το οποίο να ρυθμίζει συνέχεια το μείγμα αέρα-καυσίμου, ανάλογα με τις τιμές των ρύπων στα καυσαέρια. Ο προσδιορισμός των τιμών των ρύπων στα καυσαέρια από τον αισθητήρα λ γίνεται με έμμεσο τρόπο. Δηλαδή, δε μετράει απευθείας τις τιμές τους, αλλά τις προσδιορίζει μετρώντας τη συγκέντρωση των μορίων του οξυγόνου, που περιέχονται στα καυσαέρια. Έτσι αν ανιχνεύσει μεγάλη ποσότητα οξυγόνου, αυτό σημαίνει ότι το μείγμα που κάηκε ήταν «φτωχό» (λ>1), ενώ αν ανιχνεύσει ελάχιστη ως μηδενική ποσότητα οξυγόνου, αυτό σημαίνει ότι το μείγμα που κάηκε ήταν «πλούσιο» (λ<1). Επειδή, λοιπόν, ο αισθητήρας λ μετράει την ποσότητα του οξυγόνου στα καυσαέρια λέγεται και αισθητήρας οξυγόνου. Αρχικά μάλιστα λεγόταν αισθητήρας οξυγόνου αερίων εξαγωγής (Exhaust Gas Oxygen Sensor – EGO sensor). Η ποσότητα του οξυγόνου που περιέχεται στα καυσαέρια είναι ανάλογη με τη σύσταση του καυσίμου μείγματος, το οποίο έχει εισαχθεί στον κινητήρα και έχει καεί. Άρα, ο αισθητήρας λ μετρά εκ των υστέρων και με έμμεσο τρόπο τη σύσταση του μείγματος αέρα-βενζίνης. Στις υψηλές θερμοκρασίες, όταν τα μόρια του οξυγόνου έλθουν σε επαφή με την πλατίνα, τότε ιονίζονται. Αν οι συγκεντρώσεις των μορίων του οξυγόνου στα ηλεκτρόδια είναι διαφορετικές, τότε εμφανίζεται μια τάση (διαφορά δυναμικού) μεταξύ τους. Τότε μέσα από το κεραμικό σώμα του αισθητήρα, το οποίο στις υψηλές θερμοκρασίες γίνεται αγώγιμο, διέρχονται ιόντα οξυγόνου, δηλαδή συμπεριφέρεται σαν ηλεκτρολύτης. Αν λοιπόν το καύσιμο μείγμα που κάηκε ήταν πλούσιο, τότε δεν θα υπάρχουν μόρια του οξυγόνου στα καυσαέρια, ενώ, αν το μείγμα ήταν φτωχό θα είναι αρκετά. Και στις δυο περιπτώσεις πάντως, τα μόρια του οξυγόνου θα είναι λιγότερα από αυτά του ατμοσφαιρικού αέρα, επομένως θα εμφανίζεται μια τάση μεγαλύτερης ή μικρότερης τιμής ανάμεσα στα ηλεκτρόδια. Σε κάθε περίπτωση, η τάση αυτή μεταφέρεται ως πληροφορία (σήμα) της κατάστασης του καυσίμου μείγματος στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου, η οποία με τη σειρά της δίνει εντολή στο σύστημα τροφοδοσίας για διόρθωση της σύστασής του στη στοιχειομετρική (λ=1). Η εφαρμογή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας στο αυτοκίνητο έδωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης των συστημάτων, μέσω των οποίον γίνεται αυτόματα ο έλεγχος των τιμών των ρύπων που περιέχονται στα καυσαέρια και η ρύθμιση της αναλογίας του καυσίμου μείγματος. Ανοικτά συστήματα ρύθμισης Ανοικτά συστήματα ρύθμισης είναι αυτά στα οποία η ποσότητα έγχυσης του καυσίμου είναι ανεξάρτητη από την περιεκτικότητα των ρύπων στα καυσαέρια. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ανοικτού συστήματος ρύθμισης είναι αυτό με μη ρυθμιζόμενο καταλυτικό μετατροπέα, δηλαδή χωρίς αισθητήρα λ, σε αυτοκίνητο αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Ακόμα και όταν το σύστημα τροφοδοσίας είναι ελεγχόμενο από ηλεκτρονική μονάδα (εγκέφαλο), επειδή δεν υπάρχει αισθητήρας λ δεν είναι δυνατή η πληροφόρηση για την κατάσταση των καυσαερίων, προκειμένου να γίνονται ρυθμίσεις της σύστασης του καυσίμου μείγματος. Σ’ αυτά τα συστήματα η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου, προκειμένου να προβεί σε ρυθμίσεις της αναλογίας του καυσίμου μείγματος παίρνει πληροφορίες από άλλους αισθητήρες. Κλειστά συστήματα ρύθμισης Σε ένα κλειστό σύστημα ρύθμισης, ο αισθητήρας λ είναι βασικό εξάρτημα του βρόχου ανατροφοδότησης. Σ’ αυτά τα συστήματα η ρύθμιση της ποσότητας έγχυσης του καυσίμου γίνεται με βάση (εκτός των άλλων παραμέτρων) και τις πληροφορίες που στέλνει στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου ο αισθητήρας λ, σχετικά με την περιεκτικότητα μορίων οξυγόνου στα καυσαέρια (πλούσιο-φτωχό μείγμα). Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ακριβής ρύθμιση του καυσίμου μείγματος, με αποτέλεσμα ο βαθμός απόδοσης του καταλυτικού μετατροπέα να υπερβαίνει το 90%. Τα κλειστά συστήματα ρύθμισης, στην αρχή της λειτουργίας τους συμπεριφέρονται σαν ανοιχτά, επειδή ο αισθητήρας λ δεν έχει φτάσει ακόμα στη θερμοκρασία κανονικής λειτουργίας του. Λειτουργία του αισθητήρα σε φτωχό μείγμα καυσίμου Ας υποθέσουμε ότι το μείγμα καυσίμου που κάηκε ήταν φτωχό, που σημαίνει ότι στα καυσαέρια υπάρχει μεγάλη ποσότητα μορίων οξυγόνου. Τότε και στα δυο ηλεκτρόδια από πορώδη πλατίνα θα εισέρχεται μεγάλος αριθμός μορίων οξυγόνου. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που επικρατεί στο χώρο της εξαγωγής των καυσαερίων, η πλατίνα ιονίζει τα μόρια οξυγόνου τόσο του ατμοσφαιρικού αέρα, όσο και των καυσαερίων. Επομένως, στο ηλεκτρόδιο (+) που έρχεται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα θα υπάρχουν λίγο περισσότερα ιόντα, σε σχέση με το ηλεκτρόδιο (-) που είναι σε επαφή με τα καυσαέρια. Αποτέλεσμα αυτού είναι να αναπτύσσεται μια τάση πολύ μικρής τιμής (της τάξης των 100 mV) μεταξύ των ηλεκτροδίων και μέσω του πορώδους σώματος του αισθητήρα, το οποίο στις υψηλές θερμοκρασίες (πάνω από 350 οC) γίνεται αγώγιμο, να διέρχονται ελάχιστα φορτία. Η τάση (αναλογικό σήμα) των 100 mV μεταφέρεται από τον αισθητήρα, μέσω του θετικού ηλεκτροδίου, στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου του συστήματος τροφοδοσίας, η οποία «μεταφράζει» την πληροφορία αυτή ως καύση φτωχού μείγματος. Τότε η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου, προκειμένου να διορθώσει την αναλογία αέρα καυσίμου στη στοιχειομετρική, στέλνει έναν παλμό (ψηφιακό σήμα) μεγαλύτερου πλάτους, σε σχέση με τον προηγούμενο, στους ηλεκτρομαγνητικούς εγχυτήρες (μπεκ), αυξάνοντας τη διάρκεια ψεκασμού του καυσίμου. Η αύξηση της διάρκειας του παλμού (τάσης ελέγχου) προς τους εγχυτήρες (μπεκ) από την ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου έχει ως αποτέλεσμα την έγχυση μεγαλύτερης ποσότητας καυσίμου μείγματος. Λειτουργία του αισθητήρα σε πλούσιο μείγμα Στο πλούσιο μείγμα η ποσότητα της βενζίνης είναι περισσότερη απ’ ότι στη στοιχειομετρική αναλογία. Έτσι, στους κυλίνδρους του κινητήρα θα καεί ολόκληρη σχεδόν η ποσότητα του οξυγόνου. Στο ηλεκτρόδιο του αισθητήρα λ, που έρχεται σε επαφή με τα καυσαέρια (εξωτερικό ηλεκτρόδιο) δημιουργούνται ελάχιστα ιόντα οξυγόνου, αφού υπάρχουν πολύ λίγα μόρια οξυγόνου για να ιονιστούν. Αντίθετα στο ηλεκτρόδιο που έρχεται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα (εσωτερικό ηλεκτρόδιο) υπάρχει πλήθος ιόντων οξυγόνου (όπως και στην περίπτωση του φτωχού μείγματος). Λόγω αυτής της μεγάλης διαφοράς συγκέντρωσης ηλεκτρικών φορτίων στα δυο ηλεκτρόδια αναπτύσσεται μια ηλεκτρική τάση περίπου 800 mV (από 750 έως 900 mV). Τότε, παρατηρείται μεγάλη κίνηση ιόντων από το εσωτερικό ηλεκτρόδιο (+), μέσω του πορώδους στρώματος του αισθητήρα, προς το εξωτερικό ηλεκτρόδιο (-). Η τάση των 800 mV μεταφέρεται στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου ως πληροφορία πλούσιου μείγματος. Η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου αφού επεξεργαστεί αυτό το σήμα στέλνει στους ηλεκτρομαγνητικούς εγχυτήρες (μπεκ) έναν παλμό ελέγχου μικρού πλάτους, προκειμένου να μειωθεί ο χρόνος έγχυσης του καυσίμου και το καύσιμο μείγμα να οδηγηθεί στη στοιχειομετρική αναλογία. Χαρακτηριστική καμπύλη λειτουργίας Το σήμα (τάση) εξόδου του αισθητήρα λ είναι συνάρτηση της τιμής του λόγου λ και εξαρτάται επίσης από τη θερμοκρασία καυσαερίων. Σε θερμοκρασία περίπου 600oC, αν το μείγμα είναι φτωχό (λ>1), ο αισθητήρας παράγει ένα σήμα (τάση) περίπου 100 mV, ενώ αν το μείγμα είναι πλούσιο, τότε παράγει ένα σήμα περίπου 800 mV. Στη στοιχειομετρική αναλογία (λ=1) του καυσίμου μείγματος ή σε τιμές πάρα πολύ κοντά σε αυτή (λ=1), ο αισθητήρας λ στέλνει ένα σήμα 400 mV, το οποίο αναγνωρίζει η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου ως σήμα στοιχειομετρικής αναλογίας του καύσιμου μείγματος. Θερμοκρασία λειτουργίας Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος του αισθητήρα λ είναι καθοριστικής σημασίας για τη σωστή λειτουργία του, αφού επηρεάζει τόσο την ικανότητα ιονισμού των μορίων του οξυγόνου από τα ηλεκτρόδια πορώδους πλατίνας, όσο και την αγωγιμότητα του κεραμικού σώματος (ZrO2). Σε θερμοκρασίες κάτω των 300 οC, ο χρόνος απόκρισης του (μη θερμαινόμενου) αισθητήρα είναι περίπου 3 λεπτά της ώρας, ενώ σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας (π.χ. 600 οC) ο χρόνος αυτός περιορίζεται σε τιμές κάτω των 50 δευτερολέπτων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κλειστά συστήματα ρύθμισης λειτουργούν σαν ανοιχτά στις χαμηλές θερμοκρασίες. Σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 850 οC, το κεραμικό σώμα του αισθητήρα καταστρέφεται ή στην καλύτερη περίπτωση μειώνεται ο χρόνος απόκρισης του. Μπορεί όμως για πολύ μικρό χρονικό διάστημα να λειτουργήσει μέχρι τους 950 οC. Για να φτάνει γρήγορα ο αισθητήρας στη θερμοκρασία κανονικής λειτουργίας του, έχει προστεθεί σ’ αυτόν μια ηλεκτρική αντίσταση (θερμαντικό στοιχείο). Έτσι στην περίπτωση κρύας εκκίνησης ή όταν ο κινητήρας λειτουργεί με μικρό φορτίο όπου η θερμοκρασία των καυσαερίων είναι χαμηλή, η ηλεκτρική αντίσταση βοηθάει τον αισθητήρα να αποκτήσει την απαιτούμενη θερμοκρασία σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι, ο χρόνος απόκρισης του θερμαινόμενου αισθητήρα περιορίζεται στα 30 έως 40 δευτερόλεπτα κατά την κρύα εκκίνηση του κινητήρα. Ο θερμαινόμενος αισθητήρας λειτουργεί κανονικά τουλάχιστον για 100.000 Km κίνησης αυτοκινήτου. Από την έξοδό του αναχωρούν τρεις αγωγοί (ή τέσσερις με τον αγωγό γείωσης). Ο ένας αγωγός μεταφέρει το σήμα εξόδου του αισθητήρα στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου και οι υπόλοιποι δυο χρησιμοποιούνται για την τροφοδοσία της ηλεκτρικής αντίστασης με τάση 12 V. Έλεγχος λειτουργίας Ο έλεγχος του αισθητήρα λ μπορεί να πραγματοποιηθεί με ένα ευαίσθητο ψηφιακό βολτόμετρο υψηλής ακρίβειας (mV) και μικρού σφάλματος ή με ειδικές φορητές συσκευές ελέγχου ή με την διαγνωστική μονάδα (εγκέφαλος) που χρησιμοποιείται στα συνεργεία, όταν βέβαια υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου του αισθητήρα λ. Η θέση τοποθέτησης του αισθητήρα λ καθορίζεται από τις θερμοκρασίες στις οποίες πρέπει να λειτουργεί και από την αντοχή του στις υψηλές θερμοκρασίες. Όπως αναφέραμε στις προηγούμενες ενότητες, ο αισθητήρας λ στις χαμηλές θερμοκρασίες (κάτω των 300 οC) δεν παρουσιάζει την απαιτούμενη ταχύτητα απόκρισης, ενώ στις πολύ υψηλές (πάνω από 850 οC) υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος καταστροφής του. Στην περίπτωση τοποθέτησης μακριά από την πολλαπλή εξαγωγής (π.χ. στην είσοδο του καταλυτικού μετατροπέα), σε κρύο ξεκίνημα του κινητήρα, όπου η θερμοκρασία στη θέση αυτή είναι χαμηλή για κάποια λεπτά της ώρας, ο αισθητήρας θα καθυστερεί να λειτουργεί κανονικά (ως κλειστό σύστημα ρύθμισης), δηλαδή δεν θα παρουσιάζει την απαιτούμενη ταχύτητα απόκρισης. Επάνω στην πολλαπλή εξαγωγής, ο αισθητήρας θερμαίνεται πολύ γρήγορα και παρουσιάζει μεγάλη ταχύτητα απόκρισης. Αυτό οφείλεται στο ότι ακόμα και στο κρύο ξεκίνημα του κινητήρα, η θερμοκρασία των καυσαερίων στην πολλαπλή εξαγωγής είναι πολύ υψηλή (υπέρθερμα καυσαέρια). Οι θερμοκρασίες όμως στην πολλαπλή εξαγωγής κάποια στιγμή θα υπερβούν την οριακή για τον αισθητήρα τιμή των 850 οC, οπότε αυτός θα καταστραφεί. Η θέση κοντά στην πολλαπλή εξαγωγής είναι μια ενδιάμεση λύση, αφού ο αισθητήρας δεν κινδυνεύει να καταστραφεί από υπερθέρμανση και ο χρόνος απόκρισής του είναι ικανοποιητικός. Η τοποθέτηση ηλεκτρικής αντίστασης (θερμαντικού στοιχείου) στον αισθητήρα έλυσε το πρόβλημα της καθυστερημένης απόκρισής του. Έτσι η θέση τοποθέτησής του πλέον εξαρτάται μόνο από τα χαρακτηριστικά του κινητήρα (π.χ. κυβισμός, ιπποδύναμη κ.λ.π.). Γενικά, η επιλογή του σημείου τοποθέτησης του αισθητήρα λ γίνεται μετά από ανάλογη έρευνα, που κάνει κάθε κατασκευαστής. Ο αισθητήρας λ, όπως αναφέραμε σε προηγούμενες ενότητες, αποτελεί βασικό εξάρτημα του βρόχου ανατροφοδότησης για τη ρύθμιση της αναλογίας του καυσίμου μείγματος. Συνδέεται μέσω ενός αγωγού με την ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου και την πληροφορεί, στέλνοντας ένα αναλογικό σήμα (τάση), το οποίο είναι ανάλογο της σύστασης του μείγματος που κάηκε. Η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου, αφού επεξεργαστεί το σήμα αυτό (δηλαδή το μετατρέψει σε ψηφιακό) το συγκρίνει με ένα σήμα σταθερής τιμής (συνήθως 400 mV), το οποίο είναι καταχωρημένο στη μνήμη της. Στη συνέχεια στέλνει σήμα (παλμό) προς τους ηλεκτρομαγνητικούς εγχυτήρες (μπεκ) για αύξηση ή μείωση του χρόνου έγχυσης του καυσίμου, προκειμένου να διορθωθεί η αναλογία του στη στοιχειομετρική (λ=1). Οι κυριότερες αιτίες κακής λειτουργίας του αισθητήρα λ είναι αυτές που οφείλονται σε : Υπερθέρμανση, επειδή ο αισθητήρας λειτουργούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 950 oC. Χημική γήρανση, που είναι αποτέλεσμα των πολλών και μικρής διάρκειας χημικών διεργασιών. Λανθασμένη εισαγωγή αέρα, επειδή ο αισθητήρας δεν είναι τοποθετημένος σωστά. Κακή γείωση, λόγω οξείδωσης της εξάτμισης. Κακές επαφές, λόγω οξείδωσης του φις επαφών. Καταστροφή του κεραμικού σώματος, λόγω τήξης. Δηλητηρίαση από μόλυβδο, η οποία προήλθε από χρήση βενζίνης με μόλυβδο. Διάφορες επικαθήσεις στο προστατευτικό κάλυμμα, οι οποίες προέρχονται από :Πολλή σκουριά στο κέλυφος, η οποία περιορίζει την ταχύτητα απόκρισης του αισθητήρα. Μόλυβδο (γυαλιστερές επικαθήσεις), λόγω χρήσης βενζίνης με μόλυβδο. Καμένα λάδια ή πρόσθετα βενζίνης (ανοιχτόχρωμες επικαθήσεις). Τεχνολογία αυτοκινήτου. Πέρα από το 2000 (ΙΔΕΕΑ) Συστήματα Ψεκασμού & Καταλυτική Τεχνολογία (Εκδόσεις ΙΩΝ) Ηλεκτρομηχανικά & Ηλεκτρονικά Συστήματα Αυτοκινήτου (ΤΕΕ)
|
Ο αισθητήρας λ (ή αισθητήρας οξυγόνου) είναι μια ηλεκτρονική διάταξη που προσδιορίζει την περιεκτικότητα σε οξυγόνο ενός αερίου ή υγρού σε εξέταση. Η εφαρμογή του αισθητήρα λ ξεκίνησε το 1970 με κατασκευάστρια εταιρία την Bosch. Σήμερα βρίσκεται τεχνολογικά στην 3η γενιά, που είναι η γενιά του θερμαινόμενου λήπτη λ. Εφαρμογές του συναντώνται στην αυτοκίνηση, για τον προσδιορισμό των ρύπων στα καυσαέρια και την αποστολή ανάλογων πληροφοριών στην ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου του συστήματος ψεκασμού, για διόρθωση της αναλογίας του καυσίμου μείγματος στη στοιχειομετρική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%BB
|
Memento
|
Η ιστορία εξελίσσεται αντίστροφα: η ταινία ξεκινά από το τέλος και καταλήγει στην αρχή. Με τη σωστή χρονική σειρά, η ιστορία πάει ως εξής: ο Λέοναρντ Σέλμπι πάσχει από μια ιδιάζουσα μορφή αμνησίας. Δεν μπορεί να θυμηθεί τα πρόσφατα γεγονότα μετά από την επίθεση που δέχτηκε η γυναίκα του και για να θυμάται πράγματα έχει τατουάζ στο σώμα του και σημειώσεις σε χαρτάκια. Ο άντρας που ψάχνει να σκοτώσει έχει τα αρχικά Τζον Γκ. Μια μέρα, σκοτώνει σε μια αποθήκη τον Τζίμυ Γκραντζ, έναν έμπορο ναρκωτικών, νομίζοντας πως αυτός διέπραξε το έγκλημα. Ο αστυνόμος Τέντι φτάνει στον τόπο του εγκλήματος και του λέει πως αυτός που σκότωσε δεν επιτέθηκε στη γυναίκα του, πως ο εγκληματίας είναι ήδη νεκρός και πως ο Τέντι πλέον τον χρησιμοποιεί εκμεταλλευόμενος την κατάστασή του. Τότε ο Λέοναρντ εξοργίζεται και σημειώνει στη φωτογραφία του Τέντι που έχει για να τον θυμάται, να μην πιστεύει τα ψέματά του. Φεύγει από την αποθήκη με το αμάξι, τα λεφτά και τα ρούχα του Τζίμυ και πηγαίνει να χτυπήσει ένα τατουάζ με τον αριθμό της πινακίδας του αμαξιού του Τέντι. Κατόπιν, πηγαίνει στο μαγαζί που δουλεύει η γυναίκα του Τζίμυ, η Νάταλι, επειδή βρήκε στο σακάκι του ένα χαρτί που λέει που βρίσκεται το μαγαζί της. Όταν φτάνει εκεί, η Νάταλι καταλαβαίνει τι συμβαίνει και του ζητά να σκοτώσει τον Ντοντ με αντάλλαγμα να βρει σε ποιον ανήκει ο αριθμός πινακίδας που σημείωσε ο Λέοναρντ. Ο Λέοναρντ κυνηγά τον Ντοντ, όμως δεν τον σκοτώνει. Η πινακίδα ανήκει στον Τζον Έντουαρντ Γκάμελ (Τζον Γκ.), που είναι το πραγματικό όνομα του Τέντι. Ο Λέοναρντ τότε πείθεται πως ο Τέντυ είναι αυτός που επιτέθηκε στη γυναίκα του, τον οδηγεί στην ίδια αποθήκη και τον σκοτώνει. Επίσημη ιστοσελίδα Η ταινία στην IMDb
|
Το Memento είναι αμερικανική νεο-νουάρ ταινία του 2000, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Κρίστοφερ Νόλαν. Βασίζεται στο Memento Mori του Τζόναθαν Νόλαν, αδερφού του σκηνοθέτη. Η ταινία έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και μοντάζ στα 74α Βραβεία Όσκαρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Memento
|
Σαρκ
|
Το Σαρκ αποτελείται από δύο κύρια μέρη, το Γκρέιτερ Σαρκ και το Λιτλ Σαρκ στα νότια. Συνδέονται με στενό ισθμό, που λέγεται La Coupée. Το υψηλότερο σημείο είναι 374 πόδια από την επιφάνεια της θάλασσας. Σώζεται ανεμόμυλος από το 1571. Το Λιτλ Σαρκ έχει πολλά ορυκτά και στο Port Gorey σώζονται ερείπια από τα ορυχεία αργύρου. Το νησί έχει υπό τη δικαιοδοσία του επίσης το νησί Brecqhou, που είναι ιδιωτικό. Δεν είναι ελεύθερο για επίσκεψη και ανήκει σήμερα στους Σερ Ντέιβιντ και Σερ Φρέντρικ Μπάρκλεϊ. Μέχρι πρότινος, το Σαρκ εθεωρείτο το τελευταίο προπύργιο του φεουδαλισμού στην Ευρώπη. Το φεουδαλικό σύστημα που ονομάζεται fiefdom καταργήθηκε τον Απρίλιο του 2008. Συγκεκριμένα, αναθεωρήθηκαν οι εκλογικοί νόμοι και αποδόθηκε σε όλους το δικαίωμα ψήφου και το δικαίωμα να διοικούν έπειτα από εκλογές. Ο επικεφαλής της φεουδαλικής κυβέρνησης στο Σαρκ είναι ο Κύριος (Seigneur). Αν είναι στο αξίωμα αυτό γυναικείο πρόσωπο, ο τίτλος ήταν Dame (Λαίδη). Πολλοί από τους νόμους, ιδίως αυτοί που σχετίζονταν με την κληρονομιά και τη διοίκηση που ασκούσε ο Seigneur, άλλαξαν ελάχιστα σε σχέση με τους νόμους του 1565, επί Βασιλείας Ελισάβετ Α΄. Ο Seigneur διατηρεί την αποκλειστική δικαιοδοσία επί του νησιού να φυλάει περιστέρια και ήταν το μοναδικό πρόσωπο που του επιτρέπεται να είναι ιδιοκτήτης θηλυκού σκυλιού. Την περίοδο 1974 – 2016 ο Τζον Μάικλ Μπομόντ (1927-2016) υπήρξε ο 22ος Seigneur του Σαρκ. Από τις 3 Ιουλίου 2016, οπότε πέθανε ο Μάικλ Μπομόντ, Κύριος του Σαρκ είναι ο γιος του, Κρίστοφερ. Η λέξη tenant (κτηματίας) στο Σαρκ έχει την έννοια του ιδιοκτήτη γης με βάση το φεουδαλικό σύστημα. Η γη του Σαρκ είναι στην κατοχή 40 κτηματιών, που εκπροσωπούν τις 40 οικογένειες που αποίκισαν το Σαρκ. Όπως επεξηγείται στον ιστότοπο του Σαρκ: "Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ελεύθερη κατοχή, όλη η γη είναι μισθωμένη (fief) από τον Seigneur και οι 40 περιουσίες (Tenements) στις οποίες υποδιαιρείται το νησί μπορούν να περάσουν σε κληρονόμους μέσω αυστηρής νομοθεσίας ή διά πώλησης. Το νησί αρχικά υποδιαιρούνταν σε 40 κτήματα (Tenements) και ο ιδιοκτήτης (Tenant) έχει το δικαίωμα να κατέχει μία έδρα στο Chief Pleas. Chief Pleas (στα γαλλικά: Chefs Plaids; Sercquiais: Cheurs Pliaids) είναι το Κοινοβούλιο του Σαρκ. Σήμερα αποτελείται από 40 Tenants και επιπρόσθετα τους 12 αντιπροσώπους του λαού (Deputies of the People). Οι τελευταίοι εκλέγονται από ενήλικες ψηφοφόρους με θητεία τριών χρόνων. Ο Κύριος (Seigneur) και ο Πρόεδρος (Seneschal) είναι επίσης μέλη του Chief Pleas. Παρίστανται χωρίς να είναι μέλη ο Prévôt, ο Greffier και ο Θησαυροφύλακας (Treasurer). Ο τελευταίος μπορεί να ομιλήσει στο Chief Pleas για θέματα φορολόγησης και οικονομικών. Οι αρχές (executive officers) στο νησί είναι Seneschal (Πρόεδρος του Chief Pleas και Ανώτατος Δικαστής) και ο αντιπρόεδρος Prevôt (Sheriff of the Court και του Chief Pleas) και ο αναπληρωτής Prevôt Greffier (Clerk) και ο αναπληρωτής Greffier Treasurer, για τα οικονομικά Constable (ανώτατος αστυνομικός) και Vingtenier (σαν υπαστυνόμος)Οι Seneschal, Prevôt, Greffier και Treasurer επιλέγονται από τον Seigneur, ενώ ο Constable και ο Vingtenier εκλέγονται από το Chief Pleas. Στις 8 Μαρτίου του 2006 με ψήφους 25–15 το Κοινοβούλιο (Chief Pleas) ψήφισε υπέρ νέας νομοθεσίας για τους Seigneur, Seneschal, τους 14 εκλεγμένους ιδιοκτήτες γης και τους 14 εκλεγμένους μη ιδιοκτήτες γης. Στις 4 Οκτωβρίου 2006 το Chief Pleas υπερψήφισε την αντικατάσταση των 12 αντιπροσώπων και των 40 κτηματιών στο Chief Pleas με 28 Conseillers που να εκλέγονται από ενηλίκους ψηφοφόρους. Η απόφαση αυτή ανεστάλη τον Ιανουάριο του 2007 βάσει σφυγμομέτρησης. Η νέα πρόταση ήταν 16 κτηματίες και 12 Conseillers και οι δυο να εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία για την περίοδο 2008-2012. Επίσης, αποφασίστηκε να διεξαχθεί δεσμευτικό δημοψήφισμα αναφορικά με τη σύνθεση, αν έπρεπε να μείνει ως είχε ή να αντικατασταθεί από 28 Conseillers. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από το Ανακτοβούλιο (Privy Council ) και τον Φεβρουάριο του 2008 επανήλθε η πρόταση για 28 Conseillers. Λόγω της έλλειψης υποψηφίων, το 2017 προτάθηκε η μείωση των Conseillers από 28 σε 18, με τους 9 να εκλέγονται κάθε διετία. Το αξίωμα του προέδρου (President of Chief Pleas) από τις 27 Φεβρουαρίου 2013 κατέχει ο Ρέτζιναλντ Γκουίλ (Reginald "Reg" J. Guille), ήδη στο ίδιο αξίωμα από το 2000 (αλλά με τον τίτλο Seneschal, President of Chief Pleas and Chief Judge). Οι πιο πρόσφατες εκλογές διεξήχθησαν το 2018. Το 13ο αιώνα το Σαρκ χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τις επιχειρήσεις του Γάλλου πειρατή Εουστάς του Μοναχού, Το 16ο αιώνα ήταν ακατοίκητο και αποτέλεσε καταφύγιο πειρατών. Ο αποικισμός του Σαρκ έγινε από τον Χελίερ ντε Κάρτερετ, Seigneur στο Τζέρσι, κατόπιν διατάγματος της Βασίλισσας Ελισάβετ Α΄. Οι πρώτοι έποικοι ήταν 40 οικογένειες από τον Σεντ Ουέν και είχαν τον όρο να προστατεύσουν το νησί από τους πειρατές. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το νησί ήταν υπό την κατοχή των Γερμανών το 1940–1945 και αποτέλεσε έδρα για την Επιχείρηση Βασάλτης. Απόπειρα εισβολής από ένα άτομο Το 1991 επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς η εισβολή στο νησί από έναν άνεργο πυρηνικό φυσικό, τον Αντρέ Γκαρντ, από τη Γαλλία, οπλισμένο με ένα ημιαυτόματο όπλο. Συνελήφθη από τον αστυνομικό του νησιού (τότε ήταν ο αγρότης του Λιτλ Σαρκ Philip Perrée Jnr). Πορεία προς τη δημοκρατία Η κατάρρευση του φεουδαλικού συστήματος στο Σαρκ ξεκίνησε στις 4 Ιουλίου του 2007, ώστε να συμμορφωθεί με την ΕΕ σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το μεγαλύτερο μέλος του νομοθετικού σώματος του νησιού θα μπορεί να εκλεγεί ως το 2009. Στις 16 Ιανουαρίου του 2008 και στις 21 Φεβρουαρίου του ιδίου έτους το Chief Pleas ενέκρινε νόμο, βάσει του οποίου θεσμοθετήθηκε 30-μελές Σώμα, με 28 εκλεγμένα επί συνόλου 30 μελών. Στις 9 Απριλίου το 2008 το Ανακτοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου ενέκρινε τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις του Σαρκ, και οι πρώτες εκλογές με βάση το νέο νόμο διεξήχθησαν στις 10 Δεκεμβρίου του 2008. Επίσης, το νέο Σώμα θα συνεδριάσει για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2009. Ta Sercquiais (Sarkese ή Sark-French) είναι διάλεκτος της νορμανδικής γλώσσας, την οποία ομιλούν ακόμα κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι του νησιού. Η χρήση της έχει παρουσιάσει μαρασμό τα τελευταία χρόνια εξαιτίας του κύματος ανθρώπων στο Σαρκ από άλλες περιοχές και του ότι το νησί τείνει να εξαγγλιστεί. Στο Σαρκ υπάρχει ένα σχολείο (Sark School), στο οποίο φοιτούν οι κάτοικοι που είναι ηλικίας από 5 ως 15 ετών. Συνήθως οι μαθητές που θέλουν να κάνουν ανώτερη εκπαίδευση συνεχίζουν τις σπουδές τους στο Γκέρνσι ή στο Τζέρσι και επίσης μπορούν να εγγραφούν σε σχολεία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο ναός του Σαρκ είναι αφιερωμένος στον Άγιο Πέτρο και χρονολογείται από το 1820. Υπάρχει επίσης και ένας ναός Μεθοδιστών. Επίσημος κυβερνητικός ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2016-07-07 στο Wayback Machine. BBC – Feudal island brings in democracy Sark fears threat of Barclays fiefdom, Financial Times, 7 Δεκεμβρίου 2007
|
Το Σαρκ (αγγλικά: Sark, γαλλικά: και τη γλώσσα Sercquiais: Sèr) είναι μικρό νησί στα νοτιοδυτικά της Μάγχης. Αποτελεί ένα από τα νησιά της Μάγχης και είναι μέρος του Κτήματος (Bailiwick) του Γκέρνσεϊ. Ο πληθυσμός του ήταν 610 άνθρωποι το 2002). Στο νησί δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και τα μόνα οχήματα που επιτρέπεται να κυκλοφορούν είναι τα ιππήλατα οχήματα, ποδήλατα, ελκυστήρες και μοτοποδήλατα ή οχήματα που κινούνται με μπαταρία για ηλικιωμένα ή για άτομα με ειδικές ανάγκες. Επιβάτες και αγαθά που φτάνουν με φέρι μποτ από το Γκέρνσι μεταφέρονται με οχήματα που σύρονται από ελκυστήρες. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στον τουρισμό και στο εμπόριο ειδών μικροτεχνίας. Η έκταση του Σαρκ καλύπτει 5,45 τ.χλμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BA
|
Γιουετσί
|
Η περιοχή ανάμεσα στα όρη Τσιλιέν και το Ντουνχουάνγκ βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της σημερινής κινεζικής επαρχίας Γκανσού, αλλά κανένα αρχαιολογικό κατάλοιπο των Γιουέ-τσι δεν έχει βρεθεί στην περιοχή. Κάποιοι επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι το "Ντουνχουάνγκ" θα πρέπει να είναι το Ντουχούνγκ, ένα βουνό στην οροσειρά Τιεν Σαν, και ότι το όνομα Τσιλιέν πρέπει να ερμηνευθεί ως ονομασία του Τιεν Σαν. Έτσι τοποθέτησαν την αρχική κοιτίδα των Γιουέ-τσι 1.000 χλμ. πιο βορειοδυτικά, στα λιβάδια στα βόρεια της οροσειράς Τιεν Σαν (στο βόρειο τμήμα της σημερινής κινεζικής επαρχίας Σιντζιάνγκ). Άλλοι συγγραφείς προτείνουν ότι η περιοχή που αναφέρει ο Κινέζος ιστορικός Σίμα Τσιεν ήταν το κέντρο μιας αυτοκρατορίας που περιελάμβανε το δυτικό τμήμα της πεδιάδας της Μογγολίας, τις άνω περιοχές του Κίτρινου Ποταμού, το λεκανοπέδιο Ταρίμ, και πιθανόν μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ασίας, μεταξύ αυτού την οροσειρά Αλτάι και την τοποθεσία των ταφικών μνημείων του πολιτισμού Πάζιρικ στο οροπέδιο Ουκόκ. Στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. οι Γιουέ-τσι ήταν τόσο δυνατοί που ο μονάρχης Τουμάν των Σιονγκ-νου (προφορά στα κινεζικά: Σιονγκ-νου, στην ελληνική ιστοριογραφία η ονομασία απαντάται ως Χιονγκ-νου) έστειλε τον μεγαλύτερο γιο του Μοντού ως όμηρο στους Γιουέ-τσι. Συχνά οι Γιουέ-τσι επιτίθονταν στους γείτονές τους Ου-σουν (Wusun) για να αποκτήσουν σκλάβους και βοσκοτόπια. Οι Ου-σουν αρχικώς ζούσαν μαζί με τους Γιουέ-τσι στην περιοχή ανάμεσα στο Ντουνχουάνγκ και τα όρη Τσιλιέν. Οι Γιουέ-τσι επιτέθηκαν στους Ου-σουν, σκότωσαν τον αρχηγό τους Ναντουμί και κατέλαβαν την περιοχή τους. Ο γιος του Ναντουμί, Κουνμό, κατέφυγε στους Σιονγκ-νου και ανατράφηκε από τον ηγέτη τους. Σταδιακά οι Σιονγκ-νου δυνάμωσαν και ξέσπασε πόλεμος με τους Γιουέ-τσι. Τουλάχιστον τέσσερεις πόλεμοι συνέβησαν μεταξύ τους σύμφωνα με τα κινεζικά χρονικά. Ο πρώτος πόλεμος ξέσπασε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του μονάρχη Τουμάν των Σιονγκ-νου (δολοφονήθηκε το 209 π.Χ.), που επιτέθηκε αιφνίδια στους Γιουέ-τσι. Οι Γιουέ-τσι ήθελαν να σκοτώσουν τον Μοντού, γιο του βασιλιά Τουμάν, που κρατούσαν ως όμηρο, αλλά ο Μοντού τούς έκλεψε ένα καλό άλογο και κατάφερε να δραπετεύσει στη χώρα του. Κατόπιν σκότωσε τον πατέρα του και έγινε ηγέτης των Σιονγκ-νου. Φαίνεται ότι οι Σιονγκ-νου δεν νίκησαν τους Γιουέ-τσι κατά τον πρώτο πόλεμο μεταξύ τους. Ο δεύτερος πόλεμος έλαβε χώρα τον 7ο χρόνο της βασιλείας του Μοντού (203 π.Χ.). Από αυτόν τον πόλεμο, μια μεγάλη περιοχή, που αρχικώς ανήκε στους Γιουέ-τσι, κατελήφθη από τους Σιονγκ-νου και η ηγεμονία των πρώτων άρχισε να καταρρέει. Κατά τον τρίτο πόλεμο, που πιθανόν έλαβε χώρα το 176 π.Χ. ή λίγο πρωτύτερα, οι Γιουέ-τσι υπέστησαν μεγάλη ήττα. Λίγο αργότερα, υπό την ηγεσία ενός φυλάρχου-στρατηγού του Μοντού, οι Σιονγκ-νου εισέβαλαν στην επικράτεια των Γιουέ-τσι στη σημερινή περιοχή Γκανσού και επέτυχαν συντριπτική νίκη. Ο Μοντού καυχήθηκε σε ένα γράμμα (174 π.Χ.) του στον Κινέζο αυτοκράτορα των Χαν ότι εξαιτίας "της υπεροχής των πολεμιστών του, και της δύναμης των αλόγων του, επέτυχε να εξαλείψει τους Γιουέ-τσι, σφαγιάζοντας ή αναγκάζοντας σε υποταγή κάθε μέλος της φυλής". Ο γιος του Μοντού, σανγιού (τίτλος του ηγέτη) Λάο-σανγκ (κυβέρνησε την περίοδο 174-166 π.Χ.), σκότωσε κατόπιν τον ηγέτη των Γιουέ-τσι, και σύμφωνα με τις νομαδικές παραδόσεις έφτιαξε ένα κύπελλο από το κρανίο του. Μετά τη συντριπτική ήττα από τους Σιονγκ-νου, οι Γιουέ-τσι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Οι Μικροί Γιουέ-τσι μετακινήθηκαν στα "νότια βουνά", που πιστεύεται ότι είναι τα όρη Τσιλιέν στην άκρη του Θιβετιανού Οροπεδίου, για να ζήσουν με τους Τσιανγκ. Οι αποκαλούμενοι Μεγάλοι Γιουέ-τσι άρχισαν να μεταναστεύουν βορειοδυτικά περίπου το 165 π.Χ., εγκαθιστάμενοι πρώτα στην κοιλάδα του ποταμού Ιλί, αμέσως βορείως της οροσειράς Τιεν Σαν, όπου νίκησαν τους Σάι (Σάκες): "Οι Γιουέ-τσι επιτέθηκαν στον βασιλιά των Σάι, οι οποίοι μετακινήθηκαν σε μια σημαντική απόσταση στα νότια, και οι Γιουέ-τσι κατέλαβαν κατόπιν τα εδάφη τους" (από το κινεζικό έργο "Βιβλίο των Χαν"). Η μετακίνηση αυτή αποτέλεσε την πρώτη ιστορικώς καταγεγραμμένη μετανάστευση λαών που προέρχονταν από τα υψίπεδα της Ασίας. Το 132 π.Χ. οι Ου-σουν, σε συμμαχία με τους Σιονγκ-νου και από διάθεση εκδίκησης για μια πρότερη σύγκρουση, κατάφεραν να εκτοπίσουν τους Γιουέ-τσι από την κοιλάδα του ποταμού Ιλί, αναγκάζοντάς τους να μεταναστεύσουν στα νοτιοδυτικά. Οι Γιουέ-τσι κινήθηκαν μέσα από τις γειτονικές αστικές περιοχές της κοιλάδας Φεργκάνα και εγκαταστάθηκαν στη βόρεια όχθη του ποταμού Ώξου, στην περιοχή της βόρειας Βακτρίας και στην Υπερωξιανή (σημερινό Τατζικιστάν και Ουζμπεκιστάν). Οι Σιάο Γιουέ-τσι ίσως χρησιμοποιήθηκαν ως γενικός όρος για διάφορες καυκασοειδείς μειονότητες που παρέμειναν στη βόρεια Κίνα μετά τη μετανάστευση των Μεγάλων Γιουέ-τσι. Ο όρος χρησιμοποιείται για ανθρώπους σε περιοχές τόσο διαφορετικές όπως το Θιβέτ, το Τσινγκχάι, Σαανσί και λεκανοπέδιο Ταρίμ. Κάποιοι από τους Μικρούς Γιουέ-τσι εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στο λαό των Τσιανγκ στο Τσινγκχάι, σύμφωνα με την αρχαιολόγο Σοφία-Κατρίν Ψαρράς. Οι Γιουέ-τσι και οι Τσιανγκ λεγόταν ότι ήταν ανάμεσα στα μέλη των βοηθητικών βαρβαρικών στρατευμάτων της κινεζικής δυναστείας των Χαν από την περιοχή Τσινγκχάι, που εξεγέρθηκαν αργότερα εναντίον της, κατά την Εξέγερση του Λιανγκτζόου (184-221 μ.Χ.). Η σχέση μεταξύ των Γιουέ-τσι και άλλων λαών της Κεντρικής Ασίας παραμένει ασαφής. Βασισμένοι σε ισχυρισμούς περί ομοιότητας ονομασιών, διαφορετικοί επιστήμονες έχουν προτείνει τη σύνδεσή τους με διάφορες ομάδες, αλλά καμία από τις ταυτοποιήσεις αυτές δεν είναι ακόμη ευρέως αποδεκτή. Ο Αμερικανοβορειοϊρλανδός επιστήμονας Tζαίημς Πάτρικ Μάλλορυ (γεν. 1945) και ο Αμερικανός επιστήμονας Βίκτορ Χένρυ Μαίηρ (γεν. 1943) υποστηρίζουν ότι οι Γιουέ-τσι και οι Ου-σουν ήταν νομάδες, κάποιοι τουλάχιστον εκ των οποίων μιλούσαν ιρανικές γλώσσες, και οι οποίοι μετανάστευσαν στη βόρεια Σιντζιάνγκ από τη στέπα της Κεντρικής Ασίας τη 2η π.Χ. χιλιετία. Επιστήμονες όπως ο Καναδός Έντουιν Πούλεϊμπλανκ (1922-2013), ο Γερμανός Γιόζεφ Μάκβαρτ (1864-1930) και ο Ούγγρος Λάσζλο Τορντάι, προτείνουν ότι το όνομα Ιάτιοι - ένας λαός της Κεντρικής Ασίας που αναφέρεται από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο στο έργο του «Γεωγραφία» (150 π.Χ.) - ίσως αποτελεί μια απόπειρα να οριστούν οι Γιουέ-τσι. Υπάρχει επίσης μια πολύ λίγο υποστηριζόμενη επιστημονική θεωρία του Γερμανού Βάλτερ Μπρούνο Χέννινγκ (1908-1967), που πρότεινε ότι οι Γιουέ-τσι κατάγονται από τους Γκούτιους και μια σχετιζόμενη μαζί τους, αλλά λίγο πολύ άγνωστη φυλή με το όνομα Τούκρι, αμφότερες γηγενείς φυλές της οροσειράς του Ζάγρου στο σημερινό Ιράν κατά τη διάρκεια της 3ης π.Χ. χιλιετίας. Λόγω και των φωνολογικών ομοιοτήτων ανάμεσα στις ονομασίες των λαών αυτών και του ονόματος Τουχάρα (Tukhāra, Τοχαριστάν, η Βακτρία), ο Χέννινγκ επισήμανε ότι οι Γκούτιοι θα μπορούσαν να έχουν μεταναστεύσει από την οροσειρά του Ζάγρου στην περιοχή Γκανσού, τον καιρό που οι Γιουέ-τσι εμφανίζονται στα ιστορικά αρχεία της Κίνας, κατά τη διάρκεια της 1ης π.Χ. χιλιετίας. Παρόλα αυτά, η μόνη υλική απόδειξη που παρουσίασε ο Χέννινγκ, η κεραμική τέχνη, θεωρείται γενικώς μη οριστικό συμπέρασμα. Προτεινόμενοι επίσης δεσμοί με τους Αόρσους (λαός σαρματικής καταγωγής), Άσιους (ιρανογενής πιθανότατα λαός), Γέτες, Γότθους, Τζουσί (μάλλον καυκασοειδής λαός στην περιοχή Τουρπάν της Κίνας), Τζατ και Μασσαγέτες, και άλλες ομάδες, συγκεντρώνουν μικρή υποστήριξη στην επιστημονική κοινότητα.
|
Οι Γιουέ-τσι ή Γιουετσί ή Ροουτσί (Αγγλικά: Yuezhi, Κινεζικά: 月氏, πινγίν: Yuèzhī, Wade–Giles: Yüeh4-chih1) ήταν αρχαίος λαός αναφερθείς για πρώτη φορά στα κινεζικά χρονικά ως νομάδες κτηνοτρόφοι που ζούσαν στην άνυδρη λιβαδοβριθή περιοχή του δυτικού τμήματος της σημερινής κινεζικής επαρχίας Γκανσού, κατά τη διάρκεια της 1ης π.Χ. χιλιετίας. Μετά από μια μεγάλη ήττα από τους Σιονγκ-νου τον 2ο αιώνα π.Χ., οι Γιουέ-τσι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: τους Μεγάλους Γιουέ-τσι (Dà Yuèzhī 大月氏, Τα Γιουέ-τσι), και τους Μικρούς Γιουέ-τσι (Xiǎo Yuèzhī 小月氏, Σιάο Γιουέ-τσι). Γιουέ στα κινεζικά σημαίνει "φεγγάρι", και Τσι "φυλή". Οι Μεγάλοι Γιουέ-τσι αρχικώς μετανάστευσαν βορειοδυτικά στην κοιλάδα του ποταμού Ιλί (στα σημερινά σύνορα Κίνας-Καζακστάν), όπου αναφέρεται ότι εκτόπισαν στοιχεία των Σακών. Από την κοιλάδα του ποταμού Ιλί εκδιώχθηκαν με τη σειρά τους από τους πρωτοτουρκικής καταγωγής Ου-σουν (Wusun) και μετανάστευσαν νότια στη Σογδιανή και αργότερα στη Βακτριανή, όπου νίκησαν και κατέλαβαν το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής. Οι Μεγάλοι Γιουέ-τσι συχνά έχουν αναγνωριστεί ως οι κάτοικοι της Βακτριανής που αναφέρονται στις κλασικές ευρωπαϊκές πηγές με ονόματα όπως Τοχάριοι και Άσιοι, αν και η σύνδεση αυτή δεν συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες. Κατά τη διάρκεια του 1ου αιώνα π.Χ., μία από τις πέντε κύριες φυλές των Μεγάλων Γιουέ-τσι στη Βακτριανή, οι Κοσσανοί (Κινεζικά: 貴霜, πινγίν: Γκουέισουάνγκ), άρχισε να υποτάσσει τις άλλες φυλές και τους όμορους λαούς. Το μεγαλύτερο τμήμα των Μικρών Γιουέ-τσι φαίνεται να μετανάστευσε νότια στην περιοχή του Θιβέτ. Παρόλα αυτά, κάποιοι αναφέρονται να έχουν εγκατασταθεί ανάμεσα στους Τσιανγκ (λαός πιθανής θιβετοβιρμανικής καταγωγής) της περιοχής Τσινγκχάι, και να έχουν πάρει μέρος στην Εξέγερση της Λιανγκτζόου (184-221 μ.Χ.). Άλλοι λέγεται ότι ίδρυσαν την πόλη-κράτος της Κουμούντα στο ανατολικό τμήμα της κοιλάδας Ταρίμ. Μια τέταρτη ομάδα των Μικρών Γιουέ-τσι ίσως αποτέλεσε τμήμα των Τσιε (μικρή φυλή άγνωστης καταγωγής) του Σαανσί (Shanxi), που ίδρυσαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. το κράτος των Ύστερων Τσάο. Ενώ οι Γιουέ-τσι έχουν συχνά συσχετιστεί με στοιχεία χαμένων πολιτισμών στην κοιλάδα Ταρίμ, όπως οι μούμιες του Ταρίμ και οι αποκαλούμενες Τοχαρικές γλώσσες, οι αποδείξεις για μια τέτοια σύνδεση είναι καθαρά περιστασιακές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AF
|
Νησέλια Λέσβου
|
Τα "Πρώτα" Νησέλια αποτελούν το κατοικήσιμο κομμάτι του οικισμού, στο οποίο είναι χτισμένα και τα εξοχικά των κατοίκων των διπλανών χωριών. Επίσης, εκεί βρίσκεται και το εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, το οποίο συντηρείται από το δήμο και τους κατοίκους. Τέλος, αρκετές εκτάσεις του οικισμού χρησιμοποιούνται για την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Τα "Δεύτερα" Νησέλια περιλαμβάνουν την παραλία του οικισμού.
|
Τα Νησέλια είναι ένας μικρός παραθαλάσσιος οικισμός που βρίσκεται στο νησί της Λέσβου. Συγκεκριμένα, ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Παμφίλων, Μυτιλήνης στο δήμο Λέσβου. Ο οικισμός διαχωρίζεται στα "πρώτα" Νησέλια και στα "δεύτερα" Νησέλια με μικρή απόσταση μεταξύ τους (1,9 χλμ.).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85
|
Long Live Rock 'n Roll
|
Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1977, ανακοινώθηκε η αποχώρηση του μπασίστα Τζίμι Μπέην και του κιμπορντίστα Τόνι Κάρεϊ από τους Rainbow. Ο Μπέην αντικαταστάθηκε από το πρώην μέλος των Uriah Heep, Μαρκ Κλαρκ, ενώ παρ' όλες τις οντισιόν, δεν κατάφεραν να βρουν ικανό αντικαταστάτη για τον Κάρεϊ, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να τον καλέσουν να επιστρέψει για τις ηχογραφήσεις του νέου τους δίσκου. Ο Ρίτσι Μπλάκμορ μαζί με τον ντράμερ Κόζι Πάουελ εμφανιζόταν ζωντανά σε διάφορα κλαμπ του Παρισιού παίζοντας με τοπικά συγκροτήματα, ενώ ταυτόχρονα έψαχναν το κατάλληλο στούντιο για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις, βρίσκοντας τελικά, το "Le Chateau" λίγο έξω από την πόλη του Παρισιού. Ο Τόνι Κάρεϊ αποχώρησε οριστικά από το συγκρότημα το καλοκαίρι του 1977. Στις αρχές Αυγούστου, οι Rainbow βρισκόταν για πρόβες στο Λος Άντζελες, όταν αποφάσισαν να απολύσουν τον Μαρκ Κλαρκ. Ο Μπλάκμορ ζήτησε από τον Τζίμι Μπέην να επιστρέψει αλλά εκείνος αρνήθηκε την πρόταση, με αποτέλεσμα στις αρχικές ηχογραφήσεις το μπάσο να αναλάβει ο ίδιος ο Ρίτσι Μπλάκμορ. Τελικά, εντάχθηκαν στο συγκρότημα ο μπασίστας Μπομπ Ντέισλι και ο Καναδός κιμπορντίστας Ντέηβιντ Στόουν. Η νέα σύνθεση έκανε την πρώτη της ζωντανή εμφάνιση στις 25 Σεπτεμβρίου 1977 στο "Konserthuset" της Στοκχόλμης, περιοδεύοντας στις σκανδιναβικές χώρες, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Αυστρία και τη Γαλλία μέχρι τις 27 Οκτωβρίου, για να συνεχίσουν στη Μεγάλη Βρετανία καθ' όλη τη διάρκεια του Νοεμβρίου, στα τέλη του οποίου οι Rainbow επέστρεψαν στη Γαλλία για ολοκληρώσουν την ηχογράφηση του νέου τους δίσκου. Ο νέος δίσκος ονομάστηκε "Long Live Rock 'n' Roll" από το ομώνυμο πρώτο τραγούδι και σινγκλ του δίσκου. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα up-tempo δυνατό χαρντ ροκ τραγούδι κατάλληλο για να ενθουσιάζει το κοινό στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος. Ακολουθεί το λίγο πιο αργό "Lady of the Lake" με το πολύ καλό κιθαριστικό ριφ του Μπλάκμορ και την πιο σκοτεινή διάθεση, η οποία ανεβαίνει στο ρεφρέν. Τρίτο κομμάτι του δίσκου ήταν το δεύτερο σινγκλ του, "LA Connection", ένα πιο ευθύ και αργό χαρντ ροκ τραγούδι με βαρύ ριφ, ενώ ακολουθεί το επικό "Gates of Babylon", το οποίο ακολουθεί τον συμφωνικό δρόμο στον οποίο βαδίζει το "Stargazer" από τον προηγούμενο δίσκο τους, "Rainbow Rising", με πιο ανατολίτικες τάσεις. Το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκινάει με σόλο πλήκτρων από τον Στόουν, δίνοντας μια αίσθηση μυστικισμού, ενώ με την είσοδο των υπόλοιπων οργάνων αναλαμβάνει το χαρακτηριστικό ριφ του Μπλάκμορ και συμμετέχει η ορχήστρα Bavarian String Ensemble με τον μαέστρο Ράινερ Πιτς. Ακολουθεί το γρήγορο χαρντ ροκ / χέβι μέταλ τραγούδι "Kill the King", του οποίου οι στίχοι, σύμφωνα με τον τραγουδιστή Ρόνι Τζέιμς Ντίο αναφέρονται σε μία παρτίδα σκάκι. Με αυτό το κομμάτι ξεκινούσαν τις συναυλίες από το 1976 μέχρι το 1979 και είναι ένα από τα πιο δυνατά χέβι μέταλ τραγούδια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '70. Ξεκινά με το έντονο ριφ του Μπλάκμορ συνοδευόμενο από εισαγωγή με τα τύμπανα του Κόζι Πάουελ, με τον Ντίο να μπαίνει με πολύ δυνατά φωνητικά, ενώ κατά τη διάρκεια του σόλο κιθάρας ο Πάουελ ανεβάζει ακόμη περισσότερο την ένταση παίζοντας με δύο μπάσα τύμπανα. Ακολουθεί το "The Shed (Subtle)", ένα πιο ήρεμο κομμάτι με την ηχώ στην εισαγωγή να οδηγεί στην κιθάρα του Μπλάκμορ. Το "Sensitive to Light" θυμίζει το "Do You Close Your Eyes" από τον προηγούμενο δίσκο ενώ το "Long Live Rock 'n' Roll" τελειώνει με τη μπαλάντα "Rainbow Eyes" με τη συμμετοχή των Φέρεντς Κις και Νίκο Νίκολιτς στη βιόλα, του Καρλ Χάιντς Φάιτ στο τσέλο και των Ρούντι Ρίσαβι και Μαξ Χέκερ στο φλάουτο. Το "Long Live Rock 'n' Roll" γνώρισε αρκετά μεγάλη εμπορική επιτυχία, ανεβαίνοντας στο Top-10 των βρετανικών τσαρτ αλλά και το Top-30 αρκετών ευρωπαϊκών. Τα δύο σινγκλ του δίσκου, "Long Live Rock 'n' Roll" και "LA Connection" ανέβηκαν στο Top-40 της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ τον Ιούλιο του 1981 εκδόθηκε το σινγκλ "Kill the King" ανεβαίνοντας στο # 41. Ο δίσκος βραβεύθηκε ως ασημένιος αλλά δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αφού έφθασε μόλις ως το # 89. 1. Long Live Rock 'n Roll (Blackmore, Dio) - 4:21 2. Lady of the Lake (Blackmore, Dio) - 3. L.A. Connection (Blackmore, Dio) - 5:02 4. Gates of Babylon (Blackmore, Dio) - 6:49 5. Kill the King (Blackmore, Dio, Powell) - 4:29 6. The Shed (Subtle) (Blackmore, Dio, Powell) - 4:47 7. Sensitive to Light (Blackmore, Dio) - 3:07 8. Rainbow Eyes (Blackmore, Dio) - 7:11 Long Live Rock 'n Roll (άλμπουμ)Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Long Live Rock 'n Roll" είχε την εξής μορφή:Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικάΡίτσι Μπλάκμορ - κιθάρα, μπάσοΝτέηβιντ Στόουν - πλήκτραΜπομπ Ντέισλι - μπάσοΚόζι Πάουελ - τύμπανα Allmusic review Επίσημη ιστοσελίδα Ronnie James Dio Discogs review Sputnik Music review Βρετανικά τσαρτ Σουηδικά τσαρτ Ολλανδικά τσαρτ Νορβηγικά τσαρτ Αμερικανικά τσαρτ Γερμανικά τσαρτ
|
Long Live Rock 'n Roll είναι ο τίτλος του τρίτου στούντιο δίσκου του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Rainbow, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1978 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Polydor".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Long_Live_Rock_%27n_Roll
|
Λέα Σπρούνγκερ
|
Γεννημένη στη Νιόν, συμμετείχε στα 200 μέτρα και στα 4 x 100 μέτρα σκυταλοδρομίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 συμμετείχε στα 400 μέτρα με εμπόδια. Έχει ατομικό ρεκόρ 54.29 δ από τη Λωζάνη το 2017 στα 400 μέτρα με εμπόδια. Επίσης, έχει στην κατοχή της το ρεκόρ Ελβετίας στα 400 και τα 200 μέτρα, με χρόνους 50.52 και 22.38 δευτερολέπτων αντίστοιχα. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 2016 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα εμπόδια, ενώ στη διοργάνωση δύο χρόνια μετά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με χρόνο 54.33 δευτερόλεπτα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2017 τερμάτισε πέμπτη στον τελικό των 400 μέτρων μετ' εμποδίων, με επίδοση 54.59 δευτερολέπτων. Με χρόνο 51.61, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου 2019, στα 400 μέτρα.
|
Η Λέα Σπρούνγκερ (γεν. 5 Μαρτίου 1990) είναι Ελβετίδα αθλήτρια του στίβου και πρώην επταθλήτρια, που ειδικεύεται στα 100, 200, 400 και 400 μέτρα με εμπόδια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%B1_%CE%A3%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Κοσμολογικό επιχείρημα
|
Οι πρώτη εκδοχή του κοσμολογικού επιχειρήματος βρίσκεται στα έργα του Πλάτωνα, το κλασσικό επιχείρημα εδράζεται περισσότερο στα έργα του Αριστοτέλη (Φυσικά VIII, 4–6 και Μεταφυσικά XII, 1–6). Η Ισλαμική φιλοσοφία αργότερα θα αναπτύξει και άλλο το κοσμολογικό επιχείρημα, το οποίο εξέλιξε σε δύο: το επιχείρημα της έκτακτης ανάγκης, το οποίο αργότερα θα υιοθετήσει ο Θωμάς ο Ακινάτης και το επιχείρημα που σήμερα είναι γνωστό ως επιχείρημα του Καλάμ Το Τροπικό Κοσμολογικό Επιχείρημα, (ή επιχείρημα έκτακτης ανάγκης), υποδηλώνει ότι επειδή το σύμπαν θα μπορούσε να μην υπάρχει, χρειαζόμαστε τότε κάποια εξήγηση γιατί υπάρχει σήμερα. Δηλαδή επειδή υπάρχουν δύο δυνατότητες (ύπαρξη ή μη του σύμπαντος), κάτι πρέπει να καθορίσει ποια από τις δυνατότητες αυτές θα πραγματοποιηθεί. Επομένως, καθώς το σύμπαν (ή ο κόσμος) είναι εξαρτημένο, πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος για την ύπαρξή του, δηλαδή πρέπει να έχει μια αιτία. To μοναδικό είδος της ύπαρξης που δεν απαιτεί εξήγηση είναι ένα «απαραίτητο ον», ο θεός. Η αρχική αιτία όλων πρέπει επομένως να είναι ένα αναγκαίο ον, όπως ο Θεός. Αυτή η εκδοχή πήρε το όνομα της από τον γερμανό φιλόσοφο Λάιμπνιτς. Σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, πρέπει να βρεθεί μια απάντηση στο «γιατί να υπάρχει κάτι, παρά να μην υπάρχει τίποτα;» Για τον Λάιμνιτς πρέπει να υπάρχει εξήγηση ή «ικανοποιητικός λόγος» για κάθε τι που υπάρχει, ο οποίος είναι είτε εσωτερικός (εκ της φύσεως του κάθε αντικειμένου) ή εξωτερικός. Το επιχείρημα ολοκληρώνει με το ότι η εξήγηση για το σύμπαν πρέπει να βασίζεται σε ένα υπερβατικό Ον, τον Θεό, μιας και το σύμπαν δεν έχει από μόνο του την ανάγκη της ύπαρξης του. Ο William Lane Craig δίνει το επιχείρημα στην ακόλουθη του μορφή: Οτιδήποτε ξεκινά να υπάρχει, έχει αιτία. Το σύμπαν ξεκίνησε να υπάρχει. Άρα το σύμπαν έχει αιτία.Σύμφωνα με τον Craig, από τη φύση του γεγονότος (γένεση του Σύμπαντος), ιδιότητες οι οποίες αποδίδονται μόνο στην έννοια του Θεού, πρέπει να αποδοθούν και στην αιτία του γεγονότος (ιδιότητες όπως παντοδυναμία, δημιουργία, αιωνιότητα, αυτάρκεια) Από την στιγμή που αυτές οι ιδιότητες είναι μοναδικές στον θεό, οτιδήποτε που κατέχει αυτές τις ιδιότητες είναι Θεός. Μια ένσταση για το επιχείρημα είναι ότι αφήνει ανοικτό το ερώτημα γιατί η πρώτη αιτία είναι μοναδική και δεν χρειάζεται κι αυτή μια αιτία. Οι υποστηρικτές της Πρώτης Αιτίας υποστηρίζουν πως αποτελεί εξαίρεση, ενώ οι κριτικοί της υποστηρίζουν πως δεν γίνεται να αγνοούμε τις πτυχές που δεν μας συμφέρουν και πως το επιχείρημα της πρώτης αιτίας είναι αναληθές. Οι κριτικοί συχνά ρωτάνε γιατί η Πρώτη Αιτία αποτελεί πράγματι εξαίρεση στον κανόνα ενώ οι υποστηρικτές του λένε πως δεν έχουν τα πάντα Πρώτη Αιτία.Δεύτερο, επιχειρηματολογείται πως στον όρο της αιτιότητας (τον πρώτο όρο δηλαδή) έχουμε καταλήξει μέσω της εμπειρικής a posteriori γνώσης, αφού η επαγωγική λογική εξαρτάται από την εμπειρία. Ο Ντέιβιντ Χιουμ τόνισε το συγκεκριμένο πρόβλημα και επιχειρηματολόγησε πως το επιχείρημα του πρώτου αιτίου δεν είναι ούτε a priori ούτε a posteriori αληθινό. Ωστόσο η συζήτηση συνεχίζεται. Επιπλέον, κριτικοί του επιχειρήματος, ισχυρίζονται πως δεν είναι σοφό να καταλήγει κάποιος σε συμπεράσματα από εμπειρικά δεδομένα τα οποία δεν έχουμε γνωρίσει. Το βασικό κοσμολογικό επιχείρημα προσπαθεί να εξηγήσει ότι η Πρώτη Αιτία υπάρχει, αλλά δεν κατορθώνει να δώσει αυτή την ιδιότητα στον θεϊστικό Θεό (πάνσοφος, παντοδύναμος, πανάγαθος) Για αυτό, το επιχείρημα σύνήθως επεκτείνεται για να δείξει ότι μερικές θείες ιδιότητες είναι αληθείς Ο Ντέιβιντ Χιουμ και ο Paul Edwards αργότερα, έχουν παρουσιάσει άλλη μια αρχή στην κριτική τους για το κοσμολογικό επιχείρημα. Ο William L. Rowe το ονομάζει ως Χιουμ-Έντουαρντ αξίωμα. Αν η ύπαρξη κάθε μέλους ενός συνόλου εξηγηθεί, η ύπαρξη αυτού του συνόλου εξηγείται. Ο Χιουμ επιχειρηματολογεί πως η Έννοια της επ' άπειρον διαδοχής για να εξηγηθεί η ύπαρξη της πρώτης αιτίας, είναι λανθασμένη. Ο Demea δηλώσε πως ακόμη και αν διαδοχή των αιτιών συνέχιζε στο άπειρο, πάλι αυτή η αλυσίδα θα ήθελε μια αιτία. Για να το εξηγήσει αυτό, έδωσε το εξής παράδειγμα: υποθέστε πως υπάρχει μια αλυσίδα από άπειρα τυχαία κατασκευασμένα όντα τα οποία έχουν αιτία ένα προηγούμενο ον. Ένα από αυτά ρωτάει: «Γιατί υπάρχουν όντα;» δεν θα βοηθήσει η απάντηση «γιατί ένα προηγούμενο ον τα δημιούργησε». Αυτή η απάντηση προϋποθέτει προηγούμενα όντα. Μια ικανοποιητική απάντηση θα απαιτούσε ένα διαφορετικό ον ένα ον το οποίο να είναι απαραίτητο και όχι τυχαίο. Ορισμένοι κοσμολόγοι και φυσικοί, ασκούν κριτική στο κοσμολογικό επιχείρημα, επιχειρηματολογώντας πως στο κοσμολογικό επιχείρημα, βασιζόμενοι στην έννοια του χρόνου, η οποία εξαφανίζεται στην εξίσωση Wheeler–DeWitt και μπορεί να μην υπάρχει.. Σύμφωνα με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, η έκρηξη ηταν το σημείο στο οποίο όλες οι διαστάσεις (χώρος και χρόνος) ξεκίνησαν να υπάρχουν. Έτσι η ερώτηση: «τι υπήρχε πριν το Σύμπαν» δεν έχει νόημα, καθώς η έννοια του «πριν» δεν έχει νόημα χωρίς τον χρόνο. Αυτό υποστήριξαν οι J. Richard Gott III, James E. Gunn, David N. Schramm, και Beatrice Tinsley, η οποία είπε πως το να ρωτάς τι υπήρχε πριν το Big Bang είναι σαν να ρωτάς τι είναι βορειότερα του Βόρειου Πόλου. Πάντως κοσμολόγοι και φυσικοί επιχειρούν να ερμηνεύσουν την αιτία του Bing Bang χρησιμοποιώντας σενάρια όπως η θεωρία χορδών. Σύμφωνα με τον Stephen Hawkins, η μεγάλη έκρηξη εξηγείται από τους εσωτερικούς νόμους του σύμπαντος και δεν απαιτείται εξωτερική παρέμβαση για να συμβεί. Μια άλλη γραμμή κριτικής στο κοσμολογικό επιχείρημα, είναι η αμφισβήτηση της αρχής της αιτιότητα (δηλαδή το σημείο 1 στο επιχείρημα του Καλά, ότι όλα τα πράγματα που υπάρχουν, έχουν μια αιτία η οποία τα δημιούργησε) . O Ντέιβιντ Χιουμ πρώτος υποστήριξε πως η αρχή της αιτιότητας είναι ένα a posteriori επιχείρημα οπου σύμφωνα με τον Richard M. Gale, μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει κατά πόσο το Σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί με λογικούς όρους απ άκρη σ΄ άκρη (άρα και η αρχή της αιτιότητας). Μερικοί υπερασπιστές του κοσμολογικού επιχειρήματος ισχυρίζονται πως η αρχή είναι αυταπόδεικτη -κάτι που ο Gale δεν δέχεται καθώς αναφέρει πως το ότι είναι αυταπόδεικτο δεν επαρκεί ως εξήγηση. O Gale συζητά και άλλα ενδεχόμενα επιχειρήματα για την αρχή της αιτιότητας τα οποία βρίσκει στο τέλος προβληματικά. Στην ίδια γραμμή σκέψης, ο Quentin Smith σχολιάζει πως όχι μόνο δεν υπάρχουν ενδείξεις για την αρχή της αιτιότητας, αλλά πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις, δείχνουν το αντίθετο. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Κουέντιν Σμιθ, ο οποίος επικαλείται πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις στην κοσμολογία, η πιθανότητα να δημιουργηθεί ξαφνικά, εκ του μηδενός σύμπαν, στην οποία να υπάρχει ζωή, είναι 95%. Αν ο θεός ήθελε να υπάρχει σίγουρα ζωή, οι φυσικοί νόμοι θα ήταν τέτοιοι ώστε η πιθανότητα εμφάνισης ζωής να ήταν 100%. Οντολογικό επιχείρημα Τελεολογικό επιχείρημα Clarke, WN. (2009). The Creative Retrieval of Saint Thomas Aquinas: Essays in Thomistic Philosophy, New and Old. Fordham Univ Press. Feser, Edward (2008). The Last Superstition. St. Augustine Press. Martin, Michael, επιμ. (2006). The Cambridge Companion to Atheism. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-52184270-0. OL 22379448M. Cline, Austin. «Cosmological Argument: Does the Universe Require a First Cause? | Agnosticism/Atheism». About.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2008. Folger, Tim. «Time may not exist». Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2012. Rota, Michael. «Infinite Causal Chains and Explanation». Proceedings of the American Catholic Philosophical Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (DOC) στις 28 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2018. J. Richard Gott III, James E. Gunn, David N. Schramm, and Beatrice M. Tinsley, "Will the Universe Expand Forever?" Scientific American March 1976 Britt, Robert R. (18 Απριλίου 2001). «Brane-Storm | Challenges Part of Big Bang Theory». Space.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2008. Akin, Jimmy. «Why should be cautious using the big bang argument». Gabbatt, Adam (2 Σεπτεμβρίου 2010). «Stephen Hawking says universe not created by God». the Guardian. Hawking, Stephen. «the beginning of time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2018. Smith, Quentin (1996). Two Ways to Prove Atheism. Internet Infidels. Craig, William L. (1991). «The Existence of God and the Beginning of the Universe». Truth: A Journal of Modern Thought. http://homepages.wmich.edu/~mcgrew/CraigKalam1.pdf. Pruss, Alexander R.. The Hume-Edwards Principle and the Cosmological Argument. http://www.springerlink.com/content/q134n458307w0125. White, David E.. «An argument for God's existence». International Journal for Philosophy of Religion. http://www.springerlink.com/content/m4t816n217704nxv. Calvert, Brian. «Another problem about Part IX of Hume's Dialogues». International Journal for Philosophy of Religion. http://www.springerlink.com/content/r5x5g687h06571w6. Severinsen, Morten. «Principles Behind Definitions of Diseases – a Criticism of the Principle of Disease Mechanism and the Development of a Pragmatic Alternative». Theoretical Medicine and Bioethics. http://www.springerlink.com/content/hm2t476u01543017. «This implies that there is an "infinite" and complex causal structure behind each disease, and that the disease mechanism would have to encompass the whole structure.». Benjamin Victor Waters (9 July 2015). «Toward a new kalām cosmological argument». Cogent Arts and Humanities 2 (1). doi:10.1080/23311983.2015.1062461. http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/23311983.2015.1062461. Ανακτήθηκε στις 23 March 2017. Reichenbach, Bruce. «Cosmological Argument» (στα αγγλικά). Stanford Encyclopedia of Philosophy. https://plato.stanford.edu/archives/win2017/entries/cosmological-argument. Ανακτήθηκε στις 17/5/2018. Meister, Chad. «Philosophy of Religion» (στα αγγλικά). The Internet Encyclopedia of Philosophy. https://www.iep.utm.edu/religion/#SH4b. Ανακτήθηκε στις 17/5/2018. Smith, Quentin (1991). «Atheism, Theism and Big Bang Cosmology». AUSTRALASIAN JOURNAL OF PHILOSOPHY: 48-66. https://infidels.org/library/modern/quentin_smith/cosmology.html. Άρθρο του φιλόσοφου Quentin Smith στην ιστοσελίδα των Internet Infidels για το κοσμολογικό επιχείρημα Craig, William Lane· Smith, Quentin (1993). Theism, Atheism, and Big Bang Cosmology. Clarendon Press. ISBN 978-0198263838. . O θεϊστής φιλόσοφος William Lane Craig υπερασπίζεται ότι το bing bang ήταν το σημείο όπου άρχισε να δημιουργείται το σύμπαν, ενώ ο αθεϊστής φιλόσοφος Quentin Smith υπερασπίζεται πως το σύμπαν δεν έχει αρχή.
|
Το κοσμολογικό επιχείρημα (ή Πρώτης Αιτίας ή Επαρκούς Λόγου) ισχυρίζεται πως από την στιγμή που τα πράγματα έχουν ένα αίτιο, σημαίνει το σύμπαν έχει ένα αίτιο και αυτό είναι ο Θεός, ο οποίος ήταν το αρχικό αίτιο. Το επιχείρημα αποδίδεται στον Θωμά τον Ακινάτη, ο οποίος εμπνεύστηκε από το «Πρώτο Κινούν» του Αριστοτέλη. (αν και ο Αριστοτέλης δεν περιέγραψε το «πρώτο κινούν» σαν κάτι που πρέπει να λατρεύεται, πόσο μάλλον να είναι κάποιος πανάγαθος, πάνσοφος και πανταχού παρών θεός όπως περιγράφεται στις αβρααμικές θρησκείες). To επιχείρημα έχει τραβήξει το ενδιαφέρον των φιλοσόφων του 20ού και 21ου αιώνα. Ο κορυφαίος θεϊστής φιλόσοφος Alvin Plantinga ισχυρίζεται πως είναι αναποτελεσματικό ενώ οι αθεϊστές φιλόσοφοι (όπως ο Μάικλ Μάρτιν, John Mackie, Κουέντιν Σμιθ και άλλοι), ισχυρίζονται το επιχείρημα εμπεριέχει απιθανότητα και δεν είναι είναι έγκυρο - ωστόσο υπάρχουν και φωνές που διαφωνούν.. Αμφισβήτηση του επιχειρήματος έχει προκύψει και από φυσικούς που μελετούν τη Μεγάλη Έκρηξη (bing bang) ενώ ο Κουέντιν Σμιθ επιχείρησε να ανατρέψει το επιχείρημα, το οποίο ανέστρεψε για να αποδείξει πως δεν υπάρχει θεός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Βικοπιζάνο
|
Το Βικοπιζάνο γειτονεύει με τους παρακάτω δήμους: Μπιεντίνα, Μπούτι, Κάλτσι, Καλτσινάια, Κασίνα και Σαν Τζουλιάνο Τέρμε. Περιλαμβάνει τα θέρετρα (frazioni) των Καπρόνα, Κουτσιγκλιάνα, Λουνιάνο, Σαν Τζοβάνι άλλα Βένα και Ουλιβέτο Τέρμε. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, το Βικοπιζάνο ήταν ανθηρή οχυρή θέση της Δημοκρατίας της Πίζας. Κατελήφθη από την Φλωρεντία το 1406. Σε αυτή την θέση χτίστηκε το 1434 ένα κάστρο (Rocca Nuova) σχεδιασμένο από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι. Στην οικονομική δραστηριότητα της πόλης περιλαμβάνονται τα κεραμικά, οι μηχανές (Piaggio), καθώς και η εμφιάλωση μεταλλικών νερών. Η αγροτική οικονομία βασίζεται στο ελαιόλαδο και τα δημητριακά. Brunelleschi Rocca (κάστρο), με παρακείμενη ρομανικού ρυθμού εκκλησία η οποία χρονολογείται στον 12ο αιώνα 12 μεσαιωνικοί πύργοι Pieve di Santa Maria (12ος αιώνας), με τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Pieve di San Jacopo Palazzo Pretorio (12ος αιώνας) Palazzo della Vecchia Posta (12ος αιώνας) Villa Fehr (Ιταλικά) Επίσημος ιστότοπος
|
Το Βικοπιζάνο (ιταλικά: Vicopisano) είναι δήμος (comune) στην Επαρχία της Πίζας στην ιταλική περιοχή της Τοσκάνης, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 50 χλμ. δυτικά της Φλωρεντίας και περίπου 15 χλμ. ανατολικά της Πίζας. Βρίσκεται στην παλιά κοιλάδα του Ποταμού Άρνο (ο οποίος, πλέον, κυλά μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα), ενώ περιορίζεται από το Μόντε Πιζάνο στα βόρεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Ιερά Μονή Θάρρι
|
Η λαϊκή παράδοση αφηγείται την εξής ιστορία: Κάποτε, η κόρη ενός βυζαντινού αυτοκράτορα που έπασχε από θανάσιμη ασθένεια κατέφθασε από την Κωνσταντινούπολη στη Ρόδο. Το πλοίο της προσάραξε στο λιμάνι της Λίνδου και από εκεί μεταφέρθηκε στην περιοχή του Θαρρίου. Ένα βράδυ είδε στον ύπνο της τον αρχάγγελο Μιχαήλ που της είπε «Θάρσει, θα γίνεις καλά». Το νερό της πηγής που υπήρχε εκεί και η φύση βοήθησαν να θεραπευτεί. Θέλοντας να ευχαριστήσει τον αρχάγγελο αποφάσισε να φτιάξει μια μονή προς τιμήν του. Για να προσδιορίσει το μέγεθος της μονής, πέταξε το δαχτυλίδι της με όλη της τη δύναμη. Τότε, όλοι άρχισαν να ψάχνουν το δακτυλίδι, λέγοντας ο ένας «θαρρώ πως έπεσε εδώ» και ο άλλος «θαρρώ πως έπεσε εκεί». Και έτσι λέγεται πως το όνομα Θάρρι προέκυψε από τη λέξη θαρρώ που έλεγαν όσοι έψαχναν το δακτυλίδι. Άλλη ερμηνεία λέει πως η λέξη Θάρρι προέρχεται από την προτροπή του αρχάγγελου «Θάρσει, θα γίνεις καλά» καθώς η προστακτική του ενεστώτα του αρχαίου ρήματος είναι θαρρῶ/θαρσῶ<θάρρει (= έχε θάρρος). Δυο άλλες ερμηνείες, πιο σύγχρονες αναφέρουν: η μια, πως το όνομα Θάρι αποτελεί εξέλιξη της λέξης λιθάρι, ερμηνεία που συνδέεται με την ύπαρξη δύο μεγαλιθικών μνημείων στα βορειοδυτικά της μονής. Η δεύτερη, θεωρεί πιθανό το όνομα να είναι προελληνικό, όπως αρκετά τοπωνύμια της Ρόδου που σχετίζονται συνήθως με αρχαίες θέσεις. Υπάρχουν ενδείξεις πως, στα προχριστιανικά χρόνια, στον χώρο αυτό υπήρχε ναός του θεού Απόλλωνα, πάνω στα ερείπια του οποίου χτίστηκε, κατά τον 5ο αιώνα, παλαιοχριστιανική βασιλική εκκλησία. Ο υπάρχων ναός που είναι αφιερωμένος στον αρχάγγελο Μιχαήλ, χρονολογείται μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα και είχε ξύλινη στέγη. Κατά τον 12ο ή στις αρχές του 13ου αιώνα έγιναν οι πιο δραστικές μετασκευές, διαμορφώνοντας τον αρχιτεκτονικό τύπο του ναού σε ελεύθερο σταυρό με τρούλο με εγγεγραμμένο το βραχύ ανατολικό σκέλος και εκτεταμένο το δυτικό. Ο ναός προκαλεί ενδιαφέρον και για τις τοιχογραφίες του, που χρονολογούνται από τον 12ο μέχρι τον 18ο αιώνα. Στα σπαράγματα των τοιχογραφιών στα ανατολικά του ναού έχει εντοπιστεί η ανεικονική διακόσμηση της ξυλοστεγής βασιλικής εκκλησίας. Χρονολογούμενες στα τέλη του 12ου αιώνα είναι οι τοιχογραφίες δυο ολόσωμων Ιεραρχών, του αγίου Ελευθερίου και του αγίου Γρηγορίου του Ακραγαντινού, που βρέθηκαν στο εσωτερικό του ιερού βήματος. Το 1971 αποτοιχίστηκαν και πλέον φυλάσσονται στη Βυζαντινή συλλογή του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου στη Ρόδο. Στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα χρονολογείται η τοιχογραφία που εκτείνεται από το ιερό μέχρι τον τρούλο. Στην κορυφή εικονίζονται ο Παντοκράτορας και στους δυο ομόκεντρους κύκλους οι άγγελοι προσκυνούντες στον Θρόνο. Στο νότιο και βόρειο τοίχος απεικονίζονται ο Ιερός Νιπτήρας και ο Μυστικός δείπνος αντίστοιχα, ενώ στην καμάρα εικονίζονται: ανατολικά τρία θαύματα του Χριστού: οι Ιάσεις του εκ γενετής τυφλού, του παραλυτικού της Βηθεσδά και των δέκα λεπρών, η Σαμαρείτις και δυτικά η Ανάληψη. Στις επόμενες φάσεις αποκαλύφθηκαν ελάχιστες τοιχογραφίες, όπου απεικονίζονται κάποιοι Άγιοι από τον 14ο μέχρι τον 18ο αιώνα. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ τιμάται σε τοιχογραφία επιβλητικού μεγέθους, κατεστραμμένη στο μεγαλύτερο μέγεθός της, με την σημαντική επιγραφή «[Ο ΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑ]ΗΛ Ο ΘΑΡΙΝΟΣ» (μόνο μερικώς σωζόμενη). Για την διατήρησή των τοιχογραφιών κρίθηκε απαραίτητη η συντήρησή τους, που έγινε το 1965 και το 1966. Θεωρείται πως τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα υπήρξε μοναστική κοινότητα στο Θάρρι, όμως από το βυζαντινό μοναστηριακό συγκρότημα διασώθηκε μόνο το καθολικό (ο ναός του αρχαγγέλου Μιχαήλ). Ο παλαιότερος γνωστός ηγούμενος της μονής είναι ο μοναχός Γρηγόριος (†1473). Η μονή είχε μια διαχρονική παρουσία μέχρι τον 20ο αιώνα. Μετά την κοίμηση του ηγουμένου Ιγνάτιου (†1916), η μονή περιήλθε σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε. Η αναβίωση ήρθε το 1989, όταν ηγούμενος ανέλαβε ο, τότε, αρχιμανδρίτης Αμφιλόχιος Τσούκος. Έκτοτε, έχει γίνει εκτενής προσπάθεια επισκευών, επεκτάσεων και εξωραϊσμού του περιβάλλοντα χώρου του ναού, που σήμερα πλαισιώνεται από το ηγουμενείο, την τραπεζαρία, το μαγειρείο, τον ξενώνα, καθώς και τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σταθμού. Τέλος, επί ηγουμενίας του Αμφιλόχιου οικοδομήθηκε, περίπου 150 μ νοτιοδυτικά του καθολικού, το κοινοβιακό συγκρότημα με πυρήνα τον ναό του αγίου Ελευθερίου. Η μονή Θάρρι πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου τη Σύναξη των Αρχαγγέλων, στις 21 Μαΐου την εορτή των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στις 15 Δεκεμβρίου την εορτή του αγίου Ελευθερίου. Στον αύλειο χώρο της μονής λειτουργεί έκθεση στην οποία παρουσιάζονται ιερά σκεύη συνδεδεμένα με τον θρησκευτικό βίο, άμφια, λειτουργικά βιβλία, αλλά και ξύλινες φορητές εικόνες. Στα δυτικά του καθολικού υπάρχει και πωλητήριο, από όπου οι επισκέπτες μπορούν να προμηθευτούν ενθύμια, όπως βιβλία, κομποσκοίνια, εικόνες και άλλα εκκλησιαστικά είδη. Στον χώρο της μονής διατηρούνται οι εγκαταστάσεις του ραδιοφωνικού σταθμού ΘΑΡΡΙ 104 και 106.5 και του τηλεοπτικού σταθμού Τηλεόραση ΘΑΡΡΙ, που προβάλει θέματα εκκλησιαστικού περιεχομένου, κοινωνικά θέματα, θέματα της τοπικής και γενικά της ελληνικής παράδοσης και λαογραφίας. Το κανάλι ιδρύθηκε και πρωτοεξέπεμψε με πρωτοβουλία του πρώην ηγούμενου της μονής Γέροντα Αμφιλόχιου Τσούκου στις 29 Δεκεμβρίου 1995, με χρηματοδότηση των ευεργετών Μιχαήλ Καβάσιλα και Ανδρέα Χρυσοχού, υπό τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του μακαριστού Μητροπολίτη Ρόδου κ. Απόστολου. Με την απόφαση της 24ης Ιουλίου 2014 με αριθμό πρωτοκόλλου 728/12 της ΕΕΤΤ ζητήθηκε η διακοπή λειτουργίας του σταθμού, επ' απειλή επιβολής χρηματικού προστίμου 38.000 €. Έτσι, ο σταθμός σταμάτησε να εκπέμπει στις 12 Αυγούστου 2014, μετά από 19 χρόνια λειτουργίας. Χάρη όμως, στη δωρεά της ψηφιακής συχνότητας του τηλεοπτικού σταθμού Ρόδος TV4 από τον επιχειρηματία κ. Σάββα Κάτρη, ο σταθμός άρχισε να επαναλειτουργεί από την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015, υπό την πνευματική καθοδήγηση του Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κυρίλλου. Στην πόλη της Ρόδου, στην οδό Χατζηαγγέλου αρ. 2, λειτουργεί και το βιβλιοπωλείο Θάρρι που εμπορεύεται βιβλία και εκκλησιαστικά είδη. Ιερά Μητρόπολη Ρόδου - Ιερά Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θαρρίου Μοναστήρια της Ελλάδος - Ιερά Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Θάρρι) - Ρόδος Secret Rhodes - Ιερά Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ Θάρρι Αρχειοθετήθηκε 2018-08-04 στο Wayback Machine.
|
Η Ιερά Μονή Θάρρι είναι μοναστήρι αφιερωμένο στον αρχάγγελο Μιχαήλ και βρίσκεται στο νησί της Ρόδου. Είναι κοντά στο κέντρο του νησιού, στα νοτιοδυτικά του χωριού Λάερμα, από το οποίο απέχει περίπου 4 χλμ και σε απόσταση περίπου 64 χλμ από την πόλη της Ρόδου. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα της Ρόδου, γεγονός που αντικατοπτρίζεται από την ύπαρξη των βαφτιστικών ονομάτων Θαρινός/Θαρινή ή Θαρενός/Θαρενή, που απαντώνται στο νησί. Η μονή δεσπόζει σε έναν λόφο, ανάμεσα στο πυκνό καταπράσινο δάσος. Η ομορφιά του τόπου προσφέρει γαλήνη και ηρεμία στον επισκέπτη· γεγονός που καταδεικνύεται από την εξής χαρακτηριστική φράση: «Όποιος δεν επήγε στο Θάρρι, τον κόσμο δεν εχάρει». Ο ναός, στη μορφή που σώζεται σήμερα, χρονολογείται στη βυζαντινή περίοδο και πιο συγκεκριμένα στον 12ο/13ο αιώνα. Πέρα από το καθολικό της μονής που είναι αφιερωμένο στον αρχάγγελο Μιχαήλ, στον περιβάλλοντα χώρο υπάρχουν τα παρεκκλήσια του αγίου Ελευθερίου, του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και του αγίου Νεκτάριου. Στις μέρες μας, στο κοινόβιο της μονής διαβιεί μια ανδρική αδελφότητα μοναχών με ηγούμενο τον αρχιμανδρίτη Νεκτάριο Πόκια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%98%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B9
|
Τζέισον Κιντ
|
Μεγαλωμένος στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϊ και επιλέχθηκε δεύτερος συνολικά από τους Ντάλας Μάβερικς στον πρώτο γύρο του NBA Ντραφτ το 1994. Στη συνέχεια, από το 1996 έως το 2001, έπαιξε για τους Φοίνιξ Σανς και αργότερα για τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς 2001-2008. Ο Κιντ βοήθησε στη δημιουργία σε μία από τις πιο δραματικές ανατροπές στην ιστορία του πρωταθλήματος, οδηγώντας τους Νετς σε διαδοχικούς τελικούς του NBA στις δύο πρώτες σεζόν του με την ομάδα (ήττες από τους Λος Άντζελες Λέικερς και Σαν Αντόνιο Σπερς το 2002 και το 2003, αντίστοιχα). Στη μέση της σεζόν 2007-08, επέστρεψε πίσω στο Ντάλας όπου έμεινε μέχρι το 2012 και κέρδισε ένα πρωτάθλημα ΝΒΑ το 2011. Μαζί με τις τρεις του εμφανίσεις στα τελικά του ΝΒΑ (συμπεριλαμβανομένου του πρωταθλήματος το 2011), έχει κερδίσει δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ το 2000 και το 2008.Έχει συμμετάσχει 10 φορές στο All-Star Game και έχει επιλεχθεί 5 φορές στην καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ (All-NBA First Team) και σε 9 στην καλύτερη αμυντική ομάδα. Ηγήθηκε της πρώην ομάδας του, Νιου Τζέρσεϊ Νετς σε δύο διαδοχικές εμφανίσεις σε τελικούς NBA (2002 και 2003) πριν από τη νίκη το 2011 με τους Ντάλας. Η ευφυΐα ήταν πάντα το χαρακτηριστικό του, και σταδιακά έγινε ένας εξαιρετικός σουτέρ. Όταν οι Μάβερικς ξεκίνησαν την πορεία τους για τίτλο το 2011, οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα σουτ τριών πόντων. Στο γήπεδο η ευελιξία του το καθιστά επίσης τακτικό στα τριπλ-νταμπλ, και είναι στην τρίτη θέση όλων των εποχών στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ με συνολικά 107 τριπλ-νταμπλ καριέρας και δεύτερος στα πλέι-οφ με συνολικά 11 τριπλ-νταμπλ καριέρας. Είναι επίσης δεύτερος όλων των εποχών στις ασίστ μετά τον Τζον Στόκτον. Ο συνολικός αριθμός των ριμπάουντ της καριέρας του (8.725) και των κοψιμάτων (450) είναι η καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ΝΒΑ για παίκτη της θέσης του. Στις 3 Ιουνίου 2013 ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, έπειτα από 19 αγωνιστικές περιόδους. Το 2021 συμπεριλήφθηκε στην επετειακή επιλογή των 75 καλύτερων του NBA με τη συμπλήρωση 75 χρόνων ιστορίας του. Αναλυτικά στατιστικά καριέρας Αρχειοθετήθηκε 2012-10-04 στο Wayback Machine.
|
Ο Τζέισον Φρέντερικ Κιντ (Jason Frederick Kidd, γεννήθηκε 23 Μαρτίου 1973) είναι Αμερικανός πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Αγωνιζόταν ως πόιντ γκαρντ και θεωρείται από τους καλύτερους στη θέση του όλων των εποχών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα
|
Στις 16 Δεκεμβρίου 1899, ο Άλφρεντ Έντουαρντς μαζί με φίλους του ίδρυσε την Milan Cricket and Football Club. Ο Έντουαρντς, ένας Βρετανός πρώην υποπρόξενος στο Μιλάνο και μια γνωστή προσωπικότητα στις υψηλές κοινωνικές τάξεις του Μιλάνου, ήταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της ομάδας. Αρχικά, ο σύλλογος διέθετε και τμήμα κρίκετ, με προπονητή τον Έντουαρντ Μπέρα, και ένα ποδοσφαιρικό τμήμα με προπονητή τον Ντέιβιντ Άλισον. Σύντομα η ομάδα του Μιλάνου αύξησε τη δημοτικότητά της με προπονητή τον Χέρμπερτ Κίλπιν. Το πρώτο τρόπαιο που κατέκτησε ήταν το Medaglia del Re (Μετάλλιο του Βασιλιά) τον Ιανουάριο του 1900, και η ομάδα κέρδισε αργότερα τρία εθνικά πρωταθλήματα, το 1901, το 1906 και το 1907. Ο θρίαμβος του 1901 είναι ιδιαιτέρως άξιος αναφοράς καθώς τερμάτισε το σερί κατακτήσεων της Τζένοα, η οποία ήταν η μοναδική ομάδα που να έχει κατακτήσει τον συγκεκριμένο τίτλο προ του 1901. Το 1908, συζητήσεις πάνω στο θέμα της απόκτησης από τον σύλλογο ξένων ποδοσφαιριστών οδήγησε σε διχασμό μεταξύ των μελών της διοίκησης της ομάδας και στην ίδρυση της ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο. Κατά το παρελθόν, η Ίντερ θεωρούνταν η ομάδα των αστών του Μιλάνου (με ψευδώνυμο «bauscia», μια μιλανέζικη λέξη που σημαίνει κομπορρήμονας), ενώ η Μίλαν με ψευδώνυμο «casciavit» (κατσαβίδι στην τοπική διάλεκτο), υποστηριζόταν κυρίως από την εργατική τάξη της πόλης. Λόγω της ευημερούσας καταγωγή τους, οι φίλοι της Ίντερ διέθεταν την "πολυτέλεια" να πηγαίνουν στο San Siro με μοτοσυκλέτα («muturèta», άλλο ένα ψευδώνυμο για τους Nerazzurri). Από την άλλη πλευρά, οι Rossoneri ήταν επίσης γνωστοί ως «tramvèe» (δηλαδή αυτοί που πήγαιναν στο γήπεδο μόνο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς). Τα τελευταία χρόνια αυτή η διαφορά έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η Ίντερ ήταν η πιο επιτυχημένη ομάδα, καθώς κατέκτησε δύο συνεχόμενες φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών και δύο συνεχόμενες φορές το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Πάντως, στη διάρκεια του τέλους της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του 1990 η Μίλαν του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν η πλέον επιτυχημένη ομάδα, με νίκες τόσο σε ιταλικές όσο και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τη δεκαετία του 1960 το Ντέρμπι του Μιλάνου είδε δύο μεγάλα αστέρια του ιταλικού ποδοσφαίρου να έρχονται αντιμέτωπα. Ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της Ίντερ εκείνης της περιόδου ήταν ο Σάντρο Ματσόλα, ο γιος του παίκτη της Τορίνο Βαλεντίνο Ματσόλα (ο οποίος μαζί με τους περισσότερους εκ των συμπαικτών του, σκοτώθηκε στο αεροπορικό δυστύχημα της Ζουπέργκα του 1949, αφού πρώτα κυριάρχησε με την ομάδα του για τρεις σεζόν στο πρωτάθλημα της Σέριε Α). Το αντίστοιχό του στη Μίλαν ήταν ο Τζιάνι Ριβέρα, γνωστός και με το παρατσούκλι Golden Boy λόγω του ταλέντου του. Αυτή η περίοδος είδε να λαμβάνουν χώρα σπουδαίοι αγώνες μεταξύ των δύο ομάδων και τη μεταξύ τους αντιπαλότητα ολοένα και να αυξάνεται: ενώ η Μίλαν κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο τη σεζόν 1962–63, η Ίντερ την ακολούθησε με συνεχόμενες κατακτήσεις τα αμέσως επόμενα χρόνια. Η Μίλαν ξαναπήρε τον τίτλο τη σεζόν 1968–69. Στη διάρκεια αυτής της επιτυχημένης περιόδου και για τις δύο ομάδες του Μιλάνου, η Μίλαν είχε προπονητή τον Νερέο Ρόκο, ενώ η Ίντερ είχε τον Ελένιο Ερέρα, με τους δυο τους να έχουν την τύχη να προπονούν μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής. Η αντιπαλότητα αυτή συνεχίστηκε και στην Εθνική Ιταλίας, όπου οι δύο αυτοί παίκτες τις περισσότερες φορές δεν αγωνίζονταν μαζί στο γήπεδο, με τον ένα τις περισσότερες φορές να αντικαθίσταται από τον άλλον στο ημίχρονο. Ο Ριβέρα τελικά έχασε τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα της ομάδας από τον Ματσόλα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 απέναντι στη Βραζιλία, στον οποίο οι Ιταλοί ηττήθηκαν με 1–4 από τους Λατινοαμερικάνους. Μπήκε ως αλλαγή στο παιχνίδι στο 84ο λεπτό, όταν πλέον η Ιταλία είχε οριστικά παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του αγώνα. Πολλοί προπονητές και φίλαθλοι το είδαν αυτό ως ένα λάθος του τότε προπονητή της σκουάντρα ατζούρα Φερούτσιο Βαλκαρέτζι, καθώς πίστευαν πως το εκρηκτικό στυλ παιχνιδιού του Ριβέρα θα μπορούσε να είχε αλλάξει τον ρου της αναμέτρησης . Αδιαμφισβήτητα η καλύτερη εποχή στην ιστορία της Μίλαν ήταν τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και έφτασε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Συχνά χαιρετιζόμενη ως η μεγαλύτερη ομάδα στο Μιλάνο, η ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1989, υπό την τεχνική καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι, διέθετε παίκτες που άφησαν ιστορία στη Μίλαν όπως οι Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρντ μεταξύ άλλων. Η κυριαρχία της Μίλαν, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο, τη βρήκε να κατακτά τέσσερις τίτλους πρωταθλητή και τρία Ευρωπαϊκά Κύπελλα (τερματίζοντας φιναλίστ άλλες δύο φορές) το διάστημα μεταξύ 1989 και 1996. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ίντερ κατάφερε να τερματίσει μια φορά δεύτερη πίσω από τη Μίλαν στη βαθμολογία, τη σεζόν 1992-93, και να κατακτήσει δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Η μακρά αναμονή της Ίντερ για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος ξεκίνησε από το 1989, λαμβάνοντας τέλος το 2006 (αν και με, μάλλον, ανορθόδοξο τρόπο), όταν λόγω της εμπλοκής της Γιουβέντους στο σκάνδαλο Calciopoli της αφαιρέθηκε ο τίτλος της πρωταθλήτριας Ιταλίας της σεζόν 2005–06 (μαζί με την αφαίρεση βαθμών από τη Μίλαν στην τελική βαθμολογική κατάταξη του πρωταθλήματος) και δόθηκε στην Ίντερ, η οποία είχε τερματίσει τρίτη εκείνη τη σεζόν πίσω από Γιουβέντους και Μίλαν. Αυτό θεωρήθηκε από πολλούς ως μια παράλογη απόφαση καθώς και ο τίτλος της προηγούμενης σεζόν (2004-05) που είχε κατακτηθεί επίσης από τη Γηραιά Κυρία της αφαιρέθηκε, χωρίς να αποδοθεί σε καμία άλλη ομάδα - κάτι που πολλοί πίστευαν πως έπρεπε να είχε γίνει και με τον τίτλο της σεζόν 2005-06. Επιπλέον, η Ίντερ κατέκτησε το πρωτάθλημα της Σέριε Α του 2007, σε μια σεζόν όπου η Γιουβέντους υποβιβάστηκε από την πρώτη κατηγορία (με την Ίντερ να εκμεταλλεύεται το γεγονός για να αποκτήσει πολλά από τα βασικά στελέχη της ομάδας της Γιουβέντους που είχε κατακτήσει το προηγούμενο πρωτάθλημα), και η Μίλαν, ως τιμωρία, ξεκίνησε τη σεζόν με αφαίρεση βαθμών, με ένα εκπληκτικό σερί συνεχόμενων νικών που έφτασε τις 17, σε ένα αισθητά αποδυναμωμένο πρωτάθλημα, κερδίζοντας ταυτόχρονα και τους δύο αγώνες της απέναντι στους Ροσονέρι. Πάραυτα, στη διάρκεια της ίδιας σεζόν, η Μίλαν κατέκτησε το έβδομό της Κύπελλο Ευρώπης/ UEFA Champions League, επικρατώντας της Λίβερπουλ στον τελικό που έλαβε χώρα στο ΟΑΚΑ της Αθήνας. Καθώς το ιταλικό πρωτάθλημα άρχισε σταδιακά να συνέρχεται από το σκάνδαλο των στημένων αγώνων, η Ίντερ συνέχισε τις επιτυχίες της, κατακτώντας όλα τα πρωταθλήματα μέχρι και τη σεζόν 2009-10, στην οποία εξασφάλισε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική της σεζόν. Εκείνη τη σεζόν η Ίντερ έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που κατακτά το τρεμπλ. Εκτός από το πρωτάθλημα, η Ίντερ κατέκτησε και το Κύπελλο Ιταλίας, καθώς και τον πρώτο της τίτλο στο Τσάμπιονς Λιγκ από το 1965 και την περίοδο του Ελένιο Ερέρα. Την επόμενη όμως σεζόν, η Μίλαν, με την απόκτηση αρκετών παικτών, μεταξύ αυτών και του πρώην επιθετικού της Ίντερ Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, επανέκτησε το Scudetto, το 18ο της συνολικά, οδηγώντας τη βαθμολογική κατάταξη του πρωταθλήματος από τον Νοέμβριο μέχρι και το τέλος της σεζόν. Εκείνη τη σεζόν η Μίλαν κέρδισε και τους δύο αγώνες της με τους Νερατζούρι, κρατώντας απόρθητη την εστία της και στις δύο αναμετρήσεις. Οι δύο ομάδες του Μιλάνου έχουν αναμετρηθεί μεταξύ τους σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις την τελευταία 20ετια (2003-2023) τρεις φορές. Στις δύο πρώτες νικητές ήταν οι Rossoneri. Στα ημιτελικά της σεζόν 2002-03 στο Τσάμπιονς Λιγκ, και τα δύο ντέρμπι τελείωσαν με ισόπαλο αποτέλεσμα (0-0 και 1-1), αλλά η Μίλαν ήταν αυτή που πήρε την πρόκριση χάρη σε "εκτός έδρας" γκολ, καθώς στο δεύτερο μεταξύ τους αγώνα ήταν η φιλοξενούμενη, έστω τυπικά καθώς και οι δύο αναμετρήσεις διεξήχθησαν στο Σαν Σίρο. Ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά ντέρμπι μεταξύ των δύο, ήταν στον επαναληπτικό αγώνα των προημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ στις 12 Απριλίου 2005. Με τη Μίλαν να προηγείται με 1–0 στο σκορ χάρη σε ένα γρήγορο τέρμα του Αντρέι Σεφτσένκο και με το συνολικό σκορ στο 3-0 υπέρ της, ο διαιτητής Μάρκους Μερκ σε μια αμφισβητούμενη φάση ακύρωσε γκολ του παίκτη της Ίντερ Εστέμπαν Καμπιάσο. Τότε, οι φανατικοί οπαδοί της Ίντερ, αγανακτισμένοι με την απόφαση του Γερμανού διαιτητή άρχισαν να πετούν διάφορα αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά σύντομα άρχισαν να πετούν κροτίδες. Καθώς ο τερματοφύλακας των Ροσονέρι Ντίντα επιχείρησε να απομακρύνει ορισμένα μπουκάλια για να μπορέσει να εκτελέσει ένα ελεύθερο, μια κροτίδα εκτοξεύτηκε από το πάνω διάζωμα του γηπέδου πετυχαίνοντάς τον. Ο Μερκ διέκοψε τον αγώνα στο 74ο λεπτό. Μετά από μια 30λεπτη καθυστέρηση κατά την οποία κλήθηκαν πυροσβέστες για να σβήσουν οι διάφορες εστίες που είχαν δημιουργηθεί στον αγωνιστικό χώρο από τη ρίψη καπνογόνων και κροτίδων, ο αγώνας άρχισε ξανά. Ο Ντίντα, όμως, δεν μπορούσε να συνεχίσει, κι έτσι αντικαταστάθηκε από τον Κριστιάν Αμπιάτι. Λιγότερο από ένα λεπτό αργότερα, όμως, ο Μερκ διέκοψε οριστικά τον αγώνα έπειτα από συνεχή ρίψη αντικειμένων και καπνογόνων. Ο αγώνας τελείωσε στα χαρτιά με σκορ 3–0, με συνολικό 5–0, υπέρ της Μίλαν. Η Ίντερ υποχρεώθηκε να καταβάλει πρόστιμο ύψους €200,000 (£132,000) — το υψηλότερο πρόστιμο που έχει επιβάλει ποτέ η UEFA — και τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού της έδρας της για τα παιχνίδια της φάσης των ομίλων της σεζόν 2005–06. Την σεζόν 2022-23 αναμετρήθηκαν σε διπλούς αγώνες για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ να παίρνει την πρόκριση με 2 νίκες επι της Μίλαν, και χωρίς μάλιστα να δεχτεί τέρμα (0-2 και 1-0). Όσον αφορά τους τίτλους τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα δύο ιταλικά μεγαθήρια κρίνονται ιδιαίτερα επιτυχημένα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Μίλαν επικρατεί με άνεση της Ίντερ καθώς μετρά επτά τίτλους στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο Κύπελλα Κυπελλούχων και πέντε ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ σε αντίθεση με την Ίντερ που έχει κατακτήσει τρεις φορές το Τσάμπιονς Λιγκ και τρεις το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Κριτήριο: η νικήτρια ομάδα πέτυχε τέσσερα ή περισσότερα τέρματα με δύο ή παραπάνω τέρματα διαφορά από την ηττημένη. Μίλαν 6-3 Ίντερ στις 30 Απριλίου 1911 για τη Σέριε Α Ίντερ 0-4 Μίλαν στις 1 Απριλίου 1917 για το Coppa Regionale Lombarda Μίλαν 8-1* Ίντερ στις 3 Μαρτίου 1918 για το Coppa Mauro Ίντερ 0-4 Μίλαν στις 13 Οκτωβρίου 1918 για το Coppa Giurati Ίντερ 2-5 Μίλαν στις 16 Φεβρουαρίου 1919 για το Coppa Mauro Μίλαν 0-2 Ίντερ στις 29 Μαΐου 1924 σε φιλικό αγώνα Μίλαν 0-4 Ίντερ στις 11 Σεπτεμβρίου 1955 σε φιλικό αγώνα Μίλαν 5-3 Ίντερ στις 27 Μαρτίου 1960 για τη Σέριε Α Μίλαν 4-0 Ίντερ στις 27 Ιουνίου 1963 για το Torneo Città di Milano Μίλαν 4-2 Ίντερ στις 26 Ιουνίου 1968 για το Κύπελλο Ιταλίας Μίλαν 6-4 Ίντερ στις 29 Ιουνίου 1969 για το Torneo Città di New York Μίλαν 5-0 Ίντερ στις 8 Ιανουαρίου 1998 για το Κύπελλο Ιταλίας Ίντερ 0-6 Μίλαν στις 11 Μαΐου 2001 για τη Σέριε Α Ίντερ 2-4 Μίλαν στις 21 Οκτωβρίου 2001 για τη Σέριε Α Μίλαν 0-5 Ίντερ στις 6 Φεβρουαρίου 1910 για τη Σέριε Α Ίντερ 5-1 Μίλαν στις 27 Φεβρουαρίου 1910 για τη Σέριε Α Ίντερ 5-2 Μίλαν στις 22 Φεβρουαρίου 1914 για τη Σέριε Α Μίλαν 1-4 Ίντερ στις 4 Απριλίου 1915 σε φιλικό αγώνα Ίντερ 4-2 Μίλαν στις 28 Σεπτεμβρίου 1919 σε φιλικό αγώνα Μίλαν 3-7 Ίντερ στις 25 Ιανουαρίου 1920 σε φιλικό αγώνα Μίλαν 3-6 Ίντερ στις 19 Σεπτεμβρίου 1926 σε φιλικό αγώνα (εγκαίνια του Σαν Σίρο) Μίλαν 1–4 Ίντερ στις 19 Μαρτίου 1931 για τη Σέριε Α Μίλαν 2-4 Ίντερ στις 26 Νοεμβρίου 1944 για το Coppa Monti Ίντερ 5-2 Μίλαν στις 28 Μαρτίου 1965 για τη Σέριε Α Ίντερ 4-0 Μίλαν στις 2 Απριλίου 1967 για τη Σέριε Α Μίλαν 1–5 Ίντερ στις 24 Μαρτίου 1974 για τη Σέριε Α Μίλαν 0–4 Ίντερ στις 29 Αυγούστου 2009 για τη Σέριε Α Ίντερ 4-2 Μίλαν στις 06 Μαΐου 2012 για τη Σέριε Α Ίντερ 4-2 Μίλαν στις 09 Φεβρουαρίου 2020 για τη Σέριε Α Ίντερ 5-1 Μίλαν στις 16 Σεπτεμβρίου 2023 για τη Σέριε Α* Τα περισσότερα γκολ που έχει σημειώσει η νικήτρια ομάδα στο σύνολο των ντέρμπι, καθώς και η μεγαλύτερη διαφορά τερμάτων στην ιστορία τους ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπήρξαν επίσης κι άλλα ντέρμπι για το Κύπελλο Ιταλίας, αλλά έλαβαν χώρα την περίοδο κατά την οποία ο συγκεκριμένος θεσμός δεν διέθετε ακόμη νοκ-άουτ φάση. Ο παρακάτω πίνακας καταγράφει την ιστορία των αναμετρήσεων μεταξύ Μίλαν και Ίντερ, με ενημέρωση ως το πλέον πρόσφατο ντέρμπι, στις 16 Σεπτεμβρίου του 2023 για το πρωτάθλημα. Σ' αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται 45λεπτες φιλικές αναμετρήσεις. Μίλαν και μετέπειτα Ίντερ1912: Λουίτζι Τσεβενίνι 1960: Λορέντζο Μπουφόν - Μέσω της Τζένοα 1982: Φούλβιο Κολοβάτι 1989: Αλί Χουσεΐν 1998: Ρομπέρτο Μπάτζιο - Μέσω της Μπολόνια 1999: Κριστιάν Πανούτσι - Μέσω της Ρεάλ Μαδρίτης 2000: Κριστιάν Μπρόκι - Μέσω των Προ Σέστο, Λουμετζάνε, και Βερόνα, και μετέπειτα επιστροφή και πάλι στην Ίντερ το 2001 2001: Ντράζεν Μπρίνσιτς 2001: Αντρές Γκουγκλιεμινπιέτρο 2001: Φρανσέσκο Τόλντο - Μέσω των Βερόνα, Τρέντο, Ραβένα, και Φιορεντίνα 2002: Φρανσέσκο Κοκό 2002: Ουμίτ Νταβαλά 2003: Τόμας Χέλβεγκ 2004: Έντγκαρ Ντάβιντς - Μέσω των Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα 2006: Πατρίκ Βιεϊρά - Μέσω των Άρσεναλ και Γιουβέντους 2012: Αντόνιο ΚασάνοΊντερ και μετέπειτα Μίλαν1940: Τζιουζέπε Μεάτσα - Πίσω και πάλι στην Ίντερ το 1946 μέσω των Γιουβέντους, Βαρέζε, και Αταλάντα 1974: Άλντο Μπετ - Μέσω της ΑΣ Ρόμα και της Βερόνα 1982: Άλντο Σερένα 1987: Φαρίς Αλχαουάτζ 1998: Μαουρίτσιο Γκανζ 1999: Ταρίμπο Γουέστ 2001: Αντρέα Πίρλο 2002: Κλάρενς Ζέεντορφ 2002: Ντάριο Σίμιτς 2004: Ερνάν Κρέσπο - Μέσω της Τσέλσι ως δανεικός, και στη συνέχεια στην Ίντερ το 2006 2005: Κριστιάν Βιέρι 2006: Τζιουζέπε Φαβάλι 2007: Ρονάλντο - Μέσω της Ρεάλ Μαδρίτης 2010: Μαντσίνι - Αγωνίστηκε στη Μίλαν ως δανεικός από την Ίντερ 2010: Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς - Μέσω της Μπαρτσελόνα 2012: Σουλεΐ Μουντάρι - δανεικός 2012: Τζιαμπάολο Πατσίνι 2013: Μάριο Μπαλοτέλι - Μέσω της Μάντσεστερ Σίτι 2013: Αντρέα Πόλι - Μέσω της ΟΚ Σαμπντόρια 2013: Ματίας Σιλβέστρε - Αγωνίστηκε στη Μίλαν ως δανεικός από την Ίντερ Γιόζεφ Βιόλα Τζουζέπε Μπιγκόνιο Λουίτζι Ραντίτσε Ιλάριο Καστανιέρ Τζιοβάνι Τραπατόνι Αλμπέρτο Ζακερόνι Λεονάρντο Φραντσέσκο Σολντέρα (ως παίκτης στη Μίλαν και την Ίντερ, ως προπονητής στη Μίλαν) Τζουζέπε Μεάτσα (ως παίκτης στην Ίντερ και τη Μίλαν, ως προπονητής στην Ίντερ) Ιτάλο Γκαλμπιάτι (ως παίκτης στην Ίντερ, ως προπονητής στη Μίλαν) Οσβάλντο Μπανιόλι (ως παίκτης στη Μίλαν, ως προπονητής στην Ίντερ) Οττάβιο Μπιάνκι (ως παίκτης στη Μίλαν, ως προπονητής στην Ίντερ) Τζόρτζιο Μορίνι (ως παίκτης στην Ίντερ και τη Μίλαν, ως προπονητής στη Μίλαν) Κλάρενς Ζέεντορφ (ως παίκτης στην Ίντερ και τη Μίλαν, ως προπονητής στη Μίλαν) All about AC Milan and Inter Milan Inter's archive about the Milan derby Milan derby: chronology and statistics
|
Το ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα (ιταλικά: derby della Madonnina, κυριολεκτικά: ντέρμπι της Παναγίτσας) γνωστό και ως ντέρμπι του Μιλάνου (derby di Milano), είναι μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης του Μιλάνου στην Ιταλία, τη Μίλαν και την Ίντερ. Μαζί με τα ντέρμπι της Ρώμης και του Τορίνο, θεωρείται από πολλούς ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι μεταξύ ομάδων της ίδιας πόλης, όχι μόνο στο ιταλικό πρωτάθλημα, αλλά και παγκοσμίως. Λαμβάνοντας χώρα το λιγότερο δύο φορές ανά περίοδο, λόγω του προγράμματος του πρωταθλήματος, αυτό το ντέρμπι έχει επεκταθεί και στο Κύπελλο Ιταλίας, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Σούπερ Καπ Ιταλίας, καθώς και σε μικρότερου βεληνεκούς διοργανώσεις και φιλικούς αγώνες. Έχει πάρει την ονομασία «derby della Madonnina» προς τιμήν ενός από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης του Μιλάνου, το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του Ντουόμο, το οποίο συχνά αναφέρεται ως «Μαντονίνα». Ο πρώτος αγώνας-ντέρμπι μεταξύ των δύο Μιλανέζικων συλλόγων έλαβε χώρα στον τελικό του Κυπέλλου του Κιάσο το 1908, μια ποδοσφαιρική διοργάνωση που λάμβανε χώρα στο Καντόνι του Τιτσίνο (Ελβετία), στις 18 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς. Οι Rossoneri κέρδισαν με 2-1.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Καϊλάς Σατυάρτι
|
Ο Καϊλάς Σατυάρτι γεννήθηκε με το όνομα Καϊλάς Σάρμα (Kailash Sharma) στις 11 Ιανουαρίου 1954, στο διαμέρισμα της πόλης Βιντίσα, στο ινδικό κρατίδιο Μαντία Πραντές. Ο Σατυάρτι φοίτησε στο δημόσιο γυμνάσιο αρρένων και σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Σαμράτ Ασόκ (SATI) της Βιντίσα. Ολοκλήρωσε επίσης ένα μεταπτυχιακό στην ηλεκτρολογία υψηλών τάσεων. Στη συνέχεια δίδαξε σε ένα κολέγιο στο Μποπάλ για λίγα χρόνια. Το 1980 άφησε τη διδακτική σταδιοδρομία του και έγινε γενικός γραμματέας στο Μέτωπο Απελευθερώσεως Εξαναγκαστικής Εργασίας, ενώ ίδρυσε και το Bachpan Bachao Andolan. Υπήρξε επίσης πρόεδρος της Παγκόσμιας Εκστρατείας για την Εκπαίδευση, από την ίδρυσή της το 1999 μέχρι το 2011, όντας ο ένας από τους 4 ιδρυτές της (οι άλλοι ήταν οι οργανώσεις ActionAid, Oxfam και Education International). Επιπλέον, ίδρυσε τη Rugmark (σήμερα γνωστή ως Goodweave) ως το πρώτο σύστημα εθελοντικής παρακολουθήσεως και πιστοποιήσεως κατασκευής χαλιών και κιλιμιών χωρίς τη χρήση παιδικής εργασίας στη νότια Ασία. Ο Σατυάρτι έφερε σε πρώτο πλάνο την παιδική εργασία ως θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων και υποστήριξε ότι διαιωνίζει τη φτώχεια, την ανεργία, τον αναλφαβητισμό, την εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού και άλλα κοινωνικά προβλήματα, απόψεις που έχουν υποστηριχθεί από αρκετές μελέτες. Ο Καϊλάς Σατυάρτι, μαζί με τη νεαρή Πακιστανή ακτιβίστρια Μαλάλα Γιουσαφζάι, μοιράσθηκαν το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης το 2014 «για τον αγώνα τους εναντίον της καταπιέσεως παιδιών και εφήβων, καθώς και για το δικαίωμά όλων των παιδιών στην εκπαίδευση». Ο Σατυάρτι έγινε έτσι ο όγδοος Ινδός που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ. Ως προς το Νόμπελ Ειρήνης, το μόνο άλλο πρόσωπο που έχει τιμηθεί με αυτό ως κάτοχος (και) της ινδικής υπηκοότητας μέχρι σήμερα υπήρξε η Μητέρα Τερέζα. Ο Καϊλάς Σατυάρτι ζει σήμερα στο Νέο Δελχί με την οικογένειά του: τη σύζυγό του, την κόρη τους, τον γιο τους και τη νύφη τους. Πέρα από την κοινωνική του δράση, έχει χαρακτηρισθεί ως εξαιρετικός μάγειρας. Ο Σατυάρτι έχει γίνει το θέμα ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικής σειράς, ενώ έχει προσκληθεί πολλές φορές σε τηλεοπτικές εκπομπές λόγου. Εκτός από το Βραβείο Νόμπελ, έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με τα ακόλουθα: 1994: Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Aachener (Γερμανία) 1995: The Trumpeter Award (ΗΠΑ) 1995: Βραβείο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων Ρόμπερτ Φ.Κένεντι (ΗΠΑ) 1998: Βραβείο της Χρυσής Σημαίας (Ολλανδία) 1999: Βραβείο Ιδρύματος Φρήντριχ `Εμπερτ (Γερμανία) 2002: Μετάλλιο Βάλενμπεργκ, του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν 2007: Χρυσό μετάλλιο της Ιταλικής Γερουσίας 2008: Διεθνές Βραβείο Alfonso Comin (Ισπανία) 2009: Βραβείο «Υπερασπιστές της Δημοκρατίας» (ΗΠΑ) Satyarthi, Kailash και Zutshi, Bupinder: Globalisation, Development And Child Rights, Shipra Publications, Νέο Δελχί 2006, ISBN 9788175412705 Επίσημος ιστότοπος Ο Καϊλάς Σατυάρτι στο Twitter
|
Ο Καϊλάς Σατυάρτι (Kailash Satyarthi) είναι Ινδός ακτιβιστής για τα δικαιώματα των παιδιών και ένας από τους πρωτοπόρους παγκοσμίως στον αγώνα κατά της παιδικής εργασίας. Το 1980 ίδρυσε το «Bachpan Bachao Andolan» (= Κίνημα «Σώστε την παιδική ηλικία») και λέγεται ότι έχει προστατεύσει αποτελεσματικά τα δικαιώματα περισσότερων των 83 χιλιάδων παιδιών από 144 χώρες. Η δράση του αποτελεί μία από τις κυριότερες αιτίες για τη Σύμβαση 182 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, που αφορά τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας και συνιστά πλέον ένα βασικό καθοδηγητικό κείμενο για τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Το έργο του Σατυάρτι αναγνωρίσθηκε με την απονομή σε αυτόν πολλών εθνικών και διεθνών τιμητικών διακρίσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2014, το οποίο μοιράσθηκε με τη Μαλάλα Γιουσαφζάι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AC%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%84%CF%85%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9
|
Αναστασία Κωστάκη
|
Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σε ηλικία εννέα ετών. Ήταν το 1987, όταν η Εθνική Ελλάδος με ηγέτη το Νίκο Γκάλη κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ξεκίνησε την πορεία της σε ένα συνοικιακό σωματείο, τον Δ.Α.Σ. Άνω Λιοσίων, που όμως είχε την καλλιέργεια του γυναικείου μπάσκετ σε προτεραιότητα. Η Κωστάκη, από το 1997, με την παρότρυνση της Κατερίνας Δελή, είχε μετεγγραφεί στον "Α.Σ. Ακαδημία 1975". Ταυτόχρονα αλλάζει ρόλο στο γήπεδο και καθιερώνεται ως πόιντ-γκαρντ αντί για σούτινγκ-γκαρντ που αγωνιζόταν ως τότε. Το 1999 πηγαίνει στον Αστέρα Εξαρχείων, όπου αγωνίζεται με επιτυχία για τρεις περιόδους. Η παρουσία της ανεβάζει τις απαιτήσεις της ομάδας, η οποία τερματίζει στην 3η θέση για δύο συνεχείς χρονιές, το 2000-01 και το 2001-02 και συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Νέοι ορίζοντες ανοίγονται για την Κωστάκη και αποφασίζει να συνεχίσει σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, με καλύτερες οικονομικές απολαβές. Από το 2002 ως το 2007 παίζει σε Ιταλία, Γαλλία και Ρωσία συλλέγοντας εμπειρίες. Το Μάιο του 2006 καταφέρνει το πρωτοφανές για Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια. Υπογράφει στους Χιούστον Κόμετς και αγωνίζεται την καλοκαιρινή σεζόν στο ΝΒΑ γυναικών. Παίζει 32 ματς ως τον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, με καλές επιδόσεις: 67 πόντους, 25 ριμπάουντ, 19 ασίστ και 7 κλεψίματα. Το 2008 επιστρέφει στην Α1 για μια σεζόν στον Παναθηναϊκό, δανεική από τον Αστέρα Εξαρχείων (στον οποίο ανήκουν τα δικαιώματα στην Ελλάδα) και το 2009 ξαναφεύγει, αυτή τη φορά για τη σλοβακική Κόζιτσε, με την οποία είχε συνεργαστεί ξανά το 2007 για δύο μόνο ματς. Όμως, η κακή χημεία με τον κόουτς της ομάδας και η μη χρησιμοποίησή της στα ματς της Ευρωλίγκα, είχε ως αποτέλεσμα την αμοιβαία διακοπή της συνεργασίας στις 30 Νοεμβρίου 2009. Προηγουμένως είχε βοηθήσει την Κόζιτσε να πετύχει την πρώτη της νίκη στην Ευρωλίγκα επικρατώντας της USK Πράγας με 73-70, σε ένα ματς που αποτελούσε μια ελληνική "μονομαχία" ανάμεσα στις κορυφαίες Ελληνίδες μπασκετμπολίστριες, την Αναστασία Κωστάκη και την Εβίνα Μάλτση. Η Κωστάκη σε 22 λεπτά είχε 3 πόντους, 2 ασίστ και ένα κλέψιμο, η Μάλτση ήταν καλύτερη στο παρκέ, αν και ηττήθηκε στο τέλος, αφού σε 34 λεπτά είχε 21 πόντους, 3 ριμπάουντ και ένα κλέψιμο. Τελικά μένει στη Σλοβακία για τέσσερις σεζόν. Στις 30 Ιανουαρίου 2014, επιστρέφει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού και μένει μέχρι το τέλος της σεζόν, λαμβάνοντας την τρίτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2014-15, αγωνίζεται στον Αθηναϊκό. Αναδεικνύεται κορυφαία σκόρερ της ομάδας στην κανονική περίοδο με 244 πόντους σε 17 αγώνες (14,35 κατά μ.ό.). Ο Αθηναϊκός έκλεισε τη σεζόν στην 8η θέση. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ανακοινώνεται από τον Πρωτέα Βούλας. Ο Πρωτέας ήταν και η τελευταία ομάδα της πολύχρονης καριέρας της. Το 2016 ήταν βοηθός προπονητή, στην Εθνική ομάδα νεανίδων U18 στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που διεξήχθη στη Βοσνία, η οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Από τον Οκτώβριο του 2019, είναι Επικεφαλής Προπονήτρια, στην ακαδημία καλαθοσφαίρισης που ίδρυσαν τα αδέλφια Αντετοκούνμπο.Στις 25 Νοεμβρίου 2019, ανακοινώθηκε ότι μπαίνει στο προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Η Αναστασία Κωστάκη, για μια δεκαετία, υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής Γυναικών, με την οποία έχει λάβει στις εξής διεθνείς διοργανώσεις: 1996: Ευρωμπάσκετ νεανίδων (κάτω των 18), προκριματική και τελική φάση. 1999: Ευρωμπάσκετ, α΄ και β΄ προκριματική φάση. 2001: Ευρωμπάσκετ, τελική φάση (10η θέση). 2003: Ευρωμπάσκετ, τελική φάση (9η θέση). 2004: Ολυμπιάδα Αθήνας, 7η θέση. 2007: Ευρωμπάσκετ, τελική φάση (13η θέση)Συνολικά με το εθνόσημο γυναικών αγωνίστηκε σε 123 αγώνες με 1.233 πόντους (μ.ο: 10.02). 2001-02 (πρωτάθλημα Α1): Πρώτη στις ασίστ, στα κερδισμένα φάουλ και στις ελεύθερες βολές και 3η σκόρερ. 2002-03 (Πρωτάθλημα Γαλλίας): Επιλογή στο Ολ Σταρ. 2005-06 (Πρωτάθλημα Γαλλίας): κορυφαία πόιντ-γκαρντ. 2006-07: Επιλογή στην Πρώτη Ομάδα της Ευρώπης (All-European First Team) από το eurobasket.com. 2006: EuroCup Γυναικών: φιναλίστ με την Αιξ αν Προβάνς Η Αναστασία Κωστάκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Μαρτίου 1978. Οι γονείς της ονομάζονται Κωνσταντίνος και Κατερίνα και έχει δυο αδέρφια, τη Δήμητρα και το Νίκο. Αθλητικό της πρότυπο αποτελεί ο Νίκος Γκάλης. Είναι τελειόφοιτη των Τ.Ε.Φ.Α.Α Αθηνών και παράλληλα κάτοχος διπλώματος Basketball FIBA PRO1, της Σχολής Προπονητών Μπάσκετ (Α κατηγορίας). Αναστασία Κωστάκη, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). WNBA.com Profile http://womba-womba.blogspot.com/2007/09/wnba-er.html
|
Η Αναστασία Κωστάκη (Αθήνα, 26 Μαρτίου 1978) είναι Ελληνίδα πρώην διεθνής αθλήτρια καλαθοσφαίρισης και νυν προπονήτρια. Έχει ύψος 1,72 μ., βάρος 65 κ. και αγωνιζόταν στη θέση του Πόιντ γκαρντ. Θεωρείται μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες παίκτριες όλων των εποχών, ενώ είναι η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ γυναικών (WNBA), όταν έπαιξε το 2006 στους Χιούστον Κόμετς. Είναι η τρίτη γυναίκα που έγινε πρέσβειρα ΝΒΑ στην Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Ιεροβοάμ Α΄
|
Προερχόταν από τη φυλή του Εφραίμ και ήταν ο πρώτος Βασιλιάς του κράτους των Ισραηλιτών από την απόσχισή του, που συνέβη μετά τον θάνατο του Σολομώντα το 976 π.Χ.. Όταν ακόμα ζούσε ο βασιλιάς Σολομών, ο Ιεροβοάμ συνωμότησε εναντίον του, αλλά όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε, κατέφυγε στην Αίγυπτο. Μετά δε το θάνατο του Σολομώντα ακολούθησε γενική εξέγερση του λαού εναντίον του νομίμου διαδόχου Ροβοάμ.Τότε από τις 12 φυλές αποσχίσθηκαν οι 10, δηλαδή όλες εκτός της φυλής του Ιούδα και της φυλής του Βενιαμίν. Από την απόσχιση εκείνη δημιουργήθηκαν δύο Βασίλεια, εχθρικά μεταξύ τους, εκείνο του Ισραήλ (των αποστατών) και το Βασίλειο του Ιούδα. Στο νεοπαγές εκείνο κράτος του Ισραήλ ανήλθε στο θρόνο ο Ιεροβοάμ ο Α΄ που αμέσως επανέφερε την ειδωλολατρία στο λαό του Ισραήλ με ανέγερση βωμού προκειμένου ν΄ ανταγωνιστεί την Ιερουσαλήμ. Α΄ Βασιλέων κεφ. 11:26 - 14:20.
|
Ο Ιεροβοάμ Α΄, κατά τα λεγόμενα της Χριστιανικής Παλαιάς Διαθήκης αλλά και της Εβραϊκής Βίβλου (Τανάκ) υπήρξε βασιλιάς του Βασιλείου του Ισραήλ μετά απο την διάσπαση της Ηνωμένης Μοναρχίας (Βασίλειο του Ισραήλ και Βασίλειο του Ιούδα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%AC%CE%BC_%CE%91%CE%84
|
Ανάσταση (Τολστόι)
|
Ο Τολστόι και στη Ανάσταση, όπως και σε όλα τα έργα της ωριμότητάς του, στρέφει την προσοχή του σε μια θεμελιακή κοινωνική κατάσταση, από όπου προβάλλουν τα πιο καυτά προβλήματα της εποχής και όλη η σύγχρονη κρίση του πολιτισμού. Τα προβλήματα αυτά αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων, που ξεχωρίζουν σε αδικητές και αδικούμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους, σε κυρίους και υποταχτικούς. Μέσα από το έργο προβάλλει τις παρασιτικές τάξεις που ζουν από τους κόπους του λαού και πιο πολύ βλέπει την άθλια τύχη της αγροτιάς μέσα σ΄ένα κράτος του Ζοφού που ήταν το ίδιο το εθνικό σώμα της Ρωσίας. Κύριος ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Πρίγκιπας Νεκλούντωφ (ή Νεχλιούντωφ), τυπικός εκπρόσωπος της ρωσικής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα με όλα τα προτερήματα και ελαττώματα της κοινωνικής του τάξης. Η ιστορία των σχέσεών του με την υπηρέτριά του Αικατερίνη Μασλόβα, στη ουσία ίσως ένα ελάχιστο επεισόδιο στην ιστορία οποιουδήποτε ανθρώπου, αρχίζει τυχαία να παίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή του Νεκλούντωφ. Όταν εκείνος αρραβωνιάστηκε κόρη που ανήκε σε ανώτατη κοινωνική τάξη συνέπεσε τότε το γεγονός να προσκληθεί ως ορκωτός δικαστής σε δίκη της Αικατερίνης Μασλόβα, η οποία στο μεταξύ είχε καταλήξει πόρνη και κατηγορούνταν για συνέργεια σε δολοφονία εμπόρου σε οίκο ανοχής. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η "ανάσταση" του Νεκλούντωφ ο οποίος αισθάνεται και ο ίδιος ηθικός συναυτουργός για την ηθική έκπτωση που βρισκόταν η Αικατερίνη. Τελικά η Μασλόβα καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία και ο Νεχλιούντωφ αρνούμενος να συζευχθεί τη μνηστή του, ξεκινάει για τη Σιβηρία προκειμένου να βοηθήσει όπως μπορεί την κατάδικο, θύμα του εγωισμού του. Συγχρόνως ο Τολστόι περιγράφει τα ήθη και τα έθιμα της ανώτερης ρωσικής τάξης της Πετρούπολης και εκδηλώνει την αιώνια γνώμη του ρωσικού λαού περί ανυπαρξίας στον κόσμο ανθρώπινης δικαιοσύνης. Ακριβώς την ίδια ιδέα που χαράσσει και ο Ντοστογιέβσκι στο έργο του Αδελφοί Καραμαζόφ (ή Καραμάζωφ). Με ιδιαίτερη δε ειρωνεία παρουσιάζει ο Τολστόι τη διεξαγωγή της δίκης ενώπιον του ορκωτού δικαστηρίου φθάνοντας στο σημείο μάλιστα με αρκετές ανακρίβειες να καυτηριάζει τη διεξαγωγή κάποιας χριστιανικής θείας λειτουργίας περί μετουσίωσης, βάσει των ορθολογιστικών ιδεών περί χριστιανισμού και Ευαγγελίου με σαφή αντανάκλαση της αίρεσης του Αρείου. Την περικοπή αυτή που διακωμωδεί το κυριότερο σημείο στη Θεία Λειτουργία είχε αφαιρέσει η ρωσική λογοκρισία κατόπιν επέμβασης της ρωσικής Ιεράς Συνόδου η οποία και μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματος αφόρισε τον συγγραφέα. Το πλήρες κείμενο της Ανάστασης του Τολστόι εκδόθηκε μόνο στο Παρίσι, λαθραία αντίτυπα της οποίας έφθασαν στη Ρωσία. Μέσα στην Ανάσταση, το τελευταίο μυθιστόρημα του Τολστόι η ηθική κρίση παρουσιάζεται στη μεγαλύτερή της οξύτητα, όπου κάνει τον έλεγχο και την καταγγελία των αρχόντων και του εαυτού του για όλα τα κακά της ρωσικής ζωής. Η Ανάσταση από πολλές απόψεις είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δημιουργήματα του ρωσικού ρεαλισμού, περιέχει μέσα της όλα τα σπέρματα των θεμάτων και τις ιδέες που έθρεψαν το ρωσικό επαναστατικό ρεαλισμό, κι είναι το πιο επαναστατικό έργο του Τολστόι. Ολόκληρο το βιβλίο είναι μια οργισμένη διαμαρτυρία για τις ακαταλόγιστες δυνάμεις που κυβερνούν τον Παλαιό Κόσμο. Ωστόσο το έργο αυτό δεν ικανοποιούσε το συγγραφέα κι όπως ο ίδιος ομολογεί το έγραψε με μεγάλη δυσκολία κι αργοπορία γιατί, για να οδηγήσει το έργο στους προσχεδιασμένους ηθικούς σκοπούς του, παραβίαζε το χαρακτήρα των δύο ηρώων του και δεν άφηνε ελεύθερο δρόμο προς τη φυσική τους εξέλιξη. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.2ος, σ.724-5 Ελεύθερο βιβλίο Resurrection στο Project Gutenberg, μτφρ. Louise Maude Η ταινία του 1909 Η Ανάσταση στο IMDb
|
Με τον τίτλο Ανάσταση (ρωσ. Воскресение) φέρεται σπουδαίο μυθιστόρημα και το τελευταίο που έγραψε ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι το 1899, το οποίο και εκδόθηκε το ίδιο έτος στο περιοδικό Niva (= Αγρός).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_(%CE%A4%CE%BF%CE%BB%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B9)
|
Μαξ Μόρλοκ
|
Στα νιάτα του έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο στην Άιντραχτ Νυρεμβέργης. Το 1940 έγινε μέλος της τότε διάσημης 1. ΦΚ Νυρεμβέργη και έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα στις 30 Νοεμβρίου 1941. Μέχρι το 1964 εμφανίστηκε περισσότερες από 900 φορές στην πρώτη ομάδα και σημείωσε περίπου 700 γκολ. Το 1948 και το 1961 οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος Γερμανίας, και το 1962 στο Κύπελλο Γερμανίας. Στα 38 του εμφανίστηκε 21 φορές στην ιδρυτική σεζόν της γερμανικής Μπούντεσλιγκα. Ήταν επίσης πρώτος σκόρερ της Oberliga Süd το 1950–51 και το 1951–52.Η πρώτη του συμμετοχή για την εθνική ομάδα έγινε το 1950, όταν έπαιξε αντί του τραυματία Φριτς Βάλτερ. Ήταν μέλος της ομάδας της Δυτικής Γερμανίας που κατέκτησε το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο το 1954. Στον τελικό αγώνα εναντίον της Ουγγαρίας, ο Μόρλοκ σημείωσε το πρώτο γκολ της Δυτικής Γερμανίας για να ξεκινήσει η επιστροφή μετά το 2–0 πίσω στο σκορ. Έλαβε την τελευταία του συμμετοχή σε φιλικό παιχνίδι με την Αίγυπτο τον Δεκέμβριο του 1958.Ως παίκτης, τα δυνατά σημεία του Μόρλοκ ήταν η καλή τεχνική σε συνδυασμό με το μαχητικό πνεύμα. Ένιωθε καλύτερα μεταξύ άμυνας και επίθεσης, αλλά ήταν και επικίνδυνος μπροστά στο τέρμα.Ο Μόρλοκ πέθανε από καρκίνο το 1994, σε ηλικία 69 ετών. Το 1961 ψηφίστηκε Γερμανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από την Ένωση Γερμανών Αθλητικών Δημοσιογράφων. Το 1995, λιγότερο από ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, η πλατεία μπροστά από το Frankenstadion, την έδρα της 1. ΦΚ Νυρεμβέργη, μετονομάστηκε σε Max-Morlock-Platz (Πλατεία Μαξ Μόρλοκ) προς τιμήν του. Η ταχυδρομική διεύθυνση του σταδίου είναι Max-Morlock-Platz 1. Το 2006, η πλειοψηφία των οπαδών ψήφισε υπέρ της μετονομασίας του ίδιου του Frankenstadion σε «Στάδιο Μαξ Μόρλοκ», αλλά η πόλη της Νυρεμβέργης κέρδισε μια συμφωνία χορηγίας με μια τοπική τράπεζα, η οποία περιελάμβανε τη μετονομασία του σταδίου σε EasyCredit-Stadion από ένα από τα χρηματοοικονομικά προϊόντα της τράπεζας. Το όνομά του χρησιμοποιήθηκε τελικά ως όνομα του γηπέδου τον Ιούλιο του 2017. Max Morlock στο fussballdaten.de (Γερμανικά)
|
Ο Μαξιμίλιαν «Μαξ» Μόρλοκ (γερμανικά: Maximilian "Max" Morlock) (11 Μαΐου 1925 – 10 Σεπτεμβρίου 1994) ήταν Γερμανός ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός, που δραστηριοποιήθηκε στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Στα χρόνια του με την Εθνική Δυτικής Γερμανίας, κατέγραψε 26 συμμετοχές και σημείωσε 21 γκολ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BA
|
Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ
|
Ο πατέρας της ήθελε να της εξασφαλίσει γάμο με μεγάλο Ευρωπαίο ευγενή, αφού γνώριζε ότι ο γιος του, Βαλδουίνος (Δ΄), έπασχε από λέπρα και δεν μπορούσε να τον διαδεχθεί. Υποψήφιος ήταν ο Στέφανος Α΄ του Σανκέρ, γιος του Θεοβάλδου Β΄ της Καμπανίας, ένας γενναίος πολεμιστής που ήρθε στα Ιεροσόλυμα, προκειμένου να νυμφευτεί την Σίβυλλα, αλλά άλλαξε γνώμη και επέστρεψε στην πατρίδα του. Με τον θάνατο του πατέρα τους, Αμαλρίκ, ο αδελφός της Βαλδουίνος Δ΄, έγινε βασιλιάς (1174), ενώ ο ίδιος με τον αντιβασιλιά Ραϊμόνδο Γ΄ της Τρίπολης κανόνισαν τον γάμο της Σίβυλλας με τον πρίγκηπα του Μομφερράτου Γουλιέλμο τον Μακρόξιφο, μεγαλύτερο γιο του Γουλιέλμου Ε΄ μαρκησίου του Μομφερράτου και εξάδελφο του Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας. Ο γάμος έγινε το φθινόπωρο του 1176, όμως ο σύζυγός της πέθανε τον Ιούνιο του επόμενου χρόνου, έχοντας ήδη αφήσει την Σίβυλλα έγκυο. Το παιδί που γεννήθηκε έγινε ο Βαλδουίνος Ε΄ της Ιερουσαλήμ. Μετά την πρόωρη χηρεία της αναζήτησε νέους συζύγους, ενώ δεν παντρεύτηκε ξανά ως το 1180. Αναφέρεται σαν πρώτος μεγαλύτερος εραστής της ο Βαλδουίνος του Ιμπελέν, δύο φορές χήρος, που σχεδίαζε να τον παντρευτεί, αλλά δεν τα κατάφερε, διότι αυτός αιχμαλωτίστηκε από τον Σαλαντίν (1179). Η Σίβυλλα ικέτευε τον Σαλαντίν, ο οποίος ζητούσε πολύ υψηλά λύτρα για να τον ελευθερώσει και τελικά τον απελευθέρωσε, αφού πήρε την υπόσχεση ότι θα εισπράξει σύντομα τα λύτρα. Αυτός μετά την ελευθέρωσή του πήγε στην Κωνσταντινούπολη στον Μανουήλ Α΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, προκειμένου να ζητήσει την βοήθειά του, που τον δέχτηκε με τιμές. Ο Μανουήλ Α΄ του πρόσφερε σύζυγο την μικρανιψιά του Μαρία Κομνηνή, κάτι που θα γινόταν αιτία της διάλυσης της σχέσης του με την Σίβυλλα. Η μητέρα της, Αγνή του Κουρτεναί, βρήκε τότε την ευκαιρία να πείσει τον γιο της να την παντρέψει με τον Γκυ των Λουζινιάν, μικρότερο αδελφό του ευνοούμενού της, Αμαλρίκ των Λουζινιάν. Ο Βαλδουίνος Δ΄ δεν είχε αντίρρηση, αφού γνώριζε ότι ο Γκυ ήταν υποτελής του Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας, την εποχή που ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας ήταν ανήλικος. Στην συνέχεια, ανέτρεψε τις φιλοδοξίες των Ιμπελέν, αφού αρραβώνιασε την μικρή, ετεροθαλή αδελφή του Ισαβέλλα με τον Χάμφρεϋ Δ΄ κύριο του Τορόν. Η Σίβυλλα και ο Γκυ είχαν δύο θυγατέρες, την Αλίκη και τη Μαρία. Ο Γκυ αρχικά ορίστηκε αντιβασιλιάς και διάδοχος του Βαλδουίνου Δ΄. Όμως αργότερα ο βασιλιάς τον καθαίρεσε (1183) λόγω της δειλίας που έδειξε στην επίθεση του Σαλαντίν στο Κεράκ, ζητώντας από την αδελφή του να ακυρώσει τον γάμο της, αφού την όρισε διάδοχο με τον ανήλικο γιο της, Βαλδουίνο Ε΄. Ο λεπρός Βαλδουίνος Δ΄ πέθανε από την ασθένειά του την άνοιξη του 1185, αφήνοντας τον γιο της Σίβυλλας, τον Βαλδουίνο Ε΄ σαν μοναδικό βασιλιά, κάτω από την προστασία του Ζοσλέν Γ΄ της Έδεσσας. Ο παππούς του μικρού παιδιού Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου ήρθε, προκειμένου να υπερασπίσει τα δικαιώματα αυτού, αλλά ο Βαλδουίνος Ε΄, άρρωστος συνέχεια από βρέφος, απεβίωσε το καλοκαίρι του 1186. Η Σίβυλλα κέρδισε την υποστήριξη του λαού και της Εκκλησίας και ο πατριάρχης Ηράκλειος της Ιερουσαλήμ την όρισε σαν τον νομιμότερο δικαιωματικά κληρονόμο, ενώ μία μερίδα ευγενών αντιπαρατέθηκε στον σύζυγό της Γκυ των Λουζινιάν, που δεν είχε την υποστήριξη του βασιλιά Βαλδουίνου Δ΄ στην διαδοχή του. Η Σίβυλλα αρνήθηκε πεισματικά να δώσει διαζύγιο στον σύζυγό της και τον έστεψε συμβασιλέα. Παράλληλα, ο σύζυγος της Ισαβέλλας, Χάμφρεϋ Δ΄ κύριος του Τορόν, δήλωσε την υποστήριξή του στην Σίβυλλα και τον Γκυ, απορρίπτοντας τα δικά του δικαιώματα· έτσι δεν υπήρχε κάποια αμφισβήτηση στην κατοχή της εξουσίας από το ζεύγος. Η Σίβυλλα στις διαπραγματεύσεις της προσπάθησε να συμφιλιωθεί με τους πολιτικούς της αντιπάλους, την οικογένεια των Ιμπελέν, που καθοδηγούνταν από τον Ραϊμόνδο Γ΄ κόμη της Τρίπολης. Κύριο μέλημά της ήταν να αντιμετωπίσει την προέλαση του Σαλαντίν. Ο Γκυ και ο Ραϊμόνδος κλήθηκαν να συμφιλιωθούν, προκειμένου να ξεκινήσουν την μάχη κατά του Σαλαντίν, αλλά δεν μπόρεσαν να συντονίσουν τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα την οδυνηρή ήττα στη μάχη του Χαττίν (4 Ιουλίου 1187). Ο Γκυ πιάστηκε αιχμάλωτος και η Σίβυλλα έσπευσε να υπερασπιστεί τα Ιεροσόλυμα με τον πατριάρχη Ηράκλειο και τον Μπάλιαν του Ιμπελέν, που σώθηκε στη μάχη του Χαττίν. Δεν τα κατάφεραν και τα Ιεροσόλυμα στις 2 Οκτωβρίου κυριεύθηκαν από τον Σαλαντίν. Η Σίβυλλα τότε δραπέτευσε με τις κόρες της στην Τρίπολη. Ο Γκυ απελευθερώθηκε το 1188, επέστρεψε και βρήκε την σύζυγό του βαδίζοντας μαζί στην κατάληψη της Τύρου, της μοναδικής πόλης του βασιλείου που δεν είχε πέσει στα χέρια των μουσουλμάνων. Τότε βρισκόταν υπό την εξουσία του Κορράδου του Μομφερράτου, αδελφού του Γουλιέλμου του Μομφερράτου, πρώτου συζύγου της Σίβυλλας, που αρνήθηκε να τους επιτρέψει την είσοδο. Τότε ο Γκυ πήρε θάρρος στο άκουσμα της εκκίνησης της Γ΄ Σταυροφορίας υπό τον Ριχάρδο Α΄ τον Λεοντόκαρδο της Αγγλίας και τον Φίλιππο Β΄ της Γαλλίας, και ξεκίνησε την πολιορκία της Άκρας. Το 1190, θανατηφόρα επιδημία έπληξε τα στρατεύματά του, από την οποία βρήκαν τον θάνατο η Σίβυλλα και οι δύο μικρές κόρες τους, αφήνοντας τον Γκυ μόνο του χωρίς ούτε καν τα δικαιώματά του. Πρώτα το 1176 παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο τον Μακρόξιφο, που με τον γάμο του έγινε κόμης της Γιάφαςς και της Ασκαλώνος, και είχαν τέκνα: Βαλδουίνος Ε΄ 1177-1186, βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, απεβίωσε 9 ετών.Το 1177 απεβίωσε ο Γουλιέλμος και η Σίβυλλα έκανε το δεύτερό της γάμο με τον Γκυ των Λουζινιάν μετέπειτα βασιλιά της Κύπρου και είχε τέκνα: Αλίκη, γενν. μετά το 1177, απεβ. πριν το 1190. Μαρία, γενν. μετά το 1178, απεβ. πριν το 1190.Οι δύο της κόρες απεβίωσαν περίπου 10 ετών. Hamilton, Bernard. "Women in the Crusader States: The Queens of Jerusalem." Medieval Women, edited by Derek Baker. Ecclesiastical History Society, 1978. *Hamilton, Bernard. The Leper King and his Heirs. Cambridge, 2000.
|
Η Σίβυλλα (όχι Σιβύλλα) των Ιεροσολύμων (1160 - 1190) ήταν κόμησσα της Γιάφας και της Ασκαλών από το 1176 και βασίλισσα της Ιερουσαλήμ από το 1186 έως το 1190. Ήταν μεγαλύτερη κόρη του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Αμαλρίκ Α΄ και της πρώτης συζύγου του Αγνής του Κουρτεναί και αδελφή του Βαλδουίνου Δ΄ της Ιερουσαλήμ, καθώς και ετεροθαλής αδελφή της Ισαβέλλας της Ιερουσαλήμ και μητέρα του Βαλδουίνου Ε΄ της Ιερουσαλήμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B2%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC
|
Σον Κόνερι
|
Ο Κόνερι γεννήθηκε στο Φάουντενμπριτζ (Fountainbridge) στο Εδιμβούργο. Είναι γιος της Γιουφίμια (Έφι) Μακμπέιν (πατρ. Μακλίν), καθαρίστριας, και του Τζόζεφ Κόνερι, εργάτη σε εργοστάσιο και οδηγού φορτηγού. Ο πατέρας του ήταν καθολικός με ιρλανδοσκωτική καταγωγή, ενώ η μητέρα του ήταν Σκωτσέζα προτεστάντισσα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τον αποκαλούσαν Σον, το μεσαίο του όνομα, πολύ πριν γίνει ηθοποιός. Το πρώτο του επάγγελμα ήταν γαλατάς στο Εδιμβούργο. Ακολούθως κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό, αλλά αποστρατεύθηκε λόγω προβλημάτων υγείας και επέστρεψε στην παλιά του δουλειά κάνοντας διάφορες εργασίες όπως οδηγός λεωφορείου, εργάτης, μοντέλο για το κολέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου, στιλβωτής φερέτρων και μπόντι μπίλντερ. Η εντυπωσιακή άνοδος του Κόνερι έγινε με τον ρόλο του μυστικού πράκτορα Τζέιμς Μποντ. Συνολικά πήρε μέρος σε επτά ταινίες Μποντ. Οι έξι ήταν παραγωγής της EON και μία ήταν ανεπίσημη αναπαραγωγή του Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: επίχειρηση κεραυνός από τη Warner Bros. Οι ταινίες αυτές είναι: Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007, εναντίον δόκτορος Νο (Dr No., 1962) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Από τη Ρωσία με αγάπη (From Russia with love, 1963) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου (Goldfinger, 1964) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: επίχειρηση κεραυνός (Thunderball, 1965) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Ζεις μονάχα δυο φορές (You only live twice, 1967) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Τα διαμάντια είναι παντοτινά (Diamonds are forever, 1971) Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ (Never say never again, 1983) (ανεπίσημη)Ο εντυπωσιακός αλλά και αεικίνητος, «αεράτος», ηθοποιός πρωτοανακαλύφθηκε από τους Χάρι Σάλτζμαν και Άλμπερτ Μπρόκολι, μετά την άρνηση άλλων υποψήφιων ηθοποιών για το ρόλο του Μποντ, μεταξύ των οποίων ο Ντέιβιντ Νίβεν (ο οποίος αργότερα έπαιξε τον Μποντ στην παρωδία του 1967 Casino Royale), ο Κάρι Γκραντ και ο Τζέιμς Μέισον. Ο χαμηλός προϋπολογισμός ανάγκασε τους παραγωγούς να προσλάβουν έναν άγνωστο ηθοποιό. Ο δημιουργός του Τζέιμς Μποντ, Ίαν Φλέμινγκ, δεν ήταν ευχαριστημένος με την επιλογή του ηθοποιού για την ενσάρκωση του ήρωά του, καθώς θεωρούσε ότι λόγω της φυσικής του διάπλασης και του παρουσιαστικού του δεν θα φαινόταν τόσο εκλεπτυσμένος. Ωστόσο, άλλαξε γνώμη μετά την πρεμιέρα της πρώτης ταινίας, Τζέιμς Μποντ εναντίον δόκτορος Νο, και εντυπωσιάστηκε τόσο που εμπνεύστηκε μια σκωτοελβετική καταγωγή για τον Τζέιμς Μποντ που ξεπηδούσε από τις σελίδες των επόμενων μυθιστορημάτων του. Η ερμηνεία του Κόνερι ως Μποντ και το στυλ που προσέδωσε στο χαρακτήρα αυτό οφείλεται στην καθοδήγηση του σκηνοθέτη των ταινιών Τέρενς Γιανγκ, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του και «εξευγένισε» το φυσικό παρουσιαστικό του. BBC: Sean Connery Biography (1999) Profile @ Turner Classic Movies
|
Ο σερ Τόμας Σον Κόνερι (αγγλικά: Thomas Sean Connery 25 Αυγούστου 1930 - 31 Οκτωβρίου 2020) ήταν πολυβραβευμένος ηθοποιός και παραγωγός ταινιών κινηματογράφου. Έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο πρώτος επίσημος ηθοποιός που υποδύθηκε τον Τζέιμς Μποντ. Πρωταγωνίστησε σε επτά συνολικά ταινίες Μποντ.. Κατείχε πληθώρα βραβείων και διακρίσεων, ανάμεσά τους και Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, και Χρυσή Σφαίρα και βραβείο BAFTA. Το 1987 κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου για την ταινία Οι αδιάφθοροι (The Untouchables). Τον Ιούλιο του 2000 χρίστηκε ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β'.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B9
|
21st Century Breakdown
|
Heroes and Cons: Charlatans and Saints: Horseshoes and Handgrenades: Amazon mp3 Extra 19. "Burnout" (Live) 2:21 iTunes Deluxe 19. "A Quick One, While He's Away" (The Who) 7:59 20. "Another State of Mind" (Social Distortion) 2:46 iTunes pre-order edition 21. "That's All Right" (Elvis Presley) 2:01 22. "Like a Rolling Stone" (Bob Dylan) 6:10 Ιαπωνική έκδοση 19. "Lights Out" 2:16 Rhapsody 19. "Know Your Enemy" (live) 4:47 20. "The Static Age" (live) 4:30 Μπόνους CD του Target 1. "American Idiot" (live) 4:18 2. "Jesus of Suburbia" (live) 9:22 3. "Holiday" (live) 4:34 4. "Are We the Waiting" (live) 2:49 5. "St. Jimmy" (live) 2:58 6. "Boulevard of Broken Dreams" (live) 4:41 Billie Joe Armstrong – φωνή, κιθάρα, πιάνο Tré Cool – ντράμς, κρουστά Mike Dirnt – μπάσο, φωνητικά Jason Freese – πιάνο Tom Kitt – ρυθμίσεις εγχόρδων Patrick Warren – καθοδήγηση εγχόρδων Butch Vig – παραγωγός Chris Lord-Alge – μίξινγκ Chris Dugan – μηχανικός Keith Armstrong, Nik Karpen, Wesley Seidman – βοηθοί μηχανικών Brad Kobylczak; Joe McGrath; Andrew Schubert; Brad Townshend – επιπλέον μηχανικοί Ted Jensen – mastering Chris Bilheimer – design,Φωτογραφία, στενσιλ Andrew Black, Micah Chong, David Cooper – στένσιλ Marina Chavez – φωτογραφία οπισθόφυλλού
|
To 21st Century Breakdown αποτελεί το όγδοο άλμπουμ του πανκ συγκροτήματος Green Day. Είναι η δεύτερη ροκ όπερα του συγκροτήματος μετά το American Idiot , και το πρώτο άλμπουμ με παραγωγό τον Μπουτς Βιγκ. Οι Green Day άρχισαν να δουλεύουν το άλμπουμ τον Ιανουάριο του 2006 και μέχρι τον Οκτώβριο του 2007 είχαν γραφτεί 45 τραγούδια. Η ηχογράφηση άρχισε τον Ιανουάριο του 2008. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου του 2009 από την Reprise Records. Ο Armstrong δήλωσε ότι "το άλμπουμ είναι μια λήψη της εποχής που ζούμε καθώς αναρωτιόμαστε και προσπαθούμε να καταλάβουμε τον εγωιστικό χειρισμό γύρω μας, είτε αυτό είναι η κυβέρνηση είτε η θρησκεία είτε τα ΜΜΕ και γενικά οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.". Τα singles, "Know Your Enemy" και "21 Guns" διευκρινίζουν τα θέματα αποξένωσης και θυμού προς την εξουσία που χαρακτηρίζουν το άλμπουμ. Οι κριτικές είναι αρκετά καλές. Το άλμπουμ θεωρείται το πιο πετυχημένο της μπάντας αφού έφτασε στο νούμερο 1 αρκετών χωρών π.χ. (ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς). Κέρδισε το Γκράμι καλύτερου ροκ άλμπουμ στα 52α βραβεία Γκράμι. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2010, είχαν πουληθεί πάνω από 1.000.000 αντίτυπα στην Αμερική και περισσότερα από 4.000.000 παγκοσμίως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/21st_Century_Breakdown
|
Μέρωνας Ρεθύμνης
|
Σύμφωνα με τη μυθολογία, στο Μυγιόσπηλιο, ένα σπήλαιο κοντά στον Μέρωνα, λάμβαναν χώρα τελετές των κουρητών. Στη θέση Σωχώρα ο Τζον Πέντλμπερι εντόπισε ελληνορωμαϊκά όστρακα και άλλα αντικείμενα.Εικάζεται πως κτίστηκε τον 13ο αιώνα, ενώ η παλαιότερη γραπτή μνεία του χωριού γίνεται σε συμβόλαιο του 1301, από τον συμβολαιογράφο στον Χάνδακα Benv. de Brixano, σχετικά με την αγοραπωλησία μαλλιού. Αναφέρεται επίσης σε έγγραφο του Δουκικού Αρχείου του Χάνδακα το 1375, σχετικά με την διεκδίκηση του βιλάνου Μιχαήλ Καλλέργη. Το 1415, τον Μέρωνα επιστέφτηκε ο Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, ο οποίος έγραψε ότι είναι κτισμένος σε ωραία θέση και περιβάλλεται από καρυδιές και άλλα καρποφόρα δέντρα.Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Merona στην επαρχία Αμαρίου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Merona et Sagudi με 471 κατοίκους, αλλά δεν αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα. Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους, ο Μέρωνας ορίστηκε με έγγραφο του 1648 βακουφικό χωριό, αφιερωμένο στη συντήρηση του τεμένους του σουλτάνου Ιμπραήμ, στο Ρέθυμνο. Μετά την κρητική επανάσταση του 1866, οι Οθωνοί έκτισαν ένα αμυντικό πύργο (Κούλε) πάνω από τον Μέρωνα, κοντά στον σημερινό ναό του Προφήτη Ηλία, με θέα στην κοιλάδα του Αμαρίου και την κοιλάδα των Ποταμών, για τον έλεγχο των περασμάτων.Σύμφωνα με την αιγυπτιακή απογραφή του 1834, στο χωριό κατοικούσαν 54 χριστιανικές και 6 μουσουλμανικές οικογένειες. Το 1867 κάηκε από τουρκικές δυνάμεις στα πλαίσια της κρητικής επανάστασης, ενώ το 1881 είχε 535 κατοίκους (468 Χριστιανοί και 67 Τούρκοι) και ήταν έδρα του δήμου Μέρωνα. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο βυζαντινός αγιογραφημένος ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο ναός είναι του τύπου της τρίκλιτης βασιλικής. Με βάση τον τοιχογραφικό διάκοσμο, ο ναός άρχισε να κατασκευάζεται στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, με το κεντρικό και το βόρειο κλίτος, το οποίο είναι αφιερωμένο στον άγιο Γεώργιο. Το νότιο κλίτος είναι μεταγενέστερο, χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και είναι αφιερωμένο στους αγίους Πέτρο και Παύλο. Οι αγιογραφίες που σώζονται είναι τεχνοτροπίας η οποία προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη και αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τοιχογραφικά σύνολα εκείνης της εποχής στην Κρήτη. Το ξύλινο τέμπλο του ναού χρονολογείται από τον 19ο αιώνα. Στο ανώφλι της εκκλησίας βρίσκεται το έμβλημα των Καλλεργών. Γύρω από την εκκλησία, ο Τζουζέπε Γκερόλα αναφέρει ότι υπήρχαν ερειπωμένα βενετικά αρχοντικά, των οποίων τα υλικά είχαν χρησιμοποιηθεί για να κατασκευαστεί το κονάκι των Τούρκων.Στη θέση Σωχώρα σώζεται ο ναός της Παναγίας Μαυριδιανής, αφιερωμένος στη Γέννηση της Θεοτόκου. Ο ναός είναι δίκλιτος, με το νοτιότερο κλίτος να χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Σε αυτό διασώζονται σπαράγματα αγιογραφιών. Το βόρειο κλίτος προστέθηκε τον 16ο αιώνα και είναι αφιερωμένο στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη.Ο καθεδρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Παντελεήμονα και διαθέτει πετρόκτιστο κωδωνοστάσιο. Ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος διαθέτει τοιχογραφίες του 14ου αιώνα. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι το ιερό βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από τον υπόλοιπο ναό, ιδιαιτερότητα η οποία αποδίδεται στις διαφορετικές φάσεις κατασκευής του ναού. Στα περίχωρα του χωριού βρίσκεται ο αγιογραφημένος ναός του αγίου Γεωργίου. Στο Μέρωνα κάθε Καθαρά Δευτέρα ο πολιτιστικός σύλλογος αναβιώνει μια σειρά από έθιμα του χωριού: το μούζωμα του προσώπου, οι λεράδες, το έθιμο της Καμήλας, ο Χότζας, ο αρκουδιάρης και ο χορός της «λαδομπουρδανιάς». Ζερβός Μιχαήλ: ήρωας Κρητικών Επαναστάσεων Ζερβός Νικόλαος: αντισυνταγματάρχης Τασούλα: λυράρης Κοινότητα Μέρωνα Ιστοσελίδα του χωριού
|
Ο Μέρωνας είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Αμαρίου, στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 620 μέτρων, στη νοτιοανατολική πλαγιά υψώματος, με θέα τον Ψηλορείτη και την κοιλάδα του Αμαρίου. Απέχει 35 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Εθνική Βιβλιοθήκη της Κιργιζικής Δημοκρατίας
|
Η βιβλιοθήκη ιδρύθηκε στις 10 Μαΐου 1934, με τη συγχώνευση των δύο βιβλιοθηκών της εποχής: της Βιβλιοθήκης της πόλεως Frunze και της Βιβλιοθήκης του Συμβουλίου των Αντιπροσώπων. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία μιας εθνικής βιβλιοθήκης με γενικό και επιστημονικό τμήμα, της οποίας οι συλλογές περιλάμβαναν αρχικά 16.000 έργα. Διαθέτει μια συλλογή 6 εκατομμυρίων αρχείων σε 89 γλώσσες από όλο τον κόσμο. Η βιβλιοθήκη άνοιξε για το κοινό τον Αύγουστο του 1934. Λειτουργεί επίσης ως υπεύθυνη βιβλιοθήκη για τη νόμιμη κατάθεση του Κιργιστάν Από το 2005 ο επικεφαλής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Κιργιζίας είναι η Δρ. Γιλντίζ Μπακάσοβα. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Πολυμέσα σχετικά με το θέμα National Library, Bishkek στο Wikimedia Commons Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2021-05-08 στο Wayback Machine. Επίσημη ιστοσελίδα (ρωσικά)
|
Η Εθνική Βιβλιοθήκη Κιργιζίας (ρωσικά: Национальная библиотека Кыргызской Республики Имени Алыкула осмонова] είναι η εθνική βιβλιοθήκη της χώρας και βρίσκεται στο Μπισκέκ, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν . Από τον Απρίλιο του 2015, η βιβλιοθήκη φέρει το όνομα του ποιητή Alykul Osmonov (ρωσικά: Алыкул осмонов, 1915 - 1950. Bakashova (2018).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
2-προπανιμίνη
|
Με επίδραση αμμωνίας σε προπανόνη: Παράγει άλατα με οξέα. Π.χ.: Παράγει δευτεροταγείς ισοπροπυλιδενιμίνες με αλκυλαλογονίδια (RX). Π.χ.: Παράγει δευτεροταγή ιμίδια με ακυλαλογονίδια (RCOX). Π.χ.: Οξειδώνεται προς 2-νιτροπροπάνιο: Ανάγεται προς προπαναμίνη-2: Τα καρβένια (π.χ. [:CH2] (μεθυλένιο) μπορούν να παρεμβληθούν στους δεσμούς C-H, N-Η και να δώσει προσθήκη στο δεσμό C=N. Π.χ. έχουμε. Συγκεκριμένα έχουμε τις ακόλουθες μερικές αντιδράσεις:Παρεμβολή στους έξι (6) δεσμούς CH2-H. Παράγεται βουτανιμίνη-2. Παρεμβολή στον έναν (1) δεσμό N-H. Παράγεται N-μεθυλοπροπανιμίνη-2 Προσθήκη στον έναν (1) δεσμό C=N. Παράγεται 2,2-διμεθυλαζιριδίνη.Οπότε η συνολική αντίδραση είναι η ακόλουθη: Με τη χρήση μεθυλενοδιιωδιδίου (CH2I2) και ψευδαργύρου (Zn) επικρατεί η προσθήκη, οπότε είναι: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, Οργανική Χημεία, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Η προπανιμίνη-2 ή 2-ιμινοπροπάνιο ή ισοπροπυλιδενιμίνη είναι η χημική ένωση με σύντομο συντακτικό τύπο CH3C(=NH)CH3. Είναι η απλούστερη κετιμίνη. Με βάση το χημικό τύπο της, C3H7N, έχει τα ακόλουθα ένδεκα (11) ισομερή θέσης: Προπεν-1-αμίνη-1 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH=CHNH2 (σε δύο (2) γεωμετρικά ισομερή). Προπεν-2-αμίνη-1 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=CHCH2NH2. Προπεναμίνη-2 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3C(NH2)=CH2. N-μεθυλαιθεναμίνη ή βινυλομεθυλαμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3NHCH=CH2. Προπανιμίνη-1 με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3CH2CH=NH. N-μεθυλαιθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH3N=CHCH3. Ν-αιθυλομεθανιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: CH2=NCH2CH3. Κυκλοπροπαναμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο: . Αζετιδίνη ή επαζωπροπάνιο-1,3 με σύντομο συντακτικό τύπο : 2-μεθυλαζιριδίνη ή επαζωπροπάνιο-1,2 με σύντομο συντακτικό τύπο . N-μεθυλαζιριδίνη ή Ν-μεθυλεπαζαιθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Στέλιος Παπακοσμάς
|
Ο Παπακοσμάς γεννήθηκε το 1969 στην Καβάλα. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στον Αστέρα Καβάλας σε ηλικία δεκαπέντε ετών και μεταγράφηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης το 1988. Στην πρώτη του χρονιά με τον σύλλογο της Θεσσαλονίκης, κατέλαβε την τέταρτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα και συμμετείχε στον τελικό του κυπέλλου, όπου ο Άρης ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό με 3-0 στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Η ομάδα του Άρη συνέχισε την ανοδική της πορεία, συμμετέχοντας σε άλλους τρεις τελικούς, μέχρι το 1998, χωρίς όμως να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Παρ' όλα αυτά, το 1993 συμμετείχε στο φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης στη Βερόνα και δύο χρόνια αργότερα στη Γενεύη, εδραιώνοντας τον σύλλογο σε διεθνές επίπεδο.Ο Άρης κατέλαβε τη δεύτερη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος το 1994, ενώ το 1996 έχασε στον τελευταίο τελικό των πλέι-οφ από τον Παναθηναϊκό. Ο Παπακοσμάς κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του το 1997, όταν ο Άρης με προπονητή τον Κώστα Χαριτωνίδη κατέβαλε την αντίσταση της Ορεστιάδας στην τελική φάση.Το 1998, η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατέλαβε την τρίτη θέση και κέρδισε το σούπερ καπ Ελλάδος, ενώ το 1999 παρέμεινε εκτός τελικής τετράδας για πρώτη φορά μετά το 1982. Ο Παπακοσμάς μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, ο οποίος κατέλαβε την έβδομη θέση το 2000 και την τρίτη το 2001. Ακολούθησε η διετής θητεία του στον ΠΑΟΚ, με τον οποίο κατέλαβε την πέμπτη θέση το 2002 και το 2003. Αποφασίζοντας να κλείσει την καριέρα του, αποφάσισε να επιστρέψει στον σύλλογο με τον οποίο αναδείχθηκε, τον Άρη. Παρ' όλα αυτά, ο σύλλογος βρισκόταν σε μια από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας του και κατετάγη ενδέκατος, με αποτέλεσμα να υποβιβασθεί στην Α2 Εθνική κατηγορία.Στη συνέχεια, ανέλαβε καθήκοντα βοηθού προπονητή στον Άρη, όπου στη συνέχεια διετέλεσε ως διευθυντής για τη σεζόν 2008-09.Από το 2011 και έπειτα, ο Παπακοσμάς εκτελεί χρέη διαιτητή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Στέλιος Παπακοσμάς πραγματοποίησε 20 συμμετοχές με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης της Ελλάδας. 1 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1997 1 Σούπερ καπ Ελλάδας: 1998 ΠΑΠΑΚΟΣΜΑΣ ΣΤΕΛΙΟΣ - Greekvolley.com Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Πρεμιέρα στον φιλέ! - SentraGoal volleynews.gr - Στέλιος ο δίκαιος! (VIDEO)
|
Ο Στέλιος Παπακοσμάς είναι Έλληνας πρώην διεθνής πετοσφαιριστής, ο οποίος γεννήθηκε στην Καβάλα στις 30 Απριλίου 1969 και αγωνίστηκε ως ακραίος στην ομάδα του Άρη, του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82
|
Εθνικός Άσσιας
|
Ο Εθνικός Άσσιας ιδρύθηκε στις 14 Μαρτίου 1966 και το πρώτο διάστημα από τη δημιουργία του έδινε φιλικές αναμετρήσεις με ομάδες γειτονικών χωριών. Χρώματα του Εθνικού είναι το μπλε και το άσπρο και έμβλημα της ο πυρσός. Η ομάδα αγωνιζόταν σε ιδιόκτητο γήπεδο στην Άσσια έως το 1974.Το 1967 εντάχθηκε στην Εθνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Περιφέρειας Λευκωσίας (ΕΠΟΠΛ) στην οποία παρέμεινε έως το 1970 που εντάχθηκε στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ). Στα τρία χρόνια συμμετοχής του στις διοργανώσεις της ΕΠΟΠΛ κατέκτησε το κύπελλο ΕΠΟΠΛ την περίοδο 1968-69 κερδίζοντας στον τελικό τη ΛΑΛΛ Λύσης με 1-0 (ενώ τερμάτισε και στη δεύτερη θέση του ομίλου του στο πρωτάθλημα) και το πρωτάθλημα του ομίλου του την περίοδο 1969-70 (ενώ ήταν και φιναλίστ του κυπέλλου την ίδια περίοδο). Λόγω των καλών πορειών που είχε η ομάδα στις διοργανώσεις της ΕΠΟΠΛ, το διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Άσσιας αποφάσισε να αιτηθεί ένταξη στην ΚΟΠ. Με επιστολή που απέστειλε στις 19 Αυγούστου 1970 στον πρόεδρο της ΚΟΠ η ομάδα ζητούσε την ένταξη της στις τάξεις της ομοσπονδίας. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1970 η ΚΟΠ απέστειλε επιστολή στον Εθνικός Άσσιας ενημερώνοντας το σωματείο ότι η Τακτική Γενική Συνέλευση της ομοσπονδίας ενέκρινε την ένταξη του σωματείου στη Γ΄ κατηγορία.Η τραγικότερη ημέρα στην ιστορία του σωματείου καταγράφεται το καλοκαίρι του 1974, με την κατάληψη της Άσσιας από τα τουρκικά στρατεύματα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γεγονός που κατέστησε το σωματείο προσφυγικό. Ο εκτοπισμός δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ομάδα που βρέθηκε χωρίς έδρα και χωρίς αθλητικό υλικό. Ο Εθνικός Άσσιας αναδιοργανώθηκε στην προσφυγιά και συνέχισε να συμμετέχει στις διοργανώσεις της ΚΟΠ. Περίοδος 1971-1979 Στην πρώτη περίοδο στη Γ΄ κατηγορία ο Εθνικός τερμάτισε στην 3η θέση, τέσσερις βαθμούς κάτω από την πρωταθλήτρια ομάδα και τρεις βαθμούς κάτω από τη δεύτερη θέση που οδηγούσαν στη Β΄ κατηγορία. Κέρδισε την άνοδο του την επόμενη περίοδο τερματίζοντας στη 2η θέση, ένα βαθμό πίσω από την πρωταθλήτρια ομάδα.Το 1974 πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η κατάληψη της Άσσιας. Όταν οι συνθήκες της περιόδου το επέτρεψαν, η ΚΟΠ αποφάσισε τη διεξαγωγή Ειδικού μικτού πρωτάθλημα Β΄- Γ΄ κατηγορίας 1974-75 πρωταθλήματος με συμμετοχή των ομάδων της Β΄ και Γ΄ κατηγορίας χωρισμένο σε δύο ομίλους. Η συμμετοχή ήταν προαιρετική. Το συμβούλιο του Εθνικού Άσσιας προβληματίστηκε κατά πόσον έπρεπε η ομάδα να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα δεδομένου των προβλημάτων που δημιούργησε η προσφυγιά, ωστόσο, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να διαλυθεί αν δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα, δήλωσε συμμετοχή.Ο Εθνικός Άσσιας τερμάτισε πρώτος στον όμιλο του.Τις επόμενες περιόδους της δεκαετίας παρέμεινε στη Β΄ κατηγορία. 1 Την περίοδο 1974-75 διοργανώθηκε Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75 χωρισμένο σε δύο ομίλους και με προαιρετική συμμετοχή των ομάδων των δύο κατηγοριών. Ο Εθνικός Άσσιας συμμετείχε στον Α΄ όμιλο. Δεκαετία 1980-1989 Την περίοδο 1979-80 η ομάδα τερμάτισε τελευταία και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία στην οποία παρέμεινε για έντεκα διαδοχικές περιόδους. Τις περιόδους 1984-85 και 1986-87 διεκδίκησε την άνοδο του στη Β΄ κατηγορία αλλά τελικά τερμάτισε στην τρίτη θέση. Δεκαετία 1990-1999 Την περίοδο 1990-91 τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 1991-92 τερμάτισε στη δωδέκατη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας και έδωσε αγώνες μπαράζ με την τρίτη ομάδα της Γ΄ κατηγορίας 1991-92. Ο Εθνικός επικράτησε στους αγώνες μπαράζ και παρέμεινε στην κατηγορία. Την περίοδο 1993-94 τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1994-95, παρόλο που τερμάτισε στην πέμπτη θέση, προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία αφού αυξήθηκαν οι ομάδες της Α΄ κατηγορίας από 12 σε 14 και της Β΄ κατηγορίας από 11 σε 14.Την περίοδο 1996-97 ο Εθνικός Άσσιας τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στην Α΄ κατηγορία. Στην πρώτη παρουσία της στην ανώτατη κατηγορία η ομάδα τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Πέτυχε 3 νίκες (μία εντός έδρας με 2-0 επί της Αλκής και δύο εκτός έδρας με 1-2 επί της ΑΕΚ και 1-3 επί του ΑΠΟΕΛ) και 3 ισοπαλίες (μία εντός έδρας με την Αναγέννηση και δύο εκτός έδρας με την ΑΕΛ 0-0 και με τον Ευαγόρα 2-2). Την περίοδο αυτή ο Εθνικός Άσσιας έφτασε για πρώτη φορά στα προημιτελικά του κυπέλλου Κύπρου, όπου αποκλείστηκε από τον ΑΠΟΠ Πάφου.Την επόμενη περίοδο ο Εθνικός Άσσιας κέρδισε και πάλι την άνοδο του στην Α΄ κατηγορία τερματίζοντας στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας. Δεκαετία 2000-2009 Την περίοδο 1999-00 ο Εθνικός Άσσιας είχε την καλύτερη παρουσία του πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας, παρόλο που υποβιβάστηκε. Δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία για μόλις ένα βαθμό. Πέτυχε 9 νίκες (7 εντός επί ΑΕΚ, ΑΕΛ, Αλκής, Απόλλων, Εθνικού Άχνας, Ολυμπιακού, Ένωσις Νέων Παραλιμνίου και 2 εκτός επί Αλκής και Αναγέννησης) και έφερε 4 ισοπαλίες, συγκεντρώνοντας 31 βαθμούς. Επιπρόσθετα, έφτασε στα προημιτελικά του κυπέλλου Κύπρου, όπου αποκλείστηκε από την ΑΕΚ.Την περίοδο 2000-01 εξασφάλισε και πάλι την άνοδο του στην Α΄ κατηγορία τερματίζοντας στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Την περίοδο 2001-02 αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας τερμάτισε και πάλι στη 12η θέση γνωρίζοντας τον υποβιβασμό, ωστόσο η παρουσία της ομάδα δεν ήταν τόσο καλή όσο στην προηγούμενη προσπάθεια της στην ανώτατη κατηγορία. Πέτυχε 5 νίκες (4 εντός επί Εθνικού Άχνας, Απόλλωνα, Δόξας και Ερμή και μία εκτός επί του Ερμή) και έφερε 2 ισοπαλίες. Και αυτή την περίοδο έφτασε στα προημιτελικά του κυπέλλου Κύπρου όπου αποκλείστηκε από την Ένωση Νέων Παραλιμνίου.Ακολούθησαν 4 περίοδοι στη Β΄ κατηγορία μέχρι που την περίοδο 2005-06 τερμάτισε στη 13η θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2005-06 υποβιβάστηκε εκ νέου στη Γ΄ κατηγορία για να κερδίσει εκ νέου την άνοδο της την περίοδο 2007-08. Την περίοδο 2008-09 υποβιβάστηκε ξανά στη Γ΄ κατηγορία. Δεκαετία 2010-2019 Την περίοδο 2010-11 ο Εθνικός Άσσιας καταφέρνει να κερδίσει δύο τίτλους, του πρώτους στην ιστορία του. Αρχικά κατέκτησε το πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 2010-11, εξασφαλίζοντας την άνοδο του στην Β΄ κατηγορία. Επιπρόσθετα, συμμετείχε στον τελικό του κυπέλλου Κύπρου Γ΄-Δ΄ κατηγορίας, όπου κέρδισε την ΕΝΑΔ με 1-0 και κατέκτησε το τρόπαιο.Συμμετείχε δύο περιόδους στη Β΄ κατηγορία μέχρι που την περίοδο 2012-13 υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2015-16 τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 2017-18 τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε στην Γ΄ κατηγορία. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συμμετοχές της ομάδας ανά εθνική κατηγορία του Συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου έως και την περίοδο 2019-20 καθώς και στις διοργανώσεις κυπέλλου έως και την περίοδο 2018-19. Γ΄ Κατηγορία: Πρωταθλήτρια (1): 2011 Κύπελλο Κύπρου Γ΄ – Δ΄ κατηγορίας:Κυπελλούχος (1): 2011 Κύπελλο ΕΠΟΠΛ: Κυπελλούχος (1): 1969 Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Παπαμωυσέως, Στέλιος (2013). Από την ενοποίηση... στ' αστέρια (Κυπριακό ποδόσφαιρο 1953-2013). Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. Τζωρτζής, Κώστας, επιμ. (2010). Εθνικός Άσσιας 45 χρόνια. Λευκωσία: Εθνικός Άσσιας. ISBN 978-9963-9778-0-2. Κυριάκου, Άκης (19 Μαρτίου 2011). «Εθνικός Άσσιας: 45 χρόνια ζωής...». sigmalive.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2015. «Εθνικός Ασσιας-Ιστορία». 4 Ιανουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2016. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Επίσημος ιστότοπος Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου
|
Ο Εθνικός Άσσιας είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα την Άσσια της επαρχίας Αμμοχώστου. Ιδρύθηκε στις 14 Μαρτίου 1966. Μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας είναι οι 3 συμμετοχές (1997-98, 1999-00, 2001-02) της στην Α΄ κατηγορία, το ανώτατο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Κύπρου. Επιπρόσθετα, έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας (2011) και ένα κύπελλο Κύπρου Γ΄-Δ΄ κατηγορίας (2011). Η έδρα της ομάδας βρίσκεται στην Άσσια, ωστόσο από το 1974 δεν μπορεί να τη χρησιμοποιήσει λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Προσωρινή ποδοσφαιρική έδρα της ομάδας αποτελεί το Μακάρειο Στάδιο στη Λευκωσία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%86%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Κώστας Βαλλιάνος
|
Ξεκίνησε το άθλημα από τα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου Σμύρνης, στην α΄ ομάδα του οποίου διαδέχθηκε αργότερα τον σπουδαίο Νίκο Πεντζαρόπουλο. Αποτέλεσε την ηχηρότερη μεταγραφή του 1960, όταν ενώ τον διεκδικούσε ο Ολυμπιακός Πειραιώς εντάχθηκε στο συμπολίτη Εθνικό και κάλυψε το κενό αποχώρησης του επίσης σπουδαίου Στάθη Μανταλώζη προ ενός έτους (για τον Παναθηναϊκό). Μετείχε σε 161 συναντήσεις 7 αγωνιστικών περιόδων της Α΄ Εθνικής και το 1967 εντάχθηκε, τελικά, στον Ολυμπιακό με παρέμβαση του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού της δικτατορίας αντισυνταγματάρχη Ασλανίδη –παρά τη γενικευμένη απαγόρευση μετακινήσεων–, ώστε η ομάδα να ενισχυθεί στις υποχρεώσεις της για το κύπελλο Πρωταθλητριών εναντίον της ιταλικής Γιουβέντους. Την ενεργό δράση σε επίπεδο ανώτατης κατηγορίας εγκατέλειψε ουσιαστικά πριν ολοκληρωθεί ο α΄ γύρος της διοργάνωσης του πρωταθλήματος 1967-68 που ακολούθησε, ενώ τυπικά με την ολοκλήρωσή της. To 1957 μετείχε με την εθνική Νέων στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πραγματοποιώντας συνολικά τρεις εμφανίσεις. Υπήρξε 11 φορές διεθνής για την Ανδρών Ελλάδας και πρώτη την 11η Δεκεμβρίου 1960 κατά το φιλικό αγώνα στη Νίκαια της Γαλλίας με το Β΄ συγκρότημα του ξένου κράτους (0-0). Διατελώντας αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος την 27η Νοεμβρίου 1963 στην εκτός έδρας ήττα 3-1 από την Κύπρο σε φιλικό, πρόκειται για τον μοναδικό Έλληνα ποδοσφαιριστή με παρόμοια διάκριση στην ιστορία του Εθνικού Πειραιώς. Η τελευταία συμμετοχή του έλαβε χώρα στις 23 Μαΐου 1965, κατά την ήττα 3-1 για τα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου 1966 από τη Σοβιετική Ένωση στη Μόσχα. Την περίοδο 1966-67 αποτέλεσε παράλληλα και τεχνικό της ΑΕΚ Φαλήρου, την οποία ανέδειξε πρωταθλήτρια Γ΄ Εθνικής. Από το 1968 που αποσύρθηκε οριστικά ως παίκτης, ανέλαβε προπονητής σε σωματεία χαμηλότερων κατηγοριών της Αθήνας και του Πειραιά, όπως ο Α.Ο. Καλαμακίου, ο Πειραϊκός Νέου Φαλήρου κ.ά. Επίσης διετέλεσε προπονητής και σε ομάδες χαμηλότερων εθνικών κατηγοριών, όπως στον Πανναυπλιακό στην Β΄ Εθνική μεταξύ άλλων. Ποδοσφαιριστής υπήρξε και ο γιος του Βασίλης στην ερασιτεχνική ομάδα του Πανιωνίου το διάστημα 1985-1990. Ο πολύ μικρότερος αδελφός του Νίκος Βαλλιάνος, αγωνίστηκε επίσης ως τερματοφύλακας και στην Α΄ Εθνική με τους Παναθηναϊκό, ΑΟ Αιγάλεω. Συνέντευξη του ίδιου: «Ο Σούπερμαν» των γηπέδων που άφησε ιστορία στον Παναγιώτη Γιαλό, koinoniki.gr Γιώργος Παγιωτέλης, Το έπος της Α΄ Εθνικής, σειρά αφιερωμάτων αθλητικού περιοδ. Οι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ τχ. 8-13 και 22 (Αύγ 1994-Ιαν 1995 και Οκτ 1995) Βαγγέλης Μελέκογλου-Άγγελος Μενδρινός-Θοδωρής Νταβέλος, Εθνική Ελλάδος • Πορεία μέσα στο χρόνο, Εκδόσ. Παπαζήση, Αθήνα 1995, 960-0210-82-9 συλλογικό έργο (δ/νση Ανδρέας Μπόμης), Όλα για το ποδόσφαιρο • Αλμανάκ '91, έκδοση περιοδ. ΕΙΚΟΝΕΣ, Αθήνα 1991.
|
Ο Κώστας Βαλλιάνος (γένν. 1 Μαρτίου 1937, Καλλιθέα Αθήνας) είναι Έλληνας διεθνής παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και προπονητής. Αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας και στην εποχή του θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους της χώρας στη θέση του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Κλέμεντιν Τσώρτσιλ
|
Αν και νομικά ήταν κόρη του Σερ Χένρι Χόζιερ και της Λέιντ Μπλανς Χόζιερ (κόρη του Ντέιβιντ Ογκίλβι, 10ου κόμη του Αίαρλι ), η πατρότητά της αποτελεί αντικείμενο πολλών συζητήσεων, καθώς η Λαίδη Μπλανς ήταν γνωστή για τις απιστίες της. Αφού ο Σερ Χένρι βρήκε τη Λαίδη Μπλανς με έναν εραστή το 1891, εκείνη κατάφερε να αποτρέψει την αγωγή του συζύγου της για διαζύγιο εξαιτίας των δικών του απιστιών και στη συνέχεια το ζευγάρι χώρισε. Η Λαίδη Μπλανς υποστήριξε ότι ο βιολογικός πατέρας της Κλέμεντιν ήταν ο λοχαγός Γουίλιαμ Τζορτζ Μπέι Μίντλετον, ένας αξιόλογος ιππέας. Η Μέρι Σόαμς, το μικρότερο παιδί της Κλέμεντιν, το πίστευε αυτό. Ωστόσο, η βιογράφος της Κλέμεντιν, Τζόαν Χάρτγουικ, έχει υποθέσει (εν μέρει λόγω της φήμης της στειρότητας του Σερ Χένρι) ότι όλα τα Χόζιερ παιδιά της Λέιντι Μπλανς γεννήθηκαν από τον σύζυγο της αδελφής της, Άλεγκερνον Μπέρτραμ Φρίμαν-Μίτφορντ, 1ο Βαρόνο Ρέντεσντεϊλ (1837-1916), περισσότερο γνωστός ως παππούς των διάσημων αδελφών Μίτφορντ της δεκαετίας του 1920. Όποια και αν είναι η πραγματική της πατρότητα, η Κλέμεντιν καταγράφεται ως η κόρη της Λαίδη Μπλανς και του Σερ Χένρι. Το καλοκαίρι του 1899, όταν η Κλέμεντιν ήταν 14 ετών, η μητέρα της μετέφερε την οικογένεια στη Διέππη, μία παράκτια κοινότητα στη βόρεια Γαλλία. Εκεί η οικογένεια πέρασε ένα ειδυλλιακό καλοκαίρι, κάνοντας μπάνιο, κανό, πικ -νικ και μαζέυοντας μούρα. Ενώ βρισκόταν στη Διέππη, η οικογένεια γνώρισε καλά το «La Colonie», ή τους άλλους Άγγλους κατοίκους που ζούσαν δίπλα στη θάλασσα. Αυτή την ομάδα αποτελούσαν στρατιωτικοί, συγγραφείς και ζωγράφοι, όπως ο Όμπρεϊ Μπέρντσλεϊ και ο Γουόλτερ Σίκερτ. Ο τελευταίος έγινε πολύ καλός φίλος της οικογένειας. Σύμφωνα με την κόρη της Κλέμεντιν, Μέρι Σόαμς, η Κλέμεντιν εντυπωσιάστηκε πολύ από τον Σίκερτ και πίστευε ότι ήταν ο πιο όμορφος και συναρπαστικός άντρας που είχε δει ποτέ. Η ευτυχισμένη ζωή των Χόζιερ στη Γαλλία τελείωσε όταν η Κίτι, η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, χτυπήθηκε από τυφοειδή πυρετό. Η Μπλανς Χόζιερ έστειλε την Κλέμεντιν και την αδελφή της Νέλι στη Σκωτία για να αφιερώσει τον χρόνο της πλήρως στην Κίτι. Η Κίτι πέθανε στις 5 Μαρτίου 1900. Η Κλέμεντιν εκπαιδεύτηκε αρχικά στο σπίτι, στη συνέχεια για λίγο στο σχολείο του Εδιμβούργου που διήυθυνε ο Καρλ Φρέμπελ, ανιψιός του Γερμανού παιδαγωγού, Φρίντριχ Φρέμπελ και η σύζυγος του Γιοχάνα και αργότερα στο Σχολείο Θηλέων Μπέρκχαμστεντ (τώρα σχολείο Μπέρκχαμστεντ) και στη Σορβόννη στο Παρίσι. Είχε αρραβωνιαστεί δύο φορές κρυφά με τον Σερ Σίντνεϊ Πιλ, ο οποίος την είχε ερωτευτεί όταν ήταν 18 ετών. Η Κλεμεντιν γνώρισε για πρώτη φορά τον Ουίνστον το 1904 σε ένα χορό στο Crewe House, σπίτι του κόμη και της κόμισσας του Crewe. Τον Μάρτιο του 1908, συναντήθηκαν ξανά όταν κάθισαν δίπλα-δίπλα σε ένα δείπνο που διοργάνωσε η Lady St Helier, μία μακρινή συγγενής της Κλέμεντιν. Στην πρώτη σύντομη συνάντησή τους, ο Ουίνστον αναγνώρισε την ομορφιά και την αριστεία της Κλέμεντιν. Τώρα, μετά από ένα βράδυ που πέρασε στην παρέα της, συνειδητοποίησε ότι ήταν ένα κορίτσι με έντονη εξυπνάδα και εξαιρετικό χαρακτήρα. Μετά από πέντε μήνες συναντήσεων σε κοινωνικές εκδηλώσεις, καθώς και συχνές αλληλογραφίες, ο Ουίνστον έκανε πρόταση γάμου στην Κλέμεντιν κατά τη διάρκεια ενός πάρτι στο παλάτι Μπλένχαϊμ στις 11 Αυγούστου 1908, σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι γνωστό ως ο Ναός της Νταϊάνα. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1908 ο Ουίνστον και Κλέμεντιν παντρεύτηκαν στον ναό Αγία Μαργαρίτα, στο Ουέστμίνστερ και πέρασαν τον μήνα του μέλιτος στο Μπαβένο, στη Βενετία και στο κάστρο Βεβέρι στη Μοραβία, πριν εγκατασταθούν σε σπίτι στο Λονδίνο στην πλατεία Έκλεστον Νο 33. Είχαν πέντε παιδιά: τη Νταϊάνα (1909-1963), τον Ράντολφ (1911-1968), τη Σάρα (1914-1982), τη Μάριγκολντ (1918-1921) και τη Μέρι (1922–2014). Μόνο η Μέρι, η νεότερη, μοιράστηκε τη μακροζωία των γονιών τους με τους άλλους να πεθαίνουν πριν φτάσουν τα 70 τους χρόνια: η Μαρίγκολντ πέθανε σε ηλικία δύο ετών και οι άλλοι τρεις (Νταϊάνα, Σάρα και Ράντολφ) όλοι πέθαναν στα 50 και τα 60 τους. Ο γάμος των Τσώρτσιλ ήταν στενός και στοργικός παρά τα άγχη της δημόσιας ζωής. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κλέμεντιν Τσώρτσιλ οργάνωσε καντίνες για εργαζόμενους στα πυρομαχικά για λογαριασμό της YMCA στη βορειοανατολική μητροπολιτική περιοχή του Λονδίνου και γι' αυτό διορίστηκε διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE) το 1918. Στη δεκαετία του 1930, η Κλέμεντιν ταξίδεψε χωρίς τον Ουίνστον στο γιοτ του Λόρδου Μόιν, τη Ροζάουρα, σε εξωτικά νησιά: Βόρνεο, Σέλεμπες, Μολούκα, Νέα Καληδονία και Νέες Εβρίδες. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, πολλοί πιστεύουν ότι είχε σχέση με τον Τέρενς Φίλιπ, έναν πλούσιο έμπορο έργων τέχνης επτά χρόνια μικρότερό της. Ωστόσο, δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία για αυτό: πράγματι, ο Φίλιπ πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν Πρόεδρος του Ταμείου του Ερυθρού Σταυρού για τη Βοήθεια προς τη Ρωσία, πρόεδρος της Έκκλησης Πολέμου των Νέων Γυναικών Χριστιανών και Πρόεδρος του Μαιευτηρίου για τις Σύζυγους των Αξιωματικών, στο Φούλμερ Τσέις. Κατά την περιοδεία της στη Ρωσία στο τέλος του πολέμου, της απονεμήθηκε το Τάγμα του Κόκκινου Λάβαρου Εργασίας.Το 1946, διορίστηκε Κυρία Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, έγινε Ντέιμ Κλέμεντιν Τσώρτσιλ GBE . Έλαβε τιμητικά πτυχία από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ . Μετά από περισσότερα από 56 χρόνια γάμου, η Κλέμεντιν χήρεψε στις 24 Ιανουαρίου 1965, όταν ο Ουίνστον πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Μετά τον θάνατο του σερ Ουίνστον στις 17 Μαΐου 1965, έγινε ισόβιο μέλος της Βουλής των Λόρδων ως βαρόνη Σπένσερ-Τσώρτσιλ, του Τσάρτγουελ στην κομητεία του Κεντ. Συμμετείχε στο κοινοβούλιο ως ανεξάρτητη, αλλά η αυξανόμενη κώφωσή της την εμπόδισε να λαμβάνει τακτικά μέρος στην κοινοβουλευτική ζωή. Στα τελευταία της χρόνια, ο πληθωρισμός και τα αυξανόμενα έξοδα προκάλεσαν στη Λαίδη Σπένσερ-Τσώρτσιλ οικονομικές δυσκολίες και στις αρχές του 1977 πούλησε σε δημοπρασία πέντε πίνακες του θανόντος συζύγου της. Μετά το θάνατό της, αποκαλύφθηκε ότι είχε καταστρέψει το πορτρέτο του συζύγου της που είχει φιλοτεχνήσει ο Γκράχαμ Σάδερλαντ, επειδή δεν άρεσε στον Σερ Ουίνστον. Η Λαίδη Σπένσερ - Τσώρτσιλ πέθανε στο σπίτι της στο Λονδίνο, στο Νάιτσμπριτζ, από καρδιακή προσβολή στις 12 Δεκεμβρίου 1977. Ήταν 92 ετών και είχε επιζήσει του συζύγου της σχεδόν για 13 έτη, καθώς και τριών από τα πέντε παιδιά της. Κηδεύθηκε μαζί με τον σύζυγό της και τα παιδιά της στην εκκλησία του St Martin's, Μπλάντον, κοντά στο Γούντστοκ στο Όξφορντσαϊρ. Churchill, Randolph (1969). Companion Volume, 1907–1911. Authorised biography of Winston S. Churchill. II Part 2. London: Heinemann. Lovell, MS (2012), The Churchills: A Family at the Heart of History - από τον Δούκα του Marlborough έως τον Winston Churchill, Abacus (Little, Brown),(ISBN 978-0349-11978-6) Purnell, S. (2015), First Lady: The Private Wars of Clementine Churchill, Aurum Press Limited,(ISBN 978-1781-31306-0) Soames, M. (2002), Clementine Churchill, Doubleday,(ISBN 978-0385-60446-8) Winston & Clementine Churchill - Ζωντανή κληρονομιά του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου
|
Η Κλέμεντιν Ογκίλβι Σπένσερ Τσώρτσιλ, Βαρόνη Σπένσερ-Τσώρτσιλ, GBE (το γένος Χόζιερ, 1 Απριλίου 1885 – 12 Δεκεμβρίου 1977) ήταν η σύζυγος του Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου και δια βίου μέλος της Βουλής των Λόρδων από μόνη της. Ενώ νομικά ήταν κόρη του Σερ Χένρι Χόζιερ, η γνωστή απιστία της μητέρας της και η υποψία υπογονιμότητάς του καθιστούν την πατρική καταγωγή της αβέβαιη. Γνώρισε τον Τσόρτσιλ το 1904 και παντρεύτηκαν το 1908. Είχαν μαζί πέντε παιδιά, εκ των οποίων το ένα (η Μάριγκολντ) πέθανε σε ηλικία δύο ετών από σηψαιμία. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κλέμεντιν οργάνωσε κυλικεία για εργαζόμενους στα πυρομαχικά και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενήργησε ως Πρόεδρος του Ταμείου του Ερυθρού Σταυρού για τη Βοήθεια στη Ρωσία, Πρόεδρος της Έκκλησης Πολέμου Νέων Χριστιανικών Γυναικών και Πρόεδρος του Μαιευτηρίου για τις Συζύγους των Αξιωματικών, στο Fulmer Chase, στο South Bucks. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της της απονεμήθηκαν πολλοί τίτλοι, ο τελευταίος ήταν ισόβιος μετά το θάνατο του συζύγου της το 1965. Στα τελευταία της χρόνια, πούλησε πολλά πορτρέτα του συζύγου της για να μπορέσει να συντηρηθεί οικονομικά. Πέθανε στο σπίτι της στο Λονδίνο σε ηλικία 92 ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CF%8E%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BB
|
Κρις Έβανς
|
Ο Κρις Έβανς γεννήθηκε στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης, στις ΗΠΑ, και μεγάλωσε στο προάστιο Σάντμπερι της Βοστώνης. Η μητέρα του, Λίζα Μαρί (πατρικό επίθετο: Καπουάνο), είναι καλλιτεχνική διευθύντρια στο Θέατρο Νέων Concord και ο πατέρας του, Τζι. Ρόμπερτ "Μπομπ" Έβανς ο Τρίτος, είναι οδοντίατρος με καταγωγή από τη Σκωτία και την Ουαλία. Είναι ο ανηψιός του Μάικ Καπουάνο, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο οποίος είναι ο αδερφός της μητέρας του.Έχει δύο αδερφές, την Κάρλυ, που είναι απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών "Tisch" του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, και την Σάνα, που είναι καθηγήτρια Αγγλικών και Θεάτρου Λυκείου. Έχει και έναν νεότερο αδερφό, τον επίσης ηθοποιό Σκοτ Έβανς, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην σαπουνόπερα του ABC One Life To Live. Η μητέρα του είναι μισής Ιταλικής και μισής Ιρλανδικής καταγωγής.. Ο Έβανς, όπως και τα αδέρφια του, ανατράφηκε ως Καθολικός.Αποφοίτησε από το Λύκειο Lincoln-Sudbury Regional. Μετακόμισε στην Νέα Υόρκη όπου παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου και κινηματογράφου στο Lee Strasberg Theatre and Film Institute. Η πρώτη εμφάνιση του Έβανς έγινε σε ένα μικρό εκπαιδευτικό βίντεο με τίτλο Biodiversity: Wild About Life! το 1997. Το 1999 ο Έβανς έγινε ένα από τα μοντέλα για το επιτραπέζιο παιχνίδι Mystery Date της Hasbro. Η ειδική έκδοση του παιχνιδιού περιλάμβανε ένα ηλεκτρονικό τηλέφωνο, το οποίο δείχνει τον Έβανς να μιλάει μέσα από το κουτί του παιχνιδιού. Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων για το Όχι Άλλη Χαζοαμερικάνικη Ταινία ο Έβανς απέκτησε πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες The Perfect Score και Cellular και στην συνέχεια πρωταγωνίστησε σε δυο ανεξάρτητες ταινίες, στο Chicago: Dirk Wittenborn's Fierce People, ενσαρκώνοντας τον Μπρους, και στο London, ενσαρκώνοντας έναν χρήστη ναρκωτικών που έχει προβλήματα στις σχέσεις του. Αργότερα ενσάρκωσε τον υπερήρωα Human Torch στην ταινία του 2005 Fantastic Four. Ο Έβανς ενσάρκωσε τον ίδιο ρόλο στην δεύτερη ταινία Fantastic Four το 2007. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε ως ο αστροναύτης Mace στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Danny Boyle, Sunshine. Το 2008 ο Κρις Έβανς εμφανίστηκε στην ταινία Street Kings, με πρωταγωνιστή τον Κίανου Ριβς, και στην ταινία του Τέννεσι Γουίλιαμς The Loss of a Teardrop Diamond με πρωταγωνιστές τους Μπρους Ντάλας Χάουαρντ και Έλεν Μπέρστιν. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε στο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Push, με την Ντακότα Φάννινγκ. Ο Έβανς εκτέλεσε ο ίδιος τις δικές του πολεμικές σκηνές, οι οποίες πήραν πολύ καιρό για να γυριστούν, και τραυματίστηκε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Το 2010 ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για την ταινία Puncture με σκηνοθέτες τον Μαρκ Κάσσεν και τον Άνταμ Κάσσεν στο Χιούστον του Τέξας. Η ταινία επιλέχθηκε για να κάνει ντεμπούτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Tribecato 2011 ως ένα από τα έργα Spotlight για την 10η επέτειο του Φεστιβάλ. Το ίδιο έτος ο Έβανς εμφανίστηκε στην ταινία The Losers του Sylvain White, μια προσαρμογή του ίδιου βιβλίου κόμικς. Ο Έβανς εμφανίστηκε στην συνέχεια και σε μια άλλη προσαρμογή κόμικς, το Scott Pilgrim vs The World του Edgar Wright, όπου ενσάρκωσε τον Λούκας Λη. Το 2011 ο Έβανς ενσάρκωσε τον Captain America στην ταινία Captain America : Ο πρώτος εκδικητής και πρωταγωνίστηκε και στην ταινία What's Your Number, μια ρομαντική κωμωδία μαζί με την Άννα Φάρυς. Αρχικά υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ των ταινιών καθώς και οι δυο ταινίες είχαν οριστεί να πραγματοποιήσουν τα γυρίσματα κατά το καλοκαίρι του 2010. Ο Έβανς είχε υπογράψει για να εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες ως Captain America και ξαναπήρε τον ρόλο στην ταινία του 2012 Captain America : Οι εκδικητές. Ακολούθησε ο πρωταγωνιστικός ρόλος μαζί με τον Μάικλ Σάνον στην ταινία The Iceman αντικαθιστώντας τον Τζέιμς Φράνκο ο οποίος τα παράτησε. Ο Έβανς φόρεσε μια μακριά περούκα και έφτιαξε μια γενειάδα για τον ρόλο. Πρωταγωνίστησε στην αγγλική ταινία Snowpiercer του βορειοκορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon-ho. Το 2014 ο Έβανς πρωταγωνίστησε στην ταινία Captain America : Ο Χειμερινός Στρατιώτης καθώς και μαζί με την Μισέλ Μόναχαν στην ρομαντική κωμωδία Playing It Cool. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2014 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Before We Go. Το 2015 ξανάπαιξε τον Captain America στην ταινία Avengers: Age of Ultron καθώς και το 2016 στην ταινία Captain America: Civil War. Ο Έβανς δήλωσε τον Μάρτιο του 2014 ότι όταν τελειώσει το συμβόλαιό του με την Marvel, θα σκεφτεί να ασχοληθεί λιγότερο με την υποκριτική ώστε να εργαστεί περισσότερο στην σκηνοθεσία και πιστεύει ότι θα τελειώσει ως Captain America το 2017. Τον Σεπτέμβριο του 2015 όμως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι θα ήταν πρόθυμος να υπογράψει για περισσότερες ταινίες Captain America αν η Marvel σκόπευε να παρατείνει το συμβόλαιό του. Ο Έβανς είναι φανατικός οπαδός των New England Patriots και πρόβαλλε αυτήν την ομάδα στην ταινία του 2014 America's Game: The Story. Είναι υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ και, παρόλο που ανατράφηκε ως καθολικός, εξέφρασε τις πανθεϊστικές απόψεις του και το μεγάλο ενδιαφέρον για τις αντιλήψεις του βουδισμού.
|
Ο Κρίστοφερ Ρόμπερτ Έβανς (Christopher Robert "Chris" Evans, 13 Ιουνίου 1981) είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είναι γνωστός από τους ρόλους του ως υπερήρωας στις ταινίες της Marvel Comics όπου ενσάρκωσε τον Στηβ Ρότζερς στο Captain America και τον Τζόνυ Στορμ στο Fantastic Four. Ξεκίνησε την καριέρα του στην τηλεοπτική σειρά του 2000 Opposite Sex όπου υποδύθηκε τον Κάρυ Μπέιστον και από τότε έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές επιτυχημένες ταινίες μεταξύ των οποίων: Όχι άλλη χαζοαμερικάνικη ταινία (Not Another Teen Movie) το 2001, Οι αγροίκοι (Fierce People) το 2005, Fantastic Four το 2005, Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer το 2007, Ο πρώτος εκδικητής: Captain America (Captain America: The First Avenger) το 2011 και Captain America 2: Ο στρατιώτης του χειμώνα (Captain America: The Winter Soldier) το 2014, Sunshine, Gifted, Snowpiercer, Scott Pilgrim vs the world. Το 2014 ο Έβανς έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την δραματική ταινία Before We Go, στην οποία πρωταγωνίστησε. Επίσης ο Έβανς είναι μέσα στο Chris Club (μία ομάδα από τέσσερεις διάσημους ηθοποιούς που ονομάζονται Κρις) μαζί με τον Κρις Χέμσγουορθ, τον Κρις Πάιν και τον Κρις Πρατ. Αλλά εννοείται όλοι μπορούν να το καταλάβουν είναι από τους τέσσερις ο πιο ωραίος. Είχε μια πιθανώτατα πρωσοπική σχέση με την Σκάρλετ Γιοχάνσον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Captain America αφού εχει πεί χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του σε πρεμιέρα That Black Widow suit slips on and off, pretty easily.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%88%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%82
|
Κολοσσιαία γλαύκη
|
Πρόκειται για ομοίωμα κουκουβάγιας. Στέκει όρθια, με κλειστά φτερά, και με το βλέμμα στραμμένο μπροστά. Έχει ορισμένες φθορές, αποτελείται από δυο τμήματα, ενώ λείπουν και τα δύο πόδια, το δεξί ολόκληρο, και το άλλο μισό. Λείπει επίσης το τέλος της ουράς. Αρχικά ίσως να ήταν ζωγραφισμένο με πολλά χρώματα. Πιστεύεται ότι ανήκε σε σύμπλεγμα δύο κολοσσιαίων κιόνων και ότι ήταν αφιερωμένο στον ναό της Άρτεμης. Πιθανώς να το είχε αφιερώσει ο Τιμόθεος από την Ανάφλυστο. Από επιγραφές συμπεραίνουμε ότι το γλυπτό αυτό κατατάσσεται στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Ross, Annallii, 1841, σ. 25 και σ, B Archäologische Azfsätze, I. σ. 205 and pl. XIV Sybel, Katalog, 5363 Friederichs-Wolters, σ. 62, No. 111 Friederichs, σ. 22, No. 13 Lebas and Waddington, IV, pl. IXII. 3 Lepsius, σ. 75, No. 90 Κατάλογος, σ. 64 Γκάι Ντίκινς, Stanley Casson (1921). Mouseion tes Akropoleos, επιμ. Catalogue of the Acropolis Museum. Athens, Greece. σελίδες 252–253. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2010. Ισμήνη Τριάντη (1998). Το Μουσείο Ακροπόλεως. Αθήνα: ΟΛΚΟΣ. σελίδες 212–213. ISBN 960-7169-84-0. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2011.
|
Η Κολοσσιαία Γλαύκη βρίσκεται στην Ακρόπολη. Έχει διαστάσεις 91 εκ. ύψος, 40 εκ. πλάτος και 55 εκ. βάθος. Είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο της Πεντέλης. Βρέθηκε το 1838 στις ανασκαφές της Ακρόπολης, κοντά στο Βραυρώνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CE%BA%CE%B7
|
Αντουάν λε Φλαμέν
|
Νυμφεύτηκε την Ισαβέλλα Παλαβιτσίνι μαρκησία της Βοδονίτσας, αλλά μετά τον θάνατό της διεκδίκησε τη μαρκιωνία ως σύζυγός της, από τον εξάδελφό της Θωμά Παλαβιτσίνι, χωρίς να καταφέρει να αποκτήσει δικαιώματα στη μαρκιωνία. Το 1303 στάλθηκε από τον δούκα της Αθήνας Γκυ Β΄ ντε λα Ρος στη Θεσσαλία, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των επιδρομών εκεί. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Ματθίλδης του Αινώ πριγκίπισσας της Αχαΐας και παρευρέθηκε στον αρραβώνα της στη Θήβα με τον Κάρολο των Καπετιδών-Ανζού πρίγκιπα του Τάραντα στις 2 Απριλίου 1309. Στις 15 Μαρτίου 1311, ο Φλαμέν πολέμησε εναντίον των μισθοφόρων της Καταλανικής Εταιρείας στην Μάχη του Αλμυρού και ήταν ένας από τους λίγους επιζώντες, καθώς αιχμαλωτίστηκε και κρατήθηκε για λύτρα. Στον ναό του Αγίου Γεωργίου (παλαιότερα καθολικό μοναστηριού), ο οποίος βρίσκεται κοντά στον σημερινό οικισμό του Ακραίφνιου (πρώην Καρδίτσα) Βοιωτίας, σώζεται γραπτή κτητορική επιγραφή επάνω στο τύμπανο αρκοσολίου του νότιου τοίχου του οικοδομήματος, που χρονολογεί την ανέγερση του ναού κατά το έτος 1311 και κατονομάζει τον Φλαμέν ως κτήτορα. Η σαρκοφάγος στο αρκοσόλιο χρησιμοποιήθηκε πιθανώς ως θέση ταφής του ίδιου του Φλαμέν. Πιθανολογείται ότι κίνητρο του Φράγκου αριστοκράτη υπήρξε η εκπλήρωση ευχαριστήριου όρκου για τη σωτηρία του, μετά την μοιραία για τους υπόλοιπους Φράγκους μάχη. Hopf, Carl. Chroniques gréco-romanes. Miller, William. "The Frankish Inscription at Karditza." The Journal of Hellenic Studies, Vol. 29. (1909), pp. 198–201. Setton, Kenneth M. Catalan Domination of Athens 1311–1380. Revised edition. Variorum: London, 1975.
|
Ο Αντουάν λε Φλαμέν (Antoine le Flamenc) ήταν Βαρώνος της Βοιωτικής Καρδίτσας την περίοδο 1303 – 1313 και μαρκήσιος της Βοδονίτσας την περίοδο 1278 – 1286, όπου συγκυβέρνησε μαζί με την γυναίκα του Ισαβέλλα. Ήταν γαλλικής καταγωγής, από φλαμανδική οικογένεια που είχε εγκατασταθεί στους Άγιους τόπους· εκεί γεννήθηκε ο Αντουάν και ήρθε στην Ελλάδα μετά την κατάκτησή της από τους Φράγκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%BB%CE%B5_%CE%A6%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD
|
Εθνική Κύπρου (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Η Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης της χώρας εντάχθηκε στο δυναμικό της FIBA το 1972.Γυναικείο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα συμμετείχε για πρώτη φορά σε επίσημη διοργάνωση το 1989 και συγκεκριμένα στα πλαίσια του πρώτου «Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μικρών Κρατών FIBA» (τότε «European Promotion Cup»). Το 2003 συμμετείχε για πρώτη και τελευταία μέχρι σήμερα φορά σε Προκριματική Φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά συμμετείχε για τελευταία φορά σε επίσημη διοργάνωση προτού πέσει σε αδράνεια. Τα τελευταία χρόνια, σε ό,τι αφορά τις διοργανώσεις της FIBA, η Κύπρος εκπροσωπείται μόνο σε επίπεδο νεαρών αθλητριών.Η πιο πρόσφατη παρουσία της ομάδας σε διεθνή διοργάνωση ήταν το 2013, στους 15ους Αγώνες Μικρών Κρατών της Ευρώπης που έλαβαν χώρα στο Λουξεμβούργο. Πορεία σε European Promotion Cup / European Championship Division C / Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Κύπρου σε European Promotion Cup / European Championship Division C / Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών FIBA: Πορεία σε Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Κύπρου σε Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης: Εθνική Κύπρου (καλαθοσφαίριση ανδρών) Cyprus, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Κυπριακή Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας, επίσημος ιστότοπος. (Ελληνικά)
|
Τελ. Ενημέρωση: Απρίλιος 2019 Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Κύπρου αντιπροσωπεύει την Κύπρο στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)
|
Νικόλαος Μεσαρίτης
|
Τα έργα του Νικόλαου Μεσαρίτη θεωρούνται αξιόλογες πηγές για την πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία των πρώτων χρόνων της Λατινικής Αυτοκρατορίας και της αυτοκρατορίας της Νίκαιας. Αναφέρονται τα εξής: Η αλληλογραφία του, που δίνει πληροφορίες ιδιαίτερα για τα χρόνια πριν τη στέψη του Θεόδωρου Λάσκαρη, το 1208, ως αυτοκράτορα. Η έκθεση των διαπραγματεύσεων για την Ενωση των Εκκλησιών το 1206 και το 1214-15, μεταξύ του Πάπα και της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας. Η περιγραφή της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων και των μωσαϊκών της, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς, αργότερα το 1461, από τους Τούρκους. Ο επικήδειος που έγραψε για τον θάνατο του αδελφού του Ιωάννη Μεσαρίτη. Nicholas Mesarites, Ekphrasis on the Church of the Holy Apostles (στα αγγλικά) Αρχειοθετήθηκε 2015-12-12 στο Wayback Machine.
|
Ο Νικόλαος Μεσαρίτης (Κωνσταντινούπολη, 1163 ή 1164 - μετά το 1224) ήταν Βυζαντινός συγγραφέας και θεολόγος. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν πρόεδρος της Συγκλήτου και ήταν ο νεώτερος αδελφός του Ιωάννη Μεσαρίτη. Κατέλαβε τα ανώτατα εκκλησιαστικά αξιώματα του σκευοφύλακα στην εκκλησία Θεοτόκο του Φάρου στην Κωνσταντινούπολη, του μητροπολίτη Εφέσου και του έξαρχου Ασίας
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Κουρουσού Κουατιά
|
Το όνομα Κουρουσού Κουατιά είναι προέλευσης Γκουαρανί και σημαίνει «χαραγμένος σταυρός». Οι πρώτοι έποικοι (Ισπανοί κονκισταδόρες και Ιησουίτες ιεραπόστολοι από την Ουρουγουάη) το ονόμασαν Πόστα ντε Κρουζ (Posta de Cruz), καθώς η τοποθεσία ήταν ένα σταυροδρόμι, το οποίο σηματοδοτούσε ένας μεγάλος σταυρός με επιγραφή.Μετά την Επανάσταση του Μαΐου που ξεκίνησε τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αργεντινής από την Ισπανία, ο στρατός υπό τον στρατηγό Μανουέλ Μπελγράνο πέρασε από την περιοχή. Ο Μπελγράνο διευθέτησε μια κυβερνητική διαμάχη στην περιοχή αναθέτοντας τη δικαιοδοσία στο Cabildo του Κορριέντες. Στις 16 Νοεμβρίου 1810 υπαγόρευσε την επίσημη ίδρυση της πόλης, την οποία (σεβόμενος τις επιθυμίες και τις πεποιθήσεις του πληθυσμού) ονόμασε Nuestra Señora de Pilar de Curuzú Cuatiá («Παναγία της Πιλάρ της Κουρουσού Κουάτια»).Στην περιοχή διεξήχθησαν αρκετές σημαντικές μάχες κατά τη διάρκεια του αγώνα των συγκεντρωτικών-ομοσπονδιακών, με πιο σημαντική τη μάχη του Πάγκο Λάργκο (31 Μαρτίου 1839) εναντίον των υποστηρικτών του Χουάν Μανουέλ ντε Ρόζας στο Έντρε Ρίος.Η πόλη έλαβε επίσημα την ιδιότητα του χωριού (villa) στις 9 Οκτωβρίου 1852 και έγινε πόλη στις 25 Οκτωβρίου 1888. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Curuzú Cuatiá στο Wikimedia Commons
|
Η Κουρουσού Κουατιά (ισπανικά: Curuzú Cuatiá) είναι πόλη στα νότια της επαρχίας Κορριέντες στη Μεσοποταμία της Αργεντινής. Είχε 34.470 κατοίκους κατά την απογραφή του 2010, και είναι η έδρα του ομώνυμου νομού. Η περιοχή έχει ανώμαλο έδαφος, με πολλά μικρά ποτάμια και ρυάκια που εκβάλλουν στον ποταμό Παρανά στα δυτικά ή στον ποταμό Ουρουγουάη στα ανατολικά. Το κλίμα είναι υγρό υποτροπικό, με ομοιόμορφα κατανεμημένη ετήσια βροχόπτωση 1.200 mm κατά μέσο όρο. Οι μέσες θερμοκρασίες είναι 14,5 °C (χειμώνας) και 26 °C (καλοκαίρι), με καταγεγραμμένες ακραίες θερμοκρασίες -3 °C και 44 °C αντίστοιχα. Η πόλη εξυπηρετείται από αεροδρόμιο (IATA: UZU, ICAO: SATU) , που βρίσκεται στο σημείο 29°47′S 58°1′W.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC
|
Λευκορωσικές προεδρικές εκλογές (2020)
|
Στις 8 Μαΐου 2020 η Λευκορωσική Εθνοσυνέλευση όρισε την 9η Αυγούστου ως ημερομηνία διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών. Ο απερχόμενος Πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο ο οποίος κυβερνά τη χώρα από τότε που έγιναν οι πρώτες προεδρικές εκλογές, το 1994, και έχει περιγραφεί από τη διεθνή κοινότητα ως «δικτάτορας» που έχει συγκεντρώσει αφάνταστη εξουσία μετά από 26 χρόνια στην κυβέρνηση. Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης δοκιμάζονται έντονα από την κυβέρνηση, και κινδυνεύουν να απορριφθούν ή ακόμα και να φυλακιστούν. Οι εκλογές για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας είναι ελεύθερες και γίνονται άμεσα και ισότιμα, με μυστική ψηφοφορία, σε όλην την επικράτεια, ανά πενταετία. Δικαίωμα να ψηφίσουν έχουν όλοι οι Λευκορώσοι πολίτες ηλικίας άνω των 18 ετών. Δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν όλοι οι πολίτες της Λευκορωσίας που είναι ηλικίας άνω των 35 ετών και διαμένουν στη χώρα για πάνω από 10 χρόνια. Οι υποψήφιοι πρέπει να συγκεντρώσουν και να υποβάλλουν στην επιτροπή 100.000 υπογραφές εκλογέων. Οι υπογραφές συλλέγονται από ομάδες πρωτοβουλίας, τα μέλη των οποίων είναι εγγεγραμμένα στους καταλόγους της Εκλογικής Επιτροπής. Μία ομάδα πρωτοβουλίας πρέπει να έχει τουλάχιστον 100 άτομα. Στις 15 Μαΐου 2020, που ήταν η τελευταία ημέρα για υποβολή υποψηφιοτήτων, συνολικά 55 υποψήφιοι είχαν καταθέσει τις αιτήσεις τους. Στις 20 Μαΐου η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή ανακοίνωσε ότι έχουν εγγραφεί 15 ομάδες. Κάθε ομάδα πρωτοβουλίας έπρεπε να συλλέξει τουλάχιστον 100.000 έγκυρες υπογραφές εκλογέων για τον υποψήφιό της. Η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια πήρε τη σκυτάλη από τα χέρια του συζύγου της, του Σεργκέι Τιχανόβσκι, ο οποίος απορρίφθηκε από την Εκλογική Επιτροπή, και υπέβαλλε τη δική της υποψηφιότητα στις 15 Μαΐου. Στις 17 Ιουλίου ανακοινώθηκε η συμμαχία της Τιχανόβσκαγια με τις ομάδες δύο άλλων υποψηφίων που αποσύρθηκαν, την ομάδα του Βαλέρι Τσεπκάλο με εκπρόσωπο την συζυγό του, την Βερόνικα Τσεπκάλο, και την ομάδα του Βίκτωρ Μπαμπάρικα με εκπρόσωπο την ατζέντισσά του, την Μαρία Κολέσνιβα. Οι τρεις γυναίκες σχημάτισαν ένα δυναμικό τρίο και παρουσίασαν την πολιτική τους πλατφόρμα για «Γυναικεία Αλληλεγγύη». Η 37χρονη καθηγήτρια Αγγλικών είπε ότι δεν είναι προετοιμασμένη για δημόσιες ομιλίες επειδή η πρόκρισή της στις προεδρικές εκλογές ήταν απρόσμενη. Πρόσθεσε ότι έφτασε μέχρι εκεί «από αγάπη» και ότι δεν έχουν «καθόλου ψευδαισθήσεις» όσον αφορά την πορεία της εκστρατείας.Στις δύο πρώτες μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις της Τιχανόβσκαγια, στις 19 Ιουλίου, στην Πλατεία Μπανγκαλόρ του Μίνσκ και στην πόλη Ζερζίνσκ, οι οπαδοί της δυναμικής τριάδας έφτασαν τους 7.500. Στις 20 Ιουλίου η Τιχανόβσκαγια είπε ότι όταν δέχτηκε απειλές για την ασφάλεια των παιδιών της τα έστειλε σε μυστική τοποθεσία στο εξωτερικό. Υποψήφιοι που αποσύρθηκαν και έδωσαν τη σκυτάλη στη Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια Μετά τις εκλογές ξέσπασαν ταραχές όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων εξόδου, βάσει των οποίων ο Λουκασένκο κατάφερε συντριπτική νίκη έναντι των άλλων υποψηφίων. Οι διαδηλωτές και τα ΜΑΤ συγκρούστηκαν στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας, στο Μινσκ, και σε άλλες πόλεις.Η κύρια υποψήφια της αντιπολίτευσης, η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια δεν δέχτηκε τα αποτελέσματα των εκλογών, αυτοανακηρύχθηκε νικήτρια και κάλεσε τον Λουκασένκο να αποσυρθεί. Ευρωπαϊκή Ένωση - Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Τζόσεπ Μπορέλ και ο Ευρωπαίος Επίτροπος ''Γειτονιάς'' και Διεύρυνσης Oliver Varhelyi δήλωσαν κοινώς πως καταδικάζουν την αστυνομική βία που ακολούθησε μετά τις εκλογές και ότι η ΕΕ θα παρακολουθεί τις περαιτέρω εξελίξεις. Η ΕΕ δήλωσε αργότερα ότι θα αναθεωρήσει τη σχέση της με τη Λευκορωσία. Αζερμπαϊτζάν – Ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ έδωσε τηλεφωνικά συγχαρητήριά στον Λουκασένκο. Αρμενία - Ο πρωθυπουργός της Αρμενίας και ο Πρόεδρος της Αρμενίας συνέχαιραν τον Λουκασένκο για την νίκη του στις προεδρικές εκλογές. Βενεζουέλα - Ο πρόεδρος της Βενεζουέλα Νικολάς Μαδούρο συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές Βιετνάμ - Ο πρόεδρος του Βιετνάμ Νγκουγιέν Φου Τρονγκ συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Καζακστάν – Ο Πρόεδρος του Καζακστάν Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ έστειλε στον Λουκασένκο ένα τηλεγράφημα με συγχαρητήρια για την επανεκλογή του. Κίνα – Ο Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας Σι Τζινπίνγκ συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Κιργιστάν - Ο Πρόεδρος του Κιριγιστάν Σοορονμπάι Τζεενμπέκοφ συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Μολδαβία - Ο Πρόεδρος της Μολδαβίας Ιγκόρ Ντοντόν συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Ομάν - Ο σουλτάνος του Ομάν Χαϊτάμ Μπιν Τάρικ συνέχαρε τον Λουκασένκο μέσω τελεγραφήματος. Ουζμπεκιστάν – Ο Πρόεδρος του Ουζμπεκιστάν Σαβκάτ Μιρζιγιάγιεφ συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Ρωσία – Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντίμιρ Πούτιν έστειλε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Λουκασένκο για τη νίκη του. Συρία - Ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του . Τατζικιστάν – Ο Πρόεδρος του Τατζικιστάν Ιμομάλι Ραχμόν έστειλε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Λουκασένκο. Τουρκία - Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχάρη τον Λουκασένκο για τη νίκη του στις εκλογές. Ελλάδα - Ως κράτος-μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Ελλάδα μέσω της απόφασης του Συμβουλίου χαρακτήρισε τις εκλογές άδικες και μη ελεύθερες και ότι δεν αναγνωρίζει το αποτέλεσμα. Ο υπουργός εξωτερικών επιβεβαίωσε ότι η χώρα υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή απόφαση που πάρθηκε στις 11 Αυγούστου. Καναδάς - Ο υπουργός εξωτερικών του Καναδά δήλωσε πως ο Καναδάς ήταν ''βαθύτατα ανήσυχος'' λόγω της βίας που ακολούθησε τις εκλογές, και ότι η βία των αρχών χειροτέρεψε περισσότερο την δημοκρατική γνησιότητα της ψηφοφορίας. Ζήτησε τα αποτελέσματα της Κυριακής να ανατανακλούν τα ''θέλω'' του λαού. Τσεχία - Ο υπουργός εξωτερικών της Τσεχίας άσκησε κριτική στις εκλογές. Λιθουανία - Ο Λινάς Λίνκεβιτς, υπουργός Εξωτερικών της Λιθουανίας, καταδίκασε τις "προφανώς αντιδημοκρατικές" εκλογές και υποσχέθηκε ότι η Λιθουανία θα κάνει ό, τι μπορεί για να υποστηρίξει τη φωνή της ελευθερίας στη Λευκορωσία. Την επόμενη μέρα η αρχηγός της αντιπολίτευσης Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια απ'ότι φαίνεται αναγκάστηκε να περάσει τα σύνορα από τη Λευκορωσία στη Λιθουανία και αναφέρθηκε από τον Λίνκεβιτς ως «ασφαλής». Γερμανία – Ο εκπρόσωπος τύπου της Γερμανικής κυβέρνησης Στέφεν Ζάιμπερτ, μιλώντας στο Βερολίνο, αμφισβήτησε τη δημοκρατικότητα των εκλογών και καταδίκασε την άσκηση βίας κατά των ειρηνικών διαδηλωτών, τη σύλληψη δημοσιογράφων και ακτιβιστών για τα πολιτικά δικαιώματα. Πολωνία – Το Γραφείο Τύπου του Πολωνικού Γραφείου Εξωτερικών εξέφρασε μεγάλη ανησυχία για την βίαιη καταστολή των μετεκλογικών διαδηλώσεων και παρότρυναν τις Λευκορωσικές αρχές να σταματήσουν τις ενέργειες που κλιμακώνουν την κατάσταση και να σεβαστούν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Σλοβακία – Ο Υπουργός Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Σλοβακικής Δημοκρατίας Ίβαν Κόρτσοκ χαρακτήρισε ως απαράδεκτες τις παρεμβάσεις του Λευκορωσικού καθεστώτος κατά πολιτικών αντιπάλων και πολιτών που εκφράζουν τις απόψεις τους ελεύθερα. Κάλεσε τον Λουκασένκο να τηρήσει «τις βασικές αρχές της δημοκρατίας και την ελευθερία του λόγου. Κανείς δεν πρέπει να διωχθεί για την έκφραση της γνώμης του». Ο Αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Σλοβακικής Δημοκρατίας Γιούραϊ Σέλιγκα υποστήριξε τους διαδηλωτές γράφοντας: «Καλώ τις Λευκορωσικές αρχές να σταματήσουν αμέσως τη βία και την καταπίεση που προκαλούν στους πολίτες τους, που δεν ζητάνε τίποτα παρά μόνο την βασική δημοκρατία». Πρόσθεσε ότι «η διεθνής κοινότητα δεν θα παραμείνει σιωπηλή και θα λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για να τιμωρηθεί η καταπίεση και η βία» που έγιναν στη χώρα τους. Σουηδία Ελβετία Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένες Πολιτείες
|
Την Κυριακή 9 Αυγούστου 2020 διεξήχθησαν οι προεδρικές εκλογές στη Λευκορωσία, για την εκλογή του Προέδρου της Λευκορωσίας που θα διατελέσει μία πενταετή θητεία. Ο απερχόμενος Πρόεδρος Λουκασένκο, ο οποίος ήταν ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας μετά την ανεξαρτητοποίηση του κράτους στις αρχές της δεκαετίας του '90, έχει επανεκλεγεί 4 φορές και κατέχει το αξίωμα από το 1994, για 26 χρόνια. Στις τρέχουσες εκλογές είναι υποψήφιος για μία έκτη θητεία.Τρεις υποψήφιοι, ο YouTuber Σεργκέι Τιχανόβσκι, o τραπεζικός Βίκτωρ Μπαμπάρικα και ο πρώην διπλωμάτης Βαλέρι Τσεπκάλο ξεκίνησαν πολύ δυνατά τις προεδρικές εκστρατείες τους και συγκέντρωσαν χιλιάδες οπαδούς στις συγκεντρώσεις τους. Όμως και οι τρεις αποσύρθηκαν από την αναμέτρηση, ενώ ο Μπαμπάρικα και ο Τιχανόβσκι κατέληξαν πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Η δασκάλα Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια, η σύζυγος του τελευταίου, πήρε τη σκυτάλη από τα χέρια αυτών των τριών και ενίσχυσε την υποψηφιότητά της. Στην εκστρατεία της την ακολούθησαν η σύζυγος του Τσεπκάλο, η Βερόνικα, και η ατζέντισσα του Μπαμπάρικα, η Μαρία Κολεσνίκοβα. Το «γυναικείο τρίο» υποστήριξε την ειρηνική αλλαγή και απέφυγε να μιλήσει για τα πολιτικά ζητήματα που διχάζουν. Στις 30 Ιουλίου η Σβετλάνα έκανε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση οπαδών της δεκαετίας, περίπου 20.000 - 60.000 άτομα.Η εκλογική επιτροπή της Λευκορωσίας ανακοίνωσε ότι πάνω από 22,5% των εκλογέων ψήφισαν πρόωρα, στο διάστημα από τις 4 Αυγούστου μέχρι τις 8 Αυγούστου.Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι ο Λουκασένκο κατάφερε συντριπτική νίκη έναντι των άλλων υποψηφίων συγκεντρώνοντας το 80,08% των ψήφων. Η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια δεν δέχτηκε αυτά τα αποτελέσματα, αυτοανακηρύχθηκε νικήτρια και κάλεσε τον Λουκασένκο να αποσυρθεί. Το αποτέλεσμα των εκλογών έχουν απορριφθεί από μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας ως δόλια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2020)
|
Ιπέκιο
|
Η πόλη είναι παλαιότατη και αναφέρεται από τον Πτολεμαίο στα "Γεωγραφικά" του. Ιδρύθηκε πιθανότατα από Ιλλυριούς και ήταν γνωστή κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους με το όνομα Πέσκιουμ (Pescium). Η πόλη αναδείχτηκε σε σημαντικό πολιτιστικό, πνευματικό και εμπορικό κέντρο κατά την εποχή της μεσαιωνικής Σερβίας, με το όνομα Πετς (Peć), που σημαίνει κάμινος. Υπήρξε σημαντικό θρησκευτικό χριστιανικό κέντρο, επειδή ήταν εγκατεστημένη εδώ η έδρα της σερβικής Αρχιεπισκοπής του Ιπεκίου τις περιόδους 1346-1463 και 1557-1766. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, η πόλη ήταν γνωστή με το όνομα Ιπέκ (İpek) και σήμερα, ανάμεσα στα αξιοθέατά της, διατηρούνται έξοχα δείγματα οθωμανικής αστικής αρχιτεκτονικής, με χαρακτηριστικές κατοικίες εύπορων εμπόρων της πόλης. Το πολύβουο οθωμανικό παζάρι ακμάζει μέχρι σήμερα και διατηρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οθωμανικής εποχής. Το παρακείμενο Μέγαρο Ταχίρ Μπέη αποτελεί έξοχο δείγμα οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Στην πόλη υπάρχει ακόμη εθνογραφικό μουσείο, που γειτονεύει με το παζάρι. Ορόσημο της πόλης είναι το περίφημο Τέμενος Μπαϊρακλί του 15ου αιώνα, όπου υπάρχει κι ένα μικρό οθωμανικό νεκροταφείο και μια περίτεχνη πέτρινη βρύση. Χρονολογούμενο από το 1471, το τέμενος υπέστη σοβαρές καταστροφές από σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες το 1999, αλλά αποκαταστάθηκε πλήρως και πάλι με τη συνδρομή ιταλικών μη κυβερνητικών οργανώσεων. Το σπουδαιότερο όμως τουριστικό αξιοθέατο στην Πέγια είναι το Πατριαρχείο Ιπεκίου (σερβ.: Pećka Patrijaršija), που βρίσκεται στην είσοδο του Φαραγγιού Ρουγκόβα (αλβ.: Gryka e Rugovës), σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Χρονολογείται από το 13ο αιώνα και κοσμείται με θαυμαστές τοιχογραφίες που ανάγονται στην εποχή της ίδρυσής του, γύρω στο 1260. Αποτελεί την πνευματική έδρα και μαυσωλείο των Σέρβων αρχιεπισκόπων και πατριαρχών. Το περίφημο τέμπλο των Αγίων Αποστόλων έχει κατασκευαστεί από τον Αρχιεπίσκοπο Αρσένιο Α' (Arsenije I) κατά την πρώτη δεκαετία του 13ου αιώνα. Φρουρείται νυχθημερόν από ιταλικά στρατεύματα των Δυνάμεων του Κοσσυφοπεδίου (KFOR). Η γειτονική Μονή Ντετσάνι (σερβ.: Manastir Visoki Dečani), που ιδρύθηκε το 1327 από τον τσάρο Στέφανο Ντουσάν, βρίσκεται 19 χλμ νότια της Πέγια. Υπάρχουν σ' αυτή περισσότερες από 1.000 τοιχογραφίες, που απεικονίζουν αγίους, προφήτες και βιβλικές σκηνές. Αποτελεί ένα από τα παλαιότερα δείγματα σερβικής αρχιτεκτονικής και διακοσμητικής τέχνης. "Pristina in your pocket" (Essential City Guides), Winter - Spring 2008 - 2009, Tirana - Albania. "Home and Away", Kosovo Issue No 9, Impact Publishing LLC, April 2009. Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα", λήμμα "Πετς", τόμ. 49, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1998. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Peć στο Wikimedia Commons
|
Η Πέγια ή Πετς -ή Ιπέκιο όπως εμφανίζεται η πόλη σε παλιότερες ελληνικές εκκλησιαστικές πηγές- (αλβανικά: (αόρ.) Pejë/ (οριστ.) Peja, σερβικά: (λατ.) Peć/ (κυριλ.) Пећ) είναι πόλη του Κοσσυφοπεδίου, 70 χλμ δυτικά της πρωτεύουσας Πρίστινα και λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα του Μαυροβουνίου. Είναι κτισμένη στους πρόποδες των Καταραμένων Ορέων (αλβ.: Bjeshkët e Nemuna, σερβ.: Prokletije) και διασχίζεται από τον ποταμό Μπίστριτσα (Bistrica). Ο πληθυσμός της πόλης υπολογίζεται σε 82.300 κατοίκους (2009). Κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Αλβανούς και έχει ανατολίτικο χαρακτήρα, με τα τεμένη, τα παζάρια και τα παλιά τούρκικα σπίτια της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CE%AD%CE%BA%CE%B9%CE%BF
|
Συμβούλιο Περεϊάσλαβ
|
Τον Ιανουάριο του 1648, μια μεγάλη αντιπολωνική εξέγερση με επικεφαλής τον Μπογκντάν Χμελνίτσκι, ξεκίνησε στα εδάφη της Ζαπορίζιας. Υποστηριζόμενες από λαϊκές μάζες και από το Χανάτο της Κριμαίας, οι εξεγεθέντες κέρδισαν αρκετές νίκες κατά των κυβερνητικών δυνάμεων της Πολωνικο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, διεκδικώντας την αύξηση της συμμετοχής των Κοζάκων στο στρατό της Κοινοπολιτείας (συντηρούμενων εις βάρος του κρατικού ταμείου), την αποδυνάμωση της πολωνικής αριστοκρατικής καταπίεσης, της καταπίεσης από τους Εβραίους που διοικούσαν τη μεγάλη έγγεια ιδιοκτησία, καθώς και την ανάκτηση των θέσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα δικά της εδάφη. Ωστόσο, η αυτονομία που αποκτήθηκε από τον Χμελνίτσκι βρέθηκε να συμπιέζεται μεταξύ τριών Μεγάλων δυνάμεων: της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, του Βασιλείου της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όντας ο κύριος ηγέτης της εξέγερσης, ο Χμελνίτσκι δεν μπόρεσε να κηρύξει ανεξαρτησία επειδή δεν ήταν νόμιμος μονάρχης και δεν υπήρχε ένας τέτοιος υποψήφιος μεταξύ άλλων ηγετών της εξέγερσης. Λαμβάνοντας υπόψη τους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους, η εξέγερση έλαβε χώρα σε καθυστερημένες περιοχές του πολωνικού στέμματος, στις επαρχίες Kijów, Czernihow και Braclaw. Ο Χαν της Κριμαίας, ο μόνος σύμμαχος, δεν ενδιαφερόταν για μια αποφασιστική νίκη των Κοζάκων. Πιστεύεται ότι οι διαπραγματεύσεις για την ένωση της περιοχής της Ζαπορίζιας με τη Ρωσία είχαν ξεκινήσει ήδη από το 1648. Αυτή ήταν η κοινή εντύπωση ανάμεσα των σοβιετικών ιστορικών της Ουκρανίας και της Ρωσίας, όπως η Mykola Petrovsky. Πολλοί άλλοι Ουκρανοί ιστορικοί μεταξύ των οποίων οι Ivan Krypiakevych, Dmitriy Ilovaisky, Myron Korduba, Valeriy Smoliy και άλλοι ερμηνεύουν τις διαπραγματεύσεις ως μια προσπάθεια να οδηγήσουν τον Τσάρο στη στρατιωτική υποστήριξη των Κοζάκων και να τον παρακινήσουν να αγωνισθεί για την απόκτηση του πολωνικού στέμματος που έγινε διαθέσιμο μετά το θάνατο του Βλαδίσλαου Δ' της Πολωνίας . 18 Ιουνίου 1648 – η πρώτη γνωστή επίσημη επιστολή του Χμελνίτσκι προς τον Τσάρο Αλέξιο Ι, η οποία τελείωνε με την ευχή: "Έτσι, είθε ο Θεός να εκπληρώσει την προφητεία, που γιορτάζεται από την αρχαιότητα, στην οποία δώσαμε τους εαυτούς μας, καθώς και στα φιλεύσπλαχνα πόδια της βασιλικής σας εξοχότητας, όπως και τα χαμηλότερα, υποταγόμαστε υπάκουα." 18 Ιουνίου 1648 – επιστολή του Χμελνίτσκι προς τον Μοσχοβίτη βοεβόδα της Σιβηρίας, Λεόντιεφ. Αναφορά ευνοϊκής στάσης των Κοζάκων έναντι του Τσάρου. Το ζήτημα της πίστης στον Τσάρο δεν τίθεται. 21 Ιουλίου 1648 – επιστολή του Χμελνίτσκι προς τον Μοσχοβίτη βοεβόδα Pleshcheyev του Putivl, μιας πόλης βορειοδυτικά της σημερινής ουκρανικής περιφέρειας του Sumy. Αναφορά στο κινήτρο συμμετοχής του Τσάρου της Μόσκοβας στον αγώνα απόκτησης του Πολωνικού στέμματος. Το ζήτημα της πίστης στον Τσάρο δεν τίθεται. Τέλη Δεκεμβρίου 1648 – αναχώρηση της αντιπροσωπείας του Χμελνίτσκι για τη Μόσχα. Η αντιπροσωπεία περιελάμβανε τον επικεφαλής απεσταλμένο Syluyan Muzhylovsky και τον Πατριάρχη Paisius I της Ιερουσαλήμ . Ιανουάριος 1649 – στη Μόσχα ο Πατριάρχης Παΐσιος έπεισε το Τσάρογια τις προθέσεις του Χμελνίτσκι "... χτυπώντας με μέτωπο την Αυτοκρατορική Αυτού Μεγαλειότητα, οπότε ο αυτοκράτορας διέταξε να του παραχωρήσει, τον Χμελνίτσκι και όλη τη περιοχή της Ζαπορίζια υπό το υψηλό αυτοκρατορικό χέρι του ...", αλλά στις σημειώσεις του ο Muzhylovsky αναφέρεται μόνο στο αίτημα για στρατιωτική βοήθεια, ενώ το ζήτημα της πίστης στον Τσάρο δεν τέθηκε. Απρίλιος 1649 – συνάντηση του Χμελνίτσκι με τον απεσταλμένο του Τσάρου Grigoriy Unkovsky στην Chyhyryn . Ο αταμάνος τόνισε σχετικά με τη συγγένεια της Ουκρανίας με τη Μόσχα: "... από το βάπτισμα του Αγίου Βλαδίμιρου και μετά είχαμε με τη Μόσχα μία ευσεβή χριστιανική πίστη και μία δύναμη ..." και ζητήσαμε στρατιωτική βοήθεια. Μάιος 1649 – απέλαση των απεσταλμένων του Χμελνίτσκι στη Μόσχα με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Fedir Veshnyak του Chyhyryn. Στην επιστολή διαπίστευσης εκφράστηκε αναφορά για προτεκτοράτο του Μοσχοβίτη Τσάρου. "... θέστε μας υπό το δικό σας έλεος και άμυνα ... ολόκληρη τη Ρουθενία" Ταυτόχρονα, μια παρόμοια αντιπροσωπεία εστάλη στον Πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας George II Rákóczi για να τον ενθαρρύνει να πολεμήσει για να κερδίσει το πολωνικό στέμμα. 16 Αυγούστου 1649 – ρηχή νίκη στη Μάχη του Zboriv . Προδομένος από τους Τάταρους της Κριμαίας, ο Χμελνίτσκι κατηγόρησε τη Μόσχα ότι δεν έστειλε βοήθεια. Οι σχέσεις Κοζάκων-Μόσχας επιδεινώθηκαν. Ο Αταμάνος και οι συνεργάτες του κατέφυγαν στη διπλωματική πίεση στη Μόσχα: εξέφρασαν ανοιχτά την ανάγκη στρατιωτικής βοήθειας από τους Μοσχοβίτες και αρνήθηκαν να δώσουν τον απατεώνα Timofey Akudinov, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν γιος του Τσάρου Βασίλειου Δ' της Ρωσίας . Μάρτιος 1650 – ο Χμελνίτσκι αγνόησε τις διαταγές του Βασιλιά της Πολωνίας για προετοιμασίες για μια κοινή εκστρατεία Πολωνίας-Κριμαίας κατά της Μόσχας. Καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1650 – αναβίωση του τουρκο-ουκρανικού διαλόγου για μετατροπή της Ζαπορίζια σε οθωμανικό προτεκτοράτο: ". . . Ουκρανία, White Ruthenia, Volhynia, Podolie με ολόκληρη τη Ruthenia μέχρι τη Wisla. " 1 Μαρτίου 1651 – Συνέλευση των Τάξεων (Zemsky Sobor) στη Μόσχα της φεουδαρχικής Ρωσίας. Τη προώθησαν οι κληρικοί της Μόσχας για το ενδεχόμενο παραβίασης από τους πολωνούς των όρων της Αιώνιας Ειρήνης, επιτρέποντας στον Αλέξη Μιχαίλοβιτς, να υιοθετήσει την Ζαπορίζια ως μια από τις περιοχές της επικράτειάς του. Σεπτέμβριος 1651 – Έφτασε ο απεσταλμένος Osman-aga στο Chyhyryn και ενημέρωσε για την ετοιμότητα του Υψηλής Πύλης να αναλάβει την Ουκρανία υπό τη προστασία της. Ο Χμελνίτσκι δεν βιάστηκε, αποβλέποντας στην απάντηση της Μόσχας. Μάρτιος 1652 – Απεσταλμένοι του Χμελνίτσκι στη Μόσχα. Ο απεσταλμένος Ιβάν Ίσκρα πρότεινε την άμεση ένταξη της Ζαπορίζια στη διακαιοδοσία του Τσάρου. Η κυβέρνηση του Τσάρου συμφώνησε να αναλάβει μόνο τον στρατό χωρίς την επικράτεια, προβλέπει στο μέλλον την ένταξη σε αυτή των εδαφών μεταξύ των κοιλάδων του Ντον και του Μεντβεντίτσα (παραπόταμου του Βόλγα). Το 1653, η Συνέλευση των Τάξεων που έλαβε χώρα στη Μόσχα το φθινόπωρο, ενέκρινε την απόφαση να συμπεριληφθεί η Ουκρανία στο Μόσκοβα, και στις 2 Νοεμβρίου 1653, η κυβέρνηση της Μόσχας κήρυξε πόλεμο εναντίον της Πολωνικο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων μεταξύ δύο κρατών στην Ουκρανία, αναχώρησε από τη Μόσχα μια μεγάλη αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον βογιάρο Vasili Buturlin. Η σύνθεσή της περιελάμβανε επίσης τον okolnichiy, I.Olferiev, τον αρχιδιπλωμάτη, L.Lopukhin, και εκπρόσωπους κληρικών. Το ταξίδι διήρκεσε σχεδόν τρεις μήνες. Εκτός από τους κακούς δρόμους και την αναταραχή, έπρεπε να γίνει και ένας "βασιλικός νεωτερισμός", μιας και το κείμενο ομιλίας του Buturlin και η βασιλική ράβδος (bulawa) που ορίστηκε για τον Αταμάνο εξαφανίστηκαν μαζί με αρκετούς πολύτιμους λίθους, που ασφαλώς έπρεπε να ανακτηθούν. Επίσης, η αντιπροσωπεία έπρεπε να περιμένει σχεδόν μια εβδομάδα για την άφιξη του Χμελνίτσκι, ο οποίος καθυστέρησε στο Chyhyryn κατά την ταφή του μεγαλύτερου γιου του Tymofiy Khmelnytsky και αργότερα δεν μπόρεσε να διασχίσει τον Δνείπερο, καθώς ο πάγος στον ποταμό δεν ήταν αρκετά δυνατός. Το Συμβούλιο Περεϊάσλαβ ( Pereyaslavs'ka Rada στα Ουκρανικά ) πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιανουαρίου. Προοριζόταν να λειτουργήσει ως το ανώτατο συμβούλιο των Κοζάκων και να δείξει την ενότητα και την αποφασιστικότητα του «έθνους των Ρους» . Στρατιωτικοί ηγέτες και εκπρόσωποι περιφερειακών φρουρών, ευγενείς και δημοτικοί άρχοντες άκουσαν την ομιλία του Κοζάκου Αταμάνου Μπογκντάν Χμελνίτσκι, ο οποίος επεσήμαινε την αναγκαιότητα της ρωσικής προστασίας. Το κοινό απάντησε με χειροκροτήματα και συγκατάθεση. Η συνθήκη, που ξεκίνησε με τον Buturlin αργότερα την ίδια ημέρα, επικαλέστηκε μόνο την προστασία του κράτους των Κοζάκων από τον Τσάρο και προοριζόταν ως πράξη επίσημου διαχωρισμού της Ουκρανίας από την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία (η ουκρανική ανεξαρτησία είχε ανακηρυχθεί ανεπίσημα νωρίτερα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης από τον Χμελνίτσκι). Οι συμμετέχοντες στην προετοιμασία της συνθήκης στο Περεϊάσλαβ περιλάμβαναν, εκτός από τον Χμελνίτσκι, τον αρχηγό γραμματέα Ivan Vyhovsky και πολλούς άλλους Κοζάκους πρεσβύτερους, καθώς και ένα μεγάλο επισκεπτόμενο στρατιωτικό σώμα από τη Ρωσία. Οι ηγέτες των Κοζάκων προσπάθησαν μάταια να αποσπάσουν από τον Buturlin ορισμένες δεσμευτικές δηλώσεις. O απεσταλμένος αρνήθηκε, ισχυριζόμενος έλλειψη εξουσίας και αφήνει την επίλυση συγκεκριμένων ζητημάτων σε μελλοντικές αποφάσεις του Τσάρου, τις οποίες περίμενε να είναι ευνοϊκές για τους Κοζάκους. Ο Χμελνίτσκι και πολλοί Ουκρανοί (συνολικά 127.000, συμπεριλαμβανομένων 64.000 Κοζάκων, σύμφωνα με ρωσικές εκτιμήσεις) κατέληξαν να ορκίζονται πίστη στον Τσάρο. Σε πολλές πόλεις της Ουκρανίας, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πάνε στην κεντρική πλατεία για να πάρουν τον όρκο. Μέρος των Ορθόδοξων κληρικών πήρε τον όρκο μόνο μετά από μακρά αντίσταση και ορισμένοι ηγέτες των Κοζάκων δεν ορκίστηκαν. Οι πραγματικές λεπτομέρειες της συμφωνίας αποτέλεσαν αντικείμενο διαπραγματεύσεων τον επόμενο Μάρτιο και Απρίλιο στη Μόσχα από τους εκπροσώπους των Κοζάκων και τον Βασιλείου. Οι Ρώσοι συμφώνησαν με την πλειονότητα των ουκρανικών απαιτήσεων, παραχωρώντας στο κράτος των Κοζάκων ευρεία αυτονομία, μεγάλη στράτευσή τους και διατήρηση του καθεστώτος του Ορθόδοξου Μητροπολίτη του Κιέβου, ο οποίος θα συνέχιζε να αναφέρει στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης (και όχι στη Μόσχα). Ο Κοζάκος Αταμάνος απαγορεύτηκε να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ειδικά σε σχέση με την Κοινοπολιτεία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς η υπεράσπιση του Χετμανάτου είχε αναληφθεί από τον Τσάρο. Το καθεστώς της Ουκρανίας, το οποίο θεώρησαν οι διαπραγματευτές ότι είναι τώρα σε ένωση με το ρωσικό κράτος (αντί για την Πολωνία), διευθετήθηκε κατ' αυτό το τρόπο. Οι λανθασμένες αλλά επίμονες πολιτικές της Κοινοπολιτείας θεωρούνται ευρέως ως η αιτία της αλλαγής κατεύθυνσης των Κοζάκων, η οποία οδήγησε σε μια νέα και διαρκή διαμόρφωση της εξουσίας στην Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη. Οι φαινομενικά γενναιόδωρες διατάξεις του συμφώνου Περεϊάσλαβ-Μόσχας υπονομεύθηκαν σύντομα από την εφαρμογή της πολιτικής στη πράξη, τις αυτοκρατορικές πολιτικές της Μόσχας και τους προσωπικούς ελιγμούς του Χμελνίτσκι. Απογοητευμένος από την Εκεχειρία της Βίλνας (1656) και άλλες ρωσικές κινήσεις, προσπάθησε να εξαγάγει τον Αταμανάτο από την εξάρτηση. Η Συνθήκη του Περεϊάσλαβ οδήγησε στο ξέσπασμα ρωσο-πολωνικού πολέμου (1654-1667) και το 1667 στην ανακωχή του Ανδρούσοβο, στην οποία η ανατολική Ουκρανία παραχωρήθηκε από την Πολωνία στη Ρωσία (στην πράξη σήμαινε περιορισμένη ανάκαμψη της δυτικής Ουκρανίας από την Κοινοπολιτεία). Το Κοζάκικο Αταμανάτο, το αυτόνομο ουκρανικό κράτος που ιδρύθηκε από τον Χμελνίτσκι, περιορίστηκε αργότερα στην αριστερή όχθη της Ουκρανίας και υπήρχε υπό τη Ρωσική Αυτοκρατορία έως ότου καταστράφηκε από τη Ρωσία το 1764-1775. Τα σύγχρονα γραπτά αρχεία των συναλλαγών Pereyaslav-Moscow υπάρχουν και φυλάσσονται στο ρωσικό κρατικό αρχείο αρχαίων πράξεων στη Μόσχα. Η τελική συνέπεια για το Αταμανάτο ήταν η διάλυση του αυτόνομου κράτους της Ζαπορίζια το 1775, και η επιβολή της δουλοπαροικίας στην περιοχή, καθώς και μια συστηματική διαδικασία ρωσοποίησης . Για τη Ρωσία, η συμφωνία οδήγησε τελικά στην πλήρη ενσωμάτωση του Αταμανάτου στο ρωσικό κράτος, παρέχοντας μια δικαιολογία για τον τίτλο των Ρώσων τσαρών και αυτοκρατόρων, του Αυτοκράτωρα πασών των Ρωσιών ( ρωσικά: Самодержецъ Всероссійскій ). Η Ρωσία, που ήταν εκείνη την εποχή το μόνο μέρος των πρώην Ρους του Κιέβου που δεν ήταν υπό ξένη κατοχή, θεωρούσε τον εαυτό της ως διάδοχο αυτών των Ρους και τον επανενωτή όλων των εδαφών των Ρους. Στη συνέχεια, τον 20ο αιώνα, στην επίσημη σοβιετική προπαγάνδα και την ιστορία, το Συμβούλιο του Περαϊάσλαβ θεωρήθηκε επίσημα και αναφέρονταν ως πράξη «επανένωσης της Ουκρανίας με τη Ρωσία». Για την Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας, η συμφωνία παρείχε ένα από τα πρώτα σημάδια της σταδιακής παρακμής της και της ενδεχόμενης κατάργησής της στα τέλη του 18ου αιώνα. Η απόφαση που ελήφθη στο Περαϊάσλαβ θεωρείται από τους Ουκρανούς εθνικιστές ως θλιβερή και χαμένη ευκαιρία για την ουκρανική ανεξαρτησία. Το μνημείο "Ουράνιο τόξο" στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, που αναφέρεται ως " ζυγός των λαών", επιδεικνύει περαιτέρω τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα της συνθήκης. Φιλορωσικά Ουκρανικά κόμματα, από την άλλη πλευρά, γιορτάζουν την ημερομηνία αυτού του γεγονότος και ανανεώνουν εκκλήσεις για επανένωση των τριών ανατολικών σλαβικών εθνών: Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία . Το 2004, μετά τον εορτασμό της 350ης επετείου της εκδήλωσης, η διοίκηση του Προέδρου Leonid Kuchma της Ουκρανίας καθόρισε την 18η Ιανουαρίου ως επίσημη ημερομηνία για τον εορτασμό της εκδήλωσης, μια κίνηση που δημιούργησε αντιπαραθέσεις. Το 1954, οι εορτασμοί επετείου περιελάμβαναν τη μεταφορά της Κριμαίας από τη Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία στην Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης. Το 2014, η Κριμαία προσαρτήθηκε από τη Ρωσία . Έντυπη Basarab, J. Pereiaslav 1654: Μια ιστοριογραφική μελέτη (Έντμοντον 1982) [1] Αρχειοθετήθηκε 2019-03-07 στο Wayback Machine. Braichevsky, M. Annexation or Unification ;: Critical Notes on One Conception, ed και trans G. Kulchycky (Μόναχο 1974) Hrushevs'kyi, M. Istoriia Ukraïny-Rusy, τόμος 9, bk 1 (Kiev 1928; New York 1957) Iakovliv, A. Ukra Ukns'ko-moskovs'ki dohovory κατά XVII – XVIII vikakh (Βαρσοβία 1934) Dohovir het'mana Bohdana Khmel'nyts'koho z moskovs'kym tsarem Oleksiiem Mykhailovychem (Νέα Υόρκη 1954) Ohloblyn, A. Συνθήκη του Pereyaslav 1654 (Τορόντο και Νέα Υόρκη 1954) Prokopovych, V. «Το πρόβλημα της νομικής φύσης της Ένωσης της Ουκρανίας με τον Muscovy», AUA, 4 (Χειμώνας-Άνοιξη 1955) O'Brien, CB Muscovy και η Ουκρανία: Από τη Συμφωνία του Περειάσλαβ έως την Εκεχειρία για την Εκεχειρία, 1654-1667 (Μπέρκλεϋ και Λος Άντζελες 1963) Pereiaslavs'ka rada 1654 roku. Istoriohrafiia ta doslidzhennia (Κίεβο 2003) [2]Αρχειοθετήθηκε 2017-11-09 στο Wayback Machine. Velychenko, S., ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΔΕΩΝ, Στην πολιτική της Μπογκντάν Χμελνίτσκι ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΚΟΖΑΚΟΣ ΜΕΤΑΞΥ 1648 AND 1657 διδακτορικής διατριβής (University of London, 1981) < [3] > Προς την Ιστορία της Συνθήκης του Pereyaslav, του Zerkalo Nedeli (the Mirror Weekly), 4-10 Οκτωβρίου 2003, διατίθεται διαδικτυακά στα Ρωσικά και στα Ουκρανικά . Εγκυκλοπαίδεια της Ουκρανίας εγγραφή στο θέμα Δελτίο Τύπου του Παγκόσμιου Κογκρέσου της Ουκρανίας - Σχετικά με την τήρηση της Συνθήκης του Περασλάβ Η Συμφωνία του Pereyaslav
|
Το Συμβούλιο Περεϊάσλαβ (Pereyaslav Council, ουκρανικά: Перея́славська рáда, ρωσικά: Переясла́вская рáда), ήταν μια επίσημη συνάντηση που συγκλήθηκε στην πόλη του Περεϊάσλαβ (στη Κεντρική Ουκρανία ) τον Ιανουάριο του 1654, για το τελετουργικό όρκου πίστης από τους Κοζάκους στο Τσάρο της Μόσκοβας. Η τελετή πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα με συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία του Αταμάνου Μπογκντάν Χμελνίτσκι (Bohdan Khmelnytsky) για την αντιμετώπιση του ζητήματος του Χετμανάτου/Αταμανάτου των Κοζάκων ενόψει της συνεχιζόμενης <i>Εξέγερσης Χμελνίτσκι</i> κατά της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στη Συνθήκη του Περεϊάσλαβ (επίσης γνωστή ως Άρθρα του Μαρτίου ή Συμφωνία Περεϊάσλαβ ). Η ίδια η συνθήκη οριστικοποιήθηκε στη Μόσχα τον Απρίλιο του 1654 (τον Μάρτιο με παλιό ημερολόγιο). Σύμφωνα με τη ρωσική ιστοριογραφία, ο Χμελνίτσκι εξασφάλισε τη στρατιωτική προστασία του Βασίλειου της Ρωσίας με αντάλλαγμα την υποταγή στον Τσάρο. Δόθηκε όρκος πίστης προς τον Ρώσο μονάρχη από την ηγεσία του Κοζάκου Αταμάνου, ακολουθούμενος από την ορκωμοσία και άλλων αξιωματούχων, κληρικών και κατοίκων του Αταμανάτου. Η ακριβής φύση της σχέσης που προβλέπεται από τη συμφωνία μεταξύ του Αταμανάτου και της Ρωσίας είναι θέμα επιστημονικής αντιπαράθεσης. Ακολούθησε το Συμβούλιο του Περεϊάσλαβ μετά την ανταλλαγή των επίσημων εγγράφων των 'Αρθρων του Μαρτίου (από τη μεριά του Αταμανάτου των Κοζάκων) και της Διακήρυξης του Τσάρου (από τη πλευρά της Μόσκοβας). Στο Συμβούλιο παρευρέθηκε αντιπροσωπεία από τη Μόσχα με επικεφαλής τονVasiliy Buturlin . Στη συνέχεια, ακολούθησε η υιοθέτηση στη Μόσχα των Άρθρων του Μαρτίου που προέβλεπαν ένα καθεστώς αυτονομίας του Αταμανάτου στο ρωσικό κράτος. Η συμφωνία πυροδότησε Ρωσο-Πολωνικό Πόλεμο (1654–67). Η οριστική νομική διευθέτηση του ζητήματος πραγματοποιήθηκε μέσω της Συνθήκης Αιώνιας Ειρήνης του 1686 που συνομολογήθηκε από τη Ρωσία και τη Πολωνία, και επιβεβαίωσε εκ νέου την κυριαρχία της Ρωσίας στα εδάφη της αυτοδιοικούμενης Ζαπορίζια (Zaporizhian Sich) και της Αριστερής Όχθης της Ουκρανίας, καθώς και της πόλης του Κιέβου .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%8A%CE%AC%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2
|
Άσπρο Πέλλας
|
Το Άσπρο είναι πεδινό χωριό στο νότιο τμήμα του νομού Πέλλας, αρκετά κοντά στα όρια με τον νομό Ημαθίας. Βρίσκεται στον κάμπο της Σκύδρας και στις ανατολικές όχθες του ποταμού Μαγλενίτσα, πάνω στην επαρχιακή οδό Σκύδρας-Κρύας Βρύσης και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 20. Απέχει 21 χλμ. περίπου ΝΑ. της Έδεσσας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 6,809 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 ως Πράχνα και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Προφήτου Ηλιού του νομού Πέλλας. Ωστόσο, πριν την απελευθέρωσή του, το 1912, εμφανίζεται και με τις ονομασίες Μπράχνα, Παλαιά Πράχνα, Πράχνια, Πράχνιανη, Πράσινη. Το 1926 μετονομάστηκε σε Άσπρο και, το 1958, ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Άσπρου και προσαρτήθηκε στον δήμο Σκύδρας. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 στο χωριό, που τότε ονομαζόταν Πράχνιανη, σημειώθηκαν συμπλοκές με τους Οθωμανούς, καθώς οι επαναστάτες Τσέρνο-Πέτρης με 80 άντρες και οι Μιχάλης Στογιάνος, Δεληγιάννης και Μιχαήλ Πετσάβας με 110 άντρες έλεγχαν τις διαβάσεις του ποταμού Λουδία. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την παραγωγή και εμπορία οπωροκηπευτικών. Το χωριό διαθέτει ολοήμερο νηπιαγωγείο, πενταθέσιο δημοτικό σχολείο, χορευτικό σύλλογο και τοπικές ομάδες ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης. Η εκκλησία Αγίου ου Φωκά του Κηπουρού, πολιούχου του χωριού στο κεντρικό τμήμα του, ο μοναδικός χριστιανικός ναός που είναι αφιερωμένος στο πρόσωπό του στην Ελλάδα. Εορτάζει κάθε Σεπτέμβριο Η εκκλησία Κοίμησης της Θεοτόκου στη δυτική είσοδο του χωριού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς , 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr https://www.facebook.com/%CE%91%CE%A3%CE%A0%CE%A1%CE%9F-%CE%A3%CE%9A%CE%A5%CE%94%CE%A1%CE%91%CE%A3-158050997552336/ https://www.youtube.com/watch?v=NbXpXLmYW84
|
Το Άσπρο (επίσημη ονομασία Άσπρον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας και δήμου Σκύδρας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Πέλλας, στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Έδεσσας του νομού Πέλλας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας. Μέχρι το 1926 ο οικισμός ονομαζόταν Πράχνα (Μπράχνα, Παλαιά Πράχνα, Πράχνια, Πράσινη).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Ολέγκ Σαλένκο
|
Ο Σαλένκο γεννήθηκε από Ουκρανό πατέρα και Ρωσίδα μητέρα στο Λένινγκραντ. Αγωνίστηκε αρχικά στη Σοβιετική Ένωση κατακτώντας το νταμπλ του 1990 με την Ντιναμό Κιέβου και στην Ουκρανία και το 1994 μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο μετακόμισε στην Ισπανία, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Συνεχείς τραυματισμοί τον οδήγησαν το 1996 σε επαγγελματικό αδιέξοδο και τελικά το 2000 σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Επανήλθε για ένα μόνο αγώνα το 2001 με την πολωνική Πόγκον Στσέτσιν, όπου διαπίστωσε την αδυναμία να αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο και εγκατέλειψε και τυπικά την ενεργό δράση.Ο Σαλένκο συμμετείχε με την ομάδα κάτω των 20 ετών της Σοβιετικής Ένωσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων το 1989 και ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 5 γκολ με τη σοβιετική ομάδα να αποκλείεται στα προημιτελικά. Στη συνέχεια επέλεξε την Ουκρανία για το διεθνές ντεμπούτο του, αλλά τελικά αγωνίστηκε μία μόνο φορά. Είχε επίσης 8 συμμετοχές με τη Εθνική Ρωσίας και σημείωσε έξι γκολ, όλα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στο οποίο ήταν πρώτος σκόρερ. Δεν αγωνίστηκε στο πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης αλλά σημείωσε ρεκόρ Παγκοσμίου Κυπέλλου σκοράροντας πέντε φορές στο παιχνίδι με το Καμερούν (6–1) στις 28 Ιουνίου 1994. Αυτή ήταν και η τελευταία του διεθνής εμφάνιση με τη Ρωσία να αποκλείεται στη φάση των ομίλων (όπως και το Καμερούν), ενώ μετά τη διοργάνωση ήρθε σε σύγκρουση με τον ομοσπονδιακό προπονητή. Είχε σημειώσει ένα ακόμα γκολ με πέναλτι στον αγώνα με τη Σουηδία (νίκη των Σουηδών με 3–1). Μοιράστηκε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ με το Βούλγαρο Χρίστο Στόιτσκοφ, ο οποίος σημείωσε επίσης έξι τέρματα αλλά σε επτά αγώνες. Ο Σαλένκο είναι ο μόνος παίκτης που κέρδισε ποτέ το βραβείο του Χρυσού Παπουτσιού σε ομάδα που αποκλείστηκε από τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη φάση των ομίλων. Είναι επίσης ο μόνος παίκτης που κέρδισε τη Χρυσό Παπούτσι τόσο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Κ-20 όσο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Σοβιετικό Πρωτάθλημα : 1990 Κύπελλο Σοβιετικής Ένωσης : 1990 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Χρυσό Παπούτσι : 1989 Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσό Παπούτσι : 1994
|
Ο Ολέγκ Ανατόλιεβιτς Σαλένκο (ρωσικά:Олег Анатольевич Саленко, ουκρανικά: Олег Анатолійович Саленко, γεννήθηκε 25 Σεπτεμβρίου 1969) είναι Σοβιετικός, Ρώσος και Ουκρανός πρώην ποδοσφαιριστής, πρώτος σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 και με πέντε τέρματα κάτοχος του ρεκόρ σε ένα αγώνα σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%BA_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Τικάλ Καμπότζης
|
Τον όρο τικάλ τον προσέδωσαν οι ξένοι για να περιγράψουν το νόμισμα που ήταν σε χρήση στην Καμπότζη ενώ ο αντίστοιχος τοπικός όρος ήταν το Μπατ. Το τικάλ στην πραγματικότητα ήταν μονάδα μέτρησης βάρους, ίση με περίπου 15 γραμμάρια, με την οποία ζύγιζαν τα αργυρά κέρματα σε μια χώρα όπου το νομισματικό σύστημα της είχε ως βάση τον άργυρο.Το τικάλ είχε περίπου ίδιο βάρος και καθαρότητα μετάλλου με την ινδική ρουπία. Οι υποδιαιρέσεις του ήταν 64 ατ (att), 32 πε (pe), 8 φουάγκ (fuang), 4 σαλόνγκ (Salong). Το 1875 το τικάλ αντικαταστάθηκε από το φράγκο και έπαψε να υφίσταται ως νόμισμα. Το 1847 και 1848 κυκλοφόρησαν κέρματα με τις εξής ονομαστικές αξίες: 1 ατ 1 και 2 πε 1 φουάγκ ¼, 1 και 4 τικάλ.Από τα παραπάνω μόνο το ¼, 1 και 4 τικάλ ήταν αργυρά. Σε πολλά από τα μικρότερης αξίας κέρματα υπήρχαν παραστάσεις μόνο στην μία τους όψη Krause, Chester L., and Clifford Mishler (1991). Standard Catalog of World Coins: 1801–1991 (18th ed. ed.). Krause Publications. ISBN 0873411501. Εικόνες από κέρματα της Καμπότζης
|
Tο τικάλ ήταν το νόμισμα της Καμπότζης όπως επίσης και του Σιάμ πριν από το έτος 1875, πριν δηλαδή την Γαλλική παρέμβαση στην περιοχή και την μετατροπή της Καμπότζης σε Γαλλικό προτεκτοράτο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82
|
Χρηματιστήριο της Βαρσοβίας
|
Το ΧΒ είναι μια ανώνυμη εταιρεία που ιδρύθηκε από το Δημόσιο Ταμείο της Πολωνίας. Το Υπουργείο Οικονομικών κατέχει μερίδιο 35% στο κεφάλαιο.Στο ΧΒ διαπραγματεύονται τα ακόλουθα μέσα: μετοχές, ομόλογα, δικαιώματα εγγραφής, επιμερισμοί και παράγωγα, όπως συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, δικαιώματα προαίρεσης και μονάδες συμμετοχής σε δείκτη. Από την ίδρυσή του, το ΧΒ ασχολείται με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Η πλατφόρμα συναλλαγών WARSET χρησιμοποιείται από τον Νοέμβριο του 2000 έως τον Απρίλιο του 2013. Πλέον έχει αντικατασταθεί από την πλατφόρμα UTP, που βασίζεται στην πλατφόρμα NYSE Euronext που είχε παλαιότερα το ίδιο όνομα. Μια πρόσθετη αγορά που ονομάζεται NewConnect εισήχθη στις 30 Αυγούστου 2007. Το χρηματιστήριο έχει συνεδριάσεις πριν από την αγορά από τις 08:00 π.μ. έως τις 09:00 π.μ., κανονικές συνεδριάσεις από τις 09:00 π.μ. έως τις 16:50 μ.μ. και συνεδριάσεις μετά την αγορά από τις 04:50 μ.μ. έως τις 17:00 μ.μ. όλες τις ημέρες της εβδομάδας εκτός Σαββάτου, Κυριακής και αργίες που έχουν δηλωθεί εκ των προτέρων από το Χρηματιστήριο. Η κεφαλαιοποίηση 432 εγχώριων εταιρειών που είναι εισηγμένες στην Κύρια Αγορά ήταν 645,0 δισεκατομμύρια ζλότι (152,6 δισεκατομμύρια ευρώ) στο τέλος Ιουνίου 2017. Η συνολική κεφαλαιοποίηση 483 εγχώριων και ξένων εταιρειών που είναι εισηγμένες στην Κύρια Αγορά ήταν 1.316,5 δισεκατομμύρια ζλότι (311,5 δισεκατομμύρια ευρώ) στο τέλος Ιουνίου 2017. Η συνολική αξία των συναλλαγών σε μετοχές στην Κύρια Αγορά ήταν 30,3 δισεκατομμύρια ζλότι. Χρηματιστήριο της Βαρσοβίας Το Χρηματιστήριο της Βαρσοβίας δεν βρίσκεται στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Χρηματιστηρίων Αρχειοθετήθηκε 2010-11-29 στο Wayback Machine. NewConnect WSEInfoSpace Αρχειοθετήθηκε 2007-08-22 στο Wayback Machine.
|
Το Χρηματιστήριο της Βαρσοβίας (ΧΒ, πολωνικά: Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie) είναι χρηματιστήριο στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Έχει κεφαλαιοποίηση 1,05 τρισεκατομμυρίων ζλότι (232 δισεκατομμύρια ευρώ, στις 23 Δεκεμβρίου 2020).Το Χρηματιστήριο της Βαρσοβίας είναι μέλος της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Χρηματιστηρίων Αξιών. Στις 17 Δεκεμβρίου 2013, το χρηματιστήριο προσχώρησε επίσης στην Πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών για τα Βιώσιμα Χρηματιστήρια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
The Greater of Two Evils
|
1. Deathrider (Turbin, Ian, Lilker) - 3:04 2. Metal Thrashing Mad (Turbin, Spitz, Ian, Lilker, Benante) - 2:47 3. Caught in a Mosh (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 5:27 4. A.I.R. (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 6:21 5. Among the Living (Belladona, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 5:52 6. Keep It in the Family (Belladona, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 7:25 7. Indians (Belladona, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 6:38 8. Madhouse (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 4:26 9. Panic (Turbin, Ian, Lilker) - 3:35 10. Iam the Law (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 6:03 11. Belly of the Beast (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 5:42 12. Efilnikufesin (N.F.L.) (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 5:57 13. Be All, End All (Belladonna, Spitz, Ian, Bello, Benante) - 6:29 14. Gung-Ho (Turbin, Ian, Lilker) - 8:28 Το "The Greater of Two Evils" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Τζόν Μπους - φωνητικά Ρομπ Κατζιάνο - κιθάρα Σκοτ Ίαν - κιθάρα Φρανκ Μπέλο - μπάσο Τσάρλι Μπενάντε - τύμπανα The Greater of Two Evils - Anthrax | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Anthrax - The Greater Of Two Evils - Metal Storm The Greater of Two Evils - Encyclopaedia Metallum
|
Το The Greater of Two Evils είναι στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικου thrash metal συγκροτήματος Anthrax, το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2004 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Nuclear Blast". Το άλμπουμ περιέχει επανεκτελέσεις τραγουδιών από τους πέντε πρώτους δίσκους των Anthrax, οι οποίοι είχαν αρχικά ηχογραφηθεί με τον Νιλ Τάρμπιν και τον Τζόι Μπελαντόνα στα φωνητικά. Η ηχογράφηση του συγκεκριμένου άλμπουμ έγινε μέσα σε δύο ημέρες, με το συγκρότημα να παίζει ζωντανά στο στούντιο. Αυτή ήταν η τελευταία κυκλοφορία των Anthrax με τον τραγουδιστή Τζον Μπους, πριν την επιστροφή του Μπελαντόνα στο μικρόφωνο του συγκροτήματος. Η αρχική ονομασία του άλμπουμ ήταν "Metallum Maximum Aeturnum".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Greater_of_Two_Evils
|
Παρκ Ολεμπίκ Λιοναί
|
Την 1η Σεπτεμβρίου 2008, ο πρόεδρος της Ολιμπίκ Λυών, Ζαν-Μισέλ Ολάς, ανακοίνωσε τα σχέδια για τη δημιουργία ενός νέου σταδίου 60.000 θέσεων, που θα ονομάζεται προσωρινά OL Land, το οποίο θα κατασκευαστεί σε 50 εκτάρια γης στο Ντεσίν-Σαρπιέ, ένα προάστιο της Λυών. Το στάδιο θα περιλαμβάνει επίσης υπερσύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις, δύο ξενοδοχεία, ένα κέντρο αναψυχής και εμπορικά και επιχειρηματικά γραφεία. Στις 13 Οκτωβρίου 2008, το έργο είχε συμφωνηθεί από τη γαλλική κυβέρνηση, το Γενικό Συμβούλιο της Ρον, τη Μητρόπολη της Λυών, το Μετρό της Λυών και την κοινότητα των Ντεσίν-Σαρπιέ για την κατασκευή, με περίπου 180 εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο και μεταξύ 60-80 εκατομμύρια ευρώ από την Αστική Κοινότητα της Λυών. Το έργο παρεμποδίστηκε από αργές διοικητικές διαδικασίες, πολιτικά συμφέροντα και διάφορες ομάδες της αντιπολίτευσης, που θεώρησαν το στάδιο ως οικονομικά, οικολογικά και κοινωνικά λάθος για τους φορολογούμενους και την κοινότητα του Ντεσίν. Μετά τον εξωραϊσμό το 2012, η κατασκευή του σταδίου ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013. Η Ολιμπίκ Λυών έπαιξε τον πρώτο της αγώνα στο νέο στάδιο στις 9 Ιανουαρίου 2016, κερδίζοντας με 4–1 την ΕΣ Τρουά ΑΚ για τη Λιγκ 1. Ο Αλεξάντρ Λακαζέτ σημείωσε το πρώτο γκολ στο νέο στάδιο.Τον Νοέμβριο του 2009, η Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου επέλεξε το Παρκ Ολιμπίκ Λιοναί ως ένα από τα 12 στάδια που θα χρησιμοποιηθούν στην προσφορά της χώρας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016. Φιλοξένησε έξι αγώνες της διοργάνωσης, συμπεριλαμβανομένης της νίκης των γηπεδούχων με 2-1 επί της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας στο Γύρο των 16 και της τελικής πρωταθλήτριας Πορτογαλίας στη νίκη με 2-0 επί της Ουαλίας στους ημιτελικούς.Τον Σεπτέμβριο του 2016, το νέο στάδιο επιλέχθηκε ως για τον τελικό του του Λιγκ Καπ Γαλλίας 2016-17, την πρώτη φορά που ο τελικός φιλοξενήθηκε εκτός της περιοχής του Παρισιού. Η Παρί Σεν Ζερμέν κέρδισε την ΑΣ Μονακό με 4–1. Στις 9 Δεκεμβρίου 2016, η UEFA ανακοίνωσε ότι το στάδιο επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει τον τελικό του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2017–18 στις 16 Μαΐου 2018.Το Παρκ Ολιμπίκ Λιοναί ήταν ένα από τα 9 γήπεδα που φιλοξένησαν αγώνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών του 2019, διοργανώνοντας τους ημιτελικούς και τον τελικό. Θα είναι επίσης στάδιο ποδοσφαίρου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Το στάδιο φιλοξένησε έναν υπαίθριο αγώνα χόκεϊ επί πάγου του Πρωταθλήματος Χόκεϊ επί πάγου Γαλλίας μεταξύ της ΛΧΛ Λε Λιόν και της Μπρουλόρ ντε Λουπ ντε Γκρενόμπλ στις 30 Δεκεμβρίου 2016. Σε εκείνο το παιχνίδι, η Γκρενόμπλ νίκησε τη Λυών με 5–2. Οι θεατές σε εκείνο το παιχνίδι ήταν 25.142, που αποδείχθηκε ότι ήταν το ρεκόρ προσέλευσης όλων των εποχών για έναν αγώνα χόκεϊ επί πάγου στη Γαλλία. Το στάδιο φιλοξένησε τους τελικούς του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ράγκμπι Γιούνιον και του Ευρωπαϊκού Τσάλεντζ Καπ Ράγκμπι γιούνιον το 2016. Είναι ένας από τα 9 στάδια που επιλέχθηκαν για τη φιλοξενία από τη Γαλλία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπι το 2023.Το στάδιο έχει φιλοξενήσει πολλές μουσικές συναυλίες, η πρώτη από τον Αμερικανό τραγουδιστή will.i.am, μετά τον εναρκτήριο αγώνα στις 9 Ιανουαρίου 2016. Άλλοι μουσικοί που έχουν παίξει εκεί περιλαμβάνουν τους Κριστόφ Μαέ, Ριάννα, Coldplay, Εντ Σίραν, Φιλ Κόλινς και Σελίν Ντιόν. Στάδιο Groupama
|
Το Παρκ Ολεμπίκ Λιοναί (γαλλικά: Parc Olympique Lyonnais), γνωστό και ως Στάδιο Groupama για λόγους χορηγία, καθώς και ως Στάδιο της Λυών (Grand Stade de Lyon) και Στάδιο των Φώτων (Stade des Lumières) σε ορισμένες διοργανώσεις, είναι στάδιο ποδοσφαίρου στο Ντεσίν-Σαρπιέ, στη Μητρόπολη της Λυών στη Γαλλία. Έχει χωρητικότητα 59.186 θεατών και είναι η έδρα της Ολιμπίκ Λυών. Το στάδιο αντικατέστησε το προηγούμενο γήπεδό της ομάδας, το Στάδιο ντε Ζερλάν, τον Ιανουάριο του 2016. Στο στάδιο διεξήχθησαν αγώνες για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 και επιλέχθηκε επίσης για να διοργανώσει τον τελικό του Λιγκ Καπ Γαλλίας 2016-17 και τον τελικό του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2017–18. Επιπλέον, στο στάδιο διεξήχθησαν αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών του 2019. Θα είναι ένα από τα γήπεδα διεξαγωγής των αγώνων ποδοσφαίρου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Εκτός ποδοσφαίρου, το γήπεδο έχει επίσης διοργανώσει αγώνες ράγκμπι γιούνιον και χόκεϊ επί πάγου, καθώς και μουσικές συναυλίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BA_%CE%9F%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BA_%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%AF
|
Αλ Ραγιάν ΣΚ (καλαθοσφαίριση)
|
Η ομάδα καλαθοσφαίρισης της Αλ Ραγιάν συμμετείχε στο πρωτάθλημα μετά την ίδρυση της Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης Κατάρ (ΟΚΚ) με επικεφαλής τον Κ. Νάσερ Αλ Μπουμπάρακ Αλ Άλι το 1979. Έπρεπε να παίζουν σε εξωτερικά γήπεδα στρωμένα με τσιμέντο, καθώς η Αλ Ραγιάν ΣΚ, ή οποιοδήποτε σύλλογος για το θέμα αυτό, δεν είχε κλιματιζόμενες αίθουσες εκείνη την εποχή, πράγμα που σημαίνει ότι η επιφάνεια θα ήταν πολύ επικίνδυνη για να αγωνιστούν. Την εποχή που η καλαθοσφαίριση εισήχθη για πρώτη φορά στο Κατάρ, υπήρχαν μόνο τέσσερις άλλοι σύλλογοι που ανταγωνίζονταν στο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης.Μια έκθεση που δημοσίευσε η ΟΚΚ το 1982, ανέφερε ότι ο συνολικός αριθμός καλαθοσφαιριστών στην Αλ Ραγιάν το 1970 ήταν οκτώ, με τον αριθμό να μειώνεται σταδιακά καθ 'όλη τη δεκαετία, μέχρι το 1974, όταν ήταν τρεις. Στη συνέχεια, προπονήθηκαν από τον Σουδανό Αμπντούλ Μόνεμ Σάλεμ. Το άθλημα ξεκίνησε να αναπτύσσεται στις αρχές της δεκαετίας του '80 μετά τον σχηματισμό της ΟΚΚ. Ο αριθμός των παικτών αυξήθηκε και ο Νοτιοκορεάτης προπονητής Γιουνγκ Σουκ επιλέχθηκε για να φέρει δόξα στην ομάδα. Στη δεκαετία του '80, η ομάδα ήταν από τις πιο υπολογίσιμες, με τον Άχμεντ Μοχάμεντ Άλι τον κορυφαίο σκόρερ του πρωταθλήματος το 1980-81, και τον Όμαρ Μοχάμεντ τον κορυφαίο σκόρερ του πρωταθλήματος νέων την ίδια σεζόν. Οι παίκτες αποχώρησαν στα μέσα της δεκαετίας του '80, καθιστώντας το σύλλογο μη επιλέξιμο να αγωνιστεί στη σεζόν 1985-86. Το 1988, ο σύλλογος επέστρεψε, με τους νέους να κερδίζουν τις σεζόν 1988–89 και 1990–91. Μέχρι το 1992, ο σύλλογος είχε περισσότερους από 95 αθλητές. Ο σύλλογος κατάφερε να κερδίσει το πρώτο του τρόπαιο πρωταθλήματος το 1998, υπό την καθοδήγηση του προπονητή Άλι Φάκρο. Ο Σεΐχης Σάουντ Μπιν Κάλεντ Αλ Τάνι, τότε πρόεδρος του συλλόγου, απένειμε σε κάθε παίκτη ένα ποσό 2.000 ριγιάλ. Η ομάδα συνέχισε να παρουσιάζει καλές επιδόσεις στο πρωτάθλημα καθ 'όλη τη νέα χιλιετία, κερδίζοντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ασίας τόσο το 2002 όσο και το 2005, καθώς και τερματίζοντας δεύτερη το 2001, 2003, 2008 και 2010 και κατέλαβε την τρίτη θέση το 2004, 2006, 2007 και 2011. Είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα στη διοργάνωση και έχει τα περισσότερα συνολικά μετάλλια. Ο σύλλογος είχε επίσης περιφερειακή επιτυχία, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα Συλλόγων του Κόλπου το 2002 και το 2004, επιπλέον της κατάληψης της δεύτερης θέσης τρεις φορές: 2003, 2006 και 2011. Πρωτάθλημα ΚατάρΝικητές (15): 1995-1996, 1996–1997, 1997–1998, 1998–1999, 1999–2000, 2001–2002, 2002–2003, 2003–2004, 2004–2005, 2005–2006, 2006–2007, 2008 –2009, 2009–2010, 2010–2011, 2011–2012Κύπελλο Εμίρη του ΚατάρΝικητές (6): 1998–1999, 2003–2004, 2005–2006, 2009–2010, 2010–2011, 2012–2013Κύπελλο Πρίγκιπα του ΚατάρΝικητές (6): 2001–2002, 2003–2004, 2004–2005, 2005–2006, 2007–2008, 2008–2009 Πρωτάθλημα Συλλόγων του ΚόλπουΝικητές (2): 2002, 2004Κύπελλο Πρωταθλητριών ΑσίαςΝικητές (2): 2002, 2005 Αλ Ραγιάν ΣΚ (ποδόσφαιρο σάλας) Αλ Ραγιάν ΣΚ (χειροσφαίριση) Προφίλ ομάδας στο Asia-basket.com
|
Η ομάδα καλαθοσφαίρισης της Αλ Ραγιάν ΣΚ (Al Rayyan Sports Club, αραβικά: فريق الريان لكرة السلة) είναι καταριανός επαγγελματικός σύλλογος καλαθοσφαίρισης, με έδρα την Αλ Ραγιάν. Η Αλ Ραγιάν είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους συλλόγους καλαθοσφαίρισης στο Κατάρ, με πολλούς εγχώριους και διεθνείς τίτλους στη κατοχή του. Είναι μέρος του πολϋαθλητικού συλλόγου Αλ Ραγιάν ΣΚ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB_%CE%A1%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%A3%CE%9A_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7)
|
Ζυλιέτ Ρεκαμιέ
|
Η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1777 στη Λυών και ήταν κόρη του Ζαν Μπερνάρ, βασιλικού συμβούλου της Λυών, ο οποίος το 1784 διορίστηκε γενικός εισπράκτορας στο Παρίσι. Σπούδασε σε μοναστηριακό σχολείο στη Λυών και το 1793, σε ηλικία 15 ετών, μέσα στη δίνη της Γαλλικής Επανάστασης παντρεύτηκε τον πλούσιο τραπεζίτη Ζακ Ρεκαμιέ, 30 χρόνια μεγαλύτερό της, με τον οποίο ανέπτυξαν μια στοργική και πλατωνική σχέση: θεωρείται ότι ήταν φυσική του κόρη. Από το 1797, η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ, 19 ετών, ξεκίνησε την κοινωνική της ζωή, διατηρώντας ένα σαλόνι που σύντομα έγινε τόπος συνάντησης της εκλεκτής κοινωνίας. Η ομορφιά και η γοητεία της οικοδέσποινας, μιας από τις «Τρεις Χάριτες» της εποχής του Διευθυντηρίου, μαζί με την Ζοζεφίν ντε Μπωαρναί και την Τερέζα Ταλιέν, συγκέντρωναν πλήθος θαυμαστών. Το σκηνικό του αρχοντικού της, η πρώην κατοικία του Ζακ Νεκέρ που αποκτήθηκε τον Οκτώβριο του 1798 και διακοσμήθηκε πλούσια από τον αρχιτέκτονα Λουί-Μαρτέν Μπερτώ, συνέβαλε στη φήμη των δεξιώσεων της. Η επιρροή της μαντάμ Ρεκαμιέ ήταν αξιοσημείωτη στην εξάπλωση της μόδας με έμπνευση σπό την Αρχαιότητα (Αυτοκρατορικός ρυθμός) που επικράτησε κατά την Πρώτη Αυτοκρατορία. Ήταν από τις πρώτες που ντύθηκε στο «ελληνικό στυλ». Το μέγαρο Ρεκαμιέ απέκτησε τέτοια φήμη που έγινε γρήγορα τόπος που όλοι οι διακεκριμένοι επαρχιώτες και ξένοι έπρεπε να επισκεφτούν. Γνώρισε τη μαντάμ ντε Σταέλ, με την οποία συνδέθηκε με στενή φιλία. Την περίοδο της Υπατείας στο σαλόνι της σύχναζαν πολλές προσωπικότητες, όπως οι Αντουάν και Ματιέ ντε Μονμορανσί, ο Λουκιανός Βοναπάρτης, ο στρατηγός Ζαν-Βικτόρ Μορώ και ο Ζαν-Μπατίστ Μπερναντότ, αργότερα Κάρολος ΙΔ΄της Σουηδίας. Το έτος 1800 σηματοδότησε το ύψος της οικονομικής δύναμης του Ζακ Ρεκαμιέ. Αλλά σύντομα η κατάσταση άλλαξε και επηρέασε την κοσμική και κοινωνική θέση της κυρίας Ρεκαμιέ. Φίλη με αντιπάλους του Ναπολέοντα, όπως η μαντάμ ντε Σταέλ, η κυρία Ρεκαμιέ έγινε κεντρικό πρόσωπο στην αντίδραση προς το καθεστώς του Ναπολέοντα. Οι δεξιώσεις στο σαλόνι της, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική και πνευματική ζωή της εποχής, απαγορεύτηκαν με ανεπίσημη εντολή του Βοναπάρτη. Η μαντάμ ντε Σταέλ, οι Μονμορανσί και άλλοι φίλοι της και τακτικοί επισκέπτες στο σαλόνι της, εξορίστηκαν από το Παρίσι. Το 1804, όταν ο Ναπολέων έγινε αυτοκράτορας, η ίδια αρνήθηκε τέσσερις φορές μια θέση κυρίας των τιμών στην αυτοκρατορική αυλή. Οι οικονομικές δυσκολίες του συζύγου της, από το 1805, ανάγκασαν το ζευγάρι να αλλάξει τρόπο ζωής και στη συνέχεια πούλησαν το αρχοντικό τους. Το 1811, ο Ναπολέων ενοχλημένος από τις συμπάθειές της προς τους αντιπάλους του, την εξόρισε μακριά από το Παρίσι.Η μαντάμ Ρεκαμιέ αποσύρθηκε τότε στο κάστρο Κοπέ κοντά στη Γενεύη, κατοικία της μαντάμ ντε Σταέλ, όπου δημιούργησε με τον πρίγκιπα Αύγουστο της Πρωσίας σχέση που θα κατέληγε σε γάμο, αλλά ο σύζυγός της αρνήθηκε να της δώσει διαζύγιο. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1814 και συνδέθηκε με τον Μπενζαμέν Κονστάν. Το 1819, έπειτα από νέα οικονομική κατάρρευση του συζύγου της, αποσύρθηκε στο μοναστήρι Αμπεΰ ω Μπουά στο Παρίσι, το οποίο νοίκιαζε διαμερίσματα σε κυρίες της παλιάς αριστοκρατίας, όπου νοίκιασε διαμέρισμα και μετέφερε το σαλόνι της. Την περίοδο αυτή άρχισε ο μακροχρόνιος δεσμός της με τον Σατωμπριάν. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οι δεξιώσεις της συγκέντρωναν γύρω της, με πρωταγωνιστή τον Σατωμπριάν, τα πιο λαμπρά μυαλά της εποχής: πολιτικούς στοχαστές όπως οι Βικτόρ Κουζέν, Σαιν-Μαρκ Ζιραρντέν, Εντγκάρ Κινέ, Αλεξίς ντε Τοκβίλ, νέους συγγραφείς όπως οι Λαμαρτίνος, Σαιντ-Μπεβ, Μπαλζάκ, καλλιτέχνες όπως ο Φρανσουά Ζεράρ, ο Ζοζέφ Σινάρ, ο Αντόνιο Κανόβα, διάσημους ηθοποιούς όπως ο Ταλμά, η Ρασέλ κ.λπ. Η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ πέθανε στις 11 Μαΐου 1849 στο Παρίσι, θύμα της επιδημίας χολέρας που είχε ξεσπάσει εκείνη τη χρονιά στη Γαλλία. Πολλοί καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν προτομές και πορτρέτα της, μεταξύ των οποίων ο Ζαν-Λουί Νταβίντ (Λούβρο), ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ και ο Φρανσουά Ζεράρ (μουσείο Καρναβαλέ). Το δωμάτιό της έχει ανασυσταθεί και εκτίθεται στο Λούβρο. Το 1859 εκδόθηκαν οι Αναμνήσεις της και η Αλληλογραφία της.
|
Η Ζαν Φρανσουάζ Ζυλιέτ Ρεκαμιέ (γαλλικά: Jeanne Françoise Julie Adélaïde Récamier) γεννήθηκε το 1777 στη Λυών και πέθανε το 1849 στο Παρίσι, ήταν Γαλλίδα οικοδέσποινα σαλονιού στο Παρίσι, όπου στις αρχές του 19ου αιώνα συγκεντρώνονταν οι μεγαλύτερες διασημότητες του πολιτικού, λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κόσμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%84_%CE%A1%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AD
|
Ράιαν Χίγκα
|
Ο Higa γεννήθηκε στο Χίλο της Χαβάης στις 6 Ιουνίου 1990, και έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό ο οποίος λέγεται Kyle. Μεγαλώνοντας ο Higa διαγωνίστικε στο Τζούντο, στο οποίο έχει μαύρη ζώνη. Ο Higa και ο Sean Fujiyoshi άρχισαν να ανεβάζουν lip sync βίντεο στο YouTube στα μέσα του 2006, ενώ πήγαιναν στο Λύκειο Waiakea. Με τον καιρό εισήχθησαν και άλλου είδους βίντεο, κυρίως κωμικά. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2008, τα δύο πιο δημοφιλή βίντεο του Higa και Fujiyoshi, τα "πώς να γίνεις γκάνγκστερ" και "πώς να γίνεις emo", αφαιρέθηκαν λόγω παραβιάσεων πνευματικών δικαιωμάτων. Στις 21 Ιανουαρίου 2009, ο λογαριασμός nigahiga αναβλήθηκε προσωρινά και ζητήθηκε η κατάργηση περισσότερων βίντεο που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Εξαιτίας αυτού, τα βίντεο lip sync απομακρύνθηκαν απο το κανάλι nigahiga (εκτός από το You're Beautiful, το οποίο άλλαξε ήχο), όπως και τα περισσότερα από τα άλλα βίντεο που περιείχαν μουσική με πνευματική ιδιοκτησία. Από τότε, ο Higa άρχισε να συνθέτει ο ίδιος τη μουσική. Τα βίντεο "Πώς να γίνετε ο γκάνγκστερ" και "πώς να γίνετε EMO" επιστράφηκαν στο κανάλι nigahiga στα τέλη Αυγούστου 2009, μόνο για να αφαιρεθούν λίγες μέρες αργότερα, μαζί με τα "πώς να γίνετε ninja" και "πώς να γίνετε φλώρος(Nerd)". Την άνοιξη του 2010,τα βίντεο "πώς να γίνεις Ninja", "πώς να γίνεις γκάνγκστερ" και "πώς να γίνεις EMO" έγιναν επέστρεψαν στο κανάλι ξανά. Μετά την μετακίνηση του Higa στο Λας Βέγκας για να σπουδάσει πυρηνική ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα του Λας Βέγκας , τα περισσότερα βίντεο του nigahiga ήταν σόλο προσπάθειες, συνήθως με συνεργασίες με άλλους χρήστες του YouTube. Από το 2012, ο Higa έχει ιδρύσει μια εταιρεία παραγωγής, την Ryan Higa Production Company (RHPC), η οποία περιλαμβάνει τον Sean Fujiyoshi, με τον οποίο συνεργάζεται για να δημιουργήσει περιεχόμενο για το κανάλι nigahiga. Το 2016, ο Higa και άλλοι YouTubers φίλοι του, δημιούργησαν το (parody) K-pop γκρούπ, Boys Generally Asian Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ryan Higa στο Wikimedia Commons
|
Ο Ράιαν Χίγκα (αγγλικά: Ryan Higa, 6 Ιουνίου 1990), γνωστός και από το όνομα χρήστη του στο YouTube nigahiga, είναι Αμερικανός κωμικός, προσωπικότητα του YouTube και ηθοποιός. Είναι γνωστός για τα κωμικά βίντεο του στο YouTube, τα οποία έχουν προβληθεί πάνω από 3 δισεκατομμύρια φορές. Το κανάλι του Higa στο YouTube (nigahiga), ήταν το κανάλι με τις περισσότερες εγγραφές στο YouTube για 677 συνεχόμενες ημέρες από το 2009 έως το 2011, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κανάλι εκτός από το PewDiePie. Μέχρι τον Μάιο του 2017, έχει πάνω από 19 εκατομμύρια συνδρομητές, κάνοντας το κανάλι του το 16ο από πλευράς εγγραφών στο YouTube.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A7%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Κυπριακές προεδρικές εκλογές 1983
|
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλεγόταν (και εκλέγεται) άμεσα από τον λαό με καθολική και μυστική ψηφοφορία. Η θητεία του προέδρου είναι πενταετής. Ξεκινά την ημέρα εγκαταστάσεως του ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπου ο εκλεγμένος πρόεδρος δίνει τη νενομισμένη διαβεβαίωση.Όταν μόνο ένας υποψήφιος υποβάλλει υποψηφιότητα, τότε ανακηρύσσεται ως εκλεγείς Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς ψηφοφορία. Όταν οι υποψήφιοι είναι περισσότεροι από έναν, τότε εκλέγεται ο υποψήφιος που εξασφαλίζει πάνω από το 50% των εγκύρων ψήφων. Αν κανένας από τους υποψήφιους δεν εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, τότε διεξάγεται επαναληπτική εκλογή την αντίστοιχη μέρα της αμέσως επόμενης βδομάδας ανάμεσα στους δυο υποψηφίους που πήραν τις περισσότερες ψήφους. Ο υποψήφιος που παίρνει, κατά την επαναληπτική εκλογή, το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων θεωρείται εκλεγείς.Η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται πριν από τη λήξη της θητείας του απερχόμενου προέδρου, έτσι ώστε ο νεοεκλεγόμενος πρόεδρος να είναι σε θέση να αναλάβει τα καθήκοντα του όταν η θητεία αυτή λήξει.Σε περίπτωση που η θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει κενή, διεξάγεται αναπληρωματική εκλογή εντός 45 ημερών από την ημέρα που η θέση παρέμεινε κενή. Η θητεία του εκλεγομένου με αναπληρωματική εκλογή προέδρου είναι ίση με τη μη εκπνεύσασα περίοδο της θητείας του προηγούμενου προέδρου.Σε περίπτωση προσωρινής απουσίας ή προσωρινού κωλύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον αναπληροί ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Οι υποψηφιότητες για τις προεδρικές εκλογές υπεβλήθησαν στις 3 Φεβρουαρίου 1983. Οι υποψήφιοι ήταν: Σπύρος Κυπριανού: πρόεδρος της Κύπρου από το 1977 και πρόεδρος του ΔΗΚΟ. Είχε τη στήριξη του ΔΗΚΟ και του ΑΚΕΛ. Τα δύο κόμμα συμφώνησαν σε ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα» διακυβέρνησης. Γλαύκος Κληρίδης: πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) και βουλευτής. Είχε διατελέσει Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1960-1976), ενώ υπηρέτησε και ως Υπουργός Δικαιοσύνης στη μεταβατική κυβέρνηση (1959-1960). Συμμετείχε για πρώτη φορά στις προεδρικές εκλογές και υποστηρίχθηκε εκτός από το Δημοκρατικό Συναγερμό και από τη Νέα Δημοκρατική Παράταξη. Βάσος Λυσσαρίδης: πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Ένωσης Κέντρου (ΕΔΕΚ) και βουλευτής. Είχε τη στήριξη της ΕΔΕΚ και του Π.Α.ΜΕ..Κυρίαρχα θέματα της προεκλογικής εκστρατείας ήταν το «μίνιμουμ πρόγραμμα» (με το οποίο είχε διαφωνήσει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ανδρέας Παπανδρέου), η πανεθνική διάσκεψη για το κυπριακό πρόβλημα, το σκάνδαλο ΞΕΚΤΕ γύρω από την κατασκευή του δρόμου Λευκωσίας – Λεμεσού και το ζήτημα με την διαχείριση των τεθωρακισμένων Κάσκαβελ.Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 13 Φεβρουαρίου 1983. Νικητής των εκλογών ήταν ο Σπύρος Κυπριανού ο οποίος επανεκλέχθηκε στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας με ποσοστό 56,54%. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των εκλογών: Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1983 «Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο». www.kathimerini.gr. 25 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2020. «Eκλογές - Προεδρικές». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2020. «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (PDF). Υπουργείο Εσωτερικών. 1 Νοεμβρίου 2017. σελίδες 3–7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. Νικόλα, Νικόλας (28 Ιανουαρίου 2018). «Από τον Μακάριο στο σήμερα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο 1960-2013 - Ιστορικό αφιέρωμα Σπύρος Κυπριανού - Πρόεδρος Δημοκρατίας - Ανακήρυξη
|
Οι Προεδρικές Εκλογές του 1983 ήταν οι πέμπτες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Κύπρο μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας. Πρόεδρος ανακηρύχθηκε ο Σπύρος Κυπριανού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1983
|
American Journal of Occupational Therapy
|
Περιλήψεις και ευρετήριο του περιοδικού καταχωρούνται στα Index Medicus/MEDLINE/PubMed, CINAHL, PsycINFO, Social Sciences Citation Index, και Current Contents/Social & Behavioral Sciences. Σύμφωνα με το Journal Citation Reports, το περιοδικό για το 2012 έχει δείκτη επιρροής ίσο με 1.471. This is a test translation http://ajot.aota.org/issue.aspx Επίσημος ιστότοπος Το Αμερικανικό Περιοδικό Εργοθεραπείας στον ιστότοπο του Αμερικανικού Συλλόγου Εργοθεραπείας
|
Το American Journal of Occupational Therapy (συντ:AJOT, ελληνικά: Αμερικανικό Περιοδικό Εργοθεραπείας) είναι ένα διμηνιαίο ιατρικό περιοδικό ομότιμης αναθεώρησης το όποιο εκδίδεται από τον Αμερικανικό Σύλλογο Εργοθεραπείας. Καλύπτει θέματα πρακτικής έρευνας και υγειονομικής περίθαλψης στον τομέα της Εργοθεραπείας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/American_Journal_of_Occupational_Therapy
|
Στίβος στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – 20 χιλιόμετρα βάδην γυναικών
|
Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) είχε την δυνατότητα να δηλώσει μέχρι 3 αθλήτριες σε αυτό το αγώνισμα. Ο χρόνος που έπρεπε να πιάσουν για να κερδίσουν μια θέση στους Αγώνες ήταν 1:31:00. Το όριο καθορίστηκε από την World Athletics. Αθλήτριες που δεν έπιασαν το όριο, είχαν τη δυνατότητα να προκριθούν μέσω της θέσης τους στην παγκόσμια κατάταξη. Όσες βρίσκονταν υψηλότερα στην λίστα, κέρδισαν μια από τις διαθέσιμες θέσεις, έως ότου να συμπληρωθεί ο αριθμός των 60 συμμετεχόντων. Η περίοδος πρόκρισης ήταν αρχικά από την 1η Ιανουαρίου 2019 έως τις 31 Μαΐου 2020. Λόγω της πανδημίας COVID-19, η περίοδος τέθηκε σε αναστολή από τις 6 Απριλίου 2020 έως τις 30 Νοεμβρίου 2020, και αργότερα παρατάθηκε μέχρι τις 31 Μαΐου 2021. Μέσα σ' αυτήν την περίοδο καθορίστηκε και η παγκόσμια κατάταξη, με βάση τις επιδόσεις των αθλητών σε επίσημες διοργανώσεις. Τοπικά και Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα λαμβάνονταν υπ' όψη, ακόμη και αν διεξάγονταν εκτός της περιόδου πρόκρισης. ΜαρΑντΟι ΕΟΕ μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν τον κανόνα της καθολικότητάς, σύμφωνα με τον οποίο μπορούν να συμμετέχουν στο αγώνισμα αθλητές που δεν πληρούν τα κριτήρια πρόκρισης, εάν προέρχονται από χώρες που δεν εκπροσωπούνται καθόλου από άνδρες σε κανένα αγώνισμα του στίβου. Οι ΕΟΕ μπορούν να δηλώσουν τους αθλητές στο αγώνισμα οποιαδήποτε στιγμή. Το αγώνισμα διεξάγεται σε μία ημέρα και αποτελείται από μια κούρσα 20 χιλιομέτρων σε ανοικτό δρόμο. Η διαφορά του με το τρέξιμο είναι ότι ένα πόδι της αθλήτριας πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε επαφή με το έδαφος. Το προπορευόμενο πόδι πρέπει να βρίσκεται τεντωμένο σε ευθεία από το σημείο επαφής και πρέπει να παραμείνει έτσι μέχρι το υπόλοιπο σώμα να το προσπεράσει. Εάν η αθλήτρια παραβιάσει αυτόν τον κανόνα παραπάνω από 3 φορές, αποβάλλεται. Πριν από τους Αγώνες υπήρχαν τα εξής ρεκόρ: Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική ώρα Ιαπωνίας ( UTC + 9 ) Το αγώνισμα θα διεξαχθεί, την παρακάτω μέρα και ώρα:
|
Τα 20 χιλιόμετρα βάδην, γυναικών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 έχουν προγραμματιστεί να πραγματοποιηθούν στις 6 Αυγούστου 2021, στο Πάρκο Οντόρι του Σαππόρο. Αναμένεται να αγωνιστούν περίπου 60 αθλήτριες, από 30 διαφορετικά έθνη. Ο ακριβής αριθμός θα εξαρτηθεί από το πόσες εθνικές επιτροπές θα επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν τον κανόνα της καθολικότητας. Αυτή θα είναι η 6η εμφάνιση του αγωνίσματος σε Θερινούς Ολυμπιακούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020_%E2%80%93_20_%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%B2%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CE%BD_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Μπολέσλαος Α΄ της Βοημίας
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Βρατισλάου Α΄ δούκα της Βοημίας και της Ντραχομίρα, κόρης πρίγκιπα ηγεμόνα της φυλής των Χαβέλιαν Σλάβων τού Έλβα. Είναι διαβόητος για τη συμμετοχή στον φόνο τού μεγαλύτερου αδελφού του αγίου Βεντσεσλάου Α΄ δούκα της Βοημίας, οπότε τον διαδέχθηκε. Παρά ταύτα οι Τσέχοι ιστορικοί τον χαρακτηρίζουν δραστήριο ηγεμόνα, που ενδυνάμωσε τη Βοημία και επέκτεινε το έδαφός της. Στις συνεισφορές του περιλαμβάνονται η επέκταση τού εμπορίου με τη συνακόλουθη οικονομική ανάπτυξη και η εισαγωγή κοπής τού πρώτου τοπικού αργυρού νομίσματος, τού δηνάριου της Πράγας. Το όνομα της συζύγου του ίσως είναι Μπιαγκότα· δεν γνωρίζουμε αν όλα τα τέκνα του είναι από την ίδια μητέρα: Ντουμπράβκα π. 940/5-977, παντρεύτηκε τον Μιέσκο Α΄ των Πιαστ δούκα της Πολωνίας. Μάλλον γιος της ήταν ο: Βλαντιβόι των Πιαστ π. 981-1003, δούκας της Βοημίας. Μπολέσλαος Β΄ π. 930-999, δούκας της Βοημίας. Στράτσκβας 929/35-996, επίσκοπος της Πράγας. Μλάντα, ηγουμένη σε μονή Βενεδικτίνων. Ancestral Roots of Certain American Colonists Who Came to America Before 1700 by Frederick Lewis Weis; Line 244-7 The Plantagenet Ancestry by William Henry Turton, Page 85
|
Ο Μπολέσλαος Α΄ ο Ανηλεής, λατιν. Boleslaus I, τσεχ. Boleslav I. ukrutný (π. 915 - 15 Ιουλίου 967/72) από τον Οίκο των Πρεμυσλιδών ήταν δούκας της Βοημίας (935-967/72).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Έλλα Φιτζέραλντ
|
Γεννήθηκε στο Νιούπορτ Νιουζ της Βιρτζίνιας. Η μητέρα της μετακόμισε μαζί της στη βιομηχανική πόλη Γιόνκερς, βόρεια της Νέας Υόρκης. Πίεσε την Έλλα να ασχοληθεί με το τραγούδι και εκείνη έβαλε το όνομά της σε λίστα υποψηφίων διαγωνισμού στο θέατρο Apollo του Χάρλεμ το 1934. Έχοντας κερδίσει σε αρκετούς διαγωνισμούς ταλέντου, στα μέσα της δεκαετίας του '30 γνώρισε τον Μπένι Κάρτερ και μέσω αυτού τον Τσικ Γουέμπ, οποίος ήταν αρχηγός και ντράμερ της προσωπικής του ορχήστρας. Μαζί του ηχογράφησε τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της, όπως το Α-Tisket, Α-Tasket και το Undecided. Πέντε χρόνια αργότερα σημειώθηκε ο θάνατος του Γουέμπ και η Φιτζέραλντ έγινε αρχηγός του συγκροτήματος για τα επόμενα δύο χρόνια, ώσπου την ανακάλυψε ο Νόρμαν Γκρανζ, που ήταν ιδιοκτήτης της μοναδικής τζαζ δισκογραφικής εταιρείας Verve, και έγινε μάνατζέρ της. Η φωνή της ήταν μικρής έντασης και σχεδόν παιδική στη χροιά, ωστόσο διακρινόταν για το εξαιρετικό μεγάλο εύρος της (από ρε έως το υψηλό ντο της σοπράνο). Ξεχώρισε, σε σύγκριση με άλλες σύγχρονες τραγουδίστριες, ως προς τον τρόπο προφοράς της, την αίσθηση του τόνου, τη γλυκύτητα της φωνής της και την ικανότητά της να αυτοσχεδιάζει όπως ένας οργανοπαίχτης στο σαξόφωνο ή στην τρομπέτα. Η Έλλα Φιτζέραλντ είχε ένα μοναδικό τρόπο να συνδυάζει τα τραγούδια μεταξύ τους και να τα τραγουδά το ένα μετά το άλλο. Το τραγούδι της το οποίο πέρασε στις μεγαλύτερες επιτυχίες παγκοσμίως είναι το Every time we say goodbye. Έχει συνεργαστεί με τους Λούις Άρμστρονγκ, Κάουντ Μπέιζι, Ντιουκ Έλινγκτον και Όσκαρ Πήτερσον. Stuart Nicholson, Ella Fitzgerald, Da Capo Press, 1995 Geoffrey Mark Fidelman, First Lady of Song, Replica Books, 2001 Ella Fitzgerald Complete Discography Official Web Site of Ella Fitzgerald 'Remembering Ella' by Phillip D. Atteberry Todd's Ella Fitzgerald Lyrics Page Ella Swings Gently - The Ella Fitzgerald Pages
|
Η Έλλα Φιτζέραλντ (Ella Fitzgerald· 25 Απριλίου 1917 – 15 Ιουνίου 1996) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, που διήρκεσε περίπου έξι δεκαετίες, απέκτησε παγκόσμια φήμη και καταξιώθηκε διεθνώς, ξεχωρίζοντας χάρη στις ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητές της. Κέρδισε 14 βραβεία Γκράμι και γνώρισε πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι απονομές του Εθνικού Μεταλλίου Τέχνης (1987) και του Προεδρικού Μεταλλίου της Ελευθερίας (Δεκέμβριος 1992).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%A6%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Μαγνητική ανοσοδοκιμασία
|
Τα μαγνητικά σφαιρίδια αποτελούνται από σωματίδια οξειδίου του σιδήρου νανομετρικού μεγέθους ενθυλακωμένα ή κολλημένα μεταξύ τους με πολυμερή. Αυτά τα μαγνητικά σφαιρίδια κυμαίνονται από 35 nm έως 4,5 μm. Τα συστατικά μαγνητικά νανοσωματίδια κυμαίνονται από 5 έως 50 nm και παρουσιάζουν μια μοναδική ιδιότητα που αναφέρεται ως υπερπαραμαγνητισμός παρουσία εξωτερικά εφαρμοζόμενου μαγνητικού πεδίου. Αυτή η υπερπαραμαγνητική ιδιότητα, που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο Louis Néel, κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Φυσικής το 1970, έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για ιατρικές εφαρμογές στην απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) και σε βιολογικούς διαχωρισμούς, αλλά όχι ακόμη για σήμανση σε εμπορικές διαγνωστικές εφαρμογές. Οι μαγνητικές ετικέτες παρουσιάζουν διάφορα χαρακτηριστικά πολύ καλά προσαρμοσμένα για τέτοιες εφαρμογές: Δεν επηρεάζονται από τη χημεία των αντιδραστηρίων ή τη φωτολεύκανση και συνεπώς είναι σταθερές με την πάροδο του χρόνου, το μαγνητικό υπόβαθρο σε ένα βιομοριακό δείγμα είναι συνήθως ασήμαντο, η θολερότητα του δείγματος ή η χρώση δεν επηρεάζουν τις μαγνητικές ιδιότητες, τα μαγνητικά σφαιρίδια μπορούν να χειριστούν εξ αποστάσεως με μαγνητισμό. Ο μαγνητικός ανοσολογικός έλεγχος (MIA) είναι σε θέση να ανιχνεύσει επιλεγμένα μόρια ή παθογόνους μικροοργανισμούς μέσω της χρήσης ενός αντισώματος με μαγνητική σήμανση. Λειτουργώντας με τρόπο παρόμοιο με αυτόν της ELISA ή της Western Blot, χρησιμοποιείται μια διαδικασία σύνδεσης δύο αντισωμάτων για τον προσδιορισμό των συγκεντρώσεων των αναλυτών. Η MIA χρησιμοποιεί αντισώματα που επικαλύπτουν ένα μαγνητικό σφαιρίδιο. Αυτά τα αντισώματα συνδέονται άμεσα με το επιθυμητό παθογόνο ή μόριο και το μαγνητικό σήμα που εκπέμπεται από τα δεσμευμένα σφαιρίδια διαβάζεται με τη χρήση μαγνητόμετρου. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που παρέχει αυτή η τεχνολογία για την ανοσοχρωματισμό είναι ότι μπορεί να διεξαχθεί σε υγρό μέσο, ενώ μέθοδοι όπως η ELISA ή η Western Blotting απαιτούν σταθερό μέσο για την πρόσδεση του επιθυμητού στόχου πριν από την εφαρμογή του δευτερογενούς αντισώματος (όπως η HRP [υπεροξειδάση του ιπποκάμπου]). Δεδομένου ότι η MIA μπορεί να διεξαχθεί σε υγρό μέσο, μπορεί να πραγματοποιηθεί ακριβέστερη μέτρηση των επιθυμητών μορίων στο πρότυπο σύστημα. Δεδομένου ότι δεν απαιτείται απομόνωση για την επίτευξη ποσοτικοποιήσιμων αποτελεσμάτων, οι χρήστες μπορούν να παρακολουθούν τη δραστηριότητα εντός ενός συστήματος. Να αποκτήσουν μια καλύτερη ιδέα για τη συμπεριφορά του στόχου τους. Οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτή η ανίχνευση είναι πολύ πολυάριθμοι. Η πιο βασική μορφή ανίχνευσης είναι η διέλευση ενός δείγματος μέσω μιας στήλης βαρύτητας που περιέχει μια μήτρα πολυαιθυλενίου με τον δευτερογενή αντισώματο. Η ένωση-στόχος συνδέεται με το αντίσωμα που περιέχεται στη μήτρα και τυχόν υπολειμματικές ουσίες ξεπλένονται με τη χρήση ενός επιλεγμένου ρυθμιστικού διαλύματος. Στη συνέχεια, τα μαγνητικά αντισώματα περνούν από την ίδια στήλη και μετά από μια περίοδο επώασης, τυχόν μη δεσμευμένα αντισώματα ξεπλένονται με την ίδια μέθοδο όπως και προηγουμένως. Η ένδειξη που λαμβάνεται από τα μαγνητικά σφαιρίδια που είναι συνδεδεμένα με τον στόχο, ο οποίος συλλαμβάνεται από τα αντισώματα στη μεμβράνη, χρησιμοποιείται για τον ποσοτικό προσδιορισμό της ένωσης-στόχου στο διάλυμα. Επίσης, επειδή η μεθοδολογία είναι τόσο παρόμοια με τη ELISA ή τη Western Blot, τα πειράματα για τη MIA μπορούν να προσαρμοστούν ώστε να χρησιμοποιούν την ίδια ανίχνευση, εάν ο ερευνητής θέλει να ποσοτικοποιήσει τα δεδομένα του με παρόμοιο τρόπο. Ένα απλό όργανο μπορεί να ανιχνεύσει την παρουσία και να μετρήσει το συνολικό μαγνητικό σήμα ενός δείγματος, ωστόσο η πρόκληση για την ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής MIA είναι να διαχωριστεί το φυσικό μαγνητικό υπόβαθρο (θόρυβος) από τον ασθενή μαγνητικά επισημασμένο στόχο (σήμα). Έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες προσεγγίσεις και συσκευές για την επίτευξη ενός σημαντικού λόγου σήματος προς θόρυβο (SNR) για εφαρμογές βιοανίχνευσης: γιγαντιαίοι μαγνητοαντιστατικοί αισθητήρες και βαλβίδες σπιν πιεζοαντιστατικοί ακροδέκτες επαγωγικοί αισθητήρες υπεραγώγιμες συσκευές κβαντικής παρεμβολής (SQUID) ανισότροποι μαγνητοαντιστατικοί δακτύλιοι και μικροσκοπικοί αισθητήρες Hall.Όμως, η βελτίωση του SNR απαιτεί συχνά ένα πολύπλοκο όργανο για να παρέχει επαναλαμβανόμενη σάρωση και εξαγωγή μέσω της επεξεργασίας δεδομένων ή ακριβή ευθυγράμμιση του στόχου και του αισθητήρα μικροσκοπικού και ταιριαστού μεγέθους. Πέραν αυτής της απαίτησης, η MIA που εκμεταλλεύεται τις μη γραμμικές μαγνητικές ιδιότητες των μαγνητικών ετικετών μπορεί να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την εγγενή ικανότητα ενός μαγνητικού πεδίου να διέρχεται μέσα από πλαστικό, νερό, νιτροκυτταρίνη και άλλα υλικά, επιτρέποντας έτσι πραγματικές ογκομετρικές μετρήσεις σε διάφορες μορφές ανοσοδοκιμών. Σε αντίθεση με τις συμβατικές μεθόδους που μετρούν την επιδεκτικότητα υπερπαραμαγνητικών υλικών, μια MIA που βασίζεται στη μη γραμμική μαγνήτιση εξαλείφει την επίδραση των γραμμικών δια- ή παραμαγνητικών υλικών, όπως η μήτρα δείγματος, τα αναλώσιμα πλαστικά ή/και η νιτροκυτταρίνη. Παρόλο που ο εγγενής μαγνητισμός αυτών των υλικών είναι πολύ ασθενής, με τυπικές τιμές επιδεκτικότητας -10-5 (dia) ή +10-3 (para), όταν κάποιος ερευνά πολύ μικρές ποσότητες υπερπαραμαγνητικών υλικών, όπως νανογραμμάρια ανά δοκιμή, το σήμα υποβάθρου που παράγεται από βοηθητικά υλικά δεν μπορεί να αγνοηθεί. Στη MIA που βασίζεται στις μη γραμμικές μαγνητικές ιδιότητες των μαγνητικών ετικετών τα σφαιρίδια εκτίθενται σε εναλλασσόμενο μαγνητικό πεδίο σε δύο συχνότητες, f1 και f2. Με την παρουσία μη γραμμικών υλικών, όπως οι υπερπαραμαγνητικές ετικέτες, ένα σήμα μπορεί να καταγραφεί σε συνδυαστικές συχνότητες, για παράδειγμα, σε f = f1 ± 2×f2. Το σήμα αυτό είναι ακριβώς ανάλογο με την ποσότητα του μαγνητικού υλικού στο εσωτερικό του πηνίου ανάγνωσης. Η τεχνολογία αυτή καθιστά δυνατή τη μαγνητική ανοσοδοκιμασία σε διάφορες μορφές, όπως: συμβατική δοκιμή πλευρικής ροής με αντικατάσταση των χρυσών ετικετών με μαγνητικές ετικέτες δοκιμές κάθετης ροής που επιτρέπουν την εξέταση σπάνιων αναλυτών (όπως βακτήρια) σε δείγματα μεγάλου όγκου μικρορευστολογικές εφαρμογές και βιοτσίπΠεριγράφηκε επίσης για in vivo εφαρμογές και για πολυπαραμετρικές δοκιμές. Η MIA είναι μια ευέλικτη τεχνική που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μια ευρεία ποικιλία πρακτικών. Επί του παρόντος έχει χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση ιών στα φυτά για τη σύλληψη παθογόνων που κανονικά θα κατέστρεφαν τις καλλιέργειες, όπως ο ιός του φυλλοβόλου της αμπέλου, ο ιός του φυλλοβόλου της αμπέλου και ο ιός Χ της πατάτας. Οι προσαρμογές της περιλαμβάνουν πλέον φορητές συσκευές που επιτρέπουν στον χρήστη να συλλέγει ευαίσθητα δεδομένα στο πεδίο. Το MIA μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση θεραπευτικών φαρμάκων. Μια αναφορά περίπτωσης ενός 53χρονου ασθενούς με μεταμόσχευση νεφρού περιγράφει λεπτομερώς πώς οι γιατροί μπόρεσαν να μεταβάλουν τις ποσότητες του θεραπευτικού φαρμάκου.
|
Η μαγνητική ανοσοδοκιμασία (MIA) είναι τύπος διαγνωστικής ανοσοδοκιμασίας που χρησιμοποιεί μαγνητικά σφαιρίδια ως ετικέτες αντί για συμβατικά ένζυμα (ELISA), ραδιοϊσότοπα (RIA) ή φθορίζοντα τμήματα (φθορίζουσες ανοσοδοκιμασίες) για την ανίχνευση ενός συγκεκριμένου αναλύτη. Η MIA περιλαμβάνει την ειδική σύνδεση ενός αντισώματος με το αντιγόνο του, όπου μια μαγνητική ετικέτα είναι συζευγμένη με ένα στοιχείο του ζεύγους. Η παρουσία μαγνητικών σφαιριδίων ανιχνεύεται στη συνέχεια από έναν μαγνητικό αναγνώστη (μαγνητόμετρο), ο οποίος μετρά τη μεταβολή του μαγνητικού πεδίου που προκαλείται από τα σφαιρίδια. Το σήμα που μετράται από το μαγνητόμετρο είναι ανάλογο της συγκέντρωσης του αναλύτη (ιός, τοξίνη, βακτήρια, καρδιακός δείκτης κ.λπ.) στο αρχικό δείγμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Τελικός Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο
|
Για πρώτη φορά η διοργάνωση έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Αργεντινή για πέμπτη φορά κατάφερε να φτάσει στον τελικό, ενώ άλλες 23 φορές έφτασε στις δύο πρώτες θέσεις της διοργάνωσης. Τελευταία φορά που κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 1993. Εν τω μεταξύ, η Χιλή έφτασε για τέταρτη φορά στον τελικό, ενώ άλλες 2 φορές έφτασε στις δύο πρώτες θέσεις της διοργάνωσης. Μετείχε επίσης στη διοργάνωση ως κάτοχος του τίτλου, κερδίζοντας τον πρώτο της τίτλο στη διοργάνωση του περασμένου έτους ως διοργανώτρια χώρα. Τότε είχε επικρατήσει της Αργεντινής με 4-1 στα πέλατι, έπειτα από το 0-0 στην παράταση. Στο πλαίσιο της έγκρισης των αλλαγών των κανόνων με βάση τους νέους κανονισμούς της IFAB και της FIFA, υπήρχε η δυνατότητα πλέον και τέταρτης αλλαγής ποδοσφαιριστή στην παράταση. Ωστόσο, καμία ομάδα δεν πραγματοποίησε τέταρτη αλλαγή όταν το παιχνίδι πήγε στην παράταση. CA2016 Local Organizing Committee LLC - Επίσημη ιστοσελίδα CONCACAF - Επίσημη ιστοσελίδα CONMEBOL - Επίσημη ιστοσελίδα
|
Ο Τελικός Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο ήταν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου που διεξήχθη στις 26 Ιουνίου του 2016 στο MetLife Stadium του Ιστ Ράδερφορντ, στο Νιου Τζέρσεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών, με σκοπό τον καθορισμό της νικήτριας ομάδας του Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο.Στον αγώνα μετείχαν η Αργεντινή με τη Χιλή, ως επανάληψη του τελικού του 2015, στον οποίο η Χιλή επικράτησε στα πέναλτι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CF%8C%CF%80%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF
|
Ναντέζντα Ολιζάρενκο
|
Η Ολιζάρενκο ξεκίνησε τον στίβο το 1967, μαζί με την αδερφή της, Νατάσα, η οποία αργότερα έγινε προπονήτρια στίβου. Την επόμενη χρονιά κέρδισε το αγώνισμα των 400 μέτρων στο Σοβιετικό Πρωτάθλημα Εφήβων και έγινε μέλος της σοβιετικής ομάδας στίβου νεανίδων. Συμμετείχε στη σοβιετική ομάδα γυναικών το 1977 και έκανε το ντεμπούτο της διεθνώς ως ενήλικη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1978, όπου κέρδισε τα αργυρά μετάλλια στη σκυταλοδρομία 800 και 4×400 μ.. Την επόμενη χρονιά κέρδισε το αγώνισμα των 800 μ. στην Πανεπιστημιάδα και κατετάγη δεύτερη στο Παγκόσμιο Κύπελλο Στίβου. Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980, σημείωσε το πρώτο της παγκόσμιο ρεκόρ στα 800 μ., τρέχοντας 1:54.85 στη Μόσχα. Το βελτίωσε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκτός από την κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ Γιάρμιλα Κράτοχβιλοβα το 1983, μόνο δύο αθλήτριες, η Πάμελα Τζελίμο από την Κένυα, το 2008 και η Κάστερ Σεμένια από τη Νότια Αφρική, το 2018, έχουν φτάσει σε απόσταση ενός δευτερολέπτου από το χρόνο της Ολιζάρενκο από τότε που τέθηκε.Η Ολιζάρενκο έκανε ένα διάλειμμα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980. Νωρίτερα, το 1978, είχε παντρευτεί τον Ουκρανό δρομέα μετ΄ εμποδίων Σεργκέι Ολιζάρενκο και λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες γέννησε την κόρη της, Οξάνα.Η Ολιζάρενκο επέστρεψε στον στίβο με στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, αλλά αυτοί μποϊκοταρίστηκαν από τη Σοβιετική Ένωση, και αντ' αυτού συμμετείχε στους Αγώνες Φιλίας, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στα 800 μ. Τα επόμενα δύο χρόνια κέρδισε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1986, έλαβε τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Στίβου του 1985 και την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1985. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 αποκλείστηκε στα ημιτελικά. Αποσύρθηκε από τους αγώνες το 1992 και αργότερα εργάστηκε ως προπονήτρια στίβου και διαχειρίστρια στην Οδησσό της Ουκρανίας.Η Ολιζάρενκο απεβίωσε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση στις 18 Φεβρουαρίου 2017, σε ηλικία 63 ετών. Ναντέζντα Ολιζάρενκο στην World Athletics
|
Η Ναντέζντα Φιόντοροβνα Ολιζάρενκο (ρωσ. Надежда Фёдоровна Олизаренко, το γένος Μούστα, ρωσ. Мушта, 28 Νοεμβρίου 1953 – 18 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Σοβιετική δρομέας μεσαίων αποστάσεων. Κέρδισε στο δρόμο 800 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980, σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ με 1:53.43 και κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο δρόμο 1.500 μέτρων. Το παγκόσμιο ρεκόρ της στα 800 μ. βελτιώθηκε το 1983, αλλά εξακολουθεί να παραμένει ο δεύτερος καλύτερος χρόνος σε αυτό το αγώνισμα και Ολυμπιακό ρεκόρ, το δεύτερο παλαιότερο του στίβου μετά από αυτό του Μπομπ Μπίμον. Κέρδισε στα 800 μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1986, αλλά δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό σε αυτό το αγώνισμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988. Κατέχει ακόμα το παγκόσμιο ρεκόρ ανοικτού στίβου στη σκυταλοδρομία 4×800 μ. που έγινε το 1984.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9F%CE%BB%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CE%BF
|
Μονή Παναγίας Καθαρών Ιθάκης
|
Οι πρώτες αναφορές για το μοναστήρι είναι γύρω στα 1696 αν και η ιστορία της εικόνας του Γενεσίου της Θετόκου, στο οποίο είναι αφιερωμένο είναι ακόμη πιο παλιά και χάνεται μέσα στην μακρόχρονη παράδοση του νησιού. Η επωνυμία Καθαριώτισσα προήλθε επειδή η εικόνα, σύμφωνα με την παράδοση, βρέθηκε μέσα στα καιόμενα "κάθαρα", λέξη η οποία στην τοπική διάλεκτο σημαίνει ξερόκλαδα και μικρούς θάμνους, που κόβονται και καίγονται για να καθαρίσει ο τόπος. Η Παναγία η Καθαριώτισσα είναι η προστάτιδα του νησιού και η μνήμη της γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου ενώ την παραμονή γίνεται στο προαύλιο της χώρο παραδοσιακό πανηγύρι,.Αναφέρεται επίσημα ως ξεχωριστός οικισμός για πρώτη φορά το 1908 στο ΦΕΚ 28Α - 08/02/1908 να προσαρτάται στον τότε δήμο Νηριτίων και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει 1 μοναχό.
|
Η Μονή Παναγίας Καθαρών Ιθάκης ή Μονή Καθαρών είναι μοναστήρι στην Ιθάκη, το οποίο βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του βουνού Νήριτος σε υψόμετρο 550 μέτρα ενώ απέχει περίπου 14 χλμ. ΒΔ. από το Βαθύ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%99%CE%B8%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Αλέν Ζιλ
|
Ο Ζιλ έπαιξε με τη γαλλική ομάδα Σοράλ Ροάν (1962–1965) και τη γαλλική ομάδα ΑΣΒΕΛ Μπασκέτ (1965–1986). Ξεκίνησε σε ηλικία 15 ετών με τον πρώτο του σύλλογο και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας το 1964, που έληξε χωρίς επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του, κατέκτησε 8 Γαλλικά Πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Γαλλίας. Κέρδισε επίσης οκτώ βραβεία του "Παίκτη της Χρονιάς" του γαλλικού Πρωταθλήματος, ενώ ήταν πρώτος σκόρερ το 1971. Ο Ζιλ σημείωσε συνολικά 18.502 πόντους. Αυτή είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση με τους περισσότερους πόντους στην ιστορία του πρωταθλήματος, πίσω μόνο από τους 19.013 πόντους του Ερβέ Ντιμπουισόν. Έγινε διεθνής με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης της Γαλλίας σε ηλικία 17 ετών. Συμμετείχε σε 159 αγώνες και σημείωσε 2.282 πόντους. Συμμετείχε σε πέντε διοργανώσεις Ευρωμπάσκετ, τρία τουρνουά προκριματικών Ολυμπιακών Αγώνων και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Καλαθοσφαίρισης, το 1963 στη Βραζιλία, όπου η Γαλλία τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Επιλέχθηκε στη Μικτή Ευρώπης δύο φορές το 1970 και το 1972. Ο Ζιλ ήταν ο επικεφαλής προπονητής του γαλλικού συλλόγου ΑΣΒΕΛ Μπασκέτ (1980-1989) και του γαλλικού συλλόγου Μονπελιέ (1990-1993). Κέρδισε το Γαλλικό Πρωτάθλημα το 1981 και τον τίτλο του Κυπέλλου Γαλλίας το 1984. Προφίλ FIBA (αρχείο)
|
Ο Αλέν Ζιλ (γαλλικά: Alain Gilles, 5 Μαΐου 1945 – 18 Νοεμβρίου 2014) ήταν Γάλλος καλαθοσφαιριστής και προπονητής. Με ύψος 1,87 μέτρων, ο Ζιλ αγωνίστηκε στις θέσεις του πόιντ γκαρντ και του σούτινγκ γκαρντ. Βραβεύτηκε ως ο καλύτερος Γάλλος καλαθοσφαιριστής του 20ού αιώνα, από μία ομάδα παικτών, προπονητών και δημοσιογράφων. Το 1991 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με τους 50 καλύτερους παίκτες της FIBA. Το τρόπαιο Αλέν Ζιλ (το βραβείο του καλύτερου Γάλλου παίκτη) φέρει το όνομά του, προς τιμήν του. Η φανέλα του με τον αριθμό 4 αποσύρθηκε από την ΑΣΒΕΛ και το λογότυπο του συλλόγου σχεδιάστηκε επίσης προς τιμήν του. Είχε το προσωνύμιο "Μεσιέ Μπασκέτ" (Κύριος Μπάσκετ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%96%CE%B9%CE%BB
|
Ρούλα Πατεράκη
|
Ιδρυτικό μέλος του Θεατρικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης, ίδρυσε η ίδια κατόπιν την Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης (1978-1985), μια διπλή δομή Δραματικής Σχολής και Επαγγελματικού Θιάσου στη Θεσσαλονίκη, όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε έργα των Στόππαρντ, Μπέκετ, Μπρεχτ, Ίψεν κ.ά. Παράλληλα, δίδαξε στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Επιθεώρησης. Το 1990, ίδρυσε το Δραματικό Θέατρο «Ρούλα Πατεράκη» με έδρα την Αθήνα και ανέβασε έργα μεγάλων κλασικών αλλά και σύγχρονων συγγραφέων (Ζενέ, Στρίντμπεργκ, Κέιν, Προυστ, Μπέρνχαρντ, Μ. Φάις, Δ. Δημητριάδη, Γ. Πάνου, Γ. Βέλτσου κ.ά.), σε μερικά από τα οποία επίσης πρωταγωνίστησε. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός σε πολλούς θιάσους ερμηνεύοντας, μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπως τη Ρεβέκκα Βεστ στο Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Α. Αντύπα, τη Μαργαρίτα Γκωτιέ στην Κυρία με τις καμέλιες του Α. Δουμά, σε σκηνοθεσία Π. Ζούλια ή τη Μόλλυ Μπλουμ στο ομώνυμο έργο του Τζαίημς Τζόυς, σε σκηνοθεσία Λ. Μελετοπούλου. Σκηνοθέτησε επίσης έργα των Ίψεν, Σω, Κολτές, Ντοστογιέφσκι, Φασμπίντερ, Γουλφ, Τζόυς κ.ά., σε πολλά ελεύθερα θέατρα (Οδού Κεφαλληνίας, Αθηνών, Αλίκη, Τζένη Καρέζη, Φούρνος, Από μηχανής κ.ά). Το 2008, σκηνοθέτησε την παράσταση Στο Βυθό του Μαξίμ Γκόρκι στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ διασκεύασε και ανέβασε την παράσταση Οιδίπους (Τύραννος και Επί Κολωνώ) με το Εθνικό Θέατρο στην Αρχαία Επίδαυρο. Tο 2009, σκηνοθέτησε και ερμήνευσε τη Σονάτα του Σεληνόφωτος για τους Μονολόγους από την Τέταρτη Διάσταση στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο «Κάρολος Κουν», για την ερμηνεία της στον Φιλόσοφο του Γιάννη Πάνου και το 2009, κέρδισε το Βραβείο «Κάρολος Κουν» σκηνοθετώντας το Puerto Grande του Μάνου Λαμπράκη. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες: Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον, σε σκηνοθεσία Λ. Παπαστάθη και Τρεις στιγμές του Π. Σεβαστίκογλου. Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο έγινε σε ηλικία δέκα ετών, στη Θυσία του Αβραάμ, στο ρόλο του Ισαάκ. Ο πιο πρόσφατος ρόλος της είναι η Αδελφή Αλοϋσιους στην Αμφιβολία του Πάτρικ Σάνλευ σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Σκηνοθέτησε την Επίκληση της γοητείας του Γιάννη Μαυριτσάκη και το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη. Τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη». Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων που σκηνοθέτησε η Ρούλα Πατεράκη Περισσότερες πληροφορίες για κάθε παράσταση εμφανίζονται ενεργοποιώντας τον σύνδεσμο που υπάρχει στο όνομα της κάθε παράστασης Ρούλα Πατεράκη στην IMDb
|
Η Ρούλα Πατεράκη είναι Ελληνίδα ηθοποιός και σκηνοθέτρια. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944, ενώ ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Απόφοιτος της Αγγλικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη και υπήρξε μέλος του επαγγελματικού θιάσου Ελεύθερο Θέατρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία
|
Η Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία έγινε γνωστή απλώς ως Βουλγαρία, μετά την αναγνώρισή της από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 681. Μερικοί ιστορικοί χρησιμοποιούν τους όρους Βουλγαρία του Δούναβη, Πρώτο Βουλγαρικό Κράτος ή Πρώτο Βουλγαρικό Τσαράτο (Αυτοκρατορία). Μεταξύ 681 και 864 η χώρα ήταν επίσης γνωστή ως Βουλγαρικό Χανάτο, ή Βουλγαρικό Χανάτο του Δούναβη, για να διαφοροποιείται από τη Βουλγαρία του Βόλγα, που αναδείχθηκε από άλλη Πρωτοβουλγαρική ομάδα. Κατά την αρχική της φάση η χώρα ονομαζόταν επίσης Βουλγαρικό κράτος ή Βουλγαρικό χαγανάτο. Μεταξύ 864 και 917/927 η χώρα ήταν γνωστή ως Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας ή Κνιάζεστβο Μπουλγκάρια. Σε αγγλόφωνες πηγές η χώρα είναι συχνά γνωστή ως Bulgarian Empire (Βουλγαρική Αυτοκρατορία). Δημιουργημένη ως ένωση Πρωτοβουλγάρων κασι Σλάβων, για την αμοιβαία προστασίας τους έναντι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα νότια και των Αβάρων στα βορειοδυτικά, η Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία διοικήθηκε σύμφωνα με την Πρωτοβουλγαρική παράδοση, με κεφαλή του κράτους ένα Χαν. Οι Σλάβοι διατήρησαν σημαντική αυτονομία και τελικά η γλώσσα και οι παραδόσεις τους διαμόρφωσαν το Βουλγαρικό πολιτισμό και η Βουλγαρία έγινε μια Σλαβική χώρα. Κατά την τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα εδάφη της σημερινής Βουλγαρίας είχαν οργανωθεί σε αρκετές επαρχίες - Μικρά Σκυθία, Μοισία (Ανω και Κάτω), Θράκη, Μακεδονία (Πρώτη και Δεύτερη), Δακία (βόρεια του Δούναβη), Δαρδανία και Ροδόπη και είχε μικτό πληθυσμό εκρωμαϊσμένων Γετών και εξελληνισμένων Θρακών. Αρκετά διαδοχικά κύματα Σλαβικών μεταναστεύσεων τον 6ο και των αρχών του 7ου αιώνα κατέληξαν στο σχεδόν πλήρη εκσλαβισμό της περιοχής, τουλάχιστον γλωσσικά. Οι Πρωτοβούλγαροι περιελάμβαναν επίσης τις φυλές των Ονογούρων, Ουτιγούρων και Κυτριγούρων. Μεταξύ 630 και 635 ο Χαν Κούβρατος κατάφερε να ενώσει τις κύριες Πρωτοβουλγαρικές φυλές, δημιουργώντας μια πανίσχυρη ομοσπονδία ονομαζόμενη Παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία, γνωστή επίσης ως Ονογουρία. Υπό την ισχυρή πίεση των Χαζάρων η Παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία καταλύθηκε το 668. Στη συνέχεια ο Χαν Ασπαρούχ αποχώρησε για να αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο. Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο αριθμός των Πρωτοβούλγαρων του Ασπαρούχ, ο Ζλατάρσκι (Βούλγαρος ιστορικός) υποθέτει ότι ο αριθμός τους δεν ήταν μεγάλος, αντίθετα ο Ράνσιμαν θεωρεί ότι η φυλή πρέπει να είχε σημαντικό μέγεθος. Το 680, μετά τη Μάχη του Ονγκάλ, ο Ασπαρούχ ίδρυσε την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία, νότια του Δούναβη σε Βυζαντινό έδαφος. Αναγνωρίσθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο κράτος από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 681. Είναι πολύ πιθανό ότι οι αρχικοί Πρωτοβούλγαροι ήταν πολύ λιγότεροι από το σλαβικό πληθυσμό, εν μέσω του οποίου εγκαταστάθηκαν. Μεταξύ του 7ου και του 10ου αιώνα σταδιακά απορροφήθηκαν από τους Σλάβους, υιοθετόντας μια Νότια Σλαβική γλώσσα και προσηλυτιζόμενοι στο Χριστιανισμό (του Βυζαντινού τυπικού) υπό το Βόρι Α΄ της Βουλγαρίας το 864. Οι σύγχρονοι Βούλγαροι κατά κανόνα θεωρούνται Νότιας Σλαβικής καταγωγής. Εντούτοις οι Σλάβοι ήταν μία μόνο από τις κοινότητες που βρίσκονταν στην περιοχή που καταλήφθηκε από τους Πρωτοβούλγαρους, οι ίδιοι όντας πρόσφατοι μετανάστες στα Βαλκάνια. Αρκετοί άλλοι λαοί απορροφήθηκαν τελικά στη νέα εθνότητα. Εκείνη την περίοδο η διαδικασία της απορρόφησης των υπολειμμάτων του Θρακορωμαϊκού πληθυσμού ήταν ήδη σημαντική στη διαμόρφωση αυτής της νέας εθνοτικής ομάδας. Το νέο ενιαίας ταυτότητας εθνος θα συνεχίσει να προσδιορίζεται ως Βουλγαρικό και θα επικυρώσει το ομώνυμο κράτος ως δικό του. Οι σύγχρονοι Βούλγαροι συνεχίζουν να τιμούν το αρχικό μη Σλαβικό Πρωτοβουλγαρικό κράτος και τους Θράκες προγόνους, ενώ την ίδια στιγμή ασπάζονται μια Σλαβική ταυτότητα. Μετά την αποφασιστική νίκη στην Ονγκάλα το 680 οι στρατιές των Πρωτοβουλγάρων και των Σλάβων προέλασαν στα νότια του Αίμου, νικώντας πάλι τους Βυζαντινούς, που υποχρεώθηκαν τότε να υπογράψουν μια ταπεινωτική συνθήκη, που αναγνώριζε την ίδρυση ενός νέου κράτους στα σύνορα της Αυτοκρατορίας. Επρεπε επίσης να πληρώνουν ετήσιο φόρο στη Βουλγαρία. Την ίδια στιγμή συνεχιζόταν στην ανατολή ο πόλεμος με τους Χαζάρους και το 700 ο Χαν Ασπαρούχ έχασε τη ζωή του σε μάχη εναντίον τους. Οι Πρωτοβούλγαροι έχασαν τα εδάφη στα ανατολικά του Δνείστερου Ποταμού, αλλά κατόρθωσαν να διατηρήσουν εκείνα στα δυτικά του. Οι Πρωτοβούλγαροι και οι Σλάβοι υπέγραψαν μια συνθήκη σύμφωνα με την οποία αρχηγός του κράτους έγινε ο Χαν των Πρωτοβουλγάρων, που είχε επίσης την υποχρέωση να υπερασπίζεται τη χώρα έναντι των Βυζαντινών, ενώ οι Σλάβοι ηγέτες κέρδισαν σημαντική αυτονομία και έπρεπε να προστατεύουν τα βόρεια σύνορα κατά μήκος των Καρπαθίων Ορέων έναντι των Αβάρων. Ο διάδοχος του Χαν Ασπαρούχ, Χαν Τέρβελ βοήθησε τον εκθρονισμένο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β´ να ανακτήσει το θρόνο του το 705. Ως αντάλλαγμα του δόθηκε η περιοχή Ζαγόρια στη Βόρεια Θράκη, που ήταν η πρώτη επέκταση της χώρας νοτίως του Αίμου. Εντούτοις τρία χρόνια αργότερα ο Ιουστινιανός προσπάθησε να την ανακτήσει με τη βία, αλλά ηττήθηκε στην Αγχίαλο. Το 716 ο Χαν Τέρβελ υπέγραψε με το Βυζάντιο μια σημαντική συνθήκη. Κατά την Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 717-18 έστειλε 50.000 στρατό να βοηθήσουν την πολιορκημένη πόλη. Στην αποφασιστική μάχη οι Βούλγαροι κατέσφαξαν περ'ιπου 30.000 Άραβες και ο Χαν Τέρβελ ονομάστηκε Σωτήρας της Ευρώπης από τους συγχρόνους του. Ο Χαν Σεβάριδης, τελευταίος γόνος των Ντούλο (δυναστεία των Πρωτοβουλγάρων), πέθανε το 753. Με το θάνατό του το Χανάτο περιέπεσε σε μακρά πολιτική κρίση, κατά την οποία η νεαρή χώρα βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής. Επί μόλις δεκαπέντε χρόνια κυβέρνησαν επτά Χαν, που όλοι δολοφονήθηκαν. Υπήρχαν δύο βασικές παρατάξεις : μερικοί ευγενείς ήθελαν ασυμβίβαστο πολεμο κατά των Βυζαντινών, ενώ άλλοι επεδίωκαν ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης. Της αστάθειας αυτής επωφελήθηκε ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ (745–775), που εξαπέλυσε εννέα μεγάλες εκστρατείες αποσκοπώντας στην εξάλειψη της Βουλγαρίας. Το 763 νίκησε το Βούλγαρο Χαν Τέλετς στην Αγχίαλο, αλλά οι Βυζαντινοί δεν κατόρθωσαν να προχωρήσουν βορειότερα. Το 775 ο Χαν Τέλεριγκ εξαπάτησε τον Κωνσταντίνο ώστε να του αποκαλύψει τους πιστούς του μέσα στη Βουλγαρική αυλή και στη συνέχεια εξετέλεσε όλους τους Βυζαντινούς κατασκόπους στην πρωτεύουσα Πλίσκα. Επί του διαδόχου του, Χαν Κάρνταμ, ο πόλεμος έλαβε ευνοϊκή τροπή μετά τη μεγάλη νίκη στη Μάχη των Μαρκελλών το 792. Οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν ολοκληρωτικά και αναγκάστηκαν, για μια ακόμη φορά, να πληρώνουν φόρο στους Χαν. Αποτέλεσμα της νίκης ήταν η κρίση τελικά να ξεπεραστεί και η Βουλγαρία να μπει στο νέο αιώνα σταθερή, ισχυρότερη και ενωμένη. Υπό το μεγάλο Χαν Κρούμο (803–814), γνωστό επίσης και ως Keanus Magnus, η Βουλγαρία επεκτάθηκε προς τα νότια και τα βορειοδυτικά, καταλαμβάνοντας τα εδάφη μεταξύ του μέσου Δούναβη και της Μολδαβίας, όλη την έκταση της σημερινής Ρουμανίας, τη Σόφια το 809 και την Αδριανούπολη το 813, απειλώντας την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Μεταξύ 804 και 806 οι Βουλγαρικές στρατιές εξάλειψαν τελείως το Χανάτο των Αβάρων, δημιουργώντας΄έτσι σύνορα με τη Φραγκική Αυτοκρατορία κατά μήκος του μέσου Δούναβη. Το 811 ένας μεγάλος Βυζαντινός στρατός υπέστη αποφασιστική ήττα στη μάχη της Πλίσκας. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Νικηφόρος Α´ σφαγιάστηκε, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματός του, και το κρανίο του χρησιμοποιήθηκε ως κούπα οινοποσίας. Ο Κρούμος ανέλαβε αμέσως την πρωτοβουλία και μετέφερε τον πόλεμο προς τη Θράκη, νικώντας τους Βυζαντινούς στη μάχη της Βερσινικίας το 813. Μετά από μία δόλια απόπειρα των Βυζαντινών να δολοφονήσουν τον Κρούμο κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων εκείνος λεηλάτησε όλη τη Θράκη, κατέλαβε την Αδριανούπολη και μετεγκατέστησε τους 10.000 κατοίκους της στην "πέραν του Δούναβη Βουλγαρία". Εκανε τεράστια προετοιμασία για να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη : κατασκευάσθηκαν 5000 άμαξες με σιδερένια επένδυση για να μεταφέρουν τον πολιορκητικό εξοπλισμό και οι Βυζαντινοί ζήτησαν βοήθεια ακόμη και από το Φράγκο Αυτοκράτορα Λουδοβίκο τον Ευσεβή. Λόγω όμως του αιφνίδιου θανάτου του μεγάλου Χαν η εκστρατεία δεν ξεκίνησε ποτέ. Ο Χαν Κρούμος εφάρμοσε νομικές μεταρρυθμίσεις, καθιερώνοντας κοινούς κανόνες και ποινές για όλους τους λαούς που ζούσαν μέσα στα όρια της χώρας, σκοπεύοντας να μειώσει τη φτώχεια και να ενισχύσει τους κοινωνικούς δεσμούς στο τεράστιο διευρυμένο κράτος του. Ο Χαν Ομουρτάγ (814–831) συνήψε 30-ετή συνθήκη ειρήνης με τους Βυζαντινούς επιτρέποντας έτσι και στις δύο χώρες να αποκαταστήσουν τις οικονομίες και τα οικονομικά τους μετά τις αιματηρές συγκρούσεις της πρώτης δεκαετίας του αιώνα. Τα βορειοδυτικά σύνορα με τη Φραγκική Αυτοκρατορία διευθετήθηκαν οριστικά κατά μήκος του μέσου Δούναβη το 827. Στην πρωτεύουσα Πλίσκα πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη ανοικοδόμηση, περιλαμβάνοντας την κατασκευή μεγαλοπρεπών ανακτόρων, ειδωλολατρικών ναών, κατοικίας του ηγεμόνα, φρουρίου, ακρόπολης, δικτύου ύδρευσης και λουτρών, κυρίως από πέτρα και τούβλα. Κατά τη σύντομη βασιλεία του Χαν Μαλαμίρ (831–836) ενσωματώθηκε στη χώρα η σημαντική πόλη της Φιλιππούπολης. Υπό το Χαν Πρεσιάν (836–852) οι Βούλγαροι κατέλαβαν ένα μέρος της Βόρειας Μακεδονίας. Οι Βυζαντινοί δεν αναφέρουν κάποια αντίσταση στη Βουλγαρική επέκταση στη Βόρεια Μακεδονία, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό ειρηνική. Μεταξύ 839 και 842 διεξήγαν πόλεμο κατά των Σέρβων αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η βασιλεία του Βόρι Α΄ (852–889) ξεκίνησε με πολλές αντιξοότητες. Επί δέκα χρόνια η χώρα πολεμούσε εναντίον της Βυζαντινής και της Ανατολικής Φραγκικής Αυτοκρατορίας, της Μεγάλης Μοραβίας, των Κροατών και των Σέρβων σχηματίζοντας διάφορες ανεπιτυχείς συμμαχίες και αλλάζοντας πλευρά. Τον Αύγουστο του 863 υπήρξε μια 40ήμερη περίοδος σεισμών και η χρονιά ήταν με μειωμένη παραγωγή, πράγμα που προκάλεσε λιμό σεόλη τη χώρα. Για να συμπληρωθεί το κακό υπήρξε και μια επιδρομή ακρίδων. Εκχριστιανισμός Το 863 οι Βυζαντινοί υπό το Μιχαήλ Γ΄ εισέβαλαν στη Βουλγαρία, υποπτευόμενοι ότι ο Χαν Βόρις Α΄ ετοιμαζόταν να δεχθεί το Χριστιανισμό σύμφωνα με το Δυτικό τυπικό. Με την είδηση της εισβολής ο Βόρις άρχισε διαπραγματεύσεις για ειρήνη. Οι Βυζαντινοί επέστρεψαν μερικά εδάφη στη Μακεδονία και η μόνη τους απαίτηση ήταν να δεχθεί το Χριστιανισμό από την Κωνσταντινούπολη και όχι από τη Ρώμη. Ο Χαν Βόρις συμφώνησε με αυτό τον όρο και βαπτίσθηκε το Σεπτέμβριο του 865, παίρνοντας το όνομα του αναδόχου του, Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ, και έγινε Βόρις-Μιχαήλ. Ο ειδωλολατρικός τίτλος "Χαν" καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον τίτλο "Κνυάζ". Η αιτία όμως για τον προσηλυτισμό στο Χριστιανισμό δεν ήταν η Βυζαντινή εισβολή. Στην πραγματικότητα ο Βούλγαρος ηγέτης ήταν διορατικός και προέβλεπε ότι η εισαγωγή μιας μόνο θρησκείας θα ολοκλήρωνε την ενοποίηση του αναδυόμενου βουλγαρικού έθνους, που ήταν ακόμη διαιρεμένο σε θρησκευτική βάση. Ηξερε επίσης ότι το κράτος του δεν ήταν απολύτως σεβαστό από τη Χριστιανική Ευρώπη και οι συνθήκες του θα μπορούσαν να αγνοηθούν από άλλους συνυπογράφοντες σε θρησκευτική βάση. Σκοπός των Βυζαντινών ήταν να πετύχουν με την ειρήνη ότι δεν κατάφεραν με δύο αιώνες πολέμων : να απορροφήσουν αργά τη Βουλγαρία μέσω της Χριστιανικής θρησκείας και να τη μετατρέψουν σε κράτος-δορυφόρο, καθώς φυσικά τα υψηλότερα αξιώματα στη νεοϊδρυμένη Βουλγαρική Εκκλησία επρόκειτο να καταληφθούν από Βυζαντινούς που κήρυτταν στην Ελληνική γλώσσα. Ο Κνυάζ Βόρις Α΄ το γνώριζε αυτό πολύ καλά και όταν η Κωνσταντινούπολη αρνήθηκε να παραχωρήσει αυτονομία στη Βουλγαρική Εκκλησία το 866, έστειλε αντιπροσωπεία στη Ρώμη, εκδηλώνοντας την επιθυμία του να δεχθεί το Χριστιανισμό σύμφωνα με το Δυτικό τυπικό, μαζί με 115 ερωτήματα προς τον Πάπα Νικόλαο Α΄. Ο Βούλγαρος ηγέτης επιθυμούσε να επωφεληθεί του ανταγωνισμού μεταξύ των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, καθώς βασικός του στόχος ήταν η ίδρυση μιας ανεξάρτητης Βουλγαρικής Εκκλησίας, για να εμποδίσει τόσο τους Βυζαντινούς όσο και τους Καθολικούς να ασκούν επιρροή στα εδάφη του μέσω της θρησκείας. οι λεπτομερείς απαντήσεις του Πάπα στα ερωτήματα του Βόρι παραδόθηκαν από δύο επισκόπους επικεφαλής μιας ιεραποστολής, που σκοπό είχε να διευκολύνει τον προσηλυτισμό του Βουλγαρικού λαού. Εντούτοις ο Νικόλαος Α΄ και ο διάδοχός του Πάπας Αδριανός Β΄ αρνήθηκαν επίσης να αναγνωρίσουν μια αυτόνομη Βουλγαρική Εκκλησία, πράγμα που ψύχρανε τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά η στροφή της Βουλγαρίας προς τη Ρώμη έκανε τους Βυζαντινούς πολύ πιο διαλλακτικούς. Το 870 στην Τέταρτη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης η Βουλγαρική Εκκλησία αναγνωρίσθηκε ως Αυτόνομη Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία υπό την ανώτατη διεύθυνση του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Υπήρξε η πρώτη επίσημα αποδεκτή Εκκλησία, πέραν των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης. Τελικά το 893 η Παλαιά Βουλγαρική έγινε η τρίτη επίσημη που αναγνωρίσθηκε από τις Εκκλησίες και χρησιμοποιείτο στις λειτουργίες και στη Χριστιανική φιλολογία. Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού η χώρα διατήρησε πολλούς θεσμούς του ειδωλολατρικού κράτους των Πρωτοβουλγάρων. Δημιουργία του Σλαβικού Συστήματος Γραφής Αν και ο Βούλγαρος Κνυάζ πέτυχε να εξασφαλίσει μια αυτόνομη Εκκλησία, ο ανώτερος κλήρος και τα θεολογικά βιβλία της ήταν ακόμη Ελληνικά, πράγμα που εμπόδιζε τις προσπάθειες να προσηλυτισθεί ο λαός στη νέα θρησκεία. Μεταξύ 860 και 863 οι Βυζαντινοί μοναχοί Ελληνικής καταγωγής Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος δημιούργησαν το Γλαγολιτικό αλφάβητο, το πρώτο Σλαβικό αλφάβητο με εντολή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα με σκοπό να προσηλυτίσει τη Μεγάλη Μοραβία στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Εντούτοις αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν κι το 866 οι μαθητές τους Κλήμης της Οχρίδας, Ναούμ της Πρεσλάβας και Αγγελάριος, που εκδιώχηκαν από τη Μεγάλη Μοραβία, έφθασαν στη Βουλγαρία και έγιναν θερμά δεκτοί από το Βόρι Α΄. Ο Βούλγαρος Κνυάζ ανέθεσε στους μαθητές τη δημιουργία δύο θεολογικών ακσδημιών, όπου ο μελλοντικός Βουλγαρικός κλήρος επρόκειτο να εκπαιδευθεί στην τοπική γλώσσα. Ο Κλήμης εστάλη στην Οχρίδα στη Νοτιοδυτική Βουλγαρία, όπου δίδαξε 3500 μαθητές μεταξύ 886 και 893. Ο Ναούμ ίδρυσε τη φιλολογική σχολή στην πρωτεύουσα Πλίσκα, που αργότερα μεταφέρθηκε στη νέα πρωτεύουσα Πρεσλάβα. Κατά τη Σύνοδο της Πρεσλάβας το 893 η Βουλγαρία υιοθέτησε το Γλαγολιτικό αλφάβητο και την Παλαιά Εκκλησιαστική Σλαβονική (Παλαιά Βουλγαρική) γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της εκλησίας και του κράτους και έδιωξε το Βυζαντινό κλήρο. Στις αρχές του 10ου αιώνα στη Φιλολογική σχολή της Πρεσλάβας δημιουργήθηκε η Κυριλλική γραφή. Η Χρυσή Εποχή Στο τέλος του 9ου κστις αρχές του 10ου αιώνα η Βουλγαρία εκτεινόταν στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία στο Νότο, στη Βοσνία στη Δύση και έλεγχε το σύνολο της σημερινής Ρουμανίας και της Ανατολικής Ουγγαρίας στο Βορρά. Το Σερβικό κράτος δημιουργήθηκε στα μέσα του 10ου αιώνα ως αντίδραση στη Βουλγαρική επέκταση δυτικά του Μοράβα. Εναλλάσσοντας συμμαχίες με Βουλγαρία και Βυζαντινούς, οι σέρβοι ηγέτες αντιστάθηκαν με επιτυχία σε αρκετές Βουλγαρικές εισβολές με χρι το 924, οπότε υποτάχθηκαν πλήρως στο στρατηγό και πιθανόν κόμη της Σόφιας Μαρμάις. Υπό τον Τσάρο Συμεών Α΄ (Συμεών το Μέγα), που είχε σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη η Βουλγαρία έγινε πάλι σοβαρή απειλή για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και έφθασε στη μέγιστη εδαφική της επέκταση. Ο Συμεών Α΄ ήλπιζε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και διεξήγε σειρά πολέμων με τους Βυζαντινούς σε όλη τη μακρά βασιλεία του (893–927). Τα σύνορα στο Νότο, στο τέλος σχεδόν της βασιλεάς του, έφθανα στα βόρεια όρια της Αττικής. Ο Συμεών Α΄ αυτοαναγορεύθηκε "Αυτοκράτορας (Τσάρος) των Βουλγάρων και Αυτοκράτωρ των Ελλήνων", τίτλος που αναγνωρίσθηκε από τον Πάπα, αλλά όχι από το Βυζαντινό Αυτοκράτορα ούτε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αναγνωρίσθηκε "Αυτοκράτορας (Τσάρος) των Βουλγάρων" από το Βυζαντινό Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη μόνο προς το τέλος της βασιλείας του. Μεταξύ 894 και 896 νίκησε τους Βυζαντινούς και τους συμμάχους τους Ούγγρους στον "Εμπορικό Πόλεμο", που ονομάστηκε έτσι επειδή πρόσχημα του πολέμου ήταν η μεταφορά της Βουλγαρικής αγοράς από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη. Στην αποφασιστική μάχη του Βουλγαρόφυγου ο Βυζαντινός στρατός ηττήθηκε και ο πόλεμος τελείωσε ευνοϊκά για τη Βουλγαρία, αν και η ειρήνη συχνά παραβιαζόταν από το Συμεών. Το 9ο4 κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη, που προηγουμένως είχε λεηλατηθεί από τους Άραβες και την επέστρεψε στους Βυζαντινούς μόνο αφού η Βουλγαρία πήρε όλες τις περιοχές της Μακεδονίας τις κατοικούμενες από Σλάβους και 20 φρούρια στην Αλβανία, περιλαμβανομένης της σημαντικής πόλης Δυρράχιο. Μετά την αναταραχή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που ακολούθησε το θάνατο του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου το 913, ο Συμεών Α΄ εισέβαλε στη Βυζαντινή Θράκη, αλλά πείσθηκε να σταματήσει με αντάλλαγμα την επίσημη αναγνώριση του Αυτοκρατορικού του τίτλου και το γάμο της κόρης του με το νήπιο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄. Ο Συμεών Α΄ υπέθεσε ότι θα γινόταν αντιβασιλέας του Αυτοκράτορα και θα διοικούσε προσωριμά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ομως μετά από μια συνωμοσία στη Βυζαντινή αυλή η Αυτοκράτειρα Ζωή, μητέρα του Κωνσταντίνου Ζ΄, απέρριψε το γάμο και τον τίτλο του Συμεών και οι δύο πλευρές προετοιμάστηκαν για αποφασιστική μάχη. Το 917 ο Συμεών Α΄ διέλυσε κάθε προσπάθεια της Αυτοκρατορίας να σχηματίσει συμμαχία με τους Ούγγρους, τους Πετσενέγους και τους Σέρβους και οι Βυζαντινοί αναγκάσθηκαν να πολεμήσουν μόνοι. Στις 20 Αυγούστου οι δύο στρατοί συγκρούσθηκαν στην Αγχίαλο σε μια από τις μεγαλύτερες μάχες του Μεσαίωνα. Οι Βυζαντινοί υπέστησαν πρωτοφανή ήττα, εγκαταλείποντας 70.000 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, ενώ οι καταδιώκουσες Βουλγαρικές δυνάμεις νίκησαν τα υπολείμματα του εχθρικού στρατού στους Κατασύρτες (κοντά στην Κωνσταντινούπολη). Η Κωνσταντινούπολη διασώθηκε από μια Σερβική επίθεση από τα δυτικά, όπου, αν και οι Σέρβοι ηττήθηκαν ολοκληρωτικά, η επίθεσή τους επέτρεψε στο Βυζαντικό ναύαρχο και κατόπιν Αυτοκράτορα Ρωμανό Λεκαπηνό να προετοιμάσει την άμυνα της πόλης. Την επόμενη δεκαετία οι Βούλγαροι απέκτησαν τον έλεγχο ολόκληρης της Βαλκανικής χερσονήσου με την εξαίρεση της Κωνσταντινούπολης και της Πελοποννήσου. Σε μια Κροατοβουλγαρική μάχη του 926, ονομαζόμενη συνήθως Μάχη των Βοσνιακών Υψιπέδων, ο Δούκας Αλογκόμποτουρ επιτέθηκε στην Κροατία. Οι Κροατικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του Βασιλιά τους Τόμισλαβ, κατέστρεψαν ολοσχερώς το Βουλγαρικό στρατό και τερμάτισαν την επέκταση του Συμεών προς τα δυτικά. Μετά το θάνατο του Συμεών το 927 η Βουλγαρική ισχύς σιγά-σιγά μειώθηκε. Με μια συνθήκη ειρήνης την ίδια χρονιά οι Βυζαντινοί αναγνώρισαν επίσημα τον Αυτοκρατορικό τίτλο του γιου του Πέτρου Α΄ και του Βουλγαρικού Πατριαρχείου. Η ειρήνη όμως με το Βυζάντιο δεν έφερε ειρήνη στη Βουλγαρία. Από την αρχή της βασιλείας του ο Πέτρος αντιμετώπισε εσωτερικά προβλήματα και αναταραχή με τους αδελφούς του και τη δεκαετία του 930 αναγκάσθηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Ράσκα. Το μεγαλύτερο πλήγμα ήρθε από το Βορρά : μεταξύ 934 και 965 η χώρα υπέστη πέντε Ουγγγρικές εισβολές. Το 944 η Βουλγαρία δέχθηκε επίθεση των Πετσενέγων, που λεηλάτησαν τις βορειοανατολικές περιοχές της Αυτοκρατορίας. Υπό τον Πέτρο Α΄ και το Βόρι Β΄ η χώρα διαιρέθηκε από την εξισωτική θρησκευτική αίρεση των Βογομίλων. Το 968 η χώρα δέχθηκε επίθεση των ρως του Κιέβου, των οποίων ο ηγέτης Σβιατοσλάβ Α΄ κατέλαβε την Πρεσλάβα και εγκατέστησε την πρωτεύουσά του στην Πρεσθλαβίτζα. Τρία χρόνια αργότερα ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής παρενέβη στη διένεξη και νίκησε το Σβιάτοσλαβ στο Δορόστολον. Ο Bόρις Β΄ αιχμαλωτίστηκε, απώλεσε τελετουργικά τον αυτοκρατορικό του τίτλο στην Κωνσταντινούπολη και η ανατολική Βουλγαρία ανακηρύχτηκε Βυζαντινό προτεκτοράτο. Μετά τη Βυζαντινή επικράτηση τα εδάφη δυτικά του Ποταμού Ισκαρ παρέμειναν στα χέρια των Βουλγάρων και της αντίστασης εναντίον των Βυζαντινών ηγήθηκαν οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Το 976 ο τέταρτος αδελφός Σαμουήλ συγκέντρωσε όλη την εξουσία στα χέρια του μετά το θάνατο των μεγαλύτερων αδελφών του. Οταν ο νόμιμος κληρονόμος του θρόνου Ρωμανός δραπέτευσε από την αιχμαλωσία στην Κωνσταντινούπολη, αναγνωρίσθηκε ως Αυτοκράτορας στο Βιδίνιο , από το Σαμουήλ που παρέμεινε αρχιστράτηγος του Βουλγαρικού στρατού. Λαμπρός στρατηγός και ικανός πολιτικός, κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση υπέρ των Βουλγάρων. Ο νέος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασίλειος Β´ υπέστη αποφασιστική ήττα στη Μάχη στις Πύλες του Τραϊανού (στην περιοχή της Σόφιας) το 986 και μόλις και μετά βίας γλίτωσε. Πέντε χρόνια αργότερα κατέλυσε το Σερβικό κράτος της Ράσκα. Το 997, μετά το θάνατο του Ρωμανού, τελευταίου κληρονόμου της δυναστείας του Κρούμου, ο Σαμουήλ ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας της Βουλγαρίας. Μετά το 1001 όμως ο πόλεμος γύρισε υπέρ των Βυζαντινών, που κατέλαβαν τις παλιές πρωτεύουσες Πλίσκα και Πρεσλάβα και, αρχίζοντας το 1004, εξαπέλυαν ετήσιες εκστρατείες κατά της Βουλγαρίας. Οι Βυζαντινοί επωφελήθηκαν περαιτέρω από ένα πόλεμο μεταξύ της Βουλγαρίας και του νεοϊδρυμένου Βασιλείου της Ουγγαρίας το 1003. Οι Βυζαντινές νίκες στο Σπερχειό και στα Σκόπια αοδυνάμωσαν αποφασιστικά το Βουλγαρικό στρατό και στις ετήσιες εκστρατείες ο Βασίλειος μείωνε μεθοδικά τα βουλγαρικά οχυρά. Τελικά στη Μάχη του Κλειδίου οι Βούλγαροι ηττήθηκαν ολοκληρωτικά. Ο Βουλγαρικός στρατός αιχμαλωτίστηκε. Λέγεται ότι ανά κάθε 100 άνδρες οι 99 τυφλώθηκαν και ο εκατοστός έμεινε με ένα μάτι, έτσι ,ωστε να οδηγήσει τους συμπατριώτες του στην πατρίδα (χαρίζοντας στο Βασίλειο το προσωνύμιο "Βουλγαροκτόνος"). Οταν ο Τσάρος Σαμουήλ είδε τα διαλυμένα απομεινάρια του στρατού του υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε. Το 1018 τα τελευταία βουλγαρικά οχυρά είχαν παραδοθεί και η Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία διαλύθηκε. Η πολιτιστική κληρονομιά της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας ορίζεται συνήθως στη βουλγαρική ιστοριογραφία ως πολιτισμός Πλίσκας-Πρεσλάβας, από το όνομα των δύο πρωτευουσών, όπου είναι συγκεντρωμένα τα περισσότερα από τα σωζώμενα μνημεία. Πολλά μνημεία της περιόδου αυτής βρίσκονται στις περιοχές Μάνταρα, Σούμεν, Νόβι Παζάρ, το χωριό Χαν Κρούμ στη βορειοανατολική Βουλγαρία, καθώς και στη σημερινή Ρουμανία, όπου Ρουμάνοι αρχαιολόγοι τα ονόμασαν "Πολιτισμό Ντρίντου". Μνημεία της Πρώτης Αυτοκρατορίας έχουν επίσης ανακαλυφθεί στη νότια Βεσσαραβία, διαιρεμένη σήμερα μεταξύ Ουκρανίας και Μολδαβίας. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της πρώιμης Βουλγαρικής αρχιτεκτονικής ήταν μνημειακές κατασκευές γνωστές στους "Ρωμαίους", που όμως δεν χρησιμοπιείτο στη σύγχρονή της Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι κατασκευών που χρησιμοποιήθηκαν στην οικοδόμηση της Πλίσκας. Στον πρώτο δομικά υλικά ήταν το ξύλο και τα τούβλα. Ο δεύτερος τύπος ήταν η κατασκευή οχυρωματικών τειχών χρησιμοποιώντας λαξευμένους ασβεστολιθικούς ογκόλιθους με ασβαστοκονίαμα. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή του φρουρίου της Πρεσλάβας, στο στρατόπεδο στο Χαν Κρουμ, στο κυνηγετικό ανάκτορο στα Μάνταρα και στο φρούριο στη Νήσο του Ήλιου. Τα φρούρια βρίσκονταν κυρίως στις πεδιάδες, σε αντίθεση με εκείνα που κατασκευάστηκαν κατά τη Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία. Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού το 864 άρχισε σε όλη την Αυτοκρατορία εντατική κατασκευή εκκλησιών και μοναστηριών, περιλαμβανομένης της Μεγάλης Βασιλικής στην Πλίσκα, που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα οικοδομήματα της εποχής με μήκος 99 μέτρα και της υπέροχης Χρυσής Εκκλησίας στην Πρεσλάβα. Οι περισσότερες εκκλησίες που κατασκευάσθηκαν την περίοδο αυτή είχαν τρία κλίτη. Η Βουλγαρική πρωτεύουσα φημιζόταν για τα κεραμικά που κοσμούσαν τα δημόσια και θρησκευτικά της κτίρια. Ωραίες εικόνες και άγιες τράπεζες εκκλησιών κατασκευάσθηκαν από ειδικά κεραμικά πλακίδια. Υπήρχαν πολλά εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας που παρήγαγαν πολύτιμα κοσμήματα. Ενα από τα πιο διάσημα χαρακτηριστικά του πολιτισμού Πλίσκας-Πρεσλάβας ήταν η διακόσμηση των ανακτόρων και των εκκλησιών με βερνικωμένα κεραμικά πλακίδια , που ίσως δείχνουν Μεσανατολική (Αραβική) επιρροή. Τα κεραμικά πλακίδια ήταν ζωγραφισμένα κυρίως με γεωμετρικά ή φυτικά στοιχεία, ενώ λίγα με απεικονίσεις αγίων. Μεταξύ των πιο αξιόλογων από αυτές είναι η καλοδιατηρημένη , 20 πλακιδίων, Εικόνα του Αγίου Θεοδώρου, που βρέθηκε στα ερείπια της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα στα περίχωρα της Πρεσλάβας. Τα πλακίδια ήταν επίπεδα ή σωληνοειδή και διατεταγμένα ώστε να σχηματίζουν διαζώματα ή επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Λόγω της καταστροφής της Πλίσκας και της Πρεσλάβας έχουν σωθεί μόνο θραύσματα και λεπτομέρειες της κεραμεικής διακόσμησης. Τα περισσότερα ευρήματα πλακιδίων, καθώς και αρχαιολογικές μαρτυρίες των εργαστηρίων που τα παρήγαγαν, προέρχονται από την Πρεσλάβα και τη γύρω περιοχή (ιδιαίτερα το χωριό Πατλέινα). Οι βασικές πηγές βουλγαρικών αγγείων οικιακής χρήσης είναι οι νεκροπόλεις στο Νόβι Παζάρ, στη Ντέβνυα και στη Βάρνα. Τα αγγεία κατασκευάζονταν με έναν αγγειοπλαστικό τροχό, σε αντίθεση με τη Σλαβική πρακτική. Για την ανόπτηση των αγγείων χρησιμοποιούντο δυόροφοι φούρνοι. Τα σχήματα και η διακόσμηση της πρώιμης βουλγαρικής κεραμεικής ήταν παρόμοια με εκείνη που έχει βρεθεί στο βόρειο Καύκασο, στην Κριμαία και στις ακτές της Θάλασσας του Αζόφ Η Βουλγαρική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη από όλες τις Σλαβικές. Ιεραπόστολοι από τη Θεσσαλονίκη, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, επινόησαν το Γλαγολιτικό αλφάβητο, που υιοθετήθηκε στη Βουλγαρική Αυτοκρατορία περί το 886. Το αλφάβητο και η Παλαιά Βουλγαρική γλώσσα οδήγησαν σε πλούσια συγγραφική και πολιτιστική δραστηριότητα, επικεντρωμένη γύρω από τις Σχολές της Πρεσλάβας και της Οχρίδας, που ιδρύθηκαν με εντολή του Βόρι Α΄ το 886. Στις αρχές του 10ου αιώνα δημιουργήθηκε ένα νεό αλφάβητο, το Κυριλλικό, με βάση την Ελληνική και τη Γλαγολιτική γραφή στη Φιλολογική Σχολή της Πρεσλάβας. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία το αλφάβητο επινοήθηκε στη Φιλολογική Σχολή της Οχρίδας από τον Αγιο Κλήμεντα της Οχρίδας, Βούλγαρο λόγιο και μαθητή του Κύριλλου και του Μεθόδιου. Ενας ευσεβής μοναχός και ερημίτης, ο Αγιος Ιβάν (Ιωάννης) της Ρίλα (Ιβάν Ρίλσκι , 876–946) έγινε ο προστάτης άγιος της Βουλγαρίας. Επί της βασιλείας του ο Συμεών συγκέντρωσε στην αυλή του πολλούς λόγιους που μετέφρασαν τεράστιο αριθμό βιβλίων από τα Ελληνικά και έγραψαν πολλά νέα έργα. Από τις σημαντικότερες μορφές ήταν ο Κωνσταντίνος της Πρεσλάβας, ο Ιωάννης Εξαρχος και ο Τσερνορίζετς Χράμπαρ, που μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν ο ίδιος ο Συμεών. Ο Τσερνορίζετς Χράμπαρ έγραψε το δημοφιλές έργο του Λόγος περί Επιστολών, ο Κλήμης της Οχρίδας εργάσθηκε σε μεταφράσεις από τα Ελληνικά και του πιστώνονται αρκετά σημαντικά θρησκευτικά βιβλία, ο Ιωάννης Εξαρχος έγραψε τη συλλογή Σέστοντνεφ και μετέφρασε το Επί της Ορθοδόξου Πίστεως του Ιωάννη του Δαμασκηνού, ο Ναούμ της Πρεσλάβας είχε επίσης σημαντική συμβολή. Οι Βούλγαροι λόγιοι και τα έργα τους επηρέασαν το μεγαλύτερο μέρος του Σλαβικού κόσμου, διαδίδοντας την Παλαιά Εκκλησιαστική Σλαβονική και το Κυριλλικό και το Γλαγολιτικό αλφάβητο στους Ρως του Κιέβου, στη μεσαιωνική Σερβία και στη μεσαιωνική Κροατία, καθώς και στη μη Σλαβική μεσαιωνική Βλαχία και Μολδαβία. Μετά τη δημιουργία του Βουλγαρικού κράτους οι Πρωτοβούλγαροι και οι Σλάβοι συνέχισαν να ασκούν τις αυτόχθονες θρησκείες τους. Η θρησκεία των Πρωτοβουλγάρων ήταν μονοθεϊστική και πίστευαν στον Τάνγκρα, Θεό του Ουρανού. Οταν ο Ομουρτάγ και ο Λέων Ε΄ ο Αρμένιος συνήψαν συνθήκη ειρήνης το 815, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας έπρεπε να κάνει έναν όρκο σύμφωνα με τις βουλγαρικές παραδόσεις. Βυζαντινοί ιστορικοί κατέγραψαν ότι ο "πιο Χριστιανός" ηγέτης έπρεπε να εκτελέσει διάφορες ειδωλολατρικές ιεροτελεστίες όπως την κοπή σκύλων και τη χρησιμοποίησή τους ως μαρτύρων για τον όρκο του. Οι Σλάβοι λάτρευαν διάφορες θεότητες και ανώτερος θεός τους ήταν ο Περούν. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο Χριστιανισμός δεν ήταν ευρέως διαδεδομένος στη Βουλγαρία τα πρώτα 100 χρόνια της ύπαρξής της. Στα μέσα του 9ου αιώνα ο Βόρις Α΄ αποφάσισε να υιοθετήσει το Χριστιανισμό για να ενλωσει σταθερά τον πληθυσμό της χώρας.
|
Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία είναι ο ιστοριογραφικός όρος για το χανάτο, που ιδρύθηκε από τους Πρωτοβούλγαρους περί το 681, όταν εγκαταστάθηκαν στα βορειοανατολικά Βαλκάνια, υπέταξαν ή εξεδίωξαν τους Βυζαντινούς και έκαναν συμμάχους τους τους Νότιους Σλάβους εποίκους. Εξελίχθηκε σε πριγκιπάτο το 864 και σε αυτοκρατορία περί το 913-927. Στο απόγειο της δύναμής της η Βουλγαρία εκτεινόταν από την Καμπή του Δούναβη (σήμερα σύνορα Ουγγαρίας-Σλοβακίας) μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και από τον Ποταμό Δνείπερο μέχρι την Αδριατική Θάλασσα. Καθώς το κράτος εδραίωσε τη θέση του στα Βαλκάνια, μπήκε σε μια μακραίωνη αλληλεπίδραση με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Βουλγαρία αναδείχθηκε σε κύριο ανταγωνιστή του Βυζαντίου προς βορράν του, με αποτέλεσμα αρκετούς πολέμους. Οι δύο δυνάμεις έζησαν επίσης περιόδους ειρήνης και συμμαχίας, ιδίως κατά τη Δεύτερη Αραβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, όπου ο Βουλγαρικός στρατός έλυσε την πολιορκία και κατέστρεψε τον Αραβικό στρατό, αποτρέποντας έτσι μια Αραβική εισβολή στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Το Βυζάντιο άσκησε έντονη πολιτιστική επιρροή επί της Βουλγαρίας, που επίσης οδήγησε στην τελική υιοθέτηση του Χριστιανισμού το 864. Μετά τη διάλυση του Χαγανάτου των Αβάρων η χώρα επεξέτεινε τα εδάφη της βορειοδυτικά μέχρι την Παννονική Πεδιάδα. Αργότερα οι Βούλγαροι αντιμετώπισαν την προέλαση των Πετσενέγων και των Κουμάνων και πέτυχαν αποφασιστική νίκη επί των Ούγγρων, αναγκάζοντάς τους να εγκατασταθούν μόνιμα στην Παννονία. Στα τέλη του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα ο Συμεών Α΄ πέτυχε μια σειρά νίκες επί των Βυζαντινών, αναγνωρίσθηκε με τον τίτλο του Αυτοκράτορα και επεξέτεινε το κράτος του στη μέγιστη έκτασή του. Μετά τον αφανισμό του Βυζαντινού στρατού στη μάχη της Αγχιάλου το 917, οι Βούλγαροι πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη το 923 και το 924. Οι Βυζαντινοί τελικά ανέκαμψαν και το 1014, υπό το Βασίλειο Β´ κατέφεραν συντριπτική ήττα επί των Βουλγάρων στη Μάχη του Κλειδίου. Μέχρι το 1018 τα τελευταία Βουλγαρικά οχυρά είχαν παραδοθεί στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει. Τη διαδέχθηκε η Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία το 1185. Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού η Βουλγαρία έγινε το πολιτιστικό κέντρο της Σλαβικής Ευρώπης. Η ηγετική πολιτιστική θέση της εδραιώθηκε περαιτέρω με την εφεύρεση του Γλαγολιτικού και του Παλαιού Κυριλλικού αλφαβήτου λίγο αργότερα στην πρωτεύουσα Πρεσλάβα και η λογοτεχνία που παρήχθη στην Παλαιά Βουλγαρική άρχισε γρήγορα να διαδίδεται βορειότερα. Η Παλαιά Βουλγαρική έγινε η lingua franca στο μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης και έγινε γνωστή ως Παλαιά Εκκλησιαστική Σλαβονική. Το 927 αναγνωρίσθηκε επίσημα το πλήρως ανεξάρτητο Βουλγαρικό Πατριαρχείο. Μεταξύ του 7ου και του 10ου αιώνα οι Πρωτοβούλγαροι και άλλες φυλές της αυτοκρατορίας απορροφήθηκαν σταδιακά από τους πιο πολυάριθμους Σλάβους, υιοθετόντας μια Νότια Σλαβική γλώσσα. Από τα τέλη του 10ου αιώνα επικράτησε το όνομα Βούλγαροι και έγιναν μόνιμες ονομασίες για τον τοπικό πληθυσμό, τόσο στα γραπτά όσο και στην ομιλούμενη γλώσσα. Η ανάπτυξη της Παλαιάς Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γραφής και ανάγνωσης είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή της αφομοίωσης των Νότιων Σλάβων από τους γειτονικούς πολιτισμούς και συγχρόνως την ενίσχυση της δημιουργίας μιας διακριτής Βουλγαρικής ταυτότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1
|
Στρατονίκη του Πόντου
|
Ήταν από την πόλη Καβείρα τού Πόντου. Αρχικά ήταν γυναίκα μεσαίας κοινωνικής θέσης, καθώς ο πατέρας της ήταν αρπιστής. Ήταν και η ίδια αρπίστρια στην Αυλή τού Μιθριδάτη ΣΤ΄. Έγινε μία από τις ερωμένες του και τελικά ο βασιλιάς τη νυμφεύτηκε ως μία από τις συζύγους του το 86 π.Χ. Έκανε έναν γιο, τον Ξιφάρη. Έγινε μία από τις αγαπημένες συζύγους του και απέκτησε μεγάλη επιρροή επάνω του. Όταν ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ εξαναγκάστηκε να αρχίσει την επικίνδυνη απόσυρσή του στον Εύξεινο Πόντο, άφησε τη Στραονίκη υπεύθυνη ενός ισχυρού φρουρίου, στο Κοινόν, στο οποίο είχε αποθηκεύσει ένα μεγάλο ποσό θησαυρού. Η Στρατονίκη προκλήθηκε να προδώσει το φρούριο και τον θησαυρό στα χέρια τού στρατηγού Γναίου Πομπήιου, με τον όρο ο Πομπήιος να φεισθεί τη ζωή τού γιού της. Αλλά ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ την τιμώρησε για την προδοσία της, με το να σκοτώσει τον Ξιφάρη μπροστά στα μάτια της. Η Στρατονίκη απεβίωσε το 63 π.Χ., όταν το βασίλειο τού Πόντου προσαρτήθηκε από τον Πομπήιο. Παντρεύτηκε τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ τού Πόντου κι είχε τέκνο: Ξιφάρης π. 85-65, πρίγκιπας τού Πόντου. Mayor, A., The Poison King: the life and legend of Mithradates, Rome’s deadliest enemy, Princeton University Press, 2009, ISBN 978-0691150260
|
Η Στρατονίκη (άκμασε τον 1ο αι. π.Χ.) ήταν Ελληνίδα από το βασίλειο τού Πόντου, που ήταν αρχικά ερωμένη και έπειτα η 4η σύζυγος τού Μιθριδάτη ΣΤ΄ του Πόντου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Αδενοφόρα
|
Οι αδενοφόρες είναι πολυετείς πόες, που συχνά έχουν χονδρές και σαρκώδεις ρίζες. Το στέλεχος συνήθως υψώνεται κατακόρυφα, μαζί με αρκετά φύλλα που εκφύονται από τη βάση του με μακρούς μίσχους. Πάνω στο στέλεχος τα φύλλα εκφύονται εναλλάξ στη μία και στην άλλη πλευρά στα περισσότερα είδη. Τα άνθη είναι είτε μοναχικά, είτε διατεταγμένα σε ταξιανθίες με ένα τερματικό άνθος στην κορυφή. Το σύστημα πετάλων τους έχει το σχήμα καμπάνας, χωνιού ή σωλήνα, ενώ ο αριθμός των πετάλων είναι πέντε και το χρώμα τους στα περισσότερα είδη είναι βαθύ μπλε. Τα άνθη στρέφονται προς τα κάτω. Στη βάση κάθε στήμονα υπάρχει ένας χαρακτηριστικός δίσκος με νέκταρ. Πολλά είδη αδενοφόρας χρησιμοποιήθηκαν και ακόμα χρησιμεύουν στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική. Μερικά είδη καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά για τα άνθη τους, ιδίως το Adenophora triphylla. Σήμερα αναγνωρίζονται γενικότερα περί τα 62 είδη αδενοφόρων, τα εξής: Adenophora amurica – Κίνα Adenophora brevidiscifera («αδενοφόρος η βραχυδισκοφόρος») – Κίνα Adenophora capillaris – Κίνα Adenophora changaica – Μογγολία Adenophora coelestis («αδενοφόρος η ουρανία») – Κίνα Adenophora contracta – Κίνα Adenophora cordifolia («αδενοφόρος η καρδιόφυλλος») – Κίνα Adenophora divaricata – Ιαπωνία, Κορέα, Σιβηρία, Κίνα Adenophora elata – Κίνα Adenophora erecta – Νήσος Ουλούνγκντο της Νότιας Κορέας Adenophora fusifolia – Νότια Κορέα Adenophora gmelinii («αδενοφόρος η στενόφυλλος») – Σιβηρία, Μογγολία, Κορέα, Κίνα Adenophora golubinzevaeana – Κρασνογιάρσκ Adenophora grandiflora («αδενοφόρος η μεγανθής») – Κορέα Adenophora hatsushimae – Νήσος Κιούσου της Ιαπωνίας Adenophora himalayana – Καζακστάν, Κιργισία, Τατζικιστάν, Θιβέτ, Νεπάλ, βόρεια Ινδία, Κίνα Adenophora hubeiensis – Κίνα Adenophora × izuensis – Νήσος Χονσού της Ιαπωνίας Adenophora jacutica («αδενοφόρος της Γιακουτίας») – Γιακουτία Adenophora jasionifolia – Κίνα Adenophora kayasanensis («αδενοφόρος του Γκαγιασάν») – Κορέα Adenophora khasiana ή A. bulleyana – Ινδία, Μπουτάν, Μιανμάρ, Κίνα Adenophora koreana («αδενοφόρος η κορεατική») – Κορέα Adenophora lamarckii («αδενοφόρος του Λαμάρκ») – Σιβηρία, Καζακστάν, Κίνα, Μογγολία, Κορέα Adenophora liliifolia («αδενοφόρος η κρινόφυλλος») Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (Γερμανία, Ελβετία, Ιταλία κ.ά. χώρες), και ανατολικά μέχρι την Κίνα Adenophora liliifolioides («αδενοφόρος η κρινοφυλλοειδής») – Κίνα Adenophora lobophylla («αδενοφόρος η λοβόφυλλος») – Κίνα Adenophora longipedicellata – Κίνα Adenophora maximowicziana («αδενοφόρος του Μαξίμοβιτς») – Νήσος Χονσού της Ιαπωνίας Adenophora micrantha («αδενοφόρος η μικρανθής») – Κίνα (Εσωτερική Μογγολία) Adenophora morrisonensis («αδενοφόρος του Μόρισον») – Ταϊβάν Adenophora nikoensis – Νήσος Χονσού της Ιαπωνίας Adenophora ningxianica – Κίνα Adenophora palustris («αδενοφόρος των ελών») – Κίνα, Κορέα, Ιαπωνία Adenophora pereskiifolia («αδενοφόρος της Μαντζουρίας») – Μογγολία, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Σιβηρία, Κουρίλες Adenophora petiolata («αδενοφόρος η μισχωτή») – Κίνα Adenophora pinifolia – Κίνα Adenophora polyantha («αδενοφόρος η πολυανθής») – Κορέα, Κίνα Adenophora potaninii – Κίνα Adenophora probatovae – Πριμόριε Adenophora racemosa – («αδενοφόρος η βοτρυωτή») – Κορέα Adenophora remotidens – Κορέα Adenophora remotiflora – Πριμόριε, Ιαπωνία, Κορέα, Μαντζουρία Adenophora rupestris («αδενοφόρος η κρημνόβιος») – Ιρκούτσκ Adenophora rupincola – Κίνα Adenophora sajanensis – Κρασνογιάρσκ Adenophora sinensis («αδενοφόρος η σινική») – Κίνα Adenophora stenanthina – Μογγολία, Κίνα, Σιβηρία Adenophora stenophylla («αδενοφόρος η στενόφυλλος») – Μογγολία, Κίνα (Εσωτερική Μογγολία), Μαντζουρία Adenophora stricta («αδενοφόρος η ορθή») – Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα Adenophora sublata – Πριμόριε, Χαμπάροφσκ Adenophora takedae – Νήσος Χονσού της Ιαπωνίας Adenophora taquetii – Κορέα Adenophora tashiroi – Νήσοι Φουκούε της Ιαπωνίας και Τζέτζου της Νότιας Κορέας Adenophora taurica («αδενοφόρος η ταυρική») – Κριμαία Adenophora trachelioides («αδενοφόρος η τραχηλιοειδής») – Κίνα Adenophora tricuspidata – Κίνα και μεγάλο μέρος της Ασιατικής Ρωσίας Adenophora triphylla ή A. verticillata («αδενοφόρος η σπονδυλωτή», «αδενοφόρος η τρίφυλλος») – Κορέα, Ιαπωνία (και Ρίου Κίου), Ταϊβάν, Λάος, Βιετνάμ, ρωσική Άπω Ανατολή και Σιβηρία Adenophora uryuensis – Νήσος Χοκκάιντο της Ιαπωνίας Adenophora wilsonii – Κίνα Adenophora wulingshanica – Κίνα Adenophora xifengensis – Κίνα Το λήμμα «αδενοφόρος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 2 (1968), σελ. 76
|
Η αδενοφόρα (Adenophora) ή (στην καθαρεύουσα) αδενοφόρος είναι γένος ποωδών φυτών της οικογένειας κωδωνιοειδή (κοινώς «καμπανούλες»), που απαντώνται σε ευρεία κατανομή στην εύκρατη και την πολική ζώνη του Βόρειου Ημισφαιρίου της Γης. Τα περισσότερα είδη αδενοφόρας είναι ιθαγενή της ανατολικής Ασίας και λιγότερα της Ευρώπης. Πολλά είναι ενδημικά της Κίνας ή της Σιβηρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B1
|
Κιζίλτεπε
|
Η πόλη έχει ένα ιστορικό μεγάλο τζαμί, το οποίο χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τους Ορτοκίδες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπήρχε στην πόλη στρατόπεδο προσφύγων για Κούρδους που διέφευγαν τις διώξεις του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Η πόλη έγινε επίσης επίκεντρο ταραχών και συγκρούσεων μεταξύ Κούρδων διαδηλωτών και τουρκικής αστυνομίας το 2006. Για τέτοιους λόγους έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας στο Κιζίλτεπε στο παρελθόν. Με +48,8°C στις 14 Αυγούστου 1993, το Κιζίλτεπε κατέχει το ρεκόρ για την υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ στην Τουρκία.
|
Το Κιζίλτεπε (τουρκικά: Kiziltepe, κουρδικά: Qoser, οθωμανικά τουρκικά: Koçhisar ή Tell-Ermen, που σημαίνει «αρμενικός λόφος», αραβικά: دنيصر) είναι πόλη και περιοχή της επαρχίας Μαρντίν της Τουρκίας. Με στοιχεία του 2014, η πόλη είχε πληθυσμό 225.888. Οι περισσότεροι κάτοικοί της είναι Κούρδοι, αλλά υπάρχουν και μερικοί Άραβες, Τούρκοι (κυρίως κυβερνητικοί αξιωματούχοι) και Χριστιανοί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%B6%CE%AF%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B5
|
Πάνορμος Φωκίδας
|
Τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της πόλης Πάνορμος εντοπίζονται στις πλαγιές του όρους Άγιος Ηλίας. Η πόλη ταυτίζεται από τους μελετητές με την αρχαία πόλη της δυτικής Λοκρίδας, Φαιστίνο, όπου υπήρχε το σημαντικό ιερό του Απόλλωνος του εν Φαιστίνω. Σημαντικά ευρήματα από τον ευρύτερο χώρο αναδεικνύουν τη σημασία της περιοχής στα αρχαία χρόνια: η πλούσια κλασσική πιθοταφή (θέση Λούζα), ο αρχαίος αμυντικός πύργος στα βορειοδυτικά του χωριού και ο αριθμός των επιγραφών με τις οι λεγόμενες ωνές, απελευθερωτικές πράξεις δούλων σύμφωνα με τις οποίες ο δούλος πωλούνταν στον Θεό εντός του ιερού του Απόλλωνα, οι οποίες ανακαλύφθηκαν το 1947. Η έγκυρη πώληση δούλων ενώπιον μαρτύρων με το σκοπό την απελευθέρωση, ήταν μια πρακτική πολύ διαδεδομένη στην Κεντρική Ελλάδα και κυρίως στους Δελφούς. Η Πάνορμος παλαιότερα ονομαζόταν Κίσσελη, γραφόταν και Κύσσελη. Το 1912 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα Κύσσελης ενώ το 1928 μετονομάστηκε σε Κοινότητα Λεμονιάς και το 1931 σε Κοινότητα Πανόρμου.
|
Η Πάνορμος είναι πεδινό χωριό της Δωρίδας του Νομού Φωκίδας σε υψόμετρο 90 μέτρων. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 88 κατοίκους και μαζί με τον Όρμο Λεμονιάς (127 κάτοικοι) συναποτελούν την Τοπική Κοινότητα Πανόρμου και υπάγονται στην Δημοτική Ενότητα Τολοφώνος του Δήμου Δωρίδος με συνολικό πληθυσμό 367 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Αγκιστρωμένος στο Παιχνίδι
|
Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή στο σπίτι του συμμορίτη Μάτβεϊ και των φίλων του. Σε αυτούς έρχεται το νεαρό αγόρι με το παρατσούκλι Βαμπίρ που δηλώνει ότι σκότωσε τους φρουρούς τους και πρέπει να μιλήσει μαζί τους. Η ταινία μεταφέρεται ένα μήνα πριν. Η πόλη φιλοξενεί ένα τουρνουά στον κυβερνοχώρο και η ομάδα των Grandmasters (Μεγάλοι Αφέντες - Βαμπίρ, Ντοκ, Κόμαρ, Τολ και Γιαν) κερδίζει αυτό το τουρνουά. Η κοπέλα του Βαμπίρ, η Ρίτα (Μαρίνα Πετρένκο), κατέλαβε τη δεύτερη θέση στους αγώνες αυτοκινήτων. Επιπλέον, ο φίλος του Βαμπίρ, Μάξιμ, κερδίζει σε ένα παιχνίδι μάχης. Ο Βίκτρωρ Ποκρόβσκι, ο πρόεδρος της εταιρείας "VIRTUS" (Βίρτους), δίνει στα παιδιά τα πρώτα δείγματα των νεότερων δίσκων, που αποδεικνύονται ως πειραματικά μοντέλα επιστημονικής ανάπτυξης. Μετά την εκκίνηση των δίσκων, τα παιδιά έχουν τις ικανότητες που σχετίζονται με τα αγαπημένα παιχνιδιού τους - τα μέλη της ομάδας Grandmasters αρχίζουν να χειρίζονται όπλα με απίστευτη ικανότητα, η Ρίτα γίνεται επαγγελματίας οδηγός, ο Μαξ αποκτά δεξιότητες πολεμικών τεχνών. Ο Μαξίμ (ή Μαξ) και η φίλη του Λένα πίνουν καφέ σε ένα εστιατόριο, όπου ξεκινά ένας αγώνας με το πλήρωμα της Βάζα, τον αδελφό του Χιζίρ - μια εγκληματική οργάνωση. Ο Μαξίμ με τη βοήθεια των αποκτηθέντων ικανοτήτων του νικά τους επιτιθέμενους με εκπληκτική ευκολία. Αργότερα, ο Μαξίμ καταλαμβάνεται από τους ανθρώπους της Βάζα και μεταφέρεται στο εργοστάσιο του Χιζίρ. Θέλοντας να σώσει τον φίλο τους, η παρέα των σκοπευτών με επικεφαλής τον Βαμπίρ εισέβαλε στη βάση και με τη βοήθεια κατακτημένων όπλων καταστρέφει όλους τους μαχητές του Χιζίρ, καθώς και τον ίδιο τον Χιζίρ. Απελευθερώνουν τον Μαξ και κρύβουν όπλα στην κρυψώνα του Τολ. Ο Μαξ αποκρίνεται με κατηγορηματική άρνηση της προσφοράς για συμμετοχή στην ομάδα. Ένας μήνας περνά. Ο Ντόκου δεν έχει αρκετά χρήματα και προσφέρει στον Βαμπίρ να «στοιχηματίσει» ένα εγκληματικό συνδικάτο με επικεφαλής τον Μάτβεϊ. Το σχέδιο αποτυγχάνει και τα παιδιά πρέπει να σκοτώσουν τους ληστές. Αλλά αυτή τη στιγμή η Ρίτα απήχθη από τον συνταγματάρχη της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας Λεμπέντεβ και δεξί χέρι του Μπόρις Σεργκέεβιτς Γκρόμοφ. Ο Λεμπέντεβ, μέσω εκβιασμού, αναγκάζει τα παιδιά να εργαστούν για τις ειδικές υπηρεσίες και να εξαλείψουν ληστές. Τις πρώτες μέρες, τα παιδιά αισθάνονται το "θόρυβο" μιας πλούσιας ζωής, αλλά όταν εκτελούν το καθήκον της εκκαθάρισης του Σεργκέι Ζαρίτσιν, ενός επιχειρηματία που κάνει τη μεγαλύτερη συμφωνία με την κυβέρνηση της Βολιβίας, ο Βαμπίρ συνειδητοποιεί ότι δεν εργάζονται για τις Ειδικές Υπηρεσίες, αλλά για εγκληματίες. Προσπαθεί να πείσει τον Ντοκ να μην σκοτώσει τον Ζαρίτσιν, αλλά ο Ντοκ εξαπατά τον Βαμπίρ και ολοκληρώνει με επιτυχία την επιχείρηση. Κατά τη διαφυγή από το πεδίο της μάχης, η Ρίτα και ο Τολ τραυματίζονται σοβαρά, αλλά χάρη στο Βαμπίρ, όλοι καταφέρνουν να φύγουν. Κατά την άφιξή του στη βάση του Λεμπέντεβ, ο Τολ πεθαίνει από απώλεια αίματος. Σεγκέι Τσίρκοβ — Ντμίτρι "Βαμπίρ" Όρλοβ Μαρίνα Πετρένκο — Μαργκαρίτα "Ρίτα" Σμίρνοβα Πάβελ Πριλούτσνι — Ρουσλάν "Ντοκ" Αβντίβ Εβγκένι Καρλάνοβ — Κίριλ "Κόμαρ" Κομαρένκο Τίκοβ Ζιζνέβσκι — Κονσταντίν Τολ Νόνταρ Σιράτζε — Γιαν Τζακ Άλεξεϊ Μπαρντούκοβ — Μαξίμ (Μαξ) Άγκνιγια Ντιτκοφσκίτε — Λένα Βίκτωρ Βερζμπίτσκι — Μπόρις Σεργκίβιτς Γκρόμοβ Μπόρις Τένιν — Συνταγματάρχης Λεμπέντεβ Ίγκορ Σκλιάρ — Σέργκεϊ Ζαρίτσιν Μικαήλ Γκορέβογ — Βίκτωρ Ποκρόβσκι Μικαήλ Τρούκιν — Όλεγκ Σκόλσκι Η ταινία γυρίστηκε στο Νίζνι Νόβγκοροντ. Τα περισσότερα από τα ακροβατικά εκτελέστηκαν από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Αγκιστρωμένος στο Παιχνίδι στην IMDb
|
Αγκιστρωμένος στο Παιχνίδι (προτότυπος τίτλος: ρωσικά: На игре - Να Ίγκρε - Στο Παιχνίδι, αγγλικά: Hooked on the Game - Αγκιστρωμένος στο Παιχνίδι ή Hooked - Αγκιστρωμένος) είναι η ονομασία μίας ρωσικής ταινίας δράσης του 2009 σε σκηνοθεσία του Πάβελ Σανάγιεβ και της πρώτης ρωσικής ταινίας μεγάλου μήκους στο είδος του κυβερνοπάνκ (cyberpunk). Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Αλεξάντερ Τσουμπαργιάν Games in Life (Παιχνίδια στη Ζωή).Ο τίτλος προβολής της ταινίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν Gamers, In Search of a Goal (Παίκτες, Ψάχνοντας τον Στόχο), αλλά άλλαξε σε Hooked on the Game, λόγω της κυκλοφορίας της ταινίας Gamer (Παίκτες) με πρωταγωνιστή τον Τζεράρντ Μπάτλερ. Τον Απρίλιο του 2010, κυκλοφόρησε η συνέχεια του Hooked on the Game: A New Level (Αγκιστρωμένος στο Παιχνίδι: Ένα Νέο Επίπεδο).Την άνοιξη του 2012, το STS φιλοξένησε την πρεμιέρα της τηλεοπτικής σειράς 8 επεισοδίων Gamers (Παίκτες), μια συνέχεια των ταινιών Hooked on the Game και Hooked on the Game: A New Level.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9
|
ICarly
|
Όταν η Κάρλι και η Σαμ συμπεριφέρονται αστεία σε μια σχολική ακρόαση για talent show, ο Φρέντι τις μαγνητοσκοπεί και ανεβάζει το βίντεο κατά λάθος στην ιστοσελίδα του σχολείου. Το βίντεο των κοριτσιών γίνεται ανάρπαστο με χιλιάδες προβολές από τις πρώτες ώρες, και έτσι, μετά από την τεράστια απαίτηση των θεατών να κάνουν μια online ψυχαγωγική εκπομπή, γεννιέται το iCarly. Η Κάρλι, η Σαμ και ο Φρέντι, μέσα από την εκπομπή τους, αντιμετωπίζουν ζητήματα της εφηβείας, ασχολούνται με διαγωνισμούς, χορευτικά, τραγούδια, συνταγές και φιλοξενούν διάφορους καλεσμένους που έχουν κάποιο ταλέντο. Η Κάρλι ζει στο Σιάτλ με τον 26χρονο αδελφό της, Σπένσερ και έχει μετατρέψει τον τρίτο όροφο του διαμερίσματός τους σε στούντιο της εκπομπής. Οι Columbia Records και Nickelodeon Records έχουν κυκλοφορήσει ένα CD με τίτλο "iCarly", που περιέχει το soundtrack της σειράς, τέσσερα τραγούδια της Μιράντα Κόσγκροβ και διαλόγους των ηθοποιών. Στις 24 Ιανουαρίου 2012, κυκλοφόρησε το δεύτερο CD, "iCarly: iSoundtrack II". Στην πραγματικότητα, το http://www.icarly.com/ περιέχει μόνο μερικά βίντεο και κάποια blogs γραμμένα από τους χαρακτήρες. Για παράδειγμα, τα: Zaplook, SplashFace, ToonJuice, CraigsMix, Nevelocity, GirlyCow.com, WebFlicks.com, RadioDingo.com, PillowMyHead.com, AggressiveParenting.com, SamPuckett.com, TheValerieShow.com, SendMeaSack.com, Beavecoon.org, NeverWatchiCarly.com, iSnarly.com, SprayYourChildren.com και πολλές άλλες ιστοσελίδες δεν υπάρχουν πραγματικά. Υπάρχουν 3 βιντεοπαιχνίδια του iCarly. Στο πρώτο (iCarly: iDream in Toons (διαθέσιμο στον Η/Υ) σκοπός είναι να βρεις τα κρυμμένα αντικείμενα. Το δεύτερο (iCarly: The Game - ημερομηνία κυκλοφορίας 28/10/2009) και το τρίτο (iCarly 2: iJoin the Click - ημερομηνία κυκλοφορίας 16/10/2010) είναι για τα: Nintendo DS και Wii. Στις 11/01/2010, στο Facebook ανακοινώθηκε η κυκλοφορία μιας εφαρμογής με όνομα "Sam's Remote" αποκλειστικά για το iPhone και το iPad. Αυτή η εφαρμογή έχει το χειριστήριο που χρησιμοποιεί η Σαμ στην εκπομπή και κάθε διαφορετικό κουμπί κάνει και ένα διαφορετικό τρελό ήχο. Επίσημη ιστοσελίδα iCarly στη Wikia iCarly στο Twitter iCarly στο Facebook
|
Το iCarly είναι μια αμερικανική νεανική κωμική σειρά του Νταν Σνάιντερ, που προβλήθηκε από το Nickelodeon από τις 8 Σεπτεμβρίου 2007 μέχρι τις 23 Νοεμβρίου 2012. Πρωταγωνιστούν οι Μιράντα Κόσγκροβ, Τζενέτ ΜακΚέρντι, Νέιθαν Κρες και Τζέρι Τρέινορ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/ICarly
|
Λαίδη Μαρίνα Ουίνδσορ
|
Η Λαίδη Μαρίνα Ουίνδσορ γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1992 στο Νοσοκομείο Rosie στο Κέιμπριτζ του Κεϊμπριτζσάιρ . Είναι το δεύτερο παιδί του Γεωργίου, κόμη του Σαιντ Άντριους και της Συλβάνα Τομαζέλλι . Είναι νεότερη αδερφή του Εδουάρδου-Εδμόνδου Ουίνδσορ και μεγαλύτερη αδερφής της Λαίδης Αμέλια Ουίνδσορ . Είναι η πατρική εγγονή του Πρίγκιπα Έντουαρντ, του Δούκα του Κεντ, πρώτου ξάδελφου της Ελισάβετ Β ', και της Αικατερίνης, της Δούκισσας του Κεντ, της μόνης κόρης του Σερ Ουίλιαμ Γουόρσλεϊ, του 4ου Βαρόνου . Επίσης, από την πλευρά της μητέρας της είναι απόγονος της αυστριακής οικογένειας Τομασέλι . Η Λαίδη Μαρίνα πήρε το όνομά της από τη γιαγιά της Πριγκίπισσα Μαρίνα της Ελλάδας και της Δανίας . Στις 21 Ιανουαρίου 1993, βαφτίστηκε Μαρίνα Καρλοττα Αλεξάνδρα Αικατερίνη Ελένη σε μια Αγγλικανική τελετή από τον Γουίλιαμ Μπουθ, υπο-πρύτανη του Chapel Royal, στο Παλάτι του Αγίου Τζέιμς . Μέχρι το 2008, η Λαίδη Μαρίνα ήταν 25η στη σειρά της διαδοχής του βρετανικού θρόνου. Έχασε τη θέση της στη γραμμή της διαδοχής, σύμφωνα με την Πράξη του Διακανονισμού 1701, μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό της, αφού μεταστράφηκε στη Ρωμαιοκαθολική πίστη της μητέρας και της πατρικής της γιαγιάς. Το 2011 έδωσε το παρών στο γάμο του ξαδέλφου της Πρίγκιπα Γουίλιαμ, Δούκα του Κέιμπριτζ με την Κάθριν Μίντλετον . Το 2018, εκείνη και τα αδέλφια της δεν προσκλήθηκαν στο γάμο του ξαδέλφου τους Πρίγκιπα Χάρι, του Δούκα του Σάσεξ με την Mέγκαν Μαρκλ . Ως κόρη ενός ευγενούς, η Λαίδη Μαρίνα φέρει τον τίτλο της Λαίδης . 30 Σεπτεμβρίου του 1992 - σήμερα:Η Λαιδη Μαρίνα Ουίνδσορ
|
Η Λαίδη Μαρίνα Καρλοττα Αλεξάνδρα Αικατερίνη Ελενη Ουίνδσορ (Marina Charlotte Alexandra Katherine Helen) γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου 1992 ειναι ανιψια της βασίλισσας Ελισαβετ Β και ανηκει στον οικο των ουινδσορ.Από το 2008 είναι εκτός της βρετανικής γραμμής διαδοχής καθώς βαπτίστηκε στην Καθολική Εκκλησία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B7_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%83%CE%BF%CF%81
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.