Datasets:

PL-MTEB

/

scifield

like 0

Follow

Polish Massive Text Embedding Benchmark 3

Polimery są znane i wykorzystywane od czasów, w których człowiek nauczył się korzystać ze skór zwierząt i drewna, gdyż praktycznie połowa masy drewna to celuloza, czyli polimer, który nadaje twardość ścianom komórek roślinnych. Ludność neolitu (10000 lat p.n.e.) wykorzystywała rośliny i zwierzęta (źródło pożywienia, błonnika, leków, skór). Wiedza o tych zasobach była przekazywana przez przodków i dała podwaliny pod przełom w rolnictwie pasterskim i uprawnym (uprawy dzikiego lnu \( – L. angustafolium \)). Najwcześniejsze dowody na to, że ludzie używali dzikiego lnu jako tkaniny, pochodzą z Republiki Gruzji, gdzie w jaskini Dzudzuana znaleziono przędzone, farbowane i tkane dzikie włókna lnu, datowane na paleolit (30000 lat p.n.e.). W starożytności jedwab, wełna, bawełna i skóry – naturalne polimery – były używane do produkcji ubrań i dekoracji, podczas gdy z celulozy zawartej w trzcinie papirusowej wyrabiano papirus. Cywilizacja Majów (2000 r. p.n.e. – 1542 r. n.e.), Olmeków (1500 – 400 r. p.n.e.) i Azteków (1300 – 1521 r. n.e.) przetwarzała naturalny materiał gumowaty (płyn mleczny przypominający sok) z kauczukowca brazylijskiego na kulki do gry podobnej do koszykówki, buty wodoodporne (zostały one opisane przez hiszpańskich konkwistadorów, ale nigdy nie zostały znalezione przez archeologów) i inne przedmioty już w 1600 r. p.n.e. Wzmianki na temat materiałów naturalnych używanych jako kleje, powłoki i wypełniacze można znaleźć także w Starym Testamencie Biblii. Średniowieczni rzemieślnicy wykonywali okna do latarni z przezroczystych kawałków rogu zwierzęcego. Róg jest zbudowany z keratyny – tego samego materiału, z którego składa się skóra, włosy, pióra, paznokcie czy wełna. Miód to kolejny przykład naturalnie występujących polimerów, które od tysiącleci (6000 p.n.e.) były, są i będą wykorzystywane w życiu codziennym. Ebonit (1851 r.) lub twarda guma były pierwszymi polimerami termoutwardzalnymi. Goodyear wynalazł gumę wulkanizowaną (1839 r.; Thomas Hancock, 1843 r.), a Eduard Simon odkrył styropian (1839 r.). Alexander Parkes odkrył stałą, twardą, elastyczną i wodoodporną substancję (celuloid) po odparowaniu rozpuszczalnika fotograficznego (1856 r.), która została wykorzystana do impregnacji tkanin. Pierwszym syntetycznym tworzywem sztucznym był bakelit (Leo Baekeland, 1907 r.) wykorzystywany do wyrobów materiałów formierskich, materiałów do laminowania, wirników rozdzielacza silników, radia i telefonu Ericsson czy zabawek, które zastąpiły zabawki żeliwne i cynowe (lata 40- i 50-te XX wieku). W XIX wieku opracowywano szereg biodegradowalnych tworzyw sztucznych, które wykazują szereg unikalnych właściwości, są stosowane w szerokimi zakresie temperatur, są odporne na działanie agresywnych czynników chemicznych i światła oraz są mocne, wytrzymałe i tanie w porównaniu z innymi materiałami. Należy jednak pamiętać, iż polimery biodegradowalne istnieją od czasów Cesarstwa Rzymskiego (27 – 476 r. p.n.e.), ale w przeszłości miały ograniczone zastosowanie, głównie w medycynie. Współcześnie, polimery są związane z praktycznie każdym aspektem życia, a ich zastosowanie ogranicza ludzka wyobraźnia. Opakowania na żywność i środki chemiczne gospodarstwa domowego, butelki na wodę, włókna tekstylne, zabawki, telefony, komputery, sprzęt RTV i AGD, przewody, gniazdka elektryczne, uchwyty do garnków i patelni, bielizna termiczna, itd. zawierają polimery. Membrany do odsalania wody, aparatura medyczna, nośniki stosowane w kontrolowanym uwalnianiu leku, sztuczna skóra stosowana w inżynierii tkankowej i kosmetyce, laminaty z włókna węglowego wykorzystywane w przemyśle motoryzacyjnym, hologramy, konstrukcje ramowe stacji kosmicznych, kamizelki kuloodporne również wykorzystują polimery. Jednak, pomimo tak ogromnej różnorodności polimerów i ich wszechstronnego wykorzystania, naukowcy i inżynierowie oraz producenci i przetwórcy nieustannie manipulują składem i strukturą molekularną polimerów dążąc do poprawy właściwości fizykochemicznych i mechanicznych polimerów, a co za tym idzie rozszerzenia możliwości ich zastosowania. Polimery są zatem materiałami przeszłych, obecnych i przyszłych pokoleń.

Szukamy ponownie (jak przy module Transformacja Galileusza ) wzorów przekładających spostrzeżenia jednego obserwatora na obserwacje drugiego. Chcemy znaleźć transformację współrzędnych, ale taką, w której obiekt poruszający się z prędkością równą \( c \) w układzie nieruchomym \( (x, y, z, t) \), również w układzie \( (x', y', z', t') \) poruszającym się z prędkością \( V \) wzdłuż osi \( x \) będzie poruszać się z prędkością \( c \). Transformacja współrzędnych, która uwzględnia niezależność prędkości światła od układu odniesienia ma postać

jest harmoniczna dla \( \hskip 0.3pc x\neq 0.\hskip 0.3pc \) Jeśli początek układu przesuniemy do punktu \( \hskip 0.3pc y,\hskip 0.3pc \) to funkcja \( \hskip 0.3pc x \mapsto \Phi(x-y)\hskip 0.3pc \) jest harmoniczna dla \( \hskip 0.3pc x\neq y.\hskip 0.3pc \) Zauważmy ponadto, że jeśli \( \hskip 0.3pc f:X\to \mathbb R\hskip 0.3pc \) jest zadaną funkcją, to \( \hskip 0.3pc x \mapsto \Phi(x-y)f(y)\hskip 0.3pc \) jest również funkcją harmoniczna dla \( \hskip 0.3pc x\neq y\hskip 0.3pc \). Można by zatem oczekiwać, że funkcja

Matryca aparatu jest układem elektrycznym złożonym z fotodiod (detektorów) uporządkowanych w wiersze i kolumny. Pojedynczy detektor matrycy po naświetleniu i konwersji A/D staje się pikselem obrazu cyfrowego. Mnożąc rozmiar detektora matrycy (zazwyczaj kwadrat) przez liczbę kolumn i wierszy dostajemy fizyczny rozmiar prostokąta matrycy. Punktem odniesienia dla fizycznych rozmiarów matryc jest tzw. pełna klatka, czyli matryca o rozmiarze 36 mm \(\cdot \) 24 mm. Matryce w aparatach smartfonowych są znacznie mniejsze, a matryce w specjalistycznych aparatach stosowanych w fotogrametrii są znacznie większe niż pełna klatka (zob. Kamery metryczne i niemetryczne).

zwane polem gradientowym powierzchni \( \Phi=C, \) jest prostopadłe do tej powierzchni. Warunek prostopadłości można przedstawić w następującej postaci:

Indywidualne wydzielenia tworzą łupki talkowe i grafitowe. Łupki talkowe( Rys. 4 C) wyróżnia srebrzysto-biała, srebrzysto-zielona lub srebrzysto-szara barwa, tłusty lub perłowy połysk na powierzchniach oddzielności i odczucie tłustego dotyku. Zbudowane są w ponad \(90\%\) z talku (zob. Talk i grafit ), któremu podrzędnie towarzyszą serpentyny, amfibole, chloryt, kwarc i inne minerały [2], [5]. Są one efektem metamorfizmu regionalnego oraz termicznego. Powstają z przeobrażenia protolitów ultrazasadowych i zasadowych skał magmowych [3] w obecności wody przy współdziałaniu procesów hydrotermalnych [1].

Według Aleksandry Przegalińskiej, nawet typowy awatar nie powinien być uważany wyłącznie za wirtualną reprezentację, gdyż odgrywa on ważną rolę w procesie nawiązywania społecznych relacji oraz ujmowania własnej cielesności [8]. Dzięki temu, staje się on specyficznym narzędziem „kinestetycznym”, które pozwala rozpoznawać, a także kreować przestrzeń cyfrową, by stała się ona bardziej realna i oswojona. Jednocześnie przyjmowanie formy określonego awatara może wpływać w istotny sposób na niewirtualną egzystencję. Doświadczenia, będące udziałem kogoś, kto występuje pod postacią awatara, nie są fikcją, lecz faktycznymi przeżyciami – uczą nawiązywania relacji, wzbudzają emocje, wzbogacają osobisty zbiór wspomnień. W postaci awatara ludzie prowadzą więc życie, w którym doświadczają przygód i spotykają inne osoby, pojawiające się także w niezwykłych wirtualnych formach, z którymi, być może, nigdy nie zetknęliby się w innym miejscu.

Komunikacja pozawerbalna zachodzi dzięki złożonym systemom współdzielonych społecznie symboli i znaków. Są one w gruncie rzeczy umowne, co dobrze obrazują różnice międzykulturowe. Dzięki współdzielonym społecznie normom i kodom znaczeniowym możemy szybko i sprawnie porozumiewać się z innymi w różnorodnych sytuacjach. Warto jednak pamiętać, że zróżnicowanie kompetencji między ludźmi w tym zakresie jest bardzo duże. Innymi słowy, są osoby świadome znaczenia komunikatów pozawerbalnych, które będą dostosowywały do wymogów sytuacji i efektu, jaki chcą osiągnąć, ton głosu, postawę ciała, wyraz twarzy, lecz także możemy spotkać (lub sami być tego przykładem) osoby, które bądź nie panują nad swoją fizjonomią, bądź też błędnie interpretują zachowania niewerbalne innych. Jak większość kompetencji także i te można jednak doskonalić począwszy od zwracania uwagi na swój sposób gestykulowania, ułożenie ciała czy przyjmowany wyraz twarzy. Dobrym narzędziem w tym celu są wideokomunikatory internetowe, które podczas rozmowy pokazują nam nie tylko wizerunek rozmówcy czy rozmówców, ale także okienko z naszą postacią. Możemy dzięki temu monitorować na bieżąco i weryfikować: co wyraża moja twarz i spojrzenie, o czym może świadczyć przyjmowana przeze mnie postawa ciała, co ‘mówią’ gesty, jakimi się posługuję, etc.

Przpadek IV.Niech \( \hskip 0.3pc \lambda =\alpha +\beta i\hskip 0.3pc \) będzie pierwiastkiem zespolonym równania ( 2 ) o krotności \( \hskip 0.3pc k,\hskip 0.3pc \) Wtedy liczba sprzężona \( \hskip 0.3pc \bar{\lambda }=\alpha -\beta i\hskip 0.3pc \) też jest pierwiatkiem równania ( 2 ) o krotności \( \hskip 0.3pc k,\hskip 0.3pc \) gdyż współczynniki równania ( 2 ) są rzeczywiste. Analogicznie jak w "Przypadku II" dowodzi się, że następujące funkcje

Współczynnik \(\beta \) wyznacza się w praktyce na podstawie danych historycznych przy założeniu, że dotychczasowe ryzyko systematyczne nie zmieni się w najbliższej przyszłości. W obliczeniach współczynnika \(\beta \) wykorzystuje się najczęściej dzienne lub tygodniowe stopy zwrotu. Stopy zwrotu ustala się zazwyczaj na podstawie kursów zamknięcia. Należy pamiętać o zgodności analizowanych stóp zwrotu z akcji danej spółki i portfela rynkowego pod względem czasu, tzn. jeżeli przykładowo obliczamy dzienne stopy zwrotu z akcji spółki w okresie 12.02.2020-11.02.2023, to w ten sam sposób powinniśmy ustalać stopy zwrotu z portfela rynkowego.

Wyłączając skały o dostrzegalnych kryształach, badanie stopnia krystaliczności skały wymaga obserwacji mikroskopowych. Rozróżnienie okiem nieuzbrojonym skał o strukturze hialinowej czy hipokrystalicznej jest niemożliwe. Dlatego, dla potrzeb identyfikacji makroskopowej skał używana jest klasyfikacja struktur opierająca się na wielkości składników, przy założeniu, iż bez wykorzystania sprzętu optycznego oko ludzkie rozróżnia swobodnie składniki wielkości ≥0,5 mm.

Do tego, by przybliżenie dostatecznie dobrze opisywało poszukiwane rozwiązanie, należy stosować dostatecznie mały krok \( h \) (czyli duże \( N \)). Do zastosowania powyższego algorytmu, w zasadzie, wystarczy umieć posługiwać się kalkulatorem, jednak odpowiednie obliczenia są bardzo żmudne. Podamy, zgodnie z 1,

Jezeli dystrybucja jest regularna, to definicje te pokrywają się ze zwykłymi definicjami sumy funkcji i iloczynu funkcji przez liczbę. Nietrudno sprawdzić, że przy tak określonych działaniach, przestrzeń dystrybucji jest przestrzenią liniową. Z zasady przy określaniu działań na dystrybucjach żąda się, aby w przypadku dystrybucji regularnych, pokrywały się one z odpowiednimi działaniami na funkcjach. Kolejną powszechnie używaną operacją na funkcjach jest mnożenie funkcji przez funkcje. Niestety, operacji takiej nie możemy określić dla dowolnych dystrybucji. Wyjaśnia to poniższy przykład.

Kultury powściągliwe Mieszkańcy krajów o kulturze powściągliwej będą wypowiadali się w zupełnie inny sposób niż mieszkańcy omówionych wcześniej kultur ekspresyjnych. Będą mówili cicho, nie będą sobie przerywali, gdyż jest to uważane za zachowanie nieuprzejme. Podobnie używanie podniesionego języka będzie uznawane za przejaw agresji. W tym typie kultury dotyk między osobami nie pozostającymi w bliskiej relacji jest stosunkowo rzadki, a dystans przestrzenny zachowywany miedzy osobami w procesie komunikacji jest większy i wynosi około 1 m [3], choć oczywiście będzie to zależało od konkretnej kultury narodowej i można tu zaobserwować pewne różnice. Intensywność kontaktu wzrokowego również będzie zależała od konkretnego przejawu kultury, ale z pewnością jest ona mniejsza niż w krajach ekspresyjnych. W kulturach Dalekiego Wschodu utrzymywanie kontaktu wzrokowego będzie mniej powszechne, natomiast w krajach Europy Północnej utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest istotne, mimo, iż nie może być zbyt intensywne. Osoby pochodzące z kultur powściągliwych będą rzadziej gestykulowały, ich gesty będą bardziej powściągliwe, a w samej kulturze system znaków koniecznych do zrozumienia przekazu będzie bardzo ograniczony. To czy będą mówili wprost i wprost komunikowali informacje i swoje potrzeby będzie zależało, czy będą należeli do kultury wysoko czy niskokontekstowej.

Każdy z tych skutków może występować na poziomie jednostkowym lub społecznym, instytucjonalnym, kulturowym [4]. Siła mediów i ich oddziaływanie może zmieniać się w czasie, w okresach kryzysów, niepokojów media działają silniej, a ich wpływ na odbiorców jest większy [1].

Obok transportu fluwialnego, staczania i obrywów, istotną rolę transportową w warunkach wiecznej zmarzliny pełni soliflukcja (ślizg soliflukcyjny) [3], [4], [6], [2], która jest typowym dla obszarów peryglacjalnych stokowym ruchem grawitacyjnym (zob. Spełzywanie). Koluwium tworzy odmarznięta i przepojona wodą warstwa osadu, która przemieszcza się grawitacyjnie po stropie zmrożonego gruntu. Kształt koluwium zależny jest od morfologii terenu. Ma formę pełzających, wypełniających zagłębienia dolinne strumieni, zwanych jęzorami soliflukcyjnymi lub pokryw soliflukcyjnych, czyli ruchomych warstw, które ześlizgują się z powierzchni stokowych. Ruch soliflukcyjny jest dość wolny, roczne przesunięcia liczone są w centymetrach lub metrach. Poszczególne pakiety osadu w obrębie koluwium przemieszczają się z różną prędkością. Powoduje to wyodrębnienie się w nich krótkich jęzorów lub pasów ślizgowych. Formy te mogą na siebie dachówkowato zachodzić i tworzyć girlandowe tarasy soliflukcyjne. Osad soliflukcyjny jest typem gliny, która jest zasobna we frakcje drobnookruchowe. Ma strukturę bezładną, grubszy materiał może wykazywać ułożenie zorientowane zgodnie z kierunkiem przemieszczania.

będzie oznaczał, że w miejsce kolumny \( k_{j} \) wpiszemy \( \alpha\cdot k_{l}+\beta\cdot k_{m} \). Przykładowe przekształcenie może wyglądać następująco:

Literą a oznaczona jest krzywa równowagi ciało stałe - ciecz (związek temperatury topnienia z ciśnieniem). Krzywa a' przedstawia tę zależność dla kilku nietypowych substancji, które przy topnieniu zmniejszają objętość, na przykład dla lodu. Krzywa b + b' pokazuje zależność ciśnienia pary nasyconej od temperatury. Odcinek b' to krzywa równowagi ciało stałe - para, a odcinek b to krzywa równowagi ciecz - para. Krzywa równowagi ciecz - para kończy się w punkcie krytycznym K. Dla temperatury wyższej od temperatury punktu krytycznego K zanika różnica pomiędzy fazą ciekłą i gazową. Dlatego warunkiem skroplenia gazu jest ochłodzenie go poniżej jego temperatury krytycznej. Punkt P, w którym łączą się krzywe nazywamy punktem potrójnym. W tym punkcie mogą znajdować się w równowadze wszystkie trzy stany skupienia. Dla wody odpowiada to ciśnieniu \( p = 610.6 \) Pa i \( T = 273.16 \) K ( \( 0.01 \) °C). Punkt potrójny wody posłużył do definicji jednostki temperatury - kelwina.

Kwas mlekowy powstaje podczas fermentacji węglowodanów takich jak skrobia, celuloza, natomiast bezpośrednia polikondensacja kwasu mlekowego prowadzi do powstania polilaktydu. Drugim sposobem otrzymania polilaktydu jest polimeryzacja z otwarciem pierścienia laktydu. Produkty wytwarzane z polilaktydu ulegają biodegradacji, co sprawia, że są one przyjazne dla środowiska naturalnego. Polilaktyd jest stosowany do produkcji wyrobów używanych w gospodarstwie domowym takich jak: butelki, kubki, naczynia stołowe. PLA może być wykorzystywany w sektorze elektrycznym i elektronicznym np. do wytwarzania kabli pokrytych powłoką zawierającą PLA i PCV. W sektorze biomedycznym polilaktyd jest stosowany do produkcji rusztowań, aby zapewnić tymczasowe wsparcie konstrukcyjne do mocowania i wzrostu uszkodzonych tkanek. PLA jest również bardzo dobrym nośnikiem leków, umożliwiającym ich kontrolowane uwalnianie podczas długotrwałego leczenia.

Poza tym banki świadczą wiele innych usług, których liczba i zakres stają się coraz bardzie rozbudowane (z wykorzystaniem najnowocześniejszych technologii) i dopasowane do wymogów współczesnego społeczeństwa.

W czasie II wojny światowej Wiener brał udział w tajnym projekcie rządowym, prowadząc badania nad przewidywaniem trajektorii lotu samolotów wroga. Uczony opracował na potrzeby armii metodę nazwaną filtrem Wienera, którego zadaniem było możliwie precyzyjne wytyczenie toru pocisków. Przy pomocy filtra analizowano różnorodne dane, w tym nawet minimalne przesunięcia mięśni pilotów, które wpływały na trajektorię lotu pocisku, by wyznaczyć jak najdokładniejsze miejsce jego upadku. Dzięki zastosowaniu tej metody można więc było – przynajmniej do pewnego stopnia – prognozować przyszłość.

Pomiędzy tymi strefami występuje obszar o zerowym bilansie masy lodowca, przez który przebiega linia odcinająca strefę akumulacji od ablacji. Zwana jest ona linią równowagi bilansowej i dla lodowców górskich podawana jest jako wysokość bezwzględna, zwykle oscylująca wokół granicy wiecznego śniegu. Na jej położenie wpływa szereg czynników zewnętrznych i jest ona wyznaczana indywidualnie dla poszczególnych lodowców [8], [9].

Odchylenie standardowe obserwacji jednostkowej liczone jest z wzoru (4). Wartość \(\sigma _0\) jest bezwymiarowa i powinna być zbliżona do jedności. Duże odstępstwo od jedności świadczy o złym wagowaniu równań obserwacyjnych przy estymacji EOZ. W niektórych algorytmach aerotriangulacji stosuje się taki sposób wagowania obserwacji, który nadaje \(\sigma _0\) wymiar liniowy (µm, piksel). Wówczas wartość \(\sigma _0\) powinna być zbliżona do deklarowanej a priori dokładności pomiaru na zdjęciach.

Współcześnie taką rolę coraz częściej pełnią celebryci, czyli osoby będące obiektem zainteresowania mediów masowych, zwłaszcza tabloidów i portali plotkarskich, dzięki czemu są obecni w przestrzeni publicznej [5]. Mają oni bardzo wpływ na kształtowanie opinii publicznej, kreowanie trendów i mód oraz promowanie określonych poglądów i zachowań. Z jednej strony obecność celebrytów w przestrzeni publicznej wpływa na nią pozytywnie. Pozwala bowiem na „odnowienie” sfery polityki oraz przyczynia się do jej demokratyzacji. Zaangażowanie w sprawy publiczne, dzięki ich udziałowi celebrytów przybiera zupełnie inną postać niż ta utożsamiana z tradycyjną działalnością partyjną. Celebryci są w takim rozumieniu alternatywnym sposobem na polityczną działalność dla ludzi wcześniej niezaangażowanych i odciętych od spraw publicznych, np. mogą namawiać do udziału w wyborach lub promować symbole narodowe. Z drugiej strony aktywność celebrytów w przestrzeni publicznej może mieć charakter negatywny i przyczyniać się do jej degradacji poprzez trywializację dyskursu publicznego [6].

Omawiając odbicie i załamanie, ograniczyliśmy się do fal płaskich i do płaskich powierzchni. Uzyskane wyniki stosują się jednak do bardziej ogólnego przypadku fal kulistych. Stosują się również do kulistych powierzchni odbijających - zwierciadeł kulistych i kulistych powierzchni załamujących - soczewek. Te ostatnie mają szczególne znaczenie ze względu na to, że stanowią część układu optycznego oka i wielu przyrządów optycznych takich jak, np. lupa, teleskop, mikroskop.

Na Rys. 1 i Rys. 2 widzimy wykresy dwóch ciągów, przy czym wszystkie wyrazy pierwszego ciągu są mniejsze od pewnej liczby rzeczywistej i taki ciąg nazywamy ciągiem ograniczonym od góry, podczas gdy wszystkie wyrazy drugiego ciągu są większe od pewnej liczby rzeczywistej i nazywamy go ciągiem ograniczonym od dołu.

Ponieważ wzór ten zachodzi dla dowolnego obszaru regularnego \( \hskip 0.3pc V, \hskip 0.3pc \) więc funkcje podcałkowe są równe, wynika stąd równość

Widzimy, że teoria Einsteina przewiduje liniową zależność pomiędzy napięciem hamowania, a częstotliwością, co jest całkowicie zgodne z doświadczeniem (zob. Zjawisko fotoelektryczne zewnetrzne-Rys. 3 ). Teoria fotonowa potwierdza więc fakty związane ze zjawiskiem fotoelektrycznym, ale jest sprzeczna z teorią falową, która też została potwierdzona doświadczalnie (zjawisko dyfrakcji, interferencji, polaryzacji).

Dla cząsteczek obracających się potrzeba dodatkowych współrzędnych do opisania ich obrotu więc mamy dodatkowe stopnie swobody. O ile dla \( N \) cząsteczek nie obracających się całkowita energia wewnętrzna \( U \)jest energią kinetyczną ruchu postępowego

gdzie: \(BEP_i\) – ilościowy próg rentowności, \(K_s\) – koszty stałe, \(k_z\) – jednostkowy koszt zmienny, \(c\) - jednostkowa cena sprzedaży produktu.

Powszechnie spotykane wapienie mają barwy jasne, od białych do jasnoszarych lub jasno kremowych. Występują też odmiany barwne, których kolor wynika z obecności w nich składników pozawęglanowych. Zwykle na zielone zabarwienie wapieni wpływają domieszki glaukonitu, na żółtawo, czerwono lub zielono barwią wapienie tlenki żelaza, natomiast związki bitumiczne i siarczki żelaza powodują czarne, brunatne lub ciemnoszare zabarwienie.

Swoboda i demokratyzacja komunikacji między wszystkimi użytkownikami internetu sprzyjały rozprzestrzenianiu się różnych treści umieszczanych w sieci bądź przekazywanych za jej pośrednictwem nie tylko na niespotykaną wcześniej skalę, lecz także w bardzo szybkim czasie. Internet jako medium dające użytkownikom poczucie anonimowości, umożliwiające wchodzenie w bezpośrednią interakcję dzięki stworzonej w tym celu infrastrukturze komunikacyjnej w postaci for internetowych, czatów, możliwości pozostawiania komentarzy jawił się jako idealne narzędzie wyrażania własnej ekspresji i przestrzeń do dyskusji. Nie wszyscy użytkownicy traktowali je jednak w taki sposób, ponieważ to, co dla jednych stanowiło potencjał do rozwoju czy partycypacji, drugim służyło do manipulowania innymi oraz zaspokajania swoich agresywnych bądź antyspołecznych potrzeb.

Widzimy, że z polem siły grawitacji wiąże się przestrzenny rozkład energii \( E(r) \) dany równaniem ( 3 ).

Nie ma obiektywnej miary rozdzielczości przestrzennej, trzeba posługiwać się zespołem cząstkowych wskaźników, do których należą m.in. [1, 2]:

Obiektyw to układ optyczny skupiający światło, złożony z wielu soczewek, wykonanych ze szkła lub z plastiku. Na Rys. 2 obiektyw ma tylko jedną soczewkę, w rzeczywistości jest ich kilka a nawet kilkanaście. Przykład obiektywu z siedmioma soczewkami pokazuje Rys. 3. Podstawowymi cechami obiektywu są: ogniskowa, jasność, kąt widzenia. Ogniskowa to odległość od środka rzutu do ogniska (punkt \(F'\) na Rys. 4).

Rys. 1 przedstawia wykres ciągu \( a_n=\left(1+\frac{1}{n}\right)^n \). Zauważamy, że jest to ciąg rosnący, ograniczony od dołu przez liczbę \( 2 \), a od góry przez liczbę \( 2,8 \). Z twierdzenia o ciągu monotonicznym i ograniczonym wnioskujemy, że jest to ciąg zbieżny.

Oczywiście \( \hskip 0.3pc \psi_n \in C^{\infty}(\mathbb R),\hskip 0.3pc \) \( \hskip 0.3pc n=1,2,\ldots. \hskip 0.3pc \) Widać też natychmiast, że ciąg \( \hskip 0.3pc \{\psi_n\}\hskip 0.3pc \) jest zbieżny punktowo do funkcji \( \hskip 0.3pc \varphi_0\hskip 0.3pc \) danej wzorem ( 3 ). Ponadto, dla dowolnego \( \hskip 0.3pc n \in \mathbb N\hskip 0.3pc \) całka z funkcji \( \hskip 0.3pc \psi_n\hskip 0.3pc \) jest równa \( \hskip 0.3pc 1.\hskip 0.3pc \) Oznacza to, że nawet dla tak regularnych funkcji \( \hskip 0.3pc \psi_n \hskip 0.3pc \) ciąg całek z tych funkcji nie jest zbieżny do całki z funkcji granicznej. Fakt ten praktycznie przekreśla nadzieje na przeprowadzanie rozsądnych analiz w zakresie pojęć analizy klasycznej. Aby usunąć tę trudność zbudowaną tzw. teorię funkcji uogólnionych, zwaną też teorią dystrybucji. Standartowym przykładem dystrybucji jest wspomniana wyżej delta Diraca. Przed formalnym wprowadzeniem pojęcia dystrybucji przypomnijmy pewne fakty z teorii funkcji i całki, które w naszych rozważaniach będą istotne. Niech \( \hskip 0.3pc \Omega \subset\mathbb R^n\hskip 0.3pc \) będzie zbiorem otwartym. Nośnikiem funkcji \( \hskip 0.3pc f:\,\Omega \to \mathbb R\hskip 0.3pc \) nazywamy zbiór

Pod względem rozpowszechnienia w skorupie ziemskiej zajmuje ono czwarte miejsce wśród wszystkich pierwiastków. Najważniejszymi rudami żelaza są: magnetyt \( \ce{Fe_3O_4} \), hematyt \( \ce{Fe_2O_3} \), limonit \( \ce{Fe_2O_3*xH_2O} \), syderyt \( \ce{FeCO_3} \) i piryt \( \ce{FeS_2} \). Na skalę przemysłową żelazo otrzymuje się poprzez redukcję rud tlenkowych koksem. Produktem takiej redukcji jest żelazo zawierające ok. 4 \( \% \) węgla, nazywane surówką. Produkcję surówki przeprowadza się w urządzeniu nazywanym wielkim piecem (schemat wielkiego pieca przedstawia Rys. 2 ). Wielki piec o pojemności około kilku tysięcy metrów sześciennych jest ładowany od góry przez gardziel, w której warstwowo wprowadza się rudę żelaza i koks. Do rudy żelaza dodawane są materiały nazywane topnikami, które razem z zanieczyszczeniami pochodzącymi z rudy utworzą w piecu żużel będący mieszaniną krzemianów wapnia, glinu, żelaza i manganu.

Powyższy cytat z pism niemieckiego filozofa mógłby być mottem całej psychoanalizy. Sigmunt Freud, ojciec tego nurtu, był zresztą pod ogromnym wpływem Nietzschego, którego myśli przełożył na język psychologii i psychiatrii. Główną tezą Freuda jest przekonanie, że „naturalnym” stanem podmiotu nie jest przejrzystość dla samego siebie, ale samozakrycie. Podmiot nie rozpoznaje motywacji własnych działań, uczuć, a nawet myśli. Świadomość jest „zaszyfrowana” i trzeba ją poddać deszyfracji. W rzeczywistości naturę człowieka definiują przede wszystkim dwa popędy: ścierające się ze sobą Eros i Thanatos, czyli popęd seksualny oraz popęd śmierci [1].

Cześć skał krzemionkowych powstaje podczas diagenezy i epigenezy. Proces wzbogacania skał w krzemionkę nazywany jest sylifikacją [3]. Zachodzi on przez zastępowanie składników skały minerałami krzemionkowymi (substytucja) lub wypełnianiem przez krzemionkę wolnych przestrzeni w skale. Podczas procesów diagenetycznych dochodzi do przekształceń krzemionki w skałach, następuje krystalizacja, podczas której opal przechodzi w chalcedon lub rekrystalizacja chalcedonu [1], [7]. Bioopal, wchodzący w skład elementów szkieletowych jest rozpuszczany, po czym wtórnie ulega strącaniu.

Nietrudno sprawdzić, że dla dowolnie ustalonego \( \hskip 0.3pc z\in\mathbb R^n\hskip 0.3pc \) również funkcja \( \hskip 0.3pc (x,t) \mapsto \Phi(x-z,t)\hskip 0.3pc \) jest rozwiązaniem równania ( 3 ) dla \( \hskip 0.3pc t\neq 0.\hskip 0.3pc \) Rozważmy teraz funkcję \( \hskip 0.3pc u:\,\mathbb R^n\times(0,\infty) \to \mathbb R^n\hskip 0.3pc \) daną wzorem

Nie oznacza to bynajmniej zerowego ryzyka, bo jak pokazują wydarzenia z 2008 roku oraz z marca 2023 roku - banki mogą bankrutować. Największe ryzyko w tej sytuacji zagraża posiadaczom papierów wartościowych wyemitowanych przez te banki. Przy czym, wieksze szanse odzyskania pieniędzy mają obligatariusze i posiadacze listów zastawnych, najmniejsze zaś - akcjonariusze.

Sole pochodzące od słabych kwasów i słabych zasad w roztworze wodnym ulegają hydrolizie. Odczyn wodnych roztworów tych soli może byc słabo kwasowy, słabo zasadowy lub obojętny. Zależy to od mocy kwasu i zasady, które powstały w wyniku hydrolizy. Przykładem omawianych soli jest cyjanek amonu. W roztworze wodnym jest on zdysocjowany na jony, które następnie reagują z cząsteczkami wody. Woda reaguje z anionem soli \( \ce{CN^-} \), czyli zasadą w teorii Brönsteda, pełniąc rolę kwasu, jednocześnie woda reaguje z kationem soli pełniąc rolę zasady:

Redukcja aldoz przy użyciu borowodorku sodu daje alkohole cukrowe, których zakończenia łańcuchów są identyczne (reakcja ( 1 ) ).

Woda błonkowata (nabłonkowa) jest to woda związana przez adsorpcję, czyli proces, w którym dochodzi do gromadzenia się substancji na powierzchni granicznej dwóch faz: ciała stałego i cieczy adsorbowanej przez cząstki skały z wody w fazie ciekłej. Woda błonkowata tworzy zewnętrzną otoczkę wokół cząstek skalnych, bezpośrednio przylegającą do warstwy wody higroskopijnej. Grubość błonki nie przekracza dziesiątych części mikrometra. W części zewnętrznej błonki, własności wody błonkowatej zbliżają się do własności wody wolnej, a w części wewnętrznej do własności wody higroskopijnej. Woda błonkowata nie przemieszcza się pod wpływem siły grawitacji - jak woda wolna, ale może przemieszczać się z cząstki na cząstkę. Nie przekazuje ciśnienia hydrostatycznego i ma tylko niewielkie własności rozpuszczalnika. Wody błonkowata i higroskopijna wspólnie tworzą postać wody fizycznie związanej ze skałą [2], [3].

Rozwiązanie równania Schrödingera polega na znalezieniu postaci funkcji falowej \( \psi \) i wartości energii cząstki \( E \) przy znanej działającej na cząstkę sile zadanej poprzez energię potencjalną \( U \).

Typ drugi, występujący stosunkowo rzadko, nazywany kulturami kofiguratywnymi, opiera się na więzach rówieśniczych i jest nakierowany na przetrwanie w teraźniejszości. W tym układzie autorytet starszych pozostaje niekwestionowany, jednakże nie oni przekazują wiedzę następnym pokoleniom. Rozpad systemu postfiguratywnego powodują czynniki zewnętrzne, takie jak katastrofy naturalne (np. wybuchy wulkanów, powodzie, epidemie), konflikty wojenne, czy przewroty polityczne i religijne. Wydarzenia te przyczyniają się do rozdzielenia generacji żyjących do tej pory wspólnie, wymuszonego przez nagłą śmierć starszych lub konieczność migracji młodych. W systemach kofiguratywnych zaznacza się brak dziadków, reprezentujących przeszłość, która bezpowrotnie minęła. Dlatego też transmisja wiedzy kulturowej się „spłaszcza”, a dzieci, podobnie jak dorośli, którzy znaleźli się w sytuacji dla siebie bezprecedensowej, uczą się wzajemnie od siebie. W konsekwencji, może dominować wśród nich wiele sprzecznych poglądów. Kultury kofiguratywne mają tendencję do przekształcania się z czasem w model postfiguratywny.

Badania relacji pokrewieństwa Do najsłynniejszych analiz Levi-Straussa należą te dotyczące problemu awunkulatu. Awunkulat jest terminem oznaczający system organizacji rodziny, w którym istotną rolę odgrywa wuj, czyli brat matki. Z formalnego punktu widzenia to on jest właściwą „głową rodziny” a nie ojciec. Levi-Strauss badał warianty tej relacji odnosząc się do różnych społeczności tradycyjnych, z którymi zetknął się osobiście lub znał dzięki badaniom prowadzonym przez innych antropologów. Wykazywał, że zawsze mamy do czynienia ze strukturą czteroelementową, której towarzyszą dwie pary opozycyjnych wartości: relacje wuja i siostrzeńca, wuja i matki, ojca i matki oraz ojca i syna niezależnie od społeczności tworzą tą samą strukturę, w której zmienia się jedynie układ wartości. Struktura ta ma jednak głębszy sens: w optyce Levi-Straussa kultura jest systemem komunikacji łączącym mężczyzn, kobieta jest przedmiotem wymiany między nimi oraz punktem odniesienia dla całego układu. Pokazuje to poniższy graf.

Wymianę towarów ułatwił pieniądz – specyficzny towar, który dostawał sprzedawca za swoje dobra lub usługi. Jego specyfika polegała z jednej strony na powszechnym zaufaniu społecznym, z drugiej zaś – na jego cechach fizycznych (był bowiem trwały, podzielny i łatwy do przenoszenia). W ten sposób gospodarka towarowa przekształciła się w gospodarkę towarowo-pieniężną.

Pionowe ruchy litosfery Ziemi mają miejsce na wielu jej obszarach [1], [2], [3], [4], [5]. W zasadzie ruchom tym nie towarzyszy zmiana struktury geologicznej, to znaczy intensywne fałdowanie i deformacja, aczkolwiek występują one również na obszarach uprzednio sfałdowanych i zdeformowanych. Ruchy pionowe nazywane są ruchami epejrogenicznymi, w odróżnieniu od ruchów orogenicznych, chociaż podział ten, z punktu widzenia teorii tektoniki płyt wydaje się przestarzały, gdyż zachodzą one również w aktywnych orogenach. Niektóre z tych ruchów możemy śledzić i mierzyć współcześnie, inne widoczne są w zapisie geologicznym. Przykładem ruchów wznoszących są Himalaje, Góry Skaliste i Skandynawia. Przykładem ruchów obniżających Holandia, rejon Gdańska, czy wyspy na Pacyfiku.

Natomiast dla przemian adiabatycznych (2) i (4) z równania Poissona \( pV^{\kappa} = \text{const.} \) wynika, że

Odległość miedzy dwoma obserwatorami (układami) wynosi w danej chwili \( x_0(t) \), więc związek między położeniem ciała rejestrowanym przez obu obserwatorów ma postać

Na Rys. 2 pokazane są wykresy biegunowe gęstości prawdopodobieństwa dla kilku stanów kwantowych atomu wodoru.

Ostatni, czwarty przypadek dotyczy tych uczestników rynku terminowego, którzy pragną zarobić na swoich prognozach dotyczących kształtowania się cen wybranych walorów. Nazywano ich spekulantami i to oni najczęściej przejmują ryzyko w tych pierwszych trzech przypadkach. Ich prognozy mogą się różnić od prognoz większości uczestników rynku. Zabezpieczeniem ich pozycji przed ryzykiem jest tworzenie bardzo zdywersyfikowanych portfeli instrumentów finansowych, w oparciu o zaawansowane metody zarządzania ryzykiem.

W rozdziale tym omówimy rozwiązywanie równań liniowych różniczkowych cząstkowych pierwszego rzędu o stałych współczynnikach metodą charakterystyk. Metoda ta polega na sprowadzeniu rozwiązania równania różniczkowego cząstkowego do rozwiązania układu równań różniczkowych zwyczajnych, tak zwanych równań charakterystyk. W tym celu należy znaleść rozwiązania równania wyjściowego wzdłuż pewnych krzywych, a następnie pokazać, że powierzchnia utworzona w stosowny sposób z tak skonstruowanych krzywych (charakterystyk) jest rozwiązaniem równania wyjściowego. Rozważmy liniowe równanie różniczkowe cząstkowe pierwszego rzędu o stałych współczynnikach

Źródło: Against Gravity, "Czyściciele internetu" – zwiastun, 12.09.2018 (dostęp 03.12.2020). Dostępne w YouTube: https://youtu.be/BT1V7OPrIhc

Oznacza to również, że jeżeli jakakolwiek z tych wielkości jest skwantowana (może przyjmować tylko ściśle określone, a nie dowolne wartości), to wszystkie wymienione wielkości też muszą być skwantowane.

Zauważmy, że wartość wychylenia poprzecznego \( y \) dana wzorem ( 4 ) jest taka sama w punktach o współrzędnych \( x \), x + \( \lambda \), x + 2 \( \lambda \), x + 3 \( \lambda \), itd. Oznacza to, że te punkty mają taką samą fazę.

Z punktu widzenia kapitałodawcy (właściciela, wierzyciela) koszt kapitału jest synonimem oczekiwanej przez niego stopy zwrotu przy danym poziomie ryzyka. Stopa ta może się różnić od kosztu kapitału ponoszonego przez kapitałobiorcę (przedsiębiorstwo). Dla kapitałobiorcy koszt kapitału jest niższy od stopy zwrotu wymaganej przez wierzyciela, w przypadku wystąpienia korzyści podatkowych związanych ze zmniejszeniem podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym przez płacone odsetki od zaciągniętego długu. Koszt kapitału dla kapitałobiorcy może być również wyższy niż stopa zwrotu dla kapitałodawcy w przypadku ponoszenia przez kapitałobiorcę dodatkowych kosztów pozyskania kapitału, takich jak np. koszty związane z emisją akcji czy obligacji [3].

Jeżeli płatności wzrastają o pewną stałą, określoną procentowo, wielkość, to wzór (1) na wartość obecną renty wieczystej przyjmuje postać:

Zgodnie z postulatem Bohra, promieniowanie elektromagnetyczne zostaje wysłane tylko wtedy gdy elektron poruszający się po orbicie o całkowitej energii \( E_{k} \) zmienia swój ruch skokowo, tak że porusza się następnie po orbicie o energii \( E_{j} \). Mówimy, że cząstka (elektron) przechodzi ze stanu wzbudzonego (o wyższej energii) do stanu podstawowego. Takiemu samoistnemu przejściu towarzyszy emisja fotonu o częstotliwości

Na przykładzie rzutu ukośnego (moduł Rzut ukośny ) pokazaliśmy, że taki ruch na płaszczyźnie można traktować jak dwa niezależne ruchy jednowymiarowe. Ruch kuli w kierunku y odbywa się równolegle do ściany, więc składowa \( v_{y} \) nie ulega zmianie przy odbiciu. Natomiast składowa prostopadła do powierzchni ściany, po zderzeniu zmienia znak na przeciwny, kula odbija się od ściany jak w przykładzie (b) w poprzednim rozdziale ( Zderzenia w przestrzeni jednowymiarowej ). Stąd prędkość kuli po zderzeniu (odbiciu się od ściany)

Magmy wtórne powstają w skorupie ziemskiej w wyniku dyferencjacji magmy pierwotnej. Magmy wtórne są z reguły kwaśne (granitoidowe), ponieważ są wzbogacone w krzemionkę i alkalia kosztem \(Ca, Mg, Fe\)[1], [2], [3].

Tak więc minimalna długość fali odpowiadająca całkowitej zamianie energii kinetycznej elektronów na promieniowanie zależy jedynie od napięcia \( U \), a nie zależy na przykład od materiału z jakiego zrobiono tarczę.

Przez strunę rozumiemy jednorodną elastyczną nić o stałym przekroju. Zakładamy, że struna jest zamocowana na osi \( \hskip 0.3pc 0x \hskip 0.3pc \) w punktach \( \hskip 0.3pc 0 \hskip 0.3pc \) i \( \hskip 0.3pc l \hskip 0.3pc \) i pod działaniem sił naprężenia jest skierowana wzdłuż osi \( \hskip 0.3pc 0x. \hskip 0.3pc \) Przyjmujemy przy tym, że siła naprężenia w każdym punkcie struny jest stała. Jeśli pod działaniem siły zewnętrznej struna zostanie wyprowadzona z położenia równowagi, to pod wpływem sił naprężenia zacznie drgać. W naszych rozważaniach przyjmujemy, że struna przesuwa się w jednej płaszczyżnie, a punkty struny poruszają się jedynie w kierunku prostopadłym do osi \( \hskip 0.3pc 0x. \hskip 0.3pc \) Odchylenie \( \hskip 0.3pc u \hskip 0.3pc \) punktu drgającej struny jest szukaną funkcją dwóch zmiennych niezależnych, współrzędnej \( \hskip 0.3pc x \hskip 0.3pc \) oraz czasu \( \hskip 0.3pc t, \hskip 0.3pc \) czyli \( \hskip 0.3pc u =u(x,t). \hskip 0.3pc \) Oczywiście, siła naprężenia \( \hskip 0.3pc T \hskip 0.3pc \) jest w każdym punkcie styczna do struny, a ruch struny jest wymuszony jej składową na oś \( \hskip 0.3pc 0u \hskip 0.3pc \) (zobacz Rys. 1 ). Przyjmujemy, że wartość siły naprężenia struny jest stała, ponadto rozważamy tylko takie drgania, dla których amplituda jest mała w stosunku do długości struny. Oznaczmy przez \( \hskip 0.3pc x \hskip 0.3pc \) i \( \hskip 0.3pc x+\Delta x \hskip 0.3pc \) rzut punktów \( \hskip 0.3pc M_1 \hskip 0.3pc \) i \( \hskip 0.3pc M_2 \hskip 0.3pc \) na oś \( \hskip 0.3pc 0x, \hskip 0.3pc \) a przez \( \hskip 0.3pc \varphi \hskip 0.3pc \) oraz \( \hskip 0.3pc \varphi +\Delta \varphi \hskip 0.3pc \) kąt między kierunkiem działania siły naprężenia \( \hskip 0.3pc T \hskip 0.3pc \) w punktach \( \hskip 0.3pc M_1 \hskip 0.3pc \)i \( \hskip 0.3pc M_2\hskip 0.3pc \) a osią \( \hskip 0.3pc 0x. \hskip 0.3pc \) Zauważmy, że przyrost siły działającej w kierunku osi \( \hskip 0.3pc 0u \hskip 0.3pc \) na element struny \( \hskip 0.3pc M_1M_2 \hskip 0.3pc \) wyraża się wzorem:

Spaliny opuszczają silnik rakiety ze stałą prędkością \( {\bf v}_{s} \) względem Ziemi. Prędkość chwilowa rakiety względem Ziemi jest równa \( \bf{ v} \), zatem prędkość spalin względem rakiety \( v_{wzg} \) jest dana zależnością

Ludzie potrzebują innych ludzi, aby zaspokoić podstawowe potrzeby fizjologiczne i psychologiczne. Muszą zatem sprawić, by inni dali im potrzebne do życia dobra bądź to dobrowolnie, bądź też ich do tego nie tyle zmusić (choć i tak się zdarza), co skłonić. Metody takiego nakłaniania nie zawsze bywają etyczne. Ludzie w każdym z tych przypadków muszą się ze sobą komunikować. Kierując się instynktem przetrwania, przede wszystkim staramy się, żeby inni nas nie „zabili”, dosłownie i w sensie przenośnym. To nam zazwyczaj nie wystarcza – chcemy, żeby ludzie nas lubili i byli wobec nas życzliwi. Aby tak się stało, powinniśmy przedsięwziąć konkretne działania i wykazać się odpowiednimi cechami osobistymi.

System finansowy służy przede wszystkim do zaopatrzenia gospodarki w pieniądz. Do emisji pieniądza krajowego jest upoważniony jedynie bank centralny (w Polsce – Narodowy Bank Polski), który drukuje pieniądze papierowe i bije monety (bilon) o różnych nominałach. Poza tym do zadań banku centralnego należy m.in.:

Zjawisko indukcji elektromagnetycznej polega na powstawaniu siły elektromotorycznej SEM w obwodzie podczas przemieszczania się względem siebie źródła pola magnetycznego i tego obwodu. Mówimy, że w obwodzie jest indukowana siła elektromotoryczna indukcji (SEM indukcji). W obwodzie zamkniętym SEM indukcji wywołuje przepływ prądu indukcyjnego i w konsekwencji powstanie wytwarzanego przez ten prąd indukowanego pola magnetycznego.

1. Przypadek, gdy wartości własne \( \lambda_1,\,\,\lambda_2 \) macierzy \( \hat A \) są rzeczywiste, różne, dodatnie. Niech na przykład \( 0\lt \lambda_1\,\lt\,\lambda_2 \). Wtedy punkt \( (0,\,0) \) przestrzeni fazowej nazywa się źródłem. Wówczas da się znaleźć taką liniową zamianę zmiennych

Gospodarstwa domowe mogą potrzebować kapitału do sfinansowania zakupu dóbr trwałego użytku, pojazdów czy nieruchomości. Najczęściej taki popyt jest zaspokajany poprzez zaciągnięcie kredytów bankowych. Przedsiębiorstwa i instytucje finansowe korzystają z dwóch możliwości – kredytów bankowych oraz emisji i sprzedaży papierów wartościowych (dłużnych i udziałowych).

Ponieważ aktyn trudno jest oddzielić od lantanowców, a inne aktynowce trudno wydzielić z rud uranowych, najłatwiej otrzymuje się je poprzez bombardowanie neutronami pierwiastków o niższej liczbie atomowej w reaktorze jądrowym [4]:

Wyniki pomiarów rozpraszania wysokoenergetycznych protonów lub neutronów na jądrach atomowych pozwalają wyznaczyć rozkład masy w jądrze i jego rozmiar. \( Z \) tych pomiarów wynika, że jądra mają kształt kulisty oraz że średni promień dla wszystkich jąder (oprócz najmniejszych) jest dany wyrażeniem

Materiał okruchowy, powstający w wyniku niszczenia klifu, deponowany jest w morzu, tworząc platformę akumulacyjną (Rys. 5). Wskutek obniżenia poziomu morza lub wyniesienia lądu, platforma abrazyjna zostaje podniesiona powyżej aktualnie tworzonej platformy abrazyjnej; nazywamy ją terasą morską.

Pochodna funkcji może służyć nam do szukania ekstremów (czyli minimów i maksimów) funkcji. Wiele zadań optymalizacyjnych można rozwiązać właśnie wyznaczając ekstrema.

W analizie tej niewielką ilość polimeru umieszcza się na łopatce i przytrzymuje się przy krawędzi płomienia, aż zapali się. W sytuacji, gdy polimer nie pali się szybko, łopatkę wprowadza się na 10-15 sekund do zewnętrznej strefy płomienia palnika Bunsena (nieświecąca część płomienia, temp. powyżej 1 500 °C). Obserwuje się kolor płomienia, rodzaj dymu, obecność sadzy w powietrzu, zapach oparów i czy podczas spalania próbka kapie. Np. drut miedziany ogrzewany płomieniem z topiącym się polimerem pali się na jasnozielono, gdy w polimerze jest obecny halogen. Tworzywa termoutwardzalne rozkładają się (zwęglają się i dymią) w wysokiej temperaturze, ale nie topią się. Polimery oparte na węglowodorach aromatycznych palą się żółtym kopcącym płomieniem, a polimery zbudowane z węglowodorów alifatycznych palą się z kopceniem niewielkim lub płomieniem niekopcącym. Zachowanie się wybranych polimerów w płomieniu podaje Rys. 1 [1].

Informacje o świecie składają się na kształtowane w umyśle człowieka mapy, budujące skomplikowane systemy poznawcze. Stanowią one zawsze wypadkową pracy systemu nerwowego oraz wspólnej wiedzy przekazywanej w różnych językach (także matematycznych), wreszcie indywidualnych preferencji i skłonności. Fundamentalnym założeniem Korzybskiego było twierdzenie, że mapa nie jest terytorium, podobnie jak słowo nie jest rzeczą. Wynika to stąd, że mapa i terytorium przynależą do dwóch różnych porządków – ontologicznego i kognitywnego. Mapy stanowią zawsze odzwierciedlenie wybranego aspektu rzeczywistości, którego nie należy mylić z terytorium jako takim. Są one samozwrotne, czyli mówią jedynie same o sobie. Wprawdzie tworzą bazy abstrakcyjnych danych, nie mają jednak charakteru iluzorycznego, podobnie jak iluzją nie jest obszar terytorium. Warto jeszcze wspomnieć, że teoria ta powstawała w epoce dynamicznego rozwoju fizyki, stając się niejako próbą uchwycenia relatywnej rzeczywistości w języku.

Do wyjaśnienia podstawowych właściwości chemicznych pierwiastków wystarczy charakterystyka protonów, neutronów oraz elektronów, tj. cząstek, jakie wchodzą w skład atomu.

Stopa dywidendy (WCD) określa stopę zwrotu z zainwestowanego kapitału. Jest obliczana na podstawie wzoru:

Plagioklazy to ważna grupa minerałów skałotwórczych skał magmowych. Reprezentowane są przez różne odmiany mineralne. Za wyjątkiem ortoklazu, skalenie alkaliczne mają podrzędne znaczenie w skałach.

W trakcie wybuchu najbliżej wulkanu występują fumarole, nieco dalej solfatary i najdalej mofety. W miarę upływu czasu fumarole zastępowane są przez solfatary, a te z kolei przez mofety. Mofety rejestrowane są nawet miliony lat po erupcji i w dużej odległości od miejsca erupcji. Z ekshalacjami wulkanicznymi związane są niewielkie złoża mineralne, najczęściej siarki ( Rys. 2 ), rzadziej magnetytu i hematytu.

Najprostszym polem kalibracyjnym jest szachownica wyświetlana na ekranie monitora (Rys. 3). Wykonuje się zwykle dziewięć zdjęć tak, aby szachownica była ujęta z różnych perspektyw, aby wypełniała cały kadr zdjęcia, a pomiędzy zdjęciami nie zmienia się ostrości (odległość obrazowa ma być stała). Do obliczeń EOW i dystorsji używa się najczęściej metody opracowanej przez Zhang-a [4], której implementacja informatyczna jest bibliotece OpenCV. Kalibracja "na szachownicę" nadaje się dla aparatów o krótkich ogniskowych, które po wyostrzeniu na bliski plan mają większe głębie ostrości niż aparaty długoogniskowe.

Związki powstałe w wyniku podstawienia protonu fluorowcem ( \( {-}\ce{X} \) ) nazywane są halogenkami węglowodorów ( Rys. 1 ). Pochodne powstałe przez wprowadzenie grupy hydroksylowej \( ({-}\ce{OH}) \) lub aminowej \( ({–}\ce{NH}{_2}) \) w miejsce protonu są nazywane, odpowiednio, alkoholami lub fenolami i aminami. Pochodne węglowodorów pochodzące od podstawienia protonu grupą kwasową \( ({–}\ce{C(}{=}\ce{O)}{-}\ce{OH}) \) są nazywane kwasami karboksylowymi. Estry, halogenki kwasowe, amidy, czy aldehydy są związkami pochodzącymi od kwasów karboksylowych, w których  grupa hydroksylowa została podstawiona odpowiednimi grupami atomów, takimi jak: \( {-}\ce{OR} \) (gdzie: R− oznacza grupę alkilową lub arylową), \( {-}\ce{X} \), \( {-}\ce{NR}{_2} \), czy \( {-}\ce{H} \) ( Rys. 2 ).

Na Rys. 1 pokazano fragment nienamagnesowanego ferromagnetyka. Linie pokazują granice domen, a strzałki oznaczają kierunek momentu magnetycznego w domenie.

Zjawisko to tłumaczy się tym, że promień o przechodzi przez kryształ z jednakową prędkością we wszystkich kierunkach (ma jeden współczynnik załamania \( n_{o} \)) tak, jak izotropowe ciało stałe, natomiast prędkość promienia e zależy od kierunku w krysztale i zmienia się od wartości \( v_{o} \) do \( v_{e} \), a współczynnik załamania od \( n_{o} \) do \( n_{e} \). Dla kalcytu \( n_{o} \) = 1.486, a \( n_{e} \) = 1.658. Wielkości \( n_{e} \) i \( n_{o} \) nazywamy głównymi współczynnikami załamania kryształu.

W 1938 roku Korzybski założył w Chicago Instytut Semantyki Ogólnej (Institute of General Semantics). Nie utożsamiał on powołanej przez siebie dyscypliny naukowej z semantyką jako taką, twierdząc, że jej zakres jest znacznie szerszy. W swoim rozpoznaniu bazował na logice nie-arystotelesowskiej. Arystoteles głosił, że język ujmuje istotę rzeczy i pogląd ten wywarł decydujący wpływ na późniejsze dociekania językoznawcze. Tymczasem Korzybski podkreślał, że język jest jedynie sposobem opisu świata, często niepełnym i złudnym. Podstawy tej nauki przedstawił w dziele "Science and Sanity" wydanym w 1933 roku [9]. Wypracowana przez niego koncepcja zyskała charakter swoistej syntezy filozoficzno-socjologicznej. Zgodnie z jej założeniami, wiedza jest przekazywana przez sprzężone struktury – systemu nerwowego i języka. Uczony wskazywał, że ludzie zazwyczaj utożsamiają obiekt, o którym mówią ze słowem, które go oznacza, popełniając w ten sposób kardynalny błąd (zob. Mapa i terytorium ). Uświadamianie abstrakcyjnego charakteru procesów poznawczych może więc stanowić rodzaj uwolnienia dla wielu osób, niejako „uwięzionych” w swoim języku.

Kategoria kosztu kapitału jest wykorzystywana w ocenie efektywności projektów inwestycyjnych (jako podstawa określenia poziomu stopy dyskontowej), przy określaniu wartości przedsiębiorstwa i w ocenie możliwych źródeł finansowania przedsiębiorstwa z punktu widzenia minimalizacji kosztów ich pozyskania.

Źródło: SMC468 Graphic Design for Education, The Preparation of Microspheres, 13.05.2016 (dostęp 14.12.2020). Dostępne w YouTube: https://youtu.be/67FRYQ7iH90.

Funkcje te nakładają się na siebie i trudno jest stwierdzić, która z nich jest najważniejsza. Ponadto, każda z tych funkcji może być realizowana przez różne przekazy medialne, ale również każdy przekaz może pełnić kilka różnych funkcji. Na przykład serwis informacyjny może realizować kilka różnych funkcji: informacyjną – wówczas gdy prezentowane są najważniejsze wydarzenia z kraju i ze świata, korelacyjną – gdy wydarzenia komentowane są przez ekspertów lub uznane autorytety, ale również mobilizacyjną – kiedy zachęca się do podejmowania określonych działań społecznych, np. szczepień czy głosowania w wyborach. Tak samo transmisje doniosłych wydarzeń (uroczystości publiczne lub państwowe, a także znaczące imprezy sportowe) zwanych wydarzeniami medialnymi pełnią jednocześnie funkcję informacyjną oraz korelacyjną i ciągłości, bowiem ukazują ważność pewnych zagadnień oraz osób w społeczeństwie i jednocześnie stanowią spoiwo społeczne jednoczące widzów w poczuciu przynależności do określonej grupy.

Wtedy pierwiastki \( \hskip 0.3pc \lambda_1,\hskip 0.3pc \lambda_2\hskip 0.3pc \) możemy zapisać następująco

Substancje nieorganiczne są to zarówno pierwiastki chemiczne, jak i ich związki, rudy metali, minerały, stopy metali. Właściwości chemiczne pierwiastka zależą od jego położenia w układzie okresowym1. Przedmiotem badań chemii nieorganicznej są: klasyfikacja związków nieorganicznych, badanie ich struktury, właściwości oraz reakcji chemicznych, w jakie one wchodzą. Klasyfikacja związków nieorganicznych obejmuje takie grupy związków jak: tlenki, kwasy, wodorotlenki, sole, związki kompleksowe 2. Podręcznik „Podstawy chemii nieorganicznej – układ okresowy” jest kontynuacją i uzupełnieniem wiedzy zawartej w podręczniku Chemia Ogólna. Jest on poświęcony głównie charakterystyce pierwiastków znajdujących się w poszczególnych grupach układu okresowego. Omówiono w nim podstawowe zagadnienia, takie jak:

Procesy przebiegające odwrotnie do opisanych powyżej prowadzą do postarzenia (dojrzewania) erozji. Takie procesy są jednak rzadsze.

którego nie wyodrębniono w stanie wolnym. 4. Pozostałe wodorki niemetali nie reagują z wodą. Ich niewielka rozpuszczalność w wodzie polega na rozpuszczaniu fizycznym (wymieszaniu).

Identyfikacja na ortofoto jest współmierna w stosunku do wskazywania szczegółów na zdjęciach, jednak prawie zawsze jest mniej dokładna. Strata dokładności identyfikacji względem zdjęć kształtuje się na poziomie 25\(\%\), sporadycznie dochodzi do 50\(\%\) (w przypadku wystąpienia błędów NMT/NMPT strata może być jeszcze większa).

W przypadku, gdy liczba równań układu ( 1 ) jest równa liczbie niewiadomych, macierz układu jest macierzą kwadratową. Jeżeli dodatkowo jest to macierz nieosobliwa (czyli kwadratowa o wyznaczniku różnym od zera), wówczas układ równań ( 1 ) nazywamy układem Cramera. Rozwiązanie równania macierzowego ( 2 ) - a więc i układu ( 1 ) - można wówczas wyznaczyć wykorzystując odwrotność macierzy układu.

Gromadzą się tutaj osady osuwisk podmorskich, prądów grawitacyjnych i prądów konturowych, [1]. Są to przede wszystkim muły i drobnoziarniste piaski. Tworzą gruby kompleks (nawet kilka km) w formie klina cieniejącego ku równi basenowej.

Równania ( 4 ) opisują przemianę energii elektrycznej na energię cieplną, którą nazywamy ciepłem Joule'a.

W skałach magmowych występuje odmiana kwarcu β, która jest paramorfozą po odmianie α. Kwarc krystalizuje jako jeden z ostatnich minerałów głównych ze stopu (zob. Krystalizacja magmy ). W skałach fanerokrystalicznych tworzy kryształy ksenomorficzne, dostosowując się powierzchniami zewnętrznymi do innych składników skały (zob. Struktury skał magmowych ). W skałach porfirowych prakryształy kwarcowe mają pokrój izometryczny, typowy dla kwarcu α ( Rys. 1 ). Kwarc zwykle tworzy ziarna niewielkie, o średnicach kilku milimetrów. Większe kryształy, wielkości centymetrów, a nawet do kilku metrów, powstają w pegmatytach.

Możemy "poprawić" nasze przybliżenie. W tym celu, w kolejnym kroku dzielimy przedział ( \( x_1 \), \( x_2 \)) na więcej (mniejszych) odcinków \( \Delta x \), tak jak pokazano na Rys. 2. Widać, że nowe przybliżenie jest lepsze. Wartości sił \( F_i \) dla poszczególnych przedziałów są znacznie bliższe rzeczywistej funkcji \( F(x) \), a co za tym idzie obliczona (wzór ( 2 ) ) wartość pracy całkowitej jest bliższa wartości rzeczywistej (pola powierzchni prostokątów bardziej pokrywają się z polem pod krzywą).

Z własności ( 3 ), ( 4 ), z kolei, wynika, że w punkcie \( x_M \) trajektoria fazowa doznaje odbicia, zob. Rys. 2